1. Erika Johansen - Krolowa Tearlingu

Dla Christiana i Katie

Księga I

Rozdział 1

Dziesiąty koń

KRÓLOWA GLYNN – Kelsea Raleigh Glynn, siódma królowa Tearlingu. Znana także jako Naznaczona Królowa. Wychowana przez Carlin i Bartholemew (Barty’ego Dobrego) Glynnów. Matka: królowa Elyssa Raleigh. Ojciec: nieznany. Patrz: rozważania w załączniku XI. Wczesna historia Tearlingu OPOWIEDZIANA PRZEZ MERWINIANA

Kelsea Glynn siedziała w bezruchu i przyglądała się zbrojnym zbliżającym się do jej domu. Jechali w wojskowym szyku, z obstawą po bokach, wszyscy odziani w szare stroje Straży Królewskiej Tearlingu. Powiewające płaszcze jeźdźców odsłaniały kosztowny oręż: miecze i sztylety, wszystkie z mortmesneńskiej stali. Jeden z żołnierzy miał nawet buławę – Kelsea widziała jej kolczastą głowicę wystającą nad siodło. Posępne miny, z jakimi kierowali konie w stronę chaty, świadczyły dobitnie, że nie chcieli tam być. W płaszczu i z kapturem na głowie Kelsea siedziała na gałęzi drzewa jakieś trzydzieści stóp od drzwi domu. Była ubrana na ciemnozielono, od kaptura po buty. Na jej szyi, na łańcuszku z czystego srebra, wisiał szafir. Klejnot miał irytujący zwyczaj wyskakiwania spod koszuli Kelsea wkrótce po tym, jak go pod nią chowała – co akurat pasowało do sytuacji, bo tego dnia właśnie szafir był przyczyną jej kłopotów. Dziewięciu ludzi, dziesięć koni. Żołnierze dotarli do zagrabionego skrawka ziemi przed chatą i zsiedli z koni. Kiedy zdjęli kaptury, Kelsea dostrzegła, że są znacznie od niej starsi. Byli to trzydziesto-, czterdziestoletni mężczyźni o ogorzałych twarzach naznaczonych trudami walki. Wojownik z buławą powiedział coś cicho, po czym wszyscy odruchowo położyli dłonie na rękojeściach mieczy. – Miejmy to szybko za sobą. Człowiek, który się odezwał – wysoki, szczupły mężczyzna, dowódca, sądząc po stanowczym tonie – wyszedł naprzód i trzykrotnie zastukał do drzwi. Otworzyły się natychmiast, zupełnie jakby Barty cały czas przy nich czekał.

Nawet ze swojego punktu obserwacyjnego Kelsea widziała zmarszczki na okrągłej twarzy Barty’ego i jego czerwone, zapuchnięte oczy. Rano wysłał ją do lasu, nie chcąc, by widziała jego rozpacz. Protestowała, Barty jednak nie chciał słuchać jej sprzeciwów i w końcu po prostu wypchnął ją za drzwi, mówiąc: „Idź pożegnać się z lasem, dziewczyno. Minie pewnie wiele czasu, zanim pozwolą ci po nim pospacerować”. Kelsea poszła więc i spędziła cały ranek na spacerowaniu po lesie, przechodząc przez pnie powalonych drzew i co jakiś czas przystając, by wsłuchać się w spokój lasu, w tę idealną ciszę, tak sprzeczną z ogromem życia, które w nim tętniło. Z nudów schwytała nawet królika, po czym go wypuściła; Barty i Carlin nie potrzebowali mięsa, a zabijanie nie sprawiało jej przyjemności. Gdy Kelsea patrzyła, jak królik ucieka długimi susami i znika w lesie, w którym spędziła tyle lat dzieciństwa, po raz kolejny spróbowała wypowiedzieć to słowo, choć więzło jej w gardle: królowa. Złowieszcze słowo, przepowiadające ponurą przyszłość. – Witaj, Barty – zaczął dowódca oddziału. – Kawał czasu. Gospodarz odburknął coś niezrozumiale. – Przyjechaliśmy po dziewczynę. Barty kiwnął głową, włożył dwa palce do ust i zagwizdał wysoko i przenikliwie. Kelsea bezszelestnie zeskoczyła z drzewa i wyszła spod osłony lasu, a serce dudniło jej w piersi. Wiedziała, jak za pomocą sztyletu obronić się przed pojedynczym napastnikiem – Barty o to zadbał. Lecz uzbrojony po zęby oddział onieśmielał ją. Czuła na sobie taksujący wzrok wszystkich tych ludzi. W ogóle nie wyglądała jak królowa i miała tego świadomość. Dowódca – mężczyzna o surowej twarzy z blizną wzdłuż podbródka – nisko się przed nią ukłonił. – Wasza Wysokość, jestem Carroll, kapitan straży świętej pamięci królowej. Minęła chwila, nim pozostali także się ukłonili. Strażnik z buławą pochylił głowę najwyżej o cal, niemal niezauważalnie. – Musimy zobaczyć znamię – mruknął jeden z żołnierzy, którego twarz była niemal całkowicie ukryta pod rudą brodą. – I klejnot. – Sądzisz, że oszukałbym królestwo, człowieku? – spytał Barty chrapliwym głosem. – W ogóle nie jest podobna do matki – ostro odparł rudobrody. Kelsea zarumieniła się. Zdaniem Carlin królowa Elyssa była klasyczną tearlińską pięknością, wysoką i gibką blondynką. Kelsea również była wysoka, lecz włosy miała ciemne, a jej twarz – delikatnie rzecz ujmując – można było określić jako zwyczajną. Nie była także kobietą posągową w żadnym tego słowa

znaczeniu. Mnóstwo ćwiczyła, ale miała też solidny apetyt. – Ma oczy Raleighów – zauważył któryś ze strażników. – Wolałbym zobaczyć klejnot i znamię – odparł dowódca, a rudowłosy kiwnął potakująco głową. – Pokaż im, Kel. Kelsea wyjęła spod koszuli szafirowy wisior i uniosła go pod światło. Miała ten naszyjnik, od kiedy sięgała pamięcią, teraz jednak nie pragnęła niczego bardziej, niż zerwać go i oddać. Lecz Barty i Carlin już jej wyjaśnili, że na to nie pozwolą. Była następczynią tronu i właśnie nadeszły jej dziewiętnaste urodziny – dokładnie w takim wieku monarchowie Tearlingu obejmowali rządy od czasów Jonathana Teara. Straż Królewska zawiezie ją do twierdzy, nawet jeśli będzie wierzgała i krzyczała, a potem zostanie uwięziona na tronie i będzie na nim siedziała obwieszona aksamitami i jedwabiami, dopóki jakiś zamachowiec nie odbierze jej życia. Dowódca skinął głową na widok klejnotu, Kelsea zaś podwinęła lewy rękaw płaszcza i pokazała przedramię, na którym nabrzmiała blizna w kształcie ostrza noża biegła od nadgarstka aż po biceps. Kilku mężczyzn burknęło coś na ten widok i po raz pierwszy od przyjazdu rozluźniło spoczywające na broni dłonie. – No dobrze – opryskliwie rzucił Carroll. – A teraz jedziemy. – Chwileczkę. – Carlin stanęła w drzwiach, delikatnie odsuwając Barty’ego na bok. Zrobiła to nadgarstkami, nie palcami – widocznie artretyzm bardzo jej tego dnia doskwierał. Jej wygląd jak zawsze był nieskazitelny, białe włosy miała schludnie upięte nad karkiem. Kelsea była zaskoczona, widząc, że oczy Carlin także są nieco zaczerwienione. Kobieta nie była skora do łez – rzadko okazywała jakiekolwiek emocje. Kilku strażników wyprostowało się na jej widok. Niektórzy nawet się cofnęli, w tym człowiek z buławą. Kelsea zawsze sądziła, że Carlin wygląda, jakby pochodziła z rodziny królewskiej, zdziwiła się jednak, gdy wszyscy ci uzbrojeni w miecze mężczyźni wystraszyli się jednej staruszki. Dzięki Bogu nie jestem jedyna. – Udowodnijcie, że jesteście tymi, za kogo się podajecie! – zażądała Carlin. – Skąd mamy pewność, że przybyliście z twierdzy? – Kto inny wiedziałby, gdzie ją dziś znaleźć? – spytał Carroll. – Skrytobójcy. Kilku żołnierzy nieprzyjemnie zachichotało. Ale ten z buławą wyszedł naprzód, szukając czegoś w płaszczu. Carlin wpatrywała się w niego przez chwilę.

– Znam cię. – Przywiozłem wytyczne królowej – powiedział i wyjął grubą kopertę, pożółkłą z biegiem lat. – Na wypadek gdybyś zapomniała. – Wątpię, czy ktokolwiek potrafiłby cię zapomnieć, Lazarusie – odpowiedziała kobieta tonem zabarwionym dezaprobatą. Szybko rozwinęła dokument, choć artretyzm musiał sprawiać jej piekielny ból, i przejrzała jego treść. Kelsea zafascynowana wpatrywała się w list. Jej matka od dawna nie żyła, a jednak miała właśnie przed oczami coś, co własnoręcznie napisała, co kiedyś trzymała w dłoniach. Carlin sprawiała wrażenie usatysfakcjonowanej. Oddała pismo strażnikowi. – Kelsea musi pozbierać swoje rzeczy. – Masz kilka minut, Wasza Wysokość. Musimy ruszać. – Carroll tym razem odezwał się do Kelsea, ponownie się kłaniając, ona zaś zauważyła, że przestał już zwracać uwagę na Carlin. Carlin także dostrzegła tę zmianę, zachowała jednak niewzruszony wyraz twarzy. Kelsea często żałowała, że Carlin się nie złości, tylko chowa w swoim wewnętrznym, milczącym świecie i staje się chłodna i niedostępna. Jej milczenie było straszne. Kelsea przemknęła obok koni i weszła do chaty. Ubrania były już w sakwach, nie podeszła jednak do nich, lecz stanęła w drzwiach biblioteki Carlin. Wzdłuż wszystkich ścian stały książki – Barty sam zbudował półki z tearlińskiego dębu i podarował je Carlin na gwiazdkę, gdy Kelsea miała cztery lata. Choć były to czasy, z których dziewczyna miała jeszcze niewiele wspomnień, ten dzień pamiętała jasno i wyraźnie: pomagała Carlin układać książki na półkach i nawet zapłakała, gdy kobieta nie pozwoliła jej ustawić ich według kolorów. Minęło wiele lat, lecz Kelsea wciąż kochała książki, uwielbiała patrzeć na nie, poustawiane jedna obok drugiej na swoich miejscach. Ale biblioteka to także jej sala lekcyjna, w której często bywało nieprzyjemnie. Uczyła się podstaw matematyki, geografii, gramatyki języka Tearlingu, a potem języków sąsiednich krajów, ich dziwnych akcentów, z początku sprawiających trudność, z czasem przyswajanych szybciej i z większą łatwością, aż w końcu Kelsea i Carlin bez trudu i błędów przechodziły z języka Mort na cadareński i z powrotem na prostszy, mniej teatralny język Tearlingu. Ale przede wszystkim uczyła się historii: historii ludzkości sięgającej czasów sprzed Przeprawy. Carlin często mawiała, że historia jest wszystkim, bo w ludzkiej naturze leży powtarzanie wciąż tych samych błędów. Mówiąc o tym, spoglądała na Kelsea surowo, marszcząc brwi, gotowa wyrazić swoje niezadowolenie. Carlin była sprawiedliwa, ale i sroga. Jeżeli Kelsea skończyła naukę przed

kolacją, w nagrodę wolno jej było wybrać książkę z biblioteki i nie kłaść się spać, lecz czytać, dopóki jej nie skończy. Najbardziej poruszała ją fikcja – opowieści o tym, co nie istniało, historie, które przenosiły ją poza niezmienną rzeczywistość tej chaty. Pewnej nocy nie położyła się aż do świtu, czytając wyjątkowo długą powieść, a następny dzień niemal cały przespała, bo zwolniono ją z obowiązków. Przychodziły jednak całe miesiące, gdy Kelsea ogarniało zmęczenie nieustanną nauką i po prostu zamykała się w sobie. Wtedy nie było żadnych opowieści, żadnej biblioteki, tylko prace w domu, samotność i twardy wyraz dezaprobaty na twarzy Carlin. W końcu Kelsea zawsze wracała do nauki. Barty zamknął drzwi i podszedł do dziewczyny, powłócząc nogą co drugi krok. Wiele lat temu sam służył w Straży Królewskiej, dopóki nie okulał po ranie zadanej mieczem w tył kolana. Zdecydowanym ruchem położył jej dłoń na ramieniu. – Nie możesz się ociągać, Kel. Kelsea obróciła się i dostrzegła, że Carlin odwraca wzrok i spogląda przez okno. Przed chatą żołnierze niespokojnie przestępowali z nogi na nogę, ponuro rzucając przelotne spojrzenia na otaczający ich las. Przywykli do zamkniętych terenów, pomyślała Kelsea, otwarta przestrzeń wzbudza w nich niepokój. Zastanawiała się, jakie życie w związku z tym czeka ją w murach twierdzy, i te domysły niemal ją przytłoczyły, a właśnie przed chwilą stwierdziła, że wylała już wszystkie łzy. – To niebezpieczne czasy, Kelsea. – Carlin odezwała się głosem dochodzącym jakby z oddali, patrząc w okno. – Uważaj na regenta, bez względu na to, czy jest twoim wujem, czy nie. Pragnął tego tronu, już zanim się urodził. Ale straż twojej matki to dobrzy ludzie i na pewno o ciebie zadbają. – Nie lubią mnie, Carlin – wypaliła Kelsea. – Mówiłaś, że eskortowanie mnie będzie dla nich zaszczytem. Ale oni wcale nie chcą tu być. Carlin i Barty spojrzeli na siebie, Kelsea zaś dostrzegła między nimi cień wielu wcześniejszych sporów. Dziwne to było małżeństwo. Carlin była przynajmniej dziesięć lat starsza od męża, zbliżała się do siedemdziesiątki. Nie trzeba było bujnej wyobraźni, by dostrzec, że niegdyś była piękną kobietą, teraz jednak jej uroda przybrała wyraz surowości. Barty nie był przystojny; niższy od Carlin i zdecydowanie pulchniejszy, miał jednak serdeczną twarz i śmiejące się oczy poniżej linii siwych włosów. W ogóle nie obchodziły go książki, dlatego Kelsea nierzadko zastanawiała się, o czym rozmawiał z żoną, gdy nie było jej z nimi. Może o niczym. Może to Kelsea stanowiła ich wspólny cel, który trzymał ich razem. A jeśli tak, to co się z nimi teraz stanie?

Carlin w końcu odpowiedziała: – Przysięgliśmy twojej matce, że nie powiemy ci o jej porażkach, Kelsea, i dotrzymaliśmy słowa. Ale nie wszystko w twierdzy będzie takie, jak sądziłaś. Barty i ja wyposażyliśmy cię w pewne narzędzia. Takie otrzymaliśmy zadanie. Lecz kiedy zasiądziesz na tronie, sama będziesz musiała podejmować trudne decyzje. Barty prychnął z dezaprobatą i pokuśtykał, by wziąć sakwy Kelsea. Carlin rzuciła mu przeszywające spojrzenie, które zignorował, odwróciła się więc w stronę dziewczyny i ściągnęła brwi. Kelsea spuściła wzrok, a jej żołądek zacisnął się. Kiedyś, dawno temu, uczyła się w lesie o zastosowaniach czerwonego mchu, gdy nagle Barty ni stąd, ni zowąd wypalił: „Gdyby to zależało ode mnie, Kel, złamałbym tę przeklętą przysięgę i powiedział ci wszystko, co chciałabyś wiedzieć”. „Dlaczego to nie zależy od ciebie?” Wówczas Barty bezradnie utkwił wzrok w mchu, który trzymał w dłoniach, Kelsea zaś po chwili zrozumiała. Nic, co działo się w chacie, nie zależało od Barty’ego. Rządziła tu Carlin. Carlin była mądrzejsza, Carlin była sprawna fizycznie. Barty był na drugim miejscu. Carlin nie była okrutna, ale Kelsea miała już do czynienia z jej żelazną wolą, dlatego rozumiała gorycz Barty’ego i niemal sama ją odczuwała. W tej jednak kwestii zdanie Carlin było najważniejsze. W znajomości historii Kelsea miała spore braki, a faktów dotyczących rządów matki po prostu nie znała. Trzymano ją z dala od wioski i odpowiedzi, które mogłaby tam uzyskać; jej dzieciństwo było prawdziwym wygnaniem. Nieraz słyszała nocne rozmowy Barty’ego i Carlin, gdy sądzili, że dawno zasnęła, a teraz rozumiała już przynajmniej część tej tajemnicy. Od lat strażnicy regenta przemierzali kraj wzdłuż i wszerz, szukając dziecka z naszyjnikiem i blizną. Szukając Kelsea. – Włożyłam ci do sakwy podarunek – mówiła dalej Carlin, wyrywając Kelsea ze wspomnień. – Jaki podarunek? – Podarunek, który zrozumiesz po opuszczeniu tego miejsca. Przez moment dziewczyna poczuła na nowo wzbierający gniew. Carlin zawsze miała jakieś tajemnice! Chwilę później jednak Kelsea zawstydziła się. Barty i Carlin byli zrozpaczeni… nie tylko z jej powodu, ale i ze względu na własny dom. Nawet teraz zwiadowcy regenta prawdopodobnie tropili Straż Królewską po ziemiach Tearlingu. Barty i Carlin nie mogli tu zostać. Niedługo po odejściu Kelsea sami mieli odjechać do Petalumy, wioski położonej na południu, w pobliżu granicy z Cadare, gdzie wychował się Barty. Barty zginie bez swojego

lasu, ale były przecież inne lasy, które mógłby poznać. Carlin poświęciła najwięcej: bibliotekę. Zbierała te książki całe życie. Były to tomy ocalone i zgromadzone przez osadników po Przeprawie, zachowane przez długie stulecia. Nie mogła ich ze sobą zabrać – wóz byłoby za łatwo wyśledzić. Wszystkie te książki przepadną. Kelsea wzięła do ręki tobołek i zarzuciła na ramiona, spoglądając przez okno na dziesiątego wierzchowca. – Tylu rzeczy jeszcze nie wiem. – Wiesz to, co musisz – odparł Barty. – Masz swój nóż? – Tak. – Zawsze miej go przy sobie. I uważaj na to, co jesz i skąd bierzesz pożywienie. Kelsea objęła go. Mimo że był dobrze zbudowany, jego ciało drżało ze zmęczenia, a Kelsea nagle zdała sobie sprawę, jaki jest znużony, jak dużo energii, którą powinien był zachować na starość, włożył w jej wychowanie. Na chwilę otoczył ją potężnymi ramionami, a potem odsunął się, a w jego niebieskich oczach malowała się zawziętość. – Nigdy nikogo nie zabiłaś, Kel, i bardzo dobrze, ale od dziś jesteś jak zwierzyna łowna, rozumiesz? I musisz dostosować się do tej sytuacji. Kelsea spodziewała się, że Carlin sprzeciwi się Barty’emu, bo to właśnie ona zawsze powtarzała, że siłą posługują się jedynie głupcy. Kobieta jednak przytaknęła. – Wychowałam cię na myślącą królową, Kelsea, i taka właśnie jesteś. Ale nadeszły dla ciebie czasy, kiedy przetrwanie musi być absolutnym priorytetem. Ci ludzie z całych sił będą dbać o to, żebyś bezpiecznie dotarła do twierdzy. Później lekcje Barty’ego mogą przydać ci się bardziej niż moje. Odeszła od okna i delikatnie położyła dłoń na plecach Kelsea, a dziewczyna aż podskoczyła. Carlin prawie nigdy nikogo nie dotykała. Potrafiła zdobyć się jedynie na poklepanie kogoś po plecach, a zdarzało się to tak samo często jak deszcz na pustyni. – Nie pozwól jednak, żeby wiara w broń przyćmiła twój umysł, Kelsea. Zawsze byłaś bystra. Pamiętaj, żeby po drodze tej bystrości nie stracić. Łatwo o tym zapomnieć, biorąc do ręki miecz. Do drzwi zadudniła uzbrojona pięść. – Wasza Wysokość?! – zawołał Carroll. – Zapada zmrok. Barty i Carlin cofnęli się o krok, po czym Barty wziął do rąk ostatni z bagaży. Oboje wyglądali bardzo staro. Kelsea nie chciała zostawiać tych dwojga ludzi,

którzy wychowali ją i nauczyli wszystkiego, co wiedziała. Irracjonalna część jej umysłu przez chwilę podpowiadała jej, żeby rzucić torby i najzwyczajniej w świecie uciec przez tylne drzwi, lecz to promienne i kuszące marzenie po dwóch sekundach zgasło. – Kiedy będę mogła bezpiecznie wysłać wam wiadomość? – spytała. – Kiedy będziecie mogli przestać się ukrywać? Barty i Carlin spojrzeli po sobie, Kelsea zaś miała wrażenie, że miało to być spojrzenie ukradkowe. W końcu odpowiedział jej Barty. – Przez jakiś czas to będzie niemożliwe, Kel. Wiesz… – Będziesz miała inne zmartwienia – szybko przerwała mu Carlin. – Myśl o swoich ludziach, o naprawieniu tego królestwa. Może minąć wiele czasu, nim znowu nas zobaczysz. – Carlin… – Pora wyruszać. Żołnierze wsiedli na konie. Gdy Kelsea wyszła z chaty, spoglądali na nią z góry, niektórzy wręcz z wyraźną pogardą. Wojownik z buławą, Lazarus, w ogóle na nią nie patrzył, lecz utkwił wzrok gdzieś w oddali. Kelsea zaczęła ładować sakwy na grzbiet dereszowatej klaczy, która sprawiała wrażenie nieco łagodniejszej od ogiera Barty’ego. – Jak mniemam, potrafisz jeździć konno, Wasza Wysokość? – zapytał żołnierz trzymający wodze. „Wasza Wysokość” w jego ustach zabrzmiało jak zaraza. Kelsea wyrwała mu wodze z rąk. – Potrafię. Przełożyła je z jednej dłoni do drugiej, gdy zakładała i zapinała swój zielony płaszcz zimowy, a potem wsiadła na konia i spojrzała z góry na Barty’ego, starając się zwalczyć paskudne przeczucie, że coś ostatecznie się kończy. Postarzał się przedwcześnie, nie było jednak powodu, dla którego nie miałby żyć jeszcze wiele lat. Poza tym przeczucia często się nie sprawdzają. Zdaniem Barty’ego osobista wieszczka królowej Mort przepowiedziała, że Kelsea nie dożyje dziewiętnastych urodzin, a jednak jej się udało. Uśmiechnęła się do Barty’ego dzielnie, a przynajmniej miała nadzieję, że tak właśnie wyglądał jej uśmiech. – Wkrótce po was poślę. Kiwnął głową z pogodnym, lecz wymuszonym uśmiechem. Carlin pobladła tak bardzo, że Kelsea obawiała się, że zemdleje. Ale kobieta podeszła do niej i wyciągnęła dłoń. Ten gest był tak nieoczekiwany, że Kelsea wpatrywała się przez chwilę w jej rękę, zanim uświadomiła sobie, że powinna odwzajemnić gest. Przez

wszystkie lata, które spędziła w tej chacie, Carlin nigdy nie trzymała ją za rękę. – W swoim czasie wszystko zrozumiesz – zwróciła się do niej Carlin, mocno ściskając jej dłoń. – Pojmiesz, dlaczego to wszystko było konieczne. Wystrzegaj się przeszłości, Kelsea. Rządź. Nawet w takiej chwili Carlin nie mówiła wprost. Kelsea zawsze wiedziała, że nie jest dzieckiem, które Carlin wybrałaby na swojego ucznia, że jej nieposkromiony charakter zawsze był dla Carlin źródłem rozczarowań, podobnie jak to, że dziewczyna nie przejmowała się zbytnio ogromną odpowiedzialnością spoczywającą na jej barkach. Kelsea cofnęła dłoń, a potem spojrzała na Barty’ego i zdenerwowanie gdzieś odpłynęło. Teraz Barty już otwarcie płakał, a na jego twarzy połyskiwały mokre strużki. Kelsea poczuła, że do jej oczu ponownie napływają łzy, wzięła jednak do rąk wodze i zwróciła konia w stronę Carrolla. – Możemy jechać, kapitanie. – Jak każesz, pani. Szarpnął wodze i ruszył ścieżką. – Uformować latawiec wokół królowej! – zawołał przez ramię. – Jedziemy do zachodu słońca. Królowa. Znów to słowo. Kelsea próbowała myśleć o sobie jako o królowej, ale po prostu nie potrafiła. Dostosowała tempo jazdy do strażników i celowo nie spoglądała za siebie. Odwróciła głowę tylko raz, zanim minęli zakręt, i dostrzegła, że Barty i Carlin cały czas stoją w drzwiach chaty niczym stary drwal i jego żona z jakiejś zapomnianej opowieści, patrząc na odchodzącą Kelsea. Potem zniknęli za drzewami. Klacz, na której jechała, sprawiała wrażenie silnej i pewnie stąpała po nierównym terenie. Ogier Barty’ego zawsze miał problemy w lesie – Barty mawiał, że jego wierzchowiec jest arystokratą, który radzi sobie jedynie z prostą drogą. Ale nawet na ogierze Kelsea nie wypuszczała się dalej niż kilka mil od chaty. Carlin zezwalała jej tylko na tyle. Gdy Kelsea z tęsknotą mówiła o urokach szerokiego świata, Carlin upierała się, że muszą żyć w ukryciu, i podkreślała, jak istotna jest władza, którą dziewczyna ma odziedziczyć. Carlin nie mogła znieść obaw Kelsea przed porażką. Nie chciała słyszeć o wątpliwościach. Kelsea miała się uczyć i być zadowolona mimo braku kontaktu z innymi dziećmi i ze światem. Mając trzynaście lat, pewnego dnia jak zwykle wybrała się na koniu Barty’ego do lasu i zabłądziła w nieznane tereny. Nie poznawała drzew ani strumyków, które mijała po drodze. Skończyło się na tym, że krążyła w kółko i już miała się poddać i rozpłakać, gdy spojrzała na linię horyzontu i jakieś sto stóp

dalej dostrzegła dym unoszący się z komina. Podjechała bliżej i znalazła chatę skromniejszą niż ta Barty’ego i Carlin, zbudowaną z drewna, a nie z kamienia. Przed domem było dwóch małych chłopców, kilka lat młodszych od Kelsea, walczących na wyimaginowane miecze. Bardzo długo im się przyglądała, zobaczyła bowiem coś, nad czym nigdy wcześniej się nie zastanawiała – dorastanie w zupełnie innych warunkach. Do tej chwili zawsze myślała, że życie wszystkich dzieci wygląda tak samo. Chłopcy mieli na sobie koszule z krótkimi rękawami – co prawda podniszczone, lecz sprawiające wrażenie wygodnych. Kelsea wolno było nosić tylko koszule z golfem i długimi rękawami, żeby żadna przypadkowo napotkana osoba nie dostrzegła jej ramienia ani naszyjnika, którego nie mogła zdejmować. Przysłuchiwała się trajkotaniu malców i zauważyła, że ledwie posługują się poprawnym językiem Tearlingu – widocznie nikt nie przesiadywał z nimi co rano nad ćwiczeniami z gramatyki. Minęło południe, a oni nie byli w szkole. – Ty żeś jest z Mort, Emmett. Ja żem z Tearu! – hardo oznajmił starszy z chłopców. – Nie jezdem z Mort! Mort jest do bani! – krzyknął młodszy. – Matuś mówiła, że masz mi czasem pozwolić być z Tearu! – Dobra. Jezdeś z Tearu, ale ja czaruję! Po pewnym czasie obserwowania chłopców Kelsea dostrzegła prawdziwą różnicę, która przyciągnęła jej uwagę: te dzieci miały siebie nawzajem. Była zaledwie pięćdziesiąt jardów od nich, ale przez łączącą ich więź miała wrażenie, jakby dzieliła ją od nich taka odległość jak od księżyca. Ten dystans jeszcze się zwiększył, kiedy ich matka, pulchna kobieta niemająca w sobie ani odrobiny dostojnego wdzięku Carlin, wyszła, żeby zawołać ich na kolację. – Em! Martin! Chodźcie się umyć! – Nie! – odparł młodszy z chłopców. – Nie skończyliśmy. Matka wzięła patyk z leżącej na ziemi wiązki, wskoczyła między nich i wśród śmiechu i pisków zaczęła walczyć z oboma. W końcu przyciągnęła każde dziecko do siebie, a potem, wciąż przytuleni, weszli razem do chaty. Robiło się coraz ciemniej i choć Kelsea wiedziała, że powinna spróbować odnaleźć drogę do domu, nie mogła oderwać wzroku od tego miejsca. Carlin nie okazywała uczuć nawet Barty’emu, a Kelsea mogła z jej strony liczyć najwyżej na uśmiech. To prawda, dziewczyna była następczynią tronu Tearlingu, a Carlin niejednokrotnie powtarzała jej, jaki to zaszczyt. Lecz w czasie długiego powrotu do chaty dziewczyna nie mogła pozbyć się uczucia, że tych dwoje dzieci miało więcej niż ona.

Kiedy w końcu trafiła do domu, było już po kolacji. Barty i Carlin wyglądali na zmartwionych – Barty trochę na nią nakrzyczał, dostrzegła jednak malującą się na jego twarzy ulgę, a zanim wysłał ją do jej pokoju, jeszcze ją uściskał. Carlin po prostu utkwiła w niej wzrok i poinformowała, że zawiesza na tydzień możliwość korzystania z biblioteki. Tamtej nocy Kelsea leżała w łóżku jak odrętwiała, mając wrażenie, że została bezwzględnie i potwornie oszukana. Wcześniej traktowała Carlin jak przybraną, a nawet rodzoną matkę. Zrozumiała jednak, że nie ma matki, lecz jedynie chłodną kobietę, która najpierw wymaga, a potem odmawia. Dwa dni później Kelsea ponownie przekroczyła wyznaczone przez Carlin granice, tym razem celowo, i postanowiła raz jeszcze odnaleźć tamtą chatę. Ale w połowie drogi porzuciła ten pomysł i zawróciła. Nieposłuszeństwo nie dawało satysfakcji, było przerażające – miała wrażenie, że czuje na sobie wzrok Carlin. Kelsea już nigdy nie złamała zasad, więc szeroki świat pozostał dla niej niedostępny. Wszystkie doświadczenia zdobywała w lesie wokół domu i przed ukończeniem dziesięciu lat znała każdy jego cal. Teraz, gdy oddział strażników otaczających Kelsea wkraczał w dalsze rejony lasu, uśmiechała się w duchu i z uwagą przyglądała miejscom, których nigdy wcześniej nie widziała. Kierowali się na południe przez najgłębsze knieje lasu Reddick, pokrywającego setki mil kwadratowych na północnym zachodzie kraju. Wszędzie wokół widać było tearlińskie dęby, niektóre mierzące nawet pięćdziesiąt czy sześćdziesiąt stóp wysokości i tworzące sklepienie nad ich głowami. Dno lasu porastały nieznajomo wyglądające rośliny. Gałęzie przypominały pewne pnącze łagodzące uczulenia, nadające się do robienia okładów. Jednak liście były bardziej podłużne i poskręcane; miały też czerwonawy odcień – znak, że to trujący dąb. Kelsea starała się nie prowadzić klaczy przez te liście, ale w niektórych miejscach nie dało się ich ominąć – zarośla stawały się coraz gęstsze, a droga prowadziła w dół zbocza. Trzymali się z dala od ścieżki, kiedy jednak jechali po szeleszczącym, złotym dywanie z dębowych liści, Kelsea miała wrażenie, że było ich słychać na całym świecie. Strażnicy utworzyli wokół niej formację w kształcie diamentu, utrzymując stałą odległość nawet wówczas, gdy ukształtowanie terenu wymuszało zmianę prędkości. Lazarus, strażnik z buławą, trzymał się gdzieś z tyłu, poza zasięgiem jej wzroku. Po prawej miała nieufnego rudobrodego żołnierza, którego chyłkiem obserwowała podczas jazdy. Gen rudych włosów był genem recesywnym i przez trzy stulecia od Przeprawy powoli zanikał wśród ludności. Carlin powiedziała Kelsea, że niektóre kobiety, a nawet mężczyźni lubili farbować włosy na ten

kolor, bo dobra niespotykane zawsze są w cenie. Jednak po jakiejś godzinie ukradkowych spojrzeń na strażnika Kelsea była pewna, że jego rude włosy mają naturalny kolor. Żadna farba nie była aż tak dobra. Mężczyzna miał na szyi niewielki złoty krucyfiks, który kołysał się i połyskiwał podczas jazdy, co także zastanowiło Kelsea. Krzyż był symbolem Kościoła Bożego, a Carlin często powtarzała, że ani Kościołowi, ani jego kapłanom nie należy ufać. Za rudowłosym jechał blondyn tak przystojny, że Kelsea nie mogła się powstrzymać i zerkała na niego czasem, choć miał sporo ponad czterdzieści lat i był dla niej stanowczo za stary. Miał twarz niczym anioł z obrazów sprzed Przeprawy, które widziała w książkach Carlin. Ale wyglądał także na zmęczonego – miał podkrążone oczy, co świadczyło, że od pewnego czasu nie spał. Jakimś cudem te oznaki wyczerpania jeszcze dodawały mu uroku. Odwrócił się i zauważył, że na niego patrzy, Kelsea zaś gwałtownie odwróciła głowę i poczuła palący rumieniec. Po lewej stronie miała wysokiego, ciemnowłosego strażnika o olbrzymich ramionach. Wyglądał jak człowiek, na którego można się powołać, jeżeli chciałoby się kogoś postraszyć. Przed nim jechał znacznie niższy, niemal drobny mężczyzna o jasnobrązowych włosach. Kelsea uważnie przyglądała się temu żołnierzowi, sprawiał bowiem wrażenie bardziej zbliżonego do niej wiekiem – możliwe, że nie miał jeszcze trzydziestu lat. Próbowała wychwycić jego imię, lecz gdy tylko strażnicy rozmawiali ze sobą, tak bardzo ściszali głosy, że bez wątpienia nie chcieli, by słyszała ich słowa. Carroll – dowódca – jechał na czele formacji. Kelsea widziała jedynie jego popielaty płaszcz. Co jakiś czas wykrzykiwał rozkazy i cała kompania całkowicie zmieniała szyk. Jechał pewnie, nie pytając o wskazówki, Kelsea zaś wierzyła, że doprowadzi ją tam, dokąd miała trafić. Takie zdolności przywódcze były prawdopodobnie niezbędne, by pełnić funkcję kapitana straży. Carroll był takim typem człowieka, jakiego potrzebowała, skoro miała przetrwać. Jak jednak miała zaskarbić lojalność któregokolwiek z tych ludzi? Zapewne sądzili, że jest słaba. Pewnie myśleli tak o wszystkich kobietach. Gdzieś nad ich głowami rozległ się krzyk jastrzębia i Kelsea nasunęła kaptur na czoło. Jastrzębie były pięknymi stworzeniami i dobrym źródłem pożywienia, ale Barty powiedział jej, że w Mortmesne, a nawet na granicy z Tearlingiem jastrzębie szkolono na zabójczą broń. Wspomniał o tym mimochodem, jak o błahostce, lecz Kelsea nigdy tego nie zapomniała. – Południe, chłopaki! – krzyknął Carroll i oddział ponownie zmienił kierunek jazdy. Słońce pośpiesznie chowało się za horyzontem, a wiatr wraz z

nadchodzącą nocą stawał się coraz bardziej lodowaty. Kelsea liczyła na to, że wkrótce się zatrzymają, prędzej jednak zamarzłaby w siodle, niż zaczęła narzekać. Lojalność zaczynała się od szacunku. „Żaden władca nigdy nie utrzymał się długo przy władzy bez szacunku swoich poddanych”, bez końca powtarzała jej Carlin. „Monarchowie, którzy usiłują kontrolować niechętny im lud, nie mają żadnej władzy i często kończą z głową nabitą na pikę”. Barty dał jej jeszcze bardziej treściwą radę: „Zdobędziesz ludzi albo stracisz tron”. To były mądre słowa, a teraz Kelsea jeszcze lepiej rozumiała ich znaczenie. Nie miała jednak pojęcia, co robić. Jak miałaby komuś rozkazywać? Mam dziewiętnaście lat. Nie powinnam się już bać. A jednak się bała. Mocniej chwyciła wodze, żałując, że nie pomyślała o założeniu rękawiczek do jazdy, chciała jednak jak najszybciej zakończyć tę niezręczną scenę przed chatą. Teraz koniuszki palców miała odrętwiałe, dłonie zaś otarte i czerwone od szorstkiej skóry cugli. Starała się naciągnąć rękawy płaszcza na kostki dłoni i jechać dalej. Godzinę później Carroll zarządził postój. Znaleźli się na niewielkiej polanie otoczonej dębami i grubą warstwą poszycia złożonego z pnączy i tych tajemniczych roślin o czerwonawych liściach. Kelsea zastanawiała się, czy któryś z żołnierzy wiedział, co to jest. W każdym oddziale straży był przynajmniej jeden medyk, a oni powinni znać się na roślinach. Barty także był medykiem i choć nie do niego należało przekazywanie Kelsea wiedzy z botaniki, szybko okazało się, że odkrycie jakiejś ciekawej rośliny mogło skierować na boczny tor niemal każdą lekcję. Strażnicy zbliżyli się do dziewczyny i zaczekali, aż Carroll zatoczy koło i wróci. Podjechał do niej kłusem, przyglądając się jej poczerwieniałej twarzy i dłoniom kurczowo zaciśniętym na wodzach. – Możemy zatrzymać się na noc, jeśli chcesz, Wasza Wysokość. Mamy dobry czas. Z pewnym wysiłkiem Kelsea wypuściła wodze i zdjęła kaptur, starając się nie szczękać zębami. Kiedy się odezwała, jej głos był ochrypły i drżący. – Ufam pańskiemu osądowi, kapitanie. Pokonajmy taką odległość, jaką uzna pan za konieczną. Carroll przez chwilę wpatrywał się w nią, po czym spojrzał na polankę. – Tyle wystarczy, pani. I tak musimy wcześnie wstać, a dużo czasu spędziliśmy w drodze.

Mężczyźni zsiedli z koni. Kelsea, zesztywniała i nienawykła do długiej jazdy, niezgrabnie zeskoczyła na ziemię, niemal upadła, a potem zatoczyła się, by wreszcie stanąć pewnie na nogach. – Pen, namiot. Elston i Kibb, idźcie po chrust. Pozostali rozstawić warty. Mhurn, złap coś do jedzenia. Lazarusie, koń królowej. – Sama zajmę się swoim koniem, kapitanie. – Jak sobie życzysz, pani. Lazarus da ci wszystko, czego będziesz potrzebowała. Żołnierze rozeszli się do swoich zajęć. Kelsea zrobiła skłon do ziemi, by rozciągnąć strzelający kręgosłup. Uda bolały ją, jakby ktoś wymierzył w nie kilka mocnych ciosów, nie zamierzała jednak ich rozciągać na oczach wszystkich mężczyzn. Byli starsi, zdecydowanie za starzy, by mogli się jej spodobać. Mimo wszystko byli mężczyznami i Kelsea nagle poczuła się wśród nich nieswojo, tak jak nigdy nie czuła się w obecności Barty’ego. Podprowadziła swoją klacz do drzewa na skraju polany i luźno przewiązała wodze wokół gałęzi. Delikatnie pogładziła jedwabistą szyję konia, który jednak zarzucił łbem i zarżał, buntując się przeciwko pieszczotom, więc Kelsea cofnęła dłoń. – W porządku, dziewczynko. Na twoje zaufanie też oczywiście będę musiała zapracować. – Wasza Wysokość – burknął ktoś za jej plecami. Kelsea odwróciła się i zobaczyła Lazarusa trzymającego w dłoni zgrzebło. Był młodszy, niż na początku sądziła – linia jego ciemnych włosów dopiero zaczynała się cofać, mógł więc mieć niewiele ponad czterdzieści lat. Lecz na jego ponurej twarzy widać było liczne zmarszczki. Dłonie miał poznaczone bliznami, ale to buława przy jego pasie przykuwała jej uwagę: kula żelaza pokryta stalowymi kolcami ostrymi jak szpilki. Urodzony zabójca, pomyślała. Buława była bronią jedynie na pokaz i mało skuteczną, chyba że nosząca ją osoba posługiwała się nią z dostateczną zaciekłością. Jej widok powinien zmrozić Kelsea, a jednak obecność tego człowieka, który najwyraźniej przez większą część swojego życia miał do czynienia z przemocą, działała na nią uspokajająco. Wzięła zgrzebło, dostrzegłszy przy tym, że Lazarus nie podnosi wzroku. – Dziękuję. Pewnie nie znasz imienia tej klaczy? – To ty jesteś królową, pani. Będzie miała na imię, jak zechcesz. – Ich spojrzenia na moment się spotkały, po czym strażnik odwrócił beznamiętny wzrok. – Nie do mnie należy nadanie jej nowego imienia. Jak się nazywa?

– Możesz robić, co tylko zechcesz, pani. – Imię. – W Kelsea zaczęła wzbierać złość. Ci ludzie mieli o niej takie paskudne zdanie. Dlaczego? – Nie ma konkretnego imienia, pani. Zawsze nazywałem ją Maj. – Dziękuję. To ładne imię. Już zamierzał odejść, ale Kelsea wzięła głęboki wdech, by dodać sobie odwagi, i odezwała się łagodnie: – Nie powiedziałam, że możesz odejść, Lazarusie. Odwrócił się z obojętnym wyrazem twarzy. – Przepraszam. Czy mogę w czymś jeszcze pomóc, pani? – Dlaczego dostałam klacz, skoro wszyscy jedziecie na ogierach? – Nie wiedzieliśmy, czy potrafisz jeździć konno, pani – odparł, tym razem jednak w jego głosie wyraźnie słychać było drwinę. – Nie wiedzieliśmy, czy będziesz w stanie opanować ogiera. Kelsea zmrużyła oczy. – A jak myślisz, co, do cholery, robiłam w lesie przez te wszystkie lata? – Bawiłaś się lalkami, pani. Czesałaś włosy. Może przymierzałaś sukienki. – A czy wyglądam na grzeczną dziewczynkę, Lazarusie? – Kelsea podniosła głos. Kilka osób odwróciło się w ich stronę. – Czy wyglądam, jakbym przesiadywała godzinami przed lustrem? – Ani trochę. Kelsea uśmiechnęła się, choć ten kruchy uśmiech wymagał od niej pewnego wysiłku. Barty i Carlin nigdy nie mieli w domu lustra, a Kelsea długo była przekonana, że to dlatego by nie stała się próżna. Ale pewnego dnia, gdy miała dwanaście lat, zobaczyła odbicie swojej twarzy w kałuży za chatą i wtedy zrozumiała. Aż za dobrze. Była nijaka jak woda, w której się przejrzała. – Czy mogę odejść, pani? Wpatrywała się w niego przez chwilę, zastanawiając się, co powiedzieć, po czym odparła: – To zależy, Lazarusie. Mam sakwy pełne lalek i sukienek do zabawy. Chciałbyś mnie uczesać? Na moment zastygł w bezruchu, a spojrzenie jego ciemnych oczu było nieprzeniknione. A potem nieoczekiwanie ukłonił się w przesadnym, teatralnym geście. – Możesz mówić mi „Buława”, pani. Jak większość. A potem odszedł, a jego szary płaszcz zniknął w wieczornych cieniach polany. Kelsea przypomniała sobie o zgrzeble, które trzymała w dłoni, i zajęła się klaczą.

W głowie miała gonitwę myśli. Może śmiałość ich przekona. Nigdy nie zdobędziesz uznania tych ludzi. Będziesz miała szczęście, jeśli nie zginiesz przed dotarciem do twierdzy. Może. Ale muszę spróbować. Mówisz, jakbyś miała jakiś wybór. Możesz jedynie robić to, co ci powiedzą. Jestem królową. Nie mają nade mną władzy. Tak właśnie sądzi większość królowych, dopóki nie opadnie ostrze topora.

Na kolację mieli żylastą i ledwie jadalną sarninę upieczoną nad ogniem. Ta sarna musiała być bardzo stara. Po drodze przez Reddick Kelsea widziała zaledwie kilka ptaków i wiewiórek, choć roślinność była bujna. Nie mogło brakować tu wody. Kelsea chciała spytać mężczyzn o ten brak zwierzyny, bała się jednak, że uznają to za narzekanie na posiłek. Przeżuwała więc w milczeniu twarde mięso i z całych sił starała się nie gapić na otaczających ją wojowników z bronią u pasów. Mężczyźni nie rozmawiali, Kelsea zaś nie mogła pozbyć się wrażenia, że ta cisza spowodowana była jej obecnością, że to przez nią powstrzymują się od zwyczajnych rozmów. Po kolacji przypomniała sobie o prezencie od Carlin. Wzięła jedną z kilku palących się wokół ogniska latarni i wyjęła z przytroczonych do siodła sakw torbę z potrzebnymi na noc rzeczami. Dwóch strażników – Lazarus i wysoki, barczysty mężczyzna, któremu przyglądała się po drodze – odeszło od ognia i niemal bezszelestnie poszło za nią ku prowizorycznej zagrodzie dla koni. Po latach samotności Kelsea zdała sobie sprawę, że prawdopodobnie już nigdy nie będzie sama. Ta myśl powinna być pocieszająca, zamiast tego jednak dziewczyna poczuła chłodne ukłucie w żołądku. Przypomniała sobie, jak miała siedem lat i Barty przygotowywał się do wyjazdu do wsi, by pohandlować mięsem i futrami. Wybierał się w taką podróż co trzy lub cztery miesiące, ale tym razem Kelsea chciała jechać z nim. Pragnęła tego tak bardzo, iż była szczerze przekonana, że umrze, jeśli nie pojedzie. Urządziła kompletną histerię na dywanie, z potokiem łez i wrzaskami, a w napadzie złości zaczęła nawet wierzgać nogami. Carlin nie miała cierpliwości do takich występów – próbowała przemówić Kelsea do rozsądku tylko przez kilka minut, po czym zniknęła w bibliotece. To Barty otarł dziewczynie twarz i trzymał ją na kolanach, dopóki się nie wypłakała. „Jesteś cenną osobą, Kel”, powiedział. „Jesteś cenna jak skóry czy złoto. I gdyby ktoś się dowiedział, że tu z nami mieszkasz, próbowałby cię porwać. A przecież tego nie chcemy, prawda?”

„Ale skoro nikt nie wie, że tu jestem, to znaczy, że jestem całkiem sama”, ze szlochem odparła Kelsea. Była o tym święcie przekonana: żyje w ukryciu, więc jest sama. Barty pokręcił głową z uśmiechem. „To prawda, Kel, nikt nie wie, że tu jesteś. Ale cały świat wie, kim jesteś. Pomyśl o tym przez chwilę. Jak możesz być sama, skoro ludzie na całym świecie myślą o tobie każdego dnia?” Nawet w wieku siedmiu lat Kelsea wiedziała, że Barty odpowiedział jej bardzo pokrętnie. Wystarczyło na osuszenie łez i ukojenie gniewu, ale w ciągu kolejnych tygodni niejednokrotnie rozmyślała nad jego odpowiedzią, szukając haczyka, który na pewno się w niej krył. Dopiero jakiś rok później, gdy czytała jedną z książek Carlin, znalazła słowo, którego przez cały czas szukała: nie „samotna”, lecz „anonimowa”. Przez wszystkie te lata była anonimowa i długo sądziła, że Carlin, a może nawet Barty ukrywali ją z okrucieństwa. Ale teraz, gdy tuż za plecami miała dwóch rosłych mężczyzn, zastanawiała się, czy jej anonimowość nie była darem. Jeśli tak, był to dar, który już przepadł. Mężczyźni mieli spać przy ognisku, ale dla Kelsea ustawili namiot mniej więcej dwadzieścia stóp dalej, na skraju polany. Gdy weszła do środka i zawiązała poły, usłyszała, jak dwaj strażnicy stają po obu stronach wejścia, a potem zapadła cisza. Rzuciła torbę na ziemię, po czym przekopała ubrania i znalazła kopertę z białego papieru welinowego – to jeden z niewielu luksusów, na które pozwalała sobie Carlin. W środku lekko przesunął się jakiś przedmiot. Kelsea usiadła na posłaniu i wpatrzyła się w list, licząc na to, że znajdzie w nim odpowiedzi. Zabrano ją z twierdzy, kiedy miała zaledwie rok, i nie pamiętała swojej matki. Z biegiem lat udało jej się poznać kilka faktów na temat królowej Elyssy: była piękna, nie lubiła czytać, zmarła w wieku dwudziestu ośmiu lat. Kelsea nie miała pojęcia, jak zmarła jej matka – to był temat zakazany. Za każdym razem gdy próbowała wypytywać o matkę, rozmowa kończyła się tak samo: Carlin kręciła głową i mamrotała pod nosem: „Obiecałam”. Może dziś wreszcie Kelsea dowie się, co obiecała Carlin. Wpatrywała się w kopertę przez długą chwilę, potem podniosła ją i złamała pieczęć Carlin. Na zewnątrz wyślizgnął się niebieski klejnot na pięknym srebrnym łańcuszku. Kelsea ujęła łańcuszek w palce i zakołysała kamieniem, wpatrując się w niego w świetle lampy. Był to bliźniaczy naszyjnik tego, który całe życie nosiła na szyi: szafir o szmaragdowym cięciu na cienkim, wręcz filigranowym srebrnym łańcuszku. Kamień wesoło połyskiwał w świetle lampy, rzucając niebieskie

refleksy na ściany namiotu. Kelsea ponownie zajrzała do koperty w poszukiwaniu listu. Nic. Sprawdziła oba rogi. Przechyliła kopertę pod światło i dostrzegła pojedyncze słowo napisane pod pieczęcią pismem Carlin. Ostrożnie. Nagły wybuch śmiechu od strony ogniska sprawił, że Kelsea aż podskoczyła. Z bijącym szybko sercem nasłuchiwała głosów strażników sprzed namiotu, ale niczego nie usłyszała. Zdjęła swój naszyjnik i uniosła jeden obok drugiego. Rzeczywiście były identyczne – idealnie takie same, nawet biorąc pod uwagę najdrobniejsze szczegóły łańcuszków. Bardzo łatwo byłoby je pomylić. Kelsea szybko założyła swój z powrotem na szyję. Po raz kolejny uniosła ten nowy i zaintrygowana obserwowała, jak klejnot huśta się na boki. Carlin powiedziała jej, że każdy następca tronu Tearlingu nosił szafir na szyi od narodzin. Znana legenda głosiła, że kamień w jakiś sposób chroni przed śmiercią. Gdy Kelsea była młodsza, często zastanawiała się nad zdjęciem naszyjnika, lecz przesądy okazały się silniejsze. A co jeśli od razu raziłby ją piorun? Dlatego nigdy nie odważyła się zdjąć szafiru. Carlin nie wspominała o drugim klejnocie, a przecież musiała go mieć przez cały ten czas. Tajemnice… wszystko, co związane z Carlin, było tajemnicą. Kelsea nie wiedziała, dlaczego została powierzona jej opiece ani nawet kim Carlin była wcześniej. Dziewczyna zakładała, że kimś ważnym; zachowywała się zbyt majestatycznie jak na osobę mieszkającą w chacie. Gdy wchodziła do izby, przyćmiewała nawet Barty’ego. Kelsea wpatrywała się w słowo wewnątrz koperty: Ostrożnie. Czy to kolejne przypomnienie, by zachowała ostrożność w nowym życiu? Kelsea miała wrażenie, że nie – w ostatnich kilku tygodniach na ten temat usłyszała już chyba wszystko. Bardziej prawdopodobne było to, że nowy naszyjnik czymś się różnił, a może nawet był niebezpieczny. Ale pod jakim względem? Ten Kelsea na pewno nie był groźny – Barty i Carlin nie pozwoliliby jej go nosić na co dzień, gdyby było inaczej. Utkwiła wzrok w drugim kamieniu, ale on tylko wisiał dostojnie, a przyćmione światło odbijało się od jego licznych faset. Zrobiło jej się głupio i schowała naszyjnik głęboko do kieszonki płaszcza na piersi. Może w świetle dnia łatwiej będzie dostrzec różnicę pomiędzy wisiorkami. Włożyła kopertę do latarni i patrzyła, jak płomienie pochłaniają papier, a w jej głowie lekko pulsowała złość. Po Carlin jak zwykle można się było spodziewać więcej pytań niż odpowiedzi.

Przeciągnęła się, spoglądając na dach namiotu. Mimo obecności mężczyzn na zewnątrz, czuła się zupełnie osamotniona. Każdej wcześniejszej nocy wiedziała, że Barty i Carlin są na dole i nie śpią: Carlin siedzi z książką w dłoni, a Barty struga coś lub zajmuje się jakąś znalezioną rośliną, z której przygotowuje środek znieczulający lub antybiotyk. A teraz Barty i Carlin byli daleko i udawali się na południe. Jestem tylko ja. Od strony ogniska jej uszu dobiegła kolejna salwa śmiechu. Kelsea przez chwilę zastanawiała się, czy nie wyjść i przynajmniej nie spróbować porozmawiać ze strażnikami, porzuciła jednak ten pomysł. Rozmawiali o kobietach albo bitwach, a może o starych kompanach… Jej obecność nie byłaby mile widziana. Poza tym była wyczerpana po podróży i zmarznięta, a mięśnie ud potwornie ją bolały. Zdmuchnęła płomień lampy i obróciła się na bok w oczekiwaniu na niespokojny sen.

Następnego dnia jechali wolniej, bo zrobiło się pochmurno. Powietrze nie było tak mroźne, ale wszędzie unosiła się rzadka, słaba mgiełka spowijająca pnie drzew i falami przemieszczająca się nad ziemią. Okolica stawała się coraz bardziej płaska, las z każdą godziną się przerzedzał, a drzewa ustępowały miejsca gęstym krzewom. Częściej widać było zwierzęta, choć większość wyglądała dla Kelsea nieznajomo: mniejsze wiewiórki i śliniące się, podobne do psów stworzenia, które przypominały wilki, ale były płochliwe i uciekały na widok oddziału. Nie zauważyli jednak ani jednej sarny, a gdy minął poranek, Kelsea dostrzegła kolejny powód do niepokoju: ani śladu śpiewu ptaków. Strażnicy także sprawiali wrażenie wyciszonych. W nocy dziewczynę kilkakrotnie budziły dobiegające od ogniska śmiechy i zastanawiała się, czy żołnierze w końcu się zamkną i pójdą spać. Teraz cała wesołość opuściła ich wraz z lepszą pogodą. Kelsea zauważyła, że z biegiem dnia żołnierze coraz częściej spoglądają na siebie niespokojnie, choć sama nie widziała nic prócz drzew. Około południa zatrzymali się, by napoić konie w małym strumyku przecinającym las. Carroll wyjął mapę, wokół której stłoczyło się kilku strażników. Ze strzępów podsłuchanej rozmowy Kelsea wywnioskowała, że mgła stanowi problem, bo trudno przez nią zauważyć punkty orientacyjne. Dokuśtykała do dużej, płaskiej skały przy strumieniu. Siadanie było udręką. Kiedy zgięła kolana, miała wrażenie, że mięśnie jej ud oddzielają się od kości. Po chwili manewrowania zdołała usiąść ze skrzyżowanymi nogami i okazało się, że

pośladki także ją bolą po tylu godzinach jazdy konnej. Elston, masywny, barczysty strażnik, który przez większą część drogi jechał obok Kelsea, poszedł za nią i zatrzymał się około pięciu stóp od niej. Kiedy podniosła wzrok, uśmiechnął się nieprzyjemnie, ukazując rząd połamanych zębów. Starała się go zignorować, wyciągnęła jedną nogę i sięgnęła do stopy. Miała wrażenie, że mięśnie jej ud rozrywają się na strzępy. – Boli? – zapytał Elston. Zęby sprawiały mu problemy przy mówieniu. Kelsea musiała chwilę pomyśleć, o co mu chodziło. – Wcale. – Niech to, ledwo się ruszasz. – Zachichotał, po czym dodał: – Pani. Kelsea złapała się za palce u stóp. Mięśnie krzyczały, jakby były odzierane ze skóry i pękały, krwawiąc do wewnątrz. Przytrzymała palce przez kilka sekund i puściła. Gdy po raz kolejny spojrzała w górę, na twarzy strażnika nadal widniał szczerbaty uśmiech. Nic już nie powiedział, tylko stał tak, dopóki nie trzeba było znowu wsiadać na konie. Przed zachodem słońca rozbili obóz. Kelsea zdążyła zaledwie zeskoczyć na ziemię, a zabrano jej wodze z ręki – odwróciła się i zobaczyła, że Buława odprowadza klacz. Już otwierała usta, żeby zaprotestować, ale po namyśle odwróciła się do pozostałych członków straży, którzy także zajęli się już swoimi sprawami. Zauważyła, że najmłodszy z żołnierzy wyjmuje z sakw przy siodłach części jej namiotu. – Ja to zrobię! – zawołała i przeszła przez polanę, wyciągając dłoń, by podał jej jakieś narzędzie albo broń, nieważne co. Nigdy nie czuła się bardziej bezużyteczna. Strażnik podał jej płaski młotek i oznajmił: – Do rozstawienia namiotu potrzeba dwóch osób, Wasza Wysokość. Mogę ci pomóc? – Oczywiście – odparła zadowolona Kelsea. Gdy jedna osoba wszystko przytrzymywała, a druga mocowała, okazało się, że rozstawienie namiotu nie jest trudne. Krzątając się z młotkiem, Kelsea rozmawiała ze strażnikiem. Miał na imię Pen i był całkiem młody – wyglądał na nie więcej niż trzydzieści lat, a jego twarz nie była poznaczona takimi zmarszczkami ani nie były wyryte na niej takie trudy jak u pozostałych strażników. Był przystojny, miał ciemne włosy i przyjazną, dobroduszną twarz. W zasadzie wszyscy strażnicy jej matki byli przystojni, nawet ci po czterdziestce, nawet Elston (pod warunkiem że nie otwierał ust). Ale chyba matka nie dobierała strażników wyłącznie po wyglądzie?

Z Penem dobrze się rozmawiało. Gdy spytała go o wiek, powiedział, że cztery dni temu obchodził trzydzieste urodziny. – Jesteś za młody jak na strażnika mojej matki. – To prawda, pani. Nigdy nie poznałem twojej matki. – To dlaczego zabrali cię na tę misję? Pen wzruszył ramionami i w ramach wyjaśnienia wskazał swój miecz. – Od jak dawna jesteś strażnikiem? – Buława znalazł mnie, gdy miałem czternaście lat, pani. Od tamtej pory cały czas się szkolę. – Bez władcy? Strzegliście mojego wuja? – Nie, pani. – Przez oblicze Pena przebiegł cień zniesmaczenia tak przelotny, że Kelsea zastanawiała się, czy sobie tego nie wyobraziła. – Regent ma własną straż. – Rozumiem. – Kelsea dokończyła wbijanie palika w ziemię, po czym wstała i przeciągnęła się z grymasem, czując, jak strzela jej w plecach. – Odpowiada ci tempo, Wasza Wysokość? Domyślam się, że odbyłaś kilka długich podróży na koniu. – Tempo jest w porządku. Zapewne takie, jak trzeba. – To prawda, pani. – Pen zniżył głos, rozglądając się wkoło. – Jesteśmy śledzeni. – Skąd wiesz? – Poznaję po jastrzębiach. – Wskazał palcem w niebo. – Lecą za nami, od kiedy opuściliśmy twierdzę. Wczoraj przyjechaliśmy tak późno, bo kilka razy musieliśmy zboczyć z drogi, żeby zgubić pościg. Ale jastrzębi nie da się oszukać. Ci, którzy je kontrolują, są tuż za nami… Pen zamilkł. Kelsea sięgnęła po kolejny palik i rzuciła od niechcenia: – Nie słyszałam dzisiaj żadnych jastrzębi. – Jastrzębie z Mort nie wydają żadnych dźwięków, pani. Tak są szkolone. Co jakiś czas można je jednak dostrzec na niebie, jeżeli się ich wypatruje. Są diabelnie szybkie. – Dlaczego nie atakują? – Ze względu na naszą liczebność. – Pen pociągnął za ostatni róg namiotu, żeby Kelsea mogła wbić palik. – Mieszkańcy Mort szkolą jastrzębie jak żołnierzy, żeby nie traciły sił na atakowanie silniejszego. Gdyby mogły, eliminowałyby nas po kolei. Pen znowu zamilkł, Kelsea zaś machnęła do niego młotkiem. – Nie musisz się przejmować, że mnie wystraszysz. Muszę bać się śmierci,

bez względu na to, jakie historie postanowisz mi opowiedzieć. – Być może, pani, ale strach potrafi paraliżować. – A czy ten pościg wysłał mój wuj? – Prawdopodobnie tak, pani, ale sądząc po jastrzębiach, twój wuj ma pomocników. – To znaczy? Pen obejrzał się przez ramię i odezwał półgłosem: – Wydałaś mi bezpośrednie polecenia. Tak powiem Carrollowi, jeżeli zapyta. Twój wuj od lat paktuje ze Szkarłatną Królową. Niektórzy mówią, że zawarli tajny sojusz. Królowa Mortmesne. Nikt nie wiedział, kim była ani skąd przyszła, stała się jednak potężną monarchinią sprawującą krwawe rządy już od ponad stulecia. Carlin twierdziła, że Mortmesne stanowi zagrożenie – sojusz z sąsiednim królestwem mógłby okazać się korzystny. Nim Kelsea zdążyła zadać kolejne pytanie, Pen zaczął mówić dalej. – Mieszkańcy Mort nie mogą sprzedawać broni Tearlińczykom, ale każdy, kto ma pieniądze, może zdobyć ich jastrzębie na czarnym rynku. Wydaje mi się, że tropią nas ludzie z Caden. – Z tej gildii skrytobójców? Pen prychnął. – Gildia. Przeceniasz poziom ich zorganizowania, pani. Ale tak, to skrytobójcy, w dodatku bardzo sprawni. Plotka głosi, że twój wuj wyznaczył wysoką nagrodę za znalezienie ciebie. Członkowie Caden żyją dla takich wyzwań. – Nasza liczebność ich nie powstrzyma? – Nie. Kelsea przeanalizowała tę informację, rozglądając się wokoło. Pośrodku obozowiska trzech strażników siedziało w kucki wokół sterty zebranego drewna i przeklinało nieprzerwanie, bo drewno nie chciało się zająć. Pozostali przeciągali powalone drzewa, żeby stworzyć prowizoryczne ogrodzenie wokół obozu. Teraz już rozumiała, po co te wszystkie obwarowania, i z bezsilności zaczęła nieco się obawiać i czuć winna. Dziewięciu mężczyzn i wszyscy byli teraz z jej powodu narażeni na niebezpieczeństwo. – Panie kapitanie! Carroll ciężkim krokiem wyszedł spomiędzy drzew. – Co się dzieje? – Jastrząb! Z północnego zachodu.

– Dobry masz wzrok, Kibb. – Carroll potarł czoło i po chwili namysłu podszedł do namiotu. – Pen, pomóż im z kolacją. Strażnik obdarzył Kelsea przelotnym, łobuzerskim uśmiechem, mającym chyba świadczyć o dobrej woli, i zniknął w mroku. Carroll miał podkrążone oczy. – Idą po nas, pani. Jesteśmy śledzeni. Kelsea kiwnęła głową. – Potrafisz walczyć? – zapytał. – Umiem obronić się nożem przed pojedynczym napastnikiem. Ale niezbyt znam się na mieczach. – Poza tym Kelsea nagle zdała sobie sprawę, że w samoobronie szkolił ją Barty, a nie miał już na pewno takiego refleksu jak za młodu. – Nie jestem wojowniczką. Carroll przechylił głowę, a w jego ciemnych oczach błysnęła iskierka rozbawienia. – Tego nie wiem, pani. Obserwowałem cię podczas podróży. Dobrze ukrywasz dolegliwości. Znaleźliśmy się w sytuacji… – Carroll rozejrzał się dookoła i kontynuował ściszonym głosem: – Znaleźliśmy się w sytuacji, w której być może będę musiał rozdzielić ludzi, żeby uniknąć pościgu. Jeżeli do tego dojdzie, wybór ochrony dla ciebie będzie w dużej mierze zależny od twoich umiejętności. – Cóż, szybko czytam i umiem zrobić gulasz. Carroll kiwnął głową z aprobatą. – Podchodzisz do tego z humorem, pani. Będzie ci potrzebny. Wkraczasz w życie pełne niebezpieczeństw. – Wszyscy naraziliście się na wielkie niebezpieczeństwo, żeby doprowadzić mnie do twierdzy, prawda? – Twoja matka powierzyła nam to zadanie, pani – oschle odparł Carroll. – Honor nie pozwoliłby nam go nie wykonać. – Byłeś człowiekiem mojej matki, prawda? – Tak. – Kiedy dotrę do twierdzy, zostaniesz człowiekiem regenta? – Jeszcze nie postanowiłem, pani. – Czy mogę mieć jakiś wpływ na tę decyzję? Odwrócił wzrok, wyraźnie zmieszany. – Pani… – Nie krępuj się. Carroll bezradnie machnął ręką.

– Pani, sądzę, że jesteś ulepiona z wytrzymalszej gliny, niż mogłoby się wydawać. Wyglądasz na osobę, która pewnego dnia może zostać prawdziwą królową, ale ciąży na tobie piętno śmierci, podobnie jak na tych, którzy ci towarzyszą. Mam rodzinę, pani. Dzieci. Nie postawiłbym dzieci w grze w karty. Nie mogę narażać ich życia i pójść za tobą. Nie przy takim układzie szans. Kelsea pokiwała głową, starając się ukryć rozczarowanie. – Rozumiem. Carroll wyglądał, jakby mu ulżyło. Może sądził, że Kelsea zacznie szlochać. – Ze względu na swoją pozycję nic nie wiem o żadnym spisku przeciwko tobie. Może z Lazarusem, naszym Buławą, będziesz mieć więcej szczęścia. Zawsze potrafił odkryć to, czego inni nie byli w stanie. – Już się poznaliśmy. – Uważaj na Kościół Boży. Wątpię, by Ojciec Najświętszy pałał wielką miłością do regenta, ale musi kochać tego, kto zasiada na tronie i ma klucze do skarbca. Rozważy swoje szanse tak jak my. Kelsea jeszcze raz kiwnęła głową. Carlin powiedziała coś bardzo podobnego zaledwie kilka dni temu. – W swoim oddziale mam samych dobrych ludzi. Ręczę za nich głową. Kiedy pojawi się twój oprawca, na pewno nie będzie to jeden z nas. – Dziękuję, kapitanie. – Kelsea obserwowała, jak strażnicy w końcu rozpalają ogień i zaczynają rozdmuchiwać niewielki płomień. – Domyślam się, że od tej pory droga będzie trudna. – To samo powiedziała twoja matka osiemnaście lat temu, kiedy rozkazała mi sprowadzić cię z powrotem. Kelsea zamrugała. – A to nie tobie kazała mnie wywieźć? – Nie. To Lazarus po kryjomu wywiózł cię z zamku, kiedy byłaś malutka. Pod tym względem jest nieoceniony. Carroll uśmiechnął się, przypomniawszy sobie o czymś, o czym Kelsea nie mogła wiedzieć. Miał miły uśmiech, lecz Kelsea znów zauważyła ponury wyraz jego twarzy i zastanawiała się, czy strażnik nie jest chory. Wodził wzrokiem za szafirem, który znowu wysunął się spod koszuli Kelsea. Nagle się odwrócił, zostawiając ją z gmatwaniną informacji, które musiała przyswoić. Sięgnęła głęboko do kieszeni płaszcza i wyczuła tam drugi klejnot. – Wasza Wysokość! – zawołał Pen od strony ogniska, które już jasno płonęło. – Jeżeli chciałabyś się umyć, to na wschód stąd jest niewielki strumyk. Kelsea skinęła głową, wciąż rozmyślając nad radą Carrolla i starając się

przeanalizować ją z praktycznego punktu widzenia. Będzie potrzebowała własnych ludzi i kogoś do ochrony. Gdzie miałaby znaleźć osoby na tyle lojalne, żeby oparły się groźbom i łapówkom regenta? Lojalności nie da się zbudować z niczego, a już na pewno nie da się kupić, tymczasem jednak musiała coś zjeść. Żałowała, że nie wpadła na to, żeby spytać Carrolla o swoją matkę. Przez wiele lat strzegł królowej Elyssy, musiał wiedzieć o niej wszystko. Niestety każdy strażnik królowej składał przysięgę dochowania tajemnicy. Nie wolno mu było niczego wyjawić nawet Kelsea. Zazgrzytała zębami. Odruchowo założyła, że nowe życie położy kres wszystkim tajemnicom. Była przecież królową. Ale ci ludzie byliby tak samo niechętni do odpowiadania na jej pytania jak Carlin. Zamierzała wykąpać się wieczorem po podróży. Miała już brudne włosy i przy każdym ruchu czuła zapach swojego potu. Pobliski strumyk nadałby się do tego w sam raz, ale kąpiel pod okiem Pena czy Elstona albo, co gorsza, Lazarusa była nie do pomyślenia. Będzie jakoś musiała znieść ten brud i pocieszać się, że strażnicy zapewne nie pachnieli lepiej. Zebrała przetłuszczone włosy i związała je w kok, a potem zeskoczyła ze skały, żeby poszukać strumienia.

Tej nocy żołnierze znowu hałasowali przy ognisku. Kelsea leżała w namiocie i najpierw starała się zasnąć, a potem się rozzłościła. Dostatecznie trudno było przysnąć, gdy w głowie kotłowało się tyle pytań, a nieustanne wybuchy śmiechu podpitych mężczyzn już całkowicie to uniemożliwiały. Owinęła głowę płaszczem, usiłując ich ignorować. Kiedy jednak zaczęli śpiewać sprośną piosenkę o kobiecie z wytatuowaną różą, Kelsea w końcu zdarła płaszcz z głowy, założyła go na siebie i wyszła z namiotu. Strażnicy rozłożyli posłania wokół ognia, ale żaden chyba z nich jeszcze nie skorzystał. W powietrzu unosił się nieprzyjemny, drożdżowy zapach. Kelsea domyśliła się, że to piwo, choć w jej chacie nigdy nie było alkoholu. Carlin by się na to nie zgodziła. Tylko Carroll i Buława wstali, gdy podeszła. Wyglądali na trzeźwych, pozostali zaś patrzyli na nią, nie mrugnąwszy okiem. Zauważyła, że Elston zasnął z głową na grubym dębowym pniu. – Potrzeba ci czegoś, pani? – spytał Carroll. Kelsea miała ochotę na nich nawrzeszczeć, żeby wynagrodzić sobie dwie godziny nieudanych prób zaśnięcia. Potem jednak rozejrzała się wokoło, patrząc na ich poczerwieniałe twarze, i rozmyśliła się. Carlin mówiła, że łatwiej przetłumaczyć coś maluchowi niż pijanemu. Poza tym pijani bohaterowie książek często dzielili się sekretami. Może Kelsea dałaby radę skłonić ich do rozmowy.

Podciągnęła płaszcz pod siebie i usiadła pomiędzy Elstonem a Penem. – Chcę wiedzieć, co się stanie, gdy dotrzemy do Nowego Londynu. Pen popatrzył na nią zaczerwienionymi oczami. – Co się stanie? – Czy mój wuj będzie próbował mnie zabić, kiedy dojedziemy do twierdzy? Wszyscy utkwili w niej na chwilę wzrok, aż w końcu odezwał się Buława: – Prawdopodobnie tak. – Twój wuj nie potrafiłby nikogo zabić – mruknął Coryn. – Bardziej martwiłbym się o Caden. – Nie wiemy, czy to oni nas śledzą – zauważył rudobrody mężczyzna. – Nie wiemy niczego – oświadczył Carroll głosem nieznoszącym sprzeciwu i zwrócił się do Kelsea. – Pani, czy nie mogłabyś nam po prostu zaufać, że cię ochronimy? – Twoja matka zawsze nam ufała – dodał rudobrody. Kelsea zmrużyła oczy. – Jak się nazywasz? – Dyer, pani. – Cóż, Dyerze, nie masz do czynienia z moją matką. Tylko ze mną. Dyer zamrugał w przyćmionym świetle jak sowa. Po chwili burknął: – Nie chciałem cię urazić, pani. Skinęła głową i zwróciła się z powrotem do Carrolla. – Pytałam, co się stanie, kiedy tam dotrzemy. – Wątpię, żebyśmy rzeczywiście musieli wdzierać się do twierdzy, pani. Wprowadzimy cię tam w świetle dnia. W ten weekend miasto będzie zatłoczone, a regent nie jest na tyle odważny, żeby zabić cię na oczach całego świata. Ale bez wątpienia przyjdą po ciebie do twierdzy. – Kto przyjdzie? Tym razem odezwał się Buława. – Nie tylko twój wuj pragnie twojej śmierci, pani. Szkarłatna Królowa oddałaby wszystko, żeby regent utrzymał się na tronie. – Zamek w twierdzy nie jest bezpiecznym miejscem? – Nie ma tam żadnego zamku. Twierdza jest ogromna, ale to jednolita budowla. Twój zamek. Kelsea zarumieniła się. – Nie wiedziałam. Nikt nie opowiadał mi o twierdzy. – To o czym, do diabła, uczyłaś się przez te wszystkie lata? – spytał Dyer. Carroll zachichotał.

– Znasz Barty’ego. Był świetnym medykiem, ale w rozmowie nigdy nie wdawał się w szczegóły. Chyba że opowiadał o swoich cennych roślinach. Kelsea nie chciała słuchać o ich doświadczeniach z Bartym. Wtrąciła się, nim Dyer zdołał odpowiedzieć, i spytała: – Co z tym pościgiem? Carroll wzruszył ramionami. – Pewnie to Caden z niewielkim wsparciem z Mort. Jastrzębie, które zauważyliśmy, mogły być zwykłymi jastrzębiami, chociaż nie wydaje mi się. Twój wuj nie odrzuciłby pomocy z Mort. – Oczywiście, że nie – niewyraźnie powiedział Elston, siadając przy swoim pniu i ocierając ślinę z kącika ust. – Aż dziwne, że regent nie wykorzystuje swoich kobiet jako tarcz. – Myślałam, że w Tearlingu panuje bieda – wtrąciła Kelsea. – Co mój wuj miałby dać za taki sojusz? Drewno? Strażnicy spojrzeli po sobie, Kelsea zaś miała wrażenie, że sprzysięgli się przeciwko niej w milczeniu z taką łatwością, z jaką przed chwilą przychodziła im rozmowa. – Pani – przepraszającym tonem odezwał się Carroll – wielu z nas spędziło życie, chroniąc twoją matkę. Nie przestaliśmy tego robić tylko dlatego, że zmarła. – Nigdy nie byłem członkiem straży królowej Elyssy – wypalił Pen. – Czy nie mógłbym… – Pen, jesteś strażnikiem królowej. Pen zamilkł. Kelsea rozejrzała się po kręgu mężczyzn. – Czy wszyscy wiecie, kto jest moim ojcem? Utkwili w niej wzrok w wyrazie niemego buntu. Kelsea poczuła, jak zaczyna wzbierać w niej gniew, i w starym odruchu przygryzła wnętrze prawego policzka. Carlin nieraz przestrzegała ją, że władca nie może pozwalać sobie na popędliwość, dlatego Kelsea nauczyła się kontrolować emocje w jej obecności, a Carlin się na to nabierała. Ale Barty się zorientował. To on zaproponował Kelsea, żeby coś przygryzała. Ból niwelował złość, przynajmniej chwilowo. Kierował ją w inną stronę. Ale frustracja nie mijała. Poczuła się jak na lekcji u Carlin. Ci wszyscy ludzie tyle wiedzieli, a niczego nie chcieli jej wyjawić. – Co w takim razie możecie mi powiedzieć o Szkarłatnej Królowej? – To wiedźma – beznamiętnie oznajmił przystojny blondyn. Kelsea po raz pierwszy usłyszała jego głos. Ogień oświetlał jego twarz, symetryczną niczym spod dłuta rzeźbiarza. Oczy miał barwy czystego, chłodnego błękitu. Czy matka

naprawdę wybrała ich po wyglądzie? Kelsea odegnała tę myśl. W jej wyobraźni obraz matki był bardzo wyraźny. Powstał w jej głowie, gdy była jeszcze malutka, a potem tkała go i upiększała z każdym rokiem pobytu w więzieniu, którym stała się jej chata. Matka była piękną, uprzejmą kobietą, ciepłą i przystępną, w przeciwieństwie do chłodnej i niedostępnej Carlin. Matka nigdy nie odmawiała. Matka pewnego dnia miała po nią przyjść i zabrać z chaty daleko od nieustannej, codziennej nauki, ćwiczeń i przygotowań do wielkiego wybawienia. Po prostu trwało to trochę dłużej, niż się spodziewała. Gdy Kelsea miała siedem lat, Carlin pewnego dnia posadziła ją w bibliotece i powiedziała, że matka od dawna nie żyje. W ten sposób położyła kres jej marzeniom o ucieczce, ale to wcale nie powstrzymało Kelsea od nowych, bardziej wyszukanych fantazji: królowa Elyssa była wspaniałą władczynią, kochaną przez swój lud, bohaterką, która dbała o to, by biedni zostali nakarmieni, a chorzy wyleczeni. Królowa Elyssa zasiadała na tronie i wymierzała sprawiedliwość w imieniu tych, którzy sami nie potrafili dochodzić swoich praw. Kiedy umarła, jej ciało uroczyście przeprowadzono ulicami miasta, lud zaś płakał, a batalion tearlińskiej armii oddawał honory, trzaskając mieczami. Kelsea pielęgnowała i doskonaliła tę wizję, aż potrafiła przywołać ją w każdej chwili. Zagłuszała swój strach przed byciem królową poprzez wyobrażanie sobie, że kiedy wróci do miasta, by w wieku dziewiętnastu lat zasiąść na tronie, na nią także będzie czekała parada i Kelsea wjedzie do twierdzy witana okrzykami i szlochem, łaskawie machając po drodze do ludzi. Teraz, patrząc na mężczyzn zebranych wokół ogniska, poczuła się odrobinę nieswojo. Cóż tak naprawdę wiedziała o swojej królowej matce? Cóż mogła wiedzieć, skoro Carlin nigdy nie chciała niczego jej opowiedzieć. – Przestań, Mhurn – Dyer zwrócił się do blondyna, kręcąc głową. – Nikt nie udowodnił, że Szkarłatna Królowa jest czarownicą. Mhurn obrzucił go piorunującym spojrzeniem. – Jest czarownicą. Nieważne, czy ma jakieś moce, czy nie. Każdy, kto przeżył najazd Mort, wie, że ona jest czarownicą. – A jak wyglądał ten najazd? – z zainteresowaniem spytała Kelsea. Carlin nigdy nie opowiadała jej ze szczegółami ani o najeździe, ani o jego przyczynach. Dwadzieścia lat temu mieszkańcy Mort wkroczyli do Tearlingu, przedarli się przez kraj i dotarli pod mury twierdzy. A potem… nic. Najazd dobiegł końca. Cokolwiek się wtedy stało, Carlin pomijała te fakty na każdej lekcji historii. Mhurn zignorował Carrolla, który zaczął spoglądać na niego wilkiem, i mówił dalej:

– Pani, mam przyjaciela, który walczył w bitwie nad Crithe. Szkarłatna Królowa wysłała do Tearlingu trzy legiony armii Mort i dała im wolną rękę w drodze do Nowego Londynu. Nad Crithe doszło do absolutnej rzezi. Wieśniacy z Tearlingu uzbrojeni w drewniane pałki walczyli z żołnierzami z Mort dzierżącymi żelazo i stal, a kiedy mężczyzn wybito, każdą kobietę pomiędzy piątym a osiemdziesiątym rokiem życia… – Mhurn – burknął Carroll. – Pamiętaj, z kim rozmawiasz. Niespodziewanie odezwał się Elston. – Obserwuję ją cały dzień. Uwierz mi, to twarda sztuka. Kelsea prawie się uśmiechnęła, ale ten impuls szybko minął, gdy Mhurn zaczął mówić dalej, wpatrując się w ogień jak zahipnotyzowany. – Mój przyjaciel uciekł ze wsi, gdy nadchodziła armia Mort. Próbował przekroczyć Crithe i udać się do wsi na północy, ale był za wolny i, na swoje nieszczęście, miał młodą, śliczną żonę. Umarła na jego oczach, kiedy był w niej jeszcze dziesiąty z kolei żołnierz z Mort. – Chryste, Mhurn! – Dyer wstał i chwiejnym krokiem poszedł na skraj polany. – Dokąd idziesz?! – zawołał Carroll. – A jak myślisz? Muszę się odlać. Kelsea podejrzewała, że Mhurn opowiedział o tym tylko po to, żeby ją zszokować, zachowała więc kamienną twarz. Ale gdy tylko odwrócili od niej uwagę, z trudem przełknęła ślinę, czując w gardle cierpki posmak. Opowieść Mhurna była czymś zupełnie innym niż czytanie w książce o niczym nieograniczonych działaniach wojennych. Mhurn rozejrzał się wokoło, zadziornie pochylając głowę z blond czupryną. – Ktoś jeszcze uważa, że nowa królowa nie powinna o tym wiedzieć? – Wybrałeś po prostu nieodpowiedni moment, ośle – łagodnie odparł Carroll. – Kiedy zasiądzie na tronie, będzie miała mnóstwo czasu na twoje opowieści. – Jeżeli w ogóle tam dotrze. – Mhurn znalazł swój kubek i upił solidny łyk, głośno przełykając. Oczy miał zaczerwienione i wyglądał na tak zmęczonego, że Kelsea zastanawiała się, czy nie powinien przestać pić, nie wiedziała jednak, jak mu to zasugerować. – Gwałt i morderstwo szły z nimi krok w krok przez każdą wieś, pani, przecinając kraj, całą drogę od Argive aż po mury Nowego Londynu. Wyrżnęli nawet dzieci. Ducarte, generał z Mort, przeszedł od Równiny Almontu pod mury stolicy ze zwłokami tearlińskiego dziecka przywiązanymi do tarczy. Kelsea chciała spytać, co się stało pod murami Nowego Londynu, bo właśnie tam kończyły się opowieści Carlin. Zgadzała się jednak z Carrollem: Mhurna należało poskromić. Poza tym nie wiedziała, czy byłaby w stanie znieść kolejne

opowieści z pierwszej ręki. – Do czego zmierzasz? – Do tego, że żołnierze, a w zasadzie większość z nich nie rodzi się ze skłonnościami do takich zachowań. Nie są nawet do nich szkoleni. Istnieją dwa źródła zbrodni wojennych: okoliczności lub dowództwo. Wówczas to nie okoliczności zaważyły. Armia Mort przeszła przez Tearling jak nóż przez masło. To było dla nich jak wakacje. Do tej brutalnej masakry doszło dlatego, że Szkarłatna Królowa chciała, żeby do niej doszło. Ostatni spis ludności wykazał ponad dwa miliony mieszkańców Tearlingu i mam wrażenie, że oni nie wiedzą, w jakim są niebezpieczeństwie. Sądziłem jednak, pani, że akurat ty powinnaś być tego świadoma. Kelsea przełknęła ślinę i zapytała: – Co się stało z twoim przyjacielem? – Wbili mu nóż w brzuch i zostawili, żeby się wykrwawił, a potem poszli dalej. Kiepsko się spisali i przeżył. Ale armia Mort zabrała ze sobą jego dziesięcioletnią córkę. Nie zobaczył jej już żywej. Dyer, powłócząc nogami, wyszedł z lasu i ciężko opadł na swoje posłanie. Kelsea wpatrywała się w ogień, wspominając pewien poranek przy biurku w bibliotece. Carlin pokazała jej starą mapę pogranicza Tearlingu i Nowej Europy, na której poszarpana granica biegła wzdłuż wschodniego krańca lasu Reddick i Równiny Almontu. Carlin była pełna podziwu dla Nowej Europy. Nawet w czasach tuż po Przeprawie, ledwo po ustanowieniu granic, gdy południowa część Nowego Świata pozostawała placem boju watażków, Nowa Europa była kwitnącym ośrodkiem demokracji, gdzie udział w wyborach był czymś powszechnym. Ale Szkarłatna Królowa wszystko zmieniła: teraz Nowa Europa nazywała się Mortmesne, a po demokracji nie zostało ani śladu. „Czego w takim razie chce Szkarłatna Królowa?”, Kelsea spytała kiedyś Carlin. Nie interesowały ją mapy i chciała jakoś skrócić lekcję. „Tego, czego chce każdy zdobywca: wszystkiego – a tym pragnieniom nie ma końca”. Ton Carlin upewnił Kelsea w jednym: nieustraszona Carlin bała się Szkarłatnej Królowej. Strażnicy królowej także powinni być nieustraszeni, Kelsea rozejrzała się jednak wokoło i w ich oczach dostrzegła coś innego. Usiłowała przyjąć bardziej beztroski ton. – Cóż, w takim razie lepiej, żebym nie pozwoliła Szkarłatnej Królowej na kolejny najazd. Dyer prychnął.

– Nie będziesz mogła zrobić zupełnie nic, pani, jeśli przyjdzie jej to do głowy. Carroll klasnął w dłonie. – Skoro Mhurn opowiedział nam już bajkę na dobranoc, pora iść spać. A jeśli któryś z was chce buziaka na noc od Elstona, niech się do niego zgłosi. Elston zarechotał z ustami w kubku, po czym rozłożył szeroko ramiona. – Dla wszystkich miłośników szorstkiej miłości. Kelsea wstała, ciaśniej otulając się płaszczem. – Nie będziecie mieć rano wszyscy kaca? – Pewnie będziemy mieć – mruknął ciemnowłosy strażnik o imieniu Kibb. – Czy to aby na pewno dobry pomysł, żeby tylu z was upijało się podczas tej podróży? Carroll prychnął. – To Lazarus i ja jesteśmy prawdziwymi strażnikami, pani. Ta pozostała siódemka jest tylko na pokaz. Wszyscy wybuchnęli śmiechem, a Kelsea, która po raz kolejny poczuła się wyobcowana, odwróciła się i skierowała w stronę namiotu. Żaden z mężczyzn nie poszedł za nią i zastanawiała się, czy ktokolwiek będzie jej strzegł tej nocy. Kiedy jednak się odwróciła, Buława był tuż za nią – bez trudu rozpoznała w ciemnościach jego wysoką sylwetkę. – Jak ty to robisz? Wzruszył ramionami. – Taki mam talent. Kelsea zanurkowała między poły namiotu i związała je. Rozciągnęła się na posłaniu i włożyła dłoń pod policzek. Przy ognisku przyjęła buńczuczną postawę, teraz jednak poczuła drżenie, z początku w piersi, ale potem ogarnęło całe jej ciało. Zdaniem Carlin Mortmesne wywoływało niepokój wśród swoich sąsiadów. Szkarłatna Królowa żądała kontroli i przejęła ją. Jeśli regent rzeczywiście się z nią sprzymierzył, kontrolowała nawet Tearling. Od strony ognia Kelsea usłyszała urywany kaszel, tym razem jednak hałas już jej nie irytował. Wślizgnęła się pod płaszcz, wyjęła drugi naszyjnik i mocno zacisnęła wokół niego dłoń, a swój pierwszy szafir ściskała w drugiej ręce. Wpatrując się w wierzchołek namiotu, myślała o gwałconych kobietach i przeszywanych mieczem dzieciach i jeszcze długo nie mogła zasnąć.

Rozdział 2

Pościg

Tearling nie jest dużym królestwem, obejmuje jednak tereny zróżnicowane pod względem geograficznym i klimatycznym. Środkową część kraju stanowią obszary równinne o umiarkowanym klimacie, w dużym stopniu pokryte polami uprawnymi. Na zachodzie kraju leży Zatoka Tearlińska wychodząca na Ocean Boga, którego nie przebył nikt do czasu królowej Glynn. Na południu, w okolicach granicy z Cadare, kraj staje się piaszczysty i suchy. Na krańcach północnych, za lasem Reddick, piętrzą się coraz to wyższe wzgórza przechodzące w Fairwitch, nieprzebyty łańcuch górski. A na wschodzie oczywiście znajduje się postrzępiona granica z Mortmesne. Z biegiem lat szkarłatnych rządów w Mortmesne monarchowie Tearlingu obserwowali tę wschodnią granicę z rosnącym niepokojem… i mieli ku temu powody. Tearlińczycy jako naród militarny, CALLOW MĘCZENNIK

Wczesnym rankiem, nim słońce zdążyło pomyśleć o wychyleniu się zza horyzontu, królowa Mortmesne zbudziła się z koszmarnego snu. Przez chwilę leżała w bezruchu, oddychając szybko, dopóki nie rozpoznała znajomego szkarłatu swoich komnat. Ściany pokryte były panelami z tearlińskiego dębu ozdobionymi płaskorzeźbami przedstawiającymi pomalowane na czerwono smoki. Łoże królowej było ogromne, wyściełane gładkimi i wygodnymi szkarłatnymi jedwabiami. Teraz jednak poduszka pod jej głową była mokra od potu. To z powodu snu, przez który budziła się co noc od dwóch tygodni: dziewczyna, ogień, mężczyzna w bladoszarym ubraniu, którego twarzy nigdy nie mogła dostrzec, a wreszcie ostatnia ucieczka ku granicom swojego kraju. Królowa wstała i podeszła do rzędu okien wychodzących na miasto. Brzegi szyb były matowe od szronu, lecz w jej komnatach było całkiem ciepło. Szklarze z Cadare tak świetnie znali się na izolacji, że wielu ludzi posądzało ich o używanie magii, królowa wiedziała jednak, że to nieprawda. W ościennych królestwach nie posługiwano się magią, chyba że na to zezwoliła, a mieszkańcom Cadare nie wolno było stosować czarów do ulepszania swojego szkła ani czegokolwiek innego. Izolacja była jednak imponującym osiągnięciem. Każdego roku

Mortmesne pobierało od Cadare znaczną część daniny w postaci szkła. Królowa spoglądała z góry na stolicę Mort, Demesne, milczącą i raczej ponurą. Spojrzała w niebo i stwierdziła, że jest jeszcze przed czwartą – o tej porze nie śpią tylko piekarze. W zamku było cicho jak makiem zasiał, wszyscy wiedzieli bowiem, że królowa nigdy nie wstaje przed wschodem słońca. Aż do teraz. Dziewczyna, dziewczyna. Musiała być tym ukrytym dzieckiem, córką Elyssy, nie mógł to być nikt inny. W snach królowej była krzepka i ciemnowłosa, a na jej twarzy malowały się siła i stanowczość; miała zielone oczy Raleighów, takie same jak matka. Lecz w przeciwieństwie do Elyssy wyglądała zwyczajnie i nie wiedzieć czemu właśnie to wydawało się najgorsze, jakby niosło ze sobą najwięcej realności. Pozostała część snu to zamglony pościg i myśl wyłącznie o ucieczce. Królowa usiłowała prześcignąć człowieka w szarym stroju i pożogę, którą za sobą zostawiał. Kiedy jednak się obudziła, przed oczami została jej jedynie twarz dziewczyny: okrągła i pospolita jak kiedyś jej własna twarz. Królowa rozkazałaby któremuś ze swoich jasnowidzów zinterpretować ten sen, wszyscy byli jednak zwykłymi oszustami, którzy lubili stwarzać pozory. Tylko Liriane miała prawdziwy dar, ale Liriane już nie żyła. Jasnowidzenie i tak nie było potrzebne. Ogólne, a w zasadzie nawet dokładne znaczenie snu było oczywiste: katastrofa. Zza pleców królowej dobiegł niski, gardłowy odgłos, więc obróciła się. Ale to tylko niewolnik w jej łożu. Zapomniała o nim. Dobrze się spisał, dlatego zatrzymała go na noc – dobre rżnięcie od razu przepędzało sny. Ale nienawidziła chrapania. Przez moment obserwowała go spod przymkniętych powiek i czekała, czy zrobi to znowu. Odchrząknął jednak łagodnie i przewrócił się na drugi bok, a królowa ponownie spojrzała w okno, odpływając myślami w dal. Dziewczyna. Jeśli jeszcze nie jest martwa, to wkrótce będzie. Królową dręczyło jednak, że przez te wszystkie lata nie zdołała odnaleźć klejnotów. Nawet Liriane nie wiedziała nic o miejscu pobytu dziewczyny, a przecież dobrze znała Elyssę. Lepiej niż samą królową. Doprowadzało ją to do szału… Dziewczyna, której wiek nie był tajemnicą i z charakterystycznym znamieniem na ręce? Nawet jeśli to dziecko trzymało klejnoty w ukryciu, odszukanie go nie powinno być trudne. Tearling nie był dużym królestwem. Gdzie ją ukryłaś, suko? Może poza Tearlingiem, to jednak świadczyłoby o niemałej wyobraźni Elyssy. Poza tym każda kryjówka poza Tearlingiem znajdowałaby się na terenach będących pod większymi wpływami Mortmesne. Elyssa do samego końca

zakładała, że największe zagrożenie dla jej dziecka będzie pochodzić spoza granic, a to był kolejny błąd w jej rozumowaniu. O nie, dziewczyna musiała wciąż być gdzieś na terenie królestwa. Od strony łóżka dobiegło kolejne dudniące chrapanie. Królowa zamknęła oczy i potarła skronie. Nienawidziła chrapania. Tęsknie spojrzała na kominek, zastanawiając się, czy go nie rozpalić. Mroczna istota mogłaby udzielić jej odpowiedzi, gdyby tylko królowa miała odwagę zadać pytania. Istota nie lubiła jednak, gdy ją wzywano, chyba że w razie palącej potrzeby, była jednak bezużyteczna w obliczu słabości. Prośba o pomoc byłaby równoznaczna z przyznaniem się do wątpliwości we własne możliwości odnalezienia dziecka. Już nie dziecka. Muszę przestać myśleć o niej w ten sposób. Dziewczyna ma już dziewiętnaście lat, a Elyssa nie była przecież głupia. Gdziekolwiek podziała się dziewczyna, ktoś musiał nauczyć ją, jak przetrwać. I jak rządzić. A ja nie widzę klejnotów. Kolejna niepokojąca myśl. W snach królowej dziewczyna nigdy nie nosiła naszyjnika. Nie było w nich śladu po żadnym z szafirów. Co to znaczy? Czyżby Elyssa ukryła kamienie gdzieś indziej? Niewolnik teraz już chrapał jednostajnie. Z początku odgłosy przypominały nieszkodliwe fale, przybierały jednak na intensywności, aż w końcu stały się tak donośne, że można je było usłyszeć chyba nawet w piekarniach dwadzieścia pięter niżej. Królowa osobiście wybrała niewolnika ze względu na jego ciemną skórę i orli nos, cechy typowe dla mieszkańca Mort. Był jednym z Wygnanych, potomkiem zdrajców Mort zesłanych do zachodniego protektoratu Callae. Choć królowa sama wysłała ich do Callae, myśl o Wygnanych wciąż ekscytowała ją w jakiś osobliwy sposób. Ale chrapiący niewolnik nikomu nie mógł się przydać. Na ścianie przy oknie były dwa przyciski: czarny i czerwony. Królowa zadumała się na chwilę i wcisnęła czarny. Do środka niemal bezszelestnie weszło czterech mężczyzn odzianych w czerń pałacowej straży. Wszyscy mieli w dłoniach miecze. Nie było wśród nich Ghislaine’a, kapitana straży, ale to było oczywiste. Był zbyt wiekowy, by wciąż pracować nocami. Królowa wskazała na łóżko. Strażnicy rzucili się na chrapiącego człowieka, a każdy z nich chwycił go za jedną z kończyn. Niewolnik obudził się, łapiąc oddech, i zaczął walczyć. Kopnął strażnika lewą nogą i przewrócił się na bok, usiłując dosięgnąć krawędzi łóżka. – Wasza Wysokość? – zapytał najwyższy rangą strażnik przez zaciśnięte zęby,

unieruchamiając młócącą rękę. – Zabrać go do laboratorium. Niech usuną mu język i języczek podniebienny. I na wszelki wypadek przetną struny głosowe. Niewolnik krzyknął i zaczął walczyć jeszcze zacieklej, strażnicy zaś starali się przygwoździć go do łóżka. Jego siła była godna podziwu – wyswobodził prawą rękę i lewą nogę, nim jeden ze strażników wbił mu łokieć w krzyż. Niewolnik krzyknął z bólu i przestał walczyć. – A po operacji, Wasza Wysokość? – Kiedy dojdzie do siebie, przekaż go lady Dumont z pozdrowieniami. A jeśli go nie zechce, zajmie się nim Lafitte. Odwróciła się z powrotem do okna, a strażnicy wywlekli krzyczącego mężczyznę na zewnątrz. Mógłby spodobać się Helene Dumont. Była za głupia, żeby podtrzymać rozmowę, dlatego lubiła cichych mężczyzn. Gdy strażnicy zamknęli drzwi, wrzaski nagle przycichły, a wkrótce w ogóle przestały być słyszalne. Królowa w zamyśleniu postukała palcami o parapet. Kominek wzywał ją, niemal błagając, by go rozpaliła, była jednak przekonana, że to niewłaściwe wyjście. Sytuacja nie była przecież krytyczna. Regent wynajął Caden i choć królowa gardziła wszystkim, co pochodziło z Tearlingu, nawet ona nie lekceważyła gildii. Poza tym jeżeli dziewczyna jakimś cudem dotrze do Nowego Londynu żywa, zajmą się nią ludzie Thorne’a. Tak czy inaczej do marca królowa będzie miała głowę dziewczyny na ścianie i oba jej naszyjniki w rękach, a potem będzie mogła wreszcie spać spokojnie i bez koszmarów. Rozciągnęła oba ramiona dłońmi do góry, aż strzeliły palce. Na zachodnim krańcu horyzontu, w pobliżu granicy z Tearlingiem, zamigotała błyskawica. Królowa odwróciła się i wróciła do łóżka.

Trzeci dzień podróży zaczął się sporo przed wschodem słońca. Kelsea wstała, gdy usłyszała szczęk broni w ciemności obozowiska, i zaczęła się ubierać z mocnym postanowieniem, że sama złoży namiot, zanim któryś ze strażników spróbuje zrobić to za nią. Miała właśnie zapalić lampę, gdy zdała sobie sprawę, że wszystko widzi. Wnętrze oświetlał wątły, słaby blask, a Kelsea z łatwością dostrzegła swoją koszulę leżącą w rogu namiotu. Ale koszula wyglądała, jakby była niebieska. Dziewczyna ostrożnie rozejrzała się w poszukiwaniu źródła światła. Dwukrotnie obróciła się wokoło, nim zdała sobie sprawę, że nie rzuca cienia na ściany namiotu i że to światło pochodzi od niej samej. Szafir, który miała na szyi,

jarzył się własnym światłem. Tym razem nie połyskiwał kobaltowo, jak zawsze gdy odbijał blask ognia, lecz emanował głęboką akwamaryną pochodzącą z niego samego. Zacisnęła wisiorek w dłoni i odkryła coś jeszcze – wydzielał ciepło. Był co najmniej o dwadzieścia stopni cieplejszy od jej ciała. Odsłoniła kamień i obserwowała, jak niebieskie światło tańczy po płóciennych ścianach. Szafir przez całe życie wisiał na jej szyi i nigdy nie zauważyła w nim niczego szczególnego, poza tym że ciągle wyskakiwał spod koszuli. Teraz jednak rozświetlał ciemności. Magia, pomyślała Kelsea, wpatrując się w błękitne światło. Jak w książkach Carlin. Chwyciła płaszcz i sięgnęła do kieszeni po drugi naszyjnik. Wyjęła go energicznie, lecz zawiodła się. Bliźniaczy klejnot wyglądał jak zwykle – duży, niebieski szafir leżący na jej dłoni. Nie emanował światłem. – Galenie! Pomóż mi siodłać! Dochodzący z zewnątrz ochrypły i szorstki głos, który Kelsea rozpoznała jako głos Buławy, sprowadził ją na ziemię. Nie było czasu na zachwycanie się światłem – musiała je ukryć. Przekopała torby w poszukiwaniu najgrubszej i najciemniejszej wełnianej koszuli w bordowym kolorze, założyła ją i ukryła pod nią naszyjnik, po czym spięła włosy w ciasny kok i schowała pod grubym dzianym kapeluszem. Miała wrażenie, że w miejscu klejnotu między piersiami ma rozgrzany węgielek, wydzielający przyjemne ciepło, przełamujące przenikliwy chłód wczesnego poranka. Mimo wszystko nie zapewniłby jej ciepła na cały dzień, założyła więc przed wyjściem dodatkową warstwę ubrań i rękawice. Na wschodzie niebo rysowało się tylko jako wąskie chabrowe pasmo ponad cienistymi górami. Gdy Kelsea podeszła do strażników, od grupy zajmującej się pakowaniem bagaży na konie odłączył Galen i przyniósł jej kilka kawałków niedopieczonego bekonu, który chciwie pochłonęła. Sama poskładała namiot, zadowolona, że nikt nie przyszedł jej pomóc. Carroll kiwnął jej głową na powitanie w drodze do niewielkiego zagajnika, w którym stały konie, lecz na jego twarzy malował się cień, a w dodatku sprawiał wrażenie, jakby całą noc nie spał. Kelsea zapakowała namiot na konia Pena i wróciła do swoich sakw przy siodłach. Nawet Maj była wobec niej jakby łagodniejsza po tej nocy. Kelsea wzięła marchewkę z kupki przygotowanej przez Buławę, a Maj z zadowoleniem zjadła przysmak z jej ręki. – Jastrząb, kapitanie! Dwa jastrzębie na wschodzie! Kelsea przyjrzała się jaśniejącemu niebu, ale niczego nie zauważyła. Ten spokój wzbudzał złe przeczucia. Wychowała się w lesie, w którym mieszkały

jastrzębie, a ich wysokie, dzikie okrzyki zawsze mroziły jej krew w żyłach. Ale cisza była gorsza. Carroll przywiązywał sakwy do swojego siodła. Przerwał pracę i wpatrywał się w niebo, intensywnie nad czymś myśląc. Po chwili zawołał: – Wszyscy do mnie! Pen, dogaś wreszcie to ognisko! Mężczyźni zebrali się wokoło, większość z nich miała w rękach jakieś zapasy. Pen, z twarzą umazaną popiołem, przyszedł ostatni. Zaczęli wkładać rzeczy do kolejnych toreb, lecz Carroll warknął: – Zostawcie to! – Przetarł zaczerwienione oczy. – Ktoś nas ściga, chłopaki. A intuicja podpowiada mi, że pościg jest coraz bliżej. – Kilku strażników pokiwało głowami. – Pen, jesteś najniższy. Daj królowej swój płaszcz i zbroję. Na twarzy Pena pojawiło się napięcie, ale skinął głową, rozpiął płaszcz i zaczął zdejmować zbroję. Kelsea sięgnęła do kieszeni, wyjęła drugi naszyjnik i schowała go w zaciśniętej dłoni, po czym ściągnęła płaszcz. Mężczyźni zaczęli zapinać na niej po kolei fragmenty zbroi Pena. Żelazo było niesamowicie ciężkie i kilka razy Kelsea musiała zdusić jęk, gdy na jej ciele mocowano kolejne elementy. – Rozdzielimy się – oznajmił Carroll. – Nie będzie ich wielu, musimy liczyć na to, że nie wytropią nas wszystkich. Rozejdźcie się w dowolne strony, byle osobno. Przegrupujemy się na błoniach twierdzy. – Zwrócił się do Pena. – Pen, zamieńcie się z królową również końmi. Jeśli nam się poszczęści, skupią się na ściganiu klaczy. Kelsea zachwiała się nieco, gdy Mhurn zapinał jej na ramionach napierśnik. Zbroja była płaska, jak dla mężczyzny, i dziewczyna poczuła w piersiach pulsujący ból, gdy strażnik zaczął mocować paski na plecach. – Kto jedzie z królową? – spytał Dyer, który wyglądał, jakby modlił się, żeby nie padło na niego. – Lazarus. Kelsea spojrzała na Buławę stojącego za Carrollem, za plecami zebranych. Jego mina jak zwykle wyrażała brak zainteresowania – może Carroll rozkazał mu pilnować jakiegoś niezwykle ważnego drzewa. Na twarzy Kelsea musiał pojawić się wyraz zwątpienia, Buława uniósł bowiem brwi, jakby chciał sprowokować ją, żeby spróbowała się sprzeciwić. Nie zrobiła tego. Carroll uśmiechnął się walecznie do pozostałych, wyglądał jednak na wystraszonego. Kelsea wyczuwała śmierć, niemal widziała ją niczym czarny cień czekający przy jego ramieniu.

– To nasza ostatnia wspólna wyprawa, ale najważniejsza. Królowa musi dotrzeć do twierdzy, nawet jeśli mielibyśmy zginąć, by do tego doprowadzić. Dał znak dłonią i wszyscy rozeszli się. Kelsea z całych sił zebrała się w sobie. – Stać! – Tak, pani? – Carroll odwrócił się, a pozostali, którzy zmierzali do swoich koni, także przystanęli. Kelsea popatrzyła wokoło na twarze mężczyzn, zawzięte i śmiałe w bladym świetle poranka. Wiedziała, że niektórzy jej nienawidzą, choć ukrywają to głęboko, bo honor nie pozwala im się do tego przyznać. – Wiem, że żaden z was nie wybrał dobrowolnie tego zadania, ale dziękuję wam. Z chęcią widziałabym każdego w swojej straży, ale bez względu na to, czy się w niej znajdziecie, zadbam o wasze rodziny. Przysięgam… o ile taka przysięga ma jakąś wartość. Odwróciła się do Carrolla, który przyglądał się jej z nieprzeniknionym wyrazem twarzy. – Możemy jechać, kapitanie. – Tak, pani. – Kiwnął głową i mężczyźni zaczęli wsiadać na konie. – Lazarusie, chodź na słówko! Buława podszedł do nich dwojga. – Mojego konia nie weźmiesz, kapitanie. – Nawet bym nie śmiał. – Przez twarz Carrolla przebiegł lekki uśmiech. – Zostań z królową, Lazarusie, ale trzymaj się na tyle daleko, żeby nie śledzono was jadących razem. Ja skierowałbym się ku rzece Caddell, a potem z jej biegiem do miasta. Prąd zatrze wasze ślady. Buława skinął głową, lecz Kelsea wyczuła jego myśli – w mgnieniu oka ocenił i odrzucił radę Carrolla, i postanowił iść własną drogą. – Nie ma czasu na opowieści, pani, ale nasz Lazarus słynie ze sztuki ucieczki. Jeśli nam się poszczęści, może uda mu się wykonać jego najlepszą sztuczkę. Zbroja Kelsea była już kompletna. Pen zarzucił sobie na ramiona zielony płaszcz dziewczyny, który ciasno je opinał. – Życzę ci szczęścia, pani – mruknął i odszedł. – Kapitanie. – Kelsea przypomniała sobie Carlin i Barty’ego stojących w drzwiach chaty i ich przerażający fałszywy optymizm. – Do zobaczenia wkrótce przed moim tronem. – Nie, pani, nie spotkamy się. Widziałem swą śmierć podczas tej wyprawy. Wystarczy mi, jeśli na nim zasiądziesz. – Z wyrazem straszliwej i beznadziejnej stanowczości na twarzy Carroll dosiadł swojego wierzchowca. Buława

wyciągnął dłoń, a Carroll ją chwycił. – Zadbaj o jej bezpieczeństwo, Lazarusie. Ostrogami popędził konia do kłusa i zniknął w lesie. Kelsea i Buława zostali sami. Oddechy ich koni tworzyły mgiełkę w powietrzu, Kelsea zaś ponownie zdała sobie sprawę, jak jest zimno. Wzięła szary płaszcz Pena, na piersi od wewnętrznej strony znalazła kieszeń i głęboko wsunęła drugi naszyjnik, a dopiero potem założyła płaszcz. Obozowisko wydawało się całkowicie opustoszałe – sterta uschniętych liści, smużka dymu znad ogniska i sękate gałęzie drzew nad głowami. – Dokąd mam jechać? – zapytała. – Przez tę przecinkę między drzewami po lewej. – Buława pomógł jej dosiąść wierzchowca Pena, ciemnokasztanowego ogiera o dobrą dłoń wyższego od jej klaczy. Nawet z pomocą Buławy Kelsea jęknęła z wysiłku, próbując wciągnąć swoje ciało wraz ze zbroją Pena na siodło. – Pojedziesz kilkaset stóp na północ, pani, a potem będziesz zataczać koło w kierunku wschodnim, dopóki nie skierujesz się na południe. Nie będziesz mnie widzieć, ale będę w pobliżu. Czując pod sobą ogromną masę wierzchowca, Kelsea przyznała: – Nie jeżdżę zbyt dobrze, Lazarusie. I tak naprawdę nigdy nie jeździłam szybko. – Zauważyłem, pani. Ale Hulaka to nasz najłagodniejszy ogier. Daj mu luźne wodze, a nie będzie próbował cię zrzucić, chociaż cię nie zna. – Buława gwałtownie uniósł głowę i utkwił wzrok gdzieś ponad Kelsea. – Jedź już, pani. Są blisko. Kelsea zawahała się. – Chryste! – Buława klepnął konia w zad i Hulaka skoczył naprzód, niemal wyrywając wodze z rąk dziewczyny. Za plecami Kelsea usłyszała głos Buławy: – Lalki i sukienki, pani! Musisz być twardsza! A potem pędziła już w las.

To była straszna przejażdżka. Kelsea zatoczyła szerokie koło, tak jak kazał Buława, i aż ją świerzbiło, żeby wreszcie ruszyć prosto i nabrać prędkości. Kiedy stwierdziła, że koło było dostatecznie szerokie, popatrzyła na mech na skałach i skierowała się na południe, a szary płaszcz Pena łopotał za jej plecami. Początkowo zbroja jej ciążyła i Kelsea miała wrażenie, że całe jej ciało grzechocze za każdym razem, gdy Hulaka ląduje na przednich kopytach. Po pewnym czasie zdała sobie jednak sprawę, że już nie czuje ciężaru metalu. Była tylko szybkość, prosta, czysta szybkość, której nigdy nie rozwinęła na starzejącym się ogierze Barty’ego. Las przemykał koło niej, drzewa czasem były daleko, a

czasem tak blisko, że koniuszki gałęzi chłostały jej chronione zbroją ciało. Lodowaty wiatr gwizdał jej w uszach, a w gardle czuła gorycz adrenaliny. Nigdzie nie było śladu Buławy, wiedziała jednak, że gdzieś tam jest. Jego ostatnie słowa wracały do niej co kilka minut, przyprawiając o palący rumieniec, nawet mimo wywołanego wiatrem odrętwienia. Sądziła, że w trakcie podróży była bardzo silna i odważna – pozwoliła sobie uwierzyć, że zrobiła na nich wrażenie. Carlin zawsze powtarzała, że twarz Kelsea jest jak otwarta księga – co jeśli wszyscy dostrzegli jej dumę? Czy jeszcze kiedykolwiek będzie mogła spojrzeć im w oczy? Co za głupoty! Natychmiast przestań! Głos Carlin huknął w jej głowie, silniejszy od jakiegokolwiek upokorzenia, silniejszy od wątpliwości. Kelsea ścisnęła udami boki Hulaki, żeby go pośpieszyć, a gdy znowu poczuła, że za chwilę zaczną palić ją policzki, wyciągnęła dłoń i poklepała się po twarzy. Po niemal godzinie jazdy las na dobre się przerzedził i Kelsea nagle znalazła się wśród pól na Równinie Almontu. Regularne pasy pól uprawnych ciągnęły się jak okiem sięgnąć, a monotonia i pustka tego płaskiego terenu wpędziły Kelsea w rozpacz. Rosło tam kilka drzew, były to jednak cienkie, bezlistne i powykręcane pnie, które pięły się ku niebu, lecz żaden z nich nie był na tyle solidny, by zapewnić jakiekolwiek schronienie. Jechała dalej, wybierając ścieżki między poletkami tylko wówczas, gdy nie miała do wyboru innej drogi. Wśród pól rozsiane były gospodarstwa złożone z niskich, drewnianych zabudowań krytych strzechą, w większości niewielkich chat. W oddali dostrzegła także kilka drewnianych, ale wyższych i solidniejszych budynków – prawdopodobnie były to domy nadzorców, a może nawet szlachty. Mijała wielu rolników. Niektórzy prostowali się, by na nią spojrzeć, albo machali, gdy przejeżdżała obok. Większość jednak ignorowała ją, zajęta robotą. Gospodarka Tearlingu opierała się na rolnictwie. Chłopi pracowali w polu w zamian za prawo osiedlenia na ziemiach szlacheckich, szlachta zabierała im jednak wszelkie zyski poza należnymi koronie podatkami. Kelsea usłyszała w głowie słowa Carlin, a jej pełen dezaprobaty głos odbijał się od wypełnionych książkami ścian biblioteki: „To po prostu pańszczyzna, Kelsea. Co gorsza, to pańszczyzna, na którą pozwala państwo. Ci ludzie są zmuszani do ciężkiej pracy, by szlachta mogła wygodnie żyć, a jeśli mają szczęście, to w nagrodę zdołają przeżyć. William Tear przybył do Nowego Świata, marząc o prawdziwym socjalizmie, i popatrz, jak skończyliśmy”. Carlin wielokrotnie wbijała jej do głowy to przekonanie, lecz Kelsea zupełnie

inaczej je odebrała, gdy ujrzała to na własne oczy. Pracujący w polu ludzie wyglądali na głodnych, większość z nich miała na sobie bezkształtne ubrania, które wisiały na ich kościstych ciałach. Nadzorcy, których łatwo było odróżnić, gdyż siedzieli na koniach, nie sprawiali takiego wrażenia. Na głowach mieli szerokie, płaskie kapelusze, a w rękach grube drewniane kije, których przeznaczenie było boleśnie jasne. Gdy Kelsea przejechała blisko jednego z nich, zauważyła, że końcówka kija miała głęboki kasztanowy kolor. Na wschodzie Kelsea zauważyła budynek, który musiał być domem szlacheckim: miał wysoką wieżę z czerwonej cegły. Prawdziwej cegły! Cegła z Tearlingu była znacznie gorszym materiałem budowlanym niż ta z Mortmesne, którą robiono z lepszej gliny i która kosztowała co najmniej funt za kilogram. Carlin miała piec z takich cegieł, który zbudował dla niej Barty, a Kelsea nieraz zastanawiała się, czy kupił je na czarnym rynku. Większości mortmesneńskich rzemieślników nie wolno było sprzedawać swoich towarów Tearlińczykom, więc ich wyroby były za granicami niezwykle drogie, ale Barty powiedział Kelsea, że za odpowiednią cenę można dostać wszystko. Lecz mimo że Barty od czasu do czasu kupował coś na czarnym rynku, jego i Carlin i tak nie byłoby stać na ceglany dom. Szlachcic, który tam mieszkał, musiał być niesamowicie bogaty. Kelsea przebiegała wzrokiem po ludziach rozsianych wśród pól, po policzkach i szyjach jak u strachów na wróble, a w jej głowie zaczął kiełkować niewyraźny gniew. Przez całe życie myśl o sprawowaniu rządów ją przerażała, a w dodatku Kelsea wiedziała, że nie jest odpowiednio do tego przygotowana, choć Barty i Carlin starali się z całych sił. Nie dorastała w zamku, nie wychowano jej w wyszukanych warunkach. Przerażał ją ogrom ziem, którymi miała władać, ale na widok kobiet i mężczyzn pracujących w polu coś się w niej zmieniło i po raz pierwszy odetchnęła głęboko. Była odpowiedzialna za tych wszystkich ludzi. Słońce ukazało się na horyzoncie po lewej stronie. Odwróciła się, by popatrzeć, jak wschodzi, i dostrzegła czarny kształt, który przemknął bezszelestnie na tle oślepiającego nieba i znikł. Jastrząb z Mort! Wbiła pięty w boki Hulaki i na tyle, na ile się odważyła, zwolniła uścisk na wodzach. Ogier zwiększył tempo, lecz na nic się to nie zdało – żaden jeździec nie prześcignąłby polującego jastrzębia. Gwałtownie rozejrzała się we wszystkie strony, ale niczego nie znalazła, nawet najmniejszego skupiska drzew, w którym mogłaby się skryć, widziała jedynie niekończące się pola, a przed sobą w oddali błękitną, połyskującą rzekę. Sięgnęła pod płaszcz, żeby wyjąć nóż. – W dół! Głowa w dół! – krzyknął za nią Buława. Kelsea schyliła się i

usłyszała świst szponów w powietrzu w miejscu, w którym przed chwilą była jej głowa. – Lazarusie! – Jedź, pani! Skuliła się przy szyi Hulaki i całkowicie popuściła wodze. Rwali teraz tak szybko, że Kelsea nie odróżniała już rolników na polach. Wszystko wyglądało jak niekończące się różnobarwne smugi. Pomyślała, że to tylko kwestia czasu, jak złamie kark, spadając z konia. Ale nawet ta myśl dawała jej dziwne poczucie wolności… Kto by pomyślał, że przeżyje tak długo? Zaczęła się śmiać w szalony i niekontrolowany sposób, lecz wiatr w okamgnieniu uciął ten śmiech. Jastrząb runął w dół po jej prawej stronie i Kelsea zrobiła kolejny unik, ale za późno. Szpony trafiły w jej kark i przecięły skórę. Gęsta i ciepła krew popłynęła po jej obojczyku. Ptak wzbił się w górę po lewej, a Kelsea odwróciła się, by sprawdzić, dokąd poleciał, i poczuła, jak rozcięcie na szyi otwiera się, wywołując przeszywający ból w całym prawym boku. Za plecami po prawej stronie usłyszała tętent kopyt, ale bała się odwrócić. Ptak krążył teraz przed nią, przygotowując się do ataku na jej oczy. Był większy niż każdy jastrząb, którego dotąd widziała; jego pióra miały barwę głębokiej czerni, nie były brązowe, jak u większości jastrzębi. Wyglądał, jakby był spokrewniony z sępem. Wtem ponownie zanurkował, wyciągając szpony. Kelsea po raz trzeci się pochyliła, ręką zasłaniając twarz. Nad głową usłyszała głuchy odgłos uderzenia. Nie poczuła bólu, odczekała więc chwilę, a potem zerknęła w górę. Nic. Spojrzała na prawo, a z oczu pociekły jej łzy bólu, gdy się poruszyła; dostrzegła obok siebie Lazarusa. Ciało jastrzębia zwisało z kolczastej głowicy jego buławy niczym mięsista, krwawa masa pierza i połyskujących wnętrzności. Wojowniczo potrząsał rękojeścią, dopóki ptak nie spadł. – Jastrząb z Mort?! – zawołała przez wiatr, starając się zachować spokojny ton głosu. – Z pewnością, pani. To jastrzębie jedyne w swoim rodzaju, czarne jak noc i wielkie jak psy. Bóg jeden wie, jak ona je hoduje. – Buława zwolnił bieg swojego wierzchowca, rozglądając się uważnie. – Jesteś ranna, pani. – To tylko szyja. – Te jastrzębie są nie tylko zabójcami, ale i zwiadowcami. Mamy za plecami oddział skrytobójców. Jesteś w stanie dalej jechać? – Tak, ale krew zostawi ślady. – Około dziesięciu mil stąd na południowy zachód jest warownia pewnej

szlachcianki, która dochowała wierności twojej matce. Dasz radę tam dotrzeć? Kelsea obrzuciła go piorunującym spojrzeniem. – Czy ty naprawdę sądzisz, że jestem taką słabą kurą domową, Lazarusie? Po prostu krwawię. I nigdy tak dobrze się nie bawiłam jak w czasie tej podróży. W oczach Buławy pojawił się błysk zrozumienia. – Jesteś młoda i nierozważna, pani. To bardzo pożądana cecha u wojownika, lecz nie u królowej. Kelsea zmarszczyła brwi. – W drogę, pani. Na południowy zachód. Słońce zdążyło już wzejść nad horyzont i Kelsea miała wrażenie, że widzi cel podróży: kolejną ceglaną wieżę na tle połyskującego błękitu rzeki. Z tej odległości wieża wyglądała jak zabawka, dziewczyna wiedziała jednak, że gdy podjedzie bliżej, budowla okaże się wysoka na kilka pięter. Zastanawiała się, czy szlachcianka, która tam mieszka, pobiera opłaty za przekroczenie rzeki. Carlin opowiadała jej, że wielu możnych mieszkających nad rzekami wykorzystywało okazję do wyciśnięcia dodatkowych pieniędzy z podróżnych. W czasie jazdy głowa Buławy kiwała się w przód i w tył, jakby była zamocowana na przegubie. Strażnik zatknął buławę z powrotem za pas i nawet jej nie wyczyścił, więc wnętrzności jastrzębia lśniły w porannym słońcu. Na ten widok Kelsea zrobiło się niedobrze i odwróciła się, by przyjrzeć się okolicy, nie zważając na ból w karku. Bez wątpienia znajdowali się w środkowej części Almontu, największej równiny Tearlingu, całkowicie płaskiej jak okiem sięgnąć. Przed sobą mieli Caddell lub Crithe, Kelsea nie potrafiła jednak określić, która to z rzek, bo nie wiedziała, jak daleko na zachód zabrnęli. W oddali na południowym zachodzie dostrzegła smugę brunatnych wzgórz i ciemniejszą, czarną plamę na ich tle, być może Nowy Londyn. Wtedy jednak do oka wpadła jej kropla potu i zanim znów zaczęła wyraźnie widzieć, brązowe wzgórza zniknęły niczym fatamorgana, a w zasięgu wzroku widziała jedynie łąki. Obszary Tearlingu wydawały się bezkresne. Nigdy tak nie wyglądały na żadnej z map Carlin. Pokonali około połowy odległości do wieży, gdy Buława wyciągnął rękę i mocno klepnął Hulakę w zad. Ogier zarżał buntowniczo, lecz wydłużył krok i wyrwał w stronę rzeki tak nieoczekiwanie, że Kelsea niemal spadła z siodła. Starała się dostosować ruchy do biegu konia, ale miała wrażenie, że rana na szyi otwiera się za każdym razem, gdy kopyta ogiera dotykają ziemi, i z trudem wytrzymywała zawroty głowy, które falami narastały i opadały. Przez pewien czas słyszała za sobą tylko Buławę, stopniowo zaczęła jednak odróżniać tętent kopyt przynajmniej kilku ścigających ich koni. Były coraz bliżej,

a rzeka także zbliżała się w zatrważającym tempie. Kelsea zerknęła przez ramię i jej najgorsze obawy potwierdziły się: czterech zbirów z Caden około pięćdziesięciu jardów za nią. Ich jasnoczerwone płaszcze łopotały na wietrze. Gdy w dzieciństwie dowiedziała się o Caden, zapytała Barty’ego, dlaczego zawodowi zabójcy noszą takie jaskrawe i rozpoznawalne kolory. Jego odpowiedź jej nie pocieszyła: ludzie z Caden byli tak pewnymi siebie mordercami, że mogli sobie pozwolić na jasną czerwień i działanie w świetle dnia. Płaszcze stanowiły jasny komunikat – na ich widok coś w Kelsea zamarło. Za jej plecami Buława zaklął siarczyście, po czym krzyknął: – Po prawej! Kelsea rozejrzała się i dostrzegła drugą grupę czterech lub pięciu mężczyzn odzianych w czerń, nadciągających z północnego zachodu, by z ukosa zagrodzić im drogę przed rzeką. Nawet gdyby Hulaka miał siłę, by umknąć obu pościgom, Kelsea zostałaby odcięta, kiedy byłaby zmuszona skręcić przed wodą. Rzeka była szeroka, mogła mieć dwadzieścia jardów, i nawet z oddali Kelsea widziała rwący, ciemnozielony nurt, w niektórych miejscach pieniący się i rozbryzgujący o wystające z dna skały. Prąd był zbyt bystry i gwałtowny, żeby dało się płynąć, a w zasięgu wzroku nie było żadnych łodzi. Kelsea nie miała wyjścia, ale myślami bezradnie wracała do tych rozległych terenów rozciągających się aż po horyzont i do pól pełnych ludzi. Za których odpowiadała. Gdyby pogalopowała na zachód wzdłuż rzeki, obie grupy prześladowców musiałyby jechać za nią brzegiem, nie mieliby więc możliwości przecięcia jej drogi. Prawdopodobnie i tak by ją dogonili, ale zyskałaby na czasie i może zdarzyłby się jakiś cud. Mocniej zacisnęła dłonie i na złamanie karku pognała ku rzece. Przy każdym kroku wierzchowca krew z rany na szyi ochlapywała jej podbródek i policzki. Kiedy była około pięćdziesięciu stóp od wody, szarpnęła wodze, starając się zaskoczyć pozostałych jeźdźców skrętem w prawo. Niestety Hulaka źle odczytał jej ruch, nagle zatrzymał się i Kelsea wyleciała w powietrze. Dostrzegła jeszcze odwrócone do góry nogami rzekę i niebo, po czym wylądowała płasko na brzuchu. Zupełnie nie była w stanie oddychać, dyszała tylko płytko. Spróbowała się podnieść, lecz nogi odmówiły jej posłuszeństwa. Starała się nabrać powietrza w płuca, ale zdobyła się jedynie na urwany haust. Odgłosy zbliżających się jeźdźców wypełniały cały jej świat. Po lewej stronie jakiś człowiek krzyknął: – Dziewczyna! Dziewczyna, do cholery! Z Buławą poradzicie sobie później, łapcie dziewczynę!

Coś łupnęło przed nią o ziemię. Kelsea podniosła wzrok i ujrzała Buławę z uniesionym mieczem w jednej dłoni i buławą w drugiej, stojącego naprzeciw czterech mężczyzn w czerwonych płaszczach. Zabójcy różnili się wyglądem – byli i ciemnoskórzy, i biali, wysocy i niscy. Jeden nawet miał wąsy. Jednak na twarzy każdego malował się ten sam zawzięty i pusty wyraz: wyćwiczone okrucieństwo. Zabójca o jasnej skórze przedarł się przez gardę Buławy i koniuszkiem miecza ciął w obojczyk. Krew trysnęła mu na twarz i wsiąkła w szkarłat jego płaszcza, lecz Buława zignorował ranę, wyciągnął rękę i uderzył napastnika w gardło. Mężczyzna padł ze zmiażdżoną tchawicą, wydając z siebie charczące odgłosy dławienia się. Buława wycofał się. Stał teraz tuż przed Kelsea z bronią w obu uniesionych rękach i czekał. Kolejny zabójca ruszył na niego, on zaś opadł na kolana i ciął mieczem. Wróg padł na ziemię, krzycząc z bólu. Jego prawa noga została odcięta tuż pod kolanem, a krew buchała z kikuta, zabarwiając brzeg rzeki soczystą czerwienią. Po chwili Kelsea uświadomiła sobie, że wpatruje się w zanikający puls umierającego i krew wypompowywaną przez serce na piasek. Mgliście zdała sobie sprawę, że powinna coś zrobić. Ale jej nogi wciąż nie reagowały, a żebra przeraźliwie ją bolały. Dwaj pozostali zabójcy ruszyli na Buławę z dwóch stron, Lazarus zrobił jednak zgrabny unik i zatopił buławę w boku głowy jednego z nich, roztrzaskując czaszkę w fontannę krwi i kości. Ale nie zebrał się dostatecznie szybko – ostatni z wrogów dopadł go i czystym sztychem przeciął jego skórzany pas w talii. Buława zanurkował pod napastnikiem, przetoczył się i ze zwierzęcą zwinnością stanął na nogi, po czym z miażdżącą siłą uderzył w kręgosłup zabójcy. Kelsea usłyszała trzask jak łamanej przez Barty’ego gałęzi i napastnik z głuchym łoskotem runął na ziemię. Za plecami Buławy Kelsea dostrzegła, że nadjechali już mężczyźni w czarnych płaszczach i dobywszy mieczy, zsiedli z koni. Buława zakręcił się i ruszył na nich, Kelsea zaś obserwowała tę scenę z poczuciem rozczarowania i zaciekawienia… jego śmierć w tym miejscu byłaby wielką stratą. Nigdy nie słyszała o kimś, kto pokonałby szermierza z Caden, a co dopiero czterech. Popatrzyła na dłoń, którą przyciskała do rany, a która teraz była śliska od krwi. Czy można wykrwawić się na śmierć z powierzchownej rany? Barty nigdy nie uczył jej o śmierci czy umieraniu. Ktoś wziął Kelsea pod ręce i odwrócił na plecy. Czarne plamy tańczyły jej przed oczami. Cięcie na szyi otworzyło się jeszcze szerzej i zaczęła wypływać z niego pulsująca, ciepła krew. Nogi niezgrabnie opadły jej na boki, co wywołało przeraźliwy ból, jak gdyby ktoś wbijał jej w łydki okruchy szkła. Tuż nad Kelsea

zamajaczyła czyjaś trupio blada twarz o bezdennych ciemnych otworach zamiast oczu i zakrwawionych ustach, a dziewczyna krzyknęła odruchowo, po czym zdała sobie sprawę, że to tylko maska. – Kapitanie. Buława. Kelsea podniosła wzrok i ujrzała przed sobą drugiego zamaskowanego człowieka, choć jego maska na szczęście była po prostu czarna. – Obezwładnić go – rozkazał mężczyzna w białej masce. – Zabierzemy go ze sobą. – Panie kapitanie? – Rozejrzyj się, How. Czterech zabójców z Caden, i to w pojedynkę! Na pewno narobi kłopotów, ale zbrodnią byłoby zmarnować takiego wojownika. Pojedzie z nami. Kelsea podniosła się – choć jej szyja gwałtownie zaprotestowała – i usiadła w samą porę, by zobaczyć krwawiącego z licznych ran Buławę otoczonego przez kilku mężczyzn w czarnych maskach. Jeden z nich rzucił się naprzód ze zwinnością łasicy i rękojeścią miecza uderzył Lazarusa w tył głowy. – Nie! – krzyknęła Kelsea, gdy strażnik padł na ziemię. – Nic mu nie będzie, dziewczyno – powiedział stojący nad nią człowiek w białej masce. – Ogarnij się. Kelsea wstała z trudem. – Czego ode mnie chcecie? – W twojej sytuacji nie zadaje się pytań, dziewczyno. – Podał jej butelkę z wodą, ale zignorowała ten gest. Jego czarne oczy połyskiwały w otworach maski, gdy z bliska przyglądał się jej szyi. – Paskudne. Jak to się stało? – Jastrząb z Mort – niechętnie odpowiedziała Kelsea. – Niech Bóg błogosławi twojego wuja. W doborze sojuszników ma taki sam gust jak w kwestii ubrań. – Kapitanie! Kolejni zabójcy! Od północy! Kelsea odwróciła się w tym kierunku. Nad polami unosiła się chmura pyłu, z tej odległości zwodniczo mała, Kelsea oceniła jednak, że w pościgu uczestniczyło co najmniej dziesięciu ludzi, którzy tworzyli czerwonawą plamę na horyzoncie. – Jakieś jastrzębie? – zapytał dowódca. – Nie. How zestrzelił jednego. – Dzięki Bogu. Przywiążcie konie, weźmiemy je ze sobą. Kelsea spojrzała ku rzece. Była głęboka i nieokiełznana, a drugi brzeg porastały drzewa, których gałęzie zwisały nad wodą co najmniej przez pięćset jardów w dół jej biegu. Gdyby zdołała ją przepłynąć, prawdopodobnie byłaby w

stanie się po nich wydostać. – Stanowisz niezwykle upragnioną zdobycz – rzekł dowódca. – A wyglądasz niepozornie. Kelsea raptem ruszyła w kierunku rzeki. Zrobiła najwyżej trzy kroki, kiedy mężczyzna chwycił ją za łokieć i pchnął ku drugiemu, wielkiemu jak niedźwiedź człowiekowi, który zgrabnie złapał ją pod ręce. – Nie próbuj uciekać, dziewczyno – zwrócił się do niej dowódca chłodnym tonem. – Moglibyśmy cię zabić, to prawda, ale zabójcy z Caden na pewno by to zrobili i oddali regentowi trofeum w postaci twojej głowy. Kelsea rozważyła sytuację i doszła do wniosku, że nie ma wyboru. Pięciu zamaskowanych stanęło wokół niej. Buława leżał na ziemi dwadzieścia stóp dalej. Kelsea widziała, że oddycha, lecz jego ciało było bezwładne. Gdy jeden z mężczyzn skończył związywać mu ręce, dwóch innych podniosło go i zaczęło przywiązywać do siodła jego konia. Kelsea nie miała miecza, ale i tak nie umiałaby się nim posłużyć. Odwróciła się do dowódcy i przyzwalająco skinęła głową. – Morgan, weź ją na swojego konia. – Dowódca odwrócił się i dosiadł własnego wierzchowca, po czym odezwał się głośniej: – A teraz szybko! Wypatrujcie zwiadowców! – W górę, pani – rzekł Morgan zaskakująco łagodnie, co zupełnie nie pasowało do jego ogromnej postury i czarnej maski. – Tutaj. Kelsea włożyła stopę w prowizoryczne strzemię z jego dłoni i wgramoliła się na konia. Rana na szyi znowu zaczęła krwawić. Koszulę na prawym ramieniu miała przemoczoną, a szkarłatne strużki zaczęły spływać po jej przedramieniu. Czuła zapach swojej krwi, metaliczny niczym stare miedziaki, które Barty trzymał w pudełku z pamiątkami. Raz w tygodniu pieczołowicie je polerował i pokazywał Kelsea: matowe, okrągłe miedziane monety z wizerunkiem dostojnego, brodatego mężczyzny, będące pozostałością z dawnych czasów. To dziwne, że zapach krwi potrafił przywołać miłe wspomnienia. Morgan usiadł za jej plecami, a koń wyraźnie ugiął się pod jego ciężarem. Ramiona jeźdźca utworzyły solidną podporę po obu stronach. Kelsea oddarła kawałek rękawa, żeby ucisnąć ranę na szyi. Zdecydowanie potrzebne były szwy, i to jak najszybciej, nie chciała jednak zostawiać śladów krwi na ziemi. Pogalopowali wzdłuż rzeki. Kelsea zastanawiała się, dokąd jechali, rzeka była bowiem zbyt rwąca, by konie zdołały przez nią przejść, a nie było widać ani śladu mostu. Zerknęła na północ i dostrzegła, że czerwone płaszcze zmieniły kierunek i jechały teraz prosto na nich. Ale zamaskowani mężczyźni wokół niej

nie dawali po sobie znać, dokąd się kierują i czy mają plan ucieczki. Dowódca jechał na przedzie, a za nim drugi człowiek na koniu Buławy, z Buławą przerzuconym przez siodło, bezwładnie podskakującym w rytm kroku konia. Kelsea nie dostrzegła wielu śladów krwi, ale większość jego ciała przykrywał szary płaszcz. Wszyscy zamaskowani sprawiali wrażenie całkowicie skupionych na drodze przed sobą. Nawet nie odwrócili się, żeby sprawdzić, czy pościg się zbliża, ani nie patrzyli na Kelsea, ona zaś po raz kolejny poczuła przeszywający ból na myśl o swojej bezsilności. Gdyby została sama, w mgnieniu oka byłaby martwa. – Teraz! – krzyknął dowódca. Podłoże pod kopytami wierzchowca Morgana zmieniło się i jeźdźcy galopem wpadli wprost do rzeki. Kelsea zamknęła oczy i wstrzymała oddech, gotowa na spotkanie z lodowatą wodą, które jednak nie nastąpiło. Nurt dziko huczał wokoło, zimne krople rozpryskiwały się w powietrzu i przemoczyły spodnie Kelsea po same kolana. Ale gdy otworzyła oczy, okazało się, że w jakiś niezrozumiały sposób właśnie przejeżdżają przez rzekę, a końskie kopyta, choć rozbryzgują wodę, jednocześnie uderzają o twardy grunt. To niemożliwe, pomyślała, szeroko otwierając oczy ze zdumienia. Widziała to jednak: przekraczali rzekę na ukos i z każdym krokiem byli coraz bliżej drugiego brzegu. Przejechali między dwoma głazami wystającymi ponad wodę tak blisko, że Kelsea widziała plamy ciemnoszmaragdowego mchu gładko pokrywające ich powierzchnię. Pomyślała o żarzącym się klejnocie, który miała na szyi, i niemal się roześmiała. Od poranku wydarzyło się wiele dziwnych rzeczy. Kiedy dotarli na suchy ląd, konie od razu wpadły między drzewa. Po raz drugi tego dnia gałęzie chłostały twarz Kelsea, przyciągnęła jednak podbródek do piersi i nawet nie jęknęła. Głęboko w cieniu potężnego dębu dowódca uniósł dłoń i wszyscy zatrzymali konie. Za ich plecami zza drzew ledwo było widać rzekę. Dowódca zatoczył koło na koniu, a potem zamarł w bezruchu, wpatrując się w drugi brzeg. – To powinno dać im na chwilę do myślenia – mruknął jeden z mężczyzn. Kelsea odwróciła się, nie zważając na falę zawrotów głowy, i wyjrzała zza gałęzi dębu. Nie dostrzegła jednak niczego prócz promieni słońca odbijających się od powierzchni wody. Jeden z mężczyzn w czarnych maskach zachichotał. – Są zdrowo zdziwieni. Zostaną tam na wiele godzin. Dopiero teraz usłyszała ścigających: podniesione głosy i okrzyk: „Nie wiem!” w odpowiedzi. – Damie przydałyby się szwy – oznajmił Morgan zza pleców Kelsea, ona zaś

aż drgnęła. – Traci za dużo krwi. – Rzeczywiście – odparł dowódca, świdrując Kelsea swoimi czarnymi oczami. Odwzajemniła spojrzenie, starając się nie zwracać uwagi na jego maskę. Maska przedstawiała arlekina, była jednak złowieszcza i budziła w niej lęk, dlatego nie tknęłaby jej nawet palcem. Przypominała jej o koszmarach z dzieciństwa. Mimo wszystko zmusiła się, by usiąść prosto i spojrzeć mu w oczy, podczas gdy w zgięciu ręki zbierała się krew. – Kim jesteś? – Jestem powolną śmiercią Tearlingu. Wybacz nam. – Skinął, spojrzał ponad jej głową i nim Kelsea zdążyła się odwrócić, świat pociemniał.

Rozdział 3

Duch

Prawdziwego bohatera poznaje się po tym, że najbardziej heroicznych czynów dokonuje w tajemnicy. Nigdy o nich nie słyszymy. A jednak, moi przyjaciele, jakimś cudem o nich wiemy. Kazania zebrane ojca Tylera, Z ARCHIWÓW ARVATHU

Ocknij się, dziewczyno. Kelsea otworzyła oczy i ujrzała niebo tak wspaniale niebieskie, że musiała chyba wciąż śnić. Kiedy jednak szybko rozejrzała się wokoło, okazało się, że jest w namiocie. Leżała na ziemi owinięta w zwierzęce skóry. Nie była to skóra jelenia, bo tę by rozpoznała, było jej jednak tak ciepło, że nie miała ochoty wstawać. Spojrzała w górę na człowieka, który się do niej odezwał. Był to mężczyzna od stóp do głów ubrany w ciemnoniebieski strój. Mówił przyjemnym barytonem, na tyle charakterystycznym, że rozpoznała go nawet bez tej ohydnej maski. Był gładko ogolony i przystojny, miał wyraźnie zarysowane kości policzkowe, a jego usta ułożyły się w uśmiech. Był także znacznie młodszy, niż oceniła, gdy byli nad rzeką: nie mógł mieć więcej niż dwadzieścia pięć lat, jego włosy były wciąż gęste i ciemne, a najbardziej zauważalnym elementem jego gładkiej twarzy były duże, ciemne oczy, które skłoniły Kelsea do zastanowienia – ich spojrzenie było znacznie poważniejsze niż u zwykłego dwudziestopięciolatka. – Gdzie masz swoją śliczną twarzyczkę? – Jestem w domu – odparł beztrosko. – Nie mam po co się przebierać. Kelsea postanowiła usiąść prosto, choć najmniejszy ruch wywoływał ostrzegawczy, rwący ból po prawej stronie szyi. Delikatnie dotknęła tego miejsca i wyczuła zszytą ranę pokrytą jakimś kleistym okładem. – Zagoi się. Sam cię opatrzyłem. – Dziękuję – odparła Kelsea, po czym zdała sobie sprawę, że nie ma na sobie własnych ubrań, ale jakąś szatę z białego materiału, prawdopodobnie lnu. Dotknęła włosów, które okazały się gładkie i miękkie. Ktoś widocznie ją

wykąpał. Rumieniąc się, podniosła na niego wzrok. – Tak, to też ja. – Uśmiechnął się szerzej. – Ale nie martw się, dziewczyno. Jak na mój gust jesteś zbyt zwyczajna. Te słowa zabolały ją, i to bardzo, lecz ukryła to uczucie, jedynie nieznacznie wykrzywiając twarz. – Gdzie jest mój płaszcz? – Tam. – Kiwnął kciukiem, wskazując stertę ubrań w kącie. – Ale nic w nim nie ma. Nie jestem na tyle dobrym człowiekiem, żeby zwalczyć pokusę znalezienia tego. Wyciągnął dłoń, pokazując dyndający naszyjnik z szafirem. Kelsea sięgnęła do szyi, na której wciąż wisiał jej naszyjnik. – Optymiści, skoro pozwalają ci mieć oba, dziewczyno. Niektórzy mówią, że klejnot króla zaginął. Kelsea powstrzymała się od wyciągnięcia ręki po drugi naszyjnik, bo mężczyzna wyraźnie prowokował ją, żeby to zrobiła. Wzrokiem śledziła jednak kołyszący się szafir. – Nigdy go nie zakładałaś – stwierdził. – Skąd wiesz? – Gdybyś wcześniej go założyła, klejnot nie pozwoliłby mi, żebym ci go odebrał. – Co? Spojrzał na nią z niedowierzaniem. – Nic nie wiesz o tych klejnotach? – Wiem, że są moje. – A co zrobiłaś, żeby na nie zasłużyć? Urodziła cię jakaś podrzędna królowa i masz znamię na ręce? Podrzędna. Co to miało znaczyć? Kelsea zignorowała jego słowa i odezwała się ostrożnie. – Nie prosiłam o to wszystko. – Może i nie. Coś w tonie jego głosu zmroziło Kelsea i ostrzegło, że znalazła się w niebezpieczeństwie. Ale dlaczego, skoro nad rzeką uratował jej życie? Patrzyła na klejnot, na niebieskie iskierki tańczące na jej skórze, i skoncentrowała się, próbując rozgryźć sytuację. Musiała mieć jakąś kartę przetargową, żeby móc z nim negocjować. Potrzebowała informacji. – Powiesz mi, jak się nazywasz? – To nieistotne. Możesz mówić mi Duch. – Odchylił się, czekając na jej

odpowiedź. – Imię nie ma dla mnie żadnego znaczenia. – Naprawdę? – Widzisz, dorastałam w odosobnieniu. – Cóż, i tak poznałabyś moje imię. Regent wyznaczył za moją głowę wysoką nagrodę, która cały czas wzrasta. – Dlaczego? – Ukradłem jego konia. Między innymi. – Jesteś złodziejem? – Świat jest pełen złodziei. Jeśli już, to jestem ojcem złodziei. Wbrew sobie Kelsea uśmiechnęła się. – To dlatego wszyscy nosicie maski? – Oczywiście. Ludzie zazdroszczą innym talentów, których sami nie mają. – Może po prostu nie lubią przestępców. – Nie trzeba być przestępcą, żeby napytać sobie biedy, dziewczyno. Za twoją głowę też jest pokaźna nagroda. – Za moją głowę – słabo powtórzyła Kelsea. – Tak, za twoją głowę. Twój wuj oferuje dwukrotną stawkę, jeśli będzie rozpoznawalna. Bez wątpienia sprezentuje ją tej suce z Mort. Pewnie będzie chciała ją gdzieś powiesić. Ale jako dowód trzeba też przynieść klejnoty i twoją rękę. Kelsea przypomniała sobie słowa Carlin na temat losu władców. Próbowała wyobrazić sobie własną głowę zatkniętą na pikę, ale nie potrafiła. Carlin i Barty rzadko mówili o wuju Kelsea, regencie Raleighu, ale gdy już mówili, ich ton był jednoznaczny. Mieli o nim niskie mniemanie i przekazali je Kelsea. Nigdy nie przejmowała się, że wuj chce ją zabić, bo nigdy nie wydawał się tak ważny jak jej matka. Był jedynie przeszkodą, z którą trzeba było sobie poradzić. Spojrzała z powrotem na Ducha i nabrała powietrza w płuca. Zdążył wyjąć sztylet, który leżał teraz na jego kolanie. – No dobrze, dziewczyno – Duch mówił dalej zwodniczo uprzejmym tonem – co mam z tobą zrobić? Kelsea poczuła ucisk w żołądku, a w głowie miała gonitwę myśli. Ten człowiek nie chciałby, żeby go błagała. Muszę udowodnić, że jestem coś warta. I to szybko. – Skoro wysłano za tobą list gończy, będę mogła cię ułaskawić. – To prawda, o ile przeżyjesz i zasiądziesz na tronie na dłużej niż kilka godzin, a ośmielam się w to wątpić.

– Ale to możliwe – stanowczo odparła Kelsea. Poczuła szarpiący ból w szyi, lecz zignorowała go, przypomniawszy sobie słowa Carrolla na polanie. – Jestem ulepiona z wytrzymalszej gliny, niż ci się wydaje. Duch wpatrywał się w nią długo i intensywnie. Kelsea uświadomiła sobie, że czegoś od niej chce, choć nie miała pojęcia czego. Z każdą mijającą sekundą czuła się coraz bardziej nieswojo, lecz nie mogła odwrócić wzroku. W końcu wydusiła z siebie pytanie, które ją męczyło. – Dlaczego nazwałeś moją matkę podrzędną królową? – Ty pewnie sądzisz, że była pierwszorzędna. – Nic o niej nie wiem. Nikt nie chciał mi powiedzieć. Otworzył szeroko oczy. – To niemożliwe. Carlin Glynn to niezwykle kompetentna kobieta. Nie mogliśmy wybrać lepiej. Kelsea z wrażenia otworzyła usta. Tylko straż matki wiedziała, gdzie ją wychowywano. W przeciwnym razie ludzie regenta już lata temu stanęliby w progu ich chaty. Czekała, aż Duch powie coś więcej, ale nie zrobił tego. W końcu spytała: – Jakim cudem wiedziałeś, gdzie byłam, a nikt z Mort i Caden nie wiedział? Niedbale machnął ręką. – Ludzie z Mort to zbiry, a zabójcy z Caden nie szukali cię, dopóki twój wuj nie był na tyle zdesperowany, żeby zapłacić ich horrendalne stawki. Gdyby Caden szukało cię od samego początku, nie żyłabyś już od lat. Matka wcale tak dobrze cię nie ukryła. Zabrakło jej wyobraźni. Kelsea zdołała zachować kamienną twarz, choć przyszło jej to z trudem. Mówił o jej matce z taką pogardą, a przecież Carlin nigdy nie powiedziała złego słowa o królowej Elyssie. Ale przecież nie mogła tego zrobić, prawda? W myślach Kelsea pojawiły się nieprzyjemne podszepty. Złożyła obietnicę. – Dlaczego tak bardzo nie lubisz mojej matki? Skrzywdziła cię jakoś? Duch przechylił głowę, taksując Kelsea wzrokiem. – Jesteś bardzo młoda, dziewczyno. Niesamowicie młoda jak na królową. – Powiesz mi, czym zawiniła ci moja matka? – Nie widzę powodu, żeby to robić. – W porządku. – Kelsea skrzyżowała ręce na piersi. – W takim razie nadal będę sądzić, że była pierwszorzędna. Duch uśmiechnął się z aprobatą. – Może i młoda, ale masz więcej rozumu niż twoja matka w dobre dni.

Rana mocno ją teraz bolała. Na jej skroni pojawiła się kropla potu, którą po chwili zauważył też Duch. – Przechyl głowę. Kelsea bez słowa zrobiła, co jej kazał. Duch wyjął spod ubrania woreczek, po czym zaczął nakładać jej na szyję coś mokrego. Dziewczyna przygotowała się na szczypanie, ale nie poczuła bólu. Miał delikatne palce. Po kilku sekundach zdała sobie sprawę, że powinna być ostrożniejsza, i z rezygnacją zamknęła oczy. Przypomniało jej się zdanie z jednej z książek Carlin: „Każdy, kto może okazać się łajdakiem…”. Podwinęła palce u stóp na myśl o własnej głupocie. Środek przeciwbólowy działał szybko. W kilka chwil ból zmienił się w jedynie lekkie pulsowanie. Duch odsunął się i schował torebkę do kieszeni. – Później napijesz się trochę miodu, który powinien całkowicie uśmierzyć ból. – Nie zachowuj się protekcjonalnie! – warknęła Kelsea. Była na siebie zła, że ten człowiek jej się spodobał, dlatego musiała zrobić wszystko, żeby się tego nie domyślił. – Jeśli chcesz mnie zabić, miejmy to już za sobą! – Wszystko w swoim czasie. – W ciemnych oczach Ducha pojawił się błysk, który mógł oznaczać szacunek. – Zaskakujesz mnie, dziewczyno. – Myślałeś, że będę błagać? – Gdybyś to zrobiła, zabiłbym cię od razu. – Dlaczego? – Twoja matka błagała. – Nie jestem moją matką. – Może i nie. – Dlaczego nie powiesz mi, czego chcesz? – Chcemy, żebyś została królową. Kelsea z łatwością odczytała podtekst. – Królową inną niż moja matka? – Wiesz w ogóle, kim był twój ojciec? – Nie i nie obchodzi mnie to. – A mnie tak. Założyłem się z jednym ze swoich ludzi. – Założyłeś się? W jego oczach pojawił się błysk. – Tożsamość twojego ojca to temat wielu zakładów w tym królestwie. Znam pewną staruszkę ze wsi na dalekim południu, która niemal dwadzieścia lat temu postawiła swojego konia i od tej pory czeka, aż prawda wyjdzie na jaw. Wybór jest, że tak powiem, dość szeroki.

– Cudownie. – W twoich żyłach płynie królewska krew, dziewczyno. W twoim życiu nie ma już miejsca na prywatność. Kelsea ściągnęła usta, niezadowolona z kierunku, w jakim zmierzała ta rozmowa. Jej ojciec, podobnie jak jej wuj, nigdy nie miał dla niej wielkiego znaczenia. To matka była ważna – kobieta, która rządziła królestwem. Kimkolwiek był ojciec Kelsea, najwidoczniej opuścił ją po narodzinach… ale ta świadomość nigdy nie bolała ją tak jak to, że opuściła ją matka. Kelsea pamiętała dni spędzone na wyczekiwaniu przy dużym oknie we frontowej izbie chaty. W końcu słońce zawsze zachodziło, a matka i tak się nie pojawiała. – Długo czekaliśmy, żeby zobaczyć, z jakiej gliny cię ulepiono, dziewczyno – oświadczył Duch. – Na przemian pochlebiałem ci i groziłem, ale już nie zamierzam. Nie jesteś taka, jak się spodziewaliśmy. – Wy, czyli kto? Duch wskazał za siebie. Kelsea zdała sobie sprawę, że wokół namiotu słychać męskie głosy, a z oddali dobiega dźwięk rąbania drewna. – Co was łączy? – To dobre pytanie, ale oczywiście nie otrzymasz na nie odpowiedzi. – Poderwał się na nogi tak niespodziewanie, że Kelsea drgnęła i przyciągnęła kolana do siebie. Gdyby miała nóż, a on nie miał żadnej broni, i tak uśmierciłby ją w okamgnieniu. Przypomniała sobie o Buławie – człowieku, w którym drzemała gwałtowność tym bardziej zabójcza, że tak nisko ją cenił. Uświadomiła sobie, że zapomniała o niego zapytać, lecz teraz nie było na to czasu. Poczuła nieznaczną ulgę, gdy Duch zatknął nóż z powrotem za pas. – Ubierz się, dziewczyno, i wyjdź na zewnątrz. Kiedy zniknął za połami namiotu, Kelsea spojrzała na stos ciemnych ubrań na ziemi. Męskich i znacznie na nią za dużych, ale może tak będzie lepiej. Kelsea nie łudziła się, że ma kobiece kształty. A kogo obchodzi twoja figura? Nikogo, odpowiedziała gderliwie niczym Carlin, ściągając przez głowę pogniecione lniane ubranie. Nie była na tyle głupia, by nie dostrzegać zagrożenia: przystojny i inteligentny mężczyzna, w dodatku niebędący wzorem cnót. Nie wszystkie książki Carlin należały do literatury faktu. Ale przecież nie robię niczego złego, upierała się. Skoro jestem świadoma zagrożenia, ryzyko jest mniejsze. Nawet w myślach to zdanie nie brzmiało zupełnie prawdziwie. Duch opuścił ją chwilę temu, ale już miała ochotę wyjść za nim i znów go zobaczyć.

Nie bądź głupia, warknęła na siebie w myślach. Powiedział przecież, że jesteś dla niego za brzydka. Skończyła się ubierać. Przeczesawszy palcami włosy, wstała i wyjrzała z namiotu. Musieli przewieźć ją daleko na południe. Obozowiska nie otaczały już lasy ani nawet pola. Znajdowało się na szczycie wysokiego, płaskiego wzgórza porośniętego pożółkłym od słońca trawiastym zielskiem. Podobne wzgórza otaczały ich ze wszystkich stron niczym morze falującej żółcieni. Teren nie obniżał się jeszcze, przechodząc w pustynię, ale nie mogli być daleko od granicy z Cadare. Na pierwszy rzut oka obóz wyglądał, jakby rozbiła go trupa cyrkowców: kilka namiotów w krzykliwych odcieniach czerwonego, żółtego i niebieskiego rozstawionych wokół kamiennego paleniska. Przygotowywano właśnie jedzenie, bo w powietrzu leniwie unosił się dym, a Kelsea wyczuwała zapach pieczonego mięsa. Po drugiej stronie ogniska niski blondyn ubrany w takie same bezkształtne ubrania jak ona rąbał drewno. Nieopodal namiotu Kelsea zebrało się trzech mężczyzn rozmawiających ściszonymi głosami. Jednym z nich był Duch, drugim zaś – sądząc po wzroście i barach – mógł być tylko ogromny Morgan. Miał jasne włosy i okrągłą twarz, której przyjazny wyraz nie zmienił się, gdy Kelsea podeszła do nich. Trzeci mężczyzna miał ciemną skórę, co skłoniło Kelsea do chwili zastanowienia. Nigdy wcześniej nie widziała z bliska czarnoskórego człowieka, a jego błyszcząca w słońcu cera zafascynowała ją. Żaden z nich się nie ukłonił, jednak Kelsea wcale tego nie oczekiwała. Duch przywołał ją gestem, podeszła więc, lecz zupełnie bez pośpiechu, żeby nie myślał, że będzie na każde jego skinienie. Kiedy się zbliżyła, wskazał na dwóch pozostałych mężczyzn. – Moi towarzysze, Morgan i Lear. Nie zrobią ci krzywdy. – Chyba że im każesz. – Oczywiście. Kelsea przykucnęła, a wszyscy trzej wpatrywali się w nią badawczo niczym lekarze. Jej poczucie zagrożenia wzmogło się. Tłumaczyła sobie jednak, że gdyby ją zabili, na tronie dalej zasiadałby jej wuj. Jako ostatni przedstawiciel rodu mógłby nawet zostać królem. Kiepska to karta przetargowa, ale zawsze coś. Według Carlin regent nie kochał Tearlingu, ale może w tej kwestii też okłamała Kelsea. Dziewczyna spojrzała w dal, starając się stłumić łzy bezsilności. Jej matka, regent, Szkarłatna Królowa… Ktoś musiał wreszcie powiedzieć jej

prawdę. A co jeśli prawda okaże się nie do zniesienia? Mimo to chciała wiedzieć. A przecież ktoś musiał znać odpowiedzi. – Gdzie jest Lazarus? – Twój Buława? Tam. – Duch wskazał jaskrawoczerwony namiot jakieś trzydzieści stóp dalej. Na straży stał jeden z jego ludzi, postawny mężczyzna o piaskowych włosach. – Mogę się z nim zobaczyć? – Proszę bardzo, dziewczyno. Może dasz radę go uspokoić, bo strasznie rozrabia. Nieco zmartwiona Kelsea ruszyła do namiotu. Ci ludzie nie sprawiali wrażenia złośliwych, byli jednak surowi, a Buława raczej nie był przykładnym jeńcem. Mężczyzna stojący przed czerwonym namiotem przypatrywał się jej, lecz gdy skinęła do niego głową, wpuścił ją do środka. Buława leżał na ziemi, solidnie przywiązany do wystającego z podłoża kołka, a na oczach miał opaskę. Jego rany zszyto tak samo starannie jak rany Kelsea, ale nadgarstki i kostki miał spętane, a wokół jego szyi zawiązano pętlę z drugiej liny. Kelsea mimowolnie syknęła, Buława zaś odwrócił na ten dźwięk głowę. – Nic ci się nie stało, pani? – Nie. – Pamiętając o stojącym przed namiotem człowieku, Kelsea usiadła na ziemi ze skrzyżowanymi nogami tuż obok Buławy i odezwała się cicho: – Tylko kilka razy usłyszałam śmiertelne groźby. – Gdyby mieli cię zabić, już byłabyś martwa. Wujowi na nic nie zdasz się żywa. – Oni nie… – Kelsea ściszyła głos jeszcze bardziej, usilnie starając się oddać dziwne wrażenie, które odniosła. – Nie sądzę, że wysłał ich mój wuj. Czegoś ode mnie chcą, ale nie chcą mi powiedzieć czego. – Pewnie nie możesz mnie rozwiązać? Wymyślili jakiś węzeł, z którego nie potrafię się wyswobodzić. – Wydaje mi się, że dalsza ucieczka to żadne wyjście, Lazarusie. Nie uciekniemy tym ludziom. – Nie wolałabyś nazywać mnie Buławą? – Carroll cię tak nie nazywał. – Carroll i ja znamy się od dawna, pani. – Nie wątpię. – Kelsea zamyśliła się, uświadomiwszy sobie, że rzeczywiście zawsze w myślach nazywała go Buławą. – Mimo wszystko „Lazarus” bardziej mi się podoba. Brzmi jak dobra wróżba.

– Jak sobie życzysz, pani. – Buława poruszył się, a lina na nadgarstkach i kostkach zauważalnie się napięła, gdy próbował rozciągnąć mięśnie. – Boli cię? – Jest mi niewygodnie. Ale zdecydowanie bywało gorzej. Jak uciekliśmy znad rzeki? – Magia. – Jaka… – Lazarusie – stanowczo przerwała mu Kelsea. – Muszę poznać odpowiedzi na pewne pytania. Wyraźnie się skrzywił i znów poruszył się w więzach. – Wiem, że wuj wyznaczył nagrodę za moją głowę. Ale co takiego zrobił temu królestwu? – Wymyśl cokolwiek, pani, a pewnie trafisz. – Wytłumacz mi to. – Nie. – Dlaczego nie? – Nie będę z tobą na ten temat dyskutował, pani. – Dlaczego? Byłeś w straży mojego wuja? – Nie. Czekała, aż rozwinie temat, ale po prostu leżał obok. Jakimś cudem Kelsea wiedziała, że nawet pod przepaską miał zaciśnięte powieki, zupełnie jak ktoś maglowany podczas przesłuchania. Przygryzła mocno policzek, starając się powstrzymać złość. – Nie rozumiem, jak mam podejmować mądre decyzje, skoro nie wiem wszystkiego. – Po co rozgrzebywać przeszłość, pani? Masz władzę, by zbudować własną przyszłość. – A moje lalki i sukienki? – Dałem ci kuksańca, żeby sprawdzić, czy mi oddasz. I oddałaś. – A gdybym ci rozkazała, żebyś mi odpowiedział? – Rozkazuj, pani, i zobacz, jak daleko zajdziesz. Przez chwilę się zamyśliła, po czym postanowiła, że nie wyda rozkazu. To nie było odpowiednie podejście w wypadku Buławy. I choć mogła mu rozkazać, odpowiedziałby jej wedle własnego uznania. Gdy przez kolejną minutę patrzyła, jak niespokojnie wierci się w więzach, poczuła, że ostatki złości ustępują miejsca współczuciu. Związali go bardzo mocno i w zasadzie nie miał jak rozciągnąć mięśni.

– Jak tam twoja głowa? – W porządku. Drań walnął mnie na tyle mocno, na ile to konieczne, i w odpowiednie miejsce. Dobry cios. – Nakarmili cię? – Tak. – Carroll powiedział, że to ty wydostałeś mnie z twierdzy, kiedy byłam mała. – Zgadza się. – Zawsze byłeś w Straży Królewskiej? – Od piętnastego roku życia. – Żałowałeś kiedykolwiek, że wybrałeś takie życie? – Ani razu. – Buława kolejny raz poruszył się, napinając, a potem rozluźniając mięśnie, Kelsea zaś ze zdumieniem dostrzegła, że wyswobadza jedną stopę ze zwojów lin. – Jak to zrobiłeś? – Każdy to potrafi, pani, jeśli zada sobie odrobinę trudu i poćwiczy. – Wygiął stopę, żeby ją rozruszać. – Jeszcze godzina i uwolnię też rękę. Kelsea wpatrywała się w niego przez chwilę, po czym wstała. – Masz rodzinę, Lazarusie? – Nie, pani. – Chciałabym, żebyś został kapitanem mojej straży. Pomyśl nad tym podczas ucieczki. Zanim zdążył odpowiedzieć, wyszła z namiotu. Słońce zaczynało zachodzić, zostawiając na horyzoncie jedynie ciemną linię chmur zwieńczonych pomarańczowym blaskiem. Kelsea rozejrzała się po obozowisku i dostrzegła opartego o drzewo Ducha, który przyglądał jej się nieporuszonym i badawczym wzrokiem. Gdy ich spojrzenia się spotkały, uśmiechnął się, lecz uśmiech ten był tak ponury i mroźny, że aż się wzdrygnęła. Nie tylko złodziej, ale i morderca. Pod powłoką urodziwego mężczyzny Kelsea wyczuwała drugiego, straszliwego człowieka, wiodącego życie tak mroczne jak wody skutego lodem jeziora. Morderca, i to wielokrotny. Ta myśl powinna wzbudzić w niej przerażenie. Kelsea czekała dłuższą chwilę, lecz do głowy przyszło jej jeszcze gorsze spostrzeżenie: zupełnie o to nie dbała.

Kolacja była nadspodziewanie obfita. Okazało się, że mięso, którego zapach wcześniej wyczuła Kelsea, to sarnina, w dodatku znacznie lepsza niż ta, którą jadła kilka dni wcześniej. Były też gotowane jajka, co dziwiło ją, dopóki za

swoim namiotem nie zauważyła niewielkiego kurnika. Morgan przez większą część dnia piekł nad ogniskiem chleb, który okazał się wspaniały – miał chrupiącą skórkę, a w środku był mięciutki. Howell, mężczyzna o piaskowych włosach, nalał jej kubek miodu, którego Kelsea nigdy wcześniej nie próbowała, podeszła więc do trunku z wielką ostrożnością. Alkohol nie sprzyjał sprawowaniu rządów, a książki, które czytała, mówiły, że nie sprzyjał w zasadzie niczemu. Zjadła niewiele. Po raz pierwszy od bardzo dawna uświadomiła sobie, ile waży. W chacie zawsze były solidne zapasy jedzenia i Kelsea zazwyczaj bez namysłu brała dokładkę. Teraz jednak tylko skubała kolację, żeby nie pomyśleli, że jest żarłokiem. Żeby on nie pomyślał. Czuła się, jakby ktoś przywiązał do niej sznurek i pociągał za niego za każdym razem, gdy Duch uśmiechał się albo wybuchał śmiechem. Namówił ją, żeby opowiedziała im o spędzonym w chacie dzieciństwie. Nie miała pojęcia, dlaczego ich to interesuje, nalegał jednak, więc mówiła, co pewien czas rumieniąc się pod ich badawczymi spojrzeniami. Miód najwyraźniej rozwiązał jej język, bo nagle miała mnóstwo do powiedzenia. Opowiadała o Bartym i Carlin, o chacie i swoich lekcjach. Każdego dnia od rana do obiadu zajmował się nią Barty, a potem do kolacji Carlin. Uczyła ją z książek, a lekcje Barty’ego odbywały się w terenie. Zapewniła ich, że wie, jak oskórować jelenia i uwędzić mięso, tak aby wytrzymało wiele miesięcy, że potrafi złapać królika w ręcznie zrobioną klatkę i że dobrze radzi sobie z nożem, ale nie jest dostatecznie szybka. Powiedziała im, że każdego wieczoru po kolacji czytała jakąś książkę dla przyjemności i zwykle kończyła ją przed pójściem spać. – Szybko czytasz, co? – spytał Morgan. – Bardzo szybko – odpowiedziała Kelsea, rumieniąc się. – Wygląda na to, że nie miałaś zbyt wielu rozrywek. – Wydaje mi się, że rozrywki nie były mi przeznaczone. – Kelsea upiła kolejny łyk miodu. – W każdym razie teraz zdecydowanie to nadrabiam. – Rzadko ktoś posądza nas o dobrą zabawę – zauważył Duch. – Najwidoczniej masz słabą głowę. Kelsea zmarszczyła brwi i odstawiła kubek na stół. – Ale naprawdę mi to smakuje. – Najwyraźniej. Ale zwolnij, bo How będzie musiał przestać ci dolewać. Kelsea znów się zarumieniła i wszyscy się roześmiali. Po namowach pozostałych czarnoskóry Lear wstał i opowiedział o Białym Okręcie, który zatonął podczas Przeprawy, a wraz z nim przepadła większość amerykańskiej wiedzy medycznej. Lear potrafił opowiadać znacznie lepiej od

Carlin, która była niezbyt dobrym gawędziarzem. Kelsea miała łzy w oczach, gdy statek tonął. – Dlaczego wsadzili wszystkich lekarzy na jeden statek? – zapytała. – Czy nie lepiej byłoby, gdyby na każdym statku był lekarz? – Chodziło o sprzęt – odparł Lear z lekkim prychnięciem, z czego Kelsea wywnioskowała, że lubił snuć opowieści, ale nie bawiło go odpowiadanie na późniejsze pytania. – Sprzęt ratujący życie to jedyna technologia, którą William Tear pozwolił zabrać na Przeprawę. Ale i tak wszystko przepadło, podobnie jak reszta medycznej wiedzy. – Ale nie całkowicie – odpowiedziała Kelsea. – Carlin mówiła, że w Tearlingu istnieje antykoncepcja. – Tutejsza antykoncepcja. Musieli wynaleźć ją na nowo, gdy tu dotarli, głównie metodą prób i błędów, z wykorzystaniem miejscowych roślin. W Tearlingu nigdy nie istniała prawdziwa nauka. Kelsea zmarszczyła brwi, zastanawiając się, dlaczego Carlin jej o tym nie uczyła. Ale oczywiście Carlin traktowała informacje na temat antykoncepcji jako jedną z wielu danych, które należy uwzględnić na wykresie ludności. Duch usiadł obok Kelsea, która poczuła napływającą do policzków krew. Niebezpiecznie było o tym myśleć, gdy siedział w ciemności tuż obok niej. Kiedy posprzątano po kolacji, mężczyźni zestawili stoły razem i nauczyli ją grać w pokera. Dziewczynie, która nigdy wcześniej nie miała do czynienia z kartami, bardzo spodobała się ta gra. Po raz pierwszy od kiedy w progu chaty Carlin stanęła Straż Królewska, coś sprawiło jej prawdziwą przyjemność. Duch usiadł obok niej i zerkał w jej karty. Kelsea od czasu do czasu rumieniła się i modliła, żeby tego nie zauważył. Był niezaprzeczalnie przystojny, lecz jego urok leżał w czymś zupełnie innym: ani krzty nie obchodziło go zdanie Kelsea na jego temat. Zastanawiała się, czy obchodzi go czyjekolwiek zdanie. Po kilku rozdaniach opanowała zasady gry, choć trudno jej było zapamiętać liczne kombinacje zapewniające zwycięstwo. Duch przestał komentować karty, które odrzucała, potraktowała to więc jako komplement. Niemniej jednak i tak przegrywała każde rozdanie i nie rozumiała dlaczego. Mechanizm gry był dość prosty i przez większość czasu ostrożność podpowiadała jej, żeby pasować. Ale ilekroć to robiła, rozdanie wygrywał ktoś z gorszą kartą, a Duch za każdym razem chichotał, popijając ze swojego kubka. W końcu niechlujny blondyn (Kelsea była prawie pewna, że miał na imię Alain) w czasie zbierania kart do potasowania i następnego rozdania spojrzał na Kelsea i powiedział:

– Zdecydowanie powinnaś popracować nad twarzą pokerzysty. – To prawda, dziewczyno – rzekł Duch. – Wszystko, co przychodzi ci do głowy, od razu widać w twoich oczach. Kelsea upiła kolejny haust miodu. – Carlin twierdzi, że można we mnie czytać jak w otwartej księdze. – Więc lepiej się z tym uporaj, i to szybko. Jeśli postanowimy cię nie zabijać, znajdziesz się w jaskini węży. Szczerość cię zgubi. Takie beztroskie rozmowy o zabijaniu przyprawiały Kelsea o ucisk w żołądku, starała się jednak niczego po sobie nie pokazywać. – Już lepiej – oznajmił Duch. – Dlaczego nie możecie po prostu zdecydować i mielibyśmy to już z głowy? – spytała Kelsea. Miód jakimś sposobem rozjaśniał jej w głowie, jednocześnie robiąc w niej bałagan, pragnęła jednak dostać jednoznaczną odpowiedź. – Chcieliśmy sprawdzić, na jaką królową się zapowiadasz. – No to może po prostu przeprowadźcie jakąś próbę. – Próba! – Duch uśmiechnął się szerzej, a w jego czarnych oczach pojawił się błysk. – Bardzo ciekawy pomysł. – Mnie podoba się ta gra – burknął Howell. Miał szeroką, zapewne bolesną bliznę na prawej ręce, wyglądającą na skutek oparzenia. Oczywiście, że chciał wrócić do pokera, wygrywał przecież najczęściej, i to z najgorszymi kartami. – Teraz zagramy w coś innego – oznajmił Duch, nieszczególnie delikatnie spychając Kelsea z ławki. – To będzie odpowiedni sprawdzian, dziewczyno. Podejdź tam. – Wypiłam za dużo miodu, żebyś teraz mnie sprawdzał. – Jaka szkoda. Kelsea spojrzała na niego piorunująco, ale wstała z ławki, zauważywszy z pewnym zdumieniem, że nogi zrobiły jej się miękkie. Pięciu mężczyzn odwróciło się od stołu, żeby ją obserwować. Alain, który wcześniej rozdawał, jeszcze raz przetasował karty, a potem włożył je do kieszeni szybkim, niemal niezauważalnym ruchem. Duch pochylił się i oparł podbródek na dłoniach, przyglądając się jej intensywnie. – Co zrobisz, jeżeli rzeczywiście zostaniesz królową? – Co zrobię? – Masz opracowaną jakąś politykę? Duch mówił beztroskim tonem, lecz w jego czarnych oczach malowała się powaga. Kelsea wyczuła, że za jego pytaniem kryją się nieskończone pokłady

zabójczej cierpliwości, którym towarzyszyło perwersyjne pragnienie usłyszenia odpowiedzi. Rzeczywiście był to sprawdzian, a intuicja podpowiadała jej, że niewłaściwa odpowiedź zakończy tę rozmowę. Otworzyła usta, nie wiedząc, co powiedzieć, i w ciemność popłynęły z nich słowa Carlin, wizja Carlin powtarzana tak często w bibliotece, że Kelsea wypowiedziała jej słowa jak litanię, w sposób tak wypracowany, jak gdyby odczytywała je z Biblii Kościoła Bożego. – Będę rządzić dla dobra swoich poddanych. Dopilnuję, żeby każdy obywatel został właściwie wyedukowany i otoczony opieką lekarską. Ukrócę marnotrawienie pieniędzy i ułatwię życie biednym, bo od nowa rozdam ziemie i dobra oraz ustanowię nowe podatki. Przywrócę w tym królestwie praworządność i wykorzenię wpływy Mortmesne… – Czyli jednak o tym wiesz! – krzyknął Lear. – O Mortmesne? – Spojrzała na niego pustym wzrokiem. – Wiem, że wpływy Mortmesne w tym królestwie nieustannie wzrastają. – I co jeszcze?! – huknął Morgan, który w blasku ognia wyglądał jak niedźwiedź. Kelsea wzruszyła ramionami. – Czytałam o pierwszych latach szkarłatnych rządów. I słyszałam, że mój wuj prawdopodobnie sprzymierzył się ze Szkarłatną Królową. – Coś jeszcze? – Raczej nie. Trochę wiadomości o zwyczajach panujących w Mort. – A o traktacie z Mort? – A co to takiego? – Dobry Boże – mruknął Howell. – Nawet jej opiekunowie przysięgli dochować tajemnicy – Duch poinformował pozostałych, kręcąc głową. – Powinniśmy się tego spodziewać. Kelsea przypomniała sobie twarz Carlin i jej wiecznie przepełnione żalem: „Obiecałam”. – A co to jest traktat z Mort? – A wiesz chociaż o najeździe Mort? – Tak – z zapałem odpowiedziała Kelsea, zadowolona, że wreszcie coś wie. – Dotarli aż pod mury twierdzy. – A co potem? – Nie wiem. Duch odwrócił się od niej i wbił wzrok w dal. Kelsea spojrzała w nocne niebo i miliony gwiazd. Leżały wiele mil stąd, a niebo było przeogromne. Kiedy z

powrotem popatrzyła na grupę mężczyzn, zakręciło jej się w głowie i niemal się zatoczyła, nim odzyskała równowagę. – Wystarczy ci już miodu – oświadczył Howell, kręcąc głową. – Nie jest pijana – sprzeciwił się Morgan. – Chwieje się, ale z jej głową wszystko jest w porządku. Duch wrócił do nich, roztaczając wokół siebie aurę kogoś, kto właśnie podjął trudną decyzję. – Lear, opowiedz nam jakąś historię. – Jaką? – Krótką historię najazdu Mort, od Przeprawy do Katastrofy. Kelsea zmrużyła oczy – znowu potraktował ją jak dziecko. Odwrócił się do niej i szeroko się uśmiechnął, jakby czytał jej w myślach. – Nigdy nie opowiadałem o tym w ten sposób – rzekł Lear. – No to zrób z tego jakąś porządną opowieść, jeśli potrafisz. Lear odchrząknął, popił miodu i wpatrzył się w Kelsea. W jego spojrzeniu nie było ani odrobiny wyrozumiałości, a dziewczyna z trudem powstrzymała się od utkwienia wzroku we własnych stopach. – Pewnego razu było sobie królestwo o nazwie Tearling. Założył je William Tear, marzyciel śniący o krainie, w której nikomu niczego nie będzie brakowało. Ale jak na ironię w Tearlingu niewiele było bogactw naturalnych, bo ani Brytyjczycy, ani Amerykanie nie mieli szczęścia w wyborze miejsca zejścia na brzeg. W Tearlingu nie było żadnych kruszców ani przemysłu. Jego mieszkańcy byli rolnikami, do zaoferowania mieli jedynie to, co sami wyhodowali lub uprawiali, oraz ograniczone zasoby dobrej jakości drewna z miejscowych dębów. Życie było trudne, niełatwo było zaspokoić podstawowe potrzeby, a po latach wielu mieszkańców Tearlingu popadło w nędzę i nie potrafiło czytać. Wszystko musieli kupować w krajach ościennych, a z racji tego że znaleźli się w trudnej sytuacji, ceny nie były niskie. Dla sąsiedniego królestwa Przeprawa okazała się szczęśliwsza. Jego mieszkańcy mieli wszystko, czego brakowało w Tearlingu. Lekarzy posiadających wiedzę od stuleci zdobywaną w Europie. Kamieniarzy, przyzwoite konie i część technologii, których zakazał William Tear. Ale co najważniejsze, mieli nieprzebrane złoża żelaza i cyny, a więc nie tylko kwitło tam górnictwo, ale i armia wyposażona była we wspaniałą stalową broń. Tym królestwem była Nowa Europa, która przez wiele lat cieszyła się bogactwem i bezpieczeństwem, a jej obywatele żyli i umierali w zdrowiu i wygodach. Kelsea pokiwała głową. O tym wszystkim już wiedziała. Ale głos Leara był

głęboki i hipnotyczny, dzięki czemu opowieść rzeczywiście brzmiała jak historia rodem z Baśni braci Grimm z biblioteki Carlin. Kelsea zastanawiała się, czy Buława słyszy tę opowieść w swoim namiocie, czy może wyswobadza właśnie drugą rękę. Nagle złapała się na tym, że się rozproszyła, potrząsnęła więc głową i ponownie skupiła się na słowach Leara. – Lecz pod koniec drugiego stulecia istnienia Tearlingu pojawiła się czarownica, która zapragnęła rządzić Nową Europą. Wyrżnęła demokratycznie wybranych przedstawicieli, ich żony, a nawet dzieci w kołyskach. Obywatele, którzy jej się sprzeciwili, stracili rodziny, a ich domy stanęły w ogniu. Niemal pół wieku zajęło jej podporządkowanie sobie mieszkańców, lecz w końcu demokracja ustąpiła dyktaturze, a w okolicznych królestwach zapomniano, że te urodzajne ziemie zwano kiedyś Nową Europą. Teraz nazywały się Mortmesne, czyli Martwa Dłoń. Zapomniano także, że czarownica nie miała imienia. Została Szkarłatną Królową Mortmesne, a dziś, sto trzynaście lat później, nadal zasiada na tronie. Ale w przeciwieństwie do poprzedników Szkarłatnej Królowej nie wystarczyła kontrola nad własnym krajem. Zapragnęła całego Nowego Świata. Po umocnieniu władzy zainteresowała się armią Mort i stworzyła z niej ogromną i potężną machinę, której nie sposób było pokonać. A około czterdziestu lat temu wyruszyła poza granice swojego królestwa. Najpierw zajęła Cadare, potem Callae. Kraje te poddały się szybko i teraz podlegają Mortmesne. Płacą daninę jak każda dobra kolonia. Pozwalają garnizonom Mort stacjonować w swoich domach i patrolować swoje ulice. Nie stawiają żadnego oporu. – Przecież to nieprawda – sprzeciwiła się Kelsea. – W Mortmesne wybuchło powstanie. Opowiadała mi Carlin. Szkarłatna Królowa wygnała wszystkich buntowników do Callae. Lear obrzucił ją piorunującym spojrzeniem, a Duch zaśmiał się. – Nie można mu przerywać, kiedy snuje opowieść, dziewczyno. Powstanie trwało około dwudziestu minut, miał prawo je pominąć. Zawstydzona Kelsea przygryzła wargę. Lear spojrzał na nią ostrzegawczo, po czym zaczął mówić dalej. – Ale gdy Szkarłatna Królowa zdegradowała te kraje do rangi kolonii i w końcu spojrzała ku Tearlingowi, natrafiła na problem w postaci królowej Arli. Mojej babki, pomyślała Kelsea. Arli Sprawiedliwej. – Królowa Arla całe życie była chorowita, miała jednak łeb na karku i była odważna, poza tym lubiła władać wolnym ludem. Wszyscy właściciele ziemscy w królestwie, zwłaszcza Kościół Boży, zamartwiali się o swoje ziemie i żądali, by

zawarła układ ze Szkarłatną Królową. Armia Tearlingu była słaba i kiepsko zorganizowana, nie mogła się równać z armią Mort. Mimo wszystko królowa Arla nie zgodziła się na żadne rokowania i rzuciła Szkarłatnej Królowej wyzwanie, by ta przejęła jej królestwo siłą. I tak Mortmesne wkroczyło od wschodu do Tearlingu. Armia Tearlingu walczyła wytrwale, może nawet lepiej, niż ktokolwiek się spodziewał. Ale żołnierze mieli drewnianą broń i tylko kilka mieczy zdobytych na czarnym rynku, armia Mort zaś uzbrojona była w żelazo. Jej ostrza i strzały pokrywała stal, którą z łatwością wycinała sobie drogę przez Tearling. Gdy królowa Arla zmarła na zapalenie płuc w 284 roku, Mort zdążyło już zająć wschodnią połowę kraju. Królowa zostawiła po sobie dwoje dzieci: następczynię tronu Elyssę i jej młodszego brata Thomasa. Niemal natychmiast po przejęciu tronu Elyssa zaczęła rozmowy pokojowe z królową Mort. Lecz nawet gdyby chciała, nie mogła zaproponować żadnej daniny. Po prostu miała za mało pieniędzy. – A drewno? – spytała Kelsea. – Myślałam, że dąb tearliński jest ceniony w sąsiednich królestwach. Lear popatrzył na nią wilkiem – znowu mu przerwała. – Ale niewystarczająco. Sosna z Mort nie ma tylu zalet co nasz dąb, ale można wykorzystywać ją w budownictwie. Negocjacje spełzły na niczym, a armia Mort ruszyła prosto na Nowy Londyn. Przemarsz ku stolicy to była istna rzeź i gwałt, żołnierze Mort zostawiali za sobą tylko spalone wioski. Kelsea przypomniała sobie historię Mhurna o człowieku, który stracił żonę i dziecko. Spojrzała w nocne niebo. Gdzie byli teraz jej pozostali strażnicy? – Sytuacja była rozpaczliwa. Armia Mort miała za chwilę zburzyć mury twierdzy, gdy królowa Elyssa w końcu osiągnęła porozumienie ze Szkarłatną Królową. Zaledwie kilka dni później podpisano traktat i od tej pory panuje pokój. – A co z armią? Wycofała się? – Tak. Zgodnie z traktatem opuściła miasto kilka dni później i wycofała się przez tereny wiejskie. Ściśle rzecz ujmując, nie było kolejnych ofiar. – Lear – przerwał mu Duch. – Napij się jeszcze. Kelsea poczuła rozpierającą dumę. Dlaczego Carlin nigdy jej o tym nie opowiedziała? To właśnie taką historię zawsze chciała usłyszeć. Bohaterska królowa Elyssa! Wyobraziła sobie matkę wysyłającą i odbierającą tajne wiadomości z Demesne, zabarykadowaną w twierdzy, gdzie topniały już zapasy jedzenia, a u bram stały hordy z Mort. Zwycięstwo wyrwane ze szponów katastrofy. Niczym wyjęte z książek Carlin. A jednak… a jednak… gdy rozejrzała

się wokoło, zauważyła, że żaden z mężczyzn się nie uśmiecha. – To dobra opowieść – zaryzykowała, zwracając się do Leara. – Bardzo dobrze ją przedstawiłeś. Ale co ma wspólnego ze mną? – Spójrz na mnie, dziewczyno. Odwróciła się i zobaczyła Ducha wpatrującego się w nią takim samym ponurym wzrokiem jak pozostali. – Dlaczego nie błagałaś o życie? Kelsea zmarszczyła brwi. Czego, u licha, od niej chciał? – Dlaczego miałabym błagać? – Każdy oczekuje, że jeniec zaproponuje wszystko w zamian za ocalenie. Kelsea zdała sobie sprawę, że znów sobie z nią pogrywał, i zapłonął w niej gniew. Wzięła głęboki, urywany wdech i odpowiedziała: – Wiesz, Barty opowiedział mi kiedyś pewną historię. Kilka lat po Przeprawie żył sobie w Tearlingu pewien rolnik, którego syn bardzo poważnie zachorował. Zdarzyło się to, zanim brytyjskie statki przybiły do brzegów Tearlingu, więc nie było tu żadnych lekarzy. Chłopak czuł się coraz gorzej, ojciec sądził więc, że umrze. Ogarnęła go rozpacz. Ale pewnego dnia pojawił się wysoki człowiek w czarnym płaszczu. Powiedział, że jest uzdrowicielem i potrafi wyleczyć syna, lecz ojciec będzie musiał za to zapłacić: oddać mu jeden z palców chłopaka, by przebłagać jego Boga. Ojciec miał pewne wątpliwości co do umiejętności tego człowieka, uznał jednak, że jeden nieprzydatny palec za życie syna to uczciwa wymiana, zwłaszcza że uzdrowiciel chciał zapłaty tylko wówczas, gdyby mu się powiodło. Ojciec przez dwa dni obserwował, jak mężczyzna zaklina syna i leczy go ziołami, i oto chłopak ozdrowiał. Rolnik usiłował znaleźć jakiś sposób, by wycofać się z umowy, ale mu się nie udało, bo człowiek w czarnym płaszczu przerażał go. Zaczekał więc, aż syn zaśnie, a potem wziął nóż i uciął mu mały palec u lewej dłoni. Owinął dłoń chustą i zatamował krwawienie. Lecz bez antybiotyków rana wkrótce uległa zakażeniu, a syn i tak umarł. Wściekły ojciec zażądał od uzdrowiciela wyjaśnień. Uzdrowiciel zdjął czarny płaszcz, pod którym kryła się przerażająca ciemność, utkane z nicości straszydło. Ojciec skulił się, zakrywając twarz, ale postać oznajmiła tylko: „Jestem Śmiercią. Przychodzę szybko, przychodzę powoli, ale nie można mnie oszukać”. Lear pokiwał lekko głową, a jego usta po raz pierwszy drgnęły w lekkim uśmiechu. – Do czego zmierzasz? – spytał Duch. – Każdy kiedyś umrze. Uważam, że lepiej umrzeć uczciwie.

Patrzył na nią jeszcze przez chwilę, a potem pochylił się i uniósł drugi naszyjnik, tak aby szafir zawisł nad stołem i oświetlił go blask ognia. Klejnot wydawał się bardzo duży i tak głęboki, że Kelsea mogła spojrzeć pod jego powierzchnię. Dostrzegła, jak porusza się w nim coś mrocznego i odległego. Sięgnęła po niego, ale Duch odsunął naszyjnik. – Przeszłaś połowę sprawdzianu, dziewczyno. Powiedziałaś wszystko jak należy. Pozwolimy ci żyć. Siedzący przy stole mężczyźni jakby od razu się odprężyli. Alain wyjął karty i znowu zaczął je tasować. Howell wstał i poszedł po piwo. – Ale – kontynuował Duch ściszonym głosem – to była ta łatwiejsza część. Kelsea czekała. Mówił beztroskim tonem, lecz w blasku ognia w jego czarnych oczach malowała się powaga. – Nie sądzę, żebyś przetrwała na tyle długo, by rządzić tym królestwem. Jesteś błyskotliwa i masz dobre serce, może nawet jesteś odważna. Ale jesteś też młoda i żałośnie naiwna. Może i pożyjesz dłużej, niż miałaś pożyć, dzięki ochronie Buławy, ale on cię nie ocali. Niemniej jednak… – ujął w dłoń podbródek Kelsea i przeszył ją spojrzeniem czarnych oczu – jeśli rzeczywiście kiedykolwiek zasiądziesz na tronie, liczę na to, że wprowadzisz w życie swoją politykę. Oczywiście trzeba ją udoskonalić i zapewne w praktyce czeka cię porażka, ale to dobra polityka. Rozumiesz historię polityczną, a większość monarchów nie zadaje sobie trudu, by ją przestudiować. Będziesz rządziła wedle własnych zasad i bez względu na koszt spróbujesz wyleczyć zarazę, która toczy te ziemie. To mój sprawdzian. A jeśli go nie zdasz, sam cię rozliczę. Kelsea uniosła brwi, starając się ukryć dreszcz, który ją przeszył. – Sądzisz, że zdołałbyś do mnie dotrzeć, kiedy już znajdę się w twierdzy? – Potrafię dotrzeć do każdej osoby w tym królestwie. Jestem groźniejszy niż Mort, groźniejszy niż Caden. Ukradłem regentowi wiele rzeczy i miałem go na ostrzu noża. Mogłem go zabić już nieraz, ale musiałem zaczekać. – Na co? – Na ciebie, królowo Tearlingu. A potem wstał od stołu płynnym ruchem, Kelsea zaś została i patrzyła za nim, a jej twarz płonęła w miejscach, w których jej dotknął.

Rozdział 4

Droga do twierdzy

Tearlingu, Tearlingu, Tak wiele już lat, Cierpliwość i smutek, Królowej ci brak. Lament dla matek, ANONIM

Kelsea obudziła się z bólem głowy i suchością w ustach, ale dopiero przy śniadaniu uświadomiła sobie, że pierwszy raz w życiu ma kaca. Mimo dyskomfortu fascynowało ją, że może doświadczyć czegoś, o czym do tej pory tylko czytała. Rozstrój żołądka to niska cena za urzeczywistnienie fikcji. Biesiada trwała do późna w nocy, a Kelsea nie pamiętała, ile wypiła miodu. Posmakował jej, dlatego powinna unikać go w przyszłości. Kiedy się ubrała, Duch dał jej lusterko, żeby mogła obejrzeć długą, paskudną szramę biegnącą wzdłuż prawej strony szyi. Została starannie zaszyta solidną, czarną nicią. – Dobre szycie – powiedziała. – Ale i tak zostanie blizna, prawda? Duch pokiwał głową. – Nie jestem Bogiem ani królewskim chirurgiem. – Ukłonił się jej z drwiną. – Ale nie będzie się jątrzyć i będziesz mogła opowiadać, że odniosłaś rany w bitwie. – W bitwie? – Zdjęcie z ciebie całej tej zbroi było jak bitwa i to właśnie będę rozgłaszał w świecie. Kelsea uśmiechnęła się, odłożyła lusterko i odwróciła się do niego. – Dziękuję. Wyświadczyłeś mi wiele przysług, a przede wszystkim darowałeś mi życie. Zamierzam udzielić ci ułaskawienia. – Patrzył na nią przez chwilę, a w jego oczach igrało rozbawienie. – Nie chcesz ułaskawienia… Uśmiechnął się. Kelsea zadziwiała zmiana, jaka w nim zaszła: ponury człowiek, którego ujrzała zeszłej nocy, jakby zniknął wraz ze wschodem słońca.

– Nawet gdybyś mnie ułaskawiła, królowo Tearlingu, zignorowałbym to ułaskawienie i znowu coś ukradł. – Nigdy nie pragnąłeś innego życia? – Dla mnie nie ma innego życia. W każdym razie ułaskawienie nie byłoby nawet początkiem spłacania twoich długów. Dałem ci ważniejszy podarunek, niż mogłabyś sobie wyobrazić. – Jaki podarunek? – Dowiesz się. W zamian za to chcę, żebyś zadbała o jego bezpieczeństwo. Kelsea z powrotem odwróciła się do lusterka. – Na Boga, powiedz, że nie zapłodniłeś mnie, kiedy spałam. Duch odchylił głowę i ryknął śmiechem. Życzliwie położył dłoń na plecach Kelsea, aż dostała gęsiej skórki. – Królowo Tearlingu, albo zginiesz w ciągu tygodnia, albo zostaniesz najstraszliwszą władczynią, jaką znało to królestwo. Nie widzę żadnej pośredniej możliwości. Gdy Kelsea czesała się, spojrzała na swoje odbicie w lustrze. Widziała je już w stawie przy domu, tym razem jednak wyglądało zupełnie inaczej – lusterko pokazywało, jak wygląda naprawdę. Nie było dobrze. Myślała, że ma ładne, jasnozielone oczy w kształcie migdałów, które odziedziczyła po Raleighach. Carlin mówiła, że cała rodzina jej matki miała takie same zielone, kocie oczy. Ale twarz Kelsea była okrągła i rumiana jak pomidor, a w dodatku – nie dało się tego określić inaczej – zwyczajna. Duch dał jej kilka pięknych spinek do włosów z ametystami w kształcie motyli. Musiała znowu umyć głowę, ale ze spinkami włosy wyglądały znośnie. Zastanawiała się, czy Duch ukradł je prosto z fryzury jakiejś szlachcianki. Uśmiechnął się szerzej w lusterku i wiedziała, że odgadł jej myśli. – Ale z ciebie łotr – oznajmiła, zakładając ostatnią spinkę. – Powinnam podnieść nagrodę za twoją głowę. – Podnieś. Będę jeszcze sławniejszy. – Jak żyłeś wcześniej? Choć moja edukacja była surowa, mam wrażenie, że lepiej ode mnie znasz gramatykę i masz szerszy zasób słownictwa. Odpowiedział jej w języku Cadare. – Może i lepiej znam język Tearlingu. Ale ty bez wątpienia przyćmiewasz mnie, jeśli chodzi o języki Mort i Cadare. Późno zacząłem się ich uczyć i mam kiepski akcent. – Nie unikaj odpowiedzi. I tak się dowiem, kiedy dotrę do twierdzy. – Nie widzę powodu, dla którego miałbym tracić cenną energię, żeby teraz ci

o tym opowiadać. – Z ponurym uśmiechem wrócił do języka Tearlingu. – Nie mogłem sobie przypomnieć, jak jest „energia” po cadareńsku. Wyszedłem z wprawy. Kelsea przechyliła głowę i spojrzała na niego pytająco. – Nie ma niczego, co mogłabym zrobić dla ciebie albo twoich ludzi, kiedy przejmę tron? Nawet czegoś drobnego? – Nic nie przychodzi mi do głowy. W każdym razie czeka cię potworne zadanie, pani. Nie szukałbym dodatkowych obowiązków. – Skoro nie pozwalasz, żebym nie dopuściła do ścięcia ci głowy, to chyba rzeczywiście głupio byłoby ci prosić o stado owiec albo nową kuszę. – Pewnego dnia odbiorę dług, królowo Tearlingu. Bez wątpienia. A cena będzie niebotyczna. Kelsea spojrzała na niego przenikliwie. On jednak patrzył gdzieś w dal, poza namiot i drzewa. W stronę twierdzy. Nagle zdała sobie sprawę, że natychmiast powinna znaleźć się jak najdalej od niego. Był przestępcą, banitą, niezaprzeczalnym zagrożeniem dla litery prawa, które zamierzała ustanowić. A jednak nie wiedziała, czy byłaby w stanie kiedykolwiek go uwięzić, a co dopiero skazać na śmierć, na którą z pewnością zasługiwał. Musi pojawić się jakiś mężczyzna, który sprawi, że przestanę o nim myśleć. Ktoś bardziej odpowiedni. Właśnie tak powinno być. Odstawiła lusterko. – Mogę już odejść?

Duch powiedział Kelsea, że Buława jeszcze dwukrotnie próbował uciec w nocy. Zanim w końcu wypuszczono go z namiotu, znowu zdołał wyswobodzić obie nogi. Wciąż miał opaskę na oczach, ale gdy go prowadzono, nagle podstępnie kopnął Alaina w nogę, ten zaś padł na ziemię, klnąc i trzymając się za goleń. Howell i Morgan dźwignęli Buławę na siodło. Udało im się tego dokonać, choć po drodze mieli drobne problemy. Ręce nadal miał związane, a mimo opaski na oczach widać było morderczy wyraz jego twarzy. Kelsea pożegnała się z Duchem i jego ludźmi, choć było to niezręczne pożegnanie, chyba niepotrzebnie zbyt poważne. Pocieszyło ją, że Morgan nie był zbyt zadowolony z jej odejścia. Uścisnął jej dłoń po męsku i dał dodatkową fiolkę środka przeciwbólowego na ranę na szyi. – Co to jest? – zapytała go, wkładając buteleczkę do płaszcza. – Zastosowane miejscowo czyni cuda.

– Opium. Kelsea uniosła brwi. – Opium w płynie? Coś takiego w ogóle istnieje? – Żyłaś pod kloszem, pani. – Myślałam, że w Tearlingu opium nie jest powszechnie dostępne. – Dlatego właśnie Bóg stworzył czarny rynek. Duch towarzyszył Kelsea i Buławie przez kilka pierwszych mil, nalegał jednak, żeby Buława był związany i miał zasłonięte oczy, dopóki nie oddalą się od obozowiska, Kelsea musiała więc prowadzić konia Buławy. O dziwo, Duch pozwolił obojgu zatrzymać ogiery. Hulaka był przyzwoitym stworzeniem, ale ogier Buławy był pięknym koniem z Cadare i musiał być wart fortunę. Ta hojność zastanowiła Kelsea, ale dziewczyna nie zadawała pytań. Pod płaszczem miała na sobie ciężką zbroję Pena. Nie chciała jej zostawiać, Duch zaś przyznał, że rzeczywiście powinna ją zachować. Z poczuciem pewnego zawstydzenia Kelsea uświadomiła sobie, że będzie musiała nabrać krzepy, bo ta zbroja z pewnością na pewien czas zagości w jej garderobie. Duch zatrzymał się na szczycie wzgórza i wskazał okolicę w dole, gdzie wąska ścieżka wiła się wśród pożółkłych wzgórz. – To główna droga w tych stronach. Dochodzi do Szlaku Mortmesneńskiego, który biegnie już prosto do Nowego Londynu. Sami zdecydujecie, czy nią pojechać, czy nie, ale nawet jeśli tego nie zrobicie, powinniście mieć ją w zasięgu wzroku. Późnym wieczorem wjedziecie w bagnistą okolicę i bez wyczucia kierunku całe wieki będziecie błąkać się po bagnach. Kelsea spojrzała dookoła. Wzgórza ukrywały większą część drogi, ale w końcu beżowa linia pojawiała się dalej, schludnie rozdzielając pola uprawne, i biegła w kierunku kolejnego skupiska wzgórz, tym razem brązowych. Wokół nich stały setki domów skrywających się w cieniu gigantycznego, szarego monolitu. Twierdzy. – Pojechałbyś drogą? – spytała Ducha. Zastanawiał się chwilę, po czym odpowiedział: – Pojechałbym drogą. Nie grozi mi takie niebezpieczeństwo jak tobie, ale i tak najprostsza droga często jest właściwa, bo nie wszystko da się przewidzieć. – Gdyby zdjął mi tę opaskę – warknął Buława – mógłbym wybrać najlepszą drogę. Bez łaski. – Bądź tak dobry – odparł Duch – i nie zdejmuj opaski, dopóki nie odjadę. Kelsea spojrzała na niego z zaciekawieniem. – Macie do siebie o coś żal?

Duch uśmiechnął się, ale jego wpatrzone w twierdzę spojrzenie stężało. – Nie pod takim względem, jak ci się wydaje. Zawrócił konia i wyciągnął rękę. Uścisk jego dłoni był pewny i mocny, a Kelsea wiedziała, że zapamięta tę chwilę na całe życie, bez względu na to, czy go jeszcze zobaczy, czy nie. – Jeszcze jedno, pani. Kelsea zdziwiła się, słysząc ten tytuł, przywykła już bowiem do tego, że mówił do niej „dziewczyno”. Duch sięgnął pod koszulę i wyjął drugi naszyjnik, o którym Kelsea całkiem zapomniała. Po raz kolejny poczuła, że jak najszybciej powinna uciec od tego człowieka, przy którym zapominała o wszystkim, co zwyczajne i ważne. – Ten naszyjnik należy do ciebie, nie twierdzę, że jest mój. Ale zamierzam go zatrzymać. – Jak długo? – Dopóki nie zapracujesz na niego swoimi czynami. Kelsea otworzyła usta, żeby się sprzeciwić, ale po chwili namysłu zamknęła je. Stał przed nią człowiek, który niemal niczego nie robił spontanicznie. Wszystkie jego działania były przemyślane, więc niewielka była szansa, że zmieni zdanie. Sięgnęła do swojego naszyjnika, który, jak się okazało, znowu wysunął jej się spod koszuli, i włożyła go z powrotem na miejsce. – Powodzenia, królowo Tearlingu. Będę cię obserwował z wielkim zainteresowaniem. – Uśmiechnął się do niej życzliwie i odjechał, a jego wierzchowiec rozpędzał się, w miarę jak zjeżdżał po zboczu. Po minucie był już za kolejnym wzgórzem i zniknął jej z oczu. Kelsea wpatrywała się jeszcze chwilę w zostawiony przez niego ślad – lepiej dla Buławy, żeby nie wiedział wszystkiego. Ale po kilku minutach nawet kurz po przejeździe Ducha opadł i Kelsea odwróciła się z powrotem do Buławy, podjechała do jego konia i sprawnie zajęła się węzłami na jego nadgarstkach. Kiedy miał już wolne ręce, zerwał opaskę z oczu, gwałtownie mrugając. – Chryste, ale jasno. – Wykazałeś się niezwykłą powściągliwością, Lazarusie. Biorąc pod uwagę twoją reputację, sądziłam, że przegryziesz więzy i po drodze zamordujesz kilka osób. Buława nic nie powiedział, tylko potarł nadgarstki, na których wciąż były ciemne sińce po pętach. – Niesamowicie spisałeś się nad rzeką – kontynuowała. – Gdzie nauczyłeś się tak walczyć?

– Powinniśmy ruszać. Kelsea patrzyła na niego przez chwilę, po czym zwróciła się w stronę miasta. – Wiem, że przysiągłeś doprowadzić mnie bezpiecznie do twierdzy. Zwalniam cię jednak z tej przysięgi. Zrobiłeś już dostatecznie dużo. – Tę przysięgę złożyłem nieżyjącej już kobiecie, pani. Nie możesz mnie z niej zwolnić. – A jeśli jedziemy na śmierć? – W takim razie jesteśmy parą straceńców. Kelsea zwróciła twarz ku powiewowi szczypiącego wiatru. – Jeśli nie masz lepszego pomysłu, pojedźmy drogą. Buława przez chwilę lustrował okolicę, po czym wrócił spojrzeniem ku Nowemu Londynowi i skinął głową. – Pojedziemy drogą. Kelsea cmoknęła na swojego konia i ruszyli w dół zbocza.

Po kilku godzinach intensywnej jazdy wąska ścieżka, którą pokazał im Duch, przeszła w Szlak Mortmesneński, trakt szeroki na jakieś pięćdziesiąt stóp. To tędy biegł główny szlak handlowy między Tearlingiem a Mortmesne, a droga była tak udeptana, że nie wzbijali w zasadzie ani odrobiny kurzu. Szlak był zatłoczony, Kelsea uznała więc, że dobrze zrobiła, owijając się w ciemnofioletowy płaszcz, który dał jej Duch. Zamiast szarego płaszcza strażnika Buława miał na sobie długi, czarny płaszcz, a jeśli wciąż miał przy sobie buławę (a na to liczyła), to przezornie ukrył ją przed wzrokiem innych. Większość podróżnych zmierzających ku twierdzy także miała na sobie płaszcze z kapturami i wszyscy sprawiali wrażenie ludzi zajętych swoimi sprawami. Kelsea wypatrywała osób mogących być członkami Caden i jakiegokolwiek śladu szarości noszonej przez straż. Po chwili jednak ludzi było tak wielu, że dziewczyna nie była w stanie skupić się na nikim na dłużej, sądziła też, że Buława lepiej wyczuwa ukryte zagrożenia. Ufała jego wzrokowi i skoncentrowała się na drodze przed sobą. Duch powiedział jej, że czeka ich beztroska dwudniowa przejażdżka do Nowego Londynu. Kelsea zastanawiała się, czy nie powinni zrezygnować z postoju, ale do zachodu słońca porzuciła ten pomysł. Potrzebowała snu, a rana zaczynała boleć. Wspomniała o tym po cichu Buławie, on zaś skinął głową. – Ja w zasadzie nie sypiam, pani. Dlatego ty możesz. – Musisz czasem spać. – Niezupełnie. Na świecie jest zbyt wiele niebezpieczeństw, żeby móc zasnąć. – A w dzieciństwie?

– Nigdy nie byłem dzieckiem. Jakiś mężczyzna szturchnął konia Kelsea i mruknął: „Przepraszam, panie”, po czym pojechał dalej. Droga była już niezwykle zatłoczona. Ludzie jechali albo szli z każdej strony, a odór niemytych ciał uderzył Kelsea w nozdrza. Ale oczywiście ta droga biegła z południa, gdzie nie było wody, w której ludzie mogliby się myć. Przed nimi na wozie jechała chyba cała rodzina: rodzice i dwoje małych dzieci. Dzieci – dziewczynka i chłopiec nie starsi niż osiem lat – zebrały pęk traw i bawiły się w gotowanie na podłodze wozu. Kelsea patrzyła na nie zafascynowana. We wszystkie zmyślone zabawy bawiła się sama. Zawsze to ona była bohaterką, musiała wyobrażać sobie wiwatujące wokół tłumy, a nawet przyjaciół u swego boku. Mimo wszystko pragnienie spotkań z innymi dziećmi i spędzania z nimi czasu nigdy nie minęło. Kelsea patrzyła na dwoje dzieci tak długo, że ich matka zaczęła spoglądać na nią podejrzliwie spod zmarszczonych brwi, Kelsea szepnęła więc do Buławy, że powinni nieco zwolnić. – Dlaczego szlak jest taki zatłoczony? – spytała, gdy wóz zniknął im z oczu. – To jedyna prosta droga do Nowego Londynu na południe od Crithe. Dochodzi do niej wiele innych traktów. – Ale to szlak handlowy. Jakim cudem przeciskają się tędy karawany? – Nie zawsze jest taki tłok, pani. Jechali jeszcze po zachodzie słońca, a potem do późna w nocy, długo po tym jak inni podróżni rozbili obozy. Na pewien czas ogniska rozsiały się na poboczach drogi. Kelsea słyszała rozmowy i śpiewy mijanych podróżnych, wkrótce jednak ogniska zaczęły gasnąć. Niekiedy Kelsea miała wrażenie, że słyszy tętent kopyt w oddali za plecami, ale nigdy nie miała co do tego pewności, a gdy się odwracała, widziała tylko ciemność. Kiedy jechali dalej, zadawała Buławie różne pytania na temat obecnej sytuacji politycznej. Odpowiedział na każde z nich, Kelsea miała jednak wrażenie, że mówił bardzo oględnie i odpowiedzi były niezwykle przemyślane. Mimo wszystko ta odrobina wydobytych z niego informacji była ponura. Większość ludności Tearlingu głodowała. Uprawy, które rozciągały się na Równinie Almontu, co najwyżej utrzymywały tę ludność przy życiu. Wszelkie dodatkowe zasoby oddawano właścicielom ziemskim, którzy potem sprzedawali je z zyskiem w Nowym Londynie lub na czarnym rynku, do Mortmesne. Biedni rzadko mogli liczyć na sprawiedliwość. System sądowniczy w dużym stopniu załamał się pod ciężarem korupcji, a większość uczciwych sędziów zaangażowano do innych prac administracyjnych. Słabe przygotowanie ciążyło

Kelsea niczym brzemię na barkach. Problemy te należało rozwiązać, i to szybko, ale nie wiedziała, jak tego dokonać. Carlin dała jej mnóstwo lekcji historii, ale wiedzy politycznej przekazała za mało. Kelsea nie miała pojęcia, jak zmusić ludzi do zrobienia tego, czego chciała. – Powiedziałeś, że jesteśmy straceńcami, Lazarusie. Nie znam tego słowa. Co oznacza? – Moi przodkowie sprzed Przeprawy pochodzili ze Szkocji. Słowo „straceńcy” oznacza ludzi, którzy widzą nadciągającą własną śmierć i cieszą się z tego. – To raczej do nich nie należę. – Może po prostu masz coś takiego w oczach, pani. Gdy minęli kolejny zakręt, Kelsea znowu usłyszała tętent kopyt. Tym razem jej się nie wydawało. Buława gwałtownie zatrzymał konia i odwrócił się. – Ktoś tam jest. Kilku jeźdźców. Kelsea niczego nie dostrzegła. Na niebie widoczny był jedynie zarys księżyca, a ona nigdy nie widziała zbyt wyraźnie po zmroku. W ciemności Barty miał nad nią ogromną przewagę. – Jak daleko? – Może milę. – Buława zamyślił się na chwilę, bębniąc palcami o siodło. – Drzewa mają tu za mało liści, żebyśmy zdołali skutecznie się ukryć, i bezpieczniej będzie podróżować przez większą część nocy, a potem rano. Pojedziemy dalej, ale jeśli zaczną zmniejszać dystans, zjedziemy z drogi i spróbujemy szczęścia. Przyśpieszmy trochę. Ruszył dalej naprzód, a Kelsea za nim. – Nie moglibyśmy zjechać z drogi teraz, żeby nas minęli? – To ryzykowne, pani, jeśli nas śledzą. Wątpię jednak, czy to Caden albo nawet ktoś z Mort. Nie widziałem jastrzębi, a nasz trop chyba już wywietrzał. Twój wybawca, kimkolwiek był, spisał się nad podziw dobrze. Kelsea wzdrygnęła się na wspomnienie Ducha i nie bez satysfakcji zdała sobie sprawę, że nie myślała o nim od co najmniej kilku godzin. Chęć zachowania jego tożsamości w sekrecie walczyła z pragnieniem dowiedzenia się o nim czegoś więcej, walka trwała jednak krótko i Kelsea, wściekła na siebie, poddała się temu drugiemu impulsowi. – Powiedział, że nazywają go Duch. Buława zaśmiał się. – Tak podejrzewałem, choć miałem zasłonięte oczy. – To rzeczywiście taki świetny złodziej, jak sam twierdzi?

– Nawet lepszy, pani. W historii Tearlingu przewinęło się wielu banitów, ale żaden nie dorównywał Duchowi. Ukradł twojemu wujowi więcej, niż ja sam miałem przez całe życie. – Mówił, że wyznaczono wysoką nagrodę za jego głowę. – Ostatnio pięćdziesiąt tysięcy funtów. – Ale kim on jest? – Tego nikt nie wie, pani. Po raz pierwszy pojawił się około dwudziestu lat temu w tej swojej masce. – Dwudziestu lat? – Ano tak, pani. Dokładnie dwadzieścia lat. Dobrze to pamiętam, bo porwał jedną z ulubienic twojego wuja, gdy poszła na zakupy do miasta. A kilka miesięcy później twoja matka ogłosiła, że jest w ciąży. – Buława zachichotał. – To był chyba najgorszy rok w życiu twojego wuja. Kelsea zadumała się nad tą informacją. Duch musiał być znacznie starszy, niż wyglądał. – Dlaczego go nie złapano, Lazarusie? Nawet gdyby miał diabelne szczęście, to jego ostentacyjność już dawno powinna go zgubić. – Cóż, wśród zwykłych ludzi jest bohaterem, pani. Gdy tylko ktoś próbuje obrabować regenta albo jakiegoś szlachcica, świat zakłada, że to Duch. Każda zaginiona część majątku jakiegoś bogacza sprawia, że ubodzy jeszcze bardziej go uwielbiają. – Rozdaje te pieniądze biednym? – Nie, pani. Kelsea, rozczarowana, przysiadła w siodle. – Dużo ukradł? – Rzeczy warte setki tysięcy funtów. – To co robi z tymi pieniędzmi? Na pewno nie widziałam ich w obozowisku. Jego ludzie mieszkają w namiotach, a ich ubrania pamiętają lepsze czasy. Nie wiem nawet, czy oni… Buława położył dłoń na jej ramieniu, uciszając ją w pół zdania. – Nie widziałaś, pani? – Czego? – Nie miałaś opaski na oczach? – Nie jestem takim straszliwym wojownikiem jak ty. – Widziałaś jego twarz? Twarz Ducha? – Nie jestem ślepa, Lazarusie. – Źle mnie zrozumiałaś, pani. Założyli mi opaskę nie ze strachu przed moją

reputacją. Regent nie jest w stanie złapać Ducha, bo nigdy nie zdołał zdobyć podobizny jego ani żadnego z jego ludzi. O ile pamiętam, Duch dwukrotnie był bliski zabicia regenta, ale nawet twój wuj nie był w stanie dostrzec jego twarzy. Nikt nie wie, jak on wygląda, oprócz tych, którzy nie wydaliby go za żadne pieniądze. Kelsea spojrzała w gwiazdy, jasne punkciki pokrywające niebo nad jej głową. Nie udzieliły jej żadnej odpowiedzi. Zaczynała być śpiąca i chwiać się w siodle, teraz jednak całkowicie się rozbudziła. Przy najbliższej okazji powinna stworzyć podobiznę Ducha albo opisać go komuś, kto potrafi dobrze rysować. A jednak wiedziała, że tego nie zrobi. – Pani? Kelsea wzięła głęboki wdech. – Ja nie zdradziłabym go za żadne pieniądze. – O, Chryste. – Buława wstrzymał konia na środku drogi i siedział tak przez chwilę. Kelsea czuła jego niezadowolenie. Zupełnie jakby znalazła się w bibliotece Carlin, gdzie najchętniej skuliłaby się w jak najmniejszy kłębek za każdym razem, gdy nie znała odpowiedzi na pytanie. Jak Carlin zareagowałaby na te ostatnie wydarzenia? Kelsea doszła do wniosku, że nie chce sobie tego wyobrażać. – Nie jestem z tego dumna – mruknęła na swoją obronę – ale nie wiem, po co miałabym udawać, że jest inaczej. – Wiesz, pani, czym jest duch? – Istotą, która powróciła. – Nie. Duch to istota ze starożytnych mitów, zwiastun śmierci. Nasz Duch jest nadzwyczajnym złodziejem, ale o wielu innych jego czynach wiadomo niewiele. – W tej chwili nie mam ochoty słuchać o innych czynach Ducha, Lazarusie. – Nagle jedyną rzeczą, jakiej pragnęła, było słuchanie o innych czynach Ducha. – Powiedziałam ci o tym tylko dlatego, że powinniśmy się w tej kwestii rozumieć. – Cóż – po chwili zrezygnowanym głosem odparł Buława – ten człowiek ma zgubny wpływ na otoczenie. Chyba nie powinniśmy więcej o nim rozmawiać. – Zgoda. – Kelsea lekko napięła wodze, dając koniowi znak, by ruszył naprzód. Rozejrzała się wokół, by znaleźć jakiś inny temat do rozmowy. – Carlin mówiła, że mój wuj nie ma żony. Co miałeś na myśli, mówiąc o jednej z jego kobiet? Z pewnym ociąganiem Buława wyjaśnił jej, że na wzór władców Cadare regent postanowił stworzyć harem młodych kobiet sprzedanych do zamku przez ubogie rodziny. Nie dość, że królestwo Kelsea tonęło w korupcji, to w dodatku

odziedziczyła burdel. Poprosiła Buławę, żeby nauczył ją kilku przekleństw używanych przez żołnierzy, ale odmówił, dlatego brakowało jej odpowiednich słów, żeby dać upust furii. Handel kobietami! Akurat ten przejaw zła należało wykorzenić jeszcze w czasach Przeprawy. – Wszystkie czyny mojego wuja rzutują na mój tron. To tak jakbym sama pozwalała na ten handel. – Niekoniecznie, pani. Tak naprawdę nikt nie lubi twojego wuja. To ani trochę nie pomogło Kelsea. Poza gniewem czuła jednak również głęboki niepokój. Sądząc z opowieści Buławy, te praktyki występowały już przed jej narodzinami. Dlaczego matka nic nie zrobiła? Już chciała zapytać Buławę, ale powstrzymała się. Na pewno by jej nie odpowiedział. – Będę musiała pozbyć się regenta – powiedziała z determinacją. – To twój wuj, pani. – Nic mnie to nie obchodzi. Gdy tylko zasiądę na tronie, wyrzucę go z twierdzy. – Szkarłatna Królowa wysoce ceni twojego wuja, pani. Jeśli po prostu odsuniesz go od władzy, mogłabyś zagrozić stosunkom z Mortmesne. – Zagrozić? Myślałam, że nasze kraje podpisały traktat. – To prawda. – Buława odchrząknął. – Ale pokój z Mortmesne to krucha rzecz. Otwarta wrogość mogłaby okazać się katastrofalna. – Dlaczego? – W naszym królestwie nie ma wyszkolonych żołnierzy, którzy mogliby stanąć naprzeciw jakiejkolwiek armii, a co dopiero armii Mortmesne. Poza tym nie mamy stali. – Czyli potrzebna nam broń i prawdziwa armia. – Żadna armia nie zagrozi Mortmesne, pani. Nie jestem przesądny, ale wierzę w plotki na temat Szkarłatnej Królowej. Miałem okazję nawet ją zobaczyć parę lat temu… – Jak do tego doszło? – Regent wysłał do Demesne poselstwo dyplomatyczne. Byłem w straży. Szkarłatna Królowa rządzi swoim państwem już od ponad stulecia, ale daję słowo, pani, że nie wygląda na więcej lat niż miała twoja matka, kiedy się urodziłaś. – A jednak to nadal, wprawdzie wiecznie młoda, ale tylko jedna kobieta – powiedziała Kelsea zdecydowanym tonem, choć poczuła się niepewnie. Rozmowy o królowej czarownicy były kiepskim pomysłem ciemną nocą na opustoszałej drodze. Ogniska, które wcześniej płonęły przy drodze, teraz już

całkowicie zniknęły i Kelsea miała wrażenie, że wraz z Buławą byli zupełnie sami w ciemności. Mdląco słodki zapach zgnilizny ogarnął drogę. Gdzieś w pobliżu musiały być bagna. – Uważaj, pani. Choć masz dobre intencje, prosta droga nie zawsze jest najlepsza. – A jednak jesteśmy na takiej drodze, Lazarusie. – To prawda, bo nie mamy lepszej możliwości. Rozbili obóz niedługo przed świtem, około czterech, pięciu godzin drogi od miasta. Buława zabronił Kelsea rozpalać ogniska i przezornie wybrał miejsce za gęstwiną jeżyn zasłaniających ich od strony traktu. Podążający za nimi jeźdźcy w końcu chyba także rozbili obóz, Kelsea bowiem nie słyszała już tętentu kopyt. Spytała Buławę, czy do spania może zdjąć zbroję. Zgodził się. – Ale jutro założysz zbroję, pani, bo do miasta wjedziemy w środku dnia. Zbroja bez miecza znaczy niewiele, ale lepsze to niż nic. – Skoro tak twierdzisz – mruknęła Kelsea już prawie przez sen, mimo natarczywego bólu w szyi. Musiała się zdrzemnąć. Wszystkie wydarzenia prowadziły do jutrzejszego dnia. Straceńcy, pomyślała. Jadący na śmierć. Śniła o bezkresnych łanach, które widziała przed sobą na Równinie Almontu, pełnych pracujących w polu kobiet i mężczyzn wyglądających jak poszarpane strachy na wróble. Nad polami wschodziło słońce, a niebo płonęło. Kelsea podeszła do najbliższej kobiety. Ta odwróciła się i dziewczyna ujrzała piękną osobę o wyrazistych rysach i burzy ciemnych włosów oraz zaskakująco młodej twarzy. Gdy Kelsea znalazła się obok niej, kobieta pokazała jej snopek pszenicy, jakby do sprawdzenia. – Czerwone – nieskładnie wyszeptała kobieta, a oczy błyszczały jej szaleńczo. – Całe czerwone. Kelsea ponownie spuściła wzrok i dostrzegła, że kobieta nie trzyma już snopka, lecz połamane, zakrwawione ciało dziewczynki. Dziecko miało wykłute oczy, a oczodoły były wypełnione krwią. Kelsea otworzyła usta, żeby krzyknąć, ale w tym momencie obudził ją Buława.

Rozdział 5

Szeroko jak na wodach Oceanu Boga

Tego dnia przed twierdzą czekało wiele przygotowujących się na rozpacz rodzin. Nie mogły wiedzieć, że zostaną aktorami na scenie historii, a niektóre odegrają role ważniejsze, niż mogłyby sobie wyobrazić. Wczesna historia Tearlingu OPOWIEDZIANA PRZEZ MERWINIANA

Wjechali do Nowego Londynu kilka godzin po południu. Kelsea chwiała się pod wpływem upału, przytłaczającego ciężaru zbroi i braku snu, kiedy jednak przekroczyli most Nowolondyński, sam rozmiar miasta podziałał jak otrzeźwiające klepnięcie w policzek. Po obu stronach mostu stało po dwóch mężczyzn pobierających myto. Buława wyjął z płaszcza dziesięć pensów, po czym wykonał godną podziwu sztuczkę: zapłacił, nie pokazując twarzy. Kelsea przyjrzała się mostowi. Był cudem budownictwa: miał długość co najmniej pięćdziesięciu jardów, wzniesiono go z bloków granitu i wsparto ogromnymi filarami sterczącymi z rzeki Caddell. Rzeka płynęła wzdłuż granicy miasta i wiła się mniej więcej pięćdziesiąt mil na południowy zachód, po czym wodospadami spływała po klifach i wpadała do Zatoki Tearlińskiej. Woda pod mostem miała barwę głębokiego lazuru. – Nie patrz w wodę zbyt długo – mruknął Buława, więc Kelsea gwałtownie odwróciła głowę i spojrzała przed siebie. Nowy Londyn w swoich początkach był niewielkim miasteczkiem wybudowanym przez pierwszych osadników na jednym z niższych wzgórz Gór Ryżowych. Kiedy jednak miasteczko stało się miastem, rozciągało się już od wzgórza do wzgórza i ostatecznie zostało stolicą Tearlingu. Teraz Nowy Londyn zajmował już całe podgórze, a jego budynki i ulice biegły łagodnie w górę i w dół, dostosowując się do ukształtowania terenu. Twierdza wznosiła się w centrum miasta niczym ogromny obelisk z szarego kamienia, przy którym okoliczne budynki wyglądały karłowato. Kelsea zawsze wyobrażała sobie twierdzę jako budowlę o uporządkowanym planie, zamek jednak przypominał niesymetryczną piramidę: blanki i balkony na różnych poziomach, liczne zakamarki i szczeliny, w

których można było się ukryć. Twierdzę wybudowano za rządów Jonathana Dobrego, drugiego króla Tearlingu. Nikt nie znał imienia architekta, musiał jednak być niesamowity. Pozostała część miasta nie była już tak zdumiewająca. Większość budynków miała kiepską konstrukcję z taniego drewna i pochylała się niedbale w różne strony. Jeden solidny pożar, pomyślała Kelsea, i połowa miasta by spłonęła. Niedaleko twierdzy, jakąś milę od niej, stała kolejna wieża: śnieżnobiała, mniej więcej o połowę niższa, ze złotym krzyżem na szczycie. To musiał być Arvath, siedziba Kościoła Bożego. Oczywiście stał blisko zamku, choć Buława mówił, że regent już się poddał i pozwolił Ojcu Najświętszemu na wybudowanie prywatnej kaplicy także w murach samej twierdzy. Kelsea nie wiedziała, czy krzyż na szczycie Arvathu jest pozłacany, czy wykonany z prawdziwego złota, jednak wspaniale błyszczał w słońcu, dziewczyna zmrużyła więc oczy na jego widok. William Tear zakazał w swojej utopii zorganizowanych form kultu. Carlin opowiadała, że wyrzucił nawet człowieka za burtę swojego okrętu flagowego, kiedy dowiedział się, że mężczyzna potajemnie nawracał innych. Teraz jednak chrześcijaństwo było silniejsze niż kiedykolwiek. Kelsea nie potrafiła stwierdzić, jakie miałaby podejście do Kościoła Bożego, gdyby dorastała w innym domu, gdyby jej wartości nie ukształtowały się pod wpływem ateizmu Carlin. Było jednak za późno – nieufność Kelsea wobec złotego krzyża była odruchowa i intuicyjna, choć dziewczyna wiedziała, że będzie musiała dojść do porozumienia z tymi, których reprezentował. Nigdy nie była dobra w osiąganiu kompromisów, nawet w wypadku łagodnych konfliktów, z którymi miała do czynienia w domu. Buława jechał obok niej w milczeniu, co jakiś czas wskazując, w którą stronę mają podążać, gdy zjechali już z mostu i zatłoczoną arterią dotarli do głównej części miasta. Oboje zostali w płaszczach i nie zdjęli kapturów. Buława uważał, że wszystkie drogi do twierdzy będą strzeżone, Kelsea zaś widziała, że Lazarus zachowuje czujność, co jakiś czas zmieniał bowiem pozycję, by znaleźć się pomiędzy nią a czymś, co wzbudziło jego niepokój. Kelsea nie dostrzegała niczego niezwykłego, skąd jednak miała wiedzieć, co jest zwyczajne? Wzdłuż ulic stały stragany, kupcy handlowali wszystkim, od zwykłych owoców i warzyw po ptaki egzotyczne. Kelsea zdała sobie sprawę, że to bazar pod gołym niebem, który stawał się coraz bardziej przepełniony, w miarę jak wraz z Buławą usiłowali manewrować na koniach, by dostać się w głąb miasta. Były tam też sklepy i warsztaty z szyldami w wesołych kolorach – można było skorzystać z usług krawca, piekarza, uzdrowiciela, fryzjera, a nawet odwiedzić sklep z odzieżą męską! Jaka próżność sprawiała, że ludziom potrzebny

był sklep z kapeluszami? Tłumy wprawiały ją w osłupienie. Po latach spędzonych jedynie w towarzystwie Barty’ego i Carlin trudno jej było poradzić sobie z taką ciżbą w jednym miejscu. Ludzi było pełno wszędzie, a byli zupełnie różni – wysocy i niscy, starzy i młodzi, jasno- i ciemnowłosi, szczupli i krągli. Kelsea w ciągu ostatnich dni poznała mnóstwo osób, ale tak naprawdę nigdy wcześniej nie zastanawiała się nad tym, jak różne mogą być ludzkie twarze. Zauważyła człowieka z długim, haczykowatym nosem wyglądającym niemal jak ptasi dziób, kobietę z długimi, falistymi blond włosami, od których słońce odbijało się tysiącami iskier. Wszystko wydawało się nadmiernie jasne, aż oczy Kelsea zaczęły łzawić. A te dźwięki! Z każdej strony otaczał ją harmider niezliczonych, jednocześnie mówiących głosów, zgiełk, jakiego nigdy wcześniej nie słyszała. Od czasu do czasu jej uszy były atakowane pojedynczymi głosami kupców zachwalających swoje towary albo znajomych witających się w panującym na drodze zamieszaniu, te głosy były jednak niczym w porównaniu z ogólną wrzawą tłumu. Kelsea odczuwała jej fizyczną siłę, która niemal miażdżyła jej bębenki, a jednak ten chaos działał na nią dziwnie kojąco. Za jednym z rogów wzrok Kelsea przyciągnął artysta uliczny. Włożył różę do wazonu, z niczego stworzył identyczny wazon, a potem sprawił, że róża zniknęła i natychmiast pojawiła się w drugim wazonie. Kelsea zwolniła, żeby popatrzeć. Po chwili zniknęły oba wazony i róża, a potem magik sięgnął do ust i wyjął z nich śnieżnobiałego kociaka. Zwierzątko było żywe – wierciło mu się w rękach, a tłum nagrodził go oklaskami. Następnie magik podarował kotka dziewczynce z publiczności, która pisnęła z zachwytu. Oczarowana Kelsea uśmiechnęła się. Mężczyzna najprawdopodobniej był po prostu ponadprzeciętnie zręczny i nie miał zdolności magicznych, nie dostrzegła jednak, by przy żonglowaniu wszystkimi przedmiotami choćby drgnęła mu ręka. – Prosimy się tu o kłopoty, pani – burknął Buława. – Jakie? – To tylko przeczucie. Ale zwykle moje przeczucia w takich sytuacjach się sprawdzają. Kelsea szarpnęła wodze i jej wierzchowiec kłusem ruszył naprzód. – Ten magik, Lazarusie. Zapamiętaj go. – Tak, pani. Dzień mijał, a Kelsea zaczęła podzielać niepokój Buławy. Fascynacja nowością, jaką stanowił tłum, zaczynała słabnąć, a wszędzie gdzie Kelsea popatrzyła, wyczuwała na sobie spojrzenia. Czuła się coraz bardziej jak ścigana

ofiara i chciała, żeby ta podróż wreszcie się skończyła. Nie miała wątpliwości, że Buława obrał najlepszą drogę, mimo wszystko zaczynała tęsknić za otwartą przestrzenią, gdzie wszelkie zagrożenia nadchodziły otwarcie i walka była uczciwa. Ale ona nie potrafiła walczyć. Choć Nowy Londyn przypominał labirynt, niektóre jego części były wyraźnie zamożniejsze od innych. W dzielnicach wyższych sfer drogi były zadbane, po ulicach chodzili dobrze ubrani obywatele i można było nawet zauważyć kilka ceglanych budynków ze szklanymi oknami. W innych okolicach wzniesiono ciasno ustawione budynki z drewna sosnowego i bez okien, z ukradkiem pochylającymi się ścianami. Czasami Kelsea i Buława zmuszeni byli przejeżdżać przez chmury odoru, a po nich dało się poznać, które domy miały kiepską kanalizację lub nie miały jej wcale. Tak śmierdzi w lutym, pomyślała Kelsea z niesmakiem. To co musi się tu dziać w środku lata? Jechali od pewnego czasu przez szczególnie zaniedbaną okolicę i Kelsea zdała sobie sprawę, że znalazła się w dzielnicy rozpusty. Ulica była tak wąska, że w zasadzie przypominała alejkę. Wszystkie budynki były wykonane z jakiegoś taniego drewna, którego Kelsea nie potrafiła rozpoznać, a wiele z nich było tak przechylonych, że stały chyba tylko cudem. Co jakiś czas do Kelsea dochodziły krzyki i odgłosy rozbijanych przedmiotów. Słychać było śmiech, zimny śmiech, od którego dostawała gęsiej skórki. Kiepsko ubrane kobiety pojawiały się w krzywych drzwiach i opierały się o ściany, a Kelsea wpatrywała się w nie z bezsilną fascynacją spod osłony kaptura. Wokół prostytutek zawsze roztaczała się nieokreślona aura nędzy, czegoś, czego nie dało się nazwać. Nie chodziło o ich ubrania. Sukienki, które nosiły, nie były ani bardziej, ani mniej wymyślne niż wiele z tych, które widziała Kelsea, i choć ich stroje odsłaniały wiele ciała, nie chodziło także o ich krój. Te kobiety miały coś w oczach, które jakby dominowały na twarzach nawet najbardziej pulchnych z nich. Zarówno młode, jak i stare wyglądały na wyniszczone. Na wielu tych obliczach widniały blizny. Kelsea nie chciała sobie wyobrażać, jak musiały żyć, ale takie myśli i tak przychodziły jej do głowy. Zamknę całą tę dzielnicę, pomyślała. Zamknę ją i dam im wszystkim prawdziwą pracę. W głowie usłyszała głos Carlin. „Określisz też długość ich sukienek? A może zakażesz czytania książek uznawanych za zbyt pornograficzne?”. To co innego.

„Wcale nie. W takich środowiskach wszystko rządzi się własnymi prawami. Jeśli zamierzasz dyktować zasady moralnego postępowania w życiu prywatnym, możesz pomaszerować prosto do Arvathu”. Buława pokierował ją na lewo, między dwoma budynkami, i Kelsea ulżyło, gdyż wyjechali na szeroki bulwar, wzdłuż którego stały schludne sklepy. Szara fasada twierdzy była teraz bliżej, przesłaniając okoliczne góry i większą część nieba. Mimo że ulica była szeroka, panował na niej taki tłok, że Kelsea i Buława znowu zostali zablokowani i mogli tylko wmieszać się w tłum i posuwać się w jego tempie. Docierało tu więcej światła; Kelsea ogarnął niepokój, ponieważ mimo płaszcza i kaptura czuła się bardzo widoczna. Nikt nie wiedział, jak wygląda, Buława jednak musiał być rozpoznawalny wszędzie. Chyba podzielał jej odczucia, popędził bowiem swojego ogiera, aż w końcu zaczął roztrącać zarówno jeźdźców, jak i pieszych, usuwając ich z drogi. Otworzyła się przed nimi ścieżka pomiędzy mamroczącymi ludźmi. – Prosto – mruknął Buława – i jak najszybciej. Mimo wszystko posuwali się naprzód powoli. Hulaka, który przez całą podróż dobrze się spisywał, wyczuwał chyba niepokój Kelsea i zaczął zmieniać wyznaczony przez nią kierunek. Próby kontrolowania wierzchowca w połączeniu z ciężarem zbroi Pena szybko ją wyczerpały. Pociła się strasznie, ciężkie krople potu spływały po jej szyi i plecach, a Buława coraz częściej rzucał za siebie uważne spojrzenia. W miarę zbliżania się do twierdzy ludzie coraz ciaśniej tłoczyli się wokół nich. – Nie możemy jechać inną drogą? – Nie ma innej drogi – odparł Buława. Trzymał teraz wodze jedną ręką, drugą zaś położył na mieczu. – Nie mamy czasu, pani. Jedźmy, już niedaleko. Przez kilka kolejnych minut Kelsea usilnie starała się nie stracić przytomności. Jej ciemny płaszcz przyciągał popołudniowe słońce, a cisnąca się wokół rzesza ludzi nie pomagała pozbyć się wrażenia duszności. Dwukrotnie zachwiała się w siodle, a pomógł jej tylko mocny uchwyt Buławy na ramieniu. W końcu bulwar skończył się, wychodząc na rozległy trawnik otaczający twierdzę i jej fosę. Na widok błoni Kelsea przez moment poczuła atawistyczną ekscytację. To tutaj żołnierze z Mort zebrali się ze swoimi machinami oblężniczymi, niemal zrobili wyłom w murach, a potem w ostatniej chwili zawrócili. Błonia schodziły łagodnie ku twierdzy, a w dole, niemal bezpośrednio przed Kelsea, szeroki, kamienny most przecinał fosę, prowadząc do wrót twierdzy. W równych odległościach wzdłuż jego krawędzi w dwóch rzędach stali strażnicy. Szary monolit samej twierdzy piętrzył się nad głową Kelsea, a gdy

spojrzała na jego wierzchołek, zakręciło jej się w głowie i musiała odwrócić wzrok. Na błoniach pełno było ludzi, co z początku zaskoczyło dziewczynę: czy jej przybycie nie miało być tajemnicą? Dorośli, dzieci, a nawet ludzie starsi napływali strumieniem przez trawnik w stronę fosy. Kelsea wymarzyła sobie ten dzień zupełnie inaczej. Gdzie wiwatujące rzesze i rzucane kwiaty? Niektórzy szlochali, lecz nie były to łzy szczęścia, które oczami wyobraźni widziała Kelsea. Tak jak rolnicy z Równiny Almontu wszyscy ci ludzie wyglądali, jakby potrzebowali kilkuset solidnych posiłków. Mieli na sobie ubrania, które Kelsea widziała także na Almoncie: wełniane, ciemne i bezkształtne. Na każdej twarzy wyryta była niedola. Kelsea ogarnęła gwałtowna fala wielkiego lęku. Coś było nie tak. Kolejne spojrzenie na błonia pozwoliło jej dostrzec, że choć wielu ludzi wędrowało wokoło, wyraźnie się wałęsając, niektórzy ustawili się w długie, proste rzędy biegnące wprost ku brzegowi fosy. Gdy tłum się rozstąpił, Kelsea zauważyła, że stoi tam kilka stołów, a za nimi mężczyźni, prawdopodobnie urzędnicy, ubrani w identyczne niebieskie stroje. Poczuła ulgę zabarwioną odrobiną rozczarowania. Ci ludzie wcale nie przyszli tu, żeby ją zobaczyć. Byli tu w innym celu. Kolejki były bardzo długie i nie przesuwały się. Wszyscy zebrani wyglądali, jakby na coś czekali. Ale na co? Zwróciła się do Buławy, który uważnie lustrował błonia, a dłonią ściskał rękojeść miecza. – Lazarusie, co ci wszyscy ludzie tutaj robią? Nie odpowiedział i nie spojrzał jej w oczy. Miała wrażenie, że wokół jej serca zaciska się pętla. Tłum znowu się poruszył, Kelsea zaś dostrzegła coś nowego, jakąś metalową machinę przy fosie. Wstała w strzemionach, żeby lepiej widzieć, i zobaczyła rząd niskich, klockowatych budek wysokich na jakieś dziesięć stóp. Ich wierzchy i spody były drewniane, a boki metalowe. Było ich dziewięć, stały w rzędzie biegnącym wzdłuż trawnika w kierunku przeciwległego krańca twierdzy. Kelsea zmrużyła oczy (nigdy nie miała zbyt dobrego wzroku) i zauważyła, że ściany były zrobione z metalowych prętów. Czas nagle się cofnął i zobaczyła Barty’ego, usłyszała jego głos tak wyraźnie, jakby stał obok niej, i widziała, jak palcami zręcznie przeplata drut przez rząd otworów w kawałku szlifowanego drewna. „A teraz, Kel, naciągamy drut tak, żeby królik nie mógł się wydostać, ale nie na tyle mocno, żeby biedny drań się udusił, zanim go znajdziemy. Ludzie muszą zastawiać pułapki, żeby przeżyć, ale dobry myśliwy

dba o to, żeby zwierzę cierpiało jak najmniej”. Kelsea jeszcze raz przyjrzała się metalowym budkom i nagle zmroziło ją do głębi. To nie budki. To klatki. Chwyciła Buławę za ramię, niepomna na rany, które miał pod płaszczem. Kiedy się odezwała, jej głos brzmiał zupełnie obco. – Lazarusie. Powiedz mi, co tu się dzieje. Natychmiast. Tym razem w końcu spojrzał jej w oczy, a jego ponura mina w zupełności wystarczyła za potwierdzenie jej obaw. – To zsyłka, pani. Dwieście pięćdziesiąt osób raz w miesiącu jak w zegarku. – Dokąd? – Do Mortmesne. Kelsea z powrotem popatrzyła na błonia. Nagle miała pustkę w głowie. Kolejki zaczęły się przesuwać – z wolna, lecz zdecydowanie – w stronę stołów przy fosie. Gdy spojrzała na nie, jeden z urzędników odprowadzał właśnie jakąś kobietę od stołu w kierunku klatek. Zatrzymał się przy trzeciej z nich i skinął do mężczyzny w czarnym mundurze (Kelsea jak przez mgłę przypomniała sobie, że to mundur armii Tearlingu), który następnie otworzył sprytnie zamaskowane drzwi przy krawędzi klatki. Kobieta potulnie weszła do środka, a żołnierz w czerni zamknął drzwiczki na klucz. – Traktat z Mort – szepnęła zszokowana Kelsea. – To tak moja matka zawarła pokój. – Szkarłatna Królowa zażądała haraczu, pani. Tearling nie miał nic innego do zaoferowania. Ostry ból przeszył pierś Kelsea i przycisnęła zaciśniętą pięść do mostka. Zerknęła pod koszulę i zobaczyła, że jej szafir jarzy się jaskrawym i wściekłym niebieskim blaskiem. Gdy przez materiał zamknęła klejnot w dłoni, ostrym żarem sparzył jej skórę. Nie przestawał płonąć w jej ręce, lecz ból był niczym w porównaniu do palenia, które czuła w piersi, a które nie ustawało, lecz pogłębiało się z każdą mijającą sekundą, dopóki nie zaczęło się zmieniać, przechodząc w coś odmiennego. To nie był ból… to było coś innego. Nie walczyła z tym uczuciem, miała bowiem wrażenie, że nic jej już nie zdziwi, i wpatrywała się tylko bez słowa w rozgrywającą się na jej oczach scenę. Kolejni urzędnicy odprowadzali ludzi do klatek. Tłum cofnął się, żeby zrobić im miejsce, Kelsea zaś dostrzegła, że klatki mają ogromne, drewniane koła. Tearlińscy żołnierze zaczęli zaprzęgać już muły do ostatniej klatki. Nawet z tej odległości Kelsea widziała, że klatki są już mocno zużyte. Widać było, że

niektóre pręty były odrapane, jak gdyby ktoś je atakował. Próby ratunku, powiedziała w myślach. Musiało ich być co najmniej kilka. Nagle przypomniała sobie, jak jako dziecko stała przed dużym oknem w chacie i z jakiegoś powodu płakała – może przez otarte kolano albo coś, czego nie chciała zrobić – i wpatrywała się w las z przekonaniem, że to właśnie dzień, kiedy wreszcie wróci jej matka. Kelsea nie miała więcej niż trzy albo cztery lata, lecz bardzo dobrze pamiętała swoją pewność: matka wróci, weźmie ją w ramiona i będzie dla niej uosobieniem dobra. Byłam głupia. – Dlaczego właśnie ci ludzie? – spytała Buławę. – Jak są wybierani? – Losowo, pani. – Losowo – powtórzyła słabym głosem. – Rozumiem. Członkowie rodzin zaczęli zbierać się wokół klatek i rozmawiać z uwięzionymi, trzymając się za ręce, lub po prostu wałęsali się wokoło. Przy każdej klatce ustawiono kilku odzianych w czerń żołnierzy. Obserwowali teraz tłum z kamiennym wyrazem twarzy, wyraźnie wypatrując żegnających, którzy mogliby stanowić zagrożenie. Ale gapie byli bierni, a to zdaniem Kelsea było najgorsze. Byli przegrani. Jej lud. Było to wyraźnie widać w długich, prostych rzędach ciągnących się od urzędniczego stołu, w tym, jak rodziny stały przy klatkach i czekały, aż ich najbliżsi odjadą. Uwagę Kelsea przyciągnęły dwie klatki najbliżej stołu. Były niższe od pozostałych, a ich pręty gęściejsze. W każdej klatce było już kilka małych postaci. Kelsea zamrugała i zdała sobie sprawę, że jej oczy wypełniły się łzami. Spłynęły po jej twarzy, aż dziewczyna poczuła słony smak. – Nawet dzieci? – zapytała Buławę. – Dlaczego ich rodzice po prostu nie uciekną? – Jeżeli jedna z wybranych osób ucieknie, cała jej rodzina zostanie skazana przy następnym losowaniu. Rozejrzyj się, pani. To duże rodziny. Często muszą poświęcić dobro jednego dziecka, żeby ocalić ośmioro pozostałych. – Taki system wymyśliła moja matka? – Nie. Architekt tego losowania stoi tam. – Buława wskazał na stół. – Arlen Thorne. – Ale moja matka na to przystała? – Przystała. – Przystała – powtórzyła Kelsea słabym głosem. Świat zawirował szaleńczo. Wbiła paznokcie w ramię aż do krwi, dopóki zawroty głowy nie minęły. Po nich nadeszła wściekłość, straszliwa, oszukana złość, która niemal ją przytłoczyła.

Elyssa Łaskawa, Elyssa Niosąca Pokój. Matka Kelsea, która masowo sprzedawała swoich ludzi. – Nie wszystko stracone, pani – nieoczekiwanie odezwał się Buława, kładąc dłoń na jej ramieniu. – Przysięgam, że ani trochę nie jesteś do niej podobna. Kelsea zazgrzytała zębami. – Masz rację. Nie pozwolę na to. – Traktat z Mort jest jednoznaczny. Nie uwzględnia żadnych działań odwoławczych ani zewnętrznych rozjemców. Jeżeli ludność nie dotrze do Demesne na czas, królowa Mort ma prawo najechać nasz kraj i wprowadzić tu terror. Przeżyłem ostatni najazd, pani, i zapewniam cię, że Mhurn nie przesadzał w opowieściach o tej rzezi. Zanim podejmiesz jakiekolwiek kroki, rozważ konsekwencje. Jakaś kobieta zaczęła wysoko i opętańczo zawodzić, co przywiodło Kelsea na myśl pewną historię, którą w dzieciństwie opowiadał jej Barty: o banshee, straszliwym stworzeniu wzywającym na śmierć. Krzyki odbijały się echem w ciżbie i Kelsea w końcu zlokalizowała ich źródło: kobieta, która rozpaczliwie usiłowała sięgnąć do pierwszej klatki. Jej mąż z równą zawziętością próbował ją odciągnąć, była jednak dość krępa i za szybka dla niego. Wywinęła się z jego uścisku i przepychała w stronę uwięzionych. Mąż chwycił ją za włosy i po prostu pociągnął, i przewrócił. Upadła na ziemię, po chwili jednak wstała i dalej torowała sobie drogę ku klatce. Czterech stojących na straży żołnierzy wyraźnie się zdenerwowało. Obserwowali matkę z niepokojem, nie mając pewności, czy powinni interweniować. Głos kobiety łamał się, jej krzyki przycichły do bolesnego skrzeczenia przypominającego krakanie wrony i siły też wyraźnie zaczęły ją opuszczać. Kelsea obserwowała, jak mąż w końcu wygrał tę walkę i chwycił kobietę za wełnianą sukienkę. Odciągnął ją na bezpieczną odległość od klatki, a żołnierze przyjęli poprzednią odprężoną postawę. Matka wciąż jednak wydawała z siebie urywane skrzeki, które słychać było nawet z odległości, w jakiej stała Kelsea. Rodzice patrzyli na klatkę otoczeni kilkorgiem dzieci. Kelsea miała zamglony wzrok, a jej dłonie drżały na wodzach. Wyczuwała w sobie coś straszliwego, już nie była dziewczyną kryjącą się w chacie – coś w niej płonęło. Szafir palił ją w pierś. Zastanawiała się, czy jej skóra może pęknąć, uwalniając tę drugą osobę. Buława łagodnie dotknął jej ramienia, ona zaś obróciła się i spojrzała na niego oszołomionym wzrokiem. Dobył miecza. – Bez względu na to, czy postępujesz właściwie, czy nie, pani, widzę, że

chcesz coś zrobić. Weź to. Kelsea ujęła rękojeść w dłoń. Odpowiadało jej wyważenie miecza, choć był za długi jak na jej posturę. – A ty? – Mam wiele broni, a tutaj znajdziemy przyjaciół. Miecz ma po prostu zrobić odpowiednie wrażenie. – Jakich przyjaciół? Powoli i od niechcenia Buława uniósł w powietrze otwartą dłoń, zacisnął ją w pięść i opuścił. Kelsea zaczekała chwilę, czy przypadkiem nie rozstąpi się niebo. W tłumie wokół siebie wyczuła pewne poruszenie, lecz nic szczególnego. Buława sprawiał jednak wrażenie zadowolonego i z powrotem odwrócił się do niej. Kelsea patrzyła przez chwilę na niego, na człowieka, który od wielu dni czuwał nad nią, i powiedziała: – Miałeś rację, Lazarusie. Widzę swoją śmierć i cieszę się z tego. Ale nim pójdę dalej, zamierzam wyciąć tu pas szeroki niczym wody Oceanu Boga. Jeżeli nie chcesz ze mną umierać, powinieneś odejść. – Pani, twoja matka nie była dobrą królową, ale nie była złym człowiekiem. Była słabą królową. Nigdy nie byłaby w stanie pójść prosto na śmierć. Świadomość bycia straceńcem niesie ze sobą potężną moc, pamiętaj jednak, że jeśli chcesz dokonać zniszczeń, musisz mieć absolutną pewność, że robisz to dla swojego ludu i nie bezcześcisz pamięci matki. To właśnie różnica pomiędzy królową a rozgniewanym dzieckiem. Kelsea starała się skupić na jego słowach, jak zawsze gdy rozważała jakiś problem, z którym musiała się zmierzyć, ale przed oczami pojawiały jej się ilustracje z książek do historii z biblioteki Carlin. Ludzie o ciemnobrązowej skórze i dawna, nikczemna brutalność, przez którą mrok spowił całą epokę. Carlin na długo zatrzymała się na tym okresie w historii, Kelsea zaś nieraz zastanawiała się, dlaczego to takie ważne. Zamknęła oczy i pod powiekami ujrzała opowieści i obrazy: ludzi zakutych w łańcuchy. Mężczyzn łapanych w czasie ucieczki i pieczonych żywcem. Dziewczęta gwałcone w tak młodym wieku, że ich łona nigdy już nie mogły rodzić. Dzieci wyrywane z rąk matek i sprzedawane na licytacjach. Niewolnictwo wspierane przez państwo. W moim królestwie. Carlin wiedziała to wszystko, ale nie było jej wolno o tym mówić. A jednak wykonała swoje zadanie niemal lepiej, niż było to konieczne, bo teraz lata tego niezwykłego okrucieństwa momentalnie pojawiły się w myślach Kelsea. – Położę temu kres.

– Jesteś tego pewna, pani? – zapytał Buława. – Jestem pewna. – W takim razie przyrzekam, że będę chronił cię przed śmiercią, pani. Kelsea zamrugała. – Naprawdę? Buława kiwnął głową, a na jego ogorzałej twarzy widać było determinację. – Masz w sobie siłę, pani. Carroll i ja wyczuliśmy ją. Nie mam nic do stracenia, a wolę umrzeć, starając się wykorzenić wielkie zło, bo czuję, że taki jest właśnie cel Waszej Wysokości. Waszej Wysokości. Jego słowa zafalowały w niej. – Nie zostałam jeszcze ukoronowana, Lazarusie. – To nie ma znaczenia, pani. Widzę w tobie majestat, a w twojej matce nie dostrzegłem go nigdy, ani razu. Kelsea odwróciła wzrok, poruszona do łez. Zjednała sobie strażnika. Tylko jednego, ale najważniejszego. Otarła wilgotne oczy i mocniej zacisnęła dłoń na mieczu. – Usłyszą mnie, jeśli krzyknę? – Pozwól, że ja będę krzyczał, pani, nie masz bowiem jeszcze swojego herolda. Od razu zwrócą na ciebie uwagę. Trzymaj dłoń na mieczu i nie przesuwaj się w stronę twierdzy. Nie widzę łuczników, ale i tak mogą się tam czaić. Kelsea przytaknęła z determinacją, choć miała ochotę jęknąć. Miała bałagan w głowie. Prosta, czysta szata, którą dał jej Duch, była umazana błotem, a brzegi spodni poszarpane. Zbroja Pena ważyła dwa razy więcej niż rano. Jej długie, nieumyte włosy wysunęły się spod spinek i brązowe kosmyki zwisały wokół jej twarzy, pot zaś spływał po czole i piekł w oczy. Przypomniała sobie marzenie z dzieciństwa, w którym wjeżdżała do miasta na kucyku, a na głowie miała koronę. Dziś w ogóle nie wyglądała jak królowa. Matka przed klatką, w której zamknięto dziecko, znowu zaczęła szlochać, niepomna na maluchy, które spoglądały na nią przestraszone. Kelsea przeklęła samą siebie. Kogo obchodzą twoje włosy, idiotko? Spójrz, co się tam dzieje. – Z czego zrobione są te klatki, Lazarusie? – Z żelaza z Mort. – Ale koła i podłogi są z drewna. – Z tearlińskiego dębu. Do czego zmierzasz, pani? Wpatrywała się w ustawiony przed twierdzą stół, za którym stało mnóstwo ubranych na niebiesko urzędników, i wzięła głęboki wdech. To ostatnia chwila jej

anonimowości. Wszystko miało się zmienić. – Kiedy opróżnimy te klatki, spalimy je.

Javel walczył z sennością. Strzeżenie wrót twierdzy nie było wymagającym zadaniem. Minęło co najmniej osiemnaście miesięcy, od kiedy ktokolwiek próbował nieproszony przejść przez bramę, a próbę tę bez zapału podjął pijany mężczyzna, który podszedł chwiejnym krokiem o drugiej nad ranem i zaczął użalać się na podatki. Nic się nie działo i nic nie będzie się dziać. Tak wyglądało życie strażnika wrót. Javel był nie tylko śpiący, ale i nieszczęśliwy. Nigdy nie przepadał za swoją pracą, ale podczas zsyłki szczerze jej nienawidził. Tłum nie stanowił zagrożenia – ludzie stali wokół niczym bydło czekające na rzeź. Zawsze jednak dochodziło do incydentów przy ulokowanych najbliżej bramy klatkach z dziećmi, a ten dzień nie stanowił wyjątku. Javel odetchnął z ulgą, gdy w końcu uciszono tę kobietę. Zawsze znalazł się taki rodzic, zwykle matka, a tylko Keller, zatwardziały sadysta, lubił słuchać kobiecych krzyków. Dla pozostałych członków straży wrót służba w czasie zsyłki była przykrym obowiązkiem. Nawet jeśli jakiś strażnik chciał się wymienić, potrzeba było dwóch zwyczajnych zmian, żeby odrobić tę jedną. Kolejny problem polegał na tym, że na błoniach twierdzy pojawiały się dwa oddziały armii Tearlingu. Wśród członków armii panowała opinia, że straż jest wygodniejszą alternatywą, ucieczką dla tych, którzy nie byli na tyle zręczni czy odważni, żeby zostać żołnierzami. Nie zawsze tak było. Po drugiej stronie zwodzonego mostu, bezpośrednio przed Javelem, stał Vil, który otrzymał dwie pochwały od królowej Elyssy po najeździe Mort i został awansowany na komendanta wrót. Ale nie wszyscy byli tacy jak Vil, a armia nigdy nie pozwoliła im o tym zapomnieć. Nawet teraz, gdy Javel spojrzał w lewo, dostrzegł dwóch chichoczących żołnierzy i nie wiedział, czy nie śmieją się właśnie z niego. Najgorsze w zsyłce było to, że przypominała mu o Allie. Przez większość czasu nie myślał o niej, kiedy jednak te myśli się pojawiały, znajdował najbliższą butelkę whisky i pozbywał się ich. Ale na służbie nie mógł pić. Nawet gdyby nie było tu Vila, nie tolerowali tego pozostali strażnicy. Lojalność nie była mocną stroną straży wrót, panowała jednak wśród nich solidarność, a ta opierała się na zrozumieniu, że nikt nie jest idealny. Wszyscy przymykali oko na jego skłonności do hazardu, analfabetyzm Marka, a nawet na złe traktowanie kurew z Gardzieli przez Kellera. Jednak żadna z tych słabości nie wpływała na ich służbę. Jeśli Javel chciał się napić, musiał poczekać, aż zejdzie z warty.

Na szczęście słońce chyliło się ku zachodowi, a klatki były niemal pełne. Kapłan z Arvathu wstał jakiś czas temu ze swojego miejsca przy stole i znajdował się właśnie przy pierwszej klatce, a jego białe szaty falowały na wietrze późnego popołudnia. Javel nie rozpoznawał tego urzędnika – wielkiego, grubego człowieka z policzkami zwisającymi niemal do szyi. Powiedzenie głosiło, że pobożność to dobra rzecz, zwłaszcza gdy towarzyszą jej wszelkie dobra tego świata. Javel czuł obrzydzenie na widok kapłana, który nigdy nie musiał przejmować się losowaniem. Może nawet właśnie dlatego ten człowiek dołączył do Kościoła Bożego; robiło tak wielu ludzi. Javel przypomniał sobie dzień, w którym regent udzielił członkom Kościoła zwolnienia z udziału w losowaniu. Głośno wówczas protestowano. Loteria była niczym niewybredny drapieżca: zabierała każdego, kogo dopadła. Była niewybredna, lecz sprawiedliwa, Kościół Boży zaś przyjmował tylko mężczyzn. Protesty jak zawsze szybko uciszono. Javel nerwowo bawił się rękawami, żałując, że czas nie płynie szybciej. To wszystko powinno niedługo się skończyć. Kapłan pobłogosławi przewóz, Thorne da sygnał i klatki potoczą się naprzód. Teoretycznie to do straży wrót należało rozproszenie tłumu, Javel wiedział jednak, jak to będzie wyglądało: tłum rozproszy się sam i ruszy za klatkami, kiedy opuszczą błonia. Większość rodzin dotrze do mostu Nowolondyńskiego, lecz w końcu dadzą za wygraną. Javel zamknął oczy, czując nagły ból w żebrach. Kiedy wylosowano Allie, rozmawiali o ucieczce i w pewnym momencie niemal zrealizowali ten pomysł. Ale Javel był młody, a w dodatku był strażnikiem wrót, i w końcu przekonał ją, że ich obowiązkiem jest zostać. Javel wierzył w losowanie, w lojalność wobec rodu Raleighów, w ofiary, które należało złożyć, by mógł panować pokój. Gdyby to jego imię wylosowano, poszedłby bez mrugnięcia okiem. Wszystko wydawało się wtedy takie oczywiste i dopiero gdy zobaczył Allie w klatce, jego pewność legła w gruzach. Z utęsknieniem myślał o uczuciu palenia w gardle, o tym, jak docierało do żołądka niczym kotwica, i nagle wszystko wracało na swoje miejsce. Dzięki whisky Allie zawsze powracała do przeszłości, tam gdzie było jej miejsce. – Ludu Tearlingu! Donośny i mocny męski głos przetoczył się po zboczu i błoniach, a potem odbił się echem od murów twierdzy. Tłum zamilkł. Strażnicy wrót mieli uważnie obserwować most, ale wszyscy, łącznie z Javelem, odwrócili się i spojrzeli ku błoniom. – Buława wrócił – szepnął Martin. Miał rację. Na szczycie zbocza stał bez wątpienia Lazarus zwany Buławą – wysoki i przerażający człowiek o szerokich barach. Zawsze gdy mijał stojącego u

wrót Javela, ten starał się być niewidzialny. Bał się, że to głębokie, taksujące spojrzenie może się na nim zatrzymać, a nie chciał zaprzątać choćby najmniejszego zakamarka myśli Buławy. Obok Buławy stała mniejsza postać w fioletowym płaszczu z kapturem. To pewnie Pen Alcott. Strażnicy królowej zazwyczaj byli wysocy i dobrze zbudowani, lecz Alcotta przyjęto mimo jego smukłej postury. Słynął z niezwykłego talentu we władaniu mieczem. Po chwili jednak Alcott zdjął kaptur i Javel zobaczył, że to kobieta. Zwyczajna kobieta z długimi, splątanymi, ciemnymi włosami. – Jestem Lazarus ze Straży Królewskiej! – ponownie rozległ się potężny głos Buławy. – Powitajcie Kelsea, królową Tearlingu! Javel otworzył usta ze zdumienia. Dotarły do niego plotki, że regent w ostatnich miesiącach nasilił poszukiwania, nie zwrócił jednak na nie uwagi. Niekiedy śpiewano pieśni o powrocie dziewczyny, ale Javel puszczał je mimo uszu. Muzykanci musieli przecież o czymś pisać, a wrogowie regenta lubili podsycać nadzieje ludu. Nie było jednak dowodu na to, że księżniczce udało się uciec z miasta. Większość mieszkańców Nowego Londynu, jak i sam Javel, sądziła, że dziewczyna od dawna nie żyje. – Wszyscy wrócili – szepnął Martin. – Patrzcie! Javel wyciągnął szyję i zobaczył grupę ubranych na szaro postaci, które utworzyły krąg wokół kobiety, a gdy zdjęli kaptury, rozpoznał Galena i Dyera, a potem Elstona, Kibba, Mhurna i Coryna. Pozostałość Straży Królewskiej. Był tam nawet Pen Alcott, który w zielonym płaszczu stanął tuż przed kobietą i dobył miecza. Jeśli wierzyć plotkom, regent kilkakrotnie próbował wyrzucić ich wszystkich z twierdzy, wstrzymując im żołd lub przydzielając inne obowiązki. Nigdy jednak nie zdołał pozbyć się ich na dłużej niż kilka miesięcy, zawsze wracali. Carroll i Buława mieli posłuch wśród szlachty Tearlingu, ale prawdziwy problem leżał głębiej: nikt nie bał się regenta, a przynajmniej nie tak jak Buławy. W tłumie podniósł się pomruk narastający z każdą sekundą. Javel wyczuł zmieniające się wokół nastroje. Każdego miesiąca zsyłka przebiegała jak w zegarku: odprawa, ładowanie, odjazd i Arlen Thorne przy cenzusowym stole, jak zwykle zachowujący się jak wielki cesarz Nowego Świata. Nawet nieuniknione krzyki rodziców w końcu cichły, a oni sami opuszczali błonia ze szlochem, gdy klatki znikały w mieście. Wszystko to było niczym poukładane elementy większego dzieła. Teraz jednak Thorne pochylił się i zaczął gorączkowo rozmawiać z jednym ze swoich zastępców. Wszyscy wokół stołu poruszali się niczym gryzonie, które

wyczuły niebezpieczeństwo. Javel z zadowoleniem dostrzegł, że żołnierze wokół klatek z niepokojem przyglądają się ciżbie i że większość z nich położyła dłonie na mieczach. Kapłan z Arvathu także się skulił, a jego policzki trzęsły się przy każdym słowie wypowiadanym w dyskusji z Thorne’em. Kapłani Kościoła Bożego nauczali, że podczas Cenzusu należy zachować posłuszeństwo, w zamian za co Arvath otrzymał od regenta spore zwolnienie z podatku. Naczelny kwestor Kościoła, kardynał Walker, często pił w Gardzieli i niezbyt się przejmował z kim. Javel kilka razy słyszał opowieści o konszachtach Ojca Najświętszego, które mroziły mu krew w żyłach. Ale jak większość posunięć Ojca Najświętszego, to także było przebiegłe. Dzięki naukom Kościoła spis ludności rzeczywiście przebiegał płynniej. Javel był w stanie rozpoznać pobożne rodziny po zrezygnowanym wyrazie twarzy; na długo przed tym jak ich najbliżsi wchodzili do klatek, godziły się z losem, traktując go jako obowiązek wobec kraju i Boga. Javel dawno temu sam chodził do kościoła, ale tylko po to, by uszczęśliwić Allie, i nie wrócił tam od dnia jej odjazdu. Im dłużej kapłan spierał się z Thorne’em, tym większy gniew malował się na jego twarzy. Javel miał ochotę podejść do grubasa i sprzedać mu solidnego kopa w brzuch. Nagle ponad pomruk tłumu wybił się błagalny głos mężczyzny: – Oddaj mi siostrę, Wasza Wysokość! A potem zaczęli krzyczeć wszyscy naraz. – Łaski, pani! – Wasza Wysokość, możesz to powstrzymać! – Oddaj mi syna! Królowa uniosła dłonie, by ich uciszyć. W tym momencie Javel był już pewien, że to naprawdę królowa, choć nie miał pojęcia, skąd to wiedział. Wstała w strzemionach i choć nie była wysoka, robiła wrażenie. Bojowo odrzuciła głowę w tył, a włosy rozwiały jej się wokół twarzy. Nawet gdy krzyczała, jej głos był głęboki i niespieszny, niczym płynący syrop. Albo whisky. – Jestem królową Tearlingu! Otwórzcie klatki! W tłumie wybuchł wrzask, który Javel odczuł niczym uderzenie. Kilku żołnierzy posłusznie odpięło klucze od pasów, Thorne warknął jednak ostro: – Zostać na miejscach! Javel zawsze uważał Arlena Thorne’a za najbardziej wychudzonego człowieka, jakiego kiedykolwiek spotkał. Mężczyzna miał patykowate kończyny, a ciemnoniebieski mundur nie dodawał mu postury. Obserwowanie, jak Thorne wstaje od stołu, było jak oglądanie pająka rozprostowującego odnóża i

przygotowującego się do polowania. Javel pokręcił głową. Królowa czy nie, dziewczyna nigdy nie zmusi ich do otwarcia tych klatek. Thorne wychował się w Gardzieli, wśród dziwek i złodziei, po czym wspiął się na szczyt odpowiedniej kupy gnoju i został osiągającym najwyższe zyski handlarzem niewolników w Tearlingu. Nie postrzegał świata tak jak większość ludzi. Dwa lata wcześniej ród Morrellów próbował uciec z Tearlingu, gdy w losowaniu padło imię ich córki. Thorne wynajął zbirów Caden, którzy odnaleźli Morrellów w jaskini o dzień jazdy od granicy z Cadare. Ale to sam Thorne zamęczył dziecko na śmierć na oczach rodziców. Nie próbował ukrywać takich uczynków. Chciał, żeby świat o nich wiedział. Vil, który był odważniejszy od pozostałych strażników, zapytał Thorne’a, co chciał przez to osiągnąć. Thorne powiedział, że to lekcja poglądowa. Że wartości takiej lekcji nie można przecenić. Lekcja podziałała. O ile Javelowi było wiadomo, żadna z wylosowanych osób nie próbowała od tej pory się wymknąć. Morrellowie pojechali do Mortmesne wraz z następną zsyłką, którą tym razem Javel dobrze zapamiętał: matka powędrowała do klatek jako jedna z pierwszych, potulna jak baranek. Javel spojrzał w jej puste oczy i dostrzegł, że już są martwe. Wiele dni później dowiedział się, że zmarła na zapalenie płuc w podróży, a Thorne zostawił jej ciało sępom na pożarcie przy Szlaku Mortmesneńskim. – Królowa Tearlingu nie żyje od wielu lat – oznajmił Thorne. – Jeżeli twierdzisz, że jesteś niekoronowaną księżniczką, królestwo będzie potrzebowało lepszego dowodu niż twoje słowo. – Twoje imię, panie! – zażądała królowa. Thorne wyprostował się i wziął głęboki wdech. Nawet z odległości dwudziestu stóp Javel widział, jak wypiął swoją gołębią pierś. – Jestem Arlen Thorne, nadzorca Cenzusu! Gdy mówił, królowa sięgnęła za głowę i zaczęła przy czymś manipulować jak kobieta, która poprawia niesforne włosy. Allie też tak robiła, gdy było gorąco albo gdy była rozdrażniona, Javel zaś poczuł ból, gdy dostrzegł ten gest u innej kobiety. Wspomnienia cięły znacznie głębiej niż miecze – to była święta prawda. Javel zamknął oczy i zobaczył Allie tak jak po raz ostatni, sześć lat temu, gdy spojrzał na jej jasne włosy, a potem zniknęła za wzgórzem Pik i powieziono ją do Mortmesne. Nigdy w życiu tak bardzo nie chciał się napić. Królowa uniosła coś wysoko. Javel zmrużył oczy i w ostatnich promieniach zachodzącego słońca dostrzegł niebieski błysk, który w jednej chwili zniknął. Tłum jednak znów zaczął się awanturować. W powietrze uniosło się tyle rąk, że

na moment przesłoniły królową. – Jeremy! – zawołał Ethan z drugiego końca mostu. – Czy to Klejnot Dziedziczki? Jeremy, który miał lepszy wzrok od pozostałych, wzruszył ramionami i zawołał: – To jakiś niebieski klejnot! Nigdy nie widziałem prawdziwego! Kilka grup zaczęło przepychać się naprzód, ku klatce z dziećmi. Żołnierze dobyli mieczy i z łatwością zawrócili ludzi, ale wokół klatki znowu zapanowała wrzawa i żaden z mieczy nie wrócił do pochwy. Javel szeroko się uśmiechnął: dobrze było choć raz zobaczyć armię zmuszoną do działania, nawet jeśli ten mały bunt i tak był skazany na porażkę. Oddziały czuwające nad zsyłką miały prawo do premii od regenta. Nie dostawały za zsyłkę tyle, ile dostawali szlachcice, którzy pobierali myto na Szlaku Mortmesneńskim, Javel słyszał jednak, że były to pokaźne sumy. Dobre pieniądze za kiepską robotę – dlatego Javel sądził, że żołnierze powinni napotkać po drodze jakieś trudności. – Każdy może powiesić naszyjnik na szyi dziecka – odparł Thorne, ignorując ciżbę. – Skąd wiemy, że to prawdziwy klejnot? Javel odwrócił się w stronę królowej, zanim jednak zdążyła odpowiedzieć, Buława krzyknął do Thorne’a. – Należę do Straży Królewskiej i jestem związany przysięgą z tym królestwem! To Klejnot Dziedziczki, ten sam, który widziałem osiemnaście lat temu! – Buława pochylił się nad szyją swojego wierzchowca, a w jego głosie słychać było nutę zaciekłości, pod wpływem której Javel wzdrygnął się. – Oddałem się w służbę tej królowej, Thorne, by strzec jej życia! Kwestionujesz moją wierność wobec Tearlingu? Królowa machnęła ręką w powietrzu i tym gestem natychmiast uciszyła Buławę. Pochyliła się naprzód i krzyknęła: – Wy wszyscy podlegacie moim rządom i jesteście częścią mojej armii! Otwórzcie te klatki! Żołnierze patrzyli po sobie pustym wzrokiem, potem zaś spojrzeli ku Thorne’owi, który pokręcił głową. A później Javel ujrzał coś niezwykłego: klejnot królowej, chwilę temu niemal niewidzialny, teraz buchnął akwamaryną tak jasną, że Javel nawet z takiej odległości musiał przymknąć oczy. Naszyjnik zawisł niczym rozjarzone niebieskie wahadełko nad głową królowej, ona zaś nagle wydała się wyższa, a jej skóra jakby płonęła od wewnątrz. Nie była już dziewczyną o okrągłej buzi ubraną w zniszczony płaszcz. Przez chwilę jakby wypełniała cały świat niczym wysoka, poważna kobieta z koroną na głowie.

Javel chwycił Martina za ramię. – Widziałeś? – Co takiego? – Nic – mruknął Javel, nie chcąc, by Martin pomyślał, że jest pijany. Królowa znów zaczęła mówić gniewnym, lecz opanowanym tonem. Rozsądek przeważył nad drzemiącą w niej wściekłością. – Może i rządzę dopiero pierwszy dzień, ale jeśli natychmiast nie otworzycie klatek, przysięgam przed wielkim Bogiem, że pierwsze, co zrobię jako królowa, to przyglądanie się, jak każdy z was umiera za zdradę! Nie dożyjecie następnego zachodu słońca! Chcecie sprawdzić, czy mówię poważnie? Ludzie wokół klatek zamarli na chwilę. Javel wstrzymał oddech, czekając, aż Thorne coś zrobi, aż ziemia na błoniach zatrzęsie się i rozstąpi. Szafir nad głową królowej jarzył się tak jaskrawo, że Javel musiał przesłonić dłonią oczy. Przez chwilę miał irracjonalne wrażenie, że klejnot patrzy na niego, że widzi wszystko: Allie, butelkę i wszystkie te lata, przez które obie zaprzątały mu myśli. A potem żołnierze zaczęli się poruszać. Z początku tylko kilku, potem paru następnych, a później kolejni. Mimo że Thorne syknął na nich rozwścieczony, dwóch dowódców odpięło klucze od pasów i zaczęło otwierać klatki. Javel wypuścił powietrze z płuc, wpatrując się w to, co się działo. Nigdy nie widział, żeby ktoś otworzył raz zamknięte klatki. Prawdopodobnie taki widok oglądano tylko w Mort. Znał kilku ludzi, którzy – podobnie jak on sam – pojechali kiedyś za klatkami aż do przełęczy Argive. Niewielu jednak odważyło się przekroczyć granicę Mort, a nikt nie podążył aż do końca drogi w Demesne. Gdyby żołnierze Mort spotkali przy klatkach jakiegokolwiek mieszkańca Tearlingu, zabiliby go natychmiast jako sabotażystę. Jedni za drugimi, kobiety i mężczyźni zaczęli gramolić się z klatek. Tłum przyjmował ich, jakby biorąc w potężne objęcia. Dziesięć stóp od stołu starsza kobieta po prostu padła na ziemię i zaczęła szlochać. Thorne zaparł się obiema rękami na stole i odezwał się skwaszonym tonem: – A co z Mortmesne, księżniczko? Sprowadzisz na nas wszystkich armię Szkarłatnej Królowej? Javel spojrzał na królową i z ulgą stwierdził, że znów wygląda jak zwykła dziewczyna, nastolatka o pospolitej twarzy i potarganych włosach. Jego poprzednia wizja – jeśli to była wizja – zniknęła. Lecz głos królowej nie osłabł. Był nawet donośniejszy, a gniew rozbrzmiewał w nim wyraźnie, niosąc się ponad błoniami twierdzy. – Nie mianowałam cię doradcą do spraw polityki zagranicznej, Arlenie

Thorne. Nie jechałam też przez pół królestwa, żeby zajmować się bezsensownymi dyskusjami z urzędnikiem na moich własnych błoniach. Dobro mojego ludu jest absolutnie najważniejsze pod każdym względem. Buława pochylił się ku królowej i szepnął jej coś do ucha. Przytaknęła i wskazała na Thorne’a. – Ty! Nadzorco! Dopilnujesz, by każde dziecko wróciło do rodziny. Jeśli usłyszę skargi na temat jakiegoś zaginionego, odpowiesz za to. Zrozumiałeś? – Tak, pani – beznamiętnie odpowiedział Thorne, a Javel nagle bardzo się ucieszył, że nie widzi jego twarzy. Królowa może sądzić, że uwiązała na smyczy tego psa, Arlen Thorne nie miał jednak smyczy, o czym wkrótce królowa na pewno się dowie. – Chwała królowej! – krzyknął ktoś z drugiego końca rzędu klatek, a tłum ryknął z aprobatą. Rodziny z powrotem witały się przed klatkami, ludzie wołali do siebie radośnie ponad błoniami. Głównie słychać było jednak szloch – odgłos, którego Javel nienawidził. Ich ukochani wracali, po co więc ten płacz? – Nie będzie już zsyłek do Mortmesne! – krzyknęła królowa, a tłum odpowiedział jej niezrozumiałym rykiem. Javel zamknął oczy i dostrzegł pod powiekami twarz Allie. Czasami bał się, że zapomniał, jak wyglądała. Choćby nie wiadomo jak się starał, nie mógł przywołać w myślach jej wyraźnego obrazu. Skupiał się na jednym elemencie, który zapamiętał, na czymś prostym, na przykład podbródku, który po chwili zaczynał mienić się i rozmywać jak miraż. Co jakiś czas przychodził jednak dzień taki jak ten, gdy przypominał sobie całą jej twarz, z każdej strony, krzywiznę jej kości policzkowych, stanowczy zarys szczęki, i uświadamiał sobie, że niepamięć to błogosławieństwo. Podniósł wzrok w niebo i z ulgą dostrzegł, że w świetle zmierzchu zabarwiło się purpurą. Słońce schowało się za twierdzą. – Vil! – zawołał przez most. – Koniec naszej warty? Vil odwrócił się do niego, a na jego okrągłej twarzy malowało się zdumienie. – Teraz chcesz odejść? – Nie… nie, po prostu pytam. – W takim razie weź się w garść – odparł Vil, a w jego głosie pobrzmiewała nutka drwiny. – Później utopisz smutki. Policzki Javela zapłonęły i spuścił oczy, zaciskając dłoń w pięść. Ktoś poklepał go po plecach. Podniósł wzrok i zobaczył pełną współczucia, przyjazną twarz Martina. Javel kiwnął głową, dając mu do zrozumienia, że wszystko w porządku, i Martin szybkim krokiem wrócił na swoje miejsce. Dwaj strażnicy królowej, jeden wielki, drugi nieduży, obaj odziani w szarość,

chodzili z wiadrem wokół klatek. Prawdopodobnie Elston i Kibb – byli nierozłączni. Javel nie wiedział, co robią, ale to nie miało znaczenia. Większość klatek była już pusta. Thorne drobiazgowo zajął się klatkami dziecięcymi, uwalniając maluchy po kolei i przed oddaniem ich zadając pytania rodzicom, którzy się po nie zgłosili. Dobry pomysł – w Gardzieli działała grupa stręczycieli i właścicielek burdeli, którzy zaspokajali wszelkie upodobania i nie wahali się nawet porywać dzieci. Javel, który spędził masę czasu w Gardzieli, nieraz zastanawiał się nad odszukaniem tych ludzi, żeby wymierzyć im sprawiedliwość. Lecz jego postanowienie zawsze słabło wraz z nadejściem nocy, poza tym to było zadanie dla kogo innego. Kogoś odważnego. Kogoś innego niż ja.

Kelsea była wyczerpana. Kurczowo ściskała rękojeść miecza Buławy, starając się emanować majestatem i zachować niewzruszone oblicze, lecz serce waliło jej jak młotem, a mięśnie były zdrętwiałe z wyczerpania. Gdy z powrotem założyła naszyjnik, okazało się, że szafir rzeczywiście parzy, jak gdyby rozgrzano go w kuźni. Przez tych kilka chwil, kiedy dyskutowała z Arlenem Thorne’em, miała wrażenie, że jest w stanie sięgnąć w górę i rozerwać niebo na pół. Ale teraz cała ta siła zniknęła, opuściła ją i Kelsea była tak słaba, że czuła, iż spadnie z konia, jeżeli wkrótce nie dostaną się do zamku. Słońce zaszło i całe błonia u stóp twierdzy przykrył cień, a temperatura zaczęła szybko spadać. Ale nie mogli jeszcze odjechać. Buława wysłał kilku strażników w tłum z różnymi zadaniami i żaden z nich jeszcze nie wrócił. Kelsea poczuła ulgę, gdy zobaczyła, że aż tylu ludzi ze straży matki pozostało przy życiu, choć policzyła ich szybko i ze smutkiem stwierdziła, że brakuje Carrolla. Pojawiło się jednak kilku nowych, których nie było wśród nich podczas jej podróży do stolicy. W tej chwili otaczało ją chyba piętnastu strażników, musiałaby jednak się odwrócić, żeby mieć pewność. Coś podpowiadało jej, że w żadnym wypadku nie powinna tego robić. Mniej więcej jedna trzecia ludzi, którzy byli wcześniej na błoniach, już odeszła, obawiając się kłopotów, większość jednak została. Niektóre rodziny wciąż wśród łez witały się z najbliższymi, inne jednak tylko z zaciekawieniem przyglądały się Kelsea. Ich wzrok był dla niej potwornym ciężarem. Czekają, aż zrobię coś niezwykłego, uświadomiła sobie. Teraz i każdego dnia przez resztę życia. Ta myśl była przerażająca. Zwróciła się do Buławy:

– Musimy dostać się do twierdzy. – Jeszcze chwilę, pani. – Na co czekamy? – Twój wybawca, Wasza Wysokość, powiedział coś, co sobie zapamiętałem. Najprostsza droga często jest właściwa, bo nie wszystko da się przewidzieć. – Co masz na myśli? Buława wskazał na krawędź kręgu strażników, gdzie Kelsea dostrzegła czekające na coś cztery kobiety i kilkoro dzieci. W jednej z nich rozpoznała tę, która wcześniej krzyczała przed klatką. Mała, być może trzyletnia dziewczynka kurczowo tuliła się do niej, a obok stało jeszcze czworo dzieci. Długie włosy opadły matce na twarz, gdy pochyliła się ku córce. – Słuchajcie! – zawołał Buława. Kobieta podniosła wzrok, Kelsea zaś wstrzymała oddech. To była szalona kobieta z jej snów, która trzymała w ramionach okaleczone dziecko. Miała te same długie, ciemne włosy, bladą cerę i wysokie czoło. Kelsea odniosła wrażenie, że gdyby kobieta się odezwała, rozpoznałaby nawet jej głos. Przecież nigdy nie miałam wizji przyszłości, pomyślała skonsternowana. Nigdy w życiu. Jako dziecko często żałowała, że nie ma takich zdolności. Carlin opowiedziała jej kilka historii o wieszczce Szkarłatnej Królowej, kobiecie posiadającej prawdziwy dar, która trafnie przepowiedziała wiele doniosłych wydarzeń. Kelsea widziała jednak tylko teraźniejszość. – Królowa będzie potrzebowała służby! – oznajmił Buława, Kelsea zaś drgnęła, ponownie skupiając się na tym, co działo się przed nią. – Będzie potrzebowała… – Wystarczy. – Kelsea uniosła dłoń, dostrzegłszy nieoczekiwany strach w oczach kobiet. Buława miał dobre intencje, gdyby jednak w obliczu tego strachu postąpił nieodpowiednio, wszelkie łapówki tego świata na nic by się zdały. – Nie będę zmuszała nikogo do służby – oznajmiła stanowczo, starając się spojrzeć w oczy każdej z tych czterech kobiet. – Lecz tym, którzy zamieszkają pod moim dachem, przyrzekam, że oni i ich najbliżsi mogą liczyć z mojej strony na ochronę. Nie tylko na ochronę, ale i na wszystko, co pewnego dnia otrzymają moje własne dzieci. Wykształcenie, najlepsze jedzenie i opiekę medyczną oraz możliwość wyuczenia się wybranego rzemiosła. Daję wam także słowo, że każdy, kto zechce zakończyć służbę, będzie mógł zrobić to od razu i w każdej chwili. Chciała powiedzieć coś jeszcze, była jednak okropnie zmęczona, a do tego uświadomiła sobie, że nie znosi przemawiać. Miała wrażenie, że powinna powiedzieć coś o lojalności, ale co? Wszyscy wiedzieli przecież, że służąc jej,

będą mogli sprowadzić śmierć na nią, ale także – co bardziej prawdopodobne – na siebie. Dała za wygraną, rozłożyła szeroko ramiona i ogłosiła: – Wyboru możecie dokonać w tej chwili. Nie mogę dłużej zwlekać. Kobiety zaczęły się zastanawiać. Większość z nich patrzyła po prostu bezradnie na swoje dzieci. Kelsea dostrzegła, że nie ma wśród nich mężczyzn, i domyśliła się, że Buława celowo zwrócił się do kobiet niezamężnych. Nie do końca jednak tak było. Jej wzrok powędrował ku oszalałej kobiecie ze snów, a potem znowu w tłum w poszukiwaniu jej męża. Odnalazła go jakieś dziesięć stóp dalej. Stał z ramionami skrzyżowanymi na piersi, na szeroko rozstawionych nogach. Pochyliła się do Buławy. – Dlaczego wybrałeś tę ciemnowłosą kobietę w niebieskim? – Jeśli uda się ją przekonać, pani, będzie twoją najwierniejszą sługą. – Kim ona jest? – Nie mam pojęcia. Ale mam wyczucie w takich sprawach, zaufaj mi, pani. – Nie wygląda mi na całkowicie zdrową na umyśle. – Wiele kobiet tak się zachowuje, gdy ich dzieci zostają skazane na zsyłkę. Nie ufam raczej tym, które pozwalają im odejść bez słowa. – A co z jej mężem? – Przyjrzyj się, pani. Kelsea wpatrzyła się w męża kobiety, nie dostrzegła jednak niczego nadzwyczajnego. Złowrogo obserwował wydarzenia. Był ciemnowłosym mężczyzną o rozczochranej brodzie i szerokich ramionach, które zdradzały, że pracuje fizycznie. Zmrużył oczy, jakby był nadąsany, co jasno dawało do zrozumienia, że nie lubi, gdy decyzje podejmowano bez jego udziału. Kelsea wróciła wzrokiem do jego żony, która patrzyła to na męża, to na gromadkę otaczających ją dzieci. Była bardzo szczupła, ramiona miała jak gałązki, a ciemne ślady na przedramieniu zdradzały, gdzie chwycił ją mąż, by odciągnąć od klatki. Potem Kelsea zauważyła kolejne sińce: jeden wysoko na policzku i dużą ciemną smugę na obojczyku, gdy córka pociągnęła za kołnierz jej sukienki. – Chryste, Lazarusie, masz naprawdę sokoli wzrok. I tak chciałabym zabrać ją ze sobą. – Myślę, że pójdzie z własnej woli, pani. Czekaj i patrz. Pen i jeden z nowych strażników już przedostali się między krzepkiego, ciemnookiego mężczyznę a jego żonę. Byli niezwykle szybcy i sprawni i mimo otaczającego ich niebezpieczeństwa Kelsea była niemal pełna nadziei… może jednak przeżyje. Po chwili jednak ta nadzieja ją opuściła i znów spłynęło na nią

tylko wyczerpanie. Odczekała jeszcze kilka chwil, po czym oznajmiła: – Teraz wejdziemy do twierdzy. Każdy, kto chce mi towarzyszyć, jest mile widziany. Kątem oka obserwowała szaloną kobietę, gdy reszta grupy zaczęła posuwać się w dół zbocza. Ta przyciągnęła do siebie dzieci, które otoczyły ją niczym szeroka spódnica. Potem kiwnęła głową, szepnęła coś na zachętę i cała gromadka zaczęła schodzić po błoniach. Mąż rzucił się naprzód, krzycząc coś niezrozumiałego, zatrzymało go jednak ostrze miecza Pena. Kelsea wstrzymała konia. – Jedź, pani. Poradzą sobie z nim. – Czy mogę odebrać ojcu dzieci, Lazarusie? – Możesz zrobić, co zechcesz, pani. Jesteś królową. – Co zrobimy z tymi wszystkimi dziećmi? – Dzieci się przydają, pani. Dzięki nim kobiety stają się przewidywalne. A teraz odwróć głowę. Kelsea zwróciła się w stronę twierdzy. Choć z trudem godziła się z myślą, że jej straż zajmuje się wszystkim bez je udziału – słyszała podniesione głosy i stłumione odgłosy bójek – wiedziała, że Buława ma rację: jeśli się w to wmiesza, okaże brak wiary we własnych żołnierzy. Jechała dalej, pewnie patrząc przed siebie, nawet gdy usłyszała kobiecy krzyk. Gdy zbliżali się do klatek, Kelsea zauważyła, że tłum stworzył krąg wokół jej straży. Lud naciskał tak bardzo, że niektórzy opierali się o końskie boki. Miała wrażenie, że wszyscy do niej mówią, lecz nie rozumiała ich słów. – Łucznicy! – krzyknął Buława. – Obserwujcie blanki! Dwóch strażników wyjęło łuki i nałożyło strzały na cięciwy. Jeden z nich był bardzo młody i urodziwy – Kelsea pomyślała, że może być nawet młodszy od niej. Jego twarz pobladła z niepokoju i w skupieniu zacisnął szczęki, wpatrując się w twierdzę. Kelsea chciała powiedzieć coś krzepiącego, Buława powtórzył jednak: – Blanki, do cholery! – więc nie otworzyła ust. Kiedy zrównali się z klatkami, Buława chwycił wodze Hulaki i gwałtownie zatrzymał jej konia. Dał znak Kibbowi, który uniósł pochodnię. Buława podał ją Kelsea. – Pierwsza karta twojej historii, pani. Obyś dobrze się na niej zapisała. Zawahała się, po czym wzięła pochodnię i podjechała do najbliższej klatki. Cisnący się ludzie wraz ze strażą poruszyli się niczym jedno ciało, aby pozwolić jej przejść. Buława wysłał Elstona i Kibba przodem z wiadrem oliwy. Miała nadzieję, że zrobili wszystko jak należy, w przeciwnym razie wyszłaby na idiotkę.

Mocno chwyciła pochodnię, zanim jednak ją rzuciła, przelotnie spojrzała na jedną z klatek dla dzieci. Ogień w jej piersi rozgorzał na nowo, sprawiając, że cała jej skóra zapłonęła żarem. Wszystko, czego do tej pory dokonałam, może lec w gruzach. Jeśli jednak to zrobię, nie będzie już odwrotu. Jeżeli zsyłka nie dotrze na miejsce, Szkarłatna Królowa zaatakuje. Kelsea pomyślała o Mhurnie, swoim przystojnym, jasnowłosym strażniku, i jego opowieści o ostatnim najeździe Mort. Tysiące ludzi cierpiały i zginęły. Lecz oto stała przed nią klatka zbudowana specjalnie dla małych i bezbronnych, zbudowana po to, by zawieźć ich setki mil od domu, aby ich wykorzystywano, gwałcono i głodzono. Kelsea zamknęła oczy i zobaczyła swoją matkę, kobietę, którą wyobrażała sobie przez całe dzieciństwo jako białą królową na koniu. Lecz wizja ta stała się mroczna. Ludzie, którzy wiwatowali na cześć królowej, zamienili się w strachy na wróble, wychudzone przez długotrwałe głodowanie. Wieniec z kwiatów na jej głowie usechł. Pysk jej konia gnił od toczącej go choroby. A kobieta… stała się pełzającą, służalczą istotą o skórze białej jak u trupa, skąpaną w ciemności. Kolaborantką. Kelsea zamrugała, by odegnać tę wizję, która jednak zdołała skłonić ją do kolejnego kroku. Na myśl przyszła jej opowieść Barty’ego o śmierci. Od tamtej nocy spędzonej przy ognisku ani na chwilę o niej nie zapomniała. Barty miał rację: lepiej umrzeć uczciwie. Cofnęła się i cisnęła pochodnię na klatkę dla dzieci. Ten ruch sprawił, że rana na szyi otworzyła się, Kelsea zdusiła jednak krzyk, gdy tłum ryknął na widok płonącego pojazdu. Kelsea nigdy nie widziała tak zachłannego ognia. Płomienie objęły podłogę klatki, a potem, o dziwo, zaczęły wspinać się po żelaznych prętach. Żar buchnął ponad trawnikiem, przeganiając kilkoro ludzi, którzy znaleźli się za blisko. Klatka była niczym rozgrzany piec. Tłum zafalował w stronę ognia, wykrzykując przekleństwa. Wrzeszczały nawet dzieci ogarnięte histerią rodziców, a ich oczy płonęły czerwienią. Patrząc na płomienie, Kelsea czuła, jak bestia w jej piersi składa skrzydła i znika. Poczuła jednocześnie ulgę i rozczarowanie. Jakby w jej wnętrzu zamieszkała obca istota, która jakimś cudem wiedziała o niej wszystko. – Cae! – zawołał Buława przez ramię. – Tak, kapitanie? – Dopilnuj, by i reszta spłonęła. Na znak Buławy pojechali naprzód, zostawiając klatki za sobą. Kiedy dotarli do zwodzonego mostu, nozdrza Kelsea uderzył zapach fosy: smród przypominający gnijące warzywa. Woda była głęboka, ciemnozielona, a na jej powierzchni zebrała się warstwa niemal nieprzeźroczystego szlamu. Odór nasilał

się z każdym krokiem przez most. – Nie wypuszczono wody? – Wybacz, pani, ale nie zadawaj teraz żadnych pytań. – Buława rzucał uważne spojrzenia ponad mury twierdzy i w ciemność przed sobą, na drugi brzeg fosy, zatrzymując je na strażnikach stojących wzdłuż mostu. Nie zrobili nic, by zatrzymać pochód, a kilku z nich ukłoniło się nawet przed mijającą ich Kelsea. Kiedy jednak tłum chciał wejść za nią do twierdzy, mężczyźni niechętnie ruszyli do działania, blokując przejście przez most i zaganiając ludzi z powrotem na brzeg fosy. Stojące przed nimi wrota twierdzy wyglądały jak czarna dziura, w której połyskiwały światła pochodni. Kelsea zamknęła oczy i ponownie je otworzyła. Miała wrażenie, że wymagało to zużycia wszystkich jej sił. W środku czekał na nią wuj, nie wiedziała jednak, jak miałaby teraz stawić mu czoła. Jej rodowód, który niegdyś stanowił potajemny powód do dumy, teraz przypominał co najwyżej szambo. Jej wuj był plugawcem, a matka… Kelsea miała wrażenie, że osuwa się po urwisku, a z jego szczytu zniknęły wszystkie dłonie, których mogłaby się uchwycić. – Nie dam rady stanąć dziś naprzeciw mojego wuja, Lazarusie. Jestem zbyt zmęczona. Możemy to odłożyć? – Jeżeli tylko się uciszysz, Wasza Wysokość. Kelsea roześmiała się, zaskakując samą siebie, gdy przejeżdżali pod ponurym łukiem wrót twierdzy. Z odległości jakichś dwustu stóp Duch obserwował dziewczynę przejeżdżającą przez most wraz ze swoją świtą, a na jego ustach zagościł delikatny uśmieszek. Wyłuskanie kobiet z tłumu było sprytnym posunięciem, podążyły bowiem za nią wszystkie prócz jednej. Kim był ojciec tej dziewczyny? Wykazała się przenikliwą inteligencją, której na pewno nie odziedziczyła po Elyssie. Biednej Elyssie, która musiała wykorzystywać większą część rozumu, żeby zdecydować, w co się ubrać. Ta dziewczyna była warta dziesięciu takich kobiet. Klatka dziecięca przy fosie płonęła w mroku niczym niebotyczny stos. Jeden ze strażników królowej został w tyle, by podpalić pozostałe, ale ludzie (i kilku żołnierzy) uprzedzili go. Jedna za drugą klatki stawały w płomieniach. Ludzie wiwatowali na cześć królowej, a w powietrzu niosły się szlochy. Duch pokręcił głową z podziwem. – Brawo, królowo Tearlingu. Stół cenzusowy wyglądał, jakby jakieś okrutne dziecko włożyło kij w

mrowisko. Urzędnicy w panice biegali w tę i z powrotem, szybko bowiem zdali sobie sprawę z konsekwencji tego dnia. Arlen Thorne zniknął. Będzie chciał dopaść dziewczynę, a był znacznie przebieglejszym przeciwnikiem niż jej durny wuj. Duch zmarszczył brwi, zastanawiając się chwilę, po czym rzucił przez ramię: – Alain. – Tak, kapitanie? – W głowie Thorne’a coś już się roi. Sprawdź, co takiego. – Tak jest. Lear spiął konia ostrogami i zrównał się z Duchem. Był w złym humorze, i nic dziwnego. Kiedy podróżowali bez masek, jego ciemna skóra przyciągała uwagę. Uwielbiał przykuwać spojrzenia innych, gdy snuł opowieści, nie znosił jednak, kiedy traktowano go jak ciekawostkę. – Thorne może go nie przyjąć – mruknął Lear. – A nawet jeśli, to anonimowość Alaina przepadnie na zawsze. Czy ta dziewczyna naprawdę jest tego warta? – Nie lekceważ jej, Lear. Ja zdecydowanie ją doceniam. – Możemy załatwić regenta? – spytał Morgan. – Regent jest mój i wkrótce go dopadnę, chyba że źle oceniłem dziewczynę. Powodzenia, Alainie. Alain bez słowa zawrócił konia i pojechał z powrotem do miasta. Gdy zniknął w tłumie, Duch zamknął oczy i pochylił głowę. Tyle zależy od jednej młodej dziewczyny, pomyślał ponuro. Bóg sobie z nami pogrywa.

Księga II

Rozdział 6

Naznaczona Królowa

Kiedy miałam pięć lat, babka zabrała mnie na wycieczkę. Jako jej imienniczka byłam jej ulubienicą i pękałam z dumy, idąc ulicami miasta w nowej sukience i trzymając babcię za rękę, podczas gdy moje rodzeństwo szło z tyłu. Byliśmy na pikniku w wielkim parku w centrum miasta. Babcia kupiła mi książkę w księgarni Varlinga, gdzie można było dostać pierwsze wydania z kolorowymi ilustracjami. Obejrzeliśmy przedstawienie w dzielnicy teatrów, a u szewca na Podjeździe Dam babcia kupiła mi moją pierwszą parę dorosłych butów ze sznurówkami. To był udany dzień. Jakąś godzinę przed powrotem do domu na kolację babcia zaprowadziła mnie do pomnika królowej Glynn, posągu kobiety o twarzy bez wyrazu na granitowym tronie, stojącego u wejścia na błonia twierdzy. Bardzo długo patrzyłyśmy na pomnik, a ja milczałam, bo babcia też się nie odzywała. Zwykle bez przerwy trajkotała, więc czasem w towarzystwie musieliśmy ją uciszać. Tym razem jednak stała przed pomnikiem królowej Glynn dobre dziesięć minut z pochyloną głową i nie powiedziała ani słowa. W końcu znudziłam się i zaczęłam się wiercić, a wreszcie spytałam: „Na co czekamy, babciu?”. Lekko pociągnęła mnie za warkocz, dając mi do zrozumienia, że mam się uciszyć, po czym wskazała na posąg i powiedziała: „Gdyby nie ta kobieta, nigdy byś się nie urodziła”. Dziedzictwo królowej Glynn, GLEE DELAMERE

Kelsea obudziła się w głębokim, miękkim łożu z jasnoniebieskim baldachimem. Jej pierwsza myśl była banalna – było tu za dużo poduszek. Jej łóżko w chacie Barty’ego i Carlin było małe, ale czyste i wygodne, z jedną praktyczną poduszką. To łóżko też było wygodne, lecz ta wygoda była bardziej na pokaz. Łoże spokojnie mogło pomieścić cztery osoby, pościel miała barwę pereł, a na niebieskiej, adamaszkowej narzucie leżał niekończący się rząd małych, plisowanych białych poduszek. To łóżko mojej matki, więc powinnam się była tego spodziewać. Obróciła się na drugi bok i w rogu dostrzegła śpiącego Buławę, skulonego w fotelu. Usiadła jak najciszej i rozejrzała się po pomieszczeniu: na pierwszy rzut oka wyglądało zadowalająco, ale po dokładniejszym przyjrzeniu się dostrzegła

mnóstwo niepokojących szczegółów. Sufit był wysoki i obwieszony niebieskimi elementami, pasującymi do łóżka. Pod jedną ścianą stały regały na książki – puste, nie licząc kilku porozstawianych tu i ówdzie, pokrytych kurzem bibelotów. Ktoś dopilnował, by komnata matki pozostała nietknięta. Buława? Raczej nie. Miała wrażenie, że to prędzej robota Carrolla. Buławie zdarzały się przelotne oznaki braku lojalności wobec jej matki. Carrollowi nie. Po lewej stronie Kelsea dostrzegła drzwi do łazienki, za którymi widać było ogromną marmurową wannę. Przy drzwiach stała toaletka z wysadzanym klejnotami lustrem. Kelsea rzuciła okiem, zobaczyła swoje odbicie i skrzywiła się. Wyglądała jak goblin; włosy miała potargane, a twarz brudną. Położyła się i wpatrzyła w baldachim, a w głowie miała mętlik. Jakim cudem tyle zmieniło się w ciągu jednego dnia? Nagle przypomniała sobie, jak miała dziewięć lat i wzięła jedną z wymyślnych sukienek z szafy Barty’ego i Carlin. Carlin nigdy wyraźnie nie zabroniła ich noszenia, ale było to tylko niedopatrzenie, które można było wykorzystać, gdyby Kelsea została przyłapana. Wiedziała, że robi źle. Kiedy ubrała się w tę sukienkę, na głowę założyła własnej roboty koronę z kwiatów. Sukienka była za długa, a korona jej spadała, ale Kelsea i tak poczuła się bardzo dorosła i bardzo królewska. Paradowała właśnie po pokoju, kiedy weszła Carlin. „Co robisz?”, spytała Carlin. Odezwała się swoim najniższym głosem, który oznaczał kłopoty. Kelsea zadrżała, starając się wszystko wytłumaczyć. „Ćwiczyłam, jak być królową. Jak moja matka”. Carlin podeszła do niej tak szybko, że Kelsea nawet nie miała czasu, żeby się cofnąć. Widziała tylko palące spojrzenie Carlin i poczuła wymierzony przez nią policzek. W zasadzie nie bolało, lecz Kelsea i tak wybuchnęła płaczem. Carlin nigdy wcześniej jej nie uderzyła. Chwyciła suknię za plecy i mocno pociągnęła, zrywając ją z Kelsea, aż małe guziczki rozprysły się po pokoju. Kelsea upadła na podłogę, płacząc jeszcze intensywniej, ale jej łzy nie poruszyły Carlin. Nigdy jej nie poruszały. Wyszła z pokoju i nie odzywała się do dziewczynki przez wiele dni, nawet po tym jak ta własnoręcznie wyprała i wyprasowała suknię, i odłożyła ją do szafy Carlin. Przygnębiony Barty kręcił się wówczas przez tydzień z zaczerwienionymi oczami po chacie i ukradkiem dawał Kelsea słodycze, gdy żona nie patrzyła. Carlin w końcu zaczęła się zachowywać normalnie, ale gdy po kilku dniach Kelsea zajrzała do jej szafy, wszystkie piękne sukienki zniknęły. Kelsea zawsze sądziła, że Carlin była na nią zła o to, że wzięła sukienkę bez pytania. Lecz teraz, rozglądając się po pokoju, zauważyła coś innego. Puste półki

biblioteczki. Ogromną, dębową szafę na ubrania zajmującą niemal całą ścianę naprzeciwko. Lustro tak duże, że pomieściłoby odbicie kilku osób. Złote zdobienia. Łoże, w którym leżała, obwieszone wieloma jardami udrapowanych kosztownych tkanin. Przed oczami Kelsea pojawili się ludzie na błoniach, ich wychudzone sylwetki i wymizerowane twarze. Carlin wiedziała bardzo wiele. Kelsea chciała krzyczeć z wściekłości w ciszy tej komnaty. A co jeśli czekają ją jeszcze kolejne „radosne” odkrycia? Zawsze zakładała, że matka odesłała ją dla bezpieczeństwa. Ale może były jeszcze inne powody. Może Kelsea została po prostu odesłana. Tłukła nogami ze złością, wbijając pięty w miękki puchowy materac. Zachowanie dziecinne, lecz skuteczne – po kilku minutach wściekłego kopania wiedziała, że czas na sen minął. Władza, którą odziedziczyła, a która i tak kryła już w sobie wiele niejasności, teraz zdawała się całkowicie nieodgadniona. Kelsea oczywiście wiedziała, że droga będzie wyboista. Carlin w zawoalowany sposób przekazywała jej to przez wiele lat nauki o utrudzonych narodach i królestwach z przeszłości. Biblioteka Carlin, pełna książek… Kelsea nagle poczuła, jak ostatki jej złości na Carlin mijają. Brakowało jej i Barty’ego, i Carlin. Wszystko wokoło było takie obce, ona zaś tęskniła za prostą poufałością wobec tych dwojga ludzi, których dobrze znała. Czy Carlin pochwaliłaby to, co Kelsea zrobiła wczoraj? Dziewczyna usiadła, odrzuciła pościel i zwiesiła nogi za krawędź łóżka. Naszyjnik zaplątał się jej we włosy, gdy spała, i chwilę zajęło jej wyplątanie go. Zeszłego wieczoru powinna była zapleść włosy i wziąć kąpiel, ale wszystko było jakby zamglone. Prowadzono ją korytarzami oświetlonymi pochodniami i słyszała tylko komendy Buławy wypowiadane syczącym głosem. Ktoś wnosił ją po niekończących się schodach, a Kelsea była tak zmęczona, że zasnęła w ubraniu, które dostała od Ducha. Było już takie brudne, że czuła jego przepocony, słony zapach. Powinna je wyrzucić, wiedziała jednak, że tego nie zrobi. Twarz Ducha była ostatnim obrazem, jaki pojawił się w jej myślach, zanim straciła kontakt z rzeczywistością, była też przekonana, że jej się śnił, choć nie pamiętała samego snu. To prawda, że poddał ją próbie i że zabiłby ją, gdyby jej nie przeszła. Kelsea nie miała co do tego żadnych wątpliwości. Ale jego groźby zajmowały jedynie niewielki zakątek jej myśli. Na kilka minut, zanim skupiła się na rzeczywistości, pozwoliła sobie odpłynąć ku niemu myślami. Musiała jak najszybciej przeczytać traktat z Mort. Ta świadomość otrzeźwiła ją, Kelsea wyskoczyła więc z łóżka i na palcach podeszła do fotela Buławy. Na twarzy miał kilkudniowy brązowy zarost przyprószony siwizną. Kelsea odniosła wrażenie, że zmarszczki jeszcze głębiej wyryły się w jego twarzy. Głowę miał

odchyloną, a co kilka sekund z jego ust wydobywało się bardzo delikatne chrapnięcie. – A więc jednak czasem śpisz. – Nie śpię – odparł Buława. – Drzemię. Przeciągnął się, aż strzeliło mu w plecach, a potem podniósł się z fotela. – Gdyby tylko w tym pokoju pojawił się choćby pojedynczy podmuch nieodpowiedniego powietrza, wiedziałbym o tym. – Czy w tym miejscu jest bezpiecznie? – Tak, pani. Jesteśmy w skrzydle królowej, które zawsze jest strzeżone. Carroll sprawdził przed wyjazdem każdy szczegół tej komnaty, a sześć dni to za mało, żeby twój wuj wymyślił coś wyszukanego. Dziś, gdy wyjdziesz, pani, ktoś na wszelki wypadek sprawdzi komnatę jeszcze dokładniej. – Gdy wyjdę? – Poinformowałem twojego wuja, że dziś w wolnej chwili zostaniesz koronowana. Nie przyjął tego zbyt dobrze. Kelsea otworzyła szufladę, w której leżały grzebień i szczotka wyglądające jak ze szczerego złota. Zatrzasnęła ją z hukiem. – Moja matka była próżną kobietą. – Tak. Czy ta komnata ci odpowiada? – Pozbądźmy się tych głupich poduszek. – Kelsea wyciągnęła rękę i strąciła kilka z nich z łóżka. – Po co, na Boga, komuś… – Masz dzisiaj wiele do zrobienia, Wasza Wysokość. Kelsea westchnęła. – Najpierw śniadanie i gorąca kąpiel. I ubranie, które będę mogła założyć na koronację. – Będziesz musiała zostać koronowana przez kapłana Kościoła Bożego. Kelsea podniosła wzrok. – Nie wiedziałam. – Nawet gdybym potrafił zmusić do tego kapłana twojego wuja, to nie takiego człowieka nam trzeba. Muszę sprowadzić innego duchownego z Arvathu; może mnie nie być około godziny. – Nie ma szans na uznanie koronacji bez kapłana? – Nie ma mowy, pani. Poirytowana Kelsea wciągnęła powietrze do płuc. Nigdy nie rozmawiała o swojej koronacji z Carlin, był to dla niej bowiem abstrakcyjny temat. A przecież ceremonia będzie bez wątpienia pełna religijnych przysiąg. Właśnie tak Kościół potrafił się ustawić.

– Dobrze, idź. Ale znajdź jakiegoś bojaźliwego kapłana, jeśli to możliwe. – Tak, pani. Kiedy wyjdę, trzymaj nóż przy sobie. – Skąd wiesz o moim nożu? Buława spojrzał na nią wymownie. – Zaczekaj chwilę, pani, sprowadzę twoją osobistą służącą. – Otworzył drzwi, wpuszczając do środka przelotną paplaninę, a potem zamknął je za sobą. Kelsea stała pośrodku pustej komnaty i czuła, jak ogarnia ją ledwo uchwytna ulga. Tęskniła za samotnością. Ale teraz nie było czasu, żeby się nią cieszyć. – Tyle do zrobienia – wyszeptała, lekko pocierając szwy na szyi. Przebiegła wzrokiem po wysokim suficie, niebieskich tkaninach, łóżku z niekończącym się, doprowadzającym ją do szału rzędem poduszek, a co najgorsze, po długiej ścianie pustych regałów. Zawrzało w niej, a łzy złości napłynęły jej do oczu. – Spójrz na siebie – syknęła w pustkę komnaty. – Zobacz, co mi tu zostawiłaś. – Pani? – Buława zapukał krótko do drzwi i wszedł, a za nim wysoka, szczupła kobieta, niemal ukryta za jego masywną sylwetką, ale Kelsea już wiedziała, kto to jest. Kobieta nie miała teraz ze sobą dzieci i bez nich sprawiała wrażenie młodszej, zaledwie kilka lat starszej od Kelsea. Była ubrana w prostą, wełnianą sukienkę w kremowym kolorze, a jej długie, ciemne włosy były uczesane i związane w ciasny węzeł. Szpecił ją tylko siniak na policzku. Wyczekująco stanęła przed Kelsea, lecz w jej zachowaniu nie było niczego służalczego. W zasadzie po kilku sekundach Kelsea była tak onieśmielona, że czuła się zmuszona, by się odezwać. – Możesz przyprowadzić ze sobą najmłodszą córeczkę, jeśli jest za mała, żeby zostawić ją samą. – Jest w dobrych rękach, pani. – Zostaw nas, proszę, Lazarusie. Ku jej zaskoczeniu Buława natychmiast odwrócił się i wyszedł, zamykając za sobą drzwi. – Usiądź, proszę. – Wskazała krzesło przy toaletce. Kobieta postawiła przed Kelsea stołek i usiadła pełnym wdzięku ruchem. – Jak masz na imię? – Andalie. Kelsea zamrugała. – Pochodzisz z Mort? – Moja matka była z Mort, a ojciec z Tearlingu. Kelsea zastanawiała się, czy Buława wydobył z niej tę informację. Na pewno. – A ty? Andalie wpatrywała się w Kelsea, aż ta pożałowała, że zadała to pytanie.

Oczy kobiety miały barwę zimnej, przeszywającej szarości. – Jestem Tearlinką, Wasza Wysokość. Moje dzieci też, przez swojego bezwartościowego ojca, ale nie można przekreślać dzieci z powodu ojca, prawda? – Nie… raczej nie. – Jeśli pytasz, pani, o moją decyzję, to postanowiłam służyć Waszej Wysokości głównie ze względu na dzieci. Złożyłaś wspaniałą ofertę, pani, dla kobiety z taką gromadką, a możliwość wyrwania jej spod ręki ojca była niczym dar niebios. – Głównie ze względu na dzieci? – Tak, głównie. Kelsea poczuła niepokój. W Tearlingu przyjmowano emigrantów z Mort z konieczności, dla umiejętności, których brakowało Tearlińczykom, zwłaszcza w zakresie obróbki żelaza, kamieniarstwa i medycyny. W Mort pobierano za te usługi wysoką cenę, a po wioskach Tearlingu rozsianych było sporo Mortmesneńczyków, zwłaszcza na bardziej tolerancyjnym południu. Ale nawet Carlin, która szczyciła się otwartym umysłem, nie ufała im do końca. Jej zdaniem nawet najniżej urodzony z nich miał w sobie pewną arogancję, mentalność zdobywcy, którą im wtłaczano. Lecz pochodzenie Andalie stanowiło tylko część problemu. Kobieta była za dobrze wykształcona jak na swoją pozycję: była przecież żoną robotnika i miała dużo dzieci. Otaczała ją aura tajemniczości, Kelsea zaś mogłaby się założyć, że działało to na męża Andalie jak płachta na byka. Wyglądała na osobę całkowicie obojętną. Tylko gdy mówiła o dzieciach, dało się dostrzec w niej ciepło. Kelsea musiała zaufać osądowi Buławy, bez niego bowiem już by nie żyła. Ale dlaczego wybrał właśnie tę kobietę? – Lazarus wybrał cię na moją osobistą służącą. Zgadzasz się na to? – Z zastrzeżeniem sytuacji, gdy moje najmłodsze dziecko będzie chore albo będę miała jakiś problem z pozostałymi. – Oczywiście. Andalie wskazała na obrzydliwą toaletkę. – Co do moich kwalifikacji, pani… Kelsea machnęła ręką. – Jeśli twierdzisz, że coś potrafisz, to na pewno tak jest. Mogę zwracać się do ciebie po imieniu? – A jak inaczej miałabyś się do mnie zwracać, pani? – Mówiono mi, że wiele kobiet przebywających na dworze lubi używać

tytułów i tak dalej. Na przykład osobista dama dworu. – Nie jestem żadną dwórką. Wystarczy imię. – Oczywiście. – Kelsea uśmiechnęła się ze skruchą. – Gdybym tylko mogła tak łatwo pozbyć się swoich tytułów. – Prości ludzie potrzebują symboli, pani. Kelsea utkwiła w niej wzrok. Carlin wielokrotnie powtarzała jej to samo i wcale nie ucieszyła się, słysząc te słowa ponownie, sądziła bowiem, że chwile spędzone w sali lekcyjnej ma już na zawsze za sobą. – Mogę zadać ci niewygodne pytanie? – Proszę bardzo. – Co robiłaś dzień przed tym, jak twoja córka miała wyruszyć do Mortmesne? Andalie ściągnęła usta, Kelsea zaś po raz kolejny wyczuła w niej zawziętość, której zupełnie nie dostrzegała przy okazji poruszania innych tematów. – Nie jestem religijna. Przykro mi, jeśli ci się to nie podoba, pani, ale nie wierzę w żadnego boga, a tym bardziej w żaden Kościół. Ale nigdy nie byłam tak bliska modlitwy jak dwa dni temu. Miałam najgorszą wizję, jaką mogłam: moje dziecko leżące martwe, a ja nie byłam w stanie zrobić nic, żeby temu zapobiec. – Andalie wzięła głęboki wdech, po czym mówiła dalej: – Wiesz, pani, wkrótce i tak by umarła. Dziewczęta żyją znacznie krócej niż chłopcy. Wykorzystuje się je jako służące, dopóki nie są na tyle duże, żeby sprzedać je dla uciech. Oczywiście pod warunkiem że mają tyle szczęścia, że zaraz po przybyciu nie zostaną kupione przez jakiegoś dziecięcego gwałciciela. – Andalie odsłoniła zęby w ponurym, pełnym bólu uśmiechu. – W Mortmesne zezwala się na wiele. Kelsea próbowała odpowiedzieć, ale nie zdołała, nie była bowiem w stanie odezwać się ani nawet poruszyć w obliczu niespodziewanego gniewu Andalie. – Mój mąż Borwen powiedział, że będziemy musieli pozwolić jej odejść. Był dość… stanowczy w tej kwestii. Chciałam uciec, ale go nie doceniłam. Wiesz, pani, on mnie zna. Zabrał Glee, kiedy spałam, i zostawił ją u przyjaciół. Gdy się obudziłam, nie było jej, a gdziekolwiek bym spojrzała, widziałam tylko jej zwłoki… czerwone, całe czerwone. Kelsea podskoczyła na krześle, po czym zgięła nogę, jakby złapał ją skurcz. Andalie chyba tego nie zauważyła. Palce wygięła niczym szpony, Kelsea zaś dostrzegła, że trzy paznokcie miała zerwane do samej skóry. – Rozpaczałam przez kilka godzin, pani, mogłam jedynie błagać o pomoc każdego boga, jaki tylko przyszedł mi do głowy. Nie wiem, czy można to rzeczywiście nazwać modlitwą, nie wierzyłam wtedy bowiem w żadnego z tych bogów i nadal w żadnego nie wierzę. Błagałam jednak o pomoc z każdego

znanego mi źródła, nawet z takich, o których nie powinnam wspominać w świetle dnia. Kiedy przyszłam na błonia twierdzy, moja Glee już była w klatce, już ją straciłam. Kolejna rzecz, która przyszła mi na myśl, to odesłać pozostałe dzieci i ruszyć za zsyłką, ale dopiero po tym, jak zabiję męża. Obmyślałam wszelkie sposoby na to, by zobaczyć, jak umiera, pani, i wtedy usłyszałam twój głos. – Andalie wstała bez ostrzeżenia. – Myślę, że Waszej Wysokości przydałaby się kąpiel, ubranie i coś do jedzenia. – Kelsea kiwnęła głową bez słowa. – Zajmę się tym. Kiedy drzwi się zamknęły, Kelsea wzięła drżący wdech i potarła pokryte gęsią skórką ręce. Miała wrażenie, że była w komnacie z mściwym duchem, i czuła na sobie wzrok Andalie długo po tym, jak kobieta wyszła.

Powiedziała ci, że w jej żyłach płynie również krew Mort? – Tak. – I wcale się tym nie przejąłeś? – Ktoś inny mógłby się zaniepokoić. – Co masz na myśli? Buława zaczął bawić się krótkim nożem przytwierdzonym do przedramienia. – Mam tylko kilka talentów, pani, ale za to dziwnych i potężnych. Gdyby w najgłębszych zakamarkach umysłów tych ludzi czaiło się zagrożenie dla Waszej Wysokości, wyczułbym to i już by ich tu nie było. – Ona nie stanowi dla mnie zagrożenia, to prawda, a przynajmniej nie w tej chwili. Ale mogłaby, Lazarusie. Stanowiłaby zagrożenie dla każdego, kto zagroziłby jej dzieciom. – No tak, pani, ale ty ocaliłaś najmłodsze z nich. Moim zdaniem może się okazać, że każdego, kto zagrozi tobie, czeka poważne niebezpieczeństwo z jej strony. – Bije od niej chłód, Lazarusie. Będzie mi służyła, dopóki będą na tym korzystać także jej dzieci. Buława zadumał się na chwilę, po czym wzruszył ramionami. – Przykro mi, pani. Sądzę, że po prostu nie masz racji. A nawet jeśli masz, dajesz jej dzieciom w tej chwili nieopisanie więcej niż ona przy tym swoim agresywnym mężu albo nawet i bez niego. Po co się zamartwiać? – A gdyby Andalie zaczęła mi zagrażać, to wiedziałbyś o tym? Buława przytaknął gestem popartym tyloma latami pewności, że Kelsea odpuściła sobie dalszą dyskusję.

– Czy zakończono już przygotowania do koronacji? – Regent wie, że pojawisz się w czasie jego audiencji. Nie określiłem godziny. Nie będziemy zbytnio ułatwiać mu życia. – Będzie próbował mnie zabić? – Prawdopodobnie tak, pani. Nie ma w sobie ani krzty subtelności i zrobi wszystko, żeby nie pozwolić ci założyć korony na głowę. Kelsea obejrzała w lustrze swoją szyję. Buława ponownie zaszył ranę, ale nie sprawił się tak dobrze jak Duch. Zostanie po niej widoczna blizna. Andalie znalazła prostą suknię z czarnego aksamitu do samej podłogi. Kelsea domyśliła się, że w modzie były akurat sukienki bez rękawów, gdyż wiele kobiet, które widziała w mieście, miało odsłonięte ramiona. Dziewczyna jednak czułaby się niezręcznie w takim stroju, a Andalie chyba zrozumiała to bez słów. Luźne rękawy sukni zakrywały ramiona Kelsea, dekolt zaś był na tyle głęboki, że szafir spoczywał swobodnie na gołej skórze. Andalie świetnie poradziła sobie także z jej grubymi, ciężkimi włosami i zdołała zapleść je w warkocz, a następnie upiąć wysoko na głowie. Ta kobieta była ucieleśnieniem przeróżnych zdolności, lecz mimo to czerń nie ukryła wszystkich niedoskonałości. Kelsea przez chwilę przyglądała się swojemu odbiciu w lustrze, starając się wmówić sobie, że jest bardziej pewna siebie niż w rzeczywistości. Któraś z jej przodkiń, babka lub prababka matki, zwana była Piękną Królową jako pierwsza z kilku kobiet z rodu Raleighów znanych z urody. Kelsea ujrzała przed oczami twarz Ducha i uśmiechnęła się smutno do swojego odbicia, po czym odwróciła się i wzruszyła ramionami. Ja będę kimś więcej. – Jak najszybciej muszę przeczytać traktat z Mort. – Gdzieś tu mamy jakąś kopię. Kelsea miała wrażenie, że w jego tonie usłyszała dezaprobatę. – Czy wczoraj postąpiłam niewłaściwie? – Właściwie czy niewłaściwie to kwestia sporna, pani. Stało się, a teraz pora stawić czoła konsekwencjom. Zsyłka powinna dotrzeć za siedem dni. Będzie trzeba szybko podjąć pewne decyzje. – Najpierw chcę przeczytać traktat. Muszą tam być jakieś luki. Buława pokręcił głową. – Gdyby były, inni już by je znaleźli, pani. – Nie sądzisz, że powinnam o tym wszystkim wiedzieć, Lazarusie? Po co to przede mną ukrywano? – Proszę cię, pani. Jak ktoś spośród nas miał ci o tym powiedzieć, skoro twoi

przybrani rodzice całe życie trzymali to przed tobą w tajemnicy? Możliwe, że nawet byś mi nie uwierzyła. Lepiej było pozwolić ci zobaczyć to na własne oczy. – Muszę zrozumieć ten system, tę loterię. Kim był człowiek, który wczoraj temu przewodził? – To Arlen Thorne – rzekł Buława, marszcząc czoło. – Nadzorca Cenzusu. – Cenzus polega przecież na liczeniu ludności. – Nie w tym królestwie, pani. Cenzus to potężna odnoga twojego rządu. Kontroluje wszystkie aspekty zsyłki, od losowania po transport. – Jak ten Arlen Thorne zasłużył na swoją pozycję? – Dzięki niezwykłemu sprytowi, pani. Raz niemal udało mu się mnie przechytrzyć. – To przecież niemożliwe. Buława otworzył usta, żeby zaprotestować, ale wtedy dostrzegł twarz Kelsea w lustrze. – Bardzo zabawne, Wasza Wysokość. – Nigdy nie popełniasz błędów? – Ludzie, którzy popełniają błędy, rzadko uchodzą z nich z życiem. Odwróciła się od zwierciadła. – Jakim cudem stałeś się tym, kim jesteś, Lazarusie? – Nie bierz naszych relacji za coś, czym nie są, pani. Pracuję dla ciebie. Nie muszę ci się zwierzać. Skarcona Kelsea spuściła wzrok. Rzeczywiście na chwilę zapomniała, kim był. Czuła się, jakby rozmawiała z Bartym. Buława podniósł napierśnik zbroi Pena, lecz dziewczyna pokręciła głową. – Nie. – Jest ci potrzebny, pani. – Nie dziś, Lazarusie. Niesie kiepskie przesłanie. – Tak samo kiepskie, jak będą niosły twoje zwłoki. – A Pen nie potrzebuje swojej zbroi? – Ma więcej niż jedną. – Nie założę jej. Buława spojrzał na nią kamiennym wzrokiem. – Nie jesteś już dzieckiem, pani, więc przestań się zachowywać jak dziecko. – Bo co? – Bo przyprowadzę tu kilku strażników i przytrzymają cię, pani, gdy siłą będę ją na ciebie zakładał. Tego właśnie chcesz? Kelsea wiedziała, że miał rację. Nie potrafiła stwierdzić, dlaczego się z nim

spiera. Zachowywała się jak dziecko, to prawda – przypomniała sobie podobne sprzeczki z Carlin na temat sprzątania swojej izby w chacie. – Nie lubię, gdy mi się rozkazuje, Lazarusie. Nigdy nie lubiłam. – Czyżby? – Z nieprzejednanym wyrazem twarzy Buława ponownie pomachał zbroją. – Wyciągnij ręce, pani. Kelsea wykonała polecenie z grymasem na twarzy. – Będzie mi potrzebna własna zbroja, i to szybko. Głupio będzie wyglądać królowa, która stopniowo stanie się płaska jak mężczyzna. Buława uśmiechnął się szeroko. – Nie byłabyś pierwszą królową, którą pomylono w tym kraju z królem. – Bóg i tak poskąpił mi kobiecości. Chciałabym zachować chociaż to, co mam. – Później przedstawię ci, pani, Vennera i Fella, twoich kwatermistrzów. Zamówienia na damskie zbroje to rzadkość, ale z pewnością sobie poradzą. Są dobrzy w tym, co robią. Do tego czasu za każdym razem gdy będziemy opuszczać skrzydło królowej, będziesz miała na sobie zbroję Pena, pani. – Cudownie. – Kelsea wciągnęła powietrze, gdy zacisnął pasek wokół jej ramienia. – Nawet nie osłania mi pleców. – Ja będę je osłaniał. – Ilu ludzi przebywa w tym skrzydle? – Razem dwadzieścia czworo: trzynastu członków Straży Królewskiej, trzy kobiety i ich siedmioro dzieci. I oczywiście Wasza Pomocność. – Wal się – burknęła Kelsea. Usłyszała ten zwrot podczas gry w pokera u Ducha i miała wrażenie, że idealnie pasuje do jej nastroju, choć nie była pewna, czy właściwie go użyła. – Ilu ludzi możemy tu jeszcze zgromadzić? – Sporo, i tak właśnie zrobimy – odparł Buława. – Trzech strażników ma rodziny w kryjówce. Kiedy się tu zadomowimy, będę wysyłał po jednym, żeby sprowadzili tu swoich krewnych. Kelsea odwróciła się i złapała się na tym, że znowu patrzy na biblioteczkę matki. Z każdą chwilą coraz bardziej ją niepokoiła. Regały na książki nie powinny być puste. – Czy w mieście jest biblioteka? – Co takiego? – Biblioteka. Publiczna. Buława spojrzał na nią z niedowierzaniem. – Książki? – Książki.

– Pani – zaczął powolnym, pełnym cierpliwości tonem, którego używa się wobec małych dzieci – od czasów zejścia na brzeg w tym królestwie nie było działającej prasy drukarskiej. – Wiem – warknęła Kelsea. – Nie o to pytałam. Pytałam, czy jest tu biblioteka. – Książki to rzadkość, pani. W najlepszym wypadku ciekawostki. Kto zebrałby ich tyle, by można było stworzyć bibliotekę? – Szlachta. Na pewno niektórzy możni mają jakieś zbiory. Buława wzruszył ramionami. – Nigdy nie słyszałem o takim wypadku. A nawet gdyby tak było, nie udostępniliby ich ludziom. – Dlaczego? – Pani, spróbuj wyrwać choćby najbardziej zawzięty chwast z ogrodu szlachcica, a zobaczysz, jak pomstowałby na naruszanie jego dóbr. Jestem przekonany, że żaden z nich nie czyta książek, nawet jeśli je ma, ale i tak nie oddałby ani jednej. – A czy da się kupić książki na czarnym rynku? – Mogłoby się dać, pani, gdyby ktokolwiek uważał, że mają odpowiednią wartość. Książek się nie przemyca. A na czarnym rynku ludzie bogacą się na występku. W Tearlingu można kupić cenną broń z Mortmesne, usługi seksualne, rzadkie zwierzęta, narkotyki… Kelsea nie interesowało, co się dzieje na czarnym rynku. W każdej społeczności wyglądało to tak samo. Pozwoliła Buławie mówić dalej, wpatrując się z przygnębieniem w puste półki i myśląc o bibliotece Carlin: o trzech długich ścianach pełnych oprawionych w skórę tomów – po lewej stronie literatura faktu, po prawej beletrystyka. Przez frontowe okno wpadał snop światła słonecznego, które utrzymywało się do wczesnego popołudnia. Kelsea lubiła skulić się na tym oświetlonym skrawku podłogi każdego niedzielnego ranka, by poczytać. Któregoś roku na gwiazdkę, gdy miała osiem lub dziewięć lat, zeszła na dół i znalazła prezent od Barty’ego: duży fotel, idealnie wpasowany w ten snop, wyścielony grubymi poduszkami i na lewym podłokietniku ozdobiony wyżłobionym napisem „Skrawek Kelsea”. Radosne wspomnienie zatapiania się w tym fotelu było tak żywe, że Kelsea niemal czuła zapach piekącego się w kuchni cynamonowego chleba i słyszała wokół chaty gwarki zaczynające swoje poranne harce. Barty, pomyślała i poczuła, jak pod jej powiekami wzbierają łzy. Bardzo nie chciała, żeby Buława to zauważył, dlatego otworzyła szeroko oczy, by łzy nie wypłynęły, i niewzruszenie wpatrywała się w puste regały, myśląc intensywnie.

Jak w takim razie Carlin zdobyła te wszystkie książki? Papierowe książki wysoko ceniono jeszcze przed Przeprawą; przejście na książki elektroniczne zdziesiątkowało przemysł wydawniczy, a w ostatnich dwóch dekadach przed Przeprawą wiele drukowanych książek zniszczono. Według Carlin William Tear pozwolił każdemu ze swoich utopistów na zabranie jedynie dziesięciu książek. Dwa tysiące ludzi po dziesięć książek dawało dwadzieścia tysięcy egzemplarzy, a co najmniej dwa tysiące z nich znajdowało się właśnie na półkach Carlin. Kelsea całe życie miała jej bibliotekę w zasięgu ręki i traktowała to jako coś naturalnego, nie zdając sobie sprawy, że w świecie pozbawionym książek to miejsce było bezcenne. Chatę mogli odnaleźć wandale albo nawet dzieci szukające chrustu. Właśnie taki los spotkał większość książek, które przywieziono w czasie brytyjsko-amerykańskiej Przeprawy: zrozpaczeni ludzie spalili je jako opał. Kelsea zawsze traktowała bibliotekę Carlin jako jednolitą i niezmienną całość, ale przecież było inaczej. Książki można przenosić. – Chcę, żeby sprowadzono tu wszystkie książki z chaty Barty’ego i Carlin. Buława przewrócił oczami. – Nie. – To może potrwać tydzień lub dwa, jeśli będzie padało. Zapiął ciężki kawałek stali na jej przedramieniu. – Członkowie Caden zapewne już spalili chatę. Nie masz zbyt wielu lojalnych ludzi, pani. Naprawdę chcesz wyprawić ich w tak bezsensownej sprawie? – Może i książki były bezsensowne w królestwie mojej matki, Lazarusie, ale w moim będzie inaczej. Rozumiesz? – Rozumiem, że jesteś młoda i mierzysz za wysoko, pani. Nie da się zrobić wszystkiego naraz. Rozproszona potęga często idzie w rozsypkę. Nie potrafiąc znaleźć kontrargumentu, Kelsea z powrotem odwróciła się do lustra. Myśl o chacie przypomniała jej słowa Barty’ego, które usłyszała przed tygodniem, choć miała wrażenie, że od tego czasu minęły wieki. – Skąd bierze się moje jedzenie? – Jedzenie jest bezpieczne, pani. Carroll nie ufał kucharzom z twierdzy, kazał więc specjalnie zbudować nową kuchnię tam. – Buława wskazał na drzwi. – Jedna z kobiet, które tu sprowadziliśmy, ta drobinka o imieniu Milla, rano przygotowała dla wszystkich śniadanie. – Było smaczne – zauważyła Kelsea. Naprawdę smaczne… Pieczone ciasteczka, mieszanka owoców w czymś, co przypominało śmietanę – Kelsea zjadła co najmniej za dwóch. – Milla zaanektowała już kuchnię jako swoje terytorium i naprawdę traktuje

sprawę poważnie. Nie ważyłbym się tam wejść bez jej zezwolenia. – Ale skąd biorą się same produkty? – Nie przejmuj się, pani. Są bezpieczne. – Czy kobiety sprawiają wrażenie wystraszonych? Buława pokręcił głową. – Może odrobinę niepokoją się o dzieci. Jedno z niemowląt z jakiegoś powodu wymiotuje. Już posłałem po lekarza. – Lekarza? – spytała zaskoczona Kelsea. – Słyszałem o dwóch mortmesneńskich lekarzach działających w mieście. Z usług jednego już korzystaliśmy. Jest chciwy, ale uczciwy. – Dlaczego tylko dwóch? – Miasta nie stać na więcej. Lekarz z Mort na emigracji to rzadkość, a stawki są tak wygórowane, że niewielu może sobie na nie pozwolić. – A w Bolton? Albo w Lewiston? – O ile wiem, w Bolton jest jeden lekarz. W Lewiston raczej nie ma żadnego. – Jest jakiś sposób, żeby zwabić tu więcej lekarzy z Mortmesne? – Wątpię, pani. Szkarłatna Królowa zniechęca do opuszczania kraju, choć niektórzy i tak próbują. Ale zawodowym lekarzom wygodnie żyje się w Mort. Tylko ci bardzo chciwi przybywają do Tearlingu. – Tylko dwóch lekarzy – powtórzyła Kelsea, kręcąc głową. – Mamy wiele do zrobienia, prawda? Nawet nie wiem, od czego zacząć. – Od założenia korony na głowę. – Buława dopiął ostatni pasek na jej ramieniu i cofnął się o krok. – Gotowe. Chodźmy. Kelsea wzięła głęboki wdech i ruszyła za nim. Weszli do dużej sali, która miała może dwieście stóp długości i sufit tak wysoki jak w komnacie matki. Podłogę i ściany wykonano z bloków tego samego szarego kamienia co zewnętrzną część twierdzy. Nie było tam okien. Światło pochodziło jedynie z pochodni umieszczonych w uchwytach na ścianach. Od lewego boku sali odchodził pełen drzwi korytarz ciągnący się na jakieś pięćdziesiąt jardów i kończący się jeszcze jednymi drzwiami. – Kwatery, pani – szepnął idący obok niej Buława. Po prawej stronie było przejście do pomieszczenia, które musiało być kuchnią. Kelsea słyszała brzęczenie mytych rondli. Buława mówił, że to pomysł Carrolla. Rzeczywiście dobry. Według Barty’ego w kuchniach twierdzy, jakieś dziesięć pięter niżej, pracowało ponad trzydzieści osób i było do nich mnóstwo wejść. Nie było możliwości, żeby je zabezpieczyć. – Myślisz, że Carroll nie żyje?

– Tak – odparł Buława, a przez jego twarz przebiegł cień. – Zawsze mówił, że zginie, sprowadzając cię tu z powrotem, a ja nigdy mu nie wierzyłem. – Jego żona i dzieci. Złożyłam mu obietnicę na tamtej polanie. – Tym będziesz się przejmować później, pani. – Buława odwrócił się i zaczął wykrzykiwać rozkazy do strażników rozstawionych przy ścianach. Z kwater na końcu korytarza wyszli kolejni. Mężczyźni otoczyli Kelsea, aż w końcu widziała tylko zbroje i ramiona. Większość strażników chyba niedawno się kąpała, ale i tak wokół panował przytłaczający męski zapach koni, piżma i potu, który sprawiał, że Kelsea miała wrażenie, jakby znalazła się w nieodpowiednim miejscu. W chacie Barty’ego i Carlin zawsze pachniało lawendą, ulubionym zapachem Carlin, i choć dziewczyna nie znosiła tej przesłodzonej woni, przynajmniej zawsze wiedziała, gdzie jest. Mhurn stanął tuż za nią i została całkowicie otoczona. Chciała się z nim przywitać, porzuciła jednak ten pomysł. Mężczyzna wyglądał, jakby nie spał od wielu dni, jego twarz okropnie pobladła, a oczy miał zaczerwienione. Po prawej stronie miała Dyera. Na jego twarzy pod rudą brodą malował się twardy i wojowniczy wyraz. Po lewej stronie znalazł się Pen. Kelsea uśmiechnęła się z ulgą, widząc go przy życiu. – Witaj, Pen. – Witaj, pani. – Dziękuję, że pożyczyłeś mi konia. Gdy tylko będę mogła, oddam ci zbroję. – Zatrzymaj ją, pani. Dobrze wczoraj postąpiłaś. – To pewnie nie zrobi wielkiej różnicy. Ściągnęłam na siebie zgubę. – I na nas także, pani – zauważył Dyer. – Zamknij się, Dyer! – warknął Pen. – Sam się zamknij, wyskrobku. Jeśli tylko ta zsyłka nie dotrze, Mort zacznie mobilizować armię. Ty też masz przejebane. – Wszyscy mamy przejebane! – huknął Elston za jej plecami. Jego słowa brzmiały niewyraźnie przez połamane zęby, ale teraz już Kelsea nie było tak trudno go zrozumieć. – Nie słuchaj Dyera, pani. Od lat patrzymy, jak to królestwo grzęźnie w szlamie. Może i pojawiłaś się zbyt późno, żeby je ocalić, pani, ale próba powstrzymania tego upadku i tak jest czymś dobrym. – Racja – dołączył ktoś za jej plecami. Kelsea zarumieniła się, ale Buława oszczędził jej konieczności odpowiedzi, przepchnął się bowiem przez strażników i stanął po jej prawej stronie. – Zacieśnijcie się, panowie – warknął. – Skoro ja się przedostałem, to każdy mógłby to zrobić.

Do sali tronowej szli niskimi, szarymi korytarzami poprzecinanymi światłem pochodni. Kelsea podejrzewała, że Buława idzie naokoło, ale i tak przerażały ją niekończące się korytarze, schody i tunele. Miała nadzieję, że jest gdzieś mapa twierdzy, w przeciwnym bowiem razie nie ważyłaby się wypuszczać poza swoje skrzydło. Mijali wiele mężczyzn i kobiet ubranych na biało, z naciągniętymi na oczy kapturami. Z opisów Carlin Kelsea wiedziała, że to służba. Twierdza miała swoich zarządców i hydraulików, lecz była też nafaszerowana niepotrzebnymi specjalistami, takimi jak barmani, fryzjerzy, masażystki, a wszystkich opłacała korona. Gdy służba w twierdzy nie była potrzebna, miała być niewidoczna, dlatego schodziła Kelsea z drogi, przyklejając się do ścian. Gdy dziewczyna minęła może dwudziestą osobę, poczuła, że wzbiera w niej złość, i choćby nie wiadomo jak intensywnie przygryzała policzek, nie była w stanie jej okiełznać. To właśnie na takie rzeczy od dwóch dekad przeznaczano majątek z jej skarbca: na luksusy i klatki. W końcu podeszli przez niewielki przedsionek do masywnych, dwuskrzydłowych drzwi z dębowego drewna. Nie wyglądało jednak jak dąb tearliński. Słoje były zbyt równe, a drzwi pokryto wyszukanymi rytami przedstawiającymi prawdopodobnie znaki zodiaku. W dębie z Tearlingu nie rzeźbiło się zbyt dobrze. Kelsea jako dziecko próbowała strugać go nożem, ale odpryskiwały z niego spore kawałki i drzazgi. Chciała lepiej przyjrzeć się drzwiom, lecz nie było na to czasu. Gdy podeszła, otworzyły się jakby pod wpływem magii, a fala strażników przepchnęła ją dalej. Po lewej stronie herold krzyknął: – Następczyni tronu! Kelsea skrzywiła się, szybko jednak jej uwagę przyciągnęły inne rzeczy. Znalazła się w sali większej, niż mogłaby sobie wyobrazić. Sufit wisiał co najmniej dwieście stóp nad głową, a przeciwległa ściana znajdowała się tak daleko, że nie było wyraźnie widać twarzy stojących pod nią osób. Podłogę wykonano z przeogromnych, ciemnoczerwonych kamiennych kafli, każdy z nich miał około trzydziestu stóp kwadratowych, a wokół rozsiane były ciężkie, białe filary, które mogły być zbudowane wyłącznie z marmuru z Cadare. W suficie wycięto kilka świetlików, przez które gdzieniegdzie wstrzeliwały się snopy światła słonecznego oświetlające posadzkę. Sala wyglądała niesamowicie w blasku pochodni poprzecinanym tymi rozgrzanymi do białości słonecznymi pasmami. Gdy Kelsea ze swoją strażą przeszła pod jednym z tych promieni, poczuła bijące od niego ciepło, które po chwili zniknęło.

W sali panowała cisza, słychać było jedynie kroki i pobrzękiwania jej świty. Strażnicy nieco się rozsunęli, pozwalając jej zerkać na zebrany tłum, na rzędy – jak sądziła – szlachetnie urodzonych mężczyzn i kobiet. Przeważały kosztowne, aksamitne stroje w kolorze szkarłatu i czerni oraz królewskiego błękitu. Aksamit był specjalnością Callae i nie można było dostać go poza kontrolą handlową Mort. Czyżby ci wszyscy ludzie robili interesy z Mortmesne? Zewsząd otaczały ją upiększone kosmetykami twarze, zarówno kobiet, jak i mężczyzn: umalowane oczy, uszminkowane usta, jeden z lordów chyba nawet upudrował twarz. Wiele osób miało wyszukane fryzury, których przygotowanie musiało zająć kilka godzin. Włosy pewnej kobiety upięte były w dużą spiralę przypominającą wygiętą w łuk, wyskakującą z wody rybę; łuk zaczynał się po jednej stronie głowy, a kończył po drugiej. Całą tę konstrukcję obejmowała srebrna tiara usiana ametystami – naprawdę piękny wyrób, nawet jak na niewprawne oko Kelsea. A jednak na twarzy kobiety malował się grymas świadczący, że jest gotowa na wyrażenie niezadowolenia z dowolnego powodu, w tym z własnej fryzury. W gardle Kelsea wzbierał śmiech pochodzący z mrocznej studni gniewu. A fryzura tej szlachcianki i tak nie była najbardziej komicznym elementem w tym tłumie. Wszędzie widać było kapelusze: ogromne, szykowne, z szerokimi rondami i szpiczastymi główkami, we wszystkich kolorach tęczy. Większość zdobiły klejnoty lub złoto oraz wyszukane dekoracje z piór. Na kilku Kelsea dostrzegła pawie pióra z Cadare, kolejny luksusowy towar, który z pewnością można było zdobyć wyłącznie na czarnym rynku. Niektóre kapelusze były takie szerokie, że zajmowały więcej miejsca niż ich właściciele: Kelsea zauważyła męża i żonę w niebieskich płaszczach w pasujące do siebie wzory, którzy przez nakrycia głowy musieli stać w odległości ponad dwóch stóp. Gdy dostrzegli na sobie jej wzrok, oboje lekko dygnęli z uśmiechem. Kelsea zignorowała ich i odwróciła się. Buława utkwił wzrok w wąskiej galerii biegnącej ponad głowami, wzdłuż lewej ściany. Kelsea podążyła za jego spojrzeniem i zauważyła, że tam też tłoczą się ludzie, lecz niżej urodzeni. Ich stroje były proste i ciemne, tylko niektóre miały złote zdobienia. Kelsea domyśliła się, że to kupcy na tyle ważni, że zezwolono im wejść do twierdzy, lecz nie na tyle zamożni, by stać na dole. W tej masie ludzi nie było ubogich. Ani jednego człowieka przypominającego tych, których widziała na polach Almontu albo na błoniach twierdzy. Patrzyły na nią setki oczu. Czuła brzemię tych spojrzeń, lecz miała wrażenie, że od tłumu dzielą ją tysiące mil. Czy królowa Elyssa czuła się równie samotna w tej ogromnej sali? Kelsea porzuciła jednak tę myśl, wściekła, że jakakolwiek

cząstka jej umysłu próbowała znaleźć związek z matką. W drugim końcu sali znajdowało się wielkie podwyższenie, a na samym jego środku stał tron, który nawet w świetle pochodni wyglądał olśniewająco. Wykuto go z czystego srebra i ukształtowano tak, że poszczególne jego części przechodziły płynnie jedna w drugą, od podłokietników przez oparcie po podstawę. Wysokie, łukowate plecy tronu miały co najmniej dziesięć stóp wysokości i zdobiły je morskie płaskorzeźby przedstawiające sceny z Przeprawy. Było to niezwykłe dzieło sztuki, ale tak jak w wypadku wielu zabytków po dynastii Tearów nikt nie wiedział, kto je wykonał, i tron pozostawał milczącą pozostałością z minionych czasów. Oczywiście nikt nie powinien był zasiadać na nim od dnia śmierci jej matki, Kelsea nie była jednak zaskoczona, gdy zobaczyła na nim mężczyznę. Jej wuj był niskim człowiekiem o ciemnych włosach i kręconej brodzie. Kelsea wiele razy po drodze przez miasto widziała podobnie noszących się panów, ale ta moda od razu wzbudziła w niej niechęć. Gdy Kelsea się zbliżała, regent bawił się brodą, owijając ją ciasnymi pasmami wokół palca wskazującego. Miał na sobie dopasowany kombinezon, który niczego nie ukrywał. Jego twarz była blada i napuchnięta, oczy miał zapadnięte, a w popękanych żyłkach na nosie i obwisłych policzkach Kelsea rozpoznała oznaki hulaszczego trybu życia. Alkoholizmu, a może nawet czegoś bardziej egzotycznego. Nagle uświadomiła sobie, że jeśli na świecie istniały jakieś kosztowne nałogi, to wuj na pewno ich spróbował, choć nie wiedziała, skąd to przekonanie. Patrzył na nią obojętnie, jedną ręką trzymając się za brodę, a palcami drugiej leniwie stukając w podłokietnik tronu. Kelsea dostrzegała w nim spryt, lecz nie odwagę. Miała przed sobą człowieka, który od lat próbował ją zabić, a jednak się go nie bała. U stóp regenta na najniższym stopniu podwyższenia siedziała nieruchomo rudowłosa kobieta wpatrująca się gdzieś w dal. Mimo tego nieobecnego spojrzenia była niezwykle piękna. Jej twarz była idealnie owalna i symetryczna. Kobieta miała doskonały, zadarty nos i szerokie, zmysłowe usta. Ubrana była w cieniutką, niebieską szatę, która miała tak mało warstw, że była niemal przeźroczysta i widać było przez nią kształty smukłe i ponętne zarazem. Szata nie ukrywała jej sutków – ciemnoróżowych punktów odznaczających się pod materiałem. Kelsea zastanawiała się, jaki człowiek wydaje pieniądze, by jego kobiety ubierały się jak dziwki, po chwili jednak rudowłosa podniosła głowę, a Kelsea niemal syknęła. Na szyi miała pętlę, w dodatku ciasną. W miejscach gdzie lina otarła jej skórę, widać było opuchnięcia i pręgi. Drugi koniec sznura, który wił się ku górze po schodach podestu, spoczywał w dłoni regenta.

Na komendę Buławy straż Kelsea zatrzymała się przed podwyższeniem. Jej wuja otaczała jego własna straż, wystarczył jednak rzut oka, by odróżnić prawdziwych strażników od bandy najemników. Ludzie wuja mieli na sobie obszerne, niepraktyczne, ciemnogranatowe mundury i przybierali postawę tak samo arogancką i leniwą jak on. Gdy spojrzał na nią, Kelsea z pewnym zaskoczeniem zauważyła, że ma takie same zielone oczy w kształcie migdałów jak ona. Prawdziwy krewny, w dodatku jedyny, który jej został… Kelsea zamyśliła się. Więzy krwi powinny przecież mieć znaczenie. Ale potem jej wzrok padł na uwiązaną kobietę na podłodze i Kelsea poczuła natarczywe pulsowanie w skroniach. Jej umysł upierał się, że ten człowiek nie jest jej krewnym, chyba że sama postanowi, że jest inaczej. Rozluźniła dłonie zaciśnięte w pięści i odezwała się łagodnym, rzeczowym tonem. – Witaj, wuju. Przybyłam tu dziś na koronację. – Witaj, następczyni tronu – odparł wuj spiętym, nosowym głosem. – Oczywiście potrzebujemy dowodu. Kelsea uniosła ręce, by zdjąć naszyjnik. Dzień wcześniej, na błoniach twierdzy, zauważyła, że zszedł dość opornie i kłuł, jakby nie chciał dać odczepić się od jej ciała. Dziś było gorzej: miała wrażenie, że srebrny łańcuszek ją ciągnie, jakby pod jej skórą chodziły mrówki. Uniosła naszyjnik wysoko, by wuj mógł go obejrzeć, a gdy kiwnął głową, odwróciła się i pokazała go zebranemu w sali tłumowi. – A gdzie drugi klejnot? – spytał wuj. – To już nie twoja sprawa, wuju. Mam klejnot, z którym mnie odesłano, a to wystarczający dowód. Machnął ręką. – Oczywiście, oczywiście. A znamię? Kelsea uśmiechnęła się, gdy podciągała rękaw sukni, po czym odwróciła przedramię do światła. Blizna po oparzeniu nie wyglądała w świetle pochodni tak paskudnie, lecz wyraźnie było widać, że ktoś przyłożył do jej ręki rozgrzany do białości nóż. Przez chwilę Kelsea niemal widziała tę scenę: ciemna sala, ogień i wściekłe wrzaski dziecka, które pierwszy raz w życiu poczuło prawdziwy ból. Kto mi to zrobił?, zastanawiała się. Kto byłby w stanie zrobić coś takiego? Na widok blizny regent jakby się odprężył i z ulgą opuścił ramiona. Kelsea była zaskoczona, z jaką łatwością potrafi odczytać jego emocje. Czy to z powodu pokrewieństwa? Raczej dlatego, że wuj był prostym człowiekiem, w którym chciwość mieszała się z łakomstwem. Nie lubił niepewności, nawet jeśli działała na jego korzyść.

– Moja tożsamość jest prawdziwa – oznajmiła Kelsea. – Teraz odbędzie się koronacja. Gdzie jest kapłan? – Tutaj, pani – usłyszała za sobą drżący głos. Odwróciła się i zobaczyła wysokiego, wychudzonego człowieka około sześćdziesiątki podchodzącego od strony najbliższego filaru. Miał na sobie luźną, białą szatę bez ozdób, zwyczajowy strój wyświęconego kapłana, który nie awansował w hierarchii. Jego twarz wyglądała ascetycznie, była ściągnięta i blada, a włosy i brwi miały kolor wyblakłego, bezbarwnego blondu, jak gdyby życie wyssało z niego wszelkie barwy. Człapał naprzód nerwowym, niepewnym krokiem. – Dobra robota, Lazarusie – szepnęła Kelsea. Ksiądz zatrzymał się około dziesięciu stóp od straży i ukłonił się. – Jestem ojciec Tyler, pani. Poprowadzenie twojej koronacji to dla mnie zaszczyt. Gdzie jest korona? – Och – odezwał się regent – mamy z tym pewien problem. Moja siostra przed śmiercią ukryła gdzieś koronę. Nie byliśmy w stanie jej znaleźć. – Oczywiście, że nie byliście – odparła Kelsea, w środku kipiąc z gniewu. Mogła spodziewać się bzdur tego rodzaju. Korona była symbolicznym przedmiotem, ale jednak była ważna. Na tyle ważna, że Kelsea nigdy nie słyszała o kimś, kto został monarchą bez założenia na głowę jakiejś przesadnie upiększonej ozdoby. Jej wuj zapewne dołożył niezwykłych starań, żeby odnaleźć koronę i samemu ją włożyć. Skoro on jej nie znalazł, istniało niewielkie prawdopodobieństwo, że uda się to komuś innemu. Kapłan wyglądał, jakby za chwilę miał się rozpłakać. Patrzył to na Kelsea, to na regenta i załamywał ręce. – Cóż, to pewne utrudnienie, Wasza Wysokość. Nie… nie wiem, jak mam poprowadzić ceremonię bez korony. Tłum zaczął wiercić się nerwowo. Kelsea słyszała dziwny pomruk niezliczonych głosów w tej potężnej sali. Odruchowo wyciągnęła szyję, by spojrzeć na ciżbę za księdzem. Kobietę, której szukała, nie było trudno znaleźć: jej spiralna fryzura górowała przynajmniej na stopę ponad otaczającymi ją ludźmi. – Lazarusie. Ta kobieta z koszmarną fryzurą. Chcę jej tiarę. Oszołomiony Buława spojrzał w rzeszę ludzi. – A co to jest tiara? – To srebrne, co ma we włosach. Nigdy nie czytałeś bajek? Buława pstryknął palcami. – Coryn. Powiedz lady Andrews, że korona jej to wynagrodzi.

Strażnik pośpiesznie zszedł po schodach, Kelsea zaś z powrotem zwróciła się do kapłana. – Czy to wystarczy do chwili znalezienia prawdziwej korony, ojcze? Ojciec Tyler przytaknął, nerwowo przełykając ślinę. Kelsea zdała sobie sprawę, że kapłan równie dobrze mógł być przekonany, że została wychowana zgodnie z naukami Kościoła albo nawet że była naprawdę pobożna. Gdy zrobił kolejny ostrożny krok naprzód, Kelsea z wolna uśmiechnęła się szerzej, aż uznała, że uśmiech wygląda szczerze. – Jesteśmy zaszczyceni twoją obecnością, ojcze. – Cała przyjemność po mojej stronie, pani – odparł kapłan, lecz pod jego spokojnym wyrazem twarzy Kelsea wyczuła spory niepokój. Czyżby obawiał się gniewu przełożonych? Kelsea przypomniała sobie przestrogi Carlin na temat potęgi Arvathu i popatrzyła z nieufnością na bladego mężczyznę. – Jak śmiesz! – rozległ się krzyk kobiety po wyraźnym odgłosie wymierzonego policzka. Kelsea spojrzała między Elstonem a Dyerem i dostrzegła całkiem zawziętą szamotaninę. Gdy tłum się przesunął, przez chwilę widziała Coryna z rękami zanurzonymi w plątaninie gęstych, ciemnych włosów. A potem znowu zniknął. Elston trząsł się, a gdy Kelsea podniosła wzrok, zobaczyła, że poczerwieniał i usiłuje zdusić śmiech. Nie on jeden – wszędzie wokół Kelsea słyszała ciche parskania. Mhurn, który stał tuż za nią po lewej stronie, otwarcie chichotał, a na jego pobladłej twarzy pojawiły się kolory. Nawet Buława mocno zacisnął szczęki, a usta mu drgały. Kelsea nigdy nie widziała, żeby się śmiał, po chwili jednak jego usta rozluźniły się i wrócił do przyglądania się galerii. W końcu z tiarą w dłoni Coryn wynurzył się z ciżby. Wyglądał, jakby wyszedł z gęstwiny malin: na jednym policzku miał długie, paskudne zadrapanie, drugi był mocno zaczerwieniony, a rękaw koszuli podarty. Za nim Kelsea dostrzegła szlachciankę zmierzającą ku drzwiom z urażoną dumą. Jej wyrafinowana fryzura była zrujnowana. – No cóż, straciłaś lady Andrews – szepnął Pen. – Nie była mi potrzebna – odpowiedziała Kelsea, a w jej skroniach zatętnił nieoczekiwany gniew. – Nie potrzebuję nikogo z taką fryzurą. Coryn podał tiarę kapłanowi i zajął miejsce przed strażą Kelsea. – Zróbmy to jak najszybciej, ojcze – poprosiła Kelsea. – Nie chciałabym dłużej narażać twojego życia. Jej słowa odniosły pożądany efekt: ojciec Tyler pobladł i nieufnie spojrzał przez ramię. Przez chwilę zrobiło jej się go żal. Zastanawiała się, jak często

pozwalano mu opuszczać Arvath. Carlin mówiła, że niektórzy kapłani, zwłaszcza ci, którzy dołączyli do Kościoła w młodym wieku, spędzali całe życie w białej wieży, żyjąc w całkowitym zamknięciu. Straż rozsunęła się, pozwalając Kelsea uklęknąć przodem do tronu u stóp podestu. Kamienna posadzka była zimna i nierówna, wbijała jej się w kolana. Dziewczyna zastanawiała się, jak długo będzie musiała klęczeć. Strażnicy otoczyli ją ciaśniej, połowa z nich zwróciła się twarzami w stronę regenta i jego ludzi, połowa zaś w kierunku tłumu. Ojciec Tyler podszedł na odległość około pięciu stóp, na tyle blisko, na ile pozwolił mu Coryn. Mhurn stał tuż za jej prawym ramieniem, a Buława obok niego. Gdy Kelsea obróciła się, żeby spojrzeć na Lazarusa, dostrzegła, że w jednej dłoni trzyma uniesiony miecz, a w drugiej buławę. Głowicę buławy wciąż pokrywała zaschnięta krew. Na jego twarzy malował się groźny spokój, jak u człowieka tak obojętnego wobec śmierci i oswojonego z nią, jakby miał zamiar poprosić, by wystąpiła naprzód i się pokazała. Pozostali strażnicy byli jednak tacy spięci, że dobyli mieczy, gdy jakaś kobieta kichnęła. Szafir zaczął parzyć, ale dziewczyna zwalczyła pokusę spojrzenia w dół, ku swojej piersi. Na błoniach klejnot buzował piekielnie, kiedy jednak Kelsea oglądała rano swoją skórę, nie było po tym najmniejszego śladu. Miała wiele pytań dotyczących szafiru, lecz siła, jaką jej dawał, wydawała się ważniejsza niż pytania i ważniejsza niż zdumienie. Wiedziała, że gdyby spojrzała w dół, zobaczyłaby, że klejnot błyszczy na jej skórze jasnym, zdrowym i ostrzegawczym błękitem. Coś miało się za chwilę wydarzyć. Ojciec Tyler zaczął szeptać tak cicho, że Kelsea była przekonana, iż zgromadzeni w ogóle go nie słyszą. Wyglądało na to, że rozpoczyna jakiś monolog na temat łaski boskiej i związku Boga z monarchią. Kelsea przestała mu się przysłuchiwać. Zerknęła przez ramię, lecz w tłumie nikt się nie ruszał. Z tyłu mignęła jej koścista postać Arlena Thorne’a w obcisłym, niebieskim mundurze, niemal ukryta za jednym z filarów. Wyglądał jak opierająca się o ścianę modliszka. Według Buławy był człowiekiem przedsiębiorczym, co czyniło go jeszcze groźniejszym przeciwnikiem. Thorne odwrócił się, gdy dostrzegł, że Kelsea go obserwuje. Ksiądz wyjął wiekową Biblię z fałdów swojej szaty i zaczął czytać coś o wstąpieniu króla Dawida na tron. Kelsea zacisnęła szczęki, by stłumić ziewnięcie. Przeczytała Biblię od deski do deski. Było w niej kilka ciekawych historii, a ta o królu Dawidzie była jedną z najbardziej zajmujących. Ale opowieści to tylko opowieści. Mimo wszystko Kelsea nie mogła oprzeć się

urokowi trzymanej przez kapłana sędziwej Biblii, której karty były tak kruche jak sam duchowny. Ojciec Tyler podszedł do Kelsea na odległość około dwóch stóp; w dłoni ściskał koronę. Poczuła, że jej straż jest w pełnej gotowości, i usłyszała zgrzyt dobywanego miecza po prawej stronie. Kapłan spojrzał ponad jej ramieniem i drgnął – wyraz twarzy Buławy musiał być przerażający – po czym zgubił się w tekście i przez chwilę przebiegał wzrokiem po karcie. W jednej chwili wydarzyło się kilka rzeczy. Za jej plecami wrzasnął jakiś mężczyzna, a Kelsea poczuła przeszywający ból w lewym ramieniu. Buława pchnął ją płasko na podłogę i przykucnął nad nią, osłaniając ją własnym ciałem. Jakaś kobieta krzyknęła na sali, jakby z zaświatów. Wokół rozległ się szczęk uderzających o siebie mieczy. Kelsea wierciła się pod osłoną ciała Buławy, starając się wyjąć sztylet, który ukryła w bucie. Wolną ręką wymacała rękojeść noża wystającą tuż nad jej łopatką. Gdy przejechała po niej palcami, od stóp do głów przeszył ją spazm bólu. Zasztyletowana, pomyślała oszołomiona. Więc jednak Buława nie osłonił moich pleców. – Galenie! Galeria! Galeria! – ryknął Buława. – Wejdź tam i opróżnij ją! – A potem zerwano go z Kelsea. Z trudem podniosła się na nogi, w ręce trzymając nóż. Wokół siebie miała walczących mężczyzn, trzech z nich usiłowało przeszyć Buławę długimi mieczami. Byli to ludzie jej wuja. Ich ciemnoniebieskie mundury wirowały w czasie walki. Kelsea poczuła podmuch powietrza zza pleców, obróciła się i dostrzegła mierzący w jej szyję miecz. Zrobiła unik, prześlizgnęła się pod ramieniem napastnika i pchnęła nożem w górę, między żebra. Ciepła ciecz ochlapała jej twarz, zamknęła więc oczy, oślepiona czerwienią. Martwy mężczyzna padł na nią i przygwoździł ją do ziemi, wywołując eksplozję czystego, intensywnego bólu, gdy nóż w jej ramieniu uderzył o podłogę. Kelsea zacisnęła zęby, żeby zdusić krzyk, zepchnęła mężczyznę i przetarła oczy rękawem sukni. Zignorowała spływającą po twarzy krew, wyszarpnęła nóż spomiędzy żeber napastnika i z trudem stanęła na nogi. Miała wrażenie, że patrzy na świat przez cienką czerwoną tkaninę. Ktoś chwycił ją za zdrowe ramię, więc brutalnie cięła go w dłoń. – To ja, pani, to ja! – Lazarusie – wydyszała. – Stańmy tyłem. – Buława pchnął ją za siebie, Kelsea zaś stanęła do niego plecami, pochylając się do przodu, by ochronić ramię, i znalazła się przodem do zebranych. Ku jej zaskoczeniu, nikt spośród szlachty nie uciekł. Wszyscy stali w

uporządkowanych rzędach za filarami u stóp podestu, a Kelsea miała ochotę na nich krzyczeć. Dlaczego nie pomogli? Wielu z nich jednak, zwłaszcza mężczyzn, nie patrzyło na Kelsea. Obserwowali toczącą się za nią bitwę, rzucając chciwe spojrzenia na walczących. Rozrywka, pomyślała Kelsea z niesmakiem. Uniosła nóż w stronę tłumu, w najgroźniejszym geście, na jaki tylko potrafiła się zdobyć, i ogromnie żałowała, że nie trzyma miecza, choć nie miała pojęcia, jak się nim posługiwać. Ociekająca krwią rękojeść ślizgała się w jej zakrwawionej dłoni. Pamiętała dzień, gdy Barty podarował jej ten nóż na dziesiąte urodziny w pomalowanym na złoto pudełku z małym, srebrnym kluczykiem. Musiało nadal być gdzieś w jej sakwach na górze. W końcu użyła noża przeciwko człowiekowi i żałowała, że nie może powiedzieć o tym Barty’emu. Wzrok przesłoniła jej fala czerni. Teraz stanął przed nią Pen z mieczami w obu dłoniach. Gdy jeden ze strażników regenta rzucił się naprzód, by się przedrzeć, Pen zrobił zgrabny unik w bok, odrąbał mu rękę w bicepsie i zatopił miecz w jego klatce piersiowej. Mężczyzna wrzasnął, wydobywając z siebie wysoki, cienki pisk, który zdawał się nie mieć końca, a odcięte ramię wylądowało kilka stóp dalej na kamiennej posadzce. Padł na ziemię, Pen natomiast z powrotem przyjął wyczekującą pozę, niewzruszony krwią kapiącą z ręki trzymającej miecz, którym zadał cios. Chwilę później dołączył do niego Mhurn, na którego blond włosach widać było szkarłatne pasma, a jego twarz była bledsza niż zwykle, jakby balansował na krawędzi omdlenia. Dwóch ludzi pojawiło się w zasięgu Kelsea, obróciła się więc w ich stronę, starając się zacieśnić chwyt na śliskim nożu. Byli to jednak tylko Elston i Kibb, którzy stanęli u obu jej boków z mieczami ociekającymi krwią. Kibb został ranny w rękę. Cięcie było głębokie, wyglądało jak po ugryzieniu przez zwierzę, lecz poza tą raną nie widać było innych. Brzęk mieczy stracił już nieco na tempie i walka powoli dobiegała końca. Gdy Kelsea spojrzała w tłum, zauważyła, że Arlen Thorne zniknął. Ojciec Tyler kucał przy najbliższym filarze, przyciskając Biblię do piersi i wpatrując się w odziane na niebiesko zwłoki, które leżały zakrwawione u stóp podestu. Kapłan wyglądał, jakby miał zemdleć, i mimo nieufności Kelsea było go przez chwilę żal. Nie wyglądał na człowieka, który kiedykolwiek był silny, nawet za młodu, a młody już nie był. Musi się pozbierać, warknął inny, oschły głos w jej głowie. Szybko. Stal w tym głosie otrzeźwiła Kelsea i dziewczyna przytakująco kiwnęła głową. To niesamowite, że koronacja mogła jednocześnie znaczyć tak niewiele, a jednak tak wiele. Nogi ugięły się pod nią i zatoczyła się na Buławę. Syknęła, gdy ból

przeszył jej plecy niczym ryjący robak. „Kobiety krzyczą, gdy zostaną ranne”, rozległ się w jej myślach głos Barty’ego. „Mężczyźni krzyczą, gdy umierają”. Tak czy siak, nie zamierzam krzyczeć. – Lazarusie, musisz mnie podtrzymać. Buława wziął ją pod ramię i wsparł, dzięki czemu mogła ustać na nogach. – Musimy wyjąć ten nóż, pani. – Jeszcze nie. – Tracisz krew. – Stracę więcej, gdy zostanie wyjęty. Najpierw to. Buława szybko przyjrzał się ranie. Z jego twarzy odpłynął kolor. – Co? – Nic, pani. – No co? – To poważna rana. Prędzej czy później zemdlejesz. – To wtedy trzaśnij mnie w twarz, żebym się ocknęła. – Miałem bronić twojego życia, pani. – Moje życie i ten tron to jedność – odparła ochrypłym głosem. Tak właśnie było, choć w pełni zdała sobie z tego sprawę, dopiero gdy wypowiedziała te słowa. Chwyciła Buławę za ramię, wskazując na szafir na swojej piersi. – Teraz jestem tylko tym. Rozumiesz? Buława obrócił się i krzyknął do Galena znajdującego się na galerii. Dwa ubrane na niebiesko ciała gwałtownie osunęły się po ścianie i z mokrym plaśnięciem huknęły o posadzkę. Stojący na przedzie zebrani krzyknęli i cofnęli się o kilka stóp. – Teraz ostrożnie! – wrzasnął Buława. – Obserwujcie tłum! Kibb, potrzebujesz medyka? – Spierdalaj – odparł Kibb serdecznym tonem, choć twarz miał białą i kurczowo ściskał dłoń. – Sam jestem medykiem. Wielu strażników wuja leżało martwych na podwyższeniu. Kilku jej własnych zostało rannych, nie widziała jednak na posadzce ciał w szarych strojach. Kto rzucił tym nożem? Regent nie wstał z miejsca, a jego poza wciąż wyrażała obojętność mimo krwi, która obryzgała jego twarz, i skierowanych w jego stronę czubków mieczy czterech członków Straży Królewskiej. Nad jego górną wargą perliły się jednak kropelki potu, a oczy niespokojnie zerkały w ciżbę. Biorąc pod uwagę kiepskie umiejętności jego strażników, była to godna głupca próba odebrania Kelsea życia.

Taktyka zwlekania. Wuj wiedział równie dobrze jak Kelsea, jaka ważna jest ta koronacja. Z ramienia dziewczyny zaczęła promieniować nowa fala bólu, a krew spływała jej wzdłuż kręgosłupa. Czuła, że ma bardzo mało czasu. Wyciągnęła rękę i chwyciła jednego ze swoich strażników, młodego mężczyznę, którego imienia nie znała. – Sprowadź księdza. Spojrzawszy na nią pełnym zwątpienia wzrokiem, strażnik przywlókł ojca Tylera na podest, gdzie ten zbielał na widok mnóstwa rozciągniętych na podłodze ciał. Kelsea otworzyła usta i popłynął z nich chłodny, rozkazujący ton, który wydawał się jej taki obcy. – Proszę kontynuować, ojcze. I zachować niezbędne formuły. Kiwnął głową i wyciągnął drżącą rękę, w której trzymał tiarę. Z pomocą Buławy Kelsea z powrotem uklękła na podłodze. Ojciec Tyler ponownie otworzył Biblię i zaczął czytać drżącym głosem, a jego słowa w uszach Kelsea zlewały się w jedno. Za kapłanem widziała piękną rudowłosą kobietę, wciąż siedzącą jak kamień na stopniu podestu. Jej ciało było obryzgane krwią. Krew była też na jej twarzy i przesiąkła przez cienką, niebieską tkaninę jej szaty. Kobieta nie ruszyła się nawet o cal, ale była żywa – jej szare oczy wpatrywały się w jeden punkt na posadzce. Kelsea na chwilę zamknęła powieki, a potem popatrzyła w sufit – wielki sklepiony bezmiar wirujący nad jej głową. But Buławy wylądował na jej krzyżu i przygryzła język, żeby zdusić krzyk. Nieco oprzytomniała i dostrzegła zbliżającego się kapłana z zamkniętą Biblią i tiarą w dłoni. Straż zacieśniła się wokół niej. Ojciec Tyler pochylił się z szeroko otwartymi oczami, z jego twarzy odpłynęła cała krew, Kelsea zaś poczuła, jak jej wcześniejsze uprzedzenia z jakiegoś niewytłumaczalnego powodu znikają. Żałowała, że nie może go pocieszyć i powiedzieć mu, że niemal zrobił już swoje. Ale przecież nie zrobił, szepnął inny, cichy, lecz pełen przekonania głos w jej głowie. Nie jest nawet blisko. – Wasza Wysokość – zapytał kapłan niemal przepraszającym tonem – czy przyrzekasz działać na rzecz tego królestwa, na rzecz tego ludu i zgodnie z prawami Kościoła Bożego? Kelsea wzięła chrapliwy wdech, czując, jak grzechocze jej w piersi, po czym wyszeptała: – Przyrzekam działać na rzecz tego królestwa i na rzecz tego ludu, zgodnie z prawami. Ojciec Tyler zamilkł. Kelsea usiłowała wziąć kolejny wdech i poczuła, że osuwa się na lewą stronę. Buława ponownie ją kopnął, tym razem jednak nie była

w stanie powstrzymać zduszonego jęku, który wyrwał się z jej ust. Nawet Barty by zrozumiał. – Ty będziesz strzegł swojego Kościoła, ojcze, a ja tego królestwa i jego ludu. Oto moja przysięga. Ojciec Tyler wahał się jeszcze chwilę, po czym wetknął Biblię w fałdy swojej szaty. Jego twarz wyglądała niczym maska rezygnacji i żalu, jak gdyby potrafił przejrzeć przyszłość i liczne konsekwencje tej chwili. Może rzeczywiście potrafił. Wyciągnął ręce i nałożył tiarę na głowę Kelsea. – Niniejszym koronuję cię, Kelsea Raleigh, królowo Tearlingu. Oby twe rządy trwały długo, Wasza Wysokość. Kelsea zamknęła oczy, a gardło zacisnęło jej się z ogromnej ulgi graniczącej z ekstazą. – Pomóż mi wstać, Lazarusie. Buława podniósł ją, a nogi natychmiast się pod nią ugięły. Objął ją od tyłu i trzymał niczym szmacianą lalkę, pochyliwszy ją do przodu, by nóż nie wbił się głębiej w jej ramię. – Regent. Buława obrócił ją ostrożnie i Kelsea stanęła twarzą w twarz z wujem. W jego oczach błyszczała głupia desperacja. Z wolna i ostrożnie oparła się o Buławę, dopóki rękojeść noża nie dotknęła jego piersi. Ból gwałtownie ją otrzeźwił, lecz na niezbyt długo. Ogarniały ją ciemności, czerniejąca granica na krawędzi pola widzenia. – Złaź z mojego tronu. Wuj nie poruszył się. Kelsea pochyliła się całym wysiłkiem woli, a jej oddech chrypiał głośno w wielkiej sali, gdzie wszystko odbijało się echem. – Masz miesiąc na opuszczenie twierdzy, wuju. Po upływie tego czasu… wyznaczam nagrodę za twoją głowę w wysokości dziesięciu tysięcy funtów. Kobieta za jej plecami gwałtownie wciągnęła powietrze i szeptem rozpuściła tę wieść wśród tłumu. Oczy wuja w popłochu powędrowały za jej plecy. – Nie wolno ci wyznaczać nagrody za członka rodziny królewskiej. Usłyszała za sobą obleśny baryton, który już znała: Thorne. Zignorowała go, z cichym charkotem wydobywając z siebie kolejne słowa. – Dałam ci… fory, wuju. Natychmiast złaź z mojego tronu albo Lazarus wyrzuci cię z twierdzy. Myślisz, że… długo pożyjesz? Regent z wolna zamrugał oczami. Po kilku sekundach wstał z tronu, a gdy się wyprostował, brzuch wyskoczył przed niego. Za dużo piwa, mgliście pomyślała Kelsea. Boże, jest niższy ode mnie! Zaczęła widzieć podwójnie, a potem

potrójnie. Trąciła Buławę łokciem, on zaś zrozumiał, bo pociągnął ją naprzód i delikatnie posadził na tronie. Miała wrażenie, że usiadła na lodowatej skale. Zachwiała się i oparła o zimny jak lód metal, zamknęła oczy i z powrotem je otworzyła. Powinna zrobić coś jeszcze, ale co? Przed sobą zauważyła rudowłosą kobietę, wciąż pobrudzoną krwią. Wuj, potykając się, zszedł z podwyższenia, a sznur napinał się z każdym jego krokiem. – Puść sznur – wyszeptała Kelsea. – Puść sznur – powtórzył Buława. Wuj obrócił się na pięcie i Kelsea po raz pierwszy dostrzegła czystą furię w jego oczach. – Ta kobieta należy do mnie! Dostałem ją w darze. – Szkoda. Wuj rozejrzał się, szukając wsparcia, lecz większość jego strażników nie żyła. Tylko trzech ruszyło za nim, lecz nawet ci nie chcieli spojrzeć mu w oczy. Jego twarz pobielała z wściekłości, Kelsea dostrzegła jednak, że było na niej wypisane coś jeszcze: oszołomienie spowodowane poczuciem krzywdy, spojrzenie człowieka, który nie wie, dlaczego spotyka go tak wiele okropieństw, skoro chciał przecież tak dobrze. Po chwili namysłu puścił sznur i wycofał się pośpiesznie. – Jest moja – powtórzył żałośnie. – Pójdzie z nami. Elstonie… dopilnuj tego. – Tak, Wasza Wysokość. – Zabierz mnie stąd, Lazarusie, proszę – wycharczała Kelsea. Nabieranie powietrza było prawdziwą udręką. Buława i Pen naradzali się przez chwilę, po czym obaj pochylili się i podnieśli ją na utworzonym z ramion krzesełku. Kelsea jak przez mgłę poczuła wdzięczność – dzięki temu mogła opuścić salę w bardziej dostojny sposób niż przewieszona przez ramię jak worek. Strażnicy szybko zmienili szyk wokół niej, po czym zeszli z podwyższenia i ruszyli środkową alejką. Mijane po drodze tłumy rozmywały się. Kelsea żałowała, że po raz pierwszy Tearlińczycy zobaczyli ją właśnie w takim stanie: zakrwawioną i osłabioną. W pewnej chwili minęli kobietę w czerwonej, aksamitnej sukni. W ciemności kolor wyglądał olśniewająco. Carlin zawsze lubiła ubierać się w domu w taką głęboką czerwień. Kelsea wyciągnęła rękę do kobiety i wyszeptała: – To będzie trudna podróż. Kobieta była jednak za daleko i Kelsea nie udało się jej dotknąć. Twarze przemykały obok niczym smugi. Przez chwilę dziewczyna miała wrażenie, że

widzi Ducha, ale przecież to było szaleństwo. Mimo wszystko ponownie wyciągnęła dłoń, bezskutecznie usiłując go chwycić. – Musimy się pośpieszyć, kapitanie – mruknął Pen. Buława burknął na potwierdzenie i przyśpieszyli, wychodząc przez ogromne, dwuskrzydłowe drzwi na szeroki korytarz. Kelsea nieprawdopodobnie wyraźnie czuła zapach swojej krwi. Wszystkie jej zmysły szalały. Każda pochodnia była jasna jak słońce, kiedy jednak dziewczyna zmrużyła oczy, patrząc na Buławę, jego twarz spowijał mrok. Strażnicy szeptali do siebie, a ich szepty były ogłuszające, lecz Kelsea nie rozumiała ani słowa. Tiara zsuwała jej się z głowy. – Korona mi spada. Buława mocniej napiął ramię, o które opierała się plecami. Dotknął na ścianie czegoś, czego Kelsea nie zauważyła, i ku jej zdumieniu w ciemności otworzyły się ukryte drzwi. – Nie spadnie, dopóki czuwam nad tym ja, pani. – I ja – dodał Pen. Gdy przeszli przez ciemne wejście, Kelsea poczuła, jak ostrożna dłoń podtrzymuje koronę na jej głowie.

Rozdział 7

Fale na stawie

Po koronacji przez pięć dni nie widziano królowej Glynn w twierdzy. Przez większość tego czasu była nieprzytomna z powodu zadanej nożem rany, za sprawą której niemal wykrwawiła się na śmierć. Do końca życia miała na plecach bliznę. To właśnie ze względu na tę bliznę, a nie, jak powszechnie sądzono, na znamię na przedramieniu, zwano ją Naznaczoną Królową. Lecz świat nie przestał się kręcić, gdy królowa spała. Wczesna historia Tearlingu OPOWIEDZIANA PRZEZ MERWINIANA

Gdy Thomas obudził się następnego ranka, miał nadzieję, że koronacja była tylko złym snem. Uczepił się tej myśli ze wszystkich sił, choć część jego umysłu wiedziała już, że było inaczej. Coś poszło nie tak. Pierwszą wskazówką była Anne, która spała obok niego, oplatając poduszkę wypielęgnowanymi dłońmi. Jedyną kobietą, która kiedykolwiek spała obok niego, była Marguerite. Anne była marnym zastępstwem, była niższa i bardziej przysadzista, miała też rude kędziory, podczas gdy włosy Marguerite spływały niczym bursztynowa rzeka. Anne miała lepsze usta, nie mogła jednak równać się z Marguerite. W głowie Thomasa pulsowały zaczątki kaca, który tylko czekał, by upomnieć się o swoje. Marguerite z pewnością stanowiła część problemu. Obrócił się i przykrył głowę poduszką, starając się zagłuszyć hałasy dobiegające spoza komnaty. Odgłosy przypominały przesuwanie skrzyń – szuranie i głuche dźwięki, które nie pozwalały z powrotem zasnąć. Jednak pod poduszką ból głowy nasilił się, więc w końcu Thomas ją zdjął, siarczyście klnąc pod nosem, zadzwonił po Pine’a, a potem naciągnął z powrotem kołdrę na głowę. Pine uciszy te hałasy. Przypomniał sobie teraz, że dziewczyna zabrała Marguerite. Przyczepiła się do jedynej rzeczy, której nie mógł stracić, i właśnie tę rzecz zabrała. Na jedną krótką chwilę zapłonęła w nim nadzieja, gdy strażnik zdołał zadać cios dziewczynie i ta padła na ziemię, jednak podniosła się z podłogi i krwawiąc, dokończyła koronację. Był to czyn świadczący o żelaznej woli. Zabrała

Marguerite dla siebie i teraz to ona każdej nocy będzie z nią spała, i… och, jak bardzo bolała go głowa, jakby w środku miał miechy kowalskie. Może jednak, mimo wszystko, jest jeszcze jakaś nadzieja. Dziewczyna straciła naprawdę dużo krwi. Minęło kilka minut i Pine nadal się nie pojawiał. Thomas zdjął kołdrę z głowy, zadzwonił raz jeszcze i poczuł, że Anne poruszyła się obok niego. Hałas był naprawdę głośny, skoro ją także obudził. Zeszłej nocy pochłonęli trzy butelki wina, a Anne nigdy nie miała zbyt mocnej głowy. Pine nadal nie przychodził. Thomas usiadł, zrzucił kołdrę, a z jego ust wydobyło się kolejne mrukliwe przekleństwo. Nieraz pozwalał Pine’owi spędzić noc z jedną ze swoich kobiet, lecz Pine nie należał do tych, którzy poprzestawali na tym, co im proponowano. Gdyby Thomas nakrył Pine’a w łóżku z Sophie, żywcem obdarłby go ze skóry. W końcu znalazł szlafrok pod stertą ubrań w kącie, ale jedwabny sznur utknął i wyślizgnął się z oczek. Thomas ponownie zaklął, tym razem głośniej, i spojrzał na Anne, która po prostu przewróciła się na drugi bok i też schowała głowę pod poduszkę. Owinął poły szlafroka wokół ciała, przytrzymując ręką, żeby się nie rozsuwały. Gdyby Pine zadał sobie odrobinę trudu i powiesił ubrania, byłoby inaczej. Gdy Thomas go znajdzie, przyjdzie pora na poważną rozmowę. Nie odpowiedział na dzwonek, wszędzie poniewierały się stosy brudnych ubrań… w dodatku chyba kilka dni temu skończył się rum. Wszystko wokół rozpadało się, i to w absolutnie najgorszym momencie. Przypomniał sobie twarz dziewczyny, tę okrągłą facjatę, którą mógł zobaczyć u każdej chłopki na ulicach Nowego Londynu. Ale jej oczy były tak samo kocie i zielone jak jego i przeszywały niczym strzała. Widzi mnie, pomyślał bezsilnie. Widzi wszystko. Oczywiście nie mogła widzieć wszystkiego. Mogła się domyślać, ale nie mogła wiedzieć. Arlen Thorne, który zawsze był przygotowany na każdą ewentualność, już uruchomił jeden z planów awaryjnych; sam miał wiele do stracenia, gdyby zsyłka nie dotarła. Thorne nigdy nie zadawał sobie trudu, by ukrywać pogardę wobec Thomasa, i mówił mu tylko to, co regent musiał wiedzieć, by odegrać swą rolę. Lecz Thomas dopiero teraz dostrzegł, jak dobrze Thorne wszystko zaplanował, oddalając od siebie wszelkie ryzyko. Spisek obmyślił Thorne, ale nie zaangażował w niego żadnych ludzi związanych z Cenzusem. To straż Thomasa wszczęła dywersję. Nikomu nie przyszedłby na myśl Thorne, oczywiście poza Thomasem, który teraz z pewnością sam był podejrzany. Brzuch znowu mu urósł, szlafrok ledwie starczał, by go objąć. Najlepsze, co

mógł zrobić, to przytrzymać go w dwóch miejscach, nad brzuchem i w kroku. Sześć miesięcy temu, gdy zamówił ten strój, nie był jeszcze taki gruby. Jadł jednak i pił coraz więcej, gdy z wolna zaczął zdawać sobie sprawę, że nikt nie zdoła znaleźć i zabić dziewczyny na czas… nawet członkowie Caden, którzy nigdy nie zawodzili, gdy trzeba było kogoś wytropić. Thomas skierował się w stronę drzwi. Nawet jeśli Pine ignorował dzwonek, porządny krzyk sprawi, że przyleci tu biegiem. Kwatery regenta nie były w końcu tak obszerne i luksusowe jak skrzydło królowej i dźwięk niósł się tu dobrze. Lata temu Thomas próbował przenieść się do tamtego skrzydła, lecz zarówno Carroll, jak i Buława szybko go powstrzymali, i właśnie wtedy uświadomił sobie, że cała Straż Królewska nadal tam jest, wciąż mieszka w tych kwaterach, wbrew nadziei nadal czeka, że pewnego dnia pojawi się królowa. Co gorsza, wciąż rekrutowali nowych ludzi. Buława sięgnął ku ciemnemu sercu Tearlingu, po którym tylko on potrafił się poruszać, i wydobył z niego Pena Alcotta, który tak dobrze radził sobie z mieczem, że mógł wstąpić do Caden, a jednak postanowił dołączyć do Straży Królewskiej za o połowę mniejsze pieniądze. Sam Thomas kilkakrotnie próbował zwerbować Alcotta oraz innych członków straży, lecz nigdy nie chcieli się z nim sprzymierzyć, on zaś nie mógł zrozumieć dlaczego, aż do momentu koronacji dziewczyny. W ogóle nie była do niego podobna, a w dodatku ani trochę nie przypominała Elyssy. Córeczka tatusia, gorzko pomyślał Thomas. Musieli postarać się o trzy aborcje dla Elyssy (a przynajmniej o tylu Thomas wiedział). Zapominała o tym swoim przeklętym syropie równie często, jak o wszystkich pozostałych sprawach. Thomas nie zdołał jednak przekonać jej do kolejnej aborcji, na której najbardziej mu zależało. W ostatnich latach życia potwornie bała się lekarza, widziała w nim bowiem potencjalnego skrytobójcę. Nawet Thomas musiał przyznać, że wyjątkowo łatwo byłoby zabić kobietę podczas takiego zabiegu, ale ta świadomość tylko potęgowała jego rozgoryczenie. Jakie to typowe dla Elyssy, żeby bez zastanowienia pozbyć się trzech ciąż, a potem z zupełnie bezsensownych powodów postanowić urodzić akurat to dziecko, które wszystko utrudni. Pine powiedział mu wczoraj, że dziewczyna już zadomowiła się w skrzydle królowej, otoczyła się strażą i zamknęła wielkie drzwi na klucz. Wszelkie nadzieje na przeprowadzkę do komnat Elyssy zupełnie przepadły. Mimo wszystko mogło być gorzej. Jego własne kwatery były wygodne. Było w nich wystarczająco dużo miejsca dla jego osobistej straży i wszystkich kobiet oraz kilkorga służących. Gdy Thomas przeniósł się do tych komnat, wyglądały bezbarwnie, powiesił tu jednak wiele obrazów swojego ulubionego artysty

Powella. Pine znalazł też gęstą złotą farbę, dzięki której w dobry i tani sposób można było sprawić, by wszystko wyglądało po królewsku. Gdy Szkarłatna Królowa objęła Thomasa opieką, wysłała mu lepsze i droższe podarunki, które zaśmiecały jego kwatery: statuetkę nagiej kobiety z litego srebra, aksamitne kotary w kolorze głębokiej czerwieni i zestaw prawdziwych złotych naczyń wysadzanych rubinami. Ten ostatni prezent najbardziej spodobał się Thomasowi i regent co wieczór korzystał z niego przy kolacji. Od czasu do czasu uświadamiał sobie z przykrością, że Szkarłatna Królowa go wykorzystuje, podobnie jak szlachta Tearlingu wykorzystywała swoich nadzorców. Thomas stanowił pewien bufor, był niezbędnym pośrednikiem pomiędzy tą, do której należała władza, a tymi, którzy nie mieli jej wcale. To jego nienawidzono w całym Tearlingu. Elyssa nie żyła, został więc tylko on. Gdyby w kraju kiedykolwiek wybuchł bunt, to jego głowy by się domagano, Szkarłatna Królowa z pewnością by go poświęciła, a szlachta Tearlingu na pewno zabarykadowałaby się i oddała swoich nadzorców tłumom. To też była nieprzyjemna świadomość, którą nie zawsze można było zignorować… Z drugiej jednak strony myśl o buncie biedoty przeciw komukolwiek była niemal śmiechu warta. Była zbyt zajęta szukaniem kolejnego posiłku. Gdy Thomas otworzył drzwi, oślepiło go światło. Zmrużył oczy, by się do niego przyzwyczaić, ale scena, którą zastał w sali głównej, sprawiła, że zamarł w miejscu. Najpierw zobaczył, że służący w białym stroju niezbyt ostrożnie pakuje jego złoto-rubinowe naczynia do dębowej skrzyni. Służącym twierdzy nigdy nie zezwalano na wchodzenie do prywatnych kwater regenta. Rozkradliby wszystko, czego nie przytwierdzono do podłoża. Teraz jednak znalazł się tu jeden z nich, i w dodatku czymś się zajmował. Po kolei podnosił ze stosu złote talerze i układał je w skrzyni z głośnym brzękiem, który przyprawiał Thomasa o dreszcze. Uwagę regenta przykuły inne zmiany. Jego czerwone aksamity zniknęły, zerwano je ze wschodniej ściany. Okna były szeroko otwarte i do wnętrza wpadały promienie słońca. Dwie statuetki, które zdobiły przeciwległe kąty sali, zniknęły. W rogu przy północnej ścianie stały stosy około dwudziestu beczułek piwa, a obok nich niezliczone skrzynki wina z Mort. Drugi służący ustawiał butelki whisky (niektóre bardzo wartościowe, kupione osobiście przez Thomasa na Festiwalu Whisky odbywającym się co roku w lipcu na ulicach Nowego Londynu). Obok beczek stał duży wózek, którego przeznaczenie było jasne: zamierzali wywieźć także całe jego zapasy alkoholu. Thomas zacisnął palce na szlafroku, bo poły zaczęły mu się wyślizgiwać, i rzucił się ku służącemu, który zajmował się jego złotymi naczyniami.

– Co ty wyprawiasz? Służący kiwnął kciukiem nad ramieniem i nawet nie spojrzał Thomasowi w oczy. Ten popatrzył za siebie i załamał się jeszcze bardziej: za stosem beczułek z piwem stał Coryn i notował coś na kartce. Nie miał na sobie szarego płaszcza, ale nie był mu potrzebny. Służba i tak wykonywała jego polecenia. – Hej! Strażniku! – krzyknął Thomas. Chciał pstryknąć palcami, ale bał się, żeby nie rozsunęły mu się poły szlafroka. – Co to wszystko ma znaczyć? Coryn odłożył pióro i papier. – Rozkazy królowej. Wszystkie te rzeczy są własnością korony i dzisiaj zostaną stąd zabrane. – Jak to własnością korony? Są moją własnością. Kupiłem je. – W takim razie nie powinieneś trzymać ich w twierdzy. Wszystko, co znajduje się w twierdzy, podlega zajęciu przez koronę. – Ja nie… – Thomas zamyślił się nad tym, co chciał powiedzieć na swoją obronę, przekonany, że na pewno znajdzie się jakaś luka dla rodziny królewskiej. Nigdy nie zgłębiał praw Tearlingu, nawet gdy był dzieckiem i kazano mu się uczyć: zasady rządzenia nigdy go nie interesowały. Ale, do diabła, Elyssa też się nie uczyła, a przecież była pierworodna. Rozejrzał się w poszukiwaniu kolejnego argumentu i zauważył swoje złote naczynia w skrzyni. – To, tutaj! To był prezent! – Od kogo? Thomas zamknął usta. Szlafrok znów o mało się nie rozsunął, chwycił więc w dłoń dużą fałdę materiału z żałosną świadomością, że Coryn mógł przez chwilę widzieć jego pękaty, biały brzuch. – Twoje rzeczy osobiste, ubrania i przedmioty codziennego użytku należą do ciebie, podobnie jak broń, którą mógłbyś posiadać – poinformował Coryn, obrzucając go niewzruszonym spojrzeniem swoich niebieskich oczu. – Ale korona nie będzie dłużej płaciła za twoje przyzwyczajenia. – To jak w takim razie mam żyć? – Królowa zarządziła, że masz miesiąc na opuszczenie twierdzy. – A co z moimi kobietami? Coryn zachował rzeczowy wyraz twarzy, Thomas czuł jednak bijące od niego fale pogardy. – Twoje kobiety mogą zrobić, co chcą. Mogą zatrzymać swoje ubrania, ale biżuterię już im skonfiskowano. Jeżeli któraś zechce cię opuścić, będzie miała do tego prawo. Thomas obrzucił go piorunującym spojrzeniem, starając się wymyślić, jak wyjaśnić tę sytuację, jak mu powiedzieć, że w takim razie kobiety spędzą resztę

życia w największej nędzy, jaką tylko można sobie wyobrazić, i że zgadzały się na wszystko… no, może poza Marguerite, ale ona po prostu ma trudny charakter. Słońce świeciło jednak zbyt jasno i utrudniało myślenie. Kiedy właściwie ostatnio rozsunął te zasłony? Lata temu, to musiało być lata temu. Sala była skąpana w promieniach słońca, zrobiła się biała zamiast szarej, przez co uwidoczniły się nigdy nienaprawione pęknięcia, plamy po winie i jedzeniu na dywanach, a w kącie leżał samotnie nawet jakiś walet karo niczym tratwa dryfująca po Oceanie Boga. Chryste, ile razy grałem bez tej karty w talii? – Nigdy nie uderzyłem żadnej ze swoich kobiet – zwrócił się do Coryna. – Ani razu. – Gratuluję. – Panie! – zawołał jeden ze służących. – Jesteśmy gotowi do załadowania alkoholu! – Do dzieła! – Coryn przechylił głowę, patrząc na Thomasa. – Jeszcze jakieś pytania? Odwrócił się, nie czekając na odpowiedź, i zaczął zabijać gwoździami jedną ze skrzyń. – Gdzie jest Pine? – Jeśli masz na myśli swojego służącego, to od jakiegoś czasu go nie widziałem. Może ma co innego do roboty. – Tak – odparł Thomas, kiwając głową. – Rzeczywiście. Wczesnym rankiem wysłałem go na bazar. Coryn mruknął coś wymijająco. – Gdzie są moje kobiety? – Nie mam pojęcia. Niezbyt dobrze zniosły utratę biżuterii. Thomas skrzywił się. To jasne. Ręką przeczesał włosy, zapominając o szlafroku, który rozsunął się. Chwycił go i zagarnął. Któryś ze służących zachichotał, ale gdy Thomas rozejrzał się, wszyscy na powrót zajmowali się swoimi sprawami. – Odwiedzę królową, gdy tylko będę miał chwilę czasu – powiadomił Coryna. – Może uda mi się za kilka dni. – Tak, może się uda. Thomas zawahał się, zastanawiając się, czy w słowach strażnika kryła się groźba, a potem odwrócił się i ociężale ruszył w stronę kwater kobiet, starając się wymyślić, co im powie. Petra i Lily pewnie odejdą. Zaraz po Marguerite były największymi buntowniczkami. Ale resztę może uda się przekonać. Oczywiście

będzie musiał skądś wziąć pieniądze. Miał jednak wielu przyjaciół wśród szlachty, którzy mogliby mu pomóc, a tymczasem zatrzymałby się w Arvacie. Ojciec Najświętszy nie odważyłby się go odprawić, nie po tym jak Thomas przez lata przekazywał mu tyle złota. Nawet Szkarłatna Królowa mogłaby zapewnić mu pieniądze, gdyby zdołał ją przekonać, że wkrótce wróci na tron. Zadrżał jednak na samą myśl o zwróceniu się do niej z tą prośbą. Salę główną kobiecych kwater zaśmiecały papiery i jedzenie. Szafki były pootwierane, szuflady wyrwane z komód i wszędzie walały się ubrania. Od jak dawna Coryn zajmował się tymi pomieszczeniami? Musiał pojawić się tu wcześnie rano, może zaraz po tym jak Thomas poszedł do łóżka. Wpuścił go Pine, uświadomił sobie Thomas. Pine mnie sprzedał. W kobiecych pokojach była tylko Anne. Musiała wstać, gdy rozmawiał z Corynem, i była już prawie ubrana, a kręcone rude włosy upięła na czubku głowy. – Gdzie reszta? – zapytał. Anne wzruszyła ramionami, sięgnęła za siebie i zwinnie zasznurowała suknię. Thomas poczuł się oszukany: po co płacił tym wszystkim garderobianym? – Co to znaczy? – To znaczy, że nikogo nie widziałam. – Anne wyjęła kufer i zaczęła się pakować. – Co robisz? – Pakuję się. Ale ktoś zabrał moją biżuterię. – Przepadła – z wolna odparł Thomas. – Zabrała ją królowa. – Usiadł na najbliższej sofie, wpatrując się w kobietę. – Co robisz? Nie macie dokąd pójść. – Oczywiście, że mamy. – Odwróciła się, a w jej oczach Thomas dostrzegł tę samą pogardę, co u Coryna. W jego głowie zamajaczyło wspomnienie, ale odepchnął je od siebie. Miał wrażenie, że to coś z dzieciństwa, a tylko nieliczne wydarzenia z tego okresu były miłe. – Dokąd pójdziesz? – Do lorda Perkinsa. – Dlaczego? – A jak myślisz? Już wiele miesięcy temu złożył mi propozycję. Zdrada! Thomas grywał z lordem Perkinsem w pokera, a raz w miesiącu zapraszał go na kolację. Ten człowiek miał tyle lat, że mógłby być ojcem Anne. – Jaką propozycję? – To już sprawa między mną a nim. – Pozostałe też tam poszły? – Nie do Perkinsa. – W głosie Anne pobrzmiewała nuta dumy. – On chciał

tylko mnie. – Ta sytuacja jest tymczasowa. Kilka miesięcy i wracam na tron. Wtedy wszystkie będziecie mogły wrócić. Anne wpatrywała się w niego jak w karalucha w kuchni. Wspomnienie tłukło mu się w głowie, starając się wydostać. Thomas walczył z nim, nagle jednak stanęło mu przed oczami: dokładnie w ten sam sposób patrzyła na niego królowa Arla. Thomas i Elyssa mieli wspólne lekcje, a nauka zawsze obojgu sprawiała trudności, Elyssa rozumiała jednak więcej, więc guwernantka pracowała z nią dalej, Thomas zaś zakończył naukę w wieku dwunastu lat. Przez jakiś czas mama próbowała rozmawiać z nim o polityce, sytuacji w królestwie i interesach z Mortmesne. Thomas nigdy jednak nie był w stanie pojąć rzeczy, które powinien rozumieć intuicyjnie, a to coś w spojrzeniu mamy stawało się coraz bardziej intensywne. Wreszcie rozmowy skończyły się i od tej pory Thomas widywał matkę bardzo rzadko. Pozwolono mu na to, co zawsze chciał robić: spać całymi popołudniami, a nocami hulać po Gardzieli. Minęły lata, nim ktokolwiek odważył się spojrzeć na niego z jawną pogardą, teraz jednak historia się powtarzała; czuł się tak mały, jak w czasach młodości. – Naprawdę nic nie rozumiesz, co? – spytała Anne. – Uwolniła nas, Thomasie. Może wrócisz na tron, a może nie. Ja tego nie wiem. Ale żadna z nas tu nie powróci. – Nie byłyście niewolnicami! Miałyście wszystko, co najlepsze! Traktowałem was jak szlachcianki. Nigdy nie musiałyście pracować. Anne uniosła brwi, a jej oblicze spochmurniało. Tym razem jej głos zabrzmiał jak grom. – Nigdy nie musiałyśmy pracować? Pine budzi mnie o trzeciej nad ranem i mówi, że przygotowałeś się na mnie. Idę do twojej komnaty i dla twojej przyjemności muszę lizać cipę Petry. – Płaciłem ci – wyszeptał regent. – Płaciłeś moim rodzicom. Zapłaciłeś im solidną sumkę, gdy miałam czternaście lat i byłam za młoda, żeby mieć o czymkolwiek pojęcie. – Płaciłem za twoje jedzenie, za twoje ubrania. Dobre ubrania! I podarowałem ci biżuterię! Teraz spojrzała na niego, jakby był przezroczysty. To też pamiętał: właśnie tak królowa Arla Sprawiedliwa patrzyła na niego przez dziesięć ostatnich lat swojego życia i nic, co mówił czy robił, nie mogło sprawić, by zauważyła go ponownie. Zrobił się niewidzialny. – Powinieneś odejść z Tearlingu – zauważyła Anne. – Nie jesteś tu

bezpieczny. – To znaczy? – Buława jest kapitanem jej straży, a ty kazałeś ją zabić. Na twoim miejscu opuściłabym ten kraj. – To wszystko jest tymczasowe. – Dlaczego nikt prócz niego tego nie dostrzegał? Dziewczyna już nastawiła przeciwko sobie Thorne’a i Mortmesne. Thomas nie znosił rządzenia, ale nawet on przeczytał traktat z Mort. Klauzula o złamaniu jego warunków wejdzie w życie za siedem dni. Jeżeli zsyłka nie dotrze do Demesne… nie chciał sobie nawet tego wyobrażać. Nikt nigdy nie widział rozgniewanej Szkarłatnej Królowej, lecz już w jej milczeniu dało się wyczuć początek końca świata. Nagle przed oczami Thomasa pojawił się niesamowity w swym realizmie obraz: twierdza, wokół jej licznych wieżyczek krążące i nurkujące jastrzębie z Mort, nieustannie zajęte polowaniem. – Przed końcem miesiąca jej głowa zawiśnie na murach Demesne. Anne wzruszyła ramionami. – Skoro tak twierdzisz. Przeszła przez pokój i wzięła kolejną kupkę sukienek z komody, a potem podniosła z podłogi szczotkę do włosów. Te zwyczajne czynności miały dać Thomasowi do zrozumienia, że przestała zwracać na niego uwagę. Dotarło do niego znaczenie otwartych komód: wszystkie kobiety go opuściły i zabrały ze sobą ubrania! Może Anne miała rację. Może mógłby udać się do Mortmesne i wybłagać łaskę u Szkarłatnej Królowej. Jednak już dawno jej się sprzykrzył. Równie dobrze mogłaby oddać go katu. Poza tym jak miałby opuścić twierdzę, nawet po to by wybrać się w podróż? Gdzieś tam był Duch. Duch, który wiedział chyba wszystko i wszystko potrafił przewidzieć. Kamienny mur nie chronił przed nim dostatecznie, Duch potrafił bowiem przeniknąć do twierdzy niczym zjawa. Ale lepsze to niż nic – niż znaleźć się na otwartym terenie. Gdyby Thomas spróbował dotrzeć do granicy z Mort, Duch by o tym wiedział. Thomas był tego pewien jak własnego imienia i choćby zabrał ze sobą całe mnóstwo strażników, pewnej nocy otworzyłby oczy i dostrzegł nad sobą tę twarz, tę paskudną maskę. Gdyby w ogóle miał jeszcze strażników. Ponad połowę jego sił wyrżnięto podczas próby zamachu na dziewczynę. Nikt jeszcze nie przyszedł go aresztować, ale miał wrażenie, że to tylko jakiś niezwykły łut szczęścia. Może sądzili, że jego strażnicy sami uknuli spisek. Teraz jednak, gdy Thomas przypomniał sobie całkowity brak zainteresowania w głosie Coryna, zdał sobie sprawę, że może wcale nie o to chodziło. Może wiedzieli i po prostu ich to nie obchodziło.

Anne zapięła okucia kufra i przejrzała się w lustrze. Zdaniem Thomasa bez biżuterii wyglądała na nieco obnażoną, sprawiała jednak wrażenie zadowolonej. Gdy założyła za ucho jeden z niesfornych kosmyków, uśmiechnęła się, chwyciła kufer i odwróciła się do Thomasa. Patrzyła na niego palącym, przenikliwym wzrokiem, on zaś zastanawiał się, dlaczego nigdy wcześniej nie dostrzegł tych oczu. Miały ciepły i wspaniały niebieski kolor. – Nigdy cię nie uderzyłem – przypomniał jej. – Ani razu. Anne uśmiechnęła się, lecz przyjazny uśmiech nie zdołał zamaskować czegoś nieprzyjemnego, co kryło się w kącikach jej ust. – Ubrania, biżuteria, jedzenie i złoto, i sądzisz, że za wszystko zapłaciłeś, Thomasie. Nie zapłaciłeś, nawet nie byłeś blisko. Ale myślę, że jeszcze zapłacisz.

Ojciec Tyler dokończył ostatni kawałek kurczaka, po czym drżącą ręką odłożył widelec. Był wystraszony. Wezwanie przyszło, akurat gdy usiadł do obiadu, na który miał zjeść przyrządzony na słodko drób. Tyler i tak nigdy nie był smakoszem, lecz od dwóch dni jadł zupełnie mechanicznie, a wszystko smakowało jak trawa. Z początku był niemal w euforii. Odegrał rolę w jednym z najważniejszych wydarzeń swoich czasów. A w życiu Tylera niewiele było wielkich wydarzeń. Dorastał jako jedno z siedmiorga dzieci rolnika na Równinie Almontu, a gdy miał osiem lat, ojciec oddał go miejscowemu kapłanowi zamiast dziesięciny. Tyler nigdy nie potępiał decyzji ojca, nawet w tamtym okresie. Był jednym ze zbyt wielu dzieci, a jedzenia zawsze brakowało. Proboszcz, ojciec Alan, był dobrym człowiekiem. Potrzebował pomocnika, cierpiał bowiem na poważny artretyzm. Nauczył Tylera czytać i podarował mu pierwszą Biblię. Już przed ukończeniem trzynastego roku życia Tyler pomagał ojcu Alanowi pisać kazania. Parafia nie była duża, liczyła może trzydzieści rodzin; proboszcz nie dawał rady dotrzeć do wszystkich. W miarę jak jego choroba pogłębiała się, Tyler zaczął odwiedzać za niego wiernych i poznawać ich problemy. Niektórzy z powodu wieku lub chorób nie byli w stanie dotrzeć do kościoła, a chcieli się wyspowiadać, Tyler wysłuchiwał więc ich spowiedzi, choć nie został jeszcze wyświęcony. Podejrzewał, że teoretycznie był to grzech, sądził jednak, że Bóg nie ma nic przeciwko temu, zwłaszcza że chodziło o umierających. Gdy ojca Alana wezwano do Nowego Londynu na promocję, zabrał Tylera ze sobą, chłopak zaś dokończył kształcenie w Arvacie i w wieku siedemnastu lat został wyświęcony. Mógł nawet dostać własną parafię, lecz przełożeni

zorientowali się, że nie nadaje się na księdza, który miałby sprawować publiczną posługę. Wolał zadania naukowe niż towarzystwo ludzi, lubił pracować z papierem i atramentem, dlatego został jednym z trzydziestu buchalterów Arvathu i spisywał dziesięciny i daniny z okolicznych parafii. Było to spokojne zajęcie. Co jakiś czas niektórzy kardynałowie próbowali życia ponad stan i ukrywali dochody swoich parafii, powodując zamieszanie trwające z miesiąc, lecz zazwyczaj prowadzenie ksiąg było pracą spokojną, która pozostawiała mnóstwo czasu na rozmyślania i czytanie. Tyler wpatrywał się w swoje książki ułożone na dziesięciu półkach z solidnego tearlińskiego dębu, które były warte niemal tyle, ile wynosiło roczne wynagrodzenie duchownego. Pięć pierwszych ksiąg trafiło do niego od pewnej parafianki, która zostawiła je w spadku Kościołowi wraz z niewielką sumą. Pieniądze zniknęły po tym, jak zajął się nimi kardynał Carlyle, nie miał jednak co zrobić z księgami, rzucił je więc na biurko młodego ojca Tylera, mówiąc: „Ty byłeś jej księdzem. Zrób coś z nimi”. Tyler miał wówczas dwadzieścia trzy lata. Wielokrotnie przeczytał Biblię od deski do deski, książki świeckie były jednak dla niego nowością. Otworzył jedną z nich i zaczął czytać, z początku od niechcenia, potem zaś zafascynowany przewracał już kartkę za kartką, niczym człowiek, któremu się poszczęściło, bo znalazł leżące na ziemi pieniądze. Tego dnia został uczonym, choć jeszcze przez wiele lat nie zdawał sobie z tego sprawy. Nie mógł dłużej odwlekać nieuniknionego. Wyszedł ze swojego pokoiku i powłócząc nogami, ruszył korytarzem. Od siedmiu czy ośmiu lat cierpiał na zapalenie lewego stawu biodrowego, lecz jego powolny krok wynikał raczej ze skłonności do zwlekania niż z bólu. Dobrze radził sobie z prowadzeniem ksiąg, a życie w Arvacie było wygodnym, nieuchronnym upływem czasu… dopóki cztery dni temu wszystko się nie zmieniło. Ceremonię koronacji poprowadził niemal z uczuciem trwogi, zastanawiając się, jakie przewrotne zrządzenie losu doprowadziło Buławę pod jego drzwi. Tyler był pobożnym kapłanem, ascetą wierzącym w wielkie dzieło boskie, dzięki któremu ludzkość przetrwała Przeprawę. Nie nadawał się jednak do publicznych wystąpień. Lata temu przestał wygłaszać kazania, a z roku na rok coraz bardziej wycofywał się do świata ksiąg i przeszłości. Byłby ostatnią osobą, którą Ojciec Najświętszy wybrałby do poprowadzenia koronacji, ale to do jego drzwi zapukał Buława i Tyler poszedł z nim. Jestem częścią wielkiego boskiego dzieła. Ta myśl wystrzeliła znikąd i zniknęła z tą samą oślepiającą prędkością. Znał szczegóły historii panowania

monarchów Tearlingu. Wielka socjalistyczna wizja Williama Teara narodziła się po zejściu na brzeg i powoli umierała, aż zakończyła się krwawą katastrofą, gdy zabito Jonathana Teara. Ród Raleighów przejął tron, ale nigdy nie byli tacy jak Tearowie. Z czasem stali się równie bezmyślni i obmierzli jak każdy królewski ród Europy sprzed Przeprawy. Zbyt wiele małżeństw pomiędzy krewnymi i za słabe wykształcenie. Za mało zrozumienia dla ludzkiej tendencji do powtórnego popełniania tych samych błędów. Tyler wiedział jednak, że historia jest wszystkim. Przyszłość była jedynie zagładą przeszłości, czekającej tylko, by wydarzyć się na nowo. W czasie koronacji nie wiedział jeszcze, co wydarzyło się wcześniej na błoniach twierdzy; ceną za jego odosobnienie i naukę był godny pożałowania brak wiedzy o bieżących wydarzeniach. Ale od tamtej pory inni bracia nie dawali mu spokoju. Nieustannie pukali do jego drzwi, rzekomo prosząc o wyjaśnienia jakiejś kwestii teologicznej lub historycznej, żaden jednak nie wyszedł bez choćby krótkiej relacji z ceremonii. W zamian za to opowiadali Tylerowi o uwolnieniu zesłańców i spaleniu klatek. Tego ranka przyszedł do niego ojciec Wyde, zaraz po tym jak rozdał chleb żebrakom, którzy ustawili się na schodach Arvathu. Zdaniem Wyde’a biedacy nazywali dziewczynę Prawdziwą Królową. Tyler znał ten przydomek: pochodził z kobiecej wersji legend arturiańskich sprzed Przeprawy, a królowa, która ocaliła kraj przed straszliwym niebezpieczeństwem, zapoczątkowała złoty wiek. Prawdziwa Królowa była bajką, balsamem na dusze bezdzietnych matek. A jednak serce podskoczyło Tylerowi w piersi, gdy usłyszał słowa Wyde’a, i musiał wyjrzeć przez okno, by ukryć niespodziewanie błyszczące od łez oczy. Jestem częścią wielkiego boskiego dzieła. Nie wiedział, co powiedzieć Ojcu Najświętszemu. Królowa nie chciała przysiąc wierności Kościołowi Bożemu, a nawet Tyler miał świadomość, jak istotna była ta przysięga. Regent, mimo kompletnej demoralizacji, pozostał pod całkowitą kontrolą Ojca Najświętszego, przekazywał Kościołowi ogromne sumy i zezwolił na wybudowanie prywatnej kaplicy w obrębie twierdzy. Gdyby w okolicy pojawił się jakiś wędrowny zakonnik nauczający entuzjastycznych słuchaczy o wierzeniach Lutra, zniknąłby i nikt już nigdy by o nim nie usłyszał. Nie mówiło się o takich sprawach, Tyler był jednak spostrzegawczy i znał choroby dręczące Kościół, którego był częścią. Przez lata z wyboru prowadził odosobnione życie, całym sercem kochał Boga i zamierzał pewnego dnia dokonać żywota w zaciszu niewielkiego pokoju, otoczony swoimi książkami. Teraz jednak w niewyjaśniony sposób ciągnęło go do wielkich światowych wydarzeń.

Serce waliło w wąskiej piersi Tylera, gdy kroczył po ogromnych marmurowych stopniach ku sali audiencyjnej Ojca Najświętszego. Starzał się, to prawda, ale był też wystraszony. Jego prywatne rozmowy z Ojcem Najświętszym ograniczały się do kilku słów gratulacji z okazji przyjęcia święceń. Ile to już minęło od tego czasu? Około pięćdziesięciu lat. Ojciec Najświętszy postarzał się tak samo jak Tyler i zbliżał się do setnych urodzin. Nawet w Tearlingu, gdzie bogaci żyli długo, jego wiek był imponujący. Dręczyły go jednak choroby: zapalenia płuc, gorączki i jakieś dolegliwości trawienne, które podobno nie pozwalały mu na jedzenie mięsa. Niemniej jednak, choć stan jego ciała pogarszał się, umysł pozostał bystry i kapłan tak zręcznie manipulował regentem, że Arvath miał teraz wieżę ze szczerego złota, wspaniałość, o jakiej nie słyszano od czasów Przeprawy. Nawet w Cadare, które posiadało ogromne zasoby surowców, nie przeznaczano takiego majątku na świątynie. Tyler pokręcił głową. Ojciec Najświętszy był bałwochwalcą. Może wszyscy byli. Kiedy dziewczyna odmówiła złożenia przysięgi, Tyler podjął natychmiastową decyzję, być może pierwszą w życiu. Tearling nie potrzebował królowej lojalnej wobec Kościoła przeżartego przez chciwość. Tearling potrzebował po prostu królowej. Przed drzwiami sali audiencyjnej stało dwóch kleryków. Choć mieli zgolone włosy i brwi, ich spojrzenia były tak samo przebiegłe jak wszystkich współpracowników Ojca Najświętszego. Obaj uśmiechnęli się z wyższością, gdy odryglowali i otworzyli drzwi, przekazując Tylerowi jasną wiadomość: „Masz kłopoty”. Wiem, pomyślał Tyler. Lepiej niż ktokolwiek. Przekroczył próg, usilnie starając się nie podnosić wzroku. Chodziły słuchy, że Ojciec Najświętszy potrafi być nieprzyjemny wobec osób, które nie okazują mu należytego szacunku. Ściany i podłogi sali audiencyjnej zbudowane były z kamienia zmytego do białości, tak że sala sprawiała wrażenie, jakby jarzyła się w świetle wpadającym przez okno w dachu. Było niesamowicie ciepło; okno było przeszklone, więc żar nie miał dokąd uciec. Po wielokrotnych atakach zapalenia płuc Ojciec Najświętszy podobno lubił przesadne ciepło. Jego dębowy tron stał na podwyższeniu pośrodku sali, Tyler zatrzymał się jednak u stóp podestu i czekał, wciąż pamiętając, by nie podnosić głowy. – O, Tyler. Podejdź tu. Tyler wszedł po stopniach i odruchowo sięgnął po wyciągniętą dłoń Ojca Najświętszego, ucałował rubinowy pierścień, a potem cofnął się do drugiego podnóżka i ukląkł. Lewe biodro od razu zaczęło pulsować z bólu. Gdy klękał,

artretyzm zawsze dawał mu się we znaki. Kiedy Tyler podniósł wzrok, poczuł odrobinę współczucia. Ojciec Najświętszy był niegdyś dobrze zbudowanym mężczyzną w średnim wieku, ale teraz jedna jego ręka była uschnięta i bezwładna po udarze, który przeszedł przed kilkoma laty, a twarz wykrzywiona: jej prawa część obwisła niczym żagiel, w który przestał wiać wiatr. Przez kilka ostatnich miesięcy Arvath aż huczał od plotek, że Ojciec Najświętszy jest umierający, Tyler zaś pomyślał, że prawdopodobnie tak właśnie jest. Skóra Ojca Najświętszego była przeźroczysta jak pergamin, a gdy spojrzało się na jego łysą głowę, miało się wrażenie, że patrzy się na gołą kość. Nie tyle postarzał się, ile skurczył; rozmiarami przypominał dziecko i niemal ginął w fałdach swoich białych, aksamitnych szat. Obdarzył gościa życzliwym uśmiechem, który od razu wzmógł czujność Tylera i sprawił, że współczucie rozpuściło się niczym cukier. Obok Ojca Najświętszego, tak jak obawiał się Tyler, stał kardynał Anders, który wyglądał majestatycznie w swoich obszernych szatach ze szkarłatnego jedwabiu. Kiedyś szaty kardynałów były niemal pomarańczowe, gdyż czerwony barwnik wytwarzany przez farbiarzy z Tearlingu nie był doskonały, lecz stój Andersa miał barwę prawdziwej czerwieni – był to jasny sygnał, że Kościół, jak wszyscy, kupował barwniki z Mortmesne na czarnym rynku. Do szaty Anders miał przypiętą złotą broszkę w kształcie młota, przypominającą o czasach, w których należał do oddziałów regenta walczących z sodomią. Wszyscy wiedzieli o nienawiści Andersa do homoseksualistów, niespotykanej nawet w Arvacie, plotka zaś głosiła, że to on podsunął regentowi pomysł utworzenia specjalnych grup egzekwujących prawo. Wówczas jednak, kilka lat temu, posunął się nawet krok dalej i zgłosił do służby w wolnym czasie. Kardynał pracujący dla wymiaru sprawiedliwości wywołał spory skandal, Anders nie chciał jednak zrezygnować i zajmował się tym przez kilka lat. Tyler zastanawiał się, dlaczego Ojciec Najświętszy wciąż pozwala Andersowi nosić broszę, skoro kardynał w końcu porzucił to zajęcie. Obecność Andersa w czasie tego spotkania oznaczała kłopoty. To jego Ojciec Najświętszy wybrał na swojego następcę, choć kardynał miał dopiero czterdzieści trzy lata, a zatem był ponad dwadzieścia lat młodszy od Tylera. Anders przybył do Arvathu w wieku sześciu lat. Pochodził z pobożnej szlacheckiej rodziny, a jego rodzice od razu przeznaczyli go do stanu kapłańskiego. Był inteligentny i nie miał skrupułów, bardzo szybko wspinał się po drabinie stanowisk. W wieku dwudziestu jeden lat został najmłodszym kapłanem powołanym do godności biskupiej w Nowym Londynie, a kardynałem ogłoszono

go zaledwie kilka lat później. Przez cały ten czas jego oblicze pozostawało niezmienne: wyglądało jak kawał drewna, było ponure i poznaczone bliznami po trądziku, a oczy miał tak czarne, że Tyler nie był w stanie odróżnić tęczówki od źrenicy. Patrzyło się na niego jak na tearliński dąb. Tyler spotykał już chciwych duchownych, przekupnych duchownych, a nawet duchownych dręczonych przez skrywane, wynaturzone żądze sprzeczne z nauką Kościoła. Ale zawsze gdy widział to kamienne oblicze, twarz kolejnego Ojca Najświętszego, która miała spoglądać na dzieło boże i diabelskie okropieństwa z tą samą chłodną obojętnością, ogarniał go głęboki niepokój. Nie lubił Ojca Najświętszego ani nigdy mu nie ufał, reprezentował on jednak przewidywalne połączenie wiary i wygodnictwa; dało się z nim współpracować. Kardynał był zupełnie inny. Tyler nie miał pojęcia, do czego Anders byłby zdolny, gdyby nic go nie ograniczało. Ojciec Najświętszy był dla niego jedynie słabą przeszkodą, która wkrótce miała zniknąć. – Co mogę zrobić dla Waszej Świątobliwości? Ojciec Najświętszy zaśmiał się. – Sądzisz, że sprowadziłem cię tu, żeby skorzystać z twojej obszernej wiedzy historycznej, Tylerze? Ależ nie. Ostatnio zostałeś wplątany w niezwykłe wydarzenia. Tyler kiwnął głową, czując wstręt na dźwięk swojego służalczego tonu. – Wezwał mnie Lazarus zwany Buławą, Wasza Świątobliwość. Dał mi jasno do zrozumienia, że mam przybyć bez zwłoki, bo inaczej pośle po innego księdza. – Buława niewątpliwie wzbudza strach – łagodnie odparł Ojciec Najświętszy. – I jak spodobała ci się nowa królowa? – Wasza Świątobliwość, w Tearlingu chyba nie ma już nikogo, kto nie słyszałby jeszcze tej historii. – Dobrze wiem, co zaszło podczas koronacji, Tylerze. Słyszałem o tym z wielu źródeł. A teraz chcę usłyszeć od ciebie. Tyler powtórzył słowa królowej i patrzył, jak oblicze Ojca Najświętszego pochmurnieje. Odchylił się w fotelu, przyglądając się badawczo Tylerowi. – Odmówiła złożenia przysięgi. – To prawda. Do rozmowy wtrącił się Anders. – A jednak postanowiłeś dokończyć ceremonię. – To było wydarzenie bez precedensu, Wasza Eminencjo. Nie wiedziałem, co robić. Nie istnieją żadne zasady… nie było czasu… miałem wrażenie, że to najlepsze wyjście dla królestwa.

– Twoją główną troską jest nie dobro królestwa, lecz Kościoła Bożego – odparł Anders. – To władca powinien martwić się o królestwo i jego lud. Tyler utkwił w nim wzrok. Kardynał wypowiedział niemal te same słowa, których podczas koronacji użyła królowa, a jednak ich znaczenie było tak odmienne, że równie dobrze mógł mówić w obcym języku. – Wiem, Wasza Eminencjo, nie miałem jednak czasu na zastanowienie, a musiałem dokonać wyboru. Dwaj wyżsi godnością kapłani jeszcze przez chwilę uważnie mu się przyglądali. A potem Ojciec Najświętszy wzruszył ramionami i uśmiechnął się tak szeroko, że Tyler miał ochotę wycofać się po schodach. – W takim razie nie dało się nic na to poradzić. Wielka szkoda, że znalazłeś się w takiej sytuacji. – To prawda, Wasza Świątobliwość – odparł Tyler. Biodro naprawdę go bolało, jakby artretyzm czerpał niezwykłą radość ze swoich poczynań. Zastanawiał się, czy poprosić Ojca Najświętszego, by pozwolił mu wstać, lecz porzucił tę myśl. Okazanie słabości w obecności któregokolwiek z tych ludzi byłoby błędem. – Królowej będzie potrzebny w twierdzy nowy ksiądz, Tylerze. Ojciec Timpany był człowiekiem regenta, więc dziewczyna mu nie zaufa, i słusznie. – Tak, Wasza Świątobliwość. – Biorąc pod uwagę rolę, jaką odegrałeś podczas koronacji, logicznym posunięciem byłby wybór twojej osoby. Słowa te nie miały dla Tylera żadnego znaczenia. Czekał. – Będzie miała do ciebie zaufanie, Tylerze – kontynuował Ojciec Najświętszy. – Na pewno większe niż do nas, właśnie dlatego że ukoronowałeś ją bez przysięgi. Uświadomiwszy sobie, że Ojciec Najświętszy mówi poważnie, Tyler wyjąkał: – Czy Kościół nie wolałby, aby tę funkcję pełnił ktoś inny, Wasza Świątobliwość? Ktoś z większym doświadczeniem w codziennych sprawach? Ponownie odpowiedział mu Anders. – Wszyscy jesteśmy ludźmi Boga, ojcze. Oddanie Bogu i Kościołowi jest ważniejsze niż zrozumienie tego, co cesarskie. Tyler utkwił wzrok w swoich sandałach, w żołądku aż wrzało mu od mdłości, jakby właśnie na jego oczach ziszczał się koszmar. Przyszedł tu, spodziewając się nagany, a może nawet przydzielenia na pewien czas innych obowiązków. Kapłani, którzy dopuścili się niewielkiego wykroczenia, zwykle musieli spędzić trochę

czasu w kuchni i zajmować się zmywaniem albo śmieciami. Lecz dla kapłana, który pragnął jedynie odosobnienia we własnej celi ze swoimi książkami i myślami, powołanie na dwór królewski było czymś nieopisanie gorszym, a może nawet najgorszym, co mogło go spotkać. Może nie będzie chciała księdza. Może wyrzuci nas z twierdzy, a ta bezbożna kaplica obróci się w pył. – Nasze oczy i uszy muszą być skierowane na ten tron, Tylerze – Ojciec Najświętszy mówił dalej zwodniczo łagodnym tonem. – Nie złożyła przysięgi, a to naraża Kościół Boży na wielkie niebezpieczeństwo pod jej rządami. – Tak, Wasza Świątobliwość. – Co jakiś czas będziesz składał sprawozdania bezpośrednio mnie. Bezpośrednio? Tylera ogarnął jeszcze większy niepokój. To Anders zawsze przekazywał Ojcu Najświętszemu wszelkie informacje na temat Kościoła i reszty królestwa. Dlaczego nie Anders? Do głowy od razu przyszła mu prosta odpowiedź: Ojciec Najświętszy wybrał Andersa na swojego następcę, ale nawet on mu nie ufał. Znalazłem się w gnieździe os, z przykrością pomyślał Tyler. – Z czego mam zdawać relacje, Wasza Świątobliwość? – Z tego, co dzieje się w twierdzy, a dotyczy Kościoła. – Ależ, Wasza Świątobliwość, ona będzie o tym wiedzieć! Nie jest głupia. Ojciec Najświętszy przeszył go spojrzeniem. – Twoja lojalność wobec Kościoła zostanie oceniona na podstawie szczegółów przekazywanych w tych sprawozdaniach. Zrozumiałeś? Tyler zrozumiał. Miał zostać szpiegiem. Jeszcze raz z tęsknotą pomyślał o swoim pokoju, o rzędach ustawionych tam ksiąg, które nie były bezpieczne pod ciężką ręką Ojca Najświętszego. – Tylerze? Zrozumiałeś? Tyler pokiwał głową, myśląc: Jestem częścią wielkiego boskiego dzieła. – To dobrze – łagodnie oznajmił Ojciec Najświętszy.

Javel zszedł po Schodach Rzeźnika okryty szarym płaszczem. Gdyby ktoś go zobaczył, wziąłby go za strażnika królowej, i właśnie tak miało być. Dawno temu, w początkach swojej kariery, próbował dostać się do Straży Królewskiej. Nie przyjęto go, dlatego został oddelegowany do ochrony wrót twierdzy. Szary płaszcz zawsze jednak dodawał mu sił. Na widok każdego człowieka, który schodził mu z drogi lub lekko się kłaniał, Javel od razu dumnie wypinał pierś. Pozory były lepsze niż nic.

Przy końcu schodów znalazł się u wejścia do wąskiej alejki, tuż nad jego głową zawisła firana mgiełki, on zaś szedł dalej z dłonią na rękojeści sztyletu. Latarnie w tej części Gardzieli od lat były zepsute, a księżyc tylko chwilami przeświecał przez mgłę, dlatego alejkę rozjaśniało jedynie przyćmione, niebieskie światło, w którym na pewno nie byłoby widać potencjalnych napastników. Javel nie miał przy sobie złota, ale zbiry w tej okolicy nie sprawdzałyby tego przed napaścią, lecz na wszelki wypadek wbiłyby mu jeszcze nóż między żebra. Od strony jakichś drzwi jego uszu dobiegło warczenie dwóch psów. Wprawdzie mogły zdradzić jego obecność, więc Javel był czujny, ale nie wystraszony. Zawsze był strażnikiem wrót i tak jak większość strażników pracujących na zewnątrz nigdy nie zapuszczał się w twierdzy dalej niż do strażnicy. Twierdza była tajemnicą. To właśnie tu Javel czuł się jak u siebie: Gardziel, labirynt uliczek, gdzie odgłosy odbijają się echem, ciemność i kryjówki, które znał jak własną kieszeń. Cała ta dzielnica leżała w dolince między wzgórzami. Mgła zbierała się tu chyba zawsze, podobnie jak ludzie, którzy mieli jakieś interesy do ukrycia. W końcu Javel dotarł do drzwi Zadka pokrytych odpryskującą farbą. Rzucił okiem za siebie, żeby sprawdzić, czy nie ciągnie ogona, najwyraźniej jednak szary płaszcz po raz kolejny spełnił swoją funkcję. Nikt nie chciał narażać się Straży Królewskiej, zwłaszcza teraz gdy biedota obrała sobie nową królową na obrończynię. Nawet dla kogoś takiego jak Javel, kto niezbyt interesował się nastrojami panującymi wśród ludu, ta zmiana była czymś niezwykłym. Pieśni na cześć królowej już zaczynały krążyć po mieście. Tłumy bezrobotnych biedaków błądziły po alejach, wykrzykując imię królowej, a ci, którzy do nich nie dołączali, narażali się na pobicie. Mieszkańcy miasta zachowywali się jak pospolity pijak, w tym sam Javel, gdy cieszył się długą, dającą zapomnienie nocą i nie zaprzątał sobie głowy myślą o kolejnym poranku. Wkrótce jednak wytrzeźwieją. Nawet w tej chwili w Mort pewnie mobilizowano siły, żołnierze przygotowywali się do wymarszu, a odlewnie pracowały pełną parą przy produkcji stali. Myśl o Mortmesne sprawiła, że przypomniał sobie o Allie, jej długich blond włosach skrywających twarz, gdy dziewczyna odchodziła. Każdego dnia przypominał sobie coś innego, co było z nią związane, jakąś rzecz, obraz, który nagle zjawiał się, gryzł go w tyłek i nie odpuszczał. Dziś były to włosy Allie, blond zasłona, która w pomieszczeniu miała barwę bursztynu, a pod gołym niebem złota. Palce Javela drżały, gdy otwierał drzwi pubu. Wiedział, że w środku znajdzie whisky, ale i Arlena Thorne’a. Zadek był pijacką knajpą, maleńką ruderą bez okien, z tanią drewnianą

podłogą przez lata nasiąkłą piwem. Wszędzie śmierdziało jak z kadzi pełnej drożdży. Nie była to jedna z ulubionych melin Javela, żebracy nie mieli jednak wyboru. W porządniejszych okolicach Nowego Londynu przestrzegano zamykania takich miejsc o pierwszej w nocy; do Gardzieli szło się po to, by pić do wschodu słońca. Teraz jednak pub był niemal opustoszały. Była prawie czwarta nad ranem i nawet robotnicy, którzy szli do pracy na dzień, zawlekli się już do domów. Nie spali tylko ci, którzy mieli poważne problemy z alkoholem albo zamierzali robić naprawdę nieprzyjemne interesy. Javel miał wrażenie, że zalicza się do obu tych grup. Ogarnęło go poczucie zguby, mroczne, złe przeczucie, z którego nie mógł się otrząsnąć. Wiadomość od Arlena Thorne’a otrzymał w chwili, gdy o północy schodził ze służby. Nie domyślał się, o co chodzi. Thorne był przede wszystkim pokrętnym draniem i na pewno nie był na tyle głupi, żeby zawrzeć w liście coś, co mogłoby go obciążyć. Javel nigdy w życiu nie spotkał się z Thorne’em, nie było jednak mowy, żeby zignorował wiadomość od niego. Gdy Thorne żądał czyjejś obecności, należało stawić się na wezwanie. Javel nie miał już krewnych, którzy mogliby trafić na zsyłkę do Mortmesne, ale Thorne był zdolny do wymyślenia czegoś równie nikczemnego, a Javel nie bagatelizował jego możliwości. Przed jego oczami ponownie pojawiły się włosy Allie. Od wydarzeń na błoniach twierdzy nawet cała whisky świata nie byłaby w stanie utrzymać jej z dala. Mimo wszystko jestem gotów spróbować jeszcze raz, żałośnie pomyślał Javel. Thorne siedział przy stole w kącie sali, opierając się plecami o obie ściany i popijając z kubka, w którym niemal na pewno była woda. Powszechnie wiadomo było, że Thorne nie pije. W początkach kariery jego abstynencja w połączeniu z wysoką, szczupłą sylwetką i delikatnymi rysami sprawiały, że Thorne był głównym celem chuliganów regenta walczących z sodomią. Kilka razy go pobili, zanim zaczął wspinać się po szczeblach kariery w Cenzusie. Ciekawe, czy ci ludzie jeszcze żyli. Javel w to wątpił. Vil, który od czasu do czasu miał bezpośrednio do czynienia z Thorne’em, powiedział, że nadzorca nie pije z oczywistego powodu: ani na chwilę nie lubi tracić kontroli. Javel sądził, że prawdopodobnie tak właśnie jest. Pub był niemal pusty, lecz Thorne i tak zdołał popatrzeć na Javela, w tej samej chwili zlekceważyć jego obecność, a potem dalej rozglądać się po sali, oceniając, kto mógłby go zauważyć, kto mógłby zobaczyć, że nadzorca Cenzusu spotkał się ze strażnikiem wrót, i kto mógłby się tym zainteresować. Obok Thorne’a siedziała kobieta o imieniu Brenna. Javel nigdy wcześniej jej

nie widział, ale od razu ją rozpoznał. Jej skóra miała głęboką perłową barwę, tak mleczną, że widać było niebieskie żyłki biegnące wzdłuż rąk. Nie dało się ocenić wieku kobiety, a jej włosy przypominały mizerny blond czepek. Jak każdy mieszkaniec Tearlingu, Javel słyszał o niej, niewielu jednak ją widziało, mogła bowiem wychodzić na zewnątrz tylko nocą. Mroczna sprawa, ponownie pomyślał Javel i zamówił w barze dwie whisky. Drugą dla przyjemności, pierwsza zaś była absolutnie konieczna, aby zdołał wysiedzieć przy stole z Arlenem Thorne’em, który własnoręcznie wylosował Allie. Gdy Javel dostał drinki, pierwszy wlał do gardła jednym haustem. Przy drugim jednak zatrzymał się i wpatrując się w bar, starał się zostać tam tak długo, jak to tylko możliwe. Trzy stołki dalej siedziała podstarzała dziwka w przeźroczystej, białej bluzce, a jej blond włosy niemal na pewno były farbowane. Oparła się o bar w akrobatycznej pozie, która pozwalała jej na uniesienie piersi o dwa cale wyżej, niż kiedykolwiek pozwoliłaby na to natura, i obrzuciła Javela rzeczowym spojrzeniem. – Królewski strażnik, co? Javel kiwnął głową. – Pięć za rżnięcie, dziesięć za wszystko po trochu. Zamknął oczy. Jakieś trzy lata temu próbował przespać się z dziwką, ale nawet mu nie stanął i Javel się rozpłakał. Kobieta była bardzo uprzejma i wyrozumiała, była to jednak wyrozumiałość powierzchowna, Javel zaś wyczuł, że chciała się go jak najszybciej pozbyć, żeby zająć się następnym klientem. Interesy to interesy. – Nie, dzięki – mruknął. Dziwka wzruszyła ramionami, wzięła głęboki wdech i ruszyła naprzód, gdy do pubu weszło dwóch kolejnych mężczyzn. – Twoja strata. – Javelu. – Niski, napuszony głos Thorne’a idealnie niósł się w pomieszczeniu. – Usiądź ze mną. Javel wziął whisky, przeszedł przez salę i usiadł. Thorne skrzyżował długie, chude ramiona i oparł się o stół. Za każdym razem gdy Javel go widział, miał wrażenie, że Thorne ma za dużo kończyn. Javel odwrócił wzrok i dostrzegł, że Brenna wpatruje się w niego, choć plotka głosiła, że jest zupełnie ślepa. Jej mętne oczy miały charakterystyczny dla albinosów różowawy odcień. Gdyby Javel miał zgadywać, jaką kobietę Thorne mógłby zatrzymać jako niewolnicę, właśnie o takiej osobie by pomyślał: unikającej kontaktów, niewidomej i zależnej od

innych. Vil mówił, że była z Thorne’em od zawsze, niczym wlokąca się za nim pozostałość po dzieciństwie spędzonym w Gardzieli, i że była jedyną osobą na świecie, o którą Thorne się troszczył. Ale to tylko historia rozpowiadana przez jakiegoś głupiego gawędziarza, który chciał zrehabilitować nawet ludzi pokroju Arlena Thorne’a. Javel zastanawiał się, co Brenna robi w zamian za opiekę Thorne’a, postanowił jednak w to nie wnikać. – Nie lubi, gdy ktoś się na nią gapi. Javel szybko odwrócił wzrok i spojrzał Thorne’owi w oczy. – Jesteś strażnikiem wrót, Javelu. – Zgadza się. – A lubisz swoją pracę? – Jest w porządku. – Naprawdę? – To uczciwa praca – odparł Javel, starając się, by nie zabrzmiało to fałszywie. W Tearlingu znaleźliby się pewnie ludzie, którzy nazwaliby obecną pracę Thorne’a uczciwą, była to jednak niezbyt liczna grupa osób, które nigdy nie musiały patrzeć, jak blond włosy ich żon znikają za Wzgórzem Pik. – Twoją żonę zesłano sześć lat temu. – Moja żona to nie twoja sprawa. – Wszystkie rzeczy związane ze zsyłką są moją sprawą. – Thorne zatrzymał wzrok na zaciśniętej pięści Javela i uśmiechnął się szerzej. Ludzie tacy jak nadzorca zauważali to, co inni próbowali ukryć. Javel kątem oka spojrzał na Brennę, nie będąc w stanie pozbyć się paskudnych myśli na temat jej życia. Thorne sięgnął po swój kubek z wodą, Javel zaś obserwował go z niezdrową fascynacją. To ta ręka wpakowała Allie do klatki. Cal w lewo i byłaby to żona kogoś innego. – Moja żona nie była rzeczą. – Ładunkiem – od niechcenia odparł Thorne. – Większość ludzi jest właśnie ładunkiem i jest z tego zadowolona. A ja jestem zadowolony, że mogę pomagać przy zsyłce. To z pewnością była prawda. W Tearlingu handel niewolnikami kwitł, jeszcze zanim przez zsyłki do Mort uznano takie praktyki za dozwolone, a Thorne był w samym centrum tych wydarzeń. Nawet po tym jak został nadzorcą Cenzusu, nadal można było za jego pośrednictwem sprowadzać co bardziej egzotyczne towary, na przykład dzieci, rudowłose kobiety, a nawet czarnoskóre mieszkanki Cadare. Gdy Javel siedział tak, zastanawiając się, co tu robi z handlarzem żywym

towarem, który wysłał jego żonę do Demesne, zaczął mu świtać w głowie pewien pomysł, który nabierał kształtu, w miarę jak whisky rozchodziła się po jego żyłach. Javel nie wiedział, dlaczego wcześniej na to nie wpadł. Każdy strażnik wrót miał przy sobie dwie bronie: krótki miecz i sztylet. Nóż Javela był w tej chwili zatknięty za pas. Czuł nieprzyjemny nacisk rękojeści na żebra po lewej stronie. Nie był wielkim wojownikiem, był jednak bardzo szybki. Gdyby teraz wyjął sztylet, mógłby odciąć Thorne’owi prawą dłoń, tę, która wskazała na lewo, choć mogła na prawo i wszystko potoczyłoby się inaczej. Skoro dosięgnąłby dłoni, którą Thorne zazwyczaj się posługuje, prawdopodobnie zdołałby dostać niemal do każdej części jego ciała. Thorne podobno był szybki, ale przyszedł tu bez straży. Sądził zapewne, że Javel nie stanowi dla niego zagrożenia. Javel chwycił drugą szklaneczkę i zachłannie przełknął jej zawartość, oceniając odległość między dłonią Thorne’a a nożem. Jeszcze kilka minut wcześniej bał się tego człowieka, lecz wszelkie kary świata nagle wydały mu się mniej ważne niż to, co mógłby właśnie osiągnąć. Biuro Cenzusu nie zawali się bez Thorne’a, stoi bowiem na zbyt solidnych fundamentach. Ale taka strata byłaby osłabiającym ciosem. Władza Thorne’a opierała się na strachu, a strach działał tylko na ludzi niżej postawionych. Javel nie miał czasu, by chwycić nóż silniejszą ręką, musiałby wyciągnąć go tą słabszą i liczyć na to, że wszystko pójdzie dobrze. Spojrzał na dłoń Thorne’a i swoją, oceniając odległość. – Nigdy by ci się to nie udało. Javel podniósł wzrok i zauważył, że Thorne znowu się uśmiecha z zaciśniętymi ustami i chłodnym rozbawieniem. – A nawet gdybyś zdołał to zrobić, i tak byś zginął. Javel patrzył na niego pustym wzrokiem. Siedząca obok Thorne’a Brenna zaśmiała się wysoko i piskliwie, niczym przerdzewiałe zawiasy. – Domieszałem ci coś do drinka, strażniku wrót. Jeśli w ciągu około dziesięciu minut nie dostaniesz ode mnie antidotum, umrzesz w męczarniach. Javel spojrzał na pustą szklaneczkę. Czy Thorne rzeczywiście mógł czegoś tam dodać? Owszem, kiedy Javel wpatrywał się w tę przeklętą albinoskę. Thorne nie kłamał, wystarczyło zajrzeć mu w oczy, w ten niebieski ocean otoczony lodem, żeby wiedzieć, że mówi prawdę. Javel przelotnie spojrzał na albinoskę i zobaczył, że patrzy na Thorne’a z uwielbieniem, utkwiwszy mętny wzrok w jego twarzy. – Wiesz, co jest najgorsze w mojej pracy? – spytał Thorne. – Nikt nie rozumie, że to interesy. I nic poza tym. Piętnaście razy, a przynajmniej tyle

zapamiętałem, ludzie próbowali zastawić zasadzkę na zsyłkę gdzieś między Nowym Londynem a granicą z Mort. Zwykle próbowali tuż za miejscem, w którym kończy się rzeka Crithe, gdzie przez setki mil ciągną się pola, a wśród pszenicy dałoby się ukryć całą armię. I wiesz, dziesięć razy z tych piętnastu udało mi się po prostu wyperswadować im tę głupotę. Nie było to trudne i nie ukarałem ich. – Jasne – mruknął Javel. Serce nieprzyjemnie waliło mu w piersi. Miał wrażenie, że czuje lekki ucisk w żołądku, tuż pod pępkiem. Nie był w stanie przekonać samego siebie, że to tylko wyobraźnia ani że to prawda. Powinien teraz spróbować zaatakować Thorne’a, zanim to, co znalazło się w jego wnętrznościach, zacznie działać. Ale Thorne był na to przygotowany i Javel nie miałby żadnej przewagi. – Naprawdę ich nie ukarałem – powtórzył Thorne. – Po prostu wyjaśniłem sytuację i pozwoliłem im odejść. Bo to interesy. Zeszli na złą drogę, ale nie uszkodzili moich klatek, wystraszyli tylko konie, a temu łatwo dało się zaradzić. Opóźnili nas najwyżej o pięć, dziesięć minut. Nie karzę za błędy, a przynajmniej nie za te popełnione po raz pierwszy. – Ale pięć pozostałych… Thorne pochylił się naprzód, a oczy błyszczały mu nieprzyjemnym przekonaniem o własnej słuszności, Javel zaś był już pewien, że czuje działanie trucizny: głęboko w brzuchu coś zaciskało się jak przy niestrawności. Było po prostu nieprzyjemne, Javel czuł jednak, że będzie dużo gorzej, i to niedługo. – W wypadku pięciu pozostałych prób ludzie nie byli zainteresowani rozmową. Spojrzałem im w oczy i wiedziałem, że mógłbym gadać w nieskończoność, a oni i tak zaatakowaliby moje klatki. Niektórzy nie wiedzą albo nie chcą wiedzieć, że rozegrali partię i przegrali. Javel był wściekły na siebie, że postanowił zapytać, ale nie mógł się powstrzymać. – Co z nimi zrobiłeś? – Przeprowadziłem lekcję poglądową z ich udziałem – odparł Thorne. – Niektórzy nie potrafią wyciągać wniosków, ale lekcja poglądowa uczy bardzo szybko. Oczywiście żałowałem, że było to konieczne… Na pewno żałowałeś, skurwysynu, pomyślał Javel. Na pewno. – …ale naprawdę było. I zdumiałbyś się, jak szybko dzięki moim lekcjom ludzie wracają do szeregu. Spójrzmy na przykład na ciebie… Powolny, cierpliwy sposób mówienia Thorne’a był nie do zniesienia. Javel czuł się, jakby znów został uwięziony w szkolnej sali, a wcale za tym nie tęsknił,

od kiedy uciekł z domu w wieku dwunastu lat. Spojrzał na albinoskę, która wpatrywała się w niego niewidzącymi oczami, i pośpiesznie odwrócił wzrok. – Wyobrażałeś sobie, że chwycisz nóż i mnie sprzątniesz. Tak jakbym nie był na to gotowy wczoraj. I przedwczoraj. Tak jakbym nie był na to gotowy od urodzenia. Javel przypomniał sobie plotkę, którą kiedyś usłyszał: że matka Thorne’a była prostytutką w Gardzieli i sprzedała syna handlarzowi niewolników kilka godzin po urodzeniu. Javelowi znowu przewróciło się w żołądku, jak gdyby ktoś sięgnął przez pępek, chwycił garść wnętrzności i ścisnął, aż coś pękło. Odchylił się, oddychając powoli i starając się przypomnieć sobie swój plan, ale ból wziął górę nad walecznością, którą wzbudziła w nim whisky. W obliczu bólu Javel zawsze zachowywał się jak dziecko. – A teraz, Javelu, pytanie brzmi: czy nadal zamierzasz mnie atakować, czy chcesz porozmawiać o interesach? – O interesach – wydyszał Javel. Myśli o nożu zniknęły, teraz bowiem był w stanie myśleć tylko o antidotum. Wiele razy po wlaniu w siebie potoków whisky wracał nocami do domu w takim stanie, że nie potrafił zwlec się z konia i miał ochotę ze wszystkim skończyć. Teraz zdziwił się, jak bardzo chciał żyć. – To dobrze. Porozmawiajmy o twojej żonie. – To znaczy o czym? – Żyje. – Gówno prawda! – warknął Javel. – Prawda. Żyje i ma się dobrze w Mortmesne. – Thorne przechylił głowę, przyznając, że może jest odrobinę inaczej, po czym dodał: – Dość dobrze. Javel skrzywił się. – Skąd wiesz? – Wiem. Wiem nawet, gdzie jest. – Gdzie? – Och, w ten sposób zdradziłbym swojego informatora. A w tej chwili nie jest to dla ciebie istotne, strażniku wrót. Istotne jest dla ciebie to, że wiem dokładnie, gdzie przebywa, a w dodatku mogę sprowadzić ją z powrotem. Oszołomiony Javel wpatrywał się w Thorne’a. Jego myśli popłynęły teraz daleko, do najmniej pożądanych wspomnień: urodzin Allie dziewięć czy dziesięć lat temu. Allie wspomniała, że chciałaby mieć krosna, Javel poszedł więc do sklepu i kupił krosna, które wydawały się dość solidne, i zapłacił za nie rozsądną cenę. Allie wyglądała na zachwyconą, lecz przez kilka kolejnych miesięcy nie wyjęła prezentu ze swojego kosza na przybory do szycia. Javel nigdy nie widział

też, żeby tkała, był jednak zbyt zakłopotany i zraniony, by zapytać o przyczynę. Było to niepodobne do Allie, która przyznała, że jako dziecko zawsze chciała bawić się nowymi zabawkami, gdy tylko znalazły się w domu. Ale jakieś sześć miesięcy później Allie wyjęła krosna i zaczęła pracować, robiąc na nich kapelusze, rękawiczki i szaliki, a potem swetry i koce. Zarobki Javela nie były imponujące, ale wystarczały, by zaopatrzyć Allie w wełnę, a przed losowaniem, w którym padło jej imię, zdołała utkać dla nich obojga większość ciepłych i wygodnych ubrań zimowych. Po tym jak Allie wywieziono do Mortmesne, Javel nie był w stanie spakować jej rzeczy. Jej kosz nadal stał przy kominku, a na krosnach był rozciągnięty w połowie gotowy kapelusz. Javel lubił widok tego kosza, pełnego niedokończonych robótek, zupełnie jakby Allie wyjechała odwiedzić rodziców i niedługo miała wrócić. Czasami, kiedy był wyjątkowo pijany, siadał nawet przed kominkiem i trzymał kosz na kolanach. Nie było to coś, o czym komukolwiek by powiedział, pomagało mu jednak zasnąć. Mimo wszystko tamtych sześć miesięcy nie dawało mu spokoju. Kiedy Allie zniknęła, Javel znalazł kobietę do sprzątania domu i prania, a po kilku tygodniach wziął do rąk kosz, pokazał jej krosna i spytał, czy jest z nimi coś nie tak. Właśnie wtedy dowiedział się, że to wcale nie były krosna, lecz druty. Tkanie a robienie na drutach to zupełnie co innego. Nawet on to wiedział, choć nie miał pojęcia, czym tak naprawdę różniły się te czynności. A Allie, która zwykle nie wahała się, by zwrócić mu uwagę, gdy zrobił coś nie tak, tym razem nie powiedziała ani słowa i przez sześć miesięcy, gdy on był w pracy, uczyła się robić na drutach. Javel żałował wielu spraw związanych z Allie, a każdego dnia pojawiały się kolejne, lecz jedną z najdziwniejszych rzeczy, której żałował najbardziej, było to, że nie dowiedział się o drutach przed jej odejściem. Czasami gdy rankiem budził się w ich wspólnym łóżku (spał cały czas po tej samej stronie; nie potrafił położyć się na miejscu Allie, tak samo jak nie potrafił oddychać pod wodą), myślał, że oddałby wszystko, żeby Allie dowiedziała się, że zrozumiał swój błąd z drutami. Miał wrażenie, że to niezwykle istotne. – Skąd mam wiedzieć, że możesz sprowadzić ją z powrotem? – Mogę – odparł Thorne. – I sprowadzę. Kolejny cios bólu w brzuchu sprawił, że Javel zgiął się wpół, starając się zwinąć tułów w jak najmniejszą kulkę. Ból ani odrobinę nie złagodniał. W końcu skurcz zaczął po trochu ustępować, zaciśnięta w brzuchu pięść rozluźniała się powoli, a gdy Javel podniósł wzrok, Thorne obserwował go z chłodną obojętnością. – Powinieneś mi zaufać, Javelu. Nie łamię danego słowa.

Javel zastanawiał się nad tym, co usłyszał, jedną ręką wciąż trzymając się za brzuch w gotowości na kolejny atak. Po mieście krążyło mnóstwo plotek na temat Thorne’a, niektóre z nich były prawdziwe, niektóre wątpliwe. Javel słyszał mnóstwo opowieści, które mroziły krew w żyłach, nigdy jednak nie słyszał, by Thorne złamał dane słowo. Albinoska u boku Thorne’a zaczęła oddychać krótkimi, płytkimi haustami, zupełnie jakby zaraz miała wpaść w hiperwentylację. Oczy miała zamknięte jak w ekstazie. Szczypała się w sutek, lekko i delikatnie, przez cienki materiał różowej koszuli. – Uspokój się, Bren – szepnął Thorne. – Już prawie skończyliśmy. Kobieta opanowała się i położyła dłoń z powrotem na kolanie. Javel poczuł ciarki na skórze. – Czego chcesz? Thorne kiwnął głową z aprobatą. – Muszę dostać coś, co jest w twierdzy. Potrzebuję, by człowiek przy wrotach zapomniał o zadaniu niewygodnych pytań. – Kiedy? – Kiedy ci powiem. Javel wpatrywał się w Thorne’a, a w głowie zaczynało mu świtać. – Chcesz zabić królową. Thorne patrzył tylko na Javela niewzruszonym wzrokiem. Strażnik przypomniał sobie wizję, którą miał na błoniach twierdzy: wysoka kobieta, starsza i zahartowana, z koroną na głowie. Javel wiedział, że królowa rzeczywiście została koronowana dwa dni wcześniej. Vil, który zawsze pierwszy o wszystkim się dowiadywał, powiedział mu, że regent próbował zastawić na nią zasadzkę w czasie koronacji, ale mu się nie udało. Gdy Javel o zmierzchu jechał ulicami, słyszał wokół siebie zwyczajną kakofonię dźwięków płynących ze straganów zamykanych przez handlarzy, którzy krzyczeli, plotkowali i wymieniali się nowinkami, nazywając dziewczynę Prawdziwą Królową. Javel nie znał tego określenia, lecz jego przekaz był jasny: był to przydomek dla wysokiej, poważnej kobiety, którą widział na błoniach twierdzy, tej, która jeszcze nie istniała. Ale mogłaby istnieć, pomyślał Javel. Pewnego dnia. I choć nie chodził do kościoła, nie wierzył nawet w Boga, od kiedy Allie wyjechała do Mortmesne, nagle poczuł, jak nad jego głową zawisa potępienie. Potępienie i historia niczym dwie ręce czekające, by chwycić go i ścisnąć. Ludzie, którzy zabili Jonathana Dobrego, nigdy nie zostali schwytani, zapisali się jednak na najczarniejszych kartach historii Tearlingu. Kimkolwiek byli, Javel nie miał wątpliwości, że

zostali przeklęci za swoje zbrodnie. Nie mógł jednak powiedzieć Thorne’owi o tych obawach. Potrafił jedynie oznajmić: – Ona jest królową. Nie możesz zabić królowej. – Nie ma dowodu na to, że jest prawdziwą królową, Javelu. To tylko dziewczyna z wypaloną blizną i naszyjnikiem. Thorne odwrócił jednak wzrok, a Javel nagle wszystko zrozumiał: Thorne też widział tę wysoką, majestatyczną postać na błoniach twierdzy. Widział ją, a ten widok tak bardzo go wystraszył, że postanowił obrać właśnie taką drogę. Thorne nigdy nie przypominał pająka tak bardzo jak w tym momencie. Wypełzł z kąta, żeby naprawić pajęczynę, a wkrótce szybkim krokiem wróci do swojej ciemnej szczeliny, żeby knuć, czekać z niekończącą się, złośliwą cierpliwością, aż coś bezbronnego złapie się w sieć i zacznie się w niej ciskać. Javel rozejrzał się po pubie i dostrzegł to miejsce na nowo: brud, który wżarł się w klepki podłogi, tani łój ściekający z pochodni i twardniejący na ścianach, dziwkę, która uśmiechała się desperacko do każdego wchodzącego mężczyzny. Przede wszystkim jednak czuł zmieszany zapach piwa i whisky, woń tak przenikliwą, że równie dobrze mogła zacząć skraplać się z powietrza. Javel kochał ten zapach i jednocześnie go nienawidził, wiedział też jakimś cudem, że Thorne wybrał go właśnie z powodu tego połączenia miłości i nienawiści, które miał w sobie. Javel był słaby, a jego słabość prawdopodobnie pachniała Thorne’owi równie pięknie, co whisky Javelowi. To właśnie ta ciemna szczelina, w końcu zdał sobie sprawę Javel. Właśnie tutaj. Ponownie zgiął się wpół. W jego żołądku obudziło się jakieś małe zwierzę, ostrymi pazurami i zębami jak szpilki tnąc na strzępy różowe mięso. Szedł po linie. Nie była długa, ale pod nią widać było tylko nieskończony mrok. Co zobaczyłby, lecąc w dół? – A jeśli twój plan się nie powiedzie? – wysapał. – Jaką mam gwarancję? – Żadnej – odpowiedział Thorne. – Ale nie martw się. Tylko głupiec trzyma wszystkie jajka w jednym koszyku. Ja mam wiele koszy. Jeśli jeden pomysł się nie sprawdzi, przejdziemy do kolejnego i w końcu nam się uda. Thorne sięgnął do koszuli i wyjął fiolkę bursztynowego płynu. Podał ją Javelowi, który łapczywie sięgnął po nią, lecz chwycił w palce tylko powietrze. – Według moich szacunków została ci zaledwie minuta, może dwie, a potem już ci to nie pomoże. A zatem, strażniku wrót, mam tylko jedno pytanie: czy umiesz wyciągać wnioski? Nie wygram, pomyślał Javel, trzymając się za brzuch. Ta świadomość dawała

mu poczucie pewnego mrocznego, podstępnego komfortu. Bo jeśli nie możesz wygrać, nie ponosisz winy, bez względu na to, jaką drogę obierzesz.

Zsyłka spóźniała się. Królowa Mortmesne nie potrafiła zapomnieć o tym ani dziś, ani wczoraj, ani przedwczoraj. Próbowała się skupić, gdy licytator podawał jej sumy z aukcji sprzed miesiąca. Luty był udany. Korona zebrała sporo ponad pięćdziesiąt tysięcy marek. Zazwyczaj gdy nadchodziła zsyłka, królowa starannie wybierała najlepsze towary na użytek własny lub podarunki. Większość niewolników trafiała jednak na aukcje, a potem do szlachty z Mort lub bogatych przedsiębiorców, którzy odsprzedawali niewolników za wyższe ceny w miastach na północy i leżących na uboczu miasteczkach. Aukcja zawsze przynosiła zyski, lecz wysoki zarobek ze sprzedaży w lutym nie wystarczył, by pozbawić królową dokuczliwego wrażenia zaburzenia porządku, wrażenia, że sprawa zaczęła wymykać się jej spod kontroli. Dziewczyna skończyła dziewiętnaście lat, nie odnaleziono jej, a teraz przepadła zsyłka. Co to znaczy? Bez wątpienia spartaczył coś regent Tearlingu. Przede wszystkim pozwolił Elyssie wywieźć dziecko (choć nawet sama królowa Mort nie przewidziała tego posunięcia… Kto by pomyślał, że Elyssa ma w sobie choćby krztynę przebiegłości?). Ale po osiemnastu latach dziewczyna powinna była zostać znaleziona. Pod naciskami królowej regent w końcu kilka miesięcy temu wynajął Caden, miała jednak przeczucie, że było już za późno. – To wszystko, Wasza Wysokość. – Broussard, jej licytator, włożył dokumenty z powrotem do teczki. – Dobrze. Broussard nadal stał poniżej z teczką w rękach. – Tak? – Jakieś wieści o zsyłce, Wasza Wysokość? Nawet jej ludzie nie pozwalali jej zapomnieć. – Kiedy ja się dowiem, ty też się dowiesz, Broussard. Idź przygotować się do licytacji. I pamiętaj, żeby tym razem wyplenić robactwo. Broussard zarumienił się, a skryte pod brodą szczęki zacisnęły się. Dobrze wykonywał swoją pracę i miał naturalny talent do spieniężania żywego towaru. Lata temu, gdy licytacje były jeszcze nowością, królowa lubiła siadywać na niskim balkonie dziesiątego dnia każdego miesiąca i obserwować, jak Broussard wyciska ostatnie zyski z każdego funta człowieczeństwa. W głębi duszy czuła satysfakcję, widząc wystawianych na aukcji Tearlińczyków. Ale jakieś cztery czy

pięć lat temu przyszedł miesiąc, gdy jeden z pomocników Broussarda zaniedbał swoje obowiązki w zakresie odwszawiania i wkrótce w pałacu i kilku szlacheckich domach zaroiło się od insektów. Królowa zadbała, by cały ten bałagan nie wyszedł na jaw, oferując darmowego niewolnika każdemu, kto ucierpiał, a straty pokryła z pensji Broussarda. Wszy były paskudne, ale patrząc wstecz, królowa była zadowolona, że ten incydent się wydarzył. Dobrze było mieć w zanadrzu porażkę, którą można było wypomnieć Broussardowi w chwilach takich jak ta, gdy zapominał, że jest tylko handlarzem żywym towarem i że bez królowej w ogóle nie byłoby żadnych licytacji. Broussard wyszedł, ściskając teczkę jak jedyne dziecko, a królowa z zadowoleniem spojrzała na jego sztywną, urażoną postawę. Ale to nie pomogło na dręczące ją od kilku dni ciche pytanie: gdzie jest zsyłka? Cztery dni przy dobrej pogodzie, pięć przy złej. Nigdy nie nadchodziła później niż piątego dnia miesiąca. A był właśnie szósty marca. Gdyby pojawił się jakiś problem, to albo regent, albo Thorne już by ją powiadomili. Królowa przycisnęła dłoń do czoła, czując nadchodzący ból głowy rodzący się w jej skroniach. Jej fizjologia tak się rozwinęła, że królowa już praktycznie nie chorowała. Jedynym wyjątkiem były bóle głowy, które pojawiały się znikąd, nie miały żadnej medycznej przyczyny i znikały równie szybko. A jeśli zsyłka w ogóle nie dotrze? Podskoczyła na tronie, jakby ktoś uszczypnął ją przez suknię. Dochody z handlu ludźmi stały się kluczowym elementem gospodarki Mort, regularnym i przewidywalnym jak przypływy i odpływy. Callae i Cadare także wysyłały niewolników, ale nawet ich łączna danina nie dorównywała choćby połowie dostaw z Tearlingu. Dzięki dostarczanym niewolnikom pracowały mortmesneńskie fabryki, szlachta była zadowolona, a skarbiec pełny. Każda przeszkoda w tym procesie powodowała straty. Królowa nagle zatęskniła za Liriane. Jak wszystkie służące królowej kobieta zestarzała się, podczas gdy królowa wciąż pozostawała młoda, a kilka lat temu złożono Liriane w grobie. Miała dar prawdziwego widzenia, zdolność patrzenia nie tylko w przyszłość, ale też w teraźniejszość i przeszłość. Mogłaby dojrzeć, co stało się w Tearlingu. Królowa nie potrafiła pozbyć się niepokojącego podejrzenia, że cokolwiek poszło nie tak, miało coś wspólnego z dziewczyną, choć starała się przekonać samą siebie, że jest inaczej. Dziewczyna dotarła już do twierdzy, chyba że została zabita po drodze. Czy Thorne zdołał się już tym zająć? Regent był wcieloną niekompetencją, ale Thorne wprost przeciwnie. Co zrobić, gdyby Thorne’owi się nie powiodło? Pomachać traktatem i iść na wojnę? Przede

wszystkim królowa nigdy nie chciała atakować Tearlingu. Utrzymanie obcego terytorium wymagało pieniędzy i sprzętu, i było kłopotliwe. Zsyłka była zręczniejszym i bardziej eleganckim rozwiązaniem. Mimo wszystko zdawała sobie sprawę, że zmobilizowanie armii nie jest najgorszym wyjściem na świecie. Żołnierze nie musieli iść na wojnę od czasów ostatniego najazdu na Tearling. Granice Mort nie były w najmniejszym stopniu zagrożone. Nie toczyli żadnych walk od czasu, gdy wygnani uknuli spisek. Nawet w najgorszym wypadku wojska Tearlingu nie mogły równać się z jej armią, mogło się jednak okazać, że żołnierze wyszli z wprawy. Może i dobrze byłoby zadbać o ich formę. Na wszelki wypadek. Na samą myśl o wojnie głowa zaczęła boleć ją w dwójnasób, jakby fala stale napierała na jej czaszkę. Przed komnatą audiencyjną zapanowało jakieś poruszenie. Królowa podniosła wzrok i dostrzegła ochmistrza Berylla kroczącego w stronę wielkich drzwi. Zajmie się tym. Teraz gdy Liriane nie żyła, Beryll był jej najstarszym i najbardziej zaufanym sługą, tak dobrze znającym jej upodobania, że rzadko musiała w ogóle interesować się zwykłymi aspektami życia zamku. Spojrzała na zegarek i stwierdziła, że pora udać się do swojej komnaty. Zje wczesną kolację, a potem zajmie się jednym ze swoich niewolników. Tym wysokim, umięśnionym mężczyzną, którego wzięła z ostatniej zsyłki z Tearlingu, wyglądającym jak kowal, o gęstych, czarnych włosach i z brodą. Tacy wysocy mężczyźni byli tylko w Tearlingu. Królowa skinęła na Eve, która była jednym z jej posłańców, i szepnęła jej, żeby po wszystkim przyprowadziła mężczyznę do jej komnaty. Eve słuchała z najpogodniejszym wyrazem twarzy, na jaki było ją stać, a królowa to doceniała. Jej posłańcy nie znosili tego obowiązku, mężczyźni nie zawsze bowiem chcieli współpracować. Eve miała mu podać środki odurzające i wzmagające erekcję, dzięki czemu pozostanie na tyle twardy, że królowa będzie mogła uniknąć snu. Oczywiście narkotyk nie był już konieczny. Do tej pory transformacja królowej osiągnęła już taki etap, że wątpiła, czy w ogóle da się ją zranić. Nigdy jednak nie mówiła o tym swojej służbie i dziś była z tego zadowolona. Ból głowy nasilał się, chciała więc, żeby mężczyzna był uległy. Posuwistym krokiem opuściła komnatę audiencyjną przez osobiste wyjście za tronem, a potem ruszyła długim korytarzem do swoich apartamentów. Wzdłuż korytarza stali strażnicy, którzy przezornie wbili wzrok w podłogę. Na ich widok ożywienie królowej nieco osłabło. Regent w ostatnim raporcie powiadomił ją, że większość strażników Elyssy odeszła z zamku, żeby szukać dziewczyny. Carroll, Buława, Elston… królowa znała te imiona i nauczyła się, że

należy mieć ich na uwadze. Gdyby poznała Buławę, zanim spotkała go Elyssa, wszystko mogłoby wyglądać zupełnie inaczej. Szafiry z Tearlingu zniknęły, zapadły się pod ziemię, a to na odległość śmierdziało podstępem Buławy. Gdyby tylko królowa zdobyła klejnoty przed śmiercią Elyssy! Prawdopodobnie nie miewałaby już nawet bólów głowy i potrzebowałaby znacznie mniej leków. Ale teraz wszystko zostanie naprawione. Zdobędzie szafiry, a gdy nadejdzie zsyłka, może nawet ukarze regenta pokaźną grzywną za spóźnienie. Będzie jęczał i narzekał, ale zapłaci, a myśl o jego bladej twarzy zdradzającej niepokój sprawiła, że królowa uśmiechnęła się, zdejmując ubranie w oczekiwaniu na niewolnika. Posłańcy szybko uporali się z zadaniem. Była w swojej komnacie może od pięciu minut, gdy usłyszała pukanie do drzwi. – Wejść! – warknęła rozzłoszczona, że ból głowy się nasila. Może w kuchni przygotowano by dla niej proszki, ale one nie pozwoliłyby jej zasnąć długo po tym, jak niewolnik zrobi swoje, a sen miał teraz dla niej wysoką wartość. Drzwi otworzyły się. Odwróciła się, zobaczyła Berylla i chciała zapytać o proszki na ból głowy. Ale pytanie uwięzło jej w gardle. Twarz Berylla była biała, a w jego oczach malowało się przerażenie. W trzęsącej się dłoni ściskał zwitek papieru. – Pani – odezwał się drżącym głosem.

Rozdział 8

Skrzydło królowej

Łatwo zapomnieć, że monarchia to coś więcej niż sam monarcha. Udane rządy to skomplikowany organizm, w którym zgodnie pracują niezliczone elementy. Przyglądając się królowej Glynn, można dostrzec wiele czynników sprawczych, nie do przecenienia jest jednak rola Lazarusa zwanego Buławą, kapitana Straży Królewskiej i głównego skrytobójcy. Gdyby nie on, cała konstrukcja by się rozpadła. Tearling jako kraj militarny, CALLOW MĘCZENNIK

Gdy Kelsea obudziła się, z przyjemnością zauważyła, że zabrano wszystkie ozdobne poduszki z łoża jej matki. Z jej łoża, bo wszystko należało teraz do niej, a ta myśl sprawiała jej już mniejszą przyjemność. Na plecach miała mnóstwo bandaży. Kiedy przeczesała ręką włosy, okazało się, że są tłuste. Widocznie długo spała. Buława nie siedział w fotelu w kącie, w komnacie nie było też nikogo innego. Minęło kilka minut, nim Kelsea zdołała usiąść. Nie czuła już krwawienia na ramieniu, rana ciągnęła jednak przy każdym ruchu tułowia. Ktoś, niewątpliwie Andalie, postawił dzban wody i pustą szklankę na stoliku obok łóżka. Kelsea napiła się i ochlapała sobie twarz. Andalie najwyraźniej obmyła też Kelsea z krwi, za co dziewczyna była jej wdzięczna. Pomyślała o mężczyźnie, którego zabiła, i z ulgą stwierdziła, że nic nie czuje. Podniosła się i przeszła po komnacie, sprawdzając, co stanie się z raną. Zauważyła, że w drugim końcu łóżka wisi teraz długa lina. Biegła aż do sufitu, gdzie przechodziła przez kilka haków, a potem znikała w małym otworze wykutym w ścianie przedsionka. Kelsea uśmiechnęła się, lekko za nią pociągając, i usłyszała stłumiony dźwięk dzwonka. Drzwi otworzył Buława. Gdy zobaczył, że dziewczyna stoi koło łóżka, kiwnął głową z aprobatą. – Dobrze. Lekarz mówił, że masz zostać w łóżku jeszcze co najmniej jeden dzień, ale wiedziałem, że się z tobą pieści. – Jaki lekarz? – Sądziła, że to Buława zaszył jej rany.

– Lekarz, którego sprowadziłem do chorego dziecka. Nie lubię lekarzy, ale to kompetentny człowiek i pewnie dzięki temu nie złapałaś zakażenia. Mówił, że ramię będzie goiło się powoli, ale bez problemów. – Kolejna blizna. – Kelsea ostrożnie potarła szyję. – Niedługo będę miała całą kolekcję. Jak ma się dziecko? – Już lepiej. Lekarz dał matce jakieś lekarstwo, które pomogło dziewczynce na żołądek, chociaż cena była nieziemska. Prawdopodobnie będzie potrzebowała go jeszcze później. – Mam nadzieję, że dobrze mu zapłaciłeś. – Bardzo dobrze, pani. Ale nie możemy korzystać z jego usług zawsze. Ani z usług innych znanych mi lekarzy. Żadnemu nie można ufać. – To co zrobimy? – Jeszcze nie wiem. – Buława potarł kciukiem czoło. – Zastanawiam się. – Co z rannymi strażnikami? – Wszystko w porządku. Niektórzy przez pewien czas będą mieli ograniczone obowiązki. – Chcę się z nimi zobaczyć. – Ja bym tego nie robił, pani. – Dlaczego? – Strażnik królowej to niezwykle dumny człowiek. Ranny mężczyzna nie będzie chciał, żebyś go widziała w takim stanie, pani. – Ja? – spytała zdziwiona Kelsea. – Ja nawet nie potrafię utrzymać miecza. – My mamy własny sposób myślenia. Chcemy po prostu dobrze wykonywać swoją pracę. – To co w takim razie mam zrobić? Udawać, że nikt nawet ich nie drasnął? – Właśnie. Kelsea pokręciła głową. – Barty zawsze mawiał, że mężczyźni mają fioła na punkcie trzech rzeczy: swojego piwa, swojego kutasa i swojej dumy. – To podobne do Barty’ego. – Myślałam, że co do dumy się mylił. – Jednak nie. – A skoro mowa o dumie, to kto rzucił nożem? Buława zacisnął szczęki. – Przepraszam, pani. Niewystarczająco zadbałem o bezpieczeństwo i poniosę za to pełną odpowiedzialność. Myślałem, że dostatecznie cię chronimy. Kelsea nie wiedziała, co powiedzieć. Buława wbił wzrok w ziemię, a jego

poznaczona zmarszczkami twarz wykrzywiła się, jakby czekał, aż na jego ramiona spadnie bicz. Ktoś go zaskoczył, a to było niedopuszczalne. Powiedział jej, że nigdy nie był dzieckiem, Kelsea miała jednak wątpliwości. Jego obecne zachowanie wyglądało jak efekt dość surowego wychowania. Zastanawiała się, czy wyglądała tak samo, kiedy nie znała odpowiedzi na pytanie. Głos Buławy ponownie rozległ się w jej głowie: tylko dla niej pracował, nie musiał się jej zwierzać. – Domyślam się, że pracujesz nad tym, żeby się dowiedzieć? – Tak. – W takim razie przejdźmy do kolejnych spraw. Buława spojrzał na nią z wyraźną ulgą. – Zazwyczaj nowy władca w pierwszej kolejności organizuje audiencję, ale chciałbym odłożyć to o tydzień lub dwa. Nie jesteś w dobrej formie, pani, a jest jeszcze mnóstwo do zrobienia. Kelsea wzięła tiarę z krzykliwej toaletki i popatrzyła na nią z namysłem. Była piękna, lecz krucha, zbyt kobieca jak na jej gust. – Musimy znaleźć prawdziwą koronę. – To będzie trudne. Twoja matka wyznaczyła Carrollowi zadanie ukrycia korony, a wierz mi, pani, że w takich sprawach był sprytny. – Dopilnujmy w każdym razie, żeby ta lafirynda dostała zapłatę. Buława odchrząknął. – Mamy dzisiaj wiele do zrobienia. Zawołajmy Andalie, żeby zadbała o twój wygląd, pani. – Cóż za brak wychowania. – Wybacz, pani, ale wyglądałaś lepiej. Z zewnątrz budynku ich uszu dobiegł huk, a uderzenie było tak silne, że baldachim nad łożem aż zadrżał. – Co się tam dzieje? – Dostawy na oblężenie. – Oblężenie? Spodziewamy się jakiegoś oblężenia? – Dzisiaj jest szósty marca, pani. Zostały dwa dni na wypełnienie warunków traktatu. – Nie zmienię zdania, Lazarusie. Ten termin nie ma dla mnie żadnego znaczenia. – Nie wiem, czy w pełni rozumiesz konsekwencje swoich działań, pani. Zmrużyła oczy. – Nie wiem, czy w pełni rozumiesz mnie, Lazarusie. Wiem, co wprawiłam w

ruch. Kto przewodzi mojej armii? – Generał Bermond, pani. – Sprowadźmy go tu w takim razie. – Już po niego posłałem. Powrót może mu zająć jeszcze kilka dni, był na południowej granicy, sprawdzał garnizony, a nie jest doskonałym jeźdźcem. – Generał mojej armii nie jest dobrym jeźdźcem? – Jest kulawy, pani. Został ranny podczas obrony twierdzy po próbie puczu dziesięć lat temu. – Aha – z zakłopotaniem mruknęła Kelsea. – Ostrzegam cię, pani: z Bermondem będzie ciężko. Twoja matka zawsze pozwalała mu podejmować decyzje samodzielnie, a regent nie przeszkadzał mu od lat. Generał przywykł do tego, że może robić wszystko po swojemu. W dodatku nie znosi omawiać strategii wojskowych z kobietami, nawet z królową. – Szkoda. Gdzie jest traktat z Mort? – Na zewnątrz. Możesz go przejrzeć w każdej chwili. Będziesz jednak musiała się oswoić, pani. – Z czym? – Z myślą o wojnie – odparł bezwzględnie. – Wypowiedziałaś wojnę Mortmesne, pani, a uwierz mi, że Szkarłatna Królowa tu przybędzie. – Wiem, że to ryzykowne, Lazarusie. – Pamiętaj jednak, pani, że nie tylko ty ryzykujesz. Stawiasz na szali całe królestwo. To wysoka stawka i lepiej przygotować się na przegraną. Wyszedł po Andalie, Kelsea zaś usiadła na łóżku, czując ucisk w żołądku. Buława najwyraźniej zaczynał ją rozumieć, dźgnął bowiem tam, gdzie najbardziej bolało. Zamknęła oczy i pod powiekami zobaczyła Mortmesne, rozległą, mroczną krainę ze swojej wyobraźni, rozbudzoną z długiego snu, majaczącą niczym cień nad wszystkim, co chciała zbudować. Co mam zrobić, Carlin? Ale głos Carlin nie rozbrzmiał w jej głowie i nie otrzymała odpowiedzi.

Traktat z Mort rozłożono na dużym stole pod jedną ze ścian komnaty audiencyjnej Kelsea. Był krótki jak na taki dokument, obejmował zaledwie kilka arkuszy grubego papieru, który zbrązowiał z wiekiem. Kelsea ostrożnie dotknęła kart, zafascynowana inicjałami matki, ER, nabazgranymi niechlujnie na czarno w lewym dolnym rogu każdej strony. W prawym rogu były inne inicjały wypisane ciemnoczerwonym atramentem: KM. Na ostatniej stronie dokumentu widniały dwa podpisy: w jednej linii „Elyssa Raleigh” napisane niemal nieczytelnym

charakterem pisma, w drugiej zaś „Królowa Mortmesne”, niemal wykaligrafowane tym samym krwistoczerwonym atramentem. Ona naprawdę nie chce, żeby ktokolwiek poznał jej prawdziwe imię, podpowiedziała Kelsea intuicja. Nikt nie może się dowiedzieć, kim naprawdę jest. To dla niej niesamowicie ważne. Ale dlaczego? Kelsea z rozczarowaniem stwierdziła, że traktat rzeczywiście spisano prostym językiem, tak jak twierdził Buława. Tearling miał dostarczać trzy tysiące niewolników rocznie, a dostawy miały być podzielone na dwanaście równych części. Wśród niewolników miało być przynajmniej pięćset dzieci, w tym co najmniej dwustu chłopców i dwieście dziewczynek. Po co tyle dzieci? Mortmesne dostawało niewolników także z Callae i Cadare, ale dzieci nie nadawały się do ciężkiej pracy w przemyśle czy górnictwie, a w Mortmesne niewiele było gospodarstw rolnych. Nawet gdyby działało tam niewspółmiernie wielu pedofilów, nie byliby w stanie wykorzystywać tak wielu dzieci. Po co więc ich aż tyle? Zwięzły, urzędowy język traktatu nie dostarczył jej żadnych odpowiedzi. Gdyby którakolwiek zsyłka nie dotarła do Demesne do ósmego dnia miesiąca, umowa dawała Mortmesne prawo do natychmiastowego wkroczenia do Tearlingu i zagarnięcia odpowiedniej liczby jeńców. Kelsea zauważyła jednak, że dokument nie określał, na jak długo Mortmesne może wejść do Tearlingu, ani nie zawierał żadnych wymogów wycofania się w razie spełnienia warunków. Niechętnie musiała przyznać Buławie rację: zatrzymując zsyłkę, Kelsea zagwarantowała Szkarłatnej Królowej pretekst do najazdu. Co opętało matkę, by podpisać taki nieuczciwy układ? Bądź sprawiedliwa, przestrzegł ją nowy głos w myślach. Nie był to ani głos Carlin, ani Barty’ego. Kelsea nie potrafiła go zidentyfikować i nie ufała jego pragmatyzmowi. Co ty byś zrobiła, gdyby u twoich wrót stał wróg? Także i tym razem Kelsea nie potrafiła odpowiedzieć. Poskładała karty traktatu w staranny plik i wygładziła je z niesmakiem. Przyszedł jej do głowy nowy pomysł, który jeszcze kilka tygodni temu wydawałby się nie do pomyślenia, okazało się jednak, że umysł Kelsea starał się zapobiec kolejnym katastrofom przez wyobrażanie sobie tego, co najgorsze. Zwróciła się do Buławy: – Dlaczego moja matka została zamordowana? – Było kilka prób – obojętnie odparł Buława, choć Kelsea miała wrażenie, że to udawany chłód. – Niemal zmarła po tym, jak ktoś zdołał dodać psianki do jej posiłku. To wtedy postanowiła, że powinnaś dorastać gdzie indziej. – A więc jednak odesłała mnie po to, żeby mnie chronić?

Buława zmarszczył brwi. – A z jakiego innego powodu miałaby to zrobić? – Nieważne. – Kelsea spojrzała z powrotem na stół i leżący przed nią traktat. – Nie ma tu ani słowa o losowaniu. – Losowanie to sprawa wewnętrzna. Z początku twoja matka wysyłała po prostu skazańców i chorych umysłowo. Ale tacy ludzie kiepsko nadają się na niewolników i to rozwiązanie nie zadowoliło Szkarłatnej Królowej na długo. Odpowiedzią twojego wuja było stworzenie Cenzusu. – Nikt nie jest zwolniony? – Ludzie Kościoła. Ale nikt poza nimi. Zabierane są nawet niemowlęta. Gdy tylko zostaną odstawione od piersi, ich imiona dołączają do losowania. Podobno Szkarłatna Królowa przekazuje je w prezencie rodzinom, które nie mogą mieć dzieci. Przez jakiś czas kobiety karmiły dzieci znacznie dłużej niż zwykle, ale Thorne odkrył tę sztuczkę. Ma swoich ludzi w każdej wsi w królestwie i niewiele może się przed nimi ukryć. – Jest lojalny wobec mojego wuja? – Thorne jest człowiekiem interesu, pani. Ustawia się, jak wiatr zawieje. – A w jakim kierunku wieje teraz? – W stronę Mortmesne. – W takim razie powinniśmy mieć go na oku. – Zawsze obserwuję go przynajmniej jednym okiem, pani. – Jak właściwie umarła moja matka? Carlin nie chciała mi powiedzieć. – Podobno została otruta, pani. Trucizna stopniowo osłabiała jej serce, aż w końcu po kilku latach zmarła. – Podobno. A jakie jest twoje zdanie, Lazarusie? Utkwił w niej beznamiętny wzrok. – Ja nie mam zdania, pani. Właśnie dlatego służę w Straży Królewskiej. Sfrustrowana Kelsea spędziła resztę dnia na zwiedzaniu swojego skrzydła twierdzy i spotkaniach z różnymi ludźmi. Zaczęła od nowej kucharki Milli, blondynki tak drobniutkiej, że Kelsea nie chciała nawet myśleć o tym, jak ta kobieta zdołała wydać na świat swojego czteroletniego syna. Kelsea doszła do wniosku, że Milla musiała robić coś nieprzyjemnego, żeby związać koniec z końcem. Kiedy powiedziała jej, że jedynym jej zadaniem będzie gotowanie, i to dla dwudziestu kilku osób, które mieszkały teraz w tym skrzydle, tak niesamowicie się ucieszyła, że Kelsea musiała schować ręce w fałdy sukni, z przerażeniem myśląc, że kobieta będzie próbowała je ucałować. Druga z kobiet, które do nich dołączyły, Carlotta, była starsza i miała okrągłą

twarz o rumianych policzkach. Wyglądała na wystraszoną, ale gdy kilkakrotnie zadano jej te same pytania, przyznała, że potrafi całkiem przyzwoicie szyć. Kelsea poprosiła ją o więcej czarnych sukni, Carlotta zaś odparła, że będzie umiała je uszyć. – Chciałabym jednak zdjąć z ciebie miarę, Wasza Wysokość – powiedziała nieśmiało, jakby sama myśl o tym ją przerażała. Kelsea przeraziła się niemal tak samo, kiwnęła jednak głową i uśmiechnęła się, starając się uspokoić kobietę. Poznała kilku strażników, którzy nie towarzyszyli jej w podróży: Caelana, mężczyznę o wyglądzie zbira, do którego wszyscy zwracali się po prostu Cae, a także łuczników Toma i Wellmera. Ten ostatni sprawiał wrażenie za młodego do Straży Królewskiej. Z całych sił starał się stoicką postawą dorównać starszym mężczyznom, ale widać było, że niespokojny z niego duch, bo co chwila przenosił ciężar z jednej nogi na drugą. – Ile lat ma ten chłopak? – Kelsea szeptem spytała Buławę. – Wellmer? Dwadzieścia. – Skąd ty go wytrzasnąłeś? Ze żłobka? – Większość z nas była zaledwie nastolatkami, gdy zostaliśmy zwerbowani. Nie martw się o Wellmera, pani. Daj mu łuk, a zdoła trafić cię stąd w lewe oko, nawet w świetle pochodni. Kelsea usiłowała dopasować ten opis do nerwowego, bladego chłopaka, którego miała przed sobą, ale poddała się. Gdy strażnicy wrócili na stanowiska, ruszyła za Buławą korytarzem do jednego z pierwszych pomieszczeń, które pośpiesznie przekształcono w salę dla dzieci. Wybór okazał się dobry, była to jedna z niewielu komnat z oknem, więc wpadające do środka światło rozjaśniało ją i dodawało pogodnego charakteru. Wszystkie meble odsunięto pod ściany, a na podłodze leżały prowizoryczne zabawki: lalki z gałganków wypchane słomą wyłażącą spomiędzy skrawków materiałów, zabawkowe miecze i drewniany stragan dostosowany do dziecięcego wzrostu. Kelsea zobaczyła sporą grupę dzieci siedzących w półkolu pośrodku sali i całkowicie skupionych na pięknej kobiecie o kasztanowych włosach, której królowa wcześniej nie widziała. Opowiadała dzieciom bajkę o dziewczynie, która miała niesamowicie długie włosy i uwięziono ją w wieży, Kelsea zaś niepostrzeżenie oparła się o drzwi, żeby posłuchać. Kobieta mówiła z wyraźnym akcentem Mort, ale miała mocny głos i potrafiła opowiadać. Gdy książę został ranny w wyniku podstępu wiedźmy, kąciki ust kobiety opadły, a na jej twarzy odmalował się żal. Właśnie wtedy Kelsea rozpoznała ją i ze zdumieniem odwróciła się do Buławy.

Gestem dał Kelsea znać, by odeszła od drzwi, i odezwał się cicho: – Potrafi zdziałać cuda z dziećmi. Kobiety z radością zostawiają jej swoje pociechy, gdy idą do pracy. Nawet Andalie. To niespodziewany dar. W przeciwnym razie wszędzie biegałyby nam pod nogami dzieci. – A kobietom nie przeszkadza, że ona pochodzi z Mort? – Jak widać nie. Kelsea jeszcze raz spojrzała przez drzwi. Rudowłosa kobieta odgrywała właśnie scenę, w której książę odzyskuje wzrok, a w blasku świec wyglądała promiennie. Ani odrobinę nie przypominała tego nieszczęsnego stworzenia, które siedziało skulone przed tronem. – Co się z nią działo? – Nie pytałem jej o życie u boku regenta, pani, bo uznałem, że to jej sprawa. Ale gdybym miał się domyślać… – Jeszcze bardziej ściszył głos. – Była ulubioną zabawką regenta. Dbał o to, żeby nie zaszła w ciążę, bo zepsułaby mu zabawę. – Co proszę? Buława rozłożył ręce. – Nie kryła się z pragnieniem posiadania dzieci, nawet jeśli miałoby to być dziecko regenta. Pozostałe kobiety twojego wuja dobrowolnie brały środki antykoncepcyjne, ale nie ona. Podobno dodawał jej czegoś do jedzenia. Przysiągł też, że zabije każde dziecko, które urodzi ta kobieta. Słyszałem na własne uszy. – Rozumiem. – Kelsea ze spokojem kiwnęła głową, choć aż wrzała z gniewu. Po raz ostatni spojrzała na kobietę i na grupkę maluchów. – Jak ma na imię? – Marguerite. – Jakim cudem mój wuj zdobył niewolnicę z Mort? – Rudowłose kobiety są w Mortmesne jeszcze większą rzadkością niż w Tearlingu. Twój wuj dostał Marguerite w prezencie od Szkarłatnej Królowej jako wyraz wielkiej przychylności. Kelsea z powrotem oparła głowę o ścianę korytarza. Zaczęło boleć ją ramię. – To miejsce jest jak ropiejący wrzód, Lazarusie. – Potrzeba było przywódcy, pani. Ale go nie było. – A ty? – Zdecydowanie nie. – Buława wskazał otwarte drzwi. – Ja pozwoliłbym twojemu wujowi zatrzymać swoją zabawkę. I doszedłbym do porozumienia ze Szkarłatną Królową przed zatrzymaniem zsyłki. – Pamiętam, co mówiłeś wcześniej. – Wiem. Nie zrozum mnie źle, pani. Nie twierdzę, że twoje wybory są dobre albo złe. Byłaś potrzebna, żeby zrobić to, co zrobiłaś, ale po prostu nie było cię tu

wcześniej. W jego głosie nie było cienia zarzutu. Rozdrażnienie Kelsea złagodniało, ale w ramieniu znowu poczuła ból, tym razem silniejszy, i zastanawiała się, jakim cudem zaostrzył się, skoro tylko stała w miejscu. – Muszę usiąść. W ciągu pięciu minut strażnicy przenieśli do sali audiencyjnej duży, wygodny fotel z komnaty Kelsea i ustawili go bezpiecznie pod ścianą. – Mój tron – mruknęła Kelsea. – Na razie nie możemy zabezpieczyć sali tronowej, pani – odparł Buława. – Ma zbyt wiele wejść, a tej przeklętej galerii po prostu nie damy rady obstawić bez większej liczby strażników. Ale sam tron moglibyśmy tymczasowo przenieść tutaj. – To raczej niepotrzebne. – Może tak, a może nie. Korona na twojej głowie też wydaje się niepotrzebna, ale wiem, że doceniłaś jej wartość. Tron może służyć temu samemu celowi. Kelsea przechyliła głowę, zastanawiając się nad jego słowami. – Mówiłeś, że powinnam przeprowadzić audiencję. – Zgadza się. – Pewnie nie mogę w czasie audiencji siedzieć w fotelu? – Mogłabyś, pani – odparł Buława, a kącik jego ust uniósł się nieznacznie w uśmiechu. – Byłoby to niezwykłe wydarzenie w historii rządów dynastii Raleighów. Ale bez względu na to, na czym będziesz siedziała, tę salę łatwiej będzie obronić i kontrolować. Do skrzydła królowej jest tylko jedno wejście, długi korytarz bez odnóg. Widziałaś, gdy tu wchodziliśmy. – Zupełnie nie pamiętam. – Nic dziwnego. Byłaś półprzytomna za każdym razem, gdy cię przez niego wlekliśmy, pani. Istnieje wiele ukrytych wyjść z tego skrzydła, ale są dobrze strzeżone i tylko ja znam je wszystkie. Dzięki temu korytarzowi na zewnątrz możemy skutecznie kontrolować przechodzących. – Dobrze. – Kelsea ostrożnie osunęła się na fotel. – Czy znowu zaczęłam krwawić? – Pochyliła się naprzód, żeby Buława mógł zerknąć pod bandaż, którym owinięto jej łopatkę. – Nie ma krwi. – Chyba niedługo znów będę musiała się przespać. – Jeszcze nie, pani. Musisz spotkać się ze wszystkimi o tej samej porze, tak aby nikt nie poczuł się znieważony. – Buława kiwnął palcem na Mhurna, który stał przy wyjściu na korytarz. – Przyprowadź mi Vennera i Fella.

Mhurn zniknął, a Kelsea rozluźniła się w fotelu. Andalie zajęła miejsce pod ścianą, najwyraźniej zamierzała zostać. Kelsea sądziła, że Buława może mieć coś przeciwko temu, ale całkowicie zignorował Andalie, Kelsea zaś zrozumiała, że powinna zrobić to samo. Po latach spędzonych wyłącznie w towarzystwie Carlin i Barty’ego teraz otaczało ją tylu ludzi, że niektórzy powinni pozostać niewidoczni. – Możemy sprowadzić tu Barty’ego i Carlin? Buława wzruszył ramionami. – Może za kilka tygodni. Znalezienie ich zajmie trochę czasu. – Są we wsi zwanej Petaluma, w pobliżu granicy z Cadare. – To upraszcza sprawę. – Chcę ich tu mieć – poinformowała go Kelsea. I rzeczywiście tak było, a do tego momentu nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo tego chciała. Nagle ogromnie zatęskniła za Bartym, za jego czystym, kojarzącym się ze skórą zapachem i za zmarszczkami, które robiły mu się przy brwiach, gdy się uśmiechał. Carlin… cóż, za Carlin jakoś szczególnie nie tęskniła. W zasadzie z przerażeniem myślała o chwili, w której miałaby stanąć przed Carlin i zdać relację ze swoich czynów. Ale Carlin i Barty stanowili pewną całość. – Chcę ich tu mieć jak najszybciej. – Taką robotę najlepiej zlecić Dyerowi, pani. Zajmiemy się tym, kiedy wróci. – Skąd? – Wyznaczyłem mu już pewne zadanie. – Jakie? Buława westchnął i zamknął oczy. – Wyświadcz mi pewną przysługę, Wasza Wysokość: pozwól mi w spokoju wykonywać moją pracę. Kelsea powstrzymała się od zadania kolejnego pytania, choć nie była zadowolona, że ktoś ją ucisza, po czym rzuciła okiem na czterech strażników stojących pod ścianami komnaty. Jednym z nich był Galen, którego nigdy wcześniej nie widziała bez hełmu. Na głowie miał popielatą szopę włosów, a co dziwne, rysy jego twarzy były jeszcze wydatniejsze w świetle pochodni niż wcześniej w lesie. Miał co najmniej czterdzieści pięć lat, musiał więc długo służyć w straży jej matki. Kelsea przez chwilę zastanawiała się nad tym, po czym porzuciła tę myśl. Pozostałymi trzema strażnikami byli Elston, Kibb i Coryn, których również poznała w czasie podróży. Nie mieli tyle lat co Galen, ale i tak byli sporo starsi od Kelsea. Wolałaby mieć więcej młodszych strażników, bo przez swój wiek czuła się jeszcze bardziej wyobcowana. Wszyscy czterej strażnicy stanowczo unikali wzroku Kelsea. Podejrzewała, że to normalne, ale według niej było także

poniżające. Po minucie tak męczyło ją to, że nikt na nią nie patrzy, że zawołała przez całą salę: – Jak tam twoja ręka, Kibb? Odwrócił się w jej stronę ze spuszczonym wzrokiem, nie chcąc patrzeć jej w oczy. – W porządku, pani. – Daj mu spokój, pani – mruknął Buława. W korytarzu rozległy się kroki i po chwili weszło dwóch mężczyzn ubranych w szare stroje straży. Jeden był wysoki i szczupły, drugi niski i krępy, obaj jednak poruszali się z bezszelestnym wdziękiem, który kojarzył się Kelsea z wyszkolonymi wojownikami, zwłaszcza z Buławą. Ze sposobu, w jaki szli, Kelsea wywnioskowała, że przywykli do poruszania się w parze. Niski ukłon, który jej złożyli, wyglądał jak wyćwiczony gest. Mogłoby się nawet wydawać, że są bliźniakami, gdyby nie to, że ten wysoki był co najmniej dziesięć lat starszy od niskiego. Mhurn wszedł za nimi i stanął przy wejściu. Minął ponad tydzień od ich powrotu do twierdzy, Kelsea zauważyła jednak z pewną obawą, że Mhurn wcale nie wyglądał na bardziej wypoczętego niż w czasie podróży. Jego twarz nadal wyglądała blado w świetle pochodni, a Kelsea nawet z takiej odległości widziała, że miał podkrążone oczy. Dlaczego nie spał? – To Venner i Fell, pani – oznajmił Buława, kierując jej uwagę z powrotem na stojących przed nią mężczyzn. – Twoi kwatermistrzowie. Gdy się wyprostowali, Kelsea podała im rękę. Byli nieco zaskoczeni, ale odwzajemnili gest. Niższy z nich, Fell, miał paskudną bliznę na policzku. Widocznie rana została kiepsko zaszyta albo nie zaszyto jej wcale. Kelsea pomyślała o swojej ranie i niezgrabnych szwach, które założył jej na szyi Buława, po czym pokręciła głową, żeby pozbyć się tej nieprzyjemnej myśli. Ramię cały czas pulsowało z bólu, przypominając jej, że pora wracać do łóżka. Buława oczekuje, że nie pójdę spać, pomyślała uparcie. I nie pójdę. – No dobrze, kwatermistrzowie, czym dokładnie się zajmujecie? Mężczyźni popatrzyli po sobie, a pierwszy odezwał się Fell. – Sprawuję nadzór nad bronią i garnizonem straży Waszej Wysokości. – A ja nad szkoleniem – dodał Venner. – Czy mógłbyś zdobyć dla mnie miecz? – Mamy dla ciebie kilka mieczy do wyboru, Wasza Wysokość – odparł Fell. – Nie chodzi mi o miecz ceremonialny, choć wiem, że taki też muszę mieć. Potrzebuję miecza, którym będę mogła władać i który będzie dostosowany do

mojej budowy. Obaj mężczyźni wybałuszyli oczy, po czym odruchowo spojrzeli na Buławę, co tak zirytowało Kelsea, że wbiła paznokcie w miękkie obicie fotela. Ale Buława tylko wzruszył ramionami. – Władać, pani? Kelsea pomyślała o Carlin i surowym rozczarowaniu, które malowało się na jej twarzy za każdym razem, gdy Kelsea traciła nad sobą panowanie. Mocno przygryzła wnętrze policzka. – Będę potrzebowała miecza i zbroi na miarę. I chcę również przejść szkolenie. – W walce mieczem, Wasza Wysokość? – spytał wyraźnie przerażony Venner. – Tak, Vennerze, w walce mieczem. Umiem bronić się nożem, ale o mieczach wiem niewiele. Spojrzała na Buławę, żeby sprawdzić, jak zareagował na ten pomysł, i okazało się, że kiwa głową, a na jego twarzy pojawił się nikły uśmiech. Jego aprobata uśmierzyła złość Kelsea, odezwała się więc łagodniejszym tonem. – Nie będę prosiła ludzi, by za mnie umierali, kiedy sama siedzę bezczynnie. Dlaczego nie miałabym też nauczyć się walczyć? Obaj mężczyźni już otworzyli usta, żeby odpowiedzieć, ale nie zrobili tego. Kelsea gestem dała im znać, by mówili, i w końcu odezwał się Fell. – Chodzi wprawdzie tylko o wizerunek, pani, ale wizerunek w przypadku królowej jest ważny. A władanie mieczem… nie przystoi królowej. – Nie będę mogła zachowywać się, jak przystoi królowej, jeśli będę martwa. A ostatnimi czasy zbyt często musiałam się bronić, żeby wystarczył mi sam nóż. – Trzeba zdjąć z ciebie miarę, pani – niechętnie odpowiedział Fell. – A znalezienie kowala, który zrobi zbroję dla kobiety, może zająć trochę czasu. – W takim razie szukajcie szybko. Możecie odejść. Obaj kiwnęli głowami, ukłonili się i wyszli na korytarz, a po drodze Venner szeptał coś do Fella. Buława prychnął, gdy zniknęli za rogiem. – Co to miało znaczyć? – Powiedział, że chyba nie mogłabyś być mniej podobna do matki. Kelsea uśmiechnęła się, lecz w tym uśmiechu kryło się zmęczenie. – Pewnie się dowiemy. Kto jeszcze został? – Arliss, twój skarbnik, pani. Regent też ustawił się w kolejce, żeby z tobą porozmawiać. Wątpliwa przyjemność, ale dobrze byłoby mieć go z głowy. Kelsea westchnęła, myśląc o miękkim łóżku i kubku gorącej herbaty ze śmietanką. Otrząsnęła się i zorientowała, że przysnęła w fotelu. Andalie już przy

niej nie było, a Buława wciąż czekał. Wyprostowała się i przetarła oczy. – W takim razie najpierw regent, potem skarbnik. Buława pstryknął palcami na Coryna, który kiwnął głową i wymknął się do kuchni. – A skoro mowa o twoim wuju, pani, muszę ci powiedzieć, że ostatnimi czasy jego otoczenie znacznie zubożało. – Moje serce krwawi. Andalie wróciła bezszelestnie i podała Kelsea kubek parującego mlecznego płynu. Dziewczyna ostrożnie wciągnęła powietrze i wyczuła czarną herbatę z dodatkiem śmietanki. Zaskoczona spojrzała na Andalie, która ponownie stanęła pod ścianą i utkwiła spokojny wzrok gdzieś w dali. – Chodzi o to – kontynuował Buława – że moim zdaniem regent czuje się pokrzywdzony przez moje decyzje. Skonfiskowałem większość należących do niego rzeczy. – W moim imieniu? – Spałaś, pani. – Mimo wszystko w moim imieniu. Może następnym razem mógłbyś zaczekać, aż się obudzę. Buława popatrzył na nią, a Kelsea zdała sobie sprawę, że właśnie w tym momencie skojarzyła mu się z lalkami i sukienkami. Westchnęła. – Co skonfiskowałeś? – Biżuterię, trochę alkoholu i paskudny posąg. Jakieś kompletnie beznadziejne obrazy, złote talerze… – Dobrze, Lazarusie, nie będę się wtrącać do twoich spraw, tak jak chciałeś. – Spojrzała na niego. – Powinieneś mi za to podziękować. Buława ukłonił się. – Pokorne podziękowania, o przeznakomita… – Wypchaj się. Wyszczerzył zęby w uśmiechu, po czym czekał w milczeniu, a w komnacie audiencyjnej od strony dwuskrzydłowych drzwi w zachodniej ścianie rozległ się głuchy huk. Drzwi miały niemal dwadzieścia stóp wysokości i były nie tylko zamknięte na klucz, ale i zaryglowane ciężkimi, dębowymi kłodami na poziomie kolan i głowy człowieka. Kibb otworzył mały wizjer w prawym skrzydle, a Elston dwukrotnie zastukał w lewe. Z zewnątrz dało się słyszeć trzy stuknięcia, które odbiły się aż od wschodniej ściany, Elston zaś odpowiedział podobnie. Kelsea była zafascynowana tym systemem. Elston wyszeptał coś wyraźnie zadowolony, po czym wraz z Kibbem chwycili za rygle i odsunęli je. Łatwo nie

było; nawet z drugiego końca komnaty Kelsea widziała żyły odznaczające się na ogromnych ramionach Elstona. – Dobry system – zwróciła się do Buławy. – Pewnie to ty go wymyśliłeś? – Dopracowałem szczegóły, ale pomysł był Carrolla. Codziennie zmieniamy wzór. – To trochę pracochłonne jak na jednego odwiedzającego. Dlaczego nie wprowadzą go wejściem, którym wyszedł Coryn? Buława obrzucił ją jednym ze swoich wymownych spojrzeń. – No tak. – Kilka osób zna te korytarze, pani, ale byłbym zdumiony, gdyby regent zwlókł się z łóżka na tak długo, żeby odkryć choćby czwartą część tego, co wiem ja. – Rozumiem. Ktoś powinien zamknąć drzwi do bawialni. Nie chcę, żeby Marguerite to słyszała. Buława pstryknął palcami na Mhurna, ten zaś wyszedł. Zdaniem Kelsea to ciągłe pstrykanie było poniżające, ale strażnicy raczej nie mieli nic przeciwko temu. Chyba nawet byli dumni z tego, że Buława nie wydawał im konkretnych rozkazów. Elston i Kibb pchnęli drzwi ramionami, otwierając je na zewnątrz, a Kelsea zobaczyła za nimi szeroki tunel oświetlony licznymi pochodniami, ciągnący się w dół pod łagodnym kątem przez kilkaset stóp i znikający za rogiem. Pamiętała go, ale chyba raczej nim nie szła? Nie, nie szła. Buława musiał wlec ją pod górkę. Ale po co ktoś miałby tworzyć sztuczne wzgórze we wnętrzu budynku? Oczywiście, że ze względów obronnych, odpowiedziała Carlin. Myśl, Kelsea. Żeby przygotować się na dzień, gdy przyjdą do twierdzy z widłami po twoją głowę. – Pocieszające – szepnęła Kelsea. – Dziękuję. – Słucham, pani? – Nic. Do środka wszedł regent w eskorcie Coryna. Ze swobodnej postawy strażnika Kelsea wyczytała wszystko, co chciała wiedzieć: nie oczekiwał ze strony regenta żadnych kłopotów. Nie trzymał nawet dłoni na mieczu. Regent miał napiętą twarz; był ubrany w koszulę oraz dopasowane spodnie w tym samym ohydnym kolorze purpury co poprzednio. Gdy podchodził, Kelsea nabierała coraz większego przekonania, że jego ubranie od pewnego czasu nie było prane. Na koszuli, w miejscu gdzie pękaty brzuch wuja zaczynał opadać, pozostały zaschnięte resztki jedzenia, a na piersi miał kilka plam, jakby ochlapał się winem. Zadał sobie jednak sporo trudu z brodą, nadal bowiem wyglądała jak gęstwina nienaturalnych loków, a taki efekt można było osiągnąć tylko za pomocą

gorącego żelazka. Gdy byli piętnaście stóp od fotela, Coryn chwycił regenta za ramię. – Ani kroku dalej, zrozumiano? Regent kiwnął głową. Kelsea nagle przypomniała sobie, że miał na imię Thomas, ale to imię zupełnie nie pasowało do stojącego przed nią człowieka. Pochodziło z Biblii i kojarzyło się raczej z chórami i aniołami. Nie z wujem, który miał jakiś nerwowy błysk w oku. Najwyraźniej obmyślił jakiś plan. Gdy Kelsea miała czternaście lat, Carlin bez żadnego ostrzeżenia ani wyjaśnienia kazała jej odłożyć inne prace domowe i czytać Biblię. Dziewczyna była zaskoczona; Carlin nie kryła pogardy wobec Kościoła, a w ich domu nie było żadnych symboli religijnych. Ale takie wyznaczyła jej zadanie, więc Kelsea posłusznie przebrnęła przez grubą, zakurzoną Biblię króla Jakuba, która zazwyczaj stała w najwyższym, najdalszym rogu ostatniego regału. Czytanie zajęło jej pięć dni, po których upływie sądziła, że nie będzie miała już do czynienia z tą ciężką księgą. A jednak się pomyliła. Carlin przeznaczyła resztę tygodnia (który Kelsea już zawsze w myślach nazywała tygodniem biblijnym) na przepytywanie jej z treści, wydarzeń i nauk, dlatego dziewczyna była zmuszona zdejmować tomisko z półki nie raz, lecz wiele razy. W końcu po trzech czy czterech dniach nieprzerwanej pracy nad Biblią skończyły i Carlin powiedziała Kelsea, że może odłożyć księgę na dobre. „Po co wam taka ładna Biblia?”, spytała Kelsea. „Biblia to księga, Kelsea, która przez tysiące lat miała wpływ na ludzkość. Zasługuje na to, by przechowywać ją w dobrym stanie, jak każda inna ważna księga”. „Naprawdę tak uważasz?”. „Nie”. „To dlaczego musiałam ją przeczytać?”, zapytała oburzona Kelsea. Nie była to zbyt dobra książka, w dodatku była ciężka. Przez wiele dni dźwigała to przeklęte tomisko z pokoju do pokoju. „Jaki w tym sens?”. „Żebyś poznała swojego wroga, Kelsea. Nawet książka może być niebezpieczna w niepowołanych rękach, a gdy tak się dzieje, wina spada na tego, kto ją trzyma, ale książkę należy wówczas przeczytać”. Kelsea wtedy nie rozumiała, co Carlin miała na myśli, ale gdy spojrzała na złoty krzyż na szczycie Arvathu, w jej głowie zaczął krystalizować się pewien obraz. Wątpiła, by wuj choć raz w życiu przeczytał Biblię, ale gdy teraz na niego patrzyła, przypomniała sobie coś jeszcze z tygodnia biblijnego: Tomasz był nie tylko apostołem, ale zwano go także Niewiernym. Może królowa Arla spojrzała

na syna, gdy po raz pierwszy wzięła go na ręce, i dostrzegła to samo, co Kelsea w tej chwili: słabość, tym niebezpieczniejszą, że połączoną z przekonaniem, iż miał swoje prawa. Jest twoim ostatnim krewnym, zaprotestował głos w jej głowie. Ale przepędziła go nagła fala furii, która zdusiła rodową lojalność i ciekawość. Kelsea umiała dodać dwa do dwóch. Jej matka zmarła szesnaście lat temu i od tego czasu wuj sprawował rządy. Szesnaście lat razy trzy tysiące to czterdzieści osiem tysięcy obywateli Tearlingu, których jej wuj odesłał, by ocalić własną skórę. W jego twarzy nie widziała ani śladu skruchy, lecz wyłącznie oszołomione spojrzenie człowieka przekonanego, że został skrzywdzony. Choć tak niewiele wart, był jednak przeświadczony, że świat jest mu coś winien, żeby wynagrodzić mu jego straty. Jak to możliwe, że widzę tak wiele?, zastanawiała się Kelsea. Jak gdyby czytając w jej myślach, szafir zadrżał i nieznacznie zapulsował ciepłem, które zafalowało w jej piersi. Kelsea była zaskoczona, ale już nie tak wstrząśnięta jak tego dnia na błoniach twierdzy. Może tylko oszukiwała samą siebie, ale miała wrażenie, że zaczyna odrobinę rozumieć klejnot. Kilka razy już zauważyła, że reaguje na jej nastrój, ale czasami wydawało jej się, że domaga się też jej uwagi. Teraz mogłaby przysiąc, że każe jej skupić się na interesach. – Czego chcesz, wuju? – Chciałbym prosić cię, Wasza Wysokość, byś pozwoliła mi zostać w twierdzy – odparł regent swoim nosowym, niosącym się po komnacie głosem, rozpoczynając najwyraźniej przygotowaną wcześniej przemowę. Czterej strażnicy, którzy nadal stali na swoich miejscach pod ścianą, już nie odwracali wzroku. Zwłaszcza Mhurn obserwował regenta spod zmrużonych powiek niczym wyczekujący na coś pies. – Mam wrażenie, że wygnanie mnie było zarówno niesprawiedliwe, jak i nieprzemyślane. Ponadto konfiskatę mojego mienia przeprowadzono potajemnie, więc nie miałem możliwości przedstawić swoich racji. Zaskoczona jego słownictwem Kelsea uniosła brwi i pochyliła się w stronę Buławy. – Co mam z nim zrobić? – Co chcesz, pani. Bóg jeden wie, jak bardzo potrzebna mi odrobina rozrywki. Odwróciła się z powrotem do wuja. – A jakie są twoje racje? – Słucham?

– Mówiłeś, że nie miałeś okazji przedstawić swoich racji. Słucham zatem. – Wiele rzeczy zabranych przez strażników z moich kwater dostałem w prezencie. To były prezenty osobiste. – I co w związku z tym? – W związku z tym nie są własnością korony. Korona nie miała do nich prawa. Do rozmowy wtrącił się Buława. – Korona ma prawo skonfiskować wszystko, co znajdzie się w twierdzy. Kelsea kiwnęła głową na potwierdzenie jego słów, choć nie słyszała wcześniej o tej zasadzie. – On ma rację, wuju. Tyczy się to także twoich błyskotek z Mortmesne. – To nie tylko błyskotki, siostrzenico. Zabrałaś też moją najlepszą kobietę. – Marguerite jest teraz pod moją opieką. – Była podarunkiem, i to cennym. – To prawda – odparła Kelsea, uśmiechając się szerzej. – Jest bardzo cenna. Z pewnością będzie mi dobrze służyć. Kark regenta zaczął powoli czerwienieć aż po sam podbródek. Carlin zawsze mawiała, że większość mężczyzn to psy, ale Kelsea nigdy nie brała jej słów na poważnie. Zbyt wiele dobrych książek napisali właśnie mężczyźni. Teraz jednak zrozumiała, że Carlin nie do końca się myliła. – Może gdy Marguerite mi się znudzi, to ją uwolnię. Teraz jednak jest tu szczęśliwa. Regent podniósł wzrok i spojrzał na nią z niedowierzaniem. – Gówno prawda! – Zapewniam cię, że jest całkiem zadowolona – beztrosko odpowiedziała Kelsea. – Nawet nie muszę jej wiązać! Elston i Kibb zachichotali pod ścianą. – Ta suka nigdzie nie byłaby szczęśliwa! – warknął regent, a z jego ust trysnęły kropelki śliny. – Uważaj, co mówisz w obecności królowej – burknął Buława. – Bo inaczej owiążę cię wielką, czerwoną wstążką i w tej chwili wyrzucę z twierdzy. Duch może sobie zrobić sztućce z twoich kości. Kelsea mu przerwała. – Zakładam, że Marguerite to jedyny problem, z którym tu przyszedłeś? Bo nikt nie ma ochoty spierać się o tę stertę paskudnych dzieł sztuki. Regent aż otworzył usta. – To obrazy pędzla Powella!

– A kim jest ten Powell? – zapytała Kelsea, kierując pytanie do wszystkich. Nikt nie odpowiedział. – To znany w Jenner malarz – upierał się regent. – Musiałem długo zbierać te obrazy. – Cóż, może pozwolimy ci licytować te, których nie damy rady sprzedać. – A moje posągi? Tym razem odezwał się Coryn. – Posągi się sprzedadzą, Wasza Wysokość. Większość z nich jest kiepska, ale materiały są drogie. Ktoś pewnie mógłby je przetopić. Regent sprawiał wrażenie urażonego. – Zapewniano mnie, że posągi zyskają na wartości. – Kto cię zapewniał? – spytała Kelsea. – Sprzedawca? Regent otworzył usta, ale nie wydobyło się z nich żadne słowo. Kelsea poruszyła się ze zniecierpliwieniem. Nie bawiło jej to i znowu zaczynała odczuwać zmęczenie. Mimo wszystko jej straż miała trochę rozrywki, a to już coś. Elston i Kibb uśmiechali się szeroko, Coryn próbował ukryć uśmieszek i nawet Mhurn po raz pierwszy wyglądał na zupełnie przytomnego. – Zatrzymam twoją kupę śmieci, wuju. Nie wiem, jak zamierzasz mnie przekonać, żebym cię nie wygnała, ale słucham. – Mogę ci się bardzo przydać, siostrzenico – odparł regent, zmieniając ton tak szybko, że Kelsea musiała zastanowić się, czy przypadkiem od początku nie owijał w bawełnę. – Do czego? – Wiem o wielu rzeczach, o których ty też chciałabyś wiedzieć. – To zaczyna być nudne, Wasza Wysokość – wtrącił się Buława. – Pozwól mi wyrzucić go z twierdzy. – Chwileczkę. – Kelsea uniosła dłoń. – Co takiego wiesz, wuju? – Wiem, kim jest twój ojciec. – On niczego nie wie, pani – warknął Buława. – Oczywiście, że wiem, siostrzenico. Znam także mnóstwo faktów na temat twojej matki, które mogłyby cię zainteresować. Oni ci nie powiedzą. Złożyli przysięgę. Ale ja nie należę do Straży Królewskiej. Wiem o królowej Elyssie wszystko, o co tylko mogłabyś zechcieć zapytać, i mogę podzielić się z tobą tą wiedzą. Gdyby spojrzenia strażników mogły ciąć jak miecze, już przeszyłyby jej wuja. Kelsea odwróciła się do Buławy i dostrzegła, że wyglądał jak rażony piorunem. To był straszny widok.

Ale ja chcę wiedzieć. Rozpaczliwie pragnęła dowiedzieć się, który z rzekomo niezliczonych mężczyzn matki naprawdę ją spłodził. Chciała wiedzieć, jaka naprawdę była jej matka. Może nie wszystko było takie, na jakie wyglądało. Uczepiła się tej myśli, zastanawiając się, czy w jej matce było coś, co mogłoby jakoś ją zrehabilitować w jej oczach, coś, o czym nie wiedział nikt inny. Kryły się w tym jednak pewne zagrożenia. Kelsea obrzuciła wuja chłodnym spojrzeniem. – O co w zasadzie prosisz, Szeherezado? O azyl w twierdzy? – Nie, chcę uczestniczyć w wydarzeniach. Chcę dać coś z siebie i rządzić. Mam też sporo informacji na temat Szkarłatnej Królowej. – Naprawdę będziemy grać w takie gierki? Kazałeś mnie zabić, wuju. Nie udało się, więc ci wybaczam, ale nie zyskałeś przez to mojej sympatii. – Masz na to dowód? Buława zrobił krok naprzód. – Dwóch twoich strażników już się przyznało i powiedziało, że byłeś w to zamieszany, ośle. Regent szeroko otworzył oczy, ale Buława jeszcze nie skończył. – Nie wspomnę już nawet o Caden, któremu zleciłeś zabicie królowej trzy miesiące temu. – Członkowie Caden nigdy nie zdradzają, dla kogo pracują. – Oczywiście, że zdradzają, ty żałosny szczeniaku. Musisz tylko złapać odpowiedniego, który jest akurat w odpowiednim nastroju, i napoić go odpowiednią ilością piwa. Mam wystarczające dowody. Ciesz się, że w ogóle tu jeszcze stoisz. – A dlaczego właściwie tu stoję? Buława już chciał odpowiedzieć, ale Kelsea z ciężkim sercem machnęła dłonią, by się nie odzywał. Bez względu na to, jak bardzo pragnęła dowiedzieć się, co wie jej wuj, nie mogła zgodzić się na jego propozycję. Nigdy nie przestałby próbować odzyskać tego, co stracił – to było oczywiste, biorąc pod uwagę, jak strzelał oczami po sali. W ogóle go nie znała, lecz potrafiła odczytać jego charakter. Nigdy nie przestałby knuć. Nigdy nie można byłoby mu zaufać. – Prawda jest taka, wuju, że nie jesteś dla mnie na tyle ważny, żebym chciała cię uwięzić. – Kelsea wskazała na strażnika. – Weźmy na przykład takiego Coryna. Zaskoczony regent odwrócił się, szukając Coryna, jak gdyby zapomniał, że ten stoi koło niego. Sam Coryn także wyglądał na zaskoczonego. – Mogłabym zabrać wszystko, co ma: ubrania, pieniądze, broń i kobiety, które mógł gdzieś poukrywać…

– Całe mnóstwo – wesoło rzekł Coryn. Kelsea uśmiechnęła się pobłażliwie, po czym mówiła dalej: – …ale wciąż pozostałby Corynem, niezwykle honorowym i potrzebnym człowiekiem. – Zamilkła na chwilę. – A spójrz na siebie, wuju. Pozbawiony strojów, kobiet i straży jesteś tylko zdrajcą, a cały świat widzi twoje zbrodnie. Gdybym wtrąciła cię do lochu, zmarnowałabym tylko celę. Jesteś nikim. Regent odwrócił się od niej tak gwałtownie, że Buława wyskoczył przed Kelsea, a jego ręka powędrowała ku mieczowi. Regent jednak przez chwilę po prostu stał do nich plecami, a jego ramiona unosiły się i opadały. – Podtrzymuję swoją decyzję, wuju. Zostało ci dwadzieścia pięć dni na opuszczenie twierdzy. Odprowadź go, Corynie. – Nie potrzebuję twojej eskorty! – warknął regent, odwracając się do niej. W jego szeroko otwartych oczach malowała się furia, ale i ból głębszy, niż Kelsea zamierzała mu sprawić. Poczuła przemożną i absurdalną chęć przeproszenia go, uczucie to minęło jednak, gdy zaczął mówić dalej: – Dryfujesz po głębokich wodach, dziewczyno. Nawet twój Buława nigdy nie zrozumie, jak głębokich. Szkarłatna Królowa wie, co zrobiłaś. Sam wysłałem do niej posłańca. Zakłóciłaś handel niewolnikami, a wierz mi, ona przyjdzie tu i wybebeszy ten kraj jak świnię w rzeźni. Spojrzał za Kelsea i nagle zamilkł, szeroko otwierając oczy z przerażenia. Kelsea odwróciła się i zobaczyła za sobą Marguerite. Szyja kobiety jeszcze nie wydobrzała, otarcia zbladły do ciemnego fioletu, ale było je widać nawet w świetle pochodni. Miała na sobie bezkształtną, brązową suknię, ale była bezsprzecznym dowodem na to, że nie szata zdobi człowieka. Marguerite była niczym Helena Trojańska – wysoka i imponująca, jej włosy płonęły w blasku pochodni, ona zaś wpatrywała się w regenta takim wzrokiem, że Kelsea dostała gęsiej skórki. – Marguerite? – odezwał się regent. Jego wcześniejsza buta zniknęła. Patrzył na nią z ponurą tęsknotą, jak cielę na malowane wrota. – Brakuje mi ciebie. – Jak śmiesz w ogóle się do niej odzywać? – warknęła Kelsea. – Następnym razem na pewno nie zrobisz tego bez mojego zezwolenia. Oblicze regenta spochmurniało, ale nie odezwał się, ze wzrokiem utkwionym w Marguerite. Jeszcze przez chwilę patrzyła na niego, po czym ruszyła naprzód, zmuszając Buławę i Coryna do położenia dłoni na rękojeściach mieczy. Lecz Marguerite całkowicie ich zignorowała, podeszła do fotela Kelsea i usiadła u jej stóp. Regent przez chwilę z wytrzeszczonymi oczami obserwował, co się dzieje, a

jego twarz zastygła ze zdumienia. Po chwili wykrzywiła ją nienawiść. – Co jej dałaś? – Nic. – Jak ją kupiłaś? – Po pierwsze, nie założyłam jej sznura na szyję. – Ciesz się. Ta suka z uśmiechem na twarzy poderżnie ci gardło. – Spojrzał na Marguerite z wściekłością. – Niech cię szlag, ty kurwo z Mort. – Nikogo nie przestraszą twoje przekleństwa, tearlińska świnio – odparła Marguerite w języku Mort. – To ciebie z własnej winy trafi szlag. Oszołomiony regent wpatrywał się w Marguerite, Kelsea zaś pokręciła głową z niesmakiem – nawet nie znał języka Mort. – Nie mamy już o czym rozmawiać, wuju. Wyjdź i życzę ci wszystkiego najlepszego w czasie wędrówki po okolicy. Regent po raz ostatni spojrzał z udręką na Marguerite, po czym odwrócił się i wyszedł zamaszystym krokiem, a Coryn podążył za nim. Elston i Kibb otworzyli drzwi tylko na tyle, żeby przeszedł przez nie regent, Marguerite zaś zaczekała, aż się zamkną, po czym wstała i w języku Mort pośpiesznie powiedziała: – Muszę wracać do dzieci, Wasza Wysokość. Kelsea skinęła głową. Chciała zadać Marguerite kilka pytań, ale to nie była dobra pora. Patrzyła za odchodzącą korytarzem kobietą, a potem rozluźniła się w fotelu. – Powiedz, że to już wszystko. – Twój skarbnik, pani – przypomniał jej Buława. – Obiecałaś, że się z nim spotkasz. – Ależ z ciebie męczydusza, Lazarusie. – Wprowadzić Arlissa! – zawołał Buława. – Tylko kilka minut, Wasza Wysokość. To ważne. Wiesz, pani, że z osobistych kontaktów rodzi się lojalność. – Jak mamy zaufać skarbnikowi wuja? – Proszę cię, pani. Twój wuj nigdy nie miał skarbnika, tylko garstkę strażników skarbca, którzy zazwyczaj na warcie byli pijani. – Kim więc jest ten Arliss? – Ja wybrałem go na to stanowisko. – Kim on jest? Buława odsunął się od niej. – Miejscowym człowiekiem interesów, który świetnie radzi sobie z pieniędzmi. – A jakimi interesami się zajmuje?

Buława skrzyżował ramiona, co w jego wydaniu było bardzo nadętym gestem. – Skoro musisz wiedzieć, pani, jest bukmacherem. – Bukmacherem? – Kelsea zdumiała się, lecz jej zakłopotanie szybko ustąpiło ekscytacji. – Mówiłeś przecież, że nie mamy pras drukarskich. Jak robi książki? Ręcznie? Buława przez chwilę wpatrywał się w nią, po czym wybuchnął śmiechem. Kelsea właśnie zrozumiała, dlaczego tak rzadko się śmiał: jego śmiech brzmiał jak odgłosy wydawane przez hienę, jak skrzek jakiegoś zwierzęcia. Buława zakrył dłonią usta, ale mleko już się rozlało i Kelsea poczuła, jak czerwienieją jej policzki. Nie przywykłam do tego, żeby ktoś się ze mnie śmiał, zdała sobie sprawę i wykrzywiła usta w grymasie, który niemal przypominał uśmiech. – Co takiego powiedziałam? – Nie robi książek. Jest bukmacherem, przyjmuje zakłady. – Zakłady? – spytała Kelsea, zapominając o zakłopotaniu. – Mam przekazać klucze do skarbca zawodowemu hazardziście? – Masz lepszy pomysł, pani? – Musi być ktoś inny. – Zaręczam, że nie ma nikogo, kto równie dobrze radzi sobie z pieniędzmi. W zasadzie musiałem dość mocno się postarać, żeby go tu sprowadzić, więc powinnaś być dla niego miła, pani. Ma w głowie kalkulator sprzed Przeprawy i szczerze nienawidzi twojego wuja. Pomyślałem sobie, że to wystarczy na dobry początek. – Skąd pewność, że będzie uczciwy? – Nie będę – odezwał się ktoś chrapliwym głosem i zza rogu wyszedł pomarszczony, niski i zgarbiony staruszek. Utykał na lewą nogę: najpierw stawiał prawą, a potem dociągał do niej lewą. Mimo to poruszał się tak szybko, że idący za nim Kibb musiał przyśpieszyć, żeby nadążyć. Z lewą ręką Arliss też miał problem: choć pod pachą niósł plik papierów, przedramię trzymał jak dziecko przy klatce piersiowej. Resztki białych włosów sterczały mu w kępkach nad uszami (i – co Kelsea zauważyła, gdy podszedł bliżej – z wnętrza uszu również). Oczy miał pożółkłe, a dolne powieki tak mu opadły, że widać było pod nimi mięśnie, które nawet nie były już czerwone, gdyż lata wyssały z nich kolory i pozostał jedynie bledziutki róż. Ten człowiek był najbrzydszym stworzeniem, jakie Kelsea w życiu widziała. W końcu ktoś, przy kim wyglądam pięknie, pomyślała, choć pożałowała swojego braku uprzejmości, gdy tylko ta myśl przyszła jej do głowy.

Starzec wyciągnął do niej na powitanie zdrową rękę, Kelsea zaś delikatnie uścisnęła jego dłoń. Miała wrażenie, że dotknęła papieru: gładkiego, chłodnego i pozbawionego życia. Arliss pachniał okropnie. Był to zawiesisty, drażniący odór, który kojarzył się Kelsea z podeszłym wiekiem. – Nie jestem uczciwy – wycharczał starzec. Kelsea nie rozpoznawała jego akcentu, nie był to bowiem akcent czysto tearliński. Był mocny i nosowy zarazem. – Ale można mi ufać. – Sam sobie przeczysz – odpowiedziała Kelsea. W jego oku pojawił się błysk. – Tak czy siak, oto jestem. – Arlissowi można ufać, pani – rzekł Buława. – I wydaje mi się… – Zacznijmy od początku – wtrącił się Arliss. – Kto jest twoim ojcem, królewno? – Nie wiem. – Cholera. Buława mi nie powie, a mogę mnóstwo zyskać, gdy prawda wyjdzie na jaw. – Arliss pochylił się naprzód, wpatrując się w jej piersi. – Cudo. Kelsea cofnęła się z oburzeniem, ale potem uświadomiła sobie, że chciwym okiem kolekcjonera przyglądał się szafirowi. – Domyślam się, że jest prawdziwy? – Dostatecznie prawdziwy, Wasza Wysokość. Czysty szafir o szmaragdowym cięciu, nieskazitelny, absolutnie piękny. Oprawa też niczego sobie, ale klejnot… Mógłbym zdobyć za niego piekielnie wielkie pieniądze. Kelsea pochyliła się, nagle zapominając o swoim wyczerpaniu. – Wiesz może, skąd pochodzi? – Słyszałem tylko pogłoski, królewno. Ale nie sposób stwierdzić, czy są prawdziwe. Podobno William Tear zrobił królewski naszyjnik zaraz po Przeprawie. Ale Jonathan Tear nie był z niego zadowolony i kazał swoim ludziom wykonać Klejnot Dziedziczki. Na niewiele mu się to zdało: biedny drań zginął w zamachu kilka lat później. – Skąd wzięli te klejnoty? – Najprawdopodobniej z Cadare. W Tearlingu ani w Mortmesne nie ma takich wspaniałych precjozów. Może właśnie dlatego ona tak bardzo ich pragnie. – Kto? – Szkarłatna Królowa, pani. Ze swoich źródeł wiem, że pragnie twoich klejnotów równie desperacko jak ciebie. – Przecież w ramach daniny z Cadare może dostać wszystkie klejnoty, jakie tylko zechce.

– Może. – Arliss spojrzał na nią krzywo spod krzaczastych brwi. – Dawno temu plotka głosiła, że te szafiry były magiczne. – To mało prawdopodobne – burknął Buława. – Nigdy nie zrobiły krzywdy królowej Elyssie. – Gdzie jest drugi? – Czy nie mieliśmy przypadkiem rozmawiać o skarbcu, Arlissie? – Tak, tak. – Arliss od razu zmienił temat, wyciągając spod pachy plik papierów. Zrobił zgrabną sztuczkę: przytrzymując kartki zębami, przerzucał je, dopóki nie znalazł strony, której szukał, i wyszarpnął ją z pliku. – Spisałem majątek twojego wuja, królewno. Znam dobre miejsca, w których można sprzedać to, co jest cenne, i znam też głupców, którym można dać w zastaw to, co bezwartościowe. Możesz zgarnąć co najmniej pięćdziesiąt tysięcy za cały ten syf, który twój wuj uznawał za sztukę, a biżuteria kurew jest warta na wolnym rynku dwa razy tyle. – Uważaj, co mówisz, Arlissie. – Przepraszam, przepraszam. – Arliss machnął ręką, jakby ta uwaga nie miała dla niego żadnego znaczenia, Kelsea zaś zdała sobie sprawę, że rzeczywiście nie miała. Lubił zachowywać się wulgarnie, to do niego pasowało. – Jeszcze nie przejrzałem skarbca. Wierzcie mi lub nie, wciąż staram się znaleźć kogoś, kto ma do niego klucz. Ale spodziewam się, co tam znajdę. Tak przy okazji, będą ci potrzebni nowi strażnicy skarbca. – Na to wygląda – odpowiedziała Kelsea. Jej ramię krzyczało z bólu, lecz ignorowała je, czuła się bowiem nieco przytłoczona niesamowitymi pokładami energii starca. – Po odliczeniu łapówek dla tych z Cenzusu do skarbca Tearlingu wpływa z podatków około pięćdziesięciu tysięcy. Twój wuj od czasu śmierci twojej matki wydał ponad milion funtów. Domyślam się, a w tych sprawach rzadko się mylę, że w skarbcu jest nie więcej niż sto tysięcy. Innymi słowy: jesteś zrujnowana. – Cudownie. – Tymczasem – kontynuował Arliss z błyskiem w oku – mam parę dobrych pomysłów na zwiększenie dochodów. – Jakich pomysłów? – To zależy, Wasza Wysokość. Czy zostałem zatrudniony? Nie robię niczego za darmo. Kelsea pytająco spojrzała na Buławę, ten jednak tylko uniósł brwi w wymownym geście, sugerując, żeby nawet nie próbowała odmówić. – Nie jesteś uczciwy, ale można ci ufać?

– Zgadza się. – Myślę, że jesteś kimś więcej niż bukmacherem. Arliss wyszczerzył zęby w uśmiechu, a włosy sterczały mu tuż nad czołem, jakby trafił w niego piorun. – Możliwe. – Dlaczego chcesz dla mnie pracować? Zakładam, że jakkolwiek dużo byśmy ci zapłacili, nocami i tak dorobisz więcej. Arliss zaśmiał się, a raczej zacharczał cichutko niczym akordeon bez powietrza. – W zasadzie, królewno, jestem pewnie bogatszy od ciebie. – To po co ci ta praca? Człowieczek otrząsnął się i popatrzył na Kelsea taksująco. – Wiesz, że śpiewają o tobie na ulicach? Całe miasto panicznie boi się ataku, a jednak o tobie śpiewają. Nazywają cię Prawdziwą Królową. Kelsea rzuciła Buławie pytające spojrzenie, on zaś kiwnął głową. – Nie wiem, czy to prawda, ale zabezpieczyłem się na obie ewentualności – kontynuował Arliss. – Zawsze to lepiej być po zwycięskiej stronie. – A jeśli jestem kimś innym, niż mówią? – To mam dość pieniędzy, żeby wykupić się z problemów. – Ile mielibyśmy ci płacić? – Buława ustalił już ze mną szczegóły. Stać cię na mnie, królewno. Musisz tylko powiedzieć „tak”. – Miałabym przymknąć oko na twoje pozostałe zajęcia? – Tym będziemy się martwić, gdy coś wyjdzie na jaw. Krętacz, pomyślała Kelsea. Ponownie zwróciła się do Buławy. – Lazarusie? – W Tearlingu nie znajdziesz lepszego specjalisty od pieniędzy, pani, a Arliss ma też inne zdolności. Potrzeba wiele pracy, żeby naprawić to, co zniszczył twój wuj. Właśnie tego człowieka wybrałbym do takiego zadania. Chociaż – mruknął, patrząc wilkiem na Arlissa – będzie musiał nauczyć się zwracać do ciebie z odrobiną szacunku. Arliss uśmiechnął się szeroko, pokazując szereg krzywych, żółtych zębów. Kelsea westchnęła. Miała wrażenie, że zaczyna otaczać ją aura nieuchronności, i zrozumiała, że to pierwszy z wielu kompromisów. Poczuła się nieswojo, jakby wchodziła na pokład łodzi na rwącej rzece, bo nie miała możliwości przejść lądem. – Dobrze, praca jest twoja. Przygotuj mi, proszę, sprawozdania.

Starzec ukłonił się i powłócząc nogami, zaczął odchodzić od fotela. – Porozmawiamy jeszcze, gdy będziesz miała wolną chwilę, królewno. Czy tymczasem udzielisz mi zezwolenia na sprawdzenie skarbca? Kelsea uśmiechnęła się i poczuła, że z osłabienia jej czoło pokrywa się potem. – Wątpię, czy potrzebujesz mojego zezwolenia, Arlissie. Ale tak, zezwalam. Oparła się w fotelu, ale jej ramię zaprotestowało i poderwała się z powrotem. – Teraz muszę odpocząć, Lazarusie. Buława kiwnął głową i gestem dał Arlissowi znak, że może odejść. Skarbnik swoim dziwacznym krokiem wycofał się na korytarz, a Buława i Andalie wzięli Kelsea pod ręce i dźwignęli z fotela, a potem podnieśli i zawlekli z powrotem do jej komnaty. – Czy Arliss będzie tu z nami mieszkał? – spytała Kelsea. – Nie wiem – odpowiedział Buława. – Jest w twierdzy już od kilku dni, ale tylko po to by sprawdzić wszystkie rzeczy twojego wuja. Ma kryjówki w całym mieście. Domyślam się, że będzie przychodził i wychodził, kiedy przyjdzie mu ochota. – Czym dokładnie się zajmuje? – Działa na czarnym rynku. – Trochę konkretniej, Lazarusie. – Powiedzmy, że sprowadza egzotyczne towary, i na tym poprzestańmy. – Ludzi? – Absolutnie nie, pani. Wiem, że tego byś nie zaakceptowała. – Buława odwrócił się, żeby Andalie mogła pomóc Kelsea się rozebrać, i obszedł komnatę, by pogasić pochodnie. – Co sądzisz o Vennerze i Fellu? O kim?, pomyślała Kelsea, a potem przypomniała sobie dwóch kwatermistrzów. – Albo nauczą mnie walczyć, albo pożałują. – To dobrzy ludzie. Okaż im cierpliwość. Twoja matka nie lubiła nawet widoku broni. Kelsea skrzywiła się, ponownie myśląc o Carlin i dniu, w którym ta przyłapała ją z sukienkami. – Moja matka była próżną idiotką. – A jednak otacza cię to, co po niej zostało – nieoczekiwanie wyszeptała Andalie, wyjmując szpilki z włosów Kelsea. Gdy Andalie w końcu uporała się z kłopotliwym zadaniem zdjęcia sukienki Kelsea bez potęgowania bólu w ranie,

Kelsea wgramoliła się na łóżko tak zmęczona, że ledwie czuła chłodną miękkość czystej pościeli. Jakim cudem tak szybko zmienili mi pościel?, zastanawiała się sennie. Z jakiegoś dziwnego powodu wydawało jej się to bardziej magiczne niż cokolwiek, z czym do tej pory się spotkała. Odwróciła głowę, żeby życzyć Buławie i Andalie dobrej nocy, ale okazało się, że zdążyli już wyjść i zamknąć za sobą drzwi. Kelsea nie mogła leżeć na wznak. Powoli przekręciła się, usiłując znaleźć wygodną pozycję. W końcu rozluźniła się wyczerpana, leżąc na boku, twarzą w stronę regałów. Tyle było do zrobienia. Zrobiłaś już bardzo wiele, usłyszała w myślach szept Barty’ego. We wspomnieniach Kelsea pojawiła się gama obrazów. Płonące klatki. Uwiązana do tronu wuja Marguerite. Płacząca na ziemi staruszka w tłumie. Krzycząca przed klatką Andalie. Dzieci usadowione w półkolu w bawialni. Kelsea poruszyła się pod kołdrą, starając się ułożyć wygodniej, ale nie udało jej się. Wszędzie wokoło wyczuwała swoje królestwo rozciągające się na setki mil w każdym kierunku, jego mieszkańców narażonych na niezwykłe niebezpieczeństwo z powodu wiszącej nad horyzontem chmury z Mort i wiedziała, że jej pierwsze wrażenie było trafne. To za mało, pomyślała ponuro. Znacznie za mało.

Rozdział 9

Klejnot

Przeciwko królowej Glynn sprzysięgło się tyle sił, że można było porównać ją do skały wystającej z Oceanu Boga, niszczonej przez bezlitosne fale. Tymczasem, jak pokazała historia, to ją ukształtowało. Królowa Glynn. Portret, KARN HOPLEY

Szybciej, pani! Szybciej! – krzyknął Venner. Kelsea cofnęła się tanecznym krokiem, starając się przypomnieć sobie dokładnie ruchy, których ją nauczył. – Miecz w górze! Kelsea uniosła broń, lecz ramię zaprotestowało. To żelastwo było niesamowicie ciężkie. – Musisz ruszać się zwinniej, pani – oznajmił Venner. – Twoje stopy muszą być szybsze od stóp przeciwnika. W tej chwili przechytrzyłby cię nawet niezdarny szermierz. Kelsea skinęła głową, lekko się rumieniąc, i poprawiła chwyt. Szybkie posługiwanie się nożem to zupełnie co innego niż szybkie wywijanie mieczem. Jej postura w połączeniu z nieporęcznością miecza była uciążliwa. Gdy Kelsea robiła obrót, jej własne kończyny zagradzały jej drogę. Venner nie pozwalał jej ćwiczyć z nikim oprócz siebie, dopóki nie zacznie ruszać się szybciej, Kelsea zaś wiedziała, że miał rację. – Jeszcze raz. Kelsea przygotowała się, klnąc w duchu. Nawet nie zaczęli jeszcze ćwiczyć posługiwania się mieczem. Na razie miała trzymać broń uniesioną przed sobą. Nawet gdyby nie rana na ramieniu, niewyćwiczone mięśnie i ciężka zbroja Pena, utrzymanie miecza było wystarczająco trudne samo w sobie, a jednoczesne pamiętanie o skomplikowanych krokach wydawało się już niemal niewykonalne. Venner był jednak wymagającym nauczycielem i zamierzał w pełni wykorzystać przeznaczoną na naukę godzinę. Bez wątpienia nie miał zamiaru jej odpuścić przez pozostałych piętnaście minut. Uniosła miecz, a po policzkach spływał jej

pot. – Tańcz, pani, tańcz! Cofnęła się o krok, potem postąpiła naprzód, uprzedzając fikcyjnego przeciwnika. Tym razem nie potknęła się, a to już postęp, ale wnioskując ze spojrzenia Vennera, wcale nie ruszała się szybciej. Odwróciła się do niego zdyszana i bezradnie uniosła miecz. – Co w takim razie mam jeszcze zrobić? Venner przestąpił z nogi na nogę. – O co chodzi? – Powinnaś poprawić kondycję, pani. Nigdy nie będziesz gibka jak tancerka, ale ruszałabyś się szybciej, gdybyś była lżejsza. Kelsea zarumieniła się i szybko się odwróciła. Wiedziała, że jest cięższa, niż powinna, ale wiedzieć coś a usłyszeć to z ust innej osoby to zasadnicza różnica. Venner miał tyle lat, że mógłby być jej ojcem, nie podobała jej się jednak krytyka z jego ust. Gdyby był z nimi Buława, nie uszłoby to Vennerowi na sucho. Miała jednak również świadomość, że jej swobodne zachowanie i niekaranie za nieodpowiednie odzywki prowokowały do zuchwalstwa. – Porozmawiam o tym z Millą – odpowiedziała po dłuższej chwili milczenia. – Może zmieni mi dietę. – Nie chciałem cię urazić, pani. Kelsea gestem nakazała mu milczenie, usłyszała bowiem ciche odgłosy zza drzwi. – Czy to ty, Lazarusie? Buława wszedł, niedbale zapukawszy w futrynę. – Wasza Wysokość. – Szpiegujesz mnie w czasie lekcji? – Nie szpieguję, pani. Po prostu dbam o dobro sprawy. – Każdy szpieg tak mówi. – Kelsea wzięła z ławki ściereczkę i otarła pot z czoła. – Chyba skończyliśmy, Vennerze. – Mamy jeszcze dziesięć minut. – Skończyliśmy. Venner ze skwaszoną miną schował miecz do pochwy. – Już za trzy dni będziesz mógł dręczyć mnie znowu, kwatermistrzu. – Dręczę cię dla twojego dobra, pani. – Powiedz Fellowi, że jutro oczekuję raportu na temat mojej zbroi. Venner kiwnął głową z wyraźnym niezadowoleniem. – Przepraszam za opóźnienie, pani.

– Możesz jeszcze powiedzieć Fellowi, że jeśli do jutra nie zobaczę wyraźnych postępów, może się okazać, że zostanie mi tylko jeden kwatermistrz. Człowiekowi, który przez dwa tygodnie nie jest w stanie dostarczyć zbroi, nie można powierzyć niczego innego. – Jeden człowiek nie da rady zająć się wszystkim, pani. – W takim razie niech lepiej to zrozumie, i to szybko. Męczą mnie już te opóźnienia. Venner odszedł z zatroskaną miną. Z pomocą Buławy Kelsea zaczęła zdejmować napierśnik Pena ze spoconego ciała. Gdy poluzowali sznurowanie, ze świstem wypuściła powietrze przez zęby. Piersi bolały ją, gdy miała na sobie zbroję, ale gdy ją zdejmowała, bolały jeszcze bardziej. – On ma rację, Wasza Wysokość – zwrócił się do niej Buława, kładąc napierśnik na ławce. – Potrzeba ci dwóch kwatermistrzów; zawsze tak było. Jeden do szkolenia ludzi, drugi do zaopatrzenia w sprzęt. – Żaden z moich kwatermistrzów nie będzie tak się ociągać. – Kelsea zajęła się klamrami, które przytrzymywały zbroję na łydkach. Zdecydowanie zrobiono je dla mężczyzn, i to z krótkimi paznokciami. Kelsea szarpnęła za cienką skórę, poczuła, jak paznokieć na jej palcu wskazującym wygina się, i warknęła pod nosem. – Dziś rano regent opuścił twierdzę. – Naprawdę? Przed czasem? – Pewnie chce uniknąć pościgu. – Dokąd pojedzie? – Może do Mortmesne. Chociaż wątpię, czy powitają go tak, jak się spodziewa. – Buława oparł się o ścianę, przyglądając się napierśnikowi Pena. – Tylko kogo to właściwie obchodzi? – Przyszedłeś porozmawiać ze mną o czymś innym, Lazarusie. Słucham. Przez twarz Buławy przebiegł cień uśmiechu. – Muszę wprowadzić zmiany w twojej straży, pani. – Jakie zmiany? – W obecnej sytuacji nie jestem w stanie wszystkiego dopilnować i jednocześnie cię chronić, Wasza Wysokość. Potrzebujesz ochroniarza z prawdziwego zdarzenia, który zawsze będzie u twojego boku. – Dlaczego akurat teraz? – Bez powodu. – Lazarusie. Buława westchnął, a jego twarz stężała.

– Pani, już tyle razy rozmawialiśmy o tym, co się stało podczas koronacji. Przedyskutowałem to z pozostałymi. Mieli chronić cię z każdej strony. – Ktoś krzyknął. Słyszałam tuż przed tym, jak poczułam nóż. – Żeby rozproszyć naszą uwagę, pani. Ale na to jesteśmy za dobrze wyszkoleni. Strażnik królowej może odwrócić głowę, ale się nie poruszy. – Może w takim razie ktoś z tłumu? Arlen Thorne? – Możliwe, pani, ale nie wydaje mi się. Byłaś osłonięta przed bezpośrednim atakiem. Nóż mógł zostać rzucony z galerii, ale… – Co? Buława pokręcił głową. – Nic takiego, Wasza Wysokość. Sęk w tym, że nadal nie mam pewności. Potrzebujesz, pani, osobistego strażnika, którego lojalność nie wzbudza najmniejszych wątpliwości. Wówczas będę mógł zbadać tę sprawę i zająć się innymi kwestiami. – Jakimi? – Takimi, o których nie chciałabyś wiedzieć, Wasza Wysokość. Kelsea spojrzała na niego przenikliwie. – Co to ma znaczyć? – Nie musisz znać wszystkich metod, jakimi cię chronimy, pani. – Nie potrzebuję własnego Ducarte’a. Buława zdziwił się, Kelsea zaś poczuła iskierkę triumfu – rzadko udawało jej się go zaskoczyć. – Kto powiedział ci o Ducarcie, pani? – Carlin mówiła, że był naczelnikiem policji w Mort, ale tak naprawdę wolno mu było torturować i zabijać. Carlin uważa, że wszystko, co robi naczelnik, świadczy o władcy, któremu służy. – Prawdziwe stanowisko Ducarte’a to szef bezpieczeństwa wewnętrznego, pani. A to stwierdzenie, podobnie jak większość cennych opinii lady Glynn, w dzisiejszych czasach brzmi wyjątkowo naiwnie. – Lady Glynn? – Kelsea natychmiast zapomniała o Ducarcie. – Carlin pochodzi ze szlachty? – Tak. – Jak ją poznałeś? Buława uniósł brwi, lekko zaskoczony. – Nie mówiła ci, pani? Była guwernantką twojej matki. Wszyscy ją znaliśmy, może nawet lepiej, niżbyśmy chcieli. Guwernantka! Kelsea przez chwilę zastanawiała się nad tym, starając się

wyobrazić sobie, jak Carlin tu, w skrzydle królowej, uczy małą Elyssę. Było to zadziwiająco łatwe. – Jakim cudem szlachcianka została guwernantką? – Lady Glynn była jedną z najbliższych przyjaciółek twojej babki, pani. Był to zapewne przywilej. Królowa Arla uważała, że lady Glynn jest niezwykle mądra, a w dodatku ma mnóstwo książek. – Ale dlaczego matka oddała mnie Carlin? Przyjaźniły się? Buława uparcie zacisnął szczęki; ten wyraz twarzy Kelsea zdążyła już dobrze poznać. – Rozmawialiśmy o twoim osobistym strażniku, pani. Kelsea spojrzała na niego piorunującym wzrokiem, po czym z powrotem zajęła się zbroją. Pomyślała o wszystkich swoich strażnikach. – Pen. Może być Pen? – Chryste, co za ulga. Pen tak bardzo chce dostać to stanowisko, że nie wiem, co bym z nim zrobił, gdyby stało się inaczej. – Jest najlepszy? – Tak. Jeśli nie mogę to być ja, powinnaś mieć przy sobie miecz Pena, pani. – Wziął do rąk napierśnik i podszedł do drzwi, po czym zatrzymał się. – Ten kapłan, który prowadził twoją koronację, pani, ojciec Tyler, prosił o osobistą audiencję. – Po co? – Pewnie Arvath chce mieć cię na oku. Ojciec Najświętszy to przebiegły starzec. Kelsea pomyślała o niesamowicie starej Biblii w rękach kapłana. – Przyprowadź go w niedzielę; Kościołowi powinno się to spodobać. I okażcie mu wszelkie uprzejmości. Nie wystraszcie go. – Dlaczego? – Myślę, że Kościół ma książki. – No i? – No i chcę je mieć. – Wiesz, Wasza Wysokość, w Gardzieli są miejsca, w których dla każdego coś się znajdzie. – Nie wiem, co to znaczy. – To znaczy, że fetysz to fetysz. – Naprawdę sądzisz, że książki są bezwartościowe? – Naprawdę. – W takim razie różnimy się od siebie. Chcę mieć wszystkie książki, jakie

tylko zdołamy zgromadzić, a kapłani mogą nam się do tego przydać. Buława spojrzał na nią z poirytowaniem, ale wziął zbroję i wyszedł za drzwi. Wyczerpana Kelsea usiadła z powrotem na ławce. Przypomniała sobie słowa Vennera i ponownie się zarumieniła. Czuła, że rzeczywiście waży za dużo. Zawsze była słusznej budowy, ale teraz długo nie wychodziła na zewnątrz, a biorąc pod uwagę jeszcze rany, jakakolwiek wcześniejsza kondycja już przepadła. Żadna królowa z opowieści w książkach nie musiała radzić sobie z takim problemem. Porozmawia z Millą, ale jutro, kiedy nie będzie już taka spocona i nie będzie czuła się tak paskudnie. Poza tym po ćwiczeniach z Vennerem potrzebowała solidnego posiłku. Kiwnęła do Caea, który stał w korytarzu przy drzwiach do jednej z komnat. Komnata musiała być chroniona, gdyż było w niej wyjście na szeroki balkon ze wspaniałym widokiem na miasto i leżącą za nim Równinę Almontu. Kelsea zawsze przychodziła tam, gdy zatęskniła za świeżym powietrzem, balkon nie mógł jednak równać się z lasem, a bywały chwile, gdy dziewczyna czuła dziką potrzebę, by uciec daleko stąd, pod drzewa i niebo. Właśnie tak uczy się kobiety, żeby nie wystawiały nosa za drzwi, pomyślała, a słowa te rozbrzmiały w jej głowie echem niczym pieśń żałobna. Właśnie tak uczy się kobiety bezczynności. Poczłapała korytarzem do sali audiencyjnej, gdzie strażnicy z szacunkiem stali na baczność. Dziś byli to Pen, Kibb, Mhurn i nowy człowiek, którego Kelsea nigdy wcześniej nie widziała. Z podsłuchanych rozmów dowiedziała się, że przyjęto kilku nowych. Buława wnikliwie ich przesłuchał, gdy się zgłosili, a gdy przeszli rozmowy, złożyli przysięgę i rozpoczęli dożywotnią służbę w Straży Królewskiej. Wciąż nikt nie patrzył jej w oczy, ale tego dnia była za to wdzięczna. Wiedziała, że wygląda paskudnie, a w dodatku była zbyt zmęczona na cokolwiek, co mogłoby przypominać rozmowę. Pragnęła tylko gorącej kąpieli. Andalie stała tam gdzie zwykle, przy drzwiach komnaty Kelsea, a w rękach trzymała czysty ręcznik. Kelsea wyraźnie dała do zrozumienia, że nie potrzebuje pomocy przy kąpieli (wzdrygała się na samą myśl o kobietach, które potrzebowały), jednak Andalie zawsze wiedziała, kiedy co naszykować. Kelsea wzięła ręcznik i chciała wejść do komnaty, ale zatrzymała się. Twarz Andalie wyglądała jakoś inaczej, nie była nieodgadniona jak zawsze. Brwi miała ściągnięte, a jej dłonie lekko drżały. – Co się dzieje, Andalie? Andalie otworzyła usta, po czym z powrotem je zamknęła. – Nic, pani – odrzekła w końcu.

– Coś się stało? Andalie pokręciła głową, jeszcze mocniej marszcząc czoło. Gdy Kelsea przyjrzała się jej uważniej, dostrzegła niezwykłą bladość jej twarzy i jasne plamy wokół oczu. – Coś jest nie tak. – Tak, pani, ale nie wiem co. Kelsea patrzyła na nią zmieszana, lecz Andalie nie powiedziała nic więcej, więc dziewczyna poddała się i weszła do komnaty, a gdy zamknęła za sobą drzwi, odetchnęła z ulgą. Kąpiel była już gotowa, a znad wody unosiły się smużki pary, która osiadała na lustrze. Kelsea po drodze zaczęła zrzucać z siebie wilgotne ubrania, a potem weszła do gorącej wody. Z zadowoleniem i westchnieniem oparła głowę o krawędź wanny i zamknęła oczy. Chciała odprężyć się i nie myśleć o niczym, ale z niepokojem wracała myślami do Andalie, tej Andalie, która wszystko wiedziała bez słów. Skoro Andalie była zmartwiona, Kelsea wiedziała, że również powinna się martwić. Arliss i Buława tworzyli skuteczny zespół. Zdołali już przekupić kogoś z biura Cenzusu i do skrzydła królowej zaczęły przeciekać pewne informacje. Nawet te pojedyncze fakty były przerażające: w przeciętnej tearlińskiej rodzinie było siedmioro dzieci. Kościół Boży przeklinał antykoncepcję, a regent popierał ten pogląd, mimo że sam po cichu stosował takie środki. Za udowodnioną aborcję i matkę, i lekarza skazywano na karę śmierci. Zamożniejszym jak zwykle udawało się obejść te przepisy dzięki pieniądzom, biedni nie mieli jednak szans, co prowadziło do starego jak świat problemu: zbyt dużej liczby ubogich dzieci. Gdy ich pokolenie osiągnie dorosłość, zasoby królestwa zostaną jeszcze bardziej uszczuplone. O ile w ogóle to pokolenie dożyje dorosłości. Brakowało lekarzy, na których usługi byłoby stać ludzi, a był to problem bez łatwego rozwiązania. W Ameryce sprzed czasów Przeprawy medycyna wspięła się na wyżyny, których po katastrofie Białego Okrętu świat raczej już nigdy nie miał zobaczyć. Teraz biedota Tearlingu wymierała regularnie z powodu spartaczonych operacji wycięcia wyrostka przeprowadzanych w domach. Stopniowo jednak udawało się udoskonalać filtrowanie wody i teraz usuwano z niej nawet najdrobniejsze zanieczyszczenia. Coraz większe postępy czyniono też w rzemiosłach, a tradycje rolnicze pozostały silne. Kelsea podejrzewała, że umiejętności przekazywano z pokolenia na pokolenie. Wpatrując się w sufit, umyła ręce. Andalie znalazła dla niej dobre mydło o delikatnym zapachu wanilii, a nie silnej kwiatowej woni, którą wyraźnie woleli bogaci. Andalie przynajmniej

miała to szczęście, że codziennie mogła wychodzić na bazar, choć zawsze towarzyszyła jej pięcioosobowa straż. Kelsea pamiętała o jej krzepkim mężu i obawiała się, że mógłby zechcieć porwać kobietę prosto z ulicy. A to byłaby katastrofa. Kelsea nie mogła zaprzeczyć, że Andalie była warta tyle złota, ile sama ważyła. Gdy tylko dziewczyna o czymś pomyślała, dzięki Andalie od razu miała to pod ręką. Pen mawiał, że zdolność przewidywania Andalie graniczyła niemal z jasnowidzeniem, a Kelsea była przekonana, że miał rację. Szafir zaczął parzyć ją w pierś. Uniosła ociekający wodą naszyjnik i zobaczyła, że znów zaczął się jarzyć jasnoniebieskim blaskiem odbijającym się w ściankach wanny. To prawda, że klejnot miał magiczne właściwości, ale czemu tak naprawdę miał służyć? Kelsea skrzywiła się, patrząc na niego, położyła go z powrotem na piersi, głębiej zanurzyła się w pachnącej wanilią wodzie i zaczęła myśleć o ważniejszych sprawach. Drugim problemem oprócz medycyny była edukacja. Minęły ponad dwie dekady, od kiedy w Tearlingu zniesiono obowiązek szkolny dla dzieci. Jeszcze zanim cała wykształcona ludność została zesłana, zainteresowanie wykształceniem stopniowo malało. A kto w końcu zniósł obowiązek chodzenia do szkoły? Oczywiście przesławna królowa Elyssa. Nawet Buława był zawstydzony, kiedy jej o tym mówił. W ten sposób niesamowicie zwiększono produktywność: dzieci mogły zostać w domu i uczyć się pracy w polu dla szlachty. Codziennie Kelsea dowiadywała się czegoś nowego o rządach matki i z każdą informacją było coraz gorzej. Szafir nagle buchnął ciepłem i oparzył ją w pierś. Kelsea szarpnęła się i szeroko otworzyła oczy. Niecałą stopę od niej stał jakiś człowiek. Był odziany w czerń, a na twarzy miał maskę, spod której widać było tylko oczy. Na rękach miał rękawice z grubej skóry, a w dłoni długi, spiczasty nóż. Może był z Caden, a może nie, ale jego wygląd jednoznacznie zdradzał, że jest zabójcą. Nim Kelsea zdołała nabrać powietrza, przyłożył jej nóż do gardła. – Nawet nie piśnij, bo zginiesz. Kelsea rozejrzała się po komnacie, ale nie miał kto jej pomóc. Drzwi, których nigdy nie zamykała na klucz, teraz były zamknięte. Gdyby krzyknęła, ktoś by przyszedł, ale za późno. – Wychodź z wody. Kelsea chwyciła się krawędzi wanny i podniosła się, rozchlapując wodę na podłogę. Skrytobójca cofnął się nieco, pozwalając jej wyjść, lecz nie odsunął noża od jej szyi. Drżąc, stanęła obok wanny. Woda kapała na zimną posadzkę.

Zarumieniła się na myśl o swojej nagości, lecz stłumiła to uczucie. W jej głowie odezwał się jakiś głos; nie wiedziała, czy to głos Barty’ego, czy Buławy. Myśl. Skrytobójca odsunął nóż od jej gardła i przytknął jego szpic do jej lewej piersi. – Przesuwaj się bardzo powoli. – Materiał, z którego była zrobiona maska, tłumił głos mężczyzny, Kelsea miała jednak wrażenie, że brzmi dość młodo. Tym razem mocniej zadrżała, a koniec noża ukłuł ją mocno. – Sięgnij prawą ręką do naszyjnika, zdejmij go i podaj mi. Kelsea patrzyła na niego oszołomiona, choć widziała tylko parę oczu skrywających się za czarną maską. Dlaczego jej nie zabił i sam nie wziął naszyjnika? I tak chciał ją zabić, nie miała co do tego żadnych wątpliwości. Nie może sam go zdjąć. A przynajmniej tak sądzi. – Potrzebne mi obie ręce, żeby go zdjąć – ostrożnie odpowiedziała Kelsea. – Ma zatrzask. Ktoś trzykrotnie zapukał do drzwi, Kelsea zaś podskoczyła. Nawet zabójca był zaskoczony; przycisnął nóż mocniej do piersi Kelsea, a dziewczyna syknęła z bólu, czując, jak ku sutkowi spływa strużka krwi. – Odpowiedz, tylko spokojnie – wyszeptał zabójca. Jego oczy błyszczały przeszywająco. – Kto tam? – Pani? – To był głos Andalie. – Wszystko w porządku? – Tak – odparła Kelsea beztrosko, przygotowując się na pchnięcie nożem. – Zadzwonię, kiedy przyjdzie pora na mycie włosów. W oczach skrytobójcy za maską pojawił się błysk, Kelsea zaś z trudem zachowała kamienną twarz. Cisza za drzwiami zdawała się trwać bardzo długo. – Dobrze, pani – odpowiedziała Andalie. A potem zamilkła. Zabójca nasłuchiwał jeszcze przez chwilę, lecz zza drzwi nie dobiegły już żadne dźwięki. W końcu odprężył się i nieco zwolnił nacisk noża. – Naszyjnik. Możesz użyć obu rąk, ale powoli. Zdejmij go i podaj mi. Kelsea sięgnęła w górę tak powoli, że miała wrażenie, jakby występowała w jakiejś pantomimie. Znalazła zatrzask i udawała, że próbuje go rozpiąć, miała bowiem świadomość, że zginie, gdy tylko go zdejmie. Spojrzała za plecy stojącego przed nią człowieka i zauważyła, że jedna z płyt posadzki wystaje ponad inne, a jej ciemny kwadrat zaburza jednolity wzór podłogi. Czas, potrzebowała czasu. – Proszę, nie zabijaj mnie.

– Naszyjnik. Już. – Dlaczego? – Kątem oka dostrzegła ruch przy drzwiach, przy zamku, nie spuszczała jednak wzroku z maski napastnika. – Nie możesz go po prostu zabrać? – Kto wie. Ale za naszyjnik dostanę mniej niż za poderżnięcie ci gardła, więc nie igraj ze mną. Zdejmuj. W drzwiach szczęknął zamek. Słysząc ten odgłos, zabójca zręcznym ruchem obrócił się na pięcie. Znalazł się tuż za nią, objął ją jednym ramieniem w talii i przycisnął do siebie, drugim zaś przytknął nóż do jej gardła, a zrobił to tak szybko, że Kelsea stała przed nim bezbronna, zanim drzwi zdążyły się otworzyć. Buława powoli wszedł do komnaty. Kelsea dostrzegła za nim około dziesięciu zerkających do środka strażników, a potem skrytobójca przycisnął nóż mocniej do jej gardła, aż pociemniało jej w oczach. – Ani kroku dalej, bo ona zginie. Buława przystanął. Oczy miał otwarte szeroko, a jego twarz wyrażała brak zrozumienia, niemal obojętność. – Zamknij drzwi i przekręć zamek. Buława sięgnął za siebie, nie odwracając wzroku od zabójcy, i delikatnie zamknął drzwi, zostawiając pozostałych strażników za nimi. Przekręcił zamek. – Może i uda ci się do mnie doskoczyć, strażniku – zabójca mówił dalej cichym, niemal beztroskim tonem – ale ona zdąży zginąć. Zostań na miejscu i odpowiadaj na pytania, a przedłużysz jej życie. Rozumiesz? Buława kiwnął głową. Nawet nie spojrzał na Kelsea, która zacisnęła zęby. Skrytobójca cofnął się o krok, ciągnąc ją ze sobą, i głębiej wcisnął nóż. – Gdzie drugi naszyjnik? – To wiedział tylko Carroll. – Kłamiesz. – Kolejny krok w tył. – Dziewczyna miała oba naszyjniki. Wiemy to na pewno. – W takim razie wiecie więcej ode mnie. – Buława rozłożył ręce. – Ocaliłem dziecko, które miało przy sobie tylko jeden naszyjnik. – Gdzie jest korona? – Odpowiedź jest taka sama. Wiedział tylko Carroll. Kolejny krok w tył. Otwór w podłodze, pomyślała Kelsea. Czyżby planował zabrać ją ze sobą? Oczywiście, że nie; oboje by się tam nie zmieścili. Zamierzał poderżnąć jej gardło, a potem uciec. Buława najwyraźniej doszedł do tego samego wniosku, bo coraz szybciej przenosił wzrok to na zabójcę, to na otwór.

– Nie masz szansy uciec. – Dlaczego? – Znam każdy ukryty korytarz w tym skrzydle. – Jak widać nie. Kelsea usłyszała zza ściany pomruk licznych głosów i szczęk broni. Ale równie dobrze odgłosy mogły pochodzić z daleka. Tutaj, tuż nad uchem, słyszała jedynie spokojny rytm płytkiego i równego oddechu mężczyzny, bez śladu niepokoju. – To twoja ostatnia szansa na zdjęcie naszyjnika – wyszeptał, mocniej wbijając nóż i zmuszając ją, by oparła się o niego. – Mógłbym darować ci życie. – Spieprzaj – burknęła Kelsea. Ale pod maską złości czuła palącą rozpacz. Czy naprawdę przeszła przez to wszystko tylko po to, żeby ktoś dopadł ją taką nagą i bezbronną? Czy historia zapamięta, że właśnie taką śmiercią zginęła? Skrytobójca pociągnął za szafirowy wisiorek pomiędzy jej piersiami, ale łańcuszek nie ustąpił. Mężczyzna pociągnął mocniej i łańcuszek wbił się w kark Kelsea. Dziewczyna zesztywniała i nagle wezbrała w niej furia. To było jak dar; strach odpłynął szybko i bezszelestnie. Teraz wyczuwała szafir, który uciskał i tętnił w jej głowie. Z każdym szarpnięciem łańcuszka Kelsea była coraz bardziej rozgniewana. Szafir nie chciał, by ktoś go zdejmował. Dlaczego nie?, zapytała w myślach. I choć nie spodziewała się odpowiedzi, ta jednak nadeszła łagodnie, wydobywszy się niczym bańka z jakiegoś ciemnego zakamarka jej umysłu. Bo mam ci tak wiele do pokazania, dziecko. Głos brzmiał obco i dochodził z bardzo daleka. Z miejsca, którego nie dało się określić miarą odległości. Kelsea zamrugała zaskoczona. Łańcuszek nie chciał współpracować, a zabójca postanowił szarpnąć mocniej. Nie był już tak skupiony, a Buława miał tego świadomość. Strażnik zaczął zataczać łuk w lewą stronę, przenosząc beznamiętny wzrok to na Kelsea, to na porywacza, to na otwór w podłodze. Tułów Kelsea umazany był krwią, lecz uścisk obejmujących ją ramion jakby odrobinę osłabł. Jednak nacisk noża na gardło nie zmniejszył się, a Buława wciąż był dziesięć stóp od niej. Nie miała odwagi, by spróbować się wyswobodzić. Skrytobójca szarpnął za szafir tak mocno, że zatrzask wbił się w ciało na karku Kelsea. Coś w niej pękło i nie wytrzymała; w piersi wezbrał jej żar, mała eksplozja siły, która pchnęła ją w tył. Buława z suchym zgrzytem dobył miecza, lecz Kelsea miała wrażenie, że znajdował się wiele mil od niej, jakby zupełnie nie uczestniczył w wydarzeniach. Skrytobójca stęknął, a obejmujące ją ramię poluzowało się. Chwilę później usłyszała, jak jego ciało pada na posadzkę.

– Pani! Buława chwycił ją, żeby się nie przewróciła. Otworzyła oczy i kilka cali od siebie zobaczyła jego twarz. – Nic mi nie jest, Lazarusie. Tylko trochę mnie pokłuł. Zabójca leżał bez ruchu na plecach z dziwnie rozpostartymi kończynami. Buława puścił dziewczynę i kucnął przy jego ciele, lecz poruszał się powoli, na wypadek gdyby w tym wszystkim krył się jakiś podstęp. Kiedy wydobył nóż z zaciśniętej dłoni mężczyzny, palce skrytobójcy nawet nie drgnęły. Kelsea nie widziała rany, wiedziała jednak, że ten człowiek nie żyje. Zabiła go… klejnot go zabił. A może i ona, i klejnot. – Co się stało? – Niebieskie światło, pani, z twojego klejnotu. Nigdy bym nie uwierzył, gdybym nie zobaczył na własne oczy. Kelsea nagle zdała sobie sprawę, że jest zupełnie naga, a Buława zauważył to chyba chwilę później i rzucił jej duży, biały ręcznik, który wisiał koło wanny. Kelsea owinęła się nim, nie zważając na cieknącą z lewej piersi krew, która zaczęła w niego wsiąkać, i przyjrzała się szafirowi. Żar, którym tak nagle wybuchł, zdążył już zniknąć i teraz klejnot po prostu wisiał na łańcuszku, połyskując słabym, głębokim błękitem. Zadowolony z siebie, pomyślała Kelsea. Buława ponownie pochylił się nad skrytobójcą. Widok trupa raczej nie wywoływał w nim obrzydzenia, gdyż dłońmi badał zwłoki i sprawdzał puls. – Martwy, pani. Ale nie ma na nim najmniejszego śladu. Pomanipulował przy szyi mężczyzny i zdjął czarną maskę, pod którą kryła się twarz ciemnowłosego młodzieńca o arystokratycznych rysach i intensywnie czerwonych ustach. Mrucząc coś niezrozumiale, Buława obrócił ciało, wziął do ręki nóż, który miał przytwierdzony do pasa, i przeciął ubrania trupa. Na łopatce mężczyzna miał wypalony symbol: ogara, którego łapy ułożone były, jakby biegł. Kelsea zadrżała, uświadamiając sobie, że ten znak znajduje się dokładnie w takim samym miejscu jak jej rana. – Caden – burknął Buława. Harmider na zewnątrz przybierał na sile i zwrócili na to uwagę jednocześnie Kelsea i Buława. Strażnik wstał i podszedł do drzwi, po czym cicho zapukał. – Buława. Nie atakować. Powoli otworzył drzwi i gestem nakazał Elstonowi wejść. Za nim pojawili się kolejni strażnicy z mieczami w rękach, patrząc najpierw na Kelsea, a potem na mężczyznę na podłodze. Coryn wbiegł ze swoimi przyborami, lecz Buława uniósł

dłonie. – Królowa została tylko draśnięta. Kelsea skrzywiła się. Rzeczywiście to były tylko draśnięcia, ale w miarę opadania adrenaliny rany zaczęły dawać się we znaki. Skóra nad sutkiem była otarta do krwi przez szorstki materiał ręcznika. Kelsea badawczo dotknęła gardła i umazała sobie dłoń szkarłatem. Z rezygnacją patrzyła, jak Coryn wyjmuje wąski, biały pas płótna i nasącza go środkiem dezynfekującym. Wolałaby, żeby najpierw pozwolił jej się ubrać. Nie chciała, żeby ci wszyscy mężczyźni oglądali jej gołe nogi i ręce. Poczuła się jeszcze gorzej. Próżność. Znak rozpoznawczy jej matki, a Kelsea nie chciała mieć z nią nic wspólnego. Przez jedną szaloną chwilę chciała upuścić ręcznik, żeby dać im to do zrozumienia. Nie odważyła się jednak. Buława wpatrywał się w otwór w podłodze. Kelsea nie widziała jego twarzy, lecz ułożenie ramion mnóstwo zdradzało. Nim zdążyła powiedzieć słowo, dobył miecza, wskoczył do środka i zniknął jej z oczu. Chyba nikogo to nie zdziwiło. Kilku strażników otoczyło zwłoki skrytobójcy, wpatrując się w nie jak lekarze przygotowujący się do postawienia diagnozy. – Sami zdrajcy, niech Bóg ma nas w swojej opiece – szepnął Galen, a stojący wokół mężczyźni pokiwali głowami. – Regent? – zapytał Cae. – Wykluczone. Thorne. – Nigdy mu tego nie udowodnimy – rzekł Mhurn, kręcąc głową. – Co to za człowiek? – spytała Kelsea, ciaśniej owijając się ręcznikiem. Coryn przycisnął płótno do jej szyi, aż syknęła i przygryzła wargę. Środek dezynfekujący szczypał jak diabli. – Lord z rodu Grahamów, pani – zwrócił się do niej nowy strażnik. – Sądziliśmy, że byli lojalni wobec twojej matki. Kelsea nie rozpoznała go, lecz głos brzmiał znajomo. Po chwili z zakłopotaniem zdała sobie sprawę, że to Dyer. Zgolił rudą brodę. – Dyerze, czy to twoja twarz? Dyer poczerwieniał. Pen parsknął wesoło, a Kibb poklepał Dyera po plecach. – Mówiłem mu, pani… Teraz za każdym razem widać, kiedy się rumieni. – Gdzieś ty był, Dyerze? Drzwi do komnaty otworzyły się i huknęły o ścianę. Wszyscy obrócili się na pięcie, a Kelsea cicho krzyknęła, gdy do środka wparował Buława. Policzki miał purpurowe jak wino, a ciemne oczy błyszczały mu tak intensywnie, że Kelsea obawiała się, czy zaraz nie zaczną sypać się z nich iskry. Buława ryknął niczym rozgniewany Bóg.

– PEN! Pen wystrzelił naprzód. – Tak, kapitanie? – Od tej pory będziesz osobistym strażnikiem królowej. Nie odstąpisz jej ani na chwilę, rozumiesz? Ani na chwilę, nigdy. – Lazarusie – wtrąciła się Kelsea najłagodniej, jak potrafiła – to nie twoja wina. Buława zacisnął zęby, rozpaczliwie przewracając oczami, jakby były uwięzione w klatce. Kelsea nagle zaczęła się obawiać, że mógłby ją uderzyć. – Ani na chwilę, panie kapitanie – odparł Pen i stanął przed Kelsea, wyraźnie odgradzając ją od pozostałych strażników. Buława odwrócił się w stronę środka komnaty, wskazując na otwór w podłodze. – To tunel, chłopaki. Wiedziałem o nim, ale się nim nie przejmowałem. Wiecie dlaczego? Bo przechodzi pod trzema komnatami i kończy się w jednej z tych pustych na końcu korytarza. Oszołomieni strażnicy popatrzyli po sobie. Elston mimowolnie cofnął się o krok. Mhurn zrobił się blady jak ściana. – Ktoś nie pojmuje, co to znaczy? Wszyscy stali wokół, jakby czekali, aż rozpęta się nawałnica. – To znaczy – huknął Buława – że wśród nas jest zdrajca! Jednym płynnym ruchem podniósł stojące przy toaletce krzesło i cisnął nim w przeciwległą ścianę, o którą roztrzaskało się na postrzępione kawałki. – Ktoś wpuścił tu tego gnoja! Ktoś, kto albo strzegł jednego z tuneli, albo znał schematy pukania. Jeden z was jest kłamliwym skurwielem, a kiedy dowiem się, który… – Kapitanie – cicho przerwał mu Galen, unosząc dłonie w uspokajającym geście. – Czego? – Żeby przemycić tu skrytobójcę, potrzeba więcej niż jednego zdrajcy. Jeszcze strażnika wrót. Kilku mężczyzn pokiwało głowami, szeptem zgadzając się z jego słowami. – Nie interesuje mnie straż wrót – syknął Buława. – Są bezwartościowi i właśnie dlatego strzegą wrót. Stał tak przez chwilę, dysząc ciężko. Kelsea przyszły na myśl burzowe chmury, które wzdymają się lub schodzą w dół, tworząc leje, przez które burza niszczy ziemię. Zadrżała i nagle ją zmroziło, a jakaś niewielka i samolubna jej

cząstka zastanawiała się, kiedy ta sytuacja się skończy i będzie mogła się ubrać. – Interesuje mnie za to – kontynuował Buława tonem wyrażającym skrywaną pod furią groźbę – że ktoś tu złamał przysięgę. Założę się, że to ta sama osoba, która w trakcie koronacji zdołała wbić nóż w plecy królowej. I znajdę ją. Jest głupcem, jeśli sądzi, że tego nie zrobię. Zamilkł, dysząc ciężko. Kelsea spojrzała na pozostałych strażników, ludzi, którzy otaczali ją podczas koronacji. Elston, Kibb, Pen, Coryn, Mhurn, Dyer, Cae, Galen, Wellmer… wszyscy byli na tyle blisko, że mogli cisnąć nożem, a chyba tylko Pen był poza podejrzeniami. Buława wyjął nóż zza pasa i lodowatym wzrokiem patrzył na każdego po kolei. Kelsea chciała coś powiedzieć, ale milczenie pozostałych strażników podpowiadało jej, że i tak niewiele by zdziałała. Starała się skupić na myśli, że jeden lub kilku z tych ludzi złamało przysięgę. Wydawało jej się, że radzi sobie z nimi coraz lepiej, ale po raz kolejny okazała się naiwna. Po chwili Buława chyba nieco ochłonął, schował nóż i wskazał na leżące na podłodze ciało. – Zabierzcie stąd to ścierwo! Kilku ludzi skoczyło naprzód, a Kelsea niemal zrobiła to samo. – Musimy go czymś przykryć – mruknął Kibb. – Lepiej, żeby dzieci nie widziały krwi. Elston podniósł ciało do pozycji siedzącej. – Nie ma krwi. – Skręcony kark? – Nie. – To jak umarł? – zapytał Mhurn spod ściany, utkwiwszy spojrzenie swoich niebieskich oczu w Kelsea. – Przesuńcie się! – warknął Buława. Elston i Kibb podnieśli ciało, a pozostali strażnicy wyszli za nimi z komnaty, szepcząc między sobą i ukradkiem spoglądając na królową. Buława zwrócił się do Pena. – Powiem to jasno i wyraźnie. Masz dwa wolne weekendy w miesiącu. Ale przez resztę czasu nie będziesz odstępował królowej na więcej niż dziesięć stóp, zrozumiano? Wybierz którąś sypialnię z przedsionkiem. Będziesz mógł w nim spać, a królowa będzie miała trochę prywatności. – Nie za wiele prywatności – mruknęła Kelsea. Buława spojrzał na nią swoimi dużymi, ciemnymi oczami, ona zaś uniosła ręce w geście rezygnacji. – Już dobrze, dobrze.

Obrócił się na pięcie i wyszedł. – Nic mu nie będzie, pani – zapewnił Pen. – Widywaliśmy go już w takim stanie. Musi tylko odreagować, zabić kogoś i będzie jak nowy. Kelsea uśmiechnęła się z zakłopotaniem, nie mając pewności, czy mówił poważnie. Drżała, choć nie było jej zimno, i uginały się pod nią kolana. Znikąd pojawiła się Andalie z kompletem czystych ubrań. – Ubrudziłaś się krwią, Wasza Wysokość. Powinnaś wrócić do wanny. Pen uśmiechnął się do niej przepraszająco. – Nie wolno mi cię zostawiać, pani. Może odwrócę się do ściany? Kelsea pokręciła głową i zaśmiała się ponuro. – Prywatność. Pen odwrócił się do drzwi. Po chwili, nie widząc innego wyjścia, Kelsea zdjęła ręcznik i z powrotem weszła do wanny. Skrzywiła się, gdy woda wokół niej zabarwiła się na jasnoróżowy kolor. Zaczęła się myć, z całych sił nieskutecznie starając się zapomnieć o obecności Pena. A jakie to ma znaczenie? I tak już wszyscy zobaczyli mnie nago. Czuła się tak okropnie upokorzona, że z bezsilności zaczęła się śmiać. Nic innego nie mogła zrobić. Andalie, która starała się związać niesforne mokre włosy Kelsea i spiąć je srebrną spinką, udawała, że niczego nie zauważyła. Jej twarz pozostała niewzruszona i całkowicie opanowana, Kelsea zaś po raz pierwszy, choć nie ostatni, miała wrażenie, że gdzieś popełniono fatalny błąd. To Andalie powinna być królową. – Herbaty, pani? – Tak, proszę. Andalie przystanęła w progu i nie odwracając się, powiedziała: – Wybacz, pani. Spodziewałam się, że coś się stanie, ale nie wiedziałam co. Nie widziałam ani mężczyzny, ani komnaty. Kelsea zamrugała, lecz Andalie zdążyła już wyjść, zamknąwszy za sobą drzwi.

Ostateczny termin zsyłki do Mort minął, a Buława nie wracał. Kelsea była nieco zaniepokojona, dopóki nie zdała sobie sprawy, że pozostali strażnicy traktowali jego nieobecność jako coś naturalnego. Pen wyjaśnił jej, że Buława od czasu do czasu znika bez uprzedzenia, żeby zająć się swoimi sprawami, i równie niespodziewanie wraca. I okazało się, że Pen miał rację, gdyż trzeciego dnia Buława rzeczywiście się pojawił. Kelsea zastała go świeżo wykąpanego przy stole, gdy poszła na obiad. Domagała się, by powiedział jej, gdzie był, ale

Buława – jak to Buława – odmówił. Strażnicy zabrali ciało zamachowca na plac w centrum Nowego Londynu i (zgodnie ze zwyczajem, lecz ku przerażeniu Kelsea) nadziali je na zaostrzony pal i pozostawili, by na nim zgniło. Jeśli wierzyć Arlissowi, w mieście od razu gruchnęła plotka, że królowa za pomocą magii sama zabiła człowieka z Caden. Na ciele młodego lorda Grahama nie było najmniejszego śladu, co nie zmieniało faktu, że był martwy jak kłoda. Kilka razy dziennie Kelsea wyjmowała szafir spod ubrania i wpatrywała się w niego, pragnąc, by ponownie do niej przemówił, żeby stało się coś niezwykłego. Ale nie działo się nic. Czuła się jak oszust. Buława nie podzielał jej obaw. – Efekt jest taki sam, jakbyś zrobiła to celowo, pani, więc kogo to obchodzi? Kelsea siedziała przy stole, wpatrując się w granicę z Mort na mapie. Buława przycisnął rogi mapy kubkami z herbatą, żeby się nie zwijała. – Mnie, Lazarusie. Nie mam pojęcia, co się stało ani jak to powtórzyć. – Ale wiemy o tym tylko ja i ty, pani. To prawdziwe błogosławieństwo. Dwa razy się zastanowią, zanim ponownie spróbują bezpośredniego ataku. Kelsea zniżyła głos, pamiętając o stojących pod ścianami strażnikach. – Co z naszym zdrajcą? Buława zmarszczył brwi i wskazał jakiś teren na mapie, po czym także odezwał się ciszej. – Poczyniłem pewne postępy, pani. Ale nie mam jeszcze żadnych konkretów, o których mógłbym ci powiedzieć. – Jakie postępy? – To tylko teoria. – Czyli niewiele. – Moje teorie rzadko są błędne, Wasza Wysokość. – Powinnam się martwić? – Tylko jeśli ktoś zdoła zaskoczyć Pena. Bardziej obawiałbym się, że słońce wzejdzie na zachodzie. – Jeden róg mapy nagle zwinął się, a Buława zaklął, rozprostował go i huknął kubkiem, stawiając go z powrotem na miejscu. – Co cię gryzie, Lazarusie? – Kimkolwiek jest ten człowiek, Wasza Wysokość, nigdy nie powinien był zabrnąć tak daleko. Zdrada zostawia za sobą zapach, a właściwie odór, i nigdy wcześniej nie zdarzyło mi się go przegapić. Kelsea uśmiechnęła się i szturchnęła go w biceps. – Może to po prostu zdrowy sprawdzian dla twojej pewności siebie. –

Widząc jednak, że jego duma naprawdę ucierpiała, Kelsea zreflektowała się i chwyciła go za ramię. – Znajdziesz go, Lazarusie. Nie chciałabym być na miejscu tego zdrajcy za cenę całej stali w Mortmesne. – Wasza Wysokość? – Z korytarza wszedł Dyer. – Tak? – Chcielibyśmy ci coś pokazać. – Teraz? – Kelsea wyprostowała się i zauważyła dziwne zjawisko: Dyer uśmiechał się od ucha do ucha. Buława machnął ręką, dając jej do zrozumienia, żeby poszła, ruszyła więc korytarzem za Dyerem, a tuż za nią miękko kroczył Pen. Tom i Wellmer czekali dwie komnaty za jej nową sypialnią i także szeroko się uśmiechali, Kelsea zaś podeszła do nich ostrożnie. Może postępowała z nimi wszystkimi zbyt łagodnie. Czyżby miała paść ofiarą jakiegoś kawału? – Dalej, pani – zwrócił się do niej Wellmer, gestem zachęcając, by weszła. Był tak podekscytowany, że sprawiał wrażenie jeszcze młodszego, niż był w rzeczywistości. Przestępował z nogi na nogę niczym chłopczyk w Boże Narodzenie albo co najmniej chłopczyk, który natychmiast powinien udać się do toalety. Kelsea skręciła do komnaty, która była przytulnym pomieszczeniem z niskim sufitem i bez okien. Było w niej pięć luźno rozstawionych foteli i dwie sofy, a na kilku z nich siedziały dzieci. Dzieci Andalie, pomyślała Kelsea, lecz nie miała pewności. Spojrzała pytająco na Dyera, on zaś wskazał na przeciwległą ścianę. Rozpoznała te regały – przez ostatnie dwa tygodnie patrzyła na nie w komnacie matki wściekła, że są puste. Teraz jednak były pełne. Kelsea weszła dalej, wpatrując się w książki jak zahipnotyzowana. Rozpoznawała wszystkie tytuły, ale dopiero gdy dostrzegła oprawiony w brązową skórę ogromny tom dzieł Szekspira – dumę i radość Carlin – uświadomiła sobie, czego dokonał Buława. – To właśnie tym się zajmowałeś, Dyerze? – Ano tak, pani – odparł. – Buława uparł się, żeby zrobić ci niespodziankę. Kelsea uważnie przyjrzała się książkom. Wyglądały dokładnie tak, jak zapamiętała je z biblioteki Carlin. Ktoś nawet zadał sobie trud, by ustawić je alfabetycznie, według nazwisk autorów. Wymieszali beletrystykę z literaturą faktu; Carlin pomstowałaby wniebogłosy. Kelsea jednak wzruszyła się na myśl o tym, ile trudu sobie zadali. – Nie straciliśmy nawet jednej, Wasza Wysokość. Dobrze przykryliśmy wóz, ale nawet nie padało. Myślę, że ani trochę się nie zniszczyły. Kelsea jeszcze przez chwilę wpatrywała się w półki, po czym odwróciła się do niego, a do jej oczu nagle napłynęły łzy i zamgliły jej wzrok.

– Dziękuję. Dyer odwrócił spojrzenie. Kelsea popatrzyła na siedzące wokół dzieci: dwóch nastoletnich chłopców, dziewczynkę w wieku jedenastu, dwunastu lat i młodszą, może ośmioletnią. – Jesteście dziećmi Andalie, prawda? Troje starszych nie odezwało się, ale najmłodsza dziewczynka żywiołowo pokiwała głową i krzyknęła: – Pomagaliśmy ustawić książki według alfabetu! Pracowaliśmy do późna! – To dzieci Andalie, pani – poinformował ją Dyer. – Świetnie się spisaliście – zwróciła się do nich Kelsea. – Dziękuję. Chłopcy i młodsza dziewczynka uśmiechnęli się nieśmiało, starsza jednak po prostu siedziała, wpatrując się w Kelsea nadąsanym wzrokiem. Królowa poczuła się zakłopotana. Nigdy z nią nie rozmawiała i ledwie ją rozpoznała. Ze wszystkich dzieci siedzących na kanapie ona była najbardziej podobna do męża Andalie; kąciki jej ust opadały w naturalny sposób, a jej oczy miały ciemną oprawę i podejrzliwy wyraz. Po chwili odwróciła wzrok i Kelsea uspokoiła się – może i dziewczyna była podobna do ojca, ale odwróciła się z taką obojętnością, że wyglądała wypisz wymaluj jak Andalie. Kelsea rozejrzała się za Buławą, ale nigdzie go nie widziała. – Gdzie jest Lazarus? Znalazła go, gdy wróciła do stołu. Wciąż stał pochylony nad ogromną mapą Nowego Świata. – Dziękuję za niespodziankę. Buława wzruszył ramionami. – Wiedziałem, że nie będziesz potrafiła się na niczym skupić, dopóki nie zdobędziemy jakichś książek, pani. – To bardzo wiele dla mnie znaczy. – Nie rozumiem twojej fascynacji tym cholerstwem, pani. Książki nie nakarmią cię ani nie ochronią. Nie utrzymają przy życiu. Ale widzę, że są dla ciebie ważne. – Jeżeli mogę zrobić dla ciebie coś w zamian, wystarczy jedno słowo. Buława uniósł brwi. – Uważaj ze składaniem nieokreślonych obietnic, pani. Wierz mi, że wiem o nich wszystko. Potrafią dokopać, kiedy człowiek najmniej się tego spodziewa. – Mimo wszystko podtrzymuję propozycję: jeżeli mogę coś dla ciebie zrobić, masz to zagwarantowane. – W porządku. Zrób z tych wszystkich książek stos i podpal go.

– Słucham? – Właśnie tak działają takie obietnice. Kelsea poczuła, jakby żołądek zacisnął jej się w supeł. Buława przez chwilę obserwował ją z zainteresowaniem, po czym zachichotał. – Spokojnie, pani. Dług wdzięczności u królowej to cenna rzecz, nie chciałbym tego zmarnować. Twoje książki są nieszkodliwe, przynajmniej z defensywnego punktu widzenia. – Niezły z ciebie numer, Lazarusie. – To prawda. – Naprawdę dziękuję. Wzruszył ramionami. – Zasłużyłaś sobie, pani. Dużo łatwiej jest strzec twardziela. Kelsea stłumiła uśmiech, po czym otrząsnęła się. – Jakieś wieści o Bartym i Carlin? – Na razie nic. Kelsea zmarszczyła brwi. Ostatnio ku swemu zaskoczeniu złapała się na tym, że pragnęła zobaczyć nie tylko Barty’ego, ale także Carlin. Miała jej wiele do powiedzenia. Ulżyłoby jej, gdyby mogła porozmawiać z Carlin o matce, o sytuacji w królestwie, o rzeczywistej sytuacji w królestwie, której to kwestii Carlin nie wolno było poruszać. Z poczuciem winy Kelsea pomyślała także, że z ulgą chciałaby powiedzieć jej, że miała rację tego dnia, gdy zdarła z niej suknię. Rozgoryczenie wywołane tamtymi wydarzeniami już niemal całkowicie odeszło w niepamięć. Nie oszukuj się, usłyszała szept w myślach. Nic nie odeszło w niepamięć. Po prostu znalazło ujście gdzie indziej. – Nie ma ich już w Petalumie? – Kiedy się dowiem, na pewno dam ci znać, pani. – Dobrze. – Wstała i niemal wpadła na Pena, który położył jej dłoń na plecach. – Przepraszam, pani. – Jak sobie radzicie razem? – zapytał zajęty mapą Buława. Kelsea z zaskoczeniem spojrzała na Pena. Uśmiechnął się i wzruszył ramionami. – Chyba dobrze. Chociaż Pen chrapie jak miech kowalski. – Szczerze mówiąc, pani, Buława o tym wiedział. – Naprawdę czuję się jak w odlewni. Gdybyś tylko potrafił przy tym produkować mortmesneńską stal, byłbyś bezcenny.

– Ależ on jest bezcenny – nieobecnym głosem powiedział Buława. Wyjął z kieszeni pióro i zaczął kreślić grubą, ciemną linię wzdłuż granicy z Mort. – Z tym całym chrapaniem i w ogóle. – Nie sposób się nie zgodzić. – Arlissie! – krzyknął Buława w stronę korytarza. – Jesteśmy gotowi! Arliss na pewno podsłuchiwał; wszedł do środka niemal natychmiast swoim krabim krokiem, powłócząc nogą. Kelsea skrzywiła się, gdy do nich podchodził. Przed kolacją zamierzała spędzić kilka godzin albo nawet i rok na przeglądaniu książek Carlin, choć oznaczałoby to opuszczenie lekcji z Vennerem. Ale za kilka dni miało pojawić się tu wojsko, a pierwsza audiencja miała odbyć się w sobotę, musiała więc spędzić kilka godzin na dyskusji z Arlissem, aby przygotować się do obu tych wydarzeń. Wszystkie informacje, które przekazała jej Carlin, trzeba było teraz omówić w ciągu tygodnia, a plan był wyczerpujący. – Ładna kolekcja, królewno – stwierdził Arliss, podchodząc do stołu. – W Tearlingu jest paru zakamuflowanych kolekcjonerów książek. Mógłbym wynegocjować za nie diabelnie wysoką cenę. – Jakich kolekcjonerów? – Nie ujawniam swoich klientów. Chcesz sprzedać? – Nie ma mowy. Prędzej oddałabym koronę. – Za nią też mógłbym wynegocjować dobrą cenę. – Arliss usiadł i chwycił za spodnie, żeby podciągnąć chorą nogę na krzesło. – Ale przecież rynek zawsze może się zmienić.

Kelsea nie była jedyną osobą zadowoloną z biblioteki. Członkowie Straży Królewskiej musieli umieć czytać i pisać i za każdym razem gdy Kelsea wchodziła do środka, widywała strażników po służbie rozciągniętych na sofach lub zwiniętych w fotelach z książkami w rękach. Wyglądało na to, że każdy znalazł coś dla siebie. Prawie każdy. Buława omijał bibliotekę szerokim łukiem. Było tam tyle książek, które mogłyby mu się bardzo spodobać, ale najwidoczniej sądził, że czytanie przydawało się tylko do formułowania wypowiedzi i wystąpień, i do rachunków, a reszta to zwykła strata czasu. Jego brak zainteresowania doprowadzał Kelsea do szału. Syn Milli i brzdąc Carlotty byli za mali na książki, ale wszystkie dzieci Andalie – oprócz najmłodszej Glee – umiały czytać i wręcz mieszkały w bibliotece, gdy matka pracowała. Zupełnie nie przeszkadzały Kelsea, pod warunkiem że były cicho. A były cicho. Bez niczyjej pomocy znalazły wszystkie

siedem tomów Rowling i w ogóle się nie sprzeczały. Kelsea śmiała się w duchu, gdy najstarszy chłopiec, Wen, usadził pozostałych troje i bardzo dyplomatycznie kazał im ciągnąć patyczki, które odłamał od leżącego w bibliotece drewna na opał. Trzynastoletni Matthew wygrał prawo do pierwszej książki, pozostali zaś musieli poszukać na półkach czegoś innego. Wen znalazł książkę o anatomii i otworzył ją dokładnie na rysunkach, przez które Leonardo da Vinci miał mnóstwo problemów. Morryn, która miała osiem lat i była kwintesencją dziewczęcości, wyglądała na oburzoną tymi wyborami. Na wszystkie romanse była jeszcze za młoda, a Carlin nigdy nie zbierała „literatury kobiecej”. W końcu Kelsea sięgnęła na wyższą półkę i wzięła baśnie braci Grimm. Choć nie do końca były kobiece, miała nadzieję, że księżniczki pocieszą dziewczynkę. Morryn sztywnym krokiem poszła usiąść w fotelu, wpatrując się w okładkę z głęboką nieufnością. Ale to jedenastoletniej Aisie Kelsea przyglądała się najuważniej. Aisa wzięła do rąk i odłożyła wiele najważniejszych książek z dzieciństwa Kelsea, ale żadna z nich nie spotkała się z jej aprobatą. Obserwując ją, Kelsea zdała sobie sprawę, że jej posępna mina wynika z budowy jej twarzy: dziewczyna miała męskie rysy, perkaty nos i krzaczaste brwi. Opadające kąciki ust w połączeniu z uniesionymi brwiami nadawały jej twarzy wojowniczy wyraz. Kelsea zebrała się w sobie (z jakiegoś powodu dziewczynka onieśmielała ją niemal tak jak sama Andalie), podeszła do niej i odezwała się: – Mogłabym ci coś polecić, gdybyś powiedziała mi, czego szukasz. Aisa odwróciła się. Miała ciemne oczy ojca, lecz ich wyraz był identyczny jak u Andalie. – Chciałabym coś przygodowego. Kelsea kiwnęła głową, wiele wyczytawszy z jej słów. Przejrzała półki, w głębi duszy wiedziała jednak, że nie znajdzie prawdziwych książek przygodowych, które nie miałyby męskiego bohatera. Przebiegła palcem po dolnej półce i znalazła oprawiony w zieloną skórę tom ze złotym tłoczeniem na grzbiecie. Wyjęła książkę i podała ją Aisie. – Nie ma w niej dziewczyn. Ale jeśli ci się spodoba, to w drugiej części występuje żeńska postać. – A nie mogę przeczytać po prostu drugiej części? – spytała Aisa, znowu wracając do zagniewanej miny. Kelsea była zafascynowana zmianą w jej twarzy, zupełnie jakby obserwowała zatrzaskującą się pułapkę. W pierwszym odruchu chciała odpowiedzieć surowym tonem, ale przekonanie do siebie dzieci Andalie było dla niej równie ważne jak zjednanie sobie ich matki. Kelsea odpowiedziała zatem najłagodniejszym tonem, na jaki potrafiła się zdobyć.

– Nie. Jeśli najpierw przeczytasz tę, druga będzie bardziej zrozumiała. Traktuj dobrze tę książkę, bo to jedna z moich ulubionych. Aisa odeszła z Hobbitem pod pachą. Kelsea patrzyła na odchodzącą dziewczynkę, rozdarta pomiędzy pragnieniem obserwowania dzieci a przeczytaniem od nowa Władcy pierścieni. Tak naprawdę nie miała czasu ani na jedno, ani na drugie. Za dziesięć minut miała być przebrana i gotowa na tortury Vennera. Skinęła głową do Pena, wzięła z biurka swoje książki i papiery i ruszyła do drzwi. Wychodząc, po raz ostatni spojrzała na czworo wygodnie usadowionych dzieci. Galen też rozciągnął się na kanapie pod ścianą, nogę przewiesił przez podłokietnik i czytał książkę w niebieskiej, skórzanej oprawie. Kelsea pomyślała, jak bardzo Carlin chciałaby zobaczyć taki obrazek: swoją bibliotekę z grupą czytelników niczym oazę pośród całego narodu cierpiącego na książkowy głód. Właściwie to nawet nie głód, pomyślała Kelsea ponuro. Tearling przypominał człowieka, który nie jadł od tak dawna, że nawet nie pamięta, co to znaczy być głodnym. W jej głowie zabłysła iskierka pewnego pomysłu, po czym zniknęła w podskokach. Pen czekał, żeby przepuścić Kelsea w drzwiach. Uśmiechnęła się uprzejmie i ruszyła korytarzem. Pod wpływem impulsu zatrzymała się przy sali balkonowej, jak wszyscy ją teraz nazywali. Tego dnia straż przy drzwiach pełnił Mhurn, który ukłonił się Kelsea, gdy podeszła. Tylko on, poza Penem, zawsze się jej kłaniał, choć Kelsea niezbyt przejmowała się formalnościami. W przypadku pozostałych ukłony wydawały się czymś nienaturalnym, zwłaszcza u Dyera, który prędzej rzucał jakąś zgryźliwą uwagę. Mhurn nadal wyglądał, jakby w ogóle nie spał. Kelsea zaczęła się zastanawiać, czy nie cierpiał na przewlekłą bezsenność i przypadkiem nie należał do tych nieszczęśników, którzy po prostu nie mogą zasnąć bez względu na okoliczności. Zrobiło się jej go żal i uśmiechnęła się, gdy go mijała. Wówczas jednak przypomniała sobie tę noc w swojej komnacie – człowieka, który wyciągnął ją z wanny, odsuniętą płytę w podłodze – i na to wspomnienie uśmiech zamarł na jej twarzy. Buława sądził, że mógł to być każdy z nich. Balkon ciągnął się przez całą długość pokoju, od jednej do drugiej krawędzi miał około trzydziestu stóp i balustradę sięgającą pasa. Było rześkie marcowe popołudnie, właśnie zaczynało się ściemniać. Pod intensywnie niebieskim niebem lodowaty wiatr owiewał twierdzę, jęcząc fałszywie pod okapami i wśród blanków. Kelsea oparła się o barierkę i wyjrzała na zewnątrz, poza nieuporządkowaną, na wpół oświetloną mozaikę Nowego Londynu, gdzie

Równina Almontu biegła ku horyzontowi cętkowanymi odcieniami brązu i pożółkłej zieleni, a jej bezmiar przecinały tylko bliźniacze zakola snujących się w oddali rzek Caddell i Crithe. Jej królestwo było piękne, lecz przerażające. Tyle ziemi, tylu ludzi, a życie ich wszystkich postawione na ostrzu noża. Jutro miały nadejść wojska, a spotkanie z nimi napawało Kelsea grozą. Wnioskując ze słów Arlissa i Buławy, generał Bermond miał w ogóle nie przypaść jej do gustu. Pełna obaw wpatrywała się w swoje królestwo. Żałowała, że jej wzrok nie sięga do samego Mortmesne i że nie wie dokładnie, co ją czeka. Nagle jej wzrok spowiła ciemność, jakby opadła przed nią kurtyna. Kelsea zatoczyła się i chwyciła balustrady, by nie stracić równowagi. Miała jedynie mglistą świadomość swojej fizyczności i tego, że wciąż stoi na balkonie. Pozostała część jej świadomości pędziła przez miasto pod chłodnym wieczornym niebem, a lodowaty wiatr huczał jej w uszach. Spojrzała w dół i zobaczyła ogromne połacie porośnięte sosnowym borem. Obszar przecinały drogi, ale nie gruntowe, jak w Tearlingu, lecz prawdziwe brukowane drogi zbudowane po to, by przewozić po nich duże ilości towarów furami i wozami. Na północnym horyzoncie dostrzegła wysokie wzgórza, niemal góry, poznaczone zagłębieniami – tereny wydobywcze. Nie było tu upraw, lecz przede wszystkim fabryki, a z ceglanych budowli wydobywały się tumany dymu i popiołu. Czy to dzień? Czy noc? Kelsea nie potrafiła tego stwierdzić. Cały świat spowijał błękitny półmrok. – Pani? – Z bardzo daleka Kelsea usłyszała głos Pena. Potrząsnęła głową, w milczeniu błagając, by jej nie przeszkadzał. Bała się, nie znosiła dużych wysokości, ale… Och, tak bardzo chciała to wszystko zobaczyć. Przed sobą miała ogromne miasto, znacznie większe od Nowego Londynu, wybudowane na kamiennym płaskowyżu wznoszącym się ponad poziomem sosen. W centrum miasta stał strzelisty pałac, przy którym budynki wokół wyglądały karłowato. Nie był tak wysoki jak twierdza, odznaczał się jednak elegancją i symetrią, których tej ostatniej brakowało. Na szczycie najwyższej wieży łopotała na wietrze krwistoczerwona flaga. Kelsea na chwilę zatrzymała na niej wzrok, po czym z powrotem przeniosła go na ziemię. Miasto otaczała wysoka drewniana palisada, a od głównej bramy odchodziła szeroka droga, przy której krawędziach stały wysokie tyczki. Latarnie? Nie. Gdy Kelsea zanurkowała wzrokiem, dostrzegła, że na końcu każdej tyczki znajduje się coś małego i owalnego – ludzka głowa; niektóre były już w postaci samych czaszek, inne jeszcze w najwcześniejszej fazie rozkładu, o widocznych rysach, pokryte pleśnią. Wzgórze Pik, zdała sobie sprawę Kelsea. To na pewno Demesne. Spojrzała

ku lewej stronie miasta i dostrzegła ogromną, czarną masę poznaczoną światłami ognisk. Musiała przysunąć się bliżej, sfrunęła więc niżej niczym pikujący ptak gotowy do ataku. – Pani? Pod sobą widziała armię, potężną armię zajmującą kilka mil kwadratowych: namioty i ogniska, mężczyzn i konie, dodatkowe zaopatrzenie na wozach, sztylety i miecze, łuki i strzały, i piki. Na tyłach stały drewniane machiny, które Kelsea rozpoznała dzięki opisom w książkach: wieże oblężnicze długie na co najmniej dwadzieścia jardów, ułożone na boku, by łatwiej było je przewieźć. Rozłożyła ręce w rozpaczy, czując wokół siebie trzepot skrzydeł i mroźne powietrze stroszące jej pióra. Zatoczyła koło i obniżyła lot raz jeszcze, unosząc się nad obozującymi batalionami. Do świtu było daleko, żołnierze przygotowywali się do snu. Słyszała urywki piosenek, czuła zapach pieczonej wołowiny, a nawet posmak piwa. Każdy szczegół na ziemi widziała nieskończenie wyraźniej niż cokolwiek innego w życiu. Ogarnęła ją tęsknota, jakaś cząstka jej świadomości nawet w tej chwili wiedziała, że Kelsea będzie musiała z powrotem posługiwać się ludzkim wzrokiem, że ta wyrazistość nie może trwać wiecznie. Przelatując nad wschodnią częścią obozowiska dostrzegła coś nieznanego: kawał metalu znacznych rozmiarów połyskujący w świetle płomieni. Złożyła skrzydła i zanurkowała bliżej, aż znalazła się tuż nad obozem. Uderzył ją odrażający odór stłoczonych ludzi, leciała jednak dalej, nawet jeszcze niżej. Szybując tuż nad wschodnim obrzeżem obozowiska dostrzegła rząd niskich metalowych przedmiotów leżących na osobnych platformach, ustawionych w równym szeregu niczym gotowi do wymarszu żołnierze. Musiała przelecieć nad nimi kilka razy, żeby zrozumieć, co właśnie widzi, a gdy już to wiedziała, jej smutek zmienił się w rozpacz. Armaty. To niemożliwe! Przecież nawet w Mortmesne nie ma jeszcze prochu! Działa błyszczały w dole, drwiąc z niej w milczeniu. Było ich dziesięć, wykonano je ze stali i wszystkie wyglądały na nowe. Nawet nie czuła zapachu rdzy. Tearling! Zawróciła, pragnąc być już w Tear, żeby kogoś ostrzec. Nie było żadnej nadziei, żadnych szans na zwycięstwo, tylko metaliczny zapach rzezi i śmierci. Poczuła, jak rozsadza jej pierś. Pod sobą usłyszała triumfalny męski okrzyk. Głęboko w prawej piersi coś ukłuło ją mocno, jakby jej serce przeszyła płonąca

włócznia. – Mhurn! Medyka! – krzyknął Pen. Jego głos był stłumiony, jakby dochodził spod wody. – Natychmiast sprowadź tu Coryna! Kelsea rozpaczliwie walczyła, by zostać w górze, lecz skrzydła odmówiły jej posłuszeństwa. Zdała sobie sprawę, że krzyczy, choć ledwie słyszała własny głos. Spadała jak kamień, przecinając błękitny świat, i nawet nie poczuła, gdy jej ciało uderzyło o ziemię.

Nie rozumie pan – odpowiedziała Kelsea chyba już po raz siódmy tego dnia. – Armia Mort już się zebrała. Generał Bermond uśmiechnął się do niej ze swojego końca stołu. – Wiem, że jesteś o tym przekonana, pani. Ale to nie znaczy, że nie możemy zawrzeć pokoju. Kelsea obrzuciła go piorunującym spojrzeniem. Na razie spotkanie z nim przypominało spór i zaczynała pobolewać ją głowa. Generał Bermond miał najwyżej pięćdziesiąt lat, ale Kelsea odnosiła wrażenie, że jest stary jak świat. Głowę miał łysą jak kolano, a jego twarz pokrywały zmarszczki z powodu częstego wystawiania jej na słońce. Jeden rękaw munduru miał zaszyty, żeby ukryć chore ramię. U boku Bermonda siedział jego zastępca, pułkownik Hall, przysadzisty i krępy człowiek o kwadratowej szczęce, który mógł być o piętnaście lat od niego młodszy. Hall mówił niewiele, lecz jego szarym oczom nie umykało nic. Obaj mężczyźni byli ubrani w pełne mundury, prawdopodobnie po to, żeby onieśmielić Kelsea, ona zaś ze złością musiała przyznać, że osiągnęli cel. Pen siedział obok, milczący jak posąg. Kelsea była zadowolona, że ma go przy sobie. Irytowało ją, że wszędzie chodzili za nią strażnicy, ale z Penem było inaczej; wiedział, jak się zachowywać, żeby się nie narzucać. Może nie było to dobre porównanie, ale według Kelsea był jak wierny pies. Był czujny, ale nigdy nie męczył jej swoją nieustanną obecnością, jak zapewne zachowywałby się Buława. Buława usiadł po jej prawej stronie, a Kelsea co kilka minut spoglądała na niego, starając się podjąć decyzję. Dzień wcześniej do twierdzy dotarły wieści: jakieś pięćdziesiąt mil na południe od stolicy puszczono z dymem warownię rodu Grahamów. Kelsea rozmyślała nad tym wydarzeniem cały poprzedni dzień. Warownia była prezentem z okazji chrzcin dla najmłodszego lorda Grahama. Trudno było sobie wyobrazić, że to ten sam człowiek, który w czarnej masce usiłował ukraść jej szafir i poderżnąć gardło. Próba zamachu na królową doprowadziła do

konfiskaty wszystkich ziem należących do skrytobójcy, ale w warowni mieszkali też niewinni ludzie, a kilkoro z nich zginęło zaskoczonych przez ogień. Kelsea nie miała wątpliwości, że pożar był sprawką Buławy, a teraz wiedziała już, że pewna jego cząstka całkowicie wymykała się spod jej kontroli. Było to coś nowego, zupełnie jak życie z nieułożonym psem, który może w każdej chwili zerwać się ze smyczy, i nie wiedziała, co z tym zrobić. Przed nimi na stole leżała mapa pogranicza oraz egzemplarz traktatu z Mort. Dokument nie podsuwał żadnych możliwości, więc Kelsea skupiła się na mapie. Była bardzo stara, dokładnie narysowana i pokolorowana na długo przed narodzinami Kelsea. Gruby na mniej więcej jedną ósmą cala papier zdradzał, że został wykonany dawno, w starszej technologii, w papierni w Mortmesne. Ziemie zasadniczo wyglądały jednak tak samo, Kelsea zaś skupiła się na Szlaku Mortmesneńskim, którym przez siedemnaście lat podróżowali zsyłani ludzie. Szlak biegł niemal prosto ku przełęczy Argive. Za granicą Tearlingu przełęcz kończyła się i znikała za stromym zboczem, a Szlak Mortmesneński przechodził w Drogę Pik, szeroką aleję otoczoną lasem, prowadzącą ku samym murom Demesne. Tak jak w moim śnie, pomyślała Kelsea, pocierając czoło. Ale to nie był sen. Był zbyt wyrazisty i zbyt prawdziwy. Gdy Coryn i Buława pośpiesznie dołączyli do Pena na balkonie, okazało się, że Kelsea jest nieprzytomna. Nie mogli jej ocucić. Coryn próbował każdej znanej sztuczki. Jej unosząca się i opadająca pierś była jedyną oznaką życia. Sądzili, że umiera. Ale nie umierałam. Pen powiedział, że zanim upadła, jej szafir rozjarzył się intensywnie, oświetlając w nocy cały balkon. Kelsea nadal nie miała pojęcia, co się stało. Jakimś sposobem klejnot pokazał jej to, co chciała zobaczyć. Spała kilka godzin, potem obudziła się głodna jak wilk, ale skoro taka była cena wizji, mogła z tym żyć. – Wasza Wysokość? – Bermond wciąż czekał na odpowiedź. – Nie będzie żadnego pokoju, generale. Podjęłam już decyzję. – Nie wiem, czy rozumiesz konsekwencje swojej decyzji, Wasza Wysokość. – Bermond zwrócił się do Buławy: – Mógłby pan doradzić królowej w tej kwestii, kapitanie. Buława uniósł dłonie. – Ja strzegę królowej, Bermond. Nie podejmuję za nią decyzji. Bermond wyglądał na zdumionego. – Ale na pewno rozumie pan, kapitanie, że nie mamy szans na zwycięstwo. Mógłby pan jej o tym powiedzieć! Armia Mort jest…

– Jestem tu, generale. Dlaczego nie zwraca się pan do mnie? – Proszę o wybaczenie, Wasza Wysokość. Ale jak niejednokrotnie mówiłem twojej matce, pani, kobiety nie mają talentu do strategii wojskowej. Zawsze nam zostawiała te sprawy. – Nie wątpię. – Kelsea rzuciła okiem w lewo i dostrzegła, że pułkownik Hall przygląda jej się badawczo. – Zobaczy pan jednak, że ja jestem zupełnie inną królową. W oczach Bermonda błysnął gniew. – W takim razie raz jeszcze powiem, że najlepszym wyjściem jest wysłanie emisariusza do Mortmesne. Genot nie jest głupi. Wie, że trudno będzie utrzymać to królestwo. Nie będzie dążył do inwazji, uwierz mi jednak, pani, że jeśli postanowi to zrobić, odniesie sukces. – Generał Genot nie jest królem Mortmesne, podobnie jak pan nie jest królem Tearlingu, Bermond. Dlaczego sądzi pan, że to jego trzeba będzie przekonywać? – Zaproponuj ograniczoną zsyłkę, Wasza Wysokość. Spłać ich. – Usilnie starasz się uzyskać zabezpieczenie kosztem innych ludzi, Bermond. A gdybym zaproponowała w zamian ciebie? – Ludność Tearlingu stanowi zabezpieczenie, pani. Uznałbym to za zaszczyt w służbie swojemu krajowi. Kelsea zazgrzytała zębami i poczuła, że ból głowy się nasila. – Nie wyślę ani jednego niewolnika więcej, nawet pana. Proszę się z tym pogodzić i przejdźmy do następnych kwestii. – W takim razie powrócę do tego, co powiedziałem wcześniej. Postawiłaś nas, pani, w sytuacji bez wyjścia. Tearling nie sprosta armii Mort. A jeśli, o czym wydajesz się przekonana, pani, jakimś cudem ponownie odkryli proch i mają armaty, sytuacja jest jeszcze bardziej beznadziejna. Otworzyłaś drzwi bezlitosnej rzezi. – Uważaj, Bermond – cicho rzekł Buława. Bermond przełknął ślinę i z zaciśniętymi szczękami odwrócił wzrok. – Gdyby w Mort znowu odkryto proch, z pewnością już zdążyłby zalać czarny rynek – podsunął pułkownik Hall. – Pewnie tak – zgodził się Buława. – Nie dotarły do mnie takie wieści. – Może zachowali to dla siebie? – spytała Kelsea. – Mort nie ma zbyt wielkiej kontroli nad swoją bronią, pani. Gdy nauczyli się szkolić jastrzębie, w ciągu kilku tygodni na rynku pojawiły się setki tych ptaków. – Ale w przypadku jastrzębi potrzeba treserów, karmy i przestrzeni – stwierdził Pen. – Bez tresera są bezwartościowe. Proch łatwiej byłoby przewieźć

w tajemnicy. Kelsea zwróciła się do Arlissa, który nie odzywał się od kilku minut. Wiedział lepiej niż ktokolwiek inny, co dociera na czarny rynek. Ale zapadł w drzemkę. Porażony kącik jego ust był otwarty, a po podbródku ściekała strużka śliny. Gdy rankiem pojawił się w twierdzy, w zębach trzymał coś długiego, cienkiego i papierowego. Kelsea nie chciała pytać, żeby się nie ośmieszać, i ukradkiem przyglądała mu się przez kilka chwil, po czym dostrzegła wydychaną przez niego smużkę dymu i zdała sobie sprawę, że palił papierosa. Nie sądziła nawet, że papierosy jeszcze istnieją. Widocznie stanowiły kolejny czarnorynkowy towar z Mortmesne, jeśli jednak w Tearlingu produkowano tytoń, czekały ją kolejne problemy. Przeciągnęła się, wyginając plecy w łuk, i poczuła ostrzegawczy ból w ramieniu. Tego dnia po raz pierwszy nie założono jej opatrunku. – Możliwe, żeby mieli zapasy broni sprzed Przeprawy? Bermond zaprzeczył ruchem głowy. – Cały proch, który ludzie zabrali ze sobą w czasie Przeprawy, już się zepsuł. – Nawet jeśli znaleźliby jakieś zapasy zachowane w idealnym stanie – dodał Hall – nie przetrwałyby dłużej niż sto lat. – Żeby użyć armaty, musieliby wyprodukować proch lub jakiś jego zamiennik. – To nie jest zupełnie niemożliwe, panie. Kto wie, co udało się wydobyć w kopalniach w Mort? Hall zamilkł pod krzywym spojrzeniem Bermonda. Kelsea zastanawiała się, czy nie obudzić Arlissa i nie zapytać go o opinię, ale rozmyśliła się. Zaostrzyłby tylko trwający przy stole spór. Zdecydowanie nie miał zbyt wiele szacunku dla żołnierzy. Nim zapadł w drzemkę, kilkakrotnie skorzystał z okazji, żeby wytknąć armii dawne błędy z czasów najazdu Mortmesne, a truł o tym tak zajadle, że Kelsea zastanawiała się, czy przypadkiem nie stracił pieniędzy z powodu tych niepowodzeń. – Co w takim razie zrobi najpierw Szkarłatna Królowa? – spytała. – Zaatakuje nasze granice. – I najedzie cały kraj? – Nie. Na początek kilka wiosek. – Po co? Bermond westchnął rozdrażniony. – Wasza Wysokość, ujmę to w ten sposób: człowiek nie rzuca się z klifu, licząc na to, że woda jest dostatecznie głęboka. Jeśli jest się Szkarłatną Królową, wrzuca się do wody kamienie, bo można sobie na to pozwolić. Szkarłatna

Królowa ma czasu i kamieni pod dostatkiem. Może uznać, że nie stanowisz realnego zagrożenia, pani, ale jednocześnie nie będzie działała pochopnie. – Ale po co miałaby nas atakować? Dlaczego po prostu nie wysłałaby szpiegów? – Żeby obniżyć morale ludności, pani. – Bermond wyjął niewielki nóż, jedną z chyba nieskończonej liczby broni, którymi był obwieszony, i świsnął nim w powietrzu. – Widzisz, pani? Odciąłem ci mały palec. Nie potrzebujesz go, ale przeze mnie krwawisz. Poza tym dałem do zrozumienia, że w każdej chwili mogę zrobić ci krzywdę. Kelsea uznała to za kolejny dowód na to, że podboje są czymś bezdennie głupim, zamknęła jednak usta, nim zdążyła powiedzieć coś, czego by pożałowała. Siedzący nieopodal Arliss wydał z siebie ciche, siorbiące chrapnięcie. – Arlissie! Zgadzasz się z tą oceną? – Tak, Wasza Wysokość – wychrypiał, siadając na baczność. – Ale nie oszukuj się, w Tearlingu już i tak roi się od szpiegów. Buława kiwnął głową na potwierdzenie jego słów, a Kelsea z powrotem popatrzyła na Bermonda. – Zaatakują od strony Szlaku Mortmesneńskiego? – Wątpię, Wasza Wysokość. Szlak prowadzi przez przełęcz Argive, a żadna armia nie chciałaby maszerować górskimi serpentynami. Byłaby wówczas w pełni widoczna. Ale i tak będziemy musieli zablokować drogę, żeby nie wykorzystali jej jako szlaku dla dostaw. – Bermond pochylił się nad mapą, kręcąc głową. – Szkoda, że nie ma już Wieży Argive. Kelsea spojrzała pytająco na Buławę, który wyjaśnił: – Niegdyś, pani, przy wejściu na przełęcz stała warownia. Armia Mort zrównała ją z ziemią w czasie odwrotu i teraz jej gruzy tylko zaśmiecają Argive. Bermond powiódł palcem wzdłuż północnej części granicy z Mort, gdzie góry przechodziły we wzgórza. – Na miejscu Genota poszedłbym tędy. To skalista, pagórkowata okolica, przez którą będą posuwali się powoli, ale jest tam mnóstwo lasów, w których można się ukryć, a spora armia mogłaby maszerować szeroko i nie zablokować się w jednym miejscu. – W jaki sposób moglibyśmy najlepiej odeprzeć taki atak? – W żaden. – Pańska pomoc mnie onieśmiela, generale. – Wasza Wysokość… – A co pan sądzi, pułkowniku Hall? – spytała Kelsea, zwracając się do

zastępcy Bermonda. – Muszę zgodzić się z generałem, pani. W takiej sytuacji nie ma szans na ostateczne zwycięstwo. – Cudownie. Hall uniósł dłoń. – Ale można ich spowolnić. I to w dużym stopniu. – To znaczy? Hall pochylił się, ignorując coraz głębszy mars na twarzy siedzącego obok Bermonda. – Naszym jedynym wyjściem jest taktyka opóźniająca, pani, czyli przeszkadzanie i spowalnianie trzonu armii Mort. A to oznacza wojnę partyzancką. – Czemu miałoby to służyć? – spytał Bermond, uniósłszy ręce. – Czy powoli, czy szybko, i tak zajmą ten kraj. – Tak, generale, ale królowa miałaby więcej czasu na zawarcie pokoju lub znalezienie innego wyjścia. Kelsea z zadowoleniem pokiwała głową. Hall potrafił przynajmniej myśleć kreatywnie. Teraz już otwarcie Bermond patrzył na niego złowrogo, lecz Hall z uporem starał się tego nie zauważać i mówił dalej. – Możliwości znajdzie się nawet więcej, jeśli ich armia będzie przemieszczać się tak, jak wskazał generał. Wychowałem się w Idyllwild, Wasza Wysokość. Znam tę część pogranicza jak własną kieszeń. – A co z wioskami na pograniczu? – Ewakuuj mieszkańców, Wasza Wysokość. Są bezbronni, a armia Mort oprócz zagarnięcia terytorium będzie także plądrować. Jeśli żołnierze trafią na kilka pustych wiosek, przynajmniej damy im do myślenia. – Wasza Wysokość, takie wykorzystanie naszych sił byłoby nierozsądne – oznajmił poirytowany Bermond. – Ewakuacja wymaga zaangażowania wielu ludzi. A żołnierze bardziej przydaliby się na stanowiskach w większej odległości od granicy, na wypadek gdyby armia Mort dotarła do Almontu. – Nie słuchał mnie pan wcześniej, panie Bermond? Armia Mort już się zebrała, a sam pan przed chwilą mówił, że zaczną od przygranicznych wsi. Ci ludzie są w największym niebezpieczeństwie. – Sami postanowili zamieszkać na pograniczu, Wasza Wysokość. Wiedzieli, czym to grozi. Kelsea otworzyła usta, żeby się odgryźć, lecz uprzedził ją Buława. – Ewakuacja doprowadziłaby do tego, że środkową część kraju zalałaby fala

uchodźców, pani. A uchodźców trzeba nakarmić i dać im dach nad głową. – Więc ich nakarmimy i damy im dach nad głową. – Jak? – Z pewnością coś wymyślisz, Lazarusie. – A jeśli nie będą chcieli opuścić domów? – zapytał Bermond. – To zostawimy ich w spokoju, jeśli taka będzie ich wola. Nie mówimy tu o internowaniu. – Kelsea uśmiechnęła się sympatycznie do Bermonda. – Ale na pewno potrafi pan ich w odpowiedni sposób przekonać. – Ja? – Pan, generale. Weźmie pan solidną część armii, taką, jaką uzna pan za stosowne, i zajmie się ewakuacją oraz zabezpieczeniem granicy i Szlaku Mortmesneńskiego. Bermond zwrócił się do Halla. – Ewakuacja należy do ciebie. – Chwileczkę – przerwała mu Kelsea. Sięgnęła pamięcią do informacji, które Arliss przekazał jej na temat struktury armii. – Hall, jako pułkownik zapewne dowodzi pan własnym batalionem? – Tak, pani. Lewą flanką. – Dobrze. Pański batalion oddzieli się od armii i zajmie działaniami partyzanckimi w okolicach, o których pan mówił. – Wasza Wysokość! – krzyknął Bermond, a jego twarz poczerwieniała. – To ja zajmuję się rozmieszczaniem oddziałów. – Nie, generale. To akcja korony, a ja rekrutuję jeden z batalionów pańskiej armii do innych zajęć. – I w dodatku mojego zastępcę! – Tak, jego też. Arliss parsknął. Gdy Kelsea spojrzała na niego, jego usta rozciągały się w szerokim uśmiechu, a w zębach trzymał nowo zapalonego papierosa. Zapach był równie odrażający, jak poprzednim razem, ale Kelsea nie odezwała się. To Arliss powiedział jej o zapomnianym prawie korony do podjęcia bezpośrednich działań wojskowych. Była to pozostałość po uprawnieniach przyznanych amerykańskiej władzy wykonawczej. Mrugnął do niej, gdy na niego popatrzyła. Rozejrzała się wokoło i zarówno Pen, jak i Buława patrzyli groźnie na Bermonda, który przeszywał Halla wzrokiem. Hall wciąż jednak patrzył na Kelsea. Łatwo było dostrzec błysk ambicji w jego oku, kryło się tam jednak coś więcej, czego nie potrafiła określić, ale i tak jej się podobało. Gdyby nie został stworzony do służby w armii, od jutra byłby w mojej

straży. – Szczególnie interesują mnie armaty – zwróciła się do Halla. – Widziałam dziesięć, ale może być ich więcej. Nie wiem, czy były żelazne, czy stalowe. Pańskim pierwszym zadaniem będzie ich unieszkodliwienie. – Tak jest, Wasza Wysokość. – Armaty – zadrwił Bermond i ponownie zwrócił się do Buławy: – Przecież nie ma prochu. Naprawdę oprzemy strategię wojenną na dziewczęcych urojeniach? Buława już chciał odpowiedzieć, ale Kelsea go uprzedziła. – Już po raz drugi nie zwraca się pan bezpośrednio do mnie, generale. A jeśli ceni pan swoją karierę i lata służby równie wysoko jak ja, to oby był to ostatni raz. – To plan, który uniemożliwia obronę, Wasza Wysokość! – warknął Bermond. – I marnuje dobrych ludzi! – Tak samo jak losowanie! – odgryzła się Kelsea. – Podejrzewam, że pańscy krewni nigdy nie zostali zesłani, prawda, generale? Pen delikatnie ścisnął jej łokieć. – Moi nie. – Bermond przeniósł wzrok na Halla. Pen pochylił się ku Kelsea i szepnął: – Brat Halla, pani. Byli sobie bliscy. – Przepraszam, pułkowniku. Hall machnął ręką. Nie wyglądał na urażonego – ściągnął brwi w zamyśleniu, jakby duchem był już daleko na pograniczu. Kelsea nie potrafiła stwierdzić, czy uwierzył w jej informację o armatach, ale to było nieistotne. Ważne, że się zgodził. – Coś jeszcze? Żaden z żołnierzy nie odezwał się. Bermond wyglądał, jakby połknął coś ohydnego. Kelsea zaczęła się zastanawiać, czy nie powinna się niepokoić o lojalność Bermonda, odepchnęła jednak tę myśl. Nie sprawiał wrażenia człowieka zdolnego do dokonania próby przewrotu, nawet gdyby był dwadzieścia lat młodszy. Po prostu nie był obdarzony odpowiednią wyobraźnią. – W takim razie skończyliśmy – zakomunikował Buława. Bermond i Hall wstali szybko, aż Kelsea wzdrygnęła się. – Dziękuję – zwróciła się do nich. – Za tydzień czekam na raport z postępów od każdego z was. – Tak jest, Wasza Wysokość – mruknęli obaj i nie ruszali się z miejsca tak długo, że Kelsea zaczęła się zastanawiać, czy z jej wyglądem jest coś nie tak. Już

miała zapytać, gdy w końcu dotarło do niej, na co czekają. – Możecie odejść. Ukłonili się i wyszli.

Rozdział 10

Losy Thomasa Raleigha

Trudno jest analizować motywy działania zdrajcy. Niektórzy zdradzają kraj dla pieniędzy, inni dla zemsty. Niektórzy chcą w ten sposób podkreślić całkowite odcięcie się od wartości swojego kraju. Niektórzy zdradzają, gdyż nie mają innego wyjścia. Niejednokrotnie przyczyny nie są jasne. Zdrada nie jest pojęciem jednoznacznym. A przecież jeden z najsłynniejszych zdrajców w historii Tearlingu sprzedał swój kraj z najbardziej błahego powodu: nie wiedział, dlaczego miałby tego nie robić. Wczesna historia Tearlingu OPOWIEDZIANA PRZEZ MERWINIANA

Powinienem był wiedzieć, pomyślał Javel nie po raz pierwszy tamtego dnia. Powinienem był wiedzieć, że tak to się skończy. Nie miał pojęcia, dlaczego wciąż słucha Arlena Thorne’a. Z perspektywy czasu dostrzegał głupotę tego planu: Thorne wynajął pojedynczego człowieka z Caden, żeby zabił królową, a w dodatku nawet nie któregoś z tych najsławniejszych, lecz lorda Grahama młodszego, który był jeszcze gołowąsem. Po mieście szybko rozeszła się plotka, że królowa sama zabiła zamachowca, była to jednak bzdura. Zlikwidował go Buława, który potem wybił jego służbę i w dodatku spalił dom. Graham poniósł spektakularną porażkę, co gorsza – na oczach ludu: jego ciało wisiało w środku miasta niespełna godzinę, po czym tłumy zerwały je z pala i rozdarły na kawałki. Javel postanowił, że nigdy więcej nie kiwnie dla Thorne’a palcem. Ale oczywiście dotarło do niego nieuchronne wezwanie i tak znalazł się tutaj. Spotkali się w dużym magazynie na wschodnich obrzeżach Nowego Londynu. Javel znał to miejsce. Kiedyś składowano tu drewno na sprzedaż lub przygotowane do transportu do Końca Przeprawy. Widocznie jednak Thorne przejął je dla własnych podejrzanych interesów. Jeden z jego niezliczonych cenzusowych zbirów podszedł do Javela przy drzwiach, przez chwilę mu się przyglądał, po czym machnął ręką, dając mu do zrozumienia, żeby wszedł do środka. Javel znalazł się w niewielkim, słabo oświetlonym przedsionku, a zebrani już tam mężczyźni wyglądali na równie zagniewanych i zagubionych jak on sam.

Thorne’a jeszcze nie było, ale rozejrzawszy się po pomieszczeniu, Javel zrozumiał, co było siłą napędową tego wszystkiego: pieniądze. Był głupcem, że wcześniej tego nie zauważył, ale oczywiście wtedy myślał tylko o Allie. Nie zastanawiał się nawet przez chwilę nad potężnymi bogactwami, jakie ludzie mieli do stracenia w razie zsyłki. Lord Tare oparł się o ścianę, a jego idiotyczny fioletowy kapelusz zajmował więcej miejsca niż on sam. Tare’owie byli właścicielami ziem na wschodzie, pól pszenicy ciągnących się całymi milami na Równinie Almontu, a oprócz tego pobierali myto na Szlaku Mortmesneńskim. W zasadzie Javel skojarzył, że słyszał kiedyś o jakimś sporze: lord Tare chciał pobierać myto w przeliczeniu na osobę, regent zaś chciał, by pobierał je od wozu. Ale regent był za słaby, by przeforsować tę zmianę, a jeśli lord Tare wciąż pobierał myto od każdej osoby, to comiesięczna zsyłka była dla niego żyłą złota. Przy ogniu siedziało dwóch członków Caden, bracia Baedencourt. Wyglądali niemal jak bliźniacy, mieli blond włosy, niebieskie oczy i opadające ku sporym brzuchom brody. Nikt nie ważył się spiskować przeciwko królowej bez porozumienia z Caden, Javel nie wiedział jednak, czy bracia Baedencourt mogą w ogóle negocjować w imieniu pozostałych. Było ich po prostu najłatwiej znaleźć, bo zwykle pili albo odwiedzali burdel Nowy Świat. Caden miało teraz swoje problemy. Powszechnie wiadomo było w Gardzieli, że regent zaproponował im niebotyczną nagrodę za znalezienie i zabicie księżniczki, skupili więc na tym zleceniu mnóstwo sił, pomijając codziennie zadania, które pozwalały zarobić im na chleb – strzeżenie szlachciców, którzy znaleźli się w niebezpieczeństwie, łapanie przestępców dla nagród i eskortowanie cennych towarów. Przez kilka ostatnich miesięcy Caden wydawało potężne sumy, a wielu ludzi pracowało na darmo i teraz straciło całkowicie dostęp do królewskiego skarbca. Nieudane poszukiwania księżniczki odbiły się także na jego prestiżu, a to z kolei na innych interesach. Około dziesięciu ludzi Caden zwykle eskortowało każdą zsyłkę, która opuszczała Nowy Londyn – nie było lepszej metody na odstraszenie samozwańczych strażników obywatelskich. Taka eskorta nie była dla Caden wielkim wyzwaniem, ale zarobki z niej i tak stanowiły znaczną część jego miesięcznego dochodu. A teraz to też przepadło. W ciągu ostatniego miesiąca do Javela dotarły plotki, że członkowie Caden łapią zajęcia dorywcze, żeby związać koniec z końcem: pracują fizycznie, napadają podróżnych na traktach albo uczą w rodzinach szlacheckich fechtunku i łucznictwa. Pewien przystojny mężczyzna z Caden o imieniu Ennis został nawet wynajęty jako ochrona pewnej skromnej córki szlachcica, zabierał ją na tańce,

czytał poezję i Bóg wie co jeszcze. Nawet zdaniem Javela, który niezbyt kochał skrytobójców, taka sytuacja wyglądała żałośnie. Zastanawiał się, jak muszą się czuć sami członkowie Caden, którzy przez tyle lat zdążyli przesiąknąć arogancją i poczuciem wyższości, ale nie potrafił sobie tego wyobrazić. W każdym razie wydawało się bardziej niż prawdopodobne, że bracia Baedencourt wykonywali właśnie jedno z takich dodatkowych zadań, dlatego Javel nie ufał im ani ich zaangażowaniu w to przedsięwzięcie. Przy ogniu siedziało jeszcze czterech nieznanych Javelowi mężczyzn. Jednym z nich był młody, przypominający łasicę kapłan. Javel nieco się zdziwił, nie sądził bowiem, że Kościół Boży mógłby się angażować w coś takiego. Ogolona głowa i białe dłonie kapłana wskazywały, że jest ascetą, a sądząc po młodym wieku, prawdopodobnie należał do stajni osobistych pomocników Ojca Najświętszego. Obok kapłana siedział niechlujny osobnik o blond włosach, który wyglądał, jakby właśnie wyczołgał się z rynsztoku. Złodziej albo nawet zwykły kieszonkowiec, który prawdopodobnie szukał szybkiego zarobku. Pieniądze, pomyślał Javel. Im wszystkim chodzi tylko o pieniądze. Wszystkim oprócz mnie. A o co chodzi tobie?, syknął cichy, chłodny głos gdzieś w głębi jego duszy. Javel rozpoznał w nim głos Thorne’a i przeraził się, że jakimś sposobem pozwolił mu zakraść się w najmroczniejsze zakamarki swojego umysłu. O odzyskanie Allie, odpowiedział ze złością. Zawsze chodziło tylko o to. Cisza. Thorne zniknął. Ale pytanie padło i Javel miał wrażenie, że zło już się dokonało. Zamierzał uwolnić niewolnicę, co z pewnością było szlachetne. Lecz Allie była tylko jedną z wielu… jedną z dziesiątków tysięcy, którzy wyruszyli w tym samym kierunku. Javel nie myślał o pozostałych, chciał odzyskać tylko tę, która była bliska jemu. Czy przez to był lepszy od tych ludzi? Jestem lepszy, starał się przekonać samego siebie. Wiem, że jestem. Teraz jednak, zerkając w najciemniejszy kąt pomieszczenia, dostrzegł najgorsze, co mógł: Kellera, jednego ze strażników wrót, który z zadowoleniem na twarzy i skrzyżowanymi ramionami opierał się o mur. Javel przypomniał sobie pewną noc sprzed paru lat, gdy Vil odesłał kilku z nich od bram i kazał pójść do Kociej Łapy po Kellera, który wówczas wpakował się w naprawdę poważne tarapaty. Już wcześniej miewał kłopoty – cisnął kiedyś kobietą o ścianę, kilkakrotnie został oskarżony o gwałt, przy czym raz musiał odwołać się bezpośrednio do regenta, żeby oczyścić się z zarzutów. Ale nawet Javel nie był przygotowany na to, co czekało ich w Kociej Łapie. Zastali tam kompletnie zalanego Kellera, który w zakrwawionej dłoni wciąż ściskał brzytwę. Zatłukł

jakąś kurwę niemal na śmierć, po czym pociął jej twarz i cycki. Javel widział szlochającą jeszcze w kącie dziewczynę, z której ran krew ściekała po tułowiu licznymi strużkami. Miała najwyżej czternaście lat. Javel wrócił do domu o świcie i upił się do nieprzytomności, dziękując Bogu, że jest sam i Allie nie widzi go w takim stanie. Teraz znowu się tu znalazł, zamieszany w jakieś ciemne interesy, i wpatrywał się w Kellera po drugiej stronie mrocznej sali. Do środka wszedł Thorne ubrany w soczyście niebieski płaszcz łopoczący wokół jego owadziego ciała. Javel z ulgą przyjął fakt, że tym razem nie towarzyszyła mu Brenna; do zmroku pozostały jeszcze dwie godziny. Spojrzenie jasnoniebieskich oczu Thorne’a spoczęło na każdym z nich po kolei, po czym mężczyzna zdjął płaszcz, Javel zaś obserwował go z zaciekawieniem, zastanawiając się, jaką grę toczy ten człowiek. Stał na czele Cenzusu, ale tym zajmował się za dnia i za to płaciły mu władze. Nocami Thorne był królem czarnego rynku i choć zsyłka przepadła na zawsze, jego budżet niewiele na tym ucierpiał. Oczywiście stanowisko nadzorcy Cenzusu było użyteczne, pozwalało mu bowiem korzystać z pomocy wielu ludzi, lecz człowiek pokroju Thorne’a zawsze miał swoje sposoby na wywieranie nacisków na innych. Do czego tak naprawdę dążysz, Arlenie?, zastanawiał się wpatrzony w niego Javel. Co kieruje taką kreaturą jak ty? Odpowiedź pojawiła się w jego głowie od razu: władza. Thorne nie był chciwy; było powszechnie wiadomo, że żyje skromnie. Nie miał zamiłowania do złota, hazardu czy dziwek ani też żadnych słabości poza obsesją na punkcie albinoski. Thorne cenił możliwość robienia tego, na co miał ochotę, bez żadnych ograniczeń. Skoro oficjalnie zniesiono handel niewolnikami, uwaga królowej w następnej kolejności zwróci się prawdopodobnie ku czarnemu rynkowi. Handel bronią, narkotykami, dziećmi… nowa królowa to nie regent, dała już to wszystkim do zrozumienia; dbała zarówno o nisko, jak i wysoko urodzonych. Właśnie dlatego Thorne postanowił, że królowa musi odejść. – Jesteśmy już wszyscy – oznajmił Thorne. – Przejdźmy do rzeczy. – Tak, do rzeczy – burknął lord Tare. – Nawaliłeś, ty nędzny biurokrato. Szczęście od Boga, że Buława nie dopadł chłopaka żywego, bo mógłby wsypać nas wszystkich. Thorne przechylił głowę ku lordowi Tare’owi, po czym rozejrzał się po sali, jakby szukał potwierdzenia. – Zgadzam się – oznajmił kapłan, choć jego ton był raczej pojednawczy. – Pragnę przekazać rozczarowanie Ojca Najświętszego wywołane tą amatorską próbą zamachu i jej niepowodzeniem.

– Obiecałem, że ostatecznie odniesiemy sukces – łagodnie odparł Thorne – a nie że odniesiemy go za pierwszym podejściem. – Zgrabnie powiedziane, łasico – zadrwił Arne Baedencourt. Jego słowa zabrzmiały, jakby walczył z własnym językiem. Przecież on jest pijany, uświadomił sobie przerażony Javel. Nawet ja wiem, że kiedy ktoś zamierza robić takie ciemne interesy, to najpierw powinien wytrzeźwieć. – Dlaczego nie wynająłeś prawdziwego członka Caden? – spytał rozzłoszczony lord Tare. – Dwyne’a albo Merritta? Zawodowy zabójca by sobie poradził. – Każdy członek Caden jest prawdziwy! – warknął Hugo Baedencourt. W porównaniu z bratem na szczęście wyglądał na trzeźwego. – Chłopak Grahamów został sprawdzony tak samo jak każdy z nas. Plamisz jego pamięć, twierdząc, że było inaczej. Lord Tare przepraszająco rozłożył ręce, ale nie spuszczał wzroku z Thorne’a. Thorne wzruszył ramionami. – Nie zgodzę się, że plan był skazany na niepowodzenie. Chłopak był bardzo blisko. Ze swoich źródeł wiem, że królowa miała nóż na gardle. Niemniej jednak przyznaję, że nie doceniłem Straży Królewskiej, zwłaszcza Buławy. Mój człowiek z łatwością przedostał się przez ich szeregi w czasie koronacji… Pomyślałem, że Buława zmiękł z biegiem lat. – Tylko głupiec nie doceniłby Buławy – ponuro stwierdził Hugo Baedencourt. – Sądzimy, że zabił czterech naszych ludzi na brzegach Crithe. – Spokojnie, nie popełnię po raz kolejny tego samego błędu – odpowiedział Thorne tonem wykluczającym dalsze dyskusje. – W każdym razie nie ma sensu rozwodzić się nad przeszłością. Ważna jest przyszłość. – Przeszłość jest przyszłością, Thorne – cicho sprzeciwił się ksiądz. – Jaką gwarancję ma mój pan, że następnej próby też nie spartolisz? Javel był pod wrażeniem. Niewielu ludzi, pomijając szlachtę, odważyłoby się odezwać w ten sposób do Thorne’a, nawet mając za sobą potęgę Arvathu. A kapłan idealnie wyraził wątpliwości Javela, który widział przed nimi niekończący się ciąg nieudanych prób zamachów na życie królowej. Nie potrafił stawić temu czoła nawet dla Allie, nie był aż tak odważny. Nie chciał się w to mieszać, nie chciał, by jego życie wiązało się z tajnymi spiskami i ciągłym strachem, że każda dudniąca do drzwi pięść to pięść Buławy, który przyszedł, by zabrać go na przesłuchanie. – Niczego nie gwarantuję – chłodno odpowiedział Thorne. – Nigdy nie

gwarantowałem. A choć zabicie królowej rozwiązałoby wiele problemów, przyznaję, że w tej chwili może to być poza naszym zasięgiem. – A co z twoim człowiekiem w Straży Królewskiej? – spytał lord Tare. – Nie może się tym zająć? – Jaki człowiek? – zapytał niechlujny blondyn. Thorne pokręcił głową. – Na razie nie chce ryzykować. Buława i tak już wie o zdrajcy, wzmógł straż wokół królowej i wyznaczył Pena Alcotta do jej osobistej ochrony. Mój człowiek jest przerażony i w zasadzie go za to nie winię. Nawet gdyby mu się udało, Buława odnalazłby go w każdym zakątku świata. Nas też, szepnął do siebie Javel. – Przekabaciłeś członka Straży Królewskiej? – ponownie spytał blondyn. – Nie twoja sprawa, pędraku – odpowiedział Thorne. – Pamiętaj, gdzie twoje miejsce. Kieszonkowiec skulił się na krześle, a Javel pokręcił głową. Jakim cudem Thorne zdołał przekupić członka Straży Królewskiej? Ich lojalność była niezachwiana, a duma i wierność tradycji głębsze niż w Caden. O ile było Javelowi wiadomo, żadnego strażnika nigdy nie udało się nakłonić do zdrady. Jeśli ktokolwiek byłby w stanie to zrobić, pomyślał z odrazą, to właśnie Thorne. – Pen Alcott to utalentowany szermierz – zauważył Hugo, w zamyśleniu wpatrując się w ogień. – Niewielu z nas ośmieliłoby się rzucić mu wyzwanie. Może Merritt, ale jego nigdy nie udałoby się przekonać do tego interesu. – Nieważne – rzekł Thorne. – Mam lepszy pomysł, który przysłuży nam się pod każdym względem. Obecny tu Alain – wskazał na kieszonkowca – przekazał mi informacje najwyższej wagi dla powodzenia naszego planu. Niechlujny kieszonkowiec uśmiechnął się szeroko, szczęśliwy niczym pies, który zadowolił swojego pana. Javel zaczął się zastanawiać, czy był zdrowy na umyśle. – Powiedziałbym, że nie może nam się nie udać – kontynuował Thorne – ale taka arogancja nie jest nam do niczego potrzebna. – Co nie może się nie udać? – zapytał Hugo. – Tak czy siak, wszyscy potrzebujecie pieniędzy. Javel otworzył usta, żeby się sprzeciwić, ale się rozmyślił. – Nie będą już płynęły do was z twierdzy. Królowa nie poprze zsyłek ani teraz, ani nigdy. – Byłeś u niej na naradzie? – spytał lord Tare.

– Nie było takiej potrzeby. Wskazówki są czytelne. Trzy dni temu spotkała się z generałem Bermondem i zaczęli planować wstępne rozmieszczenie ponad połowy armii Tearlingu na granicy z Mort. W skrzydle królowej zebrano mnóstwo zapasów na wypadek oblężenia. Mówię wam, że królowa przygotowuje się do wojny, a jeśli nie zadziałamy szybko, nadejdzie tu armia Mortmesne. Javelowi z przerażenia opadła szczęka. Najazd Mort… nigdy poważnie się nad tym nie zastanawiał. Nawet po tym jak królowa podpaliła klatki, był przekonany, że zostanie podpisany nowy traktat albo że Thorne jakoś to rozwiąże, a może zainterweniuje ktoś inny. Pomyślał o mądrej, smutnej kobiecie, którą widział na błoniach twierdzy… Mimo intryg Thorne’a Javel był pewien, że ta kobieta jakoś ich wszystkich ocali. – Niech Bóg ma nas w swojej opiece – wyszeptał Alain. – Zakładam, że wszyscy wolelibyście uniknąć takiego najazdu. Dzięki mojemu planowi upieczemy dwie pieczenie przy jednym ogniu. Thorne bez ostrzeżenia poderwał się na nogi. Gdy przechodził, Javel cofnął się, żeby te kościste kończyny nawet się o niego nie otarły. Ton Thorne’a był naprawdę entuzjastyczny. – Chodźcie ze mną! Wyszli za nim za drzwi prowadzące do dalszej części magazynu, która kiedyś służyła za biuro. Stały tam opuszczone biurka i krzesła pokryte grubą warstwą kurzu. Pomieszczenie oświetlały pochodnie na ścianach, okna zamalowane były bowiem na czarno. Nad jednym z biurek do tynku przyklejono portret przysadzistej kobiety. Zza ściany biura dochodziły głuche uderzenia – stłumione odgłosy walącego młotka. Słychać było też piłowanie. Były to odgłosy jakiejś poważnej budowy, choć ta firma budowlana już od dawna nie działała. Przeszli przez biuro i Thorne wprowadził ich do samego magazynu. Było to wilgotne, przepastne pomieszczenie oświetlone jedynie przyćmionym światłem pochodni. Zapach starych, zatęchłych trocin drażnił nozdrza Javela. Wokół stały ogromne, prostokątne stosy starego drewna, niektóre wysokie na dwadzieścia stóp, pokryte grubym, zielonym płótnem. Jak wszystkie opuszczone budynki magazyn zrobił na Javelu upiorne wrażenie martwej przestrzeni, w której już dawno nic się nie działo. – Chodźcie – nakazał Thorne, mężczyźni zaś ruszyli za nim ku przeciwległej ścianie tej ogromnej hali. W miarę jak się zbliżali, bicie młota stawało się coraz głośniejsze, a gdy minęli ostatni zakręt, Javel dostrzegł stojącego między dwoma kozłami człowieka zawzięcie piłującego dębinę. Obok niego starannie i symetrycznie ułożone były mające około dziesięciu stóp deski.

– Liam! – krzyknął Thorne. – Ano! – Odezwał się ktoś zza jednego ze stosów drewna. – Tutaj, proszę! Zza brezentu wychylił się karłowaty mężczyzna, wycierając ręce o spodnie. Od stóp do czubka głowy pokrywała go cienka warstwa pyłu, Javela zaś nagle uderzyło przekonanie, że właśnie śni mu się jeden z najbardziej obrazowych koszmarów związanych z Allie: w każdej chwili magazyn mógł zniknąć, on zaś zostałby na krawędzi przełęczy Argive i patrzyłby, jak Allie znika za Wzgórzem Pik. – To jest Liam Bannaker – przedstawił karła Thorne. – Myślę, że o nim słyszeliście. Javel rzeczywiście słyszał. Liam Bannaker był jednym z najlepszych stolarzy w Tearlingu, ale równie dobrze radził sobie z cegłami i kamieniem. Zamożni mieszkańcy Nowego Londynu często zlecali mu budowę swoich domów, od czasu do czasu zatrudniała go szlachta, gdy okazywało się, że w jej zamkach trzeba było naprawić konstrukcje kamienne lub fundamenty. Mężczyzna nie wyglądał jednak na budowniczego, był niski, chuderlawy i miał delikatne dłonie. Drugi stolarz, ten z piłą, zupełnie nie zwracał na nich uwagi. Javel zastanawiał się, czy przypadkiem nie był głuchy. – Pewnie czekasz na prezentację? – Bannaker spytał Thorne’a. Głos też miał jak karzeł, wysoki, metaliczny i nieprzyjemnie dźwięczący Javelowi w uszach. – Przydałoby się. – Macie szczęście, bo trzy są już gotowe. – Bannaker przecisnął się między zebranymi i pośpiesznie podszedł do jednego z przykrytych stosów drewna. – Ale pokaz będzie szybki. Od kiedy Philip zachorował na grypę, jesteśmy trochę w tyle. Chwycił za jeden koniec zielonego płótna i pociągnął. Nim jeszcze płótno zdążyło opaść, Javela ogarnęło takie przerażenie – gorsze nawet niż jego koszmary – że chciał zamknąć oczy. Było już jednak za późno i brezent spadł, a pierwszym, co sobie pomyślał, było: Powinienem był się domyślić. Była to szeroka i masywna klatka o długości około trzydziestu stóp i szerokości piętnastu. Na jednym jej końcu były drzwiczki na tyle wysokie, by przeszedł przez nie człowiek. Pręty nie były stalowe; cała klatka, jej podłoga, kraty i koła wyglądały na wykonane z tearlińskiego dębu. Nie była tak solidna jak klatki, które Javel widywał raz w miesiącu przez całe dorosłe życie, wyglądała jednak na dostatecznie mocną. – Ja na pewno na takie coś się nie pisałem – burknął Arne Baedencourt, Javel

zaś przytaknął w odrętwieniu. Spojrzał w prawo i dostrzegł Thorne’a z zachwytem przyglądającego się klatce niczym kochający rodzic wpatrujący się w swoje dziecko. Thorne wzruszył ramionami. – Na co się pisałeś to kwestia sporna. Wszyscy jesteście w to zamieszani. Każdy z nas stanowi zagrożenie dla pozostałych. Ale głowy do góry! Zakończyłem właśnie negocjacje z Mortmesne. Każdy z was dostanie obiecaną nagrodę. – A jaka jest twoja nagroda, Arlenie? – spytał ksiądz, utkwiwszy spojrzenie łasicowatych, nieufnych oczu w Thornie. – Co ty będziesz z tego miał? – To już nie twój interes. – Thorne wpatrywał się w klatkę rozpromienionym wzrokiem. – Twój pan będzie zadowolony, gdy otrzyma swoją zapłatę. – Ile osób w każdej klatce? – Dwadzieścia pięć, może trzydzieści. Więcej, jeśli to będą dzieci. Kapłan ukłonił się, bezgłośnie mamrocząc jakieś słowa. Javel chyba go rozumiał: kapłan bał się potępienia. Javel też. Rozejrzał się po wielkim magazynie i naliczył osiem przykrytych brezentem obiektów, które wcześniej uznał za sterty drewna. Nigdy nie był dobry z rachunków, ale przeliczenie pojemności akurat tych przedmiotów zajęło mu tylko chwilę. Co najmniej dwieście osób, pomyślał i poczuł ciarki na skórze. Może nawet trzysta. Osiem klatek, a zza krat każdej z nich wyglądała twarz Allie.

Thomas przeklął deszcz chyba już po raz setny od chwili opuszczenia twierdzy. Niebo pękło, gdy przekroczył most Nowolondyński, i od trzech dni bez przerwy padało. Był marzec, czyli okres opadów, Thomas miał jednak wrażenie, jakby ktoś specjalnie wysłał tę ulewę, żeby go dręczyła. Może dziewczyna celowo sprowadziła deszcz dzięki temu swojemu przeklętemu klejnotowi albo była to kara boska. W każdym razie Thomas był przemoczony do suchej nitki. Nie jeździł konno co najmniej od roku, a jego strój jeździecki okazał się znacznie za mały. Mokry materiał spodni obtarł mu już uda i sprawiał ból przy każdym kroku. Świat ograniczył się do kilku rzeczy: zimna, wilgoci, otarć i niekończącego się chlupania końskich kopyt w kałużach i błocie. Jego ludzie nie narzekali, ale i nie byli zbyt uradowani. Tylko trzech zgodziło się mu towarzyszyć. Obiecał im nagrodę po dotarciu do Mortmesne, oni zaś byli na tyle głupi, żeby mu uwierzyć. Gorzko żałował, że nie udało mu się odnaleźć Pine’a. Co gorsza, nie chciał z nim pójść żaden członek Caden, nawet mimo obietnicy podwójnej zapłaty po dotarciu do Mort. Z pewnością nie można było oczekiwać lojalności od najemników, ale sądził, że uda się przekonać choć

jednego. Zdołał jednak zgarnąć Keevera, a to już coś. Keever nie grzeszył intelektem, zajmował się jednak wraz z rodziną przesyłaniem towarów do Mort i znał Szlak Mortmesneński. Zgodnie z planem mieli zjechać z drogi, gdy Nowy Londyn zostanie za ich plecami, ale pogoda im to uniemożliwiła, i może tak było lepiej. Na trakcie umiejętności poruszania się po bezdrożach nie były tak niezbędne, a Thomas nie miał złudzeń: gdy przychodziło do orientowania się w lesie, Keever nie był najlepszy. Żaden z nich nie był. Na drogach czekały ich jednak inne problemy. Błoto było takie gęste, że Thomas czuł, jak jego koń dyszy z wysiłku, by wydobyć kopyta z tej brei. Za każdym razem gdy słyszał, że zbliża się grupa większa od jego świty, zjeżdżali z drogi i ukrywali się w chaszczach, dopóki droga znowu nie była pusta. Thomas zamierzał dotrzeć do Demesne w trzy dni, teraz jednak nie miał już na to szans. Zajęłoby mu to pięć, może sześć dni, a im dłużej był na otwartej przestrzeni, tym większe odnosił wrażenie, że śmierć jest coraz bliżej. Strażnicy co jakiś czas rzucali w jego stronę niepewne spojrzenia, w których Thomas wyczuwał ciężką rękę historii. Dziewczyna nazwała go nikim, on zaś jakimś sposobem wiedział, że właśnie nikim się stanie. Z lat szkolnych mgliście pamiętał maleńką gwiazdkę i przypis na dole strony w książce. Przypis… właśnie tym się stanie. W opowieściach, w mitologii, którą przekazywano sobie w Tearlingu z pokolenia na pokolenie, tylko by o nim wspomniano. Nawet gdyby dotarł żywy do granicy z Mort, Szkarłatna Królowa pewnie i tak by go zabiła za jego niepowodzenie. To nie była moja wina. Ale nie będzie jej to obchodziło. – Zróbmy postój na noc – zaproponował. – Lepiej się tu nie zatrzymywać – odparł Keever. – Za bardzo na widoku. Powinniśmy jechać do zmroku. Thomas pokiwał głową i spojrzał z oburzeniem w mroczne, szare niebo. Choć szybko się ściemniało, nie dojechali jeszcze nawet do końca rzeki Caddell. Gdyby jakimś cudem pogoda się poprawiła, na dotarcie do granicy potrzebowaliby jeszcze dwóch dni intensywnej jazdy. Miał wrażenie, że na udach nie ma już skóry, a z każdym krokiem konia czuł, jak z otarć sączy się płyn. Jego ludzie musieli odczuwać podobny ból, ale oczywiście nie powiedzieli ani słowa, a im bardziej rozpaczliwie pragnął, żeby się poskarżyli, tym bardziej był przekonany, że tego nie zrobią. Thomas coś usłyszał. Zatrzymał konia i obrócił się, nasłuchując. Deszcz jednak zagłuszał wszystko.

Drogę za nimi przesłaniał potężny głaz. – Co to jest? – zapytał Keever. Przejął rolę niepisanego przywódcy tej wyprawy, choć dawna straż regenta nie pozwoliłaby mu poprowadzić nawet wycieczki na targ. – Cicho! – warknął Thomas. Zawsze lubił brzmienie swojego głosu, gdy wydawał rozkazy; robił wrażenie nieznoszącego sprzeciwu, a Keever posłusznie milkł. Ponownie, mimo deszczu, usłyszał ten sam odgłos: tętent kopyt może sto metrów za zakrętem. – Jeźdźcy! – oznajmił Arvis. Keever nasłuchiwał przez chwilę. – Jadą całkiem szybko. Schowajmy się w tamtym lesie. Thomas kiwnął głową i wszyscy czterej zjechali z drogi do lasu spowitego takim cieniem, że Thomas ledwie był w stanie kierować swoim ogierem. Zagłębili się między drzewa na tyle daleko, żeby nie było ich widać z drogi, i zatrzymali się w maleńkim zagajniku. Nad ich głowami deszcz opadał na liście z jednostajnym szumem, lecz Thomas wciąż słyszał zbliżające się konie. Serce ścisnął mu nieoczekiwany strach. Może to tylko jacyś ludzie wracali z polowania albo grupa kupców z czarnego rynku nie chciała, żeby ktoś był świadkiem jej poczynań, lecz zaciskająca się wokół wnętrzności Thomasa pętla podpowiadała co innego. Poczuł na sobie spojrzenie głębokich, czarnych oczu, które potrafiły dostrzec każde okropieństwo, jakiego się kiedykolwiek dopuścił. Odgłosy kopyt ucichły około pięćdziesięciu jardów od nich. Thomas popatrzył po swoich ludziach, którzy odwzajemnili mu się pustymi spojrzeniami szukającymi odpowiedzi, ale nie potrafił im żadnej udzielić. O wjechaniu głębiej w las nie było mowy – było tam prawie zupełnie ciemno, a dać się schwytać pościgowi w ciemności byłoby gorzej, niż zostać złapanym w tym półmroku. Nagle Thomasa obezwładniło wspomnienie dawnej zabawy, w którą bawił się samotnie jako dziecko: w członka Straży Królewskiej. Mniej więcej raz w miesiącu budził się z niewyjaśnionym poczuciem dzielności. Bez konkretnego powodu, po prostu taki miał nastrój. Świat wydawał się wtedy pogodniejszym, lepszym miejscem i Thomas przez cały dzień próbował żyć jak strażnik i dokonywać honorowych czynów. Nie ciągnął Elyssy za włosy, nie zabierał jej lalek ani nie okłamywał guwernantki w kwestii podkradania z kuchni. Ścielił łóżko i sprzątał zabawki w bawialni, a nawet odrabiał pracę domową. Co dziwne, zwykle mama lub guwernantka dostrzegały jego zachowanie i chwaliły go

albo dawały mu przed snem coś szczególnego, na przykład kawałek czekolady albo nową zabawkę. Z czasem jednak takie dni zdarzały się coraz rzadziej, on zaś uświadomił sobie, że nigdy nie będzie nikim więcej niż młodszym synem, częścią zapasową. Kiedy miał około trzynastu lat, czasy Straży Królewskiej minęły na dobre. Gdybym tylko budził się w ten sposób każdego poranka, pomyślał Thomas, a świadomość ta zrodziła w nim głęboką i rozpaczliwą tęsknotę. Gdybym każdego dnia był członkiem Straży Królewskiej, wszystko mogłoby potoczyć się zupełnie inaczej. Tymczasem przez odgłos padającego deszczu przedarł się śpiew – dźwięczny baryton rozbrzmiewający w lesie za ich plecami. Ton piosenki był szyderczy, lecz w jej treści krył się tak brutalny podtekst, że Thomas poczuł ucisk w żołądku. Często słyszał ten głos w snach i za każdym razem budził się, nim właściciel głosu zdążył go zabić. Teraz jednak był zupełnie przytomny. Zsyłka się zbliża, klatki już pełne, W Tearlingu rozlega się głos: Klatki spłonęły na błoniach wśród łez, Ludzie już wiedzą: królowa tu jest.

Śpiew ucichł równie niespodziewanie, jak wcześniej rozbrzmiał. Thomas zmrużył oczy, patrząc w ciemność. Niczego nie widział, nie oszukiwał się jednak, że on także jest niewidoczny; tamten drań miał sokoli wzrok. Strażnicy otoczyli Thomasa, a każdy z nich z mieczem w ręku spoglądał w listowie. Przyszło mu na myśl, żeby oszczędzić im zachodu, ale się nie odezwał. Skoro chcieli zginąć dzielnie, nie mógł kazać im postąpić inaczej. Na pewno wiedzieli, kto śpiewał. Deszcz zaczął lać jeszcze intensywniej i cały świat skurczył się do ich grupki stojącej tak w bezruchu. Thomas zawołał: – Pozwólcie przejść moim ludziom! Z kilku stron rozległ się śmiech. – Tym ludziom, którzy podążają za tobą, żeby przysiąc wierność suce z Mort?! – krzyknął Duch z miejsca, z którego ich obserwował. – Prędzej pozwoliłbym przeżyć stadu wściekłych psów. Wszyscy jesteście tchórzami i zdrajcami! Ponownie zaczął śpiewać. Królowa z ukrycia już wyszła I nóż skrytobójcy powalił ją wnet, Lecz wstaje odważnie i po latach łez Króluje, nieważne – w koronie czy bez.

– Śpiewają to w każdym zakątku miasta! – krzyknął Duch, a przez drwinę w jego głosie zaczęła przebijać się złość. – A kto skomponuje balladę o tobie, Thomasie Raleigh? Kto będzie wychwalać twoją wielkość? Oczy Thomasa wypełniły się łzami, nie odważyłby się ich jednak otrzeć przy swoich ludziach. Nagle zrozumiał, dlaczego mimo tak wielu okazji Duch nie zabił go wcześniej. Czekał, aż dziewczyna wyjdzie z ukrycia. – Nie będę błagał! – krzyknął Thomas. – Słyszałem już dość twoich błagań. Po lewej stronie Keever padł na ziemię, wydając z siebie przerażający charkot, a z jego gardła wystawał nóż. Arvis i Cowell padli tuż po nim z brzuchami i głowami przeszytymi strzałami. Thomas podniósł wzrok i na tle drzew dostrzegł spadający na niego potworny, czarny kształt. Krzyknął z przerażenia, ale głos uwiązł mu w gardle, gdy postać wylądowała na nim i strąciła go z konia. Thomas mocno uderzył głową o ziemię i przez chwilę leżał oszołomiony, kamienie wbijały mu się w plecy, a wokół słychać było rżenie jego spłoszonego ogiera i oddalający się przez las tętent. Gdy otworzył oczy, nad sobą miał Ducha, który siadł na jego piersi niczym gigantyczny nietoperz i przygwoździł go do ziemi. Duch miał na twarzy tę samą zasłonę, którą nosił za każdym razem, gdy wchodził do twierdzy: maskę arlekina, w sam raz na maskaradę. Podobne można było kupić w wielu sklepach w mieście, ale takiej jak ta Thomas nie widział nigdy: rozmazane, czerwone usta unosiły się w drwiącym grymasie, a oczy były osadzone głęboko w czarnych oczodołach. Kiedyś gdy Thomas obudził się w miękkich pieleszach i ujrzał nad sobą tę twarz, zmoczył się jak dziecko. Duch tanecznym krokiem opuścił jego komnatę i ulotnił się z twierdzy niczym dym, Thomas zaś był tak zawstydzony, że nigdy nie opowiedział nikomu o tym incydencie. Można było niemal uwierzyć, że Duch jest tylko wytworem wyobraźni, zawsze jednak pojawiał się ponownie – zupełnie rzeczywisty – i zawsze miał na twarzy tę straszliwą maskę. – No i co, fałszywy książę? – Duch chwycił Thomasa za ramiona i potrząsnął nim jak pies kością, kilkakrotnie waląc jego głową o ziemię. Thomasowi aż zaszczękały zęby. – Nie proponujesz żadnej łapówki, Thomasie? A gdzie twoja mistrzyni marionetek? Czyżby jej gusła nie wystarczały, żeby wybawić cię z tej sytuacji? Thomas nie odzywał się. Próbował już kiedyś dyskutować z Duchem, ale w ten sposób stawał się jeszcze bardziej bezbronny. Ten człowiek potrafił piekielnie zręcznie posługiwać się słowami i Thomas nieraz dziękował Bogu, że Duch zmuszony był do zachowania anonimowości. Jako publiczny mówca byłby

niezrównany. Z drugiej jednak strony, gdyby był mówcą, już dawno moglibyśmy go schwytać i zabić. – W biurze Cenzusu panuje bałagan – rzekł Duch aksamitnym głosem. – Mogą zbudować nowe klatki, ale nikt nie zapomni, co stało się ze starymi. Jeśli dziewczyna przeżyje, naprawi wiele z tego, co ty zepsułeś. Thomas pokręcił głową. – Szkarłatna Królowa nadchodzi. Zrówna królestwo z ziemią, nim dziewczyna zdąży czegokolwiek dokonać. Duch pochylił się zaledwie kilka cali od jego twarzy. – Dobrze wiesz, że ta suka z Mort nigdy się tobą nie przejmowała. – Wiem – odparł Thomas, a potem zamknął usta, zastanawiając się chyba już tysięczny raz nad źródłem informacji Ducha. Jego napady na szlachtę Tearlingu były przyczyną niekończących się problemów, Duch bowiem zawsze wiedział, w jaki sposób płacono podatki, gdzie przechowywano pieniądze i kiedy wysyłano dostawy. Rozgniewana szlachta przychodziła do twierdzy z żądaniami rekompensaty, Thomas zaś zmuszony był do płacenia wysokich łapówek w zamian za bezpieczeństwo, przez co chłopi jeszcze bardziej nim gardzili. A gdzie teraz była ta szlachta? Kryła się w zaciszu swoich zamków, on natomiast ze swojego został wyrzucony i utknął w lesie z tym żądnym krwi szaleńcem. – To ty rzuciłeś nożem? – Co? Duch spoliczkował go. – To ty rzuciłeś nożem w dziewczynę? – Nie! To nie ja. – A kto? – Nie wiem! To był plan Thorne’a. Jakiś agent. – Jaki? – Nie wiem. Przysięgam, że moi ludzie mieli tylko narobić zamieszania! Duch wbił oba kciuki w oczy Thomasa i naciskał, dopóki Thomas nie zaczął bezradnie piszczeć, ale wśród padającego deszczu jego głos rozpłynął się jak echo. – Jaki agent, Thomasie? – nieubłaganie dopytywał Duch. Kciuki naciskały mocniej, Thomas zaś poczuł, jak jego lewe oko wypełnia się gorącym płynem. – Zaraz zacznę cię kaleczyć. Nie łudź się nawet, że tego nie zrobię. Agent z Mort? – Nie wiem! – ze szlochem wrzasnął Thomas. – Thorne mi nie powiedział. – Zgadza się, Thomasie, a wiesz dlaczego? Bo wiedział, że wszystko byś

spieprzył. – To nie była moja wina! – Pomyśl lepiej nad jakimiś pożytecznymi informacjami, które mógłbyś mi przekazać. – Thorne ma plan awaryjny! – Wiem o planie Thorne’a, ty żałosny gnojku. Wiedziałem o nim, zanim on sam go obmyślił. – To czego ty chcesz? – Informacji, Thomasie. Informacji o Szkarłatnej Królowej. Spałeś z nią, całe królestwo o tym wie. Musisz coś wiedzieć. Thomas szeroko otworzył oczy. Starał się zachować kamienną twarz, ale mina najwyraźniej go zdradziła, Duch bowiem znowu pochylił się naprzód, patrząc na niego skrytymi pod maską błyszczącymi oczami z tak bliska, że Thomas czuł zapach koni, dymu i jakąś znajomą, bardzo słodką woń. Piętnaście lat temu poszedł z nią do łóżka, powietrze nadal było przesycone odorem seksu, on zaś zapytał, czego od niego chce. Nawet wtedy nie oszukiwał się, że jej na nim zależy. Pieprzyła się automatycznie i bezosobowo; lepiej spisywały się niezbyt drogie dziwki z Gardzieli. A jednak nie potrafił się po niej otrząsnąć; była jak tocząca go choroba. – Powiedz mi coś użytecznego, a bezboleśnie zakończę twoje życie, Thomasie. Daję słowo. „Kto jest jej ojcem?”, zapytała Szkarłatna Królowa. Kiedy odwróciła się do niego w ciemności, oczy błyszczały jej przebiegłą czerwienią. Thomas cofnął się i wygramolił z łóżka, ona zaś zaśmiała się tym głębokim sypialnianym chichotem, od którego od razu mu stawał. Bolały go oczy; lewym widział jedynie czerwoną mgiełkę. Pieczenie ud było gorsze. Bólu fizycznego nie dało się jednak porównać z falą obrzydzenia do samego siebie, która go ogarnęła. Duch zdobędzie te informacje, i to w niedługim czasie. „Po co ci to wiedzieć?”, spytał mętnie. Potrafiła sprawić, że czuł się tak pijany, jakby wyżłopał osiem kufli piwa. „Elyssa nie żyje. Jakie to może mieć teraz znaczenie?”. „Żadnego”, odparła z uśmiechem. A Thomas, który nigdy nie potrafił rozszyfrować jej myśli, mimo wszystko dostrzegł, że jednak miało to znaczenie, i to olbrzymie. Ogromnie chciała wiedzieć i miała świadomość, że on zna odpowiedź. To była jedyna przewaga, jaką kiedykolwiek miał, i nigdy się nie oszukiwał. Gdyby jej powiedział, mogłaby go zabić.

„Nie wiem”, odparł. Blask zniknął wówczas z jej oczu i nagle była po prostu piękną kobietą, która poszła z nim do łóżka i bawiła się jego kutasem jak zabawką. Zachował tę jedną tajemnicę dla siebie, ale wszystkie inne bastiony padły. Przeciągnęła się przed nim, a on zgodził się odnaleźć i zamordować córkę Elyssy, swoją siostrzenicę. Pamiętał nawet, jak wszedł w nią i wydyszał: „Spierdalaj” do innej królowej, którą pochowano wiele lat wcześniej. Ale Szkarłatna Królowa zrozumiała. Zawsze rozumiała i dała mu to, czego potrzebował. – No więc, Thomasie? Przez potoki łez Thomas spojrzał w górę na Ducha. Czas cofał się i pędził naprzód o całe lata, ale nic, co wydarzyło się później, nie potrafiło zmyć tego, co wydarzyło się wcześniej. Taka kolejność wydarzeń wydawała się potwornie niesprawiedliwa, nawet teraz gdy Thomas wiedział, że zostało mu już tylko kilka chwil. Zebrał resztki odwagi. – Jeśli zdejmiesz maskę, powiem ci wszystko, co o niej wiem. Duch odwrócił się i szybko sprawdził, co się dzieje za nim. Mrużąc zamglone przez łzy zdrowe oko, Thomas dostrzegł, że wszyscy trzej jego ludzie nie żyją. Najgorzej wyglądał Keever – upadł z rozoranym gardłem i leżał teraz w kałuży własnej krwi, wpatrując się gdzieś niewidzącym wzrokiem. W lasku przykucnęło trzech zamaskowanych i ubranych na czarno mężczyzn. Patrzyli na Thomasa drapieżnie i wyczekująco jak psy, które osaczyły ofiarę. Mimo wszystko ich bał się mniej niż ich pana. Duch był inteligentny, i to diabelnie, a inteligentni ludzie potrafią wymyślać inteligentne okrucieństwa. Szkarłatna Królowa zawsze była w tym świetna. Kiedy popatrzył z powrotem na Ducha, ten zdążył już zdjąć maskę, a w słabym świetle jego twarz wyglądała zwyczajnie. Thomas starł łzy z prawego oka i przez długą chwilę patrzył nieobecnym wzrokiem. – Ale przecież ty jesteś martwy. – Tylko w środku. – To magia? – Najmroczniejsza, fałszywy książę. A teraz mów. I Thomas zaczął mówić. Z początku słowa przychodziły powoli, więzły w gardle, potem jednak zrobiło się łatwiej. Duch słuchał uważnie, nawet ze współczuciem, co jakiś czas zadając pytania, i po krótkim czasie wyglądali zupełnie zwyczajnie, siedząc razem i snując nocne opowieści. Thomas opowiedział Duchowi wszystko, czym nigdy wcześniej z nikim się nie dzielił, a każde słowo wypływało z jego ust szybciej od poprzedniego. Zdał sobie sprawę,

że powiedzenie prawdy było czymś, co zrobiłby członek Straży Królewskiej, a to okazało się dla niego tak istotne, że uważnie powtarzał co ważniejsze informacje, żeby Duch na pewno zrozumiał. Powiedział wszystko, co pamiętał, i zamilkł, gdy nic już nie zostało. Duch wyprostował się i zawołał: – Przynieście topór! Thomas chwycił Ducha za rękę. – Nie wybaczysz mi? – Nie, Thomasie. Dotrzymuję słowa i już. Thomas zamknął oczy. Mortmesne, jasno płonące Mortmesne, pomyślał, choć sam nie wiedział dlaczego. Duch miał uciąć mu głowę, a Thomas nawet nie miał mu tego za złe. Pomyślał o Szkarłatnej Królowej, o tym jak ujrzał ją po raz pierwszy, o chwili gdy poczuł mieszankę takiego przerażenia i tęsknoty, że nawet w tej chwili serce zamarło mu w piersi. Potem pomyślał o dziewczynie podnoszącej się z ziemi z nożem wbitym w plecy. Może ona mogłaby wyciągnąć ich wszystkich z tego bagna, jakie sobie stworzyli. W historii Tearlingu działy się już dziwniejsze rzeczy. Może była nawet Prawdziwą Królową. Może.

Rozdział 11

Apostata

Kościół Boży stanowił dziwne połączenie hierarchii katolickiej sprzed Przeprawy i wierzeń odłamu protestantyzmu, który pojawił się wkrótce po zejściu na brzeg. Odłam ten mniej przejmował się zbawieniem duszy niż biologicznym zbawieniem rodzaju ludzkiego, które postrzegano jako wielki plan boży związany z wyniesieniem Nowego Świata ponad morskie wody. To dziwne połączenie odmiennych elementów było zarówno małżeństwem z rozsądku, jak i zwiastunem tego, co miało nadejść. Kościół Boży stał się przedstawicielem religii realistycznej, jego interpretacja Ewangelii pełna była dogmatycznych luk, a wpływy Biblii z epok sprzed Przeprawy ograniczały się do tego, co mogło okazać się przydatne. Niezadowolenie wśród przedstawicieli Kościoła było czymś nieuchronnym – w świetle coraz brutalniejszych politycznych uwarunkowań teologii w Tearlingu wielu kapłanom wystarczyłoby bardzo niewiele, by byli gotowi do przewrotu. Religijne wymiary Tearlingu. Esej, OJCIEC ANZELM

Gdy ojciec Tyler wszedł do komnaty audiencyjnej, Kelsea odniosła wrażenie, że przytłacza go jakiś ciężar. Ksiądz, którego pamiętała, był nieśmiały, ale nie posępny. Nadal poruszał się ostrożnie, ale ramiona miał zwieszone. To brzemię było czymś nowym. – Ojcze – powitała go. Ojciec Tyler spojrzał ku królowej, zerknął na nią swoimi niebieskimi oczami i pośpiesznie odwrócił wzrok. Lata nauki pod okiem Carlin przygotowały Kelsea na to, że wszyscy kapłani są albo napuszeni, albo nadgorliwi, ojciec Tyler nie pasował jednak do żadnego z tych typów. Zastanawiała się, jaką funkcję pełnił w Kościele. Przy takim usposobieniu na pewno nie prowadził żadnych uroczystości. Z pewnością istnieli też słabi kapłani – ten temat Carlin przedstawiła wyczerpująco. Ale tylko głupiec nie odróżniał ostrożności od słabości. – Miło cię widzieć, ojcze. Proszę. – Wskazała krzesło po swojej lewej stronie. Ojciec Tyler zawahał się, ale nie było w tym niczego dziwnego: za wskazanym krzesłem stał Buława. Kapłan podszedł na miejsce jak na ścięcie, a

biała szata wlokła się za nim po stopniach podwyższenia. Usiadł, nie patrząc Buławie w oczy, kiedy jednak w końcu odwrócił się do Kelsea, jego spojrzenie było przenikliwe i bezpośrednie. Bardziej boi się Buławy niż mnie, pomyślała Kelsea ponuro. Cóż, nie on jeden. – Wasza Wysokość – zaczął kapłan głosem słabym jak papier. – Kościół, a zwłaszcza Ojciec Najświętszy, przesyła pozdrowienia i życzenia zdrowia dla Waszej Wysokości. Kelsea kiwnęła głową, zachowując miły wyraz twarzy. Buława poinformował ją, że w ciągu ostatniego tygodnia Ojciec Najświętszy spotkał się w Arvacie z wieloma przedstawicielami szlachty Tearlingu. Buława czuł wielki respekt wobec przebiegłości Ojca Najświętszego, dlatego Kelsea także jej nie lekceważyła. Pytanie tylko, czy tą przebiegłością charakteryzował się także ten niższy rangą ksiądz, który wpatrywał się w nią wyczekująco. Wszyscy czegoś ode mnie oczekują, pomyślała Kelsea ze znużeniem. Ramię, które nie dokuczało jej od co najmniej kilku dni, zabolało w odpowiedzi. – Szkoda dnia, ojcze. Co mogę dla ciebie zrobić? – Kościół pragnie porozmawiać z tobą, Wasza Wysokość, na temat stanowiska głównego kapłana w twierdzy. – Sądziłam, że tę decyzję mogę podjąć wedle własnego uznania. – Tak, ale… – Ojciec Tyler rozejrzał się wokoło, jak gdyby na podłodze szukał odpowiednich słów. – Ojciec Najświętszy prosi o raport na temat tego, co podyktowało ci twoje uznanie, pani. – Którego księdza Kościół chciałby mi przydzielić? Jego twarz drgnęła, zdradzając niepokój. – Jeszcze nie postanowiono, Wasza Wysokość. – Ależ na pewno postanowiono, bo w przeciwnym razie byś tu nie przyszedł, ojcze. – Kelsea uśmiechnęła się. – Nie masz twarzy pokerzysty. Ojciec Tyler zaśmiał się, a w jego śmiechu słychać było zaskoczenie i podenerwowanie. – Nigdy nie grałem w karty. – Jesteś blisko Ojca Najświętszego? – Osobiście spotkałem się z nim dwa razy, pani. – Założę się, że w ciągu ostatnich dwóch tygodni. Po co tak naprawdę tu jesteś, ojcze? – Powiedziałem przed chwilą, Wasza Wysokość. Przyszedłem porozmawiać o wyznaczeniu kapłana do twierdzy.

– A kogo polecasz? – Siebie. – Ksiądz spojrzał na nią wyzywająco, a jego wzrok przepełniała gorycz, która wydawała się całkowicie bezosobowa. – Ofiaruję siebie i swoją duchową wiedzę w służbie Waszej Wysokości.

Nikt nie miał pojęcia, ile odwagi wymagało od Tylera dowleczenie się do twierdzy z tym diabelnym zadaniem. W razie powodzenia stałby się odrażającą kreaturą, podwójnym agentem. W razie niepowodzenia Ojciec Najświętszy wykorzystałby bibliotekę, żeby się na nim zemścić. Przez lata Kościół przymykał oko na rosnącą kolekcję świeckich ksiąg w kwaterze Tylera. Starsi kapłani uważali to za dziwne, lecz nieszkodliwe zamiłowanie. Asceci i tak mieli niewiele przyjemności, a nikt nie pałał żądzą poznawania historii z czasów sprzed Przeprawy. Gdyby Tyler zmarł, jego pokój zostałby uprzątnięty, a wszystkie książki przeszłyby na własność Kościoła. Nic złego by się nie stało. Gdyby jednak ktoś zaczął dociekać, Tyler musiałby przyznać, że nie jest prawdziwym ascetą. Jego miłość do dóbr tego świata była tak samo silna jak u każdego innego człowieka. Wino, jedzenie czy kobiety odpuścił sobie z łatwością. Ale książki… Ojciec Najświętszy nie był głupi, podobnie jak kardynał Anders. Dwa dni wcześniej Tyler obudził się po jednym z najbardziej realistycznych koszmarów, w którym jego misja się nie powiodła, a po powrocie do Arvathu okazało się, że jego kwatera została zamknięta od środka, spod drzwi zaś wydobywał się dym. Tyler wiedział, że to sen, miał bowiem na sobie szare szaty, a żaden kapłan Kościoła Bożego nie nosił szarości. Ale świadomość, że śni, nie łagodziła przerażenia. Tyler chwycił za klamkę, potem próbował wyważyć drzwi, aż oba ramiona miał już poobijane, i zaczął krzyczeć. Kiedy w końcu się poddał, odwrócił się, a za jego plecami stał kardynał Anders z Biblią w rękach i w płonących czerwonych szatach. Podał Biblię Tylerowi i oznajmił uroczyście: „Jesteś częścią wielkiego boskiego dzieła”. Przez ostatnie dwa dni Tyler spał tylko po kilka minut. Myślał, że gdy w końcu dotrze do sedna swojej wizyty, królowa wybuchnie śmiechem, ale tak się nie stało. Wpatrywała się w niego, Tyler zaś powoli zaczynał rozumieć, jakim sposobem dziewczynie udało się zapanować nad takim straszliwym człowiekiem jak Buława. Patrząc na królową, można było niemal dostrzec, jak myśli i w głowie przeprowadza szereg pośpiesznych i skomplikowanych kalkulacji. Tylerowi przyszły na myśl komputery z czasów sprzed Przeprawy, urządzenia, których ogromną zaletą było to, że potrafiły

wykonywać wiele działań jednocześnie. Miał wrażenie, że w swoich rozważaniach królowa brała pod uwagę setki drobnych zmiennych, i zastanawiał się, jaką zmienną był on. – Zgadzam się, ale pod pewnymi warunkami. Tyler usiłował ukryć zaskoczenie. – Jakimi? – Kaplica zostanie przekształcona w szkołę. Przyglądała mu się badawczo, najwyraźniej oczekując wybuchu oburzenia, ale Tyler nie odezwał się. Jego zdaniem Bóg i tak nigdy w tej kaplicy nie mieszkał. Ojciec Najświętszy będzie się wściekał i szalał, lecz Tyler nie miał zamiaru teraz się tym przejmować. Musiał skoncentrować się na zadaniu, które mu wyznaczono. – Pod żadnym pozorem nie będziesz próbował mnie nawracać – kontynuowała królowa. – Nie chcę o tym słyszeć. Nie będę zabraniała ci przemawiać do innych, ale sama będę mogła wedle uznania podawać w wątpliwość twoje nauki. Jeśli będziesz w stanie znosić moje wywody, możesz swobodnie służyć wszystkim mieszkańcom twierdzy, w tym świniom i kurom, lub ich nawracać. – Naśmiewasz się z mojej religii, pani – odparł Tyler odruchowo, lecz bez urazy. Dawno temu minął w jego życiu okres, gdy ateistyczne poglądy wyprowadzały go z równowagi. – Naśmiewam się ze wszystkiego, co nielogiczne, ojcze. Uwagę Tylera przyciągnęła srebrna tiara na jej głowie, którą sam jakiś czas temu trzymał w dłoniach. Po raz kolejny uderzyło go, w jak niezwykły i nieoczekiwany sposób historia lubiła się powtarzać. W czasach przed Przeprawą doszło wśród rozlewu krwi do koronacji kogoś, kto nigdy nie miał zasiąść na tronie. Gdzie to było… We Francji? W Anglii? Ojca Najświętszego nie obchodzą czasy sprzed Przeprawy, szepnął głos w jego głowie, Tyler zaś odpędził od siebie te myśli. – Skoro w twierdzy miałoby nie być kaplicy, a Wasza Wysokość odrzuca słowo boże, to co właściwie miałbym tu robić? – Doszły mnie słuchy, że jesteś uczonym, ojcze. Jaką dziedziną się zajmujesz? – Historią. – To dobrze. W takim razie mi się przydasz. Czytałam wiele historycznych ksiąg, ale też wiele mnie ominęło. Tyler zamrugał. – Jakich ksiąg? – Głównie z czasów sprzed Przeprawy. Mogę pochwalić się szeroką wiedzą na temat historii tego okresu, ale niewiele wiem na temat wczesnej historii

Tearlingu, a zwłaszcza na temat samej Przeprawy. Tylerowi w głowie utkwiła jedna informacja. – Jakie księgi z czasów sprzed Przeprawy? Królowa uśmiechnęła się z lekkim zadowoleniem, choć kąciki jej ust skierowane były w dół. – Chodź ze mną, ojcze. Rana królowej musiała dobrze się goić, dziewczyna wstała bowiem bez pomocy. Tyler nie wykonywał żadnych nagłych ruchów, schodząc za nią po schodach, i omijał strażników, którzy z wprawą zmieniali miejsca, by śledzić jej kroki i blokować mu do niej dostęp. Czuł, że za plecami ma Buławę, postanowił więc się nie odwracać. Królowa szła zdecydowanym krokiem, który wielu mogłoby opisać jako męski. Nikt nie nauczył jej wdzięcznych kroczków, jakie Tyler widywał u wysoko urodzonych kobiet. Królowa stawiała kroki tak wielkie, że Tyler, którego zaatakowane przez artretyzm biodro ostatnimi czasy nie przestawało dawać mu się we znaki, ledwie był w stanie za nią nadążyć. Po raz kolejny miał wrażenie, że znalazł się w centrum jakichś niezwykle ważnych wydarzeń, i nie wiedział, czy powinien dziękować Bogu, czy nie. Pen Alcott szedł kilka stóp przed Tylerem, tuż za królową, a dłoń trzymał na rękojeści miecza. Tyler myślał, że to Buława zostanie jej osobistym strażnikiem. Każdy mieszkaniec królestwa zapewne tak sądził. Buława miał jednak kilka dni temu inne sprawy do załatwienia na południu. Wieść o pożarze, który zniszczył południową fortecę Grahamów, gruchnęła w Arvacie jak grom z jasnego nieba. Grahamowie byli hojnymi darczyńcami, a nestor rodu od dawna przyjaźnił się z Ojcem Najświętszym. Ten ostatni jasno dał Tylerowi do zrozumienia, że powinien zażądać wyjaśnień od Buławy i jego pani. Później, pomyślał Tyler. Na razie zadanie, z którym tu przyszedłem. Królowa poprowadziła kapłana długim korytarzem, w którym było co najmniej trzydzieścioro drzwi. Tyler ze zdumieniem zdał sobie sprawę, że znajdowali się w skrzydle dla służby. Czy komukolwiek, nawet królowej, potrzeba było tylu służących? Tylko przed kilkoma komnatami stała straż. Gdy królowa podeszła do jednej z nich, strażnik otworzył drzwi i usunął się na bok. Tyler znalazł się w małej, niemal pustej komnacie, w której stało jedynie biurko oraz kilka foteli i sof. Dziwnie wykorzystano tę przestrzeń. Kiedy jednak Tyler zatrzymał się tuż za progiem, oniemiał. Przeciwległa ściana była cała w książkach, pięknych, oprawionych w skórę

tomach o bogatych odcieniach, charakterystycznych dla czasów sprzed Przeprawy: czerwonym, niebieskim i, co najbardziej zadziwiające, fioletowym. Tyler nigdy nie widział fioletowej skóry, nie wiedział nawet, że uzyskanie takiego koloru jest możliwe. Bez względu na to, jakiego barwnika użyto, receptura na pewno przepadła. Królowa zaprosiła go gestem, podszedł więc bliżej, okiem kolekcjonera oceniając jakość książek. Jego zbiór był znacznie mniejszy; wiele z jego woluminów było równie starych jak te tutaj, większość jednak miała okładki z płótna lub papieru i wymagała wielkiej ostrożności i nieustannego stosowania utrwalaczy, by nie rozpadły się na kawałki. O te książki ktoś dbał z taką samą pieczołowitością. Skórzane oprawy wyglądały na nienaruszone. Było ich sporo ponad tysiąc, Tyler jednak z pewną satysfakcją zauważył, że miał wiele pozycji, których królowej brakowało. Palce świerzbiły go, żeby dotknąć książek, ale nie odważył się zrobić tego bez pozwolenia. – Proszę, ojcze. – Gdy podniósł wzrok, okazało się, że dziewczyna patrzy na niego z wyraźnym rozbawieniem, a jej usta unoszą się w uśmiechu, jakby rozbawił ją żart, który tylko ona potrafiła zrozumieć. – Mówiłam, że nie masz twarzy pokerzysty. Tyler ochoczo podszedł do regału. Natychmiast rzuciło mu się w oczy kilka nazwisk. Wziął książkę Tuchman i otworzył ją delikatnie, szczerząc zęby w pełnym zachwytu uśmiechu. Większość swoich książek konserwował za pomocą kiepskiego utrwalacza, dlatego ich kartki były pomarszczone i odbarwione. Karty tej książki były kruche, a jednak miękkie i niemal białe. Było w niej też kilka wklejonych stron ze zdjęciami, które przejrzał uważnie, niemal nie zdając sobie sprawy, że w tym czasie coś mówi: – Mam kilka książek Tuchman, ale tej nigdy nie widziałem. O czym jest? – Kilka wieków historii sprzed Przeprawy – odparła królowa – na których podstawie autorka udowadnia, że sprawowanie rządów jest zdominowane przez kaprysy. Mimo fascynacji książką coś w tonie królowej sprawiło, że Tyler zamknął tom. Gdy się odwrócił, dziewczyna z całkowitym oddaniem wpatrywała się w swoje książki jak kochanka. Albo ksiądz. – W Tearlingu panuje kryzys, ojcze. Tyler pokiwał głową. – Arvath dał błogosławieństwo dla losowania. Tyler ponownie przytaknął, a na jego twarz wystąpił rumieniec. Transport ze zsyłką przez wiele lat przejeżdżał koło Arvathu i nawet przez swoje małe okienko

Tyler zawsze słyszał dochodzące z dołu odgłosy niedoli. Ojciec Wyde mówił, że czasem bliscy przez wiele mil szli za klatkami. Plotka głosiła, że pewna rodzina dotarła aż do podnóża góry Willingham. O ile Tylerowi było wiadomo, ojciec Timpany za pozwoleniem Ojca Najświętszego udzielił regentowi rozgrzeszenia. Tylerowi o wiele łatwiej było ignorować te sprawy w swojej kwaterze, gdy zajmował się badaniami i rachunkowością. Ale tutaj, pod uważnym spojrzeniem królowej, domagającym się wyjaśnień, nie tak łatwo było wymazać z pamięci wszystko, co wiedział. – Jakie zatem jest twoje zdanie, ojcze? – spytała królowa. – Ulegam kaprysom, od kiedy zasiadłam na tronie? Pytanie zabrzmiało formalnie, Tyler wiedział jednak, że takie nie było. Nagle dotarło do niego, że królowa ma tylko dziewiętnaście lat i przez większość życia umykała śmierci. A jednak pierwszym, co zrobiła, gdy się tu znalazła, było włożenie kija w mrowisko. Jest wystraszona, uświadomił sobie. Nigdy nie brał pod uwagę takiej możliwości, ale przecież tak musiało być. Widać było, że wzięła odpowiedzialność za swoje czyny i dźwiga ich konsekwencje na barkach. Tyler chciał powiedzieć coś pocieszającego, ale nie wiedział co, bo jej nie znał. – Nie mogę odnieść się do politycznego rozgrzeszenia, Wasza Wysokość. Jestem doradcą duchowym. – W tej chwili nikt nie potrzebuje duchowych porad. Tyler odezwał się bardziej kąśliwym tonem, niż zamierzał. – Ci, którzy przestają przejmować się swoimi duszami, często mają problem, by później je odzyskać, Wasza Wysokość. Bóg nie robi takich rozgraniczeń. – Jak ludzie mają wierzyć w Boga w takich czasach? – Ja wierzę, Wasza Wysokość. – W takim razie jesteś głupcem. Tyler wyprostował się i powiedział ozięble: – Możesz wierzyć, w co chcesz, pani, i myśleć, co chcesz, o moim Kościele, ale nie oczerniaj mojej wiary. Nie w mojej obecności. – Nie będziesz wydawał poleceń królowej! – warknął Lazarus. Tyler skulił się. Zapomniał, że jest z nimi Buława. Strażnik jednak zamilkł równie nieoczekiwanie, jak się odezwał, a gdy Tyler z powrotem odwrócił się do królowej, uśmiechała się dziwnie, zarówno ponuro, jak i z satysfakcją. – Jesteś szczery – wyszeptała. – Wybacz, ale musiałam sprawdzić. W tym złotym koszmarze musi być was bardzo niewielu. – To niesprawiedliwe, Wasza Wysokość. Znam wielu dobrych i pobożnych

ludzi z Arvathu. – Czy to właśnie dobry i pobożny człowiek przysłał cię, ojcze, żebyś miał na mnie oko? Tyler nie potrafił odpowiedzieć. – Zamieszkasz tu z nami? Na myśl o swoich książkach pokręcił głową. – Wolałbym zostać w Arvacie. – W takim razie proponuję wymianę – energicznie odpowiedziała królowa. – Pożyczysz sobie na tydzień książkę, którą masz w rękach. W następną niedzielę oddasz mi ją i będziesz mógł pożyczyć następną. Przyniesiesz mi też jedną ze swoich, której nie ma w moich zbiorach. – Jak w bibliotece – odpowiedział Tyler z uśmiechem. – Niezupełnie, ojcze. Kanceliści już przepisują po kilka moich książek naraz. Jeśli pożyczysz mi swoją, też ją przepiszą. – W jakim celu? – Oryginalne egzemplarze zostaną w twierdzy, ale prędzej czy później znajdę kogoś, kto zdoła zbudować prasę drukarską. Tyler gwałtownie wciągnął powietrze do płuc. – Prasę? – Ten kraj zaleją książki, ojcze. Umiejętność czytania i pisania będzie czymś zwyczajnym. Wszędzie książki, tak powszechne jak przed Przeprawą, i będzie na nie stać nawet ubogich. Tyler utkwił w niej oszołomiony wzrok. Naszyjnik na jej piersi zamigotał; kapłan mógłby przysiąc, że klejnot mrugnął do niego. – Nie rozumiesz, ojcze? I po chwili Tyler zrozumiał. Ta myśl była oszałamiająca. Prasy drukarskie oznaczałyby powstanie księgarni i bibliotek. Kopiowanie kolejnych opowieści. Powstawanie nowych. Później Tyler zdał sobie sprawę, że właśnie w tamtym momencie podjął decyzję i że nigdy nie było dla niego innej drogi. Ale teraz był tylko zdumiony. Chwiejnym krokiem odsunął się od regałów i stanął twarzą w twarz z Buławą, którego oblicze spochmurniało. Tyler miał nadzieję, że Buława nie był na niego zły, bo ten człowiek go przerażał. Ale nie, Buława patrzył na książki. W głowie Tylera zaświtało niezwykłe przekonanie. Próbował się go pozbyć, ale ta myśl nie dawała mu spokoju: Buława nie umiał czytać. Tyler poczuł ukłucie współczucia, lecz odwrócił się szybko, zanim pojawiło się na jego twarzy. – To brzmi jak sen, Wasza Wysokość.

Jej mina spochmurniała, a usta się ściągnęły. Buława chrząknął cicho z satysfakcją, co tylko jeszcze bardziej rozzłościło królową. Odezwała się rzeczowym głosem, pozbawionym wszelkich emocji. – Czekam na ciebie w następną niedzielę, ojcze. Ale na moim dworze zawsze jesteś mile widziany. Tyler ukłonił się z uczuciem, jakby ktoś chwycił go i mocno nim potrząsnął. Właśnie dlatego nigdy nie opuszczam swojej celi, pomyślał. Tam jest znacznie bezpieczniej. Odwrócił się i ściskając książkę w dłoni, ociężale ruszył z powrotem w kierunku komnaty audiencyjnej, niemal zapomniawszy o idących za nim trzech strażnikach. Ojciec Najświętszy na pewno będzie domagał się sprawozdania, Tyler mógł jednak wślizgnąć się do Arvathu przez wejście dla handlarzy. Był wtorek, a dyżurnym był brat Emory, człowiek młody i leniwy, który często zapominał zgłosić czyjeś przybycie. Tyler mógłby przeczytać sporo ponad sto stron, zanim Ojciec Najświętszy dowiedziałby się o jego powrocie. – Jeszcze jedno, ojcze. Tyler odwrócił się i zobaczył, że królowa siedzi na swoim fotelu, opierając podbródek na dłoni. Obok niej stał jak zwykle posępny Buława z dłonią na rękojeści miecza. – Tak, Wasza Wysokość? Uśmiechnęła się szelmowsko i po raz pierwszy, od kiedy Tyler ją zobaczył, wyglądała na swój wiek. – Nie zapomnij o przyniesieniu książki.

Kelsea siedziała na tronie, uparcie przygryzając wnętrze policzka. Był poniedziałek i w zasadzie właśnie trwały audiencje, ale tak naprawdę pozwalała, by różni zainteresowani mogli na nią spojrzeć, ona zaś odwzajemniała ich spojrzenia. Po incydencie z zamachowcem sądziła, że Buława odwoła spotkania, on jednak stwierdził, że w takiej sytuacji Kelsea tym bardziej powinna się pokazać. Pierwsza audiencja odbyła się zgodnie z planem, choć w komnacie znalazła się cała Straż Królewska, nawet ci jej członkowie, którzy zwykle pracowali nocami, a za dnia spali. Buława dotrzymał słowa i przeniósł wielki srebrny tron wraz z podestem do skrzydła królowej. Po niemal godzinie siedzenia na nim Kelsea odkryła, że srebro jest twarde, a co gorsza zimne. Tęskniła za wygodą swojego starego, wysiedzianego fotela. Nie mogła nawet się zgarbić, obserwowało ją bowiem zbyt wiele oczu. W sali tłoczyło się mnóstwo szlachty, a dużo z tych osób

uczestniczyło też w koronacji. Zauważyła te same stroje, te same fryzury i ten sam zbytek. Kelsea przez wiele godzin przygotowywała się do tej audiencji z Buławą i Arlissem oraz z Marguerite, która zaskakująco wiele wiedziała o sprzymierzeńcach regenta wśród szlachty. Thomas trzymał ją przy sobie cały czas, nawet gdy robił interesy. Kolejny dowód na to, że wuj nie był mistrzem oceny sytuacji, wcale nie zaskoczył Kelsea, ale i tak ją przygnębiał. – Jesteś tu szczęśliwa? – Kelsea zapytała Marguerite, gdy audiencje dobiegły końca. – Tak – odparła kobieta tak szybko, jakby nie zrozumiała pytania. Dobrze znała język Tearlingu, była jednak zachwycona, gdy okazało się, że Kelsea płynnie posługuje się mortmesneńskim, i właśnie w tym języku rozmawiały. Kelsea spróbowała jeszcze raz zadać jej to pytanie, starając się użyć właściwych słów. – Domyślam się, że sprowadzono cię tu z Mort wbrew twojej woli. Chcesz wrócić do domu? – Nie. Lubię zajmować się dziećmi, a w Mortmesne nic dla mnie nie ma. – Dlaczego? – spytała Kelsea z zakłopotaniem. Marguerite była wykształcona i inteligentna, a w kwestii ludzkiej natury niezwykle przenikliwa. Kelsea zastanawiała się, co zrobić z pozostałymi kobietami regenta. Nie chciała, żeby opanowały skrzydło królowej, ale i nie mogła zaproponować im żadnej dobrze płatnej pracy. Uważała jednak, że zasługują na coś ze strony korony, gdyż ich życie na pewno nie było łatwe. Marguerite zapewniała Kelsea, że szybko zostaną zagarnięte przez szlachciców, którzy będą płacić im za towarzystwo, większość mężczyzn zazdrosnym okiem zerkała bowiem na kobiety regenta. Była to przydatna informacja, choć paskudnie świadczyła o męskiej psychice, ale Marguerite miała rację. Gdy Coryn poszedł sprawdzić, czy regent się wyniósł, okazało się, że kobiety i ich rzeczy także zniknęły. – Wszystko przez to – oznajmiła Marguerite, przebiegając dłonią wzdłuż swojego ciała i okrążając nią twarz. – To określa, kim jestem. – Uroda? – Tak. Kelsea utkwiła w niej oszołomione spojrzenie. Dałaby wszystko, żeby wyglądać jak Marguerite. W jej głowie rozległ się głos Ducha, który na stałe zagościł w jej świadomości: „Jak na mój gust zbyt zwyczajna”. Zdążyła już zauważyć, jak przy tych rzadkich okazjach gdy Marguerite wychodziła z bawialni,

strażnicy podążali za nią wzrokiem. Nie zachowywali się prostacko, nie robili niczego, za co mogłaby ich skrytykować, czasami jednak miała ochotę trzasnąć ich i krzyknąć im w twarz: „Patrzcie na mnie! Ja też jestem coś warta!”. Ją także śledzono wzrokiem, ale były to zupełnie inne spojrzenia. Gdybym wyglądała jak Marguerite, Duch padłby mi do stóp. Nie zdołała chyba całkowicie ukryć swoich uczuć, gdyż Marguerite uśmiechnęła się ze smutkiem. – Myślisz, że uroda to tylko błogosławieństwo, Wasza Wysokość, ale to także kara. Naprawdę. Kelsea skinęła głową, starając się okazać współczucie, była jednak sceptycznie nastawiona do jej słów. Uroda była walutą. Na każdą osobę, która z powodu urody ceniła Marguerite mniej, przypadało sto, łącznie z kobietami, które odruchowo ceniły ją bardziej. Kelsea podobała się jednak przenikliwa inteligencja Marguerite, starała się więc opanować rozżalenie, choć coś w środku podpowiadało jej, że codzienne patrzenie na tę kobietę bez zazdrości będzie wymagało nieustającej walki. – Jak jest w Mortmesne? – Inaczej niż w Tearlingu, Wasza Wysokość. Z pozoru lepiej. Nie ma takiej biedy i głodu. Na ulicach panuje porządek. Ale gdy patrzy się dostatecznie długo, we wszystkich oczach można dostrzec strach. – Przed czym? – Przed nią. – Tutaj ludzie też się boją, ale nie mnie. Tylko losowania. – Może kiedyś tak było, Wasza Wysokość. Ci, którzy byli właśnie w sali audiencyjnej, na pewno nie bali się Kelsea. Niektórzy spoglądali na nią z zadumą, niektórzy podejrzliwie. Buława, któremu nie podobały się cienie rzucane przez tłum, kazał powiesić na tę okazję dodatkowe pochodnie na ścianach, w dodatku wytrzasnął skądś herolda: chudego, nieszkodliwego mężczyznę imieniem Jordan, o chłopięcej urodzie i głębokim, wyraźnym głosie, przedstawiającego każdą stającą przed tronem osobistość. Ci, którzy chcieli porozmawiać z Kelsea, podchodzili, dopiero gdy Mhurn sprawdził, że nie mają broni, i wyraził zgodę. Niektórzy chcieli po prostu przysiąc wierność, być może licząc na uzyskanie dostępu do skarbca lub uśpienie czujności Kelsea. Wielu próbowało ucałować jej dłoń. Jednemu ze szlachciców, lordowi Perkinsowi, udało się nawet złożyć na kostkach jej ręki wilgotny, lepki pocałunek, nim Kelsea zdołała wyswobodzić dłoń. Wetknęła ręce w fałdy czarnej spódnicy, gdzie były bezpieczne.

Andalie siedziała na krześle po jej prawej stronie, kilka cali niżej, żeby nie wyglądała na wyższą od królowej. Kelsea nie chciała się na to zgodzić, ale Andalie i Buława ją przegłosowali. Gdy lord Perkins wraz ze swoją świtą zeszli z podestu, Andalie podała jej kubek wody, który dziewczyna przyjęła z wdzięcznością. Rana goiła się dobrze i Kelsea była w stanie siedzieć dłużej, ale już od dwóch godzin niemal nieustannie wymieniała uprzejmości i głos zaczynał odmawiać jej posłuszeństwa. Podeszli do niej szlachcic o nazwisku Killian wraz z żoną. Kelsea poszukała tego człowieka w pamięci: Marguerite powiedziała jej, że lord Killian lubi grywać w karty i że kiedyś zasztyletował innego ziemianina z powodu sporu podczas partii pokera. Imię żadnego z czworga jego dzieci nie padło jeszcze w losowaniu. Killianowie wyglądali raczej na bliźnięta niż na męża i żonę. Oboje byli krągli, dobrze wykarmieni i oboje przyglądali się jej z minami, które widziała na twarzach wielu osób tego dnia: z wierzchu uśmiech, pod spodem przebiegłość. Kelsea odwzajemniła uprzejmości i przyjęła piękną makatę, którą żona lorda Killiana – jak twierdziła – wykonała własnoręcznie. Dziewczyna bardzo w to wątpiła. Czasy, w których szlachcianki rzeczywiście wykonywały robótki ręczne, dawno minęły, a makatka świadczyła o znacznych umiejętnościach. Gdy audiencja Killianów dobiegła końca, Kelsea odprowadziła ich wzrokiem. Większość przedstawicieli szlachty, z którymi spotkała się tego dnia, nie przypadła jej do gustu. Byli niebezpiecznie zadowoleni z siebie. Nawet dawne błędne przekonanie, że szlachectwo zobowiązuje, umarło już w tym królestwie, a uprzywilejowani nie wystawiali nosa poza mury swoich domów i ogrodów. Ten problem był jedną z głównych przyczyn Przeprawy. Kelsea niemal czuła na sobie wzrok Carlin, widziała jej twarz z typowym wyrazem dezaprobaty, gdy opowiadała jej o klasach rządzących z dawnych czasów. Buława zerkał ku drugiemu końcowi sali, a gdy Killianowie zniknęli i straż Kelsea nieco się rozluźniła, ostrym tonem wydał rozkaz, by zachowali czujność. Jakiś człowiek szedł z trudem w stronę tronu, a jego twarz niemal zupełnie skrywała gęsta, czarna broda. Kątem oka Kelsea dostrzegła, że dłonie Andalie odruchowo się zacisnęły. Kelsea w zamyśleniu postukała palcami o srebrny podłokietnik tronu, gdy mężczyzna był przeszukiwany. Spojrzała na Andalie, która utkwiła w mężu spojrzenie swoich głębokich, ciemnych oczu i mocno zacisnęła ułożone na kolanach dłonie. Kelsea dostrzegła, że Buława stanął w gotowości u podnóża podestu, choć

jego postawa wyglądała tak niedbale, że każdy, kto go nie znał, mógłby pomyśleć, że nic sobie nie robi ze swoich obowiązków. Ale gdyby mąż Andalie ruszył choćby jednym mięśniem w nieodpowiednią stronę, zostałby powalony przez Buławę. Mężczyzna chyba miał tego świadomość; zerkał na strażnika i zatrzymał się sam, po czym oznajmił: – Jestem Borwen! Żądam powrotu mojej żony i dzieci! – Nie masz prawa niczego tu żądać – odparła Kelsea. Przez chwilę patrzył na nią spode łba. – W takim razie proszę. – Będziesz zwracał się do królowej jak należy – warknął Buława – albo zostaniesz wyprowadzony z tej sali. Borwen wziął kilka głębokich oddechów, prawą ręką sięgnął do lewego bicepsa i pomacał go delikatnie, jakby chciał się uspokoić. – Proszę, Wasza Wysokość, o zwrócenie mi żony i dzieci. – Twoja żona może odejść w każdej chwili, jeśli tego zechce – odpowiedziała Kelsea. – Jeśli jednak chciałbyś ją tu o coś zapytać, najpierw wyjaśnisz, skąd wzięły się siniaki na jej skórze. Borwen zawahał się, Kelsea zaś widziała, że do głowy przyszły mu niezliczone wymówki. Burknął coś w odpowiedzi. – Powtórz! – Nie była posłuszną żoną, Wasza Wysokość. Andalie prychnęła cicho. Kelsea aż drgnęła, słysząc ten grożący mordem odgłos. – Borwenie, czy jesteś członkiem Kościoła Bożego? – Chodzę co niedzielę, Wasza Wysokość. – Żona ma być posłuszna mężowi, zgadza się? – Tak mówi Słowo Boże. – Rozumiem. – Kelsea odchyliła się, przyglądając mu się badawczo. Jakim cudem Andalie skończyła z taką kreaturą? Kelsea nie miała odwagi zapytać. – A czy dzięki twoim metodom stała się posłuszna? – Miałem swoje prawa. Kelsea otworzyła usta, nie wiedząc, jakie słowa się z nich wydobędą, ale na szczęście wtrąciła się Andalie, która wstała, wyprostowała się i powiedziała: – Wasza Wysokość, błagam, nie każ mnie ani żadnemu z moich dzieci wracać pod kontrolę tego człowieka. Kelsea złapała ją za nadgarstek. – Wiesz, że tego nie zrobię.

Andalie spojrzała w dół, Kelsea zaś miała wrażenie, że w jej szarych oczach dostrzegła błysk ciepła. A potem znów wyglądała jak Andalie o chłodnej, niewyrażającej żadnych emocji twarzy. – Wiem. – Co według ciebie mam zrobić w tej sytuacji? – spytała Kelsea. – Niewiele mnie to obchodzi, dopóki on nie będzie się zbliżał do moich dzieci. Ton głosu Andalie był równie bezbarwny, co wyraz jej twarzy. Kelsea patrzyła na nią przez chwilę, a w jej myślach rysował się przerażający obraz, zanim się jednak wyklarował, zwróciła się stanowczo do Borwena: – Odmawiam. Twoja żona może z moim błogosławieństwem wrócić do ciebie, ale jeśli sama zechce. Ja nie będę jej do tego zmuszać. Czarne oczy Borwena zapłonęły dziwnie, a z gęstwiny jego brody wydobył się zwierzęcy odgłos. – Czyżby Wasza Wysokość nie znała Słowa Bożego? Kelsea zmarszczyła brwi. Tłum, który wcześniej był raczej senny, teraz odżył, spoglądając to na nią, to na Borwena. Bez względu na odpowiedź, rozmowa wróci do tematu Kościoła, a Kelsea nie mogła skłamać – na sali było zbyt wiele osób. Zanim się odezwała, starannie rozważyła słowa. – Historia zna wiele wypadków, kiedy to upadały królestwa rzekomo kierujące się wyłącznie Słowem Bożym. Tearling nie jest państwem wyznaniowym, a ja muszę kierować się nie tylko Biblią. – Czuła, że mówi coraz bardziej surowym tonem, ale nie mogła się powstrzymać. – Pomijając Słowo Boże, Borwenie, wydaje mi się, że skoro rzeczywiście zasługiwałbyś na posłuszeństwo, którego tak się domagasz, potrafiłbyś wyegzekwować je inaczej niż za pomocą pięści. Twarz Borwena poczerwieniała, a oczy zwęziły się do rozmiarów czarnych szparek. Stojący u stóp podwyższenia Dyer przesunął się o kilka kroków i stanął na jego drodze z dłonią na mieczu. – Czy jest tu kronikarz? – Kelsea zapytała Buławę. – Gdzieś jest. Wysłałem go w tłum, ale powinien słuchać. Kelsea podniosła głos, by było ją słychać w całej sali. – Mój tron nie toleruje nadużyć, bez względu na to, co mówi na ten temat Bóg. Nieważne, czy chodzi o męża, żonę, czy dziecko. Kto stosuje przemoc wobec innych, odpowie za swoje czyny. Ponownie skupiła się na Borwenie. – Ty, Borwenie, jako pierwszy winowajca, który przede mną stanął, nie

zostaniesz ukarany. Posłużysz za przykład, wokół którego zbuduję swoje prawa. Jeśli jednak jeszcze raz staniesz przede mną lub przed którymś z moich sędziów za podobny zarzut, prawo potraktuje cię surowo. – Nikt mi niczego nie zarzucił! – krzyknął Borwen, a jego nalana twarz była purpurowa ze złości. – Przyszedłem odzyskać ukradzioną mi żonę i dzieci, a tymczasem zostałem wykorzystany! To żadna sprawiedliwość! – Słyszałeś kiedyś, Borwenie, o zasadzie czystych rąk? – Nie i nic mnie to nie obchodzi! – warknął. – Zostałem okradziony i jeśli będę musiał, rozgłoszę to w całym Tearlingu, żeby sprawiedliwości stało się zadość! Buława zrobił krok naprzód, lecz Kelsea pstryknęła palcami. – Nie. – Ale, pani… – Nie wiem, co się tu działo w przeszłości, Lazarusie, ale nie będziemy karać ludzi za słowa. Poprosimy go, żeby wyszedł, a jeśli tego nie zrobi, możesz go stąd usunąć, jak tylko zechcesz. Borwen dyszał ciężko, nabierając powietrze ogromnymi haustami. Odgłos ten przywiódł Kelsea na myśl śpiącego niedźwiedzia, na którego natknęła się kiedyś wraz z Bartym w lesie. Barty dał wówczas Kelsea znak i cicho się wycofali. Ale człowiek, który teraz przed nią stał, był zupełnie inny i nagle pomyślała, że z przyjemnością wdałaby się z nim w walkę choćby i bez broni, nawet gdyby miała zostać pokonana. Mam w sobie zbyt wiele złości, zdała sobie sprawę. Ale tę myśl przepełniała duma – bez względu na inne swoje słabości wiedziała, że ta złość, ta głęboka studnia siły, z której mogła czerpać, nigdy jej nie opuści. Carlin czułaby się zawiedziona, ale Kelsea była teraz królową, nie wystraszonym dzieckiem, a od chwili opuszczenia chaty wiele się nauczyła. Potrafiłaby stanąć przed Carlin i wyjaśnić swoje postępowanie… może nie bez strachu, ale przynajmniej bez obezwładniającego przekonania, że Carlin zawsze wie najlepiej. Carlin miała rację w wielu sprawach, ale nawet ona nie była wszechwiedząca. Teraz Kelsea widziała to jasno i wyraźnie. Carlin nie miała w sobie pasji ani wyobraźni, Kelsea zaś nie brakowało ani jednego, ani drugiego. Spojrzawszy na stojącego niżej człowieka, dostrzegła łatwe wyjście z sytuacji. – Borwenie, zmarnowałeś zbyt wiele mojego czasu na te bzdury, więc opuścisz teraz moją salę. Możesz oskarżyć tron o dowolne niesprawiedliwości, wiedz jednak, że postawię naprzeciw nich zeznania twojej żony. Wybór należy do ciebie.

Borwen poruszył ustami, lecz nie popłynęły z nich żadne słowa. Oczy miał rozbiegane niczym zapędzone w kąt zwierzę, walnął pięścią w otwartą dłoń i spojrzał złowieszczo na Andalie. – Harda jak zawsze, co? A ona wie, gdzie się wychowałaś? Wie, że płynie w tobie krew Mort? – Dosyć! – Kelsea podniosła się z tronu, nie zważając na protestujące ramię. Szafir rozbudził się gwałtownie. Zachowywał się jak ukryte pod materiałem sukni rozwścieczone zwierzątko. – Wyczerpałeś moją cierpliwość. Natychmiast opuść tę salę albo pozwolę Lazarusowi wyprowadzić cię w dowolny sposób. Borwen zaczął się wycofywać z triumfalnym uśmiechem. – Ona jest z Mort! Jest zakażona! – Ruszaj, Lazarusie. Buława doskoczył do Borwena, który obrócił się na pięcie i pomknął ku drzwiom. W tłumie dało się słyszeć wyrażający uznanie śmiech, gdy mężczyzna pędził między rzędami. Andalie zajęła swoje miejsce u boku Kelsea, zachowując naturalny dla niej obojętny wyraz twarzy. Gdy Borwen zniknął, Buława zakończył mało entuzjastyczny pościg i wrócił, a w jego oczach błyszczały iskierki rozbawienia. Kelsea jednak ze znużenia potarła oczy. Co jeszcze? – Wasza Wysokość, lady Andrews! – zawołał herold. W kierunku tronu jak burza nadciągała jakaś kobieta. Tego dnia jej włosy zakrywał wyszukany kapelusz z jasnofioletowego aksamitu, ozdobiony fioletowymi, jedwabnymi wstążkami i pawimi piórami. Kelsea jednak bez trudu rozpoznała te ściągnięte z niezadowoleniem usta. – Och, na litość boską – mruknęła do Buławy. – Nie zapłaciliśmy jej przypadkiem za tę przeklętą tiarę? – Owszem, pani. A nawet przepłaciliśmy. Andrewsowie są rodem szczwanych lisów, a Arliss nie chciał dawać im powodów do narzekania. Lady Andrews zatrzymała się u stóp podestu. Była znacznie starsza, niż mogło się wydawać w przyćmionym świetle sali tronowej, mogła nawet dobiegać czterdziestki, a jej twarz była nienaturalnie naciągnięta. Operacja plastyczna? W Tearlingu nie było chirurgów plastycznych, plotka głosiła jednak, że w Mortmesne wznowiono tego rodzaju praktyki. Może szlachta z Tearlingu podejmowała ryzykowne podróże, zwłaszcza kobiety takie jak ta. Lady Andrews miała na twarzy cukierkowy uśmiech, ale z jej oczu dało się wyczytać wszystko. Nienawidzi mnie, z pewną konsternacją uświadomiła sobie Kelsea. Czy ta kobieta nie miała innych zmartwień poza swoimi włosami? – Chcę przysiąc ci wierność, Wasza Wysokość – obwieściła lady Andrews.

Miała charakterystyczny głos, tak szorstki i zachrypnięty, że Kelsea zastanawiała się, czy przypadkiem, podobnie jak Arliss, nie paliła papierosów. A może po prostu za dużo piła. – Jestem zaszczycona. – Przyniosłam dar dla Waszej Wysokości: suknię z callaeńskiego jedwabiu. Suknia była naprawdę piękna, uszyta z jedwabiu o jasnoniebieskiej królewskiej barwie, połyskującego w świetle pochodni. Kiedy jednak lady Andrews ją uniosła, Kelsea dostrzegła, że suknia jest o jakieś trzy rozmiary za mała, skrojona była bowiem na wysoką, szczupłą kobietę o figurze lady Andrews. Po chwili namysłu Kelsea doszła do wniosku, że kobieta celowo i z czystej złośliwości kazała uszyć suknię w takim rozmiarze, aby móc cieszyć się świadomością, że na pewno będzie za mała, gdy Kelsea ją przymierzy. – Dziękuję – odpowiedziała Kelsea, a na jej ustach igrał delikatny uśmieszek. – To bardzo miłe. Arliss wziął suknię i ułożył ją na stopniowo rosnącej stercie podarunków. Niektóre były naprawdę przerażające, a przynieśli je ludzie, którzy najwyraźniej mieli w kwestii sztuki gust podobny do regenta. Wszystkie prezenty wykonano jednak z cennych materiałów, nikt bowiem nie był na tyle odważny, żeby podarować Kelsea jakiś rupieć. Podjęła decyzję, że większość rzeczy sprzeda, Arliss wybiegł już jednak znacznie dalej. Taksującym wzrokiem omiótł niebieską suknię, a po chwili zapisał coś w swoim małym notatniku. – Chciałabym także spytać, co Wasza Wysokość zamierza zrobić w kwestii Mortmesne. – Co proszę? Lady Andrews obdarzyła ją swoim zwodniczym, słodkim uśmiechem, choć wyglądała, jakby w rzeczywistości zgrzytała zębami. – Złamałaś warunki traktatu, pani. Posiadam ziemie u źródeł Crithe, we wschodniej części Almontu. Mam wiele do stracenia. Kelsea ukradkiem spojrzała na Buławę, który wpatrywał się w tłum. – Ja mam jeszcze więcej do stracenia, lady Andrews. Więcej ziemi, a w dodatku życie. Więc może pozwoli pani, że sama się tym zajmę? – Moi dzierżawcy są zaniepokojeni, Wasza Wysokość. I nie mogę mieć im tego za złe. Znaleźli się bezpośrednio na drodze do Nowego Londynu, a w czasie ostatniego najazdu wiele wycierpieli. – Zapewne wtedy równie głęboko się pani tym przejęła – rzekła Kelsea ściszonym głosem. Szafir mocno zapiekł ją w pierś, a w jej głowie nagle pojawił się obraz: wysoka wieża z zamkniętymi drzwiami i zabarykadowanymi wrotami. –

Czy wraz ze swoją strażą poszła ich pani bronić? Lady Andrews otworzyła usta, ale się nie odezwała. – Nie zrobiła pani tego, prawda? Została pani w swojej wieży i zostawiła ich na pastwę losu. Oblicze kobiety stężało. – Uznałam, że nie ma sensu ginąć razem z nimi. – Nie wątpię. – Co nie podobało się Waszej Wysokości w zsyłce? – Co mi się nie podobało? – System był sprawiedliwy. Jesteśmy wasalami Mortmesne. Kelsea pochyliła się naprzód. – Ma pani dzieci, lady Andrews? – Nie, Wasza Wysokość. Oczywiście, że nie, pomyślała Kelsea. Dzieci poczęte przez tę kobietę zostałyby pewnie pożarte przez jej łono. Kelsea odezwała się podniesionym głosem. – W takim razie nie ryzykuje pani zbyt wiele w związku z losowaniem, prawda? Nie ma pani dzieci, nie wygląda pani na dostatecznie silną do ciężkiej pracy i w zasadzie jest pani za stara, żeby ktoś miał ochotę uprawiać z panią seks. Lady Andrews otworzyła szeroko oczy z wściekłości. W sali za jej plecami rozległ się chichot kilku kobiet. – W kwestii skarg dotyczących Mortmesne i losowania wysłucham tylko tych osób, które rzeczywiście mają coś do stracenia – oznajmiła Kelsea wszystkim zebranym. – Ci, dla których zsyłka niesie jakiekolwiek ryzyko, mogą przyjść do mnie i porozmawiać na ten temat w czasie każdej audiencji. – Zwróciła się z powrotem do lady Andrews: – Ale nie pani. Lady Andrews zacisnęła dłonie jak szpony. Miała długie, zagięte paznokcie pomalowane na jasny fiolet. Półokrągłe worki pod jej oczami intensywnie się zaczerwieniły. Kelsea zastanawiała się, czy kobieta byłaby w stanie zaatakować ją gołymi rękami. Mało prawdopodobne, lecz dziewczyna nie była tego całkiem pewna. Podobnie jak Buława; przesunął się minimalnie do przodu i wpatrywał się w lady Andrews swoim najbardziej ponurym spojrzeniem. Co ona widzi, kiedy spogląda w lustro?, zastanawiała się Kelsea. Jak kobieta, która wygląda tak staro, mogła wciąż tak usilnie starać się być atrakcyjną? Wielokrotnie czytała o tym złudzeniu, lecz co innego czytać, a co innego spotkać się z tym w rzeczywistości. I mimo udręki, jaką wywoływało w Kelsea oglądanie własnego odbicia w lustrze, dziewczyna zrozumiała, że może

istnieć coś znacznie gorszego od bycia brzydkim: być brzydkim i sądzić, że jest się pięknym. Lady Andrews szybko doszła do siebie, choć jej głos wciąż drżał ze złości. – A co ty masz do stracenia, Wasza Wysokość? Spędziłaś dzieciństwo w ukryciu. Czy twoje imię kiedykolwiek znalazło się pośród tych do wylosowania? Kelsea zarumieniła się zaskoczona i nie odpowiedziała. Nigdy nie spojrzała na to w ten sposób. Oczywiście nazwisko Glynn nigdy nie znalazło się w losowaniu, nikt bowiem nie wiedział o istnieniu Kelsea Glynn. A czy był los z nazwiskiem Kelsea Raleigh? Oczywiście że nie, tak jak nie było losów dla Elyssy Raleigh czy Thomasa Raleigha lub któregokolwiek z przedstawicieli szlachty mogących wykupić się z udziału w losowaniu. Lady Andrews zrobiła krok naprzód, nie zważając na stojącego nieopodal Buławę, a jej uśmiech wyrażał czystą złośliwość. – W zasadzie, Wasza Wysokość, ryzykujesz mniej niż ktokolwiek z nas, nieprawdaż? Jeżeli ona znowu nas zaatakuje, zabarykadujesz się w swojej wieży tak samo jak ja. A twoja wieża jest jeszcze wyższa. Na twarz Kelsea wystąpił rumieniec na myśl o pobliskich komnatach wypełnionych zapasami na wypadek oblężenia: żywnością, bronią, pochodniami i beczułkami oleju. Co miała zrobić? Obiecać, że będzie walczyła razem z mieszkańcami Nowego Londynu? Mijały kolejne sekundy, a ludzie w sali zaczynali szeptać. Kelsea spojrzała na Buławę i Pena, lecz oni także wyglądali na zbitych z tropu. Lady Andrews uśmiechała się szeroko niczym szczerzący kły drapieżca, który zapędził zwierzynę w kozi róg. Na myśl o tym, że ta kobieta miałaby zapędzić ją w kozi róg, Kelsea poczuła się, jakby umierała w jakiejś mrocznej grocie, w której lekcje Carlin nie miały zastosowania. Zdesperowana Kelsea chwyciła za łańcuszek, wyjęła szafir i mocno ścisnęła go w dłoni. Odpowiedziałaby wszystko, co tylko by jej podszepnął, klejnot jednak nie reagował ani nie zrobił się nawet odrobinę cieplejszy. Pomruki przybrały na intensywności i zaczęły odbijać się echem od ścian. W każdej chwili ktoś mógł zacząć się śmiać i ta kreatura by wygrała. – Byłem jednym z mieszkańców twoich wiosek, pani. Kelsea spojrzała za plecy kobiety i zobaczyła, że do przodu wystąpił Mhurn. Jego twarz jak zawsze była blada, przekrwione oczy spoglądały na lady Andrews, ale chociaż raz jego bladość nie wynikała z braku snu. Wynikała z wściekłości. – Kim ty, kurwa, jesteś? – warknęła do niego lady Andrews. – Jakimś strażnikiem, który ma czelność bezpośrednio zwracać się do szlachcianki? W mojej komnacie za takie coś zostałbyś wychłostany.

Mhurn zignorował ją. – Próbowaliśmy zwrócić się do ciebie. Moja żona nie umiała jeździć konno, a córka była chora. Nie mieliśmy szans wymknąć się widocznej na horyzoncie armii Mort. Podeszliśmy pod bramy zamku i błagaliśmy o schronienie, widziałem cię w oknie, jak na nas patrzyłaś. Miałaś tyle pokojów, a jednak pożałowałaś nam zaledwie jednego. Kelsea nagle ogarnęła fala wspomnień: dzień na Równinie Almontu, pracujący na polach rolnicy i wysoka, ceglana wieża. Lady Andrews zaczęła się wycofywać, Mhurn szedł jednak naprzód, a w jego oczach Kelsea dostrzegła błysk łez. – Znam królową zaledwie od miesiąca, ale daję słowo, że gdy nadejdzie armia Mort, będzie próbowała upchnąć w twierdzy mieszkańców całego Tearlingu i nie będzie jej obchodziło, kiedy się kąpali albo jacy są biedni. Znajdzie miejsce dla wszystkich. Lady Andrews wpatrywała się w niego z otwartymi ustami i całkowicie zaniemówiła. Buława podszedł do Mhurna i powiedział do niego coś po cichu. Mhurn kiwnął głową i szybkim krokiem poszedł za tron, ku kwaterom strażników. Kelsea przypomniała sobie, jak jeszcze kilka dni wcześniej, gdy mijała Mhurna, wychodząc na balkon, ogarnęła ją fala podejrzeń. Rozejrzała się po stojących w sali pozostałych dziewiętnastu strażnikach o surowych obliczach. Czy wszyscy mieli podobne doświadczenia? Nagle poczuła się paskudnie. Nawet jeśli jeden z nich był winny, to jak mogła któregoś z nich podejrzewać? – Żądam kary, Wasza Wysokość! – Lady Andrews odzyskała głos. – Daj mi tego strażnika! Kelsea wybuchnęła szczerym śmiechem, który niósł się po komnacie. Poczuła się wspaniale, tym bardziej że twarz lady Andrews przybrała barwę jaskrawej, cholerycznej purpury. – Powiem pani, co pani teraz zrobi, lady Andrews. Weźmie pani swoją sukienkę i wyniesie się z mojej twierdzy. Lady Andrews otworzyła usta, ale przez pewien czas nie wydobywały się z nich żadne słowa. W ciągu kilku sekund na naciągniętej skórze jej twarzy pojawiły się tysiące maleńkich zmarszczek. Arliss podniósł suknię i podał ją lady Andrews, choć jego zmarszczone brwi dały Kelsea do zrozumienia, że czeka ją jeszcze rozmowa na ten temat. Lady Andrews chwyciła suknię i odeszła z szyją wciśniętą między ramiona, stąpając ciężko krokiem świadczącym o jej wieku. Gdy tak kroczyła, wiele osób z tłumu rzucało w jej stronę oburzone spojrzenia, nie robiło to jednak na Kelsea

żadnego wrażenia; w czasie ostatniego najazdu zapewne sami nie zachowali się lepiej. Podobnie jak w dniu koronacji, wśród tłumu nie było biedoty. Będzie musiała to zmienić. W przyszłym tygodniu przed audiencją powie Buławie, żeby otworzył drzwi dla pierwszych kilkuset osób, które przyjdą. – Jest ktoś jeszcze? – spytała Buławę. – Nie sądzę, pani. – Buława uniósł brwi, patrząc na herolda, ten jednak pokręcił głową. Lazarus ręką przeciął powietrze, herold zaś oznajmił: – Audiencja zakończona! Proszę w sposób uporządkowany opuścić salę! – Dobry jest ten herold – stwierdziła Kelsea. – Aż trudno uwierzyć, że taki chudy chłopak potrafi wydobyć z siebie taki głos. – Szczupli ludzie zawsze są najlepszymi heroldami, pani, ale nie pytaj dlaczego. Dam mu znać, że jesteś zadowolona. Kelsea oparła się, po raz kolejny żałując, że zamiast tronu nie ma swojego fotela. Miała wrażenie, że opiera się o skałę. Postanowiła, że gdy nikt nie będzie patrzył, wyłoży tron poduszkami. Na porządek nie można było jednak liczyć. Ludzie stłoczyli się w drzwiach, a każdy sądził chyba, że zasługuje na to, by to jemu ustępowano pierwszeństwa. – Boże, jaki ścisk – stwierdził Pen ze śmiechem. Kelsea skorzystała z okazji, żeby podrapać się po nosie, który od jakiegoś czasu swędział ją jak szalony, po czym skinęła na Andalie. – Poradzę sobie z przygotowaniem do snu, Andalie. Możesz już iść. – Dziękuję, pani – odparła Andalie i zeszła z podestu. Gdy tłum w końcu zniknął i strażnicy zaczęli ryglować drzwi, Kelsea spytała: – Jak myślisz, co chciała osiągnąć lady Andrews? – To wszystko było ukartowane – odpowiedział Buława. – Żeby narobić kłopotów. Arliss, który słuchał ze swojego miejsca u stóp podestu, pokiwał głową. – W całym tym przedstawieniu widać było rękę Thorne’a, ale on nie jest na tyle głupi, żeby się tu dziś pokazywać. Kelsea zmarszczyła brwi. Dzięki Buławie i Arlissowi wiedziała już znacznie więcej o Cenzusie Thorne’a. Choć początkowo został utworzony jako instytucja działająca dla korony, zaczął żyć własnym, przerażającym życiem i stał się na tyle potężny, że mógł mierzyć się z Kościołem Bożym. Był za duży, żeby zamknąć go z dnia na dzień. Należałoby rozwiązać go kawałek po kawałku, a największym z tych kawałków był sam Thorne. – Nie pozwolę, by Thorne zepsuł to, co budujemy. Musi odejść i dostać przyzwoitą odprawę.

– W biurze Cenzusu pracuje większość wykształconych ludzi tego królestwa, pani – przestrzegł Buława. – Jeśli spróbujesz je rozwiązać, będziesz musiała znaleźć im wszystkim dobrze płatne posady. – Może mogliby zostać nauczycielami. Albo poborcami podatków, sama nie wiem. Musiała jednak zaczekać, żeby dowiedzieć się, co o tym sądzą, gdyż w ciszy Wellmerowi tak głośno zaburczało w brzuchu, że strażnicy zaczęli się cicho śmiać. Milla gotowała właśnie obiad i po sali rozszedł się zapach czosnku. Wellmer poczerwieniał jak pomidor, ale Kelsea uśmiechnęła się i powiedziała: – Kończymy. Dziś zjem w swojej komnacie, siadajcie przy stole. I niech ktoś zaniesie Mhurnowi posiłek i zmusi go do jedzenia. Ukłonili się równo, kilku strażników ruszyło do kuchni, pozostali zaś zniknęli w korytarzu, żeby udać się do swoich rodzin i kwater. Milla któregoś dnia odstawiła talerze i oświadczyła, że nie będzie tolerować najazdu dwudziestu strażników na kuchnię przy każdym posiłku, dlatego teraz kilku strażników roznosiło posiłki pozostałym. Wspólnie opracowali bardzo sprawny system, a Buława nawet nie musiał interweniować. Może to niewiele, Kelsea miała jednak wrażenie, że to dobry znak, świadczący o poczuciu pewnej wspólnoty. – Zaczekaj chwilę, Lazarusie. Buława pochylił się do niej. – Tak, pani? – Jakieś postępy w szukaniu Barty’ego i Carlin? Buława wyprostował się. – Jeszcze nie, pani. Kelsea zacisnęła zęby. Nie chciała robić mu kłopotu, bardziej niż kiedykolwiek pragnęła jednak zobaczyć Barty’ego i jego zmarszczki wokół oczu, gdy się uśmiechał. Chęć zobaczenia się z Carlin jakimś sposobem była jeszcze silniejsza. – Przeszukałeś wioskę? – Mamy dużo roboty, Wasza Wysokość. Wkrótce się tym zajmę. Kelsea zmrużyła oczy. – Okłamujesz mnie, Lazarusie. Buława utkwił w niej beznamiętny wzrok. – Dlaczego kłamiesz? – Pani! – Venner zawołał z korytarza. – Twoja zbroja jest gotowa! Kelsea odwróciła się z poirytowaniem. – Dlaczego to ty mnie o tym informujesz, Vennerze?

– Fell się rozchorował. Kolejne kłamstwo. Jej zdaniem Venner w końcu sam musiał zrobić tę zbroję. Jednak ochota na sprzeczkę malała szybko wraz z narastającym pragnieniem zjedzenia tego, co Milla przygotowywała właśnie w kuchni. – Obejrzymy ją jutro w czasie moich kompromitujących ćwiczeń. Usta Vennera drgnęły i poszedł do kuchni. Gdy Kelsea odwróciła się z powrotem, żeby dokończyć rozmowę z Buławą, okazało się, że ten ulotnił się z sali audiencyjnej jak kamfora. – Przebiegły drań – mruknęła. Co się stało z Bartym i Carlin? Zachorowali? Dla dwojga starszych osób podróż na południe zimą była długą wyprawą. Czyżby dopadli ich ludzie z Caden? Nie, Barty wiedział, jak zacierać ślady. Ale coś było nie tak. Wyczytała to z twarzy Buławy. Zeszła z podestu, a za nią zszedł Pen. Zapach czosnku przyprawił ją o burczenie w brzuchu, zdusiła jednak gorzki śmiech. Nawet niepokój nie był w stanie poskromić jej apetytu. Rozejrzała się po korytarzu w poszukiwaniu Buławy, ale zdążył gdzieś się schować. Kelsea postanowiła, że zapyta o niego Coryna, który stał na warcie przy komnacie balkonowej, ale pomyślała, że to dziecinne, ruszyła więc ciężkim krokiem wzdłuż korytarza. Przy drzwiach swojej komnaty usłyszała, jak Andalie wypowiada jej imię w sąsiednim pokoju, i odruchowo zatrzymała się, Pen zaś uczynił to samo. – Zapewniam cię, że królowa się boi. – Nie wygląda na wystraszoną. Andalie rozmawiała ze swoją najstarszą córką Aisą. Jej głos łatwo było rozpoznać, brzmiał bowiem głęboko i przepełniało go niezadowolenie. – Ale się boi, kochanie – odpowiedziała Andalie. – Ukrywa strach, żebyśmy my bali się mniej. Kelsea oparła się o ścianę ze świadomością, że podsłuchiwanie jest niegrzeczne, ale nie potrafiła odejść. Andalie wciąż była dla niej kimś tajemniczym. Nawet Buławie nie udało się znaleźć informacji na temat jej pochodzenia czy przeszłości, wiedział jedynie, że jest tylko w połowie Tearlinką, ale o tym Andalie powiedziała jej sama. Zupełnie jakby w wieku piętnastu lat spadła z nieba i wyszła za swojego bezwartościowego męża. Wszystko, co wydarzyło się wcześniej, spowijał mrok. – W tym królestwie od dawna nie wydarzyło się nic niezwykłego ani nawet szczególnie dobrego – kontynuowała Andalie. – Tearling potrzebuje królowej. Prawdziwej Królowej. A jeśli królowa Kelsea przeżyje, będzie właśnie taką

królową. Może nawet zaczną krążyć o niej legendy. Kelsea otworzyła szeroko oczy i odwróciła się do Pena, który położył sobie palec na ustach. – Chciałabym stać się częścią legendy, mamuś. – Właśnie dlatego tu jesteśmy. – Głos Andalie rozległ się bliżej. Kelsea kiwnęła palcem na Pena i wślizgnęli się do jej komnaty. Pen zamknął drzwi i wyszeptał: – Mówiłem, że ona ma dar widzenia. – A ja przyznałam ci rację. Mimo wszystko nie można za bardzo polegać na wizjach. Pen miał w przedsionku łóżko, na którym leżała plątanina niepasujących do siebie prześcieradeł i koców. Na podłodze były rozrzucone brudne ubrania, Pen zaś dołożył wszelkich starań, żeby wkopać je pod łóżko. Ktoś zapukał do drzwi, a gdy strażnik otworzył, do środka weszła Milla z dwiema tacami, prawdopodobnie z gulaszem wołowym. Milla wywalczyła sobie prawo do osobistego przynoszenia posiłków Kelsea. Zdaniem Buławy próbowała też każdego dania królowej przed wydaniem go z kuchni. Był to raczej pusty gest, gdyż wiele trucizn działało z opóźnieniem, mimo wszystko Kelsea była wzruszona. – Chcesz ze mną zjeść? – zapytała Pena. – Dobrze. – Wszedł za nią przez łukowate przejście do komnaty, gdzie Buława wstawił niewielki stolik, gdyby wieczorami chciała jadać sama. Milla postawiła tace na stole, ukłoniła się Kelsea i zniknęła. Dziewczyna pogrzebała w gulaszu. Był smaczny jak wszystko, co gotowała Milla, tego wieczoru jednak jadła automatycznie, myślami była bowiem przy najstarszej córce Andalie. O ile wiedziała, niektóre dzieci Andalie były źle traktowane, a po takich doświadczeniach zawsze zostawały blizny. W dodatku dziewczyna wchodziła w wiek dojrzewania, a ten okres Kelsea całkiem dobrze pamiętała: uczucie bezradności, a przede wszystkim gwałtownie narastający gniew, gdy dorośli nie rozumieją, co jest ważne. Któregoś dnia, gdy miała dwanaście czy trzynaście lat, Kelsea nakrzyczała na Barty’ego, że przełożył coś na jej biurku. Podniosła wzrok i zobaczyła, że Pen przygląda jej się badawczo. – O co chodzi? – Lubię patrzeć, jak nad czymś się zastanawiasz, pani. Jakby w klatce walczyły dwa psy. – Oglądasz walki psów? – Nie dla przyjemności. To ohydna rozrywka. Ale ojciec organizował walki

psów, gdy byłem dzieckiem. Właśnie stąd wzięło się moje imię1. – Gdzie się odbywały? Pen pokręcił głową. – Kiedy człowiek dołącza do Straży Królewskiej, ma prawo zostawić przeszłość za sobą. Poza tym jesteś taką bojowniczką, pani, że gotowa byłabyś wsadzić go do więzienia. – Może powinnam. Wygląda na to, że jest rzeźnikiem. Kelsea pożałowała swoich słów, gdy tylko je wypowiedziała. Pen jednak zamyślił się nad tym, co oznajmiła, tylko na chwilę, po czym odpowiedział łagodnie: – Może kiedyś był. Ale teraz to tylko niewidomy starzec, który nie jest w stanie nikogo skrzywdzić. Wymiar sprawiedliwości jest na tyle niedoskonały, że nie zawsze uwzględnia okoliczności. – To prawda. Pen wrócił do jedzenia gulaszu, a Kelsea zajęła się swoją porcją. Po chwili odłożyła jednak łyżkę. – Martwię się o tę dziewczynę. – Najstarszą córkę Andalie? – Tak. – Coś ją trapi, pani. Nie znaleźliśmy żadnych informacji na temat Andalie sprzed jej ślubu, a wierz mi, pani, że razem z Buławą szukaliśmy bardzo intensywnie. Ale jej życie rodzinne to już inna sprawa. – Dlaczego inna? Pen milczał przez chwilę; widać było, że w myślach układa odpowiedź. – Wszyscy ich sąsiedzi wiedzieli, że mąż Andalie lubi młode dziewczyny. Najgorzej miały jego córki, ale nie były jedyne. Kelsea stłumiła obrzydzenie, usilnie starając się odezwać rzeczowym tonem. – Carlin mówiła, że gdy nie ma sądów z prawdziwego zdarzenia, społeczności zwykle samodzielnie rozwiązują takie problemy. Dlaczego z nim sobie nie poradzili? – Bo Andalie na to nie pozwoliła. – To nie ma sensu. Prędzej spodziewałabym się, że Andalie sama zabije męża, nim ktokolwiek miałby okazję to zrobić. – Ja też, pani, nie potrafię jednak znaleźć rozwiązania tej zagadki. Sąsiedzi chętnie mówili o Borwenie, ale nie o Andalie. Mieli ją za czarownicę. – Dlaczego? – Na to pytanie nikt nie odpowiedział. Może chodzi o to, jak dobrze potrafi

przejrzeć człowieka. Ja się jej boję, choć niestraszny mi żaden człowiek z mieczem w ręku. – Ja też. Pen nabrał kolejną łyżkę gulaszu, a dzięki temu, że nie okazywał zaciekawienia, Kelsea zdołała wyrazić, czego tak naprawdę się bała. – To Andalie powinna być królową, Pen. Nie ja. Wygląda jak królowa, mówi jak królowa i wzbudza lęk. Pen przez chwilę zastanawiał się nad odpowiedzią. Kelsea lubiła w nim tę zadumę i to, że nie próbował wypełniać ciszy nic nieznaczącymi słowami. Przełknął jeszcze dwie łyżki gulaszu, zanim odpowiedział. – Właśnie idealnie opisałaś królową Mortmesne, pani. W żyłach Andalie może i płynie tearlińska krew, ale przede wszystkim płynie w nich krew Mort. W tamtym państwie byłaby idealną królową. Ty jednak, pani, chcesz wprowadzić zupełnie inne zasady sprawowania rządów, które nie opierają się na strachu. – A na czym? – Na sprawiedliwości. Wysłuchaniu drugiego człowieka. Czy to się uda? Tego nikt nie wie. Sprawowanie władzy przez strach na pewno jest łatwiejsze. Andalie ma w sobie pewną surowość, jest w niej coś bezlitosnego i choć może mieć dzięki temu pewną przewagę, nie wiem, czy nazwałbym to jej mocną stroną. Kelsea uśmiechnęła się i wróciła do gulaszu. Sprawiedliwość i słuchanie drugiego człowieka. Nawet Carlin byłaby zadowolona.

Kelsea usiadła w ciemności. Gdzieś zza ściany dobiegł ją dziecięcy krzyk z bólu. Odruchowo spojrzała w lewo, w stronę kominka, ale nie było tam widać niczego, nawet nie żarzył się popiół. Pewnie niedługo będzie świtać. Sięgnęła po świecę, która zawsze stała na stoliku, ale jej palce niczego nie znalazły. Ogarnęła ją fala strachu, gwałtownego lęku bez żadnej konkretnej przyczyny. Zaczęła szaleńczo szukać po omacku, okazało się jednak, że stolik także zniknął. Na zewnątrz krzyczała jakaś kobieta. Jej głos przybierał na sile, dopóki nie ucichł, zakończony zduszonym stęknięciem. Kelsea zrzuciła pościel i zeskoczyła na posadzkę. Jej stopy wylądowały nie na zimnym kamieniu komnaty, lecz na mocno ubitym klepisku. Ruszyła ku drzwiom, ale nie na lewo, jak w komnacie, lecz dziesięć stóp w prawo, przez kuchnię i po schodach, które znała jak własną kieszeń. Otworzyła drzwi i skuliła się, gdy poczuła dotkliwy chłód nocnego powietrza. Wioska wciąż skąpana była w ciemnościach, tylko na horyzoncie widać było

delikatną zapowiedź świtu. Słyszała jednak tupot wielu biegnących ludzi. – Najeźdźcy! Najeźdźcy! – krzyknęła jakaś kobieta w domu za jej plecami. – Właśnie… Jej słowa gwałtownie ucichły. Przerażona Kelsea zamknęła i zaryglowała drzwi. Po omacku znalazła na stole kuchennym świecę i zapałki, zapaliła pojedynczy, wątły płomień i osłoniła go dłońmi, żeby ukryć światło. Jonarl zbudował im solidny dom z porządnie utwardzonej gliny z domieszką drobnych kamyków. Zrobił nawet kilka okien z tłuczonego szkła, które zdobył w czasie kilku wypraw do miasta. Dom był wspaniałym prezentem ślubnym, ale okna sprawiały, że trudno było ukryć światło tak, żeby nie było go widać z zewnątrz. Kiedy wróciła do sypialni, William siedział w łóżku i mrugał zaspany, a był tak podobny do Jonarla, że na jego widok niemal pękło jej serce. Jeffrey na szczęście wciąż spał w kołysce. Wzięła go na ręce, otuliła kocykiem i wyciągnęła rękę do Williama. – Już dobrze, kochanie. Wstań, musimy iść. Zrobisz parę kroczków dla mamusi? William wygramolił się z łóżka, a jego dziecięce nóżki dyndały przez chwilę, nim zsunął się na ziemię. Wziął ją za rękę. Od strony ulicy usłyszała odgłos obutych stóp. Męskie, pomyślała odruchowo. Ale przecież wszyscy mężczyźni wyjechali do miasta, żeby handlować pszenicą. Panika niczym gorączka próbowała wedrzeć się do jej głowy. Dokąd mogli pójść? W domu nie było nawet piwnicy, w której mogliby się ukryć. Przełożyła Jeffreya na drugą rękę i w kącie poszukała płaszcza i butów. – Weźmiesz swój płaszcz i buty, Williamie? Zobaczymy, kto pierwszy znajdzie swoje ubranie. William popatrzył na nią oszołomiony. Po chwili zaczął przeglądać stos ubrań i koców. Kelsea przesunęła stertę kołder i znalazła zimowy płaszcz Jonarla, który nadal leżał tam starannie złożony. Właśnie gdy zobaczyła płaszcz zmarłego męża kłujący w oczy z posadzki, była najbliższa łez. Poczuła w gardle narastające nudności, stare dobre mdłości poranne, które zawsze pojawiały się w najmniej odpowiednim momencie. Frontowe drzwi stanęły otworem, lichy rygiel rozpękł się na pół i wylądował w dwóch końcach kuchni. Kelsea jedną dłonią osłoniła główkę Jeffreya, drugą zaś chwyciła Williama i schowała za siebie. W drzwiach stało dwóch mężczyzn o twarzach umazanych sadzą. Jeden miał na sobie jasnoczerwony płaszcz, a nawet Kelsea wiedziała, co to oznacza.

Caden? Tutaj? pomyślała opętańczo, zanim mężczyzna ruszył naprzód i chwycił śpiącego w jej ramionach Jeffreya. Dziecko obudziło się i od razu zaczęło płakać. – Nie! – krzyknęła. Odepchnął ją do tyłu i wyrwał Jeffreya. Upadając w kąt, Kelsea chwyciła się nogi od stołu, żeby nie polecieć prosto na Williama. Poczuła rozsadzający ból, gdy uderzyła biodrem o ścianę, i jęknęła. – Bierz chłopaka – człowiek z Caden odezwał się do drugiego mężczyzny, a potem zniknął za drzwiami z Jeffreyem. Kelsea poczuła, że coś sobie naciągnęła, i jęknęła. Śnił jej się koszmar, na pewno, kiedy jednak spojrzała w dół, zobaczyła, że w czasie upadku jej lewa stopa wylądowała w prawym bucie, który leżał teraz pod dziwnym kątem. Przez sam ten szczegół nie mogła pocieszać się, że to sen. Chwyciła Williama i ponownie schowała go za sobą, po czym uniosła ręce w górę, żeby odeprzeć stojącego nad nią człowieka. – Proszę – powiedział i pochylił się, żeby wyciągnąć rękę. – Proszę, chodźcie ze mną. Nie chcę skrzywdzić ani ciebie, ani chłopca. Nawet mimo sadzy Kelsea widziała, że miał bladą, wychudzoną twarz. Był w wieku Jonarla, może odrobinę starszy… siwiejące włosy utrudniały ocenę. W dłoni przy boku trzymał nóż, nie sądziła jednak, że zamierzał go użyć; wyglądał, jakby sam o nim zapomniał. – Dokąd on zabrał mojego syna? – Proszę – powtórzył. – Wyjdź spokojnie. – Co ci, kurwa, zajmuje tyle czasu, strażniku wrót? – warknął z zewnątrz ochrypły głos. – Już idę! Odwrócił się z powrotem do Kelsea i zrobił krzywą minę. – Proszę, ostatni raz. Nie ma innego wyjścia. – Williamowi potrzebny jest płaszcz. – No to szybko. Spojrzała w dół na Williama i zauważyła, że zdążył już założyć buty, a w ręce trzymał płaszcz. Uklęknęła przed nim i pomogła mu się ubrać, drżącymi palcami zapinając guziki. – Ale z ciebie spryciarz, Williamie. Wygrałeś z mamusią. Ale William wpatrzony był w człowieka z nożem. – A teraz już chodźcie, proszę. Wzięła Williama za rękę i wyszła za mężczyzną przez frontowe drzwi. Przeklęła Jonarla pod nosem za to, że umarł i zostawił ich samych. Ale oczywiście niewiele by to zmieniło. Był środek marca i wszyscy mężczyźni z Haven, jak co roku o tej porze, pojechali handlować pszenicą do Nowego

Londynu i zostawili wioskę bez obrony. Kelsea nigdy wcześniej się nad tym nie zastanawiała. Od czasu najazdu wieś nigdy nie musiała stawiać czoła takim problemom, leżała bowiem za daleko od granicy z Mort, żeby przejmować się najeźdźcami. Na zewnątrz z ulgą zobaczyła rosłego człowieka z Caden z ostrożnie opartym o biodro Jeffreyem. Maluch nieco się uspokoił, wiedziała jednak, że to nie potrwa długo. Sapał cicho, szperając po połach płaszcza mężczyzny w poszukiwaniu piersi. Gdy jej nie znajdzie, zacznie się płacz. – Chodźcie – odezwał się ten na dworze. – Pozwól mi wziąć syna. – Nie. Otworzyła usta, żeby mu się sprzeciwić, lecz niższy z mężczyzn chwycił ją za rękę i ścisnął lekko, by ją ostrzec. Wzięła Williama za rączkę i ruszyła ulicą za zbirem z Caden ku obrzeżom wioski. Na horyzoncie już się rozjaśniało i widać było niewyraźne kontury domów i stajni. Po drodze dołączały do nich kolejne grupy, kolejne kobiety i dzieci. Allison z córkami wyszły ze swojego domu, Kelsea zaś zauważyła, że kobieta ma czerwoną szramę na ramieniu i związane ręce. Była odważniejsza ode mnie, pomyślała ponuro. Większość kobiet wyglądała jednak tak jak Kelsea. Były zdezorientowane, a na ich twarzach malowało się oszołomienie, jakby właśnie obudziły się ze snu. Potykając się, szła naprzód, ciągnąc za sobą Williama; nie wiedziała, dokąd idą, miała jedynie przeświadczenie, że dzieje się coś strasznego. Czuła palenie w piersi, ale gdy spojrzała w dół, niczego nie zobaczyła. Dopiero gdy minęła dom Johna Taylora, teraz pusty i ciemny, zrozumiała wszystko, wiedziała już, co oznacza obecność tych mężczyzn i wywleczonych z domu kobiet i dzieci. Na tle jaśniejącego horyzontu stała wysoka, surowa klatka – symetryczny, czarny kształt, a w środku poruszające się ludzkie sylwetki. Obok stała druga, pusta klatka, a przy niej muły. Odwróciła wzrok od wioski i zauważyła kilka kolejnych, stojących w rzędzie może kilka mil dalej, w kierunku Szlaku Mortmesneńskiego. To kara, zdała sobie sprawę Kelsea. Przypomniała sobie dwie sytuacje, w których w losowaniu padły imiona mieszkańców Haven. We wsi traktowano wylosowane osoby jak martwe, organizowano stypy i mówiono o nich posępnym tonem. Nieraz obserwowali podążającą Szlakiem Mortmesneńskim zsyłkę i za każdym razem Kelsea w duchu dziękowała, że nie trafiło na nią, na jej męża ani dzieci.

To kara za mój spokój. Siwiejący mężczyzna odwrócił się do niej. – Muszę wziąć twojego syna. – Nie. – Nie utrudniaj tego, proszę. Nie chcę, żeby uznali, że sprawiasz problemy. – Co z nim zrobisz? Wskazał na drugą klatkę. – Wejdzie tam, z pozostałymi dziećmi. – Nie mogę wziąć go ze sobą? – Nie. – Dlaczego? – Wystarczy – odezwał się ktoś ochrypłym głosem. Z ciemności wyłonił się wysoki, kościsty mężczyzna w niebieskim płaszczu, a w szarym świetle poranka jego twarz wyglądała bezlitośnie. Kelsea znała go, ale nie potrafiła sobie uświadomić skąd, i odruchowo cofnęła się, usiłując zasłonić syna, gdy mężczyzna się do niej zbliżał. – Nie jesteśmy tu po to, żeby dyskutować z tymi ludźmi, strażniku. Liczy się czas. Rozdziel ich i zamknij. Strażnik wyciągnął rękę i chwycił Williama za nadgarstek, chłopczyk zaś krzyknął z oburzeniem. Usłyszawszy głos brata, Jeffrey zaczął płakać, tłukąc maleńkimi, rozgniewanymi piąstkami w płaszcz człowieka z Caden. Kelsea chwyciła Williama za ramię, starając się utrzymać go przy sobie, mężczyzna był jednak dla niej za silny, a William krzyczał z bólu. Gdyby go nie puściła, oderwaliby go od niej siłą. Z trudem wypuściła nadgarstek syna i sama zaczęła krzyczeć. – Pani! Pani, obudź się! Ktoś chwycił ją za ramiona i potrząsnął, ona jednak wyrywała się do Williama, którego właśnie popędzano do klatki. Teraz zauważyła, że to klatka dla dzieci, w której siedzą małe, płaczące postacie. Postawny człowiek z Caden odwrócił się i również poszedł w tamtym kierunku, zabierając Jeffreya, Kelsea zaś wrzeszczała niezrozumiale i nie była w stanie przestać. Miała mocny, przenikliwy głos, często wybierano ją do śpiewania partii solowych w kościele, a teraz z jej ust wydobywał się krzyk za krzykiem, odbijając się echem po Równinie Almontu. – Kelsea! Ktoś spoliczkował ją i zamrugała, a jej krzyki urwały się równie gwałtownie, jak się zaczęły. Kiedy spojrzała w górę, zobaczyła siedzącego na krawędzi łóżka Pena, który podtrzymywał ją za oba ramiona, a otaczała ją znajoma komnata

oświetlona blaskiem ognia. Pen miał potargane włosy i był bez koszuli. Gdy Kelsea zobaczyła jego proporcjonalny, umięśniony i tylko odrobinę owłosiony tors, poczuła nagłą i niewytłumaczalną potrzebę dotknięcia go. Coś w niej płonęło. Klatki! Otworzyła szeroko oczy i pośpiesznie usiadła. – O Boże. Buława z mieczem w ręku wpadł do komnaty. – Co się tu, do diabła, dzieje?! – Nic, kapitanie. Koszmarny sen. Ale słysząc słowa Pena, Kelsea zaczęła kręcić głową. – Lazarusie. Obudź wszystkich. – Po co? Kelsea odepchnęła Pena, zrzuciła z siebie pościel i wyskoczyła z łóżka. Szafir wysunął się spod jej koszuli i rozjaśnił komnatę niebieskim światłem. – Obudź ich natychmiast. Musimy wyjechać w ciągu godziny. – Dokąd, jeśli można wiedzieć? – Na Równinę Almontu. Do wioski Haven. A może i pod samą granicę z Mort, nie wiem. Ale nie ma czasu do stracenia. – O czym ty, do cholery, mówisz, pani? Jest czwarta nad ranem. – O Thornie. Dobił targu za moimi plecami i właśnie jedzie do Mortmesne ze zsyłką z Tearlingu. – Skąd wiesz, pani? Jeden z postronków trzymających jej nerwy na wodzy po prostu pękł. Miała wrażenie, że nie zostało ich już wiele. – Cholera, Lazarusie, po prostu wiem! – Pani, przyśnił ci się koszmar – upierał się Pen. – Może wróć do łóżka i… Kelsea zdjęła koszulę i poczuła odrobinę złośliwej satysfakcji, zauważywszy rumieniec, który pojawił się na policzkach Pena, nim zdążył odwrócić się do ściany. Przy komodzie stała już Andalie i trzymała w rękach czarne spodnie. – Pani – odezwał się Buława spokojnym, rzeczowym tonem, jak do dziecka – jest środek nocy. Nie możesz teraz nigdzie jechać. Puścił kolejny postronek. – Nawet nie próbuj mnie zatrzymać, Lazarusie. – To był tylko sen. Andalie odezwała się cicho, lecz stanowczo. – Królowa musi jechać.

– Czy wy obie postradałyście rozum? O czym wy, kurwa, mówicie? – Musi jechać. Widziałam to. Nie ma innego wyjścia. Kelsea ubrała się i zauważyła, że szafir znowu wydostał się spod koszuli i rozświetlił pomieszczenie. Buława i Pen syknęli i podnieśli ręce, żeby zasłonić oczy, ale Kelsea nawet nie mrugnęła. Uniosła szafir i nagle zdała sobie sprawę, że w głębi klejnotu widzi jakąś twarz: pięknej kobiety o ciemnych włosach i przenikliwych, chłodnych oczach. Miała wysokie i zaokrąglone kości policzkowe, a rysy twarzy nadawały jej okrucieństwa. Uśmiechnęła się do Kelsea i zniknęła, klejnot zaś zwyczajnie błyszczał jasnym, czystym blaskiem akwamaryny w świetle pochodni. Przez chwilę Kelsea zastanawiała się, czy aby na pewno nie zwariowała. Ale to byłoby za proste. Gdyby oszalała, świat wokół nie byłby dla niej taki ważny. Ten dzień, gdy znalazła się przed twierdzą, stanowił dla niej mocne oparcie. A jeśli mimo zarządzenia Kelsea zsyłka dotrze do Mortmesne, będzie skończona. Będzie królową tylko z nazwy, a wszystko, co chciała osiągnąć, zostanie skazane na porażkę. – Andalie ma rację, Lazarusie. Muszę jechać. Buława zwrócił się do Andalie oburzonym tonem. – Dobra robota. – Dziękuję. – Zaskoczona Kelsea po raz pierwszy usłyszała w jej głosie ślad akcentu Mort. – Zupełnie nie uznajesz talentów innych niż twoje. – Na talentach takich jak twój nigdy nie można polegać bezgranicznie. Nawet wieszczka Szkarłatnej Królowej nie potrafiła przepowiedzieć wszystkiego. – To sam sobie przepowiadaj, kapitanie. – Zamknijcie się! – krzyknęła Kelsea. – Jedziemy wszyscy. Wybierz kilku strażników, którzy zostaną tu z kobietami i dziećmi. – Nikt nigdzie nie jedzie – warknął Buława i mocno chwycił ją za ramię. – Miałaś zły sen, Wasza Wysokość. – On ma rację, pani – rzekł do niej Pen. – Może po prostu wrócisz do łóżka? Do rana o wszystkim zapomnisz. Buława pokiwał potakująco głową, a minę miał tak zatroskaną, że Kelsea miała ochotę go trzasnąć. Odsłoniła zęby w sztucznym uśmiechu. – Lazarusie, królowa właśnie wydała ci polecenie. Wyjeżdżamy. Ponownie ruszyła ku drzwiom, lecz tym razem złapali ją obaj: Buława za ramię, a Pen w pasie. Kelsea zupełnie puściły nerwy, miała wrażenie, jakby w jej głowie coś eksplodowało, i odepchnęła obu ze złością, jednocześnie czując, jakby ta złość opuściła przy tym jej ciało. Mężczyźni polecieli do tyłu, Pen

wylądował skulony w nogach łóżka, Buława zaś odbił się od przeciwległej ściany i runął na podłogę. Nie pchnęła ich zbyt mocno i szybko doszli do siebie. Obaj usiedli i utkwili w niej wzrok, a ich twarze były skąpane w niebieskim blasku. Andalie odsunęła się i oparła o toaletkę. – Nikt nie musi ze mną jechać – odezwała się do nich Kelsea, z ulgą słysząc swój spokojny ton. – Tylko nie próbujcie mnie zatrzymywać. Nie chcę was skrzywdzić, ale zrobię to. Buława i Pen patrzyli przez chwilę na siebie zdziwieni. Co by zrobili, gdyby nie miała szafiru? Pewnie zamknęliby ją w komnacie i pozwolili się wypłakać, jak zwykła robić Carlin, gdy Kelsea była dzieckiem. Poszukała w sobie zapasów gniewu i znalazła je, obwałowane, lecz znów pełne. Czy kiedykolwiek wstydziła się tego gniewu? Teraz traktowała go jak dar, w jakiś sposób odzwierciedlany przez klejnot. Na pewno potrafił być niebezpieczny… Gdyby była choć odrobinę bardziej rozgniewana, Pen i Buława mogliby zostać poważnie ranni. Pierwszy otrząsnął się Pen. – Jeśli naprawdę chcesz to zrobić, pani, nie powinniśmy jechać z tobą jako Straż Królewska. Powinniśmy ubrać się jak żołnierze, a ty powinnaś mieć na sobie mundur oficera niskiej rangi. Buława powoli pokiwał głową. – Musiałabyś też obciąć włosy, Wasza Wysokość. Przy samym karku. Kelsea odetchnęła w duchu, gdyż potrzebowała wsparcia przynajmniej ze strony Buławy. Nawet nie wiedziała, gdzie trzyma się konie i gdzie szukać zapasów. Andalie przeszła na drugą stronę pokoju i wyszła za drzwi. – Bez włosów – mówił dalej Buława z nutą złośliwości w głosie – raczej każdy uwierzy, że jesteś mężczyzną. – Oczywiście – odparła Kelsea. Próba, przypomniała sobie z rozrzewnieniem. To wszystko próba. – Coś jeszcze? – Nie, pani. – Wyszedł z komnaty, zamknął za sobą drzwi i na prawo i lewo zaczął wykrzykiwać rozkazy. Nawet przez grube ściany komnaty Kelsea słyszała jego głęboki, gniewny głos. Pen usadowił się w kącie, nie zwracając uwagi na jej piorunujące spojrzenie. Rozumiała ich punkt widzenia, a jednak… według nich nie potrafiła odróżnić koszmaru od wizji, a miała wizję o wiele realniejszą od jakiegokolwiek snu. Chłód poranka wywołał u niej nawet gęsią skórkę. Czy ta kobieta na Równinie Almontu była prawdziwa? Czy prawdziwy był ptak przelatujący nad armią Mort? Kelsea nie miała na to żadnego dowodu, ale bezwzględnie wierzyła w te wizje; czuła, że nie ma innego wyjścia. Wydawało jej się, że rozumie postawę Pena,

choć wcale tego nie chciała. Powinieneś mi uwierzyć, pomyślała, patrząc na niego spod opuszczonych brwi. Moje słowo powinno ci wystarczyć. Andalie wróciła z małym ręcznikiem i parą nożyc krawieckich. Kelsea sięgnęła po leżącą na toaletce tiarę, ale cofnęła rękę. Bez względu na to, czy to prawdziwa korona, czy nie, była do niej naprawdę przywiązana. Powinna ją jednak zostawić. – Usiądź, pani. Kelsea usiadła, a Andalie zaczęła obcinać jej długie pasma włosów na czubku głowy. – Od wielu lat strzygę dzieci. Nie było nas stać na fryzjera. – Dlaczego za niego wyszłaś, Andalie? – Nie zawsze samodzielnie podejmujemy decyzje. – Ktoś cię zmusił? Andalie pokręciła głową i zaśmiała się ponuro, a potem pochyliła się i szepnęła Kelsea do ucha: – Kim jest ten mężczyzna, Wasza Wysokość? Wielokrotnie widziałam jego twarz w twoich myślach. Ciemnowłosy człowiek o uśmiechu zaklinacza węży. Kelsea zarumieniła się. – Nikim. – Nie jest nikim. – Andalie chwyciła kosmyk włosów nad lewym uchem i obcięła go bezceremonialnie. – Ten człowiek bardzo wiele dla ciebie znaczy, a widzę, że wszystkie te uczucia skrywa zasłona wstydu. – I co w związku z tym? – Sama postanowiłaś, że będziesz żywić wobec niego takie uczucia, pani? – Nie – przyznała Kelsea. – I byłaby to jedna z twoich najgorszych decyzji, prawda? Pokonana Kelsea kiwnęła głową. – Nie zawsze decydujemy sami, Wasza Wysokość. Kiedy przychodzi pora, wybieramy po prostu to, co najlepsze. Zamiast pocieszyć Kelsea, słowa Andalie ją załamały. Siedziała w milczeniu, gdy kobieta kończyła obcinanie włosów, i wpatrywała się posępnie w rosnący na podłodze stos ciemnych pukli. Wiedziała, że dla Ducha jest nikim, ale wciąż tliła się w niej iskierka nadziei. Obcięcie włosów było niczym wkroczenie przez ostatni most do krainy, gdzie nie było już żadnej nadziei. Do drzwi zapukał strażnik, który na wezwanie Pena przyniósł czarny mundur armii Tearlingu i rzucił go na łóżko. Na widok Kelsea wytrzeszczył oczy, kiedy

jednak spojrzała na niego tak samo, wymknął się z komnaty, zamykając za sobą drzwi. Pen wrócił na fotel, wyraźnie unikając wzroku Kelsea. Andalie skończyła i gestem nakazała Kelsea się pochylić, po czym przeczesała resztki długich włosów i obcięła je. Wyprostowała dziewczynę i przyjrzała się efektom swojej pracy. – Wystarczy, pani. Fryzjer będzie mógł później poprawić. Kelsea miała wrażenie, że jej głowa zrobiła się lżejsza, niemal unosiła się w powietrzu. Zebrała się na odwagę i popatrzyła w lustro. Andalie dobrze się spisała, zrobiła jej niemal taką samą fryzurę, jaką miał Coryn – zgrabnie przycięła jej włosy wokół głowy. Jakiejś innej kobiecie o idealnych, delikatnych rysach mogłoby nawet być do twarzy w takim uczesaniu, ale Kelsea miała ochotę się rozpłakać. Z lustra spoglądał na nią chłopak, co prawda o pełnych ustach i ładnych zielonych oczach, lecz mimo wszystko chłopak. – Cholera – mruknęła. Nieraz słyszała to słowo z ust swojego strażnika, ale dopiero teraz zrozumiała, po co tak naprawdę używa się przekleństw. To jedno słowo dokładnie określało jej odczucia i wyrażało je lepiej niż sto innych. – Chodź, pani. Teraz ubranie. – W beznamiętnym spojrzeniu Andalie kryła się iskierka współczucia. – Uda nam się, Andalie? – Nie wiem, pani. Ale i tak musisz jechać.

Księga III

Rozdział 12

Zsyłka

PYTANIE: Kim jest dziewczyna na wygnaniu z fałszywą koroną na głowie? ODPOWIEDŹ: Prawdziwą Królową. Tearlińska księga zagadek

Opuścili skrzydło królowej o świcie jednym z tuneli Buławy. Najpierw szli ciemnym korytarzem, potem znaleźli się w czworokątnej klatce schodowej i ruszyli w dół niekończącymi się schodami. Kelsea szła jak w półśnie, klejnot bowiem nie pozwalał jej jasno myśleć. W myślach widziała wiele twarzy: Arlena Thorne’a, Ducha, kobiety o zimnych oczach i wysokich kościach policzkowych. Nim przejechali przez zwodzony most, Kelsea była przekonana, że ta kobieta to Szkarłatna Królowa. Nie miała pojęcia, skąd to wie. Wydawało jej się, że wyjście na zewnątrz ją uszczęśliwi, klejnot jednak nie pozwolił jej cieszyć się otwartą przestrzenią. Kiedy udało im się bez pościgu wydostać z Nowego Londynu, szafir zaczął ciągnąć Kelsea naprzód. Nie można było określić tego inaczej – wywierał fizyczną siłę, jak gdyby pod jej klatką piersiową ktoś przywiązał sznurek. Ciągnęło ją niemal prosto na wschód, a gdy próbowała skręcić w inną stronę, klejnot rozpalał się nieznośnym żarem, a w żołądku Kelsea kotłowało się od mdłości do tego stopnia, że ledwie mogła usiedzieć na koniu. Nie była w stanie długo ukrywać tego przed Penem, ten zaś upierał się, żeby powiedzieć o tym Buławie. Oddział zatrzymał się, żeby napoić konie w Crithe u stóp niskiego pagórka opadającego ku rzece. Poza Galenem i Cae’em, którym Buława polecił strzec skrzydła królowej, Kelsea miała przy sobie wszystkich swoich strażników, którzy stali właśnie lub kucali na brzegu rzeki. Nie wiedziała, co powiedział im Buława, ale chyba nic dobrego; podczas jazdy wyłowiła kilka sceptycznych spojrzeń, zwłaszcza Dyer wyglądał, jakby zjadł cytrynę. Gdy Pen, Buława i Kelsea odeszli, by odbyć prywatną naradę po drugiej stronie wzniesienia, usłyszała, jak Dyer mamrocze: – Pierdolona strata czasu.

Gdy Kelsea wyjęła klejnot, znów błyszczał tak jasno, że obaj mężczyźni musieli zakryć oczy. – Dokąd cię prowadzi, pani? – spytał Pen. – Na wschód. – Dlaczego po prostu go nie zdejmiesz? – stanowczym tonem zapytał Buława. Z dziwną niechęcią Kelsea sięgnęła do szyi i odpięła naszyjnik. Kiedy jednak zdjęła łańcuszek, poczuła się jakby mniejsza. To było paskudne uczucie, jakby ktoś wszystko z niej wysączył. – Jezu, ona robi się biała. Pen pokręcił głową. – Nie może go zdejmować, kapitanie. – Wziął naszyjnik z rąk Kelsea i zapiął go na jej szyi. Zalała ją fala ulgi, niemal jak po narkotykach. Co się ze mną dzieje? – Chryste, Pen – z niesmakiem burknął Buława. – Co, do cholery, mamy zrobić z tymi magicznymi błyskotkami? – Może podążać za królową, kapitanie. Nikt nie musi wiedzieć, skąd biorą się jej wskazówki. – Nie wymyślę nic lepszego – mruknął Buława, zerkając na Kelsea z poirytowaniem. – Ale będą z tego same problemy. Pozostali już się wkurzają o to, że w ogóle się tu znaleźli. Kelsea pokręciła głową. – Wiesz, Lazarusie, w tej chwili nie bardzo mnie obchodzi, czy mi wierzysz, czy nie. Ale zapamiętam, że nie wierzyłeś. – Proszę bardzo, pani. Wrócili na szczyt wzniesienia, Kelsea schowała szafir pod mundur i zasłoniła oczy przed słońcem. Niebieska wstęga wód Crithe wiła się ku wschodowi, a rzekę Caddell ledwie było już widać, została bowiem wiele mil na południe. Obie rzeki płynęły niemal równolegle, ich bieg był jednak różny: Crithe zakręcała i meandrowała, Caddell zaś podążała niemal prosto. Wzdłuż żadnej z nich nie znaleźli śladu Thorne’a, a jednak Kelsea nie zniechęcała się. Szafir nadal ciągnął w stronę tego, czego szukała. Buława chwycił za uzdę swojego ogiera, którego przytrzymał dla niego Wellmer, i oznajmił od niechcenia: – Od tej chwili prowadzi królowa. My jedziemy za nią. Niektórzy zaczęli gderać, Dyer zaś ściągnął usta i westchnął znacząco. Wyglądało jednak na to, że na tym dyskusja się skończyła. Dosiedli koni, a Kibb i Coryn wrócili do przyjacielskiej sprzeczki toczonej od początku podróży na temat

tego, który z ich wierzchowców jest lepszy. Oprócz Buławy i Dyera wszyscy chyba pogodzili się z tym, że wyruszyli w tę głupią podróż, zupełnie jakby Kelsea ubzdurała sobie, że dla przyjemności chce popływać łodzią po Crithe. No i dobrze. Ważne, żebym dotarła tam, dokąd zmierzam. – Moglibyśmy się rozdzielić, pani – cicho zaproponował Buława. – Odesłać cię z czterema lub pięcioma ludźmi i… – Nie – odparła Kelsea, chwytając za szafir. – Nawet nie próbuj, Lazarusie. Jeśli teraz zboczę z drogi, to zwariuję. – Może już zwariowałaś, Wasza Wysokość. Przeszło ci to w ogóle przez myśl? Przeszło, ale Kelsea nie miała zamiaru dać mu tej satysfakcji. Chwyciła za wodze i skierowała konia na wschód, pozwalając mu wybierać drogę wzdłuż brzegu rzeki. Ucisk w jej piersi od razu zelżał i z ulgą przymknęła oczy.

Następnego dnia natknęli się na koleiny po ogromnych kołach, wyciśnięte w błocie na Szlaku Mortmesneńskim. Buława zamarł na ten widok, Kelsea zaś odebrała jego zaskoczenie ze złośliwą satysfakcją, choć widziała, że nadal nie jest do końca przekonany. Miejscami ślady schodziły z drogi i prowadziły na przełaj, cały czas były jednak dobrze widoczne, a Kelsea wiedziała, dokąd zmierza Thorne – podążał niemal w linii prostej na wschód, ku przełęczy Argive, tą samą drogą, którą zawsze przewożono niewolników. Istniało kilka miejsc, w których można było przekroczyć granicę wozami, ale przez Argive dało się dotrzeć prosto na Wzgórze Pik, a potem w dół zbocza ku Demesne. Thorne’owi na pewno zależało na czasie, dlatego Kelsea także musiała się spieszyć. Pierwszej nocy, gdy jej strażnicy planowali rozbicie obozu, dała im jasno do zrozumienia, że mogą się zatrzymać, ale ona jedzie dalej. Nocna podróż nie przysporzyła jej zwolenników, ale Kelsea się tym nie przejęła. Coś popychało ją naprzód, jakaś potężna żyła niebieskiego ognia w jej głowie, która rozszerzała się z każdą mijającą godziną. Drugiej nocy Buława w końcu nakazał wszystkim zatrzymać się i odpocząć. Kelsea nie spierała się z nim, gdyż uświadomiła sobie, że jest już wyczerpana. Rozbili obóz na ogromnym polu wiosennych kwiatów, tuż za źródłem Crithe. Kelsea nigdy nie widziała takiego pola. Rozciągało się niczym ocean upstrzony plamami we wszystkich kolorach tęczy. Nieznane kwiaty pachniały truskawkami, a trawa była taka miękka, że żołnierze nawet nie zadali sobie trudu, żeby rozstawić namioty, lecz rozłożyli posłania na ziemi. Kelsea zasnęła od razu, choć myślała, że godzinami będzie przewracać się z boku na bok. Kiedy się obudziła,

czuła się pokrzepiona i zerwała kilka kwiatów, które zatknęła sobie przy płaszczu na szczęście. Wszyscy wstali w dobrych nastrojach, a większość strażników zaczęła traktować Kelsea jak dawniej i żartować z nią podczas jazdy. Nawet Mhurn, który unikał jej od czasu incydentu w trakcie audiencji, zajął rankiem miejsce po jej lewej stronie. – Witaj, Mhurn. – Witaj, pani. – Też będziesz próbował mi to wszystko wyperswadować? – Nie, pani. – Mhurn pokręcił głową. – Wiem, że mówisz prawdę. Spojrzała na niego zaskoczona. – Naprawdę? – Mhurn! – krzyknął Buława od frontu oddziału. – Podjedź tu natychmiast! Mhurn strzelił wodzami, a jego koń pędem minął inne i znalazł się na przedzie. Kelsea patrzyła, jak odjeżdżał, po czym potrząsnęła głową. Po jej drugiej stronie jechał Pen z nachmurzoną miną i dłonią na rękojeści miecza, Kelsea zaś poczuła pulsującą, powstrzymywaną falę gniewu. Chciała wybaczyć Penowi sytuację w komnacie, ale zwyczajnie nie potrafiła. Spośród wszystkich osób to właśnie on powinien był jej uwierzyć. Wiedział przecież, że nie była histeryczką. Pen jakby wyczuł jej złość, odwrócił się bowiem i rzucił jej buntownicze spojrzenie. – Co się dzieje, pani? – Gdybym była zmuszona wyjechać z twierdzy sama, gdyby Lazarus nie pozwolił żadnemu strażnikowi jechać ze mną, to i tak byś pojechał, Pen? – Przysięgałem, Wasza Wysokość. – Ale komu? Gdybyś musiał wybierać między kapitanem straży a mną, w którą stronę byś poszedł? – Nie zmuszaj mnie do odpowiedzi na to pytanie, pani. – Nie będę, Pen, a przynajmniej nie dziś. Ale albo mi ufasz, albo nie. A jeśli nie, nie chcę, żebyś był moim osobistym strażnikiem. Pen wpatrywał się w nią urażonym wzrokiem. – Miałem na względzie wyłącznie twoje bezpieczeństwo, pani. Kelsea odwróciła się, nagle wściekła na niego, na nich wszystkich… tylko nie na Mhurna. Minął już ponad miesiąc i wielu z nich ją poznało, ale nic tak naprawdę się nie zmieniło. Nadal była dziewczyną, którą przywieźli jak jakiś bagaż z chaty Barty’ego i Carlin, dziewczyną, która nie umiała jeździć konno i której ledwie można było powierzyć rozstawienie własnego namiotu. To Buławy słuchali, to jego słowo się liczyło, a ostatecznie nawet Lazarus traktował ją jak

kapryśnego dzieciaka. Kiedy Pen znowu próbował się do niej odezwać, nie odpowiedziała. Potworne przyciąganie ku wschodowi w miarę upływającego dnia było coraz silniejsze, lecz odczuwała je bardziej jako przymus niż fizyczną siłę. Coś kazało jej jechać naprzód i zupełnie nie przejmować się, czy pozostali podążają za nią. Czuła pulsowanie w piersi i pulsowanie szafiru, jakby klejnot i jej gniew karmiły się nawzajem i dzięki temu rozrastały poza swoje granice, aż do chwili gdy po południu Wellmer nagle zarządził postój. Cała grupa zatrzymała się tuż za podjazdem na zbocze niewielkiego wzgórza usianego fioletowymi kwiatami. Na wschodzie horyzont przesłaniały szczyty Ellyre i Willingham, między którymi rysowało się intensywnie niebieskie przejście w kształcie litery V – przełęcz Argive. Wellmer wskazał na podnóże gór, gdzie Szlak Mortmesneński znikał wśród serpentyn. – Tam, pani. Wszyscy wstali w strzemionach, a Kelsea dodatkowo wyciągnęła szyję, żeby lepiej widzieć. Jakieś dziesięć mil od nich u podnóża wzniesień ku górze wlókł się długi, czarny cień. – Szczelina w skałach – mruknął Dyer. – Nie, panie. – Twarz Wellmera pobladła, lecz zacisnął szczęki i odwrócił się do Kelsea. – To klatki, Wasza Wysokość. Jadą jedna za drugą. Widzę kraty. – Ile klatek? – Osiem. – Gówno prawda! – ryknął Elston z tyłów oddziału. – Jak, do cholery, Thorne miałby w tajemnicy zbudować klatki? – Teraz to nie ma znaczenia. Zrobił to. – Kelsea poczuła na sobie wzrok Buławy, ale nie spojrzała na niego. Stojący po prawej stronie Pen wpatrywał się w podnóże gór, a szczęka mu drgała. – Musimy ich dogonić, zanim przejadą przez przełęcz. Kiedy zjadą z gór, żołnierze Mort będą już czekać, żeby odeskortować ich do Demesne. – Skąd wiesz, Wasza Wysokość? – spytał Dyer. Jego ton był zadziwiająco pokorny, jakby jego pytanie rzeczywiście było szczere. – Po prostu wiem. Teraz wszyscy popatrzyli na Buławę w oczekiwaniu na potwierdzenie jej słów. Jeszcze godzinę wcześniej Kelsea by się wściekła, teraz jednak wpatrywała się w karawanę z wolna wspinającą się pod górę. W co najmniej jednej klatce były dzieci. Ile jeszcze było wiosek takich jak ta, którą widziała? Ilu jeszcze ludzi?

Buława odezwał się powoli, nie patrząc Kelsea w oczy. – Przepraszam, Wasza Wysokość. Thorne znów mnie przechytrzył, ale przysięgam, że zrobił to po raz ostatni. Kelsea nie odpowiedziała nic na te słowa, lecz ściągnęła wodze, pragnąc jechać dalej. Wpatrywała się w ciemny, podłużny kształt u stóp gór i drżała, starając się nie zastanawiać, jak poradzą sobie po drugiej stronie przełęczy. Na wschód. Głos odezwał się w jej głowie, miała jednak wrażenie, że rozlega się wszędzie dookoła, a słowa wibrują na jej skórze. – Jedźmy. Musimy dogonić ich przed zmrokiem. – Mamy jakiś plan, pani? – spytał Dyer. – Oczywiście. – Nie miała żadnego planu. – No dalej, szkoda dnia.

Gdy Javel otarł skroń, jego dłoń była cała mokra. Tego dnia panował bezwzględny, niedorzeczny upał, a popędzanie mułów było niezwykle wyczerpujące. Thorne zadecydował, że pojadą głównie przez Równinę Almontu, żeby ominąć najbardziej zaludnione miasta i wioski. Było to całkiem rozsądne, ale czasami musieli podróżować kiepskimi drogami, których od dawna nie naprawiano. Nim dotarli do źródeł Crithe, Javela zaczęło ogarniać obrzydzenie do całego tego przedsięwzięcia, jechał jednak naprzód z myślą o Allie. Ludzie w klatkach nie chcieli być cicho. Trudno było tego od nich oczekiwać, lecz przed opuszczeniem Nowego Londynu Javel nie pomyślał nawet, że będą aż tak błagać. Pewnie nawet Thorne o tym nie pomyślał, choć pewnie i tak go to nie obchodziło. Javel przez kraty widział go na przedzie, jadącego na swoim koniu z takim spokojem, jakby był królem udającym się na piknik. Javel wyjął z kieszeni buteleczkę i pociągnął łyk whisky palącej wysuszone gardło. Thorne urządziłby mu piekło, gdyby zobaczył, że Javel pije, ten jednak już zupełnie się tym nie przejmował. Do sakw przy swoim siodle zapakował trzy butelki, wiedział bowiem, że będzie ich potrzebował, nim podróż dobiegnie końca. Thorne postanowił, że każdej klatki ma strzec czterech ludzi. Poza lordem Tare’em było wśród nich kilku szlachciców, a także paru żołnierzy z armii Tearlingu. Bracia Baedencourt sprowadzili także dwóch kolejnych członków Caden, Dwyne’a i Avile’a. Obaj byli znanymi wojownikami, dzięki czemu pozostali czuli się bardziej komfortowo. Mimo że robili to wszystko w tajemnicy, wszyscy byli wobec siebie jakoś dziwnie obojętni, łączył ich jedynie wspólny cel niczym grupę włóczęgów, którzy utknęli na pustyni w Cadare. Nie było między nimi szczerego oddania, a i szacunku bardzo niewiele. Brat Matthew i drobny

złodziejaszek Alain okazywali sobie jawną niechęć. Lord Tare trzymał się na osobności i jechał przodem jako zwiadowca. Javel nie znosił braci Baedencourt, którzy przez całą podróż nie wytrzeźwieli chyba ani na chwilę, a kilka ostatnich dni spędził, jednym okiem obserwując klatkę, drugim zaś Kellera, który coraz bardziej go niepokoił. Urządzili obławę w dwunastu wioskach wzdłuż Crithe. Nie zastali tam prawie żadnych młodych mężczyzn, dlatego nie musieli zbyt wiele walczyć. Javel zauważył jednak, że Keller znikał w domach i chatach na długo i że niektóre wyprowadzane przez niego kobiety, zwłaszcza te młode, zostały brutalnie potraktowane, miały podarte i zakrwawione ubrania. Javel zastanawiał się, czy nie powiedzieć o tym Thorne’owi i nie zapytać go, czy towar uszkodzony nie traci na wartości. Nie miał jednak okazji, by porozmawiać z nim na osobności, i w końcu przełknął oburzenie, tak samo jak musiał przełknąć wszystko, co było związane z tym przedsięwzięciem. Przyszło mu to zadziwiająco łatwo: w jego głowie padał jeden bastion za drugim, jak zamki z piasku pod falą przypływu, aż zaczął się martwić, że pewnego dnia obudzi się i stwierdzi, że sam stał się Arlenem Thorne’em, człowiekiem tak podłym, że wszystko będzie dla niego do przyjęcia. Allie. Wioski były tak odizolowane, że pościg był mało prawdopodobny, Thorne jednak upierał się, że należy wziąć dodatkowych strażników, a Javel musiał mu przyznać rację. Po ostatnich deszczach poziom wód Crithe podniósł się i trzeba było więcej ludzi, by przeprawić klatki przez bród Beth. Podwyższona ostrożność także nie zawadziła, klatki nie były bowiem zbyt solidne – zbudowane ze zwykłego drewna, z myślą o tylko kilku transportach, stanowiły łatwiejszy cel. – Proszę – zakwiliła jakaś kobieta w klatce obok Javela tak blisko, że aż podskoczył. – Moi synowie. Proszę. Nie mogą być ze mną? Javel zamknął na chwilę oczy. Jak przy każdej zsyłce najtrudniej było z dziećmi. Thorne wyjaśnił jednak wszystkim, że Szkarłatna Królowa bardzo ceni dzieci, może nawet bardziej niż cokolwiek, co mogliby przywieźć. Javel sam schwytał kilkoro: dwie małe dziewczynki w Lowell, chłopca i niemowlę w Haven, a w Haymarket wyjął dziewczynkę prosto z kołyski. Dzieci jechały w czwartej i piątej klatce, pośrodku całego transportu, Javel zaś dziękował Bogu, że to nie jemu przydzielono ich pilnowanie, choć i tak je słyszał. Malutkie dzieci, zwłaszcza te za małe na odstawienie od piersi, wydzierały się niemal bez przerwy przez pierwsze dwa dni jazdy. Teraz już na szczęście umilkły, podobnie jak większość więźniów, ich gardła były bowiem zbyt zdarte, by mieli siłę błagać.

Zapasy wody, o które zadbał Thorne, ledwie wystarczały dla strażników i mułów. Jego zdaniem więcej niż kilka litrów na głowę za bardzo by ich spowolniło. Teraz jesteś mi potrzebny, pomyślał Javel, wpatrując się w Thorne’a przez szczeble klatki. Jeśli jednak kiedykolwiek złapię cię samego, choćby jeden jedyny raz, w jakąś ciemną noc w Gardzieli… już nie dam się zwieść. – Proszę – jęknęła kobieta. – Moja mała dziecinka. Ma tylko pięć miesięcy. Javel ponownie zamknął oczy, żałując, że nie umieścił jej w innej klatce. Miała jasne włosy jak Allie, a gdy wyrywał syna z jej ramion, nagle uderzyła go straszliwa pewność: Allie go widziała. Widziała wszystko, co robił. To przekonanie nieco zelżało, gdy karawana posuwała się naprzód, a brzask przeszedł w poranek, pojawił się jednak inny problem, nad którym Javel wcześniej się nie zastanawiał: jak miał wytłumaczyć Allie, że to wszystko po to, żeby ją uwolnić? Była dobrą kobietą, wolałaby zginąć, niż okupić swoją wolność cierpieniem innych. Jak zareaguje, gdy dowie się, co zrobił? Kiedy Javel miał dziesięć lat, ojciec zabrał go do rzeźni, w której pracował – przysadzistego budynku z taniego drewna. Może ojciec sądził, że czegoś go w ten sposób nauczy, a może chciał, by Javel poszedł w jego ślady, niemniej jednak odniósł odwrotny efekt. Dziesiątki wołów, jeden za drugim, czekały bezmyślnie na wejście do budynku przez ogromne drzwi. Ale już w środku bydło wcale nie zachowywało się bezmyślnie. Dobiegała stamtąd kakofonia muczenia i pisków, w tle zaś słychać było głuche odgłosy mocnych ciosów. – Którędy wychodzą? – zapytał Javel. Ojciec nie odpowiedział, tylko patrzył na syna, dopóki ten nie zrozumiał. – Zabijacie je? – A skąd według ciebie bierze się wołowina, synu? A przy okazji, skąd według ciebie biorą się pieniądze? Gdy weszli do rzeźni, nozdrza Javela natychmiast zaatakował zapach krwi i straszliwy fetor wnętrzności, przez co gwałtownie zwrócił śniadanie na buty ojca. Zapamiętał ten zapach na całe życie, ale to wrota rzeźni na zawsze wrosły w dziecięcy umysł Javela: szeroko otwarte drzwi, a za nimi ziejąca ciemność. Krowy wchodziły do środka, krzyczały w ciemności i już nie wychodziły. Sześć lat temu, gdy Allie zabrano do Mortmesne, Javel przez kilka dni ukradkiem jechał za transportem, nie wiedząc, co w ogóle zamierza zrobić. Widział Allie w czwartej klatce, widział nawet z daleka jej jasne włosy, ale kraty sprawiały, że dzieliło ich nieskończenie wiele mil. Nawet gdyby jakimś cudem udało mu się zaatakować i wygrać – choć nikt tego wcześniej nie dokonał – dokąd by poszli? Krowy przynajmniej nie wiedziały, co je czeka. Allie przez całe lato miała w

oczach wypisany swój los; tę jedną z niewielu rzeczy Javel wyraźnie zapamiętał. Tak piękną kobietę w Mortmesne czekało tylko jedno, podobnie jak bydło w rzeźni. Nie było już powrotu. Teraz jednak odzyska Allie. Niemal widział jej niewyraźną sylwetkę w ciemnych drzwiach i przestał słyszeć kobietę obok, która błagała o synów. W końcu przestała. Gdy zaczęło robić się coraz cieplej, muły stały się narowiste. Pochodziły z Cadare i wychowano je do ciężkiej pracy w upałach, ale chyba to, co przewoziły, nie podobało im się tak samo jak Javelowi. Podczas wędrówki nie okładał ich batem, w końcu jednak nie było innego wyjścia i razem z Arne’em Baedencourtem usadowili się na przedzie trzeciej klatki, w dłoniach trzymali w gotowości bicze i używali ich za każdym razem, gdy muły zaczynały się ociągać. Na niewiele się to zdało. Karawana zwolniła, a potem posuwała się jeszcze wolniej, dopóki sam Thorne nie podjechał do klatek i nie nawrzeszczał na Iana, który odpowiadał za muły. – Do jutrzejszego wieczoru musimy dotrzeć do Demesne! Co się dzieje z tymi mułami? – Nie mam pojęcia! – krzyknął Ian w odpowiedzi. – Może to przez upał! Potrzeba im więcej wody! Powodzenia, pomyślał Javel. Poprzedniego dnia minęli źródło Crithe, do teraz zaś pokonali już ponad połowę drogi u podnóży gór. Nawet po deszczach tak wysoko nie było wody. Jeszcze kilkaset stóp i dotrą do przełęczy Argive, a potem zjadą ze Wzgórza Pik prosto do Demesne. Gdyby tylko te przeklęte muły wytrzymały jeszcze kilka godzin, mogliby odpocząć i przez resztę drogi byłoby już łatwiej. Upał w końcu osiągnął szczyt i nie słabł, mimo że słońce opadało ku horyzontowi. Kilka razy Javel widział, jak Alain, który jechał przy klatce przed nim, ukradkiem podaje więźniom wodę. Pomyślał, że powinien go upomnieć. Gdyby Thorne złapał Alaina na marnowaniu wody, którą miały dostać muły, wszystkim by się za to oberwało. Javel zachował jednak milczenie. Niedługo przed zachodem słońca kobieta z klatki, która najwyraźniej została obdarzona gardłem z żelaza, zaczęła od nowa. Tym razem trudniej było ją ignorować. Wkrótce Javel dowiedział się, że jej synowie nazywają się Jeffrey i William, mąż dwa miesiące temu zginął w wypadku na budowie, ona zaś znowu była w ciąży i miała pewność, że tym razem urodzi dziewczynkę. Ta ostatnia wiadomość zaniepokoiła Javela najbardziej, choć nie wiedział dlaczego. Allie nigdy nie zaszła w ciążę. Strażnicy wrót zarabiali tyle, że było ich stać na dobre środki zapobiegające ciąży, a zarówno on, jak i Allie byli zdania, że w tych

niepewnych czasach dzieci to za duże ryzyko. Wtedy taka decyzja wydawała im się oczywista, teraz jednak Javelowi było po prostu przykro i czuł się niesamowicie zmęczony. Zastanawiał się, dlaczego Thorne nie pomyślał, że mogła im się trafić kobieta w jeszcze niewidocznej ciąży. Niedługo jako niewolnica nie będzie miała zbyt wielkiej wartości; nie będzie mogła pracować i żaden mężczyzna nie zechce ciężarnej dla przyjemności. To problem Thorne’a. To problem Thorne’a. Po pokonaniu ostatniej wyczerpującej mili pod górę o zmroku zakończyli wspinaczkę i wprowadzili sznur klatek na przełęcz Argive. Zbocza wąwozu były strome, lecz nie pionowe, poznaczone głazami i nawisami ostro wystającymi ze skarp. Kamienne ruiny Wieży Argive zaścielały dno doliny. Zieleń już dawno zniknęła z Argive, a nieustające przejazdy klatek dodatkowo nadwyrężyły resztki wysuszonych roślin. W półmroku o zmierzchu przełęcz wyglądała jak głęboka, brunatna gardziel, nad którą wisiało ciemniejące, purpurowe niebo, i rozciągała się niemal na milę od wschodu po zachód. Muły były u kresu sił, Javel jednak nie zamierzał o tym informować Thorne’a. Sam niedługo się dowie, gdy te biedne zwierzęta po prostu przestaną się ruszać, choćby spadły na nie wszystkie bicze świata. Będą musieli zatrzymać się na noc, choć Javel nie spodziewał się, że uda mu się zasnąć zaledwie kilka jardów od klatek. Znowu pomyślał o Allie. Co miałby jej powiedzieć? Na pewno nie prawdę. Obrzuciłaby go tym kruchym spojrzeniem bez wyrazu, które w jej przypadku oznaczało rozczarowanie. A jeśli go odtrąci? Javel nie chciał jednak myśleć o tym, że Allie mogła się zmienić przez te lata spędzone w Mortmesne. Nie ma mowy, żeby wyznał jej prawdę, musiał wymyślić jakieś kłamstwo. Gdy zaszło słońce, nad ich głowami zebrały się chmury. Javel usłyszał jakieś zrzędzenie. Dwyne, przywódca czwórki z Caden, głośno mruknął do swoich towarzyszy, że miło będzie posiedzieć w cieniu, gdy zajdzie słońce. Ludzie z Caden wiele razy odbywali tę podróż za panowania regenta, dlatego dobrze było mieć przy sobie Dwyne’a i Avile’a, a nawet tych hulaków Baedencourtów. A jednak nawet Dwyne sprawiał wrażenie niespokojnego. Chmury zbierały się szybko i ciemniały jeszcze szybciej. Gdyby w nocy przyszła burza, spowolniłaby zjazd karawany ze Wzgórza Pik. Ale dzięki burzy więźniowie dostaliby trochę wody. Może gdyby się zatrzymali, Javelowi udałoby się nawet podarować ciężarnej kobiecie odrobinę czasu z synami. Thorne nigdy by na to nie pozwolił, ale przecież Alainowi wiele rzeczy uszło na sucho pod jego nosem. Może

Javelowi też by się udało. Poczuł się lepiej z tą myślą i wyprostował się w siodle. To niewiele, ale był w stanie to zrobić. Chmury nieubłaganie gęstniały na niebie, aż w pewnej chwili, niemal bez ostrzeżenia, nad przełęczą zapadła ciemność.

Ilu? – syknął Buława. – Naliczyłem dwudziestu dziewięciu – wyszeptał Wellmer. – Ale pewnie jest kilku więcej, nie widzę za klatkami. Chwileczkę… Kelsea czekała z nieprzyjemną świadomością obecności otaczających ją cieni. Co prawda Buława i Pen byli u jej boku, ale w ciemności każdy mógł wyjąć nóż. Niezaprzeczalnie była tu narażona na atak. Czekała z narastającym niepokojem, aż w końcu Wellmer wczołgał się z powrotem za głaz, przy którym ukryła się połowa oddziału. – Caden, panie kapitanie. Dwyne i jeszcze jeden, ale tego nie poznaję. – Cholera, nigdy nie działają parami. Musi być ich więcej. Po kilku sekundach szukania kieszeni Wellmer wetknął sobie lunetę za kołnierz bluzy. Zostawili konie daleko za sobą, u wylotu przełęczy, i wszyscy nagle jakby jednocześnie odkryli, że nie mają w mundurach kieszeni. Kelsea pociągnęła za kołnierz własnego uniformu. Uszyto go z taniego materiału, od którego swędziała ją skóra. Wojskowe stroje leżały dziwnie na wszystkich strażnikach. Zauważyła, że wielu wierci się i cały czas je poprawia, nawet Pen, który sprawiał wrażenie, że potrafi jak kameleon odnaleźć się w każdych warunkach. Ale czarny kolor mundurów pozwalał skutecznie się ukryć, na niebie świecił bowiem jedynie skrawek chłodnego, bursztynowego księżyca. Druga połowa strażników została około piętnastu stóp z tyłu, za drugim głazem, Kelsea zaś nie była nawet w stanie ich odróżnić, bo wyglądali jak ciemna masa na tle zbocza wąwozu. Bardziej martwiła się o ukrycie szafiru. Gdy tylko weszli na przełęcz, straszliwy żar na jej piersi zelżał i czuła już tylko lekkie pulsowanie, które było niemal przyjemne. Światło klejnotu także przygasło, Kelsea nie sądziła jednak, że cienki materiał munduru zdoła je całkowicie stłumić. Zza jej pleców dobiegł odgłos metalu trącego o skórę – jak przy wyjmowaniu noża – i dziewczyna skuliła się, usiłując zwinąć się w jak najmniejszą kulkę. Jej serce waliło jak oszalałe, tak głośno, że miała wrażenie, iż wszyscy je słyszą, a na czoło wystąpił jej zimny pot. Rana na ramieniu napięła się na wspomnienie bólu. Który z otaczających ją ludzi wtedy to zrobił? – Mają przewagę liczebną, pani – oznajmił Buława. – Niewielką, ale nie

możemy otwarcie zaatakować. Nie w sytuacji, gdy są wśród nich ludzie z Caden. – Wellmerze, potrafiłbyś ich zdjąć? – Mogę zestrzelić najwyżej dwóch albo trzech, pani, zanim się schowają i zgaszą ogień. Buława poklepał po ramieniu Vennera, szepnął coś do niego i wysłał go do drugiego głazu. – Mamy Wellmera i jeszcze trzech przyzwoitych łuczników. Wyślemy dwóch na przeciwległą stronę przełęczy, żeby pozostali nie mogli schować się za klatkami. Jeśli najpierw zlikwidujemy ludzi z Caden, szanse będą bardziej wyrównane. – W każdej chwili mogą zgasić ogniska – łagodnym tonem ostrzegł Pen. – Musimy działać szybko, zanim stracimy przewagę, którą daje nam światło. Kelsea chwyciła Buławę za nadgarstek. – Ludzie w klatkach są najważniejsi. Dopilnuj, by wszyscy to zrozumieli. Venner chyłkiem wrócił do nich, a za nim jeszcze trzy spowite w mrok postacie. Stłoczyli się wokół Buławy i rozmawiali szeptem, Kelsea zaś otarła pot z czoła, usiłując nie poddać się ogarniającej ją w ciemnościach paranoi. – Podaj mi swoją lunetę, Wellmerze. Osiem klatek ustawiono w podkowę, drzwiczkami ku środkowi. Kelsea z ulgą dostrzegła, że nie miały żelaznych elementów. Wyglądały na pośpiesznie zbite ze zwykłego drewna, nie miały krat, lecz szczeble wykonane z grubych, pionowych desek. Nawet jeśli był to dąb tearliński, powinny ustąpić pod naporem kilku toporów. Wellmer zauważył paru ludzi rozstawionych wokół karawany na obrzeżach obozowiska, lecz większość załogi Thorne’a była wewnątrz podkowy. Patrząc przez lunetę, Kelsea skupiła się na mężczyznach wokół ogniska. Rozpoznała bardzo niewielu. Był tam dobrze ubrany, krępy człowiek, zapewne szlachcic, którego zapamiętała z pierwszej audiencji, choć nie przypominała sobie, jak się nazywa. Kilku ludzi prawdopodobnie związanych było z Cenzusem. Sporą część stanowili żołnierze z jej armii, którzy nawet nie zadali sobie trudu, żeby przebrać się w cywilne ubrania. W samym środku siedział natomiast ten najważniejszy – Arlen Thorne. Szafir lekko zadrżał na jej piersi. Po Thornie nie można było spodziewać się niczego lepszego, ale Kelsea i tak czuła się zdradzona, zdradzona przez sprawiedliwy świat, który znała z dzieciństwa. Wszystkie jej plany, całe dobro, które chciała czynić… czy naprawdę wszystko mógł zniweczyć jeden człowiek? – Elstonie. – Podała mu lunetę. – Na najważniejszym miejscu przy ognisku.

– Skurwysyn – burknął Elston, spoglądając przez okular. Buława westchnął, ale w czasie tej podróży dał sobie spokój ze zwracaniem strażnikom uwagi na język. W ciągu ostatnich kilku dni Kelsea usłyszała wiele nowych słów. Z podsłuchanych rozmów wiedziała, że Elston nienawidzi Arlena Thorne’a. Chodziło o jakąś kobietę, ale nikt nie chciał ze szczegółami opowiedzieć Kelsea całej historii. – Chcę dostać go żywego, Elstonie – wyszeptała. – Przyprowadź go do mnie, a pozwolę ci urządzić mu celę w lochu. Kilku strażników zachichotało. – Jeszcze pięć minut, pani, i możemy ruszać – szepnął Buława. – Dajmy Tomowi i Kibbowi czas na przejście na drugą stronę. Kelsea kiwnęła głową, czując przypływ adrenaliny. Strażnicy dobyli mieczy najciszej, jak potrafili, lecz Kelsea i tak słyszała każde tarcie metalu o skórę i stłumiła duszące ją emocje. Szafir pulsował niczym bęben, choć nie potrafiła już odróżnić, czy czuje go na piersi, czy może wewnątrz. – Pani, po raz ostatni proszę, żebyś została tu, na górze, z Penem i Vennerem. Jeśli nam się nie uda, będziesz miała szansę na ucieczkę. – Lazarusie. – Kelsea uśmiechnęła się łagodnie do postaci obok. – Nic nie rozumiesz. – Rozumiem więcej, niż ci się wydaje, pani. Jeśli chcesz, możesz przypisywać to wszystko temu przeklętemu klejnotowi, ale wiem, że widmo matki sprawia, że działasz pod wpływem gniewu i postępujesz nieostrożnie. A takie połączenie zagraża nam wszystkim. Kelsea miała wrażenie, że w tej chwili nie była w stanie odczuwać gniewu. Całą jej energię pochłaniało obozowisko poniżej. – Ty też masz wady, Lazarusie. Jesteś uparty, a życie z bronią w ręku sprawiło, że zamknąłeś umysł na pewne sprawy, na które powinien pozostać otwarty. Mimo to nauczyłam się, że mogę ci ufać. Ty też mógłbyś zaufać mnie. – W ciemności nie padła odpowiedź. – Pen i Venner cały czas będą przy mnie, zgadza się? – Tak, pani – szepnęli. – Chciałabym, żebyś i ty był ze mną, Lazarusie. Dobrze? – W porządku. Ale nie mieszaj się w walkę, pani. Venner mówi, że beznadziejnie pracujesz nogami. – Nie wezmę broni do ręki, Lazarusie. Masz na to moje słowo. Po kilku minutach Buława wydał z siebie ptasi gwizd, który szybko rozwiał się na wietrze. Oddział rozproszył się wśród skał i każdy z osobna zaczął po

cichu schodzić po zboczu wąwozu.

Arlen Thorne choć raz posłuchał rady Javela i rozbili obóz w najwęższym miejscu Argive, dzięki czemu karawany trzeba by było bronić tylko z dwóch stron. Javel nie zamierzał zasypiać, chciał bowiem umożliwić ciężarnej kobiecie spędzenie odrobiny czasu z synami, wyczerpanie wzięło jednak górę. Postanowił zdrzemnąć się choć kilka godzin i zająć się tym później. Rozłożył posłanie i zwinął się w kłębek przy ogromnym ognisku, a po nogach przepłynęła mu przyjemna fala ciepła. Strażnicy wrót rzadko mieli okazję pokonywać konno odległości większe niż kilka mil, dlatego długa podróż nadwyrężyła słabe mięśnie ud Javela. Zaczął zapadać w sen, odpływając na coraz dłuższe chwile, i niemal już zasnął, gdy pierwszy krzyk wyrwał go z nieświadomości. Javel usiadł. W przyćmionym świetle płomieni widział tylko pozostałych mężczyzn. Wszyscy rozglądali się sennie z taką samą dezorientacją. – Łucznicy! – krzyknął ktoś zza klatek. – Strze… Krzyk ucichł równie niespodziewanie, jak się zaczął, i przerodził się w płytki charkot. – Do broni! – zakomenderował Thorne. Już był na nogach i wyglądał, jakby w ogóle nie spał. Dwóch ludzi poderwało się od ogniska i zniknęło w ciemności, zanim jednak zdążyli odbiec dalej, jeden z nich padł ze strzałą w plecach. Łucznicy, pomyślał oszołomiony Javel. Na wzgórzu. Zastanawiał się, czy wciąż śni. Allie mówiła, że zdarzało mu się lunatykować. Myśl o niej podziałała na niego elektryzująco, poderwał się więc, dobył miecza i zaczął szaleńczo się rozglądać, ale poza kręgiem światła nie był w stanie niczego dostrzec. Kolejna strzała świsnęła w mroku nad jego głową. – Zgasić ogień! – krzyknął Dwyne. – Mają nas jak na dłoni! Javel chwycił swoje posłanie i rzucił je na ognisko. Materiał nie był jednak dostatecznie ciężki, zaczął się tlić i przez warstwy wełny przebił się ogień. – Więcej! – Javel machnął do zamroczonych ludzi wokół siebie. – Dajcie swoje posłania! Zaczęli ospale podnosić się i zwijać koce. Javel miał ochotę krzyczeć ze zdenerwowania. – Ruszać się! – Dwyne przepchnął się obok niego z ogromną stertą koców i rzucił je w ogień. Światło przyćmiło się i zgasło, a wszędzie unosił się intensywny zapach spalonej wełny. W ciemności za klatkami słychać było brzęk mieczy i nagle w powietrzu zawisło wysokie, nieznośne rżenie ranionego konia. – Jeźdźcy od zachodu! – rozległ się krzyk. – Słyszę ich!

– Jesteśmy otoczeni – mruknął Dwyne. – Mówiłem temu cholernemu biurokracie, że to kiepskie miejsce na obóz. Javel zarumienił się, licząc, że Dwyne nie dowie się, kto tak naprawdę zaproponował, by się tu zatrzymać. Javel nigdy wcześniej nie miał do czynienia z ludźmi z Caden. Byli poza jego zasięgiem. Może to głupie, ale nadal pragnął zasłużyć na szacunek postawnego człowieka w czerwonym płaszczu. Thorne podszedł do nich w ciemności i chwycił Javela za ramię, a jego słaby oddech nieprzyjemnie syczał Javelowi nad uchem. – Dwyne. Co robimy? Potrzebne nam światło. – Nie. Jeśli chcą odbić więźniów, łucznicy nie będą ryzykować, że ich trafią. Większe szanse mamy w ciemności. – Ale nie możemy tak tu czekać! Gdy nadejdzie dzień, staniemy się łatwą zdobyczą. Zewsząd dobiegał szczęk metalu zagłuszający odpowiedź Dwyne’a. W wątłym świetle księżyca jakieś dziesięć stóp od nich błysnął miecz. Javel stanął w postawie gotowości, a serce waliło mu jak młotem. Dwyne zaczął się śmiać. – Co cię tak śmieszy? – spytał Thorne. – To żołnierze Tearlingu, człowieku! Spójrz na mundury! Javel niczego nie widział, ale burknął coś w odpowiedzi, żeby Dwyne się nie zorientował. – Pewnie sam sobie ze wszystkimi poradzę, bez względu na to, czy jest ciemno, czy nie. Zaczekaj tu. – Dwyne dobył miecza i pośpiesznie odszedł. Gdy odgłos jego kroków ucichł, Javel stłumił w sobie duszący, bezkształtny strach. Obecność Thorne’a u boku w ciemności wcale go nie pocieszała. – Pieprzy bez sensu – gderał Thorne. – Potrzebne nam światło. Żeby… – Ponownie chwycił Javela za ramię, aż ten się skrzywił. – Przynieś pochodnię.

Kelsea wciąż czołgała się naprzód z Penem i Vennerem u boku, gdy zgasło ognisko, pozbawiając ich światła. – Łucznicy zdjęli co najmniej czterech – szepnął Buława zza jej pleców. – Ale nie wiem, czy był wśród nich Dwyne. Bądźcie czujni. – Ktoś widział, jak zamknięte są klatki? – Nie – odparł Pen – ale na pewno nie są stalowe. To chyba zwykłe stare drewno. Kelsea nagle poczuła wściekłość na myśl o człowieku, który je zbudował. Thorne nie był stolarzem, ktoś przecież musiał je dla niego zrobić. – Konie – szepnął Venner. – Z zachodu.

Wszyscy czworo umilkli i przez chwilę Kelsea także słyszała jeźdźców zbliżających się ku dolinie od strony zachodniego ujścia przełęczy. – Trzech lub czterech – szepnął Buława. – Jeśli to kolejni ludzie z Caden, to mamy problem. – Mamy iść naprzód, panie kapitanie? – spytał Pen. Kelsea rozejrzała się wokoło. W mdłym świetle widziała przed sobą zarys kilku kamieni i duży głaz po lewej stronie, ale nic poza tym. Mogliby pójść tylko z powrotem pod górę. – Nie – odpowiedział Buława. – Schowajmy się za tamtym głazem, powinni nas minąć. Jeśli nie, to i tak jest ich niewielu. Uda nam się osłonić ucieczkę królowej. Tętent stawał się coraz głośniejszy. Kelsea podczołgała się za Buławą do głazu. Ziemia usiana była maleńkimi, ostrymi kamykami, które kłuły ją w ręce, aż posykiwała. Powiedziała sobie, że nie może być takim mięczakiem, i zaklęła w duchu, wykorzystując jedno z powiedzeń Elstona. Buława poprowadził ich za głaz. Oparli się o niego plecami, z twarzami zwróconymi ku obozowisku. Kelsea niewyraźnie widziała tylko okratowany zarys jednej z klatek na tle wpadającego w czerń granatu nocnego nieba, słyszała jednak mnóstwo odgłosów. Zewsząd dobiegał szczęk stali, a noc przeszywały jęki rannych. Przypomniała sobie swoją wcześniejszą panikę i poczuła rumieniec wstydu na policzkach. Szafir, jakby wyczuwając jej niezadowolenie, zatętnił w odpowiedzi. Odgłos kopyt zbliżał się. – Gdzie… – Cicho – odezwał się Buława tonem nieznoszącym sprzeciwu. Kilku jeźdźców minęło głaz, a ich sylwetki były ledwie widoczne na szarym tle wąwozu. Zatrzymali się mniej więcej dwadzieścia stóp od kryjówki Kelsea, a powietrze przesycił zapach umęczonych koni parskających w ciemności. – Co teraz? – spytał jakiś człowiek ściszonym głosem. – Bałagan – odpowiedział inny. – Potrzebne nam światło. – Musimy zaczekać, aż walka nieco się uspokoi. – Nie. Najpierw znajdziemy Alaina – rozkazał kolejny głos, a Kelsea nagle zrozumiała. Podniosła się i ruszyła naprzód, nim Buława zdołał ją powstrzymać. Cztery postacie odwróciły się, dobywając mieczy, gdy podeszła, ona zaś tylko się uśmiechnęła. Nabrała absolutnej pewności, ale wcale nie z powodu głosu tego człowieka, lecz pod wpływem nagłego wybuchu ciepła w piersi. – Co za spotkanie, ojcze złodziei. – A niech mnie. – Jeden z jeźdźców podjechał do niej i zatrzymał konia pięć

stóp przed nią. Choć Kelsea widziała jedynie czarny cień na tle nieba, mogłaby przysiąc, że patrzył na nią z góry i ją widział. Właśnie wtedy dopadł do niej Buława i chwycił ją w pasie. – Schowaj się za mną, pani. – Nie, Lazarusie – odpowiedziała, nie odrywając oczu od wysokiego cienia. – Zajmij się czymś innym. – Słucham? – Królowa Tearlingu – cicho stwierdził Duch. – Widzę, że jednak cię nie doceniałem. Kelsea usłyszała, jak Pen i Venner podchodzą do niej z tyłu, i uniosła dłoń. – Obaj wróćcie na miejsce. Duch przyglądał jej się w ciemności. Choć Kelsea zupełnie nie widziała jego twarzy, czuła, że chyba po raz pierwszy naprawdę go zaskoczyła. Cieszyło ją to i sprawiało, że poczuła się przy nim doroślej. Wyprostowała się i popatrzyła na niego buntowniczo. Zsiadł z konia i podszedł do niej, Kelsea zaś poczuła, jak Buława na palcach podsuwa się do jej boku. Położyła mu dłoń na piersi, by go powstrzymać. – Kapitanie? – odezwał się Pen niespokojnym tonem, a jego głos zabrzmiał młodziej niż kiedykolwiek. – Chryste. Odejdź, Pen. Duch wyciągnął dłoń, Kelsea zaś instynktownie się cofnęła. Dotknął jednak tylko końcówek jej krótko przyciętych włosów i odezwał się łagodnie: – Coś ty ze sobą zrobiła? Kelsea zastanawiała się, jakim cudem dostrzegł jej krótkie włosy, skoro ona nie widziała prawie nic. Kiedy jednak dotarły do niej jego słowa, zarumieniła się i warknęła: – Co tu robisz? – Dotarliśmy tu za wycieczką Thorne’a. Jest tu gdzieś Alain. Od wielu tygodni badał ukształtowanie terenu. – Alain, ten blondyn, który tak zręcznie radził sobie z kartami. Kelsea nie widziała go przy ognisku. – Bardziej mnie jednak interesuje, co ty tutaj robisz, królowo Tearlingu? Dobre pytanie. Nawet Buława, mimo narzekań, nie zadał jej tego pytania. Przez chwilę starała się obmyślić jakąś szczerą odpowiedź, czuła bowiem, że Duch zorientuje się, jeśli go okłamie. Klejnot wciąż pulsował między jej piersiami, napędzając ją do działania, kazała mu się jednak uspokoić. – Jestem tu, bo dotrzymuję słowa. Obiecałam, że to się nigdy więcej nie powtórzy.

– Wiesz, mogłabyś dotrzymać tego słowa zza murów twierdzy. Ostatnimi czasy masz do dyspozycji całą armię. Kelsea drgnęła, słysząc sarkazm w jego głosie, wyprostowała się jednak najbardziej, jak mogła. – Dawno temu, zanim zasiadłam na tronie, królowie przyrzekali, że w razie potrzeby zginą za swoje królestwo. Tylko tak wszystko mogło działać. – Jesteś gotowa tu zginąć? – Byłam na to gotowa od dnia, w którym się spotkaliśmy, ojcze złodziei. Duch przechylił głowę w lewo. Gdy się odezwał, jego głos zabrzmiał łagodniej niż kiedykolwiek. – Bardzo długo na ciebie czekałem, królowo Tearlingu. Dłużej, niż możesz sobie wyobrazić. Kelsea zarumieniła się i odwróciła wzrok, nie rozumiejąc, co miał na myśli, wiedziała jedynie, że na pewno nie to, czego by pragnęła. – Wyciągnij rękę. Spełniła jego prośbę i poczuła, że położył na jej dłoni coś zimnego. Dotknęła przedmiotu palcami i uświadomiła sobie, że to naszyjnik z chłodnym wisiorkiem, który zaczął rozgrzewać się na jej skórze. – Bez względu na to, co się tu stanie, zasłużyłaś, bym ci go zwrócił, królowo Tearlingu. Z lewej strony, znacznie bliżej niż toczyły się pozostałe walki, dobiegł ich z ciemności tępy odgłos miecza tnącego ciało, a potem wysoki i pełen przerażenia krzyk człowieka. Kelsea cofnęła się za Buławę, który uniósł miecz. – Jestem twoim dłużnikiem za ocalenie życia królowej, łajdaku – syknął Buława. – Nie będę ci przeszkadzał, dopóki nie zaczniesz stanowić dla niej zagrożenia. Ale teraz się odsuń, zanim ściągniesz na nas ich wszystkich. – Zgoda – odpowiedział Duch. – Ruszamy. – Wskoczył na konia, na powrót stając się ciemną postacią na tle nieba. – Życzę ci szczęścia, królowo Tearlingu. Obyśmy znów się spotkali, gdy tu będzie po wszystkim. Wciąż zarumieniona Kelsea znalazła zamek drugiego naszyjnika i zapięła go sobie na szyi. Miała wrażenie, że serce galopuje jej w piersi, wywołując żar, który rozchodzi się po całym ciele. Usłyszała odgłos przypominający trzask wyładowania elektrycznego, a gdy spojrzała w dół, drugi szafir jarzył się niczym małe słońce i emitował niewielkie rozbłyski. Schowała go pod mundur i usłyszała kliknięcie, jakby klucz obrócił się w zamku. Wszystko zaczęło jej się przekrzywiać przed oczami. Zamrugała i zobaczyła inny świat, czarne budynki na tle białego nieba, ale wszystko zniknęło, gdy mrugnęła ponownie.

Duch i jego towarzysze odwrócili się i wjechali głębiej w przełęcz, wywołując kolejne ostrzegawcze okrzyki i wrzaski przerażenia od strony ogniska. Tymczasem Kelsea i jej trzej strażnicy ukradkiem wrócili za głaz, z dala od walki, i usiedli, wpatrując się w ujście przełęczy. – Kapitanie? – odezwał się Pen. – Później, Pen. Kelsea myślała, że Buława da jej jakiś wykład na temat ucieczki, Ducha lub lekkomyślności. Ale tego nie zrobił. Widziała błysk jego miecza i innego metalu, najprawdopodobniej buławy. Odbijało się od nich jednak niebieskie światło, nie blask księżyca. Spojrzała w dół i zdała sobie sprawę, że oba klejnoty błyszczą teraz tak jasno, że widać je przez materiał munduru. Schowała je w prawej dłoni, by ukryć światło. Wrażenie, które zaczęła odczuwać w piersi, stopniowo narastało. Serce uderzało znacznie za szybko, a w żyłach płynął chyba ogień. Czekała, aż stanie się coś strasznego, czego nie potrafiła przewidzieć. Oczywiście, uświadomiła sobie nagle. Wcześniej drugi naszyjnik miałam w kieszeni. Nigdy go nie zakładałam. Zamknęła oczy i zobaczyła ten sam obraz: horyzont, mnóstwo wysokich budynków, chyba kilkadziesiąt, przewyższających nawet twierdzę. Wydawało jej się, że wzywa ją stamtąd szaleństwo. Szalone miasto, które istniało tylko w jej głowie. Od strony walk dobiegły kolejne krzyki, które sprowadziły ją na ziemię. Otworzyła oczy w zbawiennej ciemności i zobaczyła, że Pen wygląda zza głazu. – Znowu rozpalili ogień. – Głupcy – burknął Buława. – Wellmer z łatwością ich wybije. Kelsea wyjrzała zza Pena. Kilkaset stóp od nich coś tliło się w samym środku obozowiska. Klejnot próbował poprowadzić ją naprzód, dała jednak słowo Buławie i zmusiła szafir, by się uspokoił. Krzyki dobiegające z przełęczy nie ustawały, a puls Kelsea rozpędził się jeszcze bardziej. Zdała sobie sprawę, że to właśnie ta straszliwa rzecz, na którą czekała. Nagle wiedziała już, skąd bierze się jej niepokój. – To głos kobiety. Pen wyszedł zza głazu o kilka kolejnych stóp i nawet w przyćmionym blasku odległego ognia Kelsea widziała, że pobladł. – Chryste. – Co się dzieje? – Kobiety. – Jego głos zabrzmiał, jakby wydobywał się spod wody. – Podpalili klatkę z kobietami. Kelsea puściła się biegiem, zanim zdążyła pomyśleć.

– Pani! Cholera! Krzyki Buławy dochodziły z daleka. Wrzaski kobiet odbijały się echem od zboczy przełęczy, wypełniając noc po horyzont. Oba szafiry wyskoczyły spod munduru i płonęły, Kelsea zaś uświadomiła sobie, że wszystko, każdy głaz i każde źdźbło trawy, jest niebieskie. Nigdy nie była dobrym biegaczem, ale klejnoty dodawały jej siły i biegła szybko, szybciej niż kiedykolwiek, pędziła ku rozjaśniającemu się słupowi ognia.

Javel nie wiedział, co się stało. Poszedł szukać pochodni dla Thorne’a, nie do końca wiedząc, co robi. W głowie miał tylko Allie i zastanawiał się, co z nią będzie, jeśli im się nie uda. Czuł, że ludzie Thorne’a przegrywają bitwę. Nie ugasili ognia dostatecznie szybko i łucznicy zdołali sięgnąć wielu ich ludzi ze stoków, nie mógł bowiem zrobić kroku, żeby nie potknąć się o zwłoki. Gdy szukał pochodni, pojawili się kolejni jeźdźcy. Ich odgłosy wywołały u Thorne’a panikę, dlatego Javel domyślił się, że nie było ich w planie. Przegrają tę walkę i co wtedy stanie się z Allie? W końcu Javel znalazł jakąś porzuconą pochodnię po drugiej stronie ogniska i wrócił do Thorne’a, ten zaś wziął ją od niego bez słowa podziękowania i odszedł poza zasięg słuchu. Nareszcie sobie poszedł, ponuro pomyślał Javel. Ale gdy Thorne zniknął, Javel nie wiedział, co ma zrobić. Był strażnikiem wrót, nie żołnierzem, a to nie była Gardziel, gdzie mogły mu pomóc mury i ciasne uliczki. Javel od zawsze nienawidził natury. Ściany przełęczy były wysokie niczym upiorne granice świata. Nie miał ochoty się ruszać i choć zewsząd słyszał odgłosy potyczki, wzdrygał się na myśl o podjęciu walki z przeciwnikiem, którego nie widać. Jego doświadczenie ograniczało się do wyrzucenia dwóch czy trzech nieproszonych gości, szaleńców, którzy siłą próbowali wedrzeć się do twierdzy. Nigdy dotąd nie zabił człowieka. Jestem tchórzem? Gdy obozowisko zostało zaatakowane, więźniowie odzyskali głosy i krzyczeli o pomoc. Odgłosy te przypomniały Javelowi o rzeźni i miał ochotę zatkać uszy. Przyszło mu do głowy, żeby uwolnić kobietę w ciąży, ale niczego nie widział, a w dodatku był wystraszony. Pomyślał o Kellerze i młodych dziewczynach, które znalazły się w klatkach. Kilka z nich zostało zgwałconych; Javel już temu nie zaprzeczał, nawet wobec samego siebie. Jedna z nich, najwyżej dwunastoletnia, przez całą drogę z Haymarket tylko płakała urywanym szlochem. Javel przypomniał sobie pijackie noce w Gardzieli, gdy na próżno zastanawiał się nad

odnalezieniem ludzi handlujących dziećmi, wymierzeniem im sprawiedliwości i dokonywaniem bohaterskich czynów. Zawsze jednak przychodził poranek, promienie słońca i kac, które rujnowały jego najlepsze plany. Uświadomił sobie, że teraz robi coś innego. Coś mrocznego, a ranek nigdy nie nadejdzie. A przecież w ciemności można osiągnąć tak wiele. Schował miecz i wyjął przypięty do pasa nóż. Czekał. Strażnicy wrót zawsze trzymali się razem i po kilku minutach, jak się spodziewał, odnalazł go Keller. – Niezupełnie nasza działka, co, Javelu? – To prawda – przyznał. – Nigdy bym nie pomyślał, że w środku nocy zapragnę wrócić na posterunek przy wrotach. – Przez chwilę stali cicho w ciemności, Javel zbierał się na odwagę, czując, jak adrenalina wypełnia jego ciało. – Czy tamte drzwiczki od klatki nie są trochę poluzowane? – Które? Nie widzę. – Tam, po lewej stronie. Gdy Keller odwrócił się, Javel oplótł ręką jego szyję. Keller był postawny, ale Javel był szybki i zdołał poderżnąć mu gardło i odskoczyć, nim ten go dosięgnął. Strażnik zacharczał w ciemności, ciężko łapiąc oddech, a potem Javel usłyszał satysfakcjonujący głuchy odgłos, gdy wielkie cielsko runęło na ziemię. Serce Javela płonęło z zadowolenia, w jego głowie nastał poranek, dzięki któremu w żyłach popłynęła odwaga. Co teraz? Odpowiedź przyszła od razu: otworzyć drzwiczki. Otworzy klatki, jak królowa tamtego dnia na błoniach twierdzy, i wszystkich wypuści. Chwiejnym krokiem ruszył do klatek, ale potknął się o kolejne ciało. Wokół niego walczyli ludzie, a na ziemi leżało pełno zwłok. Thorne miał rację, potrzebowali światła. Gdy tylko o tym pomyślał, zdał sobie sprawę, że wszystko widzi. Wątły bursztynowy blask oświetlał kilka walczących par i pierwsze klatki po obu stronach podkowy. Ktoś rozpalił ogień. Dwyne się wścieknie, Javel czuł jednak wyłącznie ulgę. I właśnie wtedy zaczęły się prawdziwe wrzaski. Jakaś kobieta krzyknęła głośno, a jej głos narastał do straszliwego, niesamowitego zawodzenia, które trwało i trwało, aż Javel musiał zatkać uszy. Opadł na kolana z myślą: Przecież w końcu zabraknie jej oddechu. Może tak się stało, nie mógł jednak tego stwierdzić, bo nagle wrzeszczały już wszystkie, zupełnie jakby kobiety z całego świata postanowiły krzyczeć jednocześnie. Javel odwrócił się, zobaczył ogień i zrozumiał, co zrobił Thorne. Płonął jeden koniec czwartej klatki po lewej stronie, tak że drzwiczek nie

było już widać. Thorne stał może dziesięć stóp dalej z pochodnią w ręku i wpatrywał się w płomienie, a w jego jasnoniebieskich oczach Javel dostrzegł zło. Nie złośliwość, lecz coś znacznie gorszego: zło zrodzone z braku samoświadomości, zło, które nie wiedziało, że jest złem, dlatego potrafiło usprawiedliwić wszystko. Zło, które dokonało kalkulacji. Kobiety w klatce piszczały, tratując się pod przeciwległą ścianą. Ale ogień zbliżał się do nich po podłodze. Dwie już dopadł. Javel widział je wyraźnie przez niewykończone drewniane szczeble. Jedną z nich była matka Williama i Jeffreya. Tłukła rękami płomienie, które opanowały jej spódnicę, i krzykiem prosiła pozostałe kobiety o pomoc, ale żadna nie zwracała na nią uwagi w szaleńczym parciu ku ucieczce. Druga kobieta wyglądała jak płonąca pochodnia – ciemna, wijąca się postać, szaleńczo machająca rękami wśród płomieni. Gdy Javel patrzył na nią przez niekończącą się chwilę, jej ręce opadły i po prostu runęła na podłogę. Z jej twarzy została już tylko płonąca opętańczo, poczerniała masa, a płomienie zaczęły rozchodzić się po podłodze. Pozostałe kobiety wciąż krzyczały, wydając z siebie mrożącą krew w żyłach kakofonię wrzasków, Javel zaś wiedział, że będzie słyszał je w głowie do kresu życia. Krzyczały bez końca i miał wrażenie, że wszystkie mają głos Allie. Javel rzucił się ku rzeczom braci Baedencourt, które leżały po drugiej stronie ugaszonego ogniska. Hugo zawsze miał przy sobie topór; obaj bracia zostali wysłani na pierwszą wartę, a topór nie przydałby się w walce. Javel przetrząsnął worek z bronią, odrzucił miecze i łuk, aż wreszcie znalazł solidny topór, który błyszczał w jego rękach. Był dla niego za ciężki, okazało się jednak, że jest w stanie go unieść, a gdy dotarł do klatki, zdołał nawet się nim zamachnąć. Matkę Jeffreya i Williama objęły już płomienie, paliły się jej włosy i twarz. Sukienka spłonęła w pierwszej kolejności, a cząstka umysłu Javela, która w takich sytuacjach odcinała się i zachowywała racjonalnie, wiedziała, że dziecko w jej łonie już nie żyje. Ale nawet płomienie nie stłumiły żelaznego głosu kobiety. Krzyczała bez końca w ciemności. Javel huknął toporem w szczeble klatki. Drewno rozszczepiło się, ale nie pękło. Nie mam dość siły. Przełknął tę myśl i spróbował ponownie, ignorując rozdzierający ból mięśni lewego ramienia. Zobaczył przed sobą Allie, patrzącą na niego z miłością, z czasów długo przed ślubem, gdy żadne z nich nie martwiło się ani loterią, ani niczym innym.

Tymczasem powietrze przepełniał skręcający kiszki odór płonącej wełny i zwęglonej skóry. Javel wiedział, że przegrywa wyścig z ogniem, ale nie przestawał machać toporem. Gdzieś pośród tej gonitwy umierała matka Jeffreya i Williama. W jednej chwili krzyczała, a drugiej już nie, Javel zaś w mgnieniu oka postanowił zabić Arlena Thorne’a. Ale Thorne już zniknął. Wyrzucił pochodnię i umknął w mrok. Kobiety stłoczyły się pod ścianą klatki, ale tylko te na samym końcu jeszcze krzyczały. Stojące najbliżej ognia spowił dym i były w stanie już tylko okropnie kaszleć. Płomienie lizały już spódnice kilku z nich. Oczy Javela łzawiły i piekły od dymu, miał też wrażenie, że skóra na jego przedramionach zaczyna się przypiekać. Nie zważając na nic, zamachnął się jeszcze raz i poczuł, jak topór przecina jeden ze szczebli. Ale tylko jeden. Było za późno. Tak bardzo mi przykro, Allie. Jego skóra płonęła. Javel upuścił topór i opadł na kolana. Przycisnął dłonie do uszu, ale cały czas słyszał krzyki. A potem świat wypełniło niebieskie światło.

Jakieś pięćdziesiąt stóp od płonącej klatki Kelsea uświadomiła sobie, że gdy biegła, kilku jeźdźców ją osłaniało. Byli to ludzie Ducha, w czarnych maskach, którzy nadawali jej tempa i po drodze strzelali z łuków. Możliwe, że miała halucynacje, ale już się tym nie przejmowała. Nie liczyło się nic oprócz klatek, oprócz kobiet. Była za nie odpowiedzialna. Była królową Tearlingu. Kilku ludzi Thorne’a próbowało zbliżyć się do niej, gdy biegła, w dłoniach mieli uniesione miecze, a na ich twarzach malowała się żądza mordu. Pochłonęła ich jednak i powaliła fala niebieskich rozbłysków. Kelsea miała wrażenie, że światło nie pochodzi z klejnotów, lecz z jej głowy. Po prostu pomyślała, że chce ich zabić, i znikali. Oddech palił jej gardło, ale nie mogła zwolnić. Klejnoty ciągnęły ją naprzód ku płomieniom. Poślizgnęła się, mijając ostatni głaz, i odbiła się od ściany palącego żaru. Kobiety bezładnie stłoczyły się w jednym końcu płonącej klatki, ale ogień już do nich dotarł. Jakiś szpakowaty mężczyzna na przedzie atakował szczeble toporem, wyglądało jednak na to, że nie może ich wyłamać. Dąb tearliński, pomyślała Kelsea. Kobiety znalazły się w pułapce. Co gorsza, płomienie zaczynały już lizać kraty następnej klatki. Jeżeli nie uda się ugasić ognia, cała karawana stanie w płomieniach. Potrzebna im była woda, ale w promieniu wielu mil nie było ani kropli. Kelsea w desperacji zacisnęła dłonie w pięści, aż paznokcie wbiły jej się w skórę i popłynęła krew. Gdyby ktoś

zaproponował jej teraz oddanie życia za ludzi w klatce, przyjęłaby tę propozycję z łatwością i bez strachu, jak matka, która bez namysłu oddałaby życie za dziecko. Ale nie miała z kim dobić takiego targu. Wszystkie dobre intencje Kelsea sprowadzały się do tej jednej myśli. Gdybym mogła, oddałabym wszystko, pomyślała i była przekonana, że tak właśnie jest. Oba klejnoty rozbłysły niebieskim światłem, Kelsea zaś poczuła uderzającą w jej ciało falę niczym napięcie przebiegające przez każdy nerw. Siła tej eksplozji odrzuciła ją w tył. Poczuła się, jakby była dwa razy większa niż w rzeczywistości, każdy włosek na jej ciele uniósł się, a każdy mięsień napierał na otaczające go ciało. Rozpacz opuściła ją. Cała przełęcz była teraz oświetlona, skąpana w błękicie, a każdy cień był jaśniejszy od kolejnego. Wszystko wokół zamarło w zawieszeniu i ucichło. Walczące postacie zastygły w świetle. Wellmer na wzgórzu po lewej stronie, siedzący na krawędzi głazu ze strzałą założoną na łuk i zaciśniętymi w skupieniu szczękami. Elston z oczami jarzącymi się czerwienią płomieni i żądzy mordu, ścigający Arlena Thorne’a po skalistym dnie wąwozu. Alain za jedną z klatek, z nożem w ręku i ustami otwartymi w krzyku, dobijający rannych. Duch przy końcu rzędu klatek, w swojej okropnej masce, walczący z jakimś postawnym mężczyzną w czerwonym płaszczu. Człowiek, który próbował rozbić klatki toporem, teraz klęczący, zapłakany, z twarzą wyrażającą mękę i żal, które trwały od lat. Ale przede wszystkim kobiety w klatce, stojące wprost na drodze płomieni. Lepiej umrzeć uczciwie. Dreszcz objął całe ciało Kelsea i nie była już w stanie go okiełznać, zupełnie jakby miała w sobie piorun. Gdyby Bóg istniał, właśnie tak by się czuł, stojąc nad światem. Kelsea była jednak przerażona, miała wrażenie, że gdyby zechciała rozerwać świat na pół, bez wątpienia byłaby w stanie to zrobić, miała jednak świadomość, że kryje się za tym coś więcej. Wszystko miało swoją cenę. Woda. Nie miała wyboru. Skoro trzeba było zapłacić, zrobi to. Wyciągnęła ręce znacznie dalej, niż normalnie sięgały. Wyczuwała wodę, niemal czuła jej smak. Przywołała ją, wezwała krzykiem i poczuła, jak bucha z niej fala elektryczności, potężny strumień, który pojawił się znikąd i donikąd zmierzał.

Nad przełęczą zagrzmiał piorun, który wstrząsnął ziemią. Klejnoty zrobiły się zimne i pociemniały, a przełęcz nagle znowu rozświetlały tylko płomienie pod nocnym niebem. Wszystko z powrotem zaczęło się poruszać. Kobiety wrzeszczały, mężczyźni krzyczeli, miecze dzwoniły o siebie. Ale Kelsea tylko stała w ciemności i czekała w ogromnym napięciu. Woda lunęła z nieba tak rzęsiście, że przysłoniła światło księżyca. Na Kelsea runęła ściana deszczu i powaliła ją na ziemię; woda trysnęła jej nosem i dostała się do płuc. Dziewczyna jednak czuła tylko przyjemne unoszenie i myślała wyłącznie o tym, że potrzebuje snu, a gdzieś poza zasięgiem wzroku widziała zachęcającą ciemność. Przeprawa, uświadomiła sobie. Prawdziwa Przeprawa. Niemal ją widzę. Zamknęła oczy i przeprawiła się.

Królowa Mortmesne stała na balkonie i patrzyła na swoje królestwo. Zaczęła tu przychodzić, gdy nie mogła zasnąć, czyli ostatnio prawie co noc. Nie wysypiała się i zaczęły umykać jej drobiazgi. Pewnego wieczoru zapomniała podpisać nakazy egzekucji i następnego ranka na placu Gilotynowym zebrał się tłum, który czekał… i czekał. Król Cadare zaprosił ją na wizytę i pomyliła się o tydzień, przez co wywołała spore zamieszanie wśród służby w związku z rozpakowywaniem bagaży. Którejś nocy, gdy przyprowadzono jej niewolnika, o którego prosiła, ona już twardo spała. Były to drobiazgi, jednak Beryll większość z nich zauważał, a prędzej czy później mógł je zauważyć ktoś oprócz niego i wtedy pojawiłby się problem. To przez dziewczynę, zawsze przez tę dziewczynę. Królowa chciała ją zobaczyć, pragnęła tego tak bardzo, że nawet zebrała swoich generałów i poruszyła z nimi kwestię wizyty państwowej w Tearlingu. Rzadko sprzeciwiali się jej propozycjom, lecz tym razem to zrobili i królowa w końcu przyznała im rację. Taka pokojowa inicjatywa byłaby niepotrzebną oznaką słabości, a dziewczyna na pewno by odmówiła. A nawet gdyby się zgodziła, kryłyby się za tym inne zagrożenia. Królowa nie wiedziała, czego się po niej spodziewać, dziewczyna nie była bowiem w ogóle podobna do matki. Co gorsza, dowódcą jej straży był Buława, a wiedziała, czego można się po nim spodziewać. Nawet Ducarte nie chciał jeszcze z nim zadzierać, dopóki nie uzyska większej ilości informacji i nie potwierdzi dotychczasowej przewagi. Buława był przerażający, dziewczyna była niewiadomą, a takie połączenie nie wróżyło niczego dobrego. Królowa lubiła ten balkon. Był dwa piętra nad jej komnatami, na szczycie jednej z wielu baszt pałacu. Widziała okolicę w każdym kierunku na wiele mil:

bezkresne ziemie swojego kraju aż po Callae na wschodzie, Cadare na południu i Tearling na zachodzie. Ten ostatni sprawiał jej problemy już od niemal dwudziestu lat, a teraz miała wrażenie, jakby wdepnęła w mrowisko. To była katastrofa. Zsyłka Thorne’a miała dotrzeć następnego dnia i posłużyć za tymczasowe rozwiązanie, ale nie zlikwiduje poważniejszego problemu. Jeżeli królowa zezwoliłaby Tearlingowi na pominięcie daniny, pozostali poszliby w jego ślady. To tylko kwestia czasu. Sytuacja w kraju nie była lepsza. Królowa od ponad stulecia sprawowała rządy żelazną ręką, teraz jednak brak nowych niewolników wywołał kolejny problem: niepokoje wśród ludzi. Szpiedzy donosili, że szlachta Mort zbiera się w tajemnicy w coraz większych grupach. Dowódcy armii nie byli tacy skryci – dzielili się swoim niezadowoleniem z każdym, kto chciał ich słuchać. Z miast na północy, zwłaszcza z Cite Marche, dochodziły wieści o przybierających na sile rozruchach. W Cite Marche mieszkało wielu młodych radykałów, a większość z nich nigdy nie miała niewolników, w szerzącej się zaś fali niezadowolenia węszyli swoją szansę. Będę musiała zaatakować Tearling, zdała sobie sprawę zmartwiona królowa. Podeszła na południowo-zachodni kraniec balkonu i spojrzała za miasto, na cienie pokrywające połacie Pól Demesneńskich. Zmobilizowała armię wiele tygodni temu, ale zwlekała z wysłaniem jej na wojnę, coś bowiem podpowiadało jej, żeby zachować rozwagę. Atak był rozwiązaniem łatwiejszym, ale i bardziej ryzykownym, królowa zaś nie lubiła podejmować nieokreślonego ryzyka. Zwycięstwo mogło nieść ze sobą niechciane rezultaty. Nie potrzebowała kolejnych terenów, na których musiałaby utrzymywać porządek. Wolała, gdy wszystko toczyło się po cichu, jak zawsze, i gdy każde królestwo płaciło jej daninę i robiło, co kazała. Gdyby była zmuszona do podjęcia działań wojennych, wszystko by zwolniło, sprawy nie posuwałyby się naprzód. Ale tak naprawdę nie miała już wyboru. Opinia Thorne’a była jasna: dziewczyny nie da się kupić. Pod pewnymi względami niebezpiecznie przypominała swoją babkę Arlę, a nawet miała w sobie coś więcej. Kim był jej ojciec? W niektóre poranki królowa miała wrażenie, że wszystko opiera się na tym pytaniu. Była genetykiem, być może najwybitniejszym od czasów Przeprawy, i wierzyła, że siła krwi przodków z pokolenia na pokolenie jest w stanie wywołać nieoczekiwaną, odbiegającą od normy zmianę. Zarówno Elyssą, jak i jej regentem łatwo było kierować, ograniczały ich bowiem próżność i brak wyobraźni. Nie było powodu, dla którego dziewczyna miałaby aż tak się od nich różnić, chyba że

do tej mieszanki dodano całkowicie nowe cechy. Regent nigdy nie chciał wyjawić jej tożsamości ojca dziewczyny. Powinna była wydobyć z niego tę informację wiele lat temu, ale wtedy nie wydawała się taka istotna. Dopiero teraz, gdy zniknął, a plany królowej zostały pokrzyżowane, zrozumiała, że ojciec dziewczyny może być ważniejszy niż cokolwiek innego. Spoczęłam na laurach, nagle uświadomiła sobie królowa. Przez tak długi czas wszystko było takie proste… Ale teraz władczynię, która spoczęła na laurach, mogło czekać upokorzenie z powodu efektów ewolucji, nawet z powodu dziewiętnastolatki, która od lat powinna nie żyć. Coś działo się na granicy z Tearlingiem. Królowa zmrużyła oczy, starając się zrozumieć, na co właśnie patrzy. Minęła północ i niebo było przejrzyste aż po samą granicę, gdzie dwie góry – Willingham i Ellyre – piętrzyły się nad lasem, a ich pokryte śniegiem szczyty były widoczne w świetle wąskiego jak drzazga księżyca. Góry stanowiły bardzo przydatny punkt orientacyjny, gdyż dzięki niemu królowa zawsze dokładnie wiedziała, gdzie zaczyna się Tearling, i mogła z oddali mieć oko na to miejsce. Niebo nad przełęczą Argive przecięła błyskawica, rozświetlając skłębione, czarne chmury burzowe. Nie zrobiło to na królowej wrażenia; sama potrafiła przywołać grom, gdy miała na to ochotę – to była tania sztuczka. Ale ta błyskawica nie była biała, lecz niebieska. Jaskrawoniebieska jak szafir. Poczuła, jak wypełnia ją strach, wywołując ucisk w żołądku, po czym zmrużyła oczy, patrząc ku zachodniemu horyzontowi, i rozpaczliwie próbowała coś zobaczyć. Lecz magia, podobnie jak wszystkie inne siły, była ograniczona nie tylko przez osobę, która się nią posługiwała, ale i przez obiekt jej działania, i królowa nie była w stanie dostrzec już niczego więcej. Nie była w stanie dostrzec dziewczyny choćby jeden raz. Chyba że w snach. Królowa obróciła się na pięcie i opuściła balkon, czym wystraszyła strażników, którzy zamarli i dopiero po chwili ruszyli za nią. Zupełnie nie przejmując się, czy za nią nadążają, pośpiesznie ruszyła po krętych schodach do swoich komnat. Nagle poczuła, że stanie się coś złego, ogarnęło ją niespodziewane przeczucie klęski. Na granicy działo się coś strasznego, doszło do katastrofy, która mogła zrujnować wszystkie jej plany. Przy drzwiach do swoich komnat zastała Juliette, która była jej głównym posłańcem. Królowa wolałaby wyznaczyć do zadania Berylla, gdyż jego lojalność była nie do podważenia, był już jednak stary i musiał się wysypiać. Juliette miała jakieś dwadzieścia pięć lat, była wysoką, dobrze zbudowaną blondynką, silną i kompetentną, była jednak tak młoda, że królowa zastanawiała

się, czy dziewczyna w ogóle ma o czymkolwiek pojęcie. Cena za takie długie życie nagle stała się jasna, wypisana była bowiem na promiennej, lecz nieco tępej twarzy kobiety. Wszyscy moi ludzie się zestarzeli. – Przyprowadź mi dziecko – warknęła do służącej. – Dziewięcio- albo dziesięcioletniego chłopca. Odurz go mocno. Juliette ukłoniła się i pośpiesznie ruszyła korytarzem. Królowa przeszła do swoich pokoi i zauważyła, że ktoś już zaciągnął zasłony. Zwykle lubiła, gdy okna były zasłonięte, gdyż ściany i sufit wyglądały wtedy jak jednolita płachta szkarłatnego jedwabiu. Czuła się wtedy jak w kokonie i często odczuwała dumę, gdy myślała o sobie jako o istocie, która wyrwała się z murów własnego więzienia i wyszła na świat silniejsza; silniejsza, niż ktokolwiek mógłby przypuszczać. Teraz jednak nie czuła się dobrze w tym pomieszczeniu. Mroczna istota nie będzie zadowolona z wezwania, a tym bardziej z prośby o pomoc. Nie było jednak innej możliwości. Jej własne zdolności zawiodły. Straż przygotowała wszystko na jej powrót – w ogromnym kominku płonął solidny ogień. To dobrze. Przynajmniej tego nie musiała robić sama. Przetrząsnęła szuflady w poszukiwaniu noża i czystego białego ręcznika. Potem odsunęła meble sprzed kominka, przeciągnęła sofę i fotele, żeby przed kamiennym paleniskiem zrobić dużo miejsca. Gdy skończyła, dyszała ciężko, a w uszach słyszała głuche łomotanie. Boję się, pomyślała żałośnie. Minęło sporo czasu. Ktoś zapukał do drzwi. Królowa otworzyła i zobaczyła Juliette z chłopcem z Cadare na rękach. Był w odpowiednim wieku, ale wychudzony, a jego twarz rozluźniła się, zapewne gdy stracił przytomność. Kiedy królowa uniosła jego powiekę, źrenica rozszerzyła się niemal po same krańce tęczówki. – Dobrze. – Królowa wzięła dziecko na ręce, lecz ciepło jego szczupłego ciała wzbudziło w niej niepokój. – Nie wolno mi przeszkadzać pod żadnym pozorem, bez względu na to, co usłyszysz. Juliette ponownie skinęła głową i wycofała się w głąb korytarza. Pełniący nocną wartę strażnik stojący pod ścianą spojrzał na pupę Juliette ze szczerym pożądaniem, królowa zaś przystanęła na chwilę w progu i pomyślała, że powinna coś z tym zrobić. Jej posłańcy nie powinni być narażeni na takie zaczepki – należało im się to za ich ciężką pracę. Walić to, pomyślała z oburzeniem. Beryll mógł się tym zająć następnego dnia. Ramieniem zatrzasnęła drzwi, zaniosła chłopca na łóżko i rzuciła go na kapę. Oddychał głęboko i równo, królowa zaś patrzyła na niego przez chwilę, a jej

myśli błądziły w różnych kierunkach. Nie przepadała za dziećmi. Za bardzo hałasowały i trzeba było poświęcać im zbyt wiele energii. Nigdy, nawet w młodości, nie chciała mieć dzieci. Ale były niezbędnym trybikiem w maszynie i należało je tolerować. Tylko gdy były takie ciche, potrafiła je znieść i żałować tego, co należało zrobić. W jej armii było kilku wysokich rangą pedofilów. Poczuła dziwną, odstręczającą pogardę do tych ludzi, nie rozumiała bowiem, co było z nimi nie tak. Genetyka nie znała odpowiedzi na to pytanie. Dzieci nie miały w sobie nic seksualnego. Niektórzy po prostu mieli skazy, coś rozwinęło się w nich nieprawidłowo i wynaturzyło. Ci ludzie byli chorzy, a królowa zawsze uważała, żeby ich nie dotykać, nawet nie podawać im ręki. Potrzebowała ich jednak, i to bardzo. Gdy nie dawali dojść do głosu swojej naturze, bywali niezwykle przydatni, zwłaszcza Ducarte był niezastąpiony. Sęk w tym, żeby o tym nie myśleć, mając przed oczami śpiące na łóżku, całkowicie bezbronne dziecko. Pewnego dnia, pomyślała, gdy dopełnię dzieła, pozbędę się ich wszystkich. Przemierzę Nowy Świat od końca do końca i zeskrobię zgniliznę, a zacznę od Fairwitch. Ale tego wieczoru potrzebne jej było dziecko. Poza tym musiała uwinąć się szybko, zanim narkotyk przestanie działać. Wzięła do ręki nóż i zrobiła nim płytkie nacięcie na przedramieniu chłopca. Gruba linia krwi zgromadziła się w ranie, królowa zaś osuszyła ją ręcznikiem, nasączając białą bawełnę. Chłopiec ani drgnął – to dobry znak. Może pójdzie jej sprawniej niż poprzednim razem. Królowa zdjęła suknię i bieliznę, zrzuciwszy je w szkarłatną kupkę na podłodze. Opadła na klęczki na kamienną posadzkę przed paleniskiem i wyszeptała kilka słów w dawno zapomnianym języku, a potem usiadła na piętach i czekała, zgrzytając zębami. Kamień był twardy i ostry, wbijał jej się w kolana, ale mrocznemu tworowi się to podobało, podobnie jak podobała mu się jej nagość. Doceniał niewygody, cieszyły go, choć nie potrafiła tego do końca zrozumieć. Zauważyłby, gdyby została w majtkach albo położyła poduszkę na podłodze. Z płomieni odezwał się niski, bezbarwny głos, ani męski, ani kobiecy. Na jego dźwięk na rękach królowej pojawiła się gęsia skórka. – Czego potrzebujesz? Przełknęła ślinę, ocierając pot z czoła. – Potrzebuję… rady.

– Potrzebujesz pomocy – poprawił ją twór wyczekującym tonem. – Co dasz mi w zamian? Pochyliła się naprzód najdalej, jak mogła, i wrzuciła w ogień zakrwawiony ręcznik. Mimo żaru jej sutki stwardniały i stały się maleńkie, jakby zmarzła albo była podniecona. Pomieszczenie wypełniły trzaski ognia trawiącego ręcznik. – Krew niewinnego – zauważył twór. – Dobrze jej posmakować. Powietrze przed kominkiem zaczęło ciemnieć i gęstnieć. Królowa jak zawsze wpatrywała się w to zjawisko, starając się zrozumieć, co widzi. Przestrzeń przed jej oczami zmieniała się w głęboką czerń, w której otwierała się ciemna, bezdenna otchłań. Wyglądało to, jakby powietrze zagęszczało się i zamieniało w oliwę. – Co cię trapi, królowo Mort? – Tearling – odparła królowa, z niezadowoleniem stwierdzając, że ton jej głosu nie był całkiem opanowany. Upomniała samą siebie, że stworzenie w ogniu potrzebowało jej tak samo jak ona jego. – Nowa królowa Tearlingu. – Dziedziczka Tearlingu. Nie udało ci się jej ujarzmić. Obserwuję cię. – Nie byłam w stanie zobaczyć, co wydarzyło się dziś na granicy. W ogóle nie widzę tej dziewczyny. Otchłań przed kominkiem poszerzyła się, pulsując czernią na tle płomieni. – Nie jestem tu po to, by słuchać twoich narzekań. Zadaj pytanie. – Co stało się dziś na granicy? – „Dziś” nic nie znaczy. Tutaj czas nie istnieje. Królowa zacisnęła usta i spróbowała ponownie. – Arlen Thorne przeprowadzał przez granicę nielegalną zsyłkę z Tearlingu. Czy coś się stało? – Nie udało mu się. – W tym głosie nie było ani odrobiny emocji, ani krzty człowieczeństwa. – Nie będzie żadnej zsyłki. – Dlaczego mu się nie udało? Czy była tam dziewczyna? – Dziedziczka Tearlingu ma już oba klejnoty. Królowa poczuła nieprzyjemny ucisk w żołądku i spuściła wzrok, zastanawiając się, co mogłaby teraz zrobić. Wszystkie możliwości prowadziły w to samo miejsce. – Muszę zaatakować Tearling i zabić dziewczynę. – Nie zaatakujesz Tearlingu. – Nie mam wyboru. Muszę ją zabić, zanim nauczy się ich używać. Czarna masa kłębiąca się przed królową nagle zadrżała jak futryna pod mocnym ciosem. Z ognia wystrzelił płomień, który przebiegł nad posadzką przed

paleniskiem i zatopił się w skórze na jej prawym biodrze. Krzyknęła i upadła do tyłu, po czym przeturlała się po dywanie, żeby ugasić płomienie. Biodro poczerniało i aż krzyczało z udręki, gdy spróbowała wstać. Dysząc ciężko, położyła się na podłodze. Gdy podniosła wzrok, po czarnej masie nie było śladu. Zamiast tego stał nad nią nieopisanie przystojny mężczyzna. Miał kruczoczarne włosy zaczesane do tyłu i twarz o idealnych, arystokratycznych rysach; pełne usta stanowiły przeciwwagę dla mało wydatnych kości policzkowych. Mężczyzna był czarujący, ale piękno nie było już w stanie zwieść królowej. Z góry patrzyły na nią zimne, czerwone oczy. – Mogę sprawić, że upadniesz równie nisko, jak wysoko cię wyniosłem – oznajmiła mroczna istota beznamiętnym tonem. – Żyję jeszcze dłużej niż ty, królowo Mort. Widzę początek i koniec. Nie skrzywdzisz dziedziczki Tearlingu. – Czeka mnie porażka? – Nie potrafiła sobie tego wyobrazić. W Tearlingu nie było stali, a na czele próżnującej armii stał kaleka. Nawet dziewczyna nie mogła tego zmienić. – Czy atak się nie powiedzie? – Nie zaatakujesz Tearlingu – powtórzyła mroczna istota. – Co mam zrobić? – spytała zrozpaczona królowa. – Moja armia się niecierpliwi. Ludność się niecierpliwi. – To twoje zmartwienia, nie moje, królowo Mort. Dla mnie to tylko drobinki pyłu. A teraz chcę zapłaty. Królowa z drżeniem wskazała na łóżko. Nie miała odwagi okazać nieposłuszeństwa wobec górującej nad nią postaci, ale bez nowych niewolników sytuacja będzie się pogarszać. Pomyślała o swoim powracającym śnie, który teraz nawiedzał ją co noc: mężczyzna w szarych szatach, naszyjnik, dziewczyna, a za nią wielki pożar. Prawdziwa przyczyna jej bezsenności stała się boleśnie oczywista – bała się zasnąć. Zza pleców usłyszała odgłos pełzania i cichy syk oddechu mrocznej istoty. Skuliła się mocno na podłodze, osłaniając uszkodzone biodro, i ręką objęła głowę, starając się nie słuchać. Ale to nic nie dało. Od strony łóżka dobiegł ją bulgoczący odgłos, a potem chłopiec krzyknął, a jego wysoki głos, jeszcze przed mutacją, odbił się echem od ścian komnaty. Królowa mocniej zacisnęła ramię na głowie i spięła się, dopóki nie zaczęła słyszeć jedynie stłumionego huku. Leżała tak przez jakiś czas z kurczowo zaciśniętymi powiekami i zasłoniętymi uszami, aż w końcu doszła do wniosku, że minęły wieki i na pewno już jest po wszystkim. Obróciła się, otworzyła oczy i krzyknęła. Mroczny twór znajdował się tuż nad nią, jego twarz była kilka cali nad jej twarzą, a jego czerwone oczy wpatrywały się w nią. Mięsiste usta miał umazane krwią.

– Wyczuwam w tobie nieposłuszeństwo, królowo Mort. Nawet w tej chwili czuję jego smak. Lecz zdrada ma swoją cenę. Akurat to wiem najlepiej. Spróbuj skrzywdzić dziedziczkę Tearlingu, a poczujesz mój gniew, mroczniejszy niż najmroczniejsze z twoich snów. Chcesz tego? Królowa opętańczo pokręciła głową. Jej sutki były twarde jak skała, niemal czuła w nich ból, i jęknęła, gdy postać spełzła z niej, zlizując z ust resztki krwi. Ogień zgasł i komnata pogrążyła się w ciemnościach. Królowa przewróciła się na drugi bok. Chwyciła dębową nogę łóżka i powoli zaczęła się podnosić. Gdy zdołała kucnąć, jej biodro przeszył ból. Przeciągnęła palcami po głębokiej, bolesnej prędze… paskudne oparzenie, zostanie po nim blizna. Chirurg mógłby coś z tym zrobić, gdyby jednak skorzystała z jego pomocy, przyznałaby, że można ją zranić. O nie, królowa wiedziała, że będzie musiała żyć z tą blizną. Po omacku przeszła przez komnatę i przeszukała biurko. Na stoliku przy łóżku stała świeca, ale nie odważyłaby się podejść tam po ciemku. Coś otarło się o jej dłoń i cicho pisnęła ze strachu. Ale to tylko przebiegający pająk zajęty swoimi nieznanymi sprawami. Jej druga dłoń chwyciła przedmiot, który niewątpliwie był świecą. Królowa zapaliła ją i odetchnęła z ulgą. W komnacie było pusto. Została sama. Otarła pot z czoła i policzków, ale całe jej ciało było wilgotne. Podeszła do łóżka, a jej nogi poruszały się, jakby kontrolował je ktoś inny. Wzięła głęboki wdech i spojrzała na chłopca. Został pozbawiony krwi. Nawet w świetle świecy dało się dostrzec bladość jego ciemnej skóry. Twór zawsze wykorzystywał cięcie, które przygotowywała. Po kilku pierwszych razach prosiła swoich posłańców, by szukali innych nacięć, ale w końcu przestała. Nie chciała tego wiedzieć. Kręgosłup chłopca był wygięty pod kątem bliskim złamania, a jedna ręka została wyraźnie wyłamana ze stawu, bo leżała bezwładnie za jego plecami na szkarłatnej kapie. Usta miał szeroko otwarte, jakby zamarł w krzyku. Oczodoły miał puste, nie było w nich nawet krwi, zostały tylko lepkie dziury wpatrujące się w nicość za królową. Ciekawe, co widzą?, zastanawiała się. Na pewno nie tę samą piękną maskę, którą mroczna istota przywdziała dla niej. Wszyscy tak wyglądali; były pewne subtelne różnice, ale zawsze było podobnie. Gdyby nie te oczy, mogłaby pomyśleć, że chłopiec umarł ze strachu. Zaczęło jej bulgotać w żołądku, a żółć podeszła jej do gardła. Królowa odwróciła się i pobiegła do łazienki, zasłaniając dłonią usta, a oczy miała szeroko otwarte, jak u przerażonej ofiary.

Prawie zdążyła.

Rozdział 13

Przebudzenie

Porównując królową Glynn ze Szkarłatną Królową, znajdujemy niewiele podobieństw. Były zupełnie innymi władczyniami, teraz zaś wiemy, że motywowały je zupełnie inne cele. Należy tu nadmienić, że obie królowe charakteryzowały się żelazną wolą i obierały jak najkrótszą drogę do tego, co należało zrobić. A jednak historia wielokrotnie udowadnia, że w przeciwieństwie do Szkarłatnej Królowej na decyzje królowej Glynn często wpływała litość. W rzeczy samej wielu historyków uznaje to za zasadniczą różnicę między obiema kobietami. Profesor Jessica Fenn, zapis wykładu, Uniwersytet Tearliński, marzec 458

Pani. Coś chłodnego otarło jej czoło, Kelsea zaś odwróciła głowę, starając się to zignorować. Buława wybudził ją z… nicości. Nie pamiętała żadnych marzeń sennych, tylko sam sen, najchłodniejszy, najmroczniejszy i najbardziej bezkresny, w jaki kiedykolwiek zapadła, jakby przebyła tysiące mil przez nieprzeniknione wody. Jej własna Przeprawa, z której nie miała ochoty wracać. – Pani. Głos Buławy był napięty z niepokoju. Powinna się ocknąć i dać mu znać, że wszystko jest w porządku. Ale w tej ciemności było tak ciepło. Jakby była owinięta w aksamit. – Oddycha za wolno. Musimy zabrać ją do lekarza. – A jaki lekarz jej teraz pomoże? – Pomyślałem tylko… – Lekarze nie są szkoleni w magii, Pen, tylko w leczeniu, a większość z nich to i tak oszuści. Musimy po prostu czekać. Kelsea słyszała nad sobą ich oddechy – ciężki oddech Buławy i płytki Pena. Jej zmysły wyostrzyły się. Gdy warstwa po warstwie wynurzała się z głębin, usłyszała cichy śpiew mężczyzny i rżenie koni gdzieś w oddali. – Czy to ona sprowadziła powódź, panie kapitanie?

– Bóg jeden wie, Pen. – Czy stara królowa kiedykolwiek zrobiła coś takiego? – Elyssa? – Buława zaczął się śmiać. – Chryste, widziałem te klejnoty u Elyssy przez całe lata, a ich najbardziej nadzwyczajnym wyczynem było ciągłe zaczepianie się o jej suknię. W trakcie uczty na cześć delegacji z Cadare przez trzydzieści minut próbowaliśmy wyplątać to cholerstwo, żeby nie uchybić jej skromności. – Myślę, że to królowa sprowadziła powódź. Chyba całkowicie ją to wyczerpało. – Oddycha, Pen. Żyje. I na tym poprzestańmy. – To dlaczego się nie ocknęła? Głos Pena przepełniało coś, co przypominało żal, Kelsea zaś zdała sobie sprawę, że przyszedł czas i nie może kazać im dłużej czekać. Przebiła się przez mroczne ciepło w swojej głowie i otworzyła oczy. Po raz kolejny okazało się, że jest w niebieskim namiocie; czas niemal cofnął się do poranka, gdy ocknęła się i zobaczyła siedzącego obok Ducha. – Och, dzięki Bogu – wyszeptał nad nią Buława. Wzrok Kelsea najpierw przyciągnęła jasnoczerwona plama na jego ramieniu. Mundur miał podarty i poplamiony krwią. Klęczący przy nim Pen chyba nie był ranny, ale wyglądał gorzej. Miał podkrążone oczy i upiornie bladą twarz. Obaj postanowili pomóc jej się podnieść; Pen złapał ją za ręce, a Buława podparł plecy. Kelsea spodziewała się bólu głowy, kiedy jednak usiadła, okazało się, że jej umysł jest wspaniale przejrzysty i ogrania nim wiele mil. Sięgnęła do szyi i znalazła wiszące tam wciąż oba naszyjniki. – Nie martw się, nie odważyliśmy się ich tknąć – powiedział oschle Buława. – Sama nie mam odwagi ich dotykać. – Jak się czujesz, pani? – Dobrze. Za dobrze. Jak długo spałam? – Półtora dnia. – Z wami wszystko w porządku? – Tak, pani. Wskazała ranę na ramieniu Buławy. – Widzę, że ktoś w końcu przebił się przez twoją gardę. – Było ich trzech, pani, w tym jeden leworęczny. Jeśli Venner się o tym dowie, nigdy nie da mi spokoju. – Co z kobietami? Buława i Pen popatrzyli na siebie z zakłopotaniem.

– Mówcie! – Straciliśmy trzy – cierpko odparł Buława. – Ale ocaliłaś dwadzieścia dwie, Wasza Wysokość – dodał Pen, rzucając Buławie mroczne spojrzenie, którego na szczęście tamten nie zauważył. – Dwadzieścia dwie kobiety. Wszystko z nimi w porządku, podobnie jak z tymi z pozostałych klatek. Właśnie wracają do domów. – A strażnicy? – Straciliśmy Toma, pani. – Buława otarł czoło dłonią. Banalny gest, ale w jego wypadku bardzo wymowny. Kelsea uznała, że to wszystko, na co był w stanie sobie pozwolić w kwestii okazywania żalu. Ale Toma nie znała dobrze, więc nie zamierzała płakać. – Co jeszcze? – Padać przestało dopiero dziś wczesnym rankiem. Czekaliśmy, aż się obudzisz, pani, musiałem jednak podjąć pewne decyzje. – Zwykle akceptuję twoje decyzje, Lazarusie. – Odesłałem karawanę. Kilkoro dzieci zostało bez matek, ale kobieta z ich wioski powiedziała, że się nimi zaopiekuje. Kelsea chwyciła go za rękę tuż pod łokciem. – A z nim wszystko w porządku? Pen zmarszczył brwi, ale Buława spojrzał na nią z poirytowaniem. Dobrze wiedział, kogo miała na myśli. Spięła się w oczekiwaniu na wykład, ale Buława był dobrym człowiekiem; wziął głęboki wdech i powoli, z westchnieniem, wypuścił powietrze. – Wszystko z nim dobrze, pani. Odjechali wczoraj o świcie. Kelsea zmartwiła się, ale o tym Buława nie musiał wiedzieć, więc przeciągnęła się, wywołując kilka przyjemnych trzasków w plecach. Gdy podniosła się na nogi, zauważyła, że strażnicy spojrzeli po sobie twardo. – Co się dzieje? – Tam na zewnątrz mamy kilka problemów do rozwiązania, Wasza Wysokość. – Dobrze. Chodźmy. Pogoda potrafiła zmienić wszystko. Rozbili obóz w tym samym miejscu co Thorne, na dnie doliny tworzącej Argive. Cała przełęcz była skąpana w słońcu, Kelsea zaś widziała, że wąwóz, który nocą wydawał się taki posępny, w rzeczywistości był niezwykle piękny. Było to czyste i oszczędne piękno nagiej ziemi i białych skał. Zbocza przełęczy błyszczały nad głową Kelsea niczym marmur. Jej strażnicy siedzieli wokół pozostałości ogniska Thorne’a, ale wstali, gdy

podeszła, i ku jej zaskoczeniu ukłonili się wszyscy, nawet Dyer. Czarny mundur Kelsea był poplamiony i ubrudzony błotem, a jej włosy musiały wyglądać przerażająco, strażnicy nie wyglądali jednak na przejętych. Stali i czekali, a po chwili Kelsea zdała sobie sprawę, że nie czekają na rozkazy Buławy. Czekali na nią. – Gdzie są klatki? Karawana? – Odesłałem tam, skąd przyjechały, pani. Więźniowie nie doszliby na nogach, a większość mułów przeżyła, więc rozebraliśmy górne części klatek i przerobiliśmy je na wozy, żeby wszyscy mogli wygodnie podróżować. Powinni być już na Równinie Almontu. Kelsea kiwnęła głową i uznała, że to dobre rozwiązanie. Połamane fragmenty dachów i krat wciąż zalegały na dnie wąwozu. Po drugiej stronie przełęczy w powietrze wznosiła się smużka dymu. – Co tam płonie? – Tom, pani – odpowiedział Buława z napięciem w głosie. – Żadnej rodziny. Właśnie tak by chciał. Bez żadnych ceremonii. Kelsea rozejrzała się po zebranych i zauważyła, że brakuje jeszcze kogoś. – Gdzie jest Fell? – Odesłałem go do Nowego Londynu, pani, z kilkoma kobietami, które sprawiały wrażenie, jakby przydała im się wycieczka na zakupy do wielkiego miasta. – Jakież to w dobrym tonie, Lazarusie. Mogły zginąć, a ty wysłałeś je, żeby szerzyły propagandę. – Jest jak jest, pani. Fell i tak potrzebował dachu nad głową. Złapał jakąś chorobę płuc od tej wilgoci. – Ktoś jeszcze ucierpiał? – Tylko duma Elstona, pani – wtrącił Kibb. Elston obrzucił przyjaciela piorunującym spojrzeniem, a potem wbił wzrok w swoje stopy. – Proszę o wybaczenie, Wasza Wysokość. Nie udało mi się dopaść Arlena Thorne’a. Uszedł bez szwanku. – Wybaczam, Elstonie. Thorne to trudny cel. Gdzieś z dołu usłyszała gorzki śmiech. Pomiędzy kilkoma parami nóg dostrzegła przy ognisku człowieka ze związanymi w nadgarstkach rękami. – Kto to? – Wstań! – warknął Dyer, trącając więźnia stopą. Mężczyzna wstał ociężale, jakby między ramionami miał zawieszoną tonę

granitu. Brew Kelsea uniosła się, a w pamięci dziewczyny coś zaczęło falować. Więzień miał trzydzieści, może trzydzieści pięć lat, ale już prawie całkiem posiwiał. Patrzył na nią z pustym zobojętnieniem. – Javel, pani. Strażnik wrót i jedyny ocalały, który nie uciekł. Nie próbował uciekać. – Co w takim razie mam z nim zrobić? – To zdrajca, pani – oznajmił Dyer. – Przyznał się już do otwarcia wrót twierdzy dla lorda Grahama. – Na rozkaz Thorne’a? – Tak twierdzi, pani. – Jak wydobyliście tę informację? – Wydobyliśmy? Chryste, pani, nie musieliśmy nawet kiwnąć palcem. Gdyby mógł, wykrzyczałby to na głównym placu w mieście. Kelsea odwróciła się z powrotem do więźnia. Mimo ciepła promieni słonecznych po jej plecach przeszedł paskudny dreszcz. Ten człowiek wyglądał dokładnie jak Carroll wtedy na polanie: jakby stracił wszelką nadzieję i coś w nim umarło. – Jak strażnik wrót wplątał się w interesy z Thorne’em? Buława wzruszył ramionami. – Jego żonę zesłano sześć lat temu. Domyślam się, że Thorne obiecał mu, że ją odzyska. Jakieś wspomnienie nie chciało dać Kelsea spokoju, podeszła więc bliżej, dając znać Corynowi i Dyerowi, żeby się cofnęli. Więzień zdecydowanie nie stanowił dla nikogo zagrożenia, wyglądał, jakby chciał jedynie paść trupem tam, gdzie stoi. – To zdrajca, pani – powtórzył Dyer. – Zdrajcę czeka tylko jeden los. Kelsea skinęła głową, wiedziała bowiem, że miał rację. Ale spośród zacierających się wydarzeń tej nocy, które rozegrały się już chyba wieki temu, nagle wykopała wyraźny obraz: to ten człowiek z toporem w ręku z zapamiętaniem usiłował rozbić klatkę. Przez chwilę wyczekiwała, czy w głowie nie usłyszy głosu Carlin, która powiedziałaby jej, co ma zrobić. Ale nie pojawiło się nic. Nie słyszała jej głosu już od dawna. Jeszcze przez chwilę przyglądała się więźniowi, po czym zwróciła się do Dyera. – Zabierzcie go do twierdzy i zamknijcie w celi. – To zdrajca, Wasza Wysokość! Niech posłuży za przykład, a kolejny drań, którego Thorne o coś poprosi, zastanowi się dwa razy! – Nie – odparła Kelsea zdecydowanym tonem. Szafiry nieco zapulsowały, po

raz pierwszy od kiedy się obudziła. – Zabierzcie go i traktujcie łagodnie. Nie będzie próbował uciekać. Dyer na chwilę zacisnął szczęki, ale potem kiwnął głową. – Tak, pani. Kelsea spodziewała się sprzeciwu ze strony Buławy, ale o dziwo zachował milczenie. – Możemy już jechać? – Jeszcze chwilę, pani. – Buława wyciągnął rękę, obserwując Dyera odprowadzającego Javela za głaz. – Mamy tu pewną sprawę do załatwienia. Chodzi o straż. Elston i Kibb poderwali się i chwycili Mhurna, który rzucił się do ucieczki, gdy tylko usłyszał słowa Buławy. Elston podniósł go nad ziemię i pozwolił walczyć w powietrzu, a Kibb zaczął mu wiązać nogi. – Co… – To nasz zdrajca, pani. Kelsea z wrażenia zaniemówiła. – Jesteś pewien? – Całkowicie, pani. – Buława podniósł z ziemi sakwę i przeszukał jej zawartość, po czym wyjął skórzany woreczek starannie zwinięty i zawiązany, jakby ktoś schował w nim diamenty lub coś równie cennego. Rozwinął go, wyjął coś ze środka i położył na otwartej, wyciągniętej dłoni, żeby mogła zobaczyć. – Spójrz, pani. Kelsea podeszła bliżej, spoglądając na zawartość jego dłoni. Drobny, biały proszek podobny do mąki. – Opium? – Więcej niż opium, pani – stwierdził siedzący przy ognisku Coryn. – Pierwszorzędna pochodna morfiny. Ktoś bardzo starannie ją przygotował. Znaleźliśmy też igły. Kelsea obróciła się z przerażeniem. – Heroina? – Niezupełnie, Wasza Wysokość. Nawet w Cadare nie udało się jeszcze zsyntetyzować heroiny. Ale pewnego dnia bez wątpienia się uda. Kelsea zamknęła oczy i potarła skronie. Gdy William Tear przypłynął z Ameryki, żeby zbudować swoje królestwo na wzgórzu, na krótko udało mu się wytępić narkotyki. Ale handel narkotykami zdołał wedrzeć się z powrotem. Ludzkość nigdy nie przestała pragnąć przejażdżek na tej karuzeli. Heroina… to był najgorszy rozwój wydarzeń, jaki Kelsea mogła sobie wyobrazić.

– Jak się dowiedziałeś? – Od Arlissa. Konkurował z Thorne’em na kilku rynkach. Każda uncja narkotyków, które docierają do Nowego Londynu, przechodzi przez podwórko Thorne’a, pani. Nie ma nic łatwiejszego na świecie, niż przekupić nałogowca, odcinając mu dostęp do używek. – Nie miałeś pojęcia o jego uzależnieniu? – Gdybym miał, pani, już by go z nami nie było. Kelsea odwróciła się i podeszła do Mhurna, który wciąż machał nogami w ogromnych ramionach Elstona, a Kibb wiązał mu nadgarstki. – No dobrze, Mhurn, masz coś do powiedzenia? – Nic, Wasza Wysokość. – Nie patrzył jej w oczy. – Nie mam nic na swoje usprawiedliwienie. Kelsea utkwiła wzrok w człowieku, który wpuścił zamachowca do jej skrzydła, który wbił jej nóż w plecy, i przypomniała sobie tę noc przy ognisku, a potem łzy w jego oczach podczas paskudnej konfrontacji z lady Andrews. Carlin nie współczuła uzależnionym. Powiedziała kiedyś Kelsea, że nałogowiec jest słaby z natury i pod względem strategicznym, bo za sprawą uzależnienia zawsze można go złamać. Może i Kelsea nie słyszała już głosu Carlin w głowie, wiedziała jednak, co Carlin by powiedziała: Mhurn był zdrajcą i zasługiwał na egzekucję. Barty był bardziej wyrozumiały wobec takich ułomności. Kiedyś powiedział Kelsea, że uzależnienie jest jak rozpadlina w życiu człowieka. „To głęboka i zabójcza rozpadlina, Kel, ale możesz zbudować wokół niej umocnienia. Ogrodzić ją”. Gdy teraz patrzyła na Mhurna, nie czuła złości, lecz współczucie. Ukrycie takiego uzależnienia byłoby prawie niemożliwe, bo przecież Buława widział wszystko. Mhurn musiał radzić sobie z nieustannym głodem niemal każdego dnia. – Przyznajesz się do zdrady, Mhurn? – Tak. Kelsea rozejrzała się i zauważyła, że pozostali strażnicy skupili się wokół nich i przyglądali się wszystkiemu chłodnym wzrokiem. Zwróciła się z powrotem do Mhurna, chcąc ich powstrzymać i przedłużyć jego życie. – Kiedy się uzależniłeś? – A jakie to ma teraz znaczenie? – Ma. – Dwa lata temu. – Coś ty sobie, u diabła, myślał?! – ryknął Buława, nie będąc w stanie się

powstrzymać. – Członek Straży Królewskiej uzależniony od narkotyków? Do czego, według ciebie, miało to doprowadzić? – Do tego. – Już jesteś martwy. – Umarłem w czasie najazdu, panie kapitanie. Przez kilka ostatnich lat po prostu gniłem. – Gówno prawda. – Nie ma pan pojęcia, co straciłem. – Wszyscy coś straciliśmy, ty użalający się nad sobą dupku. – W słowach Buławy czaiła się zimna furia. – Jesteśmy przecież strażnikami królowej. Nie sprzedajemy honoru. Nie łamiemy przysiąg. Zwrócił się do Kelsea. – Lepiej załatwmy to tu, między sobą, pani. Pozwól nam z nim skończyć. – Jeszcze nie teraz. Elstonie, nie zmęczyłeś się jeszcze? – Żartujesz, pani? Mógłbym trzymać tego niewiernego drania cały dzień. – Elston napiął ramiona, Mhurn zaś jęknął i zaczął walczyć. Usłyszeli trzask, gdy pękło jedno z jego żeber. – Wystarczy. Elston nieco zwolnił uścisk. Kibb uporał się ze skrępowaniem rąk i nóg Mhurna, który wisiał teraz w ramionach Elstona niczym związana kukła, a jego jasne włosy opadły mu na twarz. Kelsea nagle przypomniała sobie coś, co powiedział tamtej nocy w lesie Reddick – że żołnierze popełniali zbrodnie z dwóch powodów: ze względu na okoliczności lub dowództwo. Drugi z więźniów, strażnik wrót, w akcie ostatecznej desperacji chwycił topór i starał się naprawić swoje błędy, ale Mhurn tego nie zrobił. Rzeczywiście był w trudnej sytuacji, ale czy wina nie leżała też po stronie złego dowodzenia przez Kelsea? Od Buławy wiedziała, że Mhurn jest utalentowanym szermierzem, może nie aż takim jak Pen, ale robił wrażenie. Był także jednym z najbardziej zrównoważonych strażników, któremu Buława ufał w sytuacjach, gdy coś trzeba było załatwić taktownie. Była to okropna strata wartościowego człowieka i mimo wszystko Kelsea nie czuła gniewu, lecz jedynie smutek, była też przekonana, że można było uniknąć tej tragedii, że gdzieś po drodze umknęło jej coś niezwykle istotnego. – Corynie, umiesz mu to wstrzyknąć? – Podawałem już w ten sposób antybiotyki, pani, ale nie morfinę. Równie dobrze mógłbym go zabić. – Cóż, teraz to mało istotne. Podaj mu solidną dawkę. – Pani! – warknął Buława. – On na to nie zasługuje!

– Podjęłam już decyzję, Lazarusie. Kelsea przyglądała się ze skrywanym zainteresowaniem, jak Coryn zabiera się do pracy, rozpala płomień i podgrzewa proszek w jednym ze swoich blaszanych pojemników lekarskich. Gdy proszek zamienił się w ciecz, morfina zapadła się jak maleńki domek. Kiedy jednak Coryn napełnił strzykawki, Kelsea odwróciła się, nie była bowiem w stanie patrzeć na zastrzyk. – Gotowe, pani. Odwróciła się i zobaczyła, jak ostre rysy twarzy Mhurna łagodnieją, a jego zimne, piękne oczy zamgliły się. Całe jego ciało zwiotczało. Jakim cudem narkotyk zadziałał tak szybko? – Mhurn, co się z tobą działo podczas najazdu Mort? – Słyszałaś już moją opowieść, Wasza Wysokość. – Słyszałam już dwie wersje, ale żadna nie była kompletna. Co się działo z tobą? Mhurn rozmarzonym wzrokiem popatrzył gdzieś ponad jej ramieniem. Kiedy się odezwał, jego głos zabrzmiał nieskładnie, a Kelsea poczuła ucisk w żołądku. – Mieszkaliśmy w Concord, pani, na brzegu Crithe. Nasza wioska była odosobniona, nie wiedzieliśmy nawet o nadejściu Mort, dopóki nie ostrzegł nas przejeżdżający jeździec. Wtedy właśnie zobaczyliśmy cień na horyzoncie… dym znad rozpalonego przez nich ognia… sępy, które podążały za nimi w powietrzu. Uciekliśmy z wioski, ale nie dość szybko. Moja córka była chora, a żona nie umiała jeździć konno, poza tym i tak mieliśmy tylko jednego konia. Złapali nas w połowie drogi między Crithe a Caddell. Z moją żoną obeszli się źle, pani, ale Almę, moją córkę… zabrał sam Ducarte i przez wiele mil wlókł ją za armią Mort. Znalazłem jej ciało kilka miesięcy później na stosie zmarłych pozostawionych przez armię po wycofaniu się z błoni twierdzy. Miała pełno siniaków… nawet gorzej niż siniaków. Cały czas ją widzę, pani. Chyba że mam strzykawkę… tylko wtedy jestem ślepy. Mylisz się zatem, kapitanie – mówił dalej, zwracając się do Buławy – sądząc, że przejmuję się tym, jak albo kiedy umrę. – Nigdy nam o tym nie opowiadałeś – warknął Buława. – Masz mi to za złe? – Carroll nigdy by cię nie zwerbował do straży, gdyby wiedział, że masz taki burdel w głowie. Kelsea usłyszała już dość. Wyjęła nóż, który Barty podarował jej wiele lat temu. Barty też kiedyś służył w Straży Królewskiej. Czy tego by chciał? Gdy się wyprostowała, Buława powiedział:

– Pani, każdy z nas chętnie zrobiłby to dla ciebie! Nie musisz… – Oczywiście, że muszę, Lazarusie. To zdrajca korony. A ja jestem koroną. Mhurn podniósł wzrok, a jego rozszerzone źrenice skupiły się na jej nożu i uśmiechnął się mgliście. – Oni tego nie rozumieją, pani, ale ja tak. Wyświadczyłaś mi przysługę, a teraz jeszcze spotyka mnie z twojej strony zaszczyt. Oczy Kelsea wypełniły się łzami. Spojrzała na Elstona i jak przez mgłę zobaczyła jego potężną sylwetkę. – Trzymaj go, żeby się nie ruszał, Elstonie. Nie będę w stanie zrobić tego drugi raz. – Oczywiście, pani. Kelsea odpędziła łzy, chwyciła Mhurna za włosy i szarpnięciem uniosła mu głowę. Wypatrzyła tętnicę szyjną, łagodnie pulsującą przy gardle. Barty zawsze powtarzał, żeby omijać tętnicę szyjną, bo przez brak precyzji osoba wykonująca cięcie mogła zostać opryskana krwią. Kelsea mocno chwyciła nóż z niespodziewanym przekonaniem, że właśnie tego chciałby Barty: żeby wykonała precyzyjne cięcie. Przyłożyła krawędź noża po prawej stronie gardła Mhurna, a potem pociągnęła szybkim, gwałtownym ruchem. Ciepła czerwień trysnęła jej na rękę trzymającą nóż, lecz Kelsea zignorowała to i podtrzymywała głowę Mhurna, dopóki nie zobaczyła jego rozszerzającego się, czerwonego uśmiechu i spływającej po szyi krwi. Jeszcze przez chwilę wpatrywał się w nią rozmarzonymi, niebieskimi oczami, a potem puściła jego włosy i cofnęła się, patrząc, jak głowa Mhurna z wolna opada na pierś. – Dobra robota, Wasza Wysokość – stwierdził Venner. – Dobre, czyste cięcie. Kelsea już z płaczem usiadła na ziemi i oparła głowę na skrzyżowanych ramionach. – Zostawcie królową na chwilę w spokoju – ostro nakazał Buława. – Spalcie go. Coryn, zajmij się resztą tego gówna z woreczka. Może Arliss coś z tym zrobi, gdy wrócimy. Wszyscy odeszli poza jednym strażnikiem, który usiadł obok niej. Pen. – Pani – mruknął. – Pora wyruszać. Kelsea kiwnęła głową, ale nie mogła przestać płakać. Łzy płynęły jej z oczu, bez względu na to jak bardzo starała się je powstrzymać. Łapała powietrze z trudem, jak astmatyczka. Po chwili poczuła, jak Pen delikatnie ociera ręką krew z jej dłoni. – Pen!

Ręka Pena zniknęła. – Podnieś ją! I tak już za długo zwlekaliśmy! Pen, tym razem już bezosobowo, wziął Kelsea pod ramię i podniósł z ziemi. Podtrzymywał ją, gdy chwiejnym krokiem szła w stronę sterty głazów, przy której na prowizorycznym padoku czekały konie. Gdy dotarli do Dyera, który przytrzymywał jej wierzchowca, wsiadła na konia bezwiednie i otarła twarz rękawem. – Możemy jechać, pani? Kelsea spojrzała za siebie, w stronę wschodniego krańca przełęczy. Niczego nie dostrzegała, wzniesienie było bowiem za strome. Nie było już czasu, ale nagle zapragnęła podejść na palcach do krawędzi zbocza i zerknąć na Mortmesne, na ten kraj, który widywała tylko w snach. Ale wszyscy na nią czekali. Otarła ostatnie łzy z policzka. Przed oczami miała twarz Mhurna, zacisnęła jednak dłonie na wodzach i pozbyła się tego obrazu. – No dobrze. Wracajmy do domu.

Kiedy zjechali z przełęczy, zaczęli zyskiwać na czasie. Na samej przełęczy wszystko lepiło się od błota, ale gdy tylko zaczęli zjeżdżać, teren szybko zrobił się suchy jak pieprz. Padało tylko nad przełęczą. Kelsea od czasu do czasu sięgała do szafirów i ściskała je w dłoni przez koszulę. Tego dnia ich nie czuła, ale nie dawała się zwieść – nie będą długo milczeć. Pomyślała o mdłościach, które ogarnęły ją po drodze w tamtą stronę, i o przymusie podążania naprzód. I o wrażeniu, że umiera, gdy próbowała zdjąć jeden z naszyjników. Co one ze mną zrobią? Gdy znaleźli się u stóp gór, byli już w stanie dojrzeć ciemny sznur karawany może o pół dnia drogi przed nimi, wijący się wśród traw. Gdy Kelsea spała, Buława do późnej nocy przepytywał mieszkańców wsi i uzyskał od nich kilka ciekawych informacji. Thorne urządził obławę w dwunastu wioskach na brzegach Crithe, z których mężczyźni każdej wiosny wyjeżdżali, by handlować swoimi wyrobami w Nowym Londynie. Ludzie Thorne’a pojawiali się tam w nocy, tuż po wyjeździe mężczyzn, rozpalali ogień, by wywołać zamieszanie, a potem włamywali się do domów i porywali kobiety i dzieci. Po plecach Kelsea przebiegł zimny dreszcz, kiedy przypomniała sobie ten przejmująco chłodny poranek w wiosce i krzyki kobiety, której odebrano synów. Nie czuła potrzeby zatrzymania karawany, martwiła się jednak o wszystkie te kobiety i dzieci, które zostały same, bez straży. Ważne, żeby były w zasięgu wzroku.

I co byś zrobiła z tymi swoimi piętnastoma strażnikami, gdyby zostały zaatakowane?, jej umysł zadrwił z niej. Mogłabym zrobić wiele, ponuro odpowiedziała Kelsea, przypomniawszy sobie potężne niebieskie światło i napięcie, które w niej wtedy buzowało. Mogłabym zrobić bardzo wiele. W głębi duszy była jednak przekonana, że nic im już nie zagraża. Coryn dobrze zrobił, rozpędzając konie Thorne’a. Ci nieliczni, którym udało się uciec, byli zmuszeni poruszać się piechotą i czekała ich bardzo daleka droga, dokądkolwiek chcieli dotrzeć. Kilka z tych koni już znaleźli, gdy pasły się u podnóża gór, a Buława zdołał zarzucić im powrozy na szyje. Jednego z tych dodatkowych koni dał strażnikowi wrót Javelowi, któremu Dyer przywiązał jednak nogi do siodła i trzymał się tuż za nim, obserwując go swoim sokolim wzrokiem. Według Kelsea nie było takiej potrzeby. Przed oczami miała Javela rąbiącego klatkę i jego umazaną sadzą twarz. Ma w sobie coś więcej, pomyślała, a Buława też to dostrzega. Kiedy zrównali się z karawaną, którą wciąż było widać jako wąski cień kilka mil na północ, Buława pozwolił oddziałowi zwolnić i utrzymać to tempo. Gdy słońce przewędrowało już spory kawałek nieba, a oni pokonali ponad połowę odległości dzielącej ich od Crithe, Buława zarządził postój. – Co się dzieje? – Jeździec – odpowiedział, patrząc w kierunku karawany. – Chodź tu, Wellmer! Rzeczywiście z północy z pełną prędkością galopował samotny jeździec. Jechał tak szybko, że wzbijał za sobą tuman kurzu, choć teren porastała głównie trawa. Elston, Pen i Buława utworzyli trójkąt wokół Kelsea, ona zaś poczuła, jak kurczy jej się żołądek. Co tym razem poszło nie tak? – To człowiek z Caden – szepnął Pen. – Widzę płaszcz. – Ale tylko posłaniec – stwierdził zamyślony Buława. – Pewnie czeka nas mnóstwo problemów z powodu śmierci Dwyne’a. – Nie żyje? – spytała Kelsea. Buława nie spuszczał wzroku z jeźdźca. – Zabił go twój przyjaciel. Ale Caden nie ma skąd się o tym dowiedzieć. Pomyślą, że to my. – I tak próbowali mnie już zabić. Nie mogę mieć większych problemów, niż miałam do tej pory. – To niepodobne do Caden, żeby wysyłać do wykonania zadania

pojedynczego człowieka. Lepiej zachowajmy ostrożność i zaczekajmy tu. Kelsea rozejrzała się po okolicy: plamy skał wśród łąk i pól uprawnych ciągnących się aż po błękitną wstęgę Crithe. Miała wrażenie, że to już inna okolica, ale zmiana nie zaszła w krajobrazie, lecz w niej samej. – Kapitanie? – Wellmer podjechał od tyłu z łukiem w ręce. – Rzeczywiście ma na sobie płaszcz Caden, ale jest z nim dziecko. – Co? – Mały chłopiec, pięcio-, może sześcioletni. Buława zamyślił się na chwilę, marszcząc brwi. Potem jednak jego marsowa mina zniknęła i uśmiechnął się tym wyrażającym szczere zadowolenie uśmiechem, który Kelsea widywała tak rzadko. – A niech mnie szlag. – O co chodzi? – Wielu ludzi z Caden ma bękarty w całym królestwie, pani, ale nie za bardzo nadają się na ojców. Co bardziej przyzwoici z nich po prostu dają kobiecie pieniądze i zostawiają ją. – No i dobrze. – Nie za często okazują uczucia – mówił dalej Buława, jakby Kelsea w ogóle się nie odezwała – ale słyszałem o kilku, którzy prowadzą w tajemnicy drugie, normalne życie z kobietą i rodziną, w ukryciu. Są bardzo ostrożni, bo można by to doskonale wykorzystać. Widocznie Thorne był na tyle głupi, żeby porwać dziecko człowieka z Caden. Kto to jest, Wellmer? – Nie znam wszystkich z wyglądu, panie kapitanie. – Opisz go. – Włosy w kolorze piasku. Osiłek. Ma miecz i krótki nóż. I paskudną bliznę na czole. Elston, Pen i Buława popatrzyli na siebie i w ciągu kilku sekund odbyli niemą rozmowę. – O co chodzi? – spytała Kelsea. – Sprawdźmy, co zrobi – Buława zwrócił się do Elstona, a następnie do Pena. – Ciebie obchodzi tylko bezpieczeństwo królowej, jasne? Nic innego. Człowiek z Caden zatrzymał konia około pięćdziesięciu jardów od nich. Kelsea dojrzała, że rzeczywiście miał pod ręką małe dziecko. Zanim zsiadł z konia, ostrożnie postawił chłopca na ziemi. – Kto to jest? – Merritt, pani – odpowiedział Buława. – Caden nie ma jednego przywódcy, organizacja dzieli się na zbyt wiele frakcji. Ale Merritt ma w niej wiele do

powiedzenia, nawet więcej niż Dwyne. – Skoro ukrywał dziecko, to w jednej z tych wiosek ma też kobietę – przestrzegł Elston. – Musimy rozegrać to ostrożnie. – Zgoda. Merritt chwycił konia za uzdę i wziął syna za rękę, po czym powoli i ostrożnie ruszył w stronę Kelsea. Rzeczywiście był blondynem słusznej budowy, górującym nad dzieckiem u swojego boku. Było jednak między nimi wyraźne uczucie – mężczyzna skracał krok, by dostosować się do chłopca, który spoglądał ku niemu co jakiś czas, jakby chciał się upewnić, że nadal jest przy boku. – Niesamowite – cicho stwierdził Buława, po czym podniósł głos. – Ani kroku dalej! Merritt zatrzymał się od razu. Syn patrzył na niego zdezorientowany, mężczyzna zaś podniósł go i wziął na rękę. Kelsea dostrzegła bliznę na czole Merritta. To musiało być paskudne cięcie, które nie zostało zaszyte. Nie była to stara rana, która pozostała po urazie z dzieciństwa. Blizna wyglądała na dość świeżą, jak szpetna, czerwona linia na jego bladym czole. – Czy jest z wami królowa? – Jestem! – Pen – warknął Buława – bądź czujny. Merritt powiedział coś cicho do syna, po czym postawił go na ziemi. Uniósł ręce w geście poddania się i zaryzykował podejście jeszcze o kilka kroków. Kelsea sądziła, że Buława się sprzeciwi, ale po prostu dobył miecza i stanął przed nią, gdy Merritt się zbliżał. – Jestem Merritt z Caden, Wasza Wysokość. – Witaj. Przyjechałeś mnie zabić? – Nie pragniemy już twojej śmierci, Wasza Wysokość. Niczego dzięki niej nie zyskamy. Chłopiec podszedł za plecy ojca i objął go za nogę, Merritt zaś bez zastanowienia ponownie wziął go na ręce. – Według Seana to tobie powinienem podziękować za ocalenie mu życia, pani. – Zeszłej nocy ocalono życie wielu osób. Cieszę się, że twój syn jest jedną z nich. – Czy Buława pozwoli mi podejść trochę bliżej? Buława kiwnął głową. – Możesz podejść na pięć stóp, jeżeli rękami cały czas będziesz obejmował syna.

– Wielka ostrożność jak na kogoś, kto za dnia jawnie podróżuje po otwartym terenie. Buława zjeżył się, ale nie powiedział ani słowa. Gdy Merritt podszedł bliżej, Kelsea zauważyła, że chłopiec zasypia, wtuliwszy ciemnowłosą główkę w szyję ojca. Merritt zatrzymał się jakieś siedem stóp od niej, a spojrzenie Kelsea odruchowo powędrowało ku bliźnie na jego czole, kiedy jednak spojrzał jej w oczy, złapała się na tym, że nie potrafi się odwrócić. Mimo potężnej postury jego szare oczy patrzyły bystro i spostrzegawczo. – Przez pewien czas, może około miesiąca, będę poza Nowym Londynem, Wasza Wysokość, bo muszę ukryć rodzinę. Ale jestem człowiekiem honorowym, a ty podarowałaś mojemu synowi życie. Dlatego daję ci, pani, swoje słowo: nigdy nie podniosę na ciebie ręki, a jeśli będę mógł odwdzięczyć się za przysługę, którą mi wyświadczyłaś, zrobię to. Wskazał na karawanę widoczną na północnym horyzoncie. – Przepraszam także za swoich braci, którzy wmieszali się w ten proceder. Pracowali na własną rękę. Wątpię, czy nasza organizacja zatwierdziłaby ich postępowanie, gdyby doszło do głosowania. Zaskoczona Kelsea uniosła brwi. Nigdy nie pomyślałaby, że w Caden panuje demokracja. – Gdybyście potrzebowali mojej pomocy, znajdźcie Nicka, syna piekarza w Studniach – kontynuował Merritt, zwracając się do Buławy. – Będzie wiedział, jak dostarczyć mi wiadomość, i załatwi to po cichu. Skinął głową do Kelsea, odwrócił się i powolnym krokiem, by nie obudzić dziecka, podszedł do konia. Wsiadł na niego, wciąż trzymając chłopca na przedramieniu (Ależ musi być silny!, pomyślała Kelsea; sama ledwie była w stanie wgramolić się w zbroi na siodło), po czym ruszył kłusem na zachód. – To dopiero coś – stwierdziła Kelsea. – A nawet coś więcej, pani – odparł Buława. – Ludzie z Caden nie kłaniają się nikomu. Myślę, że mówił szczerze. Patrzyli na Merritta, dopóki nie zamienił się w punkt na brązowym tle stepu, i dopiero wtedy Buława się rozluźnił. Pstryknął palcami, zwłaszcza na Kibba, który zaczął zsiadać z konia. – Wsiadaj z powrotem! Ruszyli na zachód. Połyskująca błękitna linia Crithe była coraz bliżej, aż w końcu rozszerzyła się w świetlistą wstęgę płynących wód. Karawana musiała poszukać brodu, żeby przejechać na drugi brzeg, a to wymagało nieco starań, jednak Kelsea w tej chwili zupełnie o nic się nie martwiła. Często sprawdzała

szafiry, ale wisiały na jej szyi ciężkie i zimne. Przynajmniej tego dnia pozostały po prostu klejnotami.

Jechali tak, by mieć karawanę w zasięgu wzroku, dopóki wozy nie dotarły do najbliższego skupiska wiosek u brzegów Crithe. Buława polecił, by powracający pozbywali się niepotrzebnego obciążenia i zostawiali puste klatki, Wellmer zaś zapewnił Kelsea, że ludzie z karawany zostają po drodze w swoich domach. Dzieła Thorne’a miały być wykorzystane ponownie wyłącznie jako drewno na opał. Zawsze może zbudować kolejne, przestrzegł Kelsea głos, który odezwał się w jej głowie. Na tę myśl zacisnęła szczęki. Gdyby tylko zdołali dopaść Thorne’a! Nie mogła mieć pretensji do Elstona, ale nie bagatelizowała zagrożenia, jakie Thorne stwarzał na wolności. Być może pozbieranie się zajmie mu nieco czasu, ale nie pozostanie bezczynny zbyt długo. Gdy karawana dojechała do ostatniej wioski, Kelsea wraz ze swoją strażą odbili ku Nowemu Londynowi i wrócili na Szlak Mortmesneński. Podczas podróży nic się nie działo. Strażnicy cicho ze sobą rozmawiali. Coryn, który był na tyle przytomny, by zabrać z Argive jak najwięcej zapasów wody, co jakiś czas rozdawał butelki. Kilka razy musieli znosić straszliwe odgłosy wydawane przez Kibba śpiewającego podróżne piosenki, aż w końcu Kelsea zagroziła, że wyrzuci go ze straży, jeśli się nie zamknie. Dużo czasu spędziła na pogawędkach z Wellmerem, z którym wcześniej niewiele rozmawiała. Powiedział jej, że miał piętnaście lat i zarabiał na chleb, naciągając ludzi w grze w rzutki na ulicach Nowego Londynu, gdy znalazł go Buława. – Nauczył mnie strzelać, pani. Powiedział, że między łucznictwem a rzutkami jest niewielka różnica, i miał rację. Wszystko zależy od oka. Kelsea spojrzała przed siebie, na prowadzącego oddział Buławę. – A gdyby ta zmiana ci nie wyszła? Wyrzuciłby cię z powrotem na ulicę? – Pewnie tak. Dyer zawsze powtarza, że w Straży Królewskiej nie ma miejsca na zbędny balast. Rzeczywiście, takie słowa były podobne do Dyera – sprawiedliwe, ale ostre i zapewne prawdziwe. Rozglądając się wokoło, Kelsea nie dostrzegała oznak żałoby po Mhurnie. Strażnicy w ogóle o nim nie mówili, Kelsea zaś zastanawiała się, czy w tej chwili to nic dla nich nie znaczyło i czy Straż Królewska potrafiła zrzucać balast z taką samą łatwością jak karawana. Nie była w stanie tak szybko zapomnieć o Mhurnie; w czasie jazdy Szlakiem Mortmesneńskim nieustannie

wracał do niej widok jego pustego, zamglonego narkotykiem wzroku. Popatrzyła na otaczającą ją okolicę, na głęboką zieleń pól przeciętą żółtą linią drogi, i żałowała, że nie jest w stanie sprawić, by na tym świecie żyło się łatwiej. Ostatniej nocy, mając już w zasięgu wzroku Nowy Londyn, rozbili obóz na szczycie niewielkiego wzniesienia na brzegu Caddell. Strażnicy z wdzięcznością padli na swoje posłania, ale Kelsea, która spała twardo każdej nocy od chwili opuszczenia Argive, tym razem nie mogła zasnąć. Wierciła się i przewracała z boku na bok chyba przez godzinę, a w końcu wstała, otuliła się płaszczem i ukradkiem odeszła od Pena, dumna z siebie, że się nie obudził. Buława siedział na zboczu jakieś dwadzieścia stóp niżej i ponad rzeką wpatrywał się w bladoniebieski cień spowitej w ciemność Równiny Almontu. Nawet się nie odwrócił, gdy podchodziła. – Nie możesz spać, pani? Kelsea pomacała grunt i znalazła szeroki, płaski kamień, na którym usiadła wygodnie obok Buławy. – Ostatnio nigdy nie wiem, co zobaczę we śnie, Lazarusie. – Gdzie jest Pen? – Śpi. – Aha. – Objął nogi rękami. – Jeszcze o tym pomówimy, ale cieszę się, że teraz możemy porozmawiać na osobności, pani. Przyszła pora, żebym złożył rezygnację. – Dlaczego? Buława gorzko się zaśmiał. – Wiesz, pani, kiedy przez wszystkie te lata patrzyłem na Carrolla wykonującego tę pracę, zazdrościłem mu. Byłem od niego lepszy w bardzo wielu rzeczach… Lepiej umiałem odczytywać ludzkie intencje, lepiej walczyłem, byłem bardziej zdyscyplinowany. Za każdym razem gdy regent próbował nas rozwiązać, obciąć nam żołd, nie dochodziło do tego dzięki mnie. Zawsze uważałem, że gdy przyjdzie moja kolej, będę lepszym kapitanem od Carrolla. Ale moja duma zakpiła ze mnie. Kelsea przygryzła wargę. Mimo wydarzeń ubiegłego tygodnia nawet przez myśl jej nie przeszło, by poprosić Buławę o rezygnację. Któż mógłby przejąć jego obowiązki? Już otwierała usta, żeby mu to powiedzieć, ale powstrzymała się. Łzawy sentymentalizm nic tu nie da. – Ostatnio rzeczywiście poniosłeś kilka spektakularnych porażek w kwestii bezpieczeństwa, Lazarusie. – To prawda, pani.

– Przyniosły rozczarowanie, a jednak ci je wybaczam. – Nie powinnaś. Kelsea zastanowiła się chwilę, po czym kontynuowała: – Tego dnia w mojej komnacie gdy chwyciliście mnie razem z Penem, mogłam was zabić. Wiedziałeś o tym? – Wtedy nie, Wasza Wysokość. Ale teraz nie mam co do tego żadnych wątpliwości. – Mogłabym zabić cię teraz, Lazarusie, mimo twoich przechwałek na temat wyczynów z mieczem i buławą. I prędzej faktycznie bym cię zabiła, niż poprosiła o rezygnację. Najbezpieczniejsza jestem z tobą u boku, z nikim innym. – Przysiągłem cię chronić, pani. To wcale się nie skończy, gdy zrezygnuję. – Teraz tak twierdzisz. Ale nawet ty nie przewidzisz wszystkich okoliczności. Nie zaryzykuję i nie przyjmę twojej rezygnacji. – Chwyciła go za ramię, nie za mocno, ale i niezbyt delikatnie. – Ale żeby wszystko było jasne: jeśli jeszcze raz sprzeciwisz się mojemu rozkazowi, zabiję cię. Gniew już raz niemal zmusił mnie do tego i bez trudu mógłby zmusić mnie ponownie. Nie jestem już dzieckiem, Lazarusie, i nie jestem głupia. Albo jestem królową, albo nie… nie ma niczego pośredniego. Wyraźnie usłyszała, jak Buława przełyka ślinę w ciemności. – Jesteś królową, pani. – Przykro mi, że ci grożę, Lazarusie. Nie chcę tego. – Nie boję się śmierci, pani. Skinęła głową. Wiedziała już, że Buława nie boi się niczego. – Ale nie chciałbym umrzeć z twojej ręki. Kelsea otworzyła usta, patrząc na migoczącą linię Caddell, ale nie była w stanie odpowiedzieć. – Co teraz, pani? – Teraz idziemy dalej, Lazarusie. Przygotowujemy się do wojny, bo wiemy, że wybuchnie. Zastanawiamy się, jak wykarmić, wykształcić i wyleczyć wszystkich tych ludzi. Ale nie tylko… – Odwróciła się do niego z powrotem. – Długo myślałam o tej zsyłce i wszystkich mieszkańcach Tearlingu, którzy trafili do Mortmesne. Naprawdę?, zapytał zdziwiony głos w jej głowie. Kiedy? I właśnie wtedy zrozumiała: kiedy spała. Coś z tego mrocznego okresu próbowało wydostać się na powierzchnię, ale nawet jej nie wzburzyło i zniknęło, a tafla jej myśli pozostała niewzruszona. Rzeczywiście śniła. Śniła o tak wielu rzeczach, że jej umysł całkowicie się oczyścił.

– Wielu zesłanych ludzi już nie żyje, pani. Zaharowali się albo zostali zabici dla organów. – Wiem. Ale niewolników w Mort nie kupuje się wyłącznie dla organów; Arliss mówi, że transplantologia nie jest jeszcze rozwinięta. Nie da się jeszcze na niej zarobić. Myślę, że niewolników wykorzystuje się do dwóch najstarszych zajęć świata: do pracy i seksu. Wiem, że wielu z nich rzeczywiście nie żyje, ale ludzie zawsze znajdują sposób na przetrwanie takiej gehenny. Sądzę, że większość wciąż żyje. – I co w związku z tym? – Jeszcze nie wiem. Ale coś trzeba zrobić, Lazarusie. Coś. Buława pokręcił głową. – Mam kilku szpiegów w Demesne, pani, ale tam gdzie byliby potrzebni, czyli w Biurze Licytatora, nie mam nikogo. Ludność Mortmesne żyje w ucisku i niełatwo byłoby ją poruszyć. – Carlin zawsze powtarzała, że ludziom pod rządami tyrana potrzebny jest tylko mocny kopniak, żeby się ocknęli. Buława długo milczał. – O co chodzi? – Pani, twoi przybrani rodzice nie żyją. Jego słowa były jak cios w brzuch. Odwróciła się do niego, otworzyła usta, ale nie wydobyły się z nich żadne słowa. – Znalazł ich Dyer, gdy wrócił po książki. Oboje nie żyli od kilku tygodni. – Jak to się stało? – Siedzieli w saloniku, przed nimi stały kubki z herbatą, a na stole buteleczka z cyjankiem. Dyer nie jest detektywem, ale łatwo było wyciągnąć wnioski. Poczekali, aż odjedziesz, nalali sobie herbaty i dodali trucizny. Nie żyli już, gdy ludzie z Caden dotarli do chaty. Kelsea wpatrywała się w rzekę, czując ciepło łez na policzkach. Powinna była się domyślić. Pamiętała, jak Barty i Carlin zachowywali się przed jej odejściem, w jaki nieuporządkowany i niespieszny sposób się pakowali. Pamiętała tę przeraźliwą bladość na ich twarzach tego ranka przed chatą. Wszystkie ich rozmowy o Petalumie były tylko na pokaz dla Kelsea. Nigdy nie zamierzali wyjechać. – Wiedziałeś o tym, gdy przyjechałeś do chaty? – Nie. – Dlaczego mi nie powiedzieli? – Z tego samego powodu, dla którego ja ci nie powiedziałem, pani: chcieli

oszczędzić ci cierpienia. Zachowali się naprawdę honorowo. Bez względu na to dokąd by się udali i jak dobrze by się ukryli, Barty i lady Glynn zawsze stanowiliby dla ciebie zagrożenie. – Dlaczego? – Wychowali cię, pani. Wiedzieli o rzeczach, o których nikt inny nie mógł się dowiedzieć: o twoich upodobaniach, o tym, co cię porusza, o twoich słabościach i o tym, kim naprawdę jesteś. – A po co komuś takie informacje? – Och, pani, właśnie takie informacje dla wrogów są najcenniejsze. Sam z nich korzystam, żeby przekupić szpiegów i wywołać zamieszanie. Środki wywierania nacisku są niesamowicie cenne. Poza tym, pani, co by było, gdyby ktoś ich schwytał, zaproponował ci, że zwróci ich w zamian za okup, i groził, że zrobi im krzywdę? Co byłabyś gotowa poświęcić? Kelsea nie potrafiła odpowiedzieć. Była w stanie myśleć tylko o tym, że nigdy więcej nie zobaczy Barty’ego. Pomyślała o swoim fotelu, o „Skrawku Kelsea” w świetle promieni słonecznych wpadających przez okno chaty. Z jej oczu popłynęły kolejne łzy, palące pod powiekami niczym kwas. – Lady Glynn była historykiem czasów sprzed Przeprawy, a Barty członkiem Straży Królewskiej. Już osiemnaście lat temu, gdy przywiozłem cię pod ich drzwi, wiedzieli, co ich czeka. – Mówiłeś, że o niczym nie wiedziałeś! – Nie wiedziałem, ale oni wiedzieli. Słuchaj uważnie, pani, bo tę historię opowiem tylko raz. – Buława zadumał się na chwilę, po czym mówił dalej: – Osiemnaście lat temu przywiozłem cię do tej chaty w Reddick. Strasznie padało, byliśmy w drodze trzy dni i przez cały ten czas nie przestawało lać. Wykombinowaliśmy wodoodporne nosidełko, w którym mogłem cię wieźć, ale i tak przed końcem podróży byłaś niemal całkowicie przemoczona. Mimo żalu Kelsea była urzeczona. – Płakałam? – Ani trochę, pani. Uwielbiałaś to nosidełko. Oparzenie na twojej ręce jeszcze się nie zagoiło, ale podczas jazdy ani razu nie zapłakałaś. Uciszyć musiałem cię tylko raz, gdy zaczęłaś się śmiać. Kiedy dotarliśmy do chaty, otworzyła lady Glynn. Zakwiliłaś odrobinę, gdy wyjąłem cię z nosidełka. Zawsze, nawet wtedy, sądziłem, że jakimś cudem wiedziałaś, że podróż dobiegła końca. Ale gdy podałem cię lady Glynn, momentalnie ucichłaś i usnęłaś w jej ramionach. – Carlin wzięła mnie na ręce? – Brzmiało to tak nieprawdopodobnie, że

Kelsea zastanawiała się, czy Buława nie zmyśla tej historii. – Wzięła. Ku jej wielkiemu niezadowoleniu Barty zaproponował mi kolację, więc usiedliśmy do jedzenia. Jeszcze przed końcem posiłku wiedziałem, że Barty z miejsca się w tobie zakochał. Miał to wypisane na twarzy. Kelsea zamknęła oczy, czując kolejne łzy płynące spod powiek. – Kiedy zjedliśmy, Barty zaproponował mi nocleg, ale chciałem wyjechać, nim deszcz przestanie zacierać moje ślady. Kiedy przepakowałem sakwy przy siodle, poszedłem się z nimi pożegnać i zastałem całą waszą trójkę we frontowej izbie. Chyba w ogóle o mnie zapomnieli. Widzieli tylko ciebie. Kelsea poczuła powolne, dziwne zawirowanie w żołądku. – Barty poprosił: „Daj mi ją potrzymać”. Lady Glynn podała mu ciebie, a potem… nigdy tego nie zapomnę, pani… powiedziała: „Od tej pory to twoja rola… to ty musisz okazywać jej miłość”. Barty wyglądał na równie zakłopotanego jak ja, ale ona wytłumaczyła: „Otrzymaliśmy niezwykle ważne zadanie, Barty. Dzieci potrzebują miłości, ale trzeba je także hartować, a do tego się nie nadajesz. Daj jej wszystko, czego będzie chciała, a zamieni się we własną matkę. Jednego z nas musi przynajmniej trochę nienawidzić, tak żeby potrafiła wyjść za drzwi i nie spojrzeć za siebie”. Kelsea zamknęła oczy. – Wiedzieli, pani. Zawsze wiedzieli. Poświęcili się, dlatego powinnaś płakać, ale powinnaś też ich uszanować. Kelsea płakała, ciesząc się, że Buława nie próbuje jej pocieszać ani zostawić samej. Po prostu siedział obok, rękami obejmując kolana i wpatrując się w Caddell, dopóki szloch Kelsea nie przerodził się w urywane łapanie powietrza, a potem w powolny, świszczący oddech. – Powinnaś wrócić do spania, pani. Jutro wcześnie wyjeżdżamy. – Nie mogę spać. – Spróbuj, a ja nie będę za bardzo czepiać się Pena, że pozwolił ci się wymknąć. Kelsea już otwierała usta, żeby powiedzieć mu, że nie przejmuje się Penem, ale zamknęła je. Gdzieś po drodze cały gniew na Pena minął. Zdała sobie sprawę, że to była złość dziecka, nieprzejednana i bezproduktywna… taka, która zawsze była dla Carlin największym rozczarowaniem. Położyła dłoń na ramieniu Buławy i podniosła się, ocierając twarz. Ale pięć kroków dalej odwróciła się. – Co ty straciłeś, Lazarusie? – Słucham?

– Powiedziałeś Mhurnowi, że wszyscy coś straciliście. Co ty straciłeś? – Wszystko. Kelsea drgnęła, słysząc gorycz w jego głosie. – A czy teraz coś zyskałeś? – Tak, pani, i doceniam to. Idź spać.

Rozdział 14

Królowa Tearlingu

Oto Tearling, oto Mortmesne, Tutaj czerń, a tam szkarłat, Tutaj światło, a tam mrok, Tutaj życie, a tam zgon. Królowa Glynn, Szkarłatna Królowa, O jednej na zawsze zapomnieć ma świat, Dama prze naprzód, wiedźma rozpacza, Królowa zwycięża, wiedźma się stacza. Dziecięca wyliczanka popularna w środkowym okresie istnienia Imperium Tearlingu

Dwa dni później wydarzyło się coś dziwnego. Kelsea siedziała przy swoim biurku w bibliotece, przepisując jedną z ksiąg historycznych ojca Tylera. Ksiądz siedział przy biurku obok, kopiując równie pilnie. Buława sprowadził czterech sekretarzy, ale Kelsea i ojciec Tyler pisali szybciej, więc w dniach jego wizyt często siedzieli tam oboje i od czasu do czasu rozmawiali podczas pracy. Kelsea nie sądziła, że kiedykolwiek będzie czuła się dobrze w towarzystwie kapłana, ale rzeczywiście tak było. Wyobrażała sobie, że gdyby mogła chodzić do szkoły, właśnie tak by to wyglądało. Ojciec Tyler wiedział mnóstwo o Przeprawie. Jego wiedza była przydatna, gdyż od powrotu z Argive Kelsea często myślała o tamtych czasach. Jak czuli się marzyciele Teara, walcząc z najniebezpieczniejszym oceanem, jaki można było sobie wyobrazić, i nie wiedząc, czy dotrą na ląd i czy w ogóle mają jakiś przed sobą? Ojciec Tyler powiedział Kelsea, że gdy fale wywróciły Biały Okręt, w wodzie znaleźli się czekający na ratunek rozbitkowie – lekarze i pielęgniarki. Ale pozostałe statki nie zdołały zawrócić, gdyż ocean był zbyt wzburzony, a pogoda fatalna. Były zmuszone zostawić za sobą rozbitków, wszystkich tych ludzi, którzy najpierw walczyli z falami, a potem dryfowali, by na koniec zniknąć pod wodą. Kelsea nie mogła uwolnić się od tego obrazu, widziała go nawet w snach, snach o kotłującej się, lodowatej wodzie, o swojej słabnącej walce i patrzeniu, jak

pozostałe statki znikają za horyzontem, podążając ku nowemu światu. Ku Tearlingowi. Kelsea już kilkakrotnie czytała te same dwa akapity i w końcu odłożyła pióro. Zastanawiała się, czy są już jakieś wieści o Thornie. Zniknął bez śladu na bezkresnych terenach Tearlingu, ale Buława go znajdzie. Buława i Elston, dla którego ucieczka Thorne’a była śmiertelną zniewagą. Znajdą go i sprowadzą do niej. Kelsea zadrżała na tę myśl, a wściekłość walczyła w niej z ekscytacją. Ukradkiem zerknęła na ojca Tylera, który również odpłynął gdzieś myślami. Na jego czole pojawiły się dwie głębokie bruzdy i przestał pisać. Wpatrywał się po prostu w regały stojące w rogu. – Obijasz się, ojcze – zwróciła mu uwagę. Ksiądz podniósł wzrok i uśmiechnął się w nieśmiały, przyjemny sposób. Jakiś czas temu zaczęli ze sobą żartować, co spodobało się Kelsea. – Po prostu bujam w obłokach, pani. Przepraszam. – Co się dzieje? Ojciec Tyler na chwilę zacisnął usta, a potem wzruszył ramionami i powiedział: – Pewnie w końcu i tak byś się dowiedziała, Wasza Wysokość. Ojciec Najświętszy znowu zapadł na zapalenie płuc i chodzą słuchy, że po raz ostatni. – Przykro mi. – Wcale nie, Wasza Wysokość. Wolałbym, żebyś tak nie mówiła. Kelsea spojrzała na niego surowo, podobnie jak siedzący w kącie Pen. Miała ochotę zganić kapłana, ale postanowiła tego nie robić, gdyż ceniła sobie jego szczerość. – I co teraz? – Wszyscy kardynałowie zjeżdżają się na konklawe, żeby wybrać nowego Ojca Najświętszego. – A jakich mamy kandydatów? Ojciec Tyler ponownie zacisnął usta. – Na papierze jest kilku, pani, ale sprawa jest już rozstrzygnięta. Mówi się, że w ciągu miesiąca nowym Ojcem Najświętszym zostanie kardynał Anders. Kelsea niewiele wiedziała o kardynale Andersie, tylko tyle, że Buława uważał go za kawał drania. – A ciebie to niepokoi, ojcze? – Jako zarządca jest bardzo rzetelny, pani. Ale raczej nie do końca pobożny. – Ojciec Tyler wyprostował się i zacisnął usta, jak zwykle kiedy uznał, że powiedział zbyt wiele. Kelsea zanurzyła pióro w atramencie i przygotowała się

do kontynuowania pracy. – Bądź ostrożna, pani. – Słucham? – Wiem… Nie powiedziałem im… że masz w sobie, Wasza Wysokość, tyle religijności, co kot napłakał. Kardynał Anders jest… Martwię się o ciebie, Wasza Wysokość. Martwię się o nas wszystkich. Kelsea cofnęła się, zdumiona takim potokiem słów ze strony zwykle małomównego kapłana. – Co ci zrobił, ojcze? – Nie mnie, Wasza Wysokość. – Utkwił w niej spojrzenie szeroko otwartych oczu. – Ale sądzę, że kardynał jest zdolny do straszliwych uczynków. Sądzę… Do biblioteki weszli Buława i Wellmer, a ojciec Tyler zamilkł. Kelsea rzuciła Buławie gniewne spojrzenie, zerkając na zegarek; mogła spędzić z księdzem jeszcze co najmniej dwadzieścia minut przed spotkaniem z Arlissem. – Powinnaś coś zobaczyć, pani. – Teraz? – Tak. Na balkonie. Kelsea westchnęła i ze szczerym żalem spojrzała na kapłana. Nie miała pojęcia, co chciał powiedzieć, ale zabrzmiało ciekawie. – To chyba wszystko na dziś, ojcze. Wracaj bezpiecznie do Arvathu i przekaż Ojcu Najświętszemu najlepsze życzenia powrotu do zdrowia. – Dziękuję, Wasza Wysokość. Ojciec Tyler złożył swoją kopię, zerkając na Buławę. Wciąż sprawiał wrażenie zaniepokojonego, więc Kelsea przysunęła się do niego i wyszeptała: – Nie obawiaj się, ojcze. Nie lekceważę nikogo, a na pewno nie twojego kardynała. Niemal niezauważalnie kiwnął głową, a na jego bladej twarzy wciąż malował się niepokój. Zdaniem Buławy, który miał kilku szpiegów w Arvacie, Ojciec Najświętszy nie był zadowolony z ojca Tylera, który nie przekazywał mu pożądanych informacji. Kelsea zastanawiała się, jak zła była sytuacja ojca Tylera w Arvacie, ale nie łączył ich jeszcze taki stopień zażyłości, żeby mogła go spytać wprost. Gdy ksiądz wyszedł, Buława i Wellmer poprowadzili Kelsea korytarzem do sali balkonowej. Jej herold Jordan sennie wyłonił się z jednej z komnat na końcu korytarza. – Chciał pan czegoś ode mnie, kapitanie? Buława kiwnął na niego palcem, Jordan zaś podążył za nimi, drapiąc się w tył

głowy. Buława wyznaczył dwóch strażników do pilnowania drzwi balkonowych, a akurat tego dnia byli to Coryn i Dyer, którzy ukłonili się, gdy weszła do sali. – Tam, pani. – Buława otworzył drzwi, wpuszczając do środka zimne promienie słońca. Zima właśnie zaczynała ustępować miejsca wiośnie, niebo wyglądało jednak jak latem, było czyste i niebieskie aż po horyzont. Kelsea wyszła na światło słoneczne i zadrżała z rozkoszy; ciepło na jej skórze było niesamowite po mroku panującym w skrzydle królowej. Buława gestem dał jej znać, by podeszła dalej, i wskazał na balustradę. – Tam, na dole. Kelsea wyjrzała i natychmiast pożałowała: od tej wysokości zawirowało jej w głowie. Musieli być na jednym z najwyższych pięter twierdzy, ale patrzeć w górę chciałaby nawet mniej niż patrzeć w dół. Poniżej leżały błonia, na których ludzie tłoczyli się od fosy aż po szczyt wzgórza niczym oddychający, pomrukujący organizm, szeroki na jakieś trzysta jardów. Kelsea przypomniała sobie dzień zsyłki jakiś miesiąc i całe wieki temu, ale dziś nie widziała żadnych kolejek ani klatek. Po chwili zauważyła jednak dziwny twór przypominający drzewo, wystający wysoko ponad tłum. – Mam beznadziejny wzrok. Co to jest? – To, pani, jest głowa zatknięta na pikę – odparł Wellmer. – Czyja głowa? – Twojego wuja, pani. Zszedłem tam, żeby się upewnić. Na pice wisi afisz, na którym napisano: „Podarunek dla królowej Tearlingu, z wyrazami poważania od Ducha”. Mimo makabryczności tego prezentu Kelsea uśmiechnęła się. Spojrzała na Buławę i dostrzegła opuszczone kąciki jego ust. Również powstrzymywał się od uśmiechu, ona zaś nagle zrozumiała. To tak jak z książkami i biblioteką. Buława chciał, by to wydarzenie było dla niej jak prezent, nie mógł jednak się do tego przyznać, bo musiałby zrzucić zasłonę tajemniczości, która spowijała całe jego życie. Na więcej nie mógłby sobie pozwolić. Chciała go wyściskać, tak jak wyściskałaby Barty’ego, wiedziała jednak, że Buława by tego nie chciał. Zamiast tego objęła się ramionami, jakby było jej zimno, kątem oka nie przestawała jednak obserwować Buławy. Co go w ten sposób ukształtowało? Co się z nim działo? Wellmer mówił dalej: – Pika jest wbita głęboko, żeby tłum nie mógł się do niej dobrać bez łopat. Głowa jest w nienaruszonym stanie, pani. Ktoś potraktował ją środkiem konserwującym, żeby nie zgniła.

– Użyteczna ozdoba trawnika – stwierdził Buława. Kelsea jeszcze raz wyjrzała za balustradę, przekonana, że Duch gdzieś tam jest. Że dostarczył prezent własnoręcznie i ukrywa się gdzieś w tłumie. Żałowała, że go nie widzi, że nie może mu powiedzieć, iż ich układ przyniósł lepsze rezultaty, niż mogłaby się spodziewać. – Czego chcą ci wszyscy ludzie? – Ciebie, pani – oznajmił Buława. – Twoja matka nigdy nie odważyła się wyjść do miasta i to z tego balkonu wygłaszała przemówienia. Tłum zaczął zbierać się wczoraj, gdy ludzie dowiedzieli się, że wróciłaś do twierdzy. Mój człowiek przy wrotach mówi, że większość spędziła tu noc. – Nie mam przygotowanego żadnego przemówienia. – Wymyśl coś, pani. Raczej stąd nie odejdą. Kelsea jeszcze raz zerknęła w dół. Wyglądało na to, że ludzie rzeczywiście się rozgościli. Widziała różnokolorowe namioty i czuła zapach pieczonego mięsa. Z oddali jej uszu dobiegały strzępy piosenek. Ludzi było mnóstwo. – Mów, Jordan. Powiedz im, że królowa tu jest. Jordan odchrząknął, wydając z siebie flegmiasty charkot, charakterystyczny dla znacznie starszego mężczyzny. – Wybacz, pani – mruknął zawstydzony. – Jestem przeziębiony. Wziął głęboki wdech, przechylił się przez balustradę i krzyknął: – Królowa Tearlingu! Wszyscy zebrani spojrzeli w górę i ryknęli tak potężnie, że Kelsea poczuła drżenie kamienia pod stopami. Patrzyła teraz w dół na morze zwróconych w górę i wpatrzonych w nią twarzy. Położyła obie dłonie na balustradzie i wychyliła się tak daleko, że Pen na wszelki wypadek chwycił ją za tył sukni. Uniosła ręce, by uciszyć tłum, i zaczekała, aż umilkną pogłosy. Tamten pierwszy dzień na błoniach twierdzy wydarzył się chyba wieki temu, ale teraz, zupełnie jak wtedy, słowa same popłynęły z jej ust. – Jestem Kelsea Raleigh, córka Elyssy Raleigh! – Tłum milczał i czekał. – Ale jestem też przybranym dzieckiem Bartholemew i Carlin Glynn! Ponad trawnikiem wzniósł się gruby dywan szelestów i szeptów. Kelsea uniosła wzrok i zobaczyła Barty’ego i Carlin jak żywych w kuchni chaty: Barty trzymał w dłoniach swój zestaw narzędzi ogrodniczych, a Carlin książkę. Kelsea już wcześniej wiedziała, że nie żyją; gdzieś w głębi duszy po prostu wiedziała. Od wielu tygodni nie słyszała w głowie ich głosów. Zanikały stopniowo i zastępował je inny głos, ten ponury, stanowczy głos, który odzywał się w ekstremalnych sytuacjach, gdy nie wiedziała, co robić.

Mój własny głos, uświadomiła sobie Kelsea ze zdumieniem. Nie Carlin ani Barty’ego, tylko mój. – To przybrani rodzice ukształtowali mój charakter i poświęcili dla mnie życie! – krzyczała zachrypniętym głosem. – Dlatego postanowiłam zmienić nazwisko! I od dziś nazywam się Kelsea Raleigh Glynn! Mój tron będzie należał do rodu Glynnów, moje dzieci będą nosić nazwisko Glynn, a ja nie będę królową Raleigh, lecz królową Glynn! Tym razem ryk niemal pchnął ją w tył, zatrząsł balustradą, a futryna za jej plecami zastukotała. Kelsea nie miała nic więcej do powiedzenia, mogła tylko pomachać, miała jednak wrażenie, że to wystarczy. Wiwatowali jeszcze przez wiele minut, jakby nie pragnęli niczego innego, tylko widzieć ją i wiedzieć, że jest. Nie jestem sama, zdała sobie sprawę, a jej oczy wypełniły się łzami. Jednak Barty miał rację. Otarła oczy i szepnęła do Buławy: – Łatwo ich zadowolić. – O nie, pani. Wcale nie łatwo. W tłumie huknęła jakaś piosenka, ale z tej wysokości Kelsea nie była w stanie rozpoznać większości słów, wyłapała tylko własne imię. Patrzyła na swój kraj, a widok był naprawdę spektakularny. Horyzont przecinał widok mniej więcej w połowie Równiny Almontu, ale Kelsea i tak miała wrażenie, że ma przed oczami cały Tearling. Choć miała słaby wzrok, widziała każdy cal swoich ziem, każdy ich szczegół na północ, aż po Fairwitch, i na wschód po granicę z Mort, a nawet po skaliste urwiska Wzgórz Granicznych, gdzie Hall wraz ze swoim batalionem przygotowywali się na najazd i budowali fortyfikacje na zboczach. Zamrugała i zobaczyła Mortmesne, które wyglądało tak jak poprzednim razem – całe mile lasów poprzecinanych dobrze utrzymanymi drogami. Na drogach tłoczno było od długich, czarnych rzędów żołnierzy z wozami, wieżami oblężniczymi i błyszczącymi w słońcu armatami, a wszyscy nieugięcie maszerowali ku Tearlingowi. Teraz jednak wzrok Kelsea zamglił się i nie patrzyła już na Mortmesne. Widziała tereny znacznie dalsze, za górami i granicami, aż po morza, których nie było na żadnej mapie Nowego Świata, aż po widoczne na tle nieba miasto, które kruszyło się w pył. Ukształtowanie terenu zmieniło się, a okolica przechodziła gwałtowne zmiany. Kelsea widziała cuda, ale tak przelotnie, że nie zdążyła ich rozpoznać ani pożałować, że przeminęły. Widziała wszystko, przyszłość i przeszłość, a jej wzrok sięgał miejsc, w których czas i ziemie zlewały się w

jedno. Nagle wszystko zniknęło. Kelsea zamrugała raz jeszcze, jej oczy wypełniły się łzami i zobaczyła własne królestwo i pola uprawne rozciągające się aż po horyzont. Serce ją bolało, było to niesprecyzowane poczucie straty, jakie miewała, gdy budziła się ze snu, którego nie potrafiła zapamiętać. Była Kelsea Glynn, wychowaną w lesie dziewczyną, która uwielbiała uczyć się historii i czytać powieści. Była też jednak czymś innym, czymś więcej niż Kelsea, dlatego została tam jeszcze przez chwilę i patrzyła na swój kraj, usiłując dostrzec zagrożenie za horyzontem. Ja za to odpowiadam, pomyślała, ale ta myśl już nie wzbudzała w niej strachu, lecz niesamowite poczucie wdzięczności. Za moje królestwo.

Erika Johansen

Erika Johansen wychowała się w Kalifornii, w okolicach San Francisco. Studiowała w elitarnym Swarthmore College, ukończyła warsztaty pisarskie na Uniwersytecie Stanu Iowa, a w końcu została prawnikiem, ale nigdy nie przestała pisać.

1 Pen w języku angielskim oznacza kojec, zagrodę dla zwierząt.