Joseph Delaney - Kroniki Wardstone 07 - Koszmar Stracharza

Spis treści Dedykacja Czerwona od krwi Jeszcze nie umarłeś! Starzec Skrzydlate szczury Pomiot Jeszcze jedna martwa! Odcięto mu kciucki Wiedza o buganie Atak bugana Niebezpieczny przeciwnik Służka czarownicy W oku kościńca Mój dar dla Hrabstwa Walka na śmierć i życie Kości kciuków Najgorszy koszmar twojego mistrza Martwy jak głaz Zabłąkany duch Skarbiec grima Niewiarygodna moc Gotowi do walki Bitwa o wzgórze Tynwaldu Koszmary Straszne rzeczy Trzepot skrzydeł Skażony przez mrok Teraz zabiorę ci kości Bugan Zwiastun smutku Cała prawda

Kto jest kim Tom Thomas Ward jest siódmym synem siódmego syna. To oznacza, że urodził się z pewnymi zdolnościami, dzięki którym idealnie nadaje się na stracharza. Widzi i słyszy umarłych, jest naturalnym przeciwnikiem Mroku. Nie znaczy to jednak, że Tom się nie boi – a będzie potrzebował całej swej odwagi, by odnieść sukces tam, gdzie wcześniej zawiodło dwudziestu dziewięciu innych uczniów. Stracharz Stracharz jest człowiekiem jedynym w swoim rodzaju. Wysoki i groźny z wyglądu, nosi długi czarny płaszcz z kapturem i nie rozstaje się z laską oraz ze srebrnym łańcuchem. Podobnie jak jego uczeń Tom, jest leworęczny i urodził się jako siódmy syn siódmego syna. Od ponad sześćdziesięciu lat strzeże Hrabstwa przed stworami Mroku. Alice Tom nie potrafi zdecydować, czy Alice jest dobra, czy zła. Dziewczyna umie przepłoszyć łobuzów z wioski, jest spokrewniona z dwoma okrutnymi klanami czarownic (Malkinami i Deane’ami) i zdarza jej się posługiwać czarną magią. Ale nauczono ją tej magii wbrew jej woli i kilka razy pomogła dzięki niej Tomowi w niebezpieczeństwie. Sprawia wrażenie wiernej przyjaciółki – lecz czy można jej ufać? Mama Mama Toma zawsze wiedziała, że jej syn zostanie uczniem stracharza. Nazywa go swym darem dla Hrabstwa. Choć jest kochającą matką i świetnie zna się na ziołach, różni się od innych kobiet. Pochodzi z Grecji i niewiele wiadomo o jej przeszłości. Jak również o wielu innych rzeczach z nią związanych…

Dla Marie

NAJWYŻSZY PUNKT HRABSTWA KRYJE W SOBIE TAJEMNICĘ. POWIADAJĄ, ŻE ZGINĄŁ TAM CZŁOWIEK, GDY PODCZAS SROGIEJ BURZY PRÓBOWAŁ UJARZMIĆ ZŁO, ZAGRAŻAJĄCE CAŁEMU ŚWIATU. POTEM POWRÓCIŁY LODY, A KIEDY SIĘ COFNĘŁY, NAWET KSZTAŁT WZGÓRZ I NAZWY MIAST W DOLINACH ULEGŁY ZMIANIE. DZIŚ W OWYM MIEJSCU NA NAJWYŻSZYM ZE WZGÓRZ NIE POZOSTAŁ ŻADEN ŚLAD PO TYM, CO ZASZŁO DAWNO, DAWNO TEMU. LECZ JEGO NAZWA PRZETRWAŁA. NAZYWAJĄ JE…

KAMIENIEM STRAŻNICZYM

Wraz ze stracharzem i Alice przeprawialiśmy się przez rozległe wzgórza w drodze powrotnej do Chipenden. Trzy ogary, Szpon, Krew i Kość, powarkiwały radośnie, dotrzymując nam kroku. Pierwsza część wspinaczki okazała się całkiem przyjemna. Całe popołudnie padał deszcz, lecz wieczór nastał pogodny, bezchmurny, jak to bywa późną jesienią; lekki wietrzyk mierzwił nam włosy. Idealna pogoda do marszu. Myślałem, że okolica jest spokojna. Na szczycie jednak czekał nas potężny wstrząs. Na północy, poza wzgórzami, dostrzegliśmy chmurę czarnego dymu. Wyglądało, jakby paliło się Caster. Czyżby w końcu dotarła tu wojna?, pomyślałem z lękiem. Przed wielu laty sojusz wrogich krajów najechał naszą ojczyznę, daleko na południu. Od tego czasu, mimo najlepszych wysiłków wszystkich Hrabstw, najeźdźcy powoli przesuwali się ku północy. – Jak mogli zajść tak daleko bez naszej wiedzy? – Stracharz podrapał się po brodzie, wyraźnie poruszony. – Z pewnością dotarłyby do nas jakieś wieści, czy choćby ostrzeżenie? – Może nadciąga tylko niewielki oddział, który przybył morzem? – podsunąłem. Wydawało się to całkiem możliwe. Statki wroga już wcześniej dobijały do brzegu i atakowały nabrzeżne osady – choć jak dotąd oszczędzały naszą część Hrabstwa. Kręcąc głową, stracharz ruszył gwałtownie w dół zbocza, maszerując w szaleńczym tempie. Alice obdarzyła mnie niespokojnym uśmiechem. Pospieszyliśmy w ślad za nim. Obciążony laską i obiema torbami, z trudem utrzymywałem równowagę na mokrej, śliskiej trawie. Wiedziałem jednak, co niepokoi mistrza. Obawiał się o swą bibliotekę. Na południu żołnierze często plądrowali i palili domy, toteż martwił się o bezpieczeństwo ksiąg, skarbnicy

mądrości, gromadzonej przez całe pokolenia stracharzy. Od trzech lat terminowałem u mojego mistrza, ucząc się, jak się rozprawiać z duchami, widmami, wiedźmami, boginami i najróżniejszymi stworami mroku. Przez większość dni mistrz udzielał mi lekcji, ale drugim źródłem wiedzy pozostawała biblioteka. Niewątpliwie była bardzo ważna. Gdy zostawiliśmy za sobą wzniesienie, skierowaliśmy się wprost ku Chipenden. Z każdym krokiem wzgórza na północy zdawały się coraz wyższe. Przeprawiliśmy się właśnie przez wąską rzeczkę, przeskakując z kamienia na kamień, do wtóru pluskania wody, gdy Alice uniosła rękę. – Żołnierze wroga! – zawołała. W dali grupka mężczyzn maszerowała na wschód, przecinając naszą ścieżkę. Dostrzegliśmy co najmniej dwa tuziny zbrojnych, miecze u ich pasów migotały jasno w promieniach zachodzącego słońca, wiszącego nisko nad horyzontem. Zatrzymaliśmy się i przycupnęliśmy na brzegu w nadziei, że nas nie zauważyli. Kazałem psom leżeć cicho; posłuchały natychmiast. Żołnierze nosili szare mundury i stalowe hełmy z szerokimi osłonami nosa, jakich wcześniej nie oglądałem. Alice miała rację. Nadciągał liczny patrol wroga. Niestety, dostrzegli nas niemal natychmiast. Jeden z nich pokazał ręką i warknął rozkaz; niewielka grupka odłączyła się od oddziału. Zbrojni puścili się ku nam biegiem. – Tędy! – zawołał stracharz, chwytając torbę, by uwolnić mnie od nadmiernego obciążenia. Pomknął wzdłuż rzeczki; Alice i ja podążyliśmy za nim, psy również. Przed sobą ujrzeliśmy duży las. Może uda nam się tam zgubić pogoń, pomyślałem. Lecz gdy tylko dotarliśmy do linii drzew, straciłem nadzieję. Niedawno został uporządkowany: nie dostrzegłem żadnych młodych drzewek ani krzaków – jedynie rzadko rosnący starodrzew. Żadnej kryjówki. Zerknąłem przez ramię. Prześladowcy rozproszyli się, tworząc nierówny szereg. Większość poruszała się powoli, choć jeden żołnierz na przedzie wyraźnie nas doganiał; groźnie wymachiwał trzymanym w ręku mieczem. Nim się zorientowałem, stracharz przystanął gwałtownie. Rzucił mi do stóp torbę. – Biegnij dalej, chłopcze! Ja się nim zajmę – polecił, obracając się ku żołnierzowi. Przywoławszy do siebie psy, zatrzymałem się, marszcząc czoło. Nie mogłem tak zostawić mistrza. Chwyciłem jego torbę, uniosłem laskę. W razie potrzeby ruszę mu z pomocą. Psy, zajadłe ogary, nieznające strachu, wezmę ze sobą. Obejrzałem się na Alice. Ona także przystanęła i patrzyła na mnie z dziwnym wyrazem twarzy. Miałem wrażenie, że mamrocze coś pod nosem. Wietrzyk ustał nagle, chłód runął na nas niczym lodowate ostrze, wbijające mi się w twarz. Wokół zapadła niespodziewana cisza, jakby wszelkie istoty w lesie wstrzymały oddech. Spomiędzy drzew, ze wszystkich stron wypełzły nagle smużki mgły. Ponownie spojrzałem na Alice. Nic nie zapowiadało podobnej zmiany pogody. Nie wydawała się naturalna. Czyżby zadziałała czarna magia? Psy warowały, popiskując cicho. Nawet jeśli mgła miała nam pomóc, mistrz z pewnością rozgniewałby się, że Alice użyła czarnej magii. Przez dwa lata szkoliła się na wiedźmę, więc zawsze się obawiał, że w końcu zwróci się ku mrokowi. Do tej pory stracharz zdążył już zająć pozycję obronną, unosząc ukośnie laskę. Żołnierz, który doń dotarł, ciął w dół mieczem. Serce podeszło mi do gardła, nie musiałem się jednak

obawiać. Usłyszałem okrzyk bólu – wydał go jednak żołdak, nie mój mistrz. Miecz, wirując, poleciał w trawę, a potem stracharz wymierzył mocny cios w skroń napastnika, powalając go na kolana. Mgła gęstniała szybko, na kilka chwil mistrz zniknął mi z oczu. Potem usłyszałem, że biegnie ku nam. Kiedy się z nami zrównał, pospieszyliśmy dalej, podążając wzdłuż rzeki. Mgła z każdym krokiem robiła się coraz gęściejsza. Wkrótce zostawiliśmy za sobą las i strumień; skierowaliśmy się wzdłuż gęstego głogowego żywopłotu na północ. Po kilkuset jardach stracharz gestem nakazał nam, byśmy przystanęli. Przykucnęliśmy w rowie, wstrzymując oddech. Nasłuchiwaliśmy. Z początku nie słyszeliśmy odgłosów pościgu, potem jednak z północy i wschodu dobiegły głosy. Wciąż nas szukali, choć robiło się coraz ciemniej, zatem z każdą minutą szanse, że nas odkryją, malały. Już myśleliśmy, że jesteśmy bezpieczni, gdy głosy dobiegające z północy stały się donośniejsze. Wkrótce usłyszeliśmy zbliżające się kroki. Wyglądało, że nieprzyjaciel trafił wprost na naszą kryjówkę. Wraz z mistrzem zacisnęliśmy dłonie na swych kijach, gotowi do walki na śmierć i życie. Nasi prześladowcy minęli nas w odległości zaledwie paru jardów po prawej – we mgle dostrzegliśmy niewyraźne sylwetki trzech mężczyzn. Ponieważ jednak przykucnęliśmy w rowie, nie zauważyli nas. Kiedy kroki i głosy znów ucichły, stracharz pokręcił głową. – Nie wiem, ilu ich nas szuka – wyszeptał – ale się nie poddają. Lepiej zostańmy tu przez resztę nocy. I tak przyszło nam spędzić zimną, niewygodną noc w rowie. Z początku spałem niespokojnie. Jak to często bywa w podobnych sytuacjach, pogrążyłem się w głębokim śnie akurat wtedy, kiedy nadszedł czas pobudki. Obudziła mnie Alice, potrząsając za ramię. Usiadłem i rozejrzałem się dokoła. Słońce już wzeszło, widziałem płynące po niebie szare chmury. Wiatr świstał w żywopłocie, kołysał cienkimi, bezlistnymi gałązkami. – Wszystko w porządku? – spytałem. Alice przytaknęła z uśmiechem. – W promieniu mili nie ma nikogo. Żołnierzykowie zrezygnowali. Odeszli. Nagle usłyszałem jakiś dźwięk przypominający jęczenie. Stracharz. – Pewnie dręczą go złe sny – zauważyła Alice. – Może trzeba go obudzić? – zaproponowałem. – Zostaw go na parę minut. Najlepiej, by sam się ocknął. Ale krzyki i jęki mojego mistrza stawały się coraz głośniejsze. Cały zaczął dygotać, coraz bardziej poruszony, toteż po minucie potrząsnąłem lekko jego ramieniem. – Wszystko w porządku, panie Gregory? – spytałem. – Chyba miał pan koszmary. Przez moment patrzył na mnie szalonymi oczami, jak na kogoś obcego czy nawet wroga. – O tak, śniłem prawdziwy koszmar – rzekł w końcu. – Sen o Kościstej Lizzie… Koścista Lizzie była matką Alice, potężną wiedźmą, obecnie uwięzioną w jamie w ogrodzie stracharza w Chipenden. – Siedziała na tronie – podjął mistrz – a Zły stał u jej boku, z dłonią na jej lewym ramieniu. Znajdowali się w wielkiej sali, której z początku nie rozpoznałem. Podłoga była czerwona od krwi. Więźniowie krzyczeli ze zgrozy, a potem ginęli – ścinano im głowy. Lecz dopiero widok komnaty naprawdę mną wstrząsnął. – Gdzie to się działo? – spytałem.

Stracharz pokręcił głową. – W wielkiej sali na zamku w Caster! Lizzie rządziła Hrabstwem… – Przecież to tylko zły sen – pocieszyłem go. – Jest bezpiecznie uwięziona. – Może – mruknął stracharz. – Ale nigdy jeszcze nie nawiedził mnie równie wyrazisty senny majak. *** Ruszyliśmy ostrożnie w kierunku Chipenden. Stracharz nie wspomniał ani słowem o mgle, która podniosła się nagle poprzedniego wieczoru. Ostatecznie pora roku sprzyjała mgłom, a on zajmował się wówczas przygotowaniami do starcia z żołdakiem. Ja jednak nie wątpiłem, iż mgła pojawiła się na wezwanie Alice. Ale kimże byłem, by protestować? Przecież mnie samego także skaził mrok. Dopiero co wróciliśmy z Grecji po pokonaniu Ordyny, jednej z dawnych bogów. Zwycięstwo słono nas kosztowało. Moja mama zginęła, by nam je zapewnić, podobnie Bill Arkwright, stracharz pracujący na północ od Caster – dlatego właśnie prowadziliśmy ze sobą jego psy. Ja także zapłaciłem straszliwą cenę. Aby umożliwić nam zwycięstwo, sprzedałem duszę Złemu. Teraz jedyną rzeczą, jaka nie pozwalała mu zawlec mnie w mrok, był słój krwi, który dostałem od Alice i nosiłem w kieszeni. Dopóki miałem go przy sobie, Zły nie mógł do mnie przystąpić. Alice musiała pozostawać blisko mnie, bo także potrzebowała ochrony – w przeciwnym razie Zły zabiłby ją w zemście za to, że mi pomogła. Oczywiście, stracharz nie miał o niczym pojęcia. Gdybym mu powiedział, co zrobiłem, oznaczałoby to koniec terminu. W miarę jak wspinaliśmy się po zboczu w stronę Chipenden, mój mistrz coraz bardziej się denerwował. Co krok natykaliśmy się na ślady zniszczenia: wypalone domy, porzucone gospodarstwa, a raz nawet zauważyliśmy trupa w przydrożnym rowie. – Miałem nadzieję, że nie zapuszczą się tak daleko w głąb lądu. Przeraża mnie myśl o tym, co zastaniemy w domu, chłopcze – rzekł ponurym tonem stracharz. Zazwyczaj unikał przejścia przez Chipenden: większość ludzi bało się stracharza, a mój mistrz szanował wolę miejscowych. Kiedy jednak przed nami pojawiły się szare łupkowe dachy, jedno spojrzenie wystarczyło, byśmy pojęli, że coś jest bardzo nie tak. Niewątpliwie przeszli tędy żołnierze wroga. Wiele dachów nosiło ślady zniszczenia: z dziur wystawały zwęglone belki. Im bardziej się zbliżaliśmy, tym gorzej wszystko wyglądało. Niemal trzecią część domów spalono do gołej ziemi, pozostawiając jedynie poczerniałe kamienne skorupy w miejscach, gdzie kiedyś żyły całe rodziny. Te, które uniknęły pożaru, potraciły okna i drzwi. Wszędzie dostrzegałem ślady grabieży. Wioska sprawiała wrażenie wyludnionej, później jednak usłyszeliśmy stukot. Ktoś pracował młotkiem. Stracharz poprowadził nas brukowanymi ulicami w stronę źródła dźwięku. Zmierzaliśmy w kierunku głównego traktu wiodącego przez wieś, wzdłuż którego mieściły się kramy. Minęliśmy splądrowane sklepik warzywny oraz piekarnię, zbliżyliśmy się do kramu rzeźnika, z którego zdawał się dobiegać hałas. Rzeźnik wciąż tam był, jego ruda broda lśniła w blasku porannego słońca, ale nie naprawiał zniszczonego kramu. Przybijał wieko do trumny. W pobliżu stały jeszcze trzy, już zamknięte, gotowe do pogrzebu. Jedna, mała, bez wątpienia kryła w sobie dziecko. Na nasz widok

rzeźnik podniósł się. Podszedł uścisnąć dłoń stracharza. Tylko z nim mój mistrz miał kontakt we wsi – rzeźnik był jedyną osobą, z jaką rozmawiał o tematach innych niż nasze sprawy. – Działy się okropne rzeczy, panie Gregory – rzekł teraz. – Nic już nigdy nie będzie tak samo. – Mam nadzieję, że to nie… – wymamrotał stracharz, zerkając na trumny. – O nie, Panu niech będą dzięki – pospieszył z odpowiedzią rzeźnik. – To się zdarzyło trzy dni temu. Akurat zdążyłem wywieźć rodzinę w bezpieczne miejsce. Nie, ci tutaj, biedacy, nie uciekli niestety dość szybko. Żołnierze zabili wszystkich, których znaleźli. Napadł na nas zaledwie patrol nieprzyjaciela, ale bardzo duży. Szukali zapasów. Nie musieli palić domów ani zabijać ludzi. Dlaczego wybili całą rodzinę? Mogli po prostu zabrać, co chcieli, i odejść. Stracharz pokiwał głową. Wiedziałem, jak brzmi odpowiedź, choć nie mówił jej głośno: działo się tak, bo Zły krążył swobodnie po świecie. Przez niego ludzie stawali się okrutniejsi, a wojny dziksze. – Przykro mi z powodu pańskiego domu, panie Gregory – dodał rzeźnik. Z twarzy stracharza odpłynęła krew. – Co się stało? – spytał ostro. – Och, naprawdę mi przykro. Nie wiedział pan? Zakładałem, że już pan tam zajrzał. Z odległości wielu mil słyszeliśmy wycie i ryki bogina. Musiało być ich jednak zbyt wielu, by mógł sobie z nimi poradzić. Splądrowali pański dom, zabrali każdą rzecz, jaką zdołali wynieść, a resztę podpalili…

Bez jednego słowa stracharz odwrócił się na pięcie. Niemal biegiem ruszył w górę zbocza. Po chwili bruk ustąpił miejsca błotnistemu traktowi. Pokonawszy wzgórze, dotarliśmy do granicy ogrodu. Poleciłem psom, by czekały. Zagłębiliśmy się między drzewa. Wkrótce znaleźliśmy pierwsze trupy. Leżały tam już jakiś czas, bowiem w powietrzu rozchodził się ostry smród śmierci; nosiły szare mundury oraz charakterystyczne hełmy wroga. Pojąłem, że grabieżców spotkała gwałtowna śmierć: jednym rozszarpano gardła, innym zmiażdżono czaszki. Wyraźnie sprawił to bogin. Kiedy jednak wyłoniliśmy się spomiędzy drzew i ruszyliśmy przez trawnik przy domu, przekonaliśmy się, iż rzeźnik miał rację. Żołdaków wyroiło się zbyt wielu, by bogin zdołał pokonać wszystkich. Podczas gdy zabijał intruzów z jednej strony ogrodu, inni podkradli się bliżej. Wreszcie podpalili zabudowania. Pozostały tylko nagie, poczerniałe ściany. Dom stracharza w Chipenden zamienił się w wypaloną skorupę: dach się zawalił, z wnętrza zniknęło wszystko – łącznie z bezcenną biblioteką. Mistrz długi czas w milczeniu wpatrywał się w pogorzelisko. W końcu zdecydowałem się przemówić pierwszy. – Gdzie teraz podziewa się bogin? – Zawarłem z nim pakt – odparł stracharz, nie patrząc na mnie. – W zamian za strzeżenie domu, gotowanie i sprzątanie oddałem mu władzę nad ogrodem. Mógł sobie wziąć każde żywe stworzenie, jakie zastał tam po zmroku – oprócz mych uczniów oraz stworów w nim uwięzionych – jeśli tylko wydał wcześniej trzy ostrzegawcze krzyki. Ich krew należała do

niego. Lecz pakt obowiązywał dopóty, dopóki dom nie stracił dachu. Toteż po pożarze bogin odzyskał wolność. Odszedł na zawsze. Powoli okrążaliśmy pozostałości domu. W końcu dotarliśmy do wielkiej sterty szaroczarnych popiołów na trawniku. Żołnierze, wygarnąwszy księgi z bibliotecznych półek, rozniecili wielkie ognisko. Stracharz padł na kolana, zaczął grzebać w wystygłych popiołach. Niemal wszystko, na co trafił, rozpadało mu się w palcach. W końcu znalazł przypaloną skórzaną okładkę: grzbiet księgi, który w jakiś sposób ocalał z ognia. Uniósł go, oczyścił palcami. Przez ramię mistrza odczytałem tytuł: „Potępienie, oszołomienie, desperacja”. Czyli księga, którą napisał dawno temu, w młodości – fundamentalne dzieło dotyczące opętania. Pożyczył mi ją kiedyś, gdy groziło mi śmiertelne niebezpieczeństwo ze strony Mateczki Malkin. Teraz z tomu pozostała tylko okładka. Biblioteka mego mistrza przepadła, płomienie pochłonęły słowa zapisane przez całe pokolenia stracharzy – dziedzictwo niezliczonych lat walki z mrokiem, wielką skarbnicę wiedzy. Usłyszałem jego szloch. Odwróciłem się, zawstydzony. Czyżby płakał? Alice pociągnęła szybko trzy razy nosem. Chwyciła mnie za lewe ramię. – Chodź ze mną, Tom – wyszeptała. Ostrożnie przemknęła pod kilkoma opalonymi belkami, weszła do domu przez dziurę; tam niegdyś tkwiły tylne drzwi. Powoli odnalazła drogę do zrujnowanej biblioteki, z której pozostało jedynie zwęglone drewno i popioły. W końcu zatrzymała się, wskazała palcem podłogę. Z trudem dostrzegłem grzbiet kolejnej książki. Rozpoznałem ją natychmiast: bestiariusz stracharza. Wstrzymując oddech, podniosłem tom. Czy z niego również pozostała ledwie sama okładka? Ku swej radości przekonałem się, że stronice ocalały. Przejrzałem je szybko. Przypalone przy brzegach, lecz nietknięte, czytelne. Skinieniem głowy podziękowałem Alice. Zaniosłem bestiariusz mistrzowi. – Jedna z ksiąg ocalała – oznajmiłem. – Alice ją wypatrzyła. Odebrał mi znalezisko, przez długi czas wbijał wzrok w okładkę; jego twarz nie zdradzała niczego. – Tylko jedna z tak wielu, reszta spłonęła bez śladu – rzekł w końcu. – Ale pana bestiariusz to jedna z najważniejszych prac – przypomniałem. – Lepsze to niż nic! – Zostawmy starego Gregory’ego na chwilę – wyszeptała Alice, po czym wzięła mnie łagodnie za rękę i odprowadziła na bok. Podążyłem za nią przez trawę, między drzewa zachodniego ogrodu. Ze znużeniem pokręciła głową. – Jest coraz gorzej i gorzej – mruknęła. – Ale wkrótce powinien dojść do siebie. – Mam nadzieję, Alice. Naprawdę. Biblioteka wiele dla niego znaczyła. Jej zachowanie i uzupełnianie stanowiło ważną część pracy mistrza. Spłonęło jego dziedzictwo, przeznaczone dla następnych pokoleń stracharzy. – Ty będziesz kiedyś tutejszym stracharzem, Tom. Poradzisz sobie bez książek. Zacznij pisać własne – to właśnie musisz zrobić. Zresztą, nie wszystko jeszcze stracone. Oboje

wiemy, gdzie znaleźć kolejną bibliotekę. No, i musimy poszukać sobie innego dachu nad głową. Nie ma sensu udawać się na południe, do wilgotnego, zimnego domu starego Gregory’ego w Anglezarke. Leży teraz za linią wroga, a w dodatku nie damy rady spędzić tam zimy. I nie ma żadnych książek. Biedny Bill Arkwright nie będzie już mieszkał we młynie, powinniśmy zatem jak najszybciej ruszyć na północ, w stronę kanału. Żołnierze nie mogli odejść zbyt daleko. – Może masz rację, Alice. Nie warto dłużej czekać. Chodź, przedstawimy twoje rozwiązanie panu Gregory’emu. Biblioteka Arkwrighta jest znacznie mniejsza niż nasza, ale to zawsze jakiś początek – fundament, który można rozbudować. Wyszliśmy spomiędzy drzew. Ponownie ruszyliśmy przez trawnik, podchodząc do stracharza z innej strony. Siedział na trawie, wpatrując się w trzymany w dłoniach bestiariusz. Nie dostrzegał naszej obecności. Alice zatrzymała się nagle. Obejrzała się w stronę wschodniego ogrodu, gdzie leżały pogrzebane wiedźmy. Ponownie trzy razy pociągnęła głośno nosem. – Co się stało, Alice? – spytałem, dostrzegając troskę na jej twarzy. – Coś jest nie tak, Tom. Wcześniej, przechodząc przez ten trawnik, zawsze czułam woń Lizzie. Koścista Lizzie przez dwa lata uczyła Alice. Była potężną, bezecną kościaną czarownicą, pogrzebaną żywcem w jamie i uwięzioną tam na wieki przez mego mistrza. Zasłużyła sobie na ponury los. Mordowała dzieci, wykorzystując ich kości w mrocznych, magicznych rytuałach. Alice ruszyła przodem między drzewa wschodniego ogrodu. Minęliśmy groby, w których spoczywały martwe czarownice. Wszystko wyglądało jak należy. Kiedy jednak dotarliśmy do wiedźmiej jamy, tam gdzie tkwiła Lizzie, przeżyłem wstrząs. Pręty zostały wygięte, dziura okazała się pusta. Koścista Lizzie uciekła. – Kiedy się wydostała, Alice? – spytałem nerwowo, lękając się, że wiedźma czai się w pobliżu. Alice znów powęszyła. – Co najmniej dwa dni temu – ale nie martw się, już dawno stąd odeszła. Bez wątpienia wróciła do domu, do Pendle. I dobrze, że się jej pozbyliśmy. Wróciliśmy do stracharza. – Koścista Lizzie uciekła z jamy – poinformowałem go. – Alice sądzi, że to się zdarzyło w dzień po tym, jak żołnierze spalili dom. – Były tam inne czarownice – dodała Alice. – Po odejściu bogina mogły wtargnąć do ogrodu i ją uwolnić. Stracharz nie dał po sobie poznać, że usłyszał nasze słowa. Przyciskał bestiariusz do piersi, wbijając ponury wzrok w stos popiołów. Uznałem, że to nie najlepszy moment, by proponować, abyśmy ruszyli na północ do domu Arkwrighta. Robiło się już ciemno, a mieliśmy za sobą ciężką podróż na zachód, zakończoną smutnym odkryciem. Musiałem mieć nadzieję, że rano mistrz dojdzie do siebie. Ponieważ bogin już im nie zagrażał, zagwizdałem na psy. Od powrotu z Grecji Szpon i jej dwa dorosłe szczeniaki, Krew oraz Kość, mieszkały ze starym pasterzem, żyjącym za długim wzgórzem. Niestety, opieka nad psami stała się dla niego zbyt ciężkim zadaniem, toteż odebraliśmy mu całą trójkę. Właśnie wracaliśmy do Chipenden, gdy ujrzeliśmy dym nad

Caster. Akrwright używał swych psów do chwytania i zabijania wodnych wiedźm. Rozpaliłem na trawniku niewielkie ognisko, Alice ruszyła polować na króliki. Złapała trzy, wkrótce piekły się już nad ogniem, a mnie do ust napływała ślinka. Gdy były gotowe, zaprosiłem stracharza. Nalegałem, aby do nas dołączył i posilił się przy ogniu. Ponownie nie zareagował, zupełnie jakbym mówił do ściany. Nim ułożyliśmy się na noc, mój wzrok powędrował ku zachodowi. Na Wzgórzu Wici płonął ogień. Na moich oczach stawał się coraz jaśniejszy. – Rozpalili wici, zamierzają wezwać więcej wojska, Alice – powiedziałem. – Przypuszczam, że wkrótce dojdzie do bitwy. Łańcuch ognisk przecinających Hrabstwo z północy na południe, przeskakujących ze wzgórza na wzgórze, wzywał ostatnie rezerwy na bój. *** Choć leżeliśmy z Alice tuż przy dogasającym ognisku, czuliśmy nocny chłód. Nie mogłem zasnąć, zwłaszcza że Szpon ułożyła mi się na stopach. W końcu jednak przysnąłem. Ocknąłem się gwałtownie tuż przed świtem. Zbudziły mnie głośne dźwięki – huki, trzaski, łomoty. Grzmi?, zastanawiałem się, wciąż oszołomiony snem. – Posłuchaj tylko tych dział, Tom! – zawołała Alice. – Nie strzelają zbyt daleko. Na południu zaczęła się bitwa. Klęska oznaczałaby, że wróg opanuje całe Hrabstwo. Musieliśmy natychmiast ruszyć na północ, póki jeszcze istniała jakaś szansa. Razem podeszliśmy do stracharza, który wciąż siedział w tym samym miejscu, ze spuszczoną głową, tuląc do siebie książkę. – Panie Gregory – zacząłem – we młynie Billa Ark-wrighta pozostała niewielka biblioteka. To zawsze jakiś początek. Fundament, na którym da się budować. Może zatem ruszymy na północ, może tam na razie zamieszkamy? Będzie bezpieczniej. Nawet jeśli nieprzyjaciel wygra, niekoniecznie zapuści się na północ dalej niż do Caster… Wrogowie mogli posłać patrole, ale najpewniej jedynie zajmą Caster, wysunięte najbardziej na północ duże miasto Hrabstwa. Być może ogóle nie zauważą młyna, ukrytego wśród drzew nad kanałem. Stracharz nadal nie podnosił głowy. – Jeśli będziemy dłużej zwlekać, raczej nie zdołamy się przedostać. A tutaj nam zostawać nie wolno. I znów mistrz nie odpowiedział. Usłyszałem, jak Alice zgrzyta z wściekłości zębami. – Proszę, panie Gregory – błagałem. – Proszę się nie poddawać… W końcu spojrzał na mnie. Ze smutkiem pokręcił głową. – Chyba nie w pełni rozumiesz, co tu straciliśmy. Biblioteka nie należała do mnie, chłopcze. Byłem jedynie jej opiekunem. Miałem obowiązek ją rozbudować i zachować dla przyszłych pokoleń. Ale zawiodłem. Jestem zmęczony – zmęczony tym wszystkim. Moje stare kości są zbyt znużone, by iść dalej. Za dużo widziałem, za długo żyłem. – Posłuchaj, stary Gregory – warknęła Alice. – Wstawaj z ziemi! Nie ma sensu tu tkwić, aż w końcu zgnijesz. Stracharz zerwał się na równe nogi, jego oczy rozbłysły gniewnie. Alice nazywała go dotąd starym Gregorym jedynie między nami. Nigdy dotąd nie odważyła się zwrócić tak wprost do niego. W prawej dłoni ściskał bestiariusz, w lewej laskę – którą uniósł, jakby zamierzał zadać

jej cios w głowę. Ona jednak nie wzdrygnęła się, ba, nawet i nie przerwała tyrady. – Wciąż czeka mnóstwo spraw: musisz walczyć z mrokiem, trzeba napisać nowe książki. Jeszcze nie umarłeś, więc póki jesteś w stanie poruszać swymi starymi kośćmi, masz obowiązek działać dalej. Masz obowiązek chronić Toma i go szkolić. Obowiązek wobec Hrabstwa! Stracharz powoli opuścił kij. Ostatnie zdanie Alice sprawiło, że jego oczy zmieniły wyraz. „Obowiązek nade wszystko” – oto motto, którym kierował się w życiu. Obowiązek wobec Hrabstwa zawsze wskazywał mu drogę w długim, ciężkim, pełnym niebezpieczeństw życiu. Bez słowa włożył do torby przypalony bestiariusz. Pomaszerował na północ. Wraz z Alice i psami podążyliśmy za nim, starając się dotrzymać mu kroku. Zapewne postanowił wybrać się jednak do młyna.

Nigdy nie dotarliśmy do młyna. Może po prostu nie było nam to pisane. Podróż przez wzgórza minęła bez przeszkód, gdy jednak zbliżyliśmy się do Caster, ujrzeliśmy płonące domy na południu. Chmura ciemnego dymu przesłaniała zachodzące słońce. Nawet gdyby główna armia najeźdźcy zwyciężyła w bitwie, nie zdołałaby dotrzeć tak daleko na północ: to musiał być oddział łupieżczy, który przybył morzem. Zazwyczaj odpoczywaliśmy na niższych zboczach, tym razem jednak niepokój dodał nam sił i maszerowaliśmy dalej w ciemnościach, zapuszczając się daleko na wschód od Caster. Gdy tylko dotarliśmy do kanału, odkryliśmy, że nie da się podróżować bezpośrednio wzdłuż brzegu, na północ do młyna. Obie ścieżki holownicze wypełniał bowiem tłum uchodźców zmierzających na południe. Trochę trwało, nim zdołaliśmy przekonać kogoś, by wyjaśnił nam, co zaszło: ludzie parli naprzód, ich oczy wypełniał strach. W końcu dopadliśmy starego mężczyznę opartego o bramę i ciężko chwytającego oddech. Kolana dygotały mu z wysiłku. – Jak źle jest na północy? – spytał stracharz niezwykle uprzejmym tonem. Nieznajomy pokręcił głową. Dopiero po długiej chwili zdołał odzyskać dość sił, by odpowiedzieć. – Na północny wschód od zatoki wylądował duży oddział żołnierzy – wydyszał. – Zupełnie nas zaskoczyli. Zajęli wieś Kendall – a raczej to, co z niej zostało po spaleniu – i maszerują w tę stronę. Koniec. Straciłem swój dom. Mieszkałem w nim całe życie. Za stary jestem, by zaczynać wszystko od nowa. – Wojny nie trwają wiecznie. – Stracharz poklepał go po ramieniu. – Ja także straciłem

dach nad głową. Ale musimy żyć dalej. Kiedyś obaj wrócimy do siebie i odbudujemy nasze domy. Stary człowiek przytaknął. Powłócząc nogami, dołączył do reszty uchodźców. Słowa stracharza wyraźnie go nie przekonały. Sądząc po grymasie na obliczu mistrza, on sam także nadrabiał miną. Odwrócił się do mnie z ponurą, napiętą twarzą. – Uważam, że teraz moim najważniejszym obowiązkiem jest uchronienie ciebie, chłopcze. Lecz żadne miejsce w Hrabstwie nie jest już bezpieczne. Na razie niczego tu nie zdziałamy. Kiedyś wrócimy, teraz jednak musimy znów wypłynąć na morze. – Dokąd się udamy? Do Sunderland Point? – spytałem, zakładając, że spróbujemy dotrzeć do największego portu Hrabstwa i wykupić miejsce na statku. – Jeśli Sunderland Point nie wpadł jeszcze w ręce wroga, kręci się tam pełno uciekinierów. – Stracharz pokręcił głową. – Nie, odbiorę pewien dawny dług. To rzekłszy, poprowadził nas szybko na zachód. Bardzo rzadko stracharz otrzymywał zapłatę od razu; czasem zdarzało się tak, że w ogóle jej nie dostawał. Teraz postanowił odebrać starą należność. Wiele lat wcześniej wygnał morskiego upiora z domku rybaka. Dziś, miast zapłaty w brzęczącej monecie, zażądał noclegu i przeprawy na Monę, wielką wyspę leżącą na Morzu Irlandzkim, na północny zachód od Hrabstwa. Rybak niechętnie zgodził się nas tam zabrać. Wcale nie chciał płynąć, ale za bardzo się bał człowieka o groźnie błyszczących oczach, który stanął przed nim i którego zdawała się przepełniać determinacja. Sądziłem, że podczas podróży latem do Grecji oswoiłem się z morzem. O, jakże się myliłem. Mała łódź rybacka bardzo różniła się od trójmasztowej „Celeste”. Nim jeszcze opuściliśmy zatokę, wypływając na otwarte morze, łódź już zaczęła niepokojąco się kołysać i podskakiwać. Psy odpowiedziały nerwowym skomleniem. Zamiast patrzeć, jak Hrabstwo niknie w dali, większą część podróży spędziłem przewieszony przez burtę. Szarpały mną gwałtowne torsje. *** – Czujesz się lepiej, chłopcze? – spytał stracharz, gdy w końcu wymioty minęły. – Odrobinę – zerknąłem w stronę Mony, niewyraźnej smugi zieleni na horyzoncie. – Odwiedzał pan już wcześniej tę wyspę? Mój mistrz pokręcił głową. – Nigdy nie miałem powodu. W Hrabstwie i tak nie brakowało mi pracy. Lecz wyspiarze mają własne problemy z mrokiem. Żyje tam co najmniej pół tuzina buganów. – Co to jest bugan? – spytałem. Jak przez mgłę pamiętałem to słowo z bestiariusza stracharza, ale nie mogłem sobie przypomnieć, co oznacza. Wiedziałem tylko, że nie mamy ich w Hrabstwie. – Cóż, chłopcze, może po prostu sam sprawdzisz. – Stracharz wyciągnął z torby bestiariusz i wręczył mi go. – To rodzaj demona… Otworzyłem bestiariusz, zacząłem przerzucać kartki. Szybko znalazłem rozdział: „Bugany”. – Przeczytaj na głos, Tom – nalegała Alice. – Też chciałabym wiedzieć, co to. Mistrz zmarszczył brwi, zapewne sądząc, że chodzi o sprawy stracharskie niemające z nią nic wspólnego. Ale ja odczytałem głośno:

„Bugan to odmiana demona, który nawiedza ruiny i zwykle materializuje się w postaci czarnego byka bądź włochatego człowieka, choć czasem, jeśli odpowiada to jego celom, może też wybrać inne kształty. Na bagniskach bugany często przybierają postać gadźców. Bugan wydaje z siebie dwa charakterystyczne dźwięki – albo ryczy jak rozwścieczony byk, odstraszając wszystkich, którzy zapuszczą się w pobliże jego siedliska, albo też szepcze do ofiary złowieszczym ludzkim głosem. Powtarza, że wysącza z niej siłę życiową, a groza ofiary sprawia, że demon jeszcze bardziej rośnie w siłę. Zatkanie uszu nie chroni przed jego głosem, ten bowiem rozbrzmiewa wprost w środku głowy. Nawet ludzie głusi padali ofiarami owego podstępnego dźwięku. Ci, którzy słyszą szept bugana, umierają w ciągu paru dni, chyba że wcześniej zdołają go zabić. W labiryncie, który buduje sobie pod ziemią, bugan przechowuje siłę życiową wszystkich zabitych ludzi. Bugany są odporne na sól i żelazo, co oznacza, że trudno je zabić bądź uwięzić. Jedyna broń, jaka może je zranić, to ostrze ze stopu srebra, wbite w serce bugana, gdy ten w pełni się zmaterializuje”. – Brzmi bardzo groźnie – zauważyła Alice. – O tak, jest mnóstwo powodów, by zachować ostrożność wobec buganów i lękać się tych stworów – zgodził się mistrz. – Powiadają, że na Monie nie ma stracharzy, lecz według mnie co najmniej kilku by im się przydało. Dlatego właśnie bugany żyją tam spokojnie – nikt z nimi nie walczy. Nagle zaczęło mżyć. Mistrz wyrwał mi bestiariusz, zatrzasnął, schował do torby, by uchronić delikatne kartki. Dbał o stan ostatniej zachowanej książki. – Jacy są ci wyspiarze? – spytałem. – To lud dumny, uparty. A także wojowniczy: mają własne oddziały zaciężne, które nazywają „gwardzistami”. Lecz tak mała wyspa nie miałaby żadnych szans, gdyby nieprzyjaciel wyjrzał poza Hrabstwo i zechciał ją najechać. – Wyspiarze nie przyjmą nas chętnie, prawda? – wtrąciła Alice. Stracharz przytaknął z namysłem. – Zapewne, dziewczyno. Uchodźców rzadko wita się z otwartymi ramionami. Oznaczają dodatkowe gęby do wykarmienia. Bez wątpienia z terenu Hrabstwa na Monę uciekło wielu ludzi. Jeszcze dalej na zachód leży Irlandia, lecz to znacznie dłuższa podróż, wolę pozostać jak najbliżej domu. Jeśli zrobi się niespokojnie, zawsze możemy popłynąć dalej. Kiedy zbliżyliśmy się do wyspy, fale nieco zmalały, lecz mżawka stała się gęstsza i smagała twarze. Zarówno pogoda, jak i zielone, łagodne wzgórza przywodziły na myśl Hrabstwo. Zupełnie jakbym wrócił do domu. Rybak dopłynął do południowo-wschodniego krańca wyspy, cumując na chwilę przy drewnianym pomoście, wysuniętym poza skaliste nabrzeże. Trzy psy po kolei wyskoczyły na ląd, ciesząc się, że znów mają pod łapami twardy grunt, my jednak wolniej poszliśmy w ich ślady, bo stawy zesztywniały nam po zbyt długim siedzeniu w ciasnej łodzi. Po zaledwie paru minutach rybak odpłynął. W trakcie podróży był ponury, milczący, teraz niemal się uśmiechał. Spłacił swój dług wobec stracharza. I chętnie się z nami pożegnał. Na końcu pomostu dostrzegliśmy czterech miejscowych rybaków. Siedzieli pod drewnianym daszkiem, reperując sieci. Przyglądali się nam uważnie, wrogo mrużąc oczy. Mój mistrz maszerował na przedzie; naciągnął na głowę kaptur dla ochrony przed deszczem.

Pozdrowił miejscowych skinieniem. Tylko jeden zareagował; trzej odwrócili wzrok, nie przerywając pracy, czwarty splunął na deski. – Miałam rację, widzisz? Nie jesteśmy tu mile widziani, Tom – mruknęła Alice. – Należało popłynąć dalej na zachód, do Irlandii. – Cóż, skoro już tu jesteśmy, Alice, trzeba radzić sobie najlepiej, jak umiemy. Maszerowaliśmy plażą, póki nie dostrzegliśmy wąskiej, błotnistej ścieżki, wiodącej w górę zbocza. Prowadziła między tuzinem małych, krytych strzechą domków, następnie znikała w lesie. Kiedy mijaliśmy ostatnie drzwi, spomiędzy drzew wyłonił się jakiś człowiek. Zagrodził nam drogę. W rękach trzymał solidną drewnianą pałkę. Szpon warknęła na niego groźnie, jeżąc czarną sierść. Pomknęła naprzód. – Zawołaj psa, chłopcze. Ja to załatwię! – krzyknął przez ramię stracharz. – Szpon! Chodź tu! Grzeczna suka – rozkazałem. Psica niechętnie wróciła do mego boku. Wiedziałem, że w pojedynkę z łatwością poradziłaby sobie z mężczyzną uzbrojonym jedynie w pałkę. Nieznajomy o pomarszczonej, ogorzałej twarzy mimo deszczu i chłodu podwijał rękawy po łokcie. Rosły, mocno zbudowany, miał w sobie coś władczego. Wątpiłem, by był rybakiem. A potem uświadomiłem sobie, że nosi mundur wojskowy: obcisłą, brązową, skórzaną kurtę z symbolem na ramieniu – zakute w zbroję trzy biegnące nogi. Pod nimi widniała inskrypcja łacińska: QUOCUNQUE IECERIS SABIT. Podejrzewałem, że należy do oddziału wyspiarskich gwardzistów. – Nie jesteście tu mile widziani! – rzekł, groźnie unosząc pałkę. – Trzeba było zostać we własnym kraju. Mamy dość gąb do wyżywienia! – Nie mieliśmy wyboru, musieliśmy porzucić rodzinne strony – odparł łagodnie stracharz. – Żołnierze wroga spalili mój dom, ledwo uszliśmy z życiem. Chcemy zatrzymać się tu na krótko, póki nie zdołamy bezpiecznie wrócić do siebie. Jesteśmy gotowi pracować. Zarobimy na swoje utrzymanie. Mężczyzna opuścił pałkę. Pokiwał głową. – O tak, będziecie pracować – jeśli dostaniecie taką szansę – równie ciężko, jak pozostali. Jak dotąd, większość uciekinierów z Hrabstwa schodziła na brzeg w Douglas, na północy. Wiedzieliśmy jednak, że niektórzy spróbują się tu zakraść, tak jak wy, toteż czuwaliśmy. – Najpierw popatrzył na stracharza, a potem na mnie. Zauważyłem, że dostrzegł nasze charakterystyczne płaszcze z kapturami, kije i torby. Nawet mieszkańcy Mony dobrze znali stroje i narzędzia naszego fachu. Później przyjrzał się Alice, zwłaszcza jej szpiczastym trzewikom. Spostrzegłem, jak jego oczy się rozszerzają. Przeżegnał się szybko. – Co robi stracharz w towarzystwie czarownicy? – spytał ostro. – Dziewczyna nie jest czarownicą – odrzekł spokojnie mistrz. – Pracowała dla mnie, przepisując księgi. A to mój uczeń, Tom Ward. – Cóż, póki przebywacie tutaj, zapomnij o uczniu, starcze. Nie potrzebujemy ludzi waszego fachu, mamy własne sposoby rozprawiania się z wiedźmami. Po przydziale wybranych czeka praca na roli. Potrzebujemy strawy, nie waszych hokus-pokus. – Przydziale? – powtórzył stracharz. – Wyjaśnij, co masz na myśli. – Nie zapraszaliśmy was tutaj – warknął gwardzista, ponownie unosząc pałkę. – Chłopak jest młody, silny, z pewnością zdatny do roboty. Ale niektórych odsyłamy do morza. Co do reszty, stosujemy jeszcze inne metody – ponownie spojrzał na Alice.

Nie spodobały mi się jego słowa. Wystąpiłem naprzód, stanąłem obok mistrza. – Co to znaczy odsyłacie do morza? – spytałem ostro. Stracharz położył mi dłoń na ramieniu. – Tylko spokojnie, chłopcze. Chyba obaj wiemy, co to znaczy. – O tak, tych, którzy nie mogą pracować, oddajemy rybom. Starców, takich jak ty. A co do czarownic – gwardzista skrzywił się, łypiąc na Alice – nie jesteś pierwszą, która próbowała w tym tygodniu zakraść się na wyspę. Wszystkie dostajecie to, na co zasłużyłyście. Mamy własne sposoby rozprawiania się z takimi jak wy! – Myślę, że dość już usłyszeliśmy – deszcz ściekał z długiego nosa stracharza. Mistrz zajął postawę obronną, z kijem ukośnie wzniesionym przed sobą. Gwardzista zaśmiał się bez cienia rozbawienia. Raptownie postąpił naprzód. Wszystko zdarzyło się bardzo szybko. Nieznajomy zamachnął się, celując w głowę mistrza, lecz chybił. „Starzec” zniknął bez śladu. Stracharz uskoczył na bok, wymierzył dwa szybkie ciosy. Pierwszy trafił napastnika w przegub, wytrącając mu z dłoni pałkę i wyrywając z ust krzyk bólu. Drugi, zadany mocno w bok głowy, powalił go bez przytomności na ziemię. – Nie najlepszy uczyniliśmy początek, chłopcze! – Mój mistrz pokręcił głową. Obejrzałem się przez ramię. Czterej rybacy wyszli spod daszka. Wpatrywali się w nas. Stracharz podążył za moim spojrzeniem. Wskazał w górę zbocza. – Najlepiej zrobimy, oddalając się od brzegu – uznał, ruszając naprzód tak szybko, że z trudem dotrzymywaliśmy mu z Alice kroku.

Wspinaliśmy się pośród drzew, stracharz wyprzedzał nas spory kawałek. Przez następne pół godziny mój mistrz wybierał szlak, który miał sprawić, by prześladowcy, a nawet psy, stracili masz ślad. Brodziliśmy po kolana w dwóch różnych strumieniach, przechodząc na drugi brzeg, to znów wracając na poprzedni. Kiedy w końcu uznał, że wystarczy, poprowadził nas już wolniej na północ. – Lepiej by było zostać w Hrabstwie – zauważyła Alice. – Nieważne, ile strumieni przejdziemy, i tak nas odnajdą. Na tej wyspie nietrudno kogoś wytropić. – Nie wydaje mi się, żeby Mona była aż tak mała, Alice. Z pewnością znajdzie się tu sporo kryjówek – odparłem. Miałem nadzieję, że się nie mylę. Stracharz dotarł na szczyt wzgórza i spoglądał w dal. – Myśli pan, że będą się starali nas odnaleźć? – spytałem, doganiając go w końcu. – Niewykluczone, chłopcze. Oceniam, że nasz przyjaciel obudzi się z niezłym bólem głowy, toteż z całą pewnością nie ośmieli się samotnie ruszać na poszukiwania. Rybacy nas nie ścigali, więc czeka go szukanie innej pomocy, a to zabierze trochę czasu. Widziałeś symbol i znak na jego ramieniu? – Trzy nogi w zbroi zamknięte w kole – odparłem. – I słowa po łacinie, które oznaczają…? – naciskał mistrz. – Gdziekolwiek mnie rzucisz, stał będę? – Zgadza się, podajesz dość bliski przekład: sugeruje samowystarczalność, chłopcze. To twardzi, odporni ludzie; wyraźnie przybiliśmy do brzegu w złym miejscu. Mimo wszystko

sądzę, że na razie udało nam się ich zgubić. Poza tym – podjął, wskazując w dół zbocza – mają więcej zmartwień niż my. Daleko w dole ujrzałem duże miasto i przystań, gdzie cumowały łodzie najróżniejszych rozmiarów. Dalej leżała rozległa zatoka w kształcie półksiężyca, pełna okazalszych statków; niektóre stały na kotwicy daleko od brzegu. Mniejsze łodzie przywoziły ludzi na brzeg. Nad przystanią krążyło wielkie stado mew, wrzeszczących tak głośno, że słyszeliśmy je nawet na wzgórzu. – To Douglas, największe miasto na wyspie. Nie tylko my szukamy w nim schronienia – wyjaśnił stracharz. – Część statków zapewne wkrótce znów odpłynie, lecz większość nie wróci do Hrabstwa. Być może starczy nam pieniędzy, by wykupić przeprawę na zachód, do Irlandii. Tam miejscowi powinni przyjąć nas chętniej. A z pewnością nie będzie gorzej niż tutaj. – Lecz czy pozwolą nam odejść? – zatroskałem się. – Najlepiej, byśmy odpłynęli niepostrzeżenie, chłopcze. Zaczekamy do zmroku, potem ruszysz do miasta. Większość żeglarzy lubi się napić – znajdziesz ich w tawernach portowych. Przy odrobinie szczęścia zdołasz wynająć kogoś dysponującego niewielką łodzią. – Pójdę z Tomem – wtrąciła szybko Alice – i będę mieć oko na niebezpieczeństwo. – Nie, dziewczyno, ty zostaniesz ze mną i z psami. Tym razem chłopak lepiej poradzi sobie sam… – Czemu Alice nie może pójść ze mną? Dwie pary oczu są lepsze niż jedna – podsunąłem. Stracharz obdarzył nas nieprzychylnym spojrzeniem. – Czyżby łączył was niewidzialny łańcuch? – spytał, kręcąc głową. – Ostatnio prawie się nie rozstajecie. Nie, podjąłem już decyzję. Dziewczyna zostaje! Alice zerknęła ku mnie. Dostrzegłem w jej źrenicach błysk strachu, gdy pomyślała o słoju krwi, jedynej rzeczy powstrzymującej Złego. Wewnątrz kryło się sześć kropli krwi: trzy należały do niej, a trzy do mnie. Alice także dopóty była bezpieczna – dopóki pozostawała blisko mnie. Gdybym jednak sam poszedł do miasta, nic nie przeszkodziłoby Złemu w zemście na niej. Wiedziałem zatem, że choć już nie protestuje, nie posłucha stracharza i podąży za mną. *** Gdy tylko zapadł zmrok, ruszyłem do miasta, zostawiając mistrzowi swój płaszcz, torbę i laskę. Wyglądało, że wieśniacy nie przepadają za stracharzami – ani za ich uczniami. Z pewnością rozpoczęli już poszukiwania w porcie. Chmury odpłynęły, na czystym niebie świecił jasny półksiężyc. Po jakichś stu jardach przystanąłem, czekając. Wkrótce u mego boku zjawiła się Alice. – Czy pan Gregory próbował cię zatrzymać? – spytałem. Alice zaprzeczyła. – Oznajmiłam mu, że chcę zapolować na króliki, ale on pokręcił tylko głową i zerknął na moje stopy. Z pewnością nie uwierzył. Przekonałem się, że przyszła boso. – Wsadziłam trzewiki do twojej torby, Tom. Dzięki temu raczej nikt nie weźmie mnie za czarownicę. Pomaszerowaliśmy dalej. Wkrótce wychynęliśmy spomiędzy drzew na łąkę, śliską po niedawnym deszczu. Alice nie przywykła do chodzenia na bosaka, więc dwa razy klapnęła na

tyłek, nim dotarliśmy do pierwszego domu i odnaleźliśmy żwirową ścieżkę. Dziesięć minut później znaleźliśmy się już w mieście, stąpając po wąskich, brukowanych uliczkach wiodących w stronę portu. W Douglas roiło się od marynarzy, dostrzegłem też kilka kobiet, często bosych, jak Alice – toteż poza faktem, że żadna widziana tu dziewczyna nie dorównywała jej urodą, moja towarzyszka niczym się nie wyróżniała. W powietrzu kręciło się niemal tyle samo mew, co na ulicach ludzi. Wydawały się zadziorne, nieulękłe. Raz po raz któraś śmigała ku głowie przechodnia. Zobaczyłem, jak jedna wyrywa komuś z dłoni kromkę chleba w chwili, gdy zamierzał ją ugryźć. – Co za okropne ptaki – mruknęła Alice. – Skrzydlate szczury, ot co. Po pewnym czasie dotarliśmy do szerokiej, ruchliwej przecznicy; zdawało się, że co piąty dom przy niej to gospoda. Zajrzałem przez okno do pierwszej tawerny. Wyglądała na pełną, ale nie miałem pojęcia jak bardzo, póki nie otworzyłem drzwi. Owiała mnie fala ciepłego powietrza, przesyconego silną wonią piwa. Wnętrze wypełniał szczelnie hałaśliwy, zaczepny tłum pijaków. Przekonałem się, że musiałbym siłą wepchnąć się do środka, toteż zawróciłem na pięcie, pokręciłem przecząco głową w stronę Alice i ruszyliśmy dalej, kierując kroki w głąb ulicy. Wszystkie kolejne mijane gospody przypominały pierwszą, potem jednak zerknąłem w boczną alejkę odchodzącą ku portowi, tam zaś dostrzegłem kolejną tawernę. Gdy otworzyłem drzwi, odkryłem, że jest niemal pusta. W środku na stołkach przy barze siedziało tylko kilku mężczyzn. Już miałem przekroczyć próg, gdy właściciel pogroził pięścią mnie i Alice. – Wynoście się stąd! Nie wpuszczamy takich szumowin! – zawołał. Nie musiał powtarzać dwa razy – ostatnią rzeczą, jakiej pragnąłem, było ściągnięcie na siebie uwagi. Już miałem zawrócić w stronę głównej ulicy, gdy Alice wskazała ręką w przeciwną stronę. – Spróbuj tam, Tom. Tam też jest tawerna. Okazało się, że miała rację. Gospoda znajdowała się na samym końcu wąskiej uliczki, na rogu, jej główne drzwi wychodziły na nabrzeże. Podobnie jak poprzednia, niemal świeciła pustkami, przy barze stało ledwie kilka osób, ściskających w dłoniach kufle. Gospodarz spojrzał na mnie z zainteresowaniem, choć nie z wrogością, uznałem jednak, że lepiej stamtąd znikać. Właśnie się odwracałem, gdy czyjś głos zawołał: – A niech mnie, jeśli to nie Tom Ward! W moją stronę ruszył rosły mężczyzna o czerwonej twarzy i bujnych bokobrodach. Rozpoznałem kapitana Bainesa z „Celeste”, statku, który mama wynajęła zeszłego lata, by nas przewiózł do Grecji. Jego portem ojczystym był Sunderland Point. Baines bez wątpienia przypłynął tu z ładownią pełną ludzi umykających przed najeźdźcą. – Dobrze cię znów widzieć, chłopcze. Dziewczynę także! – Zerknął na Alice, stojącą w otwartych drzwiach. – Wejdźcie, ogrzejcie się przy ogniu. Kapitan miał na sobie długi, ciemny, nieprzemakalny płaszcz, a pod nim gruby, szary wełniany sweter: marynarze doskonale umieli chronić się przed zimnem. Poprowadził nas do pustego drewnianego stołu w kącie. Zajęliśmy zydle naprzeciw żeglarza. – Głodni? – spytał. Przytaknąłem. Konałem z głodu. Oprócz paru kęsów sera ostatnią rzeczą, jaką jedliśmy,

były króliki przyrządzone przez Alice zeszłego wieczoru. – Gospodarzu, przynieście dwa piwne placki z mięsem, tylko gorące! – zawołał kapitan w stronę baru i znów odwrócił się ku nam. – Co was sprowadza za morze? – spytał, zniżając głos. – Przypłynęliśmy małą łodzią rybacką. Rybak wysadził nas na południe od Douglas. Tam natychmiast wpakowaliśmy się w kłopoty. Szczęśliwie udało nam się uciec. Człowiek z pałką próbował nas aresztować, ale pan Gregory go ogłuszył. – Gdzie jest teraz twój mistrz? – Na wzgórzu, na południe od miasta. Przysłał mnie tu, żebym sprawdził, czy zdołam wynająć łódź, która zawiezie nas dalej na zachód, do Irlandii. – Niewielkie masz na to szanse, młody Tomie. Mój własny statek, „Celeste”, został zajęty, na pokładzie mam zbrojnych strażników. Co do ludzi, których tu przywiozłem, wszyscy zostali aresztowani. Podobnie uciekinierzy z innych statków. Trudno jednak winić wyspiarzy: ostatnią rzeczą, jakiej pragną, jest ściągnięcie sobie na kark najeźdźców. Boją się też czarownic uciekających z Hrabstwa – zresztą nie bez powodów. Na południu do brzegu dobiła mała łódź rybacka. Obaj rybacy nie żyli – wysączono z nich krew i odcięto biedakom kciuki. Alice aż sapnęła. Wiedziałem, o czym myśli. Czarownice z Pendle bez wątpienia zostały u siebie, czekając na dalszy rozwój wydarzeń. Ale to wyglądało na robotę innej wiedźmy – wiedźmy, która uciekła z Hrabstwa. Co zrobimy, jeśli rybaków zaatakowała matka Alice? Czyżby Koścista Lizzie dostała się na wyspę?

Oboje zajadaliśmy gorące piwne placki z mięsem, a tymczasem kapitan zdawał nam relację z ostatnich wydarzeń. Wyglądało, że niemal wszyscy uciekinierzy są odsyłani do Hrabstwa. Przywódcy rady rządzącej wyspą obawiali się, że jeśli tak nie uczynią, Mona stanie się kolejnym celem najazdu. – Dlatego właśnie zajęli „Celeste”. Wkrótce pożegluję z powrotem do Sunderland Point, wioząc tych, którzy umknęli przed troskliwą ręką wroga. Na pokładzie pozostaną zbrojni strażnicy pilnujący, żebym nie zboczył z kursu. Na wyspie zatrzymują tylko znalezione czarownice – choć ja oczywiście żadnych nie przewoziłem. Wiedz jednak, że z pewnością oskarżą też i skażą niewinne kobiety. Bez wątpienia, wiele z nich ucierpi… Chodziło mu o kobiety, które stracharz nazywał fałszywie pomówionymi. Miał rację: niewątpliwie co najmniej jedna prawdziwa wiedźma dotarła na Monę, lecz wiele niewinnych zapłaci straszną cenę za wiedźmie sprawki. – Radzę wam zawrócić w głąb lądu, a potem ruszajcie w stronę południowo-zachodniego wybrzeża. Traficie do miasta rybackiego zwanego Port Erin. W jego pobliżu, na półwyspie, leży mnóstwo wiosek. Mało prawdopodobne, by w okolice Port Erin dotarli uciekinierzy, jest więc szansa, że tubylcy nie będą zbyt uważni. Może nawet znajdziecie kogoś, kto przewiezie was do Irlandii… – Na moje ucho rada brzmi dobrze, Tom – wtrąciła Alice z uśmiechem. Odpowiedziałem tym samym. Nagle jednak twarz Alice zmieniła się radykalnie; teraz

zdradzała grozę i strach. Alice wpatrywała się w drzwi, jakby wyczuła niebezpieczeństwo. Drzwi otwarły się gwałtownie. Do środka wmaszerowało pół tuzina rosłych mężczyzn, uzbrojonych w pałki. Nosili skórzane kurtki z oznaczającym gwardię symbolem trzech nóg. Tuż za nimi do środka wszedł wysoki człek z ciemnym wąsem i mieczem wiszącym u boku – wyraźnie dowódca. Wszyscy zatrzymali się niedaleko drzwi, omiatając spojrzeniami salę. Przyglądali się gościom siedzącym przy stołach i tym stojącym przy barze. Dopiero po chwili zauważyłem, że prowadzą ze sobą więźnia. On także nosił skórzaną kurtę z oznaką. Podkreślała jeszcze masywną budowę owego wysokiego, grubokościstego męża. Zastanawiałem się, czemu uwięzili jednego ze swoich. Czym przewinił? Zauważyłem, że nieznajomego skrępowano w dziwny, okrutny sposób. Do obu uszu więźnia uczepiono cienkie, srebrne łańcuszki, które trzymało w dłoniach dwóch stojących po bokach gwardzistów. Uszy miał przekłute blisko głowy, dziury, przez które przechodził łańcuszek, opuchły i poczerwieniały. Więzień trzy razy pociągnął głośno nosem, po czym przemówił głosem szorstkim jak pilnik trący o metal. – Czuję kobietę! Jest tu kobieta, kapitanie Stanton – rzekł, zwracając się do wąsatego dryblasa. Gwardziści wbili wzrok w Alice, jedyną kobietę na sali. Więzień ruszył ku naszemu stołowi, w towarzystwie dwóch gwardzistów. Stanton szedł nieco dalej, z boku. W jednej chwili zauważyłem dwie naraz osobliwości: po pierwsze, więzień był ślepy, oczy miał mlecznobiałe, drugie zaś spostrzeżenie sprawiło, że po plecach przebiegł mi dreszcz strachu, a włosy na karku zjeżyły się nagle. Miał ciemne, kręcone, zmierzwione włosy – bardziej przypominały zwierzęcą sierść niż włosy ludzkie. Spomiędzy czupryny, wysoko na czole, wystawały dwa bardzo krótkie, zakrzywione rogi, oba białe, każdy ostro zakończony. Mieliśmy do czynienia nie z człowiekiem, lecz pomiotem, owocem związku Złego i czarownicy. – To nie kobieta! – zaśmiał się Stanton. – Jedynie chuda dziewczyna o brudnych nogach. Spróbuj jeszcze raz! Tym razem pomiot nie węszył. Popatrzył na Alice, jakby jego ślepe oczy mogły ją dostrzec. Na twarzy więźnia odbiło się zdumienie. – No, gadaj – polecił niecierpliwym tonem kapitan – czy to wiedźma, czy nie? – Ma w sobie mrok! – zawołał pomiot. – Mroczną moc! – Wystarczy! Bierzcie ją, chłopcy! – polecił kapitan. Dwaj gwardziści wystąpili naprzód i ściągnęli Alice ze stołka. Nie próbowała walczyć – oczy miała okrągłe, przepełnione strachem. Wiedziałem jedno – gdziekolwiek zabiorą Alice, ja muszę pójść za nią. Gdyby oddaliła się od słoja krwi, Zły mógłby się na niej zemścić. Jednak okazało się, że nie trzeba było żadnych moich starań. – Sprawdź tamtych dwóch – polecił Stanton. – Rozmawiali z wiedźmą. Niewykluczone, że spiskują razem. Może jeden z nich to czarownik… Pomiot przyjrzał się kapitanowi Bainesowi. – Nie znajduję w nim mroku – warknął. – A co z chłopakiem?

Teraz nadeszła moja kolej. Stwór przez chwilę przyglądał mi się ślepymi oczami, na jego twarzy wyraźnie odbijała się niepewność. Dwakroć otworzył usta, ukazując dwa rzędy ostrych żółtych zębów. Lecz nie wydostał się z nich żaden dźwięk. – Nie traćmy czasu. W czym rzecz? – Głęboko w jego duszy tkwi drzazga mroku. Maleńka drzazga… – Dość! Brać go! – warknął Stanton. – Od bardzo dawna nie poddawaliśmy próbie czarownika. Rzadko się pojawiają. Miałem dość czasu, by zerknąć na pełną obaw twarz kapitana Bainesa. A potem mnie także porwały silne dłonie. Po chwili ręce skrępowano mi za plecami i znalazłem się na zewnątrz razem z Alice, ciągnięty brutalnie w górę, w stronę głównego traktu. Szybko przemaszerowaliśmy ruchliwymi ulicami, trącani, wyzywani, opluwani. Dotarliśmy w końcu na obrzeża miasta. Tam wepchnięto nas na drabiniasty wóz, zaprzężony w cztery solidne, robocze konie. Woźnica strzelił z bata, wóz potoczył się gościńcem. Spojrzawszy w gwiazdy i ustaliwszy położenie konstelacji Pługa, odkryłem, że zmierzamy mniej więcej na północny zachód. Nie byliśmy z Alice sami na wozie. Strzegło nas trzech rosłych drabów – zdawało się, iż wyglądali tylko sposobności, by się posłużyć swoimi pałkami. Wciąż mieliśmy związane ręce i najmniejszej szansy ucieczki. Z początku mężczyźni nie odzywali się, patrzyli bez słowa. Oboje spuściliśmy wzrok, nie chcąc dawać pretekstu do ataku. Siedzieliśmy cicho, lecz po niecałej godzinie jeden z nich trącił mnie pałką. – Widzisz to, chłopcze? – rzekł, wskazując w prawo. W dali, w blasku księżyca ujrzałem fortyfikacje: wieżę otoczoną przez blankowe mury, a za nią górę. – Oto twierdza Greeba – podjął. – Być może dożyjesz chwili, gdy ujrzysz ją ponownie z zewnątrz! – Pozostali gwardziści wybuchnęli śmiechem. – Lecz kiedy się już znajdziesz w środku, pożałujesz, że nie zginąłeś! Ci, który giną wcześniej, zaliczają się do prawdziwych szczęściarzy. Wolałem nie pytać, co ma na myśli. Nie odzywałem się aż do chwili, gdy wóz w końcu przystanął. Najwyraźniej dotarliśmy do wioski. Otaczały ją drzewa, po obu stronach wznosiły się wzgórza. Wywleczono nas z wozu i poprowadzono obok wielkiego, ziemnego kopca osobliwego kształtu. Przypominał kurhan, ale miał cztery warstwy. Nigdy jeszcze nie widziałem czegoś podobnego. Za nim stała kolejna kamienna wieża – tym razem znacznie mniejsza. Podejrzewałem, że trzymają w niej więźniów. Wkrótce okazało się, że się nie pomyliłem. Powleczono nas schodami do drzwi w połowie wysokości wieży i rozwiązawszy ręce, wepchnięto do środka. Drzwi zatrzasnęły się, klucz zazgrzytał w zamku, gwardziści wrócili na dół; ich kroki oddalały się szybko. Rozejrzałem się. W ściennym wykuszu stała samotna świeca, migocząca w przeciągu; wysoko w górze otwierało się wąskie okno. Cela była okrągła, pozbawiona mebli, jedynie brudna słoma zaściełała wilgotne, kamienne płyty. – Nie podoba mi się to miejsce – rzekła Alice niewiele głośniej od szeptu. – Może ci się nie podobać – odezwał się głos w ciemności po prawej – lecz urządź się tu, jak tylko potrafisz najlepiej. Nigdy już nie zaznasz takich wygód. Trafiłaś do wiedźmiej wieży Tynwaldu – kiedy ją opuścisz, czeka cię jedynie ból i śmierć.

Ktoś wystąpił z cienia, stając naprzeciw nas. Patrzyliśmy na wysoką dziewczynę, mniej więcej osiemnasto-, dziewiętnastoletnią. Jej ciemne, lśniące włosy opadały na ramiona. Nosiła ładną niebieską sukienkę, czysta skóra promieniowała zdrowiem. Nie wyglądała na więźniarkę. – Przypłynęliście przez morze, z Hrabstwa, prawda? – zapytała. Przytaknąłem. – Nazywam się Tom Ward, a to moja przyjaciółka, Alice. Dziewczyna zerknęła na Alice. Mnie obdarzyła ciepłym uśmiechem. – Nazywam się Adriana Lonan – oznajmiła. – Urodziłam się i wychowałam na Monie, do tej pory nikt mnie nie zaczepiał. Lecz teraz wszyscy szaleją. Poddają próbom nawet swoich, sprawdzając, czy nie trafią na czarownice. – Jesteś czarownicą? Adriana przytaknęła. – Ptasią czarownicą. – Chcesz powiedzieć, że masz ptaka pobratymca – poprawiła Alice. Dziewczyna poprawiła włosy i zmarszczyła brwi. – Nie mam pobratymca, nie karmię go krwią ani nic takiego. Nie zadaję się z mrokiem. Jestem ptasią czarownicą. Ptaki to moi przyjaciele. Pomagamy sobie nawzajem. A ty, Alice? Jesteś czarownicą? Alice pokręciła głową. – Pochodzę z klanu czarownic z Pendle. Przez dwa lata uczono mnie mrocznych sztuk. Ale nie, nie zaliczam się do wiedźm. To niesprawiedliwe, że nas tu zamknęli, zwłaszcza Toma. Tom jako uczeń stracharza walczy po stronie światła. Mówią, że to mag, ale tak nie jest. Adriana przyjrzała mi się z poważną miną. – Róg was wywęszył? – Tak – odparłem. – Powiedział, że Alice nosi w sobie mrok, ja także kryję w duszy mroczną drzazgę. – Może więc w istocie nie pomylił się – mruknęła Adriana. – Nikt z nas nie jest doskonały. Lecz to, kim jesteśmy, straci znaczenie jutro, gdy poddadzą nas próbie. – Co zamierzają? – spytała Alice. – Będą nas pławić? Bo chyba nie przyciskać? Pławienie to najpopularniejszy sposób sprawdzania, czy ktoś jest czarownicą, czy nie. Podejrzanej krępuje się ręce za plecami, a następnie wrzuca do stawu. Czasami oprawcy przywiązują prawy kciuk do lewego palca u nogi, lewy zaś kciuk do prawego. Pławienie. Zabawna nazwa, bo po takim związaniu nie da się przecież pływać. Jeśli ofiara idzie pod wodę, najczęściej tonąc, uznaje się ją za niewinną. Jeżeli zdoła się utrzymać na powierzchni, stanowi to dowód winy. Wówczas wyciągają ją i palą na stosie. Przyciskanie jest jeszcze gorsze. Ofiarę przywiązują łańcuchami do stołu, układając na jej ciele ciężkie kamienie, nawet do trzynastu. Po jakimś czasie ledwie oddycha. Jeśli z bólu przyzna się do winy, płonie. Jeśli nie, zostaje powoli zmiażdżona na śmierć. Jeśli zdoła przeżyć ponad godzinę, uważa się, że ocalił ją Zły. Wtedy i tak trafia na stos. – Nie, my wyspiarze mamy własne sposoby – odparła Adriana. – Osobę podejrzaną o czary zabiera się na szczyt Slieau Whallian, wysokiego wzgórza na południe stąd, i zamyka w beczce, w środku nabitej ostrymi, żelaznymi szpikulcami. Następnie spuszcza się beczkę ze

zbocza. Jeśli na dole podejrzana wciąż żyje, uznają, że chronił ją mrok, zabierają i… – głos jej się załamał nim dokończyła zdanie, w jej oczach ujrzałem przerażenie. – Wiele z nich przeżywa? – spytałem. – Strażnik wspominał mi, że z siedmiu sturlanych wczoraj dwie przeżyły – jedna ciężko poraniona. Próbowałam im wytłumaczyć, jak trzeba postępować. Istnieje sposób dotarcia na dół bez ciężkich okaleczeń. Nie wszystkie beczki są takie same, toteż trzeba liczyć na trochę szczęścia. Ale jeśli zdołacie znaleźć miejsce między szpikulcami, możecie zaprzeć się rękami i nogami wewnątrz. Kiedy beczka się kręci, siła odśrodkowa wciska was na szpikulce, toteż musicie się przytrzymać. Jeśli beczka nie trafi po drodze na duży wybój, zdołacie uniknąć nabicia na kolce. – Skąd wiesz, jak to działa? – Znam pewnego człowieka, który pracuje w browarze, gdzie robią beczki na zamówienie. Kiedy przyjmują nowego bednarza, odprawiają pewną ceremonię. Umieszczają go w beczce ze szpikulcami, po czym turlają wolniutko z jednej strony warsztatu na drugą. Pozostali rzemieślnicy tłuką młotkami w stoły i wiwatują. Najpierw jednak pokazują nowemu, jak się zaprzeć. W najgorszym razie kaleczy się parę razy, nic więcej. Lecz nigdy nie miałam okazji pomówić z kimś, kto przeżył drogę na dół Slieau Whallian. Jeśli nawet jacyś skazańcy wciąż żyją, natychmiast ich zabierają. – To wielka różnica: powolne turlanie i spuszczenie ze zbocza – zauważyła Alice. – Skoro powiedziałaś im, jak to zrobić, czemu nie przeżyło ich więcej? – Część pewnie za bardzo się bała i denerwowała, by mnie wysłuchać – wyjaśniła Adriana. – Może chciały zginąć w beczce? – Dlaczego miałyby tego chcieć? – zdumiałem się. – Przez to, co czeka tych, którzy przeżyją. To jeszcze gorsze niż turlanie. Zostają rzuceni na pożarcie buganowi…

Na Monie grasuje kilka buganów – ciągnęła Adriana. – Ale tych podejrzanych, którzy przeżyją, oddają najniebezpieczniejszemu. Nawiedza on ruiny kaplicy nieopodal twierdzy Greeba. – I pożera ludzi? – W wielkich oczach Alice odbiło się przerażenie. Adriana przytaknęła. – Zamykają ofiarę w lochach, w południowym skrzydle twierdzy, na skraju terytorium bugana. Bestia powoli wysysa duszę z każdego ciała i przechowuje ją gdzieś pod kaplicą. Ciało wciąż chodzi, oddycha, lecz staje się puste. A bugan, stąpając na dwóch nogach, niczym wielki, włochaty człowiek, przybywa, by w końcu wypić krew oraz pożreć cielesną powłokę. Pochłania nawet kości, miażdżąc je w potężnych zębach – dlatego nazywamy go Zgniataczem. To, co pozostanie, chowają w wapiennym dole na dziedzińcu. Umilkliśmy, rozmyślając o czekającym nas ponurym losie. Jednak coś zaczęło mnie dręczyć. Adriana mówiła, że próbowała uprzedzić innych więźniów, jak przeżyć sturlanie w beczce ze szpikulcami – ale dlaczego jej samej się upiekło? – Adriano, czemu wczoraj nie poddali cię próbie z innymi? – Ponieważ lord Barrule – władca twierdzy Greeba i przywódca rady tej wyspy – dał mi jeszcze jedną szansę, bym zmieniła zdanie: jeśli zrobię, co każe, ocali mnie. W przeciwnym razie pozwoli, by poddano mnie próbie. – Dolna warga Adriany zaczęła drżeć; do jej oczu napłynęły łzy. – Zmienisz zdanie? W jakiej sprawie? – Chcę poślubić Simona Sulby’ego, bednarza – to on opowiedział mi o beczkach – lecz lord

Barrul pragnie pojąć mnie za żonę. Przez dziesięć lat, odkąd zmarła jego pierwsza żona, żył sam. Od tego czasu nie spojrzał na żadną kobietę, ponoć jednak wyglądam zupełnie jak ona – skóra żywcem zdjęta z żony lorda, powiadają. Dlatego mnie pragnie. Jest bardzo potężny i przywykł, że wszyscy mu ustępują. Odmówiłam raz, drugi, trzeci, aż w końcu stracił cierpliwość. Oskarżył mnie o czary. Gdyby zechciał, wciąż mógłby mnie ocalić: to potężny człowiek. Wystarczy jedno jego słowo, by mnie wypuścili. Ale jest też bardzo dumny, nie ścierpi odmowy. Woli, abym zginęła, niż należała do innego. Wkrótce będzie już za późno. Z początku próby przeprowadzali wieczorami, ściągały jednak wielkie tłumy i robiło się niebezpiecznie. Sturlają nas ze wzgórza, gdy ludzie jeszcze śpią, tuż przed świtem. Po tych słowach oboje z Alice długi czas się nie odzywaliśmy. Sytuacja wyglądała ponuro. Zastanawiałem się, co teraz robi stracharz. Z pewnością martwił się o mnie i rozważał, czemu nie wróciłem. Bez wątpienia zorientował się, że Alice poszła za mną. Miałem tylko nadzieję, że nie wyprawi się do miasta. Na pewno by go ujęto. *** Długą ciszę przerwał nagle ostry, metaliczny zgrzyt klucza obracanego w zamku. Czyżby już po nas przyszli? Od świtu wciąż dzieliło nas kilka godzin. Drzwi celi otwarły się powoli. Do środka wkroczyła tylko jedna postać. Nie był to strażnik ani gwardzista, lecz Róg, pomiot. Łańcuchy z jego uszu zniknęły, rozebrał się do pasa, odziany jedynie w parę portek i ciężkie buciory. Jego pierś porastały ciemne, splątane kłaki, ręce miał długie, ramiona szerokie, muskularne. Wyglądał na silnego, nawet niebezpiecznego, zdolnego zabić człowieka gołymi rękami. Kiedy przekroczył próg celi, wstaliśmy, cofając się aż pod ścianę, naprzeciwko drzwi. Czego od nas chciał? Nie podobał mi się wyraz jego twarzy. Nawet bez rogów przypominała oblicze zwierzęcia. Pomiot ruszył wprost w stronę Alice. Kiedy próbowałem stanąć między nimi, by ochronić przyjaciółkę, zamachnął się, trafiając mnie w ramię. Zupełnie jakby ktoś rąbnął mnie nogą od stołu. Poleciałem na ziemię, lecz natychmiast zerwałem się z powrotem, znów skoczyłem ku Alice. Pomiot obrócił się ku mnie, jego drapieżne oczy lśniły niebezpiecznie; opuścił głowę, celując we mnie rogami. Zbliżałem się ostrożnie, Alice jednak uniosła rękę, powstrzymując mnie. – Nie, Tomie! Zostań! – zawołała. – On cię zabije. Pozwól, że się nim zajmę. Usłuchałem, lecz pozostałem w gotowości, by zaatakować stwora na pierwszy znak, że Alice zagraża niebezpieczeństwo – choć przecież bez laski i łańcucha niewiele mógłbym zdziałać. Miałem dar spowalniania czasu, odziedziczony po mamie, ale niezwykle trudno go użyć, toteż uznałem, że spróbuję jedynie wtedy, gdyby Alice naprawdę znalazła się w poważnych opałach. Pomiot obrócił się z powrotem ku Alice. Dzieliła ich niecała długość ręki. – Siostro? – mruknął basem. – Nie jestem twoją siostrą! Alice gniewnie pokręciła głową. Stwór przekrzywił na bok głowę. Trzy razy pociągnął nosem. – Posiadamy tego samego ojca. Musisz być moją przyrodnią siostrą. Nie zaprzeczaj.

W mieście nie byłem pewien, ale teraz jestem. Nie mam żadnych wątpliwości. Istotnie. Mieli inne ludzkie matki, lecz Zły spłodził oboje. Nagle Alice uśmiechnęła się lekko. – Skoro jesteśmy bratem i siostrą, to mi pomożesz, prawda? Nie zechcesz chyba, żebym zginęła? Jesteś taki wielki, taki silny. Nie możesz nas stąd wydostać? – Nie mogę. Kapitan Stanton by mnie ukarał. Kazałby mnie wychłostać. – Moglibyśmy wymknąć się stąd i uciec razem – zaproponowała Alice. – Nie porzucę mojego pana, lorda Barrule’a. Okazał mi dobroć. – Dobroć? – wtrąciłem. – Przecież pozwala cię ciągać po mieście z łańcuchami przewleczonymi przez uszy! To nic dobrego. Pomiot warknął wrogo. – Kapitan Stanton robi to, bo się mnie boi, ale lord Barrul nigdy mnie nie skrzywdził. Nie, nie on. Mógł kazać mnie zabić, ale zamiast tego pozwolił mi służyć. To dobry pan. – W takim razie czego chcesz? – spytała ostro Alice. – Musisz czegoś chcieć, inaczej nie przyszedłbyś tutaj. – Pragnąłem cię zobaczyć. Tylko zobaczyć. Chciałem zobaczyć moją siostrzyczkę. To rzekłszy odwrócił się na pięcie, ruszając z powrotem do drzwi. – Mam nadzieję, że mój widok cię ucieszył, bo niedługo zginę! – zawołała Alice. – Świetny z ciebie brat, nie ma co. Bracia i siostry powinni trzymać się razem! On jednak zamknął za sobą drzwi, po czym usłyszeliśmy zgrzyt klucza w zamku. – No cóż, warto warto było spróbować – mruknęła Alice. – Ciekawe, ilu włóczy się po świecie pomiotów… I czy wszyscy pozostali są podobni do niego i do Kła? Kieł. Syn starej Mateczki Malkin, pomiot o wielkich zębiskach – zbyt wielu, by mogły zmieścić się w ustach, stąd imię. Stracharz zabił go kijem, pchnięciem ostrza w czoło. Ilu dokładnie nieludzi spłodził Nieprzyjaciel? Interesujące pytanie. Kieł był zły. Pomagał Mateczce Malkin zabijać matki i ich dzieci – stąd właśnie wzięło się miano wiedźmy. Prowadziła dom dla ubogich, samotnych matek. Lecz wiele z nich zniknęło, a gdy miejscowi zebrali się w końcu na odwagę, żeby zbadać sprawę, znaleźli w okolicy domu pole pełne kości. Większość kobiet zmiażdżono na śmierć, żebra miały popękane i połamane – to było dziełem Kła. Pomioty dysponowały niezwykłą siłą, Róg też sprawiał wrażenie niebezpiecznego. – Nie ma sensu zaprzeczać – podjęła Alice. – Z Kłem także miałam tego samego ojca, ale ani przez moment nie uważałam go za przyrodniego brata. – Róg nie wydaje się aż tak okropny jak Kieł. Myślę, że miał ciężkie życie – zauważyłem. – To akurat prawda – wtrąciła Adriana. – Stanton traktuje go okrutnie, nie pojmuję jednak, czemu pozostaje tak wierny lordowi Barrule’owi. Czy nie widzi, że jego mistrz pozwala Stantonowi na wszystko? Niektórzy twierdzą, że Róg jest taki wierny, bo Barrule pozwala mu opiekować się buganem. – Opiekować? – spytałem. – Mówią, że Róg współpracuje z buganem. Pomaga mu wybierać ofiary… *** Noc mijała szybko. Na długo przed świtem do celi trafiły trzy kolejne więźniarki: dwie uciekinierki z Hrabstwa, młode dziewczyny przed dwudziestką i starsza, miejscowa kobieta.

Adriana natychmiast wyjaśniła im, jak zaprzeć się w beczce. Dziewczęta z Hrabstwa słuchały z zainteresowaniem, lecz miejscowa kobieta jedynie się rozpłakała. Słyszała zbyt wiele opowieści na temat tego, co ją czeka. Wizja rzucenia na pożarcie buganowi przerażała ją tak bardzo, że niemal wolała śmierć od szpikulców. Tuż przed świtem strażnicy – pół tuzina – zjawili się w celi. Powlekli nas po schodach, a później przez wioskę, na południe. Zabrali też Adrianę – najwyraźniej Barrule stracił do niej cierpliwość. Potem zmusili nas do wdrapania się na wielkie wzgórze, zapewne Slieau Whallian. Wspinaczka okazała się długa, ciężka. Czy zamierzali nas sturlać po stromym zboczu? Jeśli tak, niewielkie mieliśmy szanse na przeżycie. Niebo na wschodzie zaczęło czerwienieć, nisko nad horyzontem jaśniała samotna gwiazda. Wiatr ucichł. Dygotaliśmy z zimna, stojąc w nieruchomym, chłodnym powietrzu, obok rzędu wielkich beczek. Wzdłuż zbocza ciągnął się szereg pochodni na tyczkach, wyznaczających trasę spuszczania beczek. Okazały się jednak niepotrzebne – widzieliśmy dostatecznie dobrze. Większość strażników została z nami na szczycie. Na dole, na skraju dużego lasu, czekało zaledwie sześciu: jeden miał miecz u pasa. Domyśliłem się, że to pewnie Stanton, dowódca gwardii, który nas aresztował. – Ta pierwsza! – zawołał jeden ze strażników, wskazując starszą kobietę; gdy ją chwycili, zaczęła histerycznie płakać, cała roztrzęsiona. – Tchórze! – zawołała gniewnie Adriana, wygrażając im pięścią. – Jak możecie tak traktować kobietę – w dodatku jedną ze swoich! – Zamknij gębę albo cię zakneblujemy! – warknął najroślejszy z gwardzistów. Kolejny chwycił ją za ramię, ona jednak wyrwała się. Strażnicy ustawili już beczkę; kiedy unieśli wieko, ujrzałem tkwiące w środku ostre szpikulce. Natychmiast pomyślałem, że Adriana mówiła o szansach przeżycia z przesadnym optymizmem. Jak bowiem zaprzeć się bezpiecznie między ostrzami? Mężczyźni zmusili kobietę do uklęknięcia przed beczką. – No, dalej! Do środka! – Biedaczka patrzyła na szpikulce z twarzą wykrzywioną grozą. Nie wątpiła, że spogląda na swoją śmierć. – Będzie znacznie gorzej, jeżeli sami cię tam wepchniemy! – zagroził ostro strażnik. W odpowiedzi wczołgała się do środka, krzycząc, gdy ostrza raniły ciało. Kiedy znalazła się wewnątrz beczki, z powrotem nałożyli wieko i przybili je zaledwie dwoma gwoździami. Łup! Stuk! Wystarczyło jedno pchnięcie, by beczka zaczęła turlać się po zboczu. Pomyślałem, że gwardziści pracują bardzo szybko, co dodatkowo mnie zaniepokoiło. Będziemy mieli zaledwie parę sekund, by jak najlepiej ułożyć się wewnątrz. Nim beczka dotarła na dół, uderzyła mocno w pień drzewa i dobiegły z niej trzy straszliwe krzyki. Dwaj mężczyźni podeszli szybko, jeden trzymał w dłoni łom. Usłyszeliśmy zgrzyt i trzask, gdy podważył wieko. Byliśmy zbyt daleko, więc nie widzieliśmy wyraźnie. Kiedy jednak wyciągnęli kobietę z beczki, nie poruszała się. Cisnęli jej ciało na bok niczym worek kartofli. – Ta nie żyje! Poślijcie następną! – zawołał w górę kapitan Stanton. Dziewczyny z Hrabstwa płakały, całe się trzęsły; trzymały się za ręce, teraz jednak, gdy strażnicy podeszli, przywarły do siebie. Musieli rozerwać je siłą.

Patrzyłem ze zgrozą, jak postępują z pierwszą. Robili z nią to samo, co z poprzedniczką. Biedaczka wrzeszczała i szarpała się, kiedy wepchnęli ją do środka. Tym razem beczka w drodze na dół wpadła na kamień. Na moment podskoczyła, lądując z ciężkim łoskotem. Kiedy się zatrzymała, gwardziści wyciągnęli zwłoki dziewczyny i rzucili obok poprzednich. Byłem wstrząśnięty tym, co się właśnie wyprawiało, serce tłukło mi się w piersi ze strachu. Czy naprawdę da się zaprzeć w środku i przeżyć? Lecz trzecia poddana próbie kobieta wciąż żyła, dotarłszy na dół. Kiedy dwaj gwardziści odprowadzili ją na bok, słyszałem szlochy i płacz. Bez wątpienia ucierpiała, ale przynajmniej przeżyła. Zatem to jednak możliwe… Adriana odwróciła się ku mnie i Alice. Jej dolna warga drżała, niedawna odwaga jakby opuściła dziewczynę; sprawiała wrażenie przerażonej. – Czy potraficie wyczuć, kiedy zbliża się śmierć? – spytała. – Bo tak właśnie się teraz czuję – jakby niewiele czasu zostało mi na świecie. – Mój mistrz nie wierzy w takie przeczucia – odparłem. – Nie sądzi, by ktokolwiek umiał przewidzieć własną śmierć. – Ale czuję ją wyraźnie! – wyszlochała. – Przeczuwam, że nadciąga! Pochyliłem się i wyszeptałem jej do ucha: – Wszystko będzie dobrze. Po prostu ułóż się w beczce tak, jak nam powiedziałaś. Nim zdołała odpowiedzieć, przyszli po nią strażnicy. Posłała nam nerwowy uśmiech, po czym podeszła do beczki i bez słowa wczołgała się do środka. Łup! Stuk! Beczka ruszyła w dół. Toczyła się gładko, bez podskoków. Czy Adriana przeżyła? Znów usłyszeliśmy trzask pękającego drewna, gdy mężczyźni podważyli wieko. – Kolejna żywa! Na pewno czarownica! – wykrzyknął Stanton. Gdy tylko Adriana wypełzła z beczki, dwaj inni strażnicy dźwignęli ją na nogi i odprowadzili. Zauważyłem, że kuleje, ale również ona przeżyła próbę. Nagle poczułem nadzieję. O bugana przyjdzie martwić się później. Kiedy odciągali Alice, ta uśmiechnęła się do mnie lekko. Wyglądało, że ja będę ostatni. Alice wcisnęła się do beczki szybko, tak jak Adriana. Gdy tylko przybiją wieko, zaprze się o ścianki. Tym razem beczka dwakroć trafiła na przeszkody po drodze – choć przynajmniej nie wpadła na drzewo. Kiedy dotarła na dół, serce podeszło mi do gardła. Czy Alice zdołała się ułożyć jak należy? Pozostały gwardzista zdjął wieko. Czekałem nerwowo, aż Alice wypełznie na zewnątrz. Lecz to on po chwili wywlókł ją z beczki. – Jeszcze jedna martwa! – zawołał dowódca. – Przyślijcie tu małego czarownika; załatwmy sprawę szybko! Mam ochotę na śniadanie! Gardło mi się ścisnęło, w piersi wezbrała fala płaczu. Na dole mężczyźni układali ciało Alice obok dwóch poprzednich trupów.

Nie mogłem uwierzyć, że nie żyje. Tak wiele razem przeszliśmy, przetrwaliśmy wspólnie tyle niebezpieczeństw. W chwili, gdy do oczu napłynęły mi łzy, strażnicy chwycili mnie, powalając na kolana przed otwartą beczką. – Właź do środka, chłopcze. Przestań się mazać, nie utrudniaj! Oślepiony łzami, zacząłem wciskać się do wnętrza. Szpikulce kłuły mi boleśnie ręce i kolana. Gdy tylko znalazłem się w środku, tamci nałożyli wieko, pogrążając mnie w ciemności. Łup! Stuk! Beczka zaczęła się poruszać, w ostatniej chwili zaparłem się łokciami i kolanami o zakrzywione ścianki, jakimś cudem zdoławszy odnaleźć szczeliny między morderczymi szpikulcami. Beczka wirowała coraz szybciej, coraz szybciej, siła odśrodkowa popychała mnie na ostrza. Nagle coś szarpnęło beczką, o mało nie wpadłem na szpikulce. Potem zwolniła, w końcu zatrzymała się zupełnie. Nie poruszyłem się, póki nie zerwali wieka, wpuszczając do środka światło. Z góry spojrzała na mnie twarz. Kapitan Stanton. – Mamy tu jeszcze jednego żywego! – zawołał. A potem zwrócił się do mnie, ciszej, lecz z morderczą pogardą: – Wyłaź no, ty mały czarowniku! Czeka cię spotkanie z buganem. Wyczołgałem się, kalecząc boleśnie dłonie i kolana. Nagle usłyszałem głuchy łoskot i krzyk bólu. Podniosłem się chwiejnie na nogi, a tymczasem Stanton obrócił się gwałtownie, sięgając po miecz. Zaczął go dobywać, lecz z kolejnym głuchym odgłosem upadł na kolana. Po czole ściekała mu krew. – Alice!

Stała naprzeciw mnie, w lewej dłoni trzymała kamień. Używając go, powaliła zarówno Stantona, jak i ostatniego z czekających na dole strażników. Nagle ogarnęła mnie fala sprzecznych uczuć: wstrząsu, ulgi, radości, znów strachu… Usłyszałem krzyki dobiegające z góry; obejrzawszy się, odkryłem, że kilku strażników zmierza ku nam. – Biegiem, Tom! – zawołała Alice, odrzucając kamień. Popędziła między drzewa. Podążałem prędko za nią. Drzewa były stare, dorodne, rozłożyste, choć rzadko rozrzucone. Obejrzawszy się, dostrzegłem biegnące postaci. Dzieliło nas niecałe sto jardów. Z pluskiem przebiegliśmy przez strumień i skręciliśmy w stronę gęściejszego lasu, skąd nie usunięto młodych drzewek. Nim wpadliśmy w gąszcz, raz jeszcze spojrzałem za siebie. Z zadowoleniem odkryłem, że prześladowcy się nie zbliżyli. Teraz pozostawało pytanie: kto wytrzyma dłużej – chyba że uda nam się ich zgubić. Biegliśmy pięć minut, wątłe witki chłostały nas po twarzach, suche gałęzie trzaskały pod stopami. Bardzo hałasowaliśmy, ale to samo dotyczyło ścigających nas gwardzistów. Zdawało się, iż odgłosy pościgu oddalają się coraz bardziej. Nagle Alice zatrzymała się, wskazała w lewo. Opadła na kolana, zaczęła wczołgiwać się w jeszcze gęstszy zagajnik. Przez jakiś czas poruszaliśmy się na czworakach, starając się jak najmniej hałasować. Potem zatrzymaliśmy się, czekając, nasłuchując. Z oddali dobiegały dźwięki, lecz stawały się coraz słabsze i słabsze, aż w końcu zupełnie ucichły. Alice sięgnęła ku mojej ręce. Chwyciła ją. – Przepraszam, Tom. Bardzo cię przestraszyłam? – Myślałem, że nie żyjesz, Alice – znów przepełniły mnie emocje. – Nie wiem, jak strażnik tak bardzo mógł się pomylić. – Nie pomylił się – no, nie do końca. Zatrzymałam własny oddech i serce. Całkiem łatwe, kiedy wie się, jak postępować. Lizzie kazała mi to ćwiczyć – bo chodzi o umiejętność, która bardzo się przydaje podczas rozmów z duchami. Ale jest niebezpieczna. Niektóre czarownice zapominają znów zacząć oddychać, a wówczas nigdy się nie budzą! – Żałuję, że nie wiedziałem, co zamierzasz. – Mocniej uścisnąłem jej dłoń. – Sama nie wiedziałam, póki nie weszłam do beczki. Gdy tylko się zaparłam, zrozumiałam, jak należy działać. Zrobiłam, co trzeba, kiedy beczka zatrzymała się na dole. To lepsze niż trafić do bugana, prawda? A i tak nie uszliśmy całkiem bez szwanku. Uśmiechnąłem się. Miała rację: oboje mocno pokaleczyliśmy się o szpikulce, w mojej koszuli i portkach ziały poszarpane dziury, nie lepiej prezentowała się sukienka Alice. – Teraz oboje wyglądamy jak Mouldheelowie! – zażartowałem, gapiąc się na zabłocone stopy towarzyszki. Klan Mouldheeleów znany był wśród czarownic ze swych bosych stóp i obszarpanych strojów. – No, Tom, ty to potrafisz pochlebić dziewczynie – rzuciła sarkastycznie Alice. Zrzedła mi mina, ona jednak uśmiechnęła się do mnie ciepło. Znów uścisnęła mi rękę. – Biedna Adriana – podjęła. – Wyjawiła nam, jak przeżyć, ale jej samej niewiele to dało. Teraz z pewnością rzucą ją na pożarcie buganowi. Odczekaliśmy godzinę, nim opuściliśmy kryjówkę. Później ruszyliśmy na południowy wschód, w stronę wzgórza, na którym czekał stracharz. Mogliśmy tylko mieć nadzieję, że wciąż tam jest.

Nie uszliśmy zbyt daleko, gdy dobiegło nas oddalone szczekanie. – Jakby psy myśliwskie – mruknąłem. Zwierzęta zbliżały się ku nam od wschodu. A zatem pościg znów się zaczął, właśnie w chwili, gdy uznaliśmy, że jesteśmy bezpieczni. Jeśli po tym, co zrobiła Alice, znów nas złapią, bez wątpienia najpierw solidnie obiją – a potem zabiorą do bugana. Nie mogliśmy liczyć na litość. Znowu puściliśmy się biegiem, lecz tym razem odgłosy pościgu nieubłaganie się zbliżały. W pewnym momencie zerknąłem przez ramię. Zauważyłem w dali trzech mężczyzn; psy jednak znajdowały się znacznie bliżej. *** Nie posiadałem laski ani żadnej broni do walki z psami. Wiedziałem, że za parę minut nas dościgną, wtedy zaś poczujemy na skórze ich zęby. Mogą nas nieźle poturbować, nim zjawią się opiekunowie. I wtedy nagle coś dotarło do mnie poprzez mgłę strachu. Coś, co uciszyło panikę, sprawiając, że zatrzymałem się, zdyszany. Alice odwróciła się. Patrząc na mnie, także zamarła. – Już w porządku, Alice! – wykrztusiłem z trudem, ciężko łapiąc oddech. Bo widzicie, w końcu rozpoznałem szczekanie. – To psy Billa Arkwrighta! Znów usłyszeliśmy charakterystyczne, ostre szczekanie, któremu od czasu do czasu towarzyszyło przeciągłe wycie. Wkrótce okazało się, że mam rację. Poznałem Szpon oraz jej szczeniaki, Krew i Kość. Podbiegły do mnie. Chwilę później na wyprzódki lizały mi twarz, a także ręce. Lecz co za mężczyźni podążali za nimi? Powinien być tylko jeden – mój mistrz… Przyjrzałem się uważnie. Istotnie, zauważyłem stracharza; niósł w dłoniach nasze torby i laski. Wkrótce rozpoznałem drugiego mężczyznę: kapitana Bainesa. Musiał znaleźć mistrza, powiedzieć mu o naszym uwięzieniu i o tym, co nas czeka. Ale kim był trzeci? Młody mężczyzna, na oko liczący sobie najwyżej kilkanaście lat, o jasnych włosach i otwartej, szczerej twarzy. – No, no – sapnął stracharz, kiedy w końcu do nas dotarli. – Nieźle nas przegoniliście. – Już wcześniej nas ścigali – wyjaśniłem. – Myśleliśmy, że to znów ludzie z twierdzy Greeba. – Jak zdołaliście uciec? – spytał kapitan. – Poddali nas próbie w beczkach, na Slieau Whallian – zaparliśmy się w środku, więc zdołaliśmy ujść cało. Potem Alice udała, że nie żyje, a następnie ogłuszyła strażników kamieniem. Nie mogłem wspomnieć stracharzowi, że posłużyła się czarną magią, by zatrzymać serce, a także oddech, toteż pominąłem tę akurat kwestię. I tak był wściekły, że mimo zakazu poszła ze mną. – Już was sturlali? – wtrącił ostro jasnowłosy chłopak, odzywając się po raz pierwszy. Sprawiał wrażenie wstrząśniętego. – Mieli przeprowadzić następne próby dopiero późnym wieczorem! – Zabrali się za robotę wcześniej – tuż przed świtem, by uniknąć obecności gapiów – wyjaśniłem. – Zatem co spotkało pozostałych? Czy ktoś jeszcze uciekł? Czy była tam dziewczyna imieniem Adriana? – dopytywał się nerwowo.

Przytaknąłem. – W sumie zgromadzili nas sześcioro. Adriana żyła, gdy dotarła na dół; zabrali ją wraz z jeszcze jedną dziewczyną. Dwie pozostałe zginęły w beczkach. – Spóźniłem się. Nie zdołam jej uratować – jęknął. – Teraz zaciągną ją do bugana w twierdzy Greeba. – To młody Simon Sulby – przedstawił chłopaka kapitan. – Maszerował właśnie, by próbować ocalić swoją przyjaciółkę, kiedy wywęszyły go psy. Zatem nasze ścieżki się skrzyżowały. Uznaliśmy, że warto połączyć siły. Niestety, chyba się spóźniliśmy. – Ruszam do twierdzy! – Twarz młodzieńca wykrzywiła desperacja. – Muszę spróbować ją ocalić… – Nie, to szaleństwo – kapitan Baines złapał go za rękę. – Nie ma sensu ruszać samotnie, bez wsparcia. – Owszem, zgadzam się – przytaknął stracharz. – Tymczasem jednak wszyscy możemy skierować się do Greeby. Zyskamy czas, by pozbierać myśli. Chcę też opowiedzieć wam wszystkim, co wiem o buganach – może się przyda. I chłopcze, weź to – dość już się nanosiłem! – Co rzekłszy, wręczył mi obie torby oraz moją laskę. Odczekaliśmy chwilę, aż Alice nałoży trzewiki, a potem ruszyliśmy w stronę twierdzy Greeba. *** Najprostszy szlak, którym jeździły wozy, prowadził wąską drogą, my jednak wybraliśmy nieco okrężny, by uniknąć gwardzistów. Ruszyliśmy przez teren pełen wzniesień. W dali dostrzegałem górskie szczyty; zalesione doliny przypominały mi Hrabstwo. Wędrówka byłaby całkiem przyjemna, gdyby nie rzucała na nią cienia rozpacz Simona. Sulby był wyraźnie na skraju załamania. Cóż, uratowanie Adriany z lochów twierdzy graniczyłoby z cudem. Wczesnym wieczorem zatrzymaliśmy się. Spędzaliśmy noc w małym lasku, w cieniu góry Greeba. Rozpaliłem ognisko, Alice upolowała trzy króliki i dużego zająca. Podczas gdy je piekła, zebraliśmy się wokół ognia, omawiając szczegółowo ostatnie wydarzenia. – Zatem na wyspę dotarła prawdziwa czarownica z Hrabstwa – stwierdził stracharz. – Jedna czy więcej? Kapitan Baines wzruszył ramionami. – Kto wie? Ale ponieważ zginęło dwóch ludzi, rada zyskała niezbędny pretekst. Mogła teraz zgodzić się na próby. – I powiadasz, że ofiarom odcięto kciuki? – Owszem, dodatkowo z obu rybaków wysączono krew. Poderżnięto im gardła. – To sugerowałoby dwie czarownice – mruknął stracharz. – Wiedźmę kości oraz wiedźmę krwi. – Albo Lizzie. – Alice obróciła zająca na rożnie. – Posługuje się obiema magiami, tak kości, jak i krwi. Kiedyś miała też pobratymca, ale zginął. Możliwe, że po ucieczce z jamy rozłączyła się z czarownicami z Pendle, po czym skierowała kroki na zachód, w stronę wybrzeża! – Przyznaję, dziewczyno, to możliwe. Trzeba zatem bardzo uważać. Wkrótce kolacja czekała – ja podzieliłem się z Alice zającem. Simon co prawda przez długi czas wpatrywał się w swojego królika, lecz w końcu odsunął pieczyste. – Zjedz, Simonie. Spróbuj, przynajmniej odrobinę. Będziesz potrzebował sił – radził

kapitan Baines. – Nie! – Simon zerwał się z ziemi. – Należy bez zwłoki iść dalej, do twierdzy. Po zmroku bugan zjawi się w lochach i Adriana… – Usiądź! – rzucił stracharz. – Dziś w nocy nic jej nie grozi. Podobnie jak przez kilka następnych dni. Wierz mi, choć nigdy nie miałem bezpośrednio do czynienia z żadnym buganem, wiem o nich więcej niż ktokolwiek. Bez wątpienia, wciąż da się odkryć coś nowego, ale wiem na pewno, że skupiają się tylko na jednej ofierze, którą zazwyczaj posilają się przez kilka dni. Ilu więźniów zabrano już do twierdzy? – Od prawie tygodnia przeprowadzają próby – odparł Simon. – Co najmniej siedem czy osiem osób wyciągnięto z beczek żywych. Możliwe jednak, że kilka skonało z odniesionych ran. – I zawsze chodzi o uciekinierów z Hrabstwa? – Stamtąd przybywali wszyscy. Wszyscy, prócz Adriany. Gdyby nie zaloty lorda Barrule’a, wciąż siedziałaby w domu, bezpieczna. – Przekonałeś mnie – oznajmił stracharz. – Musimy pomóc tym ludziom. Służę Hrabstwu oraz jego mieszkańcom, nieważne, w domu, czy za granicą. Wypełniam wszędzie swój obowiązek. – Zatem spróbujemy uwolnić ich z lochów? – spytałem. – Może z czasem, chłopcze. Choć na razie nie mam pojęcia, co w tym celu zrobić. Nie, uchronimy ich przed mrokiem w inny sposób. Nie pójdziemy do twierdzy. Skoro bugan mieszka w ruinach kaplicy, tam właśnie się udamy! *** Po kolacji siedzieliśmy przy dogasającym ogniu, wciąż rozważając, co nas czeka. Słońce już zaszło, na niebie rozbłysły gwiazdy. Lecz brakowało wiatru, w lesie panowała niesamowita cisza. Nic nie zagłuszało dyszenia psów. – Jak bardzo niebezpieczny jest bugan? – spytał kapitan Baines. – Cóż, bez żadnej szkody mogę was poinformować o najgorszym – odparł stracharz. – A ty, chłopcze, wyciągnij notatnik i zapisz, co powiem. Jest wiele informacji, o które powinienem wzbogacić bestiariusz. Jeszcze nie wiesz wszystkiego. Nastąpi teraz kolejny etap twojego szkolenia. Zaczekał, aż wyciągnę z torby kałamarz, pióro i notatnik, po czym zaczął…

Bugany to demony, które zazwyczaj czają się w pobliżu ruin – zaczął stracharz. – Mogą jednak oddalać się znacznie od swej siedziby. Są odporne na sól i żelazo, przez co trudno się z nimi rozprawić – choć pozostają wrażliwe na ostrze ze stopu srebra. Trzeba takie ostrze wbić w serce w pełni zmaterializowanego stwora. Na szczęście my, stracharze, dysponujemy podobnym ostrzem… W ramach demonstracji sięgnął po laskę. Nacisnął ukryty guzik, tak że klinga wyskoczyła ze szczęknięciem. – Jak już wiadomo memu uczniowi, bugany zazwyczaj ograniczają się do występowania w dwóch postaciach – czarnego byka lub potężnego, włochatego mężczyzny. – Co stanowi największe zagrożenie, kiedy bugan przybiera postać byka? – spytałem. – Głośny ryk, albowiem dźwięk ów czerpie swą siłę z energii mroku, którą dysponuje demon. Często przepełnia ofiary tak wielką zgrozą, że nie są w stanie nawet drgnąć. Wówczas atakuje, rozszarpując i tratując wszystko, co stanie mu na drodze. Stracharz umilkł, pogrążony w myślach. Po jakimś czasie nie wytrzymałem. – A włochaty człowiek? Tu nazywają go Zgniataczem. – Właściwe miano, chłopcze. Bugan przyjmuje tę postać, by kopać tunele. Jego ostre szpony i zębiska mogą przegryzać pnie czy korzenie drzew, na które natrafia. Szukałem w pamięci jakichkolwiek informacji… Dlatego właśnie spalenie biblioteki okazuje się niepowetowaną stratą. Wiele rzeczy pozostało jedynie w mojej głowie, więc kiedy umrę, stracimy je na zawsze.

– W takim razie będzie pan musiał znów je zapisać, panie Gregory. I to jak najszybciej – wtrąciła Alice. – Owszem, masz rację, dziewczyno – przyznał stracharz. – I zrobię tak, gdy tylko nadarzy się okazja. – Westchnął, po czym podjął, patrząc w dal. Przywoływał w pamięci szczegóły. – Najniebezpieczniejszy, śmiertelnie niebezpieczny jest jednak bugan w swej niewidzialnej, duchowej postaci. – To gorsze niż zwykła śmierć! – przerwał mu Simon głosem przepełnionym uczuciem na myśl o losie, jaki czeka Adrianę. – Bugan wysysa z ciała ofiary duszę! Stracharz pokręcił głową. – Nie, bynajmniej – choć większość ludzi tak właśnie sądzi. Dusza przeżywa i odchodzi dalej. To, co bugan wysysa, to animus, siła życiowa, coś zupełnie odmiennego. Bugan żywi się energią, która daje siłę ciału i umysłowi. Pochłania ją do czasu, aż ciało umiera. Tyle że umysł kona wcześniej, dlatego ofiara wydaje się pustą skorupą. Pewni magowie, zwani szamanami, praktykują tę samą odmianę magii, którą w ich przypadku nazywamy animizmem. Bugan może zyskać na siłach, sprzymierzając się z szamanem: w zamian za ludzkie ofiary niszczy jego wrogów, bądź dzieli się własnymi zapasami animusu z magiem. I tego właśnie obawiam się najbardziej: że nie mamy do czynienia z samotnym buganem. Możliwe, że bierze w tym udział również mroczny szaman. Co tu kryć, w owym domniemanym rozprawianiu się z mrokiem – poddawaniu próbom oraz zabijaniu fałszywie pomówionych czarownic – używa się samego mroku: nie tylko bugana, ale i pomiota. Powiedz mi zatem, Simonie, kiedy to wszystko się zaczęło? – Dobrze ponad dwadzieścia pięć lat temu. Nim jeszcze przyszedłem na świat, na zachodnim brzegu wyspy wylądowała czarownica w towarzystwie owego pomiota. Okazał się wiedźmim synem. Gwardziści oddali ją buganowi, a jego uwięzili, wykorzystując do tropienia innych wiedźm. Kobiety podejrzewane o czary zawsze poddawano próbom w beczkach ze szpikulcami, lecz wcześniej winne palono na stosie. Zawsze też wyszukiwano cudzoziemców – imigrantów, którzy przybywali na wyspę, próbując się na niej osiedlić. Adrianę oskarżono jako jedną z pierwszych miejscowych… W tym momencie głos Simona załamał się w szlochu. Stracharz czekał cierpliwie, aż chłopak zapanuje nad sobą, po czym wrócił do pytań. – Wiemy, że ci ciężko, Simonie, ale wszystko, cokolwiek zdołasz mi powiedzieć, zwiększy nasze szanse w walce z tym, z czym trzeba się zmierzyć. Mówisz „oni”, lecz kto za wszystkim stoi? Kto wszystkim kieruje? – Głową rady rządzącej wyspą jest lord Barrule z twierdzy Greeba, ten sam, który skazał Adrianę. Właśnie on zdecydował, by zachować pomiota przy życiu, wykorzystując go do wyszukiwania czarownic. Powtarzał też, że w żaden sposób nie da się pozbyć bugana. Jeśli jedna zamiast palić czarownice na stosie, zaczniemy je rzucać buganowi, ten uspokoi się, co ochroni naszych ludzi. – Cóż, całkiem możliwe, że Barrule jest mrocznym szamanem – wtrącił stracharz. – Trudno wyobrazić sobie gorszą sytuację: to człowiek o wielkiej władzy i wpływach. Ale jeśli zdołamy zniszczyć bugana, szaman porządnie osłabnie. Jak opisałbyś lorda? – Najlepiej użyć słowa „okrutnik” – odparł Simon. – Zalicza się do ludzi, którzy lubią

stawiać na swoim. Poza tym pasjonuje się hazardem. Po wsiach krąży mnóstwo historii o hazardowych przyjęciach w twierdzy. Często obstawiają walki psów. Powiadają, że Barrule sprowadził tu kiedyś niedźwiedzia, po czym zmusił go do walki ze stadem wilków. Na te słowa umilkliśmy. Nienawidzę okrutnego traktowania zwierząt. Pomyślałem o Szpon i szczeniakach, skazanych na taki los. – Musi być strasznie, gdy bugan zbliża się pod postacią ducha – rzekłem w końcu. – Na otwartym terenie jedyną szansą jest uciec przed nim jak najszybciej – poinformował stracharz. – Uwięziony w pobliżu, nie masz żadnych szans, chłopcze. Bugan szepcze do swych ofiar złowieszczym ludzkim głosem, aż w końcu zaczynają widzieć w głowach obrazy – wizerunki najgorszych przeżyć bądź uczynków w życiu. Demon to sadysta: uwielbia zadawać ból; zmusza ofiary do przeżywania owych wydarzeń wciąż na nowo, raz po raz. Ofiary słyszą szepty w środku głowy. Niektóre popadają w obłęd: wciskają sobie w uszy ostre patyki, by się ogłuszyć, lecz daremnie – szepty nie milkną. Przez kilka dni stwór wysysa całą siłę życiową. Animy odebrane ofiarom przechowuje gdzieś w podziemnym labiryncie. – Ma pan na myśli taki labirynt, jak ten za srebrną bramą pod katedrą w Priestown? – Nie, chłopcze, ten jest zupełnie inny. W tamtejszym uwięziono Mora, a wykopał go i wyłożył kamieniami sam Mały Lud. Bugan wykopuje własny labirynt, kręty, wijący się pośród gałęzi drzew. Demon panuje nad ofiarami, sprawia, że mogą się poruszać – czasami z katastrofalnym skutkiem dla wszystkich, którzy kręcą się w pobliżu. Kiedy za pierwszym razem, jako młody stracharz, spróbowałem rozprawić się z Morem, przywiązałem do srebrnej bramy kłębek sznurka. Zagłębiając się w tunele, rozwiązywałem sznur tak, by móc odnaleźć wyjście. Tu jednak nie da się sztuczki powtórzyć: tunele bugana przesuwają się, zmieniają, czasem w ciągu jednej nocy. Mogą też się zawalić, zasypując wszystkich w środku. Pamiętam relacje stracharza, który zabił bugana daleko na południe od Hrabstwa. Po trzech miesiącach od śmierci demona jego tunele zawaliły się, tworząc w całej okolicy zapadliska. Nigdy nie należy stawiać czoła buganowi w jego tunelach – podjął stracharz – toteż zejście pod ziemię uważam za ostatnią rzecz, jaką winniśmy planować! W biały dzień nie pokaże swojej twarzy, lecz jeśli po zmroku zapuścimy się w okolice kaplicy, powinno się udać wywabienie stwora na otwartą przestrzeń. Oto więc, co zamierzam zrobić… *** Tej nocy spałem smacznie. Mistrz obudził mnie parę godzin przed świtem, żebym pełnił straż. Sądziłem, że wystarczą same psy, ale stracharz wolał nie ryzykować. Oznajmił, iż szaman dysponuje szczególną władzą nad zwierzętami. Niezależnie od wyszkolenia może je zmusić do wykonywania swoich rozkazów. W końcu słońce wzeszło między drzewami na wschodzie, wkrótce wokół rozśpiewały się ptaki. Otaczający las powoli budził się do życia. Nie wyczuwałem najmniejszego zagrożenia. Trudno uwierzyć, że zaledwie milę na północ od nas zaczynało się terytorium bugana. Zjedliśmy późne śniadanie – grzyby, znów pozbierane przez Alice. Kupno prowiantu w gospodzie groziło zbytnim ryzykiem, zresztą obaj ze stracharzem niewiele jadaliśmy. Należało właśnie rozpoczynać post przygotowujący do starcia z mrokiem. Później we czwórkę pomaszerowaliśmy ku kaplicy. Kapitan Baines pozostał na miejscu z psami.

– Klucz do sukcesu stanowi cisza i zręczność – poinformował go mój mistrz. – Nie chcę, by zwierzęta kręciły się wokół ruin. Trzeba uważać, bo należy zakładać obecność szamana. Jednakże jestem niemal pewien, że za dnia bugan nikomu nie zagraża. Na razie ograniczymy się wyłącznie do obserwacji, by móc lepiej przygotować się do walki po zmroku. Nim dotarliśmy do celu, wiatr przygnał z zachodu deszczowe chmury. W szarym świetle kaplica wyglądała złowieszczo, niebezpiecznie. Stała na zboczu wzgórza, z trzech stron otoczona przez las, który ciągnął się niżej. Wciąż miała wszystkie ściany, dach jednak dawno już się zawalił. Drzwi zdjęto z zawiasów, weszliśmy zatem do środka. Zapatrzyliśmy się na pradawne kamienne mury, obecnie pokryte plamami wilgoci i mchu. – Niektórzy sądzą, iż bugan nawiedza ruiny kaplicy, by nie dopuścić do jej odbudowania – oznajmił stracharz. – Choć nie ma dowodów popierających tę tezę. Jednakże wiele stworów z mroku unika miejsc, w których ludzie gromadzą się na modły. Zdarza się, że boginy uszkadzają fundamenty budowanych kościołów – nie znoszą odgłosów modlitw. Mnie jednak interesuje rozmiar jego terytorium. Jak daleko się zapuszcza? – Oto twierdza – pokazałem Alice ręką szarą wieżę, ledwie widoczną ponad odległym lasem. Za nią wznosił się złowieszczy masyw góry Greeba. Alice spojrzała, nie odezwała się jednak. – W istocie – przytaknął żałobnym tonem Simon. – Lochy, w których trzymają ofiary przeznaczone dla bugana, mieszczą się z tej strony, na południe od fosy. – Jeśli bugan potrafi docierać tak daleko we wszystkich kierunkach, posiadł całkiem spore terytorium – zauważył stracharz. – Przejdźmy się w tamtą stronę, powinniśmy lepiej poznać układ terenu. Poprowadził nas na południe od ruin kaplicy. Zaczęliśmy schodzić ze wzgórza, coraz bardziej zagłębiając się w las; z każdym naszym krokiem pomruk płynącej wody stawał się głośniejszy. Buty zapadały się z mlaśnięciem w nasiąkniętą, błotnistą ziemię. – Tu, w dolinie, powinna płynąć rzeka Greeba – stracharz zatrzymał się nagle. – Zaszliśmy już dość daleko. Niebezpieczna okolica – lepiej nie zapuszczać się dalej po zmierzchu. Jeśli bugan przyjmuje odmienną postać, zapewne dostosowuje ją do tutejszych warunków. – Czy mógłby przybrać kształt gadźca? – spytałem. Gadźce były naprawdę przerażające. Kiedy pracowałem z Billem Arkwrightem, polowaliśmy na jednego, który zabił dziecko. Wywlókł chłopczyka z łóżka i go pożarł. Po malcu zostało tylko kilka zakrwawionych strzępów koszuli. – Niewykluczone, chłopcze, lecz miejmy nadzieję, że nie. Gadźce zaliczają się do grupy stworzeń niebezpiecznych; czasami dorównują wielkością koniom pociągowym. Uwielbiają wodę i bagna. Bardzo by im się tu podobało. – Stracharz odwrócił się do Simona. – Ich ciała pokrywają łuski, które trudno przebić klingą. Co więcej, posiadają potężne szczęki, dysponują więc paszczą pełną ostrych zębów. W dodatku na lądzie plują śmiercionośną trucizną, przenikającą przez skórę, tak że ofiara ginie w męczarniach… Przypomniałem sobie gadźca, którego w końcu odnaleźliśmy. Bestia plunęła na Billa, lecz szczęśliwym trafem jad wylądował na butach Arkwrighta. Powiodłem wzrokiem po drzewach i gęstych roślinach, tak bujnych, że nie widziałem nawet rzeki. Popatrzyliśmy z Alice po sobie. Oboje myśleliśmy o tym samym. To miejsce budziło w nas złe przeczucia. ***

Powróciliśmy do zagajnika, w którym czekał kapitan Baines z psami. Wkrótce po zmroku rozpoczęliśmy przygotowania do wyprawy na teren kaplicy. Wcześniej padał gęsty deszcz, teraz jednak od czasu do czasu księżyc błyskał nieśmiało pośród poszarpanych chmur, pędzonych po niebie przez porywisty, zachodni wiatr. Stracharz wręczył mi swą torbę. – No, chłopcze, bierzmy się do roboty. Kapitan oraz Simon Silby mieli zostać z psami. Przypuszczam, iż mój mistrz oczekiwał, że Alice uczyni tak samo, bo gdy ruszyła za nami, najpierw zdumiał się, a potem zmarszczył brwi. – Zostań, dziewczyno – rzucił. – To stracharska robota. – W przyszłości często się wam przydawałam – odparła Alice. Mistrz spojrzał na nią i na mnie podejrzliwym wzrokiem. Nie miał pojęcia o istnieniu słoja krwi, ale spostrzegłem, że wyczuwa coś złego. – Nierozłączki z was, co? – Zmarszczył czoło. Uśmiechnąłem się. Wzruszyłem ramionami. Kręcąc głową, stracharz ruszył w stronę kaplicy. Oboje podążyliśmy za nim. Od ruin wciąż dzielił nas spory kawałek, gdy mistrz się zatrzymał. – Teraz się skup, chłopcze – polecił cicho. Wędrowaliśmy dalej, lecz znacznie wolniej, znacznie ostrożniej. Każdy krok zbliżał nas do murów kaplicy. W końcu znaleźliśmy się dość blisko, by dotknąć wilgotnych kamieni. – Chyba jest w pobliżu – mruknął stracharz. – Czuję go w kościach… Wiedziałem, że ma rację. Po plecach przebiegał mi chłodny dreszcz, ostrzeżenie, że w pobliżu czai się coś z mroku. Stracharz poprowadził nas wzdłuż muru, kierując się w stronę drzew. W chwilę później znaleźliśmy się pośród nich, wiatr wiał nam w twarz. Za każdym razem, gdy księżyc wyłaniał się zza chmur, cienie tańczyły na ziemi. Postąpiliśmy jeszcze paręnaście kroków, a potem mistrz zatrzymał się nagle. Pośród drzew, jakieś pięćdziesiąt jardów od nas, stało dwóch mężczyzn: jeden wysoki, chudy jak strach na wróble, odziany w długą ciemną szatę, drugi zaś przysadzisty, muskularny, o wielkiej głowie, jakby pozbawiony szyi. Księżyc znów wyszedł. Oświetlił tych dwóch, ukazując prawdziwą grozę, z jaką przyszło nam się zmierzyć. Wysoki mężczyzna miał twarz okrutną, surową. Lecz dopiero druga postać wzbudziła w moim sercu rozpacz, sprawiając, że ugięły się pode mną kolana. Tam w ogóle nie stał człowiek. Stwór wydawał się przysadzisty, bo uprzednio opadł na czworaki. Teraz nagle wyprostował się, ukazując prawdziwe rozmiary. Twarz miał włochatą, podobnie resztę ciała. Porastała go sierść, przypominająca raczej zwierzęce futro niż ludzkie włosy. Mieliśmy przed sobą bugana w postaci włochatego człowieka – Zgniatacza. Jego towarzyszem musiał być szaman. Gdy tylko myśli te przemknęły mi przez głowę, bugan ponownie opadł na czworaki. Księżyc zaszedł za chmurę, pogrążając nas w ciemności, w której łyskała tylko para świecących, czerwonych oczu. Nagle stwór ryknął potężnie – potwornym głosem, od którego zatrzęsła się ziemia i drzewa. Ryk, słyszałem przerażający ryk. Zamarłem, niezdolny do wykonania choćby jednego ruchu. Usłyszałem szczęk: to stracharz wypuścił klingę z czubka swojej laski. Zdecydowanym krokiem ruszył w stronę wrogów. Gdy jednak księżyc znów wyszedł, zobaczyliśmy jedynie

bugana. Szaman zniknął. Demon przybrał teraz postać potężnego, czarnego byka o olbrzymich rogach. Rozwścieczony rył ziemię racicami, z nozdrzy bestii wydostawały się chmury pary. Gotował się do ataku. Z ogłuszającym łoskotem pogalopował w stronę stracharza. Mój mistrz przyjął pozycję ochronną, unosząc laskę ukośnie przed ciałem. W porównaniu z buganem wydawał się drobny, kruchy, skazany na rozdarcie rogami, na stratowanie. Serce podeszło mi do gardła. Tkwiłem w miejscu jak sparaliżowany. Wiedziałem, że mistrz zaraz zginie.

Wszystko rozegrało się tak szybko, że z początku nie zarejestrowałem, co się dzieje. Demon nie trafił w stracharza, który dźgając laską, uskoczył w ostatniej chwili. Mijając go, bugan zarzucił głową i zahaczył mego mistrza lewym rogiem. Odrzucił stracharza na bok, ten zaś upadł ciężko, koziołkując. Nie poruszał się. Czyżby nie żył? Jeśli nawet tylko stracił przytomność, sytuacja nie przedstawiała się najlepiej. Bugan nie zwrócił uwagi na Alice oraz na mnie. Zatoczył szeroki łuk, zawrócił. Pochylił łeb tak, że ostre rogi celowały wprost w znieruchomiałe ciało mistrza. Serce ścisnęło mi się ze zgrozy. Zamierzał znów zaatakować! Przez moment nie mogłem się ruszyć. Wówczas jednak Alice krzyknęła i puściła się biegiem naprzód. Wymachiwała rękami, starając się odwrócić uwagę bugana. Zwabiała go do siebie. Demon zatrzymał się, łypał na nią wielkimi, czerwonymi, wściekłymi ślepiami. A potem zaatakował! W jednej chwili poczułem, że odzyskuję zdolność ruchu. Cisnąłem torby, pomknąłem ku Alice, próbując osłonić ją przed złowrogim stworem. W biegu wypuściłem klingę z własnego kija, krzycząc głośno. – Tutaj! – wołałem. – Tutaj! Przecież o mnie ci chodzi! Bugan nie zwracał uwagi na moje krzyki. Znów groza ścisnęła mi gardło: dopadł Alice, nim zdołałem ją zasłonić. Przez jedną straszliwą chwilę sądziłem, że stratował moją przyjaciółkę. Potem jednak ujrzałem, że opadła na kolana i odturlała się w ostatniej chwili. Bugan znów zawrócił. Ponownie uderzył racicą o ziemię. Parskał gniewnie przez nozdrza. Tym razem patrzył na mnie. Dostałem to, czego chciałem. Teraz ja byłem celem!

Ruszył, wbijając we mnie spojrzenie czerwonych ślepi. Pochylał ostre rogi, gotowe mnie przebić. Ja jednak skupiłem się mocno, wciągnąłem powietrze w płuca i spróbowałem spowolnić upływ czasu. Ów dar odziedziczyłem po mamie – odkryłem tę umiejętność dopiero niedawno. Użyłem jej, by obronić się przed Ordyną – nazwała to „szybkością, która rzuca wyzwanie upływowi czasu”. Jeśli nawet użyła trafnych słów, z całą pewnością teraz akurat czasu nie wyzywałem. Niełatwo bowiem używa się takiego daru, a ja nie panowałem nad nim w pełni. Starałem się, jak mogłem, jeśli jednak nawet czas zwolnił, to niekoniecznie ze szkodą dla bugana. Dopadł mnie w mgnieniu oka; gdy uskoczyłem, opadając na kolano, jego prawy róg minął moją głowę ledwie o ułamek cala. Ledwie zdążyłem zerwać się z ziemi, gdy znów zaatakował. Tym razem potrząsnął głową, zataczając rogami szeroki łuk. Ja jednak przewidziałem, co zrobi, więc uskoczyłem i dźgnąłem kijem. Ostrze raniło go tuż za uchem. Stwór ryknął z bólu, po czym zachwiał się lekko, nim znów zawrócił. Srebrne ostrze go zraniło. Gdyby demon przyjął postać gadźca, twarde łuski utrudniłyby zakłucie bestii, teraz jednak miałem okazję wbić mu klingę w serce i zakończyć wszystko. Ze wzrastającą pewnością siebie znów zacząłem się koncentrować. Skup się! Rozciągnij czas. Spowolnij go. Zatrzymaj! Działało. Bugan istotnie zdawał się zwalniać. Wcześniej jego nogi tworzyły jedną, rozmazaną plamę, teraz widziałem, jak się poruszają. Gdy znalazł się w zasięgu laski, niemal zastygł bez ruchu. Łeb otaczał nieruchomy obłok oddechu, czerwone ślepia lśniły niczym szkło. Dostrzegając szansę, uskoczyłem w bok. Uniosłem kij, gotów pchnąć stwora pod ramię, w serce. Niemal już znieruchomiał. Prawie udało mi się zatrzymać czas! Wystarczy pchnięcie klingi, by demon zginął. Dźgnąłem w dół, lecz ku memu głębokiemu zawodowi ostrze natrafiło na pustkę. Bugan zniknął! Zaskakujące zniknięcie przełamało moją koncentrację, straciłem panowanie nad czasem. Znów poczułem wiatr na twarzy, usłyszałem, jak świszcze wśród gałęzi; księżyc posyłał na ziemię roztańczone cienie, a potem znów znikał za chmurą. Stałem, powoli odzyskując oddech po ciężkiej walce. Czy stwór znów się zmaterializuje? Zraniłem go, ale niezbyt ciężko. Może wyczuł, co próbuję zrobić z czasem, może pojął, jak bardzo mu zagrażam. Czy zatem wróci – tym razem w niebezpieczniejszej postaci? Może zacznie szeptać do mnie w formie duchowej, wysączając mój animus? Zerknąłem na mistrza. Wciąż się nie poruszał. Jak ciężkie odniósł rany? Dopiero wtedy uświadomiłem sobie, że nie dostrzegam ani śladu Alice. – Alice! Alice! – zawołałem, nie usłyszałem jednak odpowiedzi. Przerażenie ścisnęło mi serce. Czyżby schwytał ją szaman? – Alice! – wrzasnąłem ponownie z desperacją w głosie. Jedyną odpowiedź stanowił jęk stracharza, poszedłem zatem sprawdzić, co z nim. Kiedy ukląkłem obok, siadł z bolesnym stęknięciem. – No dalej, chłopcze, pomóż mi wstać. Odłożyłem kij na ziemię, objąłem ramieniem mistrza, dźwignąłem. – Jak bardzo jest pan ranny? – spytałem niespokojnie. Nie dostrzegłem ani śladu krwi, lecz stracharz śmiertelnie zbladł.

– Na szczęście czubek rogu chybił, ale uderzył mnie mocno w ramię i ogłuszył. Przeżyję, zostanie mi na pamiątkę tylko ból głowy i kilka siniaków. Co się stało? Opowiedziałem o walce z buganem, a także o tym, jak zniknął. – Alice zaginęła – podjąłem temat. – Kiedy pan upadł, bugan od razu ponowił atak, lecz ona odwróciła uwagę bestii. Ocaliła panu życie. W tamtej chwili widziałem ją po raz ostatni. Może szaman ją porwał? Bo ten człowiek obok demona to był szaman, prawda? – Najprawdopodobniej, chłopcze – zwłaszcza że zniknął ot, tak. Nie martw się o dziewczynę. Potrafi o siebie zadbać. Jeśli ma choć cień rozsądku, zdążyła uciec przed buganem. I my też powinniśmy się oddalić. – Ale co, jeśli szaman odda ją buganowi? Stracharz nie odpowiedział, obaj jednak wiedzieliśmy, że to całkiem możliwe. Ostatecznie pomiot wywęszył Alice i odnalazł w jej duszy mrok. Jednak ja z przerażeniem myślałem o czymś innym. Alice znalazła się poza zasięgiem słoja krwi. Mimo ostrzeżeń stracharza, który podkreślał, że grozi nam niebezpieczeństwo, uparłem się przeszukać okolicę. Niczego jednak nie znalazłem, w końcu musiałem zrezygnować. Bałem się o Alice – gdy odchodziłem w ślad za mistrzem, czułem ucisk w gardle. Zły mógł się zjawić w każdej chwili, szukając na niej pomsty. Mógł zabić Alice i na zawsze porwać jej duszę w mrok. *** Już w obozie, dręczony obawami, nie mogłem zasnąć. Sądziłem, że świt nigdy nie nastanie, w końcu jednak nadszedł – piękny, jasny ranek, całkowicie niepasujący do mego nastroju. Dzień zaczął się źle. Gdy tylko wstałem, uświadomiłem sobie, że psy zniknęły. Nie widziałem ani śladu Szpon, Krwi ani Kości – nie odpowiadały też na wezwania. Zazwyczaj były posłuszne i nie zdarzało się, by odbiegały na tak długo. Czyżby sprawił to szaman? Nie zjedliśmy porządnego śniadania, jedynie po kęsie sera. Wszyscy prezentowali ponury nastrój, zwłaszcza Simon Sulby, który rozpaczliwie pragnął cokolwiek zrobić, świadom, że z każdym mijającym dniem niebezpieczeństwo grożące Adrianie rośnie. – Nie mogę tak tu siedzieć bezczynnie! – Jego głos przepełniała rozpacz. – Co, jeśli dziś w nocy znów się wam nie uda? – Nie dam żadnych gwarancji – odparł stracharz z wyraźną irytacją. – Ale powiem ci jedno: jeśli pójdziesz sam i podejmiesz niemądrą próbę ocalenia jej z twierdzy, w lochach znajdzie się kolejna osoba czekająca na bugana. Będziesz nią ty! – Może nie mam szans na ocalenie Adriany. Lecz jest coś, co wciąż mogę zrobić. Mógłbym pójść do St. John’s i zwrócić się do Tynwaldu. – Tynwaldu? – powtórzyłem. – Czy to rada rządząca wyspą? Simon pokręcił głową. – Nie, to parlament, ciało obieralne, który mianuje radę. Tynwald ma prawo zmieniać wyroki rady. Za kilka dni spotkają się w St. John’s – wiosce obok wieży czarownic, w której was uwięziono. Tynwald może nakazać lordowi Barrule’owi, by uwolnił Adrianę. – I wysłuchają cię? – Wysłuchają, choć rzadko wtrącają się do spraw wyspy po mianowaniu rady. Lecz co innego mogę uczynić? Obywatele mają prawo wystąpić przed Tynwaldem. Adriana nie jest czarownicą, nigdy nią nie była. Rozumie ptaki, ot, wszystko. Przypadł jej w udziale

wyjątkowy talent, który niepokoi część ludzi. Czemu tak musi się dziać? Dlaczego ludzie tacy jak Barrule okropnie utrudniają życie innym? Adriana i ja chcemy po prostu się pobrać, mieć dzieci oraz wieść szczęśliwe życie. Czy żądam zbyt wiele? Jedno wiem na pewno: jeśli zabraknie Adriany, moje istnienie straci sens. Nie będę umiał bez niej żyć. Stracharz ze smutkiem pokręcił głową. Jakiś czas milczał. – Posłuchaj – rzekł w końcu. – Daj nam jeszcze jedną noc. Gdybyśmy dziś w nocy zabili bugana, to by ją ocaliło przed bezpośrednim zagrożeniem. Simon nie odpowiedział. Nie wydawał się przekonany. – Myśli pan, że szaman schwytał Alice? – spytałem mistrza. Zrobiło mi się smutno z powodu Simona, martwiłem się o Adrianę, ale najbardziej dręczyła mnie obawa o Alice. – Niewykluczone, chłopcze. Mógł ją zwabić do siebie, używając mrocznej magii, choć nie mógł dziewczyny fizycznie porwać. Bo widzisz, zeszłej nocy wcale go tam nie było. Dlatego właśnie wydawało ci się, że zniknął. Szaman potrafi bowiem wysyłać swego ducha poza ciało i dla takich jak my, obdarzonych darem, ów duch wygląda zupełnie jak on sam. Psy to co innego: jak mówiłem, szaman dysponuje szczególną władzą nad zwierzętami. Bill Arkwright dobrze je wytresował; to do nich niepodobne, by tak po prostu zniknęły. – Ja też chciałbym odwiedzić St. John’s, żeby uzupełnić zapasy – wtrącił kapitan Baines. – Spróbuję powęszyć, co się dzieje. Wkrótce odszedł. Również Simon, który nie dał się przekonać, wyruszył do St. John’s z zamiarem stawienia się na posiedzeniu Tynwaldu. Przed odejściem jednak narysował mapę. Zaznaczył na niej twierdzę Greeba, ruiny kaplic oraz Douglas. Uwzględnił również małe miasteczko Peel na zachodnim wybrzeżu oraz młyn, w którym Adriana mieszkała z rodzicami. Przyjrzałem się uważnie mapie, zapamiętując wszystkie szczegóły. Zapadł już zmrok, a kapitan wciąż nie wracał. Zaczęliśmy się martwić. Co go zatrzymało? Ukryliśmy torby, najlepiej jak potrafiliśmy, by móc swobodniej walczyć z buganem. Sól i żelazo na nic by się zdały w starciu z tym demonem, zabraliśmy jednak nasze srebrne łańcuchy, w nadziei, że zdołamy skrępować go na trochę, co dałoby nam szansę użycia kling ze stopu srebra, ażeby bestię wykończyć. Kiedy zapadł zmierzch, znowu ruszyliśmy w stronę kaplicy. Zeszłej nocy poszło nam źle. Nie wierzyłem, by tym razem stało się inaczej. Bugan okazał się bardzo niebezpieczny, dysponował też potężnym sojusznikiem: szamanem. Nie zaszliśmy daleko, gdy dobiegło nas szczekanie psów. Przez moment obawiałem się, że słyszymy swych prześladowców, potem jednak odprężyłem się. Drugi raz nie zamierzałem dać się nabrać. – Tak hałasują tylko psy Billa Arkwrighta – poinformowałem stracharza. – Wracają! Nagle psy zaczęły wyć i ujadać, jakby chwyciły trop zdobyczy. – Owszem, chłopcze, ale nie wracają same! – zawołał mój mistrz. Psy pędziły ku nam. Tuż za nimi podążała duża grupa zbrojnych, w sumie może dwudziestu. – Uciekaj, chłopcze! Puściliśmy się biegiem najszybciej, jak umieliśmy, nasze stopy frunęły w szorstkiej trawie, lecz choć gnaliśmy dłuższą chwilę, wciąż nie zdołaliśmy zwiększyć odległości od ścigających. – Rozdzielmy się! – krzyknął stracharz. – Rozdzielimy wtedy także ich, to może nie złapią nas obu!

Posłuchałem, skręcając w lewo, on zaś skierował się w prawo. Dla żadnego z nas schwytanie nie oznaczało niczego dobrego, lecz rada mistrza miała sens. Przez kilka chwil pędziłem naprzód. Ujadanie psów zdawało się cichnąć. Kiedy jednak uznałem, że może mi się powiodło, usłyszałem tuż za sobą ciche warknięcie. Obejrzałem się, zobaczyłem szybko zbliżającą się Szpon. Za nią biegło pół tuzina uzbrojonych w pałki mężczyzn. Oni mnie nie doganiali, ale pies owszem. Potknąłem się o kępę trawy, upadłem na czworaki. Natychmiast poderwałem się na równe nogi. Nim jednak zdążyłem postąpić choć krok, Szpon dopadła zębami portek tuż nad moją kostką. – Puszczaj, Szpon! Puszczaj! – krzyknąłem, ona jednak warknęła i zaczęła potrząsać moją nogą jak szczurem. Nie mogłem uwierzyć, że tak się zachowuje. Zawsze dotąd słuchała Billa Akrwrighta, a raz ocaliła mi życie, gdy pochwyciła mnie wodna wiedźma, Morwena. Od śmierci Billa myślałem o niej jak o mym własnym psie. Jakim cudem szaman zdołał zwrócić ją przeciwko mnie? Wydawała się zupełnie odmieniona. Szpon była wielkim, potężnym ogarem; mogłem ją zmusić do wypuszczenia nogawki tylko mocnym ciosem kija – choć nawet to niekoniecznie by wystarczyło. Uniosłem rękę, lecz zawahałem się… nie potrafiłem tego zrobić. A potem było już za późno. Pierwszy z gwardzistów – wielki, barczysty mężczyzna – mnie doścignął. Zamachnął się pałką, celując w głowę. Psa co prawda nie uderzyłem, lecz gwardzistę – owszem. Z jękiem runął do mych stóp. Powaliłem też drugiego napastnika, pozostali jednak mnie otoczyli. Dalej sprawy potoczyły się bardzo źle. Szpon, warcząc, wypuściła nogawkę i chwyciła mnie za kostkę. Poczułem ostre zęby wbijające się w ciało, wstrząs wywołany jej zachowaniem okazał się jednak gorszy niż fizyczny ból. A potem cios wymierzony w głowę powalił mnie na kolana. Kij wyleciał mi z dłoni. Posypał się grad uderzeń, ktoś kopnął mnie w brzuch, zgiąłem się wpół z bólu, z trudem chwytając oddech. Szorstkie ręce dźwignęły mnie z ziemi, związały mi dłonie za plecami, a potem poprowadzono mnie wśród drzew. Od czasu do czasu któryś z gwardzistów wymierzał mi kopniaka w plecy bądź w nogi. Jakby tego było mało, między pniami ujrzałem szary, kamienny mur twierdzy. Wiedziałem, dokąd mnie zabierają – do lochów, buganowi na pożarcie. *** Twierdzę Greeba otaczała szeroka fosa, pełna mętnej, mulistej wody. Lecz zamiast mostu zwodzonego, jak w wieży Malkinów, tu do środka wiodła zwykła drewniana rampa, prowadząca do metalowej kraty pomiędzy dwiema strażnicami, nieco tylko wyższymi od murów zewnętrznych. Stałem tam, zasypywany kopniakami, poszturchiwany, czekając na podniesienie kraty. Kiedy znalazłem się wewnątrz, ujrzałem mury otaczające brukowany dziedziniec. Zauważyłem mnóstwo kamiennych budynków. W samym środku wznosiła się wysoka wieża, chroniona kolejną kratą. Dwaj gwardziści, każdy uzbrojony w migoczącą pochodnię, powlekli mnie pod mocną, metalową kratownicą, następnie zaś w dół stromych spiralnych schodów, aż dotarliśmy do wartowni, gdzie pół tuzina mężczyzn spożywało posiłek, podczas gdy inni czyścili buty oraz pancerze. Mnie zabrano przez drzwi naprzeciwko nich, kolejnymi schodami wiodącymi w wilgotną ciemność. W końcu znaleźliśmy się w wąskim korytarzu. Z sufitu kapała woda, pod stopami

czułem miękkie błoto. W pewnym momencie ujrzałem wodę ściekającą po ścianie – założyłem, że przechodzimy pod fosą, kierując się w stronę głębokich lochów od strony południowej, w zasięgu bugana. Od czasu do czasu z korytarza odchodziły boczne tunele, w prawo i w lewo. Spodziewałem się, że trafię do pomieszczenia podobnego do tego w wieży czarownic Tynwaldu, wraz z innymi więźniami, w tym z Adrianą. Jednak maszerowaliśmy na wprost, mijając rząd wąskich cel: nie słyszałem żadnych dźwięków ani poruszeń, nie potrafiłem zatem stwierdzić, czy są zajęte. Jeden z gwardzistów otworzył drzwi na końcu i po przecięciu lin krępujących mi ręce, wepchnął mnie do środka. Gdy metalowe wrota zatrzasnęły się za moimi plecami, otoczyła mnie nieprzenikniona ciemność. Odczekałem, aż odgłos kroków umilknie, potem sięgnąłem do kieszeni po hubkę i ogarek. Zawsze noszę je ze sobą, bo stracharze często pracują po zmroku lub w podziemnych komorach. Sprawdziłem też słój krwi. Z ulgą przekonałem się, że wciąż jest cały i bezpieczny. Biedna Alice znalazła się jednak poza jego zasięgiem. Nie mogłem znieść myśli o niebezpieczeństwie grożącym mojej przyjaciółce ze strony Złego. Zdumiewające, lecz mnie nie przeszukali, więc nie odkryli srebrnego łańcucha. Choć przecież łańcuch nie przyda mi się w walce z buganem w duchowej postaci, gdy ten przybędzie, by wysączyć z mojego ciała życie. Zdołałem zapalić świeczkę. Podziemna cela okazała się jeszcze gorsza, niż oczekiwałem. Nie zauważyłem nawet skrawka słomy, na której można by się położyć. Spostrzegłem za to coś dziwnego: trzy ściany wykonano z wilgotnego kamienia, czwartą natomiast tworzyła ziemia: mocno ubita ziemia. Na ten widok ręce zatrzęsły mi się tak, że płomień świecy zamigotał – bo nisko, pośrodku ściany, widniał ciemny wylot tunelu. Czy spoglądałem na jeden z tuneli bugana? Schyliłem się nisko, zajrzałem do środka. Jego kraniec pozostawał skryty w mroku, zdawało się jednak, iż tunel liczy sobie zaledwie piętnaście stóp długości. Czyżby ktoś zapragnął uciec, wykopał przejście i został przyłapany? Jeśli tak, czemu strażnicy nie zasypali otworu? Liczyłem na jeszcze jeden sposób opuszczenia celi, gdyż w kieszeni chowałem pewien użyteczny przedmiot – specjalny klucz. Wykonał go brat stracharza, Andrew. Klucz ów otwierał większość zamków. Nieszczególnie jednak śpieszyło mi się z jego użyciem. Zapewne z łatwością wydostałbym się z celi, ale do sforsowania pozostawały ciągle dwie kraty, broniące dostępu do twierdzy. Gwardziści z pewnością pilnowali mechanizmów, które je podnosiły, toteż ucieczka wydawała się niemożliwa. Oczywiście, obok leżały inne cele, a w jednej z nich być może siedziała Adriana. Jeżeli złapali stracharza, też pewnie go tu sprowadzą – ale wtedy zapewne usłyszałbym rumor w korytarzu. Uznałem zatem, że najlepiej czekać. Kilku współpracującym osobom łatwiej uda się wydostać. Czekałem bardzo długo, niczego jednak nie usłyszałem. Z pewnością gdyby złapali stracharza, już by go tu doprowadzili. Może więc zdołał uciec? W końcu zdmuchnąłem świeczkę. Trzeba oszczędzać ją na przyszłość. Zwinąłem się w kłębek na ubitej ziemi i próbowałem zasnąć. Było zimno i mokro, wkrótce zacząłem dygotać. Bolało mnie całe ciało, pokryte sińcami po tym, jak pobili mnie gwardziści. Nie miałem obok siebie Alice, która ukoiłaby ból ziołami – jedynie czas mógł mnie uzdrowić.

Kilka razy przysypiałem i budziłem się gwałtownie. Gdy jednak ocknąłem się po raz ostatni, sprawiło to coś innego niż zimno oraz niewygoda. Wyłowiłem uchem szelest spadającej ziemi. Ktoś albo coś wyłaniało się z tunelu…

Otworzyłem pudełko z hubką. Mimo drżenia rąk, zdołałem zapalić ogarek. Ze zgrozą spojrzałem na ścianę z ubitej ziemi. Z wyjścia tunelu wystawała włochata głowa, ręce oraz górna część korpusu. Stwór patrzył wprost na mnie. Był wielki. Oto spełniły się moje najgorsze obawy: przybył bugan, ponownie pod postacią Zgniatacza. Demon okazał się rosły, muskularny, praktycznie pozbawiony szyi, górne kończyny kończyły się szerokimi szponami, wyraźnie służącymi do kopania ziemi. Masywne cielsko porastały długie, czarne włosy, połyskujące w blasku świeczki niczym wysmarowane olejem. Z bliska najbardziej zdumiewała twarz. Bugan miał wielkie, wąsko osadzone oczy okrutnego drapieżcy, kiedy jednak jego wzrok powędrował ku świecy, powieki opadły, pozostawiając szparki. Bugan w tej postaci stworzył najwidoczniej labirynt pogrążonych w ciemności tuneli i obecnie go zamieszkiwał. Zastanawiałem się, czy światło mu nie przeszkadza. Z oślizłego, mokrego, drżącego ryja skapywały na podłogę krople wilgoci; nagle stwór warknął nisko w głębi gardła, po czym otworzył paszczę, ukazując zęby zdolne odgryźć rękę, nogę czy nawet głowę. Rosły w podwójnych rzędach; te z przodu ostre i trójkątne, niczym zęby piły, te z tyłu szerokie jak ludzkie, lecz znacznie większe: trzonowce, służące do miażdżenia i przeżuwania. Nic dziwnego, że nazwano go Zgniataczem. Ale dlaczego odwiedził mnie w takiej postaci? Czy nie mówiono, że zakrada się jako duch i szepcząc, wysącza z ofiar siłę życiową? Wsunąłem lewą dłoń do kieszeni, przygotowałem srebrny łańcuch. Zastanawiałem się, czy ogniwa wytrzymają – a jeśli tak, to jak długo. Prześladowcy zabrali mi kij. Nie miałem przy sobie niczego, czym mógłbym zabić demona. Bugan wsunął się do celi. Ruszył ku mnie na czworakach, dysząc jak pies. Wielkością

dwakroć przewyższał dorosłego męża. Jakim cudem zmieścił się w tunelu? Teraz zauważyłem, że jego futro błyszczy od kropelek wody. Na szczęście, nie zbliżył się zanadto, nadal jednak czułem jego smrodliwy oddech. Ogarnęły mnie mdłości. I podczas gdy walczyłem ze sobą, by nie stracić zawartości żołądka, stwór zataczał wokół mnie powolne kręgi, wciąż na czworakach. Dyszenie ustąpiło miejsca głośnemu węszeniu. Czyżby zamierzał zaatakować? Jeśli tak, na co czekał? A może, sposobem czarownic, węszył z bliska, próbując dowiedzieć się czegoś o mnie? Obracałem się powoli na kolanach, tak by cały czas mieć go na oku. On zaś wciąż krążył groźnie. Świeczka tańczyła mi w drżącej dłoni. W pewnym momencie niechcący przesunąłem płomień w stronę demona. Wydało mi się, że się wzdrygnął, jego oczy znów się zwęziły – a może tylko tak sobie wyobraziłem? Większość mieszkańców mroku boi się i unika światła dnia, ale nie przeszkadza im blask świecy bądź ognia. W tej postaci bugana z całą pewnością raziło światło świecy. Lecz jak poradziłby sobie z ogniem? Czy pochodnia potrafiłaby mu zagrozić? Spróbowałem przesunąć świeczkę ku obliczu stwora. Cofnął się, warknął groźnie, tak nisko, iż dźwięk zdawał się dobiegać z dna brzucha. Potem odsłonił ostre zęby. Natychmiast cofnąłem ogarek. – Na twoim miejscu bym tego nie robił! – ostrzegł niski głos, dobiegający z wylotu tunelu. – Wystarczy jedno ugryzienie, by oderwał ci rękę. A może głowę: naprawdę niezły kąsek. Zjawił się zatem i pomiot, Róg. Patrzył na mnie, kręcąc głową. Znów spojrzałem na bugana. Zatoczył krąg, z całą pewnością zamierzał zaatakować. Czekałem w napięciu, w ustach zaschło mi ze strachu, lewa ręka wciąż ściskała srebrny łańcuch. Lecz, ku memu zdumieniu, stwór odczołgał się w stronę ściany z ubitej ziemi. Zatrzymał się obok Roga, który pogłaskał go po czole, a potem wyszeptał coś do ucha i odsunął się na bok. Demon wcisnął swe cielsko do tunelu. Przez chwilę słyszałem, jak sapie oraz szura, a potem dźwięki ucichły. Róg wciąż na mnie patrzył. – On cię chce, chłopcze. Wie, kim jesteś: siódmym synem siódmego syna. Podoba mu się zapach twojej krwi, z radością pożarłby twe ciało, zmiażdżył kości. Nieczęsto widuję go tak rozochoconego! To rzekłszy, zawrócił. Podążył w ślad za buganem w głąb tunelu. Czekałem, aż odgłosy kroków ucichną i zapadnie nieprzenikniona cisza. Dopiero wtedy dźwignąłem się z ziemi. Podszedłem do wylotu tunelu. Uniósłszy świeczkę, zajrzałem do środka. Nadal zdawał się kończyć ślepą ścianą. Gdzie zatem zniknęli bugan oraz Róg? Czyżby stwór zasypał za nimi korytarz? Wydawało się to niemożliwe – miałem przed sobą ubitą ziemię! Mimo obaw poczułem ciekawość. Wytężyłem słuch. Nie usłyszałem niczego. Czyżby demon czekał na mnie gdzieś w mroku? Rozsądek podpowiadał, że gdyby chciał mnie skrzywdzić, z łatwością poradziłby sobie w celi. Toteż, trzymając świecę w prawej dłoni, wcisnąłem się do tunelu, zacząłem pełznąć naprzód. Gdy tylko dotarłem do miejsca, które z celi wydawało się ślepą ścianą, przekonałem się, że korytarz skręca w lewo pod kątem prostym. Biegł równolegle do innych cel: do tego właśnie służyła ziemna ściana, zapewniała buganowi w postaci fizycznej dostęp do ofiar. Bez wątpienia w każdej z cel znalazłbym podobny krótki tunel łączący ją z głównym ciągiem. Czy zatem odnalazłem drogę ucieczki? Nie dla większości ludzi. Po podobnych odwiedzinach zanadto by się bali, nawet nie śniliby

o zapuszczeniu się do środka. Ale czy ja również? Byłem przecież uczniem stracharza, przeżyłem już wiele przerażających przygód. Instynkt stracharski podpowiadał mi, bym podążał dalej tunelem. To przecież część mojej pracy. Potem przypomniałem sobie ostrzeżenie mistrza o labiryncie, stworzonym przez bugana pośród korzeni drzew. Korytarze przesuwały się, poruszały, a czasami waliły bez ostrzeżenia. Ta myśl wzbudziła we mnie panikę. Co, gdyby strop nagle się zapadł? Albo gdybym zabłądził w labiryncie bądź nagle znalazł się twarzą w twarz z buganem albo Rogiem? Nie, nie byłem jeszcze gotów sprostać podobnemu ryzyku. Powoli zatem wycofałem się. Wkrótce znów siedziałem na podłodze celi. Zdmuchnąłem świecę i spróbowałem zasnąć. Tym razem zadanie okazało się trudniejsze. Wreszcie, gdy już morzył mnie sen, usłyszałem z korytarza zbliżające się kroki. Czyżby schwytali stracharza? Potem jednak w moim zamku zazgrzytał klucz, a do celi weszło dwóch rosłych gwardzistów z pochodniami. – Wstawaj, chłopcze! – polecił jeden z nich. – Zabieramy cię do sali wspólnej. Drugi podszedł do wylotu tunelu. – No, no, co my tu mamy? – zauważył, przyglądając się rozrzuconej wokół ziemi. – Chyba odwiedził cię głodny gość! Lubi najpierw dobrze się przyjrzeć każdej z ofiar, ale jutro w nocy wróci, żeby zabrać się do dzieła, masz na to moje słowo! Poprowadzili mnie z powrotem korytarzem z celami po prawej stronie. I znów, z żadnej nie dobiegały jakiekolwiek dźwięki. Czyżby stały puste? Zastanawiałem się, co spotkało Adrianę? Gdzie ją trzymają? Czy bugan zaczął już pożerać nieszczęsną? Zadrżałem na samą myśl. Biedaczka nie zasłużyła na katusze. Nikt nie powinien podobnie cierpieć. Potem jednak, zamiast skierować się w stronę schodów, skręciliśmy w lewo i jeszcze raz w lewo, w znacznie szerszy, wyłożony kamiennymi płytami korytarz, oświetlony przez pochodnie osadzone w uchwytach na ścianach. Miałem wrażenie, że wciąż znajdujemy się na południe od fosy, na terytorium bugana. W oddali słyszałem szczekanie psów. Dźwięk wzmagał się, w miarę jak zbliżaliśmy się do drzwi na końcu korytarza. A potem wepchnięto mnie do wielkiej, podłużnej sali. Na ścianach płonęły dziesiątki pochodni, wyraźnie widziałem, co się tam dzieje. Na wiązkach słomy pod prawą ścianą siedziało około czterdziestu mężczyzn, kolejnych pięciu, sześciu zbrojnych stało w pobliżu. W wejściu ujrzałem ich dowódcę, Stantona: patrzył na mnie skrzywiony, głowę spowijały mu bandaże – wyraźny dowód obrażeń po uderzeniu kamieniem przez Alice. Na drugim końcu, pod ziemną ścianą, ustawiono wielki, bogato zdobiony drewniany fotel. W nim zaś dostrzegłem wychudzoną postać lorda Barrule’a, szamana, przewodniczącego spotkaniu. Za plecami lorda, po lewej, widniał wylot mrocznego tunelu, o rozmiarach podobnych do tego w mej celi. Wzdłuż lewej ściany ustawiono duże stalowe klatki – naliczyłem ich czternaście. W każdej, prócz ostatniej, siedział pies. Najróżniejsze rasy, lecz wszystkie bez wyjątku duże i groźne. Przebiegłem po zwierzętach wzrokiem. Wiedziałem, co zobaczę, jednak nie uniknąłem wstrząsu, kiedy ujrzałem Szpon wraz z Krwią oraz Kością. Żołądek ścisnął mi się boleśnie. Pośrodku sali pozostała duża, pusta przestrzeń wysypana trocinami, splamionymi świeżą krwią. Najwyraźniej gwardziści urządzali tu walki psów. Zobaczyłem pieniądze przechodzące z rąk do rąk – oto widzowie obstawiali wyniki walk. Lord Barrule wstał z krzesła i wzniósł wysoko ręce. Gdy to uczynił, szczekanie ucichło. Psy

umilkły. Na moich przerażonych oczach gwardziści otwarli dwie klatki i zaciągnęli psy na środek sali. Szarpiąc skórzane obroże, ustawili zwierzęta naprzeciw siebie, tak że ich nosy niemal się stykały. Choć potężne i silne, psy wydawały się przerażone, nawet onieśmielone. Mężczyźni wycofali się w stronę drzwi. Szaman nagle opuścił ręce, trzy razy klasnął głośno. Po trzecim klaśnięciu w psach zaszła gwałtowna zmiana, strach zastąpiła agresja. Skoczyły ku sobie gwałtownie. Rozpoczęła się walka, szybka, mordercza: psy kąsały się tak, że po paru sekundach polała się pierwsza krew. Okrutne, straszne widowisko. Nie mogłem go znieść, toteż wbiłem wzrok w ziemię. Niestety, uszy wciąż rejestrowały wszystko, co się dzieje. W końcu jeden z psów wydał przeraźliwy skowyt i umilkł. Rozległy się oklaski, kilka okrzyków, kilka zawiedzionych przekleństw. Kiedy uniosłem wzrok, zwycięzcę odprowadzano z powrotem do klatki; przegrany leżał na boku z rozszarpanym gardłem, świeża krew wsiąkała w trociny. *** Przyszło mi oglądać jeszcze trzy podobne starcia; za każdym razem z przerażeniem myślałem, że jednym z walczących zostanie któryś z psów Billa Arkwrighta. A co, gdyby kazali dwóm z nich walczyć ze sobą nawzajem? Nie wątpiłem, iż szaman dysponuje mocą pozwalającą zmuszać zwierzęta, by się pozabijały. Lecz, ku memu zdumieniu, walki dobiegły wreszcie końca. Gracze podnieśli się z miejsc, ruszyli do wyjścia. Strażnicy odprowadzili mnie do celi i zostawili w ciemności. Zastanawiałem się, dlaczego kazali mi oglądać tak okrutne widowisko? Czy chodziło o zwykły sadyzm – czy raczej chcieli, bym cierpiał na myśl, co może spotkać Szpon, Krew czy Kość? Wkrótce uzyskałem odpowiedź… W ciemności u wylotu tunelu coś zamigotało, jakiś blask rozjaśnił powietrze. Podniosłem się, zaniepokojony. Czyżby przybywał bugan w postaci duchowej? Lecz migotanie wkrótce nabrało solidniejszych kształtów. Rozpoznałem wysoką, wychudzoną postać o okrutnej twarzy, odzianą w ciemną szatę. Zatem zjawił się szaman, lord Barrule. Choć przebywał gdzieś w twierdzy Greeba, posłał swego ducha do mojej celi. – Bugan pragnie cię, chłopcze, bez dwóch zdań – rzekła zjawa. – Łaknie kąska, jaki wywęszył, ale to się nie musi tak skończyć. Przypadło ci do gustu dzisiejsze widowisko? Pokręciłem głową. – Mogło być znacznie gorzej. Potrafiłbym posłać przeciw sobie twoje własne psy. Nawet matkę przeciwko szczeniakom. Nadal zresztą potrafię… Nie odpowiedziałem. Rzadko zdarzało mi się widywać w czyjejś twarzy podobne zło i okrucieństwo. Ten człowiek był zdolny do wszystkiego. – Oszczędzę twoje psy, jeśli zgodzisz się położyć na szali własne życie. Widziałeś moich przyjaciół graczy: chciałbym zaproponować im jutro wyjątkowe widowisko: ucznia stracharza w walce z czarownicą. Kto okaże się zwycięzcą? Wynik jest dostatecznie niepewny, aby wzbudzić zainteresowanie, choć wiedźma ma większe szanse. Będziesz mógł posłużyć się narzędziami swego fachu. Zostawiłem ci srebrny łańcuch, zwrócę też laskę. Pokonaj wiedźmę, a cię wypuszczę. Pozwolę nawet zabrać ze sobą psy. Lecz jeśli przegrasz, zmuszę je do walki na śmierć i życie. – Chcesz, żebym walczył z Adrianą? – Nie mogłem uwierzyć.

– Nie, młody durniu. Nie z tą głupią dziewczyną, powziąłem co do niej inne plany! Stawisz czoło znacznie niebezpieczniejszej przeciwniczce: pochodzącej z twoich stron. Mówię o Lizzie, kościanej czarownicy!

Koścista Lizzie tu jest? – spytałem, wstrząśnięty. – Jako moja więźniarka, chłopcze. I wkrótce zginie – jeśli starczy ci umiejętności oraz odwagi, by pozbawić ją życia. Co ty na to? Nie odpowiedziałem. Podstęp, czy prawdziwa szansa odzyskania wolności? – Oczywiście, jeśli przegrasz, sam stracisz życie. To samo przyrzekłem czarownicy. I pozwolę jej zabrać ze sobą służkę, jeśli zaś przegra, ta zginie wraz z nią. No dalej, decyduj się. Nie każ mi czekać. – Jej służkę? – Drugą czarownicę. Tę, nad którą panuje. Bez wątpienia przybyła wraz z nią zza wody. Razem poderżnęły gardła nieszczęsnym rybakom. Choćby za to obie zasłużyły na śmierć. Ja sam wszelako stawiam na ciebie. Bo lubię czarne konie… Jaki miałem wybór? Niemal niedostrzegalnie skinąłem głową, na znak, że przyjmuję warunki. Obraz szamana natychmiast zaczął blednąć, gdy Barrule przywołał swego ducha z powrotem do ciała. *** Następnego dnia porządnie mnie nakarmili. Pierwszym posiłkiem okazała się gorąca jagnięcina z pieczonymi ziemniakami i marchewkami. – Zajadaj, chłopcze! Mój pan chce, żebyś miał dość siły do walki – zadrwił strażnik, który wręczył mi talerz. – Trzeba ci jej sporo, żeby stawić czoło temu, co zaplanował dla ciebie! Zaśmiewał się głośno, jakby opowiedział przedni dowcip. Następnie wraz z towarzyszem

odeszli. Po sześciu godzinach wrócili z pysznym gulaszem z dziczyzny. Jadłem oszczędnie – mimo iż przez ostatnie dni rzadko się posilałem, więc dręczył mnie głód. Musiałem się przygotować do starcia z mrokiem – choć wiedziałem także, że trzeba nie lada siły, a również zręczności, by pokonać Lizzie. Czekała mnie trudna próba. Mogłem użyć przeciw niej laski i łańcucha, ale bez wątpienia ona też będzie uzbrojona: kościana wiedźma, taka jak Lizzie, umiała świetnie władać nożem. Jeśli wygra, zabierze moje kości… Lecz kim była owa druga wiedźma, „służka”, którą Lizzie sprowadziła ze sobą z Hrabstwa? Nie miałem pojęcia – zapewne jakaś młoda czarownica, wzięta pod doświadczone skrzydła, wciąż szkolona. Może jedna z wiedźm, które uwolniły ją z jamy w ogrodzie stracharza. Ona też spotęguje niebezpieczeństwo – kolejna służebnica mroku. Pozostawało mnóstwo czasu do namysłu. Przede wszystkim martwiłem się o Alice. Co się z nią stało? Wyjąłem z kieszeni słój krwi i przez dłuższą chwilę trzymałem go na prawej dłoni. Ile trzeba czasu, by Zły zorientował się, że Alice nie posiada już ochrony? Gdyby coś jej się stało, nie zniósłbym tego. No i wreszcie mój mistrz. Czy zdołał uciec? Jeśli tak, wiedziałem, że spróbuje mnie ocalić. Raczej beznadziejna sprawa – najpewniej sam zostanie uwięziony. Czy zdołałbym uciec z twierdzy Greeba, nim do tego dojdzie? Czy szaman naprawdę mnie wypuści, jeśli pokonam Lizzie? Czy dotrzyma słowa? W dodatku biedna Adriana. Co miał na myśli szaman, mówiąc, że „ma co do niej inne plany”? Jak mógłbym po prostu ją tu zostawić? Moje bezowocne rozmyślania zakończyło przybycie strażników; tym razem mieli mnie zabrać na spotkanie z Lizzie. Kiedy weszliśmy do sali, zauważyłem, że na wiązkach słomy siedzi znacznie więcej ludzi niż poprzednio. Wielu stało też dokoła, pieniądze wędrowały z rąk do rąk. Kiedy jednak przekroczyłem próg, wszyscy umilkli, taksując mnie wzrokiem. Psy nadal czekały w klatkach pod lewą ścianą. Były wśród nich Szpon, Krew i Kość. Czy szaman naprawdę pozwoli mi zabrać je ze sobą, jeśli wygram? I tak nie miałem wyboru, musiałem walczyć. Jeśli nic nie zrobię, Lizzie wkrótce mnie zabije. Wtedy właśnie mój wzrok powędrował ku ostatniej klatce, najbliższej wylotowi tunelu bugana. Wczoraj stała pusta, obecnie coś w niej siedziało – ale nie pies. Na pierwszy rzut oka owo coś wyglądało jak sterta brudnych szmat. Potem jednak dostrzegłem ludzką postać zwiniętą w kłębek, z dłońmi ściskającymi kostki, głową spoczywającą na kolanach. Lord Barrule podniósł się z krzesła. Ruszył ku mnie po wysypanej trocinami podłodze. – Jesteś gotów, chłopcze? – spytał. – Muszę rzec, że ludzie rozsądni stawiają na czarownicę. Wszyscy widzieliśmy, do czego jest zdolna, kiedy ją schwytaliśmy. Pięciu moich zginęło, kolejni dwaj postradali rozum. Spróbowaliśmy zatem dać ci pewną szansę. Zrobiliśmy z nią to samo, co z jej służką. Chodź, zobacz. Ruszył do najdalszej klatki, strażnicy pociągnęli mnie za nim. Zatrzymał się tam i wskazał ręką stosik szmat na brudnej słomie. Nim jeszcze uniosła głowę, zauważyłem szpiczaste trzewiki. Alice. Na jej widok gardło ścisnęło mi się gwałtownie. Spojrzała na mnie oczami pełnymi łez, jej twarz wyrażała ból i beznadziejną rezygnację. Zaszyli jej usta cienkim brązowym szpagatem. Wargi miała zaciśnięte, nie mogła mówić. – To samo zrobiłem jej pani. Teraz wiedźma nie może rzucać zaklęć, chłopcze! Lecz Lizzie

poradzi sobie i tak, bez wątpienia… Gdybym w tym momencie miał w ręku laskę, bez chwili wahania wbiłbym mu w serce ostrze ze stopu srebra. Wściekłem się, widząc, co spotkało Alice. Potem jednak górę wzięła rozpacz. Jeśli zwyciężę i szaman dotrzyma słowa, będę mógł zabrać ze sobą psy, lecz Lizzie zginie wraz z Alice. Tak czy inaczej, przegram. Mimo wszystko wiedziałem przynajmniej, że Zły nie pochwycił jej i nie zawlókł w mrok. Sytuacja wyglądała ponuro, lecz jak mawiał mój tato, póki życia, póty nadziei. – No dobrze! Zaczynajmy! Lord Barrule zajął krzesło. Strażnicy zawlekli mnie na sam środek długiej sali. Do środka wmaszerowało kilkunastu gwardzistów, każdy uzbrojony w długą włócznię; szybko utworzyli wokół mnie duży krąg, a potem uklękli, zwróceni twarzami w moją stronę, tak by hazardziści nadal widzieli dokładnie, co się dzieje. Ich włócznie celowały do wewnątrz. Pojąłem natychmiast, iż wyznaczają granice areny. Zapobiegną mojej ucieczce bądź wycofaniu się z walki. Lord Barrule wstał, wzniósł rękę. Usłyszałem poruszenie w drzwiach, tych samych, którymi mnie wprowadzono. Strażnicy wepchnęli do środka Kościstą Lizzie, która kopała i szarpała się – trzeba było czterech mężczyzn, by nad nią zapanować. Dwaj gwardziści odsunęli się na bok, wpuszczając grupę do kręgu, tamci siłą ustawili czarownicę naprzeciw mnie. Oto Lizzie, jaką zapamiętałem – z wyglądu na pozór niemal bliźniaczka Alice, lecz starsza, może przed czterdziestką, o rozbieganych oczach i szyderczej minie. Wargi zeszyto jej, podobnie jak Alice. Gdy tylko czarownica mnie zobaczyła, przestała się szarpać. W jej oczach dostrzegłem dziwny, przebiegły wyraz, chytry i rozważny. Ktoś stojący za mną wcisnął mi do lewej ręki laskę. Natychmiast przełożyłem ją do prawej. Pomacałem lewą kieszeń płaszcza, sprawdzając, czy nadal tkwi tam srebrny łańcuch. On bowiem dawał mi najlepszą szansę zwycięstwa. Na nieszczęście, wciąż czułem się obolały po tym, jak pobili mnie prześladowcy. Jedzenie wzmocniło mnie fizycznie, ale forma nadal pozostawała daleka od doskonałości. Jeden z gwardzistów podał Lizzie dwa długie noże, każdy morderczo ostry. Nasze spojrzenia znów się spotkały. Ze szczękiem wypuściłem z końca kija ukryte ostrze, uniosłem broń ukośnie przed sobą. Być może Lizzie nie wiedziała, że mam łańcuch. Na razie wolałem zachować ten fakt w tajemnicy. Lord Barrule trzykrotnie klasnął w dłonie. Zebrani umilkli. Słyszałem, jak Lizzie oddycha głośno przez nos, niemal parska. Nagle przypomniałem coś sobie: w przeszłości zawsze miała wargi lekko uchylone – bez wątpienia zazwyczaj oddychała ustami. A może dopadło ją przeziębienie? Tak czy inaczej fakt, że oddycha z trudem, pozwalał mi liczyć na pewną przewagę. – Niechaj rozpocznie się starcie! – zawołał lord Barrule. – Walka na śmierć! Lizzie, nie tracąc czasu, skoczyła ku mnie. Zaatakowała lewą ręką, ja jednak sparowałem cios kijem. Cofnąłem się w prawo, powoli zataczając krąg. Twarz wiedźmy zmieniła się, oczy niemal wyszły z orbit. Teraz zamiast włosów z głowy wyrastał jej pęk czarnych węży, ich rozdwojone języki poruszały się szybko, z kłów tryskała w moją stronę chmura kropelek jadu. Zalała mnie fala strachu, zachwiałem się i cofnąłem o krok, czując, jak chłód ściska mi serce. Użyła przeciw mnie grozy – czaru, którym posługiwały się bezecne czarownice, aby

wzbudzić przerażenie u bezbronnych przeciwników. Paraliżowały ich, aż zastygali. Posiadła tak wielką moc, że umiała rzucić czar bez zaklęcia. Czego zdołałaby dokonać, gdyby nie zaszyto jej warg? Odetchnąłem głęboko, przeciwstawiłem się czarowi. Zeszłego lata w Grecji miałem do czynienia z gorszą magią, gdy próbowałem dostać się do Ord, przerażającej cytadeli Ordyny. Skoro zdołałem wytrzymać owo porażające uderzenie strachu – strachu, który zabił na miejscu wielu dzielnych wojowników, z pewnością poradzę też sobie ze wszystkim, co zdoła posłać przeciw mnie Lizzie. Uczyniwszy krok naprzód, zamachnąłem się kijem, celując w głowę. Odchyliła się, niemal tracąc równowagę i cofnęła szybko. Węże zniknęły, znów zastąpiły je włosy, twarz wyglądała niemal ludzko. Zaklęcie słabło. A potem w mojej głowie przemówił głos. Głupcze! Powinniśmy współpracować! Czy to bugan? Lecz głos brzmiał szorstko, sycząco – zupełnie nie przypominał podstępnego szeptu, o którym mi opowiadano. Nagle znów go usłyszałem: Żadne z nas nie może tu zwyciężyć. On zamierza zabić nas oboje! Słyszałem Lizzie. Ale jak jej się udało przekazać myśl? Jakie zaklęcie dało jej taką moc? Nie słuchając, zawirowałem szybko w miejscu, unikając pchnięcia nożem wiedźmy, po czym wymierzyłem mocny cios w jej prawy przegub, wytrącając ostrze. Widzowie odpowiedzieli głośnymi okrzykami podniecenia – oraz kilkoma jękami. Zastanawiałem się, co robi Lizzie. Jak moglibyśmy współpracować? Czyżby oszalała? Jak mielibyśmy razem uciec z tej sali? Pomóż mi! Zrób to dla mojej córki, Alice, albo wszyscy tu zginiemy! Fakt, iż posłużyła się imieniem Alice, rozwścieczył mnie. Wsunąłem lewą rękę do kieszeni, owinąłem wokół przegubu srebrny łańcuch. W chwili, gdy to robiłem, Lizzie znów zaatakowała – śmignęła naprzód, zaskakując mnie. Odchyliłem się, ale nie dość szybko. Poczułem ostry ból: czubkiem ostrza rozcięła mi czoło tuż pod linią włosów. Cofnąłem się chwiejnie, z trudem blokując kijem następne pchnięcie; czułem ciepłą krew ściekającą do lewego oka. Jak głęboka była rana? Jak duża? Grzbietem dłoni otarłem krew z oka, ale to tylko pogorszyło sprawę. Teraz ledwie widziałem. Potrzeba obojga oczu, by właściwie ocenić odległość, uznałem zatem, że należy już użyć łańcucha, inaczej wszystko stracone. Ponownie wepchnąłem lewą rękę do kieszeni. Przygotowałem się szybko do rzutu. Łatwiej cisnąć łańcuch na czarownicę, która się przemieszcza w prawo, w lewo bądź w tył. Lecz Lizzie znów atakowała, biegnąc wprost ku mnie: czekał mnie zatem najtrudniejszy rzut. Nie miałem wyboru, musiałem spróbować. Strzeliłem z łańcucha i posłałem go spiralą ku niej. Opadł wiedźmie na głowę, a potem oplótł ciało, powalając Lizzie na kolana. Łańcuch zacisnął się, więc drugi nóż wyleciał jej z dłoni. Rzut nie był najlepszy: oplotłem ją bowiem tylko od ramion po kolana, pozostawiając swobodną głowę. Zazwyczaj stracharz musi skrępować usta czarownicy, by ta nie mogła rzucać mrocznych zaklęć, lecz tym razem nie miało to znaczenia, bo wargi wiedźmy już zaszyto. Odczułem gwałtowną ulgę. W obecnych okolicznościach trudno o lepszy rzut. Zwyciężyłem. Zadecydowała doskonale opanowana umiejętność posługiwania się łańcuchem. Długie godziny ćwiczeń ze słupkiem w ogrodzie stracharza w końcu się opłaciły.

I nagle ogarnęły mnie wątpliwości. Czy aby nie poszło mi zbyt łatwo? Czy ta klęska w jakiś sposób nie służyła celom Lizzie? – Zabij ją! – krzyknął lord Barrule, powstając z miejsca. Uniosłem kij, wycelowałem ostrze w serce czarownicy. Potem jednak zawahałem się… Nie mogłem tego zrobić. Wcześniej zabijałem już inne stwory z mroku, ale nigdy z zimną krwią, jak należało uczynić teraz. Zazwyczaj, nawet mimo uwięzienia, nadal mi zagrażały, więc musiałem rozprawić się z nimi szybko. Lecz Koścista Lizzie została skrępowana. Już nie stwarzała zagrożenia. Nie ma mowy, by sama zdołała się uwolnić. I co więcej – była matką Alice. Choć nie żywiliśmy do siebie ciepłych uczuć, utrudniało to sprawę. Opuściłem zatem laskę… Dobra robota, chłopcze! – usłyszałem syk Lizzie. – Teraz przekonaj się, co ja zaplanowałam! Spojrzałem na lorda Barrule’a, który kręcił głową. – Nie potrafisz się przemóc? – zawołał. Jego głos odbił się echem od ścian sali. – Zdumiewające. Jakiż to mistrz cię wyszkolił? Jakiż to z ciebie uczeń stracharza? Tak się przecież umówiliśmy: zabijesz wiedźmę, uzyskasz, co obiecałem. Teraz, aby odzyskać wolność, czeka cię coś jeszcze. Staniesz do walki ze służką czarownicy! Serce we mnie zastygło. Usiłował mnie zmusić do walki z Alice, a ja nie mogę tego uniknąć. Dwaj gwardziści pomaszerowali do najdalszej klatki. Patrzyłem ze zgrozą, jak ją wyciągają. Na widok przyjaciółki ścisnęły mi się wątpia, emocje podeszły do gardła. Oczy miała szalone, pełne bólu. Wciąż nie mogłem uwierzyć, jak okrutnie potraktowano jej usta. Nić, która je złączyła, wbijała się w miękkie ciało, które poczerwieniało i opuchło. Strażnicy zawlekli ją w krąg włóczni, naprzeciw mnie. W ręce Alice wcisnęli noże Lizzie. Pośród hazardzistów rozległy się szmery, ponownie usłyszałem brzęk monet. Usiłowałem znaleźć jakieś wyjście z matni, w której się znaleźliśmy, ale żaden pomysł nie przychodził mi do głowy. Sytuacja wyglądała beznadziejnie. Cokolwiek się zdarzy, jedno z nas zginie. Nasze spojrzenia się spotkały. Oczy Alice błyszczały od łez. Po czole wciąż ściekała mi krew, starłem ją grzbietem dłoni. Jakże mógłbym walczyć z Alice? Szaman trzykrotnie klasnął w dłonie, dając znak do rozpoczęcia pojedynku. Nie zgadłbym nigdy, co wówczas nastąpiło. Alice uniosła ostrza. Popędziła ku mnie, jakby chciała wykorzystać efekt zaskoczenia. Nie wierzyłem własnym oczom. Czy naprawdę nie zawaha się mnie zranić? Po wszystkim, co razem przeszliśmy? Przerażony, odstąpiłem na bok, odruchowo unosząc przed siebie kij, gotów odeprzeć atak.

Powinienem był wiedzieć, że Alice mnie nie zaatakuje. Nie użyłem kija, bo jedynie przemknęła obok i dopadła Lizzie, wciąż związanej srebrnym łańcuchem. Uklękła obok niej. Nim zdążyłem zareagować, jednym z noży przecięła szpagat spinający wargi matki. Czyżby Lizzie od początku na to czekała? Jeśli sama spróbowałaby rozciąć usta, gdy toczyliśmy bój, natychmiast zaatakowałbym ją laską. Czy zaplanowała, że Alice zrobi to za nią? Czarownica wciąż klęczała, nadal skrępowana, lecz jej twarz zmieniła wyraz. Zdumiała mnie, bo mimo ciężkiej sytuacji i otaczających nas zbrojnych, niemal okazywała triumf. Gwardziści zacieśnili krąg, ruszając ku nam z uniesionymi włóczniami. – Zabić ich wszystkich! – krzyknął szaman. – Koniec zakładów. Nie ryzykujcie. Zabijcie ich, teraz! W odpowiedzi Lizzie wypowiedziała tylko jedno słowo, niemal szeptem. Nie usłyszałem wyraźnie, lecz zabrzmiało jak coś w Dawnej Mowie. Natychmiast poczułem biegnącą ku mnie falę lodowatego strachu – choć okazał się on niczym w porównaniu z tym, co spotkało otaczających nas strażników. Rzadko obserwowałem podobną zgrozę, wręcz panikę, na tak wielu twarzach. Niektórzy odrzucili włócznie i uciekli. Inni jedynie padli na kolana, wybuchając płaczem. Wszystkie psy zaczęły chóralnie skomleć, a od strony graczy po prawej usłyszałem wrzaski i jęki strachu. Nie miałem pojęcia, czy to potężniejsza wersja grozy, czy inne zaklęcie. Lecz jedno słowo Lizzie wystarczyło, by w ciągu paru sekund zamienić gwardzistów w stado rozdygotanych

tchórzy. Teraz spoglądała wprost na lorda Barrule’a. Podążyłem za jej wzrokiem. Przekonałem się, że oprócz naszej trójki był on jedyną osobą w sali, która oparła się działaniu czaru. Patrzył na nas gniewnie, jego twarz wykrzywiała złość. Co uczyni? Posłuży się własną mroczną magią? Może wezwie na pomoc bugana? Groźba wisiała w powietrzu. Lizzie jeszcze nie zwyciężyła… – Uwolnij mnie z łańcucha! – krzyknęła, skupiając uwagę na mnie. Wydała rozkaz pozbawiony cienia magii. Ja jednak nie zawahałem się. Instynkt podpowiadał mi, że powinienem posłuchać. Tylko Lizzie dawała nadzieję Alice oraz mnie na opuszczenie żywcem twierdzy Greeba. Podbiegłem, chwyciłem koniec łańcucha i szarpnąłem, rozwijając ogniwa z jej ciała. Zerwała się z ziemi, nim jeszcze zdążyłem schować stracharski sprzęt do kieszeni. Długimi paznokciami lewego palca wskazującego oraz kciuka, Lizzie, niczym ptak wyszarpujący robaki z mokrej ziemi, wydłubała z ciała dwa kawałki szpagatu, najpierw z górnej, potem dolnej wargi. Następnie zlizała krople krwi, uniosła palec wskazujący ku sufitowi i wygięła plecy. A potem wykrzyknęła trzy słowa. Wreszcie tupnęła. Natychmiast odpowiedział jej ogłuszający trzask, jakby wewnątrz sali uderzył grom. Wszystkie pochodnie zamigotały i zgasły, spowiła nas nieprzenikniona ciemność. Na moment zapadła cisza, potem w pobliżu zapłonęło światełko: Lizzie trzymała w dłoni czarną świecę. Psy zaczęły szczekać, usłyszałem oddalający się tupot stóp. Gwardziści wraz z graczami uciekali, ile sił w nogach – ale co z lordem Barrule’em? Czy on także umknął, czy wciąż czaił się w mroku? – Wyjdziemy tunelem, chłopcze. – Lizzie postąpiła krok ku mnie. – A bugan? – zapytałem. – To zmartwienie zostaw mnie. Spojrzałem na Alice. Jednym z noży rozcinała szpagat, którym zszyto jej usta. Wyciągnęła go z jękiem bólu. Z ran pociekły krople krwi. Lizzie poprowadziła nas do wylotu tunelu. Zastanawiałem się, co się stało z Barrule’em? Czyżby wiedźma tak łatwo go pokonała? Nie widziałem niczego, poza niewielkim kręgiem żółtego światła rzucanego przez świecę. Gdy jednak mijaliśmy klatki z psami Arkwrighta, zawahałem się. Chciałem je uwolnić i zabrać ze sobą. Kiedy jednak dotarłem do klatki Szpon, ta warknęła, po czym rzuciła się na mnie z furią; jedynie pręty powstrzymały ją przed zatopieniem kłów w moim ciele. – Zostaw ją, Tom. – Alice chwyciła mnie za rękę. – Nie warto ryzykować. Później znajdziemy sposób, by je uwolnić. Przytaknąłem. Podążyłem za nią w stronę tunelu. Psy nadal pozostawały pod kontrolą szamana. Nie przeminęło niebezpieczeństwo, że z zemsty zmusi je do walki na śmierć i życie – zapewne ze sobą nawzajem. Ale jaki miałem wybór? Zaczęliśmy czołgać się naprzód tunelem. Niewiele widziałem: Lizzie zachowała jedyną świecę, ale wraz z Alice pełzły przede mną, zasłaniając większość światła. W mojej kieszeni nadal tkwił ogarek, lecz brakowało czasu, bym skorzystał z hubki i krzesiwa do skrzesania płomyka. Czarownica umiała zadziałać w mgnieniu oka, korzystając z czarnej magii. Tunel skręcał i zawracał, opadał i wznosił się, czasami bardzo stromo. Od czasu do czasu korzenie drzew przegradzały nam drogę, niczym wielkie drewniane szpony ściskające ziemię.

W którymś momencie wydało mi się, że cienki korzeń poruszył się. Zapewne sprawiła to jedynie wyobraźnia, lecz przypomniałem sobie, co mówił stracharz o tunelach buganów, przesuwających się i zapadających bez ostrzeżenia. Wydało mi się także, że dostrzegam kości – trudno było stwierdzić w słabym, migotliwym blasku świecy. Ale w pewnym momencie byłem niemal pewien, że moje palce natrafiły na zimną ludzką czaszkę. W końcu korytarz wzniósł się ku powierzchni. Wyłoniliśmy się wewnątrz spróchniałego drzewa. Usiedliśmy naprzeciw siebie, oparci plecami o wnętrze pnia. W powietrzu unosił się zapach wilgotnego próchna. Nad nami wisiały zasłony pajęczyn, pełnych martwych much, poniżej owady umykały przed blaskiem świecy. Lizzie najwyraźniej wiedziała, dokąd zmierza. – Teraz jesteśmy bezpieczni! – rzekła. – Tu nic nie może nas dopaść. – Nawet bugan? – zdziwiłem się. Czarownica pokręciła głową, obdarzając mnie złowieszczym uśmiechem. – W końcu nas znajdzie, ale dobrze ukryłam to miejsce – w samym środku jego labiryntu. Będzie jeszcze czas, by się z nim rozprawić. Choć najpierw muszę się zająć jego panem. Jesteś głodny, chłopcze? Zaprzeczyłem. Zjadłem nieco przed walką z Lizzie, teraz jednak znów musiałem pościć, by przygotować się na starcie z mroczną magią, którą mogłaby posłużyć się przeciw mnie. – A mnie kiszki marsza grają. Mogłabym zjeść byka z kopytami! – Wskazała ręką w ciemność. – Wdrap się tam – poleciła. Poczułem w jej głosie przymus, więc musiałem stawić opór. – Wyjdziesz wprost na gałąź. Sterczy nisko nad ziemią. Przynieś mi parę królików – i dopilnuj, by nadal żyły… – Nie, Tom! – zawołała nerwowo Alice. – Nie słuchaj jej. Stworzyła tu kościniec, a drzewo stoi w samym jego środku. Gdy tylko dotkniesz ziemi, zginiesz zmiażdżony. Choć nigdy nie zetknąłem się z kościńcem, z lektury bestiariusza wiedziałem, co to. Stworzony czarną magią sprawiał, że kości każdego stworzenia, które przekraczały jego granicę, stawały się ciężkie. Intruz nie mógł się poruszyć i tkwił uwięziony, póki nie zjawiła się czarownica i albo go pożarła, albo też zabrała kości służące do mrocznych, magicznych celów. W pobliżu środka nacisk był tak wielki, że miażdżył ofiarę na śmierć – choć tylko coś bardzo szybkiego, jak na przykład zając, mogło dotrzeć tak daleko, nim zadziałały magiczne moce. My znajdowaliśmy się w samym środku, w oku – chronieni przed mocą kościńca. Gdybym jednak wyszedł z drzewa… – Masz za długi język, dziewczyno! – rzuciła gniewnie Lizzie. – Chyba znów trzeba ci zaszyć gębę… Alice, nie zwracając na nią uwagi, wyjęła z kieszeni spódnicy niewielką skórzaną sakiewkę. Wiedziałem, że trzyma w niej lecznicze zioła. Podpełzła do mnie, obejrzała uważnie moje czoło. – Paskudne skaleczenie, Tom – mruknęła. We wnętrzu drzewa miejscami zalegała wilgoć. Alice zebrała jej nieco palcem i zwilżyła liść, po czym szybko przycisnęła go mocno do mej skóry. – To powinno powstrzymać zakażenie, ale pozostanie blizna. Nic nie poradzę. Zatem naznaczony zostałem kolejną blizną, do kompletu z tą na uchu, w miejscu, gdzie wodna wiedźma Morwena zahaczyła mnie kiedyś palcem, przebijając paznokciem ciało. Cóż, ryzyko zawodowe stracharza – trudno spodziewać się czegoś innego, szkoląc się w tak

niebezpiecznym fachu. Następnie Alice oblizała wargi i przyłożyła kawałeczki liścia do śladów pozostawionych wokół własnych ust przez szpagat. Gdy skończyła, uniosła liść, oferując go matce. Lecz Koścista Lizzie pokręciła głową. – Sama się uleczę, dziewczyno, nie potrzebuję twojej pomocy – warknęła. – Pójdę złapać sobie królika. – Podniosła się. – Wy dwoje lepiej zostańcie tutaj, jeśli wiecie, co dla was dobre! To rzekłszy, zaczęła się wdrapywać po wewnętrznej stronie drzewa, przepychając głowę przez zasłonę pajęczyn. Wkrótce rozpłynęła się w ciemności, słyszeliśmy jednak szpiczaste trzewiki skrobiące o korę, a potem miękki łoskot, gdy zeskakiwała na ziemię. Lizzie była bezpieczna na własnym kościńcu: zazwyczaj czarownica pozostawiała tajemną krętą ścieżkę, by móc przedostać się przez niego nietknięta. Mogła też przeprowadzać innych – ale jak zdołamy ją do tego zmusić? Jedyną możliwość ucieczki zapewniał powrót do tuneli, obawiałem się jednak, że nie mielibyśmy szans w starciu z buganem. – Och, Tom, czy słój krwi jest bezpieczny? Nadal go masz? – spytała Alice, patrząc na mnie z lękiem. – Tak, jest bezpieczny. Nie przeszukali mnie. Barrule pozwolił mi nawet zatrzymać srebrny łańcuch. Ale jakim sposobem schwytał ciebie, Alice? – zastanawiałem się głośno. – Widziałem, jak się odturlałaś, unikając bugana, ale potem zniknęłaś. – Schowałam się za drzewem, by znów nie zaatakował. Wtedy jednak Lizzie podkradła się i zatkała mi ręką usta. Nie wyczułam jej w pobliżu: musiała się posłużyć bardzo potężną magią. Zawlokła mnie za sobą, sprowadziła tutaj. Wcześniej ukrywała się tu wiele dni. Nigdy by jej nie znaleźli, lecz podjęła ryzyko, bo bardzo chce dopaść starego Gregory’ego. Pożąda jego śmieci, o tak, pragnie odpłaty za to, że uwięził ją w jamie w ogrodzie. Marzy, by umierał długo i w męczarniach. Zatem później tej nocy wyruszyłyśmy na łowy. Skrępowała mnie zaklęciem tak, że działała tylko połowa mojej głowy. Nie mogłam protestować, cokolwiek zrobiła bądź rzekła. Była jednak zbyt pewna siebie – nie węszyła nawet w poszukiwaniu zagrożenia. Sądziła, że poradzi sobie ze wszystkim. Kiedy znalazłyśmy się na otwartej przestrzeni, zaatakowali nas ludzie szamana. Użyła grozy, nawet zarżnęła kilku gwardzistów – niektórych nożami, paru klątwami – zaatakowało nas jednak zbyt wielu. W końcu pobili ją do nieprzytomności drzewcami włóczni i zawlekli nas do twierdzy Greeba. – Widziałaś tu innych więźniów? – spytałem, myśląc o Adrianie. Pokręciła głową. – Nikogo nie widziałam. Umieścili nas w osobnych celach. Przyprowadzili mnie tu i zamknęli w klatce tuż przed twoim przyjściem. Nie widziałam Lizzie, póki nie sprowadzili jej, by z tobą walczyła. Było źle, Tom, naprawdę źle – zwłaszcza kiedy zaszyli mi wargi. Ale najgorzej się czułam, kiedy bugan wypełzł z tunelu. Obwąchał mnie. Taki wielki, włochaty, szczerzący ogromne, ostre zęby. Myślałam, że zginę i już nigdy cię nie zobaczę… Rozpłakała się, toteż objąłem ją ramieniem, przytuliłem mocno. Po jakimś czasie uspokoiła się. Siedzieliśmy razem, trzymając się za ręce. – Czy znasz zaklęcie, które kontroluje kościniec, Alice? – zapytałem w końcu. – Mogłabyś odnaleźć tajemną ścieżkę Lizzie?

– Nie chciałbyś chyba, żebym posłużyła się mroczną magią, Tom, prawda? Nie możesz o to prosić… – W głosie Alice dźwięczała sarkastyczna nuta. Przez długi czas unikałem jakiegokolwiek posługiwania się mrokiem, nawet w walce o własne życie. Alice z wielkim trudem przekonała mnie, abym skorzystał ze słoja krwi. Nie musiałem jednak martwić się o nią podczas naszego rozstania. Przebywała blisko Lizzie, a Zły nie mógł zbliżyć się do czarownicy, która miała z nim dziecko. – To tylko taki pomysł, Alice. Nie widzę żadnej innej drogi ucieczki, chyba że zaryzykujemy tunele… – To lepsze niż majstrowanie przy kościńcu Lizzie. Istotnie, wiedzie przez niego ścieżka, ale trudno ją znaleźć. To niebezpieczna magia, lepiej przy niej nie mieszać. Wystarczy jeden błąd, a zginiesz… Nagle usłyszeliśmy dobiegający z zewnątrz hałas. Ktoś zaczął wspinać się na drzewo. W chwilę później ujrzeliśmy szpiczaste trzewiki Lizzie. Czarownica zeskoczyła na ziemię. Stanęła przed nami, ściskając coś w lewej dłoni. – Nie mogłam znaleźć królików, toteż obejdziemy się tym. – Splunęła, unosząc za ogony trzy martwe szczury. Jednego cisnęła nam do stóp. – Bez jednego wytrzymam, potrzebuję jednak dwóch pozostałych. Muszę zebrać siły na to, co nas czeka, a szczurza krew nadaje się do tego celu wybornie. Wystarczy, póki nie zabiorę ci kciuków, chłopcze!

Po moim trupie! – krzyknęła Alice, zrywając się gniewnie na równe nogi. Koścista Lizzie odpowiedziała złośliwym uśmiechem. – Miejmy nadzieję, że przesadzasz, dziewczyno. Uspokój się. Mam co do chłopaka inne plany, które pozwolą mu pooddychać jeszcze trochę – to znaczy, jeśli wszystko pójdzie dobrze. Czarownica usiadła, odłożyła na bok jednego szczura, a drugiego uniosła za długi, cienki ogon. Odgryzła mu głowę i wypluła, po czym zaczęła wysysać krew z szyi gryzonia; kilka kropel wypłynęło jej z ust i ściekło po brodzie. Siorbała głośno. Od nieprzyjemnych dźwięków zrobiło mi się niedobrze. Zadrżałem; Alice sięgnęła dłonią, uścisnęła mi rękę. Lizzie spojrzała na nasze złączone palce, opuściła szczura i parsknęła. – Głupia dziewczyno! – rzekła do Alice. – Żaden mężczyzna nie jest wart naszej uwagi. Nigdy się do nich nie zbliżaj. Ten chłopak doprowadzi cię do ruiny. Wiele dobrych czarownic zmiękło z powodu mężczyzn. – Jesteśmy z Tomem dobrymi przyjaciółmi – odparowała Alice. – To coś, o czym nie masz pojęcia. Pożeranie szczurów, zabijanie ludzi – tylko do tego się nadajesz. Dlaczego dostałam taką matkę jak ty? Czego szukałaś u Złego? Nie mogłaś sobie znaleźć normalnego mężczyzny? Twarz Lizzie stężała, wiedźma spojrzała gniewnie na Alice. – Miałam wielu mężczyzn, lecz żaden z nich nie wytrzymał długo. Lubią młodziutkie ślicznotki i tyle. Wiesz dlaczego? Bo się boją. Lękają się prawdziwej kobiety, kobiety w pełni sił. Patrzą na mnie, widzą, czym jestem, i uciekają do mamusi. Wiesz, ile mam lat, dziewczyno?

Alice pokręciła głową. Znów uścisnęła mi dłoń. – Tydzień temu, dzień po tym, jak dom starego Gregory’ego spłonął, a ja wydostałam się z jamy, skończyłam czterdzieści lat. Czarownica z Pendle w wieku lat czterdziestu osiąga pełnię rozkwitu i dziedziczy całą swą moc. Teraz mam dość sił, by rozprawić się z każdym. Ty, córko, pewnego dnia staniesz się jeszcze silniejsza. – Lizzie posłała mi zły uśmiech, nie spuszczając ze mnie wzroku. – Wiesz, czym jest Alice, chłopcze? Moim darem dla Hrabstwa… Uśmiechnęła się, znacząco wymawiając ostatnie słowa. Mama nazwała mnie tak kiedyś w liście do stracharza. Czyżby Lizzie umiała czytać w moich myślach? Wyławiać z nich informacje, jakby grzebała w otwartej szufladzie? – To mój wyjątkowy dar dla klanów z Pendle – podjęła czarownica po dłuższej przerwie. – Pewnego dnia zjednoczy je raz na zawsze, a wówczas świat niech się strzeże! Z powrotem skupiła się na wysysaniu szczurzej krwi. Kiedy rozprawiła się z pierwszym gryzoniem, zabrała się do drugiego, siorbiąc i cmokając, aż w końcu nie pozostała ani kropla. Widząc, że nie tknęliśmy trzeciego, jego też wzięła. *** Stopniowo wewnątrz pnia zaczęło robić się jaśniej. Wyglądało, że wkrótce nastanie świt. – Nie chce ci się pić? – spytałem Alice. Przytaknęła. – Zaschło mi w gardle. – Wkrótce spadnie deszcz. – Lizzie zaśmiała się nieprzyjemnie. – Wówczas dostaniecie tyle wody, ile dusza zapragnie! Miała rację. Po niecałej godzinie zaczęło padać: najpierw usłyszeliśmy lekkie popukiwanie w pień, potem rozległo się ogłuszające bębnienie ulewy. Trwała całymi godzinami, woda zaczęła przesączać się do środka drzewa, spływając kaskadą po wewnętrznej stronie pnia. Deszcz ofiarowuje wodę bieżącą, a że Lizzie jej nie lubi, odsunęła się od pnia. Jednak my z Alice złapaliśmy dość w złączone dłonie, by zaspokoić najgorsze pragnienie. Kiedy deszcz ustał, musiało być wczesne popołudnie. Właśnie wtedy usłyszeliśmy psy. Lizzie uśmiechnęła się triumfalnie i wróciła na swe miejsce przy pniu. – Psy złapały nasz trop – oznajmiła. – Nic jednak nie wskórają. Nie, kiedy wpadną na kościniec. Wyobraziłem sobie psy pędzące w stronę kościńca, zmierzające wprost ku rosnącemu pośrodku drzewu. Siła rozpędu zaniesie je całkiem blisko, zanim nacisk je zmiażdży. – Szpon i jej szczeniaki… – Z rozpaczą spojrzałem na Alice. – Nie użyje ich chłopcze, nie bój się. Przydadzą mu się do czegoś innego – odparła Lizzie. – Będzie chciał, żebyś z nimi walczył – i to na śmierć. – Skąd wiesz? – spytałem gniewnie. Prychnęła. – Łatwo go odczytać, o tak. To właśnie zaplanował na zeszłą noc. Najpierw miałeś walczyć ze mną, potem, jeśli zwyciężysz, z Alice. I w końcu z własnymi psami. Wywęszyłam to, o tak. Nazywają taki typ zakładu triplą. Jeśli wygrasz wszystkie trzy, dostajesz solidną zapłatę. Miałeś niewielkie szanse, ale szamanowi się spodobało. Nie poszło wszakże tak, jak sądził, czyż nie? Lecz dajcie mu szansę, a postawi cię przeciw twoim psom. Zaczekaj, sam się

przekonasz… Szczekanie narastało, lecz gdy pierwszy z psów wpadł na kościniec i poczuł nacisk czarnej magii Lizzie, z gardła zwierzęcia począł się wydobywać skowyt, przechodzący szybko w wycie. – Nie zdołają się zbliżyć, więc nie będą wiedzieć, gdzie dokładnie się ukrywamy – podjęła czarownica. – Jesteśmy tu bezpieczni – przynajmniej przed nimi. Teraz usłyszałem mężczyzn, krzyczących i przekli-nających w dali, wzywających do siebie psy. Nagle rozległ się głośniejszy wrzask. Tym razem pochodził z ludzkiego gardła, Lizzie uśmiechnęła się. Krzyki ciągnęły się i ciągnęły, bardzo długo, oboje z Alice zatykaliśmy uszy. W końcu, pomijając lekki szum deszczu, zapadła cisza. *** Czas płynął powoli, lecz moje myśli pędziły. Rozpaczliwie próbowałem znaleźć jakieś wyjście. Wciąż zachowałem kij i łańcuch, lecz nawet gdybym znów skrępował Lizzie, jak poradzilibyśmy sobie z Alice z buganem? Gdy pod wieczór zaczęło chłodnieć, usłyszeliśmy dobiegający z tuneli hałas. Czyżby odnaleźli nas ludzie szamana? Lecz kiedy dźwięki zbliżyły się, zabrzmiały bardziej niepokojąco. Już je słyszałem. – W końcu nas znalazł – rzekła Lizzie. – Nie spieszył się, to pewne. Teraz wyławiałem już szmer oraz węszenie, zwiastujące przybycie bugana. Lizzie podczołgała się na środek spróchniałego drzewa, wyciągnęła swoją czarną woskową świecę i wymruczała coś pod nosem. Ogarek zapłonął – akurat w chwili, gdy potworny włochaty łeb wynurzył się z tunelu. Wielkie, okrutne oczy omiotły nas po kolei spojrzeniem, w końcu zatrzymały się na Kościstej Lizzie. Zamiast się cofnąć, czarownica popełzła naprzód na kolanach. Powoli wyciągnęła rękę. Bugan otworzył szeroko pysk. Warknął, demonstrując dwa rzędy zębów. Lecz dłoń Lizzie zbliżała się nadal. – No już, no już, grzeczny chłopczyk – rzekła niskim, zmysłowym głosem. – Co z ciebie za piękne, kudłate stworzenie, masz taką śliczną, lśniącą sierść… Lewą dłonią dotykała bugana, gładziła jego potworny łeb nad mokrym ryjem. – No już, już mój słodki – nuciła. – Możemy sobie pomóc… – To rzekłszy, Lizzie uniosła lewą rękę i przebiła skórę na przegubie długim ostrym paznokciem prawego palca wskazującego. Ustawiła ranę ponad stworem, krople krwi zaczęły ściekać na ryj. Nagle spomiędzy ostrych trójkątnych zębów wyłonił się długi fioletowy język zlizujący krew z nieprzyjemnym siorbaniem. Lizzie karmiła bugana, próbując uczynić z niego swojego pobratymca. – Grzeczny chłopiec, grzeczny chłopiec! Zliż wszystko, o tak. Zostało jeszcze mnóstwo. Teraz wracaj do swego pana, powiedz mu dokładnie, gdzie jesteśmy. Czas, byśmy pogawędzili. Bugan powoli wycofał się do tunelu, a Lizzie odwróciła ku nam z triumfalnym grymasem. – Zrobiliśmy dobry początek! Wkrótce to wypróbujemy. Lecz nasz następny gość woli mrok, toteż zróbmy mu przyjemność. Zdmuchnęła świecę, pogrążając nas w ciemności. ***

Wkrótce tuż przed tunelem zmaterializowała się świetlista plama. Dostrzegliśmy wysoką, wychudzoną postać szamana. – W końcu cię znalazłem. – Okrutne oczy patrzyły na Lizzie. – Zapłacisz za to, że tak mnie zwodziłaś! – Po co te nerwy? – twarz Lizzie przybrała podstępny wyraz. – Po co? Zginął kolejny porządny człowiek, a także pięć moich najlepszych psów. Odwdzięczę ci się! – A ty, jak mnie potraktowałeś? – rzuciła oskarżycielsko czarownica. – Zaszyliście mi wargi. Żaden jeszcze mężczyzna tak mnie nie uciszył. Powinnam cię za to zabić, ale jeśli załatwimy sprawę inaczej, zapomnę o wszystkim. – Załatwimy, o tak. W ciągu godziny pokażę ci, co potrafię. Przyślę bugana: tym razem w postaci duchowej. Zacznę od twojej służki, dziewczyny. Pod koniec nocy będzie jak nieżywa. Potem chłopak. Ciebie zostawię na koniec, żebyś miała czas porozmyślać o tym, co cię spotka. – A jeśli bugan wysłucha mnie? – krzyknęła Lizzie. – Jeśli to w twojej głowie zacznie szeptać? Może wówczas zechcesz pogadać o warunkach! Szaman skrzywił usta. Wargi wygięły się z niesmakiem. A potem obraz zbladł i zniknął. – Naprawdę potrafisz to zrobić? – spytała z ciemności Alice. W jej głosie dźwięczał lęk. – Nie zdołam jeszcze zmusić bugana do szeptania w głowie szamana, ale on o tym nie wie, prawda? Powiedziałam tyle, by dać mu do myślenia. Nie bój się, dziewczyno. Zrobiłam już dosyć, by uchronić nas przed buganem. Jakiś czas nie będzie pewien, co ma począć. Kiedy lord Barrule przekona się, że potwór nie wypełnia jego rozkazów, wróci tu, wspomnicie moje słowa! Dłoń Alice odnalazła moją w ciemności i uścisnęła, szukając otuchy. Potem długi czas nikt się nie odzywał. Moce Lizzie zostały wystawione na próbę. Zastanawiałem się, czy uda jej się nie dopuścić bugana do Alice. Po paru godzinach w ciemności znów zaczął pojawiać się obraz szamana. – Szybko wróciłeś – zadrwiła Lizzie. – Jak dotąd nikt jeszcze nie szeptał w głowie dziewczyny, prawda moja słodka? – zwróciła się do Alice. – Niczego nie słyszałam – przyznała Alice. – Czego chcesz, wiedźmo? – Naszego życia oraz zgody na bezpieczne opuszczenie Mony. Popłyniemy na zachód, do Irlandii, przez morze, na Szmaragdową Wyspę. Tam właśnie chcemy się udać. – A co ja będę z tego miał? Wspomniałaś o warunkach, co mnie przypadnie? – Po pierwsze, zachowasz władzę nad buganem. Im dłużej tu zostanę, tym większe prawdopodobieństwo, że będzie mój. Zatem w twoim interesie jest usunięcie mnie z wyspy. Poza tym oddam ci chłopaka. Ostatnią rzeczą, jakiej pragnę w podróży, jest towarzystwo ucznia stracharza. Lubisz się zakładać, co? Każ mu walczyć z jego własnymi psami – na śmierć, to powinno być ciekawe! – Nie! – krzyknęła Alice. – Nie zrobię tego! – zaprotestowałem. – Zamknij usta, dziewczyno! Cisza! Oboje zamilczcie! A potem Lizzie wymówiła pod nosem gardłowe słowo w Dawnej Mowie. Moje gardło

zacisnęło się, przez moment nie mogłem oddychać. W końcu zdołałem wciągnąć powietrze, nadal jednak nie potrafiłem wykrztusić ani słowa. Zawsze byłem do pewnego stopnia odporny na moce mroku – rzecz całkiem normalna w przypadku siódmego syna siódmego syna – lecz w obliczu potęgi Lizzie moja odporność zawiodła. Próbowałem wstać, lecz kończyny nie zareagowały. Zupełnie jakby wyciosano je z kamienia. Zobaczyłem, jak Alice rusza ku mnie, potem jednak ją także sparaliżowało mroczne zaklęcie. – W zamian wycofasz wszystkich swoich ludzi z okolicy – podjęła Lizzie, z powrotem skupiając uwagę na duchu szamana. – Wezwij ich do twierdzy. Kiedy chłopak zacznie walczyć, opuszczę to drzewo, ale dopiero gdy bezpiecznie odpłynę z wyspy, bugan znów zacznie cię słuchać. Umowa stoi? Zjawa długą chwilę przyglądała się gniewnie wiedźmie, po czym niemal niedostrzegalnie skinęła głową. Lizzie uśmiechnęła się. – Wiedziałam, że przemówię ci do rozumu. To bardzo rzadkie. Niewielu da się znaleźć rozsądnych mężczyzn. A teraz przyślij jeszcze tunelami dwóch ludzi po chłopaka – jeśli oczywiście jakichś znajdziesz. Bo jeżeli okażą się nierozsądni, zginą. Więc żadnych sztuczek… *** Po zaledwie kilku minutach usłyszałem sługusów szamana. Pełzli tunelem w stronę spróchniałego drzewa. Nadal trzymaliśmy się z Alice za ręce, ściskała lewą dłonią moje palce, z trudem chwytając oddech. Lizzie znów zapaliła świeczkę. Uniosła ją wysoko, gdy z tunelu wyłoniła się głowa pierwszego mężczyzny. Sprawiał wrażenie przerażonego, stanął z boku, niepewny, co robić. Lecz czarownica natychmiast zaczęła rozkazywać. – To jest chłopak, po którego przyszliście – zawołała, wskazując ręką. Powlekli mnie w stronę ciemnego wylotu tunelu. Paraliż mijał, ustępując miejsca bolesnemu mrowieniu, nadal jednak byłem zbyt słaby, by stawić opór. – Nie zapomnijcie jego laski! – zawołała Lizzie. – Będzie jej potrzebował, o tak. Martwy chłopak albo martwe psy. Jedno albo drugie, to pewne!

Ciągnęli mnie i popychali przed sobą, prowadząc klaustrofobiczną plątaniną ziemnych tuneli, aż w końcu w dali usłyszałem szczekanie. Znaleźliśmy się w długiej sali z klatkami. Czułem przygnębienie i wściekłość. Po wszystkim, co przeżyłem, po pokonaniu Lizzie i ucieczce, trafiłem do punktu wyjścia. W sali zebrało się sporo gwardzistów, zbrojnych we włócznie i pałki, lecz na wiązkach słomy zauważyłem niewielu graczy. Lord Barrule czekał pośrodku, stojąc na zbryzganych krwią trocinach. Ręce splótł na piersi. – Gdyby nie moje upodobanie do zakładów, chłopcze, od razu pozbawiłbym cię życia, zresztą bardzo powoli – rzekł. – Lecz, aby dobrze walczyć, potrzebujesz zachęty. Toteż oznajmiam, że jeśli zwyciężysz, pozwolę ci odejść. Tym razem oczywiście nie zabierzesz ze sobą psów – bo wcześniej je zabijesz. Co powiesz? Zwiesiłem głowę, wstrząśnięty tym, czego ode mnie żądał. – Myśl, co chcesz, ale sądzę, że i tak podejmiesz walkę w samoobronie. Kto by nie walczył? Zresztą, otrzymujesz dodatkowy czas do namysłu. Czekam na jeszcze kilka osób. Nie mogę oprzeć się pokusie przejęcia ich pieniędzy. Bo dla mnie ważny jest sam fakt wygranej, nie pieniądze jako takie. Jak myślisz, na kogo tym razem postawię? Znów nie odpowiedziałem. Ich gry i rozrywki nie ustaną. Kolejne żywe istoty zginą w tym miejscu, dołączając do nieszczęśników, których już widziałem. Od jak wielu lat szaman wraz ze swymi poplecznikami zabawiali się w ten sposób? – Większość postawi na ciebie. Widzieli, jak pokonałeś czarownicę. Ale ja się nie zgadzam. Zmieniłem zdanie, jesteś zbyt miękki: teraz to dostrzegam. Skoro nie potrafiłeś zabić

wiedźmy, z całą pewnością nie zdołasz zatłuc własnych psów. Rozszarpią ci gardło. Toteż ja stawiam na psy, chłopcze! Szaman odszedł, a dwaj strażnicy odciągnęli mnie na bok i zmusili, bym przykucnął na podłodze, czekając na rozpoczęcie walki. Oczekiwanie trwało ponad godzinę, kolejni gracze zjawiali się w sali, obstawiali zakłady. Cóż to za ludzie – czyżby szanowani członkowie miejscowej społeczności, skrywający przed innymi swoje grzeszki? Nie wszyscy sprawiali wrażenie zachwyconych. Bez wątpienia większość bała się Barrule’a, ale nie mieli wyjścia: musieli dołączyć do szamana. Inni jednak promieniowali entuzjazmem, podobnie jak Barrule, ci wyraźnie nie mogli się doczekać walki. Niektórzy poszli oceniać psy, paru zbliżyło się nawet do mnie, szacując wartość zawodnika. – Każcie mu wstać – rzucił jeden. – Nie jest chyba ranny? – Rusz się, chłopcze! – polecił gwardzista. Gdy się zawahałem, chwycił mnie za włosy i podniósł szarpnięciem. – Będzie uzbrojony tak jak ostatnio? – spytał drugi mężczyzna. – O tak, w kij i tak dalej, lecz srebrny łańcuch na niewiele mu się zda w starciu z psami! – Strażnik roześmiał się, po czym z powrotem pchnął mnie na kolana. – Odpoczywaj, póki możesz – poradził szyderczo. – Trzeba ci sił. Wkrótce poczujesz na sobie zębiska – począwszy od najwrażliwszych miejsc! Zamknięte w klatce psy warczały i skamlały. Zerknąłem na trójkę należącą do Arkwrighta. Co miałem zrobić? Dlaczego kazano mi zabijać? Matka, Szpon, w przeszłości ocaliła mi życie. Gdyby nie mroczna moc szamana, pozostałaby u mego boku, podobnie jak jej szczeniaki. Nie miałem złudzeń, co mnie spotka, jeśli zwyciężę. Szaman nie dotrzyma słowa. Albo mnie zabije, albo wymyśli kolejną rozrywkę, w której przeznaczy mi główną, bolesną rolę. Nie wierzyłem poza tym, iż pozwoli Kościstej Lizzie swobodnie opuścić wyspę. Może wycofa swych ludzi, tak by mogła przejść przez kościniec i ruszyć na zachód, w stronę wybrzeża. Nim wiedźma dotrze do morza, ponownie ją schwyta. Nie wiedziałem, jaki czeka ją los, lecz biedna Alice niewątpliwie go podzieli. Jeśli oczywiście Zły nie odnajdzie jej pierwszy. A co ze stracharzem? Gdzie się zagubił? Miałem nadzieję, że nie będzie mnie ratować. Jakie miałby szanse? A gdyby wpadł w łapy Lizzie, zginąłby najpowolniejszą, niewyobrażalnie straszną śmiercią. Bywałem już w rozmaitych opałach, lecz teraz sprawy wyglądały najgorzej: znalazłem się w potrzasku między dwójką mrocznych przeciwników, czarownicą oraz szamanem. I nie widziałem sposobu, by pokonać którekolwiek z nich. Z ponurego zamyślenia wyrwał mnie brzęk metalu. Poszczekiwanie ustąpiło miejsca osobliwemu skomleniu. Strażnicy wyciągnęli z klatek Szpon oraz jej dzieci i zawlekli za obroże na środek wysypanej trocinami areny. – Wstawaj, chłopcze! – warknął jeden z gwardzistów. Znów pociągnął mnie za włosy. W sali zapadła pełna wyczekiwania cisza. Ja tymczasem, zostałem ustawiony naprzeciw trzech psów. Omiotłem je smutnym spojrzeniem. Sierść miały brudną, potarganą, zwierząt wyraźnie od dawna nie karmiono. Żadne nie patrzyło mi w oczy. Wyglądały na pokorne, pokonane – choć wiedziałem, że oglądam robotę szamana. Za chwilę przygotuje je do walki.

Zauważyłem, że tym razem nie otoczył nas krąg włóczników. Najwyraźniej poprzednio niepokoiła ich czarownica. Psy natomiast stoczą ze mną walkę na śmierć i życie, a poza tym, dokąd zdołałbym uciec? Barrule znów zasiadł na swym drewnianym tronie. Patrzyłem z rozpaczą, jak wstaje i trzykrotnie klaszcze w dłonie. Przemiana psów nastąpiła natychmiast: wpiły ślepia w moje oczy, zaczęły warczeć. Rozwierały pyski, gotowe gryźć i szarpać. Niespokojni strażnicy wypuścili obroże. Trzy wilczarze natychmiast skoczyły ku mnie niczym furie. Uskoczyłem szybko, gdy zaatakowały, odganiając je machnięciem kija. Nie wypuściłem ostrza; nie zamierzałem go używać. Krew i Kość skoczyły na mnie i po raz pierwszy musiałem użyć laski. Uderzyłem Krew w kark, a Kość w głowę, starając się oszczędnie zadawać ciosy. Lecz w tym momencie Szpon zaatakowała od tyłu. Jej ciężar powalił mnie na kolana, o mało nie wypuściłem kija. Widząc, co się wyprawia, część widzów jęknęła. W ułamku sekundy zerwałem się z ziemi. Ponownie, rozpaczliwie zataczając krąg laską, próbowałem odpędzić trzy psy. Były jednak dzielnymi myśliwymi, wyszkolonymi przez Billa Akrwrighta do polowań na niebezpieczne wodne stwory żyjące na bagniskach na północ od Caster. Skoro atakowały wodne wiedźmy, nie zważając na ich śmiercionośne szpony, z pewnością nie przelękną się i mnie. Rozgorzała walka na śmierć i życie. Ja albo one. Nagle zaskoczyłem nawet siebie. Ze szczękiem wypuściłem z końca laski klingę. Działałem odruchowo: coś wewnątrz mnie postanowiło, że nie zginę. Nie tutaj. Nie teraz. Mną samym wstrząsnęła niespodziewana decyzja. Czy naprawdę umiałbym się zmusić do zabicia tych psów? W mojej głowie zaroiło się od myśli usprawiedliwiających odruchowy czyn… Miałem zadanie do wykonania, musiałem bronić Hrabstwa. I w tym samym momencie ogarnęła mnie nowa fala grozy. Przypomniałem sobie, że gdybym teraz zginął, Zły porwałby moją duszę! Musiałem go zniszczyć, nim do tego dojdzie, inaczej czeka mnie wieczność pełna grozy i męczarni w mroku. Wszystkie trzy psy zaatakowały wspólnie. Nim zdołałem posłużyć się laską, dopadły mnie. Ich połączony ciężar znów powalił mnie na kolana. Kij wyleciał z ręki, wytrącony siłą uderzenia. Kość wbił zęby w kostkę, Szpon chwyciła ramię, a Krew rzuciła się wprost do gardła. Wysunąłem prawą rękę, by obronić się przed potężnymi szczękami, zęby zatrzasnęły się wokół nadgarstka. Musiałem się podnieść, inaczej zginę… Nagle psy mnie wypuściły. Jednocześnie od strony widzów dobiegł jęk przerażenia, światła w długiej sali zamigotały i przygasły. Przykucnąłem szybko, chwyciłem kij. Wyglądało na to, że pochodnie lada moment zgasną. W gęstniejącej ciemności w pobliżu zaczęła tworzyć się świetlista zjawa. Przybierała kształt człowieka, lecz co najmniej dwukrotnie roślejszego niż inni. Lśniła złowieszczym, krwistoczerwonym blaskiem. Przyglądałem się ze zgrozą, która szybko ustąpiła miejsca zdumieniu. Przeżyłem nie lada wstrząs. Postać nosiła bowiem strój stracharza, w lewej dłoni trzymała laskę – poczerniałą, zwęgloną, podobnie jak lewa strona jej twarzy, pokryta straszliwymi, rozległymi oparzeniami, pozbawiona oka. Płaszcz wisiał w strzępach, dłonie pokrywały pęcherze. Był to duch Billa Arkwrighta!

Ostatni raz widziałem Billa zeszłego lata w Grecji, kiedy został w Ordzie, by zatrzymać stado żywiołaków ognia i umożliwić nam ucieczkę. Założyliśmy wówczas, iż dokonał ostatecznej ofiary stracharza. Czyli zginął. Obecnie okazało się, że mieliśmy rację. Spłonął na śmierć, teraz widziałem to wyraźnie. Ale skąd się tu wziął? Czy kiedy Ord runęła w głąb ognistego portalu, został uwięziony w mroku? A może utkwił w Limbusie, na granicy pomiędzy życiem i śmiercią, gdzie czasem umęczone duchy przebywają latami, nim odnajdą drogę do światła? Z początku sądziłem, że duch Arkwrighta patrzy na mnie. Ale nie – jego jedyne oko spoglądało wprost na psy. A choć sala opróżniła się szybko, wypełniona krzykami ludzi doprowadzonych strachem niemal do obłędu, cała trójka wymachiwała ogonami z radości na widok ponurego widma swego byłego pana. Kątem oka zauważyłem, jak zdumiony szaman powoli podnosi się z miejsca i rusza ku nam. Postać nagle wysunęła prawą rękę i wskazała wprost na mnie, a potem w sali zadźwięczał władczy głos Arkwrighta, odbijając się echem od ścian. – Ten chłopak jest waszym przyjacielem, nie wrogiem! – rzekł do psów. Upiorna ręka obróciła się powoli w prawo i wskazała szamana. – Tamten człowiek! To wasz prawdziwy wróg! Zabijcie go, już! Psy jednocześnie skoczyły naprzód i rzuciły się na szamana z otwartymi pyskami. Uniósł rękę, próbując się bronić, szczęka opadła mu ze zdumienia, nic to jednak nie dało. Cała jego

władza nad zwierzętami zniknęła. Trzy wilczarze powaliły go na posadzkę, zaczęły szarpać, gryźć, rozdzierać ciało. Szaman krzyczał – wyraźnie słyszałem długi, przeraźliwy wrzask, zagłuszający warkot zwierząt. Owe odgłosy i oglądany widok sprawiły, że chwyciły mnie torsje. Gdy później duch Billa Arkwrighta powoli zniknął, pochodnie zamigotały i zgasły, pogrążając nas w nieprzeniknionych ciemnościach. Psy zakończyły swe ponure dzieło. W sali zapanowała cisza, zmącona tylko dyszeniem wilczarzy. Klęczałem rozdygotany, krańcowo wyczerpany. Po jakimś czasie usłyszałem szmer z tunelu. Ktoś się zbliżał. Czyżby nadchodził bugan? Chwiejnie podniosłem się z ziemi, lecz z tunelu wyłoniła się Koścista Lizzie, ściskająca w dłoni zapalony ogarek. Za nią podążała Alice. – Dobrze poszło, chłopcze – czarownica z triumfalnym uśmiechem popatrzyła na szamana. – Nie okazał się taki silny, jak sądził, co? Nie opłaca się ze mną zadzierać! No cóż, kto nie marnuje, ten nie potrzebuje, jak mawiała kiedyś stara Mateczka Malkin. Z tymi słowy Lizzie odstawiła świecę na podłogę i wskazała ręką dwie najbliższe pochodnie, które posłusznie zapłonęły. Następnie z kieszeni na biodrze sukni wyciągnęła nóż i uniosła lewą dłoń szamana. Usłyszałem jęk Alice, oboje odwróciliśmy się plecami, by nie oglądać ponurego widoku czarownicy odcinającej kciuki martwemu wrogowi. Uświadomiłem sobie, że musiała zaplanować wszystko od początku. Nigdy nie zamierzała uciekać. Szaman ani przez moment nie podejrzewał, że zamiast się wycofać, zaatakuje. Aby osiągnąć swój cel, posłużyła się duchem Billa Arkwrighta. Oznaczało to, że ma nad nim władzę. Ostatecznie chodziło o potężną kościaną czarownicę, zatem nekromancja – panowanie nad zmarłymi – należała do jej mrocznego arsenału. Gdy Lizzie przykucnęła, aby odciąć palce szamana, stanowiła idealny cel dla mojego srebrnego łańcucha. Kiedy jednak sięgnąłem po niego, okazało się, że nie zdołałem nawet zbliżyć dłoni do kieszeni. Próbowałem ze wszystkich sił, a choć moja ręka napinała się i dygotała, nie zdołała dosięgnąć łańcucha. Lizzie wciąż miała nade mną władzę. Spojrzała na mnie i Alice, z ekstatyczną miną ściskając w palcach zakrwawione kciuki. – Dobrze je mieć, o tak! – wykrzyknęła, chowając trofea do kieszeni wraz z nożem i zrywając się z podłogi. – Kryje się w nich wielka moc! A teraz przejdźmy się na górę, zobaczmy, jak to wygląda. Ale najpierw zamknijmy psy w klatkach… Trzy razy klasnęła w dłonie, tak jak wcześniej szaman. Szpon, Krew i Kość na odgłos klaskania wyłoniły się z cienia, posłusznie drepcząc do klatek. – No dobra, chłopcze, pozamykaj je! Widziałem wyraźnie, że czarownica potrafi teraz zapanować nad psami, czy jednak dysponowała wszystkimi mocami szamana? Czy przejęła je po śmierci lorda Barrule’a? Niczym we śnie, niezdolny do jakiegokolwiek oporu, ruszyłem naprzód. Zatrzasnąłem drzwi klatek, opuszczając skoble. Kiedy zajmowałem się klatką Szpon, ta zaskomlała cicho. Próbowała polizać mnie przez pręty. Poczułem nagłą nadzieję. Czy to robota Arkwrighta? Choć Lizzie zmusiła go, aby kazał psom zabić szamana, jego duch najpierw wskazał mnie i powiedział: ten chłopak jest waszym przyjacielem, nie wrogiem! Czy tymi słowy oddał mi je z powrotem? Czy spróbował pomóc? ***

Wraz z Alice podążyliśmy za Kościstą Lizzie w głąb wilgotnych korytarzy. Gdy dotarliśmy do kamiennych stopni, rozpoczynając wspinaczkę, znów poczułem fale strachu promieniujące od wiedźmy. Posługiwała się lękiem niczym bronią, by oczyścić nam drogę ze wszelkich potencjalnych przeciwników. Trzy piętra wyżej znaleźliśmy się w wartowni, którą poznałem, gdy prowadzono mnie do celi. W stojakach wzdłuż ścian ustawiono włócznie, piki i pałki, na palenisku płonął ogień, na długim stole pozostały na wpół zjedzone, porzucone posiłki. Z talerzy wciąż parowało. Mieszkańcy tego pomieszczenia musieli umknąć bardzo niedawno. Spodziewałem się, że Lizzie wyprowadzi nas z twierdzy Greeba. Zastanawiałem się, czy wewnętrzna krata została podniesiona. Nawet jeśli wciąż pozostawała zastawa broniąca głównego wejścia. Lecz ku mojemu zdumieniu Lizzie podjęła wspinaczkę. Sprawiała wrażenie absolutnie pewnej siebie, być może po śmierci szamana nic już jej nie zagrażało. Po drodze sprawdzała każde drzwi i zaglądała do pomieszczeń: sypialni, salonów, olbrzymich kuchni. Wszystkie świeciły pustkami. W końcu dotarliśmy do największej komnaty, znajdującej się u szczytu wieży. Wyłożono ją białym marmurem, ściany obwieszono gobelinami. Przez całą długość pomieszczenia biegł wąski szkarłatny dywan, wiodący do podestu wysokiego na siedem stopni; na podeście ustawiono ozdobny nefrytowy tron. Niewątpliwie, oglądaliśmy salę tronową, w której szaman, lord Barrule, przyjmował petentów i wydawał okrutne wyroki. Wyglądała imponująco – jej przepych zadowoliłby nawet króla, nie tylko zwykłego lorda. Lizzie przez długą chwilę przyglądała się tronowi, potem podeszła do jedynego okna. Zamontowano pod nim ławeczkę. Usiadła, niespiesznie, bez jednego słowa wyglądała na zewnątrz. Wraz z Alice podeszliśmy i podążyliśmy za wzrokiem czarownicy. Daleko w dole ludzie wciąż uciekali z twierdzy. Zewnętrzna krata była podniesiona, po drugiej stronie fosy, tuż za mostem zebrały się grupy gwardzistów zapatrzonych w wieżę. Towarzyszył im Stanton, ich dowódca, z mieczem u boku; w żaden sposób nie zdołalibyśmy tamtędy uciec. Lizzie odwróciła się od okna. Jej twarz rozjaśnił lekki uśmiech. Ruszyła powoli po czerwonym dywanie, kierując się w stronę zielonego tronu. Z każdym krokiem obcasy szpiczastych trzewików zagłębiały się w dywan, a podeszwy pozostawiały plamy z błota przyniesionego z tuneli. Czarownica z rozmysłem usiadła na tronie. Wezwała nas gestem. Podeszliśmy bliżej z Alice, zatrzymaliśmy się u stóp podestu. – Mogłabym rządzić tą wyspą – oznajmiła Lizzie. – Zostać jej królową! – Królową? Ty? Nie jesteś żadną królową – prychnęła Alice. – Wyglądasz, jakby przewlekli cię tyłem przez żywopłot i wytarzali w łajnie. Istotnie. Ubranie czarownicy pokrywały brudne plamy, włosy oblepiało błoto. Lizzie wykrzywiła się. Wstała, patrząc gniewnie. Alice cofnęła się o krok, wówczas jednak czarownica uśmiechnęła się. – Jeszcze zobaczymy, dziewczyno. Wkrótce się przekonamy. – Wskazała ręką drzwi za tronem. – Popatrzmy, co tu mamy… Weszliśmy za nią przez drzwi i odkryliśmy, że mimo wszystko nie jesteśmy jeszcze na samym szczycie wieży. Kolejne schody wiodły do kolistego przedpokoju z ośmiorgiem drzwi. Sprawdzaliśmy je w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara. Podobnie jak sala

tronowa, każde z pomieszczeń miało wielkie, przesłonięte zasłonami okno, z ławeczką wbudowaną w mur wewnętrzny. W pierwszym, na wyłożonej płytkami posadzce, stała duża drewniana wanna. Lizzie zerknęła na nią i uśmiechnęła się szeroko. Następnych pięć okazało się luksusowymi sypialniami, pełnymi zdobnych luster oraz przepysznych gobelinów. W siódmym pomieszczeniu mieścił się gabinet szamana: trzy rzędy półek pełnych książek – głównie grimuarów – a także wielki drewniany stół z dużym otwartym notatnikiem, spoczywającym obok ludzkiej czaszki. Na innych półkach ujrzeliśmy flaszki oraz słoje, pełne różnych mikstur. W kącie stała solidna skrzynia. Kiedy jednak Lizzie sprawdziła wieko, odkryła, że jest zamknięte. – Mogłabym sama ją otworzyć, ale to stanowiłoby stratę czasu i mocy. Po co szczekać samemu, skoro potrafi to za nas zrobić pies. Chodź tu, chłopcze, wyciągnij swój klucz, otwórz skrzynię. Skąd Lizzie wiedziała o moim kluczu? Co jeszcze wiedziała? Czy umiała czytać w myślach? Lecz skrzynia należała do szamana, mogła kryć w sobie przedmioty, które wzmocniłyby czarownicę, toteż pokręciłem przecząco głową. – Odmawiamy, co? Pokażę ci, co spotyka tych, którzy mi się sprzeciwiają… Twarz Lizzie pociemniała, czarownica zaczęła mamrotać zaklęcie. W ułamku sekundy w pokoju zrobiło się zimno, a strach ścisnął mi gardło. Miałem wrażenie, że w mrocznych kątach coś się porusza – złowieszcze, widmowe postaci. Mocniej ścisnąłem laskę, rozglądając się nerwowo. Kiedy wpatrywałem się bezpośrednio w stwory, znikały, gdy jednak odwracałem wzrok, rosły i przysuwały bliżej. – Zrób, co każe, Tom. Proszę – błagała Alice. Przytaknąłem zatem, wyciągnąłem z kieszeni klucz. Wiedziałem, że wkrótce będę musiał stawić czoło Lizzie, ale wolałem przystąpić do działania dopiero wtedy, gdy straci czujność. Miałem tylko nadzieję, że cokolwiek kryła w sobie skrzynia, na nic się wiedźmie nie zda. Specjalny klucz, wykuty przez brata stracharza, Andrew, mistrza ślusarskiego, również tym razem mnie nie zawiódł. Uniosłem wieko i przekonałem się, że skrzynia jest pełna pieniędzy. W workach spoczywały stosy srebrnych i złotych monet. Sądziłem, że Lizzie będzie zawiedziona, ona jednak znów się uśmiechnęła. – Pieniądze. Pożyteczna rzecz – mruknęła. – Zdołam je dobrze wykorzystać. Zamknij, chłopcze, nie chcemy, by skarby wpadły w czyjeś złodziejskie łapy. – Rozejrzała się po komnacie, przez moment jej wzrok spoczął na butelkach oraz słojach i w końcu na otwartym notatniku. – Trzeba porządnie tu pogrzebać – wymamrotała – przekonać się, co kombinował. Kto wie, może nauczę się czegoś nowego? Zastanawiałem się, jak długo Koścista Lizzie zamierza zostać w twierdzy. Czy mówiła poważnie o przejęciu władzy nad wyspą? Jeśli tak, jak planowała postąpić, skoro jej wrogowie zebrali się poza murami? Porządnie się przestraszyli, ale to nie potrwa wiecznie. Wkrótce wrócą, na pewno z posiłkami. Wcześniej przecież zdołali ją schwytać. Jeśli więc dość wielu zbierze się na odwagę, będą w stanie to powtórzyć. Wówczas Alice i ja zostaniemy uznani za wspólników czarownicy. Ósme drzwi prowadziły do dużej garderoby pełnej ubrań – bogatych, misternie zrobionych

sukien, stosownych na królewski dwór. Musiały należeć do żony Barrule’a. – Akurat mój rozmiar – Lizzie uśmiechnęła się złośliwie. – Wiecie, co teraz zrobicie oboje? Nie odpowiedzieliśmy. – Przygotujecie mi kąpiel! – zawołała. – Nagrzejcie wody w kuchni i przynieście tutaj. Macie się uwinąć w pół godziny! – Nawet jeśli umyjesz się za uszami, to cię nie zmieni w królową! – warknęła Alice. Lizzie syknęła wściekle. Alice cofnęła się, wydając okrzyk strachu. Złapałem ją za ręce i poprowadziłem do przedpokoju, a potem schodami do sali tronowej. – Co teraz poczniemy, Tom? – spytała. – Uciekniemy, a następnie odszukamy stracharza – odparłem. – Choć jeszcze nie wiem jak. Nie możemy pójść tędy – wskazałem za okno, w dole dziedziniec był pusty. Wyglądało na to, że w murach twierdzy Greeba nie pozostał żaden człowiek, lecz całkiem spora grupa tłoczyła się za otwartą bramą. Rozpalili ogniska, stali bądź siedzieli wokół nich. – Wolałabym nie ryzykować ucieczki tunelami – mruknęła Alice. – Wiem, do czego jest zdolna Lizzie. Bugan praktycznie należy do niej. Z pewnością posłałaby go za nami. – Zatem na razie pozostało nam tylko jedno – rzekłem. – Przygotujmy jej kąpiel. Alice przytaknęła. – Przynajmniej zacznie lepiej pachnieć – wypaliła. Zeszliśmy zatem do kuchni i poczęstowawszy się najpierw kurczęciem na zimno, zajęliśmy się grzaniem wody. Kuchenne ognie wciąż płonęły, a w kącie stały beczki pełne wody. Wkrótce wrzała już w trzech wielkich kotłach. Wykonaliśmy najłatwiejszą część polecenia, pozostawała jednak ciężka harówka: wnoszenie naczyń po schodach aż do łaźni. Z powrotem w sali tronowej, usiedliśmy na ławeczce. Zerknęliśmy na dwór. Za mostem nic się nie zmieniło poza tym, że nad ogniami obracały się rożny: gwardziści obozowali wokół palenisk, szykując się do posiłku. Nie wyglądało, by z ich strony coś nam groziło. – Alice, czemu Lizzie stała się nagle taka silna? – spytałem. – Wcześniej powstrzymała mnie przed rzuceniem łańcucha: nie mogłem nawet wsunąć ręki do kieszeni. Wydaje się okropnie pewna siebie. Pozwoliła nam krążyć swobodnie, podczas gdy sama się kąpie, jakbyśmy jej nie zagrażali. Ma rację. Czuję jej nową moc. – Mówiła prawdę, wspomniawszy wcześniej o wieku – odparła Alice. – Czarownice z Pendle osiągają pełnię mocy po ukończeniu czterdziestki. Lecz Lizzie zawsze była potężna i niebezpieczna. Wiem, do czego jest zdolna. A jeszcze przejęła świeże kości, w dodatku kości szamana, one z pewnością jej pomogą. Oszukała go i pokonała jak należy, o tak. Kości szamana to rzadka zdobycz. Nie wiadomo, jak bardzo ją wzmocnią… Spójrz, Tom! – wskazała w stronę kraty. – Coś się tam dzieje. Wygląda, jakby szykowali się do ataku… Podchodzili jednak tylko dwaj gwardziści; przeprawili się przez most, prowadząc między sobą więźnia, z rękami związanymi z tyłu. Już na dziedzińcu rozcięli więzy i uwolnili go, a potem podali mu coś – laskę. To był stracharz.

Szybko, Tom. Zejdź na dół, ostrzeż go! – zawołała Alice, widząc, jak stracharz kieruje się w stronę wieży. – Jakie ma teraz szanse w starciu z Lizzie? – Chodź ze mną – pociągnąłem ją za rękę. – Nie, zostanę tutaj, zajmę czymś jej królewską wysokość. Spytam, czy chce więcej wody. Im dłużej zostanie w wannie, tym większą szansę na przeżycie zyska stary Gregory. Nie martw się, nic mi nie grozi. Nie podobała mi się myśl o zostawieniu jej samej z Kościstą Lizzie, ale byłem w sytuacji bez wyjścia. Słowa Alice brzmiały sensownie. Może zdoła odwrócić uwagę czarownicy. Wiedziałem, że muszę ostrzec mistrza. Gdyby tu przyszedł, nieświadom tego, jak silna stała się Lizzie, mógłby zginąć bądź trafić do lochu, jako strawa dla bugana. Zostawiłem zatem Alice i puściłem się pędem na dół. Spotkałem stracharza, gdy wychodził z wartowni. Omal się nie zderzyliśmy. – Spokojnie, chłopcze! – zawołał. – Lizzie jest teraz bardzo potężna! – wykrztusiłem, z trudem łapiąc oddech. – Potrafi unieruchomić człowieka jednym słowem. Powstrzymała mnie przed wyjęciem srebrnego łańcucha z kieszeni. Stracharz oparł laskę o stół strażników. Usiadł. – Tak mi się zdawało, że się zmieniła. Na zewnątrz zebrała się niewielka armia, a jednak boją się przejść przez bramę, by rozprawić się z czarownicą. Uważają, że szaman nie żyje. Czy to prawda?

Przytaknąłem. – Lizzie zabrała jego kości. – Zatem mamy na głowie o jednego sługę mroku mniej… Lizzie wystraszyła gwardzistów, do tego stopnia, że zwrócili się do mnie o pomoc: do obcego stracharza. Ci ludzie zawsze szczycili się swą niezależnością, muszą zatem być faktycznie zdesperowani. – Stwierdziła, że chce zostać królową Mony… – poinformowałem mistrza. Słysząc to, uniósł brwi. – Opowiedz o wszystkim. Nie śpiesz się i niczego nie pomijaj… – Ale ona w tej chwili się kąpie. Bardziej sprzyjająca sytuacja nam się nie zdarzy! – Koścista Lizzie się kąpie? Teraz słyszałem już wszystko. – Stracharz obdarzył mnie nieczęsto widywanym uśmiechem. – Lecz nie zamierzam postąpić ani kroku, póki nie dowiem się, jak się sprawy mają. Im wcześniej zaczniesz, chłopcze, tym wcześniej skończysz. Zrobiłem zatem, jak kazał. Opowiedziałem mu, jak miejscowi zaszyli wargi Lizzie i Alice, i o tunelach bugana, wiodących do każdej z cel. Potem o walce i naszej ucieczce, o tym, jak Lizzie głaskała bugana, i wreszcie o pojedynku z psami, pojawieniu się ducha Billa Arkwrighta i śmierci szamana. Mój mistrz pokręcił głową. – Bez wątpienia wbiła się w pychę, choć nie oznacza to, iż nie jest niebezpieczna. Biedny Bill… Przynajmniej on, kiedy rozprawimy się z Lizzie, będzie mógł odejść wolno. Ale sprawy naprawdę stoją źle, chłopcze. Przysłano mnie tutaj, żebym zabił wiedźmę, kiedy jednak to zrobię, nie będę już potrzebny. Władzę w twierdzy Greeba obejmie nowy pan, nastaną dawne porządki. Możliwe, że znów wylądujemy w lochach. Wciąż będą karmić bugana, choć szaman już nie żyje. Powrócą do dawnych nawyków. Niestety, tak się toczy ten świat. Historia zwykle się powtarza. – Mój mistrz westchnął głęboko, przez moment zatopiony w myślach. – Miałem już wcześniej do czynienia z podobnymi sytuacjami. Zaczyna mnie męczyć to wszystko, chłopcze, nużyć moje ciało, umysł i ducha. Ale tym zajmiemy się później. Najpierw musimy rozprawić się z Lizzie – zakończył, wstając z ławy. – A co, jeśli jest zbyt silna, jeśli…? – Posłuchaj, chłopcze, nie martw się. Miałem do czynienia z wieloma czarownicami. Zawsze wygrywałem. Ty jesteś młody, wciąż się uczysz. To dlatego zdołała nad tobą zapanować. Chodźmy, załatwmy, co należy! Prowadź do Lizzie… Wcale mi się to nie podobało, ale zrobiłem, jak kazał mój mistrz. Miałem nadzieję, że wiedźma wciąż zażywa kąpieli. Jednak gdy tylko przekroczyliśmy próg sali tronowej, pojąłem, że mój pesymizm miał podstawy. Koścista Lizzie siedziała na tronie, Alice przycupnęła na stopniach z przerażoną miną. Czarownica nosiła długą purpurową suknię, mokre, rozczesane włosy okalały twarz, wargi pomalowała na czerwono. Wyglądała imponująco – może nie jak królowa, lecz na pewno jak kobieta przywykła do dworskiego zbytku. Naprawdę jednak przeraziło mnie jej zachowanie oraz wyraz twarzy. Wyglądała na absolutnie pewną siebie. Czułem promieniujące od niej fale lodowatej wrogości. Jednakże stracharz, który nie stracił rezonu, ruszył ku niej szybkim krokiem po dywanie. Zatrzymał się u podnóża stopni. Podążałem tuż za nim. Ujrzałem, jak wsuwa lewą dłoń do

kieszeni portek, by okręcić wokół przegubu srebrny łańcuch. Przypomniałem sobie ostatnie spotkanie mistrza z Lizzie, na samym początku mojego terminu. Zabił Kła, jej potężnego wspólnika-pomiota, a potem skrępował czarownicę srebrnym łańcuchem i zaniósł na plecach do jamy w Chipenden. Czy zdoła znów to uczynić? On z pewnością w to nie wątpił. A Lizzie na pewno pamiętała ich ostatnie starcie… Wkrótce jednak pojąłem, że nie sprawia wrażenia zaniepokojonej. W istocie nawet nie patrzyła na stracharza. Spoglądała wprost na mnie, jej oczy przepełniało zło. – Nie można ci ufać, co, chłopcze? Gdy tylko odwrócę się plecami, uciekasz po swego mistrza. Powinnam cię zabić, tak jak stoisz…. Nie tracąc czasu, stracharz zakręcił łańcuchem, ciskając go w stronę Lizzie. Wciąż siedziała na tronie; wykonał łatwy rzut, nie mogła uniknąć skrępowania. Patrzyłem, jak łańcuch układa się w migoczącą, śmiercionośną spiralę – lecz ku mej rozpaczy runął na podłogę, nie czyniąc nikomu szkody, stopę w prawo od czarownicy. Jakim cudem mistrz chybił? Zadziałała jakaś potężna mroczna magia. A może coś innego… Serce zaciążyło mi w piersi. Alice miała rację, wątpiąc w moce stracharza. Powoli zaczynałem dostrzegać prawdę. Czasy jego świetności minęły. Stopniowo tracił siły. John Gregory, którego uczniem zostałem, bez kłopotu skrępowałby Lizzie, nieważne, jak silną magią by się broniła. Teraz zmarszczył brwi, na jego twarzy pojawił się wyraz zdumienia. Zachwiał się, chciał coś powiedzieć, potem jednak uniósł rękę do gardła i zaczął się dusić. Kolana ugięły się pod nim, runął naprzód, o włos unikając uderzenia o kant stopnia. Szybko ukląkłem obok niego. Leżał twarzą do dołu, ledwie oddychał. – Jeszcze nie umarł, nie martw się! – zawołała Lizzie, podnosząc się z tronu. – Stary Gergory nie zasługuje na tak łatwą śmierć. Nie po bolesnych latach, jakie spędziłam uwięziona w dole. Jestem mu za to coś winna, więc przed śmiercią czeka go cierpienie. Pokażę mu ból, jakiego nawet sobie nie wyobrażał, przekonasz się! Nadchodzi najgorszy koszmar twojego mistrza. Jej słowa przypomniały mi o śnie stracharza, o Lizzie zasiadającej na tronie i posadzce spływającej krwią. Teraz sen najwyraźniej się spełniał. Wiedźma powoli zeszła na podłogę. Uniosła stopę, jakby zamierzała kopnąć mistrza szpicem trzewika. Potem jednak zrezygnowała, kręcąc głową. – Jaki sens ma kopanie kogoś, kto tego nie czuje – wymamrotała. – A teraz, chłopcze, mam dla ciebie zadanie. Chcę, żebyś wyszedł z twierdzy i porozmawiał z ludźmi za bramą. Oznajmisz, że od dziś pracują dla mnie: powinni wybrać jednego spośród siebie, rozsądnego, doświadczonego człeka, aby został moim seneszalem: sługą, który otrzyma przywilej rozkazywania innym w moim imieniu. Człowiek ów ma przyjść do sali tronowej na audiencję. I jeszcze jedno: nie lubię, kiedy każe mi się czekać. Daję dziesięć minut na podjęcie decyzji. Potem, co pięć minut, jeden z nich będzie umierał. Pośpiesz się zatem, powtórz im moje słowa, chłopcze! Zerknąłem na mistrza i na Alice. Chwila wahania rozgniewała Lizzie. Postąpiła krok ku mnie, jej oczy niebezpiecznie rozbłysły. – Znów planujesz sprzeciw, chłopcze? Lepiej się zastanów, bo widzisz, wiem o słoju krwi…

– Przepraszam. Tak mi przykro. Zmusiła mnie, żebym jej powiedziała – zapłakała Alice. – Pozostaje tylko kwestia, po kogo Zły zjawi się pierwszy. Jeśli Alice mnie rozgniewa, wrzucę ją do lochu. Beze mnie u boku nie przeżyje nawet pięciu minut. A co do ciebie, sprawa przedstawia się prosto. Zajmiemy się tym od razu. Wyjmij z kieszeni słój krwi. Roztrzaskaj go o posadzkę! Zrób, co każę! Natychmiast! Próbowałem się oprzeć, naprawdę, ale odkryłem, że moja ręka słucha czarownicy. Oczy Alice rozszerzyły się ze zgrozy, poczułem, jak po czole ścieka mi pot. Serce waliło w piersi, ale ręka poruszała się niczym obdarzona własną wolą. Wyciągnęła z kieszeni słój, wzniosła go wysoko, gotowa ciśnąć nim o posadzkę. – Stój! – zawołała Lizzie w ostatniej chwili. Obdarzyła mnie złowieszczym uśmiechem. – Teraz możesz już go schować do kieszeni, bo wiesz, do czego jestem zdolna. Kiedy następnym razem mnie nie posłuchasz, każę ci roztrzaskać słój, a potem zamknę cię w najgłębszym, najciemniejszym, najwilgotniejszym lochu. Wówczas przekonamy się, kto zjawi się pierwszy – bugan czy Zły. Zabrałem laskę, obróciłem się na pięcie. Ruszyłem wykonać jej rozkaz. Jaki inny miałem wybór? *** Gdy przeszedłem pod pierwszą kratą i pomaszerowałem przez dziedziniec w stronę drugiej, gwardziści, zebrani tuż za fosą, podnieśli się z ziemi. – Co my tu mamy? – Kapitan Stanton podszedł bliżej. – Faktycznie cię zaczarowała! Wysłaliśmy starego, wysokiego, a oto wraca młody, o dobrych kilka cali niższy! Wszyscy roześmiali się, kwitując żarcik, lecz śmiech niektórych wydawał się wymuszony, nienaturalny. – Mojego mistrza zraniono – poinformowałem, a potem przekazałem przesłanie od Lizzie, pełen obaw, jak zareaguje na instrukcje Stanton. Nie wyglądał na człowieka, który łatwo pogodziłby się z jej planem zawładnięcia twierdzą Greeba. Wydało mi się także wysoce nieprawdopodobne, by zgodził się zostać jej seneszalem. Miałem tylko nadzieję, że nie wbije sobie do głowy, by ukarać mnie, zwyczajnego posłańca. Moje słowa nie zrobiły na Stantonie wrażenia. – Więc chce, byśmy pracowali dla niej, tak? A co, jeśli mamy własne plany? – Zaznaczyła, że daje wam dziesięć minut. Jeśli w tym czasie nie podejmiecie właściwej decyzji, część z was zginie – po jednym na każde pięć minut czekania. Część otaczających Stantona mężczyzn zaczęła sze-mrać, patrząc po sobie z lękiem. Czułem, jak strach ogarnia ich kolejno niczym choroba. Z początku Stanton nie odpowiedział. Z zamyśloną miną spojrzał na wieżę. Potem odwrócił się do mnie. – Jesteś uczniem stracharza, więc znasz się na takich sprawach. Czy naprawdę zdołałaby spełnić groźbę? Czy czarownica rzeczywiście potrafi zabić z takiej odległości? – Niełatwa rzecz – przyznałem. – Wiedźmy często posługują się klątwami, próbują zabijać nieprzyjaciół z daleka, choć nie zawsze im się udaje. Lecz Koścista Lizzie to naprawdę potężna czarownica. Robiła rzeczy, w które wcześniej sam bym nie uwierzył. Stracharz dysponuje pewną odpornością na czary, a mój mistrz od wielu lat z powodzeniem uprawia fach. Nic mu to jednak nie pomogło – ze smutkiem pokręciłem głową. – Użyła mrocznej magii,

a on runął nieprzytomny u jej stóp. Kto zatem wie, do czego jest zdolna? Stanton przytaknął, popatrzył na swych ludzi. – No cóż, uważam, że powinniśmy ją poddać próbie. Odczekamy dziesięć minut. Może tylko blefuje? Nie wszyscy sprawiali wrażenie zachwyconych decyzją, ale nikt nie próbował jej podważać. Odwróciłem się, aby wrócić za fosę, lecz Stanton złapał mnie za rękę. – Nie, chłopcze, zostaniesz z nami, póki nie zorientujemy się, co jest co. Kazał mi usiąść przy ogniu. Ukląkł obok, ogrzewając ręce. – Kto jeszcze tam przebywa oprócz wiedźmy i twojego mistrza? – spytał. – Moja przyjaciółka Alice. – Alice? Masz na myśli młodą czarownicę, która przeżyła próbę w beczce? Tę podstępną, która uderzyła mnie kamieniem? – Ona nie jest czarownicą… – Barrule uważał, że jest, a on znał się na takich sprawach – przerwał mi. – Naprawdę nie jest czarownicą – upierałem się. Stanton posłał mi długie, przeciągłe spojrzenie, jakby próbował podjąć jakąś decyzję. – Jak się nazywasz, chłopcze? – zapytał w końcu. – Tom Ward. – No cóż, Tomie Wardzie, ja nazywam się Daniel Stanton i przewodzę tym ludziom. Przez piętnaście lat służyłem lordowi Barrule’owi, czasami przychodziło mi robić w jego imieniu rzeczy niekoniecznie przypadające mi do gustu. Cóż, trzeba wiedzieć, skąd wieje wiatr. Czasami każdy z nas działa nie do końca w zgodzie z samym sobą. Mimo to nie jestem pewien, czy podoba mi się wizja zostania seneszalem czarownicy. Oto, jak wygląda sytuacja. Barrule nie pozostawił dziedzica. Dziesięć lat temu jego żona zmarła w połogu, dziecko przeżyło zaledwie parę godzin. Zatem w przyszłym tygodniu parlament, Tynwald, musi postanowić, kogo mianować na miejsce dotychczasowego lorda, obwołując go przywódcą rady. Sądzę, iż przypadł mi teraz w udziale obowiązek zabezpieczenia twierdzy dla następnego pana, mojego nowego pracodawcy. To oznacza rozprawienie się z czarownicą w ten czy inny sposób… Nagle od sąsiedniego ogniska dobiegł nas krzyk bólu. Daniel Stanton zerwał się z ziemi. Poszedłem za nim. Zobaczyłem mężczyznę, leżącego na plecach nieopodal płomieni: zwijał się w bólu, unosząc dłonie do gardła, jakby się dusił. Jego twarz przybierała fioletowy kolor. Ktoś go posadził i próbował pomóc, podsuwając kubek wody do ust. Mężczyzna jednak sapnął nagle, zadygotał i znieruchomiał. – Nie żyje! – krzyknął ktoś. Widziałem przed sobą przerażone twarze. Część ludzi Stantona wyglądała na gotowych do ucieczki. – Oto robota czarownicy! – zawołał ktoś inny. – Owszem – zgodził się drugi głos. – I co, jeśli zrobi to ponownie? Każdy z nas może stać się następnym! Gwardziści kręcili się wokół, wyraźnie zdenerwowani. Tylko Stanton nie wyglądał na wystraszonego. Stał bez ruchu, z rękami splecionymi na piersi i wysoko uniesioną głową. W pięć minut później mężczyzna stojący blisko nas jęknął, przycisnął ręce do gardła, po

czym zachwiał się i runął do naszych stóp, martwy jak głaz. Ludzie Stantona zaczynali panikować. A przecież przy fosie zgromadzili się gwardziści, żołnierze przywykli do bliskiego kontaktu ze śmiercią, lecz zawsze z powodów zrozumiałych. Narastało w nich przerażenie. Stanton uniósł dłonie, by uspokoić podkomendnych. Przemówił donośnym, wyraźnym głosem: – Zrobimy, jak każe wiedźma! – zawołał. – Pójdę, sam z nią pogadam. – Położył mi dłoń na ramieniu. – No dobrze, chłopcze, zakładam, że chciałbyś rozprawić się z nią raz na zawsze. Przytaknąłem. – To czemu jej nie zabiłeś, kiedy tamtej nocy otrzymałeś szansę? Oglądałem wszystko na własne oczy, widziałem, co się stało. Pokręciłem głową. – Z różnych powodów… Nie mogłem się zmusić do zamordowania Lizzie z zimną krwią. – Istotnie, trudna sprawa – przytaknął. – A ty jesteś tylko chłopcem. Jeśli jednak nadarzy się okazja, ja się nie zawaham. Będziemy zatem współpracować, zgoda? – Najpierw musimy spróbować uwolnić mojego mistrza. On wymyśli, co zrobić. – Chodźmy przekonać się, co ma do powiedzenia czarownica – orzekł Stanton. – Jakiś czas możemy udawać jej sługi. Zaczekamy, aż nadarzy się sposobność.

Razem przeszliśmy przez bramę do wieży i, po schodach, do sali tronowej. Lizzie czekała na nas na tronie z wyniosłą miną. Nie dostrzegłem ani śladu Alice bądź stracharza. Daniel Stanton ukłonił się nisko. – Pozostaję do twych usług, o pani – rzekł. Najwyraźniej idealnie dobrał słowa, bo czarownica rozpromieniła się. – Jak cię zwą? – spytała. – Stanton, pani. Pełniłem funkcję dowódcy gwardii Greeba. Piętnaście lat służyłem lordowi Barrule’owi. – No cóż, mości Stantonie, teraz czynię cię moim seneszalem, choć nadal pozostaniesz dowódcą gwardii. Niech wracają na swe posterunki i to szybko, podobnie jak reszta służby – zwłaszcza kucharze. Jutro wieczór wydamy ucztę na moją cześć. Jaka jest największa sala w twierdzy? Ile osób zdoła pomieścić? – Wielka sala, pani. Znajduje się w budynku obok wieży. Może się w niej zgromadzić prawie dwieście osób. – Roześlij zatem zaproszenia – poleciła Lizzie. – Chcę, by sala była pełna. I żadnych szumowin. Mają przyjść właściciele ziemscy – bogaci, ważni ludzie. Sprowadź mi członków rady i Tynwaldu – ilu tylko zdołasz. – Pójdę zająć się tym natychmiast, pani – powiedział Stanton. Lizzie odprawiła go. Kiedy zniknął, wstała i zeszła po schodach do mnie. – Zdecydowałam się rządzić tą wyspą. Wątpisz, chłopcze? Przyjrzałem jej się ostrożnie.

– Wygląda, że wszystko układa się zgodnie z planem – przytaknąłem. – Nawet lepiej, niż sądzisz – wargi Lizzie wygięły się lekko. – I nie myśl, że nie jestem przygotowana na podstępy. Daniel Stanton ma gładki język, ale potrafię przeniknąć jego pochlebstwa. Po jutrzejszej nocy będzie jednak zbyt przerażony, by nawet myśleć o stawieniu oporu. A co do ciebie, jeszcze trochę utrzymam cię przy życiu, bo możesz okazać się użyteczny. Lecz starczy jeden błędny krok, żebym rozbiła słój krwi, a wtedy dopadnie cię Zły. Wyrażam się jasno? Pokiwałem głową. – Więc dawaj laskę. Nie będzie ci potrzebna. Próbowałem się oprzeć, lecz skuteczny przymus nadal trwał. Położyłem kij u jej stóp. Wiedziałem, że nie zechce go dotknąć. Wiedźmy nienawidziły dotyku jarzębinowego drzewa. – A teraz zejdź mi z oczu – rozkazała – ale nie opuszczaj twierdzy, chyba że ci każę. I trzymaj się z dala od lochów. Zbliż się tylko do swego mistrza, a obaj na tym ucierpicie. Będziesz spał w jednym z pokojów na górze – wskazała ręką schody – żebym mogła mieć na ciebie oko. *** W ciągu godziny w twierdzy zaroiło się od ludzi: straż zajęła dawne pozycje, a kucharze szykowali ucztę na następny wieczór. Nie pozostało mi do zrobienia nic więcej, jak tylko pójść na górę i wybrać sobie jedną z sypialni; następnych kilka godzin spędziłem obserwując krzątaninę na dziedzińcu. Usiłowałem przy tym ogarnąć sytuację, by opracować najlepszy plan działania. Sprawy wyglądały źle, martwiłem się też o mistrza. I gdzie jest Alice? Lizzie nie wspomniała o jej nieobecności. Czyżby ją także uwięziła w lochach? Jeśli tak, Alice znalazła się poza zasięgiem słoja krwi. Sytuacja nie wyglądała dobrze. Byliśmy niczym muchy w pajęczynie Lizzie, ja zaś nie miałem pojęcia, jak się uwolnić. Trzeba zaczekać na nadarzającą się sposobność, a kiedy nadejdzie, wykorzystać ją mimo ryzyka. Ku moje uldze, tuż przed zmierzchem w otwartych drzwiach pokoju zjawiła się Alice. W rękach trzymała talerz z plastrami szynki, sera i ciasta. – Pomyślałam, że zechcesz zjeść ze mną kolację – podeszła bliżej. – Gdzie stracharz? – spytałem. – Zamknięty w lochu, Tom. Lizzie zmusiła mnie, żebym pomogła jej go zanieść. Usiedliśmy razem przy oknie, skubiąc jedzenie. – Nie jedz zbyt wiele – Alice uśmiechnęła się. – Zostaw trochę miejsca na jutrzejszą królewską ucztę. – Czy Lizzie mówiła poważnie? – spytałem. – Co chce osiągnąć? – Zamierza uwolnić wszystkich więźniów z twierdzy Greeba i zaprosić ich na ucztę; oczywiście, wszystkich poza starym Gregorym. Nie mam pojęcia, po co jej to. Co ona kombinuje, Tom? – Trudno orzec, czemu chce zwolnić więźniów, ale jeśli naprawdę zamierza władać wyspą, przypuszczam, że planuje jutro zaimponować swoim gościom i ich przerazić, dowieść, że opór nie ma sensu. Mamy jednak kogoś po naszej stronie: Daniela Stantona, którego właśnie mianowała swoim seneszalem. Zabije ją, jeśli tylko nadarzy się okazja. Przez lata służył Barrule’owi, teraz uznał, że jest winien lojalność jego następcy. Tynwald zapewne mianuje

kogoś w przyszłym tygodniu. Ale co z panem Gregorym? Nie zamierza chyba oddać go buganowi, co? – Na razie nie, Tom. Najpierw Lizzie chce go zranić i to boleśnie. Kiedy już się zabawi, wówczas nadejdzie kolej na bugana. – Nie potrafię tylko pojąć, dlaczego wciąż mnie nie zabiła – albo nie zamknęła w celi, rzucając na żer buganowi. Dlaczego ryzykuje, trzymając przy sobie ucznia stracharza? – Nie skrzywdziła cię dotąd, bo ją błagałam – wyjaśniła Alice. – A mnie nie skrzywdziła, ponieważ mówiła poważnie o tym, że pewnego dnia zjednoczę klany z Pendle. Sądzi, że zdoła przeciągnąć mnie na stronę mroku. Nie uda jej się, ale niech się łudzi. To jedyny powód, dla którego wciąż żyjesz, Tom. Poprosiłam też, żeby wypuściła psy – albo przynajmniej pozwoliła je nakarmić. Nie chciała o tym słyszeć. Zapewne konają już z głodu. Przytaknąłem ze smutkiem. Szpon, Krew i Kość wiele wycierpiały, ale przynajmniej, w odróżnieniu od innych psów, nadal żyły. Należy coś z nimi zrobić – i to szybko. *** Następnego ranka minąłem Stantona na schodach. Podsunął mi pod nos listę gości. Widniało na niej mnóstwo nazwisk. – Tu są wszyscy, którym wysłaliśmy zaproszenia – ważni ludzie, ale znaczna część nie przyjdzie. Uważają, że Koścista Lizzie to morderczyni i czarownica. Obmyślają własne plany, jak się z nią rozprawić: może nawet organizują siły zbrojne, które zaatakują twierdzę. Oczywiście, niewiele mogą zdziałać, póki parlament nie spotka się w przyszłym tygodniu. Ale są też tacy, którzy zgodzili się przyjść. Nie potrafię pojąć czemu – kapitan pokręcił głową. – Lecz niektórzy – zwłaszcza ci, którzy nie potrafią dogadać się z Tynwaldem – zwęszyli szansę zwiększenia swych wpływów. Inni stawią się wyłącznie po to, by ocenić zagrożenie. Jeśli spotkanie przebiegnie nie po jej myśli, może skorzystam z zamieszania i utłukę wiedźmę na miejscu. Powiedz mi zatem, chłopcze – jak najlepiej zabić wiedźmę? – Najskuteczniej zadziałałoby ostrze ze stopu srebra, wbite prosto w serce – odparłem. – Mamy takie w stracharskich laskach, ale Lizzie zabezpieczyła się. Zamknęła gdzieś moją broń i oręż mistrza. Lecz każdy nóż wbity w serce również może zadziałać – przynajmniej na jakiś czas… Wolałem nie wspominać, że potem należy wyciąć serce: w przeciwnym razie mielibyśmy do czynienia z martwą, być może nawet jeszcze niebezpieczniejszą Kościstą Lizzie. Ale najpierw musi do tego dojść, pomyślałem. *** Goście zaczęli przybywać do twierdzy tuż po zachodzie słońca. Witano ich przy bramie i odprowadzano do wielkiej sali. Większość stanowili mężczyźni, samotni bądź w grupkach, dostrzegłem też jednak kilka par. Sala okazała się wielka, elegancka, wysoki strop podtrzymywały ciężkie drewniane belki, ułożone w serie trójkątów, podobnych do tych, jakie można oglądać w największych kościołach w Hrabstwie. Choć zbudowana w mniejszej skali, skojarzyła mi się z wnętrzem katedry w Priestown. Na ścianach zawieszono barwne gobeliny przedstawiające sceny z dziejów wyspy: widniały na nich długie okręty i groźni mężowie w rogatych hełmach; statki lądujące na skalistych wybrzeżach; bitwy, płonące domy, pola zasłane trupami. Dziesiątki pochodni osadzonych na ścianach oświetlały obrazy.

Stopniowo w sali zaczął rozbrzmiewać pomruk rozmów, tymczasem służba przyniosła tace pełne wina, ofiarowując kielichy wszystkim gościom. Stoły ustawiono w równoległe rzędy; naprzeciw nich stał stół główny, za którym miała zasiąść Lizzie. Ku naszemu zdumieniu, mnie oraz Alice posadzono tuż po lewicy wiedźmy; Daniel Stanton zasiadł po jej prawicy. Wzdłuż ściany z tyłu pełnili straż uzbrojeni we włócznie gwardziści. Gdy wszyscy goście już się zjawili, kolejna grupa strażników przyprowadziła więźniów. Wskazano im stół na tyłach przy drzwiach. Zauważyłem, że znajduje się wśród nich Adriana. Dopiero wtedy Lizzie wkroczyła do sali. Ruszyła powoli na swe miejsce za głównym stołem. Rozmowy ucichły, goście podążali wzrokiem za czarownicą. Najwyraźniej znów buszowała w garderobie nieżyjącej żony lorda Barrule’a, albowiem poczęstowała się klejnotami: jej palce zdobiły złote pierścienie, przeguby obejmowały wąskie lśniące bransoletki, a we włosach, obecnie czystych i lśniących, połyskiwała przebogata, diamentowa tiara. Kiedy Lizzie dotarła do swego krzesła, zatrzymała się. Powiodła wzrokiem po sali. Następnie uśmiechnęła się, lecz bez krztyny ciepła. Posłała ku zgromadzonym okrutny, triumfalny uśmiech kogoś, kto nie wątpi we własną moc, sadystyczny grymas prześladowcy, szykującego się do męczenia bezbronnych ofiar. – Jedzcie do syta! – poleciła. – Najpierw się posilimy, a później porozmawiamy. Wówczas bez dalszej zwłoki do sali wpadli słudzy, dźwigający tace najlepszych mięsiw. Kucharze ciężko pracowali, gdyż istotnie przyszykowali ucztę godną królowej. Lecz goście jedli w milczeniu, zaledwie skubiąc potrawy; wyraźnie czułem dręczący ich strach oraz niepewność. Wiedzieli, do czego jest zdolna Lizzie – jak pokonała potężnego lorda Barrule’a i zabiła z daleka gwardzistów. Poraziła nawet stracharza. W końcu, gdy ze stołów sprzątnięto naczynia oraz ponownie napełniono kieliszki, Stanton podniósł się z miejsca i poprosił o ciszę. Wszyscy umilkli, a wówczas Koścista Lizzie wstała. Powiodła wzrokiem po swych niespokojnych gościach. Przyglądała się im bardzo długo, bez słowa, zaciskając pomalowane na czerwono wargi. Nagle poczułem chłód w powietrzu. Zaczęła posługiwać się mroczną magią. – Dawne zwyczaje już nie wystarczą! – wrzasnęła. – Czas na zmiany! Głos czarownicy zabrzmiał niezwykle władczo: to już nie była umazana błotem Lizzie, która schroniła się z nami w tunelach bugana, choć nadal wykrzywiała usta i przemawiała z mocnym akcentem z Pendle. – Macie wrogów za morzem, na wschodzie. Zajęli Hrabstwo, wkrótce zaczną spoglądać w tę stronę. Ostrzą sobie zęby na wasze ziemie, chętnie uczynią z was niewolników, nie łudźcie się. To nie czas na wahanie, nie czas na próżną gadaninę. Parlament nie jest wam teraz potrzebny. Po co komu rozgadana izba, skoro trzeba działać? Potrzebujecie jednej silnej ręki. Zupełnie innej władzy. To mnie wam trzeba! Zostanę waszą królową. Będę was chroniła. Wesprzyjcie mnie, a zachowacie wolność. Wybór należy do was. Położywszy nacisk na słowa „do was” wyciągnęła lewą rękę. Powoli zatoczyła łuk z lewa w prawo, wskazując palcem słuchaczy. Pierścienie na jej dłoniach i diamenty tiary migotały w blasku pochodni. Istotnie, zachowywała się jak królowa – władcza, wyniosła, potężna. Wmawiała tym ludziom, że mają tylko jeden wybór: muszą jej słuchać. Wśród zgromadzonych rozległ się niski pomruk protestu, choć paru mężczyzn uśmiechnęło

się, kiwając głowami. Czyżby naprawdę widzieli w niej przyszłą przywódczynię, która pociągnie za sobą ogół? Lizzie nie zwracała uwagi na szmery. – Od dziś zmieni się życie was wszystkich. Wiedzcie, że wypuściłam więźniów. Uwięził ich lord Barrule, nie ja. Jego czasy minęły, toteż ich uwolniłam. Cele stoją puste – oprócz, rzecz jasna, lochu stracharza. Lecz wkrótce dołączą do niego inni: ci, którzy mi się sprzeciwią. Tym razem szmery oraz pomruki zmieniły się w głośny chór, a potem krzyki niezgody. – Albo jesteście ze mną, albo przeciw mnie! – Głos Lizzie przebił się przez hałas. W odpowiedzi jeden z mężczyzn wstał z miejsca; obok niego siedziała bogato ubrana kobieta o srebrnoszarych włosach; jej suknia mogła rywalizować ze strojem Lizzie. Żona z niespokojną twarzą chwyciła mężczyznę za rękę, próbując posadzić go z powrotem. On jednak uwolnił się. Pomaszerował naprzód, by stanąć tuż przed najwyższym stołem. Rumiany, lekko otyły, wyglądał na człeka zamożnego i przywykłego, że liczą się z jego zdaniem. Teraz jednak miał do czynienia z czymś, co wykraczało poza jego doświadczenie. Wskazał na Lizzie palcem. Dwukrotnie otworzył usta, nim dobyło się z nich pierwsze słowo. Ręce mu drżały, czoło błyszczało od potu. – Jesteś obca na naszej wyspie – rzekł drżącym głosem. – Uciekinierka, uchodźczyni, w dodatku czarownica. Jak śmiesz stawać przed nami, uzurpując sobie szlachetny tytuł? Jakie masz prawo ogłaszać się naszą władczynią? Lizzie uśmiechnęła się złowieszczo. – Władca musi być silny, a ja tu jestem najsilniejsza – odparła, wyginając plecy. – Podajesz w wątpliwość moje prawo do rządzenia, starcze. Zapłacisz za to życiem! Trzy razy tupnęła nogą, mamrocząc coś pod nosem, po czym wycelowała wskazujący palec lewej ręki wprost w nieznajomego, którego twarz wykrzywił grymas grozy. Mężczyzna uniósł ręce do gardła, widziałem, jak oczy wychodzą mu z orbit. Nie wydał z siebie najlżejszego dźwięku, lecz z nozdrzy zaczęła wypływać mu krew, ściekając po wargach i brodzie. A potem runął naprzód, uderzając mocno czołem o kamienną posadzkę. Legł bez ruchu. Lizzie zabiła go. Był martwy jak głaz.

Siwowłosa kobieta zerwała się z miejsca i z okrzykiem rozpaczy pobiegła mężowi na pomoc. Nie dotarła jednak do ciała. Lizzie nakreśliła w powietrzu znak, nucąc słowa zaklęcia. Kobieta padła na kolana, unosząc dłonie do twarzy, jakby próbowała odepchnąć coś straszliwego. Zorientowałem się, że z tyłu sali, gdzie siedzieli więźniowie, wybuchło zamieszanie. Ktoś próbował przecisnąć się ku nam, lecz gwardziści go powstrzymali. Wyglądało, że chodzi o Adrianę. Co się jej stało? Jeśli nie będzie ostrożna, znów trafi do celi. Ale Lizzie jeszcze nie skończyła. Wyraźnie zamierzała zademonstrować swą moc, przerażając zebranych tak, by nikt już nie ośmielił się jej sprzeciwić. Znów trzy razy tupnęła nogą, a potem donośnym, władczym głosem wymówiła kolejne słowa zaklęcia w Dawnej Mowie. Dopiero uczyłem się prastarego języka, więc nie umiałem zbyt wiele, a ona wyśpiewywała czar tak szybko, że niczego nie zrozumiałem. Lecz natychmiast dostrzegłem straszliwe skutki. Wszystkie pochodnie w sali zamigotały i zgasły, tak że znaleźliśmy się w niemal nieprzeniknionej ciemności. Od strony zgromadzonych dobiegły mnie krzyki grozy. A potem w powietrzu nad Lizzie zaczęła kształtować się wielka postać mężczyzny. Wyglądała jak uwięziony duch, przywołany z Limbusa. Z początku sądziłem, że znów wezwała Billa Arkwrighta, kiedy jednak zjawa nabrała kształtów, przekonałem się, że wezwała ducha człowieka, którego właśnie zabiła. Wokół niego wirowały ponure, szare limbusowe mgły. – Zabłądziłem! – krzyknął duch. – Gdzie ja jestem? Co się ze mną stało? – Nie żyjesz. Odszedłeś już z tego świata – warknęła Lizzie. – To, co cię spotka dalej,

zależy wyłącznie ode mnie. Mogę uwięzić cię w tej mgle na zawsze albo pozwolić ci odejść. – Odejść? Ale dokąd? – spytał duch. – Albo do światła, albo w mrok, gdziekolwiek doprowadzi cię twe ziemskie życie. Jak się nazywasz? Co robiłeś na tym świecie, gdy jeszcze żyłeś i oddychałeś? – Jestem głównym młynarzem z Peel, ciężko pracowałem. Nazywam się Patrick Lonan i jestem członkiem Tynwaldu… Nic dziwnego, że gwardziści musieli przytrzymać Adrianę. Lizzie właśnie zabiła jej ojca. Czarownica zaśmiała się cicho, okrutnie. – Byłeś członkiem Tynwaldu. Teraz jesteś tylko zbłąkanym duchem. Służysz mnie, wykonujesz moje rozkazy. Wracaj w mgłę. Tam czekaj na wezwanie! Duch Patricka Lonana odpowiedział przeraźliwym jękiem, potem zaczął znikać. Pochodnie znów ożyły, ukazując przerażone twarze gości. Wielu zerwało się z miejsc, próbując uciec z sali. Gwardziści sprawiali wrażenie równie wystraszonych, nie potrafili zatrzymać kogokolwiek. Ale Lizzie natychmiast zapanowała nad sytuacją. – Siadajcie! – poleciła. – Wy wszyscy. Róbcie, co każę, albo dołączycie do młynarza! W ciągu paru sekund goście zajęli swe miejsca. Zerknąłem w stronę stołu na tyłach, lecz nie zauważyłem ani śladu Adriany. Kobieta, która musiała być jej matką, nadal klęczała, próbując odepchnąć niewidocznego napastnika. Jej twarzą wstrząsały skurcze, ciało zwijało się w męczarniach. Mamrotała, bełkotała, doprowadzona do obłędu magią Lizzie. Popatrzyłem na Daniela Stantona. Dostrzegłem takie samo przerażenie, jak u reszty zgromadzonych. Wyraźnie brakło mu sił, by spróbować zabić Lizzie. – Widzieliście, co potrafię! – zawołała czarownica. – Tych, którzy mi się sprzeciwią, czeka śmierć – a także strach i cierpienie sięgające poza grób. Pozwolę Tynwaldowi spotkać się po raz ostatni, by mógł rozwiązać radę i ogłosić mnie władczynią tej wyspy. A teraz odejdźcie! Znikajcie wszyscy! Ci, którzy zechcą mi służyć, mogą powrócić do twierdzy jutro o tej samej porze, a ja przyjmę ich hołd. Sala opróżniła się szybko. Zauważyłem triumfalny wyraz twarzy Lizzie. Wezwała gestem dwóch strażników, wskazała żonę młynarza. – Zabierzcie ją do domu, gdzie umrze! – poleciła. – Niech się stanie przykładem. Taki los czeka tych, którzy mnie rozgniewają. Gwardziści odciągnęli na bok matkę Adriany, wciąż zawodzącą rozpaczliwie. – Wy dwoje znikajcie mi z oczu – Lizzie wskazała ręką mnie oraz Alice. – Wracajcie do wieży. Chcę na osobności pomówić z seneszalem. Pomyślałem przez moment, że mógłbym po prostu wyjść z sali w ślad za resztą gości i uciec za fosę. Ale wówczas nigdy nie zdołalibyśmy wrócić do twierdzy, zatem nie ocaliłbym stracharza. Poza tym wątpiłem, by Lizzie nam akurat pozwoliła zbiec – nadal zbyt mocno nade mną panowała. Posłusznie podążyłem za Alice przez dziedziniec do wieży. Wspięliśmy się po schodach. W mej komnacie usiedliśmy razem na okiennej ławeczce. Na zewnątrz panowała wielka ciemność, nie ujrzeliśmy księżyca ani gwiazd, jedynie kilka latarni migotało na odległym murze. – Człowiek, którego Lizzie zabiła, to ojciec Adriany... – wymamrotałem. Alice przytaknęła. – A teraz Adriana z powrotem trafiła do lochu, dołączając do starego Gregory’ego. Lizzie

nie potrzebowała zbyt wiele czasu, by znów wziąć się do zapełniania cel, prawda? Nie pozwólmy jej mordować kogo zechce. Musimy coś zrobić, Tom. – Jeśli ją zaatakujemy, zabije nas jednym ze swych zaklęć. Widziałaś, co zrobiła z młynarzem. Potrafi zmusić mnie do działań wbrew mej woli – nawet do stłuczenia słoja krwi. Za parę dni może zapanuje nad wyspą, wówczas pomyśli o wywarciu zemsty na stracharzu. Musimy wyciągnąć go z celi, nim Lizzie zdąży naprawdę go skrzywdzić. To niebezpieczne, ale jedyną szansę dają nam tunele bugana. Moje słowa zabrzmiały śmiało, lecz wewnątrz zadrżałem na samą myśl o buganie. Spotkanie twarzą w twarz z demonem w jego własnym królestwie oznaczałoby pewną śmierć. – Masz rację, Tom. Ale musimy wybrać moment, gdy nie będzie nas pilnowała. Jeśli tylko Lizzie zorientuje się, że zniknęliśmy, pośle za nami bugana. W tej chwili wydaje rozkazy nowemu seneszalowi, więc jest zajęta umacnianiem świeżo zdobytej władzy. Ponieważ wszyscy strażnicy pełnią wartę, wartownia stoi pusta! Oto właściwy moment, by zacząć działać! – zawołała. Alice miała rację. Musieliśmy uderzyć – i to teraz, kiedy Lizzie najmniej się tego spodziewała. Gdyby nas schwytała, nie okazałaby litości. Starając się nie myśleć o niebezpieczeństwie, poprowadziłem Alice do gabinetu, w którym lord Barrule studiował i praktykował animizm. Otworzyłem drzwi, zabrałem obie laski, moją oraz mistrza. Kiedy ruszyliśmy do wyjścia, Alice podniosła notatnik szamana. – Po co ci to, Alice? – spytałem, marszcząc brwi. Chciałem jak najszybciej zniknąć, nim zjawi się Lizzie. – Kto wie, czego zdołamy się dowiedzieć, Tom? Może się nam przyda. Poza tym, jeśli go zabierzemy, nie wpadnie w ręce Lizzie. Przytaknąłem – miała rację. Pospieszyliśmy na dół, biegnąc przez salę tronową i dalej, po stopniach, do lochu. Bezpiecznie przeszliśmy przez wartownię. Zabrawszy lampę z haka, pomaszerowaliśmy wilgotnym wąskim korytarzem. Nie musieliśmy sprawdzać każdej z licznych cel, bo stały otworem. W końcu jednak natknęliśmy się na dwie zamknięte. Swoim kluczem szybko otworzyłem pierwszą. Ujrzałem Adrianę, siedzącą na podłodze w kącie, z twarzą ukrytą w dłoniach. Kiedy nas zobaczyła, zerwała się z ziemi i podbiegła. – Co się stało z moją matką? – Oczy miała pełne łez. – Zabrali ją do domu – odparłem. – Bardzo mi przykro z powodu twojego ojca, Adriano… – Czyli go zabiła? Odciągnęli mnie, nim zdążyłam się upewnić. – Spojrzała, a jej ciemne oczy przepełniał głęboki smutek. – Tak, zabiła go – przyznałem, spuszczając wzrok. Nie wspomniałem, że Lizzie przywoła ducha młynarza z Limbusa; to jedynie sprawiłoby jego córce dodatkowy ból. – Matce trudno będzie bez niego żyć – zaczęła szlochać cicho. – Ojciec był zawsze śmiały, wygadany. – Wykazał się nie lada odwagą – przytaknąłem – ale nie miał pojęcia, przeciw czemu staje, jaką potęgą dysponuje Lizzie. – Zamierzamy uciec z twierdzy tunelami. – Alice ze współczuciem poklepała Adrianę po ramieniu. – Niebezpieczne to przedsięwzięcie, lecz lepsza ucieczka niż czekanie tutaj. Wyszliśmy z celi. Wsunąłem klucz do zamka następnej. Zaciął się, przez chwilę nie

potrafiłem go przekręcić. W końcu ustąpił – otworzyłem drzwi, Alice uniosła lampę i zajrzeliśmy do środka. Zobaczyłem ziemną ścianę, w której ział tunel. A potem coś się poruszyło. Serce zacisnęło mi się w piersi, nerwowo cofnąłem się o krok. Z początku wydało mi się, że zbliża się bugan, następnie jednak dostrzegłem stracharza: szedł ku nam, szurając nogami, jedną dłonią osłaniał oczy przed blaskiem lampy. Długo przebywał w ciemności. – No, chłopcze, doprawdy, miło cię znów widzieć. Uśmiechnąłem się i oddałem mu laskę. – Mam panu mnóstwo rzeczy do powiedzenia, ale muszą zaczekać. W każdej chwili mogą zjawić się strażnicy. Chcemy spróbować ucieczki tunelami bugana. Możemy też wrócić na górę i stawić czoło Lizzie. A ona kieruje teraz gwardzistami. Stracharz przytaknął. – Zatem tak naprawdę nie mamy żadnego wyboru. Nie wiemy, dokąd prowadzą tunele, lecz równie dobrze możemy sprawdzić tutaj – wskazał ręką mroczny wylot w ścianie własnej celi. Nagle zastanowiłem się, czemu dotąd nie spróbował ucieczki. Kiedy ja wcześniej tkwiłem zamknięty w lochu, uznałem, że nie warto ryzykować. Lecz w moim przypadku chodziło o ucznia, nie o doświadczonego stracharza. Mistrz musiał wiedzieć, że tędy wiedzie jedyna droga ucieczki, pozwalająca uniknąć tortur oraz śmierci. Czyżby zabrakło mu sił i odwagi, by samotnie stawić czoło tunelom? Nie miałem czasu na zastanawianie się, bo Alice znów się odezwała: – Wiemy przecież, dokąd prowadzi jeden z tuneli. Ten z długiej sali, gdzie walczyły psy, wiedzie do spróchniałego drzewa… – Ale ono stoi pośrodku kościńca – przypomniałem. – To bardzo niebezpieczne, lecz być może uda mi się odnaleźć tajemną ścieżkę Lizzie. Jestem gotowa spróbować. – Wystarczy jeden błąd, a w ciągu sekundy zostaniesz zmiażdżona na śmierć, dziewczyno. – Stracharz pokręcił głową. – Nie widzę lepszego wyjścia – odparowała Alice. – W przeciwnym razie przyjdzie nam poruszać się na ślepo przez labirynt bugana. Stracharz westchnął i przytaknął na zgodę. – No dobrze. Zatem prowadźcie. Wyszliśmy z celi. Korytarz wkrótce rozszerzył się, pod stopami poczuliśmy suche kamienne płyty. Zabraliśmy jeszcze kilka latarni: wiedzieliśmy, że w tunelach potrzeba jak najwięcej światła. Kiedy zbliżyliśmy się do sali, usłyszałem głośne szczekanie, w powietrzu unosił się przemożny smród śmierci i zwierzęcych odchodów. Odkryliśmy, że trzy wilczarze wciąż tkwią zamknięte w klatkach; gnijące ciało lorda Barrule’a leżało tam, gdzie padł, obok tronu. – Powinniśmy wypuścić psy – powiedziałem. – Nikt ich nie nakarmił. Może minąć wiele dni, nim ktoś sobie o nich przypomni. – Uważaj, chłopcze – ostrzegł stracharz. – Okrutnie je traktowano. Kto wie, jak zareagują? Ostrożnie wypuszczaliśmy jedno zwierzę po drugim. Lecz psy nie zaatakowały nas ani nie zaczęły ze sobą walczyć. Kilka natychmiast wybiegło z pomieszczenia, większość błąkała się niepewnie. Natomiast Szpon, Krew i Kość ucieszyły się na mój widok. Dobrze było znów je głaskać, oglądać, jak machają ogonami. Psia radość sprawiła, że gardło zacisnęło mi się ze

wzruszenia. Były głodne i brudne, na myśl o tym, jak je traktowano, poczułem gniew. Przynajmniej jednak szaman stracił nad nimi władzę i znów zachowywały się jak dawniej. Kiedy weszliśmy do tunelu na końcu sali, podążyły za nami. Ja szedłem na przedzie, tuż za mną Alice, potem Adriana, na końcu stracharz, gotów reagować, gdyby zaatakowano nas od tyłu. Tunel wykopano w ziemi, bez żadnych drewnianych podpór, jak w kopalni, więc myśl o ciężarze nad naszymi głowami przerażała mnie. Z łatwością mogliśmy tu zginąć, żywcem pogrzebani; fragmenty tunelu musiały często się zawalać. Widzieliśmy też korzenie, czasem skręcone niczym węże. Aż zacząłem sam siebie przekonywać, że się nie poruszają. Latarnie okazały się znacznie lepsze niż ogarek, którym oświetlaliśmy drogę, idąc tędy wcześniej z Alice i Lizzie. Wkrótce zobaczyliśmy pierwsze kości: nie leżały w stosach, jak w kryjówce kościanej czarownicy, ale nie zdołaliśmy przejść nawet dwudziestu jardów, by nie dostrzec kolejnego fragmentu ludzkiego szkieletu. Czasami trafiała się czaszka, na wpół zagrzebana w bocznej ścianie tunelu, czy może fragment kości nogi bądź ramienia albo też kilka palców. Nie wyczuwałem jednak obecności żadnych duchów. Spotykaliśmy wyłącznie szczątki. Przystanąłem obok niemal nietkniętej ludzkiej stopy, brakowało jej tylko małego palca. Po lewej leżała czaszka: korzeń drzewa wcisnął się przez lewy oczodół i wyłonił z prawego, po czym zniknął w ziemi. – Skąd wzięło się tu aż tyle kości? – zawołałem do stracharza. – Czy należały do więźniów, którzy próbowali uciec ze swych cel? – Być może niektóre – odparł. – Lecz bugan wypluwa czasem z siebie część pożartych wcześniej szczątków. Zadrżałem, pojąwszy, iż stopa i czaszka spędziły jakiś czas w żołądku bugana. Przez ponad pięć minut posuwaliśmy się całkiem sprawnie, potem jednak natknęliśmy się na przeszkodę. Przed nami grube korzenie drzew całkowicie blokowały główny tunel. Z boku odchodził drugi, wiodący w dół. Tunel nowy, świeżo wykopany. Zupełnie mi się nie spodobał.

To robota bugana – powiedziałem. – Co teraz? – Aby dotrzeć do spróchniałego drzewa, musimy jakoś przedostać się przez korzenie – odparła Alice. – Moglibyśmy obkopać je kijami, ale to zajęłoby całe wieki. Znam lepszy sposób. – Odwróciłem się, patrząc poza plecy Alice i Adriany. – Korzenie zagradzają nam drogę! – zawołałem do stracharza. – Niech pan cofnie się trochę. Musimy zrobić miejsce dla psów. Szpon! Krew! Kość! Psy z radością przecisnęły się naprzód. Zacząłem kopać rękami obok kanałów, wskazując przed siebie. Wkrótce trzy ogary z zapałem ryły ziemię, odrzucając ją łapami do tyłu. W istocie uzyskaliśmy dwa tunele miast jednego, bo Szpon pracowała po lewej, a Krew i Kość po prawej. Ten drugi okazał się większy, wraz ze stracharzem poszerzyliśmy go naszymi klingami, tak że w końcu zdołaliśmy się przecisnąć. Wreszcie ruszyliśmy w dalszą drogę. Poczułem przypływ nadziei. Być może uda nam się uciec ze spróchniałego drzewa. Owszem, zagraża nam niebezpieczeństwo, lecz jeśli ktokolwiek zdoła odnaleźć tajemną ścieżkę przez kościniec, będzie to Alice. Ale wkrótce pojawiła się kolejna przeszkoda, tym razem gorsza niż wcześniejsze. Korytarz przed nami całkowicie zagradzała ubita twardo ziemia. Bugan wykopał nowe przejście, znów wiodące ostro w dół. Stracharz, podczołgawszy się naprzód, dołączył do mnie, kręcąc głową. – Moglibyśmy ponownie spróbować się przebić, ale możliwe, że zapadł się cały tunel – rzekł. – To mi się nie podoba, chłopcze. Zupełnie jakby ktoś zaganiał nas niczym owce,

zmuszając, byśmy skierowali się na dół, na spotkanie tego, co nas tam czeka. – Bugan? – spytałem. – Możliwe, ale nie wykluczam, iż działa na rozkaz Lizzie. Do tej pory zapewne zorientowała się już, że uciekliśmy z wieży. Albo wycofamy się tam, skąd przyszliśmy, albo pójdziemy tutaj – wskazał ręką nowy tunel. – Nie wolno się cofać, bo z pewnością już tam czekają. Tym razem Lizzie zamknie w lochach nas wszystkich. Stracharz wzruszył ramionami. – Zatem trzeba iść dalej. Zmienię cię, chłopcze, zajmę pozycję na przedzie. Kto wie, z czym przyjdzie nam się zmierzyć? To rzekłszy, popełzł naprzód tunelem. Korytarz opadał coraz bardziej stromo, a ja coraz bardziej się niepokoiłem. Wyczuwałem niebezpieczeństwo. Po jakimś czasie tunel rozszerzył się. Stracharz podniósł się z ziemi, unosząc latarnię. W chwilę później zobaczyliśmy przed sobą rozległe pomieszczenie o ścianach tak odległych, że światło ich nie sięgało. Znajdowaliśmy się w wejściu do olbrzymiej pieczary. Nawet psy umilkły. Trzymały się za nami, nie chcąc zapuszczać się ani kroku dalej. Może czuły to, co my: podziw zmieszany z grozą, wrażenie, że mamy do czynienia z czymś zupełnie nowym, wykraczającym poza nasze doświadczenie. – Tego się nie spodziewałem – głos stracharza zabrzmiał niewiele donośniej od szeptu. – Chyba wiem, gdzie trafiliśmy. Sądziłem, że owo miejsce istnieje tylko w mitach, w ludzkim bajaniu. Ale okazuje się prawdziwe… – Co okazuje się prawdziwe? – spytałem. – W czym rzecz? Lecz stracharz jedynie wymamrotał coś pod nosem i nie odpowiedział. – Tego nie wykopał bugan – zauważyła Alice. – Trzeba by z dziesięciu żywotów, by stworzyć tak wielką norę, nawet jeśli ma się szpony przebijające skały. – Miejsce istniało już wcześniej, bugan natknął się na nie przypadkiem – odparł mój mistrz. – Albo może o nim wiedział – wtrąciła Adriana, wyłaniając się z tunelu. – Może rozmyślnie zdecydował się zbudować tu labirynt, bo wiedział o pieczarze. – Ale po co mu coś tak wielkiego? – zastanawiałem się głośno. – Cóż, jak już mówiłem, chłopcze – rzekł stracharz – bugan odbiera ludziom animus, siłę życiową, i przechowuje ją w sercu labiryntu. A że współpracował z szamanem, potrzebował mnóstwo miejsca. Lecz ta pieczara jest olbrzymia – zdecydowanie za duża jak na niego. – Po co mu ludzkie animy? – Wiemy, że dla stracharza stanowią źródło magicznej mocy, zapewniając władzę nad zwierzętami i pozwalając posyłać ducha poza ciało. Lecz co do bugana, jak dotąd nikt nie rozmawiał z takim stworzeniem. Bugan szepcze, grozi, a potem wysysa animus i zabija ofiarę. My jednak nie orientujemy się dlaczego. Szaman, lord Barrule, być może wiedział więcej, ale on już nie żyje… – Cóż, chłopcze – podjął mój mistrz. – Spytałeś, co to za miejsce. Zaraz ci powiem. Natrafiliśmy na coś, czego nigdy nie spodziewałem się ujrzeć, o czym tylko słyszałem. Zwą je „skarbcem Grima” ze względu na jego twórcę. Oglądamy właśnie największe źródło animizmu na świecie. Najpierw zgromadził go tu szaman, Lucius Grim, wiele stuleci temu. Powiadają,

że potrafił posyłać swą duszę w sam mrok, w końcu jednak pochłonął ją demon. Oto jego dziedzictwo, bez wątpienia wzbogacone później przez innych szamanów, z których ostatnim był lord Barrule. Tak czy owak, ruszajmy dalej, lecz trzymajmy się blisko ściany pieczary. Kto wie, może znajdziemy inne wyjście? Stracharz pomaszerował naprzód, psy podążały za nim, ciche, onieśmielone. Pod naszymi stopami miękkie błoto ustąpiło miejsca skale. Wkrótce Alice zachłysnęła się ze zdumienia – zauważyła coś przed sobą. – Coś tam jest – rzekła. – Widzę poruszające się światła. To mi się nie podoba. Unieśliśmy wzrok, patrząc w stronę, którą wskazywała. Maleńkie drobinki żółtego światła, podobne odległym gwiazdom, łączyły się, tworząc misterne wzory; bardziej przypominały ławicę ryb niż stado ptaków. Próbowałem je policzyć – okazało się to trudne, ale nie nieniemożliwe. Wydało mi się, iż jest ich siedem. Nagle jedno odłączyło się od reszty i wolno popłynęło w dół. Gdy się zbliżyło, odkryłem, że to rozżarzona kula. – Żywiołaki ognia! – zawołała Alice. – Takie jak te, które widzieliśmy w Grecji! W Grecji mieliśmy do czynienia z różnymi odmianami żywiołaków ognia, począwszy od ognistych kul, aż po asteri, przypominających pięcioramienne gwiazdy. Wszystkie śmiertelnie groźne. W mgnieniu oka potrafiły spalić człowieka na popiół. To właśnie spotkało Billa Arkwrighta. Stracharz pokręcił głową. – Nie, dziewczyno, cokolwiek nadciąga, nie są to żywiołaki ognia. W pieczarze jest zbyt wilgotno. W istocie cała wyspa charakteryzuje się wilgotnym klimatem, bardzo podobnym do klimatu Hrabstwa. To nie miejsce na podobne stwory. Nie przeżyłyby tutaj. Jakby na dowód słuszności jego słów, miast nas zaatakować, lśniąca kula wycofała się, szybując ku górze i ponownie zamieniła się w odległy punkcik światła, dołączywszy do innych, trwających w osobliwym tańcu. Zupełnie jakby przyjrzała nam się bliżej i uznała, że ją nudzimy. W tym momencie stracharz po raz pierwszy zauważył, że Alice dźwiga księgę. – Skąd to wzięłaś, dziewczyno? – spytał, marszcząc brwi. – Czy należała do szamana? Alice przytaknęła. – Zabrałam jego notatnik. Żeby nie dostała go Lizzie i nie nauczyła się nowych rzeczy o mroku. Lepiej, by został z nami, nieprawdaż? Mój mistrz nie sprawiał wrażenia przekonanego, ale nie odpowiedział. Podążyliśmy dalej wzdłuż zakrzywionej ściany pieczary. I znów zatrzymała nas Alice. Trzy razy głośno pociągnęła nosem. – Wyczuwam coś przed nami. Zmierza w tę stronę – ostrzegła. – Coś z mroku. Gdy tylko skończyła mówić, wszystkie trzy psy zawarczały; one także zwęszyły niebezpieczeństwo. Unieśliśmy wyżej latarnie i ujrzeliśmy zbliżającą się postać. – Nadciąga pomiot – stwierdziła Alice, gdy przybysz znalazł się w kręgu świateł. Miała rację. Róg przyszedł sam. Dwa otwory w jego uszach, w miejscu gdzie mocowano łańcuchy, nadal wyglądały na opuchnięte, a ślepe, mlecznobiałe oczy poruszały się, jakby oceniając każde z nas kolejno. Ze związku Złego i czarownicy przychodzi na świat najróżniejsze potomstwo. Grimalkin, wiedźma zabójczyni, urodziła kiedyś zupełnie normalnego, ludzkiego chłopczyka; Zły zabił go z tego właśnie powodu. Była też Alice, zrodzona w ludzkiej postaci, lecz z potencjałem

właściwym potężnym czarownicom. Tu zaś, po przeciwnej stronie sali, znalazła się demoniczna postać, rogata bestia podobna do ojca, który ją spłodził. Stracharz chwycił mocniej kij. Podszedł do stwora. Pomiot, syknąwszy nań przez zęby, przemówił szorstkim głosem: – Za mną. – A czemu? – spytał mój mistrz, groźnie unosząc laskę. – Za mną – powtórzył Róg. Zawrócił na pięcie i zniknął w ciemności. Nie podobała mi się wizja porzucenia względnego bezpieczeństwa, jakie zapewniała skalna ściana. Miałem złe przeczucie co do tajemnic ogromnej pieczary – łatwo tu zabłądzić lub dać się pochłonąć ciemności. – Zaczekaj! – zawołał stracharz, bez wątpienia myśląc o tym samym. – Musisz nam podać dobry powód, byśmy za tobą poszli, w przeciwnym razie zostaniemy tutaj. Pomiot znów zwrócił się ku nam, jego twarz wykrzywił gniew. Bardziej przypominała pysk dzikiego zwierzęcia niż ludzkie oblicze. – Musicie pójść za mną. Nie macie wyboru. – Zawsze istnieje jakiś wybór – nie zgodził się stracharz. – O tak, zawsze. Przypuśćmy, że zdecydujemy się zostać tutaj… – Wtedy pozostaniecie w pieczarze aż do śmierci. Nie zdołacie stąd uciec, chyba że wam pozwolę. Teraz, gdy mój mistrz nie żyje, ja kontroluję bugana. Mimo wysiłków wiedźmy wciąż robi, co mu każę – przynajmniej na razie. – Może kłamać. – Adriana zniżyła głos. – Bezpieczniej zostać tutaj. – Nie, jeśli bugan zakopał wszystkie wejścia i wyjścia – odparłem. – A podejrzewam, że tak się właśnie sprawy mają – dodał stracharz. – Obawiam się, iż najmądrzejszym wyjściem jest robić, co każe. Niechętnie zatem podążyliśmy za pomiotem w głąb pieczary. Wkrótce ściany zostały daleko z tyłu, a my wędrowaliśmy dalej w kręgu rzucanego przez latarnie żółtego światła, poza którym nic zdawało się nie istnieć. We wszystkie strony ciągnęła się ciemność. Nasze kroki odbijały się echem w ciszy, a ja czułem coraz większy lęk. Wkrótce sytuacja pogorszyła się jeszcze bardziej: nasze latarnie zaczęły słabnąć, po paru chwilach ledwie ćmiły. Kolejna sprawka mrocznej magii. Stracharz natychmiast uniósł rękę, nakazując nam się zatrzymać. Gdy tylko przystanęliśmy, latarnie zgasły, pogrążając nas w nieprzeniknionej ciemności. Czy to podstęp?, zastanawiałem się z lękiem. Czy Róg zwabił nas tu na śmierć?

Stałem tam, szykując się na jakiś atak, ten jednak nie nastąpił. – Dalej – polecił z mroku Róg. – Jesteśmy prawie na miejscu… Podążyliśmy za nim bardzo powoli. Głęboka ciemność sprawiała, że nie widziałem nawet kroczącego przede mną stracharza. Gdyby nie odgłos butów, sądziłbym, że zniknął. I wtedy ujrzałem lekki blask. Gdy się zbliżyliśmy, blask zaczął się rozrastać, właściwie nadymać. Przypominał lśniącą kulę, która opadła spod sklepienia, by się nam przyjrzeć. Podczas jednak gdy ona była mała i żółta, ten blask był czerwony i olbrzymi. Nie tworzył też prawdziwej kuli. Falował, zmieniał kształty, jakby pod naporem niewidocznych sił wewnętrznych albo napierających z zewnątrz. Z daleka wydawał się mieć wyraźnie określone granice, gdy jednak się zbliżyliśmy, przekonaliśmy się, że kojarzy się z raczej z mgłą zalegającą w leśnej kotlince, rozproszoną na brzegach, lecz gęstą w centrum. Pomiot wszedł już w krąg blasku, postać stwora rozmyła się przed naszymi oczami. Poszliśmy w jego ślady – ja sam z rosnącą niechęcią – zastanawiałem się, czy inni czują to samo. Skóra rąk i twarzy mrowiła mnie coraz mocniej, z każdym krokiem odczuwałem narastające niebezpieczeństwo. A potem pomiot zatrzymał się i zwrócił ku nam – rogata sylwetka na tle blasku. – Oglądamy rzeczywisty skarbiec Luciusa Grima. Miałem rację – rzekł stracharz. – Wam w niczym nie zagraża – oznajmił Róg. – Przynajmniej nie sam w sobie. Trafiliście w miejsce, w którym bugan przechowuje siłę życiową wykradaną żywym. To energia, nic więcej – olbrzymi magazyn anim, zgromadzonych przez wieki. – Pomyślcie o setkach ludzi, których zabił. – Stracharz z niesmakiem pokręcił głową. – Nie tylko setkach, raczej o tysiącach tysięcy – odparł pomiot. – Inne bugany też

wzbogacały skarbiec, proces gromadzenia trwa bowiem od stuleci. Obecnie pieczara stanowi wielkie źródło energii i miejsce spotkań wszystkich zajmujących się magią animizmu: nie tylko szamanów w postaci duchowej, ale też rumuńskich czarownic. Siedmioosobowa grupa przysłała tu właśnie swe dusze z odległej ojczyzny. Zauważyły, jak wkraczacie do pieczary. To właśnie one poinformowały mnie, gdzie jesteście. Siedem świateł, które obecnie tańczyły wysoko nad naszymi głowami – to musiały być dusze czarownic. Przypomniałem sobie, że czytałem o czymś podobnym w bestiariuszu stracharza. Bardzo niebezpieczne byty: podobna grupa mogła w ciągu paru minut wyssać siłę życiową z człowieka. – No, dalej! Gadaj! – W głosie stracharza dźwięczała nutka niecierpliwości. – Czego chcesz? – Zemsty. – Okrutną twarz pomiota wykrzywił gniew. – Pragnę pomsty na wiedźmie, która zabiła mojego pana, lorda Barrule’a. Chcę, by została zniszczona. – Owszem, my też chcielibyśmy się z nią rozprawić – przytaknął stracharz. – Ale czy sprowadziłeś nas tu tylko po to, by nam wyznawać własne uczucia? Jeśli tak, lepiej pozwól nam odejść. – Musiałem pokazać wam to i przekazać bardzo ważne informacje – podjął Róg. – Informacje, które pewnie pomogą wam ją powstrzymać, nim zawładnie całą wyspą. Bo widzicie, czarownica nieświadomie korzysta z kości kciuków mojego mistrza, żeby czerpać zgromadzoną tu moc. A będzie gorzej, znacznie gorzej. Ja także korzystam z tej samej mocy i próbuję stawić jej opór. Jest jednak silniejsza ode mnie, znacznie silniejsza. Wkrótce zapanuje nad buganem. Wówczas otrzyma ten olbrzymi zapas energii. Na razie nie ma pojęcia o istnieniu podziemnego skarbca. Kiedy jednak podporządkuje sobie bugana, szybko pozna prawdę. Wówczas zorientuje się, do czego jest zdolna. I nie wystarczy jej wyspa. W końcu zagrozi także nacjom za morzami. Mojego mistrza interesował tylko hazard, nigdy nie próbował czerpać więcej niż ułamek dostępnej tu magii; czarownica bez wątpienia przechwyci całą moc i wykorzysta ją przeciw tym, którzy staną jej na drodze. Musicie działać szybko, nim zrobi się za późno. Stracharz przytaknął. – Trzeba odebrać jej te kości. Ba, łatwiej powiedzieć, niż zrobić. Jak długo potrafisz się jej opierać? Jak długo ochronisz przed nią bugana? – Nie mnie orzekać. Wiem tylko, że z każdym dniem robi się coraz trudniej – odparł Róg. – Pokażę wam tunel wiodący wprost do lasu. Nie będziecie musieli przeprawiać się przez kościniec. Pomiot poprowadził nas wśród ciemności. Po chwili nasze latarnie znów płonęły jasno. Wskazał świeżo wykopany tunel, po czym wycofał się w mrok. Korytarz piął się stromo w górę. Nie minęło kilkanaście minut, a już znaleźliśmy się wśród drzew. Wciąż panowała ciemność, ale niebo na wschodnim horyzoncie jaśniało. W dali widzieliśmy twierdzę Greeba, na murach płonęły latarnie, strażnicy z pewnością czuwali. – Wieża jest zbyt blisko, bym czuł się pewnie – mruknął stracharz. – Im szybciej się oddalimy, tym bardziej będę rad. – Teraz nigdzie nie jest już bezpiecznie – odparła Adriana. – Ruszam do domu, do Peel, muszę się zobaczyć z matką. Wstrząs towarzyszący śmierci ojca mógł się okazać zbyt silny.

Jeśli chcecie, dołączcie do mnie. – Jesteśmy na tej wyspie obcy, więc chętnie przyjmiemy zaproszenie – powiedział stracharz. – Najpierw jednak musimy odszukać nasze torby. Wciąż leżały tam, gdzie je zostawiliśmy. Odebrałem Alice notatnik szamana i schowałem do własnej torby, którą podniosłem wraz z torbą mistrza. Bez zwłoki ruszyliśmy na zachód. Tym razem Adriana wskazywała drogę. Po jakimś czasie Alice podeszła do niej, zaczęły gawędzić. Poranek wstawał paskudny, mglisty, z szarego nieba sączyła się lodowata mżawka. Posuwaliśmy się powoli, bo unikaliśmy głównych traktów, gościńców oraz ścieżek, przedzieraliśmy się przez lasy i wzdłuż żywopłotów. Wkrótce zatęskniłem za czymś do jedzenia, a także za ciepłym schronieniem. – Gdzie leży Rumunia? – spytałem, przyspieszając kroku, zrównawszy się ze stracharzem. – To lesisty kraj, na północny zachód od ojczyzny twojej mamy, Grecji, chłopcze. A czemu pytasz? Myślisz o siedmiu rumuńskich czarownicach? Przytaknąłem. – Przebyły daleką drogę, by odwiedzić tę pieczarę. – W istocie, chłopcze. Ale nie zjawiły się tu w cielesnej postaci, inaczej czekałyby nas prawdziwe kłopoty. Widziałeś ledwie duchy, uwolnione z ciał dzięki mocy animizmu, zwabione tu przez skarbiec. Współpracowały z pomiotem, toteż nam nie zagrażały. Mamy jednak przed sobą ciężkie zadanie. Nawet jeśli rozprawimy się z Lizzie i buganem, pozostawienie tak wielkiego magazynu mocy stwarza ogromne niebezpieczeństwo. Inny mieszkaniec mroku mógłby go znaleźć, wykorzystując następnie do własnych celów. – Dlaczego zatem dotąd się to nie zdarzyło? – Może i się zdarzyło, chłopcze. Trzeba jednak wielkiej wiedzy, by zapanować nad podobnym skarbcem. Nawet Lucius Grim nie do końca pojmował jego potęgę: co w ostatecznym rozrachunku doprowadziło do jego śmierci. Na szczęście, lord Barrule zanadto skupiał się na grze, by w pełni wykorzystać dostępne mu zasoby. Jednakże z czasem jakiś stwór dysponujący wielką mroczną siłą zacznie ze skarbca czerpać. Na wyspie żyją inne bugany, które mogą zechcieć go uzupełnić; podobnie jak boginy wykorzystują linie mocy, by przemieszczać się z miejsca na miejsce. O tak, należy uważać. Czeka nas wiele pracy. *** Wczesnym popołudniem dotarliśmy do młyna w Peel. Gdy wyłoniliśmy się z lasu, ujrzeliśmy przed sobą wielkie koło, powoli obracające się pod naporem wody spływającej z długiego, wspartego na wielu łukach akweduktu. Wkrótce odkryliśmy, że wewnątrz nikt nie miele mąki. Na wieść o śmierci Patricka Lonana, na znak szacunku, pracownicy młyna wrócili do domów. Obok koła stał obszerny dom młynarza: serdecznie nas tam przyjęto. Adriana najpierw zajęła się matką, potem zaś poleciła służbie przygotować dla nas kąpiele, gorące posiłki i łóżka. Choć jej nieszczęsny ojciec nie żył, uparła się prowadzić dalej interes. Rozesłała wieści do robotników, by następnego ranka stawili się do pracy. Pomiot nalegał, abyśmy jak najszybciej zaatakowali Lizzie. Zatrzymaliśmy się jednak dwa dni we młynie, odpoczywając i zbierając siły. Sami nie wiedzieliśmy, jak teraz postąpić. Stracharz milczał. Odnosiłem wrażenie, że nie ma dla nas zbyt wielkiej nadziei.

Jak mogliśmy zwyciężyć? Lizzie władała twierdzą Greeba. Nie widziałem powodu, dla którego wkrótce nie miałaby opanować całej wyspy. A jeśli dowie się o pozostającym do jej dyspozycji olbrzymim źródle mocy… Wolałem nawet nie myśleć. Wiedzieliśmy, że nie powinniśmy zbyt długo pozostawać we młynie. Stanowił zbyt oczywistą kryjówkę: wkrótce kościana czarownica przyśle po nas gwardzistów. Rankiem trzeciego dnia, obudziwszy się o świcie, poszedłem na spacer z Alice. Dzień wstał piękny, choć chłodny, w nocy złapał lekki przymrozek. Alice szła dziwnie milcząca, wyczułem, że coś ją gryzie. – Co się stało? – spytałem. – Widzę, że jakaś sprawa nie daje ci spokoju. Chodzi o Lizzie? – Lizzie to problem dla nas wszystkich. Jakiś czas nie odpowiadałem, spacerowaliśmy w milczeniu. Potem jednak postanowiłem ją dalej wypytać. – Lizzie jest twoją matką, Alice, choć wszyscy życzą jej śmierci. To musi cię martwić… Powiedz mi, nie duś zgryzoty w sobie. – Nienawidzę jej, o tak. Nie jest moją matką. To morderczyni, oto, czym jest Lizzie. Zabija dzieci, zabiera im kości. Ucieszę się, kiedy zginie. – Tej nocy, kiedy z nią walczyłem, gdy ciebie zamknęli w klatce, była zdana na moją łaskę. Ale nie potrafiłem jej zabić. Nie tylko dlatego, że nie umiałem się zmusić do zamordowania jej z zimną krwią, ale także dlatego, że to twoja matka. Nie tak powinno być, Alice. – Posłuchaj, Tom. Posłuchaj bardzo uważnie. Następnym razem, gdy nadarzy się okazja, zabij ją. Nie wahaj się. Gdybyś ją zabił tamtej nocy, oszczędziłbyś wszystkim mnóstwa problemów! Lecz kiedy tylko Alice wyrzuciła z siebie te słowa, rozpłakała się gwałtownie. Objąłem ją, a ona wtuliła mi twarz w ramię. Płakała bardzo długo. Kiedy jednak umilkła, ścisnąłem jej dłoń i poprowadziłem z powrotem do domu. Gdy wyłoniliśmy się spomiędzy drzew, zobaczyłem Adrianę rzucającą okruszki niewielkiemu stadku ptaków przed drzwiami frontowymi. Na nasz widok klasnęła w dłonie, wtedy zaś ptaki natychmiast wzbiły się w powietrze; większość wylądowała na dachu. Ruszyła ku nam po oszronionej trawie. Twarz miała poważną: jej matka wciąż cierpiała po spotkaniu z Kościstą Lizzie, nadal nie było też wieści o miejscu pobytu Simona Sulby’ego; zarówno on, jak i kapitan Baines zniknęli bez śladu. – Jak się dziś miewa twoja matka? – spytałem. – Wydaje się nieco silniejsza – odparła Adriana. – Zdołałam ją nawet namówić, by rano wypiła parę łyków bulionu. Nadal jednak pozostaje oszołomiona i nie wie nawet, że wróciła do domu. Na szczęście, zapomniała, co spotkało mojego ojca. Wolę nie myśleć o chwili, gdy będę musiała jej to wyjawić… Obawiam się też, że mam złe wieści dla nas wszystkich – dodała, marszcząc brwi. – Ale w sumie tego się spodziewaliśmy od chwili przybycia. Jeden z naszych młynarzy jechał dziś rano do pracy przez pola i zauważył duży oddział gwardzistów. Grupowali się na gościńcu na północny zachód od St. John’s. Wyglądali, jakby szykowali się do marszu w tę stronę. Jeśli tak, wkrótce tu dotrą.

Musimy się ukryć – oznajmiła Alice. – Albo ruszajmy na południe, w stronę wybrzeża. – Owszem, musicie się ukryć. Ale ja nie pójdę z wami – odparła Adriana. – Matka jest zbyt słaba, by ją przewieźć. Zostaję tutaj. – Zobaczmy, co powie pan Gregory – zaproponowałem. Zawróciliśmy do młyna. Nim jednak dotarliśmy na miejsce, Alice zauważyła w oddali jednego z gwardzistów. W tym momencie z domu wyłonił się stracharz i dołączył do nas; pewnie też spostrzegł posłańca. Stanął obok, unosząc kij w pozycji obronnej. Gwardzista zbliżył się, lecz nie wyglądał na uzbrojonego. Przez chwilę stał z pochyloną głową i rękami na biodrach, głośno chwytając powietrze. Potem sięgnął do kieszeni. Wyciągnął kopertę. – To do Toma Warda – rzekł. Wziąłem kopertę i rozdarłem ją, po czym rozłożyłem tkwiący wewnątrz list. Zacząłem czytać. Mój drogi mości Wardzie, porzuciłem posadę u wiedźmy. W istocie miałem szczęście, że udało mi się ujść z życiem. Obecnie organizuję oddział, który stawi czoło nowej władczyni twierdzy Greeba. Maszerujemy do Peel. Spotkamy się we młynie. Aby móc pokonać naszego wspólnego wroga, potrzebuję fachowej rady, twojej oraz twego mistrza.

Z pozdrowieniami Daniel Stanton – No chłopcze, nie każ nam czekać – rzucił stracharz. – Przeczytaj na głos. Zrobiłem, jak kazał. Kiedy skończyłem, mistrz podrapał się po brodzie, patrząc na mnie z namysłem. – Ufasz temu Danielowi Stantonowi? Przytaknąłem. – Jest żołnierzem i zapewne nie prowadził całkiem nieskazitelnego życia, ale to samo można powiedzieć o nas wszystkich. Owszem, ufam mu. – Doskonale. W takim razie zaczekamy. Przekonamy się, co ma do powiedzenia. – Ciekawe, skąd wiedział, że mnie tu znajdzie? – Nietrudno było to odgadnąć, chłopcze – odparł stracharz. – Wie, że uciekliśmy z Adrianą i że dziewczynie musiało bardzo zależeć na spotkaniu z matką. – Skoro on wie, najpewniej Lizzie także. – O tak, chłopcze, ona wie to z całą pewnością. Lecz w tej chwili jest pewnie zbyt zaprzątnięta nowo odkrytą mocą, by zawracać sobie nami głowę. Uważa, że kiedy nadejdzie czas, z łatwością się z nami rozprawi. W tej chwili poświęca całą swą energię przejmowaniu władzy nad wyspą. Ale w końcu zacznie nas szukać, wspomnisz moje słowa. *** W godzinę później zjawił się Stanton ze swoimi ludźmi. W sumie przybyło ich najwyżej pięćdziesięciu, lecz uzbrojonych w piki oraz pałki. Wyglądali bardzo groźnie. Adriana, stracharz, Alice i ja usiedliśmy ze Stantonem przy kuchennym stole, słuchając, jak opisuje sytuację. – Czarownica ma pod bronią ponad trzystu ludzi, ja dotąd zebrałem zaledwie sześćdziesięciu. Spodziewam się jednak kolejnych – każdy zdatny do walki, wierzcie mi. Dwa dni temu Lizzie poprowadziła wypady przeciw miejscowym gospodarzom, a także posiadaczom ziemskim: zajęła się tymi, którzy odmówili złożenia jej hołdu. Kilka rodzin – mężczyzn, kobiet i dzieci – wymordowano z zimną krwią. Mnie jednak udało się uciec. Lizzie posłała mnie do St. John’s z częścią ludzi, których tu widzicie. Mieliśmy za zadanie zająć okolicę i przygotować posiedzenie Tynwaldu, które odbędzie się za kilka dni. Wiedźma chce rozwiązać parlament, przejmując pełnię władzy. Zamierza osobiście się tam udać, kiedy ja nad wszystkim zapanuję. Ja jednak rozmawiałem z częścią chłopaków i kilkoma członkami Tynwaldu. Zdecydowaliśmy, iż spróbujemy stawić jej czoło. Nie będziemy czekać bezczynnie. Nigdy dotąd nikt obcy nami nie rządził i nigdy na to nie pozwolimy. Tu właśnie zaczyna się wasza rola. – Spojrzał na mnie oraz na stracharza. – Bo kiedy znajdowałem się blisko czarownicy, śmiertelnie mnie przeraziła. Zupełnie jakby z ciała uszły wszystkie siły. Zabija ludzi, nawet ich nie dotknąwszy. Jak sobie poradzić z czymś podobnym? – Sam się zastanawiam – odparł stracharz. – Moc, którą włada – łatwe zabijanie na odległość – wydaje się potężniejsza niż wszystko, z czym dotąd się zetknąłem u samotnej czarownicy. Teraz jednak znamy jej źródło, więc w końcu znajdziemy sposób, by potęgę wiedźmy zablokować, nie martw się. Mistrz sprawiał wrażenie bardziej zdecydowanego niż przez ostatnich kilka dni.

– Jedyny problem w tym, że Lizzie ma popleczników: mnóstwo dobrze uzbrojonych gwardzistów, przekupionych obietnicami złota czy władzy. Niełatwo będzie dopaść ją na osobności – poinformował Stanton. – Mówił pan, że ledwie uszedł stamtąd z życiem… Co się stało? – spytałem. – Tej nocy, kiedy wiedźma zabiła twojego ojca – skinął głową w stronę Adriany – postanowiłem spróbować ją zabić. Byłem jednak równie bezradny i przerażony, jak reszta zebranych. Krew zamieniła mi się w wodę. A ona coś wyczuła. Zupełnie jakby potrafiła czytać w myślach. Później mnie przesłuchała. Chciała wiedzieć, czy jestem lojalny. Oznajmiła, że zaczyna mieć wątpliwości co do mnie, i poleciła wyznać prawdę. Czułem ją wewnątrz swojej głowy, czułem jak napiera, naciska. Zacząłem pocić się, dygotałem. Potrzebowałem całej siły woli, by nie przyznać się, że zamierzałem ją zamordować. Było blisko… Bardzo blisko. – Cóż, wygląda na to, że wiele zależy od tego, ilu zwolenników uda ci się zebrać – odparł stracharz. – Jeśli zgromadzisz dość ludzi, zdołasz zaatakować podczas posiedzenia Tynwaldu. W zamęcie może uda nam się z nią rozprawić. Jeśli coś odwróci ode mnie uwagę Lizzie, wciąż potrafię się ją skrępować srebrnym łańcuchem. – Albo przebić jej serce mieczem – dodał Stanton. – Zamierzam wyprawić posłańców do najbliższych miast i wiosek, żeby wezwać wsparcie. Nada się każdy, kto utrzyma w dłoni broń i zechce walczyć o wolność naszej krainy. *** Choć wieści dotarły już do okolicznych wiosek, do południa wokół Stantona zgromadziło się ledwie około tuzina nowych ludzi. Większość stanowili robotnicy rolni, którzy przynieśli ze sobą głównie pałki – choć trzech szczyciło się pikami, a jeden miał własną włócznię. Ci ostatni służyli kiedyś w gwardii, nie byli już jednak młodzi, a ich broń z czasem pokryła rdza. Lecz Stanton witał każdego ciepło i przyjmował od ochotników przysięgę. Dopiero kolejny przybysz sprawił, że twarz Adriany rozpromienił uśmiech. Bo oto zjawił się młodzieniec, dzierżący w dłoni solidną laskę. Simon Sulby. – Doszły cię jakieś wieści o kapitanie Bainesie? – spytał stracharz, gdy chłopak uwolnił się w końcu z objęć Adriany. – Obawiam się, że aresztowano go w St. John’s – odparł Simon. – Zabronili nam opuszczać Douglas, toteż trafił pod strażą na swój statek i tam pozostanie, póki nie rozkażą, by odwiózł uchodźców do Hrabstwa. *** Wczesny wieczór przywiódł ze sobą kolejną grupkę dwudziestu zbrojnych gwardzistów, dzięki którym nasze szeregi wzrosły do ponad osiemdziesięciu ludzi. Wraz z nimi do młyna ściągnęło także kilkanaście kobiet podążających za swoimi mężami. Te z kolei przywiodły liczną gromadkę dzieci, w tym co najmniej troje niemowląt. Słońce zachodziło szybko, jakby czas płynął coraz prędzej i prędzej. Wkrótce obok młyna zapłonęło kilkanaście ognisk, które jaśniały coraz bardziej, w miarę jak zmierzch przeradzał się w noc. Jeden z gwardzistów wywiesił z dachu młyna flagę z emblematem trzech nóg. Falowała w powiewach lekkiego wiatru, a w zaimprowizowanym obozie dźwięczały śmiechy i toczyły się głośne rozmowy. Ktoś wyciągnął skrzypki, kobiety zrzuciły buty, na trawie zaroiło się od tancerzy. Simon z Adrianą ochoczo dołączyli do reszty. Część miejscowych

przyglądała się nam z daleka. Wyraźnie bali się zbliżać. Pod osłoną ciemności Stanton szykował swoich ludzi do marszu na wschód, w stronę St. John’s. Zaplanował ukryć ich w lesie, u stóp Slieau Whallian. Zaatakują w południe, kiedy zbierze się parlament. Zwiadowcy donieśli już, że szlak jest czysty, zamierzaliśmy zatem większość trasy pokonać głównym gościńcem. Stracharz, Alice, Stanton i ja podążaliśmy za zbrojnymi, lecz kobiety z dziećmi pozostały we młynie. Adriana, choć niechętnie, także została, żeby zająć się matką. Po tym, jak przygotowane przez medyka leki nie poprawiły stanu zdrowia wdowy po młynarzu, Alice zastosowała zioła oraz rozmaite mikstury, niewiele to jednak dało. Stracharz wręczył mi swoją torbę. – Cóż, szanse mamy niewielkie – rzekł do Stantona, kręcąc głową. – Czarownica taka jak Lizzie potrafi wywęszyć zbliżające się niebezpieczeństwo. Najpewniej pozna, że się zbliżamy i użyje grozy – zaklęcia przerażającego wrogów. Jeśli to uczyni, twoi ludzie mimo swej odwagi rozbiegną się na wszystkie strony. Lecz Stanton nie dał się zrazić słowami stracharza. – Widziałem, do czego jest zdolna, ale musimy spróbować. Jeśli nie podejmiemy walki, ona zwycięży – odparł. *** Parę godzin przed świtem ukryliśmy się głęboko w lesie niedaleko St. John’s. Stanton rozstawił straże, reszta z nas skorzystała z okazji, by się przespać. Świt przyniósł ze sobą mżawkę i szare niebo, nie mogliśmy jednak ryzykować rozpalenia ognisk, toteż musieliśmy się zadowolić zimnym śniadaniem. Dla stracharza i dla mnie oznaczało to ser. Mistrz marudził, zajadając skromną porcję. Lubił pościć przed walką z mrokiem, lecz zawsze podtrzymywał swe siły odrobiną sera. – Tutejszy ser nie dorównuje naszemu z Hrabstwa, chłopcze – zauważył. – Wolę, kiedy jest żółty i bardzo kruchy. Ja sam nie miałem apetytu, zjadłem niewiele. Denerwowałem się, żołądek ściskał mi się boleśnie. Miałem bardzo złe przeczucia co do rozwoju wydarzeń. Lizzie dysponowała nowo odkrytymi, potężnymi mocami, miała też zbyt wielu ludzi. Nie mogliśmy liczyć, że się do niej zbliżymy. Jeśli nie zginiemy w ataku, znów nas uwięzi. A gdyby do tego doszło, wolałem nie myśleć, jaki los zgotuje nam Lizzie – zwłaszcza stracharzowi.

Daniel Stanton okazał się zdolnym dowódcą. Ludzie mu ufali. Pierwszy etap ataku poszedł gładko. Podeszliśmy wśród drzew wąskim łukiem w stronę St. John’s. Tam gwardziści rozproszyli się, by móc zwalczać rozmaite patrole nieprzyjaciela. Zetknęli się z trzema oddziałami: dwa poddały się bez walki, trzeci stawiał jedynie symboliczny opór. Gdyby chodziło o zwykłe starcie zbrojne, mielibyśmy po swej stronie element zaskoczenia. Ale Lizzie to inna sprawa. Na początku mego terminu u stracharza Lizzie przeniosła się w okolice Chipenden i zamieszkała w domku, zaledwie parę mil od wioski. Porwała dziecko, żeby zabrać mu kości. Zdołałem je uwolnić, a wtedy rozwścieczeni miejscowi, uzbrojeni w pałki oraz kije, ruszyli, by ją dopaść. Dzięki zdolności wyławiania węchem zagrożeń na znaczny dystans wyczuła niebezpieczeństwo. Umknęła. Wówczas tłum spalił jej dom do gołej ziemi. Lecz tym razem Lizzie była silniejsza. Gdy wyczuje zagrożenie, rozprawi się z nami równie łatwo, jak z natrętną muchą. Aby temu zapobiec, zaplanowaliśmy błyskawiczny wypad, atak na samą czarownicę, który być może zdoła ją zaskoczyć. Posłuszni rozkazom Stantona, gwardziści zmienili szyk, formując wąski półksiężyc, który znów zmienił się w ciasny klin, zdolny przełamać każdy opór i dotrzeć wprost do wiedźmy. Kiedy wraz ze stracharzem, Alice oraz Stantonem zbliżyliśmy się do St. John’s, maszerowaliśmy na tyłach. Mój mistrz odwrócił się do mnie i Alice.

– Użyjcie tych młodzieńców jako osłony, póki tylko zdołacie, a potem atakujcie bez wahania! Przytaknąłem. Obaj wypuściliśmy z kijów ostrza. Alice zazwyczaj nie nosiła broni, lecz Simon dał jej nóż. Zatknęła go za pas. Zastanawiałem się, czy zdoła go użyć przeciw własnej matce. Mimo jej ostrych słów na temat Lizzie jakoś w to wątpiłem. – Trzymaj się blisko mnie! – poleciłem w obawie, że w bitwie moglibyśmy się rozdzielić, a wówczas znalazłaby się poza ochroną słoja krwi. W ustach zaschło mi ze strachu i podniecenia. Dotarliśmy już niemal do granicy drzew: widziałem budynki, a także rozległe błonia naprzeciwko nas. Stał tam tłum ludzi; część trzymała w dłoniach włócznie lub piki. Nasi gwardziści unieśli broń. – Teraz! – zawołał Stanton. On sam poprowadził atak. Puściliśmy się biegiem, wciąż zachowując formację klina. Niewiele widziałem w tłoku, lecz w dali dostrzegłem czteropoziomowe wzniesienie, porośnięte zieloną trawą, zwane Wzgórzem Tynwaldu, na którym zebrał się już parlament. Możliwe, że Lizzie właśnie do nich przemawiała; musiała przebywać gdzieś w pobliżu. Nagle usłyszałem wrzaski i jęki; nasi gwardziści starli się z wrogiem. W miarę, jak narastał opór, musieliśmy zwolnić kroku. Nigdy się nie dowiem, czy dotarlibyśmy na środek błonia, bo w tym momencie, tak jak oczekiwaliśmy, Lizzie posłużyła się zaklęciem grozy. Poczułem nagły, obezwładniający strach, przemożne pragnienie, by zawrócić i uciec przed straszliwym, niewidocznym zagrożeniem. Oparłem mu się, widząc, że Alice oraz mój mistrz robią to samo. Lecz nasi gwardziści w obliczu podobnego zaklęcia okazali się bezradni. Natychmiast złamali szyk, rozbiegając się na wszystkie strony świata – podobnie jak Simon Sulby. Czy mógł zresztą postąpić inaczej? Nigdy dotąd nie zetknął się z tak przejmującym działaniem grozy. Ale mimo wszystko nie było jeszcze całkiem źle: podobne zaklęcie działa bowiem bez wybierania ofiary, więc zadziałało tyleż na nas, co na ludzi z oddziału Lizzie. Czy nie zdawała sobie sprawy, że tak się stanie? Zaklęcie nie pozwoliło jej uzyskać żadnej przewagi, pomyślałem. Może władza uderzyła wiedźmie do głowy? Zbrojni gnali na oślep, ciskali się na wszystkie strony, podobnie jak członkowie parlamentu i inni dygnitarze, biegający w łopoczących wokół kostek szatach. Lecz gdzie się podziewała Lizzie? – Tam jest! – zawołał stracharz, wskazując laską. Stała koło wzgórza, patrząc na nas wrogo. Przez moment zerknęła mi prosto w oczy, a wtedy moim ciałem wstrząsnął znowu dreszcz strachu. Teraz miałem jednak do czynienia z czymś znacznie niebezpieczniejszym niż groza, z której efektów już się otrząsnąłem. Lizzie dysponowała mocą pozwalającą zabijać z daleka, a ja stanowiłem najbardziej prawdopodobny cel. Nie zabije na miejscu stracharza: zaplanowała dla niego długą, bolesną, pełną cierpień śmierć. Alice była jej córką, zresztą nie miałem pojęcia, co dla niej planuje. Ale ja stanowiłem jedynie zadrę w jej boku, w dodatku odpowiadałem za śmierć Mateczki Malkin, czyli babki Lizzie. Wciąż biegliśmy ku niej, przedzierając się pośród rzednących szeregów gwardzistów, gdy nagle niebo pociemniało. W mgnieniu oka słońce zniknęło, a czarne chmury napłynęły falą z zachodu. Drzewa zaczęły dygotać i jęczeć. W twarze lunął nam deszcz, przesłaniając

widoczność. Oto owoce kolejnych mrocznych zaklęć Lizzie. Pochyliłem głowę, otarłem wodę z oczu, w lewej dłoni ściskając laskę. Byłem już blisko i gdy uniosłem głowę, zobaczyłem, jak twarz czarownicy wykrzywia się w przebiegłym uśmiechu, który wkrótce rozszerzył się, przechodząc w triumfalny grymas. Nagle pojąłem, że od początku tego właśnie pragnęła. Nie obchodziło jej, iż jej własne siły rozbiegły się pod wpływem zaklęcia. Chciała jedynie stanąć do walki ze stracharzem, Alice, no i ze mną. Na nas pragnęła się zemścić. Naprawdę wierzyła, że potrafi dorównać całej naszej trójce. Biegłem przed stracharzem i Alice; kolejny tuzin kroków miał doprowadzić mnie na odległość ciosu. Uniosłem laskę, dzierżąc ją niczym włócznię. Lizzie ściskała w dłoniach dwie długie klingi, gotując się, by zaatakować pierwszego, kto znajdzie się w ich zasięgu. Prawie już ją dopadłem, gdy ktoś przemknął obok, unosząc miecz. – Jest moja! – wykrzyknął Daniel Stanton. W jakiś sposób jego odwaga przełamała zaklęcie czarownicy. Kiedy jednak do niej dotarł, wymierzając cios prosto w serce, wiedźma odbiła miecz klingą z lewej ręki, rękojeścią zaś drugiej wymierzyła mu potężne uderzenie w tył głowy. Stanton zachwiał się, następnie runął na ziemię, turlając się po zboczu; miecz wyleciał mu z ręki. Zastanawiałem się, dlaczego Lizzie nie użyła ostrza. Od razu jednak uzyskałem odpowiedź, bo przemówiła wewnątrz mojej głowy: – Czeka go długa, bolesna śmierć – tak samo jak ciebie i twojego mistrza! W mgnieniu oka dopadłem Lizzie. Dźgnąłem w dół laską, lecz w decydującej chwili pośliznąłem się na mokrej trawie, a ona wymierzyła mi potężny cios rękojeścią sztyletu. W głowie rozbłysło mi światło, nie pamiętam, jak upadałem na ziemię. Musiałem na chwilę stracić przytomność, bo następnym, co zobaczyłem, był zbliżający się powoli stracharz. Przed sobą unosił kij w pozycji obronnej. Alice stała z boku; z zalęknioną twarzą obserwowała pojedynek czarownicy z moim mistrzem. Lizzie znów się uśmiechała, niemal ociekała samozadowoleniem. Spojrzałem na stracharza, dostrzegłem jego lęk. Nie, coś więcej. Jego twarzą wstrząsały tiki, oczy mówiły mi, że już został pokonany. Bez wątpienia Lizzie gadała mu w głowie, wmawiając, że nie ma szans w starciu i powtarzając, co mu uczyni, kiedy weźmie już stracharza w niewolę. Widok mojego mistrza w tak wielkich opałach przeraził mnie, wstrząsając całym mym jestestwem. Stracharz zawsze stanowił opokę siły. Nawet chwilowo pokonany przez mrok, nigdy nie tracił odwagi oraz optymizmu. Teraz wszystko zniknęło. Odwróciłem się, niezdolny znieść widoku takiego upokorzenia. Nagle mój mistrz opuścił kij. Padł na kolana u stóp Lizzie. Czarownica uśmiechnęła się. Wzniosła wysoko sztylet; zamierzała uderzyć rękojeścią i ogłuszyć pokonanego. Usiadłem, potem dźwignąłem się na nogi, lecz natychmiast zalała mnie fala mdłości, a świat przed oczami zawirował. Chciałem się wtrącić, choć wiedziałem, że nie zdążę na czas. Lecz ktoś inny zdążył. Alice nagle wykrzyknęła coś głośno – słowo w Dawnej Mowie. Nie wiedziałem, co znaczy, ale domyśliłem się, że wypowiada jakieś zaklęcie. Coś przemknęło pomiędzy Alice i Lizzie; coś małego, ciemnego. Alice tego nie rzuciła – cokolwiek to było, wyskoczyło wprost z jej otwartych ust. Natychmiast ujrzałem skutek, jaki owo coś wywarło na kościanej czarownicy. Lizzie zachwiała się, poleciała do tyłu, sztylet wypadł jej z garści. Wtedy Alice zaatakowała,

unosząc wysoko nóż – choć nie dźgnęła Lizzie. Drugą ręką rozorała paznokciami twarz przeciwniczki. Lizzie krzyknęła. Runęła na ziemię. Teraz otrzymałem swoją szansę. Wystąpiłem naprzód, unosząc laskę, by wbić klingę prosto w jej serce. Choć jednak starałem się ze wszystkich sił, nie potrafiłem zranić wiedźmy, tak jak uczyniła to Alice. Nie dorównywałem Lizzie mocą. Kij zastygł mi w rękach. – Szybko, Tom! – zawołała Alice, podnosząc stracharza z ziemi. Zabrałem jego laskę, chwyciłem go za drugą rękę. Gdy odciągnęliśmy mistrza na bok, obejrzałem się przez ramię. Zauważyłem, że Lizzie wciąż przyciska ręce do twarzy. Cokolwiek jednak sprawiła Alice, wiedziałem, że skutki tego nie potrwają długo. W jakiś sposób zdołaliśmy uciec pod osłoną przerażonych ludzi. Maszerując między drzewami, widzieliśmy miejscowych, wciąż kręcących się bez celu, zarówno gwardzistów, jak i członków Tynwaldu. Ich twarze wyrażały oszołomienie lub wręcz grozę. Nie dostrzegliśmy ani śladu Simona Sulby’ego. Kiedy dotarliśmy do lasu, stracharz niemal z gniewem odtrącił nas oboje. – Sam umiem chodzić! Nie potrzebuję pomocy! – warknął, natychmiast przyspieszając kroku. Maszerował przed nami. Z początku zdawało mi się, że chwieje się lekko, potem jednak zdwoił tempo. Wraz z Alice zostaliśmy nieco z tyłu, by móc porozmawiać. – Nie jest zły na nas, tylko na samego siebie – mruknąłem. – Duma starego Gregory’ego ucierpiała – rzekła Alice. – Lizzie znów dała mu radę, bez dwóch zdań. – Ale ty pokonałaś Lizzie. Jak ci się udało, skoro jest taka silna? – Posłużyłam się czymś, czego nauczyła mnie kiedyś moja ciotka, Agnes. Użyłam zaklęcia, które czasem nazywają szpon. Odrywasz mały kawałek paznokcia palca wskazującego i wypluwasz w stronę przeciwniczki. Potem drapiesz ją po twarzy, następnie ogłuszasz. Wzięłam Lizzie z zaskoczenia, o tak. Nie wiedziała, że to potrafię. Ale zaklęcie szpon dało nam tylko parę chwil. Już nigdy zresztą nie zdołam powtórzyć efektu. Następnym razem będzie przygotowana. Ciotką, o której wspomniała Alice, była Agnes Sowerbutts, z którą Alice mieszkała kiedyś krótko w Pendle. – Zdawało mi się jednak, że mówiłaś, iż Agnes to zacna czarownica i uzdrowicielka? – zdziwiłem się. – Bo tak jest, Tom, przecież bym cię nie okłamała. Lecz każda wiedźma mieszkająca w Pendle musi znać zaklęcia służące do obrony. Nigdy nie wiadomo, czego może spróbować inna czarownica. Agnes użyłaby podobnej sztuki jedynie w samoobronie. To samo dotyczy i mnie. *** Wkrótce opuściliśmy okolice St. John’s. Słońce znów zaświeciło na niebie. Kiedy późnym popołudniem dotarliśmy do młyna, Adriana przeraziła się na wieść o zaginięciu Simona. Lękała się najgorszego. Jednak, ku jej uldze, Simon zjawił się przed południem następnego dnia – choć przyniósł złe wieści. W ciągu godziny Tynwald zebrał się ponownie i namaścił Lizzie na władczynię wyspy. Następnie został rozwiązany, oddając jej pełnię władzy. – To się stało tak szybko – dodał Simon. – Wszyscy się jej bali. Zrobili, co kazała, zaraz

potem wrócili do domów. Kto ich może winić? Stracharz przytaknął. – A co nastąpiło później? Czy Lizzie została w St. John’s? – Nie, ruszyła natychmiast do twierdzy Greeba. – A oddział Daniela Stantona? Zabrała ze sobą więźniów? – Tylko jednego: samego Stantona. Bardzo jej się spieszyło z powrotem – sprawiała wrażenie czymś podnieconej. Lecz nie sądzę, by czarownicy chodziło jedynie o władzę nad Moną. Nie zabrała innych jeńców. To jedyna jasna strona tego wszystkiego: wszyscy gwardziści byli kiedyś towarzyszami broni i wcale nie chcieli ze sobą walczyć, toteż nie odnotowaliśmy żadnych poważnych ofiar. Zaledwie pół tuzina odniosło rany, ale lekkie. Ci, którzy nie pomaszerowali do Greeby z Lizzie, po prostu wrócili do domów. – Zastanawiam się, czemu tak bardzo jej się spieszyło? – wymamrotał z namysłem stracharz. – Myśli pan, że dowiedziała się o pieczarze oraz o jej zawartości? – spytałem. – Prawdopodobna hipoteza, chłopcze. Jeśli tak, niełatwo zdołamy ją powstrzymać, to pewne. – Spojrzał ponad stołem na Simona i Adrianę. – Sądzę, że wy dwoje będziecie tu bezpieczni – dodał. – Lecz gdy tylko Koścista Lizzie dostanie w swe łapska skarbiec mocy, zacznie szukać naszej trójki. Zabierzemy psy i wyniesiemy się stąd. – Na południe stąd, w Glenmaye, jest opuszczony domek – powiedziała Adriana. – Od lat nikt w nim nie mieszkał, ale przynajmniej będziecie mieli jakiś dach nad głową. – Nagle zarumieniła się. – To właśnie tam spotykałam się z Simonem. Ojciec nie miał pojęcia o istnieniu tej kryjówki. Simon skradał się zawsze pierwszy i czekał na mnie, a ja dołączałam do niego, gdy tylko zdołałam wyrwać się z młyna. Wierzcie mi, będziecie tam bezpieczni.

Adriana wręczyła nam worek zapasów: szynkę, ziemniaki, marchew oraz ser. W sumie ciężki bagaż. Moją torbę oddałem więc Alice, wór zaś zarzuciłem sobie na ramię. Adriana posłała z nami jednego z pomocników młynarza, młodego chłopaka, by wskazał drogę. Domek stał na skraju polany, w lesie; choć drzewa straciły liście, był dobrze ukryty. Prowadziła doń jedynie wąska, kręta ścieżka wśród wzgórz. Znaleźliśmy się na miejscu tuż po zmroku i spędziliśmy niewygodną noc na wilgotnej, kamiennej posadzce kuchni. Następnego ranka zaczęliśmy urządzać się wygodniej. Domek nie miał żadnych luksusów – dwie izby na górze, dwie na dole. A każde pomieszczenie wypełniały śmieci – połamane meble, zapleśniałe koce, sterty liści wdmuchniętych powiewami wiatru przez otwarte drzwi. Frontowe drzwi odpadły z zawiasów. Alice sporządziła miotłę z gałązek, zamiotła wszystko do czysta. Ja rozpaliłem ogień w czterech paleniskach, tak że wkrótce ogrzaliśmy się, a sam domek zaczął wysychać. Nie miałem narzędzi, by z powrotem zamontować drzwi, lecz oparłem je o framugę i podsypałem ciężkimi kamieniami. Wciąż przez nie wiało, ale chroniły przed chłodem. Jednak najlepiej poczuliśmy się w kuchni. Tej nocy, spożywszy posiłek złożony z gotowanej szynki i ziemniaków, usiedliśmy ze skrzyżowanymi nogami na posadzce obok paleniska. Wszystkich nas dopadło zmęczenie, głowa stracharza co chwilę opadała na pierś. Wkrótce zasnął smacznie. Po jakimś czasie zaczął jęczeć, mamrotał pod nosem. Sprawiał wrażenie przerażonego. W końcu otworzył szeroko oczy. Ocknął się z jękiem grozy. – Co się panu przyśniło? Kolejny koszmar? – spytałem. – Więcej niż koszmar, chłopcze. Lizzie przemawiała mi w głowie, szydziła, rzucała groźby.

Zapowiadała, co mi zrobi, kiedy znów wpadnę w jej szpony. Widok mojego mistrza w tym stanie – i własna bezsilność – wielce mnie zasmuciły. – Nie ma się czym przejmować – rzekłem, próbując zachować optymizm. – Może i umie nękać pana umysł, ale przebywa daleko stąd. Tymczasem jesteśmy tu bezpieczni. Stracharz popatrzył na mnie gniewnie. – Nie ma się czym przejmować? – powtórzył. – Mam wszelkie prawo się martwić. Przez całe stracharskie życie nie czułem się tak bezradny, tak bliski klęski. Mój dom i biblioteka stracone, a ja przebywam na wygnaniu na wyspie, którą rządzi czarownica, z każdym upływającym dniem coraz potężniejsza. Nigdy wcześniej nie chybiłem, próbując skrępować wiedźmę. Nigdy nie chybiałem, rzucając łańcuchem. A teraz zawiodłem, w dodatku nie raz, lecz dwukrotnie. Lizzie okazała się dla mnie zbyt silna. Wszystko, o co walczyłem przez długie lata, zostało zniweczone. Nigdy nie sądziłem, że dojdzie do czegoś takiego. – Wymyślimy sposób, żeby rozprawić się z Lizzie – wtrąciła Alice. – Może w notatniku szamana znajdzie się coś, co mogłoby pomóc. Ostatecznie szaman współpracował z buganem, wzbogacając magiczny skarbiec. – Znów mamy użyć mroku do walki z mrokiem? – Mój mistrz ze smutkiem pokręcił głową. – Nie – nie zgodziła się Alice. – Zupełnie nie o to chodzi. Kiedyś kazał mi pan wyjawić Tomowi wszystko, czego nauczyłam się od Lizzie, by mógł to zapisać. Pamięta pan, co wtedy z pańskich ust usłyszałam, prawda? Stracharz przytaknął. – Teraz jest tak samo. Próbuję tylko zdobyć informacje. Zacznę czytać o brzasku. – Bylebyś ograniczyła się wyłącznie do czytania, dziewczyno – ostrzegł. – Pamiętaj, żadnych zaklęć, inaczej odpowiesz przede mną! Następnego ranka po śniadaniu Alice zasiadła do lektury notatnika szamana. Lecz tekst okazał się ciężkim orzechem do zgryzienia. Część zapisano szyfrem, którego nie zdołała złamać. Nawet pozostałe fragmenty zanotowane zostały przy użyciu terminów, o których w życiu nie słyszała. Wyglądało, że animizm to zupełnie inna odmiana czarnoksięstwa niż magia, jakiej nauczała Koścista Lizzie. Jednakże Alice nie poddawała się łatwo, raz po raz wracała do lektury notatnika. Czasami sprawiała wrażenie podekscytowanej, jakby poczyniła postępy, kiedy jednak pytałem, jak jej idzie, kręciła tylko głową, odmawiając wszelkiej dyskusji. *** Trzy dni po koszmarze stracharza mnie także nawiedził majak. Znajdowałem się w ciemnym lesie, samotny, bezbronny. Mój kij leżał gdzieś w pobliżu, lecz nie mogłem go znaleźć. Czułem rozpacz, bo wiedziałem, że za parę minut o północy coś po mnie przyjdzie – coś straszliwego. Potem, gdy się ocknąłem, nie mogłem sobie przypomnieć, o czym śniłem – ze snami czasami tak bywa – ale wiedziałem, że śniłem wizje przesłane przez czarownicę, łaknącą zemsty za to, co jej zrobiłem. W moim śnie, gdzieś w dali, odezwał się dzwon kościelny. Zamarłem przerażony, lecz po dwunastym uderzeniu zacząłem biec ku dźwiękowi. Gałęzie smagały mi twarz, a ja pędziłem desperacko przez las. Coś mnie ścigało, ale nie kroki słyszałem, lecz uderzenia skrzydeł. Obejrzałem się przez ramię. Odkryłem, że prześladuje mnie wielka czarna wrona. Widok

ptaszyska przepełnił mnie grozą, ale wiedziałem, że jeśli tylko dotrę do kościoła, uzyskam bezpieczny azyl. Nie rozumiałem dlaczego – kościoły zazwyczaj nie stanowią schronienia przed mrokiem. Stracharze wraz z uczniami polegają na narzędziach swego fachu oraz na zgromadzonej wiedzy. Ale wewnątrz mojego koszmaru wiedziałem, że muszę dotrzeć do kościoła, inaczej zginę. Nagle potknąłem się o korzeń. Runąłem na ziemię. Zdyszany, dźwignąłem się na kolana. Spojrzałem na wronę, która wylądowała na gałęzi. Powietrze przede mną zamigotało, mrugnąłem gwałtownie, by pozbyć się omamów. Kiedy odzyskałem zdolność widzenia, przede mną stała postać w długiej czarnej sukni. Od szyi w dół była kobietą, miała jednak wielką wronią głowę. Na moich oczach głowa wrony zaczęła się zmieniać. Dziób zmalał, oczy przybrały ludzki kształt. Znałem tę twarz. Należała do czarownicy, która od dawna już nie żyła. Budząc się ze snu, zapewne krzyknąłem. Stracharz wciąż spał, lecz kiedy usiadłem rozdygotany, Alice objęła mnie ramieniem. – Wszystko w porządku, Tom? – wyszeptała. Skinąłem głową. – To tylko koszmar, nic więcej. – Opowiesz mi o nim? Zwięźle zrelacjonowałem Alice, co mi się śniło. – Myślę, że ta wrona to Morrigan, mroczna bogini, czczona przez celtyckie czarownice. Bez wątpienia przynosi wspomnienie z czasów, kiedy z Billem Arkwrightem walczyliśmy z celtycką wiedźmą, która przybyła do Hrabstwa. Wezwała Morrigan, a ta zaatakowała mnie pod postacią wrony, ja jednak zdołałem ją odpędzić. Wówczas czarownica ostrzegła, żebym nigdy nie odwiedzał Irlandii. Mówiła, że Morrigan jest tam znacznie potężniejsza, więc niewątpliwie zechce się na mnie zemścić. – No cóż, zyskaliśmy właśnie wyjaśnienie twego koszmarnego snu, Tom. Nie martw się, nie znajdujemy się w Irlandii. Kiedy rozprawimy się z Lizzie, wrócimy do Hrabstwa. Wiedziałem, że Alice próbuje mnie tylko pocieszyć, ale myśli o przyszłości nie niosły ze sobą otuchy. – Póki Hrabstwo pozostaje w rękach wroga, niewielkie mamy szanse na powrót – zauważyłem. – Jak stwierdził kiedyś stary Gregory, wojny nie trwają wiecznie – odparła pogodnie Alice. – A tak w ogóle, to co się stało z celtycką czarownicą? – Bill Arkwright zabił ją własnym nożem. Pod koniec mojego koszmaru wrona przybrała jej martwą twarz. To było najstraszniejsze. *** Stracharz stał się milczący, zamknięty w sobie. Zaledwie godzinę dziennie poświęcał lekcjom, nauce Dawnej Mowy. Resztę czasu spędzał, pisząc w wielkim notatniku, który zawsze nosił w torbie. Zauważyłem także, że coś rysuje. – Co pan robi? – spytałem, gdy ciekawość przezwyciężyła dobre wychowanie. – Muszę od czegoś zacząć, chłopcze – odparł w rzadkiej chwili gadatliwości. – Z całej mojej biblioteki pozostał jedynie bestiariusz, zamierzam zatem spróbować odtworzyć choć część utraconych książek. Muszę to zrobić, nim wszystko zapomnę. Zaczynam od „Historii

mroku”. Nauki, jakich udziela nam historia, są bardzo ważne: chronią nas przed powtarzaniem błędów. Osobiście uważałem, że powinien wykorzystać ten czas, by obmyślić jakiś sposób, dzięki któremu pokonamy Lizzie. Niemal każdego dnia rozmawialiśmy o tym, lecz stracharz pogrążał się w zamyśleniu. Bardzo rzadko się odzywał. Owszem, należy odtworzyć książki, lecz miałem wrażenie, iż mistrz unika najważniejszego problemu: czarownicy, z każdą chwilą zyskującej coraz większą moc. *** Dokładnie siedem dni po naszym przybyciu w domku pojawił się gość. Alice otworzyła kuchenne drzwi, by wyrzucić resztki jedzenia. Wtedy natychmiast do pomieszczenia wleciał ptak – szary gołąb. Lecz zamiast trzepotać się w panice, wylądował na stole. – Ptak wlatujący do domu przynosi pecha! – rzuciła Alice. – To znaczy, że wkrótce ktoś umrze. – Cóż, dziewczyno, nie zawsze masz rację. Poza tym myślę, że skrzydlaty zwiastun przyniósł nam raczej wiadomość. – Stracharz wskazał kawałek papieru przywiązany do nóżki gołębia. Wyciągnął rękę, ptak wskoczył mu na dłoń. Mistrz ostrożnie przytrzymał go w palcach i uniósł ku mnie. – Odwiąż przesyłkę, chłopcze. Postaraj się zrobić to jak najdelikatniej… Uczyniłem, jak kazał. Kawałek papieru przywiązano tak, by nie odpadł, lecz wystarczyło lekkie pociągnięcie za koniec sznurka, by papierowa kulka wpadła mi do dłoni. Podczas gdy stracharz karmił ptaka skórkami od chleba oraz poił wodą, ja rozwinąłem niewielką karteczkę. Wygładziłem papier ułożony na stole. Litery okazały się bardzo małe, niewyraźne. – Od Adriany – oznajmiłem. – Informuje, że możemy bezpiecznie wrócić. Ale ma też złe wieści. – Odczytaj głośno, chłopcze. Zrobiłem zatem, jak kazał mistrz. Drogi panie Gregory, Tomie i Alice, wkrótce po waszym odejściu gwardia przeszukała okolicę, ja jednak pozostałam w ukryciu nieopodal domu, a oni mnie nie znaleźli. Czarownica nadal przebywa w twierdzy Greeba: słyszę dziwne historie o tym, co się tam wyprawia, i mam wam wiele do opowiedzenia, proszę zatem, wracajcie natychmiast. Mam też złe wieści: pięć dni temu moja matka umarła. A zatem wiedźma zabiła mi oboje rodziców. Jestem jej coś winna i zamierzam w pełni jej zapłacić. Z wyrazami szacunku Adriana – Biedna dziewczyna – mruknął stracharz. – No cóż, wracajmy do młyna. Sprawdzimy, co to za wieści. Obawiam się najgorszego. Nim minęła godzina, ruszyliśmy z powrotem do Peel.

Zdążyliśmy akurat na wieczerzę. Adriana wcześniej odesłała do domu kucharkę, sama więc przygotowała gulasz z jagnięciny. Simon pomagał przy stole. Poczęstowali nas najsmaczniejszą potrawą, jaką jadłem od tygodni. Adriana każdemu wręczyła dodatkowo duży kubek miodu, przepysznego trunku, którego słodycz łagodziły korzenne przyprawy. Gdy stracharz składał kondolencje z powodu śmierci matki, Adriana rozpłakała się gorzko. – No cóż – rzekł mój mistrz, sącząc miód z kubka. – Starałem się zachować cierpliwość, ale nie mogę czekać dłużej. Co to za dziwne opowieści dochodzą z twierdzy Greeba, o których wspomniałaś w liście? – W okolicznych lasach widywano straszliwe rzeczy – najróżniejsze potwory, demony… – Bugan potrafi przybierać wiele różnych kształtów – przerwał jej stracharz. – Te stwory pojawiały się poza terytorium bugana – odparła Adriana – znacznie dalej na północ. Znikały też owce i bydło. Na miejscu pozostawały tylko drobne odłamki kości. Stracharz szarpnął palcami brodę. – A świadkowie? Czy można im zaufać? Adriana wzruszyła ramionami. – Niektórym bardziej niż innym. Ale wśród wielu znalazł się również pewien leśnik. Jest to, co prawda, ponury prostak, lecz nie daje się ponieść wyobraźni. Widział osobliwe tańczące światła: naliczył siedem. Kiedy się zbliżyły, uciekł. Czyżby te same, które widzieliśmy w pieczarze? – Dobrze zrobił, że uciekł – rzekł stracharz. – Duchy kręgu czarownic w parę minut wyssałyby z niego siły życiowe. To bardzo złe wieści. Sygnalizują bowiem, że mieszkańcy

mroku, odwiedzający skarbiec anim, potrafią teraz, posługując się jego mocą, zapuszczać się znacznie dalej. Zagrażają całej wyspie, możliwe, iż nawet ziemiom poza Moną. – Czy da się coś zrobić? – spytała Adriana. – Owszem, zabicie bugana mogłoby ich powstrzymać. Skarbiec przyciąga ich tylko wtedy, kiedy stale rośnie. Bez aktywnego bugana podobna moc wkrótce zaczyna słabnąć. Co jeszcze? – dopytywał się stracharz. – Czy zdobyłaś jakieś wieści o kościanej czarownicy? – Zabrała swój oddział gwardzistów z powrotem do Greeby, ale potem, po paru dniach, zapłaciła im i odprawiła większość, zatrzymując ledwie pięćdziesięciu. – Lizzie popełniła tu wielki błąd – zauważył stracharz. – Pod rządami rady ci ludzie mieli stałą pracę. Teraz są bardzo niezadowoleni i mogą stworzyć armię, która stanie przeciw niej. – To nie błąd – Alice pokręciła głową. – Znam Lizzie lepiej niż ktokolwiek, więc powiem, że oto właśnie usłyszałam najgorszą nowinę ze wszystkich dotąd. Ma mnóstwo pieniędzy, a nawet jeśli opróżniła skrzynie, w razie potrzeby mogłaby podnieść podatki. To znaczy, że jej nie zależy, prawda? Nie potrzebuje pomocników. Oto jawny dowód jej potęgi. Stracharz nie odpowiedział, lecz jego twarz zdradzała, że słowa Alice nim wstrząsnęły. – Znaczna część strażników zdezerterowała, przerażona sprawkami dziejącymi się w twierdzy – podjęła Adriana. – Dobiegały ich głosy, mimo że w pobliżu nie spotykali nikogo, słyszeli jakieś kroki, które podążały za nimi trop w trop oraz przystawały, kiedy oni się zatrzymywali. W pobliżu pojawiały się niezwykłe cienie, widoczne jedynie kątem oka. Żadne miejsce w twierdzy nie było od nich wolne. Po zmroku robiło się gorzej, lecz słyszeli i widywali te zjawiska także za dnia. Wyczuwali przejmująco zimne miejsca… Wiedziałem, że otrzymujemy wyjątkowo zły znak. Stracharz i ja, jako siódmi synowie siódmych synów, czujemy osobliwy ziąb, gdy w pobliżu czai się coś z mroku; inni ludzie zazwyczaj niczego nie dostrzegają. Jeśli tamci wyczuwali zimno, musiało chodzić o bardzo potężną mroczną magię. – Do tej pory przy wiedźmie ostał się najwyżej tuzin ludzi – tych, którzy bardziej boją się odejść niż zostać – kontynuowała Adriana. – Zagroziła im: oświadczyła, że kto jeszcze odejdzie bez jej zgody, umrze we śnie. I faktycznie, dwóch znaleziono martwych… Co zatem zrobimy? – zapytała. – Trzeba powstrzymać Lizzie. – Wysilałem umysł, próbując wymyślić jakiś plan – oznajmił stracharz. – Mniej liczna straż oznacza, że łatwiej się do niej zbliżyć, ale jak skutecznie reagować w obliczu podobnej mocy? Za pierwszym razem nie zdołałem nawet celnie rzucić łańcuchem, a w St. John’s powaliła mnie na kolana. Byłem bezradny. – Nigdy jeszcze nie słyszałem, by mój mistrz przemawiał z takim smutkiem i rezygnacją. – Mam jednak obowiązek rozprawić się z nią – westchnął. – Wykonam więc swą misję, nawet gdyby mi przyszło zapłacić własnym życiem. – Musimy odwrócić uwagę Lizzie – wtrąciła Alice. – Jeśli zdołamy odebrać jej kciuki szamana, wówczas łatwiej z nią sobie poradzimy. – Róg twierdził, że za ich pośrednictwem może czerpać ze skarbca mocy. Ale wszystko się zmienia. Do tej pory mogła już zyskać bezpośredni dostęp – zauważył stracharz. – Możliwe, że już nie potrzebuje kciuków. – Musimy zabrać się do roboty – stwierdziłem. – Pomysł z odwróceniem uwagi uważam za dobry. Powinniśmy się rozdzielić, atakując z różnych stron. Warto spróbować. – Z różnych stron? – Stracharz wysączył resztkę miodu. – Mamy do wyboru tylko dwie

strony. Główną bramę bądź tunele bugana. Pierwsza będzie strzeżona. Co do drugiej, bugan z pewnością do tej pory poddał się już władzy Lizzie. Osobiście nie mam ochoty stawiać mu tam czoła. Nie musiałby nawet atakować bezpośrednio. Mógłby zawalić tunel i nas podusić. *** Wszyscy odczuwaliśmy już zmęczenie. Poszliśmy więc do łóżek bardzo wcześnie, nie opracowawszy konkretnego planu. Ledwie zasnąłem, gdy obudziłem się nagle, świadom, że ktoś stoi obok. Usiadłem na łóżku słysząc szept. – Ciii! W porządku, Tom. To tylko ja, Alice… – Coś się stało? – spytałem. Jej dłoń odnalazła moją w ciemności. – Chciałam pogadać, to wszystko. Stary Gregory nic już nie zrobi. Utrata domu i książek, a także dwukrotna przegrana z Lizzie praktycznie go wykończyły. Brakuje mu już sił, Tom. Boi się. Uważam, że to ty oraz ja powinniśmy się z nią rozprawić. Lepiej sobie poradzimy bez niego. Nagle poczułem lodowaty chłód. – Nie mów tak, Alice. Miał ciężki okres, po prostu. Dojdzie do siebie. Znów stanie się silniejszy niż kiedykolwiek. Zaczekaj, sama się przekonasz! – Nie, Tom. Należy się pogodzić z faktami: on jest skończony. Wciąż potrafi cię wiele nauczyć, o tak, ale odtąd ty sam, osobiście, zajmiesz się prawdziwą pracą, niebezpieczną pracą. – Ale co powinniśmy zrobić? Żadne z nas nie ma pojęcia, jak poradzić sobie z Lizzie, nie tylko pan Gregory. – Ja coś mam, Tom. Znam sposób. Tylko że mój sposób staremu Gregory’emu by się nie spodobał. Nigdy by się na niego nie zgodził. – Czyli wymaga użycia czarnej magii? – spytałem. Alice znów uścisnęła moją dłoń. – Nie użycia, nie tak naprawdę, Tom, jedynie wiedzy, jak się przed nią bronić. Stary Gregory by nie zrozumiał. Dlatego właśnie Adriana wsypała mu coś do kubka. Będzie spał do późnego rana. Do tej pory powinniśmy już wrócić – załatwiwszy sprawę. – Wsypałyście mu coś do kubka? Czyste szaleństwo! Jak mistrz zareaguje, kiedy odkryje, co się stało? Nie mogę działać za jego plecami, Alice. Nigdy by mi nie wybaczył. – Musimy śpieszyć z pomocą – w przeciwnym razie Adriana sama spróbuje rozprawić się z Lizzie. Oznajmiła mi to. Bez nas zginie albo trafi wprost w paszczę bugana. Już wyruszyli do twierdzy wraz z Simonem – ona zaatakuje Lizzie. Wszystko jej jedno, czy do nich dołączymy, czy też nie. Nie zaryzykujemy przejścia tunelami bugana. Wejdziemy główną bramą. Adriana potrafi nas wprowadzić. – Ale jak wyminiemy straże? Za murami twierdzy nadal znajduje się kilkunastu zbrojnych, a krata będzie opuszczona. – Strażników pozostało najwyżej pół tuzina: zmieniają się o jedenastej. Nikt z nich nie chce zostawać tam po nocy, toteż się wymieniają. Lizzie się zgodziła. Uderzymy więc po zmianie warty. – W czym zdoła nam pomóc Adriana? – Pamiętasz, jak mówiła, że jest ptasią czarownicą? Wówczas myślałam, że to bzdura.

Nadal nie sądzę, by była czarownicą. W Pendle nikt by tak nie uważał. Ale nie uwierzyłbyś, co potrafi wyprawiać z ptakami. Posłuży się nimi, by odwrócić uwagę strażników. Zaczekaj, niedługo sam się przekonasz. – Ale pozostaje jeden ważny problem. Wiemy, że Lizzie nie wywęszy na odległość ciebie ani mnie. Nie zorientuje się, że się zbliżamy. Z pewnością jednak zdoła wywęszyć Adrianę oraz Simona. Wyczuje niebezpieczeństwo, zanim zdążą zbliżyć się do kraty. – O tym też z nią rozmawiałam. Jeśli wyruszymy pierwsi i jakoś zajmiemy Lizzie, ona z Simonem zostaną na zewnątrz. W przeciwnym razie chcą to zrobić razem: Adriana pała żądzą zemsty na Lizzie. – Alice z westchnieniem pokręciła głową. – Ale nie dadzą jej rady, Tom. Toteż musimy pójść. To nasza jedyna szansa. – No dobrze, lecz jeśli dostaniemy się do środka, co dokładnie później zrobimy? – O tym też pomyślałam. Będziemy musieli dotrzeć do komnaty, w której szaman trzymał swoje książki. Spędziłam dużo czasu, próbując zorientować się w zawartości notatnika. Niewiele zrozumiałam, ale znalazłam sporo odniesień do stronic w grimuarach. Jeśli się wie, gdzie szukać, można znaleźć informacje na temat kierowania buganem. Wspomina nawet o magazynie anim. Wyjaśnia, jak korzystać z mocy stwora. – Czy zdołasz odczytać te grimuary? Najpewniej zapisano je w Dawnej Mowie. Wiesz, że ja, choć uczyłem się jej od miesięcy, jak dotąd z trudem czynię postępy. – Ja zaś ćwiczyłam Dawną Mowę niemal dwa lata. Lizzie zgromadziła niewielką biblioteczkę: większość książek zapisano po angielsku, część po łacinie, lecz najpotężniejsze zaklęcia spisano w Dawnej Mowie. Wciąż raczej powoli sobie radzę, ale jeśli będę miała trochę czasu, uda mi się. Warto spróbować, Tom. Co powiesz? I tak, z wielkim wahaniem, zgodziłem się towarzyszyć Alice. Żegnając się z psami, zdołałem je na szczęście uciszyć. Stracharz nadal chrapał donośnie. Wolałem nie myśleć o tym, co powie, kiedy odkryje nasz podstęp. Lecz – w zaistniałych okolicznościach – jaki miałem wybór?

Noc

była bezchmurna; księżyc jeszcze nie wzeszedł, lecz gwiazdy świeciły jasno. Maszerowaliśmy między drzewami, zbliżając się do twierdzy, gdy usłyszałem dobiegające z przodu trzykrotne hukanie sowy. – To Adriana – wyszeptała Alice, prowadząc nas w stronę dźwięku. Gdy się zbliżyliśmy, poczułem nagle, że ktoś nas obserwuje. Wszystko zdawało się osobliwie nieruchome, wiatr zupełnie ucichł. A potem uniosłem wzrok i ujrzałem setki wpatrzonych we mnie oczu. Gałęzie nad naszymi oczami obsiadły stada ptaków. Było zbyt ciemno, bym rozpoznał poszczególne gatunki, ale ich wielkość wahała się od wróbla po duże wrony. O tej porze powinny spać w gniazdach, a jednak siedziały tu, w pełni przytomne. Poczułem dreszcz na widok obserwujących nas stworzeń. Adriana czekała z Simonem pod drzewem. Przyłożyła palec do ust na znak, byśmy zachowali milczenie. Przez rzadkie drzewa za jej plecami dostrzegłem wejście do twierdzy Greeba. Odnotowałem, iż kratę opuszczono. Pięciu mężczyzn maszerowało w stronę bramy. Adriana wystąpiła naprzód, położyła lewą dłoń na ramieniu Alice, prawą na moim. Następnie spojrzała w górę, ku czekającym w milczeniu ptakom. Otworzyła usta, wydając z siebie dziwny krzyk, przypominający nieco ptasi trel, choć niepodobny do głosu żadnego znanego mi ptaka. W odpowiedzi stado poruszyło się jednocześnie. Zaszeleściły pióra, znów zapadła cisza. – Teraz pozostaniecie bezpieczni – wyszeptała Adriana. – Już was nie tkną. Żałuję tylko, że nie możemy pójść z wami…

– Nie warto ryzykować – odszepnęła Alice. – Lizzie wywęszyłaby was bez dwóch zdań. Kiedy się z nią rozprawimy, spotkamy się tutaj. Nie wiem, jak długo wszystko potrwa. Możliwe, że kilka godzin – albo nawet cały dzień czy dłużej. Mężczyźni dotarli już niemal do bramy. Usłyszeliśmy zgrzyt metalu o metal, brzęk łańcuchów podnoszonej z wolna kraty. – Zaczekamy z Simonem, nieważne, jak długo. I będziemy obserwować twierdzę. Teraz ruszajcie w stronę muru, dokładnie naprzeciwko – poleciła Adriana, wciąż zniżając głos. – Kiedy ptaki zaatakują, wśliźnijcie się przez bramę. Zrobiliśmy, jak kazała. Ruszyliśmy w dół zbocza. Krata znalazła się już całkiem w górze, strażnicy szykowali się do przekazania posterunków. W sumie naliczyliśmy ich koło tuzina. Za parę minut poprzednia zmiana ruszy do domu. Jeśli zerkną w naszym kierunku, istnieje niebezpieczeństwo, że nas zauważą. Jakimś cudem zdołaliśmy dotrzeć do muru bez zwracania czyjejkolwiek uwagi. Połowa gwardzistów maszerowała w stronę drzew. Dobiegł nas brzęk łańcuchów: reszta wzięła się do opuszczania kraty. Pozostało nam tylko kilka chwil. Wtedy jednak do hałasujących łańcuchów dołączył kolejny dźwięk – trzepot skrzydeł. Uniosłem głowę i przekonałem się, że coś przesłoniło gwiazdy. Niczym czarna chmura, wielkie stado ptaków opadło na dwie grupy zbrojnych. Usłyszałem przekleństwa, krzyki, a potem donośny wrzask bólu. Wraz z Alice puściliśmy się pędem wzdłuż umocnień. Adriana wspominała o odwróceniu uwagi strażników, lecz gdy dotarliśmy do bramy, pojąłem, że nie chodziło jej o drobną dywersję, mającą otworzyć nam po prostu drogę do twierdzy. Ci ludzie walczyli o życie. Niektórzy biegali dokoła, rozpaczliwie machając rękami, by odpędzić napastników. Jeden leżał na ziemi, turlając się z desperacją między ptakami; w powietrzu wirowały pióra. Wszystkich zbyt zajmowała walka o własne przetrwanie, by zauważyli, jak przechodzimy pod unieruchomioną w połowie drogi kratą. Widzieliśmy też wyraźnie, że ptaki odganiają gwardzistów od twierdzy. Oczywiście, strach strażników przed Lizzie pewnie zmusi ich później do powrotu – rzecz jasna, jeśli zdołają wrócić. Tak jak liczyłem, wewnętrzna krata – ta broniąca dostępu do wieży – także wisiała w górze. Już po chwili znaleźliśmy się z Alice bezpiecznie w środku. Teraz czyhały na nas jeszcze dwa zagrożenia. Największe niebezpieczeństwo oczywiście groziło ze strony Lizzie: posiadała moc, aby zabić nas na miejscu lub przynajmniej odebrać słój krwi, czy nawet zmusić mnie, bym go stłukł. Mogliśmy też zetknąć się z groźnymi stworami, o których słyszeliśmy, ściąganymi w to miejsce, bo czarownica majstrowała przy skarbcu anim, sprawiając, że stał się niestabilny. Teraz działał niczym złowieszcze wici – ogień rozpalony przez wiedźmy, wzywający potężnych mieszkańców mroku. Rozpoczęliśmy wspinaczkę po schodach wewnątrz wieży, starając się jak najmniej hałasować. Wiedziałem, że mamy niewielkie szanse dotarcia niepostrzeżenie do gabinetu szamana. W dłoni dzierżyłem wysoko uniesioną laskę z jarzębinowego drzewa z wysuniętą klingą; srebrny łańcuch spoczywał w lewej kieszeni płaszcza, kieszenie portek napełniłem solą i żelazem. Kto wie, na co się natkniemy? Minąwszy drzwi wiodące do kuchni oraz sypialni, w końcu dotarliśmy do sali tronowej. Czekała pusta, cicha, pogrążona w półmroku; na ścianie migotały zaledwie dwie pochodnie. Podążyliśmy szkarłatnym dywanem obok tronu, do drzwi i dalej w górę, schodami do

okrągłego przedpokoju. Tam przystanęliśmy, raz jeszcze nasłuchując. Znów niczego nie usłyszeliśmy, toteż otworzyliśmy drzwi gabinetu szamana. Przekroczyliśmy próg. W komnacie panowała ciemność, lecz na stole stała świeca. Alice ruszyła, podniosła ją. Knot zapłonął natychmiast, napełniając pokój migotliwym, żółtym blaskiem. – Alice! – wykrzyknąłem z irytacją. Posłużyła się mroczną magią, by zapalić świecę; pierwszy raz widziałem, jak to robi. – Nie ma czasu do stracenia, Tom! Nie martw się – odparła – to błaha, choć użyteczna sztuczka, nie gorsza niż użycie lustra. Ja jednak się martwiłem: wyglądało, że Alice coraz częściej posługuje się mrokiem. Dokąd nas to wszystko zaprowadzi? Wokół widzieliśmy ślady wskazujące, czym interesowała się Lizzie. Rzędy książek poruszono, na półkach pozostały luki. Na stole obok czaszki leżały trzy grimuary. Lecz wielka skrzynia wciąż stała w kącie. – Szukała czegoś w tych książkach – wymamrotała Alice. – Całe szczęście, że zabrałam notatnik, prawda? Nawet gdybym niczego nie zdołała zdziałać, przynajmniej ona go nie dostała. Lepiej wezmę się do roboty… To rzekłszy, usiadła przy stole. Kolejno obejrzała okładki trzech książek. Następnie wybrała jedną, otworzyła, zaczęła przerzucać kartki. – Gdzie masz spis odnośników do stronic? – spytałem. – Nie bądź głupi, Tom. Nie przyniosłam go tutaj, żeby Lizzie go nie dostała. Czarownicom z Pendle wystarczy jednorazowa lektura, by wszystko zapamiętać. Wszystkich zaklęć uczą się na pamięć. To, czego potrzebuję, tkwi w mojej głowie. Pozwoliłem jej czytać. Sam podszedłem do okna, wyjrzałem w ciemność. Księżyc już wzeszedł, więc w dole ujrzałem dziedziniec oraz fragment muru. Niestety, akurat to okno nie wychodziło na bramę, nie potrafiłem zatem stwierdzić, czy którykolwiek ze strażników wrócił. Zastanawiałem się, gdzie się podziewa Lizzie. Skoro nie spotkaliśmy jej w wieży, może przebywała w innym budynku? Nagle uświadomiłem sobie, że lepiej będzie, jak zajmę pozycję na szczycie schodów. Wówczas usłyszę, gdyby ktoś się zbliżał. – Stanę na straży, Alice – poinformowałem. Przytaknęła, obróciła kartkę. Podparłszy głowę rękami, w skupieniu zmarszczyła brwi, znów pogrążona w lekturze. Wróciłem do przedpokoju, zostawiając drzwi uchylone. Pozostałych siedmioro zamknięto. Za jednymi przechowywano suknie. Za kolejnymi znalazłbym łazienkę. Pozostało zatem pięć sypialni. Nagle po plecach przebiegł mi dreszcz. Być może Lizzie gdzieś tutaj śpi? Gdyby spała, zyskałbym potrzebną przewagę. Mógłbym ją skrępować srebrnym łańcuchem. Nagle odniosłem wrażenie, jakby w głowie rozbłysło mi światło. Zawsze ufaj instynktowi – niejednokrotnie powtarzał stracharz. Wiedziałem już, która sypialnia należy do Lizzie. I byłem pewien, że znajdę ją w środku. Oparłem kij o ścianę, owinąłem łańcuch wokół lewego przegubu, gotów do rzutu. Drugą dłonią bardzo powoli otworzyłem drzwi. Komnatę spowijała ciemność, lecz pochodnia z zewnątrz oświetliła łóżko. I zobaczyłem Lizzie. Leżała na wznak na pościeli, odziana w purpurową suknię. Ostrożnie ruszyłem ku niej. Lecz w chwili, gdy przekroczyłem próg, pojąłem swój błąd…

To nie Lizzie leżała na łóżku. Tylko jej pusta suknia! Ręce i nogi zaciążyły mi jak ołów. Zatem to nie instynkt podpowiedział mi, co robić. Zostałem zwabiony w pułapkę. Jakieś zaklęcie ściągnęło mnie do tej komnaty. Opadłem na kolana. Co to było? Kościniec? Nie mogłem oddychać, z każdą chwilą moje ciało stawało się coraz cięższe. Miałem wrażenie, że wtapiam się w podłogę. Kiedy straciłem przytomność, poczułem, że coś mnie unosi i dźwiga w dół, w dół, w dół… *** W pobliżu usłyszałem jęk i uniosłem powieki. Leżałem bokiem na mokrych kamieniach. Wokół nóg owinięto mi łańcuchy, zamocowane do żelaznego pierścienia, osadzonego w kamiennej ścianie. Usiadłem powoli, obracając się tak, by oprzeć się plecami o mur. Zupełnie zesztywniałem, głowa pulsowała bólem. Rozejrzałem się dokoła. Siedziałem w celi, znacznie większej od tej, w której zamknął mnie lord Barrule, lecz poza tym bliźniaczej, z identycznymi trzema kamiennymi ścianami oraz jedną wykonaną z ubitej ziemi. Wysoko na murach, z prawej i z lewej, tkwiły pochodnie, migoczące w lodowatym przeciągu, który wywoływał powiew powietrza ciągnącego z okrągłej dziury w ziemi naprzeciwko. Oto kolejny tunel bugana. Zrozumiałem, że ponownie znalazłem się w lochu. Gdzie się podziewała Alice? Czy czarownica ją także uwięziła? Czy przyłapała ją w gabinecie szamana? A może bardziej jej zależało na schwytaniu mnie? Po mojej lewej siedział inny więzień, także przykuty do ściany, głowę jednak miał zwieszoną, brodą dotykał piersi, toteż nie widziałem jego twarzy. Bez wątpienia jednak przebywał wraz ze mną mężczyzna, nie Alice. Nagle zorientowałem się, że za nim leży jeszcze jedna postać. Na sam jej widok sapnąłem ze zgrozy, żółć podeszła mi do gardła. Zakrztusiłem się, z trudem powstrzymując mdłości. Patrzyłem na trupa gwardzisty w kałuży jego własnej krwi. Brakowało mu ręki, a także obu nóg, twarz miał zapadniętą: bugan wyraźnie go stopniowo pożerał. Zacisnąłem powieki, mym ciałem wstrząsały dreszcze. Próbując się uspokoić, kilka razy odetchnąłem powoli, głęboko. Zerknąłem w prawo. Znów przekonałem się, że ktoś kolejny tkwi tam przykuty dokładnie pod pochodnią. Natychmiast rozpoznałem mlecznobiałe oczy i dwa rogi, sterczące ze strzechy czarnych włosów: Róg, pomiot. Kiedy poczuł na sobie mój wzrok, warknął w głębi gardła jak dzikie zwierzę. Przypomniałem sobie, że mimo ślepych oczu, jakimś cudem jednak widzi. Spróbowałem się odezwać, lecz w gardle mi zaschło. Wykrztusiłem słowa dopiero za drugim podejściem. – Nie jestem twoim wrogiem – wychrypiałem. – Marnujesz czas, wygrażając mi. – Gdybyś tylko miał szansę, zabiłbyś mnie albo uwięził – odparł oskarżycielski niski głos. – Posłuchaj, tkwimy w tym samym bagnie. Róg wydał z siebie przeciągły jęk. – Sądziłem, że dożyję swych dni, służąc lordowi Barrule’owi. Był dobrym panem. – Czyżby? – zdziwiłem się. – Zabił przecież twoją matkę, prawda? Tak przynajmniej słyszałem. – Moją matkę? Matkę! – Róg splunął na ubitą ziemię. – Żadna ona dla mnie matka, chyba że jeno z krwi i nazwy. Okrutnie mnie traktowała, zadawała ból nie do zniesienia. Ale Złego nienawidzę jeszcze bardziej niż jej, bo to on mnie spłodził, on kazał mi stąpać po tej ziemi

z widocznym dla wszystkich piętnem bestii! Lord Barrule jako jedyny okazał mi dobroć. Dobroć? Przypomniałem sobie, jak strażnicy Barrule’a kierowali pomiotem za pomocą kawałków srebrnego łańcucha przewleczonych przez uszy. Nie wyglądało mi to na dobroć, ale nie miało sensu jeszcze bardziej go rozwścieczać. – Sądzisz, że teraz czarownica kieruje buganem? – spytałem. Przytaknął. Ostre rogi rozbłysły w blasku pochodni. – Walczyłem ze wszystkich sił, ale bez powodzenia. Włada buganem, lecz wciąż nie może zapanować nad animami z pieczary. Nie w pełni rozumie magię mego pana. Sama włada inną odmianą. – Wiesz może, kto to? – skinieniem głowy wskazałem drugiego więźnia. – Kapitan Stanton. On był okrutny. Mój mistrz słuchał jego, nie mnie. Pozwolił mu przebić mi dziury w uszach i wepchnąć w nie srebrne łańcuchy. Stanton tłumaczył, że nie zna innego sposobu, by nade mną zapanować. Według mnie dostał, na co zasłużył. Stracił umysł: jest pusty, bugan wyssał z niego animus. Wkrótce przybędzie po ciało oraz po krew. A potem nadejdzie moja kolej… Kapitan Stanton! Zatem drogo zapłacił za opór wobec Lizzie. Moje myśli znów powędrowały ku Alice. Dobrze uczyniła, pozbawiając Lizzie notatnika szamana – to mogło wszystko zmienić. Nie wiedziałem dokładnie, co chce osiągnąć, ale raz już zawarła pakt z Morem, demonem jeszcze potężniejszym niż bugan. O mało jej ów pakt nie zniszczył, lecz przez jakiś czas zdołała nad Morem zapanować. Może z pomocą notatek i grimuarów szamana uda jej się powtórzyć tę sztukę? Osłabłem z głodu i z pragnienia, choć jeszcze bardziej osłabiała mnie narastająca groza, nad którą panowałem z coraz większym trudem. Jeżeli Alice nie pomoże, wkrótce bugan i ze mnie wyssie siły życiowe. Przynajmniej wtedy, pomyślałem ponuro, nie zauważę, jak noże Lizzie obcinają mi kciuki. Straszna to rzecz, zdawać się na Alice, majstrującej przy mocach mroku, lecz przez moment mimo wszystko wróciła do mnie nadzieja. Potem jednak przypomniałem sobie, że ona także mogła zostać schwytana. Nie skrępowano mi rąk, zdołałem zatem sprawdzić kieszenie. Odkryłem, że wciąż wypełnia je sól oraz żelazo; nie odebrano mi nawet srebrnego łańcucha. Możliwe, że Koścista Lizzie nie ścierpiała jego dotyku. Albo, ufna w świeżo pozyskane moce, machnęła ręką na groźbę użycia stracharskich narzędzi. Mój specjalny klucz także tkwił w kieszeni. Otworzyłby niemal każdy zamek, kiedy jednak sprawdziłem kajdany, nie zdołałem wcisnąć go do dziurki. Świeżo zrodzona nadzieja szybko zgasła. Co najmniej przez godzinę obmyślałem różne plany – wszystko, co stworzyłoby szansę ucieczki bądź ratunku. Wreszcie przyszedł mi do głowy stracharz. W końcu się obudzi, wtedy zaś może odgadnie, co zaszło. Wcześniej co prawda okazał się bezradny w starciu z Lizzie. Prawdę mówiąc, większą wiarę pokładałem w Alice. Od czasu do czasu Stanton jęczał, jakby z bólu, lecz były to tylko skargi ciała kierowanego odruchami: umysł już dawno umknął, pozostawiając wyłącznie pustą cielesną powłokę. Zapewne dusza także uciekła. Nagle usłyszałem nowy dźwięk – dźwięk, od którego po plecach przeszedł mi dreszcz strachu. Ktoś lub coś wędrowało ziemnym tunelem w stronę naszej celi. Zadrżałem, gdy na podłogę posypała się ziemia. A potem z otworu wyłoniła się wielka,

kudłata głowa bugana. Jego duże, wąsko osadzone oczy przyjrzały się nam kolejno, wilgotny ryj węszył w powietrzu. Po chwili demon wsunął się do celi. Nie zjawił się jednak sam. Ktoś jeszcze wyczołgał się z tunelu wraz z nim. Do celi wpełzła obszarpana postać o ubłoconych włosach, odziana w brudny strój. Spostrzegłem kobietę. Wyglądała, zaiste, żałośnie. Dopiero kiedy podniosła się z ziemi i ujrzałem szpiczaste trzewiki oraz szaleńczo błyszczące oczy, rozpoznałem w niej Kościstą Lizzie. Na głowie wiedźmy wciąż tkwiła tiara, niemal niewidoczna pod warstwą brudu osiadłego na włosach. Czarownica, nie zwracając na mnie uwagi, podeszła do Daniela Stantona. Uklękła tuż przed nim. Zobaczyłem w jej dłoni nóż. Odwróciłem szybko wzrok, gdy zaczęła odcinać mu kciuki. Kapitan krzyknął z bólu. Musiałem powtarzać sobie w duchu, że następuje wyłącznie reakcja ciała, że umysł nie czuje już cierpienia. A potem Lizzie zbliżyła się i kucnęła naprzeciw mnie. Uśmiechnęła się, jej ręce, wciąż ściskające nóż, pokrywała krew. Twarde oczy przepełniała wrogość. – Teraz twoja kolej, chłopcze. Właśnie teraz potrzeba mi wszelkiej dostępnej pomocy. Kości siódmego syna siódmego syna potrafią wiele zdziałać. Musiałem myśleć bardzo szybko. – Zdawało mi się, że chcesz stać się królową – powiedziałem, próbując odwrócić jej uwagę. Jednocześnie wsunąłem dłonie do kieszeni. Chwyciłem sól i żelazo. – Zdawało mi się, że pragniesz rządzić całą wyspą. Co ci się stało? Na te słowa Lizzie uniosła oszołomioną twarz, po której na moment przebiegł wyraz bólu i straty. Nagle dostrzegłem w niej Alice: dziewczynę, którą niegdyś była. A potem oblicze czarownicy wykrzywił wzgardliwy, drwiący grymas. Pochyliła się jeszcze bliżej, tak że omiótł mnie jej cuchnący oddech. – Jest tu moc, chłopcze, moc wykraczająca poza me najśmielsze marzenia. Moc, która mogłaby dać mi cały świat, gdybym tylko zechciała. Ale najpierw muszę załatwić inne sprawy. By zawładnąć powierzchnią, powinnam wpierw opanować to, co ukryte w pieczarze. Potrzeba mi nieco czasu, ale warto go poświęcić. Twoje kości mi w tym pomogą…

Przez moment sądziłem, że Lizzie zamierza od razu odciąć mi palce, więc moje ręce napięły się, gotowe zasypać ją obłokiem soli i żelaza. Zamiast tego jednak schowała nóż do pochwy u pasa. Podniosła się z ziemi. – Najpierw pozwolę, żeby bugan wziął, czego pragnie – oznajmiła, po czym obróciła się na obcasie. Zawróciła w stronę tunelu. Odprężyłem się, powoli wypuszczając powietrze. Gdybym nawet użył soli i żelaza, wciąż pozostawałbym skuty, nadal na łasce bugana. Wiedźma zresztą szybko doszłaby do siebie. Lizzie zniknęła w głębi tunelu, lecz bugan miał do załatwienia niedokończoną sprawę. Zobaczyłem, jak otwiera szeroko paszczę, ukazując ostre, trójkątne zęby. Wgryzł się mocno w gardło Daniela Stantona, łapczywie chłepcząc krew. Kiedy wyssał całą posokę, jął szarpać ciało. Zatkałem uszy, by nie słyszeć upiornych odgłosów rozdzierania, potem jednak bugan począł miażdżyć kości. Miałem wrażenie, że nigdy się to nie skończy, lecz wreszcie, nasycony, odszedł leniwie, pozostawiając na kamieniach krwawe odciski łap. Z powrotem wcisnął się do tunelu i zniknął nam z oczu. Zastanawiałem się, ile czasu trzeba, by demon powrócił do mnie w postaci duchowej? Nie musiałem czekać długo. Po paru chwilach w mojej głowie rozbrzmiały szepty. Z początku były zbyt słabe, by je zrozumieć. Stopniowo jednak zacząłem rozróżniać pojedyncze słowa, takie jak gnić, krew oraz robaki. Potem doświadczyłem odczucia, którego nikt wcześniej nie opisał. Zupełnie jakby czarna chmura opadła spod sklepienia i spowiła mnie niczym gruby, lodowaty koc. Odległy odgłos kapiącej wody ucichł, lecz od utraty słuchu

gorsze okazało się błyskawiczne słabnięcie wzroku. Nie widziałem już latarni, wszystko pociemniało. Oślepłem. Serce coraz bardziej ciążyło mi w piersi. Zacząłem dygotać z zimna, gdy bugan powoli wysysał energię z mego ciała, wykradając siłę życiową. Szepty stały się głośniejsze. Wciąż nie rozumiałem słów, ale w mojej głowie zaczęły formować się bolesne obrazy z przeszłości, zupełnie jakbym oglądał je własnymi oczami. Stałem na górskiej ścieżce. Był wieczór, ściemniało się szybko. Słyszałem szlochanie kobiety, dochodziły do mnie wzniesione gniewnie głosy. Miałem wrażenie, że bardziej sunę, niż idę, nie panowałem nad kierunkiem, w którym zmierzałem. Przede mną wznosiła się skała, przypominająca olbrzymi szczurzy kieł. Wokół zebrała się grupka ludzi, a pośród nich stała jedna z dawnych nieprzyjaciółek mamy, czarownica Wurmalde. Usłyszałem serię ciężkich, rytmicznych łoskotów, zobaczyłem kogoś z młotem w dłoni. Każdemu uderzeniu towarzyszył krzyk bólu. Rozpacz ścisnęła mi serce. Wiedziałem dokładnie, gdzie jestem i co się dzieje. Byłem świadkiem chwili, gdy nieprzyjaciele mamy przybijają jej lewą dłoń do skały. Po ręce na trawę spływała krew. Kiedy gwóźdź utkwił głęboko, wrogowie srebrnym łańcuchem przywiązali nagie ciało do skały. Zobaczyłem, jak mama wzdryga się z bólu, jej policzki lśniły od łez. – Za trzy dni wrócimy – usłyszałem słowa Wurmalde. Głos oprawczyni przepełniało zło, pomieszane z okrucieństwem. – A wtedy wytniemy ci serce. Zostawili ją tam samą w ciemności – czekającą, aż znad morza na wschodzie wynurzy się słońce; słońce, które poparzy jej ciało, pokrywając skórę pęcherzami. Chciałem zostać z mamą. Pragnąłem ją pocieszyć, zapewnić, że wszystko się odwróci. Że rankiem odnajdzie ją mój ojciec, że osłoni mamę koszulą i skryje we własnym cieniu przed słońcem, a potem pobiorą się. Że spłodzą siedmiu synów. Że będzie szczęśliwa… Nie mogłem się jednak ruszyć. Ponownie spowiła mnie nieprzenikniona ciemność. Szczęśliwa? W tym świecie szczęście nigdy nie trwa długo. Nawet szczęście mamy. W mgnieniu oka życie mamy dobiegło końca, obecnie oglądałem jej ostatnie chwile. Znów znalazłem się w Ordzie, patrzyłem na bój z Ordyną. Widziałem, jak mama opada ku przeciwniczce, białe opierzone skrzydła lamii sprawiały, że bardziej przypominała anioła niż owada. Widziałem, jak zmaga się z nieprzyjaciółką pod postacią salamandry. Poleciła mi odejść, a ja posłuchałem, uciekając z Ordy wraz z pozostałymi – wszystkimi prócz Billa Arkwrighta. Z daleka oglądałem zniszczenie cytadeli, wieże walące się w chwili, gdy niepowstrzymana siła wciągała mury z powrotem przez ognisty portal w czekający za nim mrok, a wraz z nią biedną mamę i Billa. Teraz jednak stałem tuż obok, gapiąc się, choć pióra mamy płonęły, słuchałem jej pełnych cierpienia krzyków, gdy trzymała w śmiertelnym uścisku Ordynę. Otaczał mnie ogień, odczuwałem fizyczny ból. Płomienie trawiły me własne ciało, lecz co gorsza, widziałem czerwieniejącą, a później płonącą skórę mamy, słuchałem jej przeciągłych, bolesnych okrzyków, gdy konała w męczarniach. I ponownie runąłem w ciemność. Nagle światło znów zapłonęło. Odkryłem, że stoję w kuchni na farmie. Z góry dobiegały krzyki. Nim się zorientowałem, znalazłem się na schodach. Trzej mężczyźni trzymali mego

brata, Jacka, jeden z nich bił go tak, że krew ochlapywała ściany oraz bryzgała na deski podłogi. Oglądałem, co się stało, kiedy czarownice napadły na farmę. Chciały zdobyć skrzynie mamy, ona jednak ochroniła swój pokój przed mrokiem, więc nie potrafiły dostać się do środka. Zmusiły zatem Jacka, by tam wszedł i wyniósł skrzynie. Mój brat krzyczał z bólu i grozy, ja jednak nie umiałem mu pomóc. Stałem się jedynie milczącą, niewidzialną obecnością, zmuszoną do oglądania jego cierpienia. I tak to trwało. Bugan zmuszał mnie, abym powracał do wszystkich najboleśniejszych wspomnień z ostatnich kilku lat. Ponownie patrzyłem na grób taty, ponownie czułem ból po stracie. Nie zdążyłem nawet na jego pogrzeb. Raz po raz odwiedzałem każdą dręczącą scenę. Trwał wir cierpienia: powracałem w te same chwile swego życia, ale nie mogłem zrobić nic, by cokolwiek zmienić. I znów ciemność; byłem jak odrętwiały, z każdą chwilą robiło mi się coraz zimniej. To bugan wysysał me siły życiowe. Wiedziałem, że znalazłem się blisko śmierci. I wtedy… Pojawiło się coś nowego. Usłyszałem głos: – „Musisz być twardszy albo nie przeżyjesz. Robienie tego, co każe stary Gregory, nie wystarczy! Zginiesz jak inni!” Głos Alice. Wypowiedziała te właśnie słowa, kiedy powstrzymałem ją przed spaleniem starej Mateczki Malkin. Śmierć w płomieniach wydała mi się zbyt straszna. Lecz nie zdołałem nic wskórać. „Musisz sprzeciwić się mrokowi, Tom. Staw czoło buganowi. Potrafisz to zrobić! Zdołasz zrobić, co trzeba!” Gdy tylko Alice wykrzyknęła te słowa, nawiedziła mnie nowa wizja: kolejny fragment z mego życia. Po pierwszych tygodniach terminu u stracharza wróciłem na farmę. Mateczka Malkin też tam przybyła, nieumarła, oślizgła, miękka, zmiennokształtna. Wśliznęła się w Ryja, świńskiego rzeźnika i opętała go, opanowując ciało, kierując każdym ruchem. Teraz Ryj trzymał nóż przy gardle maleńkiej córeczki Jacka i Ellie, Mary. Raz jeszcze przeżyłem owe straszne chwile, gdy sądziłem, że dziecko zginie; każdą sekundę rozpaczy oraz grozy. Alice podbiegła naprzód, kopnęła mocno, wbijając Ryjowi w brzuch szpiczasty trzewik tak głęboko, że na zewnątrz pozostał tylko obcas. Z sercem w gardle patrzyłem, jak Ryj upuszcza Mary. Na moment przed upadkiem dziecka na ziemię Alice złapała maleńką, porwała w bezpieczne miejsce. Teraz nadeszła moja kolej: cisnąłem w niego sól oraz żelazo. Kiedy głowę napastnika spowił zmieszany obłok obu substancji, padł bez zmysłów, prosto do mych stóp. Wszystko znów się powtarzało. Ryj leżał nieprzytomny na ziemi, oczy uciekły mu w tył głowy, fartuch pokrywały plamy krwi świeżo zarżniętych świń. Patrzyłem, jak Mateczka Malkin wylewa mu się z ucha i znów przybiera własną postać. Zmalała do jednej trzeciej dawnego wzrostu, jej suknia wlokła się po ziemi. Zaczęła uciekać. Przepełnił mnie gniew: straszliwa wściekłość na wszystko, co musiałem oglądać raz po raz. Poprzednio pozwoliłem czarownicy odejść. Alice pobiegła za nią z płonącą gałęzią, ja jednak ją złapałem i odciągnąłem. Spalenie Mateczki Malkin wydało mi się zbyt potworne. Nie mogłem na to pozwolić. Tym razem jednak gniew mnie odmienił. Jak wcześniej, złapałem przebiegającą obok Alice, lecz teraz osobiście wyrwałem jej płonącą gałąź i sam puściłem się w pościg za Mateczką Malkin. Bez wahania podpaliłem rąbek jej sukni. Zajął się natychmiast. W parę sekund później

płonęła, wrzeszcząc, gdy pochłaniał ją ogień. Poważyłem się na straszny czyn, ale nie obchodziło mnie to, musiałem stać się twardszy, aby zostać takim stracharzem, jakim było mi pisane. I wtedy usłyszałem czyjś głos. Bynajmniej nie żaden szept, ów ktoś przemawiał głośno, z naciskiem. – We mnie także jest mrok! – zawołał. – Jestem myśliwym, nie ofiarą! Dopiero po chwili pojąłem, że krzyczę ja sam. I zrozumiałem, że wykrzyczałem prawdę. Pomiot miał rację. Zostałem skażony mrokiem, w mojej duszy rzeczywiście tkwiła drzazga ciemności. Stanowiła niebezpieczeństwo, ale też źródło siły. Zgodnie z obietnicą mamy szybko nadchodził czas, kiedy stanę się łowcą. A wówczas na mrok padnie strach. Przede mną. *** Zdawało się, iż minął wiek, gdy unosiłem się na skraju świadomości. W końcu otworzyłem oczy. Moje czoło płonęło gorączką, zaschło mi w gardle. Bugan nie odebrał mi sił życiowych; przeżyłem pierwsze z nim spotkanie, lecz ile czasu minie, nim powróci? Czułem się słaby, otępiały. Nie potrafiłem myśleć jasno. Bolesne wizje krążyły w mojej głowie niczym wir, który wciągał w głąb mrocznej, spiralnej kipieli. Właśnie wtedy usłyszałem dobiegający z prawej strony głos. – Ty to masz szczęście – powiedział Róg. – Wkrótce wszystko się skończy. Umrzesz. Mnie przyszło tu tkwić, patrzeć na ciebie i czekać na swoją kolej. Ze znużeniem odwróciłem głowę, żeby spojrzeć na pomiota. Do pasa nagi, nawet w słabym świetle pochodni ukazywał grające pod skórą potężne mięśnie ramion. Nagle wpadł mi do głowy pewien pomysł. – Czy żelazne kajdany sprawiają ci ból? – spytałem. Pokręcił głową. Nie wszystkie stwory z mroku cechowała wrażliwość na żelazo. Wyglądało, że Róg jest na nie odporny. Tym lepiej… – Czemu się więc nie uwolnisz? – podsunąłem. – Masz dość sił, by to zrobić. – Ale po co? – spytał. – Drzwi celi są zbyt mocne, nie zdołam ich wyłamać. – Kiedy już zerwiesz łańcuchy, uwolnisz też mnie. Wówczas razem zapuścimy się w tunele. Mam broń przeciw wszystkiemu, co może nam zagrozić: sól, żelazo, również mój srebrny łańcuch. Lepsze działanie niż bezczynne czekanie na śmierć. – Uwolnić cię? A czemu miałbym ci zaufać? Jesteś moim wrogiem. – Chwilowo potrzebujemy siebie nawzajem – przekonywałem. – Razem staniemy się silniejsi. Kiedy już się uwolnimy, każdy może pójść swoją drogą. Przez długi czas w celi panowała cisza. Róg najwyraźniej przetrawiał moją propozycję. Lecz potem usłyszałem przeciągły jęk. Dopiero gdy się powtórzył, pojąłem, że dociera do mnie odgłos towarzyszący wysiłkowi, a nie skomlenie na skutek fizycznego bądź umysłowego bólu. Pomiot rozrywał ogniwa łańcucha. Oblizałem zaschnięte wargi, serce waliło mi w piersi. Nagle znów poczułem nadzieję. Róg wstał, podszedł do miejsca, w którym mnie przykuto. Nozdrza wypełnił mi smród zastarzałego potu, zmieszany z ostrym, zwierzęcym odorem. Nie czułem jednak zimna, choć uczucie chłodu ostrzega, że znalazłem się w pobliżu istoty z mroku. Róg okazał się zatem

bardziej człowiekiem, niż na to wyglądał. Mimo to musiałem zachować czujność. Niby zawarliśmy porozumienie, lecz jakże kruche. Pozostawaliśmy przecież naturalnymi nieprzyjaciółmi. Bez wahania chwycił ręką za łańcuch, tuż pod żelaznym pierścieniem w murze. Znów jęknął, gdy jego mięśnie napięły się, ale zaczął ciągnąć. Patrzyłem, jak ogniwa wydłużają się, a potem pękają. Oderwawszy koniec, potrzebował zaledwie paru chwil, by rozplątać mi nogi. – Nie jesteś ślepy? – spytałem, pamiętając o jego białych oczach, świadom faktu, że sięgnął wprost do łańcucha. – Widzę lepiej niż większość, ale nie nimi! – Wskazał mlecznobiałe gałki oczne. – Mam trzecie oko, duchowe. Dzięki niemu widzę ten świat, a także rzeczy poza nim. Potrafię wejrzeć w mrok panujący wewnątrz ludzi. Zerwałem się z ziemi, serce zabiło mi jeszcze mocniej. Czułem się słaby, roztrzęsiony, ale wolny! Staliśmy twarzą w twarz. Mój nieprzyjaciel z mroku stał się chwilowym sojusznikiem. Razem, z pomocą Alice, być może będziemy mieć szanse w walce z Lizzie. Hubka została w torbie, nadal jednak zachowałem ogarek. Toteż uniosłem go i zapaliłem od pochodni. Trzymając świeczkę w lewej dłoni, poprowadziłem Roga tunelem. Nagle uświadomiłem sobie, że nie musimy wcale zbyt długo kluczyć korytarzami bugana: przypomniałem sobie, że puste cele zazwyczaj mają uchylone drzwi. Kiedy dotarłem do końca krótkiego tunelu, skręciłem w prawo. Po jakichś dwudziestu jardach dotarłem do kolejnego, wiodącego do sąsiedniej celi. Znów skręciłem. W chwili, gdy znalazłem się w pustym pomieszczeniu, nadzieja wezbrała mi w piersi. Drzwi stały otworem! Z łatwością dotrzemy do stopni wiodących w górę wieży. Oczywiście, oznaczało to przejście przez wartownię. Czy gwardziści już wrócili po ataku ptaków? Jeśli nie, kto zaniósł mnie z pokoju Lizzie aż do lochu?

W korytarzach zalegała nieprzenikniona ciemność; nikt nie pilnował pochodni. Bez świeczki trudno byłoby odnaleźć drogę. Nie zaszliśmy jeszcze zbyt daleko, kiedy nagle poczułem ów szczególny chłód, informujący, że w pobliżu czai się coś z mroku. Zatrzymałem się, usłyszałem syk Roga. On też wyczuł zagrożenie. Tuż przed nami rozległ się wyraźny dźwięczny grzechot, przechodzący prawie od razu w głęboki, złowieszczy warkot. Coś zbliżało się ku nam. Uniosłem wyżej ogarek. Dostrzegłem nisko na ścianie miejsce, do którego jakby nie docierało światło: cień ciemniejszy niż inne cienie. Ruszył ku nam, znów warcząc. Co to? Nigdy dotąd nie zetknąłem się z czymś podobnym. Istota znów zawarczała, tym razem jeszcze niżej, groźniej. Wyraźnie zjawił się tu stwór z mroku, zwabiony majstrowaniem Lizzie. Musiałem działać – i to szybko. Bez wahania oddałem świecę Rogowi, sięgnąłem głęboko do kieszeni portek, nabrałem w garście czekających tam substancji: soli w prawą, opiłków żelaza w lewą. Cisnąłem obie wprost na złowieszczy cień. Mieszanina spowiła go niczym chmura. Usłyszeliśmy nagły, pełen cierpienia wrzask, a potem na podłodze pozostały tylko rozsypane sól i żelazo. Cokolwiek nam zagrażało, zniknęło. Albo umknęło w agonii, albo też zostało zniszczone. Możliwe jednak, że dalej kryły się podobne niebezpieczeństwa. Z lękiem zerknąłem w górę. Czy ów dźwięk zaalarmował strażników? Z całą pewnością nie brzmiał ludzko. Możliwe, że słysząc straszliwe odgłosy, gwardziści raczej umknęli, niż nabrali ochoty, by zapuszczać się w ciemność i badać sprawę.

Teraz Róg ruszył przodem. Zostawiliśmy za sobą fragment korytarza wiodący pod fosą, gdzie woda ściekała kaskadami po ścianach, kapiąc też z sufitu. Skierowaliśmy się do schodów. Rozpoczęliśmy wspinaczkę, od czasu do czasu przystając, nasłuchując. Gdy w końcu dotarliśmy do drzwi wartowni, przyłożyliśmy do desek uszy, lecz ze środka nie dobiegał najlżejszy dźwięk. Róg podał mi świecę, sam zaś ostrożnie otworzył drzwi. Pomieszczenie za nimi okazało się puste. Na najdalszym stole stały dzbany wody. Chwyciłem jeden, zaczerpnąłem kilkanaście rozpaczliwych łyków, a potem poczęstowałem się skórką czerstwego chleba, którą wcześniej lekko namoczyłem. Moje ciało łaknęło energii, pragnęło zastąpić tę, którą odebrał mi uprzednio bugan. Kiedy skończyłem, pomiot podszedł do mnie. – Czas zaatakować wiedźmę – warknął. – Lepiej, gdybyśmy najpierw znaleźli Alice – odparłem. – Ona nam pomoże. Róg przytaknął. Razem wyszliśmy z wartowni. Podjęliśmy wędrówkę w górę. *** Lizzie zastaliśmy siedzącą na tronie. Wiedźma przybrała butną, drwiącą minę. Wyraźnie wiedziała o naszej ucieczce, czekała, aż do niej przyjdziemy. Byliśmy niczym dwie schwytane muchy, miotające się w kółko: ani na moment nie wyrwaliśmy się z jej sieci. Nagle zauważyłem ciało gwardzisty leżące za tronem – oraz krew na wargach Lizzie. Zapewne to on zniósł mnie do lochu. A teraz zabiła go i wypiła jego juchę. Choć Lizzie była przede wszystkim kościaną czarownicą, lubiła też ludzką posokę. Wolała dziecięcą, ale gdy dokuczało jej pragnienie, zadowalała się każdą. Kiedy wraz z Rogiem maszerowaliśmy ku niej po dywanie, przygotowałem łańcuch, choć nie wiedziałem, czy starczy mi sił, by tym razem ją skrępować. Nim jednak zdążyłem zaatakować, Lizzie zerwała się z fotela. Przygwoździła wzrokiem Roga. Sprawiała wrażenie oszalałej, bliskiej obłędu, z ust wyciekała jej mieszanina krwi i śliny, łącząca się z brudem na podbródku. – O jeden raz za dużo wszedłeś mi w drogę. Miałeś zginąć powolną, bolesną śmiercią, ale teraz umrzesz szybko! – zawołała, wznosząc rozpostartą lewą dłoń, wewnętrzną częścią ku Rogowi. Szeroko rozcapierzyła palce. A potem zacisnęła pięść, jakby chciała coś zmiażdżyć, jednocześnie mamrocząc zaklęcie w Dawnej Mowie. Pomiot krzyknął, ukrył twarz w dłoniach. Ze zgrozą patrzyłem, jak jego głowa zaczyna kurczyć się i zapadać. Pękała, tryskając wokół strugami krwi. Róg runął na ziemię u mego boku niczym wór kamieni. Przeszywający, bolesny wrzask ustąpił miejsca ostatniemu jęknięciu. A potem nastała cisza. Głowa nieszczęśnika zmieniła się w krwawą miazgę. Z trudem powstrzymałem się od wymiotów. Poczułem, jak drżą mi kolana. – No, teraz gadaj, co się wyprawia z tą moją córcią? – spytała Lizzie, marszcząc brwi. Trudno mi było uwierzyć, że nie znalazła Alice. Gdzie się podziewała? Odetchnąłem głęboko, by się uspokoić. Wzruszyłem ramionami. – Nie wiem. Przyszedłem po nią tutaj – oznajmiłem. Lizzie wyjęła z fałdów sukni ostry nóż. – Tym razem bugan obejdzie się smakiem – oznajmiła. – Mam już dosyć kłopotów z twoją osobą, więc od razu zabiorę ci kości. Podejdź no tu! Odkryłem, że wbrew własnej woli zbliżam się ku niej. Próbowałem wyciągnąć z kieszeni

płaszcza srebrny łańcuch, ale rękę miałem sparaliżowaną! Zacząłem się pocić, dygotałem ze strachu. Odetchnąłem głęboko, by się uspokoić, lecz nie panowałem już nad własnymi nogami. Postąpiłem kolejny krok, a potem jeszcze jeden i wkrótce znalazłem się tak blisko wiedźmy, że czułem na twarzy jej ciepły, cuchnący oddech, od którego o mało znów nie zwymiotowałem. Lizzie chwyciła mnie prawą ręką za moją lewą i uniosła ją wysoko. – Przyjrzyj się po raz ostatni swojemu kciukowi, chłopcze. Wkrótce będzie podskakiwał, gotując się w moim kotle! Czy nadchodził koniec? Po wszystkim, co przeszedłem, miałem tak umrzeć? Lewą ręką czarownica opuściła nóż ku mojemu kciukowi. Próbowałem uwolnić się z uchwytu, nie byłem jednak w stanie nic uczynić. Wzdrygnąłem się, oczekując przeszywającego bólu. Lecz ostrze nie dotarło do skóry. W jednym momencie pochodnie zamigotały, zgasły, a w powietrzu pojawił się znajomy blask. I nagle, ku memu absolutnemu zdumieniu, przed nami stanęła Alice. W rękach trzymała jeden z grimuarów szamana. Natychmiast zauważyłem charakterystyczne migotanie – tak naprawdę jej tu nie było, przysłała jedynie swego ducha. Sama znajdowała się gdzieś indziej. Ogarnęła mnie nagła nadzieja. Czy nauczyła się sztuczek z ksiąg szamana? – Jeśli skrzywdzisz Toma, nigdy tego nie dostaniesz! – ostrzegła rozmigotana Alice. – Zabrałam notatnik Barrule’a i przestudiowałam go. Dowiedziałam się, że najużyteczniejsze informacje są spisane w tym grimuarze! – Powinnam zgadnąć, że coś kombinujesz, dziewczyno! – warknęła Lizzie. – Piszą tu, jak bezpośrednio czerpać moc ze skarbca, ale szaman użył szyfru. Trzeba połączyć fragmenty z wielu różnych stron, by złożyć razem zaklęcie – oznajmiła Alice. – Bez tej księgi i bez mojej wiedzy nigdy nie odkryjesz, co zrobić. Będziesz studiować latami, lecz do niczego nie dojdziesz. Czyż nie tak? Twarz Lizzie wykrzywił gniewny grymas, lecz nie odpowiedziała. – Jeśli chcesz dostać tę książkę i wszystko, co wiem, to po nią przyjdź. Czekam w długiej sali, gdzie kiedyś zabawiał się lord Barrule ze swymi kompanami od hazardu. Przyprowadź Toma, ale nie waż się go tknąć, nawet włos nie może spaść mu z głowy. W przeciwnym razie nigdy nie dostaniesz księgi w swoje brudne łapska! – Alice uniosła tomiszcze ku matce. Wiedźma zniknęła. Pochodnie ożyły. Lizzie odwróciła się do mnie. – Wygląda, że jeszcze trochę pożyjesz, chłopcze! Przynajmniej póki nie dostanę tej księgi… *** Wiedźma chwyciła mnie mocno za przegub i unosząc w gotowości nóż, powlokła w dół schodami twierdzy. Przeszliśmy przez wartownię i dalej podziemnymi korytarzami. Mijając cele, zauważyłem, że wszystkie drzwi są teraz zamknięte, jakby w środku siedzieli więźniowie. W długiej sali ledwo co widziałem: w zardzewiałych uchwytach płonęło tylko kilka pochodni. Lord Barrule nadal leżał na kamiennej posadzce, a samo pomieszczenie cuchnęło śmiercią bardziej niż kiedykolwiek. Zobaczyłem Alice, która wyłoniła się z cienia naprzeciw Lizzie. W lewej ręce trzymała grimuar, w prawej moją laskę. – Wypuść Toma. Dopiero wówczas wyjawię ci, co wiem, i oddam książkę – rzekła

spokojnie. Kąciki jej ust uniosły się w uśmiechu. Lizzie pchnęła mnie szorstko w stronę Alice. – No, dawaj księgę i gadaj! Byle szybko. Już i tak poważnie nadużyłaś mojej cierpliwości! – warknęła. – Możesz sobie wziąć księgę! – Alice rzuciła ją ku matce. Lizzie spróbowała chwycić grimuar, nim jednak jej palce dotknęły okładki, księga z donośnym sykiem stanęła w ogniu. Czarownica odskoczyła, grimuar upadł jej do stóp; widziałem, jak kartki zwijają się, jak czernieją. Wiedźma miała twarz mroczną. Przypominała gradową chmurę, lecz Alice uśmiechała się triumfalnie. Lizzie wygięła plecy, celując palcem wprost w córkę. Wymamrotała kilka słów w Dawnej Mowie. Przez moment poczułem paraliżujący strach o Alice, ale nic się nie stało. Moja przyjaciółka uśmiechnęła się szerzej. – Użyłam mocy ze skarbca do ochrony – poinformowała Lizzie. – Nic mi nie zrobisz, a teraz, odkąd Tom jest u mego boku, jego także nie skrzywdzisz! Ale ja potrafię zranić ciebie. Jeśli mnie zmusisz, mogę cię zranić bardzo mocno. Gdybyś nie była moją matką, zabiłabym cię na miejscu! Teraz zrobisz to, co ci każę, ale już! Oddasz mi kciuki szamana! Dawaj je, natychmiast! Lizzie zaczęła dygotać, na jej czoło wystąpiły krople potu. Twarz wykrzywiła z wysiłku, rozpaczliwie próbując oprzeć się poleceniu Alice, nie miała jednak dość sił. Przypomniałem sobie, jak wcześniej nad nami zapanowała, lecz teraz sytuacja się odwróciła. Teraz to Lizzie musiała wypełniać rozkazy Alice. Sięgnęła do kieszeni sukni, wyciągnęła z niej kości odcięte od martwego ciała lorda Barrule’a. Okazały się białe i czyste – mięso wygotowała wcześniej w ramach rytuału mającego przekazać jej ich pełną moc. Alice wyciągnęła rękę. Lizzie ponownie próbowała się oprzeć; cała trzęsła się z wysiłku. W końcu jednak z jękiem upuściła kciuki na dłoń córki. Zaraz potem z wrzaskiem pomknęła w stronę podziemnego tunelu i wcisnęła się do środka.

Musimy iść za nią, Alice – oznajmiłem, ruszając w stronę wylotu tunelu. – Nie wolno pozwolić jej uciec. Mam obowiązek uwięzienia wiedźmy. Alice pokręciła głową. – Przepraszam, że wypuściłam Lizzie, Tom. Mogłam ją zabić, ale wbrew temu, co sama mówiłam, okazałam się nie dość twarda. To w końcu moja matka. Jaka dziewczyna zadałaby śmierć własnej matce…? Niebezpiecznie byłoby pójść teraz za nią tunelem. Choć starczało mi dotąd sił, Lizzie nadal kontroluje bugana. Zdoła więc odnaleźć drogę na powierzchnię. Ale nie uda jej się wrócić do twierdzy. Zamknęłam wszystkie drzwi cel, by mieć pewność, że nie zawróci. Zamknę też tę salę – uniosła klucz. – W takim razie powinniśmy wrócić w miejsce, w którym zostawiliśmy Adrianę z Simonem, i spróbować odciąć Lizzie drogę. Alice przytaknęła, lecz w jej oczach dostrzegłem lęk. – Coś jest nie tak? – spytałem. – Im bardziej oddalamy się od twierdzy Greeba, tym mniej mocy ze skarbca potrafię czerpać. Po paru milach zostanę sama, bez wsparcia. Wtedy zaś Lizzie z pewnością okaże się silniejsza. – Kolejny powód, by się z nią rozprawić, nim ucieknie zbyt daleko – zauważyłem. Pospiesznie opuściliśmy opustoszałą twierdzę. Pomaszerowaliśmy wprost do Adriany i Simona. Nadal czekali na skraju lasu, szybko zatem wyjaśniliśmy, co zaszło. Ruszyliśmy w kierunku kaplicy, rozglądając się uważnie w poszukiwaniu Lizzie.

Czekaliśmy, lecz daremnie. Minęło dwie godziny, ale wciąż nie dostrzegliśmy śladu czarownicy. Zaczęliśmy tracić wiarę. Czyżby zdążyła już zbiec? – Dałabyś radę ją wywęszyć, Alice? – spytałem. Pokręciła głową. – Była tu już wcześniej, zatem rozsiała wszędzie swój smród. Jest go tak dużo, że nie potrafię stwierdzić, które pasmo woni jest najświeższe. I wtedy, gdy zaczynało zmierzchać, ujrzałem w dali zbliżającą się postać. Serce ścisnęło mi się gwałtownie. Wiedziałem, że nie unikniemy wyrzutów. Nadchodził stracharz. Gdy znalazł się bliżej, zobaczyłem gniew na jego twarzy. Adriana odezwała się pierwsza. Wystąpiła naprzód, stając pomiędzy nim a nami. – To ja wpadłam na ten pomysł – oznajmiła. – Musieliśmy spróbować rozprawić się z Lizzie. Wiedziałam, że nigdy się pan nie zgodzi. Proszę więc winić tylko mnie. Stracharz skinął głową. – O tak – prychnął ze złością. – Z twojego powodu ogarnął mnie trwały niesmak, co zresztą należy rozumieć rozmaicie, ale wszystkim zajmiemy się później. – Odwrócił się do mnie z ponurą miną. – Teraz musimy przejść do rzeczy praktycznych: opowiedz mi, co się wydarzyło, byle szybko. Kiedy skończyłem, mój mistrz pokręcił głową. – Źle to wygląda. Musimy pójść za czarownicą, by rozprawić się z nią raz na zawsze. Ale teraz, gdy odeszła i straciła już dostęp do zgromadzonej tu mocy, najpierw trzeba zabić bugana. Długo nad tym myślałem. Jeśli zdołamy go zniszczyć, tunele w końcu się zapadną, grzebiąc pieczarę ze skarbnicą mocy. To powstrzyma sługi mroku przed odwiedzaniem zbiornika. Nie zdołają nigdy więcej czerpać z niego bezpośrednio. Zresztą ty także, dziewczyno! – Spojrzał oskarżycielsko na Alice. – Pozbędziemy się większości problemów. – To niesprawiedliwe! – zaprotestowałem. – Gdyby nie Alice, już bym nie żył. – Mimo wszystko posłużyła się siłą mroku – w dodatku, jak dobrze wiesz, nie po raz pierwszy. Ale dajmy już spokój czczym dyskusjom. Ruszajmy wprost do kaplicy. W niej mieści się samo centrum terytorium bugana. Wyczuje nas tam i zaatakuje. – A psy? Czy nie mogłyby nam pomóc? – zapytałem mistrza. – Nie traćmy teraz czasu, chłopcze. Zostawiłem psy we młynie. Sami więc musimy się zająć tym stworem. Stracharz zawrócił na pięcie. Pomaszerował naprzód. Alice i ja dreptaliśmy tuż za nim, Adriana i Simon nieco dalej. Nagle mistrz znów się zatrzymał. – To sprawa dla stracharza – oświadczył, unosząc rękę. – Ja z chłopakiem zajmiemy się niebezpieczną robotą. Najlepiej, byście zaczekali tutaj, póki nie rozprawimy się z demonem. I ty także! – popatrzył gniewnie na Alice. Otworzyła usta, by zaprotestować, potem jednak pokręciła głową. Wiedziała, że po tym, co się stało, nie ma sensu dyskutować z mistrzem. Pomaszerowaliśmy wraz ze stracharzem wprost do kaplicy. Miałem nadzieję, że Alice nie posłucha polecenia i potrafi trzymać się blisko. Nie mogła sobie pozwolić na odłączenie się od słoja krwi. Dotarłszy do ruin, zaczekaliśmy tuż za linią drzew, obserwując rozsypujące się mury z ciemnego kamienia. Mijały minuty, lecz nic się nie działo; pomyślałem, że Lizzie z każdą sekundą oddala się coraz bardziej.

Noc była zimna, jasna i pogodna, trawa pod naszymi stopami pobielała od szronu. Malejący półksiężyc rzucał na ziemię migotliwe cienie. Od czasu do czasu pohukiwała sowa, poza tym jednak wokół panowała cisza, nie wiał nawet najlżejszy wiatr. – Dlaczego bugan poniechał ataku? – zapytałem stracharza. – Jest blisko, czuję go w kościach, ale się nie pokazuje – odparł. – Najpewniej przyczaił się w dole zbocza, niedaleko wody: w miejscu, którego wolimy unikać. Na bagnistych terenach przyjmuje postać gadźca, a gadźce trudno się zabija. Jaki jednak mamy wybór? Chodźmy, załatwmy, co trzeba. Podążyłem za mistrzem w stronę zbocza, nerwowo ściskając w dłoni kij. Ostatnią rzeczą, jakiej pragnąłem, była kolejna walka z gadźcem. Pamiętałem, że plują jadem i mają rzędy ostrych zębów, zdolnych odgryźć rękę bądź nogę. Zbocze stawało się coraz bardziej strome, nasze buty zapadały się z mlaskaniem w grząski grunt. Wkrótce z trudem trzymałem się na nogach. Pod nami coraz głośniej szumiała rzeka, choć wciąż jeszcze nie dostrzegałem jej pośród drzew. Rosły tu bardzo gęsto, przestrzeń zaś między nimi wypełniały zarośla oraz krzaki, utrudniające nam marsz i zmuszające do bezustannego lawirowania. – Rozdzielmy się! – polecił stracharz. – Stwórzmy mu więcej niż jeden cel. Straci koncentrację. Zrobiłem, jak kazał. Posłuszny poleceniu, odsunąłem się w lewo. On był tu mistrzem. Walczyłem już kiedyś z gadźcem, wiedziałem zatem doskonale, że Bill Arkwright poradziłby to samo: Bill specjalizował się w unieszkodliwianiu wszystkich stworów żyjących na bagnach i w wodzie. Teraz dotarliśmy już bardzo blisko brzegu rzeki. Trzciny i zarośla przesłoniły postać stracharza, choć wydało mi się, że wciąż słyszę towarzyszące jego krokom mlaśnięcia. Niespodziewanie do plusków pośród trzcin dołączył jakiś nowy dźwięk: ciężki, mokry, oślizgły szelest, zupełnie jakby ktoś upadł na plecy i zsuwał się po stromym zboczu do wody. Dźwięk jednak stawał się coraz głośniejszy, bliższy, wędrując w górę zbocza, wprost ku nam. Serce zabiło mi mocniej ze strachu. Wtem coś wyskoczyło spomiędzy trzcin wprost przede mną, rzucając się ku mej głowie. Odskoczyłem na bok. Ujrzałem owo coś, nim błyskawicznie się wycofało: giętkie ciało, podobne do grubego węża, małe, złośliwe oczy i paszczę pełną ostrych kłów. W żadnym razie nie zaatakował mnie gadziec – a przynajmniej nie z rodzaju tych, z jakim kiedyś walczyłem. Wąż? Z gromady węży znałem dotąd jedynie małe zaskrońce i znacznie rzadsze żmije zygzakowate. Ten jednak okazał się olbrzymem. Z pewnością to bugan, który przybrał postać wielkiego węża. W ślepej panice z trudem dźwignąłem się na kolana. Zdążyłem w ostatniej chwili. Zaatakował znowu. Tym razem pchnąłem go laską. Stwór syknął, znów się wycofał. Ostrożnie podniosłem się na równe nogi. Usłyszałem szelest po prawej. A potem stracharz krzyknął coś – za pierwszym razem nie zrozumiałem, lecz kiedy powtórzył, pojąłem, że przekazuje mi ostrzeżenie. – Hydra! Dzięki naukom mistrza wiedziałem, że wpadliśmy w poważne kłopoty. Istnieje wiele odmian hydry, niektóre prawdziwe, inne będące jedynie fantastycznymi wizjami bajkopisarzy.

Egzemplarz opisany w bestiariuszu stracharza nosił nazwę scylla i posiadał siedem głów. Wszystkie hydry mają co najmniej kilka głów, a ta atakowała mojego mistrza i mnie jednocześnie. I znów usłyszałem charakterystyczny szelest. Wężowata głowa wystrzeliła ku mnie tuż nad ziemią. Rozpychając trzciny, wzniosła się do mego gardła. Tym razem jednak byłem gotowy: posłużyłem się laską jak włócznią. Z całych sił wraziłem klingę między zęby stwora, popychając ostrze w głąb jego gardła. Bugan wrzasnął, szarpnął się, z zębatego pyska trysnęła krew. Cofnął się natychmiast, o mało nie wyrywając mi kija z ręki, ja jednak przytrzymałem sprzęt mocno. Głowa demona zniknęła, a gdy się zanurzała w trzciny, spomiędzy zębów wciąż bił strumień krwi. Podążyłem za bestią na skraj wody. Ujrzałem bugana na brzegu, oprószonego blaskiem księżyca. Cielsko kryło się pod wodą, lecz wijące się głowy pozostały ponad tonią, starając się mnie sięgnąć. Naliczyłem ich dziewięć, ale potem poddałem się, bo poruszały się zbyt szybko. Najbliższa mnie zwisała bezwładnie, z otwartej paszczy ściekała unoszona nurtem ciemna krew. Tę głowę przed chwilą przebiłem. Stracharz, który także dotarł na brzeg, wymierzał szaleńcze ciosy laską. Głów jednak było zbyt wiele, atakowały wciąż, zawodząc przenikliwie. Jak poradzić sobie ze wszystkimi? – Do mnie, chłopcze! – zawołał stracharz, wbiegając do rwącej rzeki. – Serce hydry – musimy dotrzeć do jej serca! Ja zajmę się ciałem, a ty pilnuj głów! Z pluskiem podbiegłem do boku mistrza. Woda sięgała nam do pasa, w szybkim nurcie z trudem utrzymywałem się na nogach. Szare ciało na moment wynurzyło się z toni, a potem znów zniknęło. Obserwując rozwój wydarzeń, uczułem nadzieję. Wyglądało bowiem, że stwór nie ma twardego łuskowego pancerza gadźca, więc zdołamy przebić go, kłując klingami. Bez wątpienia demon zrezygnował z ochrony w zamian za możliwość dodatkowego ataku, jaką zapewniało wiele zębatych głów. Nieustannie wymachiwałem laską na wszystkie strony, starając się dźgać w każdą zachłanną paszczę, która nieopatrznie się zbliżyła. Stracharz tymczasem wziął się do atakowania ciała hydry – wbił kij głęboko, oparł się na nim całym ciężarem. Ja broniłem nas przed głowami oraz przed niebezpiecznymi zębami. Nie mam pojęcia, jak długo trwała ta walka. Pamiętam tylko wodę czarną od krwi i owe połyskujące srebrzyście w promieniach księżyca demoniczne głowy, które usiłowały nas pożreć. W pewnym momencie o mało nie zostałem pokonany – żarłoczne szczęki otoczyły mnie ze wszystkich stron – wtedy stracharz musiał przerwać natarcie na ciało, pomagając mi zwalczyć atakujące łby. Potem usłyszałem krzyk z brzegu. Zobaczyłem Alice. Stała tam, wymachując krótkim nożem. Krzyczała coś do bugana, próbując odciągnąć jego uwagę. Kilka głów natychmiast skoczyło ku niej. Bałem się o przyjaciółkę, lecz chwila, gdy demon skupił się na niej, stworzyła nam szansę. Stracharz z wściekłością podjął przerwany atak. Po chwili jego wykuta ze stopu srebra klinga odnalazła serce demona. Rozległ się huk, otoczyła nas chmara smrodliwego powietrza, a potem wezbrana woda zalała mnie wysoką falą. Na moment poszedłem na dno, wciąż ściskając w dłoni laskę. Lecz zaraz wypłynąłem. W końcu wraz ze stracharzem wyczołgaliśmy się zmęczeni na brzeg rzeki. Twarz Alice zdradzała niekłamaną ulgę. Ociekając wodą, stanąłem obok niej. Dygotałem. – Już po buganie, chłopcze. Nie pozostał nawet ślad. – Stracharz pochylił się, wyczerpany. – A co do ciebie, dziewczyno: czy nigdy nie słuchasz, gdy coś ci każę czynić?

– Gdyby Alice posłuchała, pewnie obaj byśmy zginęli – zauważyłem z oburzeniem. Mój mistrz przytaknął niechętnie, nie podjął jednak tematu. Wiedział, że mam rację. – Teraz czas zająć się czarownicą – wymamrotał.

Gdy tylko dołączyliśmy do Adriany i Simona, stracharz zaczął szukać śladów Kościstej Lizzie. Wiedziałem, że jest świetnym tropicielem, ale czy zdoła odnaleźć trop w słabym blasku księżyca, skoro nawet Alice niczego nie wywęszyła? Patrzyliśmy, jak krąży po lesie, sprawdzając systematycznie każdą piędź ziemi. Od czasu do czasu przystawał, klękał, przyglądał się uważnie. Może trudził się na marne? Może Lizzie wciąż ukrywała się w tunelach? Minęła niemal godzina, nim mistrz coś znalazł i wezwał nas machnięciem ręki. W błocie widniały trzy odciski stóp, wyciśnięte świeżo w gruncie przez szpiczaste trzewiki… – Nie należą do mnie, bez dwóch zdań – mruknęła Alice. – Lizzie ma wielkie stopy, o tak. Znacznie większe niż moje. – A zatem zmierza na południowy zachód – wywnioskował stracharz. – Tam właśnie powinniśmy się udać. – Chciałabym o coś spytać… – przerwała mu Alice. – W czym rzecz, dziewczyno? – spytał niecierpliwie mój mistrz. – Nie ma czasu do stracenia, więc się streszczaj. – Nie zamierza pan po prostu znów skrępować Lizzie, tylko ją zabić, prawda? W gruncie rzecz wcale nie pytała. Z wyrazu jej twarzy odczytałem, że zna prawdę i że wcale jej ona nie cieszy. Stracharz skinął potakująco głową. Minę miał ponurą.

– Nie zostawiła mi wyboru, dziewczyno. Zbyt wielu niewinnych uśmierciła. Nie wolno pozostawić takiej wiedźmy na swobodzie – zwłaszcza biorąc pod uwagę jej ambicje. Gdyby jej się udało, cała tutejsza wyspa pogrążyłaby się pod jej władaniem w mroku. Kto wie, na co poważyłaby się w przyszłości? Proponuję, byś zaczekała tu do czasu naszego powrotu. To w końcu twoja matka. Nie musisz nam towarzyszyć. Dość już zrobiłaś, dziewczyno. Wracaj do młyna z Adrianą, razem wyglądajcie końcowego rozstrzygnięcia. Wiedziałem jednak, że Alice odmówi. Z pewnością nie chciała oglądać śmierci własnej matki, ale gdyby tu została, znalazłaby się poza zasięgiem słoja krwi. Musiała mi towarzyszyć. Pokręciła głową. – Muszę tam być – rzekła cicho. – Ja też przyrzekłam sobie ścigać Lizzie – oznajmiła Adriana. – Chyba jednak przyda się wam moja pomoc. Jesteś z nami, Simonie? Simon Sulby przytaknął. – Tak – oświadczył z determinacją. – Resztę życia spędzimy razem, czyli to również winniśmy załatwić wspólnie. *** Maszerowaliśmy jak najszybciej, lecz po pół godzinie nie dostrzegliśmy ani śladu wiedźmy. Mój mistrz zaczął się niepokoić. – Musimy doścignąć Kościstą Lizzie, chłopcze – rzekł. – I rozprawić się z nią raz na zawsze. – Może powinniśmy wrócić do młyna po psy? – podsunąłem. – Wkrótce ją wytropią. – Brakuje czasu. Już i tak zanadto nas wyprzedziła. – Mój mistrz ukląkł ponownie. Zbadał ziemię w pobliżu, po czym pokręcił głową. – Zaczekajcie tutaj. Zobaczę, czy zdołam odnaleźć jej trop. Ruszył między drzewa. Podobnie jak wcześniej, co chwilę przystawał, przyglądał się uważnie. Niebo zasnuły chmury, księżyc przebłyskiwał zaledwie od czasu do czasu. – Czy uda mu się znów ją znaleźć? – spytała Adriana. – Jest znakomitym tropicielem, ale to bardzo trudne zadanie – odparłem. – Czarownice z Pendle potrafią się ukryć, maskując ślady za pomocą czarnej magii. Siódmy syn siódmego syna nadal da radę podążać za nimi, lecz solidnie się przy tym namęczy. Jeśli wkrótce stracharz nie odnajdzie tropu, Lizzie ucieknie. Mój mistrz zniknął nam z oczu. Po paru minutach wychynął znów na skraju zagajnika. Wezwał nas gestem. Gdy doń dotarliśmy, obdarzył nas jednym ze swych rzadkich uśmiechów. Wskazał ręką błotnistą kałużę obok pnia drzewa. W błocie widniały dwa wyraźne ślady. Szpiczaste trzewiki… – Przynajmniej mamy potwierdzenie co do kierunku. Nadal prze na południowy zachód – oznajmił. – Liczy na ucieczkę za morze. Pewnie zmusi jakiegoś biednego rybaka, by zawiózł ją na zachód, do Irlandii. Przyspieszyliśmy kroku. Jeszcze dwukrotnie stracharz odnajdywał ślady Lizzie, potem jednak ostatecznie zgubił trop. Adriana sądziła, że czarownica skieruje się zapewne do Port Erin bądź Port St. Mary – w obu przystaniach cumują statki zdolne dotrzeć do zachodniej wyspy nawet przy wzburzonym morzu.

Maszerowaliśmy dalej w ciemności, ile sił w nogach, gdy nagle odległa błyskawica zamieniła noc w dzień. Po niej nastąpił niski pomruk grzmotu. Wreszcie zerwał się wiatr. Zmierzała ku nam burza. I to jaka! Po kilku minutach strugi ulewnego deszczu zmusiły nas do szukania schronienia w zagajniku. Tymczasem z chmur nad naszymi głowami wystrzeliwały szalone błyskawice. – Gdybym nie wiedział, że to niemożliwe, powiedziałbym, iż to Lizzie przysłała burzę, by nas powstrzymać – zauważył stracharz, czekając, aż żywioł się uspokoi. Mało prawdopodobne, by po odcięciu od skarbca zdołała odnaleźć w sobie dość mocy, aby wywołać podobny sztorm. Nadal jednak była silna – o czym wkrótce przekonaliśmy się na własnej skórze. Burza uspokoiła się równie szybko, jak nadeszła. Chmury umykały na wschód. Niespodziewanie zalała nas fala księżycowego blasku. Mieliśmy właśnie porzucić schronienie wśród drzew, kiedy w ciszy zaległej po burzy usłyszeliśmy kakofonię pisków. Nadciągała z zachodu. – Szczury! – krzyknął Simon. W chwilę później okazało się, że miał rację. Wszyscy dostrzegliśmy stado wielkich, wściekłych szczurów o długich wąsach i giętkich ogonach. Wiedziałem, że czarownice potrafią przywoływać do siebie szczury, by wypijać ich krew, ale nigdy nie słyszałem, aby posłużyły się gryzoniami do ataku na nieprzyjaciół. Cóż, wkrótce musieliśmy walczyć o własne życie. Wymachiwaliśmy kijami, tłukąc o ziemię, miażdżąc kolejnych napastników. Rozpaczliwie odrywaliśmy od siebie szczurze ciała. One zaś wspinały się nam po nogach, gryząc, drapiąc. Próbowały dostać się do twarzy i gardeł. Usłyszałem krzyk Alice. Odwróciwszy się, zobaczyłem, że pokrywają ją szczury. Próbowała osłonić głowę, ale wyglądało, że przegra. Oderwałem od dziewczyny wielkiego szczura, cisnąłem na ziemię, rozdeptałem. Co chwila pojawiały się kolejne fale szarych gryzoni. A potem nagle zaczęły uciekać, pozostawiając za sobą masę martwych i umierających współbraci. Na szczęście, bardziej utrudziło nas zmęczenie niż rany. – Robota Lizzie – mruknąłem. – Owszem, chłopcze, bez dwóch zdań – odparł stracharz. – Wszelako możemy tylko zgadywać, dlaczego nagle uciekły. Może Lizzie nie chce zużyć zbyt wiele ze swych mocy. Nie wykluczam, że oszczędza resztę na później. *** O świcie zatrzymaliśmy się i odpoczęliśmy parę godzin. Simon zaproponował, że obejmie wartę, podczas gdy reszta się zdrzemnie. Tylko stracharz zdołał zasnąć. Jego drzemka nie trwała długo; obudził się z jękiem, zlany potem. Lizzie znów coś szeptała w jego głowie. Nagle Adriana zaczęła dygotać. Simon obrócił się ku niej, zatroskany. Objął młynarzównę ramieniem. – Co się stało, najdroższa? – spytał. – Znów ta sama wizja – rzekła. – Dopadło mnie po raz kolejny przeczucie, że mój czas na tym świecie wkrótce upłynie. – Przecież czułaś już coś takiego, nim sturlali cię ze wzgórza. A jednak przeżyłaś próbę w beczce, prawda? – przypomniałem.

– Owszem, ale tym razem przeczucie jeszcze się spotęgowało. Wkrótce umrę, bez dwóch zdań. By podtrzymać nadwątlone siły, w napotkanym domku kupiliśmy chleb i ser. Właśnie wtedy Adriana zaproponowała, iż ponownie użyje swych mocy. Stracharzowi się to nie spodobało, ale nie znalazł lepszego wyjścia. Uniosła do ust dłonie i wydała wysoki, piskliwy okrzyk. W odpowiedzi na wezwanie po paru minutach z nieba opadła para krogulców. Ptaki przysiadły jej na ramionach. Pogładziła każdego delikatnie koniuszkiem palca wskazującego. Szeptała coś tak cicho, iż – choć stałem blisko – nie zrozumiałem ani słowa. Ptaki odfrunęły, lecz po godzinie wróciły. Tym razem zatoczyły krąg nad naszymi głowami. Następnie odleciały w inną stronę. Kiedy powtórzyły ów manewr, Adriana wskazała w kierunku, jaki obrały. – Znalazły ją – oznajmiła. – Szła tędy, kieruje się do Port Erin. Adriana okazywała się faktycznie ptasią czarownicą. Jej magia zdołała wytropić Kościstą Lizzie. Wkrótce stracharz natrafił na kolejny odcisk szpiczastego trzewika w błocie. Znów podążaliśmy tropem czarownicy. Potem zaś Alice potwierdziła, że teraz wyczuwa obecność matki. W końcu o zmierzchu zobaczyliśmy w dali Lizzie. Mimo wyczerpania przyspieszyliśmy kroku. Maszerowała przed nami w gęstniejącym zmierzchu: dostrzegliśmy ją raz jeszcze, niecałe pół mili dalej, zapadła już jednak prawie zupełna ciemność, w dodatku z nieba lunął nagły deszcz. Nie minęło pięć minut, gdy przemoczył nas do suchej nitki. I ustał. Adriana z Simonem biegli obok mnie oraz Alice, stracharz spieszył tuż za nami; z każdym krokiem zbliżaliśmy się do kościanej wiedźmy. Wkrótce usłyszałem w dali gniewny ryk morza, któremu towarzyszyły rytmiczne uderzenia fal o skalisty brzeg. Wreszcie księżyc wyłonił się zza chmury, zalewając okolicę srebrzystym blaskiem. Dostrzegłem Lizzie niecałe sto jardów przed nami. Wtedy Simon zauważył coś na ziemi, parę szpiczastych trzewików leżących w trawie. Lizzie zrzuciła je w rozpaczliwej próbie zwiększenia tempa ucieczki. – Biegnie wprost na przylądek. Odcięliśmy ją od portu. Nie wie, dokąd pójść, przed nią słone morze! – zawołał stracharz. Miał rację. Lizzie pędziła wprost na grzbiet urwiska. Wkrótce stawimy czoła mocom, jakie wciąż jeszcze zachowała. Czy wciąż była silna? Czy nasza piątka zdoła ją pokonać? Nie mieliśmy pewności, ale musieliśmy spróbować. Lecz wtedy wydarzyła się katastrofa. Alice pośliznęła się na mokrej trawie, upadając ciężko. Zatrzymałem się, pomogłem przyjaciółce. Kiedy jednak spróbowała stanąć na lewej nodze, ta ugięła się pod nią. Dziewczyna runęła na kolana. Stracharz, przebiegając obok, odwrócił się, by krzyknąć do mnie: – Zostaw Alice, chłopcze! Wrócimy po nią później! Potrzebuję cię przy sobie! Już! – Biegł dalej w kierunku urwiska, jego kroki cichły w dali. – Tak, zostaw mnie, Tom! Skręciłam nogę w kostce. On ma rację, będzie potrzebował wszelkiej możliwej pomocy, żeby pokonać Lizzie. Nadal zachowała siłę. – Nie, musimy trzymać się razem – przypomniałem, chwytając ją pod lewe ramię. Podźwignąłem Alice. – Wiesz, dlaczego nie możemy ryzykować rozstania…

Alice kuśtykała naprzód, jęcząc z bólu. Czarownica nie miała już dokąd uciekać. Odwróciła się plecami do morza, stając naprzeciw stracharza, Simona oraz Adriany. Zwolnili kroku, nadal jednak zbliżali się po wąskiej, porośniętej trawą iglicy sterczącej ponad morzem. Fale rozbijały się na skałach w dole i cofały, by znów runąć naprzód. Z początku nic się nie działo. Nagle, niczym cios wprost w splot słoneczny, znów poczułem moc Lizzie. Wiedźma odebrała mi oddech, o mało nie zatrzymała serca. Nie użyła jednak grozy ani innego zaklęcia, które unieruchomiłoby nas aż do chwili, gdy ona odebrałaby nam życie nożami. Przywołała natomiast zaklęcie-rozkaz. W jednej chwili ogarnęło mnie przemożne pragnienie, by biec naprzód i rzucić się z urwiska. Chciałem runąć na skały, rozpaść się na kawałeczki, stać się nicością – jakbym nigdy się nie urodził. Walczyłem, lecz jej siła przeważała. Czułem przemożny zew grzywaczy widocznych w dole. Nigdy jeszcze tak bardzo niczego nie pragnąłem. Daleko z przodu stracharz przykucnął, wciąż ściskając w lewej dłoni laskę. Prawą chwycił się kępy trawy, jakby umiała przytrzymać go na górze. Potem jednak, ku mej rozpaczy, Simon puścił się biegiem w stronę przepaści. Pojąłem, że zamierza skoczyć! Usłyszałem krzyk Adriany, przeciągły skowyt rozpaczy oraz bólu. Simon rzucił się w pustkę. Zniknął. Pod wpływem mrocznej magii Lizzie skoczył z urwiska, wprost w objęcia śmierci. Przed nami Adriana uniosła ręce nad głowę. Wskazała na niebo, wygięła plecy, tak jak wcześniej Lizzie. Potem zaczęła nucić, posyłając słowa ku firmamentowi. Przemawiała w Dawnej Mowie, wszelako zbyt szybko, bym cokolwiek zrozumiał. Odpowiedział jej grzmot i błyskawica. Nagle daleko, w górze, niebo zapełniło się ptakami. Przybywały wrony, kruki, kosy, zięby, jaskółki – i samotna sroka… zwiastun smutku. Wraz z Alice dotarliśmy już niemal na urwisko. Usłyszałem, jak Adriana bardzo powoli, wyraźnie wymawia trzy kolejne słowa. Mimo kiepskiej znajomości Dawnej Mowy, z łatwością je przetłumaczyłem. Rzuciła rozkaz: – Wydziobcie jej oczy! Ptaki, od najmniejszego do największego, bez zwłoki posłuchały: jednocześnie zanurkowały, by zaatakować czarownicę. Przez moment Lizzie zniknęła nam z oczu, popychana bezładnie przez stado oszalałych, wrzeszczących ptaków. Okazało się jednak, że nie tak łatwo ją pokonać. Znów rozbłysło światło, któremu towarzyszyła fala straszliwie gorącego powietrza, aż musiałem zamknąć oczy. Kiedy je otworzyłem, ptaki o płonących skrzydłach krzyczały, sypiąc się z nieba. Niektóre, poczerniałe od ognia, spadały na skały, inne pikowały ku morzu, ciągnąc za sobą smugi dymu. Lizzie strąciła je z nieba. Adriana z donośnym szlochem pomknęła ku niej, lecz kościana czarownica chwyciła przeciwniczkę za gardło i poderwała z ziemi. Wiedziałem, co teraz nastąpi: wypuściłem więc Alice i, potykając się, pobiegłem naprzód. Chciałem jakoś pomóc. Lecz świat wciąż wirował wokół mnie. Musiałem opaść na kolana, ze wszystkich sił zmagając się, by nie skoczyć w otchłań, wciąż ogarnięty przemożnym pragnieniem runięcia w przepaść. Na moich przerażonych oczach Lizzie cisnęła Adrianę z urwiska. Lecąc ku skałom, dziewczyna wydała z siebie przenikliwy, ptasi krzyk. A potem zniknęła.

Twarz Lizzie rozjaśnił szyderczy uśmiech. – Wiesz, dlaczego chłopak został z tyłu z dziewczyną? – spytała stracharza. – Wiesz, czemu cię nie posłuchał? Potrzebuje jej bardziej niż kogokolwiek na tym świecie. Twój uczeń zaprzedał duszę Złemu; teraz jedyną rzeczą, jaka chroni jego i dziewczynę, jest słój krwi. Właśnie dlatego muszą trzymać się razem. Używa mrocznej magii, by ocalić ich oboje. To zaledwie krok od oddania się we władzę mroku! Stracharz, powstawszy chwiejnie na nogi, spojrzał na mnie. Kiedy nasze oczy się spotkały, spostrzegłem na jego twarzy smutek i zawód. Rozczarowałem go. Nie byłem takim uczniem, za jakiego mnie uważał. Lizzie roześmiała się głośno, przeciągle. W owym paskudnym śmiechu dźwięczał triumf, a także świadomość, że mrok zwyciężył. Ale bitwa jeszcze się nie skończyła. Adriana umarła, lecz jej ostatni krzyk nie był jedynie wyrazem bólu i grozy, ale też rozkazem. W górze rozbrzmiały ponownie przenikliwe wrzaski. Nadlatywało wielkie stado mew – dużych, agresywnych ptaków, które Alice nazwała kiedyś „skrzydlatymi szczurami”. Nagle pomknęły ku czarownicy. Ich przenikliwy skwir rozdarł powietrze. Koścista Lizzie zamachała rękami, by przepłoszyć agresorów. Kręciła ramionami niczym wiatrak podczas huraganu. Może wyczerpała już swoją moc, a może mew przybyło zbyt wiele, więc nie zdołała przygotować się na atak. Mewy zanurkowały wprost ku niej, rozpościerając szpony. Wkrótce widziałem już tylko ptaki, chaotyczne kłębowisko trzepoczących skrzydeł oraz napastliwych dziobów.

Przez moment dostrzegłem jeszcze głowę Lizzie: zasłaniała dłońmi twarz, między palcami wiedźmy ściekała krew. Odchylona pod nieprawdopodobnym kątem, cofnęła się chwiejnie w stronę urwiska. W blasku księżyca zobaczyłem czarne dziury w miejscach oczu, usta szeroko otwarte w krzyku, niemal zagłuszającym ptasie wrzaski. A potem mewy znów ją przesłoniły. Kiedy wzleciały w niebo, Lizzie zniknęła. Podbiegłem do przepaści, spojrzałem w dół. Przez moment oglądałem strzaskane truchło wiedźmy. Aż nagle zalała ją wielka fala i wciągnęła w słone objęcia morza. Kościana czarownica zniknęła. – No, chłopcze, z nią już koniec. – Stracharz podszedł, zatrzymał się obok mnie. – Jeśli dotąd nie zginęła, słona woda szybko ją zabije. A niedługo stanie się łupem dla ryb. Zjedzą ją całą, łącznie z sercem. Już nie wróci. – Biedna Adriana z Simonem też zginęli – powiedziałem ze smutkiem. Na skałach w dole nie dostrzegłem nawet śladu ich ciał. Morze ich także zabrało. Mój mistrz przytaknął. – Tak, bardzo to smutna sprawa, chłopcze, lecz córka młynarza uratowała nam życie. Faktycznie, była czarownicą, bez dwóch zdań! – Ale jakim rodzajem czarownicy? – spytałem. – Nie używała magii krwi ani kości, nie posiadała pobratymca. – Spotkałem się w jej osobie z czymś zupełnie dla mnie nowym, chłopcze. Nigdy wcześniej nie natrafiłem na nikogo podobnego. Może po prostu dysponowała szczególnym darem, którego nie da się wyuczyć ani przekazać innym. – Adriana okazała się zacną czarownicą – upierałem się. Mistrz nie odpowiedział. Wiedziałem, że się nie zgadza. Adriana posłużyła się magią, aby zabić. Według niego fakt, iż ukatrupiła Lizzie, bezecną wiedźmę, nie liczył się. Ważne było, że sięgnęła po pomoc mroku. Usłyszałem za nami jakiś dźwięk. Obróciwszy się, dostrzegłem kuśtykającą Alice. Stracharz popatrzył na nas kolejno. – Lizzie mówiła, że zaprzedałeś duszę, że używasz słoja krwi… Proszę, uspokój mnie, zapewnij, że kłamała – rzekł cicho. – Nie jestem w stanie – zwiesiłem głowę. – Prawda, oddałem Złemu duszę. Alice zrobiła słój krwi i tylko on nas przed nim chroni. Dlatego właśnie nie mogłem jej zostawić. Gdybym to zrobił, Zły porwałby ją w zemście za to, że mnie ocaliła. – Dlaczego zaprzedałeś mu duszę? – Zmarszczył brwi. – Jaki głupiec oddałby duszę Złemu? – To się stało na Meteorach, w Grecji. Długo by o tym mówić, lecz gdybym się wahał, wszyscy stracilibyśmy życie. Całemu zaś światu – nie tylko Hrabstwu – groziłoby śmiertelne niebezpieczeństwo… Stracharz westchnął. W westchnieniu owym zadźwięczał smutek zmieszany z nutą rozpaczy. – Poszukajmy jakiegoś miejsca na popas – rzekł cicho. – Jestem znużony. Porozmawiamy rano. Ze spuszczoną głową zawrócił. Ruszył naprzód, z powrotem w stronę młyna, skąd musieliśmy zabrać torby. Kiedy tylko odwrócił się do nas plecami, Alice wsunęła dłoń do kieszeni sukienki i wyciągnęła z niej dwa małe przedmioty, po czym cisnęła je w przepaść, do morza. Spadając, zalśniły srebrzyście w promieniach księżyca; miały tę samą barwę, co łzy

w jej oczach. To były kciuki szamana. *** Na szczęście, szybko natknęliśmy się na zrujnowany domek. Pozostały z niego zaledwie trzy ściany, bez dachu, ale przynajmniej zyskaliśmy pewne schronienie. Szczęśliwie tej nocy już nie padało, toteż zatrzymaliśmy się w domku na noc. Ocknęliśmy się o świcie, zesztywniali, zmarznięci. Stracharz rozpalił ogień, ja zaś ruszyłem na poszukiwanie królików na śniadanie. Zdołałem złapać tylko jednego, oprawiłem go, wypatroszyłem, oddałem Alice do upieczenia. Skubnęliśmy ledwie po parę kęsów, ale przynajmniej nieco zaspokoiliśmy głód. W czasie posiłku zaczęło mżyć, z zachodu napłynęły czarne chmury. Widzieliśmy, że pogoda się pogorszy. W końcu nadeszła chwila na wyznanie całej prawdy. – No dobrze, czas porozmawiać – polecił stracharz. – Niczego nie pomijaj. Chcę wiedzieć wszystko. Nie obchodzi mnie, jak bardzo jest źle, chcę wiedzieć. Zacznijmy od ciebie, dziewczyno. Opowiedz o słoju krwi. Ty go zrobiłaś? Alice przytaknęła. – Mam rację, sądząc, że umieściłaś w środku własną krew – krew córki Złego, a także krew mego ucznia, Toma? Alice ponownie przytaknęła. Zwiesiła głowę. – Cóż, chłopcze, doprawdy, trudno mi uwierzyć. Dałeś jej własną krew, by mogła jej użyć do mrocznego zaklęcia?! – Nie! – krzyknęła z oburzeniem Alice. – To nieprawda. Tom leżał nieprzytomny, kiedy wzięłam jego krew. Jeszcze w Grecji, gdy znajdowaliśmy się w jaskini, kiedy zawalił się strop. Tom stracił przytomność, toteż wzięłam trzy krople jego krwi, po czym dodałam do mojej w słoju. Nic w ogóle nie wiedział. Dopiero później, kiedy przyszedł po niego Zły, wepchnęłam mu słój do ręki. Odtąd musiał nosić słój przy sobie, by powstrzymać Złego od powrotu i porwania w mrok. Ja też muszę przebywać blisko Toma, inaczej Zły zemści się na mnie! – Wyjaśnij zatem, co dostałeś w zamian za swą duszę? – spytał stracharz. Wyjaśniłem. Zły zaoferował mi trzy rzeczy: ujawnienie miejsca pobytu naszego straszliwego wroga, Ordyny, jednogodzinną zwłokę, nim ona się przebudzi, wreszcie – życie. To znaczy – życie samego stracharza oraz Alice, gdyż czekała ich nieuchronna śmierć. – Co więcej, ukazał mi przyszłość – dodałem. – Tego dnia zginęłyby tysiące: mężczyźni, kobiety, dzieci. Gdyby wtedy w Grecji Ordyna zwyciężyła, jako następne, zniszczyłaby Hrabstwo. W przeszłości opierałem się pokusom mroku – nawet gdy w grę wchodziło życie mojej rodziny. Tym razem jednak chodziło o Hrabstwo. A pan zawsze mnie uczył, że mamy je chronić i że obrona Hrabstwa, a także jego mieszkańców stanowi nasz najważniejszy obowiązek. Dlatego właśnie zrobiłem, co zrobiłem. Nie dla Alice, nie dla pana – dla Hrabstwa. Uznałem, że cena warta jest mojej duszy. – Pokaż – szepnął cicho stracharz. Sięgnąłem do kieszeni portek, wyciągnąłem niewielki słój. Uniosłem go na otwartej dłoni, by mógł obejrzeć, jak należy. – Daj mi to – polecił mój mistrz.

– Rozstanie ze słojem choć na chwilę grozi niebezpieczeństwem… – Podaj mi słój, chłopcze! – rozkazał gniewnie, podnosząc głos. Zareagowałem nerwowo, lecz uczyniłem, jak kazał. Przyjrzał się uważnie, przez moment jego palce obejmowały korek. Wystarczyło szarpnięcie, by otworzyć naczynie i wychlustać krople krwi. Serce podeszło mi do gardła. – Co by się stało, gdybym go rozbił albo wylał zawartość? Czy dziewczyna zdołałaby zrobić kolejny? – Nie potrafię zrobić drugiego, by uchronić Toma – odparła Alice. – Takiego zaklęcia można użyć tylko raz. – Czyli nadszedłby koniec dla mnie i dla Alice – dodałem. – Zły przybyłby po nas. Zginęlibyśmy, a nasze dusze trafiłyby w mrok. Pan pewnie także: Zły nie oszczędziłby stracharza. – Bez pogróżek, proszę, chłopcze. Uczynię, co należy, nie zważając na cenę. – Ani mi w głowie pana straszyć; po prostu wyjaśniam, jak się rzeczy mają. Dużo o tym myślałem. – odparowałem. – Czy przybyłby natychmiast? – spytał stracharz, spoglądając z namysłem. – Gadaj, dziewczyno. Ty zrobiłaś mieszankę krwi, więc powinnaś wiedzieć. Ja nigdy nie zetknąłem się z tego rodzaju słojem. – Nie wykluczam, iż zjawiłby się tu w jednym mgnieniu oka – odparła Alice. – Jakież żałosne czeka cię życie – stracharz pokręcił głową. – Pozostaniesz w ciągłym strachu, z byle słoiczkiem dzielącym cię od straszliwej przyszłości. A potem, gdy umrzesz, co nieuniknione, Zły będzie na ciebie czekał. Odbierze twą duszę, gdy tylko wydasz ostatnie tchnienie. – Nie, jeśli Tom zdoła wcześniej uwięzić go bądź zniszczyć. – A jak, u licha, miałby to zrobić? – spytał ostro stracharz. Alice wzruszyła ramionami. – Mama Toma wierzyła, że pewnego dnia tego dokona… – A wspomniała jakim cudem? – Być może ów sekret kryje się wśród jej papierów oraz notatników w wieży Malkinów – podsunąłem. – Cóż, chłopcze, trudno wykluczyć. Lecz kiedy przeglądałem ostatnio tamte szpargały, niczego odpowiedniego nie znalazłem. A wieża Malkinów leży daleko stąd, za morzem, obecnie za linią wroga. Nie mogę jednak powstrzymać myśli, że gdyby twoja mama naprawdę wiedziała, jak uwięzić bądź zniszczyć Złego, wytłumaczyłaby ci to, zanim ruszyliśmy do Grecji. Ostatecznie, jak pisała w listach, sądziła, że będzie musiała poświęcić własne życie, by pokonać nieprzyjaciółkę. Cóż, sądzę raczej, iż miała nadzieję, że sam odkryjesz sposób, jak skutecznie działać. Zapadła długa cisza. Zastanowiłem się, co ujrzałem wewnątrz siebie. Może to podpowie mi sposób… A potem odezwała się Alice: – Znam kogoś, kto rozmyślał nad metodą walki ze Złym bardzo długo. To Grimalkin… – Wiedźma zabójczyni? – Mój mistrz z irytacją podrapał się po brodzie. – Z każdą chwilą robi się jeszcze gorzej!

– Kiedyś wspomniała mi, jak bardzo nienawidzi Złego. Mówiła, iż sądzi, że da się go skrępować srebrnymi włóczniami – podjęła Alice. – Jak? W jamie? – Trzeba go nabić na włócznie – wyjaśniła. – Wówczas moglibyśmy pogrzebać Złego pod kamieniem, tak jak to pan robi z boginami. Czy gadam bzdury? – Niekoniecznie, dziewczyno. Kiedy demon, taki jak bugan bądź Mór, przyjmuje postać materialną, a ty przebijasz mu serce, zazwyczaj zostaje zniszczony. Wątpię, by to wystarczyło do zabicia Złego: jest zbyt potężny. Tak czy owak, skąd wzięlibyśmy włócznie ze stopu srebra? – Stracharz pokręcił głową. – Grimalkin by je wykuła. Świetnie zna się na kowalstwie. Moglibyśmy po nią posłać, sprowadzić tutaj. – Bez wątpienia użyłabyś w tym celu lustra! – Twarz stracharza spochmurniała jeszcze bardziej. – Znów mroczna magia… – Co się stało, to się nie odstanie – warknęła Alice. – Ale teraz liczy się przede wszystkim bezpieczeństwo Toma. Zresztą Grimalkin ma głowę na karku. Nieważne, wojna czy nie, znajdzie sposób, by tu dotrzeć. – Potrzebuję czasu, powinienem wszystko przemyśleć. – Stracharz oddał mi słój. – Na jakiś czas zejdźcie mi z oczu – oboje! Przytaknąłem. Odeszliśmy powoli między drzewa. Alice nadal kuśtykała ciężko. Ucieszyłem się, że słój tkwi bezpiecznie w mojej kieszeni. Przez długi czas milczała, zaciskając wargi, jej twarz przypominała maskę. Potem rozpłakała się, głośny szloch wstrząsał ciałem mojej przyjaciółki. Objąłem ją ramieniem, starając się pocieszyć. Jak najlepiej umiałem. – Nie płaczę po Lizzie – sapnęła w końcu Alice, gdy jej rozpacz nieco złagodniała. – Ani nawet po biednej Adrianie lub Simonie, choć tak mi przykro, że oboje stracili życie, więc nie mogą cieszyć się szczęściem, na które zasłużyli. Nie, płaczę po darze, którego nigdy nie otrzymałam. Opłakuję taką mamę, którą powinna mieć każda dziewczyna: kogoś, kto by mnie kochał i przejmował się moim losem. Po jakimś czasie uśmiechnęła się. Otarła z oczu łzy grzbietem dłoni. – Dziękuję, że uratowałaś mi życie tam, w lochach, Alice – odezwałem się cicho. – Bugan wysysał wszystkie moje siły. Czułem, jak uchodzi ze mnie życie. Byłem taki słaby, taki zmarznięty. Alice uścisnęła mi dłoń. – Gdy tylko w gabinecie szamana wymyśliłam, jak zawładnąć skarbcem, moc Lizzie zaczęła słabnąć. Posłużyłam się zaklęciem, by się ukryć. Minęłam ją z bliska, a ona mnie nie zauważyła. Poszłam do tuneli, zaczęłam pracować nad buganem. Przybrał właśnie postać duchową i szeptał do ciebie, gdy w końcu dotarłam do niego myślami. Zdążyłam w ostatniej chwili, Tom. Zamierzał wyssać z ciebie wszystko za jednym zamachem, tak jak rozkazała Lizzie. Przywołałam cię, wytłumaczyłam, że trzeba walczyć. Posłuchałeś w ostatnim momencie, od razu zacząłeś stawiać opór. Potem znów poszukałam Lizzie, powstrzymałam ją przed zabraniem twoich kości. Wtedy już wiedziałam, że wygramy. Okazałam się silniejsza od niej… – Czy nadal posiadasz tę moc, Alice? – spytałem. – Czy wciąż potrafisz posłużyć się magią

mroku? – Nadal trochę mi zostało, ale szybko słabnie. Moc wciąż tkwi w pieczarze, lecz nie umiem już do niej sięgnąć. – Jak myślisz, co postanowi stracharz? – Stary Gregory pośle po Grimalkin, wspomnisz moje słowa. Kiedyś nawet by mu się to nie śniło, ale obecnie nie ma wyboru. Nie jest już tym człowiekiem, którym był dawniej. Zbyt wiele się zdarzyło: jego biblioteka spłonęła, żołnierze splądrowali Hrabstwo, a teraz przegrał walkę z potężną wiedźmą. I to nie raz, ale trzy razy. Gdyby nie Adriana, myślę, że Lizzie zatłukłaby nas wszystkich, łącznie ze starym Gregorym. Od tej pory ty zaczniesz rosnąć w siłę, a on stopniowo osłabnie. Wszystkich nas kiedyś to spotyka. Mistrz ma za sobą długie życie poświęcone walce z mrokiem, teraz jednak jego walka dobiega końca. Ty zostaniesz nowym stracharzem, więc porządnie przygotuj się na dzień, gdy go zastąpisz. Skinąłem głową. Musiałem przyznać, że w jej słowach kryje się sporo prawdy, ale nie czułem się wciąż gotów do zastąpienia mistrza. Objąłem ją mocno, znów przytuliłem. Raz jeszcze wspólnie przeżyliśmy i pokonaliśmy dwójkę kolejnych nieprzyjaciół światła. Kiedy ruszyliśmy w stronę zrujnowanego domku, zauważyliśmy stracharza czekającego w wejściu. Co postanowił? Twarz miał posępną, obawiałem się, że zwiastuje najgorsze. Myliłem się jednak. – Poszukaj lusterka, dziewczyno, i wezwij Grimalkin – polecił mój mistrz. – Teraz nie mamy już wyboru. Musimy podjąć próbę uwięzienia Złego. *** Raz jeszcze większość wydarzeń opisałem z pamięci, w razie konieczności podpierając się notatkami. Nadal przebywamy na wyspie Mona, w burzliwym sercu zimy. Mieszkamy w opuszczonym domku, który wskazała nam Adriana. Przez ostatnie dwa miesiące zajmowaliśmy się stracharską robotą. Mój mistrz skończył już niemal odtwarzać książkę o czarownicach z Pendle, a Alice zgłosiła się na ochotnika, by wzbogacić zaczątki nowej biblioteki. Zaczęła spisywać relację z dwóch lat spędzonych na naukach czarów u Kościstej Lizzie; to wzbogaci naszą wiedzę na temat mroku. Tunele nad kaplicą zawaliły się, odcinając wszelki dostęp do Skarbca Grima, toteż mój mistrz, Alice i ja odnaleźliśmy i zabiliśmy wszystkie inne znane bugany na wyspie – w sumie znaleźliśmy ich pięć – by nie dopuścić, któryś z nich przekopał się tam i znów odnalazł źródło mocy. Mona stała się bezpieczniejszym miejscem dla stronników światła. Grimalkin zgodziła się do nas dołączyć, by wziąć udział w próbie ostatecznego uwięzienia Złego. Jak dotąd jednak nie przybyła, a Alice nie potrafi już nawiązać z nią kontaktu za pomocą lustra. Teraz obawia się, że coś złego spotkało wiedźmę zabójczynię. Bez niej zaś nic nie zdziałamy. I tylko słój krwi wciąż broni nas przed Złym. Z Hrabstwa nie nadchodzą dobre wieści. Najwyraźniej ojczyzna wciąż pozostaje w żelaznym uścisku wroga. A tu, na Monie, rada znów się zebrała. Zaczęła odsyłać uchodźców za morze. Nie wiadomo, jakie przyjęcie zgotowano tam wygnańcom. Poza tym nie doszły nas żadne słuchy na temat losów kapitana Bainesa. Gwardziści nadal poszukują tych, którzy wymknęli im się z sieci. Zatem wyspa z każdym dniem staje się dla nas coraz mniej bezpieczna.

Stracharz miał rację. Ludzie powrócili do dawnych nawyków. Przynajmniej po śmierci Lizzie Bill Arkwright odnalazł w końcu drogę do światła. Bardzo pragnę wrócić do Hrabstwa, lecz obecnie stracharz zamierza uciec na zachód, do Irlandii. Popłyniemy tam w ciągu tygodnia. Ale gdy tylko myślę o tym kraju, przypominam sobie mój koszmar i groźbę rzuconą przez celtycką czarownicę; dobrze pamiętam Morrigan. Za nieco ponad dwa lata zakończę naukę fachu. Mistrz obiecuje, że wtedy on sam przestanie pracować tak ciężko jak dotąd, większość zadań zostawiając mnie. Jako młody stracharz pełnił służbę u boku swojego mistrza, Henry’ego Horrocksa aż do jego śmierci i dobrze to posłużyło im obu. To jego decyzja. On jest stracharzem, ja tylko jego uczniem. Wkrótce pożeglujemy jeszcze dalej od wybrzeży Hrabstwa. Bez wątpienia czekają tam nas kolejne niebezpieczeństwa. Thomas J. Ward