Sheridan Mia 1 Calder Narodziny odwagi

b e st s e lle r o w a

A u t o r k a „n ew YOR^t-

Calder Narodziny odwagi

Dedykacja Tę książkę dedykuję Maegan, mojej primafavorita i najwspanialszej matce, jaką znam.

Legenda o Wodniku

Ta grecka legenda opowiada o Ganimedesie, wyjątkowo urodziwym młodym chłopcu pochodzącym z Troi. Chłopiec ów został dostrzeżony przez Zeusa, który od razu uznał, że byłby on znakomitym podczaszym. Zeus po d postacią orła porwał młodzieńca i zaniósł go do boskiej siedziby, by usługiwał mu jako niewolnik. Ale wreszcie Ganimedesowi obrzydła posługa i w akcie nieposłuszeństwa wylał całe wino, wszystką ambrozję i wodę bogów, nie chcąc dłużej usługiwać Zeusowi. Rozlana woda spadła na ziemię, wywołując trwające wiele dni ulewy i gigantyczną powódź, która zalała cały świat. Z czasem Ganimedesa zaczęto czcić jako Wodnika, Aquariusa, boga deszczu, a jego wizerunek umieszczono wśród gwiazd.

Niniejsze dzieło jest fikcją literacką. Nazwiska, postacie, miejsca i wydarzenia są wymyślone przez autorkę i jakiekolwiek podobieństwo do rzeczywistych osób, organizacji, wydarzeń bądź miejsc jest całkowicie przypadkowe.

Prolog „Już ci więcej mgła ciemna oczu nie powleka; zdarłam ją, byś rozeznał boga od człowieka”. Homer, Iliada, w przekładzie Franciszka Ksawerego Dmochowskiego Gdy tylko wysiadłam z autobusu, zaatakował mnie smród spalin zmieszany z kwaśną wonią nieczystości. Mój żołądek fiknął koziołka, odsunęłam się więc na bok, jak najdalej od przepełnionych pojemników na śmieci, stojących dosłownie o krok przede mną. Moją uwagę przykuł widok na wpół zjedzonego hamburgera, wieńczącego górę odpadków, i instynktownie niemal sięgnęłam, żeby wetknąć go sobie do ust, ale zacisnęłam pięści i poszłam dalej. Byłam głodna, potwornie głodna, ale nie do tego stopnia, żeby stołować się na śmietniku... przynajmniej na razie. Otworzyłam drzwi dworca i rozejrzałam się po ciemnawym wnętrzu w poszukiwaniu okienka kasy. Żeby dostać się tam, gdzie zamierzałam, potrzebowałam wskazówek. W zewnętrznym świecie wszystko jest przynajmniej opatrzone tabliczką. Na wspomnienie tych słów poczułam przytłaczający smutek. Wyprostowałam się i weszłam do środka. Dostrzegłam okienko biletowe i zaczęłam przedzierać się przez tłum ludzi kręcących się bez celu w oczekiwaniu na kolejny autobus. Przez chwilę nawiązałam kontakt wzrokowy z młodym mężczyzną w zbyt nisko opuszczonych spodniach i przesadnie obszernej bluzie. Na mój widok jego oczy otworzyły się szerzej — przyskoczył do mnie, a potem zaczął iść obok. — Cześć, słonko, wyglądasz na zagubioną. Może ci w czymś pomóc? Pokręciłam głową, wdychając bijący od niego specyficzny zapach — jakąś mieszaninę ziół i goryczki. Przelotnie zerknęłam na jego twarz i dopiero z tej odległości zauważyłam, że miał przekrwione oczy i opadające powieki. Kątem oka dostrzegłam, że mi się przygląda; jego głowa wędrowała z góry na dół, gdy taksował wzrokiem moją figurę. Przyspieszyłam kroku. Wiedziałam, że wyglądam na zdesperowaną. Bo byłam zdesperowana. Przerażona, zagubiona, rozgoryczona, przepełniona ledwie skrywaną, niewysłowioną udręką. I naprawdę potrzebowałam pomocy. Nie byłam obyta w świecie — świetnie zdawałam sobie z tego sprawę. Ale też nie aż tak naiwna, by wierzyć, że idący obok mnie facet należy do tych, którzy mogą w czymkolwiek pomóc. — Tak bez bagażu, słonko? Jakieś problemy? Masz gdzie przenocować? — sięgnął, żeby odgarnąć kosmyk z mojej twarzy, a ja uchyliłam się przed jego gestem. Szłam przed siebie, tylko przyspieszyłam kroku. Strach zabulgotał mi w żyłach, a pusty żołądek skręcił się z nudności. — Cholera, włosy jakby ze złota. Buźka anioła. Wyglądasz jak księżniczka. Mówił ci to już ktoś?

Słaby ni to śmiech, ni to spazm uwiązł mi w gardle i gwałtownie wciągnęłam powietrze, żeby nie wydostał się na zewnątrz. Puls podskoczył mi o kilka uderzeń, gdy mężczyzna zaczął zbaczać w moją stronę, zmuszając mnie do przesunięcia się w lewo, by uniknąć konfrontacji. Zerknęłam w bok i domyśliłam się, że próbuje wmanewrować mnie w skąpo oświetlony korytarz, który wyglądał jak przejście do jakiegoś pomieszczenia gospodarczego. Rozglądałam się niespokojnie w poszukiwaniu kogoś, kto mógłby mi pomóc, jakiegoś miejsca, dokąd mogłabym uciec, gdy dłoń mężczyzny zacisnęła się na moim ramieniu. Spojrzałam w jego zwężone jak szparki oczy, na napięte, nagle stężałe rysy twarzy. Pochylił się nade mną i szepnął do ucha. — Posłuchaj, księżniczko. Dziewczyna taka jak ty ma wiele do zaoferowania. A ja jestem człowiekiem interesu. Chcesz posłuchać o moim interesie, księżniczko? Znów gwałtownie pokręciłam głową, szacując możliwości ucieczki. Mogłam zacząć krzyczeć. Na pewno w pobliżu był przynajmniej jeden porządny człowiek, który przyszedłby mi z pomocą. Mogłam próbować walczyć, ale byłam tak osłabiona i zmęczona, że nie potrwałoby to długo. Dokładnie wtedy poczułam coś ostrego, przenikającego przez lekką kurtkę i cienką bawełnę mojej koszulki. O boże, to jest nóż. Zerknęłam w dół, na dłoń mężczyzny trzymającą niewielkie, srebrzyste ostrze, którego koniec wbijał mi się w ciało, a potem przeniosłam wzrok z powrotem na jego oczy, błyszczące z determinacji zmieszanej z podnieceniem. — Pójdziesz ze mną, księżniczko, a wtedy nie będę musiał cię tym potraktować. Spodoba ci się moja oferta, obiecuję. Zwłaszcza że wiąże się z forsą. Lubisz forsę, księżniczko? Kto nie lubi forsy, co? — Zabieraj od niej swoje łapska, Eli — usłyszałam za nami basowy głos. Obróciłam głowę równocześnie z niejakim Elim i ujrzałam potężnego mężczyznę, stojącego z nonszalancko opuszczonymi rękoma i na pozór znudzonym wyrazem twarzy. Oczy rozszerzyły mi się na widok rozmaitych wzorów i barw oplatających lewą stronę jego szyi — malowidło kończyło się tuż pod brodą — oraz muskularnych ramion, pokrytych równie wyrafinowanymi deseniami. — To nie twoja sprawa, Paul — wyrzucił z siebie Eli. — Moja jak cholera. Gdy widzę karalucha, rozdeptuję go obcasem. Brzydzę się karaluchów. A ty jesteś karaluchem, Eli. Puść ją albo rozdepczę cię na tym dworcu, na oczach innych karaluchów, dla przykładu. — Paul nie spuszczał z nas oka, ale głowa Eliego obróciła się w prawą stronę, a ja podążyłam za jego wzrokiem, do grupki ubranych podobnie jak Eli mężczyzn, którzy luzacko rozsiedli się na ławce w pobliżu wejścia na dworzec i gapili się na nas, szczerząc zęby w rechocie. Eli odwrócił się z powrotem do Paula, a ja poczułam, że jego uścisk trochę zelżał. Prychnął zniesmaczony i obcesowo popchnął mnie w stronę Paula. — I tak mam już za dużo dziwek na utrzymaniu. Bierz ją sobie — powiedział, po czym odwrócił się na pięcie i poszedł w stronę, z której przyszliśmy. Dłoń Paula zacisnęła się na moim nadgarstku jak imadło. Pisnęłam zaskoczona, gdy obrócił się i pociągnął mnie za sobą, z powrotem w stronę wejścia. Próbowałam się wyrywać, ale był

zbudowany jak niedźwiedź i moje mizerne próby stawiania oporu nie zrobiły na nim najmniejszego wrażenia. — Proszę — powiedziałam — proszę, puść mnie. — W moim głosie pobrzmiewały nutki histerii. Przeszliśmy przez drzwi wejściowe, a jaskrawe słońce po raz kolejny zmusiło mnie do zmrużenia oczu. Paul puścił mój nadgarstek i odwrócił się w moją stronę. — Jesteś zbiegiem? Cofnęłam się kawałek, aż poczułam na piętach ścianę budynku dworca. — Zbiegiem? — powtórzyłam. Paul przyglądał mi się dłuższą chwilę. — Tak, pytam, czy komuś zwiałaś? Ktoś cię szuka? Wolno pokręciłam głową, a jego pytanie sprawiło, że ledwie skrywana rozpacz zaczęła wylewać się ze mnie wszystkimi porami skóry. — Nie. Nikt mnie nie szuka. Chcę się po prostu stąd w ydostać. proszę. — Jak masz na imię? — spytał zauważalnie łagodniejszym tonem. Obrzuciłam go spojrzeniem. — Eden — szepnęłam. Paul zmierzył mnie wzrokiem. — Dokąd się wybierałaś, Eden? Wytrzymałam spojrzenie, widząc, że pomimo gburowatego obejścia z jego oczu przebijała szczera troska. Odetchnęłam niespokojnie. — Grant and Rothford Company. — Grant and Rothford Company? Sklep jubilerski? Kiwnęłam głową. — Tak. Możesz mi powiedzieć, jak się tam dostać? — To niedaleko, jakieś dziesięć przecznic stąd. Wytłumaczę ci, jak tam dojść, ale nie przychodź tutaj więcej, rozumiesz? To nie jest miejsce dla młodych, samotnych dziewcząt. Chyba zresztą już się tego domyśliłaś. Zagryzłam wargę i przytaknęłam. — Więcej tu nie wrócę. Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, to tej nocy powinnam spać w hotelu. Zaspokoję głód i wreszcie będę mogła się bez obaw wypłakać. Paul pokazał palcem ulicę. — Idź tędy, aż dojdziesz do Main Street, skręć w prawo, a potem prosto przed siebie, jakieś sześć przecznic. Sklep jest po prawej stronie, zobaczysz go. Odetchnęłam. — Dziękuję, Paul. Bardzo dziękuję. I dziękuję za uratowanie przed karaluchem. — Zdobyłam się na słaby uśmiech, po czym odwróciłam się i zaczęłam iść we wskazanym kierunku. Już miałam zniknąć za rogiem, gdy usłyszałam, jak Paul woła mnie po imieniu. Zatrzymałam się i odwróciłam, patrząc na niego pytająco.

— Na świecie jest więcej ludzi z twardymi podeszwami niż karaluchów. Zastanawiając się nad jego słowami, lekko przechyliłam głowę. — Problem w tym, Paul — odparłam cicho, spoglądając mu w oczy — że karaluchy mogą przeżyć koniec świata. Nim się odwróciłam i poszłam w swoją stronę, Paul posłał mi nikły, zakłopotany uśmiech. *** Gdy rozglądając się po ulicy, dostrzegłam szyld, którego szukałam, skostniałą dłonią odruchowo sięgnęłam do kieszeni dżinsów i namacałam ciężki, złoty medalion z wygrawerowanym z tyłu napisem Grant and Rothford Company — jedyną cenną rzecz, jaką posiadałam. Byłam już tak zmęczona, głodna i zmarznięta, że pozostały kawałek drogi ledwo powłóczyłam nogami. Wnętrze po otwarciu drzwi przywitało mnie przytulnym ciepłem ogrzewanego sklepu. Przez chwilę po prostu stałam i wdychałam powietrze, czując ulgę z dotarcia do celu i ciepło, które przenikało zziębniętą skórę. Skierowałam się w stronę kontuaru. Gdy przechodziłam obok gablotki stojącej po mojej prawej stronie, kątem oka dostrzegłam szklane puzderko na biżuterię, ozdobione zatopionymi w wieczku zasuszonymi kwiatami, które sprawiały wrażenie, jakby unosiły się nad atłasowym wnętrzem. Zatrzymałam się w pół kroku, by przyjrzeć się mu bliżej, a moje oczy rozszerzyły się i od razu zaszły łzami, które zamazały mi widok, gdy odruchowo sięgnęłam w jego stronę. To były kwiaty powoju. Nie mogłam ich nie poznać, miałam ich pięćdziesiąt dwa — troskliwie zasuszone i zamknięte w foliowej torebce, którą nosiłam w wewnętrznej kieszeni kurtki. Medalion, te kwiaty oraz mały, owalny kamyk były jedynymi rzeczami, które zabrałam przed ucieczką. Jedynymi pamiątkami, jakie mi po nim zostały. Wszystko inne, wszystko, co znałam, pozostawiłam za sobą. Poczułam narastający ucisk w gardle i falę smutku tak przygniatającą, iż pomyślałam, że zemdleję. Wyciągnęłam rękę, by dotknąć szkła, i przesunęłam palcem wzdłuż konturów niebieskich płatków kwiatu, który stał mi się tak bliski. Byłam tak wycieńczona, znużona i głodna, że niezgrabnie potrąciłam dłonią kryształowy wazon stojący na półce obok puzderka. Jak w zwolnionym tempie wazon zachybotał się i spadł, pomimo moich nieporadnych prób złapania go. Naczynie grzmotnęło o podłogę i roztrzaskało się u moich stóp. Wydałam zduszony okrzyk i raptownie odwróciłam głowę na widok jakiejś kobiety, która podbiegła do mnie ze słowami: „O nie! Tylko nie Waterford!”. Na widok sterty strzaskanego szkła przycisnęła dłonie do policzków i wydęła usta. — Tak mi p rzy k ro . — wyjąkałam — to był wypadek. Kobieta westchnęła ciężko. Jej uroda była dopracowana w każdym calu: elegancka, ciemnoszara garsonka, pięknie ułożone włosy, rysy twarzy podkreślone nieskazitelnym makijażem. Na jej widok aż się skuliłam. Zdawałam sobie sprawę, jak wyglądam. Miałam na sobie ubrania skradzione ze sznura z suszącym się praniem, które bezsprzecznie należały do kogoś trochę większego ode mnie. Nie kąpałam się od trzech dni, a potargane włosy opadały mi na twarz i spływały po plecach nieporządną, sięgającą niemal pośladków kaskadą — za długą, by wyglądały elegancko. Kobieta zmierzyła mnie wzrokiem. — Wypadek czy nie, za to trzeba będzie zapłacić. Opadły mi ręce. — Nie mam żadnych pieniędzy — powiedziałam cicho, czując, jak policzki oblewają mi się rumieńcem, i rozejrzałam się po sklepie, w którym nieliczni klienci niezręcznie

unikali mojego wzroku. Byłam niemal zaskoczona, że wciąż zostały we mnie jakieś resztki dumy. Wyciągnęłam z kieszeni złoty medalion. — Przyszłam tu z nadzieją, że go sprzedam, a przy okazji może czegoś się o nim dowiem. — Spojrzałam na kobietę błagalnym wzrokiem. Proszę, pomóż mi. Tak bardzo się boję. Tak bardzo cierpię. Okaleczono mnie na tyle sposobów. Kobieta ujęła się pod boki, popatrzyła na medalion, na mnie i na powrót utkwiła wzrok w medalionie. Wreszcie wyjęła go z zagłębienia mojej dłoni i uniosła pod światło. Potem znów spojrzała na mnie. — Na twoje szczęście to szczere złoto. Sądzę, że to załatwia sprawę kosztu stłuczonego wazonu. — Kobieta wróciła do studiowania medalionu, obracając go w wypielęgnowanych dłoniach. — Nie potrafię jednak powiedzieć na jego temat nic więcej. Nie ma grawerunku ani czegokolwiek, co świadczyłoby o właścicielu. — Zerknęła przez ramię na mężczyznę, który właśnie skończył obsługiwać klienta i wychodził zza kontuaru. Wskazała na kryształowe okruchy zaścielające podłogę i rzekła: — Phillipie, byłbyś łaskaw to posprzątać, gdy tymczasem ja zajmę się tą ... dziewczyną? — Oczywiście — odparł Phillip, zerkając na mnie z zaciekawieniem. Podeszłam za kobietą do kontuaru. — Poczekaj chwilę, muszę to zważyć. Nie posiadasz łańcuszka do tego medalionu? Pokręciłam głową. — Nie, tylko medalion. Stanęłam przed kontuarem i oparłam dłonie o szklany blat. Gdy zauważyłam, że wyraźnie drżą, zaczęłam je rozcierać, próbując siłą woli uspokoić rozdygotane ciało. Słyszałam głuche uderzenia własnego serca. Strach i rozpacz podeszły mi do gardła tak, że z trudem przełykałam ślinę. Obejrzałam się za siebie, w stronę drzwi prowadzących na zaplecze sklepu, gdzie przed chwilą zniknęła ekspedientka, i przez szybę zobaczyłam, jak rozmawia z jakimś starszym mężczyzną. Uniósł brwi i odszukał mnie wzrokiem, a potem kiwnął głową, przyglądając mi się przez chwilę, zanim skupił uwagę na tym, co trzymał w dłoni. Kobieta odwróciła się, otworzyła drzwi i podeszła z powrotem do kontuaru, przed którym stałam. — Możemy zaoferować za medalion tysiąc dwieście dolarów, co stanowi kwotę trochę niższą, niż wynosiła cena wazonu, ale ponieważ jesteśmy skłonni udzielić na niego rabatu, ta sprawa jest załatwiona. Zemdliło mnie. — Ale ja potrzebuję tych pieniędzy, proszę — powiedziałam, unosząc głos. — To wszystko, co mam. — Naprawdę bardzo mi przykro, ale nie mogę nic na to poradzić. Za wazon trzeba zapłacić. Nie możemy po prostu pokryć jego kosztów z własnej kieszeni. To jest sklep. — Proszę! — wykrzyknęłam, tym razem dobitniej niż poprzednio, i z głośnym klaśnięciem oparłam dłonie na kontuarze. Zaskoczona kobieta zacisnęła usta i pochyliła się w moją stronę tak, że musiałam się cofnąć.

— Czy mam wezwać policję, panienko? — spytała przenikliwym szeptem, ledwie poruszając ustami. Strach zmroził mi krew w żyłach i zadrżałam lekko, nim odzyskałam równowagę. Energicznie pokręciłam głową. — Nie — pisnęłam. Wzięłam głęboki wdech. — Proszę, ja po p ro s tu . ja nie mam żadnych pieniędzy, a ten m edalion. Ze świstem wciągnęłam powietrze, próbując nie popłakać się na oczach tej kobiety i wszystkich klientów, którzy udawali, że rozglądają się po sklepie, a tak naprawdę nasłuchiwali wymiany zdań między nami. — Ten medalion jest wszystkim, co posiadam. Chciałam go sprzedać, żeby opłacić jakiś kąt, w którym mogłabym przespać najbliższą noc. Proszę — zakończyłam żałośnie. W oczach kobiety zalśniło coś, co odebrałam za wyraz współczucia, ale tylko wyprostowała się, założyła ręce na piersiach i powiedziała: — Przykro mi, lecz nie jestem w stanie nic zrobić. Jest przytułek dla bezdomnych na Elm Street. Numer tysiąc czterysta. Kilkakrotnie go mijałam. A teraz jestem zmuszona poprosić o opuszczenie naszego sklepu. Zwiesiłam głowę, zbyt rozbita, zmęczona i załamana, by wdawać się w dalsze utarczki. Jakim cudem udało mi się zaprzepaścić jedyną szansę na zdobycie pieniędzy i zapewnienie sobie bezpieczeństwa? Teraz nie miałam już nic. Kompletnie nic, jeśli nie liczyć skradzionych ubrań na grzbiecie, zasuszonych kwiatów i małego kamyka w kieszeni. Odwróciłam się i wyszłam ze sklepu jak odurzona, odarta z resztek nadziei, wyzuta z niej do ostatka. Wędrowałam ulicami miasta przez jakiś czas, może przez kilka godzin. Nawet nie byłam pewna jak długo. Opadałam z sił i snułam się coraz wolniej. Dostrzegłam przed sobą ławkę, przystanęłam, bezwolnie osunęłam się na nią i wtuliłam we własne ramiona. Zapadała noc, powietrze robiło się coraz zimniejsze, a moja kurtka była zbyt cienka, by ochronić mnie przed chłodem. — Skąd czerpiesz swoją siłę, Blasku Poranka? — zapytał mnie. — Od ciebie — odparłam z uśmiechem i przyciągnęłam go do siebie. Ale jego tu nie było. Skąd teraz mam zaczerpnąć sił? Uniosłam głowę i kątem oka po swojej prawej stronie dostrzegłam tabliczkę z nazwą ulicy. Elm Street. Westchnęłam ciężko. Czy wystarczy mi sił, by przejść jeszcze ten kawałek? Pomyślałam, że tak — że dla ciepłego łóżka i posiłku jestem w stanie — nawet jeśli to tylko przytułek dla bezdomnych. Muszę jakoś przetrwać tę noc, a potem opracować jakiś plan. Może ktoś w przytułku podpowie mi, gdzie znaleźć jakąś p r a c ę . cokolwiek. Podniosłam się, poszłam na Elm Street i po sprawdzeniu, że aby dojść do numeru tysiąc czterysta, muszę skręcić w prawo, ruszyłam w drogę. Szłam, szczękając zębami, znów wtulona we własne ramiona i z pochyloną głową, by stawić czoło podmuchom wiatru. Przed sobą zauważyłam kolejkę ludzi, wyciągnęłam szyję i stanęłam na palcach, żeby ponad głowami wszystkich zobaczyć, czy to przytułek. — Szukasz miejsca na nocleg? — spytał starszy mężczyzna na końcu kolejki, ubrany w długą, brudną kurtkę, z twarzą okoloną burzą potarganych, siwych włosów.

Kiwnęłam głową, coraz mocniej szczękając zębami. — To przybytek tylko dla mężczyzn — rzekł. — Ale taka ładna kobietka jak ty mogłaby zarobić niezły grosz w tamtej alejce — odchylił głowę do tyłu, łypnął na mnie spod oka i zachichotał. I znów to samo — seks. Najwyraźniej miałam jednak coś wartościowego. Chciałabym móc powiedzieć, że nie brałam tego przez krótką chwilę pod uwagę. Byłam tak głodna, tak przeraźliwie głodna i zmarznięta. Lista rzeczy, których bym nie zrobiła, byle tylko wypełnić czymś pustkę w żołądku i odpędzić chłód, który przenikał mnie do szpiku kości, robiła się coraz krótsza. Wykrzesałam z siebie resztki dumy i odeszłam. On na mnie czeka, przy źródle, w ciepłych promieniach słońca. Będę na ciebie czekać. Ale mam nadzieję, że poczekam długo. Nie uszłam nawet przecznicy, nim łzy popłynęły mi po policzkach. Wpadłam w panikę. Och nie, tylko nie to. Nie możesz płakać. Jeśli zaczniesz płakać, stracisz kontrolę. Ta myśl jasno i klarownie uświadomiła mi beznadzieję mojej sytuacji. Potrzebowałam kogoś. Kogokolwiek. Mijało mnie wielu ludzi, ale ja nie miałam nic wspólnego z nimi, a oni ze mną. Nie dostrzegali mnie. Nie interesowałam ich. Wraz z tęsknotą do innego człowieka wrócił przytłaczający smutek. Usiadłam na jakichś stopniach, wcisnęłam głowę w kolana i zaczęłam płakać. — Panienko? — na dźwięk głosu poderwałam głowę i przez zamazane łzami oczy zobaczyłam przed sobą starszego mężczyznę w garniturze. Powstrzymałam łzy najlepiej, jak umiałam, otarłam wilgoć z oczu i spróbowałam wziąć głęboki, przerywany spazmami oddech, by jakoś dojść do siebie. — Jestem właścicielem firmy Grant and Rothford — rzekł cicho, jakby niezręcznie było mu to wyznać. Wtedy sobie przypomniałam. To on był tym mężczyzną za szklanymi drzwiami, z którym rozmawiała ekspedientka u jubilera. Właściciel. O n i e . a jeśli uznał, że powinnam oddać więcej pieniędzy za tamten wazon? Czy teraz zadzwoni po policję? Nie mogłam pójść na policję. Po prostu nie mogłam. Poderwałam się trochę za szybko. Udało mi się zrobić dwa kroki, zanim świat zakołysał mi się przed oczami i upadłam.

Księga pierwsza Akadia „Zdradzę ci tajemnicę, coś, czego nie uczą w świątyniach. Bogowie nam zazdroszczą. Zazdroszczą nam śmiertelności. Bo każda chwila może być dla nas ostatnia. Wszystko jest piękniejsze, bo jesteśmy skazani”. Achilles, film Troja

Rozdział 1. Calder, lat dziesięć Pojawiła się u nas we wtorek. Pamiętam to, bo podlewaliśmy fasolę, a fasolę podlewało się tylko w drugi dzień tygodnia. Białego dżipa usłyszałem, zanim go jeszcze zobaczyłem, a gdy uniosłem głowę, właśnie wyjeżdżał zza zakrętu i, wznosząc za sobą tuman pyłu, obrał kierunek na pole, na którym pracowaliśmy. Wytężyłem wzrok i zobaczyłem, że za kierownicą siedzi Hector Bias, a obok niego, na miejscu pasażera, jest ktoś z włosami w słomkowym kolorze. Przyłożyłem dłoń do czoła jak daszek i mrużąc oczy od jaskrawego, pustynnego słońca, starałem się lepiej dojrzeć wnętrze auta, ale odblaski światła na szybie skutecznie mi to uniemożliwiały; dżip był zresztą jeszcze za daleko. — Hector wrócił! — wykrzyknąłem. — Ciszej, Calder — upomniała mnie mama. — Hector będzie zadowolony, widząc, jak ciężko pracujesz. — Zauważyłem jednak, że zanim wróciła do pracy, uśmiechnęła się na widok zbliżającego się auta. Przewróciłem oczami i za plecami pokazałem jej język, ale posłusznie nachyliłem się obok niej i wróciłem do serwowania fasolom należnych im kilku centymetrów wody, aby wyrosły wysokie, bujne, silne i zdołały wyżywić całą naszą stodwudziestkę. Później już jej nie widziałem. Zamieszkała z Hectorem w głównej siedzibie. Była jego błogosławioną — wybranką, która będzie stać u jego boku, kiedy my, jego ludzie, zostaniemy powitani przez bogów na Polach Elizejskich, w najcudowniejszym raju w niebiosach. Wszyscy jednak chcieliśmy ją zobaczyć. Każdy był ciekaw, kim jest kobieta, która — jak mówiła przepowiednia — wraz z Hectorem poprowadzi nas w zaświaty, gdy przyjdą wielkie powodzie i nastąpi koniec świata. Domyślałem się, że była czymś w rodzaju naszego biletu wstępu. Wieści o tym, że Hector znalazł ją w trakcie jednej ze swoich pielgrzymek, dotarły do nas za sprawą Matki Miriam, jego pierwszej konkubiny. Ale sam Hector przebywał z dala od nas przez długi czas, prawie dwa lata, i zaglądał tu tylko jakieś dwa razy w miesiącu, żeby nadzorować edukację swej wybranki i zadbać o to, by była gotowa na przejęcie swoich obowiązków w ramach naszej rodziny. Miała do odegrania naprawdę ważną rolę. Nic dziwnego, że dzień, w którym — jak nam powiedziano — mieliśmy wreszcie zostać sobie przedstawieni, był czymś szczególnym. Szybko przebraliśmy się z naszych brudnych, roboczych, lnianych ubrań — mężczyźni i chłopcy nosili spodnie przepasane sznurkiem, a dziewczęta i kobiety długie sukienki — w luźne koszule. Oczywiście latem w Arizonie było tak upalnie, że zwykle chodziłem bez koszuli i zawiązywałem na szyi pierwszy lepszy kawałek tkaniny, jaki wpadł mi w ręce, żeby podczas pracy móc ocierać pot z czoła. Ręcznie robione

tkaniny gryzły, ale i tak wolałem to od słonego potu, który ściekał mi do oczu. Kilku innych chłopców zaczęło robić tak samo jak ja i zachowywać się, jakby to oni wpadli na ten pomysł, co w sumie mi nie przeszkadzało. W końcu nie był to przecież jakiś wiekopomny wynalazek. Po założeniu czystych spodni i koszuli wybiegłem przez drzwi naszej małej, drewnianej, dwuizbowej chatki, słysząc za sobą głos mamy: — Tylko bądź na czas, Calder! — Będę! — odkrzyknąłem, a potem, pokasłując, pobiegłem slalomem między innymi chatkami. Wiedziałem, że mój głos miał chropawe, piskliwe brzmienie, a krzyczenie czasami powodowało ból krtani. Mama opowiadała, że kiedy miałem trzy lata, płakałem i płakałem przez długi czas, a to doprowadziło do jakiegoś urazu gardła czy coś takiego. Powiedziała, że nie pamięta, co wywołało ten maraton płaczu, ale pewnego dnia stało się tak, jakbym postanowił, że już nigdy więcej nie będę smutny — i rzeczywiście tak było. Mama twierdzi, że smutek nie leży w mojej naturze. Pewnie to prawda, bo nie pamiętam, żebym kiedykolwiek się martwił. Zapukałem do tylnych drzwi chatki Xandra i otworzyła mi jego szesnastoletnia siostra, Sasha. Jej długie, brązowe włosy spływały miękką falą na plecy. Omiotłem ją spojrzeniem, a potem zadarłem głowę, żeby spojrzeć jej w oczy. — Cześć, Sash — powiedziałem, unosząc brwi i próbując wyprostować się najbardziej, jak umiałem, żeby dorównać jej wzrostem. Sasha przewróciła oczami i zerknęła przez ramię. — Xander! — zawołała. — Przyszedł twój mały przyjaciel. — Mały? — zaperzyłem się urażony. — Wiedz, że w tym roku urosłem siedem centymetrów. Tata oznaczył to na ścianie. Sasha zagryzła wargę i wyglądała tak, jakby próbowała się nie roześmiać. Wtedy pojawił się Xander, jak błyskawica śmignął obok niej i w przelocie chwycił mnie za ramię, zmuszając, bym pobiegł za nim. — Co się dzieje?! — wysapałem, gdy biegliśmy gruntowymi drogami, o włos mijając starą Matkę Willę z jej ziołami, które usypane w pokaźny kopczyk ciągnęła za sobą na wózku. Krzyknęła coś w naszą stronę, ale jak zwykle trudno było ją zrozumieć; pewnie dlatego, że brakowało jej strasznie wielu zębów. Domyślałem się, że na to chyba nie ma ziołowego lekarstwa. Xander wreszcie się zatrzymał, a gdy go dopadłem, łupnąłem go w ramię. Roześmiał się, unikając kolejnego ciosu. — Ejże, zaraz będziesz chciał być dla mnie milszy! Rozejrzał się, potem konspiracyjnie pochylił i szepnął: — Zobacz, co podwędziłem. — Otworzył dłoń, na której leżały cztery idealne kostki cukru. — Leśniczówka? — spytałem, także się rozglądając, a potem wyciągnąłem dłoń, gdy Xander ujął dwie kostki, by mi je podać. Porwałem je, wpakowałem sobie do ust i rozgniotłem zębami, zamykając oczy i mrucząc z zadowoleniem, gdy słodycz wypełniła mi usta i rozlała się po języku. Xander pociągnął mnie, żebym zszedł ze ścieżki, zatrzymał się, odwrócił i zmierzył mnie wzrokiem. Odpowiedziałem niemym pytaniem w oczach, bo nie chciałem gadać, mając usta pełne cukru. — Co?! — wymamrotałem wreszcie, wzruszając ramionami.

— Rany, Calder. Co z tobą? Rozumiesz w ogóle, co to znaczy delektować się? Kto wie, kiedy będziesz miał następną okazję, żeby skosztować cukru, a ty pochłaniasz obie kostki naraz, szastprast i nie ma. Frajer. — A potem sprzedał mi taką sójkę, że zatoczyłem się do tyłu, próbując się nie roześmiać, by nie wypluć cennego cukru. Xander ujął jedną kostkę kciukiem i palcem wskazującym i delikatnie ją polizał, a potem odsunął od ust, żeby móc mówić. — Widzisz, Calder, jeśli masz coś naprawdę dobrego, musisz się starać, żeby starczyło na dłuuugo — poinstruował mnie, przeciągając ostatnie słowo. Zanim jednak zdążył znów unieść kostkę do ust, dwa dzikie psy, które panoszyły się po naszej ziemi, przebiegły za jego plecami tak blisko, że zmusiły go do zejścia im z drogi, wtedy zaś Xander potknął się i upuścił cukier na ziemię. Ganiające się psy przebiegły po obu kostkach, wdeptując je w piach, a potem umknęły, szczekając. Przez chwilę po prostu wpatrywałem się w cukier u naszych stóp, pokruszony i zmieszany z ziemią, a potem przeniosłem wzrok na zaskoczoną twarz Xandra i jego szeroko otwartą buzię. Roześmiałem się tak głośno i gwałtownie, że musiałem zgiąć się wpół, żeby nie upaść. Gdy znów spojrzałem na Xandra, wyraz niedowierzania na jego twarzy ustąpił niepewnemu uniesieniu kącika ust, a po chwili on także parsknął śmiechem i obaj zawyliśmy w promieniach jasnego, popołudniowego słońca. Właśnie taki był mój przyjaciel Xander — potrafił się z siebie śmiać, co jak już zdążyłem się przekonać, było jedną z tych cech, nad którą większości dorosłych przydałoby się popracować. — Chodź, cukrowa gębo — rzekł Xander, kierując się w stronę głównej siedziby, zamierzaliśmy bowiem znaleźć sobie w jej pobliżu miejsce, skąd będzie dobry widok na nową wybrankę, którą wszyscy tak bardzo chcieli zobaczyć. — Słyszałem, że ma twarz anioła i ciało bogini — powiedział Xander z nabożnym szacunkiem. Pokiwałem głową. — Tak mówi przepowiednia. — Założę się, że wygląda tak jak jedna z tych kobiet na rozdaniu Nagród Akademii Filmowej — próbował odgadnąć Xander, patrząc w niebo, jakby chciał przypomnieć sobie magazyn „People”, który podwędził kilka miesięcy wcześniej; ten sam, który kartkowaliśmy potem razem, ukryci za chatką Xandra; ten, w którym było mnóstwo zdjęć umalowanych kobiet ubranych w powłóczyste, kolorowe suknie i trzymających złote statuetki wyobrażające jakąś postać. Wzruszyłem ramionami. — Nie, Hector nie ożeniłby się z kimś takim — powiedziałem. — Są zbyt. — przerwałem na chwilę, szukając właściwego określenia na to, czego jest w nich za dużo jak na naszą rodzinę — .k o lorow e — zadecydowałem. Choć na pewno były bardzo mądre, skoro jakaś akademia przyznała im taką wielką nagrodę. Xander przewrócił oczami. — Jasne, wiem. To znaczy wyobraź sobie jedną z nich, z tą jej śliczną buzią, ubraną w coś, co nosi Matka Miriam. Milczeliśmy obaj przez dobrą minutę. Wyobrażałem sobie starą, zasuszoną, chmurną Matkę Miriam i jej luźną, szarą sukienkę. Gdy spojrzałem na Xandra, z nietęgą miną wpatrywał się gdzieś w przestrzeń, domyśliłem się więc, że on także sobie ją wyobraził i to porównanie nie wypadło dla Matki Miriam korzystnie.

— Tak czy owak — rzekł, rozpogadzając się — za chwilę się przekonamy. Słońce prażyło nasze głowy, gdy siedzieliśmy w kucki na ziemi przed zbudowaną z drewnianych bali ścianą głównej siedziby, w której mieszkała rada. Pomyśleliśmy sobie, że stąd będziemy mieli najlepszy widok, gdy będą wychodzić z budynku w drodze do Świątyni, gdzie mieliśmy poznać wybrankę Hectora. Xander podniósł patyk i zaczął dłubać w ziemi obok naszych obutych w sandały stóp. Po dłuższej chwili podniósł wzrok i szepnął: — Założę się, że udałoby mi się tam wślizgnąć i podwędzić kilka słodkich irysów. Widziałem przez okno. Stoją ich tam całe misy, jakby nigdy nic. Obrzuciłem Xandra pełnym dezaprobaty spojrzeniem. — Grzechem byłoby okradać r a d ę . i Hectora. To on zapewnia nam byt. Xander utkwił wzrok w ziemi, w miejscu, gdzie wciąż kreślił patykiem jakieś wzory. — Po prostu zastanawiam s i ę . dlaczego oni mogą jeść cukier, kiedy tylko zechcą, a my m u sim y . pożyczać go z leśniczówki? Podniosłem leżący nieopodal patyk i też zacząłem rysować po piasku. Nie wiedziałem, co mam odpowiedzieć na pytanie Xandra, siedziałem więc cicho. Postanowiłem też nie zwracać mu uwagi, że to już nie jest pożyczanie, jeśli nie ma się zamiaru czegoś zwrócić. Xander należał do grupy pracowników, którzy dbali o bezpieczeństwo naszej wspólnoty, ale kiedy tylko mógł, zakradał się do leśniczówki znajdującej się przy drodze prowadzącej do parku narodowego, kilka kilometrów stąd. Znajdował tam najróżniejsze dobra, od kostek cukru po czasopisma; raz udało mu się podwędzić coca-colę. Wciąż myślałem i marzyłem o kolejnej puszce słodkiego, pienistego napoju, który podawaliśmy sobie z rąk do rąk skryci za drzewami rosnącymi w pobliżu naszych pól uprawnych. Miałem szczęście, że Xander dzielił się ze mną wszystkim, co znalazł. Wiedziałem, że to niewłaściwe. Ale nie uważałem tego za aż taki grzech, byśmy musieli zostać w tyle, kiedy przyjdą bogowie mający zaprowadzić ludzi Hectora do Elizjum. Postanowiłem pracować trochę ciężej, niż to konieczne, by odkupić drobne kradzieże, których często się z Xandrem dopuszczaliśmy. — Gdy już zostanę wybrany na członka rady, zobaczę wielką społeczność i pójdę do pracy, będę trzymał całą beczkę irysów w swoim biurze — powiedziałem ze śmiechem. — A wtedy trochę ci przyniosę. Xander roześmiał się. — Niedoczekanie twoje. Jeśli ktoś tu jest dość sprytny, żeby dostać się do rady, to jestem to ja. Parsknąłem. — Jeśli to jest twój wielki plan, to lepiej, żebyśmy obaj trafili wkrótce do Elizjum, i mam nadzieję, że bogowie mają tam irysy. Z rozmarzoną miną Xander oparł się o drewnianą ścianę za naszymi plecami. — Założę się, że Elizjum jest zrobione z irysów. Po krótkim namyśle uznałem, że nie brzmi to najlepiej. Na początku może byłoby fajnie, ale po jakimś czasie pewnie miałbyś już dość tego czy tamtego zrobionego z irysowej m a s y .

wszystko by się kleiło i człowiek na wieki utkwiłby w miejscu zrobionym z irysów, te w szystkie. Głos paplającego jak katarynka Xandra wreszcie przedarł się do mojej świadomości i wróciłem do rysowania patykiem po piasku. — .iry so w e chmury, irysowe rośliny, irysowe domy, irysowe m e b le . Nagle dotarło do nas coś, co zabrzmiało jak cichy, dziecięcy śmiech — jednocześnie spojrzeliśmy za siebie i w górę. Przez mgnienie oka dostrzegliśmy czyjąś wyglądającą przez okno, okoloną blond włosami głowę, która natychmiast zniknęła — zapewne było to dziecko któregoś z członków rady. Złowiłem wzrokiem zdumioną minę Xandra, gdy wtem usłyszeliśmy jakiś kobiecy głos wołający: „Kto tam jest?!”, a po chwili okno nad nami zatrzasnęło się z hukiem. Przez chwilę patrzyliśmy na siebie z Xandrem szeroko otwartymi ze zdumienia oczami, a potem zerwaliśmy się i pognaliśmy przed siebie. *** Duża, drewniana Świątynia była już pełna ludzi — dokładnie tak, jak się tego spodziewaliśmy. Jako pracownicy Xander i ja musieliśmy zająć miejsca z tyłu, złorzecząc na splot okoliczności, przez który przyłapano nas w pobliżu głównej siedziby. Nici z planowanego zerknięcia z bliska na księżniczkę jeszcze przed przyjściem do tłocznej ponad miarę Świątyni. Aby zobaczyć podwyższenie z przodu, na którym zasiadała rada i skąd wygłaszał kazania Hector, musieliśmy mocno wyciągać szyje. W przeważającej części poszczególne grupy pracowników trzymały się w Świątyni razem: rolnicy i nosiciele wody, opiekunowie zwierząt oraz strażnicy (którzy troszczyli się o nasze bezpieczeństwo) stali po lewej stronie, zaś nauczyciele, tkacze, krawcy i budowniczowie stali po stronie prawej. Wszystkie grupy dbały o to, by nasza czterystuakrowa wspólnota była najedzona, bezpieczna, ubrana, wykształcona i miała dach nad głową. Hector nazwał ją Akadią, co oznacza „miejsce dostatku”. I była to prawda, ponieważ mieliśmy wszystko, czego potrzebowaliśmy, może z wyjątkiem coca-coli. Jak sądziłem, nie była to jednak prawdziwa potrzeba; zresztą i tak nie wolno było mi o tym mówić. Moja mama uśmiechnęła się do mnie, gdy spostrzegła, że wchodzę do Świątyni, i pomachała mi na przywitanie. Skinąłem głową na Xandra, który podszedł do swojej rodziny — stała kawałek dalej na prawo od naszej. Tata ustawił mnie przed sobą i objął tak, że jego dłonie były splecione na wysokości mojej klatki piersiowej; w ten sposób zajmowaliśmy najmniej miejsca, jak się tylko dało. Poczułem zapach mydła bijący ze skóry ojca i oparłem się o niego w poczuciu bezpieczeństwa. Zerknąłem na mamę, która w takiej samej pozycji jak my stała wraz z moją siostrą, Mayą. Maya urodziła się z jakimś defektem jednej nogi, więc choć należała do naszej wspólnoty i oczywiście pomagała w obowiązkach związanych z nawadnianiem upraw oraz dbała o to, by ludzie zawsze mieli dostęp do czystej, pitnej wody, ze względu na wrodzoną ułomność nie mogła wykonywać cięższych prac fizycznych. Zamiast tego asystowała kobietom, które szyły ubrania i pościel, i . no cóż, nie byłem pewny, co jeszcze wymagało szycia. Pewnie gdybym się dobrze rozejrzał, dostrzegłbym wiele takich rzeczy, ale nieszczególnie się nad tym zastanawiałem. Maya była o rok starsza ode mnie, ale o wiele drobniejsza i bardziej dziecinna ze

względu na coś, co nazywało się zespołem Downa. Rodzice wyjaśnili mi, że Maya urodziła się z dodatkowym chromosomem. Gdy na nią spojrzałem, rozpromieniła się w uśmiechu, marszcząc nos. Odparłem takim samym uśmiechem, wziąłem ją za rękę i ścisnąłem trzy razy. Ona zaś w odpowiedzi także ścisnęła moją dłoń trzy razy i uśmiechnęła się jeszcze szerzej. Kilka miesięcy wcześniej, gdy wychodziłem z domu, krzyknęła za mną: „Kocham cię, Calder!” na oczach wszystkich moich przyjaciół, którzy mieli z tego niezły ubaw. Wróciłem wtedy do niej i wytłumaczyłem, że jestem na to już trochę za dorosły, a zresztą ona także. Poprosiłem, żeby tak więcej nie mówiła. Maya bardzo posmutniała i z miejsca poczułem się winny, później powiedziałem jej więc, że nadal możemy tak mówić, ale w trochę bardziej zawoalowany sposób. Od tamtej pory trzykrotne uściśnięcie dłoni oznaczało „kocham cię”. To był nasz sekretny sygnał. Z Mayą było tak, jakby ten dodatkowy chromosom był przepełniony miłością. Tak pełny, że Maya po prostu nie potrafiła stłumić jej w sobie i miłość nieustannie znajdowała sobie jakieś krzykliwe ujście. Musiała się z niej jakoś wyrwać, w takiej czy innej postaci. Ale jak sądzę, jeśli się kogoś kocha, to przymyka się oko na wszystkie jego wady, nawet te najgłośniejsze. Tłum ucichł, gdy drzwi za nami otworzyły się na oścież i Hector Bias zaczął z namaszczeniem przemierzać środkową alejkę, a w ślad za nim podążali członkowie rady. Hector był wysokim, potężnie wyglądającym mężczyzną, który zachowywał się, jak na przywódcę przystało. Miał długie, złociste włosy, które czasami związywał w kitkę z tyłu głowy. Jego jasne, krystalicznie błękitne oczy zdawały się patrzeć przez człowieka na wskroś. Te kilka razy, gdy zwracał się bezpośrednio do mnie, musiałem się zmuszać, by nie spuścić wzroku. Było w tych oczach coś, co sprawiało, że człowiek czuł się niegodny — jakby nie zasługiwał na to, by długo patrzeć na coś tak pięknego. Drzwi zamknęły się na głucho, a ja skrzywiłem się z rozczarowaniem. Czyżbyśmy jednak nie mieli dziś poznać jego nowej żony? Patrzyłem, jak Hector zajmuje miejsce za kazalnicą stojącą z przodu podium, zaś członkowie rady, wszyscy czterej, siadają za nim. Hector rozejrzał się dookoła z wyrazem twarzy, który sprawił, że aż napuszyłem się z dumy. Poczułem, jak udziela się to także stojącemu za mną tacie. Któregoś dnia będę siedział na podium za Hectorem i zajmę miejsce jednego z członków rady. Miałem poczucie celu i misji. Jakby w zwolnionym tempie Hector uniósł ręce i zagrzmiał: — Dostąpcie widoku błogosławionej. Mojej wybranki i waszej matki. Eden! Dwóch członków rady wstało, przeszło z powrotem przez długą, środkową alejkę, a potem każdy z nich pociągnął jedno skrzydło drewnianych wierzei, odstępując na bok, gdy wejście stanęło otworem. W tłumie zapadła cisza jak makiem zasiał, wszyscy jak jeden mąż odwrócili głowy, mnie zaś ogarnęło uczucie, którego nie potrafię wyjaśnić — jakby mieszanina lęku i radości. Wszystko zastygło w bezruchu. Nagle do wnętrza wpadł podmuch wiatru niosący ze sobą wirujące suche liście, które przez chwilę tańczyły w przejściu, aż znieruchomiały na podłodze. W tej samej chwili dzwonki wiatrowe wiszące u wejścia do Świątyni zaczęły pobrzękiwać, jak gdyby cały świat aż dotąd

wstrzymywał oddech. Wyciągnąłem szyję, żeby zobaczyć, czemu wszyscy się tak przyglądają, i wtedy ją ujrzałem — małą dziewczynkę, nawet drobniejszą od Mai, która z przerażoną miną wolno szła główną alejką. Patrzyłem na nią szeroko otwartymi oczami. Miała na sobie białą, koronkową sukienkę — jak malutka panna młoda — a jej słomkowe włosy opadały na ramiona i plecy. Jej b u z ia . Serce podskoczyło mi w piersi na widok piękna tej drobnej twarzy. Miała pełne, różowe usta, które delikatnie drżały, gdy niespokojnie rozglądała się dookoła. Nagle jej wzrok padł na mnie, a ja wstrzymałem oddech, gdy nasze spojrzenia spotkały się i zastygły na jedno zmrużenie jej oka, na chwilę mojego oniemienia. Z miejsca, w którym stałem, nie potrafiłem dostrzec koloru jej oczu, ale było w nich coś, co mnie oczarowało. A potem ona odwróciła wzrok i czar prysł. Odetchnąłem ciężko, gdy poszła alejką dalej i mogłem widzieć tylko jej drobne plecy. Jakiś dziwny instynkt podpowiadał mi, by pobiec za nią i wziąć ją za rękę. Nagle uświadomiłem sobie, że wciąż trzymam dłoń Mai i teraz zacisnąłem ją tak mocno, że siostra zerkała na mnie spod oka. Rozluźniłem palce i uśmiechnąłem się do niej przepraszająco, a potem znów odszukałem wzrokiem dziewczynkę, która stała już na podium obok Hectora. — Moi umiłowani — rzekł Hector, patrząc na nas płomiennie i ponownie unosząc ręce — dziś mamy wielki dzień. Dziś jest dzień pełen chwały bogów. — Znów rozejrzał się po zgromadzonych. — Dziś jest dzień, w którym poznaliście Eden. — Położył dłonie na drobnych ramionach stojącej obok dziewczynki i stanął za nią. Zmarszczyłem brwi w zamyśleniu i zerknąłem w górę, za siebie, na mojego ojca, a potem na matkę — oboje mieli wypisany na twarzach wyraz najczystszego zadowolenia. Poszedłem więc w ich ślady i przybrałem skromny, akceptujący uśmiech, a potem odwróciłem się z powrotem w stronę Hectora oraz małej dziewczynki, błogosławionej. Eden. Najwyraźniej z całej naszej rodziny byłem jedynym, który uznał taki obrót zdarzeń za interesujący. Hector mówił dalej. — Domyślam się, że możecie być zaskoczeni tym, jak drobną i młodą istotą jest wasza matka. Ja także byłem, gdy ujrzałem ją po raz pierwszy i dostrzegłem znak — odwrócił Eden, która szeroko otwartymi oczami rozglądała się po Świątyni, i skierował ją na krzesło usytuowane pośrodku rzędu siedzeń rady. Usiadła sztywno, dłonie mocno zacisnęła na udach — domyślałem się, że lekko drżały, choć z miejsca, w którym stałem, trudno było to dostrzec — a koronkowa suknia spłynęła falą na podłogę. Gdy Hector odwrócił się w naszą stronę i podjął przerwaną mowę, z trudem oderwałem wzrok od Eden. Hector wrócił na swoje miejsce za kazalnicą. Wyglądał na zamyślonego. — Niezbadane są wyroki bogów, nie zawsze dane jest nam je przewidzieć i łatwo pojąć. A jednak mądrość bogów nie zna granic, prawda to? — Tak, Ojcze — odrzekliśmy chórem. Hector pokiwał głową i swobodnie pochylił się nad kazalnicą, opierając o nią przedramiona i splatając palce. — Tak, mądrość bogów jest niezmierzona, tak jak niezmierzona jest ich szczodrość. W dniu, w którym ujrzałem Eden i dostrzegłem na jej ramieniu znak, który według przepowiedni ma nosić błogosławiona — symbol idealnej harmonii i równowagi — powróciłem do domu, w którym przebywałem, i zacząłem się modlić. Jak to możliwe? Jak to się stało, że błogosławiona, moja wybranka, moja żona, ta, która poprowadzi nas do Elizjum, jest zaledwie

dzieckiem? Moi umiłowani, stawiałem sobie te same pytania, jakie, jestem pewien, sami sobie zadajecie. Hector łagodnie wzniósł ręce, a potem ku naszemu zaskoczeniu gwałtownie uderzył nimi o kazalnicę. Podniesionym głosem podjął przemowę. — Tej nocy modliłem się do bogów. Proszę, poprowadźcie mnie! Nie zawiedźcie moich ludzi! Umiłowanych stanowiących istotę mojego istnienia! — lekko spuścił głowę, jakby przytłoczony nadmiarem uczuć. A gdy ponownie ją uniósł, jego oczy błyszczały. — Płakałem i modliłem się całą noc. Aż w reszcie. wreszcie, wczesnym świtem bogowie przemówili do mnie szeptem. — Hector rozejrzał się po wnętrzu, a ja wstrzymałem oddech w oczekiwaniu na to, cóż takiego rzekli mu bogowie. To musiało być dobre. — „Ona jest wybranką”, powiedzieli. „Jej imię brzmi Eden — i to ona jest wybranką’. Zawiesił głos i ponownie omiótł wzrokiem zgromadzonych, po czym odwrócił się i jedną ręką wskazał Eden, jakby chciał ją nam przedstawić po raz kolejny, nim wróci do przerwanej mowy. — I tak oto Eden zamieszkała wśród nas, osierocone dziecko, które nie miało na świecie nikogo. A gdy osiągnie wiek lat osiemnastu, stanie się moją umiłowaną, moją jedyną małżonką. I tak jak rzecze przepowiednia, będziemy żyć ze sobą jako mąż i żona przez dwa miesiące i sześć dni, potem zaś przyjdzie wielka powódź, która zaleje ziemię, wszystkich ludzi i zwierzęta, my zaś, wybrańcy bogów, zostaniemy poprowadzeni do rajskich pól Elizjum, gdzie nie ma ani bólu, ani cierpień, ani żadnych, żadnych łez. Przeszył mnie dreszcz, jak zawsze, gdy Hector mówił o wielkiej powodzi i naszej podróży do Elizjum. Tylko teraz znaliśmy już czas i wiedzieliśmy, że do wielkiej powodzi zostały jeszcze całe lata — bo Eden mogła mieć ich najwyżej o s ie m . może nawet siedem. Była taka drobniutka. Poczułem, jak ramiona opadają mi z ulgą. — Eden będzie zasiadać na swym honorowym miejscu podczas każdego spotkania w Świątyni i będzie traktowana z czcią i miłością. Proszę, powitajcie ją z należnym oddaniem. Wszyscy padliśmy na kolana i pochyliliśmy głowy, jedynie Maya, która nie mogła ugiąć jednej nogi, przycupnęła na udzie naszej matki. Klęczeliśmy tak przez kilka minut, aż Hector rzekł: „Powstańcie”, co też uczyniliśmy. Zerknąłem na Eden, która rozglądała się dookoła i przyglądała nam wszystkim z zaciekawionym wyrazem twarzy. Zastanawiałem się, jak było tam, skąd przyszła. Ciekaw byłem, czy miała jakiś dom, czy może mieszkanie. I czy mogła jeść kostki cukru i pić coca-colę. Bardzo chciałem móc z nią porozmawiać i zadać najróżniejsze pytania. Ale to oczywiście nie wchodziło w rachubę. To, że Hector znów zaczął przemawiać, uświadomiłem sobie dopiero po chwili, bo moje myśli zdryfowały w kierunku kostek cukru i coca-coli. — Jakby obecność Eden nie była dostateczną niespodzianką, pozwólcie, że w tym wyjątkowym dniu zaskoczę was czymś jeszcze — przerwał na chwilę. — Podczas moich podróży spotkałem także Teresę. Tereso, umiłowana, czy zechciałabyś tutaj podejść? Szczupła kobieta o brązowych włosach i zapadniętych policzkach podniosła się ze swojego miejsca i zaczęła iść w stronę Hectora, który wydawał się nawet większy i potężniejszy, niż był

w istocie. Teresa dołączyła do niego i rozejrzała się wokół, jakby zawstydzona, aż wreszcie skłoniła głowę i zaczęła wpatrywać się w podłogę. — Zanim się tutaj znalazła, Teresa wiodła żałosny żywot — rzekł Hector, potrząsając głową z wyrazem dojmującego żalu. — Znalazłem ją w bocznej uliczce, oferującą grzeszne usługi seksualne za pieniądze. — Zdawało się, że Teresa skurczyła się jeszcze bardziej, gdy kilkoro ludzi chrząknęło z dezaprobatą, a inni wzdychali i kręcili głowami. — Od szesnastego roku życia prostytuowała się, by zdobyć pieniądze na narkotyki. Teraz ma trzydzieści sześć lat. Hector, górujący nad kobietą wzrostem, stanął za nią i ojcowskim gestem oparł dłoń na jej kościstym ramieniu. Po chwili puścił ją i odszedł na bok podestu, gdzie na małych podwyższeniach stało kilka wazonów z kwiatami. Uważnie wybrał z jednego z bukietów piękną białą lilię i podszedł z nią do Teresy. Powędrowałem wzrokiem do Eden, która śledziła każdy ruch Hectora. Nadal sztywno trzymała dłonie na udach, ale zdawało się, że nie drży już tak jak przed chwilą. Hector stanął przed nami, chłonąc wzrokiem doskonałość lilii, zanim ostrożnie uniósł kwiat do nosa i głęboko zaciągnął się zapachem. Zamknął oczy i odchylił głowę do tyłu. Stał tak przez dobrych kilka chwil, aż wreszcie na powrót otworzył oczy i podszedł do Jeffreya Parkera, który siedział w pierwszym rzędzie, podał mu kwiat i skinął głową. Jeffrey odpowiedział skinieniem, a potem podał lilię kolejnemu mężczyźnie, stojącemu za nim. Wszyscy w ciszy obserwowaliśmy, jak lilia wędruje po całej Świątyni, podawana sobie przez mężczyzn z rąk do rąk, aż wreszcie trafiła do Borisa Friedmana w pierwszym rzędzie, skąd ponownie odebrał ją Hector. Hector spojrzał na lilię ze smutkiem. Kwiat był wygięty i podniszczony, jeden z płatków zwisał bezwładnie, jakby mógł odpaść w każdej chwili — rzeczywiście, aż przykro było patrzeć. Hector uniósł lilię do nosa, powąchał, a potem skrzywił się z niesmakiem, jakby cały jej słodki zapach gdzieś uleciał. Spojrzał znacząco na Teresę, a potem z powrotem na kwiat. — Kto pragnąłby teraz tej lilii? — spytał, zniżając głos. — Kto mógłby pokochać wykorzystany, podawany z rąk do rąk kwiat, taki jak ten? — cisnął lilię na podest przed sobą i pytająco spojrzał na zgromadzonych. Po policzku Teresy spłynęła samotna łza, a kobieta zagryzła usta i znów wbiła wzrok w podłogę. Choć miałem dziesięć lat, rozumiałem sens tej metafory. Wiedziałem, że to Teresa była tą wykorzystaną lilią, i ona także o tym wiedziała. A nikt na całej zielonej ziemi tak naprawdę nie chce być wykorzystaną lilią, choć zachowanie niektórych może temu przeczyć — a przynajmniej tak wyjaśniła mi to mama, gdy po raz pierwszy ją o to zapytałem. — KTO MÓGŁBY CHCIEĆ TAKI KWIAT? KTO MÓGŁBY ODNALEŹĆ JAKIEKOLWIEK PIĘKNO W CZYMŚ TAK BRUDNYM I PLUGAWYM? — zagrzmiał Hector, rozsiewając z ust drobinki śliny, gdy wpatrywaliśmy się w niego jak skamieniali, oczarowani mocą jego słów. Teresa załkała cicho. Ale ja byłem już wcześniej świadkiem takich samych wystąpień i choć jak zawsze, tak i teraz wywarło ono na mnie wielkie wrażenie, po prostu czekałem, tak jak cała reszta.

— Kto? — spytał Hector znacznie ciszej. — Kto? To była dla nas wskazówka. — Ty możesz, Ojcze! I my możemy, Ojcze! — odparliśmy z radością. Teresa uniosła głowę i kompletnie zaskoczona zaczęła rozglądać się wokół; wreszcie z otwartymi ustami spojrzała na Hectora, który zmierzał w jej stronę. — Właśnie tak, moja umiłowana. Ja mogę. My możemy. Możemy cię pokochać, nasz kwiecie, naszą miłością stworzyć na nowo, dać rodzinę, dać cel, dać poczucie przynależności — wtedy zza pleców wyciągnął lilię, tak doskonałą jak ta, którą za pierwszym razem wyjął z wazonu. Nową, świeżą i bardzo piękną. Uwielbiałem ten moment i za każdym razem czułem ciarki przebiegające mi po plecach. To było jak nagły zwrot akcji w opowieści, gdy serce skacze ci z radości i od razu chcesz się tym z kimś podzielić. Tylko, że gdy Hector przyprowadzał nowych ludzi na podium, ten zwrot akcji stawał się częścią ich życia — i to był dobry zwrot, a oni zazwyczaj płakali i opowiadali potem o nim bez końca. Oczywiście. Teresa z trudem łapała powietrze i widać było, że czuje się tak samo, a jej łzy pośród tłumionych szlochów płynęły coraz gęściej. Hector objął ją, przycisnął do piersi i zaczął powtarzać: — Ja mogę, my możemy, ja mogę, moja umiłowana. Hector zwrócił się ku zgromadzeniu i wyłowił mnie wzrokiem z tłumu, co jak wiedziałem, było sygnałem do przyniesienia wody. Tata uwolnił mnie z objęć i podszedłem do marmurowej kropielnicy stojącej na tyłach Świątyni. Napełniłem niewielkie naczynie stojące obok niej, a potem pomaszerowałem środkową alejką do Hectora. — Mój posłańcu wody — rzekł Hector, uśmiechając się do mnie. Odpowiedziałem dumnym uśmiechem, podałem mu naczynie i stanąłem z boku ze schyloną głową i złożonymi dłońmi. Gdy Hector podawał Teresie łyk oczyszczającej wody, trzymałem głowę pochyloną, ale kątem oka zerkałem na siedzącą po mojej prawej stronie Eden, potajemnie starając się jej lepiej przyjrzeć. Kiedy wreszcie nasze spojrzenia się spotkały, patrzyła na mnie bez zmrużenia oczu. Odwróciłem wzrok, ale nie potrafiłem zapanować nad ustami, które wygięły się w łagodnym uśmiechu, a gdy odważyłem się ponownie na nią spojrzeć, ona także bardzo subtelnie, nieśmiało się uśmiechała. Zmusiłem się do pochylenia głowy, bo Hector uściskał Teresę, a następnie oddał mi puste naczynie. Potem zaś odprawił ją prostym gestem dłoni, a rozpromieniona kobieta, ocierając łzy z policzków, wróciła na swoje miejsce w audytorium. W ten sposób Teresa odrodziła się na nowo i dołączyła do naszej wspólnoty, tak jak wiele osób przed nią. A choć Maya i ja urodziliśmy się już w tej wspólnocie, moja matka mówiła, że jest coś szczególnego w tych, którzy wybierają ją z własnej woli. Mówiła, że bogowie zesłali im Hectora, ale to wyłącznie od nich zależało, czy za nim podążą.

Wróciłem do swojej rodziny, potem zaś wszyscy w ciszy opuściliśmy Świątynię, by przystąpić do przygotowywania wieczornego posiłku. Idąc w ślad za rodzicami, co rusz odwracałem się, a choć inni ludzie zasłaniali mi widok, kilka razy udało mi się uchwycić spojrzenie Eden. Zastanawiałem się, czy to możliwe, by patrzyła na mnie, jak wychodzę.

Rozdział 2. Calder, lat dwanaście Pylista ścieżka prowadząca do wąwozu była stroma i wąska, ale teraz, gdy niemal udało mi się dotrzeć do dna doliny, gdzie nie sięgały ostre promienie słońca, odetchnąłem, z ulgą witając powiew chłodniejszego powietrza. Był styczeń, a temperatura w ciągu dnia tylko nieznacznie przekraczała dwadzieścia stopni, ale ponieważ szedłem bardzo szybko, dobrze było znaleźć się w orzeźwiającym cieniu. Choć wędrówka była uciążliwa, kochałem codwutygodniowy rytuał nabierania oczyszczonej wody, którą następnie zanosiłem i podawałem w Świątyni. W dół przemierzałem szlak tak szybko, jak się dało, miejscami nawet biegłem, by móc spędzić odrobinę więcej czasu przy źródle. Raz na jakiś czas towarzyszył mi Hector, który osobiście wygłaszał nad wodą słowa błogosławieństwa, choć tak naprawdę uzdrawiająca woda była darem bogów, abyśmy byli czyści i bez grzechu, gdy nadejdzie wielka powódź. To za sprawą tego oczyszczenia mogliśmy żyć w harmonii i wystrzegać się zła oraz pokus. Za każdym razem, gdy ktoś był ranny albo chory, przynosiłem mu dodatkową porcję wody, bo według słów Hectora choroba była głównie przejawem poważnego zaburzenia harmonii. Hector mawiał też, że choć bogowie dawali nam wodę, ona zaś pomagała w leczeniu, to ostatecznie od ich woli zależało, czy ktoś zostanie uzdrowiony, czy nie. Czasami ich wolą było przywrócić zdrowie, a czasami, jak twierdził Hector, nie chcieli tego — my zaś musieliśmy się z tym pogodzić i nie kwestionować ich wyroków. Nie było nam dane znać powodów ich postępowania; przynajmniej jeszcze nie teraz. Tak było w przypadku Mai. Rodzice powiedzieli mi, że gdy ujrzeli jej zdeformowaną nóżkę oraz odmienne od zwykłych ludzi rysy twarzy, podawali po kilka kropel uzdrawiającej wody do jej małej, niemowlęcej buzi, ale najwyraźniej bogowie mieli swoje powody, by pozostawić ją taką, jaka się urodziła, gdyż tym razem woda nie poskutkowała. Z kolei minionego lata, gdy podałem wodę Franklinowi Masseyowi, który skręcał się z potwornego bólu brzucha, jeszcze tego samego dnia mężczyzna nieoczekiwanie został uzdrowiony. Nigdy nic nie wiadomo. Pewnie to prawda, że niezbadane są wyroki bogów, bo z tego, co wiedziałem, Franklin Massey był złośliwym staruchem, który całymi dniami chodził ze skwaszoną miną. Zaś Maya była jak mały promyk słońca. Gdybym to ja miał coś do powiedzenia tam na górze, w Elizjum, to zupełnie inaczej pokierowałbym ziemskimi sprawami, to pewne. Choć ostatecznie raczej nie miało to większego znaczenia, bo w Elizjum nie było chorób. Maya będzie mogła tam hasać po łąkach na dwóch cudnie sprawnych nogach, a jej umysł będzie funkcjonował tak jak mózg każdego innego człowieka. Uśmiechnąłem się do siebie na tę myśl.

Byłem jednak przekonany o magicznych właściwościach wody, bo za każdym razem, gdy ją piłem, ogarniały mnie spokój i szczęście. Czułem się oczyszczony i wzmocniony. Po kolejnym ostrym zakręcie moim oczom ukazało się źródło. Woda była krystalicznie niebieska i migotliwa, a wokół bujnie kwitła zieleń. Ten widok zawsze sprawiał na mnie wrażenie małego raju, dlatego przez kilka minut po prostu stałem i przyglądałem się temu z zachwytem. Odłożyłem lniany tobołek, w którym znajdowały się pojemniki na wodę, i położyłem się na plecach na trawie, splatając palce pod głową, by móc patrzeć na czyste, błękitne niebo, otoczone wyniosłymi ścianami kanionu. Wszystko wokół było tak potężne, tak cudne, pełne kolorów i świateł. Zastanawiałem się, jakim cudem Elizjum może być piękniejsze od tego, co bogowie urządzili nam tutaj, na ziemi. Gdy tak leżałem, mój wzrok padł na krzew, który wydał mi się odgięty na bok tak, jak nigdy wcześniej nie widziałem. Zaskoczony uniosłem brwi, wstałem i podszedłem do niewielkiego, dziwnego otworu. Między skałami była szczelina, która ze względu na rosnącą tu gęstwinę dotychczas uszła mojej uwadze. Odrobinę niespokojnie zajrzałem do środka, a ponieważ z zewnątrz nie byłem w stanie niczego dojrzeć, dałem krok do przodu. Po drugiej stronie ciasnota przejścia nagle ustąpiła miejsca otwartej przestrzeni, szedłem więc wyprostowany, rozglądając się po okolicy, w której dominował piach i kamienie, a pośród nich kilka spłachetków pustynnej trawy. Ale kawałek dalej usłyszałem szum płynącej wody, a zieleni pojawiało się coraz więcej. Po przejściu przez kolejną szczelinę wielkości drzwi znalazłem drugie źródło! Roześmiałem się głośno, z zachwytem przyglądając się ukrytemu jeziorku. Jakim cudem nigdy wcześniej tutaj nie trafiłem? Na dnie kanionu spędzałem więcej czasu niż ktokolwiek inny. To oczko wodne było nawet większe niż pierwsze — choć równie przejrzyste i błękitne — a wszędzie wokół rosły kwiaty. Był tu nawet malutki wodospad, a tak naprawdę strużka płynąca między dwiema większymi skałami. Nagle moją uwagę zwróciło coś po prawej stronie, między dwoma kamieniami. Gdy podszedłem bliżej, ujrzałem pozostawiony przez kogoś na ziemi napis, a tuż obok, na kocyku rozłożonym u styku dwóch głazów tworzących niewielkie wgłębienie, leżały elegancko poukładane zabawki. Przekrzywiłem głowę, przyglądając się znalezisku. Dwie lalki, plastikowa zastawa do herbaty oraz mały, różowy koń. Dziwne. Powędrowałem wzrokiem do napisu na ziemi przed zabawkami. Z małych kawałków połamanych patyków ktoś ułożył imię „Eden”. Twarz wydłużyła mi się ze zdziwienia. Czy to było jej miejsce zabaw? Przedmioty wyglądały na starsze. A może bawiła się tu od czasu swojego przybycia? Przez dłuższą chwilę z ciekawością wpatrywałem się w zabawki, walcząc z pokusą dotknięcia ich, lecz tego nie zrobiłem. Dzieci członków rady dostawały zabawki, ale dzieci pracowników nie. Mimo wszystko trzymałem ręce przy sobie. W tych zabawkach było coś bardzo, bardzo smutnego, co zniechęciło mnie do podniesienia ich i przyjrzenia się każdej z osobna. Pomyślałem o tym, jak wielu mam przyjaciół, i o naszych wspólnych zabawach każdego wieczoru po pracy — bawiliśmy się w różne odmiany gier, których nauczyli nas rodzice: w chowanego, w b e r k a . Odkąd pamiętam, w Akadii nigdy nie brakowało ludzi, z którymi można spędzić czas. Przeciwnie, sztuką było znalezienie

odrobiny spokoju, gdy człowiek znużył się obecnością innych, od bladego świtu do nocy bez przerwy o czymś opowiadających. Ale E d e n . czyżby nie bawiła się z innymi dziećmi, które mieszkały w głównej siedzibie wraz z nią? Dziećmi członków rady? A może z jakichś względów nie wolno jej było tego robić? Widziałem, jak moi przyjaciele patrzyli na nią, gdy miesiąc po miesiącu szła, by zająć swoje miejsce w Świątyni. Nadal z zainteresowaniem, ale jednocześnie ze świadomością, że jest inna niż reszta. O b c a . Spoglądali na nią z pewną podejrzliwością, może nawet zazdrością. Być może nie inaczej było z dziećmi członków rady. Wychowywała się oddzielnie od nich — nie zwyczajne dziecko, a jeszcze nie żona; dziwne połączenie obu tych ról — a zarazem nie była jedną z nas. Wstałem i przez kilka długich minut ssałem dolną wargę, wyobrażając sobie Eden bawiącą się tutaj, w miejscu, które sobie znalazła. Całkiem samą. Głośny krzyk jastrzębia wyrwał mnie z zamyślenia, więc wróciłem do źródła, by napełnić pojemniki wodą. Jeśli wkrótce nie wrócę do domu, mama z pewnością zacznie mnie szukać. Przeszedłem przez krzaki między dwiema skałami i ułożyłem ich gałęzie tak, by szczelina nie rzucała się w oczy. Miałem nadzieję, że Eden będzie pamiętała, by zrobić to samo. Z jakichś względów nie chciałem, by ktokolwiek dowiedział się o tajemniczym źródełku bijącym za ukrytym przejściem. *** Od tamtej pory przyglądałem się Eden uważniej, bardziej zaciekawiony tym, co robiła i jak żyła. Była tak blisko, a zarazem tak daleko od wszystkich pozostałych. Obserwowałem główną siedzibę, jaśniejącą elektrycznym światłem pośród ciemności naszych ciasnych chatek, w których mrok wieczoru rozpraszały tylko świece. Raz na jakiś czas widywałem ją, jak wygląda przez okno, kiedy bawiliśmy się na dużej połaci gołej ziemi nieopodal siedziby, tuż za pierwszą z chatek pracowników. Któregoś upalnego dnia pod koniec maja bawiliśmy się w kopanie puszki. Tylko w naszym przypadku puszką był mały kawałek drewna, który wyłowiłem z rzeki płynącej tuż za naszym terytorium — jedynego źródła czystej, pitnej wody. Na własny użytek starałem się nazywać naszą grę „kopaniem pieńka”, bo słowo „puszka” przywodziło mi na myśl coca-colę. a jakże pyszna musiałaby być właśnie tu i teraz, kiedy byłem tak spragniony i spocony od południowego słońca. Zupełnie nieoczekiwanie zauważyłem jasnowłosą główkę wychylającą się zza pobliskiego drzewa. Udałem, że jej nie widzę, i grałem dalej, ale od czasu do czasu zerkałem w tamtą stronę, aż wreszcie ujrzałem Eden stojącą pośród małego akacjowego zagajnika, na niemal otwartej przestrzeni. W ciągu kolejnego kwadransa dziewczynka podchodziła coraz bliżej i bliżej naszego boiska, aż znalazła się na jego skraju, obok kilku innych graczy, którzy zostali już wyeliminowani.

Gdy podeszła tuż obok, mała ciemnowłosa dziewczynka o imieniu Hannah spojrzała na nią okrągłymi ze zdumienia oczami i wypaliła niespokojnie: — Czy możesz tutaj być? Eden ściągnęła ramiona do tyłu, rozejrzała się dookoła i zatrzymawszy na mnie wzrok, szepnęła: — Zastanawiałam się, czy mogłabym się z wami pobawić. Wszyscy odrobinę odsunęli się od niej, spoglądając na siebie z niedowierzaniem. Żadne z dzieci członków rady nigdy nie zapytało, czy może się z nami bawić; ani razu. Wreszcie odezwał się Aaron Swift. — Nie. E c h . Wracaj do swojego pałacu, księżniczko. Nie jesteś jedną z nas. — Ale po chwili złagodził swoją odmowę. — Ty jesteś kwiatem, a my chwastami. Możesz być tylko jednym albo drugim. Powinnaś się bawić z innymi kwiatami — po czym posłał jej nikły, trochę niespokojny uśmiech. Pozostałe stojące wokół dzieci pokiwały głowami, a policzki Eden spłonęły rumieńcem. Wbiła wzrok w ziemię i zrezygnowana westchnęła z wyczuwalnym drżeniem w głosie. Uświadomiłem sobie, że być może od tygodni, może nawet miesięcy zbierała się na odwagę, by zapytać, czy może się z nami pobawić. Przypomniałem sobie o zabawkach ukrytych w kanionie obok źródła i pomyślałem, że dzieci członków rady także się z nią nie bawią. Była outsiderką dla obu grup. Nie miałem pojęcia dlaczego, bo nie wiedziałem, co działo się w głównej siedzibie, ale byłem pewien, że właśnie tak to wygląda. I gdy już-już miała zawrócić, niewiele myśląc, palnąłem: — To nieprawda. Eden zatrzymała się w pół kroku i odwróciła się, by na mnie spojrzeć, a kilkoro innych dzieci zeszło z placu gry, żeby zobaczyć, co się dzieje i dlaczego przerwaliśmy zabawę. Zbliżyłem się do Eden i powolutku obszedłem ją dookoła, podczas gdy ona stała nieruchomo i tylko kręciła głową, by śledzić mnie wzrokiem. — Słyszałaś o powoju, który nazywamy blaskiem poranka? — uśmiechnąłem się i spojrzałem w jej głębokie, niebieskie oczy. Była dzieckiem, ale nie sposób było nie dostrzec jej urody. Uniosła brew i zagryzła wargę, przecząco kręcąc głową. Stanąłem przed nią i skrzyżowałem ręce na piersiach. — Ten powój to piękny kwiat, bardzo delikatny. Błękitny, tak jak twoje oczy — zawiesiłem głos i znów się uśmiechnąłem. — Ale wiesz, co jest w nim niezwykłego? — nachyliłem się, a Eden z błyszczącymi z ciekawości oczami też przysunęła się bliżej. — Sekret powoju jest taki, że jeśli mu pozwolisz, rozpleni się na wszystkich twoich uprawach, bo nie jest tylko kwiatem. To także chwast, bardzo zaborczy. Silniejszy, niż się wydaje. Popatrzyłem na otaczających mnie przyjaciół. — Chodzi mi o to, że nie trzeba być tylko kwiatem albo tylko chwastem. Można być jednym i drugim — wzruszyłem ramionami. — Wydaje mi się, że właśnie tak jest z niektórymi ludźmi. — Popatrzyłem na przyjaciół i wyszczerzyłem zęby w uśmiechu, znacząco unosząc brwi. — Niech mnie, Calder, przysięgam, że czasami potrafisz wymyślać bajki na poczekaniu — fuknął Xander. — Kwiaty, chwasty, dobra, niech będzie, po prostu pograjmy. Eden może być w twojej drużynie.

Wszyscy rozbiegli się na swoje pozycje. Na twarzy Eden powoli zakwitał coraz szerszy uśmiech, aż wreszcie, patrząc na mnie, roześmiała się w głos. Jej śmiech był chyba zaraźliwy, bo biegnąc na swoje miejsce, zorientowałem się, że ja także śmieję się od ucha do ucha. Ale to, co wtedy powiedziałem, było prawdą. Ten powój był pięknym kwiatem i jednocześnie chwastem — przynajmniej tu, w Arizonie. Świetnie o tym wiedziałem. Pomagałem wyrywać jego wielkie pęki, próbujące wyssać całą wodę z naszych plonów. W prażących promieniach słońca graliśmy jeszcze co najmniej godzinę, zanim Matka Miriam nie wyszła z siedziby, wyraźnie poirytowana. — Eden! — krzyknęła. Eden przebiegła obok mnie przez boisko, a jej jasne włosy i długa, ciężka sukienka pofrunęły w ślad za nią. Grała z większym zacięciem niż wszyscy i nie minęło pół godziny, nim każdy zaczął traktować ją jak zwykły „chwast”. I dałbym głowę, że przez cały spędzony z nami uśmiech ani razu nie zszedł z jej twarzy. O tak, Eden naprawdę była jak powój: miała w sobie piękno kwiatu i siłę chwastu. Gdy dobiegła do Miriam, odwróciła się do mnie, a choć byłem pewien, że Matka zdrowo ją obsztorcuje, Eden uśmiechnęła się do mnie, jakby chciała powiedzieć, że mimo wszystko było warto, naprawdę warto. Odpowiedziałem uśmiechem. Wtem Eden wyrwała się spod pieczy Matki Miriam i choć ta krzyczała jej imię ile sił w płucach, przybiegła do nas z powrotem. Ciężko dysząc, zatrzymała się przede mną i sięgnęła do małej kieszonki z boku sukienki. Potem zaś chwyciła mnie za rękę i położyła mi w zagłębieniu dłoni coś małego i twardego, po czym zacisnęła na tym moje palce. Oboje unieśliśmy głowy w tej samej chwili, a nasze oczy spotkały się na kilka długich sekund. Potem roześmiała się i pobiegła do Miriam, która schwyciła ją za ramię i zaczęła iść jeszcze szybciej niż wcześniej, praktycznie ciągnąc Eden za sobą. Spojrzałem na swoją dłoń i powoli ją otworzyłem. W jej zagłębieniu leżał irys. Roześmiałem się i uniosłem głowę, patrząc za oddalającą się Eden. Tamtego dnia to była ona i słuchała, jak pod jej otwartym oknem rozprawiamy z Xandrem o irysach. Eden i Matka Miriam doszły do głównej siedziby i zniknęły w jej wnętrzu. Rozwinąłem przysmak z papierka i wpakowałem go sobie do ust, starając się nie uśmiechać za szeroko pod wpływem rozpływającej mi się w ustach cudnej słodyczy.

Rozdział 3. Pięć lat później Eden Przez całe lata to była nasza gra, Caldera i moja. Miał swoje sposoby na podkładanie zasuszonych kwiatów powoju tam, gdzie mogłam je znaleźć. Głównie w Świątyni, w okolicach mojego miejsca, tak by wszyscy myśleli, że to po prostu kwiat, który z wiatrem wpadł do środka. W niektóre miesiące znajdowałam ich kilka, a w inne ani jednego. Po dwóch latach zaczęłam je jednak znajdować w swoim pokoju i za każdym razem najpierw odbierało mi mowę, a potem zasłaniałam usta dłonią, by nie roześmiać się w głos. Nie miałam pojęcia, jakim cudem udawało mu się je tam przemycić, i straszliwie chciałam go o to zapytać. Ale odkąd Matka Miriam przyłapała mnie na zabawie z dziećmi robotników, strzegła mnie pilniej niż wcześniej. Nie udało mi się nawet wrócić do mojego sekretnego źródła, które odkryłam wkrótce po przyjeździe. Całymi dniami kazali mi ćwiczyć grę na fortepianie i nie było sposobu, by się od tego wykręcić. Cisza zdradziłaby mnie od razu. Przyznam jednak, że kochałam fortepian. Dla mojego umysłu to był najlepszy azyl. Siedziałam i wśród dźwięków muzyki myślałam o Calderze. Obserwowałam go przez okno na piętrze. Miałam stamtąd dobry widok na drogę, jaką przemierzał, nosząc wodę z rzeki do chatek robotników. Zauważyłam, że zawsze jest pogodny i roześmiany, a jeśli tylko towarzyszyli mu inni ludzie, oni także wydawali się pogodniejsi. Było to tak, jakby promieniował radością i dobrocią. Z własnego doświadczenia wiedziałam, że był uprzejmy i miły, ale widziałam też, jak pobiegł z pomocą kobiecie, której wywróciła się taczka z warzywami, a przecież mógł się odwrócić i pójść w swoją stronę. I jak wszędzie nosił na barana swoją siostrę, zadzierając głowę i śmiejąc się, gdy coś do niego mówiła. Oprócz tego pracował nad czymś, ale nie wiedziałam, co to takiego. Po zakończeniu codziennych zajęć całymi godzinami przesiadywał przy rzece, drążąc pnie drzew i spajając je ze sobą. Wypatrywałam najusilniej, jak mogłam, żeby dojrzeć, czym się zajmuje, ale bez skutku. Domyślałam się jedynie, że jest mądry i zaradny. Może w swoim zadurzonym umyśle stworzyłam sobie Caldera Raynesa innego, niż był w istocie. Tego nie byłam pewna. Minęły lata, odkąd ostatnio rozmawialiśmy. Ale spojrzenia, jakie wymienialiśmy w Świątyni, gdy prostowałam się po podniesieniu jednego z jego kwiatów, przyprawiały mnie o motylki w brzuchu i szybsze bicie serca. A po znalezieniu kolejnego powoju przez kilka dni byłam w siódmym niebie.

No i był piękny. To też się liczyło. Wyrósł na wysokiego, barczystego młodzieńca, a jego skóra była opalona i gładka. Latem zawsze chodził bez koszuli, jedynie na szyi miał luźno zawiązany kawałek tkaniny, którym podczas pracy ocierał pot z czoła. Moje oczy bezwstydnie wędrowały po jego muskularnych ramionach i płaskim, umięśnionym brzuchu. Dla mnie wyglądał jak bóg, który zstąpił na ziemię wprost z Elizjum. Wiedziałam, że grzesznie jest patrzeć na jego nagość, ale coś niecnego we mnie sprawiało, że nie mogłam się powstrzymać. Miał odrobinę skośne oczy, które nadawały mu egzotyczny wygląd, a jego ciemnobrązowe włosy były gęste i błyszczące. A jego u śm iech . od jego uśmiechu, nawet z oddali, jaśniał cały mój świat. Był idealny. I kochałam go. Byłam w nim zakochana bez pamięci. Tymczasem moim przeznaczeniem było poślubienie Hectora. Albo tak mi powiedziano. Z tym że przeznaczenie o nic mnie nie pytało. Bo jeśliby spytało, odparłabym, iż jestem zupełnie pewna, że moim przeznaczeniem jest Calder Raynes — a w każdym razie błagałabym je, aby tak było. Zamiast tego podrzucałam mu irysy. Najpierw było to trudne. Po pierwsze, nie wolno było mi opuszczać siedziby, zaś po drugie, nieszczególnie dobrze wtapiałam się w otoczenie. Na szczęście robotnicy w Akadii przestrzegali ściśle określonego rozkładu dnia i zawsze wiedziałam, gdzie będą i kiedy. I gdy Calder wraz z rodziną pracowali, ja pod pozorem wyjścia do toalety wymykałam się tylnymi drzwiami i najszybciej, jak umiałam, biegłam do jego małej chatki, by zostawić irysa gdzieś w pościeli albo wśród jego rzeczy. I przy okazji chyba powąchałam jego poduszkę raz czy d w a . no dobrze, robiłam to za każdym razem. Zamykałam oczy i wdychałam czysty, męski zapach, wyobrażałam sobie, jak leży na brzuchu, jego złocista skóra kontrastuje z bielą pościeli, muskularne ramiona obejmują właśnie tę poduszkę, a jego policzek tuli się do niej we śnie. A wtedy stado motyli podrywało się do upajającego tańca w moim brzuchu. Tak czy owak, właśnie w ten sposób udawało mi się potajemnie podrzucać mu słodycze. Z „toalety” wracałam lekko spocona i odrobinę oszołomiona. I jestem pewna, że Matka Miriam, która była nałożnicą Hectora i moją nauczycielką gry na fortepianie, zachodziła w głowę, cóż tam takiego robiłam. Wszystko zmieniło się pewnego późnego popołudnia, gdy Hector zawezwał mnie do swojego gabinetu na piętrze. — Eden, miłości moja — Hector uśmiechnął się, gdy usiadłam na małej kanapie, stojącej po prawej stronie kominka. — Ojcze — odrzekłam ze spuszczoną głową, zerkając na niego tylko spod oka. Niespokojnie zagryzłam wargę.

Hector usiadł obok mnie i choć uporczywie wpatrywałam się we własne dłonie, spoczywające na udach, poczułam na sobie ciężar jego spojrzenia. Podziwiałam Hectora, ale zarazem odrobinę mnie przerażał. Nie tylko dlatego, że któregoś dnia miałam zostać jego żoną, co wprawiało mnie w zakłopotanie i niekoniecznie wpisywało się w moje własne pragnienia, ale także dlatego, że był potężnie zbudowanym mężczyzną o silnej osobowości. Zawsze zdawał się nade mną górować, nie tylko fizycznie, ale w jakimś sensie także duchowo. Wyobrażałam sobie jego wielki cień podążający za mną krok w krok, pilnujący, bym zachowywała się w sposób odpowiedni dla jego małżonki i jego błogosławionej wybranki. Rozumiałam, dlaczego wszyscy ludzie w Akadii traktowali go tak, jakby sam był bogiem. Westchnął i przełożył mi przez ramię wąskie pasmo moich długich włosów. Zerknęłam niespokojnie na jego palce w pobliżu mojego policzka. — Eden, piękniejesz z dnia na dzień. Bogowie w swej nieskończonej mądrości wybrali anioła, by powiódł nas do aniołów — uśmiechnął się i cofnął dłoń, a ja gwałtownie wypuściłam powietrze, które wstrzymywałam od dłuższej chwili. Zdawało się, że Hector nie zwrócił na to uwagi. Wstał, podszedł kilka kroków do kominka i wysunął ręce przed siebie, by je ogrzać, choć w gabinecie wcale nie było zimno. Uporządkował narzędzia kominkowe, patrząc na nie z dezaprobatą, jakby go czymś rozczarowały. Obserwowałam go w milczeniu. — Muszę na pewien czas wyjechać, miłości moja — Hector odwrócił się w moją stronę. — Tym razem w mojej misji będzie brać udział Matka Miriam. Bogowie przemówili i wyjawili mi, gdzie jestem potrzebny. Będę tęsknił za moją małą księżniczką. Ale będziesz w dobrych rękach. Matka Hailey zatroszczy się o ciebie i zadba o to, byś przykładnie ćwiczyła na fortepianie i odrabiała lekcje. Przytaknęłam entuzjastycznie. Matkę Hailey lubiłam o wiele, wiele bardziej niż zgorzkniałą Matkę Miriam, ale obecnie rzadko kiedy widywałam się z Matką Hailey i jej czworgiem synów. Mieszkali w przeciwległym skrzydle siedziby, wraz z innymi członkami rady, i jeśli nie liczyć posiłków, nasze ścieżki rzadko się przecinały. Gdy uświadomiłam sobie, że nie powinnam okazywać radości z nadchodzącej podróży Hectora, ponownie opuściłam głowę i zadbałam o to, by nadać głosowi odpowiednio zatroskane brzmienie. — Jak długo cię nie będzie, Ojcze? — Tego jeszcze nie wiem. Bogowie oznajmią mi, gdy moja misja zostanie ukończona. — Pokiwałam głową. Odkąd z nim zamieszkałam, Hector był już na kilku misjach. Na ogół przywoził ze sobą kogoś nowego; dwa razy byli to członkowie rady, ale częściej wracał z osobą albo całą rodziną, która trafiała do grona robotników. Zadumał się przez chwilę, ale potem jego twarz rozpogodziła się. — Równowaga naszej rodziny jest zachwiana. Czuję to i muszę zadbać, by przywrócić jej harmonię. Potrzebny jest właściwy człowiek, myślę, że członek r a d y . — przez chwilę wpatrywał się w przestrzeń, a potem coś wyrwało go z zadumy i kontynuował myśl, jak gdyby nigdy jej nie przerwał. — A gdy go

znajdę, tak jak któregoś dnia znalazłem ciebie, księżniczko — dziewczynkę, która przyniesie mi pokój i harmonię, przyniesie nam wszystkim pokój i harmonię — przyprowadzę go tutaj. Znów zawiesił głos. — Równowaga całego świata jest zachwiana, Eden. Dysharmonia nie przynosi nic prócz chciwości i g rze ch u . i bólu. Muszę ochronić przed tym Akadię. Skupiłam wzrok na swoich stopach, niepewna, co miał na myśli. — I ja będę za tobą tęsknić, Ojcze. — I rzeczywiście pomyślałam, że przynajmniej odrobinę będę. W końcu był jedynym ojcem, jakiego miałam. Hector milczał przez jakąś minutę. A potem stanął za mną, położył obie dłonie na moich ramionach i odgarnął włosy z tyłu mojej szyi. Zamarłam, gdy poczułam na skórze jego ciepły oddech tuż przed tym, jak złożył na niej pocałunek. Zadrżałam, zmuszając się, by pozostać na swoim miejscu na kanapie. Poczułam, jak Hector prostuje się i ponownie opiera obie dłonie na moich ramionach. Serce łomotało mi w piersi, a wszystko we mnie nakazywało mi uciec. Nie zrobiłam tego jednak. — Nie pozostało już wiele czasu do naszych zaślubin. A gdy wezmę cię za żonę, przepowiednia będzie mogła się dopełnić. Zmroziło mi krew w żyłach. Nagle rok i kilka tygodni zdało mi się bardzo bliską perspektywą. Przepowiednia głosiła, że zostanę jego jedyną żoną, lecz nie wcześniej, niż osiągnę pełnoletniość. Osiemnaście lat zaczęło mi się jawić jak wyrok śmierci, dosłownie i w przenośni. Przed oczami stanęła mi twarz Caldera i przez chwilę zastanawiałam się, czy będę musiała patrzeć także na jego ślub. Pewnie tak. Zrobiło mi się ciężko na sercu z rozpaczy. Będę musiała dźwigać ten ból sama, tak jak cały swój smutek. — Tak, Ojcze — szepnęłam. *** Hector i Matka Miriam wyjechali tydzień później, a wówczas Matka Hailey i jej czterech chłopców przeprowadzili się do naszego skrzydła głównej siedziby. Matka Miriam nigdy nie dochowała się potomstwa, hałas i śmiechy dzieci przyniosły mi więc odrobinę radości. Matka Hailey miała ujmujący, cichy sposób bycia i uwielbiałam po prostu z nią przebywać. Choć nie wolno mi było gotować i sprzątać tak jak nałożnicom Hectora, Matce Hailey nie przeszkadzało, jeśli towarzyszyłam jej przy przygotowywaniu posiłków i praniu. W pierwszym tygodniu po ich przeprowadzce widziałam, jak bawi się z najmłodszym synkiem małą kauczukową piłką. Chłopiec piszczał ze śmiechu i ganiał za zabawką, która co rusz się od kogoś odbijała. Stałam z boku i obserwowałam ich zza grubej podpory, w głębi duszy czując smutek. Na obrzeżach mojej świadomości czaił się cień wspomnień, których wolałam nie zgłębiać. Kiedyś, dawno temu, ja także byłam kochana.

Oczy zaszły mi łzami, uniosłam więc skraj długiej sukienki i cichutko poszłam po schodach do mojego pokoju, gdzie usiadłam na łóżku i zaczęłam się wpatrywać w światła dalekiego miasta, widoczne przez okno. Przybyłam z miejsca pełnego takich świateł — tak naprawdę z innego świata; świata, który zdawał mi się niemal tak odległy jak gwiazdy na nocnym niebie. Nagle drzwi do mojego pokoju otworzyły się zgrzytliwie i stanęła w nich Matka Hailey, uśmiechając się do mnie łagodnie. Odgarnęła za ramię długie, jasnobrązowe włosy. Otarłam łzy z policzków, a Matka Hailey podeszła, usiadła na łóżku obok mnie i ujęła mnie za dłonie. — Przez cały czas jesteś smutna. Dlaczego, Eden? — Jej delikatne, niebieskie oczy spoglądały na mnie z troską. Pociągnęłam nosem, gdy kolejna łza spłynęła mi po policzku. — Patrzyłam, jak bawisz się ze swoimi chłopcami, i . — zerknęłam na jej miłą, ładną twarz — i chyba zastanawiałam się, że skoro masz tylu synów, to może przydałaby ci s i ę . dziewczynka? — Ostatnie słowo przerodziło się w cichy pisk, a moje policzki oblał rumieniec. Wiedziałam, że jestem o wiele za stara, żeby przydać się komuś jako dziecko. Tak naprawdę właściwie sama nie wiedziałam, o co ją proszę. Czułam, że zżera mnie samotność, w której żyłam tak długo. Ale ona uścisnęła moje dłonie, jakby zrozumiała to, o co proszę, choć nawet ja nie byłam w stanie tego pojąć. — Zawsze chciałam mieć dziewczynkę. Kocham swoich chłopaków, ale no cóż, wspaniale byłoby mieć córkę! — wstała i klasnęła w dłonie. — A to znaczy, że mamy dobrą okazję do świętowania. Uśmiechnęłam się do niej szeroko, z radością i ulgą. Matka Hailey wzięła mnie za rękę i zeszłyśmy na dół. Patrzyłam, jak się krząta i gotuje obiad, i po raz pierwszy od czasu, gdy byłam małym dzieckiem, poczułam ciepło rodzinnej miłości. Wchłaniałam ją jak wysuszona na wiór gąbka, raptem wrzucona do zlewu pełnego wody. Czterej chłopcy Hailey i Hectora ganiali po wielkiej kuchni, śmiejąc się i dokazując, a ona nuciła pod nosem podczas pracy i od czasu do czasu posyłała mi przelotny uśmiech. — Matko Hailey, czy jest ci dobrze z Hectorem? — zapytałam, gdy obierała ziemniaki. Spojrzała na mnie uważnie. — Tak, Eden, to uprzejmy mężczyzna, jeśli jest się posłusznym. — A jeśli się nie jest posłusznym? — spytałam, patrząc badawczo na Hailey i czując, że znów zaczynają piec mnie policzki. Nie to, żebym planowała być nieposłuszną, ale pielęgnowałam mnóstwo marzeń oraz nadziei i nie wiedziałam, co się z nimi wszystkimi stanie, gdy już będę pewna, że nigdy się nie spełnią. Czy będę potrafiła po prostu odłożyć je w myślach na półkę, tak jak stare ubrania, które chce się podarować komuś innemu? Czy Hailey też miała jakieś swoje nadzieje i marzenia? Hailey przerwała obieranie i przyjrzała mi się z zaniepokojeniem, które zastąpiło łagodność, jaka jeszcze przed chwilą gościła na jej twarzy. — Eden, zawsze musisz być posłuszna. Zwłaszcza ty, spośród wszystkich naszych ludzi. Los całej naszej rodziny jest w twoich rękach. Przepowiednia jest kluczem do naszego zbawienia, a ty znajdujesz się w samym jej centrum. Jestem pewna, że to rozumiesz.

Przytaknęłam. Tak, rozumiałam. To była jedyna rzecz, którą wpajano mi do głowy od dnia, gdy wraz z Hectorem opuściłam mój dom. To oraz moja muzyka. Ale gdy byłam w swoim pokoju sama, puszczałam wodze fantazji. Pozwalałam myślom wędrować po ścieżkach daleko odbiegających od posłuszeństwa. Dni, jakie potem dla mnie nastąpiły, były wypełnione pierwszym prawdziwym szczęściem, jakiego zaznałam od chwili przyjazdu. Poranki spędzałam na zabawie z Jasonem, Phineusem, Simonem i małym Mylesem, zaś popołudnia upływały mi na czytaniu Świętej Księgi — zbioru nauk i przepowiedni bogów według słów Hectora. Wczesnym wieczorem zaczynałam naukę gry na fortepianie, a w międzyczasie oddawałam się swojemu prawdziwemu zajęciu na pełny etat: fantazjowaniu o Calderze Raynesie. Teraz trochę łatwiej było mi się wymykać, by podrzucać mu irysy, zdwoiłam więc swoje starania. Przez kilka pierwszych tygodni Calder musiał być zasłodzony po uszy. Ale któregoś dnia w drodze powrotnej do domu, tuż obok boiska, gdzie Calder po raz pierwszy nazwał mnie „blaskiem poranka”, ujrzałam, jak nachyla się nad jakąś dziewczyną, żeby pomóc jej przy czymś, co znajdowało się na drewnianym stole, przy którym siedziała. Dziewczyna powiedziała coś i zerknęła na niego, a Calder zaniósł się śmiechem tak, że aż odchylił głowę do tyłu, zupełnie jakby usłyszał najśmieszniejszą rzecz pod słońcem od zarania dziejów. Poczułam, jak zalewa mnie ognista fala zazdrości, zatrzymałam się w pół kroku i bez słowa patrzyłam, a serce ściskało mi się z bólu. Przepełniła mnie tęsknota tak silna, że dosłownie zachwiałam się na nogach. Czułam, jak twarz mi płonie, i trochę kręciło mi się w głowie, ale nie potrafiłam odwrócić wzroku. Dziewczyna też się roześmiała, spojrzała na niego przez ramię i niewinnie wzruszyła ramionami. Calder wyprostował się, a dziewczyna się odwróciła i wtedy zauważyli mnie oboje, stojącą z rozpaloną twarzą i gapiącą się na nich bezczelnie z ustami otwartymi na kształt litery O, jak jakaś wielka, głupia ryba. Odwróciłam się na pięcie i czując, jak ogarnia mnie wstyd, najszybciej jak umiałam, pobiegłam do głównej siedziby. Wpadłam do środka i z hukiem zatrzasnęłam za sobą drzwi, a potem stanęłam za nimi, próbując złapać oddech i uspokoić skołatane, zranione serce. Nigdy nie będę go miała. Nigdy nie będzie mój — nawet jego śmiech. Matka Hailey weszła do pokoju i zobaczyła mnie. — Eden, wszędzie cię szukałam. Opuściłaś siedzibę? Tylko na nią spojrzałam, niezdolna do wypowiedzenia jakichkolwiek stosownych słów w tej sytuacji. — J a . Matka Hailey zacisnęła usta, a potem westchnęła. — Eden, nie wolno ci wychodzić z głównej siedziby. Hector tego zabrania. Mam cię pilnować i w ciągu dnia często sprawdzać, co robisz — przerwała na chwilę. — Oczywiście codziennie od południa do czternastej uczę swoich

chłopców, a z czwórką takich urwisów nie sposób wszystkiego dopilnować, sama rozum iesz. — po czym mrugnęła do mnie porozumiewawczo i wyszła z pokoju. Stałam tam przez dobrą minutę, przetrawiając to, co przed chwilą usłyszałam, a choć serce wciąż ściskało mi się z bólu, westchnęłam z zaskoczeniem i ulgą. To był pierwszy powiew wolności, jakiego zaznałam od ponad pięciu lat.

Rozdział 4. Calder Resztki wody pozostałe na dnie pojemników, które niosłem na ramionach, chlupotały podczas schodzenia stromym zboczem. Zwykle nosiłem mniejsze naczynia w tobołku, ale dziś musiałem zabrać ich więcej. Helen Whitney rodziła i akuszerki w namiocie, gdzie nadzorowano rozwiązanie, potrzebowały mnóstwa świętej wody, aby wszystko poszło jak należy. Szedłem najszybciej, jak się dało, zatopiony we własnych myślach. To był spokój, jakiego łaknąłem — pobyć samemu choć przez krótką chwilę. W tych dniach nieustannie tęskniłem, by być z dala od ciągłego harmidru Akadii i od rodziców, którzy zawsze do późna w nocy rozprawiali o kazaniach Hectora. A przede wszystkim z dala od dwóch malutkich pokojów w naszej rodzinnej chatce, z których wyrosłem już lata temu, dosłownie i w przenośni. Miałem siedemnaście lat. Wkrótce osiągnę wiek lat osiemnastu i czas mojej oczyszczającej ceremonii wody zbliżał się wielkimi krokami. Nie wiedziałem, czy wydarzy się to dokładnie w dniu moich urodzin, czy nie, bo Hector wyjechał na kolejną pielgrzymkę. Jeśli do tego czasu nie wróci, ceremonia będzie musiała poczekać na jego powrót. Bycie oczyszczonym oznaczało, że zmyte zostaną wszystkie grzechy mojego dzieciństwa i oficjalnie stanę się członkiem Świątyni. Będę odpowiedzialny za własne wybory, a jeśli postąpię niewłaściwie, będę musiał ponieść konsekwencje. Idąc, zastanawiałem się, co to dla mnie oznacza. Przede wszystkim oznaczało to koniec czerpania korzyści z wypraw Xandra do leśniczówki. No i koniec z coca-colą, jeśliby ją przyniósł — czego, mając na względzie zbawienie jego duszy, miałem nadzieję nie zrobi. Za kilka miesięcy on także skończy osiemnaście lat. Jęknąłem z żalu. Z brakiem coca-coli chyba najtrudniej będzie się pogodzić. Ktoś mógłby mi zarzucić, że wykorzystuję lukę w przepisach, postępując tak, jakby w ogóle można było grzeszyć, mimo iż wiedziałem, że to grzech, „dziecięcy” czy nie. Ale wizja oczyszczenia sprawiała, że kusiło mnie, by posmakować jak najwięcej dobrych rzeczy teraz, kiedy jeszcze mogę. Owszem, zdawałem sobie sprawę, że nie powinno to działać w ten sposób, ale w końcu byłem tylko człowiekiem. Mama powiedziała mi, że mam szczególny dar do przedstawiania swoich postępków w korzystnym świetle, z czym chyba muszę się zgodzić. Ale życie było pełne najróżniejszych przyjemności. Zachodziłem w głowę, dlaczego każda z nich musi być grzechem. Nic na to nie poradzę, że bogów w Elizjum wyobrażałem sobie jako wiecznie z czegoś niezadowolonych i z marsowymi minami, co jeśli mam być szczery, trochę zakłócało sielankową wizję całości.

Uznałem jednak, że gdzie jak gdzie, ale w Elizjum nie powinienem się czuć rozczarowany. W końcu był to raj. Tata mawiał, że musimy po prostu udowodnić swoją wartość tutaj, w obliczu wszelkich pokus, na jakie wystawiają nas bogowie, bo w zaświatach zostaniemy szczodrze wynagrodzeni za nasze doczesne poświęcenia. Tylko że w Elizjum zapewne nie mają coca-coli i ta myśl napawała mnie prawdziwym przygnębieniem. Musiałem więc przestać myśleć o coca-coli. I naprawdę musiałem przestać myśleć o seksie. Sztywniałem cały na myśl o samym tym słowie, co najlepiej świadczyło o tym, jak bardzo potrzebuję oczyszczającego rytuału. Nie wiedziałem, czy dzięki ceremonii uda mi się skierować myśli na jakieś właściwsze tory, odpowiedniejsze dla członka rady, ale miałem na to szczerą nadzieję. Nad swoim systemem nawadniającym pracowałem już od ponad dwóch lat i byłem pewien, że zadziała on dokładnie tak, jak oczekiwałem, a do budowy używałem tylko materiałów dostępnych na naszej ziemi. Bardzo liczyłem na to, że w ten sposób przekonam Hectora, iż zasłużyłem na miejsce w radzie, i będę mógł odwiedzać wielką społeczność oraz pracować tam, tak jak robili to niektórzy inni członkowie rady. Hector podkreślał, że powinniśmy posługiwać się tylko narzędziami i materiałami pozyskanymi z ziemi, którą obdarzyli nas bogowie, a nie nikczemnymi instrumentami wytworzonymi przez społeczeństwo, którego wszystkie prawa i reguły opierały się na zachłanności, grzechu i egoizmie. Bogom podobało się, że nasi robotnicy używają tylko tego, co zostało przez nich zesłane. Czyniło to nas świętszymi ludźmi. Nie mogłem się jednak nadziwić, dlaczego tak wiele spośród owych instrumentów i narzędzi najwyraźniej było w użyciu w głównej siedzibie. Nieraz widziałem, jak moja matka pierze ubrania w ręku, na dużym, płaskim kamieniu przy rzece, gdy tymczasem Maya opowiadała mi, że w głównej siedzibie jest wielka maszyna, która pierze sama — wystarczy wrzucić stos ubrań do środka, nacisnąć przycisk, a potem wyjmuje się je czyste i pachnące. Sądziłem, że Maya trochę przesadza, ale niezaprzeczalnie Hector i członkowie rady wiedli łatwiejsze życie. Starałem się nie myśleć o tym za wiele, bo wzbierało we mnie grzeszne poczucie gniewu, a w głowie kiełkowało znacznie więcej pytań, niżbym chciał, co jak wiedziałem, także było złe. Dotarłem do źródła i odłożyłem bukłaki na trawę. Od razu spostrzegłem, że gałęzie i krzewy zostały odsunięte na bok, a szczelina między skałami, prowadząca do większego źródła, była odsłonięta. W ciągu minionych lat wracałem tam kilkakrotnie, ale wiedziałem, że Eden nigdy więcej przy źródle nie było. Za każdym razem, gdy wchodziłem do środka, jej zabawki leżały nieporuszone i nic wewnątrz nie świadczyło o jakiejkolwiek bytności człowieka. Przeszedłem pośród skał i pokonałem kawałek otwartej przestrzeni, aż moim oczom ukazało się źródło. Wtedy ją zobaczyłem. Stała do mnie plecami, zwrócona w stronę dużego głazu odgradzającego źródło od tyłu. Dłonie miała zaciśnięte w pięści, a cudna kaskada jasnych włosów spływała daleko, daleko w dół jej pleców, niemal zupełnie ją zasłaniając. Ale jej nogi były odkryte, podobnie jak ramiona, i aż zamrugałem, uświadomiwszy sobie jej nagość. Była do

mnie zwrócona plecami, pozwoliłem więc oczom z wolna powędrować w dół jej ciała, od kruchych ramion do wąskiej talii, łagodnie zaokrąglonych bioder, smukłych n ó g . a potem z powrotem w górę. Moje ciało ogarnęła gorączka, zesztywniałem, a krew zadudniła mi w uszach. Ciężko przełknąłem i chłonąłem ją wzrokiem niezdolny do zrobienia ruchu, jak przykuty do miejsca, w którym stałem. Tymczasem ona, Eden, oparła ręce na biodrach i wydała z siebie zduszone, poirytowane fuknięcie. Wyciągnąłem szyję, by zobaczyć, co ją tak zdenerwowało, i ujrzałem małego węża, który wygrzewał się na kamieniu w promieniach słońca, jakby był niepodzielnym panem tego miejsca. Najwyraźniej Eden chciała się go pozbyć i jej rozzłoszczone pofukiwania miały skłonić gada do wyprowadzki. Niemal się roześmiałem, ale w ostatniej chwili ugryzłem się w język, by żadnym dźwiękiem nie zdradzić swojej obecności. Eden znów zacisnęła dłonie i z opuszczonymi rękami stała przez dobrą minutę, jakby zastanawiała się, co zrobić. Czekałem jak zaczarowany; nie ma innego słowa, by to opisać. Zadrżałem lekko, gdy nagle wskoczyła do wody i pokonała płytki zbiornik, w którym woda sięgała jej do ramion. Była to jedyna droga na jego przeciwległy brzeg, bo z obydwu stron źródło było otoczone wielkimi skałami. Jedynym kamieniem, na którym dało się wygodnie usiąść, był ten aktualnie zajęty przez węża. Eden wynurzyła się z wody i wmaszerowała na wąską piaskową łachę tuż obok kamienia. Patrzyłem urzeczony, jak wspina się na niego, chwyta węża i ciska nim gdzieś w zarośla. Po czym otrzepała ręce i po eksmisji węża z szybkością, o jaką bym jej absolutnie nie posądzał, jakby nigdy nic rozgościła się na kamieniu. Wtedy nie wytrzymałem. Zacząłem się głośno śmiać. W życiu nie widziałem takiego przedstawienia. Gdy wreszcie otworzyłem oczy i jako tako zapanowałem nad swoim śmiechem, spojrzałem na Eden, która siedziała na kamieniu w samej tylko mokrej bieliźnie i patrzyła na mnie szeroko otwartymi oczami, a jej usta układały się w tę samą zaskoczoną literę „O” jak wówczas, gdy widziała mnie rozmawiającego z Hannah Jacobson. Spoważniałem, panując już nad pożądaniem, jakie w pierwszym odruchu zawładnęło mną na jej widok. Gdy na nią patrzyłem, ogarnęło mnie dziwne uczucie, coś niemal jak deja vu, jakby ta chwila była wspomnieniem — ale żyjącym nie w mojej pamięci, ale we krwi, w każdym włóknie mojego ciała. Była jak reminiscencja czegoś albo wizja. A być może mgliste, zapomniane na długo marzenie, które właśnie się ziszczało. — Cześć, Blasku Poranka — wykrztusiłem wreszcie. Eden wpatrywała się we mnie jeszcze przez kilka uderzeń serca, nim wyprostowała się i odrzekła — Cześć, Irysie. Kaszlnąłem, bo Eden najwyraźniej przypomniało się, że jest półnaga, i zasłoniła się ramionami. — C z y . czy m ó g łb y ś. — wskazała palcem ubrania porzucone na trawie obok strumienia — . m i je podać? Podszedłem i zebrałem wszystko, a potem przeprawiłem się przez jeziorko, w którym woda sięgała mi zaledwie do piersi, podałem jej rzeczy i wdrapałem się na skałę tuż obok. Pospiesznie

ubrała się, gdy odwróciłem wzrok. Gdy znów na nią spojrzałem, drżącymi dłońmi zapinała ostatni guzik koszuli. — Wszystko w porządku? — spytałem. Posłała mi przelotne spojrzenie, a jej policzki przybrały cudnie różowy odcień. — J a . ja nie cierpię węży — wyznała. Teraz drżały jej także usta. — Naprawdę przeokropnie ich nienawidzę. Patrzyłem na nią przez kilka chwil. — Nie odniosłem aż takiego wrażenia. I nie sądzę też, by ten wąż je odniósł — powiedziałem wesoło. Eden odetchnęła głęboko i nieśmiało uśmiechnęła się do mnie w odpowiedzi. Miałem rację, choć tylko w połowie. Jej oczy rzeczywiście miały odcień głębokiego błękitu, jak kwiaty blasku poranka. Ale dopiero z bliska dostrzegłem złote iskierki na obrzeżach tęczówek. Były jak modry powój skąpany w migotliwym świetle brzasku. Utkwiła wzrok w swoich kolanach i zaczęła cicho mówić: — Po prostu od jakiegoś czasu tu nie byłam, a bardzo tęskniłam za tym miejscem. To wszystko, czego pragnęłam. Przeprawić się przez jeziorko i usiąść na tym kamieniu, jedynym tutaj, na który pada słońce. A gdy zobaczyłam tego węża, to j a . ja nigdy nie dostaję tego, czego chcę — znów przelotnie spojrzała mi w oczy. — I wiem, że to egoistyczne. Że nie powinnam myśleć tylko o sobie. I po p ro s tu . I tak się rozzłościłam . — głos uwiązł jej w gardle. — Rozumiem — powiedziałem, biorąc ją za rękę. Jakiś impuls przemknął mi pod skórą, gdy nasze dłonie się zetknęły, i szybko cofnąłem palce. Nasze oczy znów się spotkały, a Eden wypaliła: — Przechowuję wszystkie powoje, co do jednego. Wszystkie czterdzieści sześć. Uśmiechnąłem się szeroko. — A ja zjadłem wszystkie irysy. Co do jednego. W szystkie. hm, chyba straciłem rachubę, ale na pewno wszystkie — uśmiechnąłem się jeszcze szerzej, ona także. Odwróciła się bardziej w moją stronę. — Jak podrzucałeś je do mojego pokoju? — spytała z zaciekawieniem w oczach. Położyłem się na dużym kamieniu na plecach i splotłem palce pod głową. Byłem przemoczony, ale słońce prażyło tak, że wszystko powinno szybko na mnie wyschnąć. Spojrzałem na Eden spod zmrużonych powiek, a potem zupełnie zamknąłem jedno oko, na które padało słońce. Odwróciła się do mnie i spoglądała na mnie z góry w oczekiwaniu na odpowiedź. — Moja siostra dostarcza różne rzeczy. Dawałem jej kwiat, gdy miała coś do zaniesienia na górę do głównej siedziby. Eden energicznie pokiwała głową. — Wiem. To ta drobna dziewczynka, k tó r a . — urwała nagle, a ja czekałem w napięciu, czy napomknie coś o stanie umysłu Mai. — . t a k pięknie szyje. Odprężyłem się i uśmiechnąłem, kiwając głową. — Tak, to ona.

Eden też się uśmiechnęła i przekrzywiła głowę. — No cóż, w takim razie od teraz będę musiała przemycać po dwa irysy. Nie wiedziałam, że masz pracownika — zachichotałem na widok jej rozpromienionej miny. Bogowie, ależ ona była śliczna. Byłem oczarowany jej jasnymi, słomkowymi włosami i tymi wielkimi, lazurowymi oczami, które zdawały się kryć w sobie cały ś w ia t. świat, który nagle zapragnąłem poznać i odkrywać. — Ile masz lat, Eden? — spytałem. — Hector nigdy nie w spom inał. — Szesnaście. Zaskoczyło mnie to. Wyglądała na mniej i wydawało mi się, że jest młodsza. Dla mnie jej wiek zawsze miał bezpośredni związek z przepowiednią wielkich powodzi. Pokiwałem głową, licząc w pamięci, i nagle osaczyły mnie niespokojne myśli. Odsunąłem je na bok. — Mogę go zobaczyć? — spytałem wreszcie. — Kogo? — odparła pytaniem, wyraźnie zaskoczona. — Znak. — Ach, z n a k . — wahała się przez moment, ale potem odwróciła się, odgarnęła włosy z lewego ramienia i ściągnęła z niego koszulę, by je odsłonić. Podsunąłem się bliżej i zmrużyłem oczy, wpatrując się w coś, co wyglądało jak niewielkie znamię poporodowe umiejscowione w pobliżu łopatki; znamię, które miało wyobrażać zaćmienie słońca. — Wtedy zaś księżyc zasłoni słońce, wody podniosą się i zaleją ziemię — szepnąłem, cytując Świętą Księgę Hectora. Eden zadrżała lekko, gdy powiodłem palcem wzdłuż konturów znaku na jej plecach. Możliwe, że rzeczywiście przypominało zaćmienie słońca, ale nie bardziej niż jakiekolwiek inne poporodowe znamię. Eden podciągnęła koszulę i na powrót odwróciła się w moją stronę. Nagle jakby się zawstydziła. Zaciekawiło mnie, o czym pomyślała. Przyglądałem się jej, czekając, czy uchyli rąbka tajemnicy. Uśmiechnęła się z wahaniem. — O ile pamiętam, w kościele, do którego chodziłam, zanim przyjechałam tutaj, opowiadano historię o pierwszym mężczyźnie i pierwszej kobiecie, którzy żyli w miejscu wyglądającym chyba podobnie do tego — zatoczyła dłonią szeroki gest, wskazując górujące nad nami skały i bijące obok źródło, które skrzyło się w promieniach słońca. Nagle rozpromieniła się. — I był tam nawet wąż! — roześmiała się i ja też nie mogłem powstrzymać się od śmiechu. — Zapamiętałam to, bo moje imię miało z tym jakiś zw iązek . — uciekła wzrokiem w bok, jakby próbując sobie coś przypomnieć. Pochyliłem głowę na bok, mrużąc oczy. — Opowiedz jeszcze.

Jej uśmiech zgasł. — No cóż, chciałabym pamiętać coś więcej z tej historii. Ale zdaje się, że nie skończyła się dla nich najlepiej — uniosła wzrok w zamyśleniu. — A może chodziło o resztę ludzi, którym chyba nie wyszło to na dobre? — Nie, chodziło mi o to, żebyś opowiedziała więcej o miejscu, gdzie mieszkałaś, zanim przyjechałaś tutaj. Opowiedz o swoim domu, o samochodzie i o mieście. Na twarzy Eden zagościł smutek. — Niewiele pamiętam, głównie uczucia. Obrazy rozmywają się w moich wspomnieniach. A gdy próbuję sobie przypomnieć coś więcej, zaczyna mnie boleć głowa — potarła dłonią czoło, jakby właśnie zaczął dokuczać jej ból głowy, i utkwiła wzrok gdzieś w przestrzeni za mną. Przyglądałem się jej przez krótki czas, z jednej strony chcąc zadać jej więcej pytań, a z drugiej przepłoszyć ten nieobecny, rozżalony wzrok. Nieoczekiwanie Eden spojrzała na mnie pytająco. — Opowiesz mi o tym, co w wolnym czasie budujesz w pobliżu rzeki? Uniosłem brew. — Śledzisz mnie, Blasku Poranka? — uśmiechnąłem się, ale Eden przez chwilę wpatrywała się we mnie szeroko otwartymi oczami, a potem spuściła wzrok, jakby została na czymś przyłapana. Roześmiałem się. — Eden, przecież żartuję. Czy mogę po prostu nazywać cię Eden? Uniosła głowę i roześmiała się cicho, ale szybko spoważniała. — Tak, oczywiście. — Znów spuściła wzrok, ale po chwili spojrzała mi w oczy. — I faktycznie czasami cię obserwuję — szepnęła i uciekła spojrzeniem. — Przepraszam. To bardzo niegrzeczne. ale ja bardzo c z ę s to . cię obserwuję. Moje serce wywinęło w piersiach dziwnego koziołka i przez dobrą minutę mogłem tylko wpatrywać się w nią bez słowa. Ta piękna, skromna dziewczyna — błogosławiona wybranka — obserwowała mnie? Nie wiedziałem, co powiedzieć, postanowiłem więc po prostu przedstawić jej swój zamysł. Odkaszlnąłem. — Uhm, buduję system nawadniania. Całe to targanie wody w dzbanach i bukłakach wydaje mi s i ę . bardzo czasochłonne, skoro są łatwiejsze sposoby — usiadłem. — Tak naprawdę przeczytałem o tym w jakiejś książce beletrystycznej, której tytułu teraz nie pamiętam. To znaczy, wiesz, to było, zanim jeszcze Hector zakazał czytania takiej literatury. Tam nie było żadnych wskazówek czy instrukcji, musiałem więc wszystkiego się domyślić. Ale chyba na to wpadłem. I jeśli to zadziała, to moglibyśmy podlewać wszystkie uprawy w o połowę krótszym czasie. Mam nadzieję, że to zapewni mi członkostwo w radzie. Eden wyglądała na zaskoczoną. — Chciałbyś należeć do rady? — Tak. Chcę móc wychodzić na zewnątrz, do wielkiej społeczności, i podjąć tam pracę. Eden pokiwała głową. — Jaką pracę? — Nie wiem. Z tego, co słyszałem, członkowie rady zajmują się bardzo różnymi rzeczami. Jestem pewien, że Hector albo któryś z nich znalazłby dla mnie jakieś miejsce, jeśli, no wiesz, odpowiednio bym się wykazał. — To znaczy, że mieszkałbyś wtedy w głównej siedzibie?

Skinąłem głową. — Taki mam plan. Szeroko otwartymi oczami Eden spojrzała na mnie i na moje usta, jakby rozważała, czy mnie pocałować. Odwróciłem wzrok. Nawet ja uznałem to za niedorzeczne. Eden drgnęła lekko, gdy się podniosłem. — Lepiej już pójdę. Czekają na świętą wodę, którą miałem przynieść. — Och, oczywiście — odparła, także się podnosząc. — Jestem tutaj codziennie, od południa do drugiej. — Wzruszyła ramionami z zakłopotaniem. — Wiesz, jeśli kiedyś chciałbyś zjeść lunch tutaj zamiast ze swoimi przyjaciółm i. to znaczy, nie chciałam przez to powiedzieć, a l e . jeślibyś, t o . — pokręciła głową, śmiejąc się. — Nie, czemu miałbyś chcieć? I znów to dziwne uczucie w piersiach. — Będę zaszczycony, mogąc zjeść lunch z księżniczką Hectora. Przez twarz Eden przemknął cień, ale szybko odzyskała rezon i uśmiechnęła się. — To świetnie — powiedziała cicho. Wpatrywałem się w nią przez chwilę. — Jeśli już o Hectorze mowa, to jak wiesz, zapewne nie byłby tym zachwycony — rzekłem. — Wiem — odparła z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Umilkłem ze świadomością, że powinienem powiedzieć jej, iż więcej tu nie wrócę, ale jakoś nie potrafiłem się na to zdobyć. Tyle czekałem, by móc być obok niej, i teraz było mi tak dobrze, a i ją zdaje się cieszyła perspektywa spędzenia ze mną więcej czasu. — To do zobaczenia — uśmiechnąłem się, a potem odwróciłem się i poszedłem do źródła nabrać wody, na którą oczekiwano w namiocie, gdzie odbywał się poród. Spóźniłem się. Gdy wróciłem, Helen Whitney trzymała w ramionach zdrowego chłopczyka.

Rozdział 5. Eden Nazajutrz usiadłam u źródła, a moje serce trzepotało jak ptak, w nadziei, że Calder dołączy do mnie także dziś. Ale on nie przyszedł, a gdy wyruszyłam w drogę powrotną do głównej siedziby, czułam się przybita, samotna i rozczarowana. Zdawałoby się, że kocham go od tak dawna. Ale rozmowa z nim, poznanie go choć tę odrobinę sprawiły, że tamta miłość wydała mi się głupia i infantylna — wydumana. Jego widok wciąż przyprawiał mnie o szybsze bicie serca i byłam zauroczona jego urodą, ale teraz moje myśli przepełniało pragnienie dowiedzenia się, jaki jest naprawdę. Chciałam z nim rozmawiać całymi dniami, słuchać tego głębokiego, gardłowego śmiechu, który zdawał się pieścić moją skórę i wywoływał gęsią skórkę. Jego głos był jak ciepły, wiosenny deszcz zraszający żwirową drogę. Nie pokazał się też dzień później, więc gdy trzeciego dnia usiadłam na swoim kamieniu, dzięki bogom bez węża, nie spodziewałam się, że przyjdzie. I gdy nagle pojawił się w skalnym przejściu prowadzącym do źródła, aż krzyknęłam ze zdumienia. Calder uśmiechnął się, a za nim pojawił się inny, czarnowłosy chłopiec i popchnął do środka Caldera, który potknął się i roześmiał. Chłopiec za plecami Caldera pochylił się, oparł dłonie o kolana i stał tak przez jakąś minutę, najwyraźniej próbując złapać oddech. — Mięczak — orzekł Calder i sprzedał mu sójkę w bok, a potem wszedł do wody i z łatwością podciągnął się na duży kamień. Odsunęłam się, żeby zrobić im miejsce. — Co dziś na lunch? — zapytał, unosząc brwi. — Lunch? — zasłoniłam usta dłonią, a potem ją odsunęłam. — O rany! Rzeczywiście, zapraszałam cię na lunch, ale nic nie przyniosłam — jęknęłam, a na policzki wpełzł mi rumieniec. — Przepraszam, to niegrzeczne z mojej stro n y . Calder roześmiał się. — Droczę się z tobą, Blasku Poranka. Już jedliśmy. — Skinął głową w stronę czarnowłosego chłopca, który teraz przeprawiał się do nas przez wodę. Nie był tak wysoki jak Calder, ale mimo wszystko woda nie sięgała mu do ramion tak jak mnie. Chłopiec dotarł do skały i z pewnym trudem się na nią wgramolił. Calder i ja odsunęliśmy się, robiąc mu miejsce, on zaś ciężko opadł na plecy, łapczywie chwytając powietrze i rozmasowując sobie bok, jakby miał kolkę. Calder zachichotał. — Eden, ten oto żałosny osobnik bez kondycji nazywa się Xander Garen.

— Bez kondycji? Kto tu jest bez kondycji!? Dzień w dzień tłukę kilometry na własnych nogach. Tylko nie truchtam po górskich zboczach z ciężkimi pojemnikami z wodą na ramionach. To niedorzeczność. — Xander odwrócił się w moją stronę. — Bardzo miło mi cię poznać osobiście, Eden. Kilka lat temu graliśmy razem w kopanie puszki. Jestem pewien, że mnie pamiętasz. Na boisku byłem gwiazdą. Nie to, żebym sam pamiętał ten konkretny mecz, ale ponieważ zawsze jestem gwiazdą, to można bezpiecznie założyć, że tamtego dnia nie było inaczej. Roześmiałam się. — Świetnie pamiętam tamten mecz, Xandrze, ponieważ był to jedyny mecz, w jakim brałam udział; i tak, grałeś świetnie, tak samo jak Calder. — Spojrzałam z ukosa na Caldera i spąsowiałam, bo był tak przystojny, że pragnęłam chłonąć go wzrokiem, on zaś patrzył na mnie tak, jakby czytał mi w myślach. Xander zmrużył oczy, zerkając to na mnie, to zaś na Caldera, a potem odwrócił wzrok. — J a s n e . Ach, dzięki za udostępnienie nam swojej oazy. Nie miałem pojęcia, że jest tu coś takiego. Gdy Calder opowiedział mi o źródle, wyobraziłem je sobie jako małe oczko wodne, otoczone kilkoma kamieniami. Ukrywałeś to przede mną, Calder? — Xander puścił do mnie oko, a ja uśmiechnęłam się i spojrzałam na Caldera, który wpatrywał się we mnie z dziwnym wyrazem twarzy. Nagle jakby przebudził się z jakiegoś transu, także rozjaśnił się w uśmiechu i przyjaźnie szturchnął Xandra. — Gdzie tam, niczego nie ukrywałem. Po prostu wydawało mi się, że cię to nie interesuje. Xander prychnął. — Jasne, jakbyś nie wiedział, że patrolowanie obrzeży Akadii tysiąc razy dziennie jest szalenie ekscytujące. — To ważna praca, jak każda inna tutaj — rzekł Calder, ale bez cienia emocji w głosie. W milczeniu siedzieliśmy dłuższą chwilę, aż Calder odchrząknął i podjął temat. — Tak czy owak, czuję się pewniej, wiedząc, że potężny, silny, męski osobnik, taki jak ty, stoi na straży mojego bezpieczeństwa — Calder wyszczerzył zęby do Xandra, a Xander zachichotał. — A kto by się nie czuł, pięknisiu? Roześmiałam się, rozkoszując się ich sprzeczką. Od tak dawna się nie śmiałam i nie doświadczałam beztroski przyjaźni. Zastanawiałam się, czy zasmakowałam już tego uczucia kiedykolw iek. wcześniej. — Eden, to co ty właściwie robisz całymi dniami? Zarumieniłam się i spuściłam wzrok. — Tak naprawdę niewiele wolno mi robić. Ćwiczę granie i studiuję Świętą Księgę. — Wzruszyłam ramionami. — I to w zasadzie tyle. — Cichym śmiechem zamaskowałam niezręczność. — Na tle tego patrolowanie obrzeży Akadii tysiąc razy dziennie jednak brzmi lepiej, prawda? Pewnie myślicie sobie, że jestem najbardziej żałosnym stworzeniem na ziemi. Przez chwilę panowało milczenie, a gdy uniosłam wzrok, Xander i Calder mieli równie zaskoczony wyraz twarzy. — To niemożliwe — orzekł wreszcie Calder. — Ten tytuł od dawna należy się Xandrowi.

— Bardzo śmieszne — wypalił Xander i sprzedał Calderowi sójkę w bok, czym znów doprowadził mnie do śmiechu. — Nigdy byśmy tak o tobie nie pomyśleli, Eden. Jesteś wybranką. Poczułam, że lekko się czerwienię na sugestię, że jestem inna od nich, i odkaszlnęłam, nie wiedząc, co powiedzieć. — Naprawdę nie chodzisz do szkoły? — spytał Xander po chwili krępującego milczenia. Pokręciłam głową. — Nie. Hector powiedział, że jako od wybranki nie oczekuje się ode mnie niczego poza doskonałą znajomością jego Świętej Księgi. — H m . Zapewne coś w tym jest — rzekł Xander wolno, robiąc między słowami pauzy tak długie, że z łatwością można by było jeszcze niejedno w nich pomieścić. Calder wbił wzrok w ziemię i zaczął wodzić palcem po kamieniu, jakby nieświadomie coś rysował. — Jest coś, o co od zawsze chciałam cię zapytać — zwróciłam się do niego. — Tego dnia, w którym obydwaj razem z Xandrem rozmawialiście pod moim oknem o irysach, co takiego rysowałeś na piasku? Bo nie dokończyłeś. Przyglądałam się temu całymi dniami, próbując odgadnąć, czy rysunek miał przedstawiać dziewczynę, czy konia, c z y . Przez kilka dni sądziłam, że to może rzeka, a potem zdecydowałam, że to na p e w n o . Moje wynurzenia przerwał nagły wybuch śmiechu Caldera. — No co?! — spytałam z pretensją w głosie, zerkając na Xandra, który też się uśmiechał. — Nic. Ty — rzekł Calder, uśmiechając się w sposób, od którego zrobiło mi się cieplej na sercu. — Poświęciłaś sporo czasu na rozmyślanie nad tymi bazgrołami. Roześmiałam się bezgłośnie. — Mówiłam wam, że nudzę się całymi dniami. — Nie, nie, Eden. Tylko się przekomarzam. Wiesz, jak by to pow iedzieć. przykro mi, ale nie pamiętam, co wtedy rysowałem. — Calder bez przerwy coś szkicuje — wtrącił Xander. — Jest przekleństwem dla naszych nauczycieli. Za każdym razem, gdy ma w zasięgu ręki jakikolwiek przyrząd do pisania, sprawia wrażenie, jakby bogowie kazali mu rysować. Przekrzywiłam głowę. — A nie wolno mu tego robić? — spytałam. Obydwaj pokręcili głowami. — Robotnikom nie wolno uprawiać sztuki. To zarezerwowane dla członków rady oraz ich rodzin. — Dlaczego? — wypaliłam, myśląc o wszystkich przyborach piśmienniczych, farbach, węglu do rysowania i papierze, których pełno było w głównej siedzibie. Hector ogromnie cenił sztukę. Nieustannie przypominał, byśmy ćwiczyli, ćwiczyli i jeszcze raz ćwiczyli, bo sztuka podoba się bogom. Nie znałam wielu reguł rządzących życiem robotników, bo nasza egzystencja zawsze toczyła się zupełnie innymi torami. Widziałam wprawdzie, że w przeciwieństwie do nas, zamieszkujących główną siedzibę, oni nie mają dostępu do elektryczności, ale wydawało mi się, że jeśli nie liczyć różnic w warunkach bytowych i tego, że to oni wykonywali lwią część prac w

naszej społeczności, żyliśmy w sumie podobnie. Oczywiście z wyjątkiem Świętej Księgi moja edukacja sprowadzała się wyłącznie do sztuki, ale to dotyczyło tylko mnie. Dzieci członków rady uczyły się tych samych rzeczy co dzieci robotników. Nagle wszystko wydało mi się bardzo zagmatwane. Calder wzruszył ramionami. — Wszyscy mamy swoje zadania. Mój tata mówi, że każda praca jest równie ważna. — Na krótką chwilę zawiesił głos. — A wszystkie przyczyniają się do harmonii w społeczności — dokończył. Pokiwałam głową, a Xander najpierw w zamyśleniu wbił wzrok gdzieś przed siebie, a potem spojrzał na Caldera znacznie poważniej. — Powinniśmy już wracać — stwierdził. Calder przytaknął, ale patrzył na mnie z ociąganiem. Miał nieprawdopodobnie gęste rzęsy i oczy w kolorze głębokiego brązu. Przekrzywił głowę i zacisnął wargi, jakby się nad czymś zastanawiał. — Mam pewien pomysł. — O nie — zaprotestował Xander. — To nie wróży nic dobrego. Calder spojrzał na Xandra z ukosa. — Jeszcze nie słyszałeś mojego pomysłu. — To niczego nie zmienia. Calder przewrócił oczami i znów skupił na mnie wzrok. — A co powiesz na to, żebym uczył cię przedmiotów, których nie możesz się uczyć, w zamian za trochę papieru i farb? — Aha, jasne; no jasne! — wykrzyknął Xander, wyciągając dłonie przed siebie, jakby chciał odgonić od siebie bardzo, bardzo zły pomysł Caldera. — Jest gorzej, niż sądziłem. To jest proszenie się o kłopoty, Calder! — I kto to mówi? — wtrącił Calder, nie spuszczając ze mnie wzroku. — Zgoda — wyrwało mi się. Chciałam się uczyć. Byłam spragniona wiedzy. Ale tak naprawdę chciałam po prostu spędzać czas z Calderem i byłam gotowa zrobić wszystko, co w mojej mocy, by to ziścić. Swoją nagłą zgodą zaskoczyłam jednak samą siebie. Rzadko miałam styczność z ludźmi, jeśli nie liczyć Hailey i jej synów, a od czasu do czasu Hectora, skąd więc taka bezpośredniość w kontaktach z Calderem? Może to dlatego, że spędzałam z nim tak wiele czasu w swojej wyobraźni. Calder uśmiechnął się do mnie. — Świetnie — powiedział miękko, nie przestając patrzeć mi w oczy. Xander wstał. — Dobra, jak sobie chcecie, życzę wam obojgu miłego pobytu w piwnicy. Calder wreszcie zwrócił się w jego stronę. — Nawet mając w perspektywie piwnicę, warto będzie wreszcie móc rysować na dużym, czystym arkuszu papieru. — Mówił o papierze, jakby był to jakiś pyszny posiłek, którego konsumpcji nie mógł się doczekać. Zagryzłam wargi, tracąc pewność siebie. Piwnica była bardzo dużą podziemną jamą, ulokowaną pod główną siedzibą. Co najmniej raz do roku Hector sprowadzał tam całą naszą dwusetkę, aby przygotować wspólnotę do nadejścia wielkiej powodzi. Dreszcz przechodził mnie na samą myśl

o staniu w piwnicy pośród stłoczonych ciał, gdzie z przerażenia i klaustrofobii zbierało mi się na mdłości. Na dole było też niewielkie pomieszczenie zamykane na ciężkie, stalowe drzwi, z którego robiono użytek w rzadkich przypadkach, gdy ktoś sprzeniewierzył się Hectorowi albo bogom. Więziono go tam, aż wyraził skruchę, a potem zabierano na górę i kazano klęczeć obok kazalnicy, przy której Hector wygłaszał swoje mowy. Od początku uroczystości w Świątyni aż do samego końca nieszczęśnik klęczał na kawałku metalu z wytłoczonymi wypustkami. Metal nie ranił skóry, ale sam wyraz twarzy tych, którzy zostali w ten sposób ukarani, pozwalał się domyślać, jak czuli się po dwóch godzinach tortur. Nigdy dokładnie nie wiedziałam, na czym polegały wykroczenia, ale patrzyłam na tych ludzi — od czasu, gdy zamieszkałam w Akadii było ich trzech — i siedząc za Hectorem, wspierałam ich w myślach. Przyrzekam, że mnie samą bolały potem kolana, gdy wychodziłam środkową alejką z Świątyni, pozostawiając ich za sobą. Wróciłam do rzeczywistości. Calder wciąż patrzył na mnie wyczekująco. — Tak, ty lk o . może Xander rzeczywiście ma rację? Piwnica wydaje mi s i ę . — Na widok zawiedzionej miny Caldera głos załamał mi się w pół słowa. — Nie, w porządku — pospiesznie zmieniłam zdanie i poparłam to skinieniem głowy, nie chcąc go rozczarować. — Zgoda. Kiedy? — Wzięłam głęboki wdech. — To znaczy, na kiedy się umawiamy? Calder wyszczerzył równiutkie zęby w szerokim uśmiechu. Ten uśmiech przeobrażał jego twarz tak, że choć to nieprawdopodobne, stawała się jeszcze piękniejsza. Motylki w moim brzuchu zatrzepotały skrzydłami. Widywałam już, jak posyła ten uśmiech innym, ale bycie jego adresatką zupełnie zmieniało postać rzeczy. — Jutro? — spytał. Pokiwałam głową z radosnym i chyba trochę oszołomionym wyrazem twarzy. — Dobrze, zatem jutro. — Pragnęłam zobaczyć go nazajutrz i w każde kolejne nazajutrz, jakie przyjdzie potem. — Świetnie. — Calder dłuższą chwilę wpatrywał się we mnie badawczo i zastanawiałam się, o czym tak myśli. — To do zobaczenia! — Na razie, Eden — powiedział Xander i zeskoczył z kamienia do wody. Calder podążył w ślad za nim. Przeprawili się przez jeziorko i wyszli na brzeg. Moje oczy powędrowały w dół muskularnych pleców Caldera i niżej, to niżej zaś świetnie rysowało się w mokrych, przylegających do ciała, lnianych spodniach. Przyłapałam się na gorącym uczynku i odwróciłam wzrok, ale zanim dopuściłam do głosu wstyd, znów zaczęłam buszować po nim wzrokiem. Tuż przed tym, zanim zgięci wpół przeszli przez skalną szczelinę, Calder odwrócił się i uśmiechnął do mnie raz jeszcze. Cieszyłam się, że z tej odległości na pewno nie widzi mojego rumieńca. *** Następnego dnia, gdy przyszłam do źródła, Calder już leżał na plecach w trawie, z dłońmi splecionymi pod głową. Widząc, że na mnie czeka, nie posiadałam się z radości. — Cześć — powiedziałam, podchodząc, a on usiadł na mój widok. Zdjęłam z ramienia dużą, lnianą torbę i położyłam ją przed nim na trawie. Od razu wyciągnął ze środka duży blok

rysunkowy i popatrzył na niego z niewysłowioną radością. Tymczasem moje serce zabiło szybciej na widok zadowolenia bijącego z jego cudnej twarzy. Zaczął przekopywać się przez zawartość torby, a każdy wyjęty przedmiot układał elegancko na trawie przed sobą. Było tam kilka pojemników z farbami, cztery pędzle i zestaw ołówków węglowych. — To wszystko, co mogłam zabrać bez ryzyka, że ktoś mnie nakryje — wyjaśniłam, gdy przyglądał się przyborom. Calder uniósł wzrok. — To aż nadto. Dziękuję ci, Eden. — Popatrzył na mnie, jakby chciał dodać coś więcej, ale zabrakło mu słów. Potarł dłońmi o uda i powiedział: — To od jakiego przedmiotu zaczynamy lekcje? — A może najpierw byś coś narysował? Otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale zamknął je, a potem ponownie otworzył. — Jesteś pewna? — Tak! — Roześmiałam się. Calder zachichotał. — Jasne. Czekaj, a może zrobimy inaczej? Połączymy przyjemne z pożytecznym? Będę rysował i jednocześnie prowadził lekcję. Potrafię robić kilka rzeczy naraz. Pytaj o wszystko, co tylko przyjdzie ci na myśl. Przekrzywiłam głowę. — Dobrze, jeśli tylko nie będę ci w ten sposób przeszkadzać. — Co ty. — Zaprzeczył, kręcąc głową. — Pamiętaj, że przywykłem do rysowania pod biurkiem podczas zajęć. Roześmiałam się. — A zatem w porządku. Podciągnął się tak, by móc oprzeć się plecami o skałę i w większości skryć się w cieniu, a potem sięgnął po ołówki i papier, zgiął nogi w kolanach i oparł o nie blok. — Najpierw powiedz mi, co wiesz. Wiem, że cię kocham i że jesteś najpiękniejszym chłopcem, jakiego kiedykolwiek widziałam. Wbiłam wzrok w ziemię zawstydzona swoją niewiedzą. Odkaszlnęłam z wahaniem. — Umiem czytać. I właściwie to wszystko. Gdy uniosłam wzrok, wpatrywał się we mnie z ołówkiem w znieruchomiałej dłoni. — Nie znasz matematyki? Nauk ścisłych? Zaprzeczyłam gestem, a potem przesunęłam się do tyłu, by też móc oprzeć się o skałę. Calder wrócił do rysowania. — Dobrze, zacznijmy więc od podstaw. I tak siedzieliśmy, a on rysował i opowiadał o podstawach matematyki; dodawaniu oraz odejmowaniu. Byłam pojętną uczennicą. Jak przez mgłę pamiętałam, że kiedyś już zaczynałam się o tym uczyć. Ale zacierało mi się to we wspomnieniach, jak wszystko, co miało miejsce, zanim tutaj trafiłam. Gdy zamykałam oczy, przypominał mi się zapach — jakichś środków czystości i kredy — i pamiętałam, że w miejscu kojarzącym się z tym zapachem, pewnie w jakiejś szkole, byłam szczęśliwa. Ale dalej moja pamięć nie sięgała.

Po jakiejś godzinie Calder odłożył blok. — Nadrobisz zaległości w trymiga — orzekł. — Dlaczego tak naprawdę to robisz? — Wskazałam gestem papier. — To znaczy, z powodów innych niż w zamian za przybory? Hectorowi z pewnością by się to nie spodobało i oboje możemy zostać ukarani. Dlaczego ryzykujesz? Calder przyglądał mi się uważnie przez kilka chwil, a potem uciekł spojrzeniem w stronę źródła. Zagryzł swą pełną, dolną wargę i zmarszczył brwi. Wreszcie spojrzał na mnie i powiedział: — Xander rozmawia z pracownikami leśniczówki znajdującej się przy wejściu do parku narodowego, kilka kilometrów stąd. Zaskoczyło mnie to. Surowo zakazywano nam kontaktów z innymi członkami „wielkiej społeczności”, gdzie szerzyła się niegodziwość, zło i panowała dysharmonia. Z wyjątkiem pracujących członków rady oraz Hectora, który udawał się na pielgrzymki zawsze, gdy oczekiwali tego bogowie, nikt inny nie miał powodu ani chęci, by opuszczać Akadię. Jeśli nie liczyć głównej siedziby, byliśmy całkowicie samowystarczalni, nie potrzeba nam było nikogo innego prócz siebie. — Naprawdę? Calder pokiwał głową. — Nawet zaprzyjaźnił się z kilkoma z nich. Gdy byliśmy dziećmi, podkradaliśmy z leśniczówki różne rzeczy. A raczej to Xander podkradał, a ja w tym uczestniczyłem. Tak czy owak, kilka lat temu przyłapali go na gorącym uczynku. Tylko zamiast oddać go w ręce sprawiedliwości, kobieta, która go nakryła, spytała, co najbardziej smakowało mu spośród wszystkich rzeczy, które podwędzał. Odpowiedział jej szczerze i od tamtej pory ta kobieta przynosi mu słodycze i inne rzeczy z czystej dobroci serca. — Calder ponownie odwrócił wzrok w zamyśleniu. — Nie sądzę, żeby wszyscy ludzie z wielkiej społeczności byli źli i niegodziwi, Eden. Może niektórzy tak, może większość. Tego nie wiem. Ale mam wrażenie, że Hector nie ma pod tym względem absolutnej słuszności. — Wzruszył ramionami. — A jeśli myli się co do tego, to może nie ma racji także pod paroma innymi względami; na przykład takim, że nie powinnaś mieć wykształcenia. Wiem, że komunikują się z nim bogowie, ale w końcu jest też tylko człowiekiem. Siedzieliśmy, patrząc na siebie bez słowa. Mały wodospad obok nas pluskał łagodnie; gdzieś z oddali dobiegło szczekanie psa. — Właśnie dlatego chcę trafić do rady — wyznał cicho. — Muszę zobaczyć, co naprawdę jest na zewnątrz, Eden. Niezależnie od tego, ile czasu zostało do powodzi, po prostu muszę się tego dowiedzieć. Serce waliło mi jak młotem, nie tylko ze względu na bliskość Caldera, ale także przez to, że tego rodzaju rozmowy po prostu nigdy wcześniej nie miały miejsca, a przynajmniej nic o nich nie wiedziałam. Gdzieś w głębi mnie coś się poruszyło i zdawało się budzić do życia. — Ufasz mi? — powiedziałam, wiedząc, że nie wyznałby mi tego wszystkiego, gdyby było inaczej. Kiwnął głową. — Nabrałem do ciebie zaufania dawno temu.

Poczułam ciepło i narastające uczucie dumy. Zyskanie zaufania Caldera Raynesa sprawiło, że poczułam się bardziej wyróżniona niż kiedykolwiek wcześniej. — Moi rodzice byli dobrzy — powiedziałam. — Prawie w ogóle ich nie pamiętam, ale właśnie tego jednego jestem pewna. Że byli dobrymi ludźmi. — Opowiesz mi o nich? — zapytał bardzo łagodnie Calder. Westchnęłam, próbując odkurzyć wspomnienia. — Oboje mieli jasne włosy. — Ujęłam w palce kosmyk własnych włosów, a potem pozwoliłam mu opaść. — Niewiarygodne, prawda? — Uśmiechnęłam się, a Calder mi zawtórował. — A moja mama pachniała kwiatami. — Przymknęłam powieki i wciągnęłam powietrze, próbując w wyobraźni odtworzyć jej słodki, delikatny aromat. Gdy minutę później otworzyłam oczy, Calder wpatrywał się we mnie z pochyloną głową, a jego tęczówki zdawały się ciemniejsze niż zwykle. Przełknęłam ślinę. — I co jeszcze? — szepnął. — Wydaje mi się, że mój ojciec robił coś z pieniędzmi innych ludzi. A mama chyba nie pracowała, w każdym razie nic takiego nie pamiętam. Wiem, że mieszkaliśmy w Cincinnati. — Wzruszyłam ramionami. — I wiem też, że blisko przyjaźnili się z Hectorem. Pamiętam, że przychodził do naszego domu. Pamiętam, że moja matka mówiła mi, że kiedyś z nim zamieszkamy. Jak się domyślam, tutaj. Ale p o te m . potem zniknęli, został tylko Hector i ja, w innym domu. Przez długi czas, może nawet przez lata. I to wszystko. Bardzo starałam się przypomnieć sobie coś więcej z tamtego okresu, ale za nic w świecie nie potrafię. Chyba byłam wtedy bardzo mała. — Wiesz, jak umarli twoi rodzice? — To był wypadek samochodowy. To wszystko, czego się dowiedziałam. Calder znów zaczął przygryzać dolną wargę, jak zwykle czynił, gdy intensywnie się nad czymś zastanawiał. — Co? — spytałam. Uwolnił wargę spomiędzy zębów, ale zanim odpowiedział, przesunął po niej językiem. — Nic. Po prostu przykro mi, że straciłaś swoich rodziców. Miałam wrażenie, że chce powiedzieć coś więcej, ale tego nie zrobił. Pokiwałam więc głową. — Dziękuję — powiedziałam po prostu. — T o . — zaczął, podnosząc się — jutro? W tym samym miejscu? O tej samej porze? Ja także wstałam, entuzjastycznie przytakując. — Jasne. A . — skinęłam głową w stronę bloku, który trzymał w ręce — czy mogę zobaczyć, co narysowałeś? Calder zerknął na papier. — Ach tak, oczywiście. — Odwrócił blok, a mnie zaparło dech w piersiach. Narysował nasze — bo właśnie tak nieoczekiwanie o nim pomyślałam — nasze źródło. Użył tylko węglowego ołówka, a mimo to udało mu się pokazać soczystość roślin i piękno otoczenia; cienie i odblaski światła podkreślające głębię barw wody, skały, trawę i niebo. To b y ło . fantastyczne.

— Calder, je s te ś . Nigdy nie widziałam czegoś tak dobrego. Naprawdę nie brałeś lekcji rysunku? Pokręcił głową, patrząc na mnie z taką uwagą, jakby moja opinia była dla niego bardzo ważna. — W takim razie masz talent. Wielki, ogromny talent. — Naprawdę byłam pod wrażeniem jego zdolności i bezsprzecznie dało się to odczuć w moim głosie. Calder podał mi kartkę. — To dla ciebie. Uśmiechnęłam się szeroko, przyjmując podarunek. — Dziękuję. Móc być tutaj dzisiaj z tobą to piękny urodzinowy prezent. — Zaczęłam ostrożnie zwijać szkic, by móc go ze sobą zabrać. Na jego twarzy odmalowało się zaskoczenie. — Dziś są twoje urodziny? Pokręciłam głową. — Jutro. Kończę siedemnaście lat. Ale to tutaj — ostrożnie przytuliłam do piersi zrolowany papier — jest najpiękniejszym prezentem, jaki mogłam sobie wymarzyć. — O nie, w żadnym razie. Gdybym wiedział o twoich urodzinach, narysowałbym ciebie. Portret. — Uśmiechnął się. — W takim razie jutro. Dokładnie w dniu urodzin. Odpowiedziałam uśmiechem. — Dobrze. Podniosłam lnianą torbę z przyborami. — Myślisz, że powinniśmy to gdzieś tutaj ukryć? Calder rozejrzał się, a potem zabrał ode mnie torbę, podszedł do sterty głazów znajdującej się po jego prawej stronie i wetknął przybory między dwie skały ustawione pod takim kątem, że tworzyły miniaturowe zagłębienie. Potem podniósł leżący nieopodal kamień i zasłonił nim szczelinę tak, by nikt nie dostrzegł jej zawartości. Powędrowaliśmy szlakiem w górę, a gdy zbliżaliśmy się do krawędzi, Calder zatrzymał się i gestem dał do zrozumienia, żebym poszła przed nim, bo nie powinniśmy wychodzić stąd razem. Po powrocie do głównej siedziby cicho weszłam na górę, rozwinęłam szkic przedstawiający nasze źródło i zanim zwinęłam go z powrotem, przyglądałam się mu przez kilka długich minut. Schowałam rysunek w kącie pokoju pod łóżkiem, zaś w zacisznym, intymnym zakątku mojego serca ukryłam czas spędzony z Calderem. Nie byłam zupełnie pewna, czy Calder tego dnia przyjdzie, czy jednak uzna, że to zbyt wielkie ryzyko albo że cała sprawa go nie interesuje. A jednak przyszedł. I miał do mnie nieskończoną cierpliwość przy przekazywaniu podstaw matematyki. Nie czułam się głupia ani zawstydzona, gdy dopiero zaczynałam pojmować coś, co dla niego musiało być zupełnie oczywiste. Dobrze było się uczyć, gimnastykować umysł bardziej, niż przywykłam do tego na co dzień. A gdy tego wieczoru szłam spać, nie posiadałam się z radości.

Rozdział 6. Calder W oczekiwaniu na urodzinową dziewczynę rozglądałem się, szukając idealnej scenerii do portretu, aż wreszcie uznałem, że najlepszy będzie duży kamień ulokowany po lewej stronie źródła. Widać było na nim kilka słonecznych cętek, ale w większości był ocieniony przez okoliczne skały. Byłoby znakomicie, gdybym mógł naszkicować ją leżącą na plecach na tym kamieniu. Wyobraziłem sobie, jak Eden się układa; jak sukienka podkreśla jej wąską kibić, a koszula opina jej niewielkie, krągłe piersi, i krew zawrzała mi w żyłach. O nie, Calder. Nawet o tym nie myśl. Nie, myślenie o Eden w tych kategoriach było bardzo kiepskim pomysłem. Była nieosiągalna tak, że już bardziej się nie dało, i musiałem o tym pamiętać. Z korzyścią dla wszystkich powinienem zakończyć nasz handel wymienny i nigdy więcej nie patrzeć w jej stronę. Ale pokusa bycia blisko niej była nie do odparcia. Zapewne czekała mnie sroga kara, ale może warto było ją ponieść. W jej obecności z trudem przychodziły mi do głowy myśli inne niż kosmate, bo jej u ro d a . Przestań, Calder. Nie myśl o seksie na chwilę przed je j przyjściem. Podniosłem mały bukiet kwiatów, który dla niej przyniosłem, i położyłem go na kamieniu, wspominając dawny dzień, gdy z nadzieją w oczach odważnie wkroczyła na nasze boisko. Powój... Blask poranka. Piękna ja k kwiat, silna ja k chwast. Uwielbiałem grę, którą ciągnęliśmy przez lata. Dla mnie to była przygoda, tajemnica. Nawet specjalnie zasiałem kilka ziaren blasku poranka na skraju pola, na którym pracowałem. To prawda, co powiedziałem o tym, że powoje są bardziej odporne, niż mogłoby się wydawać. Roślina pleniła się ile sił, ale ja dbałem o to, by powojowa rabatka była mała i zwarta; jedynie tak duża, bym zawsze miał dostęp do błękitnych kwiatów, które podrzucałem Eden najczęściej, jak się dało. — Cześć — usłyszałem za sobą i uśmiechnąłem się, zanim zdążyłem się odwrócić. — Wszystkiego najlepszego — powiedziałem, podchodząc do niej i biorąc ją za rękę, ona zaś uśmiechnęła się i podążyła za mną. — Mój portret? — spytała. — Trochę się niepokoję. W ubiegłym tygodniu narysował mnie jeden z synów Matki Hailey i wyszłam jak kabaczek z oczami — roześmiała się. — Mam nadzieję, że potrafię rysować lepiej od niego — rzekłem, puszczając do niej oko.

— Och, co do tego nie mam wątpliwości. Martwię się raczej, że ja naprawdę wyglądam jak kabaczek, a przy twoim talencie portret nie będzie pozostawiał co do tego żadnych wątpliwości. Roześmiałem się, kładąc dłonie na jej ramionach i obracając tak, by mogła oprzeć się plecami o skałę. — Ty? Kabaczek? — Eden swobodnie oparła się, tak że teraz stałem nad nią. Podszedłem o krok i ułożyłem jej włosy tak, jak chciałem. Nasze oczy spotkały się i nagle oboje spoważnieliśmy. — W żadnym razie — szepnąłem. Leżała bez ruchu, z lekko rozchylonymi ustami, wpatrując się w moje usta tak jak tamtego dnia. Eden, proszę cię, tylko nie to. Nie dawaj mi do zrozumienia, że chcesz, bym cię pocałował. Szybko podniosłem się i podszedłem do swoich narzędzi. — Wygodnie ci? — spytałem, nie odwracając się. Odkaszlnąłem, wziąłem głęboki wdech i nakazałem swojemu ciału się uspokoić. — Tak, wygodnie. Rozsiadłem się na kamieniu kilka kroków dalej, położyłem blok rysunkowy na kolanach i zacząłem szkicować jej kontury. Wzrokiem wodziłem między jej ciałem a ołówkiem, ale wewnątrz buzowały pierwotne myśli i żądze. Wreszcie zatrzymałem dłoń w pół gestu i wypuściłem powietrze z płuc. Opanuj się. — To co będziemy dziś przerabiać? — spytała cicho. — Przerabiać? Ach, tak, przerabiać. Ciąg dalszy matematyki? — Nie, wieczorami w moim pokoju sama będę ćwiczyć dodawanie i odejmowanie. Może jakieś inne nauki ścisłe? Ołówek tańczył jak szalony. Gdy już zacząłem, czułem się tak, jakby coś przejęło moją dłoń we władanie. Ledwie zastanawiałem się nad tym, co rysuję. Starałem się przypomnieć sobie, czego się uczyłem, mając osiem lat, kiedy byłem w podobnym wieku co Eden, gdy do nas przyjechała. — Wiesz coś o stanach skupienia? — Nie. — Dobrze, to dziś porozmawiamy właśnie o nich, a przy okazji o wszystkim, co zapamiętałem z pierwszego roku nauk ścisłych. Wydaje mi s i ę . no cóż, wydaje mi się, że jeśli o czymś zapomniałem, to pewnie nie było to takie ważne. A przynajmniej nie miało życiowego zastosowania — roześmiałem się półgłosem, a Eden odpowiedziała uśmiechem, ale szybko spoważniała i westchnęła. — A co ma życiowe zastosowanie, Calder? Może Hector ma rację? Jeśli wszyscy wkrótce trafimy do Elizjum, to po co uczyć się o świecie i o tym, jak on działa? Rozważyłem to w myślach, nie przerywając rysowania. — Pamiętasz, co tamtego dnia opowiedziałem ci o powoju? — zerknąłem znad papieru, a ona potwierdziła skinieniem głowy. — Dowiedziałem się tego na zajęciach z agrotechniki, na które musieli uczęszczać wszyscy, którzy pracują na roli. — Znów omiotłem ją wzrokiem, zwracając uwagę na kształt jej lekko rozchylonych ust, który właśnie oddawałem na papierze. Serce zaczęło mi bić żwawiej.

Wyobraziłem sobie, że kontury tych soczystych ust obrysowuję nie ołówkiem, lecz opuszką palca. To było coś intymnego, osobistego. Odkaszlnąłem. — A co, jeśli tamtego dnia nie miałbym o tym pojęcia? Ta wiedza w ciągu kolejnych lat zaprocentowała mnóstwem irysów! — Zerknąłem na nią i puściłem oko, a ona roześmiała się cicho i delikatnie zaczerwieniła. Znów przeniosłem wzrok na arkusz i przez kolejną minutę szkicowałem bez słowa. — Zmierzam do tego, że każda wiedza, choćby wydawała się błaha, może się kiedyś przydać, a m o ż e . może nawet odmienić ci życie. Sądzę więc, że powinnaś nauczyć się, ile tylko zdołasz. Nikt i nigdy nie powinien zabraniać ci zdobywania wiedzy, jeśli tego pragniesz. — Dziękuję ci, Calder — odezwała się Eden po dłuższej chwili milczenia. — Za co? To uczciwa wymiana. Ja też czerpię z niej korzyści. — Ale także ryzykujesz. Spojrzałem na nią, skupiając się na subtelnych kościach policzkowych, a potem podjąłem pracę. — Wiesz, mam wrażenie, że t o . jest warte ryzyka. Wstałem, podszedłem do niej i ułożyłem jej włosy tak, by pewna ich część znalazła się w promieniach słońca, w których jaśniała niczym złoto. Cała Eden zdawała się mienić, jakby roztaczała świetlistą aurę. Nic dziwnego, że właśnie ona jest wybranką, która poprowadzi nas przez mrok — pomyślałem. Jest ja k światło. Nasze oczy spotkały się, gdy przeczesywałem dłonią gęsty jedwab jej włosów. — C a ld e r. — zaczęła. — Tak? — wtrąciłem nadspodziewanie chrapliwym głosem. Zdawało się, że czas stanął w miejscu, cały świat zamarł w oczekiwaniu i tylko my dwoje byliśmy zdolni do jakiegokolwiek ruchu. Jej pełne, różane usta rozchyliły się, a ja nieledwie westchnąłem na głos. — J a . — Spuściła wzrok, a na jej szyi wykwitł pełznący w górę rumieniec. Nagle odważnie uniosła głowę, wyciągnęła się i przylgnęła ustami do moich ust. Drgnąłem lekko, a potem zamarłem z otwartymi oczami, ona zaś przymknęła powieki i po prostu przywarła do mnie, delikatnie, ale stanowczo. Wiedziałem, że powinienem coś zrobić — wiedziałem — ale tkwiłem jak wrośnięty w ziemię, niezdolny do zrobienia ruchu i do racjonalnego myślenia. Poczułem, że jej język z wahaniem zaczyna błądzić w moich ustach i zanim zdążyłem się zorientować, odpowiedziałem tym samym. Przepełnił mnie jej boski, słodki smak, gdy nasze języki spotkały się i jakby na próbę, niepewnie, podjęły czułą grę. Eden westchnęła, położyła dłonie na moich ramionach i przyciągnęła mnie bliżej. Przechyliła głowę, a jej wilgotny język wsunął się głębiej w moje usta. Poczułem obezwładniającą chuć, której gwałtowność i siła zaskoczyły mnie samego. Pragnąłem jej. Zaznałem pożądania, jakiego nigdy wcześniej nie doświadczyłem. Ale choć pragnąłem jej jak niczego w świecie, wyrwałem się z jej objęć, odwróciłem i zacząłem studzić rozpalone zmysły. Gdy znów zwróciłem się w jej stronę, Eden stała cała w pąsach, których odcień pogłębiał się z każdą chwilą. — Przepraszam — powiedziała cicho. — Po prostu chciałam . cię pocałować. Tylko raz. Nawet trochę wbrew twojej woli. — Lekko pokręciła głową, a z jej twarzy można

było wyczytać kruchość, a zarazem niezłomność, ostrożność, ale i siłę, które od początku wzbudzały mój podziw. Od pierwszego razu, gdy ze sobą rozmawialiśmy; od dnia, w którym zapytała, czy może się z nami pobawić, czułem w niej jakąś determinację. Wydawała się łagodna, subtelna i wyciszona, jednak wewnątrz skrywała siłę, z jaką u nikogo wcześniej się nie spotkałem. — Jeśli mam spędzić w Elizjum wieczność z kimś, kogo nie kocham, to pomyślałam, że łatwiej będzie mi to znieść, jeśli pocałuję cię choćby ten jeden jedyny raz. — Uniosła wzrok i spojrzała mi prosto w oczy. Jej słowa wstrząsnęły mną do głębi. Przeżyłem życie przekonany, że nadejdzie wielka powódź, a wtedy nasza społeczność — ludzie Hectora — uda się do ziemi obiecanej. Fantazjowałem, jak będzie wyglądało Elizjum, jakie będą się tam unosiły zapachy, jak będę się tam czuł. W głębi duszy trochę się tego obawiałem, zastanawiając się, czy rzeczywiście spełni się wszystko, co zapowiedział Hector, bo przecież on sam nigdy tam nie był. Ale nie przyszło mi do głowy, że mogłaby się lękać sama Eden — o to, że jej marzenia nigdy się nie spełnią ze względu na rolę przypisaną jej w przepowiedni. Wydawało mi się nawet, że traktowała swoją misję jak dar losu, tak jak nas tego nauczono. Rzeczywistość okazała się inna. A p rzecież. mądrość bogów nie zna granic. Prawda to? — To się nie może powtórzyć, Eden. — Cofnąłem się odrobinę. Eden posmutniała, a jej pąs przybrał jeszcze głębszy odcień. Zwilżyła językiem usta; usta, których przed chwilą dane było mi skosztować, a ja z trudem opanowałem przypływ pożądania. — Przykro mi. T o . — pokręciła głową — to było bardzo, bardzo niewłaściwe. Przepraszam, że cię do tego zmusiłam. Położyłem dłoń na jej ramieniu; jej skóra była ciepła i miękka. Czym prędzej cofnąłem rękę. — Nie. Chciałbym cię znów pocałować i tym razem zrobić to lepiej. Chciałbym tak bardzo, że wolę za wiele o tym nie myśleć. Oczy Eden rozszerzyły się ze zdziwienia. — T o . dlaczego? Dlaczego tego nie zrobisz? — Spojrzała na mnie z żalem. — Ponieważ masz zostać żoną Hectora, Eden, a od tego zależą losy nas wszystkich. Nie wiem, jak będzie w Elizjum. Nie wiem mnóstwa rz e c z y . — Przeczesałem dłonią włosy i mocno schwyciłem ich całą garść, zanim wreszcie opuściłem rękę i wróciłem do przerwanych słów. — Wiem jednak, że za rok od dziś będziesz jego żoną. Będziesz należeć do niego. A on nigdy nie przystanie na nic innego. Nigdy nie będziesz moja. Zacisnęła usta i wyprostowała się, a ja dałem krok w tył i potknąłem się lekko. — Tak. Wiem. Liczę dni. Odliczam dni wolności, która tak naprawdę jest tylko jej marną namiastką. Ale i tak lepszą niż to, co będę musiała znosić wbrew swojej w o l i. na wieki! — Ściągnęła ramiona i uniosła głowę. — Może to będzie Elizjum dla was wszystkich, ale dla mnie to zapowiada się jak piekło. — E d e n . — zacząłem, ale nie wiedziałem, co powiedzieć. Znów przeczesałem palcami czuprynę i dałem kolejny krok w tył, gdy Eden wygładziła sukienkę i zaczęła zbierać swoje rzeczy. — Nie odchodź, proszę.

Spuściła wzrok. — Myślę, że powinnam. Przepraszam. Upokorzyłam się, powiedziałam rzeczy, których mówić nie należało, i . — Ze mną zawsze możesz być szczera. Wreszcie uniosła głowę i obrzuciła mnie spojrzeniem. — Nie chcę przestać się z tobą tutaj spotykać. Ani kończyć n aszy ch . lekcji. Ale dziś muszę już iść. — Kąciki ust zadrżały jej w uśmiechu. — Jutro? — Pokiwałem głową. — Tak, jutro. — Zdawałem sobie sprawę, że dotychczas igraliśmy z ogniem, ale te r a z . stało się dla mnie jeszcze bardziej oczywiste, że dla wszystkich zainteresowanych byłoby o wiele lepiej, gdybyśmy definitywnie zakończyli nasze lekcje. Lecz choć starałem się z całych sił, nie potrafiłem zmusić się do wypowiedzenia tych słów. Przeciwnie; nagle przepełniło mnie pragnienie bycia przy niej i patrzenia na nią. Jej odwaga poraziła mnie, zniewoliła. Eden ośmieliła się marzyć wbrew losowi, który zgotował jej ktoś inny, wbrew przeznaczeniu, jakie umyślili dla niej sami bogowie. I wcale nie zakrawało to na herezję albo na czystą głupotę, lecz było w tym coś pięknego, wielkiego, dzielnego. Tak samo jak w odwadze, którą wykazała się wtedy na naszym boisku. Piękna ja k kwiat. Silna ja k chwast. Zauważyłem, że we mnie też coś się zmieniło, bo i ja miałem swoje marzenia. Właśnie w tej chwili, właśnie tam, przyznałem przed samym sobą, że ja także oczekuję od życia czegoś więcej, i być może te tęsknoty także były piękne. Odważne. Zawsze spychałem je na bok, zawstydzony, w poczuciu, że są grzeszne i samolubne. Ale m o ż e . może istniał jakiś cień szansy na to, że moje marzenia wcale nie były tak grzeszne, j ak zawsze sądziłem? W milczeniu patrzyłem, jak odchodzi. I gdzieś w głębi duszy, w miejscu, które nie zna reguł ani granic, gdzieś, gdzie słychać tylko bicie mojego serca, zakiełkowała miłość. — Blasku Poranka — zawołałem, gdy zaczęła przechodzić przez szczelinę między skałami. Odwróciła się. Podszedłem do niej i wręczyłem jej zwinięty w rulon portret. Nie był ukończony, ale wiele mu nie brakowało. — Wszystkiego najlepszego! — Uśmiechnąłem się. A potem wbrew zdrowemu rozsądkowi zbliżyłem się do niej, objąłem, schyliłem się i pocałowałem ją w czoło. Słodki zapach świeżych jabłek odurzył mnie, aż cofnąłem się o krok, odrobinę oszołomiony. Eden mrugnęła filuternie, westchnęła i odpowiedziała uśmiechem. A potem zniknęła, a ja zostałem z pustymi ramionami. *** Później tego samego wieczoru, po rozniesieniu do chatek wody pitnej na następny dzień, dostrzegłem Xandra maszerującego wzdłuż granic naszej ziemi i truchtem pobiegłem w ślad za nim. Gdy zwolniłem do marszu i zrównałem się z nim ramię w ramię, aż podskoczył na mój widok. — Cześć.

— Cześć. Widzę, że mielibyśmy z ciebie mnóstwo pożytku w razie jakiegoś napadu — zakpiłem. Xander pociągnął nosem. — Zamyśliłem się. Masz rację. Przy mnie w roli strażnika wystrzelaliby nas jak kaczki. Zerknąłem na niego z ukosa. — Co cię gryzie? Westchnął i zatrzymał się. — Naprawdę chcesz wiedzieć? Spochmurniałem i także przystanąłem. Xander wbił oczy w ziemię. — Podczas chodzenia w kółko mam wiele czasu do namysłu — przerwał na chwilę. — Chyba aż za wiele. — No, wykrztuś to z siebie, Xander. — Rozejrzałem się dookoła, czy aby na pewno nikogo nie ma w pobliżu, choć nie byłem pewien, dlaczego to robię. Xander zrobił kolejną pauzę. — Chodzi o E d e n . Zmarszczyłem brwi. — Nawet nie próbuj mi tego wyperswadować, Xander. Doskonale wiem, co zamierzasz powiedzieć, i . — Mylisz się — przerwał — nie masz pojęcia, co chcę powiedzieć. To ma związek z Eden, ale nie wprost i nie tak, jak ci się wydaje. — Przeciągnął dłonią po swoich prostych, czarnych włosach. — Zastanawiałem się nad tym od jakiegoś czasu, ale nic na ten temat nie mówiłem, bo, no cóż, starałem się odgonić własne grzeszne m y ś li. tak sądzę. Przez większość czasu w mojej głowie panuje chaos. — Rozejrzał się. — Ale j a . — raz jeszcze szybko obrzucił wzrokiem okolicę, a potem wbił we mnie wzrok — . j a wątpię, Calder. Powątpiewam w Hectora — wyrzucił z siebie z wyraźnym trudem. Byłem spięty, ale na dźwięk słów Xandra zacząłem się z wolna odprężać. — Wałkuję to w głowie i wałkuję, bez przerwy — ciągnął Xander. — Próbuję dopasować różne elementy układanki, ale one za nic do siebie nie przystają. Tak wiele s p ra w . Spojrzałem w przestrzeń, w kierunku naszego źródła, Eden i mojego, i powiedziałem cicho: — Nie martw się, ja też mam wiele wątpliwości. Xander wypuścił powietrze z płuc z taką siłą, jakby więził je w sobie od wielu godzin, może przez całe życie. — Ironia polega na tym, że sto razy dziennie przemierzam granice Akadii od zewnątrz, a mimo to wciąż czuję się jak zwierz w klatce. — Dlaczego nigdy wcześniej mi o tym nie wspominałeś? Przecież nie mamy przed sobą tajemnic. Xander utkwił wzrok gdzieś w oddali, ponad moim ramieniem. — Wiem. Próbowałem to jakoś o g arn ąć. albo pogodzić się z t y m . cokolwiek. Jak pragnę zdrowia, Calder, sam nie wiem. Milczałem, a Xander obiema dłońmi przeczesał swoją czuprynę, która po tym zabiegu wyglądała tak, jakby właśnie strzelił w nią piorun.

— Wydaje mi się, że gdy zobaczyłem cię z Eden; gdy uświadomiłem sobie, jakie ryzyko podejmujesz, przyjaźniąc się z nią, pomyślałem, że być może ciebie także trapią jakieś dylematy albo wątpliwości. Przystanąłem. — Rozmawiałeś o tym z Sashą? Sasha była od nas o kilka lat starsza i jakiś czas temu wyszła za mąż za jednego z robotników. Ale tak jak my, należała do ludzi, którzy albo się tu urodzili, albo trafili do Akadii we wczesnym dzieciństwie. To nie my wybraliśmy takie życie. To ono nas wybrało. Xander pokręcił głową. — Nie, Sasha jest szczęśliwa. Podoba się jej takie życie. Wydaje mi się, że naprawdę kocha Aarona. Nigdy nie widziałem, by się czymś niepokoiła. Przytaknąłem. — Posłuchaj, Xander. Najlepsze, co możemy zrobić, to dosłużyć się miejsca w radzie. W ten sposób możemy trafić do wielkiej społeczności. Nie jesteśmy głupi. Możemy się nauczyć nowych rzeczy. Tam będziemy mieli większy w y b ó r. większe szanse na znalezienie odpowiedzi. — Ale nadal nie będziemy mieli nic na własność — Xander skrzywił się i spojrzał gdzieś w dal. — To nawet brzmi niedorzecznie — mruknął. Ściągnąłem brwi. Od zawsze uczono nas, że chęć posiadania czegoś dla siebie, a nie na rzecz całej wspólnoty, była grzeszna i samolubna. Mnie także niełatwo było się z tym pogodzić. Kto wie, może to i dobrze? Wszystko było tak piekielnie skomplikowane. — Nie mamy wiele czasu, Xander. Musimy dostać się do rady, musi choćby jeden z nas, zanim nadejdą powodzie. Xander wbił wzrok w swoje stopy. — A jeśli Hector myli się także w tej kwestii? — powiedział cicho. W żyłach zawrzało mi coś, co odebrałem jako mieszaninę lęku i nadziei. A je śli... ? Spojrzałem Xandrowi w oczy, z których dało się wyczytać dokładnie to, co sam czułem. — Kristi z leśniczówki powiedziała mi, że było już wielu tak zwanych proroków, którzy wieścili koniec świata, ale żadna z tych przepowiedni się nie z iś c iła . jak widać. — Hector powiedziałby, że to kłamstwo i bluźnierstwo, a Kristi podpisała pakt z diabłem — stwierdziłem. — Tak, wiem — westchnął Xander. — Nie miałem pojęcia, że rozmawiałeś z Kristi na takie tematy. Xander pokiwał głową. — T a k . ona j e s t . — zamilkł, jakby szukał właściwego słowa na opisanie tajemniczej Kristi — .m iła . — Ile lat ma Kristi? — spytałem z czystej ciekawości. — Jest trochę starsza od nas. Ukończyła dwuletnie studium. Niedługo zaczyna naukę na uniwersytecie.

Ktoś trzasnął drzwiami do chatki tak, że aż podskoczyliśmy, choć wcale nie było to bardzo blisko nas. Zniżyłem głos do szeptu. — Nie wracajmy do tego tematu, chyba że będziemy mieli absolutną pewność, że nikt nas nie podsłuchuje. Xander przytaknął. — A czy bezpiecznie jest rozmawiać o tym przy Eden? Rozważałem to przez chwilę z narastającą pewnością. — Tak. Moim zdaniem tak. — Zdążyłeś się już w niej zakochać, prawda? — spytał po chwili milczenia. Zastanowiłem się nad odpowiedzią, nim wreszcie otworzyłem usta. — Nie byłbym taki głupi. Xander kiwnął głową. — Szkopuł w tym, Calder, że człowiek nie zawsze świadomie lokuje swoje uczucia. Igrasz z ogniem i chyba nawet nie wiesz jak bardzo. Tylko ślepy nie dostrzegłby, jak na siebie patrzycie. A im więcej czasu spędzacie ze s o b ą . — Podobamy się sobie, Xander. Jesteśmy dla siebie mili. — Mili? — parsknął Xander. — Miły to ja jestem dla twojej mamy. I podobają mi się zachody słońca. Nie jesteś tylko „miły” dla Eden, wierz mi. Uśmiechnąłem się. — No dobrze. Może trochę wykracza to poza zwykłą sympatię. Ale wszystko jest pod kontrolą, naprawdę. Nie musisz się o mnie martwić. Xander wpatrywał się we mnie badawczo, a potem kiwnął głową na zgodę. — Dobra, brachu. — Znów wbił wzrok w przestrzeń. — Śpij dobrze — powiedział. A potem odwrócił się i odszedł, nie pozostało mi więc nic innego, jak wrócić do domu, choć w kółko zastanawiałem się nad tym, o czym rozmawialiśmy. A jeśli Xander miał rację, a Hector się mylił? A jeśli nie będzie żadnej wielkiej powodzi? A jeśli miałbym możliwość opuszczenia Akadii?

Rozdział 7. Eden Następnego dnia Calder nie pojawił się przy źródle i gdy wracałam do głównej siedziby, czułam dojmujący smutek i upokorzenie. Wszystko zniszczyłam. Zachowałam się jak głuptas — nierozsądny i do bólu szczery głuptas. Musiałam się gdzieś zaszyć, żeby wylizać rany. A teraz straciłam mojego je d y n eg o . przyjaciela. A przynajmniej tak mi się wydawało, że był moim przyjacielem. Oparłam się od wewnątrz o zamknięte drzwi do mojej sypialni, skryłam twarz w dłoniach i jęknęłam z rozpaczy. Świetnie się spisałaś, Eden — pomyślałam z goryczą. Większość dnia spędziłam zatopiona w muzyce — moim jedynym azylu i jedynym pocieszeniu. Tego samego dnia wieczorem, po tym jak pomogłam Hailey wykąpać jej synów i przebrać ich w piżamy, przechodziłam przez główny salon w stronę schodów. Ujrzałam tam Mayę, siostrę Caldera, niosącą stertę złożonych ubrań i na jej widok zatrzymałam się w pół kroku. Dziewczynka właśnie otwierała drzwi i zamierzała wyjść, a gdy się do niej uśmiechnęłam, zarumieniła się, spuściła wzrok i wymknęła się na zewnątrz, zanim zdołałam cokolwiek powiedzieć. Na bogów! Miałam nadzieję, że Calder nie rozmawiał z nią na temat wczorajszego dnia! Wolno, z ciężkim sercem podeszłam do schodów. Gdy weszłam do pokoju, od razu dostrzegłam jakieś ciemne ubranie leżące na skraju mojego łóżka. Stanęłam zaskoczona. Podniosłam je i niespokojnie zerknęłam za siebie przez ramię, a potem zamknęłam drzwi. Ubranie okazało się długą peleryną z kapturem. Wpatrywałam się w nią przez kilka długich chwil, zagryzając wargę. Wieczorami widywałam niekiedy robotników ubranych w podobne peleryny. Czyżbym miała to na siebie włożyć? Byłam pewna, że pod tym kapturem mogę się bez trudu skryć, zwłaszcza jeśli będzie ciemno. Gdybym się odważyła, w takim przebraniu mogłabym chyba nawet przechadzać się wśród robotników. Nagle odzyskałam humor. Musiała mi to przynieść Maya. Czyżby wysłał ją Calder? Ze świstem wciągnęłam powietrze. Może więc nie był na mnie taki wściekły. Serce zabiło mi mocniej i przycisnęłam pelerynę do piersi, a na moje usta wpełzał coraz szerszy uśmiech, aż wreszcie cicho pisnęłam z radości. Reszta wieczoru wlokła mi się niemiłosiernie w oczekiwaniu na zapadnięcie zmroku i na to, aż Hailey pójdzie spać. Gdy w głównej siedzibie zapanowała względna cisza, a na niebie zagościła głęboka czerń, rozświetlana tylko srebrnym łukiem księżyca w nowiu, wymknęłam się na schody, a potem wyszłam przez główne drzwi, cicho zamykając je za sobą. Opuściwszy teren siedziby, założyłam pelerynę, ukryłam pod nią włosy i głęboko naciągnęłam kaptur, by zasłaniał twarz. Potem zaś

raźnym krokiem pomaszerowałam w stronę chatek robotników, pośród których rozpalono kilka ognisk rozświetlających nocne niebo. Po raz pierwszy, odkąd tutaj przybyłam, mogłam się niepostrzeżenie przechadzać, chłonęłam więc otaczające mnie widoki i dźwięki. Ludzie zgromadzili się przy trzech większych ogniskach, rozpalonych na dużej, otwartej przestrzeni pośrodku osiedla. Dało się słyszeć śmiechy i rozmowy, a gdy przechodziłam nieopodal, do moich uszu docierały strzępki opowiadanych historii. Chciałam zebrać się na odwagę, by usiąść wśród nich i posłuchać, ale wolałam nie ryzykować rozpoznania. Już samo spacerowanie wokół — z poczuciem wolności i anonimowości — było ekscytujące. Głęboko wciągnęłam rześkie, lekko przesycone dymem powietrze. Przy jednym z ognisk cicho śpiewał jakiś mężczyzna, a jego głęboki, melodyjny tembr przyciągnął wielu słuchaczy, którzy otoczyli go w milczeniu. Przystanęłam na chwilę, uwiedziona spokojnym brzmieniem niskiego głosu, marząc, bym mogła akompaniować mu na fortepianie. Niemal namacalnie czułam klawisze pod palcami i intuicyjnie dobierałam nuty, które mogłyby stanowić dobry podkład do piosenki, którą śpiewał. Nagle ktoś schwycił mnie za rękę i niemal krzyknęłam ze strachu, gdy człowiek ten zaczął iść, a ja byłam zmuszona pójść za nim, lekko się potykając. — Ć ś ś . to ja — usłyszałam głos Caldera. Serce podskoczyło mi w piersi. Poznałabym ten głos wszędzie. Poznałabym go pośród tysiąca bijących dzwonów i w nieprzeniknionej czerni najgłębszej jaskini. Ten głos żył we mnie. Odetchnęłam i przyspieszyłam kroku. — Dokąd idziemy? — Zobaczysz. — W blasku pobliskiego ogniska dostrzegłam łagodny, ale przewrotny uśmiech Caldera i zdumiała mnie jego uroda. Serce ścisnęło mi się z bólu. Chciałam krzyczeć i złorzeczyć bogom, pytając dlaczego? Dlaczego uczyniliście go dla mnie tak pięknym, skoro nie mogę go mieć? Dlaczego? Dlaczego? Calder wydłużył krok i chwilę później już biegliśmy, łagodny wietrzyk owiewał nam twarze, a ja śmiałam się, czerpiąc dziką radość z chwili. Kiedyś nasze usta się spotkały, choć pewnie nigdy się to już nie powtórzy. Ale doświadczyłam tego i nawet jeśli miał to być jedyny raz, nawet jeśli nic więcej się już nie zdarzy, to troskliwie ukryję jego wspomnienie głęboko w sobie, na samym dnie, skąd nikt mi go nie odbierze. Przystanęliśmy, oddychając ciężko w ciemnościach. Rozejrzałam się i zobaczyłam, że jesteśmy na skraju sadu. — Po co tu przyszliśmy? — Ze względu na naszą dzisiejszą lekcję. Chodź. — Znów ujął mnie za rękę i poszliśmy dalej, pośród odurzającego zapachu i drzew połyskujących w nikłym blasku księżyca. Otaczały nas zapachy przyrody — ziemia, trawa, słodycz powietrza. Trzymaliśmy się za ręce, a Calder mocniej ścisnął moją dłoń, napełniając mnie ciepłem. Tutaj. Tu było Elizjum, a nie w jakimś bezimiennym miejscu na krańcach świata. Tutaj.

Gdy doszliśmy do niewielkiej polanki pośród drzew, Calder usiadł na trawie, a ja poszłam w jego ślady. Położył się na plecach i wskazał palcem niebo. — Popatrz. Położyłam się więc i westchnęłam z zachwytu na widok migoczących gwiazd, jasnych i czystych na tle ciemnego, nocnego nieba. — Tak dobrze je widać — szepnęłam. Bardziej poczułam, niż zobaczyłam, jak Calder przytakująco kiwa głową. — To dlatego, że jesteśmy wystarczająco daleko od elektrycznego światła siedziby i naszych ognisk. Poza tym jest nów . Przez kilka minut leżeliśmy w milczeniu, podziwiając niebo pełne jaśniejących gwiazd. Odkaszlnęłam. — Zamierzasz opowiedzieć mi o gwiazdozbiorach? — spytałam. — Tak. Tyle, co sam wiem. Kiwnęłam głową i spojrzałam na Caldera. Gwieździsta noc nie była na tyle jasna, bym dokładnie widziała całą jego postać — dostrzegałam tylko ciemniejsze i jaśniejsze kontury — ale wystarczająco jasna, by ujrzeć jego wyraz twarzy. — T o . nie gniewasz się na mnie za wczoraj? — zapytałam przymilnie. Zastanowił się, a ja wstrzymałam oddech. — Masz na myśli pocałunek? — W jego głosie dało się wyczuć rozbawienie. — A wiesz, właściwie o tym nie myślałem. Prychnęłam. — Aha. Kamień spadł mi z serca, doprawdy. Calder roześmiał się i odwrócił się w moją stronę. Ja także się do niego odwróciłam i spotkaliśmy się wzrokiem. Wesołość, która gościła na jego twarzy, ustąpiła miejsca powadze. — Czy mogę być z tobą szczery, Eden? Jęknęłam i wróciłam do studiowania nieba. — Jeśli się nie mylę, marnie się to zapowiada. Calder zachichotał. — Nie. — Westchnął i przez chwilę ważył coś w sobie. — Przez kilka ostatnich dni życie nagle się skomplikowało. Mówiąc najprościej. — Zerknęłam na niego, on zaś przez chwilę wpatrywał się w moje usta, ale jakby się na tym przyłapał, bo nagle spojrzał mi w oczy. Odkaszlnął. — Jeśli byłbym zwykłym chłopakiem, a ty byłabyś zwykłą dziewczyną, nie pocałowałbym cię, tak jak chciałaś. — Zawiesił głos, a mnie zrzedła mina. Aha. — Eden, całowałbym cię bardzo często i bardzo długo. Aha. Aha! Zamrugałam niepewnie i usiadłam. — I od tego mam się poczuć lepiej? Calder zaśmiał się cicho i także usiadł. — Nie. Ale chcę, żebyśmy oboje mieli świadomość, z czym mamy do czynienia. Ciągnie nas do siebie. Podziwiam cię i chciałbym być z tobą. Chciałbym być twoim przyjacielem. Ale, Eden, między nami nic nie może się wydarzyć. Tak po prostu j est. Poczułam ukłucie żalu i goryczy, a radość, która przepełniała mnie jeszcze kilka minut wcześniej, gdzieś wyparowała. — Moje przeznaczenie — wydukałam. Calder zamilkł, zmarszczył brwi i nieświadomie zaczął jednym palcem wodzić po dolnej wardze. — Tego nie wiem. Wiem tylko tyle, że jeśli ulegniemy pokusie, możemy pożegnać się z życiem, jakie do tej pory wiedliśmy.

— Rozumiem. Dziękuję za szczerość. Ja także cię podziwiam, Calder. Jesteś t a k i . posłuszny. — Byłam zła. Zła na Caldera? Zła na bogów za sprowadzenie mnie tutaj, na wyciągnięcie ręki od tego niesamowitego chłopca? Za co? Calder znów się zamyślił, odkaszlnął i wbił wzrok gdzieś w dal. Nagle poczułam się winna. Użyłam tego słowa jako obelgi, a on odebrał je zgodnie z moimi intencjami. Tak naprawdę jednak czułam się zraniona i rozgoryczona niesprawiedliwością sytuacji. Zaś Calder był chłopcem, praktycznie mężczyzną, który z całych sił starał się postępować honorowo i być moim przyjacielem. Jedynym przyjacielem. — Przepraszam — powiedziałam. — To było nie fair. — Nie szkodzi. Rzeczywiście jestem posłuszny. Wydaje mi się, że jestem posłuszny bogom, nawet jeśli Hector może błądzić i mylić się jak każdy inny człowiek. Wydaje mi się, że jestem posłuszny tej społeczności, posłuszny jej potrzebom i szczęściu innych jej mieszkańców. Co się stanie nie tylko ze mną, ale z nami wszystkimi, jeśli wyjdzie na jaw, że uprawiam jakieś igraszki z przyszłą żoną Hectora? — Igraszki? To zabrzmiało odpychająco. — Hector często używał tego słowa. Mawiał, że grzeszne występki są jak igraszki z diabłem. — Bo byłoby to niewłaściwe. Już takie spotkania jak t o . są granicą, do jakiej możemy się posunąć. Milczałam przez dobrą minutę, roztrząsając w myślach to, co usłyszałam. Nagle zapragnęłam uciec, zapaść się pod ziemię, tak jak tamtego dnia, gdy go pocałowałam. Wie, co do niego czuję, czy po prostu stara się być miły, żeby mnie nie zranić? — Sądzę, że masz rację — powiedziałam z rezygnacją. Calder spojrzał na mnie uważnie. — Ze szczerością w kwestii moich uczuć chodzi o to, by, że tak powiem, wyłożyć kawę na ławę. Musimy postępować rozważnie. Chcę być twoim przyjacielem. Ale nie chcę narażać na szwank całej naszej wspólnoty ani naszych s e r c . ani naszych marzeń. To prawda, mógł złamać mi serce — i czynił to — ale i tak pokiwałam głową. Wiedziałam, że ma swoje życiowe plany. I spotkaniami takimi jak to ryzykował je, tak samo jak ryzykował je, ucząc mnie różnych rzeczy. A to sprawiało, że podziwiałam go jeszcze bardziej. Jak mogłam oczekiwać od niego czegoś więcej? Oboje znów zamilkliśmy na pewien czas. Calder obserwował mnie w ciemnościach. — Portret jest piękny — powiedziałam wreszcie. — W ogóle nie wyglądam na nim jak kabaczek. Poprzedniego wieczoru rozwinęłam portret i piękno rysunku na chwilę zaparło mi dech w piersiach. Czy ja naprawdę tak wyglądałam? Hector mówił mi, że od dziecka byłam śliczna jak anioł. Ale na rysunku Caldera biła ode mnie jakaś moc, wewnętrzna siła, a mój uniesiony w górę wzrok wyrażał pewność, stanowczość i swoisty spokój.

Calder roześmiał się. — Gdybyś choć odrobinę bardziej przypominała kabaczek, cała ta sytuacja byłaby dla mnie łatwiejsza do zniesienia. Powstrzymałam się od uśmiechu. Jeśli to ma mieć jakąkolwiek szansę powodzenia, to nie pozwolę mu ze sobą flirtować. Calder jakby czytał w moich myślach, bo nagle spoważniał, po czym odkaszlnął i położył się na plecach. — A jeśli już mowa o kabaczkach, to nasza dzisiejsza lekcja będzie poświęcona gwiazdom. — A co kabaczki mają wspólnego z gwiazdami? — Zdumiona uniosłam brew. — Nigdy nie słyszałaś o konstelacji Kabacznika? Roześmiałam się z ulgą. — Przyrzekam, Calderze Raynes, jeśli nauczysz mnie rozmaitych rzeczy, których potem będę się musiała oduczać, to nie będę zadowolona. Calder zachichotał. — No dobrze, Kabacznika chyba faktycznie nie ma. — Przerwał na dłuższą chwilę. — Czy wiesz, że gdy patrzysz w gwiazdy, tak naprawdę widzisz świat z przeszłości? — Jak to możliwe? — szepnęłam. — Ponieważ aby światło gwiazd dotarło do Ziemi, muszą upłynąć miliony lat. Na przykład gdy spojrzysz na nią — wskazał palcem malutką, migoczącą gwiazdę — tak naprawdę patrzysz na jej obraz sprzed wielu tysiącleci. Było w tym coś magicznego i postanowiłam nie wnikać w naukową naturę tego zjawiska. — Wiesz, wydaje mi się, że gdzieś pośród tych wszystkich gwiazd potrafię sobie wyobrazić bogów, którzy teraz na nas p a trz ą . — zawiesiłam głos. — Mogę ci zdradzić pewną tajemnicę? — zniżyłam głos do szeptu. — Każdą. — Modlę się tylko do jednego z nich. — Zaczerwieniłam się, choć nie mógł przecież zobaczyć mojej twarzy. Powiedzenie tego na głos, pomimo że dzień w dzień godzinami czytałam w Świętej Księdze o wszystkich dwunastu bóstwach, zabrzmiało jak herezja. Calder odwrócił się w moją stronę. — Do którego? — spytał, a w jego głosie dało się wyczuć zdziwienie. — Do Boga Miłosierdzia. — Dlaczego do niego? — zapytał łagodnie. Przez chwilę zastanawiałam się nad odpowiedzią. — P oniew aż. wydaje mi się, że niewiele jest spraw, których nie da się naprawić miłosierdziem i łaską. I sądzę też, że o n . on spośród nich wszystkich chyba najbardziej troszczy się o to, co się z nami dzieje. I dlatego, że potrafi nas kochać niezależnie od tego, jak źle postąpimy, jak jesteśmy niedoskonali i jak bardzo pragniemy czegoś, czego pragnąć nie powinniśmy — dokończyłam, ściszając głos. Przez kilka długich chwil żadne z nas nie odezwało się nawet słowem. — Jeśli tak, to ma najtrudniejsze zadanie.

Roześmiałam się cicho. — Tak. Zawsze sobie wyobrażałam, że gdy już trafię do Elizjum, zacznę od odnalezienia go. — A jakie byłyby twoje marzenia, Eden, gdyby poślubienie Hectora nie było twoim przeznaczeniem? — odezwał się po chwili Calder. Ty. Ty jesteś moim marzeniem. — Nie wiem. Chyba takie jak twoje, by zobaczyć świat. Przekonać się, co mogłabym w nim odnaleźć dla siebie. Jeśli w ogóle coś. — Czy czujesz się dumna z tego, że jesteś wybranką? — spytał miękko. Zastanawiałam się nad tym przez chwilę. — Trudno mieć satysfakcję z czegoś, na co samemu się nie zapracowało — odparłam wreszcie. Calder spojrzał na mnie uważnie. — Ale najwyraźniej bogowie dostrzegli w tobie coś, z czego być może sama nie zdajesz sobie sprawy. Wybrali cię, bo masz piękne, odważne serce. — Nie, to niemożliwe — roześmiałam się. — Dlaczego? — Bo to właśnie serce najmocniej sprzeciwia się mojemu tak zwanemu przeznaczeniu. Moje serce pragnie, abyś to ty był moim przeznaczeniem. Calder umilkł, jakby rozważał moją odpowiedź. — A jak się nazywa ta? — spytałam, wskazując samotną, jasną gwiazdę na skraju nieba. Calder odwrócił się na plecy i spojrzał we wskazanym kierunku. — Nie w ie m . — Może zapytasz kogoś o nią jutro? — Nie będę mógł jej pokazać, bo nie widać jej w dzień — uśmiechnął się. — H m . w takim razie od gwiazd możemy się niejednego nauczyć, choćby te nauki pochodziły sprzed tysięcy lat. — Na przykład czego? Umilkłam na chwilę. — Że niektóre rzeczy lepiej widać w św ietle. a niektóre wychodzą na jaw w ciemności. Calder odwrócił się do mnie i w panującym mroku zdawał się studiować moją twarz. Miałam wrażenie, że dostrzegam jakąś tęsknotę w jego oczach. Nie powiedział ani słowa, lecz po chwili ujął moją dłoń i oboje zaczęliśmy wpatrywać się w niebo. Rozmawialiśmy o gwiazdach, a jego piękny, lekko chropawy głos rozbrzmiewał w nocnym powietrzu. Leżałam tuż obok niego, czując ciepło jego ciała i słuchając jego słów. Czułam się tak szczęśliwa jak nigdy wcześniej. Pozwoliłam sobie przymknąć oczy.

Zdawało mi się, że zaledwie kilka chwil później ktoś mną potrząsnął. — Hej! — Usłyszałam głos Caldera i rozejrzałam się zupełnie zdezorientowana. Słodki zapach drzew owocowych przywrócił mnie do świadomości i z wolna otworzyłam oczy. — Musiałem cię obudzić — powiedział Calder. — Oboje zasnęliśmy. — Nikt nie wie, że wyszłam — mruknęłam sennie. — Ale mnie będą szukać — odparł, wstając, i podał mi rękę. Podniosłam się i doprowadziłam się do porządku. Rzeczywiście, jego rodzina z pewnością zauważy, że nie ma go w łóżku, bo w ich chatce były tylko dwa pokoje. Ruszyliśmy w drogę, a Calder wziął mnie za rękę. Obraliśmy dłuższą drogę, z dala od osiedla, i szliśmy w milczeniu najciszej, jak potrafiliśmy. W dogasających ogniskach pełgały resztki żaru, a większość ludzi rozeszła się już do domów. Szłam jak najwolniej, marząc o tym, by móc zostać na zewnątrz całą noc, spacerując i robiąc, co dusza zapragnie. Z Calderem. Westchnęłam. Calder posłał mi przelotne spojrzenie. — Do zobaczenia jutro przy źródle? Przytaknęłam. Zrobiło się trochę jaśniej, bo do ścieżki, którą szliśmy, docierało światło elektryczne z siedziby. — Dziękuję ci — powiedziałam, zerkając na niego nieśmiało. — Trudno mi ująć w słowa, jak wiele to dla mnie znaczyło. Dziękuję. Calder spojrzał na mnie i się uśmiechnął. — Może to kiedyś powtórzymy? Przytaknęłam i przepełniona nadzieją odpowiedziałam mu uśmiechem, a potem zdjęłam pelerynę, która zapewniła mi anonimowość, i oddałam mu ją. Rozstaliśmy się w miejscu, gdzie kończyły się chatki, a zaczynał duży podwórzec oddzielający osiedle robotników od głównej siedziby. Kilka razy odwracałam się, on zaś stał dokładnie tam, gdzie się pożegnaliśmy, i patrzył, jak wracam do siebie. Trzymał dłonie w kieszeniach, a z każdym kolejnym dzielącym nas krokiem jego sylwetka nikła w cieniu. Samotność w moim sercu narastała wraz z odległością. Już za nim tęskniłam. *** Gdy weszłam do siedziby, ktoś schwycił mnie za nadgarstek, aż krzyknęłam z zaskoczenia. Okazało się, że był to Clive Richter, najmniej lubiany przeze mnie członek rady, mężczyzna o lisim spojrzeniu, który zdecydowanie nadużywał produktów do pielęgnacji włosów. W sumie pasowało to jednak do osobowości — cały był oślizgły. Nie miałam pojęcia, jak to się stało, że Hector uznał go za tak świętego, by uczynić go jednym z przywódców swej społeczności. — Zdajesz sobie sprawę, że nie wolno ci opuszczać siedziby, prawda? Zwłaszcza w nocy. Serce zaczęło walić mi jak młotem i z lękiem przełknęłam ślinę. Jeśli Clive dowiedziałby się, że wychodziłam z siedziby w celu, którego Hector by nie zaaprobował, to wszystko przepadło. Nie byłoby żadnych lekcji. I żadnego Caldera. Spuściłam wzrok, starając się wyglądać na posłuszną.

— Chciałam tylko zobaczyć, co robotnicy robią wieczorami — skłamałam. — Przespacerowałam się po ich osiedlu. Tylko raz. To wszystko. Jak mogę poprowadzić swoich ludzi, skoro ich nie rozumiem? Skoro uważają, że nie dbam o to, jacy są? — Nie odrywałam wzroku od podłogi, czekając na jego odpowiedź. — To banda degeneratów. Masz szczęście, że nie zostałaś zgwałcona przez paru. — Degeneratów? — spytałam, unosząc wzrok. — Dokładnie tak. Przecież znasz ich historie — rzekł, nawiązując do tego, co w Świątyni Hector opowiadał o ich życiu, zanim dołączyli do naszej wspólnoty. — Tak, ale przecież są tutaj, bo chcieli zostać oczyszczeni — odparłam. Clive prychnął. — Tak czy owak, nigdy więcej nie wychodź na spacery po osiedlu, Eden. Co noc będę sprawdzał, czy jesteś na miejscu. Jeśli przyłapię cię raz jeszcze, będę musiał wspomnieć o tym Hectorowi. Kiwnęłam głową i znów spuściłam wzrok. Gdy wreszcie odważyłam się na niego spojrzeć, taksował moje ciało ze złym błyskiem w oczach. Przypatrywał się moim piersiom tak długo, że miałam ochotę zasłonić je ramionami, by uniknąć tej nachalnej lustracji, ale zmusiłam się do bezruchu. Idealna księżniczka. — H m . — mruknął, przenosząc wreszcie wzrok na moją twarz. Odgarnął kosmyk moich włosów za ucho, a ja ugryzłam się w język, by na niego nie splunąć. — Taka piękność — zabulgotał. — Masz już prawie osiemnaście lat, prawda, Eden? — Nie. Właśnie skończyłam siedemnaście. — H m . Wyobrażam sobie, że Hector z niecierpliwością wypatruje dnia, gdy będziesz jego. — Nachylił się bliżej, tak że poczułam jego nieświeży oddech. — Będziesz dobrą żoną, prawda, Eden? Taką kochaną. Taką posłuszną. — Raczej niewiele będę miała czasu na bycie dobrą żoną. Przyjdą powodzie i wszystko znajdzie swój kres. Clive wyprostował się i roześmiał. — Och nie, to będzie dopiero początek, moja śliczna. Dopiero początek. — Ze śmiechem poklepał mnie po policzku, odwrócił się i poszedł. Westchnęłam z ulgą, patrząc, jak odchodzi. Nie mogłam pojąć, co miał na myśli. Pobiegłam do swojego pokoju, szybko rozebrałam się i położyłam do łóżka. Śniłam o Calderze skąpanym w świetle gwiazd.

Rozdział 8. Calder Przez dwa dni z rzędu lało jak z cebra, nie mogłem więc spotkać się z Eden przy naszym źródle. Co więcej, w ogóle nie sposób było ruszyć się z domu. Pewnie bogowie postanowili, że potrzebuję małych wakacji, i wykonywali moją pracę za mnie. Zamiast pracować, dwa długie dni po tym, jak leżałem z Eden pod gwiazdami, stałem w drzwiach naszej małej, pogrążonej w półmroku chatki i patrzyłem na piętro siedziby; tam, gdzie — jak wiedziałem — znajduje się pokój Eden. W pokoju paliło się światło i zastanawiałem się, co robi Eden u góry, podczas gdy ja byłem tu, na dole. Czy czuła się samotna? Znudzona? Wydawało mi się, że tak. Wyobrażałem sobie, że stoję na drabinie ustawionej pod jej oknem, wspinam się do niej, a potem biorę ją za rękę i biegniemy przez ciepły deszcz, wdychając powietrze przesycone zapachem jabłek, a jej sukienka klei się do ciała, zdradzając sekrety różowego ciała. Jęknąłem. To nie był zbyt produktywny tok myślenia. Powiedziałem jej, że nie możemy się całować, że to nie może być nic ponad zwykłą przyjaźń. Ale połowa mojego umysłu i ciało — zwłaszcza ciało! — najwyraźniej nie aprobowały tego planu. A nawet drastycznie się przed nim buntowały, jako że moje myśli nieustannie krążyły wokół Eden, rozpalając zmysły do czerwoności. Kilka razy uległem pokusie: zaszywałem się wśród pagórków i oparłszy się o jakąś skałę, pieściłem się, aż całym ciałem wstrząsał potężny dreszcz spełnienia. Wiedziałem, że to grzeszne, ale tuż przedtem zdawało mi się to absolutnie konieczne; niezbędne do życia. Przeczuwałem, że ceremonia wody będzie miała u mnie niejedno do oczyszczenia. — Przestań tak krążyć. Zachowujesz się jak zwierz w klatce — skarciła mnie mama. Parsknąłem cicho, bo przypomniałem sobie, jak podczas niedawnej rozmowy, kilka dni wcześniej, Xander zwrócił się do mnie tymi samymi słowami. — Przeklęty deszcz — mruknąłem, wysuwając głowę przez drzwi osłonięte niewielkim, drewnianym zadaszeniem. — Jeśli szukasz zajęcia, to mam ze sto słoików, które trzeba napełnić pomidorami — powiedziała mama, zerkając na mnie przez ramię. Stała przy stole, a słoiki były ustawione przed nią w równym rządku, obok nich zaś pysznił się wielki gar obranych, stygnących pomidorów. Matka pomagała przy gromadzeniu zapasów na zimę. Wprawdzie na ten skrawek pustyni nigdy nie zaglądały mrozy, ale nawet tu wszystko miało swój czas i pomidory dojrzewały najpóźniej do listopada. Westchnąłem i z ociąganiem zabrałem się do pomocy przy wekowaniu. — Słoiki nie są darem natury — powiedziałem po kilku minutach. — Słucham? — rzekła mama, unosząc wzrok.

— Hector zawsze powtarzał, że powinniśmy używać tylko tych narzędzi i materiałów, które otrzymaliśmy w darze od bogów, a posługiwanie się grzesznymi narzędziami pochodzącymi z wielkiej społeczności tylko nas demoralizuje. Przez kilka minut mama zachowywała się tak, jakby mnie nie usłyszała, i dalej nakładała pomidory do słoików. — Korzystamy ze zdobyczy wielkiej społeczności najmniej, ja k się da. Pewnych rzeczy po prostu nie da się zrobić z kamieni, ziemi i patyków — odpowiedziała wreszcie. — Rozumiem. Czyli tego, co otrzymaliśmy od bogów, używamy wtedy, kiedy nam wygodnie. Chyba nie czytałem aktualnej wersji Świętej Księgi. Może w nowym wydaniu jest taki ustęp? — spytałem sarkastycznie. Matka spojrzała na mnie karcąco. — Calder! To bluźnierstwo. — Zniżyła głos do szeptu, jakby ktoś mógł nas usłyszeć — może sami bogowie, choć przecież przed nimi raczej trudno się ukryć. — Jako ludzie Hectora musimy poświęcić bardzo, bardzo wiele. — Zrobiła ręką nieokreślony gest dookoła chatki. — Nie mamy bieżącej wody ani elektryczności. — Tak, ale dziwnym trafem Hector nie idzie na podobne ustępstwa. Dlaczego? Ktoś go kiedyś o to pytał? A może to bogowie tak zadecydowali? O to chodzi? — Calder — syknęła mama. Nigdy wcześniej nie rozmawiałem z nią w ten sposób i nagle poczułem wstyd. — Przepraszam, mamo. Nie powinienem mówić takich rzeczy. Machnęła ręką. — To ten deszcz. Zalazł ci za skórę. A ta chatka jest za mała dla czworga. Jutro się wypogodzi i wtedy poprawi ci się nastrój. Zobaczysz. — Uśmiechnęła się do mnie i pogładziła mój policzek. Zmusiłem się, by odwzajemnić uśmiech. Przez chwilę pracowaliśmy w milczeniu. — Wkrótce będziesz mógł się ożenić, jeśli zechcesz. Gdy tylko przejdziesz ceremonię oczyszczenia — powiedziała. — Wpadła ci w oko któraś z dziewcząt? Rzeczywiście, wpadła. Tylko nie uwierzysz... — Nie. Mama westchnęła ciężko. — Oj, Calder, na pewno chociaż jedna. — Oderwała się na chwilę od weków i w zamyśleniu uniosła wzrok. — Zastanówmy się, są chyba cztery dziewczęta w mniej więcej twoim wieku. Lucie Jennings, Hannah Jacobson, Leah Perez, Sadie C am pbell. — Tylko jakie to ma znaczenie? Czas wielkich powodzi nadciąga z dnia na dzień — wtrąciłem. Mama spojrzała na mnie uważnie. — Tak, i właśnie dlatego powinieneś znaleźć sobie żonę. Abyś mógł zabrać ją ze sobą do Elizjum. Ogarnął mnie pusty śmiech. — Może powinienem poczekać, aż tam się znajdę? A jeśli na miejscu trafi mi się lepsza partia? Mama zmrużyła oczy i odłożyła łyżkę, którą trzymała w ręce. — Co w ciebie wstąpiło?

Westchnąłem. — C z y . czy nigdy nie podajesz niczego w wątpliwość, mamo? Nigdy nie miałaś pytań, na które chciałabyś, aby odpowiedział ktoś inny niż Hector? Wyjrzała przez niewielkie okno i zamyśliła się. Minęła dobra minuta, nim spojrzała na mnie z powrotem. — Nigdy nie poznamy odpowiedzi na wszystkie pytania, Calder. Ale Hector jest dobry i chce dla nas jak najlepiej. To mi wystarcza i tobie też powinno. Diabeł sprawdza twoją wiarę i musisz go pokonać. — Sięgnęła po łyżkę i wróciła do przerwanego zajęcia. — Wiesz, że gdyby nie Hector, nie byłoby ciebie? On uratował mi życie, Calder. I uratował życie twojego ojca. Dał nam rodzinę, dał jakiś cel — ciągnęła. — Wiem, mamo — przytaknąłem. Wiele razy opowiadała mi o tym, jak ona i mój ojciec dorastali w pozbawionych miłości domach, gdzie bicie było na porządku dziennym. Poznali Hectora podczas jednej z jego misji, gdy oboje mieli po osiemnaście lat. Mama była wtedy w ciąży z Mayą. Nie mieli dokąd pójść. Hector okazał im zrozumienie i dobroć, jakiej nigdy wcześniej nie zaznali. Oboje byli zachwyceni perspektywą trafienia pod jego skrzydła oraz zamieszkania w Akadii jako jedni z pionierów. Po raz pierwszy poczuli, że ich życie ma jakikolwiek sens. Mama zatoczyła dłonią koło, wskazując wnętrze naszego małego domu. — Może nie wygląda to okazale, ale przynajmniej panuje tutaj spokój. Panuje porządek. Mamy w co wierzyć i mamy w życiu cel. Wszyscy mieliśmy wiele szczęścia. To jak błogosławieństwo. Wiem, że czasami prostota tutejszego życia bywa trudna do zniesienia. Ale w tej prostocie jest pokój. Wielka społeczność jest przesiąknięta chaosem, niepewnością i cierpieniem. Wierz mi, wiem coś o tym. — Popatrzyła na mnie kątem oka. — Czy było ci w życiu dobrze, Calder? Spojrzałem na nią z szacunkiem. — Tak, mamo. Ale chcę czegoś więcej. Pokiwała głową, jakby z góry znała odpowiedź. — Podziękuj Hectorowi, to jego zasługa. — Dziękuję tobie, bo to twoja zasługa. Mama wyglądała tak, jakby chciała powiedzieć coś więcej, ale z sypialni do pokoju wszedł mój tata z roześmianą Mayą po wspólnym czytaniu Świętej Księgi. Ich identycznego koloru, rude włosy połyskiwały w słońcu wpadającym przez kuchenne okno. Moja mama też miała rude włosy. Powiedziała mi kiedyś, że swoją ciemną czuprynę zawdzięczam „czarnowłosym Irlandczykom” w naszych genach. Tata usadowił Mayę na krześle tuż obok mnie, a ja otuliłem ramieniem jej drobne, okrągłe ramiona, a drugą ręką połaskotałem ją między żebrami. Maya miała dziewiętnaście lat, lecz zachowała umysł dziecka — słodkiego, niewinnego dziecka. Roześmiała się, ale śmiech raptem zmienił się w suchy, ostry kaszel. Te napady kaszlu powtarzały się u niej już od wielu dni, co trochę mnie martwiło. Gdy wreszcie odkrztusiła, krzyknęła: — Calder, zabierz mnie na deszcz na barana! Chcę zmoknąć! Roześmiałem się, myśląc w duchu, że powinna raczej pozostać w domu, najlepiej pod ciepłym kocem. — Nie mogę. A wiesz dlaczego? Spojrzała na mnie z zaciekawieniem i pokręciła głową.

Pochyliłem się nad nią i szepnąłem do ucha. — Pamiętasz kostki cukru, które czasem ci przynoszę? — Wyprostowałem się i położyłem palec na ustach, przypominając, że to nasz mały sekret. Zerknąłem na rodziców, którzy przytłumionymi głosami rozmawiali o tym, co jeszcze warto byłoby zawekować. Tak naprawdę nie należało to do naszych obowiązków, ale w czasie deszczu wszyscy potrzebowali jakiegoś zajęcia, imaliśmy się więc czegokolwiek, co dało się zrobić w czterech ścianach. — Widzisz, a ty jesteś tak słodka jak te kostki. I z dnia na dzień słodsza. Jeśli wyniosę cię na deszcz, rozpuścisz się jak cukier. Oczy rozszerzyły się jej ze zdziwienia, a potem wybuchła śmiechem. — Nieprawda! Mrugnąłem porozumiewawczo. — To o twojej słodyczy to święta prawda. Ale chodź, jeśli ciasno się przytulimy, zmieścimy się na ganku, a wtedy będę mógł ci coś narysować na ziemi. — I będę zgadywać co to? — klasnęła w dłonie. — Tak. Nie zdradzę ci. Pomogłem jej założyć sweter i ciepłe skarpety, a potem usiedliśmy pod zadaszeniem przed drzwiami i zacząłem kreślić na ziemi małe obrazki, a Maya zgadywała, co przedstawiają. W pewnym momencie spojrzałem na okno Eden i dostrzegłem w nim jej postać. I gotów byłem przysiąc, że pomimo odległości i deszczu nasze spojrzenia przez mgnienie oka się spotkały. *** Ulewa skończyła się następnego dnia. Pomknąłem w dół szlaku, nawet szybciej niż zwykle, a łydki paliły mnie ze zmęczenia. Od kilku dni, gdy nie spotykałem się z Eden, przepełniało mnie dziwne uczucie, którego nie potrafiłem wyjaśnić. Może to była troska? Może. Chciałem się dowiedzieć, czy dobrze się czuje. Chciałem usłyszeć, że ktoś się nią opiekuje i że jest szczęśliwa. Jeśli się nie mylę, to są przyjacielskie uczucia. Z tym że wobec Xandra nigdy czegoś podobnego nie czułem. Przegoniłem tę ostatnią myśl. Zaraz po tym, jak przecisnąłem się przez szczelinę, wydawało mi się, że Eden tam nie ma. Poczułem nagłe, mocne ukłucie rozczarowania. Ale potem jej głowa wynurzyła się z jeziorka i dziewczyna wzięła gwałtowny wdech. Zobaczywszy mnie, uśmiechnęła się szeroko. — Co porabiasz? — Pływam — odparła radośnie. Podszedłem bliżej, aż znalazłem się na skraju wody. — Tak, to akurat widzę. Ale dlaczego? Zmrużyła oczy, bo słońce padało na jej twarz i sprawiało, że kropelki wody na jej skórze mieniły się i tańczyły w moich oczach. Jej włosy, choć mokre, zachowały naturalny kolor i tworzyły złocistą oprawę dla jej delikatnej, pięknej buzi. Wyglądała jak anioł albo syrena — magiczna, mityczna istota. Postanowiłem zapamiętać ten widok, by później narysować ją w ten sposób.

— Stwierdziłam, że to — powiedziała, wskazując ręką na źródło i otaczające skały — jest moja szkoła. A gdy jestem w szkole, powinnam się uczyć jak najwięcej. Chłonąć każdą dostępną wiedzę. I spójrz, do tej pory nie umiałam pływać. A teraz już umiem. Trochę. Uniosłem brew ze zdumienia. — Nauczyłaś się pływać w ciągu ostatnich. — spojrzałem na niebo, aby ocenić, ile minęło od południa, czyli od czasu, gdy zapewne tu przyszła — piętnastu minut? Kiwnęła głową, nachyliła się, nabrała trochę wody w usta, a potem ją wypluła. Było w tym geście coś takiego, że przez ciało przeszedł mi dreszcz emocji z gatunku tych nie tylko przyjacielskich. — Umiesz pływać? — spytała. Przytaknąłem, przywołując ciało do porządku. — Tak. Kąpię się w rzece. My, dzieci robotników, pływamy od maleńkości. Umilkła i wpatrywała się we mnie przez chwilę, a potem kiwnęła głową. — To chodź. Woda jest przyjemna. — Zbliżała się zima, ale temperatury wciąż przekraczały dwadzieścia stopni. Mogłem się założyć, że naprawdę była przyjemna. Zawahałem się. To było ryzykowne, ale wcale nie ze względu na możliwość utonięcia albo nadepnięcia palcem na ostry kamień. Mimo wszystko zdjąłem koszulę i wkroczyłem do wody w samych spodniach. Przeszedłem na drugą stronę źródła i spojrzałem na Eden z podziwem. Była zanurzona po szyję, ale wciąż miała na sobie długą, skromną sukienkę. Choć zapewne teraz nieco mniej skromną, bo tkanina kleiła się do jej ciała. Poczułem dreszcz pożądania, który pozostawił po sobie przejmującą tęsknotę. Odsunąłem się kawałek dalej, ale Eden tylko przewróciła oczami. — Nie musisz się mnie obawiać, Calder. Przyjaciele, pamiętasz? Wiesz, w ciągu tych kilku ostatnich deszczowych dni sporo o tym myślałam i wydaje mi się, że masz rację. Tak będzie lepiej. Nie tylko dla społeczności, ale także dla mnie. Przez kilka minionych lat miałam strasznego bzika na twoim punkcie. Głupio, nie uważasz? Pomyśl tylko, ile rzeczy mogłabym się sama nauczyć, gdybym skupiła się na czymś innym. Wiedza jest wszędzie dookoła! A zamiast tego marnowałam czas, gapiąc się na twoje muskuły. — Roześmiała się, a ja zmarszczyłem brwi. — Nie nazwałbym tego całkowitym marnotrawstwem czasu — mruknąłem. Eden znów zaniosła się śmiechem, ale szybko spoważniała. Krągłość jej piersi zarysowywała się tuż nad powierzchnią wody. — Może i nie, a l e . — Zagarnęła ręką wodę, wywołując fale. Patrzyłem, jak się rozchodzą i docierają do mnie; zupełnie jakby chciała zmniejszyć dystans między nami, używając wody jako przedłużenia samej siebie. Gdy pierwsza drobna fala dosięgnęła mojego nagiego brzucha, prawie jęknąłem z rozkoszy, jakby to sama Eden pieszczotliwie pogładziła moją skórę. Na litość bogów, co się ze mną dzieje? — Gdy deszcz zabębnił o okno w moim pokoju, zaparowały szyby. Przypomniałam sobie twój wykład o stanach skupienia i doszłam do wniosku, że okna parują ze względu na różnicę między temperaturą szkła na zewnątrz i wewnątrz. — Jej oczy zalśniły, jakby właśnie odkryła tajemnicę wszechświata. Nie potrafiłem nie uśmiechnąć się na ten widok.

— A muzyka — ciągnęła — to przecież są liczby. Nie wiem, dlaczego Hector nigdy nie uczył mnie matematyki. Mogłabym być jeszcze lepszą pianistką, niż jestem. Patrzyła na mnie szeroko otwartymi oczami. — Ubiegłej nocy zakradłam się do kuchni i przeczytałam kilka przepisów. W nich też jest sporo m atem atyki. ale niektórych rzeczy musisz mnie jeszcze nauczyć. — Roześmiała się cicho, a potem nabrała wody do ust i znów ją wypluła, wydymając wargi. Jęknąłem cicho, ale chyba tego nie zauważyła. — Zmierzam do tego, że nauczyłeś mnie kilku rzeczy, a ja potrafiłam odnieść je do innych rzeczy. A teraz chcę wiedzieć więcej. Chcę się nauczyć wszystkiego, co tylko możesz mi przekazać. I sama chcę się nauczyć, ile tylko się da. — Zamyśliła się przez chwilę. — To dla mnie jakiś rodzaj wolności, Calder. I może trudno to zrozumieć, a l e . przez większość życia miałam mnóstwo pytań i żadnych odpowiedzi. A te r a z . no cóż, może nie znam wszystkich odpowiedzi, ale poznałam ich kilka i moje życie dzięki temu wydaje się pełniejsze. Całą tę wiedzę mam w sobie, skąd nikt mi jej nie odbierze. Jest moja. Należy do mnie. — Spuściła na chwilę wzrok, a potem znów spojrzała na mnie. — Dziękuję. Nie mogłem oderwać od niej wzroku. Była urzekająca, cudowna. I niech bogowie mi wybaczą, ale ziarno miłości, które we mnie zakiełkowało; ziarno, którego przyrzekałem nie pielęgnować, i tak rosło z każdą chwilą. Mógłbym przysiąc, że czuję, jak jego aksamitne kosmyki poruszają się we mnie, rosną i oplatają żywotne części tego, kim byłem. Nie potrafiłem ich powstrzymać. Usidliła mnie. Ja byłem polem, a ona powojem. Zawładnęła mną. Tak po prostu. A może nie tak po prostu? Może rozkwitała we mnie od lat? Ale w owej chwili nie potrafiłem nazwać tego inaczej. Ona nie jest twoja — skarciłem się szeptem w myślach. Ale coś we mnie zbuntowało się przeciwko tym słowom, jakby sama ta myśl była dla mnie jak wirus. Wiedziałem, że nie muszę poddawać się moim uczuciom; moim skłonnościom. Już wcześniej zdobyłem się na takie poświęcenie. Teraz mogłem to zrobić raz jeszcze. — Calder? Wszystko w porządku? — Mój wzrok padł na Eden, która patrzyła na mnie z zaniepokojeniem. — Dobrze się czujesz? — E c h . — Odkaszlnąłem, kompletnie otumaniony i zbity z pantałyku. — Tak, dobrze. T o . to z n a c z y . A wracając do tej wiedzy, którą chcesz chłonąć, od czego dziś zaczynamy? — Hm. Dobrze. Tylko najpierw przepytaj mnie z tabliczki mnożenia. — No t o . siedem razy s ie d . — Czterdzieści dziewięć. Zaśmiałem się cicho. — Dobrze. Osiem razy d z ie w . — Siedemdziesiąt dwa. Roześmiałem się głośniej, nie potrafiąc powstrzymać uśmiechu, który rozjaśnił całą moją twarz. — Zdałaś! — Wyuczyłam się całej. Poważnie. — Wierzę.

— Nie chcę, żebyś sobie pomyślał, że marnujesz tutaj czas. — Nie uważam tak, Eden. Absolutnie. Tkwiąc w wodzie, patrzyliśmy na siebie przez kilka chwil. Wreszcie Eden odwróciła wzrok. — Dobrze. Skoro podstawy matematyki mam opanowane, to może poćwiczymy dzisiaj pływanie? — spytała. Pomyślałem, że to niegłupia myśl, zważywszy na to, że w obecnym stanie nie powinienem wychodzić z wody. Eden spuściła głowę i przez chwilę jakby ważyła coś w myślach. — O czym myślisz? — spytałem. Spojrzała na mnie, zagryzając dolną wargę. — Czy myślisz, ż e . że gdy przyjdzie wielka powódź, będzie jakaś szansa przeżycia? Wolno pokręciłem głową. — W przepowiedni nie ma o tym słowa. Znów się zadumała. — Wiem. A l e . tak jak powiedziałeś, Hector jest tylko człowiekiem i może coś błędnie zinterpretował? Czy to możliwe? — Sądzę, że tak, Eden — odparłem po krótkim namyśle. Pokiwała głową i odetchnęła. — W takim razie chciałabym się nauczyć unoszenia się na wodzie. Nauczyć się, jak nie utonąć. Długo się w nią wpatrywałem. Czyżby ta dziewczyna zamierzała przeżyć koniec świata? — Skąd czerpiesz swoją siłę, Blasku Poranka? — spytałem miękko. Roześmiała się i pokręciła głową, jakbym powiedział coś niedorzecznego. Przechyliła głowę. — Wiesz, możesz do mnie podejść. Naprawdę nie musisz się mnie obawiać. — Nie obawiam się ciebie. Obawiam się siebie — wypaliłem. Oczy rozszerzyły się jej ze zdumienia i wpatrywaliśmy się w siebie ponad gładką taflą wody, a jedynym dźwiękiem zakłócającym ciszę był delikatny szum małego wodospadu spływającego do jeziorka. — Jeśli jesteś z Hectorem, to nie musisz się bać o przeżycie. Wszyscy trafimy do Elizjum. Przez kilka uderzeń serca wpatrywała się we własną dłoń, którą poruszała w wodzie w tę i z powrotem. — Chyba wolałabym sama o siebie zadbać. I wolałabym nie trafić do Elizjum z Hectorem. — Eden. Ona jednak nie zamierzała czekać na ciąg dalszy, co było o tyle po mojej myśli, że tak naprawdę sam nie wiedziałem, co chcę powiedzieć. Położyła się na plecach, próbując utrzymać się na powierzchni, ale w mgnieniu oka znalazła się pod wodą. Wynurzyła się, parskając. W jednej chwili byłem przy niej. — Rany, wszystko w porządku? Poczekaj, podtrzymam cię, aż wyczujesz odpowiedni moment, i wtedy cię puszczę.

Wsunąłem dłonie pod jej plecy, dotykając jej tylko palcami. Wyprostowała się, odchyliła głowę, zamknęła oczy i łagodnie, z ufnością się uśmiechnęła. Zatopiłem w niej spojrzenie, spijając wzrokiem rysy jej twarzy i okalające ją złote włosy. A potem mój niepokorny wzrok powędrował dalej i omiótł sukienkę przylegającą do jej uwodzicielskich kształtów. Gdy dotarłem do twardej wypukłości sutków, niespokojnie przełknąłem ślinę. Z wysiłkiem oderwałem od nich oczy i wolno podążyłem spojrzeniem niżej, po płaskim brzuchu, aż do niewielkiego, tajemniczego, kobiecego wzgórka. Czułem, jak krew buzuje mi w żyłach. Nie czułem się tak nigdy wcześniej, nawet wówczas, gdy z czystej konieczności się dotykałem. A teraz byłem o krok od śmierci z zatrucia testosteronem, a przecież dotykałem jej jedynie palcami. Niedobrze, bardzo niedobrze. To zwiastowało katastrofę. Nawet jeśli potrafiłbym jakoś opanować się przy Eden, sam doprowadzę się do szaleństwa. A je d n a k . jednak nie potrafiłem się powstrzymać. Spoglądając na nią z góry, poczułem przypływ gorąca, ale też czułości. — Dryfuję — powiedziała, nie otwierając oczu, z łagodną, rozmarzoną miną. — Jeszcze nie — szepnąłem i bardzo powoli cofnąłem palce, którymi podtrzymywałem górę i dół jej pleców. Odsunąłem się o pół kroku. — Teraz dryfujesz. Zastygła w bezruchu, a kąciki jej pełnych, różowych ust delikatnie się uniosły. — Chcesz, żebym nauczył cię jeszcze lepszego sposobu na niemarnowanie sił w wodzie? Odpowiedziała ledwie dostrzegalnym skinieniem głowy, podszedłem więc i położyłem dłonie na jej obydwu ramionach. — Za chwilę cię odwrócę. Weź głęboki wdech, a potem spróbuj utrzymać się na powierzchni tak, by tył głowy znajdował się tuż nad wodą. Daj się unieść wodzie. A potem, gdy dotknę twoich ramion, ugnij łokcie i pozwól, by ręce samorzutnie wypłynęły do góry. Zapamiętałaś? Kolejne drobne skinienie. — Dobrze. Później, gdy będziesz gotowa, zanurz dłonie głębiej, aż twarz znajdzie się nad wodą. Wtedy szybko wypuść powietrze i zrób wdech. A potem wróć pod wodę. W ten sposób można się unosić na powierzchni choćby i cały dzień, jeśli będzie trzeba. Nawet jeśli cały świat znajdzie się pod wodą. Gdy Eden wzięła głęboki wdech, wolniutko obróciłem ją na brzuch, aż twarz znalazła się pod lustrem wody. Cofnąłem dłonie i przez dłuższą chwilę dałem jej unosić się na powierzchni, aż byłem pewien, że opanowała tę sztukę. A gdy dotknąłem jej rąk, pozwoliła się im unieść i ugięła je w łokciach tak, że dłonie znalazły się nad ramionami. Potem z wyczuciem zanurzyła dłonie głębiej, a jej usta znalazły się nad lustrem wody. Usłyszałem, jak wypuszcza powietrze i nabiera je, nim znów znalazła się pod wodą. Uśmiechnąłem się, a ona wynurzyła głowę, znalazła stopami oparcie na dnie jeziorka i wyprostowała się. Roześmiała się triumfalnie i zarzuciła mi ręce na szyję. Zamarłem. Przylgnęła do mnie całą sobą. W mgnieniu oka zrobiłem się twardy, a całe moje ciało zaczęło pulsować żądzą i mogłem tylko się modlić, by tego nie dostrzegła. Zadarła głowę i spojrzała na mnie z tym samym, triumfalnym uśmiechem. Odetchnąłem i uśmiechnąłem się w odpowiedzi. — Dodaj unoszenie się na wodzie do listy swoich umiejętności — rzekłem.

Roześmiała się. — Tak zrobię. — Oswobodziła mnie z objęć i, zostawiwszy mnie z poczuciem straty, zaczęła iść przez wodę w stronę dużego, płaskiego kamienia. Podciągnęła się nań i położyła na plecach. — Nie mamy wiele czasu, by wyschnąć — zasugerowała. — Lepiej chodź tutaj, do słońca. Odczekałem chwilę, aż moje ciało ochłonie, a potem przeprawiłem się przez wodę i wdrapałem się na kamień. Ległem na plecach i odwróciłem głowę w jej stronę. Ona patrzyła na mnie już wcześniej i natrafiłem na jej wzrok. — Dziękuję, że uczysz mnie różnych rzeczy, Calder — powiedziała. — Ty także mnie uczysz, Eden — odparłem. Przez jakąś minutę wpatrywała się we mnie w milczeniu, a potem po prostu odwzajemniła uśmiech. A później oboje odwróciliśmy głowy w stronę słońca.

Rozdział 9. Eden W ciągu kilku kolejnych miesięcy spotykaliśmy się z Calderem głównie na naszych lekcjach. Czasami mogliśmy tylko tęsknić za sobą, gdy jemu przeszkodziły jakieś obowiązki albo gdy w głównej siedzibie kręciło się zbyt wielu członków rady. Te dni były najtrudniejsze. Ale w dniach, gdy się spotykaliśmy, Calder leniwie opierał się o skałę i rysował najróżniejsze rzeczy, a przy okazji uczył mnie matematyki, nauk ścisłych i reguł języka angielskiego, których nie znałam. Czasami przerywał i wracał do jakiegoś zagadnienia z notesu, w którym spisywałam wszystko, o czym mówił. Ale na ogół tylko robiłam notatki, a potem następnego dnia Calder pobieżnie mnie przepytywał. Byłam pilną uczennicą. Odcięta od wiedzy na tak długo, wysoko ceniłam sobie jej wartość. Nie tylko uczyłam się różnych przedmiotów, które wykładał mi Calder, ale poznawałam je z jego szczególnego punktu widzenia. Oprócz samych informacji, które zapamiętał, przekazywał mi swoją wizję świata. Któregoś dnia, gdy leżeliśmy na trawie, patrzyliśmy w niebo i rozmawialiśmy o spektrum barw, opowiedział mi o tęczy, którą raz widział, gdy podlewał grządki pomidorów — było to po krótkim deszczu; zbyt krótkim, by wystarczająco nasycił ziemię. Od tamtej pory za każdym razem, gdy pojawiała się tęcza, przypominał mu się zapach wilgotnej gleby, a ziemia i Elizjum na chwilę stawały się jednością, choćby tylko w jego wyobraźni. Tego dnia, leżąc obok siebie, oboje zrobiliśmy się trochę senni, a on opowiadał o tym wszystkim na wpół zatopiony we własnych myślach i niemal się zawstydził, gdy uświadomił sobie, że mówi na głos. Ale ja uwielbiałam, gdy choć na chwilę mogłam poznać najskrytsze myśli Caldera. Ogrzewałam się nimi i pokorniałam, jakbym nagle stanęła w jasnej plamie słonecznego światła. Calder był dobrocią — czystą, nieskrywaną dobrocią. Emanował nią. Nie sposób było nie pragnąć utonąć w tym p ię k n ie . czułam, że z chęcią mogłabym opleść jego kości i wdychać jego skórę. Przerażało mnie to i zarazem dawało ukojenie. Dzień po dniu, gdy leżeliśmy przy naszym źródle, Calder opowiadał mi nie tylko o rzeczach, które zapamiętał ze szkoły, ale też o sprawach zasłyszanych od innych członków naszej wspólnoty, którzy wcześniej żyli w wielkiej społeczności. Od pewnego mężczyzny, który dołączył do nas przed pięcioma laty, dowiedział się o hazardzie. Podczas wspólnej pracy człowiek ten opowiedział Calderowi, że miał problem z grami w wielkich kasynach; miejscach, w których grano w dorosłe gry, za pieniądze. Jeśli się wygrało, wracało się do domu z większą ilością pieniędzy, a jeśli się przegrało — wracało się z niczym. Aż któregoś dnia przegrał o wiele

więcej, niż wygrał, a w rezultacie stracił wszystko — żonę, dzieci, pracę i przyjaciół. Nikt nie chciał go znać. A wtedy pojawił się Hector. I Hector chciał go znać. Takich historii było znacznie więcej, a ja przysłuchiwałam się im z zaciekawieniem. Pod względem fizycznym Calder trzymał się ode mnie z daleka, obserwując mnie niczym jastrząb i kuląc się w sobie, gdy podeszłam za blisko. Nie byłam na tyle naiwna, by nie rozumieć, że nasza bliskość stanowi dla niego problem, i nie kłamałam, mówiąc, że zamierzam skupić się na nauce, ale bolało mnie to mimo wszystko. A niesprawiedliwość tego złościła mnie do głębi. Owszem, moje dziecinne zauroczenie nim minęło, ale teraz znałam go lepiej. Poznałam jego dobroć i opiekuńczość. Wiedziałam, że jest cierpliwy i ma cięty język. Byłam w nim zakochana, po prostu. Tak jakby moja miłość do Caldera mogła być p ro sta . Codzienne popołudniowe spotkania z nim przy źródle, jako z moim przyjacielem i mentorem, nie były wszystkim, czego oczekiwałem. Ale musiały wystarczyć. Nie widywaliśmy się już wieczorami. Clive Richter zawsze wracał na noc do domu i miał na mnie oko. Bezpieczniej było ograniczyć się do lekcji w dzień. Nie zaryzykowałabym ich. Któregoś dnia rozmawialiśmy o tym, jak nazywają się grupy zwierząt należących do różnych gatunków. — Goryle tworzą stada, szarańcza grasuje w rojach, zaś dziki wędrują w watahach — powiedział, a ja zanotowałam jego słowa. Wymienił jeszcze kilka, ale nie potrafił sobie przypomnieć nic więcej. Westchnęłam. — Wybacz — rzekł, śmiejąc się łagodnie. — Mówiłem ci, że potrafię przekazać tylko to, co sam zapamiętałem. — Szkopuł w tym — powiedziałam, wbijając ołówek w brodę — że jeśliby ktoś ci coś podpowiedział albo jeśli miałbyś wybrać jedną nazwę z kilku, to przypomniałbyś sobie o wiele więcej, niż teraz ci się wydaje. To gdzieś tam jest. — Postukałam ołówkiem w jego głowę. — Auć! Przewróciłam oczami. — A ja wiem tylko tyle, ile mi przekażesz. I ani odrobinę więcej. — W takim razie dobrze, że jestem ponadprzeciętnie inteligentny. — Calder puścił do mnie oko. — Sądzę, że nawet jeśli poznałabyś tylko jedną czwartą tego, czego kiedykolwiek się nauczyłem, i tak miałabyś większą wiedzę niż przeciętny tępak. — Ha, ha. To zaiste pocieszające, że będę na poziomie ponadprzeciętnego tępaka. Calder wyszczerzył zęby. — O, pingwiny bytują w koloniach. Zanotowałam posłusznie. Calder zamyślił się, tak jak zwykle robił, gdy próbował sobie przypomnieć jakiś detal dotyczący konkretnego zagadnienia. — Pingwiny spędzają siedemdziesiąt pięć procent swojego życia w wodzie. Ciekawe, czy uda się im przeżyć powódź. Jak mogłoby się im nie udać? Oboje rozważaliśmy to przez chwilę w milczeniu.

— W naszej chatce w ubiegłym roku zalęgły się karaluchy. Mama powiedziała mi, że ludzie w wielkiej społeczności żartują, że karaluchy potrafią przeżyć wszystko. — Nawet koniec świata? — spytałam cicho. Calder zerknął na mnie i wzruszył ramionami. — M o ż e . — Milczał przez dłuższą chwilę. — Co w sumie chyba nie jest takie złe. Bo i komu są potrzebne w Elizjum karaluchy? — Zaśmiał się. — Niech sobie zostaną. Roześmiałam się cicho, wyobraziwszy sobie, jak wielkie powodzie wreszcie ustępują, a karaluchy wypełzają z ich podziemnych nor. Calder odwrócił się do mnie i oparł głowę na dłoni. — A wracając do pingwinów, jest jeden gatunek, którego przedstawiciele oświadczają się partnerce, ofiarowując jej jakąś rzecz. Spojrzałam na niego z zaciekawieniem. — Naprawdę? I co takiego jej dają? — Nie pamiętam. Pewnie pióro, patyk albo coś takiego. — Nie pamiętasz? Dlaczego? To takie romantyczne. Potrafiłeś dokładnie zapamiętać odsetek czasu spędzanego przez pingwiny w wodzie — tu z niecierpliwością machnęłam rękami — i to, że karaluchy przeżyją nas wszystkich, a nie pamiętasz, jaki podarek wręcza pan pingwin swojej wybrance, by się jej oświadczyć? Nie pojmuję tego. — Pokręciłam głową rozczarowana. Calder roześmiał się. — Dlaczego miałoby to być dla mnie takie ważne? Nie jestem pingwinem. To nie jest informacja, która mogłaby mi się przydać, gdy będę wybierał partnerkę dla siebie. Zrzedła mi mina. I nie byłam w stanie nic na to poradzić. Odwróciłam od niego wzrok i spojrzałam na wodę w jeziorku połyskującą w słońcu. „Planujesz wybrać sobie partnerkę?” — chciałam zapytać, ale tego nie zrobiłam. W sumie dlaczego nie? Przecież nie mógł wybrać mnie, nawet gdyby chciał. A na pewno chciałby być z kimś. Był już dorosłym mężczyzną, wyglądał jak mężczyzna. I na pewno miał s w o je . potrzeby. Widziałam, jak inne dziewczęta w naszym wieku rzucają mu ukradkowe, zainteresowane spojrzenia. Z nimi nie musiałby się ukrywać. Zerknęłam na niego ze ściśniętym sercem. Zauważyłam, że bacznie się mi przygląda. Nad czym się zastanawia, gdy patrzy na mnie w ten sposób? — Nie. Nawet o tym nie myślę. Jedyna rzecz, która zaprząta mi teraz głowę, to dostać się do rady i zobaczyć wielki świat — powiedział, jakby przejrzał moje myśli. Pokiwałam głową, wpatrując się w jego przystojną twarz. Jego męska uroda odbierała mi mowę. W styczniu Calder skończył osiemnaście lat i wydawało się, że w ciągu tego roku jakby jeszcze urósł i spotężniał. Był szczupły, ale muskularny, i nie mogłam się powstrzymać, by nie pożerać go wzrokiem, gdy był skupiony na rysowaniu. Czasami nosił krótki, ciemny zarost. Uwielbiałam go wtedy — wyobrażałam sobie, że właśnie tak wyglądałby rano, gdybym miała możliwość obudzić się obok niego. W tych dniach bywał bardziej zmęczony niż zwykle, ale gdy pytałam, co się stało, wyjaśniał, że po prostu nie spał najlepiej. Któregoś dnia, gdy z twarzą zwróconą ku słońcu siedziałam w oczekiwaniu na Caldera, usłyszałam szelest poruszonych krzaków, ale zamiast mojego nauczyciela ujrzałam Xandra.

— Cześć — powiedziałam, wstając. — Cześć, Eden. Calder nie da rady dziś przyjść. Chciał, żebym ci to przekazał, gdybyś się martwiła. — Podszedł do mnie i przeczesał dłonią swoje czarne włosy. Nie widziałam Xandra od kilku miesięcy i on także wydał mi się potężniejszy. Miałam wrażenie, że obaj chłopcy w pół roku urośli o kilka centymetrów. — Rozumiem. Czy u niego wszystko w porządku? — U niego tak. Ale jego siostra nie czuje się najlepiej. Od dawna męczy ją straszliwy kaszel, który czasami trochę przechodzi, potem wraca, potem znów przechodzi. A teraz jest gorzej. Uświadomiłam sobie, że nie widziałam Mai od wielu tygodni. Wydawało mi się jednak, że po prostu w siedzibie nie ma wiele do roboty. Dlaczego Calder nic mi na ten temat nie powiedział? Może to przez to ostatnio wyglądał na tak zmęczonego? Uderzyło mnie, jak odrębne tak naprawdę wiedliśmy życia. Poczułam ucisk w piersiach, ale zmusiłam się, by o nim zapomnieć, i skupiłam się na Xandrze. — Dlaczego nic mi o tym nie powiedział? Xander przyglądał mi się przez chwilę. — O ile znam Caldera, po prostu nie chciał cię niepokoić. I miał nadzieję. Zawsze ma tę swoją cholerną nadzieję. — Odwrócił wzrok, ale po chwili znów na mnie spojrzał. — Zdajesz sobie sprawę, że Calder coś do ciebie czuje? Gapiłam się na niego w milczeniu. Wprawdzie otworzyłam usta, żeby coś powiedzieć, ale nie znalazłszy właściwych słów, zamknęłam je z powrotem. Czy zdawałam sobie sprawę, że Calder coś do mnie czuje? Tak. Nie wiedziałam jedynie, jakiego rodzaju są to uczucia, jeśli nie liczyć bliskiej przyjaźni, ale sama świadomość tego, że Xander dostrzegał u Caldera zainteresowanie mną, sprawiła, że serce zaczęło mi bić szybciej. Przez to wszystko stawało się trudniejsze. Ale przez to wszystko stawało się też piękniejsze. — Cokolwiek oznaczają jego uczucia, Xandrze, on nie zamierza z nimi nic robić. — Nie byłam pewna, czy Xander szukał u mnie jakiegoś zapewnienia, ale chyba tak właśnie było. W końcu jego los zależał także od naszych decyzji. — Rzeczywiście wątpię, by coś z nimi zrobił. — Xander nie wydawał się szczęśliwy z tego powodu. Potarł oko i westchnął. — Usiądziemy na chwilę? — powiedział wreszcie, wskazując palcem mały spłachetek trawy, kończący się na dużym kamieniu, przy którym Calder zwykle szkicował. Kiwnęłam głową, podeszłam we wskazane miejsce i przysiadłam na kolanach. Poczułam się dziwnie, a uczucie niezręczności w tym miejscu uświadomiło mi, jak bardzo przywykłam do obecności Caldera. I jak bardzo za nim tęskniłam, choć widzieliśmy się zaledwie wczoraj. Xander usiadł obok mnie, podciągnął kolana pod brodę i luźno otoczył je ramionami. — Masz jakieś wieści co do powrotu Hectora? Pokręciłam głową. — Nie, Hector nic do mnie nie pisze, tylko Matka Hailey otrzymuje od niego korespondencję. Powiedziała mi, że aktualnie przebywa z jakimiś ludźmi, którzy wierzą, że bogowie chcą stać się częścią naszej wspólnoty.

Milczał przez chwilę, a potem kiwnął głową, jakby do własnych myśli. — Czy Calder rozmawiał z tobą o swoich planach dostania się do rady? — spytał. — Tak. — Westchnęłam. — Ale nie wiem, na ile jest to prawdopodobne — dodałam po chwili milczenia. Xander oparł się plecami o skałę, tak jak zwykle robił to Calder. — Ja też nie wiem. Ale powiedz, dlaczego w to wątpisz. Wypuściłam powietrze z płuc. — Chodzi o t o . że pozostali członkowie r a d y . są inni niż Calder. On tam po prostu nie pasuje. Jest z b y t. — Dobry — dokończył Xander. — Tak — pokiwałam głową i spuściłam wzrok. Przez kilka minut oboje siedzieliśmy bez słowa, aż wreszcie odezwał się Xander. — Przypuszczam, że spróbuje to zrobić od razu po powrocie Hectora. I wątpię, żeby to się dla niego dobrze skończyło. — Co zatem powinniśmy zrobić? — szepnęłam. — Nie sądzę, żebyśmy mogli wiele zdziałać. Calder zamierza postąpić tak, jak uważa za słuszne. — Xander zaczął odruchowo miętosić jakieś źdźbło trawy. — Od czasu do czasu zdarza mu się złamać jakieś reguły, ale nigdy nie zrobiłby czegokolwiek, czym mógłby kogoś skrzywdzić. Jest taki cholernie honorowy. — Co ty nie powiesz — rzekłam. Xander zachichotał. — Na mnie już czas. Muszę zanieść Mai trochę świętej wody. Podniósł się, a ja zrobiłam to samo. — Co mogę dla niej zrobić? — Niewiele, Eden. Pomódl się za nią. Skinęłam głową. — Xandrze, jeśli zostawię jej trochę słodyczy pod krzakiem, tym po prawej stronie werandy przed siedzibą, zechciałbyś je stamtąd zabrać i zanieść Mai ode mnie? Xander uśmiechnął się. — Jasne. — Dziękuję. I dziękuję za to, że przyszedłeś na dół, żeby powiedzieć mi o Mai. — Nie ma za co. Pomyślałam, że po prostu odwróci się i pójdzie, ale on popatrzył w górę, na czyste, błękitne niebo, a potem spojrzał mi prosto w oczy i powiedział: — Nadciąga burza, Eden. Przytaknęłam, nawet nie unosząc wzroku. — Wiem — odpowiedziałam po prostu. Xander zmarszczył brwi i także skinął głową, a potem odwrócił się i zostawił mnie samą. * * *

Calder nie pojawiał się przy źródle przez kilka kolejnych dni. Ja jednak co dzień ukrywałam słodycze przy werandzie i co dzień upewniałam się, że znikają. Znikały za każdym razem. Xander robił to, o co go poprosiłam. Widywałam Caldera z rodziną w Świątyni, ale Mai z nimi nie było, a on nawet z daleka wyglądał na wyczerpanego i niewyspanego. Ukradkiem posyłałam mu uśmiech, a on odpowiadał uśmiechem, wyglądało to jednak tak, jakby robił to z wyraźnym trudem. Po cichu posłusznie wykonywałam swoje religijne posługi, ale w środku wszystko się we mnie gotowało. Rozpaczliwie pragnęłam zapytać kogoś, czy z Mayą jest wszystko w porządku albo czy lepiej się czuje, ale do kogo mogłam się zwrócić? Hectora nie było. A co, jeśli po prostu poszłabym do chatki Caldera i zapukała do drzwi? Ze złością padłam plecami na łóżko i jęknęłam. Nie minęłoby siedem sekund, zanim ktoś, zapewne któryś z członków rady, zaciągnąłby mnie z powrotem do głównej siedziby. A potem wszyscy znów nie spuszczaliby mnie z oczu i nie mogłabym nawet spotykać się z Calderem przy źródle. Na takie ryzyko nie mogłam sobie pozwolić, z myślą o nas obojgu. Leżałam, rozważając dostępne możliwości, gdy nagle dobiegł mnie dźwięk jadącego samochodu. Nie było w tym nic dziwnego. Wszyscy członkowie rady mieli samochody, którymi dojeżdżali do pracy w wielkiej społeczności. Ale z jakiegoś niewytłumaczalnego powodu zerwałam się i podeszłam do okna. Wytężając wzrok, wypatrywałam nadjeżdżającego auta. Czarny dżip. Z niedowierzaniem patrzyłam na niego przez długą chwilę, ale gdy samochód podjechał bliżej, wyzbyłam się wszelkich wątpliwości. To Hector. Nie było go przez niemal sześć miesięcy, a teraz wrócił. Nagle przepełniły mnie smutek i niepokój. Moje szanse na wyrwanie się do źródła, do Caldera, praktycznie przestały istnieć. Oto zmaterializował się strach, który żywiłam przez wszystkie te miesiące. *** Matka Hailey wparowała do mojego pokoju ze słowami: — Szybko, Eden, doprowadź się do porządku. Hector wrócił. I od razu chce się z tobą widzieć. Nie odpowiedziałam, ale zaczęłam zakładać koronkową sukienkę, jego ulubioną. Była na mnie odrobinę przyciasna, bo przez sześć miesięcy — odkąd wyjechał — nie wprowadzałam w niej żadnych poprawek. Nie potrzebowałam. Brzydziłam się tej sukienki. Była symbolem wszystkiego, czego nienawidziłam we własnym życiu. Mimo wszystko założyłam ją, a potem Matka Hailey uczesała mnie i założyła opaskę na włosy. Wyglądałam jak dziecko. — Matko Hailey — bąknęłam, gdy przeczesywała moje włosy dłonią — czy mogę nadal nazywać cię Matką? Milczała przez chwilę. — Nie, Eden. Za kilka miesięcy to ty będziesz moją matką. Powinnaś po prostu mówić do mnie Hailey — powiedziała łagodnie. Łzy napłynęły mi do oczu, a Hailey spojrzała na mnie i zaprowadziła do łóżka, na którym usiadłyśmy obie, a potem ujęła moje dłonie. — Eden, nie masz się czego bać. Hector jest bardzo troskliwym mężem. Przy odrobinie szczęścia zajdziesz z nim w ciążę przed nadejściem wielkich

powodzi. Wyobraź sobie tylko: poprowadzicie nas wszystkich do Elizjum, a ty będziesz nosić w łonie błogosławione dziecko. — Uśmiechnęła się przyjaźnie, ściskając mnie za ręce. — W przepowiedni nie było mowy o dziecku — mruknęłam. — Nie, ale bogowie nie mogli przecież przekazać nam wszystkich szczegółów. To b y ło b y . niepraktyczne. Nawet nie próbowałam sobie wyobrażać mechanizmów działania przepowiedni, ale sama myśl noszenia dziecka Hectora napawała mnie obrzydzeniem. I bardzo plastycznie uświadomiła, czego się ode mnie oczekuje. Może nie domyślałam się szczegółów tego „czegoś”, ale zdawałam sobie sprawę, że będzie to wymagało robienia rzeczy, których z Hectorem nie miałam najmniejszej ochoty robić. W końcu to przecież on mnie wychował. Traktowałam go jak ojca. Starałam się przełknąć gulę narastającą w gardle. — Hailey — wykrztusiłam wreszcie, wbijając wzrok w podłogę — czy jesteś szczęśliwa? Nie pragnęłaś kiedyś mieć kogoś tylko dla siebie? — Spojrzałam jej prosto w oczy. Milczała przez chwilę, ale mogłabym przysiąc, że w jej spojrzeniu dostrzegłam smutek. — Poświęcenie czyni nas błogosławionymi dziećmi bogów — odparła. — Egoizm leży w ludzkiej naturze, ale musimy z nim walczyć. Właśnie to różni nas od ludzi z wielkiej społeczności. — Westchnęłam. Po prostu przytaczała fragmenty Świętej Księgi Hectora. — A jakich poświęceń dokonuje Hector? — spytałam odważnie. Przechyliła głowę, wzięła głęboki wdech i odgarnęła mi włosy z ramienia. — Hector poświęca się na wiele sposobów. Całe jego życie kręci się wokół nas. Wszystko, co robi, robi dla nas. Nie dla własnej korzyści. Przez ponad dwadzieścia lat budował Akadię, budował naszą wspólnotę, dbał o jej siłę i harmonię. — A j e ś l i . a jeśli kochałabym kogoś innego niż Hector? I jeśli chciałabym wyjść za mąż za kogoś innego? — spytałam ostrożnie. Hailey puściła moje dłonie, wsparła palcem mój podbródek i uniosła mi głowę, by spojrzeć mi prosto w oczy. — Przepowiednia mówi inaczej, Eden. Musisz być jej posłuszna. Odwróciłam wzrok. — Bogowie nie mogli przecież zesłać nam wszystkich szczegółów — powtórzyłam jej własne słowa, wyobrażając sobie, jak Calder wpada do Świątyni, by przerwać moje zaślubiny z Hectorem, porywa mnie i u n o s i. Dokąd? To stanowiło pewien problem. — E d e n . — zaczęła Hailey z groźbą w głosie. — Nie martw się, Hailey — przerwałam jej. — Zawsze jestem bardzo posłuszna. Spojrzała na mnie podejrzliwie. Nie dała się łatwo zbyć. — Dokąd wychodzisz, gdy ja prowadzę zajęcia z chłopcami? Wiem, że opuszczasz siedzibę. Wstałam i zaczęłam oglądać w lustrze swoje włosy, udając, że je układam. Tak naprawdę jednak nawet w najmniejszym stopniu nie dbałam o wygląd mojej fryzury. — Wychodziłam na wzgórza, by poleżeć w słońcu. — Odwróciłam się do niej. — Przez całe życie czułam się jak

porcelanowa lalka stojąca na zakurzonej półce. Słońce sprawia, że choć trochę budzę się do życia. Hailey przez dobrą minutę badała mnie wzrokiem. — Eden, przeprowadziłam się do siedziby z Hectorem, gdy miałam dziewiętnaście lat. To jedyny mężczyzna, z którym byłam. Dał mi czterech chłopców i spokój życia. Mam tutaj swoją rolę. Jeśli zyskanie sensu życia jest jakąś miarą szczęścia, to tak, jestem szczęśliwa — rzekła, odpowiadając na moje wcześniejsze pytanie. — Ale kto osądza, czy twoje życie ma sens? — spytałam zuchwale. — Ty czy Hector? — Nigdy nie pytałam Hailey, jak wyglądało jej życie przed przyjazdem do Akadii, a ona sama o tym nie mówiła. Na dole trzasnęły drzwi, a Hailey uśmiechnęła się i wstała. — Przyszedł. No już, rozchmurz się i zejdź na dół, żeby go przywitać. Wszystkie twoje wątpliwości rozproszą się, gdy zobaczysz, jakim darzy cię uwielbieniem. — Hailey uśmiechnęła się pokrzepiająco, wzięła mnie za rękę i razem zeszłyśmy po schodach. Jeśli sama Hailey czuła do Hectora cokolwiek innego niż uwielbienie, nie dała tego po sobie poznać. Przeszłyśmy do dużego, piętrowego foyer i tam go zastałyśmy. Zwrócił się w naszą stronę, a choć nadal był tym samym potężnym, barczystym mężczyzną co zawsze, zdawało się, że jakoś się postarzał; był bardziej wymizerowany, niż gdy wyjeżdżał. Nie uszło też mojej uwadze, że trochę się zaokrąglił — koszula lekko opinała mu się na brzuchu. Ale gdy nas ujrzał, rozpromienił się jak zawsze. — Eden, Hailey, miłości moje — powitał nas, szeroko rozpościerając ramiona i idąc w naszą stronę. — H ecto rze. — powiedziała Hailey. — O jc z e . — rzekłam w tej samej chwili. Spojrzałyśmy na siebie i uśmiechnęłyśmy się. Podeszłyśmy i dałyśmy się Hectorowi objąć, a on ucałował nas w czubki głów. — Moje dziewczęta — powiedział. — Wreszcie czuję się jak w domu. Eden, zagraj coś dla mnie, proszę. Zrobi mi się od tego cieplej na sercu. Przytaknęłam i podbiegłam do fortepianu. Gdy grałam, wyobraziłam sobie siebie przy źródle, jak leżę z Calderem na trawie i trzymamy się za ręce, a południowe słońce ogrzewa nasze ciała. W mojej wyobraźni melodia płynęła wokół nas, a nuty tańczyły nam po skórze. Gdy wybrzmiał ostatni dźwięk i powróciłam do rzeczywistości, w pomieszczeniu panowała absolutna cisza. Zauważyłam, że Hector i Hailey wpatrują się we mnie bez słowa. — Eden, grasz znacznie piękniej, niż zanim wyjechałem. Musiałaś bardzo pilnie ćwiczyć. — Tak, Ojcze — przytaknęłam. Hector podszedł i usiadł obok mnie na ławeczce przed fortepianem. Odsunęłam się na sam skraj siedziska, by zrobić mu miejsce.

— Eden, powinnaś już zwracać się do mnie po imieniu. — Pogładził mnie jednym palcem po policzku, ja zaś wpatrywałam się przed siebie bez ruchu. — Wkrótce zostaniemy małżeństwem. Nie będę już twoim ojcem. Nie powiedziałam nawet słowa; nie mogłam. Hector długo studiował mój profil. Wreszcie, po czasie, który zdał mi się ciągnąć godzinami, westchnął gardłowo i cicho powiedział: — Sama słodycz. Tego mi było trzeba. — Potem wstał. Zerknęłam na Hailey, która siedziała ze spuszczoną głową. — Gdzie chłopcy? — spytał Hector. — Są z Monicą — odparła. Monica była żoną jednego z członków rady i od czasu do czasu pomagała Hailey w opiece nad chłopcami. — Dobrze — rzekł Hector. — Przyjdź do mojego pokoju. Chciałbym spędzić z tobą trochę czasu. Matka Miriam wróci później i pomoże mi się rozpakować. — Tak, Hectorze — zgodziła się Hailey. Oboje odwrócili się i zostawili mnie samą. Nie było mi z tego powodu ani odrobinę smutno. Wróciłam do swojego pokoju, wyciągnęłam spod łóżka notes i zaczęłam zapełniać myśli algebrą, której uczyłam się z Calderem.

Rozdział 10. Calder — Lepiej? — spytałem Mayę, zabierając szklankę wody sprzed jej ust i stawiając ją na stole obok. Pokiwała głową z sennością w oczach. — Dobrze. Uśmiechnęła się, gdy odgarnąłem włosy z jej twarzy. — Zostały jeszcze jakieś irysy? — Nie, zjadłaś je co do jednego — odparłem z uśmiechem. Zasmuciła się odrobinę. — Może dzisiaj Eden zostawi dla mnie jeszcze kilka? — Może. Pamiętasz, że to nasza tajemnica, prawda? Eden będzie miała problemy, jeśli ktokolwiek dowie się, że daje ci słodycze. Przytaknęła. — Wiem. Potrafię dochować tajemnicy. — Wiem, że potrafisz. Maya zamknęła oczy na dłuższą chwilę, a potem je otworzyła. — Gdy już będę w Elizjum, C a ld e r. — W najbliższym czasie absolutnie nie wybierasz się do żadnego Elizjum, Mayu. — Wiem, ale kiedy się tam już z n a jd ę . to czy będę tak piękna jak Eden? — Maya patrzyła na mnie ze zwykłą dla siebie bezpośredniością i zaufaniem. Serce ścisnęło mi się na widok ukochanej buzi. — Już jesteś piękna, Mayu. Pokręciła głową i wydęła usta, jakbym celowo się z nią droczył. — Ale czy będę piękna tak jak Eden? Dobrze wiedziałem, co ma na myśli, i krajało mi się serce. Milczałem przez chwilę. — Myślę, że w Elizjum każdy będzie tym, kim zechce, i będzie wyglądać, jak tylko zapragnie. Maya ucieszyła się na te słowa. — To ja chcę wyglądać dokładnie tak jak Eden i biegać tak szybko jak gazela. Nie mogłem powstrzymać uśmiechu. Maja była jedną z najsłodszych i najcudowniejszych istot w moim życiu. Kto inny niż ona mógłby mieć takie pragnienia? Podobało mi się to. — Dobrze, to ja będę miał siłę stu wołów i będę potrafił latać.

Maya roześmiała się cicho, ale kaszel szybko zdusił śmiech. Czasami brzmiało to tak, jakby nie potrafiła złapać tchu. Dałem jej kolejny łyk wody, a ona z uśmiechem oparła się plecami o poduszkę. — Myślę, że w Elizjum będzie cudownie. Pokiwałem głową. — Tak, jeśli tylko będziemy tam razem. Maya znów się uśmiechnęła, a potem zamknęła oczy. — Prześpij się trochę — powiedziałem cicho. — Wrócę za kilka godzin. Kiwnęła głową, nie otwierając oczu. Słyszałem jej ciche pochrapywanie, gdy schylony wychodziłem z namiotu medycznego — dużej „izby” urządzonej w czymś na kształt jurty, ulokowanej nieopodal Świątyni. Po kolejnej porcji świętej wody kaszel Mai trochę zelżał i w duszy zmówiłem krótką dziękczynną modlitwę do bogów, a zwłaszcza do Boga Miłosierdzia. Uśmiechnąłem się do siebie. Noc w noc na zmianę z rodzicami czuwaliśmy przy Mai, aby nie była sama, ale w ich wieku całonocne dyżury bywały już bardzo męczące, więc przez większość nocy ich zastępowałem. Przez to w ciągu dnia czułem się jak żywy trup. Nie w smak mi było opuszczanie spotkań z Eden, ale jeśli miałem jakkolwiek pomóc Mai, to zarwane noce musiałem choć trochę odespać w ciągu południowej przerwy. Maya bała się ciemności i nigdy nie pozwoliłbym jej zostać samej przez cały wieczór aż do nocy w tym ciasnym, ciemnym pomieszczeniu. Przy mnie zasypiała spokojniej. Ale ponieważ od niedawna zaczęła przysypiać także w ciągu dnia, domyślałem się, że jej organizm potrzebuje więcej odpoczynku. Przespacerowałem się do rzeki, ściągnąłem koszulę, nabrałem wody w dłonie i ochlapałem głowę oraz klatkę piersiową, a potem mocno wyszorowałem twarz. Najdokładniej, jak umiałem, wytarłem się koszulą, a potem obwiązałem ją sobie wokół szyi. Lekko odświeżony wróciłem do domu na śniadanie. Jedno spojrzenie na główną siedzibę przyprawiło mnie o ucisk w piersiach. Dałbym wszystko, by móc tam pójść, wejść frontowymi drzwiami i udać się do sypialni Eden. Chciałem utulić ją w ramionach. Pragnąłem jej zapachu i łagodnego głosu, które by mnie ukoiły. Pragnąłem jej. Ale Hector wrócił i nie mogłem ryzykować. Poprzedniego dnia byłem w siedzibie i umówiłem się z Hectorem na spotkanie dziś przed południem. Chciałem zaprezentować mu mój system irygacyjny. Na szczęście Hector zawsze był otwarty na spotkania i rozmowy z robotnikami. Tę partię musiałem rozegrać właściwie, bo na szali leżało moje stanowisko w radzie. Mój życiowy plan wisiał na włosku. Xander podbiegł do mnie, a ja spojrzałem na niego zaskoczony. — Przepraszam, nie chciałem cię wystraszyć. Pokręciłem głową. — Nic się nie stało. — Jak się czuje Maya? — Dziś rano trochę lepiej.

Xander kiwnął głową. — Byłem wczoraj na dole, przy źródle, i trochę pogadałem z Eden. Miło było mieć ją przez chwilę tylko dla siebie. Mam nadzieję, że nasze powiedzenie „cokolwiek mam, połowa należy do ciebie” dotyczy także je j. Znieruchomiałem w pół kroku. Ogarnęła mnie dzika wściekłość, jakby cały świat zapłonął czerwienią. Zanim zdążyłem się zorientować, przyduszałem Xandra do ściany jednej z chatek robotników. — Byłeś sam na sam z Eden? — wychrypiałem. Xander zaparł się dłońmi o ścianę, a na twarz wypełzł mu szeroki uśmiech. — Rany, jest nawet gorzej, niż myślałem — powiedział i jakkolwiek niewiarygodne to było, wyszczerzył się jeszcze bardziej. — Co jest gorzej, niż myślałeś? — spytałem, dociskając go do ściany, a oczy zwęziły mi się jak szparki. — Z tobą. Jesteś zakochany, wariacie. Na zabój. Puściłem go i odskoczyłem jak oparzony, oddychając szybko i gwałtownie. Nie mogłem temu zaprzeczyć. Próbowałem temu zaprzeczyć. Chciałem temu zaprzeczyć. Ale zamiast tego splotłem palce na karku i spojrzałem w niebo. Zacząłem z wolna krążyć w kółko, starając się uspokoić oddech. Wreszcie zatrzymałem się i zacząłem wpatrywać się w Xandra. — I co ja mam zrobić? Co do cholery mam zrobić? Xander zacisnął usta, a cała radość uleciała z niego w jednej chwili. — Pojęcia nie mam, Calder. Chciałbym wiedzieć. — Dlaczego to zrobiłeś? — powiedziałem z wyrzutem, a pomimo iż tętno wracało mi z wolna do normy, pierś nadal gwałtownie unosiła mi się i opadała. Gotów byłem stłuc go na kwaśne jabłko. — Bo nadszedł najwyższy czas, żebyś sobie to uświadomił. Wbiłem w niego spojrzenie, próbując wykrzesać z siebie jakieś resztki gniewu albo choćby poirytowania, ale w końcu bezsilnie opuściłem ramiona. — Już sobie to uświadomiłem. Tylko po prostu nie chciałem mówić tego na głos. Za żadne skarby. — Ogarnęła mnie rozpacz. Xander zrobił krok do przodu i położył dłoń na moim ramieniu. — Rety, Calder, nie zamierzałem cię dobijać. Przyrzekam, że nie miałem takiego zamiaru. — Przyglądał mi się przez chwilę. — Najwyraźniej sprawy zaszły już bardzo daleko. A l e . na dobre i na z ł e . bracia — powiedział uroczyście i wysunął przed siebie zaciśniętą pięść. Westchnąłem ciężko i przybiłem „żółwika”. — Bracia. *** Po powrocie do naszej chatki od razu poszedłem do pokoju, w którym spałem, i zacząłem zakładać drugą, czystą koszulę. Postanowiłem na razie nie myśleć o tym, co powiedział Xander. Moi rodzice już pracowali na polu, ale nie oczekiwali, że im pomogę. Wiedzieli, że umówiłem się z Hectorem na spotkanie. Rodzice niekoniecznie podzielali moje ambicje, ale niewiele byli w stanie na nie poradzić. Zresztą ojciec nie należał do szczególnie gadatliwych i zdawał się

całkowicie usatysfakcjonowany swoim życiem. Jego wiara w Hectora była niezachwiana. Nigdy nie wyznałem mu, że źródłem moich ambicji była chęć pełniejszego życia w ogóle, a nie pełniejszego tylko w ramach naszej wspólnoty. Nie zrozumiałby tego. A jeśli mam być absolutnie szczery, ja sam tego do końca nie rozumiałem. Co było we mnie takiego, co sprawiało, że pragnąłem czegoś więcej? Co mną powodowało, że noc w noc stawałem w drzwiach naszej chatki, patrząc na odległe światła miasta — owszem, z obawą, ale też z dziwną tęsknotą, od której aż skręcało mi trzewia? Chyba dało się to w jakimś stopniu porównać do tego, jak się czułem, patrząc na Eden — zalękniony, lecz jednocześnie zelektryzowany. Miejsce w radzie mogło być dla mnie czymś więcej niż tylko przepustką poza A k ad ię. Jesteś zakochany, wariacie. Na zabój. Pod posłaniem dostrzegłem coś, co wyglądało jak skrawek papieru, i zaskoczony uniosłem brew. Podniosłem ubitą poduszkę i odkryłem liścik złożony na pół oraz dwa irysy. Uśmiechnąłem się. Od razu rozpakowałem jednego cukierka i wpakowałem go sobie do ust, a znajomy, maślany smak rozpłynął mi się po języku. Potem rozłożyłem liścik i zacząłem czytać drobne, wąskie pismo Eden. Calder, mam nadzieję, że Maya czuje się dziś lepiej. Myślę o niej bez przerwy i chciałabym móc ją jakoś odwiedzić. Cieszyłabym się, gdyby słodycze dały je j odrobinę radości, choćby krótkotrwałej. Mogłam przekazać Xandrowi ten list razem z cukierkiem dla ciebie i dla Mai, ale coś mnie podkusiło, żeby podrzucić go samej — chyba tęsknota za dawnymi czasami. Bez ciebie u źródła jest pusto, choć ostatnie dni nie obyły się bez małego zastrzyku emocji. Wczoraj okazało się, że tamten mały wąż, którego kilka miesięcy temu cisnęłam w krzaki, je st w istocie potomkiem wielkiego, dwugłowego stwora, który mierzył chyba z dwadzieścia stóp (sześć metrów i dziesięć centymetrów w systemie metrycznym — uważałam na lekcjach matematyki), i rozwścieczony niegodnym potraktowaniem jego syna lub córki (jak odróżnić ich płeć? To chyba temat na jedne z kolejnych zajęć...) patrzył na mnie z jadowitym (całkiem dosłownie) wyrazem pyska. Zostałam zaatakowana i zmuszona do zmagań z oślizgłą bestią. Jak się okazało, czułym punktem tego gada (kręgowca zmiennocieplnego) są tekstowe zadania algebraiczne. Pomimo matematycznych wykrzykników (ja) i stopniowego opadania z sił (wąż) nie obyło się bez szamotaniny i syczenia (z obydwu stron), ale wreszcie wyszłam z tej batalii zwycięsko. Skała przy źródle pozostała naszym dominium (czy może mówi się dominiumem?). Sporo emocji ja k na jeden dzień. Miałeś rację co do wiedzy. Nigdy nie wiadomo, kiedy i w jakich okolicznościach jakaś informacja może się przydać i ocalić ci życie — a przy okazji władanie nad skalnym dominium(em), bo i tak —ja k widać — bywa. Tęsknię za tobą. Może nie powinnam tego mówić, ale to prawda. Dni ciągną mi się w nieskończoność i co najmniej tysiąc razy na godzinę przychodzi mi do głowy coś, o co chciałabym cię zapytać albo co chciałabym ci powiedzieć. Spisuję te pytania, bo nie chcę niczego zapomnieć, a ponadto w ten sposób mam wrażenie, że jestem bliżej ciebie.

Dziś w południe Hector zwołał zebranie rady. Jeśli chcesz, może zobaczymy się przy źródle? Mam nadzieję, że ci się powiedzie, bo od tej pory coraz trudniej będzie mi się wymykać na spotkania. Nie chcę myśleć, że nasz wspólny czas zbliża się do końca, ale nawet w najlepszym przypadku nie będziemy mogli widywać się tak regularnie ja k dotąd. Nawet sobie nie wyobrażasz, ja k wielkim smutkiem napawa mnie ta myśl. Dla mnie zawsze będzie to miejsce, w którym moje życie tak naprawdę się zaczęło. Będę czekać. Twoja Eden Twoja. Moja. Marzyłem o tym, by móc do niej pójść, objąć, powiedzieć jej, że kochałem każdą spędzoną wspólnie chwilę i że także za nią tęsknię. Tylko jaki miałoby to sens? Twoja. Moja. Odsunąłem te myśli na bok, ale pomimo tego jak głupi szczerzyłem się do liściku o wiele dłużej, niż powinienem. Dziś miałem jednak ważną sprawę do załatwienia i to na niej musiałem się skupić. Jesteś zakochany, wariacie. Na zabój. Złożyłem liścik i wsunąłem pod poduszkę, by móc ponownie przeczytać go później. Jakąś godzinę potem maszerowałem do głównej siedziby, gładko ogolony i znacznie staranniej wykąpany. Przepełniała mnie energia. Ten plan musiał wypalić. Gdy wszedłem na wielką werandę, usłyszałem dźwięki fortepianu i zawahałem się przed zapukaniem do drzwi. Czy to Eden? Często mówiła o swojej muzyce, ale czy to możliwe, by była aż tak zdolna? Piękno i maestria dźwięków dobiegających przez otwarte okno sprawiały, że serce ścisnęło mi się ze smutku. Podszedłem o krok dalej i zajrzałem przez otwarte okiennice. Rzeczywiście, to była ona — z zamkniętymi oczami siedziała przed wielkim, czarnym fortepianem, a jej palce tańczyły po klawiszach. Wstrzymałem oddech. Była urzekająca. Cudownie piękna. Eteryczna. Moja. To ją sobie wybrałem. Moja — upierały się moje szare komórki. I tym razem nie zamierzałem ich strofować. Oparłem się biodrem i ramieniem o ścianę obok drzwi, niedbale wetknąłem ręce w kieszenie i obserwowałem ją bez słowa. Wszystko inne przestało istnieć; liczyła się tylko piękna Eden i melodia wypływająca spod jej palców. Zupełnie się zatraciłem. A w głębi duszy c z u łe m . dumę. Byłem z niej niesamowicie dumny. Patrzyłem, aż wybrzmiała ostatnia nuta, a Eden otworzyła oczy. I napotkała moje spojrzenie. Otworzyła usta, jakby chciała coś powiedzieć, ale oboje znaliśmy swoje role. Powietrze przeszył elektryczny impuls. Na ustach Eden wykwitł delikatny uśmiech, a w oczach pojawiło się cudowne ciepło. Dla mnie. Nagle po plecach przeszedł mi zimny dreszcz i włosy zjeżyły mi się na karku. Odwróciłem się raptownie, jakby ktoś chciał zadać mi cios w plecy — za mną stał Hector i przyglądał się niemej wymianie spojrzeń między mną a Eden. Na krótką chwilę zamknąłem oczy i wziąłem głęboki wdech. — Ojcze — powiedziałem, próbując zabrzmieć pewniej, niż się czułem. — T w o ja . Eden jest niezrównaną pianistką. Nie wiedziałem, że jest tak utalentowana. Przenikliwy wzrok Hectora odrobinę złagodniał. Wzdrygnął się lekko, jakby odrzucał jakąś niesmaczną myśl. — Posłańcu wody.

Ja mam imię. Mam na imię Calder. Podszedł do mnie i lekko poklepał po plecach. — Tak, Eden jest wybitnie uzdolniona. Bogowie obdarowali ją wieloma talentami. To zaiste zaszczyt być mężczyzną wybranym, b y . pławić się w ich blasku. — Zerknął na mnie spod oka, ale odsunąłem na bok to, co pomyślałem na temat tego stwierdzenia. Skup się. — Jak sądzę, miałeś jakiś cel w umówieniu się ze mną na spotkanie — rzekł Hector, gdy szliśmy krok w krok obok siebie. — Tak, Ojcze. Jeśli pozwolisz, chciałbym ci coś zaprezentować. Hector znów obrzucił mnie spojrzeniem, ale skinął głową. — Zawsze znajdę czas dla mojego posłańca wody — powiedział z pogodnym wyrazem twarzy. — Dziękuję — odparłem, oddychając z ulgą. W milczeniu pokonaliśmy dystans dzielący siedzibę od rzeki. Gdy dotarliśmy na brzeg, poprowadziłem Hectora kawałek wzdłuż kamienistego nabrzeża, do miejsca, w którym zaczynał się mój system irygacyjny. Konstrukcja składała się w przeważającej części z wydrążonych, połączonych ze sobą konarów, tu i ówdzie uniesionych pod takim kątem, by woda bez trudu spływała w dół aż na skraj pól, które znajdowały się niecały kilometr od miejsca, w którym staliśmy. Już od trzech miesięcy używaliśmy tego systemu nawadniania, który zdecydowanie ułatwiał i przyspieszał naszą pracę. Nie musieliśmy już godzinami wędrować do rzeki i z powrotem. Wystarczyło pójść tam raz, otworzyć przegrodę, a potem mogliśmy już bez trudu napełniać pojemniki z wodą tuż przy skraju upraw, które nawadnialiśmy, to zaś zabierało nam najwyżej ćwierć czasu, który poświęcaliśmy na to wcześniej. — Co to takiego? — spytał Hector. — To system irygacyjny, Ojcze — odparłem. A potem wyjaśniłem prostą zasadę jego działania. — Za twoją zgodą chciałbym wybudować kilka kolejnych. Myślę, że dzięki temu będziemy mogli jeszcze bardziej skrócić czas potrzebny na nawadnianie p ó l . A może nawet zwiększyć ich obszar, bo łatwiej nam będzie je podlewać. Hector przez dłuższą chwilę przyglądał się konstrukcji, a potem przeniósł wzrok na mnie i na moje ręce. — Sam wydrążyłeś te konary? Zerknąłem przelotnie na rynienki. — Tak, Ojcze. Zrobiłem to w swoim wolnym czasie, po wypełnieniu obowiązków. Hector milczał przez dobrą minutę. — A jaki miałeś w tym prawdziwy cel? — Mój prawdziwy cel? — Odkaszlnąłem. — Cóż, Ojcze, miałem oczywiście nadzieję na to, że przysłużę się wspólnocie, ale zarazem chciałem poprosić cię o rozważenie mojej kandydatury do rady. Od czasu, gdy odszedł Ojciec Sudden, jest w niej wakat, a ja będę pracował dla ciebie ile sił. Będę pilny i .

— Ach, posłańcu wody — przerwał Hector i zacisnął usta w wąską kreskę. — Synu, czy jesteś pewien, że nie ma to nic wspólnego z chęcią zamieszkania w głównej siedzibie? — Pytająco uniósł brew. — Jeśli chcesz przypodobać się bogom, twoje intencje powinny być zawsze szczere i czyste. Przez dłuższą chwilę rozważałem jego słowa, czując, że niezależnie od tego, jaki wykonam ruch, i tak wpadnę w pułapkę. — Jeśli mam być szczery, Ojcze, to moim pragnieniem jest służyć naszej rodzinie na większą skalę niż dotąd. Czuję powołanie do służby istotniejszej niż bycie posłańcem wody, nie tylko z myślą o sobie, ale też o całej wspólnocie. Wiem, że nie do mnie należy decydowanie o tym, kto się czym zajmuje, mogę jedynie pow iedzieć. — W ogólnym rozrachunku każde zajęcie tutaj jest równie istotne. Ty zapewniasz naszej rodzinie ożywczą wodę. Czy sądzisz, że Bóg Wojny czuje się ważniejszy niż Bóg Plonów? Nawet jeśli jest potężnym wojownikiem, to bez Boga Plonów on i jego żołnierze cierpieliby głód. Żadna praca tutaj nie jest mało istotna. Ja jestem prorokiem, a ty jesteś robotnikiem. Tak zadecydowali bogowie i musisz pogodzić się ze swoją rolą i czerpać z niej satysfakcję. Jeśli zaś budzi to twój sprzeciw, mogę zaoferować ci pomocne lektury, a zarazem nalegam, byś zaczął codziennie uczęszczać do Świątyni. Wziąłem głęboki wdech, próbując opanować narastający gniew i frustrację. Czułem, że tracę resztki nadziei. — A jeśli nie potrafię pogodzić się z tym, co zadecydowali bogowie, Ojcze? Hector zmrużył oczy i długo mi się przypatrywał. — Postaraj się. Są ścieżki bardziej kamieniste niż ta, którą ja ci proponuję. Nie chciałbym, abyś wybrał niewłaściwą. — Popatrzył najpierw na mój system irygacyjny, a potem na mnie z taką drwiną, że pragnąłem odwrócić wzrok, ale wytrzymałem jego spojrzenie. Był w tym jakiś brak szacunku, ale instynktownie czułem, że właśnie tak powinienem postąpić, jak mężczyzna z mężczyzną. Wreszcie to Hector odwrócił wzrok i wrócił do studiowania mojej konstrukcji. — Zbudowanie tego wymagało wiele siły — powiedział cicho, niemal jakby mówił do siebie. — Ale sama siła na dłuższą metę donikąd cię nie zaprowadzi. W każdym wielkim przedsięwzięciu najważniejszym narzędziem jest potęga umysłu. Planowanie i strategia. Bezsprzecznie potrafisz na przykład dźwigać kamienie i drążyć pnie drzew, ale problem polega na tym, że ta konstrukcja nie jest wystarczająco trwała, ponieważ jej struktura nie została dobrze przemyślana. Zmarszczyłem brwi, a gniew buzował we mnie gorącym płomieniem. — Z całym szacunkiem, Ojcze, ale ta konstrukcja jest bardzo trwała. Przemyślałem całość, na długo zanim przystąpiłem do realizacji. Używamy jej od miesięcy, przetrwała kilka burz. Oddaje wielkie usługi robotnikom nie tylko przy nawadnianiu pól, ale też zaspokaja inne potrzeby wymagające dostaw wody. — Mówiłem, ale miałem wrażenie, jakby moje usta zastygły w miejscu, a słowa bezsilnie z nich wypadały. Pokręcił głową, jakby to, co usłyszał, było niczym więcej niż wierutnym łgarstwem, a potem z całej siły kopnął jeden z elementów konstrukcyjnych, który znajdował się tuż przed nim. Zmartwiałem, przez kilka chwil nie mogąc pojąć tego, co robił.

— Nie — rzekł, ponownie kręcąc głową — zupełnie nietrwała. Byle co może ją zniszczyć. — Kopnął jeszcze raz, a potem jeszcze, aż kilka kolejnych segmentów akweduktu runęło na ziemię. Patrzyłem na to jak skamieniały, nie dowierzając własnym oczom. Niszczył wszystko, nad czym tak ciężko pracowałem. Celowo. — O jc z e . — zacząłem, robiąc krok naprzód. — Widzisz, synu? Gdy budujesz coś od podstaw, musisz zrobić to tak, by żaden człowiek nie był w stanie tego zburzyć. To nie może być igraszka, którą łatwo obrócić w perzynę. Bo w takim przypadku mógłby się na to porwać każdy i odebrać ci twoje dzieło, jakby miał do tego pełne prawo. Gdy tymczasem inni powinni mieć świadomość, jak niegodziwe byłyby to zakusy i postępek z ich strony. Mam rację? — Wbił we mnie wzrok, jakby chciał się upewnić, czy zrozumiałem. Patrząc na niego, poczułem wściekłość. Oblałem się potem, zaczęła świerzbić mnie skóra, a dłonie odruchowo zacisnęły mi się w pięści. — Przykro mi, że muszę przerwać nasze spotkanie, ale rada już mnie oczekuje. I pamiętaj, co ci powiedziałem, posłańcu wody — powiedział na odchodne, po drodze częstując kopniakami kolejne fragmenty systemu irygacyjnego. — Nigdy nie próbuj być kimś wbrew woli bogów — usłyszałem jeszcze. Stałem, patrząc, jak się oddala, a świat wokół mnie falował, jakby od gorącego powietrza. Co tu się wydarzyło? Nogi poniosły mnie, zanim mózg zdołał je powstrzymać. Wszystkie myśli pierzchły z mojej głowy, pozostawiając tylko głośny, jednostajny szum. Nawet nie pamiętam, jak pokonałem drogę od rzeki do początku ścieżki prowadzącej do źródła — nagle po prostu się tam znalazłem. Zacząłem schodzić w dół, a raczej zbiegać po stromym zboczu, z całych sił napinając łydki i z każdym krokiem unosząc tumany pyłu. Pod płaszczykiem buzującego gniewu czułem się głęboko skrzywdzony. Dotychczas ufałem Hectorowi. Ufałem w jego szacunek, jeśli nie coś więcej, wobec mnie i wobec wszystkich naszych ludzi. Ufałem Hectorowi przez całe życie. I wszystko to uleciało w jednej chwili. Szarpnięciem odsunąłem krzaki zasłaniające przejście i z impetem wpadłem przez wąską szczelinę prowadzącą do naszego źródła. Gdy wyskoczyłem po drugiej stronie, już czekała, oparta o dużą skałę, i właśnie odwróciła się, by spojrzeć na mnie sponad trawy. — Calder — wyrzuciła z siebie i usta zaczęły układać się jej w ciepły uśmiech. Jej jasne, złote włosy połyskiwały w słońcu, a łagodne oczy rozszerzyły się na mój widok. Była tak diabelnie piękna. — Nie byłam pewna, czy dasz radę przyj ść. Podbiegłem do Eden, a gdy zobaczyła, w jakim jestem stanie, uśmiech zamarł jej na twarzy. — Calder, co s i ę . — przerwała, gdy do niej dopadłem, wciąż ciężko oddychając po gwałtownej przeprawie w dół szlaku. Ująłem jej twarz w dłonie, omiotłem wzrokiem jej usta, a potem spojrzałem jej prosto w oczy. Rozszerzyły się jeszcze bardziej. — O c h . — Patrzyłem, jak piękne, lazurowe kręgi wypełniają się zrozumieniem. A chwilę później już wpijałem się w jej usta i zatopiłem język w zakazanym owocu. Mocno. Zaborczo. Pomimo mojej gwałtowności jej usta rozchyliły się i westchnęła głęboko, obejmując mnie za szyję. Wcisnąłem język głębiej, bez

cienia finezji, zastanawiając się, czy się nie spłoszy, lecz ani myślała się cofać. Jej język wyszedł naprzeciw mojemu; zaczęła mnie delikatnie ssać. W moim gardle zrodził się nieartykułowany pomruk, jak u barbarzyńcy. Płonąłem żywym ogniem, ale już nie z wściekłości, ale rozpalony nią, podniecony jej smakiem, jej delikatnym, ale odważnym odzewem na moje działania. Przyjmowała wszystko, co jej oferowałem, i odpłacała w dwójnasób. I nagle stało się tak, jakby cały świat, jaki znałem, zrobił mi się całkiem obcy. Odzyskałem zmysły, a nasz pocałunek nieco utracił ze swej gwałtowności. W jednej chwili Eden stała się dla mnie najważniejsza: to, jak schwyciła krótkie włosy na moim karku, zapach jej skóry kojarzący się z jabłkowym kwieciem, smak jej ust niczym pierwszy dzień wiosny. To był dla niej pierwszy prawdziwy pocałunek, a tymczasem ja zachowywałem się jak zwierzę. Poczułem, jak zalewają mnie fale wstydu. Ale nie potrafiłem przestać. Dla mnie także był to pierwszy prawdziwy pocałunek. Całowałem ją więc ile sił, najlepiej jak u m iałem . czyli w owym czasie zapewne niezbyt zręcznie. Całowaliśmy, smakowaliśmy, ssaliśmy i podszczypywaliśmy nasze usta, wargi i języki, aż zabrakło nam tchu i musiałem się cofnąć. Jęknęła i odchyliła głowę, a ja przeciągnąłem ustami niżej, po aksamitnej skórze jej szyi. Jedną nogą objęła moje biodra. Ująłem ją za pośladki i podniosłem tak, abyśmy znaleźli się na tej samej wysokości. Przeszedłem tak kilka kroków i oparłem ją o płaską skalną ścianę, a ona otuliła mnie nogami. Przycisnąłem swoją męskość, twardą i pulsującą, do jej najczulszych miejsc i oboje westchnęliśmy z rozkoszy. To było takie cudowne; takie właściwe. Podszczypywałem ustami skórę na jej szyi, a słowa płynęły mi z ust niepowstrzymane. Ledwie miałem świadomość tego, co mówię. Czułem się tak, jakby tama emocji pękła i nie sposób było powstrzymać ich potoku. — Pragnąłem cię od tak dawna. Tak długo. Każdą świadomą chwilę. I w snach. Pragnę w ciebie zapaść, utonąć w tobie i nigdy się już nie wynurzyć. Pragnę, abyś była moja i tylko moja. Przepraszam, Eden, tak bardzo przepraszam . — Nie przepraszaj — wydyszała z wciąż odchyloną do tyłu głową. — Wszystko, tylko nie to. Ja niczego nie żałuję. Jeśli to ma być ostatni skrawek nieba, którego posmakuję, zanim trafię do piekieł, to niech tak będzie. Jęknąłem, po części z żalu, a po części z przepełniającego mnie pożądania. — Nie mów tak, Eden — przycisnąłem usta do zagłębienia pod jej krtanią, pulsującego rytmicznie i mocno, i zacząłem wodzić wokół językiem. Eden wtuliła się we mnie, dysząc. Ja byłem zły i wstrętny. A to było niegodziwe. Ale jeśli tak rzeczywiście było, to dlaczego czułem się tak, jakbym bez tego miał umrzeć? Dlaczego dotyk Eden nagle stał się czymś nieodzownym dla mojego istnienia? Nie przestawałem jej więc całować, choć wiedziałem, co jest słuszne. Postępowałem wbrew wszelkim podszeptom zdrowego rozsądku, jeśli nie liczyć tego jednego, który przemawiał do mnie przez każde uderzenie serca. — Powinniśmy przestać — stwierdziłem bez przekonania, jako że napotkałem ustami jej usta i wsunąłem w nią język, smakując ją raz po raz, bez końca. Jej język splótł się z moim i całowaliśmy się przez długie, cudne chwile, całkiem w sobie zatraceni. To. To było Elizjum. Ta

cudna dziewczyna w moich ramionach. Od tak dawna tęskniłem, by mieć ją przy sobie blisko. Była taka delikatna, taka piękna. Wyrwała się, gwałtownie łapiąc powietrze i patrząc mi głęboko w oczy. Jej usta były czerwone i nabrzmiałe, policzki zakwitły rumieńcem, wpółprzymknięte oczy płonęły pożądaniem. W tamtej chwili uświadomiłem sobie, że nigdy wcześniej nie widziałem czegoś równie pięknego jak twarz Eden po pocałunku. — Kochaj mnie — szepnęła. — Pragnę cię tak bardzo, że aż boli. — Zamarłem cały, z wyjątkiem części ciała znajdujących się między moimi nogami. Te części bowiem nabrzmiały z zainteresowaniem, najwyraźniej przekonane, że ich usługi są nieodzowne. I to zaraz. Resztkami wolnej woli ostudziłem wrzącą krew. Pochyliłem się tak, że nasze czoła się zetknęły, i delikatnie postawiłem ją na ziemi. Przez dobrą minutę oddychaliśmy unisono, uspokajając puls. — Nie mogę. Nie tutaj. Nie w ten sposób. Eden wbiła wzrok w ziemię zraniona. — Ja też tego pragnę, wierz mi; pragnę bardziej niż czegokolwiek innego w moim życiu. — Złapałem ją za ręce i przycisnąłem je do serca. Uniosła wzrok. — Ale muszę wiedzieć, że jesteś m o ja . — Jestem twoja. Zawsze byłam twoja. Będę twoja tutaj, na ziemi, i w Elizjum. Będę o ciebie walczyć z bogami, jeśli będzie trzeba. Stanę im naprzeciw i to powiem. Rozpogodziłem się i uśmiechnąłem do niej łagodnie. — Skąd czerpiesz swoją siłę, Blasku Poranka? Odwzajemniła uśmiech. — Od ciebie — szepnęła, z zaufaniem patrząc mi prosto w oczy. — Co teraz zrobimy? Westchnąłem ciężko. — Nie wiem. Ale c o ś . Coś trzeba będzie zrobić. Kiwnęła głową. — Dlaczego dziś mnie pocałowałeś? Co cię do tego skłoniło? Zawahałem się. — Hector odrzucił mój plan. Kopniakami zniszczył mój system irygacyjny. — Pokręciłem głową, a upokorzenie na chwilę odebrało mi mowę. Spojrzałem Eden w oczy i wziąłem głęboki wdech. — To był katalizator. Ale przyrzekam ci, Eden; przyrzekam ci na wszystko, że pragnąłem cię pocałować od tak dawna, że buzowało to we mnie jak płomień, który nagle wymknął się spod kontroli. Przykro mi, że wszystko zaczęło się od gniewu. Zasłużyłaś na więcej. Eden przez chwilę patrzyła na mnie uważnie, a potem się uśmiechnęła. — A mnie nie jest przykro. Nie dbam o to, od czego się zaczęło. Ale o to, że w ogóle się zaczęło — zawiesiła głos — jeśli tylko się kiedyś powtórzy. — Zerknęła na mnie kokieteryjnie. Pochyliłem się i delikatnie pocałowałem ją w usta, łagodnie podgryzając jej dolną wargę, aż poczułem, że się uśmiecha. Wyprostowałem się. Eden pogładziła mnie po policzku z troską i łagodnością. Poddałem się jej pieszczocie. — Przykro mi, że Hector tak postąpił — zamyśliła się. — Słyszałam, jak rozmawiał z Clive’em Richterem. Podczas ostatniej pielgrzymki coś poszło nie tak. Nie wiem, co się stało,

ale c o ś . coś się w nim zmieniło. Poza tym postrzega cię jak rywala, i słusznie. Widział nas dzisiaj. Cofnąłem się o krok, wziąłem ją za rękę i poprowadziłem do mniejszego kamienia, na którym razem usiedliśmy. — Wiem. To jeden z powodów. Rozumiem, że się zmienił, a l e . ale teraz dotarło to do mnie z całą mocą. I tak nigdy nie zająłbym miejsca w radzie. To było marzenie ściętej głowy. — Przykro mi — szepnęła. Przez dłuższy czas wpatrywałem się w źródło, aż uświadomiłem sobie, że właściwie nie czuję się nawet zaskoczony. Odwróciłem się do niej i delikatnym gestem odgarnąłem kosmyk jej włosów za ucho, chłonąc piękno jej twarzy. Siedząc tak, wyglądała jak bogini, z kaskadą włosów spływających na ramiona i alabastrową, gładką skórą połyskującą w słońcu. Przez mgnienie oka zapragnąłem paść na kolana do jej stóp i zacząć czcić ją jak obraz w kapliczce. — W ie s z . To zmienia postać rzeczy. Nie możemy zawrócić. Nie możemy udawać, że to się nie stało. Ja nie mogę udawać, że to się nie stało. Westchnęła i przytaknęła. — Tak, wiem. Zmarszczyłem brwi z namysłem. — Nie wiem jeszcze, jak postąpię, ale muszę coś wymyślić. Ufasz mi? — Bezgranicznie. Ogarnęło mnie wzruszenie i odruchowo pochyliłem się, by znów ją pocałować. — To dobrze. Teraz musimy wracać. Spotkanie Hectora zapewne ma się ku końcowi. Nie przychodź więcej do mojej chatki, dobrze? Jeśli będziesz chciała się ze mną skontaktować, zostaw mi w krzakach liścik; odbiorę go przez Xandra. Poproszę go, żeby sprawdzał skrytkę dzień w dzień. Kiwnęła głową na zgodę, zagryzając swoją pełną dolną wargę. Pragnąłem znów ją pocałować, ale nie było na to czasu. Zwłaszcza że pragnąłem całować ją bez końca, po wieczność, i nigdy nie przestawać. — Uciekniemy stąd? — spytała, błagając mnie wzrokiem o jakieś potwierdzenie. Spoglądałem na nią przez chwilę, a potem pociągnąłem do siebie i mocno przytuliłem do piersi. Oparła głowę, wsłuchując się w bicie mojego serca, i siedzieliśmy tak jak skamieniali. Czy to możliwe? Czy możemy stąd uciec? Od mojej rodziny? Moich przyjaciół? Naszego życia? Od naszego przeznaczenia? — Tylko dlatego, że musimy — odpowiedziałem wreszcie.

Rozdział 11. Eden Byłam w siódmym niebie. Jak sądzę, życie dookoła toczyło się utartym rytmem, ale ja widziałam wszystko jak z oddali, przez mgłę. Tam, przy strumieniu, całkiem straciłam głowę. Wargi Caldera na moich wargach, jego język, który zawładnął moimi ustami, i jego muskularne ciało zespolone w jedno z moim. Przeszedł mnie dreszcz na samo jego wspomnienie — obezwładniające, pyszne, cudne — wszystko, o czym kiedykolwiek marzyłam, i jeszcze więcej. Kilka dni po moich pieszczotach z Calderem zamierzałam ukryć w krzakach przed siedzibą garść irysów, które Xander miał przekazać Mai, lecz moja dłoń natrafiła na złożoną kartkę papieru. Rozejrzałam się, czy nikt mnie nie widzi, schwyciłam ją i wetknęłam do kieszeni sukienki, a potem szybko wróciłam do swojego pokoju. Usiadłam na łóżku i drżącymi palcami rozpostarłam kartkę. Poznawałam ten gruby papier. To był arkusz z bloku, który zostawiliśmy przy źródle, przedarty na pół, aby był mniejszy. Eden, kamyk. To odpowiedź na pytanie, które jakiś czas temu mi zadałaś: co przy oświadczynach dają samce pingwinów samicom. Samiec uważnie ogląda wiele kamyków, aż znajdzie najgładszy; taki, który będzie najodpowiedniejszy dla jego wybranki. A potem ofiarowuje go je j na znak swojej miłości. Jeśli samica przyjmie kamyk i umieści go w gnieździe, to znaczy, że akceptuje go jako partnera. Spytałem o to dziewczynę, z którą chodziłem na zajęcia, i okazało się, że miałaś rację. Oczywiście ona zapamiętała właśnie to. Eden, wciąż czuję dotyk twoich ust. Gdy zamykam oczy i gdy nie śpię. Smakuję cię. Oddycham tobą od świtu do nocy. Odbieram cię wszystkimi zmysłami i mam nadzieję, że ty czujesz to samo. Muszę się z tobą zobaczyć. Czy możemy spotkać się przy źródle? Zostaw liścik Xandrowi, a on mi go przekaże. Dni do tej chwili będą mi się zdawały wiecznością. Twój Calder Twój. Usiadłam i przycisnęłam do piersi list od Caldera, uśmiechając się z oszołomieniem. Byłam czyjaś. Byłam Caldera. Należałam do niego. A on należał do mnie. Wydawało się to tak proste, ale oczywiście dla nas zupełnie takie nie było. Odwróciłam kartkę na drugą stronę i roześmiałam się w głos, bo całą pokrywał rysunek przedstawiający pingwina, który po zaśnieżonej ziemi popycha dziobem mały, połyskliwy kamyk w kierunku innego pingwina, siedzącego w gnieździe z głową zwróconą w przeciwną stronę. Na tym jednym, prostym szkicu udało mu się przedstawić nadzieję przejawiającą się w

minie pana pingwina i wyniosłą obojętność pani pingwin, która zdawała się czekać, aż potencjalny wybranek zrobi na niej wrażenie. Cicho zaśmiałam się jeszcze raz. Rozejrzałam się po pokoju w poszukiwaniu papieru, ale uświadomiłam sobie, że u siebie nie znajdę ani kawałka. Owszem, był, ale na dole. Zerknęłam na Świętą Księgę Hectora leżącą na nocnym stoliku i przygryzłam wargę. Potem zaś sięgnęłam po tom i z wahaniem go otworzyłam. Szybko przewertowałam książkę na sam koniec i wyrwałam jedną kartkę. Z niedowierzaniem popatrzyłam na swój mały akt buntu. Ale usiadłam na łóżku i używając twardej oprawy książki jako podkładki, zaczęłam pisać. Miałam do dyspozycji tylko marginesy, musiałam się więc streszczać, bo ilość wolnego miejsca na kartce była ograniczona. Calder, kto by pomyślał, że pingwiny bywają takie romantyczne? Ten świat jest pełen miłości, nawet w najbardziej zadziwiających miejscach. Ja także czuję dotyk twoich ust. Smakuję cię. Oddycham tobą. Tęsknię za tobą tak, ja k w życiu za czymkolwiek nie tęskniłam. Spotkamy się przy źródle w niedzielę, po Świątyni? Hector ma kolejne spotkanie rady, a ja powiem Matce Miriam, że jestem chora, żebym nie musiała uczestniczyć w niedzielnym posiłku. Zawsze twoja, Eden *** Pokonywałam szlak tak szybko, jak tylko pozwalały mi sandały i sukienka. Serce waliło mi w piersiach, nie tylko z wysiłku, ale też z podniecenia, że już za kilka chwil zobaczę się z Calderem. Schyliłam się, by przejść przez szczelinę, i wyprostowałam się po drugiej stronie. Był już; leżał na naszej skale, z dłońmi pod głową, a wilgotne ubranie przylegało do jego ciała. Przez pewien czas po prostu stałam i chłonęłam go wzrokiem. Usiadł, a jego mokra koszula zdradziła kształt mięśni brzucha prężących się pod tkaniną. Rozpromienił się na mój widok, a ja szybko podeszłam do brzegu jeziorka. Weszłam do wody, a Calder podał mi rękę i pomógł wdrapać się na skałę. Położyłam się obok niego. Leżeliśmy tak minutę albo dwie, pośród dźwięku własnych oddechów i odgłosów pluskającej wody. Aż oboje poruszyliśmy się jednocześnie i odwróciliśmy się do siebie. Calder ujął moją głowę w dłonie i wplótł palce w moje włosy. Na moment zapatrzył się w moje oczy, a jego źrenice powiększyły się i pociemniały z pożądania. Poczułam mrowienie między nogami i zacisnęłam uda, by stłumić niespodziewane doznanie. A potem nasze usta się spotkały i przestało się liczyć wszystko prócz jego smaku. Jęknęłam, bez słów dając wyraz swojemu pożądaniu i absolutnemu oddaniu. Przechylił głowę i nasz pocałunek stał się głębszy, a języki wdały się w cudną szermierkę. Szorstkość jego nieogolonej brody na policzku zdawała mi się tak doskonale męska. Rozpalona znów jęknęłam, wtulając się w niego bliżej.

Gdy Calder oderwał się od moich ust, by zacząć wędrówkę w dół, po mojej szyi, westchnęłam z rozkoszy i odchyliłam głowę, by ułatwić mu dostęp do mojego ciała. Popatrzyłam na błękitne niebo i leniwie płynące po nim chmury. — Bogowie stworzyli to miejsce dla nas — szepnęłam, uśmiechając się marzycielsko. Calder przerwał, lecz zanim odpowiedział, raz jeszcze omiótł ustami moją szyję. — Tak odparł, a ja poczułam, jak się uśmiecha. — Jak sądzisz, dlaczego to zrobili?

—

— Abyśmy mieli miejsce, w którym możemy się zakochać. Calder uniósł głowę, a z jego twarzy przebijała absolutna pewność. — Jesteśmoja, Eden. Zawsze byłaś, od chwili, gdy cię po raz pierwszy zobaczyłem. Przytaknęłam. Wydało mi się to najoczywistszą rzeczą na świecie. Nasze usta ponownie się spotkały. Calder całował mnie tak, że uwierzyłam, iż nie tylko zawsze byłam jego, ale też zawsze już będę. W tym życiu albo w jakimkolwiek innym. W jego pocałunku kryła się obietnica, że dopóki on i ja istniejemy, będziemy do siebie należeć. Minęły długie chwile, po których Calder oderwał się od moich ust, dysząc ciężko i patrząc na mnie spod półprzymkniętych powiek. Wyglądał, jakby targały nim wewnętrzne sprzeczności. — Nie przestawaj, proszę — powiedziałam, nachylając się nad nim i składając mu na ustach łagodny pocałunek. — Obawiam się, że jeśli nie przestanę teraz, potem nie będę w stanie — odparł głosem bardziej chropawym niż zwykle. Chciałam powiedzieć, by nie przestawał ani teraz, ani potem, ale te słowa wydały mi się zbyt bezwstydne, za odważne, nawet w moich myślach. Musiały przemówić za mnie czyny. Sięgnęłam palcami do górnych guzików koszuli i zaczęłam je z wolna odpinać, jeden po drugim. Calder patrzył to na moje palce, to na twarz, a jego oczy zdawały się ciemnieć z każdym odpiętym guzikiem. Widziałam, jak jego grdyka porusza się, gdy gwałtownie przełykał ślinę. Rozchyliłam poły koszuli, odsłaniając prosty, biały stanik, i strząsnęłam z siebie mokrą odzież, dając jej swobodnie opaść w dół ramion. Sięgnęłam za plecy, rozpięłam stanik i pozwoliłam, by zsunął się po rękach na dół, na kolana. Z rozchylonych ust Caldera dobiegł cichy jęk, a oczy łapczywie chłonęły moje piersi. Moje sutki stwardniały pod jego zachłannym spojrzeniem, a ja spuściłam wzrok. Nigdy przed nikim się nie rozbierałam. — Eden — szepnął Calder z podziwem — jesteś taka piękna. A potem jednym szybkim gestem zerwał z siebie mokrą koszulę i usiadł przede mną z obnażonym torsem. Moje oczy zaczęły błądzić po jego opalonym ciele i lśniących muskułach, a samo spojrzenie wywoływało we mnie gęsią skórkę. Wyciągnęłam rękę, by go dotknąć, i od tej chwili czas jakby się zatrzymał. Oboje jednocześnie zbliżyliśmy się do siebie, a ja dotknęłam jego ciepłej, gładkiej skóry. Z ust Caldera wyrwało się westchnienie, a ja przemknęłam wzrokiem po jego twarzy. Widywałam go już bez koszuli, ale nawet nie śniłam, że któregoś dnia będę mogła go dotknąć, poczuć pod palcami potężne mięśnie, które podziwiałam od tak dawna.

Był taki silny, taki męski, a jego skóra tak gładka i ciepła. Nie mogłam uwierzyć, że to się dzieje naprawdę. — Nie przestawaj, proszę — powiedział, powtarzając moje własne słowa sprzed kilku chwil. Odetchnęłam głęboko i pozwoliłam palcom kontynuować wędrówkę po jego umięśnionym torsie do jednej z brodawek, której kształt delikatnie obwiodłam wskazującym palcem. — Eden — wykrztusił Calder. — Chcesz mnie zabić. Już umieram. Uśmiechnęłam się, wodząc wzrokiem za palcami, które wybrały się teraz na spacer po jego brzuchu. — Nie. Żyjesz. My żyjemy. Właśnie tutaj, razem. Obawiam się, że śmierć rozłączyłaby nas na zawsze, a ja nie pozwalam ci ot tak sobie odejść. — Spojrzałam mu prosto w oczy i wtedy jakby przeskoczyła między nami jakaś iskra, tuż przed tym jak pochylił się nade mną i ponownie wziął moje usta we władanie, łagodnie, niespiesznie badając je językiem. Przysunęłam się jeszcze bliżej, by poczuć jego nagą skórę na swojej. Poezja. Z każdą chwilą nabierałam śmiałości, ale to był nasz czas; tylko nasz. Nigdy w życiu nie dostawałam tego, czego pragnęłam, ani nawet nie pytano mnie, czego mogłabym chcieć, zamierzałam więc to sobie wziąć. Tutaj, pod okiem bogów, przy naszym źródle, zamierzałam posiąść to, czego pragnęłam dla siebie. A pragnęłam Caldera. On zaś pragnął mnie. I cóż w tym złego? Otarłam nabrzmiałymi sutkami o jego twardą pierś i jęknęłam mu prosto w usta, zaskoczona cudownym doznaniem. Nigdy wcześniej nie czułam takiej rozkoszy i pragnęłam zaznać jej więcej. Przesunęłam palcami po krótkich, miękkich włoskach na jego karku i splotłam język z jego językiem, rozkoszując się jego smakiem i aromatem; zapachem czystej wody i męskiej skóry. Leżeliśmy wtuleni, nie odrywając od siebie ust. Miałam wrażenie, że serce bije mi jak oszalałe, a mrowienie między nogami stawało się coraz silniejsze. Nie znałam jeszcze tej żądzy, ale desperacko pragnęłam ją zaspokoić. Oderwałam się od jego ust. — Czy t y . ? Czy c h c e s z .? — spytałam bez tchu, nie mając pojęcia, jak ująć w słowa to, za czym tęskniło moje ciało. — Tak — odparł, jakby odgadł moje myśli. — Tak. Pozwoliłam oczom śmielej spojrzeć w dół, na wybrzuszenie rysujące się z przodu jego luźnych spodni. Nie spuszczając wzroku z tego miejsca, powiedziałam: — Uczyłam się tu już wielu rzeczy. Naucz mnie jeszcze jednej, Calder. — Moje policzki spłonęły rumieńcem i zamarłam w oczekiwaniu na to, co odpowie. Milczał przez kilka długich chwil, zerknęłam więc na jego twarz. Przyglądał mi się, a w jego spojrzeniu widać było zaskoczenie i pożądanie. Calder jęknął i bezwolnie opadł na plecy, kryjąc głowę w dłoniach. — Jak mam ci się oprzeć? — spytał. Uśmiechnęłam się, kładąc się na nim i całując jego szyję. — Jestem najmniejszym z twoich zmartwień.

Zaśmiał się, choć słychać było, że nie jest mu do śmiechu. — O nie, bez wątpienia jesteś największym z moich zmartwień — rzekł, ale spojrzał na mnie ze ściskającą serce czułością. Znów się uśmiechnęłam i oparłam policzek na jego piersi, a po chwili zaczęłam myszkować dłonią po mięśniach jego brzucha, kreśląc palcami wgłębienia i wypukłości. Gwałtownie wciągnął powietrze i moja dłoń zatrzymała się w pół gestu, ale ponieważ nie oponował, wróciłam do przerwanej czynności. Gdy dotarłam do skraju lnianych spodni, pod którymi znikała wąska dróżka włosów, zamarł, a wybrzuszenie tuż obok mojej dłoni gwałtownie podskoczyło. Wsunęłam palce pod luźny pas i przesunęłam dłoń dalej, przeczesując palcami gąszcz twardych włosów, aż dotarłam do tej części jego ciała, która pozostawała dla mnie tajemnicą. Klatka piersiowa Caldera unosiła się i opadała w coraz płytszych, rwanych westchnieniach. Pożądanie uderzyło mi do głowy i dodało mi animuszu. Sięgnęłam po to, czego pragnęłam. Objęłam palcami twardą, aksamitnie gładką męskość. Jęknął przeciągle i naparł na moją dłoń w niemej prośbie o ciąg dalszy. Westchnął z żalem, gdy na chwilę go puściłam, ale musiałam zsunąć skraj tkaniny trochę niżej, żeby widzieć, co robię. Uniósł pośladki, aby mi to ułatwić, a gdy ściągnęłam mu spodnie, sprężyście wyrwał się na wolność. Znów ujęłam go dłonią, patrząc z niedowierzaniem na penis zwieńczony główką w kolorze głębokiej czerwieni, na czubku której widać było małą kroplę przejrzystego płynu. Wiedziałam, jak wyglądają chłopcy — pomagałam Hailey przy kąpaniu jej dzieci. Ale nigdy wcześniej nie widziałam mężczyzny. Był t a k i . duży i sterczał sztywno, celując w moją stronę. Przez dłuższą chwilę po prostu się w niego wpatrywałam. Usiadłam i oparłam dłoń o pobliski kamień. Zerknęłam na Caldera, ale zasłonił oczy ręką, trudno było mi więc coś odczytać z wyrazu jego twarzy, poza tym, że miał lekko rozchylone usta, a szczęki stężały mu w oczekiwaniu. — Eden, E d e n . — wzdychał, a w jego głosie pobrzmiewała desperacja. Spojrzałam na dłoń, którą go obejmowałam, i okrężnym ruchem roztarłam kciukiem kroplę płynu, zafascynowana tym, jak inne jest jego ciało od mojego. Jęknął, jakbym poddawała go torturom. — Pokaż mi — szepnęłam. Zawahał się, ale położył dłoń na wierzchu mojej dłoni, a potem zaczął łagodnie przesuwać nią w górę i w dół, na całej swojej długości. Po krótkim czasie puścił mnie i pozwolił, bym dalej pieściła go już sama. Zaczęłam więc gładzić go tak, jak mi pokazał. Jego westchnienia i szarpany oddech świadczyły o tym, że postępuję właściwie, nie przerywałam więc, zafascynowana, jak jego skóra gładko przesuwa się pod moimi palcami, i tym, o ile bardziej urósł w mojej dłoni. Po kilku minutach oddech Caldera stał się jeszcze bardziej nierównomierny, a on sam zaczął intensywnie napierać biodrami, nadziewając się na moją dłoń. Słuchałam jego westchnień i pojękiwań, a tęsknota między moimi nogami przybrała na sile. Poczułam wilgoć spływającą po wewnętrznej stronie uda.

Nagle jego ciało wyprężyło się i zastygło, a spod moich palców wytrysnęła struga białego płynu. Gwałtownie wciągnęłam powietrze i z szeroko otwartymi oczami obserwowałam, jak jęczy, wzdycha, a wreszcie odpręża się i mięknie w mojej dłoni. Patrzyłam, jak bezwolnie opuszcza rękę i spogląda na mnie spod ciężkich powiek z wyrazem sennego rozmarzenia. Zawrzało we mnie na widok piękna tego obrazu. Nachyliłam się i pocałowałam go, a on ujął moją twarz obiema dłońmi i odpowiedział głębokim pocałunkiem. Poznaliśmy się już na tyle, że nie spieszyliśmy się, lecz długie minuty rozkoszowaliśmy się bliskością naszych ust. Calder miękko ułożył mnie na plecach, a nasze języki ani przez chwilę nie zaprzestały swego tańca. — To b y ło . Nie potrafię nawet wyrazić tego słowami — powiedział Calder, wpatrując się we mnie przeciągle. Nie wiedziałam, czy to, co robimy, było dobre, czy złe. Przez całe życie powtarzano mi, że nieczystość seksualna jest grzechem. Ale to było czymś tak dalekim od grzechu, jak to tylko możliwe. Jak mogło być grzeszne coś, co sprawiało, że moje serce przepełniało się miłością do tego silnego, troskliwego, cudownego chłopca — człowieka, który nauczył mnie tylu wspaniałych, pięknych rzeczy? Jak mogło być grzeszne coś, co było najszczęśliwszą chwilą w moim życiu? Czy bycie tak szczęśliwym naprawdę może być złe? Nie mogłam w to uwierzyć. Mruknęłam z rozkoszy wprost w jego usta, gdy jego nagi tors otarł się o moje stwardniałe sutki. Moje ciało płonęło z pożądania, a palce błądziły po bicepsach, za które go schwyciłam, pieszcząc napięte mięśnie jego ramion. Cudnie było leżeć pod osłoną jego barczystego, umięśnionego ciała i wdychać jego męski zapach ze świadomością, że nie jest w stanie mi się oprzeć, tak jak ja nie potrafiłam oprzeć się jemu. Oderwał się od moich warg, pochylił głowę i nagle poczułam, jak buszuje ustami po mojej piersi i całuje sutek. Otworzyłam oczy, a z moich ust dobył się pomruk rozkosznego zaskoczenia. To było tak cudowne. Zanurzył twarz w moich piersiach i długo lizał czułe zakątki, aż pośród westchnień zawirowało mi w głowie z pożądania. Jęknął i uniósł głowę, gdy przylgnęłam stęsknioną częścią siebie do jego męskości. Nasze oczy spotkały się, a on spojrzał na mnie z tą samą, cudną czułością, po chwili zaś już kreślił ustami wilgotną ścieżkę wzdłuż mojej szyi. Zanim się zorientowałam, poczułam jego dłoń pod sukienką, wędrującą w górę, po wewnętrznej stronie uda. Zamarłam, zdolna tylko do tego, by skupić się na tej szorstkiej, zaborczej dłoni, zbliżającej się do mojego najintymniejszego, sekretnego zakątka. Ciężko przełknęłam ślinę, odchyliłam głowę do tyłu i zwróciłam wzrok ku bogom i niebiosom. Myliliście się — powiedziałam im w myślach. To jest moje przeznaczenie. Palce Caldera muskały moją skórę, aż dotarły do skraju bielizny. Tak jak on wcześniej uczynił dla mnie, tak ja uniosłam biodra, pozwalając mu zsunąć bieliznę niżej. Jego dłoń z wahaniem błądziła pośród miękkich splotów okalających moją kobiecość, aż prześlizgnął się przez nie jednym palcem i dotknął punktu tak czułego, że zapragnęłam krzyczeć z rozkoszy. Znieruchomiał, lecz po chwili wrócił do słodkiej eksploracji, pieszcząc mnie opuszką palca. Jęknęłam i wtuliłam się mocniej w jego dłoń, oszołomiona z rozkoszy, jaką mi dawał. — Calder — dyszałam — nie przestawaj, proszę.

Długo wodził palcem wokół mnie, potęgując ekstazę. Nagle przestał. Wydałam stłumiony jęk w poczuciu straty i bezwstydnie wypchnęłam biodra, by na powrót nadziać się na jego dłoń. Przesunął ją niżej i zanurzył palec w głąb mnie, dając mi rozkosz tak wielką, że krzyknęłam, błagając o więcej. On także dyszał z upojenia i wsunął palec jeszcze głębiej, wypełniając moje wnętrze. Calder całował i ssał moją szyję, przyprawiając mnie o gęsią skórkę. Było mi tak dobrze. — Tak bardzo cię pragnę — powiedział lepkim, chropawym głosem. — Tak, tak — dyszałam. — Mój cudny Blasku Poranka — szepnął. Potem zaś jego wilgotny teraz palec wrócił do magicznego punktu, a wszystkie moje myśli pierzchły, bezwolne wobec narastającej rozkoszy. — Czy tak j e s t . Pokaż mi, j e ś l i . — powiedział Calder z niepewnością w głosie. — Nie, tak jest cudownie. Tak j e s t . o c h . — jęczałam. Przesuwał palcem w tę i z powrotem, najpierw wolno, a potem coraz szybciej, w rytm moich pojękiwań, a ja przechylałam głowę to w jedną, to znów w drugą stronę, niepewna, czy zdołam poskromić kolejne zalewające mnie fale ekstazy. Aż nagle, szybka jak myśl, zawładnęła mną rozkosz tak potężna, że zaczęłam krzyczeć wniebogłosy, a wszystkie mięśnie w moim ciele napięły się w euforii tak przemożnej, że zdało mi się, że umrę z rozkoszy. Uniesienie z wolna minęło, a ja westchnęłam odprężona. Gdy otworzyłam oczy, Calder patrzył na mnie tak, jak może patrzeć tylko miłość. Pochylił się i czule mnie pocałował. — To było cudowne — rzekł, prostując się. Przytaknęłam, oszołomiona wszystkim, co się właśnie wydarzyło, nie mogąc wymówić słowa. Calder uśmiechnął się do mnie, a potem oboje zdjęliśmy wilgotną bieliznę i wykąpaliśmy się u źródła. Przechodząc na drugą stronę jeziorka, trzymaliśmy ubrania nad głową, by ich bardziej nie zmoczyć. W samej bieliźnie położyliśmy się na trawie, a wierzchnie okrycia rozłożyliśmy na kamieniach, by zupełnie wyschły. — Nie chcę wracać — powiedziałam, a oczy nagle zaszły mi łzami. Calder nie odzywał się przez chwilę, zaciskając usta. — Wiem. Ja też nie chcę, żebyś tam wracała. Gdyby tylko był jakiś sp o só b . — Wymyśl coś, proszę — powiedziałam błagalnie. Odgarnął kosmyk moich włosów za ucho i otarł łzę z policzka. — Musimy stąd odejść. Nie ma innego sposobu. Jesteś na to gotowa? Przytaknęłam. — Tak. Chcę stąd odejść.

Calder sposępniał. — To będzie jednak wymagało pewnych przygotowań. Potrzebujemy p ieniędzy. i jakiegoś kąta. Muszę dowiedzieć się kilku rzeczy o funkcjonowaniu wielkiej społeczności, nim zyskam pewność, że jestem w stanie zapewnić ci bezpieczeństwo i byt. — Nie potrzebuję wiele — szepnęłam. — Tylko ciebie. Calder uśmiechnął się i przewrócił się na plecy. — W twoich ustach brzmi to tak prosto, Blasku Poranka, ale to wcale nie takie łatwe. Przez Hectora jesteśmy do tego zupełnie nieprzygotowani. Nie wiem, czy właśnie to było jego zamiarem, c z y . — Zerknął na mnie spod oka. — Tak czy owak, musimy zadbać o to, abyśmy mieli jakąś szansę. — Ufam ci. Calder przypatrywał mi się przez chwilę, a potem się uśmiechnął, lecz ów uśmiech był przesycony troską. — Wiem o tym — powiedział bardzo poważnie. A potem mocno mnie przytulił i razem czekaliśmy, aż słońce wysuszy nasze ubrania, i patrzyliśmy na chmury, majestatycznie płynące nad naszymi głowami. Gdy oboje byliśmy już ubrani, Calder czule się nade mną pochylił i miękko pocałował mnie w usta. Nagle odrobinę zawstydziłam się na myśl o tym, że zaledwie przed chwilą pieściliśmy się w tak intymny sposób. — Zostaw mi liścik, gdy będziesz mogła się ze mną spotkać — rzekł. Kiwnęłam głową, a potem trzymając się za ręce, poszliśmy na początek szlaku. Tam pocałował mnie raz jeszcze i ruszył samotnie w górę. Czułam się żywa. Pokrzepiona. Pełna nadziei. I nigdy nie chciałam się już czuć inaczej. Czy nasze marzenia mogły się spełnić? Czy zdołamy stąd uciec?

Rozdział 12. Calder Calder, Myślę tylko o tobie. Od moich drzwi do twoich je st dokładnie sześćset siedemdziesiąt siedem kroków. Jestem tego pewna. Policzyłam. Przemierzam je w myślach. Wychodzę z siedziby i przychodzę do ciebie nocą. Wślizguję się do twojego łóżka, a twoje ciepło rozpala moje zmysły, gdy potajemnie się dotykamy. W ciemności twoje usta napotykają moje, a twój smak sprawia, że cała płonę z pożądania — moje ciało, moja skóra, moje serce. Poznałabym cię w najgłębszej ciemności, tak samo ja k poznaję cię w pełnym świetle dnia. Poznam cię w Elizjum albo gdziekolwiek indziej, dokądkolwiek ześlą mnie bogowie za moją zakazaną miłość. Nie boję się. Ale tęsknię za tobą i nie chcę, żeby dzieliło nas tak wiele kroków. Chcę, żeby moje łóżko było twoim łóżkiem, i pragnę mieć nocą twoje ciepło na wyciągnięcie ręki. Co noc, gdy zasypiam, modlę się, by ta chwila nadeszła ja k najszybciej. Twoja zawsze i na wieki, Eden P.S. Mam wrażenie, że szkolny etap mojej nauki na razie się zakończył. I muszę przyznać, że bardzo podoba mi się nowy program zajęć. E. Uśmiechnąłem się od ucha do ucha do liściku, a potem ukryłem go pod materacem, wraz z pierwszym listem, który wysłała mi Eden. Padłem na łóżko, które tak naprawdę było najzwyklejszym siennikiem okrytym wełnianym kocem, i zacząłem studzić rozpalone zmysły. Pomyślałem, że zanim wrócę do pracy na roli, powinienem choć na chwilę wskoczyć do rzeki. List od Eden sprawił, że krew zaczęła szybciej krążyć mi w żyłach, a w głowie zaroiło się od obrazów przedstawiających nas razem w łóżku. Jęknąłem i zasłoniłem oczy ramieniem, daremnie próbując uspokoić myśli. Po minucie usiadłem i rozwinąłem pustą kartkę, którą Eden dołączyła do swojego listu. Eden, myślę tylko o tobie. Gdy kąpię się rano, omywająca mnie woda jest twoimi palcami, dotykającymi mnie wszędzie. Gdy pracuję na polu, aksamitne liście roślin przypominają mi twoją skórę. A gdy stoję w drzwiach, spoglądając w stronę siedziby i ciebie, głęboki błękit wieczornego nieba jest twoimi oczami. Płonę z tęsknoty tak mocno, że mógłbym chyba rozświetlić chatki robotników, wszystkie pięćdziesiąt, i nie potrzebowalibyśmy ju ż świec. Zabiorę cię daleko stąd, do miejsca, w którym moje łóżko będzie twoim łóżkiem, a mój dom twoim domem. I w miejscu tym nigdy nie będziemy sobie bardziej odlegli niż na wyciągnięcie ręki, mój piękny, odważny Blasku Poranka.

Dla wszystkich robotników nadszedł okres przygotowań do święta wiosny i muszę pomagać wszędzie, gdzie jestem potrzebny. Przez ten czas nie wolno mi będzie się do ciebie zbliżać, ale będę cię wypatrywał i poczuję, gdy ty także mnie zobaczysz. Twój zawsze i na wieki, Calder Odwróciłem arkusik na drugą stronę i naszkicowałem siebie, jak stoję w drzwiach swojej chatki i patrzę w stronę głównej siedziby. Narysowałem światło promieniujące z mojej skóry i rzucające blask na wszystkie okoliczne domki. Uśmiechnąłem się i złożyłem papier. Wyszedłem i pokonałem niecały kilometr dzielący moją chatkę od skraju pola, gdzie na poboczu drogi stał Xander i opierał się o jakąś jasnozieloną skrzynkę. Na dźwięk moich kroków Xander odwrócił się i uniósł brwi ze zdziwienia. — Co, postanowiłeś zobaczyć, gdzie się najwięcej dzieje? — Roześmiał się. Wyszczerzyłem zęby w odpowiedzi. — To tak pracujesz całymi dniami? Nic dziwnego, że ci czasami o d b ija . Parsknął. — Chętnie bym się z tobą nie zgodził, a l e . Uśmiechnąłem się i oparłem się o skrzynkę obok niego. Poklepałem urządzenie dłonią. — Co to takiego? Zerknął na przedmiot, a potem wbił wzrok w drogę. — To jakieś urządzenie elektryczne. W środku są kable i pewnie coś jeszcze, co dostarcza prąd do głównej siedziby. Kiwnąłem głową, marszcząc brwi. — A nie powinieneś teraz patrolować terenu czy coś w tym rodzaju? — A po co, Calder? Westchnąłem i przeczesałem włosy palcami. — Hector powiedziałby, że w trosce o bezpieczeństwo. Xander roześmiał się pusto. — Chyba raczej w trosce o zrobienie z nas niewolników. Przyjrzałem mu się uważnie. — Niewolników? — A czy nie tak należałoby nas nazwać? Czy nie pracujemy całymi dniami bez zapłaty? Dłuższą chwilę gapiłem się na drogę, nie wiedząc, co odpowiedzieć. Xander odwrócił się w moją stronę, jakby czytał w moich myślach. — Hector powiedziałby, że pracujemy na rzecz naszej rodziny, ale pomyśl tylko — jeśli powodzie nie nadejdą, jeżeli Hector myli się co do tego, to będziemy tu tyrać do starości. Pokiwałem głową. — Chciałem z tobą na ten temat porozmawiać. — Westchnąłem ciężko i odwróciłem się do Xandra. — Muszę stąd uciec. Nie jestem już tutaj bezpieczny. Powinienem zabrać Eden i opuścić to miejsce. — Rozejrzałem się, aby się upewnić, że w zasięgu wzroku nie ma żywej duszy. Xander nie wyglądał na zaskoczonego, ale przyglądał mi się uważnie kilka chwil, zanim odpowiedział. — Masz rację, powinieneś.

Znów westchnąłem. — Potrzebuję pomocy. Xander roześmiał się cicho. — Masz rację, potrzebujesz. — Pójdziesz z nami? — Tak — przytaknął Xander. Poczułem falę ulgi. — Naprawdę? C z y li. rzeczywiście zamierzamy to zrobić? Xander spojrzał w słońce, mrużąc oczy. — Spróbujemy. — Odwrócił się do mnie. — Ale jeśli mam być szczery, wiele przemawia przeciwko nam. Hector dbał o nasze wykształcenie tylko dlatego, że rząd nie pozwoliłby mu na to wszystko, gdyby tego nie robił. Ale tam na zewnątrz będziemy jak ryby wyjęte z wody. — Machnął ręką w stronę odległego o wiele kilometrów miasta, choć równie dobrze mógł nią wskazać resztę świata. — Chodzi mi o to, że mamy po osiemnaście lat i nie umiemy nic oprócz uprawiania roli i chodzenia godzinami w kółko. — Roześmiał się, ale bez cienia wesołości. Milczałem przez dobrą minutę. — Zastanawiałem się — powiedziałem wreszcie, w zamyśleniu masując kark — nad tą kobietą z oświaty, która przyjeżdża tutaj raz w miesiącu, by doglądać planów naszych zajęć. — Tak, wiem, o kim mówisz — odparł Xander. — Właśnie to miałem na myśli, mówiąc o Hectorze, który musiał nas kształcić ze względu na istnienie obowiązku szkolnego. Kiwnąłem głową. — Właśnie. To dlaczego nikt nigdy nie przychodził zweryfikować postępów Eden? Jak Hectorowi udało się uniknąć jej kształcenia? Xander zamyślił się i wzruszył ramionami. — Nie mam pojęcia. Może ze względu na to, że jest jej prawnym opiekunem, może dowolnie decydować o jej edukacji? Zmarszczyłem brwi i odetchnąłem ciężko, nie wiedząc, co na ten temat myśleć. — Jak sądzisz, Kristi nam pomoże? Nawet nie wiem, od czego zacząć. Xander kiwnął głową. — Sądzę, że tak. Porozmawiam z nią i przekażę ci, jakie jest jej zdanie na ten temat. — Dobra. — Zerknąłem na przyjaciela. — Dzięki. Uścisnąłem dłoń, którą do mnie wyciągnął. — Cokolwiek mam, połowa należy do ciebie. Odetchnąłem, czując nagły przypływ emocji. — I nawzajem, bracie — rzekłem uroczyście. Popatrzyłem na drogę, przygotowując się w myślach na to, co nas czekało. *** Kilka dni po tym, jak rozmawiałem z Xandrem na obrzeżach Akadii, wracając do domu po pracy na polu, nagle dostrzegłem w oddali Eden wchodzącą do Świątyni. Byłem daleko, ale długa kaskada złocistych włosów nie pozostawiała najmniejszych wątpliwości. Matka Miriam podeszła wraz z nią do wejścia, ale usiadła na niewielkiej kamiennej ławce ulokowanej nieopodal drzwi, zaś Eden zniknęła we wnętrzu budynku.

Zrobiłem w tył zwrot i pobiegłem na drugą stronę pola, skąd mogłem niepostrzeżenie przemknąć na tyły Świątyni. Rozejrzałem się, a gdy nie dostrzegłem w pobliżu nikogo, spróbowałem otworzyć tylne drzwi. Okazało się, że nie były zaryglowane, szybko wszedłem więc do środka i zamknąłem je za sobą. W Akadii niewiele było powodów, by zamykać drzwi. Nasi strażnicy patrolowali granice, byliśmy więc przeświadczeni, że na terenie Akadii znajdują się tylko członkowie wspólnoty. Przez minutę stałem i wsłuchiwałem się w ciszę, a potem zajrzałem do środka przez otwarte przejście, prowadzące wprost na podest. Eden była sama, klęczała przed dwunastoma świecami rozstawionymi pod lewą ścianą; każda ze świec reprezentowała jednego z bogów. Miała zamknięte oczy, a usta ledwie dostrzegalnie się poruszały. Nie czyniąc najlżejszego szelestu, podszedłem bliżej, przystanąłem i oparłem się biodrem o kazalnicę Hectora. — Myślałem, że modlisz się tylko do jednego — powiedziałem cicho. Eden skoczyła jak oparzona i przycisnęła jedną rękę do piersi. Przez mgnienie oka wpatrywała się we mnie z niedowierzaniem, a potem jej twarz rozpromieniła się w urzekającym uśmiechu. — W myślach tak właśnie robię. Po prostu tak się składa, że pozostali także mają tu swoje kapliczki. Z przechyloną głową przyjrzałem się jej badawczo. — Czy kiedykolwiek ci odpowiedział? — spytałem, znacząco unosząc wzrok ku niebu. Eden wzruszyła ramionami i spojrzała mi w oczy. — Jeśli masz na myśli to, że rozmawiał ze mną tak, jak Hector mówi, że bogowie się z nim komunikują, to nie. — Pokręciła głową. — Ale raz na jakiś c z a s . — Wstała, a światło świec w mrocznym, pozbawionym okien pomieszczeniu zarysowało jej kształty pod białą sukienką i bluzką. Poczułem nagły dreszcz. — Raz na jakiś czas słyszę c o ś . coś pomiędzy uczuciem a szeptem. — Z uśmiechem zaczęła iść w moją stronę. Bogowie, ależ ona była piękna. Czasami wydawała mi się nierzeczywista, jak marzenie. Czy naprawdę niedawno pieściłem ją w najintymniejszych miejscach? Czy to aby na pewno nie był sen? — A ty, czy słyszysz ich szepty? — spytała pogodnie. — Nie — odparłem, prostując się i odwracając w jej stronę, gdy do mnie podeszła. — Może nie słuchasz dostatecznie uważnie? — Uniosła subtelnie zarysowaną brew. Droczyła się ze mną. Na ustach wykwitł mi łagodny uśmiech. Była taka piękna, że patrząc na nią, czułem coś na kształt lęku — że cokolwiek zrobię, jakkolwiek będę się starał, nigdy nie zdołam się nią nasycić. Nie zdołam się jej oprzeć. Ale ja ju ż nie chciałem się je j opierać. — M oże. Eden uśmiechnęła się przekornie i zarzuciła mi ręce na szyję. — Być może to oni podpowiedzieli mi, bym tutaj dziś przyszła — powiedziała miękko. — Może doskwierająca mi dziś w pokoju klaustrofobia, która skłoniła mnie do tego, by powiedzieć Matce Miriam, że źle

się czuję, tak naprawdę była szeptem bogów? Może to oni dali mi w ten sposób znać, że moje przybycie tutaj doskonale zgra się w czasie z twoim powrotem z pracy na roli? Westchnąłem i zachichotałem cicho. — Wejdzie tutaj? — spytałem, wskazując głową główne wejście, przed którym, na zewnątrz, siedziała Matka Miriam. Eden pokręciła głową. — Jak mogłabym prawidłowo odmówić Dwanaście Modlitw, jeśliby mi przerywano? Musiałabym wtedy zacząć od początku. Spojrzałem na jej rozchylone wargi. Mruknąłem, pochyliłem się i wpiłem w słodkie usta, wślizgując się językiem do wnętrza. Zrobiłem się twardy i instynktownie przywarłem do niej, znów mrucząc z rozkoszy. Jęknęła cicho i wtuliła się we mnie jeszcze ciaśniej. Och, mój Blasku Poranka... Gdy jej język zaczął igrać z moim, sięgnęła w dół, między nasze przytulone ciała, i zaczęła masować mnie przez spodnie. Niech to diabli! Poczułem, jak zalewa mnie fala rozkoszy, i z całych sił zacisnąłem powieki, po omacku sięgając dłońmi do jej policzków, a mój język zapuścił się na jeszcze głębsze zwiady. Szalałem z pożądania, byłem pijany jej smakiem w moich ustach i jej zapachem, zapachem kwiatów jabłoni i wiosny, który mnie otaczał. Naparłem na dłoń Eden i poczułem, że dziewczyna natrafiła plecami na jakąś przeszkodę. Kazalnica Hectora. Dzięki bogom mebel był dobrze przymocowany do podłogi i nie przewrócił się z hukiem. Eden nie przestawała pieścić mnie przez spodnie, opierając się o mównicę. Przerwałem jej jednak, przyklęknąłem przed nią i spojrzałem na jej cudną twarz, pragnąc oddać jej cześć. Adoracja ołtarza Eden. Posłała mi łagodny uśmiech i przeczesała palcami moją krótką czuprynę. Nagle poczułem, że muszę jej posmakować; pragnąłem tego bardziej niż kolejnego oddechu. Zadarłem jej sukienkę i wtuliłem twarz w miękki wzgórek. Eden gwałtownie wciągnęła powietrze i jęknęła cicho, rozpalając mnie do czerwoności. Schwyciła moje włosy drugą dłonią i wplotła w nie palce. Ściągnąłem jej bieliznę do połowy ud i poczułem, jak jej oddech przyspiesza. — C a ld e r. — zaczęła, ale nie wyrzekła więcej ani słowa. Przycisnąłem usta do kępki miękkich, jasnych włosów i zaciągnąłem się jej zapachem. Rozpalał mnie żar podniecenia, wymieszany z nieartykułowanymi myślami i obrazami; instynkt podpowiadał mi, by wedrzeć się w nią i zostawić w niej swoje nasienie, by ją chronić i składać dary u jej stóp. Na litość bogów. Jej aromat obudził we mnie jaskiniowca. Ale gdy otworzyłem powieki i spojrzałem w jej promieniejące czułością oczy, serce urosło mi w piersi. Posiadła mnie na własność. Byłem tylko jej, do ostatka. Na powrót do niej przywarłem i zacząłem pieścić językiem jej zakątek. — O c h . — westchnęła, mocno się we mnie wtulając. Ja także nie mogłem powstrzymać pomruków rozkoszy. Odnalazłem językiem malutki skrawek ciała, który dawał Eden tyle przyjemności, i zacząłem krążyć wokół niego językiem. Smakowała tak pysznie — słodko i piżmowo — jej smak był zwielokrotnionym aromatem jej ciała. Kochałem go. Kochałem ją. Jej dłonie zacisnęły się na moich włosach, a ja uśmiechnąłem się do niej i w niej. Raz po raz otulałem językiem jej czuły

punkt, aż Eden zaczęła krzyczeć i ocierać się o moją twarz. Czułem zwierzęce pożądanie, jakbym chciał ją pochłonąć, naznaczyć i posiąść. Eden zamarła. Jęknąłem, gdy stężała i przeszył ją dreszcz rozkoszy, którego fale dotarły do moich ust. To było najgwałtowniejsze doznanie, jakiego kiedykolwiek doświadczyłem. Nawet gdybym chciał, nie byłbym w stanie teraz wstać. Byłem twardy jak kamień. I pulsowało we mnie pragnienie spełnienia. Po kilku chwilach bezruchu, przerywanych jedynie moim ciężkim oddechem, podciągnąłem jej bieliznę i opuściłem sukienkę. Wtem przeraziłem się na widok tego, co zobaczyłem. — O rany, E d e n . przepraszam. Nawet nie przyszło mi do głowy, ż e . Przechyliła głowę, wciąż lekko oszołomiona, i spojrzała na mnie z zaskoczoną miną. Uniosłem w górę dłonie, na których wciąż widać było ślady pracy w polu. Kompletnie o tym zapomniałem, a w panującym półmroku ona także nie zwróciła uwagi na stan moich rąk. Patrzyła rozszerzonymi ze zdziwienia oczami na siebie, na białą sukienkę upstrzoną ziemistymi śladami w miejscach, w których jej dotykałem. Wyglądała, jakby przywitał się z nią ubłocony psiak. Nagle zawstydziło mnie własne niechlujstwo na tle jej czystości. Czy myślała o tym samym? Przez dobrą minutę wpatrywała się w usmolone ubranie, a potem wybuchnęła śmiechem, trzymając się za brzuch i opierając o kazalnicę Hectora. Ja także zacząłem się śmiać i minęło sporo czasu, zanim oboje doszliśmy do siebie. — Ale tak naprawdę — chichotałem — to wcale nie jest śmieszne. Jak zamierzasz się stąd wydostać? Eden otarła łzy z oczu. Rozejrzała się i jej wzrok padł na popiół leżący wokół dwunastu świec. Po namyśle odwróciła się z powrotem do mnie. — Musisz już iść. Po tym, co zamierzam zrobić, chyba więcej mnie tu nie wpuszczą, ale i tak było warto. — Zaśmiała się cicho. — Będę cię wypatrywać podczas święta wiosny. Kiwnąłem głową. — Dobrze. — Niepokoiła mnie jednak cała sytuacja i nie chciałem jej tak zostawiać. — Na pewno sobie poradzisz? — Tak, obiecuję — powiedziała, po czym jeszcze raz pocałowała mnie w usta i z uśmiechem odeszła. Przez chwilę błądziłem wzrokiem po jej pięknej twarzy, a potem mój wzrok padł niżej, na sukienkę, a zwłaszcza na mocno utytłany fragment tkaniny dokładnie między nogami. Poczułem, że zaczynają piec mnie policzki, i roześmiałem się cicho. — Do zobaczenia, Blasku Poranka. — Do zobaczenia, Irysie. Odwróciłem się i wymknąłem się przez tylne wejście do Świątyni, a potem odczekałem pod ścianą dłuższą chwilę, aż nabrałem pewności, że nikogo nie ma w pobliżu. Gdy byłem już na zewnątrz, usłyszałem głośny pisk Eden, a chwilę później drzwi do Świątyni otworzyły się z hukiem. Dobiegł mnie głos Matki Miriam. — Co się stało?! — krzyknęła.

— Tak mi przykro! — Usłyszałem płacz Eden. — P o p ió ł.! To nie była moja wina, ten popielnik po prostu przechylił się i . — I musiałaś się cała tak ubabrać?! — spytała ostro Matka Miriam. — Zawsze byłaś niezgułą. No dobrze, już dobrze. Musisz się wykąpać. Masz szczęście, że nie mam zamiaru mówić o tym Hectorowi. Na przekór powadze sytuacji zaśmiałem się do siebie i oparłem się o ścianę Świątyni. Pewnie powinienem spalić się ze wstydu, ale nic z tego. — Ech, Blasku Poranka — mruknąłem pod nosem, uśmiechając się. A potem pomaszerowałem do rzeki i skrupulatnie domyłem się z resztek ziemi — trochę smutny, że przy okazji spłukałem jej smak, a trochę radosny na myśl o Eden pociesznie upaćkanej moimi brudnymi łapami. *** Co roku w kwietniu robotnicy Akadii urządzali święto. Była to celebra na rzecz końca zimy i wiosennych plonów, które budziły się do życia. Tego dnia nikt nie pracował — podzieleni na grupy zajmowaliśmy się kucharzeniem i organizowaniem rozmaitych zabaw. A zasadniczo po prostu dziękowaliśmy za dary otrzymane od bogów i świętowaliśmy pokój oraz osiągnięcia naszej społeczności. Dawniej lubiłem to święto. Była to szansa na leniwy dzień oraz na rywalizację z przyjaciółmi w różnych konkurencjach. Ale tym razem w dniu festiwalu wygramoliłem się z łóżka o świcie, podenerwowany z narastającej frustracji, pomimo że resztki snu wciąż sklejały mi powieki. Podszedłem do drzwi naszej chatki i wyszedłem na zewnątrz, a mój wzrok odruchowo padł na główną siedzibę. W oknie Eden było ciemno. Nadal spała. Wyobraziłem sobie, jak leży w łóżku z zamkniętymi oczami, złote włosy spływają jej na poduszkę, a piersi łagodnie unoszą się i opadają. Potarłem twarz dłonią i trochę głośniej, niż trzeba było, zamknąłem drzwi, a potem wyruszyłem nad rzekę. — Poczekaj, Calder — usłyszałem za sobą głos Mai. Zatrzymałem się i zawróciłem, a potem nachyliłem się przed siostrą. — Nie, nie noś mnie. Chcę iść — powiedziała swym zwykłym, trochę niewyraźnym głosem i zaczęła kaszleć. — M ayu. — Jest bardzo rano. Na pewno na razie nigdzie się nie spieszysz — droczyła się ze mną pogodnie. Odwzajemniłem uśmiech. — Masz rację, nie spieszę się. Chodź — powiedziałem i wziąłem ją za rękę. Odwiedziliśmy wygódkę, a potem poszliśmy nad rzekę. Zdjąłem koszulę i powolutku wszedłem w nurt, by przywyknąć do chłodu wody. Maya została bliżej brzegu, by ochlapać twarz i włosy, a potem znów rozkasłała się na rześkim powietrzu. Zakląłem pod nosem. Na jakiś czas jej stan się poprawił, ale teraz kaszel wrócił, taki sam jak wcześniej. I nie brzmiał dobrze.

Patrząc na nią, poczułem gniew, że w chłodny poranek moja siostra musi myć włosy zimną wodą, gdy tymczasem ludzie w głównej siedzibie mogli po przebudzeniu skorzystać z ciepłego prysznica i udogodnień wewnętrznej kanalizacji. Przez całe życie uczono mnie, że poświęcamy się, by podobać się bogom, a posługiwanie się tylko tym, co dostarczyli nam oni sami, czyni nas świętszymi. Nagle jednak rozzłościłem się, że to Maya ma się poświęcać, zaś dzieci członków rady ten obowiązek nie dotyczy. Powściągnąłem emocje, zanurzyłem się w rzece i wypłynąłem kawałek dalej, otrzepując wodę z włosów jak psiak. Usłyszałem za sobą śmiech Mai. — Jesteś jak ryba! — krzyknęła. Roześmiałem się i znów zniknąłem pod wodą, a potem wynurzyłem się w ten sam sposób co przed chwilą. Maya znów się roześmiała i klasnęła w dłonie. Zrobiła gest, jakby zarzucała wędkę, a ja udawałem, że dałem się złapać — szamotałem się w wodzie w bezskutecznych próbach ucieczki. Maya roześmiała się jeszcze głośniej i zaczęła „ciągnąć” mnie do brzegu. Pozorowałem, że walczę i szarpię niewidoczną żyłkę, a Maya wyciągała mnie w stronę nabrzeża, gdzie wreszcie padłem i zaczęłam podskakiwać i miotać się na ziemi, odgrywając dramatyczny spektakl śmierci ryby wyciągniętej na suchy ląd. Maya chichotała, aż wreszcie otworzyłem badawczo jedno oko i wyszczerzyłem do niej zęby w uśmiechu. Wstałem i ochlapałem się wodą w miejscach, do których przylgnął piach, a Maya podała mi kawałek tkaniny, którą osuszyłem z wody ciało i włosy. — Podoba ci się tutaj, Mayu? — spytałem. Spojrzała na mnie uważnie. — Tak. To mój dom — odparła. — Podoba mi się wszędzie tam, gdzie jesteś ty, mama i tata. Kiwnąłem głową, patrząc na kałużę wody, która zebrała się na kamienistej plaży u moich stóp. — Pamiętaj, że jeśli kiedykolwiek stąd wyjadę, to po ciebie wrócę, dobrze? Maya spojrzała na mnie podejrzliwie. — A czemu miałbyś wyjeżdżać? Gdybyś tak zrobił, nie mógłbyś pójść z nami do Elizjum. Utonąłbyś w wielkiej powodzi z pozostałymi grzesznikami. Nie idź stąd nigdzie, Calder. Wzdrygnąłem się. — Dobrze, Mayu. Tak czy owak, dziś nie jest dobry dzień, by o tym mówić. Dziś jest b o w ie m . — przerwałem, by wziąć ją na ręce, czym wywołałem falę pisków i śmiechów — .ś w ię to wiosny i zamierzam wygrać dla ciebie, cokolwiek zechcesz. — Chcę wianek z kwiatów na głowę. — A zatem właśnie to dostaniesz — roześmiałem się i zaniosłem ją z powrotem do naszego domu. Rodzice już nie spali, przystąpiliśmy więc do zwykłych, codziennych czynności. Mama zrobiła śniadanie, a tata załadował na niewielki wózek, stojący na zewnątrz, przed drzwiami, różne wypieki, które mama przygotowywała przez cały tydzień. Ci, którzy podjęli się pieczenia przysmaków na świąteczne potrzeby, otrzymywali torbę cukru. Zwykle było tak, że razem z Xandrem chodziliśmy od straganu do straganu i opychaliśmy się

łakociami, aż pod koniec dnia bolały nas brzuchy. Ale z jakichś względów myśl o cukrze tego dnia nie napawała mnie zwykłym entuzjazmem. Ponownie stanąłem w drzwiach chatki, by zaczerpnąć powietrza, bo cała nasza czwórka krzątała się w ciasnej przestrzeni. W naszej chatce zawsze było tłoczno, ale teraz wydała mi się klaustrofobiczna; tak mała, że ledwie dało się oddychać. Jeśli nie spałem albo nie pracowałem, to w owych dniach większość czasu spędzałem na naszej malutkiej werandzie. — Przydaj się do czegoś i pomóż ojcu — zakomenderowała mama. Wziąłem głęboki wdech, a potem zgarnąłem ze stołu kilka owiniętych talerzy ze słodyczami. Do południa przygotowania były zakończone i wolno przespacerowałem się pośród straganów, przyglądając się rozmaitym dobrom: ciastom, ciastkom, babeczkom, wiankom na głowę, bukietom polnych kwiatów, mydłom o zapachu rozmaitych ziół, aromatycznym świecom z pszczelego wosku i słojom z koniczynowym miodem. Choć wiele rzeczy zostało zebranych albo wykonanych przez robotników, reszta pochodziła z zewnątrz i była podarunkiem od Hectora, który zachęcał nas, byśmy brali to, czego nam trzeba. Wszyscy wydawali się szczęśliwi i podekscytowani, ale całe to święto nagle sprawiło na mnie wrażenie marnego ochłapu, który Hector rzucał robotnikom na otarcie łez, podczas gdy on żył w ten sposób dzień w dzień, garściami czerpiąc z wszelkich dóbr i luksusów, jakie tylko sobie zamarzył. Tak, muszę zabrać stąd Eden, bo nie mam innego wyboru, ale czy będę tęsknił za czymkolwiek, co ma związek z tym miejscem? Było ono wszystkim, co w życiu znałem. Moim odejściem złamię serca rodziców. A M a y a . wrócę po nią. Muszę. Gdy tylko jakoś okrzepniemy z Eden, wrócę i ją stąd zabiorę. Rozmasowałem kark. Wszędzie czaiły się wątpliwości. Xander miał rację — byłem kompletnie nieprzygotowany na zetknięcie z zewnętrznym światem. Ale nie bałem się go tak, jak uczył nas Hector. Nawet nie byłem pewny dlaczego. Może sprawili to ludzie, których Xander poznał w leśniczów ce. A może szczęśliwe miny filmowych gwiazd w magazynach, które przeglądaliśmy i ukrywaliśmy pod drewnianą podłogą chatki Xandra. Żaden z tamtych ludzi nie sprawiał wrażenia złego albo okrutnego. Miałem nadzieję, że słusznie zachowuję optymizm wobec życia i postępowania innych ludzi poza Akadią, bo jedno wiedziałem na pewno: gdy raz stąd odejdziemy, nie będzie już powrotu. Moje rozmyślania przerwał narastający gwar i czyjeś wołania. Obejrzałem się i zobaczyłem mały, ozdobiony kolorowymi tkaninami, zaprzężony w konia powóz, którym Hector jeździł podczas festiwalu, a ludzie machali mu i klaskali. Obok Hectora siedziała Eden, w uroczystej, białej, koronkowej sukni, którą zawsze zakładała do Świątyni oraz na specjalne okazje. Hector pochylił się nad nią i szepnął na ucho coś, co wywołało u niej przelotny grymas niechęci, szybko zamaskowany nieszczerym uśmiechem i kiwnięciem głowy. Poczułem ukłucie zazdrości i wściekłości, ale nawet nie drgnąłem — stałem oparty o drzewo, na skraju otwartego terenu, gdzie zostały rozstawione wszystkie stragany. Nie miał do niej żadnego prawa. Jeśli mógłbym, tu i teraz porwałbym ją z tego głupiego, dętego powozu, a potem o d szed ł. Tylko dokąd? I z czym? Co mógłbym zaoferować jej do jedzenia, gdy zgłodnieje w porze obiadu? Nie mogłem dać po sobie znać wątpliwości, jakie mną targały. Liczyła na mnie, a ja nie mogłem jej zawieść.

Ale w środku byłem roztrzęsiony i zagubiony. Kłębiły się we mnie pytania, na które nie potrafiłem znaleźć odpowiedzi. Przepełniały mnie złość i frustracja. Przeszedłem przez niewielki zagajnik i krążyłem pomiędzy straganami, aż znalazłem się w pobliżu powozu, jakieś trzydzieści metrów obok niego. Szedłem równo z nim, w tym samym tempie, tu i ówdzie schylając się pod daszkami straganów. Wreszcie Eden mnie dostrzegła. Uśmiechnąłem się do niej szeroko, a jej oczy zalśniły i odkaszlnęła w dłoń, by zamaskować śmiech. Zniknąłem za kolejnym straganem, a gdy wyszedłem zza niego, Eden już szukała mnie wzrokiem. Gdy nasze oczy się spotkały, znów „rozkasłała się” w dłoń. Szedłem tak przez kilka minut, ciesząc się, że mogę podarować jej odrobinę radości. Gdy powóz dotarł do pierwszego stoiska z grami, Hector zsiadł, a potem podał rękę Eden, która przyjęła ją i zeskoczyła na ziemię. Podszedłem bliżej, wtapiając się w tłum ludzi, kłębiący się wokół stoiska. Stoisko tak naprawdę składało się z trzech podestów: jeden był wysunięty do przodu, drugi ulokowano pośrodku, a ostatni przylegał do kończącej go ściany. Na każdym z podestów znajdowały się trzy woreczki wypełnione ziarnem. Celem zabawy było rzucenie trochę większym woreczkiem z taką siłą i tak precyzyjnie, by strącić wszystkie trzy. Hector znów pochylił się nad Eden, wskazując ręką różne wianki z kwiatów. Tymczasem ja podszedłem bliżej, a Eden dostrzegła mnie, ale natychmiast spuściła wzrok — najwyraźniej zapomniała, że Hector o coś ją pyta. Hector popatrzył na Eden, a potem wbił we mnie lodowate spojrzenie. — Który ci się podoba, miłości moja? — zapytał głośno. Eden zmieszała się i z wahaniem zaczęła oglądać wianki, po czym wybrała jeden, z różowych i żółtych polnych kwiatów, ozdobiony z tyłu długimi różowymi tasiemkami. — A zatem ten będzie twój — rzekł. Wziął woreczek z ziarnem od dziewczynki obsługującej grę i rzucił nim w stronę pierwszego podestu, z łatwością strącając wszystkie trzy mniejsze woreczki. W tłumie zapanowała taka wrzawa, jakby gołymi rękami cisnął dziesięciotonowym głazem. Odwrócił się do Eden, ujął jej dłoń i pocałował, omiatając ustami kostki jej palców. Poczułem nagły ucisk w żołądku i gwałtowne pragnienie wyrwania Eden z jego uchwytu. Gdy Hector odwrócił się, Eden odszukała mnie wzrokiem. Niespokojnie zagryzła wargę i posłała mi kwaśny uśmiech. Hector cisnął woreczkiem w stronę drugiej platformy, a gdy ponownie strącił wszystkie cele, tłum oszalał z radości. Nagle tuż za mną wyrósł Xander. — Spokojnie. To wszystko jest na pokaz. Ona pragnie być obok ciebie tak samo, jak ty pragniesz być obok niej — szepnął mi do ucha. Odetchnąłem głęboko i rozluźniłem zaciśnięte w pięści dłonie.

Hector wziął kolejny woreczek i z lekkim wahaniem wymierzył w najodleglejszy podest. Wreszcie rzucił i trafił dwa małe woreczki — trzeci pozostał na swoim miejscu. Hector uśmiechnął się, westchnął z wystudiowaną przesadą i uniósł ręce w bezradnym geście — „no cóż, bywa”. — Ja zdobędę nagrodę dla księżniczki — wypaliłem na cały głos. Poczułem, jak wszystkie oczy zwracają się na mnie, ale ja nie spuszczałem wzroku z Hectora. — Ty idioto — usłyszałem szept Xandra, ale moja nadwyrężona duma zwyciężyła i dałem krok przed siebie. — Proszę, Calder — powiedziała dziewczynka z woreczkami i uśmiechnęła się do mnie szeroko, ukazując wielką przerwę w miejscu, gdzie brakowało jej dwóch przednich zębów. Wziąłem od niej woreczek i obserwowałem, jak na nowo rozstawia cele na wszystkich trzech podestach. — Gotowe — powiedziała. Rzuciłem i pierwszy podest zaliczyłem bez trudu. Tłum nagrodził mnie owacjami, choć bardziej powściągliwymi niż dla Hectora. Cisnąłem drugim woreczkiem i strąciłem wszystkie cele na drugim podeście. Tym razem ludzie wiwatowali nieco głośniej. Podszedłem do trzeciego podestu i zerknąłem z ukosa na Eden. Hector stał za nią, trzymał dłonie na jej ramionach i lekko je ściskał. Zgrzytnąłem zębami, a krew zawrzała mi w żyłach. Oczy Eden zalśniły i otworzyła usta, jakby chciała coś powiedzieć, lecz nie odezwała się ani słowem. Odwróciłem się i wymierzyłem w kierunku trzeciego podestu; miałem wrażenie, jakby cała moja złość skumulowała się w dłoni, gdy cisnąłem woreczkiem najsilniej, jak umiałem. W absolutnej ciszy woreczek trafił w trzy mniejsze, roztrącił je na wszystkie strony i z wielką mocą uderzył w ściankę z tyłu podestu. Po chwili ciszy tylna, drewniana ściana stoiska skrzypnęła złowieszczo, majestatycznie odchyliła się do tyłu i ku mojemu bezbrzeżnemu zaskoczeniu z łomotem gruchnęła o ziemię. Stałem jak skamieniały, a dziewczynka przede mną z szeroko rozdziawioną ze zdziwienia buzią wolno podeszła do wianka, który wybrała Eden, bez słowa zdjęła go z wystawy i podała mi. Przyjąłem wianek i odwróciłem się. Eden zasłaniała dłonią usta, a jej oczy błyszczały z radości i satysfakcji. Hector stał za nią ze spurpurowiałą z gniewu twarzą. Z godnością podałem wianek Eden, a ona zabrała go z mojej dłoni, muskając mnie przy tym palcami. Jej oczy lśniły. Z trudem oderwałem od niej wzrok i przeniosłem go na Hectora. — Ojcze — rzekłem, pochylając głowę, po czym odwróciłem się, przeszedłem obok stoiska, gdzie dwóch mężczyzn na nowo stawiało przewróconą ściankę, a potem zniknąłem w tłumie. Podbiegł do mnie Xander i dalej szliśmy już razem, w milczeniu, aż dotarliśmy do mojej chatki. Złapałem się pod boki i przed wejściem zacząłem nerwowo chodzić w tę i z powrotem. — Ty impulsywny głupcze — fuknął Xander, taksując mnie wzrokiem. — Zwracasz uwagę na siebie i Eden właśnie teraz, gdy planujecie ucieczkę? Zwariowałeś? Idę o zakład, że to znacznie utrudni sprawę. Widziałeś jego minę? Rzuciłeś mu wyzwanie. — Trzymał na niej swoje łapy — wychrypiałem.

Xander zagrodził mi drogę i stanął ze mną twarzą w twarz. — Zgadza się, trzymał. Widzisz, on planuje się z nią ożenić. I zamierza trzymać swoje łapy na niej c a łe j. na zawsze. A ty musisz przestać zachowywać się jak butny idiota, bo przekreślisz resztki szans na to, że uda się nam stąd łatwo wydostać. Ciężko wypuściłem powietrze z płuc i potarłem twarz dłonią. — Masz rację. Wiem, że masz rację. Jestem głupi. — Usiadłem na stopniu przed domem, zwiesiłem głowę i splotłem palce na karku. Kilka chwil później poczułem, jak Xander siada obok. Milczeliśmy dłuższy czas, zanim się znów odezwał. — Rozmawiałem z Kristi. Powiedziała, że potrzebujemy tyle pieniędzy, by starczyło na jakieś trzy miesiące życia. W każdym razie na dostatecznie długo, by znaleźć pracę. Jej zdaniem to byłyby jakieś trzy tysiące. Uniosłem głowę i spojrzałem na niego z niedowierzaniem. — Trzy tysiące dolarów?! — Roześmiałem się gorzko. — Niby skąd mamy wytrzasnąć trzy tysiące dolarów? Xander wzruszył ramionami. — To chyba zadanie dla Eden. Jestem pewny, że członkowie rady mają jakieś pieniądze. Mogłaby podbierać po trochu tak, żeby nie zauważyli. — I znów kradzież. Xander westchnął z poirytowaniem. — A masz lepszy pomysł? — Nie — pokręciłem głową i, zmrużywszy oczy, spojrzałem w niebo. Xander zamilkł na dobrą minutę. — Czy Eden potrafi liczyć pieniądze? — Ja ledwie potrafię liczyć pieniądze. To znaczy potrafię teoretycznie, bo praktycznie oczywiście nie. Xander kiwnął głową. — Nie wiem, czy możemy wtajemniczyć w tę sprawę jeszcze kogoś z Akadii. — Nie, nie możemy. — Zastanowiłem się przez chwilę. — A co z rodziną Castle’ów? Myślisz, że jest jakiś sposób, by się z nimi skontaktować? — Pojęcia nie mam — odparł Xander, przeczesując włosy dłonią. Rodzina Castle’ów przybyła do nas kilka lat temu, ale pewnego dnia Bob, Tina i Melissa spakowali swoje rzeczy i pod osłoną nocy zniknęli — wkrótce po tym, jak Bob Castle został ukarany przez Hectora za zuchwalstwo. Nigdy się nie dowiedziałem, na czym owo „zuchwalstwo” polegało, ale Hector zwykł mawiać, że ci o nieprawych sercach nigdy nie będą się dobrze czuli w Akadii i skuszeni zewem wielkiego społeczeństwa wrócą na jego grzeszne łono, tak jak to się stało z rodziną Castle’ów. Zastanawiałem się, czy rodzina Castle’ów ma na ten temat inne zdanie. Tylko kto wie, czy moglibyśmy im zaufać? W ostatnich dniach w głowie roiło mi się od pytań. Eden i Xander byli jedynymi ludźmi, którym bez wahania mogłem powierzyć nawet własne życie. — Możliwe, że i tak niewiele by nam pomogli — rzekłem wreszcie. — Nigdy ich dobrze nie poznałem.

Xander westchnął. — Zobaczmy, co Eden powie w kwestii pieniędzy w głównej siedzibie. Tylko powoli i ostrożnie, zgoda? — Zgoda. — I żadnych więcej napędzanych testosteronem cyrków z Hectorem. A w istocie mądrze byłoby go przeprosić. Skrzywiłem się. — Nie jest mi przykro. — Rozumiem. Ale przynajmniej spróbuj udawać, że ci jest. Stężałem, przypomniawszy sobie, jak unosi dłoń Eden do ust. Ale Xander miał słuszność. Jeśli chciałem odebrać mu Eden, powinienem rozgrywać to mądrzej. Jak się okazało, nie musiałem nawet z własnej woli iść do Hectora, by go przeprosić. Następnego dnia rano wezwał mnie do głównej siedziby.

Rozdział 13. Eden Nazajutrz po święcie wiosny Hailey obudziła mnie wcześnie rano i powiedziała, że Hector chce się ze mną widzieć po śniadaniu. Z uczuciem niepokoju w brzuchu usiadłam na łóżku i przetarłam zaspane oczy. — Powiedział po co? — spytałam sennie. Hailey pokręciła głową, otworzyła szafę i wyjęła z niej moje ubrania. Położyła moją spódnicę na skraju łóżka, a potem sama usiadła. Ułożyłam poduszki za sobą tak, bym też mogła wygodnie usiąść. Przez chwilę przyglądała mi się badawczo, a potem utkwiła wzrok we własnych dłoniach. — Twoje wesele zbliża się wielkimi krokami, Eden. — Przerwała, a ja zmarszczyłam brwi. — Hector chciał, żebym przekazała ci szczegóły twoich małżeńskich obowiązków. Nakazał mi to zrobić najszybciej, jak to możliwe. Zamarłam, bo uświadomiłam sobie, o jakie obowiązki chodzi, i dreszcz przerażenia przebiegł mi po plecach. Wzięłam głęboki wdech. Nigdy nie będę żoną Hectora. Calder zabierze mnie stąd, zanim to się stanie. Ale mała lekcja raczej nie powinna mi zaszkodzić. Chciałam poznać wszystkie sposoby dawania mężczyźnie przyjemności. Chciałam wiedzieć, jak mogę sprawić przyjemność Calderowi, by nie musiał mi tego sam pokazywać. — Zrób to zatem, proszę — powiedziałam miękko. Hailey obrzuciła mnie spojrzeniem, a jej policzki zaróżowiły się. Wydawało mi się, że zanim odwróciła wzrok, dostrzegłam w jej oczach przelotny błysk niepokoju. — Kobieta nie powinna mieć satysfakcji z tych rzeczy, Eden, ale nałożnica albo żona wykonuje je tak czy inaczej. Rozumiesz? Pokręciłam głową. — Nie — powiedziałam cicho. — Czy Hector nie sprawia ci przyjemności? — Poczułam, jak moja twarz także płonie i czerwienieje ze wstydu. Hailey znów podniosła na mnie wzrok i zacisnęła usta. Ujęła moją dłoń i powiedziała: — Nie zawsze jest to niemiłe i nie powinnaś się tego obawiać. Ale tylko rozwiązła, nieczysta kobieta będzie z tego czerpać przyjemność. Powinnaś się skupić wyłącznie na swoim mężu. Spochmurniałam. Czy byłam rozwiązła i nieczysta? Najwidoczniej tak, bo bezsprzecznie sprawiały mi przyjemność cielesne rozkosze z Calderem. Co więcej, słowo przyjemność było sporym eufemizmem.

Hailey wzięła głęboki wdech. — Mężczyzna zmienia się, gdy jest podniecony. Będziesz wiedziała, że chce cię w łóżku, g d y . zrobi się twardy. Spuściłam wzrok. To akurat już wiedziałam. I na samą myśl o Calderze, który robi s i ę . twardy, między nogami przeszedł mi elektryczny dreszcz. Przełknęłam ślinę. — Będzie wówczas chciał, byś go pieściła. Dłonią i ustami. — Ostatnie słowo zostało wypowiedziane piskliwym szeptem, a ja spojrzałam na Hailey szeroko otwartymi oczami. — Ustami? — zapytałam z niedowierzaniem. Calder całował mnie tam, ale nie wiedziałam, że jego także mogłam pieścić w ten sposób. — I co miałabym robić? — spytałam. Hailey zaśmiała się krótko i nerwowo, a jej rumieniec pogłębił się. — No tak, cóż, wkładasz go sobie do u s t . i . — znów się zaśmiała — ssiesz. — Aha — szepnęłam. Podobało mi się, jak Calder pieścił mnie ustami, a zatem chyba jemu także sprawiłoby przyjemność okazywanie czułości w taki sposób. Na samą myśl o tym poczułam mrowienie. Mało brakowało, a zaczęłabym się niespokojnie wiercić, ale udało mi się nad sobą zapanować. — Wiem, że to brzmi okropnie i obrzydliwie, ale przywykniesz do tego. — O tak, okropnie — potwierdziłam cicho. Hailey odkaszlnęła. — A potem, widzisz, on włoży swoją twardą męskość między twoje nogi i wejdzie w ciebie. Za pierwszym razem zaboli i zaczniesz krwawić, ale później już będzie w porządku. Rozumiesz? — Hailey wyglądała tak, jakby chciała zapaść się pod ziemię. Wyobrażałam sobie Caldera ze mną, nagiego; jak żywe miałam przed oczami jego napięte mięśnie i męską urodę. Zaczerwieniona po uszy znów przełknęłam ślinę i poczułam wilgoć między nogami. Tak, rozumiałam. I pragnęłam tego. Pragnęłam od razu, w tej chwili. Pragnęłam Caldera w moim łóżku, wkładającego swoją męskość między moje nogi. Bezsprzecznie byłam rozwiązła i nieczysta. I nie dbałam o to. Kiwnęłam głową. Hailey wstała i wzięła głęboki, urywany wdech. — Oczywiście przed twoją nocą poślubną omówimy to bardziej szczegółowo. A jeśli masz jakieś pytania, t o . — Dziękuję, Hailey — powiedziałam. — Byłaś bardzo pomocna. Gdy prosiłam Caldera, by się ze mną kochał, sama dokładnie nie wiedziałam, co to oznacza. Ale teraz tego pragnęłam. Z pożądania zakręciło mi się w głowie. Stałam pod ciepłym prysznicem, myśląc o tym, co powiedziała mi Hailey. Gdy Calder będzie się ze mną kochał, wejdzie we mnie. Na samą myśl dostałam gęsiej skórki. Myłam się wolno, a gdy sięgnęłam między nogi, wsunęłam koniuszek palca do środka, tak jak robił to Calder. Zalała mnie fala gorąca, a sutki stwardniały w jednej chwili. Palec w moim wnętrzu uświadomił, jak jestem ciasna. Jak męskość Caldera się t a m . zmieści? Za drzwiami łazienki usłyszałam czyjeś głosy i kroki, szybko dokończyłam więc kąpiel i ubrałam się. Zjadłam śniadanie, zgodnie z nakazem poszłam do gabinetu Hectora i skromnie skinęłam głową, gdy otworzył drzwi i gestem zaprosił mnie do środka. Byłam zbyt skupiona na męskości Caldera, by denerwować się powodami nieoczekiwanego zaproszenia Hectora na spotkanie, więc gdy weszłam do środka i zobaczyłam Caldera stojącego przed kominkiem, nie dość szybko zapanowałam nad swoją

mimiką. Oczy Caldera zalśniły ostrzegawczo, a ja zmieszałam się, bo uświadomiłam sobie, że mam na twarzy uśmiech od ucha do ucha. Spoważniałam natychmiast, ale nie dość szybko, by Hector, który właśnie zamykał drzwi, nie dostrzegł mojego rozanielonego spojrzenia. Potulnie pochyliłam głowę i zagryzłam wargę. Gdy ośmieliłam się unieść wzrok, twarz Hectora na chwilę pociemniała z gniewu, ale on także powściągnął emocje, podszedł do swojego biurka i stanął za nim. — Usiądź, proszę — gestem wskazał Caldera. — Ty, Eden, możesz stać. — Od lodowatego głosu Hectora po plecach przeszedł mnie dreszcz. Splotłam dłonie przed sobą i stałam posłusznie, czekając na rozwój zdarzeń. Calder ostrożnie podszedł do krzesła stojącego przed biurkiem Hectora i usiadł. Hector pokręcił głową. — Nie, masz usiąść na podłodze, nie na krześle. Zbity z tropu Calder z wahaniem spojrzał na krzesło. — Przepraszam, Ojcze, n i e . — Uklęknij na podłodze, posłańcu wody. Zrozumiesz, jak ci wyjaśnię — rozkazał Hector z wściekłością. Oczy Caldera zwęziły się. Dłonie zacisnęły się i rozluźniły. Spojrzał na mnie przelotnie, a potem z wahaniem odsunął krzesło na bok i uklęknął na podłodze przed biurkiem Hectora. Ze strachu żołądek podjechał mi do gardła, ale uniosłam brodę i z wymuszonym spokojem spojrzałam na Caldera. Hector zamierzał go przede mną upokorzyć, ale ja ani myślałam się wstydzić. Domyślałam się, że chodzi o wybryk na festiwalu. O to, że Calder ośmieszył Hectora na oczach jego ludzi. Hector zaczął studiować znajdujące się na biurku przedmioty, jakby nagle dostrzegł w nich coś niepokojącego. Przestawił je i skrzywił się, a potem porozstawiał z powrotem tak, jak były. Znów się skrzywił i ustawił wszystkie w rzędzie, wyrównując je przedramieniem. Calder i ja wymieniliśmy spojrzenia, a potem oboje przenieśliśmy wzrok na Hectora. Ten zaś nagle zmarszczył brwi, schwycił jeden z przedmiotów — szklaną statuetkę kobiety — i cisnął nią do kominka tak, że roztrzaskała się z hukiem. Wydałam zduszony okrzyk, a Calder posłał mi zaniepokojone spojrzenie. — Widzę, że dostrzegłeś urodę mojej wybranki — powiedział Hector, przeciągając słowa. Calder przez kilka chwil po prostu patrzył na niego w milczeniu. — Tak, Ojcze, masz wiele szczęścia. Oczy Hectora zwęziły się. — Tak, mam wiele szczęścia. Dziękuję za to bogom. To bogom mogę dziękować za Eden. Calder czekał i zdawało się, że nie drgnął mu nawet jeden mięsień. Przenosiłam wzrok z jednego na drugiego. Wreszcie Hector przerwał milczenie. — To zrozumiałe, że zwróciłeś uwagę na piękno Eden. Ale dla twojego własnego dobra nie powinieneś posunąć się nawet o krok dalej. Czy wyrażam się jasno? — Tak, oczywiście, Ojcze — odparł Calder.

Hector przyglądał się mu badawczo, jakby próbując ocenić szczerość tej deklaracji, nim zaczął mówić dalej. — Dobrze, bardzo dobrze. Przyznam, posłańcu wody, że jesteś ambitnym chłopcem. Ta twoja — tu machnął niedbale ręką w nieokreślonym kierunku — konstrukcja nie jest miła bogom, ale zawsze dobrze spisywałeś się jako posłaniec i mój wierny sługa. — Hector usiadł w wielkim, czarnym, skórzanym fotelu i spojrzał na Caldera z namysłem. — Widzę więc, że awans w zakresie tych kompetencji mógłby nam obojgu wyjść na dobre. Ogłaszam, że odtąd będziesz moim osobistym podczaszym i usługiwał nie tylko w Świątyni, ale także mnie. Calder tkwił z niewzruszoną miną. — Dziękuję, Ojcze. Czego oczekujesz ode mnie w ramach tego stanowiska? Hector oparł się w fotelu i złożył palce w piramidkę. — Będziesz na każde moje wezwanie. Jeśli będę czegoś potrzebował — przyniesiesz to. I uklękniesz przede mną, zanim to zrobisz. Zadrżałam na widok błysku w oczach Caldera. Przez kilka długich sekund mierzyli się wzrokiem bez słowa. Wreszcie, nie spuszczając oczu z Hectora, odezwał się Calder. — Dziękuję za twoje zaufanie, Ojcze. Służenie ci będzie dla mnie prawdziwą przyjemnością — powiedział, wolno cedząc słowa. Hector klasnął samymi opuszkami palców, ważąc usłyszaną odpowiedź. — Tak. Twoje poświęcenie będzie miłe bogom i mnie także. Przysporzy ci to świętości i tym skuteczniej oczyści twoją duszę z grzechów. Możesz wstać. Calder wstał, a gdy wyprostował szczupłe, lecz muskularne ciało, promieniował czystą siłą. Oparłam się pokusie, by chłonąć go wzrokiem od stóp do głów. Pochyliłam głowę. — Aby służyć mi jak najlepiej, musisz przeprowadzić się do głównej siedziby — powiedział Hector, również wstając. Przez krótką chwilę Calder wyglądał na zszokowanego. — Oczywiście, Ojcze. Czy powinienem spakować swoje rzeczy? — spytał po chwili. — Jakież miałyby to być rzeczy? Calder lekko pokręcił głową. — Drobiazgi, jak mniemam. Ubrania na zmianę. Hector machnął ręką. — Jeśli chcesz. Na zapleczu nie ma miejsca na przechowywanie czegokolwiek, ale zabierz, co zechcesz. Otworzyłam usta ze zdumienia. Na zapleczu znajdowały się pralki i legowiska dla psów. Zacisnęłam usta i wbiłam wzrok w podłogę, by nie okazać emocji. — Nie ma tam także łóżka. Ale ufam, że sobie poradzisz — ciągnął Hector. Przez twarz Caldera przeszedł cień zaskoczenia, ale odparł po prostu: — Przywykłem do radzenia sobie. Hector zmierzył go wzrokiem. — Tak. Poświęcenie moich robotników jest największą radością. Calder nie odpowiedział. Hector machnął ręką w stronę drzwi. — Jesteś wolny. Zabierz więc te swoje rzeczy i wróć tutaj. Będziesz mi towarzyszył i wyczekiwał moich poleceń, począwszy od dziś.

— Tak, Ojcze. — Calder odwrócił się i skierował w stronę drzwi, ale nie omieszkał spojrzeć mi w oczy. Patrzyłam na niego, dopóki mnie nie minął, a potem skupiłam wzrok na Hectorze, który wrócił do porządkowania przedmiotów na swoim biurku. — Eden, czy wiesz, dlaczego cię wezwałem, abyś była świadkiem rozmowy z moim nowym sługą? Zaprzeczyłam ruchem głowy. — Nie, Ojcze. — Ponieważ, Eden, moim obowiązkiem jest pomóc temu chłopcu. Chcę, abyś zrozumiała porządek narzucony przez bogów. Są robotnicy i są przywódcy. Ja jestem przywódcą, podobnie jak ty. Musimy ufać w niezmierzoną mądrość bogów i nie próbować zmieniać tego, co zostało przepowiedziane. Szatan próbuje nas omamić, odwracając naszą uwagę od drogi wyznaczonej przez bogów. Ale my nie możemy go słuchać. Jeśli zbłądzimy, czekają nas straszliwe konsekwencje. Rozumiesz? — Tak, Ojcze — odrzekłam. — To dobrze. — Hector podszedł do mnie, ujął moją twarz w dłonie i, górując nade mną, spojrzał mi prosto w oczy. — Moja księżniczka. Czekałem na ciebie tak długo. Nic nie może nam przeszkodzić. Teraz, gdy nasz związek jest tak bliski, Szatan zdwoi swoje knowania. Musisz oprzeć się jego zakusom. — Tak, Ojcze. Hector westchnął ciężko, a potem nachylił się i pocałował mnie prosto w usta. Zamarłam, zaciskając wargi. Po długiej chwili Hector wyprostował się. — Czy Hailey już z tobą rozmawiała? — O czym, Ojcze? — Udałam niepewność. — O małżeńskim łożu. Odkaszlnęłam. — Kilka słów — odparłam, odwracając wzrok. Hector pokiwał głową. — Dobrze, dobrze. Zostało mało czasu, bardzo mało. Mam wrażenie, że czekałem na ciebie całe życie, moja umiłowana. Gdyby nie przepow iednia. — Skrzywił się, na chwilę spoglądając gdzieś w bok. — Ale my musimy postępować według wskazówek bogów, a nie naszych własnych, egoistycznych pobudek. — Popatrzył na mnie jeszcze przez chwilę i zabrał dłonie z mojej twarzy. — Możesz odejść, Eden. Ale chciałbym, abyś jeszcze więcej czasu spędzała nad Świętą Księgą, zwłaszcza nad ustępami poświęconymi pokusie i oddaniu. — Tak, Ojcze — powtórzyłam, wycofując się w stronę drzwi. A gdy znalazłam się tuż obok nich, odwróciłam się i pospiesznie wyszłam, zatrzaskując je za sobą i wypuszczając powietrze, które wstrzymywałam o wiele za długo. Calder przeprowadzał się do siedziby, tymczasem mnie przepełniał strach. Przypomniałam sobie słowa Xandra. Nadciąga burza. * * *

Następnego dnia przyszłam do Świątyni wraz z członkami rady i usiadłam na swoim zwykłym miejscu. Calder szedł za Hectorem jako jego osobisty niewolnik. Wprawdzie Hector nie użył tego słowa, ale było to oczywiste: miał to być sposób na upokorzenie Caldera. Gniew i sprzeciw mieszały się we mnie z obawą przed tym, co jeszcze wymyśli Hector, by bardziej uprzykrzyć nam życie, zanim zdołamy stąd odejść. Wiedziałam, że musimy działać rozważnie, i przywykłam do takiego postępowania. Ale na widok upodlenia Caldera przez Hectora jakaś część mnie chciała wstać i wyznać Calderowi miłość tu i teraz, w Świątyni, na oczach wszystkich. Moja miłość do Caldera byłaby potężną bronią przeciwko zakusom Hectora. Nie mógłby zrobić nic, by się jej przeciwstawić; nic, by ją zniewolić. Była prawdziwa i niezniszczalna. Była nasza. Hector dał znak Calderowi, ten zaś z pozbawioną wyrazu twarzą uklęknął na podłodze po lewej stronie ostatniego członka rady. Skłoniłam głowę, gdy Hector zajął swoje miejsce przy kazalnicy i nachylił się nad nią w oczekiwaniu, aż wszyscy ucichną. Członkowie rady pochylili głowy i zamknęli oczy. Gdy spuściłam wzrok, nagle dostrzegłam coś niebieskiego i schyliłam się odrobinę niżej, by zajrzeć pod swoje krzesło, gdzie na podłodze leżał pojedynczy kwiat powoju. Zagryzłam wargę, żeby się nie roześmiać. Kątem oka odszukałam Caldera i zobaczyłam, że klęczy zwrócony lekko w moją stronę — on także zauważył kwiat powoju, a na jego twarzy rysowało się lekkie zaskoczenie. Patrzyłam, jak rozgląda się po sali, aż wreszcie odnalazł w tłumie Xandra. Xander mrugnął do niego porozumiewawczo, a potem także skłonił się i zamknął oczy. Przeniosłam wzrok z powrotem na Caldera, który posłał mi ukradkowy uśmiech, a potem pokornie spuścił głowę. — Moi ludzie — rzekł Hector władczym barytonem. Wyszedł zza kazalnicy i w milczeniu stał przed zgromadzeniem przez dobrą minutę, zanim podjął mowę. — Dziś będę mówić o nieposłuszeństwie, następnie zaś dokonam rytuału oczyszczenia jednego z moich umiłowanych robotników, chłopca, który dostarczał mi wodę od dnia, gdy był dzieckiem na tyle dużym, by rozumieć polecenia. Caldera Raynesa. Zerknęłam na Caldera, który przez chwilę wydawał się kompletnie zaskoczony, a potem trochę się zachmurzył. Omiotłam wzrokiem zgromadzenie: oczy wszystkich były skupione na Calderze. Hector odwrócił się i przez długą chwilę spacerował w tę i z powrotem, trzymając palec na ustach, jakby w głębokim zamyśleniu. Wreszcie zatrzymał się i uniósł wzrok. — Bogowie kochają nas, tak jak i ja was kocham. Ale musimy pamiętać, że tak jak darem bogów jest łagodnie płynąca rzeka, tak za ich zrządzeniem możemy doświadczyć gwałtownego sztormu, zdolnego wzburzyć morze. — Hector przerwał i omiótł salę spojrzeniem. — Sztorm może być porywisty i niszczycielski, ale koniec końców — Hector zawiesił głos, obracając się na jednej stopie, by zwrócić się w stronę drugiej części sali — koniec końców celem sztormu jest unaocznienie człowiekowi, że zbłądził, i wskazanie mu właściwego kursu na spokojne wody. Drzwi do Świątyni otworzyły się i dwóch chłopców z rodzin robotników wniosło do środka wielką białą misę. Chłopcy przenieśli ją środkową alejką w głąb Świątyni i delikatnie postawili na podłodze. Dotychczas to Calder zawsze uczestniczył w rytuale napełniania chrzcielnicy wodą. Nie znałam chłopców, którzy robili to teraz, lecz oni z pewnością znali Caldera, bo obaj patrzyli

na niego z podziwem. Po kilkakrotnym dostarczeniu wody w wielkich dzbanach misa była niemal pełna. Hector skinieniem nakazał Calderowi, by podszedł, Calder posłusznie wstał więc, wyprostował się i stanął obok Hectora przed misą. Hector był słusznej postury, ale Calder był od niego dobre dwa, trzy centymetry wyższy. W głębi duszy poczułam satysfakcję. Może płynęła ona ze świadomości, że Calder górował nad Hectorem nie tylko pod względem charakteru, ale też w bardziej dosłownym znaczeniu. — Klęknij — powiedział Hector zimno. Choć w Świątyni było ciepło, po plecach przeszedł mi zimny dreszcz. Calder uklęknął przed misą i pochylił głowę nad wodą. — Umiłowani bogowie! — zagrzmiał Hector, wznosząc ręce. — Ci, którzy wierzą w waszą dobroć i nieskończoną potęgę, zostaną zbawieni i oczyszczeni z grzechów! — Hector mocno chwycił włosy z tyłu głowy Caldera. — Calderze Raynes, poznałeś nauki oraz mądrość bogów i zostałeś wychowany w ich posłuszeństwie. Żyj tak, by wyrzec się zła, postępować w imię swej wiary i wypełnić przyrzeczenie, by zawsze służyć bogom i tylko bogom. Niech ta woda oczyści cię, by twoje serce i dusza były wolne od wszystkiego, co jest bogom niemiłe. Hector gwałtownie wepchnął głowę Caldera do wody i przytrzymał pod powierzchnią. — Calderze Raynes, czy pragniesz zyskać życie wieczne w Elizjum i służyć pośród bogów? Czekałam, aż Hector wyciągnie głowę Caldera z wody, ale gdy tego nie zrobił, serce załomotało mi gwałtowniej i rozejrzałam się wokół. Nikt nie wydawał się zaskoczony tym, co się dzieje. Z rozlewającym się w piersiach uczuciem niepokoju wróciłam wzrokiem do Caldera. — Calderze Raynes, czy przysięgasz miłować bogów całym sercem, umysłem i duszą? — Hector zawiesił głos, ale wciąż nie pozwalał Calderowi się wynurzyć. Rozszerzonymi ze strachu oczami patrzyłam na klęczącego Caldera i raz po raz nerwowo zaciskałam dłonie na kolanach. — Calderze Raynes, czy przysięgasz żyć tak, by każdy twój dzień był miły bogom, i zawsze przedkładać służbę im ponad własne korzyści? PONAD WŁASNE KORZYŚCI? — powtórzył głośno. Hector nadal trzymał głowę Caldera pod wodą, a moje serce zaczęło trzepotać jak przerażony ptak. — Calderze Raynes — przerwał i rozejrzał się, wciąż trzymając włosy Caldera w żelaznym uchwycie — czy przyrzekasz odrzucić siły ciemności, które niejednokrotnie będą próbowały odwieść cię od prawdy i mądrości bogów? Spięta tkwiłam na skraju krzesła, czując narastający ucisk w gardle. Jak długo można wstrzymywać powietrze pod wodą? Zaczęłam panikować. Czy jeśli Calder zacznie się szamotać, to Hector go puści? I właściwie dlaczego on się nie szamocze? A może już się utopił? — Módlmy się! — zagrzmiał Hector.

Pochylił głowę, a w ślad za nim reszta zgromadzenia. Nawet jeśli zwrócili uwagę na to, że Calder był pod wodą zbyt długo, to nikt nie zaprotestował. — Bogowie, wypędźcie z tego chłopca wszelki grzech, egoizm i zło. Rozświetlcie mroki jego serca, a jego duszę napełnijcie łaską i prawością. Niech woda oczyści go dziś i na zawsze, by ten chłopiec mógł stać się mężczyzną. — Hector zamilkł i stał z pochyloną głową i zamkniętymi oczami. Napięta do granic byłam gotowa zerwać się z krzesła i krzyczeć, a każde ścięgno szykowało się do rzucenia się na Hectora, zanim Calder utopi się na oczach nas wszystkich. Ale zanim zdążyłam zrobić pierwszy ruch, Hector uniósł dłoń i wyciągnął z wody głowę Caldera, rozsiewając wokół fontannę drobnych kropel. Patrzyłam z boku, jak Calder bierze potężny wdech, wstaje, a jego twarz rozpromienia się w szerokim uśmiechu. Oniemiałam. Hector przeszedł obok Caldera, stanął po jego drugiej stronie i jakby się zachwiał, lecz odzyskał rezon. Tylko jego głos, gdy mierzył Caldera pełnym niedowierzania i gniewu wzrokiem, stracił odrobinę swej zwykłej mocy. — CZY WYRZEKASZ SIĘ SZATANA? — huknął. — Wyrzekam, Ojcze — odrzekł Calder mocnym, pewnym głosem. — I wszelkich jego nikczemności? Wszelkich pokus? — Wyrzekam się, Ojcze. — Zaniechasz grzesznej popędliwości ciała i oczu? — Zaniecham grzesznej popędliwości ciała i oczu, Ojcze. — Czy przyrzekasz miłować święte nakazy boskie? — Przyrzekam, Ojcze. Patrzyłam, jak woda spływa z włosów i twarzy Caldera, jak koszula wchłania te strużki i oblepia jego muskuły. Z jego twarzy biła taka moc i radość, że zachodziłam w głowę, oczym myśli. Wyglądało to tak, jakby woda była jego żywiołem i nie tylko go oczyściła, ale dała mu siłę. Siedziałam oszołomiona, wciąż pełna obaw, ale zarazem dumna. — Zatem ogłaszam cię oczyszczonym, zrodzonym na nowo. Jesteś prawy i wolny od grzechu. Odejdź w pokoju. Żyj w świętości. Calder z wolna wstał, uśmiechnął się pogodnie do zgromadzenia, a oni odwzajemnili jego uśmiech. Podszedł do swojego miejsca, obok ostatniego członka rady, i ponownie uklęknął. A gdy dwóch młodych synów robotników przyszło, by zabrać chrzcielnicę z Świątyni, nie uszło mojej uwadze, że jeden z nich, ten z czarną czupryną i błękitnymi oczami, patrzył na Caldera j ak na boga, który zstąpił na ziemię. *** Tej nocy leżałam w łóżku i wyobrażałam sobie Caldera w ciasnym zapleczu na dole, dzielącego posłanie z psami. A choć starałam się skupić na niesprawiedliwości tej sytuacji, moje myśli bez

przerwy krążyły wokół jego sylwetki, jak leży bez koszuli, a blask księżyca oświetla jego złocistą skórę. Był tak blisko. Chciałam zapytać go o wydarzenia, które miały miejsce wcześniej tego dnia. Chciałam spytać, co tak naprawdę stało się podczas ceremonii oczyszczenia, o czym myślał i czy był równie przerażony co ja. Był moim najlepszym przyjacielem i tęskniłam za rozmową z nim. Wierciłam się i przewracałam z boku na bok. Hector zamierzał mieć Caldera pod ręką, by móc śledzić każdy jego ruch. Ale czy spodziewa się, że mogłabym się odważyć spotkać z nim nocą, zwłaszcza tuż po ceremonii oczyszczenia? Wiedziałam, że Hailey była w sypialni Hectora. A zatem Hector powinien być z a ję ty . Zanim rozsądek zdołał zaprotestować, stopami już byłam poza łóżkiem. Najwyraźniej moje ciało dobrze wiedziało, czego chce, nawet jeśli mózg nie był przekonany, czy to dobry pomysł. Uformowałam koc po jednej stronie łóżka tak, by po nakryciu kołdrą przypominał kształtem człowieka, a potem na paluszkach podeszłam do drzwi i otworzyłam je najciszej, jak umiałam. Rozejrzałam się po holu, a gdy upewniłam się, że w pobliżu nie ma żywej duszy, wymknęłam się z pokoju i zamknęłam za sobą drzwi. Aby dojść do schodów, musiałam przejść obok drzwi do sypialni Hectora. Gdy się tam znalazłam, zatrzymałam się na chwilę i nadstawiłam uszu. Dobiegły mnie odgłosy męskiego sapania i jakiś inny, znacznie cichszy dźwięk, przypominający klaskanie ciała uderzającego o ciało. Pospiesznie odsunęłam się i dopadłam schodów. Gdzieś z sąsiedniego skrzydła siedziby dobiegały przytłumione głosy. Szybko zeszłam na dół i poszłam dalej, przez wielki, dwukondygnacyjny salon. Pokonałam pustą kuchnię i hol na tyłach domu, aż znalazłam się przed drzwiami do pralni. Wokół panowała niczym niezmącona cisza. Położyłam dłoń na gałce i wolniutko ją obróciłam. Gałka ustąpiła z cichym skrzypnięciem. Zamarłam i odczekałam chwilę, a gdy upewniłam się, że z całego domu nie dobiegają żadne inne odgłosy, otworzyłam drzwi i wślizgnęłam się do środka. Nagle czyjaś dłoń zasłoniła mi twarz, a silna ręka schwyciła mnie w pasie. Calder wlepił we mnie zaskoczone spojrzenie. Wreszcie wypuścił powietrze z płuc i zabrał dłoń z moich ust. — Czyś ty zwariowała? — szepnął. Objęłam go, zatopiłam nos w zagłębieniu jego szyi, aż jego cudny zapach mnie odurzył i przyniósł mi ukojenie. Pokiwałam głową w odpowiedzi na jego pytanie. Westchnął ciężko i wziął mnie w ramiona. Zadarłam głowę i szepnęłam: — Jesteś tak blisko. Nie mogłam spać. I . — Przerwał mi, składając na moich ustach żarliwy pocałunek, jakby chciał powiedzieć, że czuł to samo. Po długiej chwili oderwał się od moich ust i oparł się czołem o moje czoło, oddychając ciężko. — Eden, nie możemy tak ryzykować. H e c to r. Nie wiem, co się dzieje, ale tak jak mówiliśmy wcześniej, on się zmienił. Nie mam pojęcia, czy to kwestia tego, co dostrzegł między nami, czy czegoś, co stało się podczas pielgrzymki, czy jeszcze coś innego. Ale jeśli zamierzamy się stąd wyrwać, musimy być bardzo ostrożni.

— Wiem. Calder, co się dzisiaj wydarzyło? Martwiłam się o ciebie. Myślałam, że się utopisz. Nie wiedziałam, co robić. Położył mi palec na ustach i czule spojrzał w oczy. — Nic mi się nie stało. Jeśli trzeba, będę walczył, obiecuję. Ale musisz mi zaufać, że sam będę wiedział, kiedy to konieczne, a kiedy nie, dobrze? — Tak — kiwnęłam głową. Uśmiechnął się. — To dobrze. — Na dłuższą chwilę utkwił wzrok gdzieś ponad moim ramieniem, a potem znów spojrzał mi w oczy. — Wiesz, Eden, dziś, gdy miałem głowę pod wodą i ledwie docierały do mnie słowa H ec to ra . — Przerwał, jakby chciał zebrać myśli. — Nie wiem, co to było, ale ogarnął mnie dziwny spokój, jakby ktoś powiedział mi, że wszystko będzie dobrze. Jakby bogowie wcale nie byli tak okrutni i surowi, jak Hector każe nam wierzyć. Poczułem coś jakby akceptację. Jakby dawali mi siłę, by się stąd wydostać i ułożyć nam życie. Trudno to wyjaśnić. Czy to brzmi jak skutki uboczne niedoboru tlenu? Albo czyste szaleństwo? Uśmiechnęłam się i pokręciłam głową. — Nie. To, co mówisz, brzmi jak najsensowniejsza rzecz, jaką w życiu słyszałam. Myślę, że to był szept Boga Miłosierdzia. Calder zachichotał. — Dzięki temu jeszcze dobitniej uzmysłowiłem sobie, że musimy się stąd wydostać najszybciej, jak to możliwe. I właśnie dlatego — Calder miękko pocałował mnie w usta — nie powinno cię być tu, na dole. Westchnęłam. — Wiem. Zaraz idę. T y lk o . tak bardzo cię potrzebuję, Calder. Pragnę cię. Całego ciebie. I chcę dać ci siebie całą. Pragnę c i ę . w sobie. — Spojrzeliśmy na siebie szeroko otwartymi oczami. — Może jeśli zrobilibyśmy to i powiedzielibyśmy o tym H ectorow i. to sam by nas wyrzucił? — Ćśś, Eden — szepnął Calder, gładząc moje włosy. — Nie zamierzam pozbawiać cię dziewictwa z myślą, że ma to mieć jakikolwiek związek z Hectorem. A jeśli Hector wyrzuciłby nas dziś, jutro rano bylibyśmy z powrotem, błagając o przebaczenie — głos mu zadrżał. — Jeśli już uciekniemy, to na dobre. Skinęłam głową. Wziął mnie za rękę i poprowadził do koca oraz wygniecionej poduszki, które leżały na podłodze pod oknem. Dwa psy, bardzo przyjacielsko nastawione kundelki, pisnęły cicho i uniosły łby z rozłożonych przed wielką pralką legowisk, znacznie bardziej komfortowych niż posłanie Caldera. Usiedliśmy na kocu, a potem Calder położył się na plecach i pociągnął mnie za sobą tak, że przytuliłam się do jego nagiego, muskularnego torsu. Przycisnęłam nos do jego skóry i zaciągnęłam się zapachem. — Zawsze spałem na podłodze. To dla mnie żadna kara. A poza tym spójrz tylko — powiedział Calder, pokazując palcem za okno. — Stąd mam fantastyczny widok na księżyc i światła miasta. Nigdy wcześniej nie spałem przy oknie. Nigdy nie owiewało mnie rześkie powietrze dochodzące z systemu wentylacyjnego w podłodze — dodał, wskazując gestem na drugą stronę pomieszczenia. — Wkrótce będziemy mieszkać w tym mieście pod tym samym księżycem. — Objął mnie i mocno przytulił. — A gdy wrócisz do swojego pokoju, będę zasypiał ze

świadomością, że jestem bliżej ciebie, niż byłem wczoraj, a moje posłanie będzie pachniało tobą. — Uśmiechnął się, uniósł głowę i pocałował mnie w czoło. — Na podłodze z psami albo na królewskim posłaniu — odszepnęłam — chcę być Spałabym na łożu nabijanym ćwiekami, byle tylko móc cię dotykać.

tylko z tobą.

— Nie podsuwaj Hectorowi tego typu pomysłów. Roześmiałam się cicho. — Naprawdę. — Oparłam się na łokciu, żeby lepiej widzieć jego twarz. — Myślisz, że damy radę przeżyć tam, na zewnątrz? Calder milczał przez kilka chwil, patrząc na mnie uważnie. — Zamierzam zatroszczyć się o to, byśmy dali radę. Znaleźć miejsce dla nas obojga. A do tej p o r y . będę wierzyć, że się uda. Położyłam nogę na jego nodze i znów mocno się przytuliłam. — Przyjdzie czas, że będziemy tak spać co noc. — Przechyliłam głowę, by spojrzeć na niego spod oka. — Tak — zgodził się. Z poważną miną odgarnął kosmyk włosów Kocham cię, Eden.

z mojego policzka. —

Zamrugałam, a serce podskoczyło mi z radości. — Ja też cię kocham — szepnęłam. Leżeliśmy razem w milczeniu, a słowa „kocham cię” zdawały się unosić nad nami jak cicha muzyka. Kilka minut później podniosłam się i spojrzałam na niego smutno. — Lepiej już wrócę. Pokiwał głową. — Jeśli ktoś cię zobaczy, powiedz, że byłaś w kuchni. Pewnie i tak ci nie uwierzą, a l e . Przycupnęłam na kolanach. — Nie pozwolę, by ktoś mnie zobaczył. — Zawahałam się przez chwilę. — Nienawidzę tego, jak cię traktuje. Calder westchnął. — Nie martw się. Wykorzystał mnie jako przykład dla reszty. Jeśli tylko tobie nie będzie się działa krzywda, mogę tańczyć, jak mi zagra. Ale muszę mieć pewność, że się o mnie nie martwisz, dobrze? — Zgoda — przytaknęłam. — To dobrze. — Calder obrzucił mnie przelotnym spojrzeniem i sposępniał. — Nie podoba mi się, że wypuszczam cię stąd, nie mając pewności, że bezpiecznie dotrzesz do swojego pokoju. — Usiadł, a potem oboje wstaliśmy. Calder nachylił się nade mną i czule pocałował w usta. — Gdy wrócisz do siebie, wyjrzyj za okno i popatrz na księżyc. Ja też będę na niego patrzył, stąd. — Odgarnął włosy, niesfornie spadające mi na twarz. — Dopóki będziemy patrzeć na ten sam księżyc, zawsze się odnajdziemy. Bóg Miłosierdzia nie dopuści, by stało się inaczej. Zaśmiałam się bezgłośnie i pocałowałam go raz jeszcze. — Dobranoc. — Dobranoc, Blasku Poranka. Cicho otworzyłam drzwi i wymknęłam się na zewnątrz. Na palcach przemknęłam przez salon i po schodach, ale gdy dotarłam na górę, nagle usłyszałam, jak drzwi do sypialni Hectora otwierają się, i w mgnieniu oka wślizgnęłam się do pustego pokoju gościnnego, po drugiej stronie korytarza. Przylgnęłam do ściany, a serce waliło mi jak młotem. A co, jeśli Hector pójdzie do mojego pokoju i sprawdzi, że mnie nie ma?

Z całej siły zacisnęłam powieki. Usłyszałam dobiegający z sypialni Hectora głos Hailey, a potem jego głos, gdy wrócił po coś do środka. Zerknęłam zza węgła i zobaczyłam, że drzwi do sypialni są nadal otwarte. Najciszej i najszybciej, jak umiałam, przemknęłam przez korytarz do mojego pokoju, otworzyłam drzwi, cichutko zamknęłam je za sobą i z ulgą głośno wypuściłam powietrze z płuc. Ściągnęłam kołdrę, wyciągnęłam leżący pod nią koc i umościłam się na łóżku. Nie minęły dwie sekundy, nim drzwi do mojego pokoju otworzyły się i do środka wpadło światło z zewnątrz. Otworzyłam jedno oko tylko na tyle, by dostrzec sylwetkę Hectora, który stał w progu i taksował mnie wzrokiem. Niewzruszona udawałam, że śpię. Po niekończącej się minucie drzwi zamknęły się i usłyszałam, jak odchodzi. Przewróciłam się na plecy, próbując uspokoić szamoczące się serce. Czy Hector zaglądał do mnie wcześniej? Dreszcz niepokoju przeszedł mi po plecach. Ale mimo wszystko byłam wdzięczna za krótki czas, jaki spędziłam z Calderem. I wdzięczna za to, że nie zostałam przyłapana. Przewróciłam się na drugi bok, wyjrzałam za okno i popatrzyłam na pełnię księżyca ze świadomością, że Calder także na nią patrzy, a moje serce znów zaczęło bić spokojnym rytmem.

Rozdział 14. Calder Następnego dnia rano obudziłem się, gdy wpadające przez nieosłonięte okno słońce zajrzało mi w oczy. Wpółprzytomny wyszedłem tylnymi drzwiami na zewnątrz. Na ziemi wciąż szkliły się krople porannej rosy. Wiedziałem, że wyparują w ciągu najbliższej godziny i ci, którzy wstawali później niż o wpół do szóstej, nie mieli pojęcia o ich istnieniu. Poszedłem do rzeki, w której na polecenie Hectora nadal miałem się kąpać. Przyklęknąłem na brzegu, ochlapałem wodą twarz i potężnie dmuchnąłem w dłonie, rozpryskując wokół miriady kropelek. Część z nich trafiła z powrotem do rzeki, tworząc setki małych kółek. Nachyliłem się i zaczerpnąwszy wodę dłonią, ochlapałem sobie kark, a potem otrzepałem się jak psiak, po raz kolejny wywołując fontanny kropel, które wylądowały w wodzie. Podciągnąłem skraj koszuli, by osuszyć twarz i szyję z resztek wilgoci, a potem skierowałem się w stronę wygódki, znajdującej się na tyłach osiedla robotników, jakieś czterysta metrów dalej. Zatrzymałem się jednak w pół kroku i przez ramię spojrzałem na główną siedzibę za moimi plecami. Przez co najmniej godzinę wszyscy będą jeszcze spali. Zgodnie z nakazem Hectora, odkąd przeprowadziłem się do głównej siedziby, za każdym razem wędrowałem za potrzebą do wygódki i z powrotem, ale czy ktoś się dowie, jeśli skorzystam z niewielkiej toalety ulokowanej na tyłach siedziby? Wróciłem do siedziby i cichcem wszedłem do niewielkiego pomieszczenia, do którego dotychczas tylko raz przelotnie zajrzałem po drodze do pralni na zapleczu. Najciszej, jak umiałem, zamknąłem za sobą drzwi, a potem rozejrzałem się po wnętrzu. Nie było tu prysznica, tylko sedes i umywalka. Nigdy wcześniej nie korzystałem z dóbr nowoczesnej kanalizacji, ale nietrudno było się domyślić, co do czego służy. Poza tym niejednokrotnie nasłuchałem się, za czym tęsknią inni robotnicy, którzy przybyli do nas z wielkiej społeczności. Nic dziwnego. Przekręciłem gałkę i z kranu poleciała woda. Cofnąłem się, trochę zaniepokojony, ale potem przekręciłem ją jeszcze bardziej, patrząc, jak strumień wody się zwiększa. Przez dłuższą chwilę przyglądałem się temu jak urzeczony, wyobrażając sobie, jak bardzo musi to ułatwiać życie. Obserwując płynącą wodę, pomyślałem sobie o żałosnym systemie irygacyjnym, który skonstruowałem w celu nawadniania pól. Hector bez przerwy mówił wprawdzie o poświęceniu i korzystaniu z darów ziemi, ale w środku pewnie do rozpuku śmiał się z czystej siermiężności tego, co zbudowałem. Nagle cały mechanizm do irygacji pól wydał mi się niedorzeczny; zwłaszcza gdy przypomniałem sobie, jak miesiącami tkwiłem nad rzeką, w prażącym słońcu drążąc pień po pniu, a mięśnie paliły mnie żywym ogniem. Zacząłem się śmiać, najciszej, jak umiałem, ale i tak ze śmiechu oparłem się o umywalkę. Śmiałem się z siebie, bo musiałem. W przeciwnym razie mógłbym tylko popłakać się z upokorzenia.

Wreszcie doszedłem do siebie i przez kolejną minutę przyglądałem się płynącej wodzie, a potem cicho ją zakręciłem. Bieżąca woda uświadomiła mi, jak bardzo potrzebuję opróżnić pęcherz, skorzystałem więc z toalety, a potem nacisnąłem niewielką, srebrzystą dźwignię. Woda zawirowała i spłynęła, a potem usłyszałem, jak zbiornik znów się napełnia. Gapiłem się na to wszystko jak dzikus, który po raz pierwszy zetknął się z nowoczesnością. Co w istocie niewiele odbiegało od prawdy. Nacisnąłem dźwignię jeszcze raz, zafascynowany spływającą wodą. Gdy tak stałem, zastanowiło mnie, jak odważnym krokiem będzie dla mnie wejście w świat wielkiej społeczności. Jeśli onieśmielała mnie zasada działania toalety i kranu, to jak poradzę sobie w otoczeniu mnóstwa nowych nieznanych rzeczy? Eden będzie miała trochę łatwiej — przez całe życie miała dostęp przynajmniej do bieżącej wody i elektryczności. A przecież to moim zadaniem jest opiekować się nią i ją chronić. Pewnie wyjdę na niewydarzonego ciamajdę. Poczułem złość, gdy uświadomiłem sobie, do jakiego stopnia Hector nas ubezwłasnowolnił, nie pozostawiając innego wyboru, jak tylko mieszkać i żyć w Akadii aż po kres naszych dni. Oparłem się o umywalkę, wyobrażając sobie spoglądające z ufnością oczy Eden. Poczułem przypływ pewności siebie. Owszem, będzie ciężko, ale nie zamierzam pozwolić, by Hector dłużej decydował o moim życiu. Jeśli wielkie powodzie rzeczywiście nadejdą, to zmyją mnie z powierzchni ziemi, ale wtedy zmyją człowieka będącego panem swojego losu, tak jak Eden będzie panią własnego. I gdziekolwiek trafimy — do Elizjum czy do piekieł — trafimy tam razem. Umyłem dłonie mydłem, rozcierając jedwabisty płyn między palcami i patrząc na powstające bąbelki. Jedyne mydło, jakiego kiedykolwiek używałem, było domowej produkcji mieszaniną ziół i olejków, ale ono nie pieniło się tak jak to. Wolno osuszyłem dłonie, patrząc na siebie w lustrze. W naszych chatkach nie było luster — próżność była grzeszna — rzadko widywałem więc swoje odbicie. Przyglądałem się sobie uważnie, odwracając głowę pod różnymi kątami, dotykając ciemnego zarostu na brodzie i przysuwając twarz bliżej, by przyjrzeć się zębom. Bardzo dbałem o zęby — zawsze pieczołowicie czyściłem je szorstką tkaniną posypaną solą i żułem liście mięty. Cieszyło mnie, że są białe i proste, tak jak zęby Eden. Nie wszyscy w Akadii mieli tyle szczęścia w kwestii uzębienia. Cicho otworzyłem drzwi, a potem zamknąłem je za sobą. Nie zdążyłem się jednak odwrócić, gdy usłyszałem jakiś męski głos: — I już łamiemy reguły? Cóż za rozczarowanie. Obróciłem się w miejscu i zobaczyłem Clive’a Richtera, jednego z członków rady, który spoglądał na mnie z wyższością wypisaną na szczurowatej twarzy. Nie darzyłem sympatią właściwie żadnego z członków rady, a choć z większością z nich nie miałem żadnego kontaktu, to Clive zdawał się najbardziej antypatyczny. Tydzień w tydzień zajmował eksponowane miejsce w Świątyni, próbując zamaskować ziewanie, co rusz grzebał po kieszeniach, jakby czegoś szukał, i pogardliwie spoglądał na robotników. Nie wiem, czy dostrzegł to ktoś jeszcze, ale mojej uwadze to nie uszło. Najwyraźniej Clive Richter miał bardzo wysokie mniemanie o sobie i wręcz przeciwne o całej reszcie. Wziąłem głęboki, uspokajający wdech. — To była nagła potrzeba.

Clive zaśmiał się szyderczo. — Możesz wrócić do s w o je j. kwatery i tam zaspokajać swoje nagłe potrzeby. — W przyszłości tak właśnie będę robił — odrzekłem cierpko i zrobiłem krok, by go wyminąć. Clive złapał mnie za rękę, zatrzymałem się więc i z wolna przeniosłem wzrok na niewielką dłoń, uszczypliwie ściskającą moje przedramię. Ponieważ był o dobre piętnaście centymetrów niższy ode mnie, spojrzałem na niego z góry i nagle zawrzał we mnie gniew. Ten człowiek, który w innym miejscu na ziemi zapewne nie śmiałby mnie nawet dotknąć, myślał, że tutaj wolno mu okazywać wobec mnie swoją wyższość. Złapałem go za ramię i jednym ruchem obróciłem, wyginając mu plecy do tyłu tak, jak w dzieciństwie często bawiliśmy się z Xandrem — z tym że teraz nie było mowy o zabawie. Wydusił z siebie zbolały jęk, a ja nachyliłem się tak, by móc mówić wprost do jego ucha. — Nigdy więcej. Mnie. Nie dotykaj. — Schyliłem się jeszcze niżej. — Nigdy. Więcej. Clive próbował roześmiać się pomimo bólu, więc wygiąłem jego rękę jeszcze mocniej, aż krzyknął: — Dobrze, dobrze, puść mnie! Odepchnąłem go od siebie, a gdy się do mnie odwrócił, jego twarz była czerwona z wściekłości. — Jeszcze pożałujesz, że próbowałeś zrobić ze mnie idiotę — wycharczał. — Pewnie tak — odparłem — ale nawet jeśli zostanę ukarany, to było warto. I nie muszę robić z ciebie idioty. Zawsze nim byłeś. — Odepchnąłem go na bok, minąłem i wróciłem do „mojego” pomieszczenia, w którym oczekiwałem, aż Hector zawezwie mnie jak psa, za którego najwyraźniej mnie uważał. *** Deszcz zaczął padać kilka minut po moim powrocie do pralni. Wielkie krople uderzały o parapet obok mojego łóżka. Włożyłem ręce do kieszeni i wyjrzałem przez okno, zastanawiając się, jak mam ochronić Eden przed deszczem, gdy już opuścimy to miejsce. Moje rozmyślania przerwało nagle głośne wycie syreny dobiegające z głośnika zamontowanego na zewnątrz głównej siedziby. To był alarm powodziowy. Stężałem. Otworzyłem drzwi i przeszedłem do holu. Ludzie już opuszczali główną siedzibę; wszyscy członkowie rady wraz z rodzinami szybko szli w stronę drzwi frontowych. Hector stał w wielkim holu, uśmiechając się łagodnie i pocieszając mijających go ludzi. — Nie lękajcie się. Bogowie nas chronią. To tylko ćwiczenia, które przygotują nas na dzień nadejścia powodzi. Zachowajcie spokój. Poszukałem wzrokiem Eden, ale nigdzie jej nie spostrzegłem. Pomyślałem, że może wyszła już wcześniej. Ruszyłem w stronę wyjścia, gdy usłyszałem grzmiący głos Hectora. — Calderze Raynes! Zacisnąłem zęby i z wolna się obróciłem. — Potrzebuję twoich usług, posłańcu wody — rzekł Hector.

Podszedłem do niego, a ludzie mijali mnie jeden po drugim, aż siedzibę opuścili ostatni — matka niosąca na rękach małą płaczącą dziewczynkę. — Tak, Ojcze? Jak mogę służyć? — Poczekaj tu, aż się upewnisz, że wszyscy bezpiecznie opuścili dom — powiedział. — Ja muszę bowiem już iść i pocieszyć moją przyszłą małżonkę. Zapewne jest przerażona. Nie lubi ciasnych pomieszczeń. Zdobyłem się na obojętną minę i nie odezwałem się nawet słowem. Tak jakby wiedział cokolwiek o Eden. Nie miał o niej pojęcia. Dla niego była tylko tym, czego oczekiwał: własnością. Stałem jednak posłusznie i obserwowałem, jak odchodzi. Gdy zamknął za sobą drzwi, szybko podszedłem do okna i wyjrzałem na zewnątrz. Zobaczyłem, jak rozkłada parasol i idzie obok siedziby w stronę drzwi prowadzących do dużego, podziemnego lochu. Energicznie ruszyłem w stronę skrzydła zamieszkiwanego przez członków rady i zacząłem nawoływać: „Jest tu ktoś? Alarm powodziowy!”. Zamilkłem w oczekiwaniu, ale odpowiedziała mi tylko cisza, otworzyłem więc pierwsze drzwi i zajrzałem do środka, wołając raz jeszcze: „Alarm powodziowy!”. Moje słowa znów utonęły w ciszy, wszedłem więc do pokoju i raz obejrzałem się za siebie. Od razu dostrzegłem leżący na komodzie portfel i szybko do niego podszedłem. W środku były pieniądze: trzy dwudziestki, dwie piątki i siedem banknotów jednodolarowych. Wahałem się przez chwilę, ale wyjąłem dwie dwudziestki, jedną piątkę i trzy jednodolarówki. Zalała mnie fala adrenaliny, a serce tłukło się w piersiach jak oszalałe. Wtem zza drzwi usłyszałem jakiś tupot i w mgnieniu oka się odwróciłem. Do pokoju wpadł Duke, większy z dwóch tutejszych psiaków, i zaczął się łasić, dopraszając się pieszczot. Odetchnąłem z ulgą. — Cześć, mały — powiedziałem i podrapałem go za uszami, próbując uspokoić rozdygotane serce. Wetknąłem pieniądze do kieszeni, odłożyłem portfel na komodę i wyszedłem z pokoju, zamykając za sobą drzwi. Potem dokonałem podobnego przeszukania w kilku innych pokojach, wzbogacając się o kolejne trzy dwudziestki, trzy dziesiątki i dwanaście dolarówek. Kradzież była przejawem zuchwałości, ale musieliśmy opuścić to miejsce najszybciej, jak to możliwe. Byłem skłonny zaryzykować wszczęcie śledztwa w sprawie zaginionych pieniędzy, jeśli tylko miało to przyspieszyć Eden, Xandra i moją ucieczkę. Nikt nie mógł mi udowodnić tej kradzieży. Przechodząc obok kuchni, dostrzegłem na blacie foliową torebkę z krakersami. Wyrzuciłem ciastka do śmieci i włożyłem pieniądze do foliówki. Kierowałem się już do wyjścia, gdy zauważyłem, że drzwi do gabinetu Hectora są delikatnie uchylone. Wahałem się przez chwilę, a potem zawróciłem i wszedłem do przestronnego pomieszczenia. Od razu skierowałem swoje kroki do biurka Hectora i w poszukiwaniu pieniędzy otworzyłem jedną po drugiej wszystkie szuflady. Pieniędzy jednak nie znalazłem, a niczego innego nie ruszałem. Zawartość szuflad była ułożona w idealnym porządku, podobnie jak

przedmioty leżące na biurku, a ja nie chciałem tego ładu zakłócić. Hector był dziwakiem nawet pod względem porządkowania swoich rzeczy. Potem podszedłem do dużej szafki przy oknie i spróbowałem otworzyć szuflady. Okazały się zamknięte, oprócz jednej, znajdującej się na samym dole. Zawahałem się i zacząłem nasłuchiwać, bo wydawało mi się, że dobiegł mnie jakiś dźwięk. Po minucie wypełnionej absolutną ciszą otworzyłem szufladę, która jak się okazało, zawierała tylko jakieś dokumenty. Przekrzywiłem głowę, żeby przeczytać napisy na zakładkach skoroszytów; były to nazwiska wszystkich sześciu członków rady. Skrzywiłem się i zacząłem przeglądać papiery. Na wierzchu każdego skoroszytu znajdował się wycinek z gazety. Wyjąłem pierwszy z nich, poświęcony Rodneyowi Sarberowi. Pobieżnie przeczytałem artykuł. Było w nim napisane, że Rodney prowadził dużą parafię w Kansas, z której najprawdopodobniej wyprowadzał pieniądze do własnej kieszeni. W artykule, opatrzonym zdjęciem zalanego łzami, prowadzonego w kajdankach Sarbera, była mowa o skandalu, jaki wybuchł z tego powodu. Odłożyłem wycinek na bok i przewertowałem pozostałe skoroszyty z zamiarem przeczytania innych publikacji, gdy nagle znów usłyszałem jakiś hałas dobiegający spoza gabinetu Hectora. Cicho zamknąłem szufladę, na palcach podszedłem do drzwi, a potem otworzyłem je na oścież i wymaszerowałem tak pewnie, jakbym miał wszelkie prawo tam przebywać. Przed gabinetem Hectora natknąłem się na Rodneya Sarbera we własnej osobie. Spostrzegłszy mnie, Rodney badawczo zmierzył mnie wzrokiem. — A co ty tu robisz? — Hector kazał mi się upewnić, czy wszyscy wyszli na zewnątrz — odparłem spokojnie. — W jego gabinecie? Otworzyłem dłoń, pokazując leżący w jej zagłębieniu klucz do piwnicy. — Hector zapomniał tego — wyjaśniłem. — Nie chciałem, żebyśmy wszyscy utkwili tam na dobre. Rodney zerknął na moją dłoń, potem spojrzał mi w oczy i spiesznie przytaknął. — Ruszaj zatem. Pójdę za tobą. Jestem pewien, że nie pójdziesz, śmierdzący tchórzu. Wyszedłem przez drzwi frontowe i wsunąłem torebeczkę z pieniędzmi pod kamień obok siedziby, w miejscu, gdzie wiele lat temu razem z Xandrem czekaliśmy, żeby po raz pierwszy ujrzeć Eden. Ciężkie, betonowe drzwi do piwnicy jęknęły, gdy je pociągnąłem. Pokonałem pięć stopni w dół, dołączając do pozostałych, którzy stali ściśnięci w schronie mieszczącym ledwie dwie setki ludzi. Robotnicy stali osobno, a członkowie rady oraz ich rodziny zgromadzili się w pobliżu Hectora stojącego na niewielkim podwyższeniu na tyłach piwnicy. Tuż obok znajdowała się spiżarnia z zapasami na zimę. To miejsce zostało zbudowane po to, aby gdy przyjdą powodzie, żadnego z nas nurt nie poniósł w dal; abyśmy byli wszyscy razem. Wszyscy mieliśmy trzymać się za ręce, gdy woda przedrze się przez sklepienie i zacznie wypełniać pomieszczenia znajdujące się pod ziemią. Nie powinniśmy się bać — czekał na nas raj. Hector i Eden mieli poprowadzić nas do Elizjum, skąd patrzylibyśmy w dół, na ziemię, na jej nowy początek, jako władcy nowej ludzkości.

Ale teraz miałem tylko nadzieję, że to jedno wielkie kłamstwo. A na samą myśl o tym ogarniały mnie złość i rozgoryczenie. Przecież kiedyś w to wierzyłem! Teraz zaś uważałem to za okrutne, wyrachowane łgarstwo, obmyślone, by mnie skrzywdzić i ograbić z życia. Stojąc tam, pośród ludzkiego tłumu, poczułem, jak kręci mi się w głowie. Ciszę zakłócał tylko szum deszczu na zewnątrz, trwożne głosy dzieci i płacz kilku niemowląt. Poszukałem wzrokiem Eden i wreszcie ją dostrzegłem; stała obok Hailey, po prawej ręce Hectora. Byłem wyższy od większości otaczających mnie ludzi, więc gdy wyciągnąłem szyję, napotkała mój wzrok i uśmiechnęła się, a potem z niepokojem zerknęła na Hectora. On jednak bacznie ją obserwował i podążając za jej wzrokiem, bez trudu mnie odnalazł. Oboje z Eden szybko się odwróciliśmy, ale gdy kilka minut później ostrożnie łypnąłem w stronę Hectora, ten z kamienną twarzą wciąż patrzył na mnie. Wyprostowałem się, instynktownie reagując na coś, co odebrałem jako wyzwanie ze strony innego mężczyzny, pomimo że staliśmy po przeciwnych stronach niemiłosiernie zatłoczonego pomieszczenia. Zjeżyły mi się włosy na karku i zmusiłem się do uspokojenia oddechu. Mnie i Eden dzieliło wiele ściśniętych ciał. Nie dałbym rady się do niej przedostać, gdyby było to konieczne. Rozejrzałem się w poszukiwaniu swojej rodziny, ale nie udało mi się wyłowić ich wzrokiem z tego tłumu. To nie mogło być zdrowe dla Mai. Łudziłem się, że przynajmniej się nie boi. Podczas poprzednich alarmów zawsze stałem obok niej i trzykrotnie ściskałem jej dłoń, odwzajemniając jej uścisk. Deszcz na zewnątrz zdawał się nasilać, z nieba chlustały wielkie strugi wody. Szepty wokół mnie przycichły, a wszyscy spoglądali w górę, jakby z sufitu próbowali wyczytać, co dzieje się na zewnątrz. — Bogowie po prostu wystawiają na próbę naszą cierpliwość i naszą wiarę — rzekł Hector mocnym głosem przez poszum bębniących kropel. — Nie lękajcie się. Właśnie tak będzie to wyglądało podczas wielkiej powodzi! Będziemy razem, radośni, bo wkrótce zostaniemy poprowadzeni do najwspanialszego ze światów. Wiemy, że to tylko próba, bo moja błogosławiona nie została jeszcze moją żoną, a bez tego nie możemy podążyć do Elizjum. Bez tego dzieło nie zostanie ukończone. Bez tego równowaga nie zostanie przywrócona. Hector spuścił głowę i zachwiał się, aż jeden z członków rady stojących u jego boku wyciągnął rękę, by go podeprzeć. Hector wskazał róg sklepienia. — Tam. Stamtąd zacznie sączyć się woda. — Ponownie zamknął oczy. — Przeciek szybko przerodzi się w potężny strumień, a woda zacznie wypełniać to miejsce. — Uniósł ramiona. — Ale my będziemy stać bez cienia lęku, silni obecnością bogów pośród nas! — Hector opuścił ręce, zamilkł i jakby się ocknął, stał bowiem spokojnie i rozglądał się wokół z ledwie widocznym uśmiechem satysfakcji. Po czasie, który zdawał się ciągnąć całą wieczność, choć wszystko zapewne trwało nie dłużej niż pół godziny, szum deszczu zaczął cichnąć i można było wręcz odczuć ulgę, jaka ogarnęła nas wszystkich. — Możesz otworzyć drzwi — zawołał Hector, a mężczyzna stojący obok schodów wszedł na nie i pchnięciem otworzył ciężkie wrota.

Ludzie napierali na mnie z tyłu, szybko wydostałem się więc na zewnątrz i odszedłem na bok. Każdy łaknął przestrzeni i łyku świeżego powietrza. Tłumnie podążyliśmy w stronę Świątyni, bo po alarmie powodziowym Hector zawsze wygłaszał kazanie, poszedłem więc w ślad za innymi ze świadomością, że wkrótce znajdę się blisko Eden, nawet jeśli będę musiał klęczeć na podłodze. Po wejściu do Świątyni zająłem swoje nowe miejsce, na klęczkach, obok krzeseł członków rady. Kilka minut później do środka wkroczył Hector, trzymając Eden pod rękę. Znieruchomiałem, widząc, że jej dotyka, i raz po raz powtarzałem sobie w myślach: ju ż niedługo, ju ż niedługo, aż wreszcie udało mi się ochłonąć na wspomnienie zwitka banknotów ukrytego pod kamieniem przed wejściem do głównej siedziby. Hector poprowadził Eden do jej miejsca, a gdy usiadła, podszedł do kazalnicy i w milczeniu czekał, aż wszyscy zgromadzą się w Świątyni. — Moi ludzie — zaczął. — Wiem, że alarm powodziowy nie jest najprzyjemniejszym z przeżyć, ale zawsze przypomina mi, że któregoś dnia, już wkrótce, wszyscy będziemy stać w tym samym miejscu, pod ziemią, wiedząc, że nad naszymi głowami zaczyna się prawdziwa powódź, która oczyści cały świat. Skromnością napełnia mnie myśl, że to właśnie my, tutaj zgromadzeni — to rzekłszy, zatoczył dłonią krąg — zostaliśmy wybrani przez bogów. Jesteśmy błogosławieni. I dlatego te próby przepełniają mnie radością, dumą i miłością do was wszystkich. Hector spuścił wzrok. Ze swojego miejsca nie widziałem jego twarzy, ale wyobrażałem sobie, że wyraża namysł i skupienie. — Bogowie wybrali mnie jako waszego Ojca, waszego opiekuna i przewodnika. To dla mnie niewysłowiona radość i zaszczyt. — Hector zawiesił głos. — Ale tak jak każdy dobry ojciec, czasami muszę sprostować postępowanie moich dzieci; mojej rodziny. W każdej karnej grupie musi być dyscyplina, bo bez niej nie ma zaufania i nie ma wiary w reguły słusznego postępowania. Wczoraj opowiedziałem wam o tym, jak bogowie stworzyli łagodną rzekę i spienione morze. Dziś w imieniu bogów muszę podjąć działania, by pomóc jednemu z nas odnaleźć drogę do spokojnych wód. Niestety, jedno z moich dzieci zagubiło się, zboczyło z kursu wyznaczonego mu przez bogów. Calderze Raynesie — Hector popatrzył w moją stronę, a ja bez zmrużenia oka wytrzymałem jego spojrzenie. Potem odwróciłem się w stronę zebranych i ujrzałem, jak moja matka zasłania usta dłonią, a Maya wtula się w mojego ojca. Na kilka chwil przymknąłem oczy, wziąłem głęboki wdech, a potem na powrót je otworzyłem. Nie spuszczając ze mnie wzroku, Hector kontynuował wystąpienie. — Choć ochrzczony zaledwie wczoraj, Calder Raynes popełnił grzech egoizmu i w przejawie braku szacunku użył przemocy fizycznej wobec jednego z członków rady. Hector zwrócił się do zgromadzonych. — Czy przemoc fizyczna jest akceptowalnym zachowaniem u jednego z błogosławionych wybranków bogów? — Nie, Ojcze — odpowiedzieli ludzie. Hector spuścił wzrok. — Nie, zaiste nie jest. Czy wszyscy będziemy czuli się bezpiecznie, jeśli choć jeden z nas okaże się nieposłuszny?

— Nie, Ojcze. — Czy grzech i nieposłuszeństwo wyrządzają krzywdę nam wszystkim? — Tak, Ojcze. — Tak jest w istocie. Choć więc sprawia mi to ogromny ból, choć pęka mi serce, to za jego czyny skazuję Caldera na klęczenie na desce pokutnej przez resztę mojego kazania i jednodniowy pobyt w podziemnej celi. Wiedz, synu, że sprawia mi to ból równy temu, jakiego sam doświadczysz, mój zaufany niegdyś posłańcu wody. Ogarnęły mnie wściekłość i niedowierzanie. Miałem ochotę skoczyć Hectorowi do gardła. — A może — ciągnął Hector — jesteś tak wielkim egoistą, że wolałbyś, aby twoją karę ktoś odbył za ciebie? M o ż e . — skinął dłonią w stronę zgromadzenia — może twoja matka? Z wysiłkiem nadałem twarzy obojętny wyraz. — Z radością odbędę swoją karę, Ojcze — odrzekłem głosem, który nawet mnie samemu wydał się zbyt chrapliwy. Siedziałem i patrzyłem z niedowierzaniem, jak Clive Richter wstaje, by pójść po deskę, a po drodze obrzuca mnie triumfalnym spojrzeniem. Obserwowałem, jak ustawia deskę na podłodze po prawej ręce Hectora, gdzie miałem klęczeć tyłem do ludzi, upokorzony i zawstydzony. Zrobiło mi się smutno na myśl o tym, że moi rodzice i Maya muszą obserwować ten spektakl, a może nawet po cichu wierzą w postawione mi zarzuty. Ale nie czułem ani odrobiny wstydu za to, co zrobiłem Clive’owi. Zamierzałem z radością odbyć swoją karę, tak jak zapowiedziałem.

Rozdział 15. Eden Calder powoli podniósł się, a jego zacięta mina i nieodgadniony wzrok sprawiły, że lęk i przerażenie schwyciły mnie za gardło. Podszedł do deski i ugiął przed nią kolana, ale nagle znieruchomiał i z zaskoczeniem spojrzał na coś, co się na niej znajdowało. Z miejsca, gdzie siedziałam, nie widziałam jednak, co to takiego. Calder przeniósł spojrzenie na Clive’a Richtera i, klękając, nie spuszczał z niego wzroku, a jego twarz przypominała nieprzeniknioną maskę, którą zaledwie przez mgnienie oka wykrzywił grymas bólu. Co tu się działo? Nie miałam pojęcia. Wychyliłam się do przodu, jakbym odruchowo pragnęła zbliżyć się do Caldera, ale napotkałam jego ostry wzrok, ostrzegający przed jakimkolwiek gestem. Zacisnęłam więc dłonie na kolanach i pokornie się odwróciłam. Jego spojrzenie mówiło wszystko: jeśli odezwę się choć słowem, tylko pogorszę jego i swoje położenie. Byłam bezradna. Chciałam krzyczeć. Gdy ponownie na niego spojrzałam, osłupiałam z przerażenia na widok krwi spływającej po metalowych elementach deski, pod kolanami i piszczelami Caldera. Ta forma kary cielesnej była już stosowana w Świątyni, ale żaden ze skazanych nie krwawił. Coś było nie tak. Ktoś przerobił deskę, by raniła do krwi. Ale Calder to znosił, plecy trzymał prosto, a w ciele nie drgnął mu żaden mięsień, jedynie cienka strużka potu spływała po jego twarzy. Klęczenie tam bez cienia skargi pomimo męczarni musiało wymagać żelaznej siły woli. Nie wiedziałam, czy przybrał tę maskę zimnej obojętności dla mnie, dla siebie, czy dla zgromadzonych ludzi, ale bez wątpienia wiele go to kosztowało. Och, Calder... Przez następną godzinę siedziałam w milczeniu, przeżywając wewnętrzne katusze, gdy Calder klęczał przede mną, a strużka jego krwi jakby w zwolnionym tempie spływała z metalu i kropla po kropli kapała na marmurową posadzkę, odbijając się echem po pomieszczeniu w chwilach absolutnej ciszy. Hector kontynuował kazanie, składające się w głównej mierze z ustępów z własnej Świętej Księgi poświęconych egoizmowi i Szatanowi oraz tym, którzy grzeszą. Słyszałam tylko co któreś słowo, sama zaś modliłam się do bogów o litość, o siłę dla Caldera i o to, by czas płynął dla niego jak najszybciej. Gdy ju ż nas tu nie będzie, gdy będziemy bezpieczni — mówiłam w myślach Calderowi — będę patrzyła na blizny, które na pewno zostaną na twoich kolanach i nogach, pamiętając o tym, ja k mężnie się zachowałeś mimo zadanych ci ran... i NIE, nie będę czuła smutku. Będę czuła tylko jedną rzecz. Dumę. Gdy wróciłam myślami do rzeczywistości, Hector wspólnie ze zgromadzonymi odmawiał końcową modlitwę. Rozejrzałam się wokół i spostrzegłam, że wielu ludzi z konsternacją patrzyło

na Caldera i kałużę krwi, która z wolna powiększała się na marmurowej posadzce. Taksowałam wzrokiem mężczyzn — niektórzy byli znacznie roślejsi i silniejsi od Hectora. To, co się tu dzieje, jest niegodziwe, a żaden z was nawet się nie ruszy — przeszło mi przez głowę. — Ani jeden. Dojrzałam w tłumie rodzinę Caldera. Jego ojciec i matka patrzyli ze smutkiem przed siebie, a Maya skryła twarz w ramionach ojca. Wyłowiłam wzrokiem Xandra, który patrzył na Hectora z nieskrywaną nienawiścią. Gdy nasze spojrzenia się spotkały, jego mina nieznacznie złagodniała; skinął głową, jakby chciał mi dać do zrozumienia: „Mamy plan. Trzymaj się”. Hector wreszcie zwrócił się do Caldera. — Możesz powstać, posłańcu wody. — Spojrzał w dół, na krew. — Bogowie postanowili zadać ci wyjątkowo surową karę za twoje przewiny. A kim my jesteśmy, by kwestionować ich wyroki? — Hector rozejrzał się po zgromadzonych, lecz najwyraźniej nikt nie uważał się za władnego do kwestionowania boskich wyroków. — Krew kiedyś przestanie płynąć, a rany się zagoją. Jeśli stanowiło to dla ciebie cenną nauczkę, to fizyczny ból wart był cierpienia. Czy był wart, posłańcu wody? — Tak, Ojcze — odparł Calder silnym, niewzruszonym głosem. Hector umilkł. — Doskonale. Możesz wstać i spojrzeć w oczy swojej rodzinie. Sądzę, że powinieneś ich przeprosić. Przez długą chwilę Calder klęczał nieruchomo, aż wreszcie pochylił się, oparł dłonie o podłogę i dźwignął jedno kolano, potem drugie, a poranione ciało na obu z trudem odkleiło się od podłoża. Przez mgnienie oka widziałam, jak cierpi, nim jego twarz znów przybrała obojętny wyraz i wstał, powoli prostując nogi. Oczy, wpatrzone dotąd w twarz Caldera, przeniosłam na jego kolana i odruchowo zasłoniłam dłońmi usta, by nie krzyknąć. Skóra była poharatana, jakby każda metalowa wypustka na desce została zeszlifowana, aż stała się postrzępionym, raniącym ostrzem. Ze wszystkich skaleczeń sączyły się cienkie pasemka krwi. Calder wyprostował plecy i zwrócił się w stronę zgromadzenia. — Proszę o wybaczenie za moje egoistyczne zachowanie. Przykro mi za to, co musieliście dziś tutaj przeze mnie znosić. Będę rozmyślał nad swoimi uczynkami w celi. — A teraz odwróć się i przeproś także członków rady — nakazał Hector. Calder odwrócił się niespiesznie. Zmusiłam się, by nie patrzeć na jego nogi. Widziałam tylko twarz. Calder nie spojrzał na mnie, lecz skupił wzrok na Clivie Richterze i powiedział: — Przyjmij moje przeprosiny i skruchę za to, że postanowiłem udowodnić, iż niektórzy ludzie na tym świecie są silniejsi od innych. Moje postępowanie było przejawem czystego egoizmu. Clive zmarszczył brwi, ale nie odezwał się nawet słowem. Hector skinął dłonią na znak, że rada może zacząć opuszczać Świątynię. Wstaliśmy i skierowaliśmy się do drzwi. Trzymałam głowę wysoko, nie patrząc nikomu w oczy aż do wyjścia z budynku. Obejrzałam się za siebie tylko raz: gdy wsiadałam do powozu, którym co tydzień Hector i ja jeździliśmy do Świątyni i z powrotem. Zobaczyłam Caldera, jak idzie głównym przejściem z zakrwawionymi nogami i patrzy prosto przed siebie, tak samo jak ja przed chwilą.

* * *

Resztę dnia spędziłam w swoim pokoju, zatopiona w smutku, tkwiąc we własnym łóżku. Co teraz czuł Calder? Czy ktoś opatrzył mu nogi, czy siedział sam, skrzywdzony, zapomniany? Nieświadomość była nie do zniesienia, ale na samą myśl o tym przepełniło mnie poczucie winy. To przecież Calder cierpiał. Jakąś godzinę przed obiadem usłyszałam ciche pukanie do drzwi i wstałam, by otworzyć. To była Hailey. — Wszystko w porządku? — spytała i wzięła mnie za rękę, gdy usiadłyśmy na łóżku. Nie potrafiłam udawać. Łzy napłynęły mi do oczu i pokręciłam głową. — Widzę przecież, jak na niego patrzysz, Eden. Wszyscy to widzą. Coś we mnie pękło. — Kocham go, Hailey. Jestem w nim zakochana po uszy — wypaliłam. Nie miałam zamiaru tego mówić, ale pocieszająca mina Hailey sprawiła, że poczułam gwałtowną potrzebę zwierzenia się. Musiałam się przed kimś otworzyć. Hailey pobladła. — E d e n . Jak mogłaś? Jak mogłaś do tego dopuścić? — Nie potrafiłam temu zapobiec. To było silniejsze ode mnie. — Mogłaś trzymać się od niego z daleka. Pokręciłam głową. — Nie chciałam. Nie pragnę niczego, jak tylko być z nim. Hailey wyprostowała się i na chwilę zacisnęła usta. — W takim razie przemawia przez ciebie egoizm. Stawiasz nas w fatalnym położeniu. Ryzykujesz naszą przyszłość — nasze przeznaczenie — podążając za samolubnym głosem własnego serca. Poczułam w piersiach ciężar, jakby ktoś chciał zdusić moje pragnienia. — Jeśli jedynym sposobem na to, by zasłużyć na miejsce w raju, jest bycie głuchą na głos własnego serca, to ja nie chcę żadnego raju — wychlipałam przez łzy. — A co z nami, z całą resztą? Wstałam. — Co z wami? Wszyscy uzależniliście swoje szczęście od mojej krzywdy? Chcecie, żebym poświęciła swoje najskrytsze pragnienia, by móc wraz z bogami sprawować władzę po wsze czasy? A czy to nie jest przejaw egoizmu? Hailey także wstała. — Ty też będziesz rządzić z bogami po wsze czasy, Eden. — Nie chcę rządzić z bogami, jeśli miałabym to robić bez Caldera. Wolę spłonąć w piekle — syknęłam. Hailey przeszła ochota na dalsze utarczki, bo zrezygnowana opuściła ramiona, odwróciła wzrok i wyjrzała za okno. — To także moja wina. Dałam ci za dużo swobody i proszę, co się narobiło. Łzy znowu napłynęły mi do oczu. — Jesteś tu jedyną osobą, która była dla mnie serdeczna. jedyną, która kiedykolw iek. kiedykolwiek okazała mi serce. — Sięgnęłam, by wziąć Hailey za

rękę, ale cofnęła dłoń. — Proszę, H a ile y . byłaś dla mnie jak matka, gdy rozpaczliwie tego potrzebowałam. Nie odwracaj się ode mnie. Spróbuj mnie zrozumieć. Pomóż mi — ostatnie zdanie dokończyłam szeptem. — A kto pomoże nam? Popatrzyłam na nią. — A jeśli Hector nie ma racji co do tej powodzi? A j e ś l i . jeśli ona nigdy nie nadejdzie? Hailey pokręciła głową. — Nadejdzie. H e c to r. on to wie. Jego małżeństwo z tobą i przepowiednia powodzi to jedyne rzeczy, co do których nigdy nie zmienił zdania. Jest tego bardzo pewien, a ja mu ufam. Wbiłam wzrok w podłogę, a łzy wciąż spływały mi po policzkach. — Przepraszam. — Nie wiedziałam, co jeszcze mogę powiedzieć. Spojrzałam na Hailey. — Proszę, nie mów Hectorowi o tym, co tu usłyszałaś. — Nigdy bym mu tego nie powiedziała. Ukarałby nas obie. I miałby rację. Zawstydzona spuściłam wzrok. — Przekażę pozostałym, że źle się czujesz i nie będziesz nam towarzyszyć przy obiedzie. Sądzę, że tak będzie najlepiej — dodała. — Zgoda — chlipnęłam, wiedząc, że Hailey dała mi w ten sposób do zrozumienia, iż nie chce mnie już tego dnia oglądać. Hailey odwróciła się i wyszła z pokoju. A ja opadłam z powrotem na łóżko, skryłam twarz w dłoniach i załkałam. Byłam taka szczęśliwa, że po powrocie Matki Miriam Hailey i jej chłopcy zostali w naszym skrzydle siedziby. Teraz jednak nawet Hailey była mną rozczarowana. Poczułam się przytłaczająco samotna i zrozpaczona. Jakiś czas później wyjrzałam przez okno i zobaczyłam Xandra oddalającego się od siedziby i zerkającego przez ramię za siebie. Ostrożnie zeszłam po schodach, nasłuchując dźwięków dobiegających z dużej jadalni, gdzie wszyscy jedli teraz obiad. Chicho otworzyłam drzwi wejściowe, wyszłam na zewnątrz i podeszłam do okalających wejście zarośli. Rozejrzałam się, a potem sięgnęłam w głąb krzaków i namacałam złożoną kartkę papieru. Wetknęłam liścik do kieszonki w sukience i wróciłam do siebie, by go przeczytać. Eden, chyba zgodzisz się ze mną, że po tym, co się wydarzyło, musimy opuścić to miejsce tak szybko, ja k to tylko możliwe. Najpóźniej w ciągu dwóch miesięcy, licząc od dziś. Gdy usłyszysz krzyk lelka — trzy razy z rzędu, a potem po przerwie jeszcze dwa razy — to będzie dla ciebie sygnał, by spotkać się z Calderem i ze mną przy źródle. Upewnij się, że nikt cię nie śledzi. W międzyczasie, jeśli wpadną ci w oko jakieś pieniądze, których zabranie nie będzie zbyt ryzykowne, zrób to. Potrzebujemy tyle pieniędzy, ile tylko zdołamy zdobyć. Każdego centa.

Xander. Dwa miesiące? Wzięłam głęboki, niespokojny wdech. Dwa miesiące zdawały mi się nieznośnie długim czasem oczekiwania; nie miałam jednak innego wyboru, jak tylko ćwiczyć cierpliwość. Będę się starać z całych sił, by nie patrzeć na Caldera z miłością. I będę się modlić, by następne dwa miesiące minęły bez jakichkolwiek incydentów. Nie schowałam tego listu wraz z pozostałymi, otrzymanymi od Caldera, z którymi po prostu nie umiałam się rozstać. Zapaliłam świecę stojącą na toaletce i trzymając za skraj kartki, poczekałam, aż zajmie się ogniem. A gdy w ręku został mi już tylko mały, tlący się róg, wrzuciłam go do dużego, szklanego naczynia, w którym stała świeca. Zdmuchnęłam ją, wróciłam do okna i patrząc na zewnątrz, myślałam o Calderze i próbowałam wyobrazić sobie nas razem gdzieś daleko, daleko stąd.

Rozdział 16. Calder Siedziałem w karcerze na samym końcu celi. Nigdy wcześniej tutaj nie byłem, ale chodziły słuchy, że jest to zimna, ciasna klitka, w której szybko nabierało się przekonania o potrzebie wyrażenia skruchy. Plotki te były ze wszech miar prawdziwe. Pomieszczenie było małe i zimne, zaopatrzone w zardzewiały, wciśnięty w kąt odpływ służący za pisuar. W powietrzu unosił się gęsty smród stęchlizny. Jedynym miejscem, na którym dało się przysiąść, była betonowa ławka, na której siedziałem z wyprostowanymi, obolałymi nogami. Skrzywiłem się i poprawiłem je, wdzięczny, że chociaż nie muszę już tłamsić w sobie cierpienia. Ktoś ściął albo zaostrzył metalowe wybrzuszenia na desce pokutnej i mogłem się założyć, że była to sprawka Clive’a Richtera. Ale jeśli sądził, że dam mu satysfakcję patrzenia na mój ból, to głęboko się pomylił. A te krwawiące szramy na nogach, choć teraz wyglądały fatalnie, kiedyś się zagoją. Usłyszałem chrobot klucza w grubych, metalowych drzwiach, a chwilę później ktoś wpuścił do środka drobną staruszkę z kędzierzawymi, siwymi włosami. Drzwi za kobietą zamknęły się, a klucz znów obrócił się w zamku. — Matko Willo — powiedziałem, próbując wstać. Burknęła coś niecierpliwie i machnęła ręką na znak, żebym siedział. Posłusznie opadłem na ławę. Staruszka otworzyła dużą, szydełkową torbę, która zwieszała się jej z ramienia, i wyciągnęła z niej małe sakiewki z tkaniny oraz niewielki tygiel, który sprawiał wrażenie, jakby kiedyś był kawałkiem litej skały. Zaczęła łączyć różne składniki, ugniatając je w tygielku z niewielką ilością wody, a w pomieszczeniu rozszedł się silny, ziołowy aromat. Kobieta ucierała i mieszała ciemnozieloną zawartość tygla dopóty, dopóki składniki nie nabrały konsystencji pasty. Potem podeszła do mnie i, usiadłszy obok, uważnie przyjrzała się moim nogom, posykując cicho, gdy troskliwie obracała je to w jedną, to w drugą stronę. — Bogowie nie mają z tym nic wspólnego — rzekła wreszcie, jakby do siebie. — Masz, zażyj to. Uśmierzy ból. — Podała mi małą sakiewkę z jakimś proszkiem oraz drewniany bukłak, który właśnie odkorkowała. — Wypij do dna. Wsypałem sobie do ust zawartość woreczka i posłusznie osuszyłem naczynie. Od razu poczułem rozlewające się po ciele ciepło, a pulsujący ból w nogach zaczął ustępować. Westchnąłem z ulgą i oparłem głowę o ścianę. Poczułem, jak na moje nogi jest nakładane coś chłodnego, ale nie patrzyłem w dół. — Co, na litość bogów, uczyniłeś, że aż tak rozgniewałeś Hectora? — spytała Matka Willa po dłuższej chwili.

— S ą d z ę . że mu zagroziłem, rzuciłem wyzwanie — odparłem, nie otwierając oczu. Czułem, że powoli odpływam, ale to było nawet miłe. Staruszka długo milczała. — W takim razie musisz odejść. Sprawy przyjmą dla ciebie jeszcze gorszy obrót. Otworzyłem ciążące powieki i spojrzałem na nią uważnie. Napotkałem wzrokiem jej krystalicznie błękitne tęczówki i wpatrywałem się w nie kilka długich sekund. Jej skóra była pomarszczona i wiotka, włosy śnieżnobiałe i postrzępione, zostało jej zaledwie kilka zębów, ale mógłbym przysiąc, że z jej oczu wyzierała dusza młodej dziewczyny. — Zamierzam sprawić, by przyjęły lepszy — rzekłem. — Nieodwracalnie zaburzyłeś równowagę. Nie dasz rady zmienić biegu spraw. Nie. Teraz powinieneś stąd odejść. Pokręciłem głową. — Są tutaj ludzie, których kocham. Skinęła i wyjęła zwój białych, lnianych bandaży. — Tym bardziej powinieneś stąd odejść. Gdy tylko wypuszczą cię z tej celi, zacznij iść i nie zatrzymuj się, aż będziesz bardzo daleko. Z wysiłkiem pokręciłem głową w jedną, a potem w drugą stronę. Powietrze wokół zdawało się migotać. — Nie mogę tego zrobić. Są tu ludzie, o których muszę się zatroszczyć. Matka Willa westchnęła głośno. — Ty już raz poświęciłeś się w tym życiu, Calderze Raynes — rzekła, nakładając pasek tkaniny na moje kolano i wiążąc go z tyłu nogi — czy o tym wiesz, czy nie. — Nie rozumiem — powiedziałem zbity z tropu. Język zdawał mi się sztywny jak kołek i z wysiłkiem układałem słowa. Znów napotkałem wzrokiem krystaliczne, niebieskie oczy. — Byłeś bardzo mały. Nie możesz pamiętać, jak tu trafiłeś. Lekko potrząsnąłem głową, próbując zrozumieć. — Trafiłem? A skąd. Przecież ja i Maya tutaj się urodziliśmy. Matka Willa zaśmiała się cicho i zaprzeczyła ruchem głowy. — Tak, Maya. Ona, ale nie ty, Calder. Ty się tutaj nie urodziłeś. Ale tak samo należysz do Hectora. A teraz wszedłeś z nim na wojenną ścieżkę, zagroziłeś mu, a on sobie na to nie pozwoli. Jeśli chcesz chronić ludzi, których kochasz, powinieneś stąd odejść, słyszysz? — Dlaczego? Jak to? Ja p rzecież. Matka Willa pokiwała głową i łagodnie poklepała moją stopę. — Byłeś dla nich darem. Prezentem. Taki idealny chłopczyk, na tyle piękny, by zrównoważyć ułomność twojej przybranej siostry. Czułem, jak w mojej głowie narasta coraz gęstsza mgła, w której nie potrafię odnaleźć własnych myśli, odróżnić tych ważnych od tych, które nie były istotne. Ta babuleńka musiała być szalona albo cierpiała na jakąś starczą demencję. — Jesteś naprawdę stara — wyartykułowałem wreszcie, połykając słowa.

Matka Willa zachichotała głośno i dalej owijała moje nogi paskami białej tkaniny. — Ty także będziesz któregoś dnia. Otrząsnąłem się. — Będę? Ktokolwiek będzie? — Tak sądzę — odparła, a na jej twarzy zagościła niepewność; nie trwało to jednak długo. Pokiwała głową w zamyśleniu. — Jeśli pewne sp raw y . Tak. Nie miałem pojęcia, o czym mówi, ale nie dbałem o to. Teraz liczyło się tylko ciepło płynące w moich żyłach i brak bólu. Znów zamknąłem oczy. — Podoba ci się tutaj, Matko Willo? Na odpowiedź musiałem poczekać długą chwilę. — Myślę, że tak. Mam tu swoje miejsce. A oprócz tego — tu skinęła głową w stronę moich nóg — pracuję na swoje. Tutaj mogę być przydatna. Pokiwałem głową. Matka Willa nigdy nie opatrywała moich ran, ale nieraz słyszałem, że kobiety nie mogły się jej nachwalić, gdy odbierała ich poród, a wiele ran nie zagoiłoby się bez jej ziół oraz, jak zawsze powtarzał Hector, uzdrowicielskiej woli bogów. Tylko że ten aspekt teraz wydawał mi się wątpliwy. — Ale jeśli chodzi o ciebie, Calder, to nie ma potrzeby, by taki chłopiec ukrywał się w tego rodzaju miejscu. — Ukrywał? Czy właśnie to oznacza pobyt tutaj dla innych? — Moje słowa zdawały się potykać o siebie. — Tak. Wszyscy czasami potrzebujemy azylu. Na świecie dzieje się wiele zła. A niektórzy ludzie chcą mieć poczucie przynależności. — Z wolna pokręciła głową. — Ale nie za taką cenę. Zmarszczyłem brwi, a kolejna fala ciepła rozlała się po moim ciele. — A jaka jest cena azylu tutaj, Matko? Przerwała na chwilę swoje czynności i spojrzała na mnie jasnymi, błyszczącymi oczami. — Śmierć — odparła tak prosto i bezpośrednio, że słowo zdało się zupełnie nie na miejscu. — Ogrom śmierci. Pomieszczenie wokół zaczęło pulsować. Ogarnęła mnie przemożna potrzeba snu. — A jeśli stąd odejdziemy? — spytałem. — Życie — odparła. Słowa kotłowały mi się w głowie, splatały się, a potem znów oddalały. Nie mogłem ich połączyć; nie potrafiłem nadać im znaczenia. Zamknąłem więc oczy i pozwoliłem sobie na chwilę odpoczynku. Po jakimś czasie — zdawało mi się, że minęło tylko kilka minut — staruszka pacnęła mnie w stopę. — Gotowe. Dzięki temu nie nabawisz się zakażenia. Nie zdejmuj bandaży, nawet jeśli zaczną swędzieć, przynajmniej dopóki będziesz tutaj siedział. Odwiąż je dopiero po wyjściu, przepłucz i załóż z powrotem. A jeśli nasiąkną, załóż nowe, suche.

Powieki ciążyły mi coraz bardziej, ale udało mi się je odemknąć i spojrzeć staruszce w oczy. — Dziękuję, Matko Willo — wysepleniłem. — Bardzo dziękuję. Pokiwała głową, patrząc na mnie smutno. A potem mruknęła pod nosem, jakby do siebie: — Tak bardzo starałam się pomóc mu zrozumieć jego dar, by go nie wypaczył. — Jej rysy ściągnął ból, który sprawił, że jakimś cudem zdała się jeszcze starsza. Sposępniałem, widząc, jak pakuje swoje rzeczy do torby. Chciałem ją jeszcze o coś zapytać, ale byłem potwornie zmęczony. Pozwoliłem sobie zamknąć oczy i tym razem ototczyła mnie ciemność, wśród której pojawiały się podsuwane przez wyobraźnię obrazy: wielkie, plujące jadem węże, Eden wyginająca plecy w łuk z rozkoszy, jej rozchylone usta, gdy krzyczała moje imię, strumyk wody, który przeradzał się w powódź wciągającą mnie pod powierzchnię, w czerń tak głęboką, że wiedziałem, iż nigdy, przenigdy nie zdołam wypłynąć na wierzch. *** Większą część dnia przespałem w swojej klitce. Jedzenie przynosiła mi Matka Miriam, zgorzkniała nałożnica Hectora. Kładła tacę na podłodze, zabierała pustą, a potem szybko wychodziła. Nie próbowałem jej zagadywać. Nie miało to sensu, a ona dawała do zrozumienia, że nie będzie reagować na miłe słówka. Następnego dnia, gdy minęło otumanienie po ziołach zaordynowanych przez Matkę Willę, Matka Miriam przyniosła mi egzemplarz Świętej Księgi i zostawiła go na podłodze obok posiłku. Odłożyłem książkę na ławę, ale nawet jej nie otwarłem. Gdy następnego popołudnia drzwi do karceru otworzył któryś z synów członków rady, wynurzyłem się na światło dnia, mrużąc oczy i osłaniając się przed jaskrawym słońcem. — Hector powiedział, że gdy tylko się umyjesz, powinieneś wyruszyć w pole. Dałem swoim oczom czas na przywyknięcie do światła, a potem odszedłem od chłopca, nie udzielając mu żadnej odpowiedzi. Usiadłem na brzegu rzeki i zdjąłem nałożone przez Matkę Willę bandaże, klejące się do wciąż świeżych ran. Obmyłem kurz z włosów i ciała, a potem ponownie nałożyłem bandaże, które na czas mycia położyłem na słońcu, by przeschły. Gdy ruszyłem w stronę pól uprawnych, słońce stało już wysoko na niebie i niemiłosiernie prażyło. To było miłe. Kąpiel i ciepło sprawiły, że znów poczułem się jak człowiek. Gdy przechodziłem obok jednej z chatek, nagle ktoś złapał mnie za rękę i wciągnął za budynek. Potknąłem się, klnąc pod nosem, a potem zobaczyłem spiętą minę Xandra. — Wystraszyłeś mnie nie na żarty. — Wybacz. Mamy mało czasu. Nie chcę, żeby ktoś zobaczył nas razem. — Dlaczego nie? Jesteśmy przyjaciółmi. Nikogo nie zdziwi, że rozmawiamy. Xander zamyślił się. — Może masz rację. Po prostu uznałem, że lepiej będzie nie zwracać na ten fakt niczyjej uwagi. Dzięki temu jest mniejsze ryzyko, że ludzie będą mnie obserwować. Wystarczy, że mają oko na ciebie. A tego się już nie zmieni.

— A mnie się wydaje, że powinniśmy zachowywać się zupełnie zwyczajnie. W przeciwnym razie wzbudzimy większą podejrzliwość. Xander wyglądał na zniecierpliwionego. — Niech ci będzie. Kiwnąłem głową na zgodę. — Chodźmy zatem. Żadnego chowania się po kątach. Xander zerknął w dół, na moje nogi, a potem razem zaczęliśmy iść w stronę pól. — Jak się czujesz? — Dobrze. Jestem obolały, ale dobrze. — W tym stanie niełatwo ci będzie klękać na polu. — Przeżyję to jakoś. Jakie mamy plany? Xander przeczesał dłonią włosy i rozejrzał się. — Kristi udało się wygospodarować pięćset dolarów, które może nam pożyczyć. Nie ma wiele pieniędzy, pracuje w leśniczówce tylko na pół etatu, nie dała więc rady zebrać większej sumy. — Ależ to fantastycznie. Dobra. Czyli w sumie mamy jakieś sześćset dolarów. Ile uda się nam za to zdziałać? — Niewiele. Kristi zaoferowała, że czasowo odda nam jeden ze swoich pokojów, ale wkrótce się przeprowadza, idzie do czteroletniego college’u, jeśli więc nie wydostaniemy się stąd w ciągu najbliższych miesięcy, już jej nie będzie. Powiedziała, że ma kilka wskazówek, gdzie moglibyśmy się zatrzymać, jeśli potrwa to dłużej. Kiwnąłem głową. — Sądzisz, że przygotowania do ucieczki zajmą kilka miesięcy? — Tak, maksymalnie. Im bardziej będziemy zwlekać, tym gorzej dla ciebie i dla Eden. Poza tym niektórzy robotnicy zaczęli już przygotowania do jej ślubu. Ile miesięcy zostało Eden do ukończenia osiemnastu lat? Trzy? Gwałtownie wypuściłem powietrze. — Trochę mniej. Xander zamilkł. — Dobrze, w takim razie gromadź wszystko, co uda ci się znaleźć, ale tak, żeby cię nie przyłapano. Biżuterię, pieniądze, cokolwiek, co da się spieniężyć. Przyda się nam tym bardziej, im dłużej będziemy szukać pracy, bo będziemy musieli korzystać ze zgromadzonych środków, żeby coś jeść — rzekł wreszcie i zerknął na mnie z ukosa. — I żadnego spotykania się z Eden. Nie możemy ryzykować. Westchnąłem ciężko i przytaknąłem. — Jej też musimy o tym powiedzieć. — Już to zrobiłem. Mam nadzieję, że uda się jej zakraść do sypialni Hectora i sprawdzić, czy nie ma tam czegoś wartościowego. Zacisnąłem zęby i wbiłem wzrok w przestrzeń. — Nie chcę nawet słyszeć o tym, żeby kręciła się w pobliżu sypialni Hectora. Xander obrzucił mnie taksującym spojrzeniem. — To dla naszego dobra — prychnął.

Pokręciłem głową. — Nie. Sam wolę poszukać sposobu na zakradnięcie się do jego sypialni, niż wysyłać tam Eden. — Zgoda. Detale możemy dopracować. Tak jak wspomniałem, dałem już znać Eden. Przestrzegłem, by była ostrożna. Na mój sygnał ma być gotowa do spotkania przy źródle. Uniosłem brew ze zdziwienia. — Jaki sygnał? Xander podniósł dłonie do ust i cicho zaświergotał jak lelek. Pomimo powagi sytuacji nie mogłem powstrzymać się od śmiechu. — Nieźle! Tylko skąd będziemy wiedzieli, czy to ty, czy prawdziwy lelek? Xander mrugnął porozumiewawczo. — Wiem, wiem. Nie do odróżnienia. Ktoś, kto godzinami samotnie chodzi w kółko, musi sobie szukać różnych zajęć. — Jesteś człowiekiem wielu talentów. Ale pytam poważnie, jak cię rozpoznamy? Xander także spoważniał. — Trzy sygnały, przerwa, a potem jeszcze dwa sygnały. Skinąłem na zgodę. — Dobrze. — Zerknąłem najpierw za siebie, a potem rozejrzałem się dookoła. — Lepiej już pójdę. — Racja. Nie odszedłem jednak. — Xander, czy mógłbyś mi w czymś pomóc? Muszę się zobaczyć z Eden ostatni raz, zanim rozstanę się z nią na tak długo. Xander fuknął z rozdrażnieniem. — Nie, Calder. Musisz się trzymać jak najdalej od Eden. Nawet nie patrz w jej s tro n ę . — Wiem. Tak będzie. Ale tylko raz. Proszę. Dzięki temu jakoś przetrwamy kolejne miesiące. Obiecuję. Xander wbił wzrok w ziemię, najwyraźniej niezbyt zachwycony moim pomysłem. — Zgoda. Raz możemy przećwiczyć wykradanie się Eden z siedziby i dotarcie na spotkanie przy źródle. Kiwnąłem głową. — Dziękuję. Tylko wiesz, chciałbym się z nią spotkać sam na sam. — No cóż, domyśliłem się, że nie zostanę zaproszony. — Dzięki — uśmiechnąłem się. — Podziękujesz mi, gdy się stąd wydostaniemy. — Bez dwóch zdań. A my powinniśmy się spotkać jeszcze raz. Chcę z tobą omówić kilka innych spraw. Ale teraz muszę dotrzeć na pola, zanim ktoś za mną zatęskni, a Hector urządzi mi posłanie na postrzępionym metalu. Xander skrzywił się i skinął głową. — Rano, przy śniadaniu, usiądziemy obok siebie jak zwykle i ustalimy miejsce spotkania. Przytaknąłem, uśmiechnąłem się i podjąłem marsz ku polom. Chwilę później usłyszałem za plecami cichy głos lelka i roześmiałem się, z niedowierzaniem kręcąc głową.

Przyjaźniliśmy się z Xandrem od niepamiętnych czasów. Nie wyobrażałem sobie życia bez niego. Nasz plan musiał zadziałać; musieliśmy się stąd wydostać. Ból w nogach był niczym w porównaniu do tego, jakie katusze przeżywało moje serce na samą myśl o tym, że mogę nie zobaczyć Eden o wiele dłużej niż przez kilka miesięcy. Nasz plan musiał zadziałać, po prostu musiał.

Rozdział 17. Eden Siedziałam na łóżku, trzymając w rękach Świętą Księgę Hectora, ale nie czytałam jej, tylko bawiłam się tak, że zadawałam sobie pytanie o przyszłość, otwierałam tom na przypadkowej stronie i na ślepo wskazywałam palcem jakieś słowo. A potem otwierałam oczy i na podstawie tego słowa odgadywałam odpowiedź. Bawiłam się tak, zadając rozmaite pytania, od czasu gdy byłam dzieckiem. Wiem, że to niedojrzałe, ale straszliwie się nudziłam. — Czy będziemy z Calderem żyli długo i szczęśliwie? — szepnęłam. Otworzyłam księgę i z zamkniętymi oczami stuknęłam w kartkę. Spojrzałam. Słowo znajdujące się dokładnie nad moim palcem brzmiało: „ewentualnie”. — Ewentualnie?! — burknęłam na głos. — Naprawdę? — Westchnęłam ciężko. — Dobrze, wybiorę najlepszą z trzech możliwości — mruknęłam pod nosem, zamierzając znów otworzyć książkę na przypadkowej stronie. Spłoszyło mnie pukanie do drzwi. Oparłam się wygodniej o poduszkę i uniosłam tomiszcze do oczu, jakbym je studiowała. — Proszę — zawołałam. Drzwi otworzyła Matka Miriam, niosąca na rękach coś białego i powłóczystego. Ułożyła to na skraju mojego łóżka. — To twój ślubny welon — powiedziała z tą samą pogardą w głosie, która towarzyszyła mi z jej strony przez całe życie. — O c h . — skwitowałam z ciężkim sercem. — No cóż, dziękuję. Matka Miriam pokiwała głową. — Dziewczyna, która to przyniosła, ta ograniczona, chciała, żebym ci przekazała, że koronka na dole może ci się wydawać ciężka, ale to dlatego, że do jej ozdobienia użyto dodatkowych kamieni. Powtórzyła to z sześć albo siedem razy. Pewnie martwiła się, że będziesz na to narzekać — powiedziała, przewracając oczami i kręcąc głową, jakby tamta rozmowa była dla niej jakąś niewyobrażalną torturą. Skrzywiłam się lekko. Oddałabym wszystko, żeby choć przez chwilę porozmawiać z Mayą i poznać dziewczynkę, którą Calder tak kochał. — Dziękuję — odparłam po prostu i przesunąwszy się na łóżku, pieszczotliwie dotknęłam delikatnej tkaniny. Matka Miriam patrzyła na mnie przez chwilę, a potem odwróciła się ku wyj ściu. — Dlaczego tak bardzo mnie nienawidzisz? — raczej stwierdziłam fakt, niż zapytałam, nie spuszczając wzroku z welonu.

Matka Miriam na powrót odwróciła się w moją stronę i spojrzała na mnie z ledwie widocznym zdziwieniem. — Słucham? Przez chwilę wpatrywałam się we własne palce błądzące po białej mgiełce tkaniny, a potem spojrzałam jej prosto w oczy. — Ja p rzecież. Nigdy nic złego ci nie zrobiłam. Z całych sił próbowałam zasłużyć na twoje uznanie, grając na fortepianie tak pięknie, jak tylko potrafiłam. Starałam się być grzeczna i posłuszna. Starałam s i ę . żebyś mnie pokochała. Ale ty nigdy nie okazałaś mi choćby odrobiny czułości. Ani razu. Dlaczego? Jaką krzywdę ci wyrządziłam, że patrzysz na mnie z taką nienawiścią? Matka Miriam przez chwilę milczała, jakby nie mogła się zdecydować, czy udzielić mi odpowiedzi. Wreszcie jej oczy odrobinę złagodniały. — Odebrałaś mi go — stwierdziła po prostu. Poczułam się dotknięta i zmarszczyłam brwi, a zarazem uświadomiłam sobie, że już dawno mogłam przestać się winić za nastawienie Matki Miriam. — Byłam tylko małą dziewczynką — powiedziałam. Matka Miriam zmierzyła mnie wzrokiem. — Ale już nie jesteś, o ile dobrze widzę. A potem odwróciła się na pięcie i wyszła, cicho zamykając za sobą drzwi. Długą chwilę nieruchomo wpatrywałam się w miejsce, w którym przed chwilą stała, i rozmyślałam nad niesprawiedliwością miłości i życia. Przyszło mi do głowy, że jeśli bogowie istnieją, to dlaczego nie interweniują w sytuacjach takich jak ta — gdy ja kochałam Caldera, a Miriam kochała Hectora? Może gdyby choć trochę wmieszali się w nasze sprawy, wszyscy mogliby zaznać miłości, jakiej pragnęliśmy? Wreszcie doszłam do wniosku, że bogowie nie dbali o problemy maluczkich, zwłaszcza że mieli na głowie inne, ważniejsze sprawy, takie jak powodzie, głód albo rozważania nad tym, jak konkretnie wywołać koniec świata. Mój wzrok ponownie padł na welon leżący na skraju łóżka i znów go dotknęłam, wyobrażając sobie palce Mai przyszywające zwiewną tkaninę do koronki, z najwyższą starannością mocujące każdy kamień i pieczołowicie wykańczające welon, który miał przecież ostatecznie odebrać mnie jej bratu. Pogłaskałam palcem jedną z większych pereł. Maya nie nazwała ich klejnotami. Powiedziała, że to kamienie. Sześć albo siedem razy, jeśli wierzyć Miriam. Użyto dodatkowych kamieni. Wpatrywałam się w welon jeszcze przez kilka sekund, a potem podniosłam go i zaczęłam przeciągać palcami wzdłuż ozdobionego perłami rąbka koronki, aż natrafiłam na miejsce, gdzie na zewnątrz nie było widać klejnotu, ale twardość tkaniny wskazywała, że coś zostało zaszyte w środku. Serce załomotało mi w piersiach. To coś było płaskie, twarde i miało wielkość monety. Złapałam zębami za krawędź koronki i rozerwałam szew. Co mi szkodziło? Welon był piękny, ale i tak nie miałam zamiaru go zakładać. Wsunęłam palec w niewielkie rozdarcie i trochę je poszerzyłam. Opuszką wyczułam jakiś obły kształt, odwróciłam więc koronkę rozdarciem do dołu, z którego na moje kolana wypadł

niewielki, gładki rzeczny kamyk; niemal tak idealnie okrągły i wypolerowany jak perły, których Maya użyła do ozdobienia welonu. Gwałtownie nabrałam powietrza i zasłoniłam usta dłonią. Samiec uważnie ogląda wiele kamyków, aż znajdzie najgładszy; taki, który będzie najodpowiedniejszy dla jego wybranki. A potem ofiarowuje go je j na znak swojej miłości. Podniosłam kamyk, przycisnęłam go do piersi i trzymałam go tak długą chwilę, a serce przepełniła mi radość. Ujęłam kamyk i umościłam pod poduszką, w moim „gnieździe”. — Tak — szepnęłam. — Przyjmuję. Przyjmuję po tysiąckroć. — A potem uśmiechnęłam się do siebie radośnie, przykrywając poduszką zaręczynowy podarek. Sięgnęłam po welon i zaczęłam szperać w miejscu, z którego wypadł kamień. Po chwili namacałam dwa skrawki papieru, schwyciłam je palcami i wyciągnęłam na zewnątrz. Pierwszy był mały. Rozwinęłam go szybko, a mój oddech znów przyspieszył. Wewnątrz był narysowany nasz kamień przy źródle, nad nim zaś widniała liczba dwanaście, umieszczona na tarczy księżyca w pełni. Zmarszczyłam brwi i zerknęłam na wiszący na ścianie kalendarz. Dziś jest pełnia. Calder chciał, żebym się z nim spotkała dzisiaj o północy przy źródle. Serce waliło mi jak oszalałe, nieledwie wyskakując z piersi. Drugi zwitek papieru był jeszcze mniejszy. Malutkimi literami wykaligrafowano na nim słowa „rozwiń ostrożnie”. Tak też zrobiłam, a gdy odwinęłam ostatni róg, moim oczom ukazała się niewielka kupka białego proszku. Pod spodem widniały tylko litery „Chrrr”. Proszek nasenny? Dla Hectora? Wpatrywałam się w to wszystko dobrą minutę, a mój umysł pracował na najwyższych obrotach. Zdawałam sobie sprawę z tego, że nie jesteśmy jeszcze gotowi do ucieczki, Calder po prostu chciał się więc ze mną zobaczyć. I ja także pragnęłam się z nim zobaczyć — desperacko. Ale żeby nie ryzykować, musiałam nasypać Hectorowi tego proszku do wieczornej herbaty. Zamierzałam zrobić to, co konieczne. Zrobiłabym wszystko, żeby znów spotkać się z Calderem. — Dziękuję, Mayu — szepnęłam. — Tak bardzo jestem ci wdzięczna za twoją odwagę. Gdybym tylko mogła powiedzieć jej to osobiście. *** Późniejszym wieczorem pieczołowicie wsypałam biały proszek do herbaty Hectora i podałam mu ją, gdy czytał przy kominku. Wkrótce potem, gdy na niepewnych nogach powlókł się na piętro, do łóżka, ja ostrożnie wymknęłam się przez okno. Rozważałam wyjście frontowymi drzwiami, ale po domu kręciło się kilku członków rady, a ich oczy śledziły każdy mój ruch, gdy spacerowałam korytarzami siedziby. Zawróciłam więc do swojego pokoju w ślad za Hectorem. Wyszłam przez okno i pozostawiwszy je za sobą odrobinę uchylone, zsunęłam się na pupie po dachu, uważając, by nie narobić hałasu. Gdy dotarłam na sam skraj, policzyłam do trzech i dałam susa na jedyne rosnące w pobliżu drzewo, które było wystarczająco wysokie, by można było na nie wskoczyć. Z całej siły zdusiłam krzyk, gdy ostra gałąź dźgnęła mnie w bok, a druga, której rozpaczliwie się uchwyciłam, solidnie wygięła się pod moim ciężarem. Dałam sobie

chwilę na uspokojenie i sięgnęłam po kolejną gałąź, a potem następną, aż dotarłam na tyle nisko, by bezpiecznie zeskoczyć na ziemię. Ledwie się pozbierałam, gdy na Akadię padły światła jakiegoś samochodu. Wstrzymałam oddech, skryłam się za szerokim pniem drzewa i zamknęłam oczy. Jeśli wyprowadzili samochód i zaczęli przetrząsać okolicę, nietrudno będzie im mnie wypatrzeć. Gdzieś z lewej strony dobiegł mnie odgłos ciężkich kroków i zamarłam, aż usłyszałam, jak drzwi wejściowe otwierają się i zamykają. Dopiero wtedy wypuściłam powietrze i rzuciłam się biegiem przez otwarty teren ku niewielkiemu zagajnikowi, skąd zaczynała się ścieżka w dół, do źródła. Przepełniona energią i podekscytowana odsunęłam na bok krzaki zasłaniające wejście i schyliłam się, by wejść do naszej oazy. Oddychałam ciężko, niemal kręciło mi się w głowie. Wyprostowałam się po drugiej stronie i zamarłam. Stał tam, skąpany w świetle księżyca i poświacie dziesiątek rozstawionych wokół świec, a na jego ustach błąkał się delikatny uśmiech. Wpatrywałam się w niego bezwstydnie, a jego piękno zdawało mi się zbyt zjawiskowe, by było prawdziwe. Nieśmiało spuściłam wzrok, bo nagle uświadomiłam sobie wagę tej chwili. Mogło to być nasze ostatnie takie spotkanie przed ucieczką. Zerknęłam, by spojrzeć mu w oczy, i w tej samej chwili ruszyliśmy ku sobie, aż chwycił mnie w ramiona i zakręcił mną dookoła. Odchyliłam głowę do tyłu i roześmiałam się w czyste, nocne niebo, a Calder wtulił twarz w zagłębienie mojej szyi. Czułam przez skórę, jak się uśmiecha. Po długiej chwili Calder postawił mnie na ziemi. Pogładził mój policzek dłonią, a ja wtuliłam się w nią, zamykając oczy. — Dobrze się czujesz? — szepnęłam wreszcie. — Martwiłam się o ciebie. Twoje n o g i. — Nie wytrzymałam. Łzy napłynęły mi do oczu na wspomnienie tortur, jakie musiał przede mną wycierpieć. Calder pokręcił głową i kciukiem otarł jedną łzę, która zdążyła uciec po policzku. — Moje nogi mają się dobrze, Eden. Naprawdę. — Odsunął się, by obrzucić mnie uważnym spojrzeniem, i nieco się rozpogodził. — Tylko serce boli mnie z tęsknoty za tobą. Roześmiałam się, na poły smutno, a na poły radośnie. — Ja też za tobą tęskniłam. Bardzo. Myślałam, że sama umrę, patrząc, jak cierpisz. Calder nachylił się nade mną i ujął moją twarz w dłonie. — Ć ś ś . już dobrze. Przytaknęłam pospiesznie, ale było już za późno — tamy runęły i łzy jak grochy popłynęły mi po twarzy. — A ja się o ciebie nie martwiłem, bo wiem, jaka jesteś silna. Pokręciłam głową. — Spójrz na mnie. Wcale nie jestem taka silna.

Calder uśmiechnął się. — Ależ jesteś. Jesteś silniejsza niż znani mi mężczyźni. A może nawet — znacząco uniósł brew, a w jego oczach zatańczyły wesołe ogniki — może nawet jesteś mężczyzną? Roześmiałam się: skrzekliwy dźwięk pośród morza łez. — Przestań mnie rozśmieszać. Teraz płaczę! Wyszczerzył zęby i powiódł po mnie wzrokiem. — Nie, jesteś o wiele za piękna na mężczyznę. Ale być może powinienem bliżej zweryfikować tę teorię. — Calder pochylił się i delikatnie mnie pocałował, przeciągając językiem po moich wargach. — M m m . smakujesz zbyt słodko jak na mężczyznę — szepnął i odsunął się na wyciągnięcie ręki, a oczy mu pociemniały. Zamknęłam powieki, powstrzymując łzy, a kąciki ust mimowolnie odrobinę się uniosły. — Próbujesz odwrócić moją uwagę. Calder uniósł brew. — Ponadto — ciągnął, sięgając po kosmyk moich włosów i uważnie wąchając go z zamkniętymi oczami — pachniesz ładniej niż większość mężczyzn. Roześmiałam się. Było mi tak dobrze. Calder rozpromienił się, a potem znów nachylił się nade mną i pocałował. Długie chwile badaliśmy zakamarki swoich ust, wzdychając z rozkoszy. Calder delikatnie, jakby badawczo, ujął moje piersi w dłonie. Oderwał się od moich ust i gdy odchyliłam głowę do tyłu, powędrował językiem niżej, po szyi. — Nie — orzekł wreszcie. — Ta teoria była bezpodstawna. Zdecydowanie nie mężczyzna. Znów cicho się roześmiałam, a mój śmiech przeszedł w westchnienie. — W istocie — rzekłam z zamiarem podjęcia jego gry — wszystkie kobiety są równie silne jak mężczyźni. Tylko nie możemy o tym mówić głośno, żeby nie zranić waszych delikatnych ego. Czułam, jak Calder uśmiecha się, przyciskając usta do mojej skóry. — Zapewne masz rację — wymruczał. — Uhm — odparłam niewyraźnie, czując, jak od jego pieszczot i pocałunków przechodzą mnie ciarki. — Cieszę się, że zdajesz sobie z tego sprawę. Promieniejąc szczęściem, Calder odgarnął kosmyk włosów z mojego policzka. — A ten proszek n asen n y . — Wsypałam go Hectorowi do herbaty. Nic trudnego. Dwadzieścia minut później zasypiał na swoim krześle. Matka Miriam musiała odprowadzić go do łóżka. Calder pokiwał głową. — Poprosiłem Matkę Willę o jeszcze trochę proszku, który dała mi na uśmierzenie bólu. Nie potrafiłam powstrzymać nawracającej fali smutku. — B ó lu . Calder położył mi palec na ustach i pogodnie się uśmiechnął. — Nie marnujmy czasu na takie rozważania. Mamy go tak mało. Nie będziemy mogli raz jeszcze podjąć takiego ryzyka. Musiałem zobaczyć cię jeszcze jeden, ostatni raz, zanim rozstaniemy się na dłużej. Nie wolno nam tracić ani chwili.

Z wolna pokiwałam głową. — Zgoda, spróbuję — szepnęłam. Rozejrzałam się wokół, a mój wzrok zatrzymał się na migotliwych płomieniach świec. — Tak tu pięknie — powiedziałam. — Dziękuję. Uwielbiam światło świec. Calder uśmiechnął się. — Niewiele mogę ci teraz dać, Blasku Poranka. Ale jeśli chodzi o świece, o, tego mam pod dostatkiem — zażartował. Parsknęłam, ale szybko spoważniałam. — Czy nie będą cię szukać? Pokręcił głową. — Nie. W każdym razie nie sądzę, żeby robili to teraz. Aktualnie przebywam w namiocie dla chorych i dzisiejszej nocy Xander zajął moje miejsce. W ciemności nikt tego nie zauważy, nawet jeśli komuś przyjdzie do głowy tam zaglądać. Zmarszczyłam brwi. Sporo ryzykowaliśmy dla tej jednej nocy. — Rozumiem. — A ty, jak wymknęłaś się z domu? — spytał. — Wyszłam przez okno i przeszłam po dachu aż na skraj, do tego dużego drzewa, które rośnie obok siedziby. Calder odsunął się i spojrzał na mnie z niedowierzaniem. — Eden, to było niebezpieczne. Myślałem, że dzięki proszkowi nasennemu uda ci się po prostu wyjść przez frontowe drzwi. Zaprzeczyłam ruchem głowy. — Członkowie rady nie spuszczają ze mnie oka. Czuję to. Hector chyba dał im jakieś w skazów ki. Nie jestem pewna, ale nie chciałam ryzykować. Bezpieczniejsze wydało mi się wyjście przez okno. Calder sposępniał, ale po namyśle kiwnął głową, pochylił się i mnie pocałował. Nagle wszystko oprócz Caldera przestało się dla mnie liczyć. Byłam odurzona jego smakiem. Jego zapach — czystej wody i pierwiastka czegoś, co czułam tylko u niego — trafiał do sekretnego zakątka w głębi mnie i dawał mi jakąś szczególną, pierwotną energię, której nie potrafiłam pojąć. Pod wpływem jego dotknięć rozkwitałam jak kwiat ogrzewany światłem słońca, moje sutki twardniały, uda zaciskały się, cała drżałam. Poczułam, jak twardnieje na moim brzuchu, i jęknęłam mu wprost do ust, pieszcząc dłońmi jedwabiste włosy na jego karku. On także jęknął z rozkoszy tym pięknym, chropawym tembrem, który wibrował na moim języku. Poczułam, jak wilgotnieję między nogami, jak tam, w środku, pulsuje miejsce domagające się spełnienia. Oderwałam się od ust Caldera, który omiótł mnie ciężkim, powłóczystym spojrzeniem. — Kochaj się ze mną, Calder — powiedziałam, spoglądając w górę. — Właśnie tutaj, w miejscu, które jest tylko nasze. Pod tym księżycem. Calder popatrzył na mnie czule, miękko pocałował, a potem odrobinę się ode mnie odsunął. — Czy przyjęłaś mój kamyk? — spytał. — Tak — odpowiedziałam pogodnie. — Jest schowany w moim gnieździe. Czy to oznacza, że jesteśmy parą? — Tak — Calder wyszczerzył zęby w uśmiechu.

Ja też się uśmiechnęłam. — Nie sądzę, żeby prawo stanu Arizona respektowało pingwinie zwyczaje. Calder roześmiał się miękko. — Nie dbam o stan Arizona. Tego prawa będę przestrzegał do końca życia. — A twoja przysięga? Co mi przyrzekasz? Calder ujął moją dłoń. Księżyc nad nami oświetlał złocistą poświatą wszystko wokół, a ciepły powiew powietrza pieścił mi twarz. Przede mną stał najpiękniejszy mężczyzna, jakiego kiedykolwiek widziałam; mężczyzna, którego kochałam, odkąd pamiętam, z wzajemnością. Noc zdawała się skrzyć od cudów, małych i dużych. Calder milczał przez chwilę i wodził wzrokiem po mojej twarzy, czule się uśmiechając. — Eden, przyrzekam ci, co następuje. Moje serce jest twoim sercem. Moje życie jest twoim życiem. Moje ciało jest twoim ciałem. Tak jak moja sztuka i moje marzenia. Każdą i wszystkie części mnie oddaję ci na własność. Westchnęłam głęboko, a serce zatrzepotało mi w piersiach. — I ja przysięgam ci, co następuje. Calder, moje serce jest twoje, tak jak moje życie, moje ciało i moje marzenia. Każdą i wszystkie części mnie oddaję ci na własność, w tym życiu i w każdym innym. Calder uśmiechnął się do mnie tkliwie, nachylił nade mną i miękko pocałował w usta, a potem przyciągnął mnie do siebie, objął w pasie i uniósł tak, że nasze głowy znalazły się na jednej wysokości. Roześmiałam się i obsypałam pocałunkami jego rozpromienioną twarz. — Kocham cię, Blasku Poranka. — Ja też cię kocham, Irysie — odparłam, uśmiechając się szeroko. Calder postawił mnie na ziemi. — Przyniosłam coś — powiedziałam. — Pokażesz? Podeszłam do lnianej torby, którą zostawiłam przy wejściu między skałami, i położyłam ją na naszym spłachetku trawy. Otworzyłam torbę i wyciągnęłam z niej duży, biały koc, który należał do mojego ślubnego posagu. Został uszyty specjalnie na noc poślubną: misterne połączenie wełny, bawełny i lnu, z wplecionymi weń srebrnymi nićmi. Tkanina zdawała się iskrzyć w księżycowym świetle. Rozłożyłam koc na trawie, a potem spojrzałam na stojącego obok Caldera. Powoli rozpięłam koszulę i pozwoliłam jej zsunąć się z ramion. Calder obserwował mnie bez słowa; jego usta leciutko się rozchyliły, gdy spotkaliśmy się wzrokiem. Sam także zdjął koszulę, cisnął ją na bok i podszedł bliżej, na zieloną trawę obok koca, aż nasze ciała dzieliły zaledwie centymetry. Woda pluskała miękko, rośliny szumiały szeptem w ciepłym wietrze i zdało mi się, że ta chwila jest święta, cudna, naturalna i właściwa. Niespiesznie pozbyliśmy się reszty ubrań i stanęliśmy przed sobą nadzy. Jego oczy pieściły moją skórę, zdawały się muskać każdy jej skraj, sprawiając, że moje sutki stwardniały jak kamyki.

— Wyglądasz jak bogini — powiedział Calder pieszczotliwie. Uśmiechnęłam się lekko, bezwstydnie wodząc po nim wzrokiem. Kochałam go i nie czułam skrępowania. Podziwiałam jego muskularne ręce i ramiona, jego płaski, umięśniony brzuch i linie mięśni ud, układające się w kształt litery „V”. W tych liniach było coś takiego, że krew burzyła mi się na sam ich widok. Były tak cudownie męskie, emanowały taką s i ł ą . Moje oczy kontynuowały swą wędrówkę, z wolna kierując się w dół, do wąskiego paska ciemnych włosów prowadzącego prosto ku jego męskości, wyprężonej teraz i sztywnej, celującej w moją stronę. Zerknęłam w górę, na twarz Caldera; patrzył na mnie rozmarzonymi, pociemniałymi z pożądania oczami. Pamiętna wskazówek Hailey wolno uklękłam przed nim. Calder gwałtownie wciągnął powietrze i chropawym, pełnym wahania głosem wymówił moje imię. Przelotnie zerknęłam na bandaże, nadal owinięte wokół jego łydek, ale nie wspomniałam o nich ani słowem. Domyślałam się, że nie chciałby słuchać na ich temat. Przytuliłam policzek do jego brzucha, a potem odwróciłam się przodem i pieszczotliwie, upajając się jego zapachem, pokryłam skórę Caldera niespiesznymi pocałunkami, które schodziły coraz niżej. Oddech Caldera stał się cięższy, poczułam, jak wplata palce w moje włosy. Ujęłam w dłoń jego męskość i pocałowałam główkę, smakując koniuszek językiem. Calder jęknął i jeszcze urósł w mojej dłoni, a ja rozkoszowałam się uczuciem posiadania go; w tej jednej, wyjątkowej chwili poczułam się silna, piękna i kochana. Wzięłam koniuszek do ust i zaczęłam delikatnie ssać, a Calder bez tchu wypowiadał moje imię; czułam, jak jego palce gwałtownie zaciskają się na mojej głowie. Wtem wyrwał mi się z cmoknięciem i ukląkł przede mną — na trochę sztywnych nogach, co nie uszło mojej uwadze — i wycisnął na moich ustach długi, głęboki pocałunek. Gdy wreszcie się cofnął, wyglądał jak upojony: jego źrenice były tak wielkie, że brązowe zwykle oczy stały się niemal zupełnie czarne. Calder popatrzył na leżący obok nas koc, przesunęłam się więc kawałek, by móc położyć się na nim na plecach. Calder obrzucił mnie przelotnym spojrzeniem, a po chwili już był nade mną, nasze usta odnalazły się, a ciała zapłonęły z pożądania. Między nogami czułam wilgoć i pragnienie przepełniające mnie aż do bólu. — Calder — jęknęłam — pragnę cię. — Ja także cię pragnę, Blasku Poranka — wydyszał. — Ale nie chcę jeszcze kończyć. — Pochylił się nade mną i pocałował skórę między moimi piersiami. — Chciałbym, by ta chwila trwała wiecznie. Odchyliłam głowę do tyłu i wygięłam plecy, gdy jego ciepłe usta zamknęły się na moim sutku i zaczęły go delikatnie ssać. Między nogami czułam pulsującą rozkosz, gdy lizał stwardniały koniuszek piersi, otulał go językiem, a potem skupiał swą uwagę na drugim, by kontynuować swoje cudne tortury. Wydyszałam jego imię i objęłam jego biodra nogami, wtulając się w ciepło jego męskości. Oderwał usta od moich piersi i z jękiem odrzucił głowę do tyłu. Calder odwrócił się na bok tak, że całym ciężarem położył się na kocu i jedną ręką rozchylił moje uda. Znów jęknęłam i otworzyłam się przed nim, a gdy jego palec zanurzył się w moim wnętrzu, przeszył mnie dreszcz rozkoszy. — Och! — jęknęłam, prężąc się w łuk. Calder wtulił

się ustami w moje piersi i badał moje wnętrze palcami, aż wreszcie zaczął krążyć wokół punktu, który sprawił, że zaczęłam krzyczeć jego imię i ciskałam głową z boku na bok, dając się ponieść cudownej, pulsującej ekstazie. Jego palec pieścił mnie okrężnymi ruchami, aż upajające uczucie zawładnęło mną bez reszty i zatopiło w otchłani błogości. Napięta i drżąca otworzyłam oczy i spojrzałam w gwiazdy. Ich blask płonął w moich oczach, a ogień rozkoszy rozpalał moje ciało. Promieniałam do wewnątrz i na zewnątrz, w sposób, który odmienił mnie na zawsze, jakby jedna oślepiająca chwila jasności naznaczyła samą moją istotę. Myśl o tym wydawała się szalona i niedorzeczna, ale zarazem namacalna i prawdziwa. Przymknęłam powieki, patrząc, jak Calder unosi głowę i czule całuje mnie w usta, a potem znów staje nade mną. Gdy odchylił się do tyłu, jego twarz była tak pełna napięcia, że odruchowo wysunęłam biodra w górę, oddając mu siebie. Serce przepełniała mi miłość. Dziś oddawałam mu swoje ciało, ale on już posiadł moje serce i duszę. Chciałam na wszelkie możliwe sposoby należeć do tego pięknego mężczyzny w moich ramionach. I chciałam, by on należał do mnie. — Kocham cię, Eden — powiedział Calder, po czym ujął dłonią swoją sztywną męskość i nakierował ją do mojego wilgotnego wnętrza. Jego oczy napotkały mój wzrok, gdy łagodnie naparł, by się we mnie zagłębić. Rozchylił usta i na chwilę przymknął powieki. Ja także zamknęłam oczy, gdy wchodził głębiej. Czułam się wypełniona nad miarę, zbyt ciasna, by przyjąć go w całości, i skrzywiłam się lekko, zmuszając ciało do odprężenia. Calder znieruchomiał, a ja natychmiast otworzyłam oczy. — Nie, proszę, nie przestawaj — powiedziałam. — Sprawiam ci ból — powiedział Calder bez tchu. Stanowczo pokręciłam głową. — Tylko tym razem. Następnym nie będzie bolało wcale. Albo jeszcze następnym. A lb o . Przez kilka uderzeń serca Calder wpatrywał się we mnie z góry, a potem rozpromienił się w uśmiechu, który oczarował mnie swoim niespodziewanym pięknem. — Blasku Poranka — wymruczał, a jego twarz spoważniała, gdy nachylił się nade mną i miękko pocałował. Potem jednym, mocnym ruchem wcisnął się we mnie do samego końca, a ja oderwałam usta od jego ust i wyprężyłam plecy, krzycząc z przeszywającego, piekącego bólu. Calder przerwał na chwilę, a potem zaczął powoli poruszać się we mnie, pojękując wprost w moją szyję. — Przepraszam. Jesteś taka cudowna — wydyszał. — Taka cudowna. Popatrzyłam na nocne niebo, gdy Calder wsuwał się we mnie i wysuwał. Piekący ból nie ustawał. Przez pewien czas nadal czułam się zbyt pełna, zbyt napięta, ale po dłuższej chwili wrażenia te ustąpiły na tyle, że zdołałam skupić się na Calderze. Przeciągnęłam dłońmi po jego gładkich plecach i dalej w dół, do pośladków, i pogładziłam mięśnie, które pracowały cudnie, gdy się we mnie zagłębiał. Wiedziałam, że boskie uczucie, jakie ogarnęło mnie, gdy dotykał mnie palcami, tym razem się nie powtórzy, ale czerpałam radość z pieszczenia jego sprężystych muskułów i z wyrazu

rozkoszy na jego twarzy. Zaczął poruszać się szybciej i z mniejszą finezją. Z jego twarzy można było wyczytać wewnętrzną walkę między byciem łagodnym wobec mnie a zachowywaniem się tak, jak podpowiadał mu instynkt. Oszołomiła mnie świadomość, że dzieje się tak za moją sprawą, że to przeze mnie traci wszelką kontrolę. Zdopingowałam go, obejmując jego pośladki i narzucając rytm, który — jak mi się zdawało — ledwie potrafił utrzymać. Jego oczy rozbłysły i zamknęły się, a ja objęłam nogami jego biodra, a dłońmi schwyciłam za ramiona, by poczuć gibkość mięśni utrzymujących jego ciężar nade mną. Calder nachylił się, przylgnął wargami do moich warg i wsunął mi w usta język, poruszając nim we wspólnym rytmie naszych ciał. Poczułam iskierkę rozkoszy, gdy jego tors otarł się o moje sutki, i poddałam się mu bez reszty, wzdychając wprost w jego usta. Calder jęknął, jego ruchy stały się gwałtowniejsze, szarpane, a po każdym z nich oddychał z wysiłkiem. Nagle wyszedł ze mnie tak raptownie, że jęknęłam cicho w poczuciu nieoczekiwanej straty. Poczułam na brzuchu coś gorącego i mokrego, a Calder dyszał w moją szyję, raz po raz powtarzając moje imię. Gładziłam dłońmi jego plecy to w górę, to w dół i oboje po prostu leżeliśmy, marząc, by ta chwila trwała wieki — ja i on, nasze splecione kończyny, nasze serca bijące w jednym rytmie. To było wszystko, o czym marzyłam, i jeszcze więcej. Poczułam nutkę współczucia wobec Hailey i wobec każdej kobiety, która nie doświadczyła piękna, jakiego właśnie dane było mi zaznać z Calderem. Przeniósł ciężar ciała na koc obok mnie, dźwignął się na ręce i zaczął wpatrywać się w moją twarz. — Jesteś taka piękna — wymruczał, nachylając się i całując mnie w obie powieki, potem w nos, a wreszcie w usta, ja zaś uśmiechnęłam się i westchnęłam ze szczęścia. — Dobrze się czujesz? — spytał. Kiwnęłam głową. — Lepiej niż dobrze. Cudownie — uśmiechnęłam się. — Reszta może sobie iść do Elizjum. Ja wybieram tę noc. Calder roześmiał się i odetchnął. — Naprawdę — dodałam, gładząc go po włosach i przeczesując je palcami. — Nie zrobiłeś mi krzywdy. — A ty mnie zniszczyłaś — orzekł Calder z uśmiechem. — Nigdy już nie będę taki sam. — Twarz Caldera na ogół wyrażała beztroskę, ale zdarzało się, tak jak teraz, że przechylał głowę na bok, lekko przymykał oczy, a na jego czole rysowała się mała zmarszczka. Traktowałam to jako przejaw powagi. Właśnie teraz patrzył na mnie wzrokiem poważnym i pełnym zadumy, a zarazem tak czułym, że serce ścisnęło mi się w piersiach. Ten mężczyzna jest panem mojego serca. Calder obrócił się na bok i oboje leżeliśmy, patrząc w niebo, ciepły zefir owiewał nasze ciała, a wilgoć na moim brzuchu stawała się coraz chłodniejsza. Sięgnęłam dłonią w dół, by dotknąć kleistej substancji, a potem uniosłam głowę, by się jej przyjrzeć, rozcierając ją między palcami.

— Nie chciałem, żebyś zaszła w ciążę — wyjaśnił Calder. — A przynajmniej nie tutaj i nie teraz. Powoli pokiwałam głową, a na policzki wypełzł mi rumieniec. — A h a . — szepnęłam, dopowiadając sobie w głowie, że właśnie tak robi się dzieci. Calder wyszczerzył do mnie zęby w uśmiechu, a potem położył się na plecach i wrócił do obserwowania nocnego nieba. Obróciłam się na bok, oparłam się łokciem na kocu i, podpierając głowę dłonią, uśmiechnęłam się do niego. — Chciałabym poznać wszystkie naukowe fakty z tym zw iązan e. kiedyś. Przy innej okazji. Calder odwrócił się do mnie z cichym śmiechem. — Czy wspominałem ostatnio, że cię kocham? — spytał. — Nie dość ostatnio. Powiedz to jeszcze raz. — Kocham c i ę . kocham c i ę . kocham cię. Rozpromieniłam się, wyciągnęłam szyję i pocałowałam go. — Ja też cię kocham. Przylgnęłam do niego, a on z powrotem opadł na plecy. Położyłam się na nim, zanurzyłam twarz w zagłębieniu jego szyi i objęłam go ramionami. Leżeliśmy tak przez kilka minut, aż sięgnął ręką w dół, do mojego pośladka, i łagodnie go ścisnął. Zachichotałam i zaczęłam się wić, a on mruczał z zadowoleniem. Odsunęłam głowę i spojrzałam na niego rozbawiona. — Wykąpmy się — zaproponowałam, zeszłam z niego i przyklęknęłam. Spojrzałam na koc, na którym leżeliśmy, i poczułam, jak twarz zaczyna mi płonąć. Czyściutką tkaninę znaczyły smugi krwi. Obejrzałam się na Caldera, który także spoglądał na krew z wyrazem twarzy przywodzącym na myśl dumę. Gdy nasze oczy się spotkały, uciekł wzrokiem, zdając sobie chyba sprawę ze swojej miny, bo na jego policzki też wypłynął subtelny rumieniec. Wyciągnął do mnie rękę. Ujęłam ją w milczeniu i trzymając się za ręce, podeszliśmy do brzegu jeziorka, a potem zanurzyliśmy się w nim. Gdy woda sięgnęła mi do piersi, zatrzymałam się i odwróciłam do Caldera. Staliśmy skąpani w świetle księżyca, pośród migotliwych odblasków na wodzie. Nabrałam odrobinę wody i ochlapałam piersi, czując, jak sutki twardnieją mi pod wpływem orzeźwiającej wilgoci. Poczułam na sobie wzrok Caldera i dałam nura pod wodę — zanurzyłam głowę, a chwilę później wypłynęłam na powierzchnię. Zaśmiał się w głos, gdy wstałam, parskając wodą i śmiejąc się do niego szeroko. Calder uklęknął na piaszczystym dnie, pociągnął mnie do siebie i przytrzymał tak, że nasze głowy znalazły się na jednej wysokości. Całowaliśmy się i unosiliśmy się na wodzie przez kilka minut, pieszczotliwie pocierając się nosami, a Calder żartobliwie podskubywał moją dolną wargę, aż roześmiałam się i odrzuciłam głowę do tyłu. On także się roześmiał i zakręcił nami młynka, a woda jak chłodny jedwab pieściła moją nagą skórę. Gdy znieruchomieliśmy, Calder kilka chwil przyglądał mi się z namysłem. — Co robisz? — szepnęłam. — Zapamiętuję każdy detal twojej twarzy — powiedział cicho. — Następnym razem, gdy będę mógł popatrzeć na ciebie z tak bliska, będziemy daleko stąd.

Serce zaczęło mi bić szybciej i głęboko nabrałam powietrza. — Ile jeszcze? — Dwa miesiące, może mniej. — Będzie się dłużyć — powiedziałam, czując narastający ciężar czasu naszej rozłąki. — Warto poczekać — odparł. — Jeszcze trochę poświęceń i wreszcie będziemy mogli swobodnie być razem i żyć takim życiem, jakiego oboje pragniemy. Kiwnęłam głową, mocno obejmując go za szyję. — Trochę poświęceń — powiedziałam. — Nie chcę się już poświęcać. Moich poświęceń wystarczyłoby na trzy życia. Jestem gotowa, by żyć. — Wiem, Blasku Poranka. Ja też. Jeszcze tylko trochę. Calder postawił mnie i starannie umyliśmy się nawzajem. Podziwiałam jego gładką skórę i śledziłam jego wzrok, gdy przyglądał się moim dłoniom wędrującym po różnych zakamarkach jego ciała. Oddech Caldera przyspieszył, gdy moja dłoń zacisnęła się na jego męskości. Był już twardy i w chłodnej, czystej wodzie bez trudu prześlizgiwał się między moimi palcami. — Eden — jęknął Calder. Podeszłam do niego i stanęłam na palcach, by pocałować go w usta, a moja dłoń ślizgała się po nim, tuż pod powierzchnią wody. — Kocham cię dotykać — wymruczałam, odrywając się od jego ust. — Jesteś t a k i . inny niż ja. — Kocham cię dotykać — odparł, uśmiechając się i ujmując moje piersi w dłonie. Kciukiem zakreślił kółko wokół moich sutków i oboje patrzyliśmy, jak twardnieją pod jego dotykiem. — M m m . — westchnęłam. Calder podskoczył i nabrzmiał w mojej dłoni. — Pragnę cię znowu — powiedział ciężkim, lepkim głosem, patrząc mi prosto w oczy. — Tak — kiwnęłam głową i przymknęłam powieki, gdy rozkosz jego dotyku roznieciła iskrę między moimi nogami. — Czy c i ę . nie boli? Nie c h c ę . Pokręciłam głową, przerywając mu. — Nie, nie boli. — Owszem, bolało, ale tak naprawdę chciałam, by bolało jeszcze bardziej. Chciałam czuć Caldera między moimi nogami przy każdym stąpnięciu przez kolejne dwa miesiące. Chciałam tego jako przypomnienia, w imię czego się poświęcałam i dlaczego warto było się poświęcać. Kiedyś Calder i ja będziemy mogli robić to, co robiliśmy teraz, kiedy tylko przyjdzie nam na to ochota, bez lęku, bez wstydu, bez konieczności planowania i konspirowania, wymykania się przez okna i pokonywania krętych szlaków w środku nocy. Ale teraz nie miałam zamiaru narzekać. Teraz chciałam go mieć tak, jak tylko się dało, jak tylko mogłam i tyle razy, ile zdołam. Tej nocy był mój. Roześmiałam się, gdy Calder wziął mnie na ręce i wyniósł z wody. Położył mnie na kocu i umościł się między moimi nogami. Byliśmy cali mokrzy i łagodny powiew wiatru sprawił, że zadrżałam z zimna, ale potem poczułam na sobie ciepło jego skóry i błogo westchnęłam. Calder pocałował mnie, a jego usta były ciepłe, wilgotne i pyszne. Po kilku chwilach oboje dyszeliśmy z rozkoszy i ocieraliśmy się o siebie, pragnąc być jak najbliżej. Jak Calder to robił, że moje ciało

czuło się ciężkie i pełne, a zarazem puste? W ciągu tych kilku chwil zapragnęłam za wszelką cenę mieć go w sobie. Czy to było normalne? Czy to normalne, że Calder tak mocno uderzał mi do głowy? Tego nie wiedziałam — nie miałam porównania — i nie mogłam zapytać o to nikogo oprócz Hailey, której niezręcznie było nawet rozmawiać na ten temat. Ale sprawiało mi to zbyt dużą przyjemność, by nie czerpać z niej radości. Jak mogłam nie zatracić się w rozkoszy, jaką dawał mi Calder? Czy bogowie stworzyliby nasze ciała do doświadczania przyjemności tak wielkiej, jeśli nie chcieliby, abyśmy jej zaznali? Wątpię. Nie mieściło mi się w głowie, że bogowie mogliby być tak okrutni, skoro przecież właśnie w ten sposób okazywaliśmy sobie miłość. I tak też czyniłam — kochałam go. Kochałam go całą sobą. Poczułam delikatną końcówkę męskości Caldera u swoich wrót i rozłożyłam nogi szerzej, by pomieścić jego wąskie biodra. Oboje westchnęliśmy, gdy się we mnie wsunął. Splótł palce z palcami moich dłoni i uniósł moje ręce w górę, za głowę, a potem przylgnął ustami do moich ust, liżąc mój język swoim językiem, i niespiesznie poruszał się w moim wnętrzu. Oderwał swoje usta od moich i szepnął: — Tym razem chcę to zrobić powoli. Chcę rozpalić cię każdym ruchem, każdym dotknięciem i każdym pocałunkiem złożonym na twojej skórze, aby ten ogień zaczął przygasać dopiero wtedy, gdy będziemy mogli być razem. A w czasie rozłąki wciąż będziemy nawzajem pamiętać swoje ciepło. — Uśmiechnął się prosto w moje usta. — Mhm — mruknęłam. Cudowne było to, jak brał moje ręce w niewolę i poruszał się we mnie. Byłam pojmana, ale zarazem czułam się bezpiecznie i pewnie, bo uświadomiłam sobie, że ufam temu człowiekowi bezgranicznie. Ufałam mu całym ciałem i całym sercem. Ufałam mu całym życiem. Czułam się potrzebna, kochana. Rozkosz stopniowo się wzmagała, a Calder oparł głowę na moim ramieniu; słyszałam i czułam jego oddech tuż przy moim uchu, gdy niespiesznie wchodził we mnie i wychodził, a twarde mięśnie jego torsu ocierały się o moje piersi. Objęłam nogami jego biodra, a choć wewnątrz wciąż czułam ból, wślizgiwał się we mnie i wychodził z łatwością. Czułam drobne impulsy rozkoszy za każdym razem, gdy jego miednica stykała się z moją. — Kocham to. Kocham ciebie, twój dotyk, twój zapach, ciebie, po prostu — dyszał Calder. Uśmiechnęłam się. Uwielbiałam, jak słowa czasami wylewały się z niego, gdy byliśmy fizycznie blisko. To był kolejny przejaw utraty kontroli, który kochałam. Przylgnęłam do niego i westchnęłam z rozkoszy. Calder odszukał ustami moje usta i mocno wciskając grzbiety moich dłoni w koc, głęboko mnie pocałował, a nasze języki zawirowały i zatańczyły wokół siebie. Poddałam mu się bez reszty, a choć jego ruchy były powolne i spokojne, rozkosz stopniowo narastała we mnie, aż jej czara przelała się i krzyknęłam w noc, gdy przeszył mnie jaskrawy impuls ekstazy, moje plecy wygięły się w łuk, odrywając się od koca, mój brzuch napotkał brzuch Caldera, a moje piersi przylgnęły do jego torsu. Gdy otworzyłam oczy, Calder patrzył na mnie z góry wzrokiem ciężkim leciutko rozchylonymi ustami. Patrzyłam, jak jego powieki przymykają odmalowuje się napięcie wymieszane z ledwie kontrolowanym pożądaniem. przyspieszyły i kilkakrotnie gwałtownie wbił się we mnie, zanim wysunął

od namiętności z się, a na twarzy Potem jego ruchy się na zewnątrz i

gorąca, lepka substancja znów zalała mój brzuch, a na jego twarzy pojawił się grymas niemalże bólu, ale pięknego w swej istocie. Bezwładnie opuścił głowę w zagłębienie mojej szyi, jęknął, a potem puścił jedną z moich dłoni, ujął w nią swój członek i z westchnieniem otarł jego główkę o moje podbrzusze. Wyzwoliłam się spod jego drugiej dłoni i objęłam go za plecy, po drodze koniuszkami paznokci łaskocząc go w ramiona. Dźwignął się wyżej i spojrzał na mnie z uśmiechem, wciąż leniwie rozmarzonym wzrokiem, a potem złożył na moich ustach słodki pocałunek. — Jesteś najcudowniejszym mężczyzną na świecie — orzekłam. Calder rozpromienił się w uśmiechu i otarł nosem o skórę na mojej szyi. — Poczekaj, aż znajdziemy się w wielkiej społeczności. Tam się dopiero przekonasz, jakim jestem brzydalem. Tutaj nie mam wielkiej konkurencji. Roześmiałam się, a Calder przewrócił się na bok i pociągnął mnie za sobą. Oboje wciąż byliśmy trochę mokrzy od wody z jeziorka, a teraz znów spoceni i lepcy, ale nie dbałam o to. Mogłabym z nim przeleżeć całą noc, choćby i w takim stanie. Podciągnęłam się, oparłam brodę o jego klatkę piersiową i pokręciłam głową. — Nie-e. Wprawdzie niewiele pamiętam z życia w wielkiej społeczności, ale jestem absolutnie pewna, że nie byłbyś brzydalem, gdziekolwiek byś się znalazł. Calder uśmiechnął się i pogładził mnie po włosach. Zagryzłam wargę i w zamyśleniu spojrzałam na źródło. — Co się stało? — spytał. — Chodzi mi o ubrania i całą re s z tę . Ludzie tam noszą się inaczej niż my tutaj. — Wiem. Widzę, co mają na sobie ci, którzy czasem przyjeżdżają do nas z zewnątrz. Ale do wszystkiego powoli dojdziemy. Dlatego potrzebujemy trochę czasu. Skinęłam głową i zagryzłam wargę. — Boisz się? Calder milczał przez chwilę, wpatrując się w niebo. — Czasami. Ale przede wszystkim po raz pierwszy w moim życiu przepełnia mnie ciekawość przyszłości. — Spojrzał na mnie z góry. — Zawsze żyliśmy w cieniu wielkiej powodzi, która nas kiedyś czeka, i . nie wiem, trudno mi sobie wyobrazić chwilę, gdy ta myśl przestaje narzucać mi rytm i sens każdego kolejnego dnia. Ale chcę tego. Chcę wiedzieć, jak to jest. Chcę wiedzieć, jak wygląda życie bez ciągłego myślenia o śmierci. — Nawet jeśli ta śmierć ma być czymś pięknym. Calder przytaknął. — Właśnie. I może rzeczywiście jest. Ale — przeczesał włosy dłonią i znów zwrócił wzrok ku niebu — niektóre rzeczy tu, na ziemi, także są piękne i sądzę, że należy się nimi cieszyć. Nie zostaliśmy powołani do życia po to, by ich nie doceniać. Nasze serca nie są stworzone, by nie czerpać radości z tego, co zostało nam dane tutaj.

Wtuliłam się w bezpieczne ciepło jego skóry i naciągnęłam połowę koca na ramiona. Byłam taka senna. — Uważasz, że cała ta wielka p o w ó d ź. to nieprawda? — Ziewnęłam. Sama wciąż nie wiedziałam, co mam na ten temat sądzić. — Nie wiem — powiedział Calder bardzo cicho. — Kiedyś bezgranicznie wierzyłem słowom Hectora. Ale on nie jest już tym człowiekiem, przywódcą, za jakiego kiedyś go uważałem. Nie jest człowiekiem, za którym chcę podążać. I nawet jeśli powódź rzeczywiście nadejdzie, to wolę zaryzykować i być wtedy wśród ludzi, których Hector uważa za grzeszników. Zresztą w jego oczach i tak jestem jednym z nich. Pokiwałam głową, bo w ciepłych ramionach Caldera ogarniała mnie coraz większa senność. — Jedno wiem na pewno — usłyszałam jeszcze jego szept — że jesteś moja i zamierzam cię chronić. Chcę zadbać o naszą wspólną przyszłość. Jakoś. Wierzyłam mu. A potem nagle poczułam, jak Calder delikatnie mną potrząsa. — Obudź się, Eden, musimy wracać. Mrugając, rozejrzałam się sennie i usiadłam, gdy Calder się ode mnie odsunął. Przez chwilę dochodziłam do siebie i nagle uświadomiłam sobie, że właśnie żegnam się z nim na dłuższy czas. Wstałam. Mój oddech rwał się nerwowo. Czułam napływające do oczu łzy i dziwny ucisk w piersiach. Nigdy wcześniej go nie doświadczyłam. — Będę za tobą bardzo tęsknić — szepnęłam. Calder podniósł koc, ale na dźwięk moich słów przestał go składać. Odłożył go na ziemię i podszedł do mnie, by mnie objąć. Ubrał się już, ja zaś wciąż byłam naga. Mocno przycisnął mnie do piersi i oparł brodę na czubku mojej głowy. — Bardzo cię kocham, Blasku Poranka. Każdego dnia rozłąki będę planował naszą wspólną przyszłość. Dzięki temu uda mi się przetrwać najtrudniejszy c z a s . i ty także o tym pamiętaj, kiedy będzie ci ciężko. Gdy będziesz obserwować przygotowania do wesela, gdy Hector będzie traktował mnie jak psa, pamiętaj, że planuję naszą przyszłość i robię wszystko, co w mojej mocy, by się ziściła. I przysięgam, że stąd uciekniemy. — Dobrze — przytaknęłam. Calder ujął mnie palcem pod brodę i spojrzał głęboko w oczy. — Moja dzielna dziewczynka. — Uśmiechnął się. — Nie martwię się o ciebie, bo wiem, że jesteś silna. Wiem, że dasz sobie radę. Pokiwałam głową, czując, jak wraca mi pewność siebie. — Dam sobie radę. Będę silna i będę czekała na to głupie zawołanie od Xandra, które ma być sygnałem naszego spotkania. Calder zachichotał i pociągnął mnie ku sobie. — Może to i głupie ptasie zawołanie, ale doceń Xandra. Jest z niego bardzo dumny. Uśmiechnęłam się, tuląc się do jego piersi, i staliśmy tak przez dobrą minutę, aż wreszcie odeszłam, by sięgnąć po swoje ubrania. Gdy już doprowadziłam się do porządku i schowałam koc, w pierwszym odruchu chciałam zarzucić torbę na ramię, ale po namyśle wcisnęłam ją w zagłębienie między skałami, gdzie wciąż

tkwił nasz szkicownik. Nie było sensu zabierać koca na wyprawę po drzewie i dachu. Odwróciłam się do Caldera i posłałam mu uśmiech. — Do zobaczenia wkrótce. Już niedługo — szepnęłam. — Tak — zgodził się — bardzo niedługo. Ujął moją twarz w dłonie i czule pocałował mnie w usta, a potem pieszczotliwie potarł nosem o mój nos. Pocałowałam go po raz ostatni i skierowałam się do wyjścia. Pochyliłam się, by przejść przez szczelinę, a potem podążyłam w górę szlaku, wiedząc, że za kilka minut Calder ruszy w ślad za mną. Zastanawiałam się, czy zostawi zgaszone świece tam, gdzie były, czy zabierze je ze sobą. Wyobraziłam sobie, że za wiele, wiele lat, gdy nas już dawno nie będzie, ktoś znajduje nasze małe źródło i zastanawia się, co tutaj zaszło, co się wydarzyło. Uśmiechnęłam się na tę myśl. Prawdziwą historię znaliśmy tylko ja i on. Była tylko nasza. Bez trudu wdrapałam się na drzewo i na paluszkach pokonałam na dachu drogę do mojego odrobinę uchylonego okna. Nacisnęłam je ostrożnie i chwilę odczekałam, gdy cicho skrzypnęło. Ale ponieważ do moich uszu nie doszedł żaden inny dźwięk, otworzyłam je na oścież i weszłam do środka. Dwie minuty później byłam już przebrana i leżałam w łóżku. Następnego ranka jedynymi dowodami na to, że upojna noc spędzona z Calderem przy źródle nie była tylko snem, był jego rozkoszny zapach na mojej skórze i słodki ból między nogami.

Rozdział 18. Calder Rano, nazajutrz po tym, jak kochaliśmy się z Eden przy naszym źródle, usiadłem obok Xandra we wspólnej jadalni. — Wykopał cię nawet z psiej kwatery? Cios poniżej pasa! — zagaił Xander, pakując sobie do ust łyżkę jaj ecznicy. Roześmiałem się cierpko. — Jeszcze nie wiem. Tak czy inaczej, nie pozwoliłby mi przecież jeść w głównej siedzibie. Xander przytaknął, zerkając to na mnie, to na opustoszały talerz. Znałem go jak zły szeląg; zastanawiał się, czy nie wziąć sobie drugiej dokładki. — Wyglądasz na zmęczonego — orzekłem, wgryzając się w pajdę chleba z masłem. — Niemożliwe, zupełnie nie wiem czemu. Może dlatego, że całą noc przewracałem się z boku na bok w namiocie dla chorych, czekając, aż ktoś mnie przyłapie na tym, że udaję ciebie. Spuściłem wzrok i przeżuwałem w milczeniu. Zażartowałem, bo nie zdawałem sobie sprawy, że Xander będzie się denerwował do tego stopnia, że nie zaśnie. Zachowałem się egoistycznie. Przełknąłem i spojrzałem na niego. — Przepraszam. I dziękuję. Mam u ciebie dług. Xander parsknął. — O tak, masz u mnie dług, ratowałem ci tyłek ze sto razy. Prowadzę rejestr. Z moich rachunków wynika, że będziesz mnie spłacał jeszcze w Elizjum. Wyszczerzyłem się w uśmiechu. — Chętnie. Xander roześmiał się i dopił resztę soku pomarańczowego. — Warto było ryzykować? Przypomniałem sobie jasną skórę Eden połyskującą w świetle księżyca, jej oczy przepełnione miłością, namiętnością i zaufaniem. — Zaryzykowałbym życie, żeby móc powtórzyć tę noc — powiedziałem szczerze. Xander przyglądał mi się przez chwilę, a potem jego twarz rozjaśniła się w uśmiechu. — To dobrze. — Rozejrzał się z wolna po niemal opustoszałej już sali i wrócił wzrokiem do mnie. — Mam nadzieję, że nie zrobiłeś jej dziecka? Poczułem, że się czerwienię. — Uważałem — odparłem. Obaj zamilkliśmy. — To może zaczniemy realizować nasze plany, żebym faktycznie mógł powtórzyć tę noc? — odezwałem się wreszcie, uśmiechając się między kolejnymi kęsami.

Xander nie odzywał się dłuższą chwilę i utkwił wzrok w jakimś punkcie za moimi plecami. A gdy ponownie na mnie spojrzał, jego twarz wyrażała takie napięcie, że nagle spoważniałem. — Na bogów, Calder — zaczął Xander z irytacją w głosie — tu nie chodzi tylko o ciebie i Eden. Wiesz, ja też mam swoje marzenia. Świat nie kręci się wokół ciebie. Odłożyłem kubek, marszcząc brwi. — Wiem — przytaknąłem. Przypatrywałem się przyjacielowi przez kilka chwil. — Wiem, przepraszam. Byłem samolubny. Oczywiście, że chodzi także o ciebie. Chciałbym się stąd wydostać bez względu na to, czy Eden by istniała, czy nie. I wiem, że masz swoje marzenia. Chciałbym, żebyś mi towarzyszył niezależnie od okoliczności. Przykro mi, jeśli odniosłeś jakieś inne wrażenie. Xander odetchnął i popatrzył mi w oczy. Odgarnął dłonią grzywkę, która nieposłusznie opadła mu z powrotem na czoło. — Wiem o tym. Przeklęte miejsce. — Pokręcił głową. — Wiem. Jestem po prostu zmęczony. — Xander, posłuchaj, tak czy siak robimy to razem. Tylko niestety przez nadciągające wielkimi krokami urodziny Eden goni nas czas, musimy więc zrobić to wcześniej, niżbym chciał. Przepraszam. Xander westchnął. — Nie, to ja przepraszam. Po prostu mnie to stresuje. Kiwnąłem głową. — Domyślam się. Dzięki. — Nie dziękuj mi. Jedziemy na jednym wózku. Cokolwiek m a m . — .p o ło w a należy do ciebie — dokończyłem. Xander kiwnął głową i obejrzał się za siebie, bo w sali pojawiło się kilka kolejnych rodzin, które podeszły do bufetu. — Wracając do tematu, mamy sześćset siedemdziesiąt sześć dolarów, co obejmuje też pieniądze, jakie możemy pożyczyć od Kristi. Przeliczyłem kwotę w myślach. — A skąd wzięło się jeszcze dwadzieścia sześć? Xander spuścił wzrok. — Trzymam je pod podłogą już od lat. Znalazłem je w czyimś portfelu w leśniczówce. Nie wiem, do kogo n ależały . — Rozumiem — przerwałem, wiedząc, że Xander ma wyrzuty sumienia z powodu okradzenia ludzi, którzy potem okazali się przyjaciółmi. — A w praktyce, jakie jest absolutne minimum, które powinniśmy zebrać, żeby bezpiecznie się stąd ewakuować? Nie chcę tu zostawać nawet sekundę dłużej, niż to konieczne. — Zdaję sobie z tego sprawę. Spróbujmy zdobyć dwa tysiące. Do licha, każdy cent się przyda. Ale to minimum. Z taką rezerwą przeżyjemy co najmniej miesiąc. Wystarczy, że jedno z nas dostanie jakąś robotę. Nawet jeśli to będzie Eden. Pokręciłem głową. — Nie, nie Eden. Muszę wybadać teren, zanim gdziekolwiek puszczę ją samą. Xander upił łyk kawy. — Nie możesz trzymać jej gdzieś pod kluczem tak samo, jak jest zamknięta tutaj. Westchnąłem ciężko. — Nie o to mi chodzi. Po prostu m u sz ę . ją chronić.

— Możemy potrzebować wszelkiej możliwej ochrony, brachu, nawet takiej, z jakiej nie zdajemy sobie jeszcze sprawy. Może będziemy się zmieniać na tym froncie? Skinąłem głową, dostrzegłszy słuszność jego słów. — Umowa stoi. Xander kiwnął na zgodę. — W takim razie zbieraj pieniądze przy każdej możliwej okazji. Przytaknąłem. — A ubrania? — Mam jakieś dla ciebie i dla siebie. Ręka z kubkiem kawy zamarła mi w połowie drogi do ust. — Skąd? — Miałem za zadanie palić odzież ludzi, którzy dołączali do nas w ciągu minionych lat. Zbierałem ją i chowałem pod podłogą. — Zawstydzony Xander spuścił wzrok. — Na miłość bogów! — Roześmiałem się. — Masz poważny problem. Xander wbił we mnie wzrok. — Jesteś jak wiewiórka — powiedziałem. — Powinieneś się cieszyć! Zachichotałem. Dobrze było się trochę pośmiać. Śmiech podsycał nadzieję i sprawiał, że choć przez kilka chwil wydawało mi się, że jest tak jak kiedyś. A poza tym po minionej nocy z Eden wciąż czułem się jak na haju. Pomimo obolałych nóg perspektywy przedstawiały się obiecująco. Zniosłem swoją karę po męsku i miałem nadzieję, że Hector już ze mną skończył. Może poczułem się nazbyt pewny siebie przez to, co właśnie uszło mi płazem, ale czułem w kościach, że nasz plan może się powieść. Ba, dałbym się z powrotem posadzić na ciernistej metalowej desce, gdyby było to konieczne do powodzenia planu. — A co z ubraniami dla Eden? — Kristi ma przynieść jakieś swoje rzeczy, żeby jej pożyczyć. Przeżułem i przełknąłem. — Bez Kristi nie dalibyśmy sobie rady. To tyle w kwestii długów aż po Elizjum. — Kristi nie wierzy w Elizjum. Uśmiechnąłem się ironicznie. — Tym lepiej dla nas — stwierdziłem i nagle spoważniałem. — Ale zupełnie serio, mam nadzieję, że powiesz jej, jak bardzo doceniamy wszystko, co dla nas robi? — Oczywiście. Cały czas jej to powtarzam. Zresztą niedługo sam będziesz mógł jej to powiedzieć. Przytaknąłem. — Tak naprawdę potrzebujemy więc tylko pieniędzy. — Tak. Resztę szczegółów dogadam z Kristi, gdy tylko zgromadzimy większość niezbędnych rzeczy. Kiwnąłem głową, a potem obaj przez dłuższą chwilę jedliśmy w milczeniu. — Wiesz, Xander? Gdy siedziałem w celi, Matka Willa przyszła opatrzyć mi rany i powiedziała coś dziwnego.

Xander przewrócił oczami. — Ona jest stara i zgrzybiała, Calder. Nie marnowałbym wiele czasu na roztrząsanie jej tyrad. — Otwarły się drzwi wejściowe i Xander spojrzał w ich stronę. — Przyszedł twój tata. Obejrzałem się za siebie i zobaczyłem mojego ojca, który szybkim krokiem zmierzał w stronę naszego stołu. — Calder, Maya miała jakiś atak. Jest w namiocie dla chorych. Zamarło mi serce. W jednej chwili wstałem i pozostawiając swoje naczynia na stole, poszedłem za nim do wyjścia. Xander ruszył w ślad za mną. Gdy weszliśmy do małego pomieszczenia, Maya leżała na jednej z prycz, otulona grubym kocem. Podszedłem do jej boku, przyklęknąłem na podłodze, ująłem jej zimną, wilgotną dłoń i odsunąłem grzywkę zasłaniającą oczy. — Mayu, to ja. Jak się czujesz? — spytałem troskliwie. Jej oczy przesunęły się w moją stronę, lecz tak wolno i z takim wysiłkiem, że z przerażeniem uświadomiłem sobie, jak ciężko jest chora. Obejrzałem się na rodziców stojących u skraju łóżka. Mama ściskała w rękach chusteczkę. — Od jak dawna jest w takim stanie? — Rano czuła się raczej dobrze, miała tylko ten k a s z e l. — powiedział mój ojciec. — Potem nastąpił a ta k . a potem . — Mamo, przyprowadź Matkę Willę — przerwałem. — Matkę Willę? Nie sądzę, żeby Mayę coś bolało. — Po prostu po nią idź! — podniosłem głos i na chwilę przymknąłem oczy, widząc grymas bólu, jaki pojawił się na twarzy mojej matki. — Proszę. Może ona jest w stanie coś z ro b ić . cokolwiek. Mama przytaknęła, ale to ojciec wyszedł z sali, by przyprowadzić staruszkę. Kwadrans później Matka Willa weszła do salki, w której wszyscy na nią czekaliśmy; ja nadal trzymałem Mayę za rękę. Znachorka podeszła do łóżka i tam stanęła, patrząc na Mayę ze smutkiem. — Temu dziecku nigdy nie było pisane długie życie — odezwała się wreszcie. — Co znaczą te słowa? — spytałem ostro. — Nie potrzebujemy twoich przepowiedni, tylko twojej pomocy. Co możesz dla niej zrobić? Matka Willa spojrzała mi prosto w oczy. — Nie mogę dla niej zrobić nic, chłopcze. Jej serce jest słabe. Zawsze było. Macie szczęście, że była z wami tak długo. Jęknąłem. Czułem się oszołomiony i bezradny. Jak mogło się to stać tak niespodziewanie? Czyżbym nie dość się o nią troszczył? Może to przez to, że po same uszy utkwiłem w swoim świecie, za bardzo skupiłem się na własnych potrzebach i pragnieniach, a każdą myśl poświęcałem Eden? — Odsuń się — powiedziała Matka Willa. — Przynajmniej ulżę temu dziecku w cierpieniu.

— Ona już nie jest dzieckiem. Mayu, boli cię coś? — spytałem drżącym, chropawym głosem. Odkaszlnąłem. Maya spojrzała na mnie i wolno pokręciła głową. — Nie, tylko chce mi się spać — powiedziała, mrugając, jakby patrzenie sprawiało jej trudność. Matka Willa położyła dłoń na swoich piersiach, a potem nabrała powietrza, patrząc w górę. Potem położyła dłoń na piersiach Mai. — Za mało powietrza — powiedziała wreszcie. — To przez serce. Ona po prostu zaśnie. Uspokoiło mnie to trochę. — Wyśpi się i poczuje się lepiej? Matka Willa pokręciła głową, a na jej twarzy odmalował się smutek. Ten smutek wzbudził we mnie gniew i jeszcze głębszą rozpacz. Łagodnie pociągnąłem staruszkę za ramię i odprowadziłem kawałek dalej od łóżka Mai, a nasze miejsce przy dziewczynce zajęli rodzice. — Wyjaśnij mi, co się dzieje z Mayą, jeśli wiesz. — Jest tak, jak powiedziałam. Jej serce jest słabe. Niedomaga. Wkrótce przestanie pompować wystarczającą ilość tlenu, a wtedy ona zaśnie. I już się nie obudzi. — Nie — gwałtownie pokręciłem głową, jakbym próbował odrzucić od siebie te słowa. — Nie. To nie może być prawda. Skąd to wiesz? Tylko na podstawie tego, jak wygląda? — Tak. Widzę to. To, co nieuchronne, bardzo łatwo dostrzec. — Staruszka położyła mi dłoń na ramieniu. — Przykro mi. Widzę też twoją miłość do niej. Jest jak kolorowy motyl. Wpatrywałem się w jej zasuszoną twarz, w oczy niezdradzające wieku, nie wiedząc, co myśleć. Wreszcie oswobodziłem się z jej uchwytu, podszedłem z powrotem do Mai i usiadłem po drugiej stronie łóżka. Zamknąłem dłoń siostrzyczki w swojej dłoni i siedziałem, a moi rodzice modlili się. Do moich uszu docierały strzępki słów z Świętej Księgi Hectora, a pomieszczenie zdawało się falować i rozpływać. Zamrugałem i uświadomiłem sobie, że to przez łzy. Usiadłem prosto i wyjrzałem za okno. Nie mogę płakać. Maya nadal była z nami, jej dłoń rozgrzała się w mojej ręce, a na twarzy pojawił się blady, spokojny uśmiech. Gdy się w nią wpatrywałem, nagle otworzyła oczy i spojrzała prosto na mnie, a potem gdzieś w dal ponad moim ramieniem. Uśmiechnęła się szerzej. — Calder, to takie piękne i takie proste — szepnęła. Uniosłem brwi ze zdziwienia, nie mogąc pojąć jej słów. Maya znów spojrzała mi w oczy, a potem najdelikatniej w świecie ścisnęła moją dłoń, trzy razy. Ko-cham-cię. Odwzajemniłem jej uścisk, a dziewczynka rozpromieniła się w uśmiechu. — Wiem — szepnęła. A potem zamknęła oczy, jakby z cichutkim westchnieniem, a jej dłoń wyślizgnęła się z mojej dłoni. — Maya? — wykrztusiłem, chwyciłem ją obiema dłońmi za ramiona i delikatnie potrząsnąłem. Leżała bezwładnie, z zamkniętymi oczami i wciąż z łagodnym uśmiechem na ustach. Moja mama zaczęła płakać, a ojciec pochylił głowę. Obejrzałem się; Matka Willa stała cicho w rogu ze spuszczonym wzrokiem, a jej usta poruszały się do słów jakiejś bezgłośnej modlitwy.

Ojciec ujął rękę Mai i dotknął palcem nadgarstka, próbując wyczuć puls, a jego rysy stężały z bólu. Po jakiejś minucie delikatnie odłożył rękę dziewczynki. — Odeszła — powiedział bardzo cicho. Wstałem gwałtownie, a krzesło mocno zachrobotało po podłodze. Zrobiło mi się gorąco i duszno, a światło w pomieszczeniu nagle zdało mi się zbyt jasne, przenikliwe. Musiałem się stąd wydostać, uciec od nieruchomego ciała Mai i przytłaczającego poczucia straty. Chciałem rzucić się w stronę wyjścia, ale Matka Willa wyciągnęła rękę i schwyciła mnie za ramię. — To nie twoja wina — orzekła krótko. Zatrzymałem się chwiejnie i spojrzałem na nią z obłędem w oczach, które w gniewie niemal wyszły mi z orbit. — Czyja zatem? — zapytałem o wiele za głośno. — Nie ma w tym niczyjej winy. — B ra c ie . — zaczął stojący przy drzwiach Xander i zrobił krok w moją stronę, by wesprzeć mnie swoją obecnością. Odwróciłem od niego wzrok, wyzwoliłem się z uścisku Matki Willi i wymknąłem się przez drzwi, a stopy gnały mnie przed siebie, aż znalazłem się u mojego i Eden źródła. Stanąłem tam, w oszołomieniu rozglądając się po miejscu, które kojarzyło mi się tylko z radością i szczęściem. W tej chwili po prostu musiałem się tutaj znaleźć. Ogarnęła mnie rozpacz. Jak miałem dalej żyć bez Mai? Tak bardzo ją kochałem. Byliśmy nierozłączni, dzień w dzień, przez całe moje życie. Padłem na kolana, na trawę, zanurzyłem twarz w dłoniach i załkałem, pozwalając płynąć łzom za moją starszą siostrę. *** Maya została złożona na wieczny odpoczynek na akadyjskim cmentarzu, niecałe pół kilometra na zachód od rzeki. Ziemia była twarda i kamienista, wykopanie grobu zajęło więc ojcu i mnie pół dnia, podczas gdy mama i kilka innych kobiet namaściły ciało mojej siostry olejkami i przyodziały je w pogrzebową szatę. Pośród pustynnych kwiatów Hector poprowadził procesję pogrzebową do jej grobu. Na pogrzeb przybyła reszta naszej wspólnoty, by pomodlić się za bezpieczną podróż Mai w zaświaty. Eden stała u boku Hectora, zatroskana i przybita. Spojrzałem na nią, lecz raz tylko — za bardzo za nią tęskniłem i nie potrafiłem wrócić do niej wzrokiem. Pragnąłem jej tak rozpaczliwie, że nawet patrzenie na nią sprawiało mi zbyt wiele bólu i przypominało o tym, że nie wolno mi mieć tego, czego teraz najbardziej potrzebowałem: czułych objęć Eden, jej ciepła, jej słów pocieszenia. Widziałem, że próbuje zwrócić moją uwagę, i byłem pewien, że dziwi ją mój dystans, ale gdybym nie wykazał stoickiego spokoju, załamałbym się. Po prostu. Teraz jeszcze bardziej zapragnąłem opuścić Akadię. Nic mnie tu już nie trzymało. Moja matka i ojciec nie potrafiliby tego zrozumieć, ale musiałem zacząć żyć własnym życiem. A oni mieli siebie nawzajem. I wiedli takie życie, jakie dla siebie wybrali. Mieli Elizjum. Kondukt pogrzebowy Mai zawrócił i skierował kroki ku głównej sali jadalnej, gdzie wszyscy robotnicy i my — rodzina Mai — mieli spotkać się na stypie. Z dala dostrzegłem Hectora, jak prowadzi Eden w stronę głównej siedziby. Pozostali członkowie rady, a było ich dziś jedynie

dwóch, podążyli za nimi. Kilka razy kątem oka dostrzegłem, jak Eden odwraca się za siebie, ale nie patrzyłem w jej stronę. Nie umiałem. Usiadłem w kącie jadalni, patrząc, jak wokół stopniowo gromadzą się ludzie, w myślach zaś rozmawiałem z siostrą. Mayu, nie wiem, ja k to wszystko działa, ale jeśli mnie słyszysz, pomóż nam... pomóż nam się stąd bezpiecznie wydostać. Nawet jeśli Maya mnie słyszała, to nie dała żadnego znaku. I choć byłem otoczony ludźmi, których uważałem za rodzinę, poczułem się straszliwie samotny.

Rozdział 19. Eden Moje serce pękło na milion malutkich kawałeczków. Nie mogłam pójść do Caldera, nie mogłam go pocieszyć, nie mogłam go objąć i choć odrobinę rozproszyć jego smutek. Czułam żal po dziewczynie, której nigdy nie było mi dane poznać, dziewczynie, która zajmowała tak wiele miejsca w jego sercu. Widziałam głęboką rozpacz wypisaną na jego twarzy, rozumiałam, jak straszliwy był to dla niego cios. Ale on nawet na mnie nie spojrzał. Nie chciałam być egoistką; nie chodziło przecież o mnie. Nie rozumiałam tylko, dlaczego Calder unikał mojego wzroku, gdy próbowałam zwrócić na siebie jego uwagę. Poczułam się dotknięta, zagubiona i kompletnie bezradna. Myślałam o napisaniu liściku i zostawieniu go w krzakach przed siedzibą, dla Xandra, ale uznałam, że teraz nie będzie go szukał, przesyłka leżałaby więc przez pewien czas, a to stwarzało ryzyko, że znajdzie ją ktoś inny. Jakoś prześlizgiwałam się przez kolejne dni — próbując trwać najlepiej, jak potrafiłam — i modliłam się, by godziny mijały szybciej i zbliżały mnie do chwili, gdy usłyszę za oknem ptasie nawoływanie. Codziennie rano przychodził taki moment, gdy ogarniał mnie spokój, ale potem wewnętrzny mrok zaczynał narastać, a ja na nowo uświadamiałam sobie, że Calder jest tak blisko i tak daleko zarazem. Hailey nie odzywała się do mnie od czasu rozmowy o mojej miłości do Caldera. Nie dawało mi to spokoju; ją także utraciłam. Kochałam ją pomimo jej przekonań. Może nie jak matkę, ale jak starszą siostrę albo jak kuzynkę, i bolało mnie to odtrącenie. Trzy tygodnie po pogrzebie Mai Hector zawezwał mnie do swojego gabinetu. Zapukałam cicho. — Proszę — zawołał głębokim głosem, weszłam więc do środka. Hector gestem zaprosił mnie, bym usiadła na krześle przed jego biurkiem. Usiadłam ze skrzyżowanymi w kostkach nogami, dłonie położyłam na kolanach. Nie uszło mojej uwadze, że Hector wyglądał na zaniedbanego, co nigdy wcześniej mu się nie zdarzało. Hector zawsze niezmiernie o siebie dbał. Ale dziś jego włosy były w nieładzie, koszulę miał lekko rozchełstaną, a w kąciku ust tkwił jakiś okruch jedzenia. Było to tak dziwne, że aż niepokojące. Hector odchylił się na swoim fotelu i obdarzył mnie lekkim uśmiechem. — Doszły mnie wieści, że prace nad twoją suknią ślubną idą pełną parą. Spuściłam wzrok. — Tak, mój welon jest już gotowy. Jest piękny. I oczywiście to dla mnie bardzo ważne, że mam coś, co własnoręcznie zrobiła Maya Raynes.

Hector milczał dobrą minutę. — Tak, Maya Raynes. — W zamyśleniu wyjrzał przez okno. — Nawet bogowie czasami popełniają błędy. Naszym zadaniem jest przywracanie równowagi. To jest im miłe. I czyni nas wartościowymi. Spojrzałam mu prosto w oczy. — Błędy? Hector uniósł brwi. — Jestem pewien, że dostrzegłaś błąd, jakim była Maya Raynes? Zamrugałam, czując, jak w piersiach narasta mi ciężar smutku i złości. — Nie postrzegałam Mai jako błędu — odparłam. — Była śliczną, utalentowaną dziewczyną. Hector przyjrzał mi się uważnie. — Jesteś bardzo szczodra w swoich pochwałach, Eden; to piękna cecha. Twoja czystość nie przestaje mnie zadziwiać. Nie masz o mnie pojęcia — pomyślałam. Jesteś ślepy na prawdziwą mnie. Zaczęłam studiować swoje dłonie, niczego innego bardziej nie pragnąc, jak tylko wyjść z gabinetu Hectora. — Co mogę dla ciebie zrobić, Ojcze? — Przede wszystkim przestań zwracać się do mnie „Ojcze”. Nazywaj mnie Hectorem, tak jak cię już o to prosiłem. Odkaszlnęłam. — Tak, Hectorze. — Dobrze. A jeśli już mowa o Mai Raynes, mam też dobre wieści. Jej brat, Calder Raynes, weźmie ślub w Świątyni za nieco ponad miesiąc. Ustaliłbym wcześniejszą datę, ale robotnicy potrzebują trochę czasu na przygotowanie hucznego wesela. Skamieniałe serce upadło mi do stóp i spojrzałam na Hectora z niedowierzaniem. — Co? — wychrypiałam. Hector wyjrzał przez duże okno po swojej lewej stronie. — Zostaniesz moją żoną, Eden, w tym życiu i w przyszłym. Jako przywódca Akadii nie zamierzam prosić cię o rady. Ale wolno ci znać przyczyny moich decyzji, zaś w tej kwestii jest to moim zdaniem szczególnie istotne. Siedziałam w milczeniu, próbując poukładać w głowie to, co przed chwilą usłyszałam. To musiała być jakaś pomyłka; jakiś podstęp. — Weźmie ślub z kim, O j . Hectorze? — Miałam wrażenie, że ktoś zasznurował mi krtań. — Z Hannah Jacobson. Przyszła tutaj na świat, tak jak Calder. Ma wprawdzie tylko siedemnaście lat, ale jej ojciec udzielił zgody na małżeństwo. Oczami wyobraźni ujrzałam H a n n ah . To ta drobna, ciemnowłosa dziewczyna o miłym uśmiechu, która rok temu wywołała u mnie przelotne, acz gwałtowne ukłucie zazdrości. Wyprostowałam się. — Dlaczego mi o tym mówisz? — spytałam. Hector nigdy wcześniej nie wzywał mnie do swojego gabinetu, by poinformować o zawarciu związku między robotnikami. Hector złożył palce w piramidkę i dłuższą chwilę uważnie mi się przyglądał. — Gdy budowałem Akadię, miałem wizję przepełnionego pokojem i harmonią miejsca dla tych, którzy obiorą je sobie za dom. Szczęśliwi ci, którzy nie muszą dostosowywać się do tutejszego życia. Jest to bowiem wszystko, co znają. Nie wziąłem jednak pod uwagę tego, że mężczyźni, zwłaszcza młodzi, muszą nieustannie mieć poczucie celu. Starałem się je dać Calderowi Raynesowi,

mianując go osobistym posłańcem wody, ale ponieważ to nie poskutkowało, musiałem odwołać go z tej funkcji. Nieczęsto zdarza mi się popełniać błędy, ale widziałem, jak rośnie jego niechęć do Akadii. Obserwowałem, jak zbacza ze słusznej ścieżki. A jeśli Calder, chłopiec. — Hector zawahał się — nie, teraz już mężczyzna, którego wielu innych chłopców bierze za wzór, zaczyna schodzić na złą drogę, to jaki to będzie miało skutek? Skłoni ich do podobnego postępowania. Wtedy zaś równowaga tutaj, nasza harmonia, przestanie istnieć. Jeśli wspólnota Akadii ma trwać nienaruszona, silna i wolna od grzechu, to nie możemy sobie na to pozwolić. Zgadzasz się, Eden? Wpatrywałam się w niego. Zacisnęłam dłonie na udach, żeby opanować ich drżenie. — Nie rozumiem tylko, co ma z tym wspólnego małżeństwo, Hectorze — spytałam, spuszczając wzrok. — Małżeństwo i rodzina stanowią dla mężczyzny rację bytu, nadają jego poczynaniom sens, są czymś donioślejszym od niego samego. Bogowie przemówili do mnie i jasno dali do zrozumienia, że właśnie tego potrzebuje Calder Raynes. — Hector przerwał na chwilę, a przez jego twarz przeszedł grymas gniewu. — Zwłaszcza on. Jest w nim grzech i zło, Eden. Nawet sobie nie w yobrażasz. — Znów urwał, by powściągnąć emocje, i przybrał obojętny wyraz twarzy. — Moim zadaniem jest troska o rodzinę, choć więc Calder zawiódł mnie, czuję się w obowiązku zawrócić go na ścieżkę dobra. Wierzę, że żona może to sprawić. Zasugerowałem mu to i zgodził się ze mną. Przełknęłam z trudem. — Zgodził się? — spytałam cicho. — Tak, przystał na to, nawet dość entuzjastycznie. — Ale p rzecież. dopiero co zmarła jego siostra — powiedziałam, czując, że żołądek podchodzi mi do gardła. Przecież nie mogę tutaj zwymiotować. To nie mogła być prawda. To wszystko jest jakimś wielkim nieporozumieniem. Razem mieliśmy wyjechać, Calder miał mnie stąd zabrać. A nie żenić się z kimś innym. Calder mnie kochał. Opadły mnie wątpliwości. Czy śmierć Mai w jakiś sposób wpłynęła na postanowienie Caldera o wspólnej ucieczce? Struchlałam, a lęk ścisnął mi krtań. Hector pokiwał głową, stukając opuszkami palców o siebie. — Tak, to zaś tym bardziej przekonuje mnie, by dać mu sens życia, jakiego najwyraźniej p ra g n ie . pomóc mu bardziej docenić naszą wspólną rodzinę, tak by nie kierował się egoistycznymi pobudkami. — Hector ponownie popatrzył za okno; oczy zwęziły mu się, gdy spojrzał w niebo, a potem przeniósł wzrok z powrotem na mnie. — Być może śmierć siostry była właśnie tą rzeczą, która uświadomiła Calderowi, jak dalece się pogubił. — Hector wstał. — Tak czy inaczej, powinniśmy częściej dyskutować o akadyjskich sprawach, moja umiłowana. To zbliży nas do siebie, zwłaszcza w obliczu nadciągającej powodzi. — Spojrzał na mnie i uśmiechnął się. Ja zaś bez zmrużenia oka wpatrywałam się w mały kawałek jedzenia, wciąż tkwiący w kąciku jego ust. — No cóż, a tym czasem . — zaczął, najwyraźniej sugerując, bym sobie poszła. Wstałam na trzęsących się nogach. — Miłego dnia, Hectorze — powiedziałam, odwróciłam się i wyszłam z jego gabinetu.

Ledwie powłóczyłam nogami. Ledwie mogłam oddychać. Musiałam porozmawiać z Calderem, dowiedzieć się, co on na ten temat sądzi. Czy nadal mnie kocha? Pragnie? Czy w jakimś sensie obwinia się za śmierć Mai? Och, Calder. Potrzebuję cię. *** Dwa dni później patrzyłam, jak Calder składa narzeczeńskie śluby Hannah Jacobson na oczach wszystkich zgromadzonych w Świątyni mieszkańców Akadii. Czułam się, jakbym lewitowała gdzieś poza ciałem, a gardło miałam ściśnięte tak, że z trudnością przełykałam ślinę. I znów Calder nawet na mnie nie spojrzał, choć serce podskoczyło mi z nadzieją na widok powoju przypiętego do jego koszuli. Czy zrobił to dla mnie? Nie miałam jak się tego dowiedzieć i nie miałam jak z nim porozmawiać. A może robił to wszystko, bo w jakiś sposób został do tego zmuszony? Dlaczego nie wysłał mi żadnej wiadomości? Nie zdawał sobie sprawy, ja k bardzo mnie to rani? Przecież musiał. Twarz Caldera nie wyrażała niczego. Nie potrafiłam z niej nic wyczytać. Ale Hannah z wiankiem kwiatów na głowie wyglądała na pogodną i szczęśliwą. Widziałam, jak raz po raz nieśmiało zerka z podziwem na Caldera. Oczywiście. Kto nie patrzyłby na Caldera z podziwem? Serce ściskało mi się z zazdrości na ich widok. Byli naprawdę piękną parą — oboje z ciemnymi, błyszczącymi włosami; ona szczupła i drobna, on wysoki i silny. Chciało mi się wyć. Po ceremonii zaręczynowej odprawionej przez Hectora Calder nachylił się i skromnie pocałował Hannah w policzek. Odwróciłam wzrok, a żal zaburzał mi jasność widzenia. Wyszliśmy ze Świątyni; ludzie śmiali się i rozmawiali w oczekiwaniu na ceremonialną ucztę. Hector ujął mnie pod ramię i poprowadził w stronę głównej siedziby. Odwróciłam głowę i wyciągnęłam szyję, chcąc ostatni raz popatrzeć na Caldera, ale z każdej strony otaczali mnie ludzie, tak wielu ludzi, że nie mogłam go dojrzeć. On jest mój, cały, każdy jego skrawek — powtarzałam sobie. Przysięgaliśmy to sobie u naszego źródła przy pełni księżyca. Nagle nie mogłam ścierpieć obecności wszystkich tych ludzi, tej ciasnoty i bliskości Świątyni. Wściekła wyrwałam się z uchwytu Hectora i wyprzedziłam go o kilka kroków, nim mnie dogonił i ponownie ujął pod ramię. Gdy się obróciłam, przez mgnienie oka uchwyciłam spojrzenie Caldera — stał nieruchomo i obserwował mnie poprzez przesmyk między dwiema grupami stojących, rozmawiających robotników. Przez krótką chwilę dostrzegłam dzikość w jego oczach, gdy Hector kładł dłoń na moim ramieniu. Ale nawet nie drgnął. A potem podeszła do niego Hannah i oderwał ode mnie wzrok, spojrzał na narzeczoną i uśmiechnął się. Poczułam ukłucie zazdrości. Jego uśmiechy są moje. Nie miałam wiele oprócz nich. One były dla mnie wszystkim. — Nie czuję się dobrze — zwróciłam się do Hectora, wciąż patrząc w przestrzeń za nim. — Muszę się położyć. Hector przyjrzał mi się uważnie, a po chwili jakby coś zrozumiał. — Oczywiście. Idź i odpocznij. Odzyskaj równowagę. Do zobaczenia jutro rano, przy śniadaniu. Odwróciłam się i poszłam do głównej siedziby. Nagle uzmysłowiłam sobie, że od początku mojego pobytu w Akadii był to pierwszy raz, gdy pozwolono mi samej, publicznie, pójść dokądkolwiek. Sądziłam, że stało się tak nie tylko dlatego, że Hector wyczuł, iż potrzebuję

trochę czasu dla siebie, we własnym pokoju, ale też przez to, że po prostu nie miałam dokąd pójść. Zabiję Hectora dziś w nocy, gdy będzie spał — ta szalona myśl przemknęła mi przez głowę, gdy co tchu gnałam do siedziby, pod niewielką górkę. To on był przyczyną wszystkich moich nieszczęść. Ale gdy znalazłam się w środku, zamknęłam za sobą drzwi i ciężko dysząc ze zmęczenia, oparłam się o ścianę, pomysł wydał mi się straceńczy i niedorzeczny. Ponadto nie sądziłam, że miałabym sumienie kogokolwiek zabić; nawet Hectora. Położyłam się na łóżku w swoim pokoju i z rozpaczy zwinęłam się w kłębek. Jeśli Calder się ożeni, jaką to oznacza dla nas przyszłość? Nawet jeśli uda nam się uciec, Calder będzie w związku małżeńskim z inną kobietą. Czy nie oznacza to, że będzie się musiał o nią troszczyć? Czy po prostu ją tutaj zostawi? Jeśli ja wyszłabym za mąż za Hectora, nie powstrzymałoby mnie to od ucieczki. Calder najwyraźniej robił to, co musiał, a ja musiałam mu zaufać. Bądź silna, Blasku Poranka. Zrezygnowałam z obiadu i wcześnie położyłam się spać, tak emocjonalnie wyczerpana, że ledwie trzymałam się na nogach. O dziwo, sen przyszedł łatwo i z wdzięcznością zapadłam się w jego ciemny niebyt. Obudził mnie delikatny plusk deszczu za oknem. Przewróciłam się na drugi bok i spróbowałam z powrotem zasnąć, ale raz na jakiś czas krople deszczu wyjątkowo mocno i hałaśliwie uderzały o jakąś powierzchnię tak, że nie mogłam zapaść w sen. Jęknęłam i nakryłam głowę poduszką, ale głośniejsze, dźwięczne stuknięcia uporczywie powtarzały się co kilka sekund. Przez minutę pozwoliłam się osaczyć wspomnieniom tego, jak Calder przyrzekał miłość komuś innemu, i poczułam, jak znów pogrążam się w smutku. W tym stanie już na pewno nie zasnę. Będę leżała do rana, wyobrażając sobie Caldera i Hannah w jednym łó ż k u . kiedyś. Stuk! Leżałam jeszcze kilka minut, wsłuchując się w dźwięki. Stukanie ucichło, odrzuciłam więc koc, postawiłam stopy na podłodze i, przecierając oczy, wstałam, by wyjrzeć przez okno. Za szybą zobaczyłam jakąś postać, która patrzyła wprost na mnie, i ze strachu zasłoniłam usta dłońmi. Rozszerzonymi z przerażenia oczami dostrzegłam, że to Calder. Na miłość bogów! Pospiesznie otworzyłam okno, złapałam go za koszulę i wciągnęłam do środka. Calder przeszedł przez biurko i wylądował na podłodze, a wokół jego stóp szybko zaczęła rosnąć kałuża wody. — Co ty wyprawiasz? — syknęłam, zamykając okno. — Musiałem się z tobą zobaczyć. Wyprostowałam się. — Przyrzekliśmy sobie, że nie będziemy ryzykować. Calder westchnął ciężko. — Wiem, ale Eden, po tym, co się dzisiaj s ta ło . po prostu musiałem. Wiesz, że nie miałem wyboru. Zrezygnowana opuściłam ręce. — Co ci zrobił? Calder przeczesał włosy dłonią, rozsiewając wokół deszcz kropel.

— Powiedział, że mogę wybierać między ślubem z Hannah a opuszczeniem tego miejsca. — To dlaczego nie odszedłeś? — szepnęłam smętnie. — Może to byłoby lepsze wyjście? Mógłbyś zacząć przygotowywać grunt dla mnie i dla X an d ra. — Ze stu kilkoma dolarami w kieszeni? Nigdy nawet nie widziałem tej dziewczyny, która ma nam pomóc. — Podszedł bliżej i ujął moją twarz w dłonie. — Nie mogę cię tu zostawić samej, Eden. Zrobiłem to, co musiałem zrobić, żeby być jak najbliżej ciebie. I może dzięki temu — odwrócił wzrok w zamyśleniu, a po chwili ponownie na mnie spojrzał — Hector nie będzie zwracał na nas takiej uwagi. Starałem się zachowywać tak, jakbym rzeczywiście uważał to za dobry pomysł. — Nawet na mnie nie spojrzałeś — powiedziałam z wyrzutem, a łzy napłynęły mi do oczu. — Nawet raz nie spojrzałeś w moją stronę. — Nie mogłem. Hector obserwował mnie jak jastrząb. A jeślibym na ciebie spojrzał, miałbym wypisane na twarzy, co naprawdę czuję. I wiem — ujął mnie palcami pod brodą, by spojrzeć mi w oczy — że byłaś silna, Blasku Poranka. Wiem, że ufałaś, że nie robiłbym tego wszystkiego, gdyby nie chodziło o nasze dobro. — Po prostu zastanawiałam s i ę . zastanawiałam się, czy ty się zastanowiłeś, jak to będzie wyglądało, g d y . — Pokręciłam głową, zdeprymowana, że nie umiem wyrazić, co czuję. Calder palcem wskazującym uniósł moją brodę jeszcze odrobinę. — Pytaj, Blasku Poranka. Możesz zawsze zapytać mnie, o cokolwiek zechcesz. Serce podskoczyło mi w piersiach na widok jego ciemnych, pięknych oczu i niewiarygodnie długich rzęs. — Czy zastanawiałeś się, jak byłoby z inną kobietą? — wypaliłam. — Nie — odparł. — Nigdy nie pragnąłem nikogo oprócz ciebie. Nigdy, ani przez chwilę. Odetchnęłam. — Dziękuję — odparłam, patrząc w dół i zagryzając wargę. Poczułam obezwładniającą ulgę. Calder był silniejszy, niż przypuszczałam. Nagle zrobiło mi się niemal żal Hannah. Nie będzie potrafiła go nie kochać, choćby odrobinę. Nie chciałam jej życzyć niczego złego, ale nie potrafiłam ścierpieć myśli o tym, że mogłaby być fizycznie blisko z Calderem. — Po p ro stu . musi być jakieś w y jśc ie . jeśli się o żen isz. Calder pokręcił głową. — Jesteś jedyną osobą, z jaką kiedykolwiek się ożenię. Zmarszczyłam brwi. — Jak tego unikniesz? Czy możemy uciec wcześniej? Calder uniósł rękę i w zamyśleniu rozmasował sobie kark. — Jeśli będziemy musieli. To trochę komplikuje nasze plany. Ale w razie konieczności tak. — Będę gotowa w każdej chwili. — Wiem — odparł Calder, biorąc mnie za rękę i prowadząc do łóżka. Deszcz na zewnątrz nasilał się. — Czy Hector kiedykolwiek tu zagląda? Zagryzłam wargę. — Przyszedł raz, ale wątpię, żeby się to powtórzyło. Kilka dni temu założył zewnętrzny zamek na moich drzwiach. Nie jestem pewna dlaczego.

Calder przypatrywał mi się przez chwilę. — Jeśliby się dowiedział, że potrafisz wyjść stąd przez dach, zamontowałby kratę w twoim oknie. Roześmiałam się cicho. — Albo jeśliby się domyślał, że ty będziesz na tyle szalony, by tu przez dach wchodzić. Calder wyszczerzył zęby w uśmiechu. — Moim zdaniem on sądzi, że po prostu wpadliśmy sobie w oko, nic poza tym. Przytaknęłam, ale pominęłam milczeniem kwestię zwierzania się Hailey. To nie było mądre. Miałam ulotną nadzieję, że Hailey może nam pomóc. Ale tego nie zrobiła. Calder spojrzał na mnie poważnie. — Sam fakt, że patrzyłem na ciebie, doprowadzał go do szaleństwa, Eden. To — powiódł wzrokiem po moim pokoju, dając mi do zrozumienia, że chodzi mu o jego pobyt w tym miejscu — jest naprawdę głupie. Ale nie mogłem znieść myśli o tym, że nie wiesz, co tak naprawdę czuję. Dobijało mnie to. — Mogłeś wysłać w iadom ość. jakoś. — Tak, mogłem. Powinienem być mądrzejszy. — Spojrzał na mnie, a jego oczy błądziły po całej mojej twarzy, jakby w ciągu minionego miesiąca zupełnie zapomniał, jak wyglądam. — Właśnie — zgodziłam się. Powinnam kazać mu wyjść. Ale był tak blisko, jego wilgotne włosy tak cudnie kleiły mu się do twarzy, skóra wciąż połyskiwała kropelkami deszczu, a w powietrzu czułam jego męski zapach, który sprawiał, że pragnęłam zamknąć oczy i upajać się nim do głębi. I rozumiałam gorączkowe uczucie konieczności pocieszenia ukochanej osoby wbrew wszelkiej logice i zdrowemu rozsądkowi. Pogładziłam jego policzek, a on zamknął oczy i wtulił się w zagłębienie mojej dłoni. — Tak mi przykro z powodu Mai — szepnęłam, czując, jak łzy cisną mi się do oczu. — Tak bardzo pragnęłam być blisko ciebie. Na twarzy Caldera odmalował się ból, którego nawet nie próbował ukryć. Było w tym coś, co rozbudziło we mnie przemożne uczucie opiekuńczości. Kochał mnie i ufał tak bardzo, że odsłaniał przede mną swoje cierpienie. Wyciągnęłam ręce i mocno go objęłam. Calder przytulił twarz do mojego ramienia; gładziłam go po plecach i raz po raz całowałam w policzek, czując na skórze jego oddech. Gdy się odsunęłam, Calder rzekł: — To się stało tak nagle. Nie zdążyłem się przygotować. — Wyprostował się. — Wciąż nie mogę w to uwierzyć. Zastanawiałem się, czy bogowie ukarali mnie za to, co zrobiliśmy. Zagryzłam wargę. — Ukarali, zsyłając śmierć na Mayę? — pokręciłam głową. — Czy bogowie byliby tak okrutni? Calder westchnął. — Nie sądzę, ale też nie mam dowodu. Odetchnęłam ciężko i spojrzałam na własne, zasłonięte nocną koszulą kolana. — Gdy się stąd wydostaniemy, znajdę ci dowód. Dowiem się wszystkiego. Będę szukać do skutku.

Calder uśmiechnął się łagodnie i smutno. — Mój Blask P o ran k a. Patrzyliśmy na siebie dłuższy czas, aż wreszcie wzrok Caldera zbłądził niżej. — W czymś takim sypiasz? Przyjrzałam się długiej, białej koszuli nocnej i powoli pokiwałam głową, nagle uświadamiając sobie, jak wyglądam. — Gdy będziemy spać razem, założę coś ładniejszego — powiedziałam, czując się jak dziewczynka w ascetycznej, nieatrakcyjnej piżamie. Wiedziałam, że kobiety tam, na zewnątrz, czasami pokazują kawałek ciała. Jak przez mgłę pamiętałam, że chwytałam mamę za odsłonięte nogi, a jej sukienka, gdy uśmiechała się i patrzyła na mnie z wysoka, sięgała tylko do kolan. Teraz te wspomnienia były jak sen. Calder wolno zaprzeczył, a oczy zapłonęły mu pożądaniem. — Nie, to mi się bardzo podoba. Jesteś jak prezent, który muszę odpakować — powiedział i uśmiechnął się kącikiem ust. Nareszcie. Mój uśmiech. — A co ty zakładasz do snu? — spytałam. Calder uśmiechnął się. — O wiele więcej, niż będę miał na sobie, gdy będę spał z tobą — odparł, uśmiechając się szeroko, i schylił się, by pocałować mnie w szyję. Odchyliłam głowę, mrucząc cicho. — C a ld e r. — zaczęłam, zerkając na drzwi. — Przyrzekliśmy, że zachowamy ostrożność aż do u cieczk i. a to poświęcenie zo stan ie . — Wiem. — Poczułam szept Caldera na skórze. — Za chwilę już mnie tu nie będzie. Posmakuję cię jeszcze tylko odrobinę i znikam. — M m m . — zamruczałam z rozkoszy, gdy jego usta omiotły moją skórę, przyprawiając mnie o dreszcz między nogami. — Deszcz cichnie. Musisz iść — powiedziałam, gładząc jego włosy i delikatnie od siebie odpychając. Calder uniósł głowę, a ja zachłysnęłam się jego urodą. Wpatrywałam się w jego płonące pożądaniem oczy, delikatnie rozchylone usta. Pragnęłam całować te usta z całych sił, do utraty tchu. Ale piętro niżej, w holu, był Hector, a jeśli zostalibyśmy przyłapani, to wszystko stracone. Calder ujął mnie za ręce, wyprostował się i mocno przytulił. — Nienawidzę się z tobą żegnać. Wtuliłam twarz w jego tors, a potem zadarłam głowę i spojrzałam na niego spod oka. — Tylko obiecaj mi, że gdy się już stąd wydostaniemy, nigdy więcej nie będziemy musieli się żegnać. — Obiecuję. Schylił się i czule pocałował mnie w usta, a potem odprowadziłam go do okna. Deszcz przemienił się w drobną mżawkę. — Tylko się nie poślizgnij — przestrzegłam z troską, spoglądając na śliski dach. — Nie bój się. — Pocałował mnie jeszcze raz, przelotnie, a potem wyszedł przez okno. Zamknęłam je za nim, patrząc, jak wychodzi za róg budynku i znika w deszczu.

Osuszyłam zmoczoną podłogę skrajem koca, a potem zanurzyłam się w pościeli z poczuciem ulgi, ale wciąż trochę niespokojna. Zamknęłam oczy i zmówiłam modlitwę do Boga Miłosierdzia. Zawsze będzie moim ulubionym z bogów.

Rozdział 20. Calder Megafony obudziły się do życia rano, następnego dnia po tym, jak zakradłem się do pokoju Eden. W sumie było ich dwanaście, rozmieszczonych tak, że gdziekolwiek w Akadii byłeś, słyszałeś nadawane przez nie kazanie Hectora. Widziałem, jak kilku robotników wymienia zdziwione spojrzenia w związku z nieustającym dźwiękiem kazań, które cichły dopiero po zachodzie słońca. Ulgą było potem usłyszeć własne myśli. Wszyscy woleli wtedy pogrążyć się w zadumie, niemal zupełnie przycichły więc zwyczajowe rozmowy i śmiechy wokół wieczornych ognisk rozpalanych przez robotników. Jeśli już rozmawialiśmy, to szeptem. Zapanował dziwny nastrój i nikt nie wiedział, co o tym sądzić. Moi rodzice zdawali się jednak milcząco akceptować to, co się działo. W Świątyni usiadłem obok Hannah. Hector nie wyjaśnił znaczenia nadawanych na całą okolicę kazań. Zamiast tego powtarzał niektóre ze starszych, milknąc od czasu do czasu i zatapiając wzrok w oddali, jakby kogoś nasłuchiwał, i dopiero po chwili podejmował utracony wątek. Zauważyłem jednak, że mnie obserwuje, a gdy nasze oczy spotkały się, znieruchomiał, jakby nagle zapomniał, kim jestem, i starał się to sobie uzmysłowić. Na nikogo innego nie patrzył w taki sposób. Ująłem Hannah za rękę i trzymałem jej dłoń w swojej dłoni, a gdy Hector powiódł spojrzeniem w dół i dostrzegł nasze splecione palce, wreszcie odwrócił wzrok. Odetchnąłem z ulgą. Nie miałem pojęcia, co się dzieje z Hectorem, ale coś było z nim nie w porządku. Wyglądał, jakby spał w codziennym ubraniu, miał potargane włosy i podkrążone oczy. Musieliśmy opuścić to miejsce tak szybko, jak to możliwe. Hannah ścisnęła moją dłoń i poczułem nagłe ukłucie winy. Nie tylko z tego względu, że dotykałem kobietę inną niż Eden, ale też przez to, że Hannah była miłą dziewczyną i wydawała się cieszyć z naszych zaręczyn. Zranię ją, znikając ot tak, bez słowa. Ale na to nic nie dało się poradzić. Hector zmusił mnie do wykonania ruchu i użył Hannah jako pionka w swojej grze. Eden, siedząca w przedniej części Świątyni, odwróciła wzrok. Bądź silna, Blasku Poranka — szepnąłem w myślach. Tydzień po rozpoczęciu nadawania kazań Hector obwieścił, że trzy razy dziennie wszyscy mamy brać udział w specjalnych sesjach modlitewnych w Świątyni. Szczerze mówiąc, sesje te były prawdziwym błogosławieństwem. Grube ściany budynku tłumiły monologi dobiegające z głośników i za każdym razem mogliśmy choć przez tę godzinę posiedzieć w spokoju. Nie rozmawiałem już w myślach z bogami. Zamiast tego rozmawiałem z Mayą, opowiadałem jej w duchu o wszystkim, co wydarzyło się od czasu jej śmierci. Opowiedziałem jej o Eden i o

rzeczach, których nigdy nie zdradziłem jej za życia: że ona i Xander zawsze byli moimi najlepszymi przyjaciółmi, że byłem z niej bardzo dumny i tęskniłem za nią każdego dnia. Dla Xandra i dla mnie sesje modlitewne były też okazją do szybkiej wymiany informacji na temat stanu finansów. Xandrowi udało się niepostrzeżenie dostać do samochodów członków rady i zebrał z nich łącznie trzydzieści siedem dolarów w drobnych oraz banknotach dolarowych. Twierdził, że zostawił wystarczająco dużo pieniędzy, by nie wzbudzić większych podejrzeń. Udało mu się też wykraść z jednego samochodu złoty łańcuszek, a z drugiego złotą przywieszkę do kluczy. Najwyraźniej uznał, że cena złota w mieście jest stosunkowo wysoka — albo tak powiedziała mu Kristi — i wiedział, że ludzie często sprzedają takie rzeczy. Wszystkie zdobycze trzymał pod podłogą w domu, gotowe do zabrania, włącznie z ubraniami, które ocalił przed spaleniem. Problem z tak długim przebywaniem w Świątyni w ciągu dnia polegał na tym, że zaniedbywaliśmy uprawy, a pod gorącym, arizońskim słońcem skutki tych zaniedbań szybko dały o sobie znać. Wystarczyło kilka tygodni, by rośliny strączkowe i warzywa przywiędły, a niezebrane owoce w sadach dojrzały i zaczęły spadać na ziemię, gdzie rozdziobywały je ptaki. Jeśli miało to potrwać dłużej, wszystkich czekała śmierć głodowa. Hector musiał zdawać sobie z tego sprawę. Któregoś cichego poranka Hector wyszedł przed zgromadzenie w Świątyni i przez długie minuty przyglądał się nam bez słowa. — Jest wśród nas złodziej — odezwał się wreszcie. Zmartwiałem. Zerknąłem na Xandra, który bez zmrużenia oka patrzył na Hectora. Hector rozejrzał się po zgromadzonych. — Z samochodu jednego z członków rady skradziono złoty łańcuszek. Czy ktoś wie coś na ten temat? Niech to szlag. Nikt nie odezwał się nawet słowem. W absolutnej ciszy można było usłyszeć szpilkę spadającą na posadzkę po drugiej stronie sali. — Nikt? — ponowił pytanie Hector. Pochylił się nad mównicą i czekał, rozglądając się. Na kilka długich sekund zatrzymał wzrok na mnie. Wreszcie się odwrócił. — Eden, podejdź tutaj, proszę. Eden uniosła wzrok na Hectora, a na jej twarzy odmalowało się zdziwienie. Wstała jednak i posłusznie podeszła. — Jeśli nikt nie ma odwagi, by wstać i przyznać się do swojego czynu, ukarana zostanie niewinna osoba. Karę poniesie moja umiłowana. Albowiem — tu wyprostował się — KOCHAM WAS TAK BARDZO, ŻE GOTÓW JESTEM POŚWIĘCIĆ TO, CO DLA MNIE NAJDROŻSZE, BY ODKUPIĆ WASZE GRZECHY — zagrzmiał z całej mocy. Wystraszona Eden cofnęła się o krok. — DLA WAS OSZPECĘ NIESKALANĄ SKÓRĘ MOJEJ UMIŁOWANEJ. Stężałem, a po moich plecach przemknął dreszcz furii. Kątem oka widziałem, że Hannah wpatruje się we mnie, ale nie zwróciłem na nią uwagi.

Wyrywałem się już przed siebie, gdy nagle usłyszałem głos Xandra. — To byłem ja, Ojcze. Ja ukradłem łańcuszek. Głowa Hectora raptownie zwróciła się w stronę Xandra, a oczy zwęziły mu się jak szparki. Tłum zafalował nerwowo, patrząc to na Xandra, to znów na Hectora. Otworzyłem usta, by coś powiedzieć, ale szybko je zamknąłem. Cokolwiek bym rzekł, zapewne tylko pogorszyłbym sytuację całej naszej trójki. Każdy mięsień w moim ciele sposobił się do walki, a w głowie zacząłem już układać sobie, którędy przedostanę się do Eden i jak to zrobić najszybciej. Hector lekko pochylił się nad kazalnicą. — Xandrze Green — powiedział, odgarniając zbyt długie już włosy z oczu. — Gdzie jest ten łańcuszek? Xander zawahał się. — Pójdę go przynieść, Ojcze. — Nie, to ja wyślę kogoś, by go przyniósł. Powiedz, gdzie on jest. O nie. Na chwilę zamknąłem oczy, a potem je otworzyłem i wbiłem wzrok w podłogę. Kątem oka dostrzegłem, jak usta Xandra otwierają się i zamykają. Był w potrzasku. — Tak naprawdę, Ojcze, nie potrafię tego dobrze wyjaśnić. Muszę towarzyszyć tej osobie. Hector wpatrywał się w Xandra spod półprzymkniętych powiek, a ja wstrzymałem oddech. — Dobrze zatem — powiedział wreszcie, a ja z ulgą wypuściłem powietrze z płuc. Może jeśli Xander przy tym będzie, zdąży jakoś zamaskować inne rzeczy. Którekolwiek. Cokolwiek. W przeciwnym razie znajdziemy się w punkcie wyjścia. Zbierało mi się na mdłości. — Clive — warknął Hector. — Idź z tym chłopcem i odzyskaj skradzioną własność. Odważyłem się zerknąć na Eden. Była blada jak papier, a jej pozbawiona koloru twarz wyrażała czyste przerażenie. Odwróciłem wzrok. Clive powoli podszedł do Xandra, złapał go za ramię i razem wyszli z Świątyni, a mnie serce waliło jak młotem. W głowie panicznie szukałem jakiegoś pomysłu, co mogę zrobić. Oceniłem wzrokiem sytuację na podwyższeniu: dłoń Hectora nadal spoczywała na ramieniu Eden. Jeśli teraz pobiegnę za Xandrem, dając oczywisty przykład swego nieposłuszeństwa, pozostawię Eden na łasce Hectora. Czy ukarze ją za mnie? Miałem wrażenie, że w jego głowie coś się poprzestawiało. Nie chciałem sobie nawet wyobrażać co. Hector pozostał przy swej kazalnicy wraz z Eden i dokończył kazanie, choć te fragmenty, które dotarły do mojej świadomości, brzmiały niespójnie, a Hector kilkakrotnie gubił słowa. Eden wpatrywała się w podłogę, a jej twarz zaróżowiła się tylko odrobinę. Po czasie, który zdawał mi się wiecznością, choć w rzeczywistości upłynęło zapewne najwyżej dwadzieścia minut, Hector zaintonował końcową modlitwę. Gdy wyszliśmy na zewnątrz, zauważyłem, że ludzie zerkają na siebie z powątpiewaniem. Wszyscy czuli, że w Akadii dzieje się coś, czego nikt nie potrafił wyjaśnić. I wszyscy byli tym zaniepokojeni.

Nagle moim oczom ukazał się Xander, klęczący na ziemi, z rękami przywiązanymi do słupa. Za nim stał Clive Richter z długim pejczem w dłoni. W jednej chwili sprężyłem się i bez namysłu zacząłem biec w ich stronę. — Łapać go! — usłyszałem krzyk Hectora i — dałbym głowę — pisk Eden gdzieś w oddali. Silne ręce złapały mnie z boku i pociągnęły do tyłu, a gdy odwróciłem się, by zadać cios, z drugiej strony schwycił mnie ktoś inny. To byli członkowie rady, Garrett Shipley i Ken Wahl, którzy przytrzymali mnie w miejscu, gdy rozległ się świst bata. Rozwścieczyło mnie to, a adrenalina zaczęła żywiej krążyć w żyłach. Łokciem uderzyłem Kena w twarz i, wyswobodziwszy rękę, zdzieliłem pięścią Garretta, który jęknął tylko i zasłonił dłońmi złamany nos, tryskający fontanną krwawych kropel. Wyrwałem się im i pobiegłem przed siebie. — Calder, stój! — wrzasnął Xander. Niechętnie, ale zatrzymałem się w pół kroku. Miał spuszczoną głowę i zaciśnięte zęby, ale wzrokiem i gestem zasugerował mi, bym się nie zbliżał. Nie wiedziałem, co robić. Każdy skrawek mojego ciała wyrywał się, by walczyć o przyjaciela, lecz on prosił, bym się pohamował. Uniosłem dłonie i rozczapierzonymi palcami zagrabiłem włosy do tyłu; chciałem ryczeć z wściekłości. Za moimi plecami Garrett i Ken podeszli do mnie i znów ujęli mnie za ręce. Nie stawiałem oporu. Nawet na nich nie spojrzałem. Clive zamachnął się i tym razem widziałem, jak rozpędzony pejcz uderza w odsłonięte plecy Xandra, żłobiąc na skórze długą, czerwoną linię. Xander szarpnął się, ale ani jęknął. Xander, mój bracie, mój przyjacielu... Skrzywiłem się i na chwilę zamknąłem oczy. Clive ponownie uniósł bat, a na jego twarz wypełzł grymas obleśnej satysfakcji. Zamachnął się, ryjąc trzecią szramę na plecach Xandra. Bat świsnął jeszcze dwukrotnie i jeszcze dwa razy Xander szarpnął się, nie mówiąc słowa. — Wystarczy, Clive — zawołał Hector. Clive spojrzał na niego, jakby odzyskał świadomość, a jego klatka piersiowa unosiła się i opadała w rytm ciężkich oddechów. — Moim zdaniem sprawiedliwości stało się zadość. Czy odzyskałeś swój naszyjnik? Czy czujesz się usatysfakcjonowany? Clive zdawał się rozważać to ostatnie pytanie, patrząc na Xandra, który zwisał bezsilnie, a jego plecy były jedną wielką krwawiącą raną. — Tak — odparł, cisnął bicz na ziemię, a potem odwrócił się i poszedł w stronę głównej siedziby. Hector skinął na Garretta i Kena. — Puśćcie go. Moim zdaniem dla niego też była to dobra lekcja. Możesz towarzyszyć swojemu przyjacielowi w drodze do namiotu dla chorych. — Słyszałem wokół płacz kobiet, ale nie odwróciłem się, by na nikogo nie patrzeć. Gdy tylko zostałem oswobodzony, podbiegłem do Xandra i uklęknąłem na ziemi obok niego. — Brachu — powiedziałem łagodnie — zabiorę cię stąd. Xander skrzywił się, gdy zacząłem rozwiązywać sznur, którym był związany w nadgarstkach. — Kurwa, Calder, jak to b o l i . — wykrztusił Xander. Musiał straszliwie cierpieć, bo ani razu nie słyszałem w jego ustach tego przekleństwa, które raz na jakiś czas wymykało się ludziom przybyłym do nas z wielkiej społeczności.

Westchnąłem i zająłem się węzłem najdelikatniej, jak umiałem, by w miarę możliwości nie urazić Xandra. — Dlaczego nie pozwoliłeś, żebym go od ciebie odciągnął? — spytałem, nie kryjąc goryczy w głosie. — Bo i ty oberwałbyś batem. A potem pewnie zamknęliby cię w karcerze. — Przeżyłbym to. — Wiem — rzekł Xander w chwili, gdy węzeł wreszcie puścił, a mój przyjaciel bezwładnie runął przed siebie, ratując się dłońmi przed upadkiem na twarz. — Co jest m o je . — Właśnie. — Podniosłem Xandra na nogi, schwyciłem go za rękę i zarzuciłem ją sobie na ramię, by mógł się na mnie wesprzeć. — Zabrał nasze pieniądze. Co do centa — powiedział Xander bezbarwnym głosem. — Jedyną rzeczą, którą udało mi się odsunąć na bok, gdy sięgałem do środka, była torba z ubraniami. Powiedziałem mu, że pod naszym domem jest gniazdo węży, ale nie pamiętam dokładnie pod którą deską. Tylko dlatego nie sięgnął sam. Tchórz. I hipokryta; resztę pieniędzy schował do kieszeni. Wątpię, żeby choćby wspomniał o nich Hectorowi. Z ciężkim sercem przyjąłem wieść o utracie gotówki. Ale rozmowa na ten temat była ostatnią rzeczą, jakiej teraz potrzebował Xander. — Czy pod twoim domem naprawdę jest gniazdo węży? — spytałem, próbując czymś zająć jego myśli po drodze do namiotu dla chorych. Xander zerknął na mnie z ukosa. — Nie. Ale są myszy i dzięki bogom trochę chrobotały, gdy Clive tam był, bo inaczej przepadłyby też nasze ubrania. Nie mogłem się powstrzymać od śmiechu. — I co my zrobimy z samymi ubraniami, bez pieniędzy? — Po prostu stąd wyjdziemy, ot co. Rozważyłem w myślach ten pomysł. Uznałem, że być może rzeczywiście będzie to konieczne, zważywszy, jak bliska była data mojego ślubu z Hannah; a zwłaszcza teraz, gdy na domiar złego odkryto nasze kradzieże. Wszystko to znacznie odbiegało jednak od pierwotnego planu. Żołądek ścisnął mi się ze strachu. Nie będziemy mieć zupełnie nic oprócz tego, co na grzbiecie — ubrań, które pozwolą nam się wtopić w normalne społeczeństwo. I to nam musiało wystarczyć. Zebrało mi się na mdłości. Dotarliśmy do namiotu dla chorych, gdzie pomogłem Xandrowi ułożyć się na brzuchu na jednej z czystych prycz. Za sprawą wielu wizyt z Mayą w namiocie dla chorych pamiętałem, że była tam niewielka szafka z materiałami opatrunkowymi. Miałem nadzieję, że wkrótce przyjdzie Matka Willa i da Xandrowi lekarstwo przeciwbólowe, które podała mi przy opatrywaniu nóg, ale na razie musiałem zrobić, co w mojej mocy. Przemywając rany Xandra szmatką umoczoną w czystej wodzie, rozmawiałem z nim, by odwrócić jego uwagę od bólu. Ale i tak za każdym razem, gdy zwilżałem mu plecy, wił się i krzywił. — A pamiętasz, jak zaraziłeś mnie wiatrówką? — spytałem.

Xander parsknął. — To ty zaraziłeś mnie wiatrówką. — Uśmiechnął się lekko, podczas gdy ja wycisnąłem szmatkę do naczynia z wodą, która zabarwiła się na czerwono. — A najgorsze było to — ciągnął — że ja miałem może z sześć kropek, a ty byłeś cały w kropki, a i tak to u mnie został ślad. — Wskazał palcem małe, okrągłe wgłębienie na skórze obok brwi. Roześmiałem się cicho i znów przyłożyłem szmatkę do jego pleców. Zmarszczył się. — Gdy tylko będziesz mógł opuścić namiot dla chorych — powiedziałem — możesz poudawać tego swojego głupiego lelka i spotkamy się z Eden przy strumieniu. Będziemy musieli improwizować. — Po plecach przeszedł mi dreszcz obaw przed tym, że nie będę potrafił zadbać o wikt i bezpieczeństwo Eden. — Głupiego? — Xander przymknął oczy. — Doprowadziłem to zawołanie do perfekcji. Inne lelki nie potrafią odróżnić mnie od swoich pobratymców. Zachichotałem, osuszając plecy Xandra czystą szmatką. — Przyniesiesz tutaj te ubrania, Calder? Moi rodzice powinni teraz być daleko, na obrzeżach Akadii. Myślę, że lepiej będzie schować je tu, żeby nie trzeba było po nie wracać. — Przy wzmiance o rodzicach w głosie Xandra pojawiła się nuta smutku. Nachmurzyłem się. Byliśmy dorośli, ale nigdy nie spędziliśmy bez nich choćby jednego dnia. Złamiemy im serca. Ale przy tym, co działo się w Akadii, musiałem wierzyć, że nasze odejście wszystkim wyjdzie na dobre. Oczywiście dla Eden sprawa wyglądała zupełnie inaczej. Moje rozmyślania przerwało wejście Matki Willi. Wstałem. Staruszka spojrzała na mnie i podeszła do pryczy, na której leżał na wpół przytomny teraz Xander. Tylko skinąłem jej głową. Matka Willa najwyraźniej nie potrzebowała niczyich wskazówek. — Xander, wychodzę do toalety. Niedługo wrócę. Xander wydał z siebie senne chrząknięcie. Matka Willa schwyciła mnie za ramię, gdy ją mijałem. Miała zamglone, rozkojarzone oczy, z których wyzierało coś, co zasiało we mnie ziarno strachu. — Idź na sam koniec, po lewej stronie — powiedziała. Potrząsnąłem głową. — Słucham? — Na koniec, po lewej stronie — powtórzyła. — Tylko tam uda ci się przeżyć. — Przeżyć? J a . co?! Staruszka puściła mnie i skupiła się na chrapiącym Xandrze. Wyszedłem na zewnątrz, ale zamiast pójść do wygódki, zrobiłem szybki kurs do domku Xandra. Raz zastukałem, a gdy nikt nie odpowiedział, wślizgnąłem się do środka i zamknąłem za sobą drzwi. Nie musiałem zgadywać, o którą deskę podłogową chodzi. Ta, której Xander używał, by osłonić swój schowek, wciąż była przesunięta. Przyklęknąłem obok niej i sięgnąłem do środka. Coś przemknęło mi po nadgarstku, nerwowo cofnąłem więc rękę i aż fuknąłem z nieprzyjemnego zaskoczenia. — Myszy. To tylko myszy — mruknąłem pod nosem i znów zagłębiłem rękę pod podłogę.

Ale dopiero gdy zanurzyłem ją po samo ramię, namacałem palcami jakąś tkaninę. Schwyciłem ją i wyciągnąłem na zewnątrz. Był to płócienny, zawiązany sznurkiem worek, niewątpliwie wypełniony tym, co miało być naszymi ubraniami podczas ucieczki. Nie trudziłem się z ustawianiem deski na miejscu. Chyłkiem wyszedłem z domku i zarzuciłem worek na ramię, a potem zdecydowanie ruszyłem w stronę namiotu dla chorych. Gdy już niemal byłem na miejscu, ktoś złapał mnie za rękę; odruchowo rzuciłem worek na ziemię i gwałtownie się odwróciłem, gotów walczyć z kimkolwiek, kto odważył się mnie zaczepić. To była Hannah. Stała przede mną, nerwowo ściskając dłonie. Wyglądała tak, jakby niedawno płakała. — Hannah — westchnąłem. — Calder, to było okropne — chlipnęła. — Dlaczego Xander to zrobił? Jak on się czuje? Podniosłem torbę i zastanowiłem się nad odpowiedzią. — Dojdzie do siebie. Ale muszę teraz iść go doglądać. Wróć do domu, dobrze? Zamrugała, wpatrując się we mnie zatroskanymi, brązowymi oczami. — Boję się, Calder — szepnęła. — Dzieje się tu coś złego, tylko nie wiem co. Mama i tata mówią, że przez zbliżające się powodzie wymaga się od nas coraz więcej, a l e . naprawdę bardzo się boję. Zamilkłem, nie wiedząc, co jej odpowiedzieć. Lubiłem Hannah. Razem dorastaliśmy. Razem się bawiliśmy jako dzieci. Nie kochałem jej jednak; w każdym razie nie w taki sposób. — Hannah, posłuchaj. Jeśli cokolwiek mi się przydarzy, to pamiętaj, że zawsze będziesz miała inny wybór. Nie musisz spędzać tutaj całego życia, jeśli nie będziesz chciała. Jej oczy rozszerzyły się ze zdumienia. — Ale ja chcę. Chcę za ciebie wyjść, Calder. I chcę iść z tobą do Elizjum. Westchnąłem z poczuciem winy. — Muszę już iść. T y lk o . tylko pamiętaj, proszę, o tym, co powiedziałem, dobrze? — Dobrze — przytaknęła, ale wyglądała na zagubioną. Przytuliłem ją i pocałowałem w czubek głowy. Gdy wszedłem do namiotu, Matki Willi już nie było, a Xander miał na plecach opatrunek i cicho chrapał. Wsunąłem torbę pod swoją pryczę i położyłem się obok Xandra, żeby odpocząć. Splotłem dłonie pod głową, umierając z żalu, że nie mogę teraz pójść do Eden. Musiałem wierzyć w to, że jest bezpiecznie zamknięta w swoim pokoju, z dala od Hectora. Za kilka dni wezwiemy ją i uciekniemy. Wyobraźnia podsunęła mi obraz Eden wychodzącej przez okno, uciekającej przed Hectorem próbującym ją dosięgnąć; potem Eden pokonującej dach, upadającej. trzask pękających kości, ledwie zagłuszony jej krzykiem. Obudziłem się z przerażeniem i niespokojnie rozejrzałem wokół. Zasnąłem, choć wcale nie miałem takiego zamiaru. — To tylko sen — szepnąłem do siebie i opadłem na pryczę. Ale potem usłyszałam dźwięk, który musiał zbudzić mnie za pierwszym razem — odległy krzyk lelka — tylko bardzo dziwny i niedoskonały, w dodatku brzmiący tak, jakby wydawała go kobieta. Eden.

Xander uniósł głowę i oszołomiony spojrzał na boki, wciąż bowiem leżał na brzuchu, tak jak zasnął. A potem nieprzytomny z powrotem padł na posłanie. Pamiętałem, jak czułem się po przeciwbólowym specyfiku Matki Willi. Nie miałem pojęcia, jak się nazywam; to odzyskiwałem świadomość, to znów bezwolnie odpływałem, nie mogąc się ani ruszyć, ani zebrać myśli. Zeskoczyłem z pryczy i dźwignąłem Xandra najdelikatniej, jak potrafiłem, starając się nie urazić poranionych pleców. Wymamrotał jakieś niewyraźne słowa, których sensu nie potrafiłem pojąć, a potem oklapł bezwładnie. Przerzuciłem go sobie przez ramię i kucnąłem, by sięgnąć po torbę z ubraniami, którą ukryłem pod łóżkiem. Eden dawała znak, który był naszym sygnałem do ucieczki. Ogarnął mnie lęk. Eden nigdy nie podjęłaby takiego ryzyka, chyba że wydarzyło się coś bardzo, bardzo złego.

Rozdział 21. Eden Złoty blask księżyca przeglądał się w spokojnej tafli jeziorka, gdy przeszłam przez krzewy i wreszcie się zatrzymałam, ciężko dysząc i dygocząc z wysiłku. Mam nadzieję, że Calder i Xander usłyszeli moje wołanie. Cisnęłam płócienną torbę, którą na szczęście udało mi się zabrać podczas ucieczki, i otuliłam się ramionami, rozcierając dłońmi ścierpniętą skórę. Stałam tak, raz po raz biorąc głębokie, uspokajające wdechy i próbując zapanować nad rozdygotanymi emocjami. Tutaj jest bezpiecznie. Gdy usłyszałam na zewnątrz kroki, a potem szelest krzaków po drugiej stronie skalnej ściany, krzyknęłam z radości, wiedząc, że to mógł być tylko Calder z Xandrem. Nikt inny nie wchodziłby do naszego sekretnego miejsca z taką stanowczością i pewnością siebie. Ciężko sapiąc, spomiędzy krzewów wynurzył się Calder, a w jego oczach palił się dziki blask. Przez ramię miał przerzuconego bezwładnego Xandra. — Jak on się czuje? — spytałam zaniepokojona. — Przeżyje, tylko jest kompletnie nieprzytomny. Westchnęłam z ulgą. Emocje wreszcie wzięły górę i jak szalona popędziłam w stronę Caldera. Troskliwie ułożył Xandra na trawie i porwał mnie w ramiona, a ja chlipiąc, powtarzałam jego imię. — Ć ś ś . Już dobrze, Eden. Jestem tutaj. Powiedz, co się stało. Co się stało, Blasku Poranka? Co on ci zrobił? — Calder obejmował mnie mocno i gładził dłonią po włosach, szepcząc do ucha kojące słowa. Z trudem nabierałam powietrza, próbując uspokoić łkanie, bo tłumiona dotąd histeria znalazła dogodne ujście w silnych ramionach Caldera. — J a . o n . — zrobiłam głęboki wdech, próbując zebrać myśli. Moja panika żadnemu z nas nie pomoże. — On znalazł twoje listy, Calder — odsunęłam się, z żalem i wstydem patrząc na jego męską, zatroskaną twarz. — Tak mi przykro. — Pokręciłam głową. — Nie powinnam była ich przechowywać. Ale chciałam je ze sobą zabrać, gdy będziemy stąd uciekać. Były moje. Były częścią nas i potrzebowałam ich. — Po twarzy popłynęły mi kolejne łzy. Calder spojrzał na mnie i kciukiem czule otarł wilgoć z mojego policzka. — Wszystko będzie dobrze. Co ci zrobił? Powiedz mi. Znów pokręciłam głową, próbując otrząsnąć się ze wspomnień. — O n . oszalał. — Oczy rozszerzyły mi się ze strachu na wspomnienie czerwonej jak burak twarzy Hectora, pulsujących

żył na jego skroniach, jego obłąkanego wzroku. — Po tym, co stało się z Xandrem, byłam wściekła. — Zerknęłam na leżącego na ziemi, pochrapującego pod nosem Xandra. — Tak mi przykro, Xander — powiedziałam cicho, wiedząc, że nie może mnie usłyszeć; musiałam to jednak powiedzieć. — Zapłaciłeś cenę za nas wszystkich. — On ma się dobrze, Eden. Naprawdę. Ściągnęłam brwi, przez kilka chwil uważnie przyglądając się Calderowi. Wątpiłam, czy Xander ma się naprawdę dobrze. Widziałam jego otwarte rany i wykrzywioną twarz, gdy bat rozcinał mu skórę. Ale był taki dzielny. Nawet nie jęknął. Zagryzłam wargę i wyprostowałam się. — Pomogłam Hailey położyć chłopców do łóżek, a gdy wróciłam do swojego pokoju, on tam był. Siedział na moim łóżku i czytał listy od ciebie. — Znów zamarłam ze strachu, tak samo jak wtedy, gdy weszłam do swojego pokoju. — Dotknął cię? Skrzywdził cię? — spytał Calder z wyczuwalnym napięciem, a w jego oczach pojawił się chłód. — Nie. Tylko w kółko powtarzał: „On dla ciebie płonie? On dla ciebie płonie? Ja ci pokażę, jak on dla ciebie płonie”. — Przełknęłam łzy, drżąc na samo wspomnienie tej chwili. — Chciał cię zabić — szepnęłam. — I mnie chyba też. — Co wtedy zrobiłaś? Jak udało ci się uciec? — spytał Calder lodowatym tonem, błądząc dłońmi po moim ciele, jakby chciał się upewnić, że jestem cała. — Zamknął mnie w swoim gabinecie. Zastawiłam drzwi szafką z dokumentami, a potem wybiłam szybę pogrzebaczem. Gdy wydostałam się na zewnątrz, dobijali się do drzwi. Któryś z członków rady, chyba Ken Wahl, ale nie jestem pewna, wyszedł na zewnątrz, ale ja już byłam wtedy na dole; nie zobaczył mnie. — Znów przeszedł mnie dreszcz. Calder spojrzał na mnie, a potem wczepił dłonie we włosy i powoli pokręcił głową, uśmiechając się z niedowierzaniem. — Blasku P o ra n k a. — mruknął. — Nie miałam wyboru — stwierdziłam. — To a lb o . kto wie, co innego. Coś złego. — Popatrzyłam na Caldera. — Tylko żałuję, że musimy uciekać, zanim się przygotowaliśmy. — Nie, dokonałaś słusznego wyboru. Zrobiłaś, co należało. I tak musielibyśmy wkrótce stąd odejść. Mój ślub z Hannah został zaplanowany na przyszły tydzień. — Calder ujął moje policzki w dłonie i leciutko odchylił moją głowę do tyłu, by spojrzeć mi w oczy. — A po tym, co się dziś wydarzyło, postanowiliśmy z Xandrem, że wyruszymy wcześniej. — Przyjrzał mi się uważnie. — Byłaś bardzo dzielna. Wpatrywaliśmy się w siebie kilka chwil. Czerpałam siłę z widoku twarzy, którą tak bardzo kochałam. Poczułam się spokojniejsza. Byliśmy razem. Byliśmy bezpieczni — na razie. — Nasz jedyny problem polega na tym, że nie mamy ani centa — stwierdził Calder. — Ach! — wpadłam mu w słowo, odchodząc o krok. — Nie, to nieprawda. — Podeszłam do dużej, płóciennej torby, którą od jakiegoś czasu trzymałam w ukryciu, wśród zarośli za siedzibą. Na szczęście od razu po tym, jak wyskoczyłam przez okno z gabinetu Hectora, udało mi się do niej niepostrzeżenie przemknąć i ją zabrać. Stamtąd, między drzewami, zakradłam się do

oddalonego o jakieś trzydzieści metrów namiotu dla chorych, najlepiej, jak umiałam, trzykrotnie udałam głos lelka, a potem ostrożnie podążyłam szlakiem do źródła. Uklękłam w trawie i wysypałam zawartość mojej torby: wszystkie drobniaki, które podkradałam z różnych miejsc w głównej siedzibie, oraz całą biżuterię, którą podwędziłam członkom rady oraz ich żonom. Moja bezczelność rosła wraz ze zbliżającą się datą ślubu Caldera i Hannah. Tak naprawdę to ja powinnam dzisiaj zostać wychłostana. To tylko kwestia pecha Xandra, że odkryto akurat brak czegoś, co udało się ukraść jemu. Sięgnęłam do wnętrza torby i wyłowiłam ze środka resztę drobniaków, a potem spojrzałam na Caldera, który stał obok z otwartymi ze zdziwienia ustami. Na głośny brzęk wysypujących się na ziemię monet Xander przewrócił się na bok i popatrzył na pieniądze śpiącymi, na wpół otwartymi oczami. — Wielkie nieba — wymamrotał. — Na miłość bogów. Ona jest gorsza od ciebie — orzekł Calder, spoglądając na Xandra. — Gdzieś ty ją wynalazł? — zapytał Xander sennie i cokolwiek bełkotliwie. — Chyba się zakochałem. Calder roześmiał się, a jego ciemne oczy spojrzały na mnie ciepło. — Jeśli o to chodzi, znalazłem ją któregoś dnia przy tym urokliwym ź ró d le . Uśmiechnęłam się do Caldera. Xander też próbował się wyszczerzyć w uśmiechu, ale znów omdlał, a głowa bezwładnie opadła mu na ziemię. Calder patrzył to na pochrapującego lekko Xandra, to na mnie, aż wreszcie wybuchnął śmiechem i z niedowierzaniem pokręcił głową, jakby chciał w ten sposób podsumować absurd całej sytuacji, bo i rzeczywiście była ona absurdalna. — Czy właśnie nie tego ode mnie oczekiwaliście? — spytałam, unosząc brew. Calder przestał się śmiać. — Do licha, nie! — zaprotestował. — Podjęłaś zdecydowanie zbyt wielkie ryzyko. — Westchnął, ale po chwili uśmiechnął się kącikiem ust. — Ale skoro tak się już stało, cieszę się, że to zrobiłaś. Uśmiechnęłam się, gdy uklęknął na trawie obok mnie i zaczął przeglądać nasz dobytek. — Trzysta osiemdziesiąt trzy dolary — orzekł wreszcie po kilku minutach. Banknoty ułożył w elegancki stosik, a potem podał mi, żebym schowała je z powrotem do torby. — Nie mam pojęcia, jaką wartość mają pozostałe przedmioty — powiedział Calder, biorąc do ręki złoty pierścień z czerwonym klejnotem; chyba rubinem. — Ale z pewnością są coś warte, zwłaszcza jeśli jest to prawdziwe złoto. Kiwnęłam głową, a potem zapakowaliśmy wszystko do torby. Calder popatrzył na mnie uważnie. — Naprawdę spisałaś się na medal, Eden — orzekł. W jego oczach widziałam nie tylko podziw, ale także wdzięczność i ulgę. Rozpromieniłam się z dumy. — Teraz pozostaje się nam przebrać i stąd wydostać — stwierdził Calder. — Eden, chyba będziesz musiała pomóc mi przebrać Xandra.

Przytaknęłam, ale zmarszczyłam brwi. — Jeśli Xander nie da rady się sam przebrać, to jak będzie szedł? — Nie będzie — powiedział Calder. — Muszę go nieść. I donieść gdzieś, gdzie będzie mógł wrócić do zdrowia — dokończył cicho. Calder zabrał torbę, którą zostawił przy wejściu do źródła, i przez kilka minut przebierał zgromadzone w niej rzeczy, taksując je wzrokiem i zastanawiając się, kto powinien co na siebie założyć. Wspólnie z Calderem ubraliśmy Xandra w dżinsy i niebieską koszulę na guziki, starając się nie zranić jego pleców. Ale Xander był tak nieprzytomny, że wydawał się nie odczuwać bólu. Żeby nie ryzykować ujrzenia czegoś zbyt intymnego, w pewnej chwili odwróciłam wzrok i przekazałam sprawy w ręce Caldera. Gdy z kolei przebierał się Calder, ja zapakowałam resztę rzeczy do torby. A kiedy się odwróciłam, odebrało mi mowę. Calder miał na sobie niebieskie dżinsy i jasnoszarą koszulkę, która jak na jego muskulaturę była trochę zbyt dopasowana, ale tak, że zaschło mi w ustach. Na głowie miał czapeczkę z jakimś pomarańczowym symbolem, który wyglądał jak splecione ze sobą litery „S” i „F”. Uśmiechnęłam się szeroko. — Nieźle — oceniłam, ale po chwili zrzedła mi mina. — Tylko co ja mam na siebie włożyć? — Trzeba poczekać na rzeczy, które dostaniesz od Kristi — wyjaśnił. — Na razie będziesz musiała wytrzymać w tym, co masz na sobie. Mam nadzieję, że skoro my będziemy w miarę normalnie ubrani, jakoś się przemkniesz. Przytaknęłam. Nie było innego wyjścia. — Co zatem robimy? — Musimy pójść jak najdalej stąd, aż znajdziemy hotel. Stamtąd Xander będzie mógł zadzwonić do Kristi. — Sądzę, że od najbliższego miasta dzieli nas jakieś trzydzieści kilometrów — ciągnął. Może dwadzieścia pięć. Jak sądzisz, dasz radę dojść? Kiwnęłam głową. Zrobię wszystko, byle tylko znaleźć się jak najdalej od Hectora i jego obłąkanych oczu. Pójdę boso, jeśli będzie trzeba. Zerknęłam na swoje stopy. Nadal mieliśmy na sobie proste sandały, które zawsze tutaj nosiliśmy. Była w Akadii jedna kobieta, która wytwarzała je dla wszystkich, i jej rzemiosło miało właśnie zostać poddane trudnej próbie. — Ale C a ld e r. nie dasz rady przejść trzydziestu kilometrów z Xandrem na plecach — szepnęłam. — Nie mam wyboru — stwierdził Calder. — Z pewnością go tu nie zostawię. Serce przepełniła mi miłość dla mojego dzielnego, silnego chłopca. — Moim zdaniem powinniśmy w miarę możliwości trzymać się pustyni, bo Hector najprawdopodobniej wyśle kogoś albo wielu „kogosiów”, by cię odnaleźć.

Dreszcz przeszedł mi po plecach na myśl o tym, co nas czeka; tymczasem Calder delikatnie podniósł Xandra, a gdy wstawał i przerzucał go sobie przez ramię, jego mocne uda napięły się pod tkaniną dżinsów. Marzyłam, by dało się po prostu pstryknąć palcami i znaleźć się w jakimś pokoju, gdzieś w głębi miasta, w bezpiecznym, zamkniętym miejscu. Ale oczywiście w życiu nic nie przychodzi tak łatwo. Trzeba krok po kroku sprostać wyzwaniom, by osiągnąć szczęście. Choć może dzięki temu szczęście ma jeszcze słodszy smak? Jeśli dałoby się po prostu pominąć wszystkie trudne aspekty życia, te dobre zostałyby odarte z emocji, stałyby się nudne. Ale w takich chwilach, gdy targały mną niepokój i strach, „nudne” brzmiało całkiem atrakcyjnie. — Jesteś gotowa, Eden? — spytał Calder, patrząc na mnie tak, jakby miał na myśli coś więcej niż tylko gotowość do wyruszenia w podróż. Czy byłam gotowa na nowe życie? Inne życie? I być może na pokonanie bardzo długiej, krętej drogi, która nas od niego dzieliła? — Tak — odparłam po prostu. Calder spojrzał na mnie badawczo, a potem kiwnął głową. — Napij się, ile tylko zdołasz — podpowiedział Calder. — Nie mamy żadnego naczynia na wodę, a może minąć wiele godzin, zanim będziemy mieli kolejną okazję, by ugasić pragnienie. Dałem Xandrowi trochę wody, zanim usłyszeliśmy twoje wezwanie, powinien więc jakoś dać sobie radę, zwłaszcza że to nie on będzie się męczył — Calder rozciągnął usta w uśmiechu. Nachyliłam się nad spływającym migotliwą kaskadą strumieniem i podstawiłam usta; Calder też się napił. Trzeba było ruszać w drogę. Wyszliśmy przez wąską szczelinę między dwiema wysokimi skałami odgradzającymi wejście do naszego źródła. Zanim poszliśmy dalej, postanowiłam przesunąć krzaki przed wejściem tak, by kompletnie je zasłaniały i wyglądały naturalnie. Nie chciałam, by ktokolwiek znalazł to m ie jsc e . nie tylko dlatego, by nie dowiedział się, że właśnie stąd zaczęła się nasza ucieczka, ale też dlatego, że miejsce to było dla mnie święte. Nie chciałam, by ktokolwiek tutaj chodził, a przynajmniej nie do czasu, gdy znajdziemy sobie nowe święte miejsce, nasz mały skrawek Elizjum na tej ziemi. Podczas wędrówki pod górę, gdy wspinaliśmy się po kamieniach i przeciskaliśmy między nimi, milczeliśmy, nasłuchując innych ludzi. Ale jedynym dźwiękiem, jaki słyszeliśmy, było posapywanie Caldera, który dźwigał Xandra na plecach. Wolałam się nie zastanawiać, kogo Hector wyśle moim śladem, bo gdy przypominałam sobie jego obłąkany wzrok, ogarniało mnie przerażenie. Starałam się więc marzyć o tym, jak będzie wyglądał Caldera i mój zaciszny zakątek świata, gdy tylko dotrzemy tam, gdzie mieliśmy dotrzeć. Niewiele miałam rzeczy, na których mogłabym oprzeć swoje wyobrażenia, głównie odwoływałam się więc do tego, co zapamiętałam z życia z własnymi rodzicami przed ich śmiercią, a nawet z tego, co lubiłam w głównej siedzibie. Chciałam mieć sypialnię z wielkim oknem, takim, jakie było na tyłach głównej siedziby, z widokiem na piękną okolicę. Nie na pustynię, bo będziemy daleko stąd, ale może na wodę, na drzewa albo na jakiś las. Chciałam mieć dużą kuchnię i co wieczór przyrządzać kolację dla

Caldera. Nie nauczono mnie wprawdzie gotowania, ale pilnie obserwowałam to, co w kuchni robiła Hailey, i pamiętałam, jak robić chleb, który wspaniale wyrastał, a potem rozpływał się w ustach. Znałam podstawy, ale nie dlatego, że ktoś pokazał mi, jak postępować, ale dzięki temu, że umiałam patrzeć. Tak, kuchnia będzie sercem mojego domu. I w domu tym będą dzieci. Chciałam mieć dziesięcioro dzieci, wszystkie podobne do Caldera. Calder zerknął na mnie sponad spoczywającego na jego ramieniu Xandra, a potem jakby z niedowierzaniem popatrzył raz jeszcze. Wyglądałam, jakbym się rozmarzyła? Bezwiednie się zaczerwieniłam i popatrzyłam na niego szeroko otwartymi oczami. Oto ja, planująca jego całe życie za niego, ze szczegółami, gdy tymczasem wdrapujemy się w górę, uciekając przed niebezpieczeństwem. Raczej nie na tym powinnam się teraz skupiać. Ale nie potrafiłam przestać bujać w obłokach. Tak długo zabraniałam sobie marzyć w obawie przed tym, że zatonę w szczegółach albo że moje marzenia zostaną mi odebrane. Ale teraz, z każdym krokiem, z każdym stąpnięciem, spełnienie marzeń było coraz bliżej. Wydawało się, że wielki świat niemal stoi przede mną otworem. Chciałam unieść ręce i roześmiać się prosto w niebo. Calder znów zerknął na mnie z ukosa, a gdy tym razem spotkaliśmy się wzrokiem, uśmiechnął się szeroko, a ja odpowiedziałam równie promiennym uśmiechem. Wreszcie pojawiła się dla nas iskierka nadziei. I on także ją dostrzegał. Gdy dotarliśmy na zręb kotliny, stanęliśmy oboje i przez kilka minut łapczywie oddychaliśmy. — Chcesz trochę odpocząć? — spytałam. — Nie — zaprzeczył i ruszył w dalszą drogę. Rozejrzałam się, aby ocenić sytuację. Byliśmy teraz niecały kilometr od głównej siedziby. Widziałam jej oświetlone okna. Wyglądało to tak, jakby wewnątrz zapalono wszystkie światła. Zadrżałam lekko i odruchowo przysunęłam się do Caldera. Objął mnie wolną ręką, którą nie podtrzymywał Xandra, i przyciągnął do siebie, patrząc w tym samym co i ja kierunku, zatopiony we własnych myślach. Xander chrapał na jego drugim ramieniu. — Tędy — wskazał Calder. — Idąc w tę stronę, dotrzemy do głównej drogi, a zarazem jest tu wiele skał i kamieni, za którymi możemy się ukryć, w razie gdybyśmy dostrzegli albo usłyszeli nadjeżdżający samochód. — Calder uścisnął mnie lekko i podjęliśmy wędrówkę, przebierając nogami najszybciej, jak się dało. — Jeśli uda się nam utrzymać to tempo — mruknął Calder — dotrzemy do miasta przed świtem. Postawmy sobie taki cel, dobrze? — Z tym pytaniem odwrócił się za siebie, żeby na mnie spojrzeć, a ja skinęłam głową. Szliśmy tak godzinami, obierając drogę, która zapewniała nam jak najlepsze schronienie, nawet jeśli od czasu do czasu wymagało to pójścia zygzakiem. Bezpieczeństwo było ważniejsze niż czas, choć on także odgrywał istotną rolę. Dwa razy widzieliśmy przejeżdżające drogą auta, ale szum silnika i jaskrawe światła przebijające czarną, pustynną noc dawały nam wiele czasu na reakcję. Za każdym razem bezpiecznie kryliśmy się za skałami, pozwalając wolno jadącym samochodom minąć nas w oddali.

— Muszę się napić — powiedziałam wreszcie kilka godzin później, gdy spierzchnięte usta nie pozwoliły mi już milczeć o moim pragnieniu. Calder przystanął; wyglądał na równie złaknionego. — Wydaje mi się, że jakiś kilometr przed nami widzę światła domów. — Pokazał palcem coś w oddali, a ja zmrużyłam oczy, żeby lepiej się temu przyjrzeć. Rzeczywiście, ja także dostrzegałam jakieś bardzo odległe światła, ale nie wiedziałam, co tam jest. Przytaknęłam. Ruszyliśmy dalej. Nie odzywaliśmy się do siebie ani słowem. Chmury stały nisko, światło gwiazd było więc przytłumione, słabe i pozwalało jedynie z grubsza zorientować się, dokąd zmierzamy i co nas bezpośrednio otacza. Jakieś dziesięć minut później oboje przekonaliśmy się, że Calder rzeczywiście miał rację. Dotarliśmy w pobliże kilku małych domów, rozrzuconych w sporej odległości od siebie, z dala od drogi. Podążyłam za Calderem, który po cichu podszedł z boku do jednego z obejść. Był tam zwinięty wąż ogrodowy, umocowany do ściany domu i podłączony do kranu. Westchnęłam z ulgą, niemal czując wodę w wyschniętych ustach i na spierzchniętych wargach. Calder niespokojnie rozejrzał się dookoła. Ja byłam zbyt spragniona, by się czymkolwiek przejmować. Przykucnęłam przy wężu i odkręciłam kurek. Obrócił się z piskliwym zgrzytnięciem, ale po chwili woda wypełniła wąż i wytrysnęła z jego drugiego końca, który trzymałam przy ustach. Przez kilka sekund piłam łapczywie — woda była pyszna i słodka — a potem podałam wąż Calderowi, który delikatnie położył na ziemi Xandra, wyprostował się, przeciągnął i dopiero potem sięgnął po wąż i przyssał się do niego zachłannie. Gdy zaspokoiliśmy pragnienie, Calder zakręcił wodę, wstał, popatrzył z góry na Xandra, a potem ponownie dźwignął go i przełożył sobie przez ramię. Musiał być wycieńczony. Gdy mijaliśmy front domu, coś wielkiego i ciemnego nagle rzuciło się w naszą stronę, a ja krzyknęłam ze strachu, potykając się i wpadając na Caldera. — Co to do licha?! — wykrzyknął, zataczając się do tyłu. Duży pies zaczął warczeć i ponownie rzucił się w naszym kierunku. Krzyknęłam raz jeszcze, ale po chwili zorientowałam się, że pies jest uwiązany i szarpie się tylko tak daleko, jak pozwala mu łańcuch. Drzwi frontowe w małym domu otworzyły się na oścież, a na ganku zapaliło się światło, oświetlając mężczyznę ze strzelbą. — Kto tam?! — krzyknął. — Pokaż się! — Biegnij — szepnął Calder tak cicho, że ledwie go usłyszałam. Szarpnął mnie za rękę, a ja posłusznie pobiegłam za nim. Pisnęłam cicho, gdy powietrze za nami przeszył huk wystrzału, ale biegłam dalej, trzymając dłoń Caldera tak, jakby od tego zależało moje życie. Usłyszałam, jak Xander mamrocze głośno: — Co do cholery! — Gdy dotarliśmy do niewielkiego zagajnika, wystarczająco daleko, by mieć pewność, że nikt nas nie ściga, zatrzymaliśmy się, a ja ciężko dysząc, oparłam dłonie na udach. Calder położył na ziemi Xandra, który wolno usiadł, potarł twarz dłonią i rozejrzał się dookoła z niedowierzaniem. — Co do cholery? — niemal bezgłośnie powtórzył pytanie.

— Wszystko w porządku, Eden? — spytał Calder, z trudem łapiąc oddech i rozmasowując dłońmi moje ramiona. Przytaknęłam. — Nic mi nie jest. Moje stopy są w opłakanym stanie, ale poza t y m . wszystko w porządku. — Zrobiłam głęboki wdech, próbując uspokoić łomoczące serce i ugasić pożar w płucach. Spojrzeliśmy na swoje obuwie. Sandały były w rozsypce. Trzymające stopy przeplecione na krzyż paski wyglądały, jakby lada chwila mogły pęknąć, a podeszwy rozkleiły się tak, że kłapały o ziemię przy każdym kroku. Calder popatrzył na coś za moimi plecami i wskazał palcem przed siebie. Obróciłam się i spojrzałam przez szczelinę między drzewami. Miasto było blisko. Na nowo wstąpiła we mnie nadzieja i z uśmiechem odwróciłam się do Caldera. — Jak sądzisz, ile jeszcze? — spytałam gorączkowo. Calder podrapał się w brodę i zerknął na Xandra, który powoli stawał na nogi. — Jakieś trzy godziny. Xander spoglądał to w stronę miasta, to znów na Caldera. — Niosłeś mnie przez całą drogę? — spytał bardzo cicho. — Tak — odparł Calder, patrząc na przyjaciela. — Ty zrobiłbyś dla mnie to samo. Rozemocjonowany Xander przypatrywał mu się uważnie dłuższą chwilę. — Tak — potwierdził, a głos jakby uwiązł mu w gardle. — Tak. — Xander znów utkwił spojrzenie w światłach miasta, próbując opanować wzruszenie. — Jak twoje plecy? — spytał Calder. Xander poruszył się z wahaniem, jakby coś sprawdzał. — Jak złoto — odparł wreszcie. — Szkoda, że tego złota nie da się wymienić na prawdziwą forsę. Calder roześmiał się, a potem wszyscy, bez słowa, podjęliśmy marsz. Gdy dotarliśmy do tamtych domów, byłam wyczerpana, niemal padałam ze zmęczenia. Ale teraz poczułam nagły przypływ energii. Byliśmy tak blisko. Pokrótce opowiedzieliśmy Xandrowi, co zrobił Hector i dlaczego ich wezwałam. — Postąpiłaś tak, jak należało, Eden — powiedział Xander stanowczo. Potem znów zamilkliśmy — Calder prowadził, Xander zamykał pochód i słyszeliśmy tylko dźwięk naszych kłapiących sandałów. Gdy się na niego obejrzałam, Xander nadal wyglądał na trochę nieobecnego myślami, jakby próbował przebić się przez mgłę zasnuwającą mu myśli. Ale jego nogi funkcjonowały zupełnie nieźle i cieszyłam się, że Calder nie musi go już dźwigać. Ponownie staraliśmy się trzymać takich miejsc przy drodze, które zapewniały jak największe bezpieczeństwo. Na szczęście, choć większe głazy trafiały się o wiele rzadziej niż dotąd, pojawiało się coraz więcej roślinności, kiedy tylko mogliśmy, przemykaliśmy więc między kolejnymi zagajnikami i krzewami. Po dwóch godzinach marszu dostrzegliśmy w oddali szybko zbliżające się jaskrawe światło, zatrzymaliśmy się więc wszyscy i ukryliśmy za kępą dużych, kwitnących krzewów. Kilka chwil później przemknęło obok nas szybko jadące auto z

zamontowanymi na dachu migającymi na czerwono i niebiesko lampami. Patrzyliśmy, jak znika w oddali, już z wyłączonymi światłami, i jedzie w kierunku przeciwnym do tego, w którym zmierzaliśmy. Odetchnęłam z ulgą. — Policja — powiedział Xander. Kiwnęłam głową. — Jechali do Akadii. Myślicie, że Hector wezwał policję? — Kto wie — rzekł Calder, wstając i biorąc mnie za rękę. Jakieś pięć kilometrów od skraju miasta rozpadł się jeden z sandałów Caldera. Calder fuknął ze złością i cisnął pęknięte paski w krzaki. Rzucił bezużyteczną podeszwę na ziemię, odwrócił się, splótł dłonie na karku i spojrzał w niebo. — Masz — powiedziałam, odrywając brzeg sukienki. — Co ty do licha robisz? — spytał Calder. Stanął obok mnie, by zasłonić moje nagle odkryte nogi przed wzrokiem Xandra. — Robię ci but — odparłam. — Moje nogi nie pokaleczą się od tego, że je trochę odsłonię, a twoja stopa od chodzenia boso z pewnością. Xander zachichotał. — Ona ma rację, Calder. Siadaj. Obwiążę ci tym stopę razem z podeszwą tak, że będziesz mógł normalnie iść. Jesteśmy już blisko. Calder usiadł na ziemi i poczekał, aż Xander paskiem tkaniny z mojej sukienki owinie oderwaną podeszwę razem ze stopą i zawiąże całość na jego kostce. Potem wstał i wypróbował prowizoryczne obuwie. — Teraz ten jest wygodniejszy niż tamten drugi — orzekł zdziwiony. Uśmiechnęłam się. — To świetnie, bo zostało mi jeszcze całkiem sporo sukienki, w razie gdyby trzeba było zrobić ich więcej. — O nie, nie zostało! — zaprotestował Calder, ale uśmiechnął się kącikiem ust. Wziął mnie za rękę i znów ruszyliśmy przed siebie. Dotąd nie mogliśmy trzymać się za ręce. Dzięki temu wolność smakowała jeszcze lepiej. Piaszczysta droga ustąpiła miejsca asfaltowej. Przez pewien czas szliśmy wzdłuż niej, trzymając się tak daleko od jezdni, jak tylko się dało, aby w miarę możliwości być poza zasięgiem wzroku przejeżdżających kierowców. Mijały nas ogromne ciężarówki z różnymi nazwami wypisanymi wielkimi, kolorowymi literami na bokach. Huk ich silnika narastał, a potem stopniowo cichł, gdy mijały nas w pędzie. Do opłotków miasta dotarliśmy, gdy słońce właśnie wstawało nad horyzontem, jakby na powitanie ozłacając nas promieniami poranka. Szliśmy przez całą noc, ale zostało w nas dość sił, by mocno wziąć się za ręce i, uśmiechając się do siebie nawzajem, wkroczyć na pierwszy chodnik, po jakim spacerowałam od czasu, gdy byłam małym dzieckiem. Sądziłam, że Xander i Calder nigdy nawet nie widzieli chodnika, ale byłam zbyt zmęczona, żeby ich o to w tej chwili pytać. Po jakiejś pół godzinie Calder wskazał coś w oddali. — Tam — powiedział. Podążyłam wzrokiem za jego palcem pokazującym tablicę z napisem „Holiday Inn”, pod którą widniało słowo „Hotel” . Miałam ochotę piszczeć z radości i ulgi.

Zatrzymaliśmy się, ale po chwili Calder pociągnął mnie za sobą do pobliskiej, dużej bramy. W ślad za nami ruszył Xander, stękając pod nosem, jakby z bólu, po czym oparł się o ścianę. — Posłuchajcie — zaczął Calder cicho — moim zdaniem Xander powinien wejść do środka i spróbować wynająć nam pokój. Spośród nas on najwięcej wie o pieniądzach i o rozmawianiu z ludźmi. Poza tym ma na sobie zwykłe ubranie, a jego buty są w lepszym stanie, bo nie musiał w nich przejść tyle co my. — Calder spojrzał na Xandra. — Eden i ja wejdziemy do środka za jakieś dwadzieścia minut. Poczekaj na nas gdzieś, gdzie będziemy mogli cię zobaczyć. Potem pójdziemy za tobą. Blady jak ściana Xander tylko wzruszył ramionami. — Brzmi sensownie. Calder przyjrzał mu się uważnie. — Pokaż mi swoje plecy. Xander przez chwilę wyglądał tak, jakby chciał protestować, ale posłusznie się odwrócił. Tył koszulki był usiany drobnymi plamkami krwi, ciemniejszymi na tle naturalnego koloru tkaniny. Syknęłam przez zęby. — Tak naprawdę wcale nie jest aż tak źle — powiedział Xander. — Myślę, że powinienem się po prostu przebrać. Calder uniósł brzeg koszulki Xandra, a potem zajrzał pod skraj bawełny. Stamtąd, gdzie stałam, nie widziałam tego co on, ale Calder skrzywił się i opuścił T-shirt Xandra. — No nic, doprowadzimy cię do porządku, jak tylko znajdziemy się w środku. — Delikatnie popchnął Xandra w stronę hotelu i podał mu płócienną torbę; jak się domyśliłam, po to, by wyglądał na podróżnika. — Nie zawiedź mnie — powiedział, mrużąc oko. Xander roześmiał się. — A czy kiedykolwiek to zrobiłem? — rzekł, po czym odwrócił się i przez chwilę szedł tyłem. — Dwadzieścia minut — rzucił na odchodne. Kiwnęliśmy głowami. Xander odwrócił się na pięcie i odprowadzany naszymi spojrzeniami podszedł do wejścia do hotelu. Westchnęłam i oparłam się o ścianę, tak jak przed chwilą Xander. — Jak się czujesz, Blasku Poranka? — spytał Calder troskliwie, podchodząc do mnie i zarzucając mi ramiona na szyję. Objęłam go w pasie i wtuliłam się w jego tors, wdychając jego kojący zapach. Bez słów pokiwałam głową, dając mu do zrozumienia, że czuję się dobrze. Obróciłam głowę tak, że policzkiem oparłam się o jego koszulę. — Myślisz, że on nas szuka? Calder milczał przez kilka sekund. — Nie wiem. Ale to nie ma znaczenia. Nie znajdzie nas. To jest naprawdę wielkie miasto, a my jutro będziemy jego zwyczajnymi mieszkańcami, zwyczajnie ubranymi, robiącymi zwyczajne rzeczy. Pokiwałam głową, zastanawiając się, czy kiedykolwiek poczuję się zwyczajnie. Wtuliliśmy się w siebie, a po kilku minutach, które upłynęły w zupełnej ciszy, zamknęłam oczy i oparłam się o niego bezwładnie. Zdało mi się, że zaledwie po chwili Calder delikatnie mną potrząsnął. — Moim zdaniem minęło jakieś dwadzieścia minut. Chodźmy.

Wzięłam głęboki wdech, gdy Calder odsunął się i ujął mnie za rękę. — Idź pół kroku za mną i nie patrz nikomu w oczy. Ale też staraj się nie wyglądać na podenerwowaną — pouczał mnie po drodze. Kilka chwil później otworzyliśmy drzwi do Holiday Inn i weszliśmy do środka — ja trzymałam Caldera za rękę i szłam tuż za nim. Hol był niemal pusty, jeśli nie liczyć starszego mężczyzny, który odkurzał dywan. Mężczyzna podśpiewywał coś cicho pod nosem. Nawet na nas nie spojrzał. Zauważyliśmy tabliczkę z napisem „Recepcja” i strzałkę wskazującą jakieś miejsce za rogiem. Westchnęłam z ulgą. Nie będziemy musieli obok nikogo przechodzić. Nagle z korytarza wyszedł Xander. — Cześć! — rzucił. — Idziemy na górę? — Mrugnął do nas porozumiewawczo i poszedł w stronę tabliczki z napisem „Windy”. Zatkało nas oboje ze zdziwienia, ale posłusznie poszliśmy za nim, a ja poczułam, jak wstępuje we mnie gorączkowa nadzieja. Calder mocniej ścisnął mnie za rękę. Xander ze zmarszczonymi brwiami przyglądał się drzwiom po dwóch stronach holu, spoglądając to na nie, to na kartę, którą trzymał w dłoni. Schyliłam się i nacisnęłam przycisk ze strzałką skierowaną w górę. Czasami po prostu potrafiłam coś zrobić, choć nie pamiętałam, gdzie i jak się tego nauczyłam — to musiał być ślad czegoś, z czym zetknęłam się jako dziecko, ale konkretne wspomnienie albo wspomnienia tej czynności już dawno odeszły w niepamięć. Chwilę później drzwi przed nami otworzyły się z dźwiękiem dzwonka i wszyscy weszliśmy do środka; Xander pierwszy, po nim Calder i na końcu ja. Gdy znaleźliśmy się wewnątrz, Xander jeszcze raz przyjrzał się karcie, którą trzymał w ręce. — Dziesięć — mruknął pod nosem. Potem zerknął na przyciski na ścianie i nacisnął ten z numerem dziesięć. Drzwi zamknęły się i winda szarpnęła. Calder gwałtownie wciągnął powietrze i zaparł się rękami o ściany kabiny, próbując utrzymać równowagę. Roześmiałam się cicho, a chwilę później zawtórował mi Xander, który właśnie spojrzał na Caldera. Winda szybko mknęła w górę. Gdy się zatrzymała i rozsunęły się drzwi, Calder złapał mnie i żwawo wyskoczył na zewnątrz, odsuwając się od windy najszybciej, jak umiał. Nie mogłam powstrzymać szerokiego uśmiechu. Calder popatrzył na mnie i pokręcił głową. — To nie może być normalne. Xander zachichotał. — Jutro możesz wejść schodami — rzekł i wskazał tabliczkę z napisem „Schody”. Calder kiwnął głową. — Tak zrobię. — Ponownie zerknął na napis. — W zewnętrznym świecie wszystko jest przynajmniej opatrzone tabliczką — stwierdził. Spojrzałam na Caldera z ukosa, uniosłam brwi i cicho się roześmiałam. Podążając za kolejnymi tabliczkami, odszukaliśmy drzwi z numerem, który Xander miał wypisany na karcie, a potem przez kilka minut głowiliśmy się, jak otworzyć drzwi za pomocą tej karty. Było to coś w rodzaju elektronicznego klucza. Wreszcie weszliśmy do pokoju, w którym panował półmrok, i zamknęliśmy za sobą drzwi, a potem dłuższą chwilę po prostu staliśmy i rozglądaliśmy się dookoła. Czy naprawdę dotarliśmy na miejsce? Czy rzeczywiście się udało? Momentalnie przepełniła mnie absolutna, niezmącona radość; roześmiałam się z niedowierzaniem, a potem rzuciłam się Calderowi w ramiona, śmiejąc

się i płacząc jednocześnie. Calder uniósł mnie, mocno do siebie przytulił i parsknął śmiechem wprost w moją szyję. — Och, dziękuję, nie trzeba było. To w końcu ja jestem tym osobnikiem, którego wrodzony urok osobisty i przekonujący uśmiech sprawiły, że się tutaj znaleźliśmy — narzekał Xander, podchodząc do łóżka przy przeciwległej ścianie, gdzie odłożył torbę, którą nieśliśmy na zmianę od chwili, gdy Xander mógł chodzić. Calder postawił mnie na podłodze i oboje do niego podeszliśmy. Pociągnęłam Xandra za koszulkę, żebyśmy wszyscy mogli się uścisnąć, z tym że gdy on śmiał się i poklepywał nas po ramionach, Calder i ja staraliśmy się nie dotykać jego bolących pleców. — Dokonaliśmy tego, partnerzy! — rzekł. — Były jakieś problemy? — spytał Calder. — Mam na myśli zdobycie tego pokoju. — Nie — zaprzeczył Xander. — Tak naprawdę okazało się to całkiem proste. Chłopak w recepcji wyglądał tak, jakby za chwilę miał zasnąć; pewnie to był koniec jego zmiany. Zapłaciłem gotówką, podpisałem jakiś formularz i sprawa załatwiona. — Ile to kosztowało? — spytałam. — Dwieście czterdzieści dolarów — odparł Xander. — Wynająłem pokój na dwie doby. Wiem, że to mnóstwo pieniędzy. Ale teraz mamy trochę czasu, żeby się skontaktować z Kristi, znaleźć dla ciebie jakieś ubrania — tu Xander skinął głową w moją stronę — a przy okazji spróbować sprzedać trochę złota. — Przytaknęłam, tłumiąc ziewnięcie. — Przede wszystkim jednak — wtrącił Calder — musimy się umyć i przespać. Xander, idź pod prysznic, a potem zmienię ci opatrunek na plecach. — Dobrze. Ten chłopak z recepcji powiedział, że na każdym piętrze jest kostkarka do lodu. Może jeśli zrobiłbym sobie zimny okład, to trochę uśmierzyłoby ból, zwłaszcza że działanie magicznych ziół powoli mija. — Xander puścił do nas oko, ale skrzywił się i nieznacznie zmienił pozycję, a potem poczłapał do łazienki. Gdy zamknął za sobą drzwi, zwróciłam się do Caldera. — Braliście kiedykolwiek środki przeciwbólowe? Takie jak paracetamol? Calder popatrzył na mnie pustym wzrokiem i pokręcił głową. — Wiem, co to jest. To jedna z tych rzeczy, na brak których narzekali ludzie przybyli do Akadii z zewnątrz, ale nie, nigdy tego nie używałem. Skinęłam głową. — Przydałyby się Xandrowi. Calder westchnął i przeczesał włosy dłonią. — To będzie musiało poczekać do jutra. Sądzę, że wszyscy bardziej potrzebujemy odpoczynku niż Xander środka przeciwbólowego. Zwłaszcza że przez całe życie jakoś radził sobie bez niego. Przytaknęłam, ponownie ziewając. — Masz rację. To weź trochę tego lodu i wracaj jak najszybciej. — Myślisz, że to coś kosztuje?

Ściągnęłam brwi. — Nie wiem. Ale na wszelki wypadek zabierz trochę pieniędzy. Calder pokiwał głową, sięgnął po torbę leżącą na łóżku Xandra, wygrzebał z niej garść drobniaków i schował do kieszeni dżinsów. A potem pociągnął mnie do siebie, pocałował w usta, odwrócił się i wyszedł. Padłam na drugie łóżko i położyłam się na plecach, wzdychając z satysfakcją, gdy miękki materac zapadł się pod moim ciężarem. W jednej chwili zaczęłam zasypiać, zmusiłam się więc, żeby usiąść. Gdybym teraz zasnęła, nie miałabym szans szybko się obudzić. A chciałam się wykąpać i zająć czarnymi od brudu i pokrytymi pęcherzami stopami, zanim na dobre położę się w czyściutkiej pościeli. Po raz pierwszy miałam spać z Calderem. Pomimo wyczerpania po plecach przeszedł mi dreszcz emocji. Owszem, byliśmy w hotelu i tak, obok nas będzie spał Xander, niemniej jednak będę spać z Calderem we wspólnej pościeli. Zakręciło mi się w głowie. Chyba powinnam była z nim pójść po ten lód. W ten sposób przynajmniej nie zasnę. Wyszłam z hotelowego pokoju i wyjrzałam na korytarz, rozglądając się w obie strony. Panowała cisza, w zasięgu wzroku nie było żywej duszy. Przeszłam kawałek korytarzem i uśmiechnęłam się na widok tabliczki z napisem „Lód”. Na szczęście w zewnętrznym świecie naprawdę wszystko było opatrzone tabliczką. Podążyłam za napisami i za zakrętem znalazłam Caldera stojącego przed wielkim automatem do coli. Odwrócił się do mnie zaskoczony, a potem jakby się zawstydził. — Mam dla nas jakieś jedzenie — powiedział, zerkając znacząco w stronę innego automatu, stojącego w korytarzu kawałek dalej. Uśmiechnęłam się do niego i przekrzywiwszy głowę, przyjrzałam się maszynie, przed którą staliśmy. — Napoje gazowane — powiedziałam. — Chcesz spróbować? Calder włożył ręce do kieszeni. — Piłem już kiedyś coca-colę — powiedział. — Z leśniczówki. — Aha — rzekłam, patrząc na niego uważnie. — Kupmy jedną. Pokręcił głową. — Nie, nie powinniśmy marnować pieniędzy na takie rzeczy. Roześmiałam się cicho. — Calder, to tylko jeden dolar. Zaszalejmy. Tylko ten raz. — Mrugnęłam porozumiewawczo. Calder wyglądał na rozdartego. — N apraw dę. nie potrzebuję — zaprotestował. Sięgnęłam do przedniej kieszeni jego spodni, wyłowiłam kilka drobniaków i znacząco uniosłam brew. — Podzielimy się. A przy okazji nie zdążyłam ci jeszcze powiedzieć, jak bardzo podobasz mi się w dżinsach. Calder wyszczerzył się w uśmiechu, patrząc, jak podchodzę do automatu z napojami i wkładam do niego cztery ćwierćdolarówki. Puszka coli z hałaśliwym stukotem spadła na dół, a ja schyliłam się, by ją wyjąć, i podałam napój Calderowi. Sięgnął po nią i oglądał z namaszczeniem jak jakąś wykwintną biżuterię. Uśmiechnęłam się szeroko. — Wygląda na to, że lubisz colę. — Colę? Właśnie tak to się nazywa? Wzruszyłam ramionami. — Tak, to skrócona nazwa; większość ludzi nazywa ją właśnie w ten sposób.

Pokiwał głową i wrócił do studiowania puszki. — Mam wrażenie, że tak wielu rzeczy powinienem się dowiedzieć, tyle zaległości nadgonić. Czuję się, jakbym wylądował na innej planecie. Zaśmiałam się lekko. — Bo trochę tak jest. — Przez chwilę zastanawiałam się w milczeniu. — Domyślam się, jak się czujesz. W siedzibie miałam kontakt z wieloma rzeczami, ale ja także mam mnóstwo do nadrobienia. — Wyciągnęłam rękę. — Nadrobimy to razem, dobrze? Calder uśmiechnął się do mnie czule. — Jasne. Ujął mnie za rękę, uniósł ją do ust i pocałował, a potem delikatnie zaczął pieścić ustami. W moim brzuchu zatrzepotało stadko motyli. — Lepiej poszukajmy tego lodu i wracajmy — szepnął. — Racja — przytaknęłam. Za kolejnym rogiem natrafiliśmy na małą wnękę z kolejną tabliczką informującą o kostkarce do lodu. Obok stała sterta niewielkich pojemników. Calder sięgnął po jeden z nich i zaczął napełniać go lodem. Rozejrzałam się i zauważyłam wiszący za nami na ścianie mniejszy automat z paracetamolem, advilem, kobiecymi produktami higienicznymi oraz — tu przysunęłam się bliżej, żeby odczytać napis na ostatnim pudełku — prezerwatywami marki Trojan. Nie wiedziałam, do czego służą, zaczęłam się więc uważnie przyglądać niewielkiemu pudełeczku. — „Supercienkie, superbezpieczne” — przeczytałam. Calder zerknął przez ramię. — A niech mnie, paracetamol! Roześmiałam się cicho, a potem wsunęłam monety do szczeliny automatu, wyjęłam dwa niewielkie, kwadratowe opakowania środka przeciwbólowego i schowałam je do kieszeni sukienki. Dostrzegłam też szafkę z jakimiś utensyliami. — Zobaczmy, czy nie ma tu czegoś, co mogłoby robić za prowizoryczne bandaże dla Xandra. Calder otworzył drzwiczki i naszym oczom ukazały się stosy rolek papieru toaletowego i ręczników. — Pierwsza pomoc — powiedziałam triumfalnie, sięgając po paczuszkę znajdującą się na najniższej półce. — Doskonale. W środku na pewno są bandaże. — Świetnie — ucieszył się Calder. — Wracajmy. W drodze powrotnej minęliśmy dwójkę dziewcząt w mniej więcej naszym wieku. Nie uszły mojej uwadze ich wlepione w Caldera spojrzenia. Powstrzymałam chęć podstawienia nogi im obu. Zamiast tego wetknęłam wolną dłoń do tylnej kieszeni spodni Caldera i gdy kątem oka dostrzegłam, że zerkają na jego pośladki, odwróciłam się do nich z promiennym uśmiechem. Calder zachichotał. Spojrzałam w dół, na podartą sukienkę, na brudne stopy, ledwie trzymające się kupy sandały, i westchnęłam. Poprawiłam dłonią splątane włosy. — Te dziewczęta pewnie myślały, że

wyciągnąłeś mnie z jakiegoś bagna, tak jak było z niektórymi kobietami sprowadzonymi do Akadii. Calder nachylił się i szepnął mi do ucha: — Lubię kobiety prosto z bagna. Przewróciłam oczami i delikatnie zapukałam do drzwi naszego pokoju. Kilka chwil później Xander otworzył je na oścież, stojąc przed nami w samym tylko ręczniku owiniętym dookoła bioder. — Prosto z kranu płynie gorąca woda! — powiedział podekscytowany. Roześmiałam się, a Calder mi zawtórował, zamykając za sobą drzwi. — Masz — powiedziałam, podając Xandrowi jedno opakowanie paracetamolu. — Łyknij to, a Calder cię opatrzy. Tymczasem ja wezmę prysznic. Poszłam do łazienki i w przelocie minęłam Xandra zmierzającego w stronę łóżka. Skrzywiłam się na widok jego pleców. Jesteśmy daleko stamtąd — pomyślałam. Jesteśmy bezpieczni. W łazience zdjęłam swoje ubranie, zwinęłam i cisnęłam do kosza na śmieci. Z tyłu, na drzwiach łazienki, wisiał szlafrok. Będzie musiał mi wystarczyć, dopóki Calder z Xandrem nie wyjdą i nie kupią mi czegoś normalnego. Moje ubranie zamieniło się w brudne szmaty. W ślad za ubraniem posłałam do kosza sandały i z dezaprobatą oceniłam stan moich stóp. Bieliznę i stanik przeprałam mydłem w umywalce i rozwiesiłam je do wyschnięcia. Ustawiłam pod prysznicem najgorętszą wodę, jak się dało, i weszłam pod rzęsisty deszcz kropel, wzdychając z rozkoszy pod gorącą kaskadą. Dwa razy umyłam włosy i nałożyłam odżywkę, a potem usiadłam w brodziku i ręcznikiem oraz mydłem doprowadziłam swoje stopy do porządku. Wprawdzie gdy je domyłam, bardziej było widać pęcherze, ale i tak wyglądały o niebo lepiej. Gdy tak siedziałam w brodziku pod prysznicem, nagle wezbrała we mnie fala uczuć. Wyobraziłam sobie Hailey i czwórkę jej małych chłopców, do których tak się przywiązałam. Nigdy więcej ich nie zobaczę. I choć byłam szczęśliwa, że nie ma mnie już w Akadii, posmutniałam na myśl o tym, że wszystko, co znałam i co było dla mnie oczywiste, nie jest już częścią mojego życia. Wtem zasłonka prysznica odsunęła się na bok, a ja pisnęłam i wystraszona odskoczyłam do tyłu, obijając sobie kość ogonową o krawędź brodzika. — O rany, przepraszam, przepraszam — powiedział Calder, wchodząc pod prysznic obok mnie. Jedną dłoń położyłam na piersi, a drugą otarłam łzę z policzka. Calder wyciągnął ręce i pomógł mi wstać. — Oj, Blasku Poranka — powiedział miękko, przytulając mnie do siebie. — Co się stało? Pokręciłam głową, a po policzkach potoczyły mi się łzy jak grochy. — Właściwie to nie wiem — chlipnęłam. — Po prostu uświadomiłam sobie, że już nigdy nie zobaczę H a ile y . nie ujrzę naszego ź ró d ła . tam się zakochaliśmy. — Popatrzyłam na niego smutno. Calder uśmiechnął się łagodnie i kciukiem otarł moje łzy. — Zakochamy się jeszcze po tysiąckroć — szepnął — w najróżniejszych nowych miejscach. Pociągnęłam nosem i zdobyłam się na drobny uśmiech.

— Dobrze? — spytał, pieszczotliwie dotykając ustami moich ust. Kiwnęłam głową. — Dobrze — odszepnęłam. Przez dłuższą chwilę Calder uważnie przyglądał się mojej twarzy. — Wiesz, że będę się tobą opiekował, Blasku Poranka? — Wiem — szepnęłam. Właśnie to kochałam w Calderze najbardziej. Nie chronił mnie tylko pod względem fizycznym. Troszczył się o całą mnie: o serce, o uczucia i o nastroje. Wielbiłam go do szpiku kości. — Ja też będę się tobą opiekować. Rozpromienił się. — Wiem! Pocałował mnie czule, a gdy nasze głowy znalazły się pod strumieniem wody, wyrwał się i roześmiał, a potem wyciągnął dłoń, żeby poczuć kaskadę kropel. To był jego pierwszy w życiu prysznic. Obróciłam nas tak, by to on znalazł się bezpośrednio pod sitkiem prysznica. Rozradowany Calder parskał i prychał. Jego wesołość była zaraźliwa. — A Xander? — spytałam, nagle poczułam się bowiem nieswojo na myśl o tym, że nasz przyjaciel wie, że jesteśmy razem pod prysznicem. — Zasnął, zanim skończyłem go opatrywać. Sądzę, że paracetamol zaczął działać i zapadł w sen od razu, gdy tylko przestał dokuczać mu ból. Nic dziwnego, bycie niesionym na czyichś plecach przez trzydzieści parę kilometrów kosztuje mnóstwo energii. Roześmiałam się cicho i przytaknęłam, a potem sięgnęłam po butelkę z szamponem i wylałam sobie odrobinę płynu na dłoń. Wyciągnęłam ręce, by wetrzeć Calderowi szampon we włosy, a on pochylił się, bym mogła sięgnąć do jego głowy. Namydliłam jego włosy i opuszkami palców masowałam skórę, rozprowadzając szampon. Zamruczał z rozkoszy i przymknął oczy. Uśmiechnęłam się, wędrując palcami za jego uszami i wokół karku. — Odchyl głowę — poprosiłam cicho. Gdy spłukałam z jego włosów cały szampon, wzięłam do ręki kostkę mydła. — Odwróć się — powiedziałam. Calder odwrócił się pod prysznicem, a ja namydliłam dłonie i przebiegłam nimi po pięknej muskulaturze jego gładkich pleców, masując jego ramiona śliskim mydłem. Zwiesił głowę i westchnął, oparłszy się jedną dłonią o pokrytą kafelkami ścianę przed nim. Był mokry, potężny i sprężysty. Prześlizgnęłam dłońmi po umięśnionych pośladkach, a potem niżej i umyłam jego nogi z tyłu. Zaś gdy dotarłam do kostek, Calder obrócił się, a ja sięgnęłam po ręcznik i zrobiłam to samo co wcześniej u siebie — zmyłam z jego stóp długie godziny włóczęgi w pyle i piachu, uważając, by nie urazić poranionych miejsc. Rozpoczęłam powrotną wędrówkę w górę jego nóg, z przodu, całując zagojoną już, ale poznaczoną bliznami skórę, pokrytą ciemnymi włoskami. Niespiesznie masowałam jego muskularne uda, a potem wolno uniosłam wzrok. Prężył się tuż ponad moimi dłońmi, twardy i sztywny, a gdy zadarłam głowę i spojrzałam na twarz Caldera, z pożądaniem spoglądał na mnie spod półprzymkniętych powiek. Przełknęłam ślinę i powolutku wstałam.

— Przepraszam — powiedział miękko. — Nic na to nie poradzę. Twoje dłonie są takie cudowne. Raz jeszcze namydliłam ręce i pieszczotliwie przesunęłam nimi po jego klatce piersiowej, a mięśnie Caldera tężały pod wpływem mojego dotyku. Przebiegłam dłońmi w dół jego ramion, a potem uniosłam je do góry i skwapliwie dotarłam do zakamarków między palcami. Jego oddech przyspieszył, klatka piersiowa unosiła się i opadała rytmicznie. Moje serce także zabiło żwawiej. Spojrzałam mu w oczy. Podniosłam jego dłoń do ust i jednym palcem obrysowałam kontury moich warg, pocałowałam opuszkę, a potem delikatnie wessałam palec do środka. Calder ze świstem wciągnął powietrze i głębiej wsunął palec w moje usta. Zamknąwszy oczy, zaczęłam go ssać i pieścić językiem. Z głębi krtani Caldera wydobył się rozkoszny pomruk. Nagle z cmoknięciem wyciągnął palec z moich ust, ujął moją twarz w dłonie i zatopił usta w moich ustach. Wsunął do nich badawczy, zwinny język, a ja wyszłam mu na spotkanie i zarzuciłam ręce na jego szyję. Wtuliłam w niego mokre ciało i jęknęłam cichutko, gdy moje sutki otarły się o jego tors. Wokół nas wirowały kłęby pary, a woda padała na kafelki z szumem, który zagłuszał wszystkie inne dźwięki prócz naszych zduszonych oddechów i miękkich sapnięć. Calder całował mnie w szyję i opierał o mój brzuch gorącą, twardą część swojego ciała, którą delikatnie, okrężnymi ruchami ocierał o moją skórę. Odchyliłam głowę i westchnęłam. Między nogami narastało rozkoszne mrowienie, a serce zaczęło wybijać mocny, równy rytm, który przenikał mnie do głębi. — Pragnę cię w sobie — szepnęłam. To była nasza nagroda za to, co właśnie przeszliśmy. Zasłużyliśmy na to, potrzebowaliśmy tego. Calder łapczywie wpił się w moje usta i uniósłszy mnie, cofnął się dwa kroki, tak by oprzeć moje plecy o ścianę kabiny. Uniosłam jedną nogę i oparłam ją o róg brodzika, a Calder ugiął kolana, starając się naprowadzić na moje rozchylone wnętrze. Roześmialiśmy się oboje, bo trzeba było kilku prób, by wreszcie się udało. Ale gdy wsunął się we mnie, oboje zanurzyliśmy się w oparach rozkoszy. Calder poruszał się wolno, lecz stanowczo. Zabrałam ręce z jego karku i dłońmi oparłam się o ścianę za sobą, aby nie stracić równowagi i stłumić rytmiczny odgłos klaskania skórą o gładkie kafelki. — Jesteś taka ciasna, taka gorąca — wydyszał Calder w moją szyję, nie przestając się rytmicznie we mnie wbijać. Ten raz był dla mnie o wiele przyjemniejszy niż pierwszy. Rozluźniłam się, jęcząc cicho i zaciskając go głęboko w sobie. Calder sięgnął dłonią w dół i kciukiem zaczął krążyć wokół jakże wrażliwego kłębuszka nerwów, sprawiając, że z całą siłą wyszłam mu naprzeciw, a mój oddech stał się szarpany i nierówny. Moje sutki stwardniały i oparłam tył głowy o gładkie kafelki, próbując skupić się na ogromie doznań i emocji. Gdy poczułam jego ciepłe, wilgotne usta na jednym z moich sutków, gwałtownie nabrałam powietrza, bo gorący impuls rozkoszy pobiegł od piersi wprost między nogi, dokładnie tam, gdzie kciuk Caldera zataczał coraz szybsze i szybsze kręgi. — T o . och tak, nie przestawaj, jest mi tak dobrze — jęczałam. Czułam raczej, aniżeli słyszałam, jęki Caldera, który oderwawszy się od jednego sutka, wziął do ust drugi i zaczął go delikatnie ssać.

Nie wiedziałam, gdzie się zaczynam, a gdzie kończę, a jedynie to, że poruszamy się razem, jakbyśmy stopili się w jedno. Ciepło prysznica i jego ciepło bezsprzecznie uderzyły mi do głowy. Byłam na wpół otumaniona z emocji, wyczerpania, miłości i obezwładniającej rozkoszy. Uczucie przyjemnego mrowienia nasiliło się i rozlało się po całym ciele; przed oczami miałam gorące, świetliste igiełki, które rosły i wybuchały tysiącem kropel, aż migotliwa ekstaza otoczyła całą mnie — zaciśniętą, drżącą, a wreszcie cicho jęczącą w jego ramionach. Rozkosz zalewała mnie fala za falą. Ruchy Caldera stały się krótsze i płytsze; widziałam, jak jego powieki przymykają się i jak rozchyla usta, a jego mina wyrażała rozkosz tak wielką, że niemal bolesną. Nic na tym świecie nie mogło się równać z pięknem tej chwili. Na widok jego ekstazy moim ciałem wstrząsnął jeszcze jeden dreszcz. Jeśli teraz zapytałby mnie, czy przejdziemy kolejne trzydzieści kilometrów, poszłabym za nim choćby boso. Nagle sapnął ciężko, wydając z siebie dźwięk na pograniczu bólu i ekstazy. Szybko wysunął się ze mnie i oparł o mój brzuch, dysząc w moją szyję. Czułam, jak gorąca, lepka substancja spływa mi po skórze. Cofnął się, sapiąc gwałtownie, i oparł czołem o moje czoło. Zastygliśmy tak na długą chwilę, łapiąc oddech. Nigdy nie czułam się mu tak bliska. Możliwość kochania się bez ryzyka nakrycia nas była tym rozkoszniejsza. — Nigdy, przenigdy nie zapomnę swojego pierwszego prysznica — szepnął Calder. Roześmiałam się cicho. — Jeśli chodzi o prysznice, to tak, także moim zdaniem ten był zupełnie niezły. Calder zaśmiał się. Szybko opłukaliśmy się, a potem zakręciliśmy wodę, wyszliśmy spod prysznica i troskliwie wytarliśmy się do sucha. Calder wytarł moje włosy ręcznikiem na tyle, że były tylko odrobinę wilgotne. Ja założyłam szlafrok wiszący na drzwiach łazienki, a Calder owinął się w pasie ręcznikiem. Nie mieliśmy szczoteczek do zębów, ale użyliśmy płynu do płukania ust w małej buteleczce, który należał do wyposażenia. Calder patrzył, jak płuczę usta i wypluwam płyn, a potem poszedł w moje ślady. Nazajutrz trzeba było kupić kilka niezbędnych drobiazgów. Zgasiliśmy światło i weszliśmy do pokoju, w którym pełną parą pracowała klimatyzacja, a jej monotonny szum zagłuszał wszelkie hałasy. Xander leżał na brzuchu, na łóżku pod oknem, i smacznie chrapał. Był ranek, ale ciężkie kotary były szczelnie zasłonięte i blokowały niemal całe światło. Calder i ja umościliśmy się w pościeli i odwróciliśmy się do siebie w półmroku. Calder odgarnął włosy z mojej twarzy. — Kocham cię, Blasku Poranka — szepnął. — Ja też cię kocham, Irysie — odparłam sennie, a oczy kleiły mi się wbrew mojej woli. Otoczyło mnie ciepło Caldera. Wreszcie byłam z nim w jednym łóżku. Przepełniała mnie radość. Jednak po chwili spałam już jak kamień. * * *

Obudziłam się późno po południu. Zdezorientowana i śpiąca wciąż czułam w powietrzu zapach Caldera, ale gdy wyciągnęłam rękę, okazało się, że go nie ma. Usiadłam, podciągając wyżej kołdrę, bo mój szlafrok rozsunął się w trakcie snu. Od razu dostrzegłam małą kartkę na nocnym stoliku i wzięłam ją do ręki. Blasku Poranka, wyszliśmy kupić jakieś ubrania, buty i inne drobiazgi. Przyniesiemy też coś do jedzenia. Kocham cię, C. P.S. Spanie po raz pierwszy w życiu na prawdziwym materacu jest u mnie na drugim miejscu, zaraz po spaniu z tobą. Rozpromieniłam się w uśmiechu i odłożyłam liścik na bok. Zauważyłam, że zostawił dla mnie torebkę orzeszków i wciąż nieotwartą puszkę coli. Rozczuliła mnie jego troskliwość. Przeciągnęłam się i wyszłam z łóżka. Po odświeżającej wizycie w łazience zjadłam orzeszki i wypiłam butelkę wody, która znajdowała się w hotelowym pokoju. A potem padłam z powrotem na łóżko i patrząc w sufit, nagle poczułam się szczęśliwa, bezpieczna i wolna.

Rozdział 22. Calder Obudziło mnie uczucie ciepła innego ciała tuż przy mojej twarzy, a wokół unosił się zapach kwiatów jabłoni. Sen, pomyślałem. Ależ piękny sen. Ale to nie był sen. To się działo naprawdę. Chciałem tak trwać przez cały dzień, otulony jej ciepłem, z jej zapachem kołyszącym mnie do spokojnych snów. Ale musiałem się o nią zatroszczyć. Zapewnić to, czego potrzebowała. Spacerowaliśmy więc z Xandrem alejkami sklepu, który nazywał się „Target”. Wskazał nam go pracownik hotelu, gdy wyjaśniliśmy, czego potrzebujemy. „Nasze rzeczy zostały skradzione — powiedział mu Xander. — Przyda się nam dosłownie wszystko”. A potem pokręcił głową i wzruszył ramionami, jakby chciał powiedzieć: Co poradzić? Świat jest naprawdę źle urządzony... — Cieszę się, że jesteś nie tylko urodzonym złodziejem, ale także urodzonym kłamcą — orzekłem, gdy wychodziliśmy z hotelu. — Nie zapominaj o specjalizacji w naśladowaniu lelków! — Xander mrugnął porozumiewawczo, ale po chwili zasmucił się. — Wciąż jestem rozczarowany, że nie dane było mi użyć tego sygnału. Roześmiałem się. Pozbawiony jednego buta bosą stopę miałem owiniętą szerokim bandażem. Żywiłem nadzieję, że nawet jeśli ktoś zwróci na to uwagę, pomyśli, że się zraniłem, a nie że używam tego jako prowizorycznego obuwia. Przeszliśmy przez duży parking przed sklepem i obaj cofnęliśmy się zaskoczeni, gdy podwójne drzwi rozsunęły się przed nami, zanim zdążyliśmy ich dotknąć. — Co z a . — zaczął Xander pod nosem i obaj nieufnie przyjrzeliśmy się drzwiom. Przeszliśmy z wahaniem i weszliśmy do wielkiego, jasno oświetlonego sklepu. Zaczęliśmy spacerować alejkami. Zerknąłem z ukosa na Xandra, który chłonął wszystko z otwartymi z podziwu ustami, a jego oczy wyrażały najczystszy zachwyt. Jestem pewien, że miałem podobną minę. Tam było t y l e . wszystkiego. I wszystko było ta k ie . kolorowe. W jednej części sklepu były ubrania i obuwie, w innej mydła i kosmetyki, kolejna, wielka, pełna była jedzenia, opakowanego w pudełka opatrzone barwnymi obrazkami. — Widziałeś kiedyś takie rzeczy? — spytałem Xandra. — Tak, w leśniczówce, ale nigdy w takiej ilości. — Xander rozglądał się oczarowany. — Bierzmy to, czego potrzebujemy, i wracajmy — powiedziałem. — Rozglądając się tak jak teraz, pewnie wyglądamy jak przybysze z innej galaktyki.

— Tak, albo jakbyśmy byli n aćp an i. Roześmiałem się. Wybraliśmy sobie po parze butów i upewniliśmy się, że pasują. Włożyłem stopę do miękko wyściełanego półbuta, przeszedłem kilka kroków i aż mruknąłem z uznaniem. — Rany, ale to wygodne! — powiedziałem, lekko podskakując. Xander zaśmiał się. — Wyglądasz jak idiota. — I kto to mówi! — odparowałem, zdejmując but. — Przecież to, co przymierzasz, to kapcie. Xander przyjrzał się uważnie brązowemu, skórzanemu obuwiu. — To nie są kapcie. — Ależ owszem. Dokładnie to jest napisane na metce. Xander schylił się i odwrócił przyczepioną do obuwia kartkę. Następnie zzuł but i odłożył go na półkę. — Wiedziałem. Roześmiałem się. — Posłuchaj, mamy tylko jakieś sto piętnaście dolarów, musimy więc zaoszczędzić, ile się da. Przytaknąłem, patrząc na cenę butów, które sobie wybrałem. — Mam nadzieję, że uda się nam zdobyć trochę pieniędzy ze sprzedaży biżuterii. — Racja, ale to na razie nic pewnego. Zgodziłem się. — Myślę, że starczy nam drobnych na jedzenie do czasu, gdy skontaktujemy się z Kristi. — Tak, spróbuję się do niej potem dodzwonić. Z leśniczówki wychodzi o ósmej. To znaczy, że w domu powinna być jakoś o dziew iątej. mam nadzieję. — A wiesz w ogóle, jak się używa telefonu? — Jakoś się domyślę. Zresztą Eden będzie wiedziała. — Masz rację. A jeśli już mowa o Eden, to jak sądzisz, jaki rozmiar buta nosi? — Mały. — Nie sądzę, żeby „mały” wystarczyło jako rozmiar buta. — W takim razie nie wiem. Po prostu weź takie na pół twojej stopy. Na nią powinny być w sam raz. Wybrałem parę sandałów, które nie miały paska z tyłu. Pomyślałem, że nawet jeśli nie będą idealnie pasowały, da się w nich chodzić. My mieliśmy już w co się ubrać, ale trzeba było zatroszczyć się o Eden. Zdezorientowani spacerowaliśmy po alejkach z damskimi ubraniami. — Czy mogę panom w czymś pomóc?

Obróciłem się i zobaczyłem stojącą za mną dziewczynę w czerwonej koszulce. Zerknąłem na identyfikator z symbolem sklepu Target i napisem „Ashleigh”. Oczy dziewczyny rozszerzyły się ze zdumienia. Domyśliłem się, że nie wyglądam najlepiej. Nie goliłem się od dwóch dni. Odkaszlnąłem. — Dzień dobry, Ashleigh, h m . tak, potrzebuję czegoś dla mojej dziewczyny, a nigdy wcześniej nie wybierałem damskich ubrań. Zrobiła rozczarowaną minę, zerknąłem więc na Xandra, zastanawiając się, czy powiedziałem coś nie tak. — Oczywiście. A czy to na jakąś szczególną okoliczność, czy do noszenia na co dzień? — Coś do noszenia na co dzień. — Prosta sukienka na ramiączkach nada się na każdą okazję. Może jedna z tych? — zaprezentowała sukienkę w niebieskie i zielone kwiaty, która wyglądała tak, jakby ledwie miała zakrywać biust Eden. — A c h . a coś b a rd z iej. zakrytego? — spytałem. Ashleigh westchnęła. — Może narzucić na nią sweterek. — Dziewczyna pokazała mi bardzo, bardzo kusy sweter z krótkimi rękawami. Spoglądałem to na sukienkę, to na „sweterek” i nie bardzo spodobała mi się wizja Eden w którymkolwiek z tych ubrań. — Czy dziewczęta noszą takie rzeczy? Ashleigh na chwilę zatkało. — No c ó ż . tak. — A mnie się to podoba. Weźmiemy — wtrącił się Xander. Ashleigh przeniosła na niego wzrok. — Jaki rozmiar nosi? — Mały. Kiwnęła głową i przejrzawszy zawartość wieszaków, wyciągnęła inny rozmiar tej samej sukienki i tego samego swetra. Podała mi je. Uśmiechnąłem się. — Dziękujemy za pomoc. — Żaden problem. Dziękuję za zakupy w Targecie. — Uśmiechnęła się sprawiającym sztuczne wrażenie uśmiechem i odeszła. Wróciliśmy do alejek, gdzie wcześniej widzieliśmy mydła, i wybraliśmy szczoteczki do zębów, pastę oraz szczotkę do włosów dla Eden. Inne niezbędne nam rzeczy były w hotelu, a my nie chcieliśmy niepotrzebnie trwonić pieniędzy. Ostatni przystanek zrobiliśmy w dziale spożywczym. Rozglądaliśmy się dookoła, próbując się domyślić, do czego to wszystko służy. Miałem ochotę oglądać różne rzeczy i czytać napisy, ale teraz nie mieliśmy na to czasu, a choć teoretycznie byliśmy w dziale spożywczym, połowa produktów w ogóle nie przypominała jedzenia. Wreszcie zdecydowaliśmy się na bochenek chleba, jakiś ser i torbę jabłek.

Wróciliśmy na początek sklepu, gdzie jak zauważyliśmy wcześniej, wszyscy płacili za swoje zakupy, i ustawiliśmy się w kolejce za mamą z dwójką siedzących w sklepowym wózku dzieci. Patrzyliśmy, jak kobieta wykłada wszystko na taśmę, która przesuwa jej rzeczy prosto do rąk kasjerki. — Rany! — wykrzyknął Xander i spojrzał na mnie okrągłymi ze zdziwienia oczami. Tylko pokiwałem głową, a oczy zapewne miałem równie wielkie jak on. Patrzyłem, jak kasjerka, zerkając na nas spod oka, sięga po kolejne towary i przenosi je ponad jakąś maszyną, która za każdym razem wydawała głośny pisk. Gdy nadeszła nasza kolej, zrobiliśmy to samo i rytmicznie kręcąc głowami to w jedną, to w drugą stronę przy każdym przesuwającym się produkcie, przyglądaliśmy się, jak kasjerka pakuje nasze rzeczy do torby. — Sto czternaście i trzydzieści sześć centów — powiedziała dziewczyna i znów zmierzyła nas podejrzliwym wzrokiem. Najwyraźniej ponownie zrobiliśmy coś nie tak. — Dodawałem ceny w myślach i wydaje mi się, że wyszło sto pięć czy coś koło tego — powiedział półgębkiem Xander. — Podatek — wyjaśniła kasjerka, słysząc jego słowa. — Aha! — odparł Xander. — Racja. Podatek. No tak, zapomniałem o podatku. — Nigdy wcześniej nie byliśmy w Targecie — wyjaśniłem. Xander westchnął i z rezygnacją pokręcił głową. Kasjerka chwilę mierzyła nas wzrokiem. — Jesteście amiszami czy coś w tym stylu? — Tak — przytaknął Xander, podając nasze pieniądze. Wydaliśmy niemal wszystko, co do centa. Dziewczyna ze zrozumieniem pokiwała głową. — Tak myślałam. Oglądałam filmy o was. — Sięgnęła po nasze pieniądze, włożyła je do szuflady, a potem wyjęła z niej kilka drobniaków. — Ach, no tak, to dobrze — powiedział Xander kompletnie zbity z tropu. Nie wytrzymałem i roześmiałem się. — Dacie sobie radę — rzekła, obdarzając nas uśmiechem i podając Xandrowi resztę. — Tacy przystojni ch ło p cy . Po prostu pytajcie, jeśli będziecie czegoś potrzebować, dobra? — Kasjerka mrugnęła do nas porozumiewawczo. — Dzięki — powiedział Xander, patrząc na nią przez chwilę. — O, a wiesz, szukamy jakiegoś miejsca, żeby sprzedać biżuterię. Możesz nam podpowiedzieć, dokąd pójść? Kasjerka zamyśliła się. — Tak dokładnie to nie, ale kawałek w tamtą stronę — wskazała palcem drzwi przed nami — jest dzielnica, gdzie znajdziecie takich przybytków na pęczki. — Jasne. Świetnie, dziękujemy. Po wyjściu z Targetu usiedliśmy na ławce, wyjęliśmy buty i założyliśmy niewiarygodnie wygodne. Zdawało mi się, że moje pęcherze aż podśpiewują z radości.

je.Były

Poszliśmy w kierunku wskazanym przez kasjerkę i po jakichś dziesięciu minutach marszu natrafiliśmy na okolicę, gdzie budynki wyglądały na podniszczone, a na rogach stały grupki jakichś ludzi; niektórzy śmiali się, inni po prostu kręcili się bez celu. Nie zamieniliśmy z Xandrem ani słowa. Byliśmy zbyt zajęci rozglądaniem się dookoła, pochłanianiem wszystkiego wzrokiem i próbami zrozumienia tego, jak działa wielka społeczność, której teraz byliśmy częścią. Wydawało mi się, że wiele o niej wiedziałem na podstawie opowieści ludzi, którzy przytaczali historie z życia przed przybyciem do Akadii, ale doświadczyć tego samemu — to było coś zupełnie innego. — Patrz — powiedział Xander, wskazując palcem na drugą stronę ulicy. Obróciłem się i zobaczyłem wielki napis „Lombard”. Zachichotałem cicho. — Trudno byłoby to przegapić. Chodźmy. Przeszliśmy przez ulicę, weszliśmy do sklepu i podeszliśmy do lady. Z zaplecza wyszedł jakiś mężczyzna. — Czym mogę służyć? Xander wyjął z kieszeni bibelot, który zabrał ze sobą, i położył na ladzie. — Chcę to sprzedać. Mężczyzna podniósł ciężki łańcuszek i uważnie go obejrzał, mrużąc oczy i ssąc cienki patyczek. Serce zaczęło bić mi szybciej. A jeśli to nie przejdzie? Byliśmy praktycznie bez g ro sz a . — Macie dowody osobiste? — Nie, wszystko nam ukradziono — powiedział Xander. Mężczyzna popatrzył na niego badawczo. — Żeby zastawić coś w moim lombardzie, trzeba mieć dowód. Xander mrugnął niepewnie, otworzył usta, a potem je zamknął i spojrzał na łańcuszek w ręku mężczyzny. — Ale niech będzie, kupię to od was bez dowodów. Byłem za głupi, by się domyślić, że zaraz zostaniemy oszukani. — Ile? — spytałem. — Pięćset dolarów. Co oznaczało, że przedmiot zapewne wart był co najmniej cztery razy tyle. — Bierzemy — zgodził się Xander. Kiwnąłem głową. Zresztą jaki mieliśmy wybór? Poza tym zostało nam jeszcze kilka drobiazgów. Pomyślałem, że może następnym razem pomoże nam Kristi i dostaniemy lepszą cenę. Facet kiwnął głową i poszedł na zaplecze. Gdy wrócił, odliczył pięć studolarowych banknotów i położył je na ladzie. — Miło się z wami ubija interesy, chłopcy — rzekł, patrząc w bok, a potem beknął. Skrzywiłem się i gdy tylko Xander zgarnął pieniądze, pociągnąłem go za ramię. Schował banknoty do kieszeni i pospiesznie skierowaliśmy się do wyjścia. Miałem nieprzyjemne wrażenie, że ktoś za chwilę zaciągnie nas z powrotem do środka, więc gdy tylko ciężkie drzwi zamknęły się za nami, odetchnąłem z ulgą.

— Wracajmy — powiedziałem. Nagle poczułem, że nie podoba mi się ta konkretna okolica. Wydaje się, że Xander odnosił podobne wrażenie, bo nerwowo rozglądał się dookoła. Najszybciej, jak się dało, wróciliśmy do hotelu. Pobyt w mieście, z przemykającymi wokół samochodami, mrowiem niespodziewanych dźwięków, do których nie byłem przyzwyczajony, krzykami ludzi, których nie znałem, i spojrzeniami nieznajomych przechodniów, wywołał we mnie przelotną nostalgię za Akadią i wszystkim, co było mi bliskie. Było to dziwne, bo przecież tak bardzo chciałem doświadczyć zewnętrznego świata — i właśnie to robiłem. W głębi duszy trochę tęskniłem jednak za znajomą okolicą, za rzeczami i otoczeniem, które sprawiały, że czułem się pewnie i miałem wszystko pod kontrolą; za życiem, które rozumiałem. Eden. Potrzebowałem Eden, mojego pocieszenia, mojego celu i drugiej połowy mojego serca. Przyspieszyłem i Xander musiał niemalże truchtać, żeby dotrzymać mi kroku, ale nie zadawał żadnych pytań, jakby rozumiał, dlaczego mi się tak spieszy. *** Gdy Xander kartą otworzył drzwi do hotelowego pokoju, niemal odepchnąłem go na bok, żeby jak najszybciej wejść do środka. — Eden? Wszystkie zasłony były odsłonięte, przez okna widać było wieczorne niebo. Łóżka zostały pościelone i wyglądały tak, jakby ktoś elegancko je wygładził. Ale gdzie była Eden? — Eden! — zawołałem znowu. Wszystkie torby, które trzymałem w ręce, cisnąłem na łóżko, a moje serce nagle przyspieszyło. — Tutaj — odezwała się, wychodząc z łazienki. Odetchnąłem z ulgą i przycisnąłem dłoń do piersi. Podskoczyłem do niej, schwyciłem ją w ramiona i ścisnąłem tak mocno, że zaczęła chichotać. — Udało się? — spytała. — Tak — odparłem, wtulając nos w jej szyję. Zaciągnąłem się jej zapachem, czując, jak ogarnia mnie spokój. — Mamy pieniądze, ubrania i jedzenie. Eden niemal gwizdnęła. — A zatem bardzo się udało. Dajcie mi obejrzeć. Ależ jestem głodna. Nakarmcie mnie. Roześmiałem się i postawiłem ją na podłodze, by sięgnąć do torby z jedzeniem. Podczas gdy ja wyjmowałem żywność, Eden wróciła do łazienki. A gdy po niedługiej chwili wyszła ubrana w sukienkę na ramiączkach i sweter, przerwałem to, co robiłem, i spojrzałem na nią jak urzeczony. Jej szczupłe, ale kształtne nogi były odsłonięte, a dopasowana sukienka eksponowała figurę i kremowe zagłębienie między piersiami. Kiedy uniosłem wzrok, by popatrzeć jej w oczy, zagryzała wargę w oczekiwaniu, aż coś powiem. — Wyglądasz cudownie — orzekłem. — Prawie za cudownie. Chyba będę musiał przez jakiś czas przyzwyczajać się do tego, jak ludzie się tutaj ubierają.

Eden westchnęła i uśmiechnęła się, a potem spuściła głowę i z łagodnym zdziwieniem przyjrzała się barwnej tkaninie. — Ja także. Zerknąłem na Xandra, który wpatrywał się w Eden z leciutkim uśmiechem. — Rany — powiedział tylko. Gdy poczuł na sobie mój wzrok, zmitygował się. — Jest napraw dę. kolorowa, tak właśnie. Przeniosłem wzrok z powrotem na Eden — roześmiała się, a ja nie mogłem się powstrzymać, by jej nie zawtórować. Usiedliśmy na łóżku i zaczęliśmy pałaszować chleb, jabłka oraz odłamywane rękami kawałki sera. Opowiedzieliśmy Eden o naszych „przygodach” w alejkach sklepu Target i w lombardzie. Potem Eden i Xander zaczęli o czymś rozprawiać i chichotać, a ja gryzłem jabłko i obserwowałem ich z uśmiechem. Bez względu na to, co się stanie; cokolwiek dane nam będzie przejść, nigdy nie zapomnę tej chwili. Z jakiegoś względu pomyślałem, że muszę koniecznie zachować ten widok w pamięci. Leciutko pokręciłem głową i wróciłem myślami do ich rozmowy. — Spróbuję skontaktować się z Kristi — powiedział Xander. — Eden, pomożesz mi z całym tym telefonowaniem? Eden z Xandrem podeszli do aparatu stojącego na nocnym stoliku przy łóżku, a ja zabrałem się do sprzątania po jedzeniu. Odwróciłem się, gdy usłyszałem, jak Xander mówi: — Kristi? Eden podeszła do mnie, objęła mnie od tyłu i wtuliła twarz w moje plecy. Odwróciłem się do niej, objąłem ją i pocałowałem w czubek głowy, słuchając, jak Xander zdaje Kristi pobieżną relację z tego, co wydarzyło się od wczoraj. Czy to naprawdę było zaledwie wczoraj? Zdawało mi się niewiarygodne, że w ciągu dwudziestu czterech godzin życie potrafi się tak zmienić. — Tak — mówił Xander — ja s n e . rozumiem. Pół godziny? Dobrze. Ponad głową Eden spojrzałem na niego pytająco. Xander odłożył słuchawkę i przez chwilę po prostu stał, bez słowa wpatrując się w ścianę. Wreszcie się odwrócił. — Kristi przyjedzie po nas za pół godziny. Powiedziała, że w leśniczówce była dziś policja. Pytali o Eden. Po plecach przebiegł mi lodowaty dreszcz. — Jej zdaniem nie jesteśmy bezpieczni w hotelu, zwłaszcza jednym z pierwszych przy wjeździe do miasta. Pokiwałem głową, a Eden wyzwoliła się z moich objęć. — Dobrze zatem — powiedziałem, przystępując do zbierania naszych rzeczy. — Czy w domu Kristi będziemy bezpieczni? — Przypuszczam, że bezpieczniejsi niż tutaj. Zasugerowała, że powinniśmy opuścić miasto najszybciej, jak się da. — Opuścić miasto? — spytała Eden, upychając rzeczy do płóciennej torby, którą mieliśmy ze sobą.

— Tak. Po drodze możemy poprosić ją, żeby nam to wyjaśniła. — Czy da się odzyskać część pieniędzy za pokój? — zapytała Eden. Xander pokręcił głową. — Łącznie z pieniędzmi od Kristi będziemy mieć tysiąc dolarów. Nie sądzę, żeby warto było teraz ryzykować zwrócenie na siebie uwagi. Spakowaliśmy się w dziesięć minut, a przez pozostałe dwadzieścia co rusz zerkaliśmy na zegar. Chodziłem jak zwierz w klatce, czując na sobie wzrok Xandra i Eden, którzy w milczeniu siedzieli na łóżku. Eden była poszukiwana przez policję, co oznaczało, że Hector musiał zgłosić jej zaginięcie. Nie wiedziałem, dlaczego miałem jakiekolwiek wątpliwości, że skontaktuje się z władzami. Owszem, Eden na razie była niepełnoletnia, ale wkrótce miało się to zmienić. Zaś Hector zawsze wydawał się twardo obstawać przy odseparowaniu naszej wspólnoty od wielkiej społeczności i urządzeniu jej według innych praw. Praw, które bogowie przekazali jemu. Kilka minut później wyszliśmy na ulicę. Na pobocze zjechał mały, czerwony samochód, z którego wysiadła ładna dziewczyna z włosami w kolorze ciemny blond związanymi w kucyk. Od razu podeszła do Xandra i uściskała go. — Kristi, to jest Calder, a to Eden — powiedział Xander, otwierając tylne drzwi, żebyśmy mogli wsiąść. Oczy Kristi zrobiły się okrągłe, gdy podawała mi rękę. — Łał. Nieźle — powiedziała tak cicho, że ledwie ją usłyszałem. Ściągnąłem brwi ze zdziwienia. Potem odwróciła się do Eden i uścisnęła jej dłoń, ciepło się do niej uśmiechając. Wszyscy wsiedliśmy do samochodu, a Kristi odwróciła się do nas i wyjaśniła, jak należy zapiąć pasy bezpieczeństwa. Wziąłem Eden za rękę. Kristi zjechała na jezdnię, a ja usiadłem głębiej, nerwowo wyglądając przez okno na mijane w pędzie budynki. Serce zaczęło bić mi szybciej i mocniej ścisnąłem dłoń Eden. Odpowiedziała podobnym uściskiem i posłała mi krzepiący uśmiech. — Czyli — odezwała się siedząca za kierownicą Kristi — udało się wam. Wyrwaliście się stamtąd. Siedzący z przodu Xander zachichotał. — Tak, właściwie to nawet zostaliśmy do tego zmuszeni. Kristi zerknęła na niego i zmarszczyła brwi. — Zrobiliście to, co należało, Xander. — O bogowie, mam nadzieję — mruknął Xander. — Boże, liczba pojedyncza — poprawiła Kristi, uśmiechając się do niego promiennie. — Racja — Xander zerknął przez ramię na Eden i na mnie. — Zapomniałem wam powiedzieć, że w wielkiej społeczności ludzie modlą się do jednego boga. Nie do wielu bogów, tak jak w Akadii. — T a k . wydaje mi się, że to pamiętam — powiedziała Eden. Jej oczy zalśniły. — Który to bóg? — spytała, pochylając się do przodu. Uśmiechnąłem się do niej. Domyślałem się, na którego z bogów miała nadzieję.

— H m . wiesz, stwórca wszechświata — wyjaśniła ze wzruszeniem ramion Kristi, zerkając na nas w lusterku. — Jest Jezus, jest B u d d a . i M ahom et. i Allah. Różni ludzie, różne religie i kultury modlą się do różnych bogów albo proroków. Ale zasadniczo prawie zawsze do jednego. Eden cofnęła się wyraźnie rozczarowana. Spojrzałem na nią, uśmiechnąłem się i znów ścisnąłem jej dłoń. Bogowie, jak ja ją kocham. Boże, jak ja ją kocham. — Xander wspomniał — wtrąciłem — że twoim zdaniem powinniśmy opuścić miasto. Kristi kiwnęła głową. — Ja bym opuściła. W leśniczówce była dziś policja. Powiedzieli, Eden, że jesteś nieletnią uciekinierką i że cię szukają. Oczywiście nie wspomniałam ani słowem o tym, że kiedykolwiek was widziałam. — Zerknęła na Xandra. — Ale na waszym miejscu uciekłabym daleko stąd. — Przerwała na chwilę. — Jeśli się na to nie zdecydujecie, to znam ludzi, którzy z pewnością pomogą wam zacząć wszystko od nowa. Ale naprawdę powinniście wyjechać jak najdalej. — Dokąd powinniśmy się udać? — spytał Xander. — Cóż, to już zależy od was. Naprawdę nie znacie nikogo? Wszyscy pokręciliśmy głowami. — Nikogo oprócz ciebie — powiedział Xander. — A przy okazji — wtrąciłem — nie wiem, jak ci dziękować, Kristi. Nie mam pojęcia, co by było, gdyby Xander cię nie sp o tk ał. i co byśmy zrobili bez twojej pomocy. Kristi spojrzała na mnie w lusterku i miałem wrażenie, że trochę się zaczerwieniła. — Na waszym miejscu też miałabym nadzieję, że ktoś mi pomoże. Przytaknąłem, nie do końca rozumiejąc, co ma na myśli. — Jeśli już mowa o pomaganiu, zostało nam trochę biżuterii, którą chcielibyśmy z twoją pomocą spieniężyć — powiedział Xander. — Nie ma sprawy — odparła Kristi. — Sprzedawałam już kiedyś złoto. To proste. I jest sporo godnych zaufania miejsc, gdzie można to zrobić. — Pewnie tak — przytaknął Xander. — Osobiście wątpię jednak, że miejsce, w którym byliśmy wczoraj, należało do tych godnych zaufania. Kristi spojrzała na Xandra pytająco i cicho się roześmiała. — Musicie mi o tym opowiedzieć. — Zatrzymała się na parkingu, zgasiła silnik i wysiadła. Wyszliśmy za nią, zabierając nasz skromny dobytek. Poszliśmy za Kristi, najpierw ścieżką, a potem schodami na górę. Patrzyliśmy, jak wyjmuje klucz i otwiera drzwi z numerem „8C”, wymalowanym złotą, trochę odłażącą już farbą. Kristi zamknęła za nami drzwi, a my rozejrzeliśmy się po pokoju. Oprócz dużych mebli pod ścianą stały poukładane pudełka. — Wiem, że jest mały — stwierdziła Kristi, jakby lekko zawstydzona — ale za kilka tygodni się wyprowadzam, w ię c . Wymieniliśmy z Xandrem spojrzenia, a po chwili oboje zaczęliśmy się śmiać.

— O co chodzi? — spytała Kristi. Wiedziałem, że to niegrzeczne, ale nie potrafiłem się powstrzymać. Xander zapewne też nie, bo obaj skręcaliśmy się ze śmiechu, trzymając się za brzuchy. Miałem wrażenie, że w ten sposób choć trochę odreagowuję stres kilku ostatnich dni. — Nie zwracaj na nich uwagi — usłyszałem Eden. — Obaj dorastali w chatkach o wielkości może jednej ósmej tego pokoju. — Nadal się śmiałem, ale w duchu poczułem dumę, że Eden tak swobodnie użyła ułamków podczas zwykłej rozmowy. To ja ją tego nauczyłem. Wyprostowaliśmy się obaj. — Wybacz, wybacz — wydyszałem, próbując się opanować. — Kristi, dla nas to jest pałac, przyrzekam. Nie masz nawet p o jęcia. Kristi rozpogodziła się i także się roześmiała, przewracając oczami. — Dobrze, zatem kolejne wieści powinny się wam spodobać jeszcze bardziej. Calder z Eden będą mieli cały pokój dla siebie. Xander, ty będziesz spał na kanapie. — Historia mojego życia — orzekł Xander, odkładając nasze rzeczy na jakiś duży, brązowy mebel. Zachichotałem i dałem mu sójkę w bok, którą potraktował jako przyjacielski kuksaniec. — Słuchajcie, wiem, że godzina jest młoda — powiedziała Kristi — ale zamierzam się położyć, bo zajęcia zaczynają się bardzo wcześnie, a jutro mam ostatni dzień pracy w leśniczówce. — Ziewnęła. — Ale zajrzyjcie do kuchni i czujcie się, proszę, jak u siebie w domu, a o waszych dalszych planach porozmawiamy jutro. Na pewno wszyscy będziecie potrzebować dowodów. Pogadamy o tym. A tymczasem, Xander, zostaw resztę biżuterii tutaj, na stoliku. Wezmę ją jutro rano i zajrzę do jubilera w drodze powrotnej z pracy do domu. Kiwnąłem głową. — Dziękujemy raz jeszcze, Kristi, za wszystko — wyciągnąłem do niej rękę, nie bardzo wiedząc, jak się zachować. Z uśmiechem potrząsnęła moją dłoń, lekko się różowiąc. Uśmiechnęła się do Xandra i Eden, która także jej podziękowała, i wszyscy życzyliśmy sobie dobrej nocy. Wziąłem Eden za rękę i pociągnąłem za sobą do pokoju, który wskazała nam Kristi. Wewnątrz nie było nic oprócz przykrytego prześcieradłem łóżka z metalową ramą. Na skraju łóżka leżał złożony koc. Ująłem twarz Eden w dłonie i pocałowałem ją długo i głęboko. Nie mogłem uwierzyć, że byliśmy sami w jednym pokoju i mogliśmy po prostu beztrosko cieszyć się sobą. To było niezwykłe uczucie. — Twoje łóżko jest teraz moim łóżkiem — szepnęła. — Na zawsze. Od dziś nigdy nie będziemy już spać osobno. Eden uśmiechała się pogodnie. Uwielbiałem ten jej uśmiech. W pewnej chwili zasłoniła usta dłonią, by ukryć ziewnięcie. — Przepraszam, nie mam pojęcia, dlaczego wciąż jestem taka zmęczona. — Bo przeżyłaś coś naprawdę strasznego, a potem trzydzieści kilometrów szłaś niemal boso. — Uniosłem znacząco brew. — Wyśpijmy się tej nocy za wszystkie czasy, a potem wstaniemy rano i zastanowimy się co dalej.

Eden przytaknęła, zagryzając usta. — Uważasz, że naprawdę powinniśmy od razu stąd wyjeżdżać? Wciągnąłem dolną wargę między zęby, rozważając słowa Eden. — Tak sądzę. — Twoi ro d z ic e . — zaczęła, a jej głębokie, niebieskie oczy patrzyły na mnie z ufnością. Poczułem ucisk w piersi i westchnąłem ciężko. — Któregoś d n ia . może wrócimy. Ale teraz musimy urządzić sobie życie. Taki mam cel, jedyny cel. Eden kiwnęła głową wciąż lekko nachmurzona. Nachyliłem się i delikatnie pocałowałem ją w usta. — Idź pierwsza do łazienki. — Dobrze. Eden poszła do toalety, zabierając ze sobą rzeczy, które kupiliśmy, a potem ja zająłem jej miejsce i po raz pierwszy w życiu spróbowałem pasty do zębów. Wydawała mi się za słodka i smakowała dziwnie, ale spodobał mi się łagodny, miętowy posmak, który pozostał po szczotkowaniu. Gdy wróciłem do pokoju, Eden leżała już w pościeli, na wpół śpiąc. Rozebrałem się i dołączyłem do niej, biorąc ją w ramiona i czując, jak otula mnie jej ciepło i jej słodki zapach. Nasze dłonie zaczęły błądzić, ale musieliśmy być naprawdę bardzo zmęczeni, bo następnymi rzeczami, jakie dotarły do moich zmysłów, były pierwsze, nieśmiałe promienie świtu przenikające przez szczeliny żaluzji w oknach i cichy, stłumiony przez szyby śpiew ptaków. *** Nieco później tego ranka, bogatsi o garść zwięzłych wskazówek od wychodzącej na zajęcia Kristi, Xander i ja opuściliśmy nasze lokum, by się przekonać, w jaki sposób możemy zdobyć kopie świadectwa urodzin w celu otrzymania dowodów, a także po to, by zorientować się w kwestii biletów autobusowych. Pozostawiłem Eden zwiniętą w łóżku; jej długie włosy były rozrzucone na poduszce, oddychała cicho i równo. Poprzedniego dnia wieczorem uzgodniliśmy, że Eden powinna zostać w bezpiecznym domu Kristi, a Xander i ja wyjdziemy na zwiady. Dzięki temu było mi lżej na sercu. Poza tym szukano tylko Eden. Zarówno Xander, jak i ja byliśmy pełnoletni. Przez próg mieszkania przeszliśmy z powrotem o wpół do czwartej. — Eden? — zawołałem, gdy Xander zamknął za nami drzwi. — Tu jestem — odparła cicho. Nawet jej nie spostrzegłem, w tak ciasną kulkę zwinęła się na krześle po przeciwnej stronie kanapy, a wokół niej leżało pełno książek. Poweselałem, choć nie miałem wielu dobrych wieści do przekazania. Tęskniłem za nią i pozwalałem sobie za nią tęsknić. Nigdy wcześniej nie dopuszczałem do siebie takiej możliwości, bo dotąd nie było to bezpieczne, ale te r a z . Teraz wszystko wyglądało inaczej. Eden podniosła się, miała zaczerwienioną twarz i błyszczące oczy. Wyglądała, jakby miała gorączkę. Zatrzymałem się w pół kroku. — Dobrze się czujesz?

Przytaknęła, odłożyła książkę, którą trzymała w dłoniach, podeszła do mnie, wzięła mnie za rękę, a potem zaczęła iść w stronę naszego pokoju. — Cześć, Xander — zawołała, ciągnąc mnie za sobą. Zdezorientowany zerknąłem przez ramię na Xandra, ten jednak tylko wzruszył ramionami, wziął do ręki jakiś niewielki, czarny przyrząd i nacisnął przycisk. — Telewizja — zawołał za moimi plecami. — Oglądałem trochę wczoraj w nocy. Musicie to sami zobaczyć. — Jasne, zaraz wracam — odkrzyknąłem, zamykając za nami drzwi. Eden odwróciła się do mnie i uniosła skraj mojej koszulki. — O rany! — Roześmiałem się, pozwalając jej ściągnąć Tshirt przez głowę. Uśmiechnęła się, a potem cofnęła o krok, wpatrując się w mój tors. — Masz takie piękne ciało, Calder. Jest ta k ie . męskie i — pogładziła dłońmi moją klatkę piersiową — seksowne. Nachyliła się i zaczęła całować moją skórę, wędrując językiem wokół brodawki. Jęknąłem, czując, jak twardnieję. To była pewna wada dżinsów — nie pozwalały na w ie le . swobody. — Hm. Eden, nie to, żebym narzekał, ale co konkretnie robiłaś przez kilka ostatnich godzin? Zadarła głowę i spojrzała na mnie z dołu. — Czytałam — westchnęła, a potem utkwiła wzrok gdzieś za mną. — Piękne historie miłosne o ludziach, którym było pisane ze sobą być. Uniosłem brew. — Ludziach? Jakich ludziach? Eden prześlizgnęła dłońmi po moich ramionach, a potem zaczęła rozpinać moje spodnie. Wszystkie myśli naraz pierzchły mi z głowy. Cóż za różnica, co robiła wcześniej? Jeśli taki miał być efekt, to jeśli o mnie chodzi, mogła to robić częściej. Rozpięła suwak, ściągnęła mi spodnie do bioder, a potem pozwoliła im opaść na podłogę. Kopnąłem je na bok, a wzrok Eden skupił się na mojej nabrzmiałej męskości; jej oczy rozbłysły jeszcze bardziej, gdy pieszczotliwie przeciągnęła po niej dłonią. Raptownie nabrałem powietrza. — O lordzie Darkhavenie i lady Floweryvale. Nachylałem się właśnie, by ją pocałować, ale zamarłem. — Dark co i lady kto? Eden zaśmiała się. — Lawrence i Elinor — westchnęła, a na jej twarzy zagościła melancholia. Osłupiałem. A potem jęknąłem, gdy wróciła do pieszczot. Nachyliłem się, ująłem jej twarz w dłonie i pocałowałem ją w usta. Rozchyliła wargi i nasze języki spotkały się, a jej ożywczy smak rozgościł się na moim języku i wypełnił usta. Westchnęła, a moje całe ciało, moje serce i mój umysł zjednoczyły się na jednej i tylko jednej rzeczy: Eden. Całowała mnie, jakbyśmy nie widzieli się od dziesięcioleci. Całowała mnie, jakbym właśnie cudem wrócił cały i zdrowy z wojennego frontu. W moim spowitym mgłą pożądania umyśle nagle pojawiła się spójna myśl: Zrobię wszystko, co tylko będzie trzeba, by ta dziewczyna całowała mnie tak do końca mojego życia. Tyłem zaprowadziłem ją do łóżka i oboje na nie padliśmy, odrywając od siebie usta, gdy Eden roześmiała się w głos. Ja także się uśmiechnąłem, a potem zacząłem całować gładką, pachnącą skórę jej szyi, chłonąc aromat jabłek i wiosny.

— Kocham miłość — westchnęła. — Kocham ciebie. Kocham być twoja. — Ja też cię kocham — wyszeptałem między pocałunkami. — I kocham być twój. Posłusznie przewróciłem się na plecy, gdy mnie popchnęła, a potem usiadła na mnie tak, że moja męskość znalazła się u jej wrót. Myśli znów zaczęły mi się plątać. Nachyliła się nade mną, pocałowała w szyję, a potem sięgnęła dłonią niżej i zaczęła rytmicznie przesuwać nią w górę i w dół, i w górę mojej erekcji. — Jest mi tak dobrze — westchnąłem — nie przerywaj. Pieściła mnie przez długą chwilę, a potem odrobinę odchyliła się do tyłu i drugą dłonią delikatnie ujęła moje jądra. Gwałtownie nabrałem powietrza i otworzyłem oczy. Napotkałem wzrok Eden; miała rozszerzone źrenice, a na policzkach zakwitł delikatny rumieniec. — Podoba ci się? — spytała. Otworzyłem usta, ale nie wydałem z siebie żadnego dźwięku. Po prostu kiwnąłem głową, nie chcąc za żadne skarby świata przerywać tego, co robiła. Eden nie spuszczała ze mnie wzroku, a jej rozmarzony uśmiech sprawił, że stałem się jeszcze twardszy. — Opowiedz mi o tej książce, którą dzisiaj czytałaś — powiedziałem chropawym głosem. Pomyślałem sobie, że gdy tylko znajdę jakąś pracę i zacznę zarabiać pieniądze, będę oszczędzał na swoim jedzeniu, żeby tylko mieć za co kupować jej więcej takich książek. Eden wstała i szybko pozbyła się ubrań, a ja chłonąłem ją wzrokiem. Chciałem usiąść, żeby móc jej dotknąć, ale łagodnie popchnęła mnie z powrotem. — Lawrence, odważny i prawy rycerz, kruczowłosy i silny, taki jak ty — powiedziała, sadowiąc się na mnie i ponownie ujmując mnie w dłoń. Opadłem na łóżko, czując, jak pulsuję w jej ręce. — E d e n . — jęknąłem. — Wiem — przerwała — ja też cię pragnę. Pragnęłam cię cały dzień. Cała płonę od chwili, gdy lord Darkhaven odebrał cnotę lady Elinor na kuchennym stole, w domu służby. — Cnotę? — wydyszałem. Eden kiwnęła głową. — Lady Elinor w przebraniu służki ukrywała się przed złym księciem Wallington. Wyprostowała się lekko i naprowadziła mnie do swego wnętrza. Na widok z wolna zagłębiającej się w niej główki mojego penisa mgła przesłoniła mi wzrok. Eden znieruchomiała, a ja jęknąłem z pragnienia i desperacji. Eden zamknęła oczy i osunęła się na mnie niżej, a wilgotne ciepło otuliło mnie tak ciasno, że bliski byłem omdlenia z rozkoszy. — Mmm — mruknęła i zaczęła się wolno poruszać, z zamkniętymi oczami i odchyloną do tyłu głową. — Ale on i tak ją odnalazł i porwał. Próbowałem sobie przypomnieć, o czym mowa i kim był ów „on”, ale moje neurony odmawiały posłuszeństwa i nie potrafiłem przebić się przez opary własnych myśli.

Sutki Eden stwardniały, a jej widok, w połączeniu z cudnie wilgotnym oporem jej wnętrza, był niemal jak tortura. Schwyciłem ją za biodra, ale zwalczyłem w sobie pokusę pokierowania nią. Chciałem się przekonać, co zrobi. Chciałem widzieć, jak porusza się w sposób, który sprawia jej największą przyjemność. Zaczęła unosić się i osuwać odrobinę szybciej, a za każdym razem, gdy opadała niżej, wydawała z siebie cichy jęk ekstazy. Uniosła dłonie i dotknęła palcami swoich sutków, tak że musiałem na chwilę zamknąć oczy, by nie dojść w tej samej chwili. — Eden — jęknąłem. — Ja już n i e . co ty . — Co ci sprawia rozkosz? — spytała niemal bezgłośnie, z półprzymkniętymi oczami i rozchylonymi ustami. Wyglądała bosko. — Wszystko to sprawia mi rozkosz, Eden. Cokolwiek zrobisz, będzie cudowne. Bądź sobą. — Jeszcze c h w ila . o tak, ty też sprawiasz mi rozkosz — westchnęła. — Lady Elinor miała rację. To fantastyczne. — Wzrok zamglił mi się jeszcze bardziej i poczułem w podbrzuszu nadchodzącą ekstazę. Zacisnąłem zęby, żeby ją powstrzymać. A wtedy, bogom niech będą dzięki, Eden zaczęła poruszać się szybciej i krzyczeć moje imię. Wreszcie opadła na mnie bezwładnie z jękiem spełnienia, a potem westchnęła i mocno się we mnie wtuliła. Jednym szybkim ruchem odwróciłem ją na plecy i wbiłem się w nią stanowczo, głęboko, czując, jak z rozkoszy podwijają się palce moich stóp. Zalała mnie fala euforii, przemożna i potężna, gwiazdy zapłonęły mi przed oczami, gdy szarpnąłem się, zagłębiłem w niej raz jeszcze i w ostatniej chwili wysunąłem się, by wytrysnąć na jej brzuch. Westchnąłem wprost w skórę jej szyi, wciąż łagodnie poruszając biodrami, jakbym chciał wyzyskać spełnienie do ostatka. Nie mogłem się doczekać dnia, gdy będę mógł bezpiecznie kończyć w niej. Ale na razie nie mogłem ryzykować. Leżeliśmy razem; obrócony na bok ułożyłem głowę pod brodą Eden. — Ale dzielny lord Darkhaven na swoim wiernym rumaku gnał przez góry i doliny, przez najczarniejsze z nocy, by uratować lady Flowervale. A choć nie obyło się bez zwrotów akcji, bo okazało się, że cały ten lord Darkhaven wcale nie był lordem, tylko biedakiem bez tytułu, zamku i choćby grosza przy duszy — Eden gładziła moje włosy, a mnie z wolna wracała jasność myślenia i spokojny oddech — to lady Elinor i tak wybrała jego, bo zawsze był jej prawdziwą miłością. Uniosłem głowę i zaskoczony patrzyłem, jak łzy napływają jej do oczu, a jedna zbłąkana ucieka w dół po policzku. — Lawrence — szepnęła, przyciskając drugą dłoń do piersi — czyś jest lordem, czy biedakiem, ulicznikiem, czy księciem, pragnę tylko ciebie i nikogo innego. Dopóki starczy tchu, dopóki w proch się nie zamienię, ty, najdroższy, i nikt inny. Odetchnęła i wpatrywała się we mnie bez słowa, a łzy jak grochy płynęły jej po twarzy. Nie znajdowałem słów, które mógłbym powiedzieć leżącej pode mną pięknej dziewczynie, którą kochałem bezgranicznie, lecz której teraz absolutnie nie mogłem pojąć. Może Hector nie bez powodu dawno temu zabronił czytania beletrystyki. — Wiem, że to tylko opowieść — powiedziała Eden, ocierając policzki — ale dzięki niej uwierzyłam, że historie mogą się dobrze kończyć. Nawet gdy wszystko wydaje się iść źle i nie

masz pewności, jak, po co i dokąd się zwrócić, to dzięki miłości wszystko się jakoś układa; nam też wszystko się ułoży. Ta opowieść dała mi nadzieję. Odetchnąłem i uśmiechnąłem się do niej. — Skąd czerpiesz swoją siłę, Blasku Poranka? — zapytałem cicho. — Od ciebie — odszepnęła, opuszką palca pieszcząc moje usta. Obróciliśmy się na bok tak, by widzieć się nawzajem, a ja pogładziłem jej długie włosy, rozczesując splątane w miłosnym uniesieniu pasma. — Opowiedz mi, co się dziś działo — spytała miękko. Westchnąłem. — Dzisiaj nie mam dobrych wieści. Zdaje się, że nie ma żadnych aktów naszego urodzenia. Kristi sądziła, że mogą istnieć, skoro byliśmy zarejestrowani jako uczniowie, ale najwyraźniej dzieciom, które urodziły się w Akadii, nie wystawiano takich dokumentów. Nie jesteśmy pewni, jak to wszystko działa — dopiero próbujemy do tego dojść. Ale dopóki nam się nie uda, nie będziemy mogli pracować nigdzie, gdzie wymaga się dowodów tożsamości. Restauracje i sklepy odpadają. Ale mamy z Xandrem kilka pomysłów, nie martw się więc, dobrze? Eden uśmiechnęła się lekko. — Nie martwię się. Wiem, że wszystko się jakoś ułoży. Puściłem do niej oko. — Jasne, lord D a r k . — Haven — dokończyła. — Tak, lord Darkhaven — uśmiechnęła się promiennie. — Wyobrażam go sobie jako kogoś podobnego do ciebie, tylko on ma sięgające do ramion, falujące włosy, trochę na zawadiacką modłę. Roześmiałem się. — Nie jestem pewien, na czym polega „zawadiacka modła”, ale jeśli dzięki zapuszczeniu czupryny będę mógł częściej zaznawać tego, co właśnie zrobiliśmy, t o . Eden roześmiała się. — Całkiem możliwe. — Położyła głowę na mojej piersi i czułem przez skórę, jak się uśmiecha. Odruchowo uniosłem dłoń, by przeczesać włosy, ale niemal podskoczyłem, tak silna zalała mnie fala opiekuńczości. Czasami moja miłość do niej wydawała mi się zbyt gwałtowna; miałem wrażenie, jakbym krwawił od wewnątrz. Moja piękna — pomyślałem. Będę chronił twoje czyste, pełne nadziei serce. Przysięgam ochraniać cię przed wszelkim złem tego świata i zawsze być twoim schronieniem w czasie burzy. — Co dziś jemy na obiad? — spytała Eden. — Jesteś głodna? Przytaknęła. — Zaostrzył mi się apetyt. Znów się uśmiechnąłem. Podobał mi się jej sposób na zaostrzanie apetytu. — W takim razie przygotujmy coś do jedzenia. — Kristi niedługo powinna wrócić do domu. Mam nadzieję, że udało się jej sprzedać nasze złoto — przerwałem na chwilę. — Za każdym razem, gdy to mówię, czuję się jak pirat. Eden roześmiała się. — Wydaje mi się, że Kristi ma książkę o piratach. To będzie następna do przeczytania na mojej liście.

Rozpromieniłem się. — Podoba mi się ten pomysł. Roześmiała się w odpowiedzi. Nie ruszyliśmy się z łóżka, ciesząc się z tego, że jesteśmy dla siebie na wyciągnięcie ręki, z ciszy wokół nas, ze świadomości, że nikt nie spróbuje nas rozdzielić i że będziemy ze sobą spać tej nocy i każdej kolejnej — tak po prostu. *** Godzinę później Eden, Xander i ja byliśmy już po kąpieli. Xander przełączał telewizor na różne stacje, pokazując nam, na czym to polega. Urządzenie było jazgotliwe, migotało i moim zdaniem działo się w nim za wiele naraz, by móc na czymś skupić uwagę. — Wyłącz to — powiedziałem, krzywiąc się i odwracając wzrok. — Nie podoba ci się? — spytał zaskoczony, naciskając jakieś przyciski na pilocie. — Nie. Otworzyły się drzwi i weszła Kristi, uśmiechając się do nas pogodnie. — Cześć! — rzuciła, zamykając za sobą drzwi. — Dobre wieści. Mam dla was pieniądze. Ponad tysiąc. — Wielkie nieba, chyba żartujesz! — wykrzyknął Xander, wyłączając telewizor, i zerwał się na równe nogi. — Naprawdę. Proszę — rozpromieniona Kristi podała pieniądze Xandrowi. — Uczcijmy to zatem — rzekł Xander. — Trzeba coś zjeść. — Spoważniał nagle. — Chwileczkę, ile kosztuje obiad? Kristi roześmiała się. — Pójdziemy gdzieś, gdzie jest bardzo tanio. — Dobra. A poza tym teraz nie musimy już pożyczać od ciebie pieniędzy. — I tak je wam dam — powiedziała Kristi, puszczając do Xandra oko. — Chciałabym móc dać wam więcej. Pozwólcie, że się odświeżę, i ruszamy. Xander, Eden i ja uśmiechnęliśmy się do siebie. Wszystko zaczynało się układać. — Co o tym myślisz, lady Flowervale? Eden parsknęła śmiechem. — Myślę, że wszystko będzie dobrze, lordzie Darkhaven. — Gotowi? — spytała Kristi, wychodząc ze swojego pokoju. — Jasne — odparłem, biorąc Eden za rękę. Rozmawiając i dokazując, zeszliśmy z Kristi po schodach. Gdy za rogiem skręciliśmy w stronę parkingu, powolutku podjechało do nas policyjne auto. Od strony pasażera po naszej prawej stronie wysiadł funkcjonariusz, trzymając rękę na kolbie przypiętej do pasa broni. Mocniej ścisnąłem dłoń Eden, czując nagły przypływ adrenaliny. — To nic — szepnąłem — po prostu trzymaj się mnie. Może nam pomogą. Obejrzałem się za siebie. Nie zobaczyłem nic prócz jednolitej, betonowej ściany. Eden przytaknęła, ale w jej oczach malowało się przerażenie. Wtedy policjant, który kierował autem, wysiadł i odwrócił się w naszą stronę.

To był Clive Richter.

Rozdział 23. Eden — Szukaliśmy cię, Eden — powiedział Clive z uśmiechem. Ten uśmiech ani trochę nie pasował do jego lodowatego spojrzenia. — Clive — odezwał się Calder pełnym niedowierzania, szorstkim głosem. — Nic jej nie jest. I nie zamierza wracać do Hectora. — No cóż, niestety, synu, Hector jest jej prawnym opiekunem i ona nie ma wyboru — Clive zmrużył oczy i położył dłoń na kaburze, tak jak drugi policjant. — Ale ty masz. Możesz zrobić, co zechcesz. Masz osiemnaście lat. Hector i tak nie chce cię z powrotem. Clive Richter był policjantem! Próbowałam poukładać w głowie to, co się działo. — W żadnym razie jej nie zostawię — rzekł Calder, mocno ściskając moją dłoń i przyciągając mnie do siebie. Kręciło mi się w głowie. Ledwo trzymałam się na nogach. Czułam, jak mdłości podchodzą mi do gardła. Jak to się stało, że zaledwie przed chwilą wszyscy śmialiśmy się i żartowaliśmy, a teraz cały mój świat walił się w gruzy? Clive wyglądał na usatysfakcjonowanego słowami Caldera. Dlaczego? Bo było to coś, co chciał od niego usłyszeć. — Czy zdaje sobie pan sprawę, że człowiek, do którego pan ją zabiera, jest przywódcą sekty? — powiedziała Kristi podniesionym głosem. Drugi z policjantów zniżył ciemne okulary i zmierzył ją wzrokiem. — Pani nazywa to sektą, on nazywa to religią — odparł. — Niezależnie od tego, jest jej prawnym opiekunem. Kristi pokręciła głową z niedowierzaniem. — Jak to? T o . — urwała, nie wiedząc, co powiedzieć. Policjant najwyraźniej miał słuszność. — Ma pani szczęście, że nie aresztujemy pani za udzielanie pomocy uciekinierce — dodał, a potem splunął na chodnik obok siebie. — I naprawdę nie chcemy was zastrzelić, ale jeśli nie będzie innego wyjścia — zarechotał i znów położył rękę na broni. Nie miałam pojęcia, co w tym takiego zabawnego. — Wsiadaj — rzucił do mnie Clive z kamiennym wyrazem twarzy i wskazał na radiowóz. — Nie zmuszaj mnie do zakuwania cię w kajdanki. — C a ld e r. Calder obejrzał się na Xandra, spojrzał na niego porozumiewawczo, a Xander raz skinął głową. Calder gwałtownym ruchem rzucił się w stronę policjanta, zasłaniając mnie ciałem, i w przelocie odepchnął w tył, do Xandra, który złapał mnie za rękę i zaczął biec. Krzyknęłam, patrząc za siebie, jak funkcjonariusz dopada Caldera.

Wtem coś przygniotło mnie do ziemi, a upadek na chodnik odebrał mi dech w piersiach. Jęknęłam, ale zanim się zorientowałam, co się dzieje, ktoś szarpnął mnie i poderwał do góry. Przede mną stał Clive, ciężko dysząc. Z dziką ekscytacją w oczach zatrzasnął kajdanki na moich nadgarstkach. — Mała wojowniczka. To mi się podoba — powiedział ze śmiechem. A potem pociągnął mnie z powrotem do policyjnego auta przy akompaniamencie przekleństw Xandra, do którego podbiegła Kristi. Przełknęłam ślinę, czując, jak ogarnia mnie przerażenie. Zapakowali Caldera do auta, a po chwili w ślad za nim wepchnęli mnie. Calder z dzikością w oczach próbował dosięgnąć mnie skutymi kajdankami dłońmi. — Nic ci nie jest? Eden, nic ci nie jest? — Pospiesznie obrzucił mnie wzrokiem i ryknął z wściekłości. — Wszystko w porządku, Calder, jestem cała — zapewniłam go, choć serce jak szalone łomotało mi w piersiach, a w żyłach płynął czysty strach. Xander podbiegł do drzwi auta, ale Clive go powstrzymał. — On nie chce cię widzieć — rzekł Clive. Calder wyciągnął szyję i zawołał do Xandra: — Spotkamy s i ę . Xander cofał się rakiem, a jego twarz była maską gniewu i przerażenia. — Wiem gdzie, wiem kiedy — odparł. Nie wiem, kiedy to ustalili, ale Calder skinął głową i usiadł. — Będzie dobrze. Obiecuję, że wyjedziemy stamtąd, gdy tylko to będzie możliwe. Teraz mamy dokąd iść, mamy pieniądze. Przytaknęłam, niezdolna do powiedzenia czegokolwiek. Clive i drugi funkcjonariusz wsiedli do samochodu i ruszyli. Przez tylną szybę widziałam Kristi i Xandra, ich przerażone twarze, gdy obserwowali, jak odjeżdżamy. Wszystko rozegrało się w niecałe pięć minut. Jak? Jak udało im się tak szybko nas odnaleźć? Byłam oszołomiona, wstrząśnięta, zszokowana. Clive obejrzał się przez ramię i zaśmiał się lekceważąco. — Fiu, fiu. Hector będzie zadowolony z twojego powrotu, księżniczko. Muszę przyznać, że trochę mu ostatnio odbiło, ale teraz wszystko powinno wrócić do normy — rzekł, szczerząc zęby. Odwrócił się, ale w lusterku wstecznym zobaczyłam, że patrzy na Caldera. — Popełniłeś błąd, wsiadając z nią do tego samochodu — ciągnął, a oczy błyszczały mu z dzikiego podniecenia. — W tym przypadku rycerskość nie wyjdzie ci na dobre. — Roześmiał się szyderczo. Calder i ja nie odezwaliśmy się ani słowem, jedynie przysunęliśmy się tak blisko siebie, jak to było możliwe. Cała się trzęsłam, a dłonie miałam zimne i lepkie. Patrzyłam za okno, jak wyjeżdżamy na autostradę i skręcamy na gruntową drogę prowadzącą do Akadii. Czy naprawdę przeszliśmy taki kawał o własnych nogach? Czy Calder niósł Xandra na plecach przez całą tę drogę? Łzy napłynęły mi do oczu i zamrugałam, by je odpędzić. Uczepiłam się myśli, że wkrótce będziemy raz jeszcze iść tą drogą. Że uciekniemy tak szybko, jak tylko się da. I tym razem uciekniemy na dobre. Będziemy mądrzejsi, rozważniejsi. A ja za dwa tygodnie skończę osiemnaście lat i Hector nie będzie mógł mi już nic zrobić.

Wyprostowałam plecy i dumnie uniosłam głowę. Siedzący obok Calder przyjrzał mi się badawczo i na jego ustach pojawił się nikły uśmiech. — Wrócił mój silny, odważny Blask Poranka — powiedział bardzo, bardzo cicho. Dotarliśmy do Akadii przy akompaniamencie żwiru chrzęszczącego pod kołami policyjnego krążownika, a moje serce wyrywało się z piersi. Miejsce wyglądało na opuszczone. Nikt nie pracował w polu, nikt nie zajmował się zwierzętami, nikt nie spacerował ścieżkami. Co tu się stało? Clive okrążył wóz i otworzył nam drzwi. Gdy tylko wysiadłam, osaczył mnie tubalny głos Hectora. Obróciłam się, ale to był tylko dźwięk odkręconych na cały regulator megafonów, niosący się przez Akadię. Clive ostro popchnął Caldera, który puścił moją dłoń i zatoczył się do tyłu, z trudem łapiąc równowagę. Na widok broni przy pasie Clive’a w oczach Caldera zalśniła wściekłość. Clive wyprostował się z lodowatym błyskiem w oku. — Spróbuj tylko, posłańcu wody — zarechotał głośno i skrzecząco. — Daj spokój, Clive — powiedział drugi funkcjonariusz. — Dostarczyliśmy ich. Wracajmy do roboty. Nie spuszczając wzroku z Caldera, Clive splunął na ziemię tuż obok niego. Wtedy zobaczyłam wychodzącego z siedziby Hectora, a tuż za nim Hailey, biegnącą, by dotrzymać mu kroku. Długie włosy Hectora były rozpuszczone, tak jak nosił je kiedyś, gdy byłam małą dziewczynką. Ale teraz nie były zaczesane do tyłu, tylko skołtunione i posklejane, przez co jeszcze lepiej widać było, jak mocno wyłysiał na czubku głowy. Wyglądał na wymizerowanego, a jego policzki były zapadnięte i obwisłe. I te o c z y . te oczy, gdy podszedł bliżej. Takie same jak tej nocy, gdy u ciek łam . ty lk o . gorsze. Czy to było zaledwie parę dni temu? Mogłabym przysiąc, że przez te dni Hector postarzał się o kilka lat. Hailey wyglądała, jakby dopiero co przestała płakać, a gdy oboje podeszli do nas i zatrzymali się, spuściła wzrok i splotła dłonie przed sobą. Gromkie, odtwarzane z nagrania kazanie zagłuszało ciszę. Kątem oka widziałam, jak Clive Richter wraz z drugim policjantem wsiadają do radiowozu. Uruchomili silnik i odjechali. Hector wziął głęboki wdech i uśmiechnął się. — Miło mi cię widzieć z powrotem, miłości moja — zwrócił się do mnie. Hailey spojrzała na niego, potem na mnie, a potem znów spuściła wzrok. Z siedziby wyszło trzech robotników, których nie znałam. Stanęli za Hectorem i patrzyli na nas spod zmrużonych powiek. — Hectorze, proszę — zaczęłam. — Puść mnie. Puść nas. Jeśli kiedykolwiek mnie kochałeś, proszę, pozwól mi odejść.

Przyjazny grymas na twarzy Hectora nie zmienił się ani odrobinę. — Pozwolić ci odejść? Pozwolić ci odejść? — Położył palec na ustach i dobrą minutę stał, wpatrując się w niebo. A potem w jego oczach zalśnił szaleńczy gniew. — BY TO SZATAŃSKIE NASIENIE MOGŁO CIĘ POSIĄŚĆ?! — Hector gwałtownie odwrócił głowę w stronę Caldera. — BYŚMY WSZYSCY PO WIECZNOŚĆ SMAŻYLI SIĘ W PIEKLE?! Cofnęłam się pod wpływem jego krzyku, a gdy Calder zrobił krok w moją stronę, trzech robotników nagle skoczyło do przodu i schwyciło go za ramiona. Calder popatrzył na nich z niedowierzaniem. — Ludzie, co wy do diabła robicie? Przecież mnie znacie! Znacie mnie! — Tak sądziliśmy — powiedział najwyższy z nich. Na elizejskich bogów, to był jakiś koszmar. Niech to się skończy, chciałam powiedzieć przez łzy. — Zabierzcie go do celi — rzucił krótko Hector, przygładził włosy i wyprostował się. Calder wyrwał się i zdzielił w twarz jednego z mężczyzn, który zatoczył się do tyłu, a dwóch pozostałych zaczęło mocować się z Calderem, by go obezwładnić. Zasłoniłam usta dłońmi i zaczęłam krzyczeć. Nagle Hector znalazł się za moimi plecami i ku mojemu zaskoczeniu mocno przycisnął mnie do siebie; nie miałam pojęcia, co zamierza. — Wypruję z niej flaki — powiedział Hector zimno. Wszystko zamarło. Znieruchomiałam. Znieruchomiał Calder. Trzymający go w żelaznym uścisku mężczyźni także zastygli w pół kroku. Hailey krzyknęła przeraźliwie. Hector przycisnął do mojej krtani nóż, a ostrze nakłuło moją skórę. — Jej krew ma moc — wydyszał Hector. Zaczęłam się wić i nachylił się nade mną i zlizał kroplę spływającą po mojej przepowiedni, są inne sposoby, by zabrać ją z nami do E liz ju m . część. — Zgarnął językiem kolejną kroplę mojej krwi, a ja z całej

wrzasnęłam rozpaczliwie, gdy szyi. — Jeśli sprzeciwi się choćby była to jej mała, żyjąca siły zacisnęłam oczy.

— Kompletnie postradałeś zmysły — powiedział Calder łamiącym się głosem. Hector uniósł głowę, by popatrzeć na Caldera. Na uchu poczułam gorący oddech i owionął mnie jego nieświeży odór. Krzyknęłam, gdy nóż znów wbił się w moją skórę. — Dobrze, dobrze — powiedział Calder, próbując unieść ręce w górę na znak, że się poddaje. — Zrobię, co tylko zechcesz. Tylko proszę, nie rób jej krzywdy. — Skupione na Hectorze oczy Caldera wyrażały najczystszy strach. Zdusiłam szloch. Poczułam, jak nóż odrywa się od mojej skóry, i usłyszałam, jak Hector głęboko nabiera powietrza z poczuciem swoistej satysfakcji. — Zabierzcie go do celi. I zamknijcie — rzekł. Calder utkwił we mnie przenikliwe spojrzenie i raz kiwnął głową. Ja także skinęłam w odpowiedzi. Będzie dobrze — zdawał się mówić. Bez oporów poszedł z trzema mężczyznami, z których jeden miał teraz mocno zakrwawioną twarz.

Hector wypuścił powietrze z płuc i uśmiechnął się przyjaźnie. — Wejdziemy do środka? Zagrasz dla mnie, Eden? Napotkawszy spojrzenie Hailey, popatrzyłam na nią błagalnie, ale ona bez słowa odwróciła wzrok i poszła za Hectorem i za mną. Później, po kilku godzinach gry na fortepianie, gdy już słaniałam się z wyczerpania nad klawiaturą, Hector wreszcie mnie odprawił i czmychnęłam w stronę swojego pokoju. Zdążyłam dotrzeć do schodów, gdy Hector złapał mnie za ramię. Zdławiłam krzyk i odwróciłam się do niego. — Przepowiednia musi się spełnić, miłości moja. Nie miej złudzeń co do tego, że stanie się inaczej. A jeśli spróbujesz temu zapobiec, zabiję go. Zrozumiałaś? Czułam, jak oczy rozszerzają mi się z przerażenia, a w brzuchu lęgnie się strach. Gdy tylko mnie puścił, pobiegłam po schodach na górę. Zatrzasnęłam za sobą drzwi, a po chwili usłyszałam szczęk zewnętrznego zamka. Spojrzałam na okno po drugiej stronie pokoju. Zabezpieczono je grubymi, metalowymi sztabami. Byłam więźniem w każdym znaczeniu tego słowa. Położyłam się na łóżku i załkałam. Tam, gdzie zaledwie kilka godzin temu tliło się światełko nadziei, teraz czaiły się desperacja i mrok. *** Przez kolejne dwa tygodnie rzadko pozwalano mi opuszczać pokój. Matka Miriam przynosiła mi jedzenie, choć nie było tego wiele. Nie dbano o plony. Owoce dojrzewały i spadały na ziemię, lecz nikt ich nie zbierał. Zwierzęta chorowały i cierpiały głód. W przerwach między nadawanymi kazaniami Hectora słyszałam żałośnie meczące kozy. Miałam wrażenie, że zaraz zwariuję. Starałam się wytłumić emocje najlepiej, jak tylko mogłam, i uczepiłam się jednej uporczywej myśli. Wydostaniemy się s tą d . jakoś. Jakimś cudem. Zrobimy to przy pierwszej nadarzającej się sposobności. Nie wiedziałam, co się dzieje z Calderem, i doprowadzało mnie to do szału. Czy dawali mu jeść? Czy był cały i zdrowy? Przysięgałam, że będę silnym Blaskiem Poranka. Przysięgałam, że się nie załamię. Po południu w dzień moich osiemnastych urodzin Hailey cicho weszła do mojego pokoju i na skraju łóżka położyła białą suknię. Na mój widok, siedzącej przy biurku z wzrokiem wbitym w przestrzeń za oknem, jej oczy napełniły się smutkiem. Podbiegłam do niej i rzuciłam się do jej stóp, z płaczem obejmując ją za nogi. Pogładziła mnie po włosach. Gdy uniosłam głowę, by na nią spojrzeć, miała łzy w oczach. — Pomóż nam — powiedziałam błagalnie. Pokręciła głową. — Nie jestem w stanie nic zrobić. Moi ch ło p cy . Mam czterech sy n ó w . O n . On i c h . — załkała cicho. Głęboko nabrałam powietrza. — A Calder? Czy wiesz, jak on się czuje? — spytałam. — Żyje — odparła. — Dostaje jedzenie i wodę. To wszystko, co wiem.

Po policzkach spłynęły mi łzy. — Jeśli dziś wezmę ślub z Hectorem, jutro po prostu stąd odejdziemy — szepnęłam. Hailey pokręciła głową. — Nie pozwoli ci. Nie da ci stąd odejść, nim przepowiednia się nie dopełni. — Ale ta przepowiednia się nie dopełni! — krzyknęłam. Hailey zamarła, a ja wzięłam głęboki wdech. — Wybacz, Hailey, a l e . wiesz o tym, prawda? Nie potwierdziła ani nie zaprzeczyła, tylko utkwiła wzrok w swoich dłoniach. — Hailey, jeśli dziś wezmę ślub z H ectorem . i pojawi się jakaś okazja, by wypuścić Caldera z celi, czy przynajmniej odwrócisz uwagę Hectora? Wpatrywała się we mnie długo, ale kiwnęła głową. Odetchnęłam z ulgą. Opracuję jakiś plan. Wydostanę Caldera i uciekniemy. I tym razem nie damy się złapać. Hailey wstała. — Ubierz się. Niedługo przyjdę, żeby ułożyć ci włosy. Hector chce, by ceremonia ślubu odbyła się za godzinę. Dreszcz przebiegł mi po plecach. — Za godzinę? — spytałam. Zaczęłam się trząść. Miałam wrażenie, że zaraz zwymiotuję. Godzinę? Jakim cudem mam to przeżyć? — Tak, wszyscy już czekają w Świątyni. Członek rady, Daniels, ma oficjalne prawa do przeprowadzenia ceremonii. — Odwróciłam wzrok. Nie ufałam Danielsowi niemal tak jak Clive’owi Richterowi. Przeszło mi przez myśl, że może on także jest policjantem. Może wszyscy byli. Nic z tego nie rozumiałam. Odetchnęłam głęboko i wyprostowałam się. — Będę gotowa. Hailey skinęła głową i odwróciła się, by wyjść z mojego pokoju. — Hailey? — Zatrzymała się i spojrzała na mnie pytająco. — Zbierzesz dla mnie kilka tych błękitnych kwiatów, które rosną w niewielkim zagajniku po zachodniej stronie pola? Zawsze marzyłam o tym, by mieć je we włosach podczas ślubu. Hailey wyglądała na zbitą z tropu, ale przytaknęła i zamknęła za sobą drzwi. Padłam na kolana obok łóżka. Boże Miłosierdzia, pomóż mi, proszę — modliłam się. Godzinę później jechałam do Świątyni powozem w towarzystwie Hectora. Miał na sobie biały garnitur, a ja długą, zwiewną suknię ślubną, którą ktoś dla mnie uszył. Włosy zdobiły mi kwiaty powoju. Serce ściskał ból. Złożyliśmy przysięgi w Świątyni przed mieszkańcami Akadii, a oczy Hectora błyszczały niezdrowym, rozgorączkowanym blaskiem. Wyglądał jak szaleniec. Starałam się unikać jego wzroku, wypowiadając słowa pozbawione dla mnie znaczenia. Bogowie potrafią wejrzeć w moją duszę — myślałam. Czym są tak zwane przysięgi, jeśli nie są prawdziwe? Rozejrzałam się po zgromadzonych i dostrzegłam rodziców Caldera. Stali z pochylonymi głowami i żarliwie się modlili. Wciąż wierzyli.

Gdy było po wszystkim, Hector odwrócił się do zebranych i uniósł ręce, a jego głos zabrzmiał silnie i pewnie. — Moi umiłowani. To wspaniały dzień. Eden jest teraz moją małżonką zgodnie z prawem stanu i w oczach bogów. Wszyscy zaś jesteśmy o krok bliżej ziszczenia się naszego prawdziwego losu. — Jego twarz rozpromieniła się w szerokim uśmiechu, oczy pałały ogniem. Wszyscy wpatrywali się w niego jak w obraz; niektórzy z radością, inni wyglądali na oszołomionych, zmartwionych i głodnych. Kilkoro dzieci płakało. — W sali jadalnej urządzona została dla was uczta. Jedzcie, proszę. Radujcie się. Tego dnia będziemy się cieszyć i świętować. Hector omiótł wzrokiem tłum. — Moi umiłowani, powódź nadejdzie już niedługo. Wkrótce będziemy mogli zebrać owoce naszego poświęcenia. Nie odstępujcie mnie, nie odstępujcie swojej matki, Eden, nie odstępujcie Akadii. Pamiętajcie, że teraz jesteśmy święci. Szatan będzie wodził was na pokuszenie na różne sposoby, tym bardziej, im silniejsza będzie nasza wiara i im bliżej będzie końca. Ale nie dajcie się skusić. Nie zatraćcie się. Raj jest już blisko, moi umiłowani. A teraz idźcie i bawcie się. Ujął mnie za rękę i poprowadził wzdłuż nawy na zewnątrz, do powozu, gdzie ujął wodze i skierował konie do siedziby. — A my nie będziemy świętować? — spytałam głosem, który nawet w moich uszach zabrzmiał śmiertelnie głucho. — Tak, będziemy. W mojej sypialni — odparł. Patrzyłam prosto przed siebie, próbując uspokoić obłąkane z bólu serce. Czułam się żałośnie. Spojrzałam na prawo, gdzie za główną siedzibą było wejście do celi. Calder, mój kochany. Robię to dla nas. Nie mam wyboru. Mam tylko nadzieję, że to poskutkuje. Hector wziął mnie za rękę i zaprowadził po schodach na piętro siedziby, do swojej sypialni. Byłam tam już wcześniej — ukradłam stąd trochę pieniędzy i kilka bibelotów. Serce ścisnęło mi się z tęsknoty, gdy przypomniałam sobie tamtą chwilę przy strumieniu, kiedy pokazywałam zdobycze Calderowi i Xandrowi. Mieliśmy wtedy tyle nadziei. Musiałam odepchnąć te myśli, by nie zacząć krzyczeć. Hector stanął za mną. Czułam na szyi jego ciepły oddech, gdy rozpinał zamek sukni. Odsunęłam się od niego, a gdy się odwróciłam, dostrzegłam w jego oczach ostrzegawczy błysk. — Pozwól mi rozebrać się dla ciebie — powiedziałam, spoglądając na niego spod rzęs. Cofnął się z miną wyrażającą podekscytowane zaskoczenie. Jego wzrok prześlizgnął się po moim ciele, a dłoń sięgnęła do pęczniejącego wybrzuszenia w spodniach i zaczęła je gładzić. Poczułam, jak mdłości podchodzą mi do gardła, ale przełknęłam ślinę i uśmiechnęłam się promiennie. Bądź silna, Blasku Poranka. Zzułam buty i zsunęłam suknię z ramion, pozwalając, by łagodnie spłynęła i utworzyła krąg u moich stóp. Nie miałam nic pod spodem. Stałam przed Hectorem naga, eksponując niewielkie, ale widoczne uwypuklenie mojego brzemiennego brzucha.

Pogładziłam go trzęsącymi się dłońmi. Mój odmienny stan był widoczny dopiero od jakichś dwóch tygodni, a od niedawna trochę bardziej, bo ze względu na niedostatki żywności w Akadii trochę schudłam. Byłam sama w swoim pokoju, a Calder siedział w celi nie dalej niż sto metrów ode mnie, gdy odkryłam ten mały, piękny sekret. Nosiłam w sobie jego dziecko. Poczęliśmy je przy strumieniu, gdy kochaliśmy się po raz pierwszy, niemal trzy miesiące wcześniej. Wiedziałam, że nie będę w stanie tego ukryć przed Hectorem, gdy stanę przed nim naga. Nie miałam innego wyjścia, jak tylko błagać o nasze życia. — Pozwól nam odejść — szepnęłam. — Teraz w moich żyłach płynie nie tylko moja krew. Jego także. Mam w sobie krew nas obojga. A to dziecko jest silne, tak jak jego ojciec. Hector zamarł bez ruchu, a gdy uniósł wzrok, jego oczy wyrażały bezbrzeżne osłupienie. — Splamił cię — rzekł niemal oznajmującym tonem. Wezbrała we mnie nadzieja. Może teraz odstąpi od swoich zamiarów? Kiwnęłam głową, patrząc na niego błagalnie. — Tak, Hectorze. Chciałam być splamiona. Pozwól nam odejść. Nie chcesz mnie. Proszę. Po prostu pozwól nam odejść. Pozwól nam ułożyć sobie razem życie. Noszę w sobie jego dziecko. Kochamy się. To wszystko. To takie proste. Proszę. — Upadłam przed nim na kolana. — Proszę, daj nam odejść — błagałam. — Zlituj się. — Wyjdź — rzekł tonem tak spokojnym, że aż wzbudzającym strach. — Nie pokazuj mi się na oczy, póki nosisz w sobie szatańskie nasienie. Powinienem był przewidzieć, jak podstępny jest szatan, jak zaciekle będzie próbował udaremnić spełnienie przepowiedni. — Uniósł wzrok i zmrużył oczy, jakby wsłuchiwał się w jakieś pobrzmiewające w powietrzu głosy. — Tak. Po raz kolejny nie doceniłem jego potęgi, jego przebiegłości — zaskrzeczał z niemal nieobecnym wyrazem twarzy. Szybko podniosłam się, zabrałam suknię i założyłam ją na siebie, nie zawracając sobie głowy butami. Hector gwałtownie schwycił mnie za ramię i wyprowadził ze swojej sypialni przez hol, do mojego pokoju, gdzie praktycznie wepchnął mnie do środka i z hukiem zatrzasnął drzwi, a potem zamknął je na klucz. Usiadłam na łóżku i pogładziłam dłonią brzuch. — Będzie dobrze — powiedziałam bardziej ku własnemu pokrzepieniu. — Będzie dobrze. Nic nam się nie stanie. Zdjęłam złotą obrączkę z palca i położyłam ją na stoliku obok łóżka, a potem otuliłam się ramionami, próbując powstrzymać dygotanie. Czułam ulgę, że nie musiałam znosić uprawiania seksu z Hectorem, ale bardziej niż wcześniej lękałam się o Caldera. *** Następnego ranka obudziłam się, mrużąc oczy przed jaskrawym światłem wpadającym przez okno. Poprzedniego wieczoru przed snem zapomniałam zamknąć żaluzje. Przez kilka minut po prostu leżałam, gładząc dłonią małą wypukłość mojego brzucha, i przez chwilę miałam wrażenie, że wszystko będzie dobrze. Nic za tym nie przemawiało. Wszystko zapowiadało się jak najgorzej — było straszliwie, straszliwie źle. Koszmarnie. Ale przez kilka chwil oddzielających sen od w pełni świadomej jawy w moim sercu zagościł spokój. Wszystko się u ło ż y . jakoś. Dopiero po chwili rzeczywistość zalała mnie gwałtowną falą, wypełniając pustkę, a włoski na karku zjeżyły mi się ze strachu. Nic się nie ułoży.

Usłyszałam dźwięk przekręcanego w zamku klucza i szybko usiadłam, zasłaniając kocem moje pełniejsze teraz piersi. Do pokoju weszła Hailey z tacą i śniadaniem. Szła ze spuszczoną głową, ale i tak od razu zauważyłam duży, czerwony ślad na jej policzku. — H a ile y . — zaczęłam, odrzucając na bok pościel i wyskakując z łóżka. — Daj spokój, Eden, proszę — przerwała, a jej głos brzmiał chrapliwie. — Wybacz, nie mamy wiele jedzenia. Nasza wytrwałość jest teraz wystawiana na próbę. — Postawiła tacę na stoliku obok łóżka i wyszła, cicho zamykając za sobą drzwi. Serce ścisnęło mi się w piersi. Sięgnęłam po herbatę i zaczęłam ją sączyć, zastanawiając się nad jakimś wyjściem z sytuacji. Hector odrzucił mnie jako żonę. To był dobry znak. Teraz nie mogłam już odegrać swojej roli w przepowiedni. Ta sprawa była zamknięta. Ale choć powoli rozlewało się we mnie ciepło herbaty, dreszcz przebiegł mi po plecach. Hector nie odpuści mnie tak łatwo. Wiedziałam, że nie mogę na to liczyć. Jedynie kupiłam nam trochę czasu. A jeśli intuicja mnie nie zawodziła, to nie było tego czasu zbyt wiele. Dokończyłam herbatę i wysunęłam nogi z łóżka. Zapukałam do własnych drzwi, a po kilku chwilach przyszła Matka Miriam, otworzyła je i pozwoliła wyjść do łazienki — sama została na zewnątrz. Przetrząsnęłam w łazience każdą szufladę, ale wszystko, co mogło być użyte jako potencjalna broń, zostało zabrane. Oparłam się o blat w poczuciu klęski. Moja ucieczka nie stanowiła większego problemu. Samej chyba jakoś dałabym radę. Tylko jak mam wydostać Caldera? A jeśli tego nie zrobię, jak postąpi z nim Hector? Czułam się bezradna. Gdy otworzyłam drzwi do łazienki, poczułam w brzuchu nagły, przeszywający ból i z krzykiem zgięłam się wpół, zaskoczona gwałtownością skurczów. — Co ci jest? — spytała Matka Miriam i podeszła do mnie. — Nie wiem — wydyszałam, z trudem łapiąc dech i trzymając się za brzuch. Kolejny gwałtowny atak sprawił, że ledwie zdążyłam oprzeć się o ścianę i znów zwinęłam się w kułak. — Jestem w ciąży — krzyknęłam. — Coś jest nie tak! Matka Miriam cofnęła się z przerażoną miną. — N i e . — powiedziała po prostu. — Aaaaach! — krzyczałam, gdy ból rozrywał mi wnętrzności, aż wreszcie złamana wpół zwymiotowałam na drewnianą podłogę w holu. — Zabierzcie ją do namiotu dla chorych — usłyszałam za sobą głęboki, lodowaty głos Hectora. Matka Miriam objęła mnie ramieniem i podtrzymywała, gdy szłam, a raczej powłóczyłam nogami w stronę schodów. Na twarzy wystąpił mi pot, a wszystko wokół zdawało się wirować. — Co zrobiłeś? — słabym głosem spytałam Hectora, gdy go mijaliśmy. — Czego dosypałeś do mojej herbaty? Co mi zrobiłeś? — krzyczałam coraz głośniej. — Trzeba to było zlikwidować — rzucił za moimi plecami. — Tego, co zostało przepowiedziane, sam szatan nie udaremni ani nie zniweczy. — Aaaaach! — krzyczałam z cierpienia i strachu, a ból przenikał całe moje ciało i duszę. Matka Miriam objęła mnie mocniej i praktycznie wyniosła przez frontowe drzwi siedziby.

Tuż za progiem znów zwymiotowałam. — On zabija moje dziecko — chlipałam. — Boże Miłosierdzia, pomóż mi, pomóż mi, b ła g a m . — Spocona i dygocząca padłam na kolana pośród własnych nieczystości, na wpół obłąkana z przerażenia. — Ćśś, dziecino — szepnęła za mną Matka Miriam, podnosząc mnie i ciągnąc w dół, po schodach. — Jestem obok. — Nienawidzisz mnie — chlipałam. — Ty to zrobiłaś. Brałaś w tym udział! — Próbowałam wyżyć się na jej ramieniu, którym obejmowała mnie w pasie, ale nie miałam w sobie ani krzty siły na nic poza walką z mdłościami i bólem. — Nigdy bym tego nie zrobiła — odparła. — Ja ta k ż e . straciłam. — Aaaaach! — krzyknęłam wniebogłosy, przygięłam się ku ziemi i znów zwymiotowałam na podwórzec. Świat to pojawiał się przed moimi oczami, to znikał i wirował wokół, gdy próbowałam się wyprostować. Coś ciepłego i mokrego spływało po mojej nodze. Gdzieś z oddali usłyszałam moje imię i nawet przez opary cierpienia poznałam głos Caldera. — Calder! — krzyknęłam. — Calder! — Mój głos utonął w nieludzkim wrzasku, gdy złamana bólem wołałam go po raz drugi, a po nogach popłynęła kolejna struga lepkiej substancji. Próbowałam rzucić się w stronę, z której dochodziło wołanie, ale Matka Miriam pociągnęła mnie z powrotem. — Muszę zabrać cię do namiotu dla chorych — powiedziała. — Jeśli chcesz żyć, musisz się tam znaleźć. Bezsilnie zwiędłam w jej ramionach, a gdy przeszył mnie kolejny atak, byłam już zbyt słaba nawet na to, by krzyczeć. Świat pociemniał mi przed oczami i zgasł, a gdy odzyskałam wzrok, zobaczyłam jakichś mężczyzn biegnących w stronę, w którą ja sama chciałam iść — do Caldera. Następną rzeczą, jaką sobie uświadomiłam, było to, że leżę na pryczy w namiocie dla chorych i spocona krzyczę i płaczę z bólu, który wciąż rozrywał mi wnętrzności. Straciłam poczucie czasu, bo rzeczy wydawały się pojawiać w zasięgu wzroku i niknąć; w jednej chwili widziałam za oknem światło poranka, a zdawałoby się chwilę później witał mnie półmrok wczesnego wieczoru. Przez cały ten dzień płakałam i wiłam się, a Matka Miriam przychodziła i gdzieś znikała, krzątając się wokół i wykonując jakieś czynności, na których nie potrafiłam nawet skupić uwagi. — Najgorsze masz już za sobą — powiedziała cicho Matka Miriam z końca pryczy, obmywając moje łydki i wewnętrzne strony ud. — Czy o n o . czy o n o . czy j a . ? — załkałam. Milczała długą chwilę. — Tak, Eden, przykro mi. Twojego dziecka już nie ma. Nie ma? Gdzie jest? Gdzie jest teraz moje dziecko? Mała istotka, którą dopiero zaczynałam kochać całym sercem. Co uczyniłam z tą miłością? Opadłam na pryczę i zaczęłam szlochać z żalu, poczucia straty i przerażenia. — Ja to zrobiłam — wykrztusiłam. — Powiedziałam mu o dziecku. To moja wina. To wszystko moja wina.

— Nie, to nie twoja wina. W Elizjum znów zobaczysz się ze swoim dzieckiem. Jęknęłam głośniej. — Zabiję Hectora, gdy się tam znajdę — wyrzuciłam z siebie. — Dopadnę go i zabiję! I nie dbam o to, że i tak będzie już martwy! — Krztusiłam się własnym szlochem. — W Elizjum nie ma nienawiści, Eden. Obróciłam się na bok na pryczy, zwinęłam w kulkę i zalałam się łzami. — Calder próbował się do ciebie przedrzeć, gdy usłyszał twój krzyk. Odwróciłam się i popatrzyłam na nią mokrymi od łez, zapuchniętymi oczami. — Walczył jak lew, by się przebić, dziecino — powiedziała dobrotliwie, ocierając mi czoło zimną szmatką. — Ale w k o ń c u . było ich zbyt wielu. — Zbyt wielu? — pisnęłam. — Czy o n . ? — Żyje . Domyśliłam się, że to może nie potrwać długo. — Czy przysłali do niego Matkę Willę, by się nim zajęła? Matka Miriam pokręciła głową. — Matka Willa zmarła minionej nocy — powiedziała po prostu. Uczepiłam się jej, próbując wyjść z łóżka. Matka Miriam łagodnie popchnęła mnie z powrotem. — Nie możesz nic zrobić, Eden. Nie dopuszczą cię w jego pobliże. — Dlaczego na to pozwalasz? — zawyłam. Matka Miriam ściągnęła usta. — W Elizjum wszystkie nasze marzenia się ziszczą. W Elizjum będziemy bogami i boginiami. W Elizjum znów zobaczę moje własne dzieci — dokończyła cicho. — To idź sobie sama do tego Elizjum. Nie zabieraj nas ze sobą — krzyknęłam i skrzywiłam się z bólu, bo brzuch przeszył mi kolejny ostry kurcz. — Masz bóle poporodowe. To normalne. Musisz odpocząć. Wstała, wyszła z namiotu dla chorych i powiedziała kilka słów do kogoś, kto stał za drzwiami. Odpowiedział jej głęboki, męski głos. Postawili straże. Obróciłam się na pryczy i chlipnęłam. Tak bardzo cierpiałam. Fizycznie. Emocjonalnie. To był koszmar. Wątpiłam, że dam radę mu sprostać. Calder, chcę być twoim silnym Blaskiem Poranka, ale bez ciebie sobie nie poradzę. Kilka minut później w pomieszczeniu niespodziewanie zrobiło się ciemniej; zamrugałam, a potem uniosłam głowę, by wyjrzeć na zewnątrz. Za oknem miałam piękny widok na księżyc. Przez jego tarczę przetaczał się cień. Serce zabiło mi żwawiej i ścisnęłam w dłoniach fałdy prześcieradła. Po plecach przeszedł mi dreszcz niepewności i niedowierzania. To było zaćmienie.

Rozdział 24. Calder Ryknąłem z wściekłości i bezsilności, a potem osunąłem się na podłogę, ciężko dysząc. Podciągnąłem skraj koszuli i zacząłem tamować krew cieknącą po brodzie z rozbitej wargi. Po chwili znów przemierzałem klatkę, do której mnie wrzucili — tę samą, w której w tę i z powrotem krążyłem już od dwóch tygodni — próbując wymyślić jakiś sposób na wyrwanie się z tego podziemnego więzienia. Drzwi były ciężkie, stalowe, a jedzenie przynoszono od czasu do czasu o nieregularnych porach. Oszczędnie wydzielałem sobie wodę ustawioną w kącie celi w dużych bukłakach, którymi kiedyś nosiłem ją ze źródła. Źródło. Nie, lepiej o tym nie myśleć. Nie teraz. Przyszli, gdy na dobiegający mnie odgłos płaczu Eden zacząłem upiornie wydzierać się i ryczeć. Załatwiłem pierwszych trzech, ale potem po schodach zbiegło jeszcze z dziesięciu robotników — w amoku nawet ich wszystkich nie rozpoznałem — i obezwładniło mnie. Walczyli ze mną, jakbym był samym diabłem. Zawiodłem ją. Obiecywałem, że będzie przy mnie bezpieczna, że będę ją chronił — a ona mi zaufała. Opadłem na małą ławkę i zanurzyłem twarz w dłoniach. Co musiała ścierpieć? Wczoraj były jej urodziny i nie przyszedł do mnie zupełnie nikt. Myślałem, że zwariuję. Zniżyłem się nawet do błagania przy drzwiach o pomoc, ale bez skutku. Nagle z zewnątrz celi dobiegł mnie jakiś chrobot i doskoczyłem do drzwi w samą porę, by zobaczyć, jak przez szczelinę pod spodem wsuwa się skrawek papieru. — Halo! — wrzasnąłem. — Proszę! Wypuśćcie mnie! Ktokolwiek tam jest! Proszę! — Ale odpowiedziały mi tylko czyjeś cichnące kroki, a potem huk zamykanych zewnętrznych drzwi. Podniosłem kartkę i nerwowo ją rozłożyłem. Została żoną Hectora, ale związek nie został skonsumowany. Dziś odebrano je j twoje dziecko. Dzielnie zniosła ból. Żyje. Po plecach przebiegł mi lodowaty dreszcz, a słowa były dla mnie jak fizyczny cios. Dziś odebrano je j twoje dziecko... Moje dziecko? Odebrano? Myślałem gorączkowo, próbując zrozumieć znaczenie słów, na które patrzyłem. Złapałem się za głowę, próbując uspokoić łomoczące serce. Eden nosiła w sobie moje dziecko? Miesiąc temu wydawała się tylko od ro b in ę. pełniejsza, bardziej zaokrąglona. Nie sądziłem . nie miałem p o ję c ia . Poczułem ucisk w piersiach i usłyszałem, jak z mojej krtani dobiega jakiś dziwny, zduszony jęk. Tylko nie to, przecież starałem się być tak ostrożny. Nie! Padłem na kolana, uniosłem wzrok ku sklepieniu celi i zawyłem przeciągle, pragnąc wykrzyczeć całą moją wściekłość, cały ból i przygniatające poczucie winy. Ileż musiała przeze mnie przejść? Mój piękny Blask P o ran k a.

Wtem usłyszałem szczęk przekręcanego w zamku klucza. Odruchowo odskoczyłem do tyłu, by móc wziąć rozpęd, gdy drzwi rozewrą się na oścież. Zamarłem w pół kroku, gdy zobaczyłem Clive’a Richtera z wymierzoną we mnie lufą broni. Czy da się przeżyć postrzał? Czy dam radę załatwić go, zanim wystrzeli? Nie miałem pojęcia o działaniu broni palnej. Nie wiedziałem, co robić, gdy jest się na muszce. Poczułem przypływ adrenaliny, ale zarazem uzmysłowiłem sobie, że martwy z pewnością nie dam rady pomóc Eden. Cofnąłem się odrobinę i uniosłem ręce, dając do zrozumienia, że nie zamierzam walczyć — w każdym razie nie teraz. Clive uśmiechnął się szyderczo. — Odwróć się i połóż dłonie na karku. Wolno obróciłem się i zrobiłem to, co mi kazał. Mój mózg pracował na najwyższych obrotach. Musiałem się po prostu stąd wyrwać i znaleźć jakąś kryjówkę, z której będę mógł zakraść się po Eden. Mogłem z nimi walczyć uczciwie. Mogłem nawet walczyć nieuczciwie, jeśli tylko stawka dla moich przeciwników byłaby taka sama jak dla mnie. Tylko że ci ludzie walczyli o to, by być bogami. Jaką wyższą stawkę można sobie wyobrazić? Wyszedłem z ciasnej celi prowadzony przez Clive’a. Idąc po schodach na zewnątrz, oczekiwałem, że oślepi mnie słońce, ale na świecie panowała ciemność. Spojrzałem w niebo i od razu zrozumiałem jej przyczynę. Krew zaczęła żwawiej płynąć mi w żyłach i zacisnąłem pięści w skutych kajdankami dłoniach, jakby sprawdzając opór stali. Słońce zasłaniało tarczę księżyca. Było zaćmienie. Na miłość bogów, to było zaćmienie! Nie wiedziałem, co myśleć, co czuć, co robić. Dołączyli do nas Garrett Shipley i Ken Wahl, dwóch członków rady, którzy trzymali mnie w szachu podczas batożenia Xandra. Szli za mną i Clive’em. Garrett miał na nosie niewielkie łubki, a jego oczy zdobiły zielonożółte sińce, z których powoli schodziła opuchlizna. Obaj łypali na mnie niespokojnie. I powinni się denerwować. Gdybym tylko mógł, zabiłbym ich gołymi rękami. Rozkoszowałbym się tym. Patrzyli na ciemniejące z wolna niebo. — Hector powiedział, że pomylił się w przepowiedni. Bogowie nie mówili o dwóch miesiącach i sześciu dniach, ale o dwóch dniach i sześciu godzinach. Jedno z tych niefortunnych nieporozumień — rzucił któryś. A potem obaj zaczęli wyć jak hieny i rechotać z żartu, którego najwyraźniej nie zrozumiałem. Gdy przechodziliśmy obok wylotu mojego systemu irygacyjnego, zmrużyłem oczy i zerknąłem za siebie, w stronę rzeki. Ktoś, zapewne jeden z robotników, naprawił elementy zniszczone przez Hectora. Na widok konstrukcji nagle wezbrała we mnie wściekłość. Buzowała w moich żyłach i miotała się jak dziki zwierz. Ryknąłem, ile sił w płucach, i kopniakiem rozwaliłem cały segment systemu. Ten system był symbolem moich niedorzecznych, naiwnych nadziei i marzeń. Ten system był budowany w czasie, gdy w moim sercu wciąż płonął ogień oczekiwań co do przyszłego życia. Chciałem paść na kolana i użalać się nad tym małym, durnym szczeniakiem sprzed lat, który nic nie wiedział, z niczego nie zdawał sobie sprawy i był ślepy. Chciałem go zatłuc, zabić, zniszczyć, unicestwić. Nienawidziłem w nim wszystkiego. A zarazem tęskniłem za nim całym sercem.

Gdy oprzytomniałem, spora część systemu nawadniającego była zdewastowana, a Clive, Garrett i Ken kilka kroków dalej śmiali się ze mnie do rozpuku. Stałem, oddychając ciężko, a ból promieniował do każdego zakamarka mojego ciała. — No już — ponaglił Clive. — Hector zamierza cię wypuścić. Zamarłem i zmierzyłem go nieufnym spojrzeniem. — Pozwala mi odejść? — spytałem ze ściśniętym gardłem. — Czemu? — Gówno mnie obchodzi czemu — odparł. — To dlaczego jestem skuty? — Bo zachowujesz się jak pieprzone zwierzę, ot dlaczego. — Nie będę. Już nie będę, obiecuję — powiedziałem błagalnie. — Po prostu wypuśćcie mnie, a ja zabiorę Eden i stąd odejdziemy. Clive parsknął. — Nie dostaniesz Eden, głupcze. Eden należy do Hectora. Nie dostaniesz nic oprócz swojej wolności. A i tu możesz mówić o dużym szczęściu. Dobre i to, bo wtedy przynajmniej mógłbym wrócić po Eden. Mógłbym opracować jakiś plan. Mógłbym zorganizować p o m o c . zrobić cokolwiek. Moja wolność dawała nadzieję. — Zatem pozwólcie mi odejść. Pójdę stąd. Clive się roześmiał. — Hector najpierw chce się z tobą ciepło pożegnać — rzucił szyderczo. Podeszliśmy do jednego z dużych drewnianych pali, na których były zamontowane megafony. Clive powiedział Garrettowi, żeby rozpiął mi kajdanki, a potem, gdy będę oparty plecami o słup, zapiął je z powrotem tak, by moje ręce obejmowały pal od tyłu. Ogarnęła mnie panika. O nie. Nie zamierzam dać się przypiąć do słupa. Nie. Działo się coś złego. Nie wiedziałem co, ale to nie zapowiadało się dobrze. Szarpnąłem się i głową uderzyłem Garretta w twarz, ponownie gruchocząc mu nos. Trysnęła krew, a Garrett wrzasnął z bólu rozdzierająco i skrzekliwie. Poprawiłem kolanem prosto w krocze. Wydał z siebie kolejny dźwięk przypominający kwiczące prosię i zgiął się wpół. Usłyszałem odgłos wystrzału, ale nie miałem pojęcia skąd. Nagle osaczyło mnie chyba z trzydziestu mężczyzn i tak jak tamtego dnia, gdy próbowałem wydostać się do Eden, było ich po prostu zbyt wielu. Unieszkodliwiłem tylu, ilu zdołałem, ale jednemu wreszcie udało się schwycić mnie za rękę i wykręcić ją; krzyknąłem, gdy sprawnie owinął ją wokół słupa. Ktoś inny uderzał mnie w twarz, raz po raz, aż wreszcie osunąłem się na ziemię i wykręcono mi drugie ramię. Ponownie usłyszałem szczęk kajdanek, który był dla mnie większym ciosem niż wszystkie, jakie dotąd przyjąłem. Zawyłem z bólu i wściekłości, fizycznie pobity, załamany. Krew napłynęła mi do jednego oka, drugie napuchło tak, że nie widziałem przez nie zupełnie nic. Ostry, promieniujący do ramienia ból rodził obawy o złamanie ręki. Osunąłem się na ziemię z wyprostowanymi przed siebie nogami bezwładnie spuściłem głowę. Rozbity. Pokonany. Przepraszam cię, Eden. — Czy sądziłeś, że jesteś potężniejszy ode mnie, szatanie? — głos Hectora zahuczał z bardzo bliska. — Czy sądziłeś, że możesz jak robak wniknąć do naszej społeczności pod złudnym

płaszczykiem swojej urody? Już raz, dawno temu, przechytrzyłeś mnie, ale nie tym razem. NIGDY WIĘCEJ! Czułem, jak coś uderza o moją stopę, ale nie podniosłem głowy. Głos Hectora okrążył mnie i teraz dobiegał z przodu. Zmrużyłem oko i spojrzałem na niego z dołu. Był wielkim czarnym cieniem na tle mrocznego nieba. — Próbowałem ci pomóc, za wszelką cenę próbowałem oczyścić cię z grzechu, ale nie doceniłem twojej potęgi. Nie przewidziałem, że w swojej przebiegłości zdołasz uwieść moją błogosławioną wybrankę, choć chroniłem ją pod własnymi skrzydłami. I pomyśleć, że sam cię tu zaprosiłem. To był mój największy błąd. Sam sprowadziłem cię do Akadii. I pozwoliłem tu zostać — nasieniu szatana we własnej osobie. Ale dobro zawsze zwycięża. Dobro zawsze jest górą. A zło zawsze przegrywa. — Zbliżył swoją twarz do mojej. — Płoniesz dla niej, szatanie, prawda? Och, zapłoniesz dla niej. Zapłoniesz. A twoje zło zostanie pokonane raz na zawsze. — Roześmiał się chrapliwie, obłąkańczo. Spojrzałem w dół i uświadomiłem sobie, co robi. Układał ognisko. Zamierzał mnie spalić żywcem. Wierzgnąłem, orząc piętami ziemię, podciągnąłem się na słupie i wyprostowałem. Zdyszany patrzyłem z przerażeniem, jak Hector dokłada drew do stosów, które leżały już ułożone wokół, tuż poza zasięgiem moich stóp. — Ojcze, nie. Proszę, nie rób tego — błagałem. — Proszę, odejdę stąd i nie wrócę — skłamałem. — Nigdy więcej mnie nie zobaczysz. Nie rób tego. To morderstwo, Ojcze. To grzech. Tego mnie przecież uczyłeś. Uczyłeś mnie, że odbieranie życia jest grzechem przeciwko bogom. Ale odpowiedział mi tylko kolejny rechot Hectora, który sam wyglądał teraz jak demon. — Co to do cholery ma znaczyć, Hectorze? — spytał Ken Wahl, cofając się odrobinę. — Zamierzasz go spalić na stosie? — Uniósł dłonie i jeszcze się cofnął. — Nie zamierzam brać w tym udziału. Nie godziłem się na coś takiego. — Ale nie odszedł. — Pomóż mi, proszę — zawołałem, patrząc na niego jedynym widzącym okiem, głosem tak chrapliwym, że ledwie byłem w stanie formować słowa. Clive stał dalej za Kenem i wyglądał na zdezorientowanego, ale podekscytowanego zarazem. Jego błyszczące oczka przeskakiwały między mną a Hectorem. — C liv e . proszę — powiedziałem, ale pozwoliłem, by słowa uwięzły mi w gardle. Jeśli kiedykolwiek zamierzał mi pomóc, już by to zrobił. — Ludzie! — zawołałem do robotników zbitych w ciasną grupę na podwórcu siedziby, zaledwie trzydzieści metrów ode mnie. — Ludzie, pomóżcie mi. On oszalał. Jeśli wszyscy połączymy siły, m o żem y . — Wtedy ją zobaczyłem, prowadzoną w moją stronę przez Matkę Miriam. Twarz miała trupiobladą i bez wyrazu, a sukienka była zbroczona krwią. Krwią naszego dziecka. Eden. Szarpnąłem się przed siebie, ale kajdanki zatrzymały mnie w miejscu, a ramię przeszył ból. Wrzasnąłem i zacząłem z całej siły kopać w słup z płonną nadzieją, że uda mi się go wyrwać z ziemi. Wiedziałem jednak, że to nic nie da. Pamiętałem, jak kopano doły na te pale, jak zalewano je cementem. Zawyłem z bezsilności i rozpaczy.

Gdy znów uniosłem głowę, Eden próbowała się do mnie wyrywać, ale Matka Miriam z grozą wypisaną na jej szarej twarzy zatrzymała ją w pół kroku. Eden wyglądała na zbyt słabą, by się jej przeciwstawić. Bezsilnie wsparła się na Matce Miriam i załkała. Eden, Eden, moja ukochana, mój Blask Poranka. — Rozpal ogień, Abe — zawezwał Hector. Raptownie odwróciłem głowę. Panika i mdłości podeszły mi do gardła na widok mojego ojca, który powoli zmierzał ku mnie z pudełkiem zapałek w ręce. Po jego twarzy spływały łzy, dłonie mu drżały. — Tato. Nie rób tego, t a t o . — powiedziałem, a mój głos załamał się przy ostatnim słowie, jakby runął finalny bastion w moim sercu. Ojciec nie patrzył na mnie, całym jego ciałem wstrząsał cichy szloch. Poruszał ustami w bezgłośnej modlitwie. — Mamo! — krzyknąłem. — Mamo! Z tłumu dobiegł mnie głośny jęk i widziałem, jak moja matka pada na kolana, ale nie zrobiła nic, by mi pomóc. — Największe poświęcenia bolą najbardziej, Abe — powiedział Hector do mojego ojca. — Ale twoja nagroda będzie wielka. Będziesz bogiem pośród bogów. Całe cierpienie, którego doświadczasz w doczesnym życiu, jest tego warte. Wszyscy ludzie złączyli dłonie i zaczęli recytować przestrogę przed szatanem Hectora. Niektórzy w spokoju, z zamkniętymi oczami, niektórzy z płaczem. Usłyszałem szloch Eden i skupiłem na niej zamazujący się wzrok. — Eden — zawołałem, próbując nadać głosowi jak najmocniejsze brzmienie. — Eden! — Calder — załkała. — O boże, Calder! — Znów spróbowała się do mnie przedostać, ale powstrzymało ją dwóch spośród mężczyzn, którzy wcześniej ze mną walczyli. Przestała się ciskać. Jej krucha desperacja była niczym wobec ich siły. Odrzuciła głowę do tyłu i krzyknęła w niebo. Spojrzałem na swojego ojca. Trząsł się tak bardzo, że spomiędzy palców wypadła mu pierwsza, niezapalona zapałka, którą teraz, zgięty wpół, próbował podnieść z ziemi. — Eden. Przestań. Posłuchaj. Proszę. — Łzy popłynęły mi po policzkach. — Gdy rozpalą ogień, odwróć wzrok. Nie patrz na to. Proszę, nie patrz. Gwałtownie szarpnęła głową w jedną i w drugą stronę. — Nie! Nie opuszczę cię. Choćby samymi oczami. Nie zostawię cię samego. Jestem z tobą. Jestem tutaj! Druga zapałka zapłonęła, a mój ojciec z płaczem cisnął ją na kupkę podpałki u moich stóp. Drwa zajęły się wątłym ogniem. Znów spojrzałem na Eden. — Proszę, Blasku Poranka. Proszę, nie zniosę myśli, że będziesz miała przed oczami ten obraz. Nawdycham się dymu. Nie poczuję ognia. Ale muszę wiedzieć, że nie patrzyłaś. Proszę. Ogień rozprzestrzeniał się i lizał kolejną stertę chrustu. W nogach czułem już jego ciepło. Eden uniosła wzrok ku niebu, a jej ciałem raz po raz wstrząsały gwałtowne spazmy. Spojrzała na mnie i z krzykiem podjęła jeszcze jedną, daremną próbę wyswobodzenia się. Mężczyźni chwycili ją mocniej, każdy za jedno ramię, i odwrócili się od niej na tyle, by nie mogła kopnąć

ich we wrażliwe miejsca. Zresztą i tak nie miałoby to znaczenia. Nie miała klucza do kajdanek, które mnie więziły. Eden popatrzyła na mnie i kiwnęła głową, a w każdym jej geście, w postawie, w lamencie widać było trwogę i rozdzierającą serce rozpacz. A ja nie mogłem nic zrobić. — Nie wiem, co stanie się potem, Eden, ale cokolwiek by to było, bądź odważna, Blasku Poranka. I wiedz, że gdzieś w Elizjum też bije źródło. Będę tam na ciebie czekał, Eden. Będę leżał na skałach przy jeziorku. Wyobraź sobie mnie tam, w blasku słońca. A gdy przyjdzie czas, odszukaj mnie. Będę czekał. Mam nadzieję, że będę czekał bardzo długo, E d e n . ale wiedz, że tam będę. Będę na ciebie czekał, Blasku Poranka. Eden szarpnęła się. Wyglądała, jakby nie miała już sił, by krzyczeć. I ta tw a r z . cudna twarz. Widok jej desperacji rozdzierał mi serce. Bezsilnie patrzyłem na jej cierpienie i udrękę. To wszystko moja wina. Moja. Gdy płomienie zapełgały wyżej, tylko cicho załkała i odwróciła wzrok. Ze stosu zaczął unosić się dym i zacząłem się sposobić, by nałykać się go wielkimi haustami. Strach, przerażenie, wściekłość i... tak, miłość — każdy aspekt tego, kim byłem w tej chwili — splotły się we mnie z siłą huraganu, który narastał, nabierał pędu i jakiejś niezwykłej mocy. A gdy zadarłem głowę ku niebu... zaczęło padać. Nie był to lekki deszcz, który zaczął się od kapuśniaczku, ale nagłe oberwanie chmury; woda lała się z nieba strumieniami. Ogień zgasł. Hector dał krok naprzód i wydał z siebie pomruk niezadowolenia. Zabrał pudełko zapałek z rozdygotanych rąk mojego ojca, który odwrócił się, a jego ramionami wciąż wstrząsał szloch. Hector spróbował zapalić kolejną zapałkę. Wreszcie po kilku próbach rzucił pudełko na ziemię i krzyknął: — DO PIWNIC! WSZYSCY! TO NADCHODZI WIELKA POWÓDŹ! IDŹCIE DO PIWNIC I PRZYPROWADŹCIE MOJĄ BŁOGOSŁAWIONĄ WYBRANKĘ! Hector odwrócił się do Clive’a, który stał za nim. — Rozkuj go i wrzuć z powrotem do celi. — Chryste — burknął Clive. — No wreszcie. To ostatnie, co zamierzam tutaj zrobić. Eden zaciągnięto do piwnic. Serce waliło mi w piersi, gdy Clive rozpiął moje kajdanki i bezceremonialnie odepchnął od słupa. Prawa noga niespodziewanie odmówiła mi posłuszeństwa i potknąłem się, padając na kolana pośród rozrzuconego wokół chrustu. W udzie zobaczyłem dziurę, z której wolno sączyła się krew. Zostałem postrzelony? — Wstawaj — rzucił zimno Clive. — Nie mogę — odparłem, a ramię bezwładnie zwisało mi u boku. — Niech ktoś zaciągnie go do celi — zawołał Clive. — Ja stąd spadam. — A potem odwrócił się i odszedł w strugach deszczu, a po kilku krokach zniknął w mroku. — Eden — jęknąłem słabo, czołgając się w błocie w jej stronę najżwawiej, jak tylko pozwalały mi na to jedna sprawna noga i jedna ręka. Wtem poczułem, że jestem ciągnięty, i wrzasnąłem na całe gardło, gdy złamane ramię zapłonęło z bólu. Moje nogi bezwładnie podążyły za resztą ciała.

Pociągnięto mnie w dół, po schodach, pośród spieszących wokół ludzi, i wrzucono z powrotem do celi, w której zwinąłem się na podłodze. Świat zaczął zanikać mi przed oczami i musiałem ze wszystkich sił walczyć, by nie stracić przytomności. — Eden — wycharczałem bezsilnie. — Eden. — A potem nastała ciemność.

Rozdział 25. Eden Deszcz bębnił o dachy, gdy wierzgającą i krzyczącą zaciągnięto mnie do ciemnawej, już zatłoczonej piwnicy. Walczyłam, ile sił, za wszelką cenę pragnąc przedostać się do Caldera. Gdy go zabierali, wyglądał na ledwie żywego. Musiałam się do niego przedrzeć. Ale Hector mocno trzymał mnie w pasie i dysponował siłą, której nie byłam się w stanie przeciwstawić. Wprawdzie stracił na wadze, wyglądał na chorego i wymizerowanego, ale zdawał się mieć krzepę stu chłopa. A może to po prostu ja byłam osłabiona, skrajnie wycieńczona z trwogi i tęsknoty. Zamierzali go spalić żywcem. Zrobiło mi się słabo ze strachu i ze świstem wciągnęłam powietrze. Gdy Hector uniósł dłoń przed siebie, by utorować nam drogę do rogu podziemnej celi, nachyliłam się i ugryzłam go. Mocno. Zawył, a w moich ustach pojawił się metaliczny posmak krwi. Splunęłam nią w jego twarz. Z grymasem wściekłości brutalnie popchnął mnie do dwóch stojących obok mężczyzn, robotników, których nie poznawałam. — Zamknijcie ją w spiżarni — rzucił. — Stamtąd też będzie mogła nam towarzyszyć w ostatniej podróży, do Elizjum — dodał z niesmakiem. — Wciąż nosisz w sobie skazę szatańskiego nasienia. Ale gdy przyjdą po nas bogowie, nie będzie po niej śladu — powiedział, a potem sięgnął po mały, srebrzysty klucz do głównych drzwi piwnicy i z obłędnym wyrazem oczu połknął go. Chlipnęłam i spróbowałam wyrwać się jednemu z mężczyzn, ale nadaremno. Bez trudu pokonali ze mną krótki dystans dzielący nas od małego pomieszczenia, w którym zwykle przechowywaliśmy jedzenie, wepchnęli mnie do środka i zatrzasnęli drzwi. Usłyszałam, jak zastawiają je od drugiej strony czymś ciężkim. Dobijałam się do nich, ile sił, ale drzwi były grube, a to, co zostało postawione po drugiej stronie, musiało skutecznie tłumić wszelkie dźwięki. Poza tym o dach bębnił deszcz. A ja byłam słaba. Zresztą i tak nikt nie przyszedłby mi z pomocą. Przez szczelinę pod drzwiami dochodziło zaledwie tyle światła, by widzieć zarysy pomieszczenia. Wszystko spowijał półmrok. Widziałam puste półki, ogołocone z żywności. Sufit tutaj był położony trochę wyżej, spiżarka znajdowała się bowiem bezpośrednio pod skrzydłem głównej siedziby, podczas gdy dach pozostałej części piwnicy był po prostu przysypany ziemią. Nie było tu jednak okien ani innej drogi ucieczki. Osunęłam się na podłogę i zwinęłam w kłębek. Rozpłakałam się. Nie miałam już żadnej nadziei. Calder pewnie był już martwy albo w najlepszym razie umierający. Nie zostało już nic. Nic, czego można byłoby się uchwycić.

Może zasnęłam, a może zemdlałam i potem odzyskałam przytomność. Straciłam rachubę czasu, tylko deszcz nieustannie lał się z nieba i szumiał wszędzie dookoła — a przynajmniej tak mi się zdawało. Byłam przemoczona i trzęsłam się z zimna. Myśli, zamglone i niedopowiedziane, przychodziły i odchodziły. Widziałam Caldera, jak z uśmiechem pływa w jeziorku u naszego źródła. Nagle woda stała się ogniem otaczającym go zewsząd; zaczął krzyczeć, gdy coś pociągnęło go w dół, w płomienie, do jakiejś niewyobrażalnej otchłani. Nie mogłam go uratować, krzyczałam i próbowałam go dosięgnąć, a moje ramiona pokrywały się bąblami i czerniały, gdy zanurzałam je w ogniu. Przerażona obudziłam się z krzykiem wciąż wydobywającym się z moich ust. Pode mną uformowała się kałuża wody, a zza drzwi dochodziły wołania i płacz. Krew uderzyła mi do głowy i wyprostowałam się jak rażona piorunem, a potem wstałam, trzymając się ściany. Wzięłam kilka głębokich wdechów i przyłożyłam do niej ucho. Usłyszałam coś jakby szum lejącej się skądś wody, a gdy spojrzałam pod nogi, kałuża stała się o wiele większa — woda przeciekała przez szczelinę pod drzwiami. Miałam wrażenie, że moje serce przestało bić i dopiero po chwili podjęło niespokojny, nierówny rytm. Zrobiło mi się zimno i zachwiałam się na nogach. Przepowiednia się spełniała. W pewnej chwili woda gwałtowniejszym strumieniem zaczęła się wdzierać tam, gdzie stałam, a krzyki ludzi po drugiej stronie ściany przybrały na sile. Usłyszałam głośną modlitwę Hectora i czyjś głos, męski głos, błagający o klucz. Dotarły mnie strzępki przekleństw, kolejne krzyki, a potem znów górujący nad nimi głos Hectora. Wyłapywałam tylko fragmenty, pojedyncze słowa, które przebiły się przez ścianę. — Nie lękajcie s i ę . b o g o w ie. przeznaczenie. — Umrę razem z nimi. Pomieszczenie szybko wypełniało się wodą i nie było z niego żadnej drogi ucieczki. Ogarnęło mnie nagłe poczucie akceptacji — dziwny wewnętrzny spokój, który wytłumaczyłam sobie jedynie przebłyskiem świadomości, że z tej sytuacji nie ma już innego wyjścia. Oparłam się o ścianę i starałam się być głucha na wrzaski, płacz dzieci, niskie zawodzenie mężczyzn. Płacz niewinnych. Gdzieś tam, wśród nich, był Calder. — Jeden razy jeden to jeden — powiedziałam na głos. — Jeden razy dwa to d w a . — Zanim dotarłam do dziewięć razy dziewięć, woda sięgała mi po ramiona. Zamknęłam oczy i przypominałam sobie różne rzeczy, których Calder nauczył mnie przy źródle, choć akurat szkolnej wiedzy było w tych wspomnieniach najmniej. Gdy woda podchodziła mi do podbródka, ja ćwiczyłam dzielenie w pamięci. Wdrapałam się na najwyższą półkę w pomieszczeniu — na tej wysokości od mojej głowy do sufitu było jakieś pół metra. Gdzieś tutaj nastąpi koniec. Zastanawiałam się, jak wygląda Elizjum. Czy od razu obudzę się w raju? A może trzeba będzie tam dotrzeć? Co teraz robił Calder? Czy woda już go pochłonęła? Czy już czekał na mnie przy tamtym, innym źródle? — Przybywam, kochanie — szepnęłam. — Niedługo będę. Gdy woda znów dotarła do mojej brody, światło dobiegające spod drzwi zgasło, a krzyki przemieniły się w jęki, szepty i b u lg o ty . odgłosy śmierci. Załkałam cicho, aż łomot własnego serca w piersi wprowadził mnie w dziwny stan spokojnego odrętwienia. Stało się absolutnie czarno i cicho, jeśli nie liczyć szumu wciąż padającego deszczu. Czy cały świat był pod wodą? Czy pływały po niej pingwiny? Patrzyły, jak niebiosa ciemnieją, a planeta zamienia się w wielki, niekończący się ocean? Woda zalała mi nos i zamknęłam powieki.

Chcesz, żebym nauczył cię jeszcze lepszego sposobu na niemarnowanie sił w wodzie? Oczy otworzyły mi się raptownie. Mogłabym przysiąc, że usłyszałam jego głos tuż przy uchu. Położyłam się na wodzie, której wciąż przybywało. Weź głęboki wdech, a potem spróbuj utrzymać się na powierzchni tak, by tył głowy znajdował się tuż nad wodą. Daj się unieść wodzie. A potem, gdy dotknę twoich ramion, ugnij łokcie i pozwól, by ręce samorzutnie wypłynęły do góry. Zapamiętałaś? Tak, tak, zapamiętałam. Wypłynęłam na wierzch i zrobiłam to, czego nauczyłam się któregoś dnia w blasku słońca, u źródła, gdzie zakochałam się w najpiękniejszym chłopcu na świecie. Tam, gdzie on odwzajemnił tę miłość. ...każda wiedza, choćby wydawała się błaha, może się kiedyś przydać, a może... może nawet odmienić ci życie. Po prostu unosiłam się więc na wodzie, aż uświadomiłam sobie, że jej poziom przestaje się podnosić. Wyciągnęłam rękę i stwierdziłam, że do wyższego tutaj sklepienia piwnicy zostało niecałe dziesięć centymetrów; dziesięć centymetrów powietrza, które trzymały mnie przy życiu. Reszta piwnicy została więc całkowicie zalana jakieś pół godziny wcześniej, gdy ustały ostatnie krzyki. Wszyscy zginęli. Wszyscy oprócz mnie — jedynej osoby, którą chcieli ze sobą zabrać. Bądź odważna, Blasku Poranka. Będę czekał. Mam nadzieję, że będę czekał bardzo długo. Ogarnęła mnie niepohamowana tęsknota. Tak łatwo byłoby zanurzyć się na samo dno, do podłogi, i nabrać ostatni, wielki haust wody. A co, jeśli grzech odebrania sobie życia sprawi, że trafię zupełnie gdzie indziej? Co, jeśli właśnie ten czyn oddzieli mnie od Caldera na zawsze? Nie byłby sam. Byłoby z nim nasze dziecko. Wyczułby j e g o . je j obecność. Poznałby ją od razu. Nauczyłby ją, jak pływać w strumieniu. Nauczyłby ją być odważną. Nauczyłby ją, na czym polega miłość. Takja k kiedyś nauczył mnie. Słyszałam, że gdy się umiera, całe życie przelatuje człowiekowi przed oczami; chwila po chwili. Ale ja widziałam tylko Caldera. Był tylko on. Bo on był moim życiem. Widziałam, jak się śmieje, gdy patrzyłam na niego przy naszym źródle. Widziałam nas razem leżących pod gwiazdami. Widziałam, z jakim namaszczeniem ujmuje moją twarz w dłonie i całuje mnie w usta. Widziałam wypisaną na jego twarzy rozkosz, gdy się kochaliśmy. Widziałam jego zaskoczony uśmiech, jasny jak promień słońca, gdy woda z prysznica obmyła mu głowę. Z najdrobniejszymi szczegółami przypominałam sobie upojne chwile z nim spędzone. Zamknęłam oczy i rozkoszowałam się każdą z nich, pozwalając im mnie ukołysać, pocieszyć, przynieść spokój. I dryfowałam. Pośród chłodnej, mrocznej, czarnej choć oko wykol ciemności, pośród szumu lekko już tylko kropiącego deszczu. Dryfowałam i żyłam. W pewnej chwili woda zaczęła opadać i zawadziłam stopą o krawędź półki. Stanęłam na niej, na pół przytomna, a na pół zanurzona gdzieś w otchłani, gdzie lewitował mój umysł; zszokowana, pełna niedowierzania i niewypowiedzianego smutku. * * *

Woda opadała powoli i zdało mi się, że do czasu, gdy wreszcie mogłam z powrotem stanąć o własnych nogach, minęły długie godziny. Idąc wzdłuż ściany, natrafiłam na drzwi i naparłam na nie. Ustąpiły, otwierając się dosłownie o włos. To, co zostało ustawione przed nimi, musiało zdryfować wraz z wodą i odpłynąć kawałek dalej od miejsca, gdzie stało. Wcisnęłam się w wąską szczelinę i napierając całym ciałem, udało mi się rozszerzyć ją na tyle, by się przez nią przecisnąć. Woda po drugiej stronie wciąż sięgała mi do ud. Przystanęłam, dysząc z wyczerpania po zmaganiach z drzwiami i próbując skupić wzrok w bardzo, bardzo słabym świetle wpadającym przez szczelinę pod drzwiami prowadzącymi na zewnątrz. Świtało. Zamrugałam niepewnie, gdy zaczęłam dostrzegać szczegóły wnętrza, i z przerażenia zasłoniłam usta dłonią. Otaczały mnie dryfujące ciała. Mężczyźni, kobiety, dzieci. Mały chłopczyk Hailey, Myles, unosił się w wodzie obok mnie. Odwróciłam wzrok i załkałam cicho, zasłaniając oczy. Wtedy usłyszałam głuchy trzask, po którym nastąpił grobowy jęk pękającego drewna. Część sklepienia po przeciwnej stronie piwnicy — tuż przy drzwiach wejściowych — zapadła się i do wnętrza, niczym tysięczny anielski zastęp, wlało się złociste światło poranka. Nie miałam czasu krzyczeć. Zareagowałam odruchowo — brnęłam pośród ciał i odpychałam je na boki, prąc przez wodę w stronę niebiańskiego światła. Kolejny głośny trzask i następny fragment dachu z łoskotem zawalił się tuż obok mnie, przygniatając unoszące się tam zwłoki. Po prawej stronie ujrzałam wynurzającą się z wody twarz Hectora, napuchniętą, purpurową, ale wyrażającą łagodność i spokój. Poczułam głęboki gniew. — To wszystko twoje dzieło — szepnęłam z nienawiścią, nieświadoma tego, że wypowiadam te słowa na głos. — To ty jesteś wszystkiemu winien. — Oblicze Hectora pozostało pogodne, a jego ciało bezwolnie unosiło się i opadało na niewielkich falach. Nie mogłam zrobić nic, by go ukarać; nic, by się zemścić. Chlipnęłam, zasłaniając twarz dłonią, i minęłam go. Dotarłam do miejsca, w którym chwilę wcześniej runęło sklepienie piwnicy, i po odłamanych krokwiach oraz kawałkach spękanego betonu wdrapałam się wyżej, skąd mogłam wydostać się na zewnątrz po trzymającym się jeszcze fragmencie dachu. Upadłam na ziemię, dysząc i pociągając nosem. Gdy usłyszałam kolejne głośne skrzypnięcie, pozbierałam się i co tchu odeszłam od sklepienia piwnicy najdalej, jak mogłam. Minutę później dach zapadł się z głośnym, gwałtownym łoskotem i całą masą swoją oraz leżącej na nim ziemi przywalił leżące niżej ciała. Pod rumowiskiem nadal stała woda. Upadłam na kolana i załkałam. Jeśli dotychczas tliły się we mnie resztki nadziei na to, że Calder żyje, w tej chwili zgasły. Gdzieś w głębi poczułam, jak moja dusza więdnie i cicho umiera. Byłam skrajnie wyczerpana, a moje serce rozpadło się na milion malutkich, przeraźliwie samotnych kawałków. Leżałam, bezmyślnie wpatrując się w ziemię, i raz po raz nagarniałam w dłoń trochę mułu, a potem patrzyłam, jak przecieka między moimi palcami. Zdawało mi się, że opuściły mnie wszelkie uczucia, pozostawiając pod skorupą ciała jedynie pustkę i przytłaczającą, czarną rozpacz. Wreszcie usiadłam, rozglądając się wokół bez celu. Dostrzegłam na niebie przelatujące stado ptaków i posłyszałam odgłosy zwierząt pozostawionych na naszych pastwiskach. Gdy osłoniłam oczy dłonią i spojrzałam pod słońce, wysoko w górze dostrzegłam przelatujący samolot. Życie nie zostało zmyte z powierzchni ziemi. Tylko życie ludzi Hectora; wszystkich oprócz jednego. Wszystkich oprócz mnie.

Wstałam i na trzęsących się nogach powlekłam się do głównej siedziby. Niczym w transie rozebrałam się z umorusanych krwią i błotem ubrań, po czym cisnęłam je do śmieci. Przebrałam się w czystą sukienkę i koszulę, w umywalce zmyłam pył z twarzy i ramion. Nie chciałam patrzeć w lustro. Byłam martwa, a nie potrafiłam spojrzeć martwej osobie prosto w oczy. Wróciłam do swojego pokoju, zabrałam zasuszone kwiaty powoju w foliowej torebce i włożyłam je do kieszeni. W szufladzie biurka odnalazłam mały, okrągły kamyk i jego także schowałam do kieszeni. Jeśli nawet któregoś dnia Hector znalazł te rzeczy, to nie miał pojęcia o ich znaczeniu. Potem skierowałam kroki do pokoju Hectora. Bez emocji przetrząsnęłam jego szuflady. Gdy robiłam to poprzednim razem, byłam kłębkiem nerwów i tylko czekałam, aż ktoś mnie przyłapie. Znalazłam trochę pieniędzy i po prostu schowałam je, bez liczenia. Z kolejnej szuflady wyciągnęłam jakiś medalion bez naszyjnika. Nie natrafiłam na niego, gdy za pierwszym razem przeglądałam zawartość tych szuflad. Sięgnęłam po niego i uważnie się mu przyjrzałam, bo było w nim coś, co sprawiło, że moje zmartwiałe serce zaczęło bić szybciej. Pamiętałam to. Kiedyś to nosiłam. Obróciłam medalion w dłoni. Z tyłu była wygrawerowana nazwa jubilera oraz miasta: Cincinnati, Ohio. Otworzyłam medalion, ale nie zawierał zdjęć. Wetknęłam bibelot do kieszeni wraz z pozostałymi rzeczami i zeszłam na dół. Pobieżnie przeszukałam pokoje członków rady, ale nie znalazłam niczego cennego. Może po mojej ucieczce odkryli kradzieże i zabrali albo gdzieś ukryli pieniądze oraz biżuterię. Wyszłam z siedziby, nie odwracając się za siebie. Pamiętam niektóre fragmenty wędrówki, ale nie całą. Podążyłam tą samą drogą co poprzednio — tylko bez dwóch dzielnych chłopców. Tym razem byłam sama. Przed mijającymi mnie samochodami chowałam się za skałami, jak wcześniej. Gdy ranek przeszedł w popołudnie, zwinęłam się w kłębek za jednym z takich głazów i zasnęłam. Obudziłam się wieczorem. Po drodze zatrzymałam się przy tym samym domu, przy którym zrobiliśmy sobie poprzednio przerwę na łyk wody. Napiłam się z węża i ukradłam czyjeś ubrania suszące się na sznurku — parę damskich dżinsów, białą koszulkę z długim rękawem i lekką kurtkę. Znów obszczekał mnie miotający się na łańcuchu pies, ale zignorowałam go. Tym razem nikt nie stanął ze strzelbą w drzwiach. Miałam wrażenie, że trochę mnie to rozczarowało. Moje ciało żyło, ale dusza była zbyt pogrążona w smutku, by się nad tym zastanawiać. Tylko jakiś głos z głębi duszy szeptał: przeżyłaś i teraz musisz żyć. Nie wiedziałam, czyj to był głos, ale z pewnością nie mój własny. Gdy dotarłam do miasta, był już świt. Przez długi czas błądziłam ulicami, próbując dostrzec coś znajomego. Gdzieś tutaj był Xander, ale nie miałam pojęcia gdzie i nie wiedziałam, jak go odnaleźć. Do tej pory Kristi na pewno się już przeprowadziła, a choć Calder z Xandrem uzgadniali jakieś miejsce spotkania, to nie wiedziałam, jak się umówili. Kristi powiedziała, że zna ludzi, którzy mogą nam pomóc. Musiałam wierzyć, że Xander był bezpieczny. Musiałam. Na widok przejeżdżającego policyjnego samochodu oddech przyspieszył mi nerwowo; wpadłam do jakiejś klatki schodowej i przyciśnięta do ściany odczekałam, aż auto odjedzie. Gdzieś tutaj był przecież także Clive.

Po niedługim czasie natknęłam się na napis oznaczający dworzec autobusowy. Przyglądałam się mu ponuro, aż wreszcie weszłam do środka i zapytałam, ile kosztuje bilet do Cincinnati. Nie przychodziło mi do głowy nic innego, zresztą w tym stanie nie potrafiłam logicznie myśleć. Pieniędzy wystarczyło mi na bilet, kupiłam go więc, a potem usiadłam na plastikowym krześle w poczekalni i wbiłam wzrok w ścianę. Wreszcie sięgnęłam do kieszeni i wyciągnęłam medalion — jedyną wartościową rzecz, jaką miałam przy sobie, i jedyną, jaka mogła mi zapewnić bezpieczeństwo. Wpatrywałam się w niego, obracając raz po raz i zastanawiając się, czy może mnie doprowadzić do kogoś, kto otoczy mnie opieką. Pociągnęłam nosem. Pół godziny później wsiadłam do autobusu jadącego do Ohio. Zajęłam miejsce przy oknie i zamknęłam oczy. A potem znów zasnęłam. Sen był jedyną rzeczą, która nie sprawiała mi bólu.

Epilog Calder Byłem w Elizjum. Otaczało mnie złociste światło i ciepłe powietrze. Miałem tu źródło do odnalezienia. Tylko że w Elizjum nie powinno być tyle cierpienia. Jeśli trafiłem do raju, to dlaczego każdy skrawek mojego ciała krzyczał z bólu? I dlaczego wokół unosił się trupi odór? Przełknąłem, by przegnać podchodzące do gardła mdłości. — Muszę wziąć cię za ramię — usłyszałem głos Xandra. I wrzasnąłem. — Przepraszam, brachu. Naprawdę bardzo przepraszam. — Dlaczego on płakał? W Elizjum miało nie być łez. — Muszę znaleźć źródło — powiedziałem. Tylko że zabrzmiało to jak „Musze szaleś śróto”. Moja twarz stawiała słowom jakiś dziwny opór. — Ć ś ś . — usłyszałem Xandra. — Nic nie mów. Mam cię. Wiedziałeś, że po ciebie wrócę, prawda? — Zakrztusił się, jakby próbował stłumić łzy. — Przepraszam, że przybyłem za późno. — Musze szaleś śróto — powtórzyłem, próbując mu to jakoś wytłumaczyć. Doszedł mnie straszliwy hałas, a potem na skórze poczułem jeszcze więcej ciepła, a światło stało się jeszcze jaśniejsze. — To będzie bolało. Tak mi przykro, brachu — Xander znów się zakrztusił, ale nie wiedziałem dlaczego. Nagle poczułem, jak całe moje ciało ogarnia przeszywający ból, i ponownie krzyknąłem wniebogłosy, czując, jak coś unosi mnie w górę. A potem wszystko zgasło.

Ciąg dalszy w tomie Eden

Podziękowania Wydanie książki wymaga współpracy wielu ludzi, a ja mam szczęście mieć w zespole najlepszych z najlepszych. Szczególne, z głębi serca płynące podziękowania chciałabym złożyć moim dwóm redaktorkom: Angeli Smith, która nie tylko w najdrobniejszych szczegółach dopracowywała ze mną meandry fabuły, ale zawsze miała pod ręką wino i niezmierzone pokłady cierpliwości do emocjonalnego wspierania mnie, oraz Larissie Kahle, która ze swojego skromnego wolnego potrafiła wygospodarować trochę cennego czasu na dopracowanie ładunku emocjonalnego powieści i na rozwój postaci. Dziękuję redaktorce Marion Archer. To nowa osoba w moim zespole, ale już nigdy nie napiszę książki bez jej udziału — nigdy. Dzięki jej doświadczeniu i entuzjazmowi — że nie wspomnę o drobnych notatkach na marginesach mojego manuskryptu, które bawiły mnie i zapewniały chwilę odprężenia — nie tylko wiele się nauczyłam, ale też stworzyłam opowieść bogatszą i głębszą. Dziękuję Karen Lawson, której cybernetyczne oczy nadały manuskryptowi jeszcze doskonalszy szlif. Ogromnie się cieszę, że mam wyjątkową grupę beta-czytelniczek, które udzieliły mi nieocenionych wskazówek na temat historii Caldera i Eden, a także podtrzymywały mnie na duchu, gdy tego najbardziej potrzebowałam. Oto one: Cat Bracht, Elena Eckmeyer, Michelle Finkle, Natasha Gentile, Karin Hoffpauir Klein, Nikki Larazo i Kim Parr. Dziękuję też A.L. Jackson, która przeczytała pierwszy szkic tej książki, gdy miał on jeszcze postać trzystu stron moich luźno powiązanych wynurzeń, w dodatku przed sprawdzeniem składni tekstu. Jej opinie i krzepiące uwagi dały mi odwagę do kontynuowania pracy. Dziękuję mojej nieocenionej partnerce od pisarskich zrywów, Jessice Prince. Wiele słów w tej książce nie zostałoby napisanych, gdyby nie jej zachęcające esemesy o dziewiątej rano, które na ogół zawierały jedno słowo: „Piszesz?”. Wielkie dzięki dla mojej niezrównanej korektorki, Elle Chardou, za to, że dba o moją równowagę psychiczną oraz stan moich nadgarstków. Jestem też bardzo wdzięczna ukochanemu mężowi za jego cierpliwość do mojego pisania oraz wyrozumiałość, gdy każda wieczorna randka przez trzy miesiące z rzędu kończyła się dyskusją o scenariuszu. Dzięki tobie wszystko staje się zabawniejsze i dzięki tobie wszystko jest możliwe.

O autorce Mia Sheridan jest autorką bestsellerów z list „New York Timesa”, „USA Today” oraz „Wall Street Journal”. Jej pasją jest pisanie opowieści o prawdziwej miłości między ludźmi, których losy nierozerwalnie splotły się ze sobą. Mia mieszka wraz z mężem w Cincinnati, Ohio. Mają czwórkę dzieci tu, na ziemi, i jedno w niebie. Oprócz Calder oraz Eden do kolekcji „Sign of Love” należą książki Leo, L e o ’s Chance, Stinger oraz Archer’s Voice. Więcej o Mii Sheridan możesz przeczytać na: www.MiaSheridan.com www.facebook.com/miasheridanauthor

Spis treści Dedykacj a Legenda o Wodniku Prolog Księga pierwsza Akadia Rozdział 1. Calder, lat dziesięć Rozdział 2. Calder, lat dwanaście Rozdział 3. Pięć lat później Eden Rozdział 4. Calder Rozdział 5. Eden Rozdział 6. Calder Rozdział 7. Eden Rozdział 8. Calder Rozdział 9. Eden Rozdział 10. Calder Rozdział 11. Eden Rozdział 12. Calder Rozdział 13. Eden Rozdział 14. Calder Rozdział 15. Eden Rozdział 16. Calder Rozdział 17. Eden Rozdział 18. Calder

Rozdział 19. Eden Rozdział 20. Calder Rozdział 21. Eden Rozdział 22. Calder Rozdział 23. Eden Rozdział 24. Calder Rozdział 25. Eden Epilog Calder Podziękowania O autorce