(1) Calder Narodziny odwagi A SIGN OF LOVE Mia Sheridan

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Mia Sheridan

Becoming Calder

Tłumaczenie nieoficjalne

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Tłumaczenie w całości należy do autorki książki jako jej prawa autorskie, tłumaczenie jest tylko i wyłącznie materiałem marketingowym służącym do promocji twórczości danego autora. Ponadto poniższe tłumaczenie nie służy uzyskiwaniu korzyści materialnych, a co za tym idzie każda osoba wykorzystująca treść poniższego tłumaczenia w celu innym niż marketingowym łamie prawo.

ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA!

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Dedykacja

Ta książka dedykowana jest dla Maegan, mojej najukochańszej i najbardziej niesamowitej mamy, jaką znam.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Legenda o Wodniku Grecka legenda mówi o Ganimedesie, nadzwyczajnie pięknym, młodym chłopcu Troi. Został zauważony przez Zeusa, który natychmiast zdecydował, że będzie idealnym podczaszym. Zeus, przebrany za orła, zabrał młodego chłopaka i zaniósł go do domu bogów, aby ten służył mu jako niewolnik. Ostatecznie, Ganimedes miał dosyć, i w akcie buntu wylał całe wino, ambrozję oraz wodę bogów, odmawiając, by być nadal podczaszym Zeusa. Cała woda spadła na Ziemię, wywołując codzienne zalewanie ją deszczami, co utworzyło ogromną powódź, która umieściła cały świat pod wodą. Po jakimś czasie, Ganimedes zaczął być wychwalany jako Wodnik, Bóg Deszczu, i został umieszczony wśród gwiazd.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Prolog „Ściągnąłem z wzroku twego mgłę, która dobrej pory spowijała twe oczy, tak, abyś mogła rozpoznawać boskość oraz śmiertelność.” Homer, Iliada

Kiedy wysiadłam z autobusu zostałam zaatakowana przez zapach spalin oraz zjełczałych śmieci. Skręciło mi się w brzuchu i przesunęłam się w lewo, aby uniknąć przechodzenia obok dużej ilości wyrzuconych odpadów, kilka stóp przede mną. Do połowy zjedzony hamburger, leżący na czubku sterty, przyciągnął mój wzrok i moje instynkty prawie sprawiły, że chwyciłam go i włożyłam do buzi, ale zacisnęłam pięści i nadal szłam. Byłam taka głodna, boleśnie głodna, ale nie byłam w punkcie, w którym miałabym jeść śmieci, przynajmniej nie teraz. Otworzyłam drzwi do dworca i rozejrzałam się dookoła przyćmionego wnętrza, na znak okienka z biletami. Potrzebowałam wskazówek, aby dotrzeć tam, gdzie zmierzałam. Przynajmniej w zewnętrznym świecie wszystko jest oznaczone. Gdy przypomniałam sobie te słowa, poczułam silny napływ smutku. Wyprostowałam się i ruszyłam do środka. Dostrzegłam kasę biletową i zaczęłam przepychać się przez kłębiących się wokół ludzi, czekających na następny autobus. Ledwo nawiązałam kontakt wzrokowy z młodym mężczyzną w opadających spodniach i za dużej bluzie. Jego oczy rozszerzyły się lekko, kiedy podbiegł i zaczął obok mnie iść. - Hej, kochanie, wyglądasz jakbyś się zgubiła. Mogę pomóc? Pokręciłam głową, wyczuwając dziwny, unoszący się od niego zapach - coś lekko gorzkiego i zielnego. Zerknęłam szybko na jego twarz i zauważyłam, że z bliska jego oczy były otoczone czerwienią i opadały mu powieki. Kątem oka widziałam, że patrzył na mnie i poruszył głową w górę i w dół, biorąc moją sylwetkę. Przyspieszyłam. Wiedziałam, że wyglądam na zdesperowaną. Byłam zdesperowana. Wystraszona, zagubiona, pogrążona w żalu, niewypowiedziana udręka siedziała pod powierzchnią mojej skóry. Potrzebowałam pomocy. Nie byłam światowa - to wiedziałam wyraźnie. Ale nie byłam na tyle naiwna, aby wierzyć, że mężczyzna, który obok mnie idzie, był pomocny.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Nie masz bagażu, kochanie? Co z nim jest? Masz gdzie się zatrzymać? - Sięgnął i odsunął mi włosy z twarzy, a ja odskoczyłam od jego dotyku. Nadal szłam, teraz nawet szybciej. Strach pędził przez moje żyły, mój pusty żołądek skręcał się z nudności. - Cholera, włosy jak czyste złoto. Twarz jak anioł. Wyglądasz jak księżniczka. Kiedykolwiek ktoś ci to mówił? Mały w połowie śmiech, w połowie szloch zakipiał mi w gardle, i nabrałam powietrza, aby powstrzymać go od wydostania się. Serce mi przyspieszyło, kiedy mężczyzna zaczął kierować się w moją stronę, więc byłam zmuszona poruszyć się w lewo, aby się z nim nie zderzyć. Zerknęłam w bok i zauważyłam, że próbował nakierować mnie do ciemnego korytarza, który wyglądał jakby prowadził do pewnego rodzaju pomieszczenia konserwatywnego. Rozejrzałam się szalenie dookoła, szukając kogoś, kto mógłby pomóc, miejsca, do którego mogłabym uciec, gdy dłoń mężczyzny spoczęła na moim ramieniu. Spojrzałam w jego przymrużone oczy, jego szczęka teraz twarda i napięta. Pochylił się i wyszeptał do mnie: - Posłuchaj, księżniczko. Dziewczyna, taka jak ty, ma dużo do zaoferowania. A ja jestem biznesmenem. Chcesz posłuchać o moich interesach, księżniczko? Energicznie pokręciłam głową, rozważając opcje ucieczki. Mogłam krzyknąć. Z pewnością była w otoczeniu przynajmniej jedna przyzwoita osoba, która by mi pomogła. Mogłam próbować z nim walczyć, ale tak jak słaba i zmęczona byłam, to szybko by mnie pokonał. Wtedy poczułam ukłucie czegoś ostrego, przyciśniętego do mnie przez moją lekką kurtkę oraz cienką bawełnę koszulki. O Boże, przy moim boku jest nóż. Spojrzałam w dół, na jego dłoń, trzymającą małe, srebrne ostrze przy moim ciele, a potem z powrotem w jego oczy, teraz pobłyskujące czymś, co wyglądało jak determinacja i podekscytowanie. - Pójdziesz ze mną, księżniczko, a nie będę miał potrzeby, aby tego na tobie używać. Spodoba ci się moja oferta, obiecuję. Zawiera ona wszystkie rodzaje pieniędzy dla ciebie. Lubisz pieniądze, księżniczko? Kto nie lubi pieniędzy, prawda? - Zabieraj od niej ręce, Eli - powiedział głęboki głos za nami. Obróciłam głowę w tym samym czasie, co Eli, i miałam widok na dużego mężczyznę, stojącego zwyczajnie, z rękoma po bokach i pozornym znudzeniem na twarzy. Oczy mi się rozszerzyły, gdy patrzyłam na wszystkie wzory i kolory zawijające się w górę lewej strony jego szyi - zatrzymujące się pod szczęką - a jego umięśnione ramiona pokryte tą samą, zawiłą sztuką. - To nie twój interes, Paul - prychnął Eli. - Do diabła nie. Gdy widzę karalucha, zgniatam go butem. Karaluchy mi przeszkadzają.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Jesteś karaluchem, Eli. Puść ją albo zgniotę ciebie w tym miejscu, na dworcu autobusowym, dla widoku wszystkich innych karaluchów. - Paul utrzymywał na nas swój wzrok, ale głowa Eliego poruszyła się w prawo i podążyłam spojrzeniem do grupy mężczyzn, ubranych podobnie do Eliego, którzy siedzieli zwyczajnie na ławce z przodu dworca, patrząc w naszą stronę i parskając. Eli odwrócił się z powrotem do Paula i poczułam jak jego uścisk się poluźnił. Wypuścił zniesmaczony dźwięk i popchnął mnie mocno w stronę Paula. - Mam za dużo dziwek na liście płac. Weź ją. - Potem odwrócił się i odszedł w kierunku, z którego przyszliśmy. Ręka Paula zacisnęła się na mojej talii i wypuściłam przestraszony dźwięk, gdy odwrócił się i pociągnął mnie za nim, w stronę wejścia. Wyrywałam mu się, ale był zbudowany jak niedźwiedź, więc moje starania nawet go nie zwolniły. - Proszę - powiedziałam. - Proszę, puść mnie. - Była histeria w moim głosie. Wyszliśmy przez drzwi, i kolejny raz, jasny, zewnętrzny świat, zmusił mnie do zmrużenia oczu. Paul puścił moją talię i odwrócił się do mnie. - Jesteś uciekinierem? Wycofywałam się, dopóki nie poczułam ściany dworca autobusowego przy piętach. - Uciekinierem? - powtórzyłam. Paul obserwował mnie przez minutę. - Taa, uciekłaś? Ktoś ciebie szuka? Pokręciłam powoli głową, jego pytanie wywołało ledwo powstrzymaną udrękę, która przesączyła się przez moje pory. - Nie. Nikt mnie nie szuka. Proszę, chcę tylko się stąd wydostać. - Jak masz na imię? - zapytał, teraz łagodnym głosem. Zamrugałam na niego. - Eden - wyszeptałam. Paul zmrużył oczy. - Gdzie zmierzasz, Eden? Patrzyłam się na niego, widząc, że mimo szorstkiego wyglądu w jego oczach była troska. Wypuściłam chropowato powietrze. - Firma Grant i Rothford. - Firma Grant i Rothford? Sklep jubilerski? Pokiwałam głową.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Tak. Możesz mi powiedzieć, jak się tam dostać? - To jedynie około dziesięć przecznic dalej. Powiem ci, jak się tam dostać, ale potem nie wrócisz tu, słyszysz mnie? To nie jest miejsce dla młodej dziewczyny, która jest sama. Myślę, że to rozumiesz, prawda? Zagryzłam wargę i przytaknęłam. - Nie wrócę tu. - Jeśli wszystko wyjdzie tak, jak planowałam, będę dzisiaj spać w pokoju hotelowym. Będę miała jedzenie w brzuchu i w końcu będzie bezpiecznie, by płakać. Paul wskazał palcem w stronę przecznicy. - Idź w tamtą stronę, dopóki nie dotrzesz do głównej ulicy, skręć w prawo i idź około sześć przecznic dalej. Zobaczysz go po prawej. Odetchnęłam. - Dziękuję, Paul. Bardzo ci dziękuję. I dziękuję za uratowanie mnie od karalucha. Zdobyłam się na bardzo mały uśmiech, a potem odwróciłam się i zaczęłam iść w stronę, którą mi wskazał. Gdy zaczęłam skręcać za róg, Paul zawołał moje imię, więc zatrzymałam się i odwróciłam, patrząc na niego pytająco. - Na tym świecie jest więcej rzeczy niż karaluchów, które trzeba zgniatać butem. Rozważałam to przez minutę, przechylając głowę. - Problem w tym, Paul... - powiedziałam cicho, spotykając jego oczy - ...że karaluchy mogą przetrwać koniec świata. Paul podał mi mały, zmieszany uśmiech, nim odwróciłam się i odeszłam. *** Gdy spojrzałam na ulicę i dostrzegłam napis, którego szukałam, moja zimna ręka automatycznie sięgnęła do kieszeni spodni i owinęłam ją wokół ciężkiego, złotego medalionu wewnątrz - tego, który miał z tyłu nazwę Firma Grant i Rothford - jedyną wartościową rzecz, którą miałam. Dokończyłam resztę drogi ospała, głodna, zimna, z przytłaczającym mnie zmęczeniem. Popchnęłam drzwi i zostałam powitana przez poprawiające samopoczucie ciepło nagrzanego sklepu. Przez sekundę, stałam tylko i oddychałam, ulga z odnalezienia celu podróży oraz ciepła przesiąkała przez moją zimną skórę. Ruszyłam w stronę lady. Ale kiedy minęłam półkę z wystawą po mojej prawej, złapałam widok szklanego pudełka z biżuterią, z kwiatami za szybą, tworzącymi

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

iluzję, że unoszą się ponad aksamitnym wnętrzem. Zatrzymałam się, przyglądając się bliżej, moje oczy rozszerzyły się, a łzy natychmiast zamgliły mi wzrok, kiedy instynktownie po to sięgnęłam. Były to wilce.1 Powinnam wiedzieć, miałam pięćdziesiąt pięć z nich, ostrożnie ściśniętych i zabezpieczonych w reklamówce, w kieszeni mojej kurtki. Medalion, kwiaty, oraz mały, okrągły kamień, były jedynymi rzeczami, które wzięłam, nim uciekłam. Były jedynym przypomnieniem, jakim o nim miałam. Wszystko, co kiedykolwiek znałam, zostawiłam za sobą. Gula uformowała się w moim gardle i smutek się przeze mnie przetoczył, taki intensywny, że pomyślałam, że może mnie powalić. Sięgnęłam, by dotknąć szybę, jeden palec śledził głęboko niebieskie płatki kwiata z którym byłam tak zaznajomiona. Ale moje ciało było osłabione, zmęczone, głodne, więc moja ręka szarpnęła się i walnęła w kryształowy wazon, który stał obok pudełka z biżuterią. Jakby w zwolnionym tempie, zachwiał się i spadł, pomimo mojej nieudanej próby, aby go złapać. Rozbił się o podłogę i zniszczył się u moich stóp. Zassałam głośno powietrze i obróciłam głowę, kiedy kobieta pędziła w moją stronę, mówiąc: - O nie! Nie Waterford! - Przysunęła swoje ręce do policzków i zacisnęła usta, kiedy zatrzymała się przed stertą rozbitego szkła. - Tak bardzo przepraszam - wydyszałam. - To był tylko wypadek. Kobieta syknęła. Była dobrze wypielęgnowaną pięknością: ubrana w ciemnoszary kostium, włosy elegancko spięte, a twarz olśniewająca z idealnie nałożonym makijażem. Skurczyłam się przed nią. Wiedziałam, jak wyglądałam. Miałam na sobie skradzione ubrania z jakiegoś sznura, od kogoś, kto najwyraźniej był dużo większy ode mnie. Nie myłam się od trzech dni, a moje włosy wisiały luźno, strąki spadały wokół mojej twarzy i w dół pleców, kończąc się przed tyłkiem - o wiele za długie, żeby je ułożyć. Kobieta obejrzała mnie od stóp do głów. - Cóż, wypadek czy nie, trzeba będzie to spłacić. Moje ramiona opadły. - Nie mam żadnych pieniędzy - wyszeptałam, rozglądając się wokoło, kiedy moje policzki się rozgrzały, a kilku klientów wędrujących po sklepie odwróciło niezręcznie wzrok. Byłam prawie zaskoczona, że nadal miałam jakąś dumę. Wyciągnęłam złoty medalion z kieszeni. - Miałam nadzieję, że to sprzedam - i może dostanę o tym również trochę informacji powiedziałam, błagając kobietę, by mi pomogła. Proszę, pomóż mi. Jestem taka wystraszona. Tak bardzo cierpię. Zostałam złamana na tyle sposobów. Położyła ręce na biodrach i popatrzyła od medalionu do mojej twarzy, a następnie znowu na 1

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

medalion. Wzięła go z moich złączonych dłoni i uniosła do światła. Potem spojrzała z powrotem na mnie. - Cóż, na szczęście dla ciebie, to jest złoto. Prawdopodobnie zatroszczy się to o koszt wazonu. - Nadal na niego patrzyła, obracając w wypielęgnowanych dłoniach. - Jednak nie mogę dać ci o tym jakichkolwiek informacji - żadnego grawerstwa czy personalizacji. - Spojrzała przez ramię na mężczyznę, który właśnie dokończył sprawy z klientem i wychodził zza lady. Wskazała na kryształ na podłodze i powiedziała: - Phillip, sprzątniesz to w czasie, gdy ja zajmę się tą… dziewczyną? - Oczywiście - powiedział Phillip, przyglądając mi się z zainteresowaniem. Podążyłam za kobietą do lady. - Zaczekaj tu, kiedy będę to ważyć. Nie masz naszyjnika, który z tym idzie? Pokręciłam głową. - Nie, tylko medalion. Stałam przy ladzie, moje dłonie spoczywające na szkle przede mną. Kiedy dostrzegłam, że widocznie się trzęsły, odsunęłam je i zaczęłam pocierać, próbując uspokoić ciało umysłem ponad problemem. Serce uderzało głucho w mojej piersi. Strach oraz desperacja wzrastały mi w gardle, sprawiając, że trudno było przełykać. Spojrzałam za siebie, gdzie kobieta przeszła przez drzwi na tył sklepu, i zobaczyłam przez szybę, że rozmawia z jakimś starszym mężczyzną. Zmarszczył brew, kiedy spojrzał na mnie i kiwnął głową, jego oczy utrzymywały się przez chwilę, nim spojrzał w dół, na to, co trzymał w dłoni. Kobieta odwróciła się i weszła z powrotem przez drzwi, za ladę, tam gdzie stałam. - Możemy dać ci dwieście dolarów za medalion, co jest trochę poniżej kosztu wazonu, ale jesteśmy chętni dać zniżkę, więc problem jest rozwiązany. Wymioty wzrosły mi do gardła. - Proszę, potrzebuję tych pieniędzy - powiedziałam, unosząc głos. - To wszystko, co mam. - Naprawdę bardzo mi przykro, ale nie ma nic, co mogę zrobić. Wazon musi być spłacony. Nie możemy po prostu zjeść tego kosztu. Prowadzimy tu interes. - Proszę! - powiedziałam znowu, tym razem głośniej, kładąc ręce na ladzie z głośnym klepnięciem. Kobieta wzdrygnęła się i zacisnęła usta, pochylając się w moją stronę, więc odchyliłam się. - Muszę dzwonić po policję, panienko? - zapytała szorstkim szeptem, ledwo ruszając ustami. Lęk popędził przez moje żyły i zakołysałam się lekko, nim stanęłam prosto. Potrząsnęłam

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

energicznie głową. - Nie - zapiszczałam. Wzięłam głęboki wdech. - Proszę, ja tylko… nie mam pieniędzy, a ten medalion… Zassałam kolejny wdech, odmawiając, aby płakać przed tą kobietą, przed wszystkimi klientami, którzy udawali, że kręcą się wokoło, ale tak naprawdę słuchali wymiany między nami. - Ten medalion, to wszystko, co mam. Potrzebuję tych pieniędzy, żeby znaleźć jakieś miejsce do spania. Proszę - zakończyłam żałośnie. Coś, co pomyślałam, że mogło być współczuciem, zabłysnęło w oczach kobiety, ale odchyliła się, skrzyżowała ramiona i powiedziała: - Przykro mi, nie ma tu nic, co mogę zrobić. Na Elm Street jest schronisko dla bezdomnych. Blok tysiąc czterysta. Przechodziłam obok niego kilka razy. Teraz będę musiała ciebie poprosić, abyś opuściła sklep. Zawiesiłam głowę, zbyt chora, zmęczona oraz smutna, aby walczyć. Jak mogłam zmarnować jedyną szansę na pieniądze i możliwe bezpieczeństwo? Teraz bardzo dosłownie nie mam nic wartościowego. Zupełnie nic, poza skradzionymi ciuchami na sobie, ściśniętymi kwiatami, i małym kamykiem w kieszeni. Odwróciłam się i wyszłam ze sklepu, jakby w odurzeniu, całkowicie wyczerpana z każdego grama nadziei. Wędrowałam przez jakiś czas po ulicach miasta, może godzinami, nie byłam nawet pewna jak długo. Stawałam się słabsza, moje kroki stawały się wolniejsze. Zobaczyłam przed sobą ławkę i zatrzymałam się, aby na nią opaść, owijając wokół siebie ramiona. Teraz umieszczała się wokół mnie noc, a powietrze było jeszcze zimniejsze, moja kurtka zbyt lekka, by mnie ogrzać. Skąd bierzesz siłę, wilcu2? - zapytał mnie. Od ciebie - powiedziałam, uśmiechając się i przyciągając go blisko. Ale teraz go tu nie było. Gdzie teraz znajdę siłę? Spojrzałam w górę, na znak ulicy po prawej stronie. Elm Street. Wypuściłam ciężko powietrze. Czy mam w sobie to, aby przejść jeszcze trochę? Tak, myślę, że mam - dla ciepłego łóżka i posiłku - nawet, jeśli to było schronisko dla bezdomnych. Przetrwam noc, a potem wymyślę jakiś plan. Może ktoś w schronisku powie mi, gdzie znaleźć pracę… coś. Wstałam i doszłam do Elm Street, i po determinacji, której potrzebowałam, żeby dojść do bloku tysiąc czterysta, ruszyłam przed siebie. Szczękałam zębami i owinęłam znowu wokół siebie ramiona, gdy szłam, chowając w dół głowę przed wiatrem. Przede mną uformowała się kolejka i wyciągnęłam szyję, żeby zobaczyć czy to było 2 W ang. Morning Glory, o wiele lepiej brzmi, ale cóż...

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

schronisko, stając na palcach, aby zobaczyć coś ponad ludźmi. - Szukasz miejsca do spania? - zapytał starszy mężczyzna na końcu kolejki, w długiej, brudnej kurtce i z głową rozczochranych, białych włosów. Kiwnęłam głową, moje zęby szczękały bardziej. - To miejsce jest tylko dla mężczyzn - powiedział. - Ale taka ładna dziewczyna, jak ty, mogłaby pewnie zarobić jakąś dobrą forsę tam w alei. - Przechylił w tył głowę, a potem spojrzał na mnie chytrze i zarechotał. I znowu tam był - seks. Najwyraźniej miałam coś cennego. Chciałabym powiedzieć, że nie rozważałam tego przez kilka sekund. Byłam taka głodna, desperacko głodna, i taka zmarznięta. Lista rzeczy, których nie zrobiłabym, aby zatrzymać ból pustego żołądka oraz zimna, które przebijało mi się do kości, stawała się krótsza i krótsza. Zebrałam ostatni strzęp dumy i odwróciłam się. On na mnie czeka, nad źródłem, pod ciepłym słońcem. Będę na ciebie czekał. Ale mam nadzieję, że będę czekał długo. Przeszłam przez blok, nim łzy zaczęły spływać po moich policzkach. Panika nasiliła się we mnie. O nie, o nie. Nie możesz płakać. Jeśli będziesz płakać, stracisz kontrolę. Ta myśl przyniosła grozę mojej sytuacji w centrum uwagi. Potrzebowałam kogoś. Kogokolwiek. Chodziło tu mnóstwo ludzi, ale nie należałam do żadnego z nich, ani żaden z nich nie należał do mnie. Nie widzieli mnie. Nie przejmowali się. Razem z niedostatkiem przyszedł przytłaczający smutek. Usiadłam na jakichś schodach, położyłam głowę na kolanach i płakałam. - Panienko? - Podniosłam głowę i spojrzałam przez rozmyty łzami wzrok, na starszego mężczyznę w garniturze. Wstrzymałam łzy, tak bardzo jak to możliwe, otarłam wilgoć z oczu, i usiłowałam nabrać głęboki, roztrzęsiony wdech, starając się pozbierać. - Jestem właścicielem firmy Grant i Rothford - powiedział cicho, wyglądając niezręcznie. Potem to zaskoczyło. On był tym mężczyzną za szklanymi drzwiami, gdzie rozmawiał ze sprzedawczynią. Właściciel. O nie, zdecydował, że wiszę jeszcze więcej pieniędzy za wazon? Zadzwoni teraz na policję? Nie mogłam iść na policję. Nie mogłam. Za szybko wstałam. Udało mi się przejść przez dwa schodki, nim świat się przechylił i upadłam.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

ARKADIA „Wszystko jest piękniejsze, ponieważ jesteśmy z góry skazani na przegraną. Nigdy nie będziesz piękniejsza, niż jesteś teraz. Nigdy więcej nas tu nie będzie.” Homer, Iliada.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Rozdział pierwszy Calder - Dziesięć lat To był wtorek, dzień, w którym się pokazała. Pamiętam to, ponieważ nawadnialiśmy wtedy ziarna zbiorów, a ziarna zbiorów są jedynie nawadniane trzeciego dnia każdego tygodnia. Usłyszałem białego dżipa, nim go zobaczyłem, a kiedy spojrzałem w górę, jechał przez zakręt, wzbijając za sobą kurz, gdy jechał w naszą stronę, tam gdzie byliśmy na polu. Natężyłem wzrok i mogłem zobaczyć Hectora Biasa na siedzeniu kierowcy oraz blond głowę na siedzeniu pasażera, obok niego. Położyłem rękę na głowie jak daszek i zmrużyłem oczy w jasnym, pustynnym słońcu, próbując lepiej zobaczyć wnętrze pojazdu, ale błysk szyby zatrzymał mnie od otrzymania dobrego widoku, a odległość była zbyt duża, żeby coś dobrze zobaczyć. - Hector wrócił! - krzyknąłem. - Cii, Calder - zbeształa mnie mama. - Hector będzie zadowolony, kiedy zobaczy, że ciężko pracujesz. - Ale uśmiech przeszedł przez jej twarz, gdy spojrzała na dżipa podjeżdżającego bliżej, a potem powróciła do swojej pracy. Wywróciłem oczy i wysunąłem język do jej pleców, ale potem ukucnąłem obok niej i kontynuowałem dawanie tym ziarenkom po centymetrze wody, tak jak lubiły, żeby rosły duże i wysokie oraz na tyle silne, aby nakarmić wszystkich stu dwudziestu nas. Nie widziałem jej po tym. Mieszkała w głównej chacie z Hectorem. Była jego błogosławioną - panną młodą, która będzie stać przy jego boku, kiedy my, jego ludzie, będziemy witani przez bogów do Elizjum3, najbardziej wspaniałego raju w obrębie nieba. Jednak wszyscy chcieliśmy ją zobaczyć. Wszyscy byli ciekawi o kobietę, która według przepowiedni, razem z Hectorem poprowadzi nas dalej, kiedy nadejdą te wielkie napływy, a koniec świata będzie nad nami. Zgadywałem, że była jakimś rodzajem naszej przepustki. Wieści, że znalazł ją podczas jednej z jego wędrówek, wróciły do nas przez Matkę Miriam, jego pierwszą kochankę. Ale Hector sam żył z dala od nas przez długi czas, prawie dwa lata, jedynie wracając na wizytę dwa razy w miesiącu albo jakoś tak, kiedy kierował edukacją swojej panny młodej i upewniał się, że była gotowa na pozycję w obrębie naszej rodziny. Miała przed sobą bardzo dużo pracy. 3 W mitologii greckiej część Hadesu – podziemny świat, przeznaczony dla dusz dobrych ludzi.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Więc dzień, w którym powiedziano nam, że w końcu będziemy przedstawieni, był całkiem dużą sprawą. Wszyscy szybko pozbyliśmy się naszych brudnych, płóciennych ubrań roboczych, ściąganych na sznurek spodni dla chłopców i mężczyzn, oraz długich spódnic dla dziewczyn i kobiet, z luźnymi koszulkami. Oczywiście w lecie było tak gorąco w Arizonie, że zazwyczaj zdejmowałem koszulkę i ucinałem kawałek jakiegokolwiek materiału, w którego posiadaniu akurat byliśmy, i zawieszałem go wokół szyi, żebym mógł otrzeć z twarzy pot, gdy pracowałem. Wykonany materiał był przeważnie swędzący, ale to było lepsze, niż pozwalanie słonemu potowi wlewać się do oczu. Kilku innych chłopców teraz robiło to samo i zachowywali się, jakby to był ich pomysł, co mi nie przeszkadzało. To nie było tak, jakby to był jakiś wielki, światowy wynalazek. Po tym jak już byłem ubrany w czystą parę spodni oraz czystą koszulkę, wybiegłem przez drzwi naszej małej, dwupokojowej chatki, kiedy mama za mną krzyknęła: - Bądź na czas, Calder! - Będę! - odkrzyknąłem, odchrząkując, gdy szedłem między innymi chatkami. Wiedziałem, że mój głos był ochrypły i chropowaty, i czasami krzyczenie raniło mi gardło. Mama mi powiedziała, że w wieku około trzech lat, płakałem i płakałem przez długi czas, i to zrujnowało mi trochę gardło albo coś takiego. Powiedziała, że nie pamięta, co zatrzymało atak maratonu płaczu, ale pewnego dnia to było tak, jakbym po prostu zdecydował, że nie zamierzam już być nieszczęśliwy i to było to. Powiedziała, że dźwiganie smutku nie leżało w mojej naturze. Zgaduję, że to była prawda, bo na pewno nie czułem się więcej smutny. Zapukałem w tylne drzwi Xandera i jego szesnastoletnia siostra, Sasha, otworzyła je, jej długie, brązowe włosy, opadały luźno w dół jej pleców. Ogarnąłem ją wzrokiem, a potem spojrzałem jej w twarz. - Hej, Sash - powiedziałem, unosząc brwi, stając tak wysoko, jak mogłem, żeby spróbować być na jej wysokości. Sasha przewróciła oczami i spojrzała przez ramię. - Xander - zawołała. - Twój mały przyjaciel jest tutaj. - Mały? - domagałem się, znieważony. - Tak żebyś wiedziała, urosłem tego lata trzy cale 4. Mój tata zaznaczył to na ścianie. Sasha przygryzła wargę, wyglądając, jakby starała się nie roześmiać. Wtedy Xander przemknął obok niej, chwytając mnie za ramię, więc byłem zmuszony, żeby pobiec za nim. - Co u diabła? - sapnąłem, gdy biegliśmy przez polną ścieżkę, ledwo mijając starą Matkę Willę z jej ziołami upchniętymi w wysoki stos na wózku, którego pociągnęła za siebie. 4 Prawie 8 cm ;)

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Krzyknęła coś na nas, ale zawsze trochę ciężko było ją zrozumieć, przez to, że brakowało jej wielu zębów. Zgadywałem, że nie było na to ziół. Xander się zatrzymał, a kiedy do niego dotarłem, walnąłem go w ramię. Roześmiał się, unikając kolejnego ciosu. - Łoo, będziesz chciał być dla mnie miły. - Rozejrzał się, a potem pochylił się do mnie i wyszeptał: - Zobacz, co zwędziłem. - Otworzył dłoń, żeby pokazać mi cztery idealne kostki cukru. - Stacja strażników? - spytałem, również się rozglądając, a potem wyciągając rękę, gdy Xander umieścił dwie w mojej dłoni. Podrzuciłem je i zgniotłem zębami, zamykając oczy i jęcząc, kiedy słodkość wypełniła mi usta i wybuchnęła na języku. Xander odsunął mnie ze ścieżki, zatrzymał się, odwrócił i spojrzał na mnie gniewnie. Spojrzałem na niego pytająco, miałem usta zbyt pełne cukru, żeby mówić. - Co? - wymamrotałem, wzruszając ramionami. - Jezu, Calder. Co jest z tobą nie tak? Nie wiesz jak rozkoszować się czymś? Kiedy znowu dostaniesz cukier, to po prostu pożresz go, żeby natychmiast zniknął? Głupek. - Potem pchnął mnie, więc potknąłem się do tyłu, starając się nie roześmiać i nie stracić z buzi cukru. Xander wziął jedną kostkę między kciuk i palec wskazujący, polizał ją delikatnie, a następnie odsunął ją od ust, żeby mógł mówić. - Widzisz, Calder, kiedy masz coś dobrego, musisz sprawić, żeby trwało - poinstruował, przeciągając ostatnie słowo. A potem, nim mógł znowu przysunąć to do ust, dwa dzikie psy, które biegały wokoło, przebiegły obok niego, potrącając go naprzód, więc potknął się i upuścił na ziemię cukier, który miał w dłoni. Psy przebiegły po obydwu kostkach, przygniatając je do ziemi, a potem odbiegły, szczekając. Przez sekundę tylko gapiłem się na cukier wgnieciony w brud u naszych stóp, a potem w górę, na jego zszokowaną twarz i otwarte usta. Tak mocno wybuchnąłem śmiechem, że musiałem złożyć się w pół, aby nie upaść. Spojrzałem na Xandera i wyraz szoku zastąpiony był przez małe uniesienie jednej strony ust, tuż przed tym jak również zaczął się śmiać, obydwoje wyliśmy pod jasnym, późno popołudniowym słońcem. To była ta jedna rzecz w moim przyjacielu, Xanderze - wiedział jak się z siebie śmiać, cecha, nad którą, z tego co do tej pory wiem, musi popracować większość dorosłych. - Oj, chodź, cukrowy oddechu - powiedział Xander, idąc w stronę głównej chaty, w której zamierzaliśmy siedzieć, aby mieć dobry widok na nową pannę młodą, którą wszyscy tak bardzo

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

chcieli zobaczyć. - Słyszałem, że ma twarz anioła i ciało bogini - powiedział Xander, podniosłym tonem. Pokiwałem głową. - To jest to, co powiedziała przepowiednia. - Założę się, że wygląda jak jedna z tych pań z nagród akademickich - przypuszczał Xander, patrząc w górę i mrużąc oczy, jakby wyobrażał sobie magazyn People, który zwędził parę miesięcy temu, ten, który razem przeglądaliśmy, ukrywając się za jego chatką, ten ze zdjęciami wymalowanych pań, w długich, jasno kolorowych sukienkach, trzymające małe, złote figurki w kształcie ludzi. Wzruszyłem ramionami. - Nie, Hector nie poślubiłby jednej z nich - powiedziałem. - Są zbyt… - przerwałem, próbując myśleć o tym, dlaczego były czymś zbyt dużym dla naszej rodziny - …kolorowe zdecydowałem. Jednak muszą być bardzo mądre, by wygrać taką dużą, akademicką nagrodę. Xander wywrócił oczami. - Ta, wiem o tym. Mam na myśli, wiesz, weź jedną z nich, z ładnymi twarzami, i ubierz w coś, co nosi Matka Miriam. Obydwoje byliśmy cicho przez minutę. Wyobrażałem sobie ponurą, starą Matkę Miriam, ze zmarszczonymi brwiami oraz luźną, szarą sukienką. Kiedy spojrzałem na Xandera, mrużył oczy i przypuściłem, że on również ją sobie wyobraża i uważa, że nie jest dobrym porównaniem. - W każdym razie - powiedział, przestając marszczyć brwi. - dowiemy się za minutę. Słońce grzało nas w głowy, gdy przykucnęliśmy w piasku, obok drewnianych bali głównej chaty, w której mieszkała rada. Wymyśliliśmy, że będziemy mieli najlepszy ich widok, gdy opuszczą budynek, żeby pójść do naszej Świątyni, w której pobłogosławiona Hectora miała zostać przedstawiona. Xander podniósł patyk i zaczął wkopywać go w piasek u naszych stóp w sandałach. Po minucie zerknął na mnie i wyszeptał: - Założę się, że mógłbym zakraść się tam i zwinąć trochę karmelkowych cukierków. Patrzyłem przez okno. Trzymają wszędzie z nimi półmiski, jakby to było nic. Posłałem mu moje najlepsze, dezaprobujące spojrzenie, i powiedziałem: - To byłby grzech, żeby kraść od rady… od Hectora. Dba o nas. Xander spojrzał w dół na ziemię, gdzie nadal używał patyka, aby rysować kształty w piasku. - Tylko się zastanawiałem… dlaczego oni dostają cukier, kiedy tylko go chcą, ale my

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

musimy… pożyczać go ze stacji strażników? Podniosłem pobliski patyk i również zacząłem rysować w piasku. Nie miałem tak naprawdę odpowiedzi na pytanie Xandera, więc pozostałem cicho. Również wybrałem nie przypominać mu o tym, że to nie było pożyczanie, kiedy nigdy nie zamierzałeś tego oddać. Xander był częścią grupy pracowników, którzy utrzymywali naszą rodzinę bezpieczną, i kiedy tylko mógł, zakradał się na stację strażników, która prowadziła do stanowego parku krajobrazowego, kilka mil wzdłuż drogi. Znajdował tam dużo różnych rzeczy, od kostek cukru do magazynów, raz nawet jakąś Coca-Colę. Nadal o tym myślę i pragnę kolejnej puszki słodkiego, gazowanego napoju, którego łykaliśmy za jakimiś drzewami, niedaleko zbiorów. Byłem szczęściarzem, że dzielił się ze mną wszystkim, co znalazł. Wiedziałem, że to nie było właściwe. Ale myślałem, że to nie był aż taki grzech, że musieliśmy pozostać z tyłu, kiedy bogowie przybywali, żeby eskortować ludzi Hectora do Elizjum. Upewniłem się, żeby pracować trochę ciężej, niż musiałem, aby zrównoważyć niewielkie kradzieże Xandera. - Kiedy zostanę wybrany na członka rady i wyruszę w dużą społeczność oraz dostanę pracę, to zamierzam trzymać całą beczkę karmelkowych cukierków w swoim biurze - powiedziałem, śmiejąc się. - Przyniosę trochę dla ciebie. Xander się roześmiał. - To by był dzień. Jeśli ktokolwiek jest wystarczająco mądry, aby zostać wybranym na radę, to będę ja. Prychnąłem. - Jeśli taki jest plan, to lepiej miejmy nadzieję, że dostaniemy się niedługo do Elizjum i że bogowie mają karmelki. Twarz Xandera stała się marzycielska i oparł się o drewno za nami. - Założę się, że Elizjum jest zrobione z karmelu. Myślałem o tym przez minutę i pomyślałem, że to nie brzmiało tak dobrze. To mogłoby być dobre na początku, ale po jakimś czasie byłoby ci prawdopodobnie niedobrze od karmelowego tego i karmelowego tamtego… wszystko kleiste, a potem utknąłbyś w miejscu zrobionym z karmelu na wieczność i… Głos Xandera, którego ignorowałem, przeszkodził mi w myślach, gdy nadal używałem patyka, żeby szkicować w piasku. - …karmelowe chmury i karmelowe kwiaty, i karmelowe domy, i karmelowe meble… Nagle usłyszeliśmy coś, co brzmiało jak cichy, dziecięcy chichot i obróciliśmy głowy w tył,

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

a potem w górę, i złapaliśmy widok blond głowy, uciekającej szybko od okna, prawdopodobnie dziecko członka rady. Spojrzałem z powrotem na Xandera, który miał zdezorientowany wyraz na twarzy i nagle usłyszeliśmy głos kobiety, wołający: - Kto tam jest? - Następnie okno nad nami zatrzasnęło się. Xander i ja gapiliśmy się na siebie przez sekundę z rozszerzonymi oczami, a potem skoczyliśmy na nogi i pobiegliśmy. *** Duża, drewniana Świątynia, była już zatłoczona, tak jak wiedzieliśmy, że będzie. Jako pracownicy, Xander oraz ja musieliśmy usiąść z tyłu i narzekaliśmy na złe szczęście przez przyłapanie przed chatką. Teraz nie będziemy mieli bliskiego widoku księżniczki, nim dotrzemy do przepchanego budynku. Żeby zobaczyć podium z przodu, tam gdzie siedziała rada, a Hector z niej coś wygłaszał, musieliśmy wyciągać szyje. Przez większość czasu grupy pracowników stały razem w Świątyni: strażnicy upraw i wody, weterynarze i obserwujący (ci, którzy troszczyli się o nasze bezpieczeństwo) byli po lewej stronie, a nauczyciele, tkaczki, krawcowe i budowlańcy po prawej stronie. Między naszymi grupami utrzymywaliśmy naszą czterysta akrową społeczność najedzoną, bezpieczną, ubraną, wyedukowaną oraz osłoniętą. Hector nazwał ją Arkadią, co oznaczało „Miejsce Dostatku”. I to była prawda, bo mieliśmy wszystko, czego potrzebowaliśmy, cóż, wszystko inne od Coca-Coli. Ale przypuszczałem, że to nie była technicznie potrzeba, zresztą to nie było tak, jakbym mógł o tym mówić. Mama uśmiechnęła się do mnie, kiedy zobaczyła, że wchodzę do Świątyni, i machnęła mi. Kiwnąłem do Xandera, gdy poszedł tam, gdzie stała jego rodzina, trochę po mojej prawej. Mój tata przyciągnął mnie przed siebie i owinął wokół mnie ramiona, więc jego dłonie były na mojej piersi, i zajęliśmy tyle małego obszaru, ile to było możliwe. Zaciągnąłem się zapachem mydła, dochodzącego ze skóry taty, i wtuliłem się w niego, czując się bezpiecznie. Zerknąłem obok nas na mamę, która stała z moją siostrą Mayą, w tej samej pozycji. Maya urodziła się z nogą, która nie pracowała zbyt dobrze, więc mimo że była członkiem naszej rodziny i mogłaby normalnie pomóc z brudami otaczającymi zraszacze do nawadniania pól i upewnić się, że nasi ludzie zawsze mieli zapasy czystej, pitnej wody, to przez jej wadę okołoporodową nie mogła wykonywać fizycznej roboty. Zamiast tego pomagała kobiecie, która szyła ubrania oraz pościel i, cóż, nie byłem do końca

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

pewny, co jeszcze było szyte. Zgaduję, że gdybym się rozejrzał, byłoby mnóstwo rzeczy, ale nie dawałem temu zbyt wielu myśli. Maya była o rok ode mnie starsza, ale była o wiele mniejsza i mentalnie młodsza, przez coś, co nazywało się syndromem Downa. Rodzice powiedzieli mi, że to znaczyło, że Maya urodziła się z dodatkowym chromosomem. Spojrzałem w dół na nią, a ona uśmiechnęła się szeroko do mnie, marszcząc nos. Odwzajemniłem uśmiech i chwyciłem jej dłoń w swoją, a następnie ścisnąłem dwa razy, a jej uśmiech stał się większy i również ścisnęła moją dłoń dwa razy. Parę miesięcy temu, po tym jak opuszczałem dom, a ona krzyknęła za mną „Kocham cię, Calder!” przed wszystkimi moimi znajomymi, a oni zaczęli się śmiać, podszedłem do niej z powrotem i powiedziałem, że byłem na to za stary, właściwie ona też. Powiedziałem, żeby dała temu spokój. Wyglądała na zdruzgotaną i od razu poczułem się winny, więc potem powiedziałem jej, że nadal możemy to mówić, tylko że musi to być bardziej potajemne. Od tamtego czasu ściskamy swoje dłonie dwa razy, żeby przekazać „Kocham cię.” To był nasz własny, sekretny kod. Pewną rzeczą w May’i było to, jakby ten dodatkowy chromosom był wypełniony, aby wybuchać miłością. Więc wypełniony, stale wychodził z niej w jakiś głośny sposób, a ona po prostu nie mogła go utrzymać w środku. Musiał wyjść w jakiś sposób, w kształcie lub formie. Ale zgaduję, że jeśli kogoś kochasz, tolerujesz wszystkie jego wady, nawet te szczególnie głośne. Cisza ogarnęła tłum, kiedy drzwi za nami się otworzyły i Hector Bias zaczął iść z determinacją wzdłuż środkowego przejścia, z radą za nim. Hector był wysokim, silnie wyglądającym mężczyzną, który trzymał się tak jak przywódca, którym był. Miał głowę złocistych włosów, które nosił długie i czasami spinał w kucyk na karku. Jego oczy były jasne, krystalicznie niebieskie, które wydawały się być w stanie spojrzeć prosto przez ciebie. Parę razy, kiedy przemawiał prosto do mnie, musiałem zmusić siebie, aby utrzymać z nim kontakt wzrokowy. Coś w tych oczach sprawiało, że czułeś się niegodny - tak, jakbyś nie był wystarczająco dobry, aby patrzeć zbyt długo na coś tak pięknego. Drzwi się za nim zatrzasnęły i zmarszczyłem brwi w rozczarowaniu. Nie poznamy dzisiaj jego żony? Patrzyłem przed siebie, kiedy Hector zajął swoje miejsce za podium, z przodu, a rada, cała czwórka z nich, zajęła swoje miejsca za nim. Rozejrzał się na nas z takim wyrazem na twarzy, który sprawił, że stanąłem wyżej w dumie. Poczułem jak tata za mną zrobił to samo. Pewnego dnia zamierzałem siedzieć na tym podium za Hectorem i zająć miejsce jednego z członków rady. Poczułem przelatujący przeze mnie jakiś cel.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Hector uniósł ramiona, jakby w zwolnionym tempie, a jego głos zagrzmiał: - Ujrzyjcie błogosławioną. Moją pannę młodą oraz waszą matkę. Eden! Dwójka z członków rady wstała i podeszła do długiego, środkowego przejścia, każdy z nich otworzył jedno z dużych, drewnianych drzwi, odsuwając się na bok, kiedy trzymali je otworzone na całą szerokość. Tłum wydawał się uciszyć jeszcze bardziej, gdy obróciliśmy się w harmonii, uczucie, którego nie mogłem wytłumaczyć, przeszło przeze mnie - coś, co czułem jak mieszaninę strachu oraz szczęścia. Wszystko było całkowicie nieruchome. Nagle wiatr zawiał do środka, przynosząc ze sobą kłębiące się suche liście, które tańczyły wzdłuż przejścia i zatrzymywały się na ziemi. W tym samym czasie dzwoneczki wietrzne, które wisiały na przodzie Świątyni, zaczęły dzwonić, jak gdyby do tego czasu cały świat wstrzymywał oddech. Wyciągnąłem szyję, żeby zobaczyć to, na co wszyscy patrzyli, i wtedy ją zobaczyłem małą dziewczynkę, jeszcze mniejszą od May’i, idącą powoli wzdłuż przejścia, z wyrazem przerażenia na twarzy. Oczy mi się rozszerzyły, kiedy na nią patrzyłem. Miała na sobie białą, koronkową sukienkę - jak malutka panna młoda - a jej blade, blond włosy, opadały jej na ramiona i w dół pleców. A jej twarz… poczułem jak serce szarpie mi się w piersi na piękno tej małej twarzy. Jej usta były pełne i różowe, i mogłem zobaczyć, że drżały lekko, gdy jej oczy skakały dookoła. Nagle wylądowały na mnie i urwał mi się oddech, gdy nasze spojrzenia spotkały się i utrzymały, ona mrugając, a ja gapiąc się. Nie mogłem zobaczyć koloru jej oczu stamtąd, gdzie stałem, ale coś w nich utrzymało mnie w niewoli. Ale potem odwróciła wzrok i zaklęcie zostało przerwane. Odetchnąłem mocno, kiedy poruszała się dalej po przejściu i mogłem jedynie zobaczyć jej małe plecy. Jakiś dziwny instynkt powiedział mi, by za nią pobiec i wziąć jej rękę. Nagle zdałem sobie sprawę z tego, że nadal trzymałem rękę May’i, a mój uchwyt zacieśnił się tak mocno, że patrzyła na mnie gniewnie. Rozluźniłem go i uśmiechnąłem się do niej przepraszająco, a potem powróciłem wzrokiem do dziewczynki, która teraz stała obok Hectora na podium. - Moi ukochani - powiedział Hector, promieniując do nas i znowu unosząc ramiona. Dzisiaj jest wspaniały dzień. Dzisiaj jest dzień wypełniony chwałą bogów. - Rozejrzał się znowu na każdego z nas. - Dzisiaj jest dzień, w którym wszyscy poznajecie Eden. - Położył ręce na małych ramionach dziewczynki obok niego i przeszedł za nią. Zmarszczyłem brwi w zmieszaniu i spojrzałem w górę oraz do tyłu na tatę, a potem na twarz mamy i obydwoje mieli pasujące spojrzenia czystej uprzejmości. Zacząłem naśladować ich małe,

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

akceptujące uśmiechy i odwróciłem się z powrotem do przodu, tam, gdzie Hector oraz mała dziewczynka, błogosławiona, Eden, stali. Najwidoczniej byłem jedynym w swojej rodzinie, który myślał, że to był interesujący zwrot zdarzeń. Hector kontynuował: - Wiem, że pewnie jesteście zaskoczeni widząc, że wasza matka jest taka mała, taka młoda. Ja także byłem, kiedy po raz pierwszy położyłem na niej oczy i zobaczyłem, że miała znamię. Odwrócił Eden, która rozglądała się po Świątyni z rozszerzonymi oczami, a następnie skierował ją do krzesełka na środku rozmieszczonych siedzeń rady. Usiadła sztywno, jej ręce ułożone na kolanach - być może lekko się trzęsące, jednak ciężko było to zobaczyć z miejsca w którym stałem - jej koronkowa sukienka rozłożona była w kałuży na podłodze. Kiedy Hector znowu się do nas odwrócił i zaczął mówić, oderwałem z wysiłkiem wzrok od Eden. Hector wrócił za podium, wyglądając na zamyślonego. - Sposoby zachowań bogów nie zawsze są dla nas oczywiste - nie zawsze są przewidywalne, bądź z łatwością rozumiane. Ale mimo tego bogowie zawsze wiedzą najlepiej, prawda? - Tak, Ojcze - powiedzieliśmy jednocześnie. Hector kiwnął głową i pochylił się zwyczajnie do przodu, kładąc przedramiona na podium i splatając razem palce. - Tak, bogowie zawsze wiedzą najlepiej i bogowie zawsze są pewni. Więc w dniu, w którym zobaczyłem Eden i rozpoznałem znamię na jej ramieniu, które przepowiadało tożsamość błogosławionej - mojej idealnej równowagi oraz harmonii - wróciłem do domu, w którym się zatrzymywałem, i zacząłem modlić się do bogów. Jak tak może być? Jak może błogosławiona, moja panna młoda, moja żona, ta, która poprowadzi nas do Elizjum, jak ona może być niczym więcej jak dzieckiem? Moi drodzy, miałem te same pytania, które jestem pewny, wy także macie. Hector uniósł lekko ramiona i walnął nimi o podium, zaskakując nas. Podnosząc głos, kontynuował: - Tamtej nocy modliłem się do bogów. Proszę, nakierujcie mnie! Nie pozwólcie mi zawieść moich ludzi! Moich ukochanych, oni są powodem mojego istnienia! - Opuścił trochę głowę, wyglądając na rozbitego z emocji. Gdy znowu podniósł głowę, jego oczy lśniły. - Płakałem i modliłem się całą noc. I w końcu… w końcu we wczesnych godzinach świtu, bogowie przemówili do mnie szeptem. - Hector rozejrzał się po pomieszczeniu i wstrzymałem oddech, czekając na to, aby usłyszeć, co bogowie mu powiedzieli. Musiało to być dobre. - „Ona jest tą jedyną” powiedzieli „Na imię ma Eden i ona jest tą jedyną.”

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Zatrzymał się i rozejrzał znowu dookoła, a potem odwrócił się i wyciągnął jedną rękę w stronę Eden, jak gdyby przedstawiał ją raz jeszcze, nim odwrócił się do nas. - Tak więc ona przybyła, aby z nami mieszkać, dziecko, które wcześniej było sierotą, samo na świecie. A kiedy osiągnie swój osiemnasty rok, zostanie moją ukochaną, jedną i jedyną panną młodą. I tak jak powiedziała przepowiednia, będziemy żyć razem jako mąż i żona przez dwa miesiące i sześć dni, nim przybędzie ogromna powódź i zniszczy ziemię oraz wszystkich ludzi i zwierzęta, a my, błogosławieni ludzie bogów, zostaniemy eskortowani do wspaniałych Pól Elizejskich, gdzie nie ma bólu, nie ma wysiłku, i nigdy, nigdy nie ma łez. Poczułem przechodzący przeze mnie dreszcz, tak jak zawsze, kiedy Hector mówił o wielkiej powodzi i naszej podróży do Elizjum. Tylko że teraz mieliśmy ramy czasowe i teraz wiedzieliśmy, że wielka powódź była lata przed nami - Eden nie mogła mieć więcej niż osiem lat… prawdopodobnie blisko siedmiu. Była taka mała. Poczułem jak moje ramiona się rozluźniają. - Eden będzie siedzieć na honorowym miejscu podczas każdego spotkania w Świątyni i będzie patrzeć na nas z zaszczytem i miłością. Proszę, powitajcie ją z adoracją, na którą zasługuje. Wszyscy upadliśmy na kolana i obniżyliśmy głowy, moja mama wzięła Mayę na kolana, bo Maya nie mogła zginać nogi. Klęczeliśmy tak przez kilka minut, nim Hector powiedział: - Powstańcie. - I tak zrobiliśmy. Spojrzałem na Eden, która rozglądała się dookoła, bardziej zaciekawiony wyraz znajdował się teraz na jej twarzy, kiedy na nas wszystkich patrzyła. Zastanawiałem się jak było tam, skąd przybyła. Zastanawiałem się, czy żyła w domu, czy może w mieszkaniu. Zastanawiałem się, czy jadła kostki cukru i piła Coca-Colę. Chciałbym porozmawiać z nią i zadać jej różne rodzaje pytań. Ale oczywiście to nie było możliwe. Zdałem sobie sprawę z tego, że Hector znowu zaczął mówić, gdy mój umysł odpłynął do kostek cukru i Coca-Coli. - Jeśli obecność Eden nie jest wystarczającym zaskoczeniem, mam jeszcze jedną dla was w ten wspaniały dzień. - Zatrzymał się. - W trakcie moich podróży wpadłem również na Teresę. Teresa, kochana, przyjdziesz tutaj, proszę? Chuda kobieta z brązowymi włosami i zapadniętymi policzkami wstała i zaczęła iść na przód, gdzie stał Hector, większy niż życie samo w sobie. Teresa dołączyła do niego i rozejrzała się po tłumie zawstydzona, w końcu obniżając głowę i gapiąc się w podłogę. - Zanim tutaj przybyła, Teresa miała potworne życie - powiedział Hector, kręcąc głową z czymś, co wyglądało na nieznośny smutek. - Znalazłem ją w alei, oferującą robienie zdeprawowanych seksualnych czynności za pieniądze. - Teresa zdawała się skurczyć przed nami

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

jeszcze bardziej, kiedy kilka osób wydało dźwięki wyrażające dezaprobatę, a inni sapnęli i pokręcili głowami. - Uprawiała prostytucję za narkotyki, odkąd miała szesnaście lat. Teraz ma trzydzieści sześć. Hector podszedł do niej od tyłu, górując nad nią, kiedy chwycił jedno z jej kościstych ramion w ojcowski sposób. Potem puścił ją i przeszedł obok niej na jedną stronę sceny, gdzie stało kilka wazonów kwiatów na podstawach. Ostrożnie zerwał idealną białą lilię z bukietu i podszedł z nim z powrotem do Teresy. Moje oczy przesunęły się do Eden, aby zobaczyć, że podążała za każdym ruchem Hectora. Jej ręce nadal spoczywały urodziwie na kolanach, a drżenie zdawało się ustać. Hector stanął przed nami wszystkimi, patrzącymi na perfekcję lilii, nim podniósł ją ostrożnie do nosa i głęboko się zaciągnął. Zamknął oczy i odrzucił głowę do tyłu. Zwyczajnie stał tak przez kilka chwil, nim otworzył oczy i podszedł do Jeffreya Parkera w pierwszym rzędzie, gdzie podał dla niego lilię i kiwnął głową. Jeffrey również kiwnął głową, a potem podał lilię do mężczyzny obok. Wszyscy byliśmy cicho, kiedy obserwowaliśmy jak lilia była przekazywana dookoła Świątyni, od jednego mężczyzny do drugiego, a potem w końcu z powrotem na przód, gdzie Hector, aby ją odzyskać, podszedł do Borisa Friedmana, który siedział w pierwszym rzędzie. Hector ze smutkiem spojrzał w dół na lilię. Była teraz zgnieciona i wyniszczona, jeden z płatków zwisał, gotowy, by w każdym momencie odpaść, naprawdę smutny widok. Znowu uniósł ją do nosa i zaciągnął się, a potem zmarszczył brwi na lilię, jak gdyby już nie było tam słodkiego zapachu. Spojrzał znacząco na Teresę, a potem znowu na lilię. - Kto chciałby teraz tą lilię? - zapytał, jego głos był ponury. - Kto mógłby pokochać zużyty, podawany dookoła kwiat, taki jak ten. - Wyciągnął przed siebie lilię i spojrzał na nas pytająco. Pojedyncza łza spłynęła po policzku Teresy i przygryzła swoją wargę, jej oczy znowu powędrowały w dół. Teraz, gdy miałem dziesięć lat, rozumiałem czym była metafora. Wiedziałem, że Teresa była tą zużytą lilią i widziałem, że ona także o tym wiedziała. I nikt na boskiej, zielonej ziemi naprawdę nie chciał być zużytą lilią, pomimo ich przeciwnego zachowania, albo przynajmniej to tłumaczyła mi mama, kiedy po raz pierwszy spytałem ją o cały ten biznes. - KTO CHCIAŁBY TAKIEGO KWIATA JAK TEN? KTO MÓGŁBY ZNALEŹĆ COKOLWIEK PIĘKNEGO W CZYMŚ TAK SPLAMIONYM ORAZ BRUDNYM JAK TO? -

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

zagrzmiał Hector, ślina wylatywała z jego ust, gdy wszyscy gapiliśmy się, zaczarowani przez jego intensywność. Teresa wypuściła jeden, mały szloch. Ale już wcześniej byłem świadkiem tej samej przemowy, więc mimo że byłem tak urzeczony jak za każdym razem, kiedy to widziałem, to po prostu czekałem, tak jak inni. - Kto? - Hector spytał nas ciszej. - Kto? I to był nasz sygnał. - Ty możesz, Ojcze! I my możemy, Ojcze! - wszyscy powiedzieliśmy radośnie. Głowa Teresy uniosła się i wydawała się zdumiona, kiedy rozglądała się, jej usta otworzyły się, a oczy przeleciały do Hectora, kiedy do niej podchodził. - Zgadza się, moja ukochana. Ja mogę. My możemy. Wszyscy możemy cię kochać, nasz kwiecie, zacznij od nowa z miłością, z rodziną, z celem, z przynależnością. - A potem wyciągnął zza pleców lilię, i była ona tak idealna jak za pierwszym razem, kiedy wyrwał ją z wazonu. Nowa, świeża i bardzo piękna. Kochałem tą część i zawsze wywoływała ona dziwny dreszcz przebiegający mi po kręgosłupie. To było jak zwrot akcji, kiedy to natkniesz się na opowieść i sprawia ona, że twoje serce podskakuje i chcesz od razu o tym komuś powiedzieć. Jedynie, kiedy Hector przyprowadzał kogoś nowego na podium, zwrotem akcji była część ich życia i była ona dobra, a oni zazwyczaj płakali i wciąż o tym mówili. Naturalnie. Teresa sapnęła i mogłem zobaczyć, że czuła się w ten sam sposób, a jej łzy zaczęły spływać jeszcze mocniej, gdy łkała. Hector owinął wokół niej ramiona, kołysząc ją przy swoim ciele, powtarzając: - Ja mogę, my możemy, ja mogę, moja kochana. Hector spojrzał na widownię w moją stronę i wiedziałem, że to był mój sygnał, aby przynieść wodę. Tata zabrał ode mnie swoje ramiona i podszedłem do marmurowej chrzcielnicy5 wody, z tyłu Świątyni. Napełniłem mały pucharek stojący obok niej, a następnie zacząłem iść głównym przejściem, w stronę Hectora. - Mój wodniku - powiedział Hector, uśmiechając się do mnie. Odwzajemniłem dumnie uśmiech i podałem mu puchar, a potem ustałem z boku, z pochyloną głową i złożonymi rękami. Kiedy Hector dawał dla Teresy napój oczyszczającej wody, utrzymywałem opuszczoną 5 Naczynie wypełnione wodą święconą, najczęściej w kształcie kielicha.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

głowę, ale skierowałem wzrok na prawo, aby spojrzeć na Eden, próbując sekretnie zdobyć na nią bliższy widok. Moje oczy spotkały jej i patrzyła się na mnie bez mrugnięcia. Odwróciłem wzrok, ale nie mogłem nic poradzić na mały uśmiech, który wygiął moje usta, a kiedy ośmieliłem się znowu na nią spojrzeć, ona również uśmiechała się bardzo małym, wstydliwym uśmiechem. Zmusiłem się, aby znowu schylić głowę, kiedy Hector przytulił Teresę, a potem oddał dla mnie puchar. Potem przedstawił ją dla nas wszystkich zwyczajnym machnięciem ręki, gdy ona uśmiechała się do widowni, ścierając łzy z policzków. I z tym, Teresa stała się odnowiona i mogła dołączyć do naszej rodziny, tak jak dużo więcej osób przed nią. I mimo że Maya oraz ja urodziliśmy się w tej społeczności, to mama powiedziała, że było coś specjalnego w tych, którzy sami ją wybrali. Powiedziała, że bogowie poprowadzili do nich Hectora, ale to był ich wybór, czy za nim podążą. Wróciłem do mojej rodziny i wszyscy wyszliśmy jeden za drugim cicho ze Świątyni, gotowi, aby zacząć przygotowywać wieczorny posiłek. Spojrzałem do tyłu, kiedy szedłem za rodzicami, i mimo tego, że inni ludzie szli za mną, blokując mi widok, nawiązałem kontakt wzrokowy z Eden kilka razy i zastanawiałem się, czy było możliwe, że ona obserwuje mnie jak wychodzę.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Rozdział drugi Calder - Dwanaście lat Zakurzona kanionowa ścieżka była stroma i wąska, ale teraz, kiedy już prawie dotarłem do dna doliny, gdzie nie mogły dosięgnąć nieprzyjemne promienie słońca, odetchnąłem z ulgi na uczucie zimniejszego powietrza. Był styczeń, a pogoda w ciągu dnia była jedynie na skraju dwudziestu stopni, ale w czasie, gdy poruszałem się tak szybko, cień i tak był przyjemny. Mimo tego, że to była trudna wędrówka, to i tak kochałem ten co dwutygodniowy rytuał zbierania oczyszczonej wody, którą przynosiłem i podawałem w Świątyni. Przeszedłem drogę wzdłuż ścieżki tak szybko jak to możliwe, praktycznie biegnąc w niektórych miejscach, więc mogłem spędzić więcej czasu nad źródłem. Czasami Hector mi towarzyszył i sam wypowiadał błogosławieństwo nad wodą, pomimo że to tak naprawdę bogowie zapewniali dla nas uzdrawiającą wodę, żebyśmy mogli być czyści oraz oczyszczeni, kiedy nadejdzie wielka powódź. To było to oczyszczenie, które zrównoważy nasz system i pomoże nam odeprzeć diabła oraz żądzę. Kiedy ktoś został zraniony lub był chory, przynosiłem im dodatkową dawkę wody, jako że choroba była w większości ogromnym stanem zaburzenia równowagi, albo tak mówił Hector. Hector powiedział również, że pomimo iż bogowie zapewniali dla nas wodę i to nam pomoże, ostatecznie to było jedynie do przewidzenia, czy wola bogów była taka, aby nas uzdrawiać, czy nie. Czasami przychodziło im do głowy uleczanie, a czasami, powiedział Hector, to nie była ich wola, a my musieliśmy to zaakceptować i nie kwestionować powodów dlaczego. Nie dla nas było to, aby wiedzieć, przynajmniej jeszcze nie. Tak właśnie było z Mayą. Rodzice powiedzieli mi, że kiedy zobaczyli deformację jej nogi oraz fakt, że jej cechy były inne, wlali uzdrawiającą wodę w jej małe, dziecięce usta, ale najwyraźniej bogowie mieli powody, by utrzymać ją taką jaka była, ponieważ wtedy woda nie zadziałała. Ale ostatniego lata, kiedy podałem wodę dla Franklina Masseya, który zginał się w pół przez męczący ból brzucha, to później tamtego dnia nagle wyprostował się i był uleczony, nie pomyślelibyście. Zgadywałem, że prawdą było to, iż nigdy nie poznasz powodów bogów, ponieważ z tego co

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

widziałem, Franklin Massey był wrednym, starym zrzędą, który chodził dookoła naburmuszony przez cały boży dzień. A Maya, cóż, ona była jak malutki promień światła. Nie byłoby tak, gdybym to ja prowadził rzeczy, kiedy miałbym jakąś moc w Elizjum, to na pewno. Chociaż myślę, że to w każdym razie był punkt sporny, bo w Elizjum nie było chorób. Maya będzie biegała przez pola na dwóch, idealnie pracujących nogach, a jej umysł będzie pracował tak jak wszystkich innych. Musiałem uśmiechnąć się na ten obraz. Wiedziałem jednak na pewno, że woda była magiczna, ponieważ za każdym razem, kiedy ją piłem, uczucie spokoju i szczęścia przepływało przeze mnie, i czułem się oczyszczony oraz wzmocniony. Wykonałem ostry zwrot i źródło pojawiło mi się na widoku. Woda była krystalicznie niebieska i błyszcząca, a wokół niej były kwitnące, zielone rośliny. To zawsze mnie fascynowało jako mały raj i stałem tam zwyczajnie, podziwiając to przez parę minut. Położyłem torbę płócienną, która miała w sobie pojemniki na wodę, i usiadłem na trawie, odchylając się i splatając palce za głową, więc mogłem patrzeć się w czyste, niebieskie niebo, otoczony przez wysokie ściany kanionu. Wszystko wokół mnie było wielkie, piękne i pełne koloru oraz światła. Zastanawiałem się jak Elizjum może być piękniejsze od tego, co bogowie już stworzyli tutaj, na ziemi. Kiedy tam leżałem, moje oczy wylądowały na jakichś zaroślach, które wydawały się być odepchnięte na bok, w miejsce, którego wcześniej nie dostrzegłem. Zmarszczyłem brwi w zaciekawieniu i wstałem, a następnie podszedłem do dziwnego, małego otwarcia. Była tam przerwa między skałami, której wcześniej nie widziałem, przez znajdującą się tam roślinność. Zerknąłem do środka trochę nerwowo, a potem wszedłem głębiej, kiedy nie mogłem za dużo zobaczyć z miejsca, w którym stałem. Nagle przestrzeń po drugiej stronie się otworzyła, więc stanąłem prosto i zacząłem iść przez nią, w większości składającą się z piasku, kamieni i paru skrawków pustynnej trawy. Ale kiedy szedłem dalej, usłyszałem płynącą wodę i dostrzegłem więcej roślinności. Przechodząc przez kolejne wejście wielkości drzwi, znalazłem kolejne źródło! Roześmiałem się głośno, rozglądając się w zamyśleniu po ukrytym stawie wody. Jak to było, że nigdy o nim nie wiedziałem? Spędziłem nad uzdrawiającym źródłem więcej czasu niż inni. To źródło było nawet większe niż tamto - tak samo czyste i tak samo niebieskie - z roślinami rosnącymi wszędzie. Nawet był tam bardzo mały wodospad, w większości cienki strumyk, który płynął między dwoma, większymi skałami. Coś po prawej stronie, między skałami, złapało moją uwagę. Kiedy się przybliżyłem

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

zauważyłem, że ktoś pisał w piasku i było tam kilka zabawek ułożonych starannie na małym kocyku, gdzie spotykały się dwie skały, stwarzając małą wnękę. Przechyliłem głowę, patrząc na to. Dwie lalki, plastikowy serwis do herbaty, oraz mały, różowy koń. Dziwne. Moje oczy przesunęły się w dół, na piasek przed zabawkami, i zauważyłem, że „Eden” było ułożone z małych kawałków połamanych patyków. Zmarszczyłem brwi w zmieszaniu. To tutaj się bawiła? Zabawki wyglądały staro. Bawiła się tutaj odkąd przybyła? Gapiłem się przez minutę na zabawki, ciekawy ich i chcący je dotknąć, ale tego nie zrobiłem. Dzieci członków rady dostawały zabawki, a dzieci pracowników nie. Nadal trzymałem ręce przy sobie. Coś w tych zabawkach uderzyło we mnie jako bardzo, bardzo smutne i osłabiło chęć do podniesienia ich i studiowania jedną po drugiej. Pomyślałem o tych wielu przyjaciołach, których miałem, i o tym jak bawiliśmy się razem każdego popołudnia, kiedy nasza praca dobiegła końca - wariacje sportowe, których nauczyli nas rodzice, jak zabawa w chowanego, berek… Z mojego doświadczenia nigdy nie brakowało kogoś do spędzania czasu w Arkadii. Właściwie to musiałeś włożyć jakiś wysiłek w to, aby znaleźć jakiś cichy czas, jeśli już miałeś dosyć gadających do ciebie ludzi, od wschodu do zachodu słońca. Ale Eden… nie bawiła się z innymi dziećmi, którzy mieszkali z nią w chacie? Z dziećmi członków rady? A może z jakiegoś powodu zakazano jej? Widziałem sposób w jaki patrzyli na nią moi przyjaciele, kiedy przechodziła przed Świątynią miesiąc po miesiącu - nadal z zainteresowaniem - ale najwyraźniej ona była inna niż my. Oddzielona… i spoglądająca z pewną nieufnością, prawdopodobnie nawet zazdrością. Zgadywałem, że tak samo mogło być z dziećmi członków rady. Również była od nich oddzielona - nie tylko kolejne, zwyczajne dziecko, jeszcze nie żona - tak jakby dziwna mieszanka obydwu z nich i nie jednej z „nas”. Wstałem powoli i zagryzałem przez kilka minut wargę, rozmyślając o Eden, wyobrażając ją sobie bawiącą się w tym miejscu, które znalazła. Całkiem sama. Zostałem otrząśnięty z myśli przez głośne wołanie jastrzębia i wróciłem do naszego źródła, aby napełnić pojemniki na wodę. Mama będzie mnie szukać, jeśli nie wrócę szybko do domu. Wróciłem przez odstęp między dwoma skałami i ustawiłem to tak, żeby to nie było tym razem dostrzegalne. Mam nadzieję, że Eden będzie pamiętać, aby zrobić to samo. Z jakiegoś powodu nie chciałem, aby ktokolwiek inny dowiedział się o tym sekretnym źródle za ukrytym przejściem.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

*** Po tamtym dniu bliżej obserwowałem Eden, teraz bardziej jej ciekaw, tego co robiła, jak żyła. Była tak blisko, a jednak wydawała się tak daleko od nas. Spojrzałem w górę na główną chatę, jaskrawą od elektryczności, wokół ciemności naszych małych chatek, gdzie mieliśmy jedynie wieczorami światło świec. Znowu bym ją teraz zobaczył, wychodzącą przez okno, kiedy to bawilibyśmy się na dużym, piaskowym obszarze, trochę obok głównej chaty, po drugiej stronie pierwszego z małych domów pracowników. Pewnego ciepłego dnia pod koniec maja graliśmy w „kopnij puszkę”. Tylko że w tym wypadku naszą „puszką” był mały kawałek drewna. Znalazłem go przy rzece, która płynęła za naszym polem - nasze źródło czystej, pitnej wody. Próbowałem nazywać w głowie tę grę jako „kopnij drewno”, ponieważ myślenie o puszce sprawiało, że myślałem o Coca-Coli, i człowieku, to tak dobrze by smakowało wtedy i w tamtym miejscu, spocony i spragniony pod południowym słońcem. Nagle dostrzegłem trochę dalej blond głowę, wychylającą się zza drzewa. Udawałem, że jej nie widzę i po prostu dalej grałem, tylko że teraz wciąż zerkałem tam, gdzie wiedziałem, że stoi Eden, pośród małych kęp drzew akacji, mniej więcej na widoku. Przez następne piętnaście minut podchodziła bliżej i bliżej do naszego pola gry, aż stała tuż na krawędzi, z innymi graczami, którzy odpadli. Kiedy dostała się blisko, mała brunetka, zwana Hannah, spojrzała na nią z rozszerzonymi oczami i wypaliła nerwowo: - Powinnaś tu być? Eden schowała za siebie ramiona i rozejrzała się dookoła, jej oczy ociągały się na mnie, kiedy wyszeptała: - Zastanawiałam się, czy mogłabym dołączyć do waszej gry. Wszyscy cofnęli się od niej trochę, rozglądając się na siebie z niedowierzaniem. Inne dzieci członków rady nigdy nas nie pytały, czy mogłyby z nami zagrać, nigdy, ani razu. W końcu Aaron Swift oznajmił: - Nie. Uch uch. Wracaj do swojego pałacu, księżniczko. Nie jesteś jedną z nas. - Ale potem złagodził swoją odmowę, mówiąc: - Jesteś kwiatem, my jesteśmy chwastami. Jesteś albo jednym,

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

albo drugim. Musisz bawić się z innymi kwiatami. - I uśmiechnął się do niej małym, lekko nerwowym uśmiechem. Reszta dzieci stojących wokół pokiwało głowami, kiedy policzki Eden się rozpaliły. Spojrzała w dół i wypuściła roztrzęsiony, zrezygnowany oddech. Zdałem sobie sprawę z tego, że pewnie pracowała nad odwagą, aby zapytać nas, czy mogłaby z nami zagrać, przez tygodnie, może nawet miesiące. Pomyślałem o tych zabawkach ukrytych w kanionie obok źródła, a potem zdałem sobie sprawę z tego, że dzieci członków rady również się z nią nie bawią. Była outsiderem w obu grupach. Nie wiem dokładnie dlaczego, ponieważ nie wiem, co działo się w głównej chacie, ale po prostu wiedziałem, że była. Właśnie kiedy już zaczynała się odwracać i nim w ogóle o tym zbyt wiele pomyślałem, wypaliłem: - To nie prawda. Eden przystanęła i odwróciła się w moją stronę, kiedy kilka innych dzieciaków zeszło z pola, żeby zobaczyć, co się działo i dlaczego gra została wstrzymana. Podszedłem do Eden i zacząłem obchodzić ją w powolnym kółku, a ona stała sztywno, obracając głowę, żeby na mnie patrzeć. - Wiesz cokolwiek o wilcach? - Uśmiechnąłem się, kiedy spojrzałem w jej głębokie, niebieskie oczy. Była tylko dzieckiem, ale nie mogłem nic poradzić na zauważenie, że z pewnością była śliczna. Zmarszczyła brew i zagryzła wargę, gdy pokręciła głową. Stanąłem przed nią i skrzyżowałem ręce na piersi. - Wilec jest pięknym kwiatem, delikatnym. Niebieskim, tak jak twoje oczy. - Zatrzymałem się i znowu się uśmiechnąłem. - Ale to, co jest wilcach? - Przybliżyłem się, więc ona też, jej oczy wypełnione ciekawością. - To, co jest w wilcach, to że jeśli mu pozwolisz, to może całkowicie przejąć twoje plony, ponieważ to nie tylko kwiat. To również chwast, całkowicie inwazyjny. Silniejszy, niż na to wygląda. Rozejrzałem się dookoła na moich przyjaciół. - Rzecz w tym, że nie musisz być tylko kwiatem albo chwastem. Możesz być i tym i tym. Rozejrzałem się na moich przyjaciół i uśmiechnąłem się do nich szeroko, unosząc brwi. - Oj, Jezu, Calder, przysięgam, czasami stwarzasz rzeczy z czystego, niebieskiego nieba docinał Xander. - Dobra, kwiat, chwast, cokolwiek, grajmy. Eden może być w twojej drużynie. Wszyscy podbiegli na swoje pozycje. Spojrzałem na Eden, kiedy powolny uśmiech

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

rozprzestrzeniał się po jej twarzy i roześmiała się, patrząc na mnie. Jej uśmiech był zaraźliwy, tak myślę, ponieważ zdałem sobie sprawę z tego, że również się uśmiechałem, gdy pobiegłem na swoją pozycję. Jednak to, co powiedziałem, było prawdą. Wilce były kwiatami oraz chwastami przynajmniej tutaj w Arizonie. Powinienem wiedzieć. Pomagałem wyrywać całe ich partie, starające się wyssać całą wodę z naszych plonów. Graliśmy w gorącym słońcu przez co najmniej godzinę, nim przyszła Matka Miriam, tropiąc z głównej chaty, wyglądając na zirytowaną. - Eden! - krzyknęła. Eden wybiegła z pola, przebiegając obok mnie, jej długie, blond włosy, oraz długa, ciężka spódnica, powiały za nią. Grała z większym zapałem niż inni na polu, i po upływie około połowy godziny lub coś, wszyscy traktowali ją jak jednego ze zwykłych „chwastów”. Wydaje mi się, że przez cały czas będąc z nami uśmiech nie opuścił jej twarzy. Eden, taa, zdecydowanie była wilcem: tak piękna jak kwiat, z siłą chwastu. Spojrzała do tyłu, kiedy dotarła do Miriam, i mimo iż mogłem stwierdzić, że Miriam już miała dawać jej ochrzan, to Eden błysnęła do mnie uśmiechem, jak gdyby mówiąc, że to było tego warte, całkowicie warte. Odwzajemniłem uśmiech. Nagle Eden uwolniła się od Matki Miriam i wróciła biegiem do mnie, gdy Matka Miriam pisnęła jej imię. Zatrzymała się przede mną, oddychając ciężko, i sięgnęła do małej kieszeni spódnicy. Chwyciła moją rękę, która wisiała na boku, uniosła swoją dłoń nad moją, a potem zamknęła moje palce wokół czegoś małego i twardego. Obydwoje spojrzeliśmy do góry w tym samym czasie i nasze oczy spotkały się na kilka długich sekund. Potem uśmiechnęła się do mnie szeroko i wróciła biegiem do Miriam, która chwyciła jej ramię i zaczęła odchodzić jeszcze szybciej niż wcześniej, praktycznie ciągnąc Eden za sobą. Spojrzałem na dłoń i powoli rozsunąłem palce. W środku leżał karmelkowy cukierek. Zaśmiałem się i uniosłem głowę, patrząc za Eden. To musiała być ona tamtego dnia, słuchając Xandera i mnie, gdy gadaliśmy o karmelkowych cukierkach pod jej oknem. Eden i Matka Miriam doszły do głównej chaty i zniknęły w środku. Rozwinąłem ten karmelkowy cukierek i wrzuciłem go do ust, starając się nie szczerzyć w buzi pełnej słodkiej pyszności.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Rozdział trzeci Pięć lat później

Eden Przez lata to była nasza gra, Caldera oraz moja. Jakimś cudem wciskał wilce w miejsca, w których mogłabym je znaleźć. Zazwyczaj w Świątyni, wokół mojego siedzenia, więc inni myśleli, że to po prostu kwiat, który przyleciał z zewnątrz. W niektórych miesiącach znajdowałam kilka, a w innych miesiącach żadne się nie pokazywały. Jednak po drugim roku zaczynałam je znajdować w moim pokoju i wypuszczałam wtedy zszokowany oddech, a potem przyciągałam dłonie do ust, żeby się głośno nie roześmiać. Jak on je tam przemycał, nie miałam pojęcia, a tak bardzo chciałam go o to zapytać. Ale po tym jak Matka Miriam przyłapała mnie na graniu z dziećmi pracowników, miała mnie bardziej na oku. Nie byłam nawet w stanie pójść do mojego sekretnego źródła, które znalazłam, kiedy po raz pierwszy tu przybyłam. Uczyli mnie grać na pianinie przez cały dzień i nie było mowy, aby się od tego wykręcić. Cisza by mnie wydała. Jednak kochałam pianino. To była moja wielka ucieczka do myśli. Siedziałam tam i myślałam o Calderze, kiedy muzyka unosiła się wokół mnie. Obserwowałam go z mojego okna na drugim piętrze. Miałam całkiem dobry widok na ścieżkę, którą chodził, żeby nieść wodę z rzeki do chatek pracowników. Obserwowałam sposób, w jaki zawsze się uśmiechał i śmiał, oraz sposób, w jaki inni ludzie, ilekroć wokół niego byli, wydawali się również uśmiechać. To było tak, jakby on po prostu wydzielał szczęście i dobroć. Wiedziałam z własnego doświadczenia, że był uprzejmy, ale patrzyłam też jak pędził, by pomóc kobietom, których wózki pełne warzyw się wywróciły, kiedy to mógł się po prostu odwrócić, oraz sposób, w jakim nosił wszędzie na barana swoją siostrę, odwracając głowę, żeby roześmiać się z czegoś, co powiedziała. Pracował też nad czymś i nie wiedziałam co to było. Spędzał godziny po skończeniu swojej pracy, koło rzeki, wyciągając kłody i wiążąc je razem. Mrużyłam oczy tak jak tylko mogłam, próbując zobaczyć to co robił, ale nie miałam pojęcia. To, co wiedziałam, to że musiał być mądry i pracowity. Być może zbudowałam Caldera Raynesa w moim chorym z miłości umyśle na kogoś kim

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

nie był. Nie byłam pewna. Minęły lata, odkąd tak naprawdę z nim rozmawiałam. Ale spojrzenia, które dzieliliśmy w Świątyni, kiedy pochylałam się, aby podnieść jeden z jego kwiatów, sprawiały, że mój brzuch się zaciskał, a serce pędziło. A znalezienie jednego z nich sprawiało, że byłam wniebowzięta przez wiele dni. I był piękny. Było i to. Wyrósł wysoki i szeroki, a jego skóra była opalona i gładka. Stale był bez koszulki w trakcie lata, mając jedynie mały kawałek materiału, wiszący luźno wokół jego szyi, żeby mógł ocierać czoło, kiedy pracował. Moje oczy wędrowały bezwstydnie po jego umięśnionych ramionach i płaskim, wyrzeźbionym brzuchu. Dla mnie wyglądał jak bóg, który przybył prosto z Elizjum. To było grzeszne, aby obserwować jego nagość, wiedziałam to, ale coś we mnie było grzeszne i nie mogłam siebie powstrzymać. Jego oczy były lekko skośne, więc wyglądał egzotycznie, a jego ciemne, brązowe włosy były grube i błyszczące. A uśmiech… jego uśmiech rozświetlał mi świat, nawet z daleka. Był idealny. I kochałam go. Kochałam go desperacko. I było mi przeznaczone, aby poślubić Hectora. Albo tak mi powiedziano. Tylko że przeznaczenie nie sprawdziło najpierw mnie. Jeśli by tak zrobiło, powiedziałabym mu, że byłam całkiem pewna, że to Calder Raynes był moim przeznaczeniem - albo przynajmniej błagałabym, aby tak było. Zamiast tego zostawiałam mu karmelkowe cukierki. Na początku to było trudne. Nigdy nie pozwalano mi opuszczać chaty na jedną rzecz albo inną, nie byłam zbytnio wtopiona w tłum. Ale na szczęście pracownicy w Arkadii trzymali się szczególnego harmonogramu, więc zawsze wiedziałam gdzie byli i kiedy. Więc udawałam, że muszę iść do łazienki, kiedy wiedziałam, że Calder oraz jego rodzina pracowali, i wymykałam się przez tylne drzwi i biegłam tak szybko jak mogłam, do jego małej chatki, a potem umieszczałam karmelkowe cukierki gdzieś obok jego pościeli lub rzeczy. Mogłam raz czy dwa powąchać jego poduszkę, albo, okej dobra, za każdym razem. Zamykałam oczy i wdychałam czysty, męski zapach, wyobrażając go sobie leżącego na brzuchu, skóra złotym kontrastem dla białej pościeli, muskularne ramiona owinięte wokół poduszki, policzki przyciśnięte do niej, kiedy spał. I stado motylków podejmowało emocjonujący lot w mojej klatce piersiowej. W każdym razie tak właśnie udawało mi się zostawiać dla niego te małe słodycze. Wracałam z „łazienki” trochę spocona i tylko trochę roztrzepana, i jestem pewna, że Matka Miriam, która była

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

kochanką Hectora i moim nauczycielem od gry na pianinie, zastanawiała się co dokładnie tam robiłam. Wszystko się zmieniło pewnego późnego popołudnia, kiedy Hector zawołał mnie do swojego biura na pierwszym piętrze. - Eden, moja ukochana. - Hector uśmiechnął się, kiedy usiadłam na małej kanapie, po prawej stronie kominka. - Ojcze - powiedziałam, patrząc w dół i zerkając na niego jedynie spod oczu. Przygryzałam nerwowo wargę. Hector usiadł obok mnie i poczułam ciężar jego spojrzenia, gdy skupiałam się na swoich dłoniach na kolanach. Podziwiałam Hectora, ale też mnie trochę przerażał. Nie tylko dlatego, że pewnego dnia zostanę jego żoną, a to było dla mnie dezorientujące i nie za bardzo pasowało moim osobistym życzeniom, ale też dlatego, że był potężnie zbudowanym mężczyzną z intensywną obecnością. Zawsze wydawał się nade mną górować, nie tylko jako osoba, ale jakoś także duchem. Wyobrażałam sobie jego wielki cień, podążający za mną wszędzie, upewniając się, że zachowywałam się w sposób odpowiedni dla jego żony oraz błogosławionej. Rozumiałam dlaczego wszyscy ludzie w Arkadii patrzyli na niego, jakby sam był bogiem. Westchnął i przesunął trochę moich długich włosów za jedno ramię. Zerknęłam nerwowo na jego palce obok mojego policzka. - Eden, z każdym dniem rośniesz piękniejsza. Bogowie, w ich bezgranicznej mądrości, wybrali anioła, by poprowadził nas do aniołów. - Uśmiechnął się, odsunął rękę, i oddech, który wstrzymywałam, wyszedł w urywanym wydechu. Hector nie wydawał się tego zauważyć. Wstał, podszedł parę kroków do kominka i wysunął ręce, żeby je ogrzać, mimo że było ledwo chłodnawo w jego biurze. Uporządkował narzędzia kominkowe, krzywiąc się na nie, jakby go denerwowały. Pozostałam cicho i zwyczajnie go obserwowałam. - Muszę wyjechać na jakiś czas, moja ukochana. - Odwrócił się do mnie w pełni. - Matka Miriam dołączy do mnie tym razem w moim poszukiwaniu. Bogowie przemówili do mnie i powiedzieli mi gdzie jestem potrzebny. Będę tęsknił za moją małą księżniczką. Ale będziesz w dobrych rękach. Matka Hailey będzie odpowiedzialna za twoją opiekę i upewni się, że będziesz ćwiczyć na pianinie i uczyć się tak jak powinnaś. Pokiwałam entuzjastycznie głową. Bardzo lubiłam Matkę Hailey, bardziej niż lubiłam zgorzkniałą Matkę Miriam, i jak na razie miałam bardzo nikłe relacje z Matką Hailey oraz jej czterema chłopcami. Mieszkali w przeciwnym skrzydle domu, z innymi członkami rady, a nasze

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

ścieżki nie krzyżowały się zbyt często, z wyjątkiem czasu posiłków. Kiedy zdałam sobie sprawę z tego, że mogę wyglądać na szczęśliwą z powodu zbliżającej się podróży Hectora, znowu pochyliłam głowę i upewniłam się, że wyglądam na odpowiednio przygnębioną. - Jak długo ciebie nie będzie, Ojcze? - Nie jestem jeszcze pewny. Bogowie powiedzą mi, kiedy moja misja się skończy. Pokiwałam głową. Hector był na kilku misjach, odkąd z nim zamieszkałam. Zazwyczaj przyprowadzał kogoś nowego, dwa razy członka rady, częściej rodzinę lub osobę, aby żyła wśród pracowników. Wyglądał przez sekundę na skonsternowanego, ale potem jego mina stała się bardziej wyraźna. - Nasza rodzina jest rozchwiana. Wyczuwam to, więc muszę upewnić się, że będzie z powrotem w harmonii. Poznam osobę, myślę, że członka rady. - Patrzył się w przestrzeń przez sekundę, a potem wydawało się, że nagle się z tego otrząsnął. Kontynuował zdanie, jakby go wcale nie przerwał. - A kiedy ich znajdę, tak jak znalazłem ciebie pewnego razu, moją księżniczkę dziewczynę, która przyniesie mi pokój oraz równowagę, przyniesie nam wszystkim pokój oraz równowagę - przyprowadzę ich tutaj. Znowu przerwał. - Cały świat jest rozchwiany, Eden. Brak równowagi przynosi nic więcej jak grzechy i żądzę… ból. Muszę ochronić przed tym Arkadię. Spojrzałam na swoje stopy, niepewna, co to oznaczało. - Będę za tobą tęsknić, oczywiście, Ojcze. - I pomyślałam, że będę, przynajmniej trochę. Po tym wszystkim był jedynym ojcem, którego miałam. Hector był cicho przez minutę. Potem podszedł za mnie i położył obydwie ręce na moich ramionach. Przesunął mi włosy z karku i zastygłam, kiedy poczułam jego ciepły oddech na mojej skórze, tuż przed tym jak jego usta przycisnęły się do mnie. Zadrżałam, zmuszając siebie, aby pozostać na kanapie bez ruchu. Poczułam jak Hector wyprostował się i zdjął obie ręce z moich ramion. Serce łomotało mi w piersi i wszystko we mnie nakłaniało mnie do ucieczki. Ale nie zrobiłam tego. - Nie minie już zbyt wiele czasu jak weźmiemy ślub i będziesz moją żoną. I przepowiednia naprawdę się spełni. Lęk popędził przez moje żyły. Nagle rok i kilka tygodni wydawały się być tak blisko.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Przepowiednia powiedziała, że będę jego jedyną żona, a to nie mogło się stać, dopóki nie będę pełnoletnia. Osiemnastka wydawała się jak wyrok śmierci, dosłownie i w przenośni. Przebłysk twarzy Caldera popędził przez mój umysł i zastanowiłam się chwilowo, czy również będę musiała patrzeć jak bierze ślub. Najprawdopodobniej. Rozpacz sprawiła, że moja klatka bolała. Będę musiała sama ścierpieć ten ból, tak jak zrobiłam to z całym moim smutkiem. - Tak, Ojcze - wyszeptałam. *** Hector oraz Matka Miriam wyjechali w tym tygodniu, więc Matka Hailey i jej czterej chłopcy wprowadzili się do naszego skrzydła w głównej chacie. Matka Miriam nigdy nie została pobłogosławiona dziećmi, więc teraz posiadanie dookoła hałasów i śmiechu dzieci przynosiło mi szczęście. Matka Hailey miała przyjazną, cichą postawę, i kochałam zwyczajne przebywanie wokół niej. Mimo że nie mogłam gotować lub czyścić, tak jak kochanki Hectora, Matce Hailey nie wydawało się przeszkadzać to, że siedzę z nią, kiedy robi posiłki i pranie. W pierwszym tygodniu, kiedy tutaj byli, obserwowałam jak gra w kamyki na podłodze, kiedy jej najmniejszy chłopiec śmiał się i gonił małą, gumową piłeczkę, ilekroć się od kogoś odbiła. Stojąc z boku, obserwując ich zza dużej kolumny, poczułam jak głęboki smutek i pamięć, w którą wybrałam się nie zagłębiać, obijają się po krawędziach mojego umysłu. Dawniej, dawniej byłam kochana. Łzy zaczęły spadać, więc uniosłam moją długą spódnicę i odeszłam cicho po schodach, do mojego pokoju, gdzie siedziałam na łóżku, patrząc się przez okno na światła miasta, daleko, daleko stąd. Przybyłam ze świateł takich jak tamte - z zupełnie innego świata - świata prawie tak odległego jak światła gwiazd nade mną. Nagle drzwi się otworzyły, skrzypiąc, i Matka Hailey stanęła tam, uśmiechając się do mnie łagodnie. Przesunęła swoje długie, jasnobrązowe głosy za ramię. Starłam łzy z policzków, a Matka Hailey podeszła i usiadła obok mnie na łóżku, i wzięła moje ręce w swoje. - Cały czas jesteś smutna. Dlaczego, Eden? - Jej łagodne, niebieskie oczy, przyglądały mi się z troską. Pociągnęłam nosem, kiedy kolejna łza spłynęła po policzku.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Obserwowałam jak bawiłaś się ze swoimi chłopcami i ja… - Spojrzałam w jej miłą, ładną twarz. - Myślę, że zastanawiałam się tylko, czy z tyloma chłopcami, czy mogłabyś… chcieć dziewczynkę? - Moje ostatnie słowa wyszły w pisku i rozgrzały mi się policzki. Wiedziałam, że byłam o wiele za stara, żeby być przydatna jako czyjeś dziecko. Nie wiedziałam tak naprawdę, o co dokładnie ją pytam. Poczułam jak samotność, z którą tak długo żyłam, mnie pochłania. Ale ona ścisnęła moje ręce i wydawała się rozumieć, o co pytałam, nawet jeśli ja nie. - Zawsze chciałam dziewczynkę. Kocham moich chłopców ale, cóż, posiadanie dziewczynki byłoby po prostu przyjemne. - Wstała i klasnęła dłońmi. - Cóż, więc teraz to jest powód do świętowania. Uśmiechnęłam się do niej szeroko i poczułam ulgę oraz szczęście. Chwyciła moją dłoń i poszłyśmy na dół, i obserwowałam jak robi i gotuje kolację, i po raz pierwszy, odkąd byłam małą dziewczynką, poczułam wokół mnie rodzinną miłość. Nasiąkałam tym jak nazbyt sucha łyżka, która nagle wpadła do zlewu pełnego wody. Czterej chłopcy Hailey oraz Hectora biegali po dużej kuchni, śmiejąc się i bawiąc, a Hailey nuciła pod nosem, kiedy pracowała, co jakiś czas strzelając we mnie uśmiechem. Gdy obierała ziemniaki, spytałam ją: - Matko Hailey, lubisz bycie z Hectorem? Spojrzała na mnie. - Tak, Eden, jest miłym mężczyzną, jeśli jesteś posłuszna. - A jeśli nie jesteś posłuszna? - spytałam, moje policzki rozgrzały się, kiedy obserwowałam Hailey. To nie tak, że planowałam bycie nieposłuszną, po prostu miałam tyle nadziei i marzeń, i nie wiedziałam, co z nimi zrobię, kiedy już będę wiedziała, że się nie spełnią. Czy mogłabym zwyczajnie odłożyć je gdzieś daleko w myślach, jak stare ciuchy, które miały być przekazane dla kogoś innego? Czy Hailey też miała nadzieje i marzenia, które były jej własne? Hailey przestała obierać i spojrzała na mnie, zatroskany wyraz zastąpił ten miły, który przed chwilą tam był. - Eden, zawsze musisz być posłuszna. Ty, ze wszystkich naszych ludzi. Masz całą rodzinę, polegającą na tobie. Przepowiednia jest kluczem do naszego zbawienia, a ty jesteś samym środkiem tego. Wiem, że to rozumiesz. Pokiwałam głową. Tak, rozumiałam. To była jedyna rzecz, której mnie uczono od dnia, w którym opuściłam mój dom z Hectorem. To i muzyka. Ale w moim pokoju, sama, śniłam na jawie. Pozwalałam myślom wędrować w sposób, który był daleki od posłuszeństwa.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Moje dni po tym były wypełnione pierwszym, prawdziwym szczęściem, jakie znałam, odkąd przybyłam. Spędzałam poranki bawiąc się Jasonem, Phineusem, Simonem i dzieckiem Mylesem, a w popołudnia czytałam Świętą Księgę - składankę nauczań oraz przepowiedni bogów, którzy przemawiali do Hectora. Potem ćwiczyłam na pianinie wczesnym wieczorem, kiedy kontynuowałam moją pełnoetatową pracę, czyli marzenie o Calderze Raynesie. Teraz było mi łatwiej wymykać się i zostawiać dla niego karmelkowe cukierki, więc zawyżyłam starania. Calder miał brzuch pełny cukru przez te parę pierwszych tygodni. Ale to było w drodze powrotnej do chaty, tuż obok pola, gdzie Calder po raz pierwszy nazwał mnie „wilcem”, kiedy to zobaczyłam jak schyla się do dziewczyny, żeby pomóc jej z czymś na drewnianym stole, gdzie siedziała. Powiedziała coś i zerknęła na niego, a on odchylił głowę i zaśmiał się, jakby to była najzabawniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek ktoś mu powiedział w całej historii świata. Rozżarzona zazdrość przebrnęła w dół mojego kręgosłupa i zatrzymałam się, zwyczajnie gapiąc się, kiedy serce zaciskało mi się z bólu. Pragnienie przebiło się przez moje ciało, tak potężne, że naprawdę szarpnęłam się tam, gdzie stałam. Moja twarz była gorąca i miałam lekkie zawroty głowy, ale nie mogłam oderwać wzroku. Dziewczyna również się roześmiała, zerkając na niego przez ramię i niewinnie wzruszając ramionami. Calder wyprostował się, a dziewczyna się odwróciła, i wtedy właśnie obydwoje mnie zobaczyli, stojącą tam jak duża, głupia ryba, z ustami ułożonymi w O, twarzą wypełnioną gorącem, gapiącą się na nich niegrzecznie. Ogarnęło mnie zawstydzenie, gdy odwróciłam się i pobiegłam tak szybko jak mogłam, z powrotem do głównej chaty. Kiedy tam dotarłam, zatrzasnęłam za sobą drzwi i stałam przy nich, próbując złapać oddech i uspokoić pędzące, cierpiące serce. Nigdy nie będę go miała. On nigdy nie będzie mój - nawet jego śmiech. Matka Hailey przyszła do pokoju i mnie zauważyła. - Eden, szukałam ciebie. Opuściłaś chatę? Jedynie się na nią gapiłam, niezdolna uformować żadnego słowa w tamtej chwili. - Uch… Matka Hailey zacisnęła usta, a potem westchnęła. - Eden, nie powinnaś opuszczać głównej chaty. Hector zabronił. Jestem tu po to, aby ciebie

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

obserwować i sprawdzać często podczas dnia. - Przerwała. - Oczywiście muszę uczyć chłopców od południa do drugiej każdego dnia i łatwo jest się rozproszyć tamtą czwórką, to na pewno. - Potem mrugnęła i opuściła pokój. Stałam tam przez minutę, trawiąc to, o co jej chodziło, i mimo że cierpienie nadal kłębiło mi się w sercu, wypuściłam zdziwiony oddech. To była pierwsza aluzja wolności, jaką miałam od ponad pięciu lat.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Rozdział czwarty Calder Mała ilość wody na górze dzbanów, które niosłem na ramionach, rozchlapała się, kiedy szedłem wzdłuż stromego zbocza. Zazwyczaj nosiłem zapakowane małe pojemniki, ale dzisiaj potrzebowałem więcej. Helen Whitney miała rodzić, a położne potrzebowały mnóstwo święconej wody w namiocie do porodu, żeby odebrać zdrowy poród. Szedłem tak szybko jak to możliwe, zagubiony we własnych myślach. To był spokój, którego pragnąłem, aby być z dala od innych przez chociaż jakiś czas. W tych dniach, często pragnąłem być z dala od nieustającego hałasu Arkadii, z dala od rodziców, którzy zawsze późno w nocy dyskutowali o kazaniach Hectora. I w większości, z dala od tych dwóch malutkich pokojów naszej rodzinnej chatki, z której wyrosłem lata temu, dosłownie i w przenośni. To był mój siedemnasty rok. Niedługo będę miał osiemnaście lat i to prawie był czas na moją ceremonię oczyszczania wodą. Nie wiedziałem, czy to stanie się w moje urodziny, czy nie, skoro Hector wyjechał na kolejną wędrówkę. Jeśli do tamtego czasu nie wróci, to będzie musiało poczekać, aż wróci. Bycie oczyszczonym oznaczało, że będę czysty z wszystkich moich dziecięcych grzechów i oficjalnie będę częścią Świątyni. Będę odpowiedzialny za własne wybory i sam będę ponosił konsekwencję, jeśli zgrzeszę. Kiedy tak szedłem, rozważałem to, co to mogło oznaczać. Przede wszystkim oznaczało to żadnych więcej korzyści z wycieczek Xandera na stację strażników. To z kolei oznaczało nigdy więcej Coca-Coli dla mnie, kiedy i jeśli on ją przyniesie - czego, dla zbawienia jego własnej duszy, mam nadzieję nie zrobi. On również będzie miał osiemnaście lat za parę miesięcy. Jęknąłem w rozpaczy. Coca-Cola będzie najgorsza z tego wszystkiego. To mogłoby być uzasadnione tak, że posługiwałem się luką w prawie, przez zachowywanie się tak, jakby to było w porządku, by w ogóle grzeszyć, kiedy wiedziałem, że to był grzech, „dziecięcy” czy nie. Ale nadal ta oczyszczająca część umowy sprawiała, że to było bardzo kuszące, aby zdobyć jak najwięcej dobrych rzeczy, gdy jeszcze mogłem. Taa, wiedziałem, że to nie powinno działać w ten sposób, ale nadal byłem człowiekiem.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Mama powiedziała mi, że mam pokręcony sposób w usprawiedliwianiu rzeczy z mojej własnej woli, co muszę przyznać, było pewnie prawdą. To było tak, że życie wydawało się być pełne wielu przyjemności. Zastanawiałem się dlaczego każda z nich musi być grzechem. Nie mogłem nic poradzić na wyobrażenie sobie bogów w Elizjum, z wychudzonymi twarzami i stałymi, niezadowolonymi minami, co nie wydawało się być takie wspaniałe, jeśli miałem być szczery. Ale przypuszczałem, że nie było mowy, że będę rozczarowany w Elizjum. Mimo wszystko, to był raj. Tata powiedział, że musimy jedynie wykazać się tutaj, ze wszystkimi pokusami, które bogowie przed nami stawiają, a nagrody za nasze poświęcenie będą wylane na nas po życiu. Jednak pewnie nie będzie Coca-Coli w Elizjum, a to była naprawdę przygnębiająca myśl. Więc powinienem przestać myśleć o Coca-Coli. I naprawdę powinienem przestać myśleć o seksie. Moje ciało napięło się na samą myśl o tym słowie - co samo za siebie mówiło o tym jak bardzo potrzebowałem tego oczyszczenia. Nie wiedziałem, czy ceremonia sama w sobie pomoże skierować moje myśli na bardziej stosowne, gdzieś bardziej pasujące na członka rady, ale na pewno miałem nadzieję. Pracowałem nad systemem nawadniającym przez ponad dwa lata i byłem całkiem pewny, że to będzie pracować tak jak planowałem, używając jedynie materiałów dostępnych nam z ziemi. Również miałem gorącą nadzieję, że to przekona Hectora do tego, że zasługiwałem na miejsce w radzie i że będę w stanie wybyć w dużą społeczność oraz pracować jak inni członkowie. Hector powiedział, że powinniśmy jedynie używać narzędzi oraz materiałów z ziemi, którymi bogowie nas obdarzyli, rzadziej niż niegodziwymi przyrządami społeczeństwa, gdzie prawo i zasady były oparte na żądzy, grzechach oraz samolubności. Zadowalało bogów to, że pracownicy używali jedynie tego, co zostało dostarczone przez nich. To robiło z nas świętych ludzi. Nie mogłem nic poradzić na myśl, dlaczego tyle tych narzędzi i przyrządów wydawało się być zużywane w głównej chacie. Obserwowałem jak moja własna matka szorowała nasze ubrania przy rzece, na płaskim kamieniu, i z tego, co powiedziała mi Maya, była taka duża maszyna, która robiła to w głównej chacie - wrzuć tam tylko całą stertę ubrań, naciśnij przycisk, a potem one wszystkie wyjdę lśniące i czyste, tak powiedziała. Zastanawiałem się, czy Maya przesadzała, ale nie mogłem zaprzeczać, że życie było łatwiejsze dla Hectora i członków rady. Starałem się dużo o tym nie myśleć, bo grzeszne uczucie gniewu oraz o wiele więcej pytań, które chciałem rozważać, by we mnie buzowały, a wiedziałem, że to było złe. Dotarłem do źródła i ustawiłem naczynia na wodę na trawie. Natychmiast dostrzegłem, że rośliny i zarośla zostały przesunięte na bok, a dziura w skale, która prowadziła do większego źródła,

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

była widoczna. Byłem tam kilka razy w ciągu lat, ale wiedziałem, że Eden nie. Jej zabawki były nieporuszone, a parę razy, kiedy tam byłem, nie było żadnego znaku ludzkiego zakłócenia. Przeszedłem przez skały i otwartą przestrzeń, aż źródło pojawiło się na widoku, i wtedy ją zobaczyłem. Jej plecy były skierowane do mnie i stała przodem do dużego kamienia, leżącego na krawędzi źródła. Jej ręce były złożone w pięści bo bokach, a wspaniała garść bladych, blond fali, opadała kaskadami w dół jej pleców, zasłaniając większość jej. Ale jej nogi były gołe, tak samo jak ramiona, i zamrugałem na jej nagość. Z plecami do mnie, pozwoliłem sunąć moim oczom powoli po jej ciele - od delikatnych ramion do wąskiej talii, do bioder, które zaokrąglały się bardzo delikatnie, w dół szczupłych nóg i z powrotem w górę. Moje ciało pobudziło się, napięło, a krew waliła mi w uszach. Przełknąłem ciężko, niezdolny do ruchu, wrośnięty w ziemię, gdy ją obserwowałem. Ona, Eden, położyła ręce na biodrach i wydała zduszony, gniewny dźwięk. Nachyliłem się bliżej, żeby dostać lepszy widok tego, na co była taka zła, i zobaczyłem małego węża, opalającego się na kamieniu, jakby posiadał to miejsce. Najwidoczniej Eden chciała, żeby zniknął i miała nadzieję, że dźwięki złości zmuszą go do poruszenia się. Prawie się roześmiałem, ale powstrzymałem się, nim wykonałbym jakiś dźwięk i siebie wydał. Eden znowu ułożyła ręce w pięści po bokach, a potem stała w bezruchu przez dobrą minutę, wydając się próbować zdecydować, co zrobić. Czekałem, oczarowany nią; nie było na to innego słowa. Wzdrygnąłem się lekko, gdy nagle rzuciła się do wody i zaczęła przechodzić przez płytką sadzawkę, sięgającą jej do ramion. To była jedyna droga na drugą stronę, bo duży kamień leżał na jednej stronie małego źródła. Jedyny przystępny kamień to ten, który zajmował obecnie wąż. Eden wynurzyła się z wody i wkroczyła na bardzo mały brzeg obok kamienia. Wspięła się na ten kamień, kiedy ja patrzyłem, urzeczony, chwyciła tamtego węża i cisnęła nim w liście. Potem otarła ręce i usiadła, wygłaszając mowę o wężu, z szybkością, której z pewnością się nie spodziewałem. Wtedy nie wytrzymałem. Zacząłem się głośno śmiać. Myślę, że nie widziałem nigdy takiego spektaklu jak tamten wcześniej. Kiedy w końcu otworzyłem oczy i miałem kontrolę nad śmiechem, spojrzałem w górę, a Eden siedziała tam w niczym więcej jak mokrej bieliźnie, gapiąc się na mnie szerokimi oczami, a jej usta ułożone były w tym samym kształcie O, co wtedy, gdy zobaczyła jak rozmawiam z Hannah Jacobson. Spoważniałem, teraz mając kontrolę nad początkowym pożądaniem, które przewinęło się

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

przeze mnie na jej widok. Kiedy się na nią patrzyłem, chwyciło mnie dziwne uczucie, prawie jak deja vu, jakby ta chwila była wspomnieniem - nie takim, co było w moim umyśle, ale w mojej krwi, w każdym włóknie tego, kim byłem. Poczułem coś jak przypomnienie albo może wizję. Albo być może zamglone, długo zapomniane, spełniające się marzenie. - Hej, wilcu - udało mi się w końcu powiedzieć. Ona tylko gapiła się na mnie przez kilka chwil, nim usiadła wyprostowana i powiedziała: - Hej, karmelku. Odchrząknąłem, gdy Eden wydawała się sobie przypomnieć, że była w połowie naga i przykryła się ramionami. - Czy ty… czy ty... - Wskazała na swoje ubrania, rozrzucone na trawie, obok źródła. ...przyniesiesz mi je? Podszedłem i zebrałem je, a potem przeszedłem przez źródło sięgające mi do piersi, i podałem jej ubrania, podciągając się na kamieniu. Nałożyła je szybko, gdy odwróciłem wzrok. Kiedy znowu na nią spojrzałem, zapinała ostatnie guziki na przodzie koszulki i zauważyłem, że trzęsły jej się ręce. - Wszystko w porządku? - spytałem. Jej oczy przeskoczyły do moich, a jej policzki przeobraziły się w piękny odcień różu. - Ja… ja nienawidzę węży - powiedziała, jej usta teraz drżały. - Tak jak, naprawdę, naprawdę ich nienawidzę. Gapiłem się na nią przez parę sekund. - Z pewnością na to dla mnie wyglądało. Myślę, że dla tego tamtego węża również na to wyglądało. - Uśmiechnąłem się do niej szeroko. Odetchnęła głęboko i uśmiechnęła się do mnie nieśmiało. Miałem w połowie rację. Jej oczy miały kolor głęboko niebieskiego wilca. Tylko że z bliska widziałem jeszcze złotawe cętki na zewnętrznej obwódce. Miały kolor głęboko niebieskiego wilca, skąpanego w błyszczącym, porannym słońcu. Spojrzała na swoje kolana i powiedziała cicho: - Ja po prostu jakiś czas tu nie byłam i naprawdę nie mogłam się tego doczekać. Tylko aby przepłynąć przez źródło i usiąść na tym kamieniu, i ja… ja nigdy nie dostaję tego, czego chcę. - Jej oczy znowu przesunęły się do moich. - I wiem, że to jest samolubne. Nie powinnam myśleć tylko o sobie. Ja tylko… to sprawiło, że stałam się taka zła… - urwała. - Rozumiem - powiedziałem, biorąc jej dłoń w swoją. Coś przebrnęło przez wnętrze mojej

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

skóry, kiedy nasze dłonie się dotknęły i szybko się odsunąłem. Nasze oczy znowu się spotkały i Eden wypaliła. - Zatrzymałam każdego wilca. Wszystkie czterdzieści sześć. Uśmiechnąłem się szeroko. - Zjadłem każdego karmelkowego cukierka. Wszystkie… cóż, straciłem rachubę, ale wszystkie. - Uśmiechnąłem się jeszcze szerzej i ona również. Odwróciła się bardziej w moją stronę. - Jak dostarczasz je do mojego pokoju? - spytała, jej oczy się rozszerzyły. Oparłem się na dużym kamieniu i splotłem palce za głową. Byłem przemoczony, ale słońce świeciło, więc niedługo będę wystarczająco suchy. Zmrużyłem oczy na Eden nade mną, zamykając jedno oko przeciw słońcu. Odwróciła się i patrzyła na mnie w dół, czekając na moją odpowiedź. - Moja siostra dostarcza rzeczy. Wysyłam je razem z nią, kiedy ma coś dostarczyć do głównej chaty. Eden pokiwała energicznie głową. - Tak. Mała dziewczynka, która… - zatrzymała się, a ja się napiąłem, czekając, aż wspomni o stanie psychicznym May'i. - Szyje tak pięknie. Rozluźniłem się i uśmiechnąłem, kiwając głową. - Tak, to ona. Eden uśmiechnęła się i pochyliła głowę. - Cóż, teraz będę musiała dostarczać dwa karmelkowe cukierki. Nie wiedziałam, że masz wspólnika. - Uśmiechnęła się do mnie i zachichotałem. Bogowie, była taka śliczna. Oślepiała mnie z tymi jej bladymi, blond włosami i dużymi, ciemnoniebieskimi oczami, które wydawały się trzymać za sobą cały świat - świat, który nagle chciałem poznać, zbadać. - Ile masz lat, Eden? - spytałem. - Hector nigdy nie wspomniał… - Szesnaście. Byłem zdziwiony. Wyglądała na młodszą i zawsze zakładałem, że taka była. Dla mnie, jej wiek był bezpośrednio połączony do przepowiedni o tych wielkich przypływach. Kiwnąłem głową, licząc i nagle czując się bardziej niepewnie niż wcześniej. Odepchnąłem to na bok. - Mogę to zobaczyć? - spytałem w końcu. - To? - powiedziała, z wyrazem zmieszania na twarzy.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Znamię. - Och, tak, znamię. - Wahała się przez krótką sekundę, ale potem odwróciła się, przesunęła włosy z dala od lewego ramienia i obniżyła bluzkę, żeby to odsłonić. Przybliżyłem się i zmrużyłem oczy, żeby zobaczyć to, co wyglądało jak maleńkie znamię, niedaleko łopatki, to, co powinno być zaćmieniem. - A księżyc przyćmi słońce, kiedy woda się wzniesie i pokryje ziemię - wyszeptałem, cytując ze Świętej Księgi Hectora. Poczułem jak Eden drży lekko, kiedy śledziłem znamię na jej plecach. Zgadywałem, że wyglądało to jak zaćmienie, tak samo jak mogłoby każde znamię. Eden nasunęła z powrotem bluzkę i odwróciła się znowu do mnie. Nagle wyglądała na nieśmiałą i zastanawiałem się, o czym myślała. Obserwowałem ją, czekając, aby zobaczyć, czy mi powie. Uśmiechnęła się małym uśmiechem. - W kościele, do którego poszłam nim tu przybyłam, wydaje mi się, że była tam opowieść o pierwszym mężczyźnie i kobiecie, w miejscu, które wyobraziłam sobie, że wyglądało tak jak to. Machnęła dookoła ręką, na wysokie skały i źródło przed nami, lśniące w słońcu. Jej uśmiech się powiększył. - Był tam nawet wąż! - Roześmiała się i nie mogłem nic poradzić na uśmiech. - Pamiętam to, ponieważ moje imię było tam jakoś… - urwała, jakby chciała sobie przypomnieć. Pochyliłem głowę, znów mrużąc oczy. - Opowiedz mi więcej. Jej uśmiech zniknął. - Cóż, chciałabym móc zapamiętać więcej opowieści. Myślę, że nie zakończyło się to dla nich zbyt dobrze. - Spojrzała w górę, rozważając. - Albo może to była reszta ludzi, którym się nie powiodło. - Nie, mam na myśli to, żebyś opowiedziała mi więcej o miejscu, w którym wcześniej żyłaś. Opowiedz mi o twoim domu i o twoim samochodzie, i o mieście, w którym mieszkałaś. Smutek pojawił się w wyrazie jej twarzy. - Nie pamiętam zbyt dużo, w większości uczucia. Obrazy w moim umyśle są takie rozmyte. I to jest tak, że kiedy staram sobie je przypomnieć, moja głowa zaczyna boleć. - Potarła dłonią czoło, jakby teraz właśnie ją bolała, patrząc gdzieś w przestrzeń za mną. Studiowałem ją przez minutę, chcąc zadać więcej pytań, ale chcąc również, aby ten odległy

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

wyraz smutku zniknął z jej oczu. Nagle spojrzała z powrotem na mnie. - Powiesz mi, co budujesz koło rzeki w wolnym czasie? Uniosłem brew. - Obserwowałaś mnie, wilcu? - Wyszczerzyłem się, ale jej oczy się poszerzyły i spojrzała w dół, jakby właśnie została przyłapana. Zaśmiałem się. - Eden, żartuję. To w porządku jak będę mówił do ciebie Eden? Spojrzała na mnie w górę i również zaśmiała się lekko, ale potem spoważniała. - Tak, oczywiście. - Spojrzała w dół, a potem znowu na mnie. - I obserwuję ciebie czasami wyszeptała, a potem odwróciła wzrok. - Przepraszam. To bardzo niegrzeczne… ile ciebie… obserwuję. Serce zrobiło mi coś dziwnego w piersi i tylko gapiłem się na nią przez minutę. Ta piękna, cicha dziewczyna - błogosławiona - obserwowała mnie? Nie wiedziałem, co jej powiedzieć, więc wybrałem zwyczajne wyjaśnienie mojego projektu. Odchrząknąłem. - Uch, buduję system nawadniający. Całe te wożenie rzeczy w dzbanach i pojemnikach wydaje się bardzo… pochłaniające, kiedy mógłby być prostszy sposób. - Wstałem. - Właściwie to czytałem o tym w książce fikcji, której nazwy teraz nie pamiętam. To znaczy, wiesz, nim Hector zakazał fikcyjnych książek. Ale to nie tak, że tam były wskazówki czy coś, więc to kwestia wykombinowania tego. Myślę jednak, że to załapałem. I jeśli zadziała, będzie mogło nawadniać wszystkie plony przez większość czasu. Mam nadzieję, że to załatwi mi miejsce w radzie. Eden wyglądała na zdziwioną. - Chcesz być w radzie? - Taa. Chcę wyruszyć w społeczność i pracować. Eden pokiwała głową. - Jaki rodzaj pracy? - Nie wiem. Z tego, co słyszałem, członkowie rady pracują wszędzie w biznesie - jestem pewny, że Hector albo jeden z nich znajdą dla mnie miejsce, wiesz, jeśli się wykażę. - Więc będziesz mieszkał w głównej chacie? Pokiwałem głową. - Taki jest plan. Oczy Eden rozszerzyły się i zerknęła na moje usta, jakby myślała o całowaniu mnie. Odwróciłem wzrok. Nawet ja miałem więcej rozsądku niż to.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Wstałem, a Eden wzdrygnęła się lekko. - Lepiej pójdę. Oczekują mojego powrotu ze święconą wodą. - Och, okej - powiedziała, również wstając. - Jestem tutaj codziennie od południa do drugiej. - Wzruszyła ramionami, wyglądając na zawstydzoną. - Wiesz, jeśli kiedykolwiek będziesz chciał zjeść lunch tutaj zamiast z twoimi przyjaciółmi… albo, to znaczy, nie to, że będziesz, ale… jeśli będziesz albo… - Pokręciła głową, śmiejąc się lekko. - Dlaczego miałbyś? To dziwne uczucie znowu pojawiło mi się w piersi. - Będę zaszczycony, aby zjeść lunch z księżniczką Hectora. Jej twarz wydawała się opaść lekko, ale zebrała się i uśmiechnęła. - Okej - wyszeptała. Znowu studiowałem ją przez sekundę. - Mówiąc o Hectorze, to pewnie nie będzie dla niego w porządku, wiesz - powiedziałem. - Wiem - powtórzyła, i nie mogłem odczytać teraz wyrazu jej twarzy. Zatrzymałem się, wiedząc, że powinienem jej powiedzieć, że nie zamierzam wrócić, ale jakoś nie będąc w stanie tego zrobić. Bycie w jej obecności po tym całym czasie wydawało się takie dobre, i wyglądało na to, że pomysł spędzania ze mną czasu również przynosił jej szczęście. - No to do widzenia jak na razie. - Uśmiechnąłem się, odwróciłem i poszedłem do źródła, gdzie zebrałem wodę, której potrzebowałem w namiocie do porodu. Byłem za późno. Kiedy wróciłem Helen Whitney trzymała zdrowego chłopczyka.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Rozdział piąty Eden Następnego dnia umiejscowiłam się nad źródłem, serce mi biło potrójnie, wypełnione nadzieją, że Calder do mnie dołączy. Nigdy tego nie zrobił i kiedy wędrowałam z powrotem do głównej chaty mój nastrój był smętny, samotny i rozczarowany. Wydawałoby się, że kochałam go przez długi czas. Ale rozmawianie z nim, poznanie go chociaż trochę sprawiło, że ta miłość wydawała się niemądra i dziecinna - zmyślona. Nadal sprawiał, że serce wyrywało mi się z piersi, a jego piękno mnie oczarowywało, ale teraz pragnienie, aby poznać to, kim naprawdę był, wypełniało moje myśli. Chciałam rozmawiać z nim przez cały dzień, usłyszeć ten głęboki, gardłowy śmiech, który przemywał się po mojej skórze i sprawiał, że miałam gęsią skórkę. Jego głos brzmiał jak ciepły, letni deszcz, spadający na żwirową drogę. Następnego dnia również się nie pojawił, więc trzeciego dnia, kiedy usiadłam na moim kamieniu, bez węża, dzięki bogom, nie oczekiwałam, że się pokaże. Więc kiedy nagle pojawił się w skalnym wejściu do źródła, głośno sapnęłam. Calder uśmiechnął się i inny chłopak z czarnymi włosami pojawił się za nim, popychając go, więc on potknął się i roześmiał. Chłopak za nim pochylił się, położył ręce na kolanach i stał tam przez minutę, najwyraźniej starając się złapać oddech. Calder szturchnął go. - Cienias - powiedział, kiedy przechodził przez wodę i podciągnął się z łatwością na duży kamień. Przesunęłam się, żeby zrobić dla nich miejsce. - Co na lunch? - zapytał, unosząc brew. - Lunch? - Położyłam rękę na ustach, a następnie ją zabrałam. - O nie! Powiedziałam tobie, żebyś spotkał się ze mną na lunch i nic nie przyniosłam. - Jęknęłam, a moje policzki się rozpaliły. Bardzo przepraszam. Jak niegrzecznie. Calder roześmiał się. - Drażnię się z tobą, wilcu. Już jedliśmy. - Kiwnął głową w stronę czarnowłosego chłopaka,

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

teraz przechodzącego przez wodę w naszą stronę. Nie był tak wysoki jak Calder, ale i tak woda nie sięgała nawet jego ramion jak u mnie. Chłopak dotarł do kamienia i podciągnął się z wysiłkiem. Calder i ja obydwoje się przesunęliśmy, kiedy on się położył, znowu łapiąc oddech i masując bok, jakby go kuło. Calder zachichotał. - Eden, ta tutaj godna pożałowania osoba bez formy to Xander Garen. - Bez formy? Kto jest bez formy? Każdego dnia przechodzę mile. Po prostu nie biegam prosto w dół z ciężkimi pojemnikami na wodę na ramionach. Niedorzeczne. - Xander odwrócił się do mnie. - Miło jest poznać ciebie osobiście, Eden. Lata temu grałem raz z tobą w kopnij puszkę. Pewnie mnie pamiętasz. Byłem gwiazdą gry. Nie to, że w szczególności pamiętam tę grę, ale zawsze byłem gwiazdą, więc można bezpiecznie wnioskować, że tamtego dnia również. Roześmiałam się. - Pamiętam tę grę, Xander, ponieważ to jedyna gra, w jaką kiedykolwiek grałam, i tak, grałeś bardzo dobrze, tak jak Calder. - Zarumieniłam się, kiedy spojrzałam na Caldera, ponieważ, cóż, był taki przystojny i chciałam się na niego gapić, a sposób, w jaki na mnie patrzył, sprawił, że poczułam jakby mógł czytać mi w myślach. Xander zmrużył oczy, patrząc między nas, a potem odwracając wzrok. - Racja. Cóż, dzięki za pozwolenie nam dzielenia dzisiaj twojej oazy. Nie miałem pojęcia, że to tu było. Kiedy Calder powiedział mi o źródle, założyłem, że to tylko mały wodopój z paroma kamieniami dookoła. Ukrywałeś to przede mną, Calder. - Mrugnął, a ja uśmiechnęłam się, spoglądając na Caldera, żeby znaleźć go patrzącego na mnie z dziwnym wyrazem twarzy. Wydawał się wyjść z transu, a jego twarz przełamała się w uśmiech, kiedy trącił Xandera. - Nie, nigdy tego przed tobą nie ukrywałem. Po prostu nigdy nie wydawałeś się zainteresowany. Xander naburmuszył się. - Cóż, wiesz, że jestem bardzo podekscytowany, jeśli o takie coś chodzi, a co z chodzeniem wokół obrzeży Arkadii tysiąc razy w ciągu dnia. - To ważna praca, tak jak każda tutaj - powiedział Calder, ale w jego głosie nie było żadnych emocji. Siedzieliśmy tam w ciszy przez minutę, nim Calder przeczyścił gardło i mówił dalej. - W każdym razie wiem, że śpię lepiej w nocy, wiedząc, że duży, silny, męski mężczyzna, taki jak ty, jest odpowiedzialny za moje bezpieczeństwo. - Calder uśmiechnął się szeroko do Xandera, a Xander zachichotał.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- A kto nie, śliczny chłopcu? Zachichotałam, ciesząc się ich przekomarzaniem. Tak wiele minęło, odkąd śmiałam się i czułam beztroskę przyjaźni. Zastanowiłam się, czy kiedykolwiek tego doświadczyłam… wcześniej. - Więc, Eden, co takiego robisz każdego dnia? Zarumieniłam się i spojrzałam w dół. - Nie mogę zbyt wiele robić tak naprawdę. Ćwiczę moją muzykę i uczę się Świętej Księgi. Wzruszyłam ramionami. - To wszystko. - Wypuściłam mały, zakłopotany śmiech. - Sprawia to, że chodzenie wokół obrzeży Arkadii tysiąc razy dziennie brzmi lepiej, huh? Musicie myśleć, że jestem najbardziej żałosną osobą na ziemi. Przez minutę była cisza, a kiedy spojrzałam w górę, Xander oraz Calder obydwoje mieli zaskoczone wyrazy twarzy. - Nie możesz być - powiedział w końcu Calder. - Xander już ma ten tytuł. - Bardzo śmieszne - powiedział Xander, kiedy ja znowu zachichotałam. Szturchnął Caldera łokciem. - Nigdy tak o tobie nie pomyślimy, Eden. Jesteś tą błogosławioną. Poczułam jak twarz rozgrzewa mi się lekko na przypomnienie, że byłam od nich inna, i przeczyściłam gardło, nie wiedząc, co powiedzieć. - Serio, nie chodzisz do szkoły? - spytał Xander po niezręcznej chwili. Pokręciłam głową. - Nie. Hector mówi, że jako błogosławionej, jedyną oczekiwaną ode mnie rzeczą jest znać dobrze jego Świętą Księgę. - Cóż, przypuszczam, że to prawda - powiedział powoli Xander, robiąc między słowami odstępy, jakby kilka innych mogłoby być wstawionych między nimi. Calder spojrzał w dół i zaczął kreślić coś na kamieniu, prawie tak, jakby nieświadomie rysował. - Och, zawsze chciałam ciebie o to zapytać - powiedziałam. - Tego dnia, kiedy ty i Xander rozmawialiście pod moim oknem o karmelkowych cukierkach, co rysowałeś w piasku? Było jedynie zrobione do połowy. Dniami na to patrzyłam, próbując wymyślić, czy to była dziewczyna, czy koń, czy… przez kilka dni myślałam, że to może być rzeka, ale potem byłam pewna, że to było… Przestałam mówić, gdy Calder wybuchnął śmiechem. - Co? - domagałam się, patrząc na Xandera, który również się uśmiechał. - Nic. Ty - powiedział Calder, uśmiechając się w sposób, który sprawił, że zrobiło mi się

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

ciepło. - Poświęciłaś tamtemu rysunkowi wiele myśli. Wypuściłam mały śmiech. - Powiedziałam ci, moje dni są całkiem nudne. - Och, nie, Eden, tylko się z tobą drażniłem. Uch, zobaczmy… przepraszam, nie pamiętam, co mogłem rysować. - Calder stale rysuje - wtrącił Xander. - To jest zmora naszych nauczycieli. W każdej chwili, kiedy jest niedaleko jakiegoś przyrządu do pisania, to tak, jakby bogowie nakłaniali go do rysownia. Pochyliłam głowę. - Ale mimo tego nie może? - spytałam. Obydwoje pokręcili głowami. - Pracownicy nie mogą uczestniczyć w sztuce. To jest jedynie przeznaczone dla członków rady i ich rodzin. - Dlaczego? - wypaliłam, myśląc o wszystkich przyrządach, farbach, pastelach trzymanych w głównej chacie. Hector był duży w sztuce. Stale domagał się, abyśmy ćwiczyli, ćwiczyli, ćwiczyli i mówił, że sztuka zadowala bogów. Nie byłam świadoma zbyt wielu zasad, którymi żyli pracownicy, ponieważ nasze życia zawsze były oddzielone. Sama widziałam, że nie mieli elektryczności tak jak my w głównej chacie, ale myślałam, że mimo innych miejsc zamieszkania oraz tego, że zajmują się pracą w naszej społeczności, to bierzemy udział w mniej więcej tych samych rzeczach. Oczywiście nie licząc Świętej Księgi, nie byłam uczona czegoś innego od sztuki, ale to byłam tylko ja. Dzieci członków rady uczyły się zwyczajnych przedmiotów tak jak pracownicy. Nagle to wszystko wydawało się takie dezorientujące. Calder wzruszył ramionami. - Wszyscy mamy swoje prace. Mój tata mówi, że każda jest jednakowo ważna. - Był cicho przez chwilę, a potem kontynuował. - Wszystkie równoważą społeczność. Kiwnęłam, a Xander odwrócił wzrok, nim spojrzał z powrotem poważniej na Caldera. - Powinniśmy wracać - powiedział. Calder przytaknął, jego oczy utrzymywały się na mnie. Jego rzęsy były absurdalnie grube, a oczy głęboko brązowe. Pochylił głowę i zacisnął usta, jakby coś rozważał. - Mam pomysł. - O nie - powiedział Xander. - Nic dobrego nie może z tego wyniknąć. Calder zerknął na Xandera.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Nie usłyszałeś mojego pomysłu. - Będę trwał przy moim oświadczeniu. Calder wywrócił oczami i znowu się na mnie skupił. - Co byś powiedziała, jeśli zaoferowałbym nauczenie ciebie przedmiotów, których ciebie nie uczono, w zamian za jakiś papier do malowania i farby? - Och, hola, hola, hola - powiedział Xander, unosząc ręce w górę, jakby chciał ostrzec Caldera, że to bardzo, bardzo zły pomysł. - Jeszcze gorzej, niż myślałem. To proszenie się o kłopoty, Calder. - Spójrz kto to mówi - wtrącił Calder, nie zdejmując ze mnie oczu. - Tak - wypaliłam. Chciałam się nauczyć. Byłam tego spragniona. Ale prawda była taka, że chciałam spędzić czas z Calderem i byłam w stanie zrobić wszystko co mogłam, aby to się stało. Zaskoczyłam siebie moją nagłą myślą. Rzadko nawiązywałam kontakty z ludźmi innymi od Hailey i jej chłopców oraz okazjonalnie Hectora, więc dlaczego mówiłam o tym w myślach z Calderem? Być może dlatego, że we własnych myślach spędzałam z nim dużo czasu. Calder uśmiechnął się do mnie. - Okej - powiedział łagodnie, nie odrywając swoich oczu od moich. Xander wstał. - Dobra, cóż, wy dwoje miłej zabawy w siedzeniu w piwnicy. Calder w końcu na niego spojrzał. - Piwnica będzie warta tego, aby w końcu móc rysować na dużym, czystym kawałku papieru. - Mówił o papierze, jakby to był jakiś przepyszny posiłek, którego nie mógł się doczekać pochłonąć. Przygryzłam wargę już nie taka pewna. Piwnica była bardzo dużym, otchłannym miejscem pod główną chatą, gdzie Hector sprowadzał wszystkich dwieście nas lub coś, przynajmniej raz w roku, po to, aby przygotować nas, kiedy nadejdzie wielka powódź. Zadrżałam na samą myśl stania w piwnicy z wszystkimi ciałami ściśniętymi razem, czując się niedobrze, przerażenie, i klaustrofobicznie. Był tam również mały pokój z ciężkimi, metalowymi drzwiami, używany czasami, kiedy ktoś zrobił coś wbrew Hectorowi lub bogom. Mieliby tymczasowy areszt przez wyznaczony czas, w czasie którego żałowaliby za swoje grzechy, a potem wracaliby i siedzieli po jednej stronie podium, gdzie Hector wygłaszałby kazanie. Musieli klęczeć na kawałku metalu z niewielkimi wybojami, od początku czasu w Świątyni do końca. To nie przebijało skóry, ale wyraz na twarzach

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

tych, który zostali ukarani w ten sposób, dawał mi znać, jak czuli się po klęczeniu na tym przez dwie godziny. Nigdy tak dokładnie nie wiedziałam, jakie były wykroczenia, ale obserwowałam tych ludzi trzech, odkąd przybyłam, aby żyć w Arkadii - i w ciszy wysyłałam im siłę, kiedy siedziałam za Hectorem. Przysięgam, że bolały mnie własne kolana, kiedy wracałam, z dala od nich. Wróciłam do teraźniejszości, a Calder nadal się na mnie patrzył, czekając na moją odpowiedź. - Ja tylko… może Xander ma rację. Piwnica wydaję się… - Mój głos opadł, kiedy twarz Caldera się załamała. - Okej - wtrąciłam szybko i pokiwałam, niezdolna go rozczarować. Zgadzam się. Kiedy? - Wzięłam głęboki oddech. - To znaczy, kiedy powinniśmy się spotkać? Jego twarz przełamała się w szeroki uśmiech, a proste zęby błysnęły. Jego uśmiech przekształcił mu twarz, sprawiając ją, niemożliwie, jeszcze piękniejszą. Motylki zatrzepotały skrzydłami w moim brzuchu. Widziałam jak uśmiechał się tak do innych, ale bycie odbiorcą było emocjonujące. - Jutro? - zapytał. Pokiwałam, również się uśmiechając, pewnie wyglądając na lekko roztargnioną. - Okej, jutro. - Chciałam zobaczyć go jutro i każdego jutra po tamtym. - Okej. - Studiował mnie przez minutę, a ja zastanawiałam się o czym myśli. - Do zobaczenia. - Pa, Eden - powiedział Xander, a następnie zeskoczył z kamienia do wody. Calder podążył za nim. Przeszli przez wodę, a potem wyszli małym brzegiem. Moje oczy powędrowały w dół umięśnionego

tyłka

Caldera,

wyraźnie

odznaczającego się w

zmoczonych spodniach,

przylegających do niego. Złapałam się na tym i odwróciłam wzrok, ale nim mogłabym zdobyć się na jakikolwiek wstyd, moje oczy znowu się poruszyły. Tuż przed tym jak przeszli przez skalne wejście, Calder spojrzał do tyłu na mnie i jeszcze raz się uśmiechnął. Cieszyłam się, że nie widział mojego rumieńca stąd, gdzie siedziałam. *** Następnego dnia, kiedy pojawiłam się nad źródłem, Calder już leżał na trawie, z rękami za głową. Nie mogłam nic poradzić na zawroty głowy, które poczułam, kiedy zobaczyłam jak na mnie czeka.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Hej - powiedziałam, gdy do niego podeszłam, a on usiadł. Wzięłam dużą, płócienną torbę i położyłam na trawie przed nim. Od razu wyciągnął duży blok papieru i spojrzał na mnie z wyrazem czystego szczęścia. Serce zaczęło mi bić potrójnie w piersi na widok zachwytu na jego przystojnej twarzy. Dalej przeszukiwał torbę, a kiedy wyjął wszystkie rzeczy, umieścił je starannie na trawie przed nim. Było tam kilka pojemników z farbą, cztery pędzle oraz zestaw pastelowych ołówków. - To było wszystko, co mogłam wziąć, bez sprawiania tego oczywistym - wyjaśniłam, kiedy on nadal patrzył w dół na rzeczy. Spojrzał na mnie. - To o wiele więcej niż wystarczająco. Dziękuję, Eden. - Wyglądał, jakby chciał powiedzieć więcej, ale był w rozterce. Potarł ręce o uda i powiedział. - Więc, od której lekcji powinniśmy dzisiaj zacząć? - Czemu najpierw czegoś nie narysujesz? Otworzył usta, aby coś powiedzieć, ale potem zamknął je i znowu zaczął. - Jesteś pewna? Zaśmiałam się. - Tak. Calder zachichotał. - Okej. Hej, a może zrobimy tak? Może zrobimy obydwa na raz? Będę rysował i uczył cię w tym samym czasie. Mogę wykonywać wiele zadań jednocześnie. Nie krępuj się, aby zadać jakiekolwiek pytanie. Pochyliłam głowę. - Okej, skoro jesteś pewny, że to nie będzie ciebie rozpraszać. Pokręcił głową. - Nie. Pamiętaj, jestem przyzwyczajony do rysowania pod biurkiem w czasie słuchania lektury. Zaśmiałam się. - No to dobra. Oparł plecy o skałę i był w większości w cieniu, a potem pochylił się do przodu, żeby chwycić ołówki i blok. Potem ugiął kolana i położył na nich blok papieru. - Najpierw powiedz mi co wiesz. Wiem, że cię kocham i że jesteś najpiękniejszym chłopakiem, jakiego kiedykolwiek widziałam.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Spojrzałam w dół, zawstydzona, że zbyt wiele nie wiedziałam. Odchrząknęłam. - Wiem jak czytać. I to w zasadzie wszystko. Spojrzałam w górę, żeby zobaczyć, że jego ołówek się zatrzymał, a on mnie obserwował. - Żadnej matematyki? Żadnych nauk ścisłych? Znowu pokręciłam głową, również opierając się o skałę. Calder znowu zaczął szkicować. - Okej. Więc zaczniemy od podstaw. No i siedzieliśmy tam, kiedy on szkicował oraz uczył mnie podstaw matematyki, dodawania i odejmowania. Szybko załapałam. Gdzieś w mojej pamięci wiedziałam, że zaczęłam się tego wcześniej uczyć. To było niewyraźne i zamglone, tak jak wszystkie wspomnienia przed tym miejscem. Jeśli zamknę oczy to pamiętam zapach - coś jak czyste produkty i kreda - i pamiętam, że byłam w tamtym miejscu szczęśliwa, być może w szkole. Ale to było wszystko, co zdobyłam. Po jakiejś godzinie Calder odłożył blok. - Będziesz w stanie błyskawicznie się nauczyć - powiedział. - Dlaczego tak naprawdę to robisz? - Wskazałam ręką na papier. - To znaczy, oprócz wymiany? Hector by tego nie pochwalał i obydwoje możemy być ukarani. Dlaczego podejmujesz to ryzyko? Calder obserwował mnie przez kilka sekund, a potem odwrócił wzrok na źródło. Przygryzł pełną, dolną wargę, a jego brew się zgięła. W końcu spojrzał z powrotem na mnie i powiedział: - Xander rozmawia z pracownikami na stacji strażników, przy wejściu do parku krajobrazowego, parę mil stąd. Byłam zaskoczona. Byliśmy silnie przekonywani, aby nie wdawać się w jakiekolwiek stosunki z innymi członkami „dużej społeczności”, gdzie niegodziwość, zło oraz nierównowaga brały górę. Poza członkami rady, którzy pracowali, oraz Hectorem, który wybywał na wędrówki, kiedy bogowie tak zarządzili, nikt inny nie miał żadnego powodu ani pragnienia, by wyjść z Arkadii. Obok głównej chaty byliśmy całkowicie samowystarczalni, polegaliśmy na nikim innym jak na nas samych. - Tak? Calder pokiwał głową. - Zaprzyjaźnił się z kilkoma z nich. Kiedy byliśmy dziećmi mieliśmy zwyczaj kraść ze stacji. Albo raczej Xander kradł, a ja tylko brałem w tym udział. W każdym razie kilka lat wcześniej został złapany na gorącym uczynku. Tylko, że zamiast wydania go, kobieta, która go złapała,

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

zapytała, co lubił najbardziej ze wszystkich rzeczy, które zabierał. Powiedział jej i ona czasami przynosi cukierki i inne rzeczy ze zwykłej uprzejmości. - Znowu odwrócił wzrok, myśląc. - Nie sądzę, że każda osoba w dużej społeczności jest nikczemna i zła, Eden. Może jedni są, może większość. Nie wiem. Ale rzecz w tym, że moim zdaniem Hector nie ma całkowitej racji, jeśli o to chodzi. - Wzruszył ramionami. - A jeśli nie ma racji, może nie ma racji również co do innych rzeczy - na przykład do tego, że nie powinnaś się uczyć. Wiem, że bogowie z nim rozmawiają, ale on również jest człowiekiem. Siedzieliśmy tam, patrząc na siebie w ciszy. Mały wodospad obok nas wydawał delikatne, pluskające dźwięki, a gdzieś daleko szczekał pies. - Dlatego muszę dostać miejsce w radzie - powiedział cicho. - Muszę zobaczyć co tam jest, Eden. Nie ważne ile czasu będziemy mieli przed powodzią, po prostu muszę wiedzieć. Serce mi biło szybko, nie tylko od bliskości Caldera, ale dlatego, że taka rozmowa nie była zwyczajna, przynajmniej nie z tego, co wiem. Coś poruszyło się głęboko we mnie, wydając się obudzić do życia. - Ufasz mi - powiedziałam, wiedząc, że nie powiedziałby mi tego, jeśli to nie byłby powód. Przytaknął. - Zacząłem ufać ci dawno temu. Ciepło oraz gwałtowne uczucie dumy wypełniło moją klatkę. Posiadanie zaufania u Caldera Raynesa sprawiło, że poczułam się bardziej specjalna, niż kiedykolwiek się czułam w całym życiu. - Moi rodzice byli mili - powiedziałam. - Nie pamiętam ich za bardzo, ale to akurat wiem. Byli mili. - Opowiesz mi o nich? - zapytał Calder, bardzo łagodnie. Westchnęłam, próbując sobie przypomnieć. - Obydwoje mieli blond włosy. - Chwyciłam kawałek moich włosów między palce, a potem pozwoliłam im opaść. - Zadziwiające, prawda? - Uśmiechnęłam się i Calder również. - I, um, moja mama pachniała jak kwiaty. - Zamknęłam oczy i nabrałam powietrza, kiedy mój umysł przywoływał jej słodki, delikatny zapach. Kiedy minutę później otworzyłam oczy, głowa Caldera była pochylona jak mnie obserwował, a jego oczy wydawały się z jakiegoś powodu ciemniejsze. Przełknęłam. - Co jeszcze? - wyszeptał. - Myślę, że tata pracował robiąc coś z pieniędzmi innych ludzi. A mama, ona nie pracowała, bynajmniej nie z tego, co sobie przypominam. Mieszkaliśmy w Cincinnati, to wiem. - Wzruszyłam

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

ramionami. - Wiem, że przyjaźnili się z Hectorem. Pamiętam jak był w naszym domu. Pamiętam, że mama mówiła, że zamieszkamy z nim. Przypuszczam, że tutaj. Ale potem… potem ich nie było, i był tylko Hector i ja w innym domu przez długi czas, może lata. To wszystko. Tak bardzo próbowałam sobie przypomnieć coś więcej z tamtego czasu, ale to zwyczajnie nie przychodziło. I przypuszczam, że byłam młoda. - Wiesz jak zginęli twoi rodzice? - To był wypadek samochodowy. To wszystko, co wiem. Calder znowu miał swoją dolną wargę między zębami, w ten sposób jak ciężko o czymś rozmyślał. - Co? - spytałam. Uwolnił wargę, przeciągając po niej językiem, nim odpowiedział. - Nic. Po prostu przykro mi z powodu straty twoich rodziców, to wszystko. Miałam wrażenie, że chciał powiedzieć coś innego, ale tego nie zrobił. Jednak i tak pokiwałam głową i powiedziałam: - Dziękuję. - Więc - powiedział, zaczynając wstawać. - Jutro? Ten sam czas? To samo miejsce? Również wstałam i entuzjastycznie pokiwałam głową. - Tak, um. - Kiwnęłam w stronę bloku w jego dłoniach. - Mogę zobaczyć twój rysunek? Spojrzał na niego. - Och. Taa, pewnie. - Odwrócił go, a mój oddech się urwał. Naszkicował nasze - nagle takie właśnie było, nasze - źródło. Użył jedynie pastelowego ołówka, ale jakoś było to bujne i piękne, cienie oraz podkreślenia robiły aluzję głębi koloru wody, skał, trawy oraz nieba. To… zapierało dech. - Calder. Jesteś… Nigdy nie widziałam czegoś tak dobrego. Nigdy się tego nie uczyłeś? Pokręcił głową, obserwując mnie uważnie, jakby bardzo liczyło się dla niego to, co myślę. - Więc jesteś po prostu utalentowany. Bardzo, bardzo utalentowany. - Czułam podziw przez jego talent i byłam pewna, że to widać. Podał mi go. - To dla ciebie. Uśmiechnęłam się, akceptując go. - Dziękuję. Dzisiaj, tutaj z tobą, to był wspaniały urodzinowy prezent. - Zaczęłam ostrożnie zwijać rysunek, żebym mogła go ze sobą wziąć.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Jego ekspresja przemieniła się w zaskoczenie. - To twoje urodziny? Pokręciłam głową. - Jutro. Będę miała siedemnaście lat. Ale to tutaj - przytuliłam zwinięty papier delikatnie do piersi - to najlepszy prezent, jakiego mogłabym sobie życzyć. - Nie. Nie ma mowy. Jeśli wiedziałbym, że to twoje urodziny, to naszkicowałbym ciebie. Portret. - Uśmiechnął się. - Jutro. W twoje aktualne urodziny. Odwzajemniłam uśmiech. - Okej. - Uniosłam płócienną torbę z zaopatrzeniem w środku. - Nie powinniśmy gdzieś tego schować? Calder rozejrzał się, a potem wziął ode mnie torbę i podszedł do grupy kamieni po jego prawej, umieszczając ją między dwoma kamieniami leżącymi pod kątem tak, że wyglądało to jak mała jaskinia. Podniósł kamień obok niego i położył go dokładnie przed otwarciem, żeby nic nie można było zobaczyć. Przeszliśmy przez ścieżkę, a kiedy dostaliśmy się blisko samej góry, zatrzymał się i kiwnął na mnie, żebym wyszła przed nim, abyśmy nie wyszli razem. Kiedy wróciłam do głównej chaty poszłam cicho na górę i odwinęłam rysunek naszego źródła, patrząc na niego przez kilka długich minut, przed zwinięciem go z powrotem. Ukryłam go w odległym rogu pod łóżkiem, a potem umieściłam czas z Calderem w cichym, prywatnym zakamarku mojego serca. Nie byłam całkiem pewna, czy Calder dzisiaj wróci, czy zdecydowałby, że to było zbyt ryzykowne albo że nie był zainteresowany. A jednak wrócił. Jego cierpliwość była nieskończona, kiedy uczył mnie podstaw matematyki. Nie czułam się głupia czy zawstydzona, gdy zaczęłam łapać to, co musiało wydawać się mu elementarnymi rzeczami. Dobrze było się uczyć, rozciągnąć umysł dalej poza normalne granice. I kiedy poszłam tamtej nocy do łóżka, moje serce wydawało się pełne.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Rozdział szósty Calder Kiedy czekałem na urodzinową dziewczynę, rozejrzałem się dookoła za idealnym miejscem na portret, wreszcie decydując się na duży kamień po lewej stronie źródła. Był lekko pokryty słońcem, w większości przyciemniony przez większe kamienie. To będzie dla niej idealne, aby położyła się na nim, kiedy będę ją szkicował. Wyobraziłem sobie Eden leżącą tam, jej spódnica przedstawiająca zarys jej szczupłych kształtów, koszulka dopasowana do małych, okrągłych piersi, i moja krew zawrzała. Nie, Calder. Nawet o tym nie myśl. Nie, myśli takie jak te odnośnie Eden były bardzo złym pomysłem. Była zabroniona w największy sposób, w jaki to możliwe, a ja musiałem o tym pamiętać. Najlepiej byłoby, gdybym zakończył naszą wymianę i nigdy nie spojrzał w jej stronę. Ale pragnienie, aby być blisko niej, było zbyt trudne do odparcia. Mogę być poważnie ukarany, ale może to będzie tego warte. Zmagałem się ze sobą, aby myśleć wokół niej o niewinnych rzeczach, ale jej piękno… Przestań, Calder. Nie myśl o seksie, kiedy ona ma niedługo przyjść. Podniosłem mały bukiet kwiatów, który dla niej zebrałem, i umieściłem go na kamieniu, myśląc o tym dniu dawno temu, kiedy odważnie podeszła do naszej gry, wypełniona nadzieją w oczach. Wilec. Tak piękna jak kwiat, tak silna jak chwast. Pokochałem przez lata naszą grę. Dla mnie to było jak przygoda, sekret. Nawet użyłem paru nasion wilców, aby zasadzić mały krzak na krańcu pola, gdzie pracowałem. Prawdą było to co powiedziałem o wilcach będących silniejszymi, niż na to wyglądają. Tamten krzak chciał przejąć kontrolę, ale utrzymywałem go małego oraz wstrzymanego, wystarczająco dużego, aby z łatwością dostarczał mi niebieskich kwiatów, które zostawiałem dla Eden tak regularnie jak to możliwe. - Hej. - Usłyszałem za sobą i uśmiechnąłem się, nim w pełni się odwróciłem. - Wszystkiego najlepszego - powiedziałem, podchodząc do niej i biorąc jej dłoń, kiedy ona uśmiechnęła się i podążyła za mną. - Mój portret? - zapytała. - Trochę się denerwuję. Jeden z chłopców Matki Hailey narysował

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

mnie w zeszłym tygodniu i wyglądałam jak dynia6 z oczami. - Roześmiała się. - Chciałbym myśleć, że moje umiejętności są lepsze od jego. - Mrugnąłem. - Och, twoje z pewnością. Ale bardziej obawiam się tego, że ja naprawdę wyglądam jak dynia, a twój zręczny portret to potwierdzi. Roześmiałem się, kiedy umieściłem obydwie ręce na jej ramionach i odwróciłem ją, żeby opierała się o kamień. - Ty? Dynią? - Odchyliła się, więc teraz byłem nad nią. Podszedłem bliżej i przesunąłem jej włosy tak jak chciałem. Nasze oczy zablokowały się i nagle obydwoje spoważnieliśmy. - Nawet nie blisko - wyszeptałem. Pozostała w bezruchu, jej usta się rozdzieliły, kiedy jej oczy powędrowały do moich ust, tak jak to zrobiła innego dnia. Och, Eden, nie rób tego. Nie dawaj mi znać, że chcesz być całowana. Odchyliłem się szybko i odwróciłem do moich przyborów. - Wygodnie ci? - spytałem, nie odwracając się, oczyszczając gardło. Wziąłem głęboki oddech i zmusiłem ciało, aby również się uspokoiło. - Tak, w porządku. Usiadłem na kamieniu parę metrów dalej, położyłem blok rysunkowy na kolanach i zacząłem rysować jej kontury. Prymitywne myśli i pragnienia przepływały przeze mnie, kiedy moje oczy poruszały się tam i z powrotem między jej ciałem a moim ołówkiem. Przerwałem i odetchnąłem. Weź się w garść. - Więc, jaka jest nasza dzisiejsza lekcja? - zapytała cicho. - Nasza lekcja? Och, lekcja, racja. Uch, więcej matematyki? - Nie, będę pracować nad dodawaniem i odejmowaniem w moim pokoju wieczorami. Może dzisiaj trochę nauk ścisłych? Mój ołówek nadal się poruszał. Kiedy już zacząłem to było tak, jakby moja ręka przejęła kontrolę. Ledwo musiałem myśleć o tym, co rysowałem. Próbowałem przypomnieć sobie to, czego nauczyłem się, kiedy miałem osiem lat, coś koło wieku, w którym byłem, gdy Eden tu przybyła. - Znasz stany materii? - Nie. - Okej, porozmawiamy o tym dzisiaj i o czymkolwiek innym, co mogę przypomnieć sobie z pierwszego roku. Myślę, że… cóż, myślę, że cokolwiek, co pamiętam, pewnie i tak nie jest takie 6 Nie wiem, czy chodzi dokładnie o to, bo jest wiele określeń. W oryginale "squash". Przyjęłam, że dynia pasuje.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

ważne. Albo przynajmniej nie ma zastosowania w życiu. - Roześmiałem się lekko, a ona uśmiechnęła się do mnie, ale potem spoważniała i westchnęła. - Co ma zastosowanie w życiu, Calder? Może Hector ma rację. Jeśli wszyscy niedługo wyruszymy do Elizjum, dlaczego powinnam starać się nauczyć coś o tym świecie i o tym jak on działa? Mój ołówek nadal pracował, gdy o tym myślałem. - Pamiętasz co powiedziałem ci tamtego dnia o wilcach? - Zerknąłem w górę, a ona kiwnęła. - Uczyłem się o nich na lekcji rolnictwa, którą musieli brać pracownicy na polu. - Zerknąłem na nią, moje oczy obserwowały kształt jej rozdzielonych ust, kiedy szkicowałem je na papierze. Przyspieszyło mi bicie serca. Wyobraziłem sobie, że to mój palec, a nie ołówek, śledzi te dojrzałe usta. To wydawało się intymne i osobiste. Odchrząknąłem. - W każdym razie, co jeśli nie wiedziałbym o tym tamtego dnia? Ta wiedza wpłynęła na lata karmelkowych cukierków dla mnie. Spojrzałem na nią i mrugnąłem, a ona zaśmiała się lekko, rumieniec przepłynął w górę jej twarzy. Znowu spojrzałem na papier i rysowałem w ciszy przez minutę. - Chodzi mi o to, że nigdy nie wiesz, kiedy mały kawałek wiedzy okaże się użyteczny albo może… może nawet zmieni twoje życie. Myślę, że powinnaś postarać się brać z tego tak dużo jak to możliwe. Nikt nigdy nie powinien powstrzymywać ciebie od przyswajania wiedzy, jeśli tylko chcesz. Była cicho przez minutę. - Dziękuję, Calder. - Za co? To jest wręcz wymiana. Ja również tutaj korzystam. - Ryzykujesz też tutaj. Spojrzałem na nią, skupiając się na delikatnych kościach policzkowych, a potem wróciłem wzrokiem na papier. - Z jakiegoś powodu to jest warte ryzyka. Wstałem, podszedłem do niej i ustawiłem znowu jej włosy, więc część z nich była na słońcu, gdzie błyszczały jak złoto. Było w niej coś mieniącego się, jarzący się żar. Nic dziwnego, że jest tą wybraną, która ma nas poprowadzić przez ciemność, pomyślałem. Ona lśni. Kiedy moja ręka poruszała się przez ciężki jedwab jej włosów, nasze oczy się spotkały. - Calder… - zaczęła. - Tak? - spytałem, mój głos bardziej zachrypnięty niż zwykle. Czas wydawał się zatrzymać, ona i ja byliśmy jedynymi, którzy się ruszali, świat wokół nas zatrzymał się na tą chwilę. Jej pełne,

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

różowe usta rozdzieliły się i prawie jęknąłem. - Ja… - Spojrzała w dół, kiedy różowy kolor zaczął wspinać się po jej szyi. Potem jej oczy odważnie spotkały moje. Pochyliła się do przodu i umieściła swoje usta na moich. Zdziwiłem się trochę, moje oczy pozostały otwarte, kiedy jej usta zwyczajnie przyciskały się do moich, stanowczo, ale delikatnie, jej oczy były zamknięte. Wiem, że powinienem się poruszyć - wiem, że powinienem - ale byłem wrośnięty w ziemię, nieruchomy, niezdolny do wykonania racjonalnej myśli. A potem jej język wysunął się niepewnie i nim nawet zdałem sobie z tego sprawę, mój także. Jej smak - otaczał mnie - słodki i przepyszny, kiedy nasze języki spotkały się i bawiły się delikatnie, testując, eksperymentując. Eden westchnęła, jej ręce uniosły się, żeby złapać mnie za ramiona i przyciągnęła mnie bliżej. Przechyliła głowę i jej mokry język wsunął się głębiej w moje usta. Moc potrzeby, aby złączyć się w całość, mocna i energiczna, zszokowała mnie. Chciałem jej. Nie znałem tego pociągu do dzisiaj, ale wiedziałem to wtedy. Chciałem jej desperacko, ale odsunąłem się, odwracając i próbując uspokoić wzburzoną krew. Kiedy się do niej odwróciłem, jej twarz była zarumieniona i mrugała na mnie, jej rumieniec się pogłębiał. - Tak bardzo przepraszam - powiedziała cicho. - Ja tylko chciałam… ciebie pocałować. Tylko raz. Nawet jeśli ty tego za bardzo nie chciałeś. - Pokręciła lekko głową, wyraz na jej twarzy był zażarty, a jednak bezbronny, pełen rozważnej siły, która sprawiała, że czułem respekt, będąc w jej obecności. Od pierwszego razu, kiedy z nią rozmawiałem, gdy spytała o dołączenie do naszej gry, była w niej zdeterminowana siła. Wydawała się łagodna, delikatna, słaba. A jednak widoczna była głębia siły, coś, czego nigdy nie widziałem w kimś innym. - Jeśli będę musiała mieszkać w Elizjum przez wieczność z kimś kogo nie kocham, pomyślałam, że może pocałunek od ciebie, chociaż jeden, sprawi, że będzie to znośne. - Jej oczy przeniosły się do moich, a ja się na nią gapiłem. Jej słowa wstrząsnęły mną do głębi. Żyłem z wiedzą, że nadejdą wielkie przypływy i nasza społeczność, ludzie Hectora, pójdą do obiecanej ziemi. Marzyłem o tym jak wygląda Elizjum, jak pachnie, jak je czuć. Sekretnie nawet obawiałem się, zastanawiając się, czy to rzeczywiście może być tym wszystkim, co powiedział Hector. Mimo wszystko on nigdy tam rzeczywiście nie był. Ale nigdy nie rozważałem, że Eden może się tego bać - mieć własne marzenia, które nigdy nie będą spełnione przez jej rolę w przepowiedni. Nawet myślałem, że patrzyła na swoją rolę jak na dar, tak jak reszta z nas była nauczona. Ale najwidoczniej to nie była prawda. Ale nadal… bogowie wiedzą lepiej. Prawda?

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- To nie może się powtórzyć, Eden. - Wycofałem się jeszcze trochę. Twarz Eden opadła, a rumieniec wydawał się pogłębić jeszcze bardziej. Zwilżyła usta, usta, które właśnie smakowałem, i prawie jęknąłem, ale się powstrzymałem. - Przepraszam. To... - Pokręciła głową - ...to było bardzo, bardzo złe z mojej strony. Przepraszam za umieszczenie cię w takim miejscu. Położyłem rękę na jej ramieniu; jej skóra była ciepła i miękka. Cofnąłem szybko rękę. - Nie. Chcę cię znowu pocałować i chcę to zrobić lepiej. Bardziej, niż chciałbym o tym myśleć. Oczy Eden się rozszerzyły. - Więc… czemu? Czemu tego nie zrobisz? - Jej oczy wypełnione były bólem. - Ponieważ będziesz żoną Hectora, Eden, i cały nasz los jest do tego przywiązany. Nie wiem jakie będzie Elizjum. Nie wiem wielu rzeczy. - Położyłem rękę na włosach i chwyciłem garść, nim opuściłem ją i kontynuowałem. - Ale to co wiem, to że za rok od dzisiaj będziesz jego żoną. Będziesz do niego należeć. On nigdy nie będzie miał tego w inny sposób. - Nigdy nie będziesz należała do mnie. Zacisnęła usta i wstała, a ja potknąłem się lekko do tyłu. - Tak. Wiem. Liczę dni. Liczę dni mojej wolności, co swoją drogą jest marną wymówką wolności. Ale to jest lepsze niż to, co będę znosić wbrew mojej woli - na zawsze! - Przesunęła do tyłu ramiona i wyprostowała kręgosłup. - To może być Elizjum dla was wszystkich, ale dla mnie to brzmi jak piekło. - Eden… - powiedziałem, ale nie wiedziałem, gdzie mam stamtąd pójść. Przesunąłem znowu palcami przez włosy i odsunąłem się o krok, kiedy ona wyprostowała spódnicę i zaczęła zbierać swoje rzeczy. - Proszę nie idź. Jej oczy powędrowały w dół. - Myślę, że powinnam. Przepraszam. Upokorzyłam się i powiedziałam rzeczy, których nie powinnam była mówić i… - Zawsze możesz być ze mną szczera. W końcu podniosła głowę i spojrzała na mnie. - Nie chcę przestać się tutaj z tobą spotykać. Albo zakończyć nasze… sesje. Ale na dzisiaj muszę iść. - Uśmiechnęła się małym, drżącym uśmiechem. - Jutro? Pokiwałem głową.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Tak, jutro. - Wiedziałem, że przed tym igraliśmy z ogniem, ale teraz… to było wyraźniejsze, że lepiej by było dla wszystkich zaangażowanych, abyśmy zakończyli nasze sesje tutaj i teraz. Ale chcieć a móc, nie mogłem zebrać się, aby wypowiedzieć te słowa. Tak naprawdę nagle moje pragnienie, aby ją ujrzeć, być blisko niej, było przytłaczające. Jej odwaga mnie zszokowała, oszołomiła. Ośmielała się marzyć o czymś poza tym, co inni z góry ustalili na jej przeznaczenie, nawet poza tym, co bogowie ustalili. I zamiast wyglądać na bluźniercze albo po prostu zwyczajnie głupie, coś w tym wydawało się potężne, piękne, odważne. Tak jak odwaga, którą pokazała tamtego dnia, na polu do gry. Tak piękna jak kwiat. Tak silna jak chwast. I coś we mnie wydawało się również przestawić, ponieważ ja również miałem marzenia. W tamtej chwili, właśnie tam i wtedy, przyznałem sobie, że pragnąłem więcej od swojego życia i może tamte marzenia również były piękne. Odwaga. Zawsze odpychałem tamto pragnienie, wstydząc się go, myśląc, że jest grzeszne, samolubne. Ale może, tylko może, moje własne marzenia nie były takie grzeszne jak zawsze myślałem, że są… w jakiś sposób. Obserwowałem ją w ciszy jak się wycofywała. I gdzieś głęboko, gdzieś, gdzie nie było zasad ani limitów, gdzieś, gdzie jedynie słyszalne mogło być bicie mojego własnego serca, zakorzeniła się miłość. - Wilcu - zawołałem, kiedy ona zaczynała przechodzić przez skały. Odwróciła się. Podszedłem do niej i podałem jej zwinięty portret. Nie był skończony, ale blisko. - Wszystkiego najlepszego. - Uśmiechnąłem się. A potem, wbrew własnemu rozsądkowi, wziąłem krok do przodu i owinąłem wokół niej ramiona, pochylając się i całując ją w czoło. Słodki zapach świeżych jabłek zamglił mi umysł i odsunąłem się, tylko trochę odurzony. Eden zamrugała i odetchnęła, dając mi w zamian mały uśmiech. A potem już jej nie było, a moje ramiona były puste. *** Później tego wieczoru, po tym jak dostarczyłem pitną wodę do chatek, zobaczyłem Xandera, który szedł po obrzeżach naszej ziemi i podbiegłem do niego. Kiedy zwolniłem do chodu i do niego dołączyłem, lekko się przestraszył. - Hej.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Hej, widzę, że byłbyś całkiem użyteczny w ataku. - Szturchnąłem go w żebro. Prychnął. - Byłem zagubiony w myślach. Masz rację. Wszyscy jesteście ze mną tu łatwym celem. Spojrzałem na niego bokiem. - Co ci chodzi po głowie? Westchnął i przestał iść. - Naprawdę chcesz wiedzieć? Również się zatrzymałem i zmarszczyłem brwi. Xander spojrzał w dół. - Mam wiele czasu do myślenia tutaj, chodząc dookoła - przerwał. - Pewnie zbyt wiele czasu. - Hej, wyrzuć to, Xander. - Rozejrzałem się, żeby upewnić się, że nikogo nie ma w pobliżu. Nie byłem nawet pewny dlaczego. Znowu przerwał. - Ta rzecz z Eden… Zmarszczyłem brew. - Nie próbuj mnie od tego wywinąć, Xander. Wiem wszystko, co chcesz powiedzieć i ja… - Mylisz się - przerwał. - Nie wiesz, co chcę powiedzieć. To ma coś wspólnego z Eden w pośrednim sensie, ale nie tak jak myślisz. - Przesunął ręką przez swoje proste, czarne włosy. Rozważałem to przez jakiś czas i nigdy nic nie powiedziałem, bo, cóż, starałem się ominąć moje własne, grzeszne myśli… tak myślę. Moja głowa jest cała pogmatwana przez większość czasu. Rozejrzał się dookoła. - Ale ja… - Rozejrzał się szybko dookoła, a potem wrócił wzrokiem do mnie - …kwestionuję rzeczy, Calder. Kwestionuję Hectora. - Wyglądał na zbolałego. Moje ciało było napięte i pozwoliłem mu się powoli zrelaksować, kiedy rozważałem Xandera. - Myślę o tym tutaj w kółko - powiedział Xander. - Składam to jak puzzle i to nie ma sensu. Tyle rzeczy… Oderwałem wzrok, patrząc w kierunku naszego źródła, Eden oraz mojego, i powiedziałem cicho: - Nie, ja też kwestionuję rzeczy. Xander odetchnął, co brzmiało tak, jakby wstrzymywał powietrze przez godziny, lata, być może całe życie.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Ironią jest to, że chodzę poza obrzeżami Arkadii sto razy w ciągu dnia i czuję się jak cholerne zwierzę w klatce. - Dlaczego wcześniej mi nic nie powiedziałeś? Rozmawiamy o wszystkim. Popatrzył przez moje ramię. - Taa, wiem. Próbowałem nadać temu sens… albo dać temu spokój… albo coś. Przysięgam, Calder, nawet nie wiem. Pozostałem cicho w czasie gdy przesunął obie ręce przez swoje włosy, zostawiając je wyglądające tak, jakby właśnie przeszedł przez wichurę. - Zgaduję, że kiedy zobaczyłem cię z Eden, kiedy zdałem sobie sprawę z ryzyka, którego się podejmujesz, aby się z nią przyjaźnić, to pomyślałem, że ty może także masz jakieś pytania albo wątpliwości. Zatrzymałem się. - Rozmawiałeś o tym z Sashą? Sasha była kilka lat starsza od nas i już w związku małżeńskim z innym pracownikiem. Ale razem z nami, była wśród tych, którzy albo się tu urodzili, albo przybyli do Arkadii jako dziecko. Nie wybraliśmy tego życia. Ono wybrało nas. Xander pokręcił głową. - Nie, Sash jest szczęśliwa. Lubi swoje życie. Myślę, że naprawdę kocha Aarona. Nigdy nie wydawała się niespokojna. Kiwnąłem głową. - Posłuchaj, Xander, najlepsze co możemy zrobić, to zdobyć miejsce w radzie. Możemy w ten sposób wybyć w dużą społeczność. Nie jesteśmy głupi. Możemy się nauczyć rzeczy. Będziemy mieli tam więcej wyborów… więcej możliwości, by znaleźć odpowiedzi. - Ale nadal nie będziemy mieli nic, co będzie nasze. - Xander skrzywił się i spojrzał gdzieś w przestrzeń, mamrocząc: - Samo mówienie tego wydaje się złe. Opuściłem brew. Zawsze nas uczono, że chęć czegokolwiek dla siebie, a nie dla całej grupy, było grzeszne i samolubne. To również nie była dla mnie łatwa myśl. I może to była dobra rzecz. To wszystko było tak cholernie dezorientujące. - Nie mamy dużo czasu, Xander. Musimy zdobyć miejsce w tamtej radzie - chociaż jeden z nas - nim nadejdzie powódź. Xander spojrzał na swoje stopy i w końcu powiedział cicho: - Co, jeśli Hector również nie ma racji co do tego?

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Coś, co wydawało się jak mieszanina lęku i nadziei przepłynęła przez moją krew. Co, jeśli. Oczy Xandera spotkały moje i były wypełnione czymś, co wyglądało na tą samą rzecz, którą czułem. - Kristi na stacji strażników powiedziała mi o wielu tak zwanych prorokach, którzy przepowiedzieli koniec świata i żadna z nich się nie spełniła… ostatecznie. - Hector powiedziałby, że Kristi jest bluźnierską kłamczuchą, która pracuje dla diabła powiedziałem. Xander wypuścił powietrze. - Taa. Wiem. - Nie zdawałem sobie sprawy z tego, że ty i Kristi tak dużo rozmawiacie. Kiwnął. - Taa… ona jest… - przerwał, wyglądając, jakby chciał wymyślić właściwe słowo dla tej tajemniczej Kristi. - …miła. - Ile lat ma Kristi? - spytałem, tylko z ciekawości. - Jest trochę starsza od nas. Ukończyła dwa lata na uniwersytecie. Niedługo przenosi się na wyższą uczelnię. Ktoś zatrzasnął drzwi do chatki i mimo że to nie było blisko nas, obydwoje się przestraszyliśmy. Obniżyłem głos jeszcze bardziej, kiedy powiedziałem: - Nie gadajmy więcej o tym, chyba że będziemy wiedzieć, że jesteśmy gdzieś, gdzie nikogo w pobliżu nie ma. Xander przytaknął. - Naprawdę jest bezpieczne rozmawiać o takich rzeczach w pobliżu Eden? Myślałem o tym przez sekundę, pewność wypełniła moją pierś. - Tak. Tak sądzę. Zatrzymał się. - Już żywisz do niej jakieś uczucia, prawda? Myślałem o tym przez sekundę i zwyczajnie stwierdziłem: - Nie będę taki głupi. Xander kiwnął. - Rzecz w tym, Calder, że nie zawsze jest wyborem to, do kogo żywisz uczucia. Igrasz z ogniem na więcej sposobów niż jeden. Każdy głupiec może zobaczyć sposób, w jaki wy dwoje na siebie patrzycie. I im więcej czasu ze sobą spędzacie…

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Mamy historię, Xander. Lubimy się. - Lubicie się? - Prychnął. - Lubię moją mamę oraz zachody słońca. Nie „lubisz” Eden, zaufaj mi. Uśmiechnąłem się. - Okej, więc to wychodzi trochę poza „lubienie”. Ze mną wszystko w porządku, obiecuję. Nie musisz się o mnie martwić. Xander studiował moją twarz, a potem znowu kiwnął. - Okej, bracie. - Zaczynał się wycofywać. - Miłej nocy. - A potem odwrócił się i odszedł, zostawiając mnie po to, abym wrócił do domu, a mój umysł po to, aby wędrował w kółko wokół tego, o czym rozmawialiśmy. Co, jeśli Xander miał rację i Hector się myli? Co, jeśli nie będzie wielkiej powodzi… Co, jeśli będę miał wybór, by opuścić Arkadię?

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Rozdział siódmy Eden Następnego dnia Calder nie pokazał się nad źródłem i wypełnił mnie smutek oraz upokorzenie, kiedy wracałam do głównej chaty. Zniszczyłam wszystko. Zachowałam się jak dureń głupi, prawdziwy dureń. Musiałam się wydostać, aby lizać rany. A teraz straciłam jedynego… przyjaciela. Albo myślałam, że był moim przyjacielem. Jęknęłam w rozpaczy i położyłam ręce na twarzy, kiedy oparłam się o wnętrze drzwi do mojej sypialni. Dobra robota, Eden, pomyślałam z goryczą. Większość dnia spędziłam zatracona we własnej muzyce - moim jedynym schronieniu, jedynym komforcie. Później tamtej nocy, po tym jak pomogłam umyć chłopców Hailey i ubrałam ich w piżamy, wróciłam przez główny salon do schodów. Zobaczyłam Mayę, siostrę Caldera, ze stosem złożonych ubrań w jej rękach, otwierającą frontowe drzwi, aby wyjść, a ja się zatrzymałam. Uśmiechnęłam się do niej, ale ona się zarumieniła, obniżyła oczy i wymknęła się przez drzwi, nim mogłabym do niej cokolwiek powiedzieć. Wielkie nieba! Calder nie powiedział jej o wczoraj, prawda? Weszłam powoli po schodach, moje serce było ciężkie. Kiedy weszłam do pokoju od razu zobaczyłam ciemne ubranie, leżące na końcu mojego łóżka. Zatrzymałam się, zdezorientowana. Podniosłam to, obejrzałam się nerwowo za ramię, potem zamknęłam drzwi. Uniosłam pelerynę z kapturem i zwyczajnie gapiłam się na nią przez kilka minut, przygryzając wargę. Widziałam jak pracownicy czasami nosili takie peleryny wieczorami. Miałam to nałożyć? Kaptur w większości by mnie zakrył, zwłaszcza w ciemności. Mogłam to włożyć i odważyć się iść wśród pracowników? Poczułam się szczęśliwa. Maya to dla mnie zostawiła. Calder to z nią przysłał? Zassałam oddech. Może nie był na mnie zły. Serce mi przyspieszyło i przyciągnęłam pelerynę do piersi, trzymając ją ciasno, kiedy powolny uśmiech rozprzestrzeniał mi się po twarzy i pisnęłam cicho. Reszta wieczoru minęła w ślimaczym tempie, kiedy to czekałam aż zrobi się ciemno, a Hailey pójdzie do łóżka. Kiedy już główna chata była w większości cicha, a nocne niebo głębokie i czarne,

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

pokazywał się jedynie blask księżyca, skradłam się po schodach i przez frontowe drzwi, zamykając je cicho za mną. Gdy już przeszłam wokół głównej chaty, założyłam pelerynę, wsadzając wszystkie moje włosy do środka i nakładając kaptur nisko na twarz. Potem poszłam żwawo w stronę chatek pracowników, gdzie kilka ognisk rozświetlało noc. Kiedy szłam niedostrzeżona po raz pierwszy, odkąd tu przybyłam, obserwowałam wszystkie znaki i dźwięki wokół mnie. Ludzie siedzieli wokół trzech ognisk na dużej, otwartej przestrzeni, w centrum wszystkich chatek. Był tam łagodny śmiech i rozmowy, i usłyszałam krótkie części mówionych opowieści, kiedy przechodziłam obok. Chciałabym mieć odwagę, aby usiąść z nimi i posłuchać ich, ale nie chciałam ryzykować, żeby ktoś mnie zauważył. Samo takie chodzenie czując się wolna i anonimowa - było ekscytujące. Nabrałam głęboki wdech chłodnego, lekko dymnego powietrza. Przy jednym z ognisk mężczyzna śpiewał cicho, jego głos był głęboki i melodyczny, a wszyscy wokół niego siedzieli cicho i słuchali. Zatrzymałam się tylko na sekundę, uspokojona przez spokojny dźwięk jego niskiego głosu, marząc o tym, aby grać na pianinie w czasie gdy śpiewał. Czułam klawisze pod palcami, znajdując nuty, które pasowałyby do melodii, którą śpiewał. Nagle chwyciła mnie ręka i prawie pisnęłam, gdy osoba zaczęła iść i byłam zmuszona do poruszania się za nią, potykając się lekko. - Cii, to ja - usłyszałam głos Caldera. Serce mi gwałtownie wzrosło. Wszędzie poznałabym ten głos. Poznałabym ten głos pośród tysiąca bijących dzwonków albo w głębokiej ciemności niekończącej się jaskini. On poruszał się we mnie. Odetchnęłam i przyspieszyłam. - Gdzie idziemy? - Zobaczysz. - Mogłam zobaczyć jego delikatny i figlarny uśmiech w przyćmionym blasku bliskiego ognia i jego piękno uderzyło we mnie. Moje serce wykonało salto. Chciałam jęknąć i wznieść ręce do bogów, krzycząc: „Dlaczego? Dlaczego stworzyliście go dla mnie takiego pięknego, skoro nigdy nie będę mogła go mieć? Dlaczego? Dlaczego? Dlaczego?” Calder przyspieszył i niedługo już biegliśmy, wiatr dmuchał nam w twarze, kiedy śmiałam się głośno, czując dziką radość chwili. Moje usta były na jego i to pewnie nigdy więcej się nie zdarzy. Ale żyłam tym, nawet jeśli tylko raz i jeśli to było wszystko, co kiedykolwiek dostanę, będę trzymała to z całego serca, głęboko w środku, gdzie nikt mi tego nie odbierze. Zatrzymaliśmy się, nasze oddechy były ciężkie, kiedy staliśmy w ciemności. Rozejrzałam się i zauważyłam, że staliśmy na krawędzi owocowego sadu.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Dlaczego tu jesteśmy? - Nasza lekcja dnia. Chodź. - Wziął znowu moją dłoń i przechodziliśmy przez pachnące, oświetlone światłem księżyca drzewa. Perfumy ziemi - gleba, trawa i słodko pachnące powietrze otaczały nas. Dłoń Caldera trzymała moją - chwytała mnie mocno - rozprzestrzeniając ciepło po moim ciele. To. To było Elizjum - nie jakieś odległe, niezgłębione miejsce. To. Kiedy dotarliśmy do małej przestrzeni między drzewami, Calder usiadł na trawie, a ja podążyłam za nim. Położył się i wskazał w górę. - Spójrz. Również się położyłam i zassałam oddech, kiedy zobaczyłam gwiazdy, wyraźne i świecące w ciemnym, nocnym niebie, błyszczące nade mną. - Są takie wyraźne - wyszeptałam. Poczułam jak Calder kiwnął obok mnie. - To miejsce jest wystarczająco daleko od elektryczności głównej chaty i wystarczająco daleko od naszych ognisk. Plus, jest nów księżyca… Leżeliśmy w ciszy przez kilka minut, patrząc w niebo pełne świecących gwiazd. Odchrząknęłam. - Nauczysz mnie o gwiazdozbiorze? - spytałam. - Taa. W każdym razie to, co wiem. Pokiwałam, patrząc na niego. Światło gwiazd dostarczało wystarczająco światła, abym mogła zobaczyć Caldera, w większości cienie i rysy, ale wystarczająco, bym dostrzegła wyraz jego twarzy. - Więc… nie czujesz się dziwnie odnośnie wczoraj? - spytałam cicho. Zatrzymał się i wstrzymałam oddech. - Masz na myśli całowanie? - Usłyszałam uśmiech w jego głosie. - Ledwo o tym myślałem. Prychnęłam. - Cóż, rany, to sprawia, że czuję się o wiele lepiej. Calder roześmiał się, odwracając twarz w moją stronę. Odwróciłam twarz w jego stronę i patrzyliśmy się na siebie. Rozbawienie nadal było widoczne na jego twarzy, nim spoważniał. - Mogę być z tobą szczery, Eden? Jęknęłam, patrząc z powrotem w niebo. - To się pogorszy, prawda?

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Calder zachichotał. - Nie. - Westchnął i był cicho przez chwilę. - W czasie kilku dni życie wydawało się skomplikować. Nieskomplikowaną rzeczą jest to. - Spojrzałam na niego, a on zerknął na moje usta, a potem wydawał się zebrać, kiedy jego oczy przeskoczyły do moich. Odchrząknął. - Jeśli byłbym tylko chłopakiem, a ty byłabyś tylko dziewczyną, to nie pocałowałbym ciebie raz, tak jak spytałaś. Zatrzymał się, a moje serce opadło. Och. - Eden, całowałbym cię długo i całowałbym cię często. Och. Och. Zamrugałam i usiadłam. - To miało sprawić, że poczuję się lepiej? Calder uwolnił mały śmiech, również siadając. - Nie. Ale chcę, żeby było jasne to, z czym mamy tu do czynienia. Czujemy do siebie pociąg. Podziwiam cię i lubię z tobą przebywać. Chcę być twoim przyjacielem. Ale, Eden, nic nigdy nie może się między nami wydarzyć. Tak już po prostu jest. Poczułam palenie, złość i gorycz, radość, którą czułam parę minut wcześniej, opadła. - Moje przeznaczenie - wypaliłam. Calder zatrzymał się, marszcząc brew i przesuwając palcem w roztargnieniu przez swoją dolną wargę. - Nie wiem o tym. Wszystko, co wiem, to że życie, które znamy, będzie dla nas skończone, jeśli się poddamy. - Racja. Dziękuję za bycie ze mną szczerym. Też cię podziwiam, Calder. Jesteś bardzo… posłuszny. - Czułam się zła. Zła na Caldera? Zła na bogów za przyprowadzenie mnie tu i umieszczenie w zasięgu ręki tego niesamowitego chłopaka? Dlaczego? Calder zmarszczył brew, a potem odchrząknął i odwrócił wzrok. Nagle poczułam się winna. Miałam to na myśli jako zniewagę i on odebrał moje stwierdzenie w sposób, w jaki zostało powiedziane. Tak naprawdę to byłam po prostu zraniona i wypełniona goryczą na niesprawiedliwość mojej sytuacji. I tu był Calder, chłopak, praktycznie mężczyzna, który starał się najlepiej jak mógł, aby być uczciwym, aby być moim przyjacielem, jedynym przyjacielem. - Przepraszam - powiedziałam. - To było niesprawiedliwe. - W porządku. Jestem posłuszny. Lubię myśleć, że jestem posłuszny bogom, nawet jeśli Hector jest skłonny do tych samych błędów lub mylnej interpretacji, jak każdy człowiek. Lubię myśleć, że jestem posłuszny tej społeczności, dla potrzeb oraz szczęścia innych. Co by się stało, nie tylko dla mnie, ale dla tej społeczności, jeśli byłoby wiadome, że baraszkuję z przyszłą panną

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

młodą Hectora? - Baraszkujesz? Sprawiasz, że brzmi to tak tandetnie. - Hector często używał tego słowa. Mówił, że grzeszne zachowania są jak baraszkowanie z diabłem. - To byłoby złe. Samo takie spotykanie się… to najdalej, gdzie może zajść. Byłam cicho przez dobrą minutę, rozmyślając o tym ciągle. Tak jak tamtego dnia, kiedy go pocałowałam, wszystko, co chciałam zrobić, to odejść, uciec. On wie, co do niego czuję. Czy on jest teraz miły, aby uniknąć zranienia moich uczuć? - Tak, myślę, że masz rację - powiedziałam, czując się pokonana. Calder odwrócił się w moją stronę. - W byciu uczciwym z tobą, odnośnie mojego pociągu do ciebie, chodzi mi o to, że myślę, iż lepiej jest wyłożyć wszystko na stół, że tak powiem. Musimy tutaj ostrożnie stąpać. Chcę być twoim przyjacielem. Ale nie na krzywdzie naszej całej społeczności i nie na krzywdzie naszych serc… i naszych marzeń. Naprawdę moje serce było jego do złamania i łamało się, ale i tak pokiwałam głową. Wiedziałam, że miał własne marzenia. I ryzykował je przez samo spotykanie się ze mną, w większości przez uczenie mnie. Jeśli cokolwiek, to sprawiało, że mój zachwyt nim był silniejszy. Jak mogłam prosić go o więcej? Obydwoje byliśmy cicho przez kolejną chwilę. Calder obserwował mnie w ciemności. - Portret był piękny - powiedziałam w końcu. - Wcale nic dynio-podobnego. - Odwinęłam papier poprzedniej nocy i oddech uwiązł mi w gardle na zupełne piękno obrazu. Naprawdę tak wyglądałam? Hector od dziecka mi powtarzał, że byłam piękna i anielska. Ale coś w sposobie, w jakim narysował mnie Calder, sprawiło, że wyglądałam na potężną i silną, wyraz na mojej twarzy był pewny, a nawet spokojny, kiedy patrzyłam w górę. Calder się roześmiał. - Jeśli byłabyś chociaż trochę dynio-podobna, to ta cała sytuacja byłaby dla mnie łatwiejsza do zniesienia. Wstrzymałam grymas. Jeśli to ma się udać, to on nie może ze mną flirtować. Wydawał się czytać mi w myślach, gdy spoważniał, odchrząknął i położył się. - Więc, mówiąc o dyni, dzisiejsza lekcja będzie o gwiazdach. Uniosłam brew. - Co dynia ma wspólnego z gwiazdami? - Och, nigdy nie słyszałaś o konstelacji Dyniarius?

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Roześmiałam się i to było dobre uczucie. - Przysięgam, Calderze Raynesie, jeśli uczysz mnie rzeczy, których będę musiała oduczać się później, to nie będę zadowolona. Calder roześmiał się. - Okej, więc może nie ma żadnego Dyniariusa. - Był cicho przez minutę. - Czy wiesz, że jeśli patrzysz na gwiazdy, to tak naprawdę cofasz się w czasie? - Jak to? - wyszeptałam. - Ponieważ milion lat zajmuje światłu z gwiazd dotrzeć do ziemi. Więc, na przykład wskazał w górę na jedną malutką, świecącą gwiazdę. - ta właśnie tak wyglądała tysiąc lat temu. Coś w tym wydawało się dla mnie magiczne i zdecydowałam nie owijać mojego umysłu wokół nauki o tym. - To jest tak, jakbym mogła wyobrazić sobie tam bogów, gdzieś za tymi wszystkimi gwiazdami, patrzących teraz na nas. - Zatrzymałam się. - Chociaż, mogę powiedzieć ci sekret? obniżyłam głos do szeptu. - Cokolwiek. - Modlę się tylko do jednego z nich. - Zarumieniłam się, mimo że nie mógł zobaczyć mojej twarzy. Mówienie tego na głos, pomijając to, że godzinami czytam Świętą Księgę na wszystkich dwunastu bóstwach, wydawało się bluźniercze. Calder odwrócił się w moją stronę. - Do którego? - zapytał, zdziwienie było w jego głosie. - Do Boga Miłosierdzia. - Dlaczego do niego? - Ton jego głosu był łagodny. Rozważałam przez minutę jego pytanie. - Ponieważ… po prostu zrozumiałam, że nie ma zbyt wiele tego, czego łaska i miłosierdzie nie mogą naprawić. I myślę, że zrozumiałam, że on… on najbardziej troszczy się o to, co się nam dzieje. Albo może jest w stanie nas kochać, pomimo tego jak bardzo nawalimy, jak niedoskonali jesteśmy oraz jak bardzo chcemy tego, czego nie powinniśmy chcieć - zakończyłam cicho. Obydwoje byliśmy cicho przez parę minut. - Więc ma najtrudniejszą pracę. Wypuściłam mały śmiech. - Tak. Zawsze wyobrażam sobie, że kiedy dostanę się do Elizjum, zamierzam go najpierw znaleźć.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Po minucie Calder zapytał: - Jakie byłyby twoje marzenia, Eden, to znaczy, jeśli twoim przeznaczeniem nie byłoby poślubić Hectora? Ty. Ty jesteś moim marzeniem. - Nie wiem. Myślę, że zobaczyć świat, tak jak ty. Wiedzieć, co tam może dla mnie być. Jeśli w ogóle cokolwiek. - Jesteś dumna z bycia wybraną? - spytał cicho. Myślałam o tym przez minutę. - Nie ma żadnego poczucia satysfakcji w czymś, gdzie nie zrobiłeś nic, aby to osiągnąć odpowiedziałam. Calder odwrócił się w moją stronę. - Ale najwyraźniej bogowie zobaczyli w tobie coś, czego może nawet ty w sobie nie widzisz. Zostałaś przez nich wybrana, ponieważ masz piękne, odważne serce. Zaśmiałam się cicho. - Nie, to nie może być to. - Czemu nie? - Ponieważ to moje serce sprawia, że chcę zaprzeczać mojemu tak zwanemu przeznaczeniu. To moje serce chce, abyś ty był moim przeznaczeniem. Calder pozostał cicho, wydając się myśleć o mojej odpowiedzi. - Co to za jedna, tam o? - spytałam, wskazując na jasną gwiazdę, samą na krańcu nieba. Calder przewrócił się znowu na plecy i spojrzał tam, gdzie wskazywałam. - Nie wiem. - Może możesz kogoś jutro zapytać. - Nie będę w stanie jej jutro zobaczyć, żeby ją wskazać. - Uśmiechnął się. - Hmmm, myślę, że gwiazdy nas czegoś uczą, nawet sprzed tysiąca las. - Czego uczą nas gwiazdy? Zatrzymałam się na sekundę. - Że niektóre rzeczy są widziane wyraźniej w świetle… a niektóre rzeczy są widziane wyraźniej w ciemności. Calder odwrócił twarz w moją stronę, wydając się studiować moją twarz w przyćmionym świetle. Jego wyraz twarzy wydawał się tęskny. Nie powiedział nic, ale po chwili chwycił moją dłoń i obydwoje odwróciliśmy się, aby patrzeć w niebo.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Rozmawialiśmy o gwiazdach, jego piękny, lekko chropowaty głos wypełniał nocne powietrze. Gdy leżałam tak blisko niego, ciepło jego ciała przy moim, słuchałam jak mówi. Czułam się zadowolona, coś, czego wcześniej nie znałam. Zamknęłam oczy tylko na sekundę. Po czasie, który wydawał się jak kilka chwil później, ktoś mną potrząsnął. - Hej - usłyszałam głos Caldera i rozejrzałam się, zdezorientowana. Słodki zapach owocowych drzew obudził moje zmysły i moje oczy powoli się otworzyły. - Muszę cię odprowadzić - powiedział Calder. - Obydwoje zasnęliśmy. - Nikt nawet nie wie, że wyszłam - powiedziałam sennie. - Mnie jednak będzie brakować - powiedział, wstając i sięgając po mnie. Wstałam i oczyściłam się trochę. Zgaduję, że jego rodzina będzie wiedziała, że nie wrócił do łóżka, skoro mieli tylko dwa pokoje. Zaczęliśmy iść i Calder chwycił moją dłoń. Szliśmy długą drogą, przez zewnętrzne granice chatek, idąc tak cicho jak to możliwe, nie rozmawiając. Ogniska były teraz samym rozżarzonym węglem, gasnącym, a większość ludzi zniknęło w środku. Szłam tak wolno jak to możliwe, marząc o tym, abym mogła zostać całą noc, tylko wędrując dookoła, robiąc to, co chcę. Z Calderem. Westchnęłam. Calder spojrzał na mnie. - Spotkaj się ze mną jutro nad źródłem? Pokiwałam. Teraz było jaśniej, bo elektryczność z głównej chaty sięgała ścieżki, którą szliśmy. - Dziękuję ci za to - powiedziałam, zerkając na niego, czując się nieśmiało. - Ciężko jest wyjaśnić co to dla mnie znaczy, ale dziękuję. Calder spojrzał na mnie i uśmiechnął się. - Może znowu to zrobimy. Wypełniła mnie nadzieja i pokiwałam, uśmiechając się do niego, zdejmując pelerynę, którą anonimowo mi dostarczył i oddając ją. Zostawił mnie w miejscu, gdzie kończyły się chatki, a zaczynał się duży dziedziniec między domami pracowników a główną chatą. Spojrzałam kilka razy do tyłu, żeby zobaczyć jak stoi tam, gdzie mnie zostawił, i obserwuje jak odchodzę. Jego ręce były w kieszeniach, a kiedy moje kroki nas oddzielały, stawał się niczym więcej, jak cieniem. Kiedy powiększał się nasz dystans, tak też

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

robiła samotność w moim sercu. Już za nim tęskniłam. *** Kiedy weszłam do chaty ktoś chwycił mnie za nadgarstek i krzyknęłam w zaskoczeniu. Spojrzałam w górę, by zobaczyć Clive’a Richtera, mojego najmniej ulubionego członka rady, podejrzanie wyglądającego mężczyznę, który używał zbyt dużo produktu do włosów. Pomyślałam, że pasowało to do jego osobowości - wszędzie był natłuszczony. Dlaczego Hector uważał go za wystarczająco świętego, by był jednym z przywódców jego ludzi, nie miałam pojęcia. - Nie powinnaś opuszczać chaty, prawda? Zwłaszcza w nocy. Serce zaczęło mi pędzić i przełknęłam. Jeśli Clive wiedziałby, że opuściłam chatę na coś, czego nie pochwalał Hector, byłoby po mnie. Żadnych więcej lekcji. Żadnego więcej Caldera. Obniżyłam wzrok, starając się wyglądać na tak posłuszną jak to możliwe. - Chciałam tylko zobaczyć to, co pracownicy robią w nocy - skłamałam. - Przechodziłam raz przez ich obóz. To wszystko. Jak mogę poprowadzić ludzi, skoro ich nie rozumiem? Jeśli uważają, że nie troszczę się o to kim są? - Moje oczy pozostały w dole, kiedy czekałam na jego odpowiedź. - Wszyscy są bandą zwyrodnialców, wiesz. Jesteś szczęściarą, że nie zostałaś zgwałcona przez jakąś ich grupę. - Zwyrodnialców? - spytałam, moje oczy uniosły się do jego. - Taa, zwyrodnialców. Słyszałaś ich opowieści - powiedział, nawiązując do informacji, które dawał nam Hector o ich życiach przed dołączeniem do naszej rodziny w Świątyni. - Tak, ale są tutaj, ponieważ chcieli zostać oczyszczeni - powiedziałam. Clive prychnął. - Rzecz w tym, że nie wychodzisz znowu, żeby wędrować po obozie, Eden. Będę sprawdzał każdej nocy i upewniał się, że tu jesteś. Nie rób tego znowu albo będę musiał wspomnieć o tym dla Hectora. Pokiwałam, moja głowa nadal zawieszona była w dół. Kiedy w końcu spojrzałam w górę, znalazłam jego oczy przeszukujące moje ciało z ciemnym błyskiem. Skupił się na moich piersiach na tyle długo, że prawie uniosłam ręce, aby zakryć je przed jego obserwacją, ale stałam w bezruchu. Idealna księżniczka. - Hmm hmm - powiedział, w końcu unosząc oczy do mojej twarzy. Wepchnął mi pukiel włosów za ucho, a ja ugryzłam się w język, żeby powstrzymać siebie od plunięcia na niego.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Taka piękność - mruknął. - Masz prawie osiemnaście lat, prawda, Eden? - Nie. Właśnie skończyłam siedemnaście. - Hmm. Mogę sobie tylko wyobrazić jaki Hector będzie niecierpliwy do dnia, kiedy zostaniesz jego. - Przybliżył się, więc mogłam poczuć jego nieświeży oddech. - Będziesz dobrą żoną, prawda, Eden? Taka rozkoszna. Taka posłuszna. - Ledwo będę miała czas, aby być dobrą żoną, czyż nie? Nadejdzie powódź i będzie po wszystkim. Clive odsunął się i uśmiechnął. - Nie, tylko początek, moja droga. Tylko początek. - Roześmiał się i pogładził raz jeszcze mój policzek, a potem odwrócił się i odszedł. Zadrżałam, kiedy obserwowałam jak się oddala, nie rozumiejąc, co miał na myśli swoim stwierdzeniem. Pognałam do pokoju, gdzie szybko się rozebrałam i weszłam do łóżka. Moje marzenia wypełnione były Calderem skąpanym w świetle gwiazd.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Rozdział ósmy Calder Padało przez następne parę dni, więc nie byłem w stanie spotkać się z Eden nad naszym źródłem. Tak naprawdę nie byłem w stanie w ogóle wyjść. Zakładam, że bogowie zdecydowali, że potrzebowałem mini wakacji i nadzorowali za mnie pracę. Zamiast tego, dwa długie dni, po tym jak leżałem z Eden pod gwiazdami, stałem w przejściu naszej małej, ciemnej chatki i patrzyłem w stronę tego, co wiedziałem, że jest pokojem Eden na drugim piętrze. Był wypełniony światłem i zastanawiałem się, co ona tam robi, gdy ja stałem na dole. Była samotna? Znudzona? Wyobraziłem sobie, że tak. Wyobraziłem sobie, że stoję na drabinie naprzeciw tego okna, wspinam się do niej, a potem biorę ją za rękę, kiedy biegniemy przez ciepły deszcz, zapach jabłek wypełnia powietrze, jej sukienka przylega do niej, ukazując pod spodem różową skórę. Jęknąłem. Takie myśli nie były produktywne. Powiedziałem jej, że nie możemy się całować, że nie możemy być czymś więcej niż przyjaciółmi. Ale połowa mojego umysłu i ciała zwłaszcza ciała - nie wydawała się zgadzać z tym planem. Właściwie to wydawało się, że był tam pełen bunt co do tego planu, kiedy moje myśli wciąż wracały do Eden, podpalając moją krew. Parę razy poddawałem się pokusie, szedłem w stronę wzgórz, kładłem się na kamieniu i głaskałem się, dopóki uwolnienie nie przepłynęło przez moje ciało, mocne i intensywne. Wiedziałem, że to było grzeszne, ale w tamtych momentach to wydawało się potrzebne, niezbędne do przetrwania. Ta ceremonia oczyszczania wodą miała za zadanie zaprzestać temu, co mnie martwiło. - Przestań chodzić. Jesteś jak zwierzę w klatce - dokuczała mi mama. Prychnąłem cicho, przypominając sobie, że Xander używał tych słów parę dni wcześniej, kiedy rozmawialiśmy. - Ten cholerny deszcz - wymamrotałem, wystawiając głowę przez drzwi, zasłonięty małym, drewnianym daszkiem. Chcesz coś do roboty, mam setki puszek, które trzeba wypełnić pomidorami - powiedziała mama, spoglądając przez ramię na stół. Puszki stały starannie przed nią, tak jak duży garnek obranych, schłodzonych pomidorów. Nie było tutaj zbyt zimno, nawet w zimie, ale wszystko miało swój sezon, a pomidory kwitnęły jedynie w listopadzie.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Odetchnąłem i niechętnie podszedłem, by pomóc z puszkowaniem. Po kilku minutach powiedziałem: - Puszki nie są dostarczane przez naturę. - Co? - Mama spojrzała w górę. - Hector zawsze mówił, że powinniśmy używać przyrządów oraz materiałów, których dostarczają nam bogowie, że używanie nikczemnych narzędzi dużej społeczności jedynie demoralizuje naszą czystość. Mama nie odpowiadała mi przez parę minut, tylko wkładała łyżką pomidory do puszek. Po chwili powiedziała: - Używamy tak mało jak możemy z dużej społeczności. Niektóre rzeczy nie mogą być zrobione z kamieni, piasku czy gałęzi drzew. - Och, rozumiem. Więc kiedy jest praktycznie, to używamy tego, co dostarczają nam bogowie. Nie dostałem zaktualizowanej wersji Świętej Księgi. Może to jest w nowym wydaniu powiedziałem sarkastycznie. Mama spojrzała gwałtownie w górę. - Calder! Jesteś bluźnierczy. - Jej głos był szeptem, jak gdyby ktoś słuchał - być może sami bogowie - chociaż nie mogłeś schować się przed bogami. - Bardzo, bardzo dużo poświęcamy jako ludzie Hectora. - Machnęła ręką wokół chatki. Żadnej wody, żadnej elektryczności. - Tak, ale najwyraźniej Hector nie robi tych samych ustępstw. Czemu? Czy kiedykolwiek ktoś go pytał? Być może bogowie tak zarządzili? O to chodzi? - Calder - syknęła mama. Nigdy nie mówiłem do niej w ten sposób i nagle było mi głupio. - Przepraszam, mamo. Nie powinienem tak mówić. Machnęła przed sobą ręką. - To deszcz. Dostał ci się pod skórę. Ta chatka jest za mała na czwórkę. Jutro się rozjaśni i nastrój się podniesie. Zobaczysz. - Uśmiechnęła się do mnie i poklepała mnie w policzek. Zrobiłem co w mojej mocy, by oddać uśmiech. Byliśmy zatraceni w pracy przez minutę. - Będziesz w stanie niedługo się ożenić jak będziesz chciał. Tak szybko jak będziesz po oczyszczaniu wodą - powiedziała. - Jakaś dziewczyna przyciągnęła twój wzrok? Właściwie to tak. Jednak zabawna historia… - Nie.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Mama sapnęła. - Och, Calder, z pewnością jedna tak. - Przestała puszkować, patrząc w górę, jakby myślała. - Zobaczmy, w twoim wieku są cztery dziewczyny. Lucie Jennings, Hannah Jacobson, Leah Perez, Sadie Campbell… - Jakie to ma znaczenie? Z każdym dniem zbliża się wielka powódź - wtrąciłem. Mama przerwała pracę i spojrzała na mnie. - Tak, i właśnie dlatego chcesz znaleźć żonę. Żebyś mógł zabrać ją ze sobą do Elizjum. Roześmiałem się bez humoru. - Może powinienem poczekać, aż się tam dostanę. Co, jeśli wybór jest lepszy? Mama zmrużyła na mnie oczy i odłożyła chochlę, która była w jej dłoniach. - Co w ciebie wstąpiło? Wypuściłem powietrze. - Ja tylko… nigdy nie kwestionowałaś rzeczy, mamo? Nigdy nie miałaś pytań, na które chciałabyś, aby odpowiedział tobie ktoś inny niż Hector? Jej oczy przemieściły się na minutę do małego okna obok niej. W końcu spojrzała z powrotem na mnie. - Nigdy nie będziemy mieli wszystkich odpowiedzi na wszystkie pytania, Calder. Ale Hector jest dobry i Hector ma jedynie w sercu to, co dla nas najlepsze. To wszystko, co muszę wiedzieć i to wszystko, co ty musisz wiedzieć. Diabeł testuje twoją wiarę i musisz z nim wygrać. - Podniosła chochlę i zaczęła znowu pracować, przed kontynuowaniem. - Wiesz, jeśli nie dla Hectora, to ciebie nawet by tu nie było. Ocalił mi życie, Calder, i ocalił również życie twojemu ojcu. Dał nam rodzinę, cel. - Wiem, mamo - powiedziałem. Opowiadała mi tą historię wiele razy, jak ona oraz tata dorastali w domach pozbawionych miłości, gdzie okrutne bicie było na porządku dziennym. Spotkali Hectora, kiedy mieli po osiemnaście lat, gdy był na jednej ze swoich misji. Mama była w ciąży z Mayą i nie mieli gdzie iść. Hector pokazał im pierwszą uprzejmość, jaką kiedykolwiek poznali, i byli podekscytowani na wiedzę, że mieli być dwójką z jego ludzi oraz pośród pierwszych, by żyć w Arkadii. Po raz pierwszy poczuli, że ich życie ma znaczenie. Mama machnęła ręką wokół małej chatki. - To może nie wyglądać na wiele, ale jest tu spokój. Jest tu porządek. Jest wiara oraz cel. Wszyscy jesteśmy szczęściarzami. Błogosławieni. Wiem, że czasami prostota tutejszego życia wydaje się trudna. Ale jest tu spokój i prostota. Duża społeczność wypełniona jest chaosem,

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

niepewnością i bólem. Uwierz mi, wiem. - Zerknęła na mnie kątem oka. - Masz dobre życie, Calder? Przyglądałem się jej. - Tak, mamo. - Ale chcę więcej. Pokiwała, jakby wiedziała jaka będzie moja odpowiedź. - Więc możesz dziękować za to Hectorowi. - Tobie mogę za to dziękować. Mama wyglądała, jakby miała coś jeszcze powiedzieć, kiedy, śmiejąc się, przyszli z sypialni tata z Mayą, gdzie czytali Świętą Księgę, ich pasujące rude włosy błyszczały w świetle słońca dochodzącego przez kuchenne okno. Mama też miała rude włosy. Mama powiedziała mi, że mam ciemne włosy przez „Irlandzką czerń” w naszych genach. Tata posadził Mayę na krześle obok mnie, a ja owinąłem rękę wokół jej małych, zaokrąglonych ramion, łaskocząc ją w żebra drugą ręką. Maya miała teraz dziewiętnaście lat, ale nadal miała umysł dziecka - uroczego, anielskiego dziecka. Roześmiała się i skończyło się to kaszlem. Dniami miała teraz ten kaszel i trochę się o nią martwiłem. Kiedy w końcu odchrząknęła, powiedziała: - Calder. Weź mnie w deszczu na barana! Chcę się zmoczyć! Roześmiałem się, myśląc, że potrzebowała zostać w tej chatce, pewnie pod ciepłym kocem. - Nie mogę. Wiesz czemu? Spojrzała na mnie i pokręciła głową, jej oczy były ciekawe. Pochyliłem się i wyszeptałem jej do ucha: - Wiesz jak przynoszę tobie czasami kostki cukru? - Odchyliłem się i położyłem palec na ustach, żeby zasygnalizować, że to nasz sekret. Zerknąłem na tatę i mamę, a oni rozmawiali przyciszonym głosem o innym puszkowaniu, które musi być zrobione. Tak naprawdę to nie była nawet nasza praca, ale w deszczu musieliśmy wszyscy się czymś zajmować, więc pomagaliśmy z taką pracą jaka była. - Więc, jesteś taka słodka jak tamte kostki cukru. Z każdym dniem robisz się słodsza. I jeśli zabiorę ciebie na deszcz, to się roztopisz jak cukier. Oczy jej się rozszerzyły, ale potem się roześmiała. - To nie prawda! Mrugnąłem. - Cóż, część o tobie będącej tak słodka jak cukier jest prawdą. Jednak chodź, jeśli się ciepło

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

ubierzesz, to możemy posiedzieć pod daszkiem i narysuję tobie coś w piasku. - Będę musiała zgadywać co to jest? - Klasnęła. - Tak. Nie powiem ci. Pomogłem jej nałożyć sweter i parę ciepłych skarpetek, a potem usiedliśmy pod daszkiem, kiedy rysowałem małe obrazki w piasku, a ona zgadywała czym były. Kiedy spojrzałem w stronę pokoju Eden, zobaczyłem jej kształt w oknie. I przysięgam, że pomimo odległości i deszczu, na krótką sekundę nasze oczy się spotkały. *** Deszcz ustał następnego dnia. Biegłem wzdłuż ścieżki, nawet szybciej niż zwykle, mięśnie łydek paliły z wysiłku. Miałem dziwne uczucie, którego nie mogłem nawet wyjaśnić, przepływające przeze mnie od nie widzenia Eden przez te kilka dni. To był instynkt opiekuńczy? Może. Chciałem wiedzieć, czy z nią wszystko w porządku. Chciałem wiedzieć, czy była szczęśliwa, czy troszczono się o nią. Te uczucia były przyjacielskie, prawda? Tylko, że nigdy nie czułem czegoś podobnego do Xandera. Odepchnąłem to na bok. Kiedy prześlizgnąłem się przez skały, na początku myślałem, że jej tam nie ma. Rozczarowanie, błyskawiczne i mocne, uderzyło we mnie. Ale potem jej głowa wypłynęła na powierzchnię źródła i nabrała głęboko powietrza. Zauważyła mnie i uśmiechnęła się szeroko. - Co robisz? - Pływam - odpowiedziała, uśmiechając się szczęśliwie. Podszedłem bliżej, aż byłem na krawędzi źródła. - No tak, widzę to. Dlaczego dokładnie? Zmrużyła na mnie oczy, słońce uderzało w jej twarz, sprawiając, że kropelki wody na jej skórze błyszczały i tańczyły. Jej włosy, mimo że mokre, nadal były złociste i otaczały jej delikatną, piękną twarz. Wyglądała jak anioł lub syrena - magiczne, mityczne stworzenie. Zrobiłem w umyśle jej zdjęcie, chcąc ją potem narysować, właśnie tak. - Więc, zdecydowałam, że to… - machnęła wokół ręką, wskazując źródło i otaczające je kamienie - …jest moja szkoła. I zamierzam się nauczyć każdej małej rzeczy, kiedy tu jestem. Zamierzam wsiąknąć każdy kawałek wiedzy jaki jest możliwy. I nie wiedziałam jak się pływa. A teraz wiem. Trochę.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Uniosłem brew. - Nauczyłaś się jak pływać w ciągu ostatnich… - spojrzałem na niebo, żeby zobaczyć ile po południu było, kiedy zakładam, że tu przyszła - …piętnastu minut? Pokiwała, pochylając się w dół i biorąc trochę wody w usta, a następnie wypluwając ją. Coś w tym sprawiło, że moje ciało podnieciło się w sposób, który znowu nie był przyjazny. - Umiesz pływać? - spytała. Pokiwałem, zmuszając ciało do współpracy. - Taa. Kąpię się w rzece. My, dzieci pracowników, pływaliśmy od dzieciństwa. Zatrzymała się, patrząc na mnie przez sekundę, a potem kiwając. - Więc wejdź. Woda jest fajna. - Była prawie zima, ale temperatura nadal była w okolicy dwudziestu stopni. Założę się, że jest fajna. Zawahałem się. To wydawało się niebezpieczne na sposoby, które nie miały nic wspólnego z utonięciem albo stanięciem stopą na kamień pod wodą. Jednakże zdjąłem koszulkę i wszedłem do wody w spodniach. Przeszedłem na drugą stronę źródła i obserwowałem Eden. Dostrzegłem, że była w pełni zanurzona, ale nadal miała na sobie swoją długą, skromną spódnicę. Tylko że teraz nie byłaby taka skromna, bo kleiłaby się jej do ciała. Pożądanie przemknęło przez moje ciało, zostawiając pobudzone gwałtowne pragnienie. Odsunąłem się dalej, a Eden wywróciła oczami. - Nie musisz się mnie bać, Calder. Przyjaciele, pamiętasz? I tak naprawdę to rozmyślałam w pokoju w ciągu ostatnich deszczowych dni i masz rację. Tak jest lepiej. Nie tylko dla całej społeczności, ale dla mnie też. Byłam zbyt skupiona na tobie przez te parę dni. Głupie, naprawdę. To znaczy, pomyśl o wszystkich rzeczach, jakich mogłam siebie uczyć, jeśli skupiałabym się gdzie indziej. Marnowałam czas gapiąc się na twoje mięśnie. - Roześmiała się. Ja zmarszczyłem brwi. - Cóż, nie nazwałbym tego kompletnym marnowaniem czasu - wymamrotałem. Eden znowu się roześmiała, ale potem spoważniała. Krągłość jej piersi ledwo ukazywała się nad powierzchnią wody. - Nie, ale naprawdę… - Zwinęła rękę przez wodę, sprawiając, że ta pofalowała. Obserwowałem jak fala oddalała się od niej, sięgając mnie, jakby chciała skrócić między nami dystans, używając wody zamiast niej. Kiedy pierwsza mała fala dotknęła mojego nagiego brzucha, prawie jęknąłem, jakby to jej ręka gładziła moją skórę. Och na miłość bogów, co ze mną nie tak? Kiedy deszcz uderzył w moje okno, ono zaparowało. Pamiętałam z twojej lekcji o stanach materii i byłam w stanie odgadnąć, że okno zaparowało przez różnicę temperatur szkła na zewnątrz i

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

wewnątrz. - Jej oczy się rozświetliły, jakby właśnie rozwiązała zagadkę wszechświata. Nie mogłem nic poradzić na uśmiech. - I muzyka - kontynuowała. - To wszystko to liczby. Nie wiem dlaczego Hector nigdy nie nauczył mnie matmy. Mogłabym być jeszcze lepszą pianistką, niż jestem. Oczy jej się rozszerzyły. - Ostatniej nocy zakradłam się do kuchni i przeczytałam trochę przepisów. Tam też jest dużo matematyki… niektórych rzeczy jeszcze musisz mnie nauczyć. - Roześmiała się cicho, ściągając usta i biorąc znowu w nie wodę, a potem ją wypluwając. Jęknąłem cicho, ale ona nie wydawała się tego usłyszeć. - W każdym razie chodzi mi o to, że nauczyłeś mnie paru rzeczy i byłam w stanie wykorzystać je w innych rzeczach. I teraz chcę więcej. Chcę nauczyć się wszystkiego, czego musisz mnie nauczyć. I chcę nauczyć się tyle, ile tylko możliwe. - Wyglądała przez minutę na zamyśloną. - To jakiś rodzaj wolności dla mnie, Calder. I może ciężko to zrozumieć. Ale… przez większość życia miałam tyle pytań i żadnych odpowiedzi. A teraz… cóż, mogę nie mieć wszystkich odpowiedzi, ale mam kilka i moje życie wydaje się pełniejsze. I mogę nosić w sobie tę wiedzę i nikt nie może ode mnie jej zabrać. Jest moja. Należy do mnie. - Obniżyła chwilowo oczy, a potem uniosła je z powrotem do mnie. - Dziękuję. Gapiłem się na nią. Była zniewalająca, wspaniała. I bogowie pomóżcie mi, to nasienie miłości, które dało plony, nasienie, którego poprzysiągłem sobie nie ożywiać, zaczęło i tak rosnąć. Przysięgam, że mogłem poczuć aksamitne kosmyki przechodzące przeze mnie, owijając się wokół niezbędnych części tego, kim byłem. Byłem bezsilny, by to zatrzymać. Wtargnęła na mnie. Byłem polem, a ona była wilcem. Zostałem przejęty. Tak po prostu. Albo może nie tak po prostu. Może to rosło latami. Ale w tamtej chwili rozpoznałem to. Ona nie jest twoja, wyszeptałem do siebie szorstko. Ale coś w środku buntowało się przeciw tym słowom, jakby sama ta myśl była wirusem dla mojego systemu. Jednak nie musiałem brać pod uwagę moich uczuć, mojego pociągu. Poświęciłem się wcześniej na jeden sposób albo inny. Z pewnością mogłem zrobić to teraz. - Calder? Wszystko w porządku? - Moje oczy skupiły się na Eden, a ona patrzyła na mnie dziwnie. - Dobrze się czujesz? - Uch… - Odchrząknąłem, czując się wstrząśnięty, wytrącony z równowagi. - Tak, w porządku. Więc, uch, mówiąc o wiedzy, którą musisz wsiąknąć, od czego powinniśmy dzisiaj zacząć? - Och. Okej. Ale najpierw zadaj mi pytanie z tabliczki mnożenia.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Och, uch, siedem razy sied… - Czterdzieści dziewięć Roześmiałem się cicho. - Okej, dziewięć razy osie… - Siedemdziesiąt dwa. Roześmiałem się głośniej, nie będąc w stanie zatrzymać uśmiechu, który rozprzestrzeniał mi się po twarzy. - Zdałaś. - Nie, naprawdę, znam wszystkie. - Wierzę ci. - Po prostu nie chcę, żebyś myślał, że marnujesz tu czas. - Nie myślę tak, Eden, nawet nie blisko. Patrzyliśmy się na siebie nad wodą przez kilka sekund. W końcu odwróciła wzrok i powiedziała: - Dobrze. Więc, robię postępy z podstawami matematyki. Może dzisiaj poćwiczymy pływanie? Pomyślałem, że to mógłby być przyzwoity pomysł, rozważając, że był zły czas, abym w tej chwili wychodził z wody. Eden patrzyła w dół przez minutę i wydawała się coś rozważać. - Co jest? - spytałem. Spojrzała w górę, przygryzając dolną wargę. - Myślisz, że… cóż, myślisz, że kiedy nadejdą wielkie przypływy, to będą jakieś szanse na przeżycie? Pokręciłem powoli głową. - Nie to mówi przepowiednia. Obniżyła oczy. - Wiem. Tylko… tak jak powiedziałeś, Hector jest tylko człowiekiem i, cóż, może coś źle zrozumiał? To możliwe? Zatrzymałem się na chwilę. - Przypuszczam, że tak, Eden. Pokiwała szybko głową i wypuściła powietrze. - Więc chciałabym nauczyć się dryfować. Chciałabym nauczyć się jak nie tonąć.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Patrzyłem się na nią przez kilka minut. Ta dziewczyna próbuje przetrwać koniec świata? - Skąd bierzesz siłę, wilcu? - spytałem cicho. Roześmiała się i pokręciła głową, jakbym był szalony. Przechyliła głowę. - Możesz podejść bliżej, wiesz. Naprawdę nie musisz się o mnie martwić. - Nie martwię się o ciebie. Martwię się o mnie - wypaliłem. Oczy jej się rozszerzyły i patrzyliśmy się na siebie nad wodą przez kilka minut, jedynym dźwiękiem było ciche pluskanie małego wodospadu uderzającego w wodę ze źródła. - Wiesz, jeśli jesteś z Hectorem, nie musisz się martwić o to, że nie przeżyjesz. Wszyscy zostaniemy poprowadzeni do Elizjum. Patrzyła przez chwilę w dół, obserwując własną rękę, poruszającą się do przodu i w tył w wodzie. - Może wolałabym podejmować własne szanse. Może wolałabym nie skończyć w Elizjum z Hectorem. - Eden… Nie czekała, żeby usłyszeć to, co miałem powiedzieć, co było w porządku, ponieważ tak naprawdę nie wiedziałem. Odchyliła się i uniosła ciało, starając się dryfować i natychmiast się obniżyła. Uniosła się dławiąc. Przybliżyłem się do niej szybko. - Łoo, wszystko w porządku? Proszę, potrzymam ciebie, aż to poczujesz, a potem cię puszczę. Ułożyłem ręce pod jej plecami, dotykając ją jedynie opuszkami palców. Wyprostowała ciało, odchyliła głowę i zamknęła oczy, mały, spokojny uśmiech grał na jej twarzy. Wpatrywałem się w nią intensywnie, spijając jej rysy twarzy i złote włosy okalające jej twarz. A potem moje zbuntowane oczy powędrowały w dół, przez twarz do ciała, jej spódnica przyciśnięta i przywierająca do delikatnych krzywizn. Przełknąłem i moje oczy zatrzymały się, kiedy dotarły do jej stwardniałych sutków. Potem przesunęły się powoli w dół, po płaskim brzuchu i niżej, do tego małego, tajemniczego, żeńskiego wzgórka. Krew wydawała się wrzeć mi w ciele. Nigdy się tak nie czułem, nawet wtedy, kiedy dotykałem się ze zwykłej potrzeby. A teraz miałem właśnie odpłynąć od zakażenia testosteronem, a jedyna część mnie, która ją dotykała, to opuszki palców. Och nie, to nie było dobre. Tu wszędzie była wypisana katastrofa. Nawet jeśli mógłbym skutecznie kontrolować się wokół Eden to byłoby katastrofalne dla mnie. I nadal. I nadal nie mogłem się powstrzymać. Patrząc na nią poczułem napływ ciepła, ale również napływ delikatności.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Dryfuję - powiedziała, nie otwierając oczu, mały, pogodny wyraz był na jej twarzy. - Jeszcze nie - wyszeptałem i bardzo powoli usunąłem opuszki palców spod jej pleców. Wziąłem krok w tył. - Teraz dryfujesz. Pozostała w bezruchu, kąciki jej pełnych, różowych ust uniosły się bardzo lekko. - Mogę nauczyć cię jeszcze lepszego sposobu na nie używanie energii w wodzie? Ledwo dostrzegalnie kiwnęła głową, więc przybliżyłem się znowu i położyłem ręce na jej obydwu ramionach. - Zamierzam cię obrócić. Weź głęboki wdech, a potem pozwól sobie dryfować tak, że tył twojej głowy będzie tuż nad powierzchnią. Pozwól wodzie cię wspomagać. Potem, kiedy dotknę twoich ramion, pozwól im unosić się na powierzchni z ugiętymi łokciami. Rozumiesz jak na razie? Kolejne małe kiwnięcie. - Okej, dobrze. Potem, kiedy będziesz gotowa, przyciśnij się do wody rękami, aż twoje usta opuszczą wodę. Wypuść powietrze, a potem nabierz go. A potem wróć pod powierzchnię. Możesz przebywać w wodzie cały dzień robiąc to, jeśli chcesz. Nawet jeśli cały świat by był pod wodą. Eden nabrała głęboko powietrza, a potem odwróciła powoli ciało, aż była twarzą w dół do wody. Usunąłem ręce i pozwoliłem jej dryfować tam przez minutę, dopóki wiedziałem, że to ma, a potem dotknąłem jej ramion i pozwoliła im unosić się do góry, aż jej łokcie były zgięte, a dłonie były nad ramionami. Przycisnęła delikatnie w dół, a jej usta wyszły nad wodę i usłyszałem jak wypuszcza powietrze, a potem nabiera go, nim znowu opuściła głowę w dół. Uśmiechnąłem się, kiedy uniosła głowę i postawiła stopy na dnie źródła, więc stała. Wypuściła mały, triumfujący uśmiech i zarzuciła ramiona wokół mojej szyi. Zastygłem. Każda jej część była przyciśnięta do każdej części mnie. Natychmiast stwardniałem, moje ciało pulsowało potrzebą i modliłem się, aby nie mogła tego stwierdzić. Odchyliła głowę i spojrzała na mnie z tym samym triumfującym uśmiechem. Odetchnąłem i uśmiechnąłem się do niej. - Dodaj dryfowanie do twojej listy osiągnięć - powiedziałem. Roześmiała się. - Tak zrobię. - Puściła moją szyję i poczułem jej stratę, kiedy odsuwała się i zaczęła wychodzić z wody na duży, płaski kamień. Podciągnęła się, a potem położyła. - Nie mamy zbyt wiele czasu do wyschnięcia - zawołała. - Lepiej chodź tu na słońce. Czekałem minutę, aż moje ciało się uspokoiło, a potem podszedłem do niej i też podciągnąłem się na kamień. Położyłem się i odwróciłem głowę, aby na nią spojrzeć. Jej głowa była już odwrócona, patrząc na mnie.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Dziękuję za uczenie mnie rzeczy, Calder - powiedziała. - Ty także uczysz mnie rzeczy, Eden - odpowiedziałem. Obserwowała mnie w ciszy przez minutę, a potem zwyczajnie uśmiechnęła się w odpowiedzi. Potem obydwoje odwróciliśmy głowy w stronę słońca.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Rozdział dziewiąty Eden Przez następne kilka miesięcy spotykałam się z Calderem prawie codziennie na moje lekcje. W niektórych dniach nie widzieliśmy się, gdy weszły mu w drogę jego obowiązki albo gdy było zbyt dużo członków rady w głównej chacie. Takie dni były najtrudniejsze. Ale kiedy się spotykaliśmy, Calder leżał leniwie na kamieniu i coś rysował, w czasie gdy uczył mnie matematyki, nauk ścisłych lub zasad w języku angielskim, których nie znałam. Często musiał się zatrzymywać i patrzeć na coś w notesie, który wypełniałam wszystkim, o czym mówił. W większości robiłam tylko notatki, a potem następnego dnia trochę mnie przepytywał. Byłam wspaniałym uczniem. Oczywiście znałam wartość wiedzy, której tak długo byłam pozbawiona. Nie tylko uczyłam się tego, co przekazywał mi Calder, uczyłam się z jego specyficznego punktu widzenia. Nie tylko informacje, które zapamiętał, ale sposób, w jaki postrzegał świat. Kiedy leżeliśmy na trawie i patrzyliśmy w niebo oraz rozmawialiśmy o spektrum koloru, powiedział mi o tęczy, którą raz widział, kiedy nawadniał ziarna pomidorów na polu, po krótkich opadach deszczu, które nic nie dały. To było tak, jakby za każdym razem, kiedy pojawiała się tęcza, tamten mocny zapach gleby wracał do niego i Elizjum oraz ziemia spotykały się tylko na tamtą chwilę, nawet jeśli tylko w jego myślach. Obydwoje staliśmy się trochę senni, leżąc tam razem i zadumał się, kiedy to mówił, i wyglądał prawie na zawstydzonego, kiedy zdał sobie sprawę z tego, że mówił na głos. Ale kochałam takie momenty - kiedy tylko na sekundę byłam częścią najskrytszych myśli Caldera. To zdumiało mnie i ogrzewało, jakbym tylko na chwilę wkroczyła w promień słońca. Był dobry - naturalnie, niestrzeżenie dobry. To świeciło w nim. To było niemożliwe, aby nie chcieć zatopić się w takim rodzaju piękna... by poczuć się jakbym mogła radośnie owinąć się wokół jego kości i wsiąknąć w jego skórę. To mnie niepokoiło i wprawiało w dobre samopoczucie. Kiedy leżeliśmy przy naszym źródle dzień po dniu, Calder nie tylko mówił mi rzeczy, które pamiętał z każdego roku jego nauki, ale mówił mi rzeczy, których nauczył się od innych, żyjących w naszej społeczności, którzy wcześniej żyli w dużej społeczności. Nauczył się o hazardzie od mężczyzny, który stał się częścią naszej rodziny pięć lat temu. Kiedy pracował obok Caldera,

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

powiedział mu, że miał duży problem z chodzeniem do dużych kasyn, miejsc, gdzie dorośli grali za pieniądze, a jeśli przegrałeś, to wracałeś do domu z niczym. Przegrał o wiele więcej, niż wygrał i pod koniec stracił wszystko: żonę, dzieci, pracę i przyjaciół. Nikt go nie chciał. Wtedy pojawił się Hector. I Hector go chciał. Wiele było takich opowieści, a ja wsłuchiwałam się we wszystkie. Fizycznie Calder utrzymywał ode mnie dystans, wzdrygając się kiedy byłam za blisko, obserwując mnie jak jastrząb. Nie byłam taka naiwna, żeby nie rozumieć, że miał trudny czas z naszą bliskością, a ja mówiłam prawdę, kiedy powiedziałam, że zamierzam skupić całą uwagę na nauce, ale to i tak bolało. I niesprawiedliwość tego sprawiała, że byłam zła. Tak, moje dziecięce zauroczenie zniknęło, ale teraz go znałam. Znałam jego uprzejmość oraz opiekuńczą naturę. Znałam jego cierpliwą duszę i cięty humor. Mówiąc prosto, byłam w nim zakochana. Jakby moja miłość do Caldera kiedykolwiek mogłaby być prosta. Spotykanie się z nim nad źródłem przez półtorej godziny każdego popołudnia, jako z przyjacielem i nauczycielem, nie było wszystkim. Ale to musiało być wystarczające. Nie spotkaliśmy się znowu wieczorem. Clive Richter był w nocy w domu i zawsze wydawał się mnie obserwować. Bezpieczniej było utrzymywać nasze lekcje w godzinach dziennych. Nie narażam ich na szwank. Pewnego dnia rozmawialiśmy o nazwach grup zwierząt. - Goryle chodzą w zgrai, koniki polne w chmurze, a świnie w zespole - powiedział, kiedy ja spisywałam listę. Nazwał jeszcze trochę, a potem nie mógł sobie więcej przypomnieć. Westchnęłam. - Przepraszam - powiedział, śmiejąc się nieznacznie. - Mówiłem ci, mogę tobie dać jedynie to, co pamiętam. - Problem w tym, że… - powiedziałam, stukając się ołówkiem w policzek - …jeśli miałbyś podpowiedź albo miałbyś szansę na parę z nich, mógłbyś pewnie sobie przypomnieć więcej niż myślisz. To jest gdzieś tam. - Stuknęłam go ołówkiem w głowę. - Ałć. Wywróciłam oczy. - Ale u mnie, wszystkim, co mam, jest to, co mi dajesz. Dosłownie nie ma tam więcej. - Dobra więc, dobrze jest wiedzieć, że jestem mądrzejszy niż zwykła osoba. - Mrugnął. Myślę, że nawet mając połowę tego, co ja umiem, jesteś lepsza niż przeciętny palant. - Haha. Dobrze, jak pocieszające jest to, że jestem ponad przeciętnym palantem.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Calder uśmiechnął się. - Pingwiny chodzą w koloniach. Zapisałam to. Wyglądał na zamyślonego, tak jak to robił, kiedy próbował sobie przypomnieć coś specyficznego, czego nauczył się na pewien temat. - Pingwiny spędzają siedemdziesiąt pięć procent życia w wodzie. Zastanawiam się, czy przetrwają powódź. Czemu miałyby nie? Obydwoje w ciszy rozmyślaliśmy nad tym. - W poprzednim roku mieliśmy w naszej chacie karaluchy. Mama powiedziała mi, że w dużej społeczności żartem jest to, że karaluchy mogą przetrwać wszystko. - Nawet koniec świata? - spytałam cicho. Calder zerknął na mnie i wzruszył ramionami. - Może. - Był cicho przez minutę. - Ale to pewnie dobra rzecz. Kto chce w Elizjum karaluchy? - Uśmiechnął się. - Niech zostaną. Wypuściłam mały śmiech, wyobrażając sobie w końcu oddalające się wielkie przypływy i karaluchy wychodzące z ich dziur w ziemi. Calder odwrócił się w moją stronę i oparł głowę na ręce. - W każdym razie, wracając do pingwinów, jest pewien rodzaj, który oświadcza się drugiej połówce przez danie jej jakiejś rzeczy albo innej. Spojrzałam na niego z zainteresowaniem. - Naprawdę? Co jej dają? - Nie pamiętam. Może pióro albo patyk, albo coś. - Nie pamiętasz? Czemu nie? To takie romantyczne. Dokładnie pamiętasz jaki procent czasu pingwiny spędzają pod wodą... - Wyrzuciłam w zniecierpliwieniu ręce w górę. - ...oraz jak karaluchy wszystko przetrwają, ale nie pamiętasz jaki prezent daje swojej drugiej połówce męski pingwin, żeby się jej oświadczyć? To niedorzeczne. - Pokręciłam głową w irytacji. Calder roześmiał się. - Dlaczego miałoby mnie to obchodzić? Nie jestem pingwinem. To nie jest informacja, która przyjdzie z pomocą, kiedy wybiorę własną połówkę. Moja twarz opadła. Nie mogłam nic na to poradzić. Odwróciłam od niego wzrok, patrząc na źródło, błyszczące w słońcu. - Planujesz wybrać drugą połówkę? - Nigdy go nie pytałam, ale zastanawiałam się.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Dlaczego miałby nie? To nie tak, że mógłby mnie wybrać, nawet jeśli by chciał. Ale z pewnością jakąś chce. Był teraz mężczyzną z ciałem mężczyzny. Musiał mieć… potrzeby. Widziałam jak inne dziewczyny w naszym wieku patrzyły na niego z zainteresowaniem. Z nimi nie musiałby się ukrywać. Zerknęłam z powrotem na niego, moje serce tonęło. Patrzył na mnie zamyślony. O czym myśli, kiedy patrzy na mnie w ten sposób? - Nie. Nie mogę nawet o tym myśleć. Jedyną rzeczą, o jakiej mogę myśleć w tej chwili, jest dostanie miejsca w radzie i wyjście do dużego świata. Pokiwałam, obserwując jego przystojną twarz. Jego męskie piękno zapierało mi dech. Calder skończył w styczniu osiemnaście lat i wydawał się zmienić przez rok, urósł jeszcze wyższy i szerszy w ramionach. Był szczupły, ale wszędzie twardy i nie mogłam się powstrzymać od pozwolenia oczom wędrować po nim, kiedy jego oczy były skupione na szkicowniku. Czasami pokazywał się z cieniem kilkudniowego zarostu na szczęce. To było moje ulubione - tak by wyglądał, jeśli miałabym szansę na budzenie się obok niego. Wyglądał w takich dniach też na bardziej zmęczonego, ale kiedy pytałam, co się stało, to po prostu mówił mi, że nie spał zbyt dobrze. Pewnego dnia, kiedy siedziałam i czekałam na Caldera, moja twarz uniosła się w stronę nieba, to byłam zdziwiona, gdy spojrzałam w górę na jego dźwięk, przechodzącego przez zarośla i zobaczyłam zamiast niego Xandera. - Hej - powiedziałam, wstając. - Hej, Eden. Calderowi nie uda się dzisiaj przyjść. Chciałem przyjść i ci powiedzieć, żebyś się nie martwiła. - Przeciągnął ręką przez czarne włosy, kiedy się do mnie zbliżał. Nie widziałam Xandera od kilku miesięcy i też wydawał się dla mnie większy. Wydawało się, że ci chłopcy urośli kilka centymetrów w ciągu połowy roku. - Och, okej. Wszystko z nim w porządku? - Taa, w porządku. Jednak jego siostra nie czuje się zbyt dobrze. Miała dosyć ciężki kaszel przez coś, co wydaję się jak wieczność, i jest lepiej, potem gorzej, a potem lepiej. Teraz jest gorzej. Zdałam sobie sprawę z tego, że nie widziałam May’i od tygodni. Ale pomyślałam, że nie było dużo do roboty w głównej chacie. Czemu Calder mi nie powiedział? To dlatego wyglądał ostatnio tak mizernie? Uderzyło mnie to jak naprawdę oddzielone były nasze życia. Ból wypełnił moją klatkę, ale odepchnęłam go i skupiłam się na Xanderze. - Dlaczego mi nie powiedział? Xander studiował mnie przez minutę.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Znając Caldera, pewnie nie chciał cię obciążać. I był pełen nadziei. Zawsze wydaje się być tak cholernie pełen nadziei. - Patrzył się za mnie przez sekundę, a potem powrócił do mnie spojrzeniem. - Wiesz, że on coś do ciebie czuje, prawda? Gapiłam się na niego. Otworzyłam usta, żeby coś powiedzieć, zdecydowałam, że nie wiem co i je zamknęłam. Czy wiedziałam, że Calder coś do mnie czuł? Tak. Nie wiedziałam dokładnie jakie to mogą być uczucia, inne niż bliska przyjaźń, ale sama wiedza, że Xander mógł zobaczyć jak Calder się o mnie troszczy sprawiała, że serce mi było szybciej. To sprawiało, że wszystko było gorsze. I wszystko było lepsze. - Cokolwiek oznaczają jego uczucia, to on nic z tym nie zrobi, Xander. - Nie wiedziałam, czy szukał pocieszenia, ale pomyślałam, że pewnie tak. Po wszystkim, jego przeznaczenie także będzie oparte na naszych decyzjach. - Nie, nie sądzę, że coś zrobi. - Nie wydawał się zbytnio zadowolony z tego powodu. Potarł oko i wypuścił powietrze. - Chcesz posiedzieć przez minutę? - powiedział w końcu, wskazując mały skrawek trawy, z dużym kamieniem za nim, tam gdzie rysował zazwyczaj Calder. Pokiwałam i podeszłam tam, siadając na kolanach. Czułam się niezręcznie i nieznajome uczucie w tym miejscu sprawiło, że zdałam sobie sprawę z tego jak komfortowo jest mi z Calderem. I jak bardzo za nim tęskniłam, mimo że wczoraj go widziałam. Xander usiadł obok mnie, przyciągnął do siebie kolana i owinął wokół nich luźno ręce. - Jakieś słowo o tym, kiedy wraca Hector? Pokręciłam głową. - Nie, Matka Hailey dostaje od niego listy, ale on do mnie nie pisze. Powiedziała mi, że mieszka z jakimiś ludźmi, wierząc, że bogowie chcą ich w naszej rodzinie. Był cicho przez sekundę, a potem kiwnął głową i powiedział: - Calder mówił ci o jego planach dostania się do rady? Westchnęłam. - Tak. - Byłam cicho przez chwilę, nim dodałam. - Nie wiem jak prawdopodobne to jest. Xander odchylił się, więc teraz opierał się o kamień, którego używał zazwyczaj Calder. - Taa, ja też. Powiedz mi, czemu tak mówisz. Wypuściłam powietrze. - Po prostu… inni członkowie rady… oni są inni niż Calder. Nie widzę, żeby Calder tam pasował. Jest zbyt… - Dobry - zakończył Xander.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Przytaknęłam i obniżyłam oczy. - Tak. Obydwoje siedzieliśmy cicho przez kilka minut, aż Xander w końcu powiedział: - Zamierza spróbować tak szybko jak wróci Hector, wiesz? I nie widzę, żeby to dobrze się skończyło. - Więc co zrobimy? - wyszeptałam. - Sądzę, że zbyt wiele nie możemy zrobić. Calder zamierza zrobić to, co uważa, że musi. - Z roztargnieniem zrywał przez minutę trawę obok niego. - Calder, on łamie zasady raz na jakiś czas, ale nigdy nie robi czegoś, co jego zdaniem zrani kogoś innego. Jest zbyt cholernie honorowy. - Taa, mów mi o tym - powiedziałam. Xander zachichotał. - Powinienem wracać. Przyniosę trochę święconej wody dla May’i. - Podciągnął się i ja też. - Co mogę zrobić? - Niewiele, Eden. Po prostu się o nią módl. Pokiwałam. - Xander, jeśli zostawię trochę cukierków dla niej, po prawej stronie boiska obok głównej chaty, pod zaroślami, weźmiesz je i zaniesiesz ode mnie dla May’i? Xander uśmiechnął się. - Pewnie. - Okej, dzięki. I dzięki za przyjście tutaj, żeby dać mi znać o May’i. - Nie ma za co. Myślałam, że odwróci się i odejdzie, ale spojrzał na czyste, niebieskie niebo na chwilę, nim jego oczy spotkały moje i powiedział: - Zbliża się burza, Eden. Przytaknęłam, nie patrząc w górę. - Tak - powiedziałam zwyczajnie. Zmarszczył brew i kiwnął głową, a potem odwrócił się i zostawił mnie stojącą tam, samą. *** Calder nie pokazał się nad naszym źródłem przez kilka następnych dni. Jednak starannie zostawiałam cukierki przed boiskiem i upewniałam się, że znikały. Zawsze znikały. Xander robił to,

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

o co go poprosiłam. Widziałam w Świątyni Caldera, ale May’i nie było z jego rodziną i nawet z daleka wyglądał na tak zmartwionego i zmęczonego. Posłałam mu dyskretny uśmiech i odwzajemnił go, ale wyglądało to tak, jakby zrobił to z wysiłkiem. Krzyczałam wewnątrz, kiedy cicho i posłusznie wykonywałam moje religijne obowiązki. Desperacko chciałam kogoś zapytać, czy z Mayą wszystko w porządku, czy poprawiało jej się, ale do kogo mogłabym pójść? Hectora tu nie było. Co, jeśli poszłabym sama do małej chatki Caldera i zapukała do drzwi? Rzuciłam się na łóżko i jęknęłam. Ktoś, pewnie jeden z członków rady, zaciągnąłby mnie z powrotem w siedem sekund, właśnie tak. A potem zaczęliby obserwować mnie znowu jak jastrzębie i mogłabym nie być w stanie spotykać się z Calderem nad źródłem. Nie mogłam tego dla nas ryzykować. Leżałam tam, rozważając co mogłabym zrobić, kiedy nagle usłyszałam odległy dźwięk silnika na drodze. To nie było zbyt rzadkie. Wszyscy członkowie rady mieli pojazdy, których używali do podróżowania tam i z powrotem do pracy w dużej społeczności. Ale z jakiegoś powodu i tak wstałam i podeszłam do okna, żeby wyjrzeć. Zmrużyłam oczy, żeby zobaczyć jaki samochód się zbliżał. To był czarny dżip. Nadal patrzyłam, to było oczywiste. Hector wrócił. Nie było go prawie sześć miesięcy, a teraz wrócił. Smutek i niepokój mnie nagle wypełniły. Mój dostęp do źródła, do Caldera, teraz nie będzie praktycznie istniał. Wszystkie te miesiące, ten widniejący strach był teraz rzeczywistością. *** Matka Hailey wbiegła do mojego pokoju, mówiąc: - Pośpiesz się, Eden, spraw, żebyś się dobrze prezentowała. Hector wrócił. Chce cię zobaczyć. Nie odpowiedziałam, ale przesunęłam się, żeby założyć koronkową sukienkę, tą, którą lubił. Teraz była trochę ciasna na mnie, bo nie dałam jej do przerobienia przez te sześć miesięcy, kiedy go nie było. Zwyczajnie nie było potrzeby. Gardziłam tą sukienką. To był symbol wszystkiego, czego nienawidziłam w moim życiu. Jednak włożyłam ją, a potem Matka Hailey uczesała mi włosy i nałożyła wokół nich wstążkę. Wyglądałam jak dziecko. - Matko Hailey - wymamrotałam, kiedy ona przebiegała rękami po moich włosach. - Mogę

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

nadal mówić do ciebie Matko? Była cicho przez chwilę, nim powiedziała łagodnie: - Nie, Eden. Będziesz moją matką za parę miesięcy. Musisz zwyczajnie mówić do mnie Hailey. Łzy zebrały mi się w oczach, a Hailey odwróciła mnie do niej i poprowadziła do łóżka, gdzie siadłyśmy, a potem chwyciła moje dłonie. - Eden, nie musisz się bać. Hector jest bardzo dobrym mężem. I jeśli będziesz miała szczęście, będziesz w ciąży z dzieckiem Hectora, nim nadejdzie wielka powódź. I wyobraź to sobie teraz, wasza dwójka prowadząca nas wszystkich do Elizjum, błogosławione dziecko w twoim łonie. - Uśmiechnęła się ciepło, ściskając moje dłonie. - Dziecko nie było częścią przepowiedni - wymamrotałam. - Nie, ale bogowie nie mogą wysyłać każdego szczegółu, nie wyobrażam tego sobie. To nie byłoby praktyczne. Nie próbowałam sobie wyobrazić jak to wszystko mogło zadziałać, ale myśl o robieniu dziecka z Hectorem wypełniła mnie lękiem. I sprawiło to, że rzeczywistość tego, co będę musiała z nim robić, stała się wyraźniejsza. Nie byłam pewna co „to” miało dokładnie być, ale wiedziałam, że zawierało rzeczy, których i tak nie chciałam robić z Hectorem. Wychował mnie, dla wszystkich intencji i zamiarów. Myślałam o nim jak o ojcu. Próbowałam przełknąć tą gulę, która wzniosła mi się do gardła. - Hailey. - Udało mi się w końcu powiedzieć, utrzymując oczy skierowane w dół. - Jesteś szczęśliwa? Nie chciałaś kiedyś kogoś tylko dla ciebie? - Uniosłam oczy do jej. Była cicho przez chwilę, ale przysięgam, że zobaczyłam smutek w jej oczach. - Poświęcenie jest tym, co robi z nas błogosławionych ludzi bogów - odpowiedziała. Ludzką naturą jest bycie samolubnym, ale musimy walczyć przeciw temu grzechowi. To oddziela nas od ludzi dużej społeczności. - Wypuściłam powietrze. Zwyczajnie parafrazowała ze Świętej Księgi Hectora. - Jakie poświęcenia robi Hector? - spytałam śmiało. Pochyliła głowę i wzięła głęboki oddech, a potem sięgnęła do przodu, żeby przesunąć moje włosy za ramię. - Hector robi wiele poświęceń. Żyje swoim życiem z nami wszystkimi w myślach. Wszystko, co robi, jest dla nas. Nic nie jest dla niego. Przez ponad dwadzieścia lat zbudował Arkadię, zbudował naszą rodzinę, utrzymywał nas silnymi i zrównoważonymi.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Co, jeśli… co, jeśli pokochałabym kogoś innego niż Hector? Co, jeśli chciałabym poślubić kogoś innego? - spytałam cicho. Hailey puściła moje dłonie i umieściła jeden palec pod moją brodą, unosząc moją twarz tak, że patrzyła mi w oczy. - Nie to mówi przepowiednia, Eden. Musisz przestrzegać przepowiedni. Odwróciłam wzrok. - Bogowie nie mogą wysyłać każdego szczegółu, nie wyobrażam tego sobie - powtórzyłam, wyobrażając sobie Caldera wpadającego do Świątyni, żeby przerwać mój ślub z Hectorem, podnosząc mnie i wynosząc. Gdzie? To był problem. - Eden… - zaczęła Hailey, ostrzeżenie było w jej głosie. - Nie martw się, Hailey - przerwałam. - Zawsze jestem bardzo posłuszna. Zmrużyła na mnie oczy. Wiedziała lepiej od tego. - Gdzie chodzisz, kiedy uczę chłopców? Wiem, że opuszczasz chatę. Wstałam i poszłam studiować włosy w lustrze, udając, że je wygładzam. Prawdą było to, że nie obchodziło mnie jak wyglądają moje włosy. - Tylko na wzgórza, żeby poleżeć w słońcu. - Odwróciłam się do niej. - Przez całe życie czułam się jak chińska lalka, leżąca na zakurzonej półce. Słońce sprawia, że czuję się w połowie żywa. Hailey studiowała mnie przez minutę. - Eden, wprowadziłam się do głównej chaty z Hectorem, kiedy miałam dziewiętnaście lat. Jest jedynym mężczyzną, z którym kiedykolwiek byłam. Dał mi czterech chłopców i spokojne życie. Też odgrywam tu rolę. Jeśli życie pełne sensu jest definicją szczęścia, to tak, jestem szczęśliwa - powiedziała, odpowiadając na moje wcześniejsze pytanie. - Ale kto ocenia, czy twoje życie ma znaczenie? - spytałam śmiało. - Ty czy Hector? - Nigdy nie pytałam Hailey, jakie było jej życie, nim zamieszkała w Arkadii, a ona nigdy nie zaoferowała takiej informacji. Drzwi zamknęły się na dole, a Hailey uśmiechnęła się i wstała. - Jest tutaj. Chodź, umieść uśmiech na twarzy i zejdź na dół, aby go przywitać. Wszystkie twoje zwątpienia odpłyną, kiedy zobaczysz uwielbienie na jego twarzy. - Hailey uśmiechnęła się uspokajająco i wzięła moją dłoń, a potem razem zeszłyśmy w dół schodami. Jeśli Hailey nie czuła nic więcej niż uwielbienie, to nie pokazywała tego. Weszłyśmy do dużego dwukondygnacyjnego hallu i oto był. Odwrócił się w naszą stronę i

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

mimo że nadal był takim samym dużym mężczyzną o szerokich ramionach, coś w nim wydawało się starsze, bardziej mizerne niż przed wyjazdem. I dostrzegłam, że wyglądał na trochę zaokrąglonego na środku, jego koszulka rozciągała się nad wydatnym brzuchem. Jego uśmiech był jednak promienny, kiedy nas zobaczył. - Eden, Hailey, moje ukochane - powitał nas, otwierając szeroko ramiona i podchodząc do nas. - Hectorze… - powiedziała Hailey. - Ojcze… - powiedziałam, w tym samym czasie. Spojrzałyśmy się na siebie i uśmiechnęłyśmy się. Weszłyśmy w objęcia Hectora, a on pocałował nas w czubki głów. - Moje dziewczyny - powiedział. - Teraz w końcu czuję się jak w domu. Eden, proszę, zagraj coś dla mnie. To dobrze zrobi mojemu sercu. Pokiwałam i ruszyłam do pianina. Kiedy grałam, wyobraziłam sobie siebie nad źródłem, leżąc na trawie z Calderem, nasze ręce złączone, południowe słońce nad nami, ocieplając nasze ciała. Pozwoliłam melodii otoczyć tą wizję nas w moim umyśle, nuty tańczące na naszej skórze. Kiedy zagrałam ostatnią nutę i wróciłam do siebie, pokój był cichy. Spojrzałam w górę, żeby zobaczyć, że Hector i Hailey gapią się na mnie. - Eden, twoja gra jest jeszcze piękniejsza niż przed moim wyjazdem. Musiałaś bardzo pilnie ćwiczyć. - Tak, Ojcze - powiedziałam. Hector wstał i podszedł, żeby usiąść obok mnie na ławce. Przesunęłam się na krawędź, żeby zrobić dla niego miejsce. - Eden, musisz teraz mówić do mnie Hector - powiedział. Przesunął jednym palcem w dół mojego policzka. Nadal patrzyłam przed siebie. - Niedługo będziemy małżeństwem. Nie będę dłużej twoim ojcem. Nic nie mówiłam, nie mogłam mówić. Hector nadal patrzył się na mój profil. W końcu po czymś, co wydawało się jak godziny, wypuścił roztrzęsiony oddech i powiedział cicho: - Taka słodka. Dokładnie tego potrzebowałem. - A potem wstał. Spojrzałam w górę, żeby zobaczyć Hailey nadal umiejscowioną z oczami skierowanymi w dół. - Gdzie chłopcy? - spytał Hector. - Są z Monicą - powiedziała. Monica była żoną jednego z członków rady, która pomagała

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Hailey z chłopcami raz na jakiś czas. - Dobrze - powiedział Hector. - Chodź ze mną do mojego pokoju. Chciałbym spędzić z tobą trochę czasu. Matka Miriam będzie dzisiaj w domu później i pomoże mi się rozpakować. - Tak, Hectorze - powiedziała Hailey. Obydwoje odwrócili się i zostawili mnie, stojącą tam. Nie było mi przykro za osamotnienie. Wróciłam do pokoju, wyciągnęłam notes spod łóżka i wypełniłam głowę algebrą, której uczyłam się z Calderem.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Rozdział dziesiąty Calder - Lepiej? - spytałem Mayę, zabierając od jej ust szklankę wody i umieszczając na stoliku obok niej. Pokiwała, jej oczy były senne. - Dobrze. Odsunąłem jej włosy od twarzy, a ona uśmiechnęła się do mnie. - Są jeszcze jakieś karmelkowe cukierki? Uśmiechnąłem się do niej. - Nie, zjadłaś wszystkie. Skrzywiła się lekko. - Może Eden zostawi mi dzisiaj więcej. - Może. Pamiętasz, że to nasz sekret, prawda? Eden będzie miała kłopoty, jeśli ktokolwiek dowie się, że daje ci cukierki. Pokiwała. - Wiem. Potrafię utrzymać sekret. - Wiem, że potrafisz. Maya zamknęła oczy na minutę, a potem je otworzyła. - Kiedy pójdę do Elizjum, Calder… - Maya, nie idziesz do Elizjum w najbliższym czasie. - Wiem, ale kiedy dostanę się tam… cóż, będę taka piękna jak Eden? - Spojrzała na mnie jej zwyczajnym, ufającym wzrokiem. Moje serce ścisnęło się, kiedy spojrzałem na tą kochaną twarz. - Już jesteś piękna, Maya. Pokręciła głową i zacisnęła usta, jakbym specjalnie był trudny. - Czy będę taka piękna jak Eden? Wiedziałem, o co mnie pyta i to łamało mi cholerne serce. Byłem cicho przez chwilę. - Myślę, że w Elizjum będziemy mogli być kimkolwiek zechcemy, wszystkim, czego zapragną nasze serca.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Maya uśmiechnęła się łagodnie na to. - Więc będę wyglądać jak Eden i będę w stanie biegać tak szybko jak gepard. Nie mogłem nic poradzić na uśmiech. Serce May’i było jednym z najsłodszych i najwspanialszych rzeczy w moim życiu. Kto inny chciałby takich rzeczy? Mogę być tego częścią. - Okej, więc, ja będę tak silny jak sto byków i będę w stanie latać. Maya zaśmiała się cicho, ale potem zamieniło się to w kaszel. Czasami brzmiało to jakby nie mogła złapać oddechu. Dałem jej kolejny łyk wody, a ona położyła się na poduszkę, uśmiechając się. - Myślę, że Elizjum będzie wspaniałe. Przytaknąłem. - Tak długo jak będziemy razem, będzie. Maya znowu się uśmiechnęła, a potem zamknęła oczy. - Prześpij się - powiedziałem cicho. Wrócę za parę godzin. Pokiwała, ale nie otworzyła oczu. Mogłem usłyszeć jej ciche chrapanie, kiedy wyszedłem z uzdrawiającego namiotu, dużego, namiotowego „pokoju” obok Świątyni. Kaszel May’i wyraźnie się zmniejszył po święconej wodzie i odmówiłem cichą modlitwę podziękowania dla bogów, zwłaszcza dla Boga Miłosierdzia. Uśmiechnąłem się do siebie. Rodzice i ja zmienialiśmy się, siedząc z nią noc po nocy, żeby nie była sama, ale byli ode mnie starsi i zostawanie na całą noc było dla nich złe w skutkach, więc w większość nocy ja się zgłaszałem na ochotnika. Wynikiem tego było to, że podczas dnia czułem się jak chodząca śmierć. Nienawidziłem tego, że omijałem czas z Eden, ale jeśli miałem być dobry dla May’i, musiałem spać w trakcie dziennej przerwy. Maya nie lubiła ciemności, a ja nigdy nie pozwolę zostać jej samej w tym małym, nieoświetlonym miejscu wieczorami i w nocy. Spała dobrze ze mną tam. Ale teraz spała też trochę podczas dnia, więc musiała potrzebować dodatkowego odpoczynku. Poszedłem szybko do rzeki, zrzuciłem koszulkę, a potem użyłem rąk, żeby oblać wodą głowę i klatkę, a potem oczyścić twarz. Użyłem koszulki, żeby osuszyć się tak dobrze jak mogłem, a potem owinąłem ją wokół szyi. Czując się bardziej odświeżony, poszedłem w stronę mojej chatki, żeby zjeść jakieś śniadanie. Zerkanie w stronę głównej chaty przyniosło ze sobą ostry ból do mojej piersi. Oddałbym wszystko, żeby podejść tam, przejść prosto przez frontowe drzwi i pójść do sypialni Eden. Chciałem owinąć ją w ramionach. Chciałem jej czystego zapachu i łagodnego głosu do ukojenia mnie. Chciałem jej.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Ale Hector teraz wrócił i nie mogłem ryzykować. Podszedłem wczoraj do głównej chaty i zaaranżowałem spotkanie z Hectorem na później tego poranka. Musiałem pokazać mu mój system nawadniający. Na szczęście Hector zawsze był otwarty na spotkania i prośby pracowników. Musiałem dobrze rozegrać karty, bo miejsce w radzie było ryzykiem. Reszta mojego życia balansowała. Xander podbiegł do mnie, a ja spojrzałem na niego zaskoczony. - Przepraszam, nie chciałem cię przestraszyć. Pokręciłem głową. - Nie, jest w porządku. - Jak Maya? - Lepiej tego ranka. Xander kiwnął głową. - Wczoraj poszedłem nad źródło i siedziałem trochę z Eden. Fajnie było ją mieć dla siebie przez jakiś czas. Naprawdę mam nadzieję, że to wyrażenie, którego używamy ‘cokolwiek mam, ty masz połowę’ jej także się tyczy. Zatrzymałem się. Gniew, gorący i dziki, wystrzelił we mnie, sprawiając, że świat stał się czerwony. Następną rzeczą, jaką wiedziałem, było to, że miałem Xandera przyciśniętego do jednej strony chatki jakiegoś pracownika. - Byłeś sam z Eden? - wysyczałem przez zęby. Xander położył ręce na chatce, duży uśmiech rozprzestrzeniał się wolno po jego twarzy. - Łoo, jest jeszcze gorzej niż myślałem - powiedział, jego uśmiech, niemożliwie stał się jeszcze większy. - Co jest gorsze niż myślałeś? - spytałem, mrużąc na niego oczy i przyciskając go mocniej do ściany. - Ty. Jesteś zakochany, zabójco. Głęboko. Puściłem go i odsunąłem się szybko, mój oddech był urywany. Nie mogłem temu zaprzeczyć. Próbowałem temu zaprzeczyć. Chciałem temu zaprzeczyć. Zamiast tego splątałem palce na karku i spojrzałem w niebo. Chodziłem w powolnym kółku, uspokajając oddech. W końcu zatrzymałem się i tylko gapiłem się na Xandera. - Co ja mam zrobić? Co, do diabła, mam zrobić? Xander zacisnął usta i całe rozbawienie zniknęło z jego twarzy. - Nie wiem, Calder. Chciałbym wiedzieć.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Dlaczego to zrobiłeś? - żądałem, moja pierś nadal unosiła się i upadała, kiedy bicie mojego serca zwalniało. Byłem gotów go zmiażdżyć. - Ponieważ to był czas, żebyś to sobie przyznał. Gapiłem się na niego, starając się utrzymywać trochę złości, nawet trochę irytacji, ale w końcu moje ramiona opadły w porażce. - Już to sobie przyznałem. Po prostu nie chciałem tego mówić na głos. Wszystko, ale nie to. - Nędza przepłynęła przeze mnie. Zrobił krok do przodu i położył rękę na moim ramieniu. - Oj, jeny, Calder, nie chciałem tego pogarszać. Przysięgam, że nie chciałem. - Studiował mnie przez minutę. - Jednak i tak już jest jak jest. I… cokolwiek się stanie… bracia - powiedział uroczyście i wystawił pięść. Wypuściłem oddech i uderzyłem w jego pięść własną. - Bracia. *** Kiedy wróciłem do chatki, poszedłem prostu do pokoju, gdzie spałem i wyciągnąłem inną, czystą koszulkę. Powiedziałem sobie, żeby odłożyć na razie na bok to, co powiedział Xander. Moi rodzice byli już na polu, ale nie oczekiwali mnie. Wiedzieli, że spotykam się z Hectorem. Rodzice nie koniecznie zgadzali się z moimi ambicjami, ale nie było nic, co mogliby z tym zrobić. Zresztą tata nie był zbytnim gadułą i wydawał się idealnie zadowolony z życia, które prowadził. Jego wiara w Hectora była niezachwiana. Nigdy nie zwierzałem mu się z moich ambicji wynikających z pragnienia, by mieć więcej od życia ogólnie, nie tylko więcej od życia w naszej małej społeczności. Nie zrozumiałby. Tak szczerze, to ja również tego nie rozumiałem. Co było takiego we mnie, co chciało więcej? Co zmuszało mnie do stania w drzwiach noc po nocy, patrząc się na odległe światła miast, ze strachem, owszem, ale również z dziwnym pragnieniem w środku? Może mogłem to porównać do sposobu, w jaki się czułem, kiedy patrzyłem na Eden - przerażony i zelektryzowany równocześnie. Miejsce w radzie mogło znaczyć więcej, niż tylko wyruszenie poza Arkadię… Jesteś zakochany, zabójco. Głęboko. Zobaczyłem coś, co wyglądało jak kawałek papieru wystającego spod mojej pościeli i zmarszczyłem brwi. Uniosłem grudkowatą poduszkę i była tam wypełniona notatka z dwoma karmelkowymi cukierkami na wierzchu. Uśmiechnąłem się szeroko. Szybko odwinąłem jednego i

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

wsadziłem do buzi, to znajome, maślane uczucie wybuchnęło mi na języku. Otworzyłem notkę i przeczytałem małe, zwięzłe pismo Eden: Calder, Mam nadzieję, że Maya ma dzisiaj lepszy dzień. Ciągle o niej myślałam i chciałam móc jakoś ją odwiedzić. Mam nadzieję, że cukierki wywierały uśmiech na jej twarzy, nawet jeśli tylko na minutę. Mogłabym dać ten list dla Xandera, razem z cukierkami dla Ciebie i May’i, ale tak jakby chciałam zostawić go Tobie sama - trochę jak za dawnych czasów, tak myślę. Źródło było ciche bez Ciebie, jednak nie było dnia bez małej dawki podekscytowania. Wczoraj zwróciłam uwagę na to, że tamten mały wąż, którego zrzuciłam miesiące temu z naszego kamienia, tak naprawdę jest potomkiem dwudziesto-stopowego (przetworzone to będzie trzysta centymetrów - uważnie słucham mojego nauczyciela od matematyki), dwugłowego węża, który gotował się z jadowitego gniewu (całkiem dosłownie) od znęcenia się nad jego ukochanym synem albo córką. (Jak odróżnić jednego od drugiego? Myślę, że to lekcja na inny dzień.) Kiedy skonfrontowałam się z nim, byłam zmuszona awanturować się ze śliską bestią. Okazało się, że gad (kręgowiec z zimną krwią) okazał się słaby przez problemy z wymawianiem słów. Pomimo rozkrzyczanej matematyki (mnie) oraz dalszego osłabienia (węża), nadal było wiele fizycznego demolowania i syczenia (od obydwu stron), ale pod koniec byłam zwycięzcą. Kamień pozostał naszą domeną. Całymi dniami roboczymi. I miałeś rację odnośnie wiedzy. Nigdy nie wiesz kiedy trochę ci się przyda we właściwym czasie i ocali Tobie życie (oraz Twojej kamiennej domenie, jeśli będzie taka sytuacja). Tęsknię za Tobą. Może nie powinnam tego mówić, ale to prawda. Tak naprawdę moje dni się ciągnęły i przynajmniej tysiąc razy na godzinę myślę o czymś, co chciałabym Ci powiedzieć albo Ciebie zapytać. Spisuję te rzeczy, bo nie chcę zapomnieć i to sprawia, że czuję się bliżej Ciebie. Dzisiaj Hector ma spotkanie w południe z radą. Mogę spotkać się z Tobą nad źródłem, jeżeli będziesz w stanie? Od teraz ciężej będzie mi się z Tobą spotykać, więc mam nadzieję, że będziesz mógł przyjść. Nie chcę myśleć, że nasz czas tam się skończył, ale co najmniej nie będzie już regularny. Ta myśl przynosi do mnie niezmiernie ogromny smutek, nie mogę Ci nawet powiedzieć. Zawsze będę myśleć, że to będzie miejsce, gdzie zacznie się moje życie. Będę czekać. Twoja, Eden

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Twoja. Moja. Chciałbym do niej pójść, potrzymać ją, powiedzieć jej, że również kochałem nasz wspólny czas i też za nią tęsknię. Ale jaki by był cel? Twoja. Moja. Przesunąłem te myśli na bok. Ale nadal stałem tam, szczerząc się do listu jak cholerny idiota, przez więcej czasu, niż go miałem. Dzisiaj mam biznes do załatwienia i moje skupienie musi być tam. Jesteś zakochany, zabójco. Głęboko. Złożyłem jej notkę i włożyłem pod poduszkę, żebym mógł to przeczytać później. Godzinę po tym, szedłem do głównej chaty, świeżo ogolony i dokładniej umyty. Czułem energię przepływającą przez moje żyły. To musiało się udać. Kiedy wszedłem na duży przedsionek, usłyszałem pianino i zawahałem się w pukaniu. Czy to mogła być Eden? Często mówiła o swojej muzyce, ale czy była tak dobra? Muzyka wychodząca z otwartego okna obok drzwi sprawiła, że serce zacisnęło mi się w piersi na jej piękno i mistrzostwo. Poszedłem dalej na przedsionek i odwróciłem się do otwartych, przeszklonych drzwi. Oto była, siedząc obok dużego, czarnego pianina, jej oczy były zamknięte, kiedy jej palce unosiły się nad klawiszami. Urwał mi się oddech. Była zachwycająca. Elegancko piękna. Nieziemska. Moja. To jest dziewczyna, którą wybieram. Moja, mój umysł uparcie twierdził. I tym razem nie poprawiłem się. Oparłem biodro i ramię o framugę i włożyłem dłonie luźno do kieszeni, gdy ją obserwowałem. Byłem nieobecny dla wszystkiego oprócz mojej pięknej Eden i muzyki wychodzącej z jej palców. Nic innego nie istniało. W piersi czułem… dumę. Byłem tak cholernie z niej dumny. Obserwowałem aż do ostatniej zagranej nuty i ona otworzyła oczy. Spotkały moje. Jej usta otworzyły się, jakby chciała coś powiedzieć, ale obydwoje znaliśmy nasze położenie. Poczułem elektryczność unoszącą się w powietrzu między nami. Mały uśmiech grał na ustach Eden, a jej oczy wypełnione były pięknym wyrazem ciepła. Dla mnie. Nagle, włoski stanęły mi na karku i dziwne zimno przejechało po moim kręgosłupie. Odwróciłem się, jakby ktoś dźgnął mnie z tyłu i Hector stał tam, obserwując cichą wymianę między Eden i mną. Zamknąłem chwilowo oczy i wziąłem głęboki oddech. - Ojcze - powiedziałem, starając się brzmieć na pewniejszego, niż czułem się w środku. Twoja… Eden jest świetną pianistką. Nie zdawałem sobie sprawy z tego, że była taka utalentowana. Oczy Hectora, które były na mnie zmrużone, wydawały się trochę rozjaśnić. Potrząsnął lekko głową, jakby strząsając pomysł, który wydawał mu się niesmaczny. - Wodniku.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Mam imię. Mam na imię Calder. Podszedł do mnie i klepnął mnie lekko w plecy. - Tak, Eden jest bardzo utalentowana. Bogowie pobłogosławili ją wieloma talentami. Być mężczyzną, który został wybrany do… rozkoszowania się tymi talentami jest w rzeczy samej poniżające. - Zerknął na mnie bokiem, ale odepchnąłem własne myśli na to stwierdzenie. Skup się. - Zakładam, że masz jakiś cel, planując ze mną spotkanie - powiedział Hector, kiedy zacząłem iść obok niego. - Tak, Ojcze. Chciałbym tobie coś pokazać, jeśli mi pozwolisz. Znowu na mnie zerknął, ale pokiwał głową. - Zawsze mam czas dla mojego wodnika - powiedział, jego wyraz się ocieplił. Wypuściłem powietrze. - Dziękuję. Przeszliśmy kawałek między główną chatą a brzegiem rzeki w ciszy. Kiedy dotarliśmy do brzegu, Hector podążył za mną do otoczonego kamieniami miejsca, aż doszliśmy do początku mojego systemu nawadniającego. W większości była to seria grubych, wydrążonych gałęzi, związanych razem i podniesionych tam, gdzie było to potrzebne, aby utrzymać wodę płynącą do krawędzi nasion, które znajdowały się około trzysta stóp od miejsca, w którym staliśmy. Używaliśmy już tego przez ostatnie trzy miesiące albo coś i sprawiło to, że nasza praca była szybsza i łatwiejsza. Nie musieliśmy już chodzić w tą i z powrotem do rzeki godzinami. Zwyczajnie mieliśmy jedną wycieczkę, by otworzyć zaporę w systemie, a potem spędzaliśmy około jedną czwartą czasu, nim wypełnialiśmy pojemniki, które były właśnie tam, nad krawędzią miejsca, gdzie nawadnialiśmy. - Co to jest? - spytał Hector. - To system nawadniający, Ojcze - powiedziałem. A potem wytłumaczyłem zwyczajnie jak to działa. - Z twoim pozwoleniem chciałbym zbudować jeszcze kilka takich. Myślę, że możemy jeszcze bardziej uciąć czas, który zajmuje nam nawadnianie nasion… może nawet posadzić parę więcej, kiedy będziemy mieli środki do nawadniania ich wszystkich. Hector stał tam, patrząc na system przez minutę, a potem spojrzał na mnie, jego oczy przesunęły się do moich rąk. - Sam nosiłeś tamte gałęzie? Zmrużyłem oczy. - Tak, Ojcze. Zrobiłem to w wolnym czasie, po pracy.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Hector stał w ciszy przez minutę. - Jaki był twój ostateczny cel w tym? - Ostateczny cel? - Odchrząknąłem. - Cóż, Ojcze, miałem nadzieję, że będzie to użyte w dużym stopniu przez społeczność, ale również, że mógłbyś rozważyć dla mnie pozycję w radzie. Było wolne miejsce, odkąd zmarł Ojciec Nagle i pracowałbym ciężko dla ciebie. Byłbym pilny i… - Och, wodniku - przerwał Hector, a potem zacisnął usta. - Synu, jesteś pewny, że to nie ma więcej wspólnego z chęcią zamieszkania w głównej chacie? - Uniósł na mnie brwi. - Zawsze powinieneś być szczery odnośnie twoich zamiarów, jeśli chcesz zadowolić bogów. Obserwowałem go uważnie przez minutę, czując się, jakbym właśnie miał wejść w jakąś pułapkę, nieważne jaki zrobię ruch. - Szczerze, Ojcze, moją motywacją jest zaoferowanie moich usług dla rodziny w większy sposób. Czuję się powołany na więcej służby niż wodnik, nie tylko dla siebie, ale również dla całej społeczności. Wiem, że to nie moje zadanie, by ustalać jaką kto tu robi pracę, ale wszystko, co mogę ci powiedzieć, to… - W gruncie rzeczy wszystkie prace i każda z osobna są tu ważne. Ty grasz rolę w utrzymywaniu naszej rodziny odżywionej. Myślisz, że Bóg Wojny czuje się bardziej dumny od Boga Zbóż? Może być potężnym żołnierzem, ale bez Boga Zbóż umarłby z głodu, tak jak jego ludzie. Żadna praca nie jest tutaj nieważna. Ja jestem prorokiem, a ty jesteś pracownikiem. Bogowie zrobili to w ten sposób i musisz nauczyć się zaakceptować dobro w twojej roli. Jeśli masz z tym kłopoty, mogę dać ci jakieś lektury i poproszę, abyś każdego dnia chodził do Świątyni. Wziąłem głęboki oddech, starając się uspokoić rosnący gniew i frustrację. Czułem jak moje nadzieje niszczą się wokół mnie. - A jeśli nie jestem w stanie zaakceptować tego, co polecili bogowie, Ojcze? Hector zmrużył oczy i patrzył na mnie przez długi czas. - Spróbuj mocniej. Jest wiele ścieżek bardziej chwiejnych, niż ta, którą ci oferuję. Nie chciałbym widzieć jak wybierasz złą. - Spojrzał na mój system nawadniający, a potem znowu na mnie, obserwując mnie z taką drwiną, że chciałem odwrócić wzrok, ale trzymałem się, utrzymując jego kontakt wzrokowy. Coś w tym wydawało się obraźliwe, ale to było tak, jakbym odpowiadał instynktem, jeden mężczyzna drugiemu. W końcu Hector był tym, który odwrócił wzrok, znowu na mój system. - Dużo siły zabrało zbudowanie tego - powiedział, prawie do siebie. - Ale sama brutalna siła nie zabierze cię gdzieś w długą podróż. Przy każdym wysiłku to umysłowa siła jest twoim

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

najlepszym narzędziem. Planując, tworząc strategie. Na przykład możesz unieść kamień i przenosić drzewa, ale problem jest w tym, że nie ma to zupełnie solidnej konstrukcji, ponieważ żadna myśl jej nie towarzyszyła. Zmarszczyłem brew, złość buzowała we mnie miarowo. - Z całym szacunkiem, Ojcze, to jest ekstremalnie solidne. Wymyśliłem w głowie całą rzecz, długo przed tym, nim zacząłem konstrukcję. Używaliśmy tego miesiącami, nawet w trakcie kilku burz. To była duża pomoc dla robotników, nie tylko dla nasion, ale również dla innych potrzeb wody. - Mówiłem, ale czułem, jakby moja szczęka się nie ruszała, a słowa wychodziły szorstko. Pokręcił głową, jakby to, co powiedziałem, nie było niczym więcej jak kłamaniem w żywe oczy, a potem uniósł stopę i kopną gwałtownie sekcję przed nim. Wzdrygnąłem się, niezdolny do zrozumienia przez kilka sekund dokładnie tego, co on robił. - Nie - powiedział, znowu kręcąc głową. - Ani trochę stabilne. Praktycznie wszystko mogłoby to zniszczyć. - Zaczął w kółko to kopać, i sekcje dalej, te, które przyjęły uderzenie, zniszczyły się. Niszczył wszystko, na co tak ciężko pracowałem. Specjalnie. - Ojcze… - zacząłem, wychodząc naprzód. - Widzisz, synu? Kiedy budujesz coś na powierzchni ziemi, musisz budować coś w ten sposób, aby żaden mężczyzna tego nie zniszczył. To nie może być nietrwałe i łatwe do zniszczenia. Dlaczego? Ponieważ każdy mógłby to skopać, wziąć to, co twoje, jakby mieli do tego prawo. Kiedy tak naprawdę powinni wiedzieć, że to będzie katastroficzna myśl i zachowanie z ich strony. Mam rację? - Jego oczy wwierciły się we mnie, sprawiając, że jego punkt widzenia był bardzo wyraźny. Kiedy odwzajemniałem spojrzenie, poczułem gniew. Poczułem ciepło, moja skóra drażniła, a ręce automatycznie zwinęły się w pięści. - Przepraszam, że muszę skrócić to spotkanie, ale oczekują mnie teraz w radzie. Pamiętaj, co powiedziałem, Wodniku - powiedział, gdy zaczynał odchodzić, kopiąc inne sekcje, kiedy ode mnie odchodził. - Nigdy nie próbuj być czymś innym, niż tym, co polecili tobie bogowie. Stałem tam, obserwując jak odchodzi, świat migotał wokół mnie, jakby wypełniał się ciepłem. Co się właśnie stało? Moje stopy zaczęły się poruszać, nim mój umysł miał szansę je zatrzymać. Nie było żadnych myśli w mojej głowie, tylko głośny świst. Nie pamiętam nawet przechodzenia ziemią od rzeki do krawędzi ścieżki prowadzącej do źródła, ale nagle tam byłem. Zszedłem w dół, moje łydki nadwyrężały się, piach kurzył się u moich stóp, kiedy praktycznie biegłem wzdłuż stromego zbocza.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Gniew przepływał przeze mnie, ale pod spodem był głęboki ból. Ufałem Hectorowi. Ufałem jego szacunkowi, przynajmniej do mnie, do wszystkich jego ludzi. Przez całe życie ufałem Hectorowi. I nagle to zniknęło. Przesunąłem mocno zarośla na bok, praktycznie zderzając się z małym wejściem do naszego źródła. Kiedy przeszedłem na drugą stronę, była tam, odwracając się do mnie z końca trawy, duży kamień był za nią. - Calder - wyszeptała, zaczynając się uśmiechać. Jej blade blond włosy świeciły w słońcu, a łagodne oczy zamrugały i rozszerzyły się, kiedy patrzyła na mnie. Była tak cholernie piękna. - Nie wiedziałam, czy będziesz w stanie dać radę. Podszedłem do niej zamaszyście, a kiedy zauważyła mój wyraz twarzy, jej uśmiech opadł. - Calder, co ty… - Jej słowa umarły, kiedy do niej dotarłem, nadal oddychając mocno od szybkiego chodu wzdłuż ścieżki. Wziąłem jej twarz w swoje dłonie, zerknąłem na jej usta, a potem wróciłem do jej oczu. Rozszerzyły się jeszcze bardziej, kiedy wydyszała: - Ochhh. - Zrozumienie nagle wypełniło te piękne, niebieskie oczy. A potem moje usta były na jej i zanurkowałem językiem w zakazany owoc. Mocno. Wymagająco. Pomimo mojej surowości jej usta otworzyły się pod moimi i wypuściła zadyszane westchnienie, jej ramiona owinęły się wokół mojej szyi. Wepchnąłem język głębiej w jej usta bez żadnej delikatności, zastanawiając się, czy się odsunie, ale nie wycofała się. Spotkała mój dociekliwy język jej własnym i zassała go lekko. Pomruk wzniósł mi się do gardła, jakbym był nieokrzesany. Byłem wszędzie w ogniu, już nie od gniewu, ale od niej, od jej smaku, od delikatnego, ale jednak odważnego sposobu, w jakim mi odpowiadała. Brała wszystko, co miałem, by oddać to nieugięcie i jeszcze więcej w zamian. I tak po prostu cały świat stał się miejscem, którego już dłużej nie rozpoznawałem. Wyostrzyły mi się zmysły i nasz pocałunek zwolnił. Nagle jedyną rzeczą, na której się skupiałem, była Eden: sposób, w jaki jej dłonie chwytały moje włosy na karku, sposób, w jaki jej skóra pachniała jak kwitnące jabłka, sposób, w jaki jej usta smakowały jak sezon wiosenny od samego początku. To był jej pierwszy prawdziwy pocałunek, a ja praktycznie ją poturbowałem. Wstyd uderzył we mnie falami. Ale nie mogłem przestać. To także był mój pierwszy pocałunek. Całowałem ją ze wszystkim, co miałem i wszystkim, na co zasługiwałem, czego w większości nie było wtedy zbyt wiele. Całowaliśmy, smakowaliśmy, ssaliśmy i podgryzaliśmy własne usta, wargami i językami, aż obydwoje byliśmy tak zdyszeni, że musiałem się odsunąć. Zakwiliła i jej głowa opadła do tyłu, kiedy przeciągnąłem ustami w dół jedwabnej skóry jej gardła. Owinęła jedną nogę wokół mojego

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

biodra. Ułożyłem ręce pod jej tyłkiem i podniosłem ją, więc byliśmy na tym samym poziomie. Wziąłem kilka kroków i przycisnąłem ją do płaskiego kamienia za nią, jej nogi owinęły się wokół moich bioder. Moja erekcja, ciepła i pulsująca, przyciśnięta była teraz do jej rdzenia i obydwoje jęknęliśmy. Czułem się tak błogo dobrze, tak prawidłowo. Kiedy podgryzałem skórę na jej szyi, słowa wypłynęły z moich ust, nieproszone. Ledwo wiedziałem, co mówiłem. To było tak, jakby otworzył się zbiornik emocji i nie mogłem tego zatrzymać. - Tak długo cię chciałem. Tak długo. Każdej czuwającej minuty, także w moich snach. Chcę się w tobie zakopać, zanurzyć się w tobie i nigdy nie wychodzić po powietrze. Chcę, żebyś była moja i tylko moja. Tak bardzo przepraszam, Eden, przepraszam… - Proszę, nie przepraszaj - wydyszała, jej głowa nadal odchylona była do tyłu. - Wszystko, ale nie to. Proszę, niech nie będzie ci przykro. Mi nigdy nie będzie. Jeśli to jest ostatni kawałek nieba, który dostanę, nim zostanę zaciągnięta do piekła, to z chęcią go wezmę. Jęknąłem, w połowie w nędzy, a w połowie w ogarniającym pożądaniu. - Nie mów tak, Eden. - Umieściłem usta na bijącym szybko i pewnie pulsie u podstawy jej gardła i użyłem języka, żeby sunąć po nim. Eden przycisnęła swoje ciało do mojego, także jęcząc. Byłem zły i odrażający. To było złe. Ale jeśli było, to dlaczego czułem się, jakbym miał bez tego umrzeć. Dlaczego dotyk Eden nagle wydawał się potrzebny do mojego istnienia? Więc dalej ją całowałem, pomimo tego, co wiedziałem, że było właściwe, i wbrew wszystkim powodom, zwłaszcza wbrew temu, co przemawiało przeze mnie z każdym uderzeniem serca. - Powinniśmy przestać - powiedziałem, całkowicie nieprzekonująco, odkąd moje usta spotkały jej i wsunąłem do środka język, żeby znowu jej posmakować. Jej język dołączył do mojego i całowaliśmy się przez długie, luksusowe minuty, całkowicie zatraceni w sobie. To. To było Elizjum. Ta piękna dziewczyna w moich ramionach. Od tak dawna pragnąłem trzymać ją blisko. Była taka delikatna, taka piękna. Oderwała się, nabierając powietrza i wpatrując się w moje oczy. Jej usta były opuchnięte i czerwone, twarz zarumieniona, a oczy ciężkie od pożądania. W tamtej chwili, wiem, że nigdy nie widziałem czegoś tak pięknego, jak twarz Eden po tym, jak była całowana. - Kochaj się ze mną - wyszeptała. - Pragnę ciebie tak bardzo, że aż boli. - Zastygłem, cały poza częściami między moimi nogami. Tamte części ruszyły się do przodu z uwagą, najwyraźniej pod wpływem tego, co potrzebowały. Teraz.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Użyłem każdego kawałka siły woli, by uspokoić wzburzoną krew. Pochyliłem się do przodu, więc nasze czoła się dotykały, i opuściłem ją delikatnie na ziemię. Oddychaliśmy razem przez minutę, nasze serca zwalniały. - Nie mogę. Nie tu. Nie w ten sposób. Spojrzała w dół, zraniona. - Chcę, uwierz mi, chcę - bardziej niż czegokolwiek innego chciałem w życiu. - Chwyciłem jej dłonie i uniosłem je do mojego serca. Spojrzała na mnie. - Ale muszę wiedzieć, że jesteś moja… - Jestem twoja. Zawsze byłam twoja. Będę twoja tu na ziemi i w Elizjum. Będę walczyła z bogami, jeśli będę musiała. Stanę przed nimi i oznajmię to. Wypuściłem mały śmiech, a potem uśmiechnąłem się do niej. - Skąd bierzesz siłę, wilcu? Dała mi w zamian mały uśmiech. - Od ciebie - wyszeptała, jej wzrok bezpośredni i wypełniony zaufaniem. - Co zrobimy? Wypuściłem powietrze. - Nie wiem. Jednak coś. Coś musi być zrobione. Przytaknęła. - Dlaczego mnie dzisiaj pocałowałeś? Co cię do tego skłoniło? Zawahałem się. - Hector odrzucił mój plan. Skopał mój system nawadniający. - Pokręciłem głową, poniżenie wypełniało mnie przez minutę. Spotkałem znowu oczy Eden i wziąłem głęboki wdech. - To był katalizator. Ale przysięgam tobie, Eden, przysięgam każdą częścią mnie, że to dlatego, że tak długo chciałem cię pocałować, że wrzało to we mnie jak burza poza kontrolą. Przepraszam, że zaczęło się to gniewem. Zasługujesz na coś lepszego. Eden obserwowała mnie przez minutę, a potem uśmiechnęła się. - Nie jest mi przykro. Nie obchodzi mnie, jak to się zaczęło. Tylko to, że w ogóle się stało. Zatrzymała się. - Tak długo, jak stanie się to jeszcze. - Mrugnęła do mnie. Pochyliłem się i pocałowałem delikatnie jej usta, podgryzając dolną wargę zębami, aż uśmiechnęła się przy moich ustach. Odchyliłem się. Uniosła jedną rękę i położyła ją na moim policzku, jej ekspresja wypełniona było troską i uprzejmością. Wtuliłem się w nią. - Przykro mi, że Hector to zrobił. - Zatrzymała się. - Słyszałam jak rozmawiał z Clivem Richterem. Coś źle poszło na jego wędrówce. Nie wiem co, ale coś… coś się w nim zmieniło. I też

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

widzi ciebie jako zagrożenie, i prawidłowo. Widział nas dzisiaj. Wziąłem krok do tyłu, chwyciłem jej dłoń i poprowadziłem ją do mniejszego kamienia, gdzie usiedliśmy razem. - Wiem. To część powodu, ja także widzę, że jest inny, ale… widzę teraz wyraźniej. Nigdy nie dostanę miejsca w radzie. To było marzenie. - Przykro mi - wyszeptała. Gapiłem się przez minutę na źródło, zdając sobie sprawę z tego, że nic we mnie nie było zaskoczone. Odwróciłem się do niej i wsadziłem luźny kawałek włosów za jej ucho, pozwalając mojemu spojrzeniu wędrować po jej pięknej twarzy. Wyglądała jak bogini siedząc tam, jej włosy opadały na jej ramiona, a blada skóra świeciła w słońcu. Przez sekundę chciałem upaść na kolana u jej stóp i wielbić ją. - To wszystko zmienia, wiesz. Nie możemy zawrócić. Nie możemy udawać, że to się nie wydarzyło. Ja nie mogę udawać, że to się nie wydarzyło. Pokiwała, wypuszczając powietrze. - Tak, wiem. Pokiwałem, marszcząc brew. - Nie wiem dokładnie co zrobić, ale coś wymyślę. Ufasz mi, prawda? - Moim życiem. Zacisnęła mi się pierś i pochyliłem się, żeby znowu ją pocałować. - Okej. Musimy już wracać. Zaraz skończy się spotkanie Hectora. Żadnego więcej przychodzenia do mojej chatki, dobrze? Jeśli musisz się ze mną skontaktować, to zostaw notkę w zaroślach dla Xandera. Będę go sprawdzał każdego dnia. Znowu pokiwała głową, podgryzając pełną, dolną wargę. Chciałem ją znowu pocałować, ale nie było czasu. Chciałem w kółko ją całować do końca wieczności i nigdy nie przestawać. - Zamierzamy stąd odejść? - spytała, jej oczy błagały o jakieś potwierdzenie. Patrzyłem na nią przez minutę, potem przyciągnąłem do piersi, trzymając ją mocno przy sobie. Oparła ucho nad moim sercem i siedzieliśmy tak przez długie minuty. Mogliśmy? Mogliśmy stąd odejść? Od mojej rodziny? Moich przyjaciół? Naszych żyć? Naszego przeznaczenia? - Tylko dlatego, że będziemy musieli - powiedziałem w końcu.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Rozdział jedenasty Eden Byłam w siódmym niebie. Przypuszczam, że działy się wokół mnie rzeczy, ale wszystkie miały odległą, rozmazaną rozdzielczość. Byłam zatracona we własnej głowie, nad naszym źródłem, na ustach Caldera na moich, jego języku pochłaniającym moje usta, jego twardym ciele przy moim. Zadrżałam jedynie przywołując jego uczucie - ogarniające, przepyszne, piękne - wszystko, o czym kiedykolwiek marzyłam i więcej. Parę dni po tym, jak Calder mnie pocałował, położyłam garść karmelkowych cukierków przed chatą, żeby Xander zabrał je dla May'i i moja ręka dotknęła zwiniętego kawałka papieru. Chwyciłam go i wsadziłam do kieszeni spódnicy, rozejrzałam się i szybko wróciłam do pokoju. Siadłam na łóżku i otworzyłam go trzęsącymi się palcami. Rozpoznałam gruby papier. To był kawałek notatnika, który zostawiliśmy nad źródłem, porwany na pół, żeby był mniejszy. Eden, Kamień. To odpowiedź na pytanie, które zadałaś jakiś czas temu, o tym, czego używa męski pingwin, aby oświadczyć się żeńskiemu pingwinowi. Przegląda wszystkie kamienie, aż znajdzie najbardziej gładki, ten który będzie mógł dać wybrance. Potem pokazuje go jej, jako dowód jego miłości. Jeśli ona weźmie kamień i umieści go w swoim gnieździe, to znaczy, że akceptuje go jako małżonka. Spytałem dziewczynę, z którą miałem lekcje i miałaś rację. To oczywiście była część, którą zapamiętała. Czuję Twoje usta na moich, Eden. Kiedy zamykam oczy, kiedy jestem obudzony. Czuję Ciebie. Jesteś moim pierwszym i ostatnim oddechem. Czuję Cię i mam nadzieję, że Ty także mnie jeszcze czujesz. Muszę Cię zobaczyć. Możemy się spotkać nad źródłem? Zostaw list dla Xandera, a on go mi przyniesie. Wydaję się to jak tysiąc lat do tamtego czasu. Twój, Calder Twój. Siedziałam tam, trzymając list Caldera przy piersi z beztroskim uśmiechem na twarzy.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Byłam czyjaś. Byłam Caldera. Należałam do niego. A on należał do mnie. To wydawało się takie proste, ale oczywiście dla nas było wszystkim oprócz tego. Odwróciłam list i roześmiałam się głośno, kiedy zobaczyłam, że cały tył papieru wypełniony był rysunkiem pingwina, niosącego mały, błyszczący kamyk przez pokrytą śniegiem ziemię do innego pingwina stojącego obok gniazda, jej głowa odwrócona od niego. W tym jednym rysunku udało mu się umieścić wyraz czystej bezradności na twarzy pingwina chłopaka i dumną obojętność na twarzy pingwina dziewczyny, gdy czekała, aż ktoś jej zaimponuje. Znowu się roześmiałam, cicho. Rozejrzałam się po pokoju w poszukiwaniu kawałka papieru, ale zdałam sobie sprawę, że nie mam żadnego. Musi być jakiś na dole. Zerknęłam na Świętą Księgę Hectora na stoliku nocnym i przygryzłam wargę. Potem podniosłam ją i otworzyłam cicho, wahając się. Szybko przewróciłam ją na sam koniec i wyrwałam stronę. Oczy rozszerzyły mi się w niedowierzaniu na mój mały akt buntu. Ale usiadłam na łóżko i użyłam okładki, jako twardej podkładki, żeby napisać list. Używałam pustych marginesów strony i utrzymywałam to krótkim, bo puste miejsce było ograniczone. Calder, Kto by zgadł, że pingwiny są takie romantyczne? Ten świat naprawdę wypełniony jest miłością w najbardziej zaskakujących miejscach, prawda? Też czuję Twoje usta na moich. Czuję Ciebie. Oddycham Tobą. Pragnę Cię jak niczego innego nie pragnęłam w moim życiu. Spotkajmy się nad źródłem w niedzielę, po Świątyni? Hector będzie miał kolejne spotkanie z radą i powiem Matce Miriam, że jestem chora, więc nie będę musiała uczestniczyć w niedzielnym posiłku. Zawsze Twoja, Eden. *** Szłam wzdłuż ścieżki tak szybko, jak tylko mogłam w sandałach i spódnicy. Serce biło mi mocno w piersi, nie tylko od wysiłku, ale od podekscytowania, wiedząc, że zobaczę Caldera w przeciągu minut. Dałam nura przez wejście i wyprostowałam się. Był tam, odpoczywając na kamieniu, jego

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

ręce za głową, a mokre ciuchy przylegające do niego. Stałam tam przez minutę, zwyczajnie na niego patrząc. Usiadł, a jego mokra koszulka pokazała mięśnie brzucha pod materiałem. Uśmiechnął się do mnie i podeszłam szybko do krawędzi źródła. Przeszłam przez wodę i Calder zaoferował mi rękę, podciągając mnie na kamień. Położyłam się obok niego. Leżeliśmy tam przez minutę lub dwie, nasze oddechy i pluskanie wody były jedynymi dźwiękami wokół nas. Potem obydwoje poruszyliśmy się na raz, odwracając się do siebie, Calder wziął moją głowę w swoje ręce i wplótł palce w moje włosy. Zatrzymał się tylko na sekundę, kiedy wpatrywał się w moje oczy, jego własne rozszerzyły się i przyciemniły, głodne. Mrowienie zaczęło mi się między nogami i ścisnęłam je, żeby rozkoszować się uczuciem. A potem jego usta spotkały moje i jego smak był wszystkim, o czym wiedziałam. Jęknęłam, bezsłowne wyznanie mojego pożądania i całkowitej ochoty. Przechylił głowę i nasz pocałunek pogłębił się, nasze języki pojedynkowały się łagodnie. Tarcie jego szorstkiej szczęki przy moim policzku było tak idealnie męskie. Rozpaliło mnie to i znowu jęknęłam, przyciskając ciało bliżej do niego. Kiedy Calder oderwał się delikatnie, by wędrować ustami w dół mojego gardła, westchnęłam, odchylając głowę, żeby dać mu lepszy dostęp do mojej skóry. Wpatrzyłam się w niebieskie niebo, chmury unoszące się leniwie. - Bogowie stworzyli dla nas to miejsce - wyszeptałam, uśmiechając się marzycielsko. Calder zatrzymał się, ocierając ustami jeszcze raz po moim gardle, przed odpowiedzią. - Tak. - Poczułam jak uśmiecha się przy mojej skórze. - Dlaczego twoim zdaniem to zrobili? - Żebyśmy mieli miejsce, w którym się zakochamy. Calder uniósł głowę, jego wyraz twarzy pełen intensywności. - Jesteś moja, Eden. Zawsze byłaś, od pierwszej sekundy, w której cię zobaczyłem. Pokiwałam. To wydawało się jak najprostsza prawda znana światu. Nasze usta znowu się spotkały. Calder całował mnie w sposób, który sprawił, że wierzyłam, że nie tylko zawsze byłam jego, ale będę jego na zawsze. W tym życiu lub jakimkolwiek innym. W jego pocałunku była obietnica, że gdziekolwiek będziemy istnieć, będziemy należeć do siebie. Po kilku minutach Calder się oderwał, dysząc, kiedy patrzył na mnie spod ciężkich powiek. Wyglądał na napiętego, ale skonfliktowanego. - Proszę, nie przestawaj - powiedziałam, pochylając się i całując jeszcze raz delikatnie jego usta. - Boję się, że jeśli teraz tego nie zrobię, to nie będę w stanie tego zrobić później -

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

powiedział, jego głos jeszcze bardziej chropowaty niż zazwyczaj. Chciałam powiedzieć mu, żeby teraz nie przestawał albo później, ale słowa wydawały się bezwstydne, zbyt odważne nawet w moich myślach. Moje czyny muszą mówić za mnie. Ułożyłam palce na pierwszym guziku mojej koszulki i zaczęłam powoli odpinać każdy po nim, jeden po drugim. Oczy Caldera skakały między moimi palcami a twarzą, jego oczy wydawały się ciemnieć z każdym odpinanym guzikiem. Obserwowałam jak jego gardło poruszało się, kiedy przełykał ciężko. Odsunęłam koszulkę, żeby odsłonić zwykły biały stanik i wzruszyłam ramionami, by pozbyć się mokrego stroju, pozwalając mu opaść z barków. Sięgnęłam za siebie, odpięłam stanik i pozwoliłam mu zsunąć się po ramionach i spaść na kolana. Miękki jęk doszedł zza rozdzielonych ust Caldera, jego oczy wycelowane były w moje piersi. Sutki stwardniały mi pod jego spojrzeniem i opuściłam wzrok. Nigdy nie byłam naga przed kimkolwiek. - Eden - wyszeptał Calder w nabożnym skupieniu. - Jesteś taka piękna. A potem w jednym błyskawicznym ruchu ściągnął swoją mokrą koszulkę i usiadł przede mną z nagą klatką piersiową. Moje oczy wędrowały po opalonej skórze i lśniących mięśniach, pod moim spojrzeniem pojawiła się gęsia skórka. Sięgnęłam, żeby pierwsza go dotknąć i rzeczy wydawały się zwolnić. Obydwoje na raz przysunęliśmy do siebie ciała i moja dłoń dotknęła ciepłej, gładkiej skóry jego piersi. Widziałam wcześniej Caldera bez koszulki, ale nigdy nie śniłam, że pewnego dnia będę mogła go dotknąć, poczuć silne mięśnie, które podziwiałam przez tak długi czas. Był taki solidny, taki umięśniony, jego skóra gładka i ciepła. Ledwo mogłam uwierzyć, że to było prawdziwe. - Proszę, nie przestawaj - powiedział, powtarzając moje słowa sprzed kilku minut. Uwolniłam oddech i pozwoliłam palcom kontynuować podróż, przez jedną pierś, potem do jednego z sutków, gdzie użyłam palca wskazującego, by przesunąć nim delikatnie dookoła. - Eden - wykrztusił Calder. - Zabijasz mnie. Umieram. Uśmiechnęłam się, moje oczy nadal obserwowały palce, kiedy wędrowały jeszcze niżej na brzuch. - Nie. Ty żyjesz. My żyjemy. Właśnie tutaj, razem. Zasugerowane było, że umieranie na zawsze nas rozdzieli, a ja odmawiam dać ci odejść. - Moje oczy spotkały jego i coś wydawało się zaiskrzyć między nami, tuż przed tym jak pochylił się do przodu i znowu wziął moje usta, jego język pchnął powoli i spokojnie. Jeszcze bardziej się przybliżyłam, więc mogłam poczuć jego nagą skórę przy swojej. Rozkosz.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Byłam teraz śmiała, ale ten moment był nasz, nikogo innego. Nigdy w życiu nie miałam tego, czego chciałam albo nawet nie pytano mnie, co to mogło być, więc zamierzałam to wziąć. Właśnie tu, pod bogami, nad naszym źródłem, zamierzałam wziąć to, czego dla siebie chciałam. A chciałam Caldera. I on chciał mnie. I to nie mogło być złe, prawda? Otarłam zbolałe sutki o jego twardą klatę i jęknęłam w jego usta na wspaniałe uczucie. Nic nigdy nie było takie dobre i chciałam więcej. Wplotłam palce w krótkie, miękkie włosy na jego karku i splatałam mój język z jego, unosząc się na jego smak, jego zapach: czystej wody i męskiej skóry. Położyliśmy się, nasze usta nie przerywały kontaktu. Czułam jak serce biło mi jak szalone i między moimi nogami było intensywne mrowienie. Nie wiedziałam, czego potrzebowałam, ale byłam zdesperowana, aby dostać cokolwiek to było. Oderwałam się od jego ust. - Jesteś...? Czy ty...? - spytałam, zdyszana, nie wiedząc jak wyrazić słowami to, czego chciało moje ciało. - Tak - powiedział, wydając się wiedzieć. - Tak. Pozwoliłam oczom poruszać się śmiało w dół i dostrzec wybrzuszenie na przodzie jego luźnych spodni. Utrzymując tam oczy, powiedziałam: - Uczę się tu rzeczy. Naucz mnie, Calder. - Policzki mi się rozgrzały, kiedy czekałam aż coś powie. Calder był cicho przez parę sekund i zerknęłam na jego twarz. Patrzył na mnie, spojrzeniem, które wydawało się być mieszanką zdziwienia i pożądania. Jęknął i opadł na kamień, zasłaniając twarz rękami. - Jak ja mam cię przetrwać? - zapytał. Uśmiechnęłam się, kładąc na niego ciało i całując jego gardło. - Jestem najmniejszym z twoich zmartwień. Roześmiał się bez humoru. - Nie, jesteś zdecydowanie największym z moich zmartwień. - Ale spojrzał na mnie z taką czułością, że serce mi się ścisnęło. Znowu się uśmiechnęłam i oparłam policzek na jego piersi, a po minucie pozwoliłam dłoni poruszać się w dół mięśni jego brzucha, biorąc chwilę, by śledzić wcięcia i krawędzie. Zassał oddech, a moja ręka zatrzymała się, ale kiedy nie sprzeciwiał się, pozwoliłam jej kontynuować. Dostałam się do paska jego płóciennych spodni, gdzie zanikała mała ścieżka włosów, a on wydawał się zastygnąć, wybrzuszenie tuż pod moją ręką podskoczyło.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Zanurzyłam palce pod luźny pasek i przeniosłam dłoń niżej, przez szorstkie włosy, dążąc do tej części jego, która była dla mnie zagadką. Pierś Caldera unosiła się i opadała w dyszeniu, które stawało się coraz bardziej płytkie. Gwałtowne uczucie mocy przepłynęło mi przez krew, dodając mi więcej śmiałości. Moja ręka sięgnęła tego, czego szukałam. Owinęłam palce wokół twardej, gładkiej długości. Jęknął głęboko, przyciskając się do mojej ręki w niemym błaganiu do kontynuowania. Puściłam na sekundę i opuścił go jęk, ale musiałam obniżyć jego pasek, żebym mogła zobaczyć to, co robię. Uniósł tyłek, żebym mogła osiągnąć cel, a kiedy ściągnęłam niżej jego spodnie, wydostał się. Owinęłam znowu wokół niego rękę, oczy rozszerzyły mi się, kiedy patrzyłam na ciemny narząd, główka głęboko czerwona, błyszcząca kropla płynu na czubku. Wiedziałam jak wyglądają chłopcy - pomagałam Hailey kąpać jej dzieci. Ale nigdy wcześniej nie widziałam mężczyzny. Był taki... duży i wznosił się w moją stronę tak sztywno. Przez minutę zwyczajnie się na to patrzyłam. Usiadłam i położyłam drugą dłoń na twardym kamieniu obok. Spojrzałam na Caldera, ale jego ramię zarzucone było nad jego oczy, więc nie mogłam dobrze zobaczyć jego ekspresji, tylko to, że jego usta były otwarte, a szczęka napięta. - Eden, Eden... - wydyszał, brzmiąc na zdesperowanego. Spojrzałam na moją dłoń otaczającą go i użyłam kciuka, żeby potrzeć kroplę płynu w kółku, zafascynowana nim, tym, jak inne jego ciało było od mojego. Jęknął, jakbym go torturowała. - Pokaż mi - wyszeptałam. Zawahał się chwilowo, ale potem przysunął własną rękę i położył ją na mojej, używając jej, by sunąć nią w dół i w górę po jego długości. Po minucie puścił i pozwolił mi robić swoje. Kontynuowałam głaskanie go tak, jak mi pokazał. Jego jęki i oddechy mówiły mi, że robię coś dobrze, więc dalej to robiłam, zauroczona przez sposób w jaki jego skóra ruszała się pod moimi palcami oraz przez sposób, w jaki nabrzmiewał bardziej w mojej dłoni. Po kilku minutach jego oddech stał się jeszcze bardziej urywany i zaczął pchać biodrami w moją dłoń. Kiedy słuchałam jego jęków i cichego dyszenia, napięcie między moimi nogami przybrało na intensywności i poczułam wilgoć cieknącą po moim udzie. Jego ciało napięło się, a potem zastygł, kiedy biały płyn zaczął z niego wybuchać. Zassałam oddech, oczy mi się rozszerzyły, kiedy on jęczał, dyszał, a potem zrelaksował się, jego ciało zmiękło pod moją dłonią.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Spojrzałam na niego, a on odsunął rękę i patrzył na mnie spod ciężkich powiek, jego ekspresja wyrażała senną rozkosz. Sprawiło to, że moje ciało przyspieszyło na piękno tego wyrazu. Pochyliłam się i pocałowałam go, a on uniósł obie dłonie i złapał moją szczękę, kiedy odwzajemnił głęboko pocałunek. Całowaliśmy się przez długie minuty, powoli, będąc teraz ekspertami wzajemnych ust. Calder przesunął mnie na plecy, a jego język kontynuował taniec z moim. - To było... nie mogę nawet ułożyć w słowa tego, jakie to było - powiedział Calder, wpatrując się we mnie. Nie wiedziałam, czy to, co robiliśmy, było złe czy dobre. Całe życie mówiono mi, że nieczystość seksualna była grzechem. Ale to wydawało się być najdalsze od ludzkiego grzechu. Jak to mógł być grzech, kiedy moje serce buchało miłością do tego silnego, miłego, niesamowitego chłopaka - tego, który nauczył mnie wszystkich odważnych i pięknych rzeczy? Jak to mógł być grzech, kiedy to był najszczęśliwszy moment w moim życiu? Czy złe było być takim szczęśliwym? Nie mogłam sprawić, żebym wierzyła, że było. Zaskomlałam w jego usta, kiedy jego naga pierś ocierała się o moje stwardniałe sutki. Moje ciało nagle było znowu w płomieniach, a moje palce zatopiły się w jego bicepsy, gdzie trzymałam go, pocierając w górę i w dół po twardych mięśniach ramion. Kochałam uczucie jego dużego, twardego ciała nade mną, jego męski zapach mnie otaczał, wiedza, że nie mógł mi się oprzeć, tak jak ja nie mogłam się oprzeć jemu. Odsunął się od moich ust i obniżył głowę, i nagle jego usta były na mojej piersi i całował mój sutek. Moje oczy otworzyły się i dźwięk zaskoczonej przyjemności opuścił moje usta. Och, to było tak rozkosznie przyjemne. Otarł się twarzą o moje piersi i lizał wrażliwe pączki przez kilka minut, aż byłam zdyszana i oszołomiona pragnieniem. Docisnęłam w górę bolące partie do jego męskości, a on jęknął i uniósł głowę. Nasze oczy spotkały się i wpatrywał się we mnie z czułością, tuż nim pochylił się i zaczął wędrować ustami po moim gardle. Nim zdałam sobie z tego sprawę, poczułam jego dłoń pod spódnicą, wspinającą się po moim udzie. Zastygłam, zdolna jedynie do skupiania się na tej szorstkiej dłoni poruszającej się w górę, w stronę najsekretniejszej, prywatnej części. Przełknęłam ciężko i odchyliłam głowę, otwierając oczy, aby patrzeć się bezwstydnie w stronę bogów i niebios. Byliście w błędzie, powiedziałam im w głowie. To jest moje przeznaczenie. Palce Caldera przesuwały się po mojej skórze, a potem sięgnęły do gumki mojej bielizny. Tak, jak on to zrobił dla mnie, uniosłam tyłek, żeby udostępnić mu ściągnięcie bielizny. Jego oczy poruszyły się wstępnie po miękkich lokach zasłaniających moją płeć i jeden z jego palców wsunął

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

się przez nie i dotknął miejsca poniżej, które sprawiło, że krzyknęłam z przyjemności. Jego ręka zatrzymała się, ale potem kontynuował używanie jednego palca, by mnie tam dotykać, badać. Jęknęłam i przycisnęłam się do jego ręki, owładnięta rozkoszą, którą mi dawał. - Calder - wydyszałam. - Proszę, nie przestawaj. Jego palec wykonywał kółka przez parę minut, gdy przyjemność stawała się mocniejsza i mocniejsza. Przerwał chwilowo. Wydałam dźwięk straty i docisnęłam się niespeszona znowu w jego dłoń. Przesunął rękę niżej i wsunął jeden palec do mojego wejścia i to było takie dobre, że znowu krzyknęłam, błagając go o więcej. On również jęknął i wcisnął palec głębiej, wypełniając mnie. Calder całował i ssał moją szyję, wysyłając gęsią skórkę przez mój tułów. To było takie dobre uczucie. Jego głos był gruby, kiedy powiedział: - Chcę cię tak bardzo. - Tak, tak - odpowiedziałam. - Mój wilcu - powiedział. A potem jego teraz już mokry palec wrócił do magicznego miejsca i wszystkie myśli rozpłynęły się, kiedy poddałam się przyjemności. - Czy to... pokaż mi, jeśli to nie jest... - powiedział Calder, brzmiąc niepewnie. - Nie, to jest idealne. To jest... ochhh, Calder - wyjęczałam. Poruszał palcem w tą i z powrotem powoli, a potem szybciej, gdy dyszałam i poruszałam głową na boki, nie wiedząc, czy będę w stanie znieść tą rzecz, którą czułam wirującą we mnie, gotową, by zaciągnąć mnie na dół. A potem tak nagle, jak nadeszła ta myśl, ogarniająco intensywna przyjemność przemyła się przeze mnie, kiedy krzyczałam, wszystkie mięśnie w moim ciele skurczyły się tak wspaniale, że myślałam, że mogłabym od tego umrzeć. Przyjemność powoli opadła i westchnęłam, zrelaksowana. Otworzyłam oczy i Calder na mnie patrzył, jego twarz wypełniona była czymś, co wyglądało jak miłość. Pochylił się i pocałował mnie czule. - To było piękne - powiedział, odchylając się. Przytaknęłam, oszołomiona wszystkim, co właśnie się stało i niezdolna uformować słów. Calder uśmiechnął się do mnie, a potem podążyłam za nim, kiedy obydwoje zdjęliśmy nadal wilgotne doły stroju i umyliśmy się w źródle. Trzymaliśmy ubrania nad głowami, gdy przeszliśmy na drugą stronę, a potem ubraliśmy się

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

na brzegu. Położyliśmy się na trawie w bieliźnie, zostawiając ubrania, aby wyschły na kamieniu. - Nie chcę wracać - powiedziałam, moje oczy nagle wypełnione były łzami. Nie odzywał się przez minutę, zaciskając usta. - Wiem. Nie chcę cię odsyłać. Jeśli byłby inny sposób... - Proszę, wymyśl coś - błagałam. Założył mi za ucho kawałek włosów i otarł łzę z mojego policzka. - Będziemy musieli opuścić to miejsce. Nie ma innego wyjścia. Jesteś na to gotowa? Pokiwałam. - Tak. Chcę odejść. Calder wyglądał na zmartwionego. - Jednak to zajmie trochę przygotowań. Będziemy potrzebowali pieniędzy... i jakiegoś miejsca do zatrzymania się. Muszę wymyślić parę rzeczy o tym, jak działa duża społeczność, nim będę wiedział, że będę w stanie cię chronić, dostarczać coś. - Nie potrzebuję wiele - wyszeptałam. - Tylko ciebie. Calder uśmiechnął się, a potem opadł na plecy. - Sprawiasz, że brzmi to tak łatwo, wilcu, ale to nie będzie łatwe. Hector zostawił nas całkowicie nieprzygotowanymi. Nie wiem, czy specjalnie, czy... - Spojrzał na mnie. - W każdym razie, musimy się upewnić, że mamy szanse. - Ufam ci. Calder studiował mnie przez minutę, a potem uśmiechnął się, ale jego uśmiech wyglądał bardziej na zmartwiony niż cokolwiek. - Wiem, że ufasz - powiedział bardzo poważnie. Potem przyciągnął mnie do siebie i trzymał mnie przy swojej piersi, kiedy chmury poruszały się wolno nad nami, a ciepłe słońce suszyło nam ubrania. Kiedy obydwoje byliśmy wysuszeni i ubrani, Calder stał, patrząc na mnie, a potem pochylił się i pocałował mnie delikatnie w usta. Nagle poczułam się lekko nieśmiało, stojąc tam po tym, jak dotykaliśmy się w taki intymny sposób. - Zostaw dla mnie kolejny list, kiedy znowu będziesz mogła się ze mną spotkać powiedział. Pokiwałam, a potem wyszliśmy ręka w ręce do ścieżki, gdzie pocałował mnie jeszcze raz, nim zostawiłam go, by szedł sam. Czułam się żywa. Pełna energii. Pełna nadziei. Nigdy nie

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

chciałam już czuć się inaczej. Mogliśmy sprawić, aby nasze marzenia się spełniły? Mogliśmy odejść?

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Rozdział dwunasty Calder Calder, Moje myśli są tylko o Tobie. Jest sześćset siedemdziesiąt siedem kroków między moimi drzwiami a Twoimi. Jestem tego pewna. Liczyłam je. Przechodziłam je w myślach. Wychodziłam przez drzwi i przychodziłam do Ciebie w nocy. Wsuwałam się do Twojego łóżka i Twoje ciepło wypalało się we mnie, kiedy dotykaliśmy się w ciszy. Twoje usta znajdowały moje w ciemności i Twój smak sprawiał, że każda moja część była obolała z potrzeby - moje ciało, skóra oraz serce. Znam Cię w ciemności, tak samo jak znam Cię pod jasnym, dziennym słońcem. Będę Cię znać w Elizjum i w każdym innym miejscu, które bogowie mi wyślą, aby Cię kochać. Nie boję się. Ale tęsknię za Tobą i nie chcę, aby między nami były jakiekolwiek kroki. Chcę, żeby moje łóżko było Twoim łóżkiem i chcę, żeby Twoje ciepło w nocy było na wyciągnięcie ręki. Każdej nocy, nim zasnę, modlę się, aby ten dzień szybko nadszedł. Twoja zawsze i na zawsze, Eden P.S. Zakładam, że moje szkolne lekcje jak na razie się skończyły. Muszę powiedzieć, że bardzo lubię nowy program nauczania, E. Uśmiechnąłem się na papier, a potem schowałem go pod materacem, z innym listem, którego napisała mi Eden. Opadłem na łóżko, co było niczym więcej, jak materacem wypchanym słomą i wełnianym kocem, i leżałem tam, starając się uspokoić ciało. Będę pewnie musiał szybko wskoczyć do rzeki nim wrócę na pole. List Eden sprawił, że krew pędziła przez moje ciało i obrazy nas razem w łóżku wypełniły mój umysł. Jęknąłem i zakryłem ramieniem oczy, na darmo próbując opróżnić umysł. Po minucie siadłem i odwinąłem czysty kawałek papieru, który dołączyła Eden do jej własnego listu. Eden, Moje myśli są tylko o Tobie. Kiedy kąpię się rano, woda spływająca po mojej skórze to

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Twoje opuszki palców, dotykające mnie wszędzie. Kiedy pracuję na polu, uczucie aksamitnych roślin przypomina mi o Twojej skórze. Kiedy stoję w drzwiach, patrząc w stronę głównej chaty i Ciebie, głęboko niebieskie niebo o zmierzchu to Twoje oczy. Płonę dla Ciebie, tak intensywnie, że czuję, jakbym mógł rozświetlić każdą pracowniczą chatkę, wszystkie pięćdziesiąt, i nie potrzebowalibyśmy dłużej świeczek. Zamierzam Cię stąd zabrać, do miejsca, gdzie moje łóżko będzie Twoim łóżkiem, a mój dom Twoim domem. I w tamtym miejscu, nigdy nie będę więcej niż na wyciągnięcie ręki od Ciebie, mój piękny, odważny wilcu. Pracownicy przygotowują festiwal wiosny i będę pomagał tam, gdzie będzie trzeba. Nie będę mógł podczas niego być blisko Ciebie, ale zobaczę Cię i wiem, że Ty też mnie zobaczysz. Twój zawsze i na zawsze, Calder Odwróciłem papier i wykonałem szybki rysunek siebie, stojącego w drzwiach chatki, spoglądającego w stronę głównej chaty. Narysowałem światło emanujące z mojej skóry i cień blasku nad wszystkimi chatkami otaczającymi moją. Uśmiechnąłem się, kiedy złożyłem to. Opuściłem chatkę i przeszedłem połowę mili do krawędzi pola, gdzie stał Xander, opierając się o jakąś jasno-zieloną skrzynię obok piaskowej drogi. Xander odwrócił się, kiedy usłyszał moje kroki i uniósł brew. - Zdecydowałeś, że przyjdziesz zobaczyć, gdzie dzieje się cała akcja? - Roześmiał się. Wyszczerzyłem się do niego. - To właśnie robisz przez cały dzień? Nic dziwnego, że jesteś przeważnie stuknięty. Prychnął. - Nie zgodziłbym się z tobą, ale... Uśmiechnąłem się i oparłem o skrzynię obok niego. Poklepałem ją ręką. - W każdym razie, co to jest? Spojrzał na to, a potem z powrotem w stronę drogi. - Skrzynka elektryczna. Gromadzi jakieś przewody czy coś, co zapewnia elektryczność głównej chacie. Pokiwałem, marszcząc brew. - Więc nie powinieneś chodzić dookoła czy coś? - Jaki jest tego cel, Calder? Westchnąłem i przesunąłem rękę przez włosy. - Hector powiedziałby, że tak jest zapewniane bezpieczeństwo.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Xander roześmiał się bez humoru. - Bardziej jak zapewniani są niewolnicy. Gapiłem się na niego. - Niewolnicy? - Czy nie tym jesteśmy? Czy nie pracujemy tutaj całymi dniami bez zapłaty? Gapiłem się na drogę przez kilka minut, nie bardzo wiedząc jak na to odpowiedzieć. Xander odwrócił się w moją stronę, wydając się czytać mi w myślach. - Hector powiedziałby, że pracujemy dla naszej rodziny, ale Calder, jeśli nie nadejdzie powódź, jeśli Hector się myli, wtedy skończymy tu jako starcy. Pokręciłem głową. - Chciałem o tym z tobą porozmawiać. - Wypuściłem głęboko powietrze i odwróciłem się twarzą w stronę Xandera. - Muszę odejść. Nie jest tu już tu dla mnie bezpiecznie. Muszę zabrać ze sobą Eden i odejść. - Rozejrzałem się dookoła, by upewnić się, że nie było na widoku żadnej duszy. Xander nie wyglądał na zaskoczonego, ale studiował mnie przez chwilę, nim odpowiedział. - Taa, musisz. Wypuściłem znowu powietrze. - Potrzebuję pomocy. Xander roześmiał się cicho. - Taa, potrzebujesz. - Pójdziesz z nami? Xander pokiwał. - Taa. Zalała mnie ulga. - Serio? Więc naprawdę zamierzamy to zrobić? Xander zmrużył oczy w stronę słońca. - Spróbujemy. - Odwrócił się w moją stronę. - Ale posłuchaj, będę szczery, wiele dzieje się tutaj wbrew nam. Hector uczył nas tylko dlatego, że stan by nas wyrzucił, jeśli on by tego nie zrobił. Ale będziemy tam jak ryba bez wody. - Machnął ręką w kierunku miasta, mile przed nami, może na cały świat przed nami. - To znaczy, człowieku, mamy osiemnaście lat i żadnych umiejętności, oprócz uprawiania gospodarki i chodzenia dookoła godzinami dziennie. - Roześmiał się, ale było to puste. Byłem cicho przez minutę.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Zastanawiałem się... - Masowałem przez sekundę kark. - ...ta kobieta z systemu edukacyjnego przychodzi tutaj w każdym miesiącu, żeby sprawdzać nasz plan lekcji. - Taa, pamiętam ją - powiedział Xander. - O to mi chodziło, kiedy mówiłem, że Hector uczy nas przez wzgląd na prawo stanowe. Pokiwałem. - Racja. Więc dlaczego nikt nigdy nie sprawdzał Eden? Jak Hectorowi udało się wymknąć z nie nauczaniem jej? Xander patrzył się na drogę, a potem wzruszył ramionami. - Nie mam pojęcia. Może odkąd jest jej opiekunem, to może robić to, co tylko chce? Zmarszczyłem brew i wypuściłem powietrze, nie mając pojęcia, co o tym myśleć. - Myślisz, że Kristi by nam pomogła? Nawet nie wiem gdzie zacząć. Xander przytaknął. - Tak myślę. Porozmawiam z nią i dam ci znać, co powiedziała. - Okej. - Spojrzałem na niego. - Dziękuję. Wysunął dłoń. Chwyciłem ją. - Cokolwiek mam, ty masz połowę. Odetchnąłem, czując, jak emocje przemywają się przeze mnie. - To samo dla ciebie, bracie - powiedziałem poważnie. Spojrzałem znowu na drogę, przygotowując siebie na to, co może nadejść. *** Parę dni po tym jak rozmawiałem z Xanderem na krawędzi Arkadii, szedłem do domu po pracy na polu, kiedy z pewnej odległości zobaczyłem jak Eden wchodzi do Świątyni. Byłem daleko, ale nie można było jej pomylić z tą długą kaskadą złotych włosów. Matka Miriam zatrzymała się na przodzie i usiadła na małej, kamienistej ławce obok drzwi, gdy Eden zniknęła w środku. Odwróciłem się szybko i poszedłem do drugiej strony pola, gdzie byłem w stanie iść prosto na tył Świątyni, bez bycia dostrzeżonym z przodu lub po bokach. Rozejrzałem się i kiedy nie dostrzegłem nikogo w pobliżu, podszedłem do tylnych drzwi, znalazłem je otwarte i szybko wślizgnąłem się do środka, zatrzaskując je za sobą. W Arkadii nie było powodu, żeby zamykać drzwi. Nasza ochrona chodziła po obrzeżach, więc czuliśmy się pewni, że jedynymi ludźmi w

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

środku była rodzina. Stałem, słuchając przez minutę, a potem zerknąłem przez otwarte przejście, które prowadziło do przedniej sceny. Dostrzegłem Eden samą, klęczącą w modlitwie przed dwunastoma świecami na lewej ścianie, każda reprezentująca jednego z naszych bogów. Oczy miała zamknięte, a usta poruszały się lekko. Podszedłem, moje kroki nie wytwarzały żadnego hałasu, i ustałem z biodrem opartym o podium Hectora. - Myślałem, że modlisz się tylko do jednego - powiedziałem cicho. Eden wzdrygnęła się, jej oczy otworzyły się, gdy uniosła dłoń do piersi. Zwyczajnie patrzyła się na mnie przez chwilę, a potem jej twarz przełamała się w oszałamiający uśmiech. - W myśli tak. Inne po prostu tu są. Przechyliłem głowę, studiując ją. - Czy on kiedykolwiek ci odpowiada? - spytałem, unosząc oczy do nieba. Eden wzruszyła ramionami, gdy jej oczy spotkały moje. - Jeśli masz na myśli, czy przemawia do mnie tak jak Hector twierdzi, że przemawiają do niego bogowie, to nie. - Pokręciła głową. - Ale czasami... - Wstała, a światło świec za nią, w przyćmionym pomieszczeniu bez okien, obrysowywało jej kształt pod białą spódnicą i bluzką. Moje ciało się wzburzyło. - Czasami słyszę coś... coś między uczuciem a szeptem. - Zaczęła iść w moją stronę, z małym uśmiechem na twarzy. Bogowie, była oszałamiająco piękna. Czasami wydawała się dla mnie nierealna - jak wizja. Czy ja naprawdę dotykałem ją tak intymnie? Jak to nie mogło być snem? - Czy kiedykolwiek słyszysz ich szept? - spytała z uśmiechem. - Nie - powiedziałem, stając prosto i odwracając się w pełni do niej, kiedy do mnie podeszła. - Może nie przysłuchujesz się wystarczająco. - Uniosła delikatną brew. Drażniła się ze mną. Moje usta uniosły się w małym uśmiechu. Była taka piękna, czułem coś bliskiego do strachu, kiedy na nią patrzyłem - tak jakby nie ważne co bym zrobił, nie ważne czego bym próbował, nigdy nie będę miał jej dosyć. Nigdy nie oprę się jej przyciąganiu. Ale już nie mam pragnienia, aby się opierać. - Może. Eden uśmiechnęła się figlarnie i uniosła w górę ręce, wokół mojej szyi. - Być może powiedzieli mi, abym tu dzisiaj przyszła - powiedziała cicho. - Może uczucie klaustrofobii, które ogarnęło mnie w pokoju i sprawiło, że powiedziałam Matce Miriam, że czułam się nabożna, to tak naprawdę szeptali do mnie bogowie, dając mi znać, że moje przyjście będzie

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

idealnie zgrane w czasie z twoim powrotem z pola. Wypuściłem powietrze i zachichotałem cicho. - Ona wejdzie do środka? - spytałem, kiwając w stronę frontowych drzwi, gdzie na zewnątrz siedziała Matka Miriam. Eden pokręciła głową. - Jak mogłabym należycie odmawiać Dwanaście Petycji, kiedy by mi przeszkadzano? Potem musiałabym je zaczynać od nowa... Zerknąłem w dół na jej rozdzielone usta. Jęknąłem i pochyliłem się, żeby wziąć jej słodkie usta, mój język pchnął między jej wargi, aby zdobyć dostęp. Stwardniałem i instynktownie przycisnąłem się do niej, znowu jęcząc. Sapnęła lekko i przyciągnęła mnie bliżej. Och, wilcu. Kiedy jej język owijał się wokół mojego, sięgnęła w dół między nasze ciała i potarła mnie przez spodnie. Och, jasna cholera. Przyjemność zatętniła we mnie i zacisnąłem mocniej oczy, sięgając w górę rękami, żeby złapać jej policzki, gdy mój język plądrował głębiej. Byłem oszołomiony pożądaniem, jej smakiem w moich ustach i jej zapachem - kwitnącymi jabłkami i wiosną - otaczającymi mnie. Przycisnąłem się do jej ręki i poczułem jak jej ciało wpada na coś za nią. Podium Hectora. Dzięki bogom, że było przytwierdzone do ziemi i nie mogło się przewrócić. Eden dalej pocierała mnie przez spodnie, opierając się lekko o podium. Zszedłem na kolana przed nią i spojrzałem w jej piękną twarz, czcząc ją. Czcząc ołtarz Eden. Uśmiechnęła się do mnie łagodnie i przesunęła ręką przez moje krótkie włosy. Nagle musiałem ją spróbować bardziej niż potrzebowałem kolejnego oddechu. Podniosłem jej spódnicę i położyłem twarz na miękkim wzgórku. Eden zassała oddech i jęknęła cicho, rozpalając mnie. Jej druga dłoń również uniosła się do moich włosów i przesunęła przez nie palcami. Zsunąłem jej bieliznę w dół bioder i usłyszałem jak jej oddech przyspiesza. - Calder - wyjęczała, ale nie powiedziała więcej. Przysunąłem twarz do miękkiego skrawka blond loków i zaciągnąłem się. Ciepło pulsowało przez moje ciało oraz towarzyszące mu w połowie uformowane myśli i wizje: instynkty, które mówiły mi, by pchnąć w nią, umieścić w niej nasienie, chronić ją, położyć dary jedzenia u jej stóp. Bogowie nade mną. Jej zapach zmienił mnie w jaskiniowca. Ale kiedy otworzyłem oczy i spojrzałem w jej - wypełnione czułością - to moje serce nabrzmiało i zacisnęło się. Posiadała każdą część mnie. Byłem jej.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Zwróciłem znowu do niej twarz i polizałem załamanie jej płci językiem. - Och! - wydyszała, przyciskając się do mnie. Nie mogłem powstrzymać jęku, który podszedł mi do gardła. Mój język znalazł ten mały kawałek ciała, który sprawił, że Eden jęczała i dyszała, a ja owijałem go językiem. Tak dobrze smakowała - słodko i piżmowo - jak intensywniejsza wersja jej skóry. Kochałem to. Kochałem ją. Jej ręce chwyciły moje włosy i uśmiechnąłem się przy niej. Obmywałem językiem dookoła tego małego miejsca, aż Eden krzyczała i przyciskała mi się do twarzy. Czułem się zwierzęcy, potrzebujący, jakbym chciał ją pożreć, oznaczyć i utwierdzić jako moją. Eden zastygła. Jęknąłem, kiedy napięła się, zadrżała i wydyszała swój orgazm tuż przy moich ustach. To była najintensywniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek doświadczyłem w całym życiu. Jednak nie byłbym wstanie teraz wstać, nawet jeśli bym próbował. Byłem twardy jak kamień. Pulsujący potrzebą uwolnienia. Po kilku nieruchomych sekundach oddychania przy niej, podciągnąłem jej bieliznę i obniżyłem spódnicę. Oczy mi się rozszerzyły na to, co zobaczyłem - Oo nie. Eden, ja... tak bardzo przepraszam. Nawet nie rozważyłem, że ja... Pochyliła głowę, nadal trochę oszołomiona, ze zmieszanym wyrazem twarzy. Uniosłem ręce, moje dłonie nadal usmarowane brudem z pola. Zapomniałem i najwyraźniej ona nie dostrzegła moich dłoni w przyćmionym pomieszczeniu. Rozszerzyły jej się oczy i spojrzała na siebie, jej biała spódnica pokryta brudnymi śladami tam, gdzie były moje dłonie. Wyglądało to jakby obmacał ją brudny pies. Nagle poczułem się zawstydzony przez moją nieczystość w porównaniu do jej czystości. Czy ona myślała o tym samym? Patrzyła się na brud przez minutę, a potem wybuchnęła śmiechem, chwytając się za brzuch i opierając o podium Hectora. Też zacząłem się śmiać i zabrało to kilka minut, nim w końcu się uspokoiliśmy. - Poważnie. - Zaśmiałem się. - To nie jest śmieszne. Jak zamierzasz się stąd wydostać? Eden przetarła oczy. Rozejrzała się, jej oczy w końcu wylądowały na prochach obok dwunastu świec. Odwróciła się w moją stronę. - Musisz iść. Nie pozwolą mi tu przyjść po tym, co mam zamiar zrobić, ale to było tego warte. - Zaśmiała się cicho. - Poszukam cię na festiwalu. Pokiwałem.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Okej. - Jednak się martwiłem i nie chciałem jej zostawiać. - Jesteś pewna, że będzie z tobą wszystko w porządku? - Tak, obiecuję. - Pochyliła się do przodu i pocałowała raz jeszcze mnie w usta, a potem odsunęła się, uśmiechając. Pozwoliłem oczom wędrować po jej pięknej twarzy i w dół na spódnicę, gdzie była dodatkowa ilość brudu rozsmarowana dokładnie między nogami. Poczułem ciepło na twarzy i roześmiałem się cicho. - Pa, wilcu. - Pa, karmelku. Odwróciłem się i wykradłem się na tył Świątyni, stając na minutę obok ściany, dopóki byłem pewny, że nie słyszałem nikogo przechodzącego obok. Kiedy przeszedłem na drugą stronę budynku, usłyszałem jak Eden piszczy, a minutę później frontowe drzwi Świątyni otwierają się. Głos Matki Miriam nadszedł szybko. - Co zrobiłaś? - krzyknęła. - Przepraszam! - Słyszałem jak Eden krzyknęła. - Prochy! To nie była moja wina. Przechyliły się i... - Na całą ciebie? - zapytała szorstko Matka Miriam. - Zawsze byłaś niezdarna. Chodź. Potrzebujesz kąpieli. Masz szczęście, że nie doniosę tego dla Hectora. Uśmiechnąłem się i oparłem się o ścianę Świątyni. Powinienem czuć wstyd, tak myślę, ale po prostu nie czułem. - Wilcu - wymamrotałem, uśmiechając się. Zacząłem iść w stronę rzeki, gdzie zmyłem każdy kawałek brudu z ciała, smutny na usuwanie jej esencji z języka, uśmiechając się do siebie, kiedy wyobraziłem sobie Eden, moje brudne odciski wszędzie na niej. *** W Arkadii pracownicy prowadzili festiwal każdego kwietnia. To było świętowanie końca zimy oraz tego, że wiosenne nasiona znowu odżywały. Nikt tego dnia nie pracował i wszyscy składali się, aby gotować dla różnych stoisk oraz aby przygotowywać gry. Zwykle po prostu świętowaliśmy błogosławienie, którym bogowie nas obdarzyli i spokój oraz sukces naszej społeczności. Zawsze lubiłem to w przeszłości. To była szansa na dzień wypoczynku, a dla moich

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

przyjaciół i dla mnie konkurowanie na różnych stoiskach. Ale rankiem wytoczyłem się z łóżka o świcie, czując się nerwowy z tłumionej frustracji, mimo tego, że sen nadal się mnie trzymał. Podszedłem do drzwi naszej chatki i wyszedłem, moja głowa automatycznie zwróciła się w stronę głównej chaty. Okno Eden było ciemne. Nadal spała. Wyobraziłem ją sobie, leżącą w łóżku, jej oczy zamknięte, a te złote włosy rozrzucone na poduszce, piersi unosiły się i opadały. Przeciągnąłem ręką po twarzy i zamknąłem drzwi niezbyt cicho i zacząłem iść w stronę rzeki. - Poczekaj, Calder - usłyszałem jak Maya za mną woła. Zatrzymałem się i odwróciłem, kucając, żeby ją podnieść, kiedy ją dosięgnę. - Nie, nie nieś mnie. Chcę iść - powiedziała lekkim bełkotem, kaszląc cicho. - Maya... - Jest ranek. Nie musisz jeszcze się spieszyć - drażniła się, uśmiechając. Odwzajemniłem uśmiech. - Nie, myślę, że nie muszę. Chodź. - Wziąłem jej dłoń w swoją. Po tym jak odwiedziliśmy przybudówkę, poszliśmy do rzeki. Zdjąłem koszulkę i wszedłem powoli do wody, przyzwyczajając się do zimnej wody. Maya została blisko brzegu, kiedy ochlapywała wodą twarz i włosy, kaszląc bardziej w zimnym powietrzu. Przekląłem pod nosem. Jej kaszel przez jakiś czas był mniejszy, ale teraz wrócił. I nie brzmiał dobrze. Gdy ją obserwowałem nagle poczułem się wypełniony złością, że moja siostra musi chlapać zimną wodę na głowę zimnym porankiem, kiedy to ludzie w głównej chacie budzą się, by skorzystać z ciepłego prysznica oraz domowej instalacji. Całe życie uczono mnie, że nasze poświęcenie zadowala bogów i sprawia, że jesteśmy święci, żyjąc z udogodnień, które nam zapewniali. Ale nagle, stojąc tam, rozwścieczyło mnie to, że Maya musiała się poświęcać, a dzieci członków rady nie. Powstrzymałem emocje i zanurkowałem do wody, przepływając krótki dystans i strząsając wodę z włosów. Usłyszałem jak Maya się za mną śmieje. - Jesteś jak ryba - zawołała. Roześmiałem się i zanurkowałem z powrotem do wody, wypływając następnie. Maya znowu się roześmiała i klasnęła w dłonie. Naśladowała zarzucenie wędką, a ja udawałem, że zostałem złapany, rzucając się w wodzie i próbując uciec. Maja roześmiała się głośniej i zaczęła mnie „nawijać”. Udawałem, że walczę z wysiłkiem, gdy Maya zwijała mnie do brzegu, gdzie w końcu

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

opadłem na ziemię, stwarzając dramatyczną śmierć ryby. Maya nadal chichotała i w końcu otworzyłem jedno oko i uśmiechnąłem się w zamian. Wstałem i ochlapałem wodą miejsca, gdzie miałem piasek, a potem Maya podała mi kawałek materiału i użyłem go, by osuszyć wodę z piersi i przesunąć nim po włosach. - Podoba ci się tu, Maya? - spytałem. Spojrzała na mnie. - Tak. To mój dom - powiedziała. - Podoba mi się wszędzie tam, gdzie jesteś ty, mama i tata. Pokiwałem, obserwując jak woda obija się o kamienie u moich stóp. - Wiesz, że jeśli kiedykolwiek opuszczę to miejsce, to wrócę po ciebie, tak? Maya zmrużyła na mnie oczy. - Dlaczego miałbyś kiedykolwiek opuszczać to miejsce? Jeśli byś to zrobił, to nie mógłbyś iść z nami do Elizjum. Zginąłbyś w wielkiej powodzi z resztą grzeszników. Proszę, nigdy stąd nie odchodź, Calder. Wzdrygnąłem się. - Okej, Maya. W każdym razie dzisiaj nie jest dzień, aby o tym rozmawiać. Dzisiaj... Podniosłem ją, a ona pisnęła, a potem się roześmiała. - …jest festiwal wiosny i zamierzam wygrać cokolwiek chcesz. - Chcę wieniec z kwiatów na włosy. - Więc to dostaniesz. - Zaśmiałem się i zaniosłem ją do naszej chatki. W czasie festiwalu do wypieków dołączone były torby cukru, by użyć je jako składnik i Xander oraz ja zazwyczaj chodziliśmy od stoiska do stoiska, ładując smakołyki, sprawiając, że było nam niedobrze pod koniec dnia. Z jakiegoś powodu myśl o cukrze nie napełniała mnie zwyczajnym entuzjazmem. Znowu stanąłem w drzwiach, potrzebując powietrza, gdy cała nasza czwórka zeszła się do małej przestrzeni. Zawsze wydawało się w naszej kabinie tłoczno, ale teraz wydawało się to małe, klaustrofobiczne i ledwo mogłem oddychać. Jeśli nie spałem czy pracowałem, takie dni spędzałem zazwyczaj na małym boisku. - Zrób z siebie użytek i pomóż swojemu tacie - rozkazała mama. Wziąłem głęboki wdech, poszedłem i chwyciłem kilka owiniętych talerzy z deserami ze stołu. Przed południem wszystko było gotowe i przeszedłem powoli między rzędem stoisk, sprawdzając przeróżne rzeczy: ciasta, ciasteczka, babeczki, wieńce na włosy, bukiety polnych

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

kwiatów, mydła, które pachniały jak różne zioła, pachnące świeczki zrobione z pszczelego wosku, słoiki miodu. Mimo że pracownicy zrobili albo zebrali rzeczy, to wszystko, co było na zewnątrz, było prezentem od Hectora, a my byliśmy zachęcani, aby brać, co potrzebujemy. Wszyscy wydawali się szczęśliwi, pełni podekscytowania, ale cały festiwal wydawał się dla mnie nagle jak mały kąsek, który rzucił nam Hector, abyśmy byli szczęśliwi, kiedy on żył tak każdego dnia, biorąc pełnię wszystkich smakołyków i luksusów, których kiedykolwiek pragnął. Zabiorę stąd Eden, tak, ponieważ nie było innej opcji, ale czy będę za czymkolwiek z tego tęsknił? To było wszystko, co kiedykolwiek znałem. I zrani to serca mamy i taty. I May'i... wrócę po nią. Muszę. Kiedy już Eden i ja się zadomowimy, wrócę po nią. Pomasowałem kark. To wydawało się jak tyle niejasności. I Xander miał rację - byłem całkowicie nieprzygotowany na zewnętrzny świat. Nie obawiałem się tego tak bardzo, jak Hector nas nauczył. Nie byłem nawet pewny dlaczego... może to byli ludzie, których poznał Xander na stacji strażników... może te szczęśliwie wyglądające gwiazdy w magazynach, które zwinęliśmy i ukryliśmy pod panelami w chatce Xandera. Żadna z nich nie wyglądała na złą czy okrutną. Miałem nadzieję, że miałem rację, będąc optymistą odnośnie tego, jak inni ludzie żyli albo zachowywali się na zewnątrz Arkadii, ponieważ wiedziałem jedną rzecz na pewno. Nie będzie powrotu, kiedy już odejdziemy. Przerwano mi myśli przez dźwięk głosów i krzyków, i obejrzałem się za siebie, żeby zobaczyć mały, ciągnięty przez konie wagon, owinięty jasnymi materiałami, którego używał Hector, by jeździć przez festiwal, kiedy ludzie machali i klaskali na niego. Eden siedziała obok niego, ubrana w białą, koronkową sukienkę, którą zawsze nosiła do Świątyni na specjalne okazje. Hector pochylił się, wyszeptał jej coś do ucha i wyraz dyskomfortu przeszedł przez nią, nim uśmiechnęła się z udawaną skromnością i pokiwała do niego. Złość i zazdrość przemknęły przeze mnie, gdy pochyliłem się o drzewo na krańcu wyburzenia, gdzie ustawione były wszystkie stoiska. Nie miał do niej żadnego prawa. Jeśli mógłbym, to wyniósłbym ją z tamtego głupiego, nadętego wagonu właśnie wtedy i tam, i odszedłbym z nią. Ale gdzie? I z czym? Żeby była głodna przed kolacją, a ja nie miałbym niczego, aby ją nakarmić? Nie mogła znać wszystkich moich wątpliwości. Liczyła na mnie, a ja nie mogłem jej zawieść. Ale w środku byłem nerwowy, zdezorientowany, wypełniony pytaniami, na które nie mogłem odpowiedzieć. Poczułem się zły i sfrustrowany. Obszedłem małą kępę drzew i przemknąłem przez stoiska aż byłem obok wagonu, około sto stóp do jego boku. Przeszedłem tą samą ścieżką, dając nura za stoiska tu i tam. W końcu Eden odwróciła głowę i zauważyła mnie. Uśmiechnąłem się do niej, a jej oczy rozszerzyły się i kaszlnęła

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

w rękę, ukrywając uśmiech. Poszedłem za kolejne stoisko, a kiedy wyszedłem Eden rozglądała się za mną i dostrzegając mnie, znowu zaczęła „kaszleć” w rękę. Szedłem razem z nią tak przez parę minut, kochając to, że wywołuję u niej uśmiech. Kiedy wagon dotarł do pierwszego stoiska z grą, Hector wyszedł, a potem zaoferował dłoń dla Eden, którą wzięła i również wyszła. Przybliżyłem się, wchodząc między innych ludzi, którzy teraz tłoczyli się obok stoiska. Stoisko z grą było serią trzech platform, jedna bliżej, druga dalej, a trzecia przy tylnej ścianie. Były tam trzy, ciężkie woreczki na każdej platformie, a celem było rzucić większym woreczkiem z wystarczającą siłą i we właściwe miejsca, by strącić wszystkie. Hector znowu pochylił się do Eden, wskazując na asortyment wianków. Przybliżyłem się, a Eden złapała mój ruch i spojrzała na mnie, a potem natychmiast w dół, najwyraźniej zapominając, że Hector właśnie zadał jej pytanie. Hector spojrzał na Eden, potem na mnie, a jego oczy zmierzyły mnie ozięble. - Który byś chciała, ukochana? - spytał głośno Hector. Eden wzdrygnęła się i spojrzała na stoisko, wahając się, a potem wskazując na wianek różowych i żółtych kwiatów, długie, różowe wstążki zwisały z tyłu. - Więc to jest ten, który będzie twój - powiedział. Wziął woreczek od małej dziewczynki pracującej tam i rzucił go na pierwszą platformę, z łatwością zrzucając wszystkie trzy mniejsze woreczki. Tłum wiwatował, jakby właśnie zrzucił dziesięciotonowy głaz własnymi rękami. Odwrócił się do Eden, chwycił jej dłoń i pocałował, ocierając ustami o jej knykcie. Mój żołądek zacisnął się i poczułem szczypiącą potrzebę, aby oderwać ją od niego. Odwrócił się, a Eden spojrzała w moją stronę, przygryzając wargę, a potem dając mi bardzo mały uśmiech. Rzucił woreczek na drugą platformę i tamte również zrzucił, tłum szalał. Nagle Xander był za mną. Pochylił się. - Rozluźnij się. To wszystko jest na pokaz. Ona chce być obok ciebie tak bardzo, jak ty chcesz być obok niej. Wypuściłem powietrze i rozluźniłem dłonie, które uformowały się w pięści. Hector znowu wziął woreczek w dłoń i wahał się, kiedy celował w najdalszą platformę. Rzucił i dwa z mniejszych woreczków łatwo spadły, ale trzeci pozostał. Hector uśmiechnął się,

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

wypuszczając przesadnie powietrze i unosząc ręce w geście „no trudno”. - Ja wygram jeden dla księżniczki - wypaliłem głośno. - Ty idioto - usłyszałem jak wymamrotał Xander, ale moja duma rządziła tego dnia i wystąpiłem do przodu. - Proszę, Calder - powiedziała mała dziewczynka przy stoisku, uśmiechając się do mnie i pokazując dużą przerwę, gdzie brakowało jej dwóch przednich zębów. Wziąłem od niej woreczek i obserwowałem jak znowu ustawia trzy platformy. - Wszystko ustawione - powiedziała. Rzuciłem pierwszy i z łatwością oczyściłem pierwszą platformę. Tłum zaklaskał, mimo że nie tak entuzjastycznie jak dla Hectora. Rzuciłem drugi i również oczyściłem tamtą z łatwością, a tłum wiwatował trochę głośniej. Przesunąłem się do trzeciej i zerknąłem na Eden. Hector był za nią i miał obydwie ręce na jej ramionach, ściskając ją lekko. Moja krew zawrzała, a szczęka tyknęła. Eden rozszerzyła oczy i otworzyła usta, jakby chciała coś powiedzieć, ale tego nie zrobiła. Odwróciłem się i wycelowałem w trzecią platformę, cały gniew w moim ciele wydawał się umieścić w mojej dłoni, kiedy rzuciłem tym woreczkiem tak mocno, jak mogłem. Cisza mnie otoczyła, gdy woreczek nawiązał kontakt z trzema mniejszymi i odleciały w różnych kierunkach, większy woreczek przebrnął przez nie i uderzył w tylną ścianę. Była sekunda ciszy, nim głośne skrzypienie nadeszło z drzewa ścianki stoiska i zadrgała ona, gdy moje oczy się rozszerzyły, tuż nim odleciała do tyłu, lądując na ziemi z głośnym łomotem. Stałem w bezruchu przez kilka sekund, a potem mała dziewczynka przede mną, która miała otwartą buzię, podeszła cicho do wianka, którego chciała Eden i cicho go zdjęła, a następnie podała dla mnie. Wziąłem go od niej i odwróciłem się. Eden stała tam z dłonią na ustach, a jej oczy błyszczały śmiechem i zachwytem. Hector stał za nią, jego twarz była czerwoną maską złości. Podałem wianek powoli Eden, a ona wzięła go z mojej dłoni, jej skóra otarła się o moją, gdy rozszerzyły jej się oczy i mrugnęła na mnie. Oderwałem od niej wzrok i spojrzałem na Hectora. - Ojcze - powiedziałem, pochylając głowę i odwracając się. Przeszedłem obok stoiska, gdzie dwóch mężczyzn już składało z powrotem ścianę, a następnie przez tłum. Xander podbiegł do mnie i szedł ze mną cicho, dopóki nie doszliśmy do mojej chatki, gdzie położyłem ręce na biodrach i zacząłem chodzić przed nią. - Ty impulsywny głupku - powiedział Xander, piorunując mnie wzrokiem. - Przywoływanie uwagi do siebie i Eden, kiedy zamierzamy odejść? Jesteś głupi? Teraz pewnie sprawiłeś, że będzie

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

to trudniejsze. Widziałeś wyraz na jego twarzy? Zagroziłeś mu. - Miał na niej swoje ręce - wysyczałem przez zęby. Xander przybliżył się, jego twarz była dokładnie przed moją. - Taa, miał. Planuje ją poślubić. Planuje mieć na niej całej ręce... na zawsze. A ty musisz przestać zachowywać się jak pełen dumy idiota i niszczyć każdą szansę, jaką możemy mieć, żeby wydostać się stąd z jakąkolwiek łatwością. Wypuściłem powietrze i przetarłem dłonią twarz. - Masz rację. Wiem, że masz rację. Jestem głupcem. - Usiadłem na frontowych stopniach, pochyliłem głowę i splotłem ręce na karku. Parę sekund później poczułem jak Xander siada obok mnie. Obydwoje byliśmy cicho przez kilka minut, nim Xander znowu się odezwał. - Rozmawiałem z Kristi. Powiedziała, że potrzebujemy pieniędzy, wystarczająco, aby starczyło nam na trzy miesiące albo jakoś tak, na tak długo, aby znaleźć pracę. Przybliżyła, że trzy tysiące. Uniosłem głowę i spojrzałem na niego z niedowierzaniem. - Trzy tysiące dolarów? - Roześmiałem się. - Gdzie niby mamy dostać trzy tysiące dolarów? Xander wzruszył ramionami. - Myślę, że tu może wejść Eden. Z pewnością członkowie rady trzymają gdzieś swoje pieniądze. Mogłaby zacząć po trochu brać, żeby nie dostrzeli, kiedy będzie to robić. - Znowu kradzież. Xander odetchnął rozdrażniony. - Masz lepszy pomysł? Pokręciłem głową i zmrużyłem oczy na niebo. - Nie. Xander był cicho przez minutę. - Czy Eden wie, jak liczyć pieniądze? - Ja ledwo wiem, jak liczyć pieniądze. To znaczy, znam to w teorii, ale najwyraźniej nie w praktyce. Xander pokiwał. - Nie wiem, czy możemy ryzykować wprowadzanie w to kogoś innego z Arkadii. - Nie, nie możemy. - Myślałem przez minutę. - A co z rodziną Castle? Myślisz, że byłby jakiś sposób, żeby się z nimi skontaktować.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Ach jeny, nie wiem - powiedział Xander, przeciągając ręką przez włosy. Bob, Tina i Melissa Castle byli rodziną, która żyła z nami kilka lat temu, a potem pewnego dnia, w środku nocy, zabrali swoje rzeczy i odeszli, tuż po tym, jak Bob Castle został ukarany przez Hectora za jego bezczelność. Nigdy nie wiedziałem czym dokładnie była „bezczelność”, ale Hector mówił, że ci, którzy nie byli uczciwi, nigdy nie będą się czuli komfortowo w Arkadii i zostaną zwabieni do grzesznej społeczności, tak jak stało się to z rodziną Castle. Ale zastanawiałem się, czy rodzina Castle miała inną historię do powiedzenia. Kto wiedział, czy moglibyśmy im kiedykolwiek ufać? Mój umysł był w tamtych dniach szamotaniną. Jedynymi ludźmi, którym z pewnością mogłem ufać całym życiem, byli Eden i Xander. - I tak mogliby nam nie pomóc - powiedziałem. - Nigdy ich dobrze nie znałem. Xander westchnął. - Zobaczymy, co powie Eden o pieniężnej sytuacji w głównej chacie. Krok po kroku, okej? - Taa. Okej. - I żadnych więcej głupich, wypełnionych testosteronem popisów z Hectorem. Właściwie to mógłbyś być rozsądny i go przeprosić. Skrzywiłem się. - Nie jest mi przykro. - Dobrze. Ale przynajmniej udawaj, że jest. Napiąłem szczękę i wyobraziłem sobie jak znowu unosi knykcie Eden do ust. Ale Xander miał rację. Jeśli chciałem ją od niego zabrać, to musiałem rozegrać to mądrze. Jak się okazało, nie miałem czasu, żeby iść do Hectora, aby zaoferować przeprosiny. Następnego ranka przywołał mnie do głównej chaty.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Rozdział trzynasty Eden Rankiem po festiwalu Hailey obudziła mnie wcześnie i powiedziała, że Hector chciał zobaczyć mnie po śniadaniu. Podniosłam się na łóżku, ocierając sen z oczu, czując nerwowe dygotanie w żołądku. - Powiedział dlaczego? - spytałam sennie. Hailey pokręciła głową, otworzyła moją szafę i wyciągnęła ubrania. Położyła moją spódnicę na końcu łóżka, a potem siadła. Uniosłam poduszkę, więc również siedziałam. Hailey studiowała mnie przez kilka sekund, a potem spojrzała na swoje ręce. - Twój ślub się zbliża, Eden. - Zatrzymała się, a ja zmarszczyłam brew. - Hector chciałby, żebym wyuczyła cię odnośnie szczegółów twoich obowiązków małżeńskich. Polecił mi, abym zrobiła to najszybciej, jak tylko możliwe. Zastygłam, jej znaczenie było wyraźne i uczucie lęku przemknęło przez mój kręgosłup. Wzięłam głęboki oddech. Nigdy nie będę żoną Hectora. Calder zamierza mnie stąd zabrać, nim to się stanie. Ale przydałaby mi się lekcja, prawda? Chciałam znać wszystkie sposoby, aby zadowolić mężczyznę. Chciałam znać wszystkie sposoby, aby zadowolić Caldera, bez konieczności, aby sam mi to pokazywał. - Proszę, zrób to - powiedziałam cicho. Hailey zerknęła na mnie, a jej policzki się zarumieniły. Nim odwróciła wzrok, pomyślałam, że zobaczyłam ból w jej oczach. - Kobieta nie czerpie przyjemności z tych rzeczy, Eden, ale kochanka albo żona i tak muszą odgrywać rolę. Rozumiesz? Pokręciłam głową. - Nie - wyszeptałam. - Czy Hector nie sprawia ci przyjemności? - Poczułam jak moja własna twarz wypełnia się ciepłem i wiedziałam, że moje policzki także były zarumienione. Hailey spojrzała na mnie i zacisnęła usta. Chwyciła moją dłoń w swoją i powiedziała: - To nie jest zawsze nieprzyjemne, a ty nie powinnaś się bać. Ale tylko niedbała, nieczysta

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

kobieta czerpie przyjemność. Powinnaś się skupić jedynie na swoim mężu. Zmarszczyłam brew. Byłem niedbała i nieczysta? Musiałam być, bo z pewnością czerpałam przyjemność z ciała z Calderem. Właściwie to czerpanie przyjemności może być delikatnym ujęciem. Hailey wzięła głęboki wdech. - Różne rzeczy dzieją się mężczyźnie, kiedy jest podniecony. Będziesz wiedziała, że chce ciebie w łóżku, kiedy on... stwardnieje. Zerknęłam w dół. Już to wiedziałam. A sama myśl o tym, o Calderze... stwardniałym, wysłała iskrę elektryczności między moje nogi. Przełknęłam. - Potem będzie chciał, żebyś go dotknęła, twoimi dłońmi i ustami. - Ostatnie słowo wyszło jak pisk i moje oczy się rozszerzyły. - Moimi ustami? - wyszeptałam, z niedowierzaniem. Calder używał swoich ust na mnie, ale czy ja też miałam używać na nim ust? - Co mam nimi robić? - spytałam. Hailey zaśmiała się małym, brzmiącym histerycznie śmiechem, jej rumieniec się pogłębił. - Cóż, uch, kładziesz na niego swoje usta i ty... uch. - Znowu się zaśmiała. - Ssiesz go. - Och - wyszeptałam. Lubiłam, gdy Calder używał na mnie swoich ust, więc on też by lubił, kiedy ja bym na nim używała ust? Zaczęłam czuć ciarki przez samo wyobrażanie sobie tego. Chciałam zwijać się z tego uczucia, ale powstrzymałam się. - Wiem, że brzmi to całkowicie przerażająco i wstrętnie, ale przyzwyczaisz się. - Och, um, tak, wstrętnie - wyszeptałam znowu. Hailey odchrząknęła. - Więc, uch, potem on układa swoją twardą męskość między twoje nogi i wchodzi w twoje ciało. Pierwszy raz będzie bolał i będziesz krwawić, ale potem będzie dobrze. Rozumiesz? - Hailey wyglądała, jakby chciała uciec. Nadal wyobrażałam sobie ze mną nagiego Caldera - jego twarde mięśnie i męskie piękno czyste w moim umyśle. Znowu przełknęłam, zarumieniona wszędzie oraz mokra między nogami. Tak, rozumiałam. I chciałam tego. Chciałam tego w tamtej sekundzie. Chciałam Caldera w moim łóżku, umieszczającego swoją męskość między moimi nogami. Z pewnością byłam niedbała i nieczysta. I nie obchodziło mnie to. Pokiwałam głową. Hailey wstała i wzięła głęboki, roztrzęsiony wdech. - Porozmawiamy o tym więcej przed twoją nocą poślubną, oczywiście. I jeśli masz pytania... cóż...

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Dziękuję, Hailey - powiedziałam. - Byłaś bardzo pomocna. Prosiłam Caldera, żeby się ze mną kochał, nie wiedząc dokładnie, co to było. Ale teraz pragnęłam tego. Czułam się oszołomiona z pragnienia. Stałam pod ciepłą wodą, myśląc o tym, co powiedziała mi Hailey. Kiedy Calder by się ze mną kochał, wszedłby do mojego ciała. Gęsia skórka wybuchnęła na moim ciele na tą myśl. Myłam się powoli, oczyszczając się między nogami i gdy to robiłam, wsadziłam czubek palca do wejścia, tak jak to zrobił Calder. Ciepło rozkwitło we mnie, moje sutki stanęły. Mój palec wydawał się dopasowany i ściśnięty. Jak mogła męskość Caldera... pasować? Usłyszałam głosy i kroki przed drzwiami łazienki, więc dokończyłam szybko prysznic, a potem się ubrałam. Zjadłam śniadanie i poszłam do biura Hectora, tak jak chciał, a potem kiwnęłam do niego poważnie, gdy otworzył drzwi i wprowadził mnie. Mój umysł był zbyt skupiony na męskości Caldera, żeby denerwować się odnośnie powodu, dla którego Hector chciał mnie widzieć, więc kiedy weszłam do środka i zobaczyłam Caldera stojącego przed kominkiem, nie złapałam odpowiednio szybko mojej ekspresji. Oczy Caldera rozszerzyły się w ostrzeżeniu i wzdrygnęłam się, zdając sobie sprawę, że głupkowaty uśmiech był przyklejony na całej mojej twarzy. Spoważniałam, ale nie zanim Hector odwrócił się do drzwi i złapał mnie, gapiącą się szczęśliwie na Caldera. Opuściłam głowę i przeżułam wargę. Gdy zerknęłam w górę, burza przemknęła przez Hectora, a potem też się uspokoił, gdy podszedł do biurka i staną za nim. - Proszę... - Wskazał na Caldera. - ...usiądź. Eden, ty możesz stać. - Głos Hectora był oschły i ciarki wzeszły mi po kręgosłupie. Złożyłam przed sobą ręce i stałam w bezruchu, chcąc zobaczyć, co się stanie. Calder przesunął się ostrożnie w stronę krzesła przed biurkiem Hectora i usiadł. Hector pokręcił głową. - Nie, miałem na myśli, żebyś usiadł na podłodze, nie na krześle. Calder wydawał się zmieszany i zerknął niepewnie na krzesło przed nim. - Przepraszam, Ojcze, ja nie... - Klęknij na podłodze, wodniku. Zrozumiesz, kiedy ci to wytłumaczę - zażądał Hector, wyglądał na złego. Calder zmrużył oczy. Jego ręce zgięły się i odgięły. Ale zerknął na mnie szybko, a potem zatrzymał się, nim odepchnął na bok krzesło i klęknął na podłodze przed biurkiem Hectora. Mój brzuch zacisnął się w strachu, ale uniosłam podbródek i patrzyłam nieugięcie. Hector chciał go upokorzyć przede mną, a ja nie będę zawstydzona. Rozumiałam, że chodziło o festiwal. Chodziło o

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Caldera stawiającego się Hectorowi przed jego ludźmi. Hector skupił się na rzeczach na biurku, wydając się nagle dostrzegać w nich coś interesującego. Przestawił je, potem zmarszczył brwi, układając je z powrotem na miejsce. Potem znów zmarszczył brwi, prostując wszystkie ramieniem, aby idealnie je ustawić. Calder i ja zerknęliśmy na siebie, a następnie znowu na Hectora. Hector nagle zmarszczył brwi i wziął jedną z rzeczy, szklaną statuetkę kobiety i rzucił nią w kominek, więc rozbiła się głośno. Syknęłam, a oczy Caldera strzeliły do mnie, zaniepokojone. Hector odsunął się, jego usta uniosły się w małym uśmiechu. Nabrał głęboko powietrza i spojrzał na Caldera, kontynuując, jakby nic dziwnego właśnie się nie wydarzyło. - Widzę, że dostrzegłeś to, jak bardzo piękna jest moja błogosławiona - powiedział wolno Hector. Calder zwyczajnie obserwował go przez chwilę. - Tak, Ojcze, jesteś szczęściarzem. Hector zmrużył oczy. - Tak, jestem szczęściarzem. Muszę dziękować za to bogom. Muszę dziękować bogom za Eden. Calder czekał, nie wydając się nawet ruszać mięśniem. Zerknęłam między nimi. W końcu Hector kontynuował: - To zrozumiałe, że dostrzegłeś piękno Eden. Ale rzeczy nie będą się dla ciebie dobrze układać, jeśli myślisz, że możesz zajść z tym dalej. Wyrażam się jasno? - Tak, oczywiście, Ojcze - powiedział Calder. Hector studiował go, wydając się rozważać jego szczerość, nim mówił dalej. - Dobrze, to dobrze. Teraz, wodniku, mogę stwierdzić, że jesteś ambitnym chłopcem. Twoja... - Machnął ręką dookoła lekceważąco. - ...systemowa rzecz nie zadowalała bogów, ale... Usiadł na dużym, czarnoskórym krześle. - ...zawsze służyłeś mi dobrze jako podczaszy, mój służbo. - Spojrzał w zamyśleniu na Caldera. - Widzę awans, który tak samo mógłby nam odpowiadać. Więc od dzisiaj będziesz moim osobistym podczaszym, służąc nie tylko Świątyni, ale także dla mnie. Hector oparł się na krześle, krzyżując palce. - Będziesz mi służył, kiedy będę tego sobie życzył. Jeśli będę czegoś potrzebował, ty mi to przyniesiesz. I będziesz przede mną klękać, aby to zrobić. Oczy Caldera spiorunowały Hectora i wzdrygnęłam się. Przez kilka długich sekund patrzyli się na siebie. W końcu Calder powiedział cicho, nie przerywając kontaktu wzrokowego.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Dziękuję za twoją wiarę we mnie, Ojcze. Przyjemnością będzie dla mnie służenie tobie. Hector stukał palcami, obserwując go. - Tak. Bogowie będą zadowoleni z twojego poświęcenia, tak jak ja. Służenie sprawi, że będziesz bardziej święty, by później zmyć grzechy z twojej duszy. Możesz wstać. Calder wstał, wyglądając potężnie, kiedy rozprostował szczupłe, ale umięśnione ciało. Oparłam się pragnieniu przeciągnięcia po nim oczami. Obniżyłam głowę. - Żeby mi najlepiej służyć, musisz przeprowadzić się do głównej chaty - powiedział Hector, również wstając. Calder wydawał się zszokowany przez sekundę, nim odpowiedział: - Oczywiście, Ojcze. Powinienem spakować swoje rzeczy? - Jakie to byłyby rzeczy? Calder pokręcił lekko głową. - Przypuszczam, że niewiele. Zmiana ubrań. Hector machnął ręką. - Jeśli chcesz. W tylnym pokoju nie ma miejsca na przechowanie czegoś, ale przynieś cokolwiek chcesz. Moje usta otworzyły się. Tylny pokój był tam, gdzie były pralki i spały psy. Zacisnęłam razem usta i spojrzałam w dół, żeby nie pokazać emocji na mojej twarzy. - Nie ma tam też łóżka. Ufam, że sobie poradzisz - ciągnął Hector. Przebłysk zmieszania przebrnął przez twarz Caldera, ale powiedział zwyczajnie: - Przywykłem do radzenia sobie. Hector obserwował go. - Tak. Poświęcenie moich pracowników jest najbardziej zadowalające. Calder nie odpowiedział. Hector machnął ręką w stronę drzwi. - Jesteś zwolniony. Weź swoje rzeczy i wróć tutaj. Pójdziesz za mną i będziesz spełniał moje prośby, zaczynając dzisiaj. - Tak, Ojcze. - Calder odwrócił się i ruszył w stronę drzwi, ale nie przed nawiązaniem ze mną kontaktu wzrokowego. Utrzymywałam go aż mnie minął, a potem spojrzałam na Hectora, który znowu układał rzeczy na biurku. - Eden, wiesz dlaczego zawołałem cię tutaj, kiedy rozmawiałem z nowym służącym? Pokręciłam głową. - Nie, Ojcze.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Ponieważ, Eden, moją pracą jest pomóc tamtemu chłopcu. Chcę, abyś zrozumiała rozkazy bogów. Są pracownicy i są liderzy. Ja jestem liderem, tak jak ty. Musimy ufać bogom, ich najwyższej mądrości i nie próbować zmieniać tego, co zostało przepowiedziane. Szatan próbuje zmienić nasz kurs przez odciąganie naszej uwagi od drogi bogów. Ale nie możemy słuchać. Straszliwe konsekwencje spłyną na nas, jeśli będziemy się kołysać. Rozumiesz? - Tak, Ojcze - powiedziałam. - Dobrze. - Hector podszedł do mnie, chwycił moją twarz w swoje dłonie i spojrzał mi w oczy, gdy górował nade mną. - Moja księżniczko, tak długo na ciebie czekałem. Nic nie może wejść temu w drogę. Szatan będzie bardzo się teraz starał, kiedy to zjednoczenie jest tak blisko. Musisz ignorować wszystkie pokusy. - Tak, Ojcze. Hector odetchnął, a potem pochylił się i umieścił swoje usta na moich. Zastygłam, ściskając razem usta. Po minucie Hector się odsunął. - Czy Hailey już z tobą rozmawiała? - O czym, Ojcze? - odpowiedziałam wymijająco. - O małżeńskim łożu. Odchrząknęłam. - Trochę - powiedziałam, odwracając oczy. Hector pokiwał głową. - Dobrze, to dobrze. Niedługo, tak niedługo. Czuję, jakbym czekał na ciebie całe życie, moja ukochana. Jeśli tylko przepowiednia... - Zmarszczył brwi, odwracając na chwilę wzrok. - Ale musimy podążać za wskazówkami bogów, nie za naszymi własnymi, samolubnymi zachciankami. Patrzył na mnie przez dłuższą chwilę, a potem uwolnił moją twarz. - Możesz iść, Eden. I chcę, żebyś częściej czytała Świętą Księgę, zwłaszcza rozdział o pokusie i poświęceniu. - Tak, Ojcze - powtórzyłam, wycofując się do drzwi. Kiedy prawie tam byłam, odwróciłam się i wyszłam szybko, zamykając za sobą drzwi, uwalniając oddech, który za długo wstrzymywałam. Calder wprowadzał się do głównej chaty. I wszystko, co mogłam poczuć, to lęk. Wróciły do mnie słowa Xandera. Zbliża się burza. ***

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Następnego dnia w Świątyni, szłam z innymi członkami rady i usiadłam na zwyczajnym krześle. Calder szedł za Hectorem, wyznaczony niewolnik Hectora. Nie użył tego słowa, ale to było wyraźne, że tym był: metoda, by upokorzyć Caldera. Złość i bunt walczyła ze strachem we mnie na to, co zrobi Hector, aby nasze życia były bardziej nienośne, nim będziemy mogli odejść. Musieliśmy rozegrać to bezpiecznie, wiedziałam o tym i byłam dobrze doświadczona w tej roli. Ale widzenie Caldera poniżanego przez Hectora sprawiło, że chciałam wstać i zadeklarować moją miłość do Caldera dokładnie w Świątyni, przed wszystkimi. Moja miłość do Caldera byłaby potężnym mieczem przeciw Hectorowi. Nic nie mógł zrobić, żeby z tym walczyć, nic nie mógł zrobić, żeby ujarzmić to. To było prawdziwe i nietykalne. To było nasze. Hector dał sygnał dla Caldera, a Calder utrzymywał twarz bez wyrazu, kiedy klęknął na ziemi po lewej stronie ostatniego członka rady. Pochyliłam głowę, kiedy Hector zajął swoje miejsce na podium i pochylił się do przodu, czekając aż uciszą się ludzie. Członkowie rady pochylili głowy i zamknęli oczy. Gdy spojrzałam w dół, coś niebieskiego przykuło mój wzrok i przesunęłam lekko głowę, żeby spojrzeć pod siedzenie, gdzie leżał samotny wilec. Przygryzłam wargę, żeby się nie uśmiechnąć. Przesunęłam oczy do Caldera i zauważyłam, że odwrócony był trochę w moją stronę i też zobaczył wilca. Wyglądał na lekko zdezorientowanego. Obserwowałam jak odwrócił się w stronę widowni i spojrzał tam, gdzie stał Xander. Xander mrugnął do niego, a potem także pochylił głowę i zamknął oczy. Spojrzałam z powrotem na Caldera, a on strzelił we mnie bardzo małym, ukrytym uśmiechem, nim również pochylił głowę. - Moi ludzie - powiedział Hector, jego głęboki baryton przywołał uwagę. Zszedł z podium i stał cicho przed wiernymi dobrą minutę, nim znowu przemówił: - Dzisiaj zamierzam pomówić o nieposłuszeństwie, a potem przedstawię oczyszczanie wodą jednego z moich ukochanych pracowników, chłopaka, który służył jako podczaszy, odkąd był wystarczająco dorosły, aby podążać za wskazówkami. Calder Raynes. Moje oczy przeskoczyły do Caldera, a jego twarz ukazywała chwilowo zdziwienie, nim zmarszczył lekko brwi. Wróciłam wzrokiem do ludzi, wszystkie oczy były teraz na Calderze. Hector odwrócił się i chodził przez minutę, jego palec na ustach, jakby był głęboko zamyślony. W końcu zatrzymał się i spojrzał w górę. - Bogowie nas kochają, tak jak ja kocham was. Ale musimy pamiętać, że pomimo tego, że bogowie przynoszą nam delikatnie płynącą rzekę, to przynoszą nam agresywną burzę, która miesza

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

wody morza. - Hector zatrzymał się, rozglądając się. - Burza może być agresywna, burza może wywoływać ruiny, ale ostatecznie... - Hector przerwał znowu, obracając się na stopie, żeby spojrzeć na drugą stronę pomieszczenia. - ...ostatecznie celem burzy jest pokazać wam, gdzie popełniliście błąd i poprowadzić was jeszcze raz w stronę spokojnych wód. Drzwi do Świątyni otworzyły się i dwóch młodszych pracowników wniosło duży, biały pojemnik, niosąc go wzdłuż głównego przejścia, i postawili go delikatnie na ziemi. Calder zawsze był częścią rytuału wypełniana ochrzczonego pojemnika w przeszłości. Nie rozpoznałam dwóch chłopaków, którzy teraz to robili, jednak musieli znać Caldera, kiedy przyjrzeli mu się z zachwytem. Po kilku wędrówkach z dużymi dzbanami, pojemnik był w większości wypełniony. Hector wskazał na Caldera, by podszedł, a Calder to zrobił, unosząc się do pełnej wysokości i podchodząc do Hectora, gdzie stanął obok niego, przed pojemnikiem. Hector był wysokim mężczyzną, ale Calder był dwa centymetry albo coś wyższy. Coś we mnie miało z tego satysfakcję. Być może to była wiedza, że Calder przewyższał Hectora nie tylko wewnątrz, ale także dosłownie. - Klęknij - powiedział oschle Hector. Dreszcz przeszedł mi po kręgosłupie pomimo ciepłej temperatury w Świątyni. Calder klęknął przed pojemnikiem i pochylił głowę nad wodą. - Ukochani bogowie! - zagrzmiał Hector, unosząc dłonie. - Ci, którzy wierzą w twoją dobroć i niekończącą się siłę, powinni być ocaleni i oczyszczeni z ich grzechów! - Chwycił włosy Caldera na karku. - Calderze Raynesie, byłeś uczony o sposobach i prawdach bogów oraz zostałeś poinstruowany jak być im posłuszny. Przez całe twoje życie będziesz unikał zła, uznawał swoją wiarę i wypełniał obietnicę, by zawsze służyć bogom i tylko bogom. Jako, że jesteś oczyszczany przez wodę, twoje serce oraz dusza będą obmyte z wszystkiego, co nie podoba się bogom. Hector pchnął mocno głowę Caldera i zanurzył jego twarz w wodzie i trzymał go tam. - Calderze Raynesie, czy pragniesz otrzymać wieczne życie w Elizjum, służąc wśród bogów? Czekałam aż Hector uniesie głowę Caldera z wody, ale kiedy tego nie zrobił, moje serce przyspieszyło i rozejrzałam się. Nikt nie wydawał się zastanawiać, co się dzieje. Spojrzałam z powrotem na Caldera, uczucie zdenerwowania umieściło mi się w piersi. - Calderze Raynesie, ślubujesz kochać bogów całym sercem, duszą i umysłem? - Zatrzymał się, dalej nie podnosząc głowy Caldera. Gapiłam się na klęczącego Caldera, moje oczy szerokie, a ręce zaciskające się i odciskające na kolanach.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Calderze Raynesie, czy będziesz żył w taki sposób, że codziennie będziesz zadowalał bogów i zawsze służył im przed sobą? PRZED SOBĄ? - powtórzył głośno. Moje nerwy przemieniły się w trzepoczące skrzydła strachu w piersi, gdy Hector nadal trzymał głowę Caldera zanurzoną w wodzie. - Calderze Raynesie - przerwał, rozglądając się, nadal trzymając włosy Caldera. - Czy obiecasz pozbywać się sił ciemności, które często będą zakradać się, aby odciągać cię od prawd i mądrości bogów? Przesunęłam się na krawędź krzesła, gula urosła mi w gardle. Jak długo ktoś mógł wstrzymywać oddech pod wodą? Panika umieściła się we mnie. Jeśli Calder by się szarpał, czy Hector by go puścił? Dlaczego się nie szarpał? Czy on cicho tonął? - Pomódlmy się! - zagrzmiał Hector. Pochylił głowę, tak jak reszta wiernych. Jeśli dostrzegli, że Calder zbyt długo był pod wodą, to nikt nie powiedział słowa. - Bogowie, wypędźcie wszystkie grzechy, samolubność i zło z tego chłopca. Zabierzcie ciemność z jego serca i dostarczcie łaskę oraz słuszność do jego duszy. Pozwólcie, aby woda oczyściła go dzisiaj i na zawsze, aby ten chłopiec stał się mężczyzną. - Utrzymywał głowę pochyloną, a oczy zamknięte. Moje ciało napięło się, aby wstać i krzyknąć, każdy mięsień przygotowywał się na zaatakowanie Hectora, nim Calder utonie pod wodą przed nami. Ale kiedy zaczynałam się ruszać, Hector uniósł głowę, wyciągając głowę Caldera z wody, rozbryzgując wszędzie krople. Mogłam zobaczyć stronę twarzy Caldera, gdy nabrał głęboko powietrza, klęcząc prosto, piękny uśmiech rozprzestrzenił się po jego twarzy. Zastygłam. Hector podszedł obok Caldera, spojrzał na niego i wydawał się osłabnąć lekko, ale odzyskał równowagę. Jego głos wydawał się o ton słabszy, kiedy zerknął na Caldera z wyrazem, który był mieszaniną złości i zdezorientowania. - CZY PORZUCASZ SZATANA? - zagrzmiał. - Tak, Ojcze - powiedział Calder, jego głos silny i czysty. - I wszystkie jego złe poczynania? Wszystkie pokusy? - Tak, Ojcze. - Czy zrzekasz się niegodziwego pożądania z ciała i z oczu? - Zrzekam się niegodziwego pożądania z ciała i z oczu, Ojcze. - Obiecujesz kochać święte metody bogów? - Tak, Ojcze.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Obserwowałam jak woda spływała z włosów i twarzy Caldera, kropelki moczyły jego koszulkę sprawiając, że oblepiała jego mięśnie. Było coś zażartego i szczęśliwego na jego twarzy i nie mogłam zgadnąć, o czym myślał. To było tak, jakby woda była jego częścią i nie tylko go oczyściła, ale również umocniła. Siedziałam zmieszana, nadal pełna strachu, ale dumna. - Więc oświadczam, że jesteś oczyszczony, nowy. Jesteś silny i czysty. Zesłany w spokoju. Idź naprzód w świętości. Calder wstał powoli, uśmiechając się do wiernych, a oni odwzajemnili uśmiech. Podszedł do miejsca obok ostatniego członka rady, gdzie znowu klęknął. Kiedy dwóch młodszych pracowników podeszło zabrać pojemnik, nie mogłam nic poradzić na zauważenie, że jeden z czarnymi włosami i jasnoniebieskimi oczami spojrzał na Caldera, jakby był bogiem. *** Tej nocy leżałam w łóżku, wyobrażając sobie Caldera na dole, leżącego w małym pokoju, dzieląc łóżko z domowymi psami. Próbowałam skupić się na własnej złości na niesprawiedliwość sytuacji, ale mój umysł wracał do wyobrażania sobie go, leżącego tam bez koszulki w świetle księżyca, oświetlającego jego złotą skórę. Był tak blisko. Chciałam zapytać go o wcześniej. Chciałam zapytać, co się stało podczas oczyszczania wodą, o czym myślał, czy był tak wystraszony jak ja. Był moim przyjacielem i chciałam z nim porozmawiać. Rzucałam się i obracałam przez jakiś czas. Planem Hectora było utrzymanie Caldera blisko, żeby mógł monitorować każdy jego ruch. Ale czy oczekiwał, że będę tak śmiała, aby zakraść się do niego w nocy, zwłaszcza po tym, jak właśnie został oczyszczony? Wiedziałam, że Hailey była dziś w nocy w pokoju Hectora. Może utrzymywała go zajętego. Moje stopy zsunęły się z łóżka, nim umysł mógł podjąć decyzję. Najwyraźniej moje ciało wiedziało czego chciałam, nawet jeśli mój umysł nie był pewny, czy to był taki mądry pomysł. Położyłam koc na końcu łóżka, pod kołdrą i uformowałam go w kształt człowieka, a potem podeszłam na palcach do drzwi i otworzyłam je bardzo cicho. Spojrzałam wzdłuż korytarza i kiedy nikogo tam nie zauważyłam, wykradłam się i zamknęłam za sobą drzwi. Musiałam przejść obok drzwi Hectora, żeby dostać się do dużych schodów, a kiedy tam dotarłam, zatrzymałam się i słuchałam. Usłyszałam męskie burknięcie i bardzo cichy hałas czegoś, co brzmiało jak skóra

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

obijająca się o skórę. Przemknęłam obok na górę schodów. Gdzieś w skrzydle obok usłyszałam ciche głosy. Przeszłam szybko w dół schodów i przez duży obszar dwukondygnacyjnego salonu. Przeszłam przez pustą kuchnię i przez tylny korytarz, aż stałam przez pralnią. Wszystko było teraz zupełnie ciche. Położyłam dłoń na gałce, przekręciłam cicho i otworzyłam z małym skrzypnięciem. Zastygłam i czekałam, a kiedy nie doszedł żaden inny dźwięk z domu, otworzyłam drzwi i wślizgnęłam się do środka. Dłoń powędrowała na moje usta, a ramię wokół mojej talii. Oczy Caldera były zmrużone na mnie. Wypuścił powietrze i zabrał dłoń z moich ust. - Jesteś szalona? - wyszeptał. Zarzuciłam wokół niego ramiona, zakopałam twarz w jego szyi i zaciągnęłam się jego pysznym zapachem, spokój przemył się przeze mnie. Pokiwałam głową jako odpowiedź na jego pytanie. Uwolnił oddech i owinął wokół mnie ramiona. Odchyliłam się i wyszeptałam: - Jesteś tak blisko. Nie mogłam spać. Ja... - Jego usta pochyliły się do moich i pocałował mnie namiętnie, jakby chciał mi powiedzieć, że czuł tak samo. Po kilku minutach, oderwał się od moich ust i przyłożył swoje czoło do mojego, oddychając szorstko. - Eden, nie możemy tego ryzykować. Hector jest... nie wiem, tak jak mówiliśmy, jest inny. Nie wiem, czy to tylko to, co zobaczył między nami, czy coś, co stało się na jego wędrówce, czy coś więcej. Ale jeśli mamy się stąd wydostać, musimy być bardzo ostrożni. - Wiem. Calder, co się dzisiaj stało? Tak bardzo się o ciebie martwiłam. Myślałam, że utoniesz. Nie wiedziałam, co robić. Położył palec na moich ustach, patrząc mi czule w oczy. - Wszystko było w porządku. Będę walczył, jeśli będę musiał, obiecuję. Ale musisz uwierzyć, że będę wiedział kiedy to będzie potrzebne a kiedy nie, w porządku? Pokiwałam. - Okej. Znowu się uśmiechnął. - Okej. - Spojrzał na minutę przez mój bark, a potem znowu na mnie. - Dzisiaj, Eden, kiedy moja głowa była pod wodą i mogłem tylko rozumieć słowa Hectora, ja... - przerwał na minutę, wydając się składać myśli. - Nie wiem, wypełniło mnie te uczucie spokoju, jakby mówiono mi, że

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

wszystko będzie dobrze. To było tak, jakby bogowie nie byli okrutni i krytyczni, tak jak Hector kazał nam wierzyć. Poczułem akceptację. Czułem, jakby oferowali mi siłę, żeby się stąd wydostać, by stworzyć nam życie. Ciężko to wyjaśnić. Brzmię jak pozbawiony tlenu? Brzmię na szalonego? Uśmiechnęłam się i pokręciłam głową. - Nie. To, co mówisz, jest pierwszą racjonalnie brzmiącą rzeczą, jaką kiedykolwiek słyszałam. Myślę, że szeptał do ciebie Bóg Miłosierdzia. Calder zachichotał. - To sprawiło, że wyraźniejsze jest dla mnie to, że musimy stąd odejść tak szybko, jak to możliwe. I dlatego... - Pocałował delikatnie mnie w usta. - ...nie możesz tu być. Wypuściłam powietrze. - Wiem. Pójdę za minutę. Ja tylko... tak bardzo cię potrzebuję, Calder. Chcę ciebie. Chcę całego ciebie. I chcę, żebyś miał całą mnie. Chcę ciebie... we mnie. - Moje oczy się rozszerzyły, tak jak jego. - Może, jeśli mnie weźmiesz i powiemy dla Hectora... każe nam odejść. - Cii, Eden - powiedział Calder, głaszcząc moje włosy. - Nie zabiorę ci dziewictwa, kiedy to ma cokolwiek wspólnego z Hectorem. A kiedy Hector kazałby nam dzisiaj odejść, musielibyśmy wrócić nad ranem błagając. - Jego szczęka drgnęła. - Kiedy odejdziemy, to musi być na dobre. Przytaknęłam. Wziął mnie za rękę i poprowadził do koca i płaskiej poduszki, która leżała na ziemi pod oknem. Dwa psy, nadmiernie przyjazne kundle, które nie zrobiły nic więcej, jak uniosły głowy i jęknęły cicho, położyły się na łóżkach dla psów przed dużą pralką, łóżka bardziej miękkie, niż te, co dostał Calder. Usiedliśmy na kocu, a Calder się położył, ciągnąc mnie z nim, więc leżałam na jego nagiej, umięśnionej klacie. Odwróciłam nos w stronę jego skóry i zaciągnęłam się. - Zawsze spałem na podłodze. To nie jest dla mnie trudne. Właściwie, widzisz to powiedział Calder, wskazując na okno. - Teraz mam idealny widok na księżyc i światła miasta. Nigdy wcześniej nie spałem obok okna. Nigdy nie miałem zimnego powietrza, które nadchodziło z otworów w podłodze - powiedział, wskazując na inną stronę pokoju. - Niedługo będziemy w tamtym mieście, pod tym samym księżycem. - Owinął wokół mnie ramiona i przyciągnął mnie mocno do siebie. - A kiedy wrócisz dzisiaj do swojego pokoju, będę wiedział, że jestem bliżej ciebie niż byłem wczoraj, a moje łóżko będzie miało twój zapach. - Uśmiechnął się do mnie, pochylił i pocałował mnie w czoło. - Na podłodze z psami, czy na łóżku dla króla - wyszeptałam w odpowiedzi. - Wybiorę ciebie, Calder. Będę spała na łóżku z gwoździ, jeśli to będzie znaczyło, że mogę cię dotykać.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Nie dawaj Hectorowi żadnych pomysłów. Zaśmiałam się cicho. - Mam to na myśli. Zrobiłabym tak. - Oparłam się na jednym łokciu, żebym mogła lepiej widzieć jego twarz. - Myślisz, że jest tam dla nas życie? Calder zatrzymał się na chwilę, patrząc na mnie. - Zamierzam stworzyć tam dla nas życie. Miejsce dla ciebie i dla mnie. A do tamtego czasu, tak, będę wierzył, że jest. Założyłam nogę na jego i znowu się w niego wtuliłam. - Pewnego dnia będziemy tak spać każdej nocy. - Uniosłam głowę, patrząc na niego. - Tak - zgodził się. Wyraz na jego twarzy był bardzo poważny, gdy odsunął kawałek włosów z mojego policzka. - Kocham cię, Eden. Zamrugałam na niego, moje serce podjęło lot. - Też cię kocham - wyszeptałam. Leżeliśmy tam razem, cicho, słowa „kocham cię” wydawały się unosić w powietrzu nade mną, jak cicha muzyka. Po kilku minutach odchyliłam się i spojrzałam na niego smutno. - Lepiej będę wracać. Pokiwał. - Jeśli ktokolwiek cię zobaczy, powiedz im, że byłaś w kuchni. Pewnie ci nie uwierzą, ale... Usiadłam na kolanach. - Nie pozwolę, żeby ktokolwiek mnie zobaczył. - Zawahałam się na sekundę. - Nienawidzę obserwować, jak on ci grozi Calder wypuścił powietrze. - Jest w porządku. Wykorzystuje mnie, żeby udowodnić coś dla innych. Tak długo, jak wiem, że jesteś silna, mogę grać w jego grę. Muszę wiedzieć, że nie martwisz się o mnie, okej? Pokiwałam. - Okej. - Okej. - Calder patrzył na mnie przez chwilę, a potem zmarszczył brwi. - Nie lubię wysyłać cię stąd, nie wiedząc, czy wrócisz bezpiecznie do pokoju. - Usiadł i obydwoje wstaliśmy. Calder pochylił się i pocałował mnie delikatnie w usta. - Kiedy wrócisz do pokoju, wyjrzyj przez okno na księżyc. Będę na niego stąd patrzył. - Odsunął kawałek włosów z mojej twarzy. - Tak długo, jak obydwoje będziemy pod tym samym księżycem, zawsze znajdziemy drogę do siebie. Bóg Miłosierdzia nie stworzyłby tego w inny sposób.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Roześmiałam się cicho i pochyliłam się, żeby ostatni raz pocałować go w usta. - Dobranoc. - Dobranoc, wilcu. Otworzyłam cicho drzwi i prześlizgnęłam się przez nie. Zakradłam się cicho przez duży pokój i po schodach. Kiedy dotarłam na górę, drzwi Hectora nagle zaczęły się otwierać i wślizgnęłam się szybko do pokoju naprzeciwko jego, pustego pokoju gościnnego. Przykleiłam się do ściany, moje serce biło potrójnie. Jeśli Hector pójdzie korytarzem do mojego pokoju, spojrzy do środka i zauważy, że mnie nie ma? Zacisnęłam mocno oczy. Usłyszałam jak Hailey mówi coś z pokoju Hectora, a jego głos odpowiedział, gdy wrócił do środka. Zerknęłam zza rogu i zobaczyłam, że jego drzwi nadal były otwarte. Przeszłam szybko obok nich na palcach i do mojego pokoju, gdzie otworzyłam drzwi i zamknęłam je cicho za sobą, uwalniając głośno oddech. Odrzuciłam pościel, usunęłam kołdrę i wsunęłam się. Nawet nie dwie sekundy później, moje drzwi otworzyły się i wylało się światło z korytarza. Otworzyłam jedno oko, wystarczająco, aby zobaczyć sylwetkę Hectora stojącą w drzwiach, gapiąc się na mnie. Nadal udawałam, że śpię. Po długiej minucie moje drzwi zamknęły się i usłyszałam oddalające się kroki. Przesunęłam się na plecy, próbując zwolnić szalejące bicie serca. Czy Hector sprawdzał mnie przed tym? Dreszcz przesunął się po moim kręgosłupie. Nadal, nie mogłam nic poradzić na uczucie wdzięczności za małą ilość czasu, którą miałam z Calderem. I wdzięczność, że mnie nie złapano. Odwróciłam się w łóżku i wyjrzałam za okno, moje serce zwolniło w spokojny rytm, kiedy patrzyłam się na pełnie wiedząc, że Calder również na nią patrzył.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Rozdział czternasty Calder Następnego ranka obudziłem się, kiedy wschodzące słońce uderzyło mnie w oczy przez niezasłonięte okno obok łóżka. Zasłaniając się, wyszedłem na zewnątrz przez tyle drzwi, gdzie rosa nadal błyszczała na ziemi. Zniknie za niecałą godzinę i nikt inny, kto śpi później niż piąta trzydzieści, nie będzie nigdy wiedział, że ona w ogóle tam jest. Poszedłem do rzeki, gdzie Hector nadal nalegał, żebym się mył. Klęknąłem na kocu, obmyłem twarz i dmuchnąłem mocno, wywołując krople wody odlatujące ode mnie w różnych kierunkach, lądując w wodzie w stu małych pluskach. Pochyliłem się i użyłem wody, aby obmyć głowę i kark, a potem potrząsnąłem głową jak pies, wysyłając krople wody w powietrze, aby znowu wylądowały w wodzie. Uniosłem koszulkę, żeby osuszyć twarz i szyję, a potem ruszyłem w stronę przybudówki, całą drogę za nią, tam gdzie były chatki pracowników, około jedną czwartą mili dalej. Zatrzymałem się i zerknąłem na główną chatę za mną. Nikt nie wstanie przez co najmniej godzinę. Na zasadach Hectora, musiałem wędrować do i od przybudówki, odkąd wprowadziłem się do głównej chaty, ale kto będzie wiedział, jeśli użyję małej łazienki na tyłach domu? Wróciłem do głównej chaty i poszedłem cicho do małej łazienki, do której jedynie zerknąłem, gdy szedłem do pralni. Zamknąłem za sobą drzwi tak cicho, jak to możliwe, a potem rozejrzałem się. Nie było tu prysznica, tylko toaleta i umywalka. Nigdy wcześniej nie używałem wewnętrznej instalacji, ale łatwo było zrozumieć co było czym. Plus, często słyszałem wystarczająco rzeczy, za którymi inni tęsknili, ci, którzy przybyli z dużej społeczności i muszą mieszkać w chatkach pracowników. Mogłem zobaczyć dlaczego. Obróciłem uchwyt na umywalce i woda zaczęła się wylewać. Wzdrygnąłem się lekko do tyłu, a potem obróciłem uchwyt w górę, obserwując jak woda wylewa się jeszcze szybciej. Pozwoliłem jej lecieć przez minutę, tylko obserwując ją i dziwiąc się, jak o wiele prostsze sprawiłoby to życie ogólnie. Gdy obserwowałam jak woda wypływa, pomyślałem o tym niedorzecznym systemie nawadniania, który stworzyłem do nawadniania nasion. Tak bardzo, jak Hector mówił o poświęceniu i życiu na lądzie, to pewnie śmiał się w środku na zwyczajną głupotę tego, na co wpadłem. Nagle ten system nawadniania wydawał się całkowicie niedorzeczny, gdy wyobraziłem sobie siebie przy rzece, noszącego gałęzie

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

miesiącami, moje mięśnie paliły, a słońce parzyło mnie w głowę. Zacząłem się śmiać tak cicho jak to możliwe, opierając się o umywalkę, gdy opanowałem moją wesołość. Śmiałem się, ale musiałem. To było albo to, albo płacz w upokorzeniu. Kiedy już się opanowałem, zwyczajnie obserwowałem przez kolejną minutę lecącą wodę, a potem cicho ją zakręciłem. Płynąca woda sprawiła, że zrozumiałem jak bardzo potrzebowałem opróżnić pęcherz, więc użyłem toalety, a potem pociągnąłem za mały, srebrny uchwyt. Woda zawirowała i spłynęła do otworu, a następnie znowu się wypełniła, gdy ja stałem tam, gapiąc się w dół jak jakiś jaskiniowiec, który widzi nowoczesny świat po raz pierwszy. Co tak naprawdę było pewnie całkiem poprawne. Znowu to spłukałem, dziwiąc się, kiedy woda zawirowała i zniknęła. Gdy tam stałem, uderzyło mnie to, czym będzie dla mnie wkroczenie do dużej społeczności. Jeśli byłem niedowierzający przez pracowanie toalet i umywalki, to czym dla mnie będzie załapanie wielu nowych i przytłaczających rzeczy na raz? To nie będzie to samo dla Eden - ona żyła z bieżącą wodą i elektrycznością przynajmniej całe życie. I moją pracą było zajęcie się nią, obrona jej. Będę pewnie wyglądał jak nieudolny głupiec. Złość przemknęła przeze mnie, kiedy zrozumiałem jak bardzo nieprzygotowanymi zostawił nas Hector, by dokonać jakiegoś wyboru w naszym życiu, innego niż życie tutaj, w Arkadii, do końca naszych dni. Oparłem się o umywalkę, wyobrażając sobie ufające oczy Eden. Wypełnił mnie cel. To będzie przytłaczające, tak, ale nie pozwolę Hectorowi decydować więcej o kursie mojego życia. Jeśli wielka powódź naprawdę nadejdzie, będę zmyty, ale przynajmniej będę zmyty w posiadaniu własnej wolności, a Eden również zostanie z nią zmyta. I gdziekolwiek skończymy - w Elizjum albo w piekle - skończymy razem. Użyłem mydła, by umyć ręce, pocierając miękki płyn między dłońmi i patrząc jak się pieni. Jedyne mydło, jakiego kiedykolwiek użyłem, było domowej roboty mieszaniną ziół i olei i nigdy się tak nie mydliło. Osuszyłem powoli ręce i studiowałem siebie w lustrze. Nie mieliśmy w naszym domu luster - próżność była grzeszna - więc rzadko widziałem swoje odbicie. Studiowałem siebie teraz, odwracając twarz pod różnym kątem, dotykając ciemnego zarostu na szczęce i przybliżając się, żeby ocenić zęby. Dobrze dbałem o zęby, zawsze czyszcząc je dokładnie szorstką ścierką i solą oraz żując liście mięty. Miałem szczęście, że były takie białe i proste jak te Eden. Nie wszyscy w Arkadii mieli tyle szczęścia jeśli chodzi o zęby. Otworzyłem cicho drzwi, a potem zamknąłem je za sobą. Kiedy się odwracałem, męski głos powiedział:

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Już łamiemy zasady? Jak rozczarowująco. Obróciłem się i Clive Richter, jeden z członków rady, stał tam, z zadowolonym z siebie wyrazem na zapuszczonej, małej twarzy. Nie lubiłem szczególnie żadnego z członków rady, mimo że nie miałem z nimi osobistej styczności, ale Clive wydawał się być najmniej lubianym z nich wszystkich. Siedział przed Świątynią tydzień po tygodniu, próbując ukryć ziewanie i ciągle sprawdzając coś w kieszeni, w czasie gdy patrzył pogardliwie na pracowników. Nie wiedziałem, czy ktoś inny to dostrzegł, ale ja tak. Najwyraźniej Clive Richter miał o sobie wysoką opinię i całkiem niską opinię o nas. Wziąłem głęboki wdech, uspokajając oddech. - To był nagły wypadek. Clive zaśmiał się kpiąco. - Możesz wrócić do własnych... chatek, aby zająć się tam twoimi nagłymi wypadkami. - W przyszłości tak zrobię - powiedziałem mocno, a potem zacząłem go wymijać. Clive chwycił moje ramię i zatrzymałem się nagle, przesuwając powoli głowę, aby spojrzeć na jego małą rękę trzymającą ciasno moje przedramię. Spojrzałem w dół na niego, około dwanaście centymetrów mniejszego ode mnie i gorąca złość mnie wypełniła. Ten mężczyzna, który pewnie w jakimkolwiek innym miejscu na ziemi nigdy nie ośmieliłby się mnie dotknąć, pomyślał, że może mnie tu pokonać. Chwyciłem go za rękę i obróciłem go dookoła, uginając ramię za jego plecami w sposobie, w którym Xander i ja bawiliśmy się w walkę, gdy byliśmy dziećmi - tylko, że teraz się nie bawiłem. Zakrztusił się dźwiękiem bólu, a ja pochyliłem się do jego ucha. - Nigdy. Więcej. Mnie. Nie. Dotykaj. - Pochyliłem się jeszcze bliżej. - Nigdy. Więcej. Clive wypuścił mały, zbolały śmiech, więc zgiąłem jeszcze mocniej jego ramię, a on wykrzyczał: - Okej, okej, puść mnie. Odepchnąłem go mocno, a kiedy się odwrócił, jego twarz była czerwona od gniewu. - Będziesz żałował sprawiania, że wyglądałem jak głupiec - wysyczał przez zęby. - Prawdopodobnie - powiedziałem. - Ale nawet jeśli będę ukarany, to było tego warte. A ty i tak byłeś głupcem długo przed tym, nim tu przyszedłem. - Odepchnąłem go na bok, gdy go mijałem, wracając do „mojego” pokoju, gdzie czekałem aż Hector wezwie mnie jak psa, którym najwidoczniej chciał, abym był.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

*** Deszcz zaczął padać kilka minut po tym, jak wróciłem do pralni, duże krople rozbijały się o szybę obok mojego łóżka. Włożyłem ręce do kieszeni i wyjrzałem za okno, zastanawiając się, jak ochronić Eden od deszczu, gdy opuścimy to miejsce. Moje myśli zostały przerwane przez nagły dźwięk zawodzącego alarmu, który rozbrzmiał przez głośnik na zewnątrz głównej chaty. To były ćwiczenia powodziowe. Moje ciało napięło się, otworzyłem drzwi i wyszedłem na korytarz. Ludzie już opuszczali główną chatę, członkowie rady i ich rodziny zmierzali szybko do frontowych drzwi. Hector stał w dużym, głównym pokoju, uśmiechając się pogodnie i uspokajając ludzi, którzy obok niego przechodzili. - Nie bądźcie zmartwieni. Bogowie nas chronią. To tylko ćwiczenia, żebyśmy byli przygotowani kiedy nadejdzie powódź. Reszta jest zabezpieczona, bądźcie spokojni. Szukałem Eden, ale nigdzie jej nie widziałem. Może już opuściła chatę. Przesunąłem się do frontowych drzwi, gdy zagrzmiał głos Hectora. - Calderze Raynesie. Zacisnąłem szczękę i odwróciłem się powoli. - Wymagam twoich usług tutaj, wodniku - powiedział Hector. Wróciłem tam, gdzie stał, ludzie mijali mnie, gdy ostatni z nich wypełnili drzwi, mała dziewczynka płakała w ramionach matki. - Tak, Ojcze? Co mogę dla ciebie zrobić? - Możesz tu poczekać, dopóki nie upewnisz się, że wszyscy bezpiecznie się wydostali powiedział. Muszę iść i uspokoić moją przyszłą pannę młodą. Musi być przerażona. Nie lubi małych pomieszczeń. Sprawiłem, że mój wyraz twarzy był pusty i nic nie powiedziałem. Jakby on wiedział jakąkolwiek rzecz o Eden. Nic nie wiedział. Dla niego była tym, kim chciał, aby była: własnością. Ale stałem w bezruchu, gdy obserwowałem jak odchodzi. Zamknął za sobą drzwi, a ja podszedłem szybko do okna, żeby zobaczyć jak rozkłada parasolkę i obchodzi chatę, idąc do drzwi, które prowadzą do dużej piwnicy pod ziemią. Poszedłem szybko w stronę skrzydła domu dla członków rady i zawołałem: - Ktoś tu jest? Ćwiczenia powodziowe. - Zatrzymałem się i była tam tylko cisza, więc

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

otworzyłem pierwsze drzwi i zerknąłem do środka, wołając jeszcze raz: - Ćwiczenia powodziowe. Znowu spotkała mnie cisza, więc wszedłem do środka, oglądając się za siebie. Natychmiast dostrzegłem portfel na komodzie i podszedłem do niego szybko. W środku były pieniądze: trzy dwudziestki, dwie piątki i siedem jedynek. Zawahałem się chwilowo, ale potem wyciągnąłem dwie dwudziestki, jedną piątkę i trzy jedynki. Moje serce obijało mi się mocno o żebra i adrenalina pompowała we mnie. Usłyszałem kroki przed drzwiami i odwróciłem się. Duke, większy z dwóch kundli przybiegł truchtem do pokoju, skomląc na moją rękę o pieszczenie. Wypuściłem powietrze. - Hej chłopcze. - Drapałem przez minutę jego głowę, uspokajając tempo serca. Wsadziłem pieniądze do kieszeni, położyłem portfel na komodzie i opuściłem pokój, zamykając za sobą drzwi. Zrobiłem podobne przeszukiwanie innych pokoi, wracając z trzema więcej dwudziestkami, trzema dziesiątkami i dwunastoma jedynkami. Byłem śmiały w kradzieży, ale musieliśmy opuścić to miejsce jak najszybciej. Byłem w stanie zaryzykować przepytywania o ich brakujące pieniądze, jeśli to znaczyło, że Eden, Xander i ja mogliśmy odejść o wiele szybciej. Nikt nie mógł udowodnić, że to ja. Gdy przechodziłem przez kuchnię, zauważyłem plastikową torbę na ladzie, zawierającą jakieś krakersy. Wyrzuciłem krakersy do śmieci i włożyłem pieniądze do torby. Zacząłem iść w stronę frontowych drzwi, kiedy dostrzegłem, że drzwi do biura Hectora były lekko uchylne. Wahałem się przez sekundę, ale potem odwróciłem się i wszedłem do dużego pokoju. Podszedłem od razu do biurka Hectora i otwierałem szuflady jedna po drugiej, szukając pieniędzy. Żadnych nie znalazłem i nic nie dotykałem. Wszystko w jego szufladach było ułożone, tak jak wszystko na biurku, a ja nie chciałem nic niszczyć. Był dziwny, jeśli chodziło o jego rzeczy. Podszedłem do dużej szafy na dokumenty obok okna i próbowałem otworzyć szuflady. Były jednak zamknięte na klucz, wszystkie oprócz tej na dole. Zawahałem się, prostując się i nasłuchując, myśląc, że mogłem coś usłyszeć. Po cichej minucie otworzyłem szufladę i zobaczyłem jedynie pliki. Przechyliłem głowę, żeby przeczytać nagłówki i zobaczyłem, że każda miała imię każdego członka rady, wszystkich sześciu. Zmarszczyłem brwi i zacząłem przetrząsać papiery. Z przodu każdego pliku był wycinek z gazety. Wyciągnąłem pierwszy, członka rady nazwanego Rodney Sarber. Przeskanowałem artykuł i zobaczyłem, że był o tym, jak Rodney prowadził duże ministerstwo w mieście Kansas, gdzie najwidoczniej defraudował pieniądze z własnego kościoła. Artykuł mówił o skandalu i ukazywał wypełnionego łzami Sarbera, który prowadzony był w kajdankach. Odłożyłem artykuł i przeszukiwałem inne pliki, chcąc przeczytać inne artykuły, kiedy

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

usłyszałem znowu ten sam hałas przed biurem Hectora. Zamknąłem cicho szufladę i podszedłem na palcach do drzwi, gdzie otworzyłem je i wyszedłem zamaszyście, jakbym miał każdy normalny powód, aby tam być. Mężczyzna sam w sobie, Rodney Sarber, stał przed biurem Hectora. Zmrużył oczy, gdy mnie zobaczył. - Co ty tutaj robisz? - Hector kazał mi sprawdzić chatę, by upewnić się, że wszyscy wyszli - powiedziałem spokojnie. - W jego biurze? Otworzyłem dłoń, pokazując mu klucz do piwnicy. - Hector tego zapomniał - wyjaśniłem. - Chcę się tylko upewnić, że nie zatrzaśniemy się tam wszyscy. Rodney patrzył od mojej dłoni do oczu i kiwnął szybko. - Więc idź. Będę za tobą. - Jestem pewny, że nie będziesz, ty cholerny tchórzu. Udałem się do frontowych drzwi i wsadziłem torbę pieniędzy pod kamień obok domu, gdzie raz Xander i ja siedzieliśmy, czekając, aby zobaczyć Eden po raz pierwszy, wiele lat temu. Ciężkie, betonowe drzwi od piwnicy skrzypnęły, gdy za nie pociągnąłem, i zszedłem przez pięć schodów, gdzie wszyscy czekali, ciała przyciśnięte do ciał, w miejscu, które nie bardzo mieściło dwieście ludzi. Pracownicy ustawieni byli w jednej sekcji, a członkowie rady i ich rodziny stali niedaleko Hectora, który stał na małej platformie z tyłu. Obok niego był magazyn, który przechowywał jedzenie zachowane na zimę. Przestrzeń była dobrze zbudowana, żebyśmy mogli wszyscy być razem, gdy nadejdzie powódź, nikt z nas nie zostanie zmyty. Wszyscy będziemy trzymać się za ręce, gdy woda w końcu przedostanie się przez piwnicę i zacznie wypełniać pomieszczenia poniżej powierzchni ziemi. Nie powinniśmy się bać - raj czekał. Będziemy poprowadzeni do Elizjum przez Hectora i Eden, gdzie wszyscy będziemy patrzeć na ziemię, która znów się zacznie, rządzona przez nowych ludzi. I nie mogłem teraz zrobić nic oprócz nadziei, że to wszystko było dużym kłamstwem. I nadal ta myśl nie tylko przynosiła nadzieję, ale także żal i złość. Kiedyś wierzyłem, prawda? A teraz kłamstwo wydawało się okrutne i umyślne, chcące skrzywdzić mnie i okraść z życia. Gdy stałem tam między chmarą ludzi, poczułem jakbym wirował. Jedynymi dźwiękami był deszcz na zewnątrz, niespokojne dzieci i kilka płaczących dzieci. Rozejrzałem się po Eden i w końcu ją dostrzegłem, obok Hailey, po prawej stronie Hectora. Byłem wyższy niż większość ludzi wokół mnie, więc gdy wyciągnąłem szyję, dostrzegła

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

mnie i uśmiechnęła się, zerkając szybko w kierunku Hectora. Podążyłem za jej spojrzeniem i zobaczyłem, że Hector na nią patrzył, a potem spojrzał na mnie, kiedy zrobiła to Eden. Obydwoje szybko odwróciliśmy wzrok, a kiedy spojrzałem znowu na Hectora kilka minut później, jego kamienna twarz nadal skupiona była w moim kierunku. Stanąłem wyżej, odpowiadając instynktownie na to, co wydawało się jak męskie zagrożenie, mimo że po drugiej stronie bardzo, bardzo zatłoczonego pomieszczenia. Włosy na moim karku najeżyły się i pracowałem, żeby utrzymać oddech. Tyle ciał było między mną a Eden. Nie miałem jak się do niej dostać, jeśli bym potrzebował. Rozejrzałem się, szukając własnej rodziny, ale nie mogłem zobaczyć ich w tłumie. To nie mogło być dobre dla zdrowia May'i. Miałem przynajmniej nadzieję, że nie bała się. Zawsze byłem obok niej podczas tych ćwiczeń w przeszłości, ściskając dwa razy jej dłoń, po tym jak ona ścisnęła moją. Na zewnątrz deszcz wydawał się przybrać na intensywności, jakby wielkie ściany wody spadały z nieba. Hałasy wokół mnie ucichły, wszyscy patrzyli w górę, jak gdyby sufit nad nami miał dać jakikolwiek widok na to, co dzieje się na zewnątrz. - Bogowie zwyczajnie testują naszą cierpliwość, naszą wiarę w nich - krzyknął Hector przez hałas uderzającego deszczu. - Nie bójcie się. Właśnie tak będzie, kiedy nadejdzie wielka powódź! Wszyscy razem - będziemy się radować, ponieważ zostaniemy poprowadzeni do najbardziej wspaniałego miejsca. Wiemy, że to tylko ćwiczenia, ponieważ błogosławiona nie została jeszcze moja. Bez tego nie możemy być poprowadzeni do Elizjum. Bez tego nie jesteśmy kompletni. Bez tego nie jesteśmy jeszcze zrównoważeni. Hector opuścił głowę i zatoczył się lekko, członek rady sięgnął, aby utrzymać go w miejscu. Hector wskazał w górę, w kąt sufitu. - Tam. Tam woda zacznie kapać. - Znowu zamknął oczy. - Stanie się to bardzo, bardzo szybko potężnym wylewem i woda zacznie wypełniać to miejsce. - Uniósł ramiona. - Ale my nie będziemy się bać, bo poczujemy nad nami obecność bogów! - Potem opuścił ramiona i ucichł, wydając się wracać do siebie, gdy zwyczajnie stał, czekając i rozglądając się z małym, usatysfakcjonowanym uśmiechem na twarzy. Po tym, co wydawało się jak godziny, ale było pewnie trzydziestoma minutami, dźwięk spadającego deszczu ucichł i wydawało się, że wszyscy wypuściliśmy zbiorowo powietrze. - Możesz teraz otworzyć drzwi - zawołał Hector i mężczyzna, który stał obok schodów, poszedł na górę i popchnął drzwi.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Ludzie za mną pchali się do przodu i przesunąłem się szybko na bok. Wszyscy chcieli wydostać się na świeże powietrze i otwartą przestrzeń. Wszyscy zaczęli iść w stronę Świątyni, bo Hector zawsze dawał przemowę po ćwiczeniach powodziowych, a ja podążyłem za nimi, wiedząc, że niedługo będę blisko Eden, nawet jeśli będę musiał siedzieć na podłodze. Wszedłem do Świątyni i zająłem nowe miejsce, klęcząc obok krzesła jednego z członków rady. Kilka minut później wszedł Hector z Eden na ramieniu. Napiąłem się na widok jego, dotykającego ją, powtarzając w głowie już niedługo, już niedługo, w kółko i w kółko aż mogłem się rozluźnić, wyobrażając sobie pieniądze pod kamieniem przed główną chatą. Hector odprowadził Eden do jej krzesła i usiadła, a potem podszedł do podium, gdzie czekał aż wszyscy wejdą do Świątyni. - Moi ludzie - zaczął. - Wiem, że ćwiczenia powodziowe nie są najmilszym z doświadczeń, ale zawsze przypomina mi to, że bardzo, bardzo niedługo wszyscy będziemy stali w tamtym miejscu pod ziemią, wiedząc, że prawdziwa powódź jest nad nami, a świat jest zmywany. Wypełnia mnie pokorą to, że my wszyscy... - Machnął ręką dookoła. - ...zostaliśmy wybrani przez bogów. Jesteśmy błogosławieni. Więc te ćwiczenia napełniają mnie szczęściem, dumą oraz miłością do was wszystkich. Hector spojrzał w dół i nie mogłem zobaczyć, stąd gdzie siedziałem, jego wyrazu twarzy, ale wyobraziłem sobie, że był zamyślony, intensywny. - Bogowie wybrali mnie na waszego Ojca, obrońcę, przywódcę. Nic nie wypełnia mnie bardziej wdzięcznością i honorem niż to. - Znowu przerwał. - I nadal, tak jak każdy dobry ojciec, muszę czasami poprawiać zachowania swoich dzieci, mojej rodziny. W każdej posłusznej grupie musi istnieć dyscyplina albo nie ma tam zaufania, żadnej wiary w zasady, którymi musimy żyć. Wczoraj powiedziałem wam o bogach, stwarzających spokojną rzekę i niespokojne morze. Dzisiaj muszę zachować się w imieniu bogów i pomóc jednemu z naszych znaleźć drogę powrotną do spokojnych wód. Niestety jedno z moich dzieci zgubiło drogę, zmieniło kierunek, który polecili mu bogowie. Calder Raynes. - Hector odwrócił się w moją stronę, a ja odwzajemniłem spojrzenie, nie mrugając. Spojrzałem na widownię i ręka matki była na jej ustach, a głowa May'i zakopana była w pierś ojca. Zamknąłem na chwilę oczy, wziąłem głęboki wdech i otworzyłem je znowu. Hector nadal utrzymywał kontakt wzrokowy ze mną, gdy przemawiał do wiernych. - Mimo że jego chrzciny były wczoraj, Calder Raynes popełnił grzech samolubności i okazał

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

brak szacunku dla członka rady przez używanie wobec niego fizycznej przemocy. Hector zwrócił się do tłumu. - Czy przemoc fizyczna jest akceptowana od jednego z błogosławionych ludzi bogów? - Nie, Ojcze - powiedzieli ludzie. Hector spojrzał w dół. - Nie, nie jest. Czy wszyscy czujemy się bezpieczni tutaj, kiedy niezdyscyplinowana osoba żyje między nami? - Nie, Ojcze. - Czy grzech i nieposłuszeństwo wywołują nam krzywdę? - Tak, Ojcze. - Tak. Tak, wywołują. Więc boli mnie to, łamie mi serce, ale Calder musi klęczeć na desce kary przez resztę mojej przemowy, a potem musi służyć jeden dzień w ludzkim więzieniu pod ziemią za swoje wykroczenie. To boli mnie tak bardzo, jak będzie bolało ciebie, synu, mój kiedyś zaufany wodniku. Czułem wściekłość, niedowierzanie. Czułem, jakbym mógł rzucić się na Hectora. - Albo może - ciągnął Hector. - Jesteś taki samolubny, że masz kogoś innego, kto by zniósł za ciebie karę? Może... - Machnął ręką na tłum. - ...może twoją matkę? Zmusiłem się do nie wyrażania emocji. - Szczęśliwie zniosę moją karę, Ojcze - powiedziałem, mój głos szczególnie szorstki, nawet dla moich uszu. Usiadłem tam sceptycznie, gdy Clive Richter wstał po deskę, strzelając we mnie triumfującym spojrzeniem, kiedy obok mnie przechodził, a potem ułożył ją na podłodze po prawej stronie Hectora, gdzie miałem klęczeć zwrócony tyłem do ludzi, w poniżeniu i wstydzie. Czułem smutek, że moi rodzice i Maya muszę być tego świadkami i mogą uwierzyć w wzniesione przeciw mnie zarzuty. Ale nie mogłem czuć wstydu za to, co zrobiłem dla Clive'a. Powiedziałem, że szczęśliwie zniosę karę i tak zrobię.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Rozdział piętnasty Eden Chwycił mnie strach i przerażenie, kiedy Calder wstał powoli, jego szczęka była napięta, a oczy nieczytelne. Poszedł do deski i zaczął na nią klękać. Zatrzymał się, jego oczy zmrużyły się na coś na desce i przebrnęło przez niego zdezorientowanie. Ale stąd, gdzie byłam, nie mogłam stwierdzić, co widział. Jego oczy przesunęły się do Clive'a Richtera i gapił się na niego, kiedy klękał, bardzo chwilowy przebłysk bólu przesunął się po jego twarzy, nim jego twarz znowu stała się pusta. Co się działo? Nie rozumiałam. Moje ciało pochyliło się, chcąc iść do niego na własną odpowiedzialność, ale jego oczy strzeliły do moich, ostrzegając mnie, bym pozostała w bezruchu. Położyłam dłonie na kolanach i oderwałam żałośnie wzrok. Jego wiadomość była jasna: jeśli cokolwiek powiem, to pogorszy rzeczy dla niego i dla mnie. Byłam bezsilna. Chciałam krzyczeć. Kiedy znowu na niego spojrzałam, moje oczy rozszerzyły się w szoku, kiedy zobaczyłam krew spływającą po metalu pod kolanami i goleniami Caldera. Taki rodzaj kary był już używany wcześniej w Świątyni, ale nigdy nie pojawiało się krwawienie. Coś było nie tak. Coś zostało zrobione tej podstawce, żeby wywoływała uraz. Ale nadal Calder to znosił, jego plecy były proste, a ciało nie poruszające się, ale zauważyłam pot spływający po jednej stronie jego twarzy. Zabierało mu to wiele wysiłku, żeby tam klęczeć, cierpieć, bez pokazywania tego na twarzy. Nie wiedziałam, czy utrzymywał wyraz spokojnej obojętności na twarzy dla mnie, dla siebie, czy dla ludzi wokół niego, ale najwyraźniej drogo go to kosztowało. Och, Calder. Przez następną godzinę siedziałam cicho, torturowana w środku, w czasie gdy Calder klęczał przede mną, krew ściekała, aż spłynęła z metalu na marmurową podłogę sceny jakby w zwolnionym tempie, krew spływała kropla po kropli, odbijając się echem po pomieszczeniu w czasie momentów ciszy. Hector prawił kazanie, cytując w większości ze Świętej Księgi o samolubności, szatanie i tych, którzy popełniali grzechy. Słyszałam tylko kilka słów tu i tam, gdy wygłaszałam własną modlitwę do bogów, aby byli litościwi, wysłali Calderowi siłę i sprawili, żeby czas mu szybciej

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

minął. Kiedy już nas tu nie będzie... kiedy będziemy bezpieczni, powiedziałam w myśli do Caldera, zamierzam spojrzeć na twoje blizny, które z pewnością będą na twoich kolanach i nogach, pamiętając o odwadze, jaką pokazałeś, podczas gdy formowały się rany i NIE zamierzam czuć smutku. Zamierzam czuć jedynie jedną rzecz. Dumę. Gdy wróciłam do siebie, Hector wygłaszał końcową modlitwę, tłum przemawiał z nim. Rozejrzałam się na ludzi i zauważyłam, że wielu z nich patrzyło niezręcznie w stronę Caldera, gdy krew spływała powoli po marmurowej podłodze. Spojrzałam na mężczyzn - niektórzy z nich o wiele więksi i silniejsi od Hectora. To jest złe i nikt z was nic nie robi, pomyślałam. Nikt. Znalazłam rodzinę Caldera w grupie i zobaczyłam jego ojca i matkę wyglądających poważnie, a twarz May'i zwrócona była w pierś ojca. Znalazłam w grupie Xandera i wyraz jawnej nienawiści był na jego twarzy, kiedy patrzył się na Hectora. Złapałam jego wzrok, jego wyraz złagodniał trochę i kiwnął głową, jakby chciał powiedzieć: Mamy plan. Trzymaj się. Hector w końcu zwrócił się do Caldera. - Możesz powstać, wodniku. - Spojrzał w dół na krew. - Bogowie uważali, że potrzebujesz mocniejszej kary za twoje przestępstwa. A kim jesteśmy, żeby się z nimi sprzeczać? - Rozejrzał się po tłumie, najwidoczniej nikt nie wierzył, że byli kimkolwiek, aby się z nimi sprzeczać. - Ale ostatecznie krew przestanie cieknąć i rany się zagoją. Jeśli nauczyłeś się czegoś z twoich czynów, wtedy fizyczny ból był opłacalny. Był opłacalny, wodniku? - Tak, Ojcze - powiedział Calder mocnym, niezachwianym głosem. Hector zatrzymał się. - Bardzo dobrze. Możesz powstać i stanąć przed rodziną. Proszę, zaoferuj im przeprosiny. Calder pozostał przez minutę w bezruchu, w końcu pochylając się i kładąc dłonie na podłodze, nim uniósł jedno kolano, a potem drugie, każde przyklejone lekko, zanim wyciągnął przerwane ciało. Zobaczyłam w nim cierpienie, nim znowu się uspokoił i wstał powoli, prostując każdą nogę. Moje oczy, zablokowane wtedy na jego twarzy, przesunęły się do jego kolan i uniosłam ręce do ust, żeby nie krzyknąć. Ciało było przecięte i okaleczone, jakby każdy metalowy wybój na podstawce został tak spiłowany, aby każdy był kawałkiem ostrego, wyszczerbionego metalu. Małe strumienie krwi wypływały z każdej rany. Calder stanął w pełni i odwrócił się w stronę wszystkich. - Oferuję wam moje przeprosiny za samolubne zachowanie i przepraszam, że musieliście tolerować to, co się tu dzisiaj stało. Będę rozważał moje działania, kiedy będę siedział w więzieniu.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Teraz odwrócić się i także zaoferuj przeprosiny radzie - polecił Hector. Calder odwrócił się powoli. Nie spojrzałam znowu na jego nogi. Patrzyłam jedynie na jego twarz. Nie patrzył na mnie. Jego oczy były skierowane na Clive'a Richtera, kiedy powiedział: - Oferuję wam moje przeprosiny i żałuję potrzeby udowodnienia, że niektórzy ludzie na tym świecie są silniejsi od innych. Moje działania były czysto samolubne. Clive zmrużył oczy, ale pozostał cicho. Hector machnął ręką, żeby wskazać, że rada powinna zacząć wychodzić ze Świątyni. Każdy wstał i wyszedł. Utrzymywałam głowę wysoko, nie nawiązując z nikim kontaktu wzrokowego, kiedy wychodziliśmy z budynku. Spojrzałam jeszcze raz w tył, gdy wchodziłam do powozu, który zawoził Hectora i mnie do Świątyni każdego tygodnia i zobaczyłam Caldera idącego przejściem, jego nogi zamazane czerwienią, patrząc prosto przed siebie, kiedy miałam dosyć. *** Spędziłam resztę dnia w pokoju, siedząc na łóżku dotknięta żalem. Co Calder czuł w tej chwili? Opatrywali mu nogi czy siedział sam, krwawy i zaniedbany? Nie wiedziałam jak mogę znieść niewiedzę, ale wina wypełniała mnie na tą myśl. Calder był jedynym, który cierpiał. Godzinę lub coś po kolacji, było ciche puknięcie w moje drzwi i wstałam, żeby otworzyć. To była Hailey. - Wszystko w porządku? - spytała, biorąc moje ręce w swoje, gdy usiadłyśmy na łóżku. Nie mogłam nic na to poradzić. Łzy podeszły mi do oczu i pokręciłam głową. - Widzę sposób, w jaki na niego patrzysz, Eden. Wszyscy widzą. Moja twarz się załamała i wypaliłam: - Kocham go, Hailey. Jestem w nim zakochana. - Nie myślałam o mówieniu tego, ale podnosząca na duchu twarz Hailey sprawiła, że włócznia potrzeby przecięła mój kręgosłup. Byłam zdesperowana, aby z kimś porozmawiać. Twarz Hailey zbladła. - Och, Eden. Jak mogłaś? Jak mogłaś do tego dopuścić? - Nie mogłam nic na to poradzić. Nie było nic, co mogłam zrobić, żeby to zatrzymać. - Powinnaś trzymać się od niego z daleka. Pokręciłam głową. - Nie chciałam. Nie chciałam niczego innego, jak być z nim.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Hailey siadła prościej, zaciskając przez sekundę usta. - Więc byłaś samolubna. Położyłaś nas wszystkich w okropnej pozycji. Zaryzykowałaś naszą przyszłość - nasze przeznaczenie - przez podążanie za własnym, samolubnym sercem. Poczułam łomot w duszy i ciężkość przycisnęła mi się do piersi. - Jeśli tylko zdobyłabym miejsce w raju przez odrzucanie pragnień mojego serca, to odrzucam raj - wykrztusiłam przez łzy. - A co z resztą nas? Wstałam. - Co z resztą z was? Wszyscy polegacie na mojej nędzy dla własnego wybawienia? Chcielibyście, abym poświęciła najgłębsze sercowe pragnienia, żebyście mogli rządzić wiecznie z bogami? Czy to też nie jest samolubne? Hailey wstała. - Ty także będziesz rządzić wiecznie z bogami, Eden. - Nie chcę rządzić z bogami, jeśli to znaczy, że będę musiała to robić bez Caldera. Wolę spłonąć w piekle - wysyczałam. Walka wydawała się odejść od Hailey, gdy jej ramiona opadły i spojrzała w lewo, na okno. - To po części moja wina. Dałam ci zbyt wiele wolności i zobacz, co się stało. Łzy znowu zaszczypały mnie w oczy. - Byłaś jedyną, która kiedykolwiek była tu dla mnie miła... jedyną, która kiedykolwiek... która kiedykolwiek pokazała mi jakąś miłość. - Sięgnęłam po rękę Hailey, ale ona się odsunęła. Proszę, Hailey, byłaś dla mnie jak matka, kiedy tak bardzo jej potrzebowałam. Proszę, nie nienawidź mnie. Proszę, spróbuj zrozumieć. Proszę, pomóż mi - wyszeptałam ostatnie zdanie. - A kto pomoże nam? Zamrugałam na nią. - Co, jeśli Hector myli się co do powodzi? Co, jeśli... co, jeśli ona nie nadejdzie? Pokręciła głową. - Nadejdzie. Hector, on... wie rzeczy. Jego małżeństwo z tobą i przepowiednia powodzi są jedynymi rzeczami, które nigdy się nie zmieniły. Jest bardzo pewny, więc ja też. Spojrzałam na podłogę, łzy spływały po moich policzkach. - Przepraszam. - Nie wiedziałam, co innego powiedzieć. Spojrzałam znowu na nią. - Proszę, proszę nie mów Hectorowi o tym, co powiedziałam. - Nigdy nie powiem Hectorowi. Ukarałby nas obie. I właściwie.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Spojrzałam w dół, zawstydzona. - Powiem wszystkim, że nie czujesz się dobrze i nie będzie cię dzisiaj na kolacji. Myślę, że tak będzie najlepiej - powiedziała. - Okej - wychrypiałam, wiedząc, że mówiła, że nie chce już mnie tego dnia widzieć. Hailey odwróciła się i wyszła z pokoju. Wsunęłam się do łóżka, umieściłam twarz w dłoniach i łkałam. Byłam taka szczęśliwa, kiedy Hailey i jej chłopcy pozostali w naszym skrzydle w głównej chacie, mimo że wróciła Matka Miriam. Ale teraz Hailey również była mną zniesmaczona. Poczułam się ogarnięta samotnością i rozpaczą. Zeszłam na dół, nasłuchując dużą jadalnię, gdzie słyszałam dźwięki wszystkich jedzących kolację. Otworzyłam cicho frontowe drzwi i przeszłam przez frontowe schody do roślin pod nimi. Rozejrzałam się, a potem sięgnęłam do zarośli, usuwając złożony kawałek papieru. Wsadziłam go do kieszeni spódnicy i wróciłam do pokoju, gdzie go rozłożyłam. Eden, Myślę, że się zgodzisz, że po tym, co się dzisiaj stało, musimy odejść stąd jak najszybciej. Dwa miesiące od teraz to najdłużej. Kiedy usłyszysz wołanie jastrzębia, trzy razy pod rząd, pauza, a następnie dwa razy, to będziesz wiedziała, że to jest czas, aby spotkać się ze mną i z Calderem nad źródłem. Upewnij się, że nikt za Tobą nie podąży. W międzyczasie, jeśli zobaczysz jakieś pieniądze leżące gdzieś i jeżeli nie będzie zbyt ryzykowne branie ich, zrób to. Będziemy potrzebowali wszystkiego, co możemy dostać, każdego grosza. Xander Dwa miesiące? Wzięłam głęboki, roztrzęsiony wdech. Dwa miesiące wydawały się jak nieznośny czas do czekania; nie miałam wyboru, jak spróbować być cierpliwą. Postaram się jak najlepiej będę mogła, aby nie patrzeć na Caldera z miłością, którą czułam w sercu. I będę się modliła, aby następne dwa miesiące minęły bez incydentów. Nie położyłam tego listu z tymi od Caldera, tymi, z którymi nie mogłam się rozstać. Zamiast tego zapaliłam świeczkę nad komodą i trzymałam papier za krawędź, gdy się palił. Kiedy pozostał tylko mały, spalony róg, pozwoliłam mu opaść na duży, szklany pojemnik, w którym była świeczka. Zdmuchnęłam ją, podeszłam do okna i stałam tam zwyczajnie, patrząc się przez nie, myśląc o Calderze i próbując wyobrazić sobie nas daleko, daleko stąd.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Rozdział szesnasty Calder Siedziałem w celi więziennej na samym końcu piwnicy. Nigdy tu wcześniej nie byłem, ale słyszałem, że było to zimne, nędzne małe miejsce, które sprawiało, że szybka skrucha była łatwym wyborem. To, co słyszałem, było prawdą. Było to małe i zimne pomieszczenie, była zardzewiała studzienka, do której można się wysikać, i stęchły, zgniły smród w powietrzu. Jedyną rzeczą do siedzenia była wąska, betonowa ławka, na której teraz siedziałem z wyciągniętymi prosto, pulsującymi nogami. Skrzywiłem się, kiedy dostosowywałem je, wdzięczny, że nie musiałem teraz utrzymywać w środku bólu. Ktoś przetarł i przerobił wyboje na tamtym kawałku metalu i stawiałem na Clive'a Richtera. Ale jeśli myślał, że dam mu przyjemność z widzenia mojego bólu, to był w błędzie. Dziury w moich nogach się uleczą, nieważne jak krwawo teraz wyglądają. Usłyszałem klucz w zamku grubych, metalowych drzwi i spojrzałem w górę, kiedy mała, starsza kobieta z kędzierzawymi, białymi włosami została wpuszczona, a potem drzwi zostały zamknięte i zablokowane. - Matko Willa - powiedziałem, zaczynając wstawać. Wypuściła dźwięk zniecierpliwienia i machnęła ręką, wskazując, że powinienem siedzieć. Opadłem z powrotem. Otworzyła dużą, zrobioną szydełkiem torbę, którą miała przewieszoną przez ramię i zaczęła wyjmować małe woreczki z materiału oraz małą miskę, która wyglądała, jakby kiedyś była pewnego rodzaju kamieniem. Gdy mieszała razem przeróżne składniki z małą ilością wody w misce, mocny, zielny zapach uniósł się wokół mnie. Zaczęła rozdrabniać to i mieszać wszystko razem, aż było to ciemną, zieloną pastą. Podeszła do mnie bliżej i umieściła się niżej, gdy sprawdzała moje nogi, robiąc dźwięki wyrażające dezaprobatę, gdy używała delikatnie dłoni, aby odwracać je w jedną stronę i w drugą. - Bogowie nie mieli z tym nic wspólnego - powiedziała, prawie do siebie. - Masz, weź to. Pomoże z bólem. - Podała mi małe opakowanie proszku i drewniany dzbanek, który odkorkowała. Wypij wszystko. Wsypałem proszek z opakowania do buzi i napiłem się z dzbanka, opróżniając go. Moje

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

ciało natychmiast się ociepliło, a pulsowanie w nogach wydawało się osłabnąć. Westchnąłem i oparłem głowę na ścianie. Poczułem jak coś zimnego jest aplikowane na moje nogi, ale nie spojrzałem w dół. Po minucie Matka Willa zapytała: - Co na tym świecie zrobiłeś, żeby zdenerwować Hectora? - Ja... myślę, że mu zagroziłem, wyzwałem go - powiedziałem, moje oczy nadal były zamknięte. Moja głowa zaczynała odpływać, ale w dobry sposób. Była cicho przez dość długi czas. - Musisz więc odejść. Rzeczy jedynie się dla ciebie pogorszą. Otworzyłem ociężałe oczy i spojrzałem na nią. Krystalicznie czyste, niebieskie oczy spotkały moje i tylko gapiłem się na nią przez kilka sekund. Jej skóra była szorstka i zmarszczona, włosy kruche i czysto białe oraz miała tylko kilka zębów, ale przysięgam, że w jej oczach była tak młoda, jak dziewczyna. - Zamierzam sprawić, że rzeczy się polepszą - powiedziałem. Pokręciła głową, nakładając więcej zimnej pasty na moje rany. - Na stałe zmartwiłeś równowagę. Rzeczy nie mogą zostać polepszone. Nie. Powinieneś teraz odejść. Pokręciłem głową. - Są tu ludzie, których kocham. Pokiwała, wyciągając stertę białych pasków. - Więc jeszcze więcej powodów dla ciebie do odejścia. Tak szybko, jak zostaniesz stąd uwolniony, zacznij iść i nie zatrzymuj się, aż będziesz bardzo daleko. Pokręciłem znowu głową, powietrze wokół mnie wydawało się migotać. - Nie mogę tego zrobić. Są tu ludzie, którymi muszę się zająć. Matka Willa westchnęła głośno. - Poświęciłeś się w tym życiu, Calderze Raynesie... - Nałożyła pasek z materiału na moje kolano i związała go z tyłu. - ...czy o tym wiesz, czy nie. - Nie rozumiem - powiedziałem zmieszany. Mój język wydawał się gruby i pracowałem, by uformować słowa. Te krystaliczne oczy spotkały moje. - Byłeś bardzo młody. Musisz nie pamiętać przybycia tu. Pokręciłem lekko głową, próbując zrozumieć.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Przybycia tu? Nie. Ja i Maya, my się tu urodziliśmy. Matka Willa zaśmiała się cicho i pokręciła głową. - Tak. Maya, tak. Nie ty, Calder. Ty się tu nie urodziłeś. Ale tak samo należysz do Hectora. A teraz przeciwstawiłeś mu się, zagroziłeś mu, a on nie zostawi tak tego. Więc, jeśli chcesz chronić ludzi, których kochasz, musisz odejść, słyszysz mnie? - Dlaczego? Co? Ja nie... Matka Willa pokiwała i klepnęła mnie lekko w stopę. - Darem dla nich - tym byłeś. Tak idealnym chłopcem, tak bardzo, bardzo pięknym, żeby zrównoważyć niedoskonałość, którą dali twojej siostrze. Poczułam jakby mgła przechodziła mi przez głowę i nie mogłem przez nią przejść, aby chwycić się własnych myśli albo oddzielić te, które się liczyły od tych, które nie. Z pewnością ta starożytna kobieta była szalona albo cierpiała na jakiś rodzaj obłędu. - Jesteś naprawdę stara - udało mi się jakoś powiedzieć, moje słowa były bełkotem. Matka Willa zarechotała głośno i nadal owijała paski białego materiału wokół moich nóg. - Ty też kiedyś będziesz. Pokręciłem głową. - Będę? Ktokolwiek będzie? - Tak myślę - powiedziała, wyglądając na lekko zdezorientowaną, nim jej wyraz znowu się oczyścił. Pokiwała głową. - W pewnych rzeczach... tak. Nie miałem pojęcia, o czym ona mówiła, ale nie obchodziło mnie to. Nic nie wydawało się liczyć oprócz ciepła przepływającego przez moje żyły i nieobecność bólu. Znowu zamknąłem oczy. - Podoba ci się tu, Matko Willo? Minutę zabrała jej odpowiedź. - Myślę, że tak. Jest tu dla mnie miejsce. I... - Nachyliła głowę w stronę moich nóg. ...zarabiam na utrzymanie. Tutaj jestem użyteczna. Pokiwałem głową. Nigdy nie leczyła mnie Matka Willa, ale słyszałem, że kobiety, które tu rodziły, śpiewały swoje modlitwy i wiele ran nie zaleczyłoby się, gdyby nie jej zioła i oczywiście, tak jak mówił zawsze Hector, uleczająca wola bogów. Tylko, że ta część wydawała się teraz do kwestionowania. - Ale ty, Calder, nie ma potrzeby dla chłopca, takiego jak ty, aby ukrywać się w miejscu, takim jak to. - Ukrywać się? To właśnie robią tu ludzie? - Moje słowa wydawały się składać razem.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Tak. I czasami potrzebujemy schronienia. Ten świat jest bolesny. Niektórzy ludzie szukają miejsca, aby gdzieś należeć. - Pokręciła głową. - Ale nie wtedy, kiedy włączona jest etykieta z ceną. Zmarszczyłem brew, nowa fala ciepła przebrnęła przez moją krew. - Jaka jest cena schronienia tutaj, Matko? Przestała robić to, co robiła i spojrzała na mnie, jej blade oczy błyszczały. - Śmierć - powiedziała tak zwyczajnie, że słowo prawie nie zostało przetworzone. - Wiele śmierci. Pokój zapulsował wokół mnie. Wszystko czego chciałem, to spać. - A kiedy stąd odejdziemy? - spytałem. - Życie - powiedziała. Słowa unosiły się w moich myślach, składając się razem, a następnie znowu odsuwając. Nie mogłem ich połączyć, nie mogłem zrozumieć znaczenia. Zamiast tego zamknąłem oczy i odpocząłem. To, co wydawało się jak kilka minut później, klepnęła mnie w stopę. - Wszystko zrobione. To utrzyma z dala infekcję. Miej je na sobie, nawet jeśli będą swędzieć - przynajmniej tak długo, jak tu będziesz - potem usuń bandaże, wyczyść je i zamień. Kiedy będą mokre, nałóż suche. Moje oczy były takie ciężkie, ale i tak je otworzyłem i nawiązałem z nią kontakt wzrokowy. - Dziękuję, Matko Willo - wybełkotałem. - Bardzo ci dziękuję. Pokiwała, patrząc na mnie smutno. A potem wymamrotała, jakby do siebie: - Tak bardzo próbowałam pomóc mu zrozumieć jego dar, a nie to przekręcić. - Ból przeszedł przez nią, sprawiając, że niemożliwie wyglądała jeszcze starzej. Zmarszczyłem brwi, kiedy pakowała rzeczy do torby. Chciałem zadać jej więcej pytań, ale byłem taki zmęczony. Pozwoliłem znowu zamknąć się oczom i tym razem ciemność mnie przejęła, obrazy wydawały się przychodzić do mnie w ciemności własnego umysłu: duże, plujące węże; Eden, wyginająca plecy w przyjemności, jej usta otwarte, gdy jęczała moje imię; oraz woda, która zmieniła się z cienkiego strumyczka do powodzi, ciągnąc mnie pod spód w ciemność tak głęboką, że wiedziałem, że nigdy więcej się nie poświęcę. *** Większość dnia przespałem w tym małym pudle. Matka Miriam, skwaszona kochanka

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Hectora, dostarczała mi posiłki. Umieszczała moją tacę na podłodze, zabierała pustą, a potem szybko wychodziła. Nie próbowałem nawiązać z nią rozmowy. Nie było sensu i ona sprawiła, że było to wyraźne, iż i tak nie będzie otwarta na subtelności. Następnego dnia, kiedy moja głowa była czysta od ziół, które dała mi Matka Willa, Matka Miriam również dostarczyła mi kopię Świętej Księgi i umieściła ją na podłodze wraz z posiłkiem. Położyłem ją na ławce, ale nigdy jej nie otworzyłem. Kiedy drzwi otwarte zostały przez jednego z synów członków rady następnego popołudnia, wyłoniłem się na słońce, mrużąc oczy i cofając się od jasnego światła wokół mnie. - Hector powiedział, że powinieneś iść prosto na pole, gdy już się umyjesz. Zajęło mi minutę przyzwyczajenie oczu, a potem zwyczajnie odszedłem od chłopca bez odpowiedzi. Usiadłem obok rzeki, usuwając bandaże, które nałożyła Matka Willa, przyglądając się nadal otwartym ranom. Zmyłem brud z włosów i ciała, a potem nałożyłem bandaże, które zostawiłem do wyschnięcia na słońcu. Do czasu, gdy zacząłem iść na pole, słońce było wysoko na niebie i świeciło na mnie. To było dobre uczucie. Bycie czystym i w świetle słońca sprawiało, że znowu czułem się jak człowiek. Gdy przechodziłem obok jednej chatki, ręka sięgnęła, chwyciła mnie i zaciągnęła za sobą. Potknąłem się, klnąc cicho, a potem spojrzałem na intensywny wyraz twarzy Xandera. - Wystraszyłeś mnie jak cholera. - Przepraszam. Mamy tylko kilka minut. Nie chcę, żeby ktoś zobaczył jak rozmawiamy. - Czemu nie? Jesteśmy przyjaciółmi. To nie byłoby dziwne, aby widzieć jak rozmawiamy. Xander zatrzymał się. - Pewnie masz rację. Myślę tylko, że lepiej jeśli nie będziemy przywoływali do tego faktu uwagi. Lepiej mi, kiedy ludzie mnie nie obserwują. Już obserwują ciebie i nie ma powrotu. - Myślę, że lepiej jak będziemy zachowywać się zupełnie normalnie. Przyciągniesz więcej uwagi, jeśli nie będziemy. Xander wydawał się niecierpliwy. - Okej, dobra. Pokiwałem. - Okej, więc chodźmy. Żadnego ukrywania się za chatkami. Xander zerknął na moje nogi, a potem obydwoje zaczęliśmy iść w stronę pola. - Jak się masz?

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- W porządku. Obolały, ale w porządku. - Klęczenie na polu nie będzie łatwe. - Przeżyję. Jaki jest nasz następny ruch? Xander przesunął ręką przez włosy i rozejrzał się. - Kristi była w stanie załatwić nam pięćset dolarów w gotówce. Nie ma dużo pieniędzy, pracuje jedynie na straży strażników na niepełnym etacie, więc to najlepsze, co mogła zrobić. - To niesamowite. Okej. Więc mamy ponad sześćset dolarów. Jak daleko nas to zaniesie? - Niedaleko. Kristi zaoferowała nam dodatkowy pokój w swoim mieszkaniu, ale niedługo się przeprowadza, wyjeżdża na czteroletni uniwersytet, więc nie będzie jej, jeśli nie odejdziemy za parę miesięcy lub coś. Powiedziała, że może mieć trochę sugestii odnośnie miejsc, w których możemy się zatrzymać, jeśli zajmie nam to dłużej. Pokiwałem. - Więc myślisz, że zajmie nam to parę miesięcy, aby być gotowymi do odejścia? - Tak, ale nie dłużej. Rzeczy jedynie się dla ciebie pogorszą i dla Eden. Plus, przygotowania do ślubu już się zaczęły. Eden będzie miała osiemnaście za ile, trzy miesiące? Wypuściłem ostry wydech. - Trochę mniej. Xander był cicho przez minutę. - Okej, więc weźmiesz to, co będziesz mógł, bez bycia złapanym. Biżuterię, pieniądze, cokolwiek będzie można sprzedać. Im dłużej będziemy musieli znaleźć pracę, tym lepiej, bo będziemy musieli użyć pieniędzy na jedzenie do tamtego czasu. - Zerknął na mnie. - I żadnego chodzenia obok Eden. Nie możemy ryzykować. Wypuściłem powietrze i pokiwałem. - Musimy też powiedzieć Eden. - Zrobiłem to. Mam nadzieję, że będzie miała sposób na dotarcie do pokoju Hectora i zobaczenie, co może znaleźć tam cennego. Zacisnąłem szczękę, patrząc przed siebie. - Nie chcę jej nigdzie blisko pokoju Hectora. Xander pokręcił głową, patrząc na mnie i marszcząc brwi. - To na nasze przeżycie, Calder. Pokręciłem głową. - Nie. Szybciej znajdę sposób na dostanie się do jego pokoju niż wyślę tam Eden.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Dobra. Obmówimy szczegóły. Tak jak powiedziałem, już rozmawiałem z Eden. Powiedziałem jej, żeby była ostrożna. Będzie gotowa spotkać się z nami nad źródłem tak szybko, jak dam jej sygnał. Uniosłem brew. - Jaki jest sygnał? Uniósł ręce do ust i bardzo cicho naśladował wołanie jastrzębia. Roześmiałem się, pomimo powagi sytuacji. - Nieźle. Tylko że jak będziemy w stanie wskazać, czy to ty, czy jastrząb? Xander mrugnął. - Wiem. To praktycznie nie do odróżnienia. Mężczyzna musi czasami ćwiczyć, żeby utrzymać zajęty umysł, kiedy chodzi sam godzinami dziennie. - Jesteś mężczyzną wielu talentów. Naprawdę, jak będziemy wiedzieć, że to ty? Xander spoważniał. - Zrobię to trzy razy pod rząd, pauza, a potem dwa razy. Pokiwałem. - Okej. - Spojrzałem za siebie i dookoła. - Lepiej pójdę. - Taa. Zatrzymałem się. - Xander, myślisz, że możesz mi w czymś pomóc? Muszę zobaczyć Eden raz jeszcze, nim nie zobaczę jej miesiące. Xander syknął. - Nie, Calder. Musisz trzymać się z dala od Eden. Nawet nie patrz w jej kierunku... - Wiem. Tak zrobię. Tylko jeden raz. Proszę. To pomoże nam przejść przez następne miesiące. Obiecuję. Xander spojrzał w dół, najwyraźniej niezadowolony moją prośbą. - Dobra. Poćwiczymy raz wymknięcie się jej z pokoju i spotkanie nas nad źródłem. Pokiwałem. - Dziękuję. Tylko że chcę się spotkać z nią sam. - Taa, tak jakby zrozumiałem, że nie jestem zaproszony. Uśmiechnąłem się. - Dziękuję. Xander kiwnął.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Podziękuj mi, kiedy będziesz stąd odchodził. - Tak zrobię. Musimy się znowu spotkać. Mam inne rzeczy, o których chcę z tobą porozmawiać. Ale muszę teraz iść na pole, nim będę poszukiwany i Hector zmusi mnie do spania dzisiaj na wyszczerbionym metalu. Xander wzdrygnął się i pokiwał. - Usiądziemy obok siebie tak jak zawsze rano na śniadaniu i wymyślimy miejsce spotkania. Przytaknąłem, uśmiechnąłem się i znowu zacząłem iść w stronę pola. Xander cicho wydał za mną dźwięk jastrzębia, a ja roześmiałem się cicho, kręcąc głową. Xander tak długo był moim przyjacielem. Nie mogłem wyobrazić sobie życia bez niego. Nasz plan musiał wypalić, musieliśmy się stąd wydostać. Ból w moich nogach był niczym w porównaniu do tego w moim sercu, kiedy rozważałem bycie oddzielonym od Eden przez więcej niż kilka miesięcy. Nasz plan musiał zadziałać, musiał.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Rozdział siedemnasty Eden Usiadłam na łóżku ze Świętą Księgą Hectora w moich rękach, nie czytając, ale grając w grę, gdzie zadaję pytanie odnośnie przyszłości, a potem otwieram ją w przypadkowym miejscu i używam palca, żeby na oślep wskazać słowo, potem otwieram oczy i używam słowa, żeby dać odpowiedź. To była gra, w którą grałam z jednym pytaniem albo drugim, odkąd byłam młoda. Byłam dziecinna, wiem, ale byłam znudzona. - Czy Calder i ja będziemy żyć długo i szczęśliwie? - wyszeptałam. Otworzyłam księgę, zamknęłam oczy i użyłam palca, żeby umieścić go gdzieś na stronie. Otworzyłam oczy. Słowo dokładnie pod moim palcem to „być może”. - Być może? - burknęłam na głos. - Naprawdę? - Syknęłam. - Najlepszy wybór z trzech wymamrotałam, zaczynając otwierać księgę znowu na przypadkowym miejscu. Puknięcie w drzwi wzdrygnęło mnie i usiadłam opierając się o poduszkę, i uniosłam książkę, jakbym ją studiowała. - Wejść - zawołałam. Matka Miriam otworzyła drzwi, trzymając coś białego i zwiewnego w dłoniach. Położyła to na krańcu łóżka. - Twój welon - powiedziała, ta sama pogarda obecna była w jej głosie, co przez całe moje życie. - Och - powiedziałam, moje serce tonęło. - Cóż, dziękuję. Matka Miriam pokiwała. - Dziewczyna, która go przyniosła, ta zwyczajna, chciała, żebym powiedziała ci, że koronka na dole może wydawać się ciężka, ale tylko dlatego, że użyte były w jej zdobieniu specjalne kamienie. Powtarzała to sześć czy siedem razy. Zgaduję, że martwiła się, że będziesz narzekać powiedziała, wywracając oczy i trzęsąc głową, jakby doświadczała jakiś tortur przez to, że w ogóle musiała z nią rozmawiać. Wzdrygnęłam się lekko. Oddałabym wszystko, by porozmawiać z Mayą przez parę chwil, by poznać dziewczynę, którą Calder tak dziko kochał.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Dziękuję - powiedziałam zwyczajnie, przesuwając się na łóżku i bawiąc się miękkim materiałem. Matka Miriam obserwowała mnie przez sekundę, a potem odwróciła się, by wyjść. - Dlaczego tak bardzo mnie nienawidzisz? - spytałam rzeczowo, nadal patrząc się na welon. Matka Miriam odwróciła się znowu do mnie, z małym wyrazem na twarzy. - Przepraszam bardzo? Spojrzałam na moje palce na białej siatce, a potem z powrotem na nią, utrzymując kontakt wzrokowy. - To tylko... nigdy nic ci nie zrobiłam. Tak mocno próbowałam sprawić, żebyś była dumna z tego, że jestem najlepszą pianistką, jaką mogę być. Próbowałam być miła i posłuszna. Ja... próbowałam sprawić, żebyś mnie pokochała. A ty nigdy nie okazałaś mi czułości, ani razu. Dlaczego? Co tobie zrobiłam, żebyś patrzyła na mnie z taką nienawiścią? Matka Miriam była cicho przez sekundę, wydając się decydować, czy odpowiedzieć mi, czy nie. W końcu jej oczy wydawały się przyćmić. - Zabrałaś go ode mnie - powiedziała zwyczajnie. Zmarszczyłam brwi, ból wypełniał mnie, mimo że chciałabym otrząsnąć się z bycia zranioną dawno temu przez Matkę Miriam. - Byłam tylko małą dziewczynką - powiedziałam. Spojrzała na mnie od góry do dołu. - Jednak już nie jesteś, prawda? Potem odwróciła się i wyszła z mojego pokoju, zamykając za sobą cicho drzwi. Siedziałam tam przez minutę, gapiąc się na miejsce, w którym stała, zastanawiając się nad niesprawiedliwością życia i miłości. I zastanawiając się, czy jeśli bogowie byli prawdziwi, to dlaczego nie interweniowali w takich sytuacjach, gdzie ja kochałam Caldera, a Miriam kochała Hectora? Może jeśli chociaż trochę by się wtrącili, to wszyscy moglibyśmy mieć miłość, jaką chcieliśmy. Ale bogowie nie byli zainteresowani naszymi błahymi problemami, tak myślę, nie kiedy mieli większe problemy, jak powodzie i głód oraz jak dokładnie skończyć ze światem. Moje oczy powędrowały do welonu na końcu łóżka i znowu go dotknęłam, wyobrażając sobie palce May'i przyszywające koronkę do materiału, przymocowując każdą perełkę z najwyższą troską, kompletując welon, który ostatecznie zabierze mnie od jej brata. Potarłam palcem po jednej z większych pereł. Maya nie nazywała ich perełkami. Nazywała

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

je kamieniami. Sześć albo siedem razy, powiedziała Miriam. Zostały użyte specjalne kamienie. Patrzyłam się na welon przez kolejne kilka sekund, a potem podniosłam go i zaczęłam przesuwać palcami przez siatkę, czując koronkę i kamienie szlachetne, aż doszłam do miejsca, gdzie nie było wszytych żadnych perełek, ale był twardy kawałek, który wskazywał, że było coś wszyte między koronkę. Moje serce przyspieszyło. Poczułam coś płaskiego i twardego, coś koło rozmiaru monety. Przysunęłam zęby do koronki i rozerwałam ją. Co mnie to obchodziło? Było to piękne, ale nigdy tego nie założę. Wsadziłam palec w małą dziurę i rozerwałam bardziej. Moje palce dotknęły czegoś gładkiego, więc odwróciłam kawałek siatki górą do dołu i mały, gładki kamień wypadł na moje kolana, prawie tak idealnie okrągły i gładki, jak każda perła, którą Maya użyła na welon. Zassałam oddech i uniosłam ręce do ust. Przegląda wszystkie kamienie, aż znajdzie najbardziej gładki, który będzie mógł dać wybrance. Potem pokazuje go jej, jako dowód jego miłości Podniosłam kamień i uniosłam go do piersi, trzymając go tam przez kilka minut, gdy moje serce wybuchnęło szczęściem. Wzięłam kamień i umieściłam go pod poduszką, kładąc go w moim „gnieździe”. - Tak - wyszeptałam. - Akceptuję ciebie. Tysiąc razy tak. - A potem uśmiechnęłam się do siebie, gdy umieściłam z powrotem poduszkę na moim ofiarowaniu miłości. Chwyciłam znowu welon i wsunęłam palce w miejsce, z którego usunęłam kamień. Po sekundzie poczułam dwa, bardzo małe kawałki papieru i chwyciłam je między palce, wyciągając oba. Pierwszy był mały. Odwinęłam go szybko, mój oddech znowu się urwał. W środku narysowany był nasz kamień nad źródłem i liczba dwanaście napisana nad nim, w środku pełni księżyca. Zmarszczyłam brwi, zerkając na kalendarz na ścianie. Dzisiaj była pełnia. Calder chciał się dzisiaj ze mną spotkać - o północy - nad naszym źródłem. Moje serce znowu przyspieszyło, praktycznie potykając się o siebie. Drugi kawałek papieru był jeszcze mniejszy i mówił: „Otwórz ostrożnie” małymi literami. Zrobiłam to i kiedy odwinęłam ostatni róg, spojrzałam na mały stos białego pudru. Pod napisane były trzy literki „Z”. Proszek usypiający? Dla Hectora? Siedziałam tam minutę dłużej, patrząc na rzeczy, mój umysł pracował. Wiedziałam, że nie byliśmy gotowi jeszcze odejść, więc on chciał mnie po prostu zobaczyć. A ja chciałam zobaczyć go - desperacko. I aby zrobić to bezpiecznie, musiałam wsypać ten proszek do wieczornej herbaty Hectora.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Jednak zrobię cokolwiek trzeba. Zrobię wszystko, aby zobaczyć się z Calderem. - Dziękuję, Maya - wyszeptałam. - Dziękuję za bycie taką odważną. - Chciałabym powiedzieć jej to osobiście. *** Później tamtej nocy, po tym jak ostrożnie wsypałam biały proszek do herbaty Hectora i dałam mu ją, kiedy czytał przed kominkiem, a potem sennie poszedł schodami do łóżka, wyszłam ostrożnie przez okno. Myślałam o wyjściu przez frontowe drzwi, ale kilka członków rady było w domu, a ich oczy podążały za mną, kiedy przechodziłam przez główną chatę. Wracałam do pokoju dokładnie po Hectorze. Zostawiając uchylone lekko okno, zjechałam po dachu na plecach, ostrożna, aby nie wydać żadnego dźwięku, a potem, kiedy już byłam na odległej stronie domu, policzyłam do trzech i wskoczyłam szybko na jedyne drzewo, które było wystarczająco blisko. Zmusiłam się, żeby nie krzyknąć, kiedy ostra gałąź uderzyła mnie w bok, a ta, której się złapałam, zakołysała się niepewnie pod moją wagą. Zamiast tego uspokoiłam się i sięgnęłam po następną gałąź i następną, aż było bezpiecznie, by skoczyć na ziemię. Kiedy wylądowałam, światła samochodu skręciły do Arkadii i zassałam oddech, a potem ukryłam się za dużym pniem drzewa, zaciskając oczy. Jeśli wyszliby z samochodu i rozejrzeli się dokładnie, byłoby mnie łatwo dostrzec. Usłyszałam ciężkie kroki po lewej i zostałam w bezruchu, do czasu aż frontowe drzwi otworzyły się i zamknęły. Wypuściłam powietrze i pobiegłam szybko wzdłuż otwartej przestrzeni do kępy drzew, które prowadziły do ścieżki nad źródło. Moje ciało wypełnione było energią i podekscytowaniem, kiedy w końcu przesunęłam zarośla i weszłam do naszej oazy, oddychając ciężko, prawie zawrotnie. Stanęłam prosto i zastygłam. Był tam, stojąc, kąpiąc się w świetle księżyca oraz w blasku tuzina świec, które umieszczone były dookoła, mały uśmiech grał mu na ustach. Gapiłam się niespeszona, jego piękno wydawało się zbyt niezwykłe, żeby było prawdziwe. Spojrzałam w dół zawstydzona, nagle czując ciężar tej chwili. To może być ostatnia, jaką będziemy mieli, nim odejdziemy. Uniosłam oczy do jego i obydwoje poruszyliśmy się na raz, ruszając do siebie, aż podniósł mnie i obrócił. Odchyliłam głowę i roześmiałam się do czystego, nocnego nieba, gdy Calder zakopał twarz w moją szyję, jego uśmiech powiększał się przy mojej skórze.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Po minucie postawił mnie na nogi. Calder uniósł rękę do mojego policzka, a ja pochyliłam się do niego, zamykając oczy. - Wszystko w porządku? - wyszeptałam w końcu. - Tak się martwiłam. Twoje nogi... - Nie mogłam nic na to poradzić. Łzy zebrały mi się w oczach na wspomnienie obserwowania tego, jak doświadcza tak potwornego bólu. Calder pokręcił głową i użył kciuka, by otrzeć jedną łzę, która się wydostała. - Moje nogi są w porządku, Eden. Obiecuję ci. - Odchylił się i spojrzał na mnie, uśmiechając się lekko. - To moje serce boli od tęsknoty za tobą. Zaśmiałam się w połowie śmiechem, w połowie szlochem. - Też za tobą tęsknię. Tak bardzo. Myślałam, że umrę od obserwowania jak cierpisz. Calder pochylił się i wziął moją twarz w swoje dłonie. - Cii, już koniec. Pokiwałam głową, ale śluzówki się otworzyły i teraz łzy spływały mi po policzkach. - Nie martwię się o ciebie, ponieważ wiem jaka jesteś silna. Pokręciłam głową. - Spójrz na mnie. Nie jestem taka silna. Calder uśmiechnął się. - Tak, jesteś. Jesteś silniejsza od każdego mężczyzny, którego kiedykolwiek poznałem. Właściwie to... - Uniósł brew, rozbawienie tańczyło mu w oczach. - ...może naprawdę jesteś mężczyzną. Roześmiałam się, dziwny dźwięk w trakcie płaczu. - Przestań próbować mnie rozśmieszać. Czuję się teraz jak na płacz. Wyszczerzył się, ale jego oczy powędrowały po moich rysach. - Czekaj, nie, jesteś zbyt ładna na mężczyznę. Ale może muszę zbadać bardziej tę teorię. Pochylił się i pocałował mnie delikatnie, przesuwając językiem po moich ustach. - Mmm... i smakujesz zbyt słodko jak na mężczyznę - wyszeptał, odchylając się ode mnie, jego oczy pociemniały. Zamknęłam oczy, moje łzy się zatrzymały i uśmiech sprawiał, że kąciki moich ust unosiły się bardzo lekko. - Próbujesz mnie rozproszyć. Calder uniósł brew. - I... - Uniósł kawałek moich włosów i przysunął go do nosa, zamykając oczy. - ...pachniesz

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

o wiele lepiej niż większość mężczyzn. Roześmiałam się. To było takie dobre. Uśmiechnął się, a potem pochylił się znowu i pocałował mnie. Badaliśmy swoje usta przez długie minuty, obydwoje wzdychając z przyjemności. Calder przysunął ręce do moich piersi i złapał je delikatnie. Oderwał się od moich ust, wędrując ustami w dół mojego gardła, gdy odchyliłam głowę do tyłu. - Nie - powiedział. - To ostateczne. Z pewnością nie mężczyzna. Znowu roześmiałam się cicho, kończąc westchnięciem. - W każdym razie - powiedziałam, chcąc teraz zagrać w jego grę. - Wszystkie kobiety są tak silne jak mężczyźni. Musimy tylko być odnośnie tego cicho, żeby wasze wspaniałe ego nie ucierpiało. Calder uśmiechnął się przy mojej skórze. - Pewnie masz rację, co do tego - mruknął. - Hmm hmm - westchnęłam, dreszcze pojawiły mi się na skórze, gdy on kontynuował ocieranie i lizanie mojego gardła. - Cieszę się, że zdajesz sobie z tego sprawę. Calder uśmiechnął się, odsuwając kawałek włosów z mojego policzka. - Proszek usypiający... - Wsypałam go do herbaty Hectora. To było łatwe. Dwadzieścia minut później zasypiał na krześle. Matka Miriam odprowadziła go do łóżka. Calder pokiwał. - Poprosiłem Matkę Willę o więcej proszku, żeby dała mi go na ból. Nie mogłam nic poradzić na smutek, który znowu przebrnął przeze mnie. - Ból... Calder położył palec na moich ustach, uśmiechając się łagodnie. - Nie marnujmy więcej naszego czasu na rozmowę o tym. Mamy go tak mało. Nie możemy znowu ryzykować. Muszę tylko zobaczyć cię ostatni raz, nim znowu zostaniemy rozdzieleni na jakiś czas. Nie możemy marnować żadnej sekundy. Pokiwałam powoli. - Okej, spróbuję - wyszeptałam. Rozejrzałam się na migoczące świece. - Tak tu pięknie - powiedziałam. - Dziękuję. Kocham światło świec. Calder uśmiechnął się.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Nie mogę ci zbyt wiele teraz dać, wilcu. Ale światło świec jest jedyną rzeczą, której mogę wiele dostarczyć - powiedział, śmiejąc się lekko. Uśmiechnęłam się, a potem spoważniałam. - Czy ktokolwiek będzie ciebie szukał? Pokręcił głową. - Nie. Na razie nie, tak myślę. Śpię w namiocie dla chorych i Xander podmienił się ze mną dzisiaj miejscami. W ciemności nikt nie będzie mógł stwierdzić, nawet jeśli mnie sprawdzą. Zmarszczyłam brew. Obydwoje tyle ryzykowaliśmy dla tej jednej nocy. - Okej. - Jak wydostałaś się z domu? - zapytał. - Wyszłam przez okno i szłam po dachu, aż dotarłam do dużego drzewa obok chaty. Calder odchylił się, wyglądając na zszokowanego. - Eden, to było niebezpieczne. Myślałem, że z proszkiem usypiającym będziesz mogła wyjść przez frontowe drzwi. Pokręciłam głową. - Wszyscy członkowie rady mnie obserwują. Czuję to. Hector im kazał... nie wiem, ale nie mogę tego ryzykować. Bezpieczniej było wyjść przez okno. Calder wyglądał przez minutę na zmartwionego, ale potem pokiwał i pochylił się, żeby mnie pocałować. Nagle byłam stracona dla wszystkich rzeczy oprócz Caldera. Czułam się odurzona jego smakiem. Jego zapachem - czystej wody i czymś, co na pewno było po prostu nim przemawiającym do głębokiej i sekretnej części mnie. To ożywiało mnie w jakiś niezbędny sposób, którego do końca nie rozumiałam. Kwitłam pod jego dotykiem, jak kwiat spijający ciepłe słońce, moje sutki stwardniały, uda się zacisnęły, a płeć zaczęła pulsować. Poczułam jak stwardniał przy moim brzuchu i jęknęłam w jego usta, wsuwając ręce w delikatne włosy na jego karku. On również jęknął, ten piękny, gardłowy dźwięk zawibrował mi na języku. Wilgoć umieściła mi się między nogami, a puls bił w tym wewnętrznym miejscu, które wołało o wypełnienie. Oderwałam się od ust Caldera, a on wpatrywał się we mnie spod ciężkich powiek. - Kochaj się ze mną, Calder. - Spojrzałam w górę i powiedziałam: - Właśnie tutaj, w miejscu, które jest tylko nasze. Pod tym księżycem. Wyraz Caldera był czuły, gdy pochylił się i znowu pocałował mnie delikatnie, a potem

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

odchylił się. - Zaakceptowałaś mój kamień? - spytał. Uśmiechnęłam się do niego i odpowiedziałam: - Tak. Jest wsadzony w moim gnieździe. Czy to znaczy, że jesteśmy małżeństwem? Calder wyszczerzył się. - Tak. Uśmiechnęłam się. - Nie koniecznie myślę, że stan Arizony zna prawo pingwinów. Calder zaśmiał się cicho. - Nie dbam o stan Arizony. To będzie prawem i będę żył z tym do końca życia. Uśmiechnęłam się znowu do niego. - A twoje przysięgi? Jakie są twoje przysięgi? Wziął mnie za ręce. Nad nami księżyc rzucał swój złoty blask na wszystko wokół nas, a ciepłe powietrze głaskało moją twarz. Przede mną stał najpiękniejszy mężczyzna, jakiego kiedykolwiek widziałam, mężczyzna, którego kochałam tak długo, jak tylko mogę pamiętać, ten, który odwzajemniał moją miłość. Wszystko wokół mnie, noc oświetlona cudami, wszystko wspaniałe i małe. Calder był cicho przez sekundę, jego oczy poruszały się po mojej twarzy, delikatny uśmiech był na jego ustach. - Eden, ślubuję to. Moje serce jest twoje. Moje życie jest twoje. Moje ciało jest twoje. Moja sztuka, moje marzenia. Posiadasz wszystkie części mnie i każdą z osobna. Wypuściłam głęboko powietrze i serce szarpnęło mi się w piersi. - A ja ślubuję to. Calder, moje serce jest twoje, tak jak moje życie, ciało, marzenia. Posiadasz wszystkie części mnie i każdą z osobna, w tym życiu i w jakimkolwiek innym. Calder uśmiechnął się do mnie czule, pochylił się, pocałował delikatnie mnie w usta, a potem przyciągnął mnie do siebie, owijając ramiona wokół mojej talii i unosząc mnie do jego wysokości. Śmiałam się i całowałam go w kółko i w kółko, umieszczając małe pocałunki na całej jego twarzy, gdy on także się śmiał. - Kocham cię, wilcu. - Też cię kocham, karmelku - powiedziałam, szczerząc się. Calder postawił mnie na ziemi. - Przyniosłam coś - powiedziałam.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Pokaż mi. Podeszłam do płóciennej torby, którą upuściłam przed skalnym wejściem i przyniosłam ją do trawiastego miejsca. Otworzyłam ją i wyciągnęłam duży, biały koc, który był trzymany w moim ślubnym powozie. Był specjalnie uszyty na moją noc poślubną: piękna kombinacja wełny, bawełny i obszyta srebrnymi nitkami. Błyszczały pod blaskiem księżyca. Rozłożyłam go na trawie, a potem spojrzałam na Caldera, który podchodził do mnie. Rozpięłam powoli koszulę i pozwoliłam jej spaść z ramion. Calder obserwował w ciszy, jego usta rozdzieliły się lekko, kiedy spotkały się nasze oczy. Zdjął własną koszulkę, rzucając ją na bok i podchodząc bliżej, aż obydwoje staliśmy tylko centymetry od siebie na trawie, obok koca. Woda pluskała cicho, liście szeptały w ciepłym powietrzu i dla mnie ta chwila wydawała się święta, ciepła, prawdziwa i właściwa. Usunęliśmy bardzo powoli resztę ubrań, aż obydwoje staliśmy przed sobą nadzy, jego oczy pieściły moją skórę, moje sutki stanęły, gdy jego oczy wędrowały po każdej części mnie. - Jesteś jak bogini - powiedział cicho Calder. Uśmiechnęłam się małym uśmiechem, moje oczy wędrowały po nim niespeszenie. Kochałam go i nie czułam wstydu. Podziwiałam jego muskularne ramiona i barki, jego płaski, wyrzeźbiony brzuch oraz wcięcia, które formowały „V” na każdej stronie kości biodrowej. Coś w tych liniach sprawiło, że moje ciało zacisnęło się w reakcji na ich widok. Były tak idealnie męskie, ukazując aluzję jego siły. Moje oczy kontynuowały podróż, wędrując powoli w dół po rzadkiej ścieżce ciemnych włosów, które prowadziły prosto do jego męskości, stojącej sztywno i twardo, celując w moją stronę. Moje oczy przeskoczyły w górę do Caldera i patrzył na mnie leniwie, jego wyraz twarzy był ciemny z pożądania. Pamiętałam instrukcje Hailey i uklękłam przed nim. Calder zassał oddech i powiedział moje imię, jego głos zachrypnięty i niepewny. Zauważyłam, że bandaże nadal owinięte były wokół jego nóg, ale nic nie powiedziałam. Wiem, że by tego nie chciał. Położyłam policzek na jego brzuchu, a potem odwróciłam twarz do jego skóry, wciągając jego zapach, a potem pochylając się powoli, żeby wyznaczać ścieżkę pocałunków, nim klękłam niżej. Oddech Caldera stał się ciężki i wsadził swoje palce w moje włosy. Wzięłam jego trzon w dłoń i pocałowałam jego czubek, wysuwając język, żeby go posmakować. Jęknął i nabrzmiał jeszcze bardziej w mojej dłoni, gdy ja czerpałam przyjemność z całkowitego posiadania go w tamtej chwili, czując się potężna, piękna i kochana.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Wzięłam jego czubek w usta i zassałam delikatnie, a Calder wydyszał moje imię, jego palce zacisnęły się na moim skalpie. Odsunął się ode mnie i wypuściłam dźwięk straty, gdy on klęknął tylko trochę sztywno, dostrzegłam - i wziął moje usta w głębokim, zdyszanym pocałunku. Kiedy w końcu się odsunął, wyglądał jak otumaniony, jego oczy tak mocno się rozszerzyły, że normalnie brązowe, były teraz prawie czarne. Calder spojrzał na koc obok nas i przesunęłam się, aż byłam w stanie się na nim położyć. Wpatrywał się we mnie przez chwilę, nim przesunął się na mnie i kontynuowaliśmy całowanie, jego skóra płonęła przy mojej. Między nogami byłam mokra, potrzebująca i zbolała. - Calder - wyjęczałam. - Potrzebuję cię. - Też cię potrzebuję, wilcu - wydyszał. - Ale też nie chcę, żeby to się kończyło. - Pochylił się i pocałował miejsce między moimi piersiami. - Chcę, żeby to trwało wiecznie. Odchyliłam głowę i wygięłam plecy, gdy jego ciepłe usta zamknęły się na moim sutku, ssąc delikatnie. Czułam pulsowanie przyjemności między nogami, gdy lizał stwardniały kamyk i przesuwał wokół niego językiem, a potem przesunął się do drugiego, gdzie kontynuował wspaniałą torturę. Dyszałam jego imię i owinęłam nogi wokół jego bioder, przyciskając się w ciepło jego twardości. Odsunął usta od moich piersi i wygiął do tyłu szyję, jęcząc. Calder przesunął się na bok, więc jego waga była na kocu i skierował jedną rękę na dół, rozsuwając mi nogi. Znowu jęknęłam, otwierając się dla niego, a kiedy jego palec zanurkował do środka, iskra przyjemności wystrzeliła przez moją płeć. - Och! - wydyszałam, wyginając się z koca. Calder wrócił ustami do moich piersi i badał mnie palcami, w końcu owijając to miejsce, które sprawiało, że krzyczałam jego imię i ruszałam głową z boku na bok, gdy wspaniała rozkosz pulsowała przeze mnie. Wykonywał tam palcem kółka, aż uczucie było takie intensywne, że przejęło kontrolę, umieszczając mnie w otchłani czystej przyjemności. Kiedy moje ciało zaciskało się i drżało, otworzyłam oczy i spojrzałam w gwiazdy, ich światło paliło mnie w oczy, a uczucie rozkoszy wybuchało w moim ciele. To rozświetliło chwilę w środku i na zewnątrz w sposób, który sprawił, że poczułam się na zawsze odmieniona, jakby ta jedna sekunda intensywnego światła podpisała moje wszystkie komórki. Ta myśl wydawała się dramatyczna i fantastyczna, ale również wydawała się prawdziwa i realna. Zamrugałam na Caldera, gdy uniósł głowę i pocałował mnie delikatnie w usta, znowu poruszając się nade mną. Kiedy się odchylił, napięty wyraz na jego twarzy był tak intensywny, że

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

uniosłam w górę biodra, oferując mu się. Serce ścisnęło mi się z miłości. Dzisiaj dawałam mu moje ciało, ale on już posiadał moje serce i duszę. Chciałam należeć do tego pięknego mężczyzny w moich ramionach w każdy możliwy sposób. I chciałam, żeby należał do mnie. - Kocham cię, Eden - powiedział Calder, nim wziął siebie w rękę i nakierował twardy trzon do mojego mokrego wejścia. Jego oczy utrzymywały moje, gdy wepchnął się powoli we mnie. Jego usta się rozdzieliły, a powieki opuściły na chwilę. Również zamknęłam oczy, kiedy pchnął dalej. Czułam się nazbyt wypełniona, zbyt ciasna, żeby przyjąć jego rozmiar i skrzywiłam się lekko, zmuszając ciało do rozluźnienia. Calder zatrzymał się, a moje oczy się otworzyły. - Nie, proszę nie przestawaj - powiedziałam. - Ranię cię - powiedział bez tchu Calder. Pokręciłam głową z jednej strony na drugą. - Tylko tym razem. Następny raz nie będzie bolał. Albo następny raz po tamtym... albo... Calder patrzył się na mnie przez chwilę, a potem uśmiechnął się, tym uśmiechem oszałamiającym mnie na jego nagłą piękność. - Wilcu - mruknął, jego twarz spoważniała, kiedy pochylił się i pocałował mnie delikatnie. Potem jednym pchnięciem umieścił się cały we mnie, a ja oderwałam się od jego ust i wygięłam plecy, krzycząc na ukłucie palącego, rozrywającego bólu. Calder zatrzymał się tylko na sekundę, nim zaczął poruszać się we mnie bardzo wolno, jęcząc w moją szyję. - Tak bardzo przepraszam. Czuć cię tak dobrze - wydyszał. - Tak dobrze. Spojrzałam w nocne niebo, gdy Calder poruszał się we mnie. Szczypiące uczucie pozostało. Przez kilka minut nadal czułam się zbyt pełna, zbyt rozciągnięta, ale to zaczęło na tyle zanikać, że byłam w stanie skupić się na Calderze nade mną. Przeciągnęłam rękami po jego gładkich plecach, w dół do jędrnego tyłka, mięśnie kurczyły się, gdy pracował ciałem. Wiedziałam, że te rozkoszne uczucie, które przemyło się przeze mnie, gdy dotykał mnie palcami, nie wydarzy się znowu, ale cieszyłam się uczuciem jego napinających się mięśni i wyrazem przyjemności na twarzy. Zaczął poruszać się szybciej, z mniejszą delikatnością. Zauważyłam wojnę na jego twarzy między byciem ze mną delikatnym a poruszaniu się tak, jak każe mu ciało. Byłam odurzona wiedzą, że ja mu to robię; stracił całą kontrolę przeze mnie. Zachęciłam go, chwytając jego tyłek i pchając go w moją stronę, na tą ścieżkę od której starał się powstrzymać. Jego oczy rozbłysnęły, a potem się zamknęły, a ja owinęłam nogi wokół jego bioder, unosząc ręce do jego ramion, aby poczuć te napinające się mięśnie, gdy utrzymywał nade mną

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

wagę. Calder pochylił się do przodu, przysunął swoje usta do moich i zaczął poruszać językiem w tym samym rytmie, w którym ruszały się nasze ciała. Poczułam małą iskrę, gdy jego klatka ocierała się o moje piersi i rozluźniłam się przy nim całkowicie, jęcząc w jego usta. Calder jęknął w zamian, a potem jego pchnięcia stały się szarpane, gdy wypuszczał oddech z każdym z nich. Potem nagle wysunął się i zapłakałam cicho na niespodziewaną stratę. Poczułam coś ciepłego i mokrego na brzuchu, a Calder jęknął w moją szyję, powtarzając wciąż moje imię. Przesuwałam rękami w górę i w dół jego pleców, kiedy po prostu tam leżeliśmy, chcąc pozostać na zawsze w tej chwili, ja i on, nasze nogi splątane razem, serce bijące jako jedność. To było wszystko o czym marzyłam, a nawet więcej. Iskra sympatii przebiegła przeze mnie dla Hailey, dla każdej kobiety, która nie doświadczyła tego piękna, którego ja doświadczyłam właśnie z Calderem. Przesunął swoją wagę na koc obok mnie, potem podnosząc się i wpatrując się w moją twarz. - Jesteś taka piękna - wymruczał, pochylając się i całując obydwie powieki, potem nos i w końcu usta, gdy uśmiechnęłam się i westchnęłam w szczęściu. - Wszystko w porządku? - spytał. Pokiwałam głową. - Lepiej niż w porządku. Idealnie. - Uśmiechnęłam się. - Reszta może mieć Elizjum. Ja wezmę tą noc. Calder uśmiechnął się i westchnął. - Naprawdę - powiedziałam, unosząc dłoń do jego włosów i przeciągnęłam przez nie palcami. - Nie zraniłeś mnie. - Cóż, ty mnie zniszczyłaś - powiedział Calder, uśmiechając się. - Nigdy nie będę taki sam. Twarz Caldera była zazwyczaj beztroska, ale były takie momenty jak teraz, kiedy pochylał głowę, jego oczy przymykały się lekko i mała zmarszczka formowała się na jego czole. Myślałam o tym jak o poważnej twarzy. Wpatrywał się we mnie z tym tęsknym, poważnym wyrazem twarzy, ale było to tak czułe, że poczułam jak serce zaciska mi się w piersi. Ten mężczyzna posiada moje serce. Calder zsunął się na bok i obydwoje leżeliśmy tam, patrząc się w niebo, ciepłe powietrze owiewało naszą skórę, a wilgoć na moim brzuchu stawała się zimniejsza. Sięgnęłam w dół dłonią i dotknęłam klejącej substancji, a potem uniosłam rękę, żeby ją zobaczyć, przecierając ją między palcami.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Nie chciałem, żebyś zaszła w ciąże - powiedział Calder. - Przynajmniej nie tu, nie teraz. Pokiwałam powoli głową, rumieniąc się. - Och - wyszeptałam, układając razem sposób, w jaki robi się dzieci. Calder wyszczerzył się do mnie, a potem opadł na plecy, patrząc w nocne niebo. Przesunęłam się na bok, kładąc łokieć na kocu i opierając głowę na dłoni, kiedy się do niego uśmiechałam. - Chcę znać całą naukę o tym... kiedyś. Innym razem. Calder odwrócił się w moją stronę, śmiejąc się cicho. - Wspominałem ostatnio, że cię kocham? - spytał. - Niezbyt często. Powiedz to jeszcze raz. - Kocham cię... kocham cię... kocham cię. Uśmiechnęłam się szeroko, pochylając się i całując go. - Też cię kocham. Zaczęłam się w niego wtulać, a on położył się na plecy. Położyłam na nim swoje ciało, zakopując twarz w jego szyi i owijając wokół niego ramiona. Leżeliśmy tak przez kilka minut, aż przysunął ręce do mojego tyłka i ścisnął delikatnie. Zachichotałam i zwinęłam się przy nim, a on jęknął cicho. Podniosłam się i spojrzałam na niego z rozbawieniem. - Chodźmy się umyć - powiedziałam, schodząc z niego i klęcząc. Spojrzałam na koc, gdzie leżałam, i gorąco wzrosło po mojej twarzy. Były tam ślady krwi, brudząc idealnie biały materiał. Spojrzałam znowu na Caldera, a on również patrzył na krew, z czymś, co wyglądało jak duma. Jego oczy spotkały moje i zamrugał, wydając się rozumieć, co musiało być na jego twarzy, kiedy jego kości policzkowe zaróżowiły się i wystawił dla mnie swoją rękę. Wzięłam ją w ciszy i ręka w rękę poszliśmy do źródła i zamoczyliśmy się. Kiedy woda sięgała mi do piersi, zatrzymałam się i odwróciłam do Caldera. Staliśmy tam w blasku księżyca, woda błyszczała wokół nas. Uniosłam trochę do piersi, moje sutki stwardniały na zimną wilgoć. Oczy Caldera utrzymywały się na mnie, a potem zanurzyłam się do wody i wróciłam. Roześmiał się głośno, kiedy ustałam, plując wodą i uśmiechając się do niego szeroko. Calder klęknął na piaszczystym dnie i przyciągnął mnie do siebie, gdzie trzymał mnie tak, że byłam na jego wysokości. Całowaliśmy się i unosiliśmy tam przez kilka minut, ocierając się o swoje usta, Calder podgryzał żartobliwie moją dolną wargę, aż roześmiałam się i odrzuciłam głowę do tyłu. On również się roześmiał i obrócił nas dookoła, woda była jak zimny jedwab przy mojej nagiej skórze.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Kiedy zatrzymaliśmy się, Calder patrzył na mnie w zamyśleniu przez chwilę. - Co? - wyszeptałam. - Zapamiętuję każdy szczegół twojej twarzy - powiedział cicho. - Następnym razem, kiedy będę mógł patrzeć na ciebie z tak bliska, to będziemy daleko stąd. Moje serce przyspieszyło i wzięłam głęboki wdech. - Jak długo? - Dwa miesiące, może mniej. - To tak wolno minie - powiedziałam, uczucie ciężaru tego, co będzie oddzieleniem, przycisnęło się do mnie. - To będzie tego warte - powiedział. - Jeszcze trochę poświęcenia i będziemy w końcu wolni, aby być razem, wolni, aby żyć gdzie będziemy chcieli. Pokiwałam, łącząc ręce na jego szyi. - Więcej poświęcenia - powiedziałam. - Nie chcę więcej poświęceń. Miałam wystarczająco poświęceń przez trzy życia. Jestem gotowa aby żyć. - Wiem, wilcu. Ja też. Tylko trochę dłużej. Calder opuścił mnie i umyliśmy się powoli, ja sławiąc jego gładką skórę oraz sposób, w jaki obserwował moje ręce, które przebiegały po różnych częściach jego ciała. Jego oddech przyspieszył, kiedy moja ręka owinęła się wokół jego trzonu. Już był twardy i przesuwał się z łatwością między moimi palcami w chłodnej, czystej wodzie. - Eden - jęknął Calder. Przybliżyłam się do niego i stanęłam na palcach, żeby pocałować go w usta, gdy moja dłoń nadal przesuwała się po nim pod powierzchnią. - Kocham sposób, w jaki cię czuć - wymruczałam, odrywając się od jego ust. - Tak inny ode mnie. - Kocham sposób, w jaki cię czuć - powiedział, uśmiechając się i unosząc ręce, by złapać mnie za piersi. Otarł kciukami moje sutki i obydwoje obserwowaliśmy jak twardnieją pod jego dotykiem. - Mmm - westchnęłam. Calder szarpnął się i nabrzmiał mi w dłoni. - Znowu cię chcę - powiedział, patrząc mi w oczy, jego głos brzmiał mocno. - Tak. - Pokiwałam, zamykając własne, gdy przyjemność od jego dotyku wysłała elektryczną iskrę między moje nogi.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Jesteś... obolała? Ja nie... Pokręciłam głową, zatrzymując jego słowa. - Nie, nie jestem obolała. - Byłam obolała, ale prawdą było to, że chciałam być bardziej. Chciałam czuć Caldera między nogami za każdym razem, kiedy będę stawiała kroki przez następne dwa miesiące. Chciałam tego, jako przypomnienia o tym, po co było moje poświęcenie - dlaczego będzie pod koniec takie ważne. Pod koniec Calder i ja będziemy robić to, co robiliśmy, kiedy tylko będziemy chcieli, bez strachu, bez wstydu, bez potrzeby, aby planować i spiskować i wychodzić przez okna oraz wzdłuż ścieżek w środku nocy. Jednak jak na razie to nie narzekałam. Na razie wezmę go w każdy sposób w jaki mogę, jakkolwiek będę mogła, tyle razy, ile będę mogła. Był mój na dzisiaj. Calder uniósł mnie i wyniósł z wody, gdy się śmiałam. Położył mnie na kocu i umieścił się między moimi nogami. Obydwoje byliśmy mokrzy i lekkie powietrze ochłodziło mnie, ale potem jego ciepła skóra była na mojej i westchnęłam w komforcie. Calder pocałował mnie, jego usta były ciepłe, mokre i przepyszne. Po kilku minutach obydwoje jęczeliśmy i poruszaliśmy się przy sobie, próbując się przybliżyć. Jak to było, że Calder sprawiał, że moje ciało wydawało się ciężkie i pełne, a jednak zbyt puste w tym samym czasie? Po paru minutach tak desperacko chciałam mieć go w sobie. Czy to było normalne? Czy normalne było to, że Calder wypełniał mnie taką mocną desperacją? Nie miałam żadnego pojęcia, by wiedzieć - żadnego porównania - nikogo nie mogłam spytać, prócz Hailey, której nawet nie rozmawiało się o tym komfortowo. Ale wydawało się to zbyt dobre, żeby nie cieszyć się z tego. To wydawało się zbyt konieczne, żeby nie zatracić się w uczuciach, które wywoływał Calder. Czy bogowie stworzyli nasze ciała, żeby doświadczać tyle przyjemności, jeśli nie chcieli dla nas tego? Nie sądzę. Nie mogę wyobrazić sobie tego, że bogowie są tacy okrutni, nie kiedy wyrażamy dla siebie w ten sposób miłość. A ja to robiłam - kochałam go. Kochałam go do głębi duszy. Poczułam delikatny czubek trzonu Caldera przy wejściu i rozłożyłam szerzej nogi, aby powitać jego wąskie biodra. Pchnął we mnie i obydwoje jęknęliśmy. Przewlekł swoje palce przez moje i uniósł obydwa moje ramiona nad głowę i umieścił swoje usta a moich, liżąc swoim językiem mój, kiedy pchał we mnie powoli. Odsunął ode mnie usta i wyszeptał: - Tym razem zwolnię. Będziemy płonąć każdym ruchem, każdym dotykiem i każdym pocałunkiem, więc kiedy wrócimy razem, wtedy tylko będzie chłodniej. Kiedy będziemy osobno, nadal będziemy utrzymywać swoje ciepło. - Uśmiechnął się przy moich ustach, a ja zaśmiałam się

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

na wydechu. - Mmm - wymruczałam. Kochałam sposób, w jaki trzymał w uwięzi moje ramiona, kiedy poruszał się we mnie. Byłam przytrzymywana, ale sprawiało to, że czułam się bezpieczna i chroniona, ponieważ to sprawiało, że zrozumiałam, że ufałam temu mężczyźnie wszystkim, co w sobie mam. Ufałam mu ciałem i sercem. Ufałam mu moim życiem. Czułam się cenna, kochana. Przyjemność budowała się, gdy Calder pochylił głowę na bok i słyszałam jego oddech tuż przy uchu, gdy jego ciało poruszało się powoli do środka i na zewnątrz, a twarde mięśnie jego klatki ocierały się o moje piersi. Owinęłam nogi wokół jego bioder i mimo że nadal czułam się w środku wrażliwa, to on sunął gładko. Czułam małe przebłyski przyjemności za każdym razem, gdy jego miednica dotykała mojej. - Kocham to. Kocham cię, uczucie ciebie, twój zapach, tylko ciebie - dyszał Calder. Uśmiechnęłam się. Kochałam jak słowa zaczynały wylewać się z niego czasami, kiedy byliśmy w sytuacji intymnej fizycznie. To był inny sposób, w jaki tracił kontrolę i kochałam to. Przycisnęłam się do niego i westchnęłam z rozkoszy. Calder przysunął swoje usta do moich, przyciskając tyły moich dłoni do koca, kiedy głęboko mnie całował, nasze języki wirowały i tańczyły razem. Całkowicie się poddałam, i mimo że jego ruchy były wolne i ociężałe, to intensywność budowała się we mnie, aż spadłam za krawędź, krzycząc w noc, gdy biała przyjemność przebiegła przeze mnie, zmuszając mnie do uniesienia się z koca, mój brzuch spotkał Caldera, a piersi przycisnęły się do jego klatki. Kiedy otworzyłam oczy, Calder wpatrywał się we mnie, oczy przymknięte z namiętności, usta tylko lekko otwarte. Obserwowałam go jak jego powieki się zamknęły, a wyraz na jego twarzy stał się napięty z ledwo kontrolowanym pożądaniem. Potem jego pchnięcia przyspieszyły i pchnął we mnie jeszcze kilka razy, nim wysunął się ze mnie - ciepła, klejąca się substancja znowu wyleciała na mój brzuch. Opuścił głowę w zgłębienie mojej szyi, jęknął, a potem uwolnił jedną z moich rąk i wziął swój trzon w rękę, kiedy pocierał główką o mój brzuch, wzdychając. Puściłam jego drugą dłoń i owinęłam ramiona wokół jego pleców, przejeżdżając paznokciami po ramionach. Odchylił się i uśmiechnął się do mnie, jego oczy nadal wyglądały na senne i pocałował mnie słodko w usta. - Jesteś najpiękniejszym mężczyzną na całym świecie - powiedziałam. Calder uśmiechnął się, ocierając się o skórę mojej szyi. - Tylko poczekaj aż znajdziemy się w dużej społeczności. Zobaczysz, jakim naprawdę

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

jestem trollem. Nie ma tu wiele konkurencji. Roześmiałam się, kiedy Calder zsunął się ze mnie i przyciągnął mnie do siebie. Obydwoje byliśmy nadal lekko mokrzy od wody, a teraz znowu kleiliśmy się potem, ale nie obchodziło mnie to. Leżałabym z nim w bałaganie przez całą noc. Uniosłam się i położyłam podbródek na jego piersi, a potem potrząsnęłam głową. - Uch, uch. Pamiętam bardzo mało z dużej społeczności, ale wiem na pewno, że nigdzie nie jesteś trollem. Calder uśmiechnął się i pogłaskał moje włosy. Przygryzłam wargę i spojrzałam na źródło. - Co? - spytał. - Cóż, co z ubraniami i rzeczami? Ludzie nie noszą tego, co my tutaj. - Tak, wiem. Widzę w czym ludzie tu przybywają. Wymyślimy to wszystko. Dlatego potrzebujemy trochę czasu. Pokiwałam, przygryzając wargę. - Boisz się? Calder był cicho przez minutę, patrząc się w niebo. - Czasami. Ale zazwyczaj jestem wypełniony podekscytowaniem na przyszłość po raz pierwszy w życiu. - Spojrzał na mnie. - Zawsze żyliśmy z tą wielką powodzią wiszącą nad naszymi głowami i, nie wiem, ciężko wyobrazić sobie dzień, w którym nie używam tego jako kompasu na sposób, w którym spędzam każdy dzień. Chcę wiedzieć, jak to jest żyć bez ciągłej myśli o śmierci. - Nawet jeśli umieranie ma być wspaniałe. Calder przytaknął. - Tak. I może jest. Ale... - Przeciągnął ręką przez włosy, wracając wzrokiem do nieba. - ...na ziemi również jest wiele wspaniałych rzeczy i wydaję mi się, że stworzone zostały, aby się nimi cieszyć. Nie zostaliśmy stworzeni, aby ich nie dostrzegać... nasze serca nie zostały stworzone, aby nie czerpać radości z rzeczy, które nam tutaj dano. Wtuliłam się w niego, jego skóra mnie ocieplała i nasunęłam połowę koca na ramiona. Byłam taka senna. - Więc wierzysz, że wielka powódź... nie jest prawdą? - Ziewnęłam. Nadal nie wiedziałam dokładnie, co ja myślałam. - Nie wiem - powiedział bardzo cicho Calder. - Przywykłem do wierzenia, że Hector jest taki silny. Ale on nie jest mężczyzną, przywódcą, jakim go zawsze postrzegałem. Nie jest mężczyzną, za którym dłużej chcę podążać. Więc kiedy nadejdzie powódź, zaryzykuję z resztą

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

ludzi, których Hector uważa za grzeszników. I tak jestem wśród nich w jego głowie. Pokiwałam, stając się senniejsza, taka ciepła i szczęśliwa z ramionami Caldera wokół mnie. - To, co wiem na pewno, to... - usłyszałam jego szept. - ...że należysz do mnie i zamierzam cię ochronić. Zamierzam stworzyć nam życie. Jakoś. I wierzyłam mu. Następną rzeczą, jaką wiedziałam, był Calder potrząsający mną lekko. - Obudź się, Eden, musimy wracać. Zamrugałam i rozejrzałam się dookoła, siadając, gdy Calder odsunął się ode mnie. Zorientowałam się nagle, że żegnałam się z nim już sporo czasu. Wstałam. Mój oddech się urwał. Poczułam formujące się łzy i moja klatka bolała. Nie znałam wcześniej tego bólu. - Tak bardzo będę za tobą tęsknić - wyszeptałam. Calder podniósł koc, ale przestał go składać na moje słowa. Położył go na ziemi i wrócił do mnie, owijając mnie w ramionach. Już był ubrany, a ja nadal byłam naga. Przytulił mnie mocno, jego podbródek spoczywał na czubku mojej głowy. - Tak bardzo cię kocham, wilcu. Każdego dnia, kiedy będziemy rozdzieleni, zamierzam planować nam życie. To pomoże mi przetrwać i ty także o tym pamiętaj, kiedy zrobi się ciężko. Kiedy będą działy się wokół ciebie ślubne plany, kiedy zobaczysz, jak Hector traktuje mnie jak psa, pamiętaj, że planuję nam życie i robię wszystko, co mogę, żeby to się spełniło. I przysięgam ci, odejdziemy stąd. Pokiwałam głową. - Okej. Calder uniósł mój podbródek palcem i spojrzał mi w oczy. - Moja odważna dziewczyna. - Uśmiechnął się. - Nie będę się o ciebie martwił, bo jesteś taka silna. Wiem, że sobie poradzisz. Pokiwałam, wypełniła mnie determinacja. - Poradzę sobie. Będę silna i będę czekać na te głupie wołanie Xandera, mówiąc mi, że mam się tu z wami spotkać. Calder zachichotał i przyciągnął mnie do siebie. - To głupie wołanie ptaka. Jednak udobruchaj go. Jest z tego całkiem dumny. Uśmiechnęłam się przy jego klatce i trzymaliśmy się przez kolejną minutę, aż odsunęłam się i zaczęłam zakładać ubrania. Po tym, jak byłam już ubrana, a koc był z powrotem w torbie, prawie przerzuciłam ją przez

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

ramię, ale pomyślałam, że lepiej będzie jak zostawię ją między kamieniami, gdzie nadal był szkicownik. Nie było powodu, żeby nieść go z powrotem po drzewie i dachu. Odwróciłam się do Caldera i uśmiechnęłam się do niego. - Zobaczymy się niedługo, bardzo niedługo - wyszeptałam. - Tak - powiedział. - Bardzo niedługo. - Wziął moją twarz w swoje ręce i pocałował mnie delikatnie w usta, a potem czule otarł swoim nosem o mój. Pocałowałam go raz jeszcze i odwróciłam się, by odejść. Przeszłam przez otwarcie w skale i przeszłam przez ścieżkę, wiedząc, że Calder będzie za mną za parę minut. Zastanawiałam się, czy zostawił świece, czy wziął je ze sobą. Wyobraziłam sobie kogoś wchodzącego do naszego małego źródła lata od teraz, kiedy nas długo nie będzie, i zastanawiającego się, co tam się działo, co to znaczyło. Nie mogłam przestać się uśmiechać. Tylko on i ja znaliśmy historię. Była tylko nasza. Weszłam z łatwością na drzewo, a potem przeszłam na palcach przez dach, do okna, które zostawiłam uchylone. Popchnęłam je lekko, zatrzymując się, kiedy skrzypnęło. Gdy nie usłyszałam innego dźwięku, otworzyłam je na oścież i weszłam do środka. Dwie minuty później leżałam przebrana w łóżku. Następnego ranka jedynym tropem, że piękna noc nad źródłem z Calderem nie była snem, był jego wspaniały zapach nadal utrzymujący się na mojej skórze i wspaniały ból między nogami.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Rozdział osiemnasty Calder Rano, po tym jak kochałem się z Eden nad źródłem, usiadłem obok Xandera w jadalni przeznaczonej dla społeczności. - Wykopany z kwatery psów? To cios poniżej pasa - powiedział Xander, wkładając łyżką jajecznicę do buzi. Zaśmiałem się bez humoru. - Jeszcze nie wiem. Zresztą to nie tak, że pozwoliłby mi jeść w głównej chacie. Xander kiwnął, mierząc mnie wzrokiem, a potem patrząc z powrotem na pusty talerz. Znałem go, próbował zdecydować, czy wziąć trzecią dokładkę. - Wyglądasz na zmęczonego - powiedziałem, gryząc kawałek chleba z masłem. - Taa, nie wiem dlaczego. Może dlatego, że rzucałem się i obracałem całą noc w namiocie chorób, czekając na to, aby zostać złapanym przez udawanie ciebie. Przeżułem, patrząc w dół. Żartowałem, ale nie zdawałem sobie sprawy, że Xander będzie taki zdenerwowany, że w ogóle nie będzie spał. Byłem samolubny. Gdy przełknąłem, spojrzałem na Xandera. - Przepraszam i dziękuję. Mam u ciebie dług. Xander uśmiechnął się złośliwie. - Taa, masz u mnie dług na jakieś sto lat. Mam listę. Nadal będziesz spłacał swój dług w Elizjum. Wyszczerzyłem się. - Szczęśliwie. Xander roześmiał się, a potem wypił resztę soku pomarańczowego. - Było to warte ryzyka? Wyobraziłem sobie bladą skórę Eden błyszczącą w blasku księżyca, jej oczy wypełnione miłością, namiętnością i zaufaniem. - Zaryzykowałbym życie, aby na nowo przeżyć ostatnią noc - powiedziałem szczerze. Xander studiował mnie, powolny uśmiech pojawił się na jego twarzy.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Zatem okej. - Jego oczy przeprowadziły powolną inspekcję po w większości pustym pomieszczeniu, a potem wróciły do mnie. - Mam nadzieję, że jej nie zaciążyłeś. Poczułem ciepło na twarzy. - Wiem lepiej - powiedziałem. Obydwoje byliśmy cicho przez minutę. - Więc - powiedziałem w końcu, uśmiechając się nad jedzeniem. - Zacznijmy te plany, żebym mógł na nowo przeżyć ostatnią noc. Xander był cicho przez minutę, gdy patrzył za mnie. Kiedy powrócił spojrzeniem do mnie wyglądał na spiętego, a ja spoważniałem obserwując go. - Bogowie, Calder - powiedział w napięciu Xander. - Tu nie chodzi tylko o ciebie i Eden. Ja też mam własne marzenia, wiesz. Życie nie obraca się tylko wokół ciebie. Postawiłem szklankę, marszcząc brwi. - Wiem o tym - powiedziałem. Studiowałem go przez chwilę. - Hej, przepraszam, byłem samolubny. Tu też chodzi o ciebie. Chciałbym się stąd wydostać, czy Eden by istniała czy nie. I wiem, że ty też masz marzenia. Chcę ciebie ze sobą bez względu na okoliczności. Przepraszam, jeśli dałem tobie inne wrażenie. Xander wypuścił powietrze, nawiązując ze mną kontakt wzrokowy. Przesunął ręką przez włosy, a one z powrotem opadły mu na czoło. - Wiem. Niech cholera weźmie to miejsce. - Pokręcił głową. - Wiem. Jestem tylko zmęczony. - Posłuchaj, Xander, i tak robimy to razem. Niestety mamy limit czasowy, bo zbliżają się urodziny Eden, więc musimy zrobić to szybciej, niż bym chciał. Przepraszam za to. Xander wypuścił powietrze. - Nie, ja przepraszam. To jest po prostu stresujące. Pokiwałem. - Wiem. Dziękuję. - Nie dziękuj mi. Jesteśmy w tym razem. Cokolwiek mam... - ...ty masz połowę - dokończyłem. Xander przytaknął, rozglądając się znowu, gdy kilka rodzin weszło przez frontowe drzwi, kierując się do kolejki z jedzeniem. - Więc, myśląc o tym, mamy sześćset siedemdziesiąt sześć dolarów, włączając w to pieniądze, które pożyczyła nam Kristi. Obliczyłem to.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Skąd się wzięło dodatkowe dwadzieścia sześć? Xander spojrzał w dół. - Miałem je przez lata pod podłogą. Znalazłem je w portfelu na stacji strażników. Nie wiem do kogo należały... - Okej - przerwałem, wiedząc, że Xander źle się czuł kradnąc od ludzi, którzy okazali się jego przyjaciółmi. - Więc realistycznie, jakie jest minimum, które potrzebujemy, nim będziemy mogli spokojnie odejść? Nie chcę zostawać tu sekundę dłużej niż musimy. - Taa, wiem. Spróbujmy zebrać dwa tysiące. Do diabła, spróbujmy zebrać każdego centa, jakiego możemy. Ale to jest minimum. Z tym przeżyjemy przynajmniej miesiąc. Potrzebujemy tylko, aby jedno z nas dostało pracę. Nawet, jeśli to Eden. Pokręciłem głową. - Nie, nie Eden. Chcę przebrnąć przez różne rzeczy, zanim wyślę ją gdzieś samą. Xander wziął łyka kawy. - Nie możesz trzymać jej zamkniętej gdzieś w zewnętrznym świecie, tak jak była zamknięta tu. Wypuściłem powietrze. - Nie to mam na myśli. Ja tylko... muszę ją chronić. - Wszyscy możemy potrzebować ochrony bracie, w sposoby jakich nawet jeszcze nie rozumiemy. Może tak wszyscy będziemy robić coś na zmianę. Przytaknąłem, rozważając prawdę w jego słowach. - Stoi. Xander kiwnął głową. - Okej, więc bierz pieniądze kiedykolwiek, jakkolwiek będziesz mógł. Kiwnąłem. - Ubrania? - Mam trochę dla ciebie i dla mnie. Zatrzymałem się z kawą w połowie drogi do ust. - Jak? - Miałem spalić ubrania od ludzi, którzy dołączali do nas przez lata. Wziąłem je i włożyłem pod podłogę. - Spojrzał zawstydzony w dół. - Na miłość bogów. - Roześmiałem się. - Masz znaczny problem. Xander spiorunował mnie wzrokiem.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Jesteś jak wiewiórka - powiedziałem. - Taa, cholernie szczęśliwie dla ciebie. Zachichotałem. Czułem się tak dobrze, żeby trochę się pośmiać. To dawało mi trochę nadziei i sprawiało, że czułem się jak stary ja przez kilka minut. Plus, byłem taki szczęśliwy po nocy z Eden. Życie wydawało się pełne obietnic, pomimo bolących nóg. Przyjąłem karę jak mężczyzna i mam nadzieję, że Hector ze mną skończył. Może byłem zbyt pewny przez to, z czym się właśnie zmierzyliśmy, ale czułem w kościach, że to zadziała. Znowu klęknąłbym na podstawce metalowej, jeśli bym musiał, ale dzięki bogom to zadziała. - Co z ubraniami dla Eden? - Kristi przyniesie coś swojego do pożyczenia dla Eden. Przeżułem i przełknąłem. - Nie moglibyśmy nic z tego zrobić bez Kristi. Mówić o kimś nadal winnym dla Elizjum... - Kristi nie wierzy w Elizjum. Uśmiechnąłem się ironicznie. - Dobrze dla nas. - Spoważniałem. - Jednak naprawdę, powiesz jej jak bardzo jesteśmy za to wdzięczni? - Robię to. Cały czas. Niedługo będziesz mógł sam jej powiedzieć. Kiwnąłem. - Więc jedyną rzeczą, jakiej naprawdę potrzebujemy, jest gotówka. - Tak. Omówię szczegóły z Kristi, kiedy już będziemy blisko do posiadania tego, czego potrzebujemy. Kiwnąłem i obydwoje jedliśmy minutę w ciszy. - Hej, Xander. Kiedy byłem w celi i Matka Willa przyszła, żeby mnie opatrzyć, powiedziała trochę dziwnych rzeczy. Xander wywrócił oczy. - Jest stuknięta i stara, Calder. Nie marnowałbym zbyt wiele czasu, żeby próbować rozwodzić się nad jej wywodami. - Zerknął w górę, kiedy otworzyły się drzwi. - Twój tata tu idzie. Spojrzałem w stronę, gdzie szybko szedł mój tata do stolika, przy którym siedziałem z Xanderem. - Calder, Maya miała jakiś rodzaj napadu. Jest w namiocie chorób. Serce mi opadło i szybko wstałem, zostawiając naczynia na stoliku i podążając za nim do wyjścia. Xander był blisko za mną.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Kiedy weszliśmy do małego pomieszczenia, Maya leżała na jednym z łóżeczek pod ciężkim kocem. Przybliżyłem się do niej i klęknąłem na podłodze, biorąc jej lepką dłoń w swoją i przesuwając jej grzywkę z oczu. - Maya, jestem tu. Jak się czujesz? - spytałem łagodnie. Jej oczy przesunęły się do moich, ale poruszały się powoli i wypełnił mnie niepokój na widok tego jak była chora. Wróciłem wzrokiem do mamy i taty, stojących na końcu łóżka, mama skręcała chusteczkę w dłoniach. - Jak długo taka jest? - Wydawała się zdrowa rano, tylko sam kaszel - powiedział tata. - Miała gorączkę... a potem... - Mamo, idź po Matkę Willę - przerwałem. - Matkę Willę? Nie sądzę, że Mayę coś boli. - Po prostu po nią idź! - uniosłem głos, potem zamknąłem chwilowo oczy na wyraz bólu, który przeszedł przez mamę. - Proszę. Może ona może coś zrobić... cokolwiek. Mama pokiwała, ale to tata był tym, który wyszedł z pomieszczenia po Matkę Willę. Piętnaście minut później Matka Willa weszła do małego pomieszczenia, gdzie wszyscy czekaliśmy; nadal trzymałem dłoń May'i. Podeszła do łóżka i stała tam, zwyczajnie patrząc na Mayę, ze smutkiem na twarzy. - To dziecko nigdy nie miało być długo na tym świecie - powiedziała w końcu. - Co to niby ma znaczyć? - zażądałem. - Nie potrzebujemy twoich przewidywań, potrzebujemy twojej pomocy. Co możesz dla niej zrobić? Matka Willa spotkała moje oczy. - Nie ma nic, co mogę dla niej zrobić, chłopcze. Jej serce jest słabe. Zawsze było. Jesteś szczęściarzem, że miałeś ją tak długo. Jęknąłem. Czułem się zszokowany i bezradny. Jak to mogło tak nagle przyjść? Nie poświęcałem wystarczająco uwagi? Byłem zbyt zajęty we własnym świecie, skupiony na własnych potrzebach i pożądaniach, każdej myśli o Eden? - Przesuń się - powiedziała Matka Willa. - Przynajmniej mogę sprawić, że dziecku będzie wygodniej. - Nie jest dzieckiem. Boli cię coś, Maya? - spytałem, mój głos brzmiał bardziej chropowato. Odchrząknąłem. Oczy May'i spotkały moje i pokręciła głową.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Czuję się tylko śpiąca - powiedziała, mrugając, żeby utrzymać otwarte oczy. Matka Willa położyła jej dłoń na własnej piersi i spojrzała w górę, kiedy wciągała powietrze. Potem położyła własną dłoń na piersi May'i. - Za mało powietrza - powiedziała w końcu. - Przez serce. Zwyczajnie zaśnie. Rozluźniłem się trochę. - Musi po prostu odespać i jej się polepszy? Matka Willa pokręciła głową ze smutkiem. Ten smutek rozwścieczył mnie i sprawił, że czułem się bardziej zdesperowany. Pociągnąłem ją delikatnie za ramię, a ona podążyła za mną trochę od łóżka May'i, gdzie rodzice zajęli moje miejsce. - Powiedz mi co dzieje się z Mayą, jak wiesz. - To tak jak powiedziałam. Jej serce jest słabe. Opada. Niedługo nie będzie w stanie dostarczyć jej wystarczająco tlenu i ona zaśnie. Nie obudzi się. - Nie. - Pokręciłem głową, strząsając ten niedoszły pomysł. - Nie. Mylisz się. Zresztą skąd miałabyś to wiedzieć? Z samego patrzenia na nią? - Tak. Widzę to. Kiedy rzeczy nadciągają, stają się bardzo jasne. - Położyła swoją dłoń na moim ramieniu. - Przepraszam. Widzę też twoją miłość do niej. Jest jak jasno pokolorowany motyl. Studiowałem jej starą twarz, te wiecznie młode oczy, nie wiedząc co myśleć, a potem odsunąłem się od jej dotyku i wróciłem do May'i, żeby usiąść na jej łóżku. Chwyciłem jej dłoń i siedziałem z nią, gdy mama i tata się modlili. Kiedy słuchałem słów ze Świętej Księgi Hectora, pokój wydawał się kołysać i rozmywać wokół mnie. Kiedy zamrugałem, zrozumiałem, że stało się tak dlatego, bo płakałem. Usiadłem prosto i wyjrzałem przez okno. Nie będę płakał. Maya nadal tu była, jej ciepła ręka trzymała moją i miała mały, błogi uśmiech na twarzy. Gdy się na nią patrzyłem, otworzyła oczy i spojrzała dokładnie na mnie, a potem przez moje ramię. Uśmiechnęła się bardziej. - Och, Calder, to takie piękne, takie zwyczajne - wyszeptała. Zmarszczyłem brew, nie rozumiejąc, co miała na myśli. Spotkała moje oczy, a jej ręka ścisnęła lekko moją dłoń dwa razy. Kocham. Cię. Również ścisnąłem jej dłoń, a jej uśmiech powiększył się. - Wiem - wyszeptała. A potem zamknęła oczy, mały wydech opuścił jej usta, jej dłoń wyślizgnęła się z mojej. - Maya? - wykrztusiłem, kładąc obydwie dłonie na jej ramionach i potrząsając nią lekko.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Pozostała w bezruchu, jej oczy były zamknięte, mały uśmiech nadal na jej ustach. Mama zaczęła płakać, a tata pochylił głowę. Spojrzałem w górę i zobaczyłem jak Matka Willa stoi w ciszy w rogu, jej oczy skierowane w dół, a usta poruszały się cicho, jakby w jakiejś modlitwie. Tata uniósł nadgarstek May'i i położył palec na pulsie, wszyscy obserwowaliśmy jak ból przeszedł przez jego twarz. Po minucie położył delikatnie jej rękę. - Odeszła - powiedział bardzo cicho. Wstałem szybko, krzesło pode mną zaskrobało podłogę. Czułem ciepło, ciężko mi było oddychać, jakby całe światło w pokoju było nagle zbyt jasne, przeszywające. Musiałem się stamtąd wydostać, od nieruchomego ciała May'i i widocznie namacalnego uczucia straty wokół mnie. Potknąłem się w stronę drzwi, kiedy Matka Willa sięgnęła ręką i złapała mnie za ramię. - To nie twoja wina - powiedziała. Spojrzałem na nią, czując się dziki, jakbym się kręcił, jakby oczy miały wypaść mi z głowy w każdej sekundzie. - Więc czyja to wina? - spytałem, zbyt głośno. - Nie ma tu żadnej winy. - Bracie... - powiedział Xander, wychodząc zza przejścia, gdzie stał, oferując wsparcie swoją obecnością. Odwróciłem od niego wzrok, oderwałem się od Matki Willi i wyszedłem za drzwi, nogi mnie prowadziły, aż znalazłem się nad źródłem moim i Eden. Stałem tam, rozglądając się w oszołomieniu na miejsce, które kiedykolwiek przyniosło mi szczęście i radość. W tamtej chwili musiałem tam być. Żal mnie pochłaniał. Jak mam iść dalej bez May'i? Tak głęboko ją kochałem. Nie byłem od niej oddzielony przez ani jeden dzień w całym życiu. Opadłem na kolana na trawie, umieszczając głowę w dłoniach i zacząłem łkać, pozwalając łzom opadać dla mojej dużej siostry. *** Ciało May'i zostało pochowane na cmentarzu w Arkadii, jedną czwartą mili na zachód rzeki. Ziemia była twarda i kamienista, połowę dnia zajęło mi i tacie wykopanie grobu dla May'i, gdy mama i kilka innych kobiet namaszczały jej ciało olejkami i ubrały ją na pochowanie. Hector poprowadził procesję pogrzebową przez pole kwiatów do jej grobu. Reszta rodziny przyszła pomodlić się za bezpieczną podróż May'i do życia pozagrobowego. Eden stała obok Hectora z wyrazem całkowitego smutku na twarzy. Zerknąłem na nią raz, ale tęsknota do niej była

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

zbyt duża i nie mogłem spojrzeć znowu. Potrzebowałem jej tak desperacko, że nawet patrzenie na nią było zbyt bolesne, jako przypomnienie tego czego nie mogłem mieć, a potrzebowałem najbardziej: kochających ramion Eden wokół mnie, jej ciepła, jej pocieszenia. Widziałem, że próbowała złapać mój wzrok i byłem pewien, że była zdezorientowana przez brak mojej uwagi, ale musiałem pozostać spokojny albo bym się załamał. To było tak proste jak to. Teraz byłem nawet jeszcze bardziej zdesperowany, aby opuścić Arkadię. Nie było tu dla mnie nic. Mama i tata by nie zrozumieli, ale musiałem żyć własnym życiem. A oni mieli siebie. Mieli życie, które wybrali. Mieli Elizjum. Gdy procesja pogrzebowa May'i wracała do głównej jadalni, gdzie wszyscy pracownicy, rodzina May'i, zbierali się by jeść i pić, zobaczyłem jak Hector prowadzi Eden dalej, z powrotem do głównej chaty. Inni członkowie rady, była ich tylko dwójka, podążyli za nimi. Bokiem zauważyłem, że Eden zerkała do tyłu parę razy, ale nie patrzyłem w jej stronę. Nie mogłem. Kiedy usiadłem w rogu jadalni, obserwując zebranie wokół mnie, rozmawiałem z siostrą w myślach. Maya, nie wiem jak to wszystko działa, ale jeśli jesteś w stanie, pomóż nam... pomóż nam bezpiecznie się stąd wydostać. Jeśli Maya mnie usłyszała, nie dała potwierdzenia. Czułem się zupełnie sam, pomimo bycia otoczonym przez ludzi, których uważałem za rodzinę.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Rozdział dziewiętnasty Eden Czułam, jakby moje serce rozbiło się na milion postrzępionych kawałków. Nie mogłam iść do Caldera, nie mogłam zaoferować pocieszenia, nie mogłam potrzymać go lub zabrać jakiegokolwiek smutku. I opłakiwałam dziewczynę, której nigdy nie znałam, dziewczynę, która posiadała tak wielki kawałek serca Caldera. Widziałam całkowite cierpienie wypisane na jego twarzy, wyraz czystej dewastacji. Ale nadal na mnie nie patrzył. Nie chciałam być samolubna; tu nie chodziło o mnie. Ale nie rozumiałam dlaczego Calder unikał mojego wzroku, kiedy chciałam, żeby na mnie spojrzał. Byłam zraniona, zdezorientowana i czułam całkowitą bezradność. Myślałam o napisaniu listu i zostawieniu go w zaroślach przed główną chatą dla Xandera, ale wiedziałam, że nie przyjdzie go szukać i by tam leżał, prawdopodobnie stwarzając ryzyko z bycia znalezionym przez kogoś innego. Więc wędrowałam całymi dniami - istniejąc najlepiej jak mogłam - modląc się, aby godziny szybciej mijały, przybliżyły mnie do dnia, w którym usłyszałabym te wołanie ptaka przed oknem. Każdego ranka miałam chwilę spokoju, nim dziura w środku zaczęła pulsować i przypominała, że chociaż Calder był blisko, był tak daleko. Hailey nie rozmawiała ze mną od naszej rozmowy o mnie, będącej zakochaną w Calderze. To ciężko umieściło mi się w sercu; ją też straciłam. Pomimo tego w co wierzyła, kochałam ją. Nie tak jak matkę, ale jak starszą siostrę albo ciocię, a jej odrzucenie kłuło. Trzy dni po pogrzebie May'i, Hector zawołał mnie do swojego biura i zapukałam cicho. - Wejść - zawołał głębokim głosem, a ja weszłam do pokoju. Hector wskazał, żebym usiadła na krześle przed biurkiem. Usiadłam i skrzyżowałam nogi w kostkach, kładąc ręce na kolanach. Nie mogłam nie zauważyć, że Hector wyglądał na bardziej zaniedbanego niż kiedykolwiek wcześniej. Hector zawsze był dokładny w swoim wyglądzie. Ale dzisiaj jego włosy były nieuczesane, koszulka nie włożona do spodni i miał też mały kawałek jedzenia w kąciku ust. To było tak rzadkie, że mnie zaniepokoiło. Hector oparł się na krześle, obserwując mnie z małym uśmiechem.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Słyszałem, że twoja suknia ślubna jest prawie gotowa. Spojrzałam w dół. - Tak, mój welon jest zrobiony. Jest śliczny. Oczywiście to, że mam coś zrobionego przez Mayę Raynes, znaczy o wiele więcej. Hector był cicho przez minutę. - Tak, Maya Raynes. - Wyjrzał w zamyśleniu przez okno. - Nawet bogowie popełniają czasem błędy. To do nas należy utworzenie równowagi. To ich zadowala. Sprawia, że jesteśmy warci. Moje oczy przeskoczyły do jego. - Błędy? Hector uniósł brwi. - Z pewnością zauważyłaś błąd, którym była Maya Raynes. Zamrugałam na niego, smutek i złość wzrosły mi do piersi. - Nie widziałam May'i jako błędu - powiedziałam. - Była piękną, utalentowaną dziewczyną. Hector obserwował mnie. - Jesteś bardzo hojna ze swoją chwałą, Eden, piękna cecha. Nigdy nie przestało mnie zadziwiać jak czysta jesteś. Nic o mnie nie wiesz, pomyślałam. Jesteś ślepy na to, kim jestem. Spojrzałam na swoje dłonie, chcąc niczego więcej, jak opuścić biuro Hectora. - Co mogę dla ciebie zrobić, Ojcze? - Po pierwsze, przestań nazywać mnie Ojcem. Mów mi teraz Hector, tak jak już mówiłem. Odchrząknęłam. - Tak, Hectorze. - Dobrze. Teraz, mówiąc o May'i Raynes, mam dobre wieści. Jej brat, Calder Raynes, weźmie ślub w Świątyni za trochę ponad miesiąc. Planowałem to wcześniej, ale pracownicy potrzebują trochę czasu, żeby przygotować odpowiedni ślub. Serce opadło mi do stóp, a oczy wystrzeliły do Hectora. - Co? - wykrztusiłam. Hector spojrzał w lewo, na duże okno. - Będziesz moją żoną, Eden, w tym życiu i następnym. Jako przywódca Arkadii, nie będę ubiegał się do rady. Ale możesz znać moje powody, a zwłaszcza w tym wypadku myślę, że rozsądnie będzie, żebyś je znała.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Siedziałam cicho, próbując owinąć umysł wokół tego, co właśnie powiedział Hector. Z pewnością to była jakaś pomyłka, żart? - Ślub z kim, Ojcz...Hectorze? - Moje gardło wydawało się zamykać. - Z Hannah Jacobson. Urodziła się tu, tak jak Calder. Ma tylko siedemnaście lat, ale jej ojciec wyraził zgodę na ślub. Przywołałam sobie obraz Hannah... małej, ciemnowłosej dziewczyny z pięknym uśmiechem, która złapała mnie w chwili intensywnej zazdrości rok temu. Usiadłam prosto. - I dlaczego mi o tym mówisz? - spytałam. Hector nigdy wcześniej nie zawołał mnie do swojego biura, żeby mówić mi o związkach pracowników. Hector splótł palce i obserwował mnie przez minutę. - Kiedy zbudowałem Arkadię, moją wizją było to, żeby to miejsce było spokojem i harmonią dla tych, którzy wybrali, aby uczynić to miejsce ich domem. Szczęściarzami są ci, którzy nie muszą dopasowywać się, żeby tu mieszkać. To miejsce jest wszystkim, co zawsze znali. Jednakże to, czego zaniedbałem rozważyć, to że ten młody mężczyzna, zwłaszcza on, musi nadal tu pasować. Próbowałem dać to dla Caldera Raynesa przez mianowanie go na mojego osobistego wodnika, ale to nie zadziałało, więc usunąłem go z tamtego stanowiska. Nie popełniam często błędów, ale obserwowałem jak dorastał coraz bardziej nie usatysfakcjonowany Arkadią. Obserwowałem jak schodził z właściwej ścieżki. I jeśli Calder, chłopiec - przerwał. - nie, teraz mężczyzna, na którego patrzy wielu innych chłopców, zacznie z niej schodzić, co to zrobi? To sprawi, że również będą rozważać schodzenie. Tutejsza równowaga, harmonia, przestanie istnieć. Najwyraźniej nasza rodzina nie może tego mieć, jeśli mamy pozostać nietknięci, silni i wolni od grzechów. Zgadzasz się, Eden? Gapiłam się na niego. Złączyłam dłonie na kolanach, próbując kontrolować drżenie. - Nie rozumiem tylko, co ślub ma z tym wspólnego, Hectorze? - Spojrzałam w dół. - Ślub i rodzina skupiają mężczyznę, dają mu cel, coś większego niż on sam. Bogowie do mnie przemówili i sprawili, że wyraźne było to, czego potrzebuje Calder Raynes - przerwał, jego wyraz twarzy znowu stał się neutralny. - Moją pracą jest troska o moją rodzinę i mimo że Calder mnie rozczarował, to moim obowiązkiem jest pomóc mu wrócić na właściwą ścieżkę. Wierzę, że żona to uczyni. Zasugerowałem mu to i zgodził się. Przełknęłam. - Zgodził się? - wyszeptałam. - Tak, zgodził się, nawet całkiem entuzjastycznie.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Ale... jego siostra właśnie umarła - powiedziałam, czując gulę w gardle. Proszę, nie pozwól mi się tu rozchorować. To nie mogło być prawdziwe. To wszystko było jakimś nieporozumieniem. Calder mnie zabierał i odchodziliśmy stąd. Nie mógł ożenić się z kimś innym. Calder mnie kochał. Wślizgnęło się zwątpienie. Czy śmierć May'i zrobiła coś z oświadczeniem Caldera, aby odejść stąd ze mną? Lęk umieścił mi się w żołądku i ciężka gula wzrosła mi do gardła. Hector kiwnął, stukając razem koniuszkami palców. - Tak, więcej powodów, aby dać mu cel, którego najwidoczniej pragnie... aby pomóc mu bardziej cenić rodzinę, a nie własne, samolubne motywy. - Hector znowu zerknął za okno, mrużąc oczy i patrząc w niebo, a potem z powrotem w moją stronę. - Śmierć jego siostry mogła być tylko rzeczą, która sprawiła, że Calder zrozumiał jak daleko zszedł z drogi. - Hector wstał. - W każdym razie powinniśmy się częściej spotykać odnośnie spraw Arkadii, moja ukochana. To nas zbliży, zwłaszcza, że zbliża się powódź. - Kiedy znowu na mnie spojrzał, uśmiechnął się. Gapiłam się na mały kawałek jedzenia w kącie jego ust, nie mrugając. - No więc - powiedział, najwyraźniej mnie wypraszając. Wstałam na trzęsących się nogach. - Miłego dnia, Hectorze. - powiedziałam, odwracając się i opuszczając biuro. Ledwo mogłam iść. Ledwo mogłam oddychać. Musiałam porozmawiać z Calderem, wiedzieć o czym myślał. Nadal mnie kocha? Chce mnie? Czy jakimś cudem obwiniał się o śmierć May'i? Och, Calder. Potrzebuję cię. *** Obserwowałam jak Calder ślubował zaręczynową przysięgę dla Hannah Jacobson, dwa dni później, kiedy wszyscy z Arkadii stali w Świątyni. Czułam, jakbym unosiła się poza ciałem, gula w moim gardle była tak duża, że ledwo przełykałam. Kolejny raz Calder na mnie nie patrzył, mimo że moje serce skakało z nadzieją, gdy zobaczyłam wilca przypiętego do jego koszulki. Zrobił to dla mnie? Nie miałam jak wiedzieć i jak z nim porozmawiać. Robił to, ponieważ został do tego w jakiś sposób zmuszony? Czy on nie wiedział, że zabijało mnie to w środku? Musiał. Twarz Caldera była bez wyrazu. Nie mogłam jej odczytać. Ale Hannah wyglądała na pogodą i szczęśliwą, z wiankiem kwiatów na włosach. Obserwowałam, jak ciągle patrzyła na Caldera z nieśmiałym wyrazem uznania na twarzy. Oczywiście. Kto nie uznawałby patrzenia na Caldera? Moje serce pulsowało z zazdrości, kiedy ich razem obserwowałam. Naprawdę byli uroczą

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

parą, obydwoje z ciemnymi, błyszczącymi włosami; ona była mała i drobna, a on wysoki i silny. Chciałam krzyczeć. Po tym jak Hector przedstawił ceremonię przysięgi, Calder pochylił się i pocałował Hannah niewinnie w policzek. Oderwałam wzrok, cierpienie zamgliło mi wzrok. Wszyscy wyszliśmy ze Świątyni, reszta ludzi rozmawiała i śmiała się, gotowa na radosną uroczystość. Hector wziął mnie za ramię i zaczął prowadzić do głównej chaty. Odwróciłam głowę i wyciągnęłam szyję, próbując zobaczyć Caldera ostatni raz, ale było tyle osób na drodze, z każdej strony, że nie mogłam go zobaczyć. On jest mój, cały, każda część, przypomniałam sobie. Przysięgliśmy to sobie nad źródłem, pod blaskiem pełnego księżyca. Nagle nie mogłam znieść wszystkich ludzi, ograniczenia Świątyni. Wypełniła mnie gwałtowna złość i wyrwałam się z ręki Hectora. Przeszłam prosto kilka kroków, nim Hector mnie dogonił, chwytając moje ramię. Kiedy się odwróciłam, wtedy złapałam widok Caldera, stojącego w bezruchu, obserwując mnie między dwoma grupkami ludzi, którzy stali i rozmawiali. Przez krótką chwilę zauważyłam dziki wyraz w jego oczach, kiedy patrzył na rękę Hectora na moim ramieniu. Ale nie poruszył się. A potem Hannah podeszła do niego i jego oczy oderwały się od moich, gdy spojrzał na nią i uśmiechnął się. Napadła mnie zaborczość. Jego uśmiechy są dla mnie. Nie mam wiele, ale mam je. Były moim wszystkim. - Nie czuję się dobrze - powiedziałam do Hectora, nadal patrząc za niego. - Muszę się położyć. Hector spojrzał na mnie, wiedzące spojrzenie pojawiło się w jego oczach. - Tak, oczywiście, że musisz. Idź odpocząć. Wyrównaj się. Zobaczymy się na śniadaniu jutro rano. Odwróciłam się i odeszłam z powrotem do głównej chaty. Nie mogłam nie dostrzec, że przez te wszystkie lata, podczas których byłam w Arkadii, to był pierwszy raz, kiedy pozwolono mi iść gdziekolwiek publicznie samej. Przypuszczam, że to nie tylko dlatego, że Hector wyczuł, że potrzebowałam dla siebie czasu, ale też dlatego, że nie było innego miejsca, do którego mogłabym pójść. Zabiję dzisiaj Hectora we śnie, pomyślałam dziko, kiedy przebiegłam przez mały spodek prowadzący do głównej chaty. Każda minuta cierpienia w moim życiu była przez niego. Ale kiedy dostałam się do środka, zamknęłam za sobą drzwi i stałam przy ścianie oddychając ciężko, ten pomysł wydawał się desperacki i głupi. I myślę, że nie miałabym serca, aby kogoś zabić, nawet Hectora.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

W pokoju położyłam się na łóżku i skuliłam się w bólu. Jeśli Calder się ożeni, jak potoczą się dla nas rzeczy? Nawet, jeśli będziemy w stanie odejść, Calder będzie żonaty z kimś innym. Czy nie miał obowiązku się o nią troszczyć? Mógł tak po prostu ją zostawić, kiedy byśmy odeszli? Jednak jeśli ja bym była zamężna z Hectorem, to nie zatrzymałoby mnie to od odejścia. Calder robił to, co musiał i musiałam mu ufać. Bądź silna, wilcu. Uniknęłam kolacji i poszłam wcześnie do łóżka, tak emocjonalnie wykończona, że ledwo mogłam ustać. Zadziwiająco sen ogarnął mnie z łatwością i zatopiłam się z wdzięcznością w jego ciemną nicość. Następną rzeczą jaką wiedziałam, było łagodne bębnienie deszczu, uderzającego o moje okno. Przetoczyłam się i spróbowałam znowu zapaść w sen, ale szczególnie mocne stukanie kropli, uderzających w poszczególne powierzchnie, utrzymywało mnie od zaśnięcia. Jęknęłam i położyłam poduszkę na głowę, ale stukanie nie przestawało. Przez minutę pozwoliłam napaść mnie wspomnieniom o Calderze ślubującym przysięgę dla kogoś innego, czując znowu otwierającą się dziurę w piersi. Teraz nigdy nie zasnę. Będę leżeć całą noc i wyobrażać sobie Caldera oraz Hannah dzielących to samo łóżko... ewentualnie. Brzdęk! Zostałam w łóżku przez kilka minut, słuchając. Brzdękanie ustało, więc odrzuciłam koc, kładąc stopy na podłodze, ocierając oczy i wstając, żeby spojrzeć przez okno. Wzdrygnęłam się i zakryłam dłońmi usta, kiedy zobaczyłam na zewnątrz kształt, patrzący na mnie. Kiedy moje oczy się rozszerzyły, zobaczyłam, że to był Calder. Na miłość bogów! W pośpiechu otworzyłam okno i chwyciłam go za koszulkę, wciągając go do środka. Przeszedł przez moje biurko i ustał na podłodze, tworzyła się już pod nim kałuża. - Co ty robisz? - syknęłam, zamykając okno. - Musiałem cię zobaczyć. Odsunęłam się. - Obiecaliśmy tego nie ryzykować. Calder wypuścił powietrze. - Wiem, ale Eden, po dzisiejszym dniu musiałem cię zobaczyć. Wiesz, że nie miałem wyboru. Moje ramiona opadły. - Co on ci zrobił? Calder przesunął ręką przez włosy, krople trysnęły wokół niego.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Kazał mi stąd odejść albo poślubić Hannah. - Więc dlaczego nie odszedłeś? - wyszeptałam żałośnie. - Może to byłoby lepsze. Odszedłbyś i poczekał na mnie i Xandera... - Ze stu ileś tam dolarami? Nigdy nawet nie poznałem dziewczyny, która miała nam pomóc. - Zbliżył się i złapał moją twarz w swoje dłonie. - Nie mogę cię tu zostawić, Eden. Zrobiłem to, co musiałem zrobić, żeby pozostać blisko ciebie. I może w ten sposób... - Odwrócił wzrok na sekundę, a następnie wrócił do mnie. - ...uwaga Hectora nie będzie już na nas skupiona. Sprawiłem, że brzmiało to, jakby to był dobry pomysł. - Nawet na mnie nie patrzyłeś - powiedziałam, łzy wypełniły mi oczy. - Ani razu nie spojrzałeś w moją stronę. - Nie mogłem. Hector obserwował mnie jak jastrząb. A kiedy bym na ciebie spojrzał, moje uczucia wypisane by były na całej mojej twarzy. I wiedziałem... - Chwycił mój podbródek w swoje palce i uniósł moją twarz do jego. - ...wiedziałem, że byłaś silna, wilcu. Wiedziałem, że ufałaś, że nie przechodziłbym przez to, gdyby to nie było dla nas. - To tylko sprawiło, że zastanawiałam się... że zastanawiałam się... czy ty się zastanawiałeś, jakby to było... - Pokręciłam głową, rozdrażniona sobą, przez tak związany język. Calder uniósł mój podbródek wskazującym palcem. - Więc spytaj mnie, wilcu. Wszystko, co musisz zrobić, to zapytać mnie. Moje serce podskoczyło, kiedy patrzyłam w ciemne piękno jego oczu, tych niedorzecznie długich rzęs. - Zastanawiasz się, jakby to było być z inną kobietą? - spytałam. - Nie - powiedział. - Nigdy nie chciałem kogokolwiek innego oprócz ciebie. Nawet przez sekundę, nigdy. Uwolniłam oddech. - Dziękuję. - Spojrzałam w dół, podgryzając wargę. Ulga wypełniła moją pierś. Calder był silniejszy, niż mogłabym dać mu na to zaufanie. Prawie jest mi szkoda Hannah. Nie byłaby w stanie go nie kochać, chociaż trochę. Nie chciałam życzyć jej bólu, ale ledwo mogłam ją znieść, będącą z Calderem w jakikolwiek fizyczny sposób. - Ja tylko... musi być coś, co możemy zrobić... jeśli się ożenisz... Calder pokręcił głową. - Jedyną osobą, którą kiedykolwiek poślubię, będziesz ty. Zmarszczyłam brew.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Jak tego unikniesz? Możemy odejść wcześniej? Uniósł rękę i pomasował kark. - Jeśli będziemy musieli. To nie sprawia, że czuję się bezpieczniejszy z naszym planem. Ale taa, jeśli będziemy musieli. - Będę gotowa w każdym czasie. - Wiem - powiedział Calder, biorąc mnie za rękę i prowadząc do łóżka. Na zewnątrz deszcz padał mocniej. - Czy Hector kiedykolwiek cię sprawdza? Przygryzłam wargę. - Raz mnie sprawdzał, ale nie sądzę, że jeszcze to zrobi. Parę dni temu założył zamek na zewnątrz moich drzwi. Nie jestem pewna dlaczego. Calder studiował mnie przez sekundę. - Pręty pojawią się na twoim oknie, kiedy już dowie się, że jesteś wystarczająco odważna, aby schodzić z dachu. Roześmiałam się bardzo cicho. - Albo, że ty jesteś wystarczająco głupi, żeby wchodzić na dach. Calder uśmiechnął się szeroko. - Myślę, że zwyczajnie wierzy, że spodobaliśmy się sobie, nic więcej. Przytaknęłam, ale nie wspominałam o tym, jak zwierzyłam się Hailey. To nie było mądre. Przez chwile pomyślałam, że mogłaby nam pomóc. Ale tego nie zrobiła. Calder spojrzał na mnie poważnie. - Jednak sam fakt, że patrzyłem na ciebie, sprawiał, że szalał, Eden. To... - Rozejrzał się po pokoju, określając gdzie się znajdował. - ...jest naprawdę głupie. Ja po prostu nie mogłem znieść tego, że nie wiedziałaś, o czym myślałem. To mnie zabijało. - Mogłeś jakoś wysłać mi list... w jakiś sposób. - Tak, mogłem. To by było mądrzejsze. - Wpatrywał się we mnie, jego oczy wędrowały po mojej twarzy, jakby w ciągu ostatniego miesiąca zapomniał jak wyglądałam. - Tak - zgodziłam się. Powinnam go odesłać. Ale był tuż przede mną, jego włosy odsunięte były z jego wspaniałej twarzy, krople nadal połyskiwały na jego skórze, sprawiając, że chciałam zamknąć oczy i mocno nabrać powietrza. I rozumiałam oszalałe uczucie potrzeby ofiarowania pocieszenia dla ukochanego, wbrew wszystkim powodom i wszystkim racjonalnym myślom. Umieściłam jedną dłoń na jego policzku, a on zamknął oczy i odwrócił się do niej.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Tak bardzo, bardzo mi przykro z powodu May'i - wyszeptałam, łzy natychmiast zaczęły zbierać mi się w oczach. - Tak desperacko chciałam do ciebie przyjść. Wyraz bólu przebrnął przez rysy Caldera i pozwolił mu tam pozostać. Coś w tym sprawiło, że stałam się szalenie wypełniona instynktem opiekuńczym. Kochał mnie i ufał mi wystarczająco, aby odkryć przede mną swój ból. Pochyliłam się i owinęłam wokół niego ramiona. Zwrócił swoją twarz w moją szyję i tylko oddychał, gdy ja pocierałam jego plecy i odwracałam się, żeby wciąż całować go w policzek. Kiedy się odchyliłam, Calder powiedział: - To było takie nagłe. Nie miałem czasu, żeby się przygotować. - Wyprostował się. - To dalej nie wydaje się prawdziwe. Zastanawiałem się, czy bogowie ukarali mnie za to, co zrobiłem. Przygryzłam wargę. - Wywołując śmierć May'i? - Pokręciłam głową. - Bogowie są tacy okrutni? Calder westchnął. - Nie sądzę, ale nie mam dowodu. Wypuściłam powietrze i spojrzałam na pokryte koszulą nocną kolana. - Kiedy wydostaniemy się stąd, znajdę dla ciebie dowód. Przeszukam każdy dostępny kawałek informacji, aż znajdę dowód. Calder uśmiechnął się małym, smutnym uśmiechem. - Mój wilcu. Patrzyliśmy się na siebie przez minutę, aż w końcu oczy Caldera przesunęły się po moim ciele. - Więc w tym śpisz? Spojrzałam w dół, na długą, białą koszulę nocną i pokiwałam wolno głową, nagle czując się niepewnie. - Będę nosić coś ładniejszego, kiedy będziemy ze sobą spali - powiedziałam, czując się jak dziecko w skromnym, nieatrakcyjnym kawałku stroju do spania. Wiedziałam, że kobiety w zewnętrznym świecie pokazywały czasami skórę. Bardzo ledwo pamiętam owijanie własnych ramion wokół nagich nóg mamy, jej spódnica dotykała tylko jej kolan, gdy patrzyła się na mnie, uśmiechając się. Wydawało się to teraz jak sen. Calder pokręcił powoli głową, wyraz ciepła pojawił się w jego oczach. - Nie, kocham ją. Jesteś jak prezent, który muszę odpakować. - Jedna strona jego ust uniosła się. Oto był. Mój uśmiech.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Co ty zakładasz do spania? - spytałam. Calder uśmiechnął się. - O wiele więcej, niż będę nosił, kiedy będę spał z tobą - powiedział, szczerząc się i pochylając, żeby pocałować mnie w szyję. Odchyliłam głowę, jęcząc cicho. - Calder... - zaczęłam, zerkając na drzwi. - Obiecaliśmy, że będziemy ostrożni, aż będziemy mogli odejść... poświęcenie będzie... - Wiem - wyszeptał Calder przy mojej skórze. - Pójdę za sekundę. Tylko kolejny smak twojej skóry i pójdę. - Mmm - wymruczałam, kiedy jego usta wędrowały po mojej szyi, wysyłając strzałę podniecenia prosto między nogi. - Przestało padać. Musisz iść - powiedziałam, przesuwając palcami przez jego włosy i odsuwając go lekko. Calder uniósł głowę i dał mi swoje całe piękno. Patrzyłam się w jego wypełnione pożądaniem oczy, usta ledwo otwarte. Ze wszystkim w sobie chciałam całować te usta, aż byłabym oszołomiona i bez tchu. Ale Hector był na dole i jeśli zostalibyśmy złapani, to by wszystko zniszczyło. Calder chwycił moje dłonie i trzymał mnie mocno przy sobie. - Nienawidzę się z tobą żegnać. Zakopałam twarz w jego piersi, a potem odchyliłam głowę i spojrzałam na niego. - Tylko obiecaj mi, że kiedy się stąd wydostaniemy, to nigdy więcej nie będziemy się żegnać. - Obiecuję. Pochylił się i pocałował mnie delikatnie w usta, a potem podeszłam z nim do okna. Teraz była tylko lekka mżawka. - Nie poślizgnij się - powiedziałam, zmartwiona, patrząc na śliski dach. - Nie zrobię tego. - Pocałował mnie jeszcze raz, szybko, a potem wyszedł przez okno. Zamknęłam je, obserwując go, aż obszedł róg dachu i zniknął w deszczu. Starłam wodę z podłogi kocem na końcu łóżka, a potem wróciłam pod przykrycie, czując ulgę a jednak niepewność. Zamknęłam oczy i wygłosiłam modlitwę do Boga Miłosierdzia. Zawsze będzie moim ulubionym.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Rozdział dwudziesty Calder Głośniki wzniosły się rano, po tym jak zakradłem się do pokoju Eden. Było ich dwanaście, wszystkie umieszczone tak, że gdziekolwiek byłeś w Arkadii, mogłeś usłyszeć nadawane jedno z kazań Hectora. Zauważyłem jak paru pracowników strzela w siebie zdezorientowanymi spojrzeniami, gdy kazania były w kółko puszczane, jedynie cichnąc, kiedy zaszło słońce. Potem to było jak wdech ulgi, samo usłyszenie swoich myśli. Wszyscy wydawali się po tym chcieć pozostać w ciszy własnych głów i zwyczajne gawędzenie i śmiech pracowników przy wieczornych ogniskach w większości ustał. Jeśli rozmawialiśmy, to tylko szeptem. Nastrój się zmienił i nikt nie wydawał się wiedzieć, co dokładnie z tym zrobić. Jednak moi rodzicie wydawali się akceptować to w ciszy. W Świątyni, kiedy siedziałem obok Hannah, Hector nie tłumaczył znaczenia swoich nadawanych kazań. Zamiast tego powtarzał niektóre z tych, które już nam przekazał, cichnąc tu i tam, gdy patrzył się w przestrzeń, jakby słuchając kogoś, nim znowu znalazł miejsce i kontynuował. Zauważyłem jednak jak mnie obserwował, jego oczy spotykały moje i utrzymywały się tam, patrząc, jakby nagle nie wiedział kim byłem i starał się to wymyślić. Na nikogo innego tak nie patrzył. Chwyciłem rękę Hannah i trzymałem ją w swojej, a oczy Hectora przenosiły się do naszych złączonych palców i w końcu odwracał wzrok. Nie mogłem nic poradzić na odetchnięcie. Nie wiedziałem, co się działo z Hectorem, wyglądało to tak, jakby spał w swoich ubraniach i miał worki pod oczami. Musieliśmy odejść tak szybko, jak to możliwe. Hannah ścisnęła moją dłoń i przebrnęło przeze mnie ukłucie winy. Nie tylko dlatego, że dotykałem kobietę, która nie była Eden, ale także dlatego, że Hannah była miłą dziewczyną i wydawała się szczęśliwa z naszych zaręczyn. Zrani ją to, kiedy nagle zniknę. Ale nic nie można było na to poradzić. Hector zmusił moją dłoń i użył Hannah jako pionka. Na przodzie Świątyni Eden odwróciła wzrok. Bądź silna, wilcu, wyszeptałem w myśli. Tydzień po postawieniu głośników Hector zadeklarował, że wszyscy będziemy uczestniczyć w specjalnych modlitewnych sesjach trzy razy w ciągu dnia w Świątyni. Tak naprawdę sesje modlitewne były błogosławieństwem. Ciężkie ściany utrzymywały nadawane kazania na zewnątrz i

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

wszyscy byliśmy w stanie siedzieć cicho przez godzinę. Nie mówiłem już do bogów. Zamiast tego rozmawiałem w głowie z Mayą, mówiąc jej o wszystkim, co działo się odkąd umarła. Mówiłem jej wszystko o Eden oraz rzeczy, których nigdy jej nie powiedziałem, kiedy żyła: ona i Xander zawsze byli moimi najlepszymi przyjaciółmi, byłem z niej taki dumny i tęskniłem za nią każdego dnia. Xander i ja również używaliśmy sesji modlitewnych jako szybkiej aktualizacji o postępie z sytuacją pieniężną. Xander był w stanie wkraść się do samochodów członków rady i zabrać trzydzieści siedem dolarów w drobnych i banknoty dolarowe. Sądził, że zostawił wystarczająco, aby nie wyglądało to podejrzanie. Udało mu się nawet zwinąć złoty zegarek w jednym samochodzie i złoty naszyjnik w innym. Najwidoczniej cena złota w mieście była całkiem wysoka albo tak Kristi mu powiedziała i powszechne było dla ludzi to sprzedawać. Trzymał to wszystko pod podłogą w domu, wszystko gotowe do wzięcia razem z ubraniami. Problemem w przebywaniu tyle czasu podczas dnia w Świątyni było to, że nasiona były zaniedbane, a pod intensywnym ciepłem słońca Arizony zaniedbanie zbierało swoje żniwa. Jedynie kilka tygodni później nasze fasolki i warzywa uschły, a owoce z drzew odpadły i opadły na ziemię, gdzie dziobały je ptaki. Jeśli będzie tak dalej, to wszyscy umrzemy z głodu. Hector musiał o tym wiedzieć. Pewnego cichego poranka w Świątyni Hector podszedł na przód i stanął, patrząc na nas w ciszy przez kilka minut, nim w końcu przemówił: - Wśród nas jest złodziej. Serce mi opadło i zerknąłem szybko na Xandera, który nadal patrzył się prosto na Hectora, nie mrugając. Hector rozejrzał się na tłum. - Został skradziony złoty naszyjnik z jednego z samochodów członka rady. Kto coś o tym wie? Jasna cholera. Nikt nie powiedział ani słowa. Można było usłyszeć jak zleciała kropla wody po drugiej stronie pomieszczenia. - Nikt? - dopytywał Hector. Pochylił się na podium i czekał, znowu się rozglądając, jego oczy wylądowały na mnie i zostały tam na chwilę. W końcu odwrócił wzrok. - Eden, wyjdziesz na przód, proszę? Oczy Eden uniosły się do Hectora, zdezorientowany wyraz pojawił jej się na twarzy. Wstała

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

i podeszła do niego. - Jeśli nikt nie ma odwagi, aby wstać i przyznać się do swojego przestępstwa, to niewinny poniesie karę. Moja własna, prawdziwa miłość poniesie karę. Jak widzicie... - Wyprostował się. KOCHAM WAS TAK BARDZO, ŻE JESTEM W STANIE POŚWIĘCIĆ MOJĄ WŁASNOŚĆ ZA WASZE GRZECHY - krzyknął. Eden wzdrygnęła się i odsunęła. - ZNISZCZĘ DLA WAS IDEALNĄ SKÓRĘ MOJEJ UKOCHANEJ. Moje całe ciało się napięło i furia przebrnęła mi w dół kręgosłupa. Zobaczyłem bokiem patrzącą na mnie Hannah, ale nie odwzajemniłem spojrzenia. Zacząłem wychodzić naprzód, kiedy zabrzmiał głos Xandera. - To byłem ja, Ojcze. Ja ukradłem naszyjnik. Głowa Hectora przesunęła się w kierunku Xandera i jego oczy się zmrużyły. Cały tłum przekręcił się nerwowo, zerkając między Xanderem a Hectorem. Otworzyłem usta, żeby coś powiedzieć, ale potem je zamknąłem. Jeśli bym coś powiedział, to pogorszyłoby sprawy dla całej naszej trójki. Każdy mięsień w moim ciele był napięty do walki, a umysł zaczął wypracowywać ścieżkę, którą mógłbym dostać się do Eden i jak ją szybko stamtąd wydostać. Hector pochylił się zwyczajnie na podium. - Xander Garen - powiedział, odpychając zbyt długie włosy z oczu. - Gdzie jest naszyjnik? Xander zawahał się. - Pójdę i ci go przyniosę, Ojcze. - Nie, wyślę kogoś, żeby go przyniósł. Powiedz mi gdzie jest. O nie. Zamknąłem chwilowo oczy, a następnie otworzyłem je, patrząc w dół. Kątem oka mogłem zobaczyć jak Xander otwiera usta, a potem je zamyka. Utknął. - Prawda jest taka, Ojcze, że nie mogę tego dokładnie wytłumaczyć. Muszę towarzyszyć tej osobie. Hector patrzył się na Xandera ze zmrużonymi oczami, a ja wstrzymałem oddech. - Bardzo dobrze - powiedział w końcu i odetchnąłem. Może jeśli Xander będzie w stanie dojść szybciej, to zdąży odepchnąć inne rzeczy na bok. Coś. Cokolwiek. Jeśli nie, to powrócimy do punktu wyjścia. Czułem, jakbym mógł zwymiotować. - Clive - burknął Hector. - Eskortuj chłopca, by oddał twoją skradzioną własność. Odważyłem się zerknąć na Eden, a jej twarz była pozbawiona jakiegokolwiek koloru, jej

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

wyraz twarzy zszokowany. Odwróciłem wzrok. Clive podszedł powoli do Xandera, wziął go za ramię i opuścili Świątynię, gdy moje serce biło potrójnie. Mój umysł także pędził, próbując wymyślić, co mógłbym zrobić. Spojrzałem w górę na scenę, a ręka Hectora nadal była na Eden. Jeśli pobiegłbym za Xanderem, robiąc scenę z mojego nieposłuszeństwa, to zostawiłbym Eden samą z Hectorem. Zrobiłby dla niej coś, żeby mnie ukarać? Coś stukniętego pojawiło mu się w głowie. Nie chciałem nawet rozważać, co to mogło być. Hector stał na podium z Eden, dokańczając kazanie, jednak ja skupiałem się na tym, co brzmiało bezładnie i na Hectorze, potykającym się kilka razy na własnych słowach. Eden patrzyła się w podłogę, kolor ledwo powracał jej na twarz. Coś, co wydawało się jak całe życie później, ale w rzeczywistości było pewnie tylko dwudziestoma minutami lub coś, Hector rozpoczął końcową modlitwę. Gdy wszyscy wyszliśmy dostrzegłem, że ludzie patrzyli na siebie z pytającymi wyrazami na twarzach. Wszyscy wiedzieli, że w Arkadii działo się coś, czego nikt nie mógł dokładnie wyjaśnić. I wszyscy byli niespokojni. Nagle pojawił się na widoku Xander klęczący na ziemi z rękami związanymi wokół pnia. Clive Richter stał za nim, z długim sznurem w dłoniach. Całe moje ciało się napięło i nie miałem nawet czasu na rozmyślanie, nim zacząłem biec w ich stronę. - Chwyćcie go! - Usłyszałem wrzask Hectora i gdzieś z tyłu umysłu myślałem, że usłyszałem krzyk Eden. Silne ramiona chwyciły mnie z boku i pociągnęły do tyłu, a kiedy odwróciłem się, żeby odepchnąć od siebie tą osobę, ktoś inny chwycił z drugiego boku. Członkowie rady, Garrett Shipley i Ken Wahl, trzymali mnie, gdy rozbrzmiało pierwsze stuknięcie bata. Rozwścieczyło mnie to, wysyłając adrenalinę przepływającą przez mój system. Walnąłem Kena z łokcia w twarz, a potem użyłem wolnego ramienia, żeby uderzyć Garretta, wysyłając rozbryzgującą się krew, kiedy krzyknął i uniósł ręce do złamanego nosa. Kiedy obydwoje mnie puścili, znowu pobiegłem naprzód. - Zatrzymaj się, Calder - krzyknął Xander. Niechętnie się zatrzymałem. Jego głowa wisiała a szczęka była napięta, ale rozszerzył oczy i pokręcił głową, nakazując mi trzymać się z dala. Nie wiedziałem, co robić. Wszystko w moim ciele krzyczało, żeby walczyć za mojego przyjaciela, ale on prosił mnie, żebym tego nie robił. Uniosłem ręce do włosów i przesunąłem palcami po skalpie, chcąc wrzeszczeć z gniewu. Garrett i Ken podeszli do mnie od tyłu i chwycili znowu mnie za ramiona. Nie opierałem się, nie patrzyłem na nich. Clive znowu uniósł bicz i pozwolił mu znowu polecieć i tym razem obserwowałem jak

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

uderzył w nagie plecy Xandera, otwierając jego skórę w długiej, otwartej, czerwonej linii. Xander wzdrygnął się, ale pozostał cicho. Och, Xander. Mój bracie, mój przyjacielu. Skrzywiłem się, zamykając chwilowo oczy. Clive znowu uniósł bicz, jego twarz wypełniona była jakimś rodzajem obrzydliwej radości i pozwolił mu lecieć, tworząc trzeci ślad na ciele Xandera. Jeszcze dwa razy bicz poleciał i dwa razy Xander wzdrygnął się, ale nie wydał dźwięku. - Wystarczy, Clive - zawołał Hector. Clive spojrzał na niego, wydając się wracać do siebie, jego pierś unosiła się i opadała w ciężkich oddechach. - Myślę, że sprawiedliwość została już zaserwowana dla złodzieja. Odzyskałeś naszyjnik? Czujesz, że się zrekompensowałeś? Clive wydawał się rozważać pytanie, patrząc na Xandera, który był zgarbiony, jego plecy były bałaganem krwi i otwartych ran. - Tak - powiedział, upuszczając bicz na ziemię i wracając w stronę głównej chaty. Hector kiwnął na Garretta i Kena. - Puśćcie go. Myślę, że dla niego to też zaserwowało lekcję. Możesz towarzyszyć swojemu przyjacielowi do namiotu chorób. - Słyszałem, jak kobiety wokół mnie płakały, ale nie odwróciłem się, aby spojrzeć na kogokolwiek w tłumie. Moje ramiona zostały uwolnione i ruszyłem do Xandera, klękając na piasku obok niego. - Hej, bracie - powiedziałem łagodnie. - Zabierzmy cię stąd. Xander skrzywił się, gdy zacząłem odwiązywać sznury wiążące jego nadgarstki. - Pieprzcie mnie, to boli, Calder - burknął Xander. Musiał być w nieznośnym bólu, bo ani razu nie słyszałem, żeby używał jakiegoś plugawego słowa od ludzi z dużej społeczności, którym wyślizgnęło się to raz na jakiś czas. Wypuściłem powietrze, pracując z węzłem tak delikatnie jak mogłem, więc ruszałem Xanderem najmniej jak to było możliwe. - Dlaczego nie pozwoliłeś mi go od ciebie odciągnąć? - spytałem, niezdolny utrzymać goryczy z dala od głosu. - Ciebie też by zbił. A potem prawdopodobnie zamknął. - Przyjąłbym to. - Wiem - powiedział Xander, gdy sznur się rozplątał, a on opadł do przodu, używając rąk, aby podtrzymać się na ziemi. - Cokolwiek mam... - Zgadza się. - Podciągnąłem Xandera na nogi i owinąłem jego ramię wokół moich barków, żeby mógł się o mnie oprzeć, kiedy szliśmy.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Ma nasze pieniądze. Każdego centa - powiedział Xander, jego głos był pusty. - Jedyną rzeczą, którą byłem w stanie odepchnąć z drogi, była torba ciuchów. Powiedziałem mu, że było tam gniazdo węży, które żyło pod domem i że nie pamiętam pod jaką deską podłogową to było. To jedyny powód, dzięki któremu nie sięgnął sam. Tchórz. I hipokryta, wsunął resztę pieniędzy do kieszeni. Wątpię, że nawet wspomni o tym Hectorowi. Serce mi opadło na wieści, że nasze pieniądze zniknęły. Ale rozmawianie o tym było ostatnią rzeczą, jakiej potrzebował Xander. - Czy jest gniazdo węży, które żyje pod twoim domem? - spytałem, próbując go rozproszyć w drodze do namiotu chorób. Xander zerknął na mnie. - Nie. Kilka myszy, ale dzięki bogom, że były gdzie indziej, kiedy Clive tam był, bo dostałby się też do naszych ciuchów. Nie mogłem nic na to poradzić, roześmiałem się. - Co zrobimy z ubraniami bez pieniędzy? - Wyjdziemy stąd, właśnie to. Rozważałem to. Pomyślałem, że musieliśmy, rozważając to jak blisko zbliżała się data mojego ślubu z Hannah i została odkryta nasza kradzież, ale było to o wiele dalsze od sposobu, w jakim to planowaliśmy. Lęk umieścił mi się w żołądku. Odejdziemy z absolutnie niczym, poza ubraniami w torbie - ubraniami, które wmieszają się w normalną społeczność. Więc zgaduję, że było tam to. Czułem, jakbym mógł się rozchorować. Dotarliśmy do namiotu chorób i pomogłem dla Xandera dostać się do czystego łóżka, a on położył się na brzuchu. Była tam mała szafka, którą znałem z czasu, kiedy byłem tam z Mayą w ciągu lat, która zawierała zaopatrzenie bandaży. Miałem nadzieję, że Matka Willa niedługo przyjdzie z lekami na ból, które dała mi na nogi, ale jak na razie muszę zrobić dla Xandera to, co mogę. Gdy przemywałem mu rany szmatką i czystą wodą, mówiłem do niego, żeby go rozproszyć. Mimo tego, za każdym razem, kiedy przysuwałem wodę do jego pleców, wzdrygał się i krzywił. - Pamiętasz ten czas, kiedy zaraziłeś mnie ospą wietrzną? - spytałem. Xander prychnął. - Ty zaraziłeś mnie ospą wietrzną. - Uśmiechnął się małym uśmiechem, kiedy płukałem szmatkę, woda stała się czerwona. - I najgorszą częścią w tym było to... - kontynuował. - ...że ja miałem ich tylko sześć, a ty

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

byłeś nimi pokryty, ale to ja dostałem blizny. - Stuknął palcem małą, okrągłą bliznę obok brwi. Zaśmiałem się cicho, znowu przysuwając szmatkę do jego pleców. Wzdrygnął się. - Tak szybko, jak będziesz gotów opuścić namiot chorób... - powiedziałem. - ...możesz zrobić te głupie wołanie ptaka i spotkamy się nad źródłem z Eden. Musimy improwizować. - Strach przebrnął mi po kręgosłupie na to, że nie będę w stanie zagwarantować dla Eden bezpieczeństwa i pożywienia. - Głupie? - Oczy Xandera zaczęły się zamykać. - To wołanie ptaka jest idealne. Inne jastrzębie nie mogą nawet stwierdzić, czy nie jestem jednym z nich. Zachichotałem, poklepując plecy Xandera czystą szmatką. - Pójdziesz wziąć te ubrania, Calder? Moi rodzice będą teraz na obrzeżach. Myślę, że powinniśmy trzymać je z nami, żeby nie trzeba było tam po nie wracać. - Smutny ton pojawił się w jego głosie, kiedy wspomniał swoich rodziców. Zmarszczyłem brwi. Byliśmy mężczyznami, ale nigdy nie byliśmy z dala od nich. A to złamie im serca. Ale z tym co działo się w Arkadii, musiałem wierzyć, że wszystkim dobrze zrobi, kiedy odejdziemy. Oczywiście Eden była zupełnie inną historią. Moje myśli zostały przerwane, kiedy Matka Willa przeszła przez drzwi. Wstałem. Spojrzała na mnie i podeszła do łóżka, gdzie leżał Xander, teraz drzemiąc. Kiwnąłem do niej. Najwidoczniej nie potrzebowała żadnych wskazówek. - Xander, pójdę się przejść do przybudówki. Wrócę. Xander wydał ciche, w połowie chrząknięcie, w połowie chrapnięcie. Kiedy ją mijałem, Matka Willa chwyciła moje ramię. Jej oczy wyglądały na zamglone, nieskupione i coś w nich wysłało strach zwijający mi się w żołądku. - Idź dalekim, lewym zakrętem - powiedziała. Pokręciłem głową. - Co? - Daleki, lewy zakręt - powiedziała znowu. - To jedyne miejsce, w którym będziesz żył. - Żył? Ja... co? Puściła mnie i podeszła do Xandera, który nadal drzemał. Wyszedłem i zamiast iść do przybudówki, poszedłem szybko do chatki Xandera, pukając raz w drzwi. Kiedy nikt nie otworzył, wślizgnąłem się do środka, zamykając za sobą drzwi. Nie musiałem zgadywać, która to była deska. Ta, której używał Xander jako jego magazynu, nadal była nie na swoim miejscu. Klęknąłem obok niej i sięgnąłem do środka dłonią. Coś otarło się o mój

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

nadgarstek i wyrwałem rękę, burcząc w zaskoczonym obrzydzeniu. - Mysz. Tylko mysz - wymamrotałem, sięgając znowu do środka. Kiedy byłem zakopany do ramienia, moja dłoń dotknęła materiału, więc chwyciłem go i wyciągnąłem. Była to płócienna torba, zabezpieczona na górze liną i najwyraźniej pełna tego, co miało być naszymi ubraniami do ucieczki. Nie trudziłem się z odkładaniem deski na miejsce. Zamiast tego wyszedłem z chatki, przerzuciłem torbę przez ramię i poszedłem z determinacją z powrotem w stronę namiotu chorób. Kiedy już prawie tam byłem, ktoś chwycił mnie za ramię i upuściłem torbę, odwracając się, gotowy walczyć z tym, ktokolwiek to był. To była Hannah. Stała przede mną, wykręcając ręce. Wyglądała, jakby płakała. - Hannah - wydyszałem. - Calder, to było straszne. - Wypuściła mały szloch. - Dlaczego Xander to zrobił? Wszystko z nim w porządku? Podniosłem torbę i rozmyślałem jak odpowiedzieć. - Będzie w porządku. Muszę wrócić, żeby sprawdzić co u niego. Pójdziesz do domu, dobrze? Jej zmartwione, brązowe oczy mrugnęły na mnie. - Boję się, Calder - wyszeptała. - Coś się tu dzieje i jestem zdezorientowana. Mama i tata powiedzieli, że to przez zbliżającą się powódź i mamy więcej pytań, ale... to mnie przeraża. Zatrzymałem się, nie wiedząc, co jej powiedzieć. Troszczyłem się o Hannah. Dorastałem z nią. Bawiliśmy się razem jako dzieci. Jednak jej nie kochałem, nie tak. - Hannah, posłuchaj, jeśli cokolwiek... stanie się dla mnie, są, cóż, masz wybory. Nie musisz żyć tu przez całe życie, jeśli nie chcesz. Jej oczy rozszerzyły się. - Chcę. Chcę ciebie poślubić, Calder. Chcę pójść z tobą do Elizjum. Wypuściłem powietrze, czując się winny. - Muszę iść do środka. Po prostu... po prostu pamiętaj, co powiedziałem, okej? Przytaknęła, wyglądając na zmieszaną, a ja przyciągnąłem ją do siebie, całując ją w czubek głowy. - Okej. Kiedy wszedłem do środka namiotu, Matka Willa już go opuściła, ale plecy Xandera były opatrzone i cicho chrapał. Wsadziłem torbę pod własne łóżko i położyłem się obok Xandera, żeby odpocząć. Złożyłem

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

ręce za głową, umierając w środku, bo nie mogłem iść teraz do Eden. Musiałem wierzyć, że była zamknięta bezpiecznie w pokoju z dala od Hectora. Za parę dni zawołamy ją i uciekniemy. Obrazy wirowały w mojej głowie, Eden wychodząca przez okno, Hector sięgający, żeby ją złapać, potem Eden wchodząca na dach, spadająca, dźwięk łamiących się kości ledwo stłumiony jej krzykami. Wzdrygnąłem się obudzony i rozejrzałem się dziko. Zasnąłem, nie mając takiego zamiaru. - Tylko sen - wyszeptałem, opadając na łóżko. Ale potem usłyszałem dźwięk, który musiał mnie obudzić - odległe wołanie jastrzębia tylko, że te było dziwne i nieidealne, a głos był żeński. Eden. Xander uniósł głowę i rozejrzał się w oszołomieniu, nadal leżąc na brzuchu, gdzie zasnął. Opadł znowu na łóżko, nieprzytomny. Pamiętałem jak się czułem po proszku na ból, którego dała mi Matka Willa. Nie znałem nawet własnego imienia, chodząc sporadycznie tam i tu niezdolny, żeby się poruszyć albo myśleć trzeźwo. Zeskoczyłem z łóżka i podniosłem Xandera tak delikatnie jak mogłem, próbując nie dotykać jego zranionych pleców. Wymamrotał jakieś niewyraźne słowa, których nie rozumiałem i zaczął kuśtykać. Podniosłem go na ramieniu i schyliłem się, żeby podnieść torbę ubrań, którą schowałem pod łóżkiem. Eden dawała zawołanie, które mówiło, że musieliśmy odejść. Strach przemknął przez moje ciało. Eden nigdy by tego nie zaryzykowała, chyba że stało się coś przeraźliwie, przeraźliwie złego.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Rozdział dwudziesty pierwszy Eden Źródło było skąpane w żółtym blasku księżyca, kiedy przeszłam przez zarośla i stanęłam, nabierając powietrza w ciężkich wdechach, całe moje ciało się trzęsło. Proszę, żeby Calder i Xander usłyszeli moje wołanie. Upuściłam torbę płócienną, którą na szczęście byłam w stanie złapać jak uciekałam i owinęłam wokół siebie ramiona, pocierając rękami w górę i w dół pokrytej gęsią skórką skórze. Stałam biorąc głębokie, uspokajające oddechy, próbując utrzymać wzburzone emocje pod kontrolą. Tu jest bezpiecznie. Kiedy usłyszałam kroki dochodzące z zarośli po drugiej stronie skały, jęknęłam z ulgi, wiedząc, że to mogą być tylko Calder i Xander. Nikt inny nie szedłby w moją stronę do tego sekretnego miejsca w takim kierunku i celu. Calder wyskoczył zza zarośli, jego oczy były dzikie i oddychał ciężko z Xanderem przerzuconym przez ramię. Wypełnił mnie niepokój. - Wszystko z nim w porządku? - W porządku, jest tylko nieprzytomny. Odetchnęłam ciężko. Moje emocje wyskoczyły na powierzchnię i ruszyłam w jego stronę. Położył delikatnie Xandera na trawie i złapał mnie w swoje ramiona, gdy załkałam jego imię. - Cii, Eden, jest dobrze. Jestem tu. Powiedz mi, co się stało. Co się stało, wilcu? Co on ci zrobił? - Trzymał mnie mocno i przesunął dłonią po moich włosach, szepcząc kojące słowa do ucha. Miałam kłopoty z łapaniem powietrza, gdy łkanie dochodziło mi do piersi, histeria teraz znalazła bezpieczne miejsce, by znaleźć się w silnych ramionach Caldera. - Ja... on... - Zaciągnęłam głęboko powietrze, zbierając się w sobie. Żadnemu z nas nie pomogłoby, jeśli zaczęłabym zachowywać się jak stuknięta. - Znalazł twoje listy, Calder. Odchyliłam się, patrząc na jego przystojną, zmartwioną twarz, z wstydem i żalem. - Tak bardzo przepraszam. Ja... - Pokręciłam głową. - ...nie powinnam była ich trzymać. Ale chciałam je ze sobą wziąć, kiedy byśmy odeszli. Były moje. Były częścią nas i chciałam je. - Więcej łez spłynęło mi po policzkach.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Calder spojrzał na mnie czule i użył kciuka, żeby zetrzeć mi łzy z policzków. - Wszyscy mamy się dobrze. Co on ci zrobił? Powiedz mi. Pokręciłam znowu głową, próbując odsunąć wspomnienia. - On... oszalał. - Rozszerzyły mi się oczy, kiedy wyobraziłam sobie czerwoną jak burak twarz Hectora, wybrzuszoną żyłę na skroni, szalone oczy. - Po tym, co się stało z Xanderem, byłam taka smutna. - Spojrzałam na Xandera, chrapiącego cicho na ziemi. - Tak bardzo przepraszam Xander - powiedziałam cicho, wiedząc, że nie mógł mnie usłyszeć, ale i tak potrzebując to powiedzieć. - Zapłaciłeś cenę za nas wszystkich. - Jest z nim w porządku, Eden. Naprawdę jest. Zmarszczyłam brwi, patrząc przez chwilę na Caldera. Wątpiłam, że naprawdę wszystko było z nim w porządku. Widziałam jego przerwaną, otwartą skórę i wyraz na jego twarzy, gdy tamten bicz nawiązał kontakt. Ale był taki odważny. Nie wydał żadnego odgłosu. Przygryzłam wargę i wyprostowałam się. - Pomogłam dla Hailey położyć chłopców do spania, a potem wróciłam do pokoju i on tam był, siedząc na łóżku i czytając twoje listy. - Lęk znowu wypełnił moją pierś, tak jak wtedy, kiedy weszłam do mojej sypialni. - Dotknął cię? Zranił cię? - spytał Calder, jego szczęka była napięta, a oczy wypełnione chłodem. - Nie. Tylko powtarzał: „Płonie dla ciebie? Płonie dla ciebie? Pokażę ci, jak on dla ciebie płonie.” - Zakrztusiłam się szlochem, drżąc wspomnieniami. - Chciał ciebie zabić - wyszeptałam. - I może mnie też. - Co zrobiłaś? Jak się wydostałaś? - spytał zimno Calder, przesuwając po mnie rękami, jakby chciał udowodnić sobie, że byłam cała. - Zamknął mnie w swoim biurze. Zaciągnęłam szafę przed drzwi, a potem wybiłam okno pogrzebaczem. Walili w drzwi, kiedy wychodziłam na zewnątrz. Członek rady, Keh Wahl, tak myślę, nie wiem, przyszedł na zewnątrz, ale już się ukrywałam i mnie nie widział. - Znowu zadrżałam. Calder zamrugał na mnie, a potem przeciągnął ręką przez włosy, kręcąc powoli głową, mały, niedowierzający uśmiech był na jego ustach. - Wilcu - mruknął. - Nie miałam wyboru - powiedziałam. - To było to albo... kto wie co. Coś złego. Spojrzałam na Caldera. - Przepraszam tylko, że musimy odejść, nim będziemy naprawdę gotowi. - Nie, podjęłaś właściwą decyzję, zrobiłaś właściwą rzecz. A my i tak musieliśmy odejść

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

szybciej. Mój ślub z Hannah miał się odbyć w następnym tygodniu. - Calder uniósł ręce do moich policzków, unosząc mi twarz w górę i patrząc w oczy. - I po dzisiejszym dniu Xander i ja już zdecydowaliśmy, by odejść szybciej. - Studiował mnie. - Byłaś taka odważna. Wpatrywaliśmy się w siebie przez kilka sekund; czerpałam siłę z twarzy, którą tak bardzo, bardzo kochałam. Już czułam się spokojniejsza. Byliśmy razem. Byliśmy bezpieczni - na razie. - Naszym jedynym problemem teraz jest to, że nie mamy nawet centa - powiedział Calder. - Och - powiedziałam, biorąc krok w tył. - Nie, to nieprawda. - Podeszłam do torby płóciennej, którą ukrywałam w zaroślach za główną chatą. Na szczęście byłam w stanie zakraść się i szybko ją odzyskać, po tym jak wyskoczyłam z okna Hectora. Stamtąd ukryłam się za kępą drzew, zrobiłam moje najlepsze wołanie jastrzębia trzy razy, a potem odeszłam ostrożnie do ścieżki, która prowadziła do źródła. Klęknęłam na trawie i wyrzuciłam całą zawartość torby, całą gotówkę, którą kradłam z głównej chaty i całą biżuterię, którą ukradłam od członków rady i ich żon. Stałam się dodatkowo bezwstydna, gdy zaczął zbliżać się ślub Caldera z Hannah. To było tylko złe szczęście Xandera, że jedyną rzeczą, którą odkryto, było coś, co wziął. Sięgnęłam do torby i wyciągnęłam wszystko co zostało, a potem zerknęłam w górę na Caldera, stojącego obok mnie, jego usta były otwarte szeroko. Xander przesunął się w stronę dźwięku pieniędzy spadających na ziemię, z sennymi, w połowie otwartymi oczami. - Cóż, jasna cholera - wymamrotał Xander. - Na miłość bogów. Ona jest gorsza od ciebie - powiedział Calder, patrząc na Xandera. - Gdzie ją znalazłeś? - spytał słabo Xander, bełkocząc. - Myślę, że się zakochałem. Calder roześmiał się i spojrzał na mnie, jego ciemne oczy wypełnione były ciepłem. - Och, znalazłem ją przy tym pięknym źródle pewnego razu... Uśmiechnęłam się do Caldera, a potem Xander usiłował się wyszczerzyć, ale natychmiast znowu odpłynął, jego głowa opadła na ziemię. Calder odwrócił wzrok z powrotem do mnie od Xandera, chrapiącego cicho i zaczął się śmiać, kręcąc głową, jakby ta cała sytuacja była tak jakby niedorzeczna, co tak naprawdę myślę, że w pewnym sensie było prawdą. - Czy to nie to, co chcieliście, abym zrobiła? - spytałam, unosząc brew. Calder przestał się śmiać. - Do diabła nie - powiedział. - To było o wiele zbyt niebezpieczne. - Wypuścił powietrze, jedna strona jego ust uniosła się. - Ale odkąd to jest zrobione, to cieszę się, że to zrobiłaś. Uśmiechnęłam się, gdy klęknął na trawie obok mnie i zaczął przeglądać to, co miałam. Po

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

kilku minutach powiedział: - Trzysta osiemdziesiąt trzy dolary. - Ułożył papierowe pieniądze w schludnej stercie i podał mi, żebym mogła włożyć z powrotem do torby. - Nie mam pojęcia ile inne rzeczy mogą być warte - powiedział Calder, trzymając w górze złoty pierścionek z czerwonym kamieniem, rubinowym może. - Ale musi być coś warte, zwłaszcza, jeśli to prawdziwe złoto. Przytaknęłam, a potem włożyłam wszystko z powrotem do torby. Spojrzał na mnie. - Bardzo dobrze sobie poradziłaś, Eden - powiedział. Wyraz w jego oczach powiedział mi, że nie tylko był pod wrażeniem, ale był też wdzięczny i odczuwający ulgę. Uśmiechnęłam się dumnie. - Więc teraz jedyną rzeczą, jaką musimy zrobić, to przebrać się i wydostać się stąd powiedział Calder. - Eden, musisz pomóc mi przebrać Xandera. Kiwnęłam, a potem zmarszczyłam brwi. - Jeśli nie może się sam ubrać, to jak będzie szedł? - Nie będzie - powiedział Calder. - Będę go niósł. A potem zabiorę go gdzieś, gdzie będzie mógł wyzdrowieć - zakończył cicho. Calder chwycił torbę, którą upuścił przy wejściu do źródła i przeglądał rzeczy przez kilka minut, unosząc je, a potem decydując kto co powinien założyć. Calder i ja ubraliśmy Xandera w dżinsy i niebieską zapinaną koszulę, próbując nie zranić mu pleców. Ale całkiem odpadł i nie wydawał się cierpieć. Odwróciłam głowę, kiedy było ryzyko, że mogłabym zobaczyć coś osobistego i Calder przejął robotę. Gdy Calder był ubrany, spakowałam wszystko do torby i odwróciłam się. Zassałam oddech. Calder miał na sobie niebieskie dżinsy i jasnoszarą koszulkę, która była zbyt dopasowana na jego mięśniach, ale w sposób, który sprawiał, że wyschły mi usta. I miał czapkę z jakimś rodzajem pomarańczowego logo, które wyglądało jak S i F złączone razem. Uśmiechnęłam się szeroko. - Dasz radę. - Mój uśmiech opadł. - Ale co ja mam ubrać? - Poczekamy na Kristi, żeby ci coś dała - powiedział. - Więc będziesz musiała ubrać to, co masz teraz na sobie. Na szczęście z nami ubranymi normalnie będziesz pasować. Przytaknęłam. Nie było innego wyjścia. - Więc co zrobimy? - Odejdziemy daleko stąd i znajdziemy hotel, aż Xander będzie mógł zadzwonić do Kristi.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Myślę, że jesteśmy około dwudziestu mil od miasta - kontynuował. - Może piętnaście. Myślisz, że dasz radę? Pokiwałam głową. Zrobię cokolwiek będę musiała, żeby być o wiele dalej od Hectora i jego dzikich oczu. Będę szła na boso, jeśli będę musiała. Zerknęłam na nasze stopy. Nadal mieliśmy na sobie zwykłe sandały, które zazwyczaj nosiliśmy. Była jedna kobieta, która robiła je w Arkadii, a jej kunszt miał właśnie przejść test. - Ale Calder, nie możesz iść dwudziestu mil niosąc Xandera - wyszeptałam. - Nie mam wyboru - powiedział Calder. - Jestem pewny jak diabli, że nie zostawię go tu. Moje serce nabrzmiało miłością dla mojego odważnego, silnego chłopca. - Myślę, że najlepszym pomysłem będzie trzymać się piaszczystego obszaru tak długo jak to możliwe, skoro Hector z pewnością wysłał po ciebie jakąś osobę albo wiele osób. - Dreszcz przebiegł mi po kręgosłupie i rozważyłam co mieliśmy w zapasie, gdy Calder podszedł i podniósł delikatnie Xandera, jego silne uda napięły się pod dżinsami, kiedy wstał i znowu przełożył go przez ramię. Tak desperacko pragnęłam, żebym mogła tylko pstryknąć palcami i wszyscy bylibyśmy w pokoju gdzieś w głębi miasta, bezpieczni i zamknięci za drzwiami. Ale oczywiście życie nigdy nie działa w taki sposób. Musiałeś przeżyć każdą minutę trudnej części, żeby dobrzeć do dobra. Może jednak to sprawiało, że wszystko było bardziej rozkoszne. Jeśli mógłbyś tylko ominąć trudne części w życiu, dobre części zaczęłyby być mdłe i pozbawione emocji. Jednak w tej chwili, ze strachem i niepokojem przesuwającym się przez moje ciało, mdłe wydawało się w porządku. - Jesteś gotowa, Eden? - spytał Calder, patrząc na mnie i wydając się pytać, czy byłam gotowa na więcej niż tylko wyjście stąd. Czy byłam gotowa na nowe życie? Inne życie? Być może bardzo długą i straszną podróż, aby tam dotrzeć? - Tak - odpowiedziałam zwyczajnie. Calder wpatrywał się we mnie, a potem kiwnął. - Wypij tyle wody, ile to możliwe - poinstruował Calder. - Nie mamy nic, w czym moglibyśmy ją zabrać i mogą minąć godziny, nim znajdziemy więcej. Dałem dla Xandera trochę wody, zanim usłyszałem twoje wołanie, więc powinno być z nim w porządku, zwłaszcza skoro nie będzie tym, który będzie musiał używać siły. - Jego usta ustawiły się w ponurej linii. Pochyliłam się nad źródłem, umieściłam usta pod błyszczącym wodospadem, a potem Calder zrobił to samo. To był czas, aby odejść.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Przeszliśmy przez duże wejście między dwoma, wysokimi skałami po odległej stronie naszego źródła. Nim odeszliśmy, przesunęłam zarośla przed wejściem, gdzie wchodziliśmy, więc było całkowicie zakryte i nie wyróżniało się. Nie chciałam, żeby ktokolwiek znalazł to miejsce... nie tylko dlatego, że będą wiedzieli skąd uciekliśmy, ale także dlatego, że dla mnie to miejsce było święte. Nie chciałam, żeby ktoś inny włóczył się po nim, przynajmniej nie przed tym, jak będziemy mieli nową świętą ziemię, nasz własny kawałek Elizjum na ziemi. Gdy wspinaliśmy się i wędrowaliśmy między kamieniami, byliśmy cicho, nasłuchując dźwięków innych ludzi. Jedynymi dźwiękami, jakie słyszałam, były zdyszane oddechy Caldera, gdy niósł na plecach Xandera prosto pod stromą górkę. Nie chciałam myśleć zbyt wiele o tym, kogo mógł wysłać po mnie Hector, bo wracało te uczucie lęku, gdy wyobrażałam sobie jego szalone oczy. Zamiast tego śniłam na jawie o tym, jak wyglądałby mały kawałek spokoju Caldera oraz mój, kiedy już dotrzemy tam, gdzie idziemy. Miałam taki mały punkt odniesienia, więc w większości używałam uczuć, które zapamiętałam z bycia z własną rodziną nim umarli, a nawet rzeczy, które najbardziej kochałam w głównej chacie. Chciałabym sypialnię z dużym oknem, takim jak te z tyłu chaty, które miało za sobą piękny widok. Nie na piach, od którego bylibyśmy tak daleko, ale może na wodę albo drzewa, albo jakiegoś rodzaju las. Miałabym dużą kuchnię i gotowałabym każdej nocy kolację dla Caldera. Nie nauczono mnie jak gotować, ale obserwowałam Hailey, notując w głowie to, jak robiła chleb, który rósł idealnie i rozpływał ci się w ustach. Znałam wszystkie podstawy, nie dlatego, że ktokolwiek mnie uczył, ale dlatego, że poświęcałam uwagę. Tak, moja kuchnia będzie sercem naszego domu. I będą tam dzieci. Chciałam dziesiątkę dzieci i chciałam, aby każde z nich wyglądało jak Calder. Calder zerknął na mnie, ponad Xanderem, a potem zerknął jeszcze raz na mój wyraz twarzy. Wyglądałam na rozmarzoną? Nie mogłam powstrzymać rumieńca, który wzrósł mi na policzki i rozszerzyłam na niego oczy. Oto byłam ja, planując za niego w detalach jego całe życie, gdy wspinaliśmy się dalej od niebezpieczeństwa. Z pewnością to nie było teraz odpowiednie skupienie. Ale nie mogłam powstrzymać marzeń. Tak długo odmawiałam sobie marzyć, za bardzo się bojąc, że pozwolę skupić się na detalach, za bardzo się bojąc, że zostaną ode mnie oderwane. Ale teraz, z każdym krokiem, każdym punktem zaczepienia, moje marzenia tak blisko dochodziły do spełnienia. Świat wydawał się teraz prawie szeroko dla mnie otwarty. Chciałam unieść ręce i śmiać się do nieba. Calder znowu na mnie spojrzał i kiedy tym razem złapał mój wzrok, uśmiechnął się szeroko, a ja odwzajemniłam uśmiech. W końcu był przebłysk nadziei. Mogłam zobaczyć, że on także to

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

czuł. Kiedy dotarliśmy do najwyższej górki, obydwoje zatrzymaliśmy się, łapiąc przez kilka minut oddech. - Musisz odpocząć chwilę? - spytałam. - Nie - powiedział i znowu zaczął iść. Rozejrzałam się, odnajdując moje położenie. Obydwoje byliśmy około połowę mili dalej od głównej chaty. Mogłam zobaczyć światła okien. Wyglądało to tak, jakby każde światło było zapalone. Zadrżałam lekko i pochyliłam się w stronę Caldera. Owinął wokół mnie ramię, które nie trzymało Xandera i przyciągnął mnie do siebie, patrząc w tym samym kierunku, zatracony w myślach. Przez jego drugie ramię Xander chrapnął. - W tę stronę. - Wskazał Calder. - Ostatecznie doprowadzi nas to do głównej drogi, ale wygląda na to, że jest tam mnóstwo kamieni, za którymi można się schować, gdybyśmy zobaczyli lub usłyszeli zbliżający się samochód. - Calder ścisnął mnie szybko i znowu zaczęliśmy iść, idąc tak szybko, jak mogliśmy. - Jeśli utrzymamy takie tempo... - mruknął Calder. - ...to dotrzemy do miasta przed światłem dziennym To jakiś cel, okej? - Spojrzał na mnie, idącą za nim, a ja kiwnęłam. Szliśmy godzinami naszą ścieżką, tą która dostarczała najwięcej przykrycia, nawet jeśli to oznaczało ciągłe chodzenie jakiegoś rodzaju zygzakiem. Przykrycie w tamtym czasie było najważniejsze, mimo że czas także był ważny. Widzieliśmy dwa razy samochody na drodze, ale mieliśmy dużo czasu na ostrzeżenie, przez czarną, pustynną noc oraz hałas silników. Za każdym razem, kiedy wolno przejeżdżały samochody, chowaliśmy się bezpiecznie za kamieniami. - Potrzebuję wody - powiedziałam w końcu godziny później, wysuszona i niezdolna do zatrzymania ciszy odnośnie mojej potrzeby zgaszenia pragnienia. Calder przestał iść, wyglądając na tak wysuszonego jak ja. - Myślę, że widzę światła z domów około milę dalej. - Wskazał, a ja zmrużyłam oczy, żeby zobaczyć co miał na myśli. Ja też zobaczyłam parę bardzo odległych świateł, ale nie mogłam powiedzieć, gdzie się znajdowały. Kiwnęłam głową. Znowu zaczęliśmy iść. Nie rozmawialiśmy. Chmury były nisko, więc światło z gwiazd było przyćmione, rzucając tylko tyle światła, abyśmy zobaczyli gdzie idziemy i co tuż obok nas otaczało. Jakoś dziesięć minut później, rzeczywiście byliśmy w stanie zobaczyć, że Calder miał rację. Natknęliśmy się na kilka małych domów, były daleko i ustawione były obok drogi. Podążałam za

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Calderem, gdy cicho szliśmy do domu ustawionego z boku. Był tam wąż ogrodowy, zwinięty obok domu, połączony z kranem. Odetchnęłam z ulgi, praktycznie będąc w stanie skosztować wilgoci w suchej buzi i poczuć ją na spierzchniętych ustach. Calder rozejrzał się dookoła, wyglądając nerwowo. Ja byłam zbyt spragniona, żeby się denerwować. Przykucnęłam obok domu i zwróciłam się do kranu. Odkręcił się z lekkim piskiem i wąż napełniał się, gdy woda przez niego wędrowała, wychodząc na końcu, którego przytrzymywałam przy ustach. Piłam wielkimi łykami przez kilka sekund - woda była słodka i przepyszna - a potem podałam ją dla Caldera, który położył delikatnie Xandera, wyprostował się, rozciągając się, nim wziął ode mnie wąż i zaczął pić dużymi łykami. Kiedy już mieliśmy tyle, ile potrzebowaliśmy, Calder wyłączył wodę i stał, patrząc się na Xandera, nim podniósł go, przekładając przez ramię. Musiał cierpieć. Gdy znowu zaczęliśmy iść na przód domu, coś dużego i ciemnego nagle rzuciło się na nas i krzyknęłam, potykając się do tyłu na Caldera. - Co do diabła? - krzyknął, też potykając się do tyłu. Duży pies zaczął szczekać i znowu się na nas rzucił. Krzyknęłam jeszcze raz, aż zdałam sobie sprawę z tego, że pies był przywiązany i rzucał się na nas tylko tak daleko jak mógł. Frontowe drzwi otworzyły się i zapaliło się światło z ganku, ukazując mężczyznę trzymającego strzelbę. - Kto tam jest? - zawołał. - Pokaż się! - Biegnij - powiedział Calder, tak nisko, że prawie nie usłyszałam. Szarpnął moją rękę, a ja pobiegłam za nim. Rozgrzmiał za nami dźwięk strzału, a ja znowu wypuściłam mały krzyk i nadal biegłam, trzymając się dłoni Caldera ze wszystkich sił. Słyszałam jak Xander wybełkotał niewyraźnie, gdy biegliśmy: - Co do diabła? Kiedy dotarliśmy do kępy drzew, wystarczająco daleko, aby wiedzieć, że nikt za nami nie podąża, zatrzymaliśmy się, a ja położyłam dłonie na udach, oddychając ciężko. Calder położył Xandera na ziemi, a Xander wstawał powoli, przecierając dłonią twarz i rozglądając się zdezorientowany. - Co do diabła? - zapytał znowu, pod nosem. - Wszystko w porządku, Eden? - zapytał Calder, dysząc o oddech i pocierając rękami moje ramiona. Pokiwałam.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- W porządku. Moje stopy są podarte, ale tak to... tak, w porządku. - Także zassałam powietrze, próbując uspokoić szybko bijące serce i palące płuca. Obydwoje spojrzeliśmy na nasze stopy. Nasze sandały ledwo się trzymały, paski, które przecinały nasze stopy, były w poważnym niebezpieczeństwie oderwania się, a podeszwy, za każdym razem, gdy postawiliśmy krok, obijały się o ziemię. Calder spojrzał za mnie i wskazał coś. Odwróciłam się i wyjrzałam przez szparę w drzewach. Miasto wydawało się blisko. Nadzieja urosła mi w piersi i odwróciłam się do Caldera, uśmiechając się szeroko. - Myślisz, że jak daleko? - spytałam, mówiąc słowa w pośpiechu. Calder potarł brodę i spojrzał na Xandera, który powoli wstawał. - Może trzy godziny? Xander nadal patrzył w kierunku miasta, a potem spojrzał na Caldera. - Niosłeś mnie całą drogę? - spytał bardzo cichym głosem. - Taa - powiedział Calder, patrząc na niego. - Ty też byś to dla mnie zrobił. Xander studiował go przez minutę, jego oczy wypełnione były emocjami. - Taa - powiedział, słowa wydawały się lekko zdławione. - Taa. - Spojrzał znowu w stronę miasta, wydając się kontrolować emocje. - Jak twoje plecy? - spytał Calder. Xander poruszył się lekko, jakby sprawdzał. - Wydają się jak milion dolców - powiedział Xander. - Szkoda, że nie możemy sprzedać ich za gotówkę. Calder uśmiechnął się szeroko, a potem bez rozmawiania wszyscy odwróciliśmy się i znowu zaczęliśmy iść. Byłam wyczerpana, prawie opadając ze zmęczenia, nim doszliśmy do domów. Ale teraz czułam się wzmocniona. Byliśmy tak blisko. Zwięźle opowiedzieliśmy dla Xandera o tym, co stało się z Hectorem i dlaczego ich zawołałam. Jego szczęka była twarda, gdy powiedział: - Zrobiłaś właściwą rzecz, Eden. Po tym, znowu szliśmy w ciszy, Calder prowadził, a Xander szedł z tyłu, jedynym dźwiękiem były klapiące sandały. Gdy spojrzałam na Xandera, nadal wyglądał na lekko wytrąconego z równowagi, jakby starał się oczyszczać mgłę w głowie. Ale jego nogi działały dobrze i byłam wdzięczna, że Calder nie musiał już dźwigać jego wagi. Znowu trzymaliśmy się obszaru obok drogi, który dostarczał najlepszą przykrywkę. Na

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

szczęście mimo że było teraz tylko parę dużych kamieni i były daleko od siebie, to zwiększyła się roślinność, więc poruszaliśmy się między kępami drzew i za zaroślami, gdzie tylko mogliśmy. Kiedy szliśmy już przez parę godzin, zobaczyliśmy z dala zbliżające się jasne światła, więc zatrzymaliśmy się i przeszliśmy za jakieś duże, kwiatowe zarośla. Czerwone i niebieskie światła na górze szybko poruszającego się samochodu przemknęły obok nas, a kiedy obserwowaliśmy jak się oddalają, światła się wyłączyły, ale nadal jechały w przeciwnym kierunku. Wypuściłam powietrze. - Policja - powiedział Xander. Pokiwałam głową. - Jechała w kierunku Arkadii. Myślicie, że Hector wezwał policję? - Może - powiedział Calder, wstając i biorąc mnie za rękę. Około trzech mil od skraju miasta, sandały Caldera rozwaliły się. Wypuścił wkurzony, sfrustrowany dźwięk i rzucił urwane paski w jakieś zarośla. Upuścił bezużyteczne podeszwy na ziemię i odwrócił się, kładąc obie ręce na karku i patrząc w niebo. - Masz - powiedziałam, urywając brzeg spódnicy. - Co ty, do diabła, robisz? - spytał Calder. Stanął szybko za mną, żeby zablokować dla Xandera widok na moje nagle nagie nogi. - Robię ci buty - powiedziałam. - Moje nogi nie podrą się na drodze przez to, że są nagie, ale twoje stopy tak. Xander zachichotał. - Ona ma rację, Calder. Usiądź. Użyję ich, żeby przywiązać podeszwy do twoich stóp, żebyś mógł iść. Jesteśmy tak blisko. Calder usiadł na drodze i pozwolił dla Xandera obwiązać brzeg mojej spódnicy wokół podeszwy i przez stopę oraz wokół kostki. Kiedy wstał i wypróbował to, wzruszył ramionami. - Te wydają się lepsze niż tamte. Uśmiechnęłam się. - Więc dobrze. Mam wystarczająco spódnicy, jeśli będziemy potrzebowali więcej. - O nie, nie masz - powiedział Calder, ale uniósł mu się kącik ust. Chwycił moją dłoń i znowu zaczęliśmy iść. Trzymanie się za ręce nie było czymś, co mogliśmy wcześniej robić. To sprawiało, że poczucie wolności wydawało się o wiele bardziej rozkoszne. Piaszczysta droga zmieniła się w autostradę i szliśmy nią przez chwilę, utrzymując się tak daleko od głównej drogi jak mogliśmy, więc byliśmy w większości poza widokiem przejeżdżających kierowców. Bardzo duże ciężarówki przejeżdżały z różnymi napisanymi na boku

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

nazwiskami, w jasnych literach, hałas ich silników powiększał się, a potem oddalał, gdy przemykały obok nas w czymś, co wydawało się jak przebłysk. Dotarliśmy do miasta, kiedy pojawiało się na horyzoncie poranne słońce, wysyłając w powitaniu złotawe promienie. Szliśmy całą noc, ale mieliśmy wystarczająco energii, żeby uśmiechać się do siebie szeroko i chwycić mocniej za dłonie, gdy stanęliśmy na pierwszym chodniku, na który weszłam, odkąd byłam małym dzieckiem. Przypuszczam, że Xander i Calder nigdy nie wiedzieli chodnika, ale byłam zbyt zmęczona, żeby w tamtej chwili pytać. Po kolejnych trzydziestu minutach lub coś takiego, Calder wskazał na coś. - Tam - powiedział. Podążyłam za jego palcem do napisu, który mówił „Gospoda turystyczna” oraz słowo „Hotel” poniżej. Chciałam płakać z ulgi i szczęścia. Zatrzymaliśmy się i Calder pociągnął mnie w stronę dużego wejścia, a Xander podążył, jęcząc cicho, jakby był w bólu, i opierając się o ścianę. - Posłuchajcie - powiedział cicho Calder. - Myślę, że Xander powinien wejść i spróbować kupić nam pokój. Najwięcej wie o pieniądzach i rozmawianiu z ludźmi. Plus, jest w normalnych ubraniach, a jego buty wyglądają lepiej niż nasze, bo nie chodził w nich za dużo. - Calder spojrzał na Xandera. - Eden i ja wejdziemy do środka za jakieś dwadzieścia minut, a ty poczekasz gdzieś, gdzie będziemy mogli cię zobaczyć. Podążymy za tobą tam. Xander wzruszył ramionami, jego twarz była blada. - Wydaje się to jak tak dobry plan jak jakikolwiek. Calder studiował go przez minutę. - Pozwól mi zobaczyć twoje plecy. Xander wyglądał, jakby myślał o protestowaniu, ale potem się odwrócił. Małe kropki krwi poplamiły tył jego koszulki, sprawiając, że ciemny materiał był ciemniejszy w niektórych miejscach. Zassałam oddech. - Naprawdę nie jest tak źle - powiedział Xander. - Myślę, że potrzebuję tylko zmienić ubranie. Calder uniósł koszulkę Xandera i sprawdził pod krawędzią bawełnianego ubrania. Nie mogłam zobaczyć tego, co widział, stąd gdzie stałam, ale Calder zmarszczył brwi i obniżył z powrotem koszulkę. - Okej, oczyścimy cię, kiedy dostaniemy się do środka. - Popchnął delikatnie Xandera w stronę hotelu i podał mu płócienną torbę, zgadywałam, że po to, aby wyglądał jakby był podróżnikiem. - Spraw, żebym był z ciebie dumny - powiedział, mrugając.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Xander roześmiał się. - Czy nie zawsze to robię? - Odwrócił się i szedł przez sekundę w tył. - Dwadzieścia minut powiedział. Przytaknęliśmy, a on odwrócił się i podszedł szybko do frontowych drzwi, gdy my obserwowaliśmy. Westchnęłam i oparłam się o framugę, tak jak to zrobił Xander. - Jak się czujesz, wilcu? - spytał cicho Calder, podchodząc do mnie i pochylając się w moja stronę, gdy owinął ramiona wokół mojej szyi. Owinęłam ramiona wokół jego talii i zakopałam się w jego pierś, zaciągając się jego pocieszającym zapachem. Pokiwałam głową, wskazując, że czułam się dobrze. Odwróciłam głowę na bok, więc teraz mój policzek spoczywał na jego koszulce. - Myślisz, że nas szuka? Calder był cicho przez kilka sekund. - Nie wiem. Ale to nie jest ważne. Nie znajdzie nas. To duże, duże miasto i już jutro będziemy tylko zwyczajnymi ludźmi, w zwyczajnych ubraniach, robiąc zwyczajne rzeczy. Pokiwałam głową, zastanawiając się, czy kiedykolwiek czułam się zwyczajna. Pochylaliśmy się do siebie w ciszy, a po kilku minutach zamknęłam oczy i oparłam się o niego. Po tym, co wydawało się jak sekundy, Calder szturchnął mnie. - Myślę, że minęło już około dwadzieścia minut. Chodźmy. Wzięłam głęboki wdech, gdy Calder odchylił się i chwycił mnie za dłoń. - Trzymaj się trochę za mną i nie nawiązuj z nikim kontaktu wzrokowego. Ale nie wyglądaj też na zdenerwowaną - poinstruował, kiedy zaczęliśmy iść. Minutę później otwieraliśmy drzwi Gospody turystycznej, ja trzymając dłoń Caldera i idąc trochę za nim. Korytarz był w większości opustoszały, z wyjątkiem starszego mężczyzny, używającego odkurzacza na dywanie. Nucił cicho, gdy pracował. Nawet na nas nie spojrzał. Był tam napis, który mówił „zameldowanie” ze strzałką, która wskazywała drogę za róg. Wypuściłam powietrze. Nie musieliśmy nawet obok nikogo przechodzić. Nagle Xander wyszedł zza rogu. - Hej ludzie - powiedział. - Wchodzicie na górę? - Mrugnął i podszedł do znaku, który mówił „Windy”. Obydwoje zassaliśmy zaskoczony oddech i podążyliśmy, moje serce skakało z pełnego nadziei podekscytowania. Calder ścisnął moją dłoń. Xander zmarszczył brwi na drzwi po obu stronach korytarza, kiedy patrzył między nimi i na kartę w dłoni. Pochyliłam się do przodu i

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

wcisnęłam strzałkę w górę. Czasami wiedziałam coś i nie mogłam przypomnieć sobie jak albo dlaczego - pomyślałam, że musiało to być coś, czego nauczyłam się w przeszłości - ale specyficzna pamięć lub wspomnienia robienia tego zniknęły. Sekundę później drzwi przed nami otworzyły się i razem weszliśmy do środka, Xander wszedł pierwszy, Calder i ja za nim. Gdy byliśmy w środku, Xander spojrzał znowu na kartę w swojej słoni i powiedział pod nosem „dziesięć”. Potem spojrzał na przyciski na ściance i wcisnął numer dziesięć. Drzwi się zamknęły, a winda szarpnęła się. Calder zassał oddech i położył dłonie na każdej ściance, opierając się. Zaśmiałam się cicho, a Xander spojrzał na niego i też się roześmiał, a potem winda unosiła się szybko. Gdy zatrzymała się, a drzwi się otworzyły, Calder chwycił mnie i wyskoczył, potykając się z dala od drzwi tak szybko jak możliwe. Nie mogłam nic poradzić na uśmiech. Calder spojrzał na mnie i pokręcił głową. - To nie może być normalne. Xander podśmiewał się z niego. - Jutro możesz wziąć schody. - Wskazał na napis, który mówił „Schody”. Calder przytaknął. - Tak zrobię. - Spojrzał znowu na znak. - Przynajmniej wszystko jest oznaczone w zewnętrznym świecie. - Przechyliłam głowę na Caldera i zaśmiałam się cicho, unosząc brwi. Podążaliśmy za kilkoma więcej znakami, aby dotrzeć do drzwi z numerem z karty, którą trzymał Xander, a potem zajęło nam kilka minut, by zrozumieć, że otwieramy drzwi używając karty. To był jakiś rodzaj elektronicznego klucza. Kiedy weszliśmy do przyćmionego pokoju i zamknęliśmy za sobą drzwi, staliśmy tam w bezruchu przez minutę, rozglądając się. Naprawdę tu byliśmy? Udało nam się? Radość, natychmiastowa i całkowita wypełniła moje ciało i wypuściłam mały, niedowierzający śmiech i rzuciłam się w ramiona Caldera, śmiejąc się i płacząc w tym samym czasie. Podniósł mnie i roześmiał mi się w szyję, ściskając mnie mocno. - Cóż, dzięki za nic. Ja jestem tym, który nas tu przyprowadził ze zwyczajnym urokiem i ujmującym uśmiechem - marudził Xander, gdy podszedł do łóżka obok odległej ściany i położył torbę, którą wszyscy nosiliśmy, kiedy już Xander mógł chodzić. Calder postawił mnie i obydwoje do niego podeszliśmy. Pociągnęłam za jego koszulkę, żebyśmy wszyscy mogli się przytulić, jednak Calder i ja byliśmy ostrożni, żeby nie dotykać jego pleców, gdy śmialiśmy się i klepaliśmy po ramionach.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Zrobiliśmy to, partnerzy - powiedział. - Było ciężko? - spytał Calder. - Mam na myśli z załatwieniem tego pokoju? - Nie - powiedział Xander. - Tak naprawdę to było proste. Dzieciak za ladą wyglądał, jakby zasypiał, pewnie właśnie miał kończyć zmianę. Zapłaciłem w gotówce i podpisałem formularz i to było wszystko. - Ile kosztował? - spytałam. - Dwieście czterdzieści dolarów - powiedział Xander. - Wynająłem go na dwie noce. Wiem, że to dużo. Ale teraz mamy czas, żeby skontaktować się z Kristi, załatwić dla ciebie jakieś ubrania. - Kiwnął na mnie. - I spróbować sprzedać złoto. - Pokiwałam, wstrzymując ziewnięcie. - Jednak najpierw - powiedział Calder. - Umyjemy się i prześpimy. Xander, idź pod prysznic, a potem opatrzę ci plecy. - Okej, facet za ladą powiedział, że na każdym piętrze jest maszyna z lodem. Może jeśli przyłożę na jakiś czas trochę lodu, to pomoże z bólem, skoro już te magiczne zioła przestają działać. - Xander mrugnął, ale skrzywił się, gdy poprawił się lekko, a potem zaczął iść w stronę łazienki. Po tym jak zamknął drzwi, odwróciłam się do Caldera. - Kiedykolwiek wy dwoje używaliście środków na ból? Takich jak Tylenol? Calder spojrzał na mnie beznamiętnie i pokręcił głową. - Wiem, co to jest. To jedna z rzeczy za którą tęsknili ludzie, którzy wcześniej żyli poza Arkadią, ale nie, nigdy go nie używałem. Pokiwałam. - Musimy zdobyć trochę dla Xandera. Calder westchnął i przesunął ręką przez włosy. - To będzie musiało poczekać do jutra. Myślę, że wszyscy musimy odpocząć bardziej niż Xander potrzebuje leków na ból. Zwłaszcza kiedy radził sobie bez nich całe życie. Przytaknęłam i znowu ziewnęłam. - Okej, idź po lód i od razu wracaj. - Myślisz, że będzie coś kosztował? Zmarszczyłam brwi. - Nie wiem. Weź na wszelki wypadek trochę pieniędzy. Calder pokiwał głową, chwycił torbę z łóżka Xandera, wziął trochę drobnych i włożył do kieszeni dżinsów.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Calder przyciągnął mnie do siebie, pocałował w usta, a potem odwrócił się i wyszedł za drzwi. Opadłam na inne łóżko i leżałam, wzdychając na uczucie miękkiego materaca pod spodem. Zaczęłam odpływać i zmusiłam się do wstania. Jeśli zasnę, to nigdy się nie obudzę. A chciałam się umyć i zająć się moimi praktycznie czarnymi, pokrytymi piaskiem i pęcherzami stopami, nim wejdę do tego czystego łóżka. Podekscytowanie przemknęło mi po kręgosłupie mimo wyczerpania. Tak, byliśmy w hotelu i tak, Xander będzie spał obok nas, ale i tak będę pod kołdrą z Calderem. Miałam zawroty głowy. Powinnam iść z nim po lód. To utrzymałoby mnie obudzoną. Opuściłam pokój hotelowy i wyszłam na korytarz, patrząc w obie strony. Piętro było ciche, żadnej osoby na widoku. Za rogiem zobaczyłam napis „Lód” i uśmiechnęłam się. Wszystko było oznaczone w zewnętrznym świecie, na szczęście. Podążyłam za znakiem i kiedy wyszłam zza rogu, zobaczyłam Caldera stojącego przed dużą maszyną z colą. Odwrócił się i wzdrygnął, kiedy mnie zobaczył, a potem z jakiegoś powodu wyglądał na zawstydzonego. - Mam dla nas trochę jedzenia - powiedział, zerkając na maszynę trochę dalej na korytarzu. Uśmiechnęłam się do niego i przechyliłam głowę, patrząc znowu na maszynę z colą. - Napoje gazowane - powiedziałam. - Chcesz jednego spróbować? Calder włożył ręce do kieszeni. - Piłem wcześniej Coca-Colę - powiedział. - Ze stacji strażników. - Ach. - Studiowałam go. - Weźmy jedną. Pokręcił głową. - Nie, nie, nie powinniśmy marnować na to pieniędzy. Roześmiałam się cicho. - Calder, to tylko dolar. Zaszalejmy. Tylko ten raz. - Nie potrzebuję tego tak naprawdę - powiedział. Sięgnęłam do jego kieszeni i chwyciłam garść drobnych, unosząc na niego brew. - Podzielimy się tym. Tak poza tym to nie miałam szansy, żeby powiedzieć ci jak bardzo lubię cię w dżinsach. Calder uśmiechnął się do mnie szeroko, gdy podeszłam z powrotem do maszyny z colą i wrzuciłam cztery dwudziestopięciocentówki. Napój wypadł głośno, a ja schyliłam się i chwyciłam go, podając dla Caldera. Wziął go i studiował, jakby był wspaniałym kawałkiem drogiej biżuterii. Uśmiechnęłam się do niego.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Wezmę to za to, że lubisz colę? - Colę? Tak się nazywa? Wzruszyłam ramionami. - Taa, to jest coś jak skrócona nazwa. Większość ludzi ją tak nazywa. Kiwnął, marszcząc brwi na puszkę. - Czuję, że jest tyle rzeczy do nauczenia się, tyle rzeczy, aby za nimi nadążyć. Czuję się, jakbym dopiero co przeniósł się na inną planetę. Zaśmiałam się chropowato. - Tak jakby to zrobiłeś. - Byłam cicho przez sekundę, myśląc. - Wiem jak się czujesz. Wiem, że więcej doświadczyłam w głównej chacie, ale też mam wiele do zrozumienia. - Wyciągnęłam dłoń. - Zrozumiemy to razem, okej? Calder uśmiechnął się do mnie łagodnie. - Taa. - Chwycił moją dłoń, uniósł ją do ust, pocałował, a potem powędrował przez nią delikatnie ustami. Motylki zatrzepotały między moimi żebrami. - Lepiej wracajmy z tym lodem - wyszeptał. Przytaknęłam. - Okej. Wyszliśmy zza rogu w małą wnękę z kolejnym znakiem lodu. Było obok niego kilka małych skrzynek. Calder podniósł jedną i zaczął wypełniać ją lodem. Spojrzałam za nas i zobaczyłam małą maszynę na ścianie, w której był Tylenol, Advil, damskie produkty do ochrony i przybliżyłam się, czytając ostatni produkt, prezerwatywy Trojan. Nie wiedziałam co to było, więc zmrużyłam oczy na małe opakowanie. - Ekstremalnie cienka antykoncepcja - przeczytałam. Calder podszedł do mnie. - Och, szczęściarze. Tylenol. Zaśmiałam się, a potem upuściłam monety do maszyny i otrzymałam dwie, małe, kwadratowe opakowania środku na ból, wkładając je do kieszeni w spódnicy. Dostrzegłam szafę z zaopatrzeniem. - Zobaczmy, czy jest tam coś, co można użyć jako bandaży dla Xandera. Calder otworzył drzwiczki i spojrzeliśmy na półki pełne papieru toaletowego i ręczników. - Apteczka pierwszej pomocy - powiedziałam podekscytowana, klękając i biorąc ją z najniższej półki. - Idealnie. Tam będą bandaże.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Dobrze - powiedział Calder. - Chodźmy. Gdy wychodziliśmy, wchodziły właśnie dwie dziewczyny w około naszym wieku i obserwowałam jak obydwie umieściły oczy na Calderze. Oparłam się pragnieniu, by wysunąć stopę, żeby się potknęły. Zamiast tego wsunęłam wolną dłoń w tylną kieszeń Caldera, spojrzałam do tyłu na nie i uśmiechnęłam się, gdy zobaczyłam, że obserwowały jego tyłek, gdy się oddalaliśmy. Calder zachichotał cicho. Spojrzałam na moją podartą spódnicę i brudne stopy, ledwo trzymające się w zniszczonych sandałach i westchnęłam. Przesunęłam dłonią przez zaplątane włosy. - Tamte dziewczyny myślą pewnie, że uratowałeś mnie z kanałów, jak niektóre kobiety, które przybyły do Arkadii. Calder pochylił się i wyszeptał mi do ucha: - Lubię moją kobietę prosto z kanałów. Wywróciłam oczy i zapukałam cicho w nasze drzwi hotelowe. Kilka sekund później Xander je otworzył, stojąc jedynie w ręczniku owiniętym wokół talii. - Gorąca woda dochodzi prosto z kranu - powiedział z podnieceniem. Roześmiałam się i to samo zrobił Calder, zamykając za sobą drzwi. - Masz - powiedziałam, podając dla Xandera pudełko Tylenolu. - Weź to, a Calder cię opatrzy. Ja pójdę wziąć prysznic. Udałam się do łazienki, gdy Xander podszedł do łóżka. Wzdrygnęłam się, kiedy zobaczyłam jak źle nadal wyglądały jego plecy. Jesteśmy daleko od tamtego miejsca, pomyślałam. Jesteśmy bezpieczni. W łazience zdjęłam ubrania, złożyłam je i włożyłam do śmieci. Na drzwiach wisiał szlafrok. Będę musiała go używać do czasu, gdy Calder i Xander będą mogli wyjść i kupić mi coś do ubrania. Moje ubrania były bardzo brudnymi łachmanami. Wrzuciłam też do śmietnika sandały i wzdrygnęłam się na moje stopy. Umyłam mydłem bieliznę w zlewie gorącą wodą, a potem powiesiłam, żeby wyschła. Przekręciłam prysznic na tak gorący jak mogłam znieść, a potem weszłam pod natrysk, wzdychając na ciepło spadające wokół mnie. Umyłam dwa razy włosy i nawilżyłam je, a potem usiadłam na dole prysznica i użyłam myjki i mydła, żeby umyć stopy. Kiedy już były czyste, łatwiej było zobaczyć pęcherze, ale nadal wyglądały sto razy lepiej. Gdy siedziałam tak w wannie prysznica, nagle przejęła mnie fala emocji. Wyobraziłam sobie

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Hailey i czterech małych chłopców, których pokochałam. Nigdy ich więcej nie zobaczę. Tak szczęśliwa jak byłam będąc poza Arkadią, to uczucie smutku przeszło przeze mnie, kiedy zrozumiałam, że wszystko co znałam i wszystko, z czym byłam zaznajomiona, nie było dalej częścią mojego życia. Kiedy zasłona prysznica nagle została odsunięta na bok, pisnęłam i wzdrygnęłam się, przesuwając się do tyłu i uderzając kością ogonową w wannę. - Łoo, przepraszam, przepraszam - powiedział Calder, wchodząc pod prysznic ze mną. Umieściłam jedną dłoń na piersi i starłam łzy drugą. Sięgnął w dół i przyciągnął mnie do siebie. - Hej, wilcu - powiedział cicho, przyciągając mnie do piersi. - Co się stało? Pokręciłam głową, nowa partia łez spływała mi po policzkach. - Nawet nie wiem - pisnęłam. - Po prostu zrozumiałam, że nigdy więcej nie zobaczę Hailey... nigdy nie zobaczę naszego źródła... zakochaliśmy się tam. - Zerknęłam na niego ze smutkiem. Calder uśmiechnął się łagodnie, ścierając mi łzy kciukiem. - Zakochamy się jeszcze tysiąc razy - wyszeptał. - W różnych miejscach. Zdobyłam się na uśmiech i pociągnęłam nosem. - Okej? - spytał, ocierając ustami o moje. Przytaknęłam. - Okej - wyszeptałam w odpowiedzi. Calder studiował moją twarz przez kilka sekund. - Zamierzam się tobą zaopiekować, wilcu. - Wiem - wyszeptałam. I to była rzecz, którą najbardziej kochałam w Calderze. Nie chronił mnie tylko w sposób fizyczny. Chronił mnie całą: moje serce, uczucia, nastroje. Kochałam go do samej głębi duszy. - Ja też zamierzam się tobą zaopiekować. Uśmiechnął się szeroko. - Wiem. Pocałował mnie delikatnie, a kiedy nasze głowy poruszyły się pod natrysk, oderwał się i roześmiał, a potem wyciągnął dłoń, żeby poczuć wodę. To był jego pierwszy prysznic. Odwróciłam nas, więc był dokładnie pod główką prysznica, a potem zadławił się i uśmiechnął. Jego radość była zaraźliwa. - Xander? - spytałam, czując się dziwnie, że wiedziałby, że byliśmy razem pod prysznicem. - Zasnął znowu nim w ogóle skończyłem go opatrywać. Myślę, że Tylenol zaczął działać i

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

ulga od razu go położyła. Zgaduję, że bycie noszonym przez kogoś przez dwadzieścia mil wymaga dużo energii. Roześmiałam się cicho i przytaknęłam, podnosząc butelkę szamponu i wylewając trochę na rękę. Sięgnęłam w górę, by potrzeć jego włosy, a on schylił się, żebym mogła dosięgnąć. Namydlałam mu włosy i przesuwałam opuszkami palców przez jego skalp, myjąc go szamponem. Jęknął cicho, zamykając oczy. Uśmiechnęłam się, przesuwając palcami za jego uszy i przez kark. - Pochyl się - powiedziałam cicho. Gdy już cały szampon wymyty był z jego włosów, wzięłam mydło i powiedziałam: - Odwróć się. Calder odwrócił się pod natryskiem, a ja namydliłam dłonie i przesunęłam nimi po pięknych mięśniach na jego gładkich plecach, masując ramiona śliskim mydłem. Zawiesił głowę, położył jedną dłoń na kafelkach przed nim i westchnął. Był mokry, twardy i duży. Przesunęłam rękami w dół jego umięśnionego tyłka i wyczyściłam tył nóg. Kiedy dotarłam do stóp, odwrócił się, a ja sięgnęłam po myjkę i zrobiłam dla niego to samo, co zrobiłam dla siebie, wymywając godziny i godziny brudu z drogi, uważając, żeby nie zranić poranionych części stóp. Wracałam rękami w górę, po przodzie jego nóg, całując uleczoną, ale zabliźnioną skórę, pokrytą ciemnymi włoskami. Powoli masowałam jego umięśnione uda i przesunęłam powoli oczy w górę. Tuż nad moimi dłońmi był twardy i sztywny, a kiedy odchyliłam głowę i spojrzałam mu w twarz, jego oczy były przymknięte i pełne pożądania. Przełknęłam, powoli wstając. - Przepraszam - powiedział cicho. - Nie mogę nic na to poradzić. Twoje ręce czuć tak dobrze. Znowu namydliłam ręce i przesunęłam nimi po jego piersi, jego mięśnie napinały się pod moim dotykiem. Przesunęłam rękami w dół jego ramion, a potem uniosłam każdą dłoń, czyszcząc powoli między palcami. Jego klatka unosiła się i opadała, gdy jego oddech przyspieszył. Moje bicie serca także przyspieszyło. Spojrzałam mu w oczy. Biorąc jednego palca, uniosłam go do ust i przesuwałam nim po nich, a potem otworzyłam je i zassałam go delikatnie do buzi. Zassał głośno oddech i wepchnął palec powoli do środka. Znowu go zassałam, obmywając go dookoła językiem i zamykając oczy. Calder jęknął głęboko z piersi. Nagle wyjął swojego palca z mojej buzi z głośnym dźwiękiem i wziął moją twarz w dłonie, przysuwając swoje usta do moich. Zanurzył język do środka i spotkałam go moim, owijając i

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

smakując, unosząc ręce do góry i wokół jego szyi. Przycisnęłam swoje mokre ciało do jego i jęknęłam cicho na uczucie moich sutków ocierających się o jego klatę. Para wokół nas wirowała, a woda obijała się o kafelki, blokując wszystkie inne dźwięki poza naszymi zmieszanymi oddechami i cichymi jękami. Calder całował mnie w dół szyi, gdy przycisnął tą jego gorącą, twardą część do mojego brzucha, poruszając nim w powolnych kółkach. Odchyliłam głowę i westchnęłam. Mrowienie wzrastało mi między nogami, a serce zaczęło bić w wolnym, stałym rytmie w mojej płci. - Chcę ciebie we mnie - wyszeptałam. To była nasza nagroda za to, przez co właśnie przeszliśmy. Zasługiwaliśmy na to, potrzebowaliśmy tego. Usta Caldera wróciły do moich i poprowadził mnie kilka kroków w tył, aż byłam przyciśnięta do ściany prysznica. Położyłam nogę na małym kącie wanny, a Calder zgiął nogę i nakierował się do mojego wejścia. Roześmialiśmy się cicho, kiedy zajęło mu kilka prób, żeby odpowiednio wszystko ustawić. Ale w końcu wsunął się we mnie i obydwoje westchnęliśmy w rozkoszy. Calder poruszał się powoli i rozmyślnie. Odwinęłam z niego ramiona i użyłam dłoni za mną, żeby podtrzymać się i zatrzymać skórę od obijania się o kafelki. - Jesteś tak cholernie ciasna, tak gorąca - wydyszał Calder przy mojej szyi, pchając we mnie miarowo. Dla mnie ten raz wydawał się o wiele lepszy niż pierwszy i zrelaksowałam się, jęcząc cicho, gdy chwytałam go głęboko we mnie. Calder wziął kciuk i sięgnął w dół, krążąc nim wolno na moim wrażliwym kłębku nerwów, który sprawił, że wcisnęłam się w niego i odetchnęłam chropowato. Moje sutki sterczały i oparłam głowę o kafelki, próbując skupić się na tak wielu różnorodnych doznaniach i uczuciach. Gdy poczułam jego ciepłe, mokre usta przykrywające jeden sutek, sapnęłam, gorąca przyjemność strzeliła od moich piersi między nogi, tam, gdzie kciuk Caldera robił kółka szybciej i szybciej. - To jest... och, proszę, nie przestawaj, to takie dobre - dyszałam. Poczułam w zamian jak Calder jęczy i zamienia sutki, a potem wciąga jednego głęboko w usta, ssąc delikatnie. Nie miałam pojęcia, gdzie on się kończył a ja zaczynałam, jedynie, że poruszaliśmy się razem, wydając się stopić w jedność. Ciepło prysznica - jego - dostało mi się z pewnością do głowy. Byłam w połowie myśli z emocji, wyczerpania, miłości oraz wielkiej przyjemności. To ogarniające, mrowiące uczucie zwiększyło się i przybrało na intensywności, gorące punkty światła urosły i wybuchnęły, biała przyjemność zamigotała wokół mnie, kiedy zacisnęłam się i zadrżałam, a potem krzyknęłam cicho w jego ramionach. Ogarniała mnie fala po fali cudownej

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

przyjemności. Pchania Caldera stały się krótkie i płytkie i obserwowałam jak jego oczy zamykają się, a usta otwierają i wyglądał prawie na zbolałego. Nic na tym świecie nie mogło być piękniejsze. Moje ciało znowu się zacisnęło i przeszedł przeze mnie wstrząs na widok jego przyjemności. Właśnie wtedy, jeśli zapytałby mnie, czy przeszłabym kolejne dwadzieścia mil, tym razem boso, zrobiłabym to. Nagle stęknął, dźwięk między rozkoszą a bólem. Wyszedł ze mnie szybko, przyciskając się w mój brzuch i opadając na mnie, jęcząc przy mojej szyi. Poczułam jego ciepły, klejący płyn spływający po mojej skórze. Odsunął się, dysząc mocno, przyłożył czoło do mojego i obydwoje tylko oddychaliśmy w ten sposób przez minutę. Nigdy nie czułam się bliżej Caldera. Możliwość kochania się bez przyłapania sprawiła, że przyjemność była większa. - Nigdy, przenigdy nie zapomnę pierwszego prysznica - wyszeptał Calder. Zaśmiałam się cicho. - Tak daleko jak są prysznice, ten był dla mnie też całkiem dobry. Calder roześmiał się. Wyczyściliśmy się szybko, a potem wyłączyliśmy wodę, wyszliśmy i wysuszyliśmy się czule. Calder użył ręcznika, aby wysuszyć moje włosy, aż były tylko lekko wilgotne. Włożyłam szlafrok, który był na drzwiach, a Calder owinął ręcznik wokół bioder. Nie mieliśmy szczoteczek, ale użyliśmy małej butelki płynu do płukania ust, dostarczonego przez hotel. Calder obserwował mnie jak płukałam nim usta, a potem wyplułam to do zlewu i zrobił to samo. Jutro będziemy musieli zdobyć kilka niezbędnych rzeczy. Wyłączyliśmy światło i weszliśmy do pokoju, gdzie klimatyzacja była włączona, tworząc stabilny szum, blokujący jakikolwiek inny dźwięk. Xander leżał na brzuchu na łóżku obok okna, chrapiąc cicho. Był ranek, ale ciężkie zasłony były mocno zasunięte i blokowały dostęp światła. Calder i ja weszliśmy pod koce i odwróciliśmy się do siebie w przyćmionym pokoju. Calder odsunął mi włosy z twarzy. - Kocham cię, wilcu - wyszeptał. - Też cię kocham, karmelku - odpowiedziałam, moje ciężkie powieki zamykały się wbrew woli. Ciepło Caldera mnie otaczało. W końcu spałam z nim w łóżku. Radość wypełniła moje serce. Minuty później zasnęłam.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

*** Gdy obudziłam się późnym popołudniem, zdezorientowana i ciężka od snu, zapach Caldera nadal mnie otaczał, sięgnęłam po niego, ale go tam nie było. Usiadłam, przysuwając ze sobą koc, bo mój szlafrok rozsunął się, gdy spałam. Od razu dostrzegłam liścik na stoliku nocnym obok i podniosłam go. Wilcu, Poszliśmy po jakieś ubrania, buty i inne konieczności. Przyniesiemy też jedzenie. Kocham Cię. C. P.S. Spanie na rzeczywistym materacu po raz pierwszy jest drugie po spaniu obok Ciebie. Uśmiechnęłam się i odłożyłam liścik, dostrzegając, że zostawił dla mnie na stoliku torebkę orzeszków i nadal nieotwartą colę. Jego troskliwość sprawiła, że się uśmiechnęłam. Rozciągnęłam się i wyszłam z łóżka. Po użyciu łazienki i odświeżeniu się, zjadłam całą torebkę orzeszków i wypiłam butelkę wody, którą dostarczał hotel. Opadłam znowu na łóżko, patrząc się w sufit, czując szczęście, bezpieczeństwo i wolność.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Rozdział dwudziesty drugi Calder Obudziłem się z uczuciem ciepłej skóry przy mojej twarzy, otaczającym mnie zapachu kwitnących jabłek. Sen, pomyślałem, piękny sen. Ale to nie był sen. To było prawdziwe. Chciałem przez cały dzień zostać owinięty w jej cieple, rozkosznym zapachu kołyszącym mnie do spokojnych snów. Ale musiałem się nią zająć. Były rzeczy, których potrzebowała. Xander i ja chodziliśmy alejkami sklepu nazwanego "Cel", który wskazała nam recepcjonistka, kiedy powiedzieliśmy, co potrzebujemy. - Ukradziono nam rzeczy - wyjaśnił Xander. - Potrzebujemy wszystkiego. - A potem pokręcił głową i wzruszył ramionami, jakby mówił: Co możesz zrobić? Stan świata jest takim niewypałem. - Dobrze, że nie jesteś tylko znakomitym złodziejem, ale też znakomitym kłamcą powiedziałem, gdy wychodziliśmy z hotelu. - Nie zapominaj o wspaniałym wołaniu jastrzębia. - Mrugnął. Jego twarz spoważniała. Nadal jestem całkiem rozczarowany, że nigdy go nie użyłem. Roześmiałem się. Nadal miałem na sobie duże paski owinięte wokół stóp, które nie miały podeszwy. Na szczęście, jeśli ludzie zauważyli, to pomyśleli po prostu, że miałem jakieś rany, a nie że używałem tego jako butów. Przeszliśmy przez duży parking przed sklepem i obydwoje odskoczyliśmy lekko, kiedy podwójne drzwi przed nami otworzyły się, zanim w ogóle ich dotknęliśmy. - Co do...? - powiedział Xander pod nosem i obydwoje rozejrzeliśmy się dookoła i w górę na wejście. Przeszliśmy przez nie niepewnie i weszliśmy do ogromnego, oświetlonego sklepu. Wędrowaliśmy alejkami. Kiedy spojrzałem na Xandera, jego usta były otwarte, a oczy wypełnione podziwem. Byłem pewny, że miałem taki sam wyraz twarzy. Było tam tak dużo... wszystkiego. I wszystko było takie... kolorowe. W jednej części sklepu były ubrania i buty, w innej mydła i produkty do wyglądu, a jedna duża część miała nawet jedzenie, wszystko opakowane w pudełka ze zdjęciami produktów. - Widziałeś kiedyś takie rzeczy? - spytałem Xandera.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Taa, trochę na stacji strażników, ale nigdy tak dużo. - Rozejrzał się w zamyśleniu. - Weźmy to, co potrzebujemy i wracajmy - powiedziałem. - Przez sposób w jaki się rozglądamy, pewnie wyglądamy jak obcy z innej galaktyki. - Taa, to albo jak pod wpływem narkotyków. Roześmiałem się. Obydwoje wybraliśmy sobie buty i upewniliśmy się, że pasują. Kiedy włożyłem stopę do środka usztywnionych tenisówek i przeszedłem w nich parę kroków, jęknąłem. - Łał, to jest miłe - powiedziałem, podskakując lekko. Xander roześmiał się. - Wyglądasz jak idiota. - Spójrz kto to mówi - powiedziałem, zdejmując buty. - Przymierzasz kapcie. Xander spojrzał w dół na brązowy, skórzany but na stopie. - To nie są kapcie. - Tak, są. Tak jest napisane na metce. Xander odwrócił metkę na kostce i przeczytał. Zdjął buta i położył z powrotem na półce. - Wiedziałem o tym. Roześmiałem się. - Słuchaj, mamy tylko coś około stu piętnastu dolarów, więc wydajmy tak mało ile to możliwe. Przytaknąłem, sprawdzając cenę na butach, które właśnie wzięliśmy. - Na szczęście możemy uzupełnić trochę pieniędzy biżuterią. - Taa, ale to nie jest jeszcze pewne. Kiwnąłem. - Mamy prawdopodobnie wystarczająco drobnych na jedzenie, dopóki będziemy mogli skontaktować się z Kristi. - Taa, spróbuję później się z nią skontaktować. Opuszcza stację strażników o ósmej. Myślę, że będzie w domu około dziewiątej... mam nadzieję. - Wiesz chociaż jak używać telefonu? - Wymyślę to. W każdym razie Eden będzie wiedziała jak. - Och, racja, będzie. Mówiąc o Eden, myślisz, że jaki nosi rozmiar buta? - Mały. - Nie sądzę, że jest taki rozmiar butów.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Więc nie wiem. Weź połowę twojego rozmiaru. To pewnie jej. Wybrałem parę sandałów, które nie miały z tyłu paska. Pomyślałem, że będą pasować rozmiarem, nawet jeśli ja go nie znałem. Na razie starczyło nam ubrań, ale Eden czegoś potrzebowała. Chodziliśmy zdezorientowani między ubraniami dla dziewczyn. - Mogę w czymś pomóc? Odwróciłem się i stała za mną dziewczyna z czerwoną koszulką. Spojrzałem w dół, a jej plakietka mówiła "Ashleigh". Rozszerzyły jej się oczy i zamrugała na mnie. Zgadywałem, że pewnie wyglądałem całkiem źle. Nie goliłem się od dwóch dni. Odchrząknąłem. - Hej, Ashleigh, uch, tak, potrzebuję czegoś dla mojej dziewczyny, a nigdy wcześniej nie wybierałem damskich ubrań. Przybrała rozczarowany wyraz na twarzy, a ja zerknąłem na Xandera, zastanawiając się, czy powiedziałem coś złego. - Oczywiście. Cóż, to jest na jakąś okazję, czy tylko coś na co dzień? - Coś na co dzień. - Cóż, sukienka zawsze daje radę. Może któraś z tych? - Uniosła sukienkę z jasnoniebieskimi i zielonymi kwiatami, która wyglądała, jakby ledwo mogła zakryć piersi Eden. - Uch, coś bardziej... zakrytego? - spytałem. Ashleigh westchnęła. - Może założyć na to sweter. - Uniosła bardzo, bardzo krótki sweter z krótkimi rękawami. Spojrzałem między sukienką i "swetrem", nie lubiąc pomysłu Eden, noszącej cokolwiek z tego. - To właśnie noszą dziewczyny? Ashleigh gapiła się na mnie. - Cóż... taa. - Wygląda dobrze. Weźmiemy to - powiedział Xander. Ashleigh spojrzała na niego. - Jaki ona nosi rozmiar? - Mały. Kiwnęła i zanurzyła się w wieszaki, wyciągając inny rozmiar tej samej sukienki i swetra. Podała je dla mnie. Uśmiechnąłem się. - Dziękuję za twoją pomoc. - Nie ma problemu. Dziękuję za zakupy w Celu. - Uśmiechnęła się sztucznie wyglądającym

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

uśmiechem i odeszła. Wróciliśmy do alejki, gdzie widzieliśmy mydło i wybraliśmy szczoteczki do zębów, pastę i szczotkę dla Eden. Hotel posiadał wszystkie inne rzeczy, których potrzebowaliśmy i nie chcieliśmy marnować niepotrzebnie żadnych więcej pieniędzy. Naszym ostatnim przystankiem był dział z jedzeniem. Rozejrzeliśmy się zdezorientowani odnośnie tego, czym było to wszystko. Chciałem podnieść rzeczy i o nich poczytać, ale nie mieliśmy teraz czasu i mimo że to był rzekomo dział z jedzeniem, to połowa rzeczy wcale nie przypominała jedzenia. W końcu zdecydowaliśmy się na bochenek chleba, jakiś ser i torebkę jabłek. Wróciliśmy na przód sklepu, gdzie widzieliśmy ludzi, którzy płacili za swoje rzeczy i podążyliśmy za mamą z dwójką dzieci, siedzącą w wózku. Obserwowaliśmy jak położyła wszystko na ladzie, a potem lada przesunęła jej rzeczy w prawo, do rąk sprzedawczyni. - Łoo! - powiedział Xander, jego oczy rozszerzyły się, kiedy na mnie spojrzał. Pokiwałem tylko, moje oczy również się rozszerzyły. Spojrzałem na sprzedawczynię, która mrużyła na nas oczy, gdy przesuwała każdą rzeczą ponad maszyną, która głośno piszczała. Kiedy była nasza kolej, zrobiliśmy to samo i obserwowaliśmy jak sprzedawczyni wkłada do torby nasze rzeczy, nasze głowy ruszały się w tył i w przód, gdy każda rzecz była przeciągana. - Sto czternaście i trzydzieści sześć centów - powiedziała sprzedawczyni, jej oczy były na nas zmrużone. Najwidoczniej znowu robiliśmy coś złego. - Dodałem wszystko w głowie i myślałem, że wyjdzie tylko jakoś sto pięć - powiedział Xander kątem ust. - Podatek - powiedziała sprzedawczyni, podsłuchując go. - Och - odpowiedział Xander. - Racja. Podatek. Taa, zapomniałem o podatku. - Nigdy wcześniej nie byliśmy w Celu - wyjaśniłem. Xander westchnął i pokręcił głową. Sprzedawczyni gapiła się na nas. - Jesteście chłopcy amiszami7 czy coś? - Tak - powiedział Xander, podając nasze pieniądze. Wydaliśmy już praktycznie każdego centa. Sprzedawczyni kiwnęła ze zrozumieniem. - Tak myślałam. Oglądałam te programy. - Wzięła nasze pieniądze i wsadziła je do szuflady, a potem wyciągnęła jakąś resztę. 7 Amisze jakby ktoś nie wiedział to odizolowana chrześcijańska wspólnota, sekta.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Och, uch, to dobrze - powiedział Xander, wyraźnie zdezorientowany. Roześmiałem się. Nie mogłem nic na to poradzić. - Dobrze sobie radzicie - powiedziała, dając nam uśmiech i podając dla Xandera resztę. Dobrze wyglądający chłopcy, tacy jak wy, wystarczy, że spytacie o pomoc, jeśli będziecie jej potrzebowali, okej? - Mrugnęła na nas. - Dzięki - powiedział Xander, patrząc na nią przez minutę. - Och, hej, szukamy miejsca, gdzie możemy sprzedać biżuterię. Możesz nam powiedzieć, gdzie iść? Sprzedawczyni zmarszczyła brew. - Cóż, nie mogę powiedzieć dokładnie, ale jeśli pójdziecie coś około połowę mili w tamtym kierunku... - Wskazała palcem przez drzwi przed nami. - ...wejdziecie do dzielnicy, która zazwyczaj ma tam takich tuziny. - Racja. Okej, dzięki. Usiedliśmy na ławce przed Celem, odpakowaliśmy buty i założyliśmy je. Niesamowicie było je czuć. Mogłem praktycznie usłyszeć moje pęcherze wzdychające ze szczęścia. Szliśmy w kierunku, który wskazała nam sprzedawczyni i około dziesięć minut później budynki zaczęły wyglądać na bardziej zniszczone, a grupki ludzi stały na rogu ulicy, niektórzy się śmiali, a inni wydawali się tylko kłębić. Xander i ja nie rozmawialiśmy. Byliśmy tak bardzo zajęci rozglądaniem się, braniem wszystkiego, staraniem się zrozumieć, jak działała duża społeczność, której byliśmy teraz częścią. Myślałem, że dużo z tego rozumiałem od ludzi, którzy rozmawiali o swoich życiach przed Arkadią, ale bycie wśród tego było zupełnie innym doświadczeniem. - Spójrz - powiedział Xander, wskazując palcem przez ulicę. Odwróciłem głowę, żeby zobaczyć wielki napis, który mówił „LOMBARD”. Nie mogłem nic poradzić na roześmianie się cicho. - Cóż, nie trudno tego nie zauważyć. Chodźmy. Przeszliśmy przez ulicę, weszliśmy do sklepu i podeszliśmy do lady. Mężczyzna wyszedł z tyłu. - Mogę w czymś pomóc? Xander wziął kawałek biżuterii, którą wyciągnął z kieszeni i położył na ladzie. - Chcę to sprzedać. Mężczyzna podniósł ciężki naszyjnik i sprawdził go, mrużąc oczy i obracając w ustach mały patyk. Serce mi przyspieszyło. Co, jeśli to nie zadziała? Nie mieliśmy już praktycznie żadnych pieniędzy.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Macie dowód? - Nie, ukradli nam wszystkie rzeczy - powiedział Xander. Mężczyzna go obserwował. - Potrzebujecie dowodu, żeby oddać w zastaw coś w moim sklepie. Xander zamrugał na niego, otwierając usta, a potem je zamykając, gdy patrzył na naszyjnik w dłoni mężczyzny. - Ale kupię go od was, żaden dowód nie jest konieczny. Nie byłem tak głupi, żeby zobaczyć, że mieliśmy właśnie oszukiwać. - Ile? - spytałem. - Pięćset dolarów. Co znaczy, że był wart pewnie cztery razy więcej. - Weźmiemy je - powiedział Xander. Pokiwałem głową. Jaki mieliśmy inny wybór? Plus, mieliśmy jeszcze więcej. Może Kristi pomoże nam następnym razem i dostaniemy uczciwszą cenę. Facet kiwnął i wrócił na tył. Kiedy wyszedł z powrotem, wyliczył pięć studolarówek i położył je na ladzie. - Miło robiło się z wami interesy, chłopcy - powiedział, patrząc w bok i bekając. Skrzywiłem się i pociągnąłem ramię Xandera, gdy podnosił pieniądze. Włożył je do kieszeni i wyszliśmy za drzwi. Miałem przeczucie, że ktoś sięgnie i wciągnie nas z powrotem, dlatego kiedy zamknęliśmy za sobą ciężkie drzwi, odetchnąłem z ulgi. - Wracajmy - powiedziałem, nagle nie lubiąc uczucia tej konkretnej dzielnicy. Xander wydawał się czuć to samo, gdy rozejrzał się nerwowo. Wracaliśmy do hotelu, poruszając się tak szybko jak to możliwe. Przebywanie w mieście z przejeżdżającymi obok nas samochodami, nagłymi dźwiękami, z którymi nie byłem zaznajomiony, krzykami ludzi, których nie znałem, skierowanymi na mnie oczami nieznajomych, wywołało chwilową tęsknotę za Arkadią i za wszystkim, co było znane. To było dezorientujące, skoro tak mocno chciałem doświadczyć świata zewnętrznego, a teraz tu byłem, robiąc to. Ale w środku tęskniłem za czymś znanym, za rzeczami i otoczeniem, które sprawiało, że czułem się pewny i pod kontrolą, za sposobem życia, który rozumiałem. Eden, potrzebowałem Eden, mojego pocieszenia, mojego celu, drugiej połówki mojego serca. Przyspieszyłem, a Xander podbiegł, żeby za mną nadążyć, nie zadając żadnych pytań, wydając się rozumieć, dlaczego byłem w takim pośpiechu.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

*** Xander użył karty, żeby otworzyć drzwi do pokoju hotelowego, a ja praktycznie wepchnąłem go do środka, żeby się tam dostać. - Eden? Wszystkie zasłony były odsłonięte, pokazując nocne niebo. Łóżka były pościelone i wszystko wyglądało, jakby było poukładane. Ale gdzie była Eden? - Eden? - zawołałem znowu. Upuściłem wszystkie torby na łóżko, bicie mojego serca zaczynało przyspieszać. - Tutaj - zawołała, wychodząc z łazienki. Odetchnąłem, kładąc dłonie na piersi. Ruszyłem do niej i podniosłem ją w ramionach, a ona roześmiała się, gdy mocno ją ścisnąłem. - Sukces? - spytała. - Taa - powiedziałem, zakopując nos w jej pachnącą szyję. Wciągałem jej zapach, czując spokój. - Mamy pieniądze, ubrania i jedzenie. Eden zassała oddech. - Duży sukces. Pozwól mi zobaczyć. Och i umieram z głodu. Nakarm mnie. Roześmiałem się i postawiłem ją, pochylając się, żeby otworzyć torbę z jedzeniem. Gdy wyjąłem całe jedzenie, Eden wróciła do łazienki. Kiedy wyszła parę minut później, mając na sobie małą sukienkę i sweter, przestałem robić to, co robiłem i zwyczajnie się gapiłem. Jej chude, ale zgrabne nogi były w pełni na widoku, a dopasowana sukienka pokazywała jej kształty, jej kremowy dekolt był na widoku. Uniosłem oczy, żeby spojrzeć na jej twarz, a ona podgryzała wargę, czekając, aż coś powiem. - Pięknie wyglądasz - powiedziałem. - Prawie zbyt pięknie. Będę musiał się przyzwyczaić do sposobu, w jakim ubierają się tutaj ludzie. Eden odetchnęła i uśmiechnęła się, patrząc w dół na jasny materiał i unosząc brwi. - Ja też. Spojrzałem na Xandera, a on także gapił się na Eden z małym uśmiechem na twarzy. - Łoo - powiedział. Kiedy zobaczył, że na niego patrzę, jego uśmiech zniknął. - Jest naprawdę... jasna, to wszystko. Spojrzałem znowu na Eden, a ona pierwsza zaczęła się śmiać, a ja nie mogłem nic poradzić na dołączenie do niej.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Usiedliśmy na łóżku i zjedliśmy chleb, ułamane kawałki sera i jabłka. Opowiedzieliśmy Eden o naszych „przygodach” w alejkach Celu i w lombardzie. Gdy Eden i Xander śmiali się i gawędzili o czymś, ja żułem jabłko i obserwowałem ich z małym uśmiechem na twarzy. Cokolwiek się od teraz stanie, jakiekolwiek zmagania będziemy mieli, nigdy nie zapomnę tej chwili. Z jakiegoś powodu ważne było to, żeby zrobić zdjęcie w umyśle, w tamtej właśnie sekundzie. Potrząsnąłem lekko głową i skupiłem się znowu na ich rozmowie. - Spróbuję teraz skontaktować się z Kristi - powiedział Xander. - Eden, przeprowadzisz mnie przez tą rzecz z telefonem? Eden i Xander podeszli do telefonu na stoliku nocnym, gdy ja sprzątałem po jedzeniu. Spojrzałem do tyłu, gdy usłyszałem jak Xander powiedział: - Kristi? Eden podeszła do mnie, owinęła wokół mnie ramiona od tyłu i wtuliła twarz w moje plecy. Odwróciłem się i objąłem ją, całując czubek jej głowy, gdy słuchałem jak Xander zdawał Kristi krótkie sprawozdanie odnośnie tego, co stało się od wczoraj. Czy to tylko było wczoraj? To wydawało się niepojęte, że życie tak bardzo się zmieniło w ciągu dwudziestu czterech godzin. - Taa - powiedział Xander. - Okej... racja. Pół godziny? Okej, taa. Spojrzałem na niego pytająco nad głową Eden. Xander rozłączył się i stał tam przez sekundę, patrząc na ścianę. W końcu odwrócił się w naszą stronę. - Kristi wpadnie po nas za pół godziny. Powiedziała, że policja była dzisiaj na całej stacji strażników, pytając o Eden. Zimny lęk przebiegł mi po kręgosłupie. - Powiedziała, że nie jesteśmy bezpieczni tu w hotelu, zwłaszcza w jednym z pierwszych na początku miasta. Kiwnąłem, a Eden cofnęła się. - Racja. Okej - powiedziałem, zaczynając zbierać nasze rzeczy. - Bezpiecznie jest iść do domu Kristi? - Pewnie bezpieczniej niż tu. Zasugerowała, żebyśmy wynieśli się z miasta najszybciej jak to tylko możliwe. - Z miasta? - spytała Eden, wkładając rzeczy do płóciennej torby, którą przynieśliśmy. - Taa. Możemy spytać się jej, kiedy po nas wpadnie.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Możemy odzyskać pieniądze za pokój? - spytała Eden. Xander pokręcił głową. - Mamy teraz tysiąc dolarów razem z pieniędzmi Kristi. Nie sądzę, że warto przyciągać do nas teraz uwagę. Spakowaliśmy się w dziesięć minut i obserwowaliśmy zegar przez następne dwadzieścia. Chodziłem w kółko, kiedy Xander i Eden siedzieli na łóżku, obserwując mnie. Policja szukała Eden, co znaczyło, że Hector po nich zadzwonił. Nie wiedziałem dlaczego miałem wątpliwości, że zadzwoni po władze. To prawda, Eden była teraz niepełnoletnia, ale nie będzie już niedługo. A Hector zawsze wydawał się tak stanowczy odnośnie utrzymania naszej społeczności oddzielonej od dużej społeczności, działającej własnymi prawami. Prawa bogów przemawiały do niego. Parę minut później wychodziliśmy na ulicę. Mały, czerwony samochód zatrzymał się przy krawężniku i ładna kobieta z ciemnoblond włosami spiętymi w kucyk, wychodziła z niego. Natychmiast podeszła do Xandera i przytuliła go. - Kristi, to jest Calder i Eden - powiedział Xander, otwierając tylne drzwi, żebyśmy mogli wejść. Oczy Kristi rozszerzyły się i wysunęła do mnie rękę. - Łał. Okej - powiedziała, prawie tak, że nie słyszałem. Zmarszczyłem brwi w zmieszaniu. Potem zwróciła się do Eden i potrząsnęła jej ręką, uśmiechając się do niej ciepło. Wszyscy weszliśmy do samochodu, a Kristi odwróciła się i poinstruowała nas, jak zapiąć pasy. Chwyciłem dłoń Eden. Kristi wyjechała na drogę, a ja oparłem się, wyglądając nerwowo za okno, gdy przelatywały obok budynki. Serce mi przyspieszyło i zacieśniłem chwyt na dłoni Eden. Ścisnęła ją i posłała mi uspokajający uśmiech. - Więc - powiedziała Kristi z przedniego siedzenia. - Wy naprawdę to zrobiliście ludzie. Uciekliście stamtąd. Xander zachichotał z przedniego siedzenia. - Taa, tak jakby byliśmy do tego zmuszeni. Kristi spojrzała na niego i zmarszczyła brew. - Zrobiliście właściwą rzecz, Xander. - Bogowie, mam nadzieję - wymamrotał Xander. - Boże, liczba pojedyncza - powiedziała Kristi, uśmiechając się do niego szeroko. - Racja. - Spojrzał do tyłu przez ramię na mnie i Eden. - Zapomniałem wam wspomnieć

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

ludzie, że w dużej społeczności ludzie modlą się do Boga w liczbie pojedynczej. Nie ma tu bogów w liczbie mnogiej tak jak w Arkadii. - Tak... myślę, że to pamiętam - powiedziała Eden. Jej oczy powiększyły się. - Który to jest? - spytała, siadając prosto. Uśmiechnąłem się do niej. Wiedziałem, na którego miała nadzieję. - Uch, tylko wiesz, stwórca wszechświata - powiedziała Kristi, patrząc na nas w lusterku i wzruszając ramionami. - Ale jest również Jezus, Budda, Mahomet... Allah. Różni ludzie, różne religie i kultury modlą się do różnych bogów albo proroków, albo czegokolwiek. Ale tylko jeden jest... powszechny. Eden oparła się z niezadowolonym wyrazem twarzy. Spojrzałem na nią, uśmiechnąłem się szeroko i znowu ścisnąłem jej dłoń. Bogowie, kochałem ją. Boże, kochałem ją. - Więc - powiedziałem. - Xander wspomniał, że sądzisz, iż powinniśmy opuścić miasto. Kristi pokiwała głową. - Jeśli to byłabym ja, to tak bym zrobiła. Policja przyjechała dzisiaj do stacji strażników, powiedzieli, że jesteś niepełnoletnią uciekinierką, Eden, i szukali ciebie. Oczywiście nic nie powiedziałam o chociażby widzeniu kogokolwiek z was. - Zerknęła na Xandera. - Ale odeszłabym stąd jak najdalej, jeśli byłabym wami. - Przerwała. - Jeśli zdecydujecie, że nie, to znam paru ludzi, którzy z pewnością pomogą wam tu zacząć. Ale zachęcam was, żebyście wydostali się stąd jak najdalej. - Gdzie powinniśmy iść? - spytał Xander. - Cóż, to zależy od was. Nikogo w ogóle nie znacie? Wszyscy pokręciliśmy głowami. - Nikogo oprócz ciebie - powiedział Xander. - Za co przy okazji... - powiedziałem. - ...nie mamy jak ci dziękować, Kristi. Nie wiem, gdzie byśmy byli, jeśli Xander by ciebie nie poznał i bez twojej pomocy. Kristi spojrzała w lusterko i wydawała się lekko zarumienić. - Hej, jeśli byłabym na waszym miejscu, to miałabym nadzieję, że mi też ktoś pomoże. Pokiwałem, nie rozumiejąc zupełnie o co jej chodzi. - Mówiąc o pomocy, mamy więcej biżuterii i mieliśmy nadzieję, że pomożesz nam ją sprzedać - powiedział Xander. - Nie ma problemu - powiedziała Kristi. - Sprzedawałam wcześniej złoto. To proste. I jest wiele renomowanych miejsc. - Taa - powiedział Xander. - Nie sądzę, że miejsce, do którego wczoraj poszliśmy, było zbyt

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

renomowane. Kristi spojrzała na Xandera lekko zdezorientowana i zaśmiała się cicho. - Będziesz musiał mi o tym opowiedzieć. - Zatrzymała się na parkingu, zgasiła silnik i wysiadła. Podążyliśmy z naszymi ubogimi rzeczami. Szliśmy za Kristi ścieżką i w górę po schodach, a ja obserwowałem jak wyjmuje klucz i otwiera drzwi, które miały na sobie „8C” wyszczerbione złotą farbą. Kristi zamknęła za nami drzwi i wszyscy się rozejrzeliśmy po mieszkaniu. Razem z dużymi meblami były tam pudła postawione obok jednej ściany. - Wiem, że jest małe - powiedziała Kristi, wyglądając na zawstydzoną. - A wy wiecie, że przeprowadzam się za parę tygodni, więc... Spojrzałem na Xandera i obydwoje zaczęliśmy się śmiać. - Co? - spytała Kristi. Wiem, że to było niegrzeczne, ale nie mogłem powstrzymać śmiechu, a Xander najwidoczniej też nie, kiedy obydwoje złożyliśmy się w pół, chwytając się za brzuch. To było prawie tak, jakby stres z ostatnich paru dni skruszył naszą samokontrolę. - Nie przejmuj się nimi - usłyszałem jak powiedziała Eden. - Oni po prostu obydwoje dorastali w chatce, która była około jedną ósmą tego rozmiaru. - Nadal się śmiałem, ale musiałem przyznać, że byłem dumny z tego, że użyła ułamka w zwyczajnej rozmowie. Nauczyłem ją tego. Obydwoje wyprostowaliśmy się. - Przepraszam, przepraszam - powiedziałem, uspokajając się. - Kristi, dla nas to jest pałac, przysięgam. Nie masz pojęcia. Kristi uśmiechnęła się szeroko i też się roześmiała, wywracając oczami. - Okej, więc będziecie tym naprawdę podekscytowani. Calderze i Eden, wy macie dla siebie cały pokój o tam. Xander, ty masz kanapę. - Historia mojego życia - powiedział Xander, rzucając nasze rzeczy na dużym, brązowym kawałku mebla. Zachichotałem i popchnąłem go lekko, co odebrał pogodnie. - Więc ludzie, wiem, że nadal jest wcześnie... - powiedziała Kristi. - ...ale muszę iść się położyć, bo mam bardzo wcześnie zajęcia, a jutro jest mój ostatni dzień pracy na stacji strażników. Ziewnęła. - Ale bierzcie, co chcecie z kuchni i jutro porozmawiamy więcej o waszym planie. Rzeczą, której wszyscy będziecie potrzebowali, są dowody. Ale przedyskutujemy to. I również, Xander, zostaw resztę biżuterii na stoliku tutaj. Wezmę ją rano i zatrzymam się przy sklepie z biżuterią w drodze do domu z pracy.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Kiwnąłem głowa. - Hej, dzięki jeszcze raz Kristi, za wszystko. - Sięgnąłem, żeby potrząsnąć jej dłonią, nie wiedząc dokładnie, co zrobić. Uśmiechnęła się i potrząsnęła moją dłonią, rumieniąc się lekko. Uśmiechnęła się do Xandera i Eden, którzy również jej podziękowali i wszyscy powiedzieliśmy dobranoc. Chwyciłem Eden za rękę i pociągnąłem ją do pokoju, który wskazała nam Kristi. Nie było tam nic oprócz materaca na metalowej ramie pokrytego pościelą i zwiniętym kocem na końcu łóżka. Wziąłem twarz Eden w swoje dłonie i pocałowałem ją długo i głęboko. Nie mogłem uwierzyć, że byliśmy razem w łóżku i mogliśmy zwyczajnie cieszyć się sobą tak swobodnie. Uczucie było niesamowite. - Twoje łóżko jest teraz moim łóżkiem - wyszeptała. - Na zawsze. Od tego dnia nigdy nie będziemy już spać osobno. Był pełen spokój w uśmiechu Eden. Kochałem jak uśmiechała się w ten sposób. Kiedy ją obserwowałem, zakryła usta, żeby ukryć ziewnięcie. - Przepraszam, nie mam pojęcia dlaczego nadal jestem taka zmęczona. - Ponieważ przeszłaś przez naprawdę straszne doświadczenie, a potem szłaś dwadzieścia mil praktycznie boso. - Uniosłem brew. - Prześpijmy się naprawdę dobrze, a potem wstaniemy wcześnie i wymyślimy coś. Eden pokiwała, podgryzając wargę. - Naprawdę myślisz, że powinniśmy stąd od razu odejść? Rozważałem to przez sekundę, biorąc dolną wargę pod zęby. - Taa, tak myślę. - Twoi rodzice... - powiedziała, patrząc na mnie tymi ufającymi, głęboko niebieskimi oczami. Zacisnęła mi się klatka piersiowa i wypuściłem powietrze. - Kiedyś... może wrócimy... ale teraz mam do zbudowania dla nas życie. To moje skupienie, moje jedyne skupienie. Eden pokiwała, nadal lekko marszcząc brwi. Pochyliłem się i znowu pocałowałem delikatnie jej usta. - Idź pierwsza skorzystaj z łazienki. - Okej.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Eden skorzystała z łazienki, używając produktów, które kupiliśmy, a potem ja z niej skorzystałem, używając po raz pierwszy w życiu pasty do zębów. Była zbyt słodka i smakowała dla mnie dziwnie, ale po umyciu zębów kochałem lekko miętowy smak w mojej buzi. Kiedy wróciłem do pokoju, Eden była już pod przykryciem, w połowie śpiąc. Zdjąłem ubrania i dołączyłem do niej, biorąc ją w ramiona, czując spowijające mnie jej ciepło, otaczający mnie jej słodki zapach. Nasze ręce zaczęły wędrować, ale musieliśmy być naprawdę zmęczeni, bo następną rzeczą, jaką wiedziałem to pierwszy przyciemniony blask świtu, wydobywający się przez krańce zasłon na oknach i usłyszałem słabe dźwięki ptaków ćwierkających za szybą. *** Trochę później z rana, po otrzymaniu szybkich instrukcji od Kristi, gdy szła do drzwi, Xander i ja opuściliśmy mieszkanie, żeby zobaczyć, co mogliśmy zrobić z otrzymaniem kopii naszych dat urodzenia do dowodów i dowiedzieć się trochę o biletach autobusowych. Zostawiłem Eden zwiniętą w łóżku, jej długie włosy rozrzucone były na poduszce, a oddech równy i gładki. Ostatniej nocy zgodziliśmy się, że zostanie w bezpiecznym mieszkaniu Kristi, gdy ja i Xander wyjdziemy. To sprawiało, że łatwiej oddychałem. Plus, jedyną osobą, która była szukana, to Eden. Obydwoje Xander i ja byliśmy pełnoletni. Weszliśmy z powrotem do mieszkania o piętnastej trzydzieści. - Eden? - zawołałem, Xander zamknął za nami drzwi. - Tutaj - zawołała cicho. Nie zauważyłem jej nawet zwiniętej na krześle naprzeciw kanapy z książkami rozrzuconymi wokół niej. Uśmiech rozprzestrzenił mi się po twarzy, pomimo tego, że nie miałem dla niej zbyt dużo dobrych wiadomości. Tęskniłem za nią i pozwoliłem sobie za nią tęsknić. Nigdy wcześniej nie robiłem tego chętnie, nigdy nie było bezpiecznie, aby to robić, ale teraz... Teraz wszystko się zmieniło. Eden zaczęła wstawać, jej twarz była zarumieniona, a oczy błyszczące. Wyglądała na... rozgorączkowaną. Zatrzymałem się. - Wszystko w porządku? Pokiwała, położyła książkę, którą miała w dłoniach i podeszła do mnie, chwytając mnie za rękę i zaczynając iść w stronę naszego pokoju. - Hej, Xander - zawołała, ciągnąc mnie.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Spojrzałem na Xandera zmieszany, a Xander wzruszył ramionami, podnosząc małe, czarne urządzenie i wciskając przycisk. - Telewizja - zawołał za mną. - Oglądałem trochę ostatniej nocy. Musisz to sprawdzić. - Okej, wyjdziemy za chwilę - krzyknąłem, zamykając za nami drzwi. Eden odwróciła się do mnie, unosząc dół mojej koszulki. - Łoo, hej. - Roześmiałem się, pozwalając jej zdjąć mi koszulkę przez głowę. Uśmiechnęła się do mnie, a potem odsunęła się, tylko patrząc się na moją klatę. - Masz piękne ciało, Calder. Jest takie... męskie i... - Przesunęła palcami w górę mojej klaty. - … seksowne. Pochyliła się i pocałowała moją skórę, przeciągając językiem wokół jednego sutka. Jęknąłem, twardniejąc. To była ta jedna rzecz w dżinsach - nie pozwalały na zbyt wiele... rozwinięcia. - Uch, Eden, to nie jest niepożądane, ale co dokładnie robiłaś przez ostatnie kilka godzin? Odchyliła się i spojrzała na mnie. - Czytałam. - Westchnęła, patrząc gdzieś za mnie. - Piękne historie miłosne o ludziach, którym przeznaczone było, aby być razem. Uniosłem brew. - O ludziach? Jakich ludziach? Eden przesunęła dłońmi w dół moich rąk i zaczęła odpinać mi spodnie. Wszystkie myśli uciekły mi z głowy. Kogo obchodziło to, co robiła? Jeśli to był tego wynik, to chciałem, żeby robiła tego więcej. Rozsunęła mi suwak, ściągając spodnie w dół moich bioder, a ja pozwoliłem im opaść do podłogi. Kopnąłem je na bok, jej oczy przesunęły się do mojej naprężonej erekcji i wydawały się stać jeszcze bardziej szkliste, gdy sięgnęła i pogłaskała mnie raz. Zassałem oddech. - Pan Darkhaven i Pani Flowervale. Zacząłem pochylać się, żeby ją pocałować i zatrzymałem się. - Dark co i Pani kto? Eden zaśmiała się cicho. - Lawrence i Elinor. - Westchnęła, rozmarzony wyraz przemknął przez jej twarz. Byłem całkowicie stracony. Znowu mnie pogłaskała, a ja jęknąłem. Pochyliłem się, wziąłem jej twarz w swoje dłonie i pocałowałem jej usta. Od razu je otworzyła i nasze języki spotkały się, jej świeży zapach wybuchł na moim języku, wypełniając moje usta. Jęknęła, a moje całe ciało, serce, umysł, były skupione na jednej rzeczy i tylko jednej

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

rzeczy: Eden. Całowała mnie, jakby nie widziała mnie od wieków. Całowała mnie, jakbym właśnie wrócił z wojny, nieoczekiwanie żywy i nietknięty. Cokolwiek muszę zrobić, żeby ta dziewczyna mnie tak całowała każdego dnia mojego życia, to właśnie zrobię, ułożył to jakoś mój wypełniony pożądaniem umysł. Poprowadziłem ją w tył do łóżka i obydwoje opadliśmy na nie, moje usta oderwały się od jej, gdy się roześmiała. Też się uśmiechnąłem, a potem zacząłem całować gładką, pachnącą skórę jej szyi, wdychając kwitnące jabłka i letni czas. - Kocham kocham - wyjęczała. - Kocham cię. Kocham być twoja. - Też cię kocham - powiedziałem, między pocałunkami. - Kocham być twój. Eden popchnęła mnie, przesunęła na plecy i weszła na mnie, umieszczając moją erekcję tuż przy jej płci. Moje myśli znowu zaczęły zanikać. Pochyliła się i pocałowała mnie w szyję, a potem sięgnęła dłonią w dół i przesuwała ręką w górę i w dół po mojej erekcji. - To takie dobre uczucie - wyjęczałem. - Nie przestawaj. Głaskała mnie tak przez kolejną minutę, a potem odchyliła się trochę i użyła drugiej dłoni, aby złapać i pieścić moje jądra. Zassałem oddech, a moje oczy się otworzyły. Oczy Eden spotkały moje i rozszerzyły się, gdy lekki odcień różu pojawił się jej na policzkach. - Podoba ci się to? - spytała. Otworzyłem usta, ale nie wyszedł żaden dźwięk. Zwyczajnie kiwnąłem, robiąc cokolwiek musiałem, żeby nie przestała. Oczy Eden skupione były na mnie, a ten rozmarzony uśmiech jedynie sprawił, że byłem twardszy. - Opowiedz mi o tej książce, którą dzisiaj czytałaś - powiedziałem, mój głos był chropowaty. Myślałem o tym, że tak szybko jak dostanę pracę i przyniosę trochę pieniędzy, to ograniczę swoje jedzenie, żeby kupić jej więcej takich książek. Eden wstała i szybko zdjęła ubrania, gdy ja obserwowałem. Zacząłem wstawać, żeby ją dotknąć, ale ona popchnęła mnie z powrotem delikatnie. - Lawrence, odważny i szlachetny władca, ciemnowłosy i silny, tak jak ty - powiedziała, gdy weszła na mnie i znowu wzięła mnie w dłoń. Opadłem z powrotem na łóżko, moje erekcja pulsowała w jej dłoni. - Eden... - jęknąłem. - Wiem - powiedziała. - Też cię chcę. Chciałam ciebie cały dzień. Byłam chora z tego, odkąd

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Pan Darkhaven zabrał dziewictwo Pani Elinor na stole w kuchni w domku służących. - Dziewictwo? - wyjęczałem. Eden pokiwała. - Pani Elinor ukrywała się jako służąca od złego Księcia Wallington. Podniosła się lekko i pokierowała mnie do swojego wejścia. Mój wzrok się rozmył, gdy obserwowałem jak czubek mojego penisa wchodzi do niej powoli. Przestała się ruszać, a ja jęknąłem, dźwięk desperacji i potrzeby. Eden zamknęła oczy i opuściła się na mnie, jej mokre ciepło tak mocno mnie ściskało, że pomyślałem, iż z łatwością mógłbym odpaść od przyjemności. - Mmm - mruknęła i zaczęła się ruszać powoli, jej oczy nadal były zamknięte, a głowa odchylona do tyłu. - Ale i tak ją znalazł i zdobył. Próbowałem przypomnieć sobie, o czym rozmawialiśmy, kim był „on”, ale moje myśli były rozmazane, a komórki mózgowe nie działały odpowiednio. Sutki Eden napięły się i jęknęła, a widok jej razem z uczuciem jej mokrego tarcia, były prawie torturą. Chwyciłem jej biodra, ale oparłem się kierowaniu jej. Chciałem zobaczyć, co ona zrobi. Chciałem zobaczyć jak porusza się w sposób, który najbardziej ją zadowala. Ruszała się na mnie trochę szybciej i za każdym razem, gdy schodziła w dół, wypuszczała mały syk przyjemności. Sięgnęła swoimi dłońmi w górę i dotknęła swoich sutków, a ja musiałem zamknąć na sekundę oczy, żeby nie dojść właśnie wtedy i tam. - Eden - jęknąłem. - Nie mogę... jesteś... - Co jest dla ciebie dobre? - spytała na wydechu, jej oczy zamykały się, a pełne usta rozdzielały. Była znakomita. - To wszystko jest dla mnie dobre, Eden. W tym punkcie, cokolwiek zrobisz, to będzie dobre. Ruszaj się w sposób, w jaki lubisz. - Tylko sekundę... och, ciebie też czuć tak dobrze - wydyszała. - Pani Elinor miała rację. To jest bardzo dobre. Mój wzrok jeszcze bardziej się rozmył i poczułem własny orgazm wirujący w brzuchu. Wstrzymałem go, zaciskając zęby. Potem, dzięki bogom, Eden zaczęła ruszać się szybciej i krzyczeć moje imię. Opadła na mnie, dysząc ostatni raz, gdy jęknęła i wcisnęła się we mnie. Przerzuciłem ją jednym, płynnym ruchem, więc była na plecach i zacząłem pchać w nią

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

mocno i głęboko, moje palce u stóp zwijały się, gdy rozkosz przebrnęła przez moje ciało. Moja własna przyjemność uderzyła we mnie mocna i intensywna, gwiazdy wybuchły mi przed oczami, gdy szarpnąłem się i nabrzmiałem w niej, a potem wysunąłem się na czas, żeby moje nasienie wylało się jej na brzuch. Jęknąłem w jej szyję, kręcąc leniwie biodrami, wyciągając ostatnią część orgazmu. Nie mogłem doczekać się dnia, w którym bezpiecznie będzie dojść w niej. Ale jak na razie nie mogłem tego ryzykować. Leżeliśmy tam razem, moja głowa tuż pod podbródkiem Eden, zwrócona na bok. - Ale odważny Pan Darkhaven jechał na swoim zaufanym koniu przez góry i wzgórza, przez ciemności nocy, aby uratować Panią Flowervale. I mimo że był tam przekręt i dowiedzieli się, że Pan Darkhaven tak naprawdę nie był wcale władcą, ale nędzarzem bez grosza, bez tytułu, zamku, czy nawet pełnego nazwiska... - Eden przesunęła ręką przez moje włosy, gdy moja głowa oczyściła się, a oddech zwolnił. - ...to Pani Elinor i tak go wybrała, ponieważ był jej jedyną, prawdziwą miłością. Uniosłem głowę i spojrzałem na nią, moje oczy rozszerzyły się, gdy łzy pojawiły jej się w oczach, jedna wydostała się i spłynęła po policzku. - Lawrence - wyszeptała, przysuwając drugą dłoń do piersi. - Czy to władcą czy nędzarzem, księciem czy ulicznikiem, wielbię ciebie i żadnego innego. Dopóki nie będzie już żadnego oddechu w moim ciele, a kości przemienią się w pył, ty, mój ukochany, ty i żaden inny. Odetchnęła, uśmiechnęła się do mnie promiennie i więcej łez spłynęło jej po policzkach. Byłem zupełnie stracony w tym, co powiedzieć dla tej pięknej dziewczyny pode mną, którą kochałem dziko i byłem całkowicie nią zdezorientowany. Może był dobry powód, że Hector zakazał tak dawno temu fikcyjnych książek. - Wiem, że to tylko opowieść - powiedziała Eden, ocierając policzki. - Ale sprawiła ona, że uwierzyłam w to, że rzeczy pod koniec mogą się polepszyć. Nawet, jeśli wszystko wygląda na bałagan - a ty nie jesteś pewny jak albo dlaczego, albo gdzie iść - to z miłością wszystko będzie dobrze, z nami będzie dobrze. To dało mi nadzieję. Wypuściłem powietrze i uśmiechnąłem się do niej. - Wilcu - mruknąłem. - Skąd bierzesz siłę? - Od ciebie - wyszeptała, przesuwając jednym palcem przez moje usta. Obróciliśmy się na bok tak, że teraz leżeliśmy twarzą w twarz, a ja przesuwałem ręką przez jej długie włosy, rozplątując kołtuny, które stworzyliśmy. - Opowiedz mi o dzisiaj - powiedziała cicho.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Wypuściłem powietrze. - Dzisiaj nie mieliśmy szczęścia. Nie wydawało się, że są jakiekolwiek zapisy naszych urodzin. Kristi myślała, że mogą być, skoro byliśmy zapisani w szkole, ale widocznie po naszych narodzinach w Arkadii nie zostały dostarczone żadne certyfikaty urodzenia. Nie jesteśmy pewni jak to wszystko działa - próbujemy to wymyślić. Ale dopóki tego nie zrobimy, to nie będziemy w stanie pracować gdziekolwiek, gdzie wymaga się identyfikacji, więc żadnych restauracji czy sklepów. Jednak Xander i ja mamy kilka pomysłów, więc nie chcę, żebyś się martwiła, dobrze? Eden uśmiechnęła się łagodnie. - Nie martwię się. Wiem, że wszystko będzie w porządku. Mrugnąłem do niej. - Racja, Pan Dark... - Haven - kontynuowała. - Tak, Pan Darkhaven. - Uśmiechnęła się szeroko. - Wyobraziłam go sobie, że wygląda jak ty, tylko, że jego włosy zwijały się przy kołnierzyku w dziarskiej modzie. Roześmiałem się. - Nie wiem czym dokładnie jest „dziarska moda”, ale jeśli zapuszczenie włosów sprawi, że dostanę więcej tego, co właśnie robiliśmy, to wtedy... Eden roześmiała się. - Myślę, że może. - Położyła głowę z powrotem na mojej piersi i poczułem jak uśmiecha się przy mojej skórze. Prawie szarpnąłem się na falę opiekuńczości, którą poczułem, gdy uniosłem rękę, żeby przesunąć nią przez swoje włosy. Czasami moja miłość do niej była dla mnie czymś zbyt dużym; sprawiała, że czułem, jakbym krwawił w środku. Moja piękna dziewczyna, powiedziałem w głowie. Będę chronił twoje słodkie i pełne nadziei serce. Przysięgam, że będę ochraniał cię od każdej brzydoty na tym świecie i zawsze będę twym schronieniem podczas burzy. - Co powinniśmy zjeść na kolację? - spytała Eden. - Jesteś głodna? Kiwnęła. - Zapracowałam na apetyt. Znowu się uśmiechnąłem. Polubiłem to, jak zapracowała na apetyt. - Więc chodźmy dać ci coś do jedzenia. Kristi powinna być niedługo w domu. Na szczęście była w stanie sprzedać nasze złoto. - Zatrzymałem się. - Czuję się jak pirat za każdym razem, kiedy to mówię. Eden roześmiała się.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Myślę, że Kristi ma gdzieś tutaj książkę z piratami. Będzie ona następna na mojej liście do czytania. Uśmiechnąłem się szeroko. - Wspieram ten plan. Zaśmiała się w odpowiedzi. Pozostaliśmy tam leżąc i rozkoszując się uczuciem bycia w swoich ramionach, cisza wokół nas, wiedza, że nikt nie będzie próbował nas rozdzielić i że będziemy spać właśnie tak dzisiaj i każdej następnej nocy. *** Godzinę później, Eden, Xander i ja, wszyscy, wzięliśmy prysznic. Xander przełączał kanały telewizyjne, pokazując nam, jak to działało. Było to głośne, jasne i zbyt wiele się dla mnie działo, żeby się skupić. - Wyłącz to - powiedziałem, krzywiąc się i odwracając. - Nie podoba ci się? - spytał, niedowierzająco, znowu naciskając przycisk na pilocie. - Nie. Drzwi się otworzyły i Kristi weszła, uśmiechając się do nas szczęśliwie. - Hej ludzie - powiedziała, zamykając za sobą drzwi. - Dobre wieści. Mam dla was pieniądze. Ponad tysiąc. - Jasna cholera. Żartujesz - krzyknął Xander, wyłączając telewizję i wstając. - Tak. Proszę bardzo. - Kristi uśmiechnęła się szeroko, podając pieniądze dla Xandera. - Cóż, świętujmy - powiedział Xander. - Stawiamy kolację. - Jego twarz spoważniała. Czekaj, ile kosztuje kolacja? Kristi roześmiała się. - Pójdziemy gdzieś, gdzie jest bardzo przystępnie. - Okej, i hej, nie potrzebujemy już twoich pieniędzy. - Cóż, i tak je dostaniecie - powiedziała Kristi, mrugając. - Chciałabym tylko móc dać wam więcej. Pozwólcie mi się odświeżyć i pójdziemy. Xander, Eden i ja uśmiechnęliśmy się do siebie. Rzeczy się układały. - Co myślisz, Pani Flowervale? Eden uśmiechnęła się szeroko. - Myślę, że będzie w porządku, Panie Darkhaven.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Gotowi? - spytała Kristi, wychodząc z pokoju. - Tak - powiedziałem, biorąc dłoń Eden w swoją. Zeszliśmy po schodach, gawędząc i śmiejąc się. Kiedy wyszliśmy zza rogu na parking, samochód policyjny podjechał powoli i zatrzymał się. Po naszej prawej z siedzenia pasażera wysiadł policjant, jego dłoń była na broni przy pasku. Ścisnąłem mocniej dłoń Eden, adrenalina zaczęła mknąć przeze mnie. - Jest okej - wyszeptałem. - Po prostu podążaj za mną. Może nam pomogą. Eden pokiwała, jej oczy wypełnione były strachem. Właśnie wtedy wyszedł policjant, który prowadził, i odwrócił się do nas. To był Clive Richter.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Rozdział dwudziesty trzeci Eden - Szukaliśmy ciebie, Eden - powiedział Clive, uśmiechając się. Uśmiech nie dochodził nigdzie do jego zimnych oczu. - Clive - powiedział Calder, brzmiąc nieufnie, jego głos był mocny i szorstki. - Ona ma się w porządku. Nie chce żyć z Hectorem. - Cóż, niestety, synu, Hector jest jej opiekunem i ona nie ma wyboru. - Zmrużył na mnie oczy, kładąc dłoń na broni przy jego talii, tak jak drugi policjant. - Jednak ty masz. Możesz robić cokolwiek zechcesz. Masz osiemnaście lat. Zresztą Hector i tak nie chce ciebie z powrotem. Clive Richter był policjantem! Próbowałem owinąć umysł wokół tego, co się działo. - Nie ma mowy, że ją zostawię - powiedział Calder, ściskając mocniej moją dłoń i przyciągając mnie do siebie. Mój umysł chwiał się. Moje ciało kołysało się. Czułam wymioty wznoszące mi się do gardła. Jak minuty temu śmieliśmy się i żartowaliśmy, a teraz mój cały świat się rozbijał? Clive wydawał się jakoś zadowolony ze słów Caldera. Czemu? Chciał, żeby to właśnie powiedział. - Wiesz, że mężczyzna, do którego ją przynosisz z powrotem, jest przywódcą sekty? spytała Kristi, jej głos się uniósł. Inny policjant zsunął okulary i spojrzał na nią. - Ty nazywasz to sektą, a on nazywa to religią - powiedział. - I bez względu na to, on nadal jest jej opiekunem. Kristi pokręciła głową, wyglądając na zdezorientowaną. - Co? To... - Nie wydawała się jednak wiedzieć, jak kontynuować. Musiał mieć rację. - Masz szczęście, że nie aresztujemy ciebie za ukrywanie uciekiniera - powiedział, a potem plunął na chodnik obok niego. - I my naprawdę nie chcemy cię zastrzelić, ale zrobimy to, jeśli będziemy musieli. - Roześmiał się i znowu dotknął broni. Nie miałem pojęcia, co było śmieszne. - Wsiadaj - powiedział Clive, jego twarz zmieniła się w kamień, gdy wskazał na radiowóz. Nie zmuszaj mnie do skucia ciebie w kajdanki. - Calder...

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Calder spojrzał na Xandera, rozszerzył oczy, a Xander kiwnął głową. Potem Calder wykonał nagły ruch, rzucając się przede mnie i stając twarzą w twarz z policjantem. Calder popchnął mnie do tyłu, do Xandera, który chwycił moją dłoń i zaczął biec. Krzyknęłam, patrząc w dół, gdy policjant rzucił się na Caldera. A potem nagle byłam rzucona na ziemię, oddech opuścił moje ciało, gdy uderzyłam w chodnik. Jęknęłam, próbując wstać, gdy ktoś mnie szarpnął. Clive stał przede mną, oddychając mocno. Zakuł kajdanki na moich nadgarstkach, dziki, podekscytowany wyraz był w jego oczach. - Mała wojowniczka, podoba mi się to - powiedział, śmiejąc się. Potem pociągnął mnie w tył do radiowozu, gdy Xander przeklął za mną, Kristi podbiegła do niego. Przełknęłam, strach unosił się we mnie. Calder został wepchnięty do radiowozu, a ja zostałam wepchnięta za nim. Oczy Caldera były dzikie, gdy próbował sięgnąć i dotknąć mnie skutymi rękami. - Wszystko w porządku? Eden, wszystko w porządku? - Wydał z siebie dźwięk gniewu, gdy jego oczy przelatywały po mnie. - Ze mną wszystko w porządku, Calder. W porządku - uspokajałam go, mimo że moje serce biło szalenie mi w piersi, a strach pompował mi w żyłach. Xander podbiegł do drzwi samochodu, ale Clive go chwycił. - On ciebie nie chce - powiedział Clive. Calder pochylił się przeze mnie i zawołał do Xandera: - Spotkam się z tobą... Xander odszedł do tyłu, jego twarz była maską szoku i złości. - Wiem gdzie, wiem kiedy - powiedział. Nie wiedziałam, co zaplanowali, ale Calder pokiwał i usiadł prosto. - Będzie w porządku. Obiecuję ci, musimy tylko odejść w sekundzie, w której będziemy mogli. Mamy gdzie teraz iść, mamy pieniądze. Pokiwałam obok niego, niezdolna do ułożenia słów. Clive i drugi policjant wsiedli do samochodu i wyjechali z krawężnika. Spojrzałam przez tylne okno na Kristi i Xandera stojących tam, wyraz szoku był na jej twarzy, gdy obydwoje obserwowali jak odjeżdżaliśmy. Wszystko stało się w mniej niż pięć minut. Jak? Jak znaleźli nas tak szybko? Byłam odrętwiała, zszokowana, oszołomiona. Clive spojrzał przez ramię i zaśmiał się szyderczo. - Łuu huu. Hector będzie zadowolony, mając ciebie z powrotem, księżniczko. Muszę

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

powiedzieć, że trochę się zatracił, ale to powinno znowu ułożyć rzeczy. - Parsknął. Odwrócił się z powrotem i zobaczyłam jego oczy w lusterku, patrzące na Caldera. - Źle zrobiłeś, wchodząc z nią do tego samochodu - powiedział, jego oczy błyszczały okrutnym rozbawieniem. - W tym wypadku rycerstwo było złym wyborem. - A potem roześmiał się szyderczo. Calder i ja pozostaliśmy cicho, przysuwając się tak blisko siebie jak to było możliwe. Moje dłonie stały się zimne i spocone, i trzęsłam się. Wyjrzałam za okno, gdy jechaliśmy autostradą, a potem ostatecznie zwróciliśmy na piaskową drogę prowadzącą do Arkadii. Czy naprawdę szliśmy tą drogą? Czy Calder niósł Xandera na plecach tą całą drogą? Łzy szczypały mnie w oczy i zamrugałam, żeby je zatrzymać. Będziemy niedługo znowu wracać tą drogą, uparcie twierdził mój umysł. Znowu uciekniemy w sekundzie, w której będziemy mogli. A potem pozostaniemy tam. Będziemy mądrzejsi, bezpieczniejsi. I będę miała osiemnaście lat za dwa tygodnie, więc nie będzie nic, co będzie mógł zrobić Hector. Wyprostowałam się i uniosłam głowę. Obok mnie Calder studiował mnie i mały uśmiech uniósł jego usta. - To jest mój silny i odważny wilec - powiedział bardzo, bardzo cicho. Wjechaliśmy do Arkadii, żwir chrzęścił pod oponami radiowozu, a moje serce szarpnęło mi się z piersi. Wyglądało to na opuszczone. Nikogo nie było na polach, nikt nie zajmował się zwierzętami i nikt nie chodził ścieżkami. Co się działo? Clive obszedł samochód i otworzył dla nas drzwi, a ja wyszłam, otaczał mnie dźwięk głosu Hectora. Odwróciłam się powoli i zauważyłam, że były tam tylko głośniki, ustawione na maksymalną głośność, grzmiąc przez Arkadię. Clive popchnął mocno Caldera, a on puścił moją dłoń i odsunął się, utrzymując równowagę. Wyraz gniewu doszedł do oczu Caldera, gdy zmierzył wzrokiem broń na pasku Clive'a. Clive wyprostował się, zimna radość błyszczała mu w oczach. - Wypróbuj ją, wodniku. - Roześmiał się, ostrym, wysokim dźwiękiem. - Hej, chodź, Clive - powiedział drugi policjant. - Dostarczyliśmy ich. Wracajmy do roboty. Clive utrzymywał oczy na Calderze i splunął na ziemię obok niego. Wtedy zobaczyłam Hectora, wychodzącego z domu, obok niego biegła Hailey, żeby dotrzymać tempa. Włosy Hectora były długie, takie jak nosił je, kiedy byłam małą dziewczynką. Ale nie były

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

teraz spięte. Były rozczochrane i strąkowate. Sprawiało to, że wyraźniejsze było, ile włosów stracił na czubku głowy. Stracił także dużo wagi i jego policzki były wychudłe, zapadnięte. A wyraz w jego oczach... wyraz w jego oczach, gdy się przybliżył. Były takie jak w noc, w którą uciekłam... tylko że... gorsze. Czy to było tylko parę dni temu? Hector wyglądał, jakby od tamtego czasu się postarzał. Hailey wyglądała, jakby płakała, a kiedy obydwoje doszli do nas, spojrzała w dół i złączyła przed sobą ręce. Głośne, nagrane kazania wypełniały ciszę. Kątem oka zauważyłam, że Clive Richter i drugi policjant wsiedli do radiowozu, ale nie odwróciłam głowy. Samochód odpalił i odjechał. Hector nabrał głęboko powietrza i uśmiechnął się. - Jestem tak zadowolony, mając ciebie z powrotem, moja ukochana - powiedział do mnie. Oczy Hailey powędrowały do niego, do mnie, a potem znowu w dół. Trzech pracowników, których nie znałam, wyszło z głównej chaty i stanęło za Hectorem, patrząc na nas zmrużonymi oczami. - Hector, proszę - powiedziałam. - Wypuść mnie. Wypuść nas. Jeśli kiedykolwiek mnie kochałeś, to proszę, po prostu mnie wypuść. Miły wyraz na twarzy Hectora nie zmienił się. - Wypuścić cię? Wypuścić cię? - Umieścił palec na swoich ustach i stał tam, patrząc się przez pełną minutę na niebo. Potem jego oczy wypełniły się zimnym gniewem. - ŻEBY TE TUTAJ NASIENIE SZATANA MOGŁO CIEBIE MIEĆ? - Szarpnął głową w stronę Caldera. - ŻEBY RESZTA Z NAS MOGŁA GNIĆ W PIEKLE PRZEZ WIECZNOŚĆ? Potknęłam się do tyłu, gdy wykrzyczał na mnie słowa, a Calder wykonał ruch, żeby do mnie podejść, ale trzech pracowników nagle skoczyło do przodu i chwyciło go za ramiona. Spojrzał na nich zszokowany i powiedział: - Co, do diabła, ludzie robicie? Znacie mnie. Znacie mnie! - Myśleliśmy, że znaliśmy - powiedział najwyższy mężczyzna. Och bogowie w Elizjum, to był koszmar. Proszę, zatrzymajcie to, chciałam wypłakać. - Zabierzcie go do piwnicy - powiedział Hector, wygładzając włosy i stając prościej. Calder odsunął się i walnął jednego z mężczyzn w twarz, ten zatoczył się, gdy dwójka

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

pozostałych szamotała się z Calderem, żeby złapać go za ręce. Zaczęłam płakać, unosząc ręce do ust. Nagle Hector był za mną i byłam pociągnięta mocno do jego piersi, zdezorientowana, próbując zrozumieć, co się działo. - Przetnę ją - powiedział Hector. Wszystko się zatrzymało. Zastygłam. Calder zastygł. Mężczyzna, który go trzymał, chwycił go mocno i też przestał się ruszać. Hailey wypuściła urywany szloch. Hector trzymał nóż przy moim gardle, ostrze już przekuło moją skórę. - W jej krwi jest moc - powiedział Hector. Wzdrygnęłam się i krzyknęłam, gdy pochylił twarz i zlizał kroplę sunącą po moim gardle. - Jeśli odmówi przepowiedni, to są inne wyjścia, by zabrać ją z nami do Elizjum... nawet jeśli tylko małą, żyjącą część jej. - Znowu zlizał kroplę krwi z mojej skóry, a ja zacisnęłam oczy. - Postradałeś cholerne zmysły - powiedział Calder, jego głos się załamał. Hector uniósł głowę, żeby spojrzeć na Caldera. Poczułam jego gorący oddech przy uchu i wydobywający się z niego nieświeży smród. Znowu przycisnął nóż do mojej skóry, a ja krzyknęłam. - Okej, okej - powiedział Calder, unosząc ręce, żeby pokazać swoje poddanie. - Zrobię cokolwiek będziesz chciał. Tylko proszę, proszę nie krzywdź jej. - Oczy Caldera były głębokimi basenami strachu, gdy obserwował Hectora. Wstrzymałam szloch. Nóż oddalił się od mojej skóry i usłyszałam jak Hector zassał głęboki oddech, który wydawał się satysfakcją. - Zabierzcie go do piwnicy. Zamknijcie go - powiedział. Oczy Caldera wwierciły się w moje, gdy kiwnął głową. Też kiwnęłam głową. Będzie dobrze, mówił mi. Poszedł ochoczo z trzema mężczyznami, jeden z nich teraz krwawił obficie z twarzy. Hector odetchnął i uśmiechnął się miło. - Możemy iść do środka? Zagrasz dla mnie, Eden? Otworzyłam szeroko oczy, gdy złapałam wzrok Hailey, ale zerwała ten kontakt, idąc za mną

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

i Hectorem. Po tym jak grałam godzinami na pianinie i byłam pochylona nad klawiszami w wyczerpaniu, Hector w końcu mnie wyprosił, a ja poszłam szybko do mojego pokoju. Gdy zaczynałam wchodzić po schodach, chwycił mnie za ramię. Syknęłam i odwróciłam się do niego. - Przepowiednia się spełni, moja ukochana. Nie miej złudzeń, że nie. I jeśli zrobisz cokolwiek, żeby spróbować i ją zatrzymać, zabiję go. Rozumiesz? Poczułam jak oczy mi się rozszerzają, strach wiruje w żołądku, a potem puścił mnie i wbiegłam po schodach. Zamknęłam za sobą drzwi i usłyszałam jak zamykają się po drugiej stronie. Spojrzałam przez pokój na okno. Zostały tam zamieszczone ciężkie, metalowe kraty. Byłam więźniem w każdym znaczeniu tego słowa. Położyłam się na łóżku i zaczęłam łkać. Kiedy godzinami temu było światło i nadzieja, to teraz była jedynie ciemność i rozpacz.

***

Przez następne dwa tygodnie rzadko pozwalano mi opuszczać pokój. Matka Miriam przynosiła mi jedzenie, jednak nie było go dużo. Nie zajmowano się polami, jedzenie dojrzewało i opadało na ziemię, nie zebrane. Zwierzęta były teraz chore i głodne. Mogłam usłyszeć kozy beczące żałośnie na zewnątrz, gdy była przerwa w transmisji Hectora. Myślałam, że oszaleję. Musiałam zamknąć emocje najlepiej jak umiałam i żyć z jedyną myślą, która przechodziła przez moją głowę. Wydostaniemy się stąd... Jakoś, w jakiś sposób. Zrobimy to, przy pierwszej okazji. Nie wiedziałam jak miał się Calder i to wypełniało mnie surowym przerażeniem. Karmili go? Było z nim w porządku? Przysięgłam, aby być jego silnym wilcem, przysięgłam się nie rozpaść. Popołudniu, w moje osiemnaste urodziny, Hailey weszła cicho do mojego pokoju i położyła białą suknię na końcu mojego łóżka. Jej oczy wypełnione były smutkiem, gdy spojrzała na mnie, siadając na moim biurku, patrząc się przez okno. Podbiegłam do niej i rzuciłam się u jej stóp, obejmując jej nogi i łkając. Jej dłonie głaskały moje włosy. Kiedy spojrzałam w górę na nią, były łzy w jej oczach.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Proszę, pomóż nam - błagałam. Pokręciła głową. - Nie mogę nic zrobić. Moi chłopcy. Mam czterech chłopców... on... on by... - Płakała cicho przez minutę. Nabrałam głęboko powietrza. - Calder. Wiesz gdzie jest? - spytałam. - Żyje - powiedziała. - Jest karmiony i dają mu wodę. Nie mam jak wiedzieć więcej. - Łzy spłynęły mi po policzkach. - Jeśli poślubię dzisiaj Hectora, to jutro odejdziemy - wyszeptałam. Hailey pokręciła głową. - Nie pozwoli ci. Nigdy nie pozwoli ci odejść, nim spełni się przepowiednia. - Przepowiednia się nie spełni! - krzyknęłam. Hailey wzdrygnęła się, a ja wzięłam głęboki oddech. - Przepraszam, Hailey, ale... wiesz o tym, prawda? Nie odpowiedziała mi w żaden sposób, tylko nadal patrzyła na swoje dłonie. - Hailey, jeśli poślubię dzisiaj Hectora... i przyjdzie czas, w którym będę mogła wydostać Caldera, to przynajmniej rozproszysz Hectora? Patrzyła się na mnie przez długą chwilę, ale potem kiwnęła głową. Odetchnęłam z ulgi. Wymyśliłam plan. Wydostanę Caldera i uciekniemy. Tym razem nie zostaniemy przyłapani. Hailey wstała. - Ubierz się. Wrócę, żeby ułożyć twoje włosy. Hector ma poślubić cię za godzinę. - Lęk wystrzelił mi po kręgosłupie. - Za godzinę? - spytałam. Zaczęłam się trząść. Poczułam, jakbym miała się rozchorować. Godzinę? Jak mam przez to przejść? - Tak, wszyscy już czekają w Świątyni. Radny Daniels ma legalną moc, by poprowadzić ceremonię. - Odwróciłam wzrok. Nie ufałam radnemu Danielsowi tak bardzo jak Clive'owi Richterowi. Zastanawiałam się, czy też był policjantem. Może wszyscy byli. Nie rozumiałam nic z tego. Wypuściłam głęboko powietrze i wyprostowałam się.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Będę gotowa. Hailey pokiwała i odwróciła się, by wyjść z pokoju. - Hailey? - Zatrzymała się i spojrzała na mnie. - Zbierzesz parę niebieskich kwiatów, które rosną na małym krzaku po zachodniej stronie pola? Zawsze chciałam mieć je we włosach w dzień ślubu. Hailey wyglądała na zmieszaną, ale kiwnęła i zamknęła za sobą drzwi. Opadłam na kolana obok łóżka. Och dobry Boże Miłosierdzia, proszę pomóż mi, modliłam się. Godzinę później jechałam do Świątyni w powozie obok Hectora. Miał na sobie biały garnitur, a ja długą, powłóczystą ślubną suknię, którą ktoś mi uszył. Wilce ozdabiały moje włosy. Ból chwytał moje serce. Powiedzieliśmy swoje przysięgi w Świątyni, przed ludźmi Arkadii, oczy Hectora błyszczały na mnie z jakimś rodzajem rozgorączkowania. Wyglądał jak szaleniec. Próbowałam nie nawiązywać kontaktu wzrokowego, gdy mówiłam słowa, których nie miałam na myśli. Bogowie znają moje serce, pomyślałam. Co znaczyły tak zwane przysięgi, jeśli nie były prawdą? Spojrzałam na publiczność i dostrzegłam rodziców Caldera. Ich głowy były pochylone i modlili się w nabożnym skupieniu. Nadal wierzyli. Kiedy był już koniec, Hector odwrócił się do ludzi i uniósł ręce, jego głos dzwonił silny i pewny. - Moi ukochani. To jest dzień pełen chwały. Eden jest teraz moją prawowitą żoną, w oczach stanu i przed bogami. I wszyscy jesteśmy o krok bliżej do spełnienia naszego prawdziwego przeznaczenia. - Grzmiał na nich, jego oczy były rozgorączkowane, a uśmiech szeroki. Wszyscy patrzyli na niego, niektórzy wyglądali na szczęśliwych, a inni na oszołomionych, zakłopotanych i głodnych. Kilka dzieci płakało. - Uczta została przygotowana dla was w głównej jadalni. Proszę, jedzcie. Radujcie się. To dzień stworzony do radości i świętowania! Hector stanął równorzędnie z tłumem. - Moi ukochani, powódź jest coraz bliżej. Owoce naszego poświęcenia są bliżej. Trzymajcie się mnie, trzymajcie się waszej matki, Eden, trzymajcie się Arkadii. Wiedzcie, że wszyscy jesteśmy

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

teraz święci. Szatan kusi was na wiele sposobów, gdy rośnie nasz niedostatek, gdy zbliża się koniec. Ale nie bądźcie kuszeni. Nie bądźcie opuszczeni. Wszyscy jesteśmy bliżej raju, moi ukochani. Idźcie teraz i świętujcie. Wziął mnie za dłoń i poprowadził w górę alejki i do powozu, gdzie chwycił cugiel i zaczął jechać do głównej chaty. - Nie będziemy świętować? - spytałam głosem, który nawet dla mnie brzmiał na martwy. - Tak, będziemy świętować w mojej sypialni - odpowiedział. Patrzyłam się prosto przed siebie, próbując kontrolować pędzące, bolące serce. Byłam nieszczęśliwa. Spojrzałam na prawo, gdzie drzwi do piwnicy były za główną chatą. Och Calder, mój ukochany. Robię to dla nas. Nie mam wyboru. Mam tylko nadzieję, że to zadziała. Hector wziął moją dłoń i poprowadził mnie przez główną chatę po schodach, do sypialni. Byłam w niej wcześniej, kiedy ukradłam trochę pieniędzy i biżuterii. Serce zacisnęło mi się z bólu, kiedy pomyślałam o tej chwili nad źródłem, gdzie ujawniłam to Calderowi i Xanderowi. Było wtedy tyle nadziei. Musiałam to odepchnąć na bok, żeby nie zacząć krzyczeć. Hector podszedł do mnie z tyłu. Poczułam jego ciepły oddech na mojej szyi, gdy zsuwał powoli mi zamek. Odsunęłam się od niego i ostrzegawczy wyraz pojawił się w jego oczach, gdy odwróciłam się do niego. - Proszę, pozwól mi się dla ciebie rozebrać - powiedziałam, patrząc na niego przez rzęsy. Jego wyraz był podekscytowanym zaskoczeniem, gdy się wycofał. Jego spojrzenie powędrowało w dół mojego ciała, a jego ręka przesunęła się do rosnącego wybrzuszenia w jego spodniach, pieszcząc się. Gula wzrosła mi do gardła, ale przełknęłam ją i uśmiechnęłam się miło. Bądź silna, wilcu. Zdjęłam buty i zsunęłam sukienkę po ramionach, pozwalając jej upaść w kałuży u moich stóp. Nic nie miałam pod spodem. Stałam przed Hectorem naga, bardzo mały kształt mojego ciężarnego brzucha był całkiem na widoku. Przesunęłam po nim trzęsącymi dłońmi. Stało się to oczywiste w ostatnich paru tygodniach i bardziej dlatego, że straciłam na wadze z powodu braku pożywienia w Arkadii. Sama w pokoju, gdy Calder był w piwnicy nie więcej niż trzysta stóp ode mnie, odkryłam mały, piękny sekret. Nosiłam jego dziecko. Zaszłam w ciążę nad naszym źródłem, za pierwszym razem, gdy się ze mną

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

kochał, prawie trzy miesiące wcześniej. Wiedziałam, że nie będę w stanie ukryć tego przed Hectorem, kiedy stanę przed nim naga. Nie miałam wyboru, jak tylko błagać o nasze życie. - Wypuść nas - wyszeptałam. - Nie tylko moja krew płynie teraz przez moje żyły. Jego też. Obydwoje płyniemy teraz przez moje żyły. A dziecko jest silne, tak jak jego ojciec. - Skaził cię - powiedział to prawie rzeczowo. Nadzieja wzrosła we mnie. Teraz mi odpuści? Pokiwałam głową, błagając go oczami. - Tak, Hectorze. Chciałam być skażona. Wypuść nas. Nie chcesz mnie. Proszę. Tylko nas wypuść. Pozwól nam stworzyć razem życie. Jestem w ciąży z jego dzieckiem. Kochamy się. To wszystko. To jest takie proste. Proszę. - Opadłam przed nim na kolana. - Proszę, po prostu nas wypuść - błagałam. - Miej łaskę. - Wyjdź - powiedział słowa tak spokojnie, że to mnie wzdrygnęło. - Wyjdź z mojej obecności, gdy nosisz nasienie szatana. Powinienem wiedzieć jak silny jest szatan, jak mocno będzie się starał, aby zatrzymać przepowiednię. - Spojrzał w górę i zmrużyło oczy, jakby słyszał wokół siebie głosy w powietrzu. - Tak. Znowu, nie doceniłem jego siły, przebiegłości - wykrztusił, wyglądając prawie na zagubionego. Wstałam szybko, zebrałam sukienkę i nałożyłam ją, nie kłopocząc się z butami. Hector chwycił mnie mocno za ramię i wyprowadził z pokoju, wzdłuż korytarza, do mnie, gdzie praktycznie wrzucił mnie do środka i zatrzasnął za mną drzwi, zamykając je na klucz. Siadłam na łóżku i przesunęłam ręką przez brzuch. - Jest w porządku - powiedziałam. Kojąc siebie bardziej niż cokolwiek. - Jest w porządku. Z nami będzie w porządku. Zdjęłam złotą obrączkę z palca i położyłam ją na stoliku nocnym, a potem owinęłam wokół siebie ramiona, próbując uspokoić trzęsienie się. Pozwoliłam sobie poczuć ulgę, że nie musiałam znosić kochania się z Hectorem, ale byłam jeszcze bardziej przestraszona co do Caldera.

***

Następnego ranka obudziłam się i zamrugałam na jasne światło słońca, przedostające się przez moje okno. Zapomniałam ostatniej nocy zasunąć zasłony nim zasnęłam. Leżałam tam przez

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

kilka minut, moja dłoń natychmiast przesunęła się po małym kształcie mojego brzucha i przez sekundę poczułam, jakby wszystko miało być w porządku. Nie miałam pojęcia, dlaczego tak czuję. Wszystko było strasznym - okropnym, okropnym bałaganem. Koszmarem. Ale nadal przez te chwilowe parę chwil, między marzeniami a całkowitą czujnością, spokój umieścił mi się w sercu. Wszystko będzie w porządku... jakoś. Ale potem rzeczywistość napływała, wypełniając pustkę, a włoski stawały mi na karku. Nic nie będzie w porządku. Usłyszałam klucz w zamku i szybko usiadłam, nakładając koc na moje teraz pełniejsze piersi. Hailey weszła z moją tacą ze śniadaniem. Patrzyła w dół i natychmiast dostrzegłam, że miała duży, czerwony ślad na policzku. - Hailey... - zaczęłam, odrzucając nakrycie i wychodząc z łóżka. - Nie, Eden, proszę - powiedziała, jej głos brzmiał zachrypły. - Nie ma zbyt wiele jedzenia, przepraszam. Testowana jest teraz nasza stabilność. - Ustawiła tacę na moim stoliku nocnym i wyszła, zamykając za sobą cicho drzwi. Serce ścisnęło mi się w piersi. Podniosłam herbatę i sączyłam ją, gdy rozważałam, co można zrobić. Hector odrzucił mnie jako żonę. To musiało być dobre. Nie mogłam teraz grać roli w jego przepowiedni. To był koniec. Nadal, dreszcz przebiegł mi po kręgosłupie, pomimo ciepła płynu, dochodzącego mi do ciała. Hector nie zamierza mnie odpuścić. Wiedziałam, że nie. Jedynie kupiłam nam trochę czasu. A jeśli moje instynkty były dobre, to niewiele czasu. Dokończyłam herbatę i przerzuciłam nogi przez łóżko. Zapukałam we własne drzwi i parę minut później Matka Miriam przyszła i otworzyła je, a ja użyłam łazienki, gdy czekała na zewnątrz. Sprawdziłam wszystkie szuflady w łazience i wszystko, co mogło być użyte jako broń, zostało usunięte. Oparłam się o szafkę, czując się pokonana. Problemem nie było to, że sama nie ucieknę. Pewnie mogłabym się na to zdobyć. Ale jak też wyciągnęłabym Caldera? I jeśli nie zrobiłabym tego, to co Hector by mu zrobił? Czułam się bezradna. Gdy otworzyłam drzwi do łazienki, ostry ból przebrnął przez mój brzuch i złożyłam się w pół, krzycząc na nagłą intensywność skurczu. - Co się stało? - spytała Matka Miriam, podchodząc do mnie. - Nie wiem - powiedziałam bez tchu nadal chwytając się za brzuch. Kolejny kujący ból mnie napadł i chwyciłam ścianę, znowu składając się w pół. - Jestem w ciąży - krzyknęłam. - Coś jest nie

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

tak! Matka Miriam cofnęła się, szok pojawił jej się na twarzy. - Nie - powiedziała zwyczajnie. - Achhh! - krzyknęłam, gdy męczarnia rozdzierała mi brzuch, a ja klęknęłam i zwymiotowałam na twarde drewno podłogi korytarza. - Zabierz ją do namiotu chorób - usłyszałam za sobą głęboki, zimny głos Hectora. Matka Miriam owinęła wokół mnie ramię i trzymała mnie prosto, gdy szłyśmy... kuśtykałyśmy korytarzem do schodów. Pot pojawił mi się na twarzy i wszystko wokół mnie kołysało się. - Co zrobiłeś? - spytałam słabo, gdy przechodziłyśmy obok Hectora. - Co wsypałeś mi do herbaty? Co mi zrobiłeś? - krzyknęłam głośniej. - Musiało być wyeliminowane - powiedział za mną. - To, co zostało przepowiedziane, nie może być niepisane lub niewykonane, nawet przez szatana. - Achhh! - krzyknęłam w strachu i cierpieniu, ból przedzierał się przez moje ciało i duszę. Matka Miriam chwyciła mnie mocniej i praktycznie wynosiła mnie przez drzwi głównej chaty. Znowu zwymiotowałam przed drzwiami. - On zabija moje dziecko - łkałam. - Och, Boże Miłosierdzia, pomóż mi, pomóż mi, pomóż mi. - Upadłam na kolana z własnych nudności, trzęsąc się i pocąc, w połowie oszalała z przerażenia. - Cii, dziecko - powiedziała za mną Matka Miriam, znowu mnie podnosząc i sprowadzając po schodach. - Jestem tu. - Nienawidzisz mnie - łkałam. - Ty to zrobiłaś. Ty też to zrobiłaś! - Walnęłam ją słabo w ramię, owinięte wokół mojej talii, ale nie miałam żadnej energii, żeby robić cokolwiek oprócz znoszenia bólu i nudności. - Nigdy bym tego nie zrobiła - powiedziała. - Ja też straciłam. - Achhh! - znowu krzyknęłam, zginając się w pół na dziedzińcu i wymiotując. Świat włączał się i wyłączał, wszystko wokół mnie pływało, gdy próbowałam się wyprostować. Coś ciepłego i mokrego spływało mi po nodze.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Usłyszałam gdzieś z daleka jak ktoś krzyczy moje imię i nawet w moim majaczącym stanie wiedziałam, że był to Calder. - Calder - krzyknęłam. - Calder! - Mój głos załamał się na jego imieniu, gdy zawołałam po raz drugi, a potem zgięłam się znowu w pół w przerażającym krzyku, więcej lepkiej wilgoci spływało po mojej nodze. Próbowałam uchylić się tam, gdzie mnie wołał, ale Matka Miriam przyciągnęła mnie z powrotem. - Muszę zabrać cię do namiotu chorób - powiedziała. - Jeśli chcesz żyć, to muszę cię tam zabrać. Stałam się wiotka w jej ramionach, gdy kolejny ból przedarł się przeze mnie, zbyt słaba, by nawet tym razem krzyczeć. Świat stał się wokół mnie niewyraźny i zaczął opadać, a potem znowu nabrał ostrości, gdy zobaczyłam mężczyznę przebiegającego przeze mnie, w stronę tego, gdzie próbowałam iść do Caldera. Następną rzeczą, jaką wiedziałam, to że byłam w namiocie chorób, leżąc na łóżku, ból nadal przedzierał się przez moje ciało, gdy pociłam się, płakałam i krzyczałam w męczarniach. Straciłam poczucie czasu, gdy wszystko wokół mnie rozmazywało się i nabierało ostrości, poranne słońce przedzierało się w pewnej sekundzie przez okno, a potem witało mnie wieczorne, zmierzchowe niebo. Przez cały dzień płakałam, skręcałam się i znosiłam ból, gdy Matka Miriam przychodziła i wychodziła, opiekując się moim ciałem w sposoby, na których nie mogłam się nawet skupić. - Najgorsze już się skończyło - powiedziała cicho Matka Miriam z końca łóżka, gdzie czyściła moje uda oraz miejsce między nogami. - Czy to... czy to... czy ja? - łkałam. Była cicho przez minutę. - Tak, Eden, przykro mi. Twojego dziecko odeszło. Odeszło? Gdzie? Gdzie było teraz moje dziecko? Mała istota, którą właśnie zaczynałam tak mocno kochać. Co teraz zrobię z tą miłością? Opadłam z powrotem na łóżko i zaczęłam zawodzić, łzy żalu, straty i przerażenia. - Ja to zrobiłam - wykrztusiłam. - Powiedziałam mu o dziecku. To moja wina. To wszystko

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

moja wina. - Nie, to nie twoja wina. I zobaczysz znowu swoje dziecko w Elizjum. Zawodziłam mocniej. - Zabiję Hectora, gdy tam się dostanę - wycedziłam przez zęby. - Zapoluję na niego i zabiję go! Nie obchodzi mnie, czy już nie będzie żył! - Zakrztusiłam się własnym łkaniem. - Nie ma żadnej nienawiści w Elizjum, Eden. Odwróciłam się na łóżku, zwinęłam w kulkę i płakałam w rozpaczy. - Calder próbował się do ciebie dostać, kiedy usłyszał twoje krzyki. Odwróciłam się i spojrzałam na nią przez mokre, spuchnięte oczy. - Walczył jak wojownik, żeby dostać się do ciebie, dziecka - powiedziała cicho, przecierając zimną szmatką moje czoło. - Ale pod koniec... było ich po prostu za dużo. - Za dużo? - pisnęłam. - Czy on...? - Żyje. Ale zrozumiałam, że może nie za długo. - Wysłali do niego Matkę Willę, żeby go opatrzyła? Matka Miriam pokręciła głową. - Matka Willa umarła ostatniej nocy - powiedziała zwyczajnie. Matka Miriam popchnęła mnie delikatnie w dół. - Nie ma nic, co możesz zrobić, Eden. Nie dopuszczą cię do niego. - Dlaczego na to pozwalasz? - krzyknęłam. Matka Miriam zacisnęła usta. - W Elizjum wszystkie nasze marzenia się spełnią. W Elizjum wszyscy będziemy bogami i boginiami. W Elizjum zobaczę znowu moje własne dzieci - powiedziała cicho. - Więc idźcie sami do Elizjum. Nie zmuszajcie nas, abyśmy szli z wami - krzyknęłam, kolejny ostry skurcz nagle sprawił, że chwyciłam się za brzuch i zadrżałam. - Dostaniesz leki przeciwbólowe. To normalne. Musisz odpocząć.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Wstała i opuściła namiot chorób, mówiąc coś do kogoś przed drzwiami. Głęboki, męski głos coś odpowiedział. Umieścili na zewnątrz ochroniarza. Odwróciłam się na łóżku i załkałam. Tak wiele bólu. Fizycznego. Emocjonalnego. To były katusze. Nie wiedziałam, czy mogłam to znieść. Calder, staram się być twoim silnym wilcem, ale nie sądzę, że mogę to zrobić bez ciebie. Po kilku minutach pomieszczenie stało się znacznie ciemniejsze i uniosłam głowę, mrugając, odwracając się do okna. Na zewnątrz miałam idealny widok na księżyc. Cień przez niego przechodził. Serce przyspieszyło mi w piersi i chwyciłam w dłonie pościel. Zmieszanie i niedowierzanie zsunęło się powoli po moim kręgosłupie. To było zaćmienie.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Rozdział dwudziesty czwarty

Calder

Krzyknąłem w gniewie i bezsilności, a potem opadłem na podłogę, ciężko oddychając. Unosząc koszulkę, zacząłem ocierać krew, którą mogłem poczuć spływającą z moich ust i po brodzie. Po jakimś czasie zacząłem przemierzać celę, w której mnie umieścili - tą samą, którą przemierzałem już przez dwa tygodnie - gdy próbowałem znaleźć sposób, jak wydostać się z tego podziemnego więzienia. Drzwi zrobione były z ciężkiego metalu, jedzenie przynoszone okazjonalnie, nie regularnie. Miałem przydzielaną wodę, którą umieszczali w rogu, w jednym z dużych dzbanków, których używałem zazwyczaj, by chodzić z nimi nad źródło. Źródło. Nie, nie myśl o tym. Nie teraz. Przyszli, kiedy zacząłem wrzeszczeć i krzyczeć jak potępieniec, po tym jak usłyszałem krzyk Eden. I udało mi się pokonać pierwszych trzech, ale potem jeszcze dziesięciu pracowników nie rozpoznawałem nawet ich wszystkich w moim szalonym stanie - przybiegło po schodach i przewyższyło mnie. Walczyli ze mną, jakbym był diabłem samym w sobie. Zawiodłem ją. Powiedziałem jej, że utrzymam ją bezpieczną, chronioną, a ona mi zaufała. Opadłem na małą ławkę i umieściłem twarz w dłoniach. Co musiała znosić? Wczoraj były jej urodziny i nikt nie przyszedł. Myślałem, że postradam zmysły. Błagałem przy drzwiach, żeby ktoś mi pomógł, ale nadal nikt nie przyszedł. Mały, drapiący dźwięk doszedł zza mojej celi, a ja podskoczyłem na czas, aby zobaczyć mały kawałek papieru wsuwanego pod drzwiami. - Hej! - krzyknąłem. - Proszę! Wypuśćcie mnie! Ktokolwiek tam jest! Proszę! Kroki odeszły, a potem usłyszałem zamykanie zewnętrznych drzwi. Podniosłem liścik i otworzyłem go.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Jest teraz żoną Hectora, tylko z nazwy. Dzisiaj zostało jej odebrane Twoje dziecko. Zniosła ból z siłą. Żyje. Zimne przerażenie spłynęło mi po kręgosłupie i poczułem słowa jak cios w ciało. Zostało jej odebrane Twoje dziecko... Moje dziecko? Odebrane? Mój umysł wirował, próbując uchwycić znaczenie słów przede mną. Chwyciłem włosy po bokach głowy i próbowałem uspokoić pędzące serce. Eden nosiła moje dziecko? Wydawała się tylko lekko... pełniejsza, okrąglejsza w ciągu ostatniego miesiąca. Ja tylko nie myślałem... nie myślałem... Zacisnęła mi się pierś i dziwny, krztuszący dźwięk dochodził ze mnie. O nie, próbowałem być ostrożny. Nie! Upadłem na kolana i wypuściłem głośny płacz, unosząc głowę do piwnicy i wykrzykując gniew, ból i bezlitosną winę. Jaki ból musiała przeze mnie znosić? Mój piękny wilec. Nagle były klucze w drzwiach. Gdy otwierały się, odskoczyłem, a potem ruszyłem do przodu, gdy w pełni się otworzyły. Zatrzymałem się, gdy zobaczyłem Clive'a Richtera stojącego tam z bronią wymierzoną we mnie. Mogłem przetrwać strzał z broni? Mogłem do niego ruszyć, nim wystrzeli? Nie miałem pojęcia jak działały bronie. Nie miałem pojęcia, co zrobić, gdy stałem przed jedną. Adrenalina przepłynęła przeze mnie, ale nie byłbym dobry dla Eden, gdybym nie żył. Odsunąłem się lekko, unosząc ręce, żeby dać mu znać, że nie będę walczył - w każdym razie jeszcze nie. Uśmiechnął się do mnie szyderczo. - Odwróć się i połóż z tyłu ręce. Odwróciłem się wolno, robiąc to, co powiedział. Mój umysł pracował milion mil na minutę. Po prostu musiałem się stąd wydostać, dotrzeć do miejsca, w którym mogłem dostać się do Eden. Mogłem walczyć tak długo jak było to sprawiedliwe. Mogłem nawet walczyć tak długo jak to nie było sprawiedliwe, zakładając, że mężczyzna, z którym walczyłem, nie miał tej samej stawki do osiągnięcia. Ale, oczywiście, mężczyźni tu walczyli, by być bogami. Jaka mogłaby być większa stawka od tego? Wyszedłem z małej celi z Clivem prowadzącym mnie. Kiedy weszliśmy po schodach i wyszliśmy na zewnątrz, oczekiwałem, że słońce mnie oślepi na minutę, ale świat był ciemny. Spojrzałem w górę i natychmiast dostrzegłem dlaczego. Krew pompowała mi szalenie przez żyły i zwinąłem dłonie w pięści w kajdankach, testując ich opór. Słońce przesuwało się przed księżyc. To było zaćmienie. Święci bogowie, to było zaćmienie. Nie wiedziałem, co myśleć, co czuć, co robić.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Dwóch z członków rady, Garrett Shipley i Ken Wahl, którzy trzymali mnie podczas lania Xandera, podeszło do Clive'a i mnie. Nos Garretta miał miał małą szynę, a jego oczy były zielonawo żółte, tam gdzie znikały mu siniaki. Obydwoje zerknęli na mnie nerwowo. Powinni być zdenerwowani. Jeśli miałbym szansę, zabiłbym ich obojga gołymi rękami. Rozkoszowałbym się tym. Spojrzeli w górę na niebo, które ciemniało bardziej. - Hector mówi, że pomylił się, co do przepowiedni. Bogowie nie powiedzieli dwa miesiące, sześć dni. Powiedzieli dwa dni, sześć godzin. Jedno z tych niefortunnych nieporozumień. - A potem zaczęli się śmiać jak hieny z żartu, którego nie byłem pewny, czy zrozumiałem. Gdy przechodziliśmy obok mojego systemu nawadniającego, zerknąłem do tyłu, w stronę rzeki i zmrużyłem oczy. Ktoś, pewnie jeden z pracowników, naprawił obszar, który skopał Hector. Widok tego systemu nawadniającego nagle wypełnił mnie wrzącym gniewem. Przepłynął przez moje ciało, sprawiając, że czułem się szalony, zwierzęcy. Kopnąłem go nogą i zniszczyłem jedną część, krzycząc wszystkim, co w sobie miałem. Ten system był symbolem wszystkich moich głupich, niedorzecznych, naiwnych nadziei i marzeń. Ten system był zbudowany, kiedy nadal był ogień w moim sercu na to, czym mogłoby być dla mnie życie. Chciałem upaść na kolana i płakać za tamtego idiotycznego dzieciaka, który nic nie wiedział, z niczego nie zdawał sobie sprawy, który był ślepy. Chciałem skopać go do nieprzytomności, pobić, zabić i uczynić nierozpoznawalnym. Nienawidziłem w nim wszystkiego. I tęskniłem za nim całym cholernym sercem. Kiedy wróciłem do siebie, zniszczyłem dużą część tego, a Clive, Garrett i Ken stali z tyłu, śmiejąc się ze mnie. Stałem tam, oddychając ciężko, każda część mojego ciała cierpiała, od twarzy do stóp. - Chodź - powiedział Clive. - Hector zamierza cię wypuścić. Przestałem iść, mrużąc na niego oczy. - Pozwala mi odejść? - spytałem, serce szarpnęło mi się w piersi. - Czemu? - Nie obchodzi mnie, kurwa, czemu - powiedział. - Dlaczego więc jestem skuty? - Ponieważ zachowujesz się jak pieprzone zwierzę, którym jesteś, dlatego. - Nie będę. Nie będę, obiecuję - błagałem. - Tylko wypuśćcie mnie, a ja pójdę po Eden i

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

odejdę. Clive prychnął. - Nie dostaniesz Eden, ty głupcze. Eden należy do Hectora. Nie dostaniesz nic oprócz wolności. I jesteś cholernym szczęściarzem za to. Jeśli mógłbym przynajmniej dostać to, to mógłbym wrócić po Eden. Mógłbym wymyślić plan. Mógłbym zdobyć pomoc... coś. Jeśli byłbym wolny, byłaby nadzieja. - Więc puśćcie mnie. Wyjdę stąd. Clive roześmiał się. - Hector chce najpierw się pożegnać - kpił. Doszliśmy do jednego z dużych, drewnianych pól, które trzymało na górze głośnik. Clive poinstruował Garretta, by odpiął mi kajdanki i nałożył je z powrotem, gdy już moje plecy będą obok słupa, a ręce owinięte wokół niego do tyłu. Panika przebrnęła przeze mnie. O nie. Nie będę przypięty do słupa. Nie. Coś złego się działo. Nie wiedziałem co, ale to nie będzie dobre. Uniosłem głowę i walnąłem nią w twarz Garretta, jego nos znowu się złamał, a krew trysnęła, gdy krzyknął głośno, przeszywający dźwięk cierpienia. Uniosłem w górę kolano i walnąłem go prosto w krocze. Wydał kolejny dźwięk, który brzmiał jak kwicząca świnia i zgiął się w pół. Usłyszałem gdzieś strzał z broni, ale nie miałem pojęcia gdzie. I nagle wydawało się, jakby trzydziestu więcej mężczyzn było na mnie i tak jak wcześniej tego dnia, kiedy próbowałem dostać się do Eden, było ich po prostu za dużo. Walczyłem z tyloma, z iloma mogłem, ale w końcu jeden złapał mnie za ramię i wygiął je, a ja krzyknąłem, gdy oswobodził je szybko, a potem owinął wokół słupa. Ktoś inny wciąż uderzał mnie w twarz, gdy zsunąłem się na piasek, a druga ręka również została przesunięta do tyłu. Znowu usłyszałem kliknięcie kajdanków i uderzyło mnie to w brzuch mocniej niż jakiekolwiek z uderzeń, które tak bardzo łączyły się z moim ciałem. Ryknąłem w gniewie i cierpieniu, moje ciało było złamane, a duch zniszczony. Krew wlatywała mi do jednego oka, a drugie było już opuchnięte. Czułem, jakby moje ramię mogło być złamane, ostry, kujący ból promieniował mi w górę ramienia. Osunąłem się na ziemię, moje nogi rozłożyły się przeze mną, moja głowa zawiesiła się. Zbity. Złamany. Przepraszam, Eden. - Myślisz, że jesteś silniejszy ode mnie, szatanie? - doszedł do mnie głos Hectora z bardzo bliska.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Myślisz, że mogłeś zagnieździć się w mojej społeczności swoim pięknem? Oszukałeś mnie kiedyś, dawno temu, ale nie znowu. NIGDY WIĘCEJ! Poczułem jak coś uderza w moją stopę, ale nie spojrzałem w górę. Głos Hectora chodził wokół mnie, a potem pojawił się przede mną. Zmrużyłem na niego oczy. Był wielkim, czarnym cieniem na przyćmionym niebie. - Próbowałem ci pomóc, tak mocno próbowałem cię oczyścić, ale nie doceniłem twojej mocy. Nie doceniłem twoich złych sposobów, twojej zdolności do zauroczenia mojej błogosławionej. A ja ciebie tu zaprosiłem. To był mój największy błąd. Przyniosłem cię do Arkadii, wpuściłem cię - nasienie szatana samo w sobie. Ale dobro zawsze zwycięży. Dobro zawsze wygrywa. A zło zawsze przegrywa. - Podszedł blisko mojej twarzy. - Płoniesz dla niej, prawda, szatanie? Hmm? Płoniesz dla MOJEJ własności, dla własności bogów? Płoniesz dla niej? Och, będziesz dla niej płonął. Będziesz. A twoje zło w końcu zostanie zniszczone. - Roześmiał się, przeszywającym, szalonym ujadaniem. A potem spojrzałem w dół i zdałem sobie sprawę z tego, co robił. Budował ogień. Miał zamiar mnie spalić. Moje stopy szarpnęły się po piasku i podciągnąłem się na słupku, stojąc teraz i oddychając szorstko, przerażenie uderzyło we mnie, gdy Hector dodał kolejny patyk do sterty, którą ułożył wokół słupa, poza zasięgiem moich stóp. - Ojcze, nie. Proszę, nie - błagałem. - Proszę, odejdę stąd. Nie wrócę - skłamałem. - Nigdy więcej mnie nie zobaczysz. Proszę, nie rób tego. To morderstwo, Ojcze. To grzech. Nauczyłeś mnie tego. Nauczyłeś mnie, że odbieranie życia jest grzechem wbrew bogom. Roześmiał się bardziej, wyglądając jak demon sam w sobie. - Co do cholery, Hectorze? - spytał Ken Wahl, odsuwając się trochę. - Zamierzasz go spalić? - Uniósł ręce, wycofując się. - Nie będę tego częścią. Nie na to się pisałem. - Ale nie odszedł. - Pomóż mi, proszę - zawołałem, patrząc na niego przez jedno dobre oko, mój głos był taki schrypnięty, że ledwo mogłem wydobyć słowa. Clive był za Kenem i wyglądał na zdezorientowanego, ale podekscytowanego. Jego błyszczące oczy skakały między mną a Hectorem. - Clive... proszę - powiedziałem, ale potem moje słowa umarły. Jeśli miałby jakkolwiek mi pomóc, to już by to zrobił. - Ktokolwiek - zawołałem do ludzi, którzy stali w gromadzie na dziedzińcu głównej chaty,

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

tylko sto stóp dalej. - Pomóżcie mi. On oszalał. Jeśli wszyscy się zbierzemy to... - I wtedy zobaczyłem ją, prowadzoną do mnie przez Matkę Miriam. Jej twarzy była biała i pusta, a spódnica pokryta krwią. Krwią z naszego dziecka. Eden. Szarpnąłem się w jej stronę, ale zatrzymały mnie kajdanki, a ból przedarł się przez moje ramię. Krzyknąłem i kopnąłem w słup z całej siły, mając nadzieję, że opadnie na ziemię. Ale wiedziałem, że nie przyniesie to korzyści. Widziałem jak wykopywane były doły na te słupy, a potem wlewany był cement. Ryknąłem w bezsilności i załamaniu. Kiedy znowu spojrzałem w górę, Eden próbowała do mnie biec, ale była trzymana przez Matkę Miriam, która miała ponury wyraz na swojej twarzy. Eden wyglądała na zbyt słabą, żeby walczyć. Opadła o Matkę Miriam i zaczęła łkać. Eden, Eden, och Eden, moja ukochana, mój wilcu. - Odpal ogień, Abe - zawołał Hector. Mój umysł się wywrócił. Panika i gula wzrosły mi do gardła, gdy mój tata podszedł powoli do mnie z pudełkiem zapałek w dłoni. Łzy spływały mu po twarzy, a jego ręce się trzęsły. - Tato. O nie, tato - powiedziałem, słowa załamały się, a ostatni kawałek mojego serca roztrzaskiwał się. Tata nie patrzył na mnie, jego ręce trzęsły się, gdy ciche łkanie rozbijało jego ciało. Modlił się pod nosem. - Mamo - krzyknąłem. - Mamo! Głośny płacz nadszedł z tłumu i zobaczyłem jak mama opada na kolana, ale nie poruszyła się, żeby mi pomóc. - Największe poświęcenia bolą najbardziej, Abe - powiedział Hector do mojego ojca. Twoja nagroda będzie wspaniała. Będziesz bogiem pośród bogów. Każde poświęcenie, jakie zniosłeś w tym życiu będzie tego warte. Wszyscy ludzie złączyli dłonie i recytowali ostrzeżenie dla szatana Hectora, niektórzy spokojnie, z zamkniętymi oczami, inni płacząc. Usłyszałem jak Eden znowu zanosi się płaczem i skupiłem na niej zamglone oko. - Eden - zawołałem, próbując sprawić głos tak silnym jak to możliwe. - Eden! - Calder - załkała. - O Boże, Calder! - Próbowała walczyć, żeby się do mnie dostać, ale dwóch z ludzi, którzy ze mną walczyli, trzymało ją. Przestała walczyć. Wyglądała zbyt słabo, a oni byli zbyt silni. Odrzuciła głowę w niebo i krzyknęła. Zerknąłem na tatę, a jego trzęsienie się było takie mocne, że upuścił pierwszą zapałkę na ziemię, nieodpaloną, i schylił się, by ją podnieść.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Eden. Przestań. Tylko posłuchaj. Proszę. - Łzy zaczęły spływać mi po policzkach. - Kiedy odpalą ogień, odwróć wzrok. Nie patrz na to. Proszę, nie patrz. Pokręciła gwałtownie głową w tył i przód. - Nie! Nie zostawię cię! Nawet nie oczami. Nie zostawię ciebie samego. Jestem z tobą. Jestem tu! Druga zapałka zapaliła się, a mój tata zapłakał, gdy upuścił ją na stertę obok moich stóp. Zaczął się mały ogień, spojrzałem znowu na Eden. - Proszę, wilcu. Proszę, nie mogę znieść tego, jeśli będę wiedział, że zostaniesz z tym widokiem. Będę wdychał dym. Nie poczuję płomieni. Ale muszę wiedzieć, że odwrócisz wzrok. Proszę. Ogień zwiększył się, dochodząc do kolejnej sterty patyków. Poczułem jego ciepło w dolnej części ciała. Eden spojrzała znowu w niebo, jej pierś unosiła się i opadała w ciężkich szlochach. Spojrzała z powrotem na mnie i znowu krzyknęła, szarpiąc się. Mężczyźni trzymali ją mocniej, każdy trzymał jedno ramię, odwróceni od niej tak, żeby nie mogła kopnąć w nic cennego. To i tak nie miałoby znaczenia. Nie miała kluczy do kajdanek, które mnie trzymały. Eden spojrzała na mnie i pokiwała, przerażenie i rozdzierająca serce rozpacz widoczna była w każdej części jej: w wyrazie twarzy, posturze, łkaniu. A ja nie mogłem zrobić nic. - Nie wiem co się po tym stanie, Eden, ale cokolwiek to będzie, bądź odważna, wilcu. I wiedz, że gdzieś w Elizjum jest źródło. A ja będę czekał na ciebie, Eden. Będę leżał na kamieniu obok wody. Mam nadzieję, że będę czekał długo, Eden, ale wiedz, że tam będę. Będę czekał, wilcu. Eden odrzuciła głowę do tyłu. Wyglądało to tak, jakby nie pozostało jej już żadnego głosu do krzyczenia. Jej twarz - jej piękna twarz. Widzenie jej zdesperowanego cierpienia rozrywało mnie. Czułem się bezsilny, gdy obserwowałem jej udrękę i cierpienie. Wszystko. Moja. Wina. Gdy płomienie wzrosły, załkała cicho i odwróciła głowę. Dym zaczął się wznosić, a ja przygotowałem się, aby wciągać duże jego kłęby. Strach, przerażenie, gniew i tak, miłość - każda część tego, kim byłem w tamtej chwili - wirowała we mnie jak huragan, poruszając się szybciej, nabierając prędkości, nabierając jakiegoś rodzaju energii. I kiedy uniosłem głowę w stronę niebios... zaczęło padać.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Nie lekki deszcz, który zaczynał się wolno, ale nagła, rzęsista ulewa, która natychmiast spadła taflą. Ogień zgasł. Hector wyszedł do przodu i wydał zdegustowany dźwięk gniewu. Chwycił pudełko zapałek od mojego ojca, który odwrócił się, jego ramiona trzęsły się w płaczu. Hector próbował zapalić kolejną zapałkę, ale po kilku staraniach rzucił pudełko na ziemię i krzyknął: - WEJDZCIE DO PIWNICY! WSZYSCY! WIELKA POWÓDŹ JEST NAD NAMI! WEJDZCIE DO PIWNICY I PRZYPROWADŹCIE MOJĄ BŁOGOSŁAWIONĄ. Hector odwrócił się do Clive'a, który stał za nim. - Odepnij go i wrzuć z powrotem do celi. - Oo Jezu Chryste - krzyknął Clive. - To jest to. To ostatnia rzecz, jaką tu robię. Eden została zaciągnięta do piwnicy. Serce waliło mi w piersi, gdy Clive odpiął mi kajdanki i odepchnął mnie mocno od słupa. Potknąłem się, moja prawa noga ugięła się pode mną. Upadłem na kolana na rozpałce, która rozrzucona była wokół mnie i zauważyłem dziurę w moim udzie, krew wylewała się powoli. Zostałem postrzelony? - Wstawaj - powiedział zimno Clive. - Nie mogę - powiedziałem, moje ramię zwisało luźno obok mnie. - Niech ktoś zaciągnie go do celi - zawołał Clive. - Ja się stąd zmywam. - Potem odwrócił się i wszedł w padający deszcz, znikając po około trzech krokach. - Eden - powiedziałem słabo, czołgając się przez błoto do niej najlepiej jak mogłem, z współpracującą tylko jedną nogą i jedną ręką. Poczułem jak jestem ciągnięty i krzyknąłem, gdy rozżarzona udręka strzeliła przez moje złamane ramię, a noga podążała za mną bezsilnie. Zostałem zaciągnięty po schodach, inni ludzie biegli obok mnie, a potem zostałem wrzucony do celi, gdzie zgiąłem się na ziemi. Świat zaczął opadać, a ja walczyłem, aby zostać przytomny. - Eden - wykrztusiłem słabo. - Eden. - Potem wszystko stało się ciemne.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Rozdział dwudziesty piąty

Eden

Deszcz walił w dach, gdy byłam ciągnięta, kopiąc i krzycząc w przyćmionej, już zatłoczonej piwnicy. Walka zabierała wszystko co miałam, ale musiałam dostać się do Caldera. Wyglądał na w połowie nieżywego, gdy zaciągali go dalej. Musiałam dostać się do niego. Hector trzymał mnie mocno za talię, a jego siła była dla mnie zbyt duża, by walczyć. Stracił na wadze i wyglądał na wyniszczonego i chorobliwego, ale jego siła wydawała się być jak u stu mężczyzn. Albo może to ja byłam zbyt osłabiona, na wpół nieżywa z przerażenia i smutku. Zamierzali go spalić. Przerażenie sprawiło, że otumaniona zassałam oddech. Kiedy Hector uniósł rękę, żeby manewrować mną do piwnicy, pochyliłam się bokiem i ugryzłam ją. Mocno. Warknął, metaliczny smak jego krwi wypełniał mi usta. Plunęłam mu nią w twarz. Wyraz gniewu przeszedł przez niego, nim popchnął mnie mocno do dwóch mężczyzn obok nas, pracowników, których nie rozpoznawałam. - Wsadźcie ją do magazynu z jedzeniem - powiedział. - Nadal będzie tu na naszą podróż do Elizjum - powiedział zdegustowany. - Komórki szatana nadal z ciebie wypływają. Znikną do czasu, gdy bogowie po nas przyjdą. - A potem Hector uniósł mały, srebrny kluczyk do głównej piwnicy i połknął go, jego oczy były szalone. Załkałam i popchnęłam jednego z mężczyzn, ale nie poruszył się. Odprowadzili mnie z łatwością krótkim dystansem do małego pomieszczenia, gdzie przechowywane było zazwyczaj jedzenie, wepchnęli mnie do środka, zatrzaskując za mną drzwi. Słyszałam jak coś ciężkiego zostało wepchnięte przed nie. Pchałam i pchałam je, ale drzwi były mocne, cokolwiek było ustawione przed nimi, dostarczało bardziej bariery dźwiękowej, a deszcz walił w dach. Byłam słaba. I tak nikt by mnie nie uratował. Było tam mała ilość światła dochodząca spod drzwi, żeby zobaczyć pomieszczenie. Było w

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

większości w cieniu. Mogłam zobaczyć puste półki ciągnące się do sufitu, żadnego na nich jedzenia. Było tu trochę wyżej, gdy siedziałam pod częścią głównej chaty, podczas gdy inne części piwnicy miały jedynie nad sobą ziemię. Nie było tam okien, żadnego wyjścia. Zsunęłam się na podłogę i zwinęłam w kulkę. Płakałam. Bezsilna. Calder mógł już być nieżywy albo przynajmniej umierający. Nic więcej nie zostało. Nic więcej, by mieć nadzieję. Być może spałam albo traciłam i odzyskiwałam świadomość. Straciłam czas, gdy deszcz nadal uderzał wokół mnie albo tak mi się wydawało. Byłam nadal przemoknięta i drżałam. Marzenia przesuwały się przez mój umysł, zamglone, w połowie uformowane. Widziałam Caldera pływającego w wodzie nad naszym źródłem, z łagodnym uśmiechem na twarzy. Nagle woda była ogniem, pochłaniając go, a on krzyczał i był wciągany w płomienie, do głębi jakiegoś miejsca, którego nie mogłam pojąć. Był dla mnie poza zasięgiem, gdy krzyczałam i próbowałam po niego sięgnąć, moje własne ręce piekły i stawały się czarne, gdy wsadzałam je w ogień. Wzdrygnęłam się obudzona, krzyk nadal był na moich ustach. Pode mną była kałuża wody i usłyszałam krzyki ludzi za drzwiami. Siadłam prosto, a potem podciągnęłam się i opadłam na ścianę, gdy cała krew pędziła mi do głowy. Brałam głębokie oddechy i przyłożyłam ucho do ściany. Brzmiało to, jakby woda skądś płynęła i kiedy spojrzałam na moje stopy, kałuża stawała się większa, woda wlewała się spod drzwi. Moje serce wydawało się zatrzymać. Sekundy później podjęło się nierównego bicia mi w piersi. Krew stała się zimna i zakołysałam się. Przepowiednia się sprawdzała. Gdy woda leciała szybciej tam, gdzie stałam, krzyk ludzi stał się głośniejszy po drugiej stronie ściany. Usłyszałam jak Hector wygłasza głośno kazanie, a ktoś inny, męski głos, krzyczy, by dał im klucz. Była tam szamotanina, więcej krzyków, a potem głos Hectora znowu się podniósł. Jedynie złapałam części, tylko kilka słów przez ścianę. - Żadnego strachu... Bogowie... Przeznaczenie... Umarłabym z nimi. Pomieszczenie szybko wypełniało się wodą i nie było ucieczki. Dziwne uczucie akceptacji wypełniło moje ciało - dziwny spokój, który mogłam sobie tylko wyobrazić jako realizację tego, że nie było wyjścia z tej sytuacji. Oparłam się o ścianę i próbowałam wyłączyć dźwięki i krzyki, płaczące dzieci, głębokie krzyki mężczyzn. Płacz niewinnych. Gdzieś tam, Calder był wśród nich.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

- Jeden razy jeden to jeden - powiedziałam. - Jeden razy dwa to dwa... - Po czasie dotarłam do dziewięć razy dziewięć, woda sięgała mi do barków. Zamknęłam oczy i pomyślałam o tych wielu rzeczach, których nauczył mnie Calder nad źródłem, o ostatnich lekcjach. Zrobiłam w głowie dzielenie, gdy woda uniosła mi się do podbródka. Weszłam na najwyższą półkę, co uniosło moją głowę około sześć stóp od sufitu. Tam miało to się właśnie skończyć. Zastanawiałam się jak będzie wyglądać Elizjum. Od razu się tam obudzę? Czy będzie tam wędrówka? Co teraz robił Calder? Woda już go pochłonęła? Już czekał na mnie nad źródłem? - Idę, mój kochany - wyszeptałam. Niedługo tam będę. Kiedy woda po raz kolejny dostała mi się do podbródka, światło spod drzwi zniknęło, a krzyki zamieniły się w łkanie, szepty i... dławiącą śmierć. Załkałam cicho, aż moje własne bicie serca, łomoczącego mi w piersi, uspokoiło mnie do jakiegoś rodzaju pustego spokoju. Było teraz całkiem ciemno i cicho, poza dźwiękiem nadal spadającego deszczu. Czy cały świat był pod wodą? Czy pingwiny się unosiły? Obserwując jak niebo ciemnieje, a ziemia staje się jednym ogromnym, niekończącym się oceanem? Woda dotarła mi poza nos i zamknęłam oczy. Mogę nauczyć cię jeszcze lepszego sposobu na nie używanie energii w wodzie? Otworzyłam oczy. Przysięgam, że usłyszałam jak jego głos szepcze mi do ucha. Pozwoliłam wodzie zabierać moje ciało, gdy wzrastała w pomieszczeniu. Weź głęboki wdech, a potem pozwól sobie dryfować tak, że tył twojej głowy będzie tuż nad powierzchnią. Pozwól wodzie cię wspomagać. Potem, kiedy dotknę twoich ramion, pozwól im unosić się na powierzchni z ugiętymi łokciami. Rozumiesz jak na razie? Tak, tak, pamiętam. Unosiłam się na wodzie i zrobiłam to, czego zostałam pewnego razu nauczona pod słońcem, w wodzie źródła, gdzie zakochałam się w najpiękniejszym chłopcu na świecie. I gdzie on odwzajemnił moją miłość. …nigdy nie wiesz, kiedy mały kawałek wiedzy okaże się użyteczny albo może... może nawet zmieni twoje życie. Dryfowałam tam, po prostu tak, aż zdałam sobie sprawę z tego, że woda przestała się unosić. Poczułam nade mną to, że było tam siedem centymetrów powietrza, na górze najwyższego sufitu, siedem centymetrów, które trzymały mnie przy życiu. Reszta piwnicy była pewnie całkiem

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

pod wodą już około pół godziny wcześniej, kiedy krzyki ustały. Wszyscy myli martwi. Wszyscy oprócz mnie - oprócz jedynej, którą chcieli zabrać ze sobą. Bądź silna, wilcu. Będę na ciebie czekał, ale mam nadzieję, że będę czekał długo. Uderzyła we mnie gwałtowna tęsknota. Tak łatwo byłoby pozwolić sobie zanurkować do podłogi i nabrać dużego łyka wody. Ale co, jeśli grzech odebrania własnego życia zabierze mnie gdzieś indziej? Co, jeśli to byłaby rzecz, która oddzieli mnie na zawsze od Caldera? Nie byłby sam. Nasze dziecko byłoby z nim. Dowiedziałby się tam o jej istnieniu. Od razu by ją poznał. Nauczyłby ją jak pływać nad źródłem. Nauczyłby ją jak być odważną. Nauczyłby ją jak czuć miłość. Tak jak pewnego razu nauczył mnie. Słyszałam jak mówią, że kiedy umierasz, to twoje życie pobłyskuje ci przed oczami, każda jego chwila. Ale dla mnie był tam tylko Calder. Był tylko on. Ponieważ on był moim życiem. Widziałam jego śmiech, gdy odwróciłam się do niego nad źródłem. Widziałam nas, leżących razem pod gwiazdami. Widziałam gwałtowny wyraz twarzy Caldera, gdy wziął moją twarz w swoje ręce i przyłożył usta do moich. Widziałam przyjemność na jego rysach, gdy kochał się ze mną. Widziałam jego nagły uśmiech, jak światło słoneczne, gdy woda z prysznica spływała mu po głowie. Każdy rozkoszny moment z nim unosił się w moim umyśle w obrazowych szczegółach. Zamknęłam oczy i żyłam każdą chwilą, pozwalając im kołysać mnie, pocieszać, przynieść mi spokój. I dryfowałam. Przez tą zimną, ciemną noc, teraz lekko spadający deszcz był jedynym otaczającym mnie dźwiękiem. Dryfowałam i żyłam. I w jakimś momencie woda zaczęła opadać i góra półki uderzyła w moją stopę. Ustałam na niej, w połowie obudzona, w połowie w miejscu głęboko w umyśle, gdzie zniknęłam, gdy dryfowałam, w szoku, w niedowierzaniu, w niewypowiedzianym żalu.

***

Woda opadała powoli i do czasu, gdy stałam z powrotem na podłodze, wydawało się, jakby minęły godziny. Opadłam po ścianie i kiedy dotarłam do drzwi, pchnęłam w nie i uchyliły się lekko. Cokolwiek było postawione przed nimi, musiało unieść się w wodzie i opaść dalej niż było. Pchnęłam ciało w małą przerwę w drzwiach i przecisnęłam się przez nią. Woda po drugiej stronie nadal sięgała mi ud. Stałam tam, dysząc z wysiłku otwierania drzwi, próbując skupić oczy w

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

bardzo, bardzo przyćmionym świetle, dochodzącym z drzwi, które prowadzą na zewnątrz. Przełamał się ranek. Pokój się wyostrzył, gdy zamrugałam i uniosłam rękę do ust, przerażenie przeszło przez moje ciało. Wszędzie unosiły się ciała. Mężczyźni, kobiety, małe dzieci. Mały chłopak Hailey, Myles, unosił się obok i odwróciłam głowę, łkając cicho i zasłaniając twarz. Wtedy usłyszałam to, rozpadanie się czegoś, a następnie głębokie skrzypnięcie odpadającego drewna. Spadła część sufitu po drugiej stronie pomieszczenia, tuż obok drzwi, światło złotego, porannego nieba przedostało się jak przybycie tysiąca aniołów. Nie miałam czasu na krzyk. Jedynie zareagowałam, przechodząc przez ciała, odpychając je na bok, gdy poruszałam się przez wodę, w stronę tego niebiańskiego światła. Rozbrzmiało kolejne głośne skrzypnięcie drewna, a potem kolejna część sufitu spadła, opadając obok mnie, przygniatając ciała, które się tam unosiły. Spojrzałam na prawo i unosiła się tam twarz Hectora, nalana, lekko fioletowa, z wyrazem na twarzy, który był pogodny, spokojny. Chwycił mnie głęboki gniew. - Ty to zrobiłeś - wyszeptałam z nienawiścią, nie wiedząc, czy naprawdę powiedziałam to głośno. - Ty zrobiłeś to wszystko. - Jego wyraz twarzy pozostał spokojny, ciało podskakiwało w wodzie. Nie było nic, co mogłam zrobić, żeby go ukarać, nic, co mogłam zrobić, żeby wymierzyć zemstę. Załkałam w ręce i przeszłam obok niego. Dotarłam do miejsca, gdzie opadł sufit minutę temu i zaczęłam wspinać się po kawałkach połamanego drewna oraz cementu, aż mogłam chwycić się o nadal nienaruszony kawałek dachu i podciągnęłam się. Opadłam na ziemię, dysząc i łkając. Kiedy usłyszałam kolejne głośne złamanie, podciągnęłam się i zaciągnęłam jak najdalej od dachu piwnicy. Minutę później cały dach opadł w głośnym, gwałtownym hałasie, który zniósł całą wagę sufitu i ziemi nad nim na ciała poniżej. Pod szczątkami nadal było małe jezioro wody. Opadłam na kolana i ryknęłam. Jeśli miałabym jakąkolwiek nadzieję, że Calder żyje. Wiedziałam, że nie było już nadziei. Głęboko w sobie poczułam jak moja dusza kurczy się i powoli umiera. Moje ciało było całkowicie wykończone, a serce złamane w milion malutkich odłamków kompletnej dewastacji. Leżałam, patrząc się pusto na ziemię, chwytając garść błota i obserwując jak ściskam je między palcami, w kółko i w kółko, i w kółko. Wszystkie uczucia wydawały się odsączyć z mojego ciała, zostawiając jedynie pustkę i ciężki, czarny żal ponad powierzchnią. W końcu powoli wstałam, rozglądając się w obojętnym zainteresowaniu. Stado ptaków przeleciało po niebie i mogłam usłyszeć jak zwierzęta z naszych pól wydają swoje zwierzęce

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

dźwięki. Bardzo wysoko przelatywał samolot, gdy osłoniłam oczy i spojrzałam w jasne niebo. Cały świat nie został zmyty. Tylko ludzie Hectora, wszyscy oprócz jednego. Wszyscy oprócz mnie. Wstałam na trzęsących się nogach i podeszłam do głównej chaty, unosząc jedną nogę, a potem drugą. Tam zdjęłam moje pokryte krwią i brudem ubrania, jakby w transie, i upuściłam je do śmieci. Przebrałam się w czystą spódnicę i koszulkę, i zmyłam w umywalce brud z twarzy i rąk. Odmówiłam patrzenia w lustro. Byłam nieżywa i nie mogłam znieść patrzenia na kolejną zmarłą twarz w tamtej chwili. Poszłam do swojego pokoju, wzięłam wilce owinięte w reklamówce i włożyłam je do kieszeni. Znalazłam na biurku mały kamień i też włożyłam go do kieszeni. Jeśli Hector kiedyś je znalazł, to nie wiedział, co znaczyły. Pokój Hectora był obok. Przeszukiwałam jego szuflady, nic nie czując. Ostatnim razem, kiedy to robiłam, byłam wypełniona nerwami, czekając na złapanie. Było tam trochę pieniędzy, ale nie mogłam ich policzyć, tylko wsadziłam je do kieszeni. W innej szufladzie był medalion z naszyjnika. Nie wiedziałam go za pierwszym razem, gdy przeszukiwałam te szuflady. Podniosłam go i studiowałam, coś w tym sprawiło, że moje nieżywe serce zaczęło bić. Rozpoznawałam to. Pewnego razu to nosiłam. Obróciłam go w dłoni. Z tyłu była nazwa jubilera oraz miasto Cincinnati, Ohio. Otworzyłam go, ale w środku nie było zdjęć. Również wsadziłam go do kieszeni i zeszłam na dół. Wykonałam szybkie przeszukanie pokoi członków rady, ale nie znalazłam nic cennego. Może odkryli moją kradzież po tym jak uciekłam i usunęłam bądź ukryłam ich pieniądze i biżuterię. Opuściłam główną chatę. Nie oglądałam się. Pamiętam trochę chodzenia, ale nie całe. Wcześniej szłam tą samą drogą, tylko że wtedy z dwoma, odważnymi chłopcami. Tym razem byłam sama. Kiedy na drodze przejeżdżały samochody, przeszłam za kamienie, tak jak robiliśmy to wcześniej. Usiadłam za jednym, gdy ranek stał się południem i zasnęłam. Kiedy się obudziłam był wieczór. W jakiejś chwili zatrzymałam się przy tym samym domu, przy którym zatrzymaliśmy się po wodę i wypiłam z węża, a potem ukradłam ubrania z ich sznurka, parę kobiecych dżinsów, białą koszulkę na długi rękaw oraz luźną kurtkę. Znowu zaszczekał pies i pociągnął za swój sznur, ale zignorowałam go. Tym razem nikt nie podszedł do drzwi ze strzelbą. Zastanawiałam się, czy byłam rozczarowana. Moje ciało było żywe, ale dusza była zbyt zrozpaczona, aby się przejmować.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Gdzieś w środku wyszeptał głos: przeżyłaś i teraz musisz żyć. Nie wiedziałam czyj był, z pewnością nie mój. Gdy dotarłam do miasta był już znowu ranek. Wędrowałam przez długi czas ulicami, próbując beznamiętne dostrzec coś znanego. Gdzieś tu był Xander, ale nie wiedziałam gdzie i nie wiedziałam jak się dowiedzieć. Kristi już się przeprowadziła, a Calder powiedział Xanderowi, żeby gdzieś się z nim spotkał, ale nie wiedziałam gdzie. Kristi mówiła, że znała ludzi, którzy mogliby nam pomóc. Musiałam wierzyć, że Xander był gdzieś bezpieczny. Musiałam. Po ulicy przejechał radiowóz i zaczęłam nierówno oddychać, zaciągając się do jakiegoś przejścia i przyciskając do ściany, aż przejechał. Clive nadal tam był. Wędrowałam jeszcze przez jakiś czas, aż zobaczyłam znak dworca autobusowego. Spojrzałam na niego ponuro i weszłam do środka, gdzie spytałam ile kosztuje bilet do Cincinnati. Miałam wystarczająco pieniędzy, więc kupiłam bilet i usiadłam na plastikowym krześle, gapiąc się w ścianę. W końcu sięgnęłam do kieszeni i wyciągnęłam medalion, jedyną cenną rzecz, jaką miałam, rzecz, która mogła zapewnić mi bezpieczeństwo. Studiowałam go, obracając w dłoniach, zastanawiając się, czy mógłby zaprowadzić mnie do kogoś, kto by o mnie dbał. Zassałam szloch. Wsiadłam do autobusu do Ohio pół godziny później. Usiadłam obok okna i zamknęłam oczy. I znowu zasnęłam. To była jedyna rzecz, która nie bolała.

Tłumaczenie: Rebirth_

Korekta: iza615

Epilog

Calder

Byłem w Elizjum. Światło było złote, powietrze ciepłe i musiałem znaleźć źródło. Tylko że nie powinno być tyle bólu w Elizjum. Jeśli byłem w raju, to dlaczego każda część mojego ciała płakała w cierpieniu? I dlaczego pachniało to jak śmierć? Przełknąłem wymioty, które próbowały dotrzeć do mojego gardła. - Muszę chwycić twoje ramię - usłyszałem jak powiedział Xander. A ja krzyknąłem. Przepraszam, bracie. Tak cholernie przepraszam. - Dlaczego płakał? Nie powinno być też w Elizjum żadnych łez. - Muszę znaleźć źródło - powiedziałem. Tylko że wyszło to jako: - Musz znźć ródł. - Moja twarz nie wydawała się chcieć poruszyć. - Cii - usłyszałem jak Xander mówi. - Nie mów. Mam cię. Wiedziałeś, że po ciebie wrócę, prawda? - Zakrztusił się czymś, co brzmiało jak szloch. - Tak bardzo przepraszam, że byłem za późno. - Musz znźć ródł - powtórzyłem, starając się sprawić, by zrozumiał. Duże rzeczy łamały się wokół mnie i poczułem więcej ciepła na skórze, światło było nagle jaśniejsze. - To zaboli. Tak bardzo przepraszam, bracie - wykrztusił jeszcze raz Xander, ale nie rozumiałem dlaczego. Męczący ból przepłynął przez moje ciało i znowu krzyknąłem, czując jak jestem podnoszony. Świat zniknął.