1 The perfect play Jaci Burton

Jaci Burton

The Perfect Play Play by Play 01

HA & X

Poniższe tłumaczenie w całości należy do autora książki jako jego prawa autorskie, tłumaczenie jest tylko i wyłącznie materiałem marketingowym służącym do promocji twórczości danego autora. Ponadto poniższe tłumaczenie nie służy uzyskiwaniu korzyści materialnych, a co za tym idzie każda osoba wykorzystująca treść poniższego tłumaczenia w celu innym niż marketingowym łamie prawo.

Ostatnią rzeczą jakiej organizatorka imprez Tara Lincoln potrzebuje, to związanie się z należącym do elity zawodowym futbolistą Mickiem Rileyem mimo, że ich ekscytująca i pełna pasji jedno nocna przygoda dowiodła, iż Mick jest gwiazdą zarówno na boisku, jak i w sypialni. Tara już raz zagrała w grę zwaną miłością i nie zamierza wpakować się w to ponownie, zwłaszcza z licencjonowanym uwodzicielem. Ale kiedy Mick nastawia się na wygraną, nic go nie powstrzyma. I ma na myśli gry, które pozwolą mu złapać tą gorącą jędzę.

Książka ta dedykowana jest Ritcie Frangie i Berkley Art Department. Dziękuję za najlepszą okładkę jaką kiedykolwiek miałam! PODZIĘKOWANIA Wielkie podziękowania dla Azteclady i Renée za waszą pomoc. Dla Shannon Stacey: Dziękuję za przeczytanie książki i za twoje wspaniałe sugestie - szczególnie w pierwszym rozdziale. Czy mówiłam ci ostatnio jak jesteś genialna? Maya Banks, tobie po pierwsze dziękuję za przyjaźń, która jest dla mnie bardzo cenna, a po drugie za pomysł na tą serię. Jestem ci naprawdę wdzięczna. I jak zawsze, ogromne podziękowania dla mojego męża, Charlie'go, który musiał zrezygnować z wielu weekendów, kiedy pracowałam, podczas gdy ostateczny termin był jeszcze daleko. Dziękuję za twoje poświęcenie i cierpliwość. Zawsze to dostrzegam i doceniam.

I Pot skapywał z twarzy i ramion Micka Rileya. Trening, który właśnie przetrwał, skopał mu tyłek. Oparł się o ścianę szatni, ale cegły ani lodowata woda na jego rękach wcale nie pomagały obniżyć temperatury ciała. Był rozpalony i spocony, uderzył o ziemię tyle razy, że prawdopodobnie zjadł połowę brudu z boiska. Był wyczerpany i nie miał cholernego nastroju na wieczorną imprezę. To, co naprawdę chciał zrobić, to wziąć zimny prysznic, iść do domu i zamówić pizzę. Zamiast tego musi założyć smoking, uśmiechać się i trzymać się w sali balowej z resztą swojej drużyny San Francisco Sabers z Narodowej Ligii Futbolowej. Będą tam fotografowie, kamery telewizyjne i zapewne horda kobiet czekających na niego. Lata temu, to mogłaby być atrakcja nocy. Nigdy więcej. Kiedy stał się tak zmęczony tym wszystkim? Do diabła, kiedy stał się stary? Zdjął koszulkę i rzucił ją na podłogę, ściągnął ochraniacz, odetchnął z ulgą, po czym chwycił ręcznik i wytarł pot z twarzy. Rozsznurował spodnie, opróżnił wodę z dzbanka i poszedł napełnić go ponownie. Wtedy usłyszał głos na zewnątrz szatni. Kobiecy głos. Co robiła kobieta tutaj na dole? Otworzył drzwi i zobaczył wspaniałą blondynkę stojącą kilka stóp dalej w holu, obracającą się wkoło i mamroczącą do siebie. To dopiero był widok, ona w tej biznesowej spódnicy do kolan, wysokich obcasach odsłaniających jej niesamowite nogi, w śnieżnobiałej bluzce i z upiętymi włosami. Cała sztywna i taka właściwa, sprawiała, że miał brudne myśli o pognieceniu tej jej śnieżnobiałej koszuli. - Powinnam była skręcić w lewo. Wiem, że to miało być w lewo. Jakby nie było, teraz zgubię się w tej jaskini i zostanę zwolniona. Znowu oparł się o drzwi, kiedy ona patrzyła w dół długiego korytarza, postukiwała tym swoim butem na wysokim obcasie i mamrotała coś jeszcze. - Tak w ogóle, gdzie do cholery jest biuro? Nie może przecież znajdować się w cholernej piwnicy tego budynku. - Nie, to nie tutaj. Odwróciła się, najwyraźniej zakłopotana tym, że dała przyłapać się na mówieniu do siebie. Jej oczy rozszerzyły się na ułamek sekundy, po czym ruszyła w jego kierunku.

- Och. Dzięki Bogu. Żyjąca istota ludzka. Możesz mi pomóc? Zgubiłam się. - Jasne. Szukasz biura? - Tak. Zatrzymała się przed nim, i pachniała tak cholernie dobrze - jak wiosna i ciasteczka, czy coś, że był zakłopotany, bo on na pewno nie pachniał jak coś pociągającego. - Skręć w prawo, potem pierwszym korytarzem w lewo. Znajdziesz windy. Wciśnij przycisk na najwyższe piętro. Gdy wysiądziesz, ponownie skręć w lewo i idź do końca korytarza. Tam mieści się biuro. Przyglądała mu się przez chwilę, a następnie posłała mu szeroki uśmiech. - Jesteś moim bohaterem. Bałam się, że będę tu zagubiona na zawsze i nigdy nie dostanę tych podpisanych umów. Muszę lecieć. Dziękuję! Odwróciła się i praktycznie pobiegła korytarzem, choć to, jak mogła biec w tych butach, było czymś, czego nigdy nie zrozumie o kobietach. Na pewno była piękna, ale nie w ten sposób, do którego był przyzwyczajony. Nie była przesadnie umalowana, więc jej piękno było naturalne. Nie był to ten rodzaj kobiety, który zazwyczaj preferował. Może to było to, co mu się w niej spodobało. A on nawet nie przejmował się tym, żeby się przedstawić. Albo zapytać o jej imię. Szkoda, bo mógłby przysiąc, że między nimi mogłoby zaiskrzyć. Chociaż z drugiej strony, może to było tylko jego wyobrażenie. Mógł po prostu potrzebować strumienia zimnej wody, by obniżyć temperaturę ciała. Panował dziś zbyt duży upał. Wrócił do środka, chwycił ręcznik i udał się pod prysznic. *** Kiedy Tara Lincoln wyszła cało z tego popieprzonego zdarzenia, pomyślała, że może być ono najlepszym, co jej się przytrafiło. I to cholernie dobrze, bo mogło przysporzyć jej więcej pracy, a The Right Touch potrzebuje wszystkich zleceń jakie może dostać. Planowanie wydarzenia, jakim była letnia impreza drużyny San Francisco Sabers1, było łutem szczęścia. Asystent właściciela dostał jej wizytówkę od drużynowego planisty, który zwykle to organizował, jednak 1 Szable z San Francisco

był już zarezerwowany na dzień, kiedy chcieli urządzić imprezę. Trzeba było czterech miesięcy prawie nieprzerwanej pracy, ale gdy Tara odbyła kolejną rundkę dookoła sali balowej, skinęła głową z satysfakcją. Dokonali tego. Od brokatowych, ale subtelnych dekoracji drużyny NFL do wspaniałego jedzenia przy barze i fantastycznego zespołu. Było doskonale i wszyscy wydawali się świetnie bawić. Tara wmieszała się w tłum, a słuchawka dyskretnie ukryta w jej uchu pozwalała na szybkie zażegnanie katastrof, na odpowiedzi na wszelkie pytania, lub uzyskanie pomocy, gdyby ktoś jej potrzebował. Jak dotąd, wszystkie kryzysy były drobiazgami. Monitorowała kącik barowy, sprawdzała catering, by upewnić się, że jedzenie było gorące i obfite oraz kręciła się wokół tłumu. Nikt się nie skarżył, a uśmiechnięte twarze dookoła mówiły jej, że wszyscy skupieni są na tym, na czym powinni się koncentrować - na futbolu i dobrej zabawie - co oznaczało, iż mogła zrobić krok wstecz i po prostu obserwować. Zespół wymiatał, ludzie tłoczyli się na parkiecie, media były pod nadzorem robiąc zdjęcia gwiazdom z drużyny, trenerzy dawali wywiady, i po raz pierwszy tej nocy Tara odetchnęła, opierając się o francuskie okna, za którymi ukazywało się piękne miasto. - Dlaczego nie jesteś tam i nie tańczysz? Podniosła wzrok na porcję sześciu i pół stopy2 wspaniałego mężczyzny w smokingu, który wznosił się przed nią. Czarne włosy, zadziwiająco niebieskie oczy: dokładnie wiedziała kim był - Mick Riley, rozgrywająca gwiazda San Francisco, a jej dzisiejszy wybawca. Była tak roztrzęsiona po tym, jak zgubiła się w piwnicy obiektu, w którym ćwiczyła drużyna, że nawet nie zarejestrowała kim był, dopóki winda nie zawiozła jej na najwyższe piętro. Dobrze, nie tylko roztrzęsiona, ale też trochę onieśmielona. Kto nie byłby, kiedy stajesz twarzą w twarz z półnagim, spoconym, wspaniale umięśnionym przystojniakiem? Dar boży dla kobiet. Dobry Boże, wyglądał sexy. Niestety, wszystko, co mogła wtedy zrobić, to zapytać o drogę. Idiotka. Ale potem jej synapsy stanęły w ogniu, a ona zdała sobie sprawę, do kogo mówi. Mick Riley. Ten Mick Riley. Wszyscy, którzy tu mieszkali wiedzieli kim jest. Wszyscy, którzy oglądali futbol znali go, bez względu na miejsce zamieszkania. Jego popularność zagwarantowała mu udział w reklamach 2 198 cm

każdej telewizji w Ameryce, za granicą prawdopodobnie także. Zachwalał różne produkty, od dezodorantów do elektronarzędzi. Był ikoną amerykańskiego marzenia o sukcesie. I cholernie dobrze wyglądał. - Spotkaliśmy się dziś rano - powiedział. - Tak, spotkaliśmy się. I jeszcze raz dziękuję za wskazówki dotyczące biura. - Proszę bardzo. Cóż, jesteś tutaj gościem? Posłała mu uśmiech. - Nie. Nie jestem gościem. Wygiął brew. - Wśliznęłaś się bez zaproszenia, co? Roześmiała się. - Nie, jestem organizatorką imprez. - To prawda? Odwaliłaś niezłą robotę. Och, zaczęło ogarniać ją ciepło. - Dziękuję. Cieszę się, że tak myślisz. - Może nie wiem wiele o organizowaniu balu, ale lubię jeść, a jedzenie było dobre. Jest mnóstwo firmowego alkoholu, a zespół wymiata. No dobra, policzki aż bolą ją od ciągłego uśmiechu. - Dziękuję ponownie. Gdyby tylko powiedział te wszystkie słowa Irvinowi Stokesowi, właścicielowi drużyny. Zaszłaby dalej w kierunku cementowania jej przyszłości. - Kiedy kończysz pracę? Odchyliła głowę do tyłu i zmarszczyła brwi. Czy on do niej uderza? Spojrzała na tłum, który aż oślepiał tymi wszystkimi oszałamiająco pięknymi kobietami znajdującymi się w pomieszczeniu, z których wiele miało oczy skierowane na Micka. Z pewnością Tara niewłaściwie zrozumiała jego grzeczność, biorąc ją za coś innego. - Zostaję dopóki ostatnia osoba nie pójdzie do domu. Zaśmiał się, a ciemny ochrypły głos wysłał impuls w dół jej kręgosłupa. - Kochanie, w takim razie możesz spędzić tutaj całą noc. Ci faceci nie wiedzą, kiedy zakończyć przyjęcie. Tego się spodziewała, dlatego też powiedziała w hotelu, że chcą pokoju na całą noc i gwarantowanych nadgodzin dla zespołu oraz dodatkowy personel przy cateringu i przy barze. - Robię to, co musi być zrobione. - I dobrze przy tym wyglądasz. Jak to się stało, że nie nosisz jednego z

tych strojów kamerdynera lub białego fartuszka? - Jestem po prostu organizatorką przyjęć. Wszyscy inni wykonują prawdziwą pracę. - Więc masz się ładnie ubrać, nadzorować i upewniać się, że każda gra zakończy się bez partaczenia. - Coś w tym rodzaju. - I dobrze wyglądać na wypadek, gdyby ktoś chciał z tobą porozmawiać na temat rezerwacji imprezy. - Jesteś spostrzegawczy, czyż nie? - A mówią, że futboliści są głupi. Lubiła tego faceta. Był zabawny i inteligentny, jednak nadal nie rozumiała, dlaczego rozmawiał właśnie z nią, kiedy była tutaj cała śmietanka towarzyska. - Chyba powinnam iść dalej – powiedziała. - Ktoś przywołuje cię przez słuchawkę albo woła o pomoc? - Cóż... nie. Rozejrzał się po sali balowej. - Coś się gdzieś pali lub jakiś bardzo nerwowy szef kuchni potrzebuje Valium? - Nie. Ruszył ku niej i wziął ją za rękę, następnie położył ją na swoim ramieniu. - W takim razie tak naprawdę nie musisz iść, prawda? - Chyba nie. - Dobrze. Jestem Mick Riley. - Tara Lincoln. - Miło cię poznać, Taro Lincoln. Poprowadził ją z dala od tłumu, poza salę balową. - Naprawdę powinnam... - Masz węzeł łączności w uchu. Jeśli coś wyskoczy, ktoś będzie krzyczał. A twoim zadaniem jest upewnić się, że goście są zadowoleni, prawda? - Tak. - Jestem gościem i chciałbym, do diabła, wyjść z tej sali balowej i porozmawiać. Co oznacza, że wykonujesz swoją pracę i upewniasz się, że jestem zadowolony. To prawda, ale z jakiegoś powodu czuła się jakby właśnie została

zaskoczona przez liniowego3. I kto teraz myśli w kategoriach futbolowych? Posadził ją na jednej z wyściełanych ławek w zewnętrznym lobby, poza salą balową. Musiała przyznać, że z dala od zgiełku panował błogi spokój. I och, dlaczego nie miałaby zdjąć na chwilę wysokich obcasów. Elegancki wygląd był konieczny, nawet jeśli bolesny. - Dlaczego nie jesteś w środku imprezy wraz z kolegami z drużyny? Wzruszył ramionami. - Potrzebowałem przerwy. - Potrzebujesz przerwy od tej niesamowitej imprezy, którą zorganizowałam? - Twoja impreza jest w porządku - powiedział, odchylając się do tyłu i opierając rękę z tyłu na ławce. - Po prostu nie jestem typem imprezowego faceta. Stanie i udzielanie się towarzysko, to nie moja rzecz. - A jednak widzę cię w czasopismach, na prawie każdej dużej imprezie w Nowym Jorku, Los Angeles i tutaj w San Francisco. W samym centrum tego wszystkiego, zwykle z kilkoma pięknymi kobietami tuż obok ciebie. Jego usta wygięły się w porażająco seksownym uśmiechu, który sprawił, że poczuła drżenie w środku. - To tylko PR, kochanie. - Aha. Nie to piszą brukowce. Czuła jego ramię ponownie dotykające jej pleców. Bardzo niepokojące. - Nie powiesz mi, że kupujesz te szmatławce. - Nie powiesz mi, że wszystkie te kobiety, z którymi się spotykałeś w ciągu ostatnich dziesięciu lat były tylko ślicznotkami i niczym więcej. - Dobra, masz mnie. Ale nigdy nie byłem poważnie zaangażowany z żadną z nich. - Więc mówisz, że jesteś męską dziwką? Zakrztusił się śmiechem. - Wow. Nie odpuszczasz, prawda? Uśmiechnęła się do niego. - Wystarczy do nich zadzwonić. 3 Liniowi – 1) linia obrony składa się z trzech do sześciu zawodników, liniowych (defensive linemen), ustawiających się w szeregu, tuż przy linii wznowienia gry, którzy po rozpoczęciu próby starają się szarżować rozgrywającego zanim poda piłkę do przodu lub do biegaczy ataku zanim zdobędą pole; 2) linia ataku składa się z pięciu zawodników, liniowych (offensive linemen), których zadaniem jest ochrona podającego (gra górą) oraz robienie miejsca dla niosących piłkę (gra dołem) przez przepychanie blokujących zawodników obrony. Zawodnicy linii ataku nie mogą łapać podań. Poza środkowym, zawodnicy linii ataku z reguły nie dotykają piłki.

- Nie wierz we wszystko, co zobaczysz w telewizji i co przeczytasz w gazetach. To nie jestem ja. - Naprawdę. A jaki jesteś? - Spotkaj się ze mną, gdy to się skończy, a może się dowiesz. Zdecydowanie uderzał do niej. Nie miała wątpliwości. I nie miała pojęcia, dlaczego. Ale trzeba przyznać, że czuła się z tym dobrze. Rozgrywająca gwiazda futbolu, przystojniak, a minęło już trochę czasu odkąd jakiś mężczyzna zwrócił na nią uwagę. Dodatkowo w sali balowej było wiele wspaniałych kobiet, a on z jakiegoś powodu wybrał właśnie ją. Jej ego wspięło się wyżej o kilka szczebli. Dobra, może nawet wspięło się na sam szczyt. Nic z tego nie będzie, oczywiście, ale zamierzała cieszyć się jego uwagą jeszcze przez kilka chwil. - Nie rozumiem, Mick. Dlaczego ja? - Bo jesteś prawdziwa. - A wszystkie te kobiety, wewnątrz sali balowej nie? Uśmiechnął się. - Większość. Wkrótce będzie czas, by wrócić do poważnej pracy. A jaki jest lepszy sposób na spędzenie mojego czasu wolnego, niż z kobietą, która jest szczera i nie jest graczem. - Byłeś świetny w ostatnim sezonie. Gratulacje. Ale nie mogę sobie wyobrazić, że poza sezonem nie będziesz się cieszył pławieniem się w chwale jakiejś pięknej aktorki albo modelki albo kogoś, kto pomoże ci się zrelaksować. - Dzięki. Mieliśmy niezły sezon. I mam najlepszą agentkę, która lubi wrzucać te modelki, czy którąkolwiek aktualnie gorącą aktorkę, obok mnie. No wiesz, to jest dobre dla mojego wizerunku. Odchyliła się, żeby mu się przyjrzeć. - Tak, widzę, jak przez to możesz znaleźć się w centrum plotkarskich wiadomości. I może skłoni to więcej ludzi, by przyszli na twoje mecze. - Dokładnie. Ale to jest męczące. I może choć raz chciałbym po prostu być z kimś, kto nie jest... - Sławny? Z koneksjami? Kto nie zaciągnie cię na okładki brukowców? Zaśmiał się. - Coś w tym stylu. Ktoś z kim mogę pogadać, prowadzić prawdziwą rozmowę. Być z nią, bo ona chce być ze mną, a nie dlatego, że to dobre dla jej kariery. Zawsze zazdrościła ludziom takim jak Mick Riley i kobietom

uwieszonym jego ramienia. Może nie powinna. - To nie brzmi jakbyś się z tego cieszył. - Och, na boisku mam dużo zabawy. Poza boiskiem... - Och, daj spokój. To nie może być takie trudne, być z tymi wszystkimi pięknymi kobietami. Jego klatka piersiowa uniosła się, kiedy wdychał powietrze, a Tara żałowała, że miał na sobie smoking. Obejrzała wszystkie mecze Szabli. Mick w stroju do gry - było na co popatrzeć. Miał niezwykle atletyczne ciało. Po południu, gdy wbiegła do szatni - wow. Nie wiedziała, że mają tak wyrzeźbione ciała. Musiała przyznać, że nie miałaby nic przeciwko bliższej inspekcji. Czy to czyniło ją płytką? Prawdopodobnie. - Większość ludzi nie rozumie, dlaczego narzekam na randki z modelkami, które były na okładce Sports Illustrated, albo z popularnymi aktorkami bez żadnej skazy. Czasami sam się nad tym zastanawiam. - Nie zawsze chodzi o wygląd. To prawda, pociąg fizyczny jest ważny. Jednak musi być coś poza tym, żebyś chciał z kimś być. Przechylił głowę na bok. - Rozumiesz. - Oczywiście. Lubię przystojnych mężczyzn, jak każda kobieta. Ale musi być jeszcze coś więcej oprócz świetnego wyglądu. Coś, co mnie przyciąga i sprawia, że chcę więcej. W przeciwnym razie masz uczucie pustki. - Nie często zdarzają mi się tego rodzaju rozmowy z kobietami, które spotykam. - A próbowałeś? - Masz na myśli, czy próbowałem z nimi rozmawiać, poza uprawianiem seksu? - Tak. - Tak, próbowałem. Ale nie dochodzimy w nich za daleko. Są bardziej zainteresowane rozmowami o sobie i ich karierze. Nie mija dużo czasu i jestem znudzony, a chwilę później za drzwiami. Uśmiechnęła się do niego. - Może nie spotkałeś odpowiedniej kobiety. - Pewnie dlatego, że nigdy nie szukałem – wstał i wyciągnął rękę. Chodźmy zatańczyć. Poczuła przypływ paniki. - Och, nie mogę.

- Dlaczego nie? - Ponieważ pracuję. - Bzdury. Pociągnął ją do siebie, a ona poszła bezradnie, kiedy otworzył drzwi i poprowadził ją z powrotem do sali balowej, przez tłum, na parkiet. Ustawił ją przed sobą, wsunął rękę za jej plecy i przyciągnął, zamykając w objęciach. Co za wyczucie chwili. Wolna piosenka. Światło było przygaszone, a pary tłoczyły się, ściśle przylegając do siebie. Skuliła się, była przekonana, iż znajdują się w centrum uwagi, jednak gdy szybko rozejrzała się dookoła, nikt nie wydawał się na nich patrzeć. Może to nie było niczym niezwykłym dla Micka, złapać losowo wybraną kobietę i zatańczyć z nią. Modliła się, by media były zajęte robieniem wywiadów z kimś innym lub, by robili zdjęcia Katrinie Strauss, najnowszej Hollywood It Girl. Może przynajmniej była bezpieczna z dala od kamer. Ale Tara była pewna, że w każdej chwili ktoś z zarządu mógł ściągnąć ją z parkietu i zwolnić. Próbowała wypatrzeć na sali balowej pana Stokesa lub jego asystenta, albo kogokolwiek innego z jego pracowników, ale na parkiecie było zbyt tłoczno. - Hej, możesz się rozluźnić? Zerknęła na Micka. - Co? Och, przepraszam. Czuję się trochę winna. - Przez taniec? - Jesteś tutaj, aby świętować. Ja jestem w pracy. Przesunął rękę w górę jej pleców, a ona zapragnęła nie mieć aż tak odsłoniętej sukienki. Czucie jego ciepłej dłoni na gołej skórze pleców, czyniło jasne myślenie prawie niemożliwym. - Pracujesz. Sprawiasz, że goście są zadowoleni. - Ha. Zwłaszcza jeden gość jest zadowolony. - Reszta gości nie wydaje się być nieszczęśliwa. Odpręż się. Przygarnął ją bliżej i kołysali się na parkiecie. Miał przyzwoity rytm, jak na kogoś tak dużego. Spodziewała się, że futbolista będzie nieporadny, ale on ruszał się, jakby wiedział co robi. - Tańczysz naprawdę dobrze. - Brałem lekcje baletu. Odchyliła głowę do tyłu, by przyjrzeć się jego twarzy, była pewna, że żartował. - Niemożliwe. - Ależ tak. Ja i kilka osób z drużyny. Jest dobry na koordynację.

Starała się nie roześmiać, bulgot w jej gardle narastał, powiedziała Jakoś nie mogę wyobrazić sobie ciebie w rajstopach i baletowej spódniczce. Ale on się śmiał. - Upewniliśmy się, że w odległości mili od studia nie było nikogo z kamerą. Im więcej czasu z nim spędzała, tym bardziej go lubiła. Cholera. Dlaczego nie mógł być aroganckim sukinsynem, zadufanym w sobie i gadającym tylko o swojej karierze i majątku? Dużo łatwiej byłoby odejść od niego, jeśli byłby samolubem. Ale był nie tylko wspaniały, był też zabawny i interesował się nią i jej karierą, a ona lubiła z nim przebywać. Ile to już czasu minęło odkąd ostatni raz tańczyła z facetem? Nie potrafiła sobie przypomnieć. To znaczy, że za długo. To było dobre uczucie, czuć jego ciepłą rękę na plecach, kiedy drugą ręką trzymał jej dłoń, czuć nacisk jego ud na jej uda, gdy ze znawstwem kierował i obracał nią dokoła parkietu. Dobrze pachniał, jak sosny i świeże powietrze. Pochyliła się trochę i wdychała, zdumiona tą intensywnością. A kiedy na koniec tańca przechylił ją, jej usta rozchyliły się i wypłynęło z nich małe westchnienie. - Założę się, że nie nauczyłeś się tego na zajęciach baletowych. Postawił ją w pozycji pionowej, z niecnym błyskiem w oczach. - Nie mów nikomu, ale moja mama jest nauczycielką tańca. Mogłem nauczyć się kilku rzeczy, obserwując jej zajęcia. - Twoja matka jest nauczycielką tańca? Uczy dorosłych tańca towarzyskiego? Wsunął jej rękę w zgięcie swojego ramienia i poprowadził do stolika. Wysunął dla niej krzesło i usiadła. - Nie, jest raczej „ucz wszystkie małe dzieci jak tańczyć” rodzajem nauczyciela. Widziała dumę w jego oczach, a jej serce trochę stopniało. - Co za cudowny zawód. Jestem pewna, że to kocha. - Owszem. Choć była zawiedziona, że ma dwóch synów, którzy wolą grać w futbol i baseball, niż stać się następnym Baryshnikovem4. - Pewnie ją to zasmuciło. - Zrekompensowała to sobie poprzez naszą młodszą siostrę, która była zmuszona znieść wszystkie lekcje tańca. Tara roześmiała się. 4 Michaił Nikołajewicz Barysznikow (ur. 27 stycznia 1948 w Rydze) – rosyjski tancerz, reżyser, choreograf oraz aktor filmowy i teatralny, od połowy lat 70. XX wieku obywatel Stanów Zjednoczonych. Uważany za jednego z najwybitniejszych tancerzy baletowych XX wieku.

- Też ich nie chciała? - Och, znosiła je jako dziecko, ale wolała raczej być na zewnątrz, stawiając czoła mnie i mojemu bratu. Jest dosyć nieustępliwa. Tara pochyliła się i położyła łokcie na stole. - Brzmi jakbyś miał niesamowitą rodzinę. - Bo taka jest. A jaka jest twoja? Nie był to temat, w który chciała się teraz zagłębiać. - Och, zupełnie inna niż twoja. - Opowiedz mi o niej. Tak, to powinno szybko go odstraszyć. - Po prostu moja rodzina nie tworzy ciepłego ogniska domowego, jak wydaje się robić twoja. Zaśmiał się i położył swoją dłoń na jej dłoni. - Nie każda rodzina jest taka, kochanie. Nie znaczy to, że nie chcę nic wiedzieć o twoim życiu. Naprawdę, nie chciał wiedzieć o jej życiu i popieprzonym bałaganie, którym była jej rodzina. Na szczęście w tym momencie firma cateringowa wysłała jej sygnał o jakimś problemie. Przyłożyła dłoń do ucha i wstała. - Muszę iść. - Jakiś nagły wypadek? - Tak. Dziękuję za taniec. To była urocza przerwa. - Wróć, gdy zażegnasz kryzys, z którym musisz się uporać. - Na pewno, ale w międzyczasie możesz znaleźć inną kobietę, z którą będziesz chciał spędzać czas. Oparł się na krześle i podniósł szklankę wody, posłał jej spojrzenie, które wywołało gęsią skórkę na jej ramionach. - Nie, nie znajdę. Będę czekał na ciebie. Odeszła pospiesznie, rozgrzana przez Micka Rileya. Mógł być niebezpiecznym człowiekiem, gdy poznać go lepiej. Ale zaintrygował ją, a minęło już dużo czasu, odkąd zrobił to jakiegokolwiek mężczyzna. Niestety, minęło kilka godzin zanim znowu była wolna. Catering miał problem, gdyż zabrakło mięsa, główny barman miał zatarg z kelnerką, która pokłóciła się ze swoim chłopakiem drogą sms-ową, po czym zatonęła we łzach, a Tara musiała odbyć kilka szalonych rozmów telefonicznych, by każdemu przygładzić piórka. Do czasu aż to wszystko załatwiła, musiała też upewnić się, czy nie wybuchł jeszcze jakiś pożar. W tym czasie przyjęcie przygasło. Wiele osób wyszło, zostało tylko kilkoro zawziętych. Osobisty asystent pana Stokesa zatrzymał ją i

powiedział, że pan Stokes był bardzo zadowolony z przyjęcia i w przyszłości chciałby ponownie skorzystać z usług jej firmy. Stłumiła pisk, który cisnął jej się do gardła, spokojnie podziękowała i odpowiedziała, że z przyjemnością się tym zajmie. Miała nadzieję, że poleci ją innym. Jej interes musiał się rozwijać. Kilka godzin później wszyscy wyszli. Tara upewniła się, że zespół spakował się, po czym podziękowała im, jak również personelowi baru i cateringu, za tak dobrą pracę. Gdy wszyscy wyszli, rozejrzała się po pustej sali balowej, nie mogąc opanować uśmiechu. Dokonała tego. Jej pierwsza ważna impreza wypadła doskonale. Bolały ją nogi. Opadła na najbliższe krzesło, zrzuciła buty i odkręciła wodę mineralną, którą porwała z baru, zanim go zamknęli. Wzięła długi łyk i westchnęła. - Myślałem, że nigdy nie wyjdą. Wyprostowała się i odwróciła, by zobaczyć Micka przechodzącego obok rzędu pustych stołów. - Myślałam, że wyszedłeś godziny temu. Wyciągnął krzesło, ustawił naprzeciwko niej i usiadł, zaskakując ją jak cholera, kiedy chwycił jej nogi i oparł na swoich kolanach. - Ja i kilku liniowych z ataku, spędziliśmy kilka godzin w pokoju trenera przerabiając ostatni sezon. - Och, i jak poszło? Podniósł jedną z jej stóp i zaczął masować. Przygryzła wargę, żeby nie jęczeć, tak cholernie dobre było to uczucie. - Skończyło się na obwinianiu obrony o utratę mistrzostwa. Roześmiała się. - Jakże wygodnie. Wzruszył ramionami. - W pokoju koordynatora obrony, to obrona prawdopodobnie obwiniała nas, więc dlaczego nie? Chciała mu powiedzieć, że brakowało jej go, do tego stopnia, iż spoglądała na niego jakby od niechcenia, gdy spacerowała po sali balowej, ale nie mogła przyznać tego głośno. To brzmiałoby, jakby była zbyt zdesperowana. Przecież ledwo go znała. Z drugiej strony, jej stopy spoczywały na jego kolanach, a on tak cudownie je masował, że czuła mrowienie sutków i wilgoć w majteczkach. Jak to o niej świadczy?

Cóż, Kalifornia nie była jedynym miejscem, w którym przez ostatnie kilka lat panowała susza. I była sama w ogromnej sali balowej z pewnym bardzo seksownym mężczyzną z niezwykłymi dłońmi. Zastanawiała się, co jeszcze mógłby nimi zrobić. - Nie musisz masować moich stóp. - Widziałem, jak krzywiłaś się z bólu, gdy zrzucałaś buty. I słyszałem twoje westchnienie. - To była długa noc na bardzo wysokich obcasach - powiedziała ze śmiechem. - Szczerze przyznaję, że jestem typem dziewczyny, która woli niebieskie dżinsy i swoje mieszkanie. Przechylił głowę na bok. - Zdecydowanie mógłbym to sobie wyobrazić. W większości, jestem w tym podobny do ciebie. - Niebieskie dżinsy i mieszkanie? Zaśmiał się. - Och, nie. Ale ten smoking mnie dobija. Rozluźnił krawat i rozpiął dwa górne guziki, wzruszył ramionami w marynarce. - Teraz trochę lepiej. - Jeśli zaczniesz się rozbierać, to może powinieneś iść do domu – drażniła się. - Dlaczego? Nigdy wcześniej nie widziałaś nagiego mężczyzny? Zakrztusiła się ze śmiechu. - Nie, to nie to. Ale nie sądzę, żeby to wielkie mauzoleum z salą balową zaoferowało ci prywatność, byś mógł zdjąć wszystko, co chcesz zdjąć. - A skąd wiesz, ile chcę zdjąć? Przycisnęła brodę do klatki piersiowej i potrząsnęła głową. - Kopię sobie coraz głębszy dołek, prawda? - Czy jest jakieś miejsce, w którym powinnaś teraz być? Jej głowa podskoczyła, spotkała się z nim wzrokiem. - Nie. Dlaczego? - Chodź ze mną. Postawił jej stopy na podłodze, pochylił się i wziął jej buty, a następnie chwycił swój płaszcz i zarzucił jej na ramiona. Tara podążyła za nim do wyjścia z sali balowej. - Dokąd idziemy? I nie powinnam założyć butów? - Nie. Nie opuścimy hotelu. Nacisnął przycisk wzywający windę.

- Masz tutaj pokój? - Wszyscy mają. Drużyna nie chciała, żeby chłopaki prowadzili w nocy po imprezie. Wiesz, na wypadek, gdyby nadużyli całego tego świetnego alkoholu, który dostarczyłaś. Weszła, gdy przytrzymał dla niej otwarte drzwi. - Nie przypominam sobie, żebym widziała, byś pił cokolwiek poza wodą. Wzruszył ramionami i wcisnął przycisk. - Nie piję dużo na imprezach takich jak te. Zbyt dużo okazji, by zrobić z siebie idiotę w miejscu publicznym. A media uwielbiają ujęcia graczy, którzy zabalowali trochę za bardzo. Odwróciła się do niego. - Wolisz to robić prywatnie, co? - Ha, ha. Drzwi windy otworzyły się i poprowadził ją w dół korytarza, wyjmując klucz z kieszeni. - Wolę tego nie robić w ogóle. Przerobiłem to, kiedy byłem młodszy. Otworzył drzwi i przytrzymał, dopóki nie weszła. Ponieważ urządzili imprezę w jednym z najlepszych hoteli w San Francisco, pokój był ładny. Naprawdę ładny. Z łazienką i przedpokojem, który musiał prowadzić do sypialni. Tara podeszła do okna, pocierając ramiona i spojrzała na zabójczy widok, jakim była panorama miasta. - Zimno? Obejrzała się na niego. - Trochę. Owinął ją swoją marynarką. - Załóż to. Wyreguluję temperaturę. Wsunęła ręce w marynarkę, która była na nią za duża, ale od razu ją rozgrzała. Jego zapach otaczał ją ponownie, gdy to zrobiła. Odwróciła się do niego. - Dziękuję. - Proszę bardzo. Jego palce pozostały powyżej klap marynarki, knykcie spoczywały na wzgórkach jej piersi. Mimo że tkanina oddzielała jego dłonie od jej skóry, wciąż czuła tam ich nacisk, a to rozgrzewało ją bardziej, niż kiedykolwiek mogłaby zrobić to marynarka. Jej serce wybijało szybki rytm, a ona zorientowała się, że była w jego

pokoju - sama. Ona tego nie robiła, nie podążała ślepo za mężczyzną, którego nie znała, do jego pokoju. Nie łatwo było zauroczyć ją sławą, to nie miało dla niej znaczenia. Gdzie podział się jej zdrowy rozsądek? *** Mick, w swoim życiu, był z wieloma kobietami. Od koledżu do profesjonalistów, kobiety lgnęły do niego jakby był nieodpartym magnesem. I nigdy nie był tym, który nie przyjąłby pięknej kobiety, chcącej iść z nim do łóżka. Nigdy nie musiał zabiegać o kobietę. Do dzisiaj. Dopóki nie zobaczył Tary opartej o ścianę sali balowej, nie uczestniczącej, tylko oglądającej, w tej iskrzącej się sukni w kolorze szampana, którą podkreślało światło z żyrandoli i wszystkich świec palących się wokół niej, jakby była głównym wydarzeniem w sali balowej. Zachwyciła go od pierwszej chwili, gdy zobaczył ją dzisiaj w szatni. Nienawidził się wtedy za przegapienie okazji, a potem odnalazł ją w sali balowej i wydawało się, że tak miało być. Była uprzejma i nie spławiła go, gdy już się przedstawił. I to mu się spodobało. Ku jego zaskoczeniu, bardzo. Zwłaszcza, gdy z nim wyszła. Kobiety miały tendencję do trzymania się go jakby był Świętym Graalem, a kiedy już to zrobiły, nie odpuszczały. Nie lubił tego. Ale Tara rzeczywiście wydawała się być bardziej zainteresowana wykonywaniem swojej pracy, niż byciem z nim. To było cholernie orzeźwiające. Więc tylko stał i przyglądał się. Była dobra w swojej pracy. Skuteczna. Zauważył, że miała kilku asystentów pracujących z nią i traktowała ich jak równych sobie. Nie wisiała nad nimi, nie traktowała ich z góry, jakby byli mrówkami pod jej stopami. Ale kiedy wydawała polecenie, ludzie ruszali się i to szybko. I wydawała się bardziej niż chętna, aby zrobić wszystko, co było do wykonania. Sprawnie otworzyła butelki wina, złożyła serwetki, pouczyła nową kelnerkę, które stoliki są jej i uspokoiła cichymi słowami bardzo wzburzonego barmana, z większą cierpliwością, niż Mick mógłby sobie wyobrazić. Lubił patrzeć, jak porusza się na wysokich obcasach, szelest jej spódnicy dawał mu przebłyski tego, jakie musiała mieć spektakularne uda. Była szczupła, ale nie za bardzo. Wyglądała, jakby rzeczywiście zjadała trzy posiłki dziennie, w przeciwieństwie do wielu kobiet, z którymi był zmuszony spędzać czas. Miała krągłości w odpowiednich miejscach i był

zafascynowany jej szyją, która była dobrze widoczna, ponieważ jej blond włosy były upięte w elegancką fryzurę, która wcale jej nie pasowała. Mógł się założyć, że zazwyczaj nosiła włosy spięte w kucyk lub jednym z tych klipsów do bałaganu we włosach. Nie wydaje się typem kobiety, która miałaby bałagan we włosach, więc musiała być perfekcyjna. Miała pełne wargi i wąską twarz i najpiękniejsze brązowe oczy, jakie kiedykolwiek widział. Ale co podobało mu się najbardziej tego wieczoru, to rozmowa z nią. Była prawdziwą osobą, niezainteresowaną budowaniem swojej kariery poprzez bycie widzianą uwieszoną na jego ramieniu, ale rzeczywistą, szczerą do bólu prawdziwą kobietą. Zabawną i ciepłą, z własną karierą. Ani razu nie szukała mediów, by mogli zrobić zdjęcia jej i Micka. W rzeczywistości, zrobiła co mogła, żeby uniknąć mediów, które mogłyby zobaczyć ich razem. Dobrze było być z nią, w tym pokoju. Nie było pośpiechu, nie musiał nigdzie być przez resztę weekendu. Minęło dużo czasu, od kiedy naprawdę chciał być z kobietą – cholera, czy kiedykolwiek chciał być w towarzystwie konkretnej kobiety? Nie mógł sobie przypomnieć takiej sytuacji. Dla wyzwolenia, tak. Dla zabicia czasu, zdecydowanie. Dla PR-u Elizabeth popychała kogoś w jego ramiona - cały cholerny czas. Ale żadna kobieta nie schwyciła go wystarczająco, żeby naprawdę chciał z nią być. One wszystkie wchodziły i wychodziły z jego życia, jakby było cholernymi drzwiami obrotowymi. Wszystkie twarze i nazwiska zlewały się ze sobą, a on nie mógł sobie przypomnieć żadnego, ani tych, z którymi się spotykał, ani tych, które pieprzył. Zapominał o nich tak łatwo, jak one zapominały o nim. Teraz Tara, ją na pewno zapamięta. Było w niej coś, co sprawiało, że chciał zrobić więcej niż tylko ją pieprzyć. Poza tym właśnie teraz naprawdę chciał ją pocałować, dotknąć jej i mieć ją nagą, by mógł zbadać resztę jej skóry i zobaczyć, czy była tak delikatna jak części, które już dotknął. Spokojnie, człowieku. Nie za szybko. Nie chciał jej wystraszyć. Nie była jak inne kobiety, które kiedykolwiek spotkał. I po raz pierwszy w życiu, nie chciał, by czas biegł zbyt szybko. Chciał tej nocy, żeby przejść do godzin nadliczbowych. *** Mick nie mówił wiele przez ostatnie kilka minut, wydawało się, że wraz z nią podziwiał widok za oknem. Tara czekała, kiedy ta cisza stanie się

kłopotliwa, ale nie doczekała się. Było w nim coś szczególnego, coś co zauważyła na początku i nie miało to nic wspólnego z jego karierą i wszystkim, co stanowiło jakim był mężczyzną. Lubiła Micka, lubiła go bardziej, niż jakiegokolwiek innego faceta przez bardzo długi czas. Skoro miała cały weekend dla siebie, dlaczego sobie nie pofolgować? - Napiłbyś się szampana? Gestem wskazał wiaderko z lodem. - Dostarczyli go wcześniej. Myślę, że otrzymali go wszyscy, w ramach podziękowania od właścicieli. - W takim razie, poproszę kieliszek. Wyjął korek, nalał do kieliszka i podał jej. Wzięła łyk, bąbelki łaskotały ją po nosie. - Bardzo dobry. Nie chcesz trochę? - Jestem bardziej z tych, którzy wolą piwo. Zaśmiała się. - Ja też. - Tak? Jesteś ubrana jak kobieta, która woli szampana. Twoja błyszcząca sukienka nawet pasuje. Spojrzała w dół na swoją sukienkę koktajlową. Musiała przyznać, uwielbiała ją. Cieniutkie paseczki na ramionach, stanik mocno opinający jej piersi. Dobrze w niej wyglądała i była jej ulubioną sukienką. - Tylko kiedy pracuję na przyjęciach takich jak te. Wierz mi, moja domowa lodówka nie jest zaopatrzona w szampana. Tylko piwo i napoje gazowane. - Chipsy i hot dogi? Roześmiała się. - Moje dwa ulubione dania. Przykro mi to mówić, ale elegancja jest jedynie częścią mojej pracy. Zwykle można mnie zobaczyć boso, ubraną w dżinsy, z włosami spiętymi w koński ogon. Zbadał jej prawie idealny wygląd. - Więc elegancka fryzura nie jest dla ciebie normą? - Raczej nie. To będzie piekło, pozbycie się tych wszystkich wsuwek. - Chcesz, żebym ci pomógł? Ogarnęło ją ciepło. - I zniszczyć mój wizerunek Kopciuszka? Nie sądzę. - Dobrze, Kopciuszku. Twój sekret jest u mnie bezpieczny. Pociągnęła łyk szampana i starała się otwarcie na niego nie gapić, ale było to cholernie trudne, biorąc pod uwagę, że byli we dwoje w pokoju

z pięknym widokiem na miasto. Patrzyła przez okno, wciąż zastanawiając się, co do diabła robiła tutaj z Mickiem Rileyem. Podszedł do niej. - Jesteś piękną kobietą, Taro. Odwróciła się do niego, marząc, by zobaczył w niej prawdziwą Tarę. Ale nie zdoła, ponieważ prawdziwa Tara znajdowała się lata świetlne od jego świata. - Zazwyczaj nie podążam za obcymi mężczyznami do ich pokoi hotelowych. Uśmiechnął się do niej. - Nie? Cholera, a myślałem, że z tobą to pewne. Wszystko, co mówił sprawiało, że chciało jej się śmiać i robiło jej się gorąco. Dlaczego jakaś kobieta nie chwyciła go za włosy i nie zaciągnęła go z powrotem do swojej jaskini? W jego rycerskiej zbroi musiała być jakaś usterka. - Przepraszam. Powinieneś był wyjść z jedną z tych aktorek lub modelek. - One mnie nie interesują. Mają własne plany. - Dlaczego sądzisz, że ja nie mam? - Bo to ja podszedłem do ciebie. Nie ty do mnie. - Może jest to część mojego diabelskiego planu. - Kochanie, nie ma w tobie nic diabelskiego. - Nie jestem niewinna, Mick. Wziął jej kieliszek i postawił go na stole, a następnie chwycił za klapy marynarki i przyciągnął ją bliżej. - To prawda? Ciepło popłynęło w jej żyłach, otwierając ją na pragnienia i emocje, których nie odczuwała już zbyt długo. Zwykle nie była otwarta w stosunku do mężczyzn. Była na to zbyt zajęta. Miała zbyt wiele innych priorytetów. Teraz nie było innego priorytetu, poza tym, by czuć go obok niej. Przybliżyła się do niego i odchyliła głowę do tyłu, dając mu zielone światło. - Tak, to prawda. Przesunął palce, a ogień, który wcześniej wzniecił zaczął płonąć jeszcze jaśniej. Pomiędzy nimi była jakaś magia. Musiałaby być głupia, żeby odejść, nawet jeśli miałaby to być tylko ta jedna noc. I to wszystko co może kiedykolwiek dostać - tylko jedną noc - więc dlaczego tego nie zrobić, skoro miała okazję? Kto wie, kiedy coś tak dobrego może zdarzyć się ponownie?

Biorąc pod uwagę to, jak wygląda jej życie, prawdopodobnie nigdy. A więc będzie miała tą jedną gorącą noc, by wspominać i zapamiętać na zawsze. - Nie przyprowadziłem cię tutaj, żeby cię uwieść, Taro. Chciałem spędzić z tobą więcej czasu. Nakryła jego dłonie swoimi. - Może to ja uwiodę ciebie. Nie chcesz zranić moich uczuć odrzucając mnie, prawda? Wygiął usta. - Nigdy tego nie chciałem. - W takim razie pocałuj mnie. Zobaczyła iskrę w jego oczach, kiedy ponownie przyciągnął ją do siebie i przycisnął usta do jej warg. Ach, kontakt. Eksplozja ciepła i ognia, który stapiał ją od wewnątrz. Och wow, to było wszystko, co sobie wyobrażała – a nawet więcej. Subtelność jego warg napierających na jej wargi oraz siła ust, kiedy pogłębił pocałunek. Jego język wsunięty między jej zęby, by odkrywać, prześlizgiwać się i pieścić, kiedy jego ręce przesuwały się wzdłuż krzywizn jej ciała. Nagle Tara nie mogła złapać tchu. To było jak pierwszy w życiu pocałunek, kiedy głowa i emocje były splątane ze wszystkim, co odczuwało jej ciało. Tylko, że nie była już dzieckiem i Mick również nim nie był. To były męskie ręce na jej ciele i kobiece pragnienia krążące wewnątrz niej. A to, co robią, na pewno nie skończy się tylko pocałunkiem. Wiedziała to i wiedziała też, jak będzie wyglądała ta noc. Kopciuszek nie zamierzał wracać do domu, zanim zmieni się z powrotem w oschłą pomywaczkę i pokojówkę z bosymi stopami i w niebieskich dżinsach. I nic jej to nie obchodziło. II Mick nie kłamał wspominając o powodach, dla których przyprowadził Tarę do swojego pokoju; naprawdę chciał mieć więcej czasu na rozmowę z nią. Ale ona najwyraźniej chciała czegoś więcej - albo potrzebowała więcej – a on był cholernie z tego zadowolony. Smakowała jak szampan i mięta, a zanurzenie języka wewnątrz ciepła jej ust spowodowało, że jego jądra boleśnie się ścisnęły. Była podniecona tak jak on, jej usta poruszały się pod jego wargami, jej ciało było niczym kula energii, gdy sięgnęła do guzików jego koszuli. Serce waliło mu w piersi. Zastanawiał się, czy to czuła, czy śmiałaby się z tego, że

był tym tak pochłonięty. To nie była dla niego pierwszyzna. Kobiety rzucały się na niego. Powinien być znudzony całą tą sprawą. Ale była tak inna od kobiet, z którymi się spotykał. Świeża, ekscytująca i... normalna. Oderwała od niego usta. - Twoje serce pędzi. Położyła swoją dłoń płasko na jego piersi. - Myślałam, że tylko ja powinnam być tym podekscytowana. Wygiął brew. - Myślisz, że twój pocałunek na mnie nie działa? Wzruszyła ramionami. - Kobiety prawdopodobnie całują cię codziennie. Zaśmiał się i pociągnął ją za sobą na kanapę. - Nie każdego dnia. A ty nie jesteś jakąś tam kobietą. Położyła nogi na jego kolanach. - Och, prawda. Jestem wyjątkowa. - Jesteś. - Szczerze. W jaki sposób? - Nie jesteś sławna. Odchyliła głowę do tyłu i zaśmiała się, potem podciągnęła sukienkę odsłaniając uda i usiadła na nim okrakiem. Tak jak przypuszczał, miała zabójcze uda. - Jezu, wiesz jak skomplementować kobietę. Zarzuciła ręce wokół jego szyi i pochyliła się, aż jej piersi otarły się o jego klatkę piersiową. Naprawdę chciał spędzić więcej czasu na rozmowie z nią, żeby pokazać jej, że nie był zainteresowany, przede wszystkim, dostaniem się do jej majtek. Ale kiedy czuł jej ciało na swoim, kiedy wdychał zapach jej szamponu coś słodkiego, co sprawiało, że chciał lizać jej skórę, pomyślał - pieprzyć to. Naprawdę chciał dostać się do jej majtek. Przesunął ręce w dół jej pleców, znacząc drogę przez jej skórę i błyszczącą sukienkę. Wsunął dłoń do środka, zdecydowanie preferując dotyk jej skóry. Tara jęknęła i przycisnęła się bardziej, jakby chciała się z nim stopić. Och, tak. To była dopiero rozgrzewka. Był gotowy do gry. Sięgnął w górę i zaczął wyciągać szpilki z jej włosów. Odchyliła głowę do tyłu i wygięła usta. - Jesteś zdecydowany zniszczyć mój wizerunek Kopciuszka, prawda? Wyciągnął wsuwkę ze złotego pasma i pozwolił jej upaść na podłogę, a następnie zanurzył się w miękkości jej włosów po następną. - Gdybyś była jeszcze piękniejsza, pewnie padłbym trupem.

Wygięła brwi. - Jesteś w tym bardzo dobry. - Moja siostra lubiła mieć upięte włosy. - Nie, nie w tym. W rządzeniu. Pokręcił głową. - Żadnego rządzenia. Obiecuję. Jesteś wspaniała. Wyglądała, jakby mu nie wierzyła. Najwyraźniej nikt ostatnio nie mówił jej, jaka naprawdę była wspaniała. Cholerny wstyd, ponieważ naga szczerość w jej oczach mogła skłonić mężczyznę do zrobienia wszystkiego, czego by zechciała. Wyciągnął ostatnią wsuwkę z jej włosów, uwalniając je i pozwalając im opaść na jej szyję i policzki. - Niesamowite. Delikatne. Wdychał zapach. - Brzoskwiniowy. Zachichotała, a ten dźwięk zawibrował na jego piersi. - Nie znam żadnej kobiety, która pachnie jak brzoskwinie. - Szampon był na wyprzedaży w Walmartcie. Tak, naprawdę mógł polubić tą kobietę. *** Tara wciągała oddechy i szybko je wypuszczała. Hiperwentylacja i omdlenie byłyby najbardziej żenującą rzeczą, jaką mogłaby teraz zrobić, ale twarz Micka była schowana na jej szyi, a była to jej znacząca strefa erogenna. Jeśli ją tam poliże, obrabuje dla niego bank. Kiedy poczuła jego język prześlizgujący się po jej gardle, cała zadrżała. Mick zacieśnił uścisk a potem, drań, zrobił to ponownie. Gęsia skórka pojawiła się na całym jej ciele, żądza krzyczała w niej niczym piekło. Jej sutki były koralikami, pragnącymi, by jego usta zrobiły z nimi to, co właśnie wyczyniały z jej szyją. Już mogła wyobrazić sobie, jak omiatał jej sutki językiem, podczas gdy ona by się przyglądała. Podniosłaby sukienkę, wsunęła rękę do swoich majteczek i pocierałaby pulsującą łechtaczkę aż do orgazmu, którego tak rozpaczliwie potrzebowała, i który doprowadziłby ją do krzyku. Cholera, zbyt długo była sama, jedynie ze swoim wibratorem i późnonocnym Cinemaxem. Ale tej nocy nie zamierzała się sama zadowolić. Tej nocy Mick sprawi, że dojdzie i jeśli spełni się jej marzenie, to nie będzie to tylko jeden raz.

Prawie zaśmiała się ze swojej zuchwałej śmiałości. To właściwie wcale nie była ona. Ale cholera, chciała Micka i odmawiała przepraszania za bycie kobietą w najlepszych latach swojego życia płciowego, które, nawiasem mówiąc, w ogóle nie istniało od bardzo długiego czasu. Była obejmowana i całowana przez jeden z najlepszych męskich okazów, jaki kiedykolwiek widziała - przez faceta, który z jakiegoś powodu wydawał się naprawdę jej pragnąć. Nie było mowy, żeby domyślała się tej przyczyny teraz i przepuściła taką okazję. Mick trzymał rękę w jej włosach, masując skórę głowy w sposób, który z pewnością nie był leczniczy. To było zmysłowe i zaplanowane, by uczynić ją na wpół oszalałą z pożądania. I och, miała coś, czego bardzo mocno pragnęła. Jego druga ręka spoczywała na jej plecach, palce poklepywały górną część jej tyłka. Tara poczuła jego erekcję, gdy przesunęła się na jego kolanach, a jej majtki zwilgotniały, jakby to był pierwszy raz, kiedy była tak blisko penisa. Czuła jakby to był pierwszy raz – pierwszy raz od dawna, bardzo dawna. Biorąc wszystko pod uwagę sądziła, że odmawianie sobie tego, było rozsądnym pomysłem. Teraz wcale nie wydawało się to rozsądne. Czuła się głupio, ponieważ zapomniała, jak wspaniale było być z kimś blisko, być całowaną i dotykaną przez mężczyznę. Przytrzymała go za ramiona i odchyliła się do tyłu, szukając jego twarzy, chcąc nauczyć się na pamięć, jak całkowicie był piękny. Jego oczy miały hipnotyzujący niebieski odcień, niczym jakiś odległy ocean, którego ona prawdopodobny nigdy nie odwiedzi. Nic dziwnego, że kobiety przepychały się między sobą, żeby zbliżyć się do niego. Miał surowe rysy twarzy i pełne miękkie wargi, które wydawały się nie należeć do tak męskiej twarzy. Jego nos był trochę krzywy, czyniąc jego niemożliwie doskonałą twarz trochę mniej doskonałą. Podobało jej się to. Gdyby był zbyt nieskazitelny, miałaby poczucie niższości. - Gapisz się. Miał ciężki oddech. Jego penis był twardy. Podobało jej się to. - Nic nie mogę na to poradzić. To przez te twoje oczy. Twarz. Ciało. Do diabła, to przez cały ten pakiet, Mick. Jesteś wspaniały. Zmarszczył brwi, przechylając głowę na bok. - Mężczyźni nie są wspaniali. Kobiety, owszem. Ty jesteś. Wiedziała, że nie jest, ale hej, dzisiaj szła na całość z fantazją. Zwłaszcza, że wstał, przesunął dłonie na jej pośladki i podniósł ją. Owinęła nogi wokół niego, jej sukienka podjechała wyżej na jej udach. Pokój był kilka

stopni cieplejszy niż korytarz, którym ją niósł, przy czym ani razu nie oderwał od niej wzroku. Sprawił, że poczuła się wyjątkowa, a nikt nie zrobił tego od tak dawna. Mick otworzył drzwi przy pomocy ramienia i zanim umieścił ją na środku niewiarygodnie dużego, miękkiego, królewskich rozmiarów łóżka, Tara w przelocie mogła rzucić okiem na szerokie okna i bezchmurne nocne niebo. Ułożył się nad nią, ręce umieścił po obu stronach jej ramion, będąc oddalonym od niej tylko o kilka cali, sprawiając, że gdy się uniosła, jej piersi ocierały się o jego klatkę piersiową. - Drażnisz się. - To ty jesteś tym, który się drażni. Chodź tutaj i pocałuj mnie powiedziała, pragnąc poczuć nacisk jego ciała. - Jestem za duży, żeby być na górze. Duży. Na górze. To wywoływało obrazy, od których zrobiła się mokra. Położyła dłoń na jego karku i przybliżyła do siebie jego twarz. - Myślę, że sobie z tym poradzę. Mick wydał z siebie niskie warknięcie i opadł na nią, dociskając do niej swoje ciało. Zdała sobie sprawę z tego, jak był wielki, gdy leżał cały na niej, jednak wiedziała po napięciu jego ciała, że starał się jej nie przygnieść. Nacisk męskiego ciała był tak cholernie dobry, że mogłaby płakać. Jego kutas otarł się o jej uda, a ją ogarnęło gorąco, więc uniosła się ku niemu, wyginając ciało w łuk, jak najbliżej tego, czego chciała najbardziej. - Jesteś pewna? Spodobało jej się, że zapytał, ujęła jego twarz w dłonie. - Zdecydowanie, pozytywnie, absolutnie pewna. Jego usta nakryły jej, cały opór zniknął, gdy wziął ją w posiadanie, jego język zanurkował wewnątrz. Jęknął z pozorną desperacją, która ją zaskoczyła. Na pewno robił to cały czas. To ona była tą, która powinna być zdesperowana, bo z pewnością nie robiła tego na okrągło. Jego usta były niesamowitym dziełem sztuki, pełne i delikatne, i niszczące dla jej zmysłów. Przesuwał tymi ustami tam i z powrotem po jej wargach, aż jego język obrócił jej mózg w papkę. A jego ręce były piekielnymi żołnierzami, którzy poruszali się nad nią, delikatnie naciskając, żeglując poprzez krzywizny jej ciała, od jej boku do bioder, by wsunąć się pod jej tyłek. Tara oparła się pokusie, by wspiąć się na niego i rozebrać do naga, w celu wylizania go i osiągnięcia celu w około dziesięć sekund. Zdała sobie sprawę, że musi wykazać się pewną finezją, ale Boże Wszechmogący, chciała

tego mężczyzny - szybko. Tymczasem on wydawał się być zajęty badaniem jej warg swoimi ustami, jego ręce przemierzały jej ciało, jakby miał zamiar koniuszkami palców sporządzić dokładną mapę każdego cala kwadratowego jej skóry. I och, to było cholernie dobre uczucie. Jej ciało zatrzęsło się w odpowiedzi, pulsując i wilgotniejąc we wszystkich właściwych miejscach, ale sprawiało też, że miała trudności z oddychaniem. - Wszystko w porządku? - zapytał, kiedy oderwał od niej usta. -Tak. W porządku. Dlaczego pytasz? - Raczej ciężko oddychasz. Położył dłoń na jej ciele, palce spoczęły tuż pod jej piersią. - Dotykanie mnie w tym miejscu nie sprawi, że będzie mi łatwiej oddychać. Wygiął brew, oparł się na łokciu, i nakrył jej pierś ręką. - W założeniu, to miała być chwila dla ciebie. Chcesz żebym zwolnił? - Tak, to była chwila. Jak miło, że to zauważyłeś. I Boże, nie, nie chcę żebyś zwolnił. Chciałabym, byśmy oboje byli teraz nadzy. Jego usta wygięły się żartobliwie. - Więc mówisz, że sprawy idą zbyt wolno. - Zabijasz mnie tutaj, Mick. - Zobaczmy, czy dla ciebie potrafię trochę przyspieszyć. Podniósł ją na łóżku w taki sposób, że jej głowa spoczęła na poduszkach, rozłożył jej nogi i ułożył się między nimi. To było dokładnie to, czego chciała. Może nawet nie musieli przejmować się ściąganiem ubrań. Po prostu potrzebowała go w sobie. Teraz. Ale nie zaczął rozpinać spodni, ani dobierać się do jej ciała. Zamiast tego, wsunął swoje magiczne palce pod jej sukienkę i drażnił jej uda, odsłonił sukienkę, by jego wargi odnalazły szlak, który wypaliły jego palce. Dobry Boże. On naprawdę próbował ją zabić, prawda? Uniósł sukienkę w górę jej ud, odsłaniając majteczki, które starannie dobrała do sukienki, chociaż śmiała się na myśl, że nikt ich nie zobaczy. Teraz była z tego zadowolona, ponieważ Mick podniósł głowę i uśmiechnął się, gdy mierzył wzrokiem skąpą złotą koronkę i jedwab, jedyną barierę pomiędzy jego ustami a jej cipką. - Teraz jest pięknie. Położył rękę na jej płci i pocierał tam i z powrotem. Pulsujące iskry przyjemności rozprzestrzeniały się z jej łechtaczki do cipki i przez każde zakończenie nerwowe w jej ciele. Zaczęła się trząść, gdy

zdała sobie sprawę z tego, jak blisko była. Tara podniosła się na łokciach i wygięła biodra w kierunku jego ręki. - Mogę dojść od tego co robisz. Jego ręka znieruchomiała, ale jego dłoń na jej płci czyniła ją mokrą. - Tak szybko, co? Otwarcie spotkała się z nim wzrokiem. - Tak szybko. - Chciałbym, żebyś doszła pod moimi ustami, Taro. Spróbuj się powstrzymać. Szarpnął materiał na bok i wpił się ustami w jej cipkę. Nagle została obezwładniona jego wargami i językiem ślizgającym się po jej płci, liżącym jej soki, wchodzącym w nią i okrążającym jej łechtaczkę. Opanowało ją falowanie bezmyślnej przyjemności, wtapiające ją w materac. Sięgnęła w dół, zanurzając palce w jego włosach, pogrążając się w poruszającym ziemię odczuciu, którego nie mogła powstrzymać. - Mick - szepnęła, po czym przygryzła wargę, ponieważ odniosła sukces dotrzymując obietnicy. Popłynęły przez nią gorące fale orgazmu i krzyknęła, gdy zalały ją kiedy doszła. Opadła z powrotem na poduszki, przetrwała paraliżujący umysł orgazm, który wybuchał w niej w nieustających falach. Mick złapał ją za biodra i kontynuował lizanie jej, ssał jej łechtaczkę i cipkę dopóki nie mogła znieść tego ani chwili dłużej. Wtedy odsunął się i pocałował ją w uda, podczas gdy ona cieszyła się niesamowitymi wstrząsami wtórnymi i łapała oddech. - Wow - powiedziała, gdy udało jej się odzyskać głos. - To było naprawdę niesamowite. - Teraz gdy masz za sobą pierwszy, bierzmy się za drugi. - Co? Mick zignorował jej pytanie. Sięgnął po sznurki trzymające majtki na jej biodrach, ściągnął je z jej tyłka i w dół nóg. Jednocześnie użył swoich ramion, by rozepchnąć jej nogi. - Masz piękną cipkę, Taro. Różową i mokrą, a twój słodki smak sprawia, że mój kutas jest twardy. I tak po prostu, była gotowa na drugą rundę. Widząc go tam na dole, pomiędzy jej nogami drżała z oczekiwania. Miał rację. Poszybowała prosto do orgazmu i nie miała czasu na cieszenie się w pełni z tego rodzaju magii, który wykonał. Chciałaby mieć do tego okazję, chciała patrzeć na niego i poczuć na sobie jego język.

Jego ciepły oddech przepłynął przez jej obolałe ciało. Drażniąc w oczekiwaniu. Napięła się, czekając na jego język, a kiedy jej dotknął, zadrżała. Gorącym i mokrym językiem przesunął po jej nabrzmiałym ciele, smagając jej łechtaczkę, aż wziął pączek w usta i ssał. Napięcie szybko odbudowało się ponownie. To trwało tak długo i było tak zaspokajające, że nie pozostało nic, prócz mężczyzny między jej nogami, liżącym jej cipkę i ożywiającym wszystkie jej gorące fantazje. Mick zdecydowanie był gorącą fantazją. Suknia podjechała powyżej jej bioder, więc była naga od pasa w dół i och, cholera, to było tak oszałamiające i erotyczne, że nie mogła tego znieść. Język i usta Micka tańczyły na jej płci. Dodał do nich swoje palce, wsuwając jeden w jej cipkę. Boże, to było takie dobre. Odrzuciła głowę do tyłu i po prostu pozwoliła sobie odczuwać, kiedy pieprzył ją palcami powoli i lekko, do czasu aż wziął jej łechtaczkę w usta i otoczył ją językiem. - Tak, właśnie tak – szepnęła, zaciskając pięść w jego włosach, gdy wrażenia osiągały szczyt, zabierając ją w pobliże krawędzi. - Dochodzę. Ułożył język na jej łechtaczce i zaczął mocno pieprzyć ją palcem. Roztrzaskała się na kawałki, krzycząc i aż podskakując, ten orgazm był tak samo silny jak pierwszy, jakby rozbijał się w niej fala po fali. Kiedy opadła na materac była wykończona, zupełnie zaskoczona i głęboko wdzięczna. Gdy Mick podciągnął się w górę, uśmiechnął się do niej, a ona przesunęła palcami po jego brodzie i oblizała koniuszki palców. - Smakujesz mną. Jego nozdrza rozszerzyły się, a oczy pociemniały. - Często sama się smakujesz? Wzruszyła ramionami i owinęła ramiona na jego karku. - Czasami, gdy się masturbuję. Nie mogła uwierzyć, że powiedziała mu to w tak śmiały sposób. Ale miała tylko tą jedną noc i to była jej fantazja, więc zamierzała spędzić ją w taki sposób, w jaki chciała. A chciała, żeby była doskonała i bez żadnego tabu. Więc kiedy Mick przesunął się w dół łóżka i zaczął rozpinać koszulę, Tara uklękła, by popatrzeć, nie chcąc przegapić momentu, w którym się odsłoni. Wzruszeniem ramion pozbył się z koszuli i nie zawiódł jej. Miał szeroką pierś, a jego mięśnie były absolutnie spektakularne. Mięśnie jego brzucha były płaskie i wyrzeźbione w przysłowiowy sześciopak, który widziała u modeli i w telewizji, ale nie sądziła, że istnieje naprawdę. Wyciągnęła ręce i położyła je na jego brzuchu, wstrząśnięta dotykiem jego

twardych jak skała mięśni. - Wow, ta rzecz zwana sześciopakiem naprawdę istnieje. Zaśmiał się i rozpiął spodnie, pozwalając im opaść na podłogę. Tara oblizała wargi na widok jego erekcji rysującej się i naciskającej na jego bokserki. - Pozwól mi. Ściągnęła sukienkę i odrzuciła ją na bok, następnie odpięła biustonosz, bez żadnej nieśmiałości, kiedy wzrok Micka wędrował z uznaniem po całym jej ciele. Nigdy nie była jedną z tych, które skupiały się na wyglądzie, ale teraz czuła się jak bogini. Nie było nic lepszego, niż głodny męski wzrok, by kobieta poczuła się pożądana. Chwiejnie przesunęła się na jego stronę łóżka, by chwycić bokserki, zsunąć je w dół jego bioder i odsłonić kutasa. Bokserki upadły na podłogę, a on odrzucił je, dając Tarze dostęp do mapy, jaką były te wspaniałe mięśnie brzucha pod jej dłońmi, by następnie mogła sięgnąć do tyłu i chwycić za jego napięty tyłek. Istne dzieło sztuki. Chciałaby, żeby się położył, a ona dotykałaby go przez kilka godzin. A potem by go spróbowała. Tara objęła jego kutasa dłońmi, potrzebując go dotknąć, posmakować go, zanim ją wypieprzy. Sprawił, że było jej tak dobrze, chciała zrobić dla niego to samo. Pogładziła go po całej długości, wsunęła jedną dłoń pod spód, by łagodnie ścisnąć jego jądra, za co nagrodził ją szorstkim pomrukiem. A kiedy pochyliła się i wzięła gładki szczyt jego kutasa między wargi, pomruk stał się bardziej wyraźny. Mick wsunął palce w jej włosy i pociągnął jej głowę w stronę swojego penisa. Wzięła go chętnie, kręcąc językiem wokół i rozgrzewając go. - Tak dobrze, Taro. Lubię twoje usta. Smakował słono i mocno. Chłonęła jego widok stojącego nad nią, jej sutki napięły się, gdy go ssała. Wsunął rękę w jej włosy w czułym geście i wiedziała, że się powstrzymuje, ponieważ złagodził ruchy kutasa. Otworzyła usta i pozwoliła mu patrzeć, po czym okrążyła językiem jego szczyt i zlizała z niego słony płyn. - Jezu, kobieto, sprawisz, że dojdę. Smakowała go, liżąc powoli główkę jego penisa, następnie owinęła palce wokół jego trzonu i pogłaskała go. - Nie byłby to dobry pomysł? - Owszem. Kiedy będę w tobie, a twoja cipka będzie zaciskać się na mnie.

Sięgnął do spodni i wyjął foliową paczuszkę. Tara westchnęła z ulgą, że był przygotowany. Założył prezerwatywę i przeniósł się nad nią, rozłożył jej nogi, przesuwając dłonie w górę jej ud, brzucha, na jej piersi. Wygięła się w łuk, napełniając nimi jego ręce. Pochylił się nad nią i wciągnął w usta jej obolały pączek. Po kimś tak dużym, spodziewała się szorstkości. Zaskoczył ją, delikatnie wciągając sutek w usta, okrążając go językiem. Zaczęło ogarniać ją powolne ciepło, gdy ssał i lizał jeden sutek, potem drugi, przedłużając oczekiwanie, kiedy ustawił kutasa między jej nogami, nie wchodząc w nią jeszcze i każąc jej czekać. - Proszę - szepnęła, odciągając jego głowę. - Proszę. Przycisnął wargi do jej warg, delikatnie pocierał swoimi ustami o jej usta. Tak czule, jak tego potrzebowała. Wyciągnęła rękę i pieszczotliwie pogładziła jego twarz, gdy umościł się między jej nogami i wszedł w nią. Zachłysnęła się w odpowiedzi na jego wtargnięcie. To było wszystko, czego oczekiwała i czego pragnęła. Pasował do niej doskonale i wiedział, co zrobić, by dać jej ten rodzaj przyjemności, jakiego pragnęła. Wsunął jedną rękę pod nią i uniósł ją w górę, przyciągając bliżej, biorąc jej usta w twardym, głębokim pocałunku, tracąc łagodność, którą okazywał przed chwilą. Ale delikatność nie była tym, czego teraz potrzebowała. Teraz chciała pasji, i och, dawał jej to. Owinęła nogi wokół jego bioder i wbiła w nie pięty, biorąc go głębiej. Mick spotkał jej spojrzenie i chwycił jej tyłek, wbijając się głęboko. - Tak – wyszeptała, kiedy kołysał biodrami, ocierając się o jej łechtaczkę. Jego ręce dawały jej ciepłą i zmysłową przyjemność, gdy sunęły po jej ciele, gładząc jej boki i piersi, zaplątując się w jej włosach, przyciągając ją i przytrzymując, podczas gdy ją całował, jego usta i język brały jej w szale pasji i potrzebie czyniącej ją nieprzytomną. Ogarnęła rękami jego plecy, zapamiętując ruchy jego stalowych muskułów, pracujących wewnątrz jego ciała, żar i pot z jego skóry, kiedy pędził na niej. Nie mogła sobie przypomnieć, czy kiedykolwiek wcześniej kochała się z mężczyzną tak... dogłębnie, czując taką zażyłość. Odsunęła od siebie tą myśl stwierdzając, że najwyraźniej brakowało jej praktyki. To był tylko seks, i będzie trwał tylko chwilę, więc jak dla niej, był monumentalny. Dla niego prawdopodobnie było to tylko dobre pieprzenie. Ale sposób w jaki ją trzymał, pieścił, całował, sposób, w jaki ją unosił i nacierał na nią, powoli i lekko, cierpliwie czekając, pozornie nie spiesząc się w wyścigu do mety, sprawił, że jej serce trzepotało, nawet gdy jej ciało

skwierczało z tego rodzaju przyjemności, którego kobieta nie doświadcza zbyt często. Dała się uwieść magii tej chwili, przez sposób, w jaki opadał na nią i unosił ponownie. Mogła poczuć każdy wstrząs i drżenie, aż jej ciało przebudziło się od przyjemności kochania się. Wypełniało ją napięcie, ściskające ją od środka, kiedy Mick lizał jej sutki, równocześnie nadal poruszając się w jej wnętrzu. Uczucie wystrzeliło do jej cipki, przybliżając ją do orgazmu. - Mocniej – poprosiła, a on zgodził się, chwytając jej kolano i zginając jej nogę, pchnął głębiej skupiając na niej wzrok i przywierając do niej. Sapnęła. - To sprawia, że dochodzę, Mick. - Och, tak. Zaciśnij na mnie swoją cipkę. Dojdź dla mnie. Sięgnął między ich ciała, trzymając jej biodra w taki sposób, że mógł pocierać jej łechtaczkę podczas gdy ją pieprzył, równocześnie utrzymując wzrok na jej twarzy. - Pozwól mi to zobaczyć - powiedział, używając kciuka, aby znaleźć najbardziej udręczoną część jej ciała, omiatając delikatnie jądro jej kobiecości i kontynuując kołysanie się w jej wnętrzu. Skierowała na niego wzrok, gdy uderzył w nią orgazm, a intensywność przyjemności fizycznej łączyła się z kontaktem emocjonalnym, z nim patrzącym na nią. Jego twarz wykrzywiła się, gdy dochodził razem z nią, emocje i wrażenia wymknęły jej się spod kontroli. Wtedy ją pocałował, a ona, nadal dochodząc, mocno się go trzymała znowu kołysząc się nad krawędzią, ponieważ on nadal poruszał się w jej wnętrzu nie chcąc odpuścić. Nie chciała, by odpuścił. Nie dopóki oboje będą wykończeni. Mick stoczył się z niej i zostawił ją na chwilę. Zaraz był z powrotem, przyciągając ją do siebie i naciągając na nich przykrycie. Tara czuła się taka mała w jego uścisku. Mała i hołubiona, gdy pocałował ją w szyję, trzymał mocno i bawił się jej piersią w leniwy sposób, tak że robiło jej się gorąco i jednocześnie się uśmiechała. - Zgaduję, że tej nocy nie pośpię zbyt długo, tak? - Sen jest przereklamowany. Możesz wyspać się później. Uszczypnął ją w szyję, a ona zadrżała. Dreszcz pomknął wzdłuż jej zakończeń nerwowych. Odwróciła się do niego, popchnęła go na plecy i wspięła się na niego. Poczuła, jak jego kutas twardniał pod nią. - Masz rację. Wyśpię się później.

Pochyliła się i pocałowała go. III Mick obrócił się, przeklinając jasne światło słoneczne, które wlewało się do pokoju. Naciągnął przykrycie na głowę, ale łomotanie nie ustało. To nie mógł być kac. Wiedział to. Uchylił jedno oko i słuchał. Ktoś był za drzwiami. Och, tak. Pokój hotelowy. Odrzucił przykrycie, spodziewając się znaleźć Tarę w łóżku razem z nim. Ale nie było jej. Gdy zajrzał za róg do łazienki, zauważył, że tam również jej nie ma. - Sprzątanie. Łomotanie nasiliło się. - Nie jestem ubrany. Proszę wrócić później. - Czas kiedy należało opuścić pokój minął godzinę temu, proszę pana – osoba za drzwiami powiedziała to z wyraźnym westchnieniem frustracji, żeby Mick nie miał kłopotów ze zrozumieniem. Mick przeczesał włosy palcami. - Och. Przepraszam. Wkrótce wyjdę. Poszedł do łazienki i wziął szybki prysznic, następnie spakował swoje rzeczy, starając się nie myśleć o kobiecie, z którą dzielił łóżko ostatniej nocy. Nie był z tych, którzy martwili się o kobiety, z którymi spali, ponieważ zazwyczaj to on wypraszał je ze swego pokoju, zanim szedł spać. Ostatnią rzeczą jakiej pragnął, było oglądanie czyjejś twarzy rankiem po, i możliwość, że kobieta będzie chciała spędzić z nim następny dzień. Nie uznawał następnych dni, następnych randek, czy następnego czegokolwiek z kobietami. Ale z Tarą było inaczej. Był rozczarowany jak diabli, że odeszła zanim się obudził. Gdzie do cholery była? Ostatnią rzeczą jaką pamiętał, było odpływanie z nią skuloną obok niego. Musiało być już blisko świtu, kiedy wreszcie zasnęli, bo pamiętał jak śmiali się z jaśniejącego nieba za oknem, gdy w końcu nasycili się sobą. To nie tak, że nie był zaspokojony. Wyczerpanie ostatecznie nadeszło, ale Mick nie był nawet blisko tego, żeby mieć dosyć Tary. Chciał z nią następnego dnia. I nie miał pojęcia, jak do niej dotrzeć, nie wziął jej numeru. Ale wiedział, jak się tego dowiedzieć.

Po tym, jak wymeldował się z hotelu i wsiadł do samochodu, wyciągnął telefon i wybrał numer Elizabeth. Jeśli ktoś mógł kogoś odnaleźć, to jego agentka. - Nie powinieneś czasem pracować z trenerem lub być w łóżku z jakąś gorącą kobietą? A jeśli jesteś w łóżku z gorącą modelką albo aktorką, daj mi znać, kiedy i gdzie mogę wysłać fotografa, by zrobił zdjęcia, dobrze? Zaśmiał się. - Nie. Chcę, żebyś znalazła dla mnie kobietę. - Jestem przerażona, że myślisz o mnie jako twoim alfonsie, Mick. Jest w tym trochę prawdy, ale jestem przerażona. Kim ona jest? - Tara Lincoln. Była organizatorką wczorajszego przyjęcia dla drużyny. - Dlaczego chcesz ją znaleźć? - Nie twój interes. Po prostu daj mi jakieś informacje o niej. - Planujesz małe prywatne przyjęcie? Mick parsknął śmiechem. - Tak, znasz mnie. Dziki, imprezowy facet. - Proszę. Jeśli taki będziesz, moja praca będzie dużo łatwiejsza. Znajdę te informacje i oddzwonię do Ciebie. Mick rozłączył się i ruszył do swojego mieszkania w East Bay. Zaparkował w garażu, zamknął drzwi i złapał torbę. Jego komórka zawibrowała zanim doszedł do kuchni. - To było szybkie – powiedział, chwytając sok pomarańczowy i wciskając głośnik w telefonie. Wiedział, że Liz się uśmiecha. - Jestem po prostu dobra, Mick. Tara Lincoln, właścicielka The Right Touch. Firma położona jest w Concord. Weź długopis, dam ci jej numer telefonu i adres. To jest adres i numer jej telefonu biurowego. Jeśli chcesz jej danych osobowych, to może zająć mi godziny. - Przerażasz mnie, Liz. Chwycił pióro i notatnik z blatu kuchennego. - Informacje dotyczące biura są wystarczająco dobre. I nie musisz dokopywać się do jej genealogii. - Mogę jeśli myślisz o randkowaniu z tą kobietę. I chcę więcej o niej wiedzieć. - Nawet moja mama nie wie tyle co ty, o kobietach, z którymi się umawiam. - Twoja matka nie zainwestowała w twoją karierę, jak zrobiłam to ja. Jeden fałszywy krok i masz przejebane.

- A wszystkie te pieniądze, które na mnie zarabiasz pójdą na marne. - Jestem zdruzgotana, Mick. Wiesz jak cię uwielbiam. Mick potrząsnął głową i uśmiechnął się. Gdzie byłby bez Elizabeth Darnell? Gorący rudzielec, który wyglądał bardziej jak jedna z tych modelek, z którymi się umawiał. Patrząc na nią nikt by nie pomyślał, że była agentką sportową, z tym jej instynktem niczym zabójczy głodny rekin. Była główną przyczyną tego, że on i jego brat byli miliarderami. - Tak, tak. Jestem wzruszony twoją szczerością. Po prostu daj mi to, co tam masz. Po rozłączeniu się z Liz, przebrał się i poszedł pobiegać do parku, chcąc oczyścić myśli i wciągnąć trochę tlenu w płuca. Była połowa czerwca i w East Bay panowało ciepło, zwłaszcza, że późno zaczął. Zazwyczaj wstawał o świcie i biegał. Teraz było popołudnie, a słońce prażyło, gdy okrążał trasę joggingową, nie zważając na pot, który spływał mu po plecach, koncentrując się tylko na oddechu i utrzymaniu tempa. Trzydzieści lat, to było już dość dużo dla sportowca NFL. Ale on był daleki od zrezygnowania ze sportu, który kochał. Był w świetnej formie fizycznej i zamierzał ją utrzymać. Nie był nawet bliski przejścia na emeryturę. Po przebiegnięciu pięciu mil zwolnił i ruszył z powrotem do swojego mieszkania. W godzinę później był po prysznicu i ponownie siedział w samochodzie, tym razem zmierzając do Concord pod wskazany adres, gdzie znajdowała się firma Tary. Była sobota, więc istniało ryzyko, że jej tam nie będzie. Mogło być nawet zamknięte. Z drugiej strony, mógł chociaż zobaczyć miejsce, w którym pracuje, jeśli nic więcej. - Tak, nie masz pojęcia, co do kurwy nędzy robisz. Mogłeś po prostu zadzwonić, kretynie. Nie zabiegał o kobiety, nigdy. Nie chodziło o jego ego, tylko że to Liz cały czas jakieś mu podrzucała. Ale tym razem, to nie Liz ją podrzuciła, w jakiś sposób sam ją znalazł. Zwykle musiał bronić się przed kobietami, więc nigdy nie uganiał się za żadną. Było to dla niego nowe terytorium. Znalazł centrum, gdzie mieściła się jej firma, zaparkował i podszedł do dużego okna, gdzie białymi ozdobnymi literami wyryty był napis THE RIGHT TOUCH. W środku paliły się światła i było kilku ludzi. Nie zobaczył wśród nich Tary, więc wszedł do środka. Zdecydowanie kobiecy wystrój. Wiele tkanin i papierowych przedmiotów było rozłożonych na stołach i przyczepionych do ścian. Niektóre wyglądały jak zaproszenia. Były też kieliszki do szampana i olbrzymie książki pełne... czegoś.

- W czym mogę pomóc? Odwrócił się i uśmiechnął do małej rudowłosej w okularach ze skorupy żółwia, wznoszących się na jej nosie. - Szukam Tary. Oczy rudowłosej rozszerzyły się i cofnęła się o krok rozpoznając go. - Och. Jasne. Jest z tyłu. Zaraz ją przyprowadzę. Rudowłosa odeszła, a Mick postanowił przejść się po biurze Tary, choć dla tak dużego faceta jak on, przebywającego między tymi wszystkimi łamliwymi gadżetami, powiedzenie "słoń w składzie porcelany" byłoby zdecydowanie stosowne. Może po prostu nie powinien się ruszać. - Mick. Odwrócił się i uśmiechnął do Tary. - Hej. Była ubrana w obcisłą czarną spódnicę do kolan i żółtą bluzkę bez rękawów, w czym wyglądała kobieco i jedwabiście, aż chciał wziąć ją w ramiona i pocałować. Ale nie uśmiechała się i nie wyglądała jakby cieszyła się, że go widzi. - Co tutaj robisz? Jak mnie znalazłeś? - Moja agentka cię znalazła. Wyszłaś nie budząc mnie dziś rano. Tara rozejrzała się wokół, i właśnie wtedy Mick zobaczył trzy kobiety patrzące na nich i szepczące między sobą. Usłyszał, gdy wymieniły jego nazwisko. Uwielbiał fanki futbolu. Olśnił je wielkim uśmiechem. - Witam, panie. Tara pociągnęła go za ramię. - Chodź do mojego biura. Poszedł za nią, mrugając do trzech kobiet, które gapiły się na niego, kiedy przechodził obok. Biuro Tary było malutkim pokojem z tyłu jej pracowni. Czuł się jak olbrzym, stojąc w tej małej przestrzeni. Jej biurko było czyste i schludne, z laptopem pośrodku i z uporządkowanymi stosami na obu końcach. Zamknęła drzwi i obeszła biurko dokoła, wyraźnie używając mebla jako ochrony. - Dlaczego tu jesteś? Wygiął brew. - Czy to nie oczywiste? Chciałem zobaczyć cię ponownie. - Och. - Jej usta rozchyliły się na chwilę, potem zmarszczyła brwi. - To

nie jest dobry pomysł. Skrzyżował ręce na piersi. - Dlaczego to nie jest dobry pomysł? - Hm, ty i ja... no, powiedzmy że jestem bardzo zajęta robieniem kariery. - Więc seks był zły? Jej oczy rozszerzyły się. - O mój Boże, nie. Było cudownie. Wyszła zza biurka i położyła dłoń na jego ramieniu. - Mick, ostatnia noc była wspaniała. Z pewnością to wiesz. - Ja też uważam, że było wspaniale. Chcę znowu się z tobą spotkać. Pokręciła głową. - Nie mogę. - Dlaczego nie? Uderzyła go pewna myśl. - O, cholera. Jesteś mężatką. Nie uwodził zamężnych kobiet. Nigdy. - Nie! Oczywiście, że nie jestem mężatką. Za jaką kobietę mnie uważasz? - Nie mam pojęcia. Właśnie chcę się tego dowiedzieć. Chodźmy na kolację dziś wieczorem. - Nie mogę. Proszę, po prostu poprzestańmy na jednej świetnej wspólnej nocy. - Wczoraj dobrze się bawiłaś. - Tak. - Ze mną. Dobrze się bawiłaś będąc ze mną. - Tak było. - Ale nie chcesz mnie więcej widzieć. Nigdy. Potarła skroń. - Wiem, że to nie ma sensu. Ale po prostu nie mogę. - Spojrzała na zegarek. - Przykro mi, ale mam spotkanie. Naprawdę muszę iść. - W porządku. Nie musiał mieć buta wepchniętego w tyłek, żeby wiedzieć, kiedy się go spławia. Czując się jak kretyn, odwrócił się i skierował do drzwi. - Do zobaczenia później. Wyglądała na tak nieszczęśliwą, jak on się czuł. Nie rozumiał jej. - Dowidzenia, Mick. Usłyszał żal w jej głosie, zatrzymał się, odwrócił i pomaszerował do niej, wciągnął w swoje ramiona i pocałował ją, nakrywając jej westchnienie

ustami. Zajęło jej całe dwie sekundy, zanim odpowiedziała, opierając się na nim, obejmując go ramionami i wydając przy tym różnego rodzaju jęki. Mick objął ją rękami w talii i przyciągnął do siebie pogłębiając pocałunek, wsuwając język do środka, smakując jej słodycz. To Tara przerwała pocałunek, cofnęła się, jej oczy były szkliste z pasji, jej sutki napięły się pod bluzką. Tak, też to czuła. Cokolwiek było między nimi, nie było jednostronne. I nie spławiała go dlatego, że nie chciała z nim być. - Do zobaczenia później - powiedział i wyszedł, zostawiając ją stojącą tam i gwałtownie łapiącą powietrze. Ona świetnie się bawiła, on świetnie się bawił, ale nie chciała widzieć go ponownie? Coś było nie tak. I miał zamiar dowiedzieć się o co chodziło. Mógł teraz przegrać, ale Mick zawsze wstawał do następnej gry. *** Cholera. Tarze zajęło pełne dziesięć minut, zanim się pozbierała i mogła wyjść z biura. Do tego czasu przybył jej klient i następną godzinę spędziła w ciągłym ruchu, pokazując potencjalnym klientem wszystko, co powinni wiedzieć na temat jej firmy i świadczonych przez nią usług. A przynajmniej sadziła, że to zrobiła. Nic nie pamiętała ze spotkania z klientem. Niewykluczone było też, że wyliczyła menu Burger Kinga niewłaściwej kobiecie. Z drugiej strony, klient podpisał umowę na świadczenie usług, więc musiała zrobić coś dobrze. - Tara, czy masz pojęcie, kim on był? - Pani Stenson? Maggie, jej asystentka, przewróciła oczami. - Nie. Ten koleś, który przyszedł tu przed panią Stenson. - Och. Masz na myśli Micka. Maggie wyglądała na zaskoczoną. - Jesteś po imieniu z Mickiem Rileyem, rozgrywającym San Francisco Sabers. Co dokładnie wydarzyło się na imprezie ostatniej nocy? - Nie chcę o tym mówić. Tara ruszyła z powrotem do biura, ale obcasy Maggie stukały o płytki podłogowe, tak jak dwóch innych pracownic Tary, Ellen i Karie. Decydując się ignorować je, Tara usiadła przy biurku i otworzyła terminarz w laptopie.

- Tara, musisz przekazać nam wieści - powiedziała Ellen. - Żadnych wieści. Przykro mi. - Kiedy wyszłaś z biura, twoje policzki były czerwone i wyglądałaś jakbyś się całowała. Naprawdę, poważnie całowała. Pocałował cię? Tara spojrzała na Maggie. - Nie twój interes. Maggie uśmiechnęła się. - Więc cię pocałował. O. Mój. Boże. Tara wypuściła oddech. - Nic się nie dzieje między mną a Mickiem Rileyem, więc wstrzymajcie się z dzwonieniem do plotkarskich magazynów, dobrze? - Czy przyszedł tu po to, żeby się z tobą umówić? Maggie stukała stopą. Tara czuła się jak oskarżony na przesłuchaniu, przed trzema parami bardzo zdeterminowanych oczu, wpatrujących się w nią. - Być może. - I powiedziałaś tak, prawda? - zapytała Ellen. - Powiedziałam nie. Karie wyrzuciła ręce w górę. - Tara, on jest wspaniały. Utalentowany. Bogaty. Może twoje wymagania są zbyt wysokie? Patrzyła na swoje pracownice - tak naprawdę jej najlepsze przyjaciółki, trio złożone z blondynki, brunetki i rudej, wszystkie piękne, samotne kobiety, które nigdy nie odrzuciłyby takiego faceta jak Mick. Ale nie miły takiego życia - skomplikowanego życia - jakie miała ona. Nie rozumiały. - Nie szukam faceta. - Dlaczego, do cholery, nie? - zapytała Maggie. - Jesteś młoda, piękna i jesteś singielką. Dlaczego nie miałabyś szukać faceta? - Wiecie jak wygląda moje życie. Jestem zajęta tutaj jak i w domu. W moim życiu nie ma miejsca dla mężczyzny. - Najgorsza wymówka na świecie. - Ellen potrząsnęła głową, jej krótkie blond loki zakołysały się w przód iw tył. - Nie robisz się coraz młodsza, wiesz o tym. - Boże, dzięki. - A faceci tacy jak Mick Riley zdarzają się tylko raz w życiu. Jeśli w ogóle – dodała Karie, przerzucając przez ramię swój ciemny kucyk. - I nikt nie mówi, że musisz wyjść za niego. Ale daj spokój, Tara. Dlaczego nie chcesz się z nim umówić? - zapytała Maggie.

Tylko z jednego powodu. Z jednego bardzo dobrego powodu. IV Mick nie został głównym rozgrywającym NFL przez wylegiwanie się i udawanie martwego. Pozostawał na boisku, bez względu na wywierany na niego nacisk i kończył to co zaczął, zarówno na boisku jak i poza nim. Jeśli to oznaczało, że musiał się trochę spocić, żeby wykonać zadanie, to właśnie tak robił. Tak więc w poniedziałek czekał aż Tara opuści biuro, potem wszedł, wiedząc, że kobiety znajdujące się w środku mogą być jego najlepszą linią ataku. Podbiegła do niego ładniutka rudowłosa. - Mick Riley. Podsunęła spadające z nosa okulary jednocześnie potrząsając jego ręką. - Jestem Maggie, asystentka Tary. A to są Ellen i Karie. - Witam, panie. Uścisnął im ręce, jego pewność siebie wzrosła po tym, jak zobaczył ich szerokie uśmiechy. Znacznie wzrosła. Oznaczało to, że co najmniej jedna z nich mogła być gotowa mu pomóc. - Przykro mi, ale nie zastałeś Tary, - powiedziała Maggie – właśnie wyszła na spotkanie. - Właściwie, miałem nadzieję, że będziecie mogły mi pomóc. Tara uważa, że to nie jest dobry pomysł, żebyśmy się widywali, a ja jestem wręcz przeciwnego zdania. - Och. Rozumiem - stwierdziła Maggie, ale zaraz uśmiechnęła się z triumfem. - Cóż, Tara nie zawsze podejmuje najlepsze decyzje. - Miałem nadzieję, że mi pomożecie. Oczy trzech kobiet były skierowane na niego i iskrzyły się humorem. Kobiety stanowiły najlepsze grono swatów, zwłaszcza jeśli było się zainteresowanym jedną z ich przyjaciółek. - Co możemy zrobić, by ci pomóc? - zapytała Maggie, patrząc na cały świat niczym dobra wróżka Kopciuszka. Punkt! *** Tara była podekscytowana możliwością zdobycia nowego klienta,

nawet jeśli oznaczało to, że nie usiądzie na tyłku przez cały weekend. Dzięki Bogu, że to jej wolny weekend, w przeciwnym razie to byłby koszmar. Jeśli Nathan nie ma jeszcze planów na weekend, ona może znaleźć się w trudnej sytuacji, chociaż zwykle był zajęty w weekendy, przynajmniej ostatnio. Mimo to, nie lubiła go zostawiać. Zaparkowała na parkingu przy restauracji i wysiadła. Ładne miejsce w Sausalito, na wysokim wzgórzu z widokiem na miasto. Weszła do środka i podała swoje nazwisko. Hostessa poprowadziła ją do prywatnej jadalni, która była zamknięta dla reszty klientów restauracji. Widok był wspaniały, cztery okna ukazywały San Francisco nocą. W rogu ustawiony był stolik przykryty białym lnianym obrusem z wazonem z pół tuzinem krwistoczerwonych róż pośrodku, lśniącą białą porcelaną i idealnie umieszczonymi srebrami. Kryształ był drogi i był rodzajem nakrycia, które wybrałaby dla klienta, jeśli pieniądze nie grałyby roli. Kim był ten potencjalny klient? Miała nadzieję, że ktokolwiek to był, miał pieniądze na organizację przyjęć. I po co ta cała tajemnica? Albo Maggie nie udało się zapisać wszystkich informacji, albo ten potencjalny klient był jakimś dziwakiem i ekscentrykiem. To w sumie nie miało większego znaczenia. Zniesie ekscentryczność tak długo, jak długo klient będzie miał dość pieniędzy, by zarezerwować organizację jakiejś imprezy. Rozwój jej działalności był najważniejszy. - Proszę usiąść. On będzie tutaj wkrótce - powiedziała hostessa. - Dziękuję. Tara popijała wodę, starając się opanować nerwy. Kiedy usłyszała, że drzwi się otwierają, wstała i odwróciła się przybierając swój najbardziej promienny uśmiech. Jej uśmiech zmienił się w grymas, gdy Mick zamknął drzwi. - Mick. Co ty tu robisz? Podszedł i uniósł jej rękę, wyciskając pocałunek na grzbiecie dłoni, po czym złożył jeszcze jeden dodatkowy. - Cześć, Tara. Starała się patrzeć poza niego, spodziewając się, że jej potencjalny klient może wejść w każdej chwili. - Musisz wyjść. Spodziewam się kogoś. - Nie, nie spodziewasz się. Wtedy zrozumiała. Jej nadzieja na nowy biznes umarła, a w jej miejscu zaczęła narastać irytacja.

- Ustawiłeś to. Uśmiechnął się. - Tak. - Ale Maggie powiedziała... Wtedy to do niej dotarło. Maggie. Oczywiście. Mała swatka. - Och, rozumiem. Rozmawiałeś z Maggie. - Twoje przyjaciółki mnie lubią. Przewróciła oczami i wyszarpnęła rękę. - Oczywiście, żadna kobieta nie może ci się oprzeć. Odeszła, by wziąć torebkę. - Najwyraźniej żadna z wyjątkiem ciebie, prawda? Jego uśmiech wskazywał na to, że wcale nie był obrażony z powodu jej zbliżającego się odejścia. - Wychodzę. Nie lubię, gdy się mnie wrabia. Trzymał dla niej otwarte drzwi, co tylko bardziej ją zirytowało, jak gdyby miał zamiar pozwolić jej odejść tak po prostu. Zamknęła je, położyła torebkę na stoliku przy drzwiach, a następnie ruszyła w jego kierunku. - Posłuchaj, Mick. Świetnie się razem bawiliśmy. Ale to był jeden raz i koniec, dobrze? - Dlaczego? - Co? - Dlaczego to był jeden raz i koniec? Nie mogliśmy się dogadać? - Oczywiście, że się dogadaliśmy. Byłeś tam. - Tak, byłem tam. Między nami była ogromna chemia, zarówno w łóżku, jak i poza nim. Otworzyła usta, żeby zaprzeczyć, ale serio, co miała powiedzieć? Miał rację. Między nimi była wielka chemia. A ona piekielnie cieszyła się tamtą nocą. - Po prostu nie jestem teraz w trybie randkowym. - Ze względu na twoją karierę. - Tak. - Ponieważ zajmuje każdą minutę twojego czasu. Skrzyżowała ręce na piersi. - Kiedy grasz w futbol, to nie zajmuje każdej minuty twojego czasu? Posłał jej uśmieszek. - Nie, ja nie pozwalam karierze rządzić moim życiem. Lubię mieć prawdziwe życie. Też powinnaś spróbować. Udało ci się raz, tamtej nocy ze mną, prawda?

- To co innego. - To to samo. Musisz się zatrzymać i zjeść od czasu do czasu, podczas gdy jesteś zajęta stawaniem się bogatą i sławną, więc teraz będziemy jeść. - Nie pochwalam twojego kłamstwa, by się ze mną umówić. Wysunął dla niej krzesło. - Więc przestań mnie odrzucać. To było śmieszne. Powinna po prostu wyjść. Z drugiej strony, była głodna. A skoro chciał zapłacić za to, że ona zje drogą kolację, to nie miała nic przeciwko. Po tym jak zwabił ją podstępem, jest jej to winien. Usiadła. - W porządku. Ale to ostatni raz. - Skoro tak mówisz. Usiadł naprzeciw niej i kelner, orientując się w sytuacji, podszedł z menu i kartą win. - Chcesz napić się wina? Tara podniosła wzrok z menu na Micka, który w tej kwestii zdał się na nią. - Sauvignon Blanc będzie w porządku. Kelner odszedł, podczas gdy oni studiowali menu. Mick pociągnął długi łyk wody ze swojej szklanki. - Więc, interesy idą dobrze? - Tak by było, gdybyś rzeczywiście był klientem. Uśmiechnął się znad krawędzi kieliszka. - Skąd wiesz, że nie jestem? Wygięła brwi. - Masz w planach jakieś przyjęcie? - Dobra, nie bardzo. Ale jestem zainteresowany tym, by dowiedzieć się więcej o tobie. Co sprawiło, że zdecydowałaś się zostać organizatorką przyjęć? - Właściwie tak jakby wpadłam w to. Dostałam pracę w firmie cateringowej, gdy kształciłam się w koledżu i odkryłam, że to mi się podoba. - Catering znacznie różni się od planowanie imprez, prawda? - Tak, różni się. Ale kobieta, z którą pracowałam chciała być organizatorką wesel. Ona i ja zostałyśmy przyjaciółkami, a potem powiedziała mi o swoim pomyśle. To było takie ekscytujące. Myślenie o rozkręceniu tego całego show, bycie za wszystko odpowiedzialnym, od cateringu przez rozrywkę po wystrój wnętrza - po prostu coś we mnie

zaskoczyło. - To duża odpowiedzialność, planowanie czyjegoś wesela. - Tak, szczególnie jeśli robisz duże wesela. Ale to może być tak satysfakcjonujące, brać to, co najistotniejsze i kreować, widzieć, jak rośnie z niczego do czegoś spektakularnego. W każdym razie, pomagałam jej przy rozruchu, a potem pracowałam dla niej, gdy ruszyła z miejsca. To była dobra zabawa, a jej firma naprawdę się rozwinęła. Ale nawet wtedy wiedziałam, że chcę czegoś więcej niż tylko robić wesela. Chciałam planować też inne wydarzenia, i wtedy wpadłam na pomysł, by zostać organizatorką przyjęć. Więc oszczędzałam pieniądze, zaczęłam nawiązywać kontakty w branży, a gdy tylko mogłam, rozpoczęłam własną działalność. - Przerażające. Tara skinęła głową. - Przerażające prawie jak stanie na krawędzi klifu. Myślałam o tym przez kilka miesięcy zanim podjęłam decyzję, ale wiedziałam, że jest to decyzja z rodzaju: teraz albo nigdy. Wiedziałam też, że gdybym nie skoczyła, zawsze bym żałowała. Więc zrobiłam to. - Dobrze dla ciebie. Jak długo to robisz? - Wystartowałam z The Right Touch dwa lata temu. W pierwszym roku byłam tylko ja i jeszcze jedna osoba. To było wszystko, na co mogłam sobie pozwolić. Byłyśmy bardzo małą firmą, ale Maggie i ja zapracowywałyśmy się budując firmę. W ubiegłym roku udało mi na tyle rozwinąć interes, by przyjąć więcej pracowników. Wszystko idzie na tyle dobrze, że jestem wręcz przerażająco optymistyczna. - Zakładam, że dostajesz dużo zleceń z polecenia od zadowolonych klientów. - Zakładam, że wiesz więcej niż tylko o sprawach związanych z futbolem. Zaśmiał się. - W koledżu robiłem więcej, niż tylko rzucanie piłką. I udało mi się uzyskać stopień naukowy. - W biznesie, jak zgaduję? - Tak. Jesteś zaskoczona, że nie było to coś w rodzaju parków i rekreacji, lub PE5? Parsknęła. - Tego nie powiedziałam. - Nie musiałaś. 5 Physical education – WF, wychowanie fizyczne.

- Jestem pod wrażeniem. Futbolista bajerant, a do tego mądry. Nic dziwnego, że kobiety garną się do ciebie. - One nie garną się do mnie, bo jestem mądry. Robią to, ponieważ moja agentka jest czarodziejką PR-u. Ona jest jak magnes na piękne aktorki i modelki. Jeśli chcą być dostrzeżone i sfotografowane, Elizabeth odnajduje je i przywiązuje do mnie. Tara podniosła kromkę chleba i posmarowała ją masłem. - Jakie to dla ciebie wygodne. - To umieszcza mnie na okładkach wielu czasopism i sprzedaje bilety na mecze, co jest dobre dla drużyny. - Pomaga też to, że jesteś rozgrywającą gwiazdą. Twoje statystyki są niesamowite. Oparł się na krześle. - Jesteś fanką. Wzruszyła ramionami, biorąc łyk wina. - Podoba mi się futbol. - Podoba ci się w sposób "Hej, wiem, że to jest w niedzielę, poniedziałek i czwartek", czy też nie możesz żyć bez futbolu i wiesz wszystko, co trzeba wiedzieć o tej grze? Roześmiała się. - Wiem cholernie dużo o futbolu. Dlaczego pytasz, zamierzasz mnie sprawdzić? - Najlepszy rozgrywający wszech czasów? - Myślę, że to subiektywne pytanie. - W takim razie daj mi twoją subiektywną odpowiedź. - Joe Montana. - Mówisz tak, ponieważ tu mieszkasz. - Nie, mówię tak, ponieważ jest najlepszym rozgrywającym jaki kiedykolwiek grał w tą grę. Cztery tytuły Super Bowl, trzy nagrody MVP Super Bowl, i rzucam ci wyzwanie, byś dopasował jakiegokolwiek rozgrywającego, przeszłego albo obecnego, do jego efektywności podań6, nie mówiąc już o jego świetnym współczynniku w sytuacjach przechwycenia. - Przecież on nawet nie został wybrany do pierwszego składu. A co z Johnnym Unitas lub Terrym Bradshaw, Tomem Brady albo Peytonem Manning? Zmrużyła oczy patrząc na niego. Czy on był poważny? - Mówisz, że uważasz tych rozgrywających za lepszych od Joego 6 Boże, w naszym kraju trudno znaleźć cokolwiek o futbolu, dlatego też mam nadzieję, że to o to chodzi.

Montany? Przerwał. - Nie powiedziałem tego. - Aha! Zgadzasz się ze mną, czy tak? Rozciągnął usta w uśmiechu. - Właściwie, tak. I nie tylko dlatego, że on i ja graliśmy w tym samym mieście. Nikt nie grał lepiej niż Joe. Skinęła głową. - No właśnie. Był mistrzem, jeśli chodzi o bycie główną przyczyną zwycięstw. I nic nie może się równać z jego dziewięćdziesięciodwujardową jazdą w ostatnich minutach Super Bowl, dwadzieścia trzy za zwycięstwo przeciwko Bengals. Najlepsza. Gra. Wszech czasów. Znowu się uśmiechnął. - Więc jednak wiesz coś o futbolu. - Mówiłam ci. Roześmiał się. - Cieszę się. Większość kobiet uwieszonych mojego ramienia nie umie odróżnić biegu od przejścia, nie mówiąc już o grach remisowych z serii wygranych meczy7. Mogą powiedzieć ci, który aktor był największą atrakcją kas biletowych ostatniego weekendu lub kim jest najgorętszy projektant. Ale futbol? Zapomnij. - Więc dlaczego się z nimi umawiasz? - Machnęła ręką. - Nieważne, już wiem. Twoja agentka. - Elizabeth wie co robi. - Masz na myśli, twój alfons. - Ona jest bardzo dobra w swojej pracy i ma na uwadze tylko moje dobro. Tara odchyliła się do tyłu, z lampką wina w ręku i patrzyła na niego. - Skoro tak mówisz. Ale myślę, że agentka, która ma na uwadze twoje dobro, powinna pozwolić ci wybierać własne kobiety. Kelner dostarczył im zamówienie. Tara poczęstowała się i zaczęła jeść. Zajęło jej trochę czasu, zanim zdała sobie sprawę, że Mick nic jej nie odpowiedział, więc rzuciła mu spojrzenie spod rzęs, ale wydawał się dość zadowolony. Czy powiedziała coś, co go obraziło? Nie żeby ją to za bardzo obchodziło. Kiedy skończył, odsunął swój talerz na bok, wziął długi łyk wody, i powiedział: 7 Dobijcie mnie, bo nie wiem o co biega...

- Staram się wybierać własne kobiety. Ale pozwolenie mi na to, jest dla niej cholernie trudne. Tara zamrugała, a następnie opróżniła swoją lampkę wina dwoma wielkimi łykami. Nigdy żaden człowiek nie dążył do zdobycia jej w taki sposób. Żaden sławny, wspaniały, „mogący mieć każdą kobietę jaką chce, więc dlaczego chce mnie” nie poświęcił jej swojego czasu. Nie miała pojęcia, co zrobić z Mickiem Rileyem. Był absolutnie i całkowicie nie z jej ligi, i nie mógłby wejść w jej życie w gorszym momencie. Chociaż, czy kiedykolwiek był na to dobry czas? Pewnie nie. Ale tym razem zdecydowanie to nie był dobry czas. Nieważne, jak bardzo jej palce u nóg podwijały się na myśl, że jest pożądana przez mężczyznę takiego jak Mick, musiała myśleć o Nathanie. To nie był odpowiedni moment. Wiedziała, jak nie dopuścić go do siebie i zmusić do ucieczki z restauracji i to szybciej niż stu jardowym sprintem. Nienawidziła poruszać tego tematu, ale teraz nie miała już wyboru. - Mam czternastoletniego syna, Mick. *** Mick spojrzał przez stół na Tarę. Dziecko, co? Nie spodziewał się tego. Nie wyglądała na tyle lat, żeby mieć czternastoletniego syna. - Musiałaś go urodzić, gdy byłaś bardzo młoda. - Miałam szesnaście lat. - To wszystko wyjaśnia. - Co wyjaśnia? - Nie wyglądasz na tyle lat, by być matką nastolatka. - Zaufaj mi, jestem wystarczająco dorosła. Położyła serwetkę na stole. - Zapewne chciałbyś teraz wyjść. Och, teraz zrozumiał. - Myślisz, że chcę wziąć nogi za pas, bo powiedziałaś mi, że masz dziecko. - Niezupełnie jestem takim rodzajem kobiety, która należy do twojego randkowego obszaru. - Nie, nie jesteś. Wstała. On również podniósł się i podszedł do jej strony stolika.

- Dzięki za kolację. - Usiądź. Chwycił ją za ramiona i delikatnie usadził z powrotem na krześle, następnie klęknął przed nią. - Jeśli to była twoja wersja Zdrowaś Maryjo stanowiąca przepustkę do zakończenia spraw związanych ze mną, przepraszam - tak się składa, że lubię dzieci. Spojrzała na niego, zmieszana tym, w jaki sposób patrzył na jej twarz. - Kobiety, z którymi się umawiasz są młode i są singielkami, jestem też pewna, że nie mają na utrzymaniu nastolatków. Wzruszył ramionami. - Nie mam pojęcia, co mają w domu. Większość z nich ma te denerwujące, trochę jazgoczące psy. Tara roześmiała się. - Nie mam żadnych psów, choć Nathan chciałby jednego. Dużego, jak labrador lub retriever albo owczarek niemiecki. - Inteligentne dziecko. Nathan, co? - Tak. Mick wrócił na swoje krzesło, teraz, gdy był pewien, że Tara nie zamierza uciec. - Opowiedz mi o nim. - Ma czternaście, prawie piętnaście lat, naprawdę. Jego urodziny wypadają w przyszłym miesiącu. Właśnie skończył pierwszy rok w szkole średniej i jest pewny siebie jak diabli. On - tak naprawdę nie chcesz słuchać o moim dziecku, prawda? - Dlaczego nie? Mówiłem ci, że lubię dzieci. - Masz może własne? - Nie. Ale chciałbym mieć w przyszłości. A jeśli się zastanawiasz, nie, nie jestem ojcem płacącym alimenty. Jestem bardzo ostrożny z kobietami. - Nie pytałam o to. - Ale tak pomyślałaś. - Dobra, pomyślałam, że jesteś superogierem z kobietami, i w ogóle. Parsknął. - Tak, jasne. Nie wierzę w zrobienie kobiecie dziecka i zostawienie jej. To nie w moim stylu i nie w taki sposób zostałem wychowany. - Cóż, czyż nie jesteś po prostu święty. Spotkał się z nią wzrokiem, chcąc żeby wiedziała kim był. I kim nie był. - Nigdy nie powiedziałem, że byłem święty, Taro. Wystarczy, że jestem

odpowiedzialny. Spojrzała w dół na swoje kolana. - Przepraszam. Zachowałam się jak suka. - Nie, wcale nie. Źle sobie z tym poradziłem. Jestem nachalny, wiem. Zapędziłem cię w kozi róg. Podniosła na niego wzrok. - Nie, nie zrobiłeś tego. Jeśli chcesz się ze mną umawiać, czy cokolwiek to jest, co chcesz robić ze mną, musiałeś dowiedzieć się o Nathanie. Nie chcę go ukrywać. Nie wstydzę się go. Tyle tylko, że większość ludzi nie ma bagażu. I tak naprawdę wcale się nie umawiamy, więc zrozumiem, jeśli chcesz się wycofać. Z jakimi dupkami się spotykała? - Musisz wybierać prawdziwych frajerów, jeśli odpuszczają, gdy tylko dowiadują się, że masz dziecko. Przygryzła wargę. - Nie spotkałeś Nathana. On jest... wymagający. Mick roześmiał się. - On jest chłopcem. I nastolatkiem. Wszyscy jesteśmy wyzwaniem w tym wieku. Ja byłem. Przyglądała mu się. - Mogę sobie to tylko wyobrazić. - Muszę trzymać cię z daleka od mojej matki. Ma takie historie o mnie i moim bracie, które sprawią, że uciekniesz z krzykiem. Było z nami dużo roboty, gdy byliśmy dziećmi. Miała wyraz twarzy, którego Mick nie rozumiał. Rodzaj smutku, nie mający sensu w sytuacji, gdy wspominał swoją matkę i brata. - Hej, byliśmy dobrymi dziećmi. Szczerze. - Jestem pewna, że byliście. W każdym razie, dziękuję za kolację. Naprawdę muszę wracać do domu. - Co się stało? - Nic. Przykleiła uśmiech do twarzy, ale w jej oczach nie było światła. - Świetnie się bawiłam dziś wieczorem, ale mam trochę papierkowej roboty. Potrafił rozpoznać, że to koniec. Zasygnalizował kelnerowi, iż są gotowi do wyjścia. - Dopisz to do mojego rachunku, Tim. Kelner skinął głową, a Mick odprowadził Tarę na zewnątrz, ale nie do

jej samochodu, a do jego. - Dokąd jedziemy? - Na przejażdżkę. Później wrócimy po twój samochód. Chciałbym spędzić z tobą trochę więcej czasu. Otworzył drzwi od strony pasażera i przytrzymał ją za rękę, gdy wspinała się do środka, podziwiając sposób w jaki uniosła spódnicę. Odwróciła się do niego. - Wydawało mi się, że jesteś typem faceta, który woli sportowy samochód, a nie SUV. - Jestem zbyt duży do samochodów sportowych a SUV ma dość miejsca na cały mój sprzęt. Obszedł samochód wokół, wsiadł, odpalił i odjechali spod restauracji, kierując się w stronę wzgórz. Otaczała je mgła, typowa w lecie, więc nie można było wiele zobaczyć gdy jechali. Pozwolił jej usadowić się i pojechał na szczyt jednego z jego ulubionych wzgórz, gdzie ponad mgłą było jaśniej. - To jest jak morze bieli - powiedziała Tara, gdy parkował samochód. Światła samochodu tworzyły smugę ponad mgłą. - Lepiej jest w ciągu dnia, kiedy mgła dopiero zaczyna owijać się wokół wzgórz. Ale i tak lubię być tutaj na górze. Tu jest cicho. Dobre miejsce do myślenia i odpowiednie, by pobyć samemu. - I do parkowania? Posłała mu domyślne spojrzenie z ukosa. - Cóż, zaparkowaliśmy, ale nie przywiozłem cię tutaj w tym celu. Odpięła swój pas i odwróciła się do niego. - W pewnym sensie podoba mi się ten pomysł. - Jaki pomysł? Całowania się w moim samochodzie? - Możemy zacząć od tego i zobaczyć, dokąd nas to zaprowadzi. - Myślę, że używasz seksu, żeby uniknąć konieczności uczciwej rozmowy. Zatrzymała się. - Nie jest to przypadkiem kobieca linia obrony? Popatrzyli na siebie i oboje wybuchnęli śmiechem. Tara zrzuciła wysokie obcasy i wczołgała się ponad konsolę. Mick musiał to przyznać, lubił oglądać jej manewry w tej obcisłej spódniczce, kiedy dosiadała go okrakiem. Wcisnął przycisk i zjechał oparciem najniżej jak to było możliwe, dając jej więcej miejsca. Usiadła mu na kolanach i położyła dłonie na jego klatce piersiowej. - Tak więc mamy odwrócenie ról. Czy to oznacza, że mam cię uwieść?

Stracił wątek, ponieważ cała krew z jego głowy spłynęła do penisa. - Kochanie, siedzisz na moim fiucie. Jestem pewien, że możesz ze mną zrobić cokolwiek zechcesz. Pogładziła dłońmi jego klatkę piersiową, a następnie odchyliła się do tyłu, pozwalając swoim rękom przesuwać się w dół jego brzucha w kierunku, gdzie aktualnie przebywał jego mózg. Jego kutas drgnął i zakołysał się przy niej. - Na pewno chcesz to tutaj zrobić? Podniosła na niego oczy. - Naprawdę chcę to zrobić tutaj. Och. Pod warunkiem, że masz zabezpieczenie. Nawet o tym nie pomyślałam. To znaczy, zwykle nie biegam uprawiając seks w samochodach. Otworzył środkową konsolę i wyciągnął prezerwatywę. Uśmiechnęła się. - Zawsze przygotowany, co? - Staram się. Wzięła prezerwatywę z jego ręki i odłożyła ją na razie, następnie pochyliła się nad nim i przycisnęła usta do jego ust. Jakakolwiek rozmowa, którą chciał z nią przeprowadzić oddaliła się z pierwszym dotykiem jej ust. Złapał zapach wina na jej ustach, ale to jej smakiem był głównie zainteresowany. Bardziej odurzający niż alkohol, wpływał na jego zmysły, aż przepadł. Zanurzył rękę pod bluzkę, by mógł poczuć jej skórę. Jęknęła w jego usta, gdy przesunął ręce na jej plecy i znalazł biustonosz. Z wyćwiczonym talentem rozpiął klamrę, a następnie powrócił do przodu, przesuwając rękę pod miseczkę, odnajdując jej sutek. Miała małe piersi, ale jej sutki były wrażliwe i wiedział, że lubi kiedy ich dotykał, bo gwałtownie łapała oddech, gdy przesuwał po nim kciukiem. Jej sutek napiął się pod jego kciukiem, a jego penis szarpnął się przy zamku błyskawicznym. Tara cofnęła się, jej oczy miały już ten seksowny wyraz, przywodzący na myśl bursztynowe szkło. Odsunęła się i zdjęła żakiet, potem zaczęła rozpinać bluzkę. Jedwab pasował do niej. Miała klasę, od długiej kolumny szyi do sposobu w jaki jej włosy kręciły się na karku. Znowu miała spięte włosy, a on lubił burzyć tą fryzurę, wyciągać wsuwki i rozrzucać ręką te loki, patrzeć jak zmienia się ze spiętej businesswoman w boginię seksu. Jej bluzka była rozpięta, stanik otwarty, a on odsłonił jej piersi. - Podobasz mi się taka – powiedział, sięgając do jej piersi, przesuwając

palcami po jej sutkach. - Taka nieskrępowana. Twoje sutki są twarde, a cipka ociera się o mojego penisa. Chwyciła spódnicę i podniosła ją powyżej ud, ukazując seksowne różowe majteczki dopasowane do satynowego biustonosza. Opuściła rękę i ujęła jego kutasa. - Podobasz mi się taki - powiedziała, jej głos był ciemny i zdławiony. Twardy i gotowy na mnie. Sięgnęła do suwaka i pociągnęła w dół, uwalniając jego penisa. Chwilę manewrowali, aż mógł ściągać spodnie w dół na biodra. Tara chwyciła prezerwatywę, a kilka sekund wcześniej zanim wsunęła się na niego, przesunęła kciukiem po jego czubku, zbierając płyn, który się tam utworzył i oblizała palce. - Chryste. Sprawisz, że dojdę zanim znajdę się w tobie, jeśli będziesz się tak ze mną drażnić. - W takim razie koniec drażnienia, bo potrzebuję żebyś mnie pieprzył. Rozerwała opakowanie prezerwatywy i założyła na jego penisa, potem odsunęła majteczki na bok i dosiadła go. Patrzył, jak jego kutas znikał w niej, trzymając ją za biodra, gdy go pochłaniała. To był widok, który sprawił, że jego jądra ścisnęły się. Gdy dosiadła go w pełni, wbiła paznokcie w jego ramiona i skoncentrowała się na jego oczach, jej cipka pulsowała wokół niego. Nie poruszała się, po prostu patrzyła na niego. - Czujesz to? Kiwnął głową. - O, Boże, Mick, to takie dobre uczucie. Mogłabym tak pozostać i czuć cię w sobie. Uścisnął ją. - Nigdzie się nie wybieram, kochanie. Podobało mu się, że się nie spieszyła, by pokazać mu swoją wielką sprawność seksualną. Wydawało mu się, iż każda kobieta, która kiedykolwiek miała go w łóżku, chciała mu zaimponować tym jak dobra była, ale zawsze były przy tym nieobecne, jakby pieprzenie było występem lub przesłuchaniem. Kiedy był z Tarą, ona przeżywała to razem z nim. Lubił to, że nawiązywała kontakt wzrokowy. Nie była skupiona tylko na jego przyjemności, chciała mieć też własną. Przecisnęła do niego łechtaczkę i zatrzymała się, zamknęła oczy, a z jej rozchylonych ust wypłynął niski jęk. Nie było nic, co podniecałoby go bardziej, niż kobieta otwarta na swoją

przyjemność. Ponieważ nie była tutaj, by zdobywać punkty w swojej własnej grze, mającej na celu zdobycie go. Tak naprawdę, był cholernie pewny, że była to ostatnia rzecz o jakiej myślała Tara. Wbiła paznokcie w jego ramiona i uniosła się, by zaraz zsunąć się z powrotem, a zagłębiając się w niej, z każdym calem czuł słodką agonię. Nie wiedział gdzie patrzeć - w dół na miejsce, w którym byli złączeni, czy na jej twarz i odbijającą się na niej przyjemność. Schylił się i gładził jej łechtaczkę, czuł jaka była mokra, wiedział, że to nie był rodzaj jakiegoś występu, wiedział o tym po sposobie w jaki jej cipka ściskała jego kutasa za każdym razem, gdy się unosiła, wiedział to po sposobie w jaki jej oczy zrobiły się zamglone a powieki przymknięte, wiedział po dźwiękach, które wydawała i po tym, że samochód pachniał seksem. Nie, ona była z nim po to, by wygrać ten mecz dla siebie, a on był częścią jej drużyny. Napierał na nią poruszając się w niej, używając zarówno penisa jak i palców, chcąc poczuć jak rozpada się wokół niego. Jej sutki znajdowały się z dala od jego ust. Naprawił to przyciągając ją ku sobie, omiatając językiem najpierw jeden, potem drugi, zanim wziął go między wargi i zaczął ssać. Tara przycisnęła się bliżej jego ust. - Tak, Mick, tak. Ssij. Mocniej. Zrobił to, a ona odsunęła się od niego, podnosząc się i opuszczając, następnie kołysząc się i ujeżdżając go szybciej. - Zaraz dojdę przez to co robisz. Była dokładnie tam, gdzie jej chciał - w czerwonej strefie, kierując się do linii bramkowej. Zostawił w spokoju jeden sutek i zajął się drugim, ssąc tak mocno jak chciała. Krzyczała gdy doszła, jej cipka zacisnęła się na jego penisie niczym imadło. Trzymał ją mocno, pozbywając się napięcia, gdy mocno doszedł w niej, przyciskając stopy do podłogi i drżąc, kiedy wstrząsnął nim orgazm. Przyłożenie, punkt zdobyty, mecz wygrany. Położył głowę między jej piersiami, czując bicie jej serca. - Sprawiasz, że się pocę za każdym razem, gdy założę mój najlepszy kostium – szepnęła. Uśmiechnął się. - Uch... przepraszam? Roześmiała się i odchyliła, uśmiechając się do niego. - Nie, wcale nie jest ci przykro. - Nie, nie jest.

Wyplątali się ze swoich objęć i wyprostowali ubrania, a Tara podjęła próbę godnego usadowienia się na swoim miejscu. - To nie jest moja najlepsza chwila. Nie mogę uwierzyć, że uprawiałam seks w samochodzie. Nie mam już szesnastu lat. - I co z tego? - Zapiął spodnie. - Nie ma nic złego w zrobieniu tego w ten sposób, raz na jakiś czas. Zmarszczyła nos. - Powinnam być mądrzejsza. - Więc powinniśmy się zachowywać jak sztywni dorośli przez cały czas? Sięgnęła w dół po swoje buty i wzruszyła ramionami. - Mam dziecko. I tak, ja powinnam. Masz na mnie zły wpływ. Pociągnął ją ku sobie i pocałował, upewniając się, że rozumie, jakiego rodzaju miał na nią wpływ. Kiedy skończył, jej usta były opuchnięte, a oczy miały oszołomiony wyraz. - Lubię myśleć, że mam na ciebie dobry wpływ. Pojechali z powrotem do restauracji i po samochód Tary. Sięgnęła do klamki i zatrzymała się. - Jeszcze raz dziękuję za... interesującą noc, Mick. Ale uprzedzę cię i powiem, że między nami niemożliwy jest jakikolwiek związek. Nie kupił tego. - Ponieważ mnie nie lubisz. Spojrzała w okno, zamiast na niego. - To nie to. - Bo jesteś zakłopotana tym, że ktoś mógłby zobaczyć cię ze mną. - To również nie to. - Bo wstydzisz się twojego syna. Strzeliła w niego wzrokiem. - Oczywiście, że nie. - Skoro tak, to chcę go poznać. - O, do diabła, nie ma mowy. Zmarszczył czoło. - Więc coś jest nie tak ze mną albo z nim. Z którym z nas? - Z żadnym. Nie wiem. Wprawiasz mnie w zakłopotanie. Jego usta wygięły się żartobliwie. - W dobre zakłopotanie, czy w złe? Wypuściła oddech. - Nie wiem. Po prostu wprawiasz mnie w zakłopotanie.

Nie miał zamiaru dać jej okazji, by tym razem odeszła. - Zadzwonię do ciebie. Machnęła ręką i otworzyła drzwi samochodu. - Tak, na pewno to zrobisz. - Dobranoc, Taro. Zatrzasnęła drzwi i uruchomiła silnik. Mick czekał, aż odjedzie, potem podążył za nią przez mgłę, upewniając się, że dotarła bezpiecznie do autostrady. Dopiero kiedy zawrócił, żeby wrócić do swojego mieszkania, uświadomił sobie, że miał tylko numer do jej biura a nie osobisty. I nie wiedział gdzie mieszka. Ale mógł to naprawić. Tara była kimś, kogo chciał lepiej poznać. I mogła wznosić linie obrony jakie tylko chciała, ale Mick nie był typem faceta, który cofał się przed dobrą obroną. Nadszedł czas, by wzmocnić jego atak. V - Jak było na obozie futbolowym? - W porządku. - Nauczyłeś się czegoś nowego? Wzruszył ramionami. - Poznałeś nowych przyjaciół? - Mamo, nie mam już sześciu lat. Było w porządku, dobrze? Nathan wziął miskę po płatkach zbożowych i wrzucił ją do zlewu. - Do zmywarki, proszę. Nie jestem twoją służącą. - Jak chcesz. Muszę iść przygotować się do treningu. Opłukał miskę i wrzucił ją do zmywarki, a następnie naburmuszony wyszedł z kuchni i udał się do swojego pokoju, gdzie zatrzasnął drzwi. Wspaniale. Tara pozwoliła sobie na długie westchnienie. Dlaczego rodzicielstwa nie można nauczyć się z podręcznika? Nie było żadnych wytycznych dotyczących postępowania z nastolatkiem, a do tego nie miała rodziców lub rodzeństwa, którzy mogliby pomóc. Czy ona też była taka trudna w jego wieku? Prawdopodobnie. Uff. Z tym, że ona była o wiele milsza, niż jej rodzice w stosunku do

niej. Punkt na jej korzyść. Nie żeby to było pomocne przy Nathanie. Może być dla niego miła albo surowa i nie wydaje się mieć to na niego jakiegokolwiek wpływu. Miał negatywne nastawienie. Bez względu na to, co zrobiła i co powiedziała, był o to wkurzony. Za mniej niż miesiąc będzie miał piętnaście lat. Powinna zaplanować dla niego coś zabawnego, pozwolić mu zaprosić przyjaciół i... I co? Teraz nie miała już pojęcia, co mu się podoba. Kiedy był w domu miał słuchawki na uszach i słuchał muzyki lub grał na swoim laptopie. Poza tym grał w futbol i spędzał czas z przyjaciółmi. Jej dziecka raczej nie można było określić mianem duszy towarzystwa8. O ile wiedziała, dziewczyny nie znajdowały się jeszcze w kręgu jego zainteresowań. O ile wiedziała. Wprawdzie nie wiedziała zbyt wiele, mimo że postanowiła nie być jak jej rodzice. Czy jej się to podobało czy nie, zamierzała być zaangażowana w życie syna. Przygryzła skórkę przy paznokciu i owinęła dłonie wokół kubka z kawą, zastanawiając się, jak dotrzeć do tego opornego dziecka, które tak naprawdę nie było już dzieckiem. Miał prawie piętnaście lat. Gdy ona była piętnastolatką imprezowała z przyjaciółmi i z chłopakami. I zaszła w ciążę, głównie dlatego, że jej rodzice byli zbyt zajęci własnymi awanturami i nie zwracali uwagi na to, co robi ze swoim życiem. I och, tym jak spieprzyła sobie życie. Boże. Tara potarła skronie i zmówiła cichą modlitwę, prosząc Boga, żeby historia się nie powtórzyła. Nie, tak się nie stanie. Interesowała się Nathanem i wiedziała co on robi. Nie dopuści do tego. Kochała swojego syna, zwracała uwagę na jego wyniki w nauce i na zajęcia pozalekcyjne. To tylko pierwszy rok w szkole średniej sprawił, że zrobił się względem niej cichy i ponury, a ona złożyła to na karb hormonów i dojrzewania. Musiała dać mu trochę przestrzeni, bo nienawidził tych rodziców, którzy stale kontrolowali swoje dzieci, nigdy nie dając im odrobiny swobody. Jak do tej pory, oceny Nathana były dobre, a on nie dał jej żadnego powodu, by myślała, że mógłby mieć jakieś kłopoty. Dawała mu swoje zaufanie - dopóki on nie dawał jej powodu, aby mu nie ufać. I pokładała nadzieję w Bogu, że mogła mu zaufać, bo trwało lato a ona musiała iść do pracy, natomiast jej syn był w cholerę za duży, by załatwiać 8 Nie mam pojęcia, jaki jest polski odpowiednik social butterfly. Dusza towarzystwa wydawała mi się być najlepszym określeniem w tym kontekście.

mu opiekunkę do dzieci. Przynajmniej miał futbolowe treningi, którymi mógł się zająć przez część dnia, a była to część dnia, w której ona nie będzie musiała martwić się o to, co robi lub w jakie kłopoty się pakuje. To było powodem, przez który nie mogła angażować się teraz w jakiekolwiek związek. Nathan był jej priorytetem. Mogłaby skupić całą uwagę na sobie i pofiglować z gorącym facetem, takim jak Mick Riley, który na pewno odwróciłby jej uwagę od Nathana. Dlatego odmówiła. Kiedy weszła do biura, udało jej się zepchnąć w róg mózgu dręczące ją myśli o Nathanie, które zwykle tam szufladkowała. Zawsze tam były, ale nie przytłaczały każdej jej myśli. Miał telefon komórkowy i wiedziała, że może do niej zadzwonić w razie jakiegoś nagłego wypadku. Jej biuro znajdowało się dziesięć minut drogi od domu, więc w razie potrzeby mogła się tam szybko dostać. Dzień mijał w lawinie spotkań z klientami i imprez. Dziękowała Bogu za swoją pracę i klientów, za Maggie i pozostałe kobiety, które trzymały ją przy zdrowych zmysłach. Gdy dochodziła godzina czwarta po południu, była zdumiona, że dzień się już kończył. Pociągnęła łyk herbaty i wróciła do roboty papierkowej i wprowadzania terminów do komputera. - Widziałaś się może z gorącym rozgrywającym? Tara rozejrzała się i zauważyła Maggie, która czuła się w jej biurze jak w domu. Właśnie mijał tydzień od tej nocy z Mickiem, na szczycie góry. Nie zadzwonił. Powiedział, że to zrobi. Tyle, że był mężczyzną. Uprawiali seks. Był popularny i miał mnóstwo kobiet, z których żadna nie miała dzieci. Kiedy Tara spuściła tą bombę, wiedziała, że to będzie koniec pościgu Micka Rileya za nią. Tego właśnie chciała. Mimo to, zabolało. Tylko trochę. Na szczęście, przez cały tydzień była cholernie zajęta i za bardzo się tym nie przejmowała. - Nie. Nie widzieliśmy się. Mówiłam ci, że nie będziemy się angażować. - Aha. On jest z przodu, w poczekalni. Tara podskoczyła na krześle i rozlała herbatę po całych dokumentach. - Cholera. Maggie roześmiała się. - Psiakrew, dlaczego nic mi nie powiedziałaś? Maggie uśmiechnęła się i złapała kilka chusteczek higienicznych, by

osuszyć plamy po herbacie. - W ten sposób miałam większy ubaw. - Zdzira. Tara wygładziła przód swojej lejącej się czarno-białej spódnicy w kratkę, poprawiła szeroki czarny pasek i na próżno próbowała szybko rzucić okiem na swoje włosy w lustrze nad biurkiem. Jej bluzka była wsunięta w spódnicę i wyglądała w porządku. Wyglądała dobrze. - Co on tu robi? - zapytała Tara. Maggie wzruszyła ramionami. - Nie jestem pewna, ale wygląda na tyle dobrze, że można by go schrupać. Tara przewróciła oczami, obchodząc biurko i zmierzając w kierunku drzwi. - Potrzebujesz faceta. Maggie westchnęła i podążyła za Tarą. - Tak jakbym o tym nie wiedziała. Była zdenerwowana, gdy szła do poczekalni. Mick stał przy oknie, słońce rozjaśniało jego ciemne włosy. Był tak wysoki, tak imponujący, tak niesamowicie wspaniały. Odwrócił się, gdy ją usłyszał i uśmiechnął się tym olśniewającym uśmiechem, przez który zmiękły jej kolana. - Cześć – powiedziała. - Cześć. Maggie pojawiła się obok niej, więc Tara odwróciła się i posłała jej wymowne spojrzenie. - Och. Tak. Robota papierkowa. Do zobaczenia, Mick. Mick wygiął usta w uśmiechu. - Do zobaczenia, Maggie. - Co ty tu robisz? - Mija tydzień, odkąd ostatni raz się spotkaliśmy. - Zdaję sobie z tego sprawę. Myślałam, że dałeś sobie spokój. Prawie ugryzła się w język. Dlaczego musiała to powiedzieć? To zabrzmiało... infantylnie, jakby była nie w humorze, jakby go potrzebowała i tak, jak wolałaby żeby nie zabrzmiało. - Nie, tylko że miałem kilka spraw do załatwienia. Chciałem zadzwonić w nocy albo wpaść do twojego domu, ale nie dałaś mi numeru telefonu komórkowego ani adresu domowego.

Skrzyżowała ramiona. - Czy kiedykolwiek coś takiego cię powstrzymało? Twoja podstępna agentka i zwiadowca w jednym nie mogła się tego dowiedzieć? - Właściwie tak, mogła. - Przechyliła głowę na bok. - Ale pomyślałem, że tym razem może chciałabyś sama mi go dać. Być może nawet zaprosić mnie do domu. - Dlaczego miałbym to zrobić? - Ponieważ mnie lubisz. Chciała zaprzeczyć, miała to już na końcu języka. Sądziła, że nie zobaczy go ponownie. Co nie zmienia faktu, iż brakowało jej go przez cały ten tydzień i czuła się przez to wręcz obolała. To było kompletnie żałosne, zwłaszcza, że nie chciała stawiać ich związku na pierwszym miejscu. - Naprawdę chciałbym poznać twojego syna. Czy on lubi futbol? Westchnęła. - Kocha futbol. Przysunął się bliżej, podniósł kosmyk jej włosów i przesuwał kręconą końcówkę między palcami. - Zaproś mnie na kolację. Zjemy pizzę. - Nie wydajesz się typem faceta przepadającego za pizzą. - Jeszcze dużo o mnie nie wiesz. Bez wątpienia. - To nie jest dobry pomysł. Pochylił się nad nią. Boże, jak on dobrze pachniał. Jej hormony to odnotowały. - Zaproś mnie na pizzę. - Mick, czy zechciałbyś przyjść dziś wieczorem na kolację? Cholerne hormony. Jego uśmiech mógł roztopić kobietę. - Z przyjemnością. Daj mi swój adres. Wyszarpnęła kawałek papieru z bloczku leżącego na stole i napisała swój adres. - Równie dobrze możesz dodać numer telefonu komórkowego. Zrobiła to, a następnie podała mu kartkę. - Szósta trzydzieści, okay? - Doskonale. Pochylił się i musnął jej usta swoimi, a ona poczuła motylki w brzuchu. Całkowicie dziewczyńska reakcja. Cholera.

- W takim razie, do zobaczenia. Wyszedł. Tara stała przy oknie jak głupia, obserwując go idącego ulicą, stawiającego zamaszyste kroki na asfalcie. Wyglądał cholernie gorąco w bojówkach i białym T-shircie, który mocno rozciągał się na jego potężne rozbudowanych mięśniach. Westchnienie Maggie dochodzące zza ramienia Tary, przywróciło ją do rzeczywistości. Odwróciła się i stanęła twarzą w twarz z Maggie, Ellen i Karie. - Co? - Randkujesz z kapitanem drużyny futbolowej - powiedziała Karie, wydając przy tym rozmarzone westchnienie. Tara przewróciła oczami. - Wracajcie do pracy. Wszystkie. To nie liceum. - Nie, ale to jest marzenie każdej dziewczyny z liceum – powiedziała ze śmiechem Ellen. *** Tara miała jeszcze pół godziny do przyjścia Micka, a była w totalnej rozsypce. Można by pomyśleć, że spodziewa się przybycia królowej, zamiast faceta, który przyjdzie, żeby posiedzieć na kanapie i zjeść pizzę. Jej dom był katastrofą, głównie przez utrapienie, jakim był nastolatek pozbawiony nadzoru i biegający jak w amoku przez cały dzień. Puste puszki po napojach zaścielały stół w salonie, zlew był pełen naczyń, a sprawca znajdował się już w domu swojego przyjaciela, gdzie zostanie na noc. Dzieciak będzie miał kłopoty. Będzie miał obowiązek sprzątać w domu przez resztę tygodnia. Sprzątnęła, odkurzyła, wrzuciła naczynia do zmywarki, potem rzuciła się biegiem na górę, żeby zmienić ubranie, postanawiając, że Mick albo będzie musiał pogodzić się z tym, jak wygląda jej życie i stan domu albo wyjdzie, preferując styl życia sławnych i bogatych, kawior, obsługę i supermodelki. Tara nie miała ani kawioru, ani nie była supermodelką i z całą pewnością nie miała służby. Była tylko pizza na piątkową noc, a ona ubrana była w bezrękawnik, niebieskie dżinsy i klapki, a włosy spięła w nieporządny koński ogon. Mógł to zaakceptować, albo odpuścić. Kiedy zadzwonił dzwonek do drzwi, wyrwał jej się niski okrzyk, następnie pospieszyła do drzwi, rzucając okiem na zegarek, gdy zbiegała po

schodach biorąc po dwa stopnie naraz. Do czasu aż rzuciła się, by otworzyć drzwi była zdyszana, a Mick zmarszczył brwi. - Atak astmy? - Bardziej atak paniki. Sprzątałam w domu i próbowałam coś z sobą zrobić, żeby dobrze się prezentować. Wszedł z bukietem kwiatów w ręku. - Jak dla mnie bardzo dobrze się prezentujesz. To dla ciebie. Polne kwiaty. Nie tuzin róż, ale stokrotki, dzwonki, lilie, frezje i łyszczec9. - Są piękne. Dziękuję. Poszedł za nią do kuchni. - Nie wydajesz mi się kobietą, która wolałaby róże. - Masz rację. Uwielbiam te. Wzięła wazon i napełniła go wodą, ułożyła w nim kwiaty i umieściła je na stole w jadalni. - Gdzie Nathan? - Nie ma go w domu. Nie chciała mu mówić, że Nathan spędzał piątkowy wieczór w domu przyjaciela. Nie była jeszcze gotowa, by Mick się z nim spotkał. To byłoby zbyt szybko, a nie była pewna w jakim właściwie punkcie znajdowali się z Mickiem. Do diabła, niczego nie była już pewna. Nie ma mowy, żeby wciągała w to swojego syna. - Widzę. Chwycił ją w pasie, przyciągnął do siebie i umieścił swoje wargi na jej ustach, dając jej jeden naprawdę gorący pocałunek, który sprawił, że cała topniała. Tara pogrążyła się w pocałunku, zapominając o tym gdzie była, dopóki Mick się nie odsunął. - Wow. Uśmiechnął się. - Myślałem, że nie będziemy mieć dziś wieczorem możliwości bycia tylko ze sobą, więc chciałem zrobić to od razu. Zamrugała, aby oczyścić myśli. - W porządku. Rozejrzał się. - Pokaż mi swój dom. - To tylko mieszkanie, Mick. Nic specjalnego. 9 Pojęcia nie miałam, że te kwiatki się tak nazywają.

Odwrócił się do niej. - To ja mieszkam w mieszkaniu, które jest niczym specjalnym. Więc pokaż mi swój dom, a gdy przyjdziesz do mnie, ja pokażę ci mój. Jego słowa wywołały obrazy w stylu „pokaż mi co masz a ja pokażę ci co mam”, tyle że nie miały one nic wspólnego z przestrzenią mieszkalną. Próbowała powstrzymać mrowienie, które spływało wzdłuż kręgosłupa, ale gdy prowadziła go z pokoju do pokoju, czuła na sobie jego wzrok i zastanawiała się, czy on naprawdę patrzy na jej mieszkanie czy też na nią. - Masz ładne mieszkanie, Taro. Wzruszyła ramionami. - Staram się stworzyć dom dla Nathana. A on jest flejtuchem, więc jeśli znajdziesz gdzieś śmierdzące adidasy, wiń za to jego. Zaśmiał się. - Zapominasz z kim rozmawiasz. I cieszę się, że nie jesteśmy teraz w moim mieszkaniu, bo prawdopodobnie znalazłabyś gdzieś śmierdzące adidasy. Więc rozluźnij się. Fakt, że masz nastoletniego syna, który faktycznie tu mieszka nie sprawi, iż wybiegnę za drzwi. Kiedyś też byłem nastolatkiem. I wiem, jak mieszkają. - Świetnie. Postaram się nie panikować. Poprowadziła go przez salon i jadalnię. - Nie sądzę, żebyś chciał zobaczyć, co jest na górze. - Jasne, że tak. Chcę zobaczyć cały dom. Westchnęła. - Dobrze. Wchodzili po schodach i znowu czuła na sobie jego wzrok. Właściwie nie było to niewygodnie, tylko miała świadomość, że była sama w domu z mężczyzną. Czy kiedykolwiek była sama z mężczyzną w swoim domu? Uch... nigdy? Nigdy nie zapraszała tu facetów, nigdy nie chciała, żeby strumień tych mężczyzn przepływał przez życia Nathana. Założyła, że gdyby kiedykolwiek poważnie myślała o stałym związku z facetem, pozwoliłaby mu poznać Nathana. Więc dlaczego zaprosiła Micka? Nawet nie spotykali się na poważnie. - Na górze są trzy sypialnie. Pokój Nathana, mój, a trzeci używam jako biuro. Powinnam chyba ostrzec cię przed pokojem Nathana... - Możesz go pominąć. To jego prywatne terytorium i nie chcę go naruszać. Stanęła przed drzwiami swojej sypialni. - Och, ale chcesz naruszyć moje prywatne terytorium?

Pochylił się nad nią i nacisnął klamkę. - Kochanie, już je naruszyłem. Znowu poczuła drżenie a jej płeć i sutki były aż zbyt świadome tego, że wchodzili do jej sypialni. Odsunęła się pozwalając mu spojrzeć, sądząc, że pobieżnie rzuci okiem i wrócą na dół. - Odzwierciedla ciebie. Wpatrywała się w swoją sypialnię, w kremowo-brązową kołdrę, obrazy na ścianach, zdjęcia Nathana. Odwróciła się do Micka. - Naprawdę? W jaki sposób? - Kolorami. Obrazy na ścianach to nie tylko głupia mieszanina. Struktura dwóch zdjęć nad łóżkiem wydobywa kolory z narzuty. Nawiasem mówiąc, lubię sztukę Mondine. Jest modna, ale nie maluje tego dziwnego gówna, którego nie możesz rozgryźć i zastanawiasz się, co to do diabła jest. Czarno-białe zdjęcia twojego syna wydają się oddawać jego osobowość. Wygląda jakby próbował być cholernie poważny i dorosły, ale jest tylko dużym głupkiem, który prawdopodobnie czuje się jak kretyn przez większość czasu. Klątwa bycia prawie piętnastolatkiem. Przy okazji, fajny dzieciak. - Dziękuję. Jej głos załamał się, ponieważ tak doskonale opisał niezdarność jej nastoletniego syna. - Mogę powiedzieć, że we wszystkim zawarłaś trochę siebie. To samo dotyczy drobiazgów, które rozmieściłaś w całym domu. To nie przesada, tylko subtelny dotyk. Nie jest przeładowany ozdobami; jest prosty. Nie czuję się tutaj, jakbym musiał uważać gdzie idę lub gdzie mogę postawić szklankę. I sądzę, że twój syn czuje się tutaj komfortowo. Twój dom wygląda na zamieszkany. To bardzo przyjemne. Gapiła się na niego przez dłuższą chwilę, aż się roześmiała. - Co? - zapytał. - Kim jesteś? - Huh? - Żaden futbolista nie zna się na sztuce i wystroju wnętrz. A ty wiesz, kim jest Mondine. - Och. Cóż, wiń za to Liz. - Liz? - Moją agentkę. Zmusza mnie do chodzenia na otwarcia galerii, do muzeów i na imprezy charytatywne dla artystów – tego rodzaju rzeczy,

których żaden futbolista nie powinien znosić. Niektóre można wchłonąć, inne odepchnąć. Podoba mi się ta rzeźba tutaj - powiedział, podnosząc splecionych kochanków. - Mówi coś o tobie, jak i o artyście. - Co mówi o mnie? - Znasz się na dobrej sztuce. Widziałem to na otwarciu galerii kilka miesięcy temu. Mówi też, że jesteś romantyczką. Usiadła na brzegu łóżka i patrzyła na niego. - Masz takie oblicza, które mieszają mi w głowie, Micku Riley. Usiadł obok niej. - To dobrze, czy źle? Tarła potarła skroń. - Jeszcze nie zdecydowałam. Wiedziała, że zachwycił ją, bo był bardziej złożony niż jej się wydawało. Wciągnął ją na kolana. - Daj mi znać, gdy zdecydujesz. W międzyczasie, chcę powiedzieć, jak bardzo mi cię brakowało w tym tygodniu. Samo bycie blisko niego sprawiało, że jej zakończenia nerwowe płonęły, budząc wszystkie jej kobiece części, które za nim tęskniły i pragnęły jego dotyku. Z drugiej strony, jej logicznie myśląca część, po prostu wiedziała, że to zły pomysł, zwłaszcza że siedzieli na łóżku. Ale jej cholerne ciało nie chciało słuchać sygnałów z mózgu, które nakazywały jej wstać. Zamiast tego, zarzuciła ramiona na jego szyję i wsunęła palce w gęstą miękkość jego włosów. - Tęskniłeś za mną? - Tak. Gdybym miał twój numer, zadzwoniłbym. - Skoro tak, to cieszę się, że dałem ci mój numer. - Brakowało mi możliwości rozmowy z tobą. - Też lubię z tobą rozmawiać. To była prawda. Sprawiał, że się śmiała. Był inteligentny i szelmowsko zabawny. Interesował się nią jako osobą, nie tylko jako kimś do uprawiania seksu. U mężczyzn takich jak on, to zdarzało się bardzo rzadko. Przewrócił ją na łóżko. - Dużo myślałem o całowaniu cię. - Czyżby? - Zgadza się. Przycisnął swoje wargi do jej, jego język zanurkował wewnątrz jej ust kradnąc oddech, sprawiając, że zapomniała o wszystkim z wyjątkiem jego smaku, zapachu, dotyku jego twardego ciała tuż obok niej. Zarzuciła nogi

wokół jego bioder przysuwając się bliżej, już mokra i potrzebująca, zamieniając pocałunek w stylu „hej brakowało mi ciebie”, w znacznie głębszy i bardziej namiętny. Wyszarpnęła mu koszulę ze spodni i wsunęła rękę do środka, przyciskając dłoń do jego gorącego brzucha, pragnąc dotknąć skóry, poczuć puls bijący pod jej ręką. Mick przewrócił ją na plecy, ułożył się na niej i przesuwał wargami od jej ust do szczęki, skąd jego język prześliznął się na jej szyję. Zadrżała, gdy poczuła, że possał ją w tym miejscu. - To sprawia, że moje sutki twardnieją. Podciągnął bezrękawnik do góry. - Tak? Zobaczmy. Szarpnął biustonosz w górę odsłaniając piersi, uśmiechnął się do niej i objął sutek ustami. Wygięła ciało w łuk czując mokre ciepło, gdy delikatnie ssał jej sutki. Tak, bardzo za nim tęskniła. A teraz, kiedy był tutaj, dygotała z nagłej potrzeby, by czuć go w sobie. - Mick, proszę. Pieprz mnie. Zamiast jej posłuchać, odnalazł guzik przy jej dżinsach, rozsunął je, by następnie wycałować drogę w dół jej brzucha. Tara chwyciła kołdrę obiema rękami, całe jej ciało było napięte z potrzeby, kiedy pociągnął dżinsy i majtki w dół jej nóg. Rozłożył jej nogi i wpełzł między nie, zakładając je na swoje ramiona i umieszczając usta na jej płci. - Dotykałaś się w tym tygodniu? - zapytał, patrząc w górę, na nią. - Nie. - Dlaczego nie? - Byłam zbyt zajęta. - Nigdy nie powinnaś być zbyt zajęta, żeby zafundować sobie orgazm, Taro. - Potrzebuję mieć go teraz. Sięgnęła w dół i wsunęła palce w miękkość jego włosów. - Podoba mi się, że nie bawiłaś się w to, odkąd byłaś ze mną. Pocałował ją w udo, a następnie umieścił na niej usta. - Oooch - to było wszystko, co zdołała powiedzieć, podczas gdy lizał jej płeć, a jego język i usta odnalazły łechtaczkę. Była tak gotowa na orgazm, że wygięła się do niego, by zaraz pochylić się do przodu, żeby go dotknąć, patrzeć, jak ją lizał, ssał, wsuwał język w jej wnętrze i robił te wszystkie możliwe rzeczy, które mogły zabrać ją tuż nad krawędź. Wirował językiem

po jej najbardziej wrażliwym miejscu, nie ustając w zabieraniu jej właśnie tam i nie odpuszczając, dopóki nie zaczęła dyszeć i dochodzić. A kiedy szarpnęła go za włosy, objął ją ustami i przeciągnął po niej językiem dając jej właśnie to, czego potrzebowała. - Tak. Dochodzę. Docisnęła cipkę do jego twarzy, a on trzymał jej biodra, gdy dochodziła w gorących, słodkich falach uderzających jedna po drugiej i odbierających jej oddech. Kiedy wreszcie opadła na materac, był tam, wspinając się na jej ciało, całując ją, pozwalając posmakować słodyczy jej własnej przyjemności. Owinęła wokół niego ramiona, oblizała jego wargi i podbródek, zsuwając rękę w dół jego ciała i obejmując dłonią penisa. - Teraz pieprz mnie. Szybko. Wyciągnął prezerwatywę i odwrócił ją na brzuch ustawiając na krawędzi łóżka. Wszedł w nią mocno i szybko, aż sapnęła, a to co robił wywoływało dreszcze na jej skórze. Podniosła się, ale Mick pogładził ją zsuwając ręce w dół jej pleców, zwolnił i wbił się w nią ponownie. Pochylił się i odgarnął jej włosy na bok, przyciskając wargi do karku. - Jesteś mokra. Czy masz pojęcie, jak mokra, ciasna i gorąca jesteś? Nie sądziła, żeby jego pytanie wymagało odpowiedzi. Była zbyt zajęta łapaniem oddechu, gdy poruszał się w niej, więc nie mogła mu odpowiedzieć. Jej jedyną odpowiedzią było cofnięcie się, dające mu lepszy dostęp do niej. Mick chwycił ją za biodra, przyciągając do siebie. Pochylił się do jej piersi, uderzając teraz mocnymi pchnięciami. Tara chwyciła kołdrę zaciskając dłonie w pięści i opierając się o brzeg łóżka, gdy pchnął głęboko, a następnie wycofał się, za każdym razem robiąc to szybciej niż dotychczas, za każdym razem zabierając ją wyżej, jego trzon zdawał się pęcznieć w jej wnętrzu, pocierając wszystkie wrażliwe tkanki. Chciała dojść z nim w środku. Wsunęła dłoń między swoje nogi i potarła łechtaczkę, była tak nim wypełniona, że samo dotykanie się przybliżało orgazm. Wtedy Mick zwolnił i brał ją spokojnie, owijając jedną rękę wokół jej talii i kołysząc się z nią w łagodnym rytmie, zdawał się wiedzieć, czego jej potrzeba. Poczuła impulsy, czuła jak jej cipka zaciska się na nim niczym ciasne imadło, kiedy podążali poza krawędź. Jęknął i przyspieszył, nacierając raz za razem. Tara krzyknęła, gdy oboje osiągnęli orgazm, po czym padli na łóżko, ona leżąc na brzuchu a Mick na jej

plecach. Łapała oddech, ciesząc się tym, że czuje go przy sobie. Miała zawroty głowy, była upojona, nie spieszyła się z wstawaniem, ale gdy zadzwonił jej telefon otworzyła oczy. - Masz zamiar odebrać? - Powinnam. To może być Nathan. Chwyciła dżinsy i wyłowiła z nich telefon komórkowy. To był Nathan. Zarumieniła się kiedy odbierała, choć Nathan nie mógł wiedzieć, że Mick był tutaj. - Hej. - Hej, mamo. Zapomniałem klucza, więc chciałem się upewnić, że będziesz w domu. Wyskoczyła z łóżka. - Twój klucz? Po co ci on? - Potrzebuję gry, którą zostawiłem w domu. Będę za jakieś dziesięć minut. - Uch, dobrze. - Cholera! - powiedziała, chwytając majtki i dżinsy, gdy się rozłączyła. - Co? - To Nathan. Wraca do domu. Usta Micka uniosły się w uśmiechu. - Och. Szybciej niż myślałaś? - Nie. W ogóle miało gu tu nie być. Miał spędzić noc w domu przyjaciela. - Więc zaprosiłaś mnie tu pod fałszywym pretekstem, co? - Och, zamknij się i zakładaj ubrania. Wpadła do łazienki i odkręciła kran, rzuciła Mickowi ręcznik, a on uśmiechnął się, gdy przechodził obok niej. Jak śmiał wyglądać na tak zrelaksowanego i spokojnego? Posprzątała w rekordowym tempie, spięła w kucyk dzikie i splątane po szalonym seksie włosy i spryskała zaczerwienioną twarz zimną wodą, po czym praktycznie zaciągnęła Micka z sypialni na dół. - Dobrze, kuchnia - powiedziała zdyszana, kiedy wpadła do kuchni i zaczęła robić herbatę. - Możesz się odprężyć? Nie ma go jeszcze, prawda? - Nie. Ale, mój Boże, mógł wejść w każdej chwili. O czym myśmy myśleli? Pokręciła głową, gdy napełniała czajnik wodą.

Stanął za nią i owinął wokół niej ramiona. - Nie wiem jak ty, ale ja myślałem o tym, jak dobrze być w tobie. Odepchnęła go biodrem. - Przestań. - Mamo! Jestem w domu! Okręciła się i przykleiła uśmiech do twarzy. -Tutaj. Jeśli tylko jej serce zechce przestać gorączkowo walić w piersi, może nie upadnie, tracąc przytomność. Nathan wszedł do kuchni, spojrzał na nią, następnie na Micka i szeroko otworzył oczy. - Jasna cholera. - Nathan, uważaj co mówisz. - Jesteś Mickiem Riley. Mick uśmiechnął się i podszedł uścisnąć Nathanowi rękę. - Tak, to ja. A ty jesteś Nathan. Miło cię poznać. Nathan przełknął i Tara była pewna, że nigdy wcześniej nie widziała, żeby jej syn był tak bardzo zafascynowany. - Rozumiem, że wiesz kim jest Mick? Nawet na nią nie spojrzał, koncentrując oszołomiony wzrok na Micku. - Uch, mamo. Nie jestem kretynem. Mick wyciągnął krzesło i usiadł. Nathan usiadł na krześle obok niego. - Twoja mama mówiła, że grasz w futbol. - Tak. W drużynie rezerwowej, ponieważ jestem na pierwszym roku. Cóż, jesienią będę na drugim roku. - Jako pierwszoroczniak, też grałem w drużynie rezerwowej. Nie grałem w reprezentacji do przedostatniej klasy. Zaczęli gadać o futbolu, co dało Tarze minutę, by jej serce wróciło do normy. Dobrze, katastrofa zażegnana. Jej syn nie znalazł jej i Micka w środku dzikiego małpiego seksu. Dobry Boże, gdzie podział się jej zdrowy rozsądek? Nigdy nie przyprowadzała mężczyzn do domu, nie mówiąc już o seksie z nimi w tym miejscu. Mick miał na nią bardzo zły wpływ. - Więc gdzie się poznaliście? - Twoja mama organizowała imprezę dla naszej drużyny kilka tygodni temu. Nathan przeniósł na nią zdziwiony wzrok. - Serio?

Tara postawiła herbatę na stole. - Tak. - Nie wiedziałem o tym. - Jestem pewna, że wspomniałam o tym. Zresztą, nie raz. Mógłbyś spróbować słuchać, kiedy mówię o mojej pracy. Nathan wzruszył ramionami. - Twoja praca jest w większości nudna. - Najwyraźniej nie - powiedział Mick. - Przegapiłeś część o cateringu na imprezę dla mojej drużyny. Mogła nawet załatwić ci zaproszenie, gdybyś zwracał uwagę na jej słowa. Mick zawstydził Nathana. Nathan miał na tyle przyzwoitości, że pochylił głowę i zaczerwienił się. Niezłe zagranie, Mick. - Tak, w porządku, więc może powinienem był słuchać. Zbliża się może jeszcze coś tak ciekawego, mamo? - Niestety, nie. Chyba, że chcesz mi towarzyszyć na lunchu z radą miasta. A może na garden party10 dla Córek Rewolucji Amerykańskiej11? Nathan pokręcił głową. - Nie, dzięki. To wolę już woskowanie nóg. Mick roześmiał się. - Nie mogę powiedzieć, żebym cię obwiniał, kolego. Tara zamówiła pizzę, a Nathan jakoś skombinował zaproszenie dla "kilku" jego najlepszych przyjaciół. Tara opierała się temu pomysłowi, ale Mick powiedział, że nie ma nic przeciwko. Zanim się zorientowała, pięciu nastolatków już słuchało każdego słowa Micka i pożerało dziesięć pizz, które zamówiła, a za które Mick nalegał zapłacić. Po tym, jak wygłodniała horda nastolatków i jeden bardzo głodny dorosły mężczyzna zostali nasyceni, Mick siedział w salonie z Nathanem i jego przyjaciółmi zebranymi wokół niego i bez przerwy mówili o futbolu. Tara oparła się o ścianę i słuchała. Mick wydawał się bardzo swobodny w kontaktach z dziećmi, nie miał nic przeciwko odpowiadaniu na grad pytań, a nie słyszała, żeby jej syn tak dużo mówił odkąd miał sześć lat. Oczywiście, ona nie rozmawiała z nim na okrągło o futbolu. Przecież była jego matką. I dziewczyną. Tak wiele świadczyło przeciwko niej, a Mick został bohaterem. Był gwiazdą futbolu i nigdy nie musiał odwalać brudnej roboty, takiej jak mówienie synowi, by odrobił pracę domową lub uziemianie go za nie trzymanie się godziny policyjnej. 10 Pewnie każdy wie, ale i tak;) Garden party – przyjęcie w ogrodzie. 11 Daughters of the American Revolution - stowarzyszenie potomkiń uczestników wojny o niepodległość USA.

To takie niesprawiedliwe. - A co z Gavinem? Czy jest jak niesamowity, jak się wydaje? - zapytał Nathan. Tara sprawdziła w myślach listę wszystkich graczy w San Francisco i nic nie znalazła. Myślała, że zna ich wszystkich. - Kim jest Gavin? Nathan rzucił jej spojrzenie, które mówiło, że była kompletną idiotką. - Gavin Riley, mamo. - Uchhhh... Tara przeniosła wzrok z Micka, który wyglądał na rozbawionego, na Nathana, który patrzył na nią przerażony. - Mamo, Gavin Riley jest nie tylko młodszym bratem Micka, jest również profesjonalnym baseballistą. Pierwsza baza? Gra w Saint Louis, które nawiasem mówiąc, jest również rodzinnym miastem Micka i Gavina? Swoją drogą, na jakiej planecie żyjesz? - Zdaje się, że na Marsie - powiedziała, rzucając śmiejącemu się Mickowi bezradne spojrzenie. - Nie sądzę, żeby miała obowiązek znać każdego gracza w każdym sporcie, Nathan. Twoja mama i ja dopiero niedawno zaczęliśmy się spotykać, więc nie zna mojej biografii tak jak ty. - Tak, ale jeżeli umawia się z tobą, to do diabła, powinna wiedzieć, kto jest twoim bratem. - Język, Nathan - odpaliła Tara. Nathan tylko wzruszył ramionami. - Rozmawiamy głównie o siebie, nie zagłębiamy się w historię rodziny, Nate – odpowiedział Mick uśmiechając się do Tary. Chłopaki wydawali ochy i achy w bardzo dojrzały sposób. Nathan rzucił Tarze zaciekawione spojrzenie, aż chciała wymknąć się z pokoju. - To karygodne. W każdym razie, jeśli chodzi o mecz z Green Bay... Ocalona przez futbol. Tara wymknęła się z pokoju, zanim wynikły jeszcze jakieś żenujące tematy o niej i Micku. Tara pozwoliła Mickowi jeszcze przez chwilę cieszyć się uwielbieniem nastoletnich chłopców, do czasu, aż znalazł ją w kuchni przyrządzającą potrawy. Przynajmniej miała nadzieję, że facet obejmujący ją ramionami był Mickiem. Odwróciła się, gdy pocałował ją w szyję. - Nie musisz się tutaj chować – powiedział. Wytarła ręce w kuchenny ręcznik i cofnęła się. - Nie chciałam wpakować cię w samym środek takiego kultu bohatera.

- To dobre dzieciaki. Ale tak jak wszyscy chłopcy, zazwyczaj chcą być w centrum uwagi. Umawiam się z tobą, nie z nimi. I masz prawo upomnieć się o swoje. - Nie miałam nic przeciwko. Gdzie oni teraz są? - Wysłałem fanklub do domu. Nathan i jego kolega są na górze, gdzie opracowują kilka zagrań na jutrzejszy trening, a potem wychodzą. Mówił, że ma jutro trening, więc powiedziałem mu, że powinien iść spać przed jedenastą. Tara usłyszał ciężkie kroki na schodach. Nathan i Devon pojawili się w kuchni. Jej syn był uśmiechnięty. Właściwie, nawet szeroko uśmiechnięty. - Spadamy stąd. Cześć, mamo. Do zobaczenia, Mick. - Do zobaczenia, Nathan – odpowiedział Mick. - Nie zapomnij się trochę przespać. Nathan zasalutował. - Masz to jak w banku. Kiedy wyszedł, Tara prychnęła. - Gaszenie świateł o jedenastej? Taa, racja. Jakby to w ogóle mogło się wydarzyć. - Tak będzie. Obiecał mi. Wygięła brwi. - Mówisz poważnie. On rzeczywiście pójdzie spać o jedenastej. Mick wzruszył ramionami. - Wygłosiłem mowę o dorastających chłopakach i sportowcach potrzebujących snu i o tym, jak bardzo każdego dnia trening futbolowy wyczerpuje ciało, zwłaszcza w lecie. Mogę ci zagwarantować, że o jedenastej on i jego przyjaciel pójdą spać. Tara odchyliła się do tyłu. - Jestem... zaszokowana. Nawet nie wiem ile razy walczyłam z nim o to, żeby poszedł do łóżka o przyzwoitej godzinie. - Kiedyś byłem nastolatkiem. Wiem, jak ohydni jesteśmy i przepraszam za rodzaj męski. Nie mogła powstrzymać się od śmiechu. - Przeprosiny przyjęte. - Dobrze. Teraz chodź usiądź ze mną i odpręż się. Zaciągnął ją do salonu, włączył telewizor, opadł na kanapę i czekał aż się do niego przytuli. Zawahała się.

- Co się stało? - Nie przyprowadzam tu facetów. Oparł nogi. - Dlaczego nie? Usiadła na krześle, zamiast z nim na kanapie. - Nie wiem. Po prostu... nie robię tego. - Więc myślisz, że to, iż masz faceta do oglądania z tobą telewizji jest złe dla twojego syna? Patrzyła na niego. - Mick. Nie wiem. Nie... chodzę na randki. - On ma czternaście lat, Taro. Przygryzła dolną wargę. - Będzie miał urodziny w przyszłym miesiącu. - Więc mówisz mi, że będzie miał piętnaście lat w przyszłym miesiącu, a ty nigdy nie przyprowadziłaś tu faceta? Od jak dawna? - Co masz na myśli? - A co z jego ojcem? Zawahała się. - On teraz nie jest częścią życia Nathana. Przyglądał się jej. - Od jak dawna jego ojca nie ma na rodzinnym obrazku? - Och. Patrzyła na swoje ręce przez kilka sekund. - Jestem ciekawski. Przepraszam. - Jego ojca nigdy nie było na rodzinnym obrazku. - Nigdy? - Nie. - Bydlak. Zadrżała, wciągnęła oddech i uniosła na niego wzrok. - To długa historia. - Chcesz o tym porozmawiać? - Nie dzisiaj. - W porządku. Ale wciąż masz prawo do własnego życia. Wzruszyła ramionami. - Byłam zajęta, najpierw, gdy Nathan był mały, potem moim wykształceniem, a teraz staram się rozwinąć moją karierę. - Powtórzę, musisz mieć własne życie. I w porządku jest umówić się na randkę raz na jakiś czas.

Kiedy ujął to w ten sposób, jej słowa brzmiały śmiesznie i prowincjonalnie. - Ja po prostu nigdy nie chciałam być tego rodzaju samotnym rodzicem, który postępuje w taki sposób, że przez życie dziecka przewija się sporo facetów. - I nie jesteś, prawda? - Nie. - W takim razie chodź tu i obejrzyjmy film. Obiecuję, że cię nie wykorzystam. - I gdzie w tym jest zabawa? *** O, cholera. Mick był w poważnych tarapatach. Lubił tą kobietę. Naprawdę ją lubił. I lubił też jej dziecko. Mógł powiedzieć, że była dobrą matką. Nie dbała wyłącznie o własną przyjemność. Dbała o syna i jego potrzeby, robiła wszystko dla dobra Nathana, była jedną z tych kobiet, które stawiały dziecko w pierwszej kolejności. To tak dalece nie był jego żywioł, że właściwie nie miał pojęcia co robi. Półtorej godziny później zasnęła ze zmęczenia na jego ramieniu, lekko pochrapując, co uznał za niezwykle - prawdziwe. Każda kobieta, którą podrzuciła mu Liz, wolałaby umrzeć, niż być przyłapana z otwartymi ustami i chrapiąca na jego ramieniu, nie mówiąc już o włosach wystających po bokach końskiego ogona. Ułożył Tarę w ten sposób, że trzymała głowę na jego kolanach. Boże, była słodka. Nie w zabójczo olśniewającym sensie, który kiedyś wolał. Wcześniej miał mnóstwo przepięknych kobiet na swoim ramieniu. Ale podobało mu się, że Tara była... normalna i śliczna. I chrapała. Tak, naprawdę to mu się w niej podobało. Parsknęła raz, potem przewróciła się na bok, podciągając kolana do piersi. Mick chwycił koc z oparcia kanapy i przykrył ją. Nie obudziła się, prawdopodobnie była wyczerpana. Zastanawiał się, od jak dawna robiła wszystko sama. Samotne wychowywanie dziecka? To nie mogło być proste, a nic nie mówiła o swojej rodzinie. Nathan wydawał się być miłym dzieciakiem. Jego przyjaciele również. Co oznaczało, że Tara robi wszystko dobrze. Sama. Nie dość, że już ją lubił, zaczął ją jeszcze podziwiać.

Tak, przez tą kobietę był w poważnych tarapatach. VI - Od jak dawna to trwa? Tara prawie wyskoczyła ze skóry, gdy głos Nathana przerwał ciszę podczas jej cosobotniego zajęcia, jakim było składanie prania. Wyszła do pracy wcześnie rano, a do czasu kiedy wróciła do domu, jego już nie było. Jak to często bywa, byli jak dwa statki przepływające obok siebie nocą. Położyła ręcznik na suszarce. - Wystraszyłeś mnie. Kiedy wróciłeś? - Nie wiem. Jakiś czas temu. - Nie słyszałam cię przez suszarkę. Co od jak dawna trwa? - Ty i Mick Riley. - Och. Nic się między nami nie dzieje. Nathan przechylił głowę na bok i posłał jej to samo spojrzenie, jakim go obdarzała, gdy odpowiedź nie była wystarczająco dobra. Udało jej się opanować uśmiech. - Daj spokój, mamo. Żaden facet nie przychodzi na kolację z twoim dzieckiem, jeśli naprawdę cię nie lubi. - Tak sądzisz? - Uch. Jeśli nie, to nie najlepiej o nim świadczy. Odwrócił się i wyszedł z pralni. Tara poszła za nim do kuchni i podniosła przykrywkę z garnka na kuchence. Zamieszała sos, a Nathan przygotował sobie szklankę mleka czekoladowego. - Więc, przeszkadza ci to? - zapytała. - Czy co mi przeszkadza? - To, że się z kimś spotykam. - To nie jest tylko „ktoś”, mamo. Jest cholernym rozgrywającym drużyny futbolowej NFL. - A gdyby nim nie był, przeszkadzałoby ci to? - Mamo, nie obchodzi mnie, czy spotykasz się z facetem, który sprząta nasze śmieci, tak długo, dopóki jest dla ciebie miły. Nathan zatrzymał się przed nią i spojrzał jej prosto w oczy. - Czy on jest dla ciebie miły? Jego pytanie zaszokowało ją. - Tak. Jest.

- W takim razie spróbuj z nim. Ale to cholernie fajne, że randkujesz z Mickiem Rileyem. Nie oczekuj, że się nie wygadam w tej sprawie. Nathan pocałował ją w policzek i wyszedł z pomieszczenia, niosąc w ręce mleko i garść ciasteczek. Miała załzawione oczy i zbyt ją zatkało, żeby naskoczyć na niego za zapychanie się śmieciowym jedzeniem przed kolacją. *** Mick był fizycznie wyczerpany, ociekał potem i przeklinał swojego trenera, co sprawiło, że Ben śmiał się z niego i nazwał to dobrym treningiem. Mick wytarł pot zalewający mu oczy i osuszył butelkę wody. - Jesteś sukinsynem - powiedział, dysząc. Ben usiadł obok niego na ławce siłowej. - Płacisz mi za bycie sukinsynem. Jeśli nienawidzisz mnie pod koniec treningu, to znaczy, że wykonałem moją pracę. - Aha. Ja tu umieram. Ben uderzył go w plecy, jego łysina zalśniła w świetle. - Przestań narzekać jak jakaś cipka i właź na bieżnię na dwadzieścia do ochłonięcia. Później możesz iść pod prysznic. - Cieszysz się tym. Mick podciągnął obolałe ciało do pozycji stojącej. - To zaspokaja moje sadystyczne skłonności. I dostaję za to pieniądze. Czego w tym nie kochać? Mick potrząsnął głową i powlókł się na bieżnię, ustawił czas na dwadzieścia minut, rozsądnie wybierając poziom, który nie był żałośnie wolnym spacerkiem i uruchomił maszynę. W tym czasie Ben był zajęty torturowaniem innych biednych drani. Mick skoncentrował się na telewizji i miał nadzieję, że to dwadzieścia minut szybko minie. - Człowieku, chyba się starzejesz. Treningi Bena o mało cię nie zabijają. Mick uśmiechnął się, gdy Randy Lasalle, jego najlepszy skrzydłowy, wskoczył na bieżnię i rozpoczął w szybkim tempie. Randy miał dwadzieścia dwa lata i był drugi rok na kontrakcie. Mick był zadowolony, że go mają. Dzieciak pochodził z państwowej szkoły w Luizjanie i zajmował wysoki poziom wśród zawodników, z racji tego, że miał najlepsze cholerne ręce i najszybszy bieg, jaki Mick kiedykolwiek widział. - Trenujesz z Benem? - Tak. Muszę być w formie dla pań, gdybyś chciał wiedzieć.

Mick parsknął. - Masz na myśli, że to dla mnie musisz zachować kształt tych świetnych nóg. Randy roześmiał się. - Tylko nie mów paniom, dobrze? Podszedł Ben, pochylił się nad bieżnią Randy'ego, i wystukał jakieś liczby. - Nie wystarczająco szybko, śliczny chłopcze. Chcesz zarabiać duże pieniądze tymi szybkimi nogami, mów mniej, pracuj więcej. Po odejściu Bena, Randy powiedział - To jak powrót do szkoły. Jestem za stary na te brednie. - Nie słyszę, żebyś się dostatecznie pocił, Randy - powiedział Ben z drugiego końca pomieszczenia. Randy przewrócił oczami, a Mick się roześmiał. Mick był po prysznicu, ubrany i właśnie zmierzał w kierunku wyjścia z siłowni, kiedy zobaczył wspaniałą rudą ubraną we władczy kostium, który był prawie, ale nie całkiem za krótki, by można uznać go za niewłaściwy. Jej włosy były stylowo uczesane, oczy czarodziejsko zielone, obcasy grzesznie wysokie. Wyglądała niczym wcielony seks - i uśmiechała się tak, jakby dokładnie wiedziała jak wygląda, kiedy oparła się o kontuar rozmawiając przez telefon, z jednym biodrem wysuniętym i pozornie nieświadoma masy spoconych i śliniących się facetów na siłowni, którzy w oczywisty sposób raz za razem migali jej przed oczami. Ale Mick wiedział, że była tego absolutnie świadoma. Agentka Micka, Elizabeth Darnell, była niczym korek uliczny. Wykorzystuje swój szokująco dobry wygląd, by otworzyć jej drzwi i już cię ma. A potem przechodzi do ataku, podczas gdy twój język ciągnie się po podłodze. Skończyła rozmowę telefoniczną, kiedy zobaczyła go zmierzającego w jej stronę i posłała mu olśniewający uśmiech. - Mick, nie wiedziałem, że tu jesteś. - Liz, wątpię, żeby było wiele spraw, o których byś nie wiedziała. Wsunęła rękę pod jego ramię. - Prawda. Zabierz mnie na lunch i pogadajmy. - Oczywiście. Poszli do restauracji, oddalonej o kilka przecznic. Mick był głodny po chłoście otrzymanej od Bena, więc podładował się białkiem i węglowodanami, a Liz skubała sałatkę z grillowanym kurczakiem. - Potrzebujesz cheeseburgera - powiedział, wymachując widelcem

wskazując jej żałosne próby jedzenia. - Kochanie, jeśli przytyję, główny menedżer nie będzie pożądliwie patrzył na moje nogi i cycki. A wtedy, kto załatwi wielomilionowe kontrakty facetom takim jak ty? Mick wziął długi łyk wody. - Wolałbym zobaczyć, jak jesz cheeseburgera. Wygięła brew, musnęła swoje „jakże piękne usta” serwetką, następnie odsunęła talerz. - W tym tygodniu jest premiera w Hollywood, na którą chciałabym żebyś poszedł. - Nie jestem zainteresowany. - Zawsze tak mówisz. A potem zawsze idziesz. - Nadal nie jestem zainteresowany. Liz westchnęła głęboko, jak rodzic zirytowany trudnym dzieckiem. Wiedział, że nie próbowała mu zaimponować pokazując rowek między piersiami. Mick nie pieprzył się z ludźmi, z którymi robił interesy, dlatego tak dobrze pracowało mu się z Liz, ponieważ ona również nie mieszała interesów z przyjemnością. Dla Micka Liz była jak siostra - czasami wyjątkowo irytująca siostra - która czyniła go bardzo bogatym. - Mick, to jest kinowy hit sezonu letniego. Ludzie zwracają uwagę na telewizję, magazyny i na to, kto pojawia się na tych wielkich premierach. To byłby odpowiedni moment, by pojawić się na premierze jednego z tych ogromnych, dochodowych filmów. Nowy film Cynthii Beaudreaux wchodzi na ekrany w środę. - Co to za film? - Komedia romantyczna. Mick ugryzł kawałek chleba. - Lubię kino akcji. - Ale czy nie chciałbyś być obecny na premierze jej filmu? Wolałby mieć leczenie kanałowe. Ale może Tara lubi komedie romantyczne. - Pozwól mi sprawdzić mój harmonogram, a odezwę się do ciebie. Liz wygięła brew. - Kochanie, ja jestem twoim harmonogramem. Znam każdy twój ruch. - Nie, nie znasz. - Tak, znam. - Nie jestem twoją własnością, Liz. Nie popełniaj błędu myśląc, że tak jest. Chcesz zarządzać moją karierą, w porządku. Nie myśl, że kierujesz

moim życiem. Sprawdzę mój grafik i odezwę się do ciebie. Podniosła szklankę wody gazowanej, wcale nie obrażona. Jej życie składało się z radzenia sobie z zawodnikami mającymi duże ego. Wiedział, że zatrzymać mógłby ją tylko walec. - Nie możesz zrobić tego teraz? - Mój telefon jest w samochodzie. - Nie możesz po niego iść? - Nie. Mick musiał przyznać, że cieszyło go wkurzanie jej. Westchnęła. - Wypróbowujesz moją cierpliwość, Mick. - Tak, ale zarabiasz na mnie cholernie dużo pieniędzy, więc jesteś gotowa mnie znosić. Zadzwonię później, Liz. I wtedy powiem ci, czy potrzebuję jakichś biletów na tą premierę. - Chciałabym, żebyś zabrał Cynthię Beaudreaux na premierę jej filmu. - Czy ona nie ma już randki? - Nie wiem. Może ma. Nie obchodzi mnie to. Zorganizuję to tak, abyś był jej randką. - Ty znowu swoje, układasz ludziom życie. - Na ich korzyść. Na twoją korzyść. - Jeśli pójdę na tą premierę, nie zabiorę Cynthii. Oczy Liz błyszczały irytacją. - Więc z kim pójdziesz? - Przyjdę z własną randką. - Z tą organizatorką imprez? Wzruszył ramionami. - Być może. - Ona jest nikim. - Ale chodzi o mnie, o to, żebym przyszedł na premierę, był widziany i fotografowany, prawda? Stukała paznokciami po stole. - Tak. Ale... - Ale nic. Zapoznawałaś mnie z tymi kobietami od lat, Liz. I PR był świetny. Teraz i później chciałbym wybierać własne randki, dobrze? Otworzyła usta, by coś powiedzieć, ale jego spojrzenie kazało jej pomyśleć dwa razy zanim się odezwie. Inteligentna kobieta. Wiedziała, kiedy się nie kłócić. - Zadzwoń do mnie i daj mi znać co postanowiłeś.

- Tak zrobię. *** Nathan spędzał tydzień na obozie futbolowym. Uczestniczyły w nim obie drużyny - rezerwowa i reprezentacja. Nigdy nie rozstawał się z nią na tak długo. Kilka dni z racji wycieczki szkolnej - tak, ale nie na cały tydzień. Tara wsadziła go do autobusu o piątej rano i starała się, by nie zobaczył jej łez, które ledwo powstrzymywała, wiedząc, że to by go zawstydziło. Chciała, żeby wyrósł na silnego i niezależnego mężczyznę i był właśnie taki. Był tak podekscytowany tym obozem, a ona ograniczała wydatki i oszczędzała, aby mogli sobie na to pozwolić. Cieszyła się, że mogła to dla niego zrobić. Zasłużył sobie na to dobrymi stopniami i wykonywaniem swoich obowiązków, a jeśli jego postawa w minionym roku nie była imponująca, to rozumiała, że nie łatwo być nastolatkiem i zaczynać szkołę średnią. W dzisiejszych czasach była tak duża presja na dzieci. Starała się dać mu trochę luzu, dopóki sprawy zbyt nie wymkną się spod kontroli. A te nieznośne hormony wyjaśniały przynajmniej niektóre jego zachowania typu Jekyll i Hyde12. Ale teraz miała cały tydzień na spokojne noce w domu. Nie wiedziała, co z sobą zrobi. Dniami była zajęta pracą. W środę miała lunch, więc dziś i we wtorek ona i reszta kobiet będą wystarczająco zajęte przygotowaniem się do niego. Tylko co zrobić z nocami? Przypuszczalnie powinna zacząć przygotowywać się do tych samotnych momentów, jako że w końcu zrobi prawo jazdy, zacznie chodzić na randki, pójdzie do koledżu. Nie będzie go w pobliżu już zbyt długo. Przyłapała się na tym, że wygląda przez kuchenne okno, do rzeczywistości wróciła na dźwięk dzwonka telefonu komórkowego. Chwyciła go i odebrała. - Hej, piękna. Mick. Uśmiechnęła się, słysząc jego głos. - Hej, przystojniaku. - Co robisz? - Użalam się nad sobą, ponieważ mój syn opuścił mnie na tydzień. - Tak? Gdzie się podział? 12 Mam nadzieję, że każdy wie o co chodzi:) Tu w odniesienu do podwójnej osobowości, co u nastolatka raczej nie jest niczym dziwnym;)

- Pojechał na obóz futbolowy. - Pamiętam to. Będzie się dobrze bawił. - Jestem pewna, że będzie. Ale to pierwszy raz, kiedy jesteśmy tak długo z daleka od siebie. - Jezu, mamo, najwyższy czas, żeby przestał trzymać się twojego fartucha. Teraz z kolei, to ona się śmiała. - Masz rację. Wypadam za burtę, czyż nie? - Zdecydowanie. Co robisz w środę wieczorem? - W środę organizuję lunch. - Ale w środę wieczorem? Jesteś wolna? - Hm, chyba tak. - Do której trwa ten lunch? - Powinniśmy skończyć koło drugiej, włącznie ze sprzątaniem. - Chcesz obejrzeć ze mną film w środę wieczorem? Uśmiechnęła się. To byłby idealny sposób na relaks po środowej imprezie. - Z przyjemnością. - Świetnie. Jeśli podasz mi lokalizację miejsca, w którym organizujesz spotkanie, koło drugiej wyślę po ciebie limuzynę. - Limuzynę? - Tak. Zabierze cię na lotnisko. - Na lotnisko? Żeby zobaczyć film? Czuła się, jakby umknęła jej gdzieś część rozmowy. - Lecimy do LA13 zobaczyć premierę „I Dream of You14”. Opadła na fotel. - Żartujesz? Nie mogę się doczekać, by zobaczyć ten film. - Tak? Wspaniale. - Mówisz poważnie? Premiera? - Serio. - O mój Boże, Mick. - Czy to znaczy tak? - Hm, tak. Oczywiście, że tak. Z chęcią. - Dobrze. Limuzyna odbierze cię o drugiej. Polecimy tam i zatrzymamy się na noc w hotelu, jeśli ci to odpowiada. - Tak. Doskonale. Boże, muszę znaleźć coś do ubrania na premierę. 13 Ten skrót na pewno każdy zna:) Los Angeles – cudne Misto Aniołów;) 14 Marzę o tobie.

Dobry Boże, nie mam wiele czasu, prawda? - Zabiorę cię jutro na zakupy. - Nie musisz zabierać mnie na zakupy. Nie mam na to czasu. Będę jutro zajęta przez cały dzień kończeniem planowania tego lunchu. - W porządku. Każę Liz wysłać ci coś. - Nie. Potrafię sama robić zakupy. Znajdę na to czas. - Taro, nie zapraszam cię na premierę po to, żebyś panikowała. Upewnię się, że możesz założyć coś godnego premiery. To jest mój obowiązek, więc nie przejmuj się, dobrze? Poza tym, moja agentka ma ludzi, którzy dla niej pracują, a którzy nie mają prawie nic do roboty. Roześmiała się. - Dobrze, jeśli nalegasz. I Mick? - Tak? - Dziękuję za zaproszenie mnie. Jestem bardzo podekscytowana. - Ja również. *** Następne dwa dni minęły w nawale zajęć. Kiedy powiedziała dziewczynom o zaproszeniu na premierę, nie była pewna, kto był tym bardziej podekscytowany - ona czy one. Mimo, że miała milion rzeczy do zrobienia na ostatnią chwilę przed lunchem, Maggie wbrew jej gwałtownym protestom, że nie ma na to czasu, nalegała, by Tara poszła na manicure i pedicure. Do tego Ellen i Karie powiedziały, że wszystko jest przygotowane do lunchu i Tara niepotrzebnie się martwi. Tyle, że to była jej praca. Jeśli ona nie będzie się martwić o każdy szczegół, to kto to zrobi? Przynajmniej przygotowanie lunchu trzymało jej myśli z daleka od kosztownej premiery filmowej, na którą wybierała się z Mickiem. W przeciwnym razie zajmowałaby się kompletnie beznadziejnym przypadkiem, jakim było martwienie się o to, co założyć, jak ułożyć włosy i jaką powinna wybrać biżuterię. Ale najwyraźniej te rzeczy były poza jej kontrolą, przynajmniej według Lisy Montgomery, która pojawiła się bladym świtem we wtorek. Lisa pracowała dla Elizabeth Darnell, agentki Micka. Wpadła do pracowni zaraz gdy otworzyli, wzięła miarę z Tary, zapytała o jej preferencje co do kolorów sukienki, butów, fryzury, makijażu, a nawet biżuterii. Maggie, Ellen, i Karie chichotały, udzielił im się nastrój chwili, podczas

gdy Tara głównie siedziała wstrząśnięta wszystkim dopóki Lisa podziękowała jej, powiedziała, że wszystko będzie załatwione, a jedyne co Tara musi zrobić, to pokazać się w Los Angeles w środę i niedbale wyjść. Gdy lunch, który udał się doskonale, skończył się, Tara była fizycznie i psychicznie wyczerpana. Jednak gdy pojawiła się limuzyna, nic nie mogła poradzić na to, że czuła większe podekscytowanie, ponieważ znowu zobaczy Micka niż, że pojedzie na premierę. Ale Maggie wygoniła ją za drzwi i powiedziała, że skończą nadzorowanie ostatnich porządków. Wsiadła więc do długiej czarnej limuzyny, czując się ważniejsza niż była, i starając się zrelaksować w czasie, gdy zmierzali na lotnisko w San Francisco. Była zaskoczona, że polecą małym prywatnym odrzutowcem, a nie komercjalnymi liniami lotniczymi. Weszła na pokład luksusowego odrzutowca. Mick siedział z tyłu w fotelu, który wyglądał na bardzo wygodny. Wstał, kiedy weszła, podszedł do niej, objął ją i mocno pocałował. Wtopiła się w jego ramiona i opuścił ją stres z całego tygodnia, gdy jego usta poruszały się na jej, jego język wśliznął się do środka, liżąc ją. Westchnęła, opierając się o niego, uwielbiając czuć jego twarde mięśnie, kiedy go trzymała. Trudno było nie chcieć nadal go całować i dotykać, ale nie byli sami. Przerwała pocałunek, a on oparł czoło o jej. - Tęskniłem za tobą. Uśmiechnęła się, kochając to, że powiedział słowa, które czuła. - Też za tobą tęskniłam. - Jak poszedł twój lunch? Wskazał jej białą skórzaną sofę. Ten samolot nie wyglądał jak samolot. Wyglądał jak hotelowy apartament z drogim dywanem i zbyt dużymi krzesłami, które się obracają. I sofa. Nigdy nie widziała czegoś podobnego. Usiadła, on usiadł obok niej. - Poszło bardzo dobrze. - To świetnie. Mam nadzieję, że przez to zyskasz nowych klientów. - Też mam taką nadzieję. Pokładowa stewardesa podała jej kieliszek szampana. Uśmiechnęła się, czując się trochę dekadencko, ale z chęcią go przyjęła, a następnie odwróciła się do Micka, który popijał szklankę czegoś, co wyglądało jak woda sodowa. - Nie pijesz szampana? - Jest lato a ja mam treningi. Mój osobisty trener skopałby mi tyłek, gdyby okazało się, że wypociłem alkohol.

Roześmiała się. - Zmusza cię do ciężkiej pracy, tak? - Czasami trochę płaczę po treningu. Ale nie pozwól mu usłyszeć, że to powiedziałem. To tylko podbudowałoby jego ego. - Nawet nie mogę sobie wyobrazić, w jakiej musisz być kondycji, że tak wyglądasz. Wzruszył ramionami. - Jestem coraz starszy. Trudniej jest utrzymać sylwetkę, więc muszę nad tym pracować. - Futbol to brutalny sport. Musisz być zbudowany jak zbocze góry, żeby przyjąć różne rodzaje uderzeń. Odchylił się do tyłu i bawił się końcami jej włosów. - Mnie jest łatwiej niż wielu innym facetom. Po prostu tam stoję i rzucam. - Aha. Widziałam mecze. Odbierasz swoją część uderzeń. - Ach tak, jesteś fanką. Chcesz autograf? - Dlaczego, tak, chcę. Możesz złożyć autograf swoim językiem na moim... - Wkrótce będziemy gotowi do startu, panie Riley. - Dzięki, Amanda - powiedział nie spuszczając wzroku z Tary. Amanda przeszła do przedniej części samolotu, a Mick pochylił się do przodu i omiótł jej usta swoimi. Tara chłonęła odczucia, jej ciało ogarnęło piekło potrzeby. - Tatuaż z mojego języka, co? Powinna się wstydzić, stewardesa Amanda stała prawdopodobnie nad jej głową, gdy to powiedziała, ale w tym momencie interesował ją tylko Mick. - Tak. - Będę o tym pamiętał. Czas zapiąć pasy. Do czasu aż wystartują przenieśli się na oddzielne miejsca, a Amanda przyniosła im świeże napoje, przekąski z grillowanych krewetek i sałatkę. - Pomyślałem, że powinnaś coś jeść – powiedział Mick. - Kiedy dotrzemy na miejsce nie będzie czasu na jedzenie, aż do końca premiery. - Jaki jest plan działań? - Liz powiedziała, że załatwiła kogoś do włosów i makijażu, a w LA ma gotową sukienkę, buty i wszystkie te rzeczy związane z biżuterią. - Mick, przeze mnie miałeś strasznie dużo kłopotów. Nie musiałeś tego robić. Uniósł jej rękę i pocałował nadgarstek.

- Chcę, żebyś się dobrze bawiła tej nocy. - Oczywiście jest to tego rodzaju wydarzenie, gdzie twoja agentka chce, żebyś brał w nim udział i był widoczny? - Oczywiście. - A ona niezupełnie oczekuje, że przyprowadzisz mnie jako swoją randkę. - Nie robię wszystkiego, co rozkaże mi Elizabeth. Przytrzymał jej rękę i polizał wnętrze nadgarstka. Zadrżała. - Ile mamy czasu do lądowania? Mick podniósł telefon komórkowy, by sprawdzić godzinę. - Około czterdziestu minut. Dlaczego pytasz? Masz coś na myśli? Przesunęła wzrokiem po wnętrzu samolotu. - Nie ma tu zbyt wiele prywatności. - Jest jej więcej niż myślisz. Wstał i wziął ją za rękę, prowadząc przez drzwi w tylnej części samolotu. Sapnęła, gdy zdała sobie sprawę, że to sypialnia. - Cholera. Kim jest właściciel? Jakimś sułtanem? Mick roześmiał się, stanął za nią i owinął wokół niej ramiona. - To samolot Irvina Stokesa. - O mój Boże. Nie miałam pojęcia. Naprawdę musi cię lubić. - No, tak. Ale tak naprawdę lubi Elizabeth. Cały czas gada z nim i chodzi na lunche z jego żoną. Sądzę, że myśli o niej jak o odnoszącej sukcesy córce. Odwróciła się i objęła go ramionami. - Myślę, że naprawdę bardzo cię lubi. Nie mogę uwierzyć w ten samolot. - Dość gadania o samolotach. Mick sięgnął za siebie i zamknął drzwi, popychając Tarę na ścianę. - Chcesz dołączyć do klubu wysokościowego? - Już myślałam, że nigdy o to nie zapytasz. Przycisnęła do niego usta, jej sutki już mrowiły na myśl o uprawianiu seksu z Mickiem w samolocie. Miała z nim tak wiele dzikich doświadczeń, ale to było szalone i aż nazbyt ekscytujące. Była mokra, gotowa i chciałaby być teraz naga, żeby mógł ją przelecieć. Chociaż, dlaczego tak w ogóle miałaby być naga? Jego usta były na niej, jego twarde ciało przyciśnięte do niej, a ona miała na sobie letnią sukienkę. Jego twardy penis znajdował się przy jej biodrze. Dostosowała swoje ciało, umieszczając jego twardość w bezpośrednim kontakcie z jej płcią, a następnie

otarła się o niego. Opuścił na nią wzrok i posłał jej spojrzenie, które stopiło ją od środka. - Czyżbyś czegoś chciała? - Tak. Twojego kutasa we mnie. Natychmiast. Podwinął jej sukienkę, zwijając ją w ręce i podciągając na jej biodra, później sięgnął do jej majteczek i ściągnął je w dół. Poruszyła się, pozwalając im spaść na podłogę. Mick rozsunął spodnie i wyjął penisa, sięgając do kieszeni po prezerwatywę, rozrywając opakowanie i zabezpieczając się w rekordowym czasie. Mick pchnął ją na ścianę i podniósł jej nogę na swoje biodro, wchodząc w nią jednym mocnym pchnięciem, które sprawiło, że krzyknęłaby, gdyby nie była świadoma, iż nie są sami w samolocie. Zamiast tego sapnęła, kiedy wycofał się i wjechał w nią ponownie. Czuła pulsowanie cipki, żądającej, by dał jej więcej grzesznej przyjemności. Zsunął jej z ramion ramiączka sukienki i obnażył jej piersi, potem pochylił się zamykając usta na jej sutku i ssał, mocno. Tara zadrżała, uderzyła głową w ścianę samolotu, huk silników równał się temu w jej krwi i pulsował w uszach. Pociągnęła koszulę Micka, a on podniósł ręce, pozwalając jej zdjąć ją z niego. Och, podobało jej się to, jak popychał ją na ścianę samolotu, jej sukienka zwinięta w jego rękach, kiedy wbijał się w nią głębokimi pchnięciami. Szał ich kochania się, zabierał ją do miejsca, gdzie zapominała o wszystkim i gdzie czuła się szalona i wolna. Nie wiedziała nic poza tym, że była w tym momencie, z tym mężczyzną, a w centrum jej istoty pragnienie zwinięte było niczym wąż, gwałtowne i nieograniczone. Naznaczyła paznokciami jego ramiona i zażądała więcej. - Cholera - powiedział, kołysząc się z nią mocniej, dając jej więcej niż chciała, przesuwając rękę między nich, by pomasować jej łechtaczkę, oddalając się na tyle, żeby oboje mogli widzieć jak jego kutas ją pieprzy i jak jego palce dotykają jej łechtaczki. - Dochodzę, Mick. Pieprz minie w ten sposób. Poczuła jak jej cipka zaciska się na jego penisie, opanowała ją szalona spirala doznań i doszła z dzikim okrzykiem. Mick wpił się w jej usta, ssąc jej język, gdy kołysał się z nią, wbijając się w nią głębiej i jęknął, gdy osiągnął orgazm, owinął wokół niej ramiona, podnosząc ją z ziemi i wbijając się w nią mocno i głęboko. Pozbawiona tchu i czując mrowienie nóg poszła z nim, gdy niósł ją do łóżka i upadli na nie, ona na Micku, oboje dyszeli i byli mokrzy od potu.

Tara nie odzywała się przez kilka minut, zadowolona, że czuje bicie serca Micka, gdy gładził jej plecy. - Chyba zmiąłem ci sukienkę - powiedział w końcu. Roześmiała się. - Nie dbam o to. Ale możliwe, że pocimy się na narzucie pana Stokesa. - Nie obchodzi mnie to, i jestem pewien, że jego też nie. Umyli się w bardzo ładnej i wcale nie typowej łazience lotniczej. W miarę możliwości Tara wygładza włosy i sukienkę, ale było oczywiste skąd jej zaróżowione policzki i lekko spuchnięte usta. Jej wygląd świadczył o tym, że przed chwilą uprawiała seks. - Zdecydowanie wyglądam jakbym chwilę przedtem uprawiała seks. Jak kiedykolwiek będę mogła spojrzeć załodze w twarz? - Załoga jest na tyle dobrze opłacana, żeby niczego nie zauważać. Chodźmy się napić zanim wylądujemy. Przez ciebie jestem spragniony. Roześmiała się i wzięła go za rękę, nagle również bardzo spragniona. *** Tym, czego Tara nauczyła się bardzo szybko po przyjeździe do Los Angeles, było to, że agentka Micka była piekielną planistką. Po przylocie czekała na nich limuzyna, która szybko zabrała ich do niezwykle szykownego hotelu, gdzie została odciągnięta od Micka przez cały zespół makijażystów i fryzjerów. Została wrzucona pod prysznic, a potem wypolerowana, wychuchana i wygładzona jak nigdy w życiu. Miała stosowany i profesjonalny makijaż, uczesanie, a nawet przyszła jakaś kobieta, żeby ją ubrać. Zastanawiała się, czy gwiazdy filmowe były przyzwyczajone do takiego stylu życia. Z pewnością miło było być rozpieszczaną, choć to nieco przytłaczające. Kiedy stanęła przed lustrem ubrana w jakąś szokująco drogą i modną suknię i ozdobiona biżuterią, której ceny nawet nie chciała znać, musiała przyznać, że uczynili z nią cuda, bo nawet nie wyglądała jak ona. Makijaż zrobiony za pomocą pistoletu natryskowego15 wyczyniał magiczne rzeczy z cerą. Blizna na jej brwi, którą zdobyła jako dziecko, kiedy spadła z huśtawki została fachowo zatuszowana. Jej oczy wydawały się ogromne i... piękne, a rzęsy - och. Nieważne ile stałaby przed lustrem z tuszem do rzęs, i tak nie odtworzyłaby magii sztucznych rzęs. Suknia bez ramiączek w kolorze miedzi opinała jej biust, talię i biodra, i 15 Pojęcia nie miałam, że coś takiego istnieje... Airbrush makeup – gdyby ktoś chciał sprawdzić w google:)

opadała na podłogę magicznymi falami, była najpiękniejszą rzeczą, jaką Tara kiedykolwiek założyła. A buty - Boże, buty. Szpilki z paseczkami i ze śliczną kokardką nad palcami. Pasowały do sukni, a ona chciała w nich spać, aż do śmierci. - Bardzo wam wszystkim dziękuję. Czuję się dzisiaj jak Kopciuszek. Wszyscy bardzo ciężko pracowali, żebym ładnie wyglądała, a ja nie wiem jak wyrazić to, że bardzo to doceniam. Personel od makijażu, włosów i ubioru, wszyscy uśmiechnęli się do niej, objęli i pocałowali ją, a następnie opuścili apartament. Tara wzięła oddech, wypuściła go, po czym znowu odwróciła się do lustra. - Jasna cholera, kobieto. Odwróciła się na dźwięk głosu Micka. Stał w wejściu do sypialni. Znów uderzyło ją to, jak niesamowicie wyglądał w smokingu. Jego szerokie ramiona doskonale wypełniały marynarkę i był wystarczająco wysoki, by podkreślić elegancję stroju, czarne włosy były doskonale uczesane, niebieskie oczy robiły jeszcze większe wrażenie w zestawieniu z czarnym smokingiem. Przechadzał się i chodził wokół niej, gdy stała na środku pokoju, aż w końcu podszedł do niej, podniósł rękę i wycisnął pocałunek na jej palcach. - Jesteś najpiękniejszą kobietą, jaką kiedykolwiek widziałem. Zrobiło jej się ciepło. - Nie jestem. Ale dzisiaj tak się czuję. Dziękuję ci za to. - Jesteś najpiękniejszą kobietą, jaką kiedykolwiek widziałem, ponieważ doceniasz to w sposób, w jaki żadna kobieta, z którą byłem wcześniej nie potrafiła docenić. Poczuła w oczach piekące łzy. - Nie każ mi płakać, bo trzeba będzie zadzwonić po całą hordę ludzi, żeby to poprawili. Wyciągnął rękę. - Gotowa iść się zabawić? - Tak. VII Tara nie wiedziała czego się spodziewać, ponieważ nigdy wcześniej nie była na premierze filmowej. Lampy błyskowe ciągle skierowane były na jej twarz, a tysiące pytań o to kim jest i co łączy ją z Mickiem były przytłaczające i zaskakujące. Oczekiwała, że to gwiazdy filmowe będą otoczone przez

media. Ale ona? Ona była nikim. Z drugiej strony, Mick był sławny. Media chciały wiedzieć, kim była jego towarzyszka. Mick wydawał się być nieskrępowany, uśmiechając się i machając do fanów i pozując do zdjęć. A pytania o Tarę nie przeszkadzały mu i przedstawiał ją wszystkim, wliczając w to reporterów krajowych, dziennikarzy z różnych magazynów, a nawet telewizji rozrywkowej. O. Mój. Boże. Tara chciała znaleźć się z powrotem w limuzynie, wrócić do apartamentu i obejrzeć innych ludzi w telewizji. Nie chciała widzieć się w telewizji, choć była pewna, że kamery były bardziej zainteresowane filmem oraz obecnością gwiazd TV i modelek niż nią. Nie była żadną sensacją. Na szczęście wkrótce wszystkie media zorientowały się w sytuacji i pobiegły do prawdziwych gwiazd, a Tara mogła odetchnąć. Cieszyła się, że mogła patrzeć na ludzi stanowiących śmietankę Hollywoodu, którzy stali krok od niej, udzielając wywiadów i uśmiechając się do kamer. Kiedy nie miała już aparatów wycelowanych w twarz, żałowała, że nie pomyślała o przyniesieniu własnego aparatu, by zrobić kilka zdjęć dla Maggie, Ellen i Karie. Choć przypuszczała, iż z jej strony mogłoby to być niewłaściwe, podbieganie do gwiazd filmowych i robienie im niepozowanych ujęć. Kiedy wreszcie weszli do środka, Mick poprowadził ich na miejsca i och, film był wspaniały. A czas spędzony z Mickiem cudowny. Trzymał ją za rękę albo obejmował ramieniem i oboje śmiali się z filmu, który był zabawny i niesamowicie romantyczny. To była idealna noc, a Tara czuła się, jakby naprawdę była Kopciuszkiem. W trakcie filmu Mick nawet pochylił się nad nią kilka razy i pocałował. Nie mogłaby prosić o lepszą randkę, tę noc zapamięta na zawsze. Kiedy film się skończył, wszyscy podnieśli się i ruszyli do swoich limuzyn. Wśliznęli się do samochodu, a Tara oparła się o Micka, który obejmował ją ramieniem. - Wspaniale się bawiłam, Mick. Dziękuję. Uśmiechnął się do niej. - Proszę bardzo. Ale to jeszcze nie koniec. - Nie? - Nie, teraz odbędzie się przyjęcie popremierowe. Chyba, że nie chcesz iść.

- Och, nie. Zapowiada się dobra zabawa. Udali się do innego niezwykle szykownego hotelu, gdzie odbyło się przyjęcie w niesamowitej i ogromnej sali balowej wypełnionej balonami, plakatami filmowymi, fontannami szampana i - na szczęście – jedzeniem. - Och, dzięki Bogu. Umieram z głodu - powiedziała, gdy wraz z Mickiem znaleźli się przy stole. - Ja też. Cieszę się, że lubisz jeść. Roześmiała się. - Dlaczego miałabym nie lubić? Posłał jej spojrzenie. - Byłabyś zdziwiona liczbą kobiet, z którymi się spotykałem, a które nie jadły. Nie uwierzyłabyś w wyraz przerażenia pojawiający się na ich twarzach, kiedy proponowałem im prawdziwe jedzenie. Nie ma nic bardziej przygnębiającego niż patrzenie na kobietę skubiącą kawałek selera. Zaśmiała się. - Ze mną nie musisz się tego obawiać. Zaprowadź mnie do najbliższego cheeseburgera. Tutaj również byli obecni fotografowie i media, ale nie było to już takie szaleństwo, jak na czerwonym dywanie. Mimo to, Tara była świadoma tego, że Mick pilnował swojego wizerunku, więc starała się nie jeść łapczywie, choć w tej chwili mogłaby zjeść nawet ramię fotografa. Media wydawały się zadowolone czepianiem się obecnych aktorów i aktorek i zostawianiu ich samym sobie. - Pewnie żałujesz, że nie przyszedłeś z kimś bardziej znanym – powiedziała, gdy w końcu mogła mówić po zapełnieniu żołądka. Mick wziął łyk napoju gazowanego, po czym wygiął brew. - Dlaczego tak mówisz? - Ponieważ jesteśmy raczej ignorowani przez media. Gdybyś przyprowadził jakąś gorącą aktorkę, cieszyłbyś się większym zainteresowaniem. Zaśmiał się. - Kochanie, nie przyszedłem tutaj, żeby być fotografowany. Bóg jeden wie, że miałem ku temu więcej okazji niż to konieczne. Chciałem cię tutaj zabrać, byś się dobrze bawiła. - Och. Spojrzała na swoje kolana, czując się głupio przez to, co powiedziała. - Przepraszam. Uniósł jej brodę palcami.

- Nie przepraszaj. Ale nie interpretuj niewłaściwie tego, dlaczego tu jesteśmy. Nie wykorzystuję cię jako możliwości do zrobienia mi zdjęcia, Taro. Zabrałem cię tu dzisiaj, ponieważ chciałem pokazać ci, że możemy się dobrze bawić. Żadnych ukrytych motywów. Położyła rękę na jego karku. - Dziękuję, Mick. To naprawdę była najlepsza noc mojego życia. Otarł się wargami o jej usta, w pocałunku miękkim i delikatnym, w takim pocałunku, który sprawiał, że się jej serce chciało robić niebezpieczne rzeczy - takie jak zakochanie się. Przez błysk lampy aparatu aż podskoczyła. Tara zamrugała i spojrzała w twarz fotografa. - Mógłbyś wysłać mi kopię, Jimmy? - zapytał Mick. Fotograf roześmiał się. - Jasne, Mick. Po tym, jak facet z aparatem odszedł, Tara uniosła brew patrząc na Micka. - Jesteś po imieniu z paparazzim? - Kiedy dość często pakują ci aparat w twarz, uczysz się kim są. Jimmy to miły facet. Jest wolnym strzelcem. I naprawdę chcę kopię tego zdjęcia. - Ja również. - Więc jesteś gotowa poznać gwiazdy filmowe? Jej serce zgubiło rytm. - Naprawdę? - Oczywiście. Wstał i wyciągnął rękę. - Zabranie cię na jedno z tych wymyślnych przyjęć nie miałoby sensu, jeśli nie mogłabyś powiedzieć, że spotkałaś niektóre z wielkich nazwisk Hollywoodu, prawda? Teraz mogłaby po prostu zemdleć. *** Mick wypił butelkę wody i z powrotem ją zakręcił wpatrując się w Tarę, która zasnęła w limuzynie, gdy wracali z przyjęcia. Był zadowolony, że zabrał ją na premierę, cieszył się widząc wszystko jej oczami. Przez lata był na tak wielu tego rodzaju imprezach, że to całe doświadczenie stało się nużące. A kobiety towarzyszyły mu tylko w jednym celu – by nagłośnić swoją karierę i stworzyć mediom jak najwięcej okazji do

zrobienia im zdjęć. Co oznaczało całą noc kamer skierowanych na niego oraz ciągłe wywiady, z uśmiechem na stałe przyklejonym do twarzy. Te imprezy stały się bolesnym doświadczeniem. Dopóki nie zabrał ze sobą Tary. Patrzyła szeroko otwartymi oczami i na wszystko reagowała entuzjastycznie, paraliżowały ją tylko cholerne kamery, więc robił co mógł, by ich unikać. A potem przeprosiła za odciąganie go od mediów. Była zdumiewająca. Orzeźwiająco było być z kobietą, która nie dba o siebie, ale troszczy się o niego. Tak naprawdę nie wiedział, co z nią zrobić. Ale lubił ją. Naprawdę ją lubił. Bardzo. Dlaczego nie? Była piękna, zabawna i seksowna, a chemia między nimi była niczym ładunek wybuchowy. Była słodka i opiekuńcza, i jeśli nie będzie ostrożny może się w niej szaleńczo zakochać. Jeśli był gotowy na zakochanie się. A był? - Gapisz się na mnie. Spojrzał w dół. Jej oczy były senne, półprzymknięte i seksowne jak diabli. - Tak. Jesteś piękna, gdy śpisz. Przesunęła się, siadając i wygładzając sukienkę. - Nie jestem. Przykro mi, że tak odpłynęłam. Myślę, że emocje dnia i nocy, po prostu dały mi się we znaki. - W porządku. To był długi dzień. Miałaś prawo się zdrzemnąć. Gdy przybyli do hotelu Mick wziął Tarę za rękę i pomógł jej wysiąść z limuzyny. Lubił być z nią widziany nie dlatego, że była gwiazdą, ale dlatego, że była piękna w naturalny sposób, który sprawiał, iż ludzie odwracali głowy, gdy przechodziła obok. Inną rzeczą, która bardzo mu się w niej podobała było to, iż nie miała pojęcia, jaka naprawdę była ładna. W windzie położyła głowę na jego ramieniu, ciasno splotła swoje palce z jego. Mick przełknął ogromną gulę w gardle. Postępuj ostrożnie i powoli, i przestań myśleć o tym, jak daleko może was to zaprowadzić. Wsunął klucz do zamka i otworzył drzwi, przytrzymując je dla niej dopóki nie weszła do środka, jej długa spódnica szeleściła w seksowny sposób, gdy wsunęła się do salonu w ich apartamencie. Odwróciła się do niego, spódnica zafalowała wokół niej. Wyglądała jak jakaś cholerna księżniczka, a ta gula w jego gardle spadła do klatki piersiowej.

Podszedł do niej i położył ręce na jej talii. - Czy mówiłem ci, jak niesamowicie piękne wyglądasz dziś wieczorem? Podobało mu się, że rzeczywiście się zarumieniła. Położyła ręce na jego ramionach. - Czy mówiłam ci, jak niesamowicie się dziś bawiłam? I tak po prostu, zaczął poruszać się z nią w swoich ramionach, ich stopy przesuwały się w doskonałym rytmie do tej idiotycznej piosenki, którą słyszał w głowie. Była dziś księżniczką i musieli razem zatańczyć. - Mick. - Tak. - Czy zdajesz sobie sprawę z tego, że tańczymy? - Tak. - Muszę znowu powiedzieć, że jesteś dobrym tancerzem. - Możesz za to podziękować mojej matce. Upierała się przy sali balowej. Podniósł rękę, a ona wsunęła swoją rękę w jego dłoń. Zaczął wirować z nią po marmurowej podłodze salonu. - Chciałabym za to podziękować twojej matce. Jesteś niesamowity. - Nie mów o tym ludziom z Tańca z Gwiazdami. Wiesz, że uwielbiają zapraszać do tego show futbolistów. Roześmiała się. - Nie sądzę, żebyś chciał robić coś takiego. - Nie. Więc na miłość boską, nie pozwól, żeby Elizabeth o tym usłyszała. To by ją zainteresowało. - Twój sekret jest u mnie bezpieczny. To było coś. Mógł to sobie dobrze wyobrazić, u niej każda jego tajemnica była bezpieczna. Ale nie ta największa. Było za wcześnie, by mówić jej o wszystkim. Tańcząc dotarli do balkonu, otworzył drzwi i poprowadził ją na zewnątrz. Noc była ciepła, światła miasta jasne i promienne. Spojrzała na miasto, a Mick owinął wokół niej ramiona wdychając jej zapach. - To była doskonała noc, Mick. Jeszcze raz dziękuję. - Proszę bardzo. Cieszę się, że ci się podobało. - Twoje życie jest niesamowite. Możliwości, jakie daje ci sława są niewiarygodne. - Owszem. Cieszę się nimi, gdy je mam, doceniam to, czym są. Sława jest ulotna, szczególnie dla kogoś, kto jest sportowcem. Nie mamy zwykle długiego terminu przydatności. Odwróciła się do niego.

- To bardzo rozsądny pogląd. Więc co będziesz robił, gdy twoja futbolowa kariera się skończy? - Dobrze zainwestowałem, nie żyję ponad stan. Będę miał mnóstwo pieniędzy, gdy skończę z futbolem i przejdę na emeryturę. - Ale nie chcesz po prostu nic nie robić, prawda? - Nie. Uruchomiłem kilka organizacji charytatywnych, więc będę je nadzorował. Być może zostanę trenerem. Jest kilka innych opcji, które rozważam. Jeszcze nie zdecydowałem, co chcę robić. To zależy od tego, jak długo będę grał. Patrzyła na niego, nic nie mówiąc. - Co? - zapytał. - Jesteś po prostu zbyt dobry, żeby być prawdziwy. Jesteś wykształcony, bogaty, nie szastasz pieniędzmi na narkotyki albo imprezy. Wspomagasz organizacje charytatywne i rzeczywiście myślisz o przyszłości. Nie masz żadnych szkieletów w szafie, Mick? Czy nie czai się tam gdzieś zły chłopiec, który czyniłby cię mniej doskonałym? Gdyby tylko wiedziała. - Nikt nie jest doskonały, Taro. Nawet ja. Westchnęła. - Nie wiem. Z pewnością na takiego wyglądasz. - Czy cieszyłoby cię, gdybym był zły? Zmarszczyła czoło. - Nie, wcale. Po prostu obawiam się, że nawet nie mogę zacząć żyć zgodnie z... - Z czym? Pokręciła głową. - Z niczym. Nieważne. Jestem śmieszna. Pochyliła się do niego i wycisnęła pocałunek na jego ustach. - To był cudowny wieczór, a ja jestem oszołomiona i wyczerpana. Ale nie tak wyczerpana, żebym nie mogła pokazać ci, jak bardzo się cieszę, że jestem w twoim towarzystwie. Teraz chodź, pomóż mi pozbyć się tej drogiej biżuterii i grzesznie drogiej sukienki. Nadszedł czas, by Kopciuszek wrócił do dyni. Zaśmiał się i pozwolił jej zaprowadzić się do sypialni. Pomógł jej zdjąć biżuterię, rozpiąć sukienkę, po czym wstrzymał oddech, gdy z niej wyszła odsłaniając seksowny jak cholera biustonosz bez ramiączek i dopasowane ledwo zakrywające to co trzeba majtki oraz te szpilki. - Lubię dynię bardziej niż Kopciuszka. Możesz zostać w tym stroju? I w

butach? Zaśmiała się, rozwiązała mu krawat, zsunęła marynarkę z jego ramion i zabrała się za rozpinanie koszuli. - Zdaje się, że nie tak dawno pozbywaliśmy się twojego smokingu. - Nasza pierwsza wspólna noc - powiedział, pamiętając to tak wyraźnie, jakby to było wczoraj. Podniosła na niego wzrok, gdy wyszarpnęła koszulę z jego spodni. - Tak. Podobało mi się oglądanie cię bez ubrania. Dziś mam zamiar sama cię rozebrać. Zadrżał, kiedy sięgnęła do zapięcia spodni, cholernie bliski zatracenia, gdy jej palce musnęły zamek błyskawiczny. Jego penis napierał na tkaninę spodni, twardy, pulsujący i gotowy na jej dotknięcie. Zsunęła mu spodnie i bokserki. Zrzucił buty, a ona uklękła, by zdjąć mu skarpetki. Stał przed nią nagi. Tara usiadła na piętach, wpatrując się w jego penisa. - Usiądź na tym krześle, Mick. Stanąłby na głowie gdyby nadal tak na niego patrzyła. Podszedł do krzesła, usiadł, rozłożył nogi tak, żeby mogła między nimi klęknąć. Znowu zadrżał, gdy jej piersi otarły się o jego uda, a żołądek skurczył się, kiedy pochyliła się, żeby go pocałować. Ujął jej twarz w dłonie i pocałował z pożądaniem, o jakim nie miał pojęcia, że je posiada. Choć starał się o to nie dbać, czuł coś do Tary i coraz trudniej było mu udawać, że to, co między nimi było, to coś zwyczajnego. A gdy pocałowała go z cichym jękiem i potrzebą, którą on również odczuwał, jego penis szarpnął się przy miękkości jej brzucha i jedyne o czym mógł myśleć to to, by być w niej, gdzie czuł się bezpiecznie i dobrze, nagle zapragnął, żeby wszystko o nim wiedziała. Hola. Cholera, czas trochę zwolnić. Wziął głęboki oddech i skoncentrował się na doznaniach fizycznych, na sposobie w jaki jej smak wybuchał w jego ustach za każdym razem, gdy go całowała, na tym jak cholernie trudno było się powstrzymywać i pozwolić jej grać w tą grę zwaną uwodzeniem. Oderwała usta od jego warg i przesunęła je na jego szczękę, szyję, a jej palce zajęły się jego sutkami. Wciągnął oddech, zdając sobie sprawę z tego, jak bardzo podobało mu się czuć na sobie jej ręce. Pocałowała jego sutki, polizała je. Lubił widzieć jej usta na sobie, lubił obserwować jak jej język podążał przez jego klatkę piersiową i wił się w dół przez mięśnie brzucha, wiedząc co robi, przewidując każdy jej ruch. Wstrząsnął nim dreszcz, gdy

przesunęła się poniżej jego brzucha, opierając twarz na jego udzie popatrzyła na jego kutasa, a potem z powrotem na niego. Uśmiechnęła się do niego zanim chwyciła jego penisa w obie ręce. Syknął. Jego cierpliwość wisiała na na włosku. Pozwolenie jej na to dużo go kosztowało, gdy jedyne czego chciał, to rzucić ją na dywan i zanurzyć się w jej wnętrzu. Ale to była jej gra i zamierzał pozwolić jej bawić się po swojemu. - Lubię gdy mnie dotykasz, Taro. Oblizała usta i uniosła się między jego nogami. Pochylił się nad nią, by rozpiąć jej biustonosz, pozwalając mu opaść i nareszcie mógł zobaczyć jej piersi, różowe koniuszki stwardniały, gdy gładziła jego trzon przesuwając po nim rękami. Wydawała się być zafascynowana tą grą, nie spieszyła się, ściskała mocno, po czym rozluźniała uchwyt. Mógł patrzeć godzinami jak dotykała jego kutasa, ciepło i miękkość jej dłoni były bez porównania lepsze od masturbowania się. W jej ruchach była finezja, inaczej niż gdy sam to robił, wtedy było to coś w stylu ”pośpisz się i skończ szybko”. Cała była gracją i miękkością, a kiedy umieściła usta na główce jego penisa i okręcała wokół niego językiem jakby to były cholerne lody, prawie stracił kontrolę, mało brakowało a wystrzeliłby, dochodząc w jej ustach, zupełnie jakby był piętnastolatkiem pozbawionym kontroli. Lizała całą jego długość, jej mały różowy języczek jeździł po jego trzonie, jakby nie miała go dość. - Jezu Chryste, Tara, to tak cholernie dobre. Sięgnął do jej włosów, ostrożnie zaczął wyciągać z nich wszystkie wsuwki, chcąc je rozpuścić, by wplątać w nie palce. A kiedy wreszcie uwolnił jej włosy, zacisnął w nich dłoń w pięść i pociągnął. To przyciągnęło jej wzrok do niego, uśmiechnęła się, by zaraz wziąć jego penisa głębiej, zdawała się dokładnie wiedzieć, czego potrzebował. Pozwoliła mu pchnąć kutasa głębiej w jej usta, pozwoliła mu mocniej i szybciej pieprzyć jej słodkie usta, aż zaczął dyszeć i poczuł ściskanie jąder. - Tak. Ssij mocniej mojego kutasa. Wzięła go głęboko, połykając główkę penisa, ściskając go, sprawiając, że pot spływał w dół między jego łopatkami. Czuł napięcie w kręgosłupie, walczył z pragnieniem żeby odpuścić, ale chciał jeszcze przez kilka minut rozkoszować się jej słodkimi wargami. Była boginią z idealnymi ustami i robiła mu takie rzeczy, że zaciskał zęby i zapierał się nogami o dywan. Potrafił wytrzymać jeszcze trochę. Przesunęła kciukiem w miejscu pomiędzy jego jądrami a tyłkiem, i o kurwa, dobrze było być tam drażnionym, podczas gdy go ssała. Miał ochotę

na więcej. Była jak narkotyk. Pchnął penisa głębiej i wiedział, że ta jazda wkrótce się skończy, ponieważ cholernie chciał dojść w jej ustach, mógł nawet wyobrazić sobie, jakby to było wytrysnąć na jej języku, poczuć jak go opróżnia dopóki nic by nie zostało. - Dojdę w twoich ustach, Taro, więc jeśli tego nie chcesz, lepiej powiedz to teraz. Ale ona tylko zamruczała wokół jego trzonu i połaskotała palcami tyłek, i niech to cholera, jeśli nie przez to, dokładnie wtedy wystrzelił mocno i szybko w dół jej gardła. Doszedł z głośnym okrzykiem, aż podskoczył na krześle, jego orgazm nadszedł z miejsca ukrytego gdzieś głęboko w nim. Czuł się oszołomiony, szczytowanie przeniknęło jego kręgosłup, mózg i każdą część ciała, zostawiając go wstrząśniętego, spoconego i całkowicie wyczerpanego. Opadł z powrotem na krzesło, Tara wraz z nim, jej usta wciąż na nim, zlizała do ostatniej kropli wszystko, co jej dał, a potem wreszcie go uwolniła i położyła głowę na jego udzie. Mickowi zajęło minutę zanim znowu mógł spójnie myśleć. Wciągnął Tarę na kolana, wyglądała tak cholernie seksownie mając na sobie tylko majtki i te buty. Pocałował ją głęboko, próbując swojego smaku na jej języku, zdumiony tym, co dla niego zrobiła. Oderwała się od niego, oblizała wargi i uśmiechnęła się. - Dobrze smakujesz. Zadrżał. - Chryste, jesteś cholernie bliska tego, żeby mnie znokautować. Zachichotała. - To dobrze. - Zaraz zrobię ci dobrze. Podniósł ją i postawił na nogach, zdjął jej majtki, pozostawiając te buty, które doprowadzały go do szaleństwa. Potem posadził ją na krześle i rozłożył jej nogi. - Twoja kolej. Najpierw pocałował ją chcąc posmakować jej ust, lizać jej wargi, wsunąć język w jej usta i ssać język. To sprawiło, że jego kutas wrócił do życia, mimo że wzięła wszystko co miał. Pocałował ją w szyję i zadrżała. Wiedział, że jej szyja była wrażliwa, więc poświęcił jej szczególną uwagę, przeciągając językiem po boku jej gardła zanim zsunął się w dół między jej piersi, gdzie lizał jej sutki, ssał stwardniałe jagody aż wygięła się w łuk karmiąc go nimi. Trzymał w dłoniach jej piersi,

przygryzał pąki zębami, pociągał za nie, usłyszał jej ochrypły krzyk i upajał się tym, bo to czyniło jego kutasa twardym. Przesunął rękami po jej brzuchu, pocałował go, a następnie założył jej nogi na swoje ramiona, przeniósł ręce w dół jej rozkosznych nóg i podniósł je, całując jej stopy. - Cholernie seksowne buty, panno Lincoln. Roześmiała się. - Mogę je nosić każdego dnia, jeśli mam doświadczać tego rodzaju reakcji. - Możesz wbić te obcasy w moje plecy, jeśli podoba ci się to, co ci robię. Spojrzała na niego tymi pięknymi brązowymi oczami i przełknęła, kiedy umieścił jej nogi na swoich ramionach. Przeniósł się między jej nogi, wdychając zapach jej płci. Była tak mokra, tak słodka i kusząca, że stał się twardy jak skała. Przeciągnął językiem po jej wargach sromowych. Jęknęła i położyła rękę na jego głowie, kiedy ją lizał, przycisnął usta do jej łechtaczki i ssał. - Och, cholera, Mick. Tak. Liż mnie właśnie tam. Sprawiła, że jego fiut pulsował, kiedy do niego mówiła, kiedy powiedziała mu co lubi, gdy podniosła tyłek i kołysała cipką przy jego twarzy. Lubił ją podniecać do utraty kontroli, tak jak teraz. Jęczała i mówiła do niego, jej cipka była tak mokra, że jego język łatwo się po niej prześlizgiwał. A kiedy ssał jej łechtaczkę i wsunął w nią dwa palce, podniosła tyłek z krzesła i doszła, mocno, krzycząc i szarpiąc go za włosy, brykając na jego twarzy jakby była na rodeo, a on był dzikim koniem, na którym jechała po nagrodę główną. Nawet nie czekał aż opuszczą ją fale orgazmu. Chwycił prezerwatywę, założył ją i wszedł w jej cipkę, którą wciąż wstrząsały spazmy rozkoszy, jednym mocnym pchnięciem. Wydała głośny jęk, wbiła paznokcie w jego ramiona i kołysała się razem z nim. - Tak! - wykrzyknęła. - Pieprz mnie. Wjechał w nią, pociągając jej biodra w dół tak, że mógł wtłoczyć kutasa głęboko w jej wnętrze. Chciał, żeby Tara doszła ponownie. Opadł na nią, jej piersi przycisnęły się do jego klatki piersiowej, więc mógł drażnić jej łechtaczkę. - Mick, to jest takie dobre. Chwyciła jego głowę i pocałowała go, mocno, jej zęby uderzyły w jego, jej język zmagał się z jego językiem. Załkała, jej oczy pełne były niewylanych

łez. W ten sposób jej chciał, bo w ten sposób się czuł, jego serce łączyło się z ciałem, gdy płynął na tej niesamowitej fali z tą wspaniałą kobietą. Powstrzymywał się, jego jądra ściskały się, gdy jej cipka zaciskała się na nim niczym ciasne imadło. Jej oczy rozszerzyły się. - Dochodzę, Mick. Dojdź ze mną. Dojdź we mnie. Trzymał ją mocno, gdy nadwyrężone krawędzie samokontroli puściły. - Dochodzę z tobą. Daj mi to. Uchwyciła jego spojrzenie, gdy straciła kontrolę, a on odpuścił krzycząc, kiedy jego orgazm przetaczał się przez niego. Wbił palce w jej ciało, przyciągnął ją mocno do siebie i ukrył twarz na jej szyi, liżąc ją, podczas gdy w tym czasie wykrzykiwała swój orgazm kołysząc się pod nim i wołając jego imię. Trwało chwilę zanim nastąpił spokój po tej szalejącej burzy, w tym czasie trzymał ją, głaskał i czuł jak dziko wali jej serce na jego piersi. Podniósł ją i udali się pod prysznic, Tara śmiała się, że zmycie całego jej makijażu potrwa z godzinę, a potem śmiali się oboje ze sztucznej rzęsy, która przykleiła się do jej policzka. Po umyciu się i osuszeniu, wspięli się na łóżko. Tara zasnęła w kilka minut, z głową na ramieniu Micka. Trzymał ją tak przez chwilę, zadowolony i tylko trochę zmartwiony tym, co to wszystko oznaczało. Do diabła, przecież nie była kobietą, która zamartwiałaby się co oznaczał ten cały "związek", prawda? Dobrze się razem bawili. Bóg jeden wiedział, że ich seks był wspaniały. Może po prostu powinien przestać o tym myśleć i cieszyć się jazdą. W każdym razie, było jeszcze zbyt wcześnie, by zaczynać myśleć o ważnych rzeczach. VIII Spośród wszystkich ludzi, Tara powinna wiedzieć najlepiej, że nie należy myśleć o tym, iż ją i Micka łączy jakiś związek. Pewnie, spotykali się. I miło spędzali razem czas. Ale miała też cholerną pewność, że to coś, co było dobre i co może się między nimi zdarzyć, może się też skończyć. Wszystko, co dobre, w końcu się kończy. Doświadczyła tego wiele razy. Na szczęście, po ich błyskawicznej wycieczce do Los Angeles, Mick musiał ją opuścić i zająć się pracą z trenerem oraz wziąć udział w spotkaniu drużyny, natomiast ją, przez kilka najbliższych dni, czekał nawał własnej pracy. W każdym razie, po tym jak byli razem, potrzebowała lekkiego dystansu. Przytłaczał ją trochę, nie w złym znaczeniu tego słowa, ale właśnie

w dobrym. Potrzebowała czasu, żeby pomyśleć, odtworzyć w myślach tamtą noc, żeby upewnić się, że to wszystko nie było tylko snem. Praca, rachunki do zapłacenia i czekanie na szkolnym parkingu, na powrót dziecka z obozu, z pewnością stanowiły dla niej dawkę rzeczywistości. Chociaż, gdy Tara odbierała Nathana wracającego autobusem z obozu, zauważyła dwie rzeczy. Po pierwsze, był szczęśliwy, że ją widzi, co było swego rodzaju zaskoczeniem. A po drugie, chłodny wskaźnik jej relacji z synem, najwyraźniej nagle podskoczył o kilka kresek. I to nie z powodu czegoś co zrobiła, ale ze względu na człowieka, z którym się umawiała. Skoro tak, odpowiadało jej to dotąd, dopóki w rozmowie z nią potrafił wydobyć z siebie więcej niż tylko odburknięcie czy pojedynczy wyraz. Wydawał się ożywiony i szczęśliwy, a jego przyjaciele otoczyli ją i zadali jej sto pytań na temat Micka i futbolu, jakby nagle stała się jego agentką, a nie kobietą, z którą się spotykał. Musiała ustąpić i wyjaśnić, że nic nie wie o nadchodzącym sezonie ani o tym, co mogą podpisać gracze z San Francisco, którym skończył się kontrakt, i nie, nie była gospodarzem olbrzymiego spotkania dla całej drużyny Nathana i nie zapraszała drużyny Micka. Dobry Boże, czy to było to, przez co Mick przechodził z mediami? Ona ledwo radziła sobie z przyjaciółmi Nathana i kolegami z jego drużyny, a to nie równało się nagabywaniu przez dziennikarzy. - Kiedy on znowu przyjdzie, mamo? Nathan pytał ją o to po raz pięćdziesiąty, podczas gdy sortowała jego cuchnące brudne ubrania. - Nie mam pojęcia. - Dzwonił do ciebie dzisiaj? - Nie, nie dzwonił. - A dzwoni do ciebie codziennie? Przewróciła oczami. - Nie, nie dzwoni każdego dnia. - Cóż, dlaczego nie? Wkurzyłaś go czymś? Włączyła pralkę a jej syn wycofał się z pomieszczenia. - Nathan, daj już spokój. Jej telefon komórkowy zadzwonił, Nathan wrzasnął: - Odbiorę! - zanim w ogóle miała okazję zamknąć drzwi do pralni. Nawet nie siliła się, żeby na niego nakrzyczeć. Niby dlaczego? To prawdopodobnie Maggie, a on z niesmakiem rzuci jej telefon.

- Było świetnie. Tak, rano mieliśmy treningi, a później ćwiczyliśmy po południu. Trenerzy uczyli nas nowych zagrań z podręczników strategii, rzeczy, których wcześniej nie znaliśmy, więc było fajnie. A ćwiczenia, to było naprawdę coś, jak w NFL, wiesz? To musiał być Mick. Nathan nie omawiałby pobytu na obozie futbolowym z Maggie. Poszła do salonu, gdzie Nathan rozwalił się na kanapie, czując się swobodnie z jej komórką przy uchu. I z jej mężczyzną. Nie żeby Mick był jej mężczyzną, czy coś. - Tak, jedzenie było do dupy, ale nie przejmowaliśmy się tym. Jezioro było niesamowite. Wczesne chodzenie spać nie było takie złe, ponieważ przez cały dzień tyraliśmy jak cholera, więc pod koniec dnia byliśmy wykończeni. - Nathan, uważaj na to, co mówisz. Nathan przewrócił oczami, słuchał, a potem się roześmiał. - Tak, upomina mnie o to gów... - to znaczy o te rzeczy przez cały czas. Tak, masz rację. Dobra, na pewno. Już ją daję. Niechętnie podał jej telefon. - To Mick. Uśmiechnęła się do niego. - Och, naprawdę? Myślałam, że to może Maggie. - Zabawne, mamo. Naprawdę zabawne. Nathan stał i patrzył na nią. Tara trzymała telefon przyciśnięty do klatki piersiowej. - Pozwolisz? - Ty słuchałaś, gdy z nim rozmawiałem. - Ty nie chodzisz z nim na randki. Nathan przewrócił oczami. - Niech będzie. Opuścił pokój i skierował się na górę. - Cześć. Mick roześmiał się. - Cześć. Wygląda na to, że dobrze się bawił na obozie futbolowym. - Tak sądzę. Zostałam poturbowana przez graczy, kiedy wysiadł z autobusu. Najwyraźniej powiedział im, że spotykam się z tobą, więc teraz jestem spoko. - Jak miło dla ciebie. Więc teraz chcą się z tobą umówić? Teraz ona się zaśmiała. - Och, nie. Teraz wszyscy chcą przyjść na kolację, kiedy tu będziesz. To

nie ma nic wspólnego ze mną. - Postaram się wpaść na jedne z ich zajęć, jeśli uważasz, że trener Nathana nie będzie miał nic przeciwko. - Myślę, że trener Nathana nie będzie w stanie wyrazić swej wdzięczności. - Co porabiasz? - Pracuję. A ty? - Ja tak samo. Zastanawiałem się, czy ty i Nathan będziecie wolni w ten weekend. - Nic nie planuję. Mogę sprawdzić co z Nathanem, ale jestem pewna, że on też nie. Dlaczego pytasz? - Chciałbym żebyście polecieli ze mną do Saint Louis. - Do Saint Louis. Dlaczego? - Tam się wychowałem i tam mieszka moja rodzina. Nic wielkiego, ale mój brat Gavin ma urodziny. Będzie przyjęcie. Ma mecz u siebie w sobotę po południu, a wieczorem będzie impreza w barze moich rodziców. Pomyślałem, że może chcielibyście przyjść. Jak zwykle, styl życia Micka przyprawił ją o zawrót głowy. - Hm, wow. Daj mi pomyśleć przez minutkę. - Jeśli nie możesz, w porządku. Rozumiem, że mówię ci o tym w ostatniej chwili, ale zaplanowali to w mgnieniu oka. Więc, jeżeli nie chcesz przyjść... - Nie, to wcale nie to. Oddzwonię do ciebie, dobrze? - Pewnie. Rozłączyła się, jej puls wzrósł, tętno przyspieszało. Spotkanie z jego rodzicami i bratem? Wraz z jej synem? To wszystko działo się tak szybko. A może nic nie znaczyło. Może cały czas przywoził kobiety na rodzinne spotkania i dla niego to nie było nic wielkiego, a ona to wyolbrzymiała. I to był pierwszoligowy mecz baseballowy. Nathan będzie miał okazję lecieć do Saint Louis, obejrzeć mecz i poznać Gavina. Miałaby odmówić mu takiej możliwości tylko dlatego, że myślała, iż cała ta sprawa mogłaby mieć konsekwencje, które prawdopodobnie nie nastąpią? - Hej, Nathan? Możesz tutaj przyjść? Otworzył drzwi i oparł się o poręcz. - Co? - Chodź tutaj. Muszę cię o coś zapytać. - Co takiego zrobiłem? Westchnęła. Dlaczego wszystko, co dotyczy nastolatków musi być aż

tak trudne? Wiesz dlaczego. Kiedyś też byłaś nastolatką. - Nic nie zrobiłeś. Zszedł ze schodów i tam pozostał. - Mick zapytał, czy chcielibyśmy lecieć do Saint Louis na weekend. Jego brat ma urodziny. Rodzina organizuje dla niego przyjęcie po meczu w sobotnie popołudnie. Nathan szeroko otworzył oczy. - Piep..., żartujesz? - Nie, nie żartuję. Chcesz lecieć? Poszlibyśmy też na mecz Gavina w sobotę. - Ja cię. To jest po prostu odjazdowe. Powiedziałaś tak, prawda? - Nie. Najpierw chciałam z tobą porozmawiać, żeby upewnić się, że chcesz iść. Nathanowi opadły ramiona, potem przewrócił oczami. - Człowieku. Mamo. Oddzwoń do niego. Powiedz tak. Teraz, zanim zmieni zdanie. *** Mick przyprowadził do domu kobietę, żeby poznała jego rodzinę. I to nie tylko kobietę, ale również jej syna. Nigdy wcześniej tego nie zrobił i nie był pewien, dlaczego robi to teraz, poza tym, że kiedy jego siostra Jenna zadzwoniła do niego mówiąc o przyjęciu dla Gavina, jego pierwszą myślą było zabrać ze sobą Tarę i Nathana. Nigdy wcześniej nie chciał tego zrobić. Zawsze sam przychodził do domu, ponieważ za każdym razem jego rodzice mówili mu, żeby się ustatkował i znalazł kobietę, z którą będzie dzielił życie. Jeśli przychodził z kobietą, zawsze były pytania o to, czy to „ta jedyna”. Nie chciał się tym zajmować. Chryste. O czym on myślał? To będzie istne piekło. A jednak podobał mu się pomysł, że z nim będą. Musiał postradać cholernie zmysły. - Tak więc tutaj dorastałeś? - zapytał Nathan, gdy wraz z Mickiem zmierzali autostradą wiodącą na południe z lotniska w Saint Louis. - Tak. Spędziłem tutaj całe życie dopóki nie poszedłem do koledżu. - Potem poszedłeś na University of Texas, gdzie drużyna San Francisco wyselekcjonowała cię na zawodnika numer sześć.

Mick roześmiał się. - Dużo wiesz o graczach futbolowych, prawda? - Wiem dużo o graczach, których lubię, w sportach, które mnie interesują. Co oznacza, że wiem dużo o tobie i twoim bracie. - Jestem zaszczycony. Gavin także będzie. - Opowiedz mi o swoim bracie - poprosiła Tara. - Nie ma tu wiele do opowiadania. Jest dwa lata młodszy ode mnie, zdecydował, że lubi baseball bardziej niż futbol. Jest wielką zadrą w mojej du... - uch - w moim tyłku. Nathan prychnął. - Ona każe ci wrzucać pieniądze do „słoika przekleństw”, jeśli nie będziesz uważał na język. Mick omijał Tarę wzrokiem. - Słoik przekleństw, co? Tara obejrzała się przez ramię na Nathana. - Dwudziestopięciocentówka za każde przekleństwo. Słoik dość szybko się zapełnia. - Też musisz umieścić tam kilka dwudziestopięciocentówek, prawda mamo? Spojrzała przed siebie zamiast na Nathana lub Micka. - Myślę, że tak. Mick roześmiał się. No cóż, będziemy mieć weekend wolny od dwudziestopięciocentówek, ponieważ moja rodzina to Irlandczycy i w rodzinnym barze usłyszycie wiele przekleństw. Zatkaj uszy, Nathan. - Zrobię co w mojej mocy, by nie słyszeć tego, czego nie powinienem. Tara prychnęła. - Tak, jasne. - Prawie jesteśmy. Lubię to miejsce. Wszystko jest zielone. - Przypuszczalnie, w lecie powinno być zielono. - Tam, gdzie mieszkamy wzgórza są całe brązowe. Nathan miał rację, pomyślała Tara. Tutaj było piękne. Bujno, zielono i wakacyjnie. Było też gorąco i wilgotno, ale Tarze się podobało. Zachwyciła ją atmosfera miasta, gdy jechali autostradą. Było przytulnie, jak w małym mieście w obrębie wielkiej metropolii. - Naprawdę piękne - powiedziała, kiedy Mick zjechał z autostrady w dzielnicę mieszkalną z gęstymi drzewami, ceglanymi domami, dobrze utrzymanymi trawnikami i panoramicznymi oknami, tego rodzaju domami,

jaki sama chciałaby mieć w przyszłości. Mick wjechał na długi podjazd prowadzący do domu z jasnej cegły, dwukondygnacyjnego, z jednym z tych panoramicznych okien od frontu, który tak bardzo jej się podobał. - To jest dom twoich rodziców? - Tak. Wychowałem się tutaj. - Jak cudownie, że twoi rodzice nadal mieszkają w tym samym domu, w którym dorastałeś. Musi dawać ci niesamowite poczucie bezpieczeństwa. Chciała je dać Nathanowi, ale przenosili się już trzy razy, bo jej status ekonomiczny się zmieniał. Przynajmniej zmienił się na lepsze, więc nie mogła narzekać. Stała i patrzyła na ogromny dom, podczas gdy Mick i Nathan wyciągali walizki z bagażnika wypożyczonego samochodu. Miała serce w gardle. Co, jeśli jej nie polubią? Jak wiele kobiet przywoził tutaj wcześniej? Miała nadzieję, że Nathan nie beknie lub nie zrobi czegoś jeszcze gorszego, przy jego rodzicach. Mick objął ją w talii. - Co ty wyprawiasz? - Obejmuję twoje biodra. Zaśmiał się i wycisnął całusa na czubku jej głowy. - To nie inkwizycja. Moja rodzina jest bardzo przyjazna i łatwo nawiążesz z nimi kontakt. Pokochasz ich, a oni pokochają ciebie i Nathana. Przestań się martwić. Oczywiście jej syn wcale nie był nieśmiały ani zmartwiony i już przyciągnął ich bagaże przed Micka. To było to, co kochała w swoim dziecku. Żadnego strachu i żądza przygód. Jeden raz również była nieustraszona i żądna przygód i spójrzcie, gdzie ją to doprowadziło - zaszła w ciążę w wieku piętnastu lat. Otwarły się podwójne drzwi i wyszło zza nich dwoje ludzi, wysoka, nieco grubsza wersja Micka, z mieszanką w kolorze soli i pieprzu we włosach oraz szczupła, drobna kobieta, która nie wiadomo jakim cudem urodziła Micka. Miała rude włosy sięgające brody i była po prostu oszałamiająca. - Och, nareszcie jesteś! - zawołała kobieta, która musiała być panią Riley, przytulając Micka. Podniósł ją i pocałował w policzek. - Cześć mamo. Pan Riley również go uściskał i pocałował w policzek. - Zbyt długo nie było cię w domu, Michael. Mick wyszczerzył zęby w uśmiechu, czuł się komfortowo i szczęśliwie w towarzystwie swoich rodziców. Nathan także się uśmiechał, choć

oczywiście był nieco oszołomiony okazywaniem tych wszystkich uczuć. Tara położyła ręce na ramionach syna. - Wchodźcie, wchodźcie - powiedziała pani Riley. - Na zewnątrz jest dzisiaj strasznie gorąco. Zapoznamy się w środku, gdzie jest chłodniej. Weszli do domu i zostawili bagaże przy wejściu. Dom był z tych zdecydowanie starszych, ale nadal piękny, wszędzie jasne kolory, beż, brąz i krem, był pięknie urządzony, pokoje wielkie i z dużą ilością mebli. Wyglądały na przyjemne i wygodne, a nie na dopracowane w każdym szczególe i sztywne. - Chodźcie do salonu i czujcie się jak u sobie – powiedziała pani Riley, przytulając Tarę. - Jestem Kathleen, a to mój mąż, James, ale wszyscy nazywają go Jimmy . Mick dokonał prezentacji. - Mamo, tato, to jest Tara Lincoln i jej syn, Nathan. Tara znalazła się w uścisku obojga rodziców Micka. Jimmy uścisnął Nathanowi dłoń, a Kathleen go przytuliła. - Witamy w naszym domu - powiedział Jimmy. - Jimmy, przynieś mrożoną herbatę, którą wstawiłam do lodówki. Jestem pewna, że wszyscy są spragnieni. Usiądźmy. Mick wziął Tarę za rękę i poprowadził do dużego krzesła dla dwóch osób. Nathan usiadł na kanapie przy oknie, a Kathleen na wyściełanym krześle. - Pani dom jest piękny, pani Riley – powiedziała Tara. - Mów mi Kathleen, w przeciwnym razie pewnie ci nie odpowiem – rzekła Kathleen. - Dobrze – ze śmiechem odpowiedziała Tara. - Kathleen. - Dziękuję. Mick i Gavin ciągle próbują kupić nam jakiś wielki i kosztowny dom, ale kochamy to stare miejsce i nie chcemy się przeprowadzać. W tym domu wychowaliśmy dzieci. To jest nasz dom i zawsze nim będzie. - Poza tym, będę miał co robić, gdy przejdę na emeryturę - powiedział Jimmy, gdy przyniósł tacę zastawioną herbatą. Kathleen rozdała wszystkim szklanki i Tara wzięła długi łyk. - A kiedy to będzie, tato? Nigdy? Jimmy zaśmiał się. - Kto poprowadzi za mnie bar? Jenna? - Robi to teraz, czyż nie? - zapytał Mick. - Ona pyskuje do wszystkich klientów.

- I uwielbiają każdą obelgę, jaką ich uraczy – stwierdziła Kathleen. - Jenna to moja siostra – wyjaśnił Mick. - Jest barmanką w Riley's, naszym rodzinnym barze i restauracji. To raczej bar, ale serwujemy również kanapki. Naprawdę duży sportowy bar. - Och, fajnie. Tak więc macie kilka ekranów, na których pokazujecie wszystkie mecze? - zapytał Nathan. Jimmy skinął głową. - Nie mogę przegapić meczów moich chłopców, kiedy pracuję, prawda? To niezły wabik na klientów. Mamy wielki główny ekran nad barem i różne mniejsze ekrany, pokazujące wszystko inne. Baseball, futbol, hokej, koszykówkę, NASCAR16, piłkę nożną. Wymień nazwę, a mamy to. - Kapitalnie. Nathan odwrócił się do Tary. - Będę mógł tam iść? Tara uniosła wzrok na Jimmiego. - Nie wiem. Może iść? - Oczywiście, tak długo, jak nie pójdzie do głównego baru, ponieważ nie ma dwudziestu jeden lat. Ale może siedzieć w części restauracyjnej. Są tam nawet gry wideo dla dzieciaków. - Rządzę – powiedział Nathan. - Nie mogę się doczekać, żeby go zobaczyć. Więc masz wszystkie trofea sportowe i inne rzeczy, z czasów szkoły średniej i studiów? - Masz na myśli pokój typu „galeria sławy”? Tak, niestety, to wszystko jest tutaj, w sanktuarium. - W sanktuarium? - zapytała Tara, śmiejąc się. - To nie jest sanktuarium - zaprzeczyła Kathleen. - Co chcesz żebyśmy zrobili z trofeami i nagrodami, które ty i Gavin wygraliście? Spakować do pudełka i wynieść na strych? - Właściwie, to świetny pomysł. Mogę się tym zająć, skoro tu jestem. Kathleen machnęła ręką. - Nie bądź śmieszny. Zwróciła się do Nathana i Tary. - Chcecie je zobaczyć? - Tak! - powiedział Nathan. - Bardzo chciałbym je zobaczyć - przyznała Tara. Mick pociągnął ją za rękę. 16 Narodowa Organizacja Wyścigów Samochodów Seryjnych – Stanach Zjednoczonych.

największa organizacja wyścigowa w

- Nie musisz ich oglądać. - Ale chcę. - Fuj. Zaśmiała się i poszła za Kathleen na górę. Mick miał rację. To było jak sanktuarium, ale było to bardzo słodkie. Były puchary, proporczyki z czasów szkoły podstawowej. Wszystko z czasów małego futbolisty i T-ballu17, aż do nagród, które bracia zdobyli na studiach, schowane w pokoju najwyraźniej służącym obecnie jako biuro, gdyż było tutaj również biurko i komputer. Duma na twarzach rodziców Micka była oczywista, doskonale wiedzieli, który z chłopaków wygrał poszczególne trofea. Tymczasem Mick wyglądał, jakby czuł się cholernie niekomfortowo, co Tara uznała za niezwykle urocze. Były też trofea dla Jenny za gimnastykę, taniec, hokej na trawie, i softball18. Oczywiście, sportowa rodzina. - Wow. Wszystkie twoje rzeczy robią wrażenie - powiedział Nathan, patrząc na nagrody Micka zdobyte w koledżu. - Ciężko pracowałeś, co? - Tak. - Utrzymywał również średnią ocen na poziomie 3,8 na University of Texas - powiedziała Kathleen. - Byliśmy bardziej dumni z jego ocen, niż z wszystkich trofeów zgromadzonych w tym pokoju. Tara bezgłośnie wymówiła „dziękuję” do Kathleen ponad głową Nathana. Kathleen mrugnęła. - Tak, ale tak naprawdę nie trzeba się tym martwić, skoro można zarobić pieniądze grając w futbol. Mick położył rękę na ramieniu Nathana. - Nieprawda, mój kolego. W pierwszej kolejności, musisz być bystry, żeby dostać się do koledżu. Mogą chcieć wybrać dostatecznie dobrego gracza, ale nie chcą kogoś, kto będzie borykał się ze zdobyciem dobrych ocen, ponieważ to sprawia, że ich praca jest trudniejsza. Po drugie, czy wiesz ilu futbolistów roztrwoniło wszystkie pieniądze, które zarobili w NFL, a potem, kiedy ich kariery się skończyły, byli spłukani? Tara i rodzice Micka podążyli na dół za Mickiem i Nathanem. Tara przysłuchiwała się rozmowie, zdecydowana pozwolić mówić Mickowi. - Nie. 17 Tee Ball, albo inaczej T-Ball – to sport opierający się na baseballu, którego zadaniem jest wprowadzenie dzieci w tę grę, rozwijanie umiejętności w tym kierunku i dobra zabawa. 18 Softball - gra podobna do baseballu, lecz rozgrywana na mniejszym boisku, większą piłką oraz lżejszą i cieńszą pałką.

- Więcej niż myślisz. Wielu więcej niż myślisz. Najpierw musisz się skupić na zdobyciu dobrych stopni i na używaniu głowy, ponieważ szybko zużyjesz swoje ciało. A kiedy to zrobisz, musisz mieć coś do roboty po zakończeniu kariery. Jeśli rozwalisz kolano w drugim sezonie, co wtedy zrobisz? Dwadzieścia kilka lat z całego życia przed tobą. Nie chcesz być głupim du... - nie chcesz być głupi, nie posiadać żadnego wykształcenia i nie mieć pieniędzy, prawda? Nathan spojrzał na niego. - Hm. Nigdy o tym nie myślałem. Mick klepnął go w plecy. - Wielu facetów o tym nie myślało. Zawsze używaj głowy, nie tylko mięśni. Inteligentni faceci zawsze tak robią. Nathan odchylił głowę do tyłu, by spojrzeć na Micka, a Tara złapała oddech, jakby wyrażała uwielbienie dla bohatera. Miała nadzieję, że słuchał tego, co Mick mówił o używaniu mózgu. Ponieważ Nathan był inteligentnym dzieciakiem. Jego oceny były dobre. Miała nadzieję i modliła się, żeby nie zbaczał z tego kursu, i że nie będzie liczył wyłącznie na futbol przez całe życie. - A gdzie jest twój brat? - zapytał Nathan. - Ma dziś mecz – odpowiedział Mick. - Sądzę, że będzie tutaj później. Albo w barze. Mick podniósł wzrok na matkę. - Rozmawiałam z nim dziś rano. Przyjdzie jutro na imprezę do baru. Dzisiejszego wieczora jest zajęty. - Ma gorącą randkę? - zapytał Mick. Kathleen roześmiała się. - Nie mam pojęcia. Żaden z was nie jest zbyt rozmowny, jeśli chodzi o życie uczuciowe. Choć jestem bardzo zadowolona, że przywiozłeś ze sobą Tarę i Nathana na ten weekend. To krok we właściwym kierunku. Kathleen usiadła na kanapie obok Tary. - Opowiedz mi coś o sobie, Taro. Pochodzisz z San Francisco? Przełknęła, wyczuwając nadciągającą inkwizycję. - Hej dzieciaku, pozwól, że pokażę ci warsztat z tyłu - powiedział Jimmy. - Mick, też możesz iść. Nathan i ja może nawet skopiemy ci tyłek w grze w kosza. - W twoich marzeniach, staruszku. Odwrócił się do Tary i mrugnął. Tara wiedziała, że nadciąga chwila pod hasłem: „poznaj moją matkę”.

Wróciła spojrzeniem do Kathleen. - Dorastałam w East Bay, poza San Francisco. Nigdy nie mieszkałam w mieście. Tam jest zbyt drogo. - A twój były mąż? - Nigdy nie byłam mężatką. Ojciec Nathana nie jest częścią naszego życia. - Och, rozumiem. Cóż, przykro mi. Więc czym się zajmujesz, żeby zarobić na życie? I to wszystko? Brak dociekania lub dezaprobaty za bycie samotną matką? Hm. Nie tego się spodziewała. - Jestem organizatorką przyjęć. Właściwie przez to poznałam twojego syna. Organizowałam imprezę dla drużyny. Kathleen klasnęła w dłonie. - Zachwycająco. I jaka to dla ciebie dobra kariera. Musi cię to bardzo cieszyć. - Właściwie tak. Prowadzę ten biznes od kilku lat, więc wciąż się rozwijamy, ale jak dotąd wszystko idzie bardzo dobrze. Mam co do niego wielkie nadzieje19. - Potrzeba czasu, by rozwinąć biznes. I wytrwałości. - Mam jedno i drugie. Zajęło mi trochę czasu, żeby znaleźć się w punkcie, gdzie mogłam pozwolić sobie na uruchomienie firmy, ale to jest coś co zawsze chciałam robić. Zrobię wszystko, by odnieść sukces. Kathleen wzięła ją za rękę i uścisnęła. - Wiele lat temu, kobiety nie mogły robić tego, czym się zajmujesz. Podziwiam cię, bycie samotną matką, zaangażowanie we własne przedsiębiorstwo i wychowywanie takiego wspaniałego syna, jak twój. To nie łatwe. - Nathan jest wart mojego poświęcenia. - Mogę zadać ci osobiste pytanie? - Oczywiście. - Możesz śmiało powiedzieć, że to nie moja sprawa. To nie zrani moich uczuć. Co z ojcem Nathana? Czy on po prostu nie chce być częścią jego życia? Mogła powiedzieć Kathleen, że nie chce o tym mówić, ale zaskakująco, nie miała nic przeciwko. - Nie chciałam go w życiu Nathana. Miałam tylko piętnaście lat, kiedy zaszłam w ciążę, co było głupie, ale wiedziałem, że chcę urodzić moje 19 Nic nie poradzę na to, że słowa high hopes zawsze kojarzą mi się z piosenką Pink Floyd;) Uwielbiam te dzwony.

dziecko. A facet, który sprawił, że zaszłam w ciążę nie był kimś, kogo chciałam w moim życiu lub w życiu mojego dziecka. Narkotyki, kradzieże, pobyt w więzieniu - był kompletnie przegrany. Zdobyłam zrzeczenie się jego praw rodzicielskich, zanim poszedł do więzienia. Nie może rościć sobie prawa do Nathana. Kathleen skinęła głową. - Nawet wtedy zrobiłaś to, co było konieczne, by chronić swoje dziecko. Byłaś bystra. - Byłam głupia. I nie powinnam była zajść w ciążę. Ale Nathan nie musiał cierpieć przez moją głupotę. I jak mogłabym żałować, że go mam? Jest dla mnie wszystkim. Kathleen napłynęły łzy do oczu. - Dobra matka oddałaby życie za swoje dziecko. Jesteś dobrą matką. Tara mrugała próbując odpędzić łzy. - Dziękuję. I nie sądzę, żeby ktokolwiek kiedykolwiek mi to powiedział. - A twoja matka? Tara roześmiała się. - To temat na inny dzień i na inną rozmowę. Myślę, że wystarczająco cię obarczyłam, jak na nasze pierwsze spotkanie. Jeszcze trochę, i powiesz swojemu synowi, by uciekał ode mnie tak daleko, jak to tylko możliwe. - Och, nie powiem, Taro. Mój syn, tak jak ja, jest bardzo dobrym sędzią. Nie muszę mu mówić, co powinien robić. Jeśli wybrał cię, żebyś była częścią jego życia, to dlatego, iż uważa, że jesteś dla niego odpowiednia. - Dziękuję, Kathleen. Bardzo lubię Micka. Lubię z nim być. Podoba mi się sposób w jaki się czuję, kiedy jestem blisko niego. - To wszystko, co potrzebuję o tobie wiedzieć. Ani razu nie powiedziałaś, że lubisz rzeczy, które ci daje. Chodziło ci wyłącznie o uczucia. Cieszę się, że jesteś tutaj w ten weekend. Jej serce rosło z poczucia więzi, czego nie czuła od... - nigdy. - Ja również, Kathleen. *** Mick oparł się o ścianę w korytarzu, czując się winnym za podsłuchiwanie rozmowy, którą prowadziły Tara i jego matka. Ale nie mógł nic na to poradzić. Podobało mu się słuchanie, jak rozmawia z jego matką, podobało mu się, że tak swobodnie się otworzyła, mówiąc o facecie, przez którego zaszła w ciążę. Jedną z rzeczy, którą

podziwiał w Tarze było to, że potrafiła poradzić sobie sama w tak młodym wieku. Nie wiedział wszystkiego o jej przeszłości, ale powoli zyskiwał pewne pojęcie na ten temat. I z tego, czego się dowiedział, zrozumiał, że miała przesrane od samego początku, począwszy od rodziców do faceta, który zrobił jej dziecko. A ona doszła tutaj, gdzie była dzisiaj, na własną rękę. Nadszedł czas, by z nią usiąść i poznać tą historię bezpośrednio od Tary. Chciał się więcej o niej dowiedzieć. I było coś, co musiał powiedzieć jej o sobie. Chciał, żeby sprawy między nimi posunęły się do przodu, ponieważ zaczęło mu cholernie mocno na niej zależeć. A jeśli bardzo ci na kimś zależało, powierzałeś mu swoje tajemnice. A ten ktoś powierzał ci własne. Może więc nadszedł czas, żeby to powiedzieć. Uch... wkrótce. IX - Przywiozłeś do domu kobietę. - Tak, mamo. - Po raz pierwszy. - Tak, to prawda. - Nie myśl, że to przejdzie niezauważone lub że nie mam pytań na ten temat. Tara była na górze biorąc prysznic, zanim pójdą wieczorem do baru. Ojciec Micka i Nathan trzymali się razem i byli gdzieś w warsztacie robiąc Bóg jeden wie co. Budowali razem... coś. Mick i jego matka zostali w kuchni. - Więc, to coś poważnego? Mick oparł się o ladę. - Nie wiem. Dopiero zaczęliśmy się spotykać. - To nie ma znaczenia. Czy to coś poważnego? - Być może. Jego mama skrzyżowała ramiona na piersi, rozciągając usta w uśmiechu. - Lubię ją, Michael. Bardzo. Zawsze używała jego pełnego imienia, kiedy chciała zyskać jego uwagę. - Też ją lubię, mamo. Ale nie powiedziałem jej jeszcze wszystkiego, więc nic jej nie mów. Uderzyła go w ramię. - Nie do mnie należy powierzenie jej wszystkich twoich sekretów. To twoje zadanie. - Żachnęła się. - Jakżebym mogła.

Wciągnął ją w ramiona i przytulił. - Wiem. Ale zabieram się do tego powoli i nie chcę tego schrzanić. Ona jest dla mnie kimś wyjątkowym. Jest... inna. Jego matka odsunęła się. - Inna od chudych małych kobietek, które noszą tonę makijażu i, z którymi widuję cię na okładkach tych wszystkich magazynów? - Z żadną z nich tak naprawdę nie randkowałem. Nie na poważnie. - Cóż, z tą obchodź się delikatnie. Mam wrażenie, że kroczy ścieżkami miłości bardzo ostrożnie. - Tak, też mam takie wrażenie. Będę z nią ostrożny, mamo. Obiecuję. *** Mick dosyć lubił baseball, tak jak lubił wszystkie sporty. Ale dzisiaj było inaczej, bo mógł obserwować mecz oczami Tary i Nathana. Nathan miał oczy szeroko otwarte, gdy prowadził ich na miejsca powyżej loży dla zawodników. Dzięki Gavinowi, mieli wspaniały widok na grę i zawodników. Gavin wyszedł podczas rozgrzewki, dostrzegł Micka i pomachał. Nathanowi oczy prawie wyszły z orbit. Oczywiście Mick miał jeszcze więcej niespodzianek dla Nathana. Tara również uwielbiała baseball, odkrył to, gdy obserwowała mecz. Ta kobieta ciągle go zaskakiwała. Założył, że tak jak w przypadku większości kobiet, z którymi się umawiał, będzie musiał wyjaśnić jej niuanse gry. Nie musiał. Rozumiała rundy, zespoły, piłki, uderzenia, outy i pozycje od miotacza do broniącego, łapacza20 oraz jakie są ich funkcje - właściwie wyglądała na wręcz obrażoną, gdy zaczął wyjaśniać, co jest zadaniem każdego z graczy. Spojrzała na niego jakby wyrosły mu dwie głowy. - Kocham sport, Mick. Wiem wszystko o baseballu tak, jak wiem o futbolu. Nie zmuszaj mnie, żebym umieściła twoją twarz w moim hot dogu. Natychmiast się zamknął i pozwolił jej oglądać mecz. Jednak Nathan bez przerwy mówił o Gavinie i drużynie Saint Louis. Wiedział, na której są pozycji w ich lidze, którzy są słabszymi graczami, jaką średnią21 ma Gavin i wiedział, że Gavin za bardzo pochylił się w bazie domowej22 i dlatego częściej zdobywał darmową bazę, trafiał w piłkę więcej 20 Aaaa! Więcej informacji o sportach nie przyjmę!;) Dlaczego nie mogą grać w piłkę nożną? Przynajmniej podstawy bym rozumiała;) 21 Zapewne chodzi o średnią uderzeń, jeśli Gavin jest batterem – zawodnikiem uderzającym kijem. 22 Batter's box – miejsce, gdzie stoi uderzający, kiedy jest gotowy by otrzymać rzut od miotacza. Tyle z tego

razy niż przeciętny uderzający. Właśnie to Mick powtarzał Gavinowi na okrągło, a Gavin odpowiadał mu, żeby spieprzał i zajął się własnym sportem. Nathan był bardzo bystry i spędził znaczną część gry rozprawiając o zawodnikach i grze, jak i o słabych i mocnych stronach drugiej drużyny. Na szczęście, gospodarze wygrali, a ponieważ wszystkie bilety były wyprzedane, było hałaśliwe, Tara i Nathan wydawali się dobrze bawić. - Dziękuję, Mick – powiedziała Tara po meczu. - Wspaniale spędziliśmy czas. - Tak, to było niesamowite – powiedział Nathan, kiedy obserwowali opuszczającą boisko drużynę i czekali aż tłum zacznie zmierzać w kierunku wyjścia. - Och, to jeszcze nie koniec. Mam dla ciebie niespodziankę. - Naprawdę? - Nathan popatrzył szeroko otwartymi oczami. - Jaką? - To zajmie trochę czasu, więc usiądź i bądź cierpliwy. Czekali około godziny, później w loży pojawił się Gavin. - Hej. - Hej. Odwrócił się do Tary i Nathana. - Chodźcie. Zejdziemy na dół. - Jasna cholera. - Nathan – szepnęła Tara. - Uważaj na język, proszę cię o to po raz setny. Gavin objął Tarę ramieniem. - Myślę, że tłumaczy go podekscytowanie. Zeszli w dół loży, a Mick uściskał brata. - Dobra gra. Nie byłeś taki beznadziejny. Gavin roześmiał się. - Ugryź mnie. Zwrócił się do Tary. - Musisz być tą dziewczyną, która jest na tyle głupia, że spotyka się z moim bratem. - Myślę, że właśnie zostałam obrażona, ale tak, jestem Tara. Uśmiechnęła się i wyciągnęła dłoń. Zamiast tego, Gavin chwycił ją i przytulił. - Miło cię poznać, Taro, ale myślę, że postradałaś zmysły, skoro umawiasz się z tym frajerem. Odsunął się i potrząsnął dłonią Nathana. - A ty musisz być Nathan. zrozumiałam.

Nathan uśmiechnął się. - Tak. Świetnie dzisiaj grałeś. - Dzięki. Wygraliśmy, więc to dobry prezent urodzinowy. - Wszystkiego najlepszego, Gavin – powiedziała Tara. - Dziękuję. Co powiedziecie na zwiedzenie tego miejsca? Nathanowi opadła szczęka. - Poważne? - Serio. Gavin był dobrym przewodnikiem i oprowadził ich wokół stadionu, a nawet do szatni, która była prawie pusta, więc Mick przynajmniej nie musiał zasłaniać Tarze oczu przed nagimi graczami. Dla Nathana największą niespodzianką była koszulka z autografem, którą dostał od Gavina. - Wow, dzięki. A to nawet jeszcze nie moje urodziny. - Mick mówił mi, że będziesz miał urodziny za kilka tygodni. Piętnaste, co? - Tak. - Wkrótce będziesz miał prawo jazdy, a twoja mama już się nie wyśpi. Tara roześmiała się. - Nie przypominaj mi o tym. - Wyglądasz zbyt młodo, by mieć dziecko, które ma prawie piętnaście lat. - Dziękuję. Jesteś teraz moją ulubioną osobą na całym świecie. Gavin mrugnął. - Muszę uciekać. Mam kilka rzeczy do zrobienia przed wieczorem. Zobaczymy się później w barze? - Tak - powiedział Mick. - Dzięki, Gavin. - Do usług. Dziękuję, że przyszliście na mecz. *** - Kim jest ta laska? Kolejną gwiazdą filmową? Mick uśmiechnął się i pochylił nad barem, by wycisnąć pocałunek na policzku siostry. - Wcale nie. Jest organizatorką przyjęć, nie aktorką ani modelką. Jenna sapnęła. - To znaczy, że jest normalną, niewyróżniającą się osobą, taką jak ty i ja? Cóż, jak ja. Ty jesteś prawdziwym podrywaczem i gwiazdą. Jestem nikim, tylko kimś z rodziny.

Przewrócił oczami. - Jesteś gwiazdą Riley's, skarbie. - Tak, to jest dokładnie to, o czym zawsze marzyłam, gdy byłam małą dziewczynką. - Cóż, z tymi, tatuażami i kolczykami w uszach, pomyślałbym, że jesteś gwiazdą rocka, ale ponieważ jeszcze nie stanęłaś w kolejce do American Idol, nie mam pojęcia o czym marzysz. Postukała palcem w jego nos i mrugnęła do niego. - Jestem całkowicie spełniona jako szefowa barmanów w mojej rodzinnej restauracji. Parsknął. - Tak, założę się. Jenna był wspaniała, naprawdę wyglądała jak gwiazda rocka z nastroszonymi krótkimi czarnymi włosami, które na końcach ufarbowała na... fioletowo, jak przypuszczał. Miała znaczną ilość szalonych tatuaży na różnych częściach ciała i prawdopodobnie na innych częściach, o których jako brat po prostu nie chciał wiedzieć. Kolczyki w jej lewym uchu znajdowały się w bliskiej odległości, i miała maleńki diamentowy kolczyk z boku nosa, który nawet uważał za swego rodzaju słodki. Ale naprawdę nie miał pojęcia, o co chodziło Jennie lub czego chciała od życia, jako że wydawała się wystarczająco zadowolona prowadzeniem baru Riley's. Z drugiej strony, mając dwadzieścia trzy lata, może po prostu jeszcze tego nie wiedziała. - I ma też dziecko? Spojrzenie Micka powędrowało do Tary i Nathana, którzy wraz z jego ojcem grali w gry wideo. - Tak. Nathan ma czternaście lat. Prawie piętnaście. - Gotowa rodzina. Jakie to całkowicie do ciebie niepodobne, Mick. Co z tym zrobisz? Oparł się o bar. - Nie mam pojęcia. - Cóż, polubię ją? Odwrócił się do Jenny. - Tak. Myślę, że polubisz. *** Tara już mogła uznać ten dzień za wspaniały, tak jak Nathan. Brat

Micka był niesamowity. Wyglądali bardzo podobnie, choć Gavin był bardziej smukły, a jego oczy były szmaragdowe, jak u Kathleen. Nathan był wniebowzięty po obejrzeniu meczu i zwiedzaniu, a koszulka, którą dostał była niczym wisienka na torcie. A teraz wieczorna wizyta w barze. Nie wiedziała, czego się spodziewać, kiedy powiedziano jej, że Riley's jest rodzinnym barem, ale na pewno nie tego. Riley's był niesamowitym ekskluzywnym barem sportowym i restauracją. Tara myślała, że będzie dziś zdenerwowana, ale jak do tej pory wszystko szło dobrze, nawet jeśli traciła Micka z oczu. Ale przynajmniej Nathan był zachwycony. Był w prawdziwym barze, gdzie było głośno i nastrojowo. Były stare gry wideo, takie jak Pac-Man i Donkey Kong, a on i tata Micka tworzyli zgrany zespół. Nathan nie miał dziadków, nad czym Tara ubolewała, ale nie mogła nic na to poradzić. Zerwała kontakt z rodzicami dawno temu i nic się między nimi nie zmieniło przez te wszystkie lata, więc nie było sensu narażać Nathana na ich styl rodzicielstwa. Lub jego brak. Przebywanie w towarzystwie Kathleen i Jimmiego było dobre dla Nathana. Byli ciepli i opiekuńczy, a Nathan naturalnie garnął się do starszej pary, która oferowała bezwarunkową miłość bez żadnych oczekiwań. - Masz zamiar ukrywać się przy tym filarze przez całą noc? Podniosła wzrok na Micka. - Po prostu upewniam się, że Nathan jest zadowolony. - Moja mama i tata upewnią się, że jest pod opieką. A jeśli nie oni, mam dużo wujków, ciotek i kuzynów, których jeszcze nie poznałaś. Gdy Nathan zostanie im przedstawiony, dzieciak nie będzie miał szansy być sam nawet przez sekundę. Będzie dobrze obserwowany. Moja mama zadba o to, skoro w ich barze jest niepełnoletni. Uwierzyła mu. Odsunęła się od drewnianego filaru i stanęła twarzą do niego. - Masz dużą rodzinę? - Tylko brata i siostrę, ale tak, rodzina jest rozgałęziona. Spotkasz kilkoro z nich dzisiejszego wieczora. Rozejrzała się po barze, który już zapełniał się ludźmi machającymi i przytulającymi się. Riley's był ciepły i przytulny, z wypolerowanymi podłogami z drewna i paneli, stoliki i boksy ustawiono w pobliżu wszystkich telewizorów, faktycznie było ich dużo rozstawionych w tym pomieszczeniu, były także dwa stoły bilardowe, gry wideo i bardzo długi bar, za którym

oszałamiająca młoda kobieta nalewała piwo. - Czy to Jenna? - zapytała. - Tak. - Jest piękna. - Jest, ale nie mów jej tego. Już ma przerośnięte ego. Mick wziął ją za rękę i poprowadził do baru, gdzie Jenna układała szklanki i nalewała beczkowane piwo. - Jenna, to jest Tara. Jenna pochyliła się nad barem i wyciągnęła dłoń, jej uśmiech był szczery. - Miło cię poznać, Taro. Zapraszamy do obłędu, jakim jest Bar Riley's i rodzina Riley. - Mnie również miło cię poznać, Jenno. Jest coś w czym mogłabym ci pomóc? - Nie, ale dziękuję za ofertę. Oczywiście jesteś milsza niż mój brat. - Hej, nie proponujesz mi gry w futbol. Jenna prychnęła. - Prawdopodobnie mogłabym rzucać lepiej niż ty. Mick wygiął brwi. - To wyzwanie? - Może. Wiesz, że mam niezłą rękę. - W twoich marzeniach, skarbie. - Cykor. Po prostu boisz się, że zrobię ci wstyd, bo jestem gwiazdą długiego podania, a ty jesteś już stary. - Ty i ja. Ogród za domem. Jutro. Jenna uśmiechnęła się i skinęła głową. - Możesz na mnie liczyć. Teraz odejdź, żebym mogła trochę popracować. Taro, wspaniale było się poznać. - Ciebie też, Jenno. Będę tam, by zobaczyć jak skopiesz mu tyłek. Jenna spojrzała na Micka. - Och, podoba mi się ta kobieta. Mick błyskawicznie spojrzał na Tarę. - Nie mogę uwierzyć, że jesteś przeciwko mnie. Tara wzruszyła ramionami. - Wiesz, babska solidarność. Mick roześmiał się i objął ją ramieniem. - Więc gdzie jest solenizant? - Jak zwykle się spóźni, żeby zrobić wejście. Lubi być w centrum uwagi.

Syndrom środkowego dziecka, jak sądzę. Podczas gdy Jenna poszła podać kilka drinków, Tara spojrzała na Micka. - Ty i Gavin wydajecie się dobrze dogadywać. - Ech. Trzeba było nas widzieć, gdy byliśmy dziećmi. Nie było wtedy mowy o dogadaniu się. Rywalizowaliśmy we wszystkim, od sportu przez zabawki po uwagę naszych rodziców. - Niektórzy chłopcy z tego wyrastają. Uśmiechnął się do niej. - Niektórzy tak. - A co z twoją siostrą? Musiała jej być trudno z dwoma starszymi braćmi. Byłeś względem niej nadopiekuńczy? Pokręcił głową. - Nigdy nie dała nam szansy. Ona po prostu rzucała się do bitki i mieszała między nas. Albo próbowała. Dziewczyna nie zna strachu. - Oczywiście, jeśli potrafi poradzić sobie z wami dwoma, pewnie może poradzić sobie ze wszystkim. - Tak, nigdy nie musieliśmy się martwić, że nie będzie umiała o siebie zadbać. Przez następną godzinę lub coś koło tego, Tara została przedstawiona ciotkom, wujkom i kuzynom Micka oraz takiej ilości osób, której nie byłaby w stanie kiedykolwiek zapamiętać. Dobrą rzeczą było to, że było kilkoro dzieciaków w wieku Nathana, więc Mick podjął się zadania przedstawienia go im. Wyglądało na to, iż szybko zostali przyjaciółmi23, a Tara odetchnęła z ulgą, że nie będzie tu dzisiaj jedynym nastolatkiem. W tej chwili siedział przy stole z grupą około sześciorga dzieci w wieku od dwunastu do siedemnastu lat, wszystkie ładowały jedzenie do ust, piły napoje gazowane i śmiały się. Boże, uwielbiała widzieć swojego syna uśmiechniętego i śmiejącego się. To wszystko zdarzało się ostatnio zbyt rzadko. - Wszystko z nim dobrze. Przestań się martwić. - Wcale się nie martwię. Czuję się... błogo, myślę, że to odpowiednie słowo. Odwróciła się do Micka. - Masz niesamowitą rodzinę. Dziękuję za ten weekend. Objął dłońmi jej policzki i przysunął jej twarz do swojej. - Proszę bardzo. Dziękuję za przyjście tu ze mną. 23 Jak to w Stanach. Widzisz człowieka pierwszy raz w życiu i zaraz jest twoim przyjacielem. Paranoja;)

Potarł wargami o jej usta, a Tara wdychała jego zapach, chcąc zrobić więcej niż tylko lekko go pocałować. Podczas tego weekendu dobrze się bawiła i podobało jej się spotkanie z jego rodziną, ale nie mieli więcej niż kilku sekund na bycie sam na sam. Brakowało jej tego, pragnęła czasu, by zrobić więcej, niż tylko trzymać się za ręce i skraść kilka krótkich pocałunków. Kiedy się odsunął, ujrzała błysk ciepła w jego oczach i wiedziała, że myślał o tym samym. - Będziemy musieli wykraść godzinę w garderobie, piwnicy albo gdzie indziej. Roześmiała się. - Jestem za. - Ale jeśli będę miał te wszystkie brudne myśli, w których występujesz w roli głównej, będę miał erekcję przed całą moją rodziną. Zatrzepotała rzęsami. - Nie robię nic, żebyś myślał o tych rzeczach. - Nie musisz nic robić, ale patrzysz na mnie, jakbyś chciała mnie zjeść. Albo pieprzyć. Tara zadrżała i wciągnęła powietrze, lekko przyciskając opuszki palców do jego piersi i pochyliła się, by szepnąć do niego. - Przestań tak mówić. Przez to robię się mokra. Mick rozejrzał się po pokoju, a następnie popatrzył z powrotem na nią. - Mam pomysł. Co ty na to, żebyśmy... - Cóż, w końcu spotykam tę tajemniczą kobietę, z którą spędzasz wolny czas. - Elizabeth. Tara odwróciła się i stanęła twarzą w twarz z oszałamiająco piękną kobietą. Miała na sobie czarny kostium, który podkreślał jej idealną figurę. Rude włosy upięła w kok francuski, miała zrobiony manicure a buty, które nosiła wcale nie były podróbkami, były to buty od projektanta, z zabójczymi obcasami odsłaniającymi niesamowite nogi. Tara była kobietą, ale potrafiła docenić inną piękną kobietę, a Elizabeth była seksem na szpilkach. I była agentką sportową? Dobry Boże, ci biedni właściciele nie mieli żadnych szans, wystarczy, że raz spojrzeli w jej lodowato niebieskie oczy. - Cześć, kochanie - powiedziała do Tary, wyciągając kremową dłoń. Jestem Elizabeth Darnell, agentka Micka. Tara natychmiast usłyszała w myślach dzwonki alarmowe. Z badawczego wzroku Elizabeth, mogła domyślić się, że ta kobieta jej nie lubi.

Posłała Tarze profesjonalny uśmiech i uścisnęła jej dłoń. - Miło panią poznać, panno Darnell. - Och, mów mi Liz. Wszystkie kobiety w życiu Micka tak robią. Najwyraźniej chciała, żeby Tara wiedziała, że była jedną z wielu kobiet, które Mick pieprzył. - Jak miło. - Dlaczego tu jesteś, Liz? - zapytał Mick. Z jakiegoś powodu Tara była zadowolona, że Mick nie wydawał się szczęśliwy. I była podwójnie zadowolona, kiedy objął ją ramieniem w pasie i przyciągnął do swego boku, co spowodowało, że Liz zwęziła oczy. - Miałam do załatwienia pewne formalności, a Gavin musi coś podpisać, no i nalegał żebym uczestniczyła w jego dzisiejszych urodzinach. - Nalegał, co? Ty i Gavin jesteście ze sobą aż tak blisko? Liz odrzuciła głowę do tyłu i roześmiała się. - Dlaczego, jesteśmy praktycznie małżeństwem, nie wiedziałaś? - Elizabeth, żaden facet nie chciałby się z tobą ożenić. Zjadłabyś go na śniadanie. - Mick, dlaczego tak mówisz? Mam nadzieję kiedyś się ustatkować i mieć dwójkę dzieci, czego oczekuje się od mojej płci. Mick parsknął. - Nie. Nie mogę sobie tego wyobrazić, przykro mi. Kochasz swoją karierę i wszystkie pieniądze jakie zarabiasz na klientach. Nie sądzę, żebyś wyrzekła się tego dla jakiegokolwiek mężczyzny. W rzeczywistości chyba nie widziałem, byś umawiała się z jakimś facetem. W swoim życiu nie masz czasu na miłość, Liz. Jesteś zbyt zajęta pogonią za pieniędzmi i sukcesem oraz staraniem się, żeby pokonać dużych chłopców, z którymi konkurujesz. Liz zaśmiała się. - Chyba masz rację. Co zrobiłabym z mężczyzną innym niż podpisującym kontrakt i, w którym pokładam nadzieję, że potrafi zrobić coś z piłką lub prowadzić samochód wyścigowy, prawda? Tara zauważyła błysk czegoś w oczach Elizabeth, ale zaraz zniknął. To mógł być żal albo smutek, ale nie znała tej kobiety zbyt dobrze, więc nie mogła być tego pewna. Liz zwróciła się do Tary. - Słyszałam, że masz małego syna? - Właściwie to już nastolatek. Nathan. Jest gdzieś tutaj w koszulce Saint Louis i spędza czas z kuzynami Micka. - Och, no tak. Cóż, musiałaś zaczynać w młodym wieku.

- Tak, rzeczywiście tak było. Zaszłam w ciążę mając piętnaście lat. Elizabeth wygięła idealną brew. - Pochodzisz z... obszarów wiejskich24? - Jezu, Liz. Wystarczy. - Nie. Prawdę mówiąc z dość dużego miasta. Elizabeth czekała, nie miała wątpliwości, że Tara wywnętrzy się na temat swojego pochodzeniu. Niedobrze. Nadszedł czas, by przestrzegła Micka. - Hej, wspaniała. Cieszę się, że przyszłaś. Gavin obrócił Liz dookoła, a szczęka Tary o mało nie spadła na podłogę na widok zmiany, jaka nastąpiła na twarzy Elizabeth. Wyniosłość i wyraz świętości, na stałe goszczący na jej twarzy, zniknął i lodowaty chłód rozpłynął się w powietrzu. Posłała mu nawet prawdziwy uśmiech. Wyglądała jak szesnastolatka, kiedy uśmiechała się do Gavina. Jej oczy po prostu się rozpływały. Jasna cholera. - Cześć, przystojniaku. Wszystkiego najlepszego. Zachowała dystans i obdarzyła go profesjonalnym uściskiem, przynajmniej Tara za taki go uznała, ale Gavin pociągnął ją w swoje ramiona, położył wargi na jej ustach, i dał jej całusa, który wcale nie był profesjonalny. Kiedy się odsunęła, jej policzki były zarumienione. Oblizała wargi. I nie mogła oderwać wzroku od twarzy Gavina. Proszę, proszę. Więc królowa lodu była jednak człowiekiem. - Chodź ze mną - powiedział Gavin. - Są tutaj niektórzy z moich przyjaciół, których chcę żebyś poznała. Elizabeth przewróciła oczami i powiedziała - Wszystko, by klient był zadowolony. Cześć. Gavin wziął ją za rękę i pociągnął za sobą. - O. Mój. Boże – powiedziała Tara, obserwując Liz znikającą w tłumie wraz z Gavinem. Mick potarł bok swojego nosa. - Tak, wiem. Liz czasami bywa prawdziwą suką. Nigdy byś tak nie pomyślała, zanim się nie odezwie. Do diabła, powinnaś usłyszeć jakie obraźliwe rzeczy mówi do mnie. Ale jest naprawdę dobra w swojej pracy i... - Nie, Mick. Nie o to mi chodzi. Tara machnęła ręką, odrzucając jego obawy o nieprzyjemnych komentarzach Liz. 24 Ha, ha! Co za subtelność;)

- Wcale mi to nie przeszkadza. Podniosła wzrok na Micka. - Ale widziałeś tych dwoje razem? - Tych dwo... - Podążył za jej wzrokiem. - Gavin i Liz? Och, tak, jego także reprezentuje. Pokręciła głową. - Nie to miałam na myśli. Kiedy tylko się pojawił to było, jakby zaskoczył jakiś przełącznik w jej wnętrzu. Całkowita zmiana osobowości. Zrobiło jej się gorąco. Roztopiła się, zmiękła w ten kobiecy sposób. Wiesz, o co mi chodzi? - Co? Mick przeniósł wzrok w miejsce, gdzie Liz siedziała przy barze obok Gavina i jego przyjaciół. Spojrzał na nią. - Nie. Nie ma mowy. Liz nie ma uczuć. - Ma je, Mick. Posiada je i są naprawdę wielkie. W stosunku do Gavina. To znaczy, w ogóle jej nie znam, ale potrafię czytać sygnały, które wysyła kobieta zainteresowana mężczyzną, a jej sygnały są głośne i jasne. Jest w nim zakochana. Mick zmarszczył brwi i potrząsnął głową. - Liz nie kocha nikogo. Liz kocha pieniądze. I swoją karierę jako agentka sportowa. Wierz mi, wiem to. Jest agentką moją i Gavina odkąd zaczęliśmy. Poza tym, ona jest starsza od Gavina jakieś... cztery lata. Ma około... trzydziestu dwóch lat, czy jakoś tak. Tara roześmiała się. - Więc? - Więc nie ma tego rodzaju uczuć, mówię ci. Gavin jest dla niej towarem. Jak my wszyscy. Myślisz, że wszystkie historie o mnie jako męskiej dziwce były prawdziwe? Zaufaj mi, te o moim bracie są prawdziwe. Zmienia kobiety, jak zmienia się koszule. Nie widzi Liz inaczej, niż tylko jako swoją agentkę. Jest dla niej miły, bo pomaga mu w jego karierze. Nic między nimi nie ma. Tara wzruszyła ramionami. - Cóż, może z jego strony nic nie ma, ale mogę ci zagwarantować, że z jej strony coś jest. - Myślę, że się mylisz. Liz jest świetną aktorką, po prostu źle to odczytałaś. Gra na słabości Gavina, którą jest wspaniała kobieta z niesamowitymi nogami. - Skoro tak mówisz.

Ale Tara ani przez chwilę tego nie kupiła. Jeśli była tutaj jedna rzecz, którą mogła dostrzec, była to kobieta z ciepłym i aż lepkim pragnieniem miłości tego mężczyzny. A Elizabeth Darnell wpadła po uszy jeśli chodzi o Gavina Riley. X Mick miał dość rzucania się i obraca na łóżku, które było w cholerę za małe, jak na jego rozmiary. A wiedza, że Tara była na końcu korytarza, doprowadzała go do szaleństwa. Nathan miał spać w domu jednej z ciotek Micka i jej męża, którzy mieli dwóch nastoletnich synów. Spędzili ze sobą dużo czasu w barze gadając o futbolu i grając w gry wideo, dlatego też prawdopodobnie zostaną tam całą noc i będą grać. Tara była zachwycona tym, że znalazł przyjaciół, więc nie miała nic przeciwko. Ale Mick spędził noc w barze obserwując Tarę, dotykając jej, ale nie tak naprawdę, napawając się jej zapachem i marząc, by mógł z nią zrobić to, o czym myślał. Zamiast tego, musiał zadowolić się trzymaniem jej za rękę i nielicznymi pocałunkami, a to właściwie się nie liczyło. W końcu rzucił się do szortów, złapał kilka prezerwatyw i tak cicho jak tylko mógł, otworzył drzwi sypialni. W domu było cicho, z dołu nie było słychać włączonego telewizora ani żadnego ruchu, co oznaczało, że wszyscy poszli spać. Przekradł się korytarzem do pokoju Tary. Nie chciał pukać, bo to mogłoby obudzić rodziców, ale nie chciał też przestraszyć Tary, tak po prostu wchodząc do jej sypialni. Zdecydował się zaryzykować, nacisnął klamkę i otworzył drzwi. - Tara? - wyszeptał. - Nie śpię. Wejdź. Dzięki Bogu. Wsunął się i na wszelki wypadek zamknął drzwi na klucz. Siedziała na łóżku opierając się o poduszki. Miała otwarte okiennice, światło księżyca wlewało się do środka i oświetlało ją. Siedziała i patrzyła na niego, kiedy do niej podchodził. Miała na sobie jego drużynowy podkoszulek. Był na nią za duży, ale niech to cholera, jeśli nie wyglądała w nim diabelnie seksownie. Był znoszony i wytarty, jeden z pierwszych jakie dostał, gdy dołączył do drużyny. Szybko wyrwała mu go z rąk i powiedziała, że jest miękki i wygodny, więc chce w nim spać. Zrobił się twardy na samą myśl o jej piersiach napierających na tą koszulkę, o jej skórze dotykającej czegoś co

nosił. To sprawiało, że czuł się względem niej zaborczy, a przypływ ciepła ścisnął go w kroczu. - Nie mogłam spać - powiedziała. - Miałam nadzieję, że znajdziesz sposób, żeby tu przyjść. Pociągnął ją w swoje ramiona. - Nie mogłem wytrzymać kolejnej nocy bez dotykania cię. - To dobrze, bo zamierzałam dać ci jeszcze pół godziny, a potem przyszłabym do ciebie. Jego usta opadły na jej z głodem, który zbyt długo powstrzymywał. Bał się, że nie będzie w stanie dłużej się hamować, że ją skrzywdzi, ale wyglądało na to, iż potrzebowała tego, tak jak on. Wspięła się na niego i wsunęła palce w jego włosy. - To był długi, jałowy weekend - powiedziała, pocierając ustami o jego wargi. Pocałował ją, co spowodowało gorący wybuch gdzieś w jej wnętrzu. Podniósł jej podkoszulek i zobaczył, że nie miała na sobie majtek. Jego penis gwałtownie naparł na szorty, potrzeba pieprzenia jej doprowadzała go do szaleństwa. Spotkał się z nią wzrokiem i zobaczył gorący błysk w jej oczach. - Potrzebuję cię, Mick. Bez gry wstępnej. Wszystko, o czym byłam w stanie myśleć, to o tobie we mnie. Jestem mokra, gorąca i potrzebuję cię. Pieprz mnie. Przeniósł rękę zza jej pleców na przód podkoszulka, przyciskając logo drużyny do jej piersi. Przesunął kciukami po jej sutkach. Były już twardymi kamyczkami, musiał wypełnić nią swoje ręce. Wsunął dłonie pod koszulkę, żeby masować jej piersi, czuć sutki, zaraz potem chwycił ją w pasie i rzucił na łóżko, zsunął szorty i wyjął prezerwatywę z kieszeni. Nałożył ją w rekordowym czasie, uniósł jej biodra, pochylił się i wsunął w nią. Sapnęła, złapała go za ramiona i trzymała się go, kiedy ją pieprzył, uwalniając się od napięcia, które kumulowało się w nim przez te wszystkie dni. - Potrzebowałem cię – wyszeptał. - Myślałem o pieprzeniu i całowaniu cię. Tęskniłem za twoimi ustami. Nachylił się i przycisnął wargi do jej ust, chcąc poczuć ich splatające się języki, podczas gdy jej cipka zaciskała się wokół niego. Lizała jego usta, jej wzrok był tak jasny, tak pełen emocji, że patrzenie na nią stawało się prawie za trudne.

- Też za tobą tęskniłam, Mick. W nocy nie mogłam spać bez twojego ciała obok mnie, bez twoich rąk na mnie, bez ciebie we mnie. To wszystko o czym mogłam myśleć. Wiedza, że czuła taką samą desperacką potrzebę, w jakiś sposób go uspokoiła, zwolnił tempo, chcąc upewnić się, że dojdzie, że to dla niej dobre. On był gotowy wybuchnąć już w chwili, kiedy się w nią wśliznął. Była gorąca i ciasna, a to było wszystko, o czym myślał od kilku dni. Było tak, jakby nie mógł się nią nacieszyć. A kiedy się uniósł, sięgnęła w dół, by pocierać swoją łechtaczkę i to go podnieciło. - Tak. Doprowadź się do spełnienia. Pozwól mi to zobaczyć Odchylił się do tyłu, wysunął się z niej do połowy i złagodził pchnięcia, pozwalając jej ustalić tempo. - Powiedz mi czego chcesz i jak chcesz, żebym to zrobił. I zrobię to dla ciebie dobrze. Bo jestem gotowy dojść w tobie, kiedy i ty będziesz gotowa. Jedną ręką złapała jego nadgarstek, podniosła tyłek i szybciej pocierała swoją łechtaczkę. Jej złote włosy były rozsypane na prześcieradle, ciało nagie i otwarte dla niego, wchodził w nią tam i z powrotem, gdy doprowadzała się palcami coraz bliżej krawędzi, jej twarz wyrażała nagie pożądanie. - Dojdź - powiedział, zanurzając penisa głęboko w jej wnętrzu. - Dojdź, kochanie. - Jestem blisko, Mick. O Boże, dochodzę. Poczuł to, gdy to powiedziała, czuł jak jej cipka pulsowała wokół jego kutasa. Pchnął w nią i wziął jej usta i język w długim, palącym pocałunku, gdy wystrzelił w niej, chcąc móc krzyczeć, tak cholernie dobrze było czuć orgazm, który eksplodował w nim z taką siłą, że aż poczuł słabość w kolanach. Kiedy przestała drżeć, przewrócił ich na bok, ułożył Tarę przy sobie całując ją i głaszcząc jej ciało. Czekał, spodziewając się, że zaśnie, ale odsunęła się, by na niego spojrzeć, światło księżyca omywało jej twarz. Wyglądała, jakby była czymś zmartwiona, przygryzła wargę zębami. Pogładził jej włosy. - Co się stało? - Chcę ci powiedzieć kim jestem, skąd pochodzę. Podniósł się wraz z nią do pozycji siedzącej, podkładając za siebie poduszkę, żeby było im wygodne. - W porządku. Chcesz żebym włączył światło?

- Nie, tak jest dobrze. Prawdopodobnie w ten sposób będzie mi łatwiej. Widział ją, a jeśli tego chciała, mógł dać jej wszystko czego potrzebowała. - Świetnie. Śmiało. - Jak już zapewne się zorientowałeś, nie mam braci ani sióstr. Byłam jedynaczką, a moi rodzice pracowali, więc jako dziecko spędzałam sama dużo czasu. Chodziłam do i ze szkoły, spędzałam czas w domu, moim obowiązkiem było upewnić się, że coś zjem. Moja mama była kelnerką i często pracowała w nocy. Mój tata pracował na budowie, więc starałam się przygotować mu coś do jedzenia, bo inaczej wcale nie jadł. - Ile miałaś lat? - Myślę, że osiem albo dziewięć. Naprawdę nie pamiętam za dobrze. Jezu. Była dzieckiem. To ich obowiązkiem było dbanie o nią, a nie odwrotnie. - W każdym razie, chciałam tylko odrobić zadania domowe, zrobić obiad i iść do swojego pokoju. Tata siedział w salonie i oglądał telewizję. Mick, chodzi o to, że on pił. A kiedy moja mama wracała z pracy, dołączała do niego. A późno w nocy, między nimi robiło się głośno. Gdy byli pijani, dużo się kłócili. Cholera. Cholera, cholera, cholera. Kamień spadł mu do żołądka i tam się zatrzymał. Tak mocno zaciskała palce w pięść, że pobielały jej knykcie. Wsunął między nie rękę i wziął jej dłoń w swoją. - Nie musisz o tym mówić. Widzę, że to dla ciebie bolesne. Podniosła na niego wzrok. - Nie, w porządku. Chcę tego. To dla mnie ważne, żebyś o tym wiedział. - Okay. Położył jej rękę na swojej, a potem potarł kciukiem wierzch jej dłoni, starając się uspokoić ją, gdy mówiła. Drżała, a on nienawidził tego, że wywlekanie tego wszystkiego z powrotem przerażało ją tak bardzo. Chciał zabrać od niej ból, sprawić, by to nigdy się nie wydarzyło, ale to było jej częścią, czyniło ją tym, kim dzisiaj była i miała rację - musiał to usłyszeć. - Kłótnie między nimi nasiliły się na przestrzeni lat tak, jak nasiliło się picie. Doszło do tego, że po prostu nie chciałam być w ich pobliżu. - Skrzywdzili cię? Wzruszyła ramionami. - Krzyczeli na mnie z powodu jakichś głupot, ale najczęściej byli

wkurzeni na siebie. Nauczyłam się schodzić im z drogi, zamykałam się w swoim pokoju i słuchałam muzyki. Im głośniejsza była muzyka i telewizor, tym mniej ich słyszałam. Gdy byłam wystarczająco dorosła, wychodziłam w nocy z przyjaciółmi, więc nie musiałam z nimi przebywać. Kiwnął głową. Nie było nic gorszego niż przebywanie z kimś naprawdę pijanym. Rozumiał to lepiej niż ktokolwiek inny. - Gdy miałam czternaście lat i rozpoczęłam naukę w liceum, poznałam nowych przyjaciół. Żadnych wspaniałych przyjaciół. Raczej dość nieciekawe towarzystwo. Wielu pijaków, narkomanów i imprezowiczów, ale spotykali się późno, a wszystko, co trzymało mnie z dala od pijanych rodziców, było dla mnie w porządku. Pozwolili mi wpadać do siebie tak często jak chciałam i to mi odpowiadało. Wszyscy moi starzy znajomi podążali właściwą drogą, ponieważ byli dobrymi dzieciakami, dzieciakami, które odrabiały zadania domowe i wcześnie chodziły spać. Ale nie mogłam zatrzymać się w ich domach, nie mogłam spojrzeć im w twarz, wiedząc, jak popieprzone stało się życie w moim własnym domu. Inne dzieciaki - moi nowi przyjaciele rozumieli i nie osądzali mnie. Tam był ten facet - rzucił szkołę kilka lat wcześniej i miał własne mieszkanie. Miał dziewiętnaście lat, ja miałam piętnaście. Spotykaliśmy się i imprezowaliśmy w jego mieszkaniu. Wtedy piłam, spróbowałam też narkotyków, robiłam cokolwiek, co niwelowało ból, rozumiesz? Kiwnął głową, przełykając gulę, którą miał w gardle. Rozumiał. Boże, i to jak rozumiał. - W każdym razie, lubił mnie. Naprawdę mnie lubił. A ja lubiłam każdego, kto poświęcał mi uwagę. Teraz zdaję sobie sprawę, że było tak dlatego, iż w domu dostawałam tak mało miłości i uwagi. Zaczęliśmy dość regularnie uprawiać seks. Używał prezerwatyw, ale nie są w stu procentach skuteczne. I wiesz, kiedy jesteś pijany lub naćpany, kto wie, czy w ogóle pamiętał żeby jej użyć. Zaszłam w ciążę. Kiedy się dowiedział, nie chciał mieć więcej ze mną do czynienia. Wkurzył się i powiedział, że dziecko nie jest jego. Nie byłam z nikim innym, więc wiedziałam, że to jego dziecko. - Sukinsyn. Uśmiechnęła się. - Tak, w znacznym stopniu nim był, ale wiesz, musiałam sobie z tym poradzić. Głupio zrobiłam uprawiając z nim seks. Uniósł jej brodę kciukiem. - Miałaś piętnaście lat, Taro. Byłaś dzieckiem. On nim już nie był. Powinien lepiej wiedzieć.

Wzruszyła ramionami. - W każdym razie, dla mnie to był koniec imprezowania. Gdy tylko dowiedziałem się, że jestem w ciąży, poprawiłam się. Żadnego alkoholu ani narkotyków. Przestałam spotykać się z tymi ludźmi, wróciłam do domu i powiedziałam rodzicom. - Co się stało? Zaśmiała się, jej oczy wypełniły się łzami. - Nazywali mnie zdzirą i wyrzucili z domu. Powiedzieli, że jestem nieodpowiedzialna, i że powinni byli lepiej wiedzieć. Powiedzieli, że, cytuję: „lepiej mnie wychowali”. - Otarła łzy. - Czy to nie jest w tym najśmieszniejsze? Łzy spływały po jej policzkach, a Mick poczuł ściskanie w żołądku. - Dobry Boże. Jak mogli ci to zrobić? - Nie dbali o mnie, Mick. Troszczyli się o własne życie. Byłam dla nich tylko niedogodnością. Ledwo pamiętali, że mają dziecko i, to pewne jak diabli, że nie chcieli być za mnie odpowiedzialni, nie mówiąc już o dziecku, które miałam zamiar urodzić. - Co zrobiłaś? - Zadzwoniłam do opieki społecznej. Wiedziałem, że w wieku piętnastu lat przynajmniej państwo musiało być za mnie odpowiedzialne. Powiedziałem im, że jestem w ciąży, a moi rodzice wyrzucili mnie z domu, że byli pijani i obelżywi. Mick odchylił się do tyłu i patrzył na nią. - Jesteś gwiazdą, Taro. Jestem z ciebie dumny, że nie poddałaś się po tym, jak ci dokopali. Roześmiała się, rozmazując łzy na policzkach. - Byłam wkurzona i bałam się o moje dziecko. - Co działo się później? - Zabrali mnie z domu i znaleźli mi dobre miejsce dla samotnych matek, gdzie były też inne nastolatki z dziećmi. Miałam chodzić do szkoły, stan zapłacił za moją opiekę prenatalną, a ja miałam Nathana. Zawsze byłam dobra w szkole, więc znowu zaczęłam się uczyć. Pomogli mi w opiece nad dzieckiem, więc mogłam zdać maturę i w końcu znalazłam mieszkanie i poszłam na studia. Uwolniłam się od tego piekielnego życia z rodzicami, złożyłam wniosek o usamodzielnienie, który został mi udzielony z racji tego, że byłam samowystarczalna, nie miałam innych krewnych mogących się mną zająć i państwo zdecydowało, że najlepiej będzie, żebym nie wracała do tamtego środowiska.

Mick nie mógł uwierzyć w to, przez co Tara musiała przejść dorastając, jaka musiała czuć się samotna i co zrobiła dla Nathana. - To musiało być dla ciebie straszne, mając do tego dziecko na utrzymaniu. Przytrzymała jego wzrok, w jej oczach widział wyłącznie miłość. - Chciałam zrobić wszystko, by chronić Nathana. Dlatego znalazłam Damona, który został aresztowany za handel narkotykami i upewniłam się, że podpisze zrzeczenie się praw rodzicielskich, choć nadal upierał się, że nie jest ojcem Nathana. Podpisanie papierów nie było dla niego żadnym problemem, a mnie ulżyło, że pozbyłam się go z naszego życia. Chciałam upewnić się, że żaden z moich błędów nigdy nie wróci i nie będzie niepokoił mojego syna. - Ile z tego wie Nathan? - Wszystko. Nie trzymam tego przed nim w tajemnicy. - Czy kiedykolwiek chciał zobaczyć ojca? - Nie. Nie jest go ciekaw. Powiedziałam mu jakie popełniłam błędy i że może kiedyś poślubię mężczyznę, który będzie dla niego dobrym ojcem, ale Damon był tylko dawcą spermy i nikim więcej. To nie miało nic wspólnego z Nathanem, a wszystkich złych wyborów dokonałam, kiedy byłam młoda i głupia. - Podziwiam twoją uczciwość, zarówno z samą sobą jak i z twoim synem. Czy on wie o twoich rodzicach? - Tak. Wie wszystko, Mick. Nigdy niczego przed nim nie ukrywałam. Zasługuje na prawdę. Musiał wiedzieć, dlaczego moi rodzice nie są częścią jego życia. - Dziękuję za to, że opowiedziałaś mi o tym wszystkim. To wiele wyjaśnia, to kim jesteś, dlaczego jesteś taka silna. Cholernie cię podziwiam, Taro. Pochyliła głowę. - Nie. Nie jestem bohaterką, Mick. Byłam głupia i nieodpowiedzialna, a moje dziecko musiało zapłacić za moje błędy. Zmusił ją, by uniosła głowę i spojrzała na niego. - Żartujesz sobie? Jesteś niesamowita. Spójrz przez co przeszłaś, co przeżyłaś. Jak wielu znajduje się w miejscu, w którym teraz jesteś po dzieciństwie takim jak twoje? Jak możesz tak mówić? Masz wspaniałą karierę, cudownego syna, jesteś jedną z najbardziej niezwykłych kobiet, jakie kiedykolwiek spotkałem. - Nie jestem doskonała.

- Nigdy nie mówiłem, że jesteś. Ale jesteś jedną z najbardziej pracowitych kobiet jakie znam. I przeszłaś więcej, niż większość kobiet byłaby w stanie. - Ja... Prawie coś powiedział. Coś czego nie był pewien, czy jest gotów powiedzieć. - Co? - Podziwiam cię. Roześmiała się. - Przestań mnie podziwiać. Po prostu zrobiłam to, co musiałam. Dla Nathana. Gdybym nie zaszła w ciążę, kto wie czy nie kontynuowałabym tej spirali samozagłady. Wierz mi, byłam na najlepszej drodze, żeby zrujnować sobie życie. - Czasami sami jesteśmy naszymi najgorszymi wrogami. - Proszę cię. Masz idealną rodzinę i idealne życie. Wątpię, żebyś kiedykolwiek zrobił coś, by spieprzyć sobie życie. Przyciągnął ją i ułożył przy sobie, wyznanie prawdy miał na końcu języka. Ale nie sądził, by dzisiejsza noc była odpowiednią na to porą, nie po tym, co Tara opowiedziała mu o swojej przeszłości. A może po prostu był tchórzem. Musiał przemyśleć kilka spraw. *** Tara jeszcze spała, gdy Mick zszedł rano napić się kawy. Jego rodzice mieli zamiar odebrać Nathana po tym, jak załatwią sprawunki, więc nie musiał się o to martwić. Miał w domu chwilę spokoju, mógł usiąść i pomyśleć o tym, co powiedziała mu wczoraj w nocy. Jak kiedykolwiek miał powiedzieć jej prawdę o sobie po tym, gdy była z nim tak szczera mówiąc o przeszłości? Ostatniej nocy, to byłoby za dużo. To była jej noc. A teraz... Cóż, nie teraz. Po prostu nie było na to czasu. Teraz usiądzie i w spokoju będzie cieszył się kawą. - Nie powinieneś patrzeć na wszystko tak melancholijnie i ponuro dzisiejszego ranka. Coś w tym stylu, pomyślał. Podniósł wzrok na Jennę, która wsunęła się tylnymi drzwiami. - Co ty tu robisz? Myślałem, że jesteś wampirzycą i nie wstajesz przed południem, czy coś.

- Wiem, że dzisiaj wyjeżdżacie. Pomyślałam, że nieco wcześniej zwlokę z łóżka mój żałosny tyłek, by powiedzieć wam dowidzenia. - Na pewno. Patrzył, jak poruszała się po kuchni, chwytając kubek i napełniając go kawą, a następnie dodając tyle śmietanki i cukru, że kiedy skończyła, to tak naprawdę nie było już kawą. Wyciągnęła się na krześle obok niego. - Nie przyjeżdżasz do domu już tak często, a ostatniej nocy nie mieliśmy zbyt wiele czasu na rozmowę. Oho. Jenna nie była ciepłym siostrzanym typem. Co oznaczało, że coś było na rzeczy. - Jest coś o czym chcesz porozmawiać? Objęła kubek dłonią, podniosła go do ust, upiła łyk i skierowała na niego spojrzenie. - Chodzi o mamę i tatę. Jego serce zgubiło rytm, umysł już wirował od różnych możliwości, a żadna z nich nie była dobra. - Co z nimi? - Zbliża się ich czterdziesta rocznica. - Och. Szlag by to. Nawet nie wiedziałem. - Oczywiście, że nie. Jesteś facetem, a faceci nie zwracają uwagi na takie rzeczy. W każdym razie, uważam, że powinniśmy urządzić im przyjęcie. - W porządku. Kiedy i gdzie? Wyjęła telefon, kliknęła otwierając kalendarz i wsunęła go między nich. - Ich rocznica jest piętnastego. Gavin ma serię meczy jedenastego i jest w mieście. Ma mecz w sobotę dwunastego, co oznacza, że tego wieczoru możemy coś zorganizować. Odciągnąłem go w nocy na bok i uświadomiłam, pytając, czy mógłby przyjść w sobotę wieczorem i powiedział, że owszem. - Z pewnością też mogę tu być. - Świetnie. Teraz potrzebujemy kogoś, kto urządzi im dużą imprezę. Odsunęła telefon i spojrzała na niego. - Co? Dlaczego nie możemy zrobić tego w barze? Posłała mu spojrzenie. - Ach, prawda. Wiesz co by się stało. Urządzimy im imprezę w barze, a skończy się na tym, że oboje będą pracować przez całą noc. Czy naprawdę chcemy, żeby w taki sposób obchodzili swoją rocznicę? Położył głowę na ręce. - Masz rację. Nie możemy zrobić tego w barze. Więc co robimy? - Nie patrz na mnie. Jestem barmanką. Nie organizatorką przyjęć.

- Ale ja tak. Mick odwrócił się i zobaczył Tarę stojącą w drzwiach kuchni. Weszła do środka. - Hej. Dobry - powiedziała Jenna. - Dzień dobry - odpowiedziała Tara. - Mogę poczęstować się kawą? - Oczywiście. Mick obserwował, jak chwyta kubek i napełnia go z kawą. Wyglądała wspaniale w spodniach treningowych i bezrękawniku. Zajęła miejsce. - Nie chciałam was podsłuchiwać. Usłyszałam część rozmowy, kiedy szłam korytarzem. Planujecie przyjęcie? - Tak - odpowiedziała Jenna. - Za kilka tygodni nasi rodzice obchodzą czterdziestą rocznicę ślubu. - Ach, jak cudownie. Mogę pomóc. Tym się zajmuję. - Oczywiście – powiedziała Jenna, kładąc dłoń na ręce Tary. - Mogłabyś? To znaczy, wiem, że nie mieszkasz tutaj, więc może robisz takie rzeczy tylko w Kalifornii. - Mogę robić wszystko i wszędzie. Będę szczęśliwa mogąc zorganizować tą imprezę. W końcu chcę rozwinąć usługi mojej firmy na obszar całego kraju. Odwróciła się do Micka. - To nie tak, że chcę się wtrącać. Jestem pewna, że mogę pomóc wam znaleźć kogoś miejscowego, co prawdopodobnie byłoby dla was łatwiejszym wyjściem. - Żartujesz? Nie wyobrażam sobie nikogo innego do zorganizowania tej imprezy. Mówisz poważnie? Możesz wszystko skoordynować? Jej oczy lśniły ciepłem. - Z przyjemnością, Mick. Cała twoja rodzina była dla mnie cudowna w ten weekend. Nie sądzę, żebym chciała zaplanować jakieś przyjęcie bardziej, niż rocznicę twoich rodziców. Więc kiedy ona wypada? Jenna pokazała jej daty. - Dobrze, w ten weekend Nathan ma urodziny, ale poradzę sobie z tym. - Nie - powiedział Mick. - Nie postawisz swojego dziecka na drugim miejscu. Położyła dłoń na jego ręce i obdarzyła go ciepłym uśmiechem. - Nigdy nie stawiam Nathana na drugim miejscu. Ale przypuszczam, że spodobają mu się bilety na mecz i będzie szczęśliwy spędzając tutaj urodziny. Uwielbia twoją rodzinę. Chyba, że uważasz to za problem.

Pocałował ją w czoło. - Spędzanie czasu z tobą i Nathanem nie jest żadnym problemem. Złapał spojrzenie, które posłała mu Jenna, ale nie obchodziło go co pomyślała. Miał zdecydowanie dość myślenia o swoich uczuciach do Tary i o tym, co to wszystko znaczy. I na pewno nie zamierzał próbować wyjaśniać tego Jennie. Tara zwróciła się do Jenny. - Jenna może mi przy tym pomóc i wszystko pójdzie gładko. Jenna skinęła głową i podniosła kubek z kawą. - W takim razie, umowa stoi. Jesteśmy umówieni na dwunastego. Wyślę Gavinowi sms-a i dam mu znać. Krok po kroku jego życie stawało się coraz bardziej splecione z życiem Tary. I rósł węzeł w jego gardle. XI Mick ociekał potem, ale nadal stał na środku boiska, przygotował się do zagrania, cofnął kilka kroków i ignorując pośpiech, skoncentrował się wyłącznie na swoim celu, którym był zawodnik odbierający piłkę. Trzy, dwa, jeden... teraz. Rzucił podając do niego, a kiedy Rodney miał już piłkę w ręce, pobiegł dalej. Nie żeby spodziewał się przejęcia piłki. Jego liniowi z ataku byli najlepsi i chronili go, gdy przebywał w „kieszeni”25. Trener Lewis zagwizdał, wychodząc z linii bocznej naprzeciw niego. - Jak zwykle zachowałeś zimną krew, Mick. Mick wziął podaną mu butelkę wody i przełknął kilka łyków, po czym ją odstawił. - Dzięki. - Treningi poza sezonem dodały ci mięśni. Masz dobre wyczucie czasu. Z twoim ramieniem wszystko w porządku? Mick kiwnął głową, ignorując ucisk w ramieniu i ból w niemal każdej cholernej części ciała. - Po prostu świetnie. Trener poklepał go po plecach. - Nigdy wcześniej nie widziałem, żebyś tak ciężko pracował. - Po prostu staram się utrzymać za sobą tych młodych, głodnych 25 Pocket w futbolu amerykańskim - rozgrywający ustawiony jest w samym środku linii ataku, liniowi tworzą wokół niego podkowę, chroniąc go podczas gry górą.

sukcesu rozgrywających. Trener roześmiał się. - Wiesz, że musimy zatrudniać młode talenty. Oni nie stanowią dla ciebie żadnego zagrożenia. Nie w tej chwili. To nie miało znaczenia. Mick zawsze był świadomy tego, że wystarczy jeden uraz, by wykluczyć go z gry. Miał trzydzieści lat, a jego czas był ograniczony. Rzucił okiem na linie boczne, gdzie Brad Samuelson i Coy Bowman stali z podkładkami do pisania26 w rękach. Znali każde zagranie27, ćwiczyli to codziennie. Byli gotowi wkroczyć i wskazać właściwe miejsce. Młode dzieciaki były podekscytowane możliwością zostania kolejnymi profesjonalnymi rozgrywającymi. Byli dobrzy. Trochę zieloni, ale dobrzy. Co oznaczało, że Mick musiał pozostać w grze, jeśli chciał jeszcze przez kilka lat żyć tak, jak o tym marzył. Jeszcze nie czas, chłopcy. Wciąż mam przed sobą kilka lat gry. Dopóki był zdrowy. Przez kilka godzin ćwiczyli różne zagrania28, aż w końcu mogli iść pod prysznic. Kiedy wyszedł z szatni, była tam Liz w zabójczym szarym kostiumie i wysokich obcasach, które wyglądały jakby mogły spowodować poważne uszkodzenia intymnych części ciała mężczyzny. Odepchnęła się od ściany i podeszła do niego. - Miałaś nadzieję popatrzeć pożądliwie na nagie męskie ciała? dokuczył jej. Przewróciła oczami. - Gdybym chciała zobaczyć was nago, weszłabym tam. Prawda. To nie byłby pierwszy raz, kiedy wkraczała do szatni i rozmawiała z jednym z klientów, podczas gdy brali prysznic. Większość facetów przyzwyczaiła się do tego widoku, choć młodszym zazwyczaj opadała szczęka, gdy tam wchodziła. Zdecydowanie dała się zauważyć, wiedziała o tym i wykorzystywała to dla własnych korzyści. W Liz nie było ani odrobiny nieśmiałości. - O co chodzi? - zapytał. - Samuelson i Bowman byli dziś zadowoleni z ćwiczeń. - Aha. 26 Clipboard – wiecie o co chodzi, takie coś z klipsem u góry przytrzymującym kartki. Że też nie ma na to jakiejś normalnej nazwy;) 27 Właściwie powinno być, że "znali każdą grę", gdyż przed każdą próbą, oba zespoły ustalają grę (play), czyli skoordynowany plan przemieszczania się i podań, którego każdy z zawodników powinien się trzymać. 28 Dokładnie nie wiem, jak to przetłumaczyć, bo gdyby to było wojsko, to powiedziałabym, że mieli musztrę... ;)

Odwrócił się i podszedł do drzwi swojego samochodu. Liz podążyła za nim. - Może przejdziesz do sedna? - Masz trzydzieści lat, Mick. Czas, żebyś skupił się bardziej na grze, a mniej na pewnej kobiecie i jej dziecku. Zatrzymał się, odwrócił i popatrzył na nią. - Moje relacje z Tarą, to nie twoja sprawa. - To moja sprawa, jeśli mają wpływ na twoją grę. - Widziałaś dziś mój trening? - Tak. - Jak wypadłem? Wygięła usta w uśmiechu. - Jak najlepszy rozgrywający w lidze. Kliknął pilot od alarmu i otworzył drzwi swojego SUV-a. - W takim razie trzymaj się z daleka od mojego życia osobistego, Liz i idź dręczyć innego klienta, który nie jest najlepszym zawodnikiem na swojej pozycji. *** Popularność Nathana bardzo szybko wzrosła, a to dlatego, że Tara randkowała z Mickiem. Starała się nakłonić go, żeby myślał realnie i powiedziała mu, że to wszystko równie dobrze może skończyć się jutro, jeśli ona i Mick postanowią więcej się nie widywać, ale Nathan nie przyjął do wiadomości jej słów i powiedział, że on i Mick zawsze będą - jakiego słowa użył? Związani ze sobą. To było to. Bała się, że jej syn za bardzo przywiązał się do Micka. I nie tylko do Micka, ale również do jego rodziny. Regularnie rozmawiał przez Skypa z Ianem i Stevem, kuzynami Micka, grali również on-line w Warcraft. Nie żeby naprawdę aż tak się tym martwiła, przynajmniej dopóki to było bezpieczne i trzymało jej dziecko z dala od ulicy, a Mick zapewnił ją, że to dobre dzieciaki. Ale powoli jej życie, jak również życie jej syna, zaczęło obracać się wokół Micka. I jego rodziny. Organizowała nawet przyjęcie rocznicowe dla rodziców Micka, a to oznaczało prawie codzienne telefony do Jenny, która była absolutnie wybuchowa. Miała złośliwie ironiczne poczucie humoru, niczego nie brała na poważnie i dziko kochała i chroniła swoją rodzinę. Tara rozumiała dlaczego. Rodzina Micka była doskonała. Jeśli Tara mogłaby wybrać sobie rodzinę, to Rileyowie byliby rodziną jakiej pragnęła.

Nie byli jednak jej rodziną i prawdopodobnie nigdy nią nie będą. Oczywiście, ona i Mick świetnie się dogadywali, ale styl życia Micka był jej całkowicie obcy. Cieszyła się jak cholera z gry, w którą razem grali, ale to było tymczasowe. Kiedy zacznie się sezon futbolowy, on będzie zajęty, Nathan zacznie szkołę i swój własny sezon futbolowy, ona pogrąży się w pracy starając się podnieść swoją firmę na wyższy poziom, a między nimi nastąpi koniec. Miała tylko nadzieję, że po tym wszystkim Nathan nie poczuje się zraniony, gdy Mick nie będzie miał już dla niego czasu. Być może nadszedł czas, żeby zacząć się powoli wycofywać. Zabawa z nim zaszła trochę za daleko. No dobrze, zaangażowała się w nią sercowo i emocjonalnie w taki sposób, jakiego się nie spodziewała. Wcale tego nie chciała, ale był uparty, a ona właściwie niespecjalnie go odpychała. Poza tym, seks był fenomenalny i o Boże, naprawdę potrzebowała trochę dobrego seksu w swoim życiu po tych wszystkich latach suszy. Ale teraz? Teraz sprawy między nimi zaczęły robić się poważne, przynajmniej z jej strony. Więc tak, najwyższy czas odpuścić. Oparła się na krześle i podniosła notatnik, zapisując, w co trzeba się zaopatrzyć przed przyjęciem. Wieczorem Nathan wychodził spotkać się z drużyną, więc zamierzała cieszyć się chwilą spokoju. Dopóki ktoś nie zapukał do drzwi. Westchnęła i odstawiła filiżankę herbaty i notatnik, podeszła do drzwi i wyjrzała przez wizjer, uśmiechając się, kiedy zobaczyła, że to Mick. - Cześć. Co ty tu robisz? - zapytała, gdy otworzyła drzwi. - Podwoziłem kolegę z drużyny do domu. Jego samochód jest w warsztacie, a jego żona wzięła drugie auto - powiedział. - Mieszka w pobliżu, więc pomyślałem, że wpadnę. - Wejdź. Zamknęła drzwi. - Trochę późno na trening, prawda? - Spotkanie drużyny z ataku przeciągnęło się trochę. - Rozumiem. Chcesz coś do picia? - Woda będzie w sam raz. - Dobrze. Poszła do kuchni i wzięła butelkę wody, wróciła i wręczyła mu ją. Siedział na kanapie, więc usiadła obok niego, podczas gdy kończył pić kilkoma długimi łykami. Zdała sobie sprawę, że patrzył na jej notatnik. - Przeszkodziłem ci w czymś?

- Nie. Właśnie robię notatki odnośnie przyjęcia dla twoich rodziców. - Jeszcze raz dziękuję za to, że się tym zajmujesz. - Nie musisz mi dziękować, Mick. Przecież uparłeś się, żeby mi zapłacić. Co jest całkowicie niepotrzebne. - Hej, przygotowanie tego zabiera ci trochę czasu. Dlaczego miałabyś nie dostać za to pieniędzy? - Bo to twoja rodzina i zgłosiłam się na ochotnika, ponieważ tego chciałam, nie dlatego, że oczekiwałam za to wynagrodzenia. - Gdybyśmy zatrudnili innego organizatora, zapłacilibyśmy mu za to, prawda? - Tak. - W takim razie koniec mówienia o pieniądzach. - W porządku. Spojrzał w górę. - Nathan jest w domu? - Nie, wyszedł z kilkoma chłopakami z drużyny. - Och. Wkrótce wróci do domu? - Mam go później odebrać. - Aha. Wygięła brew. - Przyszedłeś zobaczyć się z Nathanem? - Tak, widuję się z tobą tylko potajemnie, żeby być najlepszym przyjacielem Nathana. - Wciągnął ją na swoje kolana. - Myślę, że wiesz, dlaczego tu przyszedłem. I tak po prostu, zaczęło walić jej serce, wzrosła temperatura ciała i oblało ją gorąco. Leżenie na nim, jej uda na jego udach, jej piersi ocierające się o jego pierś, to wszystko podniosło jej libido. Chemia, którą dzieliła z Mickiem, była aż łatwopalna. Wygięła brew. - Pomyślałeś, że wpadniesz na szybki numerek? Odchylił głowę do tyłu i roześmiał się. - Sądziłem, że Nathan będzie w domu. Tak więc odpowiedź brzmi - nie. Wydęła wargi. - Jakie to rozczarowujące. A już myślałam, że przyszedłeś podziwiać mój tyłek. - Masz świetny tyłek, Taro. Nie ma problemu, mogę spędzić trochę czasu oddając mu należną cześć. - Z pewnością.

Pociemniały mu oczy. - A tak. Chcesz, żebym ci pokazał? Ciepło zwinęło się nisko w jej brzuchu. - Och, zdecydowanie. Obrócił ją tak szybko, że zawirowało jej w głowie. Zsunął jej spodenki do kolan. Jej majtki były następne, a wtedy jego usta znalazły się na półkulach jej tyłka, ciepłe i sprawiające, że jej cipka zadrżała. Zacisnęła palce na poduszkach kanapy, potrzebując tego, co Mick mógł jej dać. Wsunął dłoń między jej nogi, przesuwając palcami po jej wargach sromowych. - Czy tego właśnie chcesz? Włożył w nią dwa palce, jej cipka już była wilgotna i gotowa na jego inwazję. Wygięła się do niego, napierając na jego rękę. - Tak. Czas spędzony bez niego, oznaczał czas spędzony na myśleniu o nim, o byciu z nim, o robieniu tego z nim. - Myślałaś o mnie całującym twój tyłeczek, co? Przechyliła głowę, żeby na niego spojrzeć. - Między innymi. Przycisnął usta do jej pośladków, podczas gdy pieprzył ją palcami. - Chciałbym wiedzieć, co jeszcze chcesz, żebym ci zrobił. Przesunął palcami po jej płci, zataczając kółeczka na jej łechtaczce, a wszystkie myśli wyleciały jej z głowy. - Nie mogę myśleć, gdy dotykasz mnie w ten sposób. - Doprawdy? - Tak. - W takim razie wydawaj dźwięki, jeśli podoba ci się to, co robię. Tak zrobiła, jęcząc, gdy potarł jej tyłek jedną ręką, a cipkę drugą, zwłaszcza gdy przeciągnął palcem między jej pośladkami, drażniąc jej odbyt. Wrażenie było niesamowite, co jeszcze spotęgowało jej pragnienie. - W ten sposób? - Tak. Drażnił jej odbyt i wsunął palce w cipkę, pieprząc ją nieustannymi ruchami, aż wypięła tyłek w jego kierunku, pragnąc więcej tego, co jej dawał. A potem znowu poczuła jego palec w tylnym wejściu i tym razem była mokra, nie wiedziała, czy od jego śliny, czy od jej własnych soków. Ale on wsunął go w napięte mięśnie, och, Boże, to było tak dobre uczucie, że

krzyknęła, wyginając się w górę, by uzyskać więcej palącego, przyjemnego bólu, od którego wydawało się, że drżała również jej cipka. Pieprzył jej cipkę palcami, używając kciuka do zataczania kółek na jej łechtaczce, jednocześnie wsuwając i wyjmując palec z jej tyłka. Jej umysł starał się przetworzyć wszystkie wrażenia i ogarnęła ją najsłodsza, najwspanialsza przyjemność, jaką kiedykolwiek czuła. - Chciałbym kiedyś pieprzyć twój tyłek, Taro. Pozwolisz mi na to? Jeśli to będzie tak dobre, jak to, co robił palcem, to niczego mu nie odmówi. - Tak. Tak, możesz pieprzyć mój tyłek. Nigdy nie czuła czegoś takiego, błyskawicę intensywnej przyjemności, od której traciła zmysły. Wygięła plecy w łuk, napierając na jego dłoń, gdy z dzikim krzykiem osiągnęła orgazm. Mick trzymał ją, dając jej więcej tego, czego potrzebowała, gdy dryfowała przez przyjemność, nie zatrzymał się, dopóki nie była wyczerpana i zdyszana. Dopiero wtedy wycofał się, odwrócił ją z powrotem i pocałował. Kiedy łapała oddech, poszedł na chwilę do kuchni i wrócił ze szklanką zimnej wody z lodem. Podtrzymywał szklankę, gdy piła, pozbywając się suchości w gardle. Bardzo dziwnie było siedzieć na podłodze, będąc nagą od pasa w dół. Chociaż, nie było sensu być skromną przy Micku. Już i tak bardzo dobrze wszystko widział. - Dziękuję - powiedziała, pochylając się, żeby go pocałować. - To było bardzo miłe. - Proszę bardzo. Wziął jej szklankę i przełknął resztę wody dwoma szybkimi łykami. Odstawił szklankę na stolik i przeczesał jej włosy palcami. - Sprawiłaś, że jestem spragniony. Wdrapała mu się na kolana. - Naprawdę? Zobaczmy, czy możemy coś na to poradzić. Jego penis nadal był twardy, więc wskoczyła na niego, ignorując fakt, że nadal miał na sobie spodnie, a ona była naga. Sięgnęła do jego zamka błyskawicznego, niespiesznie go rozsuwając, szybko rzuciła okiem w górę na jego twarz, żeby zorientować się, iż koncentrował się na ruchu jej rąk. Zsunęła ręce na jego uda i pociągnęła spodnie w dół bioder. Uniósł się pomagając jej, a ona uwolniła jego penisa. - Masz przy sobie prezerwatywy? - W kieszeni.

Dostała się do kieszeni i wyciągnęła foliowy pakiecik, machając nim tam i z powrotem. - Podoba mi się, że zawsze jesteś przygotowany. - Przy tobie? O tak. Zawsze cię chcę, Taro. Cały czas myślę o kochaniu się z tobą. Podniosła na niego wzrok i zobaczyła gorąco w jego oczach, miło było wiedzieć, że o niej myślał. Owinęła palce wokół jego penisa i pogłaskała go. Syknął, wyrwał jej z ręki pakiet prezerwatyw i rozdarł opakowanie. - Muszę cię pieprzyć. Chwycił ją za ręce i przyciągnął do siebie, trzymając się jej, podczas gdy uniosła się i trzymała jego penisa, siadając na nim, przysuwając się do niego. Za każdym razem, gdy zanurzał się w niej, to było jak pierwszy raz, szok świadomości, dreszcz podniecenia, kiedy ją rozciągał i wypełniał. Całkowicie siedząc na nim, przebiegła palcami po jego brzuchu i zamknęła oczy, pozwalając sobie doświadczać wrażeń, jej cipki dostosowującej się do jego penisa, drżenia, skurczy i uczucia czystej radości, gdy ich ciała się łączyły. - Dobrze? Otworzyła oczy i spotkała jego zaciekawione spojrzenie. - Jak w niebie. Uwielbiam sposób, w jaki mnie wypełniasz. Wygiął się w łuk, a ona sapnęła. - Lubię być w tobie, Taro. Lubię czuć twoją cipkę zaciskającą się wokół mnie, dźwięki, które wydajesz, kiedy cię pieprzę. Zakołysała się, przyciskając do niego łechtaczkę i czuł, jak w odpowiedzi ścianki jej pochwy zaciskają się na jego kutasie. Mick chwycił ją za biodra i podnosił w górę i w dół, ustalając tempo. - Tak - powiedział, patrząc w miejsce, gdzie ich ciała były połączone. Spójrz w dół, Taro. Widzisz mojego penisa rozdzielającego wargi twojej cipki, kiedy w ciebie pompuję? Pochyliła się do przodu, obserwując, jak jego kutas znika w jej wnętrzu, a następnie wynurza się pokryty jej kremem. - Tak. - Uwielbiam sposób, w jaki mnie pochłaniasz. Ścisnęło ją w brzuchu, całe ciało stanęło w płomieniach przez to, jak ją dotykał, jak do niej mówił, przez jego dotyk, głos, wszystko związane z nim było gorące, seksowne i wypełniało jej zmysły ogniem. Pochyliła się, dociskając piersi do jego klatki piersiowej, obrysowując opuszkami palców jego szczękę i usta.

Objął jej twarz dłońmi i przyciągnął do siebie, do przenikającego duszę pocałunku, a następnie chwycił jej pośladki i unosił w górę i w dół jego penisa, w tym czasie jego język pojedynkował się z jej językiem. Dyszała w jego usta, tak blisko, czuła teraz pierwsze oznaki orgazmu zaciskające się w jej wnętrzu. - Mick. Odsunęła się tylko tyle, żeby poszukać jego twarzy, wbiła paznokcie w jego ramiona. - Dojdź, Taro. Pozwól mi to poczuć. Wytrzymała jeszcze tylko kilka sekund, ocierając się łechtaczką o jego ciało, pozwalając odczuciom zabrać się poza krawędź. Wtedy krzyknęła i odpuściła, zamykając usta na jego ustach, gdy dochodziła. Mick wplątał palce w jej włosy i pocałował ją głęboko, trzymając się jej, kiedy wstrząsały nią fale orgazmu. Jęknął w jej usta, pchnął w nią, gdy doszła, wbijając palce w jej ciało. To było takie dobre, znajdować się w jego ciasnych objęciach, wiedzieć, że poruszyło go to tak mocno, jak ją. Wypuściła oddech i przyłożyła czoło do jego czoła. - Tak się cieszę, że wstąpiłeś tutaj dziś wieczorem. Zaśmiał się. - Ja też. Oczyścili się i ubrali, po czym usiedli razem na kanapie przed telewizorem, podczas gdy Tara robiła notatki. Jej komórka zadzwoniła około dwudziestej trzeciej, zmarszczyła brwi i poszła odebrać, myśląc, że to dziwne, iż Nathan dzwoni tak wcześnie, żeby odebrać go z imprezy. Ale to była Maggie, a jej oczy rozszerzyły się, kiedy słuchała, próbowała uspokoić Maggie, a następnie odłożyła słuchawkę i odwróciła się do Micka. - Co się stało? - Maggie ma kryzys. - W związku z czym? Przygryzła wargę, zastanawiając się, ile może powiedzieć Mickowi o życiu osobistym Maggie, w końcu zdecydowała, że nie ma wielkiego wyboru. - Jej brat jest kłopotliwy. Często wpada w tarapaty, a potem oczekuje, że Maggie pośpieszy mu na ratunek. Nie wie co robić, jest załamana i nie myśli trzeźwo, gdy jest zaniepokojona, ponieważ on jest jej małym braciszkiem i praktycznie sama go wychowała. Przyjaźnimy się kawał czasu i wspieramy w trudnych chwilach. Chciałabym jej pomóc. - Musisz do niej iść? Rozumiem.

Mick wstał. - Jest jeszcze jeden problem. Nathan. Miałam go odebrać o północy. - Odbiorę go. Ty jedź zająć się Maggie. - Jesteś pewny? Mogę teraz odebrać Nathana, a później jechać do Maggie. - A Nathan będzie wściekły. Zapisz adres, odbiorę Nathana, odstawię go tutaj i zaczekam aż wrócisz do domu. - Boże, Mick, nienawidzę obciążania cię moimi sprawami osobistymi. Położył ręce na jej ramionach i uspokoił ją. - Sprawy między nami są osobiste, Taro. Więc zapisz adres i pozwól mi jechać po niego, dobrze? Skinęła głową, dała mu adres i zapasowy pilot do otwierania drzwi garażowych, a następnie pocałowała go, dziękując mu i pobiegła do drzwi. Kiedy wsiadła do samochodu, Mick stał w otwartych drzwiach, machając do niej. Odmachała i nagle uderzyło ją ukłucie nagłego strachu. Jak mógł stać się tak ważną i integralną częścią jej życia? I co ona zamierzała z tym zrobić? *** Nie trudno było znaleźć jasno oświetlony dom, gdzie odbywała się impreza. Mick spojrzał na wszystkie samochody zaparkowane byle jak na podjeździe. A poziom hałasu był głośny jak silnik odrzutowca. Tak późno w nocy, aż był zaskoczony, że nikt nie wezwał policji. Ci ludzie muszą mieć naprawdę wyrozumiałych sąsiadów. Podszedł do drzwi i zadzwonił, potem zorientował się, że nie było szans, żeby go usłyszeli dopóki grała rozdzierająca uszy muzyka. Spróbował przekręcić gałkę i drzwi się otworzyły. Świetnie. Przewrócił oczami i wszedł. Katastrofa, to była jego pierwsza myśl. Zużyte papierowe talerze i kubki, serwetki, jedzenie, picie i meble, wszystko było niedbale porozrzucane. Wyglądało to jak miejsce zbrodni. Albo impreza. Pierwszą rzeczą, jaką Mick wyczuł był alkohol, który miał silniejszy zapach niż pizza, zaskakujące, biorąc pod uwagę, że było około dwadzieścia pustych pudełek po pizzy porozrzucanych po całym pokoju. Wybrał drogę przez grupę muskularnych futbolistów oraz kilku nieletnich i nieodpowiednio ubranych dziewczyn, wszystkie mierzyły go wzrokiem – czy one były poważne?

- Ktoś widział Nathana? - spytał jednego z chłopaków, który patrzył na niego na pół przymkniętymi oczami, co sugerowało, że albo był pijany albo naćpany. - Nieee. Mick przeniósł się w stronę kuchni. Do tej pory nie dostrzegł dorosłych w zasięgu wzroku. Dobrze, że Tara nie przyszła odebrać Nathana. Mogłaby być bliska omdlenia. Znalazł Nathana w grupie trzech chłopaków i dwóch dziewczyn. I miał tak samo gówniany wyraz twarzy, jak reszta imprezowiczów. Niedobrze. - Mick! Mój człowiek! Co jest? - Chodźmy. - Stary, zostańmy i bawmy się. Nathan zarzucił ramię na Micka. - Wiecie kto to jest? To Mick Riley, rozgrywający San Francisco. - Wiemy, koleś. Facet, jesteś szczęśliwym sukinkotem. Jeden z chłopaków wyszczerzył się w uśmiechu. - Jak niesamowite jest to, że twoja mama z nim jest? - Jak, wow, jesteś Mick Riley. Jedna z dziewcząt potknęła się o krzesło ogrodowe i wpadła na niego, próbując wyglądać jak najbardziej prowokująco. - Czyj to dom, Nathan? - zapytał Mick. - Tima O'Banyan. - A gdzie są rodzice Tima? - Na Cabo – odpowiedzieli chórem, śmiejąc się i podnosząc plastikowe kubki w toaście za rodziców Tima. O, cholera. - Chodź. Wychodzimy. Powiedz dobranoc. Mick prawdopodobnie powinien zadzwonić do kogoś i położyć kres rozpuście, ale jego jedynym problemem był Nathan i zabranie go do domu. Nie mógł być odpowiedzialny za całą drużynę i ich dziewczyny. - Dobra. Branoc, ludzie. Mick doprowadził Nathana do samochodu i wyniósł się stamtąd, domyślając się, że to tylko kwestia czasu, zanim pojawią się lokalni gliniarze. - Dobrze się bawiłeś? Nathan uśmiechnął się, czknął i zaśmiał się. - Tak. - Było trochę pijaństwa?

- Nie. Było dużo pijaństwa. - Mogę się z tym zgodzić. Myślisz, że to był inteligentny pomysł? - Tak. Bardzo sprytny. Nie było sensu próbować dziś poważnie z nim rozmawiać. Mick jechał w milczeniu, słuchając nucenia Nathana, następnie śpiewania, czkania, śmiechu i bezsensownego stukania. Niestety, Nathan zaczął się chwiać tam i z powrotem w fotelu. Mick zauważył, że zrobił się blady. - Nathan, dobrze się czujesz? - Nie bardzo. Myślę, że muszę się wyrzygać. Teraz. - Jesteśmy jedną przecznicę od domu. Możesz wytrzymać? Nathan beknął. - Nie. Cholera. Mick zjechał na bok opuszczając szybę. Nathan odpiął pas i zwymiotował przez okno, na cały bok ciężarówki Micka. Po prostu świetnie. Mick siedział i czekał, podczas gdy Nathan nadal wymiotował, to co wypił. Kiedy wreszcie skończył, Mick wręczył Nathanowi jeden z ręczników, które trzymał w swojej torbie treningowej, potem pojechał do domu i pomógł Nathanowi wydostać się z SUV-a, ostrożnie unikając dotykania drzwi, gdy to robił. Nathan nie był zbyt stały na nogach, więc Mick musiał zarzucić sobie jego ramię na barki i pomógł mu iść. - Chodź, kolego, dostarczmy cię na górę. - To cholernie długa droga – powiedział Nathan, potrząsając głową i wpatrując się w schody. - Aha. Możesz to zrobić. - Boże, dzieciak śmierdział. - Czas na prysznic. - Chcę po prostu iść spać. - Szkoda. Mick zabrał go do łazienki i odkręcił wodę. - Możesz sobie z tym poradzić, czy też muszę to zrobić za ciebie? Nathan zamrugał. Zachwiał się. Opadł na kolana przed WC i ponownie zwymiotował. Mick uklęknął i przytrzymał dzieciaka przed utonięciem, a następnie wrzucił go w ubraniu, nie licząc adidasów, pod prysznic. Wydawało się, że to trochę mu pomogło. - Okropnie się czuję – powiedział Nathan. - Jestem tego pewien. Mick wyłączył prysznic, pomógł Nathanowi rozebrać się i osuszyć,

potem poszedł do jego pokoju, znalazł mu jakieś spodnie i popchnął go w kierunku łóżka. Dwie sekundy później Nathan był nieprzytomny. Mick pokręcił głową i zgasił światło, a potem posprzątał bałagan w łazience. Kiedy Tara wróciła do domu około wpół do trzeciej, Mick bił się z myślami, czy jej o tym powiedzieć. Okazało się, że nie była w drzwiach nawet przez sekundę, a już wiedziała, że coś się stało. Zmarszczyła brwi. -Masz wymiociny z boku ciężarówki. Nathan jest chory? - W pewnym sensie. Dostrzegł zmartwienie na jej twarzy. - Powinnam sprawdzić co z nim. - Jest nieprzytomny na piętrze. Chodź usiądź ze mną, a opowiem ci, co się stało. - Nieprzytomny? Usiadła na kanapie obok niego. - Na dzisiejszej imprezie nie było żadnych dorosłych, Taro. Bawili się samopas. A twój syn był cholernie pijany. Tara szeroko otworzyła oczy. - Och. - Potem jej oczy zwęziły się. - Och. Skurwiel. - Tak. Pochyliła się i złożyła ręce razem. - Jak bardzo? - Raczej bardzo. Wrzuciłem go pod prysznic i wszystko posprzątałem. Teraz powinien to przespać. Położyła dłoń na jego ręce. - Nie miałam pojęcia, że to się wydarzy. Przykro mi, iż musiałeś sobie z tym poradzić. I ciężarówka. Dobry Boże. - Mój samochód można umyć. A twoje dziecko będzie jutro chore jak cholera. Wzięła oddech i westchnęła, po czym wstała i przeczesała włosy palcami. - Nie mogę uwierzyć, że Tim urządził tego typu imprezę, gdy jego rodzice byli poza domem. Gdzie byli? - Według doniesień, na Cabo. Owinęła się ramionami. - Jezu. Zaczekaj, aż trener się dowie. A jestem pewna, że się dowie. Dziewczyny też tam były?

- Całkiem sporo. Nieletnie. Do diabła, wszyscy byli niepełnoletni. - O Jezu. Dzięki Bogu, że zabrałeś go stamtąd, zanim pojawili się policjanci. Jest w poważnych tarapatach. A mnie nie było w pobliżu. Usiadła na krześle, wyglądała na zagubioną i załamaną. - To rytuał przejścia, Taro. Nie można było temu zapobiec. Posłała mu złe spojrzenie. - Rytuał przejścia, niech to cholera. Wiele dzieci przechodzi przez wiek dorastania bez robienia z siebie śmierdzącego pijaka. Muszę zwracać większą uwagę na to, gdzie chodzi mój syn. Gdybym nie... Przerwała, ale wiedział, co chciała powiedzieć. - Myślisz, że gdybyś nie była ze mną, mogłabyś czuwać nad każdym krokiem Nathana? Daj spokój, Taro. Uniosła podbródek. - Nie wiem. Może. Między czasem kiedy się z tobą widuję, a godzinami, kiedy pracuję i poświęcam uwagę Nathanowi, robi się tego zbyt wiele. Wiedziałam, że to będzie problem. Muszę stawiać Nathana na pierwszym miejscu. Była zła, zraniona i przestraszona, a on musiał dać jej czas do namysłu. Ostatnią rzeczą, jakiej pragnął było wejść między nią i jej dziecko lub kłócić się, że to nie była jego wina, iż jej syn podjął głupią decyzję. - Wyjdę, więc będziesz mogła się trochę przespać. - W porządku. Odprowadziła go do drzwi i przytrzymała je otwarte, ale chwyciła go za rękę zanim wyszedł. - Dziękuję, że byłeś tu z nim dziś wieczorem. - W każdej chwili. Podszedł do samochodu, czując się jakby w jakiś sposób to on zrobił dziś coś złego. Ale nie zrobił. Prawda? XII Tara wiedziała, że była nierozsądna. I całkiem możliwe, iż była totalną suką. Ale to, co stało się z Nathanem, który był teraz uziemiony, diabelnie ją wystraszyło. Picie alkoholu i imprezowanie bez nadzoru w wieku czternastu lat może źle się skończyć i to w taki sposób, o jakim nawet nie chciała myśleć. Niestety, jedyne co robiła przez ostatnie trzy dni, to zastanawianie się nad

wszystkimi możliwościami. I myślenie o tym, co słyszała od trenera Nathana, który został powiadomiony o imprezie, choć nie powiedział przez kogo. Odbył na ten temat długą rozmowę z Timem, z czego wynikną sankcje. Prawie było jej żal Tima, ponieważ była pewna, że jego rodzice musieli być wściekli, gdy dowiedzieli się, iż cała drużyna futbolowa – plus dziewczyny – gościli w ich domu pijąc. I nic z tego, co się wydarzyło, nie było winą Micka. Właściwie była mu wdzięczna za to, że się zaangażował i wyciągnął Nathana z tej sytuacji. Gdyby to ona weszła do tego domu, wściekłaby się i zawstydziłaby swojego syna. Z tego, co Nathan jej powiedział, albo raczej z tego co zapamiętał, Mick był spokojny i wyprowadził Nathana bez robienia scen. Tara z całą pewnością urządziłaby scenę. Była pewna, że nie obyłoby się bez krzyku. Prawdopodobnie zadzwoniłaby do rodziców każdego dziecka, które się tam znajdowało, co mogłoby być upokarzające dla Nathana, który zapewne nigdy więcej by się do niej nie odezwał. Była zadowolona, że Mick tam był i działał racjonalnie w imieniu Nathana. Ale czy serdecznie mu podziękowała? Nie. W zasadzie obwiniła go za to. Oczywiście nie bezpośrednio, ale pośrednio oskarżyła Micka za wszystkie jej matczyne niepowodzenia. Boże. Pozwoliła sobie położyć głowę na skrzyżowanych ramionach i na kilka minut po prostu odsunąć od siebie to wszystko. - Myślisz o skończeniu całej tej sprawy? Poderwała głowę do góry i wpatrzyła się w Maggie, która oparła się o framugę w drzwiach do jej biura. - Zastanawiam się nad tym, szczególnie jeśli przynosisz mi jakieś nowe katastrofy. W tej chwili nie mam już na to siły. - Nie odnotowałam żadnego kryzysu, ale w czasie, gdy prowadziłaś rozmowę telefoniczną dzwoniła Jenna, w końcu dostała potwierdzenia udziału w przyjęciu rocznicowym, więc muszę policzyć ilu będzie gości, prócz tego chciała porozmawiać o zastawie stołowej i cateringu. Och, do diabła. Przyjęcie rocznicowe dla rodziców Micka wypadało w ten weekend. I urodziny Nathana również. Schowała głowę w dłoniach i zamknęła oczy, chcąc być gdziekolwiek, byle nie tutaj. Maggie zamknęła drzwi. - Chcesz mi powiedzieć, co się stało? - Wszystko. - Mam czas. Strzelaj. Tara opowiedziała Maggie o wszystkim, niczego nie pomijając.

Powiedziała jej o tym, że Nathan się upił i Mick go odebrał, a Tary tam nie było, bo wyszła doradzać Maggie. Powiedziała jej to, mimo że Maggie prawdopodobnie czuła się winna z tego powodu. Ale ona i Maggie były najlepszymi przyjaciółkami i Maggie rozumiała, że to nie miało z nią nic wspólnego. - Więc to wszystko jest winą Micka. Tara pochyliła się i złożyła ręce razem. - Oczywiście, że to nie jego wina. - Jak dla mnie brzmi to tak, jakbyś go o wszystko obwiniała. Począwszy od tego, że Nathan się upił do tego, iż nie czujesz się jak doskonała superwoman. Zabolało. - Pieprz się, Maggie. - Nie, dziękuję. Lubię mężczyzn. Posłuchaj Taro, czy to nie ty zaledwie kilka dni temu powiedziałaś mi, że nie mogę ciągle ratować mojego brata? Że muszę pozwolić mu upaść na twarz i że jedynie pogarszam sprawę ratując mu tyłek za każdym razem, kiedy coś spieprzy? - Tak. Powiedziałam to, ponieważ to prawda. - Cóż, zabolało mnie, kiedy to powiedziałaś. Ale miałaś rację. A teraz ja zamierzam cię zranić, mówiąc, że usiłujesz być wszystkim dla wszystkich, ale w końcu musisz zrozumieć, iż nie dasz rady. W porządku jest mieć niesamowitą pracę, którą się kocha i być mamą w tym samym czasie. W porządku jest próbować umawiać się na randki, jednocześnie rozwijając karierę i wychowując dziecko i w porządku jest, jeśli nie robisz tego wszystkiego doskonale. Wcześniej czy później coś nawali. Musisz wyluzować. - Łatwiej powiedzieć niż zrobić. To, co się stało z Nathanem przestraszyło mnie. - Bo się upił? Proszę cię. Dzieciaki tak robią. Nawalają. Tak jak ja, gdy byłam w jego wieku. I tak jak ty. - Wiem. Boże, dobrze to wiem. Nie chcę, żeby powtarzał moje błędy. - Ale nie możesz chodzić za nim krok w krok, próbując temu zapobiec. Stłamsisz go, jeżeli spróbujesz. Pozwól mu upaść kilka razy i zobacz co się stanie. Wciągnęła powietrze w płuca i wypuściła je z drżącym westchnieniem. - Postaram się. Ale nic nie gwarantuję. - Tymczasem idź przeprosić swojego świetnego chłopaka za obwinianie go za to, iż twój głupi syn się upił.

Roześmiała się. - Tak, myślę, że w tym masz rację. Zraniłam go. Maggie skinęła głową. - Dobrze, więc pocałuj skaleczenie i spraw, żeby było lepiej. *** Mało brakowało, a Tara nie odbyłaby podróży na przyjęcie do Saint Louis. Mogła poradzić sobie z dużą odległością, ale to był biznes i jej reputacja była zagrożona, a poza tym obiecała Nathanowi mecz baseballowy w jego urodziny. Mimo, że obowiązywała go kara za pijaństwo z zeszłego weekendu, to jednak były jego urodziny, a ona nie mogłaby mu tego zabronić. Pojechała więc z Mickiem, który, co było zaskakujące, wciąż się do niej odzywał, chociaż sprawy między nimi były napięte i nie miała ani chwili, żeby z nim o tym porozmawiać. Pracowała bez przerwy przed wyjazdem w piątek, a później oczywiście był z nimi Nathan. Nawet Nathanowi ciężko rozmawiało się z Mickiem, bez wątpienia dlatego, że był bardzo zawstydzony wydarzeniami z poprzedniego weekendu, zresztą słusznie. Przeprosił Micka za pijacki epizod i na szczęście Mick nie zrobił mu wykładu, ani nie powiedział, że to nic wielkiego. Przyjął przeprosiny Nathana i nie powiedział nic więcej. W samolocie usiedli razem i rozmawiali o... niczym. Na szczęście, Mick podtrzymywał konwersację i opowiedział Nathanowi o treningach z drużyną, o pracy z trenerem, spotkaniu z dietetykiem, a potem rozmawiali o kilku innych facetach z drużyny. Dbał, żeby rozmowa płynnie się toczyła, a Tara otworzyła swojego laptopa i pracowała, więc nie musiała wiele mówić, poza wtrąceniem kilku zdań typu "och, to interesujące", "naprawdę" i "to świetnie". To było kłopotliwe, dlatego też rzeczywiście była zadowolona, kiedy przybyli do domu rodziców Micka. - Tara, tak się cieszę, że znowu cię widzę. Kathleen chwyciła ją w objęcia. - Ja również się cieszę, że tu jestem. To była prawda. Lubiła matkę Micka i chciałaby móc z nią porozmawiać o napięciu między nią i Mickiem, ale to byłoby raczej trudne. Kathleen przytuliła też Nathana, któremu wydawało się to wcale nie przeszkadzać. Zdołał nawet posłać Jimmiemu promienny uśmiech, kiedy ten wynurzył się z drugiego pokoju i zamknął Nathana w niedźwiedzim uścisku.

- Tęskniłem za tobą, dzieciaku. Nie miałem z kim pograć w kosza. - Masz na myśli, że nie miał ci kto skopać tyłka? - Nathan – upomniała go Tara. - Hej, on po prostu myśli, że jest aż tak dobry - powiedział Jimmy, zarzucając rękę na ramiona Nathana. - Ale szybko się przekona, podobnie jak Mick, Gavin i Jenna, że nie przewyższy mistrza. - W twoich marzeniach, staruszku – powiedział Mick, obejmując ojca. - Cóż, przekonamy się o tym, czyż nie? W wejściu, zostały zapomniane bagaże, a Jimmy, Nathan i Mick podążyli na podwórko z tyłu, gdzie słychać było odbijanie piłki do kosza, okrzyki i wyzwiska. - Obawiam się, że tak jest zawsze - powiedziała Kathleen, która znajdowała się w kuchni, przygotowując Tarze szklankę mrożonej herbaty. - Jimmy ich podpuszcza, a żadne z dzieci nie odrzuciłoby wyzwania. Tara zaśmiała się. - Jestem pewna, że w ten sposób wasze dzieci stały się tak dobre w rywalizacji sportowej. Kathleen skinęła głową. - Rileyowie z pewnością mają w sobie ducha rywalizacji. Ale Jimmy używa go, by utrzymać się w formie. Przez większość wieczorów wyciąga mnie na dwór, żeby rozegrać z nim mecz, czy dwa. Tara Położyła dłoń na dłoni Kathleen. - To dlatego pozostajesz w tak dobrej formie. Roześmiała się. - Na pewno nie zajmujemy się wyłącznie bezczynnym siedzeniem. I patrząc na ciebie, ty również nie, dziewczyno. - Ciągle jestem zajęta. - Nawiązując do bycia zajętą, dziękuję za zaplanowanie tej imprezy. Jimmy i ja jesteśmy zaszczyceni. - To ja jestem zaszczycona tym, że mogę w niej uczestniczyć. - Bzdura. Jesteś praktycznie rodziną. Tara zaśmiała się i objęła dłońmi chłodną szklankę. - Raczej nie. Kathleen przyglądała się jej. - Więc mówisz, że nie żywisz do Micka żadnych uczuć? O cholera. Jak z tego wybrnąć? - Mam wiele uczuć względem Micka. Po prostu nie wiem, co właściwie jest między nami.

- Cóż, mogę powiedzieć, że nigdy nie przywiózł do domu kobiety, żeby przedstawić ją rodzinie, więc czymkolwiek jest to, co do ciebie czuje, jest to coś wyjątkowego. - Dziękuję. Ale nie sądzę, żeby to było coś stałego lub długotrwałego, Kathleen. To znaczy, prowadzimy dwa zupełnie różne życia. - A co to ma wspólnego z tym, co do siebie czujecie? - To może sprawiać pewne trudności w podtrzymywaniu związku. - Dlaczego? Ponieważ jest futbolistą i w czasie sezonu jest w drodze? Czy uważasz, że w jakiś sposób różniłoby się to od tego, jak pozostali gracze radzą sobie w relacjach z ich dziewczynami, czy żonami? - Nie, nie o to mi chodziło. - Źle to wyraziła. - Ale mam Nathana, a on potrzebuje w życiu pewnej stabilizacji. Pracowałam bardzo ciężko, żeby mu ją zapewnić. - Więc mówisz, że Mick nie mógłby mu tego dać? O, Boże. Dlaczego wszystko brzmi nie tak jak powinno? - Nie wiem już, co mówię. Z Mickiem wszystko jest w porządku. Wszystko. Jest cudowny, Kathleen. Każda kobieta, mając go, byłaby szczęśliwa. Kathleen odchyliła się na krześle. - Ale nie ty. - Tego nie powiedziałam. Kathleen westchnęła. - Bronię Micka, przez co ty również obierasz taktykę obronną. Przepraszam. - Ja również. - Obie jesteśmy matkami, więc rozumiesz, jak to jest chronić swoje dziecko. Tara skinęła głową. - Tak. - Nie chcę, żeby ktokolwiek go skrzywdził. I wiem, że zależy ci na nim. - Zależy mi na nim, Kathleen. Ale daję nam czas, by zrozumieć kim dla siebie jesteśmy. To ciągle jest dla nas nowa sytuacja. Kathleen zaśmiała się. - Naciskam, wiem. Chcę, żeby był szczęśliwy. Chcę, żeby miał to, co Jimmy i ja. To dotyczy również ciebie. Lubię ciebie i Nathana. Podoba mi się wasza dwójka i Mick, w tej sytuacji nie mogę nic poradzić, ale chcę naciskać dla dobra rodziny. Wstała i włożyła szklankę do zlewu.

- Najwyższy czas odczepić się i pozwolić tobie i Mickowi załatwić to po swojemu. Tara uniosła wzrok na Kathleen. - Dziękuję. Kathleen stanęła za nią i uściskała ją. - Ale wiesz, że jestem gotowa na synową. I nie wyobrażam sobie nikogo, kogo chciałabym bardziej w życiu mojego syna, niż ciebie. Wyprostowała się i skierowała do drzwi wychodzących na ogród. - Teraz chyba powinnam sprawdzić, czy chłopcy się jeszcze nawzajem nie pozabijali. Po wyjściu Kathleen, Tara musiała mrugać, żeby odpędzić łzy. Od jak dawna pragnęła w swoim życiu matki? Bóg jeden wiedział, że jej własna matka nigdy nie była tego rodzaju rodzicem, jakiego Tara potrzebowała. Tęskniła za osobą, u której mogłaby szukać rady, ale nigdy tego nie miała, nawet wtedy, gdy była dzieckiem. Nauczyła się polegać na własnych instynktach i często dokonywała złych wyborów. Kathleen była ciepła i życzliwa, a także godna zaufania i uczciwa. Była dokładnie takim typem kobiety, którą Tara chciała i potrzebowała w swoim życiu. Z chęcią zostałaby jej synową. Lub córką. Albo przyjaciółką. Ale nie kosztem dobra Nathana. Nie zamierzała pędzić na oślep w coś, co mogłoby stanowić zagrożenie dla rodziny, którą teraz miała, to znaczy, dla niej i Nathana. Tak wiele dla niego poświęciła. Gdyby miała poświęcić jeszcze więcej, tak by zrobiła. Jeśli ona i Mick mieli być razem, to tak będzie. W tej chwili tak to widziała, mimo że na drodze do tego, było do pokonania wiele przeszkód. Takich jak fakt, że nawet nie rozmawiali o tym, co do siebie czują. Nadal było na to za wcześnie. Ona i Mick mieli się wobec siebie na baczności, głównie z powodu jej własnej głupoty i ślepoty. Tak więc Tara mogła kochać Kathleen, jeśli tego chciała, ale to nie z nią łączył ją podstawowy związek. Być może nadszedł czas, aby dowiedzieć się, czy w jej związku z Mickiem jest jeszcze coś istotnego poza seksem. Zaczęła się zastanawiać, czy to było wszystko co mieli. A jeśli tak – oczywiście seks był cholernie dobry, ale to jej nie wystarczało. Było zbyt wiele do stracenia, żeby angażować swoje serce i Nathana w coś, co mogło szybko się wypalić. *** Tara cofnęła się i podziwiała swoją pracę. Musiała przyznać, że

odwaliła kawał dobrej roboty. Miejsce było idealne i udekorowane całe na biało z letnią roślinnością rozmieszczoną na i wokół stolików. Świeże kwiaty w kryształowych wazonach zdobiły każdy stolik, a żywe drzewa i krzewy, które zostały tutaj wniesione, dawały złudzenie, jakby byli na zewnątrz, więc nawet jeśli przyjęcie rocznicowe odbywało się w domu, Tara odtworzyła łąkę, na której Jimmy i Kathleen złożyli sobie ślubowanie czterdzieści lat temu. - Hej, mamo. Objęła syna ramieniem. - Hej, solenizancie. Jakie to uczucie mieć piętnaście lat? Uśmiechnął się szeroko. - Całkiem dobre. Wciąż czuła się trochę winna, że pracowała w jego urodziny. - Przykro mi, że nie miałam możliwości urządzić ci przyjęcia albo czegokolwiek. I w swoje urodziny nie będziesz z przyjaciółmi. - Żartujesz? Byłem dzisiaj na meczu, Gavin dał mi piłkę podpisaną przez wszystkich członków drużyny, a Mick zabrał mnie po meczu do szatni, gdzie spotkałem zawodników. I wygrali. Najlepszy na świecie prezent urodzinowy. Oparła się o niego. - Cieszę się. Martwiłam się. Lekko ją szturchnął. - Za bardzo się przejmujesz. - Prawdopodobnie. - Idę pogadać z przyjaciółmi. Do zobaczenia później? Skinęła głową, zdając sobie sprawę, jak łatwo było go zadowolić i jaką była szczęściarą, mając takiego syna. - Do zobaczenia. Przyglądała mu się, gdy szedł, zdając sobie sprawę, jak szybko dorastał. Czas był tak ulotny. Nathan siedział przy stole z kuzynami Micka, rozbrzmiał jego śmiech, tak łatwo słyszalny nawet w tym hałaśliwym tłumie. Boże, tak bardzo kochała swojego syna. - Wszystko jest piękne, Taro. Zapiera dech w piersiach. Dziękuję. Kathleen podeszła do niej i objęła ją, jej oczy wypełniły się łzami. - Dobrze to zrobiłaś, dziewuszko – powiedział Jimmy, obdarzając ją niedźwiedzim uściskiem. - Sprawiłaś, że Kathleen płakała ze szczęścia. Tara roześmiała się. - Jenna pomogła mi ze ślubnymi zdjęciami. Byłaś taką piękną panną młodą, Kathleen. I dzisiaj wyglądasz tak samo piękne.

Policzki Kathleen zaróżowiły się. - Nie bądź niemądra. Jestem trochę starsza. - Ale nadal tak seksowna, jak w dniu naszego ślubu - powiedział Jimmy, porywając Kathleen w ramiona i obdarzając swoją żonę gorącym pocałunkiem. Gdy Jimmy poprowadził żonę na parkiet, Tara dyskretne się wymknęła. Zespół zaczął grać rockową muzykę z lat siedemdziesiątych, która sprowadziła na parkiet większość roztańczonego tłumu. Tara skierowała się w stronę baru, gdzie naturalnie znalazła Jennę, która wydawała się czuć nieswojo stojąc po jego drugiej stronie. Ale Kathleen uparła się, żeby jej córka dzisiaj nie pracowała i cieszyła się uroczystością. - Nie wiesz co ze sobą zrobić? - Nie. I do tego kazała mi założyć cholerną sukienkę. - Wyglądasz niesamowicie. Sukienka świetnie na tobie leży. Letnia jedwabna sukienka, która tak dobrze pasowała do smukłego ciała Jenny, była wzorzysta i wiązana na szyi, przez co odsłaniała niektóre jej tatuaże. Założyła nawet obcasy. Jenna zmarszczyła nos. - Przypuszczam, że to nic złego, od czasu do czasu ubrać się jak dziewczyna. Trudno odpierać atak moich idiotycznych braci, kiedy chcą stawić czoło grze w futbol. - Wątpię, żeby robili to dzisiaj. Myślę, że jesteś bezpieczna. Roześmiała się. - Chyba masz rację. - A może chcesz zatańczyć. Jenna wzruszyła ramionami. - Raczej nie. Wolę być irytująca kończąc piwo. - Więc żaden facet nie zwrócił twojej uwagi? - W barze mam dość tych kretyńskich, żłopiących piwo luzaków. Nie muszę tańczyć z żadnym przygłupem. Tara mogła powiedzieć, iż Jenna nie była zakochana w żadnym z przyjaciół Micka czy Gavina. - W każdym razie, - powiedziała Jenna, unosząc do Tary kieliszek wina - sukces. Dokonałaś tego. Tara skinęła głową. - Na to wygląda. Ty też się napracowałaś. Jenna machnęła ręką w lekceważącym geście. - Nie zrobiłam nic poza podrzuceniem ci listy gości, kilku zdjęć i

zaproponowaniem kilku miejsc, które mogły pomieścić ten szalony tłum. Jenna odwróciła się do niej. - Jesteś w tym naprawdę dobra. Tara zaśmiała się. - Dzięki, Jenna. Kocham moją pracę. - Być może jest jeszcze nadzieja dla mojego brata. Miałam co do tego wątpliwości, odkąd ciągle umawiał się z tymi wszystkimi laluniami. - Myślę, że w większości robił to ze względu na PR. Jenna wzięła łyk wina. - Aha. Tak ci powiedział? - Tak. - Cóż - z grymasem na twarzy odpowiedziała Jenna. - Skoro tak, to w porządku. Komentarz Jenny zastanowił Tarę. Po tym, jak Jenna wymknęła się porozmawiać z matką, Tara zastanawiała się, co siostra Micka miała na myśli. Czyżby relacje Micka z niektórymi kobietami, z którymi został sfotografowany, były czymś więcej niż tylko pozowanymi zdjęciami i chwytem marketingowym? Wiedziała, że miał reputację niegrzecznego chłopca i podrywacza, ale zakładała, że to wszystko był PR. A może jednak nie. - Niezłe przyjęcie. Dobra robota. Elizabeth Darnell. Idealna osoba, żeby zadać to pytanie, w końcu była agentką Micka, ale nie mogła i nie powinna pytać. - Dziękuję. Wyglądasz pięknie. Dziś nie pracujesz? Elizabeth wygięła idealną brew. - Dlaczego pytasz? - Założyłeś sukienkę, nie kostium. Elizabeth roześmiała się. - Zawsze pracuję, kochanie, bez względu na to, co noszę. Muszę się ubierać odpowiednio do okazji. I Elizabeth była nienagannie ubrana w ciasno ją opinającą czarną koktajlową sukienkę bez ramiączek, która opływała jej niesamowite ciało oraz markowe buty z błyszczącymi kryształkami na paseczkach, zwracającymi uwagę na doskonale wymanikiurowane palce Elizabeth i jej nadzwyczajne nogi. - Więc masz spotkanie z klientami? - Mick i Gavin są moimi klientami, a także kilku innych mężczyzn tutaj

obecnych. - Gavin, tak naprawdę, nie jest dla ciebie tylko klientem, prawda? Tara mogła wyczytać szok w oczach Elizabeth, ale od razu to ukryła. - Nie wiem, co insynuujesz. - Och, widziałam jak na niego patrzyłaś podczas jego przyjęcia urodzinowego. Masz coś do niego. - Gavin jest moim klientem. Wszystkich moich klientów traktuję, jakby byli wyjątkowi. - Jestem tego pewna. Ale sposób, w jaki patrzysz na Gavina jest inny. - Nie patrzę na niego w jakiś szczególny sposób. O czym ty mówisz? Jej zwykła chłodna postawa została naruszona. Zastanawiała się, co trzeba by zrobić, żeby rozbić lodową pokrywę otaczającą serce Liz. Może nie była tak zimna jak myślała Tara. Tara wzruszyła ramionami. - Jestem kobietą. Widzę takie rzeczy. Elizabeth skrzyżowała ramiona. - Jakie rzeczy? - Ciepło w twoich oczach, gdy na niego patrzysz. Pewną tęsknotę. Kiedy patrzysz na innych mężczyzn, nie ma w nich tego. Teraz w jej oczach był strach. Gdyby Tara nie uważała Elizabeth za wielką zadrę w tyłku, prawie byłoby jej żal agentki. Prawie. - Wyobraziłaś coś sobie, Taro. Gavin jest świetnym klientem, na którym zarabiam mnóstwo pieniędzy. Wiesz, co widzisz w moich oczach, gdy na niego patrzę? Znak dolara. Zrobię wszystko, by moi zawodnicy byli szczęśliwi. - Rozumiem. Więc tak naprawdę, nie ma dla ciebie okresu przestoju, prawda? - Zawsze jest coś do zrobienia. - Elizabeth objęła Tarę ramieniem i poprowadziła na tył sali. - A mówiąc o pracy, porozmawiajmy o Micku. To powinno być interesujące. Elizabeth poprowadziła ją do drzwi, a następnie do ogrodu. Noc była ciepła, ale na szczęście nie piekielnie gorąca. Elizabeth podeszła do fontanny, gdzie sznur świateł podświetlał jej rude włosy, które były fachowo upięte we francuski kok, co Tara uznała za jej znak firmowy. Kosmyki, które zostawiła wypuszczone obramowywały jej twarz. Elizabeth odwróciła się do Tary i uśmiechnęła się, ale był to wymuszony uśmiech. - Dobrze, Elizabeth, jestem tutaj. Co w związku z Mickiem?

- Lubię, gdy wolny czas Micka jest dobrze wykorzystany. - Co to właściwie oznacza? - Fundacje charytatywne, imprezy publiczne, premiery, galerie, wszystko, gdzie możne być widziany i sfotografowany. To dobre dla jego wizerunku i dla drużyny. - I myślisz, że jego związek ze mną koliduje z tym. - Cieszę się, że widzisz to tak, jak ja. - Nie mówię, że się z tobą zgadzam, Elizabeth. Mówię tylko, że rozumiem twój punkt widzenia. Jestem pewna, iż Mick potrafi wybrać, co chce robić. Elizabeth nie zmarszczyła brwi, ale Tara zobaczyła w jej oczach błysk gniewu. - Posłuchaj, Taro. Jestem pewna, że wspaniale bawi się z tobą i twoim synem, ale urok nowości w końcu minie, a on ruszy dalej. Zatęskni za splendorem, przyjęciami, zabawą i emocjami, które kiedyś go zajmowały. Tara wzruszyła ramionami, nie pozwalając, by Elizabeth ją uraziła. - Jeśli znowu tego zapragnie, przypuszczam, że do tego wróci. To jego wybór, kiedy i czy tak się stanie. Albo raczej, to nasz wybór, jak daleko zajdziemy w naszych relacjach. Chyba, że oczekujesz, iż wykopię go teraz, by oszczędzić sobie późniejszego zawodu miłosnego? - Ostatecznie i tak cię zostawi. Tara powstrzymała się przed roztarciem bolącego brzucha, w którym słowa Elizabeth utworzyły dziurę. - Skoro tak mówisz. A może tego nie zrobi. Może mogę zaoferować mu coś, czego nie znajdzie gdzie indziej. Elizabeth roześmiała się. - Taro, nie masz zbyt wiele, by go zatrzymać, a on ma w sobie za dużo z playboya, żeby się ustatkować. Masz zbyt duży bagaż, a on nie potrafi sobie z tym poradzić. To tylko kwestia czasu. Powinnaś wycofać się teraz zanim cię zrani. Poza tym, masz syna, o którym musisz myśleć. Co za suka. Nic dziwnego, że była tak dobra w swojej pracy. Wiedziała, gdzie wbić nóż. - Myślę, że mój związek z Mickiem to nie twoja sprawa. Zwęziła oczy. - Nie chcesz, żeby to była moja sprawa. - Już się wtrąciłaś. Odczep się. Elizabeth otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, ale zaraz je zamknęła, z jej twarzy zniknął gniew, zamiast niego pojawił się promienny uśmiech. Tara

mogła zgadnąć dlaczego. - Hej, tu jesteś. Szukałem cię i nie mogłem się dowiedzieć, gdzie do cholery zniknęłaś. Tara odwróciła się, zastanawiając się, od jak dawna Mick tam stał. - Cześć. Powiódł zmartwionym wzrokiem od niej do Elizabeth. - Co ty i Liz tu robicie? Elizabeth podeszła wolnym krokiem, z plastikowym uśmiechem na twarzy. Poklepała ramię Micka. - Babskie pogaduchy, kochanie. Komplementowałam Tarę za wspaniałą pracę, jaką wykonała organizując przyjęcie rocznicowe dla twoich rodziców. Mick rozluźnił ramiona i rzucił Tarze ciepłe spojrzenie. - Jest wspaniała, czyż nie? Elizabeth pocałowała Micka w policzek. - Brzoskwinia. Mrugnął do Tary, kiedy Liz szła do drzwi. - Porozmawiamy później, Taro. Spojrzenie Micka podążyło za Liz, następnie odwrócił się do Tary. - O co chodziło? Tara nie potrzebowała, żeby Mick interweniował w jej imieniu, a ostatnią rzeczą jakiej chciała, było spowodowanie spięcia między nim i jego agentką. Elizabeth jej nie lubiła. I co z tego? Tara mogła sobie z tym poradzić. A jeśli Elizabeth miała rację co do Micka, to nic nie mogła w tej sprawie zrobić, prawda? - Po prostu gadałyśmy o imprezie i futbolu. I o tobie, oczywiście. - Dała ci popalić? - Nie aż tak, żebym sobie nie poradziła. Dobrze się bawisz? - Nie. Tara zmarszczyła brwi. - Dlaczego nie? - Ponieważ nie mogłem cię znaleźć. Gdzie byłaś? - Jestem organizatorką tego przyjęcia, pamiętasz? Starałam się upewnić, że wszystko gra i że wszyscy dobrze się bawią. Jego usta uniosły się w uśmiechu. - Moi rodzice dobrze się bawią, a to najważniejsze. Dziękuję. - Proszę bardzo. Cisza przeciągała się między nimi i nienawidziła tego. - Mick...

Wziął jej ręce w swoje. - Usiądźmy. - Dobrze. Podprowadził ją do kamiennej ławki koło fontanny i usiadł obok niej. Odwróciła się do niego połowicznie. - Powiedz mi, co cię trapi, Taro. - Nic mnie nie martwi, poza tym, że muszę cię przeprosić. Przechylił głowę na bok. - Za co? - Za obwinie cię za moje niepowodzenia i za Nathana. Następnego dnia po tym, jak Nathan się upił, był niezły bałagan. Nie było mnie, kiedy to się stało i z jakiegoś powodu czułam, że powinnam tam być. Potarł jej dłoń opuszkiem kciuka. - Więc teraz zamierzasz być medium? Westchnęła. - Nie wiem. Rodzicielstwo jest trudne. I zajmowanie się tym samej przez te wszystkie lata było jeszcze trudniejsze. Czasami mi się nie udawało. Wiele razy mi się nie udawało. - Wiesz co? Nawet rodziny z obojgiem rodziców zawodzą. Nikt nie jest doskonały w wychowywaniu dzieci. Spojrzała przez otwarte drzwi na rodziców Micka, patrzących sobie czule w oczy, podczas wolnego tańca. - Niektórym udaje się bez zawalenia sprawy. - Myślisz, że moi rodzice wychowali idealne dzieci? Odchylił głowę do tyłu i zaśmiał się, by zaraz z powrotem spoważnieć. - Myślę, że jest kilka rzeczy, które musisz o mnie wiedzieć, Taro. Nie jestem doskonały. Nigdy nie byłem i nigdy nie będę. Popełniłem błędy, kiedy byłem młody. Schrzaniłem parę spraw. I to poważnie. Skrzyżowała ramiona. - Trudno w to uwierzyć. Zobacz, gdzie teraz jesteś. - Prawda. Ale widzisz tylko gotowy produkt. Nie widzisz, co mnie tutaj doprowadziło. Rozejrzał się dookoła. - Jest coś, o czym muszę z tobą porozmawiać, ale nie tutaj. Później, gdy wrócimy do domu. To ważne i ma coś wspólnego z twoją ideą doskonałości. I z Nathanem. Rzuciła mu pytające spojrzenie. - Nie rozumiem.

- Wiem, że nie, ale nie chcę o tym mówić tutaj, gdzie jest tak wielu ludzi. Możemy odłożyć tą rozmowę na później? - Oczywiście. Uniósł jej rękę i wycisnął pocałunek na jej dłoni. - Wejdźmy do środka i zatańczmy. Pokaż mi swoje dyskotekowe ruchy. Zaśmiała się lekko. - O Boże. Mogę potrzebować lekcji tańca od twojej matki, zanim spróbuję dołączyć do tego tłumu. Wsunął jej dłoń w zgięcie swojego ramienia. - Nie martw się, kochanie. Nauczę cię wszystkiego, co musisz wiedzieć. XIII Przyjęcie trwało długo. Rodzina i przyjaciele Micka mogliby bawić się całą noc, ale tym razem miejsce imprezy nie zostało zarezerwowane na tak długi czas, więc przed północą wszyscy opuścili salę balową. W prezencie, rodzice Micka dostali od swoich dzieci wynajęty apartament w bardzo wytwornym ośrodku wypoczynkowym, byli już spakowani, więc ruszyli na noc do apartamentu dla nowożeńców. Nathan ponownie spędzał noc u kuzynów Micka, co oznaczało, że tej nocy Tara i Mick mieli dom jego rodziców tylko dla siebie. Tara pobiegła na górę, żeby się przebrać, zadowolona, że może zrzucić zabójczo wysokie obcasy i obcisłą sukienkę. Założyła krótkie spodenki i bezrękawnik, po czym wróciła na dół, gdzie znalazła Micka, który również się przebrał. Pozbył się garnituru na rzecz bawełnianych szortów do kolan i podkoszulka bez rękawów. - Lepiej? - zapytał. Westchnęła z ulgą. - Okropnie bolały mnie stopy, więc tak, zdecydowanie lepiej. Osunęła się na kanapę obok niego. - Chcesz coś do picia? - zapytał. - Nie, dziękuję. A ty? Chcesz piwo albo coś innego? W sposobie w jaki na nią spojrzał było coś dziwnego. - Mam butelkowaną wodę, więc niczego nie potrzebuję. - Okay. Położyła łokieć na oparciu kanapy i oparła głowę na dłoni. - Zmęczona? - Czuję się dobrze. A ty? To ty przez cały dzień biegałeś jak szalony,

zabierając Nathana na mecz i pilnując, żeby miał jakąś rozrywkę, a ja w tym czasie mogłam wszystko przygotować. Potem pomagałeś z przyjęciem. - Nie ja zorganizowałem tą imprezę. Ty to zrobiłaś. Nathan nigdy nie jest problemem, więc przestań przepraszać za swojego syna. - Ja nie... - Robisz to. Często. Wyprostowała się. - Doprawdy? - Tak. Przedstawiasz to w taki sposób, jakby Nathan był dla mnie kłopotem, a nim nie jest. Gdyby tak było, nie byłbym z tobą. Prawie od początku wiedziałem, że jest częścią twojego życia, Taro. Jest częścią pakietu, więc przestań przepraszać za jego istnienie. Łzy napłynęły jej do oczu. Czy właśnie tak robiła? O Boże, tak. Przepraszała za Nathana, za to, że go miała, za to, że był częścią jej życia. - Masz rację. Tak robiłam. Przepraszam. Mick otarł łzę, która spłynęła po jej policzku. - Nikogo nie musisz przepraszać za to, że masz syna. Jest wspaniałym dzieckiem. I nikomu nie jesteś winna wyjaśnień lub przeprosin za swoje życie. Zadrżała, wzdychając. - Myślę, że masz rację. Przedstawiałam sobie dzieciństwo i życie innych ludzi jako przykład doskonałości, którego zawsze brakowało w moim własnym. - Nikt nie ma doskonałego życia, Taro. Ani ty, ani ja, nikt. - Skoro tak twierdzisz. Czasami trudno dostrzec niedoskonałości wszędzie widząc szczęście. - Widzisz to, co ludzie chcą, żebyś widziała, nie to, co rzeczywiście w nich jest. - Mówisz mi, że twoje życie nie było idealne. Trudno w to uwierzyć. Odchylił się na oparcie kanapy i przeczesał włosy palcami. - Jest coś, o co chcę cię zapytać. To ma związek z Nathanem. - Dobrze. - Gdy wrócimy do domu, chciałbym, żebyś pozwoliła mi zabrać go na spotkanie. Myślę, że wyszłoby mu to na dobre. - Spotkanie? Jakie spotkanie? - Spotkanie AA. Tara szeroko otworzyła oczy. - Anonimowi Alkoholicy? Mówisz poważnie?

- Tak. - Dlaczego chcesz, żeby poszedł na spotkanie AA? Nathan nie jest alkoholikiem. O ile mi wiadomo, to była jego pierwsza próba picia. - Rozmawiałaś z nim o tej nocy? - Tak. Oczywiście, że tak. Rozumie, że to co zrobił było złe. I czuł się z tego powodu okropnie. Mick wygiął usta w uśmiechu. - Oczywiście, że czuł się okropnie. Miał kaca. Ale tak się to zaczyna, Taro. Jedna impreza, dużo drinków. Towarzystwo. To, w jaki sposób cię przyjmą. Często na tym się nie kończy. Chciałbym go skonfrontować z zimną rzeczywistością. - Myślę, że to trochę za surowe, Mick. - Tak, to surowe. Ale prawdziwe. Nie powinno się tego bagatelizować i nie wystarczy krótka matczyna pogadanka, na którą pewnie prawie nie zwróci uwagi. Nigdy nie jest za wcześnie, żeby usłyszeć, jak to jest naprawdę, kiedy picie alkoholu wymyka się spod kontroli. - Co ty wiesz o AA? - Dużo. Przekrzywiła głowę na bok i zmarszczyła brwi. Sposób w jaki na nią patrzył, chłodno i szczerze... Wtedy do niej dotarło. - Nie pijesz alkoholu. Jego spojrzenie nie opuszczało jej twarzy. - Nie. - To nie ma nic wspólnego z treningiem, prawda? - Nie ma. Zaschło jej w gardle, kiedy zdała sobie sprawę, że po tych wszystkich tygodniach bycia razem, w końcu zwróciła na to uwagę. Zwilgotniały jej dłonie, podciągnęła nogi, wyprostowała się i przygotowała na prawdę. Czekała, nie pytając, wiedząc, że Mick sam musi to powiedzieć. - Jestem alkoholikiem, Taro. To był bolesny cios. Przycisnęła dłoń do brzucha, ciesząc się, że siedzi, ponieważ pokój zawirował. - Od jak dawna? - Od kiedy byłem nastolatkiem. Wciąż myślisz, że wiodę idealne życie? Nie wiedziała, czy była zła i zraniona przez niego, czy na niego. Zdusiła w sobie gniew, ponieważ musiała wiedzieć i dlatego, że miał odwagę tu siedzieć i wyznać jej prawdę. Chwyciła go za rękę.

- Opowiedz mi. - Podobnie jak z Nathanem, zaczęło się na imprezach futbolowych. Przez kilka sekund patrzył w sufit, wyglądając na zamyślonego. - Boże, widząc go pijanego na imprezie tamtej nocy... Wrócił do niej spojrzeniem. - To było jak oglądanie siebie. Cofnąłem się w czasie o szesnaście lat i byłem tam, najebany i wspaniale się bawiąc. Niepokonany, pozbawiony zahamowań, popularny jak diabli w wieku czternastu lat. Wszyscy seniorzy zapraszali mnie do swojego wąskiego grona, a wszystko, co musiałem robić zostając tam, to pić. Proste, prawda? Pijesz z chłopakami i zostajesz w grupie. Byłem zdeterminowany, by utrzymać się na szczycie, więc zrobiłem to, czego to wymagało. Ciągle piłem. Na początku nienawidziłam tego. Robiło mi się niedobrze i traciłem formę. Kiedy jesteś futbolistą, utrzymanie jak najlepszej kondycji fizycznej jest wszystkim dla faceta. Ostatnią rzeczą, jakiej chcesz lub potrzebujesz, to substancje chemiczne zanieczyszczające organizm. To była wojna między tym, co najlepsze dla mojego ciała a tym, czego przede wszystkim chciałem - akceptacji od tych lepszych z drużyny. - Wybrałeś drużynę. Kiwnął głową. - Tak. Nigdy nie miałem starszych braci. Jestem najstarszy w mojej rodzinie. Ten odpowiedzialny, wiesz? Więc kiedy spotkałem kogoś starszego ode mnie, mówiącego mi co mam robić, straciłem na znaczeniu. Robiłem to, co mówili. Piłem. I nauczyłem swoje ciało, jak sobie z tym radzić w czasie liceum i na studiach. Bo wtedy moje ciało było już zależne od alkoholu. Więc dostarczałem mu go na tyle, żebym nadal mógł funkcjonować z maksymalną wydajnością, ale również móc imprezować. Kiedy byłem w najstarszej klasie szkoły średniej w weekendy ostro imprezowałem, ale byłem kapitanem drużyny. Przystopowałem nieco, pozwalając innym wyluzować, co oznaczało, że przebrnąłem przez ostatni rok na tyle dobrze, że dostałem stypendium. Ale wtedy zaczął się koledż, a ja zajmowałem niską pozycję w hierarchii i wszystko zaczęło się od nowa. Musiałem ostro pić i imprezować, żeby się wpasować. Do tego czasu byłem już przyzwyczajony do robienia czego chcieli, więc zaczęło się codzienne picie. Łatwo było zdobyć oceny, dlatego też znaczną część czasu w koledżu spędziłem pijany. Mick przerwał, odkręcił zakrętkę z butelki i wziął długi łyk wody. Tara zorientowała się, że wstrzymuje oddech, nie chcąc nic mówić, czując ból gdzieś w środku, z powodu tego, czego zaznał. - W każdym razie - powiedział, zakręcając butelkę - przez pierwszy rok

studiów alkohol zaczął zbierać swoje żniwo poprzez moje oceny i futbolowe wyniki. Zauważył to trener i rodzice. Kiedy zaczęli się temu bliżej przyglądać, nie zajęło im dużo czasu zorientowanie się, że miałem problem z alkoholem. - Co zrobili? - zapytała. Wzruszył ramionami. - Powiedzieli mi, że potrzebuję pomocy. Ale problemem w byciu alkoholikiem jest zaprzeczanie. Byłem pewien, że nie mam problemu z piciem. Wiedziałem, jak sobie z tym poradzić. Mogłem przestać, kiedy tylko chciałem. - I co? - Próbowałem, ponieważ mówili mi, że nie potrafię. Trener nawet posadził mnie na ławce w czasie gry, a na studiach to poważne gówno. Musiałem im udowodnić, że mogłem przestać. Problem w tym, iż nie mogłem. Wróciłem do domu na weekend i starałem się nie pić przez dwa dni i to prawie mnie dobiło. Tara ścisnęła jego rękę, czując jego ból, chcąc utulić go w ramionach i trzymać, chcąc, by nie musiał tego przeżywać, ale wiedząc, że to dla niego ważne, żeby opowiedzieć jej swoją historię. - Nigdy nie byłem tak chory. Miałem dreszcze, pociłem się. Nie mogłem spać, nie mogłem jeść, nie mogłem myśleć. Zacząłem mieć halucynacje. Boże, rzeczy, które widziałem nie były prawdziwe. Cholernie mnie przestraszyły. Ale tym, co przeraziło mnie najbardziej, było to, że najbardziej na świecie pragnąłem się napić. Dla wszystkich wokół mnie byłem strasznym dupkiem. Krzyczałem do nich, że chcą mnie zabić. I chciałem zabić każdego, kto stawał mi na drodze do cholernego drinka. - Och, Mick. Tak mi przykro. Spojrzał prosto na nią. - Nie żałuj mnie, Taro. Sam sobie to zrobiłem. Za to jak się czułem, mogę winić tylko siebie. Skinęła głową. Wiedziała, jak to jest być pijanym, stykała się z tym codziennie, kiedy mieszkała z rodzicami. - Naskoczyłem na mojego tatę i uderzyłem go, bo nie chciał dać mi kluczyków do samochodu, żebym mógł jechać do sklepu monopolowego. Uderzyłem mojego ojca. Oczy Micka zaszły łzami, a Tara nie mogła tego znieść. Poczuła ukłucie własnych łez, ale wiedziała, że musi pozwolić mu skończyć. - Mój ojciec odmówił, nie uderzył mnie i pozwolił mi z sobą walczyć.

Na szczęście, w tym momencie byłem zbyt słaby, żeby wyrządzić jakąś szkodę i w końcu się poddałem. Nawet nie pamiętam płaczu i błagania, dzięki Bogu. Pamiętam tylko, że kiedy obudziłem się następnego ranka, byłem zawstydzony tym, że uderzyłem mojego ojca. Po tym zdarzeniu wiedziałem, że mieli rację. Byłem alkoholikiem. Przyznałem to i poprosiłem o pomoc. - Dzięki Bogu, byłeś wystarczająco inteligentny, żeby to zrozumieć. Jego oczy gniewnie się zwęziły. - Nie byłem inteligentny. Gdybym taki był, nie zostałbym alkoholikiem. Miałem szczęście, że ludzie kochali mnie wystarczająco mocno, by mi pomóc i popychali mnie, żebym zrozumiał, jak bardzo nawaliłem. Poszedłem na odwyk do ośrodka i do poradnictwa. Miałem już nie pić. To mnie przeraziło. Mogłem wszystko stracić, wszystko, ponieważ chciałem się dopasować i być popularny. Wszystko przez jedną noc lata temu, kiedy miałam czternaście lat. Wtedy wszystko się zaczęło. Więc przykro mi, jeśli myślisz, że to co stało się Nathanowi nie jest wielkim problemem. Dla mnie to kurewsko wielka sprawa. - Ale nie mówisz o tym. Nikt nie wie, że jesteś alkoholikiem, prawda? - Nie. Nikt nie wie, to był mój wybór. Zdecydowałem tego nie upubliczniać. Chodzę na spotkania i załatwiam to po cichu. Ale jestem gotów zabrać z sobą Nathana, jeśli uważasz, że to może zapobiec powielaniu moich błędów. - Mick, nie mogę cię o to poprosić. Nie dla mojego syna. - Nie jest tego wart? - Cholera, nie o to mi chodziło. Oczywiście, że jest tego wart. Nathan jest dla mnie wszystkim. Oddałabym za niego życie. Przycisnęła kolana do piersi i owinęła wokół nich ramiona. - Nie stawiaj mnie w takiej sytuacji. Nie proś mnie, żebym ryzykowała puszczając z tobą mojego syna. - Dlaczego nie? - Wiesz dlaczego. A co, jeśli ktoś zobaczy, że idziesz na spotkanie? Zaśmiał się. - Chodzę na spotkania już od dziesięciu lat, Taro. Dlatego nazywają się anonimowymi. - Chcesz to zrobić - dla Nathana. - I dla ciebie. Bo nie chcę, żebyś kiedykolwiek musiała przechodzić przez to, przez co przeszła moja matka. Położyła głowę na jego piersi.

Zajęło mu to chwilę, ale w końcu ją objął. Czuła jego napięcie, więc wdrapała mu się na kolana i podniosła głowę, w jego oczach widziała cierpienie. - Nigdy nie opowiedziałeś o tym żadnej kobiecie, prawda? - Nie łatwo mi zaufać ludziom na tyle, żeby o tym opowiadać. Nieodpowiedni słuchacz i w jednej chwili to może pójść w świat. Położyła dłoń na jego twarzy. - Możesz mi zaufać. - Obawiałem się, że wyjawienie ci tego, może oznaczać dla nas koniec. Zrobiła wielkie oczy. - Dlaczego? - Po tym, jak opowiedziałaś mi o swoich rodzicach... chciałem ci powiedzieć tamtej nocy, ale stchórzyłem. Twoi rodzice byli alkoholikami. Ja jestem alkoholikiem. Położyła dłoń na jego szczęce. - Och, Mick. Nigdy bym cię nie oceniała na podstawie tego kim i czym byli. Spójrz na to, jak zmieniłeś swoje życie na lepsze. Oni nigdy tego nie zrobili. Zobacz, jak dobry jesteś dla mojego syna. Nie chcę cię przestraszyć i nie chcę, żebyś myślał, że oczekuję czegoś w przyszłości, bo tak nie jest. Ale zrobiłeś więcej dobrego w kwestii wychowania mojego syna w tym krótkim czasie, kiedy się znamy, niż moi rodzice kiedykolwiek dla mnie przez wszystkie lata, gdy mnie mieli. Więc nie, nigdy bym cię nie oceniała, czy porównywała do nich. Zamknął oczy i ciężko odetchnął. Gdy je otworzył, było tak, jakby pozbył się gigantycznego ciężaru. A jednak ciągle był tam jeszcze cień niepewności i bólu. Tara była zaskoczona, że nie zauważyła go wcześniej. Może zawsze tam będzie. W pokoju – w całym domu - było tak cicho, że jedyne co słyszała, to oddechy ich dwojga. To była surrealistyczna chwila. To, czym się z nią podzielił, było takie prawdziwe i bolesne, że czuła ból w sercu z powodu tego, przez co przeszedł i co przeżył. Mick wcale nie był taki, jakim przedstawiano go w czasopismach, ani jakim kreowała go Elizabeth. Znała go teraz tak, jak nie sądziła, że kiedykolwiek pozna inną osobę i jeszcze nigdy nie chciała być bliżej niego niż teraz. Chciała, by zapomniał o bólu i smutku, by znał jedynie przyjemność. Pochyliła się do przodu i otarła usta o jego wargi, wczepiając palce w jego włosy. Owinął wokół niej ręce i przyciągnął ją do siebie, pogłębiając

pocałunek, jego język wśliznął się do środka i zawładnął nią. Tara wyczuła w nim potrzebę, karmiła się nią. Tej nocy chciała dać mu wszystko. A kiedy ją podniósł i ułożył na podłodze, przykrywając sobą, owinęła go ramionami i nogami, chcąc czuć jego ciało. Twarda główka jego penisa jeździła między jej nogami, poruszał się przy niej, wzmagając jej pobudzenie do coraz gorętszego stanu, podczas gdy kontynuował plądrowanie jej ust głębokimi, przenikającymi duszę pocałunkami. Rozłożył jej ręce na boki i przytrzymał je dłońmi, kiedy kolanami rozszerzył jej nogi i ocierał się penisem o jej cipkę. Mimo że nadal byli ubrani, to sprawiło, że jęczała, zrobiła się wilgotna i chciała poczuć go w sobie. Unosił się nad nią, jego twarz ponad jej twarzą, wyrażająca potrzebę i głód, wygięła się do niego. - Pieprz mnie - powiedziała z chrapliwym szeptem. Planowała, że tej nocy zrobią to powoli i łagodnie, słodko i romantycznie, ale nie zanosiło się na to. Między nimi była desperacka pasja, intensywny, szaleńczy, wzajemny pociąg, który musieli zaspokoić. Powietrze iskrzyło napięciem i jeśli wkrótce nie będzie miała Micka głęboko w sobie, jeśli nadal będzie pocierał ją penisem przez ubranie, dojdzie - tak po prostu. - Lubię dotykać cię w ten sposób - myśląc o tym, jak dobrze czuć twoją cipkę, wiedząc, jaka jesteś zdesperowana, bym cię pieprzył, ale... czekając. Tara sapnęła, oblizała wargi, ponownie uniosła się do niego. - Sprawisz że dojdę, nacierając na mnie twardym kutasem i pobudzając moją łechtaczkę. Rób tak dalej a będę miała orgazm. Uśmiechnął się do niej szelmowskim uśmiechem, od którego poczuła drżenie w brzuchu. - Tak? Pokaż mi. Przycisnął się do niej, twardy i... o Boże, tak, właśnie tam. Uniosła biodra, uderzył w tym miejscu i krzyknęła, szczytując, drżąc, podczas gdy kontynuował ruchy biodrami przy jej rozkosznym miejscu, aż upadła na podłogę, on wraz z nią, biorąc jej usta w kradnącym oddech pocałunku. Wtedy nastąpił szał zdejmowania ubrań, w którym nie było finezji. Tara była zachwycona, że Mick tak się spieszył ze zdejmowaniem spodni, a ona kręcąc się zdjęła szorty i figi, rozłożyła nogi i czekała aż wyjmie i założy prezerwatywę. Wrócił do niej, wsunął rękę pod jej tyłek i wszedł w nią, mocno. Przygryzła wargę, gdy pompował w nią potężnymi, wspaniałymi pchnięciami, przez które wyginała się do niego. - Jesteś tak cholernie ciasna i mokra. Sprawiasz, że chcę mocno w tobie dojść.

Uwielbiała, kiedy tak się zatracał, kiedy jedyne o czym mógł myśleć, to pieprzenie jej, ponieważ to było wszystko, czego teraz chciała – połączonych ciał, zwierzęcej pasji i niczego więcej. Ich wzajemna potrzeba była pierwotna i dzika. Owinęła nogi wokół niego i przyciągnęła go do siebie, szukając głębi i posiadania. Mick ukrył twarz na jej szyi i lizał bok jej gardła, przez co drżała z rozkoszy, przeciągając paznokciami po jego ramionach i rękach. Warknął na nią i wbił palce w jej pośladki. Kołysał biodrami, ruchy jego miednicy przy jej łechtaczce znowu zabrały ją nad krawędź. - Czuję, jak twoja cipka zaciska się na mnie. Masz zamiar ponownie dla mnie dojść? - Tak. Jęknęła, była tak blisko, że zaciskała zęby. - Dojdź we mnie, Mick. - Dojdę i to ostro, Taro. Teraz. Pocałował ją, wyrwał mu się jęk, gdy pchnął kilka razy, dochodząc. To wywołało jej własne wyzwolenie i załkała w jego usta, gdy gdzieś wewnątrz niej pękła tama, orgazm uderzył w nią gwałtownymi falami najgorętszej i najdzikszej rozkoszy, jaką mogła sobie wyobrazić. Trzymała go, kiedy nadal pompował w nią szalonymi pchnięciami, aż się uspokoił, aż ucichły w niej impulsy. - Mogłam podpalić dywanik - szepnęła mu do ucha. Pocałował ją w szyję. - Mogłem naciągnąć sobie mięśnie w pachwinie. Roześmiała się. - Ups. Mick przewrócił ich na bok i odgarnął jej włosy z oczu. - Nie mogę się tobą nacieszyć, Taro. Wydobywasz stronę mojego charakteru, której nigdy nie pokazałem innej kobiecie. Jej serce pełne było emocji, których nie miała odwagi głośno wypowiedzieć. Nawet jeśli się w nim zakochiwała, nie potrafiła zdobyć się na to, by mu to wyznać. Kochając kogoś dajemy mu władzę nad sobą, a na to nie była jeszcze gotowa.

XIV Tara zgodziła się, by Nathan spędził cały dzień z Mickiem. Mick miał plan, który Tara zaaprobowała. Ufała, że właściwie naświetli Nathanowi problem albo przynajmniej pokaże do czego może doprowadzić nadużywanie alkoholu. Miała nadzieję, że tego nie spieprzy. Mick rozpoczął dzień od zabrania Nathana w miejsce, gdzie ćwiczyła drużyna. Kiedy Nathan dowiedział się dokąd idą, aż wytrzeszczył oczy, zwłaszcza, że nadal powinien mieć szlaban. Ale Mick powiedział Nathanowi, że załatwił sprawę z jego matką, przekonując ją, iż była to wyjątkowa sytuacja. W ośrodku szkoleniowym będzie wiele osób, ponieważ miały zjawić się tam dzisiaj media. Uprzedził drużynę o obecności Nathana, który obejrzy boisko i pozna wszystkich facetów. Oczywiście trening nie był tak intensywny, jak byłby w zwykły dzień, głównie z powodu przerwy dla prasy, ale to dało Mickowi okazję do oprowadzenia Nathana i przedstawienia go wszystkim. Umieścił go nawet na środku boiska i pozwolił rzucić kilka razy, przez co Nathan zestresował się jak diabli. Wydawał się taki mały za linią ataku Micka. Ale mimo to Nathan zdobywał punkty, nie psuł rzutów, a nawet udało mu się trafić w skrzydłowego, czy dwóch. Dzieciak miał całkiem dobrą rękę i prawdopodobnie mógłby dostać przyzwoite stypendium, pod warunkiem, że będzie miał głowę na karku i skoncentruje się bardziej na futbolu, a mniej na życiu towarzyskim, do czego dzisiaj Mick miał zamiar go przekonać. Gdy Nathan usiadł, Mick skoncentrował się na własnych ćwiczeniach, pracując z kilkoma nowymi skrzydłowymi. Niektórzy byli przyzwoici, jeden podchodził do tego poważnie i miał trochę pracy do wykonania, jeśli żywił nadzieję na dołączenie do drużyny. Ale z tym problemem musiał poradzić sobie trener, a Mick nie zazdrościł mu pracy z dzieciakami, które weszły do gry z poczuciem, że im się to należy. Dobrze, iż Nathan zobaczył również takich facetów - tych, którzy chcieli przypodobać się mediom, jakby byli najważniejsi, świeżo po studiach z mnóstwem pozytywnego nastawienia, myślący, że mogą zagrać swój pierwszy mecz w NFL i zostać gwiazdami. Oczywiście, byli tacy, którzy mogli to osiągnąć powoli pokonując przeszkody, ale rzadko się zdarzali. Już teraz Mick mógł powiedzieć, iż ten dzieciak nie był tak dobry, jak sam o sobie myślał. Dobre bezpieczne zagranie, wyskok przed rzutem górą z kilkoma kluczowymi przejęciami piłki i ten dzieciak szybko dostanie lekcję pokory. Po udzieleniu kilku wywiadów na temat sprawności fizycznej,

ogólnych planów na rok i tego, co myśli o szansach drużyny - w zasadzie typowy wywiad - Mick wziął prysznic i wraz z Nathanem poszedł na obiad. - Więc, co o tym wszystkim myślisz? Nathan spojrzał znad talerza, przerywając zapychanie się jedzeniem. - Było niesamowicie. Ci wszyscy fotografowie i reporterzy, praca z drużyną oraz nowi goście z koledżu wyselekcjonowani do drużyny. Było odjazdowo. Nie mogę się doczekać, żeby opowiedzieć o tym chłopakom z mojej drużyny. Mick skończył jeść, odsunął swój talerz i podniósł szklankę wody, wziął łyk, po czym odchylił się na krześle. - Spędzanie ze mną czasu poprawia twoją pozycję wśród kolegów z drużyny? Nathan uśmiechnął się. - Zdecydowanie. Będąc pierwszoroczniakiem raczej mieszają cię z błotem, przynajmniej do czasu, aż wykażesz się na boisku. To, że umawiasz się na randki z moją mamą też zwraca powszechną uwagę. - Nathan przekrzywił głowę na bok, wyglądając na zaniepokojonego. - Nie rzucisz jej, czy coś, prawda? Usta Micka wygięły się w uśmiechu. - Och, nie. Nie rzucę twojej mamy. Nathan wypuścił oddech. - Dzięki Bogu. To naprawdę mogłoby schrzanić moją popularność. Nastolatki. Czy Mick też kiedyś taki był? Oczywiście, że tak, w przeciwnym razie nie spieprzyłby tak sobie życia. - Taa, nie chciałbym przyczynić się do spadku twojej popularności. Nathan pochylił głowę i miał przynajmniej tyle przyzwoitości, by wyglądać na zakłopotanego. Może jednak nie był tak małostkowy. Po deserze poszli do SUV-a. Mick spojrzał na zegar w samochodzie. Doskonałe zgranie w czasie. - Więc dokąd teraz? - zapytał Nathan. - Jedziemy na spotkanie. Nathan częściowo odwrócił się do niego. - Nabierasz mnie? Coś jak spotkanie drużyny? - Nie. Ten rodzaj spotkania jest dla mnie osobisty, ale chciałbym, żebyś poszedł ze mną, ponieważ sądzę, że możesz wyciągnąć z niego wnioski. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko. - Hej, jeśli to ma coś wspólnego z tobą, wcale mi nie przeszkadza. Mick wjechał na parking przy kościele prezbiteriańskim. Wiedział, że w

tym miejscu odbywało się dzisiaj otwarte spotkanie, w którym każdy mógł uczestniczyć. Zaparkował i wysiadł. Nathan podążył za nim. - Och, człowieku, idziemy do kościoła? - Nie całkiem. - To co robimy? Mick zatrzymał się i odwrócił do Nathana. - Nathan, gdy wejdziemy do środka, chciałbym, żebyś trzymał język za zębami i po prostu słuchał, dobrze? Nathan cofnął się, wyraźnie nieprzyzwyczajony do tego, by Mick mówił do niego w taki sposób. - W porządku. Jasne. Weszli do środka, a Mick znalazł na dole salę, w której odbywało się spotkanie. Mick wpisał się na listę, uścisnął kilka rąk, chwycił filiżankę kawy i napój gazowany dla Nathana. - O kurde, to spotkanie AA, Mick. - Owszem. - Dlaczego mnie tutaj przyprowadziłeś? - Co ci mówiłem na zewnątrz? Nathan spuścił głowę, przyciskając podbródek do klatki piersiowej. - Taa, dobra. Było dość tłoczno, co było dobre. Facet wstał i rozpoczął część administracyjną spotkania, potem wszyscy odmówili modlitwę o pogodę ducha, którą Mick recytował tak wiele razy w ciągu ostatnich lat, że pewnie potrafiłby ją zadeklamować nawet przez sen. - Boże, daj mi spokój, bym zaakceptował rzeczy, których nie mogę zmienić, odwagę, abym zmieniał to, co mogę i mądrość, bym dostrzegał różnicę. Odmawianie modlitwy zawsze przynosiło Mickowi falę spokoju, dawało mu siłę, by kontynuować swoją walkę z alkoholizmem. Uświadamiało mu, iż nigdy nie będzie mógł wrócić i zmienić przeszłości, ale że teraz miał nad tym kontrolę, będzie ją miał jutro i każdego następnego dnia. Do tej pory nie pił. Następnego dnia też przez to przejdzie. Ludzie wstawali i zaczęli dzielić się swoimi historiami. Byli tam długoletni alkoholicy, którzy przechodzili ciężkie chwile. Niektórzy mieli nawroty i zaczynali pić ciągle od nowa, walczyli ze swoimi demonami i podejmowali kolejne próby. Niektórzy, po rzuceniu nałogu, nigdy więcej nie tknęli alkoholu. Inni wstawali i dzielili się historiami o odniesionym sukcesie i otrzymywali oklaski, co zawsze wywoływało uśmiech na twarzy Micka.

Wstał, kiedy nastała cisza, a Nathan szeroko otworzył oczy. Ale to było to, po co przywiózł tutaj Nathana. Chciał, by usłyszał tę historię. Więc stał przed tymi wszystkimi obcymi ludźmi - chociaż dla wielu z nich nie był obcy - i opowiedział tą samą historię, którą tamtej nocy podzielił się z Tarą. Skierował wzrok na Nathana i utrzymywał go, upewniając się, iż Nathan usłyszał każdy szczegół. Mick nie martwił się, że ci ludzie mogliby rozpowszechnić te informacje, ponieważ uczestnicy spotkań AA byli anonimowi i nie wynosili poza salę tego, co usłyszeli. Wśród członków AA sekrety zawsze były bezpieczne. Kiedy skończył, stanął tam i przedstawił się jako Michael, gdy już im powiedział, że był alkoholikiem, miał nadzieję, iż zrozumieli jego przesłanie. Może tak było, bo oczy Nathana były pełne łez. I nie powiedział ani słowa, gdy spotkanie dobiegło końca, a Mick rozmawiał z ludźmi. Nikt nie poprosił o autograf, ani nie rozmawiał o futbolu, ponieważ wśród tych ludzi Mick był tylko kolejną osobą borykającą się z alkoholizmem i próbującą dzień po dniu walczyć z nałogiem. Właśnie dlatego lubił przychodzić na spotkania, mógł być po prostu jednym z wielu, którzy walczyli ze swoimi demonami. Wsiedli do samochodu, ale Nathan nie zapiął pasów, siedział z opuszczoną głową. - Nathan? Nathan wzdrygnął się, wdychając powietrze, a następnie zwrócił na Micka spojrzenie pełne łez. - Myślisz, że mógłbym okazać się taki jak ty. Przez to, co zrobiłem tamtej nocy. - Tego nie powiedziałem. Nigdy tego nie powiedziałem. Ale tak, martwię się, że to mogłoby ci się przytrafić. Albo jednemu z twoich znajomych, którzy nie myślą o konsekwencjach picia i imprezowania. Pomyśl o treningu, który dzisiaj widziałeś, jak ciężko pracują gracze NFL. Potem zastanów się, jak ciężko było imprezować w koledżu, zdobywać dobre oceny i dostawać się na następny rok, równocześnie grając w futbol. - Ale myślałem... - Co myślałeś? Że ktoś inny się za nich uczy? Że mogą olewać naukę i profesorowie dadzą im trochę luzu? Koledż nie jest jak liceum, Nathan. W koledżu nie dbają o to, czy grasz w futbol, czy nie. Nadal oczekują, że zaliczysz rok. I spróbuj to zrobić, opróżniając codziennie butelkę wódki albo skrzynkę piwa, czy cokolwiek, czym jest twoja trucizna. Moją była whisky i piwo. - Jezu. Nie wiedziałem. Chciałem być cool, jak pozostali.

- Jestem pewien, że pozostali faceci też nie wiedzieli. Nie mają o tym pojęcia, ponieważ sądzą, że mogą sobie poradzić. Ja też myślałem, że dam radę. I przez chwilę sobie radziłem. Ale potem wszystko się rozpadło, a nawet wtedy nie chciałem słuchać ludzi, którzy wiedzieli, co dla mnie najlepsze. Nie chciałem słuchać rodziców, moich trenerów, ani drużynowych lekarzy. Prawie straciłem szansę, by grać w NFL. Mogłem wszystko stracić. Mogłem umrzeć. Wszystko dlatego, że chciałem pić i imprezować. Głównie dlatego, że chciałem pić. A zaczęło się, kiedy byłem w twoim wieku, bo chciałem być cool i desperacko chciałem się wpasować. Łzy spływały po policzkach Nathana. - Więc co mam zrobić? Wszyscy piją. Ciągle imprezują. Teraz jestem akceptowany. - Nadal możesz być akceptowany. Możesz być cool bez picia. A jeśli cię nie lubią, bo nie jesteś pijany, jakimi są przyjaciółmi? Jesteś świetnym graczem z dużym potencjałem, Nathan. Niech twoje umiejętności i dobre oceny mówią za ciebie. Założę się, że nie każdy członek drużyny jest ostrym imprezowiczem. Znajdź tych ludzi i spędzaj z nimi czas. Zgarbił się na siedzeniu. - Chyba masz rację. - Słuchaj, nie zamierzam decydować za ciebie. Jesteś na tyle dorosły, żeby samemu to zrobić. Chciałem ci tylko pokazać, co może się wydarzyć. Twoje życie jest zupełnie inne niż moje. To do ciebie należy wybór. Zabrał Nathana do domu. Dzieciak poszedł prosto do swojego pokoju, ledwie odzywając się do Tary. Rzuciła Mickowi zmartwione spojrzenie. - Nie poszło za dobrze? Mick wzruszył ramionami. - Nie wiem. Myślę, że zrozumiał przesłanie. Cholernie go to przestraszyło. Skrzyżowała ramiona na piersi i skinęła głową. - To dobrze. Powinien się bać. - Nie wiem. Nic nie wiem o nastolatkach, Taro. Spróbowałem. Podeszła do niego, objęła go i pocałowała. - Dziękuję. Zrobiłeś więcej niż większość byłaby w stanie. Wiem, że ci zależy. I doceniam to. Miał nadzieję, że to wystarczy.

XV Tara była podekscytowana tym, iż dostała możliwość przygotowania bardzo ważnej imprezy, będącej wydarzeniem roku, którą była zbiórka charytatywna na rzecz walki z AIDS, odbywająca się w galerii sztuki w San Francisco. Obowiązywały bardzo eleganckie stroje, wszystko powinno być szykowne, a ona i jej pracownicy planowali to od miesięcy. Miały pojawić się ważne osobistości oraz lokalni dygnitarze z burmistrzem na czele. Dodatkowo, jak głosiła plotka, zamierzali przybyć również niektórzy ludzie z Hollywood. Przez ostatni tydzień nie była w stanie jeść, spać ani oddychać. Nie spotkała się też z Mickiem, co prawdopodobnie było dobrą rzeczą, ponieważ Mick rozgrywał przedsezonowe mecze, powiedział nawet Elizabeth, która zawzięcie ścigała go w związku z kreowaniem jego wizerunku, że będzie nieosiągalny. Okropnie za nim tęskniła, ale podczas szybkiej rozmowy telefonicznej na początku tygodnia, ustalili, iż spotkają się jutro. Z niecierpliwością czekała na to spotkanie. Nathan spędzał noc w domu przyjaciela, mimo że wciąż był uziemiony. Ostatnio starał się zachowywać najlepiej jak potrafił i rzeczywiście spotkał się z kilkorgiem nowych przyjaciół – naprawdę miłymi dzieciakami. Tara sprawdziła ich, upewniła się, iż rodzice dzieciaka, u którego zostawał na noc, są w domu, dzięki czemu nie bała się go tam zostawić. Pozwalało jej to swobodnie, w pełni i bez przeszkód skoncentrować się na projekcie. Przybyła do galerii trzy godziny przed otwarciem, upewniając się, że osoby odpowiedzialne za catering znajdują się na miejscu, bar został przygotowany oraz że łatwo było dostać się do wszystkich przedmiotów objętych cichą aukcją29. Korzystając z kilku wolnych minut przed otwarciem galerii, dała nura do damskiej toalety, by sprawdzić swój wygląd. Miała na sobie czarną koktajlową sukienkę na cienkich ramiączkach. Stanik był mocno dopasowany i na tyle ciasny, że ledwie mogła oddychać, co było doskonałe. Założyła grzesznie wysokie buty, które kochała i ubóstwiała i które - jak zwykle – zmaltretują jej stopy. Jej fryzurę stanowiła kaskada loków upięta wysoko na głowie. Poprawiła błyszczyk i obejrzała się w lustrze. Nie było tak źle. Stres nadał jej policzkom trochę koloru, więc rzeczywiście dobrze wyglądała. Ważne było to, żeby zrobiła dobre wrażenie na osobach z fundacji i na 29 Cicha aukcja – to metoda, którą posługują się fundacje charytatywne, często stosowana na imprezach dobroczynnych. Polega na tym, że każdy licytowany przedmiot jest wystawiony do obejrzenia i opatrzony listą, na której uczestnicy wpisują swoje propozycje cenowe. Wygrywa najwyższa oferta.

potencjalnych nowych klientach, których mogła spotkać dzisiejszego wieczoru. - Możesz oddychać? Odwróciła się i wykrzywiła do wchodzącej Maggie. - To bardziej hiperwentylacja. Ślicznie wyglądasz. Maggie podsunęła okulary na nosie. Miała na sobie niebieską sukienkę, upięła włosy, ale zostawiła kilka kosmyków, które otaczały jej policzki. - Cóż, dzięki. Chcę tylko przebrnąć przez ten wieczór bez utraty przytomności. Nie mogę uwierzyć, że mnie tu dziś sprowadziłaś. Jestem pomocą biurową, nie należę do linii frontu. Tara wsunęła błyszczyk do torebki i podeszła do Maggie, poklepując ją po ramieniu. - Bzdura. Potrzebuję twojej pomocy przy tej aukcji. Maggie wciągnęła i wypuściła powietrze z płuc. - Cokolwiek rozkażesz, szefie. - Jesteś najbardziej towarzyską ze znanych mi osób, a potrzebujemy wszystkich nowych klientów, jakich możemy pozyskać. Bierzmy oddech i do dzieła. Gdy otwarto drzwi, nie było już czasu, by się denerwować lub martwić o drobne szczegóły. Ludzie wpłynęli do środka, prawdopodobnie dlatego, że usłyszeli, iż istnieje szansa na spotkanie kilku gwiazd filmowych, które miały być tutaj obecne. Tak długo, jak wszystko szło zgodnie z planem, Tary nie obchodziło, kto miał się zjawić. Więc kiedy przybyły Olivia McCallum, Susan Winters i Layla Taylor - wszystkie gorące i wschodzące gwiazdeczki Hollywoodu, praktycznie zemdlała, ponieważ to była atrakcja, na którą liczyła. A gdy weszli Derek Davis i Malcolm Brown, będący filmowymi obiektami westchnień, Tara wiedziała, że ta noc będzie doskonała. Galeria została szczelnie wypełniona przez śmietankę towarzyską San Francisco, kilku najlepszych singli z Hollywood i wystarczającą ilość mediów, żeby zapewnić sukces. Oferty cichej aukcji były licytowane, dzięki umiejętności Maggie, polegającej na przeciąganiu ludzi do stołu ofert. Dbano, by zawartość talerzy była ciągle uzupełniana specjałami, należącymi do wykwintnej kuchni jednego z najlepszych szefów kuchni w San Francisco wszyscy zachwycali się jedzeniem, co sprawiło Tarze wielką przyjemność. Napoje lały się obficie, rozmowy płynęły, a ona nie mogłaby być bardziej zadowolona. - Jeśli tak wyglądają wszystkie przyjęcia, to rozumiem dlaczego tak bardzo kochasz kontakty towarzyskie – szepnęła Maggie, gdy udało im się

wykraść minutkę, by nadrobić zaległości. - Wierz mi - powiedziała Tara - nie zawsze jest tak dobrze. Maggie wyraźnie zadrżała z podniecenia. - Jest cudownie. Widziałaś Dereka Davis'a? - Widziałam. - I Malcolma Brown'a? Musiałam się pilnować, żeby nie krzyczeć jak jakaś idiotka na widok swojego idola. Usta Tary zadrgały od powstrzymywanego śmiechu. - Cieszę się, że udało ci się pohamować. Może sprawdź teraz bar i upewnij się, że nadal jest dobrze zaopatrzony. Każdy tutaj pije jak szewc. Maggie zachichotała. - Uznaj to za załatwione. Będę często sprawdzić bar na wypadek, gdyby Derek Davis zdecydował się przepchnąć tam na drinka. Możliwość, że tak się stanie była nikła, ale Tara nie chciała pozbawiać Maggie złudzeń, związanych z jej polowaniem na sławy. Dopóki Maggie wykonywała swoją pracę, Tara nie dbała o to, ilu celebrytów pożerała wzrokiem. Po prostu była zadowolona, że ma drugą parę oczu, mogącą obserwować każdy zakątek galerii. Tara ponownie przeszła pomiędzy stolikami, gdzie odbywała się cicha aukcja. Długopisy i bloczki były na miejscu, tworzenie długiej listy ofert w toku. To powinno sprawić, że kuratorzy wystawy będą zachwyceni. Ludzie z pieniędzmi zawsze czynili fundacje charytatywne szczęśliwymi, co oznaczało, iż promocja tego wydarzenia opłaciła się. Lampy błyskowe migały w każdym miejscu i Tara robiła co mogła, by odwracać wzrok, ilekroć ujrzała błysk. Ciągle była zajęta, ale cokolwiek działo się w tle, upewniała się, że światła jupiterów pozostawały skierowane na odpowiednich ludzi. Doprowadziła tych niezbyt popularnych, ale dążących do spotkania z gwiazdami do właściwych osób, by mogli dokonać prezentacji, szczęśliwa, że miała odpowiednie kontakty, które to umożliwiały. Wszystko szło gładko i była zachwycona swoim wyborem cateringu i obsługi na dzisiejszy wieczór. W końcu miała okazję zatrzymać się przy barze, chwycić wodę mineralną i złapać oddech przed wykonaniem kolejnej rundki dookoła galerii. Jako że wszystko wydawało się iść bez przeszkód, może tym razem mogłaby zatrzymać się i obejrzeć całą tą sztukę. Podziwiała rzeźbę z wielkiego kawałka metalu, gdy usłyszała oklaski i zamieszanie w pokoju obok. Powędrowała w tym kierunku i zatrzymała się w pół kroku, gdy ujrzała Micka, ubranego w bardzo kosztowny ciemny

smoking i uśmiechającego się do fotografów, którzy robili mu zdjęcia. Był odwrócony do niej tyłem, ale wszędzie by go poznała. Jego nieco potargane ciemne włosy, sposób w jaki stał z prawą ręką w kieszeni, nonszalancka postawa, jakby czuł się swobodnie w każdej sytuacji. Uchwyciła jego profil, już chciała podejść do niego i powiedzieć cześć, kiedy przesunął się, odsłaniając kobietę trzymającą go pod ramię i znajdującą się w centrum uwagi. Piękną kobietę z krótkimi, kruczoczarnymi włosami, wspaniałymi kandelabrowymi kolczykami, które aż ociekały diamentami i w wielowarstwowej, czarnej sukni, która znacznie podkreślała dekolt, o Boże, miała też zabójcze nogi. Tara od razu ją rozpoznała. Była to aktorka robiąca duże zamieszanie w tym nowym serialu telewizyjnym, emitowanym we wtorkowe wieczory. Była młoda, utalentowana i była singielką. Te jej niesamowite fiołkowe oczy zdawały się być skierowane dokładnie na Micka. Jej ciało było jak przyklejone do ciała Micka, jej ramię owinięte wokół niego, a on uśmiechał się do niej i poświęcał jej całą swoją uwagę, jak gdyby była jedyną kobietą w pomieszczeniu. Potem oboje odwrócili głowy w kierunku kamer. Wyglądali niczym idealna para. Tara poczuła ucisk w żołądku i cofnęła się. - Hej, Tara, czy to nie Mick? Walczyła ze łzami, gdy skinęła Maggie głową. - Tak, to on. - Z Alicią Brave. Wow. Co on robi w jej towarzystwie? Tara odwróciła się i wyszła z pokoju, jej obcasy stukały na marmurowej posadzce. - Pozuje do zdjęć. Maggie pobiegła za nią. - Nie zamierzasz mu czegoś powiedzieć? Zatrzymała się i odwróciła. - Maggie, to nie jest odpowiedni moment. Idź sprawdzić kanapki w pomieszczeniu aukcyjnym. Wyglądały na trochę cienkie i konieczne może okazać się ich uzupełniane. Maggie posłała jej zmartwione spojrzenie, ale skinęła głową. - Dobrze. Tara ruszyła z miejsca, zdecydowana stłumić ból i gniew. Byli ze sobą na wyłączność, do cholery. Przynajmniej sądziła, że to nie obejmuje innych partnerów. Poznała jego rodziców - ona i Nathan, oboje. Czy

to nic dla niego nie znaczy? W świecie Tary, coś takiego miało znaczenie. Może dla niego to było niczym, co tylko pokazywało, jak różnią się ich światy. Tak bardzo chciała, żeby im się udało, że zaczęła myśleć, iż w jakiś sposób uda się wypełnić przepaść między jego i jej stylem życia. Jednak jeśli zamierzał to kontynuować w taki sposób, wtedy będzie musiał coś z siebie dać, tyle że nie jej. Cholera, to bolało, a ona nie miała czasu na zranione serce. Była w pracy i na tym powinna się skupić. Podeszła do baru i sprawdziła, czy wszystko jest jak należy. Maurice powiedział, że są dobrze zaopatrzeni i nie powinna się martwić, więc schowała się w kuchni, gdzie Stefan wiele razy posyłał jej złe spojrzenia. Ostatnią rzeczą jakiej chciała, było wkurzenie bardzo nerwowego szefa kuchni, więc szybko się stamtąd wymknęła i po raz kolejny sprawdziła oferty cichej aukcji, ale kręciło się tam sporo ludzi, gdyż czas składania ofert dobiegał końca. Stała im na drodze, a ostatnie chwile licytacji mogły mieć zasadnicze znaczenie. - Tara. Czy coś się stało? Uniosła podbródek i posłała Evanovi Jervis'owi, dyrektorowi fundacji, pocieszający uśmiech. - Skądże, Evan. Wszystko jest idealne. Nie uważasz? Evan wyraźnie się odprężył i chwycił ją za ręce. - Tak, zgadzam się. Wykonałaś niesamowitą pracę, przygotowując dzisiejsze przyjęcie. Nie wiem jak ci dziękować. Jego uznanie znaczyło dla niej więcej, niż mogła wyrazić. - Cieszę się, że tak myślisz. Zostało tylko dziesięć minut do końca, a oferenci szaleją. Mam wrażenie, że dzisiejszego wieczoru, fundacja zarobi dużo pieniędzy. - Mam taką nadzieję, kochanie - powiedział Evan. - Myślę, że pójdę nadzorować składanie ofert w tych ostatnich kilku minutach, a następnie przygotuję się do ogłoszenia zwycięzców. Będziesz w pobliżu, żeby mi pomóc? - Oczywiście. Tara zrobiła ostatnie okrążenie wokół galerii, po czym stanęła z Evanem na przedzie, gdzie wyciągał oferty na zakończenie cichej aukcji. Evan ogłaszał wyniki przez głośnik, by wszyscy zebrani mogli usłyszeć zwycięskie stawki. - Chcę podziękować wszystkim, za waszą dzisiejszą obecność tutaj. Mam nadzieję, że dobrze się bawicie.

Kontynuował, dziękując sponsorom imprezy i tym, którzy ufundowali nagrody. Wszyscy klaskali, ponieważ niektóre z nagród były wspaniałe, od pięknych dzieł sztuki przez osobistych szefów kuchni na wycieczkach, po bagaże oraz modną biżuterię. - Chciałbym również podziękować naszej wspaniałej organizatorce, pannie Tarze Lincoln z The Right Touch, za przygotowanie tego wydarzenia. Tara nie spodziewała się, iż Evan będzie jej dziękował, ale była tym zachwycona. Podeszła, uprzejmie się ukłoniła, czemu towarzyszyły oklaski i wtedy pochwyciła spojrzenie Micka. Wyglądał na tak samo zaskoczonego jej widokiem, jak ona była wcześniej. W tym całym poruszeniu przed końcem aukcji, prawie zapomniała, że tu był. Prawie. Ale gdy spotkali się wzrokiem, znowu zauważyła piękną Alicię Brave przyklejoną do jego boku, co sprawiło, że odnowił się ból gdzieś w środku. Odwróciła wzrok, uśmiechnęła się do tłumu i odsunęła na bok tak, by Evan mógł kontynuować swoje wystąpienie, wreszcie ogłaszając zwycięzców aukcji. Najwyższe oferty zostały ujawnione jedna po drugiej, zwycięzcy mieli podejść, zgłosić się po nagrodę i wpłacić pieniądze. Podczas przyznawania pozycji z listy ofert, słychać było aplauz i piski radości. - A teraz czas na romantyczny weekendowy wypad na prywatną wyspę na Karaibach, obejmujący własnego lokaja, w pełni zaopatrzoną kuchnię i bar, przez cały weekend. Krótko mówiąc - dekadencja dla dwóch osób. Najwyższym licytantem jest Mick Riley! Tara przełknęła ślinę i czekała, aż Mick podejdzie odebrać swoją nagrodę. Trzymała kopertę, oczekując aż wypisze czek dla fundacji, a następnie wręczyła mu kopertę. - Dziękuję - powiedział, uśmiechając się do niej, kiedy podawała mu kopertę. - Proszę bardzo. Gratulujemy i dziękujemy za wpłatę. Zapraszamy po nagrodę. To była jej standardowa kwestia, którą kierowała do wszystkich odbiorców. Miała uśmiech przyklejony do twarzy, nie chciała traktować go inaczej niż którykolwiek z pozostałych zwycięzców aukcji, nieważne jak bardzo było to dla niej bolesne. Prywatna wyspa na Karaibach, co? Zastanawiała się, którą z wielu aktorek i modelek z jego czarnej listy, zabierze na wyspę. Jesteś śmieszna i małostkowa. Przestań. Od momentu, gdy nagrody zostały przyznane, każdy bawił się i cieszył resztą nocy. Tara wyszła z pokoju, potrzebując powietrza i zimnego drinka.

Udała się do baru i chwyciła drinka, następnie postanowiła znaleźć najbliższy cichy róg i przeczekać, dopóki ludzie nie zaczną zbierać się do domu. Potrafiła wmieszać się w tłum. Mogła to zrobić, mogła się ukryć tak, żeby nikt jej nie znalazł. - Tara. Cholera. Było tutaj pięćset osób, a ona schowała się wśród zbiorowiska ludzi. Jak do cholery znalazł ją tak łatwo? Odwróciła się i stanęła przodem do Micka, który, zaskakująco, był sam. - Gdzie twoja randka na dzisiejszą noc? - Otoczona przez swoich hollywoodzkich przyjaciół. I nie jest moją randką. - Aha. Słuchaj, Mick. Dziś wieczorem jestem zajęta i nie mam zbyt wiele czasu na czcze pogawędki. Więc jeśli mogłabym cię przeprosić... Chciała odejść, ale chwycił ją za ramię. - Żartujesz? Jesteś na mnie zła, bo jestem tu z Alicią? Odchyliła głowę, piorunując go wzrokiem. - A czego się spodziewałeś? Że nie będzie mi to przeszkadzało? Westchnęła. - Nie wiem, Mick. Zakładałeś, że nie będę miała nic przeciwko temu, że widujesz się z kimś innym? - Nie widuję się z nikim innym. - Jasne, a ja jestem ślepa. I głupia. Zapomnij o tym. Jesteśmy dla siebie nikim. Teraz cholernie się zdenerwował i wyglądał na wściekłego. - Doprawdy? - Tak. Teraz przepraszam, mam pracę do wykonania. Wyrzucił ręce w powietrze. - Świetnie. Wracaj do pracy. Idę. - Powienieneś. Odeszła, jej zakończenia nerwowe wysyłały gniewne sygnały do każdej części ciała. Musiała wziąć głęboki oddech, by nie wyglądać jakby była wkurzona na ludzi, dla których powinna być miła. Na miłość boską, przywołaj uśmiech na twarz i wyglądaj na szczęśliwą. To są potencjalni klienci, posyłając im gniewne spojrzenia, nie pozyskasz żadnego z nich. Zanim dotarła na przód galerii była spokojniejsza, uśmiechała się, przynajmniej na zewnątrz – zapewne wbijanie paznokci w dłonie trochę pomogło. Przypatrywała się nawet wszystkim młodym gwiazdom z Hollywood, które udzielały wywiadów dla kamer telewizyjnych i zaciskając zęby, kiedy

nadeszła kolej Alicii Brave. Był z nią Mick, tuż przy jej boku. Uch. Nie mogła się powstrzymać, więc podeszła trochę bliżej, żeby mogła usłyszeć, co Alicia ma do powiedzenia. - Mick był dzisiaj moim zbawcą - powiedziała Alicia, chwytając go za ramię. - Mojego narzeczonego, Phila, w ostatniej chwili dopadła grypa, więc nie mógł być tutaj ze mną. Agentka Micka i mój agent są dobrymi przyjaciółmi, więc zdzwonili się, a Mick zgodził się zostawić wszystko, by mnie eskortować. - Alicia położyła dłoń w dolnej części brzucha. - Widzicie, z dzieckiem w drodze, nie chciałam być sama. A kto lepiej zadba o moje dobro, niż duży i silny rozgrywający, taki jak Mick Riley. W każdym razie, Phil i ja planujemy wkrótce się pobrać... Lampy błyskowe poszły w ruch, Mick ucałował rękę Alicji, a następnie odsunął się, pozwalając Alicii pozostać w centrum uwagi. - Wow, właśnie rzuciła jedną wielką bombę, prawda? Oniemiała Tara skinęła Maggie głową. - Myślę, że tak. Kim jest Phil? Maggie przewróciła oczami. - Naprawdę, Taro. Nie czytasz czasopism rozrywkowych? Phil Bates z tego samego serialu, w którym gra Alicia. Od pewnego czasu chodziły słuchy, że ci dwoje są w sobie zakochani. Zgaduję, że są zakochani. I zaręczeni. Będą mieć dziecko. Wow. To ważne wieści. - Pewnie tak. Ale nie tak ważne, jak fakt, że Liz popchnęła Micka w ramiona Alicii, jako jej dzisiejszą eskortę na ostatnią chwilę. I nic ponad to. Nie dlatego, że chciał wskoczyć z nią do łóżka. Boże, była skończoną idiotką. Stanęła na palcach i próbowała znaleźć Micka, ale nie mogła go wypatrzyć. Tam. Wraz z Alicią kierował się do drzwi frontowych. Cholera. Próbowała przecisnąć się przez tłum, ale pośród reporterów i gapiów, nie miała szans. To i tak nie był odpowiedni moment. Widziała go przez szybę, pomagającego Alicii wsiąść do limuzyny, po czym sam również wsiadł. Kierowca zamknął drzwi i już ich nie było. Tara odwróciła się i wróciła do galerii, czując się głupia, pusta i zraniona. Nie zaufała mu. I powiedziała mu straszne rzeczy. Dlaczego nie mogła uwierzyć w Micka? Dlaczego nie mogła uwierzyć

w siebie? I dlaczego nie po prostu nie powiedział jej, co robi dziś wieczorem? Ponieważ nie dałaś mu szansy, kretynko. Przestań próbować go obwiniać. Cholernie dobrze wiesz, kto to dziś spieprzył. Pokiwała głową i poszła dalej. Będzie musiała jakoś to naprawić. *** Mick przemierzał swoje mieszkanie, przeciągając palcami po włosach, równocześnie przeklinając siebie oraz Liz. Głupi ruch. Powinien być mądrzejszy, gdy zadzwoniła Liz, prosząc go, by ratował Alicię. Ale słowa Liz brzmiały szczerze i nawet Alicia zadzwoniła do niego z prośbą o pomoc. Ta impreza dobroczynna na rzecz walki z AIDS była dla niej ważna, ponieważ jej wujek był na to chory i chciała się tam pojawić, ale jej narzeczony rozchorował się, była w ciąży i tak naprawdę chciała, żeby razem poinformowali wszystkich o ciąży. Alicia wyjaśniła, że ciąża zaczynała być widoczna i nie mogli dłużej tego odkładać, więc chciała zrobić to dzisiaj, a Liz zaoferowała jej Micka, gdyż był miejscowy. Co miał jej odpowiedzieć? Że się nie zgadza? Podejrzewał, że mógł to zrobić, ale to była ostatnia chwila i nie było w tym nic trudnego, więc powiedział tak. Alicia była bardzo zakochana w swoim narzeczonym. Za miesiąc, czy coś koło tego, planowali się pobrać, miała nadzieję, że odbędzie się to szybko, w prywatnym gronie i bez rozgłosu. Ona i Phil chcieli odpocząć od plotek. Dziewczyna wyglądała na zmęczoną. Roześmiała się i powiedziała, iż pierwszy trymestr był dla niej piekłem, że Phil był dla niej oparciem, ale grypa skopała mu tyłek. Odmówił wyjścia i przebywania w jej pobliżu, kiedy był chory, bo nie chciał zarazić jej lub dziecka. Mick zaśmiał się, przytrzymał jej rękę i powiedział, iż odeprze każdego denerwującego paparazzi, co oznaczało, że zamierzał tkwić przy jej boku niczym przyklejony przez całą noc. Nie skojarzył, że Tara przygotowywała właśnie to przyjęcie. Po prostu nie przyszło mu to do głowy. Wiedział, iż Tara pracuje przy niektórych imprezach charytatywnych, ale do diabła, w tym mieście zawsze były jakieś przyjęcia dobroczynne lub coś podobnego. Nie miał nawet czasu, aby zadzwonić do Tary i powiedzieć jej, co zamierzał robić tego wieczoru. Wziął prysznic, zarzucił na siebie smoking, wsiadł do limuzyny i pokazał się. Wiedział, że ona będzie zajęta, a dla niego

to była tak mało znacząca sprawa, że nie pomyślał, iż może stanowić problem. Stwierdził, że powie jej o tym, kiedy zobaczy ją następnego dnia. A potem wpadł na nią i uświadomił sobie, że eskortował Alicię na przyjęcie organizowane przez Tarę. Ale zamiast dać mu czas, żeby mógł jej to wyjaśnić, sama sobie wymyśliła co się dzieje i odegrała sędzię, ławę przysięgłych i kata. Wkurzyło go, że w niego nie wierzyła. Nie wierzyła w nich. Cholera. Mick napełnił szklankę lodem, wodą, wcisnął limonkę, po czym udał się do salonu, włączył telewizor, oparł nogi i przez chwilę wpatrywał się w ekran, skacząc po kanałach i tak naprawdę niczego nie widząc. Kiedy usłyszał pukanie do drzwi, chwycił telefon komórkowy, sprawdzając godzinę. Była pierwsza w nocy. Kto do cholery stał pod jego drzwiami tak późno? Przewrócił oczami i miał nadzieję, że to nie jeden z chłopaków z drużyny, wykopany przez żonę. Spojrzał przez wizjer, zaskoczony widokiem stojącej na zewnątrz Tary. Otworzył drzwi i wciągnął ją do środka. - Co do cholery robisz na zewnątrz o tak późnej porze? Jej oczy rozszerzyły się. - Przyszłam się z tobą zobaczyć. Mick zamknął i zaryglował drzwi30. - Powinnaś była zadzwonić. - Przepraszam. To była decyzja podjęta pod wpływem chwili. Zły moment? - Nie, to nie to. Po prostu nie chcę, żebyś nocą sama wędrowała ulicami i po tym parkingu. Weszła do środka i wsunęła palce do kieszeni dżinsów, wyglądając na tak zawstydzoną, jak on się czuł. - Och. Cóż, dzięki za troskę. - Chcesz coś do picia? - Może być cokolwiek. - Woda z limonką. - To mi odpowiada. Przygotował napój i przyniósł go jej. Nadal stała w tym samym miejscu, w którym ją zostawił. - Możesz usiąść, Taro. - Nie wiem, czy chcesz, żebym została. 30 Po naszemu: zamknął drzwi na klucz.

Podał jej szklankę. - Usiądź. Tak zrobiła, siadając w jego wielkim fotelu, nie z nim na kanapie. Ok, więc tak to będzie wyglądało. Przez chwilę gapiła się na telewizor, a on pozwolił jej na to, domyślając się, że przyszła coś mu powiedzieć. Napił się wody, obserwując ją, wiedząc, że Tara zastanawia się, zbiera myśli. Zawsze milkła, kiedy jej umysł pracował, gdy myślała o tym, co chciała powiedzieć lub opracowywała plan działania. W końcu poddała się i znalazła im jakiś film do obejrzenia. - Mick, przepraszam. Wyciszył telewizor i skupił się na niej. - Ja też przepraszam. Ta dzisiejsza sprawa między Alicią i mną wynikła w ostatniej chwili. Zadzwoniła Liz... Złapała go za rękę. - To nie ma znaczenia. Nie jesteś mi winien wyjaśnień. Podniósł się z sofy i podszedł do niej, padając na kolana przed fotelem, w którym siedziała. - Zadzwoniła Liz i powiedziała, że to nagła sytuacja - kontynuował, chcąc, by go wysłuchała, opowiadając jej historię o tym, jak narzeczony Alicii rozchorował się, a ona nie chciała ogłaszać światu o swoim narzeczonym i ciąży bez żadnego wsparcia. - Nie byłem niczym więcej, niż wychwalanym ochroniarzem, chroniącym ją przed naporem prasy. Tara przyciągnęła kolana do piersi. - Byłeś dla niej bardzo miły. Widziałam jak blisko niej stałeś. Jestem pewna, że to doceniła. - Jest miłym dzieciakiem. Ale to dzieciak, Taro. Ma dwadzieścia dwa lata. Usta Tary wygięły się w uśmiechu. - Niektóre kobiety, z którymi się umawiałeś nie były od niej wiele starsze. Miała rację. - Zreformowałem się. Teraz wolę bardziej dojrzałe kobiety. Parsknęła. - Jezu, dzięki. - Wiesz co mam na myśli. - Położył ręce na jej kolanach. - Powinienem był zadzwonić i dać ci znać. Nawet się nie domyślałem, że bierzemy udział w tym samym przyjęciu. Byłem krótkowzroczny i założyłem, iż zrobię dobry

uczynek i powiem ci o tym jutro. Nie chciałem dzwonić i kłopotać cię czymś tak błahym jak to, skoro wiedziałam, że jesteś zajęta. Tara pochyliła się i wplotła palce w jego włosy. - Wiem. A potem spotkałeś mnie i zachowywałam się jak straszna suka. Posłał jej szelmowski uśmiech. - Zakładam, że znaczy to, iż ci na mnie zależy. - Gdyby tak nie było, nie widziałbyś mnie zachowującej się jak okropna jędza. - Więc między nami wszystko dobrze? - Wszystko w porządku. Naprawdę przepraszam. Byłam małostkowa, zazdrosna i nie wiem dlaczego. To moja okropna strona, której nie lubię. Wspomniałam już, że jest mi przykro? - Nie musi ci być przykro. Następnym razem dam ci znać, gdy Liz podrzuci mi oszałamiającą, seksowną młodą ślicznotkę. Tara sparodiowała nóż wielokrotnie przeszywający jej serce. - Zabijasz mnie, Mick. Zaśmiał się i wstał, pociągając ją w swoje ramiona. - Tylko żartowałem. Oparła się o niego. - Nie, nie żartowałeś. To może się powtórzyć. To twoja praca związana z PR-em. Muszę się nauczyć z tym żyć. - Nie, to się nie powtórzy. Nie potrzebuję nikogo przy moim ramieniu, prócz ciebie. Tara przełknęła, miała suche gardło. Próbowała coś powiedzieć, ale co miała wymyślić, żeby zripostować to oświadczenie? Zamiast tego sięgnęła w górę i objęła go za kark, przyciskając usta do jego warg. Wystarczająco już sobie powiedzieli, a zaczęli wkraczać na niebezpieczny teren. Całowanie było dużo lepszym pomysłem. Kiedy ich usta się spotkały, udręka nocy rozpłynęła się, a ona znowu czuła się wyciszona. Za każdym razem, gdy była w ramionach Micka czuła... nie wiedziała, co czuła. Chciała powiedzieć, że to spokój, ale to nie było to, ponieważ zawsze kiedy jej dotykał, sprawiał, że była równocześnie podekscytowana i zła, więc spokój na pewno nie był właściwym słowem. Doskonale. Będąc z nim czuła się doskonale i na miejscu, a kiedy owinął wokół niej ramiona i pogłębił pocałunek, badając jej język swoim językiem, westchnęła, gdyż wszystko ponownie było w równowadze. Przerwał pocałunek i odchylił się do tyłu. - Możesz znaleźć kogoś, u kogo Nathan mógłby spędzać weekend?

Jego pytanie spowodowało, że na chwilę zapadła cisza. - Co? Dlaczego? - Licytowałem i wygrałem weekend na prywatnej wyspie na Karaibach. Chcę cię tam zabrać. Przycisnęła dłoń do serca. - Naprawdę? - Tak. Myślisz, że dlaczego to licytowałem? Żeby zabrać moją matkę? Podziwiała tego człowieka. - Wow. Cóż, uch, chyba mogę zapytać trenera. - Zrób to. Musimy jechać wkrótce, ponieważ przez mecze przedsezonowe moje weekendy są zajęte. - Jutro zapytam trenera. Zsunął ręce w dół jej pleców i ujął w dłonie jej pośladki. - Cieszę się, że będę miał cię dla siebie przez kilka dni tam, gdzie nikt nie będzie nam przeszkadzał. Zadrżała w jego ramionach, już wyobrażając sobie, jak to będzie. - Zacznę się pakować. - W takim razie wykonaj jutro ten telefon. Jeśli jesteś wolna, możemy jechać w następny weekend. - W istocie, przyszły weekend mam wolny. Posłał jej diabelski uśmiech, a w kącikach jego oczu pojawiły się małe zmarszczki. - Jeżeli trener Nathana nie będzie miał nic przeciwko, jesteśmy umówieni. Pakuj się. XVI Prywatna wyspa, posiadanie własnego lokaja i noszenie niewielkiej ilości ubrań, bardzo różniło się od normalnego życia codziennego Tary. Mogłaby się przyzwyczaić do takiego stylu życia. Kiedy w czasie aukcji padło hasło: "prywatna wyspa", sądziła, że mieli na myśli mały ogrodzony kawałeczek wyspy, zapewniający prywatność. Uch, nie. Polecieli na Wyspy Dziewicze, a potem przesiedli się do innego samolotu. Tara pogubiła się i nie miała pojęcia, gdzie są. Może to o to chodziło. Wzięli łódź, która zawiozła ich na małą wyspę, która naprawdę była niezamieszkana. Byli tutaj tylko ona, Mick i ich lokaj, który podawał im posiłki, dbał o wszystkie ich potrzeby i był przy tym całkowicie niewidoczny. Jeśli czegoś potrzebowali, podnosili słuchawkę i dzwonili do niego.

Powiedział im, że jego kwatera znajduje się poza wyspą, więc mogli być pewni swojej prywatności. Oznaczało to, że jeśli tylko by chcieli, mogli chodzić po wyspie nago. Tara nie mogła sobie wyobrazić, iż byłaby w stanie zrobić coś takiego, ale po jakiejś godzinie Mick zrzucił z siebie ubrania i opalał się nago na piasku. Kim była, by spierać się z pierwotnym pragnieniem upodobnienia się do tubylców? Wkrótce leżała bez ubrania na przytulnym leżaku i nigdy w całym swoim życiu nie czuła się bardziej dekadencko. Wyspa - co mogła powiedzieć o tej wyspie? Piaszczysta plaża wychodziła na turkusowe wody, a w zasięgu wzroku nie było widać żadnego innego lądu, co sprawiało, że czuła się całkowicie odizolowana. Palmy pochylały się, leniwie kołysane delikatną bryzą, zapewniając cień na piasku. Ich dwupiętrowy dom położony był w lesie i wychodził na zatokę. To było niebo. Ciepła bryza przepływała przez jej skórę, a ona wdychała słone powietrze, unosiła ręce, przeciągając się i odwracając na drugą stronę. Po około godzinie spędzonej na słońcu, przesunęła leżak pod palmę, chłonąc trochę cienia, uważając, żeby nie nabawić się oprzeń słonecznych. Ostatnią rzeczą, której chciała, była strata okazji do cieszenia się tym wspaniałym tropikalnym rajem, przez leczenie poparzeń. Było aż zbyt doskonale. Ciepło, wiaterek i całkowite odprężenie. Miała zamknięte oczy, gdy poczuła ciepłe usta na plecach. Uśmiechnęła się, kiedy ręka gładko podążyła w dół jej kręgosłupa, by spocząć w miejscu, gdzie plecy przechodzą w pośladki. - Mmmmmmmm - to było wszystko, co zdołała wymówić. - Podoba mi się, że tobie się to podoba – powiedział Mick, drażniąc ją palcami między pośladkami. - Twoje ciało jest ciepłe od słońca, każdy mięsień rozluźniony. - Jestem teraz na twojej łasce. Możesz zrobić ze mną, wszystko co zechcesz. - Jesteś pewna? Wszystko? Jej kończyny były ociężałe, zupełnie jak jej głowa. Nie mogła nawet zebrać sił, żeby nią kiwnąć, ale inne części jej ciała - kobiece części – rozgrzewały się jak ryczący silnik31. - Wszystko. Kontynuował masaż jej pleców delikatnymi dotknięciami. To było cudowne uczucie, zwłaszcza, gdy ugniatał niższą część jej pleców, drażniąc 31 Co za porównanie...

się z nią, kreśląc opuszkami palców po jej pośladkach. Od twardego nacisku na mięśnie jej pleców do dręczących pieszczot na jej tyłku, doprowadzających ją do szaleństwa, czyniło ją to równocześnie zrelaksowaną i napiętą. Jej stwardniałe sutki napierały na leżak, chciała potrzeć nimi o ręcznik, zrobić cokolwiek, by uzyskać efekt tarcia. Bycie nago oznaczało, że jej łechtaczka też była bardziej wrażliwa, przez co Tara pragnęła sięgnąć między swoje nogi i pocierać pulsujący ból wywołany przez Micka. Ale wtedy rozłożył jej nogi. Poczuła muśnięcie jego włosów na udach i język przesuwający się po jej wargach sromowych. Wygięła się w łuk, podniosła tyłek, a jego język zsunął się na łechtaczkę. Tak, tego właśnie chciała. Uniosła się na kolana, a on wcisnął głowę między jej nogi, liżąc jej cipkę długimi, wspaniałymi pociągnięciami. Nie mogła uwierzyć, że byli na zewnątrz, nadzy, właśnie tam, na plaży, jego głowa między jej nogami. Doprowadził ją tak blisko orgazmu, iż była gotowa krzyczeć i nie było tam nikogo, kto mógłby ją usłyszeć, jeśli by to zrobiła. Czuła się taka wolna robiąc to z Mickiem, taka dzika i nieskrępowana. Nigdy przedtem nie dała tak wiele jednemu mężczyźnie. Jego język prześlizgiwał się po jej storturowanym ciele. Zadrżała, kiedy lizał ją wokół łechtaczki, przyciskając do niej język, wetknął palec do jej cipki i zaczął pompować powolnym, doprowadzającym ją do szaleństwa rytmem, który zabrał ją nad krawędź, tylko po to, żeby się wycofać i zacząć od nowa używając języka i palców. Położyła głowę na dłoniach i zamknęła oczy, dostosowując się do wszystkiego, co jej robił. A kiedy jego język przewędrował w górę jej cipki i przez odbyt, aż podskoczyła w odpowiedzi, podniosła głowę i odwróciła się do niego z pytaniem i niepewnością wypisaną na twarzy. - Spokojnie, kochanie. Pozwól mi posmakować całej ciebie. Rozluźniła się, poklepał ją, polizał i ponownie zabrał nad krawędź, gdy lizał każdą jej część, używając języka i palców, by doprowadzić ją do szaleństwa. Wyobraziła sobie jego głowę schowaną między jej nogami, ciepła bryza znad oceanu wcale nie chłodziła jej wilgotnej skóry, gdy raz za razem przywodził ją tak blisko spełnienia, liżąc łechtaczkę, cipkę, aby wreszcie prześliznąć język na ściągnięty otwór z tyłu, podczas gdy palce zajmowały się jej cipką. - Mick. Och, Boże, Mick. Tak, właśnie tak. Nigdy nie sądziła, że połączenie tego rodzaju doznań może uczynić ją tak oszalałą, ale czuła, że zaraz dojdzie. Wycofał się.

- Jeszcze nie. Nie chcę, żebyś doszła. Nie, dopóki cię nie wypieprzę. Wciągnęła drżący oddech, tak bliska orgazmu, impulsy falowały w jej wnętrzu. Mick trzymał ją tam na kolanach, z rękami na jej biodrach, gdy dociskał się do niej, jego penis przesuwał się między jej pośladkami. - Jesteś tutaj taka mokra - powiedział, jego palce tańczyły na jej wargach sromowych, zanurzając się w środku, żeby jej soki mogły pokryć odbyt. - Mam zamiar pieprzyć twoją cipkę, Taro. Potem zamierzam pieprzyć twój tyłek. I sprawię, że dojdziesz, mocno. - Tak - odpowiedziała, jej głos był ochrypły od dyszenia. - Tak. Pieprz mnie. Przesunął ręką wzdłuż jej pleców, zadrżała. Sięgnął do torby plażowej, leżącej na stole. Usłyszała odgłos otwieranego pakieciku, a chwilę później wśliznął się do jej cipki, dociskając się do niej, trzymając ją mocno za biodra i kołysząc się w przód i w tył. Chwyciła go, witając w sobie, wciągając głębiej, podczas gdy balansowała na krawędzi orgazmu. - Jeszcze nie, Taro. Wstrzymaj się dla mnie. Zacisnęła zęby i czuła każdy jego słodki, rozciągający ją cal. - Cholera, Mick. To takie dobre uczucie. Pochylił się, całując jej spoconą szyję. - Wiem, że takie jest. I będzie jeszcze lepsze. Wycofał się i wszedł ponownie, mocno, a ona krzyknęła, odrzucając włosy na bok i napierając w tył, by spotkać jego pchnięcia. Jego palce wpiły się w jej biodra, kiedy kontynuował wbijanie się w nią, zatrzymując się za każdym razem, gdy zbliżała się do szczytu. Cofnął się i wylał trochę środka nawilżającego na jej odbyt, używając palca, żeby go rozprowadzić, drażniąc jej otwór, zagłębiając palec, by ją otworzyć i przygotować. Uczucie było oszałamiające. Napięcie było intensywne, a ona była bardziej niż gotowa, aby dojść. Była poza wszelkim rozumowaniem, poza myśleniem o czymkolwiek prócz orgazmu, którego pragnęła. Czuła jego penisa przy wejściu do jej tyłka. - Zamierzam teraz wypieprzyć twój tyłek, Taro. Jesteś gotowa? - Tak. Pieprz mnie. Teraz. Wsunął główkę penisa w ciasną barierę. Syknęła, łapiąc oddech w odpowiedzi na piekący ból. - Rozluźnij się. Odpuść, gdy będę pchał. W ten sposób łatwiej mnie przyjmiesz. A potem sprawię, że dojdziesz. Tak zrobiła, a on łatwiej się zagłębił. Znieruchomiał, podczas gdy ona

przyzwyczajała się do intensywności odczuwania go w tym miejscu. Całkowicie ją wypełniał, był tak wielki w tak małej przestrzeni, że to bolało. Ale poza bólem była też pulsująca fala przyjemności. Mick pochylił się i zaczął pocierać jej łechtaczkę zataczając delikatne kręgi i wkrótce ból zastąpiła niepohamowana potrzeba, by dojść ponownie. Odepchnęła jego rękę. - Pieprz mnie. Sama to zrobię. Trzymał jej biodra, wycofując się na tyle, żeby znowu w nią pchnąć. - O cholera, och, Boże, Mick. Tak. Pieprz mnie w ten sposób. Masowała swoją łechtaczkę mocniej, szybciej, tymczasem on nacierał penisem w jej tyłek, a ona szybko traciła wszelką kontrolę. Wstała, wsunęła palce w cipkę, kontynuując pocieranie swojej łechtaczki drugą ręką. Doznania uderzyły w nią i wszystko poza nim w jej wnętrzu przestało się liczyć. - Czuję to. Tak, pieprz mnie. Szybciej. - Dojdziesz dla mnie, Taro? - zapytał, a jego głos był chrapliwy i mroczny. - Tak, Mick. Pośpiesz się i pieprz mnie. Zaraz dojdę. Nic nie mogło powstrzymać jej teraz32, gdy poczuła uderzającą w nią falę orgazmu. Zakołysała się napierając na niego, tym samym w pełni biorąc jego penisa w jej tyłek i rozbijając się na tysiąc kawałków, kiedy osiągnęła szczyt. Krzyczała, dźwięk odbił się echem od wierzchołków drzew. Mick wbił palce w jej biodra i mocno pchnął również dochodząc, a jego orgazm jeszcze spotęgował jej. Krzyknęła33, nie mogła oddychać, ale to był najbardziej intensywny orgazm jaki kiedykolwiek miała. Czuła go w każdym zakończeniu nerwowym, wybuchał w całym ciele, wyciskał z jej oczu łzy, gdy fale uderzały w nią jedna za drugą. Opadła na leżak. Mick ułożył się na jej plecach, oboje dyszeli jakby właśnie ukończyli maraton. - Może szybka kąpiel w oceanie? - zapytał Mick, przesuwając językiem po jej szyi. - Myślę, że to świetny pomysł. Pływali i grali w wodzie przez większą część dnia, by wreszcie wejść do domu i wziąć prysznic. Mick zadzwonił po Simona, ich lokaja, który pojawił się w ciągu godziny w celu przyrządzenia im niesamowitej kolacji z owoców morza, co oznaczało, że musieli założyć ubrania. Tak naprawdę Tarze nie 32 Nothing's gonna stop us noooooooow! Ha ha ha;) 33 Nic, tylko by się darła;)

przeszkadzało to, iż przywiozła ze sobą kilka fajnych letnich sukienek na ramiączkach, których nie miała szansy włożyć. Do kolacji, Mick narzucił na siebie szorty i tropikalną koszulę z krótkim rękawem. Po tym, jak Simon przygotował posiłek, zniknął na noc, informując ich, że wróci rano, żeby zrobić śniadanie, gdy będą gotowi, ale jeśli wcześniej będą czegoś potrzebować, mogą zadzwonić. Mogłaby się przyzwyczaić do takiego Simona w swoim życiu. Jedli na tarasie z widokiem na wodę. Słońce zaszło, wzeszedł księżyc i rzucał srebrny blask na wodę. Na zewnątrz nadal było ciepło. Tara uniosła kieliszek wina i upiła łyk. - Nie przeszkadza ci, że piję? Mick podniósł szklankę wody mineralnej. - Nie. Dlaczego miałoby mi przeszkadzać? - Po prostu zastanawiałam się, czy ci tego brakuje. - Alkoholu? Niespecjalnie. To nie jest dla mnie dobre i nic nie mogę na to poradzić. Ale nie przeszkadza mi widok pijących ludzi. - Mogę pić wodę lub herbatę. Roześmiał się i uniósł jej dłoń, ucałował jej wnętrze. - Dzięki, kochanie. Ale nie ma powodu, żebyś nie mogła cieszyć się kieliszkiem wina. Szczerze mówiąc, nawet nie myślę o tym co pijesz. Jestem zbyt zajęty patrzeniem na twoje włosy, usta lub piersi, albo myśleniem o tym, jak wspaniale było dzisiaj pieprzyć twój tyłek. Potrząsnęła głową. - Typowy facet. Poruszył brwiami. - Spodziewałaś się czegoś innego? - Nie. - W porządku. Nie przejmuj się tym. Tak zrobiła. Skończyli posiłek i Tara nie martwiła się zmywaniem naczyń. Mimo to nalegała, żeby wnieść je do środka i umieścić w zlewie, chociaż Mick wyśmiał ją, kiedy to zrobiła. - Co powiesz na spacer po plaży? - zasugerował Mick. - Świetny pomysł. Kolacja była rewelacyjna. Muszę ją teraz wychodzić. Mick wziął ją za rękę i poprowadził na plażę. Tara wdychała słone powietrze i zastanawiała się, jak kiedykolwiek będzie w stanie wrócić do rzeczywistości, którą było jej życie, po spędzeniu weekendu w tym idyllicznym raju, z mężczyzną takim jak Mick. - Pomyślałem, że jutro moglibyśmy zagrać w futbol na plaży.

Parsknęła i oparła się o niego. - I próbowałbyś umieścić mnie na liście kontuzjowanych zawodników, żebym nie mogła pracować? - Taki pomysł przeszedł mi przez myśl. Trzymałbym cię tutaj na wyspie, aż poczułabyś się wystarczająco dobrze, by móc podróżować. - Byłabym na twojej łasce, w dzień i w nocy. Wolno zdrowieję. - Jak dogodnie. Więc, jak myślisz, na jak długo możemy się tutaj zatrzymać? Kilka miesięcy? Skinęła głową. - Co najmniej. - To byłoby trudne. - Mógłbyś przegapić początek sezonu. - Ktoś musiałby robić wszystko za ciebie i zwalczyć te wszystkie bóle głowy. Roześmiała się. - Tak, to byłoby trudne. Objął ją i przyciągnął bliżej. - Przyjemne marzenie, prawda? - To jest raj, Mick. Nie wiem jak ludzie mogą go kiedykolwiek opuścić. - Niektórzy mogą tęsknić za telewizją, telefonami i internetem. - I tak nie oglądam zbyt często telewizji. W pracy zawsze jestem pod telefonem i doprowadza mnie to do szału. A z internetu korzystam tylko w sprawach związanych z pracą. Ucieczka od tego wszystkiego jest wspaniała. Zatrzymała się i stanęła przed nim, fale oceanu przesiewały piasek i wodę wokół jej stóp i kostek. - Dziękuję ci za to. To była najbardziej niesamowita wycieczka. Ujął jej brodę palcami. - Sądziłem, że może ci się spodobać. A dla mnie jest to też miła przerwa przed szaleństwem rozpoczynającego się sezonu. Nigdy nie myślałem o ucieczce na tropikalną wyspę, ale kiedy zobaczyłem to na liście ofert, pomyślałem o tobie i o mnie i wiedziałem, że muszę wygrać. - Naprawdę? Nie potrafiła ukryć uśmiechu. - Tak. Pocałował ją, powolnym, zmysłowym pocałunkiem, który sprawił, że wbiła palce u nóg w piasek i oparła się o niego, ponieważ zaczynało kręcić jej się w głowie. Z Mickiem traciła zmysły, co było zarówno dobre jak i złe. Odsunęła się i poszli dalej, nic nie mówiąc. Stwierdziła, że może czuć

się komfortowo po prostu z nim będąc, nie mówiąc ani słowa, mimo że jej umysł miał tendencję do ciągłego myślenia, jak choćby o byciu tutaj z nim w ten weekend i o tym, jakie to wszystko miało znaczenie. Całkowita fantazja. Nic rzeczywistego. Z Mickiem od początku wszystko zbudowane zostało na fantazji. Wymarzone randki, życzenia i niemożliwe do spełnienia fantazje, spełniały się. Był mężczyzną jej marzeń, a nawet więcej. Ale to, czego bała się w związku z nimi dwojgiem, to możliwości, że fantazja tego weekendu nie dotyczyła rzeczywistości, że nie zostanie nic konkretnego, co można by zatrzymać, gdy fantazja się skończy. Wkrótce ruszy jego sezon futbolowy, a on jest tak bardzo zaangażowany w grę, że może nie będzie miał dla niej czasu. Ona startowała ze swoją działalnością. Miała coraz więcej zobowiązań, zwiększała się liczba rezerwacji i ledwo miała czas, aby dbać o potrzeby Nathana. Gdy nadchodziła jesień musiała pojawiać się na jego meczach, a także upewniać się, że radzi sobie z nauką. I gdzie znaleźć czas na romantyczny związek przy wszystkich jej zajęciach? Być może nadszedł czas, by zacząć widzieć rzeczywistość, to co łączyło ją z Mickiem. To był miły letni romans i to wszystko, czym kiedykolwiek będzie. Im szybciej dojdzie z tym do ładu, tym lepiej dla niej. Zanim stanie się coś głupiego, szaleńczo się w nim zakocha i zacznie myśleć o wspólnej przyszłości. Już raz miała złamane serce i nie ma zamiaru dopuścić do tego ponownie. Mick zdawał się być zadowolony, spędzając z nią czas, no dobrze, wydawało się, że lubił spędzać czas tylko z nią. Ale to nic nie znaczyło. Procesy myślowe mężczyzn były całkowicie odmienne od kobiecych. I mężczyźni byli z natury leniwi, co oznaczało, że wygodnie było mu z nią być przez całe lato. Wow, Taro, nie mogłaś się jeszcze bardziej znieważyć takim myśleniem? Nie to miała na myśli i wiedziała, że to źle zabrzmiało, nie o to jej chodziło. Ona i Mick świetnie się dogadywali, dobrze się razem bawili, chemia między nimi była gorąca i aż namacalna, więc dlaczego nie mieliby być razem? Nie była wymagającą aktorką, czy modelką, która musi być widziana, fotografowana i zabierana na przyjęcia. Dobrze sobie radziła z czymkolwiek, co chciała robić, a Nathan bohatersko go uwielbiał, więc nawet nie było problemu z jej dzieckiem. Tak, racja. Był wielki problem, gdy jej dziecko się upiło. Ale Mick

mistrzowsko sobie z tym poradził. Jak facet, który nie chciał od niej niczego więcej poza seksem, mógł być tak zaangażowany w sprawy związane z Nathanem? Może po prostu był miły. Nie powinna doszukiwać się nieistniejących powodów. W pewnym sensie, to był najlepszy letni romans jaki mógł jej się przydarzyć, prawda? I pokazała całkiem jasno, że nie będzie próbowała łapać go na haczyk, co stwarzało dość łatwą możliwość odejścia, gdy zacznie się jego sezon. Nie było nic, co trzymałoby go przy niej. Nic trzymającego ją przy nim. To był idealny związek. Dlaczego więc teraz nie czuła się tak doskonale? - Zamilkłaś. Uniosła na niego wzrok i posłała mu uśmiech. - Po prostu cieszę się krajobrazem godnym uwagi. - To ty jesteś godna uwagi. Do diabła z oceanem, palmami i piaskiem. Poprowadził ich z dala od wody i opadł na piasek, pociągając ją w dół na siebie. Roześmiała się. - Bardzo dobrze wpływasz na moje ego. - Tak, płacą mi za podnoszenie twojego mniemania o sobie. Zmarszczyła czoło. - Oni? Jacy oni? Zasłonił usta dłonią. - Nie mogę ci powiedzieć. To tajemnica. Ale wierz mi, mają na uwadze wyłącznie twoje dobro, dlatego zatrudnili mnie, żebym się do tego przyczynił. Roześmiała się i pchnęła go w klatkę piersiową, siadając na nim. Wsunęła palce pod jego koszulę, kochając gorąco, które odnalazła, gdy jej skóra spotkała się z jego skórą. - Więc jak długo będę musiała cię torturować, by wydobyć z ciebie prawdę? Splótł ręce za głową. - Zrób wszystko, na co cię stać. Rozpięła mu koszulę, odsunęła ją na bok i rozłożyła palce na jego klatce piersiowej. - Przetrzymujesz mnie, żeby usłyszeć prawdę? - zapytał. Nie odpowiedziała, zamiast tego pozwoliła swoim palcom podążyć

przez jego żebra, w dół brzucha, a nawet niżej, wsunąć się w jego szorty, aby odnaleźć jego penisa. Podniósł się, kiedy szarpnęła za jego szorty i pozbyła się ich, odrzucając je na bok. - Teraz znajduję się na twojej łasce. - Zgadza się - odpowiedziała, biorąc jego penisa w dłonie. Pogłaskała go od nasady do czubka, powoli przesuwając rękami, ciesząc się uczuciem jego twardniejącego penisa, gdy go dotykała. - To tortura. Uśmiechnęła się do niego. - Gotowy wyznać swoje sekrety? - Nie. Zakręciła kciukiem po czubku jego penisa, rozsmarowując płyn, który się tam zebrał, ułatwiając jej ruchy. Jego oczy były zamknięte, ale ona obserwowała jego twarz, jego ostre oddechy, gdy mocno go chwyciła, sposób w jaki jego nozdrza falowały, kiedy obiema dłońmi przetaczała po jego penisie. Patrzyła na jego twarz, gdy pochyliła się i polizała główkę jego kutasa, kręcąc językiem wokół jego trzonu, następnie przeciągając nim w dół. Lizała jego jądra, a on uniósł się, jęknął i usiadł, rozszerzając nogi. - Chryste, to takie dobre, Taro34. Przejechała językiem po jego woreczku, wciągając go w usta, chcąc posmakować go wszędzie zanim weźmie jego penisa w usta i wciągnie trzon głęboko do środka. Pochyliła się niżej, pozwalając mu obserwować jego kutasa znikającego między jej wargami. Poczuła, że zadrżał, podobało jej się to, iż uczyniła go słabym, tak jak on sprawiał, że ona słabła, kiedy się z nią kochał. Chciała zabrać go nad krawędź i poza nią. Trzymała podstawę jego penisa i zwiększyła ssanie, doprowadziła go do gardła, następnie zmniejszyła nacisk, ustalając rytm, przez który złapał ją za włosy i wbijał się w jej usta szybkimi, mocnymi ruchami. Położyła dłoń na jego udzie i poczuła wilgoć potu, wiedziała, że Mick powstrzymywał się, więc przesunęła ręką wzdłuż jego trzonu i szybko poruszała językiem po gładkiej główce. - Tak. O, tak. Cholera, przez to zaraz dojdę. Dojdę w twoich ustach, Taro. Zamruczała przy jego trzonie, chcąc, by pozwolił jej na to. Wygiął się w stronę jej ust i jęknął, zaraz potem zacisnął dłoń w pięść na jej włosach i odpuścił, tryskając w jej ustach, gdy doszedł. Trzymała go tam, przełykając to, co jej dał, podczas gdy kołysał się przy niej, całe jego ciało 34 Istnieje taki facet, któremu by w takiej sytuacji nie było dobrze?;)

trzęsło się od siły orgazmu. Kiedy upadł z powrotem na piasek, uwolniła wreszcie jego penisa. - Cholera - to było wszystko co powiedział. Tara położyła głowę na jego brzuchu, wsłuchując się w dziki rytm jego pulsu, słuchając jego oddechu, gdy on w tym czasie gładził jej włosy. Uniosła głowę i spojrzała na niego. - Gotowy wyznać sekrety? Zaśmiał się, podniósł głowę. - Sekrety? Jakie sekrety? - Niech cię. Chwyciła garść piasku i wtarła mu go w brzuch. Rzucił się na nią, ale krzyknęła, zerwała się i pobiegła, Mick deptał jej po piętach. Wiedziała, że nie miała żadnych szans, był na niej w ciągu kilku sekund, rzucając ją na ziemię. Piszczała ze śmiechu, kiedy ją zablokował. - To nie fair - krzyczała, kiedy wciągnął ją pod siebie, górna część sukienki znajdowała się teraz wokół jej talii. Nie przejmowała się tym. - Twój zawód daje ci przewagę. - Przestań marudzić. Złapał trochę piasku i wtarł go między jej piersi. Ona wzięła garść piasku i wtarła mu go we włosy. W tym samym czasie tarzali się po mokrym piasku, aż Tara była przekonana, że mieli go więcej na sobie, niż było go na plaży. - Dobra, wystarczy powiedział Mick, wypluwając piasek z ust. Tara zachichotała, a Mick podciągnął ją, przerzucił sobie przez ramię i skierował się do ich domku. Skierował się pod prysznic, podczas gdy Tara zdejmowała sukienkę. Razem weszli do wielkiej kabiny prysznicowej, a ona zaczęła się śmiać, kiedy Mick się odwrócił. Miał piasek na twarzy, we włosach, był też przyklejony do różnych części ciała. - Wyglądam tak źle, jak ty? Starł piasek z jej ramion. - Prawdopodobnie. Namydlali się i spłukiwali - raczej dokładnie, ponieważ piasek dostał się wszędzie. Tara była wdzięczna za dysze po obu stronach prysznica i za zdejmowaną rączkę prysznicową, zwłaszcza odkąd miała piasek w nieodpowiednich częściach ciała. - Cóż, to było jak zabieg w SPA – powiedziała, gdy tylko wypłukała piasek z każdej możliwej szczeliny. - A moja skóra jest teraz całkowicie

wygładzona. Mick opłukał twarz i odwrócił się do niej. - Doprawdy? Myślę, że należy to dokładnie sprawdzić, aby upewnić się, że pozbyłaś się całego piasku. Tara wygięła brew, a potem rozłożyła ramiona. - Możesz skontrolować. Odwrócił ją i pogładził dłońmi jej ramiona i ręce, następnie skierował się w dół jej pleców. - Tutaj wszystko dobrze. Odwróć się. Odwróciła się i pochwyciła jego spojrzenie, gdy przeczesał palcami jej mokre włosy, pozwalając, by opuszkami palców przesunął po jej nosie i ustach. Pochylił się i dotknął jej ust swoimi wargami. - Smakujesz, jakby nie było tutaj piasku. Westchnęła, gdy przebiegł językiem po jej wargach, wsunął go między jej zęby, żeby posmakować jej języka zanim się wycofał. - Żadnego piasku na języku. Roześmiała się. Gwałtownie złapała oddech, kiedy przesunął kciukami po jej piersiach, a później złapał ją za biodra. - Tak, tutaj jest bardzo gładka, ale przyjrzę się bliżej na dole. Opadł na kolana. - Rozsuń nogi, kochanie. Zrobiła to, opierając się o ściankę prysznicową, gdy pochylił się do przodu, jego język wił się, liżąc fałdki jej cipki. Odchyliła głowę do tyłu i pozwoliła, by woda spływała jej po twarzy i włosach. Ciepło i para potęgowały jeszcze napięcie powstające głęboko w jej wnętrzu, gdy Mick ssał jej łechtaczkę. Sapnęła, kiedy wsunął w nią język. Uniósł jej nogę i oparł ją na swoim ramieniu, bardziej ją otwierając. - Tutaj jesteś gładka, słodka i taka miękka. Wsunął w nią palec, pieprząc ją delikatnymi ruchami, podczas gdy językiem zataczał leniwie kręgi wokół jej łechtaczki. Tak łatwo i lekko było doprowadzić ją nad krawędź - i poza nią, zaskakując ją tym, iż to nadeszło tak szybko. Dyszała, kiedy doszła, kołysząc się przy nim, gdy w tym czasie mocno ją trzymał, upewniając się, że nie upadnie, przeżywając wspaniały orgazm. Mick wstał, odsunął drzwi i sięgnął po prezerwatywę, następnie owinął sobie jej nogę na biodrze i wsunął się w nią, popychając ją na ścianę. Podniósł

jej ręce nad głowę i pochylił się, by lizać jej sutki. Teraz liczył się tylko namiętny głód, którym się rozkoszowała. - Pocałuj mnie – zażądała. Uniósł głowę, wziął jej usta w palącym pocałunku, wzmagając jej pragnienie do wręcz niewiarygodnego poziomu, gdy wsuwał się w nią głębokimi, przenikającymi ją pchnięciami. Kołysał przy niej biodrami, wciskając się w nią raz za razem, dopóki nie doszła ponownie, krzycząc, kiedy wybuchały w niej doznania. Puścił jej ręce i podniósł ją, całując ją z całym uczuciem, gdy osiągnął orgazm, posyłając jej intymne spojrzenie, które sprawiało, że topiła się od środka. Spijała jego jęki i mocno się go trzymała, kiedy drżał przy niej, palce wbił tak mocno w jej pośladki, że wiedziała, iż pozostawi ślady, ale nic jej to nie obchodziło. Do czasu aż wypuścił ją z objęć, woda zaczęła robić się zimna, a ona wciąż trzęsła się w środku od siły swoich dwóch orgazmów i jego spełnienia. Mick zakręcił wodę i złapał ręczniki dla nich obojga. Osuszyli się i wspięli na łóżko. Mick przyciągnął ją do siebie, odgarniając jej wilgotne włosy na bok, aby pocałować ją w kark. Tara zamknęła oczy i próbowała wyłączyć emocje, które zawsze pojawiały się, kiedy była z Mickiem. To był tylko seks. Tylko seks i nic więcej. Może, jeśli będzie powtarzała to sobie ciągle od nowa, sama to kupi i zda sobie sprawę, że chyba upadła na głowę, kochając się z nim w zatoce. Ponieważ ten pomysł pojawiał się cały czas, a im bardziej starała się go odepchnąć, tym częściej się pojawiał. Bała się, że było już za późno, żeby to zniknęło, mimo najlepszych intencji i powtarzania sobie, iż tak się nie stanie. XVII - Chcę, żebyś poszedł na premierę filmową. Mick właśnie skończył jeden z najbardziej wyczerpujących treningów w swoim życiu. Ostatnią osobą, którą chciał widzieć po zejściu z boiska, była Liz, wyglądająca świeżo, z każdym włosem na swoim miejscu i niczym tygrys gotowy do skoku. Dyszał, wciągając i wypuszczając powietrze, usiadł na ławce i chwycił jedną z butelek ustawionych na stoliku obok. - Dlaczego? Przekrzywiła głowę na bok i spojrzała na niego.

- Wiesz dlaczego. Wkrótce rozpocznie się sezon. Chcę, żeby twoja twarz znalazła się na okładkach magazynów. Wypił połowę butelki, potem przeniósł wzrok na Liz. - Co to za film? Uśmiechnęła się. - To film akcji. Nowa produkcja z Mattem Larsonem. - Kiedy? - W środę wieczorem. Mick kiwnął głową i sięgnął po ręcznik. - Skontaktuję się z Tarą i zobaczymy, jak wygląda jej grafik. - Hola. Nie sądzę. Spojrzał na nią. - Co? - Na premierze będzie towarzyszyć ci Valisha Staniskowa, gorąca piękność w stroju kąpielowym zdobiąca okładki czasopism. Wstał i spojrzał jej w twarz. - Nie. Zmarszczyła czoło. - Słucham? - Powiedziałem, nie. Spróbuję iść na tą premierę, jeśli sądzisz, że to pomoże mojemu wizerunkowi. Ale pójdę z Tarą. I na wszelkie przyszłe imprezy, na których chcesz, bym był obecny, zabiorę Tarę jako moją randkę. Liz roześmiała się. - Chyba sobie żartujesz. Ona jest nikim. - Dla mnie nie jest nikim, Elizabeth. Jest kimś, na kim mi zależy. - Co to ma do rzeczy? Mówię tylko o promocyjnych występach, które są korzystne dla twojej kariery. Pojawianie się na nich z Tarą nie jest dla ciebie dobre. Nie miał na to nastroju, a Liz albo tego nie łapała albo była zbyt uparta, by spojrzeć na sprawę z jego strony. Tak czy inaczej, nie zamierzał zmieniać zdania. - Powiem to jeszcze tylko raz, więc lepiej słuchaj. Nie zamierzam więcej uczestniczyć w tych wydarzeniach bez Tary. Zależy mi na niej i nie chcę być widziany publicznie z inną kobietą. Rozumiesz? Podniosła ręce. - Rozumiem. Rany, nie musisz wbijać mi tego do głowy. W takim razie zrobimy coś innego. W ten weekend masz mecz, a po nim drużyna spotyka się na grillu. Zaproś Tarę. Może poznać żony i dziewczyny. To będzie ładne

ujęcie. Rozegramy to w ten sposób i upewnimy się, że aparaty będą skierowane w odpowiednią stronę, żeby zrobić ci zdjęcie. Kiedy posłał jej spojrzenie, dodała: - Z Tarą. - Dobrze. Niech będzie. Złapał kask i udał się pod prysznic, zastanawiając się, kiedy jego życie stało się tak cholernie skomplikowane. Miał dość zamartwiania się swoim pierwszym przedsezonowym meczem wypadającym w ten weekend. Kiedyś podchodził do tych meczy z zapałem dziecka - nie martwił się. Ale ponieważ dobił do trzydziestki, a krwiożercze młode i pełne wigoru wilki zaczęły deptać mu po piętach, każdy jego krok musiał być starannie obliczony i musiał utrzymać się na boisku. Zarządzający powiedział mu, że ma solidne podstawy i że nadal był ich franchise player35, ale wiedział, iż to nie będzie nic znaczyło, jeśli zostanie kontuzjowany lub jego występ w tym sezonie nie podniesie wyników. Była też Tara. Jak coś, co zaczęło się tak beztrosko i zabawnie, co opierało się tylko na seksie, mogło zmienić się w coś poważnego? Stał przed swoją szafką, ubierał się i zastanawiał, co do cholery powinien z tym zrobić. Nie wchodził w poważne związki. Cholera, nie wiązał się z kobietami. Spotykał się z nimi. Pieprzył je. Dobrze się z nimi bawił. Potem one szły w jedną stronę, on w drugą. Jego karierą - i miłością jego życia – był futbol. Zawsze był i zakładał, że zawsze będzie. Och, wiedział, iż kiedyś się ustatkuje, po zakończeniu kariery futbolowej, wtedy będzie miał czas i skupi swoją uwagę na kobiecie. Nie spodziewał się, że Tara wkroczy w jego życie, znokautuje go i wywróci jego świat do góry nogami. Jeszcze nie był gotowy na związek i zaangażowanie. Musiał skupić się na sezonie, a to oznaczało, iż wszystko inne trzeba odsunąć na bok. Wciągnął koszulkę przez głowę i usiadł na ławce, pakując rzeczy do torby, po czym przeczesał włosy palcami. Więc co powinien zrobić z Tarą? Rzucić ją? Odejść i powiedzieć jej, że latem było zabawnie, ale teraz to koniec, bo zaczął się sezon? Inne kobiety łatwo przewijały się przez jego życie, od początku wiedziały o co chodzi. Zabawne wycieczki, sesje zdjęciowe, świetny seks, ale gdy rozpoczynał się sezon, to był koniec. One to wiedziały i on również wiedział, nikomu to nie przeszkadzało, ponieważ tak jak on, nie chciały tego ciągnąć. Znali wynik, zagrali w grę i obie strony wygrały. 35 Nie znalazłam polskiego odpowiednkia. Dlatego podam definicję: franchise player – w sportach zawodowych, to zawodnik, który nie tylko jest najlepszy w zespole, ale też reszta graczy może budować na nim zawodową drużynę w dającej się przewidzieć przyszłości.

Jednak wcześniej na boisku, wkurzył się i skrytykował Elizabeth za sugestię, żeby szedł na premierę filmową z inną kobietą. Powiedział Liz, iż nie chce spotykać się z nikim innym, że Tara była jedyną kobietą w jego życiu. Cholera. Czy on w ogóle wiedział, czego do cholery chciał? Lepiej, żeby to zrozumiał, zanim rozmówi się z Tarą. A może raczej powinien dowiedzieć się, czego ona chce. Możliwe, że nie chciała niczego więcej poza wspólnym latem. Była zajęta rozwijaniem swojej kariery. Miała dziecko, o którym musiała myśleć. Nie była typem kobiety, która próbowała złapać męża. Była dziko niezależna, opiekuńcza w stosunku do Nathana, a angażowania się w jego styl życia nie stawiała na pierwszym miejscu. Więc to nie było tak, że chciała stać się stałym elementem jego życia. A może chciał, by była stałą częścią jego życia? Usiadł i oparł głowę na rękach. Jezu, nie wiedział. Czy mógł sobie z tym poradzić? Ścigał ją od pierwszej nocy, kiedy ją spotkał, nawet nie myśląc o tym, gdzie może go to zaprowadzić. Zdał się na ślepy instynkt. Pościg był zabawny, ponieważ nigdy wcześniej nie musiał zabiegać o kobietę. Teraz, gdy zaczynał się sezon, nadszedł czas, aby podjąć pewne decyzje, gdyż wyglądało na to, że jego związek z Tarą dokądś zmierzał. Jego uczucia do niej gdzieś zmierzały. I nie miał żadnego, cholernego pojęcia, co o tym myśleć, ani czy potrafił sobie z tym poradzić. Myśl, żeby odejść od niej tak po prostu, była nie do przyjęcia. Chciał jej w swoim życiu. Ale co to znaczyło dla nich obojga? Chryste. Jeśli kiedykolwiek potrzebował się napić, to właśnie teraz. Alkohol zawsze był dobry, by zapomnieć o tym, o czym nie chciał myśleć. A strasznie trudno było o tym nie myśleć. Chwycił torbę i wyłowił klucze, a potem pchnął drzwi od szatni, potrzebując świeżego powietrza, aby oczyścić umysł. Ruszył na parking i wciągnął w płuca olbrzymi haust, zdając sobie sprawę, że oddychanie stało się zbyt trudne, był cholernie bliski hiperwentylacji. Odblokował zamek w samochodzie, rzucił torbę na tył, wspiął się do środka, zmuszając się do uspokojenia oddechu, zanim uruchomi samochód. Oddychać. Uspokoić się. Boże, co się z nim działo? Miał wspaniałe życie, niesamowitą, udaną karierę, fantastyczną kobietę, której zdawało się na nim zależeć i po raz pierwszy od lat pragnął się napić. Jakim pierdolonym dupkiem o słabej woli to go czyniło?

Miał dużo spraw do przemyślenia. Nadszedł czas, by pojechać do domu, przebrać się i wybrać na długi bieg, zanim zrobi coś głupiego, jak na przykład zatrzymanie się przy najbliższym barze i zamówienie drinka. *** Mick i jego brat nie byli sobie zbyt bliscy jako rodzeństwo, ale Gavin wiedział, przez co Mick przeszedł. Potrzebował kogoś, z kim mógłby porozmawiać, a skoro Gavin miał mecz w mieście, postanowił, że zabierze brata na późny posiłek. Spotkali się w barze z widokiem na miasto. Mick wszedł i rzucił okiem na panoramiczny widok na Bay Bridge i centrum San Francisco, po czym skierował wzrok na bar. Dostrzegł swojego brata, który stał otoczony przez trzy kobiety. Standardowo. Gdy Gavin zauważył Micka, zasygnalizował mu to. - Przepraszam, panie - powiedział Gavin. - Dziś wieczorem mam coś do załatwienia z moim bratem. - O. Mój. Boże - powiedziała wysoka blondynka. - To Mick Riley, futbolista. Brunetka stojąca obok blondynki zmierzyła Micka wzrokiem od stóp do głów, a następnie posłała mu seksowny uśmiech mówiący, że może mieć wszystko. Kilka miesięcy temu mógłby być zainteresowany. Teraz... nie tak bardzo. - Do zobaczenia później - powiedział Gavin, biorąc swoje piwo i zmierzając w drugi koniec baru, ku rozczarowaniu wszystkich kobiet, które zrobiły kwaśne miny i wyszły niezadowolone. - Złamałeś im serca - powiedział Mick. - Tak, tak. - Gavin usiadł. - Nie sądziłem, że jesteś typem lubiącym turystykę krajoznawczą, ale widok jest piękny, zarówno na zewnątrz jak i wewnątrz baru. - Co? Nie chcesz, żebym zabrał cię na najpodlejszą ulicę na świecie? Gavin uśmiechnął się. - Poddaję się. - Dobrze dzisiaj grałeś. - Mogłem wysłać ci bilety. Mick roześmiał się. - Oglądam wiele twoich meczy. Niektóre oglądam w telewizji. Niezły

homer36. Gavin uśmiechnął się i podniósł butelkę piwa do ust. - Dzięki. Fani z twojego miasta nie wydawali się tym zbytnio przejmować, ponieważ to był zwycięski bieg. - San Francisco dokopie ci następnym razem. - Nie zakładałbym się o to. Hostessa wezwała ich do stolika, więc udali się do restauracji. Mick poprosił o boks zapewniający trochę prywatności, więc Casey przydzieliła im mały, prywatny pokój. Po tym, jak kelner przyjął ich zamówienia, zamknął drzwi. - Będziemy tu mieć jakąś imprezę? A jeśli tak, proszę powiedz mi, że te trzy wspaniałe kobiety, które spotkaliśmy wcześniej w barze są w to zaangażowane. Mick pokręcił głową. - Nie, po prostu nie chcę, żeby ktoś nas przypadkiem podsłuchał. - Och, tak? - Gavin położył piwo na stole i pochylił się. - Jeśli to jest nielegalne, niemoralne i obejmuje nagie kobiety, wchodzę w to. - To coś poważnego, Gavin. Jego uśmiech zgasł. - W porządku. O czym chcesz rozmawiać? - O paru sprawach. I naprawdę nie wiedziałem, z kim o tym porozmawiać. - Słuchaj, zdaję sobie sprawę, że przez większość czasu gadam bzdury, Mick, ale wiesz, że jeśli kiedykolwiek będziesz mnie potrzebował, jestem tutaj i cię wysłucham. Nie osądzając. Właśnie to chciał usłyszeć. - Chodzi o wiele rzeczy. Tara i ja, Liz, futbol. Gavin odchylił się do tyłu. - Zacznij mówić. Mogę słuchać całą noc. Mick wciągnął i wypuścił oddech. - Powiedziałem Tarze, iż byłem alkoholikiem. Gavin uniósł brwi. - Serio. Aż tak jej ufasz? - Tak. Coś przydarzyło się Nathanowi i chciałem pokazać jej i jemu, co może się stać, jeżeli dziecko zbyt zainteresuje się alkoholem. Gavin pochylił się do przodu. 36 Kolejna zagadka. Domyślam się, iż chodzi o home run – odbicie piłki w baseballu, po którym pałkarz zdobywa wszystkie cztery bazy i tym samym punkt dla swojego zespołu.

- Czekaj. Dzieciak też wie? - Tak. Zabrałem go z sobą na spotkanie. - Jezu, Mick. Mogę jeszcze zrozumieć, że powiedziałeś Tarze. Ale dzieciak? Wiesz, jakie dzieci są nieprzewidywalne. Co jeśli się wygada? Bardzo się starałeś utrzymać swój sekret z dala od mediów. - Wiem. Nie sądzę, by Nathan cokolwiek powiedział. Rozumie, iż zachowanie tego w tajemnicy jest dla mnie ważne. Gavin prychnął i wziął długi łyk piwa. - Tak. Najlepsze intencje i tak dalej. Co jeśli rzucisz jego matkę lub w jakiś sposób ją skrzywdzisz? Wiesz, że pierwszą rzeczą jaką zrobi, to rozpowszechni w internecie informację, że jesteś alkoholikiem. Mick wzruszył ramionami. - Podjąłem ryzyko. Teraz ufam im obojgu. - Cóż, to twoje ryzyko. Ja nie ufam nikomu. Wszystkie moje szkielety pozostają w szafie, gdzie ich miejsce. - Do diabła, Gavin, ty upubliczniasz wszystkie swoje szkielety. Jesteś złym chłopcem baseballu i uwielbiasz to. Dlatego kobiety oblegają cię stadami, jakbyś był spryskany jakimś cholernym afrodyzjakiem. Gavin poruszył brwiami. - Cóż mogę powiedzieć? Nie można mi się oprzeć. - Nie zmuszaj mnie, żeby zrobiło mi się niedobrze przed kolacją, okay? - Hej, to ty jesteś tym, który porzucił wszystkie kobiety dla tej jednej, więc nie wiń mnie, jeśli jesteś zazdrosny. Mick przewrócił oczami. - Nie mogę uwierzyć, że zaprosiłem cię na kolację. - Możesz przeczytać o mnie wszystko w gazetach, bracie. I powspominać twoje dobre czasy. Gavin chwycił butelkę i odchylił się na krześle. Mick zaśmiał się i pokręcił głową. Tego właśnie było mu trzeba. Droczenia się z bratem, który poprawił mu nastrój i podniósł kilka poważnych kwestii. - Dobrze, więc powiedz mi o co jeszcze chodzi, oprócz twoich wymiotów i wyznaniu wszystkich tajemnic Tarze i jej dziecku. Sprawy między waszą dwójką są poważne? - Nie wiem. Tak sądzę. Chciałbym, żeby były. Myślę, że wszystko do tego zmierzało. - Ale wycofała się? - Nie.

- Ty się wycofałeś? - Nie. Gavin roześmiał się. - Co do cholery, stary? Co się w takim razie dzieje? Brzmi jakby wszystko szło dobrze. W czym problem? - Nie wiem. - Pochylił się do przodu, zacisnął dłonie. - Boję się, Gavin. Co jeśli sobie z tym nie poradzę? - Pytasz mnie o miłość i związki? Może powinieneś o tym porozmawiać z mamą. W całym moim życiu nigdy nie byłem w prawdziwym związku z kobietą. Nie miewam dziewczyn. Tak długo jesteś na czele gry, dopóki nie skupisz się na kobiecie i nie poświęcisz się jej. Mick oparł się na krześle. - Po prostu nie wiem, czy jestem dobrym długoterminowym materiałem. Do tego rozpoczyna się nowy sezon i martwię się o moją karierę. Gavin podniósł piwo. - Tak jak wszyscy. Myślałem, że jesteś bezpieczny dzięki umowie? - Jestem. Ale tylko, jeżeli będę tak dobry jak w zeszłym i w bieżącym sezonie. Wybrali młodego ważniaka z rakietą zamiast ręki. A dzieciak, którego przyjęli rok temu jest wygłodniały. - No i? To trzyma cię w gotowości. A drużyna zawsze musi mieć kogoś w rezerwie. Mam to samo w baseballu. Drużyna młodzików skopała tyłek pierwszemu bazowemu z doskonałymi średnimi i tylko czekają, bym coś spieprzył albo nabawił się kontuzji. W sporcie jednego dnia jesteś na górze, a drugiego na dole. Wiesz, że nie ma żadnych gwarancji i nie możesz być wiecznie na szczycie. Przynajmniej masz spryt i biznesowe wyczucie do tworzenia wyjścia awaryjnego, gdy skończysz grać, więc jesteś w tym lepszy ode mnie. - Gdybyś przykładał się do nauki w szkole, miałbyś to samo. Gavin wziął długi łyk piwa. - Tak, tak. Teraz brzmisz jak mama. - Ciągle jeszcze możesz zainwestować, rozkręcić jakiś biznes, przygotować się do własnej emerytury. Nie stajesz się coraz młodszy, wiesz o tym. - Aha. I nie jesteśmy tutaj, aby rozmawiać o mnie i moich słabościach, prawda? Mick westchnął. - Dobrze. Gavin machnął butelką w jego stronę.

- Posłuchaj, Mick. Musisz tylko cieszyć się grą, dopóki trwa. Zagraj najlepiej jak potrafisz i przestań martwić się o inne głupoty, nad którymi nie masz kontroli. - Masz rację. Nie wiem dlaczego pieprzę o tych wszystkich bzdurach. Po prostu to nagle mnie uderzyło. I jeszcze Liz bombardująca mnie i próbująca rzucać na mnie kobiety. - Mówisz tak, jakby to było coś złego. Mick roześmiał się. - W tej chwili jest złe. Walczy ze mną o Tarę. Chce, żebym był widziany z najnowszymi aktorkami lub modelkami i nie podoba jej się, że jestem z Tarą. - Kogo obchodzi, co myśli Liz? Gavin skończył piwo i odłożył je na bok, następnie dał sygnał kelnerowi, który przyniósł mu kolejne piwo, a Mickowi wodę mineralną. Po tym, jak kelner zamknął drzwi, Gavin pochylił się do przodu. - Słuchaj, Liz jest dobra dla naszej kariery i rzadko źle nami kieruje, ale jest wielką zadrą w tyłku. Seksowną i gorącą zadrą w tyłku, z najlepszymi nogami, jakie kiedykolwiek widziałem i zarabia dla nas mnóstwo pieniędzy. Ale jeśli Tara jest tym czego chcesz, to postaw Liz do pionu i nie pozwól jej popychać cię do robienia czegoś, czego nie chcesz robić. Nigdy nie widziałem, żebyś pozwolił komuś, by ci rozkazywał, więc co się dzieje w twojej głowie? - Nie wiem. - Mick wyciągnął kawałek chleba z koszyka ustawionego na środku stolika i grubo posmarował go masłem, wymachując ręką, w której go trzymał. - To tak, jakby całe moje życie zmieniło się w ciągu ostatnich kilku miesięcy, a ja nagle znalazłem się na rozdrożu. Kiedyś dokładnie wiedziałem dokąd zmierza moje życie, ale teraz nie jestem już pewien. Gavin chwycił chleb z rąk Micka i ugryzł kawałek. Żuł przez kilka sekund, a potem powiedział: - Jesteś zakochany, bracie. To oczywiste. To musi być ta rzecz, która tak ci dołożyła, bo nigdy cię takiego nie widziałem. Mick wziął łyk wody, aby pozbyć się suchości w gardle. - Myślisz? - Cóż, nic nie wiem o miłości, ale to by się zgadzało z twoimi myślami i uczuciami. Więc tak, jesteś zakochany. A jeśli to jest to, co miłość robi z facetem? Do diabła, mam nadzieję, że nigdy mi się nie zdarzy, bo stary, wyglądasz, jakby coś cię przejechało. - Więc co mam zrobić? - Podnieść się, stawić temu czoła i poradzić sobie z tym. Zobacz przez

co przeszedłeś w swoim życiu, Mick. Przebrnąłeś przez koledż jako alkoholik, ale walczyłeś z tym i otrzymałeś kontrakt w NFL. Od lat jesteś trzeźwy, ani razu nie tknąłeś alkoholu, prawda? - Tak. - Dobrze, więc jeśli kochasz Tarę, zrób coś z tym. Jeśli zdecydujesz, że jednak nie, pozwól jej odejść. Powiedz Liz, żeby nie pchała tyłka do twojego życia prywatnego i zacznij mówić jej, jak ma zarządzać twoją cholerną karierą, w taki sposób, w jaki ty chcesz. To, że jesteś na rozdrożu i niektóre rzeczy w twoim życiu się zmieniają, nie oznacza, że musisz się napić, by przez to przejść. Nie potrzebowałeś tego przez te wszystkie lata, więc na pewno nie potrzebujesz teraz. Jasne, masz trzydzieści lat. Ale nigdy nie widziałem faceta, który pracowałby ciężej od ciebie, żeby pozostać w formie, więc idź tam, graj w futbol i nadal ciesz się grą. I nie martw się o utratę wytrzymałości, uroku, czy czegokolwiek, czego do cholery boisz się stracić. Kiedy przyjdzie czas, by się wycofać, będziesz wiedział i poradzisz sobie tak, jak zawsze sobie radzisz - z głową. Picie nie pomoże ci uciec od realiów życia, dobrze o tym wiesz. Poszedłeś raz tą drogą i wiesz jak to działa. Albo nie działa. Ale tylko ty możesz dokonać wyboru. Nie mogę tego zrobić za ciebie. Tak więc decyzja należy do ciebie. Kelner przyniósł im jedzenie i Mick zaczął jeść, myśląc o tym, co powiedział Gavin. - Dorosłeś, kiedy nie patrzyłem. Gavin podniósł wzrok znad talerza. - Nie, wcale nie. Ciągle imprezuję i co tydzień widuję się z inną kobietą, tak jak robiłem to w wieku szesnastu lat. - Radzisz sobie. Twoja kariera jest tam, gdzie chciałeś, żeby była i masz swoje priorytety. Nie skończyłeś jako alkoholik, jak ja. - Korzystałem z doświadczeń starszego brata, który dość znacznie spieprzył pewne sprawy, więc uczyłem się na jego błędach. Gavin mrugnął, a Mick roześmiał się. - Kocham cię, dupku. Teraz to Gavin się zaśmiał. - Wzajemnie, kretynie. XVIII Tara poruszyła się na krześle, podekscytowana tak, jak reszta tłumu. Stadion został szczelnie wypełniony, choć był to dopiero pierwszy mecz

przedsezonowy. W zeszłym sezonie drużyna San Francisco była bardzo bliska zdobycia mistrzostwa ligi37, a w obecnym zespół wydawał się być jeszcze silniejszy z kilkoma niezależnymi graczami, którzy poprawili ich obronę. A jeśli ona była podekscytowana tym, że znalazła się tutaj dziś wieczorem, to entuzjazm Nathana wykraczał poza skalę, zwłaszcza, iż Mick załatwił im miejsca naprzeciw linii pięćdziesięciu jardów38, gdzie siedziała reszta rodzin graczy. Nathan patrzył na wszystko szeroko otwartymi oczami i odkąd przybyli tutaj kilka godzin przed rozpoczęciem meczu, cały czas coś mówił. Nie był w stanie usiedzieć w miejscu, robił zdjęcia i wysyłał sms-y do wszystkich znajomych z nowego telefonu, który dostał na urodziny. Mick dał im dodatkowy bilet, więc Nathan mógł przyprowadzić swojego nowego przyjaciela, Bobby'ego, pierwszorocznego futbolistę i naprawdę miłego dzieciaka, który również był podekscytowany tym, że mógł być obecny na meczu. Oboje wskazywali coś palcami, omawiali statystyki graczy i prawie ignorowali fakt, że Tara tam była. I tak powinno być. Rozsiadła się, czując się nieco zbyt widoczna w koszulce z numerem czternaście i nazwiskiem Riley, którą dał jej Mick, ale też trochę zaborczo i w porządku, nosząc jego nazwisko i numer na plecach, zwłaszcza, że siedziała ze wszystkimi żonami i dziewczynami graczy. - Więc, jesteś dziewczyną Micka. Odwróciła się i uśmiechnęła do ślicznej brunetki. - Nic mi o tym nie wiadomo, ale tak, spotykamy się. Kobieta wyciągnęła dłoń. - Jestem Roseanne Lewis. Mój mąż to Tommy Lewis, numer siedemdziesiąt dwa. Dobrze blokuje, jest w ataku i będzie dzisiaj chronił Mickowi tyłek. Tara zaśmiała się i uścisnęła jej dłoń. - W takim razie z góry dziękuję za pracę Tommy'ego. Tara przedstawiła Roseanne Nathana i Bobby'ego. Roseanne przedstawiła ją innym kobietom siedzącym w pobliżu. - Jak długo ty i Mick jesteście razem? To pytanie zadała Sue Shore, urocza kobieta w zaawansowanej ciąży siedząca obok niej, której mąż Derek był kickerem39. 37 Domyślam się, że chodzi o Super Bowl - finałowy mecz o mistrzostwo w futbolu amerykańskim zawodowej ligi NFL. Całość ceremonii określana jest jako Super Bowl Sunday w skrócie Super Sunday i stała się nieformalnym amerykańskim świętem narodowym. 38 Czyli praktycznie widok na sam środek boiska. 39 Jak rozumiem jest to zawodnik rozpoczynający grę wykopem. Drużyny wprowadzają piłkę wykopem do

- Poznaliśmy się nieco wcześniej tego lata. - Uwielbiamy Micka. Jest wspaniały dla wszystkich naszych dzieci. Nigdy wcześniej nie posadził tu z nami swojej dziewczyny. Byli tutaj jego mama i tata, kilka razy jego brat, ale nigdy dziewczyna, więc jesteś pierwsza. - Naprawdę? - Tak. Musisz być wyjątkowa. Tak się czuła i było to naprawdę dobre uczucie. - Na kiedy masz termin porodu? - Za miesiąc. Po sposobie w jaki kopie, czuję, jakby to miało nastąpić w każdej chwili. Będzie jak jego tatuś. Tara zaśmiała się krótko, pamiętając jak to było, kiedy nosiła Nathana i te wszystkie noce, gdy nie mogła zasnąć z powodu jego kopania. - Myślę, że pod koniec wszystkie tak się czują, prawda? - Nasza córka była łagodniejsza od tego małego faceta. On jest urodzonym kickerem. - Skoro tak, mam nadzieję, że pójdzie w ślady twojego męża. Sue zachichotała. - To byłoby niesamowite. - Wykop! - krzyknęła jedna z kobiet. Tara była tak zajęta rozmową z paniami, że ledwo zauważyła, że zaczęła się gra. Skupiła na niej całą uwagę, zwłaszcza, że zaczynała linia ataku San Francisco, co oznaczało, iż po wykopie Mick musiał być przygotowany do rozegrania. I och, jak świetnie wyglądał w tym stroju, który wspaniale opinał jego tyłek, a poduszki na ramionach i klatce piersiowej sprawiały, że wydawał się niesamowicie wielki. Tara napięła się, kiedy przyjął pierwsze zagranie od środkowego, podał do jednego ze swoich skrzydłowych, który pobiegł z piłką cztery jardy. Wypuściła oddech, gdy blokujący biegł tuż obok Micka. W drugiej próbie40 Mick znowu był na środku, tym razem przyjął zagranie i rzucił się kilka kroków w tył, stanął tam i odszukał skrzydłowych, a następnie szybko podał do biegnącego z jego lewej strony, który pobiegł, by zdobyć tylko dwa jardy. Wiedziała, co się stanie w trzeciej próbie i po zdobyciu czterech jardów. gry także po przyłożeniach i kopach na bramkę. 40 Down - pojęcie określające czas meczu, w którym przebiega gra. Drużyna w posiadaniu piłki może podjąć cztery próby by rozgrywając piłkę zdobyć co najmniej 10 jardów boiska w kierunku pola punktowego drużyny przeciwnej.

Pierwsze posiadanie41 w grze ma zawsze wielkie znaczenie, a Arizona chciała stwarzać wrażenie, iż są lepsi od San Francisco, upewniając się, że ci nie zdobędą pierwszej próby. Tara czuła takie napięcie, jakby to ona była odpowiedzialna za umieszczenie piłki w rękach skrzydłowego. Arizona zamierzała atakować obronę. Tara chwyciła się podłokietników, kiedy Mick przedarł się przez tą gromadę, przyjął odpowiednią pozycję, odebrał podanie i cofnął się. Nastąpił atak, ale jego linia ataku powstrzymywała ich. Mick wystrzelił długim podaniem w kierunku skrzydłowego w dół boiska. Złapał ją! Zdobył dwadzieścia dwa jardy. - Oddychaj, kochanie - powiedziała Roseanne, pocierając Tarę po ramieniu. - To będzie długa gra. Tara roześmiała się. Następnie westchnęła. Pierwsza kwarta była napięta. Na tablicy po stronie Szabli widniało siedem punktów w pierwszym posiadaniu, zaraz potem Arizona odpowiedziała przyłożeniem. Ale potem gra trochę się uspokoiła, a do przerwy w połowie meczu remisowali dziesięć do dziesięciu. W drugiej połowie Mick wyszedł i rzucał podanie za podaniem42 i ta część meczu wyglądała na stabilną. Obrona sobie radziła, a Szable umieszczały kolejny punkty na tablicy. Mecz zakończył się przewagą jednej strony, San Francisco zwyciężyło. Z racji, że był to mecz przedsezonowy, Mick nie grał przez cały czas, więc do końca trzeciej kwarty Tara mogła odpocząć, chociaż wciąż dopingowała drużynę. Po zakończeniu meczu i po tym, jak tłum opuścił stadion, drużyna wraz z żonami i rodzinami zebrała się na boisku, gdzie zrobili grill, czym Nathan był bardzo podekscytowany. Tara była po prostu szczęśliwa, że przetrwała trzymającą w napięciu grę. Teraz mogła się zrelaksować. Przynajmniej tak myślała, dopóki nie zeszła na boisko, gdzie zobaczyła zmierzającą w jej stronę Elizabeth. To, jak ta kobieta mogła posuwać się po murawie w czterocalowych obcasach, było czymś, czego Tara po prostu nie mogła pojąć. Elizabeth najwyraźniej nie znała znaczenia słów „obuwie sportowe”. Tymczasem Tarze było bardzo wygodne w koszulce drużyny, dżinsach i tenisówkach, aż się uśmiechnęła, widząc dezaprobatę Elizabeth. - Opieprzasz się dziś, Taro? 41 Possession: 1) atak pozostaje w posiadaniu piłki do momentu, gdy przez stratę, wykop z powietrza albo zdobycie punktu przejmie ją obrona drużyny przeciwnej; 2) gracz musi posiąśc piłkę zanim wyjdzie poza boisko kończąc podanie. 42 Completion – termin używany w futbolu amerykańskim, gdy skrzydłowy z powodzeniem łapie podanie.

Tara była zadowolona, że Nathan poznał kilkoro dzieci innych graczy, będących w jego wieku i wraz z Bobbym już do nich pobiegł, więc nie musiał znosić lekceważenia okazywanego przez Elizabeth. - W gruncie rzeczy, tak. Właśnie teraz. Wydajesz się przesadnie wystrojona na tą okazję. Uważaj, żebyś nie złamała sobie kostki, wbijając się w murawę. - Potrafię chodzić. Jestem zaskoczona, widząc cię tutaj. - Naprawdę? Dlaczego? Elizabeth wzruszyła ramionami. - Po prostu pomyślałam, że dotąd zostałaś już na lodzie. Albo, że Mick się tobą znudził. Zaufaj mi, kochanie. To tylko kwestia czasu. Będę nęcić go pięknymi kobietami i prędzej czy później, skusi się. Tara skrzyżowała ramiona na piersi. - Jeśli myślisz, że jest taki płytki, baw się dobrze polując. Tara zauważyła Micka, idącego przez boisko, więc z ulgą zostawiła Liz i ruszyła do niego, objęła go i przytuliła. - Wspaniały mecz. Uśmiechnął się. - Niezły. Mamy kilka rzeczy do poprawienia, ale jest obiecująco. - Uważam, że wypadłeś świetnie. Masz silną rękę i najlepszy odsetek podań. Wygiął brew, a potem pocałował czubek jej nosa. - Śledzisz moje statystyki? - Tylko w głowie. - Gdzie Nathan? - Jest z synami D'Juana i Anthony'ego. Też grają w futbol, więc Nathan i Bobby znaleźli nowych przyjaciół. Mick kiwnął głową. - Dobrze. Jestem głodny. Chodźmy znaleźć coś do jedzenia. Grill był wspaniały, podobnie jak ludzie, którzy przyjęli ją tak, jakby ona i Mick byli parą na stałe. Tara nie mogłaby prosić o lepszą noc dla niej i dla Nathana, choć była trochę zmartwiona, że Nathan za bardzo przywiązywał się do wszystkich. W tej chwili nie mogła nic na to poradzić. Jej związek z Mickiem albo posunie się do przodu albo nie i nie mogła ochronić Nathana przed rozstaniem, jeżeli tak by się stało. W tym momencie miała dwie możliwości. Mogła rzucić się na oślep w to coś, co łączyło ją z Mickiem i mieć nadzieję na lepsze lub mogła to przerwać i uciec.

Bała się pierwszej opcji, ponieważ były duże szanse, iż ona i Nathan zostaną zranieni. Ale druga możliwość była po prostu nie do zaakceptowania. Mick był teraz częścią jej życia i odejście od niego mogłoby ją zniszczyć. Więc co do cholery powinna zrobić? W każdym razie tego wieczoru zjadła kolację i starała się dobrze bawić, co było cholernie trudne, biorąc pod uwagę to, że jej wzrok ciągle wędrował w kierunku Elizabeth, która zdawała się prowadzić poważną rozmowę z właścicielem drużyny Irvinem Stokesem. W środku tej rozmowy, Liz wskazała na nią, a następnie szepnęła coś do pana Stokesa. Świetnie. Po prostu wspaniale. Tara mogła sobie tylko wyobrażać, co Elizabeth mówiła na jej temat. Czy szepnęła słówko panu Stokesowi o tym, jaki Tara miała zły wpływ na Micka? Czy mówiła właścicielowi drużyny, iż usunięcie Tary z życia Micka byłoby najlepszą rzeczą, jaką mógł zrobić dla przyszłości zespołu? Spanikowała, gdy Elizabeth ujęła pana Stokesa pod ramię i oboje zaczęli iść w jej kierunku. - Cholera - szepnęła Tara. - Co się stało? - Liz prowadzi tutaj Irvina Stokesa. - To jakiś problem? Mick wepchnął w usta resztę cheeseburgera, po czym wytarł ręce w serwetkę i uśmiechnął się. - Hej, Irvin. Irvin Stokes był miliarderem, którzy zarobił swoje pieniądze na rynkach finansowych. Był sprytnym biznesmenem i mimo że zbliżał się do osiemdziesiątki, wciąż był w dobrej formie, ze srebrzystymi włosami i w garniturze, który prawdopodobnie kosztował więcej niż Tara zarabiała w ciągu roku. - Doskonały początek sezonu, Mick. Stokes wyciągnął rękę i Mick nią potrząsnął. - Dzięki. Drużyna wydaje się być mocna. Udało ci się sprowadzić kilku naprawdę dobrych graczy do obrony. Stokes skinął głową. - Nasi niezależni gracze43 wydają się tylko wspierać nasze słabości, więc w tym roku oczekuję wielkich rzeczy. 43 Free Agent Signings - w sportach zawodowych, niezależny gracz jest zawodnikiem, którego umowa z zespołem wygasła i który ma prawo podpisać kontrakt z innym klubem albo franchise (było w poprzednim rozdziale).

Zwrócił się do Tary. - A to twoja nowa pani? Elizabeth opowiadała mi o tobie. Nawet nie chciała wiedzieć, co Liz o niej mówiła. Tara uścisnęła jego dłoń. - Tara Lincoln. - Ach, tak. Organizowałaś nasze przyjęcie kilka miesięcy temu. Bardzo dobrze. Byłem zadowolony z rezultatu. - Dziękuję, panie Stokes. Elizabeth pochylała się w kierunku Stokesa, jakby był ze złota. - Mówiłam Irvinowi, że jesteś organizatorką imprez. Żony i dziewczyny graczy zawsze przygotowują charytatywną zbiórkę pieniędzy przed rozpoczęciem sezonu i pomyślałam, że to coś zbliżonego do twojego zajęcia, więc może w tym roku to ty chciałabyś tym dowodzić. - Och. - Tara zwróciła się do Irvina. - Oczywiście. Byłabym zachwycona. Stokes ujął jej rękę w swoje dłonie. - Doskonale. To dobra reklama dla drużyny i dla sprawy. W tym roku celem zbiórki jest ufundowanie obozów letnich dla ubogich dzieci z okolicy. - Będę szczęśliwa mogąc pomóc. - Twoja praca będzie oczywiście bezpłatna. - To żaden problem. Zawsze jestem chętna do pracy charytatywnej. - Cieszy mnie to. Mimo wszystko, to promocja twojej firmy. Nasi pracownicy skontaktują się z tobą. Impreza odbędzie się w sobotę przed ostatnim domowym meczem przedsezonowym. - Dziękuję, panie Stokes. Skinęła głową Elizabeth, która mrugnęła do niej i odeszła z Irvinem. - To było... interesujące. - Dlaczego? - spytał Mick. - Ponieważ Elizabeth mnie nie lubi. Dlaczego miałaby to robić? Mick objął ją ramieniem i pocałował w czubek głowy. - Kochanie, już dawno zrezygnowałem z prób rozszyfrowania, jakimi cholernymi motywami kieruje się Liz. Nawet nie próbuj. Wzruszyła ramionami i oparła się o niego. - Masz rację. To nie ma sensu. Ale jednak nadal coś jej tu nie pasowało. Tara nie sądziła, by Liz zaproponowała ją do wykonania tego zadania, ponieważ ją lubiła lub dlatego, że uważała Tarę za świetną organizatorkę. Może Liz zrobiła to dla Micka, bo w końcu zorientowała się, że Tara nie stanowi przeszkody dla jego kariery.

Chociaż raczej w to wątpiła, zwłaszcza od kiedy Liz jasno jej wyłożyła, iż usunięcie Tary z życia Micka byłoby dla niego najlepsze. A teraz to – Tara miała być odpowiedzialna za zaplanowanie tej imprezy. Musi odwalić kawał dobrej roboty i, do diabła, ponownie zaimponować Irvinowi Stokesowi. Po grillu Mick podążył za Tarą do jej domu. Nathan miał zostać na noc w domu Bobby'ego, więc Tara najpierw go tam podrzuciła. Mick był już na jej podjeździe, gdy tam dotarła. - Zmęczony? - spytała, kiedy otworzył drzwi. Zamknął i zaryglował drzwi, a następnie pociągnął ją w swoje ramiona. - Wcale nie. Gra zawsze mnie nakręca. Wsunęła się w jego objęcia. - Naprawdę? Więc co robisz, gdy nie masz w ramionach chętnej kobiety, która pomogłaby ci pozbyć się całego tego nadmiaru energii? Wziął ją w ramiona i zaniósł na górę. - Onanizuję się. Wyobrażenie sobie tego sprawiło, że poczuła mrowienie w całym ciele. - Chciałabym to zobaczyć. - Na pewno. - Postawił ją obok jej łóżka. - Mówisz poważnie? - Tak. - Usiądź. Usiadła na brzegu łóżka, a gdy Mick zdjął koszulkę, wczepiła palce w narzutę. Widok jego ciała zawsze ją podniecał, a już szczególnie po obejrzeniu jego dzisiejszej gry. Była fanką futbolu od dawna, ale teraz, kiedy znała Micka, gdy znała jego etykę pracy i widziała jego grę, wiedziała jak bardzo dbał o swoje ciało. Jego zadaniem było upewnianie się, że pozostanie zdrowy i brał to na poważnie. I niech ją, jeśli kiedykolwiek pokazywał to po sobie. Był umięśniony we wszystkich właściwych miejscach, szczupły w tych miejscach, gdzie taki powinien być, aż musiała powstrzymywać się przed przesuwaniem dłońmi po płaszczyznach i kątach, które zostały tak doskonale wyrzeźbione przez wszystkie godziny spędzone na bieganiu i pracy na siłowni. Oparła się na rękach, kiedy rozpiął spodnie, zrzucił buty i zsunął spodnie i bokserki, odrzucając je na bok. Jego penis już był w stanie erekcji, a on ujął go ręką, przesuwając nią powoli. - O czym myślisz, kiedy to robisz? - zapytała. - O kobiecie.

- O kobiecie, którą już miałeś, czy o kobiecie, którą chcesz mieć? - To i to. Patrzył na nią, kiedy przesuwał ręką w górę i w dół swojego trzonu. W pokoju zrobiło się gorąco, więc zrzuciła buty i zdjęła koszulkę przez głowę. - I co sobie wyobrażasz w związku z tymi kobietami? Czy myślisz o nich po prostu... stojących gdzieś obok? - Nie bardzo. - Więc myślisz o seksie z nimi. Odpięła guzik przy dżinsach, po czym powoli rozsunęła zamek, nie spuszczając wzroku z jego dłoni, którą poruszał w górę i w dół jego penisa, patrzyła na to, w jaki sposób jego kciuk okrążył szeroką główkę. Jej oddech przyspieszył, gdy zrzuciła spodnie, pozostając tylko w majtkach i staniku. - Czasami myślę o seksie z nimi. - Zacisnął dłoń na swoim penisie. Czasami wyobrażam je sobie leżące na łóżku, nagie i dotykające się. Tara uniosła się na kolana i sięgnęła do zapięcia stanika, rozpięła go, zdjęła i rzuciła na łóżko. - Więc myślisz o tych kobietach masturbujących się. - Tak. Ścisnął penisa mocniej. Przesunęła rękami po swoich piersiach. - Podnieca cię patrzenie na dotykającą się kobietę. - Do diabła, tak. Chwyciła swoje sutki między kciuki i palce wskazujące, pociągnęła, doznania wystrzeliły w kierunku jej cipki. Pieszczenie się w ten sposób, patrzenie na Micka, który dotykał swojego penisa, było najbardziej podniecającą rzeczą, jakiej kiedykolwiek doświadczyła. Nadal dotykała piersi jedną ręką, ale drugą zjechała w dół klatki piersiowej i przez brzuch, ciesząc się wrażeniami, kiedy podążała do swoich majteczek. Wśliznęła palce poza krawędź majtek, a Mick zacieśnił uchwyt na penisie i zwiększył nieco tempo. - Podoba mi się obserwowanie cię - szepnęła, po czym schowała rękę w majteczkach i położyła dłoń na swojej płci. - Co czujesz? - Gorąco. Zmysłowe gorąco. Wilgoć. - Pozwól mi to zobaczyć. Przełknęła, by oczyścić wyschnięte gardło i zdjęła majtki, ustawiając się tak, że jej nogi zwisały z boku łóżka. Podłożyła poduszkę pod głowę tak, żeby nadal mogła obserwować Micka, następnie położyła dłoń na swej płci, pozwalając palcom poklepywać zewnętrzne wargi jej cipki.

- Twoja cipka jest mokra - powiedział, zbliżając się do łóżka. - Tak. - Powiedz mi o czym myślisz, kiedy się zadowalasz. - Myślę o kimś, kto niespodziewanie wchodzi do pokoju i znajduje mnie robiącą to. Zawinął palce wokół penisa i przejechał rękę do szczytu, używając kciuka do ślizgania się po główce. - Tak? A co się dzieje, gdy cię znajduje? - Stoi tam przez chwilę i patrzy na mnie. Pocierała palcami swoją łechtaczkę, pokrywając pączek jej własnymi sokami, następnie z powrotem zsunęła dłoń w dół, obejmując łechtaczkę i unosząc się, gdy doświadczyła wybuchu przyjemności. - Ale potem rozbiera się i zaczyna gładzić swojego penisa tak jak ty to robisz. - I co dalej? - Podchodzi do łóżka. Tara wsunęła dwa palce do swojej cipki i zaczęła się pieprzyć. Mick pochylił się nad łóżkiem i potarł główką penisa o jej udo. - Słyszysz to? - zapytała. - Tak – wydyszał. - Nie chcesz, żeby to twój penis był we mnie, pieprzył mnie? - Tak. Czy tak robi facet z twojej fantazji? Podniosła na niego wzrok. - Tak. Przeciąga mnie na brzeg łóżka i wciska we mnie swojego kutasa, a potem pieprzy mnie mocno, dopóki nie zacznę krzyczeć, bo tak silnie dochodzę, że aż nie mogę tego znieść i dopóki on nie dojdzie tak ostro, że już nad sobą nie panuje i krzyczy moje imię. Mick chwycił ją za kostki i ustawił jej tyłek na brzegu łóżka, rozdarł opakowanie prezerwatywy wyjętej z kieszeni odrzuconych spodni i założył ją. Tara oparła nogi na brzegu łóżka i uniosła biodra, gdy Mick wniknął w nią jednym mocnym pchnięciem. Krzyknęła, ponieważ czekała na to, spodziewała się tego i to było tak cholernie dobre, iż przeciągnęła paznokciami po jego ramionach. Trzymał ją mocno za biodra i pieprzył ją, jego jądra uderzały w jej tyłek w silnym i szybkim rytmie, przez który jęczała i krzyczała jego imię, domagając się więcej i więcej. Sięgnął w dół i zaczął pocierać jej łechtaczkę, wściekle prowadząc ją do krawędzi, ale tym razem nawet się nie zatrzymując, aby pozwolić jej wziąć

drżący oddech. Doszła w pośpiechu, krzycząc i wbijając paznokcie w jego ramiona. - Mick! Dochodzę. Och, Boże, Mick, dochodzę. - Cholera, tak. Dochodzę44. Tara! Osiągnął szczyt krzycząc jej imię, opuścił jej nogi i przycisnął do niej biodra. Wykrzyczał swój orgazm, pompując w nią raz za razem w uwolnieniu, a po wszystkim przeciągnął ich na środek łóżka, zwinął się przy niej i ukrył twarz na jej szyi. Tara wplotła palce we włosy Micka, uniósł się i obdarzył ją głębokim, intensywnym pocałunkiem, który rozgrzewał i poprawiał jej samopoczucie, będące wynikiem tej niesamowitej rozkoszy. - Przygniatam cię? - zapytał. - Nie. Tak jest dobrze. Odetchnął, po czym przyciągnął ją bliżej. - Uwielbiam być z tobą, kochanie. Bardzo. - Również uwielbiam z tobą być. - Jesteś najlepszą rzeczą, jaka przydarzyła mi się w życiu od bardzo dawna, Taro. Dziękuję. Objęła go i uśmiechnęła się, mając nadzieję, że między nimi może być tak zawsze. Być może, to właśnie było zakochanie. Uczucie jednocześnie straszne i radosne. I może dobrze było pozwolić, by to się działo. XIX Tara nigdy w całym swoim życiu nie pracowała ciężej nad czymś, za co nie dostanie zapłaty. Kilka przedsezonowych tygodni szybko przeleciało, a ona właściwie była wdzięczna, że Mick rozgrywał mecze poza miastem. Ponieważ, kiedy Mick znajdował się gdzieś w pobliżu, chciała z nim być. On również chciał być z nią, co w sumie bardzo jej się podobało. Znowu czuła się jak nastolatka, potrzeba bycia z kimś była tak mocna, że to aż bolało. Ale tego rodzaju tęsknota nie pozwala skoncentrować się na pracy, więc weekendowy wyjazd Micka wypadł w odpowiednim momencie. To dawało jej czas na pracę z żonami, dziewczynami i wolontariuszami, którzy pomagali jej przygotować tą imprezę charytatywną. 44 Dove vai? Io non capisco. Puoi ripetere? Or scream again - louder, ha ha ha!;) Przepraszam, nie mogłam się powstrzymać ;D

Zdecydowali się na wesołe miasteczko dla dzieci, pełne gier i zabaw. Miejsce zostało wybrane, pogoda zapowiadała się doskonała, a datki i ochotnicy przybywali tłumnie. To, co ludzie chcieli zrobić zarówno dla dobra sprawy i to, jak czuli się związani z czołową i odnoszącą sukcesy drużyną futbolową, było zdumiewające. Jako że ostatni mecz przedsezonowy miał odbyć się jutro, będzie obecnych wielu członków zespołu. Mieli podpisywać dzieciom piłki, co zapewni mediom możliwość do zrobienia zdjęć i, miała nadzieję, zwróci uwagę na cele charytatywne. W ciągu ostatnich kilku tygodni Tara miała okazję lepiej poznać kobiety z zespołu. Szybko zaprzyjaźniła się z większością z nich, co oznaczało, że jeśli ona i Mick zerwą ze sobą, będzie tęsknić za nimi wszystkimi. Z drugiej strony, kto powiedział, że nie mogły pozostać przyjaciółkami? Sue Shore w zeszłym tygodniu urodziła dziecko. Tara i kilka innych kobiet z zespołu udały się do domu Sue w kilka dni po narodzinach małego Timmy'ego - całe dziewięć funtów dziesięć uncji45. Do tego przy długości dwudziestu trzech cali46 nic dziwnego, że nie pozwalał jej spać przez całą noc, kopiąc ją. Ale Sue była zachwycona, mimo wyczerpania osiemnastogodzinnym porodem. A dziecko było urocze. Tara trzymała go przez krótką chwilę, ale jej żeńskie hormony zdążyły się obudzić. Minęło już tyle czasu odkąd Nathan był małym dzieckiem. - Planujesz mieć więcej dzieci? - zapytała Sue. Tara podniosła głowę. - Nigdy nawet o tym nie myślałam. - No, wiesz, Mick uwielbia dzieci. - Marvella, jedna z żon graczy, posłała jej domyślny uśmiech. Dobry Boże. Dziecko jej i Micka? Taka myśl nigdy nie przyszła jej do głowy. - Mick i ja tylko się spotykamy. - Aha... Wydaje się lubić twojego syna. - Nathan jest nastolatkiem. - I co w związku z tym? - Heather Swanson podniosła małego Timmy'ego i westchnęła. - Mick zajmował się wszystkimi naszymi dziećmi, od niemowląt do dzieciaków z liceum. Świetnie sobie radzi, niezależnie od wieku dziecka. Pewnego dnia będzie wspaniałym ojcem. - Tak, jestem pewna, że taki będzie. - A ponieważ jesteś jedyną kobietą, którą kiedykolwiek nam pokazał... 45 4,4 kg 46 58 cm

Tara przewróciła oczami. - To nie znaczy, że zamierza mnie poślubić i mieć ze mną dzieci. Ale ta myśl towarzyszyła jej przez cały tydzień. Niemądra myśl. Małżeństwo, dzieci, rodzina, którą stanowili Nathan, ona, Mick i dziecko przez nich stworzone. Naprawdę głupia myśl. Mick miał własne życie, którym był futbol i piękne młode kobiety. Jej życiem była firma i syn, który miał już piętnaście lat. Ostatnią rzeczą jakiej chciała, było zaczynanie od nowa. Miała trzydzieści lat. W ciągu zaledwie kilku lat Nathan pójdzie na studia, a ona skupi się na swojej działalności, niczym nieskrępowana. Poświęciła tak wiele, by wychować Nathana, żeby skończyć szkołę, wspinać się po szczeblach kariery i rozkręcić własny interes. Nie potrzebowała męża i na pewno nie musiała ponownie zaczynać od zera, obarczona dzieckiem. Dzieckiem z głębokimi niebieskimi oczami Micka i ciemnymi włosami. Być może córką. Lub kolejnym chłopcem. Kimś, na kogo Mick patrzyłby jak dorasta, z kim rzucałby piłkę. Dobry Boże. Połóżcie jej dziecko na ręku, a jej hormony oszaleją. To wszystko przez to. Ona i Mick spotykali się i nagle chce mieć z nim dzieci? Tak, jakby to się mogło stać. Jej czas na posiadanie dzieci już dawno minął. Skup się, Taro, skup się. Z wysiłkiem pozbierała się i poświęciła całą swoją uwagę imprezie charytatywnej. Wszystkie zjeżdżalnie i inne sprzęty były ustawione, budki stały na miejscu, było dużo jedzenia i przybyli wszyscy gracze. Dzieci napływały, a media rozprzestrzeniły się po całym terenie wesołego miasteczka. Zorganizowanie tego w East Bay pozwoliło na łatwy transport, dawało szansę na obecność sporej grupy ludzi, posiadało ogromny parking i do tego pogoda była świetna. Ustaliła z wszystkimi żonami i dziewczynami pracującymi przy tej imprezie, że dzisiaj założą różowe koszulki zespołu, żeby była w stanie je dostrzec. Nathanowi dała czerwono-białą koszulkę zespołu, jako że Mick powiedział jej, iż Nathan może dzisiaj przebywać z nim. Było to coś, z czym Nathan, z oczywistych powodów, nie miał żadnego problemu. Nathan będzie pomagał rozdając napoje, długopisy, otwierając pudełka z piłkami i robiąc cokolwiek jeszcze mogli potrzebować oraz pomagając kolegom z zespołu. Był zachwycony już choćby tym, że mógł spotkać się dzisiaj z drużyną, więc była pewna, iż zgodzi się być nawet popychadłem i robić wszystko co chcieli. Tara

cieszyła się, że Mick będzie miał na niego oko i dzięki temu nie musiała martwić się o to, gdzie był albo co robił . Jeden punkt mniej na jej liście. Teraz mogła skupić się na dzieciach, dla których odbywała się zbiórka i które były tak podekscytowane wesołym miasteczkiem, że aż mogła zobaczyć to na ich twarzach. Wszystkie zaliczały się do tak zwanej trudnej młodzieży, począwszy od dzieci ze szkoły podstawowej, aż po dzieciaki w wieku początkowej szkoły średniej. Dlatego też w ten wolny dzień chciały się po prostu dobrze bawić, przejechać na karuzeli, wirować na huśtawkach47, wsiąść do roller coastera, wejść do gabinetu śmiechu, zagrać w skee ball48 lub spróbuj trafić kaczki w budce strzelniczej. Wszystko to było świetnym sposobem, żeby oderwały się od życia codziennego. Dodatkową atrakcją był dla nich czas, który mogły spędzić z drużyną. Dzieci przyszły wraz z rodzicami lub z rodzicami zastępczymi i rodzeństwem, więc nie minęło dużo czasu, a wesołe miasteczko było pełne ludzi, wliczając w to organizatorów i pracowników. Tara przemieszczała się między wszystkimi atrakcjami, upewniając się, że wszyscy dobrze się bawią. Zatrzymała się przy budce drużyny, gdzie zastała długą kolejkę dzieci czekających na zrobienie sobie zdjęcia z zawodnikami i otrzymanie piłki z autografami. Był tam Mick wraz z kilkoma kolegami. - Hej – powiedziała. - Wszystko dobrze? Pocałował ją i objął ramieniem. - Tutaj wszystko świetnie. A u ciebie? Wyglądasz na zgrzaną i spoconą. Roześmiała się i odgarnęła włosy z wilgotnej twarzy. - Jestem ciągle zajęta. Potrzebujecie czegoś? - Nie martw się o nas. Mamy tutaj pomocników, którzy o nas dbają. Spróbuj się zrelaksować. Powłóczyłem się trochę i wszystko wygląda idealnie. Wciągnęła powietrze w płuca i wypuściła je. - Zrelaksuję się, gdy to się skończy. Jej telefon zabrzęczał. Wyjęła go z kieszeni, słuchała i położyła dłoń na piersi Micka. - Muszę iść coś załatwić. - Postaraj się przy tym nie zabić. Roześmiała się i poszła, spotkała się z Roseanne i kilkoma innymi żonami i zajęły się wydawaniem jedzenia. Kiedy ta sprawa została rozwiązana, zaczęła wędrować przez wesołe miasteczko, upewniając się, że 47 Bóg jeden wie, jak to się nazwywa po polsku, więc przerobiłam na huśtawkę. A chodzi o scrambler, takie coś wirującego... 48 Tego nie potrafię objasnić;) Najlepiej wklepać w google i samemu sprawdzić:)

dzieci miały zapewnioną rozrywkę. Wszyscy wyglądali na szczęśliwych. - Panna Lincoln? Odwróciła się i ktoś wepchnął jej mikrofon w twarz. - Alan Terlin, wiadomości Kanału 8. Chcielibyśmy przeprowadzić z panią wywiad dla programu lokalnego. - Och. To nie ze mną chcecie przeprowadzać wywiad. Dlaczego nie pójdziecie porozmawiać z drużyną? Wygiął usta w uśmiechu. - Już to zrobiliśmy. Wskazali mi panią, mówiąc, że to pani zorganizowała to wydarzenie. - Jestem tylko organizatorką przyjęć. Naprawdę powinniście porozmawiać z szefem fundacji i ludźmi, którzy tam pracują. To oni są sercem i duszą za tym, by upewnić się, iż te dzieci będą prowadzić zrównoważone życie - obejmujące edukację, sprawy socjalne i rodzinę. Rozejrzała się, mając cholerną nadzieję, że uda jej się znaleźć kogoś z fundacji i prawie popłakała się z ulgi, gdy dostrzegła Carmen Sanchez. - Tutaj, pozwólcie, że przedstawię wam Carmen. Podbiegła do Carmen i przyciągnęła do niej reporterów. Carmen, z każdym włosem na swoim miejscu, mimo że biegała wkoło może nawet więcej niż Tara, łaskawie zgodziła się powiedzieć kilka słów o fundacji i o tym, co ofiarowali dzieciom, które miały ciężki start i były w niekorzystnej sytuacji. Tara cofnęła się i pozwoliła Carmen mieć swoje pięć minut przed kamerą. - Gładko się wywinęłaś. Tara odwróciła się i stanęła twarzą w twarz z Elizabeth, której udało się wyglądać na niewzruszoną i chłodną w topie, spodniach Capri i w butach na wysokim obcasie. - Co? Dzisiaj nie w kostiumie? - Posiadam sportową odzież, Taro. - No, to udało ci się mnie nabrać. Myślałam, że zawsze ubierasz się jak rekin gotowy do ataku. Nawet w stroju sportowym - który wyglądał na modny i drogi - Liz wciąż prezentowała się nienagannie. - Powinnaś była udzielić wywiadu. To byłoby dobre dla drużyny. I dla Micka. - Wywiad właśnie jest udzielany. Jestem zgrzana, spocona i wyglądam okropnie. A fundacja może sprawić, że drużyna dobrze wypadnie. - Fundacja stara się, żeby to oni dobrze wyglądali.

Tara potrząsnęła głową. - To nie mój zakres. Pozwolę ci znaleźć kogoś, kto sprawi, że drużyna będzie dobrze wyglądać. Liz wzruszyła ramionami. - Skoro nalegasz. - Tak. Ciesząc się, że pozbyła się Liz, Tara ruszyła z miejsca i w połowie drogi znalazła grupę dzieciaków, próbujących być najlepszymi w wesołomiasteczkowych grach, takich jak rzucanie do balonów wypełnionych wodą, gra w ringo oraz trafianie w butelki mleka49. Ostrożnie przyjrzała się sprzedawcom, zatrzymując się przy każdym z nich na tyle długo, aby mieć pewność, że przyzwoicie przyznawali nagrody wygrywającym dzieciom. Pan Stokes dobrze sfinansował sprzedawców, więc dzieci powinny mieć szansę na wygraną. I miały. Zadowolona poszła dalej. W kąciku jadalnym była wystarczająca ilość jedzenie i napojów tak, jak we wszystkich punktach z napojami na terenie całego wesołego miasteczka. Wszystko wydawało się być pod kontrolą, więc Tara pomyślała, że zatrzyma się na minutkę lub dwie w miejscu, gdzie znajdowali się zawodnicy i które nadal było wypełnione po brzegi dziećmi, graczami i mediami. Była tam również Liz, poświęcając trochę czasu dziennikarzom. Stała w towarzystwie grupy dzieci i Micka. Tara zaczynała myśleć, że ta kobieta nie jest taka zła, po czym dobrze się nad tym zastanowiła. Liz popchnęła Micka, upewniając się, iż ten dobrze wygląda. Tara przewróciła oczami i postanowiła wrócić później, ale zatrzymała się, gdy zdała sobie sprawę, że za Liz znajdowały się dzieci, o których mówiła w wywiadzie i że obok Micka stał Nathan. Nathan był fotografowany wraz z kilkorgiem innych dzieci, podczas gdy Liz udzielała wywiadu. - Te dzieciaki pochodzą z mniej niż pozytywnego środowiska powiedziała Liz, wskazując za siebie, celowo przechylając głowę w stronę Nathana. - Niektóre były wykorzystywane, rodzice innych byli narkomanami. Niektóre żyją w rodzinach zastępczych, a inne są po prostu w niekorzystnej sytuacji finansowej. Fundacja i drużyna przygotowały to wydarzenie, żeby dać tym dzieciom coś pozytywnego w ich życiu, tym bardziej, że nie oczekują zbyt wiele dobrego. 49 Proszę, kto chce niech sprawdzi w googlach o co chodzi, bo ja tego wytłumaczyć nie potrafię;) Ring toss i milk bottle throw.

Liz odwróciła się do Nathana i wskazała go gestem. Nathan, nie wiedząc o co do cholery chodzi, uśmiechnął się do Liz i podszedł. Kamery skierowały się na niego. - Dobrze się dzisiaj bawisz?- zapytała Liz. Nathan, wyglądając na kompletnie zawstydzonego i onieśmielonego kamerami, skinął głową. - Uch, tak. Bawię się świetnie. A potem Liz skinęła na Micka i Mick objął ramieniem Nathana. To wszystko sprawiło, iż Nathan wyglądał jakby był jednym z dzieciaków określanych mianem trudnej młodzieży, a Mick bohatersko oferował mu pomocną dłoń. W Tarze zagotowała się krew. Ta pieprzona suka. Tara stała tam, z nogami przyklejonymi do asfaltu, nie wiedząc co robić. Wywleczenie stamtąd Nathana oznaczałoby zrobienie sceny i mogło tylko pogorszyć sprawę i w efekcie zawstydzić Nathana i ją. Nie chciała dać Liz tej satysfakcji. A Mick wydawał się być obojętny na tą całą sprawę, grając przed Nathanem i kamerami, jakby dokładnie wiedział co się dzieje. Może wiedział. A może po prostu nic go to nie obchodziło. Z pewnością nie był aż tak ciemny. Czy był w to zamieszany przez cały czas? On i Liz ściśle ze sobą współpracowali. Zawsze wiedział, kiedy nadarzała się możliwość własnej promocji. Na pewno Liz ustaliła to z Mickiem, więc musiał wiedzieć. Poczuła nudności i przycisnęła dłoń do brzucha. Słońce i świadomość, że Mick tak wykorzystał Nathana wywołała u niej zawroty głowy. Musiała usiąść, ale nie chciała odchodzić, nie, gdy Nathan był tak wystawiony na ciosy. Na szczęście, reporterzy wkrótce odeszli, a Tara znowu mogła oddychać. Nie chciała niczego więcej, jak tylko złapać swojego syna i uciec gdzie nogi poniosą, ale była odpowiedzialna za to wydarzenie i nie mogła zawieść fundacji. Tak więc opanowała gniew i skoncentrowała się na pozostałej części popołudnia, upewniając się, że reszta imprezy odbędzie się bez przeszkód. Gdy ostatnie z dzieci wsiadły z powrotem do autobusów i wszystko się skończyło, Tara złapała Nathana. - Jedziemy. Nathan zmarszczył brwi. - Co? Dlaczego? Mick powiedział, że pójdziemy coś zjeść. - Nie zadawaj pytań. Musimy iść. Teraz.

Sekundę później Mick był przy niej. - Coś nie tak? Nie mogła nawet na niego spojrzeć. - Muszę już iść. Musimy iść. Chwycił ją za rękę. - Tara. Co się stało? Potrząsnęła głową. - Muszę zabrać stąd Nathana. - Czy stało się coś złego? Poderwała głowę do góry, ledwo mogła na niego patrzeć. - Wiesz co się stało - szepnęła. - Jak mogłeś to zrobić? Jego oczy rozszerzyły się. - O czym ty do cholery mówisz? Potrząsnęła głową. - Nie chcę o tym mówić. Odeszła od tłumu graczy i ich żon oraz dziewczyn, zabierając z sobą Nathana. - Mamo, co się z tobą dzieje? Dlaczego odjeżdżamy? - Skończyliśmy tutaj. Ona skończyła. Skończyła z Mickiem. Przeszła obok Elizabeth i zobaczyła wyraz triumfu na jej twarzy. Tak. Liz wygrała. W końcu. Tara skończyła z Mickiem. Z tym wszystkim. *** Mick rzucił kluczyki na stolik obok drzwi, opadł na krzesło i chwycił pilota. Włączył telewizor, chcąc zagłuszyć własne myśli, ponieważ jedyne o czym był w stanie myśleć przez ostatnie kilka godzin, to o Tarze. Była w złym humorze. Nawet więcej niż w złym humorze. Była wściekła jak diabli. Na niego. I nie miał pojęcia dlaczego. Próbował do niej dzwonić. Nie odbierała, mimo że ponawiał próby. Pojechał do jej domu i dzwonił do drzwi, ale nie odpowiadała, chociaż wiedział cholernie dobrze, iż była w środku. Krótkie dobijanie się do drzwi, które nie było najlepszym pomysłem, było wszystkim co mógł zrobić. Więc teraz siedział tu jak głupi dupek, skacząc po kanałach i próbując rozgryźć, co takiego do cholery zrobił, że tak ją wkurzył. Ledwo mieli czas, by pobyć dziś razem. Ona była zajęta przez cały

dzień i wykonała niesamowitą pracę. Był z niej bardzo dumny, podobnie Irvin Stokes, który jej szukał. Mick coś zmyślił i przeprosił za nią, mówiąc, że prawdopodobnie była zajęta kończeniem wszystkiego. Wcześniej tego dnia była trochę zapracowana, ale uśmiechnięta i szczęśliwa. A potem bum katastrofa. Ale on, ani nie powiedział, ani nie zrobił nic, przez co mogłaby się na niego zezłościć. Nic wystarczająco złego, aby odeszła rozgniewana bez wyjaśnień, by nie odbierała telefonów lub nie otwierała drzwi. Nie łapał tego. Trwały wiadomości i pokazywali relację z dzisiejszej zbiórki. Mick podkręcił głośność, słuchając Liz wychwalającą fundację. Mick zobaczył siebie, Nathana i kilkoro innych dzieci stojących za Elizabeth, która o nich mówiła. Pochylił się, kiedy Liz wskazała Nathana, spojrzała na niego, a następnie przedstawiła problemy dzieci, którym pomagała fundacja, od nadużywania narkotyków przez wszystko pomiędzy. Potem Liz podprowadziła Nathana, następnie podszedł Mick. Co. Do. Cholery. Równie dobrze Liz mogła jakoś oznaczyć Nathana i wykorzystać go jako żywą reklamę problemowego dziecka. Wtedy pojawił się uśmiechnięty Mick i objął Nathana ramieniem, kompletnie nieświadomy tego, co Elizabeth właśnie zrobiła. Pieprzona suka. Wykorzystała Nathana. Do diabła, jego też wykorzystała. Mick mógł się założyć o wysokość swojego rocznego wynagrodzenia, iż Tara to widziała i pomyślała, że on i Liz ukartowali to wszystko jako rodzaj promocji, a nawet, że zaplanowali wykorzystanie do tego Nathana. Kurwa! Rzucił pilotem przez pokój, wstał i przeczesał włosy palcami. Wiedział, iż Liz jest mistrzynią manipulacji, ale nigdy nie sądził, że posunie się tak daleko. Nigdy nie miał nic przeciwko, jeśli wykorzystywała jego, jakąś aktorkę lub modelkę do dobrej promocji, ale dziecko? Do diabła, na to się nie zgadzał. Chwycił telefon komórkowy i wybrał numer Liz. Mimo że było późno, wiedział, że odbierze. - Co jest? - Przyjedź tutaj. Teraz. Roześmiała się. - Jestem tak jakby zajęta, Mick. - Mam gdzieś, czy jesteś zajęta. Przywlecz tu swój tyłek. Zapadło milczenie. - Tutaj, oznacza twoje mieszkanie?

- Tak. - A problemem jest...? - Masz mniej niż godzinę. - Będę tam. Kontynuował przemierzanie salonu, a potem zdecydował, że powinien przygotować sobie coś do picia, zdając sobie sprawę, iż bardzo chętnie napiłby się teraz whisky. Jego wnętrzności aż się skręcały, a potrzeba alkoholu sprawiła, że trzęsły mu się ręce. Zacisnął dłonie w pięści i wziął głęboki oddech, a potem poszedł przygotować sobie szklankę mrożonej herbaty. Był przy drugiej, kiedy Liz zapukała do drzwi. Ze szklanką w ręce podszedł do drzwi i otworzył je. Weszła niespiesznie, włosy miała upięte, kolczyki błyszczały w świetle salonu. Miała na sobie kosztowną sukienkę i wysokie obcasy. - Odciągnąłeś mnie od bardzo ważnej służbowej kolacji, kochanie. Teraz powiesz mi co się stało? - Co do cholery zrobiłaś dzisiaj w wesołym miasteczku? Zmarszczyła czoło. - Nie mam pojęcia, o czym mówisz. Możesz być bardziej konkretny? Wcisnął odtwarzanie reportażu, który nagrał. Liz obejrzała, po czym odwróciła się do niego. - W porządku. Więc? - Więc? Żartujesz? Wykorzystałaś Nathana. Wzruszyła ramionami. - Był tam. Z tobą. To było wygodne. Jedno dziecko jest tak samo dobre jak każde inne. Mick wziął głęboki oddech, nigdy nie był tak bliski chęci uderzenia kobiety, jak właśnie teraz. - Elizabeth. Posłuchaj mnie bardzo uważnie. Zraniłaś Tarę. I w ten sposób skrzywdziłaś Nathana. Błędnie umieściłaś jego twarz w telewizji państwowej bez jej zgody i użyłaś go do promocji mnie i drużyny. Jest wściekła. Na mnie. - Tak? Od miesięcy mówiłam tobie – i jej - że między wami to nie zadziała. Ona po prostu tego nie rozumiała. - Wskazała na telewizor. - To była świetna promocja. Ty z dziećmi żyjącymi w ciężkich warunkach. Świetna pod względem emocjonalnym. Daj spokój, Mick. Fantastyczne dodatkowe punkty. W końcu złapał ją za ramiona, tak bardzo chcąc nią potrząsnąć, że

musiał zacisnąć zęby, żeby tego nie zrobić. - Nie, ty nic nie rozumiesz. Ona jest dla mnie ważna. To co myślisz - lub czego chcesz – nie jest. Kocham ją. A jeśli po tym ją stracę, pożałujesz. Rozumiesz, Elizabeth? Czy masz pojęcie, jak bardzo cię nienawidzę za to, co zrobiłaś? W tej chwili od zwolnienia cię dzielą cię jakieś dwie sekundy. Słowa „zwolnienia cię” powiedział wystarczająco głośno, by zwrócić jej uwagę, jej oczy rozszerzyły się. - Co? - Do cholery, napraw to, Elizabeth, albo już jesteś historią. Mieliśmy umowę, że decydujesz o tym, co jest najlepsze dla mnie i dla mojej kariery. Ale od dłuższego czasu nie wiesz, co jest dla mnie najlepsze. Jeśli naprawdę byś to wiedziała, to przez ostatnie kilka miesięcy miałabyś oczy szeroko otwarte i zobaczyłabyś czego potrzebuję. - Odepchnął ją od siebie. - Chcesz wiedzieć, co jest dla mnie najlepsze? Tara jest dla mnie najlepsza. Nathan jest dla mnie najlepszy. Oni czynią mnie szczęśliwym, czego ty oczywiście nie rozumiesz, ponieważ nie masz cholernego serca. Pobladła, jej zwykle snobistyczna postawa, jakby nagle się skurczyła. Boże. Nic go nie obchodziło, jak się czuła. - Teraz zabieraj swój tyłek z mojego domu. Masz czas do jutra, by wymyślić sposób na naprawienie tego ogromnego bałaganu, albo cię zwolnię. Zrozumiałaś? Skinęła głową, mrugając, żeby powstrzymać łzy, gdy szybko chwyciła torebkę i skierowała się do drzwi. - Tak. Naprawię to, Mick. Nie martw się. Przytrzymał dla niej otwarte drzwi, a ona pospiesznie wyszła. Zatrzasnął je za nią z taką siłą, że zatrzęsły się obrazy na ścianie. Boże, nigdy nie chciał skrzywdzić kogoś bardziej, niż Elizabeth. Nigdy w całym swoim życiu nie podniósł ręki na kobietę. Ale rozwścieczyła go i namieszała mu w życiu. A nikt nie robił mu czegoś takiego bez poniesienia konsekwencji. Teraz musiał coś zrobić, aby naprawić szkody, które wyrządziła. Znaczne szkody. Być może nieodwracalne. XX Tara siedziała w chłodnej ciemności salonu, przyciskając kolana do piersi i starając się zwalczyć ból głowy, który zaczął się zeszłej nocy i zmienił w silną migrenę.

Nathan, jej szczęśliwie nieświadomy syn, nie miał pojęcia, co spowodowało jej wczorajszy wybuch. Nie była w stanie ochłodzić jego zapału względem Micka. Jeszcze nie. Później, kiedy będzie silniejsza, gdy uda jej się zbudować wokół siebie mur, za którym będzie mogła się schronić, wtedy usiądzie z nim i wytłumaczy mu, że czasami ludzie nie byli tacy, za jakich ich uważaliśmy, że czasami nie mogli sprostać naszym oczekiwaniom. Będzie musiała złamać mu serce. Ale jej zadaniem jako jego matki było skonfrontowanie go z zimną rzeczywistością i zmuszenie go do wyjścia poza świat fantazji, w którym on – oni – żyli przez kilka ostatnich miesięcy. To była wyłącznie jej wina, że próbowała złapać dwie sroki za ogon, myśląc, iż może mieć wszystko - wspaniałą karierę, dziecko i świetnego faceta. Powinna była wiedzieć, że to niemożliwe. Dzisiaj wieczorem Nathan poszedł na ostatni przedsezonowy mecz futbolowy. Nie było powodu, żeby zabronić mu tej przyjemności, przynajmniej ten ostatni raz. Oddała swój bilet jednemu z przyjaciół Nathana, a ojciec przyjaciela poszedł z nimi. Miał spędzić noc w jego domu, więc póki co ich rozmowa była odroczona. Nie obejrzała meczu, teraz nie chciała nawet myśleć o futbolu. Chciała po prostu skryć się w ciemności i nie myśleć. Niestety, jedyne co robiła, to myślała, a jej umysł był już przeciążony. Czy proszenie o kilka godzin spokoju, to było zbyt wiele? Pukanie do drzwi powiedziało jej, że widocznie tak. Wstała z krzesła i podeszła do drzwi, zdecydowana nie otwierać, jeśli to Mick. Nikogo tam nie było. Hmm. Otworzyła drzwi i schyliła się, by podnieść pudełko, które leżało na jej progu. Było już zbyt późno na dostarczanie przesyłek, więc ktoś musiał sam to przynieść. Na pudełku nie było żadnego innego nazwiska poza jej. Zamknęła i zaryglowała drzwi, przyniosła pudełko do salonu, po czym wzięła nożyczki, by je otworzyć. Wewnątrz znajdowała się płyta DVD oraz koperta. Na górze koperty pięknym charakterem pisma napisane było - Taro, przeczytaj proszę zanim obejrzysz. Otworzyła kopertę i wyciągnęła kartkę papieru, rozłożyła ją i przeczytała odręczną notatkę. Taro, Przepraszam wydaje się tak nieodpowiednim słowem, ale mam nadzieję, że film będzie pomocny. Jest on wyrazem moich najpokorniejszych przeprosin za to, jak zaszkodziłam twojemu synowi i tobie. Nie ma usprawiedliwienia dla mojego zachowania. Pozwoliłam, żeby zaślepiły mnie moje cele i ambicje, ale mam nadzieję,

że pewnego dnia będziesz mogła mi wybaczyć. Proszę obejrzyj nagranie. Nadadzą to jutro we wszystkich kanałach informacyjnych w programie o szóstej i jedenastej, jak również we wszystkich głównych wiadomościach sportowych. Media dostaną tą historię ze zdjęciami i recenzją. Jeszcze raz, bardzo mocno cię przepraszam. Elizabeth Tara zacisnęła zęby, odrzuciła notatkę i odłożyła pudełko na bok. Wstała i poszła do kuchni, żeby nalać sobie kieliszek wina, serce waliło jej w piersi. Ta kobieta ma chyba nierówno pod sufitem, jeśli myśli, że wystarczy wysłać jakieś marne przeprosiny i oczekiwać, iż Tara się z tym pogodzi. Nie obchodziło jej, co to za nagranie. Nic nie mogło wymazać tego, co Elizabeth zrobiła Nathanowi i jej. Zrobiła to celowo, żeby zawstydzić Tarę. Tara mogła poradzić sobie ze wszystkim, co serwowała jej Elizabeth. Była dorosła i potrafiła o siebie zadbać. Ale wciąganie w to jej dziecka było podstępne, brudne, niestosowne i absolutnie niewybaczalne. Rozległo się kolejne pukanie do drzwi i Tara ze stukiem odstawiła kieliszkiem wina na blat kuchenny. Mogła się założyć, że to Elizabeth. Do diabła, miała nadzieję, że to Elizabeth. Z radością powie tej kobiecie, co dokładnie o niej myśli. Szarpnięciem otworzyła drzwi, ale gdy zobaczyła Micka słowa zamarły jej na ustach. - Czego chcesz? - Daj mi pięć minut. Cholera. Stanęła w drzwiach, blokując mu wejście. - Nie masz do powiedzenia nic, czego chciałabym słuchać. Oparł rękę o ceglaną ścianę. - Pięć minut. To wszystko, czego chcę, Taro. Wyglądał na tak nieszczęśliwego, jak ona się czuła. Boże, chciała wierzyć, że to było szczere. - Pięć minut. Odsunęła się na bok, wszedł, a ona zamknęła drzwi. Stanęła przy drzwiach, skrzyżowała ręce na piersi. - Zacznij mówić. Odwrócił się. - Nie wiedziałem co robi Elizabeth, dopóki nie zobaczyłem tego w wiadomościach. - Jak mogłeś nie wiedzieć co robi? Była tuż przed tobą. Postawiłeś Nathana obok siebie, kiedy na ciebie skinęła.

- Wiem, jak to wyglądało, ale tam było bardzo głośno. Nathan i ja byliśmy zajęci rozdawaniem koszulek i piłek, wygłupianiem się i rozmawianiem z dziećmi i resztą facetów, którzy chcieli zrobić zdjęcia. Nie zwracaliśmy uwagi na kamery lub na to, co robi Liz. Myślałam, że stara się promować fundację. Nie miałem pojęcia, dopóki nie zobaczyłem tego w wiadomościach. Zrobiło mi się niedobrze, po obejrzeniu nagrania. I byłem cholernie wściekły na Elizabeth. - Ruszył ku niej. - Nigdy w gniewie nie chciałem podnieść ręki na kobietę, póki tego nie zobaczyłem, Taro. Musiałem się mocno hamować, żeby jej nie skrzywdzić. Tak mi przykro. Był tak samo zraniony jak ona. - Przysłała mi film. - Co? - Przysłała mi nagranie i notatkę. Mówi, że jest jej przykro. Jest na krześle. Podszedł i chwycił kartkę, przeczytał ją i ponownie na nią spojrzał. - Co jest na nagraniu? Wzruszyła ramionami. - Nie wiem. Jeszcze nie obejrzałam. - A chcesz? - Chyba tak. Mick umieścił film w odtwarzaczu DVD. Był to skrót nagrania z wesołego miasteczka. Lektor, którym był bardzo znany sprawozdawca sportowy, mówił o tym, jak Szable - i Mick - niestrudzenie działali na rzecz fundacji oraz jakie korzyści osiągnęła organizacja charytatywna. To było to samo nagranie, z Nathanem i Mickiem na pierwszym planie. Nic się nie zmieniło. Więc o co jej chodziło? Chociaż właściwie coś się zmieniło. Sprawozdawca sportowy mówił o Micku, jego dziewczynie Tarze Lincoln i o jej synu Nathanie oraz o tym, jak bezinteresownie poświęcili swój czas, żeby zaplanować to wydarzenie. Mówił też, iż Tara jest lokalną organizatorką imprez, że podarowała swój czas na przygotowanie zbiórki. Mówił, iż Nathan jest uczniem drugiego roku w miejscowym liceum, krótko opisał szkołę i pokazał zdjęcie szkoły oraz drużyny. Wyjaśnił, że Nathan jest rozgrywającym i wspomniał, iż Mick również zaczynał jako rozgrywający, następnie zaczął ich porównywać. Dobry Boże. Nathanowi bardzo się to spodoba. Tara weszła do salonu i usiadła na kanapie, oglądając reportaż, który Liz całkowicie zmieniła z czegoś negatywnego w coś pozytywnego i korzystnego. Nathan wyjdzie z tego wyglądając jak bohater. Jej oczy

napełniły się łzami, zwróciła wzrok na Micka. - Ty to zrobiłeś? - Powiedziałem Liz, że wszystko spieprzyła. Bardzo poważnie. Powiedziałem jej, że ma to naprawić. - Wygląda na to, że to zrobiła. - Powiedziałem jej, że ją zwolnię, jeśli nie zrobi tego dobrze. Tara podniosła rękę do ust. - Zagroziłeś jej zwolnieniem? - Tak. - Mick, to co zrobiła... jest niesamowite. - Była to winna tobie i Nathanowi. Nie ma prawa wami manipulować. Nie będę tolerował, żeby ktokolwiek, kto dla mnie pracuje, traktował w ten sposób ludzi, których kocham. - Ludzi których... co powiedziałeś? Wstał, podszedł do niej i chwycił ją za ręce, stawiając na nogi. - Daj spokój, Taro. Do tej pory z pewnością zorientowałaś się, co do ciebie czuję. - Nie, nie miałam pojęcia. Nigdy o tym nie rozmawialiśmy. - Dobrze, porozmawiajmy o tym. Jego usta wygięły się w uśmiechu pełnym nadziei. O, Boże. Jej umysł został zalany bólem tego, co to mogło oznaczać. Tego, na co miała nadzieję. I cierpienia przez jakie dziś przeszła. Wszystko o czym mogła myśleć, to ból i strach. Odsunęła się od niego. - Nie, proszę. Ja... nie mogę, Mick. Uśmiech zamarł mu na ustach. - Co? Dlaczego? Właśnie powiedziałem ci, że cię kocham. - Nie. - Potrząsnęła głową. - Nie mogę tego zrobić. Proszę. Musisz wyjść. Skrzywił się, starał się ją przytrzymać, ale cofnęła się, chcąc zachować dystans, chcąc, żeby odszedł. - Tara. Wszystko będzie dobrze, obiecuję. Zadbam o to, żeby nagranie dotarło wszędzie. - To nie tak, Mick. Nie rozumiesz. Powiedz Liz, że doceniam jej poprawę, ale ty i ja? Nie mogę ciągnąć tego dłużej. Jeszcze bardziej się cofnęła, ale nie pozwolił jej na to, podążył za nią. - Co masz na myśli, mówiąc, że nie możesz tego ciągnąć? Powiedziałem, że cię kocham, a ty mnie odpychasz? Nie rozumiem tego. - Wspaniale się bawiliśmy tego lata, Mick. Ale to już koniec. Twoje życie

i moje po prostu nie pasują do siebie. Mam firmę i Nathana. Ty masz swoją karierę. To nie mogło się udać. Ruszyła do drzwi frontowych, ale stanął przed nią. Nie miała dokąd uciec. Nie dotykał jej, jednak jego ciało znajdowało się tylko kilka cali od niej. - Pasujemy do siebie. Doskonale. Potrząsnęła głową. - Nie, nie pasujemy. Nie mogę żyć w twoim świecie i mój syn również nie. Twoje życie to imprezy, wycieczki, okładki magazynów i wiadomości, a nie tego chcę dla Nathana. - Nie musi tak być, Taro. To była wizja Liz na budowanie mojego wizerunku. - Potrzebujesz tego dla swojej kariery. A ja potrzebuję miejsca, żeby odetchnąć. Doceniam wszystko, co zrobiłeś dla mnie i dla Nathana. Teraz po prostu potrzebuję trochę przestrzeni. Wkrótce Nathan zacznie szkołę i musi skupić się na tym, nie na twoim szalonym życiu. - Poradzimy sobie. Łzy zapiekły ją pod powiekami, mrugała, żeby je powstrzymać. - Proszę, idź. - Kochasz mnie, Taro? Jej serce szarpnęło się, kiedy skłamała. - Nie. Dobrze się z tobą bawiłam tego lata, ale nie kocham cię, Mick. Krótko skinął głową. - Dobrze. Otworzyła mu drzwi i odszedł, nie oglądając się na nią. Zamknęła drzwi na klucz, a następnie oparła o nie głowę, słuchając, jak odpala samochód i odjeżdża. Wtedy pozwoliła sobie na łzy. Postąpiła właściwie. Dla Nathana i dla siebie. Tylko dlaczego to tak bardzo bolało? *** Po meczu rozpoczynającym sezon, Mick siedział w szatni. Był psychicznie i fizycznie przygotowany i dał z siebie wszystko podczas dzisiejszego meczu. I wygrali, trzydzieści siedem do siedemnastu dla Saint Louis. Udzielił pomeczowych wywiadów, przeszedł zwycięskim krokiem, omówił najlepsze zagrania, z optymizmem wypowiedział się o nadchodzącym sezonie i podzielił się przemyśleniami na temat tego, jak

dobrze może w nim wypaść jego drużyna. Zrobił wszystko, co niezbędne, a gdy gracze i media odeszli, pozwolił, żeby wszystko wokół niego się rozpadło. Tydzień temu Tara wyrzuciła go ze swojego życia, ale on wciąż nie mógł pozwolić jej odejść. Kochał ją. I do cholery, ona też go kochała. Wiedział, że tak i nie zamierzał pozwolić jej wypierać się tego, tylko dlatego, że się bała. - Co do cholery robisz tu całkiem sam? Uśmiechnął się, odwrócił i zobaczył Gavina opierającego się o ścianę obok drzwi. - Nie powinieneś grać w baseball? - Miałem dzisiaj mecz w Kansas City, więc przyjechałem jakiś czas temu. Słyszałem o tobie i Tarze. Przykro mi. - Mama się wygadała. Gavin odepchnął się od ściany i usiadł obok niego na ławce. - Zależy jej. Wiesz, jaka jest względem nas. Jeśli cierpimy, to ona również. Mick nic nie odpowiedział. - Kochasz ją? - Tak. - Ale ona cię nie kocha. Mick odwrócił głowę w kierunku Gavina. - Kocha mnie. Jest przestraszona. To wszystko ją przeraża. - Człowieku, gówno wiem o tej całej miłości. Kocha cię i dlatego z tobą zrywa? - Zraniłem ją. - Liz ją skrzywdziła. - Nie, to przeze mnie. Powinienem był trzymać Elizabeth w ryzach. Myślała, że wszystko co robi w ramach PR-u jest dla mnie dobre. Powinienem był sprawdzać, co robi. No i wiedziałem, że Liz nie lubi Tary. Nie byłem skoncentrowany, nie zwracałem na to uwagi. Kiedy kogoś kochasz, twoim zadaniem jest chronienie tej osoby. A ja tego nie zrobiłem. - To nie twoja wina, człowieku. Nie możesz być wszystkim dla wszystkich. - I tu się mylisz, Gavin. Powinienem był przewidzieć, że do tego dojdzie, ale nie przewidziałem. Przyznaję się do tego. Muszę wymyślić, jak to teraz naprawić. I nie wiem, czy potrafię. Gavin położył rękę na ramionach Micka.

- Nigdy nie widziałem, żebyś się z czymkolwiek poddawał. W swoim życiu nawaliłeś w wielu sprawach. Mick roześmiał się. - Dzięki. Gavin posłał mu krzywy uśmiech. - Wiesz, co mam na myśli. Wcześniej wygrzebałeś się z bagna, Mick. Więc, jeśli kochasz Tarę, to się nie poddawaj. Jeśli się boi albo jest zraniona, napraw to. - Spróbuję. Muszę spróbować. Ona jest dla mnie wszystkim. - Skoro tak, to przestań siedzieć tu jak marudna cipka i idź coś z tym zrobić. Mick zaśmiał się. - Dzięki za dopingującą rozmowę. - Po to tu jestem. Otworzyły się drzwi. Mick i Gavin podnieśli głowy, gdy weszła Elizabeth. - Zakładam, że jesteś ubrany. Na dźwięk głosu Elizabeth, Mick zacisnął dłonie w pięści. Nie próbowała się z nim skontaktować od tej nocy, kiedy zagroził, że ją wyleje. Mądre posunięcie z jej strony. Gavin odwrócił się do Micka i uniósł brwi. - Gavin, nie wiedziałam, że tu będziesz. - Po prostu przyszedłem powiedzieć Mickowi cześć. Elizabeth podeszła, wyglądając spokojnie i pięknie, jak zwykle ubrana w szary garnitur, buty na obcasie, miła spięte włosy, a dwa diamentowe kolczyki błyszczały w świetle. - Podwieźć cię do hotelu? Autobus wkrótce pojedzie na lotnisko. Spojrzał jej w twarz. - Nie. - Muszę z tobą porozmawiać. - To nie jest dobry moment. - Tak samo dobry, jak każdy. - Spojrzała na Gavina. - Mogę zamienić słowo z twoim bratem? Na osobności. - Cokolwiek masz mi do powiedzenia możesz to powiedzieć przy Gavinie. Gavin wstał, oparł się o szafki i skrzyżował ręce, wyglądając na rozbawionego. Elizabeth przeniosła wzrok z Gavina na Micka. Jej zrelaksowana

postawa zniknęła. - Dobrze, jak chcesz. - Skupiła się na Micku. - Wiem, że nawaliłam. Przykro mi. Widziałeś wiadomości sportowe? Wszystko naprawiłam. - Tak. Tara to docenia. Nabrała powietrza w płuca, po czym je wypuściła. - Cieszę się. Przepraszam, Mick. To się nie powtórzy. Zawsze miałam na uwadze to, co najlepsze dla twojej kariery, chciałam widzieć, jak wznosisz się na szczyt. Zasunął torbę, potem uniósł na nią wzrok. - Zawsze miałaś na uwadze upewnienie się, że twoi klienci zarobią górę pieniędzy, więc w konsekwencji ty też mogłaś zarobić kupę kasy. Chcesz, aby twoi klienci należeli do elity, ponieważ to sprawia, że dobrze wyglądasz. Szczerze mówiąc, Liz, nie jestem pewien, czy bardziej jesteś zainteresowana tym, żebyśmy to my dobrze wypadli, czy może raczej chodzi o ciebie. Zbladła. - To nieprawda. Chcę tylko tego, co dla ciebie najlepsze. - Jeśli zależałoby ci na tym, co dla mnie najlepsze, to wiedziałabyś, iż Tara jest dla mnie odpowiednia. Liczyłabyś się z moimi uczuciami względem niej. Dbałabyś o dobro Nathana. Jedyne o co dbałaś, to pozbycie się Tary i Nathana z mojego życia, żebyś mogła wepchnąć w moje ramiona kolejną aktorkę lub modelkę dla jakiejś sesji zdjęciowej. Uniosła dłoń do piersi. - Nie. Dbam o ciebie, Mick. Zawsze to robię. Może nie zrobiłam tego, co należało, ale dbam o ciebie. I o Gavina. I o wszystkich moich klientów. - Gówno prawda. Kochasz pieniądze, prestiż i władzę. Masz gdzieś swoich klientów. I z całą cholerną pewnością masz gdzieś mnie, Elizabeth. Mick podniósł torbę i spojrzał na Gavina. - Podwieziesz mnie do mamy i taty? Złapię późniejszy samolot. Powinienem się tutaj zatrzymać i ich odwiedzić. Gavin skinął głową. - Jasne. Ruszył w stronę drzwi, zatrzymał się przed Elizabeth. - Według mojej umowy muszę dać ci trzydziestodniowe wypowiedzenie. Właśnie ci je daję. Jesteś zwolniona, Elizabeth. Liz sapnęła. Mick wyszedł, zostawiając Gavina sam na sam z Liz. Usiadła na ławce, opuściła głowę. Gavin nie wiedział co powiedzieć, żeby poczuła się lepiej. Do diabła,

pewnie nie zasługiwała na to, by poczuć się lepiej. Namieszała z jego bratem, Tarą i Nathanem. Zasługiwała na to. Uniosła głowę, w jej oczach błyszczały łzy. Elizabeth była najtwardszą kobietą, jaką kiedykolwiek poznał. Nic jej nie wzruszało. Przez wszystkie lata, kiedy ją znał, nigdy nie widział, by płakała. - Nie chciałam, żeby to się stało - powiedziała, jej głos był prawie szeptem. Gavin nie był nawet pewien, czy mówiła do niego. - Nie sądzę, żebyś chciała. Będziesz musiała pogodzić się z tym, iż straciłaś Micka jako klienta. Potrząsnęła głową. - Nie o to chodzi. Nie chciałam go skrzywdzić, Gavin. On nie jest tylko moim klientem. Jest moim przyjacielem i to od bardzo dawna. Albo... był moim przyjacielem. Teraz już nie jest. Wcześniej traciłam klientów. Ale utrata jego przyjaźni zabolała mnie bardziej niż wszystko inne. Podniosła na niego wzrok, a błysk jej łez sprawił, że ścisnęło go w dołku. - Nie mam wielu przyjaciół. - Zaśmiała się cicho. - Chyba zaczynam rozumieć, dlaczego. Wstała i podeszła do niego, jej oczy były jak płynne niebieskie jeziora. Jej ciało znalazło się tak blisko jego ciała, że jej piersi ocierały się o jego klatkę piersiową. Uniosła drżącą rękę do jego twarzy i przesunęła palcami po jego szczęce, a następnie przejechała opuszkiem palca po jego dolnej wardze. - Na wszelki wypadek - szepnęła, po czym wspięła się na palce i przycisnęła wargi do jego ust. Jej usta były miękkie, dotknęła go czubkiem języka. To był lekki pocałunek, będący obietnicą czegoś więcej. Musiał oprzeć się pokusie, by przyciągnąć ją do siebie, zgnieść w uścisku i pogłębić pocałunek. Zaskoczyła go nagła potrzeba, żeby ją mieć, posmakować jej w pełni. O, tak. Chciał więcej. Sięgnął po nią, ale cofnęła się i uśmiechnęła. - Zawsze chciałam to zrobić - powiedziała, po czym odwróciła się i wyszła. Cholera. Co to było? I dlaczego chciał za nią iść? Dlaczego chciał wziąć ją w ramiona i posunąć się z tym pocałunkiem o krok dalej? Dlaczego to go obchodziło? Wypuścił oddech i poszedł dogonić Micka.

*** Mick spodziewał się, że jego rodzice będą już w łóżku, kiedy on i Gavin weszli do domu. Dom był cichy i ciemny. - Zostajesz? - zapytał Gavina, gdy użył swojego klucza do otwarcia drzwi frontowych. Gavin wzruszył ramionami. - Może. W ramach moralnego wsparcia. Mick wygiął brew. - Nigdy nie zostajesz. Masz własne mieszkanie. - Nie powiedziałem, że spędzę noc w moim starym pokoju, czy coś. Wiesz jak jest. Zbyt dużo domowego ogniska i zaczynam się dusić. - Gavin przepchnął się obok niego i ruszył korytarzem. - Potrzebuję piwa. Mick pokiwał głową i poszedł za Gavinem do kuchni. - Co chcesz? Cola czy woda? - Cola. Gavin rzucił mu puszkę. Mick otworzył puszkę, podczas gdy Gavin zdjął nakrętkę z butelki z piwem i wziął kilka długich łyków. - Więc wylałeś Elizabeth. Lepiej zacznij rozgłaszać, że potrzebujesz nowego agenta od zaraz. Mick wyrzucił zawleczkę od puszki z colą i napił się. - Nie ma pośpiechu. W tej chwili mi to nie przeszkadza. Nie potrzebuję żadnych sępów dobijających się do moich drzwi, kiedy jestem zajęty grą w futbol. Poza tym, w pierwszej kolejności muszę uporządkować sprawy w życiu osobistym. Szukanie agenta może zaczekać. - Chyba tak. Liz wyglądała na załamaną. Mick wzruszył ramionami. - Dojdzie do siebie. - Chcesz, żebym ja też ją zwolnił? - Nie, chyba że cię wkurzy. Gavin wziął długi łyk piwa, potem się uśmiechnął. - Wkurzyć nie jest słowem, którego bym użył. - Tak mi się wydawało, że słyszę tutaj głosy. I patrzcie, to obaj moi chłopcy. - Cześć, mamo. Mick wstał i objął matkę, obdarzając ją niedźwiedzim uściskiem.

Podeszła, przytuliła i pocałowała Gavina, po czym usiadła przy stole. - Co ty tu robisz? Myślałam, że wracasz do San Francisco zaraz po meczu. - Kłopoty z dziewczyną - powiedział Gavin. Mick rzuciła mu drapieżne spojrzenie. - Cóż, to prawda, no nie? - Och, kochanie. Nie załatwiłeś jeszcze spraw z Tarą? - Zwolnił też Liz. Mick przewrócił oczami. - Ile masz lat – osiem? Gavin posłał mu zadowolony z siebie uśmiech. Matka Micka szeroko otworzyła oczy. - Zwolniłeś Elizabeth? Dlaczego? Gavin otworzył usta, ale Mick podniósł rękę. - Zamknij się. Pozwól mi mówić. Gavin zamknął usta. - Zrobiła coś, co mi się nie spodobało. Coś, co zraniło Tarę i Nathana. To była kropla, która przepełniła czarę. - Rozumiem. - Jego matka skrzyżowała ramiona na piersi. - Chcesz o tym porozmawiać? Mick spojrzał na Gavina, który nie zamierzał się ruszyć. - Gavin, pozwól mi w spokoju porozmawiać z Michaelem. - Och, w porządku. Tęskniłem za tym wszystkim. - Pocałował matkę w policzek. - Jadę do domu. Wyjęła mu z rąk butelkę piwa. - Ile piwa wypiłeś? - Jezu, mamo, mam dwadzieścia dziewięć lat, nie szesnaście. Kilka łyków. - W takim razie możesz iść. Kocham cię. - Też cię kocham. - Gavin wychodząc walnął Micka w ramię. Zadzwoń, jeśli byś mnie potrzebował. - Dzięki, Gavin. - Więc co się stało z Tarą? Mick zdał matce relację z tego, co zaszło w wesołym miasteczku i co później wydarzyło się między nim i Tarą. - Myślisz, że cię kocha? - Tak. Położyła dłoń na wierzchu jego dłoni.

- Ona się boi. - Wiem. - Co z tym zrobisz? - Nie potrafię sprawić, żeby zaakceptowała mój styl życia, mamo. To wymaga dosyć dużego zaangażowania. A ona ma swoją karierę. I Nathana. - Jest silną kobietą. Poradzi sobie z tym. Musisz dać jej trochę czasu. - Nie jestem zbyt dobry w zostawianiu spraw własnemu biegowi. Ja działam. Lubię sięgać po to, czego chcę. Jej wargi drgnęły. - Wiem. Zawsze byłeś tym, który działał. Jednak tym razem, myślę, że musisz usiąść i pozwolić jej pomartwić się przez jakiś czas. Jeżeli kocha cię tak, jak mówisz, przyjdzie do ciebie. - Ale... Ścisnęła jego rękę. - Pozwól jej przyjść do ciebie, Michael. Nie naciskaj, bo może poczuć się osaczona. Wie, że cię kocha. I wie, że ty ją kochasz. Daj jej czas, żeby zdała sobie z tego sprawę. - Postaram się. Jego matka posłała mu domyślny uśmiech. - Tak zrobisz. *** Tara wprowadziła ostatnie poprawki do propozycji, zapisała plik, załączyła do e-maila i wcisnęła „wyślij”, wznosząc żarliwe modły do bogów biznesu, żeby jej wniosek został przyjęty. To był ważny klient, który przysporzyłby jej firmie dużo pieniędzy, jeśli zaakceptuje ofertę. Teraz pozostało jej tylko trzymać kciuki. Chwyciła akta potencjalnego klienta, wraz z innymi teczkami, które zaśmiecały jej biurko i podeszła do szafy, żeby dołączyć do akt kilka bardzo potrzebnych dokumentów. Przez ostatnie dwa tygodnie pracowała bez przerwy, próbując wrócić do rytmu pracy. Nic, tylko praca. To i powrót Nathana do szkoły, gdzie na szczęście był zajęty treningami futbolowymi, spotkaniami drużyny i planem lekcji. Nie był zadowolony z tego co zrobiła, a jej rozstanie z Mickiem potraktował osobiście i wrócił do swojej poprzedniej ponurej postawy. Nie pomogło nawet to, że on, jego trener i drużyna uwielbiali poprawiony materiał telewizyjny i nagrali kopię fragmentu, na którym był on i jego

drużyna. Trener osobiście jej podziękował za wypromowanie drużyny, mimo że nie miała z tym nic wspólnego. Zapytał też, czy Mick będzie mógł uczestniczyć w piątkowym meczu i wyglądał na zbitego z tropu, kiedy powiedziała mu, że ona i Mick już się nie spotykają. To ona była tą, która umawiała się z Mickiem. Nie Nathan, nie jego przyjaciele, nie jego trener, ani drużyna. Więc wszyscy po prostu będą musieli się z tym pogodzić. Mick zniknął z jej życia. Z ich życia. Ostatecznie wszyscy będą musieli to zaakceptować. Nawet ona się z tym pogodzi. Kiedyś. Gdy skończyła segregowanie, wróciła do biurka, by zapłacić kilka rachunków, które stale ignorowała przez ostatnie kilka dni. Jej drzwi otworzyły się i weszły Karie, Ellen oraz Maggie. Były wyraźnie zdeterminowane. - Wynoś się - powiedziała Maggie. Tara wygięła brwi. - Słucham? - Słyszałaś. Jest czwartek wieczorem, godzina szósta, a pierwszy mecz Nathana jest za godzinę. Jedź do domu, przebierz się i idź na jego mecz. Podniosła wzrok na zegar na ścianie. - Zdążę na mecz. Mam jeszcze tylko kilka rzeczy do zrobienia. - Czymkolwiek są te rzeczy, mogą zaczekać - powiedziała Ellen. - Rachunki nie mogą czekać, odwlekałam je, ponieważ byłam zajęta innymi sprawami. Maggie wmaszerowała i szybko złapała rachunki leżące na jej biurku. - Zapłacę te cholerne rachunki. Teraz idź. Zapracowujesz się odkąd rzuciłaś Micka. Nie możesz wiecznie się tu ukrywać. - Nie ukrywam się. Skupiam się na firmie, która, mogę dodać, wypłaca wam wynagrodzenia. Karie stanęła za nią i odsunęła jej krzesło. - Jesteśmy ci głęboko wdzięczne. Idź do domu. - Jestem szefem. Mogłabym was zwolnić. Ellen wyciągnęła jej torebkę. - Nie zwolnisz nas. Jesteśmy integralną częścią tej firmy. Bez nas zwinęłabyś się w pozycji płodowej i ssała kciuk. Tara prychnęła. - Chyba masz rację. Wyszła z biura, odwróciła się, a wszystkie trzy jej pracownice - jej przyjaciółki - strzegły drzwi do jej gabinetu.

- Dobranoc. - Cześć - odpowiedziały wszystkie. Tara przewróciła oczami i wyszła z budynku, pojechała do domu, gdzie pospiesznie przebrała się w dżinsy i koszulkę z nazwą drużyny Nathana. Złapała sweter, wiedząc, że zrobi się chłodno, gdy zajdzie słońce, a następnie pojechała na szkolny stadion, zaparkowała i ruszyła w kierunku boiska drużyny rezerwowej. Nathan rozpoczynał dzisiaj grę, przez co był zdenerwowany i podekscytowany. Mimo, że przez ostatnie kilka tygodni mieli pewne trudności, nadal szukał jej wzrokiem na trybunach i posłał jej krzywy uśmiech, kiedy zauważył ją siedzącą w trzecim rzędzie na linii czterdziestu jardów. Pomachała mu, po czym wraz z drużyną ruszył na rozgrzewkę na boisku. Było tak, jak na pierwszym meczu, w którym widziała grę Micka. Tara ściskała kciuki i zmuszała się do relaksu, kiedy po wykopie jej syn zajął swoje miejsce za środkowym i odliczał do gry. Środkowy podał piłkę do Nathana i zamiast przekazać piłkę biegaczowi lub rzucić ją skrzydłowemu, Nathan zobaczył dziurę w linii ataku, przedarł się przez środek i pobiegł. O, Boże. Biegnij, Nathan, biegnij! Tara wstrzymywała oddech przez całe dziewięć jardów, aż Nathan pośliznął się i natknął na trzech ostro blokujących zawodników. Nie oddychała, dopóki nie zerwał się, uśmiechnął i udał na naradę. Dopiero wtedy, wśród dzikich okrzyków, wypuściła oddech. Mądrala. Myślał, że jest krosem, czy jak? Nigdy wcześniej nie widziała, żeby zrobił coś takiego. W połowie czwartej kwarty wyniki były zbliżone. W zeszłym roku grali z tą drużyną mecz barażowy50, stąd wiedzieli, że są dobrzy. Drużyna Nathana wykazała dużą poprawę, więc grali nieustępliwie, ale byli sześć punktów do tyłu. Tara przeniosła swoją uwagę z gry na tablicę wyników, żując poszarpaną skórkę przy paznokciu i mając nadzieję, że czas nie skończy się zanim Nathan będzie mógł zaprowadzić drużynę w dół pola i ponownie zdobyć punkt oraz że obrona powstrzyma przeciwną drużynę przed podniesieniem punktów. Do końca zostało dwie i pół minuty, gdy obrona zatrzymała przeciwników, a Nathan dostał piłkę. Tara mogła sobie tylko wyobrażać, jaką czuł presję, żeby utrzymać drużynę w grze. Czy Mick przechodził przez to 50 Baraż - dodatkowy mecz rozstrzygający o miejscu zajętym przez zwycięską drużynę, rozgrywany w przypadku braku rozstrzygnięcia dotychczasowych rozgrywek.

podczas każdego meczu? To musiało doprowadzać jego matkę do szału. Przestań myśleć o Micku. I o jego rodzinie. Brakowało jej Kathleen, żałowała, że nie mogły pozostać sobie bliskie. Mogłaby się jej poradzić, ale dzwonienie do Kathleen, żeby porozmawiać o jej synu nie było właściwe. Do tego o synu, z którym Tara zerwała. Porzuciła myśli o Micku i skoncentrowała się na Nathanie. Trwała pierwsza próba, gdzie zdobyli pięć jardów. Tara zrobiła wdech, po czym wypuściła powietrze, próbując uspokoić swoje szalejące serce. Druga próba, to było krótkie podanie do skrzydłowego, który biegł w pierwszej próbie. Podskoczyła, by zaraz uścisnąć jedną z pozostałych matek. Byli teraz na własnej linii czterdziestu jardów, a w trzeciej próbie biegacz pokonał dwadzieścia pięć jardów, dzięki czemu znaleźli się na terytorium przeciwnika. Serce Tary waliło. Nie mogła sobie wyobrazić, co czuł Nathan. Wyglądał na spokojnego i opanowanego, gdy wykonał długie podanie do skrzydłowego, który przebiegł aż do linii piętnastu jardów zanim został zablokowany. Serce podeszło jej do gardła, kiedy podczas następnych dwóch prób nie ruszyli z miejsca. Przy trzeciej próbie pozostało jeszcze czterdzieści pięć sekund. Nathan zajął pozycję, odebrał piłkę od środkowego, odwrócił się w lewo - i nic. Pozostał w „kieszeni”, odwrócił się w prawo, na środku boiska zauważył końcowego, wystrzelił do niego silnym podaniem. Końcowy pobiegł sprintem do strefy punktowej i zdobył przyłożenie. O mój Boże. Wygrali. Wszyscy zaczęli krzyczeć. Tara wykrzyczała imię Nathana i wybuchnęła płaczem. To była najlepsza gry w historii. Dodatkowy punkt poprawił ich wynik i choć przeciwna drużyna otrzymała z powrotem piłkę, zabrakło im czasu, przez co drużyna Nathana wygrała. Żadne zwycięstwo nie mogło być słodsze. Tara nawet nie dbała o to, że był to dopiero pierwszy mecz sezonu; dla niej nadal był to najlepszy mecz, w którym grał jej syn. Po meczu i całej tej euforii, Tara zeszła na boisko. Cofnęła się, kiedy rozmawiał z kilkoma uczniami, w tym z młodą dziewczyną - cheerleaderką JV51. Była bardzo ładna, miała ciemne włosy związane w koński ogon. Gdy Nathan ją dostrzegł, uśmiechnął się, a jej ścisnęło się serce, bo znowu wyglądał jak mały chłopiec. Ale on już nigdy nie będzie jej małym synkiem. Dorastał i nadszedł czas, aby dała mu trochę przestrzeni. Podeszła do niego i przytuliła go. - Grałeś dzisiaj niesamowicie. 51 JV (junior varsity) – drużyna rezerwowa.

Uśmiechnął się. - Dzięki, mamo. To jest Carla. - Witam, pani Lincoln. - Nie pani. Możesz mówić mi Tara. Miło cię poznać, Carla. - Och. Dobrze. Nathan świetnie grał, prawda? - Tak. - Hm, niektórzy z nas wybierają się do trenera na pomeczową pizzę powiedział Nathan. - Nie przeszkadza ci to? Chciałbym spędzić noc w domu Bobby'ego. Jego rodzice się zgodzili. Tara przeniosła wzrok na rodziców Bobby'ego, którzy pomachali do niej i skinęli głowami. Odmachała. - Nie mam nic przeciwko. Pójdę porozmawiać z jego rodzicami. Baw się dobrze. - Dzięki, mamo. Tara odbyła krótką rozmowę z rodzicami Bobby'ego, którzy zapewnili ją, że po imprezie odbiorą Bobby'ego i Nathana z domu trenera. Tara miała przyjechać po Nathana jutro po południu, więc wszystko było załatwione. Odwróciła się, żeby wrócić do domu, lecz zatrzymała się na środku boiska, a jej serce wyrywało się z piersi, kiedy zobaczyła Micka. A przynajmniej sądziła, że to jego widziała. Trudno byłoby go nie dostrzec, tym bardziej, że był tak cholernie wysoki, a jego twarz miała wyrytą w pamięci aż do śmierci. Mimo że było ciemno, stadion nadal był oświetlony. Skierował się na zachodnią stronę trybun i zniknął w tłumie ludzi opuszczających stadion. Podążyła za nim, przyspieszając kroku, idąc najpierw murawą, potem chodnikiem i wspinając się na trybuny, skąd zobaczyła, że wyszedł na parking, gdzie kibice wsiadali do swoich samochodów i odjeżdżali. Weszła na murek i przeczesała tłum wzrokiem, sądząc, iż dostrzegła jego czarny SUV wyjeżdżający z parkingu. Oczywiście możliwe, że sobie to wyobraziła. Dlaczego Mick miałby tu być? Powiedziała mu, że nie chce go więcej widzieć. Nie kontaktował się z nią w ciągu ostatnich dwóch tygodni. W niedzielę miał mecz. To natomiast był mecz lokalnego liceum. Media nie były nim zainteresowane. Nie miał żadnego powodu, żeby tu być. Była idiotką. A tak ciężko pracowała, by wyrzucić Micka z myśli. - Mamo? Spojrzała w dół i zobaczyła Nathana, Carly, Bobby'ego oraz jego rodziców gapiących się na nią, gdy stała na murze jak jakaś idiotka.

- Och. Cześć. - Co ty tam robisz, mamo? - Uch, wydawało mi się, że widziałam kogoś, kogo znam. Usta Nathana wykrzywiły się w krzywym uśmieszku. - Może Micka? Przytrzymał ją za rękę, gdy zeskakiwała. - Nie. Dlaczego tak myślisz? - Yhm, mamo. Ponieważ był tutaj. - Był? Skąd wiesz? - Bo zaprosiłem go na mecz. - Nathan odwrócił się do Carly i Bobby'ego. - Dogonię was za chwilę. Po odejściu przyjaciół Nathan utkwił wzrok w ziemi. O czymś jej nie mówił. - Nathan? W końcu podniósł na nią wzrok. - Słuchaj, nie chcę, żebyś się o to na mnie wkur... uch... zdenerwowała. Zadzwoniłem do niego i zapytałem, czy chce zobaczyć mój pierwszy mecz. Powiedział, że bardzo chętnie. Zostawiłem mu bilet. Przed meczem przyszedł do szatni pogadać z chłopakami. To nic takiego, w porządku? - Tęsknisz za nim. Nathan wzruszył ramionami. - Po prostu pomyślałem, że może chciałby zobaczyć jak gram. Łzy zakłuły ją pod powiekami. Boże, ten dzieciak potrzebował mężczyzny w swoim życiu. - Przykro mi, Nathan. Właśnie dlatego nie umawiam się na randki. - Pieprzenie. Przestań mnie wykorzystywać. Jej oczy zrobiły się ogromne. - Co? - Przeze mnie odkładasz własne życie na bok. Z mojego powodu nie pozwalasz nikomu zbliżyć się do ciebie. - To nieprawda. - Kochasz Micka. Chyba nie zaprzeczysz? Otworzyła usta, ale nie odezwała się. - Nie musisz nic mówić. To oczywiste, płaczesz praktycznie każdej nocy. Nie wiem, dlaczego w związku z tą sprawą zachowujesz się jak duże dziecko, mamo. Kochasz go. On cię kocha. Proste, prawda? Potarła skroń. - Nie, Nathan. To nie jest proste.

- Powiedz mi w czym problem. - Problem dotyczy Micka i mnie, to nie twoja sprawa. - Dlaczego nie przestaniesz traktować mnie jak małe dziecko i nie zaczniesz wierzyć, że może uda mi się poradzić sobie z niektórymi dorosłymi problemami? Zawsze cię wysłucham, kiedy g... - kiedy sprawy przybiorą zły obrót. Nie musisz dla mnie czynić życie doskonałym. Wiem, że zdarzają się złe rzeczy. Wiem, że miałaś gówniane - dobra, powiem to - gówniane życie, gdy byłaś młodsza. To nie znaczy, że musisz dopatrywać się czegoś złego we wszystkim i w każdej osobie. Nie każdy jest zły. Mick nie jest. Podniosła dłoń. - Dobra, zaczekaj. - Nie, nie zamierzam czekać. I sądzę, że nie powinnaś czekać ani chwili dłużej. Wychowując mnie odłożyłaś swoje życie na później. I naprawdę, rozumiem to. Doceniam to. Ale nie jestem już dzieckiem. Odpuść, mamo. Stała tam, oniemiała, patrząc na jej małego chłopca, który dorósł i teraz udzielał jej rad. - Chyba dorosłeś. Przepraszam. - Nie przepraszaj. Po prostu przestań używać mnie jako pretekstu do nie robienia tego, czego naprawdę chcesz. Wzięła oddech i wypuściła go. - Myślisz, że tak robiłam? - Nie zawsze. Ale z Mickiem? Tak. A teraz przestań. Skinęła głową, zdumiona własnym synem, który w jakiś sposób dorósł, kiedy nie patrzyła. - W porządku. Przestanę. - Ja też go lubię, mamo. Wciągnęła oddech, zdając sobie sprawę, że nie była jedyną osobą, która kochała Micka. - Wiem. - Nie jest złym facetem. - Nie, nie jest. - Nawet jeśli do niego nie wrócisz, chcę się z nim przyjaźnić. Nie przeszkadza ci to? Usiadła na murku i trzymała syna za ręce. Zaskakująco, pozwolił jej na to. - Nie, nie przeszkadza. I nie znam nikogo, kto nadawałby się do tego lepiej od Micka. Nathan chwycił ją w miażdżącym uścisku, który sprawił, że napłynęły

jej łzy do oczu. - Kocham cię. Muszę iść. Cześć. - Cześć. Śmiała się przez łzy, gdy biegł do przyjaciół. - Idź znaleźć Micka i powiedz mu, że go kochasz - krzyknął Nathan, gdy był w połowie drogi na parking. Tara była zawstydzona, ale dzieciaki roześmiały się, a rodzice Bobby'ego tylko pomachali i pokiwali głowami. Jasne, jej dziecko rzuciło w nią to epickie oświadczenie o dojrzałości i miłości, a następnie pobiegło na pizzę. Tak łatwo to zrozumiał, kiedy ona najwyraźniej miała z tym problem. Młodzież. Z pewnością ona nie była taka mądra, kiedy była w jego wieku. Wsiadła do samochodu, odpaliła, następnie ruszyła do domu, ale w drodze zmieniła zdanie i gwałtownie wjechała na autostradę. Nathan miał rację. Nadszedł czas, by przestać się bać i skończyć z kolejnymi wymówkami. Wiedziała czego chce i nadszedł czas, żeby to zdobyć. XXI Mick właśnie skończył brać prysznic, kiedy usłyszał dzwonek do drzwi. - Cholera. Złapał spodnie i założył je, zapinając zamek, gdy zbiegał ze schodów. Zamówił pizzę, ale sądził, że minie co najmniej godzina, zanim ją dostarczą. Chwycił portfel i otworzył drzwi. To nie był facet od pizzy. To była Tara. - Och. Myślałem, że to dostawa pizzy. Przełknęła, ale jej struny głosowe zadziałały dopiero za drugim razem. - To nie pizza. Przykro mi. Mogę wejść? - Oczywiście. - Odsunął się pozwalając jej przejść i zamknął za nią drzwi. - Byłem pod prysznicem. - Widzę. Omiotła wzrokiem jego klatkę piersiową i dolne partie, a jego cholerny penis zareagował na jej spojrzenie utkwione w miejscu, gdzie nie zapiął guzika przy spodniach. - Chcesz coś do picia?

- Może być woda. Poszedł do kuchni i obojgu nalał po szklance wody, przeczesując ciągle jeszcze mokre włosy palcami, zanim zaniósł jej wodę. - Dzięki. - Usiądź. Usiadła, wzięła kilka łyków wody, po czym odstawiła szklankę na stolik. - Byłeś dzisiaj na meczu Nathana. - Zaprosił mnie. Starałem się trzymać poza linią twojego wzroku, sądząc, iż nie byłabyś szczęśliwa, gdybyś wiedziała, że tam będę. - Jeśli o to chodzi... - Posłuchaj, nie ujawniłem się. Nie było mediów. Zwolniłem Liz, więc nie będzie wchodziła ci w drogę. Wpatrzyła się w niego. - Zwolniłeś Elizabeth? - Tak. - Dlaczego? - Wiesz, dlaczego. - Mick. Mam nadzieję, że nie zrobiłeś tego ze względu na mnie. Usiadł na krześle. - Częściowo ze względu na ciebie. Częściowo ze względu na mnie i na to, czego chcę od mojej kariery. I przez to, czego więcej nie chcę. - Czego nie chcesz? - Nie chcę tej całej uwagi mediów, wszystkich modelek, aktorek, premier filmowych i innych rzeczy. - A czego chcesz? - Chcę grać w futbol tak długo, jak długo moje ciało mi na to pozwoli i dopóki będę robił to dobrze. I chcę żony. Syna. Może kolejnego dziecka. Przełknęła. - Gotowa rodzina, co? Miała zachrypnięty głos i łzy w oczach. Przeniósł się na kanapę. - Wiedziałem czego chcę od tej nocy kilka miesięcy temu, gdy na sali balowej spotkałem piękną kobietę. Była dla mnie idealna. Zamrugała, jej oczy pociemniały i pojawiła się w nich miękkość. - Naprawdę? - Tak. Już wtedy wiedziałem, że jest wyjątkowa. Może wtedy nie do końca wiedziałem, że chcę się z nią ożenić, ale wiem to teraz. Kocham cię, Taro.

Tara podniosła na niego wzrok. - Tamtej nocy ja również wiedziałam, że jesteś wyjątkowy. Ale bałam się. Nigdy nie miałam szczęścia w miłości. Uniósł jej brodę palcami. - Najwyższy czas, żeby to się zmieniło. Potarł wargami o jej usta, a ona westchnęła. Przyciągnął ją do siebie, tak cholernie szczęśliwy z racji, iż przyszła do niego, że jego serce aż wyrywało się z piersi. Nie był facetem, który kierował się emocjami, ale czuł łzy napływające do oczu. Zamknął je i skoncentrował się na uczuciach jakie wywołała w nim Tara. Szczęście. Doskonałość. A kiedy jej ciało dotknęło jego ciała, jedyne co czuł, to gorąco. Jej włosy musnęły jego ramię, więc podniósł rękę, by przeciągnąć po całej ich długości, wpleść w nie palce i lekko pociągnąć. Jęknęła i przycisnęła wargi do jego ust. - Kocham cię. Tęskniłam za tobą. Byłam taka głupia. Położył palec na jej ustach. - To już przeszłość. Przeszłość się nie liczy. Teraz musisz myśleć wyłącznie o przyszłości. - Wciągnął ją na swoje kolana. - Mam zamiar kochać się z tobą, a potem porozmawiamy o tej przyszłości. Stęskniłem się za byciem w tobie. Trzymała go za ramiona. - Boże, też za tym tęskniłam. Zdjął jej sweter i przeciągnął podkoszulek przez głowę, położył ją na kanapie i polizał nabrzmiałe piersi. Jej smak rozpalił go, potrzeba, by czuć jej twarde sutki pod językiem zburzyła jego pragnienie, by zrobić to powoli. Rozpiął i zdjął jej biustonosz, po czym wziął jej sutki w usta, kręcąc językiem wokół twardych pąków, aż wygięła się w łuk, karmiąc go nimi. Ssał i lizał ją, a ona wiła się przy nim, aż jego penis napierał na zamek w spodniach. Ściągnął jej dżinsy, już wdychając słodki zapach jej pragnienia. - Jesteś wilgotna dla mnie? Spojrzała na niego. - Jedyne co mogłam robić, to myśleć o tobie, śnić o tobie. Chcę tylko, żebyś mnie pieprzył aż dojdę. Zostawił ją tylko na tyle, by wyjąć prezerwatywę, którą rzucił na stół, gdyż najpierw musiał posmakować Tary. Zdjął jej majtki, jej wilgoć lśniła w świetle. Kciukiem przejechał po jej wargach sromowych, uwielbiając to, że drżała od jego dotyku. Kiedy wsunął palec w jej wnętrze i pochylił się, żeby chwycić jej łechtaczkę między wargi, krzyknęła, brykając pod nim.

- O, Boże, Mick, nie wytrzymam długo. Nie chciał, żeby czekała. Chciał, by doszła, chciał jej smakować, gdy odpuści i dojdzie pod jego ustami i językiem. Przycisnął język do jej łechtaczki i przeciągnął nim przez jej miękkie wargi, trzymając palec w jej wnętrzu, pompując w nią, a następnie przyniósł usta na jej łechtaczkę i ssał. - O Boże, o Boże, Mick. Kołysała się pod jego ustami, podczas gdy lizał ją prowadząc do orgazmu, przesuwając palce, żeby zebrać wszystkie jej soki, a ona drżała pod nim. Potem odsunął się na wystarczającą chwilę, by spuścić spodnie i założyć prezerwatywę. Rozłożył jej nogi i wsunął się w nią, chcąc pieprzyć ją mocno, ale chcąc też rozkoszować się tą chwilą, ponieważ teraz ją kochał i to było jak pierwszy raz. Z Tarą, to zawsze było jak pierwszy raz. Było doskonale. *** Tara obserwowała grę emocji na twarzy Micka, od pasji do prawie bólu, gdy w nią wszedł. Była tak przepełniona miłością do tego mężczyzny, że ledwie mogła pomieścić całą tą radość. Przyjemność jaką jej dawał nie miała granic. Uniosła się do niego, wewnątrz wciąż pulsując od orgazmu, który jej dał. Jej cipka zacisnęła się wokół niego, wciągając go, gdy rósł w niej, z każdym pchnięciem wywoływał w niej niesamowite wrażenia. Trzymała go za ramiona, kiedy najpierw poruszał się powoli i delikatnie, potem przyspieszył tempo, kołysząc biodrami przy jej łechtaczce i wciskał się w nią, dopóki ponownie nie wspięła się nad przepaść. Zabrał ją tuż nad krawędź, a następnie wycofał się, posyłając jej nikczemny uśmiech, który powiedział jej, że dokładnie wiedział, gdzie była, ale jeszcze nie pozwoli jej dojść. - Drań. - Kochasz mnie. - Tak, kocham. Teraz pozwól mi dojść. Opadł na nią i pocałował ją, pocałunkiem, który topił jej kości, jego język zmagał się z jej, palce wsunął w jej włosy, jego ciało połączone z jej ciałem w najbardziej intymny sposób. Nie było żadnej części jego ciała, która by się z nią nie stykała, od jego penisa, przez usta, po jego serce. Było idealnie. A kiedy doszła, krzyknęła w jego usta, on jęknął i był to najsłodszy

dźwięk miłości, który pozostawił ją śmiejącą się i płaczącą, po którym pomyślała, iż życie jest tak cholernie dobre, a ona prawie zaprzepaściła to wszystko. Później zjedli pizzę i zwinęli się razem na kanapie. - Chcesz mieć duże wesele? Odwróciła się, by na niego spojrzeć. - Nie mam pojęcia. Nigdy się nad tym nie zastanawiałam. Wygiął brew. - Jesteś kobietą. Wszystkie kobiety myślą o takich rzeczach. A poza tym jesteś organizatorką przyjęć. Wzruszyła ramionami. - Po prostu nigdy nie myślałam, że wyjdę za mąż. - Wychodzisz za mąż. Planuj duże wesele. - Nie mam żadnej rodziny. Z wyjątkiem Nathana, oczywiście. - Masz moją rodziną. Teraz są twoją rodziną. I jest ogromna. Jest jeszcze drużyna. Również ogromna. I wielu przyjaciół. - Zgaduję, że powinnam zacząć układać listę gości. Pocałował czubek jej nosa. - Dobrze zgadujesz. Chwycił szklankę i wziął długi łyk. - Naprawdę chcesz mieć dziecko? Spojrzał na nią. - A ty? Uśmiechnęła się do niego, przypominając sobie jak to było nosić w sobie dziecko. - Myślałam o tym. - Chciałbym, żebyśmy mieli dziecko podobne do Nathana. Albo małą dziewczynkę podobną do ciebie. Jej serce wypełniło się ciepłem, przytuliła się do niego. - Nie mam pojęcia, co zrobiłam, by zasłużyć na kogoś takiego jak ty. - Jak sądzę, to po prostu łut szczęścia. Uderzyła go w ramię, a on się zaśmiał. - To ja jestem szczęściarzem, Taro. Mam ciebie i Nathana. Mam doskonałe życie. Dziękuję. Uniosła się i pocałowała go, długim pocałunkiem. - Mmmmm, pepperoni. Rzeczywiście, doskonałe.

KONIEC