13. Coben H. 2014 - Mickey Bolitar 03. Odnaleziony

Harlan Coben Mickey Bolitar Tom III Odnaleziony Tytuł oryginału: FOUND Przekład Robert Waliś

O książce

KSIĘGA III TRYLOGII Z MICKEYEM BOLITAREM BRATANKIEM MYRONA BOLITARA, MORDERSTWO, TAJEMNICA, INTRYGI

Minęło osiem miesięcy od tragicznej śmierci ojca Mickeya. Osiem miesięcy kłamstw, przemilczeń i pytań bez odpowiedzi. Nastolatek wciąż wierzy, że wypadek samochodowy, w którym ojciec podobno zginął, był jedną wielką mistyfikacją. Ekshumacja zwłok tylko utwierdza gow tym przekonaniu. Mickey próbuje dociec prawdy o ojcu, ale prowadzi jeszcze dwa niezależne śledztwa. Jedno dotyczy afery dopingowej w szkolnej drużynie koszykówki. Drugie – zaginięcia chłopaka jego przyjaciółki Emy. Chłopaka, który być może w ogóle nie istnieje.

Epilog

Chłopakom z akademika A Bradowi Bradbeerowi, Curkowi Burgessowi Jonowi Carlsonowi, Larry’emu Vitale Czterem facetom, którzy ze mną mieszkali. I przeżyli.

1

Osiem miesięcy temu patrzyłem, jak opuszczają trumnę mojego ojca pod ziemię. Dzisiaj patrzyłem, jak ją odkopują. Mój wujek Myron stał obok mnie. Łzy spływały mu po twarzy. W trumnie leżał – poprawka, rzekomo leżał – jego brat, który podobno zginął przed ośmioma miesiącami, ale Myron nie widział go od dwudziestu lat. Znajdowaliśmy się na cmentarzu B’nai Jeshurun w Los Angeles. Nie było jeszcze szóstej rano, więc słońce dopiero zaczynało wschodzić. Dlaczego przyszliśmy tak wcześnie? Przedstawiciele władz wyjaśnili nam, że ekshumacja zwłok razi ludzi. Trzeba ją przeprowadzić w jak największej dyskrecji. Mieliśmy zatem do wyboru późny wieczór – nie, dziękuję – albo wczesny ranek. Wujek Myron pociągnął nosem i otarł oko. Miałem

wrażenie, że chce mnie objąć ramieniem, więc nieco się odsunąłem. Wbiłem wzrok w ziemię. Osiem miesięcy temu świat tak wiele mi obiecywał. Po całym życiu spędzonym na zagranicznych podróżach moi rodzice postanowili wrócić do Stanów Zjednoczonych, żebym rozpoczynając naukę w szkole średniej, wreszcie mógł zapuścić korzenie i znaleźć prawdziwych przyjaciół. Wszystko zmieniło się w jednej chwili. Nauczyłem się w bolesny sposób, że nasz świat nie rozpada się powoli. Nie sypie się stopniowo ani nie kruszy na malutkie kawałki. Może zostać zniszczony w mgnieniu oka. Co się wydarzyło? Wypadek samochodowy. Mój ojciec zginął, matka się załamała, a ja ostatecznie zamieszkałem w New Jersey ze swoim wujkiem, Myronem Bolitarem. Osiem miesięcy temu razem z matką przyszliśmy na ten cmentarz, żeby pogrzebać człowieka, którego kochaliśmy ponad wszystko. Wypowiedzieliśmy odpowiednie modlitwy. Patrzyliśmy, jak trumna się opuszcza. Nawet, zgodnie z tradycją, rzuciłem garść ziemi na grób ojca. To była najgorsza chwila mojego życia. – Proszę się cofnąć – zwrócił się do nas jeden z pracowników cmentarza. Jak nazywa się taką osobę? „Dozorca” brzmi zbyt łagodnie. Z kolei „grabarz” przyprawia o gęsią skórkę. Ziemię rozkopano buldożerem, a teraz dwaj faceci

w kombinezonach – nazwijmy ich jednak dozorcami – dopełniali dzieła za pomocą łopat. Wujek Myron otarł łzy z twarzy. – Wszystko w porządku, Mickey? Pokiwałem głową. To nie ja płakałem, tylko on. Jakiś mężczyzna w muszce zmarszczył czoło i zapisał coś na kartce przypiętej do podkładki. Dwaj dozorcy skończyli kopać. Wyrzucili łopaty z dołu. Upadły z brzękiem. – Gotowe! – zawołał jeden z nich. – Teraz ją zaczepimy. Zaczęli mocować nylonowe pasy pod trumną. To wymagało sporo pracy. Słyszałem, jak stękają z wysiłku. Kiedy skończyli, obaj wyskoczyli na powierzchnię i skinęli głową operatorowi dźwigu, a on odpowiedział kiwnięciem i pociągnął za jedną z dźwigni. Trumna mojego ojca wyłoniła się z grobu. Nie było łatwo doprowadzić do ekshumacji. Musieliśmy się zastosować do licznych zasad, przepisów i procedur. Sam nie wiem, jak wujek Myron tego dokonał. Wiem, że pomógł mu jakiś wpływowy znajomy. Myślę, że ze swoich kontaktów skorzystała też matka mojej najlepszej przyjaciółki Emy, hollywoodzka gwiazda, Angelica Wyatt. Szczegóły nie są jednak istotne. Najważniejsze, że za chwilę miałem poznać prawdę.

Zapewne zastanawiacie się, po co rozkopaliśmy grób mojego ojca. To proste. Musiałem się upewnić, że tata jest w środku. Nie, nie sądzę, żeby popełniono błąd w papierach, umieszczono ciało w niewłaściwej trumnie bądź pogrzebano je w niewłaściwym miejscu. Nie uważam także, że tata jest wampirem, duchem albo czymś w tym rodzaju. Podejrzewam natomiast – chociaż nie ma to żadnego sensu – że mój ojciec może wciąż żyć. Nie ma to sensu zwłaszcza w mojej sytuacji, bo w chwili wypadku byłem z nim w samochodzie. Widziałem, jak umiera. Widziałem, jak sanitariusz pokręcił głową i zabrał na noszach bezwładne ciało mojego ojca. Tyle że kilka dni temu ten sam sanitariusz usiłował mnie zabić. – Równo, równo. Dźwig zaczął się obracać w lewo. Opuścił trumnę na tył pick-upa. Pochowaliśmy ojca w prostej sosnowej trumnie. Wiem, że nalegałby na to, gdyż nie lubił przepychu. Nie był religijny, ale kochał tradycję. Kiedy trumna opuściła się z głuchym łoskotem, operator dźwigu wyłączył silnik, wyskoczył z kabiny i pośpiesznie podszedł do mężczyzny w muszce. Wyszeptał mu coś do ucha. Muszka posłał mu ostre spojrzenie, a operator wzruszył ramionami i odszedł.

– Jak myślisz, o co chodzi? – spytałem. – Nie mam pojęcia – odrzekł wujek Myron. Z trudem przełknąłem ślinę, gdy razem ruszyliśmy w stronę pick-upa. Szliśmy w tym samym tempie. Wyglądało to nieco dziwacznie. Obaj jesteśmy wysocy; mamy po ponad metr dziewięćdziesiąt wzrostu. Jeżeli nazwisko Myrona Bolitara z czymś wam się kojarzy, to zapewne jesteście fanami koszykówki. Zanim przyszedłem na świat, grał w drużynie uczelnianej w Duke, a następnie został wybrany w pierwszym zaciągu NBA przez Boston Celtics. W pierwszym przedsezonowym meczu – kiedy Myron debiutował w zielonych barwach Celtów – jeden z zawodników drużyny przeciwnej, niejaki Burt Wesson, zderzył się z moim wujkiem i skręcił mu kolano, kończąc jego karierę, zanim na dobre się rozpoczęła. Jako że sam jestem koszykarzem – i mam nadzieję osiągnąć większe sukcesy niż wujek – często zastanawiałem się, jakie to uczucie, gdy masz wszystkie marzenia na wyciągnięcie ręki, zakładasz zielony strój, o którym zawsze marzyłeś, i nagle, puf, wszystko znika w jednej chwili. Kiedy jednak popatrzyłem na trumnę, doszedłem do wniosku, że chyba już znam odpowiedź. Jak wspominałem, nasz świat może się zmienić w okamgnieniu.

Razem z wujkiem Myronem zatrzymaliśmy się przed trumną i spuściliśmy głowy. Zerknął na mnie ukradkiem. Oczywiście, nie wierzył, że mój ojciec wciąż żyje. Zgodził się to zrobić, ponieważ go prosiłem – a raczej błagałem – a on chciał się do mnie zbliżyć, spełniając moją zachciankę. Sosnowa trumna wyglądała na przegniłą i delikatną, jakby mogła się rozpaść pod wpływem naszych spojrzeń. Odpowiedź znajdowała się tuż przede mną. Albo tata jest w tej skrzynce, albo go tam nie ma. To bardzo proste, jeśli tak na to spojrzeć. Przybliżyłem się nieco do trumny, mając nadzieję, że coś poczuję. W środku podobno jest mój ojciec. Czy nie powinienem… Czy ja wiem…? Mieć jakiegoś przeczucia? Czy lodowata dłoń nie powinna spocząć na moim karku albo nie powinien mnie przeszyć zimny dreszcz? Nic takiego nie poczułem. Więc może taty tam nie ma. Położyłem dłoń na wieku trumny. – Co ty wyprawiasz? To był Muszka. Przedstawił się nam jako inspektor

ochrony środowiska, ale nie miałem pojęcia, co to oznacza. – Ja tylko… Muszka odgrodził mnie od trumny. – Przecież wyjaśniłem zasady postępowania, prawda? – No tak, po prostu… – Ze względu na bezpieczeństwo publiczne oraz poszanowanie zwłok żadna trumna nie może zostać otwarta na terenie cmentarza. – Mówił tak, jakby odczytywał na głos tekst na egzaminie z czytania ze zrozumieniem. – Ten samochód wysłany przez władze okręgu przetransportuje trumnę do zakładu medycyny sądowej, gdzie otworzy ją odpowiednio przeszkolona osoba. Moja praca polega na zadbaniu, abyśmy otworzyli właściwy grób, sprawdzeniu, czy wygląd trumny zgadza się z opisem w rejestrze, dopilnowaniu, żeby spełniono wszelkie normy z zakresu higieny, a transport odbył się bez przeszkód i z zachowaniem szacunku. Więc jeśli pozwolisz… Popatrzyłem na Myrona. Pokiwał głową. Powoli oderwałem dłoń od wilgotnego, brudnego drewna. Cofnąłem się o krok. – Dziękuję – rzekł Muszka. Operator dźwigu rozmawiał szeptem z jednym z dozorców. Ten nagle pobladł. To mi się nie podobało. Ani trochę. – Czy coś jest nie w porządku? – spytałem Muszkę.

– Dlaczego tak sądzisz? – O co chodzi z tym całym szeptaniem? Muszka zaczął przeglądać swoje notatki, jakby kryły jakąś szczególną odpowiedź. – I co? – wtrącił wujek Myron. – W tej chwili nie mam do przekazania żadnych dodatkowych informacji. – Co to znaczy? Dozorca, wciąż blady jak ściana, zaczął obwiązywać trumnę nylonowymi pasami. – Trumna zostanie przewieziona do zakładu medycyny sądowej – powtórzył Muszka. – Tylko tyle mogę panom w tej chwili powiedzieć. – Podszedł do kabiny pick-upa i wślizgnął się na siedzenie obok kierowcy. Ten uruchomił silnik. Szybko podszedłem do okna od strony pasażera. – Kiedy? – spytałem. – Co kiedy? – Kiedy lekarz otworzy trumnę? Muszka ponownie zajrzał do swoich notatek, ale najwyraźniej zrobił to tylko na pokaz, ponieważ już znał odpowiedź.

– Teraz – odrzekł. 2 Siedzieliśmy w zakładzie medycyny sądowej, czekając na otwarcie trumny, gdy zadzwoniła moja komórka. Zamierzałem ją zignorować. Tylko chwila dzieliła mnie od odpowiedzi na jedno z najważniejszych pytań w moim życiu: czy mój ojciec umarł, czy żyje? Telefon może zaczekać, prawda? Ale z drugiej strony i tak musiałem czekać. Może rozmowa zapewni mi odrobinę bardzo potrzebnego wytchnienia. Szybko sprawdziłem, kto dzwoni, i zobaczyłem, że to moja najlepsza przyjaciółka Ema. Naprawdę ma na imię Emma, ale ubiera się na czarno i ma pełno tatuaży, więc część dzieciaków uznała ją za emo, a potem ktoś połączył „Emmę” z „emo” i sprytnie (mówię „sprytnie” z sarkazmem) ochrzcił ją Emą. To imię do niej przylgnęło. W pierwszej chwili pomyślałem: O nie, coś złego stało się z Łyżką! Wujek Myron zajrzał mi przez ramię i wskazał ekran telefonu. – To córka Angeliki Wyatt? Zmarszczyłem czoło. To nie jego sprawa.

– Ta. – Bardzo się do siebie zbliżyliście. Jeszcze mocniej zmarszczyłem czoło. To nie jego sprawa. – Ta. Nie byłem pewien, co mam zrobić. Mogłem odsunąć się od wujka i odebrać telefon. Potrafił być bardzo niedomyślny, ale nawet on by zrozumiał aluzję. Podniosłem telefon. – Mogę? – Co? A, tak. Oczywiście. Wybacz. Odebrałem połączenie. – Hej. – Hej. Już wspomniałem, że Ema jest moją najlepszą przyjaciółką. Znamy się dopiero od kilku tygodni, ale to były niebezpieczne i zwariowane tygodnie, podczas których baliśmy się o swoje życie i mieliśmy okazję je docenić. Niektórzy ludzie przyjaźnią się od dziecka i nigdy nie łączy ich taka więź, jaka powstała między nami. – Wiesz już coś o…? – Nie wiedziała, jak dokończyć to zdanie. Ja również. – Wyniki mogą się pojawić w każdej chwili – odrzekłem. – Jestem w zakładzie medycyny sądowej. – Ojej, przepraszam.

Nie powinnam ci przeszkadzać. Nie podobał mi się ton jej głosu. Poczułem, że serce podchodzi mi do gardła. – Co się stało? – spytałem. – Chodzi o Łyżkę? Łyżka jest moim drugim najlepszym przyjacielem. Kiedy widziałem go ostatnio, leżał na szpitalnym łóżku. Został postrzelony, kiedy ratował nam życie, a teraz groziło mu, że nigdy nie będzie chodził. Cały czas starałem się odsuwać od siebie tę straszliwą wizję, a jednocześnie nie przestawałem o niej myśleć. – Nie – odpowiedziała. – Dowiedziałaś się czegoś nowego? – Nie. Jego rodzice też nie pozwalają mi go odwiedzać. Mama i tata Łyżki zakazali mi wchodzić do jego pokoju. Obwiniają mnie o to, co się stało. Zresztą przyznaję im rację. – Więc co się stało? – Słuchaj, nie powinnam była dzwonić. To nic ważnego. Naprawdę. Teraz już wiedziałem, że na pewno chodzi o coś ważnego. Serio. Właśnie miałem zacząć przekonywać Emę, żeby powiedziała mi, po co dzwoni, ale do pokoju wszedł Muszka.

– Muszę kończyć – rzuciłem. – Oddzwonię, kiedy tylko będę mógł. Rozłączyłem się. Myron i ja podeszliśmy do Muszki, który notował coś z opuszczoną głową. – I co? – spytał Myron. – Za chwilę powinniśmy mieć wyniki. Zdałem sobie sprawę, że wstrzymuję oddech. Wypuściłem powietrze. – Dlaczego panowie tak między sobą szeptali? – spytałem. – Słucham? – Na cmentarzu. Pan, ci mężczyźni z łopatami i operator buldożera. – A, tamto… Czekałem. Muszka odchrząknął. – Dozorcy – aha, więc tak się nazywają – zauważyli, że trumna jest trochę… – Podniósł wzrok, jakby szukał właściwego słowa. Po trzech sekundach, które dłużyły się jak godzina, przerwałem ciszę. – Trochę jaka? W końcu to powiedział: – Lekka. – Chodzi o ciężar? – upewnił się Myron.

– No tak. Ale się mylili. To nie miało żadnego sensu. – Mylili się, że trumna jest lekka? – Tak. – Jak to? Podniósł notatki, jakby chciał się zasłonić przed atakiem. – Tylko tyle mogę powiedzieć, dopóki nie otrzymam niezbędnej dokumentacji. – Jakiej niezbędnej dokumentacji? – Muszę już iść. – Ale… Za moimi plecami otworzyły się drzwi. Do pomieszczenia weszła kobieta w żakiecie. Wszyscy powoli się odwróciliśmy i na nią popatrzyliśmy. – Lekarka sądowa skończyła. – I co? Kobieta rozejrzała się, jakby ktoś mógł ją podsłuchiwać. – Proszę za mną – odparła. – Już może z panami porozmawiać. 3 – Dziękuję za cierpliwość. Jestem doktor Botnick. Spodziewałem się, że lekarz sądowy będzie wyglądał upiornie, niesamowicie albo coś w tym rodzaju. Tylko pomyślcie, oni przez cały dzień zajmują

się trupami. Rozcinają je i starają się dociec, co było przyczyną śmierci. Doktor Botnick jednak była drobną kobietą o nieprzyzwoicie radosnym uśmiechu i włosach tak rudych, że niemal pomarańczowych. Jej gabinet odarto z wszelkiej indywidualności – nie było w nim na przykład żadnych zdjęć rodzinnych, ale z drugiej strony, czy w pokoju pełnym śmierci ktoś chciałby patrzeć na wizerunki swoich najbliższych? Na biurku leżała brązowa skórzana podkładka, a na niej koszyk na korespondencję (pusty) w tym samym kolorze, pojemnik na karteczki z notatkami, stojak na ołówki (z dwoma długopisami i jednym ołówkiem) oraz nóż do otwierania listów. Na ścianach wisiały wyłącznie dyplomy. Lekarka wciąż się do nas uśmiechała. Popatrzyłem na Myrona. Sprawiał wrażenie zagubionego. – Przepraszam – odezwała się. – Nie jestem zbyt towarzyska. Ale żaden z moich pacjentów się nie uskarża. – Roześmiała się, jednak jej nie zawtórowałem. Podobnie jak wujek Myron. Odchrząknęła i spytała: – Zrozumieli panowie? – Zrozumieliśmy – odparłem. – Ponieważ moi pacjenci… cóż, nie żyją. – Zrozumieliśmy – powtórzyłem. – To było niewłaściwe, prawda? Moja wina. Prawdę mówiąc, jestem trochę zdenerwowana. To nietypowa sytuacja. Poczułem, że mój puls przyśpiesza.

Doktor Botnick popatrzyła na Myrona. – Kim pan jest? – Myron Bolitar. – Więc jest pan bratem Brada Bolitara? – Tak. Popatrzyła mi w oczy. – A ty z pewnością jesteś jego synem? – Zgadza się. Zapisała coś na kartce. – Jaka była przyczyna śmierci? – spytała. – Wypadek samochodowy – odpowiedziałem. – Rozumiem. – Znów coś zanotowała. – Zazwyczaj kiedy ludzie proszą o ekshumację zwłok, chcą zmienić miejsce pochówku. W tym przypadku tak nie jest? Myron i ja zaprzeczyliśmy. – Gdzie jest Kitty Hammer Bolitar? – spytała doktor Botnick. Kitty Hammer Bolitar to moja matka. – Nie ma jej z nami – odrzekł Myron. – To widzę. Ale gdzie jest? – Jest niedysponowana – wyjaśnił Myron. Doktor Botnick zmarszczyła czoło. – Jest w łazience albo coś w tym rodzaju? – Nie. – Kitty Hammer Bolitar to żona zmarłego, a zatem

jego najbliższa rodzina – ciągnęła doktor Botnick. – Gdzie ona jest? Powinna w tym uczestniczyć. – Przebywa w ośrodku leczenia uzależnień w New Jersey – powiedziałem w końcu. Lekarka ponownie popatrzyła mi w oczy. W jej spojrzeniu zobaczyłem życzliwość i może odrobinę współczucia. – Kiedyś była taka słynna tenisistka Kitty Hammer. Oglądałam ją podczas US Open, kiedy miała zaledwie piętnaście lat. Poczułem ciężar w piersi. – To nieistotne – odburknął Myron. Tak, to właśnie była moja matka. Kiedyś Kitty Hammer Bolitar miała szansę zostać jedną z najwybitniejszych tenisistek wszech czasów, jak Billie Jean King czy siostry Williams. A potem wydarzyło się coś, co zakończyło jej karierę: zaszła w ciążę. Urodziła mnie. – Ma pan rację – przyznała doktor Botnick. – Przepraszam. – Czy ciało mojego brata jest w trumnie? – spytał wujek Myron.

Wypatrywałem jakiegoś znaku na jej twarzy, ale niczego nie dostrzegłem. Doktor Botnick byłaby świetną pokerzystką. Zwróciła się w moją stronę. – Czy właśnie po to tutaj przyjechałeś? – Tak – odparłem. – Żeby się dowiedzieć, czy twój ojciec znajduje się we właściwej trumnie? Ponownie przytaknąłem. – Dlaczego uważasz, że może go tam nie być? Jak mógłbym to wyjaśnić? Doktor Botnick patrzyła na mnie tak, jakby naprawdę chciała mi pomóc. Ale sam musiałem przyznać, że to szaleństwo. Nie mogłem jej opowiedzieć o Nietoperzycy, którą może być Lizzy Sobek, bohaterka z czasów Holokaustu, która według wszystkich zginęła podczas drugiej wojny światowej. Nie mogłem opowiedzieć o Schronisku Abeony, tajnej organizacji ratującej dzieci, ani o tym, jak Ema, Łyżka, Rachel i ja narażaliśmy życie w jej służbie. Nie mogłem opowiedzieć o przerażającym jasnowłosym sanitariuszu z zielonymi oczami, który zabrał mojego ojca, a osiem miesięcy później próbował mnie zabić. Kto by uwierzył w takie zwariowane historie? Wujek Myron widział, że wiercę się niespokojnie na krześle. – Powody muszą pozostać tajemnicą – rzekł, usiłując przyjść mi z pomocą. – Czy może nam pani powiedzieć, co znajduje się w trumnie?

Doktor Botnick zaczęła gryźć końcówkę długopisu. Czekaliśmy. W końcu wujek Myron ponowił próbę. – Czy mój brat znajduje się w trumnie? Tak czy nie? Odłożyła długopis na biurko i wstała. – Może niech panowie sami zobaczą. 4 Ruszyliśmy długim korytarzem. Doktor Botnick prowadziła. Mieliśmy wrażenie, że korytarz robi się coraz węższy, jakby wyłożone kafelkami ściany się do nas zbliżały. Już miałem przesunąć się za plecy Myrona, żeby iść gęsiego, gdy lekarka zatrzymała się przy oknie. – Proszę tutaj zaczekać. – Wsunęła głowę przez otwarte drzwi. – Gotowe? – Jeszcze dwie sekundy – dobiegł czyjś głos ze środka. Doktor Botnick zamknęła drzwi. Szyba była gruba i wzmocniona drutami układającymi się w kształt rombów. Roleta przesłaniała nam widok. – Są panowie gotowi? – spytała doktor Botnick. Zacząłem dygotać. Byliśmy na miejscu. To właśnie ta chwila. Pokiwałem głową. Myron potwierdził. Roleta powoli się uniosła, jak kurtyna w teatrze.

Kiedy znalazła się w górze i mogłem dokładnie zobaczyć wnętrze pomieszczenia, poczułem się, jakby ktoś przycisnął mi do uszu muszle. Przez chwilę nikt się nie poruszał. Nikt nic nie mówił. Tylko staliśmy. – Co, do…? To był głos wujka Myrona. Przed nami stały nosze na kółkach, a na nich spoczywała srebrna urna. Doktor Botnick położyła mi dłoń na ramieniu. – Twój ojciec został skremowany. Jego prochy umieszczono w tej urnie i pochowano. To nie jest zwyczajowe postępowanie, ale czasami tak się robi. Pokręciłem głową. – Chce pani powiedzieć, że w trumnie były tylko prochy? – spytał Myron. – Tak. – DNA – wtrąciłem. – Słucham? – Czy można zbadać DNA na podstawie prochów? – Nie rozumiem. Po co mielibyśmy to robić? – Żeby potwierdzić, że należą do mojego ojca. – Potwierdzić…? – Pokręciła głową. – To technicznie niemożliwe, przykro mi. Popatrzyłem na Myrona. Miałem łzy w oczach. – Nie rozumiesz? – spytałem. – Czego?

– On żyje. Wujek pobladł. Kątem oka zauważyłem, że korytarzem idzie w naszą stronę Muszka. – Mickey… – zaczął Myron. – Ktoś zaciera ślady – nie ustępowałem. – My byśmy go nie skremowali. – To nieprawda – powiedział Muszka i pokazał nam jakąś kartkę. – Co to jest? – spytałem. – Zgoda na kremację zwłok Brada Bolitara, jak nakazuje prawo stanu Kalifornia. Wszystko odbyło się zgodnie z przepisami, jest nawet potwierdzony notarialnie podpis członka najbliższej rodziny. Myron sięgnął po dokument, ale ja go uprzedziłem. Popatrzyłem na dół strony. Zgodę podpisała moja matka. Czułem, że wujek czyta mi przez ramię. Kitty Hammer Bolitar rozdała wiele autografów podczas swojej tenisowej kariery. Miała charakterystyczny podpis z ogromną literą K oraz zawijasem po prawej stronie H. W tym podpisie także ich nie brakowało.

– To fałszerstwo! – wykrzyknąłem, chociaż zgoda wcale nie wyglądała na podrobioną. – To z pewnością fałszywka! – Ten dokument został potwierdzony notarialnie – oznajmił Muszka. – To oznacza, że niezależna osoba była obecna przy tym, jak twoja matka go podpisuje, i o tym zaświadczyła. Pokręciłem głową. – Nie rozumie pan… Odebrał mi kartkę. – Przykro mi – rzekł. – Nie możemy nic więcej dla panów zrobić. 5 Ślepy zaułek. Siedzieliśmy na lotnisku i czekaliśmy na nasz lot powrotny. Wujek Myron ze zmarszczonym czołem wpatrywał się w smartfona, nieco zbyt mocno skupiając się na ekranie. – Mickey? Popatrzyłem na niego. – Nie sądzisz, że najwyższy czas, żebyś powiedział mi, co się dzieje? Miał rację. Zasługiwał na to, by poznać prawdę. Użył swoich wpływów i podjął ryzyko. W pewnym sensie zapracował na moje zaufanie. Musiałem jednak wziąć pod uwagę także inne kwestie. Po pierwsze, ludzie ze Schroniska Abeony kilkakrotnie ostrzegali mnie,

żebym nie mówił o niczym Myronowi. Nie mogłem zignorować tej rady. Po drugie – i to pozostawało najważniejsze – wciąż obwiniałem go o to, co spotkało moich rodziców. Kiedy matka zaszła w ciążę, wujek Myron bardzo źle zareagował na te wieści. Nie ufał jej. Kłócił się o to z moim ojcem. W końcu rodzice uciekli za granicę, a gdy po latach wrócili… Cóż, doprowadziło to do tego, że mój tata jest „być może martwy”, a mama przebywa w ośrodku leczenia uzależnień. Wujek Myron czekał na moją odpowiedź. Zastanawiałem się, jak się z tego wykręcić, gdy nagle przypomniałem sobie, że powinienem oddzwonić do Emy. Wyjąłem telefon. – Muszę odebrać – powiedziałem, chociaż nikt nie dzwonił. Odsunąłem się od bramki i wybrałem numer przyjaciółki skrótem klawiaturowym. Od razu się odezwała. – No i? – No i nic. – Jak to? Myślałam, że mieli otworzyć trumnę. – Mieli. To znaczy otworzyli. Opowiedziałem jej o kremacji. Jak zawsze wysłuchała mnie bez przerywania. Ema jest jedną z tych osób, które słuchają stuprocentowo. Skupia się na twojej twarzy. Nie ucieka wzrokiem na boki. Nie kiwa głową w niewłaściwych chwilach. Nawet teraz, kiedy

rozmawialiśmy przez telefon, czułem, że jest skoncentrowana. – Jesteś pewien, że to jej podpis? – Z pewnością tak wygląda. – Ale mógł zostać podrobiony. – Wątpię. Potwierdził go notariusz czy ktoś w tym rodzaju. Ale możliwe, że… – Urwałem w pół zdania. – Co? – Właśnie po śmierci ojca się załamała. – Zaczęła brać narkotyki? – Tak – odparłem, wszystko sobie przypominając. – Prawdę mówiąc, mama była tak oderwana od rzeczywistości, że… nie wiem, jak mogła podjąć taką decyzję. – I co teraz? – Lecę do domu. Mam trening koszykówki. Wiem, co sobie myślicie. Kogo w takiej chwili obchodzi trening koszykówki? Otóż mnie. Rozumiem, że to może się wydawać chore. Ale nawet teraz – a może zwłaszcza teraz – potrzebowałem powrotu na boisko.

Chciałem, żeby koszykówka stała się dla mnie priorytetem. Była moim spełnieniem oraz ucieczką i pragnąłem jej niezależnie od wszystkiego. – Wiesz coś nowego o Łyżce? – spytałem. – Nie. – A o Rachel? Cisza. Czekałem. Być może popełniłem błąd, pytając o Rachel, nie wiem. Stanowiła część naszej grupy, ale zarazem, jako niezwykle popularna i zapewne najgorętsza laska w szkole, nie miała z nami wiele wspólnego. – Rachel nic nie jest – odrzekła Ema, a jej głos zabrzmiał jak zatrzaskiwane drzwi. – Chyba jakoś sobie radzi. Po powrocie powinienem skontaktować się z Rachel. Powiedziałem jej coś niezwykle ważnego – co mogło zmienić jej życie – a potem odleciałem do Los Angeles. Musiałem to naprawić. – Po co wcześniej dzwoniłaś? – spytałem. – To może poczekać do twojego powrotu. – Porozmawiaj ze mną, Emo. Chętnie zajmę myśli czymś innym. Głęboko zaczerpnęła powietrza. W wyobraźni widziałem ją, jak siedzi w posiadłości z olbrzymią bramą. – Dlaczego akurat my? Wiedziałem, o co jej chodzi. Nic tutaj nie działo się przypadkowo. Tajne

stowarzyszenie zwane Schroniskiem Abeony zwerbowało nas – Emę, Łyżkę, Rachel i mnie – do pomocy w ratowaniu dzieci i nastolatków. Nikt nie powiedział tego wprost. Nie staraliśmy się o tę pracę ani nikt się do nas nie zgłosił. Wszystko po prostu… się wydarzyło. – Zadaję sobie to pytanie każdego dnia – odrzekłem. – I co? – Nie wiem. – Musi być jakiś powód – stwierdziła Ema. – Najpierw Ashley, potem Rachel, a teraz… – Teraz co? – Ktoś inny zaginął – wyjaśniła. Mocniej ścisnąłem telefon. – Kto? – Nie znasz go. To głupie, ale sądziłem, że znam wszystkich znajomych Emy. Może dlatego, że tak idealnie odgrywała rolę samotnego wyrzutka. Inne dzieciaki kpiły z jej tuszy i czarnych ubrań. Ema zawsze siedziała sama w szkolnej stołówce. Doprowadziła ponury nastrój do rangi sztuki. – Ale ty go znasz?

– Tak. – Kto to jest? – Cóż… to tak jakby mój chłopak. 6 Rany, takiej odpowiedzi się nie spodziewałem. Jak mogłem nie wiedzieć, że Ema ma chłopaka? Jak mogła ukryć przede mną coś takiego? Nie zrozumcie mnie źle. To świetna wiadomość. Ema jest wspaniała i zasługuje na to, żeby z kimś być. Więc dlaczego byłem rozdrażniony? Ponieważ nie mieliśmy przed sobą tajemnic. Teraz już nie byłem tego pewien. Ja mówiłem jej o wszystkim, ale może to był jednostronny układ. Ema najwyraźniej nie była aż tak wylewna. Jak mogła mi nie powiedzieć, że ma chłopaka? Ale z drugiej strony, czy ja jej powiedziałem, że coś może mnie łączyć z Rachel? Nie. Dlaczego? Skoro Ema jest moją przyjaciółką – i skoro nie ma znaczenia fakt, że to dziewczyna – dlaczego nie powiedziałem jej o Rachel? – Wszystko w porządku? – spytał wujek Myron. Siedzieliśmy w samolocie, ściśnięci w ostatnim rzędzie. Obaj jesteśmy wysocy, a miejsce na nogi w klasie turystycznej jest przewidziane dla ludzi ponad pół metra niższych. – Nic mi nie jest.

– I co teraz? – Co masz na myśli? – Poprosiłeś mnie o pomoc w przeprowadzeniu ekshumacji zwłok ojca, tak? – Tak. Próbował wzruszyć ramionami, ale fotel był na to za mały. – Skoro już to zrobiliśmy, to co zamierzasz dalej? Oczywiście się nad tym zastanawiałem. – Jeszcze nie wiem. ■■■ Kiedy tylko wylądowaliśmy, zadzwoniłem do Emy. Żadnej odpowiedzi. Spróbowałem skontaktować się z Rachel. Również nie odebrała. Powiadomiłem obie SMS-em, że wróciłem do New Jersey. Ponownie zatelefonowałem do szpitala, próbując się dodzwonić do Łyżki, ale operatorka nie chciała mnie połączyć. – Nie wolno mi łączyć nikogo z tą salą – wyjaśniła. To mi się nie spodobało. Wylądowaliśmy punktualnie, dzięki czemu zdążyłem na trening koszykówki. Z powodu naszej

podróży przegapiłem kilka ostatnich. Wiedziałem, że nie przysłuży się to mojej pozycji w drużynie, i trochę się tym martwiłem. Jeszcze nie trenowałem z reprezentacją szkoły i zdawałem sobie sprawę, że będę miał duże zaległości. Liceum w Kasselton, moja nowa szkoła, wystawia reprezentacje seniorów oraz juniorów. Uczniowie pierwszej i drugiej klasy grają z juniorami i, jak dotąd, się nie zdarzyło, żeby trener Grady, który od dwunastu lat opiekuje się Wielbłądami z Kasselton, powołał pierwszo- lub drugoklasistę do reprezentacji szkoły. Uwaga, będę się chwalił: otóż ja, skromny drugoklasista, dostąpiłem tego zaszczytu. Nie mogłem się doczekać, kiedy wybiegnę na boisko, ale kiedy wujek zatrzymał samochód przed szkołą, poczułem, jak coś mi ściska żołądek. Myron zapewne zauważył wyraz mojej twarzy. – Denerwujesz się? – Kto, ja? – Stanowczo pokręciłem głową. – Nie. Położył mi dłoń na ramieniu. – Po takim długim locie pewnie będziesz potrzebował solidnej rozgrzewki – powiedział. – Ale kiedy już znajdziesz się na boisku i chwycisz piłkę…

– Jasne, dzięki – przerwałem mu, nie chcąc tego słuchać. Nie obawiałem się, jak mi pójdzie, i nie dlatego czułem ściskanie w brzuchu. Chodziło o moich kolegów z drużyny. Jednym słowem, wszyscy mnie nienawidzili. Żaden z seniorów ani juniorów nie był zachwycony, że jakiś marny drugoklasista psuje im zabawę. Słyszałem śmiechy dobiegające z szatni, ale kiedy tylko otworzyłem drzwi, zapadła cisza, jakby ktoś wyłączył dźwięk. Troy Taylor, kapitan seniorów, posłał mi wrogie spojrzenie. Mówiąc delikatnie, nie dogadywaliśmy się najlepiej. Odwróciłem wzrok i otworzyłem szafkę. – Nie tam – odezwał się Troy. – Co? – W tym rzędzie są szafki najlepszych graczy. Wszyscy pozostali

się tutaj przebierali. Popatrzyłem na resztę chłopaków. Niektórzy siedzieli z opuszczonymi głowami i trochę za bardzo skupiali się na sznurowaniu butów. Inni patrzyli na mnie z nieukrywaną wrogością. Rozejrzałem się za Buckiem, który był najlepszym przyjacielem Troya i strasznym palantem, ale go nie zobaczyłem. Czekałem, aż ktoś się za mną wstawi albo przynajmniej jakoś to skomentuje. Nikt się nie odezwał. Troy uśmiechnął się kpiąco i odpędził mnie machnięciem dłoni. Zaczerwieniłem się ze wstydu. Zastanawiałem się, co powinienem zrobić: walczyć czy ulec. Uznałem, że gra nie jest warta świeczki. Nie chciałem dawać mu satysfakcji, ale przypomniałem sobie słowa ojca: Nie warto wygrać bitwy, żeby przegrać wojnę. Zabrałem swoje rzeczy i przeniosłem się do sąsiedniego rzędu. Przebrałem się w szorty i dwustronną koszulkę. Zasznurowałem buty i ruszyłem do sali

gimnastycznej. Cudowne echo odbijających się piłek do kosza nieco mnie uspokoiło, ale gdy tylko otworzyłem drzwi, wszystkie odgłosy ucichły. Och, dorośnijcie wreszcie. Przy każdym z trzech koszów znajdowało się po czterech albo pięciu chłopaków. Troy rzucał do kosza po prawej stronie. Spiorunował mnie wzrokiem. Ponownie rozejrzałem się za Buckiem – zawsze towarzyszył Troyowi i dawał mu sobą rządzić – ale nie było go na sali. Zastanawiałem się, czy przypadkiem nie doznał kontuzji, i – chociaż to okrutne – miałem nadzieję, że właśnie tak się stało. Popatrzyłem w stronę zawodników, którzy stali wokół środkowego kosza. Gdyby ich twarze porównać do okien, to wszystkie były zatrzaśnięte i zasłonięte roletami. Przy trzecim koszu zauważyłem Brandona Foleya, środkowego i drugiego kapitana. Mierzył ponad dwa metry i był najwyższym graczem w drużynie. Dotąd jako jedyny zauważał moją obecność. Kiedy do niego podszedłem, popatrzył mi w oczy i lekko pokręcił głową. Cudownie. Do diabła z tym. Podszedłem do kosza po lewej stronie i zacząłem samotnie rzucać. Piekły mnie policzki. Pozwoliłem, żeby zawładnęła mną złość. Złość jest dobra. Będzie napędzała moją grę i dodawała mi sił. Pozwoli mi zapomnieć, chociaż na chwilę, że wciąż nie wiem, co się stało z ojcem. Pozwoli mi zapomnieć – nie,

to nieprawda – że mój przyjaciel Łyżka leży w szpitalu i może już nigdy nie wstać z łóżka, a wszystko to moja wina. Może właśnie dlatego potencjalni koledzy z drużyny, nawet Brandon Foley, zwrócili się przeciwko mnie. Może oni również obwiniali mnie o to, co się przytrafiło kujonowi, którego lubili dręczyć. Nieważne. Rzucaj, zbieraj, rzucaj. Wpatruj się w obręcz, tylko w obręcz; nigdy nie w lecącą piłkę; poczuj jej wgłębienia pod opuszkami palców. Rzucaj, szast, rzucaj, szast. Niech reszta świata na chwilę zniknie. Macie coś takiego w swoim życiu? Coś, co sprawia, że cały świat znika, chociaż na krótką chwilę? Właśnie taka jest koszykówka. Czasami skupiam się na niej tak bardzo, że wszystko inne przestaje istnieć. Jest tylko piłka. Jest tylko obręcz. Nic więcej. – Hej, mistrzu. Głos Troya wyrwał mnie z otępienia. Rozejrzałem się. Sala była pusta. – Zebranie drużyny dla nowych graczy – powiedział Troy. – Sala sto siedemdziesiąt osiem. Pośpiesz się. – Gdzie to jest? Troy zmarszczył czoło. – Mówisz poważnie?

– Jestem nowy w szkole, nie pamiętasz? – Piętro niżej. Za metalowymi drzwiami. Pośpiesz się. Trener Grady bardzo nie lubi, kiedy ktoś się spóźnia. – Dzięki. Upuściłem piłkę i pośpiesznie ruszyłem korytarzem. Kiedy zbiegałem po schodach, w mojej głowie pojawiły się drobne wątpliwości. Zastanawiałem się, w jaki sposób trener Grady wezwał nas na zebranie, skoro jest tak daleko od sali. Szkoda, że nie posłuchałem intuicji i się nie zatrzymałem. Ale nie miałem czasu. Zresztą co miałem zrobić? Wbiec z powrotem na górę i poprosić swojego kumpla Troya, żeby powiedział mi coś więcej o zebraniu? Popędziłem zatem korytarzem. Nie było tam nikogo innego. Odbijające się echem uderzenia moich butów o linoleum brzmiały jak… Jak strzały. Zacząłem się rozpaczliwie rozglądać. Gdzie właściwie jestem? Na niższym piętrze uczyły się starsze klasy. Nigdy wcześniej tutaj nie byłem. Ale jeśli nie zawodziło mnie wyczucie kierunku, znajdowałem się blisko miejsca, w którym przed kilkoma dniami postrzelono Łyżkę.

Przyśpieszyłem kroku. Sala 166. Potem 168. Zbliżałem się. 170, 172… Przed sobą zobaczyłem metalowe drzwi, o których wspomniał Troy. Kiedy wszedłem, zamknęły się za mną z hukiem, zatrzaskując mnie po drugiej stronie. Zatrzymałem się i zamknąłem oczy. Nie ma żadnej sali 178. Trening pewnie właśnie się zaczyna. Będę musiał wyjść tylnymi drzwiami, przejść przez boisko do futbolu i okrążyć szkołę, żeby wrócić do sali gimnastycznej głównym wejściem. Pobiegłem najszybciej jak potrafiłem, ale i tak dotarłem do sali niemal po dziesięciu minutach. Gdy wpadłem do środka, moi koledzy z drużyny już ćwiczyli drybling. Trener Grady nie był zachwycony. Odwrócił się w moją stronę i rzucił ostro: – Spóźniłeś się, Bolitar. – To nie moja… Urwałem. Co zamierzałem powiedzieć? Troy znów patrzył na mnie z głupkowatym, kpiącym uśmiechem. Wiedział, że mam dwie możliwości. Mogę opowiedzieć trenerowi Grady’emu, co naprawdę się stało, ale nawet jeśli mi uwierzy, już na zawsze przylgnie do mnie etykietka kapusia. Albo mogę trzymać gębę na kłódkę. – Przepraszam, trenerze. Niestety, trener Grady nie skończył. – Spóźnianie się na trening to oznaka braku szacunku, zarówno wobec kolegów z drużyny, jak

i trenera. Pokiwałem głową. – To już się nie powtórzy. – Jeszcze nawet nie dostałeś się do drużyny. – Wiem, proszę pana. – Takie zachowania ci tego nie ułatwią. – Rozumiem. Bardzo przepraszam. Wpatrywał się we mnie nieco za długo. – Przebiegnij trzy okrążenia i dołącz do pozostałych. Troy? – Tak, trenerze? – Gdzie jest Buck? Mógłbym powiedzieć, że Buck jest podlejszy od węża, ale wtedy obraziłbym węże. – Nie wiem, trenerze. Nie odbierał komórki. – Dziwne. Nigdy dotąd nie opuścił treningu. No dobrze, ćwiczymy podania. Do roboty. Trening nadal nie przebiegał po mojej myśli. Za każdym razem, gdy ćwiczyliśmy podania, rzucali mi piłki pod nogi, tak że nie mogłem ich złapać. Kiedy przepychaliśmy się pod koszem, ignorowali mnie i nigdy mi nie podawali, nawet gdy byłem na dogodnej pozycji. Oczywiście, czasami udawało mi się zbierać piłki z tablicy. Dwukrotnie zdobyłem punkty po przechwycie. Ale jeśli koledzy z drużyny cię wykluczają, niewiele możesz na to poradzić.

Jednak na minutę przed końcem treningu nadarzyła się cudowna okazja. Kryłem Brandona Foleya. Zebrał odbitą piłkę i wykonał długie podanie do Troya Taylora. Ten skupiał się na tak zwanym kręceniu się pod koszem, czyli nie grał w obronie, tylko trzymał się blisko kosza przeciwników, licząc na łatwe punkty. Teraz złapał piłkę i zaczął powoli kozłować. Bez pośpiechu przygotowywał się do wzięcia rozpędu i wykonania efektownego wsadu. Pozostali gracze trzymali się z tyłu, czekając, czy Troy użyje jednej, czy dwóch rąk, a może spróbuje wsadu tyłem albo jeszcze trudniejszej sztuczki. Ja nie czekałem. Z całych sił popędziłem w stronę kosza. Przede mną Troy oderwał się od parkietu. Trzymał piłkę w dłoni nad obręczą. Dzieliło go może pół sekundy od wykonania wsadu, gdy wyskoczyłem zza jego pleców i wytrąciłem mu piłkę z ręki. – Co, do…?! – wykrzyknął zaskoczony. Idealnie czysty blok. – Faul! – wrzasnął.

Nic nie powiedziałem, tylko potruchtałem w stronę podskakującej piłki. – Sfaulowałeś mnie! Podniosłem piłkę. Wybiłem ją poza plac gry, więc drużyna Troya powinna rozpoczynać. Ojciec nauczył mnie, że to moja gra powinna za mnie przemawiać. Nie krzyczy się na sędziów. Nie obraża się przeciwników. Po prostu się gra. Wręczyłem piłkę Troyowi. Odebrał mi ją z wściekłością. – Sfaulował mnie! – zawołał ponownie. – Wyjdź z piłką poza pole gry, Troy – odezwał się trener Grady. – Ustawcie się w linii. – Ale… – To była zwykła gra ciałem. Dalej. Zostało dziesięć sekund. Troyowi się to nie spodobało. Zamruczał coś pod nosem. Zignorowałem go i przygotowałem się do gry. Szczelnie kryłem Brandona Foleya. Wiedziałem, że jemu pierwszemu Troy będzie chciał podać, zapewne rzucając piłkę ponad moją głową. Nie zamierzałem na to pozwolić. – Gramy! – wrzasnął Troy i wszyscy zawodnicy ruszyli z miejsca.

Dotykałem Brandona przedramieniem, starając się wyczuć, kiedy wyskoczy po piłkę. Stałem plecami do Troya, nie spuszczając wzroku z krytego gracza, uważnie go pilnując. Sekundy płynęły. Jeśli minie pięć sekund bez podania, zyskamy piłkę. To już za chwilę. Zerknąłem na Troya, żeby sprawdzić, co zamierza. Ale on właśnie na to czekał. Kiedy zauważyłem uśmiech na jego twarzy, wiedziałem, że popełniłem kolejny błąd. Troy liczył na to, że zwycięży we mnie ciekawość. Bez ostrzeżenia ani wahania cisnął piłką w moją twarz. Nie miałem czasu zareagować. Piłka uderzyła mnie w nos jak ogromna pięść. Zatoczyłem się do tyłu. Zobaczyłem gwiazdy. Do oczu napłynęły mi łzy. Moja głowa była odrętwiała. Usiłowałem za wszelką cenę utrzymać się na nogach, żeby nie dać Troyowi satysfakcji, że mnie powalił, ale nie dałem rady. Opadłem na jedno kolano i zakryłem nos dłońmi. Brandon położył mi dłoń na ramieniu. – W porządku? Trener Grady dmuchnął w gwizdek. – Co to było, do licha? – Hej, przepraszam – odezwał się Troy głosem niewiniątka. – Próbowałem podać do Brandona.

Odtrąciłem dłoń Brandona. Ból ustępował. Nos nie był złamany. Jak najszybciej się podniosłem. Zakręciło mi się w głowie, ale ustałem. Zamrugałem, pozbywając się łez, i popatrzyłem Troyowi w oczy. – Czyja piłka? – spytałem jak najspokojniej. – Na pewno możesz…? – zaczął Brandon. – Odbiła się od ciebie – wszedł mu w słowo Troy. – Trafiła cię w twarz i wypadła za boisko. – Więc wasza – odparłem. – Grajmy. W tym momencie trener Stashower, asystent naszego trenera, pośpiesznie wszedł do sali gimnastycznej. Wyszeptał coś Grady’emu do ucha, a ten pobladł. – Dobrze, wystarczy! – rzucił Grady. – Koniec treningu. Przebiegnijcie po jednym okrążeniu i pod prysznice. Szybko okrążyłem salę i skierowałem się do mojego oddzielnego rzędu szafek. Wyjąłem telefon i sprawdziłem wiadomości. Tylko jeden SMS, od Emy: przyjdziesz po treningu? napisz kiedy. Szybko odpisałem, że trening właśnie się skończył i oczywiście do niej przyjdę.

W końcu musieliśmy odnaleźć jej zaginionego „chłopaka”. Wciąż żadnej wiadomości od Rachel. Nie wiedziałem, co z tym zrobić. Byłem pewien, że jakiś „pomocny” dorosły zapewne poradziłby mi „odczekać”, ale nienawidziłem takich rad. Wszystko zawaliłem. Wujek Myron ostrzegał mnie, że nawet najgorsza prawda jest lepsza od najpiękniejszego kłamstwa. Posłuchałem jego słów. Zdradziłem Rachel okropną prawdę o śmierci jej matki. Teraz wyglądało na to, że nie chce mnie więcej widzieć. Zastanawiałem się nad tym przez chwilę. Myślałem o Łyżce na szpitalnym łóżku. Myślałem o prochach pochowanych w grobie ojca. Myślałem o matce na odwyku. Myślałem o koszykówce, o swoim marzeniu, żeby grać w reprezentacji szkoły, a także o tym, że gdy to marzenie się spełniło, reszta drużyny mnie znienawidziła. Usiadłem obok swojej szafki. Kapał ze mnie pot. Słyszałem, jak koledzy z drużyny żartują i cieszą się beztroską, wesołą przyjaźnią, jakiej ja nigdy nie zaznałem. Tkwiłem na swoim miejscu, emocjonalnie wyczerpany. Postanowiłem ich przeczekać. Niech reszta drużyny się umyje i przebierze, a kiedy wszyscy wyjdą, wtedy ja się przygotuję.

Nie miałem siły ponownie stawiać im dzisiaj czoła. Troy właśnie snuł jakąś opowieść, gdy drugi trener Stashower wsunął głowę przez otwarte drzwi. – Troy? Trener chce się z tobą widzieć w swoim gabinecie. – Właśnie kończę opowiadać kawał… – Natychmiast! Wszyscy jęknęli z sympatią, gdy Troy wychodził. Potem pozostali chłopcy umyli się pod prysznicami i ubrali. Udawałem, że sprawdzam wiadomości na swoim iPhonie. Minęło dziesięć minut. Chłopcy zaczęli wychodzić, poklepując się po plecach, ustalając, kto kogo podwiezie, umawiając się na spotkanie w knajpce Heritage, a potem na wizytę w czyimś domu. Myślałem, że wszyscy już wyszli, ale nagle zza rogu wyszedł Brandon Foley i usiadł na ławce obok mojej szafki. – Ciężki trening – odezwał się. Wzruszyłem ramionami. – Do przeżycia. – Troy naprawdę nie jest taki zły. – Jasne – odparłem. – To prawdziwy książę. Brandon uśmiechnął się na te słowa. Wiedziałem, że jest jednym z najpopularniejszych dzieciaków w szkole. Był przewodniczącym uczniowskiej rady, Key Clubu, miejscowego oddziału Stowarzyszenia Dumy Narodowej, a także, jak już wspominałem, drugim kapitanem – obok Troya – reprezentacji koszykarskiej.

Znacie ten typ. Porządny gość, ale chce, żeby wszyscy go lubili. – Musisz zrozumieć sytuację – zaczął. – Aha. – To tylko małe otrzęsiny – wyjaśnił. – Jesteś jedynym drugoklasistą. To nie były tylko małe otrzęsiny, ale nie widziałem sensu w ciągnięciu tej rozmowy. – Mickey? – Co? – spytałem. – Wiesz, że ta drużyna w zeszłym roku zdobyła mistrzostwo okręgu, prawda? – Tak. – I że byliśmy o krok od mistrzostwa stanu – kontynuował Brandon. – Wiesz, jak dużo czasu upłynęło, odkąd liceum w Kasselton wywalczyło ten tytuł? Wiedziałem. Pamiątki tamtego wielkiego zwycięstwa wisiały na ścianach sali gimnastycznej w postaci transparentów i koszulek dawnych graczy. Dwadzieścia pięć lat temu wujek Myron, reprezentant szkoły z największą liczbą zdobytych punktów i zbiórek,

poprowadził Wielbłądy z Kasselton do ich jedynego mistrzostwa stanu. Jednym z jego kolegów z drużyny – drugim na liście najskuteczniejszych rzucających i zbierających – był nikt inny jak Edward Taylor, ojciec Troya. Obecnie komendant policji w miasteczku. Konflikt obejmujący dwa pokolenia. – Do czego zmierzasz? – spytałem. – Zmierzam do tego, że w zeszłym roku w wyjściowej piątce naszej reprezentacji występowało pięciu juniorów, więc teraz wszyscy wróciliśmy do drużyny. Gramy ze sobą od piątej klasy. Troy, Buck, Alec, Damien i ja razem dorastaliśmy. Stanowimy wyjściową piątkę, odkąd skończyliśmy jedenaście lat. Może dla ciebie to mało istotne. Ależ wręcz przeciwnie. Nigdy nie zaznałem czegoś takiego. Rodzice przez całe moje życie mieszkali za granicą. Przenosiliśmy się z miejsca na miejsce, z kraju do kraju, głównie Trzeciego Świata. Wiedliśmy życie włóczęgów, wędrując z plecakami, śpiąc w namiotach, mieszkając w małych wioskach. Nie miałem pojęcia, jak to jest mieć przyjaciół. Jak już wspomniałem, Ema i Łyżka są moimi najlepszymi przyjaciółmi, a znam ich dopiero od kilku tygodni. – Dlatego nasza piątka trafiła do reprezentacji seniorów – wyjaśnił Brandon spokojnym, racjonalnym, dojrzałym głosem. – To będzie nasz ostatni wspólny sezon. Potem pójdziemy do college’u i już nigdy nie zagramy w jednej drużynie. Czekaliśmy na tę chwilę praktycznie przez całe życie. A teraz, ze względu na ciebie, jeden z nas wypadnie z wyjściowej piątki. – Nie możesz wiedzieć… Brandon uniósł dłoń.

– Daj spokój, Mickey, bez fałszywej skromności. Wiesz, jaki jesteś dobry. Ja też to wiem. Troy zawsze był naszym najskuteczniejszym i najlepszym zawodnikiem. Wkrótce ty nim będziesz. On również zdaje sobie z tego sprawę. Chodzisz do tej szkoły od kilku tygodni, a już zdążyłeś odbić mu dziewczynę, a teraz zajmiesz jego miejsce w drużynie. Mówił o Rachel. Chciałem wyprowadzić go z błędu – nie odbiłem jej i nie była moją dziewczyną – ale uznałem, że lepiej się nie odzywać. Brandon wstał. – Daj mu czas, żeby się z tym pogodził, dobrze? – Nie odbiłem mu dziewczyny – powiedziałem. To tyle, jeśli chodzi o trzymanie języka za zębami. – Co takiego? – Rachel zerwała z nim, jeszcze zanim się tutaj pojawiłem. – Nie w tym rzecz. – Oczywiście, że w tym. I nic na to nie poradzę, jeśli gram lepiej od niego. – Nie powiedziałem, że możesz coś na to poradzić – odparł Brandon. – Po prostu informuję cię, jak wygląda sytuacja. – Nic mnie to nie obchodzi – odrzekłem. – Słucham? – Troy to palant, a ty usprawiedliwiasz jego zachowanie, które jest nie w porządku nie tylko wobec mnie, ale także wobec Emy i Łyżki. Uwziął się na mnie od pierwszego dnia, jeszcze zanim zobaczył, jak gram, a przed chwilą specjalnie rzucił mi w twarz piłką. Więc

wybacz, Brandonie, ale nie jestem w nastroju, żeby wysłuchiwać, jak ktoś usprawiedliwia jego wredne postępowanie. – Wcale go nie usprawiedliwiam. Wstałem. – Owszem. I pozwalasz mu wyżywać się na mnie. Ty, wielki kapitan reprezentacji i przewodniczący wszystkiego w tej durnej szkole, tylko stałeś i patrzyłeś, jak to robi. Brandonowi to się nie spodobało. – Posłuchaj, Mickey, przyszedłem tutaj, żeby ci pomóc. – Trochę na to za późno. A jeśli twoja pomoc ma polegać na tłumaczeniu mi, dlaczego twój przyjaciel mnie nienawidzi, to możesz sobie darować. To z nim powinieneś porozmawiać, nie ze mną. Brandon patrzył na mnie jeszcze przez chwilę. Chciałbym móc cofnąć to, co powiedziałem. On jako jedyny wyciągnął do mnie przyjacielską dłoń, a ja ją odtrąciłem. Ale byłem zmęczony, niewyspany po podróży i miałem dosyć piętrzących się w moim życiu oszustw. Nie chciałem słuchać o problemach Troya. Miałem dosyć własnych. Mimo wszystko spróbowałem załagodzić sytuację. – Nie chciałem… – zacząłem, ale nie dał mi skończyć. – Do zobaczenia. Odwrócił się i odszedł bez słowa. Niech będzie. Zresztą nie miałem mu nic więcej do powiedzenia.

Wreszcie zostałem sam. Rozebrałem się i poszedłem pod prysznic. Byliście kiedyś sami w szatni? Wszystkie odgłosy wydają się zwielokrotnione, jak za sprawą mikrofonu. Odkręciłem wodę i stanąłem pod cudownie silnym strumieniem. Nie śpieszyłem się, a woda chłostała mnie po plecach i głowie. Zamknąłem oczy i głęboko oddychałem. Uspokój się, powtarzałem sobie. Właśnie wyszedłem spod prysznica, gdy usłyszałem, jak drzwi do szatni gwałtownie się otwierają. Wyjrzałem zza rogu. To był Troy. Nie zauważył mnie, więc pozostałem na miejscu. Opadł na ławkę przed swoją szafką. Skrył twarz w dłoniach. Usłyszałem jakiś dźwięk, który brzmiał, jakby… Troy płakał! Przez chwilę myślałem, że może trener Grady nakrzyczał na niego za jego dzisiejsze zachowanie. Może dowiedział się, że Troy okłamał mnie w sprawie zebrania, a potem uderzył piłką w twarz, i właśnie dlatego wezwał go do swojego gabinetu. Ale wkrótce odkryłem, że to nie ma nic wspólnego ze mną. Drzwi szatni ponownie się otworzyły. Tym razem

wszedł trener Stashower. – Zabrałeś swoje rzeczy, Troy? Chłopak pociągnął nosem i otarł łzy przedramieniem. – To wszystko kłamstwo. – Ty tak twierdzisz. – Ktoś mnie wrabia. – Tak czy inaczej, mam dopilnować, żebyś opróżnił szafkę. – Teraz? – Teraz, Troy. Musisz wszystko zabrać. Przez chwilę wydawało się, że Troy ma ochotę zaprotestować, ale się pohamował. Otworzył szafkę. Wyjął torbę i z wściekłością upchnął w niej swoje rzeczy. Wszystko. Buty, ubrania, drobne monety. Szampon. Wodę kolońską (wodę kolońską?). A nawet… uch, stare zdjęcie, na którym obejmował Rachel ubraną w strój cheerleaderki, przyklejone taśmą do wnętrza szafki. Wepchnął to wszystko do sportowej torby. Co tu się dzieje, do licha?

– Odprowadzę cię do wyjścia – rzekł stanowczo trener Stashower, kiedy chłopak skończył. – Nie trzeba – odparł Troy, ruszył jak burza w stronę drzwi i otworzył je na oścież. – To kłamstwo. Nie ma w tym za grosz prawdy. Potem wyszedł. 7 Powinienem być w euforii. Mój największy wróg najwyraźniej został wyrzucony z drużyny. Ale wcale się tak nie czułem. Byłem zaskoczony i nieco zagubiony. Z drugiej strony, ostatnio był to u mnie trwały stan. Najlepiej się czułem, kiedy nie musiałem zbyt dużo myśleć – albo podczas gry w koszykówkę, albo kiedy miałem do wykonania konkretne zadanie. Więc jakie kolejne zadanie na mnie czekało? Chyba pomoc Emie w odnalezieniu jej zaginionego chłopaka. Przeszedłem długim podjazdem i przeciąłem rozległy frontowy dziedziniec. Ledwie zdążyłem położyć palec na guziku dzwonka przed wejściem do ogromnej posiadłości Emy, gdy drzwi powoli się otworzyły. – Paniczu Mickey. Witam. To był Niles, kamerdyner, który mówił z akcentem tak silnym, że niewątpliwie udawanym. Miał na sobie frak, smoking albo coś w tym rodzaju. Stał z uniesioną brwią, wyprostowany jak struna.

Ema podbiegła do drzwi. – Daj spokój, Nilesie. – Przepraszam, panienko. Przewróciła oczami. – Oglądał za dużo brytyjskiej telewizji. – Aha – odpowiedziałem, chociaż nie byłem pewien, czy rozumiem. Dziwnie było patrzeć na nich razem. Oboje ubrani na czarno, ale na tym kończyły się podobieństwa. Niles miał na sobie oficjalny strój kamerdynera, Ema zaś była w pełnym gotyckim rynsztunku – czarne ubranie, włosy jak smoła, czarna szminka, biały makijaż. Do tego liczne srebrne ćwieki w uszach, przekłuta brew i po jednym pierścionku z czaszką na każdej dłoni. Kiedy schodziliśmy po schodach, nie mogłem oderwać wzroku od plakatów filmowych. Wszystkie reklamowały filmy ze zjawiskową Angelicą Wyatt. Na niektórych znajdowało się zdjęcie jej twarzy, na innych całego ciała. Na jednych była sama, na drugich w towarzystwie jakiegoś faceta. Już prawie na dole wisiał plakat z zeszłorocznej komedii romantycznej, w której zagrała u boku Matta Damona. Tylko kilka osób wiedziało, że Angelica Wyatt – tak, ta Angelica Wyatt – jest mamą Emy. – Mów, co się wydarzyło w Kalifornii – poprosiła dziewczyna. Usiedliśmy na dużych poduchach wypełnionych kulkami. Wszystko jej opowiedziałem. – Może twój ojciec tak sobie życzył – odezwała się

Ema, kiedy skończyłem. – Jak to? Żeby go skremować? – Tak, wielu ludzi się na to decyduje. Nie można tego wykluczyć, prawda? Przez chwilę się nad tym zastanawiałem. Podróżowaliśmy po całym świecie. W większości kultur – kultur, które mój ojciec podziwiał – kremację ceniono wyżej niż pochówek. Pamiętałem, że kiedyś ubolewał nad tym, że „marnuje się” dobrą ziemię, na której można by coś uprawiać, używając jej jako cmentarzyska. Czy mógł powiedzieć mamie, że chce zostać poddany kremacji? Jeszcze przez chwilę o tym myślałem. – Nie – odpowiedziałem w końcu. – Jesteś pewien? – Gdyby tata postanowił zostać skremowany, to nie chciałby, żeby go pochowano. Albo jedno, albo drugie. Ema pokiwała głową. – Ale na formularzu znajdował się podpis twojej matki? – Tak.

– A więc? – A więc muszę ją o to zapytać. Problem polega na tym, że w tej chwili nie można jej odwiedzać w ośrodku odwykowym. Przechodzi odtrucie. – Jak długo to jeszcze potrwa? – Nie wiem. – Popatrzyłem na Emę. Owszem, była zainteresowana, ale wiedziałem, o co chodzi. Z jakiegoś powodu zadawała mi te pytania, żeby zyskać na czasie. – Opowiedz mi o swoim zaginionym chłopaku. – Zanim to zrobię, chcę ci coś pokazać. – Dobrze. Zaczęła podciągać koszulkę. – Eee – powiedziałem, ponieważ wygadany ze mnie gość. – Uspokój się, zboczku. Chcę ci pokazać tatuaż. – Eee – powtórzyłem. – Zaraz zrozumiesz. Miała mnóstwo tatuaży. To pomagało jej budować wizerunek niegrzecznej dziewczyny. Spełniały rolę ogrodzenia, które ostrzegało ludzi, żeby trzymali się z daleka. Tak, wiem, że wielu ludzi ma tatuaże, ale Ema chodziła do pierwszej klasy liceum. Niejednego z uczniów irytowało, że taka młoda dziewczyna może mieć ich aż tyle. Jak uzyskała zgodę rodziców? Sam się nad tym zastanawiałem. Ale ostatnio poznałem prostą prawdę: tatuaże nie

były trwałe. Ema miała przyjaciela zwanego Agentem w salonie Tatuaże na Poczekaniu. Agent lubił wypróbowywać nowe wzory, zanim umieścił je na kimś na stałe. Używał skóry Emy jako próbnego płótna. Odwróciła się do mnie plecami. – Patrz. Na środku pleców znajdował się obraz dobrze znany Emie, Łyżce, Rachel i mnie. Motyl. A dokładnie Tisiphone abeona. Ten wizerunek nas prześladował. Widziałem go na nagrobku za domem Nietoperzycy. Widziałem go na drzwiach sali szpitalnej, w której leżała Rachel. Widziałem go na zdjęciu hipisów z lat sześćdziesiątych. Widziałem tego samego motyla nawet na starej fotografii słynnej Lizzy Sobek, młodej dziewczyny, która ratowała dzieci podczas Holokaustu. Widziałem go na rzekomym grobie mojego ojca, na odwrocie jednego ze zdjęć w piwnicy Nietoperzycy, nawet w salonie tatuażu. – Już mi o nim mówiłaś – przypomniałem jej. – Wiem. Ale wróciłam, żeby go poprawić. No wiesz, chciałam, żeby Agent uczynił go bardziej jaskrawym albo zmienił. Tatuaże zazwyczaj blakną po kilku tygodniach. Poczułem delikatny dreszcz na plecach. – Ale? – Ale nie mógł tego zrobić.

Znałem odpowiedź, mimo to spytałem. – Dlaczego? – Jest trwały – wyjaśniła Ema. – Agent powiedział, że nie wie, jak to się stało. W każdym razie motyl zostanie tam na dobre. Nic nie odpowiedziałem. – Co się dzieje, Mickey? – Nie wiem. Siedzieliśmy w milczeniu. W końcu przerwałem ciszę. – Opowiedz mi o swoim zaginionym chłopaku. Przez chwilę się nie poruszała. Przełknęła ślinę, zamrugała, po czym wbiła wzrok w podłogę. – „Chłopak” to chyba trochę za dużo powiedziane. Czekałem. – Mickey? – Słucham? Ema zaczęła obracać pierścionkiem z czaszką na prawej dłoni. – Musisz mi coś obiecać. Zachowywała się dziwacznie. Nigdy nie brakowało jej śmiałości. Była duża, pewna siebie i nie zwracała uwagi na opinie otoczenia. Dobrze się czuła w swojej skórze. A teraz nagle cała pewność siebie się ulotniła. – W porządku. – Musisz mi obiecać, że nie będziesz się ze mnie śmiał. – Mówisz poważnie?

Tylko na mnie popatrzyła. – Dobrze, dobrze, obiecuję, tylko że to dziwne. – Co jest dziwne? – Ta obietnica. Myślałem, że nie obchodzi cię, co inni o tobie myślą. – Bo tak jest, ale obchodzi mnie, co ty o mnie myślisz. Mijały sekundy. – Aha – powiedziałem w końcu, ponieważ naprawdę wygadany ze mnie gość. Oczywiście komentarz o tym, że nie obchodzi jej zdanie innych, był z mojej strony idiotyczny. Każdego obchodzi opinia otoczenia. Niektórzy po prostu lepiej to ukrywają. – Opowiadaj – ponagliłem ją. – Poznałam faceta na czacie – zaczęła Ema. Zamrugałem. – Korzystasz z czatu? – Obiecałeś. – Przecież się nie śmieję. – Ale mnie osądzasz – odparła. – To nie lepsze. – Wcale cię nie osądzam. Po prostu jestem zaskoczony. – To nie tak, jak myślisz – odrzekła Ema. – Pomagam mamie radzić sobie

z serwisami społecznościowymi. Nie ma o tym pojęcia. Zresztą podobnie jak jej menedżer, agent i asystent, ale nieważne. Zamieściłam materiały promocyjne na Twitterze, Facebooku… no wiesz. A teraz tego doglądam. – Rozumiem. – Tak czy inaczej, poznałam tego gościa na czacie. Popatrzyłem na nią. – No co? – spytała. – Nic. – Znów mnie osądzasz. – Tylko tutaj siedzę – odparłem, rozkładając ręce. – Jeśli wyczytujesz coś więcej z mojej twarzy, to twój problem, nie mój. – Jasne. – Po prostu jestem zaskoczony. Co to był za czat? – Dla fanów Angeliki Wyatt. Bardzo się starałem, żeby moja twarz nie zdradzała żadnych emocji. – I znowu to samo! – wykrzyknęła. – Przestań na mnie patrzeć i powiedz mi, co się wydarzyło. Jesteś na czacie dla fanów Angeliki Wyatt. Zaczynasz rozmawiać z jakimś gościem. Jak na razie wszystko się zgadza? Ema sprawiała wrażenie zawstydzonej.

– Tak. – Piszesz pod nickiem? – Nie. – Dlaczego? – A po co? Nikt nie wie, że jestem córką Angeliki Wyatt. Nawet ja o tym nie wiedziałem, dopóki w zeszłym tygodniu nie poszedłem za nią po lekcjach. W szkole dzieciaki snuły domysły na temat Emy. Podobno w każdej szkole jest ktoś, kto codziennie pojawia się znikąd. Nikt nie wie, gdzie taki uczeń mieszka. Nikt nigdy go nie odwiedził. Zaczynają krążyć plotki, tak jak było w przypadku Emy. Niektórzy spekulowali, że mieszka w chacie w lesie. Może ojciec ją bije. Może jest dilerką. Coś w tym rodzaju. Ema podsycała te plotki, żeby ukryć prawdę: Była córką światowej sławy gwiazdy filmowej. – Na czacie używam swojego prawdziwego imienia – wyjaśniła. – Dzięki temu jestem po prostu jedną z fanek. – Okay, mów dalej. – Więc porozmawiałam z tym gościem. Potem zaczęliśmy do siebie mailować i esemesować. – Zaczerwieniła się. – Opowiedział mi o swoim życiu. Kiedyś mieszkał w Europie, ale jego rodzina w zeszłym roku przeprowadziła się do Stanów. Rozmawialiśmy o książkach, filmach i uczuciach. Nasze rozmowy stały się… dosyć intymne. Skrzywiłem się. – Fuj – żachnęła się Ema. – Nie o to mi chodzi! – Wcale nie powiedziałem…

– Przestań, dobrze? I nigdy nie graj w pokera, Mickey. Byłbyś w tym okropny. Po prostu rozmawialiśmy. Szczerze się przed sobą otworzyliśmy. Początkowo podejrzewałam, że facet udaje. Tylko ze mną pogrywa. – Myślałaś, że to jakiś żartowniś. – Właśnie. Przecież mnie znasz. Niełatwo zdobyć moje zaufanie. Ale z upływem czasu… – Oczy Emy rozbłysły. – To dziwne, ale oboje się zmieniliśmy. Zwłaszcza on. Możliwe, że na początku w coś grał, ale potem stał się szczery. Nie umiem tego wyjaśnić. Pokiwałem głową, starając się ją zachęcić. – Więc się do siebie zbliżyliście. – Tak. – Czułaś, że on zaczyna się przed tobą otwierać. – Tak. Kilka dni temu napisał, że ma mi coś bardzo ważnego do powiedzenia. Że musi coś wyznać. Pomyślałam sobie: oho, zaczyna się. Tak naprawdę jest jedenastoletnią dziewczynką albo

żonatym trzydziestoośmiolatkiem. – Ale nie o to chodziło? Ema pokręciła głową. – Nie. – Więc jaką wielką tajemnicę ukrywał? – W końcu napisał, że to nic ważnego – odrzekła Ema i nieco się do mnie przysunęła. – Nie rozumiesz? Stchórzył. Nie potrafię tego dokładnie wyjaśnić. Podsumowuję teraz setki naszych SMS-ów i rozmów. Zupełnie, jakby strach nie pozwolił mu wyznać prawdy. – Masz rację – rzuciłem. – Naprawdę? Pokiwałem głową. – Nie potrafisz tego dokładnie wyjaśnić. Uderzyła mnie w ramię. – Po prostu mnie słuchaj, dobrze? – Dobrze. – Jared i ja w końcu umówiliśmy się na spotkanie. – Jared? Ma na imię Jared? – Aha, teraz będziesz się wyśmiewał z jego imienia? Podniosłem ręce. – Mieszka w Connecticut, mniej więcej dwie godziny drogi stąd. Umówiliśmy się na spotkanie w galerii handlowej w Kasselton. Właśnie zrobił

prawo jazdy, więc mógł sam przyjechać. Napisał, że ma mi do przekazania coś bardzo ważnego, co może mi powiedzieć tylko osobiście. Twierdził, że kiedy się spotkamy, wszystko zrozumiem. – Co zrozumiesz? – Jego. Nas. Czułem się zagubiony. – Okay. I co dalej? – Dalej… – Ema umilkła i wzruszyła ramionami. – Nic. – Jak to nic? – A jak ci się wydaje? – odburknęła. – To wszystko. Poszłam do galerii handlowej. Czekałam dokładnie tam, gdzie się umówiliśmy, w kącie w głębi Ruby Tuesday. Ale on się nie pojawił. Czekałam godzinę. Dwie. W końcu… spędziłam tam cały dzień. Zadowolony? Siedziałam tam do wieczora. – Jared nie przyszedł? – Właśnie. – Co zrobiłaś? – spytałem. Ema wzruszyła ramionami. – Wysłałam do niego esemesa, ale nie odpisał. Wysłałam maila, również bez skutku. Weszłam na nasz czat, ale już się tam nie pojawił. Nawet zajrzałam na jego profil na Facebooku, ale był pusty. Zupełnie jakby Jared nagle rozpłynął się w powietrzu.

Ema napisała coś na swoim laptopie, a następnie odwróciła go w moją stronę. Na ekranie znajdował się facebookowy profil niejakiego Jareda Lowella. Zerknąłem na jego zdjęcie i palnąłem bez namysłu: – Dałaś się oszukać. – Co takiego? Gość na zdjęciu był absurdalnie przystojny. Nie jak typowe ciacho ze szkolnej drużyny sportowej, ale raczej jak lider najgorętszego boysbandu. – Nieważne – rzuciłem. Ema się rozzłościła. – Dlaczego tak powiedziałeś? – Nieważne, dobrze? – Nie, dlaczego powiedziałeś, że dałam się oszukać, gdy tylko zobaczyłeś jego zdjęcie? Dlatego, że jest ładniutki, prawda? – Co? Nie. – Ale te słowa zabrzmiały słabo nawet w moich własnych uszach. – Uważasz, że koleś, który tak wygląda, nigdy nie umówiłby się z dziewczyną wyglądającą jak ja, zgadza się? – Wcale nie o to mi chodziło – odparłem, nieco mijając się z prawdą. – Gdybym była Rachel Caldwell, bez trudu byś w to

uwierzył… – Nie o to chodzi, Emo. Ale tylko na niego popatrz. Daj spokój. Gdybym powiedział ci, że koresponduję z dziewczyną poznaną na czacie, a potem pokazał zdjęcie, na którym ona wygląda jak słynna modelka, to co byś sobie pomyślała? – Uwierzyłabym ci – zapewniła, ale teraz to jej głos zabrzmiał słabo. – Jasne, na pewno. A gdybym miał się spotkać z panną modelką, a ta nagle by zniknęła? Nadal byś mi wierzyła? – Tak – odrzekła trochę zbyt stanowczo. Położyłem dłonie na jej ramionach. – Jesteś moją najlepszą przyjaciółką. Nigdy nie miałem bliższego przyjaciela. Spuściła wzrok, czerwieniąc się z zażenowania. – Mógłbym cię okłamać i powiedzieć, że wszystko wygląda świetnie – ciągnąłem. – Ale przyjaciele tak nie robią. Nie twierdzę, że twój związek z Jaredem jest iluzją, ale jeśli ja nie odważę się powiedzieć ci, jak to wygląda, to kto to zrobi? To dało jej do myślenia. Wciąż nie podnosiła wzroku. – Więc myślisz, że to był kawał? – Możliwe. To wszystko. Możliwe, że to był tylko żart. Podniosła wzrok. – Żart? – Okrutny, ale tak, nie można tego wykluczyć.

– Bardzo śmieszne. – Ema pokręciła głową. – Mickey, zastanów się. Powiedzmy, że to kawał. Załóżmy, że stoją za nim wredne dzieciaki ze szkoły. Na przykład Troy albo Buck, tak? Załóżmy, że to oni to wszystko uknuli. Czekałem. Ema rozłożyła ręce. – Co by na tym zyskali? Nie znałem odpowiedzi. – Musieliby mnie o tym powiadomić, prawda? Kpiliby ze mnie. Bez końca by mi to wypominali albo ujawniliby nasze prywatne rozmowy. Pokazaliby całemu świata, jaką jestem idiotką. Łza spłynęła jej po policzku. – Po co żartowniś Jared miałby znikać bez śladu przed powiedzeniem ostatniego słowa? Przełknąłem ślinę. – Nie wiem – przyznałem. – Mickey? – Co? – Łatwo jest sobie kpić z takich związków. Ja też kiedyś tak robiłam. Ale pomyśl. Kiedy tylko do siebie piszecie, wymieniacie esemesy i maile, słowa i nic więcej, wasza relacja jest prawdziwsza. Nie ma znaczenia, jak wyglądasz ani przy którym siedzisz stoliku podczas przerwy śniadaniowej. Nie liczy się, czy jesteś rozgrywającym w drużynie futbolowej, czy przewodniczącym kółka szachowego. To wszystko staje

się nieistotne. Liczycie się tylko wy dwoje, wasza inteligencja oraz uczucia. Rozumiesz? – Chyba tak. – Posłuchaj, Mickey. Popatrz mi w oczy i naprawdę mnie wysłuchaj. Tak zrobiłem. Popatrzyłem jej w oczy i na chwilę z radością w nich zatonąłem. Ufałem im. Wierzyłem w nie. – Ja wiem – rzekła Ema. – Nie pytaj, skąd. Po prostu wiem. Musimy się tym zająć, nawet jeśli uważasz mnie za wariatkę. – Dlaczego? – Ponieważ decyzja nie zależy od nas – odparła. – Jak to? Oczywiście, że od nas. Pokręciła głową. – Te sprawy same do nas przychodzą, Mickey. Są od nas większe. – Co masz na myśli? – Wiesz, co mam na myśli. – Sądzisz, że to Abeona? Przysunęła się do mnie, żebyśmy mogli razem popatrzeć na ekran laptopa. Poczułem zapach jej perfum. Był nowy i inny. Już kiedyś go czułem, ale nie pamiętałem gdzie. Ponownie otworzyła profil Jareda. – Od czasu jego zniknięcia dodano tylko jedno zdjęcie… Kiedy popatrzyłem na ekran, prawie krzyknąłem. Na stronie profilowej Jareda Lowella widniało

zdjęcie motyla. A konkretnie gatunku Tisiphone abeona. – Nie mamy wyboru – stwierdziła Ema. – Musimy go odnaleźć. Przez chwilę tylko wpatrywaliśmy się w motyla. Ponownie poczułem woń jej perfum i lekko zakręciło mi się w głowie. Popatrzyłem na nią, a ona na mnie. Nasze spojrzenia się spotkały. Nic nie powiedzieliśmy. Nie musieliśmy. Wtedy zadzwonił telefon. Nasz kontakt wzrokowy prysnął jak bańka mydlana. Ema się odwróciła. Ja zerknąłem na ekran komórki. Numer zastrzeżony. – Halo? – Czy to Mickey Bolitar? – odezwał się jakiś dorosły mężczyzna. Głos był ponury, poważny i, być może, lekko drżał ze strachu. – Tak – odparłem. – Mówi Spindel, ojciec Arthura. Przez chwilę nie kojarzyłem tego nazwiska, ale kiedy wreszcie zrozumiałem, serce zabiło mi szybciej. Zawsze nazywałem Arthura Spindela „Łyżką”. Jego ojciec, który właśnie do mnie zadzwonił, był głównym woźnym w naszym liceum.

– Czy z Łyżką wszystko w porządku? – spytałem pośpiesznie. Pan Spindel nie odpowiedział wprost. – Wiesz, gdzie jest Emma Beaumont? Emmą była Ema. – Obok mnie. – Czy moglibyście oboje przyjechać do szpitala? – Oczywiście. Kiedy? – Jak najszybciej – odrzekł pan Spindel, po czym się rozłączył. 8 Niles zawiózł nas do szpitala Świętego Barnaby i wysadził przed drzwiami wejściowymi. Pobiegliśmy do recepcji w holu. – Na piątym piętrze – poinformowała nas recepcjonistka. – Winda znajduje się po prawej stronie. Wypatrujcie tabliczek OIOM. OIOM. Łyżka wciąż leżał na Oddziale Intensywnej Opieki Medycznej. Poczułem, że łzy napływają mi do oczu, ale wziąłem się w garść. Pognaliśmy do windy. Kilkakrotnie wdusiłem przycisk, jakbym w ten sposób mógł dać windzie znać, że się śpieszymy. Strasznie długo nie przyjeżdżała. W końcu wskoczyliśmy do kabiny, a razem z nami trzy inne osoby, które oczywiście jechały na niższe piętra. Miałem ochotę wrzasnąć, żeby spadali. Kiedy wreszcie dotarliśmy na piąte piętro, czekał

na nas pan Spindel. Miał na sobie beżowy strój woźnego, który nosił w szkole, z napisem „p. Spindel” na prawej kieszonce na piersi. Był żylastym mężczyzną o wielkich dłoniach, zazwyczaj bardzo pogodnym. Teraz się nie uśmiechał. – Tędy – powiedział. Kiedy za nim podążyliśmy, Ema spytała: – Jak się czuje Łyż… to znaczy Arthur? – Bez zmian. Bez zmian. Po tych słowach na korytarzu zapadła cisza. Kiedy ostatnio go widzieliśmy, Łyżka nie miał czucia w nogach. Był sparaliżowany od pasa w dół. Bez zmian. W dalszej części korytarza zobaczyłem panią Spindel siedzącą na krześle. Przypomniałem sobie nasze pierwsze spotkanie, gdy przed kilkoma tygodniami odwiozłem Łyżkę do domu. Powitała syna w drzwiach z czystą radością. Cała jej twarz się rozpromieniła, gdy go obejmowała. Teraz miałem wrażenie, że ktoś zgasił to światło. Miała zapadnięte policzki. Wydawało się, że posiwiała. Pani Spindel posłała mi złowrogie spojrzenie. Kiedy ostatnio tutaj byłem, jasno dała mi do zrozumienia, że to, co spotkało jej ukochanego syna, to moja wina. Najwyraźniej nie zmieniła zdania. – Moja żona uważa, że to zły pomysł – wyjaśnił pan Spindel.

Nie musiał tego mówić. Podeszliśmy do dużych drzwi. – Zaczekam tutaj – powiedział. – Wejdźcie we dwoje. Powoli pchnąłem ciężkie drzwi. Łyżka siedział na łóżku, otoczony rurkami i pikającymi maszynami. Sprawiał wrażenie malutkiego na tym olbrzymim szpitalnym łóżku. Chudy chłopiec w dużych okularach zagubiony pośród tego całego koszmaru. Kiedy nas zobaczył, na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Na chwilę wszystko inne w pokoju zniknęło. Był tylko uśmiech na twarzy tego drobniutkiego, niezdarnego dzieciaka. – Czy wiedzieliście – zaczął Łyżka – że Babe Ruth nosił pod czapeczką bejsbolową liść kapusty? Ema i ja stanęliśmy jak wryci. – Serio – powiedział Łyżka. – W gorące dni go moczył i było mu chłodniej. Zmieniał go co dwie rundy. Nie dałem rady. Straciłem głowę. Podbiegłem do niego, z całych sił próbując się nie rozpłakać. Nie jestem mazgajem z natury. Ale kiedy dopadłem do Łyżki

i jak najdelikatniej go objąłem, poczułem napływające łzy. – Mickey? – odezwał się niepewnie. – Co, do… Zacisnąłem powieki i starałem się odzyskać panowanie nad sobą. Musiałem być silny. Musiałem to zrobić dla Łyżki. Byłem jego przyjacielem twardzielem. Przypomniałem sobie, że podczas naszego pierwszego spotkania powiedział, że jestem Shrekiem, a on moim Osłem. Byłem jego obrońcą. I go zawiodłem. Nie udało mi się. Zacząłem szlochać. – Mickey? – odezwał się Łyżka. – Tak bardzo cię przepraszam – wykrztusiłem, łkając. – Tak bardzo cię przepraszam. – Za co? Pokręciłem głową, cały czas trzymając go w objęciach. – Za co? – powtórzył. – Przecież to nie ty mnie postrzeliłeś, prawda? – Nie. – Tak myślałem. Więc za co mnie przepraszasz? Puściłem go. Przyjrzałem się jego twarzy, żeby sprawdzić, czy tylko się nie naigrawa, ale sprawiał wrażenie szczerze zaskoczonego. – To moja wina – powiedziałem. Łyżka zmarszczył czoło. – Skąd ci to przyszło do głowy? – Mówisz poważnie?

– Jestem poważny jak zawał serca – odparł i się roześmiał. – Stary, zawsze chciałem to powiedzieć. Poważny jak zawał serca. Tylko że tutaj to wcale nie jest zabawne. Pan Costo, który leży w sąsiedniej sali, miał zawał. Właśnie dlatego trafił do szpitala. Poznałem jego żonę. Miła kobieta. Chodziła do podstawówki z Tippi Hedren. No wiesz, tą starą aktorką. Z Ptaków? Nieźle, prawda? Tylko na niego patrzyłem. Ponownie się uśmiechnął. – Wszystko w porządku, Mickey. Pokręciłem głową. – To ja cię w to wpakowałem. Łyżka poprawił okulary na nosie. – Naprawdę? – spytał zdziwiony. Spojrzałem na Emę. Wzruszyła ramionami. Odwróciłem się z powrotem w stronę Łyżki. – Zgrywasz się ze mnie? – Nie – odparł. – Bez obrazy, Mickey, ale mówisz, jakbyś nie widział niczego poza końcem swojego nosa. – Co takiego? Łyżka popatrzył mi w oczy. – Nie jesteś aż taki ważny, Mickey. Do niczego

mnie nie zmusiłeś. Sam dokonałem wyboru. Jestem wolnym człowiekiem. – Zerknął na Emę i mrugnął. – Dlatego kobiety na mnie lecą, prawda? Ema przewróciła oczami. – Zaraz cię rąbnę. Łyżka się roześmiał. Ja stałem jak kołek. – Nie tylko ciebie wybrała Nietoperzyca – rzekł Łyżka. – Jasne, jesteś naszym przywódcą… chyba. Ale stanowimy drużynę. Wszyscy jesteśmy częścią Schroniska Abeony, ty, ja, Ema. Także Rachel. Czy możemy odejść? Ja nie mogę. To znaczy naprawdę nie mogę, bo moje nogi nie działają. Ale nawet gdyby było inaczej, raczej nie mógłbym tego zrobić. I to nie ma nic wspólnego z tobą, Mickey. To nie twoja wina. – Rany… – Co? – Mówisz z sensem. Łyżka uniósł brew. – Jestem pełen niespodzianek. – Znów mrugnął do Emy. – To kolejny powód, dla którego kobiety na mnie lecą. Ema pokazała mu zaciśniętą pięść. Łyżka zaniósł się śmiechem. Kiedy skończył, rozłożył ręce. – No i co?

– No i co? – powtórzyłem. – Jak myślicie, po co poprosiłem tatę, żeby was wezwał? Ratujemy dzieciaki. To się nie skończy tylko dlatego, że zostałem ranny. Kogo teraz musimy uratować? – Ty odpoczywaj – odparłem. – Musisz się skupić na powrocie do zdrowia. Łyżka zmarszczył czoło i popatrzył na Emę. – Gościa, którego poznałam na czacie – odpowiedziała. – Twojego chłopaka? – spytał Łyżka. – Tak jakby. Pokręcił głową. – Dostałem kulkę, a ty już znalazłaś sobie kogoś nowego? – Zrobię ci krzywdę – ostrzegła. Łyżka ponownie poprawił okulary. – Opowiedz mi o nim. Tak też zrobiła. Łyżka kiwał głową. Ani razu nie dał po sobie poznać, że wątpi w jej słowa. Nie osądzał. Tylko słuchał. Zacząłem się zastanawiać, kto tak naprawdę jest przywódcą naszej drużyny. Ema właśnie kończyła opowieść, gdy przyszła pielęgniarka

i powiedziała nam, że musimy już iść. – Mam swojego laptopa – rzekł Łyżka. – Dowiem się wszystkiego co możliwe o tym Jaredzie Lowellu. 9 Postanowiłem wrócić do domu pieszo, ponieważ musiałem coś sprawdzić. Przeciąłem Northfield Avenue, próbując odzyskać jasność umysłu. Na następnym skrzyżowaniu skręciłem w prawo. Kierowałem się do konkretnego celu, chociaż ten w pewnym sensie już nie istniał. Dom Nietoperzycy. Wiem, że już nie powinienem jej tak nazywać. Nietoperzyca to przezwisko, które miejscowe dzieciaki nadały niesamowitej, zwariowanej staruszce mieszkającej w niesamowitym, zwariowanym starym domu, o którym dzieci szeptały, wymyślały opowieści i którego szczerze się bały. Nietoperzyca nie była szalona. A może była, w każdym razie nie tak, jak to sobie wyobrażały dzieciaki. Prawda o niej okazała się jeszcze bardziej przerażająca. Zaniedbany dom, który stał przez ponad sto lat, obrócił się w popiół. Spłonął w zeszłym tygodniu. Byłem wtedy wewnątrz. Ledwie uszedłem z życiem. Wciąż nie wiem, dlaczego tamten człowiek chciał mnie

spalić żywcem. Przedtem spotkałem go tylko raz. Był sanitariuszem, który powiedział mi, że mój tata nie żyje. Przystanąłem przed zgliszczami. Otaczała je żółta taśma. Zastanawiałem się, czy to oznacza, że dom uznano za miejsce zbrodni, a władze ustaliły, że doszło do podpalenia, a nie zwykłego pożaru. Przypomniałem sobie dzień, gdy to wszystko się zaczęło, zaledwie kilka tygodni temu. Szedłem do mojego nowego liceum, pilnując własnych spraw, a gdy mijałem to miejsce, drzwi wejściowe strasznego starego domu otworzyły się ze skrzypieniem. Nietoperzyca mnie zawołała: „Mickey?”. Nigdy wcześniej jej nie widziałem. Nie miałem pojęcia, skąd zna moje imię. Wycelowała we mnie kościsty palec i wypowiedziała słowa, które zmieniły moje życie: „Twój ojciec nie umarł. Jest jak najbardziej żywy”. A potem z powrotem zniknęła w głębi domu. Miałem

nadzieję, że trumna ojca skrywa odpowiedź. Tymczasem tylko doprowadziła do kolejnych pytań. Wpatrywałem się w pozostałości domu. Wszędzie wisiały tabliczki z napisami NIEZAMIESZKANY i WŁASNOŚĆ PRYWATNA – ZAKAZ WSTĘPU. Co teraz? Pod domem biegły sekretne tunele. Zastanawiałem się, czy pożar je uszkodził. Wątpiłem, by tak się stało. Przypomniałem sobie ostatni – i zarazem jedyny – raz, gdy do nich zszedłem. Wiedziałem, że wejście znajduje się obok garażu, głęboko w lesie. Wiedziałem, że tunele prowadzą do domu. Wiedziałem, że pod ziemią ciągną się także inne ścieżki, być może cały labirynt. Tunele, które wcześniej były przede

mną zamknięte. Czy to wszystko zniknęło? A może tam, na dole, można znaleźć jakieś wskazówki? Zastanawiałem się nad dostaniem się do garażu i przeszukaniem tuneli, ale uznałem, że teraz nie mogę tego zrobić. Po pierwsze, ze względu na liczne tabliczki zabraniające wstępu. Ale poza tym po okolicy kręcili się sąsiedzi. Jakiś mężczyzna kosił trawnik. Kobieta spacerowała z psem. Dwie dziewczynki rysowały kredą na podjeździe. Rozważałem obejście posiadłości Nietoperzycy i zagłębienie się w lasek od drugiej strony, ale nagle usłyszałem odgłos, który zawsze zwracał moją uwagę. Tunele będą musiały zaczekać, dopóki na ulicy nie zapanuje spokój. Poza tym ktoś kozłował piłką do koszykówki. Ten dźwięk mnie przyzywał, jak jakiś okrzyk godowy albo coś w tym rodzaju. Wabił mnie, uspokajał, wciągał, pocieszał i zapraszał. Jeśli ktoś kozłuje piłką do koszykówki, a ty masz ochotę do niego dołączyć, zawsze jesteś mile widziany. Takie są zasady. Możecie razem porzucać, możesz mu podawać albo zbierać piłki. Nie musicie się znać. Możecie się różnić wiekiem, płcią i prezentować różny poziom. Wszystko to przestaje mieć znaczenie, gdy ktoś kozłuje piłką do koszykówki. Kiedy się zbliżyłem, zorientowałem się po odgłosach, że ktoś ćwiczy samotnie. Dwa kozły. Rzut. Dwa kozły. Rzut. Po szybkości rzutów domyślałem się, że trenuje grę pod koszem. Odgłosy następowały zbyt szybko po sobie jak na rzuty z dystansu. Jeśli gracie w kosza, to wiecie, o czym

mówię. Wyszedłem zza rogu i zobaczyłem, jak drugi kapitan mojej drużyny, Brandon Foley, wykonuje rzuty hakiem. Zatrzymałem się i patrzyłem na niego przez kilka sekund. Rzucił trzykrotnie z lewej strony, potem trzykrotnie z prawej, następnie wrócił na lewą. Trafił prawie wszystkie rzuty. Twarz miał mokrą od potu. Był całkowicie skupiony na grze, zagubiony w prostej rozkoszy treningu, ale dostrzegałem w nim także coś więcej, coś głębszego i nie tak radosnego. – Hej! – zawołałem. Brandon zatrzymał się i odwrócił w moją stronę. Teraz zauważyłem, że to nie pot pokrywa jego twarz. To były łzy. – Co tutaj robisz? – spytał. – Właśnie przechodziłem, kiedy usłyszałem kozłowanie – odparłem. – Przepraszam za to, co powiedziałem po treningu. Doceniam, że wyciągnąłeś do mnie pomocną dłoń. Odwrócił się w stronę kosza i wrócił do ćwiczeń. – Nieważne. Odczekałem kolejną minutę. Ani na chwilę nie zwalniał. – Co się stało? – spytałem. Brandon, kozłując, wyszedł poza linię i rzucił z dystansu. Piłka ze świstem wpadła do kosza, po czym się odtoczyła. Żaden z nas za nią nie ruszył.

– Wszystko się rozpada – rzekł Brandon. – To znaczy? – Przez tyle lat graliśmy razem w różnych drużynach, czekając na ten sezon, a teraz… – Wzruszył ramionami. – Wszystko na nic. Nic nie odpowiedziałem. Domyśliłem się, że ma to jakiś związek z tym, co spotkało Troya w szatni, ale nie chciałem się przyznawać, że cokolwiek widziałem. – Wszystko tak dobrze się układało – ciągnął Brandon. – Ciężko pracowaliśmy, żeby się przygotować, ale dzisiaj, podczas twojego pierwszego dnia w drużynie… Nie dokończył swojej myśli. Nie musiał. Jego spojrzenie wszystko mi powiedziało. – Zaraz, obwiniasz mnie? Brandon poszedł po piłkę i ponownie zaczął rzucać. – Co się stało? – powtórzyłem. – Troy i Buck. Moi dwaj zażarci wrogowie.

– Co z nimi? – Obaj wylecieli z drużyny. – Co takiego? Brandon pokiwał głową. – Właśnie tak. Troy był naszym najskuteczniejszym rzucającym, a Buck najlepszym obrońcą. Obu już nie ma. – Dlaczego? – A co cię to obchodzi? – Wykonał kolejny rzut hakiem. – Cholera, pewnie się cieszysz. Pojawiły się dwa wolne miejsca. Zbliżyłem się do kosza, chwyciłem piłkę i ją przytrzymałem. – Chciałem zasłużyć na miejsce w drużynie, a nie zdobyć je dlatego, że ktoś inny wypada ze składu. Na chwilę odwrócił wzrok. Wypuścił powietrze z płuc i otarł twarz przedramieniem. – Przepraszam – powiedział nieco ciszej. – Wyżywam się na tobie, chociaż wiem, że to nie twoja wina. – Więc co się wydarzyło? – Buck się przeprowadził. – Jak to? Teraz? Brandon pokiwał głową. – Jego rodzice się rozwiedli, kiedy byliśmy w ósmej klasie. Od tamtej pory mieszkał z ojcem i bratem, ale teraz jego rodzice uznali, że powinien zamieszkać z mamą. – Tak po prostu? – zdziwiłem się. – W trakcie nauki

w ostatniej klasie liceum? – Na to wygląda. Nie wiem. Dopiero dzisiaj się o tym dowiedziałem. Oczywiście z jednej strony się z tego cieszyłem. Nienawidziłem Bucka, zresztą z wzajemnością, ale coś mi się w tej całej sytuacji nie podobało. – To dlatego nie było go na treningu. – Tak. – A Troy? Brandon uniósł prawą dłoń, zachęcając mnie, żebym mu podał. Tak zrobiłem. Chwycił piłkę wyciągniętą ręką, zakozłował i wykonał mocny wsad. – Został zawieszony na cały sezon – odrzekł Brandon. – Za co? – Sterydy. Opadła mi szczęka. – Wydało się przy kontroli antydopingowej? – Tak. – O rany. – Już zrozumiałem, czego byłem świadkiem w szatni. Trener Grady zapewne przekazał Troyowi złe wieści. – Troy zaklina się, że nigdy niczego nie zażywał – dodał Brandon. – Twierdzi, że ktoś go wrabia. Przypomniałem sobie, że właśnie tak mówił

w szatni. – Jak to możliwe? – Nie wiem. – I kto by to mógł zrobić? – spytałem. – Przecież kontrole sprawiają wrażenie bardzo rzetelnych. – Wiem – przyznał Brandon. Rzucił mi piłkę. Posłałem ją do kosza. – Wierzysz Troyowi? – spytałem. Zebrał odbitą piłkę i podał mi ją. Ponownie rzuciłem, czekając na odpowiedź. Wyglądało na to, że Brandon poważnie się zastanawia. – Można o nim powiedzieć wiele rzeczy – odezwał się w końcu. – Wiem, że bywa… no… nieco szorstki. Wiem także, że potrafi dokuczać słabszym. Ale kłamać? Zażywać środki dopingujące? Obaj zatrzymaliśmy się i popatrzyliśmy na siebie. – Wiem, że to wariactwo, ale tak, wierzę Troyowi – rzekł Brandon. 10 Chciałem jeszcze tego samego wieczoru wrócić do domu Nietoperzycy, ale był pewien problem: miałem za dużo zadane. Od kilku dni zwlekałem z odrabianiem prac domowych i wiedziałem, że jeśli natychmiast nie zabiorę się za wypracowanie z historii oraz naukę do klasówki z matematyki, to będę w poważnych tarapatach. Dlatego wyłączyłem komórkę, usiadłem przy stole w kuchni i zabrałem się do pracy. Na pierwszej lekcji we wtorek miałem historię ze

swoją ulubioną nauczycielką, panią Friedman. Ławka Rachel była pusta. Nie wiedziałem, co o tym myśleć, ale w sumie nie czułem się zaskoczony. W jej domu doszło do strzelaniny. Jej matka zginęła, a Rachel trafiła do szpitala z raną postrzałową. Okazało się, że obrażenia były tylko powierzchowne. Ciało Rachel wydobrzało, ale nie dało się tego powiedzieć o psychice. To ja powiedziałem jej prawdę. Ojciec Rachel prosił mnie, żebym tego nie robił, ale wujek Myron udzielił mi innej rady, ostrzegając, że raz wypowiedziane kłamstwo już zawsze nam towarzyszy. Ciąży nad naszymi relacjami na wieki. To mnie przekonało, więc posłuchałem Myrona. Rachel i ja nie rozmawialiśmy od tamtej pory, ale gdybym miał ponownie podjąć tę decyzję, to… sam nie wiem. W szkolnej stołówce panował zdecydowanie ponury nastrój. Ema i ja zajęliśmy miejsca przy naszym stałym stole, który często nazywano „Ofermowym”. Mogło się przy nim zmieścić dwanaście osób, ale dzisiaj siedzieliśmy tam tylko we dwoje. Zazwyczaj była

nas trójka. Patrząc na puste miejsce Łyżki, czułem, że ściska mi się serce. – Ja też się o niego martwię – odezwała się Ema. – Ale nie chciałby, żebyśmy się mazgaili. Pokiwałem głową. Poznałem Łyżkę w tej stołówce. Podszedł do mnie i zaproponował mi swoją łyżkę, nadal nie wiem, z jakiego powodu. Od razu zacząłem o nim myśleć jako o „chłopaku z łyżką”, co później skróciłem do Łyżki. Uwielbiał to przezwisko i nalegał, żebyśmy już zawsze tak go nazywali. Ostatnio jeśli ktoś nazywał go Arthurem, po prostu go ignorował. Przy stołach uczniów, których z różnych idiotycznych powodów uznawano za bardziej popularnych, zazwyczaj panował ruch jak w ulu. Bluzy sportowców mieszały się z blond pasemkami, a podniesione głosy towarzyszyły głośnym śmiechom i entuzjastycznie przybijanym piątkom. Ale nie dzisiaj. Troy nadal siedział u szczytu stołu, ale się nie odzywał.

Pozostali dostosowali się do jego nastroju. Wydawało się, że cała stołówka jest w żałobie po upadku swojego przywódcy. – Ale tu cicho – zauważyła Ema. Zawsze nadawaliśmy na tej samej fali. – Zbyt cicho – odrzekłem, kpiąco unosząc brew. Nie byłem samobójcą, więc nie zamierzałem się uśmiechać ani śmiać, ale nie chciałem być hipokrytą. Miałem swoje powody, żeby nie znosić Troya, i obecna sytuacja tego nie zmieniła. Owszem, rozumiałem, jak bolesna musi być dla niego strata całego sezonu, zwłaszcza teraz, podczas ostatniego roku wspólnej gry z przyjaciółmi. Jednak niektórzy z nas nigdy nie mieli stałego grona kolegów do gry. Nie otrzymali szansy, jaką on teraz odrzucił. Nie było mi go żal. Troy oszukiwał, zażywając środki dopingujące. Nie wierzyłem w zapewnienia Brandona. Każdy przyłapany sportowiec mówi to samo – to pomyłka, zostałem wrobiony, to nie ja. Zapewne bardziej szanowałbym Troya, gdyby się przyznał. Nieważne. To nie moja sprawa. Przy stole jak zwykle siedziało mnóstwo osób, ale miejsce obok niego, które zazwyczaj zajmował Buck, pozostawało puste. Zawsze mogłem liczyć na to, że Buck będzie piorunował mnie wzrokiem, bezgłośnie informował mnie, że jestem „trupem”, a następnie dodatkowo to podkreślał, przeciągając palcem po gardle. Potem okrutnie żartował z Emy, nazywając ją „brzydactwem” albo rycząc jak krowa. Typowy niepewny siebie złośliwy kretyn. Za nim też nie

tęskniłem. Ale to wszystko wydawało mi się dziwne. Troy i Buck byli najlepszymi przyjaciółmi od podstawówki. Nagle, w odstępie zaledwie kilku dni, jednego przyłapano na dopingu, a drugi się wyprowadził. Opuściłem głowę, żeby zabrać się za jedzenie, ale nagle zdałem sobie sprawę, że w stołówce zrobiło się jeszcze ciszej, jakby wszyscy postanowili jednocześnie wstrzymać oddech. – O ja cię… – odezwała się Ema. Podniosłem wzrok i poczułem znajomy wstrząs. Do stołówki weszła Rachel Caldwell. Cisza zapadła z kilku powodów. Po pierwsze, Rachel pojawiła się w szkole po raz pierwszy od czasu strzelaniny, w której straciła matkę i została ranna. Tego dotyczyła nasza ostatnia… nie wiem, jak to nazwać… sprawa, którą prowadziliśmy dla Schroniska Abeony. Rozwiązaliśmy ją, ale rozwiązanie pozostawało ściśle strzeżoną tajemnicą. Nie zdradziłem go nawet Emie. Źle się z tym czułem. Ema i Łyżka narażali życie i zrobili wszystko, czego można było od nich wymagać. Byli moimi najlepszymi przyjaciółmi i nie podobało mi się, że muszę mieć przed nimi sekrety, zwłaszcza przed Emą, ale w tym przypadku nie chodziło o moją tajemnicę, tylko o Rachel. Gdybym powiedział Emie, zdradziłbym Rachel. Z drugiej strony, nie mówiąc Emie… Ostatecznie miałem nadzieję, że Ema zrozumie. Ale mogłem się mylić.

Nie widziałem się z Rachel od dnia, w którym wyleciałem do Kalifornii, gdy pojawiłem się na jej progu i wywróciłem jej świat do góry nogami. Drugi powód ciszy w stołówce: Rachel była popularną dziewczyną. A konkretnie przewodziła szkolnej drużynie cheerleaderek, była najgorętszą laską w szkole i wszyscy o niej mówili – rozumiecie, o co mi chodzi. Ludzie zwracają uwagę na takie osoby. Trzeci powód: Rachel i Troy byli kiedyś – robi mi się niedobrze na samą myśl – parą. Zapewniała mnie, że wtedy była młoda i głupia, a ich związek już dawno się skończył, chociaż może powinna to dokładniej wyjaśnić Troyowi. Nie mogłem nie zauważyć, że Rachel nie podeszła, żeby się z nami przywitać. Szła w kierunku stołu Troya. Usiadła na miejscu Bucka i posłała Troyowi wymuszony smutny uśmiech. Poczułem, że moja twarz płonie. – Przestań – wyszeptała Ema. – Co? Zmarszczyła czoło i pokręciła głową. – Troya właśnie wyrzucono

z drużyny koszykarskiej. Musi mu okazać wsparcie, nie sądzisz? Wcale tak nie sądziłem. Ale nie o to chodziło. Rachel nawet na nas nie zerknęła. Ema nie znała powodów, ale ja tak. Wujek Myron ostrzegał mnie, że taka będzie cena wyznania prawdy, ale… Jak to ujął? „Najgorsza prawda jest lepsza od najpiękniejszego kłamstwa”. Rachel mnie unikała. Nie wiem, jakiej rady można mi było udzielić. Zapewne „daj jej trochę czasu”. Już to zrobiłem. Niedużo, ale wystarczająco wiele. Poza tym nauczyłem się, że „dawanie czasu” często oznacza „rozjątrzanie”. Musiałem stawić Rachel czoło. Im szybciej, tym lepiej. 11 Pomiędzy lekcjami specjalnie przechodziłem obok szafki Rachel, licząc na to, że ją tam spotkam. Na ostatniej przerwie w końcu mi się udało, ale nie była sama. Jej szafkę otaczała zbieranina cheerleaderek, mięśniaków i innych popularnych uczniów, którzy przyszli ją przywitać i okazać troskę. Nie znałem ich. Oni też mnie nie znali. Byłem nowy, więc wzbudzałem pewną dozę naturalnego zaciekawienia. Myślę, że mój wzrost także przyciągał uwagę, a, być może, zaczynały też chodzić słuchy o moich

umiejętnościach koszykarskich. Oczywiście, znacznie straciłem na popularności, gdy postanowiłem spędzać czas z Emą i Łyżką. Więc może teraz uchodziłem raczej za dziwaka niż ciekawostkę. Rachel zobaczyła, że się zbliżam, i powoli pokręciła głową. Zrozumiałem znaczenie tego gestu. „Trzymaj się z daleka”. Powinienem to uszanować, skinąć głową i odejść w swoją stronę. Nie zrobiłem tego. Stanąłem i bezgłośnie spytałem: „Kiedy?”. W odpowiedzi trzasnęła drzwiami szafki. Posłała mi ostatnie przeszywające spojrzenie, odwróciła się i odeszła. Świetnie. Na ostatniej lekcji miałem higienę z panem Nachtem, która nie mogłaby być nudniejsza, nawet gdyby podczas zajęć podawano leki nasenne. Po zakończeniu lekcji pośpiesznie wróciłem do szafki Rachel, ale jej nie zastałem. Poszedłem do swojej szafki. Za pół godziny miałem trening koszykówki, ale chciałem dotrzeć na salę wcześniej i poćwiczyć rzuty. Wyjąłem z szafki swój telefon. Zobaczyłem, że przyszedł SMS od Łyżki: Mam coś o Jaredzie. Wpadnij wieczorem. Ponownie rozległo

się brzęczenie. Kolejna wiadomość od Łyżki, który żył dla nieistotnych ciekawostek: Jeżozwierze unoszą się na wodzie. Dobrze wiedzieć na wypadek, gdybym kiedyś chciał się rzucić na ratunek przemoczonemu jeżozwierzowi. Przebrałem się i jako pierwszy wszedłem do sali gimnastycznej. Trochę porzucałem, rozkoszując się odgłosami samotnego kozłowania i rzutów. Pozostali chłopcy zaczęli się wyłaniać z szatni. Żaden do mnie nie dołączył. Wcale mnie to nie zdziwiło. Zazwyczaj w sali rozlegały się śmiechy, głupie dowcipy, przechwałki i tym podobne. Ale nie dzisiaj. W sali było cicho jak w grobie – albo w stołówce. Rozlegały się tylko dźwięki kozłowanych piłek. O szesnastej trener Grady dmuchnął w gwizdek i kazał wszystkim usiąść. Brandon i jakiś chłopak, którego nie znałem, rozłożyli koślawą harmonijkową trybunę. Wszyscy wspięliśmy się o kilka stopni i znaleźliśmy sobie miejsca.

Trener Grady wyglądał, jakby od poprzedniego treningu postarzał się o dziesięć lat. Przez chwilę nerwowo krążył. Wszyscy patrzyliśmy na niego w milczeniu. Za nim stał trener Stashower i czekał z notatkami w dłoni. – Mamy pełne ręce roboty – w końcu odezwał się Grady. – Jak większość z was już wie, Troy został zawieszony. Ma prawo do odwołania, z którego skorzystał, ale na razie nie może trenować ani grać z drużyną. Troy był jednym z naszych kapitanów. Pod jego nieobecność, czy do końca sezonu, jeśli odwołanie nie przyniesie skutku, a szczerze mówiąc nie znam nikogo, komu by się to udało, Brandon będzie pełnił rolę jedynego kapitana. Wszyscy zwrócili wzrok na Brandona. Siedział z uniesioną głową i poważnym obliczem. – Jakby tego było mało, rodzina Bucka postanowiła, że powinien zamieszkać z matką, więc jego również nie będzie z nami w tym sezonie. Chyba nie muszę wam mówić, jak bardzo krzyżuje nam to plany. Trener Grady poprawił czapeczkę i przeciągle westchnął. – Ale zwycięstwo często rodzi się w bólach. Możemy się poddać albo stawić czoło wyzwaniu. Dla wielu z was to okazja, żeby pokazać się z jak najlepszej strony. Jako drużyna możemy pozwolić, żeby te przeciwności losu rozdarły nas na strzępy, albo możemy jeszcze bardziej zewrzeć szeregi. Zjednoczyć się lub rozpaść. Postawił stopę na najniższej ławce, oparł się na

kolanie i przez kilka sekund wpatrywał się w nasze twarze. – Wierzę w was wszystkich. Wierzę w tę drużynę. Wierzę też, że w tym sezonie nadal możemy osiągnąć wielkie rzeczy. Odpowiedziała mu całkowita cisza. – Dobrze, chłopcy, przebiegnijcie trzy okrążenia, a potem podania bez kozła w trójkach. Dalej. Klasnął w dłonie i ruszyliśmy. Trening nie przebiegł po mojej myśli. Jeżeli miałem nadzieję, że wpadka Troya mi pomoże, to się przeliczyłem. Okazało się, że reszta drużyny jest na mnie jeszcze bardziej wściekła, jakby to była moja wina. Ignorowali mnie. Podawali mi piłkę pod nogi. Ktoś uderzył mnie łokciem. Zacisnąłem zęby i walczyłem z całych sił, ale chwilami miałem ochotę dać sobie spokój. Kiedy trening dobiegł końca, byłem zlany potem, ale nie chciałem spędzić z tymi gośćmi ani chwili dłużej. Właśnie miałem wyjść, kiedy Brandon mnie zatrzymał. – Mickey? Odwróciłem się w jego stronę. – Musimy porozmawiać – powiedział. – No dobrze. Teraz? Podszedł do mnie. – Poczekajmy, aż pozostali wyjdą. Nie chcę, żeby nas zobaczyli. Weź prysznic, przebierz się, bez pośpiechu. Usłuchałem jego rady. Wszyscy nadal mnie unikali,

nie licząc chwil, gdy piorunowali mnie wzrokiem. Pół godziny później w szatni zostaliśmy tylko Brandon i ja. – Więc porozmawiajmy – rzuciłem. Brandon się rozejrzał. – Nie tutaj – szepnął. – Chodź. – Dokąd. – Nie pytaj, tylko chodź. Przytrzymał otwarte drzwi, zapraszając mnie do pustego korytarza. Wcale mi się to nie podobało. Zawodnicy i trenerzy już wyszli. Podobnie jak nauczyciele. Nasze kroki odbijały się echem. – Rozumiesz, co się dzieje, prawda? – spytał Brandon. – W jakim sensie? – Dlaczego wszyscy w drużynie są na ciebie wściekli. – Nie. – Pomyśl. Pomyślałem. I nadal nie rozumiałem. – Dołączasz do drużyny i nagle Troy zawala kontrolę antydopingową – wyjaśnił. – I co z tego? – odparłem, a po chwili dodałem: – Zaraz, czyżby oni podejrzewali, że miałem z tym coś wspólnego? Brandon pokiwał głową. – Wszyscy znamy Troya od lat. Można o nim wiele

powiedzieć, ale nie jest koksiarzem. – Więc uważają, że doprawiłem czymś jego próbkę moczu albo coś w tym rodzaju? Zatrzymał się i na mnie popatrzył. – A zrobiłeś to? – Czyś ty oszalał? – Odpowiedz. – Oczywiście, że nie. Zresztą nawet gdybym chciał, to niby jak? Brandon wzruszył ramionami. – Masz dostęp do szkoły. – O czym ty mówisz? – Ludzie wiedzą, że przyjaźnisz się z tym dziwakiem, synem woźnego. Miał na myśli Łyżkę. Już miałem zacząć bronić Łyżki i odburknąć, żeby go tak nie nazywał, ale wtedy coś sobie przypomniałem. Łyżka był dziwakiem. Co prawda cudownym, ale dziwakiem. – On ma klucze, prawda? Mógłby pomóc ci się dostać do różnych zakamarków. – Żeby sfałszować badanie antydopingowe? – Zaperzyłem się. – To wariactwo. – Czyżby? W zeszłym tygodniu byliście tutaj razem z dilerami. Postrzelili dzieciaka woźnego, zgadza się? – Owszem, ale…

– W miasteczku wydarzyło się wiele zwariowanych

rzeczy, odkąd się sprowadziłeś – przerwał mi Brandon. – Tak się składa, Mickey, że zawsze byłeś w ich centrum. Szliśmy ciemnym korytarzem. Coraz mniej mi się to podobało. – Dokąd idziemy, Brandonie? – Już prawie jesteśmy na miejscu. Kiedy dotarliśmy do końca korytarza, usłyszałem znajomy głos. – Witaj, Mickey. Dzięki, że przyszedłeś. Odwróciłem się. To był Troy. 12 Cofnąłem się o dwa kroki, rozważając, jak to rozegrać. Mogłem rzucić się do ucieczki. Mogłem stanąć do walki. Nie bałem się. Całkiem dobrze się biję, chociaż z drugiej strony byłem sam, a ich było co najmniej dwóch. Być może, niedaleko kryli się inni. Mogłem także błyskawicznie uderzyć jednego i uciec korytarzem. Jednak ani Troy, ani Buck nie wykonali żadnego

ruchu. Po prostu stali, zerkając nerwowo, najpierw na siebie nawzajem, a potem znów na mnie. – Co się dzieje? – spytałem. – Musimy porozmawiać – odrzekł Brandon. – To wszystko. Tylko porozmawiać. – Znów zaczniesz pleść bzdury, że wrobiłem Troya? Tym razem to Troy się odezwał: – Nie. Ani przez chwilę w to nie wierzyłem. Zmierzyłem go wzrokiem. Po raz pierwszy, odkąd się poznaliśmy, Troy Taylor nie patrzył na mnie z otwartą wrogością. Nie mówił mi, że jestem trupem. Nie muczał na Emę. Wyglądał jak prawdziwy, żywy człowiek. – Potrzebuję twojej pomocy, Mickey. – Mojej? Brandon zbliżył się o krok. – Pamiętasz, o czym wcześniej mówiłem? O tym, że możesz się włamać do szkoły, i o sprawach, w które byłeś zaplątany. – Ale o co chodzi? Troy i Brandon ponownie wymienili spojrzenia. – Znasz się na takich rzeczach. – O czym wy mówicie? – Daj spokój, Mickey – rzucił Troy. – Mój tata jest szefem policji, zapomniałeś?

Gdybym tylko potrafił. Komendant Taylor nienawidził mnie zapewne jeszcze bardziej niż jego syn. – Powiedział mi, że prowadziłeś własne śledztwo, kiedy zniknęła Ashley. Że siedziałeś za kierownicą samochodu i włamałeś się do nocnego klubu w Newark. Wiem, że pomogłeś Rachel dowiedzieć się, kto strzelał do niej i do jej matki. Byłeś w szkole, kiedy tamte bandziory urządziły tutaj strzelaninę, i wyszedłeś z tego obronną ręką. Obronną ręką, pomyślałem. Łyżka leży częściowo sparaliżowany w szpitalu, a Rachel jest zdruzgotana. Można to tak nazwać. – Nadal nie rozumiem, o co wam chodzi. Troy popatrzył na Brandona, a ten zachęcił go skinieniem głowy. – Jesteś kimś w rodzaju detektywa – rzekł Troy. – Nie wiem dokładnie. Ale potrzebuję twojej pomocy. – W czym? – Chcę, żebyś mi pomógł dowieść, że nie zażywałem sterydów. – Ja? – Zerknąłem na Brandona, a potem ponownie na Troya. – Żartujesz, prawda?

– Wysłuchaj go – wtrącił się Brandon. – Nie zrobiłem tego, Mickey. Przysięgam. Nadal nie wierzyłem w to, co słyszę. – Po pierwsze, nie wierzę ci – powiedziałem. – Ale nawet gdybym ci wierzył, to odkąd się tutaj pojawiłem, nie robisz niczego poza znęcaniem się nade mną. Dokuczasz moim przyjaciołom. Próbowałeś zrobić mi krzywdę podczas treningu. – Wiem o tym. I przepraszam. – To nie wystarczy. – Mickey? – Co? Troy rozłożył ręce. – Jesteśmy kolegami z drużyny, prawda? Nic nie odpowiedziałem. – Tak postępują koledzy z drużyny. Pomagamy sobie nawzajem. Jak rodzina. Zgadza się, Mickey, być może w tym roku to ty będziesz gwiazdą. Może nawet zdobędziesz więcej punktów ode mnie. Nie wiem tego. Ale zdajesz sobie sprawę, że drużyna będzie miała większe szanse wywalczenia mistrzostwa stanu, jeśli będę w niej grał. Poruszyłem się nerwowo. – To nie moja sprawa – odparłem. – Mickey, popatrz na mnie przez chwilę, dobrze? Tylko na mnie popatrz. Usłuchałem.

– Przepraszam – powtórzył. – Dokuczałem ci, ponieważ jesteś nowy w szkole i chodzisz dopiero do drugiej klasy. Może także byłem trochę zazdrosny. W końcu dopiero co się tutaj pojawiłeś, a już jesteś gwiazdą koszykówki. Do tego moja dziewczyna spędza z tobą więcej czasu niż ze mną. Już miałem to skomentować, ale Brandon pokręcił głową, dając mi znak, żebym odpuścił. – Ale teraz proszę cię o pomoc – dokończył Troy. Nie byłem pewien, co odpowiedzieć. Cofnąłem się o krok. – Jak sam zauważyłeś, twój ojciec jest szefem policji. Niech on ci pomoże. – Nie może mi pomóc. – Oczywiście, że tak. – Potrzebuję kogoś o twoich zdolnościach. Kogoś, kto rozumie, kto jest częścią drużyny. Niemal dałem się przekonać, że stanowimy zespół. Ale potem wszystko sobie przypomniałem. Groźby Troya, to, jak znęcał się nad Łyżką, zabrał laptopa Emie, wystawił mnie i niemal doprowadził do tego, że wyrzucono mnie z drużyny, muczał za Emą i chichotał za każdym razem, kiedy wchodziła do stołówki. – Przepraszam – powtórzył Troy. Wyciągnął dłoń. – Możemy zacząć od nowa? – Muszę już iść – odparłem. – Mickey… – odezwał się Brandon.

– To nie jest moja walka. Sam powiedziałeś, że zawsze pakuję się w kłopoty. Tym razem zamierzam trzymać się od nich z daleka. Odwróciłem się i odszedłem korytarzem. 13 Brandon dogonił mnie, kiedy dotarłem do drzwi. – Powiało chłodem – powiedział. – Jest ponad piętnaście stopni. – Bardzo śmieszne. Chodziło mi o to, jak odprawiłeś Troya. – Chyba sobie kpisz. Byłeś przy tym, jak rzucił mi piłką w twarz. Kiedy to było? No tak, na ostatnim treningu. – Był zazdrosny. Już ci to wyjaśnił. Nic nie rozumiesz? Całe życie podróżowałeś. Nie wiesz, jak to jest żyć w takim miasteczku. Ludzie oczekują od ciebie pewnych zachowań. A Troy jest najlepszym miejscowym koszykarzem. Jego tata jest szefem policji. Miał świetną dziewczynę… tak, wiem, wcale mu jej nie odbiłeś… ale nagle pojawia się ktoś, kto zagraża wszystkiemu, co zdobył. Nie ma w tobie ani odrobiny współczucia? Przez chwilę się nad tym zastanawiałem.

– Źle traktował moich przyjaciół. – Chodziło mu o ciebie, nie o nich. Znów go usprawiedliwiał. – Zresztą bądźmy poważni, Brandonie, co ja mogę zrobić? Jego ojciec powinien mu pomóc. – Tata Troya nie może mu pomóc. – Dlaczego? – Ponieważ mu nie wierzy. To mnie zaskoczyło. – Co takiego? – Właśnie tak. Nawet ojciec się od niego odwrócił. Uważa, że syn oszukiwał. Komendant Taylor chciałby, żeby Troy wrócił do drużyny w inny sposób, przyznał się i powiedział, że to jego pierwsze przewinienie. Ale Troy tego nie chce. Zamierza oczyścić swoje imię. Chce, żeby prawda wyszła na jaw. Nie wiedziałem, co odpowiedzieć. – Powinieneś wziąć pod uwagę jeszcze jedno – dodał Brandon. – Co? – Czy ci się to podoba, czy nie, twoi koledzy z drużyny uważają, że miałeś coś wspólnego z zawieszeniem Troya. – Przecież nawet on nie wierzy, że maczałem w tym palce. – Możliwe, że im o tym powie. Albo nie. Może

zacznie się zastanawiać, dlaczego odrzuciłeś jego propozycję rozejmu i odtrąciłeś dłoń, którą do ciebie wyciągnął. Może dojdzie do wniosku, że pozostali mają co do ciebie rację. Milczałem. – Rozumiesz, o co mi chodzi? – spytał Brandon. – Chyba tak. To brzmi jak szantaż. Pomóż Troyowi albo wyjdziesz na tego, kto go wrobił. – To za mocno powiedziane – odparł. – Raczej pomóż Troyowi, a wyjdziesz na członka drużyny, z którym inni chcą grać, którego szanują, podziwiają i lubią. Na członka drużyny, który staje w obronie swojego kapitana, nawet w trudnych chwilach. – O rany. – Co? – Nic dziwnego, że zawsze wybierają cię na przewodniczącego klasy. Brandon uśmiechnął się i położył dłoń na moim ramieniu. – Pomóż mu, Mickey. Pomóż sobie. Pomóż swojej drużynie. A ponieważ jestem nieuleczalnym idiotą,

obiecałem, że to zrobię. 14 Ema źle to przyjęła. – Czyś ty oszalał? Właśnie wchodziliśmy do szpitalnego holu, kierując się w stronę pokoju Łyżki. – Gdybyś pozwoliła mi wyjaśnić… – Och, już słyszałam twoje wyjaśnienia. Chcesz pomóc Troyowi Taylorowi! Troyowi Taylorowi, kurczę! – Rozłożyła ręce. – Co się stało? Żaden seryjny zabójca akurat nie potrzebuje twojej pomocy? – Daj spokój. Zrobię to sam, w porządku? – Nie, nie w porządku. Pracujemy razem. To część umowy. A tak się składa, że teraz mamy pilniejsze sprawy na głowie. – Chodzi ci o twojego… – próbowałem powiedzieć to bez cienia sarkazmu w głosie – chłopaka? – Kpisz sobie ze mnie? A przecież się starałem… – Zresztą to i tak byłaby strata czasu – rzuciła Ema. – Dlaczego? – Ponieważ wiesz, że Troy jest winny. – Wiele osób tak nie uważa. – Na przykład kto? Brandon? Posłuchaj, to miły gość, ale zawsze był zafascynowany Troyem. – Możliwe, że będę musiał się tym zająć –

odparłem. – Będziesz musiał? – Żeby pomóc samemu sobie. – W jakim sensie? – Żeby koledzy z drużyny zobaczyli mnie w lepszym świetle. Ema zamrugała. – Mówisz poważnie? – Oni mnie nienawidzą, Emo. Wszyscy. – I sądzisz, że co się stanie, jeśli pomożesz Troyowi? Wszystkie mięśniaki uznają cię za spoko gościa? – Nie. – Bo wiesz, jeśli chcesz być spoko, to najlepszym sposobem będzie pozbycie się oferm, które cię otaczają. – Przestaniesz w końcu? Wsiedliśmy do windy. – Nadal nie rozumiem – ciągnęła Ema. – Co będziesz z tego miał? Otworzyłem usta, zamknąłem je, ale spróbowałem. Chociaż to bezcelowe. Ona nie zrozumie. – Zdajesz sobie sprawę, co dla mnie znaczy koszykówka? Ema popatrzyła mi w oczy i przysunęła się bliżej. Poczułem, że robi mi się ciepło.

– Tak, oczywiście. – Nie można być wyrzutkiem we własnej drużynie – wyjaśniłem. – Nie można być samotnikiem, który siedzi przy stoliku w kącie. – Tak jak ja? – Nie, tak jak my. Koszykówka to gra zespołowa. Na tym polega jej piękno. Chcę brać w tym udział. Dlatego mi zależało, żeby moi rodzice osiedli w jednym miejscu. Wiedziałem, że dzięki temu będę mógł grać w prawdziwej drużynie. Dowiedzieć się, jak to jest być częścią zespołu. Przerwałem, ponieważ nagle emocje wzięły nade mną górę. A gdybym tego nie chciał? Gdybym trzymał gębę na kłódkę? Czy tata by wtedy żył i był ze mną? Czy mama trzymałaby się z daleka od narkotyków? Czy moje pragnienie, żeby zostać częścią prawdziwej drużyny, wszystko zniszczyło? – Wiem, że tego chcesz, Mickey – powiedziała cicho Ema. – Rozumiem. Ale pomagając Troyowi Taylorowi… – Udowodnię, że jestem gotów zrobić wszystko dla dobra drużyny. Pokręciła głową, ale nie oponowała. Dotarliśmy do drzwi pokoju Łyżki. Nikogo nie było w pobliżu, więc lekko zapukałem i pchnąłem drzwi. Usłyszałem znajomy głos:

– Czy wiesz, że mrówki przeciągają się po obudzeniu? Uśmiechnąłem się. Typowy Łyżka. – W odróżnieniu od mojej ciotki Tessie. Ona nigdy się nie przeciąga. Zastanawiałem się, którą pielęgniarkę albo lekarza zabawia tymi przypadkowymi ciekawostkami, ale kiedy zobaczyłem, kto jest w pokoju, stanąłem jak wryty. To była Rachel. Łyżka uśmiechnął się do nas ze swojego łóżka. – Świetnie, jesteśmy w komplecie. Rachel uściskała Emę na powitanie, ale mnie tylko skinęła głową i zaraz się odwróciła. Ema popatrzyła na mnie zaskoczona. Rachel zazwyczaj odnosiła się do mnie ze znacznie większą sympatią, ale Ema oczywiście nie wiedziała o naszej ostatniej rozmowie, podczas której wyznałem Rachel prawdę o śmierci jej matki. – Czworo – kontynuował Łyżka. – Czy wiecie, że liczbę cztery w wielu wschodnioazjatyckich kulturach uznaje się za pechową? Wszystko dlatego, że słowo oznaczające cyfrę cztery brzmi tam jak to oznaczające śmierć. Poprawił okulary na nosie. – Niesamowite, prawda? Ema westchnęła. – Dowiedziałeś się czegoś o Jaredzie Lowellu? Zanim Łyżka zdążył odpowiedzieć, drzwi za naszymi plecami się otworzyły. Do sali weszła

pielęgniarka w różowym szpitalnym fartuchu. Nie spodobał jej się nasz widok. – Co to ma znaczyć? Łyżka rozpostarł ręce. – To moja paczka. – Twoje co? – Paczka. Moi kumple, moja ekipa, moi ziomale… – Należą do najbliższej rodziny? – Są kimś więcej – odrzekł Łyżka. – Moją paczką, moimi kumplami, moją ekipą, moimi… Pielęgniarka nie miała ochoty tego słuchać. – Wolno ci przyjmować tylko pojedynczych gości spoza najbliższej rodziny, Arthurze. Dobrze o tym wiesz. Łyżka zmarszczył czoło. – Ale wczoraj przyszła dwójka. – Więc złamali zasady. Niech dwoje z was jak najszybciej opuści salę. Wymieniliśmy spojrzenia, nie wiedząc, co zrobić. Łyżka zdecydował za nas. – Porozmawiam z wami wszystkimi osobno, ale… Mam nadzieję, drogie panie, że nie uznacie tego za objaw seksizmu. Najpierw chciałbym uciąć sobie męską pogawędkę z nim. Mrugnął do mnie. Próbowałem nie zmarszczyć

czoła. Ema nie sprawiała wrażenia zachwyconej. Rozumiałem dlaczego. To jej najbardziej zależało na odnalezieniu Jareda Lowella. – Mogę zaczekać – powiedziałem. – Najpierw porozmawiaj z Emą. Łyżka pokręcił głową. – Męska pogawędka. To ważne. – Wbił we mnie wzrok, starając się coś mi przekazać. Zauważyłem, że jego prawa dłoń spoczywa obok guzika przyzywającego pielęgniarkę. Zastanawiałem się, czy to on sam ją wezwał. Pielęgniarka klasnęła w dłonie. – No dobrze, moje panie, słyszałyście, co powiedział. Zostawmy ich samych, żeby porozmawiali jak kumple. – Wskazała drzwi i wyprowadziła Emę oraz Rachel na korytarz. Łyżka i ja zostaliśmy sami. – To ty wezwałeś pielęgniarkę? – spytałem. – Tak. – Po co? – Chciałem ci pokazać, co znalazłem, zanim powiemy Emie. – Dlaczego? To oszust, prawda? Jared Lowell. – Nie. Jej chłopak, Jared, jest prawdziwy. Może aż za bardzo. – Co masz na myśli? Łyżka nacisnął guzik obok łóżka, dzięki czemu usiadł bardziej prosto.

– Dom Jareda Lowella znajduje się w Massachusetts, na małej wyspie, Adionie. – Kłamstwo numer jeden – odparłem. – Co? – Powiedział Emie, że mieszka w Connecticut. – Cóż, w pewnym sensie to prawda. Dlatego zaznaczyłem, że tam jest jego dom. Tak naprawdę mieszka w Farnsworth, wypasionej prywatnej szkole średniej w Connecticut. Tylko dla chłopców. Muszą codziennie chodzić w marynarce i krawacie. Wyobrażasz sobie? To by mi całkowicie popsuło styl. W końcu w szkole uchodzę za szykownego, nie? – Szykownego? – Eleganckiego. Nie uważasz, że ubieram się elegancko?

– Owszem – odrzekłem, nie chcąc zbijać Łyżki z tropu. – W każdym razie Jared Lowell ma siedemnaście lat i chodzi do ostatniej klasy. Rzeczywiście ma profil na Facebooku, ale praktycznie go nie używał aż do niedawna. Po swoim zniknięciu, czy cokolwiek to było, usunął niemal wszystkie zdjęcia. Ale o tym już wiesz, prawda? – Chyba tak. – Widziałeś jakieś jego zdjęcia? – spytał Łyżka. – Tylko profilowe. – Więc pewnie nie wiesz, że jest wysoki. Nie wiedziałem, jakie to ma znaczenie. – No i co? Łyżka popatrzył mi w oczy. – Ma metr dziewięćdziesiąt trzy. Tyle co ja. – No i co? – powtórzyłem. – Albo że gra w koszykówkę. Jest najskuteczniejszym rzucającym w swojej szkolnej

drużynie, ze średnią dziewiętnaście punktów na mecz. Pokiwałem głową. – No i co? – Albo że stracił ojca i mieszka z matką. Przestałem powtarzać „No i co?”. – Zauważyłeś, że Jared trochę cię przypomina? – Wcale nie – zaprotestowałem. – Jest bardziej wymuskany. Ciebie kobiety nazwałyby szorstkim. Ale owszem, Mickey, istnieje wiele podobieństw. – Do czego dążysz? – Do niczego. Po prostu ciekawi mnie, że Ema zakochała się w gościu, który… hm… mógłby być tobą. Milczałem. – Mickey? – Co mam powiedzieć? Obaj jesteśmy wysocy i gramy w kosza. Ja nie uczę się w wypasionej prywatnej szkole. Nie chodzę do ostatniej klasy, tylko do drugiej. Nie mieszkam ze swoją matką, ponieważ jest na odwyku, pamiętasz? Łyżka pokiwał głową. – To wszystko prawda – przyznał. – I nadal mam wrażenie, że to oszustwo. Udało ci się zdobyć dowód na to, że Jared Lowell naprawdę istnieje? – Tak. Istnieją artykuły prasowe dotyczące jego

meczów, zdjęcia oraz statystyki. Facet istnieje. – Wciąż sądzę, że to ściema – odparłem. – Rzeczywiście dostrzegam kilka podobieństw. Może ktoś, na przykład Troy, Buck albo jakiś inny palant, znalazł tego gościa w necie i założył jego profil na Facebooku… – Nie – uciął Łyżka. – Dlaczego? – Profil Jareda istnieje od czterech lat. Trochę trudno to wyjaśnić, ale ustaliłem, że właściciel komputera, z którego założono konto, pochodził z Adiony, gdzie znajduje się dom Lowellów. Poza tym Jared korzystał ze swojego konta. Niezbyt często, nie jest wielkim fanem Facebooka. Ale czasami coś zamieszczał i jego wpisy z pewnością nie są fałszywe. – Więc Jared Lowell naprawdę istnieje? – Tak. – I ten profil facebookowy należy do niego? – Tak. Uniosłem dłonie. – Więc gdzie teraz jest? – W normalnych okolicznościach powiedziałbym, że nie ma w tym żadnej wielkiej tajemnicy. – Czyli? – Czyli nic nie wskazuje na to, żeby zaginął. Zakładam, że jest w szkole. Podejrzewam, że gdyby został ranny albo zniknął, pojawiłaby się jakaś

wzmianka w sieci, nie sądzisz? – Owszem – przyznałem. – Wiemy tylko tyle, że obecnie nie korzysta ze swojego profilu facebookowego i przestał się komunikować z Emą. W normalnych okolicznościach powiedziałbym, że nas to nie dotyczy. Z jakiegoś powodu uznał, że Ema mu nie odpowiada i… no cóż, zabrakło mu klasy, żeby ją o tym poinformować. – W normalnych okolicznościach. – Właśnie. – Więc dlaczego te okoliczności nie są normalne? – Ponieważ w naszym życiu nic takie nie jest, Mickey – odparł Łyżka. – Dobrze o tym wiesz. Wiem. – A chociaż z jego profilu zniknęło wiele zdjęć, to od czasu, gdy zamilkł, pojawiła się jedna nowa fotografia. Pokiwałem głową. – Motyl abeona – powiedziałem. – Otóż to. Westchnąłem. – Więc musimy to wyjaśnić. – Owszem. Chyba że… – Chyba że co? – Mamy wrogów, prawda, Mickey?

Pomyślałem o jasnowłosym, zielonookim sanitariuszu. Zabrał mojego ojca po wypadku samochodowym. Podpalił dom Nietoperzycy – główną siedzibę Schroniska Abeony – gdy byłem w środku. – Mamy – przyznałem. – On może być kolejnym. Jared Lowell. Możliwe, że to pułapka. Łyżka mógł mieć rację. Ale to mi podsunęło inny pomysł. – Pamiętasz? Podałem mu starą czarno-białą fotografię. Mężczyzną w nazistowskim mundurze był, jak mi

początkowo powiedziano, Rzeźnik z Łodzi, potworny zbrodniarz wojenny, który zabił setki, może tysiące ludzi podczas drugiej wojny światowej. Ale to nie była prawda. Przynajmniej nie pełna. Ta twarz należała do sanitariusza o jasnych włosach i zielonych oczach. Długo mnie to szokowało – jak to możliwe, że nazista z czasów wojny był sanitariuszem, który zabrał mojego ojca? Ale czasami najprostsze rozwiązanie jest tak blisko nas, że go nie dostrzegamy. Nietoperzyca, korzystając z Photoshopa, dokleiła twarz sanitariusza do zdjęcia Rzeźnika z Łodzi. Wciąż nie miałem pojęcia, kim on jest. – Jasne – odrzekł Łyżka. – Ale o co chodzi? Wskazałem palcem twarz na zdjęciu. – Wiesz, że tak naprawdę to nie jest Rzeźnik z Łodzi, prawda? – No, wiem. – Czy potrafisz w jakiś sposób ustalić, czyja to twarz? Łyżka uważnie przyjrzał się zdjęciu. Zaczął powoli kiwać głową. – Myślę, że to możliwe. Popracuję nad tym. – Okay. Schował zdjęcie do szuflady obok łóżka. – Lepiej wpuść Emę. Jak myślisz, co powinienem jej powiedzieć? – Prawdę. Patrzyłem,

jak leży na szpitalnym łóżku, sparaliżowany od pasa w dół. Starałem się o tym nie myśleć. Tylko tak mogłem się jakoś trzymać. Nagle jednak znów poczułem, że mam ochotę się rozpłakać. Łyżka podniósł na mnie wzrok, po czym się odwrócił. – Arthurze? – odezwałem się. – Nie nazywaj mnie tak. – Łyżka? – Co? Przełknąłem ślinę. – Jak się czujesz? Tak naprawdę? Posłał mi szeroki uśmiech. – Wspaniale! Patrzyłem na niego, cierpliwie czekając. W końcu uśmiech się ulotnił. – Prawdę mówiąc, trochę się boję. – Tak, rozumiem. Cisza. – Mickey? – Słucham? – Czy kiedy już porozmawiam z dziewczynami, mógłbyś trochę ze mną posiedzieć? Udało mi się powstrzymać łzy.

– Jak długo zechcesz. 15 Ema weszła jako następna, a ja zostałem sam z Rachel, po raz pierwszy od chwili, gdy zapukałem do jej drzwi i powiedziałem prawdę o śmierci jej matki. Przez kilka minut unikaliśmy się wzrokiem. Czułem się absurdalnie niezręcznie, przestępowałem z nogi na nogę, a nawet udawałem, że pogwizduję. Nie miałem pojęcia po co, ale właśnie to robiłem. Kołysałem się na palcach stóp. Miałem wrażenie, że moje dłonie są ogromne, i nie wiedziałem, gdzie je ukryć. W końcu wepchnąłem je do kieszeni. Rachel była piękna. Tak po prostu. Fizycznie niczego jej nie brakowało, każdy tak uważał. W naszym liceum uchodziła za szkolną piękność, ale często bywa tak, że te „najgorętsze” dziewczyny, chociaż niewątpliwie atrakcyjne, wyglądają pospolicie i typowo albo jakby wyszły spod jednej sztancy. Nawet powszechnie uznana atrakcyjność może być nudna. W jej przypadku było inaczej. Piękno Rachel było, cóż, interesujące. Zbliżyłem się do niej z wahaniem, spodziewając

się, że ponownie pokręci głową i mnie odprawi. Cudownie pachniała, jak fuksja i bez. – Hej – odezwałem się, ponieważ elokwentny ze mnie facet. – Hej. – Wszystko w porządku? – spytałem. – Tak. Cisza. – Przepraszam – powiedziałem. – To nie twoja wina. – Twój ojciec uważał, że nie powinnaś poznać prawdy. Nie chciał, żebym ci mówił, co się stało z twoją mamą. Rachel przekrzywiła głowę. – Więc dlaczego to zrobiłeś? Nie spodziewałem się, że o to zapyta. Chyba oczekiwałem, że pochwali mnie za szczerość, ale przeszywała mnie wzrokiem, domagając się odpowiedzi. – Mój wujek kiedyś coś mi powiedział. – Twój wujek Myron?

– Tak. – Co takiego? – Chodziło o kłamstwo. Nawet jeśli kłamiemy dla czyjegoś dobra. – Mów dalej. – Nie pamiętam, jak dokładnie to ujął, ale powiedział, że kłamstwo może być dobre albo złe, ale już zawsze będzie nam towarzyszyło. Rachel pokiwała głową. Chciałem ją dokładniej wypytać. Dowiedzieć się, jak zareagował jej ojciec, ale nie wypadało mi tego robić. Staliśmy w milczeniu jeszcze przez kilka sekund. W końcu przerwałem ciszę. – Zdziwiłem się, kiedy cię tutaj zastałem. Łyżka do ciebie zadzwonił? – Nie. – Więc skąd wiedziałaś, że trzeba przyjść? – Znalazłam to w swojej szafce. Rachel wręczyła mi wypracowanie z historii, które napisała dla pani Friedman. Dostała piątkę z odręcznym dopiskiem „Brawo!”. Ale nie to było najważniejsze. Liczył się kształt, który ktoś odbił w prawym górnym rogu pierwszej strony. Motyl abeona. – To ty zrobiłeś? – spytała. Westchnąłem. – Przecież wiesz, że nie. – A więc kto? – Nie wiem. Ale chyba wszyscy się domyślamy.

Rachel pokręciła głową. – Jesteś tajemniczy jak ciastko z wróżbą. – Popatrzyła na drzwi sali Łyżki. – Podobno zaginął kolejny dzieciak. – Możliwe. Co Łyżka mówił, zanim przyszliśmy? – Że Thomas Jefferson miał oswojonego drozda, a kiedy był sam w gabinecie, zamykał drzwi i pozwalał ptakowi polatać. Uśmiechnąłem się. – Więc kto zaginął? – zapytała Rachel. – Chłopak, którego Ema poznała przez internet. Nazywa się Jared Lowell. Powiedziałem jej wszystko, czego się dowiedziałem. – Mogę ci zadać osobiste pytanie? – dodałem, kiedy skończyłem. – Jasne. – Czy ty i Troy…? – Nie. Kto jak kto, ale ty powinieneś to zrozumieć. – Co zrozumieć?

– On kocha koszykówkę tak samo jak ty. A w ostatnim roku nauki nagle mu ją odebrano. Niewykluczone, że Troy był na tyle dobry, żeby grać na poziomie uczelnianym, może nawet zdobyć stypendium sportowe, ale teraz wszystko przepadło. – Myślisz, że to zrobił? – spytałem. – Zażywał sterydy? – Właśnie. Twierdzi, że ktoś go wrobił. – To możliwe? – spytała Rachel. – Nie wiem. Dobrze go znasz – wstrzymałem oddech – więc chciałbym poznać twoje zdanie. – Dlaczego cię ono obchodzi? – Ponieważ poprosił mnie, żebym zajął się tą sprawą. Rachel szerzej otworzyła oczy. – Słucham? – Troy chce, abym udowodnił, że wyniki badania są błędne albo zostały zmanipulowane. – Ty? – Tak samo zareagowałem. Pokręciła głową. – O rany. – No więc? – Nie wiem – odrzekła. – Nigdy nie widziałam, żeby zażywał doping. Na pewno był straszliwie ambitny.

Ciąży na nim olbrzymia presja i rzeczywiście ostatnio był jakby bardziej drażliwy. Ale doping? Nie sądzę. Ema wyszła z pokoju i Rachel ją zmieniła. Po kilku minutach do nas dołączyła. Sądziły, że wyjdziemy razem, wyjaśniłem jednak, że muszę jeszcze na chwilę zostać z Łyżką. Dziewczęta zrozumiały i poszły do domu. Wszedłem do sali Łyżki cały w nerwach, ale szybko poprawił mi nastrój. Dużo się śmialiśmy. Życie jest dziwne, pomyślałem. Najważniejsze chwile zawsze okazują się najbardziej niejednoznaczne. Świetnie się bawiłem z Łyżką, chociaż pękało mi serce. Śmiech może być bardziej intensywny, kiedy miesza się ze łzami. Robiło się późno, ale nie chciałem go zostawiać samego. Wysłałem SMS-a do wujka Myrona, wyjaśniając, co się dzieje. Zrozumiał. Odbiorę cię, kiedy skończycie. Nie przejmuj się późną porą. Poprosiłem, żeby na mnie nie czekał – mogłem wrócić pieszo – a potem wyłączyłem telefon, zanim zdążył się sprzeciwić. Mijał czas. Łyżka włączył jakiś serial komediowy w telewizji. W pewnej chwili zorientowałem się, że umilkł, co nigdy się nie zdarzało. Odwróciłem się w jego stronę. Przysypiał. Obserwowałem go. Kłębiło się we mnie wiele

emocji. Nie starałem się ich analizować. Po prostu pozwalałem, żeby przeze mnie przepływały. Czułem, jak moje powieki robią się ciężkie. Postanowiłem zamknąć je tylko na minutkę, następnie sprawdzić, czy z Łyżką wszystko w porządku, i wrócić do domu. Taki miałem plan. Odpocząć tylko przez krótką chwilę. Nie wiem, ile czasu minęło. Być może godzina, a może dłużej. Śnił mi się wypadek samochodowy, w którym zginął mój ojciec, pisk hamulców, zgrzyt uderzenia, moje bezwładnie lecące ciało. Widziałem ojca leżącego na ziemi, zakrwawionego, z zamkniętymi oczami, a także tamtego sanitariusza, cholernego sanitariusza o jasnych włosach i zielonych oczach, który skrzyżował ze mną spojrzenia… Czyjaś dłoń dotknęła mojego ramienia. – Mickey? Aż mnie zmroziło. Obudziłem się gwałtownie. Znów byłem w szpitalnej sali Łyżki. Było ciemno. Łyżka spał. Dłoń nadal spoczywała na moim ramieniu. Obróciłem się razem z krzesłem i podniosłem wzrok na sylwetkę pielęgniarki. Tylko że to nie była pielęgniarka. Zrozumiałem to w chwili, gdy usłyszałem jej głos. Nietoperzyca. 16 Miałem do niej milion pytań. Nietoperzyca trzymała rękę na moim ramieniu. Jej dłoń była koścista i naznaczona plamami wątrobowymi oraz grubymi żyłami. Wiedziałem, że musi mieć

znacznie powyżej osiemdziesięciu lat. Wyglądała na taki wiek. Zdawałem sobie sprawę, że powinienem przestać nazywać ją w myślach Nietoperzycą. Naprawdę nazywała się Elizabeth „Lizzy” Sobek. Cała jej rodzina zginęła podczas Holokaustu, ale Lizzy jako dziewczyna ocaliła grupę dzieci od pewnej śmierci w nazistowskim obozie koncentracyjnym. Następnie słynna nastolatka przyłączyła się do ruchu oporu, żeby walczyć z hitlerowskim okupantem. Później słuch o niej zaginął. Według większości książek historycznych zginęła podczas drugiej wojny światowej. Większość książek historycznych się myli. – Dobrze się pani czuje? – spytałem. Kiedy ostatnio byłem w jej domu, jasnowłosy mężczyzna o zielonych oczach spalił go do gołej ziemi. Od tamtej pory jej nie widziałem. – Nic mi nie jest – odpowiedziała. Górowała nade mną; sprawiała wrażenie większej i silniejszej niż kiedyś. Może dlatego, że zamieniła podartą długą białą koszulę nocną na szpitalny fartuch. Siwe włosy, które zazwyczaj opadały jej na ramiona, upięła w kok. Podeszła do łóżka Łyżki i zerknęła na tabliczkę z wynikami badań. Miała posępną minę. – Nie może pani czegoś zrobić? – spytałem. – On nie chodzi. – Nie jestem lekarką, Mickey.

– Ale czy nie może pani…? – Nie – odparła, po czym podeszła do głowy Łyżki. Odgarnęła mu włosy z czoła. – Przykro mi. – To za mało. – Jak zawsze. – To pani wina. – Być może. – Odwróciła się w moją stronę. – Ratujemy wielu, ale czasami trzeba za to zapłacić wysoką cenę. Wskazałem łóżko. – Tylko że to nie on powinien ją zapłacić. Prawie się uśmiechnęła. – Zamierzasz mnie pouczać o niesprawiedliwości życia, Mickey? – Nie, proszę pani. – Poprawiłem się na krześle. – Gdzie pani się podziewała? – To nieistotne. – Opuściła wzrok na Łyżkę. – Jest przeznaczony do wielkich czynów. – Więc wydobrzeje? – Tego nie powiedziałam. – Ponownie zwróciła się w moją stronę. – Mój dom już nie istnieje. – Sanitariusz. On go spalił. – Wiem. – Próbował mnie zabić. Nic nie odpowiedziała.

– Nadal nie rozumiem. – Otworzyłem szufladę obok łóżka Łyżki i wyjąłem czarno-białe zdjęcie. – Po co pani mi to dała? Tym razem również nie miała mi nic do powiedzenia. – Powiedziała mi pani, że to Rzeźnik z Łodzi z czasów drugiej wojny światowej – ciągnąłem, starając się zapanować nad złością. – Ale to wcale nie on. To znaczy ciało chyba należy do niego, ale twarz… to sanitariusz, który powiedział mi, że mój ojciec nie żyje. Po co pani mi to dała? – Rzeźnik z Łodzi zabił moją rodzinę – odrzekła. – Wiem. – Ten człowiek jest twoim Rzeźnikiem. Pokręciłem głową. – Czyli kim, moim wrogiem? Nic nie odpowiedziała. – Nadal nie rozumiem, po co dokleiła pani jego twarz do tego ciała. – To był test. – Jak to? – Chciałam sprawdzić, jak zareagujesz. Przekonać się, czy jesteś po naszej stronie. Czy może po jego. – Chwileczkę, to nie ma żadnego sensu. Kim on jest? – Kiedy ostatnio byłeś w moim domu, wszedłeś na górę, prawda?

Pokiwałem głową. – Widziałeś Korytarz Ocalonych. – Tak go pani nazywa? – Widziałeś? Owszem. Kiedy wspiąłem się po schodach starego domu, zobaczyłem, że ściany korytarza pokrywają zdjęcia dzieci i nastolatków. Setki, tysiące, może dziesiątki tysięcy. Były wszędzie, na obu ścianach i suficie. Warstwa na warstwie. Niektóre czarno-białe, inne kolorowe. Było ich tak dużo, że całkowicie zasłaniały ściany i sufit. Wyłącznie zdjęcia dzieci. Zaginionych. A raczej: uratowanych. – Zdjęcia spłonęły w pożarze – powiedziałem. – Wiem. – Nadal nie rozumiem, co mają wspólnego z tym facetem? – Gdybyś miał okazję dokładniej rozejrzeć się po korytarzu, być może znalazłbyś fotografię małego jasnowłosego chłopca o zielonych oczach. Zmarszczyłem czoło. – Był jednym z dzieci, które pani ocaliła? – Nie ja – odparła. – Więc kto? Tylko na mnie popatrzyła. – Mój ojciec?

Nie odpowiedziała. Nie musiała. – Mój ojciec uratował tego faceta? – Otworzyłem usta, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Zamknąłem je i spróbowałem ponownie. – Ale teraz on jest moim wrogiem? – Jest kimś jeszcze gorszym – powiedziała powoli. – Podłożył ogień. Prawie mnie zabił. Znów milczała. – Czy to on zabił mojego ojca? – Nie wiem. Mówiłeś, że widziałeś go na miejscu. Pokiwałem głową. – Był sanitariuszem. – I zabrał twojego ojca? – Tak. Odwróciła się i znów popatrzyła na Łyżkę. – To wszystko, co wiem. – O czym pani mówi? – Słyszałem złość w swoim głosie. – Za pierwszym razem, kiedy panią zobaczyłem, wyszła pani z domu i powiedziała mi wprost, że mój ojciec żyje. Już pani nie pamięta? Pokiwała głową. – Pamiętam – przyznała cicho. – Skoro pani nie wiedziała, to po co pani to mówiła? Zamknęła oczy.

– Kiedy usłyszałam o wypadku twojego ojca, rozpłakałam się. Przyzwyczajamy się do śmierci i innych kosztów. Już ci to tłumaczyłam. Jednak twój ojciec ocalił tak wiele dzieci. Tak samo twoja matka. Poświęcili swoje życie naszej sprawie i rozdrażnili wielu złych ludzi. Mimo wszystko, gdy dowiedziałam się o twoim ojcu, uznałam, że to tylko tragiczny wypadek. Nie miałam pojęcia, że Luther maczał w tym palce. – Luther? Tak ma na imię? Wyjęła zdjęcie z mojej dłoni. – Powinnam być mądrzejsza, Mickey. Oczywiście, wypadki się zdarzają, ale gdy chodzi o ludzi takich jak my, najczęściej stoi za nimi coś znacznie bardziej niegodziwego. Myliłam się. – Dlaczego zmieniła pani zdanie? – spytałem. Popatrzyła na mnie. – Dlaczego zaczęła pani podejrzewać tego Luthera? Staruszka uśmiechnęła się i przez chwilę widziałem w niej dziecko, którym kiedyś była. – Nie wierzysz w magię, prawda, Mickey? Błagam, tylko nie to, pomyślałem. – Nie. – Ja również. Widziałam zbyt wiele cierpienia, żeby wierzyć w przesądy. A jednak… Czekałem. Nie odzywała się, więc spróbowałem nowego podejścia. – Kim jest ten Luther? Jak się nazywa? – Nie wiem.

– Jak może pani nie wiedzieć? Wzruszyła ramionami. – Skupiamy się na ratowaniu, a nie na nazwiskach. – Ale to mój ojciec go ocalił? – Tak. – A potem pani myślała… – Że twój ojciec zginął w wypadku samochodowym. – Dlaczego pani zmieniła zdanie? – powtórzyłem. – Nie uwierzysz. Ja również w to nie wierzę. A jednak wiem to, co wiem. Nie wierzę w magię ani przesądy, lecz wierzę, że istnieją rzeczy, których jeszcze nie rozumiemy, a także takie, które przekraczają nasze zdolności pojmowania. Czasami wyjaśnianie, jak działa wszechświat, przypomina uczenie lwa czytania. Czytanie jest prawdziwe. Lew jest prawdziwy. Ale nigdy nie nauczy się czytać. Zlekceważyłem tę analogię, ale ją zrozumiałem. – Więc co się stało? – spytałem. – Popsuła mi się lodówka. – Co takiego?

– Jest stara. Tak głośno warczy. Ale mam ją od dawna. Lubię ją, a hałas mnie uspokaja. Starałem się nie westchnąć. – Panno Sobek? – Lizzy. – Słucham? – Nazywaj mnie Lizzy. – Dobrze, świetnie. Lizzy, pytałem o tego Luthera i mojego ojca. – A ja ci odpowiadam. Musisz być cierpliwy, Mickey. Nic nie powiedziałem. – Gdzie byłam? – Uwielbia pani swoją głośną lodówkę – odrzekłem, starając się nie zabrzmieć sarkastycznie. – A właśnie. Dziękuję. Tak, moja lodówka. Mam ją od, och, sama nie wiem. Wielu, wielu lat. – Fascynujące – odparłem, ponieważ nie mogłem się powstrzymać. Lizzy zignorowała moją uwagę. – Pewnego dnia lodówka się popsuła, więc wezwałam serwisanta. To było… czy ja wiem, jakieś dwa miesiące temu. – Okay – powiedziałem tylko po to, żeby ją zachęcić do dalszego mówienia. – Zapowiedział, że przyjedzie pomiędzy południem

a siedemnastą. Właśnie tak robią serwisanci. Nie podają konkretnej godziny, jak kiedyś, tylko przedział czasowy. Musisz siedzieć i na nich czekać, ale w sumie nie miałam nic innego do roboty. Chciałem siłą wyciągać słowa z jej ust, ale najwyraźniej musiała trzymać się własnego tempa. – O dwunastej zeszłam na parter. Lubię siedzieć w salonie i słuchać swojego starego gramofonu. Puszczam płyty przez cały dzień. Wiem, że to dziwne u staruszki, ale uwielbiam stary rock. The Who. Rolling Stones. Mam też Pet Sounds Beach Boysów. Słyszałeś ten album? – Tak. – Podoba ci się. – Bardzo. – Mnie też. Ale najbardziej lubię HorsePower. Znasz ich? Pokiwałem głową. – To był ulubiony zespół mamy. – Wiem. – Ponownie się do mnie uśmiechnęła. – Ale tamtego dnia wolałam być pewna, że usłyszę dzwonek do drzwi. Nie chciałam przegapić wizyty serwisanta. Dlatego nie włączyłam muzyki. Zaparzyłam sobie filiżankę herbaty Earl Grey i usiadłam przy kuchennym stole. Miałam wrażenie, że czekam całą wieczność. – Znam to uczucie – mruknąłem. – Słucham? – Nieważne. Czekała pani na serwisanta.

– Tak. Ale zasnęłam. Tam gdzie byłam, przy kuchennym stole. Nie wiem dlaczego. Nigdy nie drzemię w ciągu dnia. Ale chyba byłam zmęczona, a może to dlatego, że lodówka nie hałasowała. Albo nie grała muzyka. Nie potrafię tego wyjaśnić, w każdym razie zasnęłam. I właśnie wtedy to usłyszałam. – Co takiego? – Przez sen. Zapewne mi się to przyśniło. Usłyszałam głos twojego ojca. Próbowałem się nie skrzywić. – We śnie? – Być może. – I co takiego powiedział? – Niewiele słyszałam. Był bardzo przytłumiony. Ale wiedziałam, że to on. Wychwyciłam słowo „Luther”. To właściwie wszystko. Ale odniosłam wrażenie, że twój ojciec ma kłopoty. W jego głosie pobrzmiewała panika. Obudziło mnie pukanie do drzwi. Przyszedł serwisant. Nie wierzyłem własnym uszom. – I dlatego pani myślała, że mój ojciec żyje? – Tak. – Ponieważ pani usłyszała głos? – Jego głos. – We śnie? – Tak.

Nawet nie wiedziałem, co odpowiedzieć. – Mickey? – Tak. – Oczywiście, znasz losy mojej rodziny. Mojej matki. Ojca. Ukochanego brata. Pokiwałem głową. – Wszyscy nie żyją – dodała. – Dlatego wiem. – Co pani wie? – Wiem, że umarli do mnie nie przemawiają. – Zachichotała. Daleko w tle słyszałem pikanie szpitalnych maszyn. – Nigdy – ciągnęła. – Tyle śmierci, tyle lat, tyle duchów. Ale ani razu się do mnie nie zwrócili. Śmiejesz się, że staruszka słyszy głosy? Doskonale rozumiem. Jednak przekonałam się, że nie wszystko potrafimy wyjaśnić. Przynajmniej na razie. Wiem, co słyszałam. Słyszałam głos twojego ojca. Ostrzegał mnie przed Lutherem. Siedziałem nieruchomo. – A teraz on wrócił, prawda? – ciągnęła. – Więc może jednak nie jestem taką wariatką. Cisza. Przez dłuższą chwilę trwaliśmy w bezruchu. Wreszcie się odezwałem: – To dlatego pani użyła Photoshopa, żeby dokleić jego głowę do zdjęcia tego nazisty? – Fotomontaż. Tak.

– Chciała pani zobaczyć, jak zareaguję? Sprawdzić, czy znam Luthera? – Tak. – Myślała pani, że może z nim współpracuję? – Nie byłam pewna. Ale tam był. Powiedziałeś, że zabrał twojego ojca. – Rzeczywiście – przyznałem. – Ale tata go uratował, prawda? – Tak. – Więc dlaczego Luther miałby go skrzywdzić? – Czasami wszystko się psuje, Mickey. – Popatrzyła na Łyżkę. Sugestia była jasna. – To, że czynisz dobro, nie znaczy, że zło cię nie odnajdzie. Poczułem łzy napływające mi do oczu. – Co mam teraz robić? – Już coś robisz. Masz nowe zadanie. – Chodzi pani o tego chłopaka, którego Ema poznała w sieci? – Tak. – Dlaczego? – Będzie musiała odkryć prawdę. Musisz jej pomóc. – Okay. – Pamiętaj, Mickey. Nie zawsze udaje nam się kogoś uratować. – Co pani ma na myśli?

– Twoje poszukiwanie. Nie musi się zakończyć pomyślnie. – Dlaczego pani…? Drzwi za naszymi plecami się otworzyły. Kiedy pielęgniarka weszła do sali, Lizzy Sobek poruszyła się z szybkością, która nie pasowała do jej wieku. Wypadła na korytarz, przepraszając zaskoczoną pielęgniarkę, po czym zniknęła. Patrzyłem w ślad za nią, ale pielęgniarka zasłaniała mi widok. – Przepraszam, ale kto to był? – spytała. – Inna pielęgniarka – odparłem i ją ominąłem. Kiedy wyszedłem na korytarz, popatrzyłem w lewo, a potem w prawo. Pusto. Nietoperzyca zniknęła. 17 Następnego dnia podczas długiej przerwy jak zwykle siedzieliśmy z Emą przy stole dla wyrzutków. Właśnie miałem opowiedzieć o odwiedzinach Nietoperzycy, gdy zobaczyłem, że Ema wytrzeszcza oczy i odrywa wzrok od mojej twarzy. – Co jest? Nie odpowiedziała. Spoglądała mi przez ramię, a sądząc po jej minie, jakiś zombie rodem z horroru powoli zbliżał się do mnie od tyłu, gotów zatopić zęby

w moim ciele. Powoli się odwróciłem, żeby sprawdzić, co tak przeraziło Emę. Zmierzał ku nam Troy Taylor. Niósł przeładowaną tacę z jedzeniem. Trzy kartony mleka, kanapka wielkości poduszki, sterta frytek, galaretka, sam nie wiem, co jeszcze. Szedł ze swobodą i pewnością siebie, na jaką Emę i mnie nigdy nie było stać w tym pomieszczeniu. – Co, do…? – wyszeptała Ema. – Chyba nie zamierza… Troy się przed nami zatrzymał. Błysnął uśmiechem, który niemal skłonił mnie do sięgnięcia po okulary przeciwsłoneczne, po czym się odezwał: – Cześć, mogę z wami usiąść? Zanim zdążyliśmy otrząsnąć się z zaskoczenia i odpowiedzieć, z hukiem postawił tacę na stoliku i przyciągnął krzesło. Usiadł ciężko, jakby ktoś go podciął. Chwycił kanapkę w obie dłonie. – Co u was słychać? Odgryzł potężny kęs i zaczął żuć. Ema popatrzyła na niego, jakby urwał się z choinki. – Czego chcesz?

– Kto powiedział, że czegoś chcę? – Zazwyczaj tutaj nie siadasz. – Staram się poszerzać horyzonty. To jakiś problem? – Na co dzień siadasz tam – odparła Ema, wskazując „popularny” stół. – Jeśli w ogóle spoglądasz w tę stronę, to tylko po to, żeby na mnie zamuczeć. Troy odłożył kanapkę, wytarł dłonie serwetką i posłał Emie najpoważniejsze spojrzenie, jakie kiedykolwiek widziałem u nastolatka. – Dlatego chciałem cię prosić o wybaczenie. – Przepraszam? – Nie, Emo… Czy mogę cię tak nazywać? A może wolisz „Emmo”? – Może być Ema – odrzekła zaskoczona. – Świetnie, dzięki. Nie, Emo, to ja powinienem cię przeprosić. Myliłem się. – Myliłeś się każdego dnia? – spytała Ema. – Każdego dnia od szóstej klasy? – Właśnie tak. Zachowywałem się okropnie. Nie mam nic na swoje usprawiedliwienie. Jasne, mógłbym obwiniać Bucka. Wiesz… że to przez niego tak postępowałem. Być może ulegałem presji, sam nie wiem. Może wydaje ci się, że to łatwe siedzieć przy tamtym stole jako… tak, wiem, jak to brzmi… jako jeden z królów. Ale jak uczyła nas pani Friedman podczas zajęć z historii Europy, „Niespokojna to głowa,

co koronę nosi”. Ema i ja wpatrywaliśmy się w niego z rozdziawionymi ustami. – Może to dlatego, że Buck odszedł – ciągnął Troy. – Może ostatnie wydarzenia sprawiły, że widzę wszystko dokładniej. W każdym razie, Emo, chciałbym cię przeprosić i zacząć od nowa. – Żartujesz, prawda? Troy sprawiał wrażenie urażonego. – Nigdy nie byłem bardziej poważny. – Chyba masz mnie za idiotkę. – Dlaczego? – Uwielbiasz wykorzystywać ludzi, Troy. – Emo – wtrąciłem się. Gwałtownie zwróciła się w moją stronę. – Co? Ty to kupujesz? – Nie, ale… – On cię wykorzystuje, Mickey. Nie przyszedł tutaj

dlatego, że doznał olśnienia, ani dlatego, że Buck wyjechał. Potrzebuje naszej pomocy, żeby wykpić się z oblanej kontroli antydopingowej. – Emo? – przerwał jej Troy. Powoli przeniosła na niego wzrok. – Być może masz rację – przyznał. – Słucham? – Nie twierdzę, że Mickey i ja zostaniemy najlepszymi przyjaciółmi, ale gramy w jednej drużynie. To więź, którą trudno zrozumieć. Obaj pragniemy zwycięstwa i chcemy je osiągnąć u boku kolegów. – Ty to zrobiłeś, Troy. Oboje wiemy, że jesteś winny. – Wtedy ostatnie, czego bym chciał, to nagłaśnianie całej tej sprawy, prawda? – odparł. – Gdybym był winny, siedziałbym cicho. Tego chce mój stary. To na chwilę uspokoiło Emę. – Rozumiem, co czujesz – rzekł Troy. – Wcale nie rozumiesz – rzuciła. – Jak byś zareagował, gdybym usiadła przy twoim stole? Pewnie zacząłbyś muczeć. – To dobre pytanie – przytaknął Troy. – Bolesne, ale uczciwe. – Więc oblałeś kontrolę antydopingową i nagle mamy uwierzyć, że ujrzałeś światło? Przez chwilę się nad tym zastanawiał. – Prawda, Emo, jest taka, że potrzebuję pomocy twojego przyjaciela. Nie masz pojęcia, jak trudno było

mi się do tego przyznać. Brandon pomógł mi to dostrzec. Owszem, wiem, jak to brzmi, ale może zaważyła nasza rozmowa twarzą w twarz. Łatwo jest nienawidzić kogoś na odległość, ale znacznie trudniej, gdy się przed nim siedzi. Ema tylko zmarszczyła czoło. – Ale po tej rozmowie zacząłem o wszystkim rozmyślać. Chyba o całym swoim życiu. Oto koleś, wobec którego zachowywałem się jak palant, a jednak chce mi pomóc. Sam nigdy bym tego nie zrobił. Teraz mówię szczerze. To mi dało do namysłu. Zacząłem się zastanawiać, jakim jestem człowiekiem, a jakim chciałbym być. Dokładnie się sobie przyjrzałem, chyba po raz pierwszy w życiu. Wszystko zawsze łatwo mi przychodziło. Nie wiem, może tego potrzebowałem. Tak czy inaczej, długo patrzyłem na siebie w lustrze… I nie spodobało mi się to, co zobaczyłem. Troy wstał i zabrał swoją tacę. – Nie obwiniam cię, Emo. Nie spodziewam się, że wszystko ci wynagrodzę w jeden dzień. Krok po kroku. Więc jeśli nie przyjmujesz moich przeprosin za wszystkie okropne rzeczy, które mówiłem przez lata… a jeszcze nie masz ku temu powodu… to przynajmniej wybacz, że zawracam wam głowę. – Skinął mi głową i odszedł od stołu. – Do zobaczenia. Miałem ochotę za nim zawołać, ale się powstrzymałem. Ema także milczała. Tylko opuściła głowę i zaczęła skubać jedzenie. – Ale ściemnia. Nic nie odpowiedziałem. Nie miałem do niej pretensji. Dobrze ją rozumiałem. Lepiej niż dobrze. Ja również nie ufałem Troyowi, a przecież dokuczał mi dopiero od kilku tygodni. Ema musiała go znosić przez

większość życia. A jednak to on do nas przyszedł. Wykonał pierwszy ruch. Nie chciałem całkowicie go odrzucać. Wydawało mi się to niewłaściwe. To oni tak się zachowują, a nie my. Ema odłożyła widelec. – Powinniśmy się zająć wynikami kontroli antydopingowej Troya. – Naprawdę? Pokiwała głową. – Żebyśmy mogli raz na zawsze dowieść, że jest kłamliwym łobuzem. 18 Po szkole dostałem SMS-a od Łyżki. Był wysłany również do Rachel, Emy i do mnie. Mam coś. Wpadniecie wieczorem? Wszyscy odpisaliśmy, że tak. Szybko udałem się do szatni, przebrałem i podszedłem do kosza w kącie sali. Pojawiłem się jako pierwszy, więc mogłem liczyć na pięć minut samotności. Jako kolejny z szatni wyszedł jeden z juniorów, Danny Brown. Kiedy wziął piłkę i wbiegł na boisko, przestałem kozłować i czekałem na zwyczajowe lodowate spojrzenie. Ale się nie doczekałem. Co więcej, zamiast podejść do środkowego kosza, Danny Brown ruszył w moją stronę.

– Cześć, Mickey. – Eee, cześć, Danny. Nikt nas sobie nie przedstawił ani nigdy wcześniej nie zamieniliśmy słowa, ale właśnie się do mnie odezwał. Po chwili pojawili się pozostali członkowie drużyny i również, ku mojemu zaskoczeniu, podeszli do mojego kosza. Danny zebrał odbitą piłkę i mi ją podał. Ćwiczyliśmy podania i rzuty. Ludzie się ze mną witali. Przybijali mi piątkę. Pytali, jak mi się podoba w nowej szkole. Dopytywali o lekcje. Ostrzegali, których nauczycieli lepiej unikać, i zachwalali przydatne szkolne informatory. Jeden z chłopaków z ostatniej klasy, Eric Bachmann, zaproponował, że mnie podwiezie po treningu. Po raz pierwszy w życiu czułem się częścią drużyny. Wiem, że wydaje się to mało istotne w porównaniu z tym, co się działo wokół mnie. Chłopak Emy zaginął. Mój ojciec umarł, mama trafiła na odwyk, a ten wariat Luther prawdopodobnie próbował mnie zabić. Ale na te kilka minut zatraciłem się w cudownym poczuciu koleżeństwa, które innym przychodziło z taką łatwością. Moja radość trwała na boisku. Koledzy mi podawali, ja im także. Podczas jednej z szybkich kontr zamarkowałem ruch w stronę kosza, po czym wyrzuciłem piłkę w górę, a Brandon, jakby odczytując moje myśli, wyskoczył wysoko, chwycił piłkę jedną dłonią i wykonał efektowny wsad.

Koszykówka bywa poezją ruchu. Wszyscy wiwatowali, pokrzykiwali i klepali mnie po plecach. Brandon tylko wskazał mnie palcem, skinął głową i wrócił do obrony. Nie potrafię wam powiedzieć, jakie to było dla mnie przyjemne. Cheerleaderki ćwiczyły w kącie sali. Wszystkie widziały, jak gramy. Rachel posłała mi uśmiech, a moje serce wykonało salto. Tego dnia trening na boisku trwał tylko godzinę. Drugą godzinę spędziliśmy na pobliskiej siłowni U Schultza. Znajdowały się tam porządne przyrządy i chromowane ciężary, a także maszyny do ćwiczeń wyposażone w ekrany. Nie brakowało również sklepiku z ubraniami oraz baru serwującego soki. Wewnątrz pulsowała głośna muzyka. Zaraz za progiem wszyscy spoważnieliśmy. Siłownia należała do Borisa Schultza, ojca Bucka, więc zaraz sobie o nim przypomnieliśmy. Ponad dwadzieścia lat temu pan Schultz był słynnym kulturystą, Misterem New Jersey, który zajął miejsce w pierwszej dziesiątce zawodów o tytuł Mistera Ameryki. Wciąż imponował posturą, a na jego klatce piersiowej można było grać w tenisa stołowego. Nosił bardzo krótką fryzurę. Odnosiło się wrażenie, że zderzenie z jego kanciastym ciałem grozi licznymi złamaniami. Dzisiaj jednak pan Schultz sprawiał wrażenie mniejszego. Kiedyś widziałem to samo u swojej mamy,

może również u siebie. Tak może działać choroba, ale także smutek. Pan Schultz zaprowadził nas do naszych stanowisk, siląc się na dobry humor i entuzjazm, ale nie brzmiał przekonująco. Wyciskanie sztangi, ćwiczenia bicepsów, przysiady. Jak zwykle zachęcał nas do maksymalnego wysiłku, pokrzykując „dalej, jeszcze dwa razy” i tym podobne. Ale nie było w nim woli życia. Kiedy ostatnio tutaj byliśmy, nikt nie chciał ze mną ćwiczyć. W końcu moim partnerem został trener Stashower. Dzisiaj było wielu chętnych, a ostatecznie dołączył do mnie Danny Brown. Mniej więcej w połowie cyklu ćwiczeń zauważyłem coś dziwnego. A raczej kogoś. Wujek Myron? Przez duże okno zobaczyłem, że stoi w gabinecie pana Schultza. Właściciel siłowni wyszedł z sali i go przywitał. W gabinecie znajdował się także starszy brat Bucka, legendarny Randy Schultz. Ktoś kiedyś mi tłumaczył, jakie są szanse na zostanie zawodowym sportowcem. Mówiąc krótko, bliskie zeru. Kasselton to dosyć duże miasto. Gdzieś czytałem, że w okręgu New Jersey na każde trzy tysiące chłopców, którzy zaczynają grać w koszykówkę w trzeciej klasie, tylko jeden trafia do reprezentacji w college’u – do pierwszej, drugiej albo trzeciej dywizji. Pomyślcie tylko! W naszym mieście w lidze zaczyna grać pięciuset chłopców. To oznacza, że jeden zawodnik na sześć lat może liczyć na grę w college’u. A jakie są ich szanse na zawodowstwo? Zapomnijcie. W historii zwariowanego na punkcie sportu Kasselton tylko jeden gracz z tysięcy przeszedł na zawodowstwo, chociaż kontuzja nie pozwoliła mu

zagrać w więcej niż kilku meczach. Zgadliście. To mój wujek Myron Bolitar. A teraz, po raz pierwszy od czasu, gdy dwadzieścia lat temu kariera Myrona legła w gruzach, Kasselton miało kolejnego potencjalnego zawodowego sportowca – futbolowego skrzydłowego, Randy’ego Schultza, starszego brata Bucka. Po pobiciu wszystkich szkolnych rekordów Randy został gwiazdą konferencji Big Ten, najlepszym graczem dorocznego meczu Orange Bowl, a obecnie czekał na zaciąg do NFL. Specjaliści byli zgodni, że powinien zostać wybrany w pierwszym albo drugim naborze. Kasselton miało się dorobić pierwszego zawodowego futbolisty. Teraz jednak Randy Schultz, przyszły zawodowy skrzydłowy, z ponurą i poważną miną rozmawiał z moim wujkiem. Rozmowa wyglądała na ożywioną, przynajmniej jeśli chodzi o Randy’ego. Próbowałem przechwycić spojrzenie Myrona, ale zauważył mnie ojciec Bucka. Zmarszczył czoło i opuścił roletę. O co chodzi? – Mickey? To był Danny Brown.

– Następne ćwiczenie. Przysiady ze sztangą. Założyłem ciężary i asekurowałem Danny’ego. Kiedy skończyliśmy, wróciliśmy do szatni. – Po treningu idziemy w kilka osób do Pizzaioli. Zabierzesz się z nami? Potem mogę cię odwieźć do domu. Poczułem nagły przypływ radości. – Jasne, dzięki. Posłał mi zawadiacki uśmiech. Wziąłem prysznic, starając się nie ulegać euforii. To był dobry dzień. Miałem ich dotkliwie mało w ciągu ostatnich ośmiu miesięcy. Pragnąłem jednego normalnego wieczoru. Jednego wieczoru, podczas którego po prostu będę mógł wyjść na pizzę z kolegami z drużyny. Czy to coś złego? Do Pizzaioli pojechaliśmy w dziesiątkę. Mógłbym wam powiedzieć, o czym rozmawialiśmy, ale to były zwykłe męskie pogaduszki. Narzekaliśmy na miejscowe zawodowe drużyny. Delikatnie kpiliśmy z niektórych nauczycieli. Rozmawialiśmy o dziewczynach, chociaż

sam nie znałem żadnej z nich. Zadawali mi osobiste pytania. – Gdzie wcześniej mieszkałeś? – W wielu miejscach – odrzekłem. – Na przykład? – Głównie w Afryce. Trochę w Ameryce Południowej, Azji, Europie. Dużo podróżowaliśmy. Słuchali mnie z wytrzeszczonymi oczami. Większość z nich znała tylko Kasselton. Ostatni „nowy” zawodnik sprowadził się do miasta przed ośmiu laty. Chłopaki razem dorastali. Wiedzieli o sobie wszystko, niemal potrafili przewidywać, co każdy z nich za chwilę powie, dokładnie wiedzieli, jak się nawzajem rozśmieszyć, jak się do kogoś odezwać, kiedy się wycofać. Wcześniej byłem dla nich dziwakiem, teraz stałem się kimś egzotycznym. Nie wiem, ile pizzy zjedliśmy, ale dużo. Zwłaszcza

Brandon jadł jak wilk. Podchodzili do nas dorośli, żeby się przywitać i spytać o szanse naszej drużyny. Wydawało się, że wszyscy się znają. Brandon zawsze wstawał i witał dorosłych uściskiem dłoni. Czasami nas im przedstawiał z nadmierną kurtuazją. – Panie Mignone, pozwoli pan, że przedstawię panu kolegów – zaczynał, a następnie podawał nasze nazwiska od lewej do prawej. Większość chłopaków odpowiadała skinieniem głowy. Mnie inaczej wychowano, więc również wstawałem i wyciągałem dłoń. Zawsze pytali o to samo: – Bolitar? Jesteś spokrewniony z Myronem? – Jestem jego bratankiem. Wtedy domyślali się, że jestem synem Brada, i milkli. Jak powiedziałem, tutaj wszyscy się znali. To pewnie oznaczało, że znali także mojego tatę. Dobrze się bawiłem, zwłaszcza gdy uwaga nie skupiała się na mnie i mogłem tylko obserwować oraz słuchać. Dużo się śmiałem. Nie pamiętałem, kiedy ostatnio byłem tak rozbawiony, chyba nigdy. Chciałem, żeby cały świat zniknął. Chciałem

zapomnieć o Schronisku Abeony, zaginionych dzieciach, tacie i… Łyżce na szpitalnym łóżku. Zamknąłem oczy. Tak, chciałem zapomnieć. Tylko na jeden wieczór. Ale nie było mi to dane. Te kilka godzin ulgi na razie musiało mi wystarczyć. Telefon zabrzęczał, kiedy dostałem SMS-a. Był od Emy. Wszyscy przyszliśmy. Gdzie jesteś? 19 Kiedy dotarłem do szpitala, Ema i Rachel czekały na mnie przy windzie. Ema popatrzyła na mnie zaniepokojona. – O której skończył się trening? – spytała. – Nie zaprzątaj sobie tym głowy. Rachel wyczuła napięcie, ale mądrze dała mi spokój. – Chodźcie. Możemy wejść razem. – Myślałem, że wpuszczają tylko pojedynczych gości. – Nowa pielęgniarka, nowe zasady – wyjaśniła Rachel. – Dzisiaj usłyszałam, że to żaden problem. Rachel poszła przodem. Za nią szliśmy ja i Ema, która wpatrywała się w dal. – No co? – spytałem. – Jest późno.

– I co z tego? – Gdzie byłeś? – Na treningu. – Skończył się kilka godzin temu – odparła. – Żartujesz, prawda? Nie zatrzymywała się. – Muszę ci się spowiadać z każdego wyjścia? – rzuciłem. – Tylko wtedy, gdy jesteś ze mną umówiony. – Straciłem rachubę czasu. Miałem trening, potem poszliśmy do siłowni taty Bucka, a potem do Pizzaioli. Zatrzymała się. – Poszedłeś z nimi na pizzę? – Tak, z nimi. To moi koledzy z drużyny, Emo. Nie rozumiesz tego? Tylko pokręciła głową. – Co znowu? – Niczego nie kapujesz, prawda? – spytała. – To moi koledzy z drużyny. Nie muszę ich nienawidzić. – Nie powiedziałam, że musisz. – Ale? – Ale nic, Mickey. Możesz robić, co zechcesz. – Dziękuję, mamusiu.

Dotarliśmy do pokoju Łyżki. Siedział na łóżku z tym cudownym, głupkowatym uśmiechem na twarzy. – Cześć, Mickey, powiedziałeś im? – O czym? – Że jestem przeznaczony do wielkich czynów. – Zaraz, słyszałeś to? – zdziwiłem się. – Wszystko słyszałem. – Więc przez całą wizytę Nietoperzycy… – Nie spałem, zgadza się. Rachel westchnęła. – Ona tutaj była? W tym pokoju? Ema spiorunowała mnie wzrokiem. Ledwie uporałem się z lodowatymi spojrzeniami chłopaków z drużyny, a oto Ema przejęła ich zachowanie. – Tak – potwierdził Łyżka. – Udawała pielęgniarkę. Powiedziała, że jestem przeznaczony do wielkich czynów. – Poruszył brwiami, spoglądając na Rachel. – Jesteś pod wrażeniem? Popatrzyłem na Emę. – Miałem zamiar powiedzieć ci w stołówce, ale przyszedł Troy… – Nic się nie stało – rzuciła Rachel, chociaż nie mówiłem do niej. Myślę, że wiedziała i próbowała mnie uratować. – Co powiedziała? Zrelacjonowałem im wizytę Nietoperzycy. Kiedy

skończyłem, odezwała się Rachel: – Więc teraz wiemy na pewno. Musimy znaleźć Jareda Lowella. Pokiwałem głową. Ema nie zareagowała. Już nie próbowała mnie zabić wzrokiem, tylko wyglądała na zranioną. Częściowo ją rozumiałem, ale byłem też trochę rozdrażniony. – Pytanie brzmi: jak? – ciągnęła Rachel. Łyżka odchrząknął. – Tutaj zaczyna się moja rola. Wszyscy zwróciliśmy się w jego stronę. Wcisnął jakiś klawisz na laptopie. – Właśnie wysłałem wam najnowsze informacje, które zdobyłem na temat Jareda Lowella. Udało mi się dobrać do szkolnego rejestru w Farnsworth. Jared dobrze się uczy. Jest jednym z prymusów. Ale najważniejsze, że zdobyłem adres jego internatu i rozkład zajęć. W załączniku znajdziecie mapę. – Łyżka poprawił okulary na nosie. – Z tymi informacjami nie powinniście mieć problemu ze znalezieniem go. – Jego szkoła jest w Connecticut – przypomniała Rachel. – Wiem. – Jak mamy się tam dostać? – Och, Mickey umie prowadzić – odparł Łyżka. – Nielegalnie – zauważyła Ema.

– Nie mogę pojechać samochodem do Connecticut – zaprotestowałem. – Nie powinienem prowadzić nawet w miasteczku, a taka daleka wyprawa bez prawa jazdy byłaby zdecydowanie zbyt ryzykowna. Poza tym mój wujek skonfiskował wszystkie zestawy kluczyków. – Możecie pojechać autobusem – odrzekł Łyżka, pisząc coś na klawiaturze. – Sprawdźmy. Wsiadacie w cztery-cztery-jeden na Northfield Avenue i przesiadacie się w Newark. – Podał nam poranne godziny odjazdu. – Na miejsce możecie dotrzeć taksówką. – Kiedy ruszamy? – spytałem. – Jutro nie ma lekcji – zauważyła Ema. – Nauczyciele mają konferencję. Lepszej okazji nie będzie. Musiałem wrócić na trening o szesnastej, ale nie chciałem jej teraz o tym mówić. Zabrzęczał telefon Rachel. Zerknęła na ekran i zmarszczyła czoło. Nic na to nie poradzę, od razu zacząłem się zastanawiać, czy to nie Troy. – To mój tata – wyjaśniła, ciężko wzdychając. – Od czasu śmierci mamy… – Nie dokończyła. Wszyscy rozumieliśmy. – Chce wiedzieć, gdzie jestem. Lepiej już pójdę. – Schowała telefon do kieszeni i założyła plecak.

– Jutro trudno będzie mi się wyrwać. Tata chce mnie gdzieś zabrać na śniadanie, a potem może odwiedzimy babcię. – Nie musisz się tłumaczyć – odrzekłem. – Poradzimy sobie – zapewniła ją Ema. – Zresztą może przyda nam się ktoś na miejscu – dodałem. – Na wszelki wypadek. Nie miałem pojęcia, co chcę przez to powiedzieć, ale to dobrze zabrzmiało – jakbyśmy dawali Rachel jakieś zadanie do wykonania. Ema miała jednak rację. Nie musieliśmy jechać w trójkę. Pożegnaliśmy się i Rachel wyszła. – Możemy pracować nad dwoma sprawami jednocześnie, Mickey – rzekł Łyżka, podnosząc na mnie wzrok. – To znaczy? – To znaczy, że Nietoperzyca rozmawiała z tobą o Lutherze. Nic nie odpowiedziałem. – Luther to ten facet ze zdjęcia, które mi dałeś, prawda? – Prawda. – Twój Rzeźnik? – spytała Ema. Pokiwałem głową. – Zatem twój tata był taki jak my – ciągnął Łyżka. – Ratował dzieci dla Schroniska Abeony. – Tak – potwierdziłem.

– Wiedziałeś o tym? – Nie. A może coś podejrzewałem, sam nie jestem pewien. – Nic z tego nie rozumiem – rzekła Ema. – Skoro twój ojciec ocalił Luthera, to dlaczego on teraz próbuje cię skrzywdzić? – To proste – rzucił Łyżka. – Jak to? – Zapewne nie chciał być uratowany. Popatrzyłem na Emę, a ona na mnie. – Nie rozumiem. – Ja na razie też nie – przyznał Łyżka. – Ale Nietoperzyca powiedziała, że czasami coś się psuje. Zacząłem się nad tym zastanawiać. Przypomniałem sobie, że czytałem o syndromie sztokholmskim. Wiecie, co to jest? Miałem pewne pojęcie, ale pozwoliłem, żeby nam opowiedział. – Ofiara zaczyna odczuwać sympatię do swoich porywaczy. Nie czuje, że to niewłaściwe. Czytałem też o dzieciach bitych przez rodziców, które i tak nie chciały ich opuścić. Może ten Luther właśnie taki był. Może nie chciał, żeby go ratować. Zerknąłem na Emę. – Mówi z sensem – stwierdziła. Łyżka rozłożył ręce. – Jestem pełen niespodzianek, co?

– Ale jak nam to pomoże w jego odnalezieniu? – Właśnie tego zamierzam się dowiedzieć – odrzekł Łyżka. – Mam zdjęcie, które mi dałeś. Mam jego imię. To niewiele, ale może coś odkryję. 20 W windzie Ema milczała. – Pojedźmy jutro do Connecticut pierwszym autobusem – zaproponowałem. – Dotrzemy do szkoły Jareda o dziesiątej. – Okay. – Co się stało? – Nic. Zmarszczyłem czoło. – Wiem, jak bardzo chcesz być częścią tej drużyny – powiedziała. – A ja wiem, że cię to przeraża – odrzekłem. – Co takiego? – Myślisz, że zacznę spędzać czas z nimi, zamiast z tobą? Ema pokręciła głową. – Czasami jesteś taki tępy. – Nie o to chodzi? – Nie, nie o to. Wyszliśmy na zewnątrz. Ucieszyło mnie chłodne wieczorne powietrze. W szpitalach zawsze panuje ciężka i duszna atmosfera. Trudno tam oddychać. Przystanąłem i wziąłem głęboki wdech.

– Więc o co? – spytałem. – Nieważne. – Daj spokój, nie bądź taka. Powiedz. – Niektórzy ludzie słyszą, że piekarnik jest gorący, i trzymają ręce z daleka – odparła Ema. – Ale inni muszą go dotknąć i poczuć ból. Ponownie zmarszczyłem czoło. – Bardzo głębokie, Emo. Może raczej chodziło ci o patelnię? Zatrzymała się i położyła dłonie na moich ramionach. W blasku księżyca widziałem jej oczy. Staliśmy tak przez chwilę, a mnie naszła dziwna myśl. Chciałem ją pocałować. Chyba nigdy wcześniej świadomie o tym nie pomyślałem. Zawsze byliśmy tylko przyjaciółmi. Ale kiedy patrzyłem na nią w tym cudownym świetle, miałem ochotę ująć jej twarz w dłonie i ją pocałować. – Zamierzasz dotknąć piekarnika – powiedziała. – Chcę cię przed tym uchronić, ale nie potrafię. Mogę tylko obiecać, że kiedy poczujesz ból, będę przy tobie. – A ja będę przy tobie – zapewniłem ją. – Zawsze. – Zawsze – powtórzyła. Patrzyliśmy sobie w oczy. Nie wiem, jak długo. Już miałem położyć dłonie na jej twarzy, gdy któryś z przejeżdżających kierowców zatrąbił i wrzasnął: – Wynajmijcie pokój!

Czar prysł. Ema opuściła ręce i cofnęła się o krok. Oboje odwróciliśmy się i ruszyliśmy w stronę domu. Przez pewien czas szliśmy w milczeniu. Żadne z nas nie chciało wracać do tego tematu. Oboje woleliśmy udawać, że nic się nie stało. Z każdym krokiem coraz bardziej się oddalaliśmy od tamtej chwili, gdy prawie pocałowaliśmy się na szpitalnym parkingu. Napięcie osłabło. Znów stawaliśmy się przyjaciółmi. Kiedy dotarliśmy do skrzyżowania, Ema mnie zaskoczyła, ruszając w stronę spalonego domu Nietoperzycy. Trzymałem się u jej boku. – Co zamierzasz? – spytałem. – Pod domem znajdują się tunele. Sam mi mówiłeś. – No, tak. – A kiedy ostatnio zeszliśmy do piwnicy, znaleźliśmy ślad. – Sądzisz, że może uda nam się znaleźć kolejny? Ema wzruszyła ramionami. – Warto spróbować. Oczywiście, uważałem tak samo. Zrobiło się ciemno. Mogliśmy podejść do zgliszczy niezauważeni przez sąsiadów. Jednak wieczorem to niesamowite miejsce wyglądało jeszcze bardziej niesamowicie. Zatrzymaliśmy się na chodniku. Przed nami wznosiła się złowroga sylwetka ruin.

Latarnie uliczne dawały niewiele światła. Dom zbudowano tuż przy lesie. Dopiero teraz zdziwiłem się, dlaczego żadne z drzew nie zajęło się ogniem. Cóż za koszmary rozgrywały się w tym domu przez lata? Nie zabraliśmy latarek, ale mogliśmy sobie przyświecać smartfonami. Przygotowałem odpowiednią aplikację. Nie chciałem jej uruchamiać, dopóki nie zejdziemy pod ziemię. Wścibscy sąsiedzi mogliby zauważyć światło. Zadzwoniliby po policję, a to nie skończyłoby się dobrze. Drogę zagrodziło nam kilkadziesiąt znaków ZAKAZ WSTĘPU oraz TEREN PRYWATNY. Żółta taśma opasująca spalone ruiny lśniła jak odblask na dziecięcym rowerku. – Dziwne – szepnęła Ema. – Co? – Te wszystkie tabliczki i taśma. To chyba przesada. Też tak uważałem. Czy policji i straży pożarnej naprawdę aż tak bardzo zależało, żeby nikt tutaj nie wchodził? Znaki nie wyglądały na policyjne, tylko na kupione w sklepie żelaznym. Zastanawiałem się, czy to Lizzy Sobek je rozstawiła. Miałem co do tego wątpliwości. Może zrobił to któryś z innych pracowników Schroniska Abeony. Może Dylan Shaykes, facet z ogoloną głową, którego tożsamość ostatnio poznałem. To bez znaczenia. Nie dbałem o zakazy. Zamierzałem wejść do środka. Gdzieś w głębi

posiadłości mogły się znajdować wskazówki dotyczące Jareda Lowella, ale bardziej zależało mi na informacjach o śmiertelnym wrogu mojego ojca, tajemniczym Lutherze. Nietoperzyca – przepraszam, ale wciąż tak myślałem o Lizzy Sobek – powiedziała, że Luther został ocalony przez Schronisko Abeony, a jego zdjęcie wisiało w korytarzu, który spłonął. – Jeszcze jedno – wyszeptała Ema. – Co? – Po co Luther podpalił dom? – Ponieważ byłem w środku. Było za ciemno, żebym mógł zobaczyć twarz przyjaciółki, ale wyczuwałem jej wątpliwości. – Więc dlaczego cię nie zastrzelił albo nie dźgnął nożem? Po co spalił cały dom do gołej ziemi? Zrozumiałem, do czego zmierza. – Chciał zniszczyć dowody. – Możliwe.

– A część z tych dowodów… – …może się znajdować w tunelach pod domem – dokończyła za mnie Ema. Dotarliśmy do miejsca, gdzie kiedyś stała weranda. Przypomniałem sobie, jak zrujnowany był ten dom jeszcze przed pożarem, jak trząsł się aż do fundamentów, gdy pukałem do drzwi, jak płatki starej farby opadały ze ścian niczym łupież. Teraz pozostały tylko zgliszcza. Z jakiegoś jednak powodu nie umniejszało to mocy tego miejsca. Pożar ugaszono wiele dni temu, lecz ostra woń wciąż drażniła moje zmysły. Nic nie dymiło ani się nie tliło, ale miałem wrażenie, że ruiny wciąż parują. Myślałem o tym, co kryło się w tym budynku. O tym, że przez lata mieszkała tutaj w ukryciu legendarna bohaterka z czasów Holokaustu, którą dawno uznano za zmarłą. O wszystkich ocalonych dzieciach, które tymczasowo się tutaj ukrywały, wracały do zdrowia i opowiadały swoje historie. Budynek zniknął, ale ich głosy wciąż do nas szeptały. Ema chwyciła mnie za rękę, gdy wkroczyliśmy do ruin. Już kiedyś tutaj byliśmy. Znaliśmy drogę. Kominek znajdował się po lewej. Kiedyś stało na nim stare zdjęcie przedstawiające Nietoperzycę w towarzystwie grupki hipisów, zapewne zrobione w latach sześćdziesiątych. Uratowałem je z pożaru. Teraz leżało w szufladzie przy moim łóżku.

Wszystkie sprzęty z pokoju zniknęły – kanapa, stary gramofon, na którym Nietoperzyca odtwarzała swoje rockandrollowe albumy, fotel, szafa, wszystko. Pozostały tylko sadza i pył. Uruchomiłem aplikację latarki, kierując snop światła ku ziemi. Kiedy ostatnio tutaj byłem, gruz przesłaniał schody do piwnicy. Teraz już tak nie było, ale zapewne dlatego, że wcześniej utorowałem sobie przejście. Wyłączyłem aplikację. No dobrze, już wiedziałem, dokąd iść. Ruszyłem w stronę piwnicy. Ema trzymała się blisko. – Zejdę pierwszy i upewnię się, że nic nam nie grozi – powiedziałem. – Ponieważ jesteś silnym i dzielnym mężczyzną? – Ponieważ już kiedyś tam schodziłem, pamiętasz? – Owszem. Kazałeś mi tutaj zostać, pamiętasz? Westchnąłem. – Chcesz iść pierwsza? – I nadszarpnąć twoje bohaterskie ego? Nie ma mowy. Pokręciłem głową. Księżyc świecił na tyle jasno, że dostrzegłem jej prowokujący uśmiech. Miałem ochotę lekko nią potrząsnąć. A może ją pocałować. Rany, muszę przestać tak myśleć. Wejście miało postać olbrzymiej dziury. Przez chwilę do niej świeciłem. Schody sprawiały wrażenie zbyt słabych, żeby mnie utrzymać, ale nie

miałem wyjścia. Wiedziałem, że piwnica nie jest głęboka. Musiałem tylko zachować czujność. Kiedy dotarłem do trzeciego stopnia, usłyszałem trzask. Zeskoczyłem, zanim schody runęły, i wylądowałem na betonowej podłodze. – Nic ci nie jest? – spytała Ema. – W porządku. Poświeciłem komórką. Znajdowałem się pod ziemią, więc sąsiedzi nie mogli mnie zobaczyć. – Schodzę! – zawołała Ema. – Zaczekaj! – Co? Światło komórki tańczyło po pomieszczeniu. W jednym kącie stały pralka i suszarka, które wyglądały, jakby pochodziły z czasów prezydenta Eisenhowera. Po lewej stronie piętrzyła się sterta starych ubrań. Otworzyłem dwa tekturowe pudła. Były w nich same rupiecie. Żadnych teczek ani wskazówek, tylko pył i sadza. – Nie warto – odpowiedziałem. – Niczego tutaj nie ma.

– Jesteś pewien? Ponownie przyjrzałem się podłodze. Poprzednio znalazłem na niej zdjęcie, ale teraz była pusta. Wreszcie skierowałem snop światła tam, gdzie spodziewałem się znaleźć odpowiedź. Wzmocnione stalowe drzwi. Nie widziałem ich podczas poprzedniej wizyty. Chociaż wszystko inne w tym domu się rozpadało, te drzwi wyglądały na mocniejsze niż kiedykolwiek. Położyłem na nich dłoń. Sadza opadła i zobaczyłem blask stali. Poruszyłem gałką. Zamknięte. Spodziewałem się tego. Spróbowałem pchnąć drzwi ramieniem. Ani drgnęły. Musiałem dostać się na drugą stronę. Wiedziałem, że tędy nie przejdę, ale nie zamierzałem się poddać. Po prostu musiałem znaleźć inną drogę. – Mickey? – Wracam na górę. Sprawdziłem dolne stopnie. Sprawiały wrażenie wystarczająco wytrzymałych. Zacząłem się wspinać. Ema opuściła rękę, żeby mi pomóc. Nie potrzebowałem wsparcia, ale gdybym odmówił, znów zarzuciłaby mi seksizm albo coś innego. Dlatego przyjąłem jej pomoc, co być może stanowiło jeszcze bardziej seksistowskie posunięcie. – Co teraz? – spytała, gdy znów znalazłem się na powierzchni. – Garaż – odrzekłem. – Kiedy Dylan Shaykes mnie tutaj przywiózł, poprowadził mnie tunelem, który

zaczynał się w garażu na tyłach i prowadził do domu. Widziałem tam inne korytarze i drzwi. Założę się, że jedne z nich prowadzą do tego, co kryje się za stalowymi drzwiami. Garaż stał w lesie, w odległości mniej więcej pięćdziesięciu metrów. Wydawało się to dziwaczne, ale to samo można było powiedzieć o całej posiadłości. Las sięgał aż do domu, jakby pewnej nocy podkradł się i zajął podwórze. Kiedyś nie miało to dla mnie żadnego sensu. Teraz oczywiście rozumiałem więcej. Przez las biegła droga. Można było niepostrzeżenie podjechać do garażu, a nawet skorzystać z tunelu i dojść do domu, nie ryzykując zauważenia. Schronisko Abeony działało w atmosferze tajemnicy. Drzwi garażu były zamknięte, ale niczym ich nie wzmocniono. Przyjrzałem się zasuwce i stwierdziłem, że znajduje się tuż obok gałki. Dobrze. Uderzyłem piętą dokładnie nad gałką. Drzwi ustąpiły. – To wtargnięcie z włamaniem – zauważyła Ema. – Zapewne tak. Wzruszyła

ramionami i poszła przodem. Skierowałem snop światła na ziemię. – Stój! – ostrzegłem. – Co się stało? Wskazałem posadzkę. W pyle widniały świeże odciski butów. Ustawiłem stopę obok jednego z odcisków. Noszę buty numer czterdzieści sześć. Te odciski były tylko nieznacznie mniejsze, co oznaczało, że pozostawił je dorosły mężczyzna. Przyświecając sobie telefonem, podążyłem za śladami, aż do… Włazu w podłodze, który prowadził do tunelu. Tam ślady się urywały. – Ktoś niedawno tutaj był – stwierdziłem, gdyż zawsze zwracam uwagę na to, co oczywiste. – Albo wciąż tu jest – dodała Ema. Cisza. – No dobrze… – zacząłem. – Jeśli powiesz „zejdę sam”, to cię rąbnę. Podniosłem na nią wzrok. – W takim razie żadne z nas nie zejdzie. – Co?

– Łyżka jest sparaliżowany. Został postrzelony. Nie mam zamiaru znów ryzykować. Ema pokręciła głową. – Musimy to zrobić, Mickey. Przecież wiesz. – Niczego nie musimy. A jeśli Luther tam jest? – W takim razie przyparliśmy go do muru. – Żartujesz, prawda? Ema się przybliżyła. – Co innego możemy zrobić, Mickey? Wrócić do domu? Chciałem, żeby wróciła, ale wiedziałem, że tego nie zrobi. – Będziemy ostrożni – obiecała. – Dobrze? Jakie miałem wyjście? – Dobrze. Właz był zamknięty na zatrzask. Pochyliłem się i pociągnąłem za klamkę. Oboje zajrzeliśmy do tunelu. Ciemność. Tylko czarna dziura. – Cudownie – rzuciłem. Ema już uruchomiła aplikację latarki. W dół prowadziła drabina. – Ja zejdę pierwsza. – Postawiła stopę na najwyższym szczeblu. – Puść mnie przodem – poprosiłem.

– Nie ufam ci. Będziesz mi zerkał pod spódnicę. – Przecież nosisz dżinsy. – Ops. – Stłumiła nerwowy śmiech i weszła na drabinę. Podążyłem za nią. Kiedy znaleźliśmy się na dole, Ema poświeciła przed siebie. Latarka nie była silna, ale potwierdziło się to, co już wiedzieliśmy: znajdowaliśmy się w tunelu. Na jego końcu, jeśli wybierzemy właściwą drogę, będą czekały stalowe drzwi. Ale co jeszcze znajdziemy? Ema już chciała ruszyć dalej, ale położyłem dłoń na jej ramieniu. Odwróciła się, a ja uniosłem palec do ust, dając jej znak, żeby była cicho. Nie odezwała się ani nie poruszyła. Wytężyłem słuch. Niczego nie usłyszałem. To dobry znak. Tutaj na dole każdy odgłos odbijał się echem. Gdyby Luther albo ktoś inny przemieszczał się korytarzem, z pewnością byśmy go usłyszeli. Oczywiście to nie znaczyło, że nikogo tutaj nie ma. Echo demaskuje obie strony. Było słychać, że schodzimy po drabinie, więc Luther może gdzieś czekać, przyczajony, gotowy do ataku. – Idźmy powoli – wyszeptałem. Ema pokiwała głową. Ruszyliśmy tunelem. Zastanawiałem się, jak go zbudowano. Z pewnością Lizzy Sobek nie uzyskała zgody władz

Kasselton. Czy zatrudniła ekipę budowlaną? Raczej nie. Czy pomagali jej ochotnicy? A może tunel zbudowali „wybrańcy” Schroniska Abeony? Niewykluczone. Może nawet mój ojciec brał w tym udział. Jednak z jakiegoś powodu w to wątpiłem. Budowla sprawiała wrażenie starszej. Jak długo powstawała? A zresztą, kogo to obchodzi? Dotarliśmy do drzwi. Pamiętałem, że mijałem je podczas ostatniej wizyty. Dylan Shaykes, który mnie tutaj przywiózł, zakazał mi się zatrzymywać. Teraz próbowałem to sobie przypomnieć. Czy wyglądał na wystraszonego? Nie. Po prostu kazał mi iść dalej, ponieważ zmierzałem na spotkanie z Nietoperzycą. Sięgnąłem do gałki. Ale żadnej nie było. Jako to? Przyjrzałem się uważniej. Zobaczyłem

coś, co wyglądało jak dziurka od klucza. Nic więcej, drzwi były gładkie. Je również wykonano z wzmocnionej stali. Naparłem na nie, ale nawet nie drgnęły. Co Schronisko próbuje ukryć? Już mieliśmy ruszyć dalej korytarzem, gdy Ema się odezwała: – Mickey, patrz. Odwróciłem się w jej stronę. Początkowo niczego nie zobaczyłem, ale potem opuściłem wzrok na ziemię, którą oświetlała. Znajdowała się tam niewielka dźwignia, przypominająca te, którymi uruchamia się alarm przeciwpożarowy. – Co o tym sądzisz? – spytałem. – Chyba powinniśmy ją pociągnąć. Ema mnie uprzedziła. Chwyciła dźwignię i szarpnęła. Ta początkowo nie chciała ustąpić, jednak po mocniejszym pociągnięciu poruszyła się z trzaskiem. Ściana obok nas zaczęła się przesuwać.

Cofnęliśmy się i patrzyliśmy. To był dziwaczny widok. Przednia część ściany przybliżyła się, a następnie odsunęła w prawo, zakrywając stalowe drzwi. – Co, do…? – odezwała się Ema. Drzwi zniknęły. Zostały całkowicie zakamuflowane. Przez chwilę wpatrywaliśmy się w ścianę, czekając, aż coś się wydarzy. Bezskutecznie. Drzwi zniknęły. Zastanawiałem się, czy w tym tunelu jest ich więcej. Albo więcej dźwigni. – Pociągnij jeszcze raz – poprosiłem. Ema usłuchała. Ściana ze stęknięciem wróciła na swoje poprzednie miejsce. Drzwi znów były widoczne. Ponownie je pchnąłem, licząc na to, że dźwignia coś odblokowała, ale nadal nie ustępowały. – Nic nie rozumiem – przyznałem. – Ja też. Idziemy dalej? Pokiwałem głową. Nie mieliśmy tutaj już nic do roboty. W dalszej części tunelu natrafiliśmy na rozwidlenie dróg. Zatrzymaliśmy się. Usiłowałem

sobie przypomnieć, którędy poszedłem podczas ostatniej wizyty. Nie pamiętałem tego rozwidlenia, ale byłem wtedy bardzo rozproszony. Dylan Shaykes – wtedy jeszcze nazywałem go Łysym – prowadził mnie w stronę domu. Którędy poszliśmy – w lewo czy w prawo? W prawo, pomyślałem. Nie mam świetnej orientacji przestrzennej, ale miałem wrażenie, że dom znajduje się po prawej stronie. Poza tym ten korytarz był szerszy, jakby stanowił bardziej naturalną drogę. Ale już wcześniej skręciłem w tym kierunku, prawda? Właśnie miałem oświetlić lewą odnogę, gdy nagle usłyszałem jakiś hałas. Zamarłem. – Co się stało? – wyszeptała Ema. – Słyszałaś? – Chyba nie. Trwaliśmy w bezruchu. Znów usłyszałem ten sam odgłos. Nie potrafiłem go zidentyfikować. Czy to tylko moja wyobraźnia? Możliwe. Ale cokolwiek to było, najwyraźniej znajdowało się bardzo daleko. Czy kiedykolwiek mieliście takie wrażenie? Czy słyszeliście dźwięk tak cichy, odległy i przytłumiony, że nawet nie byliście pewni, czy nie jest złudzeniem? Może tylko dzwoni wam w uszach i wszystko wam się przywidziało. Właśnie tak się czułem.

– Słyszysz? – spytałem. A ponieważ oboje nadajemy na tych samych falach, Ema odpowiedziała: – Może. Coś bardzo cichego… Nie wiedzieliśmy, co robić. – Może to tylko stara rura – zasugerowała Ema. – Albo odgłosy z domu. No wiesz. Ledwie je słychać. – Wiem. – Więc co powinniśmy zrobić? – Pewnie szybko się stąd wynosić – odparłem. Poświeciłem w lewo. Oboje zobaczyliśmy, co tam się znajduje. – Strzał w dziesiątkę – stwierdziła Ema. Być może, pomyślałem. Najpierw zauważyliśmy stary telewizor. Nie wiem, jak bardzo był stary – nie tak wiekowy, jak hałaśliwa lodówka, która popsuła się Nietoperzycy – ale był pękaty i miał najwyżej ośmiocalowy ekran. Podłączono do niego urządzenie, które wyglądało jak olbrzymi staroświecki magnetofon. – To chyba do kaset wideo – powiedziała Ema. – Wciąż mamy coś takiego w kinie domowym. Wszedłem do pomieszczenia. Na półce nad moją głową znajdowały się dziesiątki kaset, ustawionych jak książki. Zacząłem je zdejmować. – To chyba nie są kasety wideo – zauważyłem. Wujek Myron miał w domu kasety z nagraniami

dawnych szkolnych meczów. Te taśmy wyglądały nieco inaczej. Były trochę mniejsze i mniej kanciaste. Miałem nadzieję, że wyczytam coś na etykietach, ale były tam tylko liczby. – Mickey? Ton głosu Emy zmroził mi krew w żyłach. Powoli się odwróciłem. Ema miała szeroko otwarte oczy i opierała dłoń na telewizorze. – Co się stało? – spytałem. – Telewizor. – Co z nim? Zobaczyłem, że przełknęła ślinę. – Jest ciepły. Ktoś go niedawno używał. Oboje ponownie znieruchomieliśmy w tej mrocznej, wilgotnej przestrzeni, uważnie nasłuchując. Kolejny odgłos. Tym razem prawdziwy. Nie mieliśmy co do tego żadnych wątpliwości. Ema popatrzyła na magnetowid. Wcisnęła jakiś guzik, a wtedy z urządzenia wysunęła się kaseta. Schowała ją do torebki. – Wynośmy się stąd – powiedziała. Nie miałem zamiaru się spierać. Pośpiesznie

wróciliśmy do tunelu i skierowaliśmy się w stronę garażu. Uszliśmy mniej więcej dziesięć metrów, gdy nagle usłyszałem za sobą ten sam odgłos. Zatrzymałem się i obejrzałem. To był Luther. Stał na drugim końcu tunelu i patrzył na nas złowrogo. Przez chwilę nikt z nas się nie poruszał. Nawet tutaj na dole, w tak słabym świetle, widziałem jego jasne włosy i zielone oczy. Przypomniałem sobie nasze pierwsze spotkanie w dniu wypadku samochodowego. Leżałem ranny, oszołomiony, niepewny, co się stało. Popatrzyłem w bok i zobaczyłem nieruchomego ojca. Sanitariusz zerknął na mnie i pokręcił głową. Teraz ten sam sanitariusz stał na końcu tunelu. Zacisnął obie dłonie w pięści. Sprawiał wrażenie rozwścieczonego. Kiedy zrobił krok w naszą stronę, Ema chwyciła mnie za rękę i krzyknęła: – Uciekamy! Nie ruszyłem się z miejsca.

Wykonał kolejny krok. – Mickey? – odezwała się Ema. – Idź – odpowiedziałem. – Co takiego? – Idź! – krzyknąłem. Nie miałem zamiaru odejść. Tym razem nie pozwolę mu uciec. Ten człowiek, którego nawet nie znam, był śmiertelnym wrogiem mojego ojca. A to czyniło go moim wrogiem. Może grób ojca nie skrywał żadnych odpowiedzi, ale założę się, że ten facet je zna. Nie wypuszczę go ponownie z rąk. Staliśmy naprzeciwko siebie jak dwaj rewolwerowcy w starym westernie. Nie byłem pewien, co powinienem zrobić. Spędziłem większą część życia za granicą, w różnych krajach, a ojciec nalegał, żebym uczył się rozmaitych sztuk walki. Byłem wysoki. Byłem silny. Potrafiłem się bić. Jednak większość sztuk walki

polega na wykorzystywaniu agresji przeciwnika. Nigdy nie uczyłem się, jak pobiec w jego stronę i go powalić. Wiedziałem, jak sparować taki atak, podążyć za ruchem napastnika i go obezwładnić. Dlatego czekałem, aż się zbliży. On również czekał. Zastanawiałem się, czy potrafi się bić. To nie miało znaczenia. Nie zamierzałem go wypuścić. Nie zamierzałem pozwolić, żeby zbliżył się do Emy. To była sprawa między nami dwoma. Nie było sensu dłużej czekać. Zacząłem szacować odległość i obmyślać sposób ataku – nisko, na nogi – gdy nagle za plecami usłyszałem czyjeś wołanie. – Co, do…? Ktoś schodził przez właz w garażu. Miałem wrażenie, że rozpoznaję ten głos. – Stać! Policja!

To był komendant Taylor, ojciec Troya. Pośpiesznie schodził po drabinie. Zerknąłem za siebie. Nie spuszczałem wzroku z Luthera, a on nie spuszczał wzroku ze mnie, ale na sekundę się odwróciłem. – Na miłość… – Komendant Taylor z niedowierzaniem otworzył usta, rozglądając się po tunelu. – Co to za miejsce? Kolejny funkcjonariusz schodził jego śladem. Szybko obejrzałem się z powrotem na Luthera. Puścił się biegiem w przeciwną stronę. – Nie! – wykrzyknąłem. – Stać! – powtórzył komendant Taylor. Spoczął na mnie snop światła z jego latarki. – Mickey Bolitar! Nie ruszaj się! Nie usłuchałem. Pobiegłem w stronę końca tunelu.

Kiedy skręciłem w prawo, zauważyłem zatrzaśnięte stalowe drzwi – może te same co w piwnicy? Luther wyszedł tędy. Dopadłem do drzwi i złapałem za gałkę. – Dobra, Mickey! – zawołał komendant, który stał za mną, ramię w ramię z drugim policjantem. – Wystarczy tego dobrego! Byli tuż za mną. Trzymałem dłoń na gałce i starałem się oszacować, jak długo mi zajmie otwarcie drzwi i przebiegnięcie na drugą stronę. Za długo. Taylor i drugi funkcjonariusz zdążą mnie dopaść. Wtedy wszyscy usłyszeliśmy wrzask. Policjanci pobiegli w kierunku, z którego dobiegał. – Ratunku! Och, ratunku! Nagle zrozumiałem. Pomocy wzywała Ema, ale po jej przesadnym tonie mogłem się zorientować, że tak naprawdę nic jej nie grozi. W przypływie geniuszu odwracała ode mnie uwagę policji! Nie zwlekałem. Szarpnięciem otworzyłem drzwi. Znalazłem się z powrotem w piwnicy. Teraz było tu ciemniej. W górze usłyszałem jakiś chrupot.

Poświeciłem telefonem. Zobaczyłem Luthera na górnym stopniu. Rzuciłem się w jego stronę. Chwyciłem go za kostkę i przytrzymałem z całych sił. Zawisłem w powietrzu, tracąc chwyt i czując, że Luther drugą stopą depcze mi rękę. Nie dbałem o to. Nie zwalniałem uścisku. – Puszczaj! – zawołał. – Gdzie mój ojciec? – Nie żyje! Nie wierzyłem mu. Poza tym miałem plan. Gdyby tylko udało mi się zarzucić nogi na schody, miałbym wystarczające oparcie, żeby ściągnąć Luthera na betonową posadzkę piwnicy. – Puszczaj! – Nie! Szarpnąłem, wyginając plecy i celując nogami w schody. Za sobą usłyszałem otwierające się drzwi. – Stać! To znów był komendant Taylor. – On ucieka! – zawołałem. Ale komendant i drugi funkcjonariusz nie chcieli słuchać. Rzucili się na mnie. Chociaż z całych sił próbowałem przytrzymać nogę Luthera, poczułem, że wymyka mi się z rąk, gdy zawisło na mnie dwóch policjantów.

– On zabił mojego ojca! Runąłem na podłogę. Nad sobą zauważyłem, że Luther ucieka z uśmiechem. – Nie ruszaj się! – wrzasnął Taylor. – On zabił mojego ojca! Zatrzymajcie go! – O czym ty mówisz? Ale to nie miało sensu. Byliśmy pod ziemią, a Luther już uciekał. Komendant Taylor wstał. Drugi funkcjonariusz przewrócił mnie na brzuch i założył kajdanki. Do piwnicy weszła Ema. – Zostawcie go! On niczego nie zrobił! – Oboje jesteście aresztowani – odparł Taylor. – Za co? – Jeden z sąsiadów widział, jak włamujecie się do garażu. To przestępstwo. Wielokrotnie udało ci się wykaraskać, Mickey, ale nie tym razem. – Niech mnie pan wysłucha – odpowiedziałem. – Musicie znaleźć tamtego mężczyznę. – Nie mam zamiaru nikogo szukać – odparł komendant Taylor. – Kazałem ci się zatrzymać, ale nie posłuchałeś. Uciekłeś przed funkcjonariuszem policji. Stawiałeś opór podczas zatrzymania. Przykro mi, Mickey. Zbyt wiele razy ci się upiekło. – Ale gdyby pan nas tylko wysłuchał… – spróbowała Ema. Komendant obrócił się w jej stronę.

– Ciebie też mam skuć, panienko? – Słucham? – Odwróć się. – Chyba pan żartuje… – Odwróć się! Ema usłuchała. Patrzyłem z niedowierzaniem, jak komendant Taylor zakłada jej kajdanki. – Ani słowa więcej – ostrzegł. Poprowadzili nas korytarzem i tunelem w stronę wyjścia. Ponownie zobaczyłem, jak Taylor się rozgląda, jakby nie dowierzał własnym oczom. – Co to za miejsce? – spytał. Nie odpowiedziałem. – Zadałem ci pytanie, Mickey. – Nie wiem. – Więc po co włamałeś się do garażu? – Nie wiem, o czym pan mówi. Poczerwieniał na twarzy. – Tego już za wiele. Mam ciebie dosyć. Zabieram cię do miejskiego aresztu w Newark. Spędzisz tam trochę czasu wśród dorosłych więźniów. Już ci kiedyś opowiadałem o facecie z bardzo długimi paznokciami, pamiętasz? Będziesz z nim dzielił celę. Jackson? – Zwrócił się do drugiego policjanta. – Zamknijmy ich w radiowozie i sprawdźmy ten tunel. Trudno było wspiąć się po drabinie z rękami skutymi za plecami. Jackson zaproponował, żeby zdjąć nam kajdanki, ale Taylor odmówił. W końcu

dotarliśmy na podwórko przed domem. – Zostań z nimi – polecił komendant. – Ja wrócę… – Co się tutaj dzieje? Wszyscy zamarliśmy na dźwięk skrzeczącego starczego głosu. Na chodniku stała Nietoperzyca, zupełnie jakby pojawiła się znikąd. Jackson stłumił okrzyk. Nietoperzyca znów była w pełnym rynsztunku wariatki – długa biało-żółta szata, znoszone kapcie, białe włosy zwieszające się aż do pasa. – Proszę pani – odezwał się Taylor, ryzykując krok w jej kierunku – ta dwójka włamała się do pani garażu. – Wcale nie. – Ależ tak, proszę pani, zauważyliśmy… – Niech mi pan nie zaprzecza – odburknęła. – Mają moją zgodę na pobyt w tym miejscu. Prosiłam ich, żeby sprawdzili dla mnie tunel. – Naprawdę? – Oczywiście. – Cóż, jeśli chodzi o ten tunel… – Dlaczego są w kajdankach? – Dostaliśmy zgłoszenie, że się włamali… – A ja właśnie panu powiedziałam, że nic takiego się nie zdarzyło, prawda? Czekała na odpowiedź. – Eee, tak, proszę pani. – Więc niech pan natychmiast rozkuje te dzieci.

Taylor dał znak Jacksonowi, a ten wyjął kluczyk. – Czy mogłaby nam pani powiedzieć, do czego służą te tunele? – Nie. – Słucham? – Czy mają panowie nakaz? – Nakaz? Nie. Jak wspomniałem, otrzymaliśmy zgłoszenie… – Czy żyjemy w państwie policyjnym? Miałam okazję mieszkać w takich krajach. To okropne miejsca. – Nie, proszę pani, to nie jest państwo policyjne. – Zatem nie mają panowie prawa przebywać na moim terenie. – Reagowaliśmy na wezwanie. – Które w najmniejszym stopniu nie było uzasadnione. O tym panowie już wiedzą. A czy wiedzą panowie, czego teraz od nich oczekuję? – Eee… – Z przyjemnością patrzyłem, jak komendant Taylor się wije. – Żebyśmy odeszli? – Otóż to. Nie będę dwa razy powtarzać. Wynocha. 21 Kiedy radiowóz komendanta Taylora odjechał, Nietoperzyca ruszyła w stronę swojego garażu. Podążyliśmy za nią. Zadawałem jej pytania. Nie odpowiadała. Ema zadawała jej pytania. Nietoperzyca nie odpowiadała. Po prostu szła w milczeniu.

Wydawało się, że las zgęstniał. Ciemność okryła nas jak koc. – Panno Sobek? – spróbowałem ponownie. W końcu się odezwała. – Po co przyszliście? – Żeby znaleźć wskazówki. – Dotyczące czego? – Luthera. Nie widziałem jej w ciemności. – Chyba znaleźliście coś więcej. – Kim on jest? – Już ci mówiłam. – Powiedział, że mój ojciec nie żyje. Staruszka nie odpowiedziała. – Kłamał? – Już raz ci mówiłam. – Słyszała pani jego głos. – Tak. – A umarli nigdy do pani nie przemawiają. Nie zadała sobie trudu, żeby odpowiedzieć. – Wrócimy do tunelu? – spytała Ema. – Nie, Emo – odrzekła Nietoperzyca. – Nigdy więcej tam nie wrócimy. – Nie rozumiem.

– Został odkryty. Policja teraz o nim wie. – I tak nie był tajemnicą – odparłem. – Luther o nim wiedział. – Oczywiście, że tak. – Nie rozumiem – powtórzyła Ema. – Dokąd idziemy? – Oboje wracacie do domu. – A pani? Podniosła wyprostowaną rękę. Nagle rozbłysły reflektory samochodu. Auto podjechało do nas drogą ukrytą w lesie. Nie zaskoczył mnie jego widok. To był ten sam czarny samochód, który śledził mnie, odkąd wprowadziłem się do wujka Myrona. Otworzyły się drzwi po stronie pasażera.

Wysiadł Łysy. Jak zwykle miał na sobie czarny garnitur. Nawet w ciemności nosił okulary przeciwsłoneczne. – Witaj, Dylanie – odezwałem się. Zignorował mnie. – Wracajcie do domów – powiedziała Nietoperzyca. – I nigdy więcej tu nie przychodźcie. – Co mamy dalej robić? – spytałem. – Już ci mówiłam. Pamiętasz? Pokiwałem głową. – Chce pani, żebyśmy odnaleźli Jareda Lowella. Nietoperzyca popatrzyła na Emę, jakby widziała ją po raz pierwszy. Zbliżyła się do niej i położyła dłonie na jej ramionach. – Jesteś silniejsza, niż ci się wydaje, Emo.

Dziewczyna zerknęła na mnie, a potem na Nietoperzycę. – Eee, dzięki. – Kochasz tego chłopca. – Cóż, nie jestem tego pewna. Tak naprawdę nawet go nie znam. – To będzie bolało. – Co takiego? – spytała Ema. – Prawda. Ema i ja staliśmy całkowicie nieruchomo. – Wracajcie do domów. Oboje. Nigdy więcej tutaj nie przychodźcie. Lizzy Sobek popatrzyła na swoją posiadłość, jakby widziała ją po raz pierwszy – albo raczej po raz ostatni. Zastanawiałem się, co zobaczyła, ile historii rozegrało się na tym terenie, ile ocalonych i przerażonych dzieci przewinęło się przez jej dom. – Żadne z nas nie powinno tutaj wracać – powiedziała. Wydawało się, że płynie w powietrzu w stronę samochodu. Łysy otworzył tylne drzwi. Bez słowa wślizgnęła się do środka. Dylan usiadł na przednim fotelu pasażera. Czarny samochód odjechał. 22 Tej nocy śniłem o mamie. Nie pamiętam szczegółów. Sen był dosyć surrealistyczny. Mama była młoda, bardzo młoda, jak przed moim urodzeniem. Czasami miała na

sobie biały tenisowy strój, ale nie zawsze. Była zdrowa, silna i uśmiechnięta, jak przed śmiercią taty, zanim do jej życia wkroczyły demony i odebrały mi ją. Dlaczego poleciła poddać kremacji zwłoki taty i nic mi o tym nie powiedziała? Nie miałem pojęcia. Dlaczego pogrzebała urnę z prochami, jakby to było ciało? Również tego nie wiedziałem. Ale widziałem formularz upoważnienia. Widniał na nim jej podpis. A może nie? Już wcześniej dałem się ogłupić prostej sztuczce z Photoshopem i uwierzyłem, że Luther jest nazistą z czasów drugiej wojny światowej. Może w tym przypadku odpowiedź była równie prosta. Może mama wcale nie podpisała tego dokumentu, tylko ktoś podrobił jej podpis. Ponownie nasuwało się oczywiste pytanie: Po co? Odpowiedź: Nie wszystko naraz. Najpierw dowiedz się, czy mama podpisała papiery. Jeśli nie, wtedy sprawdź notariusza. Zobaczymy, dokąd nas to doprowadzi. Ale po kolei. Musiałem się spotkać z mamą. ■■■

– Wcześnie wstałeś – odezwał się wujek Myron nieco zbyt wesoło. – Jadę gdzieś z Emą. – Dokąd? Nie chciałem opowiadać o swojej wyprawie do szkoły Farnsworth. – Po prostu gdzieś. To mu się nie spodobało, ale nie naciskał. Wujek Myron jadł niezdrowe płatki śniadaniowe dla dzieci i czytał informacje na pudełku. Robił tak każdego ranka. – Nasypać ci trochę? Codziennie mnie o to pytał. Wolałbym, żeby nasypał mi cukru do gardła. – Nie, dzięki. Usmażę sobie jajecznicę. – Mogę ci usmażyć. To też mi codziennie proponował. Kiedyś się zgodziłem. Jajecznica wyszła paskudna. Myron nie potrafił gotować. Nie umiał nawet podgrzać pizzy, żeby jej nie popsuć. – Dzięki, poradzę sobie. Wbiłem jajka, dodałem nieco mleka. Wujek kupił dla mnie olej truflowy. Tego sekretu nauczyła mnie mama. Olej był drogi, ale wystarczyła kapka, żeby jajka stały się znacznie smaczniejsze. – Muszę się zobaczyć z mamą – oznajmiłem. Wujek podniósł wzrok znad pudełka z płatkami. – Nie możesz.

– Wiem, że jest na odwyku. – I wiesz także, że lekarze nakazali nam trzymać się od niej z daleka przez co najmniej kolejne dwa tygodnie. – To ważne. Myron wstał. – Chcesz ją spytać o kremację. – Owszem. – To nic nie da. Tylko pomyśl, co ona ci powie, Mickey? Milczałem. – Nawet jeżeli powie, że tego nie zrobiła, być może po prostu była tak odurzona, że zapomniała. A jeśli powie, że to zrobiła… – Przez chwilę się zastanawiał. – Cóż, może rzeczywiście to zakończy twoją misję, na czymkolwiek ona polega. – Zadzwonię do ośrodka – oznajmiłem. – Ale będę potrzebował twojego wsparcia. Wujek Myron westchnął przeciągle, pokiwał jednak głową. – Jasne. Ale musimy robić to, co jest najlepsze dla twojej mamy. Rozumiesz, prawda? Oczywiście, że rozumiałem. Usiadł i ponownie zaczął pałaszować płatki. Podszedłem do kuchenki. Miałem czterdzieści minut do spotkania z Emą na dworcu autobusowym. Nagle coś sobie przypomniałem. – Wujku? – Słucham?

– Widziałem cię w siłowni Schultza. Rozmawiałeś z panem Schultzem i Randym. Zjadł kolejną łyżkę płatków. Możliwe, że pokiwał głową, ale nie byłem pewien. – O co chodziło? – spytałem. – Znam jego rodzinę od dawna. Pan Schultz dorastał w tym mieście. – Chodził do naszego liceum? – Tak. – To twój rocznik? – Nie, twojego ojca. Nie byłem pewien, co o tym myśleć. – Znali się? – Twój ojciec i pan Schultz? Jasne. Znali się od podstawówki. Próbowałem to sobie wyobrazić – świat, w którym ojciec Bucka i mój jako dzieci bawili się razem podczas przerw w szkole. Jakoś tego nie widziałem. – Więc wczoraj rozmawiałeś z nim i Randym. – Właśnie tak. – O czym? Wepchnął kolejną łyżkę płatków do ust i przez chwilę je gryzł, głośno chrupiąc, chociaż długo moczyły się w mleku. – Wiesz, jak zarabiam na życie?

– Myślałem, że jesteś na emeryturze – odrzekłem. – Owszem, tymczasowo. Sprzedałem swój biznes. Ale czy wiesz, czym kiedyś się zajmowałem? – Byłeś agentem sportowym, prawda? – Tak. Mieszałem jajka drewnianą łopatką. – To dlatego chcieli się z tobą zobaczyć? – spytałem. – Słucham? Czy specjalnie udawał tępego? – Randy chciał, żebyś został jego agentem? – Raczej nie – odpowiedział powoli Myron. – Więc o co chodziło? – Kiedy szkoliłem się na agenta, studiowałem prawo. Wiedziałem o tym. Kiedy koszykarska kariera Myrona gwałtownie się zakończyła, trafił na Harvard i został prawnikiem. – I co? – I obowiązuje mnie tajemnica. – Kiedy występujesz w charakterze prawnika. – Zgadza się. – Więc jesteś prawnikiem Randy’ego? – Nie. – No to nic nie rozumiem.

Wujek Myron zaczął się niespokojnie wiercić na krześle. – Dlaczego tak cię to interesuje? – spytał. – Bez powodu – odparłem, starając się zabrzmieć nonszalancko. – Wiesz, że on ma brata, Bucka? – Tak, wiem. Chodzi do ostatniej klasy. Sprawia ci kłopoty, prawda? – Już nie. Myron pokiwał głową. – Pan Schultz mi powiedział. Buck przeprowadził się do swojej matki. Jego rodzice spierają się o prawo do opieki. Bardzo mu się to nie spodobało. – Właśnie o tym chciał z tobą porozmawiać? – spytałem. – Nie zajmuję się rozwodami – odparł Myron. – Czyli nie? – Nie. Czekałem. Wujek Myron uważnie wczytywał się w informacje na pudełku z płatkami, jakby to była Biblia. – Nie powiesz mi, o czym rozmawialiście, prawda? Nawet nie podniósł wzroku. – Nie, Mickey, nie powiem. – A mógłbyś tylko powiedzieć, czy to miało jakiś związek z Buckiem? Zastanowił się, zanim odpowiedział. – Nie miało. – Więc to, że Randy chciał z tobą porozmawiać,

a Buck nagle przeprowadził się do swojej mamy, to tylko jeden duży zbieg okoliczności? – Tak – odparł Myron. Ale słyszałem w jego głosie, że nawet on w to nie wierzy. 23 Spotkałem się z Emą na przystanku autobusowym. – To nie jest zwykła kaseta wideo – oznajmiła. – Więc co? – Ten format nazywał się Betamax. Sony produkowało takie taśmy. Były popularne w latach osiemdziesiątych, ale teraz już się ich nie używa. – Więc jak mamy ją obejrzeć? – Nie wiem. Możemy poszperać w sieci. Może ktoś sprzedaje odtwarzacz na aukcji internetowej. Albo możemy wrócić do domu Nietoperzycy i skorzystać ze sprzętu w tunelu. – Słyszałaś, co powiedziała. Ema pokiwała głową. – Mamy nigdy nie wracać. Była co do tego bardzo stanowcza. ■■■ Autobus utknął w korku niedaleko mostu Tappan Zee, ale i tak dotarliśmy na miejsce w niecałe trzy godziny. Jechało z nami trzech uczniów Farnsworth – w marynarkach i krawatach – więc za nimi podążyliśmy.

Szkoła znajdowała się bliżej, niż się spodziewaliśmy, niecały kilometr od dworca. Trzymaliśmy się o krok za trzema chłopcami. Co jakiś czas się oglądali, zapewne zastanawiając się, po co za nimi idziemy. Czasami otwarcie wpatrywali się w Emę. Możliwe, że w ich spojrzeniach kryła się drwina, nie byłem pewien. Ema jak zwykle miała czarne ubranie, włosy, paznokcie i usta. Jej ręce i szyję pokrywały tatuaże. Czułem, że zaczyna się coraz bardziej denerwować, więc postanowiłem rozładować napięcie. – Hej, koledzy! – zawołałem. Odwrócili się i popatrzyli na nas spod przymkniętych powiek. – Znacie Jareda Lowella? – spytałem. – Jasne – odpowiedział chłopak z potężną blond czupryną. – A co, jesteście jego znajomymi? Popatrzyłem na Emę, a ona na mnie. Rany, nie przemyślałem tego do końca. – No, w pewnym sensie. – Brawo – szepnęła Ema.

– Co to ma znaczyć? – spytał Blondas. – Nic. Ale teraz patrzył na mnie podejrzliwie. Minęliśmy delikatesy Wilke’s. Grupka uczniów czekała w kolejce, żeby kupić sobie coś na drugie śniadanie. – Eee, jestem jego kuzynem – odrzekłem niewyraźnie. Ema zrobiła przerażoną minę. – Naprawdę? – Tak. – Pewnie wysoki wzrost jest u was rodzinny. – Pewnie tak. – Skoro jesteś jego kuzynem – ciągnął Blondas – to dlaczego powiedziałeś „w pewnym sensie”, kiedy spytałem, czy go znacie? Ema skrzyżowała ręce na piersiach. Też chciała usłyszeć moją odpowiedź. – Serio? – zawahałem się. – Myślałem, że pytasz, czy jesteśmy znajomymi. A jesteśmy kuzynami. Więc „w pewnym sensie” znajomymi. Rozumiesz, co mam na myśli? – Uśmiechnąłem się jak prezenter telewizyjny. Przed nami zauważyłem wysoką białą iglicę, którą znałem ze strony internetowej szkoły Farnsworth. Zbliżaliśmy się do celu. – Miło było was poznać. Szybko odbiliśmy w prawo. – Jejku, niezły jesteś – rzuciła Ema półgębkiem. – Dzięki.

– Żartowałam. – Ja też. Zatrzymała się. – Mickey? – Co? – Jak wyglądam? – Świetnie. – Nie traktuj mnie protekcjonalnie. – Wcale tego nie robię. Zaczęła gryźć paznokieć. – Co się stało? – spytałem. – Naprawdę zależy mi na tym facecie, rozumiesz? Wiem, że nie traktujesz tego poważnie, bo poznaliśmy się w sieci. Ale coś do niego czuję. Tęsknię za nim. Połączyła nas więź, która… Poczułem drobne ukłucie. Czekałem, co powie dalej. – Która co? – spytałem w końcu. Pokręciła głową. – Nieważne. Chodźmy. W internecie kampus wyglądał pięknie;

w rzeczywistości prezentował się jeszcze lepiej. Szlachetnie postarzałe ceglane budynki wznosiły się wokół rozległego okrągłego trawnika utrzymanego tak, jakby to było pole golfowe. Trawę przystrzyżono w idealne pasy. Okrąg mógłby pomieścić dwa boiska do piłki nożnej i boisko do baseballu. Teren był pusty, na kampusie panował spokój. Sprawdziłem godzinę w telefonie, a następnie spojrzałem na plan lekcji. – Jared jest na zajęciach z literatury – powiedziałem. – Kończy za dwadzieścia minut. – Co będziemy robili do tej pory? Zauważyłem dwóch ochroniarzy stojących w budce. Jeden z nich nie spuszczał z nas wzroku. Uświadomiłem sobie, jak dziwnie Ema musi tutaj wyglądać. – Powinniśmy się gdzieś schować – odparłem. – To szkoła tylko dla chłopców, więc rzucasz się w oczy. Oczywiście, miałem na myśli jej płeć, ale nie tylko. Szkoła sprawiała wrażenie purytańskiej i tradycyjnej. Ema wyraźnie tutaj nie pasowała. – Przepraszam. Zwlekałem o kilka sekund za długo. Odezwał się do nas kolejny szkolny ochroniarz, niski mężczyzna o wąsach tak obfitych, jakby ktoś przykleił mu pod nosem świnkę morską.

– Dzień dobry – odpowiedziałem. – Uczysz się tutaj? – spytał. Zamierzałem skłamać, że tak, ale nic by mi to nie dało. Ochroniarz poprosiłby mnie o legitymację szkolną, sprawdziłby moje nazwisko albo coś w tym rodzaju. Zastanawiałem się, jak to rozwiązać, gdy nagle Ema z entuzjazmem wyciągnęła rękę. – Cześć! – powiedziała udawanym radosnym głosem, który stanowił niemal doskonałe przeciwieństwo jej normalnego sposobu mówienia. – Mam na imię Emma. Ochroniarz z wahaniem uścisnął jej dłoń. – Eee, miło cię poznać. – A pan jak się nazywa? – spytała, nie puszczając jego dłoni. – Bruce Bohuny. – Miło pana poznać, panie Bohuny! To jest mój brat Mickey. Wskazała mnie ręką, a ja pokiwałem głową, ponieważ mam świetny refleks. – Przywitaj się z panem Bohuny, Mickey. – Eee, witam. Uścisnęliśmy sobie dłonie z ochroniarzem. Ema posłała nam obu swój najbardziej promienny

uśmiech. Kim jest ta dziewczyna? – Panie Bohuny, mój brat przyjechał, żeby obejrzeć szkołę jako potencjalny uczeń, a ja postanowiłam mu towarzyszyć. Czy to jakiś problem? – Cóż, potrzebujecie przepustek dla gości – odrzekł ochroniarz. – Naprawdę? – Popatrzyła na mnie, marszcząc czoło. – Mickey, wiedziałeś o tym? – Nie, nie wiedziałem. – Więc nie macie przepustek? – spytał Bohuny. – Ogromnie pana przepraszam – odpowiedziała Ema, a z jej twarzy dało się wyczytać, że czuje się zdruzgotana tym niedopatrzeniem. – Co powinniśmy zrobić? – Biuro przepustek znajduje się w tamtym budynku po lewej. – Wskazał nie tylko palcem, ale także bujnym wąsem. – Wejście jest po drugiej stronie kręgu. Tam możecie dostać przepustki. Odprowadzę was, jeśli chcecie. – Ależ nie trzeba – odparła Ema, ponownie potrząsając jego dłonią. – I tak zajęliśmy panu zbyt wiele czasu. Bardzo dziękujemy, panie Bohuny. – Nie ma sprawy. Ruszyliśmy w stronę biura przepustek. Bohuny nas obserwował. – Kim ty jesteś? – szepnąłem do Emy. Roześmiała się cicho.

– No co? – spytałem. – Nie zatrzymuj się. – Masz jakiś plan? – Owszem. Będziesz musiał sam porozmawiać z Jaredem. – Jak? – Pójdziemy do biura przepustek. Przedstawisz się i powiesz, że jesteś kandydatem na ucznia i chciałbyś obejrzeć szkołę. Dostaniesz przepustkę dla gości. – A ty? Pokręciła głową. – Tam nie będę mogła udawać twojej siostry. Mogą mnie poprosić o dokumenty. Wszystko będzie wyglądało zbyt dziwacznie. Idź sam. Znajdź Jareda. Zaczekam na was obu w delikatesach, które mijaliśmy. Ema nie wahała się ani nie oglądała. Opuściła teren szkoły, podczas gdy ja powędrowałem w stronę biura. Miałem nadzieję, że dostanę przepustkę i będę mógł pójść dalej, ale tak się nie stało. Musiałem wypełnić kilka formularzy. Okazać aktualny dokument potwierdzający tożsamość. Zapisać się na wycieczkę po terenie szkoły o piętnastej i rozmowę o szesnastej.

– Czy mógłbym się trochę rozejrzeć? – spytałem, kiedy wypełniliśmy wszystkie papiery. – Chciałbym poczuć klimat szkoły. Kobieta za biurkiem zmarszczyła czoło. – Chodź ze mną. O-o. Poszedłem za nią korytarzem wyłożonym drewnianymi panelami. Z olejnych obrazów nieprzychylnie spoglądali za mną surowi mężczyźni, byli dyrektorzy. Zupełnie jakby mówili: „To nie jest miejsce dla ciebie”. Trudno było się z tym nie zgodzić. Recepcjonistka zatrzymała się przed jakimiś drzwiami i długo na mnie patrzyła. – Jesteś wysoki – zauważyła. Nie wiedziałem, co odpowiedzieć, więc milczałem. Otworzyła drzwi i wyjęła niebieską marynarkę. – W szkole obowiązują ścisłe zasady dotyczące stroju. Nie czytałeś o tym w informatorze? – Musiałem to przegapić. – Na szczęście masz koszulę z kołnierzykiem. Proszę, oto krawat. Podziękowałem jej. Marynarka była nieco obcisła,

ale dało się wytrzymać. Zarzuciłem krawat na szyję i zacząłem go wiązać w drodze powrotnej do recepcji. Dostałem przepustkę dla gościa, którą miałem przypiąć do klapy. Tak zrobiłem. Sprawdziłem godzinę. Za dwie minuty Jared kończy zajęcia z literatury. Zabrałem z biura dokładniejszą mapę terenu szkoły i wyszedłem, starając się nie zdradzać pośpiechu. Jared miał lekcje w sali 111, tak zwanej Sali Feaglesa. Znajdowała się ona po prawej stronie i była oddalona o cztery budynki. Ruszyłem w tamtym kierunku. Niezręcznie kawałek podbiegłem i dotarłem na miejsce na kilka sekund przed końcem zajęć. Zabił dzwon w wieży. Usłyszałem szuranie krzeseł o drewno. Uczniowie zaczęli wychodzić z sali. Oparłem się o ścianę niedaleko drzwi i czekałem. Pan Luzak. Pan Pilnuję Swojego Nosa. Z sali wyszło dwunastu chłopców. Widziałem zdjęcie Jareda Lowella. Żadna z twarzy do niego nie pasowała. Poza tym Jared dorównywał mi wzrostem, a żaden z chłopców nie miał więcej niż metr osiemdziesiąt. Czekałem dalej, wciąż opierając się o ścianę, jakbym ją podtrzymywał, mając nadzieję, że Jared po prostu zamarudził w sali. Kilka minut później wyszedł nauczyciel. Na

korytarzu nie było już nikogo poza Panem Luzakiem. Nauczyciel zwrócił się w moją stronę. – Czym mogę służyć? Zamierzałem go zapytać, czy Jared Lowell był na zajęciach, ale już znałem odpowiedź. A gdybym spytał, gdzie jest Jared… Cóż, już się nauczyłem, że nie należy pochopnie zadawać pytań. Podziękowałem i odszedłem. Co dalej? Kiedy opuściłem budynek, znów oszołomił mnie rozmach kampusu. Ależ fajnie byłoby tutaj chodzić do szkoły. Na terenie było mnóstwo zieleni, a u podnóża wzgórza widziałem wodę migoczącą w promieniach słońca. Nie miałem pewności, co to za zbiornik – może Atlantyk? – ale pływały po nim łodzie z grupkami uczniów wiosłujących w idealnej symetrii. Cała placówka robiła wrażenie eleganckiej i bogatej. Czekałem, aż rozpocznie się polowanie na lisa albo mecz polo. Może Jared jest chory. Dzięki Łyżce wiedziałem, że mieszka na drugim piętrze w internacie Barna. Mógłbym tam pójść i go poszukać. Albo mógłbym… No właśnie, co? Dołączyć do Emy w delikatesach, ale wtedy trudno byłoby mi wrócić na teren szkoły bez konieczności odpowiadania na mnóstwo pytań. W sumie mogłem spróbować. Nie miałem nic do stracenia. Internat Barna to zapewne najnowszy budynek w Farnsworth. Pozostałe wzniesiono z okazałej cegły, ale ten pokrywało lśniące lustrzane szkło. Spróbowałem

otworzyć drzwi, ale były zamknięte. Potrzebowałem karty magnetycznej. Odczekałem około dziesięciu sekund. Jakiś uczeń otworzył drzwi od środka. Uśmiechnąłem się, przytrzymałem je i wszedłem. Jestem mistrzem sztuki włamań. Dwaj chłopcy grali w ping-ponga na konsoli Wii podłączonej do olbrzymiego naściennego telewizora. Mieli na sobie marynarki i krawaty, ale poluzowali je tak, że mogłyby pełnić rolę pasków. Grupki uczniów siedziały po obu stronach przeciwników i dopingowały ich z zapałem, jaki zazwyczaj widzi się na meczach futbolowych. Wzdychali, pokrzykiwali i obrażali się nawzajem. Wspiąłem się na drugie piętro. Nie znałem numeru pokoju, ale okazało się, że nie muszę. Na drzwiach znajdowały się tabliczki z nazwiskami. Ruszyłem korytarzem. Z zaskoczeniem odkryłem, że wszystkie pokoje są jednoosobowe. Zawsze sobie wyobrażałem, że w internacie ma się współlokatorów. Na trzecich drzwiach widniał napis JARED LOWELL oraz rok ukończenia szkoły. Jared rzeczywiście chodził do ostatniej klasy. Zapukałem i chwilę odczekałem.

– Kim tak naprawdę jesteś? – rozległ się czyjś głos. Odwróciłem się. To był Blondas. Miał na sobie tylko ręcznik, którym przepasał biodra. Mokra blond czupryna przykleiła mu się do czoła. Zapewne właśnie wyszedł spod prysznica. Czekał na moją odpowiedź. – Nazywam się Mickey Bolitar. Szukam Jareda. Nie mam żadnych złych zamiarów. – Więc po co go szukasz? – To długa historia. Stał, ociekając wodą, i czekał. – Widziałeś moją koleżankę – odezwałem się. – Tę gotkę? – Właśnie. Ona się z nim przyjaźni, a raczej korespondują ze sobą w sieci. Nagle przestał się do niej odzywać, więc ona się o niego martwi. Blondas zmarszczył czoło. – Tylko dlatego przejechaliście taki kawał drogi? Rzeczywiście brzmiało to dosyć żałośnie, ale przytaknąłem. – A po co ty jej towarzyszysz? – Jest moją przyjaciółką. Próbuję jej pomóc. Stał w samym ręczniku, bez koszuli, a woda ściekała mu z bujnej czupryny. – Ona jest jakąś internetową prześladowczynią czy kimś w tym rodzaju? – Nie. Posłuchaj, chcę się tylko z nim zobaczyć

i upewnić, że nic mu nie jest. – Dlatego że przestał do niej pisać esemesy? – To nie wszystko. Ale chcę tylko sprawdzić, czy nic złego się nie stało. – Bardzo dziwaczna historia – odparł. – Rozumiesz to, prawda? – Tak – zgodziłem się. Wziął głęboki oddech. Czułem się nieswojo, rozmawiając z tym bogatym chłopakiem ubranym w sam ręcznik. – Grasz w kosza? – spytał. Często słyszy się to pytanie, gdy ma się prawie dwa metry wzrostu. – Tak. – Ja też. Nazywam się Tristan Wanatick. Jestem rozgrywającym w tutejszej drużynie. Jared i ja jesteśmy kapitanami reprezentacji seniorów. Jesteśmy w ostatniej klasie. Mieliśmy mieć świetny sezon. Poczułem dreszcz na plecach. – Mieliście? – I w końcu tak będzie. – Tristan starał się zabrzmieć buńczucznie, ale niezbyt mu się to udało. – W końcu powiedział, że wróci. – Jared? – Tak. – Więc nie ma go w szkole?

Blondas pokręcił głową. – Gdzie jest? – spytałem. – Coś się stało. Kolejny dreszcz, tym razem silniejszy. – Co? – Nie wiem. Jakaś ważna sprawa rodzinna. Opuścił szkołę kilka dni temu, w samym środku semestru. A co gorsza, na samym początku koszykarskiego sezonu. – Dokąd pojechał? – Do domu. – I nie wiesz dlaczego? – Wiem tylko, że to było coś nagłego. Ale jeśli Jared opuszcza treningi, sprawa musi być niezwykle poważna. 24 Obiecałem Tristanowi, że dam mu znać, jeśli czegoś się dowiem. Nie mieliśmy tutaj już nic więcej do roboty, więc złapaliśmy najbliższy powrotny autobus. Od razu udałem się do szkoły na trening koszykówki. Oczywiście, cudownie było zatracić się pośród potu, wysiłku i piękna. Czasami zastanawiam się, jak wyglądałoby moje życie, gdybym nie mógł uciekać na boisko. Kiedy wyszedłem z budynku, z zaskoczeniem zauważyłem, że czeka na mnie znajomy samochód. Wujek Myron. Opuścił szybę. – Wsiadaj.

– Coś się stało? – Chciałeś się zobaczyć z matką, prawda? – Tak. – Więc wsiadaj. Nie musiał dwa razy powtarzać. Obszedłem samochód i wskoczyłem na siedzenie pasażera. Myron ruszył. – Jak ci się udało uzyskać zgodę? – Powiedziałeś, że to ważne. – Owszem. Myron pokiwał głową. – Wyjaśniłem to Christine. Christine Shippee prowadziła Ośrodek Leczenia Uzależnień w Coddington, gdzie przebywała moja matka. Dała mi jasno do zrozumienia, że mama przez kolejne dwa tygodnie nie może przyjmować żadnych gości, wliczając w to jej jedynego syna. – A ona się zgodziła? – spytałem. – Nie. Powiedziała, że nie możesz przyjść. – Więc jak…? – Twoja matka nie jest w więzieniu, Mickey, tylko na odwyku. Ostrzegłem, że jeśli nie będziesz mógł się z nią zobaczyć, to ją wypiszemy. Ojej, pomyślałem. – Co na to Christine? Zobaczyłem, że Myron mocniej zacisnął dłonie na kierownicy.

– Powiedziała, że będziemy musieli znaleźć dla twojej matki inny ośrodek. – Co takiego? – Mówiłeś, że to ważne. – Bo tak jest. – Więc zrozum: Christine powiedziała, że jeśli złamiemy zasady, czyli spotkasz się z matką, to ją wyrzucą. Opadłem na siedzenie. – No i co? – spytał Myron. – To znaczy? – Co chcesz zrobić, Mickey? Jedziemy porozmawiać z twoją matką? A może postaramy się, żeby pozostała w ośrodku i otrzymała niezbędną pomoc? Przez chwilę się zastanawiałem. Myron skręcił w prawo i przed nami, w odległości około półtora kilometra, ukazał się Ośrodek Leczenia Uzależnień w Coddington. – Co chcesz zrobić? – powtórzył Myron. Obróciłem się w jego stronę.

– Chcę się zobaczyć z matką. – Nawet jeśli to oznacza, że wyrzucą ją z ośrodka? Skrzyżowałem ręce na piersi i odparłem z pewnością, której nie czułem: – Tak. 25 – Nic z tego nie rozumiem – powiedziała Christine Shippee. – Po prostu muszę z nią porozmawiać. To nie potrwa długo. – Cierpi na zespół abstynencyjny. Wiesz, co to jest? – Tak. – Straszliwie cierpi. Jej ciało domaga się narkotyku. Nie masz pojęcia, jak źle to znosi. Życie nauczyło mnie racjonalności. Rozumiałem, co Christine do mnie mówi. A nawet więcej – czułem jej słowa. Fizycznie. Były jak potężny cios w żołądek. Jednak doszedłem do okropnego wniosku. To nie była pierwsza wizyta mojej matki na odwyku. Kitty Bolitar doświadczała cierpienia związanego z zespołem abstynencyjnym zaledwie kilka miesięcy wcześniej.

Przekonała wszystkich, że nic jej nie jest, po czym wyszła z ośrodka. Z uśmiechem odwiozła mnie do szkoły i obiecała, że upiecze na kolację mój ulubiony chleb czosnkowy, a kiedy poszedłem na lekcje, pojechała do motelu i znów wstrzyknęła sobie w żyły tę truciznę. Właśnie dlatego tutaj wróciła. – Ostatnim razem jej się nie udało. – To się często zdarza – odrzekła Christine Shippee. – Dobrze o tym wiesz. – Owszem. – Mickey, robimy to, co dla niej najlepsze. Ale nie żartowałam. Jeżeli koniecznie chcesz się z nią dzisiaj spotkać, to złamiesz zasady. Nie będziemy mogli dalej jej leczyć. – Przykro mi to słyszeć. Christine popatrzyła na Myrona. – On jest niepełnoletni. Decyzja należy do ciebie. Wujek Myron popatrzył mi w oczy. Nie odwróciłem wzroku. – Jesteś pewien? – spytał. Byłem pewien. Christine Shippee pokręciła głową. – Wiesz, gdzie jest jej pokój – powiedziała, a w jej głosie zabrzmiały wyczerpanie oraz frustracja. – Myronie, możesz zostać ze mną i podpisać dokumenty wypisu. Nacisnęła guzik i usłyszałem znajome brzęczenie otwieranych drzwi. Za nimi zaczynał się wąski korytarz.

Kiedy wszedłem do matki, akurat spała. Miała unieruchomione kostki i nadgarstki. Mimo wszystko cieszyłem się, że zastałem ją w chwili spokoju, pogrążoną w głębokim śnie, który stanowił ucieczkę od bólu. Przez dłuższą chwilę stałem w drzwiach i ją obserwowałem. Zrezygnowała z kariery tenisistki – sławy, bogactwa i swojej pasji – żeby mnie urodzić. Kochała mnie i opiekowała się mną przez całe życie, dopóki… dopóki nie zabrakło jej sił. Słyszałem, że ludzki duch jest nieposkromiony, nie można go złamać ani pokonać, a jeśli czegoś wystarczająco mocno pragniemy, to znajdziemy w sobie niewyobrażalne pokłady siły. To stek bzdur. Moja matka nie była słaba. Kochała mnie z całych sił. Ale czasami w człowieku coś się psuje, tak jak w tej durnej lodówce Nietoperzycy. Czasami tego czegoś nie da się naprawić. – Mickey? Kitty Bolitar uśmiechnęła się do mnie i jej twarz na chwilę się rozpromieniła. Znów była moją mamą. Podbiegłem do jej łóżka, jakbym nagle zmienił się w małego chłopca. Padłem na kolana, położyłem głowę na jej ramieniu i kompletnie się rozsypałem. Długo płakałem, wtulony w jej ramię. Słyszałem, jak delikatnie mnie ucisza, tak jak setki razy wcześniej, próbując mnie pocieszyć. Czekałem, aż położy dłoń na mojej głowie, ale miała skrępowane ręce. – Już dobrze, Mickey. Ciii, wszystko będzie dobrze. Ale ja w to nie wierzyłem. A co gorsza, nie wierzyłem jej.

Powoli wziąłem się w garść. W końcu zdołałem się odezwać. – Muszę cię o coś spytać. – O co chodzi, kochanie? Podniosłem głowę. Chciałem patrzeć jej w oczy. Zobaczyć jej reakcję. – Chodzi o tatę. Skrzywiła się. Moi rodzice się kochali. Jasne, można to powiedzieć o wielu parach, ale w ich przypadku to było coś innego. Ich miłość przyprawiała o zażenowanie. Stanowili jedność, a problem z takim uczuciem pojawia się, gdy jedno z kochanków umiera. Wtedy musi umrzeć także drugie. – Co chcesz wiedzieć? – spytała. – Dlaczego kazałaś go skremować? – Co takiego? – W jej głosie pobrzmiewało raczej zaskoczenie niż oburzenie. – Widziałem dokument, który podpisałaś. Nie gniewam się. Rozumiem. Ale nie wiem, dlaczego… – O czym ty mówisz? On nie został skremowany. – Owszem, został. Podpisałaś dokumenty. W jej oczach zapłonął ogień. Chyba jeszcze nigdy nie widziałem ich tak wyraźnie. – Mickey, posłuchaj. Pochowaliśmy twojego ojca w Los Angeles. Nie kazałam go skremować. Dlaczego coś takiego przyszło ci do głowy?

Czekała na odpowiedź. Uwierzyłem jej. Nie była odurzona narkotykami. Widziałem to na jej twarzy. Dostrzegłem tam coś jeszcze. Wszyscy udawaliśmy. Moja matka nie ma szansy wydobrzeć. Jest popsuta. Można ją na chwilę naprawić, ale zaraz znów się rozsypie. Istnieje dla niej tylko jedna nadzieja. Wiedziałem o tym. Kiedy zginął mój ojciec, ona również umarła. Dlatego byłem skłonny zaryzykować przerwanie terapii. Dlatego nie przejmowałem się groźbą wyrzucenia jej z ośrodka. Odwyk w niczym jej nie pomoże. Dopóki mój ojciec nie żyje, to jak naklejanie plasterka na amputowaną kończynę. Matka była dla mnie stracona na zawsze. Istniała tylko jedna szansa. – Mamo? – Tak? Postarałem się, żeby mój głos zabrzmiał stanowczo. – Musisz wyzdrowieć. – Och, ależ wyzdrowieję – odpowiedziała, a jej słowa na kilometr czuć było kłamstwem. – Nie o to mi chodzi. Nie tak jak ostatnio. Sytuacja się zmieniła. – Nie rozumiem, Mickey.

– Wyzdrowiej, mamo – powiedziałem, wstając. – Ponieważ kiedy znowu przyjadę, przywiozę ze sobą tatę. 26 Pośpiesznie wyszedłem z pokoju mamy. – Chwileczkę, dokąd idziesz? – spytała Christine Shippee. – Nie – odpowiedziałem. – Słucham? Gwałtownie obróciłem się w jej stronę. – Ona zostaje. Byłem u niej tylko przez kilka minut. Proszę. Popatrzyła na mnie, a potem na Myrona. Wujek wzruszył ramionami. – Proszę – powtórzyłem. – Niech mi pani zaufa, dobrze? Christine pokiwała głową. – Dobrze, Mickey, ale… – Tak? – Następnym razem na to nie pozwolę. – Bez obaw – odrzekłem. – Wrócę dopiero, kiedy wszystko się zmieni. ■■■ Następnego dnia byłem w szkole i szedłem na trening, gdy Rachel wysłała mi SMS-a. W Filadelfii z tatą. Odpisałem: Brzmi fajnie.

Powiedziałam mu, że znam prawdę o mamie. Pokiwałem głową w stronę ekranu. Jak to przyjął? Odpisała dopiero po krótkiej przerwie: Źle. Na razie. Ale pozbyłam się kłamstwa. Uśmiechnąłem się. Dobrze. Wrócę późno. Opowiesz mi jutro, co się wydarzyło? Jasne. Świetnie. Przyjdź do mnie rano. Do zobaczenia. Trzymaj się. Jak przystało na mistrza gładkiej gadki, odpisałem: Ty też. Wpatrywałem się w telefon, dopóki czyjś głos nie wyrwał mnie z zamyślenia. – Dlaczego się tak uśmiechasz? Zbyt szybko podniosłem wzrok. – Bez powodu. Ema zmarszczyła czoło. – Jasne. – To nic ważnego. Ktoś wysłał mi kawał. – Jeden z twoich nowych kumpli mięśniaków? Na pewno był przezabawny. – Co słychać? – Zgadnij, kto znalazł odtwarzacz do taśm Betamax,

dzięki czemu będziemy mogli obejrzeć kasetę. – Ty? – Nie. Łyżka. Jeśli jutro darujesz sobie imprezowanie ze swoimi kolegami spod kosza, to może pójdziemy do szpitala i razem ją obejrzymy. – Załatwione – odrzekłem. – Świetnie. Ema odeszła. Przygotowałem się do treningu. Przyłączyłem się do grupki żartujących chłopaków i świetnie się bawiłem. Do diabła z Emą i jej uprzedzeniami. W końcu należy mi się odrobina rozrywki, prawda? Zauważyłem Brandona, który wiązał buty w kącie. Popatrzył na mnie i przekrzywił głowę, jakby pytał: „No i co?”. Podszedłem do niego. – Chciałbym cię o coś spytać – zacząłem. – Tak? – Chodzi o Bucka. – Co z nim? – Z tego, co zrozumiałem, jego rodzice się rozwiedli. – No, tak. Rozstali się trzy albo cztery lata temu, nie pamiętam. – Buck ciężko to zniósł? Brandon zmrużył oczy.

– A jaka to różnica? – Po prostu to wszystko wydaje mi się trochę zbyt wygodne. – Co takiego? – Buck mieszka w tym mieście od urodzenia, prawda? – Tak. – I nagle, kilka tygodni po rozpoczęciu nauki w ostatniej klasie, musi porzucić kolegów i szkołę, żeby zamieszkać z matką? Brandon wzruszył ramionami. – Nie jestem prawnikiem, ale oboje mają prawo do opieki nad dzieckiem. – Kiedy ostatnio z nim rozmawiałeś? – Nie wiem. Kilka dni przed przeprowadzką. – Od tamtej pory się z nim nie widziałeś? – Nie. – Nie wymienialiście esemesów ani maili? – Chyba napisał do mnie esemesa – odrzekł Brandon. – Może jednego maila. – Nie pożegnaliście się? Miałem wrażenie, że Brandon zaczyna rozumieć. – Nie, nie mieliśmy okazji. – Nie wydaje ci się to dziwne? Przyjaźniliście się od dzieciństwa. Wyprowadził się i nawet się nie pożegnał. Brandon spoglądał na mnie, nie podnosząc się

z ławki. – Do czego zmierzasz, Mickey? – Chodzi mi o wyczucie czasu. Nic nie odpowiedział. – Poznałem Bucka dopiero niedawno – ciągnąłem. – Dla mnie był tylko złośliwym łobuzem. Znam go wyłącznie z tej strony. Ale chciałbym ci coś pokazać. – Co? Przeszedłem między szafkami. W każdym liceum znajduje się na korytarzu gablota z pucharami. Zaprowadziłem tam Brandona i pokazałem mu zdjęcie zeszłorocznej drużyny, która zdobyła mistrzostwo okręgu. Wskazałem Bucka. – No co? – zdziwił się Brandon. – Nie widzisz? – Nie. O co chodzi? – Może to dlatego, że widywałeś go codziennie. Ja nie. Ale przyjrzyj mu się uważnie. – Przyglądam się – odparł Brandon. Był bardzo wysoki, więc musiał się schylić. – Na co mam zwracać uwagę? – To zdjęcie zrobiono przed rokiem. Buck wygląda na nim zupełnie inaczej niż teraz. Był wtedy o jakieś piętnaście kilo lżejszy. Brandon wciąż stał pochylony i wpatrywał się w zdjęcie.

– I co z tego? Wielu chłopaków nabiera masy pomiędzy juniorskim a seniorskim sezonem. – Tak bardzo? – Jasne. – Jednak słyszałem wahanie w jego głosie. – Chociaż z drugiej strony… – Tak? – Buck miał fantastyczny sezon baseballowy. Był wyraźnie silniejszy, dzięki czemu znacznie poprawił wskaźnik trafień… – Brandon umilkł. Potem posłał mi ostre spojrzenie. – No co? – spytałem. – Masz pomagać Troyowi. – Właśnie to robię. – Wydaje mi się raczej, że starasz się obciążyć Bucka. – Nie staram się nikogo obciążyć, tylko odkryć prawdę. Ale załóżmy, że istnieje jakiś związek między tym, co spotkało Bucka, a tym, co się przytrafiło Troyowi. – Na przykład jaki? – Jeszcze nie wiem. Ale może Buck również nie przeszedł kontroli antydopingowej. Czy to nie tłumaczyłoby, dlaczego nagle zmienił szkołę i z nikim się nie kontaktuje? Brandon odwrócił wzrok, przez chwilę to rozważając. – I co? – spytałem. – Buck zawsze miał pod górkę – odezwał się

w końcu. – Jak to? – Ciążyła na nim olbrzymia presja. Jest młodszym bratem Randy’ego. Nie potrafił uciec z jego cienia. Czuł się przytłoczony. Wiem, że go nienawidzisz, i wcale ci się nie dziwię. Ale wiele wrednych zachowań Bucka wynikało z tego, że zawsze czuł się gorszy. Uniosłem jedną brew. – Rodzice za mało go przytulali? – Hej, to ty poruszyłeś ten temat. Ale zastanów się. Przez ostatnie kilka lat Buck mieszkał ze swoim bratem, gwiazdą sportową. To musiało być dla niego bardzo trudne. Czułem, że czerwienieją mi policzki. – Wcale nie – odparłem. – Co? – To tylko wymówka. – Starałem się uspokoić oddech, ale Brandon cofnął się o krok. – Mój ojciec też mieszkał ze sławnym bratem, pamiętasz? – Pamiętam. Brandon popatrzył na swoje stopy. – No co? – spytałem. – Nie chcę być brutalny, Mickey, ale jak to się dla niego skończyło? Jego słowa mnie oszołomiły. – To był cios poniżej pasa, Brandonie. – Nie miałem takiego zamiaru.

– A mój ojciec nie zmienił się w łobuza, który wyzywa dziewczyny od krów albo grozi pobiciem nowemu uczniowi. – Nie – odparł Brandon delikatnie. – Nie zrobił tego. – Słyszę, że jest jakieś „ale”. – Nieważne. – Mój ojciec wykonywał dużo dobrej roboty. Pomagał potrzebującym. – A jaką miał relację ze swoim sławnym bratem? Nie mogłem uwierzyć, że Brandon ciągnie ten temat. – Kiedy się poróżnili, Myron już nie był gwiazdą. To było po jego kontuzji kolana. Jego kariera już się zakończyła. – Masz rację – odrzekł Brandon. Ale słyszałem w jego głosie, że chce kontynuować. – Nieważne. Nie usprawiedliwiam Bucka, ale bądźmy realistami. Ciążyła na nim silna presja, chciał zasłużyć na taką sławę jak brat Randy. Do tego doszły problemy w domu, rozwód rodziców… – Oraz potężny przyrost masy – dodałem. – Nie rozumiem, Mickey. Co

próbujesz powiedzieć? – Nie wiem. Po prostu zastanawiam się, czy to wszystko się ze sobą łączy. Buck nagle wyjeżdża z miasta, a u Troya badanie wykazuje obecność sterydów. – Nie rozumiem, jaki te dwie sprawy mają związek. – Ja też nie – odrzekłem. – Jeszcze. 27 Kiedy wszedłem do pokoju szpitalnego Łyżki, Ema już tam była. Pan Spindel, ojciec Łyżki i szkolny woźny, stał na drabinie i manipulował przy kablach za telewizorem. – Już kończysz, tato? – spytał Łyżka. – Nie rozumiem, po co tego tutaj potrzebujesz. – Już ci mówiłem. Rachel ma stare odcinki Smerfów na taśmie Betamax. Wszyscy chcemy je obejrzeć. Pan Spindel zszedł z drabiny, marszcząc czoło. – To chyba najgorsze kłamstwo, jakie słyszałem. – A może to coś dla dorosłych, co jest dla nas całkowicie nieodpowiednie – dodał Łyżka. Pan Spindel westchnął. – To by było lepsze niż Smerfy. – Skończył mocować kabel. – Proszę bardzo. – Zabrał drabinę i wyszedł z pokoju. Popatrzyłem na wiekowe urządzenie.

– Skąd to wytrzasnąłeś? – spytałem. – Z domu, a skąd? – Wciąż trzymasz coś takiego? – Oczywiście. Co prawda w tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym ósmym roku format Betamax stracił niemal cały udział w rynku na rzecz kaset VHS, ale Sony produkowało te urządzenia aż do dwa tysiące drugiego. – Oookay – odparłem. Ema włożyła kasetę i wcisnęła przycisk odtwarzania. Usiadłem na prawym przednim narożniku łóżka. Ema zajęła lewy. Pozostawiliśmy Łyżce wystarczająco dużo miejsca na środku, żeby dobrze widział. Szpitalny telewizor wisiał na ścianie przed nami. Na ekranie pojawiły się szaro-białe zakłócenia. Czekaliśmy. Po dziesięciu sekundach obraz się wyostrzył. – Gdzie to jest? – spytał Łyżka. Ema i ja wymieniliśmy spojrzenia.

– To w tamtym tunelu. – Pod domem Nietoperzycy? – Tak – odpowiedziała Ema. – Całkiem blisko miejsca, w którym znaleźliśmy taśmę. – Dobra – rzucił Łyżka. Kamera pokazywała korytarz, od miejsca położonego blisko domu w stronę garażu. Przez dziesięć sekund nic się nie działo. Potem obraz podskoczył i usłyszeliśmy znajomy głos. „Och, ale ze mnie niezdara”. Zza kamery wyłoniła się Lizzy Sobek. Miała na sobie tę samą długą białą szatę co zawsze, a rozpuszczone włosy sięgały do pasa. Wyglądała młodziej – trudno powiedzieć o ile, ale miała mniej zmarszczek. Odwróciła się w stronę kamery. „Włączona, Dylanie?” – Dylanie? – zdziwił się Łyżka. – Dylan Shaykes – wyjaśniłem. – Tak się nazywa tamten facet z ogoloną głową. – Ten, który jeździ za tobą czarnym samochodem? – Tak. – Dlaczego jego nazwisko brzmi znajomo? – spytał

Łyżka. – Kiedyś jego podobizna widniała na kartonach z mlekiem. Zniknął dwadzieścia pięć lat temu. Ostatnio dużo się o nim mówiło… – A teraz…? – Pracuje dla Schroniska Abeony. – Tak jak my. – Ciii – syknęła Ema. Na ekranie Lizzy Sobek odwróciła się plecami do kamery i rozłożyła ręce. „Witajcie” – powiedziała. Usłyszeliśmy dalekie głosy, ale niczego nie zobaczyliśmy. Dylan Shaykes odezwał się zza kamery. „Wszystko pani zasłania”. „Och, przepraszam”. Odsunęła się w bok. Zmrużyłem oczy, wpatrując się w ekran. W tunelu pojawiło się czworo dzieci – a może była ich piątka albo szóstka, trudno powiedzieć z takiej odległości. Chwiejnie podeszły do kamery. „Już jesteście bezpieczne” – zapewniła Lizzy. Jeden z chłopców śmiało wystąpił naprzód. Oparł pięści na biodrach, niemal jak Superman. „Kim pani jest? Co tutaj robimy?” – Mickey? – Ema westchnęła. Pokiwałem głową, nie mogąc wykrztusić ani

słowa. Chłopiec wyglądał na mniej więcej dwanaście lat. Zbliżył się do kamery na tyle blisko, że wyraźnie widziałem jego jasne włosy. Jakość obrazu była zbyt słaba, żebym zobaczył zielone oczy, ale nie musiałem. Rysy twarzy się nie zmieniły. Minęło piętnaście albo dwadzieścia lat, ale nie miałem najmniejszych wątpliwości. To był Luther. Mój Rzeźnik. „W odpowiednim czasie wszystko wam wyjaśnimy” – powiedziała Lizzy. Ale Luther nie chciał tego słuchać. „Chcę się dowiedzieć już teraz”. Pozostałe dzieci również się zbliżyły. Jedno z nich było młodsze od Luthera o jakieś pięć lat. Chłopczyk był wystraszony i zagubiony. Luther opiekuńczo otoczył go ramieniem. „Wszystko jest w porządku” – odezwała się Lizzy delikatnym głosem. – „Nikt więcej was nie skrzywdzi”. Inne dziecko, pierwsze z prawej, zaczęło płakać. Lizzy podeszła do niego z szeroko rozłożonymi rękami. Malec padł jej w ramiona. Pogłaskała go po włosach. Czwarte dziecko zrobiło to samo. Lizzy również je przytuliła.

– Co, do…? – spytała Ema. – To akcja ratunkowa – stwierdził Łyżka. – Ciii. Wpatrywałem się w ekran. Wciąż pocieszając dwójkę dzieci, Lizzy popatrzyła na Luthera i drugiego chłopca. Luther pokręcił głową. Mocniej objął malca. „Wszystko w porządku” – powtórzyła Lizzy. Po policzku Luthera spłynęła łza. „Jesteście tutaj bezpieczni. Nikt was nie skrzywdzi”. Zza kamery rozległ się głos Dylana: „O-o, chyba mamy towarzystwo”. Lizzy odwróciła się w jego stronę. Dostrzegłem na jej twarzy coś na podobieństwo strachu. „Odprowadź ich do schronu, szybko”. Potem wypowiedziała jedno słowo, które na nowo zachwiało całym moim światem: „Brad?” A potem usłyszałem głos, tak znajomy, a zarazem tak inny: „Jestem tutaj”. Mój nastoletni ojciec wystąpił naprzód. – Mój Boże. Czy to…? – spytała Ema. Łzy płynęły mi po policzkach. Pokiwałem głową. „Nakarm ich i zakwateruj” – poleciła Lizzy nastolatkowi, który pewnego dnia miał zostać moim ojcem.

„Tak, proszę pani”. Ze skupioną miną ruszyła w stronę kamery. Minęła ją i zniknęła. Przez kolejne kilka sekund widziałem ich wszystkich – dwójkę dzieci, które pocieszała, Luthera obejmującego wystraszonego chłopca, mojego ojca. Stali nieruchomo, a potem rozległ się trzask i obraz zniknął. 28 Przez dłuższą chwilę żadne z nas się nie poruszało. Siedzieliśmy i wpatrywaliśmy się w ekran telewizora. – Mam teraz do dyspozycji więcej informacji – powiedział w końcu Łyżka. – Luther zniknął wraz z trzema innymi chłopcami jakieś dwadzieścia lat temu. Na pewno znajdę w sieci coś na ten temat. Otępiały, pokiwałem głową. Wszystko robiłem jak w transie. Ledwie mogłem mówić i myśleć, odkąd obejrzeliśmy taśmę. – Mickey? – odezwał się Łyżka. – Tak. – Dowiemy się, co spotkało twojego ojca. Obiecuję. Popatrzcie, kto nagle zaczął składać obietnice. Pokiwałem głową, wciąż otępiały. Ema wzięła mnie za rękę. – W porządku? Znów tępo pokiwałem głową. – Po prostu… – zacząłem i chciałem przerwać, ale

nadal trzymała mnie za rękę, a Łyżka patrzył na mnie z łóżka z niezwykłą troską. – Od śmierci taty nie oglądałem żadnych jego zdjęć. Uznałem, że to by było zbyt bolesne. Chybabym tego nie zniósł. – Rozumiemy – zapewniła mnie Ema. – A teraz nie tylko go widzę – ciągnąłem, wskazując ekran – ale oglądam nagranie, które powstało przed moim urodzeniem. Więc po prostu… Nie udało mi się powiedzieć nic więcej. – Świetnie cię rozumiem – zapewnił mnie Łyżka. – Oczywiście – dodała Ema. Wciąż trzymaliśmy się za ręce. Było to przyjemne. – Może dobrze nam zrobi, jeśli na chwilę oderwiemy się od tego wszystkiego – zaproponował Łyżka, po czym otworzył laptopa i zaczął pisać. – Jak może pamiętacie, Jared Lowell mieszka na wyspie Adiona u wybrzeży Massachusetts. Żeby się tam dostać, trzeba pojechać dwoma autobusami i popłynąć promem. W tym tygodniu tylko jutro nie macie lekcji ani treningu koszykówki, więc pozwoliłem sobie zarezerwować dwa bilety. Musicie wyruszyć wcześnie rano. – Chwileczkę, jutro nie mogę – zaprotestowała Ema. – Obiecałam mamie, że pojadę na jej program do Nowego Jorku. – Może tak będzie lepiej – rzuciłem. – Jak to? – Mogę sam znaleźć Jareda i z nim porozmawiać. Może będzie bardziej otwarty.

Ema zmarszczyła czoło. – Żartujesz, prawda? – Nie, on ma rację – przyznał Łyżka. – Chyba najlepiej będzie, jeśli z nim nie pojedziesz. – Więc Mickey będzie sam? – spytała Ema. Nagle przypomniałem sobie swoją wymianę SMSów z Rachel. – Nie sam. Będę miał wsparcie. 29 Przyznaję, że to działanie – wyprawa na wyspę – mogło się wydawać ekstremalne. Ema i ja straciliśmy pół dnia na wizytę w szkole Farnsworth, starając się znaleźć Jareda Lowella. Tamte poszukiwania miały sens. Ale teraz staliśmy z Rachel na promie, patrząc na zbliżającą się Adionę, ufając wbrew nadziei, że może znajdziemy tam Jareda i rozwiążemy zagadkę. Pokręciłem głową w zamyśleniu. – Co się stało? – spytała Rachel. Wiatr zwiał jej włosy na twarz. Chciałem je odgarnąć i zatknąć jej za ucho, ale oczywiście tego nie zrobiłem. – Jakie są szanse, że on tam w ogóle jest? – Przecież tam mieszka, prawda? – Prawda. – A tamten koleś, którego spotkałeś w prywatnej szkole, powiedział, że Jared wrócił do domu, tak? – Tak. – Więc myślę, że mamy spore szanse.

Ponownie pokręciłem głową. – Nie zgadzasz się? – spytała. – Myślisz, że po prostu zapukamy do jego drzwi i zastaniemy go w domu? – Zmarszczyłem czoło. – Nam nigdy nic nie przychodzi tak łatwo. Rachel się uśmiechnęła. – To fakt. Ale właśnie tak się stało. Prom wypełniały dwie grupy ludzi. Tłum na górnym pokładzie wyglądał, jakby wybierał się na mecz krykieta albo pokaz jeździecki. Niektórzy z mężczyzn mieli swetry zawiązane na ramionach. Inni nosili tweedowe marynarki. Kobiety były ubrane w spódniczki do tenisa albo letnie sukienki w jaskrawych różach i zieleniach. Kiedy mówiły, wysuwały do przodu dolną szczękę i używały wyszukanego słownictwa. Jeden facet przewiązał szyję apaszką. Towarzyszyła mu żona o imieniu Sassy. Na niższym pokładzie podróżowali ludzie, którzy codziennie jechali na wyspę do pracy, oraz miejscowi. Takie same twarze i przygarbione ramiona widziałem w autobusie wracającym z Kasselton do Newark. Nie wiedziałem wiele o Adionie, ale sądząc po pasażerach, wyspa była placem zabaw dla bogatego towarzystwa. Kiedy zeszliśmy z promu, Rachel przygotowała aplikację GPS na swoim smartfonie. – Lowellowie mieszkają przy Discepolo Street – powiedziała. – To niecały kilometr stąd. Najlepiej chodźmy pieszo.

To była dobra decyzja, zwłaszcza że nie mieliśmy innych możliwości. Obok portu nie było niczego. Żadnych taksówek. Żadnej wypożyczalni samochodów. Nawet restauracji, sklepu ani automatu z przekąskami. Niemal wszyscy zaparkowali swoje auta na nabrzeżu. Ludzie z dolnego pokładu wskoczyli na paki pick-upów. Ci z górnego pokładu wsiedli do kabrioletów, zabytkowych samochodów oraz aut tych marek, które zazwyczaj utożsamia się z bogactwem. W oddali dostrzegliśmy eleganckie domy wznoszące się nad wodą. Były duże, ale nie olbrzymie ani nowe – raczej dostojne rezydencje niż nowobogackie pałace. Po pokonaniu około ośmiuset metrów minęliśmy szykowny klub tenisowy z gatunku tych, w których wszyscy ubierają się na biało, jakby byli na Wimbledonie. Nikt inny nie przemieszczał się piechotą, więc kilka

osób posłało nam podejrzliwe spojrzenia. Rachel, oczywiście, przyciągała wzrok mężczyzn, ale była do tego przyzwyczajona. – Jak poszło z ojcem? – spytałem. – Będzie dobrze. – Jesteś na mnie zła? – Za to, że mi powiedziałeś o mojej matce? Pokiwałem głową. – Nie, już zrozumiałam. Chociaż mój ojciec uważa, że to był błąd i będę się czuła winna do końca życia. – Ma rację? Wzruszyła ramionami. – Teraz czuję się winna. Nie wiem, jak będzie jutro. Ale twój wujek miał rację: wolę żyć z poczuciem winy niż kłamstwem. – Wskazała wzgórze. – Skręćmy w lewo. Kiedy to robiliśmy, wkroczyliśmy na zupełnie inną część wyspy. Gdyby porównać ją do promu, to znaleźliśmy się na niższym pokładzie. Zamiast bujnych drzew ulicę z obu stron otaczały szeregowce. Proste ceglane budynki jak spod sztancy wskazywały, że już nie znajdujemy się pośród nadętych bogaczy. Taka jest prawda o eleganckich wyspach dla zamożnych. Ktoś musi obsługiwać sieć elektryczną,

wodociągi i kablówkę. Ktoś musi kosić drogie trawniki, uczyć gry w tenisa i czyścić baseny. Ta paskudna ulica, ukryta tam, gdzie nikt nie mógł jej zobaczyć, należała do robotników i całorocznych mieszkańców. – Na pewno jesteśmy na właściwej ulicy? – spytałem. – Na pewno – odrzekła Rachel. Wskazała jeden z ceglanych budynków. – To tam, trzeci dom po lewej. Pokręciłem głową. – Jared chodzi do drogiej prywatnej szkoły. To pasuje do tej wyspy. – Ale nie do tej ulicy – dodała Rachel. – Gra w koszykówkę – przypomniałem. – Wygląda na to, że jest bardzo dobry. – Ma stypendium? – Możliwe. – Dotarliśmy do popękanego betonowego chodnika i zbliżyliśmy się do drzwi. – Co teraz? – Zapukamy.

Tak zrobiliśmy, a Jared Lowell nam otworzył. Był wysoki i przystojny, tak jak na zdjęciach. Miał na sobie flanelową koszulę, dżinsy i robocze buty. Popatrzył najpierw na mnie, potem na Rachel. Zatrzymał na niej wzrok. Też mi niespodzianka! Na jego ustach pojawił się uśmiech. – Czym mogę służyć? – Jesteś Jared Lowell? – spytała Rachel. – Zgadza się. A kim wy jesteście? – To jest Mickey Bolitar. – Jared obrócił się i uprzejmie skinął mi głową. – Ja nazywam się Rachel Caldwell. Nasze nazwiska najwyraźniej nic mu nie mówiły. Z wnętrza domu dobiegło wołanie kobiety: – Jaredzie? Kto przyszedł? – Ja się tym zajmę, mamo. – Nie pytałam, czy się tym zajmiesz. Pytałam, kto to. Jared popatrzył na nas, jakby czekał na odpowiedź. – Przyjechaliśmy w imieniu Emy Beaumont – wyjaśniłem. Nie byłem pewien, czego się spodziewać. Najbardziej prawdopodobne było

oczywiste wyjaśnienie: Ema padła ofiarą internetowego oszustwa. Ten gość nie ma zielonego pojęcia, kim ona jest ani o czym mówimy. Nasza wizyta pozwoli to potwierdzić i będziemy mogli wrócić do domu. W pewnym sensie nasze zadanie zostało wykonane, gdy Jared Lowell otworzył drzwi. Otóż wcale nie zaginął. Znaleźliśmy go. Jest bezpieczny. Cała reszta – to znaczy pytanie, czy to on zaprzyjaźnił się z Emą przez internet – była nieistotna. Dlatego oczekiwałem, że odpowie: „Kogo?” albo „Nie znam żadnej Emy Beaumont” bądź coś w tym stylu. Tymczasem jego twarz pobladła. – Jaredzie?! Znów zawołała go mama. – To tylko znajomi z miasta! – odkrzyknął. – Wszystko w porządku. Wyszedł przed dom i zamknął za sobą drzwi. Szybko ruszył betonowym chodnikiem. Rachel i ja go dogoniliśmy. – Co wy tutaj robicie? – spytał. – Jesteśmy przyjaciółmi Emy – odrzekłem. – No i co? – Wiesz, kim ona jest, prawda? Nie odpowiedział. – Jaredzie? – Tak, wiem, kim jest. I co z tego? Popatrzył na swoje frontowe drzwi, jakby

oczekiwał, że się otworzą. Przyśpieszył, ale dotrzymywaliśmy mu kroku. Kiedy dotarliśmy do rogu ulicy, gwałtownie się zatrzymał. – O co chodzi? – spytał mnie. – Śpieszę się do klubu, do pracy. Kiedy już stanął przede mną, gotów mnie wysłuchać, nie byłem pewien, jak mam to ująć. – Nawiązałeś z nią… znajomość – zacząłem. – Emą? – Tak. Wzruszył ramionami. – Komunikowaliśmy się przez internet. – Tylko się komunikowaliście? Jared zerknął na Rachel, a potem znów na mnie. – Czy to wasza sprawa? Uczciwe pytanie. – Ona się o ciebie martwi – odezwała się Rachel. – Kto? – A jak ci się wydaje? – odburknąłem. – Ema. – Dlaczego was dwoje to obchodzi? –

„Komunikowaliście się” – zaznaczyłem cudzysłowy palcami w powietrzu – przez internet, prawda? – A jeśli nawet, to co? – Cóż, Jaredzie, nagle zerwałeś kontakt. Dlaczego? Powoli pokręcił głową. – Przypomnij mi, jak masz na imię. Zresztą nieważne. To naprawdę nie twoja sprawa. – Odwrócił się w stronę Rachel, a jego twarz złagodniała. – Nie obraź się, Rachel, ale obawiam się, że ciebie także to dotyczy. – Jej imienia nie zapomniałeś – mruknąłem. – Co takiego? Podszedłem do niego. – Tak się nie robi. – Jak? – Nie zrywa się z kimś kontaktu w taki sposób. Nie znika się bez słowa wyjaśnienia. Nie zostawia się kogoś w niepewności. To podłe. – Podłe? – powtórzył, zwracając się do Rachel. – On mówi poważnie? – Zgadzam się z nim – powiedziała.

Przełknął ślinę. – Zaraz, wysłałem jej maila. Może utknął w folderze ze spamem albo coś w tym rodzaju. – Jasne. – Mój głos ociekał sarkazmem. – To prawdopodobne. Jakiś dźwięk zwrócił jego uwagę. Obejrzałem się, żeby sprawdzić, co się dzieje. Otworzyły się frontowe drzwi i stanęła w nich kobieta, która zapewne była matką Jareda. – Wszystko w porządku, Jaredzie? – Tak, mamo – odpowiedział, po czym odezwał się do nas cichszym głosem: – Muszę już iść. Stanąłem mu na drodze. Nie zablokowałem go, ale mój ruch był stanowczy. – Chwileczkę. Przyjechaliśmy z bardzo daleka. – Po co? – spytał. Popatrzyłem na Rachel, a ona na mnie. Nie wiedziałem, co odpowiedzieć. Jared Lowell nie zaginął. Nic mu nie groziło. Wyglądało na to, że jest palantem, ale na to nic nie mogliśmy poradzić. – Dlaczego przestałeś się komunikować z Emą? – powtórzyłem. – To nie twoja sprawa. Znów popatrzył na Rachel, a kiedy to zrobił, zrozumiałem brutalną prawdę. – Stary – odezwałem się. – Co?

– Kiedy po raz pierwszy zobaczyłeś zdjęcie Emy? – Słucham? W mojej piersi zaczęło kiełkować ziarenko gniewu. – Kiedy po raz pierwszy zobaczyłeś, jak wygląda Ema? Wzruszył ramionami. – Nie pamiętam. – Nie? – zdziwiłem się. – A może… tylko zgaduję… mniej więcej wtedy, gdy postanowiłeś więcej z nią nie rozmawiać? – Już ci mówiłem. Nigdy z nią nie rozmawiałem. – Mailować, esemesować, nieważne. Wiesz, o co mi chodzi. To było po zobaczeniu jej zdjęcia? Zauważyłem, że coś zaczyna w nim buzować. – A jeśli tak? Co z tego? – Chwycił mnie za rękę i odciągnął od Rachel. Przemawiał cichym głosem. – Stary, naprawdę masz do mnie pretensje? Tylko popatrz na dziewczynę, z którą przyjechałeś. Już zaciskałem pięść, ale przypomniałem sobie, że jego mama wciąż stoi w drzwiach. – Jaredzie?! – zawołała. – Zaraz przyjdę, mamo. – Nachylił się w moją stronę. – No dobrze, może powinienem lepiej jej to wytłumaczyć, wyrazić się jaśniej, ale to nie było nic poważnego.

– Dla niej tak. – To już nie mój problem. – Owszem, Jaredzie, twój. – No i co? Uderzysz mnie, wielkoludzie? Będziesz bronił honoru Emy? Miałem na to olbrzymią ochotę. Chciałem spuścić mu solidny łomot. – Nie masz pojęcia, jaką wspaniałą dziewczyną jest Ema. – Więc może sam się z nią umów – odparł z uśmiechem. – A ja chętnie uwolnię cię od Rachel. Rachel położyła dłoń na moim ramieniu, żeby mnie uspokoić. – Nie warto – szepnęła. – Posłuchaj, napiszę do niej maila, w porządku? – powiedział Jared. – Dam jej znać. W tym akurat masz rację, Mickey. Ale teraz lepiej się odczep, bo jedno jest pewne: to nie twoja cholerna sprawa. 30 Zadzwoniłem do Emy, ale odezwała się tylko poczta głosowa. Wysłałem krótkiego SMS-a: Znaleźliśmy Jareda. Nic mu nie jest. Zadzwoń, jeśli chcesz o coś spytać.

– Zawaliłem sprawę – zwróciłem się do Rachel. – Dlaczego? – Byłem zbyt agresywny. – Wściekłeś się. – Po prostu… Kiedy myślę o Emie czekającej przed komputerem… Rachel się uśmiechnęła. – Słodki jesteś. Pokręciłem głową. – Nawet nie zadałem mu najważniejszego pytania. – To znaczy? – Dlaczego jest w domu? Dlaczego nie został w szkole? – Nie przyjechaliśmy, żeby zmienić jego życie – przypomniała mi Rachel. – Mieliśmy go odnaleźć. Zadanie wykonane. Wiedziałem, że to prawda. Jared zniknął, a my go znaleźliśmy. Koniec, kropka. Jednak coś mi w tym wszystkim nie pasowało. Kiedy wróciliśmy do domu, dostałem SMS-a od Brandona Foleya: Coś nowego w sprawie badania Troya? Zacząłem się nad tym zastanawiać. Nie chciało mi się wierzyć, że matka Bucka nagle otrzymała pełnię praw do opieki nad synem i Buck musiał się

wyprowadzić. Owszem, słyszałem o różnych dziwacznych układach po rozwodzie, ale kto by przenosił siedemnastolatka uczącego się w ostatniej klasie liceum? To mogłoby mieć sens, gdyby nie inne wydarzenia. Ale w tym samym czasie najlepszy przyjaciel Bucka, Troy Taylor, został złapany na dopingu. Zbieg okoliczności? Raczej nie. Troy utrzymywał, że jest niewinny, a większość chłopaków w drużynie mu wierzyła. Zacząłem łączyć poszczególne fakty w myślach. Rozbolała mnie głowa. Potrzebowałem nowych informacji, dlatego postanowiłem, że zaraz po odstawieniu Rachel do domu porozmawiam szczerze z Troyem. Chciałem wysłać do niego SMS-a, ale nie znałem jego numeru. Zapewne mógłbym spytać Brandona, ale już byłem w pobliżu domu Troya. Nauczyłem się, że nic nie zastąpi bezpośredniej rozmowy. Nie, nie zamierzam

narzekać na smartfony ani na to, że stale esemesujemy i korzystamy z serwisów społecznościowych. Taki jest świat. Ale kiedy chcesz zdobyć informacje lub przekonać się, czy ktoś mówi prawdę, najlepiej popatrz mu w oczy i obserwuj jego mowę ciała. Przynajmniej ja tak uważam. Kiedy stanąłem przed drzwiami Troya, zawahałem się, zanim zapukałem. Już kiedyś tutaj byłem. W pewnym sensie. Rachel „odwracała uwagę” Troya – uch – żebyśmy razem z Emą mogli włamać się do domowego gabinetu komendanta Taylora obok kuchni na tyłach domu. Stare dobre czasy. A teraz pukałem do frontowych drzwi jak prawdziwy gość. Co będzie, jeśli to komendant Taylor mi otworzy? Nie musiałem się długo zastanawiać. Dwie sekundy później drzwi się otworzyły i stanął w nich komendant Taylor, wciąż w mundurze. Zmrużył oczy, widząc mnie na ganku. – Mickey Bolitar? – Dzień dobry, panie komendancie – odpowiedziałem zbyt radośnie.

– Czego chcesz? – Czy zastałem Troya? Komendant jeszcze przez chwilę patrzył na mnie ze zmarszczonym czołem. Potem odsunął się z progu. – Jest w piwnicy. – Dziękuję. – Kilkaset razy przeciągnąłem butami po wycieraczce i wszedłem. Komendant wskazał drzwi po drugiej stronie pokoju. Otworzyłem je i popatrzyłem na schody. – Troy? Żadnej odpowiedzi. W pomieszczeniu było ciemno i cicho. Zacząłem schodzić, stopniowo zanurzając się w dziwnym blasku. Kiedy dotarłem na dół, zobaczyłem, skąd on się bierze. Troy grał w jakąś krwawą grę na wielkim telewizorze. Siedział rozparty na specjalnym fotelu dla graczy, ze słuchawkami na uszach, a jego palce tańczyły po gamepadzie. Wciąż mnie nie zauważył. Pochłonęła go gra, strzelanie, uniki, zmiany broni. Nigdy nie uległem manii gier wideo, ponieważ za granicą nie miałem do nich dostępu. Kiedy na początku roku przeprowadziliśmy się do Stanów Zjednoczonych, próbowałem grać, ale niezbyt mi to wychodziło. Tak jak wszystko inne, gry wideo wymagają wprawy. Zacząłem grać zbyt późno, a nie lubiłem robić rzeczy, w których nie jestem dobry. – Troy?

Nadal mnie nie słyszał. Dotknąłem jego ramienia. Podskoczył z szeroko otwartymi oczami, gotowy do odparcia ataku. Kiedy zobaczył, że to ja, przez chwilę sprawiał wrażenie zagubionego, ale szybko się uśmiechnął. – Cześć, Mickey. Nie wiedziałem, co mam myśleć o tym gościu. – Cześć. Chciałem z tobą porozmawiać. Zdjął słuchawki i odłożył gamepada. – Usiądź. Usiadłem na sąsiednim fotelu. Czułem się dziwnie w tym ciemnym pomieszczeniu rozświetlanym tylko przez ekran telewizora. Postacie w grze zachowywały się, jakby nic się nie stało. Biegały, strzelały, chowały się i robiły uniki. – Co słychać? – rzucił Troy. – Muszę cię spytać o Bucka. Sprawiał wrażenie zaskoczonego. – To znaczy? – Dobrze się znacie, prawda? – Jesteśmy najlepszymi przyjaciółmi. – Zdziwiłeś się, kiedy się wyprowadził? – Zdziwiłem? Raczej przeżyłem szok. – Troy jeszcze bardziej obrócił się w moją stronę. – Dlaczego pytasz? – Po prostu to dziwne. – Co takiego? – Byłeś blisko z Buckiem, więc może nie

zauważyłeś, ale między sezonami bardzo nabrał masy. – Ciężko ćwiczył na siłowni – odparł Troy. – Możliwe, że to jedyny powód. Troy zmrużył oczy, tak samo jak wcześniej jego ojciec. – Ale ty tak nie uważasz? – Po prostu się zastanawiam. Zdradzał wszystkie objawy zażywania sterydów. Zwiększona masa mięśniowa. Złośliwe i agresywne zachowania. Słyszałem, że miał bardzo udany sezon baseballowy. – Rewelacyjny – przyznał Troy. – Bardzo się poprawił. – Za bardzo? Troy sprawiał wrażenie zmartwionego. – Co się stało? – spytałem. – Sądzisz, że Buck mógł zażywać sterydy.

– Tak. – Ale co to ma wspólnego ze mną? – Nie wiem. Może nic. Odwrócił wzrok. – O co chodzi? – spytałem. – O nic. – Troy, poprosiłeś mnie o pomoc. – Wiem. Ale nie chciałem, żeby to się odbyło kosztem mojego przyjaciela. – Nic takiego nie robię. – Nie? – Próbuję odkryć prawdę, to wszystko – odparłem. – Co cię niepokoi? Troy wziął głęboki wdech. – Buck czuł się zagrożony przez ciebie. Odchyliłem się do tyłu. – Przeze mnie? – Tak. – Dlaczego? – Wiem, że źle cię traktowaliśmy, już ci mówiłem. – Co to ma wspólnego z Buckiem? Troy zaczął się bawić gamepadem. – Myślę, że jednym z powodów było to, że widzieliśmy, jakim jesteś dobrym graczem.

Nic nie odpowiedziałem. – Nasza piątka od zawsze stanowiła wyjściowy skład. Ale jeden z nas miał ci odstąpić miejsce. Na pewno nie Brandon, środkowy, ani ja, rozgrywający… Nie dokończył. Ja zrobiłem to za niego. – To byłby Buck. Troy pokiwał głową. – Pomyśl o tym. Przecież wiesz, jakiej podlegał presji, mając za brata sławnego sportowca. – Wiem. – A potem pojawiłeś się ty. To go zdołowało, i to bardzo. W ostatniej klasie stracić miejsce w wyjściowym składzie… Zrozumiałem, do czego Troy zmierza. – Więc uważasz, że zażywał sterydy. – Tego nie powiedziałem. Jest moim przyjacielem. Ale w pewnej chwili Brandon i ja chcieliśmy dać ci spokój. Wiedzieliśmy, że możesz nam pomóc wygrać. Nic więcej się dla mnie nie liczyło. – Nachylił się. – Tylko że ja pozostałbym w wyjściowym składzie, a Buck wypadłby do rezerwy. Siedzieliśmy w ciemności i patrzyliśmy, jak postacie z gry szaleją na ekranie. – Nie oddzwonił do mnie – odezwał się Troy. – Buck? – Tak. Wysłał mi kilka esemesów, ale nie chce ze mną rozmawiać.

– Jak myślisz, dlaczego? Troy wzruszył ramionami. – Nie wiem. Zadzwonił mój telefon. To była Ema. Wstałem z fotela i przeszedłem w kąt pokoju. – Halo? – Znaleźliście Jareda? – Tak. Gdzie jesteś? – Właśnie wróciliśmy do domu. – Zaraz u ciebie będę. 31 Opowiedziałem Emie wszystko o naszym spotkaniu z Jaredem Lowellem na Adionie. Słuchała mnie uważnie, jak zawsze. Siedzieliśmy w kuchni w olbrzymiej posiadłości, którą Ema nazywa swoim domem. Niles, kamerdyner, krzątał się wokół domu, ale wiedział, że nie powinien nam przeszkadzać. Mama Emy, aktorka, od której chatroomu wszystko się zaczęło, została w Nowym Jorku. Kiedy skończyłem, Ema milczała. Siedziała przy stole kuchennym z założonymi rękami i wbijała w nie wzrok. Chciałem dotknąć jej dłoni, ale

się powstrzymałem. W jej mowie ciała było coś dziwnego. – Emo? – On kłamie. Czekałem, aż powie coś więcej, ale nie podnosiła wzroku. Zaczęła obracać srebrnym pierścionkiem z czaszką, który nosiła na prawej dłoni. – Chcę ci coś pokazać – odezwała się w końcu. Wyjęła smartfona i zaczęła się bawić przyciskami. Siedziałem w milczeniu. – Nie mam ochoty tego robić – stwierdziła. – Czego? – Pokazywać ci tego maila. To ostatnia wiadomość od Jareda. – Nie musisz… – Wiem. Rzeczywiście jest bardzo osobisty. Dlatego nie mam na to ochoty. Ale chcę, żebyś zrozumiał. Dobrze? – Dobrze. Z głębokim westchnieniem podała mi swój telefon. Etui było czarne, ozdobione srebrnymi ćwiekami. Musiałem przyznać, że dziewczyna jest konsekwentna. Powiększyła obraz, żebym nie zobaczył adresu na górze wiadomości. Nie przewijałem e-maila. Gdyby chciała

mi pokazać całość, niczego by nie zmieniała. Nie mogę się doczekać, kiedy się spotkamy. Chcę, żeby to wszystko już się skończyło i żebym mógł Ci powiedzieć, co się dzieje w moim sercu, oraz jak bardzo się zmieniłem. Ty mnie zmieniłaś, Emo. Popełniłem tak wiele błędów i muszę zrobić jeszcze jedną rzecz, ale kiedy się z nią uporam, obiecuję, że będzie po wszystkim. Będziemy razem, jeśli mnie przyjmiesz. Podniosłem wzrok. – To wszystko? – Tyle chciałam ci pokazać. – O co chodzi z tym „jeśli mnie przyjmiesz”? – Nie wiem. Oddałem jej telefon. – Ale czy on wyglądał na faceta, który się zmienił? – spytała. – Nie, ale wiesz, jacy są faceci. – Wiem – odparła Ema, marszcząc czoło. Przez chwilę się nad tym zastanawiałem. – Jared napisał, że musi się zająć jeszcze jedną sprawą, a potem będzie po wszystkim. O co mu chodziło? – Nie wiem. Rozważałem to przez kilka sekund.

– Wyjechał ze szkoły. Myślisz, że właśnie dlatego? – Pewnie tak – odrzekła Ema. – Szkoła była dla niego ważna. Ma fioła na punkcie koszykówki, tak samo jak ty. – Zerknęła na ekran telefonu, po czym schowała go do kieszeni. – Powiedział wam, dlaczego jest w domu? – Nie. – Pytaliście go? – Nie. – Dlaczego? Przypomniałem sobie słowa Rachel. – Nie przyjechaliśmy, żeby zmienić jego życie. Mieliśmy go odnaleźć i upewnić się, że nic mu nie grozi. Powiedziałem to ostrzej, niż zamierzałem. Z jakiegoś powodu to wszystko wydawało mi się dziwne. Wiadomość, którą przeczytałem, nieco zbiła mnie z tropu. Ema, dziewczyna, na której bardzo mi zależało, nawiązała poważną relację

z jakimś chłopakiem, który bardzo jej się podobał i z którym wymieniała… listy miłosne? Chciałem, żeby było mi to obojętne. Ale wcale mi się to nie podobało. Przez chwilę – pół sekundy, może krócej – zamierzałem ją spytać, kiedy po raz pierwszy wysłała mu swoje zdjęcie. Czy to było później, może wkrótce po otrzymaniu tego maila? Wiem, jak brutalnie to brzmi, ale widziałem, w jaki sposób Jared patrzył na Rachel. Czy właśnie w tym rzecz? Czy odpowiedź jest tak prosta i zarazem tak płytka? Zacząłem się nad tym zastanawiać i ponownie poczułem wściekłość na Jareda Lowella. Ale nic nie mówiłem. – Możliwe, że nadal coś mu grozi – powiedziała Ema. – Może coś ukrywa. Może stara się mnie chronić. – W jaki sposób? – Coś się działo w jego życiu. Coś, przed czym chciał uciec, żeby móc być ze mną. A jeśli mu się nie udało? Jeżeli próbował, ale nie zdołał uciec? Siedzieliśmy w milczeniu. – Przed czym usiłował uciec? – spytałem w końcu. – Nie mam pojęcia, ale może właśnie tego powinniśmy się dowiedzieć. 32 Było ciemno, kiedy ruszyłem w drogę powrotną do

domu. Niles zaproponował, że mnie podwiezie, ale chciałem się przejść. Musiałem przewietrzyć głowę. Spacer mógł mi tylko pomóc. Dom Emy nie tylko był olbrzymi, ale stał na ogromnej działce. Powędrowałem drogą dojazdową, która miała prawie pół kilometra. Kiedy zszedłem ze wzgórza, po drugiej stronie ulicy zauważyłem znajomy samochód. Był czarny i miał przyciemniane szyby. Na tablicy rejestracyjnej widniał numer A30432. Podczas Holokaustu więźniowie w Oświęcimiu nosili na rękach wytatuowane numery. Lizzy Sobek przeżyła pobyt w obozie śmierci. Jaki miała numer? A30432. Samochód przyjechał po mnie. Nie podszedłem, tylko czekałem, aż wykonają pierwszy ruch. Otworzyły się tylne drzwi. Wysiadł mężczyzna, którego nazywałem Łysym. Miał na sobie czarny garnitur i krawat. Już wiedziałem, że nazywa się Dylan Shaykes. Kędzierzawy Dylan zniknął w dzieciństwie i nigdy się nie odnalazł. Nie wiedziałem, co się stało ani jak przyłączył się do Schroniska Abeony, ale obserwował mnie od samego początku. Czarny samochód odjechał, pozostawiając Dylana na ulicy. – Dziwna sprawa! – zawołałem. – Co takiego? – Nigdy nie widziałem kierowcy. Kto to jest?

Dylan nie odpowiedział. Nie spodziewałem się, że to zrobi. – Przejdźmy się – zaproponował. Wspólnie ruszyliśmy ulicą. Przez pierwsze sto metrów żaden z nas się nie odzywał. Próbowaliśmy się nawzajem przeczekać. To było dziwne. Zawsze myślałem, że relacja z moim… Kim on właściwie był? Moim mentorem? Bezpośrednim przełożonym? Nie wiedziałem. W każdym razie sądziłem, że nasza relacja będzie przypominała związek ucznia z nauczycielem, mistrza z adeptem, jak w jakimś filmie karate. Ale tak nie było. Dylan był po mojej stronie, co do tego nie miałem wątpliwości. Od dawna współpracował ze Schroniskiem i wiedziałem, że zawsze pomoże mi w kłopotach, ale panowała między nami napięta atmosfera. – Masz coś, co do ciebie nie należy – powiedział. – Co? – Taśmę. – A, tak. Cóż, skoro jest na niej mój ojciec, to sądzę, że należy również do mnie. Szliśmy dalej. – Mój ojciec pomógł uratować Luthera, prawda? – Tak. – Więc dlaczego Luther jest teraz naszym wrogiem? – To długa historia – odparł Dylan.

– Mogę iść wolniej, jeśli pan chce. – Wciąż jesteś nowicjuszem. – Nie do końca. – Wiesz, kim była Abeona? – Rzymską boginią, która ratowała dzieci. – Coś w tym rodzaju – zgodził się Dylan. – Ale dokładniej rzecz biorąc, Abeona to rzymska bogini podróży. Strzeże dzieci, które po raz pierwszy opuszczają dom, żeby poznawać świat. – Okay. Od jak dawna istnieje Schronisko Abeony? Uśmiechnął się. – Nikt tego nie wie. – Co to znaczy? – Zostałem powołany. Ty także. Lizzy Sobek została powołana. Przed nią byli inni. Po nas będą kolejni. – Nie wie pan, kiedy to się zaczęło? – Nie. – Kto nas powołuje? – W tej chwili? Lizzy Sobek. Pewnego dnia będziemy mieli nowego przywódcę. – Uśmiechnął się do mnie. – Byłem po obu stronach, Mickey. Jestem ratownikiem i zostałem uratowany. Przypomniałem sobie nabożeństwo żałobne za małego chłopca nazwiskiem Dylan Shaykes. – Wszyscy myślą, że pan nie żyje.

Nie zatrzymywał się. – Nawet pański ojciec. – Tak. – Nie przeszkadza to panu? – To z jego powodu zostałem uratowany. Mój ojciec… – Dylan na chwilę zamknął oczy, jakby coś go zabolało – …był okrutnym człowiekiem. – Nietoperzyca pana ocaliła? – Ona się nazywa Lizzy Sobek. – Wiem. Ale niebezpiecznie jest używać jej prawdziwego nazwiska, prawda? Pokiwał głową. – Słuszna uwaga. Tak, ona mnie ocaliła. Byłem w szpitalu. Mój ojciec mnie skrzywdził. Ponownie. Powiedziałem policjantom, że spadłem ze schodów. Ponownie. Myślę, że mi nie uwierzyli, ale ojciec potrafił być czarującym człowiekiem, gdy tylko zechciał. Pamiętam, że siedziałem w pokoju szpitalnym i myślałem o tym, żeby zrobić sobie coś złego. Dzięki temu mógłbym tam dłużej zostać. Nie chciałem wracać do domu. Bałem się. – Podrapał się po brodzie. – Widziałeś kiedyś pojemnik na zużyte igły? Pokiwałem głową. – Próbowałem się do niego włamać, żeby zdobyć igłę. Myślałem, że może mógłbym jej użyć jako broni albo… – Albo? – spytałem.

– Albo mógłbym się nią zabić. Możliwe, że wokół nas rozlegały się inne odgłosy. Możliwe, że przejeżdżały samochody, bawiły się dzieci lub coś w tym rodzaju. Ale ja niczego nie słyszałem. – Wtedy weszła Nietoperzyca. Była ubrana jak pielęgniarka. Zabrała mnie. – Dokąd? Na jego ustach zamajaczył słaby uśmiech. – A jak ci się wydaje? Przypomniałem sobie taśmę, którą chciał odzyskać. – Do tamtego tunelu? – Tak. Przez długi czas właśnie tam ukrywaliśmy uratowane dzieci, dopóki nie załatwiliśmy im bezpiecznego transportu. Tam na dole są drzwi. Można je ukryć za atrapą ściany. – Widziałem je. – Wtedy, kiedy znalazłeś taśmę? Pamiętałem, że obok nich przechodziłem. – Tak. – W każdym razie tam spędziłem pierwsze dwa tygodnie. Panowało tak duże zamieszanie, że nie mogli mnie przewieźć. W tamtym pomieszczeniu są

konserwy z żywnością, toaleta i prysznic. Jest dźwiękoszczelne, dzięki czemu policja ani nieproszeni goście niczego nie usłyszą, nawet gdyby jakieś wystraszone dziecko zaczęło płakać. Byli tam ze mną jeszcze dwaj inni chłopcy. Jeden pojawił się wcześniej. Drugi przybył kilka dni później. W końcu wszystkich nas przewieziono. – Dokąd? – W bezpieczne miejsce. Nigdy nie wiemy, dokąd jadą dzieci. Tak działa Schronisko. Każdy odpowiada tylko za część operacji. Dlatego nie wiem, co się stało z tamtymi chłopcami. – A pan? – Posłano mnie do Anglii. Wychowałem się w Bristolu. To tłumaczyło jego akcent. Wszystko nabrało sensu. Nikt nie wiedział o tamtym tunelu. Można było po kryjomu dotrzeć do niego od strony lasu i wejść do garażu. – Chyba pokpiłem sprawę – rzuciłem. – Słucham?

– Już nie możecie korzystać z tamtego tajnego pomieszczenia. Teraz rozumiem, co miała na myśli Nietoperzyca. Policja już wie o tej kryjówce. Jeśli zaginą kolejne dzieci, właśnie tam będą ich szukać. – To prawda – przyznał Dylan. – Ale dom i tak przestał istnieć. Korzystaliśmy z tunelu, ale jeśli chodzi o tajne pomieszczenie… – Cień przemknął po jego twarzy. – Już dawno przestaliśmy go używać. – Nie rozumiem. – Jest zapieczętowane. Nie otwieraliśmy go od lat. – Dlaczego? Dylan nie od razu odpowiedział. – Dlaczego przestaliście korzystać z tamtego pomieszczenia? – Właśnie to musisz zrozumieć, Mickey. – Co? – Oglądałeś taśmę z Lutherem i twoim ojcem? Miałem wrażenie, że czyjaś lodowata dłoń głaszcze mnie po karku. – Tak. – To byli ostatni chłopcy, którzy trafili do tajnego pomieszczenia. 33 Dylan przyśpieszył kroku. – Niech pan zaczeka! – zawołałem. – Co się stało?! – Kiedyś uratowaliśmy dziewczynkę. Nie będę ci

opowiadał o koszmarze, który przeżyła. Matka robiła jej rzeczy, które nawet trudno sobie wyobrazić. Mała jednak wciąż uznawała ją za swoją mamę. Nie wiedziała, że może żyć inaczej. Wydawało jej się, że kocha tę złą kobietę. Tak się czasami dzieje. Ludzie przywiązują się do swoich prześladowców, zwłaszcza małe dzieci, które niewiele rozumieją. Łyżka powiedział coś podobnego. Coś o syndromie sztokholmskim. Przypomniałem sobie, jak zbuntowany był Luther na nagraniu. – Tak samo było z Lutherem? – Tak. – Więc co się stało? – Tamtej nocy twój ojciec popełnił błąd. – Jakiego rodzaju błąd? – Ktoś go zobaczył. Ponownie pomyślałem o tym, co było na nagraniu, które oglądaliśmy w pokoju Łyżki. Film nagle się urwał. – I poszedł za nim do domu – dokończyłem. – Tak. – Wtedy wszyscy wpadliście w panikę. Widziałem na taśmie.

Dylan pokiwał głową. – Kto to był? – Policja stanowa. – Przeszukali dom? – Tak. – Ale nie znaleźli chłopców. – Nie. Ukryliśmy ich w tajnym pomieszczeniu. Zasłoniliśmy drzwi atrapą ściany. Luther wzywał pomocy. – Ale policjanci go nie słyszeli. Dylan znów zrobił zbolałą minę. – Właśnie. – Co się stało? – spytałem. – Widziałeś na nagraniu młodszego chłopca, którego Luthor obejmował ramieniem? – Tak. – Miał na imię Ricky. Miał. Dylan użył czasu przeszłego. – Nie był biologicznym ani nawet adoptowanym bratem Luthera, ale pod wieloma względami znaczył dla niego jeszcze więcej. Wspólnie przeszli przez piekło. Luther zawsze go chronił. – Co się z nim stało? Dylan zaczerpnął powietrza, po czym je wypuścił.

– Umarł. Poczułem ucisk w gardle. – Jak? – Musisz zrozumieć. Obserwowała nas policja. Zabrali nawet Lizzy Sobek na posterunek, żeby ją przesłuchać. Schronisko korzysta z pomocy wpływowej prawniczki. Pomogła nam się z tego wyplątać. Ale w tamtym pokoju nie mieliśmy żadnych kabli ani sprzętu nagłaśniającego. Zależało nam na tym, żeby nikt nie mógł się dostać do środka ani wydostać na zewnątrz. Jak już wspominałem, pokój był dźwiękoszczelny. Te wszystkie środki ostrożności na przestrzeni lat pozwoliły nam uratować wiele dzieci. Ale oznaczały także, że jeśli działo się coś złego, nie mogliśmy od razu się o tym dowiedzieć. – Co się wydarzyło? – Ricky był chorowitym dzieckiem. Często miewał napady. Kiedy twój ojciec go uratował, wokół panował chaos. Działał pośpiesznie. Luther powiedział mu, że muszą wrócić po lekarstwa Ricky’ego, ale twój ojciec nie miał na to szansy. Oczywiście nie było w tym jego winy. W normalnych okolicznościach od razu byśmy się tym zajęli i zdobyli lekarstwa. To była część procedury. Zawsze pytamy o takie rzeczy po przybyciu na miejsce. – Ale nie tamtej nocy. – Nie. Tamtej nocy, kiedy przyjechała policja, nie mieliśmy czasu. Ricky

dostał napadu. Bardzo poważnego. – I zmarł? – spytałem. – Tak. – Dylan Shaykes popatrzył mi w oczy. – Wyobrażasz sobie, jakie to uczucie, gdy patrzysz, jak jedyna osoba, którą kochałeś w życiu, umiera przed tobą na podłodze? Gdy walisz pięściami w wielkie metalowe drzwi? Rozpaczliwie wzywasz pomocy? – A nikt cię nie słyszy – dodałem. Dylan pokiwał głową. – Potem zapieczętowaliśmy pokój. Od tamtej pory nikogo w nim nie było. Szliśmy jeszcze przez chwilę. – Luther nigdy nie przebaczył, prawda? – Udawał, że tak, ale jedynie po to, żebyśmy gdzieś go umieścili. Kiedy tylko znalazł się na wolności, uciekł. Nie wiem, gdzie przebywał. Obwiniał nas wszystkich, ale najbardziej twojego ojca. Poprzysiągł mu zemstę. – Co zrobił mojemu ojcu? – Nie wiem. – Widziałem go na miejscu wypadku. Osiem miesięcy temu. Był przebrany za sanitariusza. Zabrał mojego ojca.

Dylan pokiwał głową. – Wiem. – Nietoperzyca uważa, że mój ojciec żyje. – Wiem. – A pan? Dylan popatrzył na mnie, a ja dostrzegłem odpowiedź, jeszcze zanim się odezwał. – Nie. Przełknąłem ślinę. – Uważa pan…? – Że Luther zabił twojego ojca. Tak. Widziałem go, Mickey. Widziałem jego wściekłość. Dlatego wątpię, aby go oszczędził. Myślę, że gdzieś go zabrał i zabił. – To dlatego spalił dom? Z zemsty? – Tak sądzę. – I wciąż gdzieś tam jest. – Tak. – Więc nadal nie jesteście bezpieczni. – Nikt z nas nie jest bezpieczny, Mickey. Nikt. 34 Wróciłem do domu wyczerpany. Chciałem zaesemesować do Emy i opowiedzieć jej o swoim spotkaniu z Dylanem Shaykesem, ale gdy tylko położyłem głowę na poduszce, zacząłem odpływać. Uznałem, że to może poczekać. Zresztą pewnie lepiej będzie załatwić to twarzą w twarz.

Zapadłem w głęboki sen. W poniedziałek poszedłem do szkoły nieco inną trasą, żeby ominąć dom Nietoperzycy. Nie byłem pewien, dlaczego to zrobiłem. A może wiedziałem, ale nie chciałem o tym myśleć. Wcześniej często rozmyślałem o dzieciach, które ratowano w tym domu. Teraz po raz pierwszy zacząłem myśleć o jednym konkretnym chłopcu, który umarł, uwięziony w pokoju. Nienawidziłem Luthera za to, co zrobił mnie i mojej rodzinie. Miałem nadzieję, że pewnego dnia go spotkam i wymierzę sprawiedliwość. Jednak jakaś część mnie już rozumiała. Jakaś część mnie zastanawiała się, jakie to uczucie, gdy jesteś zamknięty w pokoju, patrzysz, jak umiera jedyna osoba, którą kochasz, i nie możesz nic zrobić. Nietoperzyca wyjaśniła mi to na samym początku. Dobrzy ludzie nie zawsze wygrywają. Ratujemy tyle osób, ile się da. Jest takie stare arabskie powiedzenie, że kiedy umiera jeden człowiek, razem z nim umiera cały wszechświat. Równie prawdziwa jest odwrotność tego przysłowia. Jeżeli ratujesz jedno życie, ratujesz wszechświat. Ale nie możesz ocalić wszystkich. Kiedy od szkoły dzieliły mnie mniej więcej trzy przecznice, usłyszałem samochód. To było czerwone sportowe auto. Za kierownicą siedział Troy. Zatrzymał się obok mnie. – Podwieźć cię? – Jasne.

Wślizgnąłem się na nisko położone siedzenie pasażera. Samochód przysiadł. Czułem się, jakbym tyłkiem dotykał ulicy. Troy wrzucił bieg i popędziliśmy. – Długo myślałem o naszej rozmowie – odezwał się. – O Bucku. – Aha… I co? – Zastanawiam się, jak to powiedzieć. – Przeczesał dłonią gęstą czuprynę, skupiając wzrok na drodze. – Jednym z powodów, dla których ci dokuczałem, kiedy pojawiłeś się w szkole, był fakt, że twój wujek Myron i mój staruszek się nie lubią. – Zauważyłem. Wiesz dlaczego? Troy pokręcił głową. – Wszystko zaczęło się w liceum – rzekł. – Mój tata był kapitanem w koszykarskiej drużynie seniorów, kiedy Myron był w drugiej klasie. Nie musieliśmy mówić „tak jak my”, ponieważ obaj o tym myśleliśmy. – I co się stało? – Nie wiem. A ty? – Nie mam pojęcia – odparłem. – Wciąż się nienawidzą po tylu latach – zauważył Troy. – Właśnie. – Mickey? – Co? – Nie chcę, żeby tak samo było z nami.

Chciałem odrzec coś w rodzaju „ja też nie” albo „tak się nie stanie”, ale wszystkie te odpowiedzi wydawały mi się idiotyczne. Milczałem, patrząc, jak Troy prowadzi. Ostatnio często sprawiał wrażenie zmartwionego, ale nie aż tak jak teraz. – O czym mi nie mówisz? – spytałem. Zacisnął szczęki, jakby siłą powstrzymywał się przed mówieniem. – Troy, jeśli chcesz, żebym ci pomógł… Ostro skręcił w lewo, a następnie zwolnił. Wciąż dzieliła nas jedna przecznica od szkoły. – Przyjaźnimy się z Buckiem, odkąd skończyliśmy sześć lat, od zajęć z panem Ronkowitzem w pierwszej klasie. – Zatrzymał samochód. – Masz takich przyjaciół, Mickey? Poczułem dotkliwe ukłucie w piersi. – Nie – odparłem. – Nikogo. – A ty i Ema? Przyjaźnicie się, prawda? – Tak. – Wyobraź sobie, że znacie się od szóstego roku życia. Nie mówię, że przyjaciele koniecznie muszą się znać od dawna. Ale od szóstego roku życia… Rozumiesz, o co mi chodzi? – Chyba tak. Troy zamknął oczy i powoli wypuścił powietrze. – Buck zażywał sterydy. Przez chwilę siedzieliśmy bez słowa, dwóch gości

w samochodzie zaparkowanym w bocznej uliczce. Wypowiedziane słowa nad nami zawisły. – Kiedy to się zaczęło? – spytałem w końcu. – Nie wiem. Zeszłej wiosny. – Po prostu się przyznał? – Nie od razu. Ale go o to pytałem. Widziałem, że stał się potężniejszy. Twierdził, że też powinienem spróbować. Odpowiedziałem, że nie potrzebuję. Kiedy ty się pojawiłeś, zaczął na mnie bardziej naciskać. Mówił, że zawsze zdobywałem najwięcej punktów, ale jeśli się nie poprawię, ty zajmiesz moje miejsce i tak dalej. Stał się agresywniejszy. Sterydy chyba tak działają. Wiedziałem, że to jeden ze skutków ubocznych ich zażywania. Łatwo traci się nad sobą panowanie. Człowiek ma czarne myśli, staje się agresywny, a nawet ma skłonności samobójcze. Troy ponownie pokręcił głową. – Powinienem był go powstrzymać. Widziałem, jak się zmienia, ale niczego nie zrobiłem. A potem… zauważyłem, że Buck zaczyna się inaczej zachowywać także w stosunku do mnie. – Co masz na myśli? – Tata kiedyś mi powiedział, że w relacjach międzyludzkich nigdy nie ma równości. Najważniejsze, żeby to zrozumieć. Czasami dominujesz ty, a czasami druga strona, a jeśli zakładasz, że zawsze panuje równowaga, to wpakujesz się w kłopoty. – Rozumiem. – W stosunkach z Buckiem byłem przywódcą, a on mi się podporządkowywał. Tak po prostu było. Nigdy się nad tym nie zastanawiałem. Ale w ostatnich

tygodniach nagle zaczęło mu to doskwierać. – Twoja pozycja przywódcy? – Właśnie. To pewnie wpływ sterydów. Zaczął kierować swoją złość także przeciwko mnie. Przez chwilę się nad tym zastanawiałem. – Chciał, żebyś też zaczął brać sterydy. – Tak. – Nie spodobało mu się, że odmówiłeś. – Otóż to. Pytał, czy uważam, że jestem na to za dobry. Nie pamiętam dokładnie jego słów. – Jak je zdobywał? – spytałem. Troy zamknął oczy. – O rany. – Co? – Nie chcę o tym mówić. – Troy, staram się pomóc. – To zostanie między nami, dobrze? – Skąd je brał? Troy otworzył oczy. Odwrócił się w moją stronę i popatrzył mi w oczy. – Od swojego brata. Głośno westchnąłem. – Od Randy’ego? Pokiwał głową. – Handluje nimi w siłowni ojca. Wielu ludzi o tym

wie. – Przecież Randy’ego czeka wielka kariera. Po co tak ryzykuje? – Mówisz poważnie? – Tak. – A jak ci się wydaje, jak zrobił tę karierę? Czy wiesz, ilu sportowców się szprycuje, nie tylko zawodowców, ale także w college’u, a nawet w liceum? To prawdziwa epidemia. Niektórzy wpadają, ale większość wie, kiedy robić przerwy, albo zażywa środki maskujące. Każdy stara się zyskać przewagę, Mickey. Inni to robią, więc nie można zostawać w tyle. Ktoś w ten sposób może zdobyć stypendium, więc trzeba wyrównać szanse. Po pewnym czasie już nie postrzega się tego jako oszustwa. Przełknąłem ślinę. – Czy właśnie tak na to patrzyłeś, Troy? – Co takiego? – Położył dłoń na piersi. – Posłuchaj, mówię, jak jest. Naprawdę tego nie potrzebuję. Jestem rozgrywającym, więc w mojej grze mięśnie nie odgrywają aż takiej roli. Ale to rozumiem. A ty nie? – Nie – odparłem. – Nigdy nie posunąłbym się do oszustwa. – Naprawdę? Widziałem, jak bardzo kochasz koszykówkę. A gdyby wszyscy inni zażywali tabletki, dzięki którym byliby więksi i silniejsi, a ty zostałbyś w tyle? Usunięto by cię z drużyny. Nie miałbyś z nimi szans. A jedynym powodem było to, że oni zażywają, a ty nie. Twierdzisz, że nigdy byś się nie zdecydował? Pozwoliłbyś, żeby inni cię wygryźli i zajęli twoje miejsce?

Poruszyłem się niespokojnie. – Ale tak nie jest. – Tylko że niektórzy zaczynają tak na to patrzeć – odparł Troy. – Masz wyjątkowy talent. Nie musisz się tym przejmować. No dobrze, może staram się usprawiedliwić postępowanie przyjaciela. Sam nie wiem. Próbowałem to wszystko ogarnąć myślą. Według słów Troya Randy Schultz handlował sterydami. Czy to prawda? Jak mógłbym to sprawdzić? Może wujek Myron wie. Przypomniałem sobie pełną napięcia scenę, której byłem świadkiem w siłowni Schultza tydzień wcześniej. Co się działo pomiędzy wujkiem Myronem a Randym? O jaką pomoc Randy i jego tata prosili Myrona? O czym nie mógł mi powiedzieć jako prawnik? – Jest coś jeszcze – odezwał się Troy. Czekałem. – Wcześniej nie przywiązywałem do tego wagi, a nawet teraz… Buck nadal jest moim najlepszym przyjacielem, więc nie chciałem wierzyć… – Wierzyć w co? – Znasz szopę, która stoi na tyłach miejskiego rynku? Kasselton ma okrągły rynek. Po jednej jego stronie wznosi się liceum, a po drugiej kilka budynków

komunalnych oraz siedziba YMCA. – Nie. – Stoi za ratuszem, niedaleko YMCA. – Aha. – Kilka dni przed badaniem antydopingowym miałem spotkać się z Buckiem na rynku. Zamierzaliśmy przebiec kilka okrążeń. Rynek ma obwód długości ośmiuset metrów. To popularne miejsce do biegania. – Przyszedłem wcześniej i zauważyłem coś dziwnego – rzekł Troy. – Co? – Randy i Buck razem weszli do szopy. Czułem się coraz bardziej zagubiony. – Tej za ratuszem? – Zgadza się. – Co to za szopa? – Właśnie o to chodzi. Sprawdziłem i okazało się, że należy do siłowni Schultza. – Więc to ich własność? – Na to wygląda. Poszedłem za nimi, a kiedy mnie zauważyli, spanikowali. – Jak to spanikowali? – Zaciągnęli rolety i wyszli, udając, że nic się nie dzieje. Ale coś zauważyłem.

– Co? Troy się nie śpieszył. W końcu powiedział: – Probówki. Starłem się to zrozumieć, ale nie potrafiłem. – Pytałeś o nie Bucka? – Nie. – Dlaczego? – Uznałem, że… cóż, że to ma coś wspólnego ze sterydami. No wiesz, może to ich punkt dostawczy albo coś w tym rodzaju. – Już tak nie uważasz? – Nie wiem. Ale wtedy po raz ostatni rozmawiałem z Buckiem. Później wszystko się zmieniło. Teraz on się wyprowadził, a mnie wyrzucono z drużyny. Dlatego zastanawiam się nad tym, co powiedziałeś. Myślę o tej szopie i o tym, że w środku może znajdować się jakiś sekret, który pomoże w rozwiązaniu tej zagadki. 35 Umówiliśmy się z Troyem, że wieczorem spotkamy się na rynku i pod osłoną ciemności zajrzymy do szopy. Miałem nadzieję, że podczas drugiego śniadania uda mi się porozmawiać z Emą. Chciałem poznać jej opinię na temat Luthera i mojego ojca, a tym

bardziej na temat tego, co Troy mi opowiedział o Bucku i jego bracie, ale Ema musiała się spotkać z panią Cannon, nauczycielką matematyki, w sprawie korepetycji. Wkrótce czekał ją poważny sprawdzian. Lekcje na nikogo nie poczekają. Nie obchodzą ich twoje problemy. Około czternastej dostałem SMS-a od Łyżki: Dowiedziałem się czegoś ważnego. Kiedy możecie przyjść? Ema i Rachel dostały tę samą wiadomość. Odpisałem, że przyjdę zaraz po treningu. Ema odpowiedziała, że musi odrobić zadanie domowe i spotka się ze mną w szpitalu. Rachel miała próbę – starała się o rolę Eponiny w szkolnej adaptacji Nędzników – więc nie mogła przyjść, ale poprosiła, żebyśmy później wszystko jej opowiedzieli. Nasza drużyna. Kiedy myślałem o naszej czwórce, miałem ochotę pokręcić głową. Jaką mamy szansę przeciwko komuś takiemu jak Luther? Teoretycznie żadnej. Ale z drugiej strony, jak dotąd całkiem nieźle sobie radziliśmy. Po zakończeniu treningu wziąłem prysznic,

przebrałem się i pośpieszyłem do szpitala. Recepcjonistka już mnie znała. Bez zbędnych formalności wręczyła mi przepustkę. Wjechałem windą na piętro Łyżki. Kiedy mijałem poczekalnię dla członków rodziny, zauważyłem panią Spindel, matkę Łyżki, siedzącą w kącie. Wpatrywała się w okno. Jej oczy przypominały popękane szklane kulki. Zatrzymałem się i przełknąłem ślinę. Nie rozmawialiśmy od czasu mojej pierwszej wizyty, zaraz po postrzeleniu Łyżki. Nie pozostawiła wtedy żadnych wątpliwości, że mnie obwinia: „Och, wiem, że to twoja wina…”. Jakby wyczuwając moją obecność, pani Spindel obróciła się w moją stronę. Przez chwilę tylko na mnie patrzyła. Nie byłem pewien, jak się zachować.

Pomachanie jej wydawało się idiotycznym pomysłem. Przygotowałem się na kolejną porcję zasłużonego gniewu. Ale tym razem mnie zaskoczyła. – Dziękuję, Mickey. – Za co? – spytałem. – Za to, że tutaj przychodzisz. Że jesteś jego przyjacielem. Pokręciłem głową. Jej wcześniejsza wściekłość sprawiła mi ból, ale te słowa dotknęły mnie jeszcze bardziej. Byłem przyjacielem Łyżki? Niezły ze mnie przyjaciel. – Jak on się czuje? – spytałem. – Bez zmian. Chciałem powiedzieć coś pocieszającego, ale miałem wrażenie, że to najgorsze rozwiązanie. Pokiwałem głową i czekałem. – Przepraszam – powiedziała. – Byłam dla ciebie zbyt ostra. Mam nadzieję, że rozumiesz… – Miała pani rację – odrzekłem. – Nie, Mickey, nie miałam. To nie była twoja wina. Widzę, jak bardzo się o niego troszczysz… i jaki jesteś dla niego ważny. To coś rzadkiego i wyjątkowego. Po prostu odkąd sprowadziłeś się do naszego miasta… Urwała. Nie musiała kończyć

tej myśli. Zrozumiałem. Chciałem wrócić do Stanów Zjednoczonych. Chciałem zapuścić korzenie w mieście takim jak Kasselton. Chodzić do prawdziwego liceum i grać w prawdziwej drużynie. Chociaż uwielbiałem podróże z rodzicami, pragnąłem normalności. Dlatego moi kochający rodzice spełnili to pragnienie. Teraz ojciec nie żył, matka była uzależniona od narkotyków, a nowy przyjaciel leżał na szpitalnym łóżku i nie mógł poruszać nogami. Pomyślałem o słowach Nietoperzycy, że Łyżka jest przeznaczony do wielkich czynów. Chciałem o tym powiedzieć jego matce, ale wiedziałem, jak głupio to zabrzmi. Nie rozumiałem Nietoperzycy, Elizabeth Sobek czy jak ona się nazywała. Zawsze się spodziewałem, że moim mentorem zostanie ktoś życzliwy, miły albo przynajmniej ktoś, z kim będę miał coś wspólnego. Ale Nietoperzyca taka nie była. Po rozmowach z nią zawsze czułem się jeszcze bardziej zagubiony. Czasami sądziłem, że dysponuje niezwykłymi mocami, ale potem zawsze działo się coś, co boleśnie sprowadzało mnie na ziemię.

Nie ma w tym żadnego przeznaczenia. Nikt nie jest skazany na zwycięstwo. Możemy wygrać, ale równie dobrze możemy zginąć. Jednak Nietoperzyca powiedziała mi, że Łyżka jest przeznaczony do wielkich czynów. Powiedziała mi, że mój ojciec wciąż żyje. Czyżby o czymś wiedziała? Czy ma jakieś wyjątkowe zdolności? A może to tylko szlachetna wariatka, która ocaliła jednych, a innych doprowadziła do zguby? Pani Spindel ponownie odwróciła się w stronę okna, zbywając mnie albo pozwalając, żebym odwiedził jej syna. Stałem przy niej jeszcze przez chwilę, gdy nagle poczułem na ramieniu czyjąś dłoń. Odwróciłem się. To była Ema. – Cześć – odezwała się cicho. – Cześć. Ruszyliśmy korytarzem i otworzyliśmy drzwi do pokoju Łyżki. Dwaj lekarze wyszli od niego z ponurymi minami. Kolejna dawka ponurej rzeczywistości. Łyżka sprawiał wrażenie strapionego. – Wszystko w porządku? – spytałem. Nie od razu odpowiedział. – Napisałeś, że odkryłeś coś ważnego – dodałem. – Najpierw ty – odrzekł Łyżka. – To znaczy? – Opowiedz nam o Lutherze.

Tak zrobiłem. Opowiedziałem im o Dylanie Shaykesie, o tym, jak został uratowany jako dziecko, o tym, jak mój ojciec ocalił Luthera, o śmierci małego Ricky’ego, o tym, że Luther obwiniał mojego tatę. Ema słuchała zaszokowana. Łyżka wciąż był strapiony. Kiedy skończyłem, odezwał się, uprzedzając Emę: – A teraz opowiedz nam o Jaredzie Lowellu. Jego prośba mnie zaskoczyła. – Co masz na myśli? – Opowiedz o waszej wyprawie na Adionę. – Już to zrobiłem. Łyżka na mnie popatrzył. – Opowiedz jeszcze raz. Dokładnie. O wszystkim, co się wydarzyło od chwili przybycia na wyspę aż do jej opuszczenia. – Po co? Ale Łyżka tylko na mnie popatrzył. Nie musiał mówić nic więcej. Zatem opowiedziałem wszystko jeszcze raz – o rejsie promem, wędrówce ulicą, wąskiej uliczce, przy której mieszkał Jared. Przytoczyłem najlepiej, jak potrafiłem, całą rozmowę, którą Rachel i ja odbyliśmy z Jaredem Lowellem. Łyżka kilkakrotnie mi przerywał, dopytując o różne szczegóły, z których większość wydawała się całkowicie nieistotna. Kiedy skończyłem, Ema zadała pierwsze pytanie, ale nie było ono skierowane do mnie, tylko do Łyżki. – Po co to było?

– Naprawdę ci zależy na tym chłopaku? – spytał Łyżka. Nigdy nie widziałem go tak poważnego. – Tak. – Więc to kupujesz? – Co kupuję? – Że Jared Lowell tylko flirtował z tobą w sieci, a potem bez powodu postanowił przestać i wrócić na Adionę? Ema popatrzyła na mnie, a potem z powrotem na Łyżkę. – Nie, nie kupuję tego. – Ponieważ jego uczucia do ciebie były prawdziwe. – Cóż, możliwe, że dałam się oszukać… – Można cię oszukać w milionie różnych spraw, Emo – przerwał jej Łyżka zniecierpliwionym głosem – ale nie w tej. Nie w kwestii uczuć. Mogą cię zmylić zewnętrzne pozory, ale nie własne serce. Oboje popatrzyliśmy na Łyżkę, zbici z tropu. Kim jest ten gość? Jakby chcąc nam pokazać, że wciąż jest taki sam, Łyżka uniósł jedną brew i dodał: – Na boku czytuję romanse. – Wciąż nie rozumiem, do czego zmierzasz – powiedziałem. – Adiona – odparł Łyżka. – Co? – Nazwa. Starałem się nie zdradzać, jak bardzo jestem

zdezorientowany. – Nie rozumiem. – Wiesz, kim była Abeona, prawda? – Co? – Abeona, rzymska bogini podróży. – Co to ma wspólnego z… – Adiona była jej siostrą – odparł Łyżka. Zamarłem. – Adiona to rzymska bogini bezpiecznych powrotów. Obie chronią dzieci. To ich role. Są partnerkami. Czuwają nad dziećmi, Abeona nad ich wyjazdem, a Adiona nad powrotem. Ema i ja staliśmy w milczeniu. – Czy któreś z was uważa, że to zbieg okoliczności? – spytał Łyżka. Nie odpowiedzieliśmy. – Ja też nie – powiedział Łyżka. – Musicie wrócić na wyspę. Najszybciej jak to możliwe. 36 Ja i Ema ruszyliśmy w drogę powrotną do domu. – Tym razem pojadę z wami – oznajmiła. – Chcę, żeby Jared popatrzył mi w oczy i powiedział, że to nie było nic poważnego. Pokiwałem głową. – Dobrze. – Wyruszymy rano?

Ponownie przytaknąłem. – Co jeszcze? – spytała. – Co masz na myśli? Ema tylko zmarszczyła czoło. – Myślałam, że ten etap mamy już za sobą, Mickey. Miała rację. – Owszem, mamy – przyznałem. – Więc? – Chodzi o Troya. Ema westchnęła. – Wciąż próbujesz udowodnić, że nie zażywał sterydów? – Tak. – I co? – Myślę, że został wrobiony. – Przez kogo? – Przez Bucka. Ema pokręciła głową. – No co? – spytałem. – Buck nie nałoży ketchupu na frytki bez zgody Troya. – Mógł być w to zamieszany brat Bucka. – W jaki sposób? Opowiedziałem

jej, czego się dotychczas dowiedziałem. Szliśmy dalej. Dotarliśmy do ulicy, przy której Ema, zanim poznałem prawdę o tym, gdzie mieszka i kto jest jej matką, zawsze się ode mnie odłączała. – Więc co teraz zamierzasz? – spytała, kiedy skończyłem. – Ty i Troy włamiecie się do tej szopy? – Przydałaby mi się pomoc – odrzekłem. – Moja? – Jasne. Pokręciła głową. – Nic z tego. – Dlaczego? Właśnie tak działamy, Emo. Pomagamy ludziom. – Nie chcę pomagać Troyowi Taylorowi. – Ale to może nas doprowadzić do prawdy. – Nie dbam o to, Mickey. Nic nie rozumiesz. On znęcał się nade mną przez całe moje życie. – No dobrze – odrzekłem. – Co „no dobrze”? – Ja też mu nie pomogę. – O nie – odparła Ema. – Nie zwalisz na mnie odpowiedzialności.

Zatrzymałem się. Obróciliśmy się ku sobie. Jestem znacznie wyższy, więc musiała zadrzeć głowę. Wiem, że nie powinienem tak myśleć, ale sprawiała wrażenie bezbronnej, gdy tak na mnie patrzyła. Była młoda i niewinna, a ja czułem ból na samą myśl o tym, że te oczy mogłyby zobaczyć coś, co sprawi jej przykrość. Zapadł zmrok. Jej twarz lśniła w świetle księżyca. Chciałem ją ochronić. Już zawsze chciałem być jej obrońcą. – Ludzie się zmieniają, Emo. Zamrugała i odwróciła wzrok. – Nie sądzę, Mickey. – Cofnęła się o krok, po czym ruszyła w stronę lasu po prawej stronie. – Idę do domu. Nie śledź mnie. – Naprawdę mi nie pomożesz? – Naprawdę ci nie pomogę – odparła. – Ale, Mickey… – Słucham. – Jeśli ci się nie uda, będę przy tobie. – Uda się – powiedziałem. Ale już się odwróciła i odeszła ścieżką. 37 Na kolistym rynku roiło się od wieczornych biegaczy obojga płci, w różnym wieku i wszelkiego pokroju. Trasa była dobrze oświetlona i nie jeździły nią samochody. Była bezpieczna, wygodna, a także – jeśli ktoś lubił ćwiczyć publicznie – zapewniała odpowiednią

widownię. Stałem przy rzeźbie Roberta Frosta przed biblioteką na południowym skraju rynku. Budynki komunalne i siedziba YMCA, a także szopa rodziny Schultzów, znajdowały się po przeciwnej stronie Kasselton Avenue. Odezwał się mój telefon. Dzwonił Troy. – Gdzie jesteś? – spytałem. – Popatrz w stronę YMCA. Usłuchałem. Było za ciemno, żeby cokolwiek dostrzec. – Po prawej – dodał. – W głębi. Podnoszę telefon. Teraz zauważyłem blask ekranu, świetlistą kropkę w mroku. – Widzę cię. Już idę. Rozłączyłem się i ruszyłem w stronę światła. Kasselton Avenue to najbardziej ruchliwa ulica w mieście. Zaczekałem, aż zapali się zielone światło, i skorzystałem z przejścia dla pieszych. Nie miałem zamiaru łamać tego wieczoru żadnych innych przepisów. Skręciłem w stronę budynku YMCA i na jego tyłach spotkałem się z Troyem. – Dzięki, że przyszedłeś – powiedział.

– Nie ma sprawy. Gdzie jest ta szopa? – Chodź, pokażę ci. Weszliśmy betonowym chodnikiem w ciemność. Obejrzałem się przez ramię. Rynek był rozświetlony niczym daleka kopuła. W blasku, który roztaczał, dostrzegłem niewyraźny zarys małego budynku oddalonego o jakieś trzydzieści metrów. Wszystkie światła w szopie były zgaszone. – Mickey? – szepnął Troy. – Tak? – odszepnąłem. – Buck by mnie nie wrobił. Niezależnie od tego, co zażywał i robił. Nie zrobiłby mi tego. – A Randy? – spytałem. – Może – przyznał Troy. – Ale po co miałby to zrobić? – A po co miałby to robić Buck? Albo ktokolwiek inny? To pytanie nie dawało mi spokoju. Dlaczego ktokolwiek miałby wrabiać Troya Taylora w zażywanie sterydów? Kto na tym zyskał? Kto nienawidził go na tyle, żeby…? O nie, powiedziałem sobie. Niemożliwe. Musiałem to sobie powtórzyć, ponieważ kiedy myślałem o tym, kto nienawidzi Troya, od razu przychodziła mi do głowy Ema. Odrzuciłem od siebie tę myśl. Niestety, tak czasami działa mój umysł. Zapuszcza się w miejsca, w które nie

powinien. – Nie wiem – odparł Troy. – Więc zobaczmy, co z tego wyjdzie. – W porządku – zgodził się Troy. – Co teraz robimy? Objąłem dowodzenie. Podkradliśmy się do budynku. Nie byłem pewien, jak dokładnie opisać jego rozmiary. Kiedy myślę o szopie, widzę pomieszczenie do składowania narzędzi. Ta budowla była większa, bardziej jak garaż. Poza tym stała w dziwnym miejscu, na tyłach ratusza, niedaleko posterunku policji, biblioteki i liceum. Wydawałoby się, że to teren należący do miasta, ale ojciec Bucka z jakiegoś powodu postanowił go kupić. Po co? Podszedłem do szopy i spróbowałem zajrzeć przez zaciemnione okna. Przyłożyłem dłoń do szyby, po czym do niej przywarłem. Niemal się spodziewałem, że nagle w oknie pojawi się jakaś twarz, na przykład oblicze uśmiechniętego klauna, a ja odskoczę z wrzaskiem. Przestań, zganiłem się w myślach. Niczego nie zobaczyłem. Było zbyt ciemno. Troy również usiłował zajrzeć do środka.

– Widzisz coś? – wyszeptał. – Nie. Okrążyliśmy szopę. Już rozumiałem, dlaczego tak ją nazywano. Była mniej wytrzymała niż prawdziwe budynki, wzniesiona z prefabrykowanych elementów, jakie można kupić w sklepie z towarami żelaznymi. Na tyłach znajdowały się kolejne dwa okna, ale zaciągnięto w nich rolety. – Co dalej? Zauważyłem tylne drzwi. Świetnie. W tym miejscu nikt nie mógł nas zobaczyć. Prawdę mówiąc, nawet front szopy, choć zwrócony w stronę rynku, pozostawał niewidoczny. – Sprawdzimy drzwi – zarządziłem. Czasami masz szczęście. Czasami chwytasz za gałkę i okazuje się, że drzwi są otwarte. Tym razem tak się nie stało. Były zamknięte na klucz. Dokładnie obejrzałem zamek. Sprawiał wrażenie taniego. Nie tak dawno Ema i ja próbowaliśmy się włamać do domu Nietoperzycy. Wyjąłem kartę kredytową z portfela i usiłowałem otworzyć zamek w sposób, który wielokrotnie widziałem w telewizji.

Bezskutecznie. Tamten zamek był stary i w końcu ustąpił. Ale później z ciekawości zacząłem szukać w internecie informacji na temat otwierania zamków tą metodą. To wcale nie jest łatwe. W przypadku zamków wpuszczanych wręcz niemożliwe, ale z typowym zamkiem z zasuwą sprężynową można sobie poradzić. To był właśnie taki zamek. Strzał w dziesiątkę. Wyjąłem kartę kredytową i zacząłem nią manipulować. Tak naprawdę kartą nie otwiera się zamka, tylko podważa mechanizm. Przesunąłem kartą w dół pomiędzy drzwiami a futryną. Wygiąłem kartę w stronę gałki, licząc na to, że uda mi się wślizgnąć róg pod zasuwę. Nic się nie wydarzyło. Naparłem ramieniem na drzwi. Sztuczka polega na tym, żeby szybko je otworzyć, gdy usłyszy się trzask. Tak napisano w internecie. Nic z tego. Pchnąłem nieco mocniej ramieniem. Tani materiał ustępował. Czułem, że coś się wygina. Obejrzałem się na Troya. Wzruszył ramionami. – Mogę to zrobić, jeśli chcesz. Pokręciłem głową. Już prawie byłem w środku.

Może moim palcom brakuje zręczności, ale nie ma to jak silne ramię. Odchyliłem się do tyłu i mocniej uderzyłem w drzwi, a one otworzyły się na oścież. Włamanie z wtargnięciem. Ponownie. W myślach przygotowywałem rozmaite wymówki, na wypadek gdyby nas złapano. Na przykład: „Usłyszeliśmy, że ktoś woła o pomoc”. Albo: „Drzwi były otwarte, więc weszliśmy, żeby sprawdzić, czy wszystko jest w porządku”. Jasne. Już widzę, jak ktoś to kupuje. Ale przynajmniej miałem przy sobie pewną przepustkę z więzienia: syna komendanta. Powoli wszedłem do szopy. Troy podążył za mną. Przed nami wznosiła się ściana dzieląca wnętrze na dwa pomieszczenia. Światło było zgaszone, więc nie widzieliśmy nic więcej. – Ty zajmij się pomieszczeniem po lewej – poleciłem. – Ja rozejrzę się po prawej. – Zapalamy latarki? – Świećmy nisko, poniżej poziomu okien. – Dobrze – przytaknął Troy. – Mickey? – Co? – Czego szukamy? – Wielkiego szyldu z napisem „Wskazówka”. Troy się roześmiał. – Pytam poważnie. – Na przykład laptopa. Może jakichś teczek. Ale, prawdę mówiąc, nie jestem pewny. Prawdopodobnie

przekonamy się dopiero, kiedy to znajdziemy. – Rozumiem. Rozdzieliliśmy się. Postąpiłem zgodnie z własną radą i skierowałem snop światła z komórki na podłogę. Na środku pokoju zauważyłem coś, co przypominało stół. Zbliżyłem się do niego. Zaryzykowałem i poświeciłem wyżej, żeby zobaczyć, co znajduje się na blacie. Poczułem się jak na zajęciach z chemii. Na stole leżały probówki, zlewki, kolby i inne podobne naczynia. Zastanawiałem się, czy jest tutaj także palnik Bunsena. Wyłączyłem światło i spróbowałem zebrać myśli. Laboratorium. Ale po co? Pomyślałem o tym, co mi powiedział Troy – o Randym handlującym środkami dopingującymi. Czy to może być laboratorium, w którym się je produkuje? Jak się wytwarza sterydy? Nie miałem pojęcia. Może właśnie w takim miejscu? Nie znałem odpowiedzi.

W pomieszczeniu było idealnie czysto. Po prawej stronie zobaczyłem jakiś metalowy cylinder. Pod ścianami stały szafki ze stali nierdzewnej. Dotknąłem jednej z nich. Była zimna. Chwyciłem klamkę i otworzyłem szafkę. Otwierała się jak lodówka. Poczułem lodowate powietrze. Uniosłem komórkę, żeby zajrzeć do środka. Równie dobrze mógłby tam wisieć szyld z napisem „Wskazówka”. – Ohyda – szepnąłem do siebie. Troy wyjrzał zza ściany. Poświecił komórką na moją twarz, a następnie do wnętrza otwartej szafki. – Zaraz, czy to…? – Chyba tak – odrzekłem. W szafce było pełno małych plastikowych pojemników, które rozpoznawałem z naszych kontroli antydopingowych. Wypełniała je żółta ciecz. Mówiąc w skrócie, szafkę wypełniały… – Próbki moczu – wyjaśniłem. – Paskudne. Skrzywiłem się i delikatnie podniosłem jeden z pojemników. Nagle usłyszałem spanikowany głos Troya. – Co to było? Odwróciłem się w jego stronę.

– Co takiego? Doskoczył do okna, niemal wytrącając mi pojemnik z ręki. Podszedłem do niego i razem kucnęliśmy, po czym ostrożnie wyjrzeliśmy na zewnątrz. Początkowo niczego nie widziałem, tylko uliczne latarnie w oddali. – No co? – spytałem. – Może tylko mi się przywidziało, ale miałem wrażenie, że widziałem… Nagle wyraźnie je zobaczyliśmy. Latarki. Zbliżały się do nas. Nie małe latarki jak w naszych smartfonach, ale duże i grube, takie, jakich używają… – To mój tata! – Troy na wpół krzyczał, na wpół szeptał. – Trzeba się stąd wynosić! Nie musiał mnie przekonywać. Pobiegliśmy do drzwi, po drodze wpadając na stół. Zlewki z trzaskiem spadły na podłogę. Usłyszałem czyjeś wołanie. To był głos dorosłego mężczyzny. Na przykład policjanta. Troy pierwszy dopadł do drzwi, ale byłem tuż za nim. Uciekliśmy tą samą drogą, którą przyszliśmy, starając się cały czas trzymać po przeciwnej stronie budynku niż ludzie z latarkami. Troy wskoczył za duży głaz, a ja do niego dołączyłem. Na Kasselton Avenue widziałem wirujące światła na dachu zaparkowanego radiowozu. – O rany – westchnąłem.

– Rozdzielmy się – zaproponował Troy. – Ty pobiegnij do lasu, a ja obejdę budynek YMCA i postaram się wyjść na ulicę z drugiej strony. Jeśli mi się uda, odwrócę ich uwagę. To miało sens. Pobiegłem w stronę lasu, jednak wcale nie było to takie proste, jak mogło się wydawać. Docierał do mnie tylko słaby blask ulicznych latarni, a w lesie… no cóż, rośnie dużo drzew. Mówiąc w skrócie: musiałem biec po ciemku przez gęstwinę. Nie jest to łatwe. Kiedy po raz trzeci zderzyłem się z pniem, zrozumiałem, że muszę zwolnić. Jaki miałem wybór? Jeżeli będę dalej wpadał na drzewa, to w końcu stracę przytomność. Zacząłem się poruszać jak Frankenstein, z rękami wyciągniętymi przed siebie. – Stać! Policja! Natychmiast schowałem się za drzewem i zaryzykowałem spojrzenie. Dwaj policjanci – a przynajmniej widziałem dwie latarki – właśnie wchodzili do lasu. Jako że oświetlali sobie drogę, nie musieli się martwić, że wpadną na drzewa. Mogli iść szybko. O rany, wpadłem w niezłe tarapaty. W mojej głowie znów pojawiły się te same idiotyczne wymówki – usłyszałem wołanie o pomoc,

ktoś wcześniej wyłamał zamek – ale wiedziałem, że one jeszcze bardziej mnie pogrążą. Nietoperzyca tym razem mi nie pomoże, a ojciec Bucka raczej nie uzna, że miałem prawo włamać się do jego szopy i porozbijać zlewki. Tak jest, wpadłem jak śliwka w kompot. Wciąż stałem za drzewem i po podskakujących latarkach widziałem, że policjanci się zbliżają. Myśl, Mickey. Funkcjonariusze niewątpliwie mieli nade mną przewagę. Widzieli, dokąd idą. Ja również miałem nad nimi jedną, tymczasową przewagę: mogłem się ukryć. Niestety, to nie będzie trwało wiecznie. Latarki w końcu mnie odkryją. Ale jeśli również zapalę latarkę, to co prawda stanę się widoczny, lecz szanse się wyrównają. Musiałem wziąć pod uwagę jeszcze jedno – policjanci mogą być uzbrojeni. Jednak to było Kasselton, a nie Newark. W takich miasteczkach funkcjonariusze nie strzelają do podejrzanych, zwłaszcza jeśli ci uciekają przez las. Włączyłem latarkę i puściłem się biegiem. – Stać! Policja! Nie wiedziałem, co było gorsze: włamanie do szopy czy ucieczka przed policją. Tak czy inaczej, spróbowałem przyśpieszyć. Byli szybcy, ale ja

byłem jeszcze szybszy. Co więcej, udało mi się zyskać kolejną przewagę. Na chwilę włączałem latarkę, ustalałem, którędy pobiegnę, po czym gasiłem latarkę, co zbijało funkcjonariuszy z tropu, i zapalałem ją ponownie dopiero, kiedy tego potrzebowałem. Wkrótce dostałem dodatkową szansę. Las się przerzedził. Policjanci nadal biegli przez gęstwinę, ale ja prawie się z niej wydostałem. Po chwili wypadłem na polanę na tyłach galerii handlowej. Idealnie. Na parkingu wciąż stało mnóstwo samochodów. To także dawało mi przewagę. Pobiegłem w stronę sklepu Target, ponieważ był największy. Przystanąłem w dziale ze sprzętem, w miejscu, z którego widziałem oba wejścia. Gdyby policjanci weszli jednym, mogłem błyskawicznie uciec drugim albo nawet ukryć się w ogromnym sklepie. Ale gliniarze nie weszli. Ostatecznie byłem tylko dzieciakiem, który być może włamał się do szopy z narzędziami. Chociaż to ciekawa sprawa, to nikt nie będzie wzywał brygady antyterrorystycznej. Pół godziny później przeszedłem na drugą stronę galerii i wyszedłem przez sklep Sears. Policji nigdzie nie było. Powędrowałem wzdłuż Hobart Gap Road w stronę domu wujka Myrona. Co powinienem teraz zrobić? Zaesemesować do Troya? Miałem wrażenie, że to

zły pomysł. Gdyby został złapany i miał w telefonie mojego SMS-a, policjanci zobaczyliby, że się kontaktujemy. Powinienem zaczekać, aż on się do mnie odezwie. Ale czy to zrobi? A jeśli dojdzie do takich samych wniosków i również będzie czekał? Nie wiedziałem, czy to ma jakieś znaczenie. Próbowałem uporządkować to, czego się dowiedziałem w szopie pana Schultza. Zacznijmy od początku: Po pierwsze, Troy widział, jak Buck i jego brat Randy, których oskarżał o zażywanie sterydów, wchodzą do szopy z probówkami. Byłem w środku i wiedziałem, że znajduje się tam jakieś laboratorium. Możliwe, że produkuje się tam środki dopingujące. Może Randy albo Buck dopracowują swój przepis. Zmarszczyłem czoło. Wątpiłem, czy Buck potrafi przeliterować słowo „chemia”, a co dopiero pracować ze złożonymi związkami. Potem przypomniałem sobie próbki moczu. Nie wiem, ile ich przechowywano w tamtej szafce – i, fuj, miałem nadzieję, że żadna nie upadła na podłogę, kiedy uciekaliśmy – ale co Buck i Randy z nimi robili?

Hm. Czytałem gdzieś, że osoby przyjmujące sterydy często używają cudzych próbek moczu, żeby oszukać system. Oto jak to działa: bierze się ze sobą czystą próbkę moczu na badanie, a po wejściu do łazienki podmienia się próbki. Czy właśnie o to chodzi? Możliwe, ale z jednym zastrzeżeniem. W szafce znajdowało się około stu próbek. Badanie przeprowadza się raz albo dwa razy w roku. Więc po co ich aż tyle? Czegoś nie dostrzegałem, ale nie wiedziałem czego. W pewnym sensie nie miało to znaczenia. Jutro wrócę na Adionę. Tam znajduje się jakaś wskazówka, jakiś związek pomiędzy wyspą, Nietoperzycą, Schroniskiem Abeony, a może nawet Lutherem i moim ojcem. Chciałem jakoś pomóc. Odkryć, dlaczego wrobiono Troya i kto to zrobił. Ale nie to było dla mnie najważniejsze. Tylko że… Wpadłem na pewien pomysł. Wyjąłem telefon i zadzwoniłem do Brandona Foleya. Odebrał po trzecim sygnale. – Co się dzieje? – spytał. – Jestem o dwie przecznice od twojego domu. Masz czas?

– Jasne – odparł Brandon. – Zrobię wszystko, byle tylko nie uczyć się do klasówki z fizyki. Kiedy zbliżyłem się do jego domu, usłyszałem uspokajający odgłos kozłowanej piłki do koszykówki. Brandon znów był na podjeździe i ćwiczył. Kiedy mnie zobaczył, podał mi piłkę. Zatrzymałem się i rzuciłem z wyskoku. Szast. Brandon złapał piłkę i znów posłał ją do mnie, ale tym razem ją przytrzymałem. – Masz swój telefon? – spytałem. – W domu. A co? – Może będziesz musiał wysłać esemesa do Troya. – A dlaczego ty nie możesz? – Ponieważ on i ja… – Co? Zamilkłem. Naprawdę lubiłem Brandona, ale nie byłem pewien, czy chcę mu się przyznać do tego, że właśnie złamałem prawo. Był przewodniczącym rady uczniowskiej i tak dalej. Poważnie traktował swoje obowiązki kapitana szkolnej reprezentacji. Czy można mu zaufać? Owszem, to Brandon namówił mnie na pomoc Troyowi, ale co by powiedział, gdybym mu zdradził, że właśnie włamałem się do szopy i uciekłem przed policją? Doniósłby na mnie? Pomyślałem,

że poproszę Brandona, żeby skontaktował się z Troyem w moim imieniu, dzięki czemu nikt mnie nie namierzy po numerze telefonu, ale teraz zastanawiałem się, czy to dobre posunięcie. – On i ty co? – ponownie spytał Brandon. – Nic. – Więc po co chciałeś się ze mną zobaczyć? Tak naprawdę nie mógł mi pomóc. Troy albo się odezwie, albo nie. To niczego nie zmieni. Brandon nie pomoże nam w sprawie włamania. Nie wyjaśni, dlaczego znalazłem próbki moczu w szopie, ani nie rzuci nowego światła na całą sytuację. Dlatego, nawet jeśli mu ufam i wierzę, że życzy mnie i Troyowi jak najlepiej, po co miałbym go wtajemniczać? To bez sensu. Wciąż jednak pozostawała jedna osoba, która mogła odpowiedzieć na moje pytania dotyczące szopy, sterydów oraz pozytywnego wyniku Troya. Wszystko sprowadzało się do jednego pytania: Dlaczego Buck wyjechał z Kasselton? Wyglądało na to, że tylko jeden człowiek może na nie odpowiedzieć. Sam Buck.

– Gdzie jest Buck? – spytałem. Brandon wyglądał na zaskoczonego tym pytaniem. – Już ci mówiłem. Przeprowadził się do swojej mamy. – Gdzie ona mieszka? – Nie pamiętam – odparł Brandon. – Gdzieś w Maine albo Massachusetts. – Nie masz pojęcia? – Pamiętam, że latem często tam jeździł. – A potem Brandon dodał coś, co wszystko zmieniło: – Wypływał z wyspy na ryby albo żeby pożeglować. Stałem nieruchomo. Ściskałem piłkę tak mocno, że o mało nie pękła. – Z wyspy? – Tak, jego mama mieszka na wyspie. Jakoś dziwnie się nazywa. Apollonia, Adonis czy jakoś inaczej na A. Przełknąłem ślinę. – Adiona? – O właśnie – odrzekł Brandon. – Mama Bucka mieszka na Adionie. 38 Ema i ja prawie nie rozmawialiśmy w drodze na Adionę.

Tego ranka ocean był niespokojny. Staliśmy na dziobie promu. Wiatr chłostał nam twarze. Patrzyłem, jak blada cera Emy czerwienieje pod wpływem jego uderzeń. Nie dbała o to. Ja również. Daliśmy sobie spokój z próbami poukładania tego w całość. Przychodzi czas, kiedy należy odłożyć na bok wszystkie teorie. W sali pani Friedman wisiał plakat, na którym widniał cytat z Sherlocka Holmesa. Nie pamiętam jego dokładnego brzmienia, ale chodziło o to, że błędem jest budowanie teorii, gdy nie zna się wszystkich faktów, gdyż wtedy przekręca się fakty, aby pasowały do teorii, zamiast czynić odwrotnie. Wyzbyliśmy się wszystkich teorii. Potrzebowaliśmy więcej faktów. Wiatr przybrał na sile. Wszyscy schowali się pod pokładem, ale Ema i ja zostaliśmy. Patrzyliśmy, jak wyspa wyłania się z mgły. – Mickey? Wiatr porwał to słowo, tak że trudno było je dosłyszeć. – Co?! – odkrzyknąłem. – Boję się. – Nic nam nie będzie. – Uwielbiam, kiedy traktujesz mnie

protekcjonalnie. – Próbuję cię pocieszyć. – Na jedno wychodzi. – Podniosła na mnie wzrok. – To słodkie, że starasz się zgrywać bohatera, ale wolałabym, żebyś po prostu był szczery, dobrze? Objąłem ją ramieniem. Zrobiłem to tylko po to, żeby ją ogrzać. Nic więcej. Przysunęła się bliżej i oparła głowę o moją pierś. Staliśmy tak, kiedy prom zbliżał się do portu. Niemal czułem, że coś się zmieniło, gdy przybiliśmy do brzegu. Coś unosiło się w powietrzu. Napięcie. Emocje. Oboje to czuliśmy. Zabrałem rękę. Wciąż nie otrzymałem żadnej wiadomości od Troya, ale ja również się do niego nie odezwałem. Łyżka próbował się dowiedzieć, gdzie na wyspie mieszka matka Bucka, jednak bezskutecznie. To nie miało znaczenia. Wyspa była mała. Znajdziemy właściwy dom. Tymczasem mieliśmy inną sprawę do załatwienia. Ema musiała spotkać się twarzą w twarz z Jaredem Lowellem, internetowym znajomym, który najwyraźniej skradł jej serce. Ruszyliśmy tą samą ulicą, którą wcześniej szedłem z Rachel. Wiatr osłabł, gdy weszliśmy w głąb wyspy, ale cały czas nam towarzyszył. – Pamiętasz, co mi powiedziała Nietoperzyca? – spytała Ema. – Mówiła wiele rzeczy. – Na samym końcu. Tuż przed tym, jak wsiadła do samochodu i odjechała z facetem o ogolonej głowie. Pamiętałem.

– Spytała, czy kochasz tego chłopca. – Nie spytała. Powiedziała to. Jakby była pewna. Pokiwałem głową. – Racja. – Pamiętasz, co powiedziała potem? Te słowa zapamiętałem dokładnie: – „To będzie bolało”. – Właśnie. – Spytałeś, co ma na myśli, a ona odpowiedziała, że prawdę. Zbliżaliśmy się do ulicy, przy której mieszkał Jared. Już ostatnim razem wyspa wydała mi się spokojna, ale teraz sprawiała wrażenie całkowicie opustoszałej. Od opuszczenia portu nikogo nie spotkaliśmy, a na ulicy nie minął nas ani jeden samochód. – Myślę, że zbliżamy się do tej prawdy. Skręciliśmy w ulicę, przy której mieszkał Jared Lowell. Panował na niej całkowity spokój. Tylko czekałem, aż zobaczę toczące się suche rośliny jak w wymarłych miastach. Ema odwróciła się w moją stronę. – Które drzwi? Wskazałem dalszą część ulicy. – Tamte.

– No dobrze. – Chcesz, żebym tutaj zaczekał? Przez chwilę się zastanawiała. – Nie, chodź ze mną. – Na pewno? – Tak. Jeśli ma boleć, to chcę, żebyś mnie wspierał. Powędrowaliśmy tym samym popękanym betonowym chodnikiem. Zapukałem do drzwi. Staliśmy, poprawiając ułożenie ramion i głowy oraz robiąc inne idiotyczne rzeczy, które się robi, czekając na otwarcie drzwi. W końcu usłyszeliśmy zbliżające się kroki. Zerknąłem na Emę. Posłała mi niepewny uśmiech. Drzwi się otworzyły. Ale nie zobaczyliśmy Jareda, tylko jego matkę. Na mój widok zmarszczyła czoło. – Byłeś tutaj kilka dni temu. – Tak, proszę pani. – O co chodzi? – Powiedziała to oskarżycielskim tonem. – Chcielibyśmy porozmawiać z Jaredem. – Czego od niego chcecie? Nie wiedziałem, co odpowiedzieć. Popatrzyłem na

Emę. – Jesteśmy jego znajomymi – odrzekła. – Z Farnsworth? – Nie, proszę pani – odpowiedziałem. – Więc skąd? – Z Kasselton w New Jersey – wyjaśniła Ema. Na twarzy matki Jareda pojawiło się przerażenie. Nachyliła się w naszą stronę, obnażając zęby jak wściekły pies. Szeroko otworzyła oczy. – Wynoście się stąd! – wrzasnęła. – Wynoście się z wyspy i nigdy nie wracajcie! Zatrzasnęła drzwi tak mocno, że niemal spadliśmy z ganku. Staliśmy przed domem, starając się ukryć oszołomienie. – Co to było? – spytała Ema po dłuższej chwili. – Nie mam pojęcia. – Widziałeś, jak zareagowała, kiedy usłyszała, skąd jesteśmy? Pokiwałem głową. – Co to mogło mieć wspólnego z moją internetową znajomością z jej synem? – Ta sama odpowiedź – odparłem. – Nie masz pojęcia? – Otóż to.

– I co teraz? Zaczynamy szukać Bucka? Zamyśliłem się. – Zauważyłaś klub tenisowy po drodze? – Tamten dla snobów? – Właśnie. Kiedy byliśmy tutaj z Rachel, Jared wspominał, że musi iść do pracy w klubie. Oczywiście, na wyspie może być więcej klubów… – Nie, chodzi właśnie o ten – odrzekła Ema. – Rozejrzyj się. Przy tej ulicy mieszkają robotnicy. Założę się, że dziewięćdziesiąt procent tutejszych mieszkańców pracuje w klubie tenisowym. Większym problemem jest nasz wygląd. Masz na sobie dżinsy, a ja… cóż, też nie jestem ubrana na biało. – Mam pomysł. Ruszyliśmy z powrotem ku głównej ulicy. Skręciliśmy w prawo. Klub tenisowy znajdował się przed nami. Spodziewałem się, że dostępu chroni strażnik albo chociaż brama, ale na takiej wyspie to nie było konieczne. Strażnicy w klubach są potrzebni, żeby nie wpuszczać hołoty. Na tej wyspie jej nie było. Tylko członkowie i pracownicy. Powędrowaliśmy w stronę wejścia, gdy nagle pośpieszył nam na spotkanie młody mężczyzna w białym tenisowym stroju ze swetrem zawiązanym na szyi. – Mogę w czymś pomóc? – Nie, dziękujemy – odpowiedziałem. Nie zatrzymywaliśmy się. Myślałem, że Zawiązany Sweter da nam spokój, ale tak się nie stało. Zrównał się z nami.

– Eee, przepraszam? – Tak? – Co tutaj robicie? Spodziewałem się tego. Mimo wszystko miałem nadzieję, że zdążymy pokręcić się po okolicy i zauważymy gdzieś naszego chłoptasia, ale nie dopisało nam szczęście. Nie zatrzymywaliśmy się jednak i wciąż się rozglądaliśmy. – Mam na imię Will. To moja siostra Grace. Ema pokiwała głową. Szliśmy i wypatrywaliśmy Jareda. – Tak, w porządku. Czym mogę służyć? W tym klubie obowiązują ścisłe zasady dotyczące ubioru. Żadne z was się do nich nie stosuje. – Szukamy pracy – odparłem. Zawiązany Sweter był wyraźnie poirytowany, że się nie zatrzymujemy. – Niestety, w tej chwili nikogo nie szukamy. – Ojej, wielka szkoda – odparła Ema. Dotarliśmy do drzwi klubu. Wepchnąłem się do środka. – Może wypełnimy zgłoszenie. Na wypadek gdyby ktoś zrezygnował. – Wymagamy referencji. Czy ktoś może was polecić?

– Owszem. – Czas podjąć ryzyko. – Jared Lowell. – Och. – Związany Sweter nagle zaczął się uśmiechać. Jego podejście zupełnie się zmieniło. Jared najwyraźniej miał duże wpływy. – Oboje jesteście znajomymi Jareda? – Przyjaciółmi – odrzekła Ema. – Cóż, to wszystko zmienia. – Jared jest dzisiaj w pracy, prawda? – Co? Nie. Myślałem, że właśnie dlatego przyszliście. – Jak to? – zdziwiłem się. – Jared właśnie poszedł do portu. Jego prom odpływa za… – zerknął na zegarek – piętnaście minut. Formularze trzymamy w tylnej części budynku. Może usiądziecie w… Ale Ema i ja już byliśmy na zewnątrz i biegliśmy w stronę promu. Zdziwiło mnie, że Ema dotrzymuje mi kroku, ale determinacja potrafi dodać skrzydeł. Mieliśmy niewiele czasu. Policzyłem w myślach i zrozumiałem, że Jared wsiądzie na prom, zanim dotrzemy do portu. Co teraz? Odpowiedź pojawiła się sama. Mogę znów złamać prawo. – Tędy! – zawołałem.

– Co? W lecie wyspę zamieszkiwały niecałe dwa tysiące ludzi. Przestępczość była tak niska, że policja okazała się zbędna. Ludzie nie zamykali domów. Ani nie zabezpieczali rowerów. Znaleźliśmy dwa na podjeździe po prawej stronie ulicy. Wskoczyliśmy na siodełka i zaczęliśmy pedałować. Trzy minuty później zauważyliśmy Jareda, który siedział na ławce na nabrzeżu. Kiedy nas zobaczył, osłonił oczy przed słońcem. – To znowu ty. – Tak. I zobacz, kogo przywiozłem. Obejrzałem się na Emę. Nic na to nie poradzę, ale pomyślałem, że zapewne nie tak chciała wyglądać podczas pierwszego spotkania ze swoją „wielką miłością” – spocona, zdyszana, potargana – a jakaś bardzo mała, żałosna cząstka mnie poczuła zadowolenie. Ema popatrzyła na Jareda, a on na nią. Cofnąłem się o krok. – Cześć – odezwała się. – Cześć – odpowiedział. Wydawało się, że Ema mierzy go wzrokiem.

Zaczął się niespokojnie kręcić. – Przepraszam – rzucił. Ema milczała. Przekrzywiła głowę, spoglądając na niego, jakby był jakimś dziwacznym eksperymentem. – Powinienem był ci napisać. – O czym? – spytała. – Słucham? – O czym zamierzałeś mi napisać, Jaredzie? Znów nerwowo poruszył nogami. Prom przybił do brzegu. Pasażerowie zaczęli wysiadać. – No wiesz, powinienem był ci powiedzieć, że już nie chcę do ciebie pisać. Spodziewałem się, że Ema poczuje się zraniona albo zdruzgotana, ale wyglądało na to, że spotkanie z Jaredem dodało jej sił. – Więc dlaczego tego nie zrobiłeś? – Dlaczego ci nie powiedziałem? – Właśnie, zacznij od tego. – Nie wiem. – Wzruszył ramionami. – Popełniłem błąd. Rozmawiałem o tym z twoim przyjacielem. Zamierzałem się do ciebie odezwać. – Czyli zamierzałeś ze mną zerwać? Czuł się tak niezręcznie, że nawet mnie zrobiło się go szkoda. – No tak. – Dlaczego?

– Jak to dlaczego? – Jaki jest twój ulubiony kolor? – Słucham? – Po prostu odpowiedz, Jaredzie. Jaki jest twój ulubiony kolor? Otworzył usta, ale nic nie odpowiedział. Ema popatrzyła na mnie i pokręciła głową. – Co? – zdziwiłem się. – To nie on. – Jak to nie on? – Zaufaj mi, Mickey. Pomyślałam tak do razu, gdy go zobaczyłam, i wystarczyło kilka sekund rozmowy… – Ema odwróciła się z powrotem w stronę Jareda. – To nie ty kontaktowałeś się ze mną przez internet, prawda? – Co takiego? Oczywiście, że to ja. Jared Lowell. Widziałaś mój profil na Facebooku. Pokręciła głową. – Tak, Jaredzie, to był twój profil. I to jasne, że o nim wiedziałeś. Ale nie ty do mnie pisałeś, prawda? – O czym ty mówisz? – Próbował ją wyśmiać, ale mu nie wychodziło. – Oczywiście, że to byłem ja. Posłuchaj, coś nas połączyło. Było świetnie, ale to tylko internetowa znajomość, a nie prawdziwy związek. – Szybko: jaki jest twój ulubiony kolor? – Eee, niebieski.

– Jaka jest twoja ulubiona potrawa? – Pizza. – Jakie jest twoje ulubione miejsce? – Ukryta zatoczka po zachodniej stronie wyspy. Ema pobladła. – O nie… – Co? – spytałem. Odwróciła się w moją stronę. – Na ostatnie odpowiedział prawidłowo. – A więc? – Czułem się zagubiony. – Może się pomyliłaś. Może to właśnie on… – Pomylił się co do koloru i potrawy. Nie rozumiesz? Jared próbował nas ominąć. – Śpieszę się na prom. Oparłem dłoń na jego piersi. – Nigdzie się nie wybierasz. Popatrzył na moją rękę. – Mówisz poważnie? – Nie ruszaj się, Jaredzie. – Za kogo ty się…? – Nie. Ruszaj. Się. Usłyszał ton mojego głosu, uniósł ręce i został na miejscu. Ema zgięła się wpół, jakby ktoś uderzył ją w żołądek. Szybko do niej podszedłem.

– Emo? – Nie rozumiesz? – Czego? – Jego ulubione miejsce znajduje się na tej wyspie. – No i co z tego? – Skoro to nie był on, to kto inny z naszych znajomych bywa na Adionie? Teraz to ja zrobiłem przerażoną minę. – Nie – odparłem. Pokiwała głową. – Niemożliwe – dodałem. – Nie ma innej możliwości. To był Buck. Właśnie jego poznałam przez internet. 39 Jared siedział pomiędzy mną i Emą. Skrywał twarz w dłoniach. – To się zaczęło jako żart – wyjaśnił. – Nie spodobał mi się ten pomysł i nie chciałem w tym uczestniczyć. Cały czas zasłaniał twarz. Ema patrzyła w dal, zatopiona w myślach, starając się poskładać wszystkie elementy układanki. Była pewna prawdziwości uczuć, które połączyły ją z jej internetowym znajomym, a teraz okazało się, że to był podstęp jej odwiecznego prześladowcy. Nie potrafiła tego ogarnąć myślą. – Więc znasz Bucka – zagadnąłem.

– Tak. – Skąd? – Jest moim bratem ciotecznym. Nasze mamy są siostrami. Razem dorastały na tej wyspie. Kiedy ciocia Ina poznała wujka Borisa, przeprowadziła się do Kasselton. Moja rodzina została tutaj. Buck i ja spędzaliśmy razem na wyspie każde lato. Po rozwodzie ciocia Ina tutaj wróciła. Nie wiedziałem, czy Ema go słucha. – Więc co się stało? – spytałem. – Buck wiedział, że prawie nie używam swojego konta na Facebooku. Nie lubię serwisów społecznościowych. Dlatego pewnego dnia spytał mnie, czy mógłby z niego skorzystać, żeby się na kimś odegrać. Nie spodobał mi się ten pomysł, ale powiedział, że jakaś dziewczyna wymyśliła dla niego przezwisko Mokre Majtki. – Mokre Gacie – poprawiłem. Ema spiorunowała mnie wzrokiem.

Tylko wzruszyłem ramionami. Oskarżenie miało niewiele wspólnego z prawdą. Buck nam dokuczał, a Ema się odgryzła, mówiąc, że Buck nosi przydomek Mokre Gacie. To nie było nic poważnego. – Nieważne. Buck stwierdził, że to przezwisko do niego przylgnęło. Inni uczniowie zaczęli go tak nazywać. Uznał, że mój profil będzie idealny, ponieważ Emie podobają się wysocy koszykarze. Przez chwilę siedzieliśmy w milczeniu. Wszyscy troje wiedzieliśmy, kogo Buck miał na myśli. Nie trzeba było wyjaśniać tego, co oczywiste. – Buck dowiedział się, że twoja mama jest kimś sławnym, więc wszedł na czat dla jej fanów i zaczął z tobą rozmawiać. Nie wiem, jakie miał zamiary. Może liczył na to, że napiszesz coś wstydliwego, albo chciał cię w sobie rozkochać, a potem okrutnie porzucić. Naprawdę nie mam pojęcia. – Przecież właśnie to powiedziałeś – odparła Ema. – Co? W jej oku pojawiła się łza. – Rozkochał mnie w sobie, a potem okrutnie porzucił. Jared zamknął oczy i powoli wypuścił powietrze. – Nie, Emo, stało się coś innego. – Wstał i zaczął

krążyć. Podrapał się po brodzie. – Nie wiem, jak wiele mogę powiedzieć. – Ema zasługuje, żeby poznać prawdę – odparłem. Na jego ustach pojawił się smutny uśmiech. – Gdyby to było takie łatwe. – Po prostu nam powiedz. Zatrzymał się. – Wszystko potoczyło się odwrotnie. – Co masz na myśli? – spytała Ema. – Buck się w tobie zakochał. Ema na mnie popatrzyła. Nie miałem nic do dodania. – Zakochał się, i to na całego. Musisz zrozumieć. Tak naprawdę wcale go nie znasz. Wiem, wiem, ale… To zagmatwane. Buckowi ogromnie się tutaj podobało. Na tej wyspie mógł być sobą. Rozluźniony i szczęśliwy, był niezwykle serdecznym i miłym facetem. Próbowałem to sobie wyobrazić, ale bezskutecznie. – Nie takiego Bucka znamy. – Właśnie o to mi chodzi. W waszym mieście… Kasselton, zgadza się?… gdzie jest

mnóstwo popularnych dzieciaków, drużyny sportowe, presja sukcesu i pogoń za dobrym college’em, Buck czuł się przytłoczony. Nie potrafił sobie z tym poradzić. Zawsze musiał kogoś udawać, żeby się dopasować. Przez chwilę się nad tym wszystkim zastanawiałem – nad presją w naszym mieście, władczymi rodzicami, wrzaskami z bocznych linii boiska, rywalizacją o oceny – a potem, w przypadku Bucka, dodałem sławnego brata i perspektywę utraty miejsca w wyjściowym składzie. Jared zbliżył się do Emy. – Ale dzięki tobie czuł, jakby się odnalazł. Byłaś taka prawdziwa. Nie dbałaś o opinię innych. Bardzo ci tego zazdrościł. Kiedy rozmawiał z tobą przez internet, gdy już zrzucił maskę głupoty, zaczynał się otwierać. Mógł być sobą, jednocześnie udając mnie. Ema miała łzy w oczach. Podobnie jak Jared. – I co się stało? – spytałem. – Buck był w fatalnym stanie. Czuł się uwięziony, jakby ciągnięto go w różnych kierunkach. Bał się. – Czego? – spytała Ema. – Wszystkiego. Chciał ci wyznać prawdę, Emo, ale nie wiedział, jak zareagujesz. Nie wiedział, czy go znienawidzisz, jeśli się dowiesz, że od początku cię okłamywał, czy może wybaczysz mu przeszłość. Obawiał się, że go odrzucisz. Przypomniałem sobie swoją niedawną rozmowę z Emą o Troyu. Powiedziałem jej, że ludzie się zmieniają. Ona w to nie wierzyła. – Tak jak mówiłem, Buck czuł, że jest w potrzasku.

Może teraz to nie wydaje się ważne, ale co by powiedzieli jego znajomi? Czy wszyscy by się od niego odwrócili, gdyby wyszło na jaw, że się w tobie zakochał? Wiem, że to brzmi śmiesznie, ale ci ludzie byli jego całym światem. Nie mógł tak po prostu z nich zrezygnować. – Więc stchórzył – odparła Ema. Jared nic nie odpowiedział. – Tak było, prawda? – Prom zaraz odpływa – odrzekł Jared. – Muszę iść. – Gdzie jest Buck? – spytałem. – Czy to ważne? – Jared odwrócił się w stronę Emy. – On nie chce się z tobą widzieć. Czy to nie wystarczy? To koniec. Rozległ się ostatni gwizdek na promie. Wstałem, żeby zagrodzić Jaredowi drogę, ale Ema pokręciła głową. Miała rację. Ten chłopak powiedział już wszystko, co miał do powiedzenia. Przepuściłem go. – Powinniście popłynąć ze mną – rzucił. – Po co? – spytałem. – Musicie opuścić wyspę. Ema pokręciła głową. – Nie. – Proszę – nalegał Jared. – Nie zostało tu dla ciebie

nic poza cierpieniem. – W porządku. Jakoś sobie poradzę z kolejną dawką. 40 Jared w ostatniej chwili zdążył wsiąść na prom. Ema stanęła obok mnie. – Musimy znaleźć Bucka – powiedziała. – Dobrze. Ale jak? – Ciotka. – Matka Jareda? – Tak. Zmarszczyłem czoło. – Rzeczywiście wyglądała na chętną do współpracy. Ale Ema już zaczęła się oddalać. – Chodź! – zawołała. – Musimy odstawić rowery, zanim ktoś zauważy ich brak. Wróciliśmy na podjazd, z którego „pożyczyliśmy” rowery. Nikogo tam nie było. Odstawiliśmy rowery na miejsce i ruszyliśmy pieszo w stronę domu Jareda Lowella. – A więc Buck – odezwałem się. – No właśnie. – Co o tym myślisz? – spytałem. – To znaczy? – O tym, że to był Buck. O tym, że się w tobie

zakochał. Nie spuszczała wzroku z ulicy. – Z jednej strony wiem, że internet to nie jest prawdziwe życie. Ale z drugiej, być może, jest w nim coś nawet bardziej rzeczywistego. – Jak to? – W internecie jesteś jak w próżni, nie podlegasz presji z zewnątrz. Buck nie musiał się martwić, że jest w cieniu brata. Nie musiał się przejmować, że Troy albo jego znajomi wyśmieją go za to, że mnie lubi. – Więc twierdzisz, że może dostrzegłaś prawdziwego Bucka? – Może. – I co? – I zakochałam się w nim po uszy. Pokręciłem głową. – W Bucku? – Czy to nie ty mi powiedziałeś, że ludzie się zmieniają? – A czy to nie ty odpowiedziałaś, że to nieprawda? – Słuszna uwaga. Ema przyśpieszyła, wyprzedzając mnie i kończąc

rozmowę. Dzieliło nas około pięćdziesięciu metrów od ulicy Jareda, gdy nagle schowała się za drzewem. Pokazała mi, żebym zrobił to samo. Stała za jedynym drzewem w okolicy, więc do niej dołączyłem. – Co się dzieje? – wyszeptałem. Wskazała ulicę. – Widzisz tamtą kobietę z torbą na zakupy? Wyjrzałem zza drzewa. Ulicą rzeczywiście szła kobieta z brązową torbą. – No i? – To mama Bucka. Widziałam ją kilka razy na szkolnych koncertach i innych uroczystościach. Kobieta skręciła w ulicę, przy której mieszkał Jared, i zniknęła nam z oczu. Ema wyszła zza drzewa, a ja za nią podążyłem. Kiedy dotarliśmy do rogu ulicy, zwolniliśmy kroku. – Ona mnie nie zna – powiedziałem. – Mogę za nią pójść. Ale nie było takiej potrzeby. Matka Bucka skręciła w lewo, wyjęła klucze i otworzyła drzwi domu, w którym zapewne mieszkała. Tuż obok domu Jareda. – Siostry mieszkają po sąsiedzku – zauważyłem. Ema pokiwała głową. – To ma sens. – Co teraz? Zaczęła

gryźć paznokieć pokryty czarnym lakierem. Ta wyspa zaczynała mnie przyprawiać o dreszcze. Może podziałała tak na mnie jej nazwa, Adiona – no nie! – albo ciągła gadka o cierpieniu i bólu, w każdym razie przez chwilę miałem ochotę posłuchać Jareda Lowella i uciec z tego zwariowanego miejsca. Nie wiedziałem, gdzie jest Buck i co robi. Nic mnie to nie obchodziło. Chciałem wrócić do domu. Nie tylko ze względu na siebie, ale przede wszystkim ze względu na Emę. Jared zapowiedział, że czeka tutaj na nią tylko cierpienie. Nietoperzyca ostrzegła nas, że prawda będzie bolała. Nie chciałem, żeby ktokolwiek ani cokolwiek więcej zraniło Emę. Nie chciałem także, żeby cokolwiek zraniło Rachel i Łyżkę, ale odkąd pojawiłem się w ich życiu, oboje bardzo ucierpieli. Rachel została postrzelona i straciła matkę. Łyżka również został postrzelony i teraz leżał sparaliżowany na szpitalnym łóżku. Gdyby coś się stało Emie… – Zapukam – powiedziała. – Pójdę z tobą. – Nie.

– Jak to? Odwróciła się i na mnie popatrzyła. – Nie tym razem, Mickey. Dobrze? Po prostu mi zaufaj. Nie wiedziałem, co odpowiedzieć, więc tylko stałem bez ruchu. Ema podeszła do drzwi. Uniosła zaciśniętą pięść, przez chwilę się wahała, a następnie zapukała. Czas stanął w miejscu. Wydawało mi się, że minęła wieczność, a potem drzwi się otworzyły. Kiedy matka Bucka zobaczyła, kto stoi na progu, zakryła dłonią usta, jakby powstrzymywała okrzyk. Ema zrobiła krok naprzód. – Mam na imię… – Jesteś Ema – dokończyła za nią mama Bucka. Dziewczyna sprawiała wrażenie zbitej z tropu. – Tak, ale skąd pani… Kobieta otworzyła szerzej drzwi. – Proszę, wejdź. 41 Czas nie stanął w miejscu. Po prostu mijał bardzo, bardzo powoli. Przez pierwsze dziesięć minut siedziałem na krawężniku przed domem. Niecierpliwiłem się. Wstałem i zacząłem spacerować tam i z powrotem ulicą, mając nadzieję, że zobaczę coś – cokolwiek – przez okna. Ale niczego nie dostrzegłem. Minęło następne dziesięć minut. Potem kolejne. Obok przechodzili ludzie. Zerkali na mnie podejrzliwie.

Było dla nich jasne, że tutaj nie pasuję. To była malutka uliczka na malutkiej wyspie. Goście rzadko się tutaj zatrzymywali. Minęło kolejne dziesięć minut. Co tam się dzieje, do licha? Przestałem spoglądać na zegarek i zacząłem obserwować niebo. Słońce oświetlało mi twarz. Zamknąłem oczy i pławiłem się w jego blasku. Przestałem myśleć o Emie i Bucku. Przestałem myśleć o badaniu antydopingowym Troya. Nawet przestałem myśleć o swoim własnym Rzeźniku z Łodzi, jasnowłosym mężczyźnie imieniem Luther. Myślałem o mamie i tacie. Często się słyszy, że mamy tylko jedno życie i nie można go traktować jak próby generalnej. To prawda, jednak zawsze postrzegałem je w bardziej bezpośredni sposób. Mówiąc wprost, liczy się dana chwila. To, co właśnie teraz robisz. Każda sekunda wpływa na kolejne i je buduje. Mogłem myśleć o dniach, gdy mój ojciec żył, a matka była trzeźwa. Mogłem marzyć o cofnięciu się w czasie do tamtych chwil i zmienieniu przeszłości, ale wiedziałem, że to niemożliwe. Czas płynie tylko naprzód. Zadzwoniła komórka. Popatrzyłem na ekran i zobaczyłem, że to wujek Myron. Już miałem odrzucić połączenie, ale nagle postanowiłem odebrać. – Cześć, Myronie. Muszę cię o coś spytać. – Gdzie jesteś? – To nieważne – odparłem. – Dlaczego Randy Schultz potrzebował twojej pomocy? – Już ci mówiłem. Nie mogę o tym rozmawiać.

– Czy to miało coś wspólnego ze sterydami? Cisza. – Bo wiem, że Buck zażywał sterydy. I wiem, że Randy nimi handlował. Dał się złapać? To dlatego potrzebował twojej pomocy? Dlatego mu odmówiłeś? – Mickey? – Tak. – Gdzie jesteś? – Mam rację, prawda? – Już ci mówiłem. Nie mogę o tym rozmawiać. Obowiązuje mnie tajemnica zawodowa. Gdzie jesteś, Mickey? Drzwi domu Bucka wreszcie się otworzyły. – Porozmawiam z tobą wieczorem – obiecałem, po czym się rozłączyłem, zanim Myron zdążył cokolwiek dodać. Oglądaliście kiedyś jeden z tych horrorów, w których ktoś wchodzi do domu, a potem wychodzi całkowicie odmieniony, na przykład jako zombie, z posiwiałą głową albo opętany? Jakby przeszedł przez jakiś portal i przeistoczył się w kogoś innego? Właśnie takie odniosłem wrażenie, gdy

zobaczyłem Emę. Wciąż była tak samo ubrana. Czerń pozostała czernią. Tatuaże się nie zmieniły. Srebrna biżuteria lśniła tak jak przedtem. A jednak wszystko było inaczej. Wiem, jak wariacko to brzmi. Wujek Myron powiedział mi, że kiedy mój tata był w moim wieku, wszedł do domu Nietoperzycy i wyszedł jako inny człowiek. Mniej więcej tak to teraz wyglądało, jakby Ema weszła przez szafę do Narnii, a następnie wróciła. Jej oczy promieniowały mądrością, a twarz – dojrzałością. Sprawiała wrażenie bardziej dorosłej. A może po wszystkim, co widziałem na tej zwariowanej wyspie, po prostu miałem zwidy. Miałem wrażenie, że Ema nie idzie, tylko płynie w moją stronę. Miała wysoko uniesioną głowę. Nie patrzyła mi w oczy, jak miała w zwyczaju, tylko spoglądała za mnie, nie zwalniając kroku. – Emo? – Chodźmy – powiedziała, a nawet jej głos zabrzmiał bardziej dojrzale. – Wciąż możemy zdążyć na następny prom. – Chwileczkę, co tam się wydarzyło? Nie odpowiedziała. Po prostu szła przed siebie. – Emo? – Już po wszystkim – odrzekła. – Co masz na myśli? – Chodź. Chcę złapać ten prom.

– Co to znaczy, że „już po wszystkim”? Szła coraz szybciej, jakby chciała jak najbardziej się oddalić od tego domu. – Rozmawiałaś z Buckiem? Nie zatrzymała się. Położyłem dłoń na jej ramieniu, ale ją odtrąciła. Wskoczyłem przed nią, blokując jej drogę. Starałem się przemawiać jak najłagodniej. – Co tam się wydarzyło? – Nie mogę ci powiedzieć. – Jak to nie możesz? – Obiecałam. Przepchnęła się obok mnie i ruszyła ulicą. Zrównałem się z nią krokiem. – Żartujesz, prawda? – Nie. – To musi być żart – odparłem głupio, ponieważ wiedziałem, że Ema mówi poważnie, a ostatnie, na co ma ochotę, to żarty. – Pamiętasz, jak nie mogłeś mi powiedzieć, kto strzelał do Rachel i jej matki? – Wciąż się o to gniewasz? Tłumaczyłem ci, że to nie była moja tajemnica, więc nie mogłem jej zdradzić. Uniosła dłoń. – Mylisz się. – Czyżby? – Nie jestem na ciebie zła. Już cię rozumiem.

Użyłam tamtej sytuacji jako przykładu, żebyś ty też zrozumiał. Nie mogę ci powiedzieć. Złożyłam obietnicę. Zmarszczyłem czoło. – Buckowi? – To bez znaczenia, Mickey. Nie mogę ci powiedzieć. Ponownie zagrodziłem jej drogę. – To nie to samo. Buck to nie Rachel. Przyjechałem tutaj z tobą. Jestem częścią tego wszystkiego. Chcę poznać prawdę. Ema pokręciła głową. – Czasami lepiej jest nie wiedzieć. – Serio? Chcesz mi sprzedać taki frazes? Oddaliła się ode mnie. Zacisnąłem pięści i zawołałem: – Nie przyjechałem tutaj tylko ze względu na ciebie! – Wiem. – Przyjechałem, żeby znaleźć Bucka. – Pokiwała głową, nie zwalniając kroku. – Żeby pomóc Troyowi. Dowiedzieć się prawdy. – Wkrótce ją poznasz – odparła. – Co to ma znaczyć? Ale Ema już się nie odezwała. Ani na ulicy, ani na promie, ani w autobusie. W Kasselton rozstaliśmy się bez pożegnania. 42

– Odpuść – rzekł Łyżka. Siedzieliśmy razem z Rachel w jego pokoju. Opowiadałem obojgu, co się wydarzyło na Adionie. – Jak mogę odpuścić? – Ema to naprawdę fajna dziewczyna, prawda? – Prawda. – A ty ufasz jej w stu procentach, tak? – Tak. – Więc dlaczego teraz miałbyś w nią zwątpić? – spytał Łyżka. – Powiedziała, że będzie lepiej dla ciebie, jeśli się nie dowiesz. Myślę, że wie, co mówi. Popatrzyłem na Rachel. Wzruszyła ramionami. Ponownie przeniosłem wzrok na Łyżkę. Poprawił okulary na nosie i spojrzał mi w oczy. Nietoperzyca twierdziła, że jest przeznaczony do wielkich czynów. Przypomniałem sobie nasze pierwsze spotkanie, tamtego dnia, gdy spytał, czy chcę skorzystać z jego łyżki. To on zaproponował, żebyśmy włamali się do komputera w szkolnym gabinecie oraz dobrali się do szafki Ashley, a także żebyśmy wślizgnęli się do szkoły tamtego wieczoru, gdy został postrzelony. To Łyżka polecił nam udać się do szkoły Farnsworth oraz dwukrotnie popłynąć na Adionę. Zawsze uważałem, że jestem przywódcą naszej grupy. Ale może był nim Łyżka. Jakby czytając w moich myślach, pokiwał głową. – Daj jej trochę czasu.

– I co teraz? – spytała Rachel. – Nic – odparł Łyżka. – Ema powiedziała, że już po wszystkim. Pokręciłem głową. – Jakoś tego nie kupuję. – Ja także – przyznał Łyżka. – Ale nie możemy na nią naciskać. Pisklę powinno samo wykluć się z jajka. Nie należy rozbijać skorupki. Rozumiesz? Nagle wszyscy w moim otoczeniu zaczęli cytować ciasteczka z wróżbą. – Rozbija się ją, kiedy ktoś jest głodny – odparłem. – Przestań mieszać w moich metaforach. Masz trening, prawda? Więc idź. Miał rację. – Słyszałam dobre wieści, więc powinieneś się nieźle bawić – dodała Rachel. Odwróciłem się w jej stronę. – Jakie dobre wieści? – Nie wiesz? – Nie, co się stało? – Uchylili wynik badania antydopingowego Troya. Wrócił do drużyny. 43 Nie wiedziałem, co o tym myśleć. Pośpiesznie

udałem się na trening i zacząłem się przebierać. Troya nie było, ale w szatni panował radosny nastrój. Chłopcy przybijali sobie piątki. Kilku podeszło również do mnie. Także przybijali mi piątki, dziękowali, pozdrawiali. Zastanawiałem się, co takiego zrobiłem. Kiedy wszedłem do sali gimnastycznej, zauważyłem Troya, który rzucał do swojego ulubionego środkowego kosza. Kilku chłopców otaczało go i podawało mu piłki. Troy był rozgrywającym i rozpoczynał akcje drużyny, ale potrafił znakomicie rzucać za trzy punkty. Właśnie trafił cztery kolejne rzuty. Wszyscy klaskali i wiwatowali. Kiedy do niego podszedłem,

szeroko się uśmiechnął. – Mickey! Przywitaliśmy się przybiciem piątki. Podał mi piłkę. Wykonałem szybki rzut. – Wróciłeś? – Pewnie mógłbym powiedzieć coś jeszcze bardziej oczywistego, ale właśnie tak zagadnąłem. – Żebyś wiedział. Ponownie przybił mi piątkę. – Co się stało? – spytałem. – To znaczy, jak…? Trener Grady dmuchnął w gwizdek. – Podania w trójkach bez kozła! – zawołał. – Dalej. W następny wtorek gramy pierwszy mecz. Do roboty. Troy znów szeroko się do mnie uśmiechnął. – Później pogadamy. Podwieźć cię do domu? – Jasne. – W porządku, stary, wtedy ci wszystko opowiem.

A teraz bierzmy się do pracy. To był świetny trening. Mamy wielu uzdolnionych zawodników, ale Troy jest liderem na parkiecie. Ma doświadczenie i umiejętności. To urodzony przywódca. Nie może być cienia wątpliwości, że z nim nasza drużyna jest lepsza. Trening sprawiał nam więcej radości. Wszystko wróciło na właściwe miejsce. Poza jednym szczegółem. Brandon Foley sprawiał wrażenie nienaturalnie cichego. – Wszystko w porządku? – spytałem go podczas przerwy na uzupełnienie płynów. – Pewnie. – Świetnie, że Troy wrócił. – Tak – odparł, jakby wypluwał kawałki szkła. – Świetnie. Nie wiedziałem, co się dzieje, więc dałem mu spokój. Troy wrócił, a chociaż nie miałem z tym nic wspólnego, pozostali członkowie drużyny doceniali mój wkład. Niektórzy nawet twierdzili, że w przeszłości zostałem „skrzywdzony”, i podziwiali, że mimo to udało mi się „pozbierać”. – Przede wszystkim drużyna – powiedział Danny Brown. – Przede wszystkim drużyna – zgodziłem się. Pod koniec treningu trener Grady zawołał:

– No dobrze, chłopcy, usiądźcie! Wszyscy zajęliśmy miejsca na trybunie. Popijaliśmy wodę i wycieraliśmy się ręcznikami. Troy usiadł obok mnie. – Jutrzejszy trening odbędzie się o szesnastej trzydzieści. Przez pierwsze pół godziny będziemy ćwiczyli w drugiej sali, a potem przejdziemy tutaj. – Trener zapoznał nas jeszcze z kilkoma sprawami organizacyjnymi. Poinformował, że w poniedziałek dostaniemy stroje, a we wtorek rozegramy mecz w West Orange. Potem na chwilę zamilkł, a następnie przeszedł do sedna: – Wyniki badań antydopingowych przeprowadzonych w naszym liceum w sezonie zimowym zostały unieważnione. Przyczyny

są nieistotne. Wystarczy, żebyście wiedzieli, że za dwa tygodnie rozpocznie się nowa seria badań. To wszystko. Teraz młodsi posprzątają salę, a reszta niech odrobi lekcje i trochę się prześpi. Mówiąc o „młodszych”, trener Grady miał na myśli trzech juniorów oraz mnie, jedynego drugoklasistę. Do nas należały wszystkie obowiązki. Ktoś mógłby to uznać za niesprawiedliwe, ale to nieprawda. Rozkładaliśmy trybunę przed zebraniami drużyny. Po treningu wycieraliśmy parkiet. Chowaliśmy piłki na półki i zamykaliśmy składzik ze sprzętem. Dzisiaj pomagał nam Brandon. Nie musiał, ale jako nasz kapitan lubił się angażować. Razem zbieraliśmy piłki i odkładaliśmy je na miejsce. Ponownie zwróciłem uwagę na to, że zachowuje się nieswojo. – Myślałem, że się ucieszysz – zagadnąłem. – Dlaczego? – To ty uważałeś, że Troy został skrzywdzony. Powoli pokiwał głową. – Masz rację. – Popatrzył na mnie. – Gdzie byłeś wczoraj wieczorem? – Co masz na myśli?

– Zanim przyszedłeś do mnie do domu. Gdzie byłeś? Wtedy nie miałem powodu, aby mówić mu o włamaniu do szopy. Teraz tym bardziej. – Czemu pytasz? – Wiesz, dlaczego powtórzą badania? Zacząłem kręcić piłką na palcu. – Nie. – Ponieważ poprzednie próbki zostały skażone. Piłka spadła mi z palca i wylądowała na podłodze. Odgłos uderzenia odbił się echem w opustoszałej sali. – Jak to? – spytałem. – Wczoraj wieczorem ktoś włamał się do magazynu. – Jakiego magazynu? – Miasto dysponuje magazynem, w którym przechowuje wszystkie próbki z badań antydopingowych. Wczoraj wieczorem ktoś się tam włamał. Przełknąłem ślinę.

– Gdzie znajduje się ten magazyn? – W szopie niedaleko rynku. Za ratuszem. Czułem się tak, jakby ktoś zabetonował mi ręce i nogi. – Myślałem, że ta szopa należy do ojca Bucka. – Co takiego? To teren publiczny. Ojciec Bucka nie ma z nim nic wspólnego. Budynek należy do miasta. Tam przechowują wszystkie próbki moczu – zarówno te przebadane, jak i zapasowe. Ale skoro ktoś się włamał, nie można stwierdzić, czy któraś z próbek nie została podmieniona albo zanieczyszczona. Dlatego unieważniono wszystkie wyniki badań. Zatoczyłem się do tyłu, walcząc z zawrotami głowy. Czułem, że krew napływa mi do twarzy. – Wiesz, kto się tam włamał? – Nie – odparł Brandon. – Ale policja twierdzi, że to był ktoś wysoki. 44 Troy czekał na mnie w samochodzie. Wciąż miał na ustach uśmiech, ale teraz już rozumiałem, co on oznacza. To nie był wyraz przyjaźni, sportowego ducha ani pracy zespołowej. To był uśmiech wyrażający kpinę. Podszedłem do drzwi od strony kierowcy. Szyba

była odsunięta. Chwyciłem go obiema rękami za klapy i wyciągnąłem przez okno. – Co, do…? – Wrobiłeś mnie! – krzyknąłem. Troy się nie bronił. Cały czas się uśmiechał. – Nie rób scen, Mickey. – Nigdy nie widziałeś, jak Randy albo Buck wchodzą do tamtej szopy. – Gdzie masz telefon? – Co? – Chcę się upewnić, że tego nie nagrywasz. Wsiadaj do samochodu i połóż telefon w widocznym miejscu. Miałem ochotę go uderzyć. Troy mnie odepchnął, otworzył drzwi i wślizgnął się do samochodu. Nie miałem pojęcia, co robić. – Ogłuchłeś? – spytał. – Wsiadaj. Obszedłem jego czerwone sportowe auto i usiadłem na fotelu pasażera. – A teraz pokaż swój telefon. Wyjąłem go i położyłem na desce rozdzielczej. Troy sprawdził, czy nie włączyłem nagrywania.

Powinienem był to zrobić, ale nie myślałem rozsądnie. Pozwoliłem, żeby zapanował nade mną gniew. Musiałem się uspokoić. – Czy Randy naprawdę handluje środkami dopingowymi? – spytałem. – To akurat prawda – odrzekł Troy. – Jak myślisz, skąd wziąłem sterydy? A więc jednak. Troy zażywał doping. A ja pomogłem mu się wykpić – ja, frajer, który twierdził, że ludzie się zmieniają. Ema uważała, że tak nie jest. Zazwyczaj lubię ironię, ale nie tym razem. – Powiem trenerom – ostrzegłem. – A co dokładnie im powiesz, Mickey? – Że włamaliśmy się do tamtej szopy. Że myślałem… Troy nie przestawał się uśmiechać. – Zastanów się przez chwilę. Nic nie odpowiedziałem. – Po pierwsze – kontynuował – chyba wiesz, że na rynku zamontowano kilka nowych kamer, prawda? – I co z tego? – To, że według policyjnego raportu do włamania doszło o dwudziestej pierwszej piętnaście. Czy kiedy obejrzą nagrania z

monitoringu, zobaczą, jak opuszczam rynek i idę w stronę laboratorium? – Wyszczerzył zęby. – Czy raczej ciebie… samego? Przypomniałem sobie, że Troy czekał po drugiej stronie ulicy, obok budynku YMCA. Zastanawiałem się, dlaczego tam się ustawił, ale nigdy… – Po drugie, gdyby zechcieli sprawdzić moje alibi, to dowiedzą się, że o dwudziestej pierwszej wszedłem na siłownię w budynku YMCA i opuściłem ją nieco po dwudziestej drugiej. Przy wejściu i wyjściu używa się karty magnetycznej. Wszystko jest skomputeryzowane. Oczywiście nie będą wiedzieli, że wyłączyłem alarm przy wyjściu awaryjnym, wymknąłem się tamtędy i spotkałem z tobą. Zdołają tylko potwierdzić, że przez cały ten czas przebywałem na siłowni. Patrzyłem na niego, oszołomiony. – A po trzecie, nagrałem telefonem taki oto śmieszny filmik. Nie martw się, mam kilka kopii. Jeśli będzie trzeba, mogę wysłać go anonimowo policji, a nawet mediom. To było krótkie nagranie, zaledwie

kilkusekundowe, pokazujące mnie wewnątrz szopy. Przypomniałem sobie, jak po wejściu do pomieszczenia Troy oślepił mnie latarką. Wtedy nie zdawałem sobie sprawy, że mnie nagrywa. Siedziałem, całkowicie odrętwiały. Troy uruchomił samochód i ruszyliśmy. Minęliśmy Danny’ego Browna i dwóch innych chłopaków. Troy do nich pomachał. Ja nie. – To będzie twoje słowo przeciwko mojemu – dodał. – A wszystkie dowody potwierdzą moją wersję. Założę się, że zostawiłeś odciski palców, prawda? Ja zadbałem, żeby niczego nie dotykać. Ukryłem się, kiedy uciekałeś. Policjanci pobiegli za tobą. Wiedzą, że podejrzany był wysoki. Ja taki nie jestem. Usiłowałem kontratakować. – Ale nie miałem motywu. – Jasne, że miałeś, Mickey. – Niby jaki? – Chciałeś zostać bohaterem – odparł Troy. – Chciałeś mi pomóc w powrocie do drużyny. Jesteś trudnym uczniem, który nie ma żadnych przyjaciół w nowej szkole, więc postanowiłeś w taki sposób zintegrować się ze środowiskiem. Pokręciłem głową. Jak mogłem tego

nie przewidzieć? Ale znałem odpowiedź. Troy, na swój straszliwy sposób, trafił w sedno. Rzeczywiście chciałem się dopasować. Czy Ema mnie nie ostrzegała? Zlekceważyłem jej słowa. Chciałem być lubiany. Chciałem zostać częścią drużyny. Pragnąłem, żeby Troy był niewinny, ponieważ tak było dla mnie najwygodniej. Co więcej, sam chciałem dowieść jego niewinności i zostać bohaterem. Tymczasem okazało się, że Troy jest winny. Okłamał mnie, a teraz siedzi naprzeciwko mnie z szerokim uśmiechem na twarzy. – Tak więc, Mickey, możesz na mnie donieść. Ale dobrze to przemyśl. Nawet gdyby jakimś cudem ci uwierzyli, ignorując wszystkie dowody, a zamiast tego ufając każdemu twojemu słowu, to co dalej? W najlepszym przypadku obaj wylecimy z drużyny. Przecież włamałeś się do tamtej szopy. Nie uciekniesz przed faktami. – O rany – odrzekłem. – Co? – Pomyślałeś o wszystkim, Troy. Uśmiech powrócił. – Nie chcę się przechwalać, ale owszem. Byłem w potrzasku. Szukałem drogi ucieczki, ale jej nie było.

– Ale nie jest aż tak źle – dodał Troy. Nic nie odpowiedziałem. Skręcił w prawo. – Teraz jesteśmy kolegami z drużyny. Widziałeś dzisiaj, jak świetnie razem gramy. Zdobędziemy mistrzostwo stanu, a teraz, gdy masz moje błogosławieństwo, cała drużyna cię uwielbia. Wygramy wspólnie wiele meczów. Będziemy święcili triumfy i daleko zajdziemy, a w przyszłym roku ja pójdę do czołowego college’u, a ty zostaniesz nowym liderem drużyny. Troy zatrzymał się przed domem Myrona. Nachylił się w moją stronę i otworzył drzwi. – Rozchmurz się, Mickey. Wszystko będzie dobrze. Po prostu nie rób głupstw. Do zobaczenia jutro na treningu. 45 Wysłałem SMS-a do Emy. Żadnej odpowiedzi. Zadzwoniłem do niej. Nie odebrała. Siedziałem przy kuchennym stole i kipiałem gniewem. Mniejsza z nią. Czy nie powiedziała, że będzie przy mnie, kiedy poczuję ból? Wiedziała od początku.

Usiłowała mi pokazać, jaki jest Troy, ale nie chciałem otworzyć oczu. Wiedziała, że popełnię duży błąd i że mnie to zrani. Jak to ujęła? „Chcę cię przed tym uchronić, ale nie potrafię. Mogę tylko obiecać, że kiedy poczujesz ból, będę przy tobie”. A potem dodała: „Zawsze”. – I gdzie teraz jesteś? – spytałem na głos. Godzinę później wujek Myron wrócił do domu. – Co się stało? – spytał, kiedy zobaczył moją minę. Nie wolno mi było opowiadać o Abeonie. Takie były zasady. Zarówno Lizzy Sobek, jak i Dylan Shaykes wyraźnie dali mi to do zrozumienia. Ale mogłem powiedzieć wujkowi o Troyu. Mogłem się przyznać do tego, że pragnienie przynależenia do drużyny wszystko zniszczyło. Wysłuchał mnie z olbrzymią cierpliwością, a nawet zrozumieniem. Kiedy skończyłem, zadał proste pytanie: – Wiesz, co teraz zrobisz? Udzieliłem prostej odpowiedzi: – Nie. – No dobrze. Powinieneś się z tym przespać. A może raczej spędzić bezsenną noc. – Tak, dzisiaj raczej nie zasnę – przyznałem. – Nie bądź dla siebie zbyt surowy. Zawaliłeś, ale nam wszystkim się to zdarza. – Nawet tobie – odparłem. To nie było pytanie. – Owszem – odrzekł Myron. – Ja też zawaliłem. Myślałem, że pomagam twojemu tacie, ale okazało się, że skłoniłem go do ucieczki. Tak, wiem, że

gdybym tego nie zrobił, dzisiaj by żył. Muszę sobie radzić z tą świadomością każdego dnia. A twój ojciec nie jest moim jedynym wyrzutem sumienia. Jest wiele spraw, które nie dają mi spokoju. – Myronie? – Tak? – Jak sobie z tym radzić? – Z wyrzutami sumienia? – Właśnie. Jak z nimi żyć? – Nie mamy wyboru. Co innego możemy zrobić? – I to wszystko? – Zmarszczyłem czoło. – To jest twoja odpowiedź? – W sumie tak. Staram się pamiętać, że błędy, które popełniłem, były właśnie tym. Błędami. Nigdy rozmyślnie nikogo nie skrzywdziłem. Czasami staramy się postępować dobrze, ale nieszczęścia i tak nas znajdują. Stale sobie o tym przypominam. Pamiętam także, że to nie jest bitwa, tylko wojna. – To znaczy? – To znaczy, że w ostatecznym rozrachunku uczyniłem więcej dobra niż zła. Ocaliłem więcej ludzi, niż skrzywdziłem. Jesteśmy sumą naszych uczynków, a nie pojedynczymi pomyłkami. Pokiwałem głową. Wujek wstał, żeby odejść. – Myronie? – Słucham? – Tata nie chciałby, żebyś się obwiniał. – Wiem. Dlatego jest mi jeszcze trudniej.

46 Nie zmrużyłem oka. Ale wkrótce to wszystko miało przestać się liczyć. Prawdę mówiąc, to, co mi zrobił Troy Taylor, również miało się stać nieistotne. Wraz z pogłębiającym się zmęczeniem pojawiły się majaki. Widziałem kpiący uśmiech Troya. Widziałem kpiący uśmiech Luthera. Czasami oba uśmiechy nakładały się na siebie. Czasami jedna twarz powoli przekształcała się w drugą. Luther i Troy. Moi wrogowie. Moi Rzeźnicy. O szóstej rano, gdy wciąż leżałem na plecach, usłyszałem dzwonek telefonu. Kto tak wcześnie dzwoni, pomyślałem. Kilka minut później usłyszałem, że otwierają się drzwi do piwnicy. Wujek Myron powoli zwlekł się po schodach. Usiadłem, kiedy zobaczyłem jego twarz. Wyglądał, jakby ktoś właśnie uderzył go pięścią w żołądek. – Kto dzwonił? – spytałem. – Ojciec Bucka. – Co się stało? Wujek Myron przełknął ślinę. – Chodzi o Bucka. – Co z nim? – Nie żyje.

47 Liczyła się każda chwila, więc poprosiłem Myrona, żeby mnie podwiózł do domu Emy. – Ema była blisko z Buckiem? – spytał. Zobaczył moją minę, pokiwał głową i chwycił kluczyki. Pobiegliśmy do samochodu. Opowiedział mi o wszystkim ze szczegółami, ale jego słowa docierały do mnie jak przez mgłę. Ciało Bucka znaleziono zakopane w lesie niedaleko siłowni ojca. Informacja jeszcze nie przedostała się do mediów. Myrona powiadomiono ze względu na jego „zawodowe kompetencje”. Nie byłem pewien, co to znaczy. Dotarliśmy do głównej bramy. Po jej obu stronach znajdowały się rzeźby przedstawiające łby lwów. Wujek Myron wcześniej zadzwonił do Angeliki Wyatt, mamy Emy, więc brama była otwarta. Pojechaliśmy w górę długiego wzniesienia ku posiadłości. – Przyczyna śmierci wciąż jest nieznana – rzekł Myron. – Ale został zamordowany, tak? – Nie wydaje mi się. Naszym oczom ukazała się olbrzymia posiadłość. – Chwileczkę, powiedziałeś, że ktoś zakopał go w lesie. – Tak. – Więc to musiało być morderstwo.

Nie odpowiedział. A może po prostu nie poczekałem wystarczająco długo na odpowiedź. Dotarliśmy na miejsce. – Zaczekaj tutaj – poleciłem i wyskoczyłem z samochodu. Zanim zdążyłem zapukać, Angelica Wyatt otworzyła drzwi. Przez chwilę się wahałem. To dziwne, jak działa na człowieka obecność gwiazdy. Spotkałem Angelicę tylko kilkakrotnie, więc wciąż czułem się oszołomiony w jej towarzystwie, po tylu latach oglądania jej na ekranie. Skrzyżowała ręce na piersiach i stanęła w drzwiach. – Co się dzieje? – Muszę porozmawiać z Emą. – Co się między wami wydarzyło? – Nic. Po prostu chciałbym… – Płacze, odkąd wróciła do domu. To mnie na chwilę powstrzymało. – Płacze? – Płakała przez całą noc. Nie odzywa się ani słowem do mnie i Nilesa. Tylko… – Angelice także napłynęły do oczu łzy – płacze. – Czy już wie…? – O czym? – Proszę, muszę z nią porozmawiać. Gdzie ona jest? – W piwnicy. Już się nie wahałem. Znałem drogę. Ominąłem Angelicę, niemal wywracając się na śliskiej posadzce z włoskiego marmuru. Pobiegłem w stronę

kuchni, skręciłem w prawo, znalazłem drzwi do piwnicy. Nie traciłem czasu na pukanie. Otworzyłem i zszedłem po schodach. – Emo? W pokoju było ciemno. Paliły się tylko słabe światełka nad filmowymi plakatami Angeliki Wyatt. Prawie nic nie widziałem, ale słyszałem płacz. Ema siedziała na poduszce wypełnionej kulkami. Ruszyłem w jej stronę, ale powstrzymała mnie uniesioną dłonią. – Nie. – Podniosła wzrok i popatrzyła mi w oczy. Twarz wciąż miała mokrą od łez. Już ich nie wycierała. Zniknęły mocny makijaż, czarna szminka, tymczasowe tatuaże. Ema wyglądała tak młodo. Była młoda, bezbronna oraz – czego chyba nigdy wcześniej nie zauważyłem – ładna. – Muszę ci coś powiedzieć – zacząłem. – Śmiało. Powiedz mi stamtąd. Wziąłem głęboki oddech. Jeszcze nigdy nie musiałem nikomu przekazać tak druzgocących wieści. Nie wiedziałem, jak to się robi, ale widząc, że Ema i tak płacze, postanowiłem nie zwlekać. – Chodzi o Bucka. Nie żyje. Nie byłem pewien, czego się spodziewać. Podejrzewałem, że Ema znów się rozpłacze, ale tak się nie stało. Zamiast tego wstała i oznajmiła: – Dzięki, że mi powiedziałeś.

Czekałem. – To wszystko? Nie odpowiedziała. – Płakałaś. W jej głosie pojawiło się coś podobnego do złości. – Aleś ty spostrzegawczy, Mickey. – Dlaczego płakałaś? Ponownie nie odpowiedziała. Nie musiała. Odpowiedź była oczywista. – Wiedziałaś. Ale skąd? Dopiero co znaleziono jego ciało. Media… – Nagle zrozumiałem. – Mój Boże. Właśnie o tym powiedziała ci matka Bucka, prawda? – Wiedziała, kim jestem – odrzekła Ema. – Znalazła maile, które Buck do mnie pisał. Wiedziała, jak wiele dla niego znaczyłam. A także jak wiele on znaczył dla mnie. – Nie rozumiem. – Powiedziała, że nie chce, żebym żyła, nie znając prawdy, albo myślała, że Buck bezlitośnie złamał mi serce. Ale sądzę, że przede wszystkim chciała się komuś zwierzyć. Kazała mi przyrzec, że nikomu nie powiem. – A ty się zgodziłaś?

Ema pokiwała głową. – Zgodziłam się. – Dlatego nie mogłaś mi o tym powiedzieć wczoraj? – Nie – odparła Ema. – To nie miało z tym nic wspólnego. – Ale przecież mówiłaś… Zaraz! Co dokładnie powiedziała ci matka Bucka? – Opowiadała o tym, że Buck był pod ogromną presją. Twój kumpel Troy jeszcze pogarszał sytuację. Buck musiał być większy i silniejszy. Dlatego zaczął zażywać sterydy. Bardzo dużo. A potem spotkaliśmy się w internecie… i zaczął się zmieniać. Ale, jak powiedział Jared, wciąż był rozdarty pomiędzy dwoma światami. Przełknąłem ślinę. – Co się z nim stało, Emo? Jak umarł? – Jego brat, Randy. – Zabił go? – W pewnym sensie – odrzekła Ema. – Randy’emu się wydaje, że wie, jak działają sterydy, ale to nieprawda. Być może organizm Bucka źle na nie zareagował. A może przez przypadek zażył za dużą dawkę. Albo zrobił to rozmyślnie. – Przedawkował? Łzy spływały Emie po policzkach. – Tak. Przedawkował. Był sam, wstrzyknął sobie to

świństwo i… – Ale jego ciało znaleziono zakopane w lesie. Gdyby to było przedawkowanie… – Zastanów się, Mickey. Próbowałem, ale nic nie przychodziło mi do głowy. – Zbliżał się zaciąg do NFL – wyjaśniła Ema. – Randy w tajemnicy starał się oczyścić z pozytywnego wyniku badanie antydopingowe. Gdyby się wydało, że Buck przedawkował z jego powodu… Pokręciłem głową i wytrzeszczyłem oczy. – Rodzice nigdy nie zrobiliby czegoś takiego. – Niczego nie rozumiesz. – Jak to? – Oczywiście, że by to zrobili. Matka Bucka powiedziała mi o tym wprost. Buck umarł. Nie mogli mu już pomóc. Ale mieli drugiego syna, który mógł stracić wszystko. Zapewne trafiłby do więzienia pod zarzutem handlu środkami dopingowymi, a może nawet za zabójstwo. Siedziałyśmy przy jej stole kuchennym, Mickey. Popatrzyła mi w oczy i powiedziała: „Straciliśmy jednego syna, ale nie musieliśmy stracić obu. Co dobrego by wynikło ze zniszczenia życia Randy’ego?”. Nie mogłem uwierzyć, ale widziałem w tym wszystkim dziwny i straszliwy sens. – Więc zakopali ciało Bucka – powiedziałem. – Wymyślili historię o przeprowadzce do matki. Kto by go szukał na jakiejś wysepce? A nawet gdyby ktoś się pofatygował, to zawsze można było powiedzieć, że

Buck jest w pracy albo wyjechał. Ema pokiwała głową. – Nie przemyśleli wszystkiego, ale potem matka Bucka zamierzała przeprowadzić się za ocean. Ludzie myśleliby, że mieszka z synem w Europie. – Mój Boże. To okropne. – Ale skuteczne. Kto by zakwestionował jej słowa? W pewien straszliwy sposób to logiczne, a nawet szlachetne. Nie zdołali ocalić jednego dziecka… – …więc usiłowali uratować drugie – dokończyłem. Myślałem o tym, co mi powiedział wujek. O błędach, które kosztowały życie mojego ojca, o wyrzutach sumienia, które dręczą Myrona do dzisiaj. – Ale jak można żyć z czymś takim? – spytałem. – Ona chyba nie potrafiła. – Więc postanowiła ci się zwierzyć? – Chyba po prostu musiała się z kimś tym podzielić. Wiedziała, że zależało mi na Bucku. Myślała, że może nawet go kochałam. Dlatego wyznała mi

prawdę i zobowiązała do zachowania tajemnicy. Staliśmy naprzeciwko siebie, czując powagę sytuacji. – Ale teraz odnaleziono ciało Bucka – powiedziałem. – Tak. – Kilka godzin po tym, jak poznałaś prawdę i obiecałaś zachować tajemnicę. – Tak. – Cóż za zbieg okoliczności. – To żaden zbieg okoliczności. Mama Bucka nie wzięła jednego pod uwagę. – Czego? – Kochała obu swoich synów, ale ja kochałam tylko jednego. W piwnicy zapadła cisza. – Zadzwoniłaś na policję? – spytałem. – Nie. Po rozstaniu z tobą wstąpiłam do biblioteki.

Wysłałam anonimowego maila na posterunek. Poinformowałam, gdzie znajduje się ciało Bucka. Wyjaśniłam, jak umarł. Wyznałam całą prawdę. Dzięki otrzymanym wskazówkom poskładali to wszystko w całość. Na górze rozległy się głosy. Myron jednak wszedł do domu. Rozmawiał z mamą Emy. Znajdowali się dokładnie nad nami, ale jednocześnie byli oddaleni o milion kilometrów. Wszyscy byli oddaleni o milion kilometrów. W tej chwili, w tej piwnicy, przebywaliśmy tylko Ema i ja oraz może duch nastoletniego chłopca, który już nie spoczywał zakopany w lesie. 48 Jeszcze przed południem media rzuciły się na tę historię. Rodzinę Bucka aresztowano. Nikogo nie oskarżono o morderstwo. Nie jestem pewien, jakie zarzuty stawia się rodzicom, którzy ukrywają ciało syna w celu ochrony drugiego syna przed zatrzymaniem, ale właśnie takie zarzuty im postawiono. Podczas przeszukania domu w pokoju Randy’ego znaleziono sterydy i inne zakazane substancje. Nie wiem, o co dokładnie go oskarżono, ale lista była długa. Wiedziałem tylko, że dla mnie wszystko się

skończyło. Oczywiście się myliłem. I to bardzo. ■■■ Tydzień później razem z wujkiem Myronem wybraliśmy się na pogrzeb Bucka. Po powrocie usiedliśmy w kuchni. Długo nie odzywaliśmy się nawet słowem. Tylko siedzieliśmy, ubrani w nasze ciemne garnitury, i wpatrywaliśmy się w przestrzeń. Buck umarł. Nie mogłem w to uwierzyć. Wciąż nie docierała do mnie nieodwracalność tego wydarzenia. – Był taki młody – odezwał się wujek Myron, kręcąc głową. – Wiem, że już to słyszałeś, Mickey, ale musisz stale mieć się na baczności. Życie bywa takie kruche. Znów zamilkliśmy. Poluzowałem krawat. Czas mijał. Nie potrafię powiedzieć, jak długo tak siedzieliśmy. – Wiem, że teraz to się wydaje nieistotne – rzekł Myron – ale czy już wiesz, co zrobisz w sprawie Troya i drużyny koszykarskiej? Pokiwałem głową. – Nie mam wyboru. Myron czekał. – Powiem trenerowi Grady’emu prawdę. – Wtedy wylecisz z drużyny – stwierdził Myron. – Trudno. – To nie koniec świata.

Wiedziałem, że to prawda, zwłaszcza w świetle tego, co właśnie widzieliśmy, ale i tak cierpiałem. – Będziesz mógł wrócić w następnym sezonie – rzekł Myron. W tej chwili nie potrafiłem sobie tego wyobrazić, ale może wujek miał rację. Mogliśmy też gdzieś się przeprowadzić. Może mama wydobrzeje. W każdym razie nie mogłem pozwolić, żeby Troyowi uszło to na sucho. Miałbym poczucie, że każdy zdobyty przez nas punkt jest nieczysty. Nie odczuwałbym żadnej radości. Tak się dzieje za każdym razem, kiedy postępujemy niewłaściwie, niezależnie od powodów. Czujemy się źle. Wujek Myron otworzył lodówkę i westchnął. – Co się stało? – Skończył nam się yoo-hoo. Chodziło mu o czekoladowy napój gazowany, który bez przerwy pił. – Mamy więcej w piwnicy – powiedziałem. – Mogę przynieść. – Nie, sam to zrobię. Zszedł po schodach. Zostałem sam. Podszedłem do zlewu. W pomieszczeniu panowała cisza. Jak w grobie. Może to było właśnie wtedy. Zacząłem myśleć o ciszy. A dokładniej, zacząłem myśleć o tym, jak cicho jest w naszej kuchni. Popatrzyłem na lodówkę i przypomniałem sobie, że lodówka

Nietoperzycy robiła mnóstwo hałasu. Nachyliłem się nad zlewem. Usłyszałem, jak Myron gwiżdże jakąś starą piosenkę. Tak, może to było właśnie wtedy. A może wtedy, gdy Myron zaczął gwizdać. A może, gdy uświadomiłem sobie, że słyszę go przez rury. A może, gdy zrozumiałem, jak cicha jest nasza lodówka, i że gdyby była głośna – jak u Nietoperzycy – to nigdy bym nie usłyszał tego słabego odgłosu. Zwłaszcza gdybym był stary. Zwłaszcza gdybym często słuchał muzyki. Poczułem lodowaty dreszcz na karku. Nietoperzyca także wyłączyła muzykę. Tak powiedziała. Wyłączyła muzykę, żeby usłyszeć dzwonek do drzwi, gdy czekała na serwisanta. W jej kuchni zapadła cisza po raz pierwszy od lat. Cisza. Tak jak tutaj.

Bez hałasu lodówki. Bez muzyki. I właśnie wtedy usłyszała słaby głos mojego ojca. Tak jak ja teraz słyszałem gwizdanie Myrona. Dreszcze przybrały na sile i rozeszły się po całych plecach. – Mój Boże – powiedziałem do siebie. A potem, spanikowany, zacząłem wołać: – Myronie! Myronie! Kiedy usłyszał mój głos, jak najszybciej wbiegł po schodach. – Co się stało? Nic ci nie jest? – Czy masz siekierę? – Co takiego? – Siekierę? Siekierę! – W garażu. Dlaczego pytasz? – Wsiadaj do samochodu. – Dokąd jedziemy? – Po prostu… wsiadaj do samochodu. 49 Wciąż było jasno, gdy dotarliśmy do domu Nietoperzycy. Wysiadłem z auta, zanim Myron je zatrzymał. W dłoni trzymałem siekierę. Przebiegłem przez taśmę otaczającą miejsce zbrodni. Teraz już rozumiałem, skąd się wzięła. To nie policja ją zawiesiła. Luther to zrobił.

Chciał, żeby nikt tutaj nie wchodził. Z tego samego powodu podpalił dom. Nie próbował zabić Nietoperzycy ani mnie. Chciał, żebyśmy odeszli. – Mickey? Dokąd idziesz? Ktoś zamknął drzwi do garażu. Zamachnąłem się siekierą i rozbiłem zamek. Znalazłem klapę i ją otworzyłem. – Mickey? – powtórzył Myron. Sekretny pokój, który zapieczętowano przed laty, był dźwiękoszczelny. Tak mi powiedział Dylan Shaykes. Ale powiedział także, że znajdują się w nim olbrzymie zapasy prowiantu, prysznic oraz toaleta. Czyli jest tam instalacja wodociągowa. A skoro tak, to są rury. Ich nie da się wyciszyć. Dźwięk zawsze znajdzie drogę przez rury, nawet jeśli jest słaby i dobiega z daleka. „Umarli nigdy do mnie nie przemawiają”, powiedziała Nietoperzyca. Czyżby miała rację? Błagam, błagam, niech się okaże, że tak… Znalazłem ukryte drzwi prowadzące do

zapieczętowanego sekretnego pokoju. Nie miałem szans, żeby je rozbić, nawet siekierą. Zbudowano je z grubej stali. Zamiast tego zacząłem uderzać w ścianę tuż obok framugi. Myślałem o Lutherze i małym Rickym, którzy wiele lat temu siedzieli uwięzieni w tym pomieszczeniu. Myślałem o tym, jak Luther patrzył na cierpienie i powolną śmierć jedynej osoby, którą kochał. Obwiniał za to mojego ojca. Czy istniała lepsza zemsta niż uwięzienie go tam na resztę życia? Wujek Myron zszedł po drabinie. – Co to za miejsce? Słyszałem lęk w jego głosie. Nie odpowiedziałem. Widząc, co robię, Myron pobiegł w głąb korytarza i znalazł metalowy pręt. Zaczął uderzać w ścianę po drugiej stronie framugi. Pracowałem, dopóki nie opadłem z sił. To mnie nie powstrzymało. Kiedy potrzebowałem przerwy, Myron mnie zastąpił. Zastukałem w drzwi. – Halo? Żadnej odpowiedzi. Czyżbym się pomylił? Znów chwyciłem siekierę, a Myron pomagał mi metalowym prętem. W końcu, po półgodzinie, poczułem, że drzwi lekko drgnęły. To mi dodało sił. A może po prostu straciłem rozum, sam nie wiem. W każdym razie

zacząłem coraz mocniej machać siekierą. Łzy spływały mi po twarzy, a moje mięśnie były tak wyczerpane, że nie wiedziałem, co się za chwilę stanie. – Proszę! – wołałem. – Proszę… Kątem oka widziałem, że Myron mnie obserwuje. Zastanawiał się, czy nie powinien powstrzymać mojego szaleństwa. Miałem wrażenie, że właśnie zamierza to zrobić, gdy nagle ciężkie drzwi ustąpiły. Runęły w ciemność z potężnym hukiem. Przez chwilę nikt się nie poruszał. Nic się nie działo. W pomieszczeniu było całkowicie ciemno. Wstrzymałem oddech. Upuściłem siekierę, sięgnąłem do kieszeni i wyjąłem telefon. Kiedy włączyłem latarkę, zauważyłem przed sobą prostującą się sylwetkę. Oświetliłem znajomą twarz. Zamarło mi serce. Twarz była wychudła i zarośnięta, ale rozpoznałem ją, jeszcze zanim Myron głośno westchnął. Na drżących nogach wszedłem do pokoju

i zdołałem wykrztusić tylko jedno słowo. – Tato. Epilog Dziesięć minut później wszedłem do innego ciemnego pomieszczenia. Kiedy wypowiedziałem jego imię, ojciec do mnie podbiegł. Objąłem go i straciłem grunt pod nogami. Ale tata mnie podtrzymał. Bardzo długo mnie podtrzymywał. Ból to dziwna sprawa. Nie ma szans w starciu z nadzieją. Wiedziałem, że to jeszcze nie koniec problemów, ale w objęciach ojca czułem, jak duża część dawnego bólu znika. Czułem, jak zasklepiają się moje rany, jakby dotknęło mnie coś boskiego. Może właśnie tak się stało. Cóż jest bardziej boskiego od miłości rodzica? Mój ojciec żył. Długo nie pozwalałem sobie w to uwierzyć. Bałem się wypuścić go z objęć. Ściskałem go coraz mocniej. Już nieraz przeżywałem tę chwilę we śnie. Widziałem ojca i tak samo go przytulałem, ale potem sen się kończył i chociaż krzyczałem: „Proszę, nie odchodź!”, on powoli znikał. Budziłem się sam.

Nie tym razem. Trzymałem go mocno. A kiedy wreszcie go puściłem, ojciec nie zniknął. – O mój Boże! – zawołał Myron, biegnąc w naszą stronę. Bracia padli sobie w ramiona z taką siłą, że runęli na podłogę. Myron się rozpłakał. Wszyscy to zrobiliśmy. Potem zaczęliśmy się śmiać. A następnie znów zaczęliśmy płakać. W końcu Myron puścił mojego tatę, podniósł swój telefon i zadzwonił do moich dziadków. O rany, wtedy dopiero popłynęły łzy. Mój ojciec, Brad Bolitar, przebywał samotnie w tym sekretnym pomieszczeniu, w ciemności, przez prawie osiem miesięcy. Ale nic mu się nie stało. Luther wciąż był na wolności, lecz jego schwytanie musiało zaczekać. Kiedy ponownie spotkałem się z Łyżką, Emą i Rachel i opowiedziałem im o tym niesamowitym odkryciu, przyszedł czas na świętowanie. Ale to nie trwało długo, ponieważ znaliśmy prawdę. Dla naszej czwórki to się jeszcze nie skończyło. Musieliśmy znaleźć odpowiedzi na kolejne pytania. Uratować kolejne dzieci. Jednak to wszystko mogło poczekać. Kiedy staliśmy z ojcem naprzeciwko siebie w tunelu, coś innego było dla mnie najważniejsze. – Musimy iść – powiedziałem. Tata pokiwał głową. Myślę, że zrozumiał.

■■■

A więc teraz weszliśmy do innego ciemnego pomieszczenia. Tata przystanął za progiem, gdzie pozostawał niewidoczny. Podszedłem do łóżka. – Mamo? Podniosła wzrok i zobaczyła mój wyraz twarzy. – O co chodzi, kochanie? Co się stało? Powstrzymałem łzy. – Pamiętasz, jak powiedziałem, że kiedy wrócę, przyprowadzę tatę? – Co takiego? Nie rozumiem…

I wtedy ojciec wszedł do pokoju.

Koniec