12.Delaney Joseph Kroniki Wardstone Alice

Joseph Delaney Alice Cykl: Kroniki Wardstone Tom 12

Tytuł oryginalny: Spook’s: Alice Przełożyła: Paulina Braiter Rok pierwszego wydania: 2013 Rok pierwszego wydania polskiego: 2015

-1-

Spis treści: Rozdział 1. Musisz zapłacić...............................................................................................................................................................3 Rozdział 2. Krecz...............................................................................................................................................................................8 Rozdział 3. Jakiż to stwór.................................................................................................................................................................10 Rozdział 4. Kraina skelta..................................................................................................................................................................14 Rozdział 5. Zasępieni zmarli............................................................................................................................................................16 Rozdział 6. Drapieżcy i ofiary...........................................................................................................................................................20 Rozdział 7. Jak to się wszystko zaczęło?........................................................................................................................................23 Rozdział 8. Pierwsze blizny..............................................................................................................................................................27 Rozdział 9. Niechętna dusza............................................................................................................................................................30 Rozdział 10. Krwawe plamy.............................................................................................................................................................32 Rozdział 11. Czy trzeba ci krwi?......................................................................................................................................................36 Rozdział 12. Betsy Gammon............................................................................................................................................................41 Rozdział 13. Okropieństwo..............................................................................................................................................................46 Rozdział 14. Co można począć?.....................................................................................................................................................50 Rozdział 15. Elżbieta od kości!........................................................................................................................................................53 Rozdział 16. Taniec śmierci.............................................................................................................................................................56 Rozdział 17. Ty głupia......................................................................................................................................................................59 Rozdział 18. Mroczny księżyc..........................................................................................................................................................61 Rozdział 19. Stara nieprzyjaciółka...................................................................................................................................................63 Rozdział 20. Szeroko otwarta paszcza............................................................................................................................................66 Rozdział 21. Nowe niebezpieczeństwo............................................................................................................................................69 Rozdział 22. Kości Belzebuba..........................................................................................................................................................72 Rozdział 23. Krwawe oko.................................................................................................................................................................75 Rozdział 24. Sala tronowa...............................................................................................................................................................78 Rozdział 25. Próby...........................................................................................................................................................................80 Rozdział 26. My, silne......................................................................................................................................................................85 Rozdział 27. Pajęczy demon............................................................................................................................................................89 Rozdział 28. Biedna, dzielna Thorne...............................................................................................................................................92 Rozdział 29. Jądro ciemności..........................................................................................................................................................93 Rozdział 30. Dobre i złe wieści........................................................................................................................................................95

*** NAJWYŻSZY PUNKT HRABSTWA KRYJE W SOBIE TAJEMNICĘ. POWIADAJĄ, ŻE ZGINĄŁ TAM CZŁOWIEK, GDY PODCZAS SROGIEJ BURZY PRÓBOWAŁ UJARZMIĆ ZŁO, ZAGRAŻAJĄCE CAŁEMU ŚWIATU. POTEM POWRÓCIŁY LODY, A KIEDY SIĘ COFNĘŁY, NAWET KSZTAŁT WZGÓRZ I NAZWY MIAST W DOLINACH ULEGŁY ZMIANIE. DZIŚ W OWYM MIEJSCU NA NAJWYŻSZYM ZE WZGÓRZ NIE POZOSTAŁ ŻADEN ŚLAD PO TYM, CO ZASZŁO DAWNO, DAWNO TEMU. LECZ JEGO NAZWA PRZETRWAŁA. NAZYWAJĄ JE... KAMIENIEM STRAŻNICZYM

-2-

Piekło ma wiele nazw. Niektórzy nazywają je Światem Podziemi. Inni Hadesem albo Otchłanią. My, czarownice, zwiemy je po prostu „Mrokiem”. To nasz początek i nasz koniec.

Dla Marie

Rozdział 1. Musisz zapłacić.

Kiedy pierwszy raz spotkałam Toma Warda, ucznia stracharza, uczyłam się na wiedźmę, o tak. Powinniśmy zostać wrogami, lecz po bardzo niepewnym początku w końcu się zaprzyjaźniliśmy. Pomagałam mu i walczyłam z Mrokiem u jego boku. To wtedy poznałam straszliwą prawdę o swoim pochodzeniu - jestem jedną z córek Złego, a Koścista Lizzie to moja prawdziwa matka. Nadal jednak pomagałam Tomowi i staremu Gregory’emu, stracharzowi. Mimo swojego pochodzenia nie mogłam przejść na stronę Mroku. Razem walczyliśmy ze Złym, pomagała nam też Grimalkin, wiedźma zabójczyni, i w końcu zadaliśmy straszliwy cios: odcięliśmy mu głowę, a ciało przybiliśmy srebrnymi włóczniami, by pozostał uwięziony w martwej skórze. Wiedząc, że jego słudzy będą bezlitośnie ją ścigają, Grimalkin rzuciła się do ucieczki z głową Złego owiniętą w skórzaną torbę. Walczyła z każdą istotą, która stanęła jej na drodze. Wiedziałam, że to kwestia czasu, nim zostanie schwytana - nawet potężna wiedźma zabójczyni nie zdołałaby pokonać tak wielu mrocznych stworów. Zabiwszy Grimalkin i odzyskawszy głowę, zabiorą ją do Irlandii i połączą z resztą ciała Złego. Wówczas znów będzie mógł swobodnie poruszać się po świecie i rozpocznie się nowa era ciemności i grozy. Tylko jedno może go powstrzymać - istnieje jeden sposób, by zniszczyć go na zawsze. W następne święto zmarłych, od którego dzielą nas niecałe cztery miesiące, mój przyjaciel Tom Ward musi o północy odprawić rytuał ofiarny. Rytuał wymaga użycia trzech kling zwanych mieczami bohaterów. Tom ma już dwie z nich, trzecią jednak ukryto w Mroku i to ja muszę ją odzyskać. Szczegóły rytuału przekazała mu jego własna matka, pierwsza i najpotężniejsza ze wszystkich lamii. Zginęła w Grecji, walcząc z Ordyną, jedną ze starych bogów, lecz jej duch zachował swą siłę i próbowała nam pomóc rozprawić się ze Złym. Ale Tom ukrył przede mną część rytuału; sama musiałam ją odkryć… Chodzi o ofiarę. Musi mieć na podorędziu chętną ofiarę. Ktoś musi zginąć. Tom ma poświęcić osobę, którą kocha najbardziej ze wszystkich. Czyli mnie. Ruszyłam zatem w Mrok, by odzyskać sztylet zwany Posępnym - ostrze, które mnie zabije.

-3-

Jest tylko jedna rzecz gorsza od Mroku, mam rację? To, co kryje się w jego wnętrzu - stwory nazywające go domem… *** Trafiło tam mnóstwo moich wrogów - zwolenników Złego. Zamaskowałam się zatem z użyciem najpotężniejszej znanej mi magii. Nie byłam pewna, czy to wystarczy. Magia wywodzi się właśnie z Mroku, ojczyzny starych bogów. A ja byłam sama. Już raz odwiedziłam Mrok - porwana przez Złego. Każdy ze starych bogów ma w Mroku swój dom osobiste królestwo, należące wyłącznie do niego - i jeden z nich mi pomógł. Sprowadził z powrotem na ten świat, o tak. Pan, podobnie jak inni, pragnie, by zostawiono go w spokoju i niechętnie wita intruzów. Gdybym znalazła drogę do jego królestwa, nie czekałby tam na mnie żaden z moich wrogów. Oczywiście, nie miałam gwarancji, że on sam nie zniszczyłby mnie w zemście za wtargnięcie. Pan ma dwa aspekty, dwie różne postaci. Jedna jest tak straszna, że większość ludzi popada w obłęd spojrzawszy w jego oblicze; mam nadzieję, że nigdy nie będę musiała jej oglądać. Druga postać to ta, z którą pragnęłam porozmawiać. Dostanie się do królestwa Pana nie powinno być trudne, dysponowałam bowiem potężną magią. Pan zazwyczaj mieszka w Mroku, ale jest także bogiem natury. Jego dom nigdy nie leży zbyt daleko od naszego świata. Każdy, kto samotnie przebywał w lesie, wyczuwał jego obecność. Czasami wokół zapada cisza i bezruch, i wszystko, co żyje, zdaje się powstrzymywać oddech. W poszyciu nic nie szeleści, nie wieje najlżejszy wietrzyk, czuje się tylko obecność czegoś gigantycznego i niewidzialnego. To oznacza, że Pan jest w pobliżu. Wybrałam zatem lasek na południowy wschód od Chipenden, niedaleko rzeki Ribble. Gdybym faktycznie zdołała wrócić bezpiecznie ze sztyletem, nie musiałabym długo wędrować, by znów odnaleźć Toma Warda. Znalazłam samotne miejsce, usiadłam w długiej trawie i oparłam się wygodnie plecami o pień drzewa. Bałam się, cała dygotałam ze strachu, zaczęłam zatem oddychać powoli, głęboko, by się uspokoić. Potem zaczekałam na właściwy moment. Nadszedł tuż przed zmierzchem. Wszystko wokół ucichło i znieruchomiało; wiedziałam, że tak będzie. W pobliżu przebywał Pan. Zupełnie jakby stał tuż za zasłoną, tak blisko, że mogłam go dotknąć. Przywołałam swoją magię i spróbowałam wniknąć do jego krainy. Okazało się to znacznie trudniejsze, niż oczekiwałam - dopiero po bardzo długim czasie znalazłam drogę. Zupełnie jakbym szukała maleńkiego zamka w wielkich drzwiach, mając zasłonięte oczy. Wciąż nie mogłam znaleźć wejścia, opierało się wszelkim moim wysiłkom tak długo, iż sądziłam już, że się nie uda. I wtedy nagle znalazłam się tam i zalała mnie fala uczuć: mieszanina radości z powodu sukcesu, niepokoju po dotarciu do krainy Pana i odrobiny lęku. Stałam niedaleko jeziora, jarzącego się ostrym zielonym blaskiem. Niebo nade mną było ciemne, wiedziałam więc, że nie jest to odbite światło. Wszystko wokół jaśniało tą samą zielenią - nawet pnie drzew. Zieleń to kolor natury. Kolor Pana. Na brzegu rzeki rosły wysokie trzciny, za nimi, po drugiej stronie cienkie, młode jesiony, wszystko jednak trwało w bezruchu. Nic się nie poruszało oprócz mojej piersi, wznoszącej się i opadającej gwałtownie. Trzy razy odetchnęłam głęboko, próbując spowolnić szalejące serce. Musiałam zachować spokój. Tuż za drzewkami zaczynał się las, wysokie, liściaste drzewa z gatunku, którego nie rozpoznałam. Pokrywające je kwiaty sugerowały wczesną wiosnę - nie były jednak białe ani różowe, ale również zielone. Zupełnie jakby las żył i słuchał mojego urywanego oddechu i łomotania serca. Słowo „panika” wywodzi się od imienia Pana. Mówią, że jeśli pojawi się w swej strasznej postaci, jego przybycie poprzedza obezwładniająca groza. Niewielu przeżyło, by móc o tym opowiedzieć. Czy teraz zbliżał się do mnie w tym właśnie swoim aspekcie? Jeśli tak, to nie odczuwałam grozy. W tym momencie usłyszałam z dali wysoką, piskliwą melodię. Czyżby to Pan w swej dobrotliwej postaci grał na trzcinowej fletni? Pozostała mi tylko nadzieja.

-4-

Okrążyłam zatem zielone jezioro, przecisnęłam się przez gąszcz młodych drzewek i znalazłam się w lesie. Pospieszyłam w stronę, z której dobiegała muzyka, i wkrótce ujrzałam szeroką polanę, gęsto porośniętą paprociami. Jej środek udeptało wiele stworzeń: zające, króliki, szczury, myszy, nornice, parę borsuków i rudy lis z puchatą kitą; gałęzie w górze uginały się od ptaków. Wszystkie milczały i w bezruchu słuchały zafascynowane, wpatrując się w źródło owej cudownej muzyki. Pan, wyglądający niczym młody, blady chłopiec o jasnych włosach, siedział na pniu, grając na trzcinowym flecie. Wyglądał dokładnie tak, jak go zapamiętałam. Zdawało się, że ma na sobie strój spleciony z trawy, liści i kory, jego twarz przypominała ludzką, lecz uszy, wystające spomiędzy długich, potarganych włosów, były wydłużone i szpiczaste. Zauważyłam też zielone paznokcie u bosych stóp, tak długie, że spiralami zakrzywiały się ku górze. Stary bóg spojrzał na mnie i przestał grać, tym samym łamiąc czar muzyki. Leśne stworzenia umknęły, ptaki wzbiły się w niebo tak szybko, że gałęzie nad nami zaczęły tańczyć. Po chwili zostaliśmy sami. Zmierzył mnie gniewnym wzrokiem i jego twarz zaczęła zmieniać się w coś groźnego i zwierzęcego. Poczułam lodowaty dreszcz strachu. Jeszcze kilka sekund i chłopiec zniknie, a ja będę musiała stawić czoło drugiemu złowrogiemu aspektowi boga. - Proszę! Proszę! - zawołałam. - Jestem Alice, pamiętasz mnie? Raz już mi pomogłeś. Proszę, wysłuchaj mnie. Nie chciałam cię przecież urazić, o nie! Ku mojej uldze zmiana ustała i powoli odwróciła się tak, że znów patrzyłam na chłopca - choć twarz miał bardzo poważną, bez cienia uśmiechu. Potem wykrzywił ją grymas gniewu. - Na zbyt wiele sobie pozwalasz - warknął. - Wyjaśnij, dlaczego nie powinienem porazić cię z miejsca? - Nie mam złych zamiarów - odparłam. - Przepraszam, że wtargnęłam tu bez zezwolenia. Raz już mi pomogłeś, o tak, i jestem ogromnie wdzięczna, a teraz znów potrzebuję twojej pomocy. Muszę przynieść coś z mroku, a to najbezpieczniejsze miejsce, jakie przyszło mi do głowy. Mam tu wielu wrogów, ale wiem, że nie odważą się tu przybyć ze względu na ciebie. - Ale ty się odważyłaś! I musisz zapłacić za taką bezczelność! - Zapłacę, co tylko zechcesz, jeśli tylko nie odbierzesz mi życia. Nie boję się śmierci - wszyscy kiedyś musimy umrzeć - ale muszę oddać je komuś innemu. Moje życie ma zostać złożone w ofierze. Pomóż mi, proszę. Muszę znaleźć sztylet, ukryty pod tronem Złego. Wskaż mi tylko granicę jego królestwa i pozwól później znów tędy uciec… Tylko o to proszę. Pan wyglądał na zaintrygowanego. - A czemu tak ci zależy na odzyskaniu tego sztyletu? Dzięki postrzeganiu dowiedziałam się, że mam zostać złożona w ofierze, lecz później, kiedy Tom Ward leżał nieprzytomny, dochodząc do siebie po walce z Siscoi, wampirzym bogiem, wyjęłam mu list z kieszeni i przeczytałam kilka razy, by dobrze wszystko zapamiętać. Nie widziałam powodu, aby teraz nie powtórzyć tego bogu - ostatecznie wiedział już, jak skrępowaliśmy Złego. To właśnie osłabienie jego mocy pozwoliło Panowi powrócić do świata w górze. - Potrzebne nam trzy święte przedmioty do rytuału, który na zawsze zniszczy Złego: miecze bohaterów wykute przez starego boga kowala. Tom Ward musi je mieć przy sobie, kiedy go odprawi. - Wiem o tych klingach - odrzekł Pan. - Zadały ludziom wiele cierpienia i nieszczęść. Który z nich ukryto w ciemności? - Tom ma już Klingę Przeznaczenia i Rębacza Kości. Ten, po którego mnie tu przysłano, nazywa się Posępny - wyjaśniłam. - Ach, ale Brzeszczot Smutków to zdecydowanie najgorszy z całej trójki. Dla ludzkości byłoby lepiej, gdyby nie powrócił do waszego świata. - Lecz dzięki niemu możemy zniszczyć naszego najgorszego wroga! Pan powoli pokręcił głową i przyjrzał mi się z przejmującą litością. - Niemądra ludzka istoto: nie rozumiesz, co się stanie? Może i zdołacie zniszczyć Złego, ale nie Mrok, bo on zawsze znajdzie sposób, by osiągnąć równowagę ze Światłem. Jeśli zniszczycie obecne zagrożenie, pojawi się nowe. Zabijcie najpotężniejszą istotę z Mroku, a inna zyska w końcu dość mocy, by ją zastąpić. Nie takie słowa pragnęłam usłyszeć. Czy oznaczało to, że poświęcę życie nadaremnie? Ale on mówił o długofalowych skutkach naszych wysiłków, my natomiast musieliśmy rozwiązać sytuację tu i teraz. To, co wydarzy się w odległej przyszłości, miało mniejsze znaczenie.

-5-

- Jeśli tak będzie, to trudno, nic na to nie poradzę, prawda? Ale zaatakowaliśmy już Złego i mocno go zraniliśmy. Jeśli dojdzie do siebie i odzyska dawne moce, wywrze straszliwą zemstę. Nie mówię tylko o sobie, Tomie i starym Gregorym - ucierpi cały świat. Musimy zatem jakoś go powstrzymać, a rytuał trzeba odprawić w nadchodzące Święto Zmarłych, inaczej będzie za późno. Pan wpatrywał się we mnie bardzo długo, aż zaczęły mi dygotać kolana pode mną. Dysponowałam potężną magią, przez moment zastanawiałam się nawet, czy jej nie użyć, ale wiedziałam, że nie mam szans w starciu z jednym ze starych bogów w samym sercu jego krainy. Mógłby zabić mnie natychmiast, a wówczas wszystko, co uczyniłam, poszłoby na marne. Skinął szybko głową. - Opowiedz mi coś więcej o tym rytuale - polecił. - Trzeba go odprawić na specjalnym wzgórzu w Hrabstwie, zwanym Kamieniem Strażniczym. Należy zbudować tam kuźnię - wyjaśniłam. - Ofierze nie wolno krzyknąć, nieważne jak bardzo będzie cierpieć. Sztylet zwany Rębaczem Kości nosi właściwe miano - to on odetnie jej kości kciuków. Jeśli krzyknie, gdy będą jej odrąbywać palec z prawej dłoni, ofiara pójdzie na marne. Po wrzuceniu kości w ogień to samo spotka lewą dłoń, następnie sztyletem, po który przybyłam, zostanie wycięte serce ofiary i wciąż bijące zostanie ciśnięte w płomienie. - Mówisz „ofiara”, „kości kciuków”, „serce ofiary” jakby należały do kogoś innego, ale ten straszliwy los czeka ciebie. Nie wiesz o tym? - spytał Pan. Skinęłam głową i niezdolna spojrzeć mu w płonące oczy, spuściłam wzrok. - Oczywiście, że wiem. Tylko odsuwając od siebie myśl o tym, mogę znieść tę wiedzę. - I sądzisz, że kiedy nadejdzie właściwa chwila, zdołasz znieść ból? Kiedy odetną ci kości dłoni, ciało może nie posłuchać i krzyknąć. Być człowiekiem, to być słabym - dla was pewne rzeczy są nie do zniesienia. - Postaram się najlepiej, jak umiem - to wszystko, co można zrobić, czyż nie? Pan przytaknął i po raz pierwszy wydawał się mniej rozgniewany. Kiedy odpowiedział, jego głos zabrzmiał łagodniej. - Może jesteś niemądra, ludzka istoto, ale też odważna. Przeprowadzę cię przez swoje ziemie i wskażę następny etap twojej podróży. Wędrowaliśmy w milczeniu, Pan wyprzedzał mnie o pięć kroków, maszerując pośród drzew. Wokół zalegała cisza, miałam wrażenie, że maszerujemy bez końca, w Mroku bowiem trudno ocenia się upływ czasu. I to mnie niepokoiło. Ze swej ostatniej wizyty wiedziałam, że czas zachowuje się tu inaczej: zdawało mi się, że spędziłam wiele lat w niewoli u Złego, lecz po powrocie na ziemię odkryłam, iż minęły jedynie tygodnie. Wiedziałam, że równie dobrze może wydarzyć się coś odwrotnego. Czas w Hrabstwie mógł płynąć szybciej, a od Święta Zmarłych dzieliły nas zaledwie cztery miesiące. Nawet gdyby udało mi się odzyskać sztylet, mogę wrócić za późno. Las powoli zaczynał rzednąć, wielkie, pradawne drzewa ustępowały miejsca młodszym oraz zaroślom. Dokładnie przed nami widziałam coś, co przypominało rozległą równinę, którą przecinała ścieżka, zaczynająca się tuż za ostatnim drzewem. Poza zasięgiem zielonego blasku lasu w krainie panowała ciemność - prócz wąskiej ścieżki, ułożonej z małych, białych kamieni. - Tutaj muszę cię zostawić - oznajmił Pan. - Podążaj białą ścieżką przez otchłań, leżącą pomiędzy królestwami. Zaprowadzi cię do następnego. - Na terytoria Złego? - spytałam. Pan pokręcił głową. - Któż może rzec? Krainy Mroku nieustannie się przesuwają i zmieniają położenie względem siebie. Nic nie zostaje długo takie samo. Jeśli jednak zdołasz jeszcze tu trafić, pomogę ci wrócić do twojego świata. Przybyłaś jednak do mego królestwa bez zaproszenia, pamiętaj zatem, że nim odejdziesz, zażądam, byś zapłaciła za to zuchwalstwo. Jeszcze przez moment wpatrywałam się w ścieżkę. Kiedy odwróciłam się, by spytać Pana, jaka będzie cena, już zniknął. Stałam bez ruchu, ale zielone drzewa oddalały się. Na moich oczach las skurczył się szybko, aż w końcu wydawał się nie większy niż księżyc na ziemi. Chwilę później rozmiarami dorównywał gwieździe, a potem zupełnie zniknął. Czy naprawdę zmalał, czy też po prostu odsunął się ode mnie? Nie potrafiłam stwierdzić.

-6-

Zostałam sama, a wszędzie wokół niepodzielnie władała ciemność. Powęszyłam trzy razy, szukając zagrożenia. Uznawszy, że nic mi nie grozi, weszłam na ścieżkę i ruszyłam naprzód. Każdemu ostrożnemu krokowi szpiczastych trzewików towarzyszył głośny chrzęst kamieni. Droga była idealnie prosta, z każdą chwilą coraz mniej wyraźna, aż w końcu w dali stawała się zaledwie cieniutką kreską. Widziałam tylko białe kamienie. Przyspieszyłam kroku, maszerując naprzód. I znów z trudem oceniałam upływ czasu, nie wiem zatem, jak długo tak szłam, gdy gdzieś po lewej usłyszałam odległe wycie. Brzmiało jak zew myśliwski wilka bądź też innego wielkiego drapieżnika. Z nagłym niepokojem jeszcze przyspieszyłam kroku, wytężając słuch. Znów uświadomiłam sobie, z jak głośnym chrzęstem moje stopy uderzają o kamienistą ścieżkę. Jeśli to naprawdę wilk i nadal mnie nie wywęszył, z pewnością zwabi go odgłos kroków? Postanowiłam iść dalej obok ścieżki, nie po niej. Kiedy jednak spróbowałam z niej zejść, mój lewy but nie natrafił na żaden opór - niczego tam nie było, nawet ziemi. Pan wspomniał, że między krainami rozciąga się otchłań. A czymże jest otchłań, jeśli nie wielką pustką, bezdenną przepaścią? Lecąc naprzód w mrok rozpaczliwie przekręciłam się i zdołałam upaść z powrotem na ścieżkę. Potem, cudem uniknąwszy katastrofy, z gwałtownie walącym sercem uklękłam i spojrzałam w dół. Lewą dłonią sięgnęłam tam i niczego nie poczułam. Cóż mi zatem pozostało? Musiałam iść dalej, trzymając się dróżki. Serce zwolniło do zwykłego rytmu. Do wtóru chrzęstu i zgrzytania maszerowałam dalej, starając się znaleźć najlepsze wyjaśnienie tego, co zaszło. Albo ziemia zniknęła, albo też cała ścieżka w jakiś sposób wzniosła się w górę - a w takim razie co ją podtrzymuje? Łowiecki zew zabrzmiał znowu, tym razem znacznie bliżej, ale z dołu. Faktycznie zatem zostawiłam pod sobą grunt. Na razie byłam bezpieczna - chyba że stwór w jakiś sposób zdoła dostać się na ścieżkę. Wkrótce znów usłyszałam wycie - tym razem bliżej - i natychmiast ogarnął mnie lęk. Czy już natrafił na mój trop? Szłam teraz szybko, zastanawiając się, jakie stworzenie mnie ściga. Czy na mnie poluje? Czy to jakiś demon? Obejrzałam się i w dali dostrzegłam coś pędzącego ku mnie na czterech łapach. Przypominało niewielkiego psa, ale może sprawił to fakt, iż wciąż dzieliła nas spora odległość. Tak naprawdę nie miałam pojęcia o jego rozmiarach. Puściłam się biegiem. Trudno było poruszać się zbyt szybko na tych kamieniach, pośliznęłam się i o mało nie upadłam na twarz. Zaryzykowałam kolejne spojrzenie i natychmiast tego pożałowałam. Stwór, który mnie ścigał, wydawał się teraz bardzo duży, bardziej podobny do wilka niźli psa; doganiał mnie z każdą sekundą. Jego pysk miał w sobie coś osobliwego. Owszem, przypominał zwierzęcy pysk wilka, był jednak podstępny, przebiegły, niemal ludzki. Nagle pojęłam dokładnie, co mnie ściga. To był krecz, stwór stworzony przez czarownice, by doścignąć i zabić Grimalkin, dźwigającą głowę Złego. Spłodzony przez demona Tanakiego, dysponował ogromną mocą regeneracji i stopniowo nabierał coraz więcej sił, ucząc się z każdego kolejnego starcia z wiedźmą zabójczynią. Jedną z jego broni stanowiła śmiertelna trucizna - osłabił nią Grimalkin tak bardzo, że tylko z pomocą mojej magii wiedźma zdołała go w końcu zabić. Teraz na nowo istniał w Mroku. A ja byłam jego celem. Miałam nadzieję przekraść się przez Mrok niepostrzeżenie, spotykając tylko Pana. Cóż za głupota! Tutejsze stwory zachowywały czujność, a ten już mnie znalazł. Nie chciałam posłużyć się magią - nie była niewyczerpana, a może się zdarzyć, że będzie mi jeszcze potrzebna i nie tylko… Każde użycie mrocznej magii przybliżało mnie do zostania prawdziwą bezecną wiedźmą o okrutnym, kamiennym sercu. To właśnie martwiło mnie najbardziej. Ale w tym przypadku nie miałam wyboru. Postanowiłam oszczędzać swą moc i wykorzystać jedynie minimum. Wysiliłam wolę i ścieżkę zasnuła gęsta mgła, tak że nie widziałam już krecza. Dodałam do tego zaklęcie mylące. Nie wiedziałam, czy w ogóle zadziała na podobnego stwora, lecz po paru sekundach znów zawył nie tryumfalnie i okrutnie, jak przystało łowcy, lecz żałośnie i ze zdumieniem. Nie potrafiłam orzec, jak długo pozostanie oszołomiony, znów zatem pobiegłam, aż w końcu mgła i krecz zostały daleko w tyle. Wkrótce pojawił się nowy powód do niepokoju, gdy pojęłam, iż w dali widzę koniec ścieżki. Biała linia kamieni po prostu się urywała, za nią leżała wyłącznie ciemność.

-7-

Co, jeśli pozostanę uwięziona w przestrzeni między krainami? Czy ścieżka zaczynała się i kończyła pustką? W końcu przed sobą ujrzałam mroczne, skalne urwisko i zrozumiałam, że biała ścieżka jednak się nie kończy: po prostu znikała w wylocie niewielkiej jaskini. Czy to była brama do następnego królestwa? Wewnątrz płonęło żółte światło. Jeśli się nie myliłam, rzucał je migoczący płomyk świecy. Do kogo należała? Ostrożnie zbliżyłam się do wejścia i przystanęłam, zaglądając do środka. Spojrzała na mnie para lśniących, szafirowych oczu. Ujrzałam dziewczynę mniej więcej w moim wieku. Przycięte krótko czarne włosy okalały twarz, na której lewym policzku widniał niewielki tatuaż przedstawiający niedźwiedzia. Dziewczyna siedziała na ziemi ze skrzyżowanymi nogami, unosząc ku mnie ręce. Okaleczono je - kapała z nich krew i natychmiast dostrzegłam dlaczego. W miejscu kciuków widniały dwie paskudne rany. - Ty musisz być Alice - powiedziała. - Ja nazywam się Thorne.

Rozdział 2. Krecz.

Thorne była dziewczyną, którą Grimalkin szkoliła na wiedźmę zabójczynię. Nigdy się nie spotkałyśmy; czarownica ukrywała jej istnienie przed większością ludzi, ale wiedziałam o niej wszystko, a zwłaszcza to, jak zginęła. Zamordowali ją słudzy Złego na skraju Wiedźmiego Jaru. Jeszcze za życia odcięli jej kciuki. Oczy, przyglądające mi się z taką powagą, były zaskakująco łagodne, lecz gibkie ciało opasane licznymi rzemieniami, z których zwisały najróżniejsze klingi, świadczyło o tym, iż mam do czynienia z wojowniczką. - Wiesz, że coś cię ściga? - spytała. - Tak. To chyba krecz - odparłam. - Zatrzymałam go magią, ale nie podziała zbyt długo. Stwór znajdował się już poza zasięgiem śmierci. Jak można go powstrzymać? Zupełnie jakby usłyszał, że o nim rozmawiamy, z ciemności dobiegło kolejne wycie, ponownie drapieżne i zwycięskie; dochodziło z bardzo bliska. - Musimy się spieszyć! - Thorne zerwała się z ziemi. - Weź świeczkę i choć za mną. Spojrzałam za nią i przekonałam się, że jaskinia przechodzi w tunel. Thorne odwróciła się ku niemu, ja chwyciłam świecę i pobiegłam śladem dziewczyny. Czasami sklepienie tunelu zniżało się tak bardzo, że musiałyśmy pochylać głowy, nawet pełznąc na czworakach. W pewien sposób dzięki temu czułam się lepiej - jak bowiem krecz zdołałby się przecisnąć przez tak ciasne przejście? Potem jednak na moment trafiałyśmy do grot tak olbrzymich, iż blask świecy nie sięgał powały. Wysoko nad nami wznosiły się półki i wyczuwałam patrzące na nas wrogie, złowieszcze oczy. - Czyje to królestwo? - spytałam wstrząśnięta, gdy mój głos, odbijając się echem, wypełnił podobną przestrzeń. Słysząc to pytanie, Thorne zatrzymała się nagle i odwróciła, przykładając palec wskazujący do ust na znak, bym zachowała milczenie. Z okrutnie okaleczonych dłoni wciąż kapała krew. - Nadal znajdujemy się w miejscu między krainami, ale czasami biała ścieżka ustępuje miejsca tunelom. Jest w nich nieco bezpieczniej - są zbyt ciasne, by pomieścić coś dużego i niebezpiecznego.

-8-

- W takim razie jak duży jest krecz? Grimalkin mówiła, że rozmiarami dorównuje niewielkiemu koniowi. Zdoła pójść za nami? - Zdoła i pójdzie - odparła Thorne. - Tutejsze prawa rządzące rozmiarem, materią i odległością bardzo różnią się od tych obowiązujących na ziemi. Możliwe, że już nas dogania, ale wielkość to nie najgorsza jego cecha. Spłodził go Tanaki, jeden z ukrytych demonów żyjących w otchłani, on także może nas ścigać. Na szczęście jednak krecz jest zbyt duży, by przedostać się do sieci tuneli. - Czekałaś na mnie? - spytałam. Thorne przytaknęła. - Masz tu nie tylko wrogów, ale i przyjaciół. Dołożę wszelkich starań, by ci pomóc. Ale po co przybyłaś? Żywi nie powinni wkraczać w Mrok. Przez moment zawahałam się. Czy mogłam zaufać Thorne? Potem jednak przypomniałam sobie, jak bardzo Grimalkin wychwalała swoją uczennicę: nigdy nie słyszałam, by wiedźma zabójczyni mówiła o kimś tak ciepło. Poza tym byłam sama w Mroku i nie spodziewałam się pomocy. Dzięki wsparciu dzielnej sojuszniczki, takiej jak Thorne, moje szanse powodzenia znacznie wzrosną. - Muszę odnaleźć królestwo Złego - oznajmiłam. - Pod jego tronem leży sztylet. Można go użyć w specjalnym rytuale, który raz na zawsze zniszczy Złego. Ale co z tobą, Thorne? Skąd wiedziałaś, kiedy przybędę i gdzie mnie znaleźć? - Później porozmawiamy i opowiem ci część z tego, co wiem o Mroku - obiecała Thorne. - Musisz się wiele nauczyć, najpierw jednak trzeba dotrzeć do następnej krainy. Jeśli się nam poszczęści, będzie należała do Złego - wówczas zrobisz co należy i opuścisz to miejsce. Wolałabym usłyszeć odpowiedź na swoje pytanie, jednakże, choć spędziłam sporo czasu w Mroku jako więzień, to Thorne tu przeżyła. Na razie zatem uznałam, iż najlepiej będzie przyjąć, że wie więcej ode mnie i pozwolić jej prowadzić. Wkrótce dotarłyśmy do końca systemu tuneli i przed sobą znów ujrzałyśmy biegnącą w ciemność nad otchłanią białą ścieżkę. Wyglądała identycznie jak ta, którą przybyłyśmy. Kto wie, może w jakiś sposób zatoczyłyśmy pełny krąg i wróciłyśmy w miejsce, z którego zaczęłam wędrówkę po jaskiniach? Thorne pierwsza wyszła na ścieżkę, zdmuchnęłam zatem świecę i wcisnęłam do kieszeni spódnicy. - Ile czasu trzeba, byśmy dotarły do następnej krainy? - spytałam. Wzruszyła ramionami. - Tu wszystko porusza się i przesuwa. Nie potrafię ci odpowiedzieć. Niezbyt długo przebywam w Mroku. Wiele tutejszych istot znacznie lepiej orientuje się, zwłaszcza demony: mogą dotrzeć z miejsca na miejsce niemal w mgnieniu oka. Było to niebezpieczne i straszne miejsce. Thorne mnie znalazła; skoro jej się udało, równie dobrze może tego dokonać służący Złemu demon. Uznałam jednak, że nie ma sensu rozważać podobnych ewentualności: zajmę się zagrożeniami kiedy już się pojawią. Gdy tak wędrowałyśmy w ciemności, zdawało się, że poza nami dwiema i białą ścieżką nie istnieje nic poza rytmicznym chrzęstem kamyków pod stopami. Trudno było ocenić upływ czasu, zaczęłam zatem liczyć kroki, by się zorientować. Dotarłam niemal do tysiąca, gdy usłyszałyśmy za plecami złowrogie wycie krecza. Zdołał się przedostać przez wąski tunel! Thorne przyspieszyła kroku. Gdy dźwięk znów zabrzmiał, pomknęła naprzód, a ja popędziłam za nią bez chwili wahania. Teraz wycie rozlegało się coraz głośniej i częściej. Stwór nas doganiał. Thorne zatrzymała się gwałtownie i odwróciła, spoglądając przez ramię. Uczyniłam to samo: na razie ledwie było go widać, ale pędził ku nam susami, zbliżając się coraz bardziej. Wkrótce dostrzegłam już szczegóły. Wyglądał tak, jak opisała go Grimalkin - podobny był do gigantycznego wilka - gdy jednak dotarł bliżej, zauważyłam znaczące różnice. Choć biegł, jak się zdawało, na czterech łapach, pierwsze dwie kończyny bardziej przypominały potężne, muskularne ręce, zdolne zgruchotać kości przeciwnika i rozszarpać ciało na krwawe strzępy. Futro miał czarne, ale na potężnym grzbiecie jaśniały srebrzystoszare plamki. W ciele otwierały się sakwy, z których sterczały rękojeści broni, miał jednak także ostre, zatrute szpony. Jedno zadrapanie niemal zabiło Grimalkin; pozostały po nim wciąż nawiedzające ją ataki słabości, podczas których mogła paść ofiarą nieprzyjaciół. Nie chciałam, by to samo spotkało mnie. Byłam gotowa znów użyć magii, ale Thorne miała inne plany. - Zostań za mną, Alice! - poleciła, potem wystąpiła naprzód, by stawić czoło Kreczowi.

-9-

Ku memu zdumieniu zrzuciła szpiczaste trzewiki i balansując na jednej nodze, sięgnęła lewą stopą do skórzanych pasów przecinających ciało. Chwyciwszy palcami rękojeść, dobyła klingi z pochwy. Teraz krecz pędził wprost ku niej, oczy miał pełne złości i nienawiści, zęby gotowe rozszarpać ciało. Thorne kopnęła gwałtownie i klinga wyfrunęła z jej palców u nogi, odbijając się rykoszetem od czoła bestii i o włos omijając oko. Zmieniła nogi, teraz balansując na lewej. Tym razem to palce prawej stopy wybrały nóż. Podziwiałam jej spokój. Krecz prawie ją dopadł, gdy druga klinga pomknęła naprzód i wbiła się po rękojeść w lewe oko bestii - dokładnie w sam środek celu. Stwór ryknął z bólu i wspiął się na tylne łapy, próbując wyszarpnąć sztylet z oczodołu. W tym momencie Thorne cisnęła nożem po raz trzeci, trafiając w drugie oko. Krew płynęła po pysku krecza, lepiąc futro i skapując z brody. Oślepiony, zamachnął się szaleńczo, dziewczyna jednak uskoczyła. Wyjąc z wściekłości i bólu, stracił równowagę i spadł ze ścieżki. Krzyk cichnął, gdy potwór spadał w otchłań, coraz słabszy i słabszy, aż w końcu przestałyśmy go słyszeć. Szukałam wzrokiem Thorne, by spytać, czy możemy mieć pewność, że z nim koniec, ona jednak minęła mnie w pędzie i pomknęła naprzód. - Szybko! To może sprowadzić jego ojca, demona Tanakiego! Ile sił pędziłyśmy ścieżką, Thorne niosła w okaleczonej lewej dłoni własne buty. Zaimponowało mi to, jak rozprawiła się z kreczem, lecz z tego, co mówiła, teraz groziło nam jeszcze większe niebezpieczeństwo. Tanaki mógł się zjawić w mgnieniu oka: musiałyśmy dotrzeć do następnej sieci tuneli. Teraz widziałam już przed nami kolejne urwisko, ścieżka ponownie znikała w jaskini. Gdy się zbliżyłyśmy, usłyszałyśmy dźwięk, z każdym kolejnym krokiem coraz bardziej niepokojący i przerażający. Zaczął się jako niski grzmot, szybko jednak począł narastać i wkrótce małe, białe kamienie ścieżki zaczęły dygotać, podskakując. - Te dźwięki! To Tanaki! - zawołała Thorne. - Jest wielki - naprawdę wielki - i im bardziej się zbliża, tym będzie głośniej! Do tej pory wibrowały mi już nawet zęby. A potem sklepienie ciemności nad nami rozdarła nagle błękitno-biała błyskawica, towarzyszył jej ogłuszający huk gromu. - Biegnij! Szybko! - krzyknęła Thorne, pędząc z całych sił naprzód. - Błyskawica oznacza, że prawie tu jest! Wciąż nie widziałam Tanakiego, lecz czułam, że zbliża się coraz bardziej. Biegłam zatem tuż za Thorne, przerażona, że w każdej chwili może się zjawić. Wkrótce jednak, ku mej uldze, schroniłyśmy się ponownie w wylocie jaskini. - Na razie jesteśmy bezpieczne. - Thorne osunęła się na kolana. - Ale Tanaki nigdy nie rezygnuje. Będzie na nas polował za każdym razem, gdy wkroczymy na ścieżkę między krainami.

Rozdział 3. Jakiż to stwór.

Thorne wyglądała na wyczerpaną, z ran po odciętych kciukach nadal kapała krew. Próbowała stanąć, ale nogi ugięły się pod nią i musiała usiąść. - Przepraszam, ale wygląda na to, że potrzebuję chwili odpoczynku. To mnie wiele kosztowało wyjaśniła.

- 10 -

- Nie ma sprawy, odpocznij, póki nie poczujesz się lepiej. To niesamowita sztuczka tak rzucać nożem stopami! - odparłam. Przyglądała mi się przez chwilę. - Musiałam się tego nauczyć. Mogę chwytać sztylety dłońmi, ale nie tak dobrze jak wtedy, gdy miałam kciuki. Poza tym to boli i utrudnia koncentrację. Ale szkoliła mnie Grimalkin i nauczyła improwizować oraz nigdy się nie poddawać. - Musiało być fajnie uczyć się u wiedźmy zabójczyni - rzekłam. - Ja wyciągnęłam gorszy los - mnie uczyła Koścista Lizzie i musiałam znosić dwa lata okrucieństwa i znęcania się. - Nigdy bym z nią nie wytrzymała - oznajmiła Thorne. - Ja też nie! - wykrzyknęłam z uśmiechem. - Nie musiałaś przecież pobierać u niej nauk, prawda? Zwykle nie lubię powracać myślami do czasu, spędzonego z kościaną wiedźmą, a co dopiero o tym mówić, ale słowa Thorne mnie rozdrażniły. - Łatwo ci mówić! - zawołałam gniewnie. - Ale to nie takie proste. Nie chciałam przecież, żeby mnie szkoliła, prawda? Ale Lizzie nie przyjmowała odmowy. Postanowiła nauczyć mnie sztuki i postawiła na swoim. Tak było. - Nie mogłaś uciec? - spytała Thorne. - Próbowałam wielokrotnie, lecz za każdym razem znalazła mnie i zawlokła z powrotem. Kiedy to robiłam, przez wiele dni i nocy znosiłam za karę ból, głód i grozę - wyjaśniłam. - Napuszczała na mnie larwiaki; próbowały wgryźć mi się do mózgu. Larwiaki to nowo narodzone stwory z Mroku, wciąż próbujące zrozumieć, kim są i jakie jest ich miejsce. Mają macki z haczykami i ostre zęby. Mogą wgryźć się człowiekowi w głowę, jeśli nie jest ostrożny, wciskając się do nosa albo do uszu. - Zwykle zatem robiłam, co kazała - podjęłam. - Jeśli Lizzie mówiła: ucz się, to się uczyłam. Straszyła mnie magią, pamiętałam też, jak kaleczyła mnie ostrym nożem. Czasami okropnie bolało, mam blizny na całym ciele, o tak. Zwykle co najmniej raz w tygodniu spuszczała ze mnie krew, żeby użyć jej do zaklęć. Zerknęłam na Thorne, która zatkała dłońmi uszy i dygotała, zaciskając powieki. - Co się stało? - spytałam, gdy w końcu opuściła ręce i otworzyła oczy, patrząc na mnie. - Kiedy powiedziałaś, że Lizzie raniła cię nożem, przypomniało mi się, jak umarłam - wyjaśniła. Mam straszne przebłyski pamięci. Krecz chwycił mnie w zęby i zaniósł do maga Bowkera, potem czarownice przytrzymywały mnie. Szarpałam się ze wszystkich sił, ale było ich zbyt wiele. Kiedy Bowker odcinał mi kciuki, ból był straszny, ale czułam coś jeszcze gorszego. Wiedziałam, że to koniec mojego życia na ziemi, że nigdy nie zostanę wiedźmą zabójczynią, jak Grimalkin. A tak bardzo chciałam pójść w jej ślady, chciałam być najlepszą, najznakomitszą zabójczynią Malkinów w dziejach. Wszystko to mi odebrali. - Przykro mi - mruknęłam - nie chciałam przywoływać złych wspomnień. - To nie twoja wina. Ciągle przypomina mi się, jak umarłam, te wizje wciąż powracają. Gdzieś z głębi tunelu dobiegł nagły hałas i obie natychmiast zerwałyśmy się na równe nogi. Zastanawiałam się, czy Tanaki nie posłał za nami czegoś mniejszego. - Musimy ruszać dalej. Im szybciej dotrzemy do następnej krainy, tym lepiej! - rzuciła Thorne. Spodziewałam się znów ujrzeć ścieżkę, ale wyłoniłyśmy się z tunelu wprost w następnym królestwie. Z fioletowego nieba nad naszymi głowami promieniowało dość światła, abyśmy przekonały się, że to straszne miejsce. Przed nami rozciągało się pozbawione drzew i trawy rozległe, suche pustkowie, pełne skał i głazów. Bardzo ciepłe powietrze cuchnęło siarką, ale nie było tak gorące jak grunt pod naszymi stopami. Schyliłam się i dotknęłam go, natychmiast cofając palce. Był bardzo nierówny, z długich szczelin tryskała para. Co za dziwne, przerażające miejsce! Zastanawiałam się, do kogo należy. Co za bóg mógłby się tu osiedlić? Popatrzyłyśmy po sobie z Thorne i wspięłyśmy się na najbliższe zbocze. Gdy dotarłyśmy na szczyt, wprost przed nami ujrzałam góry. - Powinnyśmy pójść tam. - Thorne pokazała ręką. - Z wysoka łatwiej zorientuję się, gdzie jesteśmy. - Co to za miejsce? Kto chciałby tu żyć? - spytałam. - Dobre pytanie, Alice. Mówiłaś, że widziałaś królestwo Pana. Pasuje do niego, prawda? Musi być zielone, porośnięte bujną roślinnością, bo to bóg natury.

- 11 -

Zrozumiałam, do czego zmierza. - Jaki stwór zatem chętnie żyłby na tym gorącym, jałowym pustkowiu? - zastanawiałam się głośno. Zapewne bóstwo ognia. Thorne przytaknęła. - To całkiem prawdopodobne. Cokolwiek to jest, nie chcemy tego czegoś spotkać. Właściciel wkrótce zorientuje się, że tu jesteśmy, i zacznie nas szukać. Musimy się stąd wydostać najszybciej jak się da, a ze zboczy tamtych gór być może zdołam odnaleźć najlepszą drogę. Nie zamierzałam się spierać, zatem ruszyłyśmy naprzód najszybciej jak się dało, nie szło nam jednak łatwo. Czasami drogę tarasowały olbrzymie głazy i musiałyśmy je wymijać. Raz o włos uniknęłyśmy strumienia pary, który wytrysnął z ziemi dziesięć kroków od nas. Gdybyśmy znalazły się bliżej, poparzyłby nam twarze. Był tak gorący, że musiałyśmy zawrócić. Czasami ziemia grzmiała i trzęsła się, choć nie tak gwałtownie jak wówczas, kiedy zbliżył się Tanaki. Według Thorne zagrażał nam głównie między krainami. Cokolwiek sprawiało, że grunt pod nogami dygotał, musiało wiązać się z tym miejscem. Znów zaczęłam się zastanawiać, jaki bóg wybrałby sobie podobny dom. Nagle, zupełnie jakby odczytała moje myśli, Thorne odezwała się głośno: - Wiesz co? Myślę, że to nowa kraina, istniejąca całkiem krótko. Grimalkin sporo podróżowała i opowiadała mi o swoich wyprawach. Mówiła, że niedawno odwiedziła krainę pełną wulkanów. Tamtejszy grunt był gorący pod stopami, ze szczelin tryskała rozpalona para, zupełnie jak tutaj. Rybak, którego zmusiła, by ją tam zabrał, twierdził, że trzy lata wcześniej w miejscu tym było jedynie morze, a potem z fal wyłoniła się nowa wyspa, zrodzona z ognia. To wygląda podobnie. - Ma to sens - przyznałam. - Może to nowy, dopiero co narodzony bóg. Większość bogów jest bardzo stara, ale kiedyś przecież musieli się narodzić, prawda? Thorne pokiwała głową. - Grimalkin ma co do tego własne zdanie. Podczas swych podróży odkryła wiele rzeczy, które nawet nie śniły się czarownicom z Pendle, zamkniętym we własnym kręgu. Uważa, że demon może czasem wzrosnąć w siłę tak bardzo, że staje się bogiem. Czasami dzieje się też odwrotnie. Zawsze wiedziałam, że mogłabym się wiele nauczyć od Grimalkin. Była nie tylko wspaniałą zabójczynią, ale posiadała także bogatą wiedzę. - To prawda - przytaknęłam. - Stary Gregory uważał, że tak właśnie stało się z demonem, zwanym Morem, uwięzionym za srebrną bramą w labiryncie pod katedrą w Priestown. Kiedyś był bogiem, ale ponieważ nikt nie oddawał mu już czci, stopniowo osłabł. - Zapewne zależy to od tego, w co wierzą ludzie - podjęła Thorne. - Jeśli dostatecznie duża grupa pragnie, by coś się zdarzyło, tak się dzieje. Całkiem możliwe, że masz rację: może narodził się tu nowy bóg albo dopiero ma się narodzić, bo gdzieś na ziemi tysiące ludzi oddają mu cześć. Zadrżałam na myśl o kolejnym mrocznym bogu. Czy nie dość ich już mamy? - Cóż, obyśmy go nie spotkały - mruknęłam. - Musimy znaleźć drogę do królestwa Złego. Potrzebuję tego sztyletu. Maszerowałyśmy dalej i zaczęłam odczuwać pragnienie - choć zorientowałam się nagle, że w ogóle nie doskwiera mi głód. Owszem, przebywałam w Mroku, ale wciąż nosiłam ludzkie ciało: z pewnością miało ono te same potrzeby jak na ziemi. Zastanawiałam się, jak to wygląda w przypadku umarłych. Czy Thorne musiała jeść? Próbowałam sobie przypomnieć, jak sobie radziłam w niewoli u Złego wiele miesięcy wcześniej, ale niewiele wspomnień powracało. Gdy tylko tu przybyłam, natychmiast oddał mnie swoim sługom. Z początku trzymali mnie w klatce, pamiętam, jak przepychali między prętami mokrą gąbkę, wsuwając mi ją w dłonie. Ssałam ją łapczywie, złakniona każdej kropli wody. Czasem słudzy Złego nasączali gąbkę nie wodą, ale octem: pamiętałam przeszywający, ostry ból, kiedy dotykał mych spękanych, zaschniętych warg. Raz przytrzymali mnie i wtarli go we wszystkie moje rany. Na to wspomnienie jeszcze bardziej zapragnęłam przyczynić się do zniszczenia Złego - nieważne, jak wysoką cenę przyszłoby mi zapłacić. I znów z najwyższym trudem oceniałam upływ czasu. Podczas przeprawy przez otchłań płynął bardzo powoli, tu pędził naprzód i odniosłam wrażenie, iż zbliżamy się do gór znacznie szybciej niż na ziemi. Widziałam już, że ich górne zbocza jaśnieją bielą. - Śnieg i lód! - wskazałam ręką. Thorne kilka chwil przyglądała się poszarpanym graniom. - Na ziemi im wyżej się wspinasz, tym zimniej się robi. Tak samo może być w tym królestwie.

- 12 -

- Śnieg i lód oznacza wodę! - wykrzyknęłam. - Nie wiem jak ty, ale ja nigdy jeszcze nie czułam podobnego pragnienia. W ustach tak bardzo mi zaschło, że ledwie przełykam. Jeśli jest tam lód, a na dole panuje upał, w którymś miejscu zbocza musi zamieniać się w wodę. Z góry powinny spływać strumienie! Thorne przytaknęła, nie mówiąc, czy sama też czuje się spragniona, i pospieszyłyśmy dalej. Wkrótce już się wspinałyśmy, ponownie odszukując drogę między głazami a szerokim łukiem i wymijając szczeliny w ziemi. W każdej chwili mógł z nich wypłynąć pióropusz parzącej pary. Im bardziej zbliżałyśmy się do gór, tym groźniejsze i mniej dostępne się wydawały: wkrótce stały się zbyt strome, by dało się na nie wdrapać. Ale Thorne pokazała w lewo. - Jest tam szczelina... dolina, chodźmy. Okazało się, że to wąski wąwóz, liczący najwyżej sto kroków szerokości; po obu stronach wznosiły się pionowe, skalne ściany. W ponurym półmroku nad głowami wysoko w górze widziałyśmy tylko wąski zygzak nieba. Wkrótce otwarł się przed nami płaskowyż i ujrzałam to, czego pragnęłam. Byłam taka spragniona! Dotarłyśmy na niemal okrągły fragment równiny, ze wszystkich stron otoczony skalnymi ścianami. Pośrodku leżało jezioro... Lecz wystarczyło jedno spojrzenie, bym zamiast radości poczuła zawód. Nie było mowy, bym nawet się zbliżyła, a co dopiero napiła. Powierzchnia bulgotała i falowała, wzlatywała z niej para, tworząc chmurę nad naszymi głowami. Woda wrzała. - Nie dam razy się tego napić! - poskarżyłam się, nagle świadoma, że ziemia pod moimi stopami także parzy; czułam ją przez podeszwy szpiczastych trzewików. - Musi skądś spływać, by napełnić to jezioro, Alice - zauważyła Thorne. - Najpewniej z górskich szczytów. Po zboczach i wyżynach przed nami muszą płynąć strumienie. Może okażą się chłodniejsze. Podążyłyśmy zatem wzdłuż krzywizny skalnych ścian, otaczających płaskowyż, zmierzając w lewo. Wkrótce natknęłyśmy się na wąski strumień, on jednak także syczał na kamieniach, parskając pianą, gdy zmierzał do wrzącego jeziora. - Powinnyśmy iść dalej - oznajmiłam. - Może natkniemy się na coś lepszego. Przeskoczyłyśmy przez strumień, wciąż podążając w tym samym kierunku. Nagle dopisało nam szczęście - z pionowej skały ściekała woda, padając niczym ciężki deszcz pięć czy sześć kroków za nią. - Nie paruje - zauważyłam. - W ogóle nie wydaje się gorąca. Może spada z bardzo wysoka? Podeszłam do wodospadu i ostrożnie wysunęłam palce - woda okazała się najwyżej letnia. Chwilę później wraz z Thorne tańczyłyśmy dokoła, pozwalając, by przemoczyła nas do suchej nitki, zaśmiewając się i krzycząc radośnie. Uniosłam głowę, szeroko otworzyłam usta i zmoczyłam popękane wargi i wyschnięty na wiór język. Następnie przysunęłam się bliżej skały, złożyłam dłonie pod wodą i napiłam się do pełna. Dopiero wtedy zauważyłam coś dziwnego. Choć Thorne chętnie stała pod kaskadą, zawzięcie myjąc twarz, ręce i włosy, w ogóle nie piła. Czyżby martwi nie potrzebowali wody i strawy? Lecz myśl ta natychmiast odpłynęła, usłyszałam serię stukotów, jakby ktoś stąpał po suchych gałązkach. Rozejrzałam się w poszukiwaniu źródła dźwięku: zdawał się dobiegać ze skalnej ściany cztery czy pięć kroków za wodospadem. W kamiennej skale ziała wąska szczelina. Słyszałam coś w jej środku. Czy to szczur? Byłam ciekawa, ale też zachowałam czujność, w razie potrzeby gotowa użyć magii. A potem coś zalśniło w ciemności, rozległ się przeciągły, gniewny syk i spojrzało na mnie dwoje złowieszczych oczu. Wycofałam się szybko. Oczy były duże - o wiele za duże jak na szczura. Co mogło ukrywać się w podobnej wąskiej szczelinie? Jaki stwór się tam przyczaił?

- 13 -

Rozdział 4. Kraina skelta.

Patrzyłam przerażona, jak ze skały wysuwa się coś patykowatego, kreśląc w powietrzu osobliwy krąg, jakby je smakowało. Było szare, wieloczłonowe i bardzo długie, przypominało nogę gigantycznego owada. Gdy opuściło się ku ziemi, pokazała się druga kończyna, która kreśliła w powietrzu identyczne spirale. A kiedy pojawiła się głowa, natychmiast pojęłam, co to za istota. Dobrze znałam tę wąską czaszkę i długi pysk. Aż za dobrze. - Thorne! - zawołałam, bo wciąż stała pod wodą. - Skelt! Nie odrywałam oczu od patykowatego stwora, który powoli wysuwał się ze skały. Dwa segmenty jego ciała były żebrowane i bardzo twarde, jak zbroja. Stanowił jakby krzyżówkę homara i olbrzymiego owada, tyle że chodził nie na sześciu, a na ośmiu nogach. Kiedy na mnie spojrzał, poczułam, jak siła powoli odpływa mi z ciała. W jego oczach kryła się moc, zdolność paraliżowania ofiary, nim się zbliży. Skelty były niebezpieczne - oglądałam je w akcji, gdy zabijały ofiary podczas rytuału wodnych wiedźm. Jeden zaatakował Toma Warda w wodnym młynie na północ od Caster - tego akurat zabił Bill Arkwright. Długi pysk był w istocie kościaną rurą, którą skelt wbijał w gardło bądź pierś ofiary, by wyssać jej krew. Stwór był bezwzględnym zabójcą - większym ode mnie, znacznie silniejszym i bardzo szybkim. Wiedziałam, że zdołam pokonać go magią, była to jednak ostateczność. Istniało wiele powodów, dla których winnam do minimum ograniczyć używanie magii: bardzo szybko zrozumiałam, że mogę potrzebować całego zapasu sił, by dokonać tego, co zaplanowałam, i uciec z Mroku. Skelt wędrował powoli w moją stronę, jego stawy trzaskały i skrzypiały, gdy stąpał delikatnie po rozgrzanych kamieniach. Czułam jego moc, gdy próbował opanować mi umysł i unieruchomić jak gronostaj królika. Walczyłam i zaczęłam stawiać opór, wciąż jednak traciłam siły. Kątem oka dostrzegłam Thorne, biegnącą ku mnie: w obu dłoniach trzymała sztylety, jej twarz wykrzywiał grymas bólu. Nim dotarła do stwora, ten ją wyczuł i odwrócił się, gotów odeprzeć atak. Nagle przestał wpływać na mój umysł. Teraz miałam szansę. Podniosłam kamień - ciężki, zdołałam go dźwignąć tylko oburącz - i zrobiłam to, co Bill Arkwright, kiedy ocalił Toma Warda. Gdy skelt uniósł dwie przednie nogi, gotów odparować atak Thorne, z całych sił rąbnęłam go kamieniem w tył głowy. Usłyszałam trzask, a potem wilgotne mlaśnięcie i zgrzyt - to czaszka skelta rozszczepiła się na dwoje. Nogi ugięły się pod nim, zaczął dygotać i trząść się. Zdychał albo już nie żył. Ku memu zdumieniu i wstrząsowi Thorne nie odezwała się ani słowem. Schowała tylko noże do pochew, uklękła obok skelta i zaczęła żłopać ciepłą krew i płyny z jego strzaskanej głowy. Cofnęłam się o krok, przerażona. Thorne uniosła wzrok i ujrzała wyraz mojej twarzy. Wargi miała umazane krwią, która zaczęła ściekać z kącika ust na brodę. - Czemu tak na mnie patrzysz?! - krzyknęła. - Tego właśnie potrzebujemy, by nie stracić sił! To to muszą robić martwi w Mroku. Jak inaczej moglibyśmy przetrwać? Wciąż piła krew łapczywymi, rozpaczliwymi haustami, nie zwracając na mnie uwagi. Nie mogłam patrzeć, zrobiło mi się niedobrze. Odwróciłam się do niej plecami i odeszłam powoli od skały, zmierzając z powrotem w stronę wrzącego jeziora. Idąc, stopniowo się uspokajałam. Wiele czarownic z Pendle posługiwało się magią krwi, zazwyczaj jednak potrzebowały jej tylko odrobinę. Przez resztę czasu jadły normalną strawę, choćby baraninę, słoninę czy chleb. Faktycznie, Lizzie z

- 14 -

apetytem piła szczurzą krew, ale tylko martwe czarownice związane ze swymi kośćmi, tak jak te w dolince na wschód od Pendle, spijały ją równie łapczywie, jak Thorne. Tu, jak się sama przekonałam, musiały obowiązywać inne zasady. To był Mrok i tutejsi martwi potrzebowali krwi. Jak zatem mogłabym oceniać bądź winić Thorne? Robiła tylko to, co konieczne, by przeżyć. Choć od jeziora wciąż dzielił mnie kawałek drogi, zorientowałam się, że już czuję ciepło na twarzy. Promieniowało z niego znacznie więcej gorąca, niż tłumaczyłaby to wrząca woda. Może dokładnie pod nim przebudził się wulkan? Co, jeśli eksploduje nagle olbrzymią falą ognia i wrzątku? Zatrzymałam się. Nagle poczułam lęk przed bulgoczącym, wzburzonym jeziorem. Powęszyłam szybko, próbując odkryć, czym mi zagraża. Zawsze świetnie umiałam węszyć. Niektóre czarownice radzą z tym sobie lepiej niż inne, mnie przychodzi to z łatwością. To jedna z niewielu rzeczy, jakimi imponowałam Kościstej Lizzie, gdy zaczęła mnie szkolić. Tym razem miałam kłopot z zebraniem informacji. Spróbowałam ponownie - trzy szybkie pociągnięcia nosem. Nadal nie potrafiłam dokładnie stwierdzić, na czym polega groźba ze strony wrzącego jeziora. Czułam, że w każdej chwili coś może się z niego wynurzyć. I wtedy na moich oczach jakieś małe stworzenie wypełzło z jeziora, kierując się ku mnie. Jak to możliwe? Jak cokolwiek mogłoby przeżyć w tak gorącej wodzie? Kolejne stworzenie wyłoniło się z jeziora, po nim następne, Po paru sekundach było ich już co najmniej tuzin i wszystkie szły prosto na mnie. Wtedy dopiero pojęłam, że wcale nie są małe - jezioro leżało znacznie dalej, niż przypuszczałam. Stwory zdawały się malutkie jedynie z powodu dzielącej nas odległości. Poruszały się jednak szybko i cały czas rosły - co oznaczało, że się zbliżają. Nagle zorientowałam się, co to. Fakt, iż dzieliła nas spora przestrzeń i że wylazły z wrzącego jeziora, opóźnił to nieco. To były skelty! Zawróciłam na pięcie i pobiegłam do Thorne. - Skelty! Więcej skeltów! - wrzasnęłam. Spojrzała na mnie z miejsca, gdzie wciąż posilała się z czaszki skelta. Z początku jedynie patrzyła wiedziałam, że spogląda w stronę jeziora; ona także z pewnością zauważyła stwory. Powoli dźwignęła się z ziemi, ale została w miejscu. Thorne była dzielna, wiedziałam, że zaczeka, aż się zrównamy, i dopiero wtedy sama zacznie biec. Oto prawdziwa lojalność - Grimalkin tego dopilnowała. Wiedząc, że coś mi zagraża, sama nie ucieknie. Miałam rację. Gdy dotarłam do niej, Thorne gestem wskazała płaskowyż i pomknęłyśmy ku niemu. Pędziłyśmy bardzo szybko i wkrótce oddech świszczał mi w gardle - choć Thorne zdawała się kipieć energią i oddychała z łatwością. Czy sprawiła to krew, którą właśnie wypiła? Obejrzałam się parę razy, lecz choć skelty wciąż zdawały się podążać za nami, już nas nie doganiały. Musiałam złapać oddech, toteż przystanęłam na skraju wąskiego wąwozu, przyciągając do siebie Thorne, i zerknęłam przez ramię. Skelty najwyraźniej zrezygnowały z pościgu. Zawróciły i powoli wędrowały w kierunku parującego jeziora. Dlaczego się poddały? Może nie chciały zapuszczać się zbyt daleko od domu? Obie z Thorne ruszyłyśmy, maszerując szybko. - Wylazły z wrzątku - zastanawiałam się w głos. - Na ziemi skelty nie zdołałyby przeżyć w takich warunkach. - Tu jest inaczej - przypomniała Thorne. - To skelty, które zginęły na ziemi, obowiązują je inne zasady... Teraz, kiedy się wycofały, znów musimy się wspiąć i poszukać bramy. Nie wiedziałam, co ma na myśli. - Chodzi ci o kolejną skalną ścianę i jaskinię, która wyprowadzi nas na ścieżkę między krainami? To masz na myśli, mówiąc brama? - Nie, wydostanie się z królestwa wygląda inaczej niż wejście do niego. Brama wyjściowa jest tak pełna magii, że zazwyczaj promieniuje z niej snop purpurowego światła. Łatwo je dostrzec w ciemności, ale bardzo trudno, gdy w królestwie jest jasno. Nie wydaje mi się, żeby tu nam to groziło, nie powinnyśmy zatem mieć problemów. Przekonamy się jednak, kiedy wdrapiemy się wyżej.

- 15 -

Wkrótce, pokonawszy wietrzną ścieżkę, na której wulkaniczny żużel chrzęścił pod stopami, istotnie zobaczyłyśmy ów promień. Thorne zauważyła go pierwsza i musiała pokazać dwa razy, nim go dostrzegłam. Był to wąski, pionowy słup purpurowego światła. Starannie zapamiętałyśmy jego położenie i ruszyłyśmy w tamtą stronę w dół zbocza. Obie bardzo się bałyśmy, że właściciel królestwa dopadnie nas, nim zdołamy je opuścić. - Wywęsz bramę! - poleciła Thorne. - I powiedz mi, jak pachnie. Powęszyłam trzy razy i natychmiast odnalazłam promień, niewidoczny z naszego obecnego miejsca. W powietrzu unosił się mocny smród zgniłych jajek. - Jajka! - zawołałam marszcząc nos. - Śmierdzi jak zgniłe jaja. - Zgadza się, Alice. Zapamiętaj tę woń - to kolejny sposób odnalezienia bramy. Czasami nie da się zobaczyć światła. Gdy dotarłyśmy do bramy, Thorne poprowadziła mnie w lewo i zbliżyłyśmy się do niej pod kątem. To, co wcześniej było pionową linią, zamieniło się najpierw w półksiężyc, stopniowo przechodząc w owalny kształt. Kiedy stanęłyśmy dokładnie przed nią, przekonałam się, jak wygląda w istocie. Bramę tworzyły trzy koncentryczne, obracające się kręgi purpurowego światła, wiszące w powietrzu na wysokości pasa. Przez nie ujrzałam inny kraj - zupełnie różny od wulkanicznej pustyni. Jej pozycja sprawiała, że niełatwo było podejść do bramy. Zbliżyłam się nerwowo. - Musisz wskoczyć do środka, nie dotykając boków - poinstruowała mnie Thorne. - Jeśli trącisz je przypadkiem, możesz stracić rękę albo nogę, bo krawędź bramy jest ostrzejsza niż klingi Grimalkin! Idź pierwsza, ja wskoczę za tobą. Kiedy się przedostaniesz, poturlaj się naprzód. Przygotowałam się zatem do skoku przez bramę - kto wie, dokąd!

Rozdział 5. Zasępieni zmarli.

Skoczyłam i przeturlałam się naprzód, tak jak poleciła Thorne, natrafiając na miękki grunt. Ona sama zerwała się z ziemi za moimi plecami, ściskając noże, gotowa na wszystko. Wokół panowała noc, powietrze jednak było cieplejsze niż w Hrabstwie w letni dzień. Czuło się zapowiedź wilgoci, jakby wkrótce miał lunąć deszcz. Co za ulga po suchym upale ostatniej krainy! Niebo było czarne i bezchmurne, choć nie widziałam gwiazd. Prosto przed nami wznosiło się trawiaste zbocze; bez słowa rozpoczęłyśmy wspinaczkę. Dotarłszy na Szczyt, ujrzałam wiszący nisko nad horyzontem księżyc w pełni. Miał barwę krwistoczerwoną. Oglądałam już podobny księżyc w noc, gdy czarownice z Pendle wezwały Zlego przez portal do naszego świata; w tę samą noc, kiedy klan Malkinów posłał swą wiedźmę zabójczynię, by doścignęła Toma Warda i go zabiła. Gdzieś z daleka przed nami dobiegały krzyki mew i rybitw. Nim dotarłyśmy na szczyt, dołączył do nich kolejny, ostry, rytmiczny dźwięk - szum fal, rozbijających się o kamienisty brzeg. Na szczycie przystanęłyśmy i spojrzałyśmy w dół. Pod nami rozciągało się duże nadmorskie miasto. Wąskie uliczki opadały ze zbocza ku rozległej krzywiźnie zatoki. Rybackie łodzie podskakiwały na uwięzi bądź leżały na plaży, gdzie czerwony przypływ łakomie lizał kamyki.

- 16 -

- Czy to jest królestwo Złego? - spytałam, wpatrując się w straszny, czerwony księżyc. Byłam pewna, że tak i ulżyło mi, iż tak szybko je znalazłam. Lecz ku mej zgrozie Thorne pokręciła głową. Wydawała się spięta, miałam wrażenie, że w jej oczach dostrzegam strach. - Nigdy nie byłam w krainie Złego, więc nie wiem, czego się spodziewać - wyjaśniła - ale wiem, gdzie jesteśmy teraz... To jedno z najniebezpieczniejszych królestw, tu właśnie gromadzi się większość ludzkich zmarłych, należących do Mroku. Pełno tu martwych czarownic i nieludzi, pomiotów, nie mówiąc już o demonach i innych stworach, które na nich żerują. Tu właśnie przybyłam tuż po śmierci i uciekłam najszybciej jak się dało! - To przez ten krwawy księżyc pomyślałam, że to miejsce należy do Złego. Wygląda jak tamten, który pojawił się owej nocy, kiedy Zły zstąpił na ziemię - wyjaśniłam. - Tutaj księżyc nigdy nie zachodzi - tkwi w jednym. miejscu. Zawsze jest ciemno. To straszne miejsce... - wymamrotała Thorne. - W takim razie nie ma chyba sensu tam schodzić, prawda? Najlepiej zrobimy, idąc w twoje ślady rzekłam. - Musimy się stąd wydostać i to natychmiast. Thorne jednak pokręciła głową. - Chciałabym, żeby to było takie proste, Alice... Ja wiem, jak się stąd wydostać. W tym królestwie jest tylko jedna brama - właśnie tam, w tym paskudnym, niebezpiecznym mieście. Jeśli mamy opuścić to królestwo, musimy zejść na ulice. Nie brzmiało to dobrze. Miasto pełne podobnych stworów oznaczało całą gamę zagrożeń. A jeśli budziło lęk w Thorne - według Grimalkin jednej z najdzielniejszych osób, jakie znała - to i we mnie. - Możliwe, że mam tam wielu wrogów - mruknęłam. - Czy zorientują się, że tu jestem? Bardzo się starałam zamaskować swoją obecność. Thorne przytaknęła. - Nawet przy użyciu najpotężniejszych zaklęć maskujących, nadal istnieją sposoby wykrycia intruza, zwłaszcza jeśli wciąż żyje. Żywe istoty bardzo rzadko się tu zapuszczają, ich obecność powoduje osobliwe fale, rozchodzące się w Mrok. Niektórzy ze zmarłych z łatwością potrafią ich wywęszyć. - Wolałabym nie spotkać się z Kościstą Lizzie - przyznałam. Lizzie była pierwszą z wrogów, jaka przyszła mi do głowy. Wiedźma na wiele sposobów mogłaby odpłacić mi za to, co zrobiłam. Przypomniałam sobie, jak pomogłam Tomowi uciec z jamy pod Chipenden, w której uwięziła go Lizzie. Przez to właśnie stary Gregory ją schwytał i wrzucił do dołu w ogrodzie. Ale nie tylko jej musiałam się obawiać. - Są też inni, których zabiłam albo pomogłam zabić. Możliwe, że wszyscy tu na mnie czekają - poinformowałam Thorne. Ta unikała mojego wzroku. Zagryzła dolną wargę i odwróciła się do mnie plecami. - Co się stało? - spytałam. Okręciła się na pięcie i spojrzała mi prosto w oczy. Przez moment zdawało mi się, iż błyszczą od łez, potem jednak uznałam, że to zapewne tylko odbicie światła. Niesamowity księżyc sprawiał, iż wydawały się przepełnione krwią. - Na mnie też będzie czekać spora grupa - oznajmiła. - Przez kilka lat pomagałam Grimalkin i moje klingi pozbawiły życia wiele osób. Tym lepszy powód, by działać szybko, bez dalszej zwłoki. Ruszajmy do bramy. Jej słowa brzmiały sensownie - im dłużej tu czekałyśmy, tym bardziej prawdopodobne, że wrogowie zdołają nas wywęszyć. Ruszyłyśmy zatem w dół zbocza, w stronę miasta. Podczas marszu postanowiłam poruszyć temat zmarłych, pijących krew. Pewne rzeczy musiałam wiedzieć, ale chciałam też, by zrozumiała moją reakcję na jej widok, gdy żłopała posokę skelta. Uznałam, że najlepiej będzie otwarcie postawić sprawę i dowiedzieć się, jak wygląda sytuacja. - Zatem umarli potrzebują krwi. Co się dzieje, jeśli oprzesz się pokusie i nie będziesz jej pić? spytałam. - Nie da się jej oprzeć - odparła z pasją Thorne i wiedziałam, że sama musiała walczyć. - Żądza krwi narasta i narasta, aż w końcu musisz się jej poddać. - W takim razie co ze mną? Czy tych, którzy wkraczają w Mrok żywi, obowiązują inne prawa? Wcale nie miałam ochoty pić krwi martwego skelta, przeciwnie, myśl o tym budziła we mnie obrzydzenie. - Po prawdzie w ogóle nie jestem głodna, od czasu do czasu chce mi się tylko pić. - Mam dla ciebie złe wieści, Alice. Tu możesz jedynie pić wodę, nie wolno ci niczego zjeść. Jeśli napijesz się krwi albo zjesz cokolwiek, nie będziesz już mogła nigdy wrócić do świata żywych. Tak tu

- 17 -

po prostu jest - to jedna z zasad, których należy przestrzegać. Wątpię, byś kiedykolwiek zrobiła się głodna, ale w istocie twoje ciało żywi się teraz zgromadzoną dotąd energią życiową, to ona cię karmi. Zużywasz własne zapasy. Jeśli zbyt długo pozostaniesz w Mroku, wyczerpiesz je całkowicie. Powrócisz jako zasuszona skorupa i przetrwasz najwyżej kilka tygodni czy nawet dni. Oto kolejny powód, by szybko znaleźć to, czego potrzebujesz, i uciekać stąd. Zwykle dobrze jest znać prawdę, lecz z każdą nową informacją moja sytuacja zdawała się coraz gorsza. Istniało jednak wiele innych powodów, prócz mego własnego przetrwania, by jak najszybciej wracać do Hrabstwa. - Masz rację, Thorne - przyznałam. - Muszę wrócić ze sztyletem na czas, by odprawić rytuał w święto zmarłych. Grimalkin jest potężna, ale nie zdoła wiecznie chronić głowy Złego przed łapami jego wyznawców. Jest ich zbyt wielu i pewnego dnia ją dopadną. Nim do tego dojdzie, muszę wrócić. Czy to właśnie jeden z powodów, dla których mi pomagasz - dla Grimalkin? Zamiast odpowiedzi Thorne niemal niedostrzegalnie skinęła głową. Zginęła z rąk sług Złego, bez wątpienia pragnęła także zemsty. I wtedy przyszło mi do głowy kolejne pytanie, coś, o czym wolałam nie myśleć, ale musiałam poznać najgorsze. - Co się dzieje z tymi, którzy giną tu, w Mroku? - Jeśli zmarli znów umierają, rozsypują się w pył i przestają istnieć. To oznacza całkowitą zagładę. Po jakimś czasie część umarłych przestaje walczyć o przetrwanie: wolą nicość niż trwanie w wiecznych mękach tu, w Mroku. Tak właśnie będzie ze mną. Ale nie wiem, co by się stało z tobą, Alice. Nie widziałam tu innych żywych ludzi. Może ktoś inny by wiedział... I tak nie zamierzałam zwłóczyć w Mroku dłużej niż to niezbędne, ale nic z tego, co usłyszałam, mi się nie spodobało. I wtedy, gdy się zbliżyłyśmy, zauważyłam coś nowego w mieście w dole. Tworzyła je głównie sieć wąskich uliczek i niewielkich domów, opadających ku kamienistej plaży. Dostrzegłam jednak kilka większych budynków, jeden z nich nieco przypominał zamek. Był tam też co najmniej jeden kościół i kilka budowli z wyglądu przypominających magazyny. Na ziemi można by w nich przechowywać zboże. - Czy to zamek? - Pokazałam ręką największą budowlę, stojącą w najwyższym punkcie miasta. - Nie. To bazylika - wielki kościół, coś jak katedry na ziemi - wyjaśniła Thorne. Zmarszczyłam czoło, zaskoczona. Jedyną znaną mi katedrą była ta w Priestown, najważniejszy kościół w całym Hrabstwie, z wysoką dzwonnicą. Ten budynek nie miał iglicy, lecz kwadratową wieżę, ale imponował rozmiarami. Po co w Mroku taki wielki kościół? - Czy ludzie w Mroku chodzą do kościoła i się modlą? - O tak, modlą się - odparła Thorne. - Ale nie jak na ziemi, gdy odmawiają modlitwy do Boga. Jak wiesz, tutejsi zmarli oddają cześć głównie Złemu, choć niektórzy modlą się do innych mrocznych istot, takich jak Morrigan albo Golgoth, władca zimy. W bazylice są ołtarze ich wszystkich. - Muszą przecież być też tacy, którzy nie kłaniają się żadnemu z bogów, wrogowie Złego. Zastanawiałam się, czy ktoś mógłby nas ochronić podczas podróży przez to królestwo. - Jest kilka osób, które mogłyby nam pomóc w poważnych tarapatach - wyjaśniła Thorne. - Mamy tu przyjaciół, których mogłybyśmy wezwać, gdyby groziło nam wielkie niebezpieczeństwo. Ale nie liczyłabym na nich, możemy to bowiem uczynić tylko w naprawdę trudnej sytuacji, a wówczas poważnie byśmy ich naraziły. Pozostawało mi jedynie liczyć, że do tego nie dojdzie, ale wiedziałam, że zrobię wszystko, byle tylko dostarczyć Tomowi sztylet. - No to gdzie leży wyjście z tej krainy? - spytałam Thorne. - Brama nigdy nie pozostaje długo w tym samym miejscu, przesuwa się; wiem, że kilka najpotężniejszych istot może manipulować jej położeniem, czasami żądają ceny za jej użycie. Będziemy musiały poszukać. W końcu ją wywęszymy. - Ale tobie udało już się stąd uciec, Thorne. Czy musiałaś zapłacić? Thorne skinęła głową. - Tu monetą jest krew. Zapłaciłam im krwią. Wolałam nie myśleć o tym, do czego ją zmusili, ale musiałam zapytać. Uznałam, że powinnam poznać wszystkie szczegóły tego, z czym być może przyjdzie mi się zmierzyć. Nim jednak zdążyłam się odezwać, Thorne odwróciła się do mnie plecami i pomaszerowała naprzód szybkim krokiem.

- 18 -

Dotarłyśmy do stóp zbocza. Grunt pod stopami się wyrównał. Między nami i pierwszymi budynkami, w których oknach nie dostrzegłam żadnych świateł; rozciągała się podmokła równina, na której rosło kilka martwych drzew i kępy błotnej trawy. Thorne maszerowała pierwsza, nasze stopy z mlaśnięciem odrywały się od ziemi, gdy szpiczaste trzewiki coraz głębiej zapadały się w bagno. W oddali zauważyłam kilka postaci. Budynki przesłoniły księżyc, z trudem zatem dostrzegałam w ciemności ich zarysy, widziałam jednak, że należą zarówno do mężczyzn, jak i kobiet. Zdawały się wędrować bez celu, jedna krążyła w kółko; usłyszałam ciche mamrotanie, ale nie zrozumiałam żadnych słów. - Nazywają ich „Zagubionymi" - wyjaśniła Thorne. - Nie wiedzą, że umarli i mają tylko mętne wspomnienia z ziemi. To najłatwiejsze ofiary: łatwo odebrać im krew, więc bardzo szybko giną. W końcu grunt zrobił się twardszy. Gdy jednak opuściłyśmy bagno, nagle poczułam, jakby ktoś mnie obserwował i włosy na karku zjeżyły mi się gwałtownie. Dwakroć obejrzałam się przez ramię, ale nie dostrzegłam nikogo, a potem kątem oka zauważyłam ruch. - Po naszej lewej coś jest... - nie podnosiłam głosu. Cienista istota jakby wynurzyła się z bagna, lecz kiedy na nią spojrzałam, natychmiast zniknęła. - Po prostu idź dalej i nie patrz na nie - poradziła 'Phorne. - Nie martw się - stwory zamieszkujące te mroczne ziemie i bagna zazwyczaj nie mają dość sil, by przetrwać w mieście. Najpewniej to glipp. Nigdy wcześniej nie słyszałam tego określenia i Thorne wyjaśniła: - To żywiołak niskiego rzędu, lubiący błoto i stęchłe kałuże. Demon pożarłby go w mgnieniu oka, nas pewnie też się boi, ale wiem, że czasami robią się bardzo głodne, a wówczas w desperacji mogą zaatakować. Dotarłyśmy do pierwszego z budynków - dwupiętrowego domu o popękanych oknach i poszarpanych firankach. Wewnątrz było ciemno, zobaczyłam jednak, że jedna z zasłon się porusza, a potem coś chudego i szarego zniknęło w głębi frontowego pokoju. - Najpewniej nie ma się czego obawiać - pocieszyła mnie Thorne. - Jak mówiłam, najniebezpieczniejsze istoty skupiają się albo blisko brzegu, albo też w bazylice i dookoła niej. Pozostawało tylko mieć nadzieję, że się nie myli, była tu przecież moją jedyną przyjaciółką. Teraz maszerowałyśmy wąską alejką między dwoma kamiennymi budynkami, przed nami jednak widziałam światła i słyszałam pomruk głosów. W chwilę później wyłoniłyśmy się na ruchliwą, brukowaną ulicę, wiodącą w górę. W oknach migotały świece, po ciemnej stronie ulicy, gdzie nie docierał złowieszczy blask krwawego księżyca, płonęły tkwiące w uchwytach pochodnie. Miasto to jednak nie przypominało żadnego miejsca na ziemi. Po pierwsze, kamienie nie były szare jak zwykle w Hrabstwie, lecz czarne i lśniące niczym bryły węgla. Najbardziej złowieszczy jednak wydał mi się rynsztok, biegnący wzdłuż ulicy, blisko domów po lewej. Spływała nim w naszą stronę ciemna ciecz. Sapnęłam, zrozumiawszy, że wygląda jak stara krew - jak ta, którą zmywa się z posadzki u rzeźnika po zakończeniu codziennego handlu. Czułam jej smród, mdlącą metaliczną woń w powietrzu. Byli tam też ludzie - umarli. Wędrowali przed siebie, szurając nogami, wzrok wbijając w bruk. Większość miała na sobie łachmany i wykoślawione trzewiki. W gardle jednej z kobiet o ciemnych, skołtunionych włosach otwierała się czerwona rana, z której sterczała rękojeść sztyletu; spływała z niej krew, wsiąkając w przemoczony przód sukni. Zerknęłam z ukosa na Thorne - jej okaleczone dłonie także wciąż krwawiły. Zatem umarli przenosili ze sobą do mrocznej krainy ślady swojej śmierci. Jeśli miałam rację, wkrótce mogłam ujrzeć jeszcze gorsze koszmary. - Wbij wzrok w ziemię! - syknęła Thorne. - W przeciwnym razie ktoś się tobą zainteresuje. Zerknęłam ukradkiem na bok i przekonałam się, że dziewczyna idzie ze spuszczoną głową. Zastanawiałam się, jakie to ma znaczenie. - Wszyscy i tak patrzą w ziemię, więc jak mogliby zauważyć, co robimy? - odszepnęłam. - Później nadejdzie czas na pytania, Alice - mruknęła Thorne tak cicho, że ledwie ją usłyszałam. To nie tych ludzi musimy się bać. Tych nazywamy zasępionymi zmarłymi. To biedne, słabe dusze, wyłącznie ofiary. Jak myślisz, czym żywią się silniejsi? Ci zmarli stanowią dla nich jedynie źródło krwi. To tutejsza waluta!

- 19 -

Rozdział 6. Drapieżcy i ofiary.

Skręciłyśmy za róg i przed sobą ujrzałyśmy kolejną podobną ulicę, nadal wiodącą w górę. Wokół wciąż wędrowali szurający nogami zmarli, dostrzegłam też kolejne świece w oknach, za którymi wyczuwałam obserwujące nas, niewidoczne, wrogie oczy. Nagle usłyszałam w dali niesamowity wrzask. Zadrżałam, przepełniona grozą. Wiedziałam, że słyszałam już ten dźwięk... Ale gdzie? Krzyk znów zabrzmiał, tym razem znacznie głośniejszy. Cokolwiek wydawało z siebie ów głos, poruszało się szybko i zmierzało w naszą stronę. Gdy za trzecim razem krzyk odbił się echem od wąskiej, wybrukowanej ulicy, pojęłam, iż dochodzi z nieba i natychmiast zrozumiałam, co to. To był wrzask trupiarza, czasem zwanego lelkiem, ptaka polującego nocą w Hrabstwie. Sama posługiwałam się owym niesamowitym krzykiem jako tajnym, nocnym sygnałem, gdy chciałam się skontaktować z Agnes Sowerbutts. Jak mogłam zapomnieć? I wtedy po plecach przebiegł mi dreszcz, bo przypomniałam sobie kogoś, kto miał trupiarza za pobratymca. Kogoś, kogo zabiła Grimalkin i posłała w Mrok: Morwenę, najpotężniejszą z wodnych wiedźm, także córkę Złego. Perspektywa spotkania z Morweną przepełniała mnie grozą, wiedźma dysponowała nie tylko ogromną siłą i szybkością, ale też krwawym okiem, paraliżującym w miejscu ofiarę, którą rozszarpywała na strzępy i wypijała krew. Za życia była niebezpieczna, teraz, po śmierci, pewnie jeszcze wzrosła w siłę. Serce zaczęło walić mi niespokojnie. Nagle ujrzałam ptaka, który opadł nisko nad dachy. W promieniach krwawego księżyca jego pióra płonęły niczym ogień. Ku memu zdumieniu po paru sekundach zniknął i gdy znów usłyszałam jego krzyk, zabrzmiał nieco dalej. Czy nadal nas szukał, tak jak kiedyś Toma Warda na moczarach obok młyna Billa Arkwrighta? Jeśli istotnie nas wypatrzył, wkrótce pojawi się jego przerażająca pani, tego byłam pewna. Grimalkin z pomocą Toma Warda zabiła zarówno Morwenę, jak i jej pobratymca. Ja także odegrałam rolę w wydarzeniach, prowadzących do jej śmierci - ona zaś z pewnością dowiedziała się tego od innych w Mroku. Byłam jej wrogiem i zapragnie się zemścić. Jedno tylko działało na moją korzyść: coś, co mogło opóźnić atak wiedźmy. Naturalnym środowiskiem Morweny była woda, poza mokrymi bagnami bądź moczarami nie mogła przetrwać zbyt długo. Z dala od wody wkrótce słabła, a miasto składało się wyłącznie z brukowanych ulic. Jak dotąd, jedyną cieczą, jaką widziałam, była krew. Co jednak, jeśli tu zasady wyglądały inaczej? Ostatecznie należała do zmarłych. Czy i tu potrzebuje wodnego środowiska do ochrony? I wtedy w dali, od strony bazyliki, dobiegł głos dzwonu, potężny dźwięk wibrujący mi w zębach i szczęce. Zdawało się, że drży nawet czarny bruk pod stopami. Thorne złapała mnie za rękę, ściągając z ulicy w boczną alejkę, nacisnęła moje ramię wskazując, że powinnyśmy kucnąć. Dzwon umilkł, wybiwszy trzynaście. Niemal natychmiast usłyszałam dobiegający z ulicy krzyk, potem, znacznie bliżej, ktoś zaczął rozpaczliwie zawodzić. - Co się dzieje? - spytałam, nie podnosząc głosu. Thorne przyłożyła mi usta do ucha i zaczęła szeptać. - Ten dzwon odzywa się często, ale nie da się przewidzieć dokładnej pory, nigdy więc nie można czuć się bezpiecznie na ulicach. Zwiastuje coś, co nazywają Wyborem: jeśli zostajesz wybrana, by

- 20 -

znów umrzeć, ostatnie uderzenie dzwonu wzywa cię do siebie - w twoim umyśle odzywa się straszliwy, rozkazujący głos i musisz udać się prosto do bazyliki, gdzie wysączą z ciebie całą krew. - A jeśli wybrany tam nie pójdzie? - Większość nie potrafi oprzeć się temu głosowi, lecz tak czy inaczej lepiej posłuchać wezwania. Ci, którzy tak czynią, umierają po raz drugi bezboleśnie. Ci, którzy uciekają, zostają bezlitośnie schwytani i cierpią długo. - Widziałaś to? - spytałam. - Tak, raz, niedługo po tym, jak umarłam i znalazłam się tutaj. Patrzyłam, jak grupa czarownic powala na ziemię mężczyznę na rynku za bazyliką i powoli rozdziera go na strzępy. Wszędzie na bruku walały się kawałki jego ciała, ale on wciąż krzyczał. Skuliłam się na tę myśl, poczułam jednak, że Thorne czegoś mi nie mówi. Miałam rację. - To niebezpieczna pora także z innego powodu - przyznała. - Natychmiast po dzwonie następuje krótki czas, gdy drapieżcy mogą bezkarnie polować, na kogo tylko zechcą: potem pojedynczy dzwon oznacza koniec owego czasu. Z ulicy i głębiej, ze skąpanej w ciemności alejki, dobiegały kolejne krzyki. Usłyszałam czyjś jęk choć nie potrafiłam stwierdzić, czy jest to jęk bólu, czy też strachu. Jakaś część mnie pragnęła to sprawdzić, ofiarować pomoc czy pociechę. Inna za bardzo się bała, by choćby drgnąć. Nawet gdybym zmusiła się do działania, Thorne nadal bardzo mocno wbijała mi palce w ramię i trudno byłoby mi odejść. Dwukrotnie coś śmignęło nisko nad naszą kryjówką, najpierw z lewej w prawo, potem w przeciwną stronę, jakby za pierwszym razem nas przeoczyło, ale wyczuwając naszą obecność, wróciło, by znów sprawdzić. Z pewnością nie był to trupiarz - stwór był na to stanowczo za duży. W chwilę później powrócił, wydając z siebie krzyk, przypominający ochrypłe krakanie olbrzymiej wrony. Tym razem nie przemknął nad nami, lecz zawisł nam wprost nad głowami i po raz pierwszy zdążyłam mu się przyjrzeć. Nieco przypominał nietoperza, lecz długością dorównywał człowiekowi i był niewiarygodnie chudy. Ujrzałam długie, skórzaste, zakończone kośćmi skrzydła i płonące czerwone oczy. Stwór miał też cztery chude kończyny, niezakończone stopami, lecz szponiastymi dłońmi. - Wybrał nas sobie na ofiarę! - zawołała Thorne, zrywając się z miejsca, gotowa nas bronić. Cokolwiek to było, nie wydawało się zbyt silne - choć pozory mogły mylić. Szpony sprawiały wrażenie morderczo ostrych, bez wątpienia potwór poruszał się bardzo szybko i zwinnie. Niechętnie przygotowałam się do użycia magii, lecz dokładnie w chwili, gdy stwór miał zanurkować i zaatakować, nad dachami miasta rozległ się pojedynczy dzwon. W odpowiedzi stworzenie wrzasnęło, zatrzepotało skórzastymi skrzydłami i odleciało. Gdy się podniosłyśmy, Thorne wskazała wylot alejki. - Będziemy bezpieczne do czasu, gdy znów odezwie się dzwon. - Przynajmniej okres łowów drapieżców jest krótki - zauważyłam, chwilowo najwyraźniej dopisywało nam szczęście. - To prawda, lecz często drapieżnik wypatrzy sobie ofiarę i podąża za nią niewidoczny. Nigdy nie wiesz, kiedy spadnie cios. - Zatem ten stwór będzie nas tropił do rozpoczęcia następnych łowów... - podjęłam. Thorne przytaknęła. - Istotę, która wisiała nad naszymi głowami, nazywają chajkiem. To odmiana pomniejszych demonów, niebezpieczna, bo często poluje stadami. Już nas zaznaczył i zdoła wywęszyć, możliwe nawet, że przekaże informacje sobie podobnym, by dołączyli do łowów. Im dłużej tu zostaniemy, tym większe zagrożenie. - A co z Tanakim? - spytałam. - Skąd mamy pewność, że nie podąży tu za nami? - Istnieje takie ryzyko - przyznała Thorne - ale zazwyczaj ogranicza się do ścieżki i obszaru pomiędzy krainami. To tam grozi nam największe niebezpieczeństwo z jego strony, tam będzie na nas czekał. Weszłyśmy z powrotem na ulicę. Tym razem, kiedy Thorne pochyliła głowę, natychmiast zrobiłam to samo, drepcząc tuż za nią. Wkrótce skręciła w lewo, w jeszcze węższą uliczkę, będącą w istocie schodami. Przed nami, ponad dachami domów ujrzałam złowieszczy masyw wieży bazyliki, skąpany w niesamowitej poświacie krwawego księżyca. Wyraźnie zmierzałyśmy dokładnie w tamtą stronę.

- 21 -

Zmarli wciąż dreptali wokół nas. Ci zmierzający w górę szli po lewej stronie ulicy, trzymając się blisko rynsztoka i ściekającej nim krwi. Ci, którzy schodzili, maszerowali po lewej. Wszyscy spuszczali wzrok. - Dokąd idą ci ludzie? - spytałam. - Niektórzy do bazyliki, by odprawić modły, inni może pragną zaspokoić głód. W mieście jest wiele sklepów z krwią, w których z uwięzionych ofiar wysącza się ją powoli. Miarka krwi to nagroda za informacje dotyczące kogoś, kto uciekł po Wyborze. Zdarza się to często. Tu każdy gotów jest przegryźć gardło innym. - Jaki sens ma spuszczanie głowy i unikanie kontaktu wzrokowego, skoro drapieżnik może spaść z nieba? - Znów pomyślałam o chajku. - Część z łowców potrafi odmieniać swą postać; mogą iść za nami, udając ludzi, czekając na najlepszy moment. Wielu z nich dysponuje mocą, pozwalającą przygwoździć cię w miejscu jednym spojrzeniem albo zasiać w twojej głowie myśl, która zmusi cię, byś zaczekała gdzieś na uderzenie dzwonu. Toteż patrzenie komuś w oczy jest bardzo ryzykowne. - Czy mogłybyśmy zostać wybrane? - spytałam, zdjęta grozą na myśl o rozbrzmiewającym w głowie głosie, wzywającym mnie do bazyliki. - Nie jesteś martwa, Alice, toteż powinnaś być bezpieczna - przynajmniej przed tym. Ale owszem, ja mogę zostać wybrana, dlatego tak szybko opuściłam tę krainę i dlatego powrót tutaj to tak wielkie ryzyko. Skinęłam głową, doceniając, jak olbrzymią odwagą się wykazała, oferując mi swą pomoc. Pod wieloma względami groziło jej większe niebezpieczeństwo niż mnie. Zaczęłam się zastanawiać, czy nie lepiej byłoby jej podziękować, pożegnać się i odtąd samotnie stawiać czoło niebezpieczeństwom. Mimo napomnień, bym spuszczała wzrok, zaryzykowałam zerkniecie na bazylikę. Było w niej coś budzącego niepokój. W Grecji widziałam cytadelę Ordyny, wyłaniającą się z ognistego wiru - nigdy nie zapomnę trzech spiralnych iglic o długich, wąskich oknach, przez które dostrzegałam poruszające demony i inne istoty. Jako więźniarka trafiłam też na rozprawę w Priestown i przyglądałam się okropnemu gargulcowi nad głównym wejściem katedry - podobiźnie straszliwego stwora zwanego Morem. Wędrowałam po labiryncie pod katedrą i w końcu ujrzałam owego demona... Oba te miejsca były straszne, ale bazylika umarłych, oświetlona księżycem barwy krwi, przerażała mnie w inny sposób, choć sama nie wiedziałam dlaczego. Im wyżej się wdrapywałyśmy, tym węższa stawała się ulica. Krwawy księżyc oświetlał dachy, lecz fronty domów skrywała ciemność, w której rzadko rozbłyskiwały samotne pochodnie. Tłum martwych dokoła także znacząco się przerzedził. Thorne nadal szła z przodu, zauważyłam jednak, iż stopniowo zwalnia kroku, w końcu zatrzymała się i głośno powęszyła trzy razy. Potem zawróciła, a wyraz jej twarzy mnie przeraził. - Nie mogło być gorzej - oznajmiła. - Brama jest teraz wewnątrz bazyliki. - Pewnie to raczej mało prawdopodobne, by sama się tam znalazła? - domyśliłam się. Czyżby jeden z wrogów wiedział, czego szukam? - Masz rację, Alice, z całą pewnością nie znalazła się tu przypadkiem - odparła Thorne. - Musieli ją przesunąć potężni słudzy Złego, tak byś koniecznie weszła do środka. Będą na ciebie czekać. - To pułapka... - odetchnęłam głęboko. - Ale muszę iść dalej, kończy mi się czas. Muszę zdobyć ten sztylet niezależnie od ceny. Nie ma jednak potrzeby, abyś szła ze mną Thorne. Bardzo dziękuję ci za pomoc. Dość już ryzykowałaś. Thorne uniosła głowę i popatrzyła mi prosto w oczy. - Istnieje inny sposób, Alice. - Jej głos brzmiał miękko. - Znam miejsce, w którym przyjaciele czekają, by ci pomóc, ci, o których wspomniałam wcześniej. - Przyjaciele? - powtórzyłam. - Kto to taki? - Część z nich być może znasz, inni to wrogowie Złego, co czyni z nich twoich sprzymierzeńców. Nie zamierzałam przyjąć ich pomocy, nie chciałam ich narażać, ale teraz, gdy bramę przeniesiono do bazyliki, nie mamy wyboru. Potrzebujemy ich. Może znają jakiś sposób, abyśmy dostały się tam niepostrzeżenie. - Masz na myśli tajemne wejście? - spytałam. Przypomniałam sobie tunel, wiodący z ruin kaplicy do lochów wieży Malkinów. - Możliwe. Niektórzy z tych ludzi przebywają tu od bardzo dawna i wiedzą o Mroku niemal wszystko. Skinęłam głową.

- 22 -

- Chodźmy zatem i spotkajmy ich - zgodziłam się. Thorne podjęła marsz w stronę bazyliki, aż w końcu potężna sylweta przesłoniła niebo. Wówczas poprowadziła nas do domu większego od innych. Nie stał w szeregu, lecz osobno, odsunięty od wąskiej, brukowanej dróżki, na własnym skrawku ziemi, pełnym wysokich chaszczy i pokrzyw. Gdy się zbliżyłyśmy, stopy zanurzyły się w błotnistą ziemię. Frontowe drzwi były uchylone, Thorne nie zapukała, otworzyła je ostrożnie i przeprowadziła nas przez pusty pokój do stopni wiodących w dół. Kiedy nasze szpiczaste trzewiki zastukały o schodki, zwiastując przybycie, zaczęłam coraz bardziej się niepokoić. Nigdy wcześniej nie szłam po podobnych stopniach, ale kojarzyły mi się z czymś z mojej przeszłości, czymś strasznym i przerażającym. Po chwili znalazłyśmy się w piwnicy, znacznie większej niż stary dom na górze. Połowę z nich zajmował ciemny dół pełen mrocznej wody. Teraz poznałam to miejsce: stanowiło dokładną replikę pewnej piwnicy na ziemi. Zapamiętałam ją aż nadto dokładnie. Pod ścianą stało samotne krzesło. Było zajęte. Naprzeciw mnie siedziała rosła kobieta o tłustej twarzy i świńskich oczkach. Włosy miała szare i potargane, krzywiła się, patrząc spod krzaczastych brwi, z każdego poru jej ciała promieniowała nienawiść. To była Betsy Gammon, moja stara nieprzyjaciółka, ktoś, kto miał wiele powodów, by mnie skrzywdzić. Wpadłam w pułapkę! Thorne mnie zdradziła!

Rozdział 7. Jak to się wszystko zaczęło?

Aby wyjaśnić swą znajomość z Betsy Gammon, muszę się cofnąć do czasów spędzonych z Lizzie. Urodziłam się na wschód od Pendle, w cieniu wielkiego, ponurego wzgórza. Miałam wśród krewnych dużo czarownic i w moich żyłach krążyła zła krew. Musiałam zostać wyszkolona na wiedźmę, to było nieuniknione. Przeszłam dwa lata nauki mrocznych sztuk u jednej z najpotężniejszych czarownic wszech czasów - Kościstej Lizzie. To były ciężkie dwa lata. Lizzie nauczyła mnie mnóstwa mrocznych umiejętności, a w czasie, który z nią spędziłam, zdarzyło się wiele rzeczy - rzeczy, o których nigdy nie opowiedziałam mojemu przyjacielowi Tomowi Wardowi. Ponurych, przerażających rzeczy, prowadzących do pierwszego zetknięcia z Betsy. Jednym z najgorszych tygodni, jakie spędziłam u Lizzie był ten, gdy zabrała mnie ze sobą, by spróbować zabić stracharza. Siedziałam w piwnicy jej ciemnego, wilgotnego domku i uczyłam się. Usłyszałam na zimnych, kamiennych stopniach zbliżający się stukot szpiczastych trzewików. Zdziwiło mnie to, bo do północy została jeszcze godzina, a Lizzie spodziewałam się dopiero o świcie - poszła na spotkanie z resztą kręgu Malkinów. W chwili, gdy znalazła się w zasięgu światła świecy, oderwałam wzrok od książki. Lizzie nie wyglądała wcale źle - miała ciemne i wielkie oczy, ale często się krzywiła, cały czas mamrotała pod nosem, głównie zaklęcia i przekleństwa, i widziałam, że jest w paskudnym nastroju, bo kąciki jej ust drżały. - Dosyć już czytania. Ruszamy do Bury - oznajmiła. Był środek nocy i nie ucieszyły mnie te wieści. Konałam ze zmęczenia, marzyłam o tym, żeby się jak najszybciej położyć. - Gdzie to jest? - spytałam.

- 23 -

- To wioska niedaleko na północ od Ramsbottom. O Ramsbottom też nigdy nie słyszałam. Całe życie spędziłam w okręgu Pendle i nie znałam dalszych okolic Hrabstwa. - Czeka nas praca, mroczna praca - syknęła Lizzie - misja od kręgu. Ciągnęłyśmy słomki, cała trzynastka, moja była najkrótsza. Wiedźma zabójczyni jest zajęta czymś innym, toteż ja muszę to zrobić. Zabiję stracharza. Zasłużył sobie na śmierć, o tak. Wcześniej go przeklęłyśmy, lecz jakoś zdołał przeżyć. Zbyt długo wtrąca się w nasze sprawy i teraz dostanie to, na co zasłużył. Lizzie musiała dostrzec niechęć na mojej twarzy, bo skrzywiła się wrednie. - No dobra, dziewczyno! Za dużo już zwłóczyłaś. Wstawaj, już, bo pożałujesz, że cię matka urodziła! Tupnęła nogą. W najciemniejszych kątach pomieszczenia - miejscach, do których nie dosięgał migotliwy płomyk świecy, natychmiast zaczęły nabierać kształtów paskudne, rozedrgane stwory o licznych mackach i ostrych zębach. To były larwiaki z Mroku - nowo narodzone stwory, wciąż próbujące zrozumieć, kim są i jakie jest ich miejsce. Lizzie potrafiła je przywołać i zmusić do posłuszeństwa, i świetnie sobie z nimi radziła: w większej masie mogły przerazić, torturować, a nawet zabić. Zadrżałam. Lizzie uwielbiała napuszczać je na mnie - wiedziała, jak bardzo boję się larwiaków. Gdy zrobiła to po raz pierwszy, opowiedziała mi historię młodej dziewczyny z klanu Malkinów, którą zabiły. Szkoląca ją wiedźma była stara i nieco zapominalska - przywołała larwiaki, by ukarać dziewczynę za przypalenie grzanki, a potem kompletnie o nich zapomniała. Była też głucha, więc nie słyszała krzyków, a kiedy w końcu poszła poszukać dziewczyny, spóźniła się. Larwiaki wyżarły biedaczce cały mózg, do czysta. Z oczu zostały dwa puste otwory, całe ciało znaczyły pokrwawione dziury w miejscach, w które wgryzły się larwiaki, nim w końcu się najadły i wylazły z ciała. Dlatego tak właśnie bardzo się bałam. Gdybym natychmiast nie wstała, najsilniejsze z nich podeszłyby bliżej i zaczęły drapać i skubać. Musiałabym mocno zamknąć usta i zacisnąć nos, by się w niego nie wcisnęły. Ale wtedy próbowałyby wkręcić mi się do uszu... Brakowało mi rąk, by wszystkie odpędzić, ból byłby coraz gorszy i gorszy, a mnie ogarniałaby coraz większa panika. Paskudne przeżycie, a szczerze wierzyłam, że gdybym dostatecznie rozzłościła Lizzie, któregoś dnia ta mogłaby odejść i zostawić mnie im na pożarcie. Zamknęłam zatem grimoire, najstarszą należącą do Lizzie księgę zaklęć, wstałam i wsunęłam taboret pod stół. Gdy larwiaki zaczęły znikać, zdmuchnęłam świeczkę i wspięłam się po schodach. Ruszyłyśmy zabić stracharza i wcale mi się to nie podobało. Działo się to na długo przed tym, nim spotkałam Johnna Gregory'ego, mistrza Toma Warda. Wówczas znałam jedynie traktujące o nich bajki czarownic - stracharze to nasi wrogowie, walczący z duchami, widmami, boginami i bezecnymi wiedźmami, jak Lizzie. Wierzyłam, że wpadnięcie w ich ręce to najgorsze z możliwych nieszczęść. Niektórzy wrzucali nas do jam i zostawiali, abyśmy gniły przez resztę swego żałosnego życia. Inni wycinali nam serca i pożerali je, żebyśmy już nigdy nie mogły powrócić z martwych. Wiedziałam, że niektórzy stracharze radzą sobie w swym fachu lepiej od innych. Jeśli ten wtrącił się w sprawy kręgu Lizzie, najniebezpieczniejszego w Pendle, bez wątpienia był człekiem odważnym i dobrze wiedział, co robi. Może specjalizował się w rozprawach z czarownicami? W takim przypadku na pewno będzie miał srebrny łańcuch i mnóstwo dołów na uwięzienie ofiar. Nie zachwycała mnie myśl o spędzeniu reszty życia w dole, o nie! Ale nie miałam wyboru, podążyłam zatem za Lizzie w noc. Lizzie wyraźnie się spieszyła: wyruszyłyśmy na północ całkiem szybko i z trudem dotrzymywałam jej kroku. Lecz tuż przed świtem zatrzymałyśmy się w lesie, by przeczekać dzień. Byłam zmęczona, toteż ucieszyłam się, że Lizzie pozwoliła mi spać aż do zmierzchu, kiedy to posłała mnie, bym złapała parę królików. Byłam w tym dobra - od dzieciństwa umiałam nastawiać wnyki, potrafiłam też rzucić urok na królika. Jeśli szepnąć do nich dokładnie jak należy, same wchodzą nam w ręce. Złapałam dwa i wróciwszy, przekonałam się, że rozpaliła już ogień, zabrałam się zatem za przygotowywanie kolacji. Czasami Lizzie wolała surowe mięso - przepadała zwłaszcza za szczurami lecz teraz chętnie zgodziła się, abym upiekła królika na rożnie. - Masz szczęście, że zabrałam cię ze sobą, dziewczyno - oblizała palce. - Niewiele z nas mogło oglądać, jak stracharz dostaje co jego. - Jak zamierzasz go załatwić, Lizzie? - spytałam.

- 24 -

Ciągle wyobrażałam sobie stracharza, który chwyta mnie i grzebie żywcem w jamie, gdzie będę musiała żywić się ślimakami, pomrowami i szczurami, by przetrwać. Lizzie nauczyła mnie zaklęcia przywołującego szczura, ale wiedziałam, że nigdy nie zdołam się zmusić, by zjeść go na surowo. - Jest wiele sposobów, dziewczyno. - Choć raz Lizzie ucieszyło moje zainteresowanie. Mogłybyśmy spróbować go przekląć, ale to sposób powolny, a stracharze, jako siódmi synowie siódmych synów, dysponują pewną odpornością. Musimy zatem się zbliżyć i zrobić to w trudniejszy sposób. Najlepiej, gdyby ktoś inny załatwił to za nas. - A kto by to zrobił? - spytałam. - Może rzucisz na kogoś zaklęcie? Istniały czary, zmuszające ludzi do uczynienia czegoś wbrew ich woli, zwłaszcza mężczyzn. Nad mężczyzną znacznie łatwiej zapanować niż nad kobietą, a Lizzie prócz okrucieństwa miała też osobliwe poczucie humoru - zwłaszcza w stosunku do mężczyzn. Na północ od wioski Sabden mieszkał pewien młynarz, potężny człek o ramionach bardziej owłosionych niż głowa. Za każdym razem, gdy tamtędy przechodziłyśmy, kazała mu uganiać się tam i z powrotem na czworakach i szczekać jak pies. - Po co marnować zaklęcie, skoro mogą nas wyręczyć wrogowie stracharza? - warknęła. - A znamy jakichś jego wrogów, którzy mieszkają w pobliżu? Bez wątpienia w Pendle miał ich wielu, ale tu byłyśmy obce. - Owszem, dziewczyno, choć nie osobiście, jedynie nazwiska. Annie Cradwick i Jessie Stone słyszałaś o nich kiedyś? - Pokręciłam głową. - Nie dziwota, obie były na tyle głupie, by wyjść za mąż i zmienić nazwiska. Ale pierwotnie pochodzą z Pendle, a po śmierci swoich mężów znów zaczęły praktykować sztukę. Ten stracharz złapał je obie i zabił w ciągu miesiąca, teraz tkwią uwięzione w grobach w jego ogrodzie. Po uwolnieniu dwie martwe wiedźmy z radością załatwią za nas sprawę. Znów ruszyłyśmy na południe i parę godzin przed świtem dotarłyśmy na przedmieścia Bury. Mimo ciemności Lizzie bardzo szybko znalazła dom stracharza - mieszkał milę na wschód od wioski, przy wąskiej polnej dróżce. Dowiedziałam się, iż członkinie kręgu szpiegowały go na zmianę, wypatrując słabości, ale dom z całą pewnością do nich nie należał. Jak zauważyła Lizzie, Jego jedyną wadą było to, iż dało się spojrzeć nań z góry z pobliskiego wzgórza. Tam właśnie usiadłyśmy obie, ukryte w krzakach i długiej trawie na szczycie. Dom stracharza miał dwa piętra i rozległy ogród, otoczony kamiennym murem z tylko jedną dużą bramą. W ogrodzie rósł niewielki zagajnik; gdzieś pod gałęziami drzew leżały groby obu czarownic. W oknach nie płonęło żadne światło, czuwałyśmy jednak aż do wschodu słońca, a potem spałyśmy na zmianę, głównie Lizzie. Choć cały dzień gapiłyśmy się na dom z takim napięciem, że aż rozbolały nas oczy, wciąż nie dostrzegłyśmy żadnych oznak życia. - Musiał wyjechać - oznajmiła Lizzie, gdy słońce zaczęło zachodzić. - Damy mu jeszcze godzinę, a potem zejdziemy i rozejrzymy się. - Czy mam najpierw złapać nam parę królików? - spytałam. Konałam z głodu. Lizzie pokręciła głową. - Najpierw praca, potem posiłek! - warknęła. - Jak się nazywa ten stracharz? - Jak się nazywa? A jakie to ma znaczenie, dziewczyno? Wkrótce zginie, a tam, dokąd się uda, nie będzie potrzebował imion. - Nawet na nagrobku? - zdziwiłam się. Lizzie parsknęła. - Kiedy te wiedźmy dopadną go w swoje zęby i szpony, nie zostanie z niego nic, co można by pochować. Obie łakną zemsty. Spędziły wiele lat w zimnej, mokrej ziemi. Godziny piynęły szybko, widziałam jednak, że Lizzie się denerwuje. Czarownice takie jak ona z daleka potrafią wywęszyć nadchodzące niebezpieczeństwo i z łatwością nauczyłam się tej sztuki. Prawdę mówiąc, w skrytości ducha uważałam, że jestem w tym lepsza od Lizzie, ale na stracharzy to nie działa, bo są siódmymi synami siódmych synów. Wiedziałam zatem, iż obawia się, że mógłby wrócić, kiedy zejdziemy do jego ogrodu. Zapadł zmrok, lecz niebo było bezchmurne, a w górze płonął rogaty księżyc, rzucając dość srebrnego blasku, abyśmy swobodnie widziały. W końcu Lizzie poprowadziła nas do muru. Bramę zrobiono z żelaza, którego dotyk zadaje wiedźmom ostry ból, więc wiedziałam, że nie zechce się na nią wdrapać. Posłała mi złośliwy uśmiech i skinieniem głowy wskazała kamienne ogrodzenie. - No przełaź, dziewczyno, szybko. Kiedy sprawdzisz, że jest bezpiecznie, zawołaj!

- 25 -

Wolała nie ryzykować, prawda? To ja musiałam się narazić. Ponieważ jednak nie miałam wyboru, wspięłam się, a potem powoli, ostrożnie opuściłam twarzą do muru. Zeskakując kilka stóp, ugięłam kolana, by złagodzić lądowanie i przeturlałam się po trawie. Potem znieruchomiałam, wytężając słuch. Bardzo się bałam. Wtargnięcie na ziemię stracharza to okropne ryzyko. Słyszałam lekki wietrzyk, świszczący pośród drzew, w dali raz jeden huknęła sowa. Poza tym jednak panowała cisza. - Czy jest bezpiecznie? - syknęła Lizzie. Szybko trzy razy pociągnęłam nosem. Mnie wydawało się bezpiecznie. Podniosłam się powoli i zawołałam, że wszystko w porządku. Chwilę później, lądując z łoskotem na miękkiej ziemi, czarownica stanęła obok mnie. - Dobrze cię widzieć w jednym kawałku - rzekła drwiąco. - Nigdy nie wiadomo, jakich pułapek i sideł może użyć stracharz do ochrony swojego domu. Weźmy starego Gregory'ego z Chipenden - to najsilniejszy stracharz w Hrabstwie. Sprawił sobie potężnego bogina, którzy strzeże jego ziemi, a każdego intruza rozrywa na strzępy. Nie oglądając się za siebie, Lizzie ruszyła w stronę kępy drzew. Podreptałam za nią, kipiąc z wściekłości. Nigdy nie słyszałam o stracharzach, którzy oswajali boginy. Gdyby ten stracharz także zatrudnił jednego z nich do pilnowania ogrodu, już bym nie żyła. Lizzie wykorzystała mnie, by zapewnić sobie bezpieczeństwo. Wkroczywszy między drzewa, skierowała się prosto w miejsce, gdzie obok siebie leżały dwa ciemne głazy. - Annie i Jessie leżą pogrzebane pod tymi kamieniami - oznajmiła. - Niektórzy stracharze używają żelaznych prętów, by uwięzić wiedźmę i nie pozwolić jej wykopać się na powierzchnię. Ale Jacob Stone należy do starej szkoły, poza tym to skąpiradło. Głazy nic nie kosztują, trzeba tylko wielu silnych rąk, by umieścić je nad grobem, a robotnicy są bardzo tani. Zatem stracharz nazywał się Jacob Stone. Niemal zaczynałam go żałować. Bez wątpienia dwie uwięzione czarownice przypominały Lizzie, która, jak podejrzewałam, mordowała dzieci i wypijała ich krew, by wzmocnić swoją magię. Nigdy nie widziałam, jak to robi, ale czasami, kiedy znikała na całą noc, przynosiła świeże kości kciuków ofiar i wygotowywała je w kipiącym kotle. Niektóre z kości zdawały się zbyt małe, by mogły pochodzić od dorosłych. - Czy i my wynajmiemy robotników? - spytałam. - Bo nie widzę, jak inaczej mogłybyśmy odsunąć te wielkie kamulce i uwolnić martwe wiedźmy. Szydziłam z Lizzie, bo wiedziałam, że to ostatnia rzecz, jaką by zrobiła. Ktoś taki jak ona nigdy za nic nie płacił. Nie zauważyła jednak drwiny, bo mówiłam niewinnym tonem. Domyślałam się, że posłuży się mroczną magią, ale nie miałam pojęcia jaką. Lizzie prychnęła. - Trzeba nam tylko jednego, dziewczyno: szczurów. Całe mnóstwo tłustych, soczystych szczurów! To rzekłszy, usiadła na ziemi, krzyżując nogi i zaczęła mamrotać zaklęcie. Po najwyżej trzydziestu sekundach pierwszy szczur podbiegł ku niej z piskiem. Mnie wydawało się to durne. Jak szczury mogły przesunąć podobnie wielkie kamulce? Szczur, rosły, szary o długich wąsikach, pomknął wprost do lewej ręki Lizzie, która delikatnie postukała go po łebku palcem, tak że natychmiast legł bez ruchu. Nadal jednak żył - widziałam, jak porusza mu się brzuszek. Po paru minutach Lizzie ułożyła w rzędzie trzynaście szczurów, po czym rozprawiła się z każdym w sposób, od którego zrobiło mi się niedobrze... Odgryzała kolejno głowy szczurów, wypluwała je i odrzucała ciała. Po pierwszych dwóch musiałam odejść, by nie zwymiotować. Wiedziałam jednak, że wezwie mnie z powrotem i wolałam wrócić na własnych warunkach. Zatem po paru minutach, kiedy żołądek przestał mi się skręcać, zawróciłam i zastałam ją klęczącą przed stosikiem szczurzych łebków. Znów nuciła zaklęcia, tym razem z zamkniętymi oczami. W ogrodzie wszystko ucichło i znieruchomiało, wietrzyk ucichł, słyszałam tylko mamrotanie czarownicy. A potem coś jeszcze - brzęk muchy. Brzmiała jak bardzo duża. Nienawidzę wszelkiego robactwa, ale najbardziej much i pająków, nie mogę znieść ich dotyku na skórze, więc odskoczyłam szybko. Gigantyczna mucha mięsna wylądowała na szklistym lewym oku leżącej na szczycie stosu szczurzej głowy. Brzęczenie stało się głośniejsze, wypełniając powietrze donośniej niż pszczeli rój. Na oderwane szczurze łebki opadła ciemna chmara much. Zwijały się, brzęczały i posilały łapczywie.

- 26 -

Lizzie pochyliła się naprzód, niemal dotykając czołem rojącego się od much stosiku. A potem wypowiedziała słowo w dawnej mowie i muchy oderwawszy się od uczty, wyroiły się na jej głowie i ramionach, kompletnie zasłaniając twarz. Potem jednak pojawiła się dziura, zrozumiałam, że Lizzie szeroko otworzyła usta. Wysunęła język i jego także oblazły muchy. Odwróciłam się i zatkałam rękami uszy, żeby nie słyszeć tego okropnego dźwięku. Nim się zorientowałam, coś klepnęło mnie w ramię. Obróciwszy się, zobaczyłam, jak Lizzie śmieje mi się w twarz i oblizuje usta. Muchy zniknęły; bez wątpienia większość odleciała, lecz znając Lizzie, miałam pewność, że ta połknęła ich całe mnóstwo. - Jesteś stanowczo zbyt wydelikacona, dziewczyno! - rzuciła. - Wiedźma musi być twarda. Lubię jeść szczury - uwielbiam smak ich krwi - a parę much też mi nie wadzi, choć nie smakują aż tak dobrze. Czemu miałyby mi przeszkadzać, skoro w zamian dostaję to, czego chcę? Dały mi dość sił, by poruszyć te głazy! W jej oczach dostrzegłam niesamowity błysk, coś, czego wcześniej nie widziałam. - Powinnaś wiedzieć coś jeszcze - podjęła. - Moc ta pochodzi od potężnego demona, zwanego Belzebubem. To jeden z najlepszych sług Złego - zasiada po jego lewicy. Dobrze jest mieć mnóstwo różnych przyjaciół w Mroku, a on należy do moich. Często mi pomaga, o tak, a w zamian nie oczekuje zbyt wiele. Przekonajmy się, co dał mi teraz! - Zadrżałam na te słowa. Lizzie podeszła do najbliższego głazu i pchnęła, odtaczając go, jakby ważył tyle co wór pierza. Otwarciu grobu towarzyszyło głośne, mokre mlaśnięcie i smród rozmiękłego błota. W chwilę później Lizzie zajęła się drugim głazem. Zdumiał mnie ten pokaz sił, wiedziałam jednak, że nigdy nie chciałabym użyć tego zaklęcia - nie zniosłabym myśli o odgryzaniu szczurom głów i łażących po mnie muchach. - No dobrze. - Lizzie wyciągnęła z kieszeni postrzępionej spódnicy nóż. - Teraz czas uwolnić dwie martwe czarownice. Do tego potrzeba mi więcej krwi, ale szczurza nie wystarczy, musi być ludzka. Podejdź więc tutaj - niczego nie poczujesz!

Rozdział 8. Pierwsze blizny.

Zamarłam w miejscu. Wcale mi się to nie spodobało. - Chodź tu, dziewczyno! Potrzebuję twojej krwi, i to już! - warknęła Lizzie. Czy zamierzała mnie zabić? Czy to jakaś ofiara?, zastanawiałam się. Po to właśnie mnie zabrała? - Mojej krwi? - Nerwowo przyjrzałam się ostrej klindze. - Swojej przecież nie użyję, prawda? - syknęła. - Muszę zachować siły. Nie martw się, dziewczyno, zostawię ci dość, by twoje serce wciąż biło - choć jakiś czas może trochę potrzepotać. To rzekłszy, złapała mnie za lewą rękę i podciągnęła za rękaw. Poczułam ostre ukłucie, a potem moja krew zaczęła ściekać na grób. Na tym nie koniec - nacięła mi również prawą rękę. Zaciskając zęby i walcząc z bólem, patrzyłam na wielkie krople, wsiąkające w mokrą ziemię. Cała się trzęsłam, żołądek zaciskał mi się z bólu. Wtedy po raz pierwszy Lizzie użyła mojej krwi do swej magii. W przyszłości czekało mnie wiele podobnych okazji - nadal mam blizny na czele, pamiątki po nich, choć większość kryje się pod ubraniem, toteż ich nie widać.

- 27 -

Lizzie schowała nóż do kieszeni i pokręciła głową. - Nie jest tak źle, dziewczyno - warknęła. - Przestań się mazać. Potrzebujemy twojej krwi, bo mamy tu problem. Stracharze stosują paskudną sztuczkę, Annie i Jessie najpewniej zakopano głową w dół, by same nie wiedząc, wkopywały się jeszcze głębiej. Możliwe, że będziemy musiały wyciągnąć je za nogi, ale twoja krew powinna je zachęcić i wskazać właściwy kierunek. Wywęszą ją i dołożą wszelkich starań, by się uwolnić. Znacznie wcześniej, niż się spodziewałam, usłyszałam dobiegające z ziemi szelesty. Potem z grobu po lewej wyłoniły się trzy palce, kołyszące się w blasku księżyca. W chwilę później zamieniły się w dwie całe ręce i czubek głowy. Z drugiego grobu także zaczęły wyrastać palce. - Jacob Stone narobił nam kłopotu, ale tu postąpił niedbale. Nie jest już taki jak kiedyś. Pogrzebał je głowami do góry, lada moment wylezą. Po pięciu minutach obie wiedźmy wyczołgały się z ziemi. Nie potrzebowały naszej pomocy i bardzo mnie to ucieszyło; spotkałam już wcześniej martwe czarownice, ale na widok tych dwóch zaczęły mi dygotać ręce i kolana. Jessie i Annie za życia też pewnie nie wyglądały zbyt pięknie - ale po śmierci stały się najpaskudniejszymi, najbardziej odrażającymi stworami, jakie widziałam. Pokrywała je warstwa cuchnącego błota, splątane, rzadkie włosy lepiły się do twarzy. Jessie, ta wyższa, miała tylko dwa zęby - wielkie i zakrzywione, tkwiące w górnej szczęce niczym kły. Obie miały też szpiczaste brody i wąsko osadzone oczy, błyskające bielą w promieniach księżyca. I obie natychmiast ruszyły ku mnie, węsząc i szurając nogami. Wyciągały ręce, rozcapierzając długie paznokcie i myśląc tylko o jednym. Dla nich byłam jedynie posiłkiem. Krew zastygła mi w żyłach, całym ciałem wstrząsnęły niepowstrzymane dreszcze. Martwe czarownice są niewiarygodnie silne. Czasami po prostu chłepczą łapczywie krew aż do śmierci ofiary. Czasem wpadają w krwawy szał i rozdzierają ją na strzępy. Przerażona, schowałam się za plecami Lizzie. Nie wiem, na co liczyłam - ona jedynie zaśmiała się z mojego strachu. - Skosztowały twojej krwi, dziewczyno i mają ochotę na więcej - zadrwiła, po czym odwróciła się do wiedźm. - Wysłuchajcie mnie dobrze, Annie i Jessie! - krzyknęła. - Krew tej dziewczyny nie jest dla was. Zrobiła wam przysługę, to jej krew was obudziła, a ja odsunęłam kamienie. Dam wam kilka szczurów, o tak - dość, byście odzyskały siły. Ale to zemsty na Jacobie Stonie potrzebujecie! Musicie zabić tego, kto was zamordował, nie tę dziewczynę. Wypijcie jego krew, a odzyskacie wolność i będziecie mogły polować, gdzie tylko zechcecie. To rzekłszy, Lizzie wymamrotała coś pod nosem i z ciemności wyłoniło się mnóstwo szczurów, pędzących ku nam z piskiem, nieświadomych, że zmierzają wprost w paszcze śmierci. Lizzie nauczyła mnie już tego zaklęcia, znów mało prawdopodobne, bym go kiedyś użyła. Zaczęła szybko łapać gryzonie i wpychać je w ręce martwych czarownic, które po chwili łapczywie wyssały krew. - No dobra, dziewczyno, podczas gdy one odzyskują siły, chodźmy rozejrzeć się po domu starego stracharza. Nigdy nie wiadomo, co tam znajdziemy... Poszła pierwsza, ja maszerowałam tuż za nią. Bardzo mnie ucieszyło, że mogę się oddalić od martwych wiedźm. Frontowe drzwi zrobiono z solidnego dębu, ale Lizzie bynajmniej nie zużyła jeszcze swych nowych magicznych sił. Chwyciła klamkę i wyrwała drzwi z zawiasów, odrzucając na ścieżkę z głośnym trzaskiem. Potem wyciągnęła z kieszeni długiej spódnicy czarny ogarek i zapaliła go wymamrotanym cicho słowem. W blasku świecy przekroczyłyśmy próg domu stracharza. Nie chciałam zostać czarownicą, mordować ludzi i pić ich krwi - musiałam jednak przyznać, że coś w Lizzie wzbudziło zainteresowanie drobnej części mojego umysłu. W Pendle najczęściej bałam się i próbowałam przetrwać, ale Lizzie była tak pewna siebie i potężna... Dobrze byłoby też być taką, panować nad wszystkim i się nie bać. Dobrze byłoby mieć dość sil, by odepchnąć tych, którzy mi zagrażają. Ale wówczas daleka byłam od podobnych myśli. Bałam się. Stracharz nie zastawił pułapek w ogrodzie, ale co, jeśli w środku coś na nas czekało? Lizzie nie sprawiała jednak wrażenia zaniepokojonej - poprowadziła nas do niewielkiego pokoju pełnego regałów na książki - zakurzonych i pokrytych pajęczynami. Wyglądało na to, że stary Jacob Stone od bardzo dawna żadnej z nich nie czytał. - Przekonajmy się, co tu mamy. - Lizzie uniosła wyżej świecę, przebiegając wzrokiem po półkach biblioteki stracharza.

- 28 -

Musiał tam przechowywać parę setek książek, o tytułach takich jak: „Jak uwięzić bogina" i „Demony i żywiołaki". Niemal wszystkie traktowały o różnych aspektach Mroku, lecz rozejrzawszy się szybko, Lizzie chwyciła jedną i zdmuchnąwszy pajęczyny, podsunęła mi ją pod nos. Na grzbiecie oprawnej w brązową skórę książki widniał tytuł: „Praktyki bezecnych wiedźm". - Tę zabierzemy - oddała mi ją. - Przyda się nam, dzięki niej dowiemy się dokładnie, w co wierzy stracharz. Umieszczę ją we własnej bibliotece! Tak naprawdę nie obchodziło mnie, co myślą o nas stracharze. Chciałam tylko wydostać się z tego domu i ogrodu najszybciej, jak to możliwe. Lizzie jednak nalegała, abyśmy dokładnie przeszukały dom, nie znalazła jednak zbyt wiele. Dopiero gdy dotarłyśmy do ostatniego pomieszczenia, strychu na poddaszu, jej oczy zapłonęły z podniecenia, usłyszałam, jak szybciej oddycha. - Jest tu coś wyjątkowego! - rzuciła. - Jakiś skarb! Strych był wielki, zajmował całe najwyższe piętro domu. Wyglądało na to, że służy głównie do przechowywania niepotrzebnych rzeczy. Stało tam mnóstwo otwartych pudeł, pełnych śmieci niezwiązanych z pracą stracharza - zwykłych, porzuconych domowych sprzętów. Wśród nich dostrzegłam nawet obraz: przedstawiał drzewa i odległy dom. Wyglądało to jak scena z Hrabstwa, bo padał deszcz, a z ziemi wstawała mgła. Lecz to nie te przedmioty zainteresowały Lizzie, nie próbowała przeszukiwać pudeł. Oddawszy mi świecę, opadła na czworaki, obwąchując podłogowe deski, niemal dotykając nosem szorstkiego drewna. Dobrze jej tak! Oby tylko wbiła sobie drzazgę! Sama także powęszyłam trzy razy, bardzo szybko i cicho, by Lizzie nie usłyszała. Miała rację. Pod podłogą coś było - coś bardzo dziwnego. - Tutaj! - zawołała, zatrzymując się w końcu. Mocno pchnęła ręką i jej paznokcie wbiły się w drewno. Jednym konwulsyjnym szarpnięciem oderwała deskę i odrzuciła ją na bok, po niej kolejną. Potem spojrzała w ciemność i zaczęła oburącz przeszukiwać dziurę. W chwilę później uniosła coś do świecy. Z początku uznałam, że to jakieś jajko: duże jajko, większe niż moja pięść. Potem jednak przekonałam się, że jest sztuczne, zszyte w owalny kształt z kilku kawałków sztywnej, czarnej skóry. - Podsuń no bliżej świecę, dziewczyno! - rozkazała Lizzie i zrobiłam, co kazała, podchodząc kilka kroków i unosząc ją tuż przy skórzanym jaju, by mogła obejrzeć je uważnie. Wówczas zauważyłam, że pokrywało je pismo, opadające spiralą z jednego końca na drugi. - Nigdy dotąd nie zetknęłam się z takim językiem, ale na dole widnieje podpis - Nicholas Browne. Ciekawe, kto to? Może to obcy język? Ale nazwisko brzmi jak z Hrabstwa - mamrotała Lizzie. - Może to ostrzeżenie? Przysunęła dziwny obiekt bliżej twarzy i przyglądała mu się, mrużąc oczy, obracając raz w tę, raz we w tę. Jej usta wykrzywiały się w tiku, powęszyła trzy razy. - Myślę, że może się tu kryć prawdziwa moc, a także niebezpieczeństwo. Podstępny, stary stracharz ukrył to, by nikt taki jak my nie mógł dopaść tego przedmiotu. Musimy się dowiedzieć, skąd dureń go wziął i co o nim wie. To oznacza, że musimy utrzymać go trochę przy życiu. Lizzie natychmiast ruszyła na dół, spóźniła się jednak. Właśnie dotarłyśmy do drzwi, gdy naszych uszu dobiegł straszliwy krzyk. Dochodził od strony bramy ogrodu. Nim tam dotarłyśmy, dwie martwe wiedźmy już się posiliły. Stary stracharz ledwie przeszedł przez bramę, gdy rzuciły się na niego, wywróciły na długą trawę i zatopiły zęby w jego ciele. Teraz Jacob Stone leżał na wznak, pozbawiony krwi, zimny i martwy, niewidzące oczy spoglądały wprost w księżyc. Zrobiło mi się go żal. Był stary - w wieku, w którym już dawno powinien był się wycofać z tak niebezpiecznego fachu. Nie dostrzegłam ani śladu Annie i Jessie, lecz żelazna brama stała otworem - najwyraźniej ruszyły na łowy, wzmocnione krwią starego stracharza. Z pewnością pragnęły jej więcej - wkrótce jakaś biedna miejscowa rodzina będzie opłakiwać stratę. - To nie koniec świata. - Lizzie kopnięciem wytrąciła z martwej dłoni stracharza laskę z jarzębinowego drewna. - Skoro nie można przesłuchać żywego, przepytamy umarlaka! To rzekłszy, dobyła noża o ostrej klindze i uklękła obok ciała. Odwróciłam się z niesmakiem, żółć podeszła mi do gardła. Nigdy wcześniej nie widziałam, jak Lizzie to robi, ale wiedziałam, że odcina kciuki starca. Z ich pomocą będzie mogła wezwać jego duszę i uzyskać potrzebne odpowiedzi.

- 29 -

Rozdział 9. Niechętna dusza.

Natychmiast ruszyłyśmy do Pendle, bo Lizzie nie mogła się już doczekać chwili, gdy wróci do domu i dowie się, czym jest skórzane jajo oraz co robi. Na miejscu znalazłyśmy się o zmierzchu, lecz mimo niecierpliwości nie mogła zacząć natychmiast. Najpierw musiała skontaktować się z kręgiem i oficjalnie zameldować o powodzeniu misji zabicia stracharza. Miałam przeczucie, że nie wspomni im o tajemniczym przedmiocie, znalezionym pod jego podłogą; to coś, co wolała zachować dla siebie. A Lizzie była jedną z najpotężniejszych czarownic w Pendle, doskonale zatem umiała ukryć swoje działania przed okiem nawet najzręczniejszych mistrzyń postrzegania. Zatem dopiero następnego wieczoru tuż przed zmierzchem Lizzie w końcu wzięła się do roboty. Przyniosła swój największy kocioł, zawsze ustawiony tuż przy tylnych drzwiach domku. Rozkazała mi napełnić go w trzech czwartych wodą i rozpalić pod nim ogień. To oznaczało pół godziny ciężkiej harówki: dźwigania cebra ze studni na końcu ogrodu. Wycofałam się, kiedy woda zawrzała, a Lizzie rozpoczęła rytuał. Ustawiła drewniany stołek tuż przy kotle i usiadła, wpatrując się w parę, wzlatującą z bulgoczącej powierzchni. Wrzuciła do środka kciuki Jacoba Stone'a, każdy z nich wylądował z pluśnięciem i opadł na samo dno. Patrzyłam z odległości kilku kroków, jak Lizzie mamrocze pod nosem, dodając do kotła rozmaite zioła i inne rośliny. Podczas rytuału zazwyczaj wyjaśniała mi, co robi i po co dodaje każdy kolejny składnik, tym razem jednak sprawa była zbyt ważna i Lizzie nie zamierzała zawracać sobie głowy naukami. Tak się składa, że znałam już nazwy większości użytych przez nią roślin i wiedziałam, jak działają. Orientowałam się też, co się wydarzy, kiedy mięso zmięknie i odpadnie od kości: to wtedy Lizzie spróbuje zapanować nad duszą starego stracharza i zmusić go do przekazania informacji. Robiło się już ciemno, ale Lizzie nie zapaliła nawet świecy. Wkrótce pojęłam dlaczego. Zawartość kotła zaczęła jarzyć się słabym blaskiem, narastającym stopniowo, aż w końcu wyraźnie ujrzałam twarz czarownicy: kąciki jej warg opadły w dół, oczy otwierały się szeroko, źrenice zniknęły wewnątrz czaszki. Coraz szybciej i szybciej mamrotała zaklęcia, woda wrzała wściekle, aż nagle na powierzchnię wskoczyły dwa białe przedmioty, jasne niczym okorowane gałązki. Kciuki Jacoba wypłynęły. Chwilę później zniknęły mi z oczu, nie dlatego jednak, że zatonęły. Wielka chmura dymu z kotła rozrosła się w ogromny obłok, który wzleciał aż pod powałę domku. On także świecił i miałam wrażenie, że lada moment ujrzę zygzak błyskawicy. Zamiast tego w chmurze zaczęła tworzyć się twarz, ta sama, którą widziałam, jak spoglądała w księżyc martwymi, niewidzącymi oczami. To był duch Jacoba Stone'a. Pierwszą rzeczą, jaka mnie uderzyła, był fakt, że starzec nie sprawiał wrażenia ani odrobinę przestraszonego. Patrzył z góry na Lizzie spokojnie i cierpliwie, nie odzywając się ani słowem. Wówczas po raz pierwszy widziałam, jak Lizzie przywołuje umarłego. Większość ludzi po śmierci musi odnaleźć drogę przez Limbus, potem albo trafiają w Mrok, albo w Światło, w zależności od tego, kim byli i jak przeżyli swoje życie. Ci zmierzający w Światło odnajdują drogę w najwyżej kilka dni. To dlatego Lizzie nie mogła się doczekać rozpoczęcia rytuału. Jeśli czarownica zdoła wezwać duszę, może zatrzymać ją uwięzioną w Limbusie bez końca i zadać jej dość bólu, by zmusić do wszystkiego.

- 30 -

Jako stracharz Jacob Stone z pewnością doskonale wiedział, co może z nim zrobić czarownica taka jak Lizzie. Powinien być przerażony na myśl o tym, że miałby pozostać w Limbusie, zdany na jej łaskę. Ale nie był i to mnie zdziwiło. - Jesteś mój, starcze! Teraz mogę z tobą robić, co zechcę! - wychrypiała Lizzie. - Powiedz mi tylko, co muszę wiedzieć, a cię wypuszczę. To takie łatwe. - Natychmiast przeszła do rzeczy. - Czemu służy skórzane jajo, które znalazłam pod podłogą w twoim domu? Co to takiego? Co może zrobić? - Nic ci nie powiem - odparł spokojnie duch Jacoba Stone'a. - Całe życie walczyłem z Mrokiem i próbowałem pomagać poczciwym ludziom z Hrabstwa. Dlaczego po śmierci miałoby się to zmienić? W żaden sposób nie pomogę tobie i twoim pobratymcom - ani odrobinę! - Doprawdy? W takim razie będziesz cierpiał. Zadam ci ból, jakiego nigdy wcześniej nie zaznałeś. - Cierpiałem już ból i znosiłem go, w razie potrzeby znów mogę to uczynić. - Czyżby, starcze? Nie pamiętasz już, jak przez ostatnie miesiące zaczęły dolegać ci kolana? Tak bardzo, że już kulałeś? Sprawiło to zbyt wiele lat wędrówek po drogach Hrabstwa w chłodzie i deszczu, stawy zaczęły gnić. Teraz robi się jeszcze gorzej, nie czujesz? - Jestem duchem! Nie mam ciała, nie mam kolan! - zawołał Jacob Stone. - Niczego nie czuję! Zupełnie niczego! Lizzie znów zaczęła nucić i wyraz twarzy stracharza zmienił się, zmarszczki na jego czole zrobiły się głębsze, rysy wykrzywił grymas wskazujący, że mimo odważnych słów cierpiał teraz nieznośny ból. - Nie jesteś już taki pewien, co? - szydziła Lizzie tryumfalnie. - Twoje kości ocierają się o siebie wewnątrz stawów, kolana zaczynają się rozsypywać. To męczarnie, nie zdołasz ich znieść ani chwili dłużej. Jacob Stone krzyknął, lecz choć jego twarz zniekształcał grymas cierpienia, wciąż nic nie mówił. Lizzie znów zaczęła nucić przez kilka chwil, widziałam jednak, że opór starca nią wstrząsnął. Nagle w paroksyzmie furii wskazała palcem jego ducha i trzy razy tupnęła lewą nogą. - Wbijam rozżarzoną do czerwoności igłę w twoje prawe oko! - zawołała. - Czujesz, jak się obraca i wnika coraz głębiej, cal za calem. Zmierza wprost do mózgu! Odpowiedz na pytanie, a ból minie, wówczas będziesz mógł odejść. Duch stracharza krzyknął w agonii i ujrzałam strużkę krwi, ściekającą z jego oka po prawym policzku i brodzie, nadal jednak nie powiedział Lizzie tego, czego żądała. Było to straszne widowisko - nawet duch mógł czuć ból. Pożałowałam martwego stracharza i zapragnęłam odejść, by nie oglądać jeszcze gorszych scen, nie odważyłam się jednak: w ten sposób zakłóciłabym rytuał, a Lizzie wściekłaby się tak bardzo, że moje spotkanie z larwiakami byłoby pewne. Jej twarz stężała w wyrazie całkowitego skupienia, lecz z mimowolnych ruchów warg i tego, jak zaciskała i rozluźniała dłonie, widziałam, że nie zdołała złamać stracharza. Czarownica może posługiwać się podobnymi zaklęciami tylko bardzo krótko, potem ogarnia ją znużenie. Lizzie nie mogła kontynuować i zadawać mu bólu przez dłużej niż dziesięć, dwadzieścia sekund, potem musiała przerwać. Wypuściwszy gniewnie oddech, tak właśnie uczyniła. Zaczęła krążyć tam i z powrotem przed kotłem, zaciskając powieki, jak pogrążona w głębokim namyśle. Oblicze Jacoba Stone'a rozjaśnił błogi uśmiech. Ból minął, a on spoglądał z góry na wiedźmę, spokojny, dystyngowany. Nagle Lizzie zatrzymała się i popatrzyła na niego przebiegle. - Twardy jesteś, starcze - rzekła. - Faktycznie umiesz znosić ból, przyznaję. Ale co się stanie, jeśli zranię kogoś innego? Masz jakąś rodzinę? - Nigdy się nie ożeniłem - odparł. - Stracharz nie może dać się rozpraszać kobiecie. Całe życie poświęca swemu fachowi - powołaniu. Jego rodziną są mieszkańcy Hrabstwa! - Ale jesteś przecież siódmym synem siódmego syna. Z pewnością masz braci, może też siostry, a oni bez wątpienia mieli dzieci. Co, jeśli sprowadzę tu twojego siostrzeńca bądź bratanicę i zranię? Bez wątpienia powiesz mi wszystko, co chcę wiedzieć, byle tylko oszczędzić dziecku bólu. Duch uśmiechnął się. - Znów przegrałaś, wiedźmo. Urodziłem się jako siódmy i najmłodszy, ale kiedy wciąż byłem dzieckiem, w naszym domu wybuchł pożar. Zginęła cała moja rodzina. Ojciec wyniósł mnie w bezpieczne miejsce i umarł z oparzeń. Nie pozostał nikt, kogo mogłabyś torturować. - Czy to musi być rodzina, starcze? - zadrwiła Lizzie. - Nada się każde dziecko. Aby ocalić dziecko od męczarni, powiesz mi dokładnie, co muszę wiedzieć.

- 31 -

Duch nie odpowiedział, choć z zatroskanego wyrazu jego twarzy pojęłam, że miała rację. Lizzie zaśmiała się szaleńczo, złowrogo i wymamrotała cicho jedno słowo. Twarz natychmiast zniknęła, chmura nad kotłem rozpłynęła się w nocnym powietrzu. - Jest uwięziony, póki go nie uwolnię - oznajmiła Lizzie. - Jutro musimy złapać jakiegoś dzieciaka może więcej niż jednego - i posłużyć się nim, by go złamać. Teraz idź, przyrządź coś na kolację, i to szybko. Weszłam do środka i zrobiłam, jak kazała, ciesząc się, że nie muszę na nią patrzeć. Nie podobało mi się to, jak się sprawy mają. Wiedziałam, że Lizzie morduje dzieci, aby zdobyć ich kości, ale kiedy powiedziała to głośno, zrobiło mi się niedobrze. Nie wątpiłam, że gdy już posłuży się maluchami, by wyciągnąć ze stracharza informacje, z pewnością je zabije. Po kolacji Lizzie kazała mi sprzątnąć talerze i porządnie wyszorować stół. Gdy wysechł, obejrzała go uważnie, niemal przytykając nos do blatu. - Dobrze się spisałaś, dziewczyno - rzekła w końcu. - Ostrożność to podstawa. Jedna drobinka brudu mogłaby wszystko zepsuć. To rzekłszy, na chwilę zniknęła i przyniosła z kryjówki w swym pokoju skórzane jajo. Postawiła je na samym środku stołu. Potem usiadła, opierając łokcie o blat i długi czas wpatrywała się w niezwykły przedmiot. Nie poruszała się, nie słyszałam nawet jej oddechu, prócz chwil, gdy parę razy pociągnęła nosem. Dokładała wszelkich starań, by dowiedzieć się czegoś więcej. Miałam złe przeczucie co do tego jaja. Z pewnością było niebezpieczne. Nie chciałam nawet przebywać z nim w tym samym pokoju. - Co kryje się w jego wnętrzu - oto, czego musimy się dowiedzieć - wymamrotała Lizzie, bardziej do siebie niż do mnie. - Ale dziś to niedobry moment. - Zadrżała lekko. - Są dobre chwile i złe chwile na zgłębianie tajemnic. Czasami nie powinno się kusić losu. Rozcięcie jaja mogłoby wszystko zniszczyć, lecz istnieją inne sposoby... Zastanowię się i zobaczę, co zdołam wymyślić. Osobiście uważałam, że nie ma dobrej chwili na majstrowanie przy skórzanym jaju, ale Lizzie i tak zrobi, co zechce. Co mogłam na to poradzić? W końcu czarownica przestała mamrotać, przycisnęła do łona jajo i schowała je z powrotem u siebie. Sama nie wiedziałam, czuć ulgę czy zawód. Ja też byłam ciekawa, co kryje się wewnątrz jaja, ale wyczuwałam promieniujące z niego zagrożenie. Najlepiej zostawić je w spokoju - tego byłam pewna.

Rozdział 10. Krwawe plamy.

Następnego dnia Lizzie znów zaczęła się niecierpliwić. Nie chciała dotykać jaja, lecz kiedy zaszło słońce, postanowiła znów spróbować z duchem Jacoba Stone'a i zmusić go, by powiedział jej to, czego potrzebuje. Jak zwykle najcięższa praca - czerpanie wody, napełnianie wielkiego kotła i rozpalanie ognia przypadła mnie. Tym razem kości kciuków nie pokrywało już ciało stracharza, lśniły bielą na brudnej lewej dłoni Lizzie. Kiedy wrzuciła je do kotła na moment zatonęły, potem jednak wypłynęły na powierzchnię tak jak zeszłym razem. Kocioł znów rozjarzył się blaskiem i wzbiła się z niego chmura pary - tu jednak objawiła się wielka, kluczowa różnica.

- 32 -

Twarz Jacoba Stone'a się nie pojawiła. Lizzie z narastającą desperacją mamrotała zaklęcia, bez skutku jednak. - Uwolnił się! - syknęła. - Odszedł w Światło, o tak. Kto by pomyślał, że starzec miał aż tyle siły. Ja też nie mogłam w to uwierzyć. Stary Jacob Stone to był naprawdę ktoś. Zastanawiałam się, jak udało mu się to zrobić. Wówczas to pojęłam, że jest wiele rzeczy, których nie wiem o Lizzie - z całą pewnością nie była wszechmocna, skoro nawet martwy stracharz zdołał ją pokonać. Ale to, że nie udało jej się zmusić duszy starego stracharza do zdradzenia sekretów jaja, wprawiło ją w parszywy nastrój. Tej nocy nie spałam dobrze. *** Wstałam wcześnie rano i ruszyłam zająć się porannymi obowiązkami. Najpierw zebrałam jajka, starannie przeszukując żywopłot po wschodniej stronie ogrodu, w którym zazwyczaj niosły się najmłodsze kury. Każde jajko powąchałam dwukrotnie, by mieć pewność i do koszyka włożyłam tylko ulubione Lizzie. Najbardziej lubiła te z plamkami krwi - nigdy nie miała ich dosyć. Kiedy zebrałam pół tuzina, wróciłam do domu. Lizzie zazwyczaj wstawała późno, lecz ku memu zdumieniu czekała już w kuchni, niczym kot złakniony śmietanki. Wyrwała mi koszyk, postawiła na stole i wybrała jedno z nakrapianych jajek. Przebiwszy czubek paznokciem, odchyliła głowę i wlała sobie do ust surową zawartość. Gdy oblizała wargi, ujrzałam na jej języku spore skrzepy krwi. - Smakowite to jajko! - rzuciła. - Może spróbujesz, dziewczyno? Pokręciłam głową, z niesmakiem marszcząc nos. - Jesteś głupia, ot co. Jak możesz odmawiać dobrego jedzenia? Możliwe, że do wieczora nie dostaniesz nic innego. Nie ma czasu na przyrządzanie śniadania. Natychmiast ruszamy w drogę. - Dokąd? - spytałam. - Wkrótce się dowiesz, ale spędzimy kilka dni na północy, gdzie mieszkają nasze oślizgłe siostry... Miejmy nadzieję, że cię nie znielubią! Nawet nie pytałam, co ma na myśli, mówiąc o „oślizłych siostrach" - wiedziałam, że dowiem się tego aż nadto szybko. W czasie, kiedy pobierałam nauki u Lizzie, nie byłam szczęśliwa, ale czasami odczuwałam to szczególnie. Nie wykluczyłam pomysłu ucieczki, nie miałam jednak pewności, że mi się uda czarownica z pewnością by mnie ścigała i zawlokła z powrotem. Wiedziałam jednak, że gdyby zrobiło się naprawdę źle i pojawiła się szansa, skorzystałabym z niej. Lizzie szybko wyssała pozostałe jajka, a potem wypychając mnie na zewnątrz i zamykając drzwi, ruszyła naprzód szybkim krokiem, zmierzając na południowy zachód. Maszerowałam tuż za nią, a tymczasem słońce wznosiło się na wschodnim niebie. Na północnym zachodzie leżał ponury masyw wzgórza Pendle. Na długo przed południem okrążyłyśmy je i dotarłyśmy na brzeg rzeki Ribble. Lizzie z powątpiewaniem zmierzyła wzrokiem bród. - Będziesz musiała mnie przenieść, dziewczyno - warknęła, wskakując mi na plecy i obejmując mocno rękami szyję. Czarownice nie mogą przeprawić się przez płynącą wodę - to dlatego w większości strumieni w Pendle można napotkać wiedźmie tamy. Urządzenia te na jakiś czas powstrzymują bieg wody, by czarownica mogła uniknąć zboczenia z drogi. Jednak w rzece szerokości Ribble nie dało się ich zastosować; potrzeba było wszystkich moich sił i niezłomnej woli Lizzie, by dotaszczyć ją na drugi brzeg. Ruszyłam najszybciej, jak umiałam: musiałam ją przenieść, nim zabraknie mi energii. Kamienie wiodące ku rzece były śliskie, a gdy dotarłam do wody, zrobiło się jeszcze gorzej. Nurt sięgał dość wysoko, mocno rwał mi wokół kostek. Lizzie zaczęła wrzeszczeć z bólu, zaciskając mi ręce wokół szyi, tak że ledwie mogłam oddychać. Zachwiałam się i omal nie upadłam - teraz woda sięgała mi już do kolan. W chwili gdy czułam, że nie dam rady postawić następnego kroku, grunt pod stopami zaczął się podnosić i poziom wody znów opadł. Byłyśmy już niemal na miejscu! Na brzegu padłyśmy na ziemię, ja dygotałam z wyczerpania, Lizzie trzęsła się z bólu i wstrząsu po przeprawie. Zaczęła przeklinać mnie na czym świat stoi, ale

- 33 -

wiedziałam, że choć raz nie mówi serio. Naprawdę się bała - niewiele rzeczy tak bardzo przeraża wiedźmę jak płynąca woda. Lizzie wykazała się wielką odwagą, ryzykując przeprawę przez tę szeroką rzekę. Godzinę odpoczywałyśmy, potem znów ruszyłyśmy na zachód. Wczesnym wieczorem wdrapywałyśmy się już na wysokie wzgórze, które według Lizzie nazywało się Pika Parlicka. W pewnym momencie zatrzymała się i spojrzała w dolinę, mrużąc oczy, jakby czegoś szukała. W dali widziałam Pendle, w pobliżu kolejne wzgórze podobnych kształtów; wyjaśniła, że to Samotna Grań. W dolinie nie poruszało się nic oprócz owiec i bydła. Nagle Lizzie wskazała rozległy las na zachodzie. Obok niego stała grupka domów, dym z ich kominów płynął na wschód, niesiony lekkim wiatrem. - To jest Chipenden - oznajmiła - a na skraju tego lasu mieszka bardzo niebezpieczny stracharz. W ogrodzie więzi moją krewniaczkę, Mateczkę Malkin, wciąż żywą, lecz zamkniętą w dole. To jedna z najpotężniejszych i najniebezpieczniejszych czarownic, jakie znało Pendle. Pewnego dnia wrócimy tu, by ją uwolnić i skończyć z nim, ale będzie to znacznie trudniejsze niż rozprawa z Jacobem Stone'em. To właśnie John Gregory, o którym ci opowiadałam - najpotężniejszy stracharz, jaki kiedykolwiek stąpał po drogach Hrabstwa. Dla mnie brzmiało to ryzykownie i miałam nadzieję, że Lizzie zapomni o wszystkim. Starcie z tak niebezpiecznym stracharzem to przecież szaleństwo. Nie zwłóczyłyśmy w pobliżu Chipenden, lecz nocą nadal maszerowałyśmy na północ, przez kilka kolejnych, błotnistych wzgórz. Potem zeszłyśmy z nich, okrążając miejsce, w którym według Lizzie leżało miasto Caster. Nie przepadali tam za czarownicami, lecz zamiast palić je na stosach po prostu je wieszali. Pomyślałam, że przynajmniej rodzina mogła zabrać ciało powieszonej i pogrzebać, by dołączyła do innych martwych czarownic w dolince na wschód od Pendle. Ze stosu trafiało się wprost w Mrok, bez nadziei na powrót. Ale tak czy inaczej, Lizzie nie zamierzała dołączać do swych sióstr w Wiedźmim Jarze i bardzo obawiała się miasta z wielkim, starożytnym zamkiem. W końcu ujrzałyśmy przed sobą kanał. Byłam zmęczona, ale Lizzie nalegała, abyśmy szły dalej w ciemności. Niepokojąco szybko maszerowała śliskim brzegiem. Tuż przed świtem zatrzymała się, odwrócona plecami do wody i wskazała przez pola. - Tam, ukryty za tymi drzewami, stoi młyn wodny, w którym mieszka kolejny wścibski stracharz. Nazywa się William Arkwright, poluje na nasze oślizgłe siostry. Pewnego dnia z nim także skończę sama zobaczysz! Uznałam, że już czas zapytać: - Oślizgłe siostry? Kto to? - To czarownice, dziewczyno, pod pewnymi względami takie jak my, lecz pod innymi zupełnie odmienne. Mieszkają w wodzie i mule, jedna z nich może się czaić w mętnym kanale, czekając na właściwą chwilę. Lada sekunda może wyskoczyć, wbić w ciebie szpony i już nie żyjesz. Wciągnie cię do wody, ale zanim utoniesz, wypije ci krew do ostatniej kropli. W tych okolicach mieszka mnóstwo wodnych wiedźm, o tak. Nerwowo zerknęłam na kanał. Nagle rozszczekały się psy, brzmiało to, jakby znajdowały się pośród drzew osłaniających dom stracharza Arkwrighta i przez moment ujrzałam strach w oczach Lizzie. Potem jednak kąciki jej ust zadrżały, oczy wypełniła determinacja i moja nauczycielka, utrzymując wściekłe tempo, znów ruszyła na północ. Wkrótce zostawiłyśmy za sobą kanał, skręcając lekko na zachód. Cały dzień przespałyśmy pod żywopłotem, a potem o zmierzchu znów ruszyłyśmy w drogę. Na niebie świecił księżyc, w dali połyskiwało morze. Znów się wspinałyśmy, a im wyżej się wdrapałyśmy, tym więcej wzburzonej wody widziałam; ciągnęła się aż po horyzont. Zastanawiałam się, czy kiedykolwiek wyruszę do innych krajów. Widziałam, że to mało prawdopodobne, jeśli zostanę czarownicą. Morze było pełne soli, a wiedźmy zazwyczaj trzymają się od niej jak najdalej. A przecież takie właśnie było moje przeznaczenie. Zostać bezecną wiedźmą. Tyle że wcale tego nie chciałam, prawda? Podobne wiedźmy zabijają nawet małe dzieci tylko po to, by zyskać więcej mocy. To ona je napędza, aż w końcu tracą wszelkie ludzkie uczucia, stają się zimne wewnątrz, zdolne do wszystkiego. Nie, zupełnie tego nie chciałam. Tak czy inaczej, minęła już północ, gdy przecięłyśmy małą wioskę z wielkim kościołem, potem droga znów wiodła w górę, na trawiaste wrzosowiska. Wspinaczka okazała się ciężka i wkrótce Lizzie

- 34 -

zaczęła kląć cicho. Wiedziałam, że nie ma po co pytać, dokąd zmierzamy - była w doprawdy paskudnym nastroju. W końcu jednak, gdy znalazłyśmy się na skalnym grzbiecie, a w powietrzu poczułam dym, Lizzie zatrzymała się i przyciągnęła mnie do siebie, wbijając mi paznokcie w rękę. - Tu w dole, w cuchnącej norze mieszka święty głupiec, pustelnik! - syknęła. - On nam powie, co musimy wiedzieć o tym jaju! - Skąd będzie wiedział, Lizzie? - spytałam. Nie odpowiedziała, toteż poszłam za nią w milczeniu kamiennymi stopniami, aż dotarłyśmy do wylotu niewielkiej jaskini. Lizzie wmaszerowała do środka, jakby miejsce to należało do niej. Przed nami, przy ognisku siedział człowiek o długich, splątanych włosach, opadających na ramiona, i siwej brodzie. Lizzie wpatrywała się w niego długą chwilę, on jednak nawet nie uniósł wzroku, cały czas spoglądał w żar. - Spójrz na mnie! Spójrz na mnie i to już! - poleciła. Twarz powoli uniosła się i mężczyzna popatrzył jej prosto w oczy. Kimkolwiek był, wyglądał na spokojnego i niewystraszonego. Miałam nadzieję, że Lizzie powiedzie się tu lepiej niż z Jacobem Stone'em - inaczej złościłaby się cały miesiąc, a ja mocno bym ucierpiała. - Jesteś różdżkarzem, starcze. Najlepszym w Hrabstwie, tak mówią. Chcę, żebyś coś dla mnie zrobił. - Nikogo dla ciebie nie znajdę, wiedźmo! - odparował. - Wracaj, skąd przyszłaś, i zostaw mnie w spokoju. Ty i tobie podobne nie jesteście mile widziane w naszej okolicy. Odważny człowiek, skoro tak zwrócił się do Lizzie. Czyżby nie wiedział, do czego jest zdolna? Może to dlatego nazwała go świętym głupcem. - Posłuchaj mnie, Juddzie Atkinsie i to uważnie. Zrób, o co proszę, a zostawię cię w spokoju, byś mógł gnić w swej cuchnącej dziurze. Sprzeciw mi się, a odetnę ci kciuki i wygotuję w swoim kotle. Zrozumiałeś? Judd Atkins patrzył na nią spokojnie, bez śladu lęku. W chwilę później jednak wszystko się zmieniło. Lizzie wymamrotała pod nosem kilka prostych słów: było to mroczne zaklęcie, którego już mnie nauczyła. Nie działało na inne wiedźmy, ale doskonale sprawdzało się na kimś takim jak pustelnik. Nosiło nazwę Groza. Wiedziałam, że po paru sekundach w jego oczach Lizzie przeistoczy się w coś przerażającego i potwornego, jej włosy staną się kłębowiskiem wijących się czarnych węży, oczy zamienią w dwa płonące ognie, jaśniejsze niż żar jego ogniska. Judd Atkins w pośpiechu zerwał się z ziemi, jego twarz przepełniał gorączkowy strach. Wrzasnął jak raniona świnia i zaczął cofać się przed Lizzie. Potem padł na kolana, zasłaniając oczy dłońmi, cały dygotał i jęczał ze zgrozy na widok tego, w co pozornie zamieniła się moja towarzyszka. Groza nie obejmowała prawdziwej przemiany fizycznej: było to wyłącznie złudzenie, połączone z gwałtowną falą strachu wysłaną do ofiary. Ale oczywiście stary pustelnik o tym nie wiedział. Lizzie powoli odzyskała dawną postać, a kiedy znów się odezwała, jej głos zabrzmiał łagodniej, pocieszająco, zupełnie jakby przemawiała do małego dziecka bądź spłoszonego zwierzęcia. - Posłuchaj, starcze - rzekła - nie ma potrzeby zaogniać sytuacji. Zrób tylko to, o co proszę, a sobie pójdziemy. Co powiesz? Judd Atkins nie odpowiedział, lecz z jego ust wyrwał się cichy jęk. - Oderwij ręce od twarzy i spójrz na mnie! - poleciła Lizzie niebezpiecznym tonem. Pustelnik uczynił, jak kazała, miał przerażone oczy. - Zrobię wszystko, co mogę, ale proszę, nie krzywdź mnie - błagał. - Kogo mam dla ciebie znaleźć? - Nikogo! - Zatem to coś, co zgubiłaś? A może szukasz ukrytego złota? Świetnie sobie radzę ze znajdowaniem skarbów. - Pogrzebał w kieszeni bryczesów i wyciągnął krótki kawałek sznurka, do którego na końcu przywiązano kawałek czystego, bezbarwnego kryształu. - Dysponując właściwą mapą, mogę znaleźć niemal wszystko. Przyniosłaś ze sobą mapę? Lizzie pokręciła głową i zamiast odpowiedzi sięgnę. la do niewielkiej torby na ramieniu, wyciągając niezwykłe skórzane jajo. - Chcę się dowiedzieć, co to jest. Chcę wiedzieć, co może zrobić - zażądała.

- 35 -

- Nie będzie łatwo, to najtrudniejszy rodzaj różdżkarstwa. - Popatrzył na jajo z powątpiewającą miną. - Mogę jedynie zadawać pytania, a za każdym razem odpowiedź musi brzmieć „tak" lub „nie". To może potrwać bardzo długo, naprawdę długo. - Zatem im wcześniej zaczniemy, tym lepiej.

Rozdział 11. Czy trzeba ci krwi?

W kącie nory pustelnika stał niewielki kawał drewna o zaokrąglonych krawędziach, służący mu za stół; zamiast nóg wspierał się na czterech kamieniach. Lizzie uklękła przed nim, grzbietem dłoni zgarnęła talerze i kubki, po czym starannie wytarła blat rąbkiem spódnicy. Następnie powoli, z szacunkiem położyła na drewnianym stole skórzane jajo. Nie mogłam znieść tego widoku - miałam okropne przeczucie, że Lizzie igra z czymś naprawdę niebezpiecznym. Ale wiedziałam, że mówienie jej tego byłoby stratą czasu - zanim bym się zorientowała, larwiaki już właziłyby mi do nosa i uszu. Siedziałam zatem cicho i cofnęłam się o krok. Czarownica wezwała do siebie pustelnika, który z pewnym trudem ukląkł naprzeciw niej, oddzielony stołem. Usłyszałam, jak skrzypią mu kolana, twarz wykrzywił grymas bólu. Mężczyzna uniósł dłoń dokładnie nad jajem, tak że kryształ na końcu sznurka zawisł zaledwie parę cali od niego. - Jestem gotów - oznajmił. - Zadaj pierwsze pytanie. Kryształ obróci się zgodnie z ruchem wskazówek zegara na tak i przeciwnie na nie. - Czy to jajo należy do Mroku? - spytała Lizzie, nie marnując czasu. Kryształ szarpnął się i zaczął wirować w prawo, wcale się nie zdziwiłam. - To znaczy tak - wyjaśnił pustelnik. - Nie jestem przecież ślepa, co nie? - warknęła Lizzie. - Zamknij jadaczkę, starcze, i daj mi mówić. A teraz drugie pytanie: czy to jajo może obdarzyć właściciela magiczną mocą? I znów kryształ zawirował w prawo. Po raz pierwszy od wielu dni Lizzie się uśmiechnęła. - Jak właściciel może zdobyć tę moc? - spytała, zapominając się. Oczywiście, na to pytanie nie dało się odpowiedzieć zwykłym tak lub nie, kryształ zatem ani drgnął. Kąciki ust Lizzie zaczęły podrygiwać. Wywróciła oczami w głąb głowy - świadczyło to, że się koncentruje, zastanawia, co zrobić dalej. Wyglądała teraz paskudniej niż kiedykolwiek i dwakroć głupiej od każdego wioskowego durnia. Gdybym tak bardzo nie bała się jaja, wybuchnęłabym śmiechem. Nagle Lizzie szeroko otworzyła oczy, wymamrotała pod nosem zaklęcie i splunęła w twarz starego pustelnika. Szczęka opadła mu ze zdumienia, poza tym jednak nie zareagował. - Zbyt wiele już czasu zmarnowałam na te głupie tak lub nie - spojrzała wprost na niego, jemu tymczasem zaszkliły się oczy, jakby niczego już nie widział. - Jesteś teraz jajem... Bądź nim! Stań się nim! Powiedz mi, co muszę wiedzieć! To było coś nowego - nigdy wcześniej nie widziałam, by Lizzie robiła podobną sztuczkę. Czasami jej moc mnie zdumiewała. - Jak się nazywa to zaklęcie? - spytałam.

- 36 -

- Cicho, dziewczyno - warknęła na mnie. - Nie widzisz, że próbuję się skupić? - Nadal wbijała wzrok w jajo, nie w pustelnika. - Chcę dostać twoją moc.Czego żądasz w zamian? - spytała. - Czy trzeba ci krwi? Kryształ zaczął obracać się w prawo na znak potwierdzenia. - Jak dużo krwi? - Sznurek nawet nie drgnął; zamiast tego pustelnik otworzył usta i przemówił, lecz jego głos brzmiał teraz inaczej, przypominał warkot zwierzęcia, choć słowa łatwo dawały się zrozumieć. Na jego dźwięk po plecach przebiegł mi lodowaty dreszcz. - Daj mi krew z serc siedmiorga ludzkich dzieci w noc pełni księżyca, daj mi trzynaście czarownic zjednoczonych w tym czynie, a ja obdarzę tę, która trzyma jajo, jej największym pragnieniem. Dam jej więcej mocy, niż kiedykolwiek marzyła. Gdy zaspokoi moje pragnienie, wystarczy, by tylko coś pomyślała, a spełni się to w ciągu siedmiu dni. Serce zamarło mi w piersi, a gardło zacisnęło się, walcząc z mdłościami. Lizzie nie zawaha się przed spełnieniem żądań jaja. Siedmioro dzieci miało zostać porwanych z domów rodziców i zarżniętych, by mogła dostać, czego pragnie. - To da się zrobić z łatwością. - Uśmiechnęła się złośliwie. - A teraz powiedz dokładnie, czym jesteś. - Nie tobie wiedzieć, czym jestem - warknął głos, dobiegający z gardła pustelnika. - I pamiętaj, że nie możesz dokonać tego sama. To dzieło pełnego kręgu trzynastu złączonych czarownic. Ujrzałam gniew na twarzy Lizzie - nie chciała dzielić się mocą ze swoimi towarzyszkami, ale wyglądało na to, że nie ma wyboru. Natychmiast odeszłyśmy i ruszyłyśmy w dół zbocza, Lizzie najwyraźniej zamierzała przed świtem pokonać jak największą odległość. Zdumiałam się, że zostawiła pustelnika przy życiu; przypuszczałam, iż uznała, że może jej się jeszcze kiedyś przydać. Zbliżał się ranek, a my maszerowałyśmy na wschód, po prawej stronie widziałam morze. Znalazłyśmy schronienie w niewielkim lasku. Lizzie posłała mnie, żebym złapała parę królików. W czasie mojej nieobecności rozpaliła ognisko. Ja oczyściłam i wypatroszyłam króliki i upiekłam je na rożnie, ona tymczasem siedziała przed ogniem, krzyżując nogi, oczy miała zamknięte. Zjadłyśmy w milczeniu, od czasu do czasu jednak Lizzie wstrząsał dreszcz, wywracała wówczas oczami tak, że widziałam tylko białka, spoglądające ślepo w płomienie. Gdy w końcu przemówiła, wyglądało to, jakby myślała na głos. - Nie wrócę z tym do kręgu Malkinów - mruknęła, wyciągając z torby skórzane jajo i przyciskając je do łona. - Z nikim się tym nie podzielę, cała moc będzie moja i tylko moja. Ale jesteśmy tylko dwie, o tak, ja i dziewczyna, za młoda, by się liczyć. Potrzebuję zatem jeszcze dwunastu czarownic, aby stworzyć nowy krąg, niezbyt bystrych czarownic, nie oczekujących niczego prócz krwi. Z naszymi oślizgłymi siostrami pracuje się niebezpiecznie, ale to możliwe... Może się udać! Lizzie nie uznała za stosowne podzielić się ze mną swoim planem. Tego dnia nie spała i ruszyłyśmy w drogę na długo przed zmierzchem. Znajdowałyśmy się dość blisko morza, lecz podczas odpływu cofnęło się daleko i z początku widziałam tylko ciągnące się całymi milami płaskie piaski. Potem w dali dostrzegłam grupkę ludzi, zmierzających ku brzegowi; odniosłam wrażenie, że jest tam też powóz i konie. - To niebezpieczny skrót przez piaski - oznajmiła Lizzie. - Choć pewien przewodnik przeprowadza podróżnych, nawet powozy. My, czarownice, musimy okrążać zatokę dłuższą drogą, bo czasami trzeba brodzić w słonej wodzie. Lepiej ruszaj dalej, dziewczyno, nim dotrą na brzeg i nas zobaczą. Lecz gdy tylko podjęłyśmy marsz, od strony grupy przemierzającej piaski usłyszałam szczekanie i Lizzie wciągnęła mnie w kępę krzaków. - Czy to możliwe? Czy możliwe? - wyszeptała. - Może to tylko rolnicze psy... Ale czy mogło aż tak mi się poszczęścić? Naprawdę? Czasami wszystko układa się jak należy. To może być jeden z takich dni. Zastanawiałam się, o czym gada. Świetna z niej nauczycielka, nie ma co - jak widać, zawsze dokładała wszelkich starań, by mi wyjaśnić, co się dzieje! Za powozem maszerował wysoki mężczyzna o ogolonej głowie, z obu jego boków biegły wielkie psy. Skrzyżowałam palce, by nas nie wywęszyły, bo wyglądały jak wielkie wilczarze. - To William Arkwright, stracharz, o którym ci opowiadałam - rzuciła podniecona Lizzie. - Wyruszył polować na nasze oślizgłe siostry na północy. Może go nie być kilka dni, bo będzie musiał zaczekać na właściwy odpływ, nim znów przeprawi się przez zatokę. Jego dom stoi pusty - nie mogło ułożyć się lepiej!

- 37 -

Dalej niczego mi nie wyjaśniła, lecz kiedy grupka odeszła wchodząc na brzeg co najmniej pół mili dalej na południe, Lizzie poprowadziła mnie naprzód. - Czy idziemy do jego młyna? - spytałam. - Istotnie, dziewczyno. Za młynem ciągną się bagniska, które oczyścił z naszych oślizgłych sióstr. Ale to dla nich święte miejsce. Kiedy kota nie ma, myszy harcują, jestem tego pewna. Każda wodna wiedźma w promieniu wielu mil skieruje się na te moczary, a my będziemy tam na nie czekać! Maszerowałyśmy przez całą noc, aż w końcu znów ujrzałyśmy kanał i skręciłyśmy na południe wzdłuż zachodniego brzegu. Przed wschodem słońca skręciłyśmy ze ścieżki holowniczej, by nie natknąć się na flisaków, którzy mogliby rozpoznać w Lizzie wiedźmę. Nie odpoczęłyśmy jednak; wręcz przeciwnie, Lizzie narzuciła jeszcze szybsze tempo. Tymczasem niebo zasnuły ciemne chmury, nasze twarze zwilżyła lekka mżawka. W końcu, godzinę przed zmierzchem, dotarłyśmy do młyna, w którym mieszkał stracharz. Osłaniały go drzewa i otaczały wysokie, żelazne pale; granice ogrodu wyznaczał rów. Nie spodobał mi się jego wygląd - Lizzie znów wciągała mnie w niebezpieczeństwo, choć marzyłam o Powrocie do domu. - To wygląda jak fosa, która okala wieżę Malkinów! - wykrzyknęłam. - Owszem, dziewczyno, dokładnie tak, ale to bardzo szczególny rodzaj fosy. Arkwright rozpuszcza w niej worki soli, by nie dopuścić wodnych wiedźm. - Zastanawiałam się, jak my się przedostaniemy, ale Lizzie nie sprawiała wrażenia zmartwionej. - To nas nie powstrzyma. Przeprawa będzie znacznie łatwiejsza niż ta przez wielką rzekę, bez trudu mnie przeniesiesz. Bardzo bym chciała przeszukać ten stary młyn, o tak. Stary Jacob Stone przechowywał skórzane jajo, bez wątpienia Arkwright też coś ukrywa. Tak właśnie postępują stracharze: jeśli znajdą coś użytecznego dla Mroku albo to niszczą, albo ukrywają przed nami! Lizzie poprowadziła mnie do bramy i długi czas wpatrywała się w zrujnowany stary młyn. Myślałam, że lada moment zażąda, abym przeniosła ją przez fosę, w końcu jednak pokręciła głową i odetchnęłam z ulgą. - Kusi mnie, ale uznałam, że nie warto się narażać, dziewczyno. Wiesz, jakie jest największe niebezpieczeństwo? Zastanowiłam się chwilę i nagle odpowiedź zjawiła się sama. - Psy - oznajmiłam. - Jeśli przejdziemy przez fosę, złapią nasz zapach, a Arkwright poszczuje je, by nas upolować. Przez chwilę Lizzie sprawiała wrażenie niemal dumnej ze mnie. - Tak właśnie by zrobił, dziewczyno. Jeśli te wilczarze są w stanie złapać trop naszych oślizgłych stóp z drugiej strony moczarów, to nas znajdą z łatwością. A musimy tu zostać, dopóki nie załatwimy sprawy. To rzekłszy, odwróciła się plecami do młyna i poprowadziła nas wąską ścieżką przez mokradła. Składały się one głównie z oślizgłego błocka, z którego sterczały kępy sitowia i bagiennych traw, ale od czasu do czasu natrafiałyśmy też na ciemne, stęchłe stawy, na oko bardzo głębokie. A że było bardzo ślisko, bałam się, że wpadnę do któregoś. Co, jeśli tuż pod powierzchnią czaiły się wodne wiedźmy? Lizzie mogła sobie mówić, że się z nimi dogada i stworzy tymczasowy krąg, ale one jeszcze o tym nie wiedziały, prawda? Mogły zaatakować wszystko, co wtargnie na ich teren. A ponieważ Arkwright odszedł, mnóstwo z nich już tu zapewne zmierzało! Niektóre może nawet dotarły na miejsce! Strach wyostrzył mi zmysły: wciąż mi się zdawało, że dostrzegam coś kącikiem oka albo słyszę lekki plusk czy inny szum wody. Najpewniej była to tylko moja wyobraźnia albo nocne owady czy wodne stworzenia. Nie widziałam niczego, lecz wodna wiedźma mogła z łatwością przyczaić się w mętnej, śluzowatej wodzie, toteż w każdej chwili spodziewałam się, że z bagna wyłoni się ręka i złapie mnie za kostkę. Wkrótce jednak stopy przestały mi się ślizgać i zagłębiać w ziemię, znów szłyśmy po suchym gruncie. Kiedy wspięłyśmy się na niewielkie wzgórze, ujrzałam parę kamiennych murów i fundamenty budynku na jego szczycie. - Nazywają to miejsce Mnisim Wzgórzem - oznajmiła Lizzie. - Kiedyś stał tu klasztor - póki wiedźmy kolejno nie porwały wszystkich mnichów i nie wyssały z nich krwi. W dawnych czasach na tych bagniskach żyły dziesiątki wodnych wiedźm, które robiły, co tylko chciały. Potem jednak stracharze w Hrabstwie wzrośli w siłę. Nawet teraz, gdyby nie Arkwright i jego psy, wkrótce by tu wróciły. Nie wątp w to ani przez chwilę, dziewczyno.

- 38 -

Lizzie powiodła mnie na szczyt wzniesienia i przycupnęła, wsparta plecami o mur, spoglądając na bagna. Usiadłam obok, podążając za jej wzrokiem - nic się nie poruszało, ale ogarnął mnie głęboki niepokój. Nie wiał nawet najlżejszy wiatr, z bagnisk podnosiła się mgła, jej wężowate pasma powoli wspinały się na zbocza wzgórza. Nagle Lizzie powęszyła trzy razy i posłała mi złowrogi uśmiech. - Wkrótce tu będą, ale wolę poobserwować je chwilę, samej nie będąc widzianą. Uznałam, że nie ma po co węszyć: Lizzie z pewnością miała rację. Wyczuwałam zbliżające się niebezpieczeństwo. Zaczęła mamrotać pod nosem i rozpoznałam zaklęcie maskujące. - To powinno nas ukryć - oznajmiła. Zdziwiłam się. - Myślałam, że chcesz stworzyć z nimi krąg? - Wszystko zależy od tego, które z naszych oślizgłych sióstr się tu zjawią - odparła. - Większość wodnych wiedźm jest głupia, nieznacznie tylko przewyższają zwierzęta. W zamian za odrobinę krwi pomogą mi schwytać siedmioro potrzebnych dzieci. Ale jedna z sióstr jest bardzo niebezpieczna. Nie chcę mieć z nią nic wspólnego. Z pewnością zapragnęłaby wziąć jajo tylko dla siebie. Nazywa się Morwena, jej ojciec to Zły we własnej osobie. Nie, nie chcemy, żeby nas tu zobaczyła. Gdy Lizzie wymówiła imię „Morwena" po plecach przebiegła mi fala chłodu. Byłam pewna, że już je słyszałam; zupełnie jakby ktoś przeszedł po moim grobie. Zdumiałam się, widząc strach także w oczach Lizzie. - Jak bardzo jest groźna? - spytałam. - Czy włada potężną mroczną magią? - Istotnie, dziewczyno, jest silniejsza i szybsza od wszystkich swoich sióstr, ma też śmiercionośną broń - wypełnione krwią oko. Wystarczy jedno spojrzenie, a zastygniesz jak sparaliżowana, przymurowana w miejscu niczym bezbronne drzewo przed leśnikiem zbrojnym w wielki, ostry topór. Nic nie poradzisz, gdy wbije ci w gardło ostre kły. Jeżeli zatem zobaczymy ją tu dzisiaj, odejdziemy i gdzie indziej poszukamy niezbędnej pomocy. *** Czekałyśmy w milczeniu, aż w końcu zapadła ciemność i nie widziałyśmy dłużej skraju bagien. Niebo jednak się przejaśniało i wkrótce w górze zapłonął księżyc, zalewając całą okolicę srebrzystym blaskiem. Natychmiast dostrzegłam ruch w dole - i tym razem go sobie nie wyobraziłam: zmarszczkę na wodzie, lekkie pluśnięcie, a potem na ziemię u stóp wzgórza wypełzła ciemna postać. To była pierwsza z wodnych czarownic - stała zwrócona do nas plecami, z jej poszarpanej sukni, na oko nie uszytej z materii lecz splecionej z sitowia i szlamu, ściekała woda. Nagle wiedźma obróciła się w naszą stronę i powęszyła bardzo głośno, jakby nas szukała. Wstrzymałam oddech, ale maskująca magia Lizzie okazała się dość silna. Wiedźma znów wbiła wzrok w wodę, wcześniej jednak dostrzegłam sterczące z otwartych ust długie kły i ostre szpony wyrastające z każdego palca. Zauważyłam też, że miała imponująco wielkie palce wskazujące. Wkrótce na brzegu dołączyły do niej inne wodne wiedźmy, zaczęły rozmawiać. Mówię „rozmawiać", ale w istocie trudno to nazwać mową. Rozpoznałam tylko kilka słów, takich jak „głodna" i „krew", ale głównie słyszałam serię pomruków i beknięć. Zawsze patrzyłam z góry na większość Malkinów - smród ich domków, w których sterty kości walały się w zlewie albo przy drzwiach, budził mdłości, ale te stwory były znacznie gorsze. Lizzie miała rację: wodne wiedźmy niewiele różniły się od zwierząt. Spytałam samą siebie, czy naprawdę chcemy się z nimi sprzymierzyć? Wkrótce na skraju bagna znalazło się około tuzina ociekających wodą czarownic. Kilka z nich wywlokło na suchy ląd coś dziwnego: drewnianą klatkę w kształcie rury, półtora raza dłuższą od rosłego człowieka, lecz zdecydowanie węższą niż jego tułów. Wewnątrz coś się poruszało. Najgorsze jednak dopiero miało nastąpić. Kolejne trzy wiedźmy, które wyłoniły się z wody, przyprowadziły więźniów: dwóch mężczyzn i kobietę. Na wpół utopieni, krztusili się i kasłali, widziałam białka ich oczu, od stóp do głów pokrywał ich szlam z bagniska. Czarownice bezceremonialnie rzuciły ich w błoto, przeturlały na plecy, odciągnęły każdego na odległość dziesięciu kroków i ułożyły w rzędzie. Potem nieopodal ich stóp i głów wbiły w grunt krótkie paliki i szybko, sprawnie przywiązały do

- 39 -

nich cienkim szpagatem ręce i nogi jeńców. Dwaj mężczyźni prawie już nie oddychali, ale kobieta jęknęła, gdy naprężały szpagat, rozciągając jej szeroko nogi i ręce. Czarownice ustawiły się na skraju bagna, patrząc naprzeciw więźniów. Oznaczało to, że spoglądają teraz w stronę Lizzie i moją. Gdy wzięły się za ręce i zaczęły nucić, przestraszyłam się, że ich połączona magiczna moc może przeniknąć czarodziejskie maskowanie, przywołane przez Lizzie. Poważnie mnie to zaniepokoiło. Ja sama też całkiem nieźle radziłam sobie z maskowaniem, lecz choć bardzo pragnęłam, nie śmiałam dodać własnej magii do jej czarów. Lizzie potraktowałaby to jak obrazę - uznałaby, że w nią wątpię. Nie potrzebowałam się martwić: jej zaklęcie okazało się dość silne. Wkrótce wodne wiedźmy przestały nucić, jedna z nich odłączyła od reszty. Nie podeszła do więźniów, jak zakładałam, lecz skierowała się wprost do drewnianej klatki. Po sekundzie otworzyła osadzone na zawiasach drzwiczki na końcu i dołączyła do swych oślizgłych towarzyszek. Zafascynowana, wbiłam wzrok w klatkę. Przez kilka chwil nic się nie poruszyło. A potem coś powoli wyłoniło się z otwartych drzwi. Przypominało wielkiego owada, stąpającego ostrożnie na długich, cienkich nogach. Na widok jego wydłużonej głowy zaczęłam dygotać ze strachu. Stwór miał długi wąski pysk, wiedziałam, że nazywają go kościaną rurą. Nigdy na własne oczy nie oglądałam podobnego stworzenia, ale natknęłam się na rysunki w jednej z książek z niewielkiej biblioteki Lizzie na temat magii Mroku. To był skelt. Przez moment zdawał się spoglądać wprost na mnie. Nagle syknął głośno i odwrócił się w stronę więźniów, zdawało się, że wzruszył ramionami i urósł. A potem na ośmiu wielosegmentowych nogach podbiegł ku najbliższemu mężczyźnie, wbił mu w pierś swój długi ryj, a ofiara krzyknęła z bólu. Zobaczyłam, jak kościana rura natychmiast pociemniała. Gdybym oglądała tę scenę w blasku słońca, nie księżyca, z pewnością widziałabym wypełniającą ją jaskrawą czerwień. Stwór wysysał z ofiary krew w alarmująco szybkim tempie. Po pierwszym krzyku bólu nieszczęśnik jedynie jęczał cicho, coraz słabiej i słabiej. Kiedy skelt cofnął kostną rurę, mężczyzna sapnął głośno i westchnął. Wiedziałam, że to jego ostatni oddech. Teraz skelt zainteresował się następnym więźniem. To była kobieta. Zaczęła szarpać się w więzach i krzyczeć ile sił w płucach, na próżno jednak: skelt dopadł ją po sekundzie, tym razem wbijając ostry pysk w szyję. Ponownie rura pociemniała, a krzyki kobiety zamieniły się w zdławiony gulgot - aż wreszcie skelt wyssał całą jej krew, a ona zadygotała i znieruchomiała. Trzeci mężczyzna nie krzyczał ani nie walczył, zamiast tego zaczął modlić się głośno. - Wybacz im, ojcze! - zawołał w noc. - Niechaj poznają swoje błędy i odwrócą się od ciemności. Przyjmuję ból swojej śmierci, użyj go, by złagodzić ból innych. Zastanawiałam się, czy to nie ksiądz, ale nieważne, ksiądz, rolnik, szynkarz czy flisak, drapieżnikowi, który wgramolił się na jego ciało, nie czyniło to żadnej różnicy. Mężczyzna spróbował powiedzieć coś jeszcze, zamiast tego jego ciałem wstrząsnął atak drgawek, gdy skelt wkłuł mu się w szyję. Wkrótce i on znieruchomiał. Skelt odsunął się powoli od ciała, a potem zwrócił się ku milczącym, nieruchomym wiedźmom, przyglądającym mu się, jakby na coś czekały. Przecież chyba ich nie zaatakuje, pomyślałam. Jak wiele krwi potrzebował ten okropny stwór? Ale to nie skelt zaatakował. To czarownice! Rzuciły się ku nam z obłędem w oczach.

- 40 -

Rozdział 12. Betsy Gammon.

Przez jedną mrożącą krew w żyłach chwilę sądziłam, że to my z Lizzie jesteśmy celem. Myliłam się jednak. Jak na bezdźwięczny, niewidoczny sygnał pomknęły ku skeltowi, szeroko otwierając usta i wyszczerzając ostre kły. Wyciągnęły ręce, długie szpony zalśniły w promieniach księżyca. Stwór próbował przemknąć się przez gromadę czarownic i dotrzeć do wody, ale było ich zbyt dużo i okazały się za szybkie. Jak oszalałe rzuciły się na niego i ku mej zgrozie zaczęły rozszarpywać go na strzępy. Odrywały mu od ciała nogi i głowę, na błotnistej ziemi zbierała się kałuża krwi: bez wątpienia jego własnej, jak również krwi trójki ludzi, której się nażłopał. Jak u niektórych insektów, jego ciało dzieliło się na dwa segmenty, szponiaste dłonie rozdarły je szybko. Nawet po wszystkim nogi i segmenty stwora wciąż zdawały się poruszać. Zrozumiałam, że te wodne wiedźmy dysponują niewiarygodną siłą. Jak Lizzie śmiała wciągnąć je w swoje knowania? Co, jeśli zwrócą się przeciwko nam? Cala jej magia nie poradziłaby sobie z tak wieloma stworami, które niemal nie przypominały ludzi. Na razie posilały się szczątkami skelta, rozdzierając jego brzuch, by dobrać się do wnętrzności, rozszarpując nogi, by wydrzeć ze środka mięso. Przyglądałam im się z obrzydzeniem, nie mogąc oderwać wzroku. To wtedy usłyszałam szczekanie... Czarownice oderwały się od gorączkowej uczty. Teraz prócz ujadania zbliżających się psów słyszałam też tupot ciężkich butów. - To Arkwright i jego wilczarze, wrócił szybciej, niż się spodziewałyśmy! - syknęła mi do ucha Lizzie. - Cokolwiek zrobi, dziewczyno, nawet nie drgnij i zachowaj absolutną ciszę. Zaklęcie ochroni nas przed stracharzem, lecz największym zagrożeniem są psy, które mogą nas wywęszyć. Jeśli nam się poszczęści, będą zbyt zajęte szarpaniem naszych oślizgłych sióstr! Psy wyłoniły się z mgły; ich zęby połyskiwały w blasku księżyca, z otwartych pysków kapała ślina. Większość czarownic pobiegła w stronę wody. Wpadły do niej szybko, niemal bez plusków, zanurzyły się i zniknęły. Z jakiejś przyczyny około pięciu pobiegło inną ścieżką na bagna. Myślałam, że i one próbują uciec, ale ostatnia za długo zwlekała. Pierwszy ogar chwycił ją za kostkę. Runęła na kolana i natychmiast zaatakowała gwałtownie. Długie szpony rozdarłyby łeb psa, w tym momencie jednak jego towarzysz skoczył na nią i zacisnął szczęki na przegubie, szarpiąc nim niczym szczurem. Wyglądało na to, że psy potrafią ją wykończyć, zaczęła wrzeszczeć i szarpać się, desperacko próbując dopełznąć na skraj wody. Wówczas jednak z morza mgieł wynurzył się stracharz o ogolonej głowie i klnąc głośno, rąbnął wiedźmę swym długim kijem w tył czaszki. Znieruchomiała, a on bez wahania złapał ją za długie, splątane włosy. - Grzeczna dziewczynka! Grzeczny chłopiec! - zawołał. - A teraz chodźmy, zabierzmy ją tam, gdzie jej miejsce. Na te słowa psy posłusznie wypuściły ofiarę. Arkwright zaczął ciągnąć wiedźmę za nogi, jej głowa podskakiwała na błotnistej ścieżce. Na ten widok Lizzie uśmiechnęła się szeroko, nie mogłam zrozumieć dlaczego. Ten stracharz był wrogiem czarownic, równie dobrze to nasze głowy mogły podskakiwać na ziemi. Po chwili stracharz, wodna wiedźma i ogary rozpłynęli się we mgle. Kiedy odgłos ich kroków ucichł, Lizzie odwróciła się do mnie z twarzą wykrzywioną w złowrogim uśmiechu.

- 41 -

- No, dziewczyno, możliwe, że pójdzie nam lepiej, niż się spodziewałam! - zawołała radośnie. - Nie rozumiem. Czy to nie zepsuje twojego planu? - spytałam. - Cierpliwości, później ci wyjaśnię. Na razie siedź cicho i się nie ruszaj. Ja jednak byłam ciekawa i nie mogłam się powstrzymać przed zadaniem jeszcze jednego pytania. - Dlaczego czarownice pozwoliły skeltowi najpierw się najeść, tak że przypadła im krew z drugiej ręki? - zapytałam. - Są naprawdę silne, mogłyby rozszarpać tych ludzi na strzępy gołymi rękami! - Oczywiście, że by mogły, dziewczyno! - warknęła Lizzie. - Ale to część ich rytuału, czyż nie? Wypicie ludzkiej krwi, którą wcześniej wyssał skelt trzykrotnie wzmacnia ich magię. *** Po jakiejś półgodzinie, ku swej zgrozie, znów usłyszałam szczekanie psów, z każdą chwilą robiło się coraz głośniejsze. - Musiały złapać nasz trop! - rzuciłam nerwowo. - Lepiej uciekajmy! - Siedź na miejscu, dziewczyno. Mają tu mnóstwo tropów, ale nie nasz, nic się nie bój. Nie pojmowałam, skąd ta pewność. Ponownie psy wybiegły z mgły, tuż za nimi stąpał stracharz o posępnej twarzy. Przez jedną mrożącą krew w żyłach chwilę zdawało mi się, że pomkną prosto ku nam, potem jednak psy zatrzymały się na brzegu nieopodal klatki, obwąchując zlaną krwią ziemię i zataczając coraz szersze kręgi. Po paru minutach odbiegły ścieżką, którą uciekły czarownice, Arkwright podążył za nimi, ściskając w dłoni kij z zaciętą, zdeterminowaną miną. Kiedy w końcu odgłosy pościgu rozpłynęły się w dali, odwróciłam się do Lizzie. - Nie chciałabym ich spotkać w ciemną noc - wyszeptałam. - Szczera to prawda, dziewczyno, trudno znaleźć gorszego stracharza. Rozprawa ze starcem takim jak Jacob Stone to jedno; walka z Arkwrightami tego świata - coś zupełnie innego. Bezwzględny to człek i nigdy nie rezygnuje, a te jego psy potrafią wywęszyć ofiary nawet na bagnach; przed świtem bez wątpienia schwyta co najmniej jedną z naszych oślizgłych sióstr. Lecz podczas jego nieobecności my zdążymy uwolnić pierwszą! To rzekłszy, Lizzie pomaszerowała z powrotem w kierunku, z którego przyszłyśmy - w stronę starego wodnego młyna, siedziby stracharza. Gdy dotarłyśmy na skraj szosy, zatrzymała się i wbiła we mnie wzrok. - Czego chcę? - spytała w końcu. - Żeby cię przenieść przez słoną wodę - odparłam. - Oczywiście, że tak, dziewczyno, więc na co czekasz? Nie powinnam w ogóle prosić, prawda? Wiesz, co należy zrobić! - syknęła. Przeniosłam zatem Lizzie na plecach przez fosę. Zimna woda sięgała mi tuż nad kolana, ale nie byłam jeszcze czarownicą, więc woda ani sól mi nie wadziły. Po drugiej stronie Lizzie skierowała się wprost do zrujnowanego młyna. Myślałam, że spróbuje dostać się do środka frontowymi drzwiami albo może wybije szybę, zamiast tego jednak okrążyła go i przystanęła przy kole wodnym. Fragmentów brakowało - wyglądało, jakby nie poruszały się od lat, mimo że w dole wciąż płynął strumień. Obok koła ujrzałam wąskie drzwi, kiedy jednak Lizzie nacisnęła klamkę i pchnęła, odkryła, że są zamknięte na klucz. - Szybciutko je otworzymy. - Zaklęła i pochyliła się naprzód, tak że jej usta zrównały się z zamkiem. Splunęła do niego i wymamrotała cicho nieznane mi zaklęcie. Potem przechyliła głowę i przytknęła do drzwi ucho, jakby czegoś nasłuchiwała. Nie wiem, po co musiała tak blisko przysuwać swoje brudne ucho, ja usłyszałam ów dźwięk z odległości trzech kroków - zgrzyt i szczęk otwieranego zamka. Z tryumfalnym uśmiechem Lizzie znów chwyciła klamkę, nacisnęła i otworzyła drzwi. Wewnątrz cuchnęło gnijącym drewnem i wilgocią, Pod stopami miałyśmy błoto, po lewej, w mroku dostrzegłam niewyraźny zarys krzywizny wodnego koła. Lizzie mruknęła i wyszarpnęła coś z kieszeni spódnicy. Natychmiast zapłonął ogień, uniosła go i poprowadziła mnie naprzód.

- 42 -

Stąpała powoli i ostrożnie, bez wątpienia w obawie, że stracharz mógł zastawić pułapkę na tych, którzy zdołaliby dostać się do środka. Szurała stopami w prawo i w lewo, jak gdyby czegoś szukała. W końcu znalazła. Zatrzymałyśmy się na skraju kwadratowej dziury, zamkniętej trzynastoma prętami, Lizzie uniosła wyżej ogarek. Dziurę wypełniała woda, lecz z jednej strony dostrzegłam błotnistą półkę. Tam właśnie na wznak leżała schwytana wiedźma wodna. Patrzyła na nas, jej oczy lśniły w blasku świecy. Wcześniej sądziłam, że część czarownic z Pendle jest brzydka, ale teraz widziałam przed sobą naprawdę groteskowe oblicze, zniekształcone długimi, przerażającymi kłami. Zastanawiałam się, czy będziemy bezpieczne, jeśli Lizzie uwolni ją z jamy. - Posłuchaj, siostro! - zawołała z góry Lizzie. - Przyszłyśmy cię uwolnić, o tak. W zamian mam propozycję dla ciebie i jedenastu twoich krewniaczek. Zaprowadzisz nas do opiekunki, abyśmy mogły omówić warunki? Zdziwiłam się - co miała na myśli Lizzie, mówiąc o opiekunce? Ona jednak jak zwykle nie zadała sobie trudu wyjaśnienia, co się dzieje. Wiedźma dźwignęła się na kolana i popatrzyła wprost na nas, potem pokiwała głową. - No dobra - Lizzie uśmiechnęła się złośliwie. - Umowa stoi, dziewczyno, wkrótce ją stamtąd wyciągnę. Nie ma czasu na szczury i magię much, dobrze zatem, że nie jesteśmy w Chipenden, przy jednej z jam czarownic Johnna Gregory'ego. Tam pręty są solidnie zamocowane i bez magii potrzebowałybyśmy pomocy kowala, by je wyciągnąć. To tutaj to tylko zamknięta klapa na zawiasach. Wiesz, dlaczego Arkwright tak ułatwia dostęp do tej dziury? Wzruszyłam ramionami. Nie miałam pojęcia. - Kiedy John Gregory wsadza czarownicę do jamy, chce, by została tam po kres swoich dni, toteż pręty mocuje na stałe. U Arkwrighta jest inaczej. Jeśli wiedźma zabije dorosłego, spędza w jamie jeden rok, jeśli dziecko - dwa. Jest jak sędzia, wydający wyrok. Pod koniec tego czasu wyciąga z jamy czarownice i zabija je. By mieć pewność, że nie powrócą z martwych, wycina im serca, rozkrawa na pół i rzuca psom na pożarcie. Bill Arkwright był doprawdy przerażającym stracharzem! Opowieść Lizzie przeraziła mnie. Co, jeśli Arkwright znudzi się pościgiem i wróci do domu? Wcale nie miałam ochoty trafić do jednej z tych błotnistych dziur! Lizzie napluła do obu zamków, po chwili otwarły się ze szczękiem. Można było unieść klapę, ale nie było mowy, by Lizzie jej dotknęła. - Te pręty są z żelaza, dziewczyno, sama będziesz musiała je podnieść. Nie jesteś jeszcze czarownicą, więc niewiele poczujesz. Do roboty! Co prawda Lizzie szkoliła mnie na wiedźmę, ale wciąż czekała mnie długa nauka. Nie myliła się zatem: dotyk owych żelaznych prętów w ogóle nie sprawiał mi bólu, problem natomiast stanowił ciężar. Jakiś czas zmagałam się, nim w końcu zdołałam dźwignąć je dość wysoko, aby Lizzie uklękła na skraju jamy i pochyliła się, podając ręce wodnej wiedźmie. Całe moje ciało dygotało z wysiłku, wytrzymałam jednak dość długo, aby wiedźma bezpiecznie wypełzła z dziury. Gdy tylko znalazła się w błocie obok niej, opuściłam klapę, która opadła z donośnym brzękiem. Natychmiast cofnęłam się bardzo szybko. Wodna wiedźma kucała z twarzą wykrzywioną w zwierzęcym grymasie, jakby zamierzała się na nas rzucić. Nie sprawiała wcale wrażenia wdzięcznej za ratunek, raczej spragnionej krwi. Lizzie wyraźnie zupełnie nie poruszyło zachowanie czarownicy. - Wynośmy się stąd, zanim Arkwright wróci ze swymi bagiennymi psami. Prowadź, siostro - dodała. - Zawiedź nas w bezpieczne miejsce. W odpowiedzi wodna wiedźma jedynie wykrzywiła się tak mocno, iż jej usta się otwarły, ukazując jeszcze wyraźniej ostre, żółte zęby. Pokrywał ją śluz i szlam, cała ociekała wodą, w dodatku śmierdziała - odorem mułu, zgnilizny i stęchłych kałuż. Idąc przed nami, kołysała się lekko i gdybym tak bardzo się nie bała, rozśmieszyłoby mnie to. Wodne wiedźmy wyraźnie nie radziły sobie zbyt dobrze na lądzie. Opuściłyśmy młyn i ku mojemu zdumieniu wiedźma poprowadziła nas na wschód, z dala od bagna. Najbliższym mostem przeprawiłyśmy się przez kanał, a potem trzymałyśmy się żywopłotów.

- 43 -

Dokąd zmierzałyśmy? Jak możemy być bezpieczne? Kiedy wilczarze pochwycą nasz trop, z pewnością nas dopadną. Czyż Lizzie nie wspominała, że Arkwright jest nieustępliwy i nigdy się nie poddaje? *** W końcu, po niemal dwóch godzinach mozolnej wędrówki przez błotnisty kraj, przewodniczka wskazała nam coś po drugiej stronie wielkiego pola. Z początku zobaczyłam jedynie kolejny odległy żywopłot, ale coś wyczułam: coś niewidocznego. Wówczas wiedźma wydała z siebie obrzydliwy gardłowy gulgot i pomachała ręką, kreśląc znaki. Powietrze zamigotało. Nagle ujrzałam przed sobą zarys budynku. Skrywała go magia - potężne zaklęcie maskujące, z jakim wcześniej się nie zetknęłam. Gdy się zbliżyłyśmy, przekonałam się, że kiedyś mieściła się tu farma, teraz sprawiała wrażenie opuszczonej. Na polach nie dostrzegłam żadnych zwierząt, domu nie strzegły psy, wszędzie zalegała nieprzenikniona ciemność. A potem w blasku księżyca zobaczyłam, że obok domu rozlewa się duży staw. Kolejne, niczym śmietniska, otwierały się nieco dalej, tak by nie przeciekły do piwnicy domu. Ten jednak powiększono i to w bardzo niezwykły sposób. Głęboka woda podpływała do samych ścian domu, liżąc cegły. I coś jeszcze mnie zdziwiło. Na dawnym podwórzu piętrzył się kopiec ziemi, wysokością niemal dorównujący domowi. Porastała go trawa i pokrzywy, ale nie wyglądał naturalnie. Kto go tam usypał? Do czego służył i skąd wzięła się ziemia? Nie oglądając się na nas, wiedźma wśliznęła się do ciemnej wody i zniknęła nam z oczu. Nie było jej długo i zastanawiałam się już, czy nie gromadzi grupy sióstr, by wciągnąć nas za sobą. Potem jednak w górnym oknie zamigotało światło. - Pod wodą musi być wejście - oznajmiła Lizzie. - Bez wątpienia piwnice zalano celowo, ale my tędy nie wejdziemy. Użyjemy drzwi frontowych. Prowadząc mnie dookoła stawu, okrążyła dom. Okna już dawno potraciły szyby, zabito je jednak deskami, więc nie mogłyśmy zajrzeć do środka. Drzwi frontowe sprawiały wrażenie spróchniałych, ale okazały się zamknięte. Miałam wrażenie, że wystarczyłby porządny kopniak szpiczastym trzewikiem, by rozpadły się na mokre kawałki. Nie musiałyśmy jednak tego robić - usłyszałam dobiegający ze środka brzęk zwalnianych łańcuchów i odsuwanych rygli, a potem drzwi otwarły się powoli, skrzypiąc na zawiasach. W progu stała tęga kobieta o okrągłej twarzy i świńskich oczkach, w dłoni unosiła świecę, by przyjrzeć się nam uważnie. Siwiejące włosy miała potargane, brwi krzaczaste, sterczały z nich włosy niczym kocie wąsiki. Zdecydowanie nie wyglądała przyjaźnie. - Czego chcecie? - zapytała bezceremonialnie. - Uratowałyśmy jedną z waszych z dołu we młynie stracharza - oznajmiła Lizzie, jakby to wystarczyło, aby zapewnić nam wstęp do domu. Jeśli jednak tak sądziła, myliła się. Nie spodobała mi się ta kobieta, wyczuwałam w niej zagrożenie. Nie była czarownicą, ale stojąc naprzeciw Lizzie, sprawiała wrażenie pewnej siebie, a to niezwykłe. Najwyraźniej musiałyśmy mieć do czynienia z „opiekunką" wodnych wiedźm, o której wspominała moja towarzyszka. Nie potrafiłam zrozumieć, czemu chciałaby tu zamieszkać ze stadem czarownic, co z tego miała? - Owszem, to wiem, ale czego chcecie? Lizzie zmusiła się do uśmiechu. - Muszę coś zrobić i potrzebuję stworzyć krąg z tych, którymi się opiekujesz. Tylko raz, do bardzo szczególnego celu. Dostaną za to mnóstwo krwi, a także moc. Co powiesz? - Jak się nazywasz i skąd pochodzisz? - Jestem Koścista Lizzie, z Pendle. - Czarownice z Pendle i te, którymi się opiekuję, raczej za sobą nie przepadają - odparła kobieta. W przeszłości dochodziło do kłopotów, nawet śmiertelnych ofiar z obu stron. - Ja i dziewczyna niczym wam nie zagrażamy. - Lizzie skinęła głową w moją stronę. - Co było to było, prawda? Na tym, co proponuję, zyskamy wszystkie. Mogę wejść i pomówić o tym? Jak się nazywasz - powiedz przynajmniej, z kim rozmawiam? Z początku sądziłam, że kobieta odmówi, w końcu jednak skinęła głową.

- 44 -

- Nazywam się Betsy Gammon i dam wam pięć minut mojego czasu. To rzekłszy, odstąpiła na bok. Podążyłam za Lizzie do środka. Betsy zaprowadziła nas na tyły domu, do kuchni, brudnego, zaśmieconego pomieszczenia, w którym wszędzie roiło się od much, obrzydliwych, wielkich plujek. Po prawej ujrzałam niewielkie drzwi - otworzyła je i ruszyła w dół wąskimi, kamiennymi schodkami, płomyk jej świecy posyłał na ściany przerażające cienie. Gdy dotarłyśmy do piwnicy, rozejrzałam się ze zdumieniem. Była wielka - co najmniej trzy-cztery razy większa niż dom nad nią. W jakimś momencie odbyły się tu poważne roboty ziemne - i nagle pojęłam, skąd się wziął kopiec obok domu. Połowę piwnicy zajmowała wielka dziura pełna wody, lecz na obszernym kawałku ziemi ustawiono kilka stołów i ponad dwadzieścia stołków. W najdalszym kącie walały się cztery rurowate klatki na skelty, dwie z nich były pełne: stwory wyglądały na nas głodnymi oczami, ich długie, kościane rury wystawały spomiędzy prętów, drgając wyczekująco. Betsy klapnęła na stołek, patrząc na nas przebiegle. Nie poprosiła, abyśmy usiadły. - No? - rzuciła w końcu. - Gadaj, co proponujesz. Choć nie była czarownicą, miała w sobie coś bardzo niebezpiecznego. Należała do najokropniejszych ludzi, jakich spotkałam - a to mocno powiedziane, kiedy tak jak ja pochodzi się z wioski w Pendle pełnej czarownic. - Najpierw przywołaj dwanaście sióstr - odparła Lizzie. - Wyłożę to im wszystkim, a ty powtórzysz mi, co mówią. Betsy Gammon pokręciła głową. - Chyba nie rozumiesz, jak tu się sprawy mają. Większość z nich nie jest zbyt bystra, no nie? Słuchają więc mnie i robią dokładnie to, co im powiem. One mają szpony i zęby, a ja rozum postukała się po głowie i uśmiechnęła złowrogo. - Nie marnuj zatem więcej mojego czasu i wytłumacz dokładnie, po co tu przyszłaś! Nie warto zadzierać z Betsy! Lizzie poczerwieniała z gniewu, zaczęła mamrotać coś pod nosem. - I nie trać na mnie swoich zaklęć z Pendle! - zawołała Betsy. - Sama nie władam magią, ale osłaniają mnie siostry. Twoje zaklęcia nic mi nie zrobią, a wystarczy, żebym zagwizdała, i dwadzieścia bądź więcej z tych, którymi się opiekuję, wyskoczy z tej jamy i rozszarpie ciebie z dziewczyną na strzępy. Mam nawet ochotę i tak to zrobić. - Dźwignęła się na równe nogi. Odskoczyłam ze zgrozą, lecz Lizzie przemówiła szybko. - Nie, wysłuchaj nas... - jej głos brzmiał zaskakująco łagodnie, uspokajając kobietę. - Nie wiedziałam, jak się tu sprawy mają, ale szybko mnie naprostowałaś. Teraz widzę, że to ty tu rządzisz. Zaczekaj, coś ci pokażę... Wyciągnęła z kieszeni jajo, powoli odwinęła błękitny jedwab i pokazała Betsy. - Kryje się w tym moc, mnóstwo mocy! - wykrzyknęła, jej oczy lśniły z podniecenia. - Ukradłam je stracharzowi, o tak, a krąg może przejąć tę moc dla siebie. Proponuję, że podzielę się nią z tymi, którymi się opiekujesz. Każda z nas będzie mogła wypowiedzieć życzenie, które po siedmiu dniach się spełni! Lizzie była przebiegła, o tak. Pamiętałam dokładnie, co powiedziało jajo: „Daj mi krew z serc siedmiorga ludzkich dzieci w noc pełni księżyca, daj mi trzynaście czarownic zjednoczonych w tym czynie, a ja obdarzę tę, która trzyma jajo, jej największym pragnieniem. Dam jej więcej mocy, niż kiedykolwiek marzyła. Gdy zaspokoi moje pragnienie, wystarczy, by tylko coś pomyślała, a spełni się to w ciągu siedmiu dni.” To Lizzie będzie je trzymała. Tylko jej życzenie się spełni, pozostałe oszuka. A by to osiągnąć, zamorduje siedmioro dzieci.

- 45 -

Rozdział 13. Okropieństwo.

Wiedziałam, że Lizzie zabijała ludzi, aby zdobyć ich kości. Wiedziałam, że pewnie czasami mordowała dzieci - choć nigdy dotąd nie zrobiła tego na moich oczach. Nic nie mogłam poradzić; gdybym zaczęła protestować, to moje kości by zabrała. Nie musiała mówić tego głośno, wiedziałam, jak się sprawy mają. Ale tym razem było gorzej niż kiedykolwiek wcześniej. Siedmioro dzieci miało zginąć, by to złowieszcze skórzane jajo spełniło życzenie Lizzie. A tym razem znajdę się w samym sercu wydarzeń. Będę równie winna jak ona. Nigdy nie chciałam zostać czarownicą, ale jaki miałam wybór? Chciałabym sądzić, że owej okropnej nocy, kiedy Lizzie zjawiła się po mnie, płakałam, ale tego nie pamiętam. Mama i tato od trzech dni leżeli zimni i martwi w wilgotnej ziemi, a ja wciąż nie zdołałam przelać nawet jednej łzy - choć przecież próbowałam. Starałam się zapamiętać szczęśliwe chwile, naprawdę, a było ich parę mimo faktu, iż kłócili się jak kot z psem i tłukli mnie bardziej niż kiedykolwiek siebie nawzajem. Bo przecież człowiek powinien się martwić, prawda? Jego mama i tato właśnie umarli, więc powinien móc wycisnąć z siebie choćby jedną łzę. Dopiero znacznie później odkryłam, że to nie byli moi prawdziwi rodzice. Co więcej, zamordowała ich Lizzie, rzucając zaklęcie, od którego krew zawrzała im i zaczęła bulgotać w żyłach, tak że później wyglądali, jakby zmarli z gorączki. Zrobiła to, by móc przejąć opiekę nade mną i nauczyć mnie mrocznej magii. Miałam też ciotkę, Agnes Sowerbutts, dobrze mnie traktowała i przyjęła do siebie, ale Lizzie chciała mnie mieć u siebie i tyle. W noc, kiedy po mnie przyszła, szalała burza, niebo rozdzierały zesłane przez Złego pioruny, a huk grzmotów wstrząsał ścianami domku, garnkami i patelniami. To jednak drobiazg w porównaniu z tym, co zrobiła Lizzie. Cały dzień się denerwowałam, czekając, aż się zjawi, ale Agnes postrzegła, że dojdzie do tego dopiero po zmroku - o ulubionej porze Lizzie. W końcu usłyszałyśmy walenie do drzwi, mogące obudzić nawet gnijących nieboszczyków, a kiedy Agnes odsunęła rygiel, Koścista Lizzie wmaszerowała do izby. Czarne włosy miała polepione deszczem, woda z peleryny spływała z niej kaskadami na kamienne płyty posadzki. Biedna Agnes bała się, ale nie ustąpiła, śmiało zajmując miejsce między mną i Lizzie. Mnie jednak brakowało odwagi. Byłam przerażona - tak bardzo, że trzęsły mi się kolana, a szlochanie ściskało gardło. - Zostaw dziewczynę w spokoju - powiedziała Agnes, nie podnosząc głosu. - Teraz tu jest jej dom. Nie obawiaj się, dobrze się nią zajmę. W odpowiedzi Lizzie najpierw uśmiechnęła się złośliwie. Mówią, że łączy nas rodzinne podobieństwo, ale ja nigdy nie zdołałabym tak bardzo wykrzywić twarzy, jak ona owej nocy. Sam widok wystarczył, by mleko skwaśniało, a kot z wrzaskiem uciekł kominem, jakby stary Nick we własnej osobie próbował go złapać za ogon. Zawsze starałam się nie wchodzić w drogę ciotce Lizzie. Nie widziałam jej od ponad roku i okazała się straszniejsza niż kiedykolwiek. Lecz dzień wcześniej dotarły do nas wieści, że chce, abym z nią zamieszkała. Agnes miała zaprowadzić mnie do jej domku, błagałam jednak, by tego nie robiła, toteż posłała wiadomość, że nie posłucha. Obie wiedziałyśmy, że to nie koniec.

- 46 -

- Dziewczyna należy do mnie, Sowerbutts - oznajmiła Lizzie cichym, lodowatym tonem, ociekającym groźbą. - W naszych żyłach płynie ta sama mroczna krew. Mogę nauczyć ją tego, co musi poznać. To mnie potrzebuje. Wiedziałam, że Lizzie chce, bym z nią zamieszkała, ale dotąd nie miałam pojęcia, iż pragnie wyszkolić mnie na wiedźmę. Wieść ta wstrząsnęła mną do głębi. Pamiętam, jak myślałam, że to ostatnia rzecz, jakiej potrzebuję, ale jak mówiłam, okropnie się bałam i trzymałam buzię na kłódkę. - Alice nie musi zostać czarownicą jak ty! - odparowała Agnes. - Jej mama i tato nie zajmowali się czarami, czemu zatem miałaby pójść twoją mroczną ścieżką? Zostaw ją w spokoju. Zostaw ją u mnie i zajmij się swoimi sprawami. - Płynie w niej krew czarownicy, to wystarczy - syknęła gniewnie Lizzie. - Ty zaś przybyłaś tu z zewnątrz, nie nadajesz się do wychowania dziewczyny. To nie była prawda - Agnes faktycznie wywodziła się z rodu Deane'ów, ale poślubiła porządnego, uczciwego człowieka z Whalley, właściciela kramu z towarami żelaznymi. Po jego śmierci wróciła do Roughlee, gdzie miał swą siedzibę klan Deane'ów. - Jestem jej ciotką, a teraz będę i matką - odpaliła Agnes. Przemawiała odważnie, lecz twarz miała bladą i widziałam, jak trzęsie jej się pulchna broda, trzepoczą dłonie, a palce drżą ze strachu. Do tej pory zdążyłam się już wycofać w najdalszy kąt izby; miałam nadzieję, że zdołam umknąć do kuchni, dotrzeć do tylnych drzwi i uciec. Wiedziałam, że kłótnia pomiędzy Lizzie i Agnes nie potrwa długo. Wiedziałam też, kto wygra. Nagle Lizzie tupnęła lewą nogą. Nie potrzebowała nic więcej. W mgnieniu oka ogień na palenisku zgasł, świece zamigotały i także zgasły, a cała izba pogrążyła się w zimnej, przerażającej ciemności. Usłyszałam, jak Agnes krzyczy ze zgrozy, ja też krzyczałam, rozpaczliwie pragnąc uciec. Przebiegłabym przez zamknięte drzwi, wyskoczyła przez okno, a nawet wdrapała się przez komin zrobiłabym wszystko, byle tylko uciec. Ale nie mogłam poruszyć nawet jednym mięśniem: sparaliżował mnie strach. W końcu się wydostałam, lecz z Lizzie u boku - po prostu złapała mnie za rękę i pociągnęła w noc. Próby oporu nie miały sensu - była za silna i trzymała mnie bardzo mocno, wbijając paznokcie w skórę. Teraz należałam do niej; wiedziałam, że nie ma mowy, by kiedykolwiek mnie wypuściła. Tej właśnie nocy zaczęła uczyć mnie na czarownicę. To był początek wszystkich moich kłopotów. Tak właśnie zaczęło się moje życie z Lizzie, a nauka okazała się ciężka i nieprzyjemna. Wiedziałam, że po zamordowaniu siódemki dzieci będzie znacznie, znacznie gorzej. Oto miałam postawić pierwszy krok na drodze, wiodącej do stania się bezecną wiedźmą. Gdybym pomogła teraz Lizzie, już nie zdołałabym się wycofać. Betsy wsunęła do ust dwa palce i zagwizdała ogłuszająco, miałam wrażenie, że zaczną mi krwawić uszy. Coś wyskoczyło z wody i wylądowało na nogach na miękkiej ziemi naprzeciw niej. Wszędzie bryzgała mulista woda, cofnęłam się zatem szybko. To była wodna wiedźma, odziana w szmaty pokryte zielonobrązowym szlamem. Włosy miała splątane, twarz umazaną błockiem. Już wcześniej widziałam te mordercze szpony, nie zauważyłam natomiast śmiercionośnych stóp. Palce czarownicy łączyła błona, każdy kończył się ostrym pazurem. Odgadywałam, że dzięki nim może szybciej pływać, a także walczyć, ranić i zabijać wszystkimi czterema kończynami. Betsy Gammon zaczęła mówić w języku wodnych wiedźm; składały się na niego głównie pomruki i inne odgłosy - coś pomiędzy szczekaniem i dźwiękiem, który wydaje z siebie stary kocur wypluwający kłaczek. Rozpoznałam jednak kilka słów: „krew" i „skelt" mnie nie zaskoczyły, spodziewałam się ich bowiem w rozmowie wodnej wiedźmy z jej opiekunką. I faktycznie zabrzmiały kilka razy. Usłyszałam także nazwisko „Arkwright" - co również mnie nie zdziwiło - miejscowy stracharz musiał stanowić ciągłe zagrożenie. Polował na czarownice z dwoma złowrogimi psami i nie dopuszczał ich do ruin opactwa, ich świętego miejsca. Istniało także realne niebezpieczeństwo, że pewnego dnia odkryje położenie tej farmy i zakończy życie opiekunki, rozpędzając wiedźmy i utrudniając im współdziałanie w kręgu. Potrzebowały potężnej magii, by osłonić budynek i nie pozwolić psom pochwycić zapachu tutejszych czarownic. Ale jak długo mogły podtrzymywać zasłonę? Zużycie magii to bardzo kosztowna sprawa, musiała wymagać mnóstwa krwi.

- 47 -

W odpowiedzi na długi monolog Betsy wodna wiedźma raz jeden mruknęła cicho, a potem odwróciła się i z powrotem zanurkowała w wodę z cichym pluśnięciem. Nawet na nas nie spojrzała. Kiedy zniknęła, opiekunka znów odwróciła się do Lizzie. - Tak się stanie - oznajmiła. - Ale najpierw potrzebujemy dzieci. Najlepiej zebrać więcej niż siódemkę. Dodatkowe zawsze się przydadzą - skelty uwielbiają młodą, słodką krew. Trzeba je porwać ze wschodu, jak najdalej od terytorium miejscowego stracharza. Dostarczymy dwanaścioro smarkaczy, ty musisz przyprowadzić trzynastego. Wszystkie się w to włączymy. Tak będzie sprawiedliwie, prawda? Zadrżałam, ale Lizzie uśmiechnęła się. - O tak, to bardzo sprawiedliwe. Zrobię, co do mnie należy. - W takim razie wróć tu w noc przed pełnią i przyprowadź ofiarę. Najpierw jednak przyrządzę wam kolację. Najlepiej zjeść razem posiłek, by przypieczętować umowę. Wcale nie miałam ochoty jeść niczego w tej brudnej kuchni, ale nikt mnie nie pytał o zdanie. - Nazywam się Gammon i uwielbiam jeść gammon! Betsy zachichotała, jakby opowiedziała wspaniały żart, a potem zaprosiła, abyśmy usiadły przy brudnym stole i rozstawiła talerze. Przyrządziła szynkę zwaną w Hrabstwie gammonem, tak że rozpływała się w ustach. Niestety natychmiast dostałam ataku kaszlu - gammon zawsze jest dość słony, ale ten był niemal niestrawny i poczułam, że się dławię. Lizzie skubnęła odrobinę, próbując ukryć irytację z faktu, iż poczęstowano ją słoną szynką. Dostrzegłam, jak ukradkiem wypluwa ją pod stół, kiedy Betsy nie patrzyła. Czarownice żywią awersję do soli, nawet ta w jedzeniu może im zaszkodzić. Betsy doskonale o tym wiedziała i świetnie się bawiła kosztem Lizzie. Ona sama nie była czarownicą. Na stole stała niewielka solniczka, Betsy co chwilę zanurzała w niej palce i oblizywała je łakomie. Po jakimś czasie Lizzie nie wytrzymała. - Widzę, że lubisz słone potrawy, Betsy - rzekła z przebiegłym, wdzięczącym się uśmieszkiem. - W istocie, w istocie - odparła gospodyni. - Dlatego niektórzy nazywają mnie Słoną Betsy! Obie solidnie się z tego obśmiały, a kiedy się uspokoiły, Betsy spoważniała. - Bo widzisz, nie dysponuję własną magią, nie mam niczego, co mogłoby je powstrzymać. A oślizgłe siostry czasem bywają dziwne: sprawia to żądza krwi, w mgnieniu oka mogą zwrócić się przeciw tobie. Tyle że sól je zniechęca, więc jem jej mnóstwo. Smaruję sobie nią także włosy. Działa jak złoto! Wraz z posiłkiem przypieczętowałyśmy umowę, toteż pozostawiwszy Betsy, która wciąż napychała sobie gębę słonym gammonem, podreptałam za Lizzie za drzwi, w mroźną noc. Lizzie spojrzała na księżyc i słabe gwiazdy, po czym obróciła się powoli, przeczesując wzrokiem dom, pobliskie drzewa i odległy horyzont na zachodzie. - Po prostu utrwalam to miejsce w głowie, dziewczyno - oznajmiła z uśmieszkiem. - Wolałabym nie dopuścić do tego, że złapię smarkacza i nie będę mogła go tu dostarczyć. Przeszłyśmy najwyżej pięćdziesiąt kroków, gdy stary dom, staw i wielki kopiec ziemi zniknęły nam z oczu, znów skryte za zasłoną czarnej magii. Przed świtem oddaliłyśmy się jeszcze o tuzin mil, a potem godziny dzienne spędziłyśmy w ukryciu w niewielkim zagajniku, niecałe dwie mile od wioski. W oknach paru domów płonęły światła - to farmerzy już wstali i szykowali się do pracy. - Konam z głodu, dziewczyno. Złap nam parę królików! - warknęła Lizzie. Ja też nadal byłam głodna, bo zdołałam przełknąć zaledwie parę kęsów słonej szynki. Złapałam zatem, oskórowałam i wypatroszyłam dwa króliki, po czym upiekłam je nad najmniejszym ogniskiem, jakie zdołałam rozpalić. Kiedy skrawek słonecznej tarczy wynurzył się zza horyzontu, z ognia zostały już tylko węgle - nie chciałyśmy, aby dym zdradził naszą kryjówkę. Z pełnymi brzuchami położyłyśmy się do snu. Wciąż myślałam o wszystkich wydarzeniach ostatnich kilku dni, ale Lizzie bardzo szybko zasnęła na wznak z szeroko otwartymi ustami, chrapiąc głośno. Od czasu do czasu mamrotała coś we śnie, a jej twarz rozjaśniał uśmiech. Śniła - zapewne o sprytnym planie oszukania wodnych wiedźm i ich opiekunki i o przejęciu całej mocy skórzanego jaja. Ja jednak nie mogłam zasnąć, choć bardzo się starałam.

- 48 -

Nie potrafiłam przestać myśleć o tym, co zamierzamy. Kiedy zapadnie noc, Lizzie wybierze jeden z domów na skraju wioski i porwie z niego dziecko. Potem to dziecko zginie - albo w trakcie rytuału, albo też wyssane przez skelta. Ja także będę morderczynią. *** Lizzie spała aż do zachodu słońca. Gdy tylko światło zaczęło gasnąć, usiadła, przeciągnęła się, ziewnęła i splunęła w szary, zimny popiół ogniska. - No dobra, dziewczyno, bierzmy się do roboty! - Dźwignęła się z ziemi. Pomaszerowałam za nią, razem opuściłyśmy zagajnik i trzymając się żywopłotu, zbliżyłyśmy się do bliższej z dwóch farm. Lizzie przystanęła i powęszyła trzy razy. - Nie tutaj! - wykrzyknęła. - Żadnych młodych kości, tylko chudy, stary rolnik i jego tłusta, cuchnąca świnią żona. Mają też wielkie psy! Gdy tylko to rzekła, wspomniane psy zaczęły ujadać! Lizzie szybko ruszyła dalej, szerokim łukiem okrążając groźną farmę. Maszerując na północny wschód, pod kątem zbliżyłyśmy się do wioski. Tymczasem zrobiło się już ciemno, księżyc jeszcze nie wzeszedł, lecz w oknach sypialni jednego z domów zapłonęło światło. Wciąż dzielił nas od nich spory kawałek. Lizzie skręciła prosto ku niemu. Tym razem, powęszywszy szybko, zachichotała radośnie. - Tylko kobieta i smarkata córka, nie może być lepiej! - zapiała. - I nie mają psa! Poprowadziła mnie do drzwi frontowych; ledwie dostrzegłam sylwetkę kota na stopniu. Biedny zwierzak popełnił dwa błędy. Po pierwsze syknął na Lizzie, to już dość duża pomyłka. Kiedy jednak próbowała zrzucić go grzbietem dłoni, drapnął i zawisł na jej ręce, wbijając głęboko pazury. Lizzie podniosła go i szybciej niż atakująca żmija, trzymając oburącz, szarpnęła gwałtownie. Usłyszałam trzask, jakby pękającej gałązki. Czarownica odrzuciła ciałko w kępę pokrzyw. Potem uklękła i splunęła w głąb zamka. W chwilę później szczęknęło i Lizzie powoli otworzyła drzwi, przekroczyła próg, odwracając się ku mnie. - Zaczekaj na dole schodów. Gdyby ktokolwiek zdołał mi uciec, nie wypuść go z domu, zrozumiano? Pokiwałam głową, choć serce waliło mi w piersi. Patrzyłam, jak Lizzie wdrapuje się powoli w stronę sypialni. W domu było ciemno - światła już pogasły - a ona zniknęła w mroku na szczycie. Słyszałam jak otwiera drzwi, potem nagle nocne powietrze rozdarły przerażone wrzaski dziecka, które szybko ustąpiły miejsca piskliwym błaganiom. - Mamciu! Mamciu! Pomóż, proszę! To jakiś straszny stwór! Złapał mnie! Pomocy, mamciu! Jakaś część mnie żałowała dziewczynki i pragnęła jej pomóc, nie mogłam się powstrzymać przed wyobrażeniem sobie siebie na jej miejscu i poczuciem grozy, gdy czarownica łapie mnie w środku nocy. Ale nic nie mogłam poradzić. Usłyszałam skrzypienie innych drzwi i ciężkie kroki - to matka zbudziła się i biegła do córki. Ale jaką miała szansę w starciu z wiedźmą tak potężną jak Koścista Lizzie? Rozległ się kolejny przerażający krzyk - tym razem kobiecy - a po nim głuchy łoskot. - Zabiłaś mamcię! - zawołała mała. - Och, mamciu, mamciu! Moja biedna mamciu! Lizzie zamordowała matkę! I to na oczach jej córki! Zrobiło mi się niedobrze.

- 49 -

Rozdział 14. Co można począć?

- Jeśli nie zamkniesz tej cuchnącej gęby, ty będziesz następna! - zawołała Lizzie i usłyszałam, jak z tupotem maszeruje po schodach. Przepchnęła się obok mnie, niosąc żałośnie szlochającą małą. Była to drobna, chuda dziewczynka, najwyżej sześcioletnia. Nagle ogarnął mnie gniew - podbiegłam do Lizzie, złapałam ją za rękę i zatrzymałam szarpnięciem. Odwróciła się gwałtownie, w oczach płonął jej gniew. - Dlaczego musiałaś zabić też matkę? - spytałam ostro. - Czy tamte śmierci ci nie wystarczą? Lizzie zgromiła mnie wzrokiem; gdyby miała wolne ręce, z pewnością by mi przyłożyła. Cała dygotałam ze strachu na myśl o tym, co właśnie zrobiłam - chwyciłam ją za rękę i nakrzyczałam. Owszem, już wcześniej się kłóciłyśmy, ale nigdy tak otwarcie jej się nie sprzeciwiłam. - Znaj swoje miejsce, dziewczyno, inaczej pożałujesz! - Jej usta drgnęły niebezpiecznie, pokazując, jak bliska jest zrobienia mi krzywdy. - Użyłam tylko zaklęcia „Śpij teraz". Jej matka nie zginęła - chyba że skręciła sobie durny kark przy upadku. I dobrze jej tak, bo strasznie się upasła. To rzekłszy, pomaszerowała na zachód, w mrok, niosąc zapłakane dziecko. Bardzo chciałam pomóc tej dziewczynce, ale co mogłam poradzić na magię Lizzie? Gdyby zatrzymała się na popas, może zdołałabym czegoś spróbować, ale bardzo bym ryzykowała: gdyby mnie przyłapała, zapłaciłabym straszną cenę. Pewnie w ogóle traciłam na darmo czas, rozmyślając o tym, bo wiedziałam, że się nie zatrzyma, póki nie dotrzemy do kryjówki wodnych wiedźm. Rano wybuchnie zamieszanie - oczywiście, jeśli matka dojdzie do siebie po zaklęciu Lizzie. Jeżeli skręciła kark, mogą minąć godziny, nawet całe dni, nim sąsiedzi znajdą jej ciało i zrozumieją, że mała zniknęła. Bez wątpienia jednak czarownice w tej chwili łapały inne dzieci i wkrótce rozpoczną się łowy. Każdy sprawny mężczyzna w promieniu wielu mil ruszy do akcji. Mimo odległości od młyna, możliwe, że zawiadomią w końcu stracharza Arkwrighta. Magia maskująca być może oszuka jego oczy i psy, ale ludzie przeszukają cały obszar. Wiedziałam, że Lizzie pragnie dotrzeć do schronienia najszybciej jak się da. Wróciłyśmy na długo przed świtem i przekonałyśmy się, że farma nadal pozostaje doskonale zamaskowana. Lizzie węszyła i przeklinała, z irytacją spoglądając w gwiazdy i na horyzont, trwalo to niemal godzinę. Miałam nadzieję, że odda mi dziewczynkę - mogłabym udać, że się potknęłam, i pozwolić jej uciec. Ale przez całą drogę mocno trzymała zdobycz. W końcu cofnęła się i poprowadziła nas w miejsce, gdzie powietrze zamigotało, ukazując dom. Betsy czekała w otwartych drzwiach, z szerokim uśmiechem wezwała nas do środka. Gdy podążyłyśmy za nią po schodach do piwnicy, usłyszałam krzyki. Dziewczynka w ramionach Lizzie wciąż szlochała, to jednak było zawodzenie więcej niż jednego dziecka: kakofonia rozpaczy. Od widoku, który powitał mnie w mrocznej piwnicy, ścisnął mi się żołądek. Teraz stał tu ponad tuzin nowych klatek - dużych, przeznaczonych dla dzieci, nie skeltów. Cztery z nich były zajęte: jedno dziecko spało, troje wypłakiwało ze strachu płuca. Całą czwórkę pokrywał szlam, a jedno, chłopczyk bez dwóch przednich zębów, ociekało wodą. Ujrzałam też więcej niż ostatnio uwięzionych skeltów: teraz szóstka wyglądała na dzieci spomiędzy prętów, a ich pyski drżały lekko z głodu. - Daj mi ją! - poleciła Betsy Gammon i Lizzie bez słowa wręczyła jej dziewczynkę. Potężna kobieta uniosła małą, przyglądając jej się uważnie. - Chuderlawa smarkula, ale lepsze to niż nic. Musimy ją podtuczyć - oznajmiła, po czym wepchnęła dziewczynkę do klatki i zatrzasnęła zamek.

- 50 -

- Do wymaganej siódemki wciąż brakuje nam dwójki - oznajmiła Lizzie - ale dotrzymałam swojej części umowy. - Istotnie - zgodziła się Betsy. - Nie martw się, jutro w nocy grupka moich dziewcząt wybierze się w miejsce, gdzie na pewno się obłowią. To sierociniec, prowadzony przez kilka cherlawych, starych zakonnic. Wkrótce będziemy mogły przebierać w bachorach! *** Następnych parę dni zamieniło się w koszmar. Lizzie i Betsy dogadywały się teraz jak dwie najlepsze przyjaciółki, chichocząc razem w pokoju na górze i sącząc słonecznikowe wino. Ja tymczasem musiałam zająć się wszystkim, a co najgorsze, opiekować się także porwanymi dziećmi. Nie chciałam ich oglądać, nie chciałam patrzeć na nieszczęśliwe buzie... Ale ktoś musiał - trzeba je było nakarmić i utrzymać przy życiu aż do pełni, kiedy odbędzie się rytuał. Lizzie wystarczyłoby, gdybym przepchnęła im przez kraty czerstwy chleb i wlała do ust po kubku wody. Ja jednak nie mogłam zostawić ich siedzących we własnym smrodzie, zajmowałam się zatem każdym kolejno, otwierając klatki i wypuszczając dzieci, aby zjadły i się umyły. Jednej nocy Lizzie przyłapała mnie na tym, jak pytałam którąś z dziewczynek, jak się nazywa. Próbowałam tylko się z nią zaprzyjaźnić, by mała poczuła się trochę lepiej, lecz Lizzie natychmiast mnie zrugała. - Głupia jesteś, dziewczyno! - syknęła mi do ucha, posyłając dziecku fałszywy uśmiech. - Czemu marnujesz czas, poznając jej imię, skoro wkrótce umrze? Lepiej poucz się zaklęć. Ale kiedy odeszła, robiłam wszystko jak wcześniej, dawałam też każdemu dziecku dziesięć minut, by się przeszło i rozprostowało nogi. Większość szlochała, z otwartymi buziami wpatrując się w schwytane skelty, wyraźnie przerażona. W dniu, kiedy miały zostać złożone w ofierze, kilka godzin przed północą myłam właśnie dziewczynkę, którą porwała Lizzie. Nie przestawała mówić, a jej słowa sprawiały mi ból. - Mamcia nie żyje! Ona ją zabiła! Wywróciła się i umarła - zawodziła. - Ona nie umarła - próbowałam przemawiać możliwie najbardziej miękko i kojąco - to tylko zaklęcie, które ją uśpiło, do tej pory już się obudziła. Nie martw się, twojej mamci nic nie jest. - Upadając, uderzyła się w głowę, bardzo głośno! Z ucha popłynęła jej krew! Widziałam! - Dojdzie do siebie. Twoja mama jest silna, trzeba czegoś więcej niż stuknięcie w głowę, by ją załatwić - upierałam się, ściskając jej dłonie. Mimo moich pocieszających słów sama zaczęłam się zastanawiać, czy matka dziewczynki nie zginęła. Nie spodobała mi się wzmianka o krwi płynącej z ucha - w Pendle patrzyłam kiedyś, jak chłopiec wspiął się na drzewo, zachęcany wiwatami kolegów. Wdrapał się zbyt wysoko, na cienką gałąź, która nie utrzymała jego ciężaru. Gałąź pękła, a on runął na ziemię i uderzył głową o kamień, zaczął krwawić z obojga uszu i nigdy już się nie ocknął. Zanieśli go do domu i słyszałam, że wkrótce umarł. - A co, jeśli mama jest ranna i nie może chodzić? Bez pomocy może umrzeć z pragnienia! Może właśnie umiera! Dziewczynka wyrwała mi rękę i pobiegła do drzwi. Zdołałam ją złapać, nim dotarła na górę schodów. I dobrze, inaczej wybuchłaby straszna awantura. Zaniosłam ją do klatki, mimo iż wrzeszczała i kopała, zamknęłam w środku i nakarmiłam przez pręty. - Jak się nazywasz? - spytałam, gdy w końcu się uspokoiła. - Emily. Nazywam się Emily Jenks - odparła, pociągając nosem. - Cóż, Emily, nie ma się co martwić. Twojej mamie nic nie będzie. - Czy jeszcze ją zobaczę? - Oczywiście, że tak. - Może byłoby lepiej, gdyby mamcia umarła - rzekła cicho. - Dlaczego tak mówisz? - Bo wtedy znów ją zobaczę. Kiedy obie umrzemy, będziemy razem. - Przestań gadać głupoty! Jesteś dzieckiem, minie wiele lat, zanim umrzesz - skłamałam. - Nie to mówiła gruba pani. Powiedziała, że dadzą nas tym okropnym stworom! - zawołała Emily, wskazując przez kratę w stronę najbliższej klatki skelta, której mieszkaniec przyglądał nam się z

- 51 -

wyraźnym zainteresowaniem. - Powiedziała, że ten potwór wbije w nas swój długi, ostry ryj i wyssie nam krew, tak że nasze serca przestaną bić! Najbliższe dzieci usłyszały to i zaczęły płakać. Słowa małej mną wstrząsnęły. Dzieci i tak już dostatecznie się bały, po co jeszcze pogarszać sytuację, mówiąc, że zginą w tak koszmarny sposób? Jakim potworem była Betsy Gammon? Pod pewnymi względami okazała się znacznie gorsza niż wiedźmy pod jej opieką. Bez niej zabijałyby rzadziej i bardziej przypadkowo. To ona je zorganizowała, urządzając rzeź niewinnych istot na wielką skalę. Oczywiście, tym razem to Lizzie wszystko zaczęła, łaknąc mocy jaja. - Posłuchaj, tak się nie stanie - oznajmiłam, mając nadzieję, że jedna z chichoczących jędz na górze nie postanowi nagle złożyć dzieciom wizyty. - Po prostu próbowała was przestraszyć. - To po co porwałyście mnie od mamci i sprowadziłyście tutaj? I czemu te stwory siedzą w klatkach i cały czas się na nas gapią? Czy są głodne? Chcą naszej krwi?! - krzyczała Emily. Byłam równie winna, jak Lizzie. - Nie martw się, nie dostaną twojej krwi. - Ale gruba pani mówiła, że dostaną. - To nieprawda. Nie pozwolę na to. - Jesteś tylko dziewczynką. Co możesz począć? Czarownice są groźne, mają wielkie zęby i szpony, i jest ich całe mnóstwo. Zastanawiałam się przez chwilę, nim odpowiedziałam. Do tej pory próbowałam zachować optymizm, dać dzieciom nadzieję. Teraz słowa same popłynęły z moich ust, jakby odpowiedź przyszła skądinąd. - Jestem Alice i nie pozwolę im was zranić. Mogę je powstrzymać. Mogę i to zrobię. W moim głosie musiało zadźwięczeć szczere przekonanie, bo dziewczynka szerzej otwarła oczy. Po raz pierwszy sprawiała wrażenie uspokojonej. Załatwiwszy sprawy w piwnicy, wróciłam schodami na parter. Na górze Lizzie i Betsy wciąż gawędziły, zaśmiewając się głośno. Nie mogłam znieść ich widoku, wyszłam zatem na podwórko i długi czas wpatrywałam się w staw, rozmyślając o wszystkim. Jakże byłam głupia, twierdząc, że mogę nie dopuścić do tego, by zraniły dziecko. Co niby mogłabym począć? Nic! Zupełnie nic! No... To nie do końca prawda. Za kilka godzin wszystkie te dzieci zginą, ale sobie mogłam jeszcze pomóc. Mogłam uciec z tego okropnego miejsca. Kiedy zginą, mnie już tu nie będzie. Wówczas nie będę morderczynią. I nie tylko - mogłam uciec od Lizzie. W ten sposób nie będę musiała zostać czarownicą. Nie wiedziałam jednak, jak bardzo zależało jej na moim powrocie. Zeszłym razem wiedziała, że zamieszkałam u Agnes Sowerbutts, i Agnes okazała się zbyt słaba, by ochronić mnie przed potężną bezecną wiedźmą. Tym razem jednak mogłabym uciec daleko od Pendle, Lizzie nie wiedziałaby dokąd. Nawet gdyby zdołała postrzec miejsce mojego pobytu, byłaby zbyt zajęta mocą skórzanego jaja, by zawracać mną sobie głowę. Po co zatem tracić czas? Lepiej uciec już teraz, w tej chwili!

- 52 -

Rozdział 15. Elżbieta od kości!

N ie oglądając się za siebie, odbiegłam z podwórza i pomaszerowałam na wschód, w stronę kanału. Zamierzałam podążyć wzdłuż niego na południe, ale nie do Pendle. Będę szła dalej, aż znajdę się daleko za granicą Hrabstwa. Ludzie mówili, że na południu jest cieplej i znacznie mniej pada, dobrze będzie częściej poczuć słońce na twarzy. Nie cierpiałam wilgotnego, deszczowego klimatu Hrabstwa. Zrobiło się ciemniej, słońce musiało wisieć tuż nad horyzontem. Nie żebym mogła je zobaczyć: z zachodu napływały niskie, szare chmur. Wkrótce zacznie padać. Na myśl, że na zawsze porzucam swoje dawne życie, nie czułam żadnej radości ani lekkości ducha. W piersi, w miejscu serca miałam bryłkę zimnego ołowiu, która nie pozwalała mi oddychać. Wciąż widziałam głodne skelty i przerażone dzieci w klatkach. Siódemka z nich zostanie złożona w ofierze, by uwolnić moc jaja, reszta padnie ofiarą krwiożerczych stworów. Im bardziej się oddalałam, tym gorzej się czułam. Nawet jeśli od miejsca śmierci dzieci będzie mnie dzielić wiele mil, wciąż pozostanę winna, prawda? Stałam na warcie, kiedy Lizzie porwała dziecko i zraniła - może nawet zabiła - matkę. Istnieją różne rodzaje winy: można zrobić coś strasznego, czego później żałujemy. Ale można też czuć się winnym z powodu czegoś, czego się nie zrobiło! Jeśli w jakiś sposób nie pomogę tym dzieciom, wyrzuty sumienia będą mi towarzyszyć do końca życia. Nagle jak grom uderzyła mnie pewna myśl. Mogłabym pójść powiedzieć o wszystkim Arkwightowi, stracharzowi, i zaprowadzić go do dzieci. Mogłabym przeprowadzić go przez magiczną osłonę prosto do domu. Ale to byłoby bardzo ryzykowne. Co, jeśli założy, że jestem wiedźmą, i albo uwięzi mnie w jamie, albo też zabije z miejsca. Istniała jednak szansa, że go przekonam o niebezpieczeństwie grożącym dzieciom. Tylko ja mogłam przeprowadzić go przez magiczną zasłonę, by je ocalić... Już na miejscu mogłabym uciec, podczas gdy on rozprawiałby się z wiedźmami i tą świnią, Słoną Betsy. Lizzie bez wątpienia też ucieknie - była przebiegła i miała więcej żywotów niż kot. Tak, tak właśnie zrobię, postanowiłam, i jeszcze szybciej ruszyłam w stronę kanału. Kiedy do niego dotrę, od młyna będzie mnie dzielić tylko kawałek drogi na północ. Pozostało mi najwyżej pięć minut marszu do brzegu kanału, kiedy lunął deszcz - z rodzaju tych, które potrafią w parę minut przemoczyć człowieka do suchej nitki. Potem zygzakowata błyskawica rozdarła niebo, w chwilę później, niemal dokładnie nad głową, usłyszałam ogłuszający grzmot. Skojarzyło mi się to z tamtą nocą, gdy Lizzie zabrała mnie z domu Agnes. Zawsze bałam się trafienia piorunem, przeraża mnie to niemal tak bardzo jak pająki i muchy. Kiedyś paskudna burza złapała krąg Malkinów na Wzgórzu Pendle. Jedna z czarownic zginęła z miejsca, a kiedy zniosły jej trupa do wioski, okazał się spalony i czarny. Zdarzyło się to przed moimi narodzinami, ale słyszałam, że smród palonego mięsa wisiał w powietrzu wiele tygodni. Gdzie mogłabym się schronić? Nieopodal rosło kilka samotnych drzew, ale wiedziałam, że przebywanie pod nimi byłoby niebezpieczne, a pobliski żywopłot nie uchroni mnie przed deszczem ani piorunami. Było już prawie ciemno i w dali ujrzałam słabe światełko - zdawało się, że jego źródło leży na południe od kanału. Zapewne oznaczało farmę. Mogłabym schronić się w jednym z zabudowań. Bez wątpienia będą tam psy - wyczują mój zapach i zaczną ujadać tak, że zbudzą nawet umarłego - ale mało prawdopodobne, by farmer w taką paskudną pogodę wyszedł z domu po zmroku. Przyspieszyłam zatem kroku, przecinając dwa duże pola i wdrapując się na bramę, cały czas zmierzałam prosto w stronę światła.

- 53 -

Przez grubą zasłonę chmur nie przenikał nawet najsłabszy promień gwiazd albo księżyca, by oświetlić mi drogę, a poziome strugi deszczu smagały mi twarz, przesłaniając wszystko. Zatem dopiero gdy dotarłam bardzo blisko, pojęłam swój błąd. Źródłem światła okazało się nie okno na farmie bądź latarnia wisząca na drzwiach stodoły. To była barka, cumująca na kanale. Zatrzymałam się na ścieżce cumowniczej, patrząc na nią. Była wielka, czarna, błyszcząca, jakże różna od zwykłych roboczych barek pływających tędy z ładunkiem jedzenia, węgla i innych materiałów pomiędzy Caster i Kendal. Miała płaski pokład i jedną zamkniętą klapę. A potem ujrzałam źródło światła, które zwabiło mnie przez pola jak niemądrą ćmę mknącą do płomienia, który ją strawi. Na dziobie stało trzynaście wysokich, czarnych świec: płonęły spokojnie, nawet nie migocząc, mimo porywów wiatru, który porywał mi dech prosto z otwartych ust. Wciąż lał deszcz, burząc powierzchnię kanału, lecz ani kropla nie docierała na pokład tej tajemniczej barki. Świece mnie zaniepokoiły: czarnych zazwyczaj używały czarownice - kojarzyły mi się z Mrokiem. Lecz sama barka była bogata, wspaniała i piękna i widok ten przegnał lęki. Tkwiłam w miejscu jak przyrośnięta, nie mogąc oderwać wzroku od świec i uciec. A potem kącikiem oka dostrzegłam ruch. W końcu odwróciłam się i przekonałam, że klapa powoli się podnosi. Zdumiałam się, widząc, co się pod nią kryje. To były stopnie wiodące w dół - zbyt wiele stopni. Kanały nie są aż tak głębokie, toteż barki mają płaskie dna. Te stopnie opadały znacznie niżej. To niemożliwe, a przecież widziałam je na własne oczy. Każdy z choć krztyną zdrowego rozsądku odwróciłby się i uciekł, ja jednak nie myślałam jasno. Coś zmuszało mnie, abym wkroczyła na pokład barki i zeszła do ładowni. Tak zrobiłam, poruszając się jak we śnie. We śnie? Kiedy teraz na to patrzę, raczej w koszmarze! Prócz dziesiątków świec ustawionych w grupkach, w ładowni ujrzałam tylko jeden przedmiot: wielki tron z ciemnego, lśniącego drewna. Pokrywały go rzeźby, przedstawiające złowieszcze stwory smoki, węże, najróżniejsze potworności. Ale nikt na nim nie siedział; w ładowni nie było nikogo, a przynajmniej nikogo, kogo bym widziała. Włoski na karku zjeżyły mi się, miałam wrażenie, że ktoś mnie obserwuje. Mimo to podeszłam i zatrzymałam się naprzeciw pustego tronu. Kto w ogóle mógłby siedzieć na czymś takim? Nie wymówiłam głośno tych słów, lecz natychmiast uzyskałam odpowiedź. - Twój bliski przyjaciel zasiadłby na tym tronie, gdyby tylko mógł, Alice. Ja jestem tym przyjacielem. Pewnego dnia z twoją pomocą być może tak się stanie. Zdziwiłam się - nie miałam żadnych bliskich przyjaciół. Słowa dobiegały z oddali za tronem, głos był młody, należał do chłopca. - Skąd znasz moje imię? - spytałam. - Znam twoje imię, a także twe kłopoty, Alice. Wiem, że wbrew własnej woli służysz Elżbiecie od Kości i że obawiasz się, iż wkrótce może skrzywdzić kilkoro biednych, niewinnych dzieci. Nigdy nie słyszałam, by ktoś ją tak nazywał, ale wiedziałam, że ma na myśli Kościstą Lizzie. - Kim jesteś? I skąd tak wiele o mnie wiesz? - spytałam nerwowo. Zauważyłam, że o ile płomyki świec na pokładzie nie poruszały się mimo burzy, tu, w idealnym bezruchu migotały szaleńczo, jakby szarpane wiatrem. - Jestem niewidzialnym księciem tego świata. To mój obowiązek wiedzieć wszystko o moich poddanych. Mogę ci pomóc, Alice, wystarczy tylko poprosić. - Gdzie jesteś teraz? Mogłabym cię zobaczyć? - Jestem daleko, ale na moment możesz ujrzeć mój wizerunek. Popatrz dokładnie nad tron. Ale nie mrugaj - nie pozostanie tam długo! Zgodnie z poleceniem skupiłam wzrok w miejscu tuż nad lśniącym, hebanowym tronem. Przez chwilę nic się nie działo, potem jednak powietrze zamigotało i przede mną pojawiła się bezcielesna twarz. To była twarz chłopca, trzynasto- czternastoletniego - niewiele starszego ode mnie. Uśmiechał się szeroko. Głowę porastały mu gęste, złote kędziory, które lśniły w blasku świec. Miło się na niego patrzyło: widziałam wyraźnie, że wyrośnie na bardzo nadobnego młodziana. Co więcej, z jego twarzy promieniowały życzliwość i przyjaźń; miałam wrażenie, jakby naprawdę obchodziło go, co się ze mną stanie, jakby miał zrobić wszystko co w jego mocy, by mi pomóc. Nikomu dotąd na mnie nie zależało -

- 54 -

może oprócz Agnes. Mama i tato traktowali mnie okrutnie, a Agnes rzadko widywałam, toteż jego spojrzenie rozgrzało mi serce. Czułam, że jeśli zostanie moim przyjacielem, moje życie ułoży się jak należy. - Pomożesz mi, proszę? - usłyszałam własne słowa. Opuściły mnie wszelkie lęki i obawy, czułam się szczęśliwa i pewna, że jakoś wszystko się ułoży. - Chcę pomóc tym dzieciom. Szłam do stracharza Arkwrighta, chciałam zaprowadzić go do domu, gdzie więżą dzieci. - Nie musisz tracić czasu, szukając pomocy u stracharza - odparł, a jego wizerunek zbladł i zniknął. - Wejrzyj wewnątrz siebie. Masz dość sił i mocy, by zrobić, co tylko zechcesz! Nie potrzebujesz nikogo prócz siebie! Cofnęłam się myślą do Prób w Pendle, czasu, gdy przyszłe, młode czarownice poddaje się próbom, sprawdzając, jaką mają moc i jakim rodzajem magii winny się posługiwać. Moje okazały się przerażającym doświadczeniem i poszły bardzo źle. Ale dowiedziałam się z nich, że pewnego dnia mogę stać się bardzo potężna, a teraz znów to usłyszałam. Czyżbym zaczynała wierzyć? - Co mogę zrobić w starciu z tak wieloma groźnymi wiedźmami? - spytałam. - Sama Lizzie wystarczy, by rozprawić się ze mną w ciągu paru sekund. Używa więcej zaklęć, niż ja kiedykolwiek poznałam. A ostre kły i szpony pozostałych? Jak mam im dorównać? - Dorównać? Z łatwością możesz ją przewyższyć. Jak powiedziałem, moc kryje się w tobie. Poszukaj jej! Wejrzyj w siebie! - kontynuował bezcielesny głos. - Jak mam to zrobić? - spytałam. - Zacznij od zamknięcia oczu... - rzekł miękko. Posłuchałam z ochotą. Czy nie byłoby cudownie być potężną i nie musieć przez całe życie się bać? Widziałam migoczące światełka, przenikające przez krew moich powiek. - Odpręż się i odpłyń w dół - polecił głos. - Wejdź w ciemność głęboko w tobie. Przez chwilę walczyłam z tym poleceniem, bo myśl o zagłębieniu się w ciemność mnie przeraziła. Ale już się poruszałam: było za późno. Z początku opadałam powoli, potem coraz szybciej i szybciej. Zostawiłam za sobą żołądek i runęłam w otchłań niczym kamień kopnięty w przepaść. Spodziewałam się straszliwego wstrząsu, kiedy osiągnę dno, umierałam ze strachu. Byłam kompletnie zagubiona. Zaraz umrę. Po co posłuchałam tego chłopaka? Ale nie doszło do żadnego uderzenia czy wstrząsu. Zamiast tego odkryłam, że unoszę się w ciemności absolutnie spokojna, i nagle poczułam moc, o której mówił przystojny chłopak. Istotnie tkwiła we mnie, stanowiła część mnie; należała do mnie. To coś, z czym się urodziłam, choć do tej chwili nie miałam pojęcia, że dysponuję taką siłą. Podczas gdy wcześniej czułam się bezbronna, wystawiona na ciosy i ból z rąk innych, teraz nie wątpiłam, że mam dość sił, by odpowiedzieć ciosem. - Widzisz? Nie potrzebujesz zaklęć, Alice, ale jeśli czujesz się z tym lepiej, możesz je wypowiadać. Wystarczy, byś skupiła umysł i przywołała swą wolę! Możesz zapragnąć, czego tylko chcesz. Powiedz to głośno: „Mam na imię Alice", a potem bądź Alice. Wówczas nic nie zdoła ci się sprzeciwić. Teraz mi wierzysz? - Tak! Tak, wierzę! - zawołałam i rzeczywiście, pokładałam absolutną wiarę w to, co obiecał glos. Kiedy przyrzekłam małej Emily, że nie dopuszczę, by spotkała ją krzywda, słowa same popłynęły z moich ust i naprawdę wierzyłam w to, co mówię. Może to dlatego, że gdzieś w głębi jakaś część mnie już wiedziała, że dysponuję mocą, która to umożliwi? - W takim razie odejdź w pokoju i zrób to, co musisz, by ocalić nieszczęsne dzieci. Pewnego dnia znów się spotkamy. Wówczas to ty będziesz mogła pomóc mnie. W jednej sekundzie unosiłam się szczęśliwie w absolutnej ciemności, w następnej stałam na ścieżce holowniczej w deszczu, a niebo nad moją głową rozdzierały pioruny. Barka zniknęła. Bez chwili wahania, przepełniona straszliwą pewnością, że zdołam zainterweniować i ocalić dzieci przed czarownicami, ruszyłam na wschód, do domu Słonej Betsy. Maszerowałam szybko - ale czy dotrę na czas?

- 55 -

Rozdział 16. Taniec śmierci.

Już w połowie drogi cała ociekałam wodą, mokre włosy lepiły mi się do głowy, a szpiczaste trzewiki z mlaśnięciem zagłębiały się w trawie. A z każdym krokiem pewność i determinacja, które poczułam nad kanałem, opuszczały mnie powoli. Teraz barka i jej niezwykły mieszkaniec zdawały się jedynie snem. Czy to się zdarzyło naprawdę? Jeśli tak, moja wcześniejsza wiara teraz zdawała mi się niemądra. Lizzie była potężną bezecną wiedźmą. Pomyślałam o larwiakach, które mogła przywołać z Mroku, by mnie dręczyć. Zwykle jedynie drapały mnie i skubały, ale zawsze istniała groźba, że zrobią coś gorszego. Raz jeden wcisnął mi się w lewą dziurkę od nosa. Gdybym nie zaczęła krzyczeć i błagać o litość, mógłby wpełznąć mi do mózgu i zacząć się posilać. Czy naprawdę mogłam sprzeciwić się Lizzie? Nie widziałam gwiazd, nie umiałam zatem dokładnie ocenić czasu, ale musiała się zbliżać północ. Jeszcze przyspieszyłam kroku i w końcu puściłam się biegiem. Gdzie był dom? Musiał stać blisko i nagle przypomniałam sobie, że nawet Lizzie miała poważne kłopoty z jego odnalezieniem, a przecież przyjrzała się horyzontowi, by zapamiętać jego położenie. Zrobiłam to samo, lecz za dnia: teraz była noc, a nisko wiszące chmury i deszcz przesłaniały wszystko. Co więcej, chroniąca go magia była bardzo silna. Ogarnęła mnie rozpacz. Do tej pory czarownice mogły już zacząć zabijać dzieci. Gdzie był ten dom? Pokaż się!, pomyślałam rozpaczliwie. Pokaż się! I nagle w blasku błyskawicy pojawił się dom. Nie oznaczało to, że przypadkiem mi się poszczęściło i na oślep przeszłam przez osłonę. Deszcz i kiepska widoczność sprawiły, że jak łódeczka walcząca ze sztormem zboczyłam z kursu. Dom stał dwieście kroków po mojej lewej, właśnie miałam go wyminąć. Czyżbym samą siłą woli w jakiś sposób przebiła się przez potężną magiczną oslonę? Czy zaczerpnęłam magię z głębi siebie, nie używając nawet zaklęcia, tak, jak mówił chłopak z barki? Odwróciłam się i pobiegłam do domu. Może jednak się nie spóźniłam...? Ale co zrobię, kiedy już tam dotrę? Zabite okna sprawiały, że w domu zdawała się zalegać ciemność, stanowił jedynie zarys na tle chmur. Ale wiedziałam, że w piwnicy migoczące świece i pochodnie oświetlą scenę pełną grozy. Błyskawica znów zajaśniała niemal dokładnie nad moją głową, ukazując powierzchnię stawu, wzburzoną w strugach deszczu, który bębnił o dach i kaskadami spływał z przepełnionych rynien. Dotarłam do drzwi frontowych i nacisnęłam klamkę - poruszyła się, ale drzwi stawiły opór. Zamknięto je na klucz. Pochyliłam się, gotowa splunąć w zamek i użyć zaklęcia otwierającego. Lizzie opanowała je znakomicie, ja niezbyt dobrze, bo wcześniej go nie używałam. Potem jednak przypomniałam sobie, co mówił chłopak na barce: „Widzisz? Nie potrzebujesz zaklęć, Alice, ale jeśli czujesz się z tym lepiej, możesz je wypowiadać. Wystarczy, byś skupiła umysł i przywołała swą wolę! Możesz zapragnąć, czego tylko chcesz. Powiedz to głośno: „Mam na imię Alice", a potem bądź Alice. Wówczas nic nie zdoła ci się sprzeciwić. Teraz mi wierzysz?” Dom okazał się posłuszny moim słowom, wyprostowałam się zatem, spojrzałam i skupiłam wolę. - Otwórz się! - poleciłam. Rozległ się szczęk i powolny mojemu życzeniu zamek się otworzył. To mi się spodobało. Poczułam, że panuję nad sytuacją, uwierzyłam, że może mimo wszystko zdołam uratować dzieci.

- 56 -

Powoli uchyliłam drzwi i weszłam do środka, zamykając je cicho za sobą. Wewnątrz było ciemno, ale pamiętałam drogę do piwnicy. Odczekałam chwilę, po czym ruszyłam na dół. Na moment nowa fala zalewającego mnie strachu zwyciężyła w starciu z naglącym poczuciem, że kończy się czas. Lecz dobiegające z dołu dźwięki popchnęły mnie do szybszego działania. Dzieci zawodziły ze strachu, jedno z nich krzyczało, jakby lada moment miało stracić życie. Dotarłszy do stóp kamiennych stopni, odczekałam sekundę czy dwie, ogarniając wzrokiem scenę przede mną. Wyglądało na to, że wodne wiedźmy postanowiły zacząć od wyssania krwi ze skeltów, by wzmocnić własną siłę. Siedmioro dzieci wciąż tkwiło w klatkach, zapewne wybrano je do odprawienia rytuału nad należącym do Jacoba Stone'a jajem. Sześcioro innych leżało już na ziemi przywiązanych do palików. Na moich oczach czarownica wypuściła z klatki skelta. Część wodnych wiedźm zgromadziła się wokół przerażonych dzieci. Policzyłam je szybko, zapamiętując położenie każdej: było ich dwanaście, co oznaczało, że Lizzie to trzynasta członkini tymczasowego kręgu. Siedziała na stołku, przyciskając do łona skórzane jajo, jej twarz rozjaśniał pełen samozadowolenia uśmiech. Inne wiedźmy przyglądały się z wody, z wyraźnym upodobaniem. Część wynurzała się jak podniecone foki i znów nurkowała niemal bez rozbryzgu. Nikt nie patrzył w moją stronę. Ale gdzie się podziewała Słona Betsy? Nie dostrzegłam ani śladu po niej. Ogarnęłam wszystko szybkim spojrzeniem. Byłam skupiona i pobudzona. Tymczasem skelt ruszył ku jednemu z dzieci, podbiegł naprzód na segmentowatych nogach, poruszając nimi tak szybko, że ich kształt się rozmazał. Uniósł kościaną rurę, gotów wbić ją w szyję pierwszej krzyczącej ofiary. Musiałam coś zrobić i to szybko... *** Przepełnia mnie wściekłość i odraza. Koncentruję się. Wbijam wzrok w zbliżającego się stwora. Każę mu odejść od dziecka, odpycham myślami. Odlatuje do tyłu, wysoko w powietrze, jakby pochwycony ręką niewidzialnego olbrzyma. Zawisa niemożliwie blisko sklepienia. Jakiś czas wisi tam, jakby czas się zatrzymał, a potem zostaje gwałtownie ciśnięty o przeciwległą ścianę piwnicy. Głowa skelta pęka z donośnym trzaskiem, a jego zmiażdżone ciało spływa po ścianie, niczym rozgnieciony robak, pozostawiając oślizgły ślad krwi i mózgu, po czym z głośnym pluskiem wpada do wody i znika mi z oczu. Na moment zapada cisza. Dzieci przestają płakać: krzyki cichną. Wszystkie czarownice obracają się ku mnie, na ich twarzach widzę nienawiść i gniew. To Lizzie atakuje pierwsza, w prawej ręce ściskając jajo, biegnie ku mnie, wyciągając palce drugiej dłoni, jakby zamierzała wydrapać mi oczy. Czekam spokojnie, oddychając powoli i głęboko. Nie boję się. Na imię mam Alice. Odstępuję na bok i dłoń Lizzie mija mi twarz. Unoszę stopę. Lizzie potyka się, padając ciężko na błotnistą podłogę piwnicy, skórzane jajo wysuwa jej się z palców i odtacza na bok, na sam skraj wody. Dzieci milczą. Teraz to czarownice krzyczą. Wrzeszczą z furii. Patrzę z góry na Lizzie rozciągniętą w błocie, spogląda na mnie z wściekłością, jej usta wykrzywia grymas. Wciąż mi zagraża i wkrótce będę musiała się z nią rozprawić. Ale to wodne wiedźmy stanowią największe niebezpieczeństwo - oszalałe z furii pędzą ku mnie, szczerząc kły i rozcapierzając szpony. Dysponują niewiarygodną siłą - mogłyby powyrywać mi ręce i nogi, pożreć ciało, wychłeptać krew i przeżuć kości na kawałki. Mogłyby. Ale do tego nie dopuszczę. Nie mam własnych szponów. Moje zęby są zupełnie zwykłe. Nie zabrałam też żadnej klingi. Mam tylko magię. I wiele sposobów, by ją wykorzystać.

- 57 -

Życzę sobie przejąć umiejętności innej osoby - kogoś, kto poradziłby sobie lepiej z podobnym zagrożeniem. Zsuwam szpiczaste trzewiki i chwytam je w dłonie, ich obcasy będą mi bronią. Potrzebuję tylko umiejętności. Przywołuję zatem magię i budzę ją w sobie. Wysilam wolę. Teraz dysponuję wrodzonym talentem i wyszkolonymi umiejętnościami największej z wojowniczek. Czuję, jak wlewają mi się w ciało. Na imię mam Alice. Pierwsza wodna wiedźma dobiega do mnie; odskakuję na bok i walę ją mocno obcasem szpiczastego trzewika. Pada na ziemię. Teraz na czole ma trzecie oko, czerwone, z którego ścieka krew. Wiruję na palcach w tańcu Grimalkin, tańcu śmierci. Zadaję ciosy w lewo, w prawo, znów w lewo. Każde uderzenie trafia w cel, każdy cios powala wroga i chcę, by czuły przerażenie. Takie jest moje życzenie. Wkrótce uciekają. Niektóre z pluskiem wskakują do wody i umykają w ten sposób, inne wdrapują się na schody. Czuję się taka silna. Nie obawiam się nawet samej Morweny. Niech przyjdzie. Z nią także sobie poradzę! Ale Morwena się nie zjawia i czuję niemal zawód. Teraz pozostaje już tylko Lizzie. Dźwiga się z ziemi, umazana błotem. Nadeszła chwila zapłaty. Coś wewnątrz mnie chce ją zabić. To morderczyni, zabójczyni niewinnych dzieci, bez niej świat byłby znacznie lepszy. Zbieram w sobie wolę, ale potem waham się. Nie mogę tego zrobić. Należy do rodziny. Nie odbiorę jej życia. I wtedy przypominam sobie, co mi robiła, i się uśmiecham. Larwiaki! Wezwę je, by zadać jej ból! Czy mogę to zrobić? Czy posłuchają mojego rozkazu? Czy moja magia jest aż tak silna? Samą wolą przywołuję je z Mroku, wygłodniałe materializują się w naszym świecie. Ciskam nimi w Lizzie. Kiedy odchodzę z dziećmi, jest w poważnych tarapatach. Krzyczy. Jeden z larwiaków wciska jej się do ucha, Lizzie walczy rozpaczliwie, ale na próżno. Kolejny wkręca się w lewą dziurkę od nosa, ograniczam je zatem. Daję im pięć minut, potem larwiaki wrócą w Mrok. Następnie zerkam w miejsce, gdzie jajo balansuje na skraju błotnistej posadzki. Ruszam ku niemu. Lecz wtedy dzieje się coś niezwykłego. Coś wynurza się z wody: coś długiego, wielosegmentowego. Natychmiast to poznaję. To przednia noga skelta. Jeden z nich musiał przyczaić się w wodzie. Noga sunie w stronę skórzanego jaja. Ruszam naprzód, by je chwycić. Trzeba je ukryć w bezpiecznym miejscu, z dala od Lizzie. Potem jednak zatrzymuję się i odprężam. Niech skelt je zabierze. Poza zasięgiem Lizzie będzie bezpieczniejsze. Nagle przypominam sobie o wodnych wiedźmach, które wciąż mogłyby je odnaleźć i zabrać... Zbyt długo czekałam. Noga chwyta skórzane jajo i wciąga je pod powierzchnię niemal bezszelestnie. To dziwne zachowanie, jak na skelta. Po co mu jajo? Odrzucam tę myśl. Teraz muszę zaprowadzić dzieci do domów. *** Wychodząc z domu, zobaczyłam, że deszcz wciąż pada, ale dzieci zupełnie się tym nie przejęły. Gdy obejrzałam się na nie, większość gadała z podnieceniem między sobą, ciesząc się, że są wolne od czarownic i przerażających skeltów. Niektóre trafią do domu do swych rodzin, inne do sierocińca. Zastanawiałam się, czy będą tam szczęśliwe.

- 58 -

A potem zobaczyłam Emily, dziewczynkę, której matkę zaatakowała Lizzie. Nie rozmawiała z nikim, postanowiłam więc wrócić, wziąć ją za rękę i poprosić, by poszła ze mną. Nagle jednak coś przyciągnęło moją uwagę. Kiedy mijaliśmy staw, z cienia wyłoniła się postać i pobiegła ku mnie. Dzieci rozbiegły się, ja jednak zostałam w miejscu. To była Betsy Gammon. - Wszystko popsułaś, dziewczyno - wypluła te słowa z furią, świńskie oczka niemal wylazły jej z orbit. - Nie umiem władać magią i to była jedyna szansa, by zdobyć taką moc: moje dziewczyny chętnie by mi ją oddały. Pozbawiłaś mnie tego! W prawej ręce trzymała długą, zakrzywioną klingę, nie wątpiłam, że zamierza mnie zabić. Lada moment miałam znaleźć się w zasięgu ciosu, w jej oczach dostrzegłam śmierć, toteż obroniłam się instynktownie. Z pomocą magii odepchnęłam ją od siebie. Betsy poleciała w tył, w powietrze, koziołkując raz po raz i z donośnym pluskiem wylądowała w stawie. W chwilę później wynurzyła się, rozpaczliwie chwytając oddech. Zaczęła młócić rękami, jej twarz przepełniała panika. Zrozumiałam, że nie umie pływać. To dziwne, zważywszy, iż opiekowała się wodnymi wiedźmami, a teraz miała zginąć w ich naturalnym środowisku. Czułam się rozdarta. Mogłam znów użyć magii, by ją ocalić. Ale właściwie po co? By mogła znowu zorganizować swoje czarownice? Aby zginęły inne dzieci? Rozdarta między działaniem i jego brakiem, nic nie zrobiłam. Patrzyliśmy w milczeniu z brzegu, a tymczasem Betsy szamotała się i w końcu utonęła.

Rozdział 17. Ty głupia.

Po śmierci Betsy Gammon odprowadziłam dzieci do domów. Gdy zbliżyliśmy się do pierwszej wioski, zobaczyłam mężczyzn maszerujących z pochodniami w dłoniach. Niektórzy mieli też pałki, jeden, zapewne były żołnierz, miał miecz. Bez wątpienia kogoś szukali. Nie chciałam zanadto się zbliżać - dzięki szpiczastym trzewikom rozpoznaliby we mnie czarownicę i mogliby uznać, że brałam udział w porwaniach, co, jak przyznałam w duchu z ukłuciem winy, nie odbiegało od prawdy. - To mój tato i wujek! - zawołał jeden z chłopców, jego twarz rozjaśnił uśmiech. - Idźcie do nich - poleciłam innym dzieciom. - Zaprowadzą was do domów. Niektóre z zapałem pobiegły ku odległym postaciom, inne maszerowały ze znacznie mniejszym entuzjazmem. Położyłam dłoń na ramieniu Emily. - Ty chodź ze mną - dodałam miękko. - Sama odprowadzę cię do domu. Dziewczynka radośnie posłuchała. Wzięłam ją za rękę i okrążając szerokim lukiem wieś, skierowałyśmy się w stronę wioski, z której porwała ją Lizzie.

- 59 -

Gdy zbliżyłyśmy się do domu Emily, zauważyłam ciemne okna. Nie wyglądało to obiecująco. Oczywiście, jej mama mogła dołączyć do grupy poszukiwawczej albo zatrzymać się u przyjaciół lub rodziny. Potem jednak zrobiło się jeszcze gorzej, bo drzwi frontowe nie były zamknięte na klucz. Uchyliłam je ostrożnie i powoli wspięłam się na schody; Emily dreptała tuż za mną. Żadna z nas się nie odzywała, lecz dziewczynka rozpłakała się cicho. Obie lękałyśmy się najgorszego. Kiedy stanęłyśmy w drzwiach ciemnej sypialni, usłyszałam czyjś oddech. Dźwięk był ostry, sugerował, że słuchamy kogoś walczącego o to, by rozpaczliwie wciągnąć w płuca powietrze. Sięgnęłam do kieszeni, wyciągnęłam z niej ogarek świeczki, który zawsze nosiłam przy sobie. Wiedziona nawykiem, wymamrotałam zaklęcie, choć już w trakcie, zorientowałam się, że słowa nie są potrzebne. Świeca rozbłysła. Matka Emily klęczała na czworakach, patrząc na nas, w jej oczach nie dostrzegłam niczego, co świadczyłoby, że rozpoznała własną córkę. Próbowała coś powiedzieć, lecz z jej ust dobył się wyłącznie bełkot. Potem spróbowała wstać i natychmiast z powrotem opadła na ręce i kolana. Emily przykucnęła obok, zarzucając ramiona na szyję matki. - Och mamciu, mamciu! - zawołała. - Nie poznajesz mnie? To ja, twoja córka Emily. Możesz mówić? Nieszczęsna jedynie jęknęła i wywróciła oczami. Całkiem możliwe, że umierała. Niektóre czarownice wierzą, że mocny cios w głowę sprawia, iż mózg zaczyna puchnąć, aż w końcu czaszka staje się dla niego za ciasna i wycieka uszami i nosem. Z całą pewnością istniało zaklęcie, które do tego doprowadzało. Możliwe też, że mimo uszkodzeń mózgu biedaczka przeżyje, nie będąc w stanie ani mówić, ani nawet rozpoznać własnej córki. Zastanawiałam się, czy zdołałabym jej pomóc, czy moja magia jest dość silna, by ją uleczyć? Nie byłam pewna, czy cokolwiek poradzę. Mroczna magia nadaje się do walki z wrogiem i wymuszania posłuszeństwa innych. Potrafi zabijać, kaleczyć i przerażać, ale niezbyt dobrze sprawdza się w uzdrawianiu. Niektórzy wierzą, iż uzdrowicielki posługują się łagodniejszą, dobroczynną magią. Moja była zapewne nieodpowiednia, ale musiałam spróbować. - Odsuń się, Emily - poleciłam cicho. - Zobaczę, czy uda mi się w jakiś sposób pomóc twojej mamci. Dziewczynka posłuchała, a ja uklękłam obok jej matki, przykładając jej prawą dłoń do głowy. Kobieta jedynie patrzyła na mnie okrągłymi oczami, oszołomiona. Zażyczyłam sobie, by poczuła się lepiej. Z całych sił pchnęłam to życzenie w jej stronę. Przez parę sekund nic się nie działo, potem poczułam niewiarygodne ciepło, spływające mi po ręce do jej głowy. Wyraz oczu kobiety zmienił się. Spojrzała na mnie gniewnie i odepchnęła moją rękę. Podniosła się z ziemi, szukając wzrokiem córki. - Emily! - zawołała. - Myślałam, że już nigdy cię nie zobaczę! Podbiegła do niej i wybuchnęła płaczem. Wkrótce płakaly już obie, i najwyraźniej o mnie zapomniały. Wymknęłam się z pokoju, zbiegłam po schodach i odeszłam. *** Kiedy maszerowałam w stronę Pendle, powracałam myślami do tego, co właśnie zrobiłam. Uleczyłam matkę Emily, zatem moja magia mogła czynić też dobro... Może istniała dla mnie nadzieja? Szłam dalej jak we śnie. Szłam? Niemal frunęłam, mknąc bez wysiłku do Pendle. Gdy się zbliżałam, krzaki rozstępowały się, wiszące nisko gałęzie unosiły, by zrobić mi miejsce, a za mną trzepotały motyle. Przeszłam nawet środkiem wioski w blasku dnia, postukując o bruk szpiczastymi trzewikami. Życzyłam sobie, by ludzie mnie nie widzieli i natychmiast stałam się dla nich niewidzialna. Na rynku odbywał się targ, poczęstowałam się owocem na oczach kramarza, niczego nie zauważył, a rumiane jabłko okazało się jednym z najsłodszych i najbardziej soczystych, jakich skosztowałam. Albo może sposób, w jaki je zdobyłam, sprawił, że tak cudownie smakowało! W pewnym momencie, gdy okrążałam od południa wielkie, wyniosłe wzgórze, rozpadał się deszcz, prawdziwa ulewa, przygniatająca do ziemi pszenicę na polach i sprawiająca, że po zboczu ściekały

- 60 -

strumienie deszczówki. Ale ani kropla mnie nie tknęła. Żadna nie spadła mi na głowę, buty miałam suche, jakby pod nogami wciąż rozciągała się pylista droga. Moją głowę przepełniała muzyka - chór niewidzialnych gwiazd, śpiewających w harmonii tylko dla mnie - i pochłaniało mnie niewiarygodne, radosne podniecenie. Byłam silniejsza od nich wszystkich. Uwolniłam się od Lizzie. Mogłam robić, co tylko zechcę. Byłam potężna, silna i niezwyciężona. Nikt mnie nie tknie. Nawet Lizzie. Nawet Grimalkin. *** Gdy dotarłam do wsi Roughlee, zapadł już zmrok. Po zadrzewionym zboczu wspięłam się szybko do domku Agnes Sowerbutts. Byłam tam szczęśliwa. I znów będę. Czy po wszystkim, co przeszłam, nie zasłużyłam sobie na trochę szczęścia? W oknie na lewo od frontowych drzwi jaśniało światło. Miałyśmy tajny sygnał, używałam go, by dać jej znać, że się zbliżam. To był krzyk ptaka trupiarza, lekko zmieniony, tak by Agnes wiedziała, że to ja, a nie przypadkowy nocny drapieżca. Ale tym razem go nie użyłam, zażyczyłam sobie po prostu, by Agnes wiedziała, że tu jestem. I zadziałało! Drzwi domku otwarły się szeroko, zobaczyłam ją stojącą w progu. Podeszłam prosto do niej, uśmiechając się szeroko. Nie odpowiedziała uśmiechem. Zamiast tego bardzo mocno uderzyła mnie w twarz. - Ty głupia! - krzyknęła gniewnie.

Rozdział 18. Mroczny księżyc.

- O co chodzi, Agnes? Co zrobiłam nie tak? Powinnaś się ucieszyć! Do oczu napłynęły mi łzy. Nie sprawił tego ból, owszem, uderzenie zabolało, ale znacznie gorszy był wyraz, z jakim Agnes na mnie patrzyła. Złapała mnie za ramię i zaciągnęła do środka, zatrzaskując za nami drzwi. - Żadna czarownica nie używa tak otwarcie swojej mocy, bo ta ją pochłonie. W dodatku tak wiele mocy! Czuję jej smród, parujący na twej skórze! Opowiedz mi o wszystkim ze szczegółami! - poleciła gwałtownie. - Coś się stało, coś bardzo ważnego. Opowiadaj! Niczego przede mną nie ukrywaj! Usiadłam zatem na taborecie w kuchni, naprzeciw Agnes i opowiedziałam jej o wszystkim, co tylko pamiętałam: o skórzanym jaju, spotkaniu z Betsy Gammon, wodnych wiedźmach i porwaniu dzieci przeznaczonych na ofiarę. Potem opowiedziałam jej, jak postanowiłam uciec z domu. - Bardzo się bałam, ale wiedziałam, że muszę coś zrobić. Byłam tak zrozpaczona, że zdecydowałam się zwrócić o pomoc do miejscowego stracharza. Ale wtedy zaczęło grzmieć i błyskać, rozpadało się i musiałam gdzieś się schronić. Zobaczyłam przed sobą światło, myślałam, że to farma. Kiedy dotarłam bliżej, przekonałam się, że to dziwna, czarna barka na kanale, światło rzucały świece na jej pokładzie. Deszcz powinien był je zgasić, ale wciąż się paliły... Potem opowiedziałam jej, jak weszłam na pokład barki i pokonawszy zbyt wiele schodów, ujrzałam wielki tron i rozmawiałam z tajemniczym flisakiem.

- 61 -

- Jak on wyglądał? - wtrąciła ostro Agnes. - Opowiedz mi o nim. - No, z początku był niewidzialny. Mówił, że nie może zjawić się osobiście, ale pewnego dnia z moją pomocą zdoła zasiąść na tym tronie. Na parę sekund pojawił się nad nim, był niewiele starszy ode mnie, miał uśmiechniętą twarz i złote włosy. Ale naprawdę poruszyło mnie to, jak się zachowywał. Traktował mnie życzliwie i przyjaźnie i patrzył, jakby naprawdę mu na mnie zależało, niewielu ludzi tak na mnie patrzyło. Mówił, że mam w sobie moc i nie potrzebuję stracharza, żeby pomóc tym dzieciom sama mogę to zrobić. - Czy powiedział ci, kim jest, Alice? Podał ci imię? Pokręciłam głową. - Mówił, że jest jednym z niewidzialnych książąt tego świata. - Ty głupia! Jeśli się nie mylę, to był Zły we własnej osobie - Agnes pokręciła głową. Spojrzałam na nią zdumiona. - Niemożliwe! Zły jest stary i brzydki, ma podstępną twarz i zakrzywione rogi! Wszyscy to wiedzą! - Nie, dziewczyno, to nie do końca prawda. Zły może stawać się duży bądź mały i kiedy zechce, odmieniać swoją postać. W mgnieniu oka mógł stać się przystojnym, złotowłosym chłopcem i wielu przekonało się o tym, drogo płacąc za to odkrycie. - Ale po co Zły miałby chcieć, żebym uratowała te dzieci? Pochodzi przecież z Mroku, a pomógł mi walczyć z Mrokiem. Czemu miałby to robić? To nielogiczne. - Ależ tak, to bardzo logiczne, jeśli się nad tym zastanowisz. Dostrzegł twój żal i wyrzuty sumienia z powodu tego, w czym uczestniczyłaś. Wyczuł pragnienie naprawy wszystkiego i dał ci to, czego potrzebowałaś. Dziecko, on musi bardzo cię potrzebować... - Co to znaczy potrzebować? - Chce dostać twoją duszę, dziecko - wyjaśniła Agnes. - Chce, byś się z nim sprzymierzyła, chce, abyś stanęła u jego boku w walce ze Światłem. Niektóre czarownice są względnie słabe, mogą jedynie zakląć brodawkę albo zatruć nieprzyjaciela. Inne mają moc, którą szlifują przez całe życie, należy do nich Lizzie. Ciężko pracuje, aby stać się jeszcze potężniejsza, z każdym rokiem życia jej moc rośnie. Jednak nieliczne czarownice, bardzo rzadko, przychodzą na świat z ogromną wewnętrzną mocą, rodzą się już bardzo silne. To właśnie ty, Alice, zawsze o tym wiedziałam. A Zły chce użyć twojej mocy do swych celów. To dlatego pragnęłam zająć się tobą i cię wychować. Chciałam trzymać cię z daleka od czarownic, które przebudzą w tobie mroczne zdolności. Lecz Lizzie cię zabrała... i spójrz do czego doszło! Posłuchaj mnie. Nie możesz używać tej mocy, dla nikogo ani niczego, bo cię zniszczy. Pochodzi z samego jądra Mroku i jeśli będziesz po nią sięgać wedle woli, pochwyci cię i odbierze ci duszę. Pokaż mi swoje znamię - poleciła Agnes. - Jakie znamię? - spytałam. - Nie próbuj niczego przede mną ukrywać, dziecko. Pokaż mi tajne znamię, które świadczy o twoim potencjale. Zaczęłam się trząść. Wiedziałam, o co jej chodzi, ale nie chciałam nawet o tym myśleć. W Pendle każda dziewczynka z potencjałem zostania czarownicą ma podobne znamię. To znak tego, czym może się stać. - Gdzie ono jest, dziecko? Podciągnęłam spódnicę nad kolano, ukazując ciemną plamę po zewnętrznej stronie lewego uda. Kiedy ostatnio na nią patrzyłam, miała kształt wąskiego półksiężyca. - Czy urosło? - spytała Agnes. - Odrobinę - przyznałam; teraz zdecydowanie wydawało się grubsze. - Za każdym razem, gdy użyjesz magii - oznajmiła Agnes - znamię będzie się powiększać. Magia Mroku wywiera wpływ, a jej skutki pozostają w jej użytkowniku. W końcu sierp zamieni się w cały mroczny księżyc, a wówczas staniesz się własnością Mroku. Twoja dusza stwardnieje, opuści cię wszelkie ludzkie współczucie. Rozumiesz, co do ciebie mówię? - Ale co mogę zrobić, ciociu? - zawołałam. - Co mam zrobić? - Przeżyć, Alice, to wszystko, co możesz zrobić. To wszystko, co każdy z nas może. Ale nie wolno ci używać tej mocy - a z pewnością nie tak, jak to właśnie uczyniłaś. Musisz ją ograniczać, a najlepiej w ogóle po nią nie sięgaj. - Ale Lizzie zechce się zemścić za to, co z nią zrobiłam! - A co zrobiłaś? - spytała Agnes.

- 62 -

Wtedy opowiedziałam jej, jak uratowałam dzieci, jak zabiłam część wodnych wiedźm, a resztę przepędziłam i jak utopiłam Betsy Gammon. - A co z Lizzie? Po tym wszystkim nie pozwoliłaby ci ot tak odejść. Co z nią zrobiłaś? - spytała Agnes. - Odpłaciłam za to, co często robiła mnie - odparłam. - Przywołałam tuzin larwiaków i napuściłam je na nią. Wcale jej się to nie spodobało, o nie. Z pewnością zechce się zemścić. Wodne wiedźmy także będą pragnęły zemsty, a bez magii nie zdołam się obronić. Nim upłynie tydzień, niechybnie zginę. Agnes ukryła twarz w dłoniach, długą chwilę nie odzywała się, potem jednak spojrzała na mnie. - Owszem, grozi ci ogromne niebezpieczeństwo. Nic na to nie poradzisz - mimo moich obaw będziesz musiała po raz ostatni użyć cząstki swojej mocy. Ale pamiętaj, tylko odrobinę. Zapragnij oszołomić Lizzie i oślizgłe siostry, tak żeby zapomniały o odegranej przez ciebie roli. Niech w ogóle zapomną o istnieniu jaja! To duże ryzyko, bo nie powinnaś w ogóle używać więcej swojej magii, ale nie widzę innego sposobu. Ja nie jestem dość silna, aby cię przed nią ochronić. Wróć zatem do Lizzie i na razie ucz się u niej dalej. Może to nie potrwa wiecznie. Czasami nasze życie zmienia się, kiedy najmniej tego oczekujemy. Może pewnego dnia uwolnisz się od niej. Zrobiłam, jak radziła Agnes, i jeszcze raz posłużyłam się swoją mocą. Następnego dnia z nieszczęśliwą miną podreptałam do domku Lizzie. Lizzie sprawiała wrażenie oszołomionej, całymi dniami krążyła wokół jak we śnie, potem wróciła do siebie i znów zaczęła uprzykrzać mi życie. Ale udało się - nigdy więcej nie wspomniała o skórzanym jaju ani wodnych wiedźmach, zupełnie jakby to się nie wydarzyło. Nadal szkoliła mnie na czarownicę, lecz zawsze ukrywałam przed nią, do czego naprawdę jestem zdolna. Wiedziałam, że Agnes ma rację. To Zły przemówił do mnie owej nocy, budząc uśpione moce. Gdybym wciąż z nich korzystała, w końcu by mnie dostał. Moje serce stwardniałoby i stałabym się złą istotą, pozbawioną ludzkich uczuć. Nie mogłam pozwolić, by do tego doszło. Okazało się, że Agnes miała też rację pod innym względem: moje życie z Lizzie dobiegło końca w chwili, gdy najmniej się tego spodziewałam. Zaprowadziła nas do Chipenden, zamierzając uwolnić Mateczkę Malkin z dołu w ogrodzie stracharza, a potem go zabić. Tyle że rzeczy nie potoczyły się zgodnie z planem. To wtedy po raz pierwszy spotkałam Thomasa Warda, ucznia starego Gregory'ego, i moje życie odmieniło się na zawsze. To jako przyjaciółka ucznia stracharza spędziłam najszczęśliwsze chwile.

Rozdział 19. Stara nieprzyjaciółka.

Wszystko to wydarzyło się kilka lat wcześniej. Teraz jednak w Mroku, gdy patrzyłam na Betsy Gammon, zdawało się, że minął zaledwie dzień. Uśmiechnęła się złośliwie ze swego fotela, stojącego w mokrej piwnicy. Po prawej miała głęboki, brudny staw, w którym zapewne czaiły się wodne wiedźmy. - Nie spodziewałaś się znów stanąć ze mną oko w oko, co, dziewczyno? Odwróciłam się do Thorne, zdrajczyni, pełna gorzkich słów, ale ona już zniknęła. Usłyszałam tupot jej szpiczastych trzewików na schodach. - To smutne, kiedy ludzie cię zawodzą, prawda? - spytała Betsy, wstając i postępując krok ku mnie. - Ale każdy ma swoją cenę, a Thorne nie stanowi wyjątku.

- 63 -

Wpatrywałam się w nią zraniona. Sądziłam, że Thorne to moja przyjaciółka. Jak dziewczyna walcząca u boku Grimalkin mogła tak bardzo się zmienić? Wiedźma zabójczyni tak ją wychwalała. - Wiesz, jaka to cena? - spytała Betsy. Nie odpowiedziałam. Rozważałam wszystkie możliwości. Największą szansę dawała ucieczka po schodach, ale bez wątpienia ktoś czy coś już tam czekało, gotowe mnie powstrzymać. - Czarownica może urodzić się ponownie. Wiedziałaś o tym, dziewczyno? - Niektórzy w to wierzą, ale nigdy nie spotkałam wiedźmy, która twierdziła, że to jej drugie życie odparłam. - Och, to bardzo rzadkie - podjęła Betsy. - Wymaga mnóstwa mocy, o tak. Przynajmniej dwóch starych bogów musi połączyć siły, by to osiągnąć. Potrzeba też specjalnych umiejętności, aby wyczuć położenie żywego człowieka, który wkroczył w Mrok. Najlepiej potrafi to Morwena, najpotężniejsza z wodnych wiedźm. Gdy tylko zorientowała się, że powróciłaś w Mrok, zabrała się do pracy. Przyrzekła Thorne drugą szansę życia na ziemi w zamian za doprowadzenie cię tutaj. Thorne bardzo pragnęła możliwości udowodnienia, że jest najpotężniejszą z czarownic zabójczyń - większą nawet od jej mistrzyni, Grimalkin. Szansa dokonania tego to jej nagroda. Morwena umieściła ją na twojej drodze i kazała czekać. Poszłaś za nią bez cienia namysłu, a ona przyprowadziła cię do nas jak jagnię na rzeź! I znów nie skomentowałam. Zamierzałam przecież spytać Thorne, skąd wiedziała, gdzie mnie znaleźć, ale jakoś nigdy do tego nie doszło. Teraz wiedziałam. Agnes miała rację: byłam głupia. - Dla ciebie to już koniec, dziewczyno, w żaden sposób nie zdołasz się uratować. Władasz potężną magią, ale tym razem to ci nie pomoże. Bo widzisz, mroczna magia nie działa w bazylice i jej okolicach, to strefa zakazana. Poza tym nas jest wiele, a ty tylko jedna! Betsy wsunęła do ust dwa palce i zagwizdała przeciągle. W odpowiedzi natychmiast z wody wyskoczyło tuzin czarownic; niektóre wczołgały się na zabłoconą ziemię, inne wyprysnęły jak łososie i wylądowały na szponiastych, błoniastych stopach, ociekając wodą. Wszystkie wpatrywały się we mnie zgłodniałymi oczami. Wodne wiedźmy zazwyczaj zaczynają od utopienia ofiary. Wciągają ją do wody, a kiedy tonie, wysysają im krew - tak szybko, że serce staje, nim jeszcze nieszczęśnik się utopi. Mogły też po prostu rozszarpać mnie na strzępy. Tak czy inaczej, spodziewałam się, że pójdzie szybko. Może Betsy skłamała co do magii? Nie chciałam, by moje życie się tu skończyło: musiałam znaleźć sztylet. Musieliśmy zabić Złego. Wysiliłam zatem wolę. Nic. Brak odpowiedzi. Magia naprawdę tu nie działała. Nie zdołałam zdobyć sztyletu, którego potrzebował Tom. Teraz Zły zatryumfuje, a mój najlepszy przyjaciel także zginie. Całe nasze wysiłki na nic. Przepełniła mnie złość. Jeśli to ma być mój koniec, przynajmniej jeszcze raz zranię Betsy. Kopnęłam mocno i czubek mojego trzewika zagłębił się w jej tłusty brzuch. Ze świstem wypuściła z siebie powietrze, zgięła się wpół i padła na kolana. Wtedy jednak chwyciły mnie liczne szponiaste dłonie i pociągnęły w stronę wody. Szarpałam się, ale wlokły mnie z ogromną siłą i było ich całe mnóstwo. Tuż przy twarzy widziałam ostre kły, cuchnący oddech wypełnił mi nozdrza. A potem woda zamknęła mi się nad głową i poczułam, jak ciągną mnie w dół. Wszystko działo się tak szybko, że nie zdążyłam zaczerpnąć powietrza i gdy tak tonęłam coraz prędzej, woda wpłynęła mi do nosa i otwartych ust, dławiłam się, tonęłam, rozpaczliwie pragnąc powietrza. Szarpałam się, ale nie mogłam się wyrwać z bezlitosnego uchwytu przeciwniczek. Po jakimś czasie wszystko wokół pociemniało i poczułam, że opuszcza mnie świadomość. Słyszałam tylko głuche bicie własnego serca, coraz wolniejsze i słabsze - może wysysały ze mnie krew? Jeśli tak, nie towarzyszył temu żaden ból prócz tego w piersi - rozpaczliwego pragnienia złapania oddechu. Potem nastała nicość. Absolutna nicość. Kiedy się ocknęłam, tkwiłam na czworakach na błotnistym brzegu i wymiotowałam. - Podobało ci się, dziewczyno? - spytała szyderczo Betsy, znów siedząca w fotelu. Po obu moich bokach wodne wiedźmy ściskały mi ramiona szponiastymi dłońmi. - Teraz wiesz, jak to jest utonąć, wiesz, co czułam, kiedy mi to zrobiłaś. Ale to jeszcze nie koniec! Gdy tylko złapiesz oddech, zacznie się od nowa. Zaplanowałam dla ciebie bardzo powolną i bolesną śmierć!

- 64 -

Faktycznie dotrzymała słowa: po minucie wiedźmy znów wciągnęły mnie do wody. Teraz były już tylko dwie, ale nawet z jedną bym sobie nie poradziła. Tym razem zdołałam najpierw odetchnąć głęboko, to jednak tylko opóźniło agonię. Ponownie ciśnienie w płucach wzrosło tak bardzo, że musiałam wypuścić powietrze i wkrótce woda wpłynęła mi do nosa i gardła. Usłyszałam ryk w uszach, spowiła mnie ciemność, a potem znów znalazłam się na kolanach, rozpaczliwie chwytając powietrze i rzygając wodą. Straciłam rachubę, więc nie wiem, ile razy powtarzały cały proces. Za każdym razem Betsy szydziła ze mnie i napawała się zemstą ze swego fotela, a ja boleśnie dochodziłam do siebie. Wszystko jednak musi się kiedyś skończyć. Po raz kolejny uniosłam głowę, czując, jak z nosa i ust płynie mi woda, i próbując pierwszy raz boleśnie odetchnąć, gdy zorientowałam się, że tym razem zły los spotkał Betsy. Siedziała bezwładnie w fotelu, w jej gardle tkwił wbity po rękojeść sztylet. Na moich oczach jej ciało zaczęło się rozpadać, głowa odpadła i ześlizgnęła się między kolanami. Jak przez mgłę pamiętam, że zastanawiałam się, czy tak właśnie zwykle się dzieje, kiedy umieramy po raz drugi. W chwilę później poznałam odpowiedź. Szponiaste dłonie nie ściskały mi już ramion, dwie wodne wiedźmy leżały obok na zabłoconej posadzce piwnicy. U obu między łopatkami tkwił nóż, ich ciała także zaczynały się rozpadać. Ktoś chwycił mnie za rękę i postawił szarpnięciem. Stanęłam naprzeciw Thorne i gniewnie próbowałam ją odepchnąć, byłam jednak za słaba, wciąż walczyłam o oddech. - Chodź! Szybko! - krzyknęła mi w twarz. - W każdej chwili może zjawić się Morwena! Powlokła mnie po schodach i wciągnęła na górę, byłam zbyt słaba, by stawić opór. Przecięłyśmy sień i wyszłyśmy frontowymi drzwiami. Potykając się, chwiejnym krokiem szłam po błocie z Thorne. W końcu przykucnęłyśmy w cieniu kamiennego muru, w miejscu, gdzie nie docierał blask krwawego księżyca. - Przepraszam - Thorne zniżyła głos do szeptu. Już miałam jej nagadać, ale żołądek ścisnął mi się gwałtownie, wszystko zaczęło wirować i runęłam na bok, wymiotując w trawę. W końcu złapałam powietrze i wówczas dałam ujście wściekłości. - Ty przepraszasz? Przepraszasz? Niby za co - za to, że mnie zdradziłaś i posłałaś na śmierć? Przepraszasz, że nie pozwoliłaś mi zdobyć sztyletu i zniszczyć Złego? A jak myślisz, kogo zaatakuje pierwszego? Ja nie mam wątpliwości! Grimalkin, ze względu na to, co zrobiła. Pięknie odpłacasz komuś, kto cię wyszkolił! Grimalkin nie spodobałoby się to, co zrobiłaś! Za życia byłaś odważna, miała nadzieję, że po śmierci taka pozostaniesz. Tak właśnie powiedziała. Ale ty nie byłaś wcale dzielna: okazałaś się tchórzem, nie mogłaś znieść trwania w Mroku, gotowa zrobić wszystko, by zyskać szansę drugiego życia! Thorne milczała, jedynie pochyliła głowę, wbijając wzrok w ziemię. Po jakimś czasie mój gniew zaczął słabnąć. - Dlaczego wróciłaś? - spytałam. - Jeszcze nim dotarłam na szczyt schodów - odparła, nie patrząc na mnie - pożałowałam tego, co zrobiłam. Do tej pory wszystko wydawało się nierzeczywiste. A potem usłyszałam, co się działo w dole. Na ziemi utopiłaś Betsy, lecz jej śmierć to nic w porównaniu z tym, czego miałaś doświadczyć. Po jakimś czasie nie mogłam tego znieść, przyszłam więc cię uratować. - Co teraz? - spytałam. - Pomogę ci zdobyć sztylet. - Lepiej mi będzie samej - odparowałam. - Po tym wszystkim jak mogę ci zaufać? Czy po wyjściu z piwnicy rozmawiałaś jeszcze z kimś? Powiedziałaś im, czemu tu jestem, że muszę dotrzeć do królestwa Złego? To było najważniejsze. Jeśli wiedzieli, czego chcę i dokąd zmierzam, z pewnością będą tam na mnie czekać. - Nie, Alice. Nie miałam czasu. Nadal nie wiedzą... Więc zastanów się, proszę. Ze mną masz większe szanse niż sama. Potrzebujemy siebie nawzajem. Po tym, co właśnie zrobiłam, mnie także będą ścigać, bez wątpienia zaplanują dla mnie straszliwą drugą śmierć. Jesteś coraz bliżej miejsca, do którego chcesz dotrzeć. Krainy się przemieszczają, ale ponoć królestwo Złego zawsze pozostaje

- 65 -

blisko tej bazyliki, w której oddają mu cześć. Istnieje spora szansa, że brama nas tam zawiedzie. Proszę, zaufaj mi znowu. Pozwól sobie pomóc. Zastanowiłam się głęboko. W jej słowach dostrzegłam prawdę, rzeczywiście po mnie wróciła. - Muszę się dostać do bazyliki i uniknąć pułapki, którą zastawili - poinformowałam Thorne. - Muszę dotrzeć do bramy. Pomożesz mi? - Wewnątrz bazyliki będziemy musiały zaufać własnemu szczęściu. Sama nigdy tam nie byłam, a brama mogła zatrzymać się wszędzie - będziemy musiały jej poszukać. Możliwe jednak, że zdołam przemycić nas niepostrzeżenie do środka. Znam kogoś, kto może pomóc - naprawdę pomóc. Ale będziesz musiała tu zaczekać. Sama załatwię to sprawniej i szybciej. - Ile to potrwa? - Tyle, ile trzeba. Po prostu zaczekaj. To rzekłszy, Thorne zniknęła i zostałam sama w cieniu muru, dygocząc w mokrym ubraniu.

Rozdział 20. Szeroko otwarta paszcza.

Trudno mi było ocenić upływ czasu - miałam wrażenie, że kucałam tak mokra i zmarznięta co najmniej godzinę lub dłużej. Zaczynałam się już zastanawiać, czy Thorne kiedykolwiek wróci. Może znów zmieniła zdanie i ponownie sprzymierzyła się z nieprzyjacielem? A może ją złapali? Nie mogłam czekać zbyt długo, bo w żaden sposób nie potrafiłam określić, jak wiele czasu upłynęło na ziemi - możliwe, że zbliżało się już Święto Zmarłych. Wkrótce będę musiała spróbować sama znaleźć drogę do bazyliki. W końcu jednak Thorne się zjawiła i bez słowa wyjaśnienia pokiwała palcem na znak, że powinnam pójść za nią. Trzymając się bocznych alejek, podeszłyśmy do bazyliki, zataczając powolną spiralę w lewo. Dotarłyśmy do niej z boku, między nami i wysokim murem rozciągał się duży brukowany dziedziniec, liczący około stu kroków szerokości. Nie wiedziałam, czy stoi na północ, wschód, zachód czy południe od nas - nie dało się tego stwierdzić w krainie, w której krwawy księżyc pozostawał nieruchomy w tym samym miejscu. Thorne zatrzymała się i gdy przykucnęłyśmy, pokazała ręką. - Widzisz trzecie drzwi od lewej? Policzyłam szybko, w sumie drzwi było pięcioro, różnych rozmiarów i kształtów. Trzecie, owalne, okazały się najmniejsze z nich wszystkich. Pokiwałam głową. - To najlepsza droga do środka. Powiedziano mi, że zazwyczaj nikt jej nie pilnuje - wyjaśniła Thorne. - Ufasz ludziom, z którymi rozmawiałaś? - zainteresowałam się. - Tak jak komuś, kto jakiś czas przebywał w Mroku. Im dłużej tu jesteś, tym większa ogarnia cię rozpacz. Rozmawiałam z grupą ludzi, niektórym wierzę bardziej niż innym, ale wszyscy zgodzili się, że to najlepsze drzwi.

- 66 -

Jej słowa nie dodały mi otuchy, ale musiałam zaryzykować. Znów przytaknęłam i Thorne, wskazując drzwi, przycisnęła palec do ust, po czym natychmiast ruszyła naprzód. Podążyłam tuż za nią. Znajdowałyśmy się niecałe pięćdziesiąt kroków od drzwi, które nam wskazano, gdy usłyszałam dźwięk dzwonu: ten, który przywoływał wybranych na rzeź w bazylice, a potem ogłaszał porę odbierania krwi. Teraz groziło nam natychmiastowe niebezpieczeństwo. Po trzynastym uderzeniu straszliwego dzwonu coś w górze wrzasnęło. Natychmiast rozpoznałam ten głos - okrutny krzyk chajka. W dodatku nie był sam, inne także mknęły ku nam, co najmniej tuzin nietoperzowatych stworów wyciągających szponiaste ręce, by rozszarpać nasze ciała. Ich oczy żarzyły się czerwonym blaskiem niczym węgle. Ostatnio oceniałam, że stwór jest mniej więcej rozmiarów człowieka, te jednak wydawały się jeszcze większe. Thorne dobyła noży, ja jednak w ogóle nie miałam broni, a jak niedawno boleśnie odkryłam, w pobliżu bazyliki nie działała magia. I tak postanowiłam spróbować - wycelowałam myślami w najbliższego chajka, używając zaklęcia odpychania. Nie zadziałało: stwór wciąż szybował ku mnie, z otwartej paszczy ściekała ślina. Puściłyśmy się biegiem w stronę schronienia, ciemnego owalu drzwi. Chajk zaatakował, nurkując ku nam, odskoczyłam i przeturlałam się po ziemi, wcześniej jednak poczułam ostry ból czoła. Kiedy się podniosłam, do oczu płynęła mi krew, ale Thorne wróciła, stała nade mną i mimo bólu, który musiała czuć w dłoniach, dwiema klingami próbowała przepędzić napastnika. Rozejrzałam się szybko dokoła i ogarnęła mnie prawdziwa groza. Ze wszystkich stron mknęły ku nam inne chajki - zbyt wiele, by Thorne zdołała pokonać je sama. Zaraz rozszarpią nas na kawałki. Podniosłam się chwiejnie, unosząc wysoko ręce, by osłonić twarz. Spodziewałam się poczuć ból, ale nie. Zamiast tego szpony celujące w moją twarz zniknęły. Uniosłam głowę i przekonałam się, że chajki uciekają przed inną skrzydlatą istotą. Jeden spóźnił się i wrzeszcząc w panice, dał się doścignąć. Prześladowca błyskawicznie rozdarł go na pół, krwawe strzępy ciała runęły na kamienne płyty. Na widok zabójcy skręcającego prosto ku nam zacisnął mi się żołądek. Reszta chajków uciekła. Czyżbyśmy miały stać się nową ofiarą? Potem jednak rozpoznałam drapieżnika. - To Wynde, lamia, która zginęła pod murami Wieży Malkinów - oznajmiła Thorne. - Była naszą. przyjaciółką za życia i pozostała po śmierci. Grimalkin opowiadała, jak patrzyła z umocnień wieży, nie mogąc pomóc, gdy krecz zabijał Wynde. Pożarł jej serce, tym samym odsyłając ją prosto w Mrok. Lecz lamia walczyła dzielnie i inni musieli pomóc kreczowi ją pokonać - wśród nich mroczny mag Bowker i trzy czarownice, które przebiły ją nożami na długich tyczkach. Później Grimalkin zabiła ich wszystkich. Wynde wylądowała obok nas. - Po co ty, która wciąż żyjesz i oddychasz, wkroczyłaś w Mrok? - spytała ostro. - Dlaczego tak wiele ryzykujesz? Jej głos brzmiał gardłowo, z trudem rozumiałam słowa. Czasami, gdy lamia przechodzi proces przemiany w swą dziką postać, tymczasowo w ogóle traci zdolność mowy. W ostatecznej, skrzydlatej postaci zazwyczaj mowa powraca, nadal jednak ciężko jest ją zrozumieć. - Przybyłam, by zdobyć coś, co pomoże zniszczyć Złego. Gdzieś wewnątrz bazyliki kryje się brama, którą muszę dotrzeć do jego krainy - wyjaśniłam. - Jest tam coś niezbędnego, co muszę odnaleźć. - Za tymi drzwiami czekają wrogowie - wychrypiała. Thorne skrzywiła się. - Znów zostałaś zdradzona, Alice, lecz tym razem to nie moja sprawka, przysięgam. Przyjaciele, o których mówiłam, to czarownice; czasami zajmowały się mną po tym, jak pobił mnie mój okrutny ojciec. Miałam nadzieję, że można im zaufać. Przepraszam, znów cię zawiodłam. - Starałaś się najlepiej, jak umiałaś, Thorne - odparłam. - Istnieje inne wejście, wysoko na dachu - oznajmiła Wynde. - Zaniosę was tam. Którą najpierw? - Idź pierwsza! - poleciła Thorne. - Nie masz broni. Uznałam, że szkoda czasu na spory. Wynde zatrzepotała skrzydłami i zawisła przede mną, jej pokryte łuskami kolana unosiły się naprzeciw mojej twarzy. - Złap mnie za nogi! - rozkazała.

- 67 -

Ledwie zdołałam uchwycić je jak należy, gdy wzleciała w górę. Ziemia oddalała się przerażająco szybko. W chwilę później Wynde mknęła już w stronę ciemnego masywu bazyliki. Patrzyłam w tył i pierwszym znakiem, że nad nią jesteśmy, była mijana wieża: koniuszek skrzydła lamii niemal musnął kamienne ściany. Potem złożyła skrzydła blisko ciała i runęła w dół niczym kamień. Sapnęłam; miałam wrażenie, że mój żołądek został gdzieś w powietrzu. Dach pędził nam na spotkanie, lecz w ostatniej chwili Wynde rozłożyła skrzydła i moje stopy dotknęły dachówek. Zwolniłam uchwyt na jej nogach i lamia znów odleciała, zawracając po Thorne. Rozejrzałam się szybko: stałam zwrócona plecami do olbrzymiej podpory, wspierającej kwadratową wieżę. Przede mną ciągnęła się wąska ścieżka, prowadząca między dwoma ukośnymi dachami do ściany, w której osadzono wąskie drzwi. Czy to właśnie było wejście do bazyliki? Teraz ludzie z ziemi nas nie widzieli, ale ktoś mógł zauważyć nasz lot z lamią. Możliwe, że inni w budynku biegli już nam na spotkanie. Musiałyśmy działać szybko. Czekałam niecierpliwie, aż lamia przyniesie do mnie Thorne. Czemu to trwało tak długo? Na moment strach powrócił? Co, jeśli tymczasem moją towarzyszkę zaatakowały chajki? Jak długo mogła odpierać równie groźne stado? A potem usłyszałam trzepot skrzydeł i westchnęłam z ulgi, gdy Wynde posadziła Thorne obok mnie. Wisząc nad nami, skrzydlata lamia wskazała szponiastą dłonią drzwi. - To jest wejście - potwierdziła. - Możliwe, że wewnątrz znajdą się inni, którzy zechcą wam pomóc, ale nie mam pewności, czy zdołają się do was przebić. - Dziękujemy ci za pomoc - powiedziałam. - Podziękujesz mi, znajdując to, czego szukasz. Podziękujesz mi, na zawsze pozbywając się Złego! - zawołała, a potem wyprysnęła w górę, okrążyła wieżę i zniknęła nam z oczu. Nie tracąc czasu, pospieszyłyśmy do drzwi. Nie zauważyłam żadnej klamki. Co, jeśli są zamknięte? - spytałam w duchu. W tym miejscu zaklęcie otwierające nie zadziała. Ale nie musiałam się martwić, bo drzwi ustąpiły pod naciskiem mojej dłoni i otwarły się do wewnątrz na skrzypiących zawiasach. W środku było ciemno - sięgnęłam po świeczkę z kieszeni, lecz gdy ją wyjęłam, przypomniałam sobie, że bez magii nie zdołam zapalić światła. Thorne wzruszyła ramionami i powoli przekroczyła próg, wyciągając przed sobą ręce. Dotykała muru, wymacując sobie drogę w ciemności. - To mi wygląda na spiralne schody - oznajmiła niewiele głośniej od szeptu. - Skręcają w lewo, poszukaj poręczy z prawej. Wsunęłam świeczkę do kieszeni i ostrożnie przeszłam przez otwarte drzwi. Sunąc dłonią po poręczy, pewniejszym krokiem zaczęłam schodzić z kamiennych schodów, podążając po spirali. Z obu stron otoczona zimnymi, kamiennymi ścianami, czułam, jak ciasnota mnie przytłacza. W żaden sposób nie mogłyśmy powstrzymać naszych szpiczastych trzewików od stukania na kamieniach, toteż miałam nadzieję, że na dole nikt na nas nie czeka: z pewnością odgłos kroków uprzedziłby ich o naszym przybyciu. Musiałyśmy pokonać co najmniej paręset stopni, gdy zauważyłam żółte migotliwe światło w dole, pozwalające mi dostrzec sylwetkę Thorne. Od ciągłych skrętów w lewo kręciło mi się w głowie, miałam też wrażenie, że robi się coraz cieplej, co nie pomagało. W końcu dotarłyśmy na wąską półkę. Kiedy spojrzałam poza nią, zawroty głowy jeszcze się pogłębiły i o mało nie upadłam. Przestrzeń, w którą spoglądałam, była olbrzymia, ziemia leżała daleko w dole. Przypominało to gigantyczną pieczarę i pierwsze, co pomyślałam, to to, że od wewnątrz bazylika jest jakimś cudem większa niż z zewnątrz. Potem przypomniałam sobie dom, w którym Betsy Gammon opiekowała się wodnymi wiedźmami i pojęłam, iż efekt ten uzyskano w podobny sposób. Najniższy poziom bazyliki wykopano pod ziemią, jej posadzka leżała znacznie niżej niż poziom gruntu. W dole nic się nie poruszało, ale widziałam kilka struktur. Czy to ołtarze starych bogów z Mroku? - No to gdzie jest brama? - spytałam i natychmiast pojęłam, że popełniłam błąd: choć zniżyłam głos, olbrzymia pustka bazyliki wzmocniła go, tak że odbił się echem od ścian. Czyżbym dodatkowo zaalarmowała czekających nieprzyjaciół? W odpowiedzi na moje pytanie Thorne ostrzegawczym gestem przyłożyła palec do ust i pokazała w dół. Ale jak miałyśmy się tam dostać? Wąska półka nie opadała, biegła wzdłuż ściany na tej samej wysokości. Jednak Thorne ruszyła naprzód, stawiając powolne, ostrożne kroki. Wbijałam wzrok w jej prawe ramię, to bliższe ściany, nie ważąc spojrzeć w przerażającą otchłań. Za nią dostrzegłam łuk w murze; gdy Thorne pochyliła głowę i skręciła pod niego, zrobiłam to samo. Wąskie stopnie wiodły w dół, w ciemność. Powoli rozszerzały się, a wilgotne ściany napierały z obu stron.

- 68 -

I znów nawiedziła mnie myśl, że ktoś albo coś będzie na nas czekać na dole. Czy to możliwe, by znali każdy nasz ruch? Ponownie odniosłam wrażenie, że ktoś mnie obserwuje, tym razem było jeszcze silniejsze. Przed nami widziałam migoczące światło. W dole leżała bazylika, w ściennych lichtarzach płonęły świece. - Zbliżamy się do bramy - wyszeptała Thorne. - Ale jeśli jest tam, na dole, to nasi wrogowie także. Oni nią kierują. Wciąż szła naprzód, lecz zwalniała kroku. Nagle zatrzymała się całkowicie. - Zawracaj! - krzyknęła, obracając się ku mnie i gestykulując szaleńczo. - To zasadzka! Widzę czekających w dole wrogów! Było już jednak za późno. Za naszymi plecami na schodach załomotały ciężkie buciory. Nie miałam pojęcia kto to, ale wiedziałam, że i butów, i wrogów jest za dużo. Byłyśmy w pułapce. Thorne dobyła noży i pobiegła schodami do ogromnej sali. Ja pędziłam tuż za nią. Gdy znalazłyśmy się na równym gruncie, stanęłam u jej prawego boku, Wpatrując się w nieprzyjaciół czekających w małym, pozbawionym okien pomieszczeniu, w którym się znalazłyśmy. Było ich troje. Dwie kobiety odziane w stroje czarownic z Pendle, obszarpane czarne suknie i szpiczaste trzewiki. Trzecią okazał się pomiot o zbyt wielu zębach, by pomieściły się w ustach. Stałam naprzeciw trójki dawnych wrogów: Kościstej Lizzie, Mateczki Malkin i Kła.

Rozdział 21. Nowe niebezpieczeństwo.

Powinnam była przewidzieć, że co najmniej jeden z przeciwników, których pokonałam na ziemi, będzie czekał w bazylice, by się zemścić. Kieł, pomiot, zginął z dłoni starego Gregory'ego, stracharza z Chipenden. Wkrótce potem Tom Ward solą i żelazem osłabił Mateczkę Malkin; rozpaczliwie próbując uciec, wpadła do zagrody świń na rodzinnej farmie Wardów. Zgłodniałe świnie pożarły ją całą, łącznie z sercem, na zawsze odsyłając w Mrok. Była bardzo mała: sól i żelazo Toma Warda sprawiły, że skurczyła się do jednej trzeciej poprzednich rozmiarów. Teraz, po śmierci, została uwięziona w tej postaci, nadal jednak pozostawała niewiarygodnie niebezpieczna. Kościstą Lizzie John Gregory uwięził w jamie aż do czasu, gdy do Hrabstwa dotarła wojna i czarownice z Pendle ją uwolniły. Do ostatniego starcia między nami doszło na wyspie Monie, gdzie wraz z Tomem ścigaliśmy ją, aż spadła z urwiska do morza. Zabita została przez słoną wodę, a ryby pożarły jej serce. Została uwięziona w Mroku, desperacko pragnąc zemsty. - Cóż, córko - powiedziała z szyderczym uśmiechem. - W końcu mam okazję odpłacić ci pięknym za nadobne. Teraz to ty będziesz cierpieć. Stara Mateczka Malkin ruszyła ku nam, szurając nogami; widziałam jej długie siwe włosy, polepione brudem. W tym miejscu magia nie działała, ale ta zgarbiona stara wiedźma była kiedyś najpotężniejsza w całym Hrabstwie i w jej pomarszczonym ciele wciąż pozostała straszliwa, nieludzka siła. Choć ledwie sięgała mi do kolan, wyciągała ku mnie szpony, w czerwonych oczach płonęła żądza krwi.

- 69 -

Cofnęłam się o krok; Thorne wystąpiła naprzód. - Spójrzcie tylko, co przywlókł tu kot! - wykrzyknęła Lizzie. - Morwenie nie spodoba się to, jak złamałaś warunki umowy. Nie będzie zachwycona - tym razem obetnie ci nie tylko kciuki! Thorne nie traciła sił na odpowiedzi, nawet nie spojrzała na Lizzie. W jej dłoni zalśniła klinga, cięła poziomo Mateczkę Malkin, otwierając w jej pomarszczonym czole szerokie, czerwone usta. Stara wiedźma wrzasnęła i cofnęła się chwiejnie, krew z ran wpływała jej do oczu, oślepiając. Ja także zaatakowałam, uderzyłam Lizzie lewą ręką, paznokciami o włos chybiając jej oczu. Nim jednak zdołałam zrobić cokolwiek więcej, pochwycił mnie Kieł. Złapał mnie od tyłu i uniósł, tak że zawisłam w powietrzu. Kopnęłam go w kolana obcasami szpiczastych trzewików, zaczął jednak mnie ściskać tak, że ledwo mogłam oddychać. Coraz mocniej i mocniej zacieśniał uchwyt, aż w końcu miałam wrażenie, że zaraz pękną mi żebra. Nie mogłam dłużej wciągnąć w płuca powierza, on mnie zabijał. Liczyłam tylko na to, że Thorne w jakiś sposób zainterweniuje i go powali. - Puść ją, puść ją! - krzyknęła. - W takim razie rzuć noże! - wrzasnęła Lizzie. Świat przed moimi oczami zdążył już pociemnieć, usłyszałam jednak brzęk kling na kamieniach, towarzyszyły mu inne odgłosy, tupot nowych, ciężkich butów na schodach i w pokoju za nami. To był koniec, teraz już nigdy nie zdobędę sztyletu. Stracimy szansę zniszczenia Złego. *** Kiedy znów się ocknęłam, leżałam na brzuchu na zimnej, kamiennej posadzce. Gdzieś za mną przemówił kobiecy głos. - Obudziła się. Teraz ją nauczę, co znaczy cierpienie. Poczułam nagły ostry ból w żebrach wiedziałam, że to kopniak wymierzony szpiczastym trzewikiem. Rozpoznałam też głos, kopnęła mnie Koścista Lizzie - moja własna matka. Zwinęłam się w kłębek, próbując się chronić, ale czyjaś ręka chwyciła mnie za włosy i uniosła brutalnie. Oczy Lizzie spoglądały prosto w moje, sprawiała wrażenie oszalałej z furii. - Teraz dostaniesz za swoje, dziewczyno! - wrzasnęła, obryzgując mnie śliną. Omal nie wyrywając mi włosów z korzeniami, obróciła mnie tak, że znów padłam w ramiona Kła. Ten ryknął szeroko, otwierając usta, jego gorący, cuchnący oddech owiał mi twarz, tak że zaczęłam wymiotować. Żółte kły niemal dotykały moich policzków, a w ustach miał ich znacznie więcej - dwa podwójne rzędy. Przez chwilę myślałam, że odgryzie mi nos albo oderwie kawał ciała od twarzy. Zamiast tego jednak uśmiechnął się złowrogo, postawił mnie na ziemi i obrócił, tak że ujrzałam ciemne drzwi naprzeciw stopni. Gdy obejrzałam się na czarownice odkryłam, że Lizzie w obu dłoniach trzyma klingi, unosząc je ku mnie. To były te same noże, którymi władała Thorne. Zabójczynię trzymało paru potężnych mężczyzn ścigających nas po schodach. Inni stali za nią - w sumie może tuzin, wydało mi się, że w paru rozpoznaję pachołków służących Lizzie na wyspie Mona, gdzie próbowała zostać królową. Przez sekundę popatrzyłam w oczy Thorne. Choć się nie odezwała, zrozumiałam, że jeszcze nie wszystko stracone. Oddała swoje klingi i poddała się, by uratować mi życie. W przeciwnym razie zginęłabym - Kieł zmiażdżyłby mi żebra i wycisnął z ciała życie. Rozbroili ją, nie widziałam w pochwach, wiszących na przecinających jej ciało skórzanych pasach, ani jednej rękojeści. Widziałam jednak, że broń Thorne to idealny duplikat uzbrojenia Grimalkin: tuż pod lewą pachą miała małą pochewkę, a w niej coś jeszcze - nożyczki, którymi odcinała kciuki zabitych czarownic. Gdyby nie groźba zabicia mnie przez Kła wciąż by walczyła i wiedziałam, że przy pierwszej nadarzającej się sposobności znów zacznie walczyć. Thorne mówiła, iż brama może kryć się gdzieś w tym pomieszczeniu. Rozejrzałam się szybko, ale niczego nie zauważyłam. Jak w ogóle wyglądała? Bramy przybierają różne kształty, ci, którzy nad nimi panują, mogą nimi manipulować. - Tędy! - warknęła Lizzie, popychając mnie w stronę drzwi.

- 70 -

Po chwili znalazłam się w innym pomieszczeniu, to było długie i wąskie, jednocześnie w jednym szeregu mogło w nim iść najwyżej troje ludzi. Posadzkę wyłożono krwistoczerwonym kobiercem. Szłam dokładnie przed Lizzie, Kłem i Mateczką Malkin, starając się nie okazywać strachu. Wciąż mnie popychali, kłuli nożami, kierując w stronę pogrążonej w cieniu wnęki na przeciwległym końcu pomieszczenia. Gdy się do niej zbliżyliśmy, najpierw uznałam, że stoi tam tron. Potem jednak ujrzałam zakapturzoną postać, siedzącą na prostym, drewnianym krześle z wysokim oparciem. Nieznajomy, odziany w szatę i kaptur, mógł z łatwością zostać wzięty za stracharza. Po obu jego stronach ustawiono wielkie kubły, nie musiałam nawet zaglądać, by pojąć, co zawierają: świadczył o tym smród. Był to charakterystyczny, metaliczny zapach. Oba kubły wypełniała krew. Rozejrzałam się szybko, wiedząc, że wszystkie oczy patrzą teraz na kuszącą krew w wiadrach walutę Mroku. Lecz moją uwagę przyciągała zakapturzona postać. Powoli uniosła głowę i ujrzałam złote oczy lśniące w mroku kaptura. Były olbrzymie, co najmniej pięć, sześć razy większe niż zwykłe, ludzkie. Jaki dokładnie za stwór tam siedział - kolejny pomiot, jak Kieł? Bardzo powoli istota uniosła lewą rękę do twarzy, palce miała długie i kościste, zdawało się, iż porasta je krótka, czarna szczecina. Odsunęły kaptur, ukazując to, co kryło się w cieniu. Co za twarz! Co za potworna, straszna twarz! Oczy miała fasetkowe, wybałuszone i olbrzymie, w każdym odbijał się obraz przerażonej dziewczyny. Potrzebowałam paru chwil, by pojąć, że przyglądam się dziesiątkom własnych odbić. Głowa należała do gigantycznej muchy porośniętej czarnym włosiem, o długim, ruchliwym języku. Zdawało się, iż przybywa wprost z moich najgorszych koszmarów. Znów przypomniałam sobie dzień, gdy wyruszyłyśmy zabić starego stracharza, Jacoba Stone'a. Lizzie odgryzła głowy trzynastu szczurom i zwabiła rój wielkich czarnych much, by zyskać dość magii, aby móc odsunąć dwa wielkie głazy i uwolnić martwe wiedźmy. Lizzie mówiła wtedy, że źródłem jej mocy jest mroczny adiutant zasiadający po lewicy Złego. A teraz, po śmierci, najwyraźniej stała się jego uczennicą i służką Mroku. Miałam przed sobą demona Belzebuba, czasem zwanego Władcą Much. - I co, dziewczyno? - warknęła Lizzie za moimi plecami. - Zawsze bałaś się much, ale nic, co oglądałaś na ziemi, nie może się z tym równać. Dostaniesz dokładnie to, na co zasłużyłaś! Teraz pamiętam, jak pozbawiłaś mnie mocy zamkniętej w skórzanym jaju. Cóż, nadszedł czas, by odpłacić ci za wszystko. Język demona z szelestem wysuwał się i wsuwał do ust, wydając niezwykły, zgrzytliwy, wibrujący dźwięk. Czyżby Belzebub próbował coś do mnie powiedzieć? W chwilę później pojęłam, że był to w istocie przekaz - ale nie skierowany do mnie. To był rozkaz. Władca Much wezwał do siebie swoich poddanych. Zaczęło się od słabego brzęczenia, które narastało powoli. Nagle wokół głowy zaczęła krążyć mi mucha - wielka, mięsna, rozmiarów trzmiela. Szybko dołączyło do niej parę kolejnych i następne. Dopiero gdy zebrał się ich ponad tuzin, ujrzałam, skąd właściwie pochodzą. Wylatywały z otwartych ust Belzebuba równym szeregiem, przyspieszając coraz bardziej i bardziej, rojąc się wokół mej głowy. Krzyknęłam ze strachu, pamiętna tego, jak w ogrodzie Jacoba Stone'a obsiadły twarz Lizzie, przesłaniając każdy jej skrawek, lądując nawet na języku. Na myśl, że coś takiego mogłoby spotkać i mnie ogarnęła mnie klaustrofobiczna panika. Lecz muchy szybko odleciały i opadły dwiema chmurami na kubły z krwią po obu stronach demona. Kolejne wciąż wypadały z owej upiornej paszczy, mijając długi, szorstki język i dołączając do żywej, falującej góry much: ciemnej, pulsującej pokrywy na obu wiadrach krwi. W chwilę później dwa roje wzleciały i połączyły się w jedną wielką chmurę niecały łokieć od mojej twarzy. Ich brzęk zamienił się w ryk. Spróbowałam się cofnąć i natychmiast poczułam dwie ostre klingi kłujące plecy. Ciemna chmura powoli zbijała się w nierówny owal, a potem w owym prostym jaju zaczęły tworzyć się bardziej złożone struktury. Z początku myślałam, że tylko to sobie wyobrażam, często widuję podobne obrazy w chmurach, a nawet w liściach na krzakach i drzewach Jeśli dostatecznie się skupić, wszędzie widać twarze.

- 71 -

Wiedziałam jednak, że to nie moja wyobraźnia. Rój przybrał kształt olbrzymiego oblicza o haczykowatym nosie, wyłupiastych oczach i wielkich, szerokich ustach ukazujących rzędy ostrych zębów. A potem doszło coś jeszcze straszniejszego. Muchy spijały krew w kubłów, niektóre musiały przy tym zanurzyć się pod ciężarem innych, napierających z góry. Teraz te muchy, pokryte krwią, ułożyły się w wargi i zęby wielkiej twarzy. Nagle poczułam słaby smród gnijących jajek. Gdzieś w pobliżu musiała otwierać się brama. Rozejrzałam się szybko, szukając błysku purpury, niczego jednak nie dostrzegłam. Usta poruszyły się i brzęk uległ zmianie, stał się głębszy. Przemawiał do mnie. - Jesteś córką mojego mistrza! - wykrzyknął brzęczący, ochrypły głos. - Dlaczego go zdradziłaś? Mogłaś mieć tak wiele, czemu zwróciłaś się przeciw niemu? Moc była twoja, wystarczyło tylko poprosić. Pokręciłam głową. - Niczego od niego nie chciałam - odparłam. - Lepiej mi się było nie urodzić niż mieć go za ojca, a tę paskudną wiedźmę z tyłu za matkę. Opowiedział mi kopniak Lizzie, zagryzłam jednak wargę, by nie krzyknąć z bólu. Nie chciałam przecież dać jej satysfakcji, prawda? - Czemu tu jesteś ? - spytały olbrzymie usta. - Po co wtargnęłaś w Mrok? Dotąd sądziłam, że mimo swojego okaleczenia Zły w jakiś sposób zdołał odkryć moje zamiary i przekazać je swoim sługom. Możliwe jednak, że mamie Toma udało się ukryć swój plan zarówno przed nim, jak i sługami Mroku. Nie wiedzieli, że zamierzamy go zniszczyć, odprawiając rytuał. Mama Toma raz już go spętała, a on porwał klingę i zabrał ze sobą. Jeśli nawet jednak nie mieli pojęcia, że przybyłam tu po sztylet - trzeci z mieczy bohaterów, Posępny - możliwe, że wkrótce się domyślą. Ja z całą pewnością nie zamierzałam niczego zdradzać. Nie chciałam przecież, żeby czekali na mnie w sali tronowej Złego, kiedy już tam dotrę. Wciąż pozostawała nadzieja. Thorne miała nożyczki - ale czy nadarzy się okazja, by mogła ich użyć? Czy też zabiją nas obie tu i teraz? Ja też czekałam na okazję. Owszem, nie mogłam tu używać swej magii, ale nie zamierzałam poddać się bez walki.

Rozdział 22. Kości Belzebuba.

- Nie każ mu czekać na odpowiedź! - wrzasnęła mi do ucha Lizzie. - Nie uwierzyłabyś, do czego jest zdolny! - Dam ci jeszcze jedną okazję do odpowiedzi - oznajmiły usta, otwierając się i zamykając, z much wybrzękujących każde słowo skapywała krew. - Znam twój tajemny strach. Milcz dalej, a zaraz cię spotka! Mój tajemny strach! Co miał na myśli Belzebub? Wielu rzeczy się bałam: że nie zdołam odnaleźć sztyletu; że wrócę za późno na odprawienie rytuału; że coś złego spotka Toma; że Grimalkin nie uda się ochronić głowy i Zły znów powróci na ziemię; że zabraknie mi odwagi, bym milczała, gdy Tom będzie odcinał mi kości; że pewnego dnia porazi mnie piorun; że...

- 72 -

I nagle zorientowałam się, co miał na myśli demon. W mojej głowie powstało wspomnienie, od którego zadrżałam. Ponownie ujrzałam Lizzie w ogrodzie Jacoba Stone'a i muchy pełzające jej po twarzy. Tego właśnie bałam się tu i teraz i Belzebub o tym wiedział! Robali. Oprócz pająków najbardziej przerażały mnie roje much; nie mogłam znieść myśli, że miałyby mi łazić po skórze. - Nic mu nie mów! - krzyknęła Thorne. Zerknęłam w miejsce, gdzie stała, wciąż przytrzymywana przez dwóch brutali. Skinęłam głową. Miała rację. Nie mogłam im powiedzieć, po co przybyłam w Mrok. - Niechaj i tak będzie! - oznajmiły usta i zamknęły się natychmiast. Rysy rozpłynęły się z powrotem w prosty owal, który je zrodził. A potem rój much wzleciał wysoko i pomknął ku mnie. Zaczęłam wymachiwać rękami, próbując je odpędzić, okazało się to jednak beznadziejne. Równie dobrze mogłabym oganiać się od gradu igłą do cerowania. Po sekundzie muchy obsiadły mi całą głowę i twarz, zakryły oczy, więc nic nie widziałam. Brzęczały w ustach i w nosie, czułam, jak głowa pochyla mi się pod ich ciężarem. Zatkały mi nos i nie mogłam oddychać... Wpadłam w panikę. Pozostało już tylko jedno, coś, czego rozpaczliwie pragnęłam uniknąć. Musiałam otworzyć usta, by wciągnąć w płuca haust cennego powietrza. Ale jeśli to zrobię, muchy dostaną się do środka. Sięgnęłam do nosa i rozgniotłam tyle, ile zdołałam, czując, jak zamieniają się w ohydny śluz pod moimi zrozpaczonymi palcami. Ścisnęłam nozdrza i kichnięciem wyrzuciłam muchy, ale zyskałam niecałą sekundę ulgi, a potem znów zaczęły wpełzać mi do obu dziurek. Silne dłonie chwyciły mnie za ręce i odciągnęły palce od twarzy, tak że nie mogłam zyskać ani chwili oddechu. Trzymałam się najdłużej, jak mogłam, płuca pękały mi z wysiłku, a ja walczyłam z paniką na myśl o tłustych, wielkich muchach, łażących mi po twarzy i wplątujących się we włosy. W końcu nie miałam wyboru. Otworzyłam usta i odetchnęłam głęboko. A wraz z powietrzem do środka wtargnęły muchy. Usiłowałam je wypluć, ale było ich zbyt wiele, roiły mi się na języku, zrobiło mi się niedobrze, gdy wcisnęły mi się do gardła. W chwilę później je także zatkały. Osunęłam się na kolana, dławiąc się, i zwymiotowałam. To dało mi kolejną sekundę ulgi, jeden szybki haust powietrza, nim znów wypełniły mi usta i gardło. Obce dłonie wciąż mocno ściskały mi przeguby, wykręcając ręce za plecy. Gruba warstwa much pokrywała oczy, nie mogłam oddychać, pogrążałam się w ciemności, powoli umierałam. I nagle ciężar przygniatający moją głowę zniknął i zobaczyłam migotliwy, żółty blask pochodni. Rój wzbił się w górę i znów zebrał, tworząc gigantyczną twarz. Wyplułam z ust resztki much i uniosłam wzrok. Kącikiem oka widziałam stojącego za plecami Kła - trzymał mnie za ręce tak mocno, że miałam wrażenie, iż miażdży kości. Lizzie stała teraz po prawej stronie, jej twarz rozjaśnił tryumfalny uśmiech. - Nigdy nie lubiłaś much, co, dziewczyno? - rzuciła. - Ale one wyraźnie cię lubią: wciąż nie mają dosyć. Wielkie usta otworzyły się i zabrzmiały słowa: - Mów. Powiedz mi to, co chcę usłyszeć. Pokręciłam głową, wyzywająco patrząc na rój. - Jesteś odważna i potrafisz znieść ciężkie próby - oznajmiły usta. -Ale dostrzegam w tobie inną słabość. Inny lęk. Nie pozwolisz, by coś złego spotkało przyjaciela, jeśli możesz go ocalić. Przyprowadźcie tu drugą dziewczynę! Lizzie odstąpiła na bok, pozwalając mężczyznom powlec Thorne naprzód. - Tym razem nie ustąpię, póki nie powiesz mi tego, co chcę wiedzieć. A jeśli odmówisz, ta, która jest twoją przyjaciółką, zginie drugą śmiercią. Twarz znów zamieniła się w ciemne jajo i uniosła do sklepienia, tworząc gniewny, rozbrzęczany rój gotów opaść na Thorne. Pokonał mnie; będę musiała powiedzieć demonowi prawdę. Byłyśmy więźniarkami i niewielką miałyśmy nadzieję, że osiągniemy swój cel. Owa resztka nadziei opierała się wyłącznie na Thorne i na tym, że nadarzy jej się okazja by nas uwolnić, z pomocą jedynej pozostałej broni - nożyczek. Nie zdołałaby tego zrobić, gdybym pozwoliła, aby muchy ją zadusiły. Jakie zatem ma znaczenie, że dowiedzą się, iż przybyłam po sztylet?

- 73 -

Otworzyłam oczy, zamierzając wyjawić Belzebubowi to, czego żądał... Lecz w tej samej sekundzie Thorne wyrwała się prześladowcom. Stało się to bardzo szybko. Wyszarpnęła nożyczki z pochwy, lecz zamiast zaatakować nimi mężczyzn, pomknęła wprost ku krzesłu, na którym siedział Belzebub. Był demonem, ale mógł manipulować muchami tylko dlatego, że stanowiły część niego, część jego istoty: coś jak dodatkowe członki, cząsteczki ciała, którymi kierował jego umysł. Wszędzie poza bazyliką natychmiast powaliłby Thorne swą potężną magią, cisnął nią na drugi koniec sali albo spopielił w miejscu. Tu jednak nie działała nawet jego demoniczna magia. Thorne była szybka i kompletnie zaskoczyła Belzebuba. W ostatniej chwili, błyskawicznie wsuwając i wysuwając język, zerwał się z krzesła i usiłował odparować atak lewą dłonią. To był błąd. Zapewne największy, jaki popełnił w ciągu niezliczonych eonów spędzonych w Mroku. Nigdy dotąd nie spotkał człowieka tak odważnego, szybkiego i śmiercionośnie groźnego jak Thorne. Uczyła się u Grimalkin. Myślała jak Grimalkin. Walczyła jak Grimalkin. I jak Grimalkin pozwalała sobie na rzeczy, których inni nie dopuszczali nawet w wyobraźni! Nożyczki błysnęły, odbijając światło najbliższej pochodni, ostrza zatrzasnęły się. I Thorne odcięła kciuk lewej dłoni demona. Belzebub krzyknął, unosząc rękę, by się osłonić. Ten kciuk także odcięła. Złapała je oba w powietrzu, ściskając w lewej dłoni. Tymczasem demon cofnął się chwiejnie, wrzeszcząc jak zarzynana świnia. W tym momencie ponownie poczułam słaby smród zepsutych jajek. Czy to brama? Szybko pociągnęłam trzy razy nosem i ku memu zdumieniu mój wzrok powędrował ku rojowi much. Traciły jajowaty kształt, przybierając zupełnie inny. A potem Thorne zawirowała, by odeprzeć nowe zagrożenie. Kieł, wyższy o głowę, ryknął jak byk i runął ku niej, gotów rozerwać ją na strzępy. Tymczasem Lizzie i Mateczka Malkin stały sparaliżowane wstrząsem, z szeroko rozdziawionymi gębami. Thorne była gotowa. Wiedziałam dokładnie, co zrobi, nim jeszcze zadała cios. Pamiętałam, w jaki sposób John Gregory rozprawił się z Kłem w Hrabstwie. Dźgnął go w czoło klingą ze stopu srebra, ukrytą w stracharskim kiju. Nóż wbił się w mózg i Kieł runął na ziemię, martwy jak głaz. Teraz Thorne zrobiła to samo, tyle że nożyczkami. Szybko przyskoczyła do Kła, gdy jego ramiona zacisnęły się wokół niej, uderzyła. Przez moment widziałam nożyczki sterczące ze środka czoła pomiota, nie wydał z siebie żadnego dźwięku, osunął się na kolana, patrząc przed siebie szklistym wzrokiem. Thorne wyrwała nożyczki, spojrzała wprost na mnie i wskazała rój much. - Brama! - krzyknęła. Rój nie przypominał już jaja, nie utworzył też twarzy, pozwalającej Belzebubowi mówić. Zamiast tego zamienił się w trzy wielkie koncentryczne kręgi, których kolor uległ zmianie z czarnego na purpurowy. Muchy fruwały bardzo szybko w lewo, tak że owe obręcze zdawały się wirować, wewnątrz nich ujrzałam coś innego. Kolejne królestwo. Widziałam kolumny i ciemne łuki... Jakąś budowlę. - Przejdź przez nią, Alice! Idź pierwsza! - zawołała Thorne. Na moment się zawahałam. Co, jeśli się przedostanę, a ona zostanie? Ale musiałam znaleźć ten sztylet, wszystko od tego zależało. Uniosłam głowę i zobaczyłam, jak Mateczka Malkin i Lizzie sięgają ku mnie ostrymi szponami. Minęłam je w pędzie i przeskoczyłam przez bramę z much.

- 74 -

Rozdział 23. Krwawe oko.

Siedziałyśmy na drewnianych stołkach przed kotłem, Thorne unosiła nad wrzącą wodą kciuki demona. Pragnęła mocy, którą da jej noszenie tych kości - dzięki temu wzrosłyby nasze szanse powodzenia i przetrwania. Skoczyła za mną przez bramę i tak jak przewidywała, znalazłyśmy się w krainie Złego. Pamiętałam ją z czasów ostatniej wizyty, toteż nie miałam wątpliwości. Po pierwsze, panował w niej przenikający wszystko smród - odór siarki zabarwiony spalenizną. Światło także się wyróżniało: miało osobliwy miedziany odcień, jakbyśmy oglądały wszystko przez starożytne, barwne szkło. Tylko jedno różniło ten pobyt od poprzedniego: tym razem jego sługi, pomniejsze demony, które dręczyły mnie i torturowały, nie pojawiły się. W istocie chwilowo królestwo zdawało się puste. Siedziałyśmy w wielkiej kuchni o kamiennej posadzce, w olbrzymiej budowli, może zamku albo miejscu oddawania czci, tak jak to, które właśnie opuściłyśmy. Nigdy nie zdołałam zobaczyć go z zewnątrz, choć poprzednio spędziłam sporo czasu w jego lochach, często też wleczono mnie zakutą w kajdany bezkresnymi, wilgotnymi, kamiennymi korytarzami. Wspomnienia powracały niczym rzeka, niosąc ze sobą grozę wcześniejszych odwiedzin. Wokół roiło się od kotłów, garnków i kuchennych utensyliów. Brakowało natomiast kucharzy, nie znalazłyśmy też niczego do jedzenia. Kiedy Thorne wrzuciła do wrzątku kciuki demona, zaczęły się gotować. Dopiero wtedy zauważyłam jej ręce: odzyskała swoje kciuki, jakby nigdy jej nie okaleczono. - Jak do tego doszło? - spytałam zdumiona. - To z pewnością działanie magii - ale sądziłam, że w bazylice to niemożliwe. Wzruszyła ramionami z uśmiechem. - Może sprawiły to naturalne prawa rządzące Mrokiem. Przybyłam tu bez kciuków, bo ich odcięcie mnie zabiło. Ale tu, w Mroku, odebrałam kciuki Belzebubowi, potężnemu demonowi. Odzyskałam zatem własne. - Grimalkin byłaby z ciebie dumna! - oznajmiłam. - Nawet ona nigdy nie obcięła kciuków demonowi. - Pomogła za to odrąbać głowę Złemu - przypomniała uśmiechnięta Thorne. - Jak to możliwe, że muchy stały się bramą? - zastanawiałam się głośno, patrząc, jak kciuki tańczą w gotującej się wodzie. - Kiedy stanęłyśmy przed Belzebubem, poczułam woń bramy, ale nigdy bym się nie domyśliła, że to muchy. Sądziłam, że stanowią część niego... - Bo tak było. Myślę, że przechwycił bramę, aby zwabić nas przed swoje oblicze. By nad nią zapanować, musiał na jakiś czas wchłonąć ją w siebie. Ale kiedy odcięłam mu kciuki, ból sprawił, że się zdekoncentrował, brama się uwolniła i przyjęła swój zwykły kształt, wykorzystując do tego muchy. - Wiedziałaś, że tak się stanie? - Nie miałam pewności - odparła Thorne - ale oceniałam, że istnieje taka szansa. Tak czy inaczej, postąpiłam dokładnie według nauk Grimalkin - w obliczu wielu wrogów najpierw trzeba zranić najsilniejszego. Po jakimś czasie porośnięte szczeciną ciało odpadło od białych kości, które zaczęły tańczyć we wzburzonej wodzie. Thorne wstała z krzesła i pochyliła się nad kotłem, skupiona na czekającym ją zadaniu.

- 75 -

Musiała, nie zważając na ból, wyłowić kości z wrzątku. Należało też złapać je jednocześnie - gdyby upuściła choć jedną, straciłaby całą moc. Zrobiła to szybko, błyskawicznie zanurzając dłonie, po czym spojrzała na mnie z tryumfalnym uśmiechem. W każdej ręce trzymała kciuk demona. Potrzebowała jeszcze pół godziny, by wywiercić w kościach małe dziurki specjalnie przystosowaną do tego klingą: długą, cienką i bardzo twardą na końcu. Niecierpliwiłam się, bo bardzo już chciałam przeszukać salę tronową - mama Toma twierdziła, że klinga leży ukryta pod tronem Złego. Zagryzłam jednak wargę. Potrzebowałyśmy wszelkiej możliwej pomocy, a kości demona znacząco wzmocnią Thorne. Kiedy skończyła, dołączyła je do innych w swoim naszyjniku. - Powinno być w nich więcej mocy niż w kościach najpotężniejszej czarownicy - zauważyłam. - W takim razie miejmy nadzieję, że nie będziemy jej potrzebować. Coś tu za spokojnie, ale to nie potrwa długo. - Dlaczego po prostu nie przeszli przez bramę za nami? - spytałam. - Kiedy skakałam, już się zamykała - odparła Thorne. - Belzebub zanadto cierpiał, by nad nią zapanować, więc odsunęła się od niego. Ale w końcu ją znajdą, a wtedy ruszą za nami. - Czy będą wiedzieć, że prowadzi do krainy Złego? - Zapewne to odgadli - choć bramy nie zawsze wiodą do tego samego królestwa. Jeśli przesunie się, nim ją znajdą, nie będą mieć pewności, dokąd się udałyśmy; wówczas trzeba będzie niewiarygodnie silnej magii, by znów nas odnaleźć - a w tym celu będą musieli oddalić się od bazyliki. Wiesz, gdzie leży sala tronowa Złego? Pokręciłam głową. - Widziałam mnóstwo lochów, ale nigdy nie odwiedzałam sali tronowej... a przynajmniej nie pamiętam. Prawdę mówiąc było tak strasznie, że mój umysł odmówił zapamiętania większości wydarzeń. - Zatem musimy znaleźć dwie rzeczy - sztylet i bramę, która nas stąd wyprowadzi. Najpierw poszukajmy sztyletu - zaproponowała Thorne. Wkrótce jednak zrozumiałyśmy, z jak wielkimi trudnościami przyjdzie nam się zmierzyć. Opuściwszy kuchnię, zeszłyśmy trzy piętra niżej, na dziedziniec i ujrzałyśmy przed sobą trzy przejścia. Wybrałyśmy środkowe i najszersze, o wysoko sklepionym dachu. Pośpieszyłyśmy naprzód, lecz po jakiejś godzinie wciąż nie dotarłyśmy do końca, nie miałyśmy też pojęcia, dokąd prowadzi korytarz. - To miejsce jest wielkie - zauważyła Thorne. - Mogłybyśmy szukać go całe lata i wciąż nie znaleźć. Rzeczywiście, sam rozmiar królestwa Złego praktycznie uniemożliwiał nam wypełnienie misji. Musiałyśmy jednak maszerować dalej. Po kolejnej półgodzinie w końcu dotarłyśmy do końca korytarza i nie spodobało mi się to, co ujrzałam. Znalazłyśmy się w rozległym, okrągłym pomieszczeniu, nad nami wznosiła się kopuła tak wysoka, że równie dobrze mogłyśmy patrzeć w chmury. Przed sobą miałyśmy ciemnoszare jezioro o nieruchomych wodach, jego tafla przypominała szkło. Wyglądało na dość głębokie, by ukryć wszystko, wypełniało niemal całą salę, pozostawiając tylko wąską ścieżkę wiodącą w lewo, pod zakrzywioną kamienną ścianą. Nagle z góry dobiegł nas krzyk - głos trupiarza. Obie jednocześnie uniosłyśmy głowy i ujrzałyśmy ptaka, mknącego ku nam ponad spokojnym jeziorem. Parę sekund szybował, obniżając lot, a potem skręcił gwałtownie, zmierzając z powrotem na środek. - To pewnie pobratymiec Morweny - zauważyłam. - Takie jezioro to dla niej idealna kryjówka. - Ale przecież słyszałyśmy ten krzyk w ostatnim królestwie - zaprotestowała Thorne. - Jak mogła dotrzeć tutaj? Brama zamknęła się za mną i nie zdążyłaby jej jeszcze odnaleźć. - Słyszałyśmy ją, gdy tylko dotarłyśmy do miasta - przypomniałam. - Miała mnóstwo czasu, by użyć bramy, nim stanęłyśmy przed obliczem Belzebuba. Nie pokazała się, kiedy zabiłaś Betsy i wodne wiedźmy, pewnie więc zdążyła już odejść. - Ale skąd by wiedziała, że przybędziemy akurat tutaj? - Jest potężna i przebiegła, mogła sama wszystko odgadnąć. To wierna córka Złego, zapewne chętniej dzielił się z nią swą wiedzą niż z resztą wyznawców. Może wie o istnieniu sztyletu, którego wcześniej mama Toma użyła przeciw jej ojcu. Nie zapominaj, to ona pierwsza dowiedziała się, że wkroczyłam w Mrok.

- 76 -

- Nawet jeśli Morwena jest tutaj, razem damy jej radę! - oznajmiła pewnym siebie tonem Thorne i wiedziałam, że czuje wyrzuty sumienia z powodu tego, że dała się skusić Morwenie i Betsy, by mnie oszukać. - Może użyć swego krwawego oka tylko przeciwko jednej osobie naraz. Grimalkin opowiedziała mi, jak z Tomem walczyli z wodnymi wiedźmami. Stanęli oko w oko z Morweną, która sparaliżowała Grimalkin, ale Tom uniknął jej wzroku i skrępował czarownicę srebrnym łańcuchem, powalając ją na kolana. W ten sposób uwolnił Grimalkin, która ją zabiła. Możemy postąpić tak samo: kiedy sparaliżuje jedną z nas, druga ją zabije. W ten sposób umrze na zawsze - to będzie jej koniec. W ustach Thorne brzmiało to tak łatwo, ale Morwena była bardzo niebezpieczna, nawet dla kogoś tak silnego jak wiedźma zabójczyni. Powieki lewego oka czarownicy spinał kawałek kości. Gdy je otwarła, wystarczyło jedno spojrzenie owego straszliwego, krwawego oka, by unieruchomić nieprzyjaciela. Istotnie jednak, mogła to zrobić z tylko jedną osobą naraz. Liczyłam zatem, że jeśli staniemy z nią do walki, sparaliżuje mnie, by to Thorne mogła ją zabić. Nie chciałam sięgnąć po magię umożliwiającą jej zniszczenie, chyba że okazałoby się to absolutnie konieczne. Thorne obróciła się i spojrzała na mnie. - No to co zrobimy - zawrócimy, czy okrążymy jezioro ścieżką, narażając się na atak? Zdecyduj, Alice, ale pospiesz się, nie możesz zostać zbyt długo w Mroku, nie płacąc ogromnej ceny. A kto wie, ile czasu upłynęło już w twoim świecie. Miała rację: nie mogłam się wahać, natychmiast podjęłam decyzję. Myśl o wycofaniu się przepełniła mnie rozpaczą. - Idźmy ścieżką - rzuciłam. Unosząc w gotowości noże, Thorne pomaszerowała pierwsza. Ścieżka była wąska lecz sucha, bo woda sięgała co najmniej stopę poniżej. Przez pierwszych kilka minut szło nam się całkiem szybko, choć nie widziałam niczego sugerującego, że ścieżka mogłaby zawieść nas w istotne miejsce. To wtedy dostrzegłam mgłę, formującą się pośrodku jeziora, jej pasma rozlewały się po nieruchomej tafli, zmierzając ku nam. - Szybciej! - zawołała Thorne, która także to zauważyła. Puściłyśmy się biegiem, ale po paru chwilach znów musiałyśmy zwolnić. Mgła otaczała nas ze wszystkich stron, tak gęsta, że ledwie dostrzegłam zarys sylwetki Thorne, choć dzieliło nas najwyżej kilka kroków. Co jeszcze gorsze, ścieżka nagle się zwęziła i stała bardzo śliska. Teraz wznosiła się zaledwie odrobinę nad jeziorem, miejscami opadała tak, że nasze szpiczaste trzewiki z pluskiem zanurzały się w płytką wodę. W każdej chwili spodziewałam się, że Morwena wyskoczy z jeziora i zaatakuje. Lecz po kilku pełnych napięcia chwilach ścieżka znów się rozszerzyła, nagle poczułyśmy pod stopami bruk, a mur, o który niemal ocierałam się ramieniem i ręką, jakby się cofnął. Po naszej lewej otwierała się przestrzeń, ale jak wielka? I jeśli ścieżka odchodziła od jeziora, dokąd wiodła? W nadal gęstej mgle uniosłam przed siebie lewą rękę, by nie wpaść na ścianę. Ale gdy odsunęłyśmy się od jeziora, strach przed wodnymi wiedźmami powoli ustąpił. Atak kompletnie nas zaskoczył, nastąpił zupełnie bez ostrzeżenia. Morwena nie czaiła się w jeziorze. Choć rzadko zapuszczała się daleko od wody, czekała na nas na suchym lądzie. Pojawiła się we mgle dokładnie przede mną, błoniaste stopy o ostrych szponach ściskały kamienie brukowe, skórę i kaftan pokrywało błoto i zielony śluz. W otwartych ustach ujrzałam cztery wielkie, żółte kły, pozbawiony ciała nos był jedynie ostrą, trójkątną kością. Wszystko to zauważyłam w ułamku sekundy, potem jednak cała moja uwaga skupiła się na jednym straszliwym aspekcie czarownicy. Pełne krwi oko patrzyło wprost na mnie, Morwena usunęła spinającą powieki kość. Moje życzenie się spełniło: stałam się jej celem.

- 77 -

Rozdział 24. Sala tronowa.

Stałam jak sparaliżowana, wmurowana w miejscu. Czerwone, przekrwione oko zdawało się rosnąć coraz bardziej. Bałam się, ale jakaś część mnie pozostawała oderwana, bo wciąż wierzyłam w Thorne. Tak było lepiej: lepiej, by Morwena skupiła na mnie całą swą uwagę, jeśli chciałam uniknąć używania magii. Nagle jednak zorientowałam się, że obok niej poruszały się wodne wiedźmy, atakujące Thorne, która cofała się przed naporem kłów i szponów. Morwena postąpiła krok ku mnie, wyciągając ręce, gotowa odedrzeć ciało od kości. Moja obojętność zniknęła; byłam przerażona. Obok mnie przebiegały kolejne wodne wiedźmy, atakujące Thorne; nawet jej umiejętności i talent z pewnością nie wystarczą, by pokonać tak wiele dostatecznie szybko, aby zdążyła mnie ocalić. Czułam na twarzy cuchnący oddech potężnej wiedźmy, widziałam gotowe do uderzenia kły. Nie mogłam skupić myśli, umysł miałam sparaliżowany tak jak ciało, nie zdołałam przywołać woli. Nawet gdybym chciała, było już za późno, by sięgnąć po magię. Dla mnie to koniec. Zamierzałam oddać życie za Toma, by mógł dzięki mojej śmierci zniszczyć na zawsze Złego. Teraz umrę na próżno. Wszystko, co uczyniłam od chwili narodzin, spełznie na niczym. I wtedy wydarzyło się coś, czego nie potrafiłam zrozumieć... Coś wyłoniło się z otwartych ust Morweny. Z początku sądziłam, że to jakby język - może cecha wodnej wiedźmy, o której wcześniej nie słyszałam. Był ostry i karbowany, a także pokryty krwią. Z ust Morweny tryskała krew, spływając kaskadą po brodzie. Przekonałam się, że krwawe oko już na mnie nie patrzy. Zamknęła oboje oczu, wrzeszcząc w agonii. Odkrywszy, że mogę się poruszać, cofnęłam się szybko poza jej zasięg. Morwena obróciła się i po sekundzie zrozumiałam, co ją spotkało. Wielki skelt wspiął się jej na plecy i przyszpilił kościaną rurą, wbijając ją w kark, tak że wynurzyła się z ust. Gdy Morwena zachwiała się i runęła na twarz, skelt cofnął pysk i dźgnął ponownie, prosto między łopatki. Przejrzysta rura natychmiast poczerwieniała, gdy zaczął wysysać krew z jej ciała. Inne czarownice ryknęły z wściekłości i pomknęły jej na pomoc, natychmiast jednak same zaczęły mieć kłopoty. Po ziemi przebiegały kolejne skelty, każdy zmierzał ku jednej z wodnych wiedźm. Mgła rozpływała się, z każdą sekundą widziałam coraz więcej - czyżby przywołała ją mroczna magia Morweny? Najprawdopodobniej. Kolejny skelt podbiegł w moją stronę, jego cienkie, wielosegmentowe nogi poruszały się tak szybko, że stanowiły rozmazaną plamę. Biegł tak prędko, że ledwie zdążyłam zareagować. Minął mnie w odległości niecałej ręki, ale nawet na mnie nie spojrzał całą uwagę skupiał na oślizgłych wiedźmach, rozpaczliwie próbujących uciec. - Alice! Odwróciwszy się, zobaczyłam, jak Thorne pędzi ku mnie, ściskając w rękach czerwone od krwi noże. Kilka czarownic leżało na ziemi, każdą atakował skelt. Thorne wskazała kamienną ścianę i ujrzałam niewielkie łukowate przejście, które wcześniej skrywała przed nami mgła. Przebiegłyśmy przez nie i znalazłyśmy się w dużej, owalnej sieni, z której wychodziły trzy wąskie korytarze. Ale który prowadził do sali tronowej? Może żaden, lecz każde miejsce wydawało się bezpieczniejsze niż sąsiedztwo wody. - Spróbuję powęszyć w każdym z nich - poinformowałam Thorne.

- 78 -

Czasami dalekie węszenie może ostrzec przed nadciągającym niebezpieczeństwem - przynajmniej uniknęłabym korytarza, który wiódł w groźne miejsce. Nim jednak zaczęłam, coś weszło do komnaty za nami. To był skelt. Thorne uniosła klingi i stanęła między mną a śmiercionośnym stworem. Na moment zatrzymał się, patrząc na nas - może dostatecznie opił się krwi czarownic i nie potrzebował już więcej. Potem jednak nagle pobiegł w stronę korytarza po lewej, tam przystanął, obejrzał się na nas i zniknął nam z oczu. Czyżby wracał tam, skąd przyszedł? Jeśli tak, inne mogą podążyć za nim w każdej chwili, a część może wciąż okazać się głodna. Wówczas jednak stało się coś bardzo dziwnego: skelt powoli wycofał się z korytarza, aż w końcu wielkie, czerwone oczy znów spojrzały prosto na nas, a potem wszedł w niego ponownie. Nawet nie drgnęłyśmy. Obserwowałam drzwi za nami na wypadek, gdyby zjawiły się kolejne skelty; Thorne nie spuszczała wzroku z korytarza, w którym zniknął. Wówczas stwór po raz drugi wycofał się do sieni, ponownie przyjrzał się nam czerwonymi oczami identycznej barwy jak rubiny na rękojeściach mieczy bohaterów. Dziwne, że ich rękojeście ozdabiały wizerunki skeltów. Zastanawiałam się, czy coś je łączy? Czy sztylet Posępny, klinga, po którą przybyłam, też tak wygląda? - Chyba chce, żebyśmy poszły za nim... - powiedziałam, próbując zrozumieć niezwykłe zachowanie stwora. - Czemu skelt miałby to robić? - zaprotestowała Thorne. - Gdybyśmy faktycznie tam poszły, inne mogłyby ruszyć za nami, a wtedy utkwiłybyśmy w potrzasku. - Może chce zaprowadzić nas do sali tronowej? - Po co miałby nam pomagać? - Nie wszystkie stwory z Mroku są przecież po stronie Złego, prawda? Nie zaatakowały nas, zabiły wodne wiedźmy, a nas zostawiły w spokoju. Thorne nie wydawała się przekonana. - To prawda, ale skelty w gorącej krainie nie zachowywały się przyjaźnie. Te, które wypełzły z wrzącego jeziora, z pewnością wyssałyby nam krew, gdyby nas dogoniły. - Może po prostu były wyjątkowo głodne? A może tamtejsze skelty różnią się od tych z krainy Złego? Może są podzielone między sobą, tak jak my, czarownice? Niektóre stoją po stronie Złego, inne po przeciwnej. Czy nie warto zaryzykować? Sama wciąż mi przypominasz, że kończy nam się czas. Nie czekając na odpowiedź Thorne, pomaszerowałam do lewego korytarza. W chwilę później usłyszałam za sobą tupot jej szpiczastych trzewików. Przez kilkanaście minut szłyśmy w milczeniu. W pewnym momencie w korytarzu zrobiło się bardzo ciemno, więc wyciągnęłam z kieszeni ogarek i zapaliłam go siłą woli. To było drobne zaklęcie - lepsze niż wędrówka na ślepo. Nie słyszałam skelta przed nami, ale musiał gdzieś tam być. W końcu znalazłyśmy się w gigantycznej, przestronnej sali. Uniosłam świecę, lecz rzucała tylko słaby blask - niczym samotny świetlik, próbujący oświetlić ciemny las o północy. Z początku nie pojmowałam, co widzę. Sala była olbrzymia, dłuższa niż szersza, a kiedy uniosłam głowę, uświadomiłam sobie coś jeszcze. Z wysklepionych drewnianych belek daleko w górze zdawały się zwisać zasłony. Zrozumiałam, że wreszcie po długich poszukiwaniach dotarłyśmy do sali tronowej. Bez cienia wątpliwości: cała ta przestrzeń służyła jedynie jako podejście do tronu. Wiodła ku niemu dróżka, lecz zamiast kobierca bądź marmuru pokrywała ją trawa i kwiaty. Było tam mnóstwo bladożółtych kwiatów, w których rozpoznałam pierwiosnki. Do tego stokrotki, kaczeńce i inne, których nie rozpoznałam, wypełniające powietrze miłym zapachem. Dziwne: bardziej kojarzyło się to z królestwem Pana niż Złego. Zastanawiałam się, czy nieobecność gospodarza zapoczątkowała jakieś zmiany. Potem jednak usłyszałam brzęk owadów i zadrżałam, wspominając Belzebuba. Nasłuchując uważniej, zdecydowałam, że bardziej przypomina to odgłos gzów i komarów w senny, letni wieczór niż napęczniałe od krwi muchy mięsne, wypełniające mi nos i usta. Bez wątpienia wielu przerażonych więźniów zawleczono w to miejsce, gdzie padli ofiarami okrutnego gniewu Złego. Ale ja z całą pewnością go nie odwiedziłam. Ruszyłam naprzód trawiastą ścieżką. Miękki grunt uginał mi się pod stopami, sprężynując lekko. Dokładnie przed sobą widziałam tron, częściowo przesłaniały go zwiewne zasłony, opadające niemal

- 79 -

do ziemi. Z początku sądziłam, że dzieli mnie od niego najwyżej tuzin kroków, potem jednak pojęłam swój błąd: stał co najmniej dziesięć razy dalej. Przypomniałam sobie, że Zły umiał zmieniać swój rozmiar. Po bitwie starego Gregory'ego z czarownicami na Wzgórzu Pendle Zły próbował zniszczyć Toma, który schronił się na strychu farmy swego brata, w pokoju chronionym magią jego mamy. Zły nie zdołał dostać się do środka. Potem jednak na południowym zboczu Wzgórza Wisielców pojawiła się ciemna szrama, znacząca szlak, którym przybył na farmę. Trawiony furią powalił całe połacie drzew, co dowodziło, jaki był wówczas wielki. Kiedy ja spotkałam Złego, trzykrotnie przewyższał wzrostem zwykłego człowieka. Ale powalone drzewa i rozmiar jego tronu świadczyły wyraźnie, jak przerażający mógł się stać. Istota, która zasiadała tam w swym złowieszczym majestacie, była dość wielka, by zmieścić człowieka w ustach, znacznie wyższa od nawet najwyższych drzew w Hrabstwie. Wciąż ostrożnie maszerowałam naprzód, tuż za mną stąpała Thorne. Powtarzałam sobie, że muszę być dzielna, ostatecznie Zły w żaden sposób nie mógł się tu pojawić. Jego głowa wciąż tkwiła w worku na plecach Grimalkin. Pozostawał uwięziony w martwym ciele. Kiedy dotarłam do pierwszej zasłony, zatrzymałam się i poczułam, jak drżą mi kolana, bo dopiero teraz przekonałam się, co to było naprawdę. Pajęczyna. - Jaki pająk mógł utkać tak wiele ogromnych wiszących sieci? - zastanowiłam się głośno. To Thorne wymówiła jego imię. - Raknid.

Rozdział 25. Próby.

Spotkaliśmy się już raz z Raknidern dawno temu i jego imię przywołało kolejny potok straszliwych wspomnień z czasów nauki u Lizzie. Działo się to na miesiąc przed tym, nim znalazła skórzane jajo i nim spotkałyśmy Betsy Gammon i jej towarzyszkami, wodnymi wiedźmami. To był czas Prób. - No cóż, dziewczyno - rzekła pewnego ranka. - Mam coś dla ciebie. Będziesz miała na co czekać. Za tydzień, pierwszego sierpnia, w Noc Święta Plonów, zostaniesz poddana próbom! Święto Plonów to jeden z czterech głównych sabatów czarownic - wówczas rzuca się najpotężniejsze czary, a klany z Pendle są najniebezpieczniejsze. Nie spodobał mi się wyraz twarzy Lizzie. Wiedziałam, że każda dziewczyna ucząca się na wiedźmę musi przejść pewien rytuał zwany Próbami, lecz nigdy nie omawiano jego szczegółów, żadna z czarownic nie przekazywała niczego innym. - Ale ja nie jestem z Malkinów, tylko z Deane'ów! - zaprotestowałam. - Moja matka pochodziła z Malkinów, ale ojciec to Deane. Jestem Alice Deane i nie muszę przechodzić Prób. Lizzie obdarzyła mnie dziwnym uśmiechem. - Mieszkasz u mnie, ja cię szkolę, to sprawia, że jesteś Malkinką i lepiej do tego przywyknij, dziewczyno.

- 80 -

Teraz, wiele lat później, wiem, czemu tak osobliwie się uśmiechała. Później okazało się, że to ona była moją matką, a spłodził mnie Zły - diabeł we własnej osobie. Wówczas jednak tego nie wiedziałam, toteż umilkłam. Lizzie często uśmiechała się do mnie dziwacznie, mnie jednak martwiły wyłącznie Próby. Jakaś część mnie nie chciała wiedzieć, na czym polegają, ale zawsze lepiej przygotować się na najgorsze. - O co chodzi w tych Próbach? - spytałam. - O dwie rzeczy, dziewczyno. Po pierwsze, muszą wykazać, jaki typ magii najlepiej ci odpowiada magia kości, krwi bądź pobratymców. Po drugie, sprawdzą jak silną wiedźmą masz szansę się stać. Kompletnie zaschło mi w ustach, ale zmusiłam się do zadania kolejnego pytania. - Jak to sprawdzają? Co robią? Lizzie skrzywiła się złośliwie. Pewnie napawała się strachem widocznym na mojej twarzy. - Najlepiej, jeśli zaczekasz i sama się przekonasz, dowiesz się za tydzień, dziewczyno. Tymczasem jednak musisz zrobić trzy rzeczy, by przygotować się do Prób. Od tej pory nie myj się, twoje ciało musi pokrywać tygodniowa warstwa brudu, wówczas będziesz gotowa. - Dlaczego muszę być brudna? - zdziwiłam się. - Brud i mroczna magia idą w parze: sądziłam, że to wiesz. Im brudniejsza skóra, tym mroczniejsza i potężniejsza magia! Po drugie, nie jedz mięsa - nawet sosu ani zupy z choćby odrobiną mięsa. I po trzecie, przemyśl dobrze, z czym chciałabyś pracować jako czarownica, z krwią, kośćmi czy pobratymcem, bo podczas Prób będziesz musiała dokonać wyboru. W noc przed Próbami nie spałam. Byłam przerażona, żołądek ściskał mi się boleśnie. Niektórzy mówią, że kiedy się denerwujemy, czujemy motyle w brzuchu. U mnie bardziej przypominało to wielkie, zębate węże i wijące się robale, kąsające mi wnętrzności. Wstałam o świcie, oznaczało to jednak, że muszę przeżyć cały dzień, nim o zmierzchu zaczną się Próby. Bardzo chciałam się umyć, ale Lizzie mi zabroniła i lepiłam się od stóp do głów, włosy miałam posklejane brudem. Wciąż drapałam się po głowie, ale to tylko pogarszało sprawę. Deane'owie zazwyczaj nie zbliżają się do Wieży Malkinów. Jeśli raz tam trafią, zwykle nie opuszczają jej żywi. Po wsiach krążyły przerażające historie o zakrwawionych komnatach, kryjących się w podziemiach wieży, gdzie Malkinowie torturowali nieprzyjaciół, po czym wtrącali ich do głębokich, wilgotnych kazamatów, by tam umarli z głodu. Czas płynął i wkrótce maszerowałyśmy przez Wroni Las. Dokładnie przed sobą widziałam złowieszczą, ciemną, kamienną wieżę. Faktycznie wyglądała przerażająco, była co najmniej trzykrotnie wyższa od okalających ją drzew. Wieńczące ją blanki sprawiały, że przypominała zamkową basztę, efekt wzmagały wąskie, szpiczaste okna. Otaczała ją szeroka fosa z mostem zwodzonym, ale wielkie, drewniane wrota wieży były zamknięte. Nabito je zardzewiałymi, żelaznymi ćwiekami, a tego metalu nie mogła dotknąć żadna czarownica. Lizzie weszła na most, ja niechętnie podążyłam jej śladem. Ktoś pomachał do niej z góry - pewnie jedna z członkiń jej kręgu. W chwilę później usłyszałyśmy zgrzyt odciąganych ciężkich rygli i. drzwi otwarły się powoli, skrzypiąc na zawiasach. Wkroczyłyśmy do środka, a wrota zamknęły się za nami. Stałam tam, oczy piekły mnie od dymu wypełniającego wielką, posępną salę, w której mieszkał krąg. Rozpoznałam kilka twarzy, bo mijałam je czasem w wiosce. Inne jednak były zupełnie obce, zastanawiałam się, czy w ogóle opuszczają wieżę. Do tej pory znów zaschło mi w ustach, serce tłukło się o żebra, miałam wrażenie, że zaraz pęknie. W tej wieży działy się straszne rzeczy, obawiałam się, że mogą spotkać i mnie. W kącie pomieszczenia płonęły ognie, nad którymi wisiały garnki i kotły, a obok walały się sterty kości. Niektóre wyglądały na zwierzęce, inne z łatwością mogły należeć do ludzi. Czułam też smród niemytych ciał i zjełczałego tłuszczu. Pod zakrzywioną ścianą piętrzyły się worki i pomięte, brudne prześcieradła, najwyraźniej tu właśnie sypiały czarownice. Pośrodku pokoju płonął kolejny ogień, nad nim wisiał wielki bulgoczący kocioł. Krąg przyglądał mi się ciekawie. Czarownice miały na sobie długie, ciemne suknie, z wyglądu niezbyt czyste, ich twarze pokrywały smugi brudu i tłuszczu, cuchnęły zjełczałym potem i zwierzęcym łojem. Lizzie miała rację: brud i mroczna magia faktycznie szły ze sobą w parze. Lecz jedna wysoka kobieta różniła się od reszty: była czysta, a jej oczy błyszczały. Na ciele krzyżowały się skórzane pasy, do których zamocowano pochwy z tkwiącą w środku bronią. Jednej z nich nie widziałam, lecz wszyscy o niej wiedzieli: nosiła ją w specjalnej pochwie pod lewą pachą: parę ostrych nożyczek, którymi odcinała kciuki swoich wrogów.

- 81 -

Nigdy dotąd jej nie spotkałam, ale wiedziałam, że nie należy do trzynastoosobowego kręgu. To musiała być Grimalkin, zabójczyni klanu Malkinów. Nasze oczy się zetknęły i uśmiechnęła się: pod pokrytymi czarną farbą wargami ujrzałam spiłowane na ostro zęby. Lizzie złapała mnie za rękę i powlokła pod przeciwległą ścianę, gdzie czekała na nas potężna kobieta o długich, siwych włosach. Znałam ją z opowieści. To była Maggie Malkin, przywódczyni klanu. Na mój widok skrzywiła się i chwyciła mnie za lewą rękę tuż nad łokciem, ściskając tak mocno, że krzyknęłam z bólu. - Strasznie cherlawe z niej chuchro, co? - rzuciła. - Niewiele mięsa na tych patykowatych kościach. Uprzedziłaś ją, co się stanie, jeśli nie przejdzie próby? Lizzie posłała mi złowrogi uśmiech. - Uznałam, że zachowam tę przyjemność dla ciebie, Maggie. Nie chciałabym pozbawiać cię zabawy. Po raz pierwszy widziałam, jak Lizzie komuś się podlizuje. Dopiero wtedy pojęłam, że jako grupa te czarownice dysponowały prawdziwą mocą: obawiała się ich, nieważne, co mówiła na osobności. Maggie z uznaniem pokiwała głową i pociągnęła mnie w stronę wielkiego kotła pośrodku sali. Obok niego stał drewniany stół, a na nim kilka drobnych kości i trzy drewniane kubki, każdy okryty czerwoną ściereczką. Oprócz tego obok stołu ustawiono coś jakby wielkie pudło, osłonięte czarnym jedwabiem. Może to była komoda? Zastanawiałam się, co się kryje w środku. Próbowałam ukradkiem powęszyć, by się przekonać co to, ale niczego nie wyczułam. Bez wątpienia krąg wspólnymi siłami stworzył potężne zaklęcie chroniące je przed wścibskimi ludźmi. W sali czekały jeszcze dwie dziewczyny, wyglądały na równie przerażone jak ja. Maggie puściła moją rękę i pchnęła mnie do nich. Znałam je z widzenia, choć nigdy nie rozmawiałyśmy. Ja mieszkałam z mamą i tatą w wiosce Deane'ów, Roughlee, one natomiast były Malkinkami i pochodziły z Goldshaw Booth. Wyższa miała na imię Marsha, niższa Gloria. Krąg zajął miejsca wokół nas. Czułam stojącą z tyłu Lizzie, jej wzrok wwiercał się w tył mojej głowy. - Do kogo należą te dziewczyny? Kto naucza je sztuki? - spytała głośno Maggie. W odpowiedzi poczułam dłoń Lizzie, opadającą na moje lewe ramię. Cały czas patrzyłam prosto przed siebie, ale wiedziałam, że dwie inne czarownice Malkinów robią to samo z Marshą i Glorią. - Widzę przed sobą trzy dziewczyny! - zawołała Maggie. - Trzy przerażone dziewczyny, o tak, i nie macie się czego wstydzić. Ale jest gorzej, niż przypuszczacie. Niełatwo mi to powiedzieć, lecz jedna z was umrze dziś w nocy! Na te słowa wszystkie wiedźmy wydały z siebie wrzask tak złowieszczy i głośny, że sterty kości w kątach sali zaczęły wibrować, rozsypując się po kamiennych płytach. Po plecach przebiegł mi dreszcz strachu: sytuacja wyglądała jeszcze gorzej, niż się obawiałam. Sądziłam, że sprawdzą, jakimi czarownicami zostaniemy, a nie skażą jedną na śmierć. Jak zdecydują, która z nas zginie? Maggie powtórzyła nam to, co już usłyszałam od Lizzie: - Każdą z was poddamy dwóm próbom: najpierw, by sprawdzić, jaki rodzaj magii najbardziej wam odpowiada. Druga próba przepowie, jak silnymi czarownicami możecie się stać. A potem jedna musi zginąć, by pozostałe dwie wchłonęły jej moc. Zawsze tak było... Czy chciałybyście dowiedzieć się czegoś jeszcze, nim rozpoczniemy rytuał? - Każdą z nas przygwoździła gniewnym spojrzeniem. Uznałam, że nie ma sensu pytać, wszystko i tak się wydarzy i może lepiej nie wiedzieć z góry. Ale ku memu zdumieniu Marsha przemówiła: - Wiem, co na mnie działa! - zawołała. - To krwi potrzebuję! Sadziłam, że Maggie wpadnie w gniew i ostrzeże dziewczynę, by milczała; krąg z pewnością sam zadecyduje, co jest dla niej najlepsze. Zamiast tego przywódczyni uśmiechnęła się promiennie, sięgnęła na stół i uniosła jeden z drewnianych kubków. - To miłe, gdy młoda potencjalna czarownica wie, co dla niej dobre - oznajmiła, zrywając tkaninę i podając kubek pełnej zapału Marshy. Kiedy uniosła kubek do ust i zaczęła pić łapczywie, poczułam woń krwi. Była ludzka - czułam to i zastanawiałam się, skąd ją wzięły. Czy kogoś zamordowały, by zdobyć to, czego potrzebują? Może to krew więźnia przetrzymywanego w lochach pod wieżą?

- 82 -

Z obrzydzeniem patrzyłam, jak Marsha chłepcze. Tak bardzo pragnęła opróżnić kubek, że krew ściekała jej z kącików ust i skapywała z brody. Z zadowolonym uśmiechem oddała kubek Maggie, która odstawiła go na stół, podniosła drugi i podała niższej, Glorii. Z wyrazu jej warzy widziałam, że nie ma ochoty nawet na łyk zawartości drewnianego kubka. Muszę przyznać, że próbowała. Najpierw ścisnęła nos kciukiem i palcem wskazującym prawej dłoni. Dwa razy uniosła kubek do ust, za każdym razem trzymając go jak najdalej, widziałam, jak wstrząsają nią mdłości. W końcu zdołała pociągnąć łyk, wówczas jednak zbuntował się jej żołądek, z ust trysnęła krew zmieszana z wymiocinami, rozbryzgując się na podłodze między nią i czarownicą. Maggie się to nie spodobało - zmiażdżyła biedaczkę gniewnym spojrzeniem i wyrwała jej kubek. Potem podała trzeci mnie, ja jednak splotłam ręce na piersi i pokręciłam głową. - Nie jestem czarownicą krwi - oznajmiłam. - Stąd czuję jej zapach i to nie dla mnie. - Jeśli wiesz, co dla ciebie najlepsze, dziewczyno, spróbujesz - ostrzegła Maggie. - Jak odmówisz, siłą wlejemy ci ją do gardła. Wiedziałam, że to zrobią, toteż niechętnie pociągnęłam niewielki łyk. Krew była zimna, słona, miała metaliczny posmak. Nie było mowy, żebym ją przełknęła, toteż wyplułam i znów pokręciłam głową. Przez moment sądziłam, że Maggie spełni groźbę i zmusi mnie do wypicia całej porcji. Ona jednak zmarszczyła tylko brwi, zabrała mi kubek i odstawiła na stół. Potem otworzyła jedno z pudełeczek i coś z niego wyjęła. - Wyciągnij lewą rękę dziewczyno - znów podeszła do mnie, przekonałam się, że trzyma parę kości kciuków. Położyła mi je na lewej dłoni. - Ściśnij je mocno i powiedz, do kogo należą i jak zginął ich właściciel? Często ćwiczyłam to z Lizzie, nauczyłam się dowiadywać wiele z samego dotyku kości. Zrobiłam, jak chciała, i natychmiast zadrżałam: były zimne jak lód. W mojej głowie pojawiły się obrazy straszliwego morderstwa. Ksiądz szedł wąską, leśną ścieżką w stronę mostu nad rwącym strumieniem. Było ciemno, ale cienki sierp księżyca rzucał na ziemię roztańczone plamy światła i cieni. Ksiądz obejrzał się za siebie i ujrzałam, jak jego oczy rozszerzają się ze strachu. Ścigały go czarownice. Puścił się pędem. Gdyby tylko dotarł do strumienia, byłby bezpieczny, bo wiedźmy nie mogą przeprawić się przez płynącą wodę. Ale był za stary, brakowało mu sił i z łatwością go dogoniły. Z trzech czarownic rozpoznałam dwie: Maggie i niejaką Lisę Dungale, czarownicę o wiecznie skrzywionej twarzy, niewiedzącą co to uśmiech. Przytrzymały go, a on zaczął krzyczeć, gdy jeszcze za życia odcinały mu kciuki. W torbie niósł wielki kielich, zebrały do niego krew. Potem wrzuciły trupa do rzeki, prąd porwał go szybko. Ostatnią rzeczą, jaką ujrzałam, były ślepe oczy patrzące w księżyc. Nagle zrozumiałam, że zabiły go zaledwie poprzedniej nocy. Nie tylko trzymałam jego kciuki, z których niecałą godzinę temu obgotowano ciało, ale zmuszono mnie do napicia się krwi. - I co, dziewczyno, czego się dowiedziałaś? - spytała ostro Maggie. - Należały do starego rolnika - odparłam. - Rozpruł go byk. Kiedy umierał, zjawiła się czarownica i odcięła mu kciuki. Skłamałam, bo w żadnym razie nie zamierzałam zostać kościaną wiedźmą. Te czarownice zabijały ludzi, by zdobyć kciuki używane do magicznych rytuałów. Wiele z nich musiało pochodzić od dzieci. Nigdy bym tego nie zrobiła. - Bzdury! - warknęła Maggie. Odebrała mi kości i oddała Glorii, która, gdy tylko ich dotknęła, gwałtownie wywróciła oczami, jej zęby zadzwoniły o siebie, zaczęła cała dygotać i się trząść. - To kości martwego księdza! Jego krew mi nie smakowała, ale uwielbiam stare kości! wykrzyknęła. Maggie uśmiechnęła się szeroko. - Są twoje, dziewczyno. Zatrzymaj je. Z pewnością zostaniesz kościaną wiedźmą. Ale co zrobimy z tobą, Alice Deane? - spytała. - Zostało tylko jedno. Jeśli nie przejdziesz próby, w ogóle nie zostaniesz czarownicą, a w takim razie równie dobrze możesz nie żyć i to właśnie cię spotka! Przeszła przez salę i zabrała ze stołu kolejne małe pudełeczko. Otworzyła je, potem schyliła się i wytrząsnęła coś na posadzkę u moich stóp.

- 83 -

- To może być twój pierwszy pobratymiec, dziewczyno. Przekonajmy się, czy mu się spodobasz. Spojrzałam w dół, przerażona widokiem stworzenia, które poruszało się na ziemi najwyżej piędź od mojej stopy. Odkąd pamiętam, bałam się robali. Czasami w dzieciństwie nawiedzały mnie koszmary, że tkwię uwięziona w łóżku, spoglądając w sufit pokryty pajęczynami. Bałam się śmiertelnie, leżąc jak sparaliżowana i czekając, aż pojawi się wielki pająk. A to był największy, najbardziej włochaty pająk, jakiego kiedykolwiek widziałam. Ten gatunek pająka nie pochodził z Hrabstwa, musiał przybyć zza morza albo może czarownice stworzyły go za pomocą mrocznej magii. Wyglądał, jakby mógł ugryźć, może nawet był jadowity. Wiedźma, korzystająca z pobratymców, zawierała pakt ze swym stworzeniem. Karmiła je własną krwią, a ono w zamian stawało się jej oczami i uszami, wykonywało każde polecenie. Pobratymiec był lepszy od magii krwi czy kości, choć jednak poradziłabym sobie z kotem albo może jakimś ptakiem, pająków nie znosiłam i się ich bałam. Kiedy Lizzie opowiedziała mi o Próbach, bardzo się przeraziłam i w końcu zdecydowałam, że jeśli będę musiała wybrać rodzaj magii, wskażę pobratymców, a na swoje zwierzę wybiorę kota. - Pająk to nie pobratymiec dla mnie! - zawołałam. - Potrzebuję kota, to on mi odpowiada! - Zrobisz, co ci każę, dziewczyno! - warknęła Maggie. - Na początek zaczniesz skromnie, będziesz się uczyć z pająkiem, bo one nie żyją długo. Może później dostaniesz kota. Ze zgrozą wpatrywałam się w pająka. Sama myśl o tym, że miałabym go dotknąć sprawiła, że zadrżałam. Ruszył ku mnie. Co, jeśli wbiegnie mi po spódnicy...? Zadziałałam bez zastanowienia. Zrobiłam to, co musiałam... Uniosłam stopę i rozdeptałam paskudnego pająka czubkiem trzewika, rozmazując go po podłodze. Gdy się cofnęłam, powietrze wypełniły krzyki oburzenia. Spojrzałam na gniewne twarze czarownic i do dziś pamiętam, że jedna z nich różniła się od reszty. Tylko jednej nie wykrzywiał grymas wściekłości. Grimalkin się uśmiechała. Maggie ruszyła ku mnie i uderzyła mnie mocno w twarz, tak że do oczu napłynęły mi łzy. Potem zawlokła mnie za włosy do stołu i chwyciła nóż. - Ta dziewczyna sprofanowała Próby, inna musi ją zastąpić. Czy ta dziewczyna nadaje się na czarownicę z klanu Malkinów? - spytała donośnie. - Niezdatna, niezdatna, niezdatna! - zanucił chórem krąg, tak że sterty kości znów zaczęły rozsypywać się i wibrować. - Czy zasłużyła na śmierć? Mam ją teraz zabić? - zawołała Maggie. Obejrzałam się na Lizzie. Nie potrafiłam rozszyfrować jej miny - nie nucila też z siostrami, ale lekko pochyliła głowę, jakby poddając się woli kręgu. Z jej strony nie mogłam oczekiwać pomocy. - Zabij ją! Zabij! Zabij! Zabij! Zabij! - ryknęły członkinie kręgu, kończąc serią przeszywających wrzasków. Maggie uniosła nóż, szykując się do pchnięcia mnie w pierś. Zamknęłam oczy, walcząc z mdłościami. Wiedziałam, że zaraz zginę.

- 84 -

Rozdział 26. My, silne.

- Stójcie natychmiast! - wykrzyknął samotny głos rozkazującym tonem. Otworzyłam oczy i ujrzałam, jak Grimalkin występuje z szeregu i podchodzi do Maggie. - Na zbyt wiele sobie pozwalasz! - syknęła przywódczyni. - Swoim zachowaniem dziewczyna wydała na siebie wyrok śmierci. Zerknęłam na Lizzie, której oczy rozszerzyły się ze zdumienia. - To tylko dziecko, musi się jeszcze wiele nauczyć. - Grimalkin poluzowała sztylet tkwiący w pochwie, ostra metalowa klinga zalśniła w blasku ognia. - Odbierając jej życie, możecie zmarnować rzadki talent. Jest odważna, zasługuje na poddanie drugiej próbie. Przekonajmy się, jak silna mogłaby się stać. Maggie mocniej zacisnęła uchwyt na moich włosach. - Klan zagłosował za jej śmiercią, jako przywódczyni mam obowiązek ją zabić. Próby zostały zbrukane. Zabijemy dziewczynę i znów się spotkamy podczas następnego sabatu, by przeprowadzić nowe Próby. Grimalkin jeszcze trochę wysunęła sztylet z pochwy i postąpiła krok ku Maggie. Balansowała na palcach, napięta jak sprężyna, gotowa do skoku. Wśród zebranych zapadła śmiertelna, wyczekująca cisza. - Przywódczynie klanów można zastąpić - syknęła Grimalkin, potem omiotła spojrzeniem szereg czarownic. - Podobnie cały krąg! Ujrzałam strach w ich oczach, niektóre cofnęły się, jedna zerknęła na drzwi, jakby obliczała szanse ucieczki. Wszystkie wyraźnie bały się Grimalkin - nawet Lizzie. Sądziłam, że krąg panuje nad zabójczynią, która bez słowa sprzeciwu wypełnia jego rozkazy. Najwyraźniej równowaga sił wyglądała zupełnie inaczej. - Gadasz bzdury, nic nie zostało sprofanowane. Kontynuujcie Próby. Niech Raknid zdecyduje dodała Grimalkin bardziej ugodowym tonem. - Jeśli wyznaczy ją na śmierć, przyjmę jego wybór. Zastanawiałam się, kim jest Raknid - rozejrzałam się szybko, ale nie dostrzegłam w sali żadnych mężczyzn. Krąg miał kilku służących, lecz żaden z nich nie uczestniczył w spotkaniu. Maggie westchnęła przeciągle, wypuściła moje włosy i odstąpiła od stołu. - Niemądrze byłoby sprzeczać się o dziecko. Wkrótce, tak czy inaczej, jej los się rozstrzygnie. Przejdziemy do drugiej Próby. Grimalkin przytaknęła, schowała nóż i dołączyła do koła czarownic. Dostrzegłam spojrzenie Lizzie, która wezwała mnie gestem. Posłuchałam i zajęłam poprzednią pozycję. Byłam wdzięczna Grimalkin za interwencję - ocaliła mi życie. Ale dlaczego to zrobiła? Nie miałam jednak czasu, by się nad tym zastanowić, bo nadeszła pora drugiej części Prób. Maggie przyjrzała się nam kolejno. - Na razie wszystkie trzy wciąż żyjecie, ale śmierć zbliża się z każdą upływającą sekundą. Teraz przywołam Raknida, Poddającego Próbom. Oceni wasze siły i wybierze tę, która umrze. - Kim jest Raknid? - spytała Marsha. Spodziewałam się, że Maggie nie odpowie, ale wyraźnie faworyzowała Marshę. - Kiedyś istniał niebezpieczny bogin, ludzie nazywali go Rozpruwaczem z Pendle. Nasz klan posługiwał się nim do ataków na nieprzyjaciół. Był naprawdę potężny, w niecałe czterdzieści lat zabił ich ponad setkę. Potem ludzie założyli, że zginął bądź zasnął, lecz siedemdziesiąt lat temu z pomocą

- 85 -

potężnej mrocznej magii wydźwignęłyśmy bogina do poziomu demona. Wciąż spełnia nasze rozkazy, lecz większość czasu spędza w Mroku i odwiedza nasz świat, tylko kiedy go wezwiemy. Przede wszystkim ocenia nowe czarownice i decyduje, która z trójki powinna oddać swą siłę i życie pozostałym. Pomyślałam z irytacją o Lizzie. Z pewnością mogła mnie ostrzec przed tym, co się dziś stanie. Narażałam własne życie, a przecież weszłam do tej wieży jak jagnię wiedzione na rzeź. Maggie pomaszerowała w stronę wielkiej skrzyni obok stołu, szarpnięciem zdjęła czarną tkaninę. Gdy ją składała i ostrożnie położyła na stół, mój wzrok przyciągnął odsłonięty przedmiot. Spodziewałam się ujrzeć drewnianą skrzynię, tę jednak zrobiono z metalu. Stała na czterech żelaznych nogach wyrzeźbionych na kształt łuskowatych stóp zakończonych trzema ostrymi szponami. To była kwadratowa szafka, główny blat zrobiono ze szkła; pośrodku widniała niewielka, okrągła dziura. Ciekawe, do czego służyła? Na sygnał Maggie krąg znów zaczął nucić, rozpoznałam zaklęcie przywołania. Wzywały demona. Powietrze bardzo szybko zrobiło się zimne, zaczęłam dygotać. Zdawało mi się, że słyszę odległy huk gromu, potem jednak zrozumiałam, że dźwięk dochodzi gdzieś z dołu. Czyżby coś poruszało się w lochach? Wkrótce podłoga zadrżala, sama wieża zdawała się kołysać. Usłyszałam ryk, przypominający ostrzegawczy krzyk groźnego zwierzęcia i metalową szafką wstrząsnęły wibracje. A potem nagle wszystko ucichło i znieruchomiało. Czarownice przywołały naprawdę bardzo niebezpieczną mroczną magię, bałam się, co teraz nastąpi. Czy którakolwiek z nas była bezpieczna w obliczu tak potężnej istoty? - Raknid tu jest - oznajmiła Maggie. - Gotów do rozpoczęcia Próby. Ty pójdziesz pierwsza. Chodź, dziecko! Wskazała ręką Glorię. Dziewczyna wystąpiła naprzód i stanęła obok przywódczyni klanu, która położyła jej dłoń na ramieniu i poprowadziła wprost do metalowej szafki. - Włóż do niej rękę dłonią do góry, dziewczyno i zostaw tam. Zanim to jednak zrobisz, spójrz na Raknida. Gloria zerknęła przez szkło, zobaczyłam, jak oczy robią jej się okrągłe ze strachu. - Nie - wymamrotała. - Nie chcę tego robić. - Nie masz wyboru, dziewczyno. Każda czarownica z naszego klanu musiała to znieść. Wkładaj rękę do szafki i nie próbuj jej zabierać, póki ci na to nie pozwolę. Cofnij się wcześniej, a resztę życia przeżyjesz bez ręki. Zrozumiano? Gloria przytaknęła i bardzo powoli i niechętnie przesunęła dłoń przez okrągłą dziurę. Po sekundzie wrzeszczała jak prosiak, któremu podrzynają gardło. Na dźwięk tego krzyku cała zadygotałam. Co się kryło w szafce? Wkrótce znajdzie się w niej moja ręka. Po trzydziestu sekundach Maggie poleciła Glorii zabrać dłoń i wrócić na miejsce. Posłuchała, przyciskając rękę do boku. Ściekała z niej krew - demon wyraźnie ją ukąsił. Przelanie krwi stanowiło bez wątpienia część procesu Próby. Nadeszła kolej Marshy. Z pewną siebie miną wystąpiła naprzód, gdy jednak zerknęła przez szybę do szafki, ujrzałam, jak jej także strach wykrzywia rysy, kolana ugięły się pod nią. Jaką postać przyjął demon? Musiał być naprawdę straszny. Jakkolwiek jednak wyglądał i jak wielki zadawał ból, Marsha okazała się znacznie dzielniejsza od Glorii. Krzyknęła tylko raz, a potem umilkła, czekając, aż demon zrobi swoje. Aż za szybko nadeszła moja kolej. Wystąpiłam naprzód. - Nie mogło być lepiej, Alice Deane - oznajmiła przywódczyni klanu. - Jest w tym pewna sprawiedliwość po tym, co wcześniej zrobiłaś. Spójrz w dół! Zerknęłam przez szybę i natychmiast zaczęłam trząść się ze strachu. Demon przybrał postać gigantycznego pająka o korpusie rozmiaru ludzkiej głowy; każda z ośmiu nóg była długa jak moje przedramię. Kiedyś był tylko boginem, potem zyskał większą moc i przemienił się w demona. Włochate boginy zazwyczaj przyjmowały postać psów, kotów, kóz bądź koni. Nigdy nie słyszałam o takim, który wyglądałby jak pająk. Był rzadki i zapewne bardzo niebezpieczny. - Wsuń lewą rękę do szafki, dziewczyno! - rozkazała Maggie. - Dłonią do góry. Zaczęłam dygotać, zlana potem. Pająki widniały na szczycie listy robali, których się bałam. Co za koszmar. Jak miałam to zrobić?

- 86 -

Ale Maggie o mało mnie nie zabiła. Gdybym teraz odmówiła, zapłaciłabym życiem. Nawet Grimalkin nie zdołałaby mnie ocalić. Potrzebowałam całej siły woli, by zmusić ciało do posłuszeństwa. Powoli, nerwowo, czując suchość w ustach, przesunęłam dłoń przez dziurę w stronę wielkiego, przerażającego pająka. Mimo strachu byłam zdecydowana nie okazać go po sobie, nie krzyknę z bólu. Po co dawać im tę satysfakcję? Pająk położył jedną z włochatych nóg na moim przegubie. Gdy mnie dotknął, zadrżałam. Noga zdawała się bardzo ciężka, wiedziałam, że przyciska moją rękę abym nie mogła nią ruszyć. Kiedy stwór otworzył paszczę, potrzebowałam całej siły woli, by nie krzyknąć, miał bowiem długie, zakrzywione, jadowite zęby węża. Wgryzł się szybko w miękki pagórek ciała pod kciukiem. Jęknęłam, ale jakimś cudem zdołałam nie krzyknąć. Ból był bardzo ostry, zupełnie jakby ktoś wbijał mi coraz głębiej w ciało dwie rozżarzone do czerwoności igły. A potem zaczęła płynąć krew, zbierając się w czerwoną kałużę na środku dłoni. Zdawało się, że trwa to wiele minut - znacznie dłużej niż u poprzednich dwóch dziewczyn - w końcu jednak Maggie kazała mi cofnąć rękę. Nie przycisnęłam jej do sukienki jak pozostała dwójka. Bo niby po co? Potem musiałabym tylko męczyć się ze spieraniem plam - oczywiście, jeśli przeżyję tę noc. Po prostu opuściłam rękę i wróciłam na swoje miejsce obok Lizzie, pozostawiając za sobą ślad krwi na kamiennych płytach. W szafce zabrzmiał głos, od którego znów zawibrowały stosy kości. Byt ostry i zgrzytliwy niczym odgłos pilnika przesuwanego po chropowatym metalu. - Najsłabsza jest dziewczyna, imieniem Gloria. Jej kościana magia nie będzie godna tego miana, lepiej nadaje się na służącą niźli czarownicę - do gotowania i sprzątania. Co do Marshy, jest trzykroć silniejsza i stanie się potężną czarownicą krwi. Zdecydowanie najsilniejsza ze wszystkich jest jednak dziewczyna, imieniem Alice, potrzebuje tylko stosownego pobratymca. Ujrzałam, jak twarz Maggie wykrzywia grymas złości, pozostałe czarownice sapnęły ze zdumienia. Maggie chciała, żebym to ja okazała się najsłabsza, a Marsha najsilniejsza, nie wątpiłam w to ani przez moment. Pożałowałam jednak biednej Glorii - jako najsłabsza to ona zapłaci życiem. Co do jego słów dotyczących mojej osoby, zdumiały mnie. Niechętnie podjęłam naukę i nie sądziłam, że wyróżniam się jakimkolwiek talentem. Wcale nie chciałam być silną czarownicą. Lecz demon jeszcze nie skończył. - Choć najpotężniejsza, to Alice musi oddać życie. Wyczuwam zagrożenie. Pewnego dnia może stać się nieprzyjaciółką Mroku. Bezpieczeństwo nade wszystko, odbierzcie zatem jej siłę i podzielcie jq między pozostałe! - To niesprawiedliwe! - krzyknęłam, po raz pierwszy broniąc własnej sprawy. - Przeszłam Próbę i pokonałam pozostałą dwójkę! Jestem najmocniejsza, czemu miałabym umrzeć? - Zamknij gębę, dziewczyno! Raknid przemówił, a słowo Poddającego Próbie jest prawem. Nawet Grimalkin mu się nie sprzeciwi, czyż nie tak? - Maggie obejrzała się na wiedźmę zabójczynię. Ja także odwróciłam się w jej stronę, wbrew wszystkiemu licząc, że znów wystąpi w mojej obronie. Ona jednak tylko zacisnęła wargi i niemal niedostrzegalnie skinęła głową. Zwróciłam się zatem do Lizzie. - Pomóż mi! - błagałam. - Jak mogą to robić, skoro jestem najsilniejsza? - Nic nie poradzę, dziewczyno. Prawo jest prawem. Nikt nie chciał mi pomóc. Wiedziałam, że to koniec. Sądziłam, że oddadzą mnie Raknidowi, lecz ku memu zdumieniu wiedźmy znów zaczęły nucić, metalowa szafka ponownie zadrżała, a w sali robiło się coraz cieplej. Gdy zaklęcie wybrzmiało, zapadł spokój i cisza. Raknid odszedł. Demon powrócił w Mrok. - Przyprowadź dziewczynę! - poleciła Maggie i Lizzie popchnęła mnie ku niej. Ku memu zdumieniu twarz przywódczyni klanu wyrażała smutek. - Robiłam to już wiele razy, dziewczyno - rzekła - i wiem, że musisz się bać. Chciałabym zatem cię pocieszyć. Po pierwsze, mogę ci przyrzec, że nie będzie bolało. Poczujesz nacisk w głowie, a potem osuniesz się w kojącą ciemność i ból życia przeminie. Chcę też, żebyś wiedziała, że pomożesz swojemu klanowi, więc twoja śmierć nie pójdzie na marne. Dwie pozostałe młode wiedźmy, Marsha i Gloria, przejmą twoją siłę i lepiej będą mogły służyć naszym celom. A masz mnóstwo mocy, pamiętaj o tym. Pozostawisz po sobie dziedzictwo, dziewczyno, ciesz się, bo możesz nam się przysłużyć.

- 87 -

Zerknęłam na Lizzie. Nie żebym oczekiwała z jej strony pomocy, bo oznajmiła wyraźnie, że w żaden sposób nie sprzeciwi się prawu klanu. Myślałam jednak, że może chociaż okaże cień smutku na myśl o mojej śmierci albo irytację, że zmarnowała na moją naukę tak wiele czasu. Ale jej twarz przypominała maskę - ani śladu emocji - a oczy były niczym dwa czarne węgle. - To nieuczciwe! - zawołałam. - Co wy mnie obchodzicie? Moje życie nie jest dla was warte złamanego grosza! Zaraz umrę! - Śmierć nie jest taka zła - oznajmiła Maggie. - Zaniesiemy twoje ciało do Wiedźmiego Jaru i pogrzebiemy w płytkim grobie pod gnijącymi liśćmi. Będzie ci wygodnie i przytulnie, a kiedy pierwszy promień księżyca w pełni padnie na twój grób, powrócisz do życia i będziesz mogła zapolować na ofiary. Martwe czarownice uwielbiają smak krwi, a jest jej tak wiele przepysznych odmian - szczury, myszy, króliki, nawet ludzie, jeśli zdołasz jakiegoś złapać. - Kłamiesz! - wrzasnęłam. - To spotyka tylko martwe czarownice, a ja nie jestem jeszcze czarownicą. Trafię prosto w Mrok, a ty dobrze o tym wiesz! Maggie nie odpowiedziała. Wiedziała, że to prawda. Odwróciłam się i pobiegłam w stronę wielkich wrót, szybko jednak pojęłam, że w żaden sposób nie zdołam uciec, bo okazały się zaryglowane. Potrzebowałabym kilku minut, by odciągnąć wszystkie rygle, a nawet wtedy zapewne nie starczyłoby mi sił, by samodzielnie odepchnąć ciężkie skrzydło. Do tego czarownice podniosły zwodzony most. Ale w tym momencie w ogóle nie myślałam, byłam niczym przerażone zwierzę w pułapce, gdy zjawia się leśniczy. Czarownice złapały mnie z łatwością i z powrotem przyprowadziły do Maggie. Szybko związały mi ręce za plecami i zmusiły, bym przed nią uklękła. Czułam się odrętwiała, nie mogłam uwierzyć, że to mnie spotyka. Umysł wypełniły mi wspomnienia z dzieciństwa: zobaczyłam tatę i mamę tarzających się po podłodze, walczących, on próbował ją udusić, ona wydrapać mu oczy długimi paznokciami. Ale zdarzały się też szczęśliwsze chwile: samotny spacer po lesie do wtóru śpiewu ptaków. Moje życie ledwo się zaczęło, miałam nadzieję, że w jakiś sposób się polepszy, ale właśnie miało dobiec końca tu, w Wieży Malkinów. Nie mogłam się uratować. Podjęły już decyzję, a mnie brakowało sił, by walczyć z nimi wszystkimi. Dwie czarownice przytrzymywały mnie w miejscu, Gloria i Marsha położyły mi dłonie na lewym ramieniu. Potem Maggie przycisnęła rękę do mojej głowy i zaczęła na nią napierać, intonując śpiewne zaklęcie, które wyssie ze mnie siłę i życie, i przeleje w ciała obu dziewcząt, pozostawiając mnie martwą jak głaz na podłodze. Z początku jeszcze walczyłam, potem jednak poczułam pierwszy ból: powolny nacisk narastający wewnątrz czaszki, coraz silniejszy, aż w końcu miałam wrażenie, że głowa zaraz mi eksploduje. Ledwie mogłam myśleć, pozostawały tylko uczucia - mieszanina wściekłości i urazy. Czemu miałam zginąć, choć Marsha i Gloria przeżyją? To niesprawiedliwe! Musiałam krzyknąć albo może po prostu jęknęłam ze złością. Następne, co pamiętam, to to, że ręce z mojego ciała zniknęły, a Maggie odeszła. Dźwignęłam się z ziemi. Maggie leżała na wznak, całym jej ciałem wstrząsały konwulsje. Oczy wywróciła w głąb głowy, wypluwała małe kawałki zęba, bryzgając wokół wymiocinami. Dwie czarownice, które mnie trzymały, klęczały przyciskając ręce do ciał, ich twarze wykrzywiał grymas bólu. Obie dziewczyny płakały. Rozejrzałam się dokoła i ujrzałam oczy przyglądające mi się ze zgrozą. Co się stało? Tylko Grimalkin się uśmiechała. Wystąpiła naprzód, biorąc mnie za rękę, a potem obróciła się do Lizzie. - Dziewczyna może odejść - oświadczyła. - Inna straci życie. Lizzie pokiwała powoli głową i także się uśmiechnęła. Po chwili uwolniły mi ręce, wielkie wrota Wieży Malkinów otwarły się, a most opuścił. Zdumiona wyszłam na świeże powietrze z Grimalkin u boku, Lizzie dreptała tuż za nami. Nie mogłam uwierzyć, że to koniec i że wciąż żyję. Na moście wiedźma zabójczyni pochyliła się blisko mojego lewego ucha. - Ja też rozdeptałabym tego pająka, Alice - wyszeptała. - Tak właśnie postępujemy, my, silne: miażdżymy wszystko, co nam się nie podoba. Wszystko, co nam zagraża, zostaje zniszczone. Przez całą drogę do domu Koścista Lizzie nie odpowiadała na moje pytania, dopiero w domku w końcu się ugięła. - Czy nadal będą chciały mnie zabić? - zapytałam. - Czy wciąż muszę umrzeć? Pokręciła głową.

- 88 -

- Nie, dziewczyno, chwilowo jesteś bezpieczna. Maggie okazała się za słaba, by wyssać z ciebie moc. Zapłaciła zatem cenę. Kiedy dojdzie do siebie, jedna z pozostałych będzie musiała umrzeć zamiast ciebie. To będzie Gloria, bo jest najsłabsza. - Dlaczego Maggie nie mogła tego zrobić? Czemu nie udało jej się odebrać mi mocy? - Kto wie? - Lizzie obdarzyła mnie osobliwym uśmiechem. - Ale wiedźma, odbierająca innej moc, musi być silniejsza od swej ofiary, inaczej płaci wysoką cenę. - Twierdzisz, że w jakiś sposób jestem silniejsza od Maggie? - zdumiałam się. - Jeszcze nie, dziewczyno, więc nie nabijaj sobie głowy bzdurami. Czeka cię mnóstwo pracy, ale musisz mieć potencjał, w przeciwnym razie Maggie nie powaliłby atak drgawek.

Rozdział 27. Pajęczy demon.

Wciąż pamiętałam własne Próby, jakby zdarzyły się wczoraj - to, jak rozdeptałam pająka obcasem szpiczastego trzewika; jak wbrew własnej woli wsunęłam dłoń do szafki ze szklanym blatem i pozwoliłam Raknidowi, pajęczemu demonowi, się ugryźć. Potem oznajmił, że jestem najsilniejsza z trzech dziewcząt... Słowa Raknida okazały się prawdziwe. Rzuciłam wyzwanie Złemu i jego sługom, co oznaczało, że Raknid jest moim wrogiem. Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z jego planem, umrę tutaj. Ale ja także miałam tu coś do powiedzenia! Byłam silna i zrobię to, co konieczne. - Spójrz! Tam w górze! - Thorne wskazała ręką coś niemal dokładnie nad nami. To był skelt, który nas tu doprowadził. Miałam wrażenie, że się skręca, machał nogami, obracał się, wirował, wisząc na czymś, co przypominało linę. Nie, nie linę - stwora krępowały coraz to nowe jedwabne nici, snute przez ciało demona, wciąż pozostające w ukryciu wysoko nad nami. Teraz demon podciągnął skelta w górę. Patrzyłam, jak oddala się coraz wyżej i wyżej, w ciemność sklepienia, gdzie nie sięgało światło mojej świecy. W miejsce, gdzie pajęczy demon czekał na posiłek. Stwór zapłacił straszliwą cenę za doprowadzenie nas do sali tronowej. - Może Raknid zajmie się skeltem i nas nie zauważy... - podsunęła Thorne. Ale w jej głosie brakowało przekonania. Obie znałyśmy prawdę. - Raknid zorientuje się szybko, że tu jesteśmy, posili się, wyssie krew ze skelta, a my będziemy następną pozycją w jego jadłospisie. Aby uciec z sali tronowej, będziemy musiały z nim walczyć. - Znajdźmy sztylet i wynośmy się stąd - pospieszyłam w stronę gigantycznego tronu. Lecz im bardziej się zbliżałam, tym mniej podobało mi się to, co widzę. Tron ustawiono na podstawie górującej nad trawiastą ścieżką. Mogłyśmy wejść pod niego i poszukać, nawet się nie schylając. Wszystko wydawało się niemal zbyt łatwe. Czy to pułapka? Czy kryło się tam coś jeszcze prócz pajęczego demona? Gdy tylko ta myśl pojawiła się w mojej głowie, dostrzegłam coś poruszającego się pod tronem, blask oczu, w którym odbijało się światło świecy. Weszłam pod tron Złego, wysoko unosząc ogarek, obok mnie stąpała Thorne. I wtedy przekonałam się, że oczu jest wiele, należały do najróżniejszych wielkich owadów. Niektóre były olbrzymie, najbliższy przypominał stonogę, miał długie, pulsujące ciało, grubsze od mojej ręki.

- 89 -

Znowu okropne robale... A potem blask świecy ukazał kolejny koszmar. Wszystkie te stwory miały ludzkie twarze. Stonoga przemówiła głosem, przypominającym szelest i trzask suchych martwych liści, którymi porusza wiatr. W jakiś sposób jednak wyczułam w nim przemożny smutek. - Kiedyś wędrowaliśmy po ziemi w ludzkich ciałach - wyjaśniła. - Służyliśmy Złemu na ziemi, potem jednak go rozgniewaliśmy. Oto nasza kara - musimy w tej postaci przez wieczność pełzać pod jego tronem. Inni, podobni do nas, żyją w kryptach pod bazyliką, a także w najgłębszych piwnicach miasta. Nie znosimy, gdy się na nas patrzy. Odejdźcie stąd i pozwólcie nam cierpieć w spokoju. Stwór spojrzał w płomień świecy i z jego zmrużonych oczu popłynęły łzy. Na twarzy Thorne odbiło się zdumienie i litość, toteż to ja musiałam odpowiedzieć. - Odejdziemy, gdy tylko będziemy mogiły - wyjaśniłam. - Ale najpierw musimy coś znaleźć. Pod tym tronem ukryto sztylet. Pokażcie nam, gdzie jest, a natychmiast stąd znikniemy. Żadne z żałosnych stworzeń nie odpowiedziało. Tak bardzo przywykłe do ciemności, że raził je płomyk mojej świeczki, po prostu odwróciły się i uciekły. Wraz z Thorne bez słowa zaczęłyśmy przeszukiwać trawę pod tronem. Gdzie się podziewał sztylet? Mógł leżeć ukryty w trawie: ta pod tronem bardzo się różniła od pachnącego, ukwieconego kobierca, który przywiódł nas od drzwi sali aż tutaj. Była mokra, cuchnęła zgnilizną, nasze buty zanurzały się w nią, mlaszcząc. Wszędzie wokół walały się odrażające śmieci - martwa skóra zrzucona przez stworzenia, które już uciekły, a także szorstkie włosy i coś jakby brodawki. Wolałam nie dotykać ich ręką, toteż rozsuwałam wszystko butami. Jednocześnie skończyłyśmy poszukiwania. Niczego nie znalazłyśmy. - Może zakopali go w ziemi? - podsunęła Thorne. Czyżbyśmy musiały przekopać cały obszar pod tronem? - Sztylet może być wszędzie - odparłam. - Co, jeśli już go stąd zabrano? Jeżeli Morwena wiedziała, że po niego przyjdziemy, mogła go wziąć. I wtedy nagle poczułam mdlący strach w głębi żołądka. - Jest jeszcze ktoś, kto mógł go ukryć... - wymamrotałam. Thorne pokiwała głową. - Masz na myśli Raknida? Owszem, to bardzo prawdopodobne. Razem wyłoniłyśmy się spod gigantycznego tronu i spojrzałyśmy w górę. Skelt zniknął, między ścianami i kawałkami podłogi rozciągały się pasma pajęczyny, każde grubsze niż mój palec; kilka nawet uczepiono wysoko na tronie. Uniosłam świecę jak najdalej, oświetlając niższy skraj środkowej części pajęczyny. Była naprawdę wielka, dostrzegłam też tkwiące w niej istoty, od dawna martwe, wysuszone - ofiary Raknida. Ale nie były to muchy, które można znaleźć w zwykłej pajęczej sieci. Te miały ręce i nogi, a także głowy. To byli ludzie. - Na miejscu Raknida powiesiłabym klingę wysoko, by każdy, kto jej szuka, musiał się po nią wdrapać - oznajmiła Thorne. - Ja też bym tak zrobiła - odparłam. Bałam się, ale nie dotarłam aż tak daleko i nie przeżyłam tak wiele, aby teraz się wycofać. Thorne wskazała najbliższe pasmo i pokręciła głową. - Jest lepka, przyczepisz się do niej. Gdy tylko jej dotkniesz, sieć zacznie wibrować, alarmując pajęczego demona. Jego stopy nie przykleją się do pajęczyny, tak jak twoje. Przebiegnie po niej i wstrzyknie ci swój jad, sparaliżuje cię. Potem zawlecze cię w ciemność i zacznie się posilać. Cały czas zachowasz świadomość i będziesz cierpieć katusze. Nie tylko wyssie z ciebie krew, ale też mózg z czaszki. Wysączy każdą kroplę płynu z twojego ciała, pozostawiając suchą, martwą powłokę. Nie rozumiesz? On chce, żebyś się tam wspięła! Nie rób tego, Alice. Musi istnieć inny sposób. I wtedy, zupełnie jakby słuchał każdego słowa, Raknid przemówił do nas z ciemności w górze. Jego niski, ochrypły głos wibrował mi w głowie i w zębach. - O tak, wdrap się do mnie, mała czarownico. Przekonajmy się, jaka jesteś odważna. Nie słuchaj swojej tchórzliwej, martwej przyjaciółki. Co ona wie? Mam sztylet Posępny, którego szukasz. Czy starczy ci odwagi, by spróbować mi go odebrać?

- 90 -

- Ja się wdrapię i będę z nim walczyć - oświadczyła Thorne z furią. - Przylepię się do pajęczyny, ale kiedy zaatakuje, odkryje, że niełatwa ze mnie zdobycz. Ten nóż wydłubie mu oczy! - Zaczekaj chwilę, daj mi z nim najpierw pomówić - złapałam Thorne za rękę, by powstrzymać ją przed wspięciem się na najbliższe pasmo sieci. Gdzieś wewnątrz mnie przebudził się gniew. W Wieży Malkinów ten demon napił się mojej krwi, a potem skazał mnie na śmierć. Teraz nie tylko odbiorę mu sztylet, odpłacę też Raknidowi za to, co uczynił. - Uważam, że kłamiesz! - zawołałam w ciemność. - Nie wierzę, że masz sztylet. - Po co miałbym kłamać? Klinga jest ze mną. - W takim razie pokaż mi ją! Udowodnij, że ją masz. Chcesz, żebym wdrapała się do ciebie po nic? - Jak na małą wiedźmę narobiłaś nam wielkich kłopotów; wiedziałem o tym, gdy skosztowałem twojej krwi. Jesteś silna jak na zwykłą dziewczynę i w stosownym czasie mogłabyś stać się najpotężniejsza, ale nie dożyjesz chwili, gdy zdołasz wypełnić swój potencjał. Miałem rację co do niebezpieczeństwa, które w tobie wyczułem. Poważnie zagrażasz memu panu. Pokażę ci jednak klingę, bo wiem, że sprowadzi cię do mnie! A wtedy cię zabiję! Nagle wielka pajęczyna zadrżała. Raknid zapewne czaił się na gzymsie wysoko w górze. Teraz zsuwał się na nici, która zadygotała pod jego ciężarem. Po kilku sekundach zajął pozycję pośrodku sieci. Byli wielki - znacznie większy niż w owej metalowej szafce w Wieży Malkinów. Jego zaokrąglony korpus, pokryty długimi, jedwabistymi, brązowordzawymi włosami, dorównywał rozmiarami bykowi, lecz osiem długich, cienkich, czarnych nóg potrajało wielkość demona. A u jego boku ujrzałam sztylet przylepiony do sieci. - Widzę klingę! - zawołałam. - Ale skąd mam wiedzieć, czy to Posępny? Nie da się tego stwierdzić z takiej odległości. Przynieś go bliżej, żebym mogła się upewnić. - Nie, mała wiedźmo, musisz wdrapać się do mnie! Pochyliłam się, szepcząc do ucha Thorne. - Kiedy spadnie, bądź gotowa go zabić. Jej oczy zaokrągliły się ze zdumienia. Wówczas pobiegłam naprzód i uniosłam płomyk świeczki do najbliższego pasma pajęczyny. Zadymiło odrobinę, ale poza tym pozostało nietknięte; nie zajęło się ogniem. Świeca zamigotała, jakby za moment miała zgasnąć. - Ty głupia! - Raknid roześmiał się. Ale nie byłam głupia, jedynie dostatecznie zdesperowana, by zrobić to, co konieczne. Zbierałam w sobie moc, dlatego właśnie zwlekałam. Nie odezwałam się ani słowem, nie potrzebowałam zaklęć choć wiedziałam, że później zapewne za to zapłacę. Przypomniałam sobie, jak kiedyś Agnes Sowerbutts ostrzegała mnie przed użyciem magii. „Nie możesz używać tej mocy dla nikogo, dla niczego, inaczej cię zniszczy. Pochodzi z samego jądra Mroku i jeśli będziesz jej używać wedle woli, pochwyci cię i odbierze ci duszę.” Ale musiałam zaryzykować. Zatem zażyczyłam sobie... I stało się. Płomień świecy stał się jaśniejszy, wyższy. Przeskoczył na pajęczynę, po czym pomknął po niej w górę w stronę demona. Przez sekundę Raknid nie zareagował; może nie mógł uwierzyć własnym oczom... Cala sieć z sykiem zajęła się ogniem, żółtym i pomarańczowym, tak jasnym, że jego blask ranił mi oczy. Raknid także płonął, palił się i wrzeszczał - tak ostro, iż miałam wrażenie, że wbija mi w uszy szpilki. Czerwone futro poczerniało, zwęglone. Teraz spadał, leciał jak meteoryt wprost ku ziemi. Ale sztylet spadał szybciej. Niczym sokół mknący na przegub sokolnika sztylet Posępny śmignął wprost ku mojej wyciągniętej dłoni. Złapałam go za rękojeść i rzuciłam Thorne. Zawirował w powietrzu raz po raz; złapała go szybko. - Zabij go! - poleciłam. Raknid, wciąż wrzeszcząc, uderzył o ziemię w deszczu iskier. Thorne natychmiast rzuciła się na niego. Umilkł. A potem uciekłyśmy.

- 91 -

Rozdział 28. Biedna, dzielna Thorne.

Podczas pierwszej przerwy na złapanie oddechu obejrzałam uważnie sztylet. Przypominał pozostałe, niezbędne do rytuału. Miecz i sztylety miały różną długość, ale identyczne rękojeści, ozdobione głowami skeltów i rubinowymi oczami. To jednak był Posępny - klinga, która odbierze mi życie. I wtedy, gdy trzymałam sztylet, zalała mnie fala smutku. Nie przypominała niczego, czego dotąd doświadczyłam. Nie chodziło wyłącznie o to, że wiązał się z moją własną, coraz bliższą śmiercią: zupełnie jakbym nagle poczuła smutek milionów dusz. Zachwiałam się i omal nie upuściłam noża, Thorne musiała mnie przytrzymać. - Dobrze się czujesz? Nic ci nie jest? - spytała niespokojnie. Uznałam, że nie ma sensu wyjaśniać, czego właśnie doświadczyłam, toteż jedynie się uśmiechnęłam. - Jestem zmęczona, to wszystko. Musimy ruszać dalej, muszę stąd odejść. Podjęłyśmy przerwany marsz. Bardzo długo trwało, nim wywęszyłyśmy bramę, odnalazłyśmy ją po wielu godzinach poszukiwań. Cały czas się bałam, świadoma, iż ścigają nas bardzo potężne istoty. A wrogowie mieli mnóstwo powodów, aby próbować nas powstrzymać. Thorne zraniła Belzebuba i zabiła Kła; walczyłyśmy z wodnymi wiedźmami i byłyśmy na miejscu, kiedy zginęła Morwena; zniszczyłyśmy demona Raknida. A teraz uciekałyśmy z Posępnym, jednym z trzech mieczy bohaterów, mogących zniszczyć Złego. Zrobią wszystko, byle tylko nas złapać. W końcu jednak znalazłyśmy bramę, przeszłyśmy przez nią bezpiecznie i raz jeszcze znalazłyśmy się na białej ścieżce, przecinającej czarną otchłań między królestwami. I wtedy, gdy zbliżałyśmy się do jaskini, znalazł nas demon Tanaki. W mgnieniu oka zjawił się ojciec Krecza. Był kolosalny - zdecydowanie za wielki, by pomieścić się w jaskini - ale zmaterializował się pomiędzy nami i schronieniem. Dotarłam tak blisko, teraz jednak widziałam, że nie zdołamy uciec. Nie potrafiłam stwierdzić, czy Tanaki unosi się w powietrzu, czy też stoi na czymś daleko poniżej ścieżki. Dosiadał jej jednak w rozkroku, jego nogi kończyły się na wysokości naszych głów, natomiast ciało i głowa wznosiły się wysoko nad nami. Wyglądał doprawdy przerażająco i podobnie jak jego syn, Krecz, musiał mieć w sobie bardzo dużo z wilka. Z włochatych, wydłużonych szczęk sterczały w górę i w dół wielkie, szpiczaste kły, za duże, by pomieściła je paszcza. Otworzył ją i ryknął, a cuchnący oddech omiótł nas, parząc niczym para, tak że musiałam osłonić oczy przedramieniem. Bez trudu zmieściłabym się w tej paszczy; dla takiego potwora byłam najwyżej drobnym kąskiem, który przełknie w jednej chwili. I znów Thorne stanęła pomiędzy mną i zagrożeniem. Była dzielna i niebezpieczna, ale jakie miała szanse w starciu z podobnym potworem? Już wysuwała sztylet z pochwy, ale demon okazał się nie tylko wielki, lecz bardzo szybki. Uderzył w nią łuskowatą, szponiastą ręką. Odskoczyła, wykręcając salto w tył, lecz Tanaki zadał jej potężny cios w ramię, tak że obróciła się i runęła na kamienie.

- 92 -

Zacisnął łapy po obu stronach ścieżki i otworzył paszczę, gotów zmiażdżyć Thorne w zębach. Musiałam coś zrobić. Ale czy odważę się jeszcze raz posłużyć magią? Z pewnością dotarłam już niemal do granicy, zza której nie zdołam zawrócić...

Rozdział 29. Jądro ciemności.

Za każdym razem, gdy używałam magicznej mocy, półksiężyc na moim udzie rósł coraz bardziej. Teraz był już bliski pełni. Słój krwi, z pomocą którego uchroniłam Toma przed Złym, nie zaszkodził mi zbytnio. Ale w Irlandii musiałam przywołać swoje moce, by ocalić Toma przed pewną śmiercią. Wypłynęło ze mnie tyle magicznej energii, że wywołałam trzęsienie ziemi. Uratowałam nas, ale tarcza znamienia wypełniła się do połowy. Potem, wkrótce po śmierci Thorne, pomogłam Grimalkin odzyskać głowę Złego, wykradzioną przez jego sługi. Mieli właśnie pożeglować do Irlandii, gdzie połączyliby głowę i ciało, przywracając Złemu wcześniejszą postać, w której mógł swobodnie krążyć po świecie. Magiczną mocą przywołałam sztorm i spaliłam ich statek. Dzięki mojemu wsparciu Grimalkin zwyciężyła, ale zapłaciłam straszną cenę. Jeszcze przed spaleniem pajęczego demona Raknida znamię na moim udzie niemal się zaokrągliło. Po starciu nie odważyłam się nawet zerknąć, w obawie przed tym, co mogę ujrzeć. Dalsze korzystanie z magii mogłoby zamienić je w pełny krąg. Wówczas zawsze już będę należeć do Mroku. Biedna, dzielna Thorne na ziemi zginęła okropną śmiercią: na skraju Wiedźmiego Jaru mroczny mag Bowker odciął jej kciuki. Teraz czekała ją druga śmierć, w zębach demona Tanakiego. Jak mogłam na to pozwolić, skoro tak bardzo mi pomogła? Ale wiedziałam przecież, co się stanie, jeśli użyję przeciw niemu magii! Kolana uginały się pode mną, miałam wrażenie, że serce wyrwie się z piersi. Zmusiłam się jednak, by wystąpić naprzód i stanąć między Thorne a potworną paszczą, pełną złowieszczych, mściwych zębów. Nie zamierzałam marnować swojej mocy - nie uchroni mnie przed deszczem w czasie ulewy ani nie odsunie gałęzi znad mojej ścieżki, gdy ruszę do Pendle z wizytą do Agnes. Użyję jej, by walczyć z demonem Tanakim, dla Thorne. - Odejdź - uniosłam obie pięści. - Zostaw ją! Na moment olbrzymia głowa zamarła. W głodnych oczach bestii ujrzałam serię trzech nowych uczuć: rozbawienie, gniew i w końcu pogardę. I to właśnie ona wzbudziła we mnie furię, wzbierającą niczym żółć w gardle. - Nie wiesz, kim jestem! - krzyknęłam na niego. - Nie wiesz, kim naprawdę jestem! Otchłań rozdźwięczała się echem szyderczego śmiechu demona. Tanakiego rozbawił mój wybuch. I wtedy znów przemówiłam - tym razem spokojnie, słowa wydostały się szeptem z moich ust, jakby wypowiedział je ktoś inny. - Mam na imię Alice - oznajmiłam - a tobie brak sil, by mi się sprzeciwić! Skoro mogłam spalić Raknida, mogłam to samo zrobić z Tanakim. Nie miałam wyboru. Niezależnie od ceny musiałam to uczynić.

- 93 -

Mój gniew stał się ogniem. Zadrżałam z rozkoszy, gdy wytrysnął z mego ciała, wypływając ramionami i rękami i strzelając z zaciśniętych pięści. Dwa gejzery białego płomienia jednocześnie trafiły w cel - w oczy demona. Stałam, chwiejąc się, niemal unosząc nad ścieżką, tak wielką czułam radość. Teraz to demon krzyczał, oczy roztapiały mu się i spływały po policzkach. A potem, niczym wielkie drzewo powalone toporem drwala, powoli przewrócił się na bok i runął w otchłań. Odwróciłam się i podniosłam Thorne z ziemi. Sprawiała wrażenie oszołomionej, patrzyła na mnie wielkimi oczami. Otworzyła usta, by coś powiedzieć, ale nie zabrzmiało żadne słowo. Chwyciłam ją za rękę, a ona oparła się o mnie, gdy potykając się pomaszerowałyśmy ścieżką pod osłonę jaskini. Już w środku odtrąciła mnie, toteż znów wyciągnęłam z kieszeni świeczkę, zapaliłam wysiłkiem woli i ruszyłam dalej w ciemność. Trzykrotnie wędrowałyśmy przez jaskinie i odnajdowałyśmy bramy, wiodące w inne miejsca. Raz trafiłyśmy do krainy lodu i śniegu, gdzie zginęłybyśmy niechybnie, gdyby nie to, że brama znalazła się w pobliżu. Raz ponownie ujrzałyśmy gorące królestwo, w którym skelty wybiegły z wrzącego jeziora. Ale byłyśmy tu już wcześniej, a brama pozostała w tym samym miejscu. Opuściłyśmy je szybko, zaczynałam jednak czuć ogromne zmęczenie. W końcu znalazłyśmy się w krainie, pogrążonej w absolutnej ciemności. Słyszałyśmy ryki wielkich drapieżników i tupot ich gigantycznych stóp, zbliżały się z każdą chwilą. Było niebezpiecznie, ale znalazłyśmy bramę, nim one odnalazły nas. Jedna rzecz mnie martwiła: czułam się coraz słabsza i słabsza. Thorne wspomniała, że pobyt w Mroku za życia zużyje moje siły życiowe, że jeśli zostanę tu zbyt długo, zamienię się w suchą skorupę i po powrocie na ziemię przeżyję najwyżej kilka dni. Wiedziałam, że muszę się stąd wydostać jak najszybciej. Czy było już dla mnie za późno? Teraz znów wędrowałyśmy białą ścieżką, która wprost przed nami znikała w jaskini u podstawy olbrzymiego, czarnego urwiska. Thorne była pewna, że wiedzie do królestwa Pana. Za nim czekał na mnie świat zewnętrzny - kraina żywych. Niemal dotarłyśmy na miejsce. Byłam prawie w domu. Prawie bezpieczna... Po paru minutach Thorne położyła mi dłoń na ramieniu. - Odpocznijmy chwilkę. Chcę porozmawiać - rzekła. Chwiałam się na nogach, toteż chętnie przyjęłam postój. Usiadłyśmy na ziemi naprzeciw siebie, między nami postawiłam migoczącą świeczkę. - Co właściwie zrobiłaś z tym demonem? - spytała Thorne. Odpowiedziałam wzruszeniem ramion. - I z Raknidem? - ciągnęła. - Spaliłaś mu sieć i powaliłaś na ziemię w płomieniach. A sztylet pofrunął ci do rąk, jakby miał skrzydła. Mnie pozostało najłatwiejsze, musiałam tylko go wykończyć. Grimalkin wspominała, że dysponujesz potężną magią, ale nie spodziewałam się czegoś takiego. Nigdy nie widziałam podobnej mocy u czarownicy. - Czy to już koniec Tanakiego? - spróbowałam zmienić temat. - Trudno przewidzieć - odrzekła Thorne. - Ale wątpię. Jak mówiłam, jeśli coś zrodzonego i zabitego na ziemi ginie tu po raz drugi, przestaje istnieć, jego dusza zostaje unicestwiona. Krecza zatem zapewne spotkała druga, ostateczna śmierć. Morwena też odeszła na zawsze. Ale Tanaki to co innego. Jak jego syn, dysponuje wielką mocą regeneracji. Jeśli przeżył upadek, w końcu odzyska oczy, a kiedy raz obierze cel, nigdy nie zbacza z drogi, póki nie wypełni zadania. Każda klęska jedynie go wzmacnia, po każdej walce staje się coraz groźniejszy. Nawet Raknid mógł nie zostać naprawdę zniszczony. Ma tysiące lat, podczas których może dojść do siebie. Teraz jednak będą na nas polować inne, mściwe, mroczne istoty... Nie odpowiedziałam. Nie miałam słów, by pocieszyć Thorne, która naprawdę potrzebowała otuchy. Wkrótce odejdę z Mroku, ale ona będzie musiała tu zostać, a sługi Złego nadal będą na nią polować. Wielu z nich nie różniło się od Tanakiego - nigdy nie rezygnowali. Wstałyśmy i znów ruszyłyśmy w drogę. Wkrótce znalazłyśmy się w kolejnej jaskini. Potem, pokonawszy serię tuneli i grot, wyłoniłyśmy się na białą ścieżkę. Tym razem na jej końcu nie ujrzałyśmy skalnej ściany, lecz maleńką, zieloną gwiazdę, która rosła bardzo szybko, najpierw zamieniając się w kulę, a potem w końcu w oazę zieleni, szybującą w otchłani.

- 94 -

Dotarłam do krainy Pana. - Pozdrów ode mnie moją nauczycielkę Grimalkin - poprosiła Thorne. - Powiedz, że przepraszam, iż zbłądziłam i cię zdradziłam, ale niech wie, że wróciłam ci pomóc, że jej słowa dotarły do mnie w Mroku i że ze wszystkich sił próbowałam stać się tym, czego oczekiwała: równie dzielną po śmierci, jak za życia. - Próbowałaś i udało ci się, nie ma co do tego żadnych wątpliwości - odparłam z uśmiechem. Opowiem jej o wszystkim, czego dokonałaś. O tym, jak odcięłaś kciuki Belzebubowi i przebiłaś oczy Raknida, a potem odrąbałaś mu nogi. To jej się spodoba. Sama lepiej by się nie spisała. Przez chwilę patrzyłyśmy na siebie i poczułam, że ściska mnie w gardle. Może nie zostało mi zbyt wiele życia, ale przynajmniej jeszcze raz zobaczę ziemię. Wrócę do domu; Thorne na zawsze pozostanie uwięziona w Mroku - chyba że w końcu padnie ofiarą jednego z drapieżców. A wówczas czeka ją nicość. Jej dusza zostanie unicestwiona. Pomaszerowałam w stronę zielonej oazy. Tuż przed tym, nim do niej wkroczyłam, obejrzałam się za siebie. Thorne odchodziła w dal. Robiła się coraz mniejsza i mniejsza. Ogarnął mnie smutek.

Rozdział 30. Dobre i złe wieści.

Gdy tylko znalazłam się w krainie Pana, uniosłam spódnicę i sprawdziłam znamię na udzie. Na pierwszy rzut oka przeraziłam się: wyglądało jak ciemny księżyc w pełni, przed którym ostrzegała mnie Agnes Sowerbutts. Ale nie czułam się wcale inaczej i po bliższym sprawdzeniu uznałam, że nie osiągnęło jeszcze maksymalnych rozmiarów. Wciąż pozostawała nadzieja. Ruszyłam dalej i ujrzałam Pana odzianego w korę i liście; siedział na pniu i grał na trzcinowej fletni, jak wówczas, gdy rozmawialiśmy poprzednim razem. Zupełnie jakby wszystkie niebezpieczeństwa, jakim przyszło mi stawić czoło w Mroku, były jedynie snem, a on czekał tu, aż otworzę oczy i znów go zobaczę. Był tym samym ładnym chłopcem o miłej twarzy, tylko długie, szpiczaste uszy i zielone, zakrzywione paznokcie u nóg świadczyły, że to nie człowiek. Uśmiechnął się do mnie i opuścił fletnię. Odpowiedziałam uśmiechem. - Udało ci się! - krzyknął i skinieniem głowy wskazał sztylet, wiszący mi u pasa. - Mam nadzieję - odparłam. - Znalazłam klingę, po którą tu przybyłam. Ale czy nie jest za późno? Ile czasu upłynęło na ziemi? Święto Zmarłych jeszcze nie minęło? - Jest trzydziesty września. Do Święta Zmarłych pozostał miesiąc. Nie spóźniłaś się. Lecz zanim wrócisz do swojego świata, najpierw musisz zapłacić cenę za to, że tak bezczelnie wtargnęłaś nieproszona do mojej krainy. - W takim razie podaj mi ją, proszę - wstrzymałam oddech w obawie, czego mógłby zażądać. Pan znów się uśmiechnął. - Pomogłem ci. W zamian proszę tylko, abyś ty pomogła mnie.

- 95 -

- Pomogła ci w czym? - Na razie nie musisz wiedzieć. Powiem ci w swoim czasie. Cena jest prosta: bądź gotowa odpowiedzieć na wezwanie i udzielić pomocy, o jaką poproszę. Cokolwiek będziesz robić, gdy usłyszysz mój flet, przyjdź do mnie natychmiast. Zrozumiałaś? - Zrozumiałam - odparłam. Tak bardzo zależało mi na tym, by odnaleźć Toma, że zgodziłabym się na wszystko. - I zrobisz to, o co proszę? - Tak, kiedy usłyszę flet, przyjdę do ciebie. Co innego mogłam rzec? Gdybym się nie zgodziła, nigdy nie wypuściłby mnie do domu. - W takim razie wracaj na razie do swojego świata i zrób to, co musisz! - rozkazał. Wszystko wokół mnie zawirowało. Zrobiło mi się niedobrze i zamknęłam oczy. Kiedy znów je otwarłam, siedziałam na trawie, oparta plecami o pień drzewa. Znów znajdowałam się w lesie nad rzeką. Byłam w domu. Natychmiast ruszyłam do Chipenden. Nie mogłam się doczekać chwili, gdy zobaczę Toma. Pozostało nam jeszcze trochę czasu do rytuału - niecały miesiąc. Będę musiała wykorzystać go jak najlepiej. *** Było późne popołudnie, nad głową świeciło ciepłe słońce. Jak na ostatni dzień września w Hrabstwie pogoda dopisywała. Nad drzewami widziałam dym z wioskowych kominów. Skręciłam ścieżką w lewo - wiedziałam, że ominie domy i poprowadzi mnie wprost do siedziby starego Gregory'ego. Ale na zboczu ktoś czekał na mnie w cieniu drzew. To była Grimalkin. Od jak dawna tutaj siedziała? Bez wątpienia postrzegła, kiedy zapewne wyłonię się z Mroku. Ulżyło mi na widok skórzanego worka z głową Złego, ale w lewej ręce trzymała coś jeszcze. Wyglądało jak książka - cienki tomik, oprawny w brązową skórę. - Mam dla ciebie dobre i złe wieści - oznajmiła bez wstępów, a na widok jej ponurej miny serce ścisnęło mi się mocno. - Czy coś się stało Tomowi? - spytałam głosem łamiącym się z paniki. - Nic mu nie jest, prawda? - Tom jest bezpieczny, Alice. To, co mam ci do powiedzenia, w ogóle go nie dotyczy. W istocie lepiej, aby o niczym nie wiedział. - O co zatem chodzi? Co się stało? - Złe wieści są takie, że nie musiałaś jednak wyprawiać się w Mrok. Sztylet, który przyniosłaś, nie będzie potrzebny, na próżno narażałaś życie i własną duszę. Dobra wieść jest taka że nie będziesz musiała zginąć od kling Toma. Nie musisz zostać złożona w ofierze. Znalazłam inny sposób zniszczenia Złego. Nie mogłam uwierzyć własnym uszom. - Spójrz... - Grimalkin uniosła ku mnie książkę. - To wszystko, czego potrzebujemy. Poczułam dziwną niechęć przed dotknięciem tajemniczego tomu i gdy tylko ujęłam go w dłonie, pojęłam dlaczego. Srebrne litery wytłoczone w brązowej oprawie układały się w tytuł - słowo, widok którego zmroził mi serce. Doomdryte. Pod nim, także wytłoczony w srebrze, widniał złowieszczy obraz, który natychmiast rozpoznałam: głowa i przednie nogi skelta. Te krwiożercze stwory odegrały niedawno ważną rolę w moim życiu. Natknęłam się na nie w Mroku, przedstawiono je na rękojeściach mieczy bohaterów, a teraz na tej okładce. Wyglądało to na coś więcej niż serię przypadków. Co skelty miały wspólnego ze zniszczeniem Złego? Księga ta była najpotężniejszym grimoirem, jaki kiedykolwiek spisano. Niektórzy wierzyli, że sam Zły, we własnej osobie, podyktował ją starożytnemu magowi Lukraście. Każda czarownica z Pendle znała potencjał Doomdryte, a nieliczne poświęciły całe życie jej poszukiwaniom. W księdze pomieszczono tylko jedno długie zaklęcie; należało je wyrecytować bez najmniejszego błędu, w

- 96 -

jednym ciągu, przez wiele godzin. Powiadano, że jeśli ktoś zdoła tego dokonać i odprawi pewne rytuały, zyska moce boga: nietykalność i nieśmiertelność. Istniał tylko jeden problem: historia dowiodła, że nie da się bezbłędnie odczytać zaklęcia. Każdy, kto tego próbował, zginął w trakcie - nawet Lukrasta. Wystarczyła sekunda wahania bądź jedno przejęzyczenie i koniec. - Masz dość sił i umiejętności, by tego dokonać, Alice - oznajmiła Grimalkin. - Posłuż się magią, by wzmocnić koncentrację i dokończ zaklęcie. Potem, czerpiąc z Doomdryte, zdołasz zniszczyć Złego. Patrzyłam bez słowa na wiedźmę zabójczynię, nie wiedząc, co rzec. Najpewniej się nie myliła połączenie mocy księgi i mojej własnej magicznej siły powinno wystarczyć do uczynienia tego, co konieczne. Ale jakim kosztem? Czy nie lepiej byłoby dać się złożyć w ofierze? Wtedy jednak Grimalkin wspomniała o czymś, co sprawiło, że zapomniałam o swoich obawach. - Przybywam także z wieściami o nowym, wielkim zagrożeniu - oświadczyła. - Wracam z podróży na daleką północ, gdzie natknęłam się na osobliwe, nieludzkie istoty, zwane Kobalosami. Mają wśród siebie potężnych magów, władających niezwykłą magią, która mogłaby zagrozić Hrabstwu. Potrafią tworzyć potworne istoty i zniewalają ludzkie kobiety, bo nie mają własnych. - Nie mają kobiet? Jak to możliwe? - zdziwiłam się. - Wymordowali wszystkie bardzo dawno temu - wyjaśniła Grimalkin. - Lękam się, że wkrótce opuszczą swoje północne królestwo i rozpoczną wojnę ku zgubie ludzkości. Wymordują wszystkich mężczyzn i chłopców, a nasze kobiety pójdą w niewolę. Musimy zatem koniecznie szybko rozprawić się ze Złym i wyeliminować go raz na zawsze. Kiedy już to zrobimy, będziemy mogli się przygotować na przyjęcie następnego zagrożenia. Alice, musimy użyć Doomdryte. *** Fakt, że dotarłam tak blisko domu starego Gregory'ego i nie mogłam przywitać się z Tomem, przepełniał mi serce ogromnym smutkiem. Tak bardzo za nim tęskniłam... Kiedy Grimalkin poprowadziła mnie z Chipenden, sądziłam, że serce pęknie mi z bólu. Ale ma rację. Przekonała mnie, że musimy użyć Doomdryte i nie możemy powiedzieć o tym Tomowi ani jego mistrzowi, bo ze wszystkich sił postarają się do tego nie dopuścić. Wierzę, że moja magia pozwoli mi skupić się dostatecznie, by znieść recytację długiego zaklęcia i wypowiedzieć je z powodzeniem. Wówczas użyję zdobytej mocy, aby zniszczyć Złego. Ale wiem, że zapłacę najwyższą cenę. Znamię na mojej skórze zamieni się w mroczny księżyc w pełni. Na zawsze zwiążę się z Mrokiem, stracę sumienie, współczucie i ludzkie uczucia. To znacznie większa ofiara niż śmierć z rąk Toma Warda, jednak taką właśnie drogę wybrałam. Na razie schroniłyśmy z wiedźmą zabójczynią w zrujnowanym domku nieopodal siedziby stracharza. To właśnie tutaj mieszkałam kiedyś z Lizzie, gdy ta knuła plan zabicia Gregory'ego i uwolnienia Mateczki Malkin z dołu w jego ogrodzie. To z tego domku wyruszyłam kiedyś, by pierwszy raz spotkać Toma. Teraz to tutaj zwyciężę bądź zginę, próbując. Muszę być dzielna. Muszę zrobić to, co konieczne. Na imię mam Alice.

- 97 -