Coben H. - Wszyscy Mamy Tajemnice

HARLAN COBEN Myron Bolitar Tom X WSZYSCY MAMY TAJEMNICE Live Wire Tłumaczenie Zbigniew A. Królicki

Dla Anne, ponieważ najlepsze dopiero nadejdzie

1.

Najgorsza prawda, jak ktoś kiedyś powiedział Myronowi, i tak jest lepsza od najlepszego kłamstwa. Myron myślał o tym teraz, patrząc na swojego ojca leżącego na szpitalnym łóżku. W myślach cofnął się o szesnaście lat do chwili, gdy ostatni raz okłamał ojca, a kłamstwo to spowodowało tyle bólu i cierpienia, zapoczątkowując ciąg tragicznych wydarzeń, który w fatalny sposób zakończy się tutaj. Ojciec nie otwierał oczu, oddychał chrapliwie i nierówno. Wydawało się, że rurki wychodzą zewsząd. Myron spojrzał na jego przedramię. Przypomniał sobie, jak będąc dzieciakiem, odwiedził ojca w tamtym magazynie w Newark, gdzie tata siedział

za ogromnym biurkiem, z podwiniętymi rękawami koszuli. Przedramię było tak muskularne, że napinało materiał i mankiet niczym opaska uciskowa zaciskał się na mięśniach. Teraz te mięśnie stały się gąbczaste, zwiotczałe ze starości, szeroka pierś, dająca Myronowi takie poczucie bezpieczeństwa, teraz była krucha i wydawało się, że gdyby ktoś ją nacisnął, żebra trzasnęłyby jak suche patyki. Nieogolona warz ojca była usiana szarymi plamami, nie zaś ‒ jak zwykle ‒ pociemniała od zarostu, a obwisła skóra podbródka wisiała jak o jeden numer za duży płaszcz. Matka Myrona ‒ i żona Ala Bolitara od czterdziestu rzęch lat ‒ siedziała przy łóżku. Drżącą od choroby Parkinsona dłonią trzymała jego dłoń. Ona też wyglądała szokująco krucho. Za młodu matka była jedną z pierwszych feministek. Paliła biustonosz razem z Glorią Steinem, nosiła koszulki z takimi napisami, jak: „Miejsce kobiety jest w domu... i w senacie”. Teraz oboje, Ellen i Al Bolitarowie („Jesteśmy El-Al ‒ zawsze żartowała mama ‒ jak izraelskie linie lotnicze”), sterani wiekiem, wciąż byli razem, szczęśliwsi niż ogromna większość starzejących się kochanków ‒ jednak właśnie tak wyglądał finał tego szczęścia. Bóg ma specyficzne poczucie humoru. ‒ A zatem ‒ cicho powiedziała matka do Myrona ‒ zgadzamy się? Myron nie odpowiedział. Najlepsze z kłamstw przeciw

najgorszej prawdzie. Myron powinien nauczyć się tego wówczas, przed szesnastoma laty, gdy ostatni raz skłamał temu wielkiemu człowiekowi, którego kochał jak nikogo na świecie. Jednak nie, to nie takie proste. Najgorsza prawda może być druzgocząca. Może wstrząsnąć światem. A nawet zabić. Tak więc kiedy ojciec otworzył oczy, gdy ten człowiek, którego Myron cenił jak nikogo innego, spojrzał na swojego najstarszego syna pytająco, z niemal dziecinnym zmieszaniem, Myron popatrzył na matkę i powoli pokiwał głową. Potem powstrzymał łzy, przygotowując się, by powiedzieć ojcu jeszcze jedno, ostatnie kłamstwo. 2. SZEŚĆ DNI WCZEŚNIEJ ‒ Proszę, Myronie, potrzebuję twojej pomocy. Dla Myrona to było trochę jak sen: kształtna, urodziwa dama w tarapatach, wkraczająca do jego biura jakby żywcem wzięta z filmu z Bogartem ‒ tyle że, no cóż, bardziej człapała, niż kroczyła, a jej urocze kobiece kształty uwydatniał ósmy miesiąc ciąży, co w znacznym stopniu niweczyło efekt sennego marzenia. Zwała się Suzze T., skrót od Trevantino, i była dawną gwiazdą tenisa. Niegdyś seksowna niegrzeczna dziewczyna, bardziej znana z prowokacyjnych strojów, kolczyków i tatuaży niż sukcesów sportowych. Jednak wygrała kilka turniejów i zarobiła kupę forsy

na reklamach, najwięcej wychwalając zalety (Myron uwielbiał ten eufemizm) La-La-Latte, czyli sieci barów topless, do których lubili zaglądać szukający podniety chłopcy z college'u. Dobre czasy. Myron rozłożył ręce. ‒ Wiesz, Suzze, że jestem do twoich usług przez całą dobę i siedem dni w tygodniu. Znajdowali się w jego biurze przy Park Avenue, siedzibie MB Reps. M to skrót od Myron, B od Bolitar, a Reps, ponieważ reprezentowali sportowców, aktorów i pisarzy. Geniusze dosłowności to my. ‒ Po prostu powiedz mi, co mogę dla ciebie zrobić. Suzze zaczęła chodzić po pokoju. ‒ Nie wiem, od czego zacząć. Myron już miał coś powiedzieć, gdy powstrzymała go, podnosząc rękę. ‒ A jeśli odważysz się powiedzieć „Zacznij od początku”, urwę ci jedno jądro. ‒ Tylko jedno? ‒ Jesteś zaręczony. Myślę o twojej biednej narzeczonej. Zwiększyła tempo i impet marszu, tak że Myron zaczął się obawiać, iż może zacząć rodzić w jego niedawno odnowionym biurze. ‒ Hm, ten dywan jest nowy ‒ napomknął Myron. Ściągnęła brwi, zrobiła jeszcze kilka kroków i zaczęła ogryzać

jaskrawo pomalowane paznokcie. ‒ Suzze? Przystanęła. Popatrzyła mu w oczy. ‒ Mów ‒ zachęcił. ‒ Pamiętasz, jak się poznaliśmy? Myron skinął głową. Dopiero co ukończył studia prawnicze i otworzył swoją firmę. Wówczas, na początku działalności, nosiła nazwę MB SportsReps, dlatego że początkowo Myron reprezentował tylko sportowców. Kiedy zaczął reprezentować aktorów, pisarzy oraz innych artystów oraz celebrytów, usunął z nazwy Sports i tak powstała MB Reps. Znów ta dosłowność. ‒ Oczywiście ‒ odparł. ‒ Byłam zagubiona, prawda? ‒ Byłaś bardzo utalentowaną tenisistką. ‒ I zagubioną. Bądźmy szczerzy. Myron podniósł ręce. ‒ Miałaś osiemnaście lat. ‒ Siedemnaście. ‒ Dobrze, siedemnaście. ‒ Przez moment zobaczył Suzze w słońcu: z blond włosami związanymi w kucyk, łobuzerskim uśmiechem, uderzającą piłkę, jakby ta ją obraziła. ‒ Właśnie przeszłaś na zawodowstwo. Dorastający chłopcy wieszali twoje plakaty w swoich pokojach. Miałaś zaraz stać się legendą. Twoi

rodzice cię tyranizowali. To cud, że się nie wykoleiłaś. ‒ Słuszna uwaga. ‒ Zatem w czym problem? Suzze spojrzała na swój brzuch, jakby dopiero co urósł. ‒ Jestem w ciąży. ‒ Hm, taak, widzę. ‒ Życie jest piękne, wiesz? ‒ Teraz jej głos był łagodny, rozmarzony. ‒ Po tych wszystkich latach, gdy byłam taka zagubiona... znalazłam Lexa. Jego muzyka nigdy nie była lepsza. Szkoła tenisa wspaniale się rozwija. I, no cóż, teraz wszystko tak dobrze się układa. Myron czekał, a ona nie odrywała oczu od swojego brzucha, obejmując go, jakby przytrzymywała jego zawartość, co ‒ jak podejrzewał Myron ‒ w pewnym stopniu było prawdą. ‒ Podoba ci się to, że jesteś w ciąży? ‒ zapytał, żeby podtrzymać rozmowę. ‒ To, że noszę w brzuchu dziecko? ‒ Tak. Wzruszyła ramionami. ‒ Nie żebym się tym napawała. Chcę powiedzieć, że jestem gotowa urodzić. Niektóre kobiety uwielbiają być w ciąży. ‒ A ty nie? ‒ Mam wrażenie, że ktoś zaparkował spychacz na moim pęcherzu. Myślę, że niektórym kobietom podoba się to, iż są w

ciąży, ponieważ czują się wtedy ważne. Jakby były celebrytkami. Większość przechodzi przez życie, nie przyciągając niczyjej uwagi, ale kiedy są w ciąży, ludzie robią wokół nich dużo zamieszania. Może to zabrzmi złośliwie, ale ciężarne kobiety lubią aplauz. Rozumiesz, co chcę powiedzieć? ‒ Tak sądzę. ‒ Ja już chyba dostałam swoją dawkę aplauzu. ‒ Podeszła do okna i spoglądała przez nie przez chwilę. Potem znów odwróciła się do niego. ‒ Nawiasem mówiąc, czy zauważyłeś, jakie wielkie mam cycki? ‒ Mhm ‒ mruknął Myron i postanowił nie rozwijać tematu. ‒ A skoro o tym mowa, to zastanawiam się, czy nie powinieneś zaproponować La-La-Latte nowej sesji zdjęciowej. ‒ Zdjęcia strategicznie ważnych miejsc? ‒ Właśnie. Te melony mogliby wykorzystać w nowej kampanii reklamowej. ‒ Ujęła je w dłonie, na wypadek gdyby Myron miał wątpliwości, o jakich melonach mówi. ‒ Co o tym myślisz? ‒ Myślę, że krążysz wokół tematu. Miała łzy w oczach. ‒ Jestem taka cholernie szczęśliwa. ‒ No cóż, rozumiem, że to może być problem. Uśmiechnęła się. ‒ Przepędziłam moje demony. Nawet pogodziłam się z matką. Lex i ja jesteśmy więcej niż gotowi mieć to dziecko. Chcę, żeby te

demony trzymały się z daleka. Myron się wyprostował. ‒ Chyba nie zaczęłaś znów brać? ‒ Boże, nie. Nie o takich demonach mówię. Lex i ja skończyliśmy z tym. Lex Ryder, mąż Suzze, był połową legendarnego duetu znanego jako zespół HorsePower, choć, bądźmy szczerzy, znacznie mniejszą połową niż nadzwyczaj charyzmatyczny lider Gabriel Wire. Lex był dobrym, choć nieco zagubionym muzykiem, ale zawsze będzie jak John Oates przy anielskim Darylu Hallu, Andrew Ridgeley przy anielskim George'u Michaelu, reszta Pussycat Dolls przy Nicole Scherzjakiejśtam. ‒ Więc o jakich demonach mówisz? Suzze sięgnęła do torebki i wyjęła coś, co z jego miejsca za biurkiem wyglądało jak fotografia. Patrzyła na to przez chwilę, a potem podała Myronowi. Zerknął i znowu spróbował ją przeczekać. W końcu, tylko żeby coś powiedzieć, stwierdził oczywisty fakt: ‒ To ultrasonograficzne zdjęcie twojego dziecka. ‒ Mhm. W wieku dwudziestu ośmiu tygodni. Znów zapadła cisza. I znów przerwał ją Myron. ‒ Czy coś jest nie tak z dzieckiem? ‒ Skądże. Jest idealnie zdrowy. ‒ On?

Suzze T. się uśmiechnęła. ‒ Będę miała małego mężczyznę. ‒ To super. ‒ Tak. Och, to jeden z powodów tego, że tu jestem. Rozmawialiśmy o tym z Lexem. Oboje chcemy, żebyś był ojcem chrzestnym. ‒ Ja? ‒ Mhm. Myron nic nie powiedział. ‒ No? Teraz to Myronowi zaszkliły się oczy. ‒ Będę zaszczycony. ‒ Czy ty płaczesz? Myron milczał. ‒ Ale z ciebie baba ‒ powiedziała. ‒ Co się stało, Suzze? ‒ Może nic. ‒ I dodała: ‒ Myślę, że ktoś chce mnie zniszczyć. Myron nie odrywał oczu od sonogramu. ‒ Jak? Wtedy mu pokazała. Pokazała mu dwa słowa, które głuchym echem odbijały się w jego sercu przez bardzo długi czas. 3. Godzinę później Windsor Horne Lockwood III ‒ znany tym, którzy się go bali (czyli praktycznie wszystkim), jako Win ‒

wkroczył do biura Myrona. Kroczył tak, jakby nosił cylinder oraz frak i wywijał laseczką. Zamiast tego miał na sobie różowo-zielony krawat od Lilly Pulitzer, niebieski blezerek z jakimś herbem na piersi i sportowe spodnie z kantem tak ostrym, że można się było skaleczyć. Nosił mokasyny, nie miał skarpetek i wyglądał tak, jakby właśnie zamierzał wyruszyć w rejs na SS „Kupa Forsy”. ‒ Wpadła do mnie Suzze ‒ powiedział Myron. Win skinął głową, wysuwając szczękę. ‒ Widziałem, jak wychodziła. ‒ Czy wyglądała na wzburzoną? ‒ Nie zauważyłem ‒ odparł Win, siadając. ‒ Powiększyły jej się piersi. Cały Win. ‒ Ma problem ‒ rzekł Myron. Win usadowił się wygodnie, zakładając nogę na nogę z typową dla niego sprężystą swobodą. ‒ Wyjaśnij. Myron obrócił monitor komputera tak, żeby Win mógł widzieć ekran. Godzinę wcześniej Suzze T. zrobiła podobnie. Myślał o tych dwóch krótkich słowach. Same w sobie były nieszkodliwe, lecz w życiu ważny jest kontekst. A w tym kontekście te dwa słowa mroziły krew. Win zmrużył oczy, patrząc na ekran, i sięgnął do kieszeni na piersi. Wyjął okulary do czytania. Miał je od około miesiąca i

chociaż Myron powiedziałby, że to niemożliwe, wyglądał w nich jeszcze bardziej wyniośle i irytująco. Ponadto piekielnie przygnębiały Myrona. Win i on nie byli starzy ‒ w żadnym razie ‒ ale, używając analogii do gry w golfa, jaką posłużył się Win, gdy po raz pierwszy wyjął te okulary: „Jesteśmy oficjalnie za dziewiątym dołkiem życia”. ‒ Czy to strona Facebooka? ‒ zapytał Win. ‒ Tak. Suzze powiedziała, że wykorzystuje ją do promowania swojej szkoły gry w tenisa. Win nachylił się do ekranu. ‒ Czy to jej sonogram? ‒ Tak. ‒ I jak ten sonogram promuje jej szkołę gry w tenisa? ‒ Też o to zapytałem. Powiedziała, że taki akcent osobisty jest potrzebny. Ludzie nie chcą czytać tekstów reklamowych. Win ściągnął brwi. ‒ I dlatego umieściła tam sonogram płodu? ‒ Zerknął na Myrona. ‒ Uważasz, że to ma sens? Prawdę mówiąc, Myron uważał, że nie. I znowu ‒ z powodu tych okularów do czytania Wina i tego, że obaj utyskiwali na ten nowy świat portali społecznościowych ‒ poczuł się stary. ‒ Spójrz na komentarze do zdjęcia ‒ podsunął. Win posłał mu beznamiętne spojrzenie. ‒ Ludzie komentują sonogram?

‒ Przeczytaj. Win zrobił to. Myron czekał. Znał te komentarze na pamięć. Wiedział, że na tej stronie jest ich dwadzieścia sześć, przeważnie z gratulacjami. Na przykład matka Suzze, podstarzała wzorcowa Niedobra Mamusia Tenisistki, napisała: Hej, wszyscy! Będę babcią! Super! Niejaka Amy stwierdziła: Ale ładne!!! Żartobliwe: Podobny do swojego taty ;) umieścił perkusista, który czasem pracował z HorsePower. Facet imieniem Kelvin napisał Gratulacje! , a Tami pytała: Kiedy dziecko przyjdzie na świat, kochana? Win zatrzymał się na trzecim komentarzu od końca. ‒ Zabawny gość. ‒ Który? ‒ Jakiś gówniany humanoid imieniem Erik napisał... ‒ Win odkaszlnął i nachylił się bliżej ekranu. ‒ Twoje dziecko wygląda jak konik morski! A potem Erik Śmieszek umieścił skrót LOL. ‒ To nie on stanowi problem. To nie uspokoiło Wina. ‒ Mimo to może warto złożyć poczciwemu Erikowi wizytę. ‒ Czytaj dalej. ‒ Dobrze. Wyraz twarzy Wina rzadko się zmieniał. Nauczył się nie okazywać uczuć, zarówno w interesach, jak i w walce. Jednak po kilku sekundach Myron zauważył, że oczy jego starego przyjaciela lekko pociemniały. Win spojrzał na niego. Myron skinął głową.

Ponieważ teraz wiedział, że Win już natrafił na te dwa słowa. Były tam, na dole strony. Dwa słowa komentarza umieszczonego przez „Abeonę S.” ‒ nick, który nic mu nie mówił. Dołączony do profilu obrazek przedstawiał jakiś symbol, może chiński znak. A napisane wielkimi literami, bez żadnego znaku przestankowego, dwa krótkie, lecz szokujące słowa głosiły: NIE JEGO. Zapadła cisza. Po chwili przerwał ją Win: ‒ Zaskakujące. ‒ Istotnie. Win zdjął okulary. ‒ Czy muszę zadać oczywiste pytanie? ‒ Jakie? ‒ Czy to prawda? ‒ Suzze przysięga, że to dziecko Lexa. ‒ Wierzymy jej? ‒ Wierzymy ‒ odparł Myron. ‒ A ma to jakieś znaczenie? ‒ Nie moralny aspekt, skądże. Moja teoria? To robota jakiegoś świra impotenta. Myron pokiwał głową. ‒ Oto właśnie zaleta Internetu: każdy może się wypowiedzieć. Natomiast wadą Internetu jest to, że każdy może się wypowiadać. ‒ To bastion tchórzy i anonimowych donosicieli ‒ zgodził się

Win. ‒ Suzze chyba powinna wykasować ten wpis, zanim zobaczy go Lex. ‒ Za późno. To właśnie część problemu. Lex jakby uciekł. ‒ Rozumiem ‒ mruknął Win. ‒ A ona chce, żebyśmy go znaleźli? ‒ Owszem. I sprowadzili do domu. ‒ Odnalezienie słynnej gwiazdy rocka nie powinno być trudne ‒ orzekł Win. ‒ A druga część problemu? ‒ Ona chce wiedzieć, kto to napisał. ‒ Poznać tożsamość Świra Impotenta? ‒ Suzze sądzi, że to grubsza sprawa. Uważa, że ktoś naprawdę chce ją załatwić. Win pokręcił głową. ‒ To świr impotent. ‒ Daj spokój. Napisać „Nie jego”? To chore. ‒ Zatem chory świr impotent. Czy ty w ogóle czytasz te bzdury w internecie? Wejdź na jakąkolwiek stronę z wiadomościami i spójrz na rasistowskie, homofobiczne, paranoiczne „komentarze”. ‒ Nakreślił w powietrzu cudzysłów. ‒ Zawyjesz jak wilk. ‒ Wiem, ale obiecałem to sprawdzić. Win westchnął, założył okulary i nachylił się do ekranu. ‒ Osoba, która umieściła ten komentarz, to niejaka Abeona S. Czy możemy założyć, że to pseudonim? ‒ Mhm. Abeona to rzymska bogini. Nie mam pojęcia, co

oznacza S. ‒ A obrazek dołączony do profilu? Co to za znak? ‒ Nie wiem. ‒ Pytałeś Suzze? ‒ Tak. Powiedziała, że nie ma pojęcia. To przypomina jakiś chiński znak. ‒ Może znajdziemy kogoś, kto nam go przetłumaczy. ‒ Win usiadł wygodniej i splótł palce. ‒ Zwróciłeś uwagę na godzinę zamieszczenia tego komentarza? Myron kiwnął głową. ‒ Trzecia siedemnaście rano. ‒ Strasznie późna pora. ‒ Tak sobie właśnie pomyślałem ‒ rzekł Myron. ‒ Może to po prostu internetowy odpowiednik pisania SMS-ów po pijaku. ‒ Albo jakiś były z pretensjami ‒ podsunął Win. ‒ A są jacyś bez pretensji? ‒ Kiedy przypomnę sobie burzliwą młodość Suzze, to mogłoby być, łagodnie mówiąc, kilku kandydatów. ‒ Jednak żadnego z nich nie podejrzewa o coś takiego. Win nadal wpatrywał się w ekran. ‒ Zatem jaki będzie nasz pierwszy krok? ‒ Naprawdę? ‒ Słucham? Myron krążył po swoim odnowionym biurze. Znikły plakaty

sztuk wystawianych na Broadwayu i gadżety Batmana. Zostały zdjęte przed malowaniem i Myron nie był pewny, czy chce umieścić je tam z powrotem. Znikły również jego trofea i nagrody z czasów, kiedy grał: sygnety za mistrzostwo NCAA, zawiadomienia o powołaniu do akademickiej drużyny krajowej, dyplom akademickiego gracza roku. Wszystkie oprócz jednego. Tuż przed swoim pierwszym meczem w zawodowej drużynie Boston Celtics, gdy jego marzenie miało wreszcie się ziścić, Myron odniósł poważną kontuzję kolana. „Sports Illustrated” zamieścił na okładce jego zdjęcie z dopiskiem CZY JEST SKOŃCZONY? i chociaż nie odpowiedzieli na to pytanie, okazało się, że istotnie był. Sam nie wiedział, dlaczego zachował tę oprawioną w ramki okładkę. Zapytany, odpowiedziałby, że to ostrzeżenie dla wszystkich przychodzących do jego biura „supergwiazd”, iż szybko mogą przestać nimi być, ale Myron podejrzewał, że ma to głębszy sens. ‒ To nie jest twój zwykły modus operandi ‒ zauważył. ‒ Och, a jakiż to? ‒ Zwykle w tym momencie mówisz mi, że jestem agentem, nie prywatnym detektywem, i nie widzisz żadnego sensu w zajmowaniu się tym, ponieważ to nie przyniesie firmie żadnych korzyści. Win nie odpowiedział. ‒ Potem zazwyczaj narzekasz, że mam kompleks bohatera i

zawsze muszę kogoś ratować, żeby poczuć się spełnionym. I w końcu, a raczej powinienem powiedzieć „ostatnio”, mówisz mi, że moje interwencje przynoszą więcej szkody niż pożytku i w ostatecznym rozrachunku częściej ranię, a nawet zabijam, niż ratuję. Win ziewnął. ‒ Do czego zmierzasz? ‒ Sądziłem, że to oczywiste, ale do tego: dlaczego nagle chętnie, a nawet entuzjastycznie, chcesz podjąć tę misję ratunkową, podczas gdy w przeszłości... ‒ W przeszłości zawsze ci pomagałem, prawda? ‒ przerwał mu Win. ‒ Przeważnie tak. Win podniósł głowę i postukał się palcem wskazującym w brodę. ‒ Jak mam to wyjaśnić? ‒ Zamilkł, zastanowił się i kiwnął głową. ‒ Lubimy myśleć, że to, co dobre, będzie trwało wiecznie. To leży w naszej naturze. Na przykład Beatlesi. Och, oni będą wieczni. Rodzina Soprano zawsze będzie nadawana. Tak jak koncerty Springsteena. Albo Historie Zuckermana Philipa Rotha. Dobre rzeczy są rzadkością. Trzeba je cenić, ponieważ zawsze kończą się zbyt szybko. Win wstał i ruszył do drzwi. Zanim opuścił pokój, obejrzał się. ‒ Zajmowanie się tym z tobą to jedna z takich dobrych rzeczy ‒

powiedział. 4. Wytropienie Lexa Rydera nie zabrało dużo czasu. Esperanza Diaz, wspólniczka Myrona w MB Reps, zadzwoniła do niego o dwudziestej trzeciej. ‒ Lex właśnie użył swojej karty kredytowej w Downing Trzy ‒ powiedziała. Myron nocował, co często mu się zdarzało, w apartamencie Wina w legendarnym budynku Dakota na rogu Siedemdziesiątej Drugiej Ulicy z widokiem na Central Park West. Win miał kilka pokoi gościnnych. Kamienica powstała w 1884 roku i wyglądała na budynek z tamtego okresu. Podobna do fortecy, była piękna, mroczna i przedziwnie, cudownie posępna. Galimatias dwuspadowych daszków, balkonów, zwieńczeń, zdobień, balustrad, kopuł, żeliwa, arkad, ozdobnych poręczy i lukarn tworzył niezwykłą mieszaninę, która

wcale nie była przygnębiająca, lecz stanowiła harmonijną, idealną całość. ‒ Co to takiego? ‒ zapytał Myron. ‒ Nie znasz Downing Trzy? ‒ spytała Esperanza. ‒ A powinienem? ‒ To teraz chyba najmodniejszy bar w mieście. Diddy, supermodelki, modnisie, taka klientela. Znajduje się w Chelsea. ‒ Och... ‒ To trochę rozczarowujące ‒ westchnęła Esperanza. ‒ Co? ‒ To, że zawodnik twojego kalibru nie zna wszystkich modnych miejsc. ‒ Kiedy ruszamy z Diddym w miasto, bierzemy białego hummera i używamy tajnych wejść. Nazwy lokali zacierają się w pamięci. ‒ Albo zaręczyny podcięły ci skrzydła ‒ podsunęła Esperanza. ‒ Zamierzasz tam pojechać i go zgarnąć? ‒ Jestem w piżamie. ‒ No tak, zawodnik. Czy ta piżama jest w dziecięce stopki? Myron znów spojrzał na zegarek. Przed północą powinien dotrzeć do śródmieścia. ‒ Zaraz tam jadę.

‒ Czy jest tam Win? ‒ zapytała Esperanza. ‒ Nie, jeszcze nie wrócił. ‒ Więc pojedziesz sam? ‒ Boisz się, co mogą zrobić w nocnym klubie z takim samotnym smakowitym kąskiem jak ja? ‒ Boję się, że cię nie wpuszczą. Spotkamy się na miejscu. Za pół godziny. Wejście od Siedemnastej Ulicy. Ubierz się tak, żebyś zrobił wrażenie. Esperanza się rozłączyła. Myron był zdziwiony. Od kiedy została matką, Esperanza, dawniej rozrywkowa biseksualna dziewczyna, nigdy nie chodziła na nocne imprezy. Zawsze poważnie traktowała swoją pracę, a teraz była właścicielką czterdziestu dziewięciu procent udziałów w MB Reps i podczas ostatnich dziwnych podróży Myrona miała na swoich barkach dużo obowiązków. Jednak po ponad dziesięciu latach hedonistycznego trybu życia, który wzbudziłby zazdrość Kaliguli, Esperanza ustatkowała się, wyszła za niesamowicie porządnego faceta i miała syna imieniem Hector. W mgnieniu oka zmieniła się z Lindsay Lohan w Carol Brady. Myron zajrzał do szafy, zastanawiając się, co włożyć do tego modnego lokalu. Esperanza kazała mu ubrać się tak, żeby robił wrażenie, więc wybrał swój wypróbowany elegancki strój ‒ wyglądające na drogie dżinsy, niebieski blezerek i mokasyny, czyli zestaw Szykowny Luzak ‒ głównie dlatego, że tylko te rzeczy z

jego garderoby spełniały ten wymóg. W jego szafie było niewiele więcej poza tym kompletem dżinsowo-blezerkowym i garniturem, a nie chciał wyglądać jak ekspedient ze sklepu z elektroniką. Złapał taksówkę na Central Park West. Mówi się, że taksówkarze na Manhattanie to sami cudzoziemcy, ledwo mówiący po angielsku. To może być prawda, ale Myron conajmniej od pięciu lat z żadnym nie rozmawiał. Wbrew ostatnio zmienionym przepisom każdy nowojorski taksówkarz miał w uchu słuchawkę telefonu komórkowego i przez dwadzieścia cztery godziny na dobę, siedem dni w tygodniu, cicho rozmawiał z kimś w swoim ojczystym języku. Pomijając kwestię dobrych manier, Myron zawsze się zastanawiał, kto z ich bliskich chce rozmawiać z nimi przez cały dzień. Pod tym względem można było uważać ich za szczęściarzy. Myron spodziewał się długiej kolejki, aksamitnych sznurów lub czegoś takiego, lecz gdy dotarli pod podany adres przy Siedemnastej Ulicy, nie było tam śladu nocnego klubu. W końcu zdał sobie sprawę z tego, że „Trzy” oznacza trzecie piętro, a „Downing” to nazwa kamienicy, przed którą stoi. Ktoś tu ukończył Szkołę Dosłownego Nazewnictwa MB Reps. Winda zawiozła go na trzecie piętro. Gdy tylko jej drzwi się rozsunęły, Myron poczuł w piersi wibrowanie basów. Długa kolejka rozpaczliwie pragnących wejść zaczynała się tuż za progiem. Podobno ludzie chodzą do takich klubów, żeby dobrze

się bawić, lecz prawda wygląda tak, że większość z nich stoi w kolejce, aby w końcu przekonać się, że nie są godni tego, żeby zasiąść do stołu w popularnej młodzieżowej restauracji. VIP-y przechodziły obok nich, ledwo zaszczycając ich spojrzeniem, co jeszcze podsycało ich chęć dostania się do środka. Oczywiście był tam sygnalizujący ich podrzędny status aksamitny sznur, strzeżony przez trzech napakowanych sterydami bramkarzy z ogolonymi głowami i wystudiowanymi groźnymi minami. Myron podszedł do nich swoim najlepszym stylizowanym na Wina krokiem. ‒ Cześć, chłopaki. Bramkarze go zignorowali. Największy z nich nosił czarny garnitur bez koszuli. Na gołym ciele. Marynarka, bez koszuli. Pierś miał ładnie wydepilowaną, z robiącym wrażenie metroseksualnym dekoltem. Właśnie rozmawiał z czterema najwyżej dwudziestojednoletnimi dziewczynami. Wszystkie miały na nogach przesadnie wysokie szpilki ‒ szpilki zdecydowanie były modne w tym roku ‒ więc bardziej chwiały się, niż stały. Stroje miały tak skąpe, że kwalifikowały się do oskarżenia o obrazę

moralności, ale to akurat nie było niczym nowym. Bramkarz mierzył je taksującym spojrzeniem. Dziewczyny eksponowały swoje wdzięki i uśmiechały się. Myron niemal spodziewał się, że zaraz otworzą usta, żeby bramkarz mógł obejrzeć ich uzębienie. ‒ Wy trzy jesteście w porządku ‒ oznajmił im Szeroki Tors. ‒ Jednak wasza przyjaciółka jest zbyt pulchna. Pulchna dziewczyna, która była zaledwie szczupła, zaczęła płakać. Jej trzy wychudzone przyjaciółki zbiły się w gromadkę i rozważały, czy powinny wejść bez niej. Pulchna dziewczyna uciekła z płaczem. Jej przyjaciółki wzruszyły ramionami i weszły. Trzej bramkarze uśmiechali się złośliwie. ‒ Klasa ‒ rzekł Myron. Uśmiechnięci spojrzeli na niego. Szeroki Tors wyzywająco popatrzył Myronowi w oczy. Ten napotkał jego spojrzenie i nie odwrócił wzroku. Szeroki Tors najwyraźniej uznał go za jednego z rozpaczliwie pragnących wejść. ‒ Ładny strój ‒ rzekł. ‒ Wybierasz się oprotestować mandat za niewłaściwe parkowanie w sądzie miejskim? To spodobało się jego kompanom, noszącym obcisłe jak opaski uciskowe bawełniane koszulki Eda Hardy'ego. ‒ Racja ‒ rzekł Myron, wskazując szeroką pierś bramkarza. ‒ Powinienem zostawić koszulę w domu. Bramkarz po lewej ręce Szerokiego Torsu szeroko otworzył

usta ze zdziwienia. Szeroki Tors władczym gestem wystawił kciuk. ‒ Na koniec kolejki, koleś. Albo jeszcze lepiej, spadaj stąd. ‒ Przyszedłem zobaczyć się z Lexem Ryderem. ‒ A kto mówi, że on tu jest? ‒ Ja to mówię. ‒ Czyli kto? ‒ Myron Bolitar. Cisza. Jeden z nich zamrugał. Myron o mało nie zawołał „tada”, ale się powstrzymał. ‒ Jestem jego agentem. ‒ Pańskiego nazwiska nie ma na liście ‒ rzekł Szeroki Tors. ‒ I nie wiemy, kim pan jest ‒ dodał Zdziwiony. ‒ A więc ‒ trzeci bramkarz poruszał grubymi jak parówki paluchami ‒ baju-baj. ‒ Zabawne ‒ mruknął Myron. ‒ Co? ‒ Nie widzicie, jakie to zabawne? ‒ zapytał Myron. ‒ Jesteście stróżami lokalu, do którego nigdy was nie wpuszczą, a zamiast zdawać sobie z tego sprawę i okazywać ludzkie uczucia, zachowujecie się jak trzech nadętych poczuciem własnej ważności błaznów. Zamrugali, a potem wszyscy trzej ruszyli na niego jak ściana mięśni. Krew żywiej zaczęła krążyć mu w żyłach. Zacisnął pięści.

Potem rozluźnił palce, oddychając miarowo. Podeszli bliżej. Myron się nie cofnął. Szeroki Tors, ich przywódca, nachylił się do niego. ‒ Lepiej spadaj stąd, facet. ‒ Dlaczego? Ja też jestem zbyt pulchny? Nawiasem mówiąc, poważnie, czy w tych dżinsach mój tyłek wydaje się za duży? Powiedz mi. Długa kolejka pragnących wejść zamilkła na widok tego zajścia. Bramkarze spoglądali po sobie. Myron skarcił się w myślach. To było bez sensu. Przyszedł tutaj po Lexa, a nie bić się z mięśniakami. ‒ No, no, wygląda na to, że mamy tu komika ‒ powiedział z uśmiechem Szeroki Tors. ‒ Taak ‒ zawtórował mu Zdziwiony. ‒ Komika. Ha, ha. ‒ Taak ‒ dodał jego partner. ‒ Jesteś prawdziwym komikiem, no nie, żartownisiu? ‒ No cóż, ryzykując, że wydam się chwalipiętą, powiem, że jestem także utalentowanym wokalistą. Zwykle zaczynam od The Tears of a Clown, a potem przechodzę do okrojonej wersji Lady, raczej Kenny'ego Rogersa niż Lionela Richiego. Wszyscy płaczą. Szeroki Tors nachylił się do ucha Myrona. Jego kumple stali w pobliżu. ‒ Oczywiście zdajesz sobie sprawę z tego, że skopiemy ci tyłek?

‒ A ty oczywiście zdajesz sobie sprawę z tego, że od sterydów kurczą ci się jądra? ‒ odparował Myron. ‒ On jest ze mną, Kyle ‒ powiedziała za jego plecami Esperanza. Myron odwrócił się, zobaczył ją i zdołał nie powiedzieć „o rany”, chociaż nie było to łatwe. Znał Esperanzę od dwudziestu lat, pracował z nią i czasem, kiedy widujesz codziennie kogoś, z kim jesteś zaprzyjaźniony, po prostu zapominasz, jaka to powalająca piękność. Kiedy się poznali, Esperanza była skąpo odzianą zawodową zapaśniczką znaną jak Mała Pocahontas. Śliczna, zgrabna i olśniewająco urodziwa, przestała być ikoną WDW (Wspaniałe Damy Wrestlingu), aby zostać jego asystentką i uczęszczać na wieczorowe studia prawnicze. Z czasem awansowała, jeśli można tak powiedzieć, i teraz była wspólniczką Myrona w MB Reps. Twarz Kulturysty Kyle'a rozpromienił uśmiech. ‒ Poca? Dziewczyno, to naprawdę ty? Wyglądasz tak apetycznie, że można by cię lizać jak loda. Myron skinął głową. ‒ Niezły tekst, Kyle. Esperanza nastawiła policzek do całusa. ‒ Ciebie też miło widzieć ‒ powiedziała. ‒ Dawno się nie widzieliśmy, Poca. Śniada uroda Esperanzy wywoływała myśli o księżycowych

nocach, nocnych spacerach po plaży i oliwkowych drzewach kołysanych przez łagodny wietrzyk. W uszach miała wielkie kolczyki. Jej długie czarne włosy zawsze były idealnie uczesane. Prześwitująca biała bluzka została dopasowana przez jakieś życzliwe bóstwo, może była ciut za bardzo rozpięta, ale wszystko to robiło wrażenie. Trzej silnoręcy się cofnęli. Jeden opuścił aksamitny sznur. Esperanza nagrodziła go olśniewającym uśmiechem. Gdy Myron ruszył za nią, Kyle ustawił się tak, żeby go potrącić. Myron napiął mięśnie i postarał się, żeby Kyle gorzej wyszedł na tym zderzeniu. ‒ Mężczyźni ‒ mruknęła Esperanza. ‒ Jeszcze nie skończyliśmy, gościu ‒ szepnął do Myrona Kulturysta Kyle. ‒ Może zjemy razem obiad? ‒ spytał Myron. ‒ I pójdziemy na popołudniowy spektakl South Pacific. Kiedy wchodzili do środka, Esperanza popatrzyła na Myrona i pokręciła głową. ‒ No co? ‒ Mówiłam, żebyś się ubrał tak, by robić wrażenie. Wyglądasz, jakbyś szedł na wywiadówkę piątoklasisty. Myron wskazał swoje stopy. ‒ W mokasynach od Ferragamo? ‒ I po co zaczynałeś z tymi neandertalczykami? ‒ Nazwał dziewczynę pulchną.

‒ A ty ruszyłeś jej na ratunek? ‒ Cóż, nie. Jednak powiedział jej to prosto w oczy. „Twoje przyjaciółki mogą wejść, ale ty nie, bo jesteś zbyt pulchna”. Kto tak postępuje? Główna sala klubu była mroczna, z neonowymi akcentami. W jednej jej części stały szerokoekranowe telewizory, ponieważ ‒ jak domyślał się Myron ‒ przychodząc do nocnego klubu, tak naprawdę chcesz sobie pooglądać telewizję. System nagłaśniający, mający w przybliżeniu rozmiary i moc aparatury używanej na stadionach przez koncertujący zespół Who, atakował zmysły. Didżej puszczał „własną muzykę”, przez co rozumie się zabieg polegający na tym, że „utalentowany” didżej bierze coś, co mogło być zwyczajnie niezłym utworem, i go psuje, dodając syntetyczny bas lub elektroniczny podkład. Migotały światła laserów, które zdaniem Myrona wyszły z mody po objazdowych koncertach Blue Oyster Cult w 1979 roku, a na parkiecie tłum chudych jak patyki dziewczyn wydawał „ochy” i „achy” na widok tych efektów specjalnych, podczas gdy rzeczony parkiet wypluwał kłęby dymu, jakby nie można było tego zobaczyć na ulicy przy każdej furgonetce Con-Ed. Myron spróbował przekrzyczeć muzykę, ale bezskutecznie. Esperanza zaprowadziła go w nieco cichszy kąt, gdzie stały ‒ nie do wiary ‒ terminale komputerowe. Wszystkie stanowiska były zajęte. Myron znów pokręcił głową. Przychodzić do nocnego

klubu, żeby posurfowac w sieci? Odwrócił się twarzą do parkietu. W tym przyćmionym świetle wszystkie kobiety wyglądały atrakcyjnie, choć młodo, ubrane jak dzieci udające dorosłych. Większość z nich trzymała w rękach telefony komórkowe, kościstymi palcami wystukując wiadomości tekstowe. Tańczyły w ospałym rytmie, jak pogrążone we śnie. Esperanza się uśmiechnęła. ‒ Co znowu? ‒ spytał Myron. Wskazała parkiet po prawej. ‒ Spójrz na tyłek tej cizi w czerwonym. Myron spojrzał na opięte szkarłatnym materiałem pośladki i przypomniał mu się tekst Alejandra Escoveda: „Podoba mi się bardziej, kiedy odchodzi”. Od dawna nie słyszał, żeby Esperanza mówiła coś takiego. ‒ Ładny. ‒ Ładny? ‒ zdziwiła się Esperanza. ‒ Fantastyczny? Esperanza skinęła głową, wciąż uśmiechnięta. ‒ Mogłabym zrobić parę rzeczy z posiadaczką takiego tyłka. Gdy Myron patrzył na zmysłowo tańczącą kobietę, a potem na Esperanzę, oczami duszy ujrzał scenę, o której postarał się natychmiast zapomnieć. W pewne rzeczy lepiej się nie zagłębiać, jeśli próbujesz się skupić na innych sprawach. ‒ Twojemu mężowi na pewno by się to spodobało.

‒ Jestem zamężna, nie martwa. Mogę sobie patrzeć. Myron obserwował ją, patrzył na jej podekscytowaną twarz, mając dziwne wrażenie, że Esperanza znów jest w swoim żywiole. Kiedy przed dwoma laty przyszedł na świat jej syn Hector, Esperanza natychmiast przeistoczyła się w troskliwą mamusię. Nagle na jej biurku pojawił się szereg typowych zdjęć: Hector z wielkanocnym króliczkiem, Hector ze Świętym Mikołajem, Hector z postaciami z kreskówek Disneya i na kucyku w parku Hershey. Jej najlepsze biurowe ubrania często były poplamione tym, co wypluł dzieciak, a ona zamiast to ukrywać, z lubością opowiadała, w jaki sposób te resztki pokarmowe znalazły się na jej ubraniu. Przyjaźniła się z innymi mamusiami, których dawniej nie znosiła, rozmawiała z nimi o wózkach spacerowych Maclarena, przedszkolach Montessori i trawieniu, a także o tym, w jakim wieku ich potomstwo zaczęło raczkować, chodzić lub mówić. Cały jej świat, tak jak wielu innych matek ‒ co owszem, jest nieco seksistowską uwagą ‒ skurczył się do rozmiarów dziecięcego ciałka. ‒ Gdzie tu może być Lex? ‒ zastanawiał się Myron. ‒ Zapewne w jednym z pokoi dla VIP-ów. ‒ Jak tam wejdziemy? ‒ Rozepnę jeszcze jeden guzik ‒ odparła Esperanza. ‒ A poważnie, pozwól mi popracować nad tym przez chwilę. Sprawdź łazienkę. Założę się o dwadzieścia dolców, że nie wysikasz się do

pisuaru. ‒ Co takiego? ‒ Załóż się i idź ‒ powiedziała, wskazując na prawo. Myron wzruszył ramionami i poszedł do toalety. Była ciemna, czarna i marmurowa. Podszedł do pisuaru i natychmiast zrozumiał, co miała na myśli Esperanza. Pisuary były przymocowane do olbrzymiej szklanej tafli przypominającej okno weneckiego lustra w policyjnej salce przesłuchań. Krótko mówiąc, widać było przez nią cały parkiet. Leniwie tańczące kobiety znajdowały się dosłownie metr od niego, przy czym niektóre przeglądały się w tym lustrze, nie wiedząc (a może doskonale wiedząc), że patrzą na mężczyznę usiłującego się wysikać. Wyszedł. Esperanza czekała z wyciągniętą ręką. Myron położył na jej dłoni dwudziestodolarowy banknot. ‒ Widzę, że wciąż masz kłopoty z pęcherzem. ‒ Czy damska toaleta wygląda tak samo? ‒ Nie chcesz tego wiedzieć. ‒ I co dalej? Esperanza ruchem brody wskazała mężczyznę z gładko zaczesanymi do góry włosami, który przemykał ku nim przez tłum. Myron był przekonany, że wypełniając podanie o pracę, ten facet w rubryce „nazwisko” wpisuje „Śmieć”, a jako imię podaje „Euro”. Myron sprawdził, czy gość zostawia smugę śluzu na podłodze.

Euro uśmiechnął się, ukazując ostre jak u łasicy zęby. ‒ Poca, mi amor. ‒ Anton ‒ powiedziała Esperanza i pozwoliła, by z nieco przesadnym entuzjazmem ucałował jej dłoń. Myron obawiał się, że łasicowaty zatopi w niej ostre zęby, przegryzając ciało do kości. ‒ Wciąż jesteś takim wspaniałym stworzeniem, Poca. Mówił z zabawnym akcentem, może węgierskim, a może arabskim, jakby wygłaszał tekst skeczu. Był nieogolony i zarost na jego twarzy nieprzyjemnie błyszczał. Chociaż w klubie było ciemno jak w jaskini, Anton nosił okulary przeciwsłoneczne. ‒ To jest Anton ‒ powiedziała Esperanza. ‒ Mówi, że Lex jest w serwisie butelkowym. ‒ Och ‒ sapnął Myron, nie mając pojęcia, co to takiego. ‒ Tędy ‒ powiedział Anton. Brnęli przez morze ciał. Esperanza szła przed nim. Myron z przyjemnością patrzył, jak wszystkie głowy obracają się, żeby przyjrzeć jej się dokładniej. Gdy tak się przedzierali, wiele kobiet spoglądało Myronowi w oczy, chociaż nie tyle co rok, dwa czy pięć lat temu. Czuł się jak podstarzały miotacz, któremu miernik radarowy mówi, że jego piłki tracą szybkość. A może chodziło o coś innego? Może kobiety po prostu wyczuwały, że Myron jest zaręczony i wypadł z rynku za sprawą ślicznej Terese Collins, tak więc nie należy go traktować jako żeru dla oczu.

Taak, pomyślał Myron. Tak, na pewno o to chodzi. Anton wyjął klucz i otworzył drzwi do pomieszczenia jakby z innej epoki. Podczas gdy właściwy klub reprezentował styl oszczędnego techno z ostrymi kątami i gładkimi powierzchniami, ta loża dla VIP-ów miała wystrój wczesnego amerykańskiego burdelu. Sofy z pluszowymi obiciami w kolorze burgunda, kryształowe żyrandole, sztukaterie na suficie, zapalone świece w kinkietach. W tym pomieszczeniu jedna ściana też była ze szkła, więc VIP-y mogły patrzeć na tańczące dziewczyny i może wybierać sobie niektóre do towarzystwa. Szczodrze obdarzone silikonem panienki, jakby żywcem wzięte z filmów soft porno, w stylowych gorsetach z podwiązkami, krążyły z butelkami szampana. Myron domyślił się, że dlatego nazwano to „serwisem butelkowym”. ‒ Patrzysz na butelki? ‒ spytała Esperanza. ‒ Mmm, prawie. Esperanza kiwnęła głową i uśmiechnęła się do szczególnie hojnie obdarzonej hostessy w czarnym gorsecie. ‒ Hmm... Chętnie skorzystałabym z tego butelkowego serwisu, jeśli wiesz, co mam na myśli. Myron się zastanowił. ‒ Prawdę mówiąc, nie wiem. Przecież obie jesteście kobietami, no nie? Dlatego nie jestem pewny, czy rozumiem wzmiankę o butelce.

‒ Boże, ależ ty wszystko bierzesz dosłownie. ‒ Pytałaś, czy patrzę na butelki. Dlaczego? ‒ Ponieważ podają tu szampan Cristal ‒ wyjaśniła Esperanza. ‒ Co z tego? ‒ Ile widzisz butelek? Myron się rozejrzał. ‒ Nie wiem. Dziewięć, może dziesięć. ‒ Butelka kosztuje osiem tysięcy plus napiwek. Myron przycisnął rękę do piersi, udając, że dostał palpitacji. Zauważył Lexa Rydera wyciągniętego na sofie z barwną grupką ślicznotek. Pozostali mężczyźni w pokoju wyglądali na podstarzałych muzyków rockowych ‒ długie włosy, opaski, brody i wąsy, żylaste ręce, wydatne brzuchy. Myron przecisnął się między nimi. ‒ Cześć. Lex. Lex przekrzywił głowę i popatrzył. ‒ Myron! ‒ wykrzyknął zbyt donośnie. Spróbował wstać, lecz nie zdołał, więc Myron podał mu rękę. Lex chwycił ją, udało mu się wstać i uściskał Myrona z niezdarnym entuzjazmem mężczyzny, który za dużo wypił. ‒ Och, człowieku, jak dobrze cię widzieć. HorsePower zaczynali od przygrywania w lokalu w rodzinnym mieście Lexa i Gabriela ‒ australijskim Melbourne. Nazwa zespołu powstała w wyniku skojarzeń, jakie wywoływało

nazwisko Lexa (Ryder, stąd Horse-Ryder) i Gabriela (Wire, więc Power-Wire), lecz od chwili gdy połączyli siły, Gabriel dominował. Oczywiście Gabriel Wire miał cudowny głos, był niesamowicie przystojny i miał niemal nieziemską charyzmę, ale także ten nieuchwytny, widoczny na pierwszy rzut oka magnetyzm, który wynosi wielkość do rangi legendy. Myron często myślał o tym, że Lexowi ‒ czy komukolwiek ‒ musi się trudno żyć w cieniu takiej osoby. Jasne, Lex był sławny, bogaty i teoretycznie wszystkie utwory zespołu były wspólną własnością obu muzyków, ale Myron, który zajmował się jego finansami, wiedział, że udział Lexa wynosi dwadzieścia pięć procent, a Gabriela siedemdziesiąt pięć. Pewnie, kobiety wciąż do niego lgnęły, mężczyźni nadal chcieli się z nim zaprzyjaźniać, ale Lex był także obiektem niewybrednych żartów, wyśmiewających jego podrzędną rolę w duecie. HorsePower wciąż był na topie, może bardziej niż kiedykolwiek, mimo że Gabriel Wire zniknął z życia publicznego po tragicznym skandalu sprzed ponad piętnastu lat. Oprócz paru zdjęć zrobionych przez paparazzich i mnóstwa plotek przez cały ten czas Gabriel Wire nie dawał znaku życia ‒ nie grał koncertów, nie udzielał wywiadów, nie pokazywał się publicznie. Ta tajemniczość jeszcze bardziej podsycała ciekawość publiczności. ‒ Myślę, że powinieneś iść do domu, Lex. ‒ Nie, Myronie ‒ rzekł Lex ochrypłym głosem. Myron miał

nadzieję, że tylko od picia. ‒ Daj spokój. Dobrze się bawimy. Czy nie tak, banda? Myron usłyszał nieskładny chór potwierdzeń. Rozejrzał się. Może spotkał już paru tych facetów, ale na pewno znał tylko Buzza, długoletniego ochroniarza i asystenta Lexa. Buzz napotkał jego spojrzenie i wzruszył ramionami, jakby chciał powiedzieć: „No i co na to poradzisz?”. Lex objął Myrona, zarzucając mu rękę na szyję niczym pasek aparatu fotograficznego. ‒ Siadaj, stary przyjacielu. Napij się, rozluźnij, odpręż. ‒ Suzze martwi się o ciebie. ‒ Ach tak? ‒ Lex uniósł brew. ‒ I dlatego przysłała swojego chłopca na posyłki, żeby mnie przyprowadził? ‒ Formalnie rzecz biorąc, Lex, jestem także twoim chłopcem na posyłki. ‒ Ach, agenci. Najbardziej najemny z zawodów. Lex miał na sobie czarne spodnie oraz kamizelkę z czarnej skóry i wyglądał, jakby właśnie wrócił z zakupów w Rockers R Us. Włosy miał siwe, krótko obcięte. ‒ Siadaj, Myronie ‒ powtórzył, opadając na sofę. ‒ Może się przejdziemy, Lex? ‒ Jesteś także moim chłopcem na posyłki, prawda? Powiedziałem: usiądź. Miał trochę racji. Myron znalazł wolne miejsce, po czym

powoli opadł na kanapę. Lex przekręcił gałkę aparatury po swojej prawej ręce i muzyka przycichła. Ktoś wręczył Myronowi kieliszek szampana, trochę przy tym rozlewając. Większość dam w obcisłych gorsetach ‒ spójrzmy prawdzie w oczy, ten strój działa na facetów w każdej epoce ‒ znikła gdzieś, jakby wtopiły się w ściany. Esperanza gawędziła z tą, którą zauważyła, gdy weszli do tego pokoju. Siedzący tam mężczyźni obserwowali flirtujące kobiety z fascynacją jaskiniowców po raz pierwszy widzących ogień. Buzz palił papierosa, który pachniał... hm, dziwnie. Próbował przekazać go Myronowi. Ten pokręcił głową i odwrócił się do Lexa. Muzyk wyciągnął się bezwładnie, jakby ktoś podał mu środek zwiotczający mięśnie. ‒ Suzze pokazała ci ten komentarz? ‒ zapytał Lex. ‒ Tak. ‒ I co o tym sądzisz, Myronie? ‒ Sądzę, że to jakiś czubek próbujący mieszać ludziom w głowach. Lex upił długi łyk szampana. ‒ Naprawdę tak myślisz? ‒ Naprawdę ‒ odparł Myron. ‒ Jednak tak czy inaczej mamy dwudziesty pierwszy wiek. ‒ I co z tego? ‒ To, że to nic takiego. Jeśli tak się tym przejmujesz, możesz

zrobić badanie DNA i ustalić, czy jesteś ojcem. Lex powoli skinął głową i upił kolejny łyk. Myron próbował wyjść z roli agenta, ale w butelce było siedemset pięćdziesiąt mililitrów, czyli około dwudziestu pięciu uncji, więc osiem tysięcy dolarów daje trzysta dwadzieścia za uncję. ‒ Słyszałem, że jesteś zaręczony ‒ rzekł Lex. ‒ Tak. ‒ Wypijmy za to. ‒ Albo wysączmy. Sączenie jest tańsze. ‒ Odpręż się, Myronie. Jestem obrzydliwie bogaty. Miał rację. Wypili. ‒ Zatem co cię dręczy. Lex? Muzyk zignorował pytanie. ‒ Jak to możliwe, że jeszcze nie poznałem przyszłej panny młodej? ‒ To długa historia. ‒ Gdzie ona teraz jest? Myron unikał wyjaśnień. ‒ Za morzem. ‒ Mogę dać ci radę w kwestii małżeństwa? ‒ Może taką: nie wierz w głupie internetowe plotki o ojcostwie? Lex się uśmiechnął. ‒ Dobre.

‒ Mhm ‒ przytaknął Myron. ‒ Oto moja rada: bądźcie szczerzy wobec siebie. Zupełnie szczerzy. Myron czekał, ale Lex nie kontynuował. ‒ To wszystko? ‒ spytał Myron. ‒ Oczekiwałeś czegoś głębszego? Myron wzruszył ramionami. ‒ Tak jakby. ‒ Jest jedna piosenka, którą uwielbiam ‒ rzekł Lex. ‒ Ma taki refren: Twoje serce jest jak spadochron. Wiesz dlaczego? ‒ Zdaje się, że to chodzi o umysł, który jest jak spadochron: dobrze działa, tylko jeśli jest otwarty. ‒ Nie, znam tamten tekst. Ten jest lepszy. Twoje serce jest jak spadochron: otwiera się tylko wtedy, gdy spadasz. ‒ Uśmiechnął się. ‒ Dobre, nie? ‒ Chyba tak ‒ mruknął Myron. ‒ Wszyscy mamy znajomych, no wiesz, tak jak ci tutaj moi kumple. Kocham ich, baluję z nimi, rozmawiamy o pogodzie, sporcie i gorących laskach, ale gdybym nie widział ich przez rok, albo nawet już nigdy, niewiele zmieniłoby to w moim życiu. Tak jest z większością ludzi, których znamy. Napił się szampana. Drzwi za nimi otworzyły się i weszła grupka rozchichotanych kobiet. Lex pokręcił głową i natychmiast znikły.

‒ A od czasu do czasu ‒ ciągnął ‒ spotykasz prawdziwego przyjaciela. Takiego jak Buzz. Rozmawiamy o wszystkim. Wiemy o sobie wszystko, nawet o paskudnych, wstrętnych wadach. Czy masz takich przyjaciół? ‒ Esperanza wie, że mam kłopoty z pęcherzem ‒ rzekł Myron. ‒ Co? ‒ Nieważne. Mów dalej. Wiem, co chcesz powiedzieć. ‒ Właśnie, no cóż, prawdziwych przyjaciół. Pozwalasz im zobaczyć świństwa, które przychodzą ci do głowy. Brzydkie myśli. ‒ Usiadł prosto, najwyraźniej się rozgrzewał. ‒ I wiesz, co jest w tym naprawdę dziwne? Wiesz, co się dzieje, kiedy całkiem się otworzysz i pozwolisz komuś zobaczyć, że jesteś degeneratem? Myron pokręcił głową. ‒ Twój przyjaciel kocha cię jeszcze bardziej. Przy wszystkich innych ukrywasz brud za fasadą, żeby cię lubili, jednak prawdziwym przyjaciołom pokazujesz ten brud, a im jeszcze bardziej na tobie zależy. Kiedy pozbywamy się fasady, zbliżamy się do siebie. Zatem dlaczego nie robimy tego przy każdym, Myronie? Pytam się. ‒ Sądzę, że zamierzasz mi to powiedzieć. ‒ Niech mnie diabli, jeśli wiem. ‒ Lex opadł na oparcie kanapy, upił spory łyk i w zadumie przechylił głowę. ‒ Jednak jest tak. Fasada z natury rzeczy jest kłamstwem. Zwykle to jest w porządku. Jeśli jednak nie otworzysz się przed tym, kogo

najbardziej kochasz, jeśli nie ujawnisz swoich wad, nie zdołasz się zbliżyć. Po prostu będziesz miał tajemnice. A te tajemnice jątrzą i dzielą. Drzwi znowu się otworzyły. Weszły cztery kobiety i dwaj mężczyźni, śmiejąc się i trzymając w rękach kieliszki z koszmarnie drogim szampanem. ‒ A więc jakie tajemnice skrywałeś przed Suzze? ‒ zapytał Myron. Lex tylko pokręcił głową. ‒ To ulica dwukierunkowa, kolego. ‒ Więc jakie tajemnice Suzze miała przed tobą? Lex nie odpowiedział. Patrzył na drugi koniec pokoju. Myron podążył wzrokiem za jego spojrzeniem. I wtedy ją zobaczył. A przynajmniej tak mu się wydawało, gdy rzucił okiem na drugi koniec loży dla VIP-ów, zadymionej i oświetlonej tylko blaskiem świec. Myron nie widział jej od tamtej śnieżnej nocy przed szesnastoma laty, z brzuchem, łzami płynącymi po policzkach i krwią spływającą przez palce. Nie interesował się nimi, ale kiedy ostatnio o nich słyszał, mieszkali gdzieś w Ameryce Południowej. Spojrzeli sobie w oczy, przez sekundę, nie dłużej. I choć to wydawało się niemożliwe, Myron już wiedział. ‒ Kitty? Głośna muzyka zagłuszyła jego głos, ale Kitty się nie zawahała.

Jej oczy lekko się rozszerzyły ‒ może ze strachu ‒ a potem obróciła się na pięcie i pobiegła do drzwi. Myron próbował zerwać się z kanapy, ale miękkie obicie spowolniło jego ruchy. Zanim zdołał wstać, Kitty Bolitar ‒ szwagierka Myrona i kobieta, która tak dużo mu zabrała ‒ znikła za drzwiami. 5. Myron ruszył za nią. Gdy biegł do drzwi loży dla VIP-ów, przez głowę przemknął mu taki obraz: jedenastoletni Myron i jego brat, sześcioletni Brad z rozwichrzoną strzechą kręconych włosów, grają w swoim pokoju w minikoszykówkę. Tablica była z cienkiej tektury, a za piłkę służyła im okrągła gąbka. Obręcz przyczepili do drzwi szafy za pomocą dwóch przyssawek, które trzeba było polizać, żeby chwyciły. Grali godzinami, wymyślając drużyny i nadając sobie rozmaite przezwiska. Był Strzelający Sam, Skaczący Stan i Podskakujący Paul, a Myron, jako starszy brat, kontrolował wszystko, tworząc fikcyjny świat dobrych i złych graczy, dramatycznych rozgrywek i meczów wygranych trafieniem równo z syreną. Jednak najczęściej w końcu pozwalał Bradowi wygrać. Wieczorem, gdy kładli się do piętrowego łóżka ‒ Myron na górze, Brad na dole ‒ po ciemku odtwarzali mecze, niczym komentatorzy sportowi analizujący grę. To wspomnienie na nowo złamało mu serce. Esperanza zauważyła biegnącego Myrona.

‒ Co jest? ‒ Kitty. ‒ Co? Nie było czasu na wyjaśnienia. Dopadł do drzwi i przeleciał przez nie. Znów znalazł się w klubie z ogłuszającą muzyką. Stary człowiek w zakamarku jego umysłu zastanawiał się, kogo cieszy takie życie towarzyskie, jeśli nie słyszysz, co do ciebie mówią. Jednak zaraz skupił wszystkie myśli na tym, jak złapać Kitty. Myron był wysoki ‒ metr dziewięćdziesiąt trzy centymetry ‒ więc stojąc na palcach, patrzył nad głowami większości obecnych. Ani śladu Może Kitty. Co miała na sobie? Turkusowy top. Szukał turkusowego koloru. Tam. Tyłem do niego. Kierowała się do wyjścia. Musiał działać. Głośno przepraszając, próbował przedrzeć się przez tłum, lecz ten był zbyt gęsty. Stroboskopowe światła i promienie laserów też mu nie pomagały. Kitty. Co ona tu robi, do diabła? Przed laty Kitty też była obiecującą tenisistką i trenowała razem z Suzze. Tak się poznały. Może przyjaciółki znów były w kontakcie, ale czy to wyjaśnia, dlaczego Kitty była dziś wieczorem tutaj, w tym klubie, bez jego brata? A może Brad też tu był? Myron przyspieszył kroku. Starał się nie wpadać na nikogo, ale to ‒ rzecz jasna ‒ było niemożliwe. Ludzie rzucali mu niechętne spojrzenia i pokrzykiwali „Hej!” albo „Gdzie się pali?”, lecz Myron

ignorował ich i parł dalej. Cała ta sytuacja zaczynała przypominać sen, jeden z tych, w których biegniesz i nie możesz dotrzeć do celu, a twoje nogi stają się coraz cięższe albo brniesz w śniegu. ‒ Au! ‒ wrzasnęła jakaś dziewczyna. ‒ Baranie, nadepnąłeś mi na palec! ‒ Przepraszam ‒ rzucił Myron, nadal próbując przecisnąć się przez tłum. Na ramieniu Myrona wylądowało wielkie łapsko i obróciło go. Ktoś mocno popchnął go od tyłu, o mało nie zwalając z nóg. Myron złapał równowagę i zobaczył grupkę jakby żywcem wziętą z telewizyjnego serialu Jersey Shore. Mnóstwo żelu na włosach, sztuczna opalenizna, wyskubane brwi, wydepilowane torsy i pozerskie muskuły. Na twarzach mieli szydercze grymasy, dziwne miny u facetów, którzy nieustannie się stroją i pielęgnują. Rąbniesz takiego w nos, to go zaboli, ale jeszcze bardziej będzie cierpiał z powodu zepsutej fryzury. Było ich czterech, pięciu, a może sześciu ‒ zlewali się w jedną masę, śliską i roztaczającą odór wody kolońskiej Axe ‒ i wyraźnie podniecała ich możliwość wykazania się męskością w obronie honoru palca jakiejś dziewczyny. Myron nadal próbował dyplomacji: ‒ Przepraszam, ludzie, to nagła sprawa. ‒ O, a gdzie się pali? ‒ powiedział jeden z pięknisiów. ‒ Widzisz gdzieś tu ogień, Vinny?

‒ Tak, gdzie ten pożar? ‒ zawtórował Vinny. ‒ Bo jakoś żadnego nie widzę. Widzisz jakiś, Slap? Zanim Slap zdążył coś powiedzieć, Myron go uprzedził: ‒ Ta, rozumiem. Nie ma pożaru. Słuchajcie, powtarzam: naprawdę bardzo mi przykro, ale strasznie się spieszę. Jednak Slap musiał powiedzieć swoje. ‒ Nie, ja też nie widzę tu ognia. Myron nie miał na to czasu. Ruszył ‒ do licha, nigdzie nie widać Kitty ‒ ale tamci zwarli szeregi. Piękniś, wciąż trzymający dłoń na ramieniu Myrona, zaczął zaciskać palce. ‒ Powiedz Sandrze, że ją przepraszasz. ‒ Nie słyszałeś, jak mówiłem, że naprawdę bardzo mi przykro? ‒ Do Sandry ‒ powtórzył tamten. Myron odwrócił się do dziewczyny, której ‒ sądząc po jej ubiorze i towarzystwie ‒ ojciec nie poświęcał wystarczająco dużo uwagi. Strząsnął z ramienia rękę irytującego osiłka. ‒ Naprawdę mi przykro, Sandro. Powiedział to, ponieważ to było najlepsze, co mógł zrobić: postarać się ułagodzić tamtych i ruszyć dalej. Jednak wiedział. Widział ich zaczerwienione twarze i szkliste oczy. Hormony działały. Dlatego obracając się do faceta, który go popchnął, Myron wcale się nie zdziwił na widok zbliżającej się do jego twarzy pięści. Bójki zwykle trwają kilka sekund, a te sekundy są połączeniem trzech rzeczy: zamieszania, chaosu i paniki. Kiedy człowiek widzi

zbliżającą się do jego twarzy pięść, zwykle reaguje przesadnie: próbuje uskoczyć albo cofnąć się poza jej zasięg. To błąd. Jeśli stracisz równowagę albo przestaniesz widzieć przeciwnika, znajdziesz się w jeszcze większym niebezpieczeństwie. Doświadczony napastnik często zadaje ciosy tylko po to ‒ nie żeby trafić, lecz zmusić przeciwnika do zajęcia mniej dogodnej pozycji. Tak więc Myron zrobił tylko lekki unik, odsuwając się o kilkanaście centymetrów. Jego prawa ręka już była uniesiona. Nie musisz parować uderzenia zamaszystym ciosem karate. Wystarczy lekko zmienić jego trajektorię. Tak właśnie zrobił Myron. Jego cel był prosty: unieszkodliwić faceta, robiąc jak najmniej zamieszania i szkód. Odparował cios, a potem złączył środkowy i wskazujący palec podniesionej ręki i błyskawicznym ruchem uderzył w szyję napastnika. Cios był celny. Śliczny Chłoptaś zabulgotał. Instynktownie poderwał obie ręce do szyi, zupełnie się odsłaniając. W normalnej walce ‒ jeśli coś takiego w ogóle istnieje ‒ w tym momencie Myron rozłożyłby go na dobre. Jednak teraz nie chciał tego robić. Chciał się stąd wydostać. Tak więc zamiast zadać kolejny cios, ominął faceta, usiłując

szybko zniknąć ze sceny. Jednak wszystkie drogi ucieczki były już zablokowane. Goście zatłoczonego klubu otoczyli ich, przyciągani widokiem bójki i pierwotną żądzą zobaczenia rannego lub okaleczonego bliźniego. Następna ręka złapała go za ramię. Myron ją strząsnął. Ktoś rzucił się na niego, łapiąc go za kostki i próbując przewrócić. Myron ugiął nogi w kolanach. Wyciągnął jedną rękę, łapiąc równowagę, odgiął palce drugiej i nasadą dłoni uderzył napastnika w nos. Ten natychmiast puścił jego nogi. Muzyka ucichła. Ktoś wrzasnął. Ludzie zaczęli się miotać. Niedobrze. Zamieszanie, chaos, panika w zatłoczonym klubie są spotęgowane i okropnie zaraźliwe. Ktoś zostaje przyduszony i zaczyna panikować. Zadaje cios. Ludzie się cofają. Widzowie, którzy cieszyli się względnym bezpieczeństwem biernych obserwatorów, teraz zdają sobie sprawę, że są w opałach. Zaczynają uciekać, wpadają na innych. Pandemonium. Ktoś uderzył Myrona w tył głowy. Myron się odwrócił. Ktoś uderzył go w brzuch. Instynktownie złapał napastnika za przegub. Możesz nauczyć się najskuteczniejszych chwytów i pobierać nauki u najlepszych, lecz to nie zastąpi wrodzonej koordynacji ruchowej. Jak mówili w czasach, kiedy grał w koszykówkę: „Wzrostu się nie nauczysz”. Tak jak nie nauczysz się koordynacji ruchowej, refleksu czy potrzeby rywalizacji, choćby twoi rodzice nie wiem jak tego

chcieli. Tak więc Myron Bolitar, urodzony sportowiec, złapał przegub ręki, która uderzyła go w brzuch, przyciągnął przeciwnika do siebie i wykorzystując jego impet, uderzył go przedramieniem w twarz. Napastnik padł. Kolejne wrzaski. Jeszcze większa panika. Myron odwrócił się i nad głowami uciekających ludzi zobaczył Może Kitty przy drzwiach. Ruszył ku niej, lecz znikła za plecami nadciągających bramkarzy, w tym dwóch z tych, którzy zdenerwowali Myrona, kiedy wchodził do klubu. Bramkarze ‒ a teraz było ich wielu ‒ kierowali się wprost na niego. Oho. ‒ Hej, chłopcy, spokojnie. ‒ Myron podniósł ręce, pokazując, że nie zamierza się z nimi bić. Kiedy podeszli bliżej, wciąż trzymał ręce w górze. ‒ To nie ja zacząłem. Jeden z nich próbował założyć mu nelsona, co było czystą amatorszczyzną. Myron gładko mu się wyślizgnął. ‒ Koniec zabawy, dobrze? Koniec... Trzej kolejni bramkarze rzucili się na niego jak zawodnicy rugby. Myron z łoskotem runął na podłogę. Jeden z nadbiegających usiadł na nim, ktoś inny kopał go po nogach. Siedzący na nim próbował muskularną ręką objąć jego szyję. Myron przycisnął brodę do piersi, blokując go. Tamten nadal

próbował, zbliżywszy twarz tak, że Myron poczuł jego nieświeży, przesycony zapachem hot doga oddech. Kolejny kopniak. Tamten jeszcze bliżej przysunął twarz. Myron przetoczył się na bok i uderzył w nią łokciem. Mężczyzna zaklął i go puścił. Gdy Myron usiłował wstać, poczuł, jak jakiś twardy metalowy przedmiot dotyka jego klatki piersiowej. Miał tylko ułamek sekundy, żeby zadać sobie pytanie, co to takiego. Potem jego serce eksplodowało. A przynajmniej tak mu się wydawało. Miał wrażenie, że coś w jego piersi wybuchło, jakby ktoś podłączył drut pod napięciem do każdego nerwu w jego ciele, wywołując całkowity paraliż układu przywspółczulnego. Jego kolana zmieniły się w watę. Ręce opadły i nie był w stanie stawić nawet najsłabszego oporu. Paralizator. Myron upadł jak ryba rzucona na pokład. Spojrzał w górę i zobaczył uśmiechającego się złośliwie Kulturystę Kyle'a, jak puszcza przycisk paralizatora. Ból ustąpił, ale tylko na moment. Otoczony przez swoich bramkarzy, zasłaniających go przed wzrokiem gości klubu, Kyle znów przytknął paralizator do klatki piersiowej Myrona i znów go poraził. Krzyk Myrona stłumiła ręka zaciskająca się na jego ustach. ‒ Dwa miliony woltów ‒ szepnął Kyle. Myron wiedział co nieco o paralizatorach. Należy naciskać spust tylko przez kilka sekund, nie dłużej, aby obezwładnić, ale nie

spowodować poważnych obrażeń. Jednak Kyle, z maniakalnym uśmiechem na ustach, nie przestawał. Trzymał wciśnięty przycisk. Ból narastał, stawał się nie do zniesienia. Całe ciało Myrona zaczęło się trząść i prężyć. Kyle nadal naciskał guzik. Nawet jeden z bramkarzy mruknął „Hej, Kyle?”, jednak Kyle nie przestawał, aż Myron zesztywniał i zapadł w ciemność. 6. Prawdopodobnie minęło zaledwie kilka sekund, zanim Myron poczuł, że ktoś go podnosi i strażackim chwytem przerzuca przez ramię. Oczy wciąż miał zamknięte, a ręce i nogi bezwładne. Bliski utraty przytomności, nadal był świadomy tego, gdzie się znajduje i co się z nim dzieje. Stracił czucie w całym ciele. Był wyczerpany i roztrzęsiony. Niosący go mężczyzna był wielki i muskularny. Myron usłyszał, że muzyka znów zaczęła grać, a ktoś zawołał do mikrofonu: ‒ Dobra, ludzie, przedstawienie skończone! Wracajmy do zaba-wy! Myron się nie ruszał, pozwalając, by mężczyzna go niósł. Nie stawiał oporu. Potrzebował czasu, by zebrać siły, dojść do siebie, zacząć planować. Drzwi otworzyły się i zamknęły, tłumiąc dźwięki muzyki. Przez zamknięte powieki Myron dostrzegł jaśniejsze światło. ‒ Teraz powinniśmy go tutaj rzucić, no nie, Kyle? ‒ powiedział niosący go wielkolud. ‒ Myślę, że ma dość, nie uważasz?

To był ten sam głos, który powiedział „Hej, Kyle?”, kiedy Myron został porażony. W tym głosie było słychać lekki przestrach. To się Myronowi nie spodobało. ‒ Połóż go, Brianie. Brian zrobił to zaskakująco delikatnie. Leżąc na podłodze i jeszcze nie otwierając oczu, Myron myślał szybko i już wiedział, co teraz zrobi. Będzie leżał z zamkniętymi oczami, udając, że jest nieprzytomny, i powoli przesuwając rękę do smartfona BlackBerry, który miał w kieszeni. Jeszcze w latach dziewięćdziesiątych, kiedy telefony komórkowe dopiero wchodziły do powszechnego użytku, Myron i Win opracowali wykorzystujący je i czasem ratujący życie system porozumiewania się: kiedy jeden z nich (czytaj: Myron) miał kłopoty, naciskał na swoim aparacie przycisk numer jeden szybkiego wybierania, a drugi (czytaj: Win) odbierał połączenie, wyłączał mikrofon i słuchał, interweniował lub przynajmniej pomagał przyjacielowi. W swoim czasie, piętnaście lat temu, ta sztuczka była czymś nowym, dziś była równie nowatorska jak Betamax. Co ‒ oczywiście ‒ oznaczało konieczność przeniesienia jej na wyższy poziom. Obecnie, dzięki przełomowym osiągnięciom nauki, Myron i Win mogli kontaktować się w znacznie bardziej efektywny sposób. Jeden z ekspertów Wina podrasował ich komórki tak, że teraz umożliwiały dwukierunkowe satelitarne

połączenia radiowe nawet w miejscach, gdzie nie działały telefony komórkowe, ponadto zawierały urządzenia nagrywające dźwięk i obraz oraz lokalizator GPS, dzięki któremu obaj wiedzieli z dokładnością do jednego metra, gdzie w każdej chwili znajduje się drugi z nich ‒ a wszystko to można było uruchomić jednym naciśnięciem guzika. Dlatego powoli przesuwał dłoń w kierunku kieszeni, w której spoczywał jego blackberry. Nie otwierając oczu, jęknął z udawanego bólu, po czym obrócił się tak, by jego dłoń znalazła się bliżej kieszeni... ‒ Szukasz tego? To był głos Kulturysty Kyle'a. Myron zamrugał i otworzył oczy. Podłoga pomieszczenia była pokryta rdzawoczerwonym linoleum. Ściany też były koloru kasztanowego. W pomieszczeniu stał stół, a na nim coś, co wyglądało na pudełko z chusteczkami higienicznymi. Nie było żadnych innych mebli. Myron spojrzał na Kyle'a. Ten uśmiechał się drwiąco. Trzymał w ręku telefon komórkowy Myrona. ‒ Dzięki ‒ powiedział Myron. ‒ Właśnie go szukałem. Możesz mi go rzucić. ‒ Och, nie sądzę. W pomieszczeniu byli jeszcze trzej inni bramkarze, wszyscy z ogolonymi głowami, napakowani sterydami i nadmiarem ćwiczeń w siłowni. Myron zauważył, że jeden z nich był lekko

przestraszony, i domyślił się, że to jego „tragarz”. ‒ Lepiej wrócę do wejścia i sprawdzę, czy wszystko tam w porządku ‒ powiedział wystraszony. ‒ Zrób to, Brianie ‒ odparł Kyle. ‒ Poważnie, jego przyjaciółka zapaśniczka, ta wystrzałowa laska, wie, że on tu jest. ‒ O nią się nie martw ‒ rzekł Kyle. ‒ Ja bym się martwił ‒ powiedział Myron. ‒ Słucham? Myron spróbował usiąść. ‒ Rzadko oglądasz telewizję, prawda, Kyle? Widziałeś, jak namierzają sygnał telefonu komórkowego i znajdują gościa? Cóż, tak właśnie jest teraz. Nie wiem, jak długo to jeszcze potrwa, ale... Trzymając komórkę wysoko w górze, z przebiegłym uśmiechem na ustach, Kyle nacisnął przycisk i patrzył, jak aparat się wyłącza. ‒ Mówiłeś coś? Myron nie odpowiedział. Przestraszony Wielkolud wyszedł. ‒ Po pierwsze ‒ rzekł Kyle, rzucając Myronowi jego portfel ‒ proszę wyprowadzić pana Bolitara z terenu klubu. Nie życzymy sobie, żeby kiedykolwiek pan tu wracał. ‒ Nawet jeśli obiecam nie nosić koszuli? ‒ Moi dwaj ludzie odprowadzą pana do tylnego wyjścia. Dziwny obrót sytuacji ‒ pozwalają mu odejść. Myron

postanowił udawać, że w to wierzy, i zobaczyć, czy to będzie takie łatwe. Łagodnie mówiąc, podchodził do tego sceptycznie. Dwaj bramkarze pomogli mu wstać. ‒ A co z moim telefonem komórkowym? ‒ Zostanie panu zwrócony, gdy opuści pan teren klubu ‒ odparł Kyle. Jeden z mężczyzn złapał prawą rękę Myrona, a drugi lewą. Wyprowadzili go na korytarz. Kyle podążył za nimi, zamykając za sobą drzwi. Kiedy wszyscy wyszli z pomieszczenia, powiedział: ‒ W porządku, już dobrze, to powinno wystarczyć. Myron ściągnął brwi. Kyle znowu otworzył drzwi. Dwaj bramkarze mocniej złapali Myrona i zaczęli go ciągnąć z powrotem. Kiedy się opierał, Kyle pokazał mu paralizator. ‒ Chcesz kolejne dwa miliony woltów? Myron nie chciał. Wrócił do kasztanowego pokoju. ‒ Co to ma znaczyć? ‒ To było na pokaz ‒ wyjaśnił Kyle. ‒ Proszę, przejdź w kąt pokoju. A kiedy Myron nie usłuchał, bramkarz pokazał mu paralizator. Myron cofnął się, nie odwracając się plecami do Kyle'a. Obok drzwi stał stół. Kyle i dwaj bramkarze podeszli do niego. Wyjęli z pudełka chirurgiczne rękawiczki. Myron patrzył, jak je zakładają. ‒ Pozwolę sobie zauważyć ‒ powiedział ‒ że kręcą mnie gumowe rękawiczki. Czy mam się pochylić?

‒ Mechanizm obronny ‒ stwierdził Kyle, z przesadnym entuzjazmem zakładając rękawiczki. ‒ Co takiego? ‒ Używasz humoru jako mechanizmu obronnego. Im bardziej się boisz, tym więcej trzaskasz dziobem. Bramkarz psychoanalityk, pomyślał Myron, co może potwierdzało słuszność uwagi Kyle'a. ‒ Pozwól, że wyjaśnię sytuację tak, żebyś nawet ty zrozumiał ‒ wesoło powiedział Kyle. ‒ Nazywamy to salą łomotu. Dlatego ma taki kolor. Krew nie plami ścian, jak się przekonasz. Kyle zamilkł i się uśmiechnął. Myron milczał. ‒ Mamy nagrane na taśmie, jak opuszczasz ten pokój. Jak pewnie się domyślasz, teraz kamera jest wyłączona. Tak więc oficjalnie opuściłeś to pomieszczenie o własnych siłach, stosunkowo nietknięty. Mamy także świadków, którzy zeznają, że napadłeś na nich, że zareagowaliśmy proporcjonalnie do zagrożenia, jakie stanowiłeś, oraz że to ty wywołałeś cały ten galimatias. Mamy długoletnich gości i pracowników klubu, którzy podpiszą każde oświadczenie, jakie im podsuniemy. Nikt nie poprze twoich oskarżeń. Jakieś pytania? ‒ Tylko jedno ‒ rzekł Myron. ‒ Naprawdę użyłeś słowa „galimatias”? Kyle wciąż się uśmiechał. ‒ Mechanizm obronny ‒ powtórzył.

Trzej bramkarze ustawili się, zaciskając pięści i napinając mięśnie. Myron cofnął się w kąt pokoju. ‒ I jaki jest twój plan, Kyle? ‒ zapytał. ‒ Bardzo prosty, Myronie. Zrobimy ci krzywdę. Jak dużą, to zależy od tego, jaki stawisz opór. W najlepszym razie wylądujesz w szpitalu. Przez jakiś czas będziesz sikał krwią. Może złamiemy ci parę kości. Jednak przeżyjesz i zapewne wydobrzejesz. Jeśli będziesz stawiał opór, użyję tego paralizatora, żeby cię obezwładnić To będzie bardzo bolało. A bicie będzie dłuższe i gorsze. Czy wyrażam się jasno? Zaczęli się zbliżać. Zaciskali pięści. Jeden pokręcił głową, rozluźniając mięśnie karku. Kulturysta Kyle nawet zdjął marynarkę. ‒ Nie chcę, żeby się ubrudziła ‒ wyjaśnił. ‒ Po co ma się zaplamić krwią. Myron wskazał palcem. ‒ A twoje spodnie? Kyle był teraz półnagi. Napiął mięśnie, robiąc tak zwaną szkatułę. ‒ O nie się nie martw. ‒ Och, ale ja się martwię ‒ zapewnił Myron. Potem, gdy tamci zaczęli się zbliżać, uśmiechnął się i skrzyżował ręce na piersi. Ten gest sprawił, że tamci przystanęli. ‒ Czy mówiłem wam o moim telefonie komórkowym? O

wbudowanym GPS-ie? I radiowej łączności satelitarnej? Wszystko włącza się przyciśnięciem jednego klawisza. ‒ Twój telefon jest wyłączony ‒ przypomniał Kyle. Myron pokręcił głową i wydał wibrujący dźwięk imitujący odgłos kwitujący błędną odpowiedź w teleturnieju. Z głośniczka jego komórki wydobył się głos Wina. ‒ Nie, Kyle, obawiam się, że nie. Trzej bramkarze zastygli. ‒ Pozwól, że wyjaśnię ci sytuację ‒ powiedział Myron, naśladując wesoły głos Kyle'a ‒ tak, żebyś nawet ty zrozumiał. Klawisz, który trzeba nacisnąć, żeby uruchomić wszystkie te nowoczesne ulepszenia? Już zgadłeś: to przycisk wyłączający telefon. Krótko mówiąc, wszystko, co zostało tu powiedziane, jest

nagrane. A GPS jest włączony. Jak daleko jesteś, Win? ‒ Właśnie przechodzę przez drzwi klubu. Ponadto włączyłem tryb konferencyjny i Esperanza słucha naszej rozmowy. Esperanzo? Włączył mikrofon. Z głośnika komórki popłynęła muzyka puszczana w klubie. ‒ Jestem przy bocznych drzwiach, przez które wywlekli Myrona ‒ powiedziała Esperanza. ‒ Och, i wiesz co? Spotkałam tu starego znajomego, policjanta Rolanda Dimonte'a. Przywitaj się z moim przyjacielem Kyle'em, Rolly. ‒ Lepiej, żebym za trzydzieści sekund zobaczył tu paskudną i nietkniętą gębę Bolitara, dupku ‒ warknął męski głos. Wystarczyło dwadzieścia sekund. *** ‒ Może to nie była ona? ‒ zastanawiał się Myron. Zanim Myron i Win wrócili do apartamentu w budynku Dakota, była druga rano. Siedzieli w jednym z tych pokoi, na które bogaci ludzie mówią „studio”, z drewnianymi meblami w stylu Ludwika któregoś, marmurowymi popiersiami, dużym zabytkowym globusem i półkami pełnymi oprawionych w skórę

pierwszych wydań. Myron zasiadł w pluszowym fotelu ze złotymi guzikami na poręczach. Zanim sytuacja w klubie została opanowana, Kitty znikła ‒ jeśli w ogóle tam była. Lex i Buzz także się zmyli. Win otworzył zamaskowane naklejonymi grzbietami książek drzwiczki regału, za którymi znajdowała się lodówka. Wyjął czekoladowy napój Yoo-hoo i rzucił go Myronowi. Ten złapał go i przeczytawszy instrukcję „potrząśnij”, wykonał polecenie. Win wyjął korek z karafki i nalał sobie porcję wyśmienitego koniaku o interesującej nazwie Last Drop. ‒ Może się pomyliłem? ‒ rzekł Myron. Win uniósł kieliszek i obejrzał zawartość pod światło. ‒ Chcę powiedzieć, że minęło szesnaście lat, no nie? ‒ ciągnął Myron. ‒ Jej włosy miały inny kolor. W pokoju było ciemno i patrzyłem tylko przez moment. Tak więc naprawdę, kiedy to wszystko zsumować, może nie widziałem ją. ‒ Nie widziałem jej ‒ poprawił go Win. Cały on. ‒ Ponadto to była Kitty ‒ dodał. ‒ Skąd wiesz? ‒ Znam cię. Nie popełniasz takich pomyłek. Inne błędy i owszem. Jednak nie takie. Win upił łyk koniaku. Myron wlał w siebie trochę yoo-hoo. Zimny, czekoladowy, słodki napój. Trzy lata temu Myron prawie

przestał go pić i zastąpił egzotycznymi gatunkami kawy, która zżera błonę śluzową żołądka. Kiedy wrócił do domu po stresującej pracy za granicą, znowu zaczął pić yoo-hoo, bardziej dla zdrowia niż z upodobania. Teraz znowu go polubił. ‒ Z jednej strony nie ma to żadnego znaczenia ‒ stwierdził. ‒ Kitty od dawna nie jest częścią mojego życia. Win kiwnął głową. ‒ A z drugiej? Brad. To była ta druga strona medalu, a właściwie pierwsza i najważniejsza pod każdym względem ‒ szansa, aby po tych wszystkich latach zobaczyć się i może pogodzić z młodszym bratem. Myron odczekał chwilę i usiadł wygodniej na fotelu. Win obserwował go i nic nie mówił. Wreszcie Myron przerwał ciszę. ‒ To nie może być przypadek. Kitty w tym samym klubie, a nawet w tej samej loży dla VIP-ów co Lex. ‒ To wydaje się mało prawdopodobne ‒ przyznał Win. ‒ Więc co robimy? ‒ Znajdziemy Lexa. I Kitty. Myron patrzył na etykietkę yoo-hoo i zastanawiał się, nie po raz pierwszy, co, do licha, oznaczają słowa „matrix mleczny”. Umysł gra na czas. Robi uniki, zwody, wynajduje nieistotne bzdury na opakowaniach napoju, a wszystko w nadziei, że uniknie nieuniknionego. Myślał o tym, kiedy po raz pierwszy skosztował tego napoju, w tamtym domu w Livingston w stanie New Jersey,

którego teraz był właścicielem, o tym, jak Brad zawsze też chciał się napić yoo-hoo, ponieważ Brad zawsze chciał robić to, co robił jego starszy brat Myron. Myślał o tym, jak godzinami trenował rzuty do kosza na podwórzu za domem, pozwalając Bradowi pełnić zaszczytną funkcję chłopca od podawania piłek, żeby on, Myron, mógł się skupić na rzucaniu. Myron spędził tam mnóstwo czasu, rzucając, biegając, odbierając podania od Brada, znów strzelając i biegając, godzina za godziną, i chociaż wcale tego nie żałował, musiał zastanawiać się nad priorytetami ‒ jak każdy wybitny sportowiec. Czy to, co podziwiamy i nazywamy „głębokim oddaniem”, nie było w rzeczywistości „obsesyjnym zaangażowaniem”? Co było w tym takiego godnego podziwu? Te rozmyślania przerwał mu sygnał telefonu komórkowego ‒ szarpiący nerwy dźwięk, który twórcy blackberry z niewiadomego powodu nazwali „Antylopą”. Myron spojrzał na wyświetlacz i wyłączył denerwujący sygnał. ‒ Możesz odebrać ‒ rzekł Win, wstając. ‒ I tak muszę wyjść. ‒ O drugiej trzydzieści rano? Powiesz mi, jak ona ma na imię? Win się uśmiechnął. ‒ Może później. *** Biorąc pod uwagę zapotrzebowanie na komputer na tym terenie, druga trzydzieści rano czasu wschodnioamerykańskiego ‒ czyli siódma trzydzieści rano w Angoli ‒ to praktycznie jedyna

pora, gdy Myron mógł złapać swoją narzeczoną, Terese Collins, chociaż tylko w przenośni. Włączył Skype'a, czyli internetowy odpowiednik wideotelefonu, i czekał. Po chwili pojawiło się okienko wideo, a na nim Terese. Poczuł lekki zawrót głowy i ciężar spadł mu z serca. ‒ Boże, ale jesteś piękna ‒ powiedział jej. ‒ Dobry początek. ‒ Zawsze tak zaczynam rozmowę. ‒ Ten komplement nigdy się nie starzeje. Terese wyglądała wspaniale, siedząc za biurkiem w białej bluzce, z rękami splecionymi tak, by widział pierścionek zaręczynowy, z ufarbowanymi na ciemno ‒ bo była naturalną blondynką ‒ włosami ściągniętymi w kucyk. Po kilku minutach rozmowy Myron rzekł: ‒ Dziś wieczorem byłem z klientem. ‒ Z kim? ‒ Z Lexem Ryderem. ‒ Mniejszą połową HorsePower? ‒ Lubię go. To porządny gość. Ponadto powiedział, że sekret udanego małżeństwa to szczerość.

‒ Kocham cię ‒ powiedziała Terese. ‒ Ja też cię kocham. ‒ Nie zamierzałam ci przerywać, ale uwielbiam to, że mogę tak o tym mówić. Nigdy tego nie robiłam. Jestem na to za stara. ‒ Zawsze mamy osiemnaście lat i czekamy, aż zacznie się życie ‒ rzekł Myron. ‒ To ckliwe. ‒ Lubię ckliwe kawałki. ‒ To prawda. Zatem Lex Ryder powiedział, że powinniśmy być wobec siebie szczerzy. A nie jesteśmy? ‒ Nie wiem. Ma pewną teorię dotyczącą wad. Uważa, że powinniśmy je sobie ujawniać, te najgorsze cechy naszych charakterów, ponieważ przez to jesteśmy bardziej ludzcy, a więc bliżsi sobie. Myron przekazał jej jeszcze kilka szczegółów tamtej rozmowy. ‒ To ma sens ‒ uznała Terese, kiedy skończył. ‒ Czy ja znam twoje wady? ‒ spytał. ‒ Myronie, pamiętasz, jak znaleźliśmy się w tamtym pokoju hotelowym w Paryżu? Zamilkł. Pamiętał. ‒ Więc tak ‒ powiedziała łagodnie ‒ znasz moje wady. ‒ Tak sądzę. ‒ Przesunął się na fotelu, usiłując usiąść dokładnie naprzeciwko kamery, żeby spojrzeć jej w oczy. ‒ Nie jestem pewny, czy ty znasz moje.

‒ Wady? ‒ powiedziała, udając zaskoczenie. ‒ Jakie wady? ‒ Na przykład często sikam. ‒ I myślisz, że o tym nie wiem? Zaśmiał się ‒ odrobinę za głośno. ‒ Myronie? ‒ Tak. ‒ Kocham cię. Nie mogę się doczekać, kiedy zostanę twoją żoną. Jesteś dobrym człowiekiem, może najlepszym, jakiego spotkałam w życiu. Prawda tego nie zmieni. Jeśli czegoś mi nie mówisz, to może jątrzyć lub gryźć, jak mówi Lex. Albo nie. Szczerość też bywa przeceniana. Tak więc nie dręcz się. I tak za ciebie wyjdę. Myron usiadł wygodniej. ‒ Czy wiesz, jaka jesteś wspaniała? ‒ To mnie nie obchodzi. Powiedz mi jeszcze raz, jaka jestem piękna. Lubię tego słuchać. 7. Downing Trzy właśnie zamykano. Win patrzył, jak goście wychodzą z klubu, mrugając w sztucznym świetle Manhattanu o czwartej rano. Czekał. Po kilku minutach zobaczył wielkiego faceta, który przedtem potraktował Myrona paralizatorem. Wielkolud ‒ Kyle ‒ wyrzucił kogoś na ulicę jak worek z praniem. Win zachował spokój. Wrócił myślami do niedawnych wydarzeń, gdy Myron znikł na kilka tygodni i

zapewne był torturowany, a on, Win, nie mógł mu pomóc ani nawet się zemścić. Przypomniał sobie to okropne uczucie bezsilności. Nie czuł się tak od czasów młodości na bogatym przedmieściu Filadelfii, gdy był dręczony i bity przez tych, którzy go nienawidzili. Wtedy poprzysiągł sobie, że już nigdy nie będzie się tak czuł. Potem zrobił wszystko, żeby dotrzymać przyrzeczenia. Teraz, jako dorosły człowiek, wciąż stosował tę zasadę. Jeśli ktoś cię uderzy, oddaj cios. Zmasowany odwet. W przemyślany sposób. Myron nie zawsze zgadzał się z tą doktryną. I dobrze. Byli przyjaciółmi, najlepszymi przyjaciółmi. Zabiliby, broniąc jeden drugiego. Jednak nie byli tacy sami. ‒ Cześć, Kyle! ‒ zawołał Win. Kyle spojrzał na niego i zrobił groźną minę. ‒ Masz chwilę na prywatną rozmowę? ‒ zapytał Win. ‒ Żartujesz sobie? ‒ Zwykle jestem wielkim żartownisiem, po prostu jak Dom DeLuise, ale nie, Kyle, dziś wieczorem nie żartuję. Chcę porozmawiać z tobą w cztery oczy. Kyle oblizał wargi. ‒ Tym razem bez telefonów komórkowych? ‒ Bez. I bez paralizatorów. Kyle się rozejrzał, sprawdzając, czy przysłowiowy horyzont jest czysty.

‒ Tamten gliniarz sobie poszedł? ‒ Już dawno. ‒ Więc tylko my dwaj? ‒ Tylko my dwaj ‒ powtórzył Win. ‒ W istocie, na samą myśl twardnieją mi sutki. Kyle przysunął się do niego. ‒ Nie obchodzi mnie, kogo znasz, pięknisiu ‒ warknął. ‒ Zamierzam skopać ci dupsko. Win uśmiechnął się i skinieniem ręki dał mu znak, żeby szedł pierwszy. ‒ Och, nie mogę się tego doczekać. *** Sen bywał dla Myrona ucieczką. Ale teraz nie. Godzinami leżał w łóżku, patrząc w sufit, bojąc się zamknąć oczy. Sen często przenosił go do miejsca, o którym powinien zapomnieć. Wiedział, że należy się z tym uporać ‒ pójść do psychologa lub innego specjalisty ‒ ale wiedział także, że tego nie zrobi. Banałem byłoby stwierdzenie, że lekarstwem na to jest Terese. Kiedy z nią spał, nocne koszmary trzymały się z daleka. Kiedy budzik sprawił, że wrócił do rzeczywistości, jego pierwsza myśl była tą samą, która towarzyszyła mu, gdy zamykał oczy: o Bradzie. To dziwne. Mijały dni, czasem tygodnie lub nawet miesiące, a on nie myślał o bracie. Ich separacja była niczym żałoba. Często mówi się nam w smutnych chwilach, że czas leczy rany. To bzdura. W rzeczywistości jesteś załamany, zasmucony i

zapłakany tak, że wydaje ci się, iż to nigdy się nie skończy ‒ aż dochodzisz do stanu, w którym zaczyna działać instynkt samozachowawczy. I przestajesz. Po prostu nie chcesz lub nie możesz robić tego nadal, ponieważ ból jest zbyt wielki. Blokujesz go. Negujesz. To jednak nie leczy rany. Widok Kitty zeszłej nocy przerwał tę fazę negacji i wytrącił Myrona z równowagi. I co teraz? To proste: porozmawiać z dwojgiem ludzi, którzy mogą mu coś powiedzieć o Kitty i Bradzie. Sięgnął po telefon i zadzwonił do swojego domu w Livingston w New Jersey. Jego rodzice przyjechali z tygodniową wizytą z Boca Raton. Odebrała matka. ‒ Halo? ‒ Cześć, mamo ‒ powiedział Myron. ‒ Jak się masz? ‒ Świetnie, złotko. A ty? Jej głos był niemal zbyt delikatny, jakby niewłaściwa odpowiedź mogła złamać jej serce. ‒ Też doskonale. ‒ Zamierzał zapytać ją o Brada, ale nie, to wymagało sporego taktu. ‒ Pomyślałem, że mógłbym zaprosić dzisiaj ciebie i tatę na kolację. ‒ Nie do Nero's ‒ zastrzegła. ‒ Nie chcę iść do Nero's. ‒ Dobrze. ‒ Nie mam ochoty na włoską kuchnię. Nero to Włoch. ‒ W porządku. Nie do Nero's.

‒ Masz to czasem? ‒ Co? ‒ Takie chwile, że nie jesteś w nastroju na jakiś rodzaj potraw? Na przykład jak ja teraz. Po prostu nie chcę jeść niczego włoskiego. ‒ No, zrozumiałem. A na jaki rodzaj potraw miałabyś ochotę? ‒ Możemy pójść do chińskiej restauracji. Na Florydzie nie podobają mi się chińskie restauracje. Za dużo tłuszczu. ‒ Jasne. Może u Baumgarta? ‒ Och, uwielbiam ich kurczaka kung pao. Jednak u Baumgarta? Co to za nazwa dla chińskiej restauracji? Brzmi jak nazwa jakiejś żydowskiej knajpy. ‒ Bo kiedyś nią była ‒ rzekł Myron. ‒ Naprawdę? Już co najmniej dziesięć razy wyjaśniał jej pochodzenie nazwy lokalu. ‒ Naprawdę muszę się streszczać, mamo. Będę w domu o osiemnastej. Powiedz ojcu. ‒ W porządku. Uważaj na siebie, złotko. Znowu ten czuły ton. Powiedział jej to samo. Kiedy się rozłączył, postanowił wysłać SMS do ojca z prośbą o potwierdzenie. Czuł się z tego powodu trochę nieswojo, jakby zdradzał matkę, ale jej pamięć... No cóż, dosyć już o negowaniu, no nie? Myron szybko wziął prysznic i się ubrał. Od powrotu z Angoli,

na dość stanowczą sugestię Esperanzy, uczynił spacer do miejsca pracy porannym rytuałem. Wszedł do Central Parku przy Zachodniej Siedemdziesiątej Drugiej i ruszył na południe. Esperanza uwielbiała spacerować, ale Myron nigdy za tym nie przepadał. Stawianie jednej nogi przed drugą, aby uporządkować myśli, uspokoić nerwy, wyluzować się lub osiągnąć podobny cel, nie było zgodne z jego temperamentem. Jednak Esperanza przekonała go, że to mu dobrze zrobi, i wymusiła na nim obietnicę, że spróbuje tego przez trzy tygodnie. Niestety, Esperanza myliła się, chociaż może to on za bardzo się nie przykładał. Myron przez większość czasu miał w uchu słuchawkę telefonu komórkowego i rozmawiał z klientami, energicznie gestykulując jak... hm, niemal wszyscy inni w parku. Jednak ta wielozadaniowość sprawiała, że czuł się lepiej, bardziej sobą. Mając tego świadomość, wetknął do ucha słuchawkę i zadzwonił do Suzze T. Odebrała po pierwszym sygnale. ‒ Znaleźliście go? ‒ zapytała. ‒ Znaleźliśmy. A potem zgubiliśmy. Słyszałaś o nocnym klubie Downing Trzy? ‒ Oczywiście. Oczywiście. ‒ Cóż, Lex był tam zeszłego wieczoru. ‒ Myron wyjaśnił, jak znalazł go w loży dla VIP-ów. ‒ Zaczął mówić o jątrzących sekretach i potrzebie otwarcia się.

‒ Czy powiedziałeś mu, że ten komentarz to nieprawda? ‒ Tak. ‒ I co on na to? ‒ Wtedy nam przerwano. ‒ Myron przeszedł obok dzieci baraszkujących w fontannie na placu zabaw Heckschera. Może w ten słoneczny dzień są gdzieś szczęśliwsze dzieciaki, ale w to wątpił. ‒ Muszę cię o coś zapytać. ‒ Już ci mówiłam, to jego dziecko. ‒ Nie o to. Zeszłego wieczoru w klubie przysiągłbym, że widziałem Kitty. Cisza. Myron przystanął. ‒ Suzze? ‒ Jestem. ‒ Kiedy ostatnio ją widziałaś? ‒ zapytał Myron. ‒ Jak dawno temu uciekła z twoim bratem? ‒ Przed szesnastoma laty. ‒ Więc odpowiedź brzmi: szesnaście lat temu. ‒ A więc wydawało mi się, że ją widziałem? ‒ Tego nie powiedziałam. Prawdę mówiąc, założę się, że to była ona. ‒ Zechciałabyś to wyjaśnić? ‒ Masz pod ręką komputer? ‒ Nie. Idę piechotą do biura jak jakiś głupi zwierzak.

Powinienem dotrzeć tam mniej więcej za pięć minut. ‒ Zapomnij o tym. Możesz złapać taksówkę i podjechać do szkoły? I tak chciałam ci coś pokazać. ‒ Kiedy? ‒ Zaraz zaczynam lekcję. Za godzinę? ‒ Dobrze. ‒ Myronie? ‒ Tak? ‒ Jak wyglądał Lex? ‒ Nieźle. ‒ Mam złe przeczucia. Boję się, że to schrzanię. ‒ Nie zrobisz tego. ‒ Zawsze to robię, Myronie. ‒ Nie tym razem. Twój agent na to nie pozwoli. ‒ Nie pozwoli ‒ powtórzyła i niemal zobaczył, jak pokręciła głową. ‒ Gdyby powiedział to ktoś inny, pomyślałabym, że to najgłupsza rzecz, jaką słyszałam, jednak w twoich ustach... nie, przykro mi, ale to jednak głupie. ‒ Zobaczymy się za godzinę. Myron przyspieszył kroku i skierował się do budynku LockHorne ‒ tak, Win nazywał się Windsor Home Lockwood i jak mawiano w szkole, sam dodaj dwa do dwóch ‒ po czym wjechał windą na jedenaste piętro. Wysiadł z niej wprost do recepcji MB Reps. Czasem, gdy jadące windą dzieci nacisnęły niewłaściwy

guzik i drzwi się otworzyły, wrzeszczały na widok tego, co tam widziały. Wielką Cyndi. Nadzwyczajną recepcjonistkę MB Reps. ‒ Dzień dobry, panie Bolitar! ‒ zawołała piskliwym głosikiem jak dziewczynka na widok swojego idola z „Teen Beat”. Wielka Cyndi miała metr dziewięćdziesiąt i niedawno zakończyła czterodniową dietę oczyszczającą, więc ważyła tylko sto pięćdziesiąt pięć kilo. Dłonie miała jak poduchy, a jej głowa przypominała żużlobetonowy bloczek. ‒ Hej, Wielka Cyndi. Nalegała, żeby tak ją nazywał, nigdy po prostu Cyndi czy, hm, Wielka, i chociaż znała go od lat, uparcie nazywała go panem Bolitarem. Odgadł, że Wielka Cyndi czuje się dziś lepiej. Dieta popsuła jej zazwyczaj niezmiennie dobry humor i ostatnio raczej warczała, niż mówiła. Jej makijaż, zwykle kojarzący się z wczesnymi filmami w technikolorze, stał się kontrastowo czarnobiały i był czymś pośrednim między subkulturą gotyku z lat dziewięćdziesiątych a stylem zespołu Kiss z lat siedemdziesiątych. Teraz, jak zawsze, jej makijaż wyglądał tak, jakby ktoś położył na jej twarzy sześćdziesiąt cztery kredki świecowe i włączył przepływowy ogrzewacz powietrza. Wielka Cyndi zerwała się na równe nogi i chociaż Myrona już nie szokowały jej stroje ‒ obcisłe topy i kostiumy z lycry ‒ na widok tego o mało nie cofnął się o krok. Jej suknia być może była z

szyfonu, ale wyglądała tak, jakby jej właścicielka próbowała owinąć swoje ciało proporczykami pozostałymi po hucznej zabawie. Pasy materiału wyglądającego jak purpurowo-różowawa bibułka zaczynały się powyżej biustu i spiralnie schodziły niżej, mijając biodra i kończąc się o wiele za wysoko na udach. Materiał był w wielu miejscach rozdarty i zwisał jak coś, co miał na sobie Bruce Banner po przeistoczeniu się w Hulka. Uśmiechnęła się do niego i odwróciła na pięcie, tak że Ziemia o mało nie wypadła z orbity. Na plecach w pobliżu kości ogonowej jej suknia miała rozcięcie w kształcie diamentu. ‒ Podoba się panu? ‒ zapytała Wielka Cyndi. ‒ Chyba tak. Wielka Cyndi odwróciła się do niego, oparła dłonie na okrytych bibułkowatym materiałem biodrach i wydęła usta. ‒ Chyba? ‒ Jest wspaniała. ‒ Sama ją zaprojektowałam. ‒ Masz talent. ‒ Sądzi pan, że spodoba się Terese? Myron otworzył usta, zamknął je i przełknął ślinę. O rany. ‒ Niespodzianka! ‒ wykrzyknęła Wielka Cyndi. ‒ Sama zaprojektowałam suknie druhen. To mój prezent ślubny dla was. ‒ Jeszcze nie ustaliliśmy daty ślubu. ‒ Prawdziwa moda wytrzymuje próbę czasu, panie Bolitar. Tak

się cieszę, że się panu podoba. Chciałam, aby były w kolorze morskiej piany, ale fuksja jest cieplejsza. Bardziej pasują mi raczej ciepłe kolory. Myślę, że Terese także, nie sądzi pan? ‒ Sądzę ‒ bąknął Myron. ‒ Ona przepada za fuksjami. Wielka Cyndi obdarzyła go szerokim uśmiechem, ukazując drobne ząbki w swojej olbrzymiej paszczy, na którego widok dzieci uciekały z krzykiem. Też się uśmiechnął. Boże, uwielbiał tę wielką stukniętą babę. Myron wskazał na drzwi po lewej. ‒ Jest tam Esperanza? ‒ Tak, panie Bolitar. Mam ją zawiadomić, że pan przyszedł? ‒ Nie trzeba, dziękuję. ‒ Zechce jej pan powiedzieć, że za pięć minut może przyjść do przymiarki? ‒ Powiem jej. Myron lekko zapukał do drzwi i wszedł. Esperanza siedziała za biurkiem. Miała na sobie suknię w kolorze fuksji, chociaż z rozdarciami w strategicznych miejscach wyglądała w niej jak Raquel Welch w Milion lat przed naszą erą. Myron stłumił chichot. ‒ Jedno słowo komentarza i umrzesz ‒ syknęła Esperanza. ‒ Moi? ‒ Myron usiadł. ‒ Myślę jednak, że w sukni koloru morskiej piany byłoby ci lepiej. Niedobrze ci w ciepłych kolorach. ‒ Mamy spotkanie w południe ‒ przypomniała. ‒ Do tego czasu wrócę i miejmy nadzieję, że zdążysz się przebrać. Wypłynęły gdzieś karty kredytowe Lexa?

‒ Nie. Nie patrzyła na niego, z odrobinę przesadnym skupieniem studiując jakiś dokument leżący na biurku. ‒ A więc ‒ rzekł z wymuszoną nonszalancją Myron ‒ o której dotarłaś wczoraj do domu? ‒ Nie martw się, tatusiu, zdążyłam przed godziną policyjną. ‒ Nie to miałem na myśli. ‒ Jasne. Myron spojrzał na gąszcz trywialnych, lecz prawdziwych rodzinnych zdjęć na jej biurku. ‒ Chcesz o tym porozmawiać? ‒ Nie, doktorze Phil, nie chcę. ‒ W porządku. ‒ I nie rób takiej świętoszkowatej miny. Wczoraj wieczorem nie zrobiłam niczego złego, tylko flirtowałam. ‒ Nie przyszedłem cię osądzać. ‒ Ale i tak to robisz. Dokąd wychodzisz? ‒ Do szkoły tenisa Suzze. Widziałaś Wina? ‒ Chyba jeszcze nie przyszedł. Myron złapał taksówkę i pojechał na zachód, w kierunku rzeki Hudson. Szkoła tenisa Suzze T. mieściła się niedaleko Chelsea Piers w czymś, co wyglądało jak gigantyczna biała bańka i może naprawdę nią było. Gdy wchodziło się na korty, czuło się w uszach ciśnienie powietrza nadymającego tę bańkę. Były tam cztery korty,

wszystkie zajęte przez młode kobiety, nastolatki lub dziewczynki grające w tenisa z instruktorami. Suzze była na boisku numer jeden, pomimo ósmego miesiąca ciąży ucząc dwie ogorzałe od słońca nastolatki z blond włosami zawiązanymi w kucyki, jak podbiegać do siatki. Na korcie numer dwa ćwiczono forhend, na trzecim bekhend, a na czwartym serwy. Ktoś położył w rogach boiska koła do hula-hoop jako tarcze. Suzze zauważyła Myrona i dała mu znak, żeby chwilkę zaczekał. Myron wrócił do poczekalni z widokiem na korty. Były tam mamusie, wszystkie w białych strojach do tenisa. To jedyny sport, którego kibice lubią się ubierać tak jak zawodnicy, jakby ktoś miał ich nagle wywołać z trybun na kort. Jednak ‒ chociaż Myron wiedział, że to politycznie niepoprawne ‒ jest coś podniecającego w widoku mamuśki w tenisowym stroju. Tak więc patrzył. Nie gapił się, na to był zbyt wyrafinowany. Ale patrzył. Pożądanie, jeśli to nim było, szybko mu przeszło. Matki zbyt uważnie śledziły postępy córek, jakby od każdego uderzenia zależało ich życie. Patrząc przez panoramiczne okno na Suzze, widząc, jak śmieje się z jedną ze swoich uczennic, przypomniał sobie matkę Suzze, która używała takich określeń, jak „motywowana” lub „skupiona”, ukrywając pod nimi coś, co powinno być uznane za wrodzone okrucieństwo. Niektórzy uważają, że tacy rodzice wariują, ponieważ żyją życiem swoich dzieci, ale tak nie jest, ponieważ nie byliby tak nieczuli. Matka

Suzze chciała stworzyć tenisistkę, i kropka, uważając, że najlepszą drogą do tego jest niszczenie wszystkiego, co mogłoby dać jej córce radość lub poczucie własnej wartości, i całkowicie uzależniając ją od tego, w jaki sposób macha rakietą. Pokonałaś przeciwniczkę, jesteś dobra. Przegrałaś, jesteś nikim. Nie tylko skąpiła jej miłości, tłumiła też wszelkie poczucie własnej wartości. Myron dorastał w czasach, gdy ludzie o wszystkie swoje problemy obwiniali rodziców. Wielu ze skarżących się po prostu nie umiało spojrzeć w lustro i pogodzić się z prawdą. Pokolenie pokrzywdzonych, szukających winy w każdym i wszędzie, tylko nie w sobie. Jednak sytuacja Suzze T. była inna. Widział jej udrękę i lata zmagań, gdy usiłowała buntować się przeciwko wszystkiemu, co związane z tenisem, chcąc zrezygnować z kariery, a jednocześnie kochając ten sport. Kort stał się dla niej izbą tortur i jedynym miejscem ucieczki, co trudno było pogodzić. Co w końcu, niemal nieuchronnie, doprowadziło do narkotyzowania się i innych autodestrukcyjnych działań, aż nawet Suzze, która akurat miała podstawy, by kogoś obwiniać, spojrzała w lustro i znalazła odpowiedź. Myron usiadł i zaczął kartkować jakiś magazyn tenisowy. Pięć minut później uczennice zaczęły schodzić z kortów. Ich uśmiechy zgasły, gdy opuściły schronienie nadmuchanego namiotu, a głowy pochyliły się pod karcącymi spojrzeniami matek. Suzze wyszła za nimi. Jakaś matka zatrzymała ją, ale Suzze szybko zakończyła

rozmowę. Nie zwalniając kroku, przeszła obok Myrona i skinęła na niego, żeby szedł za nią. Ruchomy cel, pomyślał Myron. Rodzicom trudniej ją złapać. Skierowała się do swojego gabinetu i zamknęła za Myronem drzwi. ‒ Nie jest tak, jak powinno być ‒ powiedziała. ‒ Z czym? ‒ Ze szkołą. ‒ Wygląda na to, że masz tłum klientów ‒ zauważył Myron. Suzze opadła na fotel za biurkiem. ‒ Wydawało mi się, że to wspaniały pomysł, szkoła tenisa dla najlepszych zawodniczek, w której będą mogły oddychać, żyć i nabrać ogłady. Podkreślałam rzecz oczywistą, że dzięki temu będą lepiej przystosowane i szczęśliwsze, a jednocześnie staną się lepszymi tenisistkami. ‒ I co? ‒ Cóż, kto wie, jaki będzie rezultat? Jednak prawdę mówiąc, moja koncepcja się nie sprawdza. One nie są lepszymi tenisistkami. Najlepszymi zawodniczkami zostają proste dziewczyny nieinteresujące się sztuką, teatrem, muzyką czy nawiązywaniem

przyjaźni. To te, które chcą cię wdeptać w ziemię, zniszczyć, nie okazując litości. To one wygrywają. ‒ Naprawdę w to wierzysz? ‒ A ty nie? Myron nie odpowiedział. ‒ I rodzice też to widzą. Ich dzieci są tu szczęśliwsze. Nie wypalą się szybko, ale lepsze tenisistki wyjeżdżają na obozy treningowe. ‒ To krótkowzroczne myślenie ‒ rzekł Myron. ‒ Może. Jeśli jednak wypalą się w wieku dwudziestu pięciu lat, to cóż, wtedy i tak już prawie kończą karierę. One chcą wygrywać teraz. My to wiemy, prawda, Myronie? Oboje byliśmy dobrymi sportowcami, ale trudno ci wejść do czołówki, jeśli nie masz instynktu zabójcy, który czyni cię wybitnym zawodnikiem, chociaż nie lepszym człowiekiem. ‒ Chcesz powiedzieć, że my tacy byliśmy? ‒ spytał. ‒ Nie, ja miałam moją mamę. ‒ A ja? Suzze się uśmiechnęła. ‒ Pamiętam, jak oglądałam finałowy mecz NCAA, w którym grałeś w drużynie Duke. Wyraz twojej twarzy... wolałbyś zginąć, niż przegrać. Przez chwilę oboje się nie odzywali. Myron patrzył na trofea sportowe, błyszczące puchary przypominające o sukcesach Suzze.

‒ Naprawdę zeszłej nocy widziałeś Kitty? ‒ zapytała w końcu. ‒ Tak. ‒ A twojego brata? Myron pokręcił głową. ‒ Może Brad tam był, ale go nie widziałem. ‒ Czy myślisz to samo co ja? Myron poruszył się na fotelu. ‒ Myślisz, że to Kitty umieściła ten komentarz „Nie jego”? ‒ Uważam, że to możliwe. ‒ Nie wyciągajmy pochopnych wniosków. Mówiłaś, że masz coś, co chcesz mi pokazać. W związku z Kitty. ‒ Racja. ‒ Suzze zaczęła przygryzać wargę, czego nie robiła od lat. Myron czekał, dając jej czas do namysłu. ‒ No więc po naszej wczorajszej rozmowie zaczęłam szukać. ‒ Czego szukać? ‒ Sama nie wiem, Myronie ‒ odparła lekko zniecierpliwiona. ‒ Czegoś, jakiejś wskazówki, czegokolwiek. ‒ W porządku. Zaczęła stukać w klawiaturę komputera. ‒ Zaczęłam przeglądać moją stronę na Facebooku, gdzie umieszczono ten kłamliwy wpis. Czy wiesz, w jaki sposób ludzie zbierają się na twojej stronie? ‒ Zakładam, że po prostu się wpisują. ‒ Właśnie. Tak więc postanowiłam zrobić coś, co sugerowałeś.

Zaczęłam szukać dawnych chłopaków, rywalek z kortu i zwolnionych z pracy muzyków, kogoś, kto mógł żywić do nas urazę. ‒ I? Suzze wciąż stukała w klawisze. ‒ I zaczęłam sprawdzać ludzi, którzy niedawno wpisali się na stronę fanów. No wiesz, mam teraz czterdzieści pięć tysięcy znajomych. Tak więc zajęło to trochę czasu. Jednak w końcu... Kliknęła myszką i czekała. ‒ W porządku, tutaj. Natknęłam się na profil osoby, która wpisała się trzy tygodnie temu. Pomyślałam, że to trochę dziwne, szczególnie w świetle tego, co mi powiedziałeś o ostatniej nocy. Skinęła na Myrona, który wstał i obszedł biurko, żeby spojrzeć na ekran. Gdy zobaczył nazwisko wypisane pogrubioną czcionką na górze profilu, wcale się nie zdziwił. Kitty Hammer Bolitar. 8. Kitty Hammer Bolitar. Gdy znowu znalazł się sam w swoim biurze, Myron uważnie przyjrzał się stronie na Facebooku. Kiedy zobaczył fotografię zamieszczoną w profilu, nie miał żadnych wątpliwości: to jego szwagierka. Starsza, oczywiście. Ze śladami upływu czasu. Jej uroda byłej tenisistki nieco przyblakła, ale twarz wciąż miała śliczną. Przez chwilę patrzył na zdjęcie i próbował opanować

nienawiść, którą zawsze czuł, kiedy o niej myślał. Kitty Hammer Bolitar. Weszła Esperanza i bez słowa usiadła obok niego. Ktoś mógłby sądzić, że Myron chce być sam, ale Esperanza wiedziała lepiej. Spojrzała na ekran. ‒ Nasza pierwsza klientka ‒ powiedziała. ‒ Mhm. Czy widziałaś ją wczoraj wieczorem w klubie? ‒ Nie. Słyszałam, jak ją wołasz, ale zanim się odwróciłam, już jej nie było. Myron przejrzał ogłoszenia na stronie. Nieliczne. Ludzi grających w Mafia Wars, Farmville lub proponujących udział w quizach. Zobaczył, że Kitty ma czterdzieści cztery znajome osoby. ‒ Najpierw wydrukujmy listę jej znajomych i zobaczmy, czy jest wśród nich ktoś, kogo znamy ‒ zaproponował. ‒ Dobrze. Myron najechał na ikonę albumu fotograficznego nazwanego Brad i Kitty ‒ Love Story. Potem zaczął przeglądać zdjęcia, a Esperanza stała przy nim. Przez długą chwilę milczeli oboje. Myron klikał, patrzył i znów klikał. Życie. Oto, co widział. Żartował sobie z tych portali społecznościowych i nie wchodził na nie, uważając korzystanie z nich za dziwactwo, a nawet lekkie zboczenie, tymczasem teraz, oglądając zdjęcie po zdjęciu, widział ni mniej, ni więcej, tylko życie, a raczej dwa żywoty. Swojego brata i Kitty.

Patrzył, jak Brad i Kitty się starzeją. Były tam fotografie na wydmie w Namibii, z kanionu w Katalonii, zwiedzania Wyspy Wielkanocnej, wspierania biednych w Cusco, skoków z nadmorskich skał we Włoszech, wędrówki po Tasmanii, prac wykopaliskowych w Tybecie. Na niektórych fotografiach, na przykład tych z mieszkańcami górskich wiosek w Birmie, Kitty i Brad nosili miejscowe stroje. Na innych szorty i sandały. Prawie zawsze mieli plecaki. Często pozowali przytuleni policzkami tak, że ich uśmiechy niemal zlewały się w jeden. Brad wciąż miał grzywę niesfornych czarnych kędziorów, czasem tak długą i zmierzwioną, że można go było wziąć za rastafarianina. Niewiele się zmienił ten jego brat. Myron przyjrzał się jego nosowi i zauważył, że ten jest teraz nieco bardziej zakrzywiony ‒ a może tylko mu się wydawało. Kitty schudła. Wydawała się jednocześnie żylasta i krucha. Myron klikał dalej. Prawda wyglądała tak ‒ z czego powinien się cieszyć ‒ że Brad i Kitty promienieli na każdym zdjęciu. ‒ Wyglądają na cholernie szczęśliwych ‒ zauważyła Esperanza, jakby czytając w jego myślach. ‒ Mhm. ‒ To jednak zdjęcia z wakacji. O niczym nie świadczą. ‒ To nie wakacje ‒ rzekł Myron. ‒ To ich życie. Boże Narodzenie w Sierra Leone. Święto Dziękczynienia w Sitka na Alasce. Jakieś święto w Laosie. Jako swój obecny adres

Kitty podała „Zapomniane zakątki kuli ziemskiej”, a jako zawód „Była nieszczęśliwa nadzieja tenisa, a obecnie szczęśliwy nomada próbujący naprawiać świat”. Esperanza wskazała ten wpis i zrobiła gest sugerujący, że zbiera jej się na wymioty. Kiedy skończyli przeglądać pierwszy album, wrócił do spisu. Były tam jeszcze dwa inne albumy ‒ jeden zatytułowany Moja rodzina, a drugi Najlepsze w naszym życiu ‒ nasz syn Mickey. ‒ Trzymasz się? ‒ zapytała Esperanza. ‒ Jasne. ‒ Więc przejrzyjmy to. Myron kliknął folder z Mickeyem i załadowały się zdjęcia poglądowe w postaci małych ikonek. Przez moment tylko patrzył, trzymając dłoń na myszy. Esperanza się nie odzywała. Potem, niemal machinalnie, zaczął przeglądać zdjęcia chłopca, zaczynając od tych ukazujących Mickeya jako noworodka, a kończąc na zrobionych zapewne niedawno, na których chłopiec miał około piętnastu lat. Esperanza pochyliła się i uważnie oglądała kolejne zdjęcia. ‒ Mój Boże ‒ szepnęła w pewnej chwili. Myron nic nie powiedział. ‒ Cofnij ‒ poleciła. ‒ Do którego? ‒ Wiesz, do którego. Wiedział. Wrócił do zdjęcia Mickeya grającego w koszykówkę.

Było sporo zdjęć, na których grał w kosza ‒ w Kenii, Serbii, Izraelu ‒ ale na tym Mickey wykonywał rzut z daleka. Miał rękę zgiętą w przegubie i trzymał piłkę na wysokości czoła. Wyższy od niego przeciwnik próbował zablokować rzut, ale na pewno nie zdołał. Mickey wykonywał unik, owszem, ale jednocześnie szykował się do rzutu z odskoku, wychodząc poza zasięg jego wyciągniętej ręki. Myron niemal widział, jak piłka szybuje w powietrzu, lekko wirując. ‒ Mogę stwierdzić oczywisty fakt? ‒ zapytała Esperanza. ‒ Proszę. ‒ To twój rzut. To mogłoby być twoje ulubione zdjęcie. Myron nie odpowiedział. ‒ Tylko że ty w jego wieku robiłeś sobie trwałą. ‒ To nie była trwała. ‒ No pewnie, to były naturalne kędziory, które rozprostowały się, gdy skończyłeś dwadzieścia dwa lata. Cisza. ‒ Ile może mieć teraz lat? ‒ spytała Esperanza. ‒ Piętnaście. ‒ Wydaje się wyższy od ciebie. ‒ Może jest. ‒ Niewątpliwie to Bolitar. Ma twoją budowę ciała, ale oczy twojego ojca. Podobają mi się jego oczy. Są pełne wyrazu. Myron nic nie powiedział. Patrzył na zdjęcia bratanka, którego

nigdy nie spotkał. Próbował uporządkować miotające nim emocje, ale w końcu po prostu im się poddał. ‒ A więc jaki będzie nasz następny krok? ‒ spytała Esperanza. ‒ Znajdziemy ich. ‒ Po co? Myron uznał to pytanie za retoryczne, a może nie miał na nie dobrej odpowiedzi. Tak czy inaczej, milczał. Gdy Esperanza wyszła, Znów obejrzał zdjęcia Mickeya, tym razem wolniej. Kiedy skończył, nacisnął ikonę wiadomości. Pojawiło się zdjęcie z profilu Kitty. Napisał do niej wiadomość, skasował ją i napisał jeszcze raz. Nie mógł znaleźć właściwych słów. Jak zawsze. Ponadto wiadomość była za długa, zawierała zbyt dużo wyjaśnień, usprawiedliwień oraz dywagacji i za często używał w niej zwrotu „z drugiej strony”. Tak więc spróbował po raz trzeci, ograniczając się do trzech słów. Proszę, wybacz mi. Popatrzył na nią, pokręcił głową, a potem, zanim zdążył zmienić zdanie, nacisnął ikonkę „wyślij”. *** Win się nie pojawił. Miał gabinet wyżej, w narożniku piętra zajmowanego przez Lock-Horne Securities, lecz gdy Myron przez dłuższy czas był niedysponowany, przenosił się (dosłownie i w przenośni) do MB Reps, żeby wspierać Esperanzę i zapewniać klientów, że nadal są w dobrych rękach.

Nie było niczego niezwykłego w tym, że Win nie przyszedł i się nie skontaktował. Często znikał ‒ wprawdzie ostatnio rzadziej, ale jeśli to robił, to zazwyczaj oznaczało to coś niedobrego. Myron miał ochotę zadzwonić do niego, ale jak wcześniej przypomniała mu Esperanza, nie był ich matką. Resztę dnia spędził z klientami. Jeden był zły, ponieważ niedawno został sprzedany. Drugi był zły, gdyż chciał być sprzedany. Inna klientka była zła, ponieważ musiała pojechać na premierę filmu zwykłym samochodem, chociaż obiecano jej luksusową limuzynę. Następny klient był zły (zauważcie ogólny trend), ponieważ zatrzymał się w hotelu w Phoenix i nie mógł znaleźć klucza do swojego pokoju. ‒ Dlaczego używają tych głupich kart zamiast kluczy, Myronie? Pamiętasz czasy, gdy dawali ci takie duże klucze z breloczkami? Tamtych nigdy nie gubiłem. Dopilnuj, żeby od tej pory umieszczali mnie w hotelach, w których mają prawdziwe klucze. ‒ Jasne ‒ obiecał Myron. Agent musiał grać wiele ról ‒ negocjatora, przewodnika, przyjaciela, doradcy finansowego (co przeważnie robił Win), pracownika biura nieruchomości i biura podróży, asystenta, taryfikatora, specjalisty od kreowania marki, szofera, niani, rodzica ‒ ale klientom najbardziej podobało się to, że agent bardziej troszczył się o ich interesy niż oni sami. Dziesięć lat temu, podczas

trudnych negocjacji z właścicielem drużyny, pewien klient spokojnie powiedział Myronowi: „Nie traktuję osobiście tego, co on mówi”, na co Myron odparł: „Cóż, ale pański agent tak”. Klient się uśmiechnął. „I dlatego nigdy pana nie opuszczę”. Co doskonale podsumowuje relacje najlepszego agenta z jego utalentowanymi klientami. O osiemnastej Myron zjechał na bardzo dobrze znaną mu ulicę podmiejskiego raju znanego jako Livingston w stanie New Jersey. Jak większość przedmieść Manhattanu, Livingston początkowo było wsią uważaną za zapadłą dziurę, aż na początku lat sześćdziesiątych ktoś uświadomił sobie, że znajduje się niecałą godzinę od wielkiego miasta. Wtedy rozpoczęła się niepowstrzymana inwazja dwukondygnacyjnych domków jednorodzinnych. W ostatnich kilku latach McMansions ‒ czytaj: zobaczmy, ile metrów kwadratowych domu uda się zmieścić na

jak najmniejszym kawałku ziemi ‒ uczyniły poważne wyłomy w ich szeregach, ale jeszcze nie na jego ulicy. Kiedy Myron zajechał przed znajomy dom, drugi za zakrętem, ten, w którym mieszkał prawie przez całe życie, frontowe drzwi się otworzyły i stanęła w nich jego matka. Nie tak dawno ‒ jeszcze kilka lat temu ‒ na jego widok przebiegłaby po betonowym podjeździe, jakby to był pas startowy, a on był powracającym z niewoli jeńcem. Dziś została przy drzwiach. Pocałował ją w policzek i uściskał. Poczuł jej lekkie drżenie spowodowane chorobą Parkinsona. Ojciec stał za nią, patrząc i czekając, jak to miał w zwyczaju, aż przyjdzie jego kolej. Myron i jego cmoknął w policzek, jak zwykle, ponieważ zawsze tak robił. Tak, ucieszyli się na jego widok, owszem, w jego wieku powinien już do tego przywyknąć, ale nie przywykł, i co z tego? Sześć lat temu, kiedy jego ojciec wreszcie zakończył pracę w magazynie w Newark i przeszedł na emeryturę, rodzice postanowili przeprowadzić się na południe, do Boca Raton, a Myron odkupił od nich dom. Owszem, zawodowo zajmujący się psychiatrią drapaliby się po głowach i mamrotali coś o niedorozwoju lub nieprzeciętej pępowinie, ale Myron uważał, że to praktyczne rozwiązanie. Jego rodzice często przyjeżdżali i potrzebowali jakiegoś lokum. Ponadto była to dobra inwestycja, a Myron nie miał żadnej nieruchomości. Mógł przyjeżdżać tutaj,

kiedy chciał uciec z miasta, i mieszkać w apartamencie Wina, kiedy nie chciał. Myron Bolitar, mistrz samousprawiedliwień. A co tam. Ostatnio odnowił dom, unowocześniając łazienki, malując ściany na bardziej neutralny kolor i przerabiając kuchnię ‒ a przede wszystkim, żeby mama i tata nie musieli pokonywać schodów, Myron zmienił swój pokój na dole w sypialnię. Pierwszą reakcją mamy było: „Czy to nie obniży wartości nieruchomości?”. Kiedy zapewnił ją, że nie ‒ chociaż tak naprawdę nie miał pojęcia ‒ zadomowiła się tam. Telewizor był włączony. ‒ Co oglądacie? ‒ zapytał Myron. ‒ Twój ojciec i ja już niczego nie oglądamy na żywo. Użyliśmy tego urządzenia DMV do nagrania programów. ‒ DVR ‒ poprawił ojciec. ‒ Dziękuję, panie Telewizja, panie Ed Sullivan, panie i panowie. DMV czy DVR, obojętne. Nagrywamy program, Myronie, a potem oglądamy go, pomijając reklamy. To oszczędza czas. Postukała się palcem w skroń, pokazując, że robiąc tak, wykazują się inteligencją. ‒ I co oglądaliście? ‒ Ja niczego nie oglądałem ‒ powiedział z naciskiem ojciec. ‒ Tak, ten oto pan Wyrafinowany nigdy nie ogląda telewizji. I

mówi to człowiek, który chce kupić sobie zbiorową edycję Carol Burnett Show i wciąż tęskni za programami z Deanem Martinem. Ojciec tylko wzruszył ramionami. ‒ Twoja matka ‒ ciągnęła, lubiąc mówić w trzeciej osobie ‒ jest o wiele nowocześniejsza, znacznie bardziej na czasie i ogląda reality show. Podajcie mnie do sądu, ale tak właśnie funkcjonuję. W każdym razie zamierzam napisać list do tej Kourtney Kardashian. Czy wiesz, kim ona jest? ‒ Udam, że wiem. ‒ Nie udawaj. Nie wiesz. To żaden wstyd. Natomiast to wstyd, że ona wciąż jest z tym pijanym idiotą w pastelowym wdzianku, w którym wygląda jak ogromne wielkanocne pisklę. Przecież to śliczna dziewczyna. Powinna znaleźć kogoś lepszego, nie sądzisz? Myron zatarł ręce. ‒ Kto jest głodny? Pojechali do Baumgarta i zamówili kurczaka kung pao oraz kilka zakąsek. Rodzice zwykle zajadali z apetytem zawodników rugby, lecz teraz stracili apetyt i jedli powoli, jakby nagle postanowili się ograniczać. ‒ Kiedy poznamy twoją narzeczoną? ‒ spytała matka. ‒ Wkrótce. ‒ Sądzę, że powinieneś wyprawić huczne wesele. Jak Khloe i Lamar. Myron spojrzał pytająco na ojca. Ten wyjaśnił:

‒ Khloe Kardashian. ‒ Bo Kris i Bruce poznali Lamara przed ślubem ‒ dodała matka ‒ a on i Khloe ledwo się znali! Natomiast ty znasz Terese od lat. ‒ Tak jakby. ‒ Gdzie zamierzacie zamieszkać? ‒ zapytała matka. ‒ Ellen ‒ znacząco powiedział ojciec. ‒ Cii. Gdzie? ‒ Nie wiem ‒ odparł Myron. ‒ Nie chcę się wtrącać ‒ zaczęła matka, co niewątpliwie stanowiło wstęp do wtrącania się ‒ ale ja nie zostawiałabym sobie naszego starego domu. Chcę powiedzieć, że nie mieszkałabym w nim. To po prostu dziwactwo, taki wybór. Powinieneś mieć swój dom, nowy. ‒ El... ‒ zaczął ojciec. ‒ Zobaczymy, mamo. ‒ Ja tylko mówię. Kiedy skończyli, Myron odwiózł ich do domu. Matka przeprosiła, mówiąc, że jest zmęczona i chce się na chwilę położyć. ‒ Porozmawiajcie sobie, chłopcy. Myron z niepokojem spojrzał na ojca. Ten odpowiedział mu spojrzeniem mówiącym, żeby się nie obawiał. Kiedy matka zamykała za sobą drzwi, ojciec uniesionym palcem nakazał synowi milczenie. Po chwili Myron usłyszał cichy głos, zapewne należący do któregoś z Kardashianów, mówiący: „O Boże, gdyby ta suknia

była jeszcze ciut bardziej wyzywająca, dziwki wyglądałyby przy tobie jak zakonnice”. Ojciec wzruszył ramionami. ‒ Ma na ich punkcie obsesję. To nieszkodliwe. Poszli na drewnianą werandę na tyłach. Zbudowanie jej zajęło niemal rok i była tak solidna, że wytrzymałaby tsunami. Usiedli na ogrodowych fotelach z wyblakłymi obiciami i patrzyli na podwórze, które dla Myrona wciąż było boiskiem do gry w minirugby. Godzinami grali tu z Bradem. Rozwidlone drzewo było pierwszą bazą, trwale zbrązowiały od słońca trawniczek drugą, a trzecią stanowił tkwiący w ziemi głaz. Jeśli naprawdę mocno uderzyli piłkę, lądowała w warzywniku pani Diamond, która wychodziła w czymś, co nazywano fartuchem, i wrzeszczała, żeby nie wchodzili na jej teren. Myron usłyszał śmiech ludzi bawiących się trzy domy dalej. ‒ Lubetkinowie urządzili grilla? ‒ Lubetkinowie wyprowadzili się cztery lata temu ‒ rzekł ojciec. ‒ I kto się tam wprowadził? Ojciec wzruszył ramionami. ‒ Ja już tu nie mieszkam. ‒ Mimo to. Kiedyś zapraszano nas na każdego grilla. ‒ Wtedy to były nasze czasy ‒ westchnął ojciec. ‒ Gdy nasze dzieci były małe, a my znaliśmy wszystkich sąsiadów i mieliśmy dzieciaki chodzące do tej samej szkoły i grające w jednej drużynie.

Teraz przyszła kolej na innych. Tak powinno być. Trzeba się z tym pogodzić. Myron ściągnął brwi. ‒ A zazwyczaj to ty jesteś delikatny. Ojciec zachichotał. ‒ No tak, przepraszam. Więc skoro odgrywam tę nową rolę, co jest nie tak? Myron darował sobie pytanie „skąd wiesz”, ponieważ jaki miałoby sens? Ojciec nosił białą koszulkę polo, chociaż nie grał w golfa. Z dekoltu sterczały mu siwe włosy. Spoglądał w dal, wiedząc, że Myron nie lubi kontaktu wzrokowego. Myron postanowił rzucić się na głęboką wodę. ‒ Miałeś ostatnio jakieś wieści od Brada? Jeśli ojciec był zaskoczony, słysząc, jak Myron wypowiada imię brata ‒ pytając o niego ojca po raz pierwszy od ponad piętnastu lat ‒ to tego nie okazał. Upił łyk mrożonej herbaty i udał, że się zastanawia. ‒ Dostaliśmy e-mail, och, chyba miesiąc temu. ‒ Gdzie wtedy był? ‒ W Peru. ‒ A Kitty? ‒ Co z nią? ‒ Czy była z nim? ‒ Tak zakładam. ‒ Teraz ojciec odwrócił się i spojrzał na niego.

‒ Dlaczego pytasz? ‒ Myślę, że wczoraj wieczorem widziałem Kitty w Nowym Jorku. Ojciec usiadł prosto. ‒ Sądzę, że to możliwe. ‒ Czy nie skontaktowaliby się, gdyby tu byli? ‒ Może. Wyślę im e-mail z zapytaniem. ‒ Możesz to zrobić? ‒ Pewnie. Zechcesz mi powiedzieć, o co chodzi? Myron powiedział, że nie ma pewności. Szukając Lexa Rydera, zobaczył Kitty. Ojciec słuchał i kiwał głową. Kiedy Myron skończył, ojciec zapytał: ‒ Rzadko miewam od nich wieści. Czasem raz na kilka miesięcy. Jednak wszystko jest w porządku z twoim bratem. Myślę, że był szczęśliwy. ‒ Był? ‒ Słucham? ‒ Powiedziałeś: „był szczęśliwy”. Dlaczego nie powiedziałeś: Jest szczęśliwy”? ‒ Te jego ostatnie e-maile były... sam nie wiem... inne. Bardziej formalne. Bardziej informacyjne. Z drugiej strony nie jesteśmy sobie bliscy. Nie zrozum mnie źle, kocham go. Kocham go tak samo jak ciebie. Jednak nie jesteśmy sobie bliscy. Znów upił łyk herbaty.

‒ Kiedyś byliście ‒ rzekł Myron. ‒ Nie, wcale nie. Oczywiście, kiedy był mały, wszyscy stanowiliśmy większą część jego życia. ‒ I co się zmieniło? Ojciec się uśmiechnął. ‒ Obwiniasz Kitty. Myron milczał. ‒ Myślisz, że ty i Terese będziecie mieli dzieci? ‒ zapytał ojciec. Ta nagła zmiana tematu zaskoczyła Myrona. Nie wiedział, co odpowiedzieć na to pytanie. ‒ To delikatna sprawa ‒ rzekł powoli. Terese nie mogła mieć dzieci. Nie mówił o tym rodzicom, ponieważ dopóki nie namówi jej na wizyty u dobrych lekarzy, nie zaakceptuje tego. Tak czy inaczej, to nie była odpowiednia chwila na omawianie tej sprawy. ‒ Jesteśmy już trochę starzy, ale kto wie. ‒ Cóż, w każdym razie pozwól, że coś ci powiem o rodzicielstwie, coś, czego nie znajdziesz w poradnikach i periodykach dla rodziców. ‒ Ojciec nachylił się do niego. ‒ My, rodzice, ogromnie przeceniamy swoje znaczenie. ‒ Jesteś skromny. ‒ Nie, nie jestem. Wiem, że uważasz mnie i matkę za nadzwyczajnych rodziców. Cieszę się. Naprawdę. Może dla ciebie tacy byliśmy, chociaż zapomniałeś o wielu złych rzeczach. ‒ Na przykład?

‒ Nie zamierzam teraz wspominać moich błędów. Zresztą nie o tym mówimy. Zapewne byliśmy dobrymi rodzicami, jak większość. A większość rodziców stara się, jak może, i jeśli popełniają błędy, to dlatego, że za bardzo się starają. Prawda jednak wygląda tak, że my, rodzice, jesteśmy jak mechanicy samochodowi. Potrafimy wyregulować auto i dopilnować, żeby miało odpowiednie płyny, możemy sprawdzić pracę silnika, stan oleju, przygotować je dojazdy. Jednak samochód to samochód. Kiedy się zjawia, jest to jaguar, toyota lub prius. Nie zamienisz toyoty w jaguara. Myron się skrzywił. ‒ Toyoty w jaguara? ‒ Wiesz, co chcę powiedzieć. Zdaję sobie sprawę, że to nie najlepsze porównanie, i widzę teraz, że zabrzmiało to, jakbym osądzał, że jaguar jest lepszy od toyoty lub innego samochodu. Nie jest. Po prostu jest inny i przystosowany do innych potrzeb. Jedne dzieci są nieśmiałe, inne otwarte, jedne są molami książkowymi, a inne sportowcami, rozmaicie. Sposób, w jaki się je wychowuje, niewiele ma z tym wspólnego. Oczywiście można wpajać wartości i tak dalej, lecz jeśli próbuje się zmieniać to, co już jest, zwykle wyrządza się szkody. ‒ Kiedy próbuje się zmienić toyotę w jaguara? ‒ Nie cwaniakuj. Niedawno, przed wyjazdem do Angoli i w zupełnie innych

okolicznościach, Terese używała dokładnie takich samych argumentów. Natura jest ważniejsza niż wychowanie, twierdziła. To zarówno pocieszało go, jak i martwiło, jednak teraz, siedząc na werandzie z ojcem, Myron nie chciał w to uwierzyć. ‒ Brad i tak nie zostałby w domu i nie osiadł gdzieś na stałe ‒ rzekł ojciec. ‒ Zawsze ciągnęło go w świat. Urodzony włóczykij. Koczownik, jak jego przodkowie. Dlatego twoja matka i ja pozwoliliśmy mu odejść. Jako mali chłopcy byliście doskonałymi sportowcami. Ty uwielbiałeś współzawodnictwo, Brad nie, nienawidził tego. To nie czyni go lepszym czy gorszym, tylko innym. Boże, jestem zmęczony. Dość. Zakładam, że masz dobry powód, aby po tylu latach próbować odnaleźć brata? ‒ Mam. ‒ To dobrze. Ponieważ pomimo tego, co powiedziałem, świadomość, że jesteście skłóceni, to jedno z największych zmartwień w moim życiu. Miło byłoby wiedzieć, że się pogodziliście. Zapadła cisza. Przerwał ją dzwonek komórki Myrona. Sprawdził numer na wyświetlaczu i ze zdziwieniem odkrył, że dzwoni Roland Dimonte, nowojorski policjant, który pomógł mu poprzedniego wieczoru wydostać się z Downing Trzy. Dimonte był długoletnim znajomym, czasem sprzymierzeńcem, a czasem przeciwnikiem. ‒ Muszę odebrać ‒ powiedział Myron.

Ojciec dał mu znak, żeby to zrobił. ‒ Halo? ‒ Bolitar? ‒ warknął Dimonte. ‒ Myślałem, że on przestał wycinać te swoje numery. ‒ Kto? ‒ Wiesz kto. Gdzie, do diabła, jest ten psychol Win? ‒ Nie wiem. ‒ No to lepiej go znajdź. ‒ Dlaczego, co się dzieje? ‒ Mamy cholernie wielki problem, ot co. Znajdź go natychmiast. 9. Myron spoglądał przez zabezpieczone metalową siatką okno sali pogotowia. Roland Dimonte stał po jego lewej stronie. Śmierdział tytoniem do żucia i czymś, co mogło być kwaskowatym odorem taniej wody po goleniu Hai Karate. Chociaż urodził się i wychował w Hell's Kitchen na Manhattanie, Dimonte lubił styl miejskiego kowboja i teraz miał na sobie obcisłą błyszczącą koszulę zapinaną na zatrzaski oraz buty w tak krzykliwym kolorze, jakby ukradł je cheerleaderce drużyny San Diego Chargers. Był ostrzyżony w obciachową „płetwę”, wzorowaną na fryzurze pewnego byłego hokeisty, który obecnie wygłaszał barwne komentarze na antenie lokalnej stacji telewizyjnej. Myron czuł na sobie wzrok Dimonte'a.

Na wznak na łóżku leżał Kulturysta Kyle, szef bramkarzy z Downing Trzy, szeroko otwartymi oczami spoglądając w sufit. W co najmniej trzech miejscach miał podłączone rurki. ‒ Co mu się stało? ‒ zapytał Myron. ‒ Doznał licznych obrażeń ‒ odparł Dimonte. ‒ Najpoważniejszy uraz to odbita nerka. Lekarz mówi, że jest to spowodowane, cytuję, „precyzyjnym i silnym uderzeniem w powłoki brzuszne”. Ironia losu, nie uważasz? ‒ Dlaczego? ‒ No cóż, nasz przyjaciel przez jakiś czas będzie sikał krwią. Może przypominasz sobie zeszły wieczór. Dokładnie to ofiara zamierzała zrobić tobie. Dimonte skrzyżował ręce na piersi, aby podkreślić wagę tych słów. ‒ I co, myślisz, że ja mu to zrobiłem? Dimonte ściągnął brwi. ‒ Udawajmy przez moment, że nie jestem odmóżdżonym

kretynem, dobrze? ‒ W ręku trzymał pustą puszkę po coli. Wypluł do niej tytoniowy sok. ‒ Nie, nie sądzę, że ty to zrobiłeś. Obaj wiemy, kto to zrobił. Myron ruchem głowy wskazał łóżko. ‒ A co powiedział Kyle? ‒ Zeznał, że został napadnięty. Kilku facetów wpadło do klubu i rzucili się na niego. Nie widział ich twarzy, nie potrafi ich zidentyfikować, nie chce wnosić skargi. ‒ Może tak było? ‒ I może jedna z moich byłych żon powie mi, że nie chce już ode mnie alimentów. ‒ Co mam ci powiedzieć, Rolly? ‒ Myślałem, że masz go pod kontrolą. ‒ Nie wiesz na pewno, że to Win. ‒ Obaj wiemy, że to Win. Myron cofnął się o krok od okna. ‒ Pozwól, że ujmę to inaczej: nie masz żadnych dowodów na to, że to był Win. ‒ Pewnie, że mam. Na banku naprzeciwko klubu jest kamera. Obejmuje cały teren. Zarejestrowała Wina podchodzącego do naszego obficie umięśnionego przyjaciela. Porozmawiali chwilę, po czym obaj wrócili do klubu. ‒ Dimonte urwał i spojrzał w dal. ‒ Dziwne. ‒ Co?

‒ Win zazwyczaj jest ostrożniejszy. Chyba się starzeje i zaczyna popełniać błędy. Raczej nie, pomyślał Myron. ‒ A co z nagraniami z kamer w środku klubu? ‒ A co ma być? ‒ Powiedziałeś, że Win i Kyle wrócili do klubu. Co widać na nagraniach z kamer w środku? Dimonte znów splunął do puszki, usilnie starając się ukryć to, co zdradzała mowa jego ciała. ‒ Wciąż nad tym pracujemy. ‒ Hm, udawajmy przez moment, że nie jestem odmóżdżonym kretynem, dobrze? ‒ zaproponował Myron. ‒ Zniknęły, wiesz? Kyle mówi, że musieli zabrać je ci goście, którzy go napadli. ‒ To wydaje się logiczne. ‒ Spójrz na niego, Bolitar. Myron zrobił to. Kyle wciąż wpatrywał się w sufit, miał załzawione oczy. ‒ Kiedy znaleźliśmy go wczoraj w nocy, paralizator, którym cię załatwił, leżał obok niego na podłodze. Bateria była rozładowana. Kyle trząsł się jak katatonik, narobił w gacie. Przez dwanaście godzin nie mógł wykrztusić słowa. Pokazałem mu zdjęcie Wina, a on zaczął tak szlochać, że lekarz musiał podać mu środek uspokajający.

Myron znów spojrzał na Kyle'a. Pomyślał o paralizatorze, o błysku w oczach, z jakim Kyle naciskał spust, i o tym, jak niewiele brakowało, aby on, Myron, leżał na tym łóżku. Potem odwrócił się i spojrzał na Dimonte'a. ‒ Och. Strasznie. Mu. Współczuję ‒ wycedził. Dimonte tylko pokręcił głową. ‒ Mogę już iść? ‒ zapytał Myron. ‒ Wracasz do apartamentu Wina? ‒ Tak. ‒ Mamy tam człowieka, który na niego czeka. Kiedy się zjawi, chcę z nim pogawędzić. *** ‒ Dobry wieczór, panie Bolitar. ‒ Dobry wieczór, Vladimirze ‒ powiedział Myron, mijając portiera budynku Dakota i przechodząc przez słynną bramę z kutego żelaza. Stał przed nią policyjny radiowóz przysłany przez Dimonte'a. Kiedy Myron wszedł do apartamentu Wina, światła były przyciemnione. Win z kieliszkiem koniaku w ręku siedział w skórzanym klubowym fotelu. Myron nie zdziwił się na jego widok. Jak większość budynków o bogatej historii, kamienica Dakota miała sekretne podziemne przejścia. Jedno z nich, które pokazał mu Win, zaczynało się w piwnicy wieżowca w pobliżu Columbus Avenue, a inne w odległym o kwartał domów miejscu przy Central Parku.

Myron był pewny, że Vladimir doskonale wiedział, iż Win tu jest, ale nic nie powie. Policjanci nie dawali Vladimirowi bożonarodzeniowej premii. ‒ A ja myślałem, że zeszłej nocy ruszyłeś szukać przypadkowego seksu. Teraz dowiedziałem się, że poszedłeś pobić Kyle'a. Win się uśmiechnął. ‒ Kto mówi, że nie zrobiłem obu tych rzeczy? ‒ To nie było konieczne. ‒ Seks? No cóż, nigdy nie jest, ale to nikogo nie powstrzymuje, nieprawdaż? ‒ Zabawne. Win splótł palce. ‒ Czy myślisz, że jesteś pierwszym, którego Kyle zawlókł do tego pomalowanego na czerwono pokoju, czy tylko pierwszym, któremu udało się stamtąd wydostać bez wizyty w szpitalu? ‒ Zatem to zły facet. I co z tego? ‒ To bardzo zły facet. W ciągu ostatniego roku trzy oskarżenia o pobicie, i za każdym razem świadkowie z klubu pomagali mu się wywinąć. ‒ I dlatego ty się tym zająłeś? ‒ Tak właśnie robię. ‒ To nie należy do twoich obowiązków. ‒ Jednak bardzo lubię to robić. Nie było sensu tego roztrząsać.

‒ Dimonte chce z tobą pogadać. ‒ Jestem tego świadomy. Jednak ja nie chcę rozmawiać z nim. Dlatego mój adwokat skontaktuje się z nim za jakieś pół godziny i powie, że jeśli nie ma nakazu aresztowania, nie będzie żadnej rozmowy. Koniec opowieści. ‒ Czy to coś da, jeśli powiem, że nie powinieneś był tego robić? ‒ Zaczekaj ‒ rzekł Win, znacząco gestykulując. ‒ Zanim zaczniesz, pozwól, że nastroję moje skrzypce. ‒ A właściwie to co mu zrobiłeś? ‒ Znaleźli paralizator? ‒ zapytał Win. ‒ Tak. ‒ Gdzie? ‒ Jak to „gdzie”? Obok niego. ‒ Obok? ‒ powtórzył Win. ‒ Och, no cóż. Widocznie w końcu zdołał go sobie wyjąć. Zapadła cisza. Myron otworzył lodówkę i wyjął yoo-hoo. Na ekranie telewizora przewijał się znak graficzny płytki Blu-ray. ‒ Jak to ujął Kyle? ‒ powiedział lekko zarumieniony Win, poruszając dłonią tak, że koniak zawirował w kieliszku. ‒ Przez jakiś czas będzie sikał krwią. Może ma parę złamanych kości. Ale w końcu wydobrzeje. ‒ Jednak nic nie powie. ‒ Och nie, nikomu nic nie powie. Myron usiadł.

‒ Jesteś przerażający. ‒ Cóż, nie lubię się chwalić. ‒ Jednak to nie było rozsądne. ‒ Mylisz się, to było bardzo rozsądne. ‒ Jak to? ‒ Musisz pamiętać o trzech rzeczach. Po pierwsze ‒ Win uniósł palec ‒ nigdy nie krzywdzę niewinnych, tylko tych, którzy najbardziej na to zasługują. Kyle pasował do tej kategorii. Po drugie ‒ wystawił następny palec ‒ robię to, żeby nas chronić. Im większy budzę strach, tym jesteśmy bezpieczniejsi. Myron o mało się nie uśmiechnął. ‒ To dlatego pozwoliłeś sfilmować się przez tę kamerę po drugiej stronie ulicy? Chciałeś, żeby wszyscy wiedzieli, że to ty? ‒ I znów powiem, że nie lubię się chwalić, ale cóż, tak. I po trzecie ‒ Win uniósł trzeci palec ‒ zawsze robię to z innych powodów niż zemsta. ‒ Takich jak sprawiedliwość? ‒ Takich jak zdobywanie informacji. ‒ Win wziął pilota i skierował go w stronę telewizora. ‒ Kyle był tak uprzejmy, że dostarczył mi wszystkie nagrania z zeszłej nocy. Spędziłem większość dnia, przeglądając je i szukając na nich Kitty oraz Brada Bolitara. Myron odwrócił się do ekranu. ‒ I co?

‒ Jeszcze je przeglądam, ale z tego co widzę, nie wygląda to dobrze. ‒ Wyjaśnij ‒ poprosił Myron. ‒ Po co wyjaśniać, skoro mogę pokazać? ‒ Win nalał koniaku do drugiego kieliszka i podsunął go Myronowi, ale ten pokręcił głową. Win wzruszył ramionami, postawił kieliszek obok swojego i nacisnął guzik odtwarzania na pilocie. Znak znikł z ekranu, pojawiła się kobieta. Win włączył stopklatkę. ‒ To najlepszy widok jej twarzy. Myron się nachylił. Jedną z fascynujących cech takich nagrań jest to, że są robione przez kamery umieszczone wysoko, tak że rzadko uzyskuje się wyraźny obraz twarzy. Wydaje się to niekonsekwentne, ale może nie ma lepszego rozwiązania. Ten obraz był trochę niewyraźny, w zbliżeniu, i Myron wyobraził sobie, że ktoś wykadrował i powiększył jej twarz. Tak czy owak, to rozwiewało wszelkie wątpliwości co do jej tożsamości. ‒ W porządku, więc teraz wiemy, że to jest Kitty ‒ powiedział. ‒ A co z Bradem? ‒ Nigdzie go nie widać. ‒ Zatem co, używając twojego sformułowania, nie wygląda dobrze? Win się zastanowił. ‒ No cóż, być może mówiąc, że nie wygląda to dobrze, niedostatecznie jasno opisałem sytuację.

‒ A jak powinieneś ją opisać? Win postukał się w brodę palcem wskazującym. ‒ Jako naprawdę bardzo złą. Myrona przeszedł dreszcz. Odwrócił się do ekranu. Win nacisnął inny guzik pilota i kamera pokazała ujęcie z daleka. ‒ Kitty weszła do klubu o dwudziestej drugiej trzydzieści z około dziesięcioma innymi osobami. Konkretnie ze świtą Lexa. Była tam, w turkusowej bluzce, blada. Kamera wideo robiła zdjęcia co dwie lub trzy sekundy, dając slapstikowy efekt, jak książeczka z szybko przewracanymi kartkami lub stare kroniki filmowe. ‒ To ujęcie z pokoiku obok loży dla VIP-ów o dwudziestej drugiej czterdzieści siedem. Niedługo przed tym, zanim przyszedłem tam z Esperanzą, pomyślał Myron. Win nacisnął guzik przewijania, a potem znów zatrzymał obraz. Ta kamera też znajdowała się wysoko i trudno było dojrzeć twarz Kitty. Była z jakąś kobietą i facetem o długich włosach zawiązanych w kucyk. Myron ich nie rozpoznał. Facet z kucykiem trzymał coś w ręku. Może sznur. Win nacisnął guzik odtwarzania i aktorzy tego małego dramatu ożyli. Kitty wyciągnęła rękę, kucyk pochylił się nad nią i owinął... nie, nie sznurem... jej biceps i zawiązał. Potem dwoma palcami postukał w jej rękę i wyjął strzykawkę. Myron przygnębiony patrzył, jak Kucyk z wprawą wbija igłę w rękę Kitty, naciska tłoczek i

rozluźnia opaskę uciskową. ‒ Oo ‒ sapnął Myron. ‒ To coś nowego, nawet jak na nią. ‒ Tak. Z kokainistki awansowała na heroinistkę. Imponujące ‒ przyznał Win. Myron pokręcił głową. Powinien być wstrząśnięty, ale niestety nie był. Pomyślał o zdjęciach na Facebooku, szerokich uśmiechach, rodzinnych wycieczkach. Mylił się. To nie było życie, tylko kłamstwo. Jedno wielkie, cholerne kłamstwo. Cała Kitty. ‒ Myronie? ‒ Tak? ‒ Nie to jest najgorsze ‒ powiedział Win. Myron tylko spojrzał na starego przyjaciela. ‒ To nie będzie przyjemny widok. Win nie miał skłonności do przesady. Myron znów odwrócił się do ekranu i czekał, aż Win wciśnie guzik odtwarzania. Nie odrywając oczu od ekranu, odstawił yoo-hoo na ławę i wyciągnął rękę. Win jakiś czas temu nalał mu koniak do kieliszka. Myron wziął go teraz, upił łyk, zamknął oczy i pozwolił, by palący trunek spłynął mu do żołądka. ‒ Przesunę o czternaście minut ‒ rzekł Win. ‒ Krótko mówiąc, pokażę kilka minut przed tym, zanim zauważyłeś ją wchodzącą do loży dla VIP-ów. Win wreszcie nacisnął przycisk odtwarzania. Pojawił się obraz tego samego pokoiku widzianego z wysoka. Jednak tym razem

znajdowały się w nim tylko dwie osoby: Kitty oraz mężczyzna z długim kucykiem. Rozmawiali. Myron zaryzykował i zerknął na Wina. Z jego twarzy, jak zawsze, niczego nie dało się wyczytać. Na ekranie Kucyk złapał Kitty za włosy. Myron patrzył. Kitty zaczęła całować szyję mężczyzny, przesuwając się w dół i rozpinając mu koszulę, aż jej głowa znikła z kadru. Mężczyzna odchylił głowę do tyłu, uśmiechał się. ‒ Wyłącz to ‒ powiedział Myron. Ekran pociemniał. Myron zamknął oczy. Czuł jednocześnie przejmujący żal i wściekłość. Krew pulsowała mu w skroniach. Opuścił głowę i ukrył twarz w dłoniach. Win był tam, stojąc nad nim i trzymając dłoń na jego ramieniu. Nic nie mówił, tylko czekał. Po długiej chwili Myron otworzył oczy i się wyprostował. ‒ Znajdziemy ją ‒ powiedział. ‒ Choćby nie wiem co, znajdziemy ją. *** ‒ Wciąż ani śladu Lexa ‒ powiedziała Esperanza. Po kolejnej nieprzespanej nocy Myron siedział za biurkiem. Był cały obolały. Łupało go w głowie. Esperanza siedziała naprzeciwko niego, a Wielka Cyndi opierała się o framugę drzwi, uśmiechając się w sposób, jaki ktoś z zaburzeniami widzenia mógłby nazwać wstydliwym. Wbiła się w błyszczący fioletowy kostium Batgirl, będący o kilka numerów większą repliką tego, który uczynił sławną występującą w starym serialu telewizyjnym

Yvonne Craig. Wydawało się, że kostium pęka w szwach. Wielka Cyndi miała długopis za jednym uchem, a w drugim słuchawkę. ‒ Nie użył swojej karty kredytowej ‒ poinformowała Esperanza ‒ ani telefonu komórkowego. W rzeczy samej, poprosiłam naszego starego znajomego z telekomunikacji, żeby spróbował namierzyć GPS jego smartfona. Ma wyłączony aparat. ‒ Rozumiem. ‒ Mamy także bardzo dobre powiększenie twarzy tego faceta z kucykiem, który, hm, tak przyjaźnił się z Kitty w Downing Trzy. Wielka Cyndi za kilka godzin pójdzie z tym zdjęciem do klubu i przesłucha personel. Myron spojrzał na Wielką Cyndi, a ona zatrzepotała rzęsami. Stanął mu przed oczami obraz dwóch leżących na grzbietach tarantul, grzejących się w pustynnym słońcu. ‒ Sprawdziliśmy też twojego brata i Kitty ‒ ciągnęła Esperanza. ‒ W Stanach Zjednoczonych nic. Żadnych kart kredytowych, praw jazdy, nieruchomości, dzierżaw, zwrotów podatku, mandatów za niewłaściwe parkowanie, aktów małżeństwa lub rozwodów, nic. ‒ Mam inny pomysł ‒ powiedział Myron. ‒ Sprawdźmy Buzza. ‒ Tego nieodłącznego fana Lexa? ‒ Jest kimś więcej niż fanem. Poza tym naprawdę nazywa się Alex I. Khowaylo. Spróbujmy sprawdzić jego kartę kredytową i telefon, może go nie wyłączył. ‒ Przepraszam, muszę odebrać telefon ‒ powiedziała Wielka

Cyndi. Włączyła aparat i zaczęła mówić swoim głosikiem recepcjonistki: ‒ Tak, Charlie? W porządku, tak, dziękuję. Myron wiedział, że Charlie to ochroniarz stojący na parterze. Wielka Cyndi wyłączyła telefon bezprzewodowy. ‒ Michael Davis od Shearsa jedzie na górę windą. ‒ Słyszałeś? ‒ zapytała Esperanza. Myron skinął głową. ‒ Wprowadź go. Shears, razem z Gillette i Schickiem, zdominował rynek ostrzy do golenia. Michael Davis był wiceprezesem tej firmy, zajmującym się marketingiem. Wielka Cyndi czekała na niego przy windzie. Goście często wydawali jęk zgrozy, gdy drzwi windy otwierały się, ukazując Wielką Cyndi. Michael nie. Ledwo zwolnił kroku, przemykając obok Wielkiej Cyndi prosto do gabinetu Myrona. ‒ Mamy problem ‒ powiedział. Myron rozłożył ręce. ‒ Zamieniam się w słuch. ‒ Za miesiąc wycofujemy z rynku Shear Delight Seven. Shear Delight Seven było urządzeniem, które ‒ jeśli wierzyć działowi marketingu tej firmy ‒ stanowiło „innowacyjną technologię golenia”, zapewniając „bardziej ergonomiczny uchwyt” (kto ma problemy z trzymaniem maszynki do golenia?),

„profesjonalny stabilizator ostrza” (Myron nie miał pojęcia, co to oznacza), „siedem cieńszych precyzyjnych ostrzy” (ponieważ inne ostrza są grube i nieprecyzyjne) oraz „mikropulsujące zasilanie” (ponieważ wibrowało). W kampanii reklamowej uczestniczył reprezentowany przez Myrona obrońca drużyny NFL, Ricky „Gładki” Sules. Hasło brzmiało: „Bądź dwa razy gładszy”. Myronowi niezbyt się podobało. W spocie reklamowym Ricky goli się z takim uśmiechem, jakby uprawiał seks, mówi, że Shear Delight Seven zapewnia mu „najlepsze, najbardziej komfortowe golenie”, a następnie urodziwa dziewczyna grucha „Och, Gładki...” i przesuwa dłonie po jego policzkach. Krótko mówiąc, jest to ta sama reklama, którą wszystkie trzy firmy puszczają od 1968 roku. ‒ Mieliśmy z Rickym wrażenie, że doskonale się sprawdza. ‒ Och, jest doskonała ‒ powiedział Davis. ‒ A raczej była. Chcę powiedzieć, że reakcja przerosła nasze oczekiwania. ‒ Więc o co chodzi? ‒ Działa aż za dobrze. Myron patrzył na niego, czekając, aż powie coś więcej. Kiedy klient tego nie zrobił, Myron zapytał: ‒ I w czym problem? ‒ Sprzedajemy ostrza do golenia. ‒ Wiem. ‒ Na tym zarabiamy. Nie na sprzedaży maszynek do golenia.

Do licha, praktycznie rozdajemy maszynki. Zarabiamy, sprzedając wymienne ostrza. ‒ Racja. ‒ Tak więc chcemy, żeby ludzie wymieniali ostrza co najmniej, powiedzmy, raz na tydzień. Jednak Shear Delight działa lepiej, niż oczekiwano. Mamy raporty, że ludzie sześć do ośmiu tygodni golą się jednym ostrzem. Nie możemy na to pozwolić. ‒ Nie możecie pozwolić, by ostrza były ostre tak długo? ‒ Właśnie. ‒ I z tego powodu zamierzacie wstrzymać kampanię reklamową? ‒ Co takiego? Nie, oczywiście, że nie. Doskonale wypromowaliśmy ten produkt. Konsumenci go uwielbiają.

Zamierzamy zaproponować nowy, ulepszony produkt. Shear Delight Seven Plus z nowym paskiem nawilżającym zapewni ci najlepsze golenie w życiu. Będziemy powoli wprowadzali ją na rynek. Z czasem wycofamy Shear Seven, zastępując ją ulepszoną wersją Plus. Myron powstrzymał westchnienie. ‒ I niech się upewnię, że nadążam: wersja Plus nie będzie tak długowieczna, jak zwykłe ostrza. ‒ Jednak ‒ Davis podniósł palec i szeroko się uśmiechnął ‒ konsument dostanie pasek nawilżający. Ten pasek nawilżający sprawi, że będzie to najprzyjemniejsze golenie w życiu. Będzie jak sanatorium dla twarzy. ‒ Sanatorium, w którym ostrza trzeba zmieniać raz na tydzień zamiast raz na miesiąc. ‒ To cudowny produkt. Ricky'emu się spodoba. Myron mógłby zacząć moralizować, ale... cóż, nie zamierzał. Miał reprezentować klienta i dbać o jego interesy, a wprowadzenie takich poprawek do kontraktu oznaczało, iż rzeczony klient dostanie bardzo dużo pieniędzy. Owszem, zawsze należało rozważyć kwestie etyczne. Owszem, dokładnie wyjaśni Ricky'emu różnicę między wersją Plus a zwykłym modelem. Jednak decyzja należała do Ricky'ego i nie było wątpliwości co do tego, że ten się zgodzi, jeśli będzie to oznaczało więcej pieniędzy. Można przez całe życie narzekać, że reklamy są ewidentną próbą oszukania

opinii publicznej, ale trudno znaleźć jakikolwiek produkt lub kampanię reklamową, która by tego nie robiła. ‒ Zatem chcecie zatrudnić Ricky'ego, żeby reklamował nowy produkt ‒ rzekł Myron. ‒ Jak to „zatrudnić”? ‒ Davis zrobił urażoną minę. ‒ Przecież podpisał kontrakt. ‒ Jednak teraz chcecie, żeby wystąpił w nowej reklamie. Nowych ostrzy, w wersji Plus. ‒ Cóż, no tak, oczywiście. ‒ Dlatego myślę, że Ricky powinien dostać dwadzieścia procent więcej za tę nową reklamę. ‒ Dwadzieścia procent od czego? ‒ Dwadzieścia procent więcej, niż zapłaciliście mu za reklamowanie Shear Delight Seven. ‒ Co?! ‒ wykrzyknął Davis, przyciskając rękę do piersi, jakby zaraz miał dostać ataku serca. ‒ Żartuje pan? Przecież to praktycznie powtórka pierwszego spotu. Nasi prawnicy twierdzą, że w ramach kontraktu możemy poprosić go o ponowne nakręcenie reklamy i nie zapłacić ani centa. ‒ Wasi prawnicy się mylą. ‒ Daj pan spokój. Bądźmy rozsądni. Jesteśmy hojni, prawda? I dlatego, chociaż naprawdę nie powinniśmy, możemy dać mu dziesięć procent więcej, niż już dostał. ‒ To za mało ‒ orzekł Myron.

‒ Żartuje pan, prawda? Znam pana. Zabawny z pana gość, Myronie. Żartuje pan sobie, prawda? ‒ Ricky jest zadowolony z tego ostrza, które jest ‒ wyjaśnił Myron. ‒ Jeśli chcecie, żeby reklamował zupełnie nowy produkt w ramach nowej kampanii reklamowej, to z pewnością musi dostać więcej pieniędzy. ‒ Więcej? Oszalał pan? ‒ Zdobył tytuł Niszczyciela Zarostu Roku. To podnosi jego wartość. ‒ Co?! ‒ szalał klient. ‒ Przecież to my mu go nadaliśmy! I tak dalej. Pół godziny później, gdy Michael Davis wychodził, klnąc pod nosem, Esperanza weszła do gabinetu Myrona. ‒ Znalazłam tego Buzza, przyjaciela Lexa. 10. Wyspa Adiona ma dokładnie dziewięć kilometrów szerokości oraz trzy i pół długości i ‒ jak kiedyś zauważył Win ‒ jest „epicentrum WASP”. Leży zaledwie sześć kilometrów od wybrzeża Massachusetts. Według Biura Ewidencji Ludności na wyspie stale mieszka dwieście jedenaście osób. Ta liczba zwiększa się ‒ trudno powiedzieć, ile razy, ale co najmniej kilkakrotnie ‒ w letnie miesiące, kiedy śmietanka towarzyska z Connecticut, Filadelfii lub Nowego Jorku ściąga tu odrzutowcami lub promami. Ostatnio Adiona Golf Course zostało wymienione jako jedno z

dwudziestu pięciu najlepszych pól golfowych przez „Golf Magazine”. To bardziej rozeźliło, niż ucieszyło członków tamtejszego klubu, ponieważ Adiona jest ich prywatnym światem. Nie chcą, żebyście tam przyjeżdżali, a nawet o nim wiedzieli. Owszem, jest tam publiczny prom, lecz mały, kursujący w trudnych do przewidzenia porach, i jeśli jakoś uda ci się tam dostać, plaże i niemal cała ziemia na wyspie są prywatną i pilnie strzeżoną własnością. Na Adionie jest tylko jedna restauracja, Teapot Lodge, będąca raczej barem niż jadłodajnią. Jest jedno targowisko, jeden sklep spożywczy i jeden kościół. Nie ma hoteli, zajazdów ani żadnych innych noclegów. Rezydencje, przeważnie o ładnych nazwach, takich jak Tippy's Cottage, Waterbury lub Triangle House, są jednocześnie okazałe i skromne. Gdybyś zechciał kupić którąś, możesz ‒ to wolny kraj ‒ ale nie będziesz mile widziany, przyjęty do „klubu”, wpuszczany na korty tenisowe czy plaże i zachęcany do odwiedzania Teapot Lodge. Musisz zostać zaproszony do tej prywatnej enklawy albo pogodzić się z tym, że będziesz pariasem ‒ tak więc prawie nikt nie osiedla się tam nieproszony. Wyspy tak naprawdę nie strzegą ochroniarze, lecz arystokratyczne grymasy dezaprobaty. Skoro nie ma tam prawdziwej restauracji, gdzie jadają ci uprzywilejowani? Jedzą posiłki sporządzone przez służbę. Proszone obiady są czymś powszechnym, niemal zwyczajowym: teraz u Bab, wieczorem u Fletcherów, w piątek może na jachcie

Conrada, a w rezydencji Windsorów w sobotę. Jeśli byłeś tam letnikiem ‒ i zwróćcie uwagę na konotacje słowa „letnik” ‒ zapewne twój ojciec i dziadek też spędzali lato na tej wyspie. Tamtejsze powietrze jest przesycone zapachem morskiej wody oraz eau de błękitna krew. Po drugiej stronie wyspy znajdują się dwa tajemnicze ogrodzone tereny. Jeden, blisko trawiastych kortów do tenisa, należy do wojska. Nikt dokładnie nie wie, co się tam dzieje, ale plotkom o tajnych operacjach i zagadkach typu Roswell nie ma końca. Druga odizolowana enklawa jest na południowym cyplu wyspy. Ten teren należy do Gabriela Wire'a, ekscentrycznego, uwielbiającego samotność lidera zespołu HorsePower. Posiadłość Wire'a spowija mgła tajemnicy ‒ dwudziestu jeden akrów pilnują ochroniarze i najnowsze wynalazki z dziedziny zabezpieczeń. Wire to wyjątek na tej wyspie. Wydaje się zadowolony ze swej samotności, izolacji, statusu pariasa. W istocie, pomyślał Myron, Gabriel Wire sam tego szukał. W ciągu minionych lat, jeśli wierzyć plotkom, arystokracja wyspy w zasadzie zaakceptowała samotnika. Niektórzy twierdzili, że widzieli Gabriela Wire'a robiącego zakupy na targu. Inni mówili, że późnym popołudniem często pływał, sam lub z jakąś oszałamiającą pięknością, na zacisznym skrawku plaży. I jak wiele spraw związanych z Gabrielem Wire'em, niczego nie można było

potwierdzić. Do posiadłości Wire'a można dotrzeć tylko żwirową drogą, przy której stoi około pięciu tysięcy znaków zakazu wstępu oraz budka wartownicza ze szlabanem. Myron zignorował znaki, ponieważ z natury nienawidził zakazów. Przypłynąwszy prywatną łodzią, pożyczył samochód, szpanerski wiesmann roadster MF5, kosztujący ponad ćwierć miliona dolarów, od Baxtera Lockwooda, kuzyna Wina, który też ma rezydencję na Adionie. Myron miał ochotę staranować szlaban, ale zacny Bax mógłby nie ucieszyć się z porysowanego lakieru. Strażnik oderwał wzrok od książki. Miał włosy ostrzyżone na rekruta, ciemne okulary i maniery kaprala. Myron poruszył palcami uniesionej ręki i posłał mu uśmiech numer siedemnaście ‒ czarująco nieśmiały jak u wczesnego Matta Damona. Po prostu olśniewający. ‒ Zawróć i odjedź ‒ polecił strażnik. Błąd. Uśmiech numer siedemnaście działa tylko na damy. ‒ Gdybyś był damą, byłbyś olśniony. ‒ Uśmiechem? Och, jestem, tylko tego nie okazuję. Zawróć i odjedź. ‒ Nie powinieneś zadzwonić do domu i sprawdzić, czy nie jestem oczekiwany? ‒ Och. ‒ Strażnik udał, że bierze telefon i rozmawia. Potem odwiesił wyimaginowaną słuchawkę i powiedział: ‒ Zawróć i

odjedź. ‒ Przyjechałem zobaczyć się z Lexem Ryderem. ‒ Nie sądzę. ‒ Nazywam się Myron Bolitar. ‒ Powinienem uklęknąć? ‒ Wolałbym, żebyś podniósł szlaban. Strażnik odłożył książkę i powoli wstał. ‒ Nie sądzę, Myronie. Myron spodziewał się czegoś takiego. Przez ostatnie szesnaście lat, od śmierci młodej kobiety, Alisty Snow, tylko garstka ludzi widziała Gabriela Wire'a. Wówczas, zaraz po tej tragedii, media żerowały na zdjęciach charyzmatycznego muzyka. Niektórzy twierdzili, że potraktowano go zbyt łaskawie, że Gabriel Wire powinien zostać oskarżony co najmniej o nieumyślne spowodowanie śmierci, ale świadkowie wycofali zeznania i nawet ojciec Alisty Snow w końcu przestał domagać się sprawiedliwości. Tak czy owak ‒ oczyszczony z zarzutów lub wybielony ‒ Gabriel Wire po tym wydarzeniu całkowicie się zmienił. Uciekł i jeśli

wierzyć plotkom, spędził dwa następne lata w Tybecie i Indiach, zanim wrócił do Stanów Zjednoczonych spowity aurą tajemnicy, która wzbudziłaby zazdrość Howarda Hughesa. Od tamtej pory Gabriel Wire nie pokazywał się publicznie. Och, krążyło mnóstwo plotek. Wire stał się bohaterem teorii spiskowych, tak jak lądowanie na Księżycu, zabicie Kennedy'ego i zmartwychwstanie Elvisa. Jedni mówili, że w przebraniu chodzi do kin, klubów i restauracji. Drudzy, że przeszedł operację plastyczną, zgolił kręcone włosy i zapuścił kozią bródkę. Inni, że po prostu lubi odludzie Adiony i przemyca tam supermodelki oraz zastępy kochanek. Ta ostatnia plotka nabrała wiarygodności, gdy jeden z tabloidów zamieścił zapis rozmowy między pewną młodą gwiazdką a jej matką, omawiającymi weekend spędzony „z Gabrielem na Adionie”, ale wielu, w tym i Myron, wyczuwało w tym spreparowaną bajeczkę, dziwnym zbiegiem okoliczności opublikowaną tydzień przed premierą filmu z tą młodą gwiazdką. Czasem jakiś paparazzo dostarczał materiał sugerujący obecność Gabriela w jakimś miejscu, ale zawsze były to niewyraźne zdjęcia, pojawiające się w danym brukowcu pod nagłówkiem Czy to jest Gabriel Wire? Inne plotki głosiły, że Wire spędził jakiś czas w więzieniu, a jeszcze inne, że trzyma się na uboczu ze zwykłej próżności, ponieważ jego piękna twarz została pokaleczona podczas bójki w barze w Bombaju. Zniknięcie Gabriela Wire'a nie oznaczało końca HorsePower.

Wprost przeciwnie. Nic dziwnego, że legenda Gabriela Wire'a rosła. Czy ludzie pamiętaliby Howarda Hughesa, gdyby był tylko jeszcze jednym bogaczem? Czy Beatlesom zaszkodziły pogłoski o śmierci Paula McCartneya? Ekscentryczność dobrze się sprzedaje. Gabriel, z pomocą Lexa, zdołał utrzymać na stałym poziomie produkcję ich muzycznych utworów, i chociaż ich zyski się zmniejszyły, ponieważ nie jeździli w trasy koncertowe, sprzedaż płyt więcej niż wyrównywała te straty. ‒ Nie przyjechałem tu zobaczyć się z Gabrielem Wire'em ‒ wyjaśnił Myron. ‒ To dobrze ‒ rzekł strażnik ‒ ponieważ nigdy o nim nie słyszałem. ‒ Muszę się widzieć z Lexem Ryderem. ‒ Jego też nie znam. ‒ Mogę zadzwonić? ‒ Kiedy zawrócisz i odjedziesz ‒ powiedział strażnik ‒ dla mnie możesz uprawiać seks z rezusami. Myron mu się przyjrzał. W tym człowieku było coś znajomego, ale nie potrafił określić co. ‒ Nie jesteś zwyczajnym gliniarzem do wynajęcia. ‒ Hmm. ‒ Strażnik uniósł brew. ‒ Teraz chcesz mnie olśnić nie tylko uśmiechem, ale i pochlebstwem? ‒ Podwójne olśnienie. ‒ Gdybym był panienką, pewnie już zrzucałbym szatki.

Taak, zdecydowanie nie jest to zwyczajny gliniarz do wynajęcia. Ma oczy, maniery i przyczajoną gotowość zawodowca. Coś tu nie pasuje. ‒ Jak się nazywasz? ‒ spytał Myron. ‒ Zgadnij, co odpowiem. No już. Zgaduj. ‒ Zawróć i odjedź? ‒ Trafiony, zatopiony. Myron zdecydował, że nie będzie się spierał. Wycofał wóz, niepostrzeżenie wyjmując swój zmodyfikowany telefon BlackBerry. Szpiegowski gadżet był wyposażony w aparat z możliwością wykonywania zbliżeń. Jadąc z powrotem drogą, włączył go i zrobił zdjęcie strażnikowi, po czym wysłał je Esperanzy. Ona będzie wiedziała, co robić. Następnie zadzwonił do Buzza, który, patrząc na wyświetlacz, musiał zobaczyć, że to Myron. ‒ Nie powiem ci, gdzie jest Lex. ‒ Po pierwsze, nic mi nie jest ‒ zapewnił Myron. ‒ Dzięki za wsparcie zeszłej nocy w klubie. ‒ Mam troszczyć się o Lexa, nie o ciebie. ‒ Po drugie, nie musisz mi mówić, gdzie jest Lex. Obaj jesteście

w posiadłości Wire'a na wyspie Adiona. ‒ Jak na to wpadłeś? ‒ GPS w twoim telefonie. W rzeczy samej, jestem teraz przed bramą. ‒ Czekaj, jesteś już na wyspie? ‒ Tak. ‒ Nieważne. Nie możesz tu wejść. ‒ Naprawdę? Mógłbym wezwać Wina. Gdybyśmy się uparli, znaleźlibyśmy sposób. ‒ Człowieku, ale z ciebie utrapienie. Słuchaj, Lex nie chce wracać do domu. Ma prawo. ‒ Racja. ‒ A ty jesteś jego agentem, jak rany. Powinieneś dbać o jego interesy. ‒ To też racja. ‒ No właśnie. Nie jesteś poradnią małżeńską. Może tak, a może nie. ‒ Muszę porozmawiać z nim przez pięć minut. ‒ Gabriel nikogo tu nie wpuści. Do diabła, nawet nie wolno mi opuszczać domku dla gości. ‒ Jest tam domek dla gości? ‒ Dwa. Myślę, że w drugim trzyma dziewczyny i wymienia je od czasu do czasu. ‒ Dziewczyny?

‒ No co, chcesz bardziej poprawnego politycznie określenia „kobiety”? Hej, przecież to Wire. Nie wiem, ile mają lat. Poza tym nikomu nie wolno wchodzić do studia nagrań i głównego budynku inną drogą niż przez tunel. Tu jest naprawdę dziwnie, Myronie. ‒ Znasz moją szwagierkę? ‒ A jak się nazywa? ‒ Kitty Bolitar. Może znasz ją jako Kitty Hammer. Zeszłej nocy była z wami w Downing Trzy. ‒ Kitty jest twoją szwagierką? ‒ Tak. Cisza. ‒ Buzz? ‒ Zaczekaj moment. ‒ Minęła minuta, zanim Buzz wrócił. ‒ Wiesz, gdzie jest Teapot? ‒ Ten pub w mieście? ‒ Lex spotka się tam z tobą za pół godziny. *** Myron spodziewał się, że jedyny pub na wyspie nadętych bogaczy będzie jak gabinet Wina: ciemne drewno, wiśniowa skóra, zabytkowy drewniany globus, karafki, grube kryształy, orientalne dywany, może obraz przedstawiający polowanie na lisa. Nic z tych rzeczy. Teapot Lodge wyglądał jak spelunka z gorszej dzielnicy Irvington w New Jersey. Wszystko było zużyte. W oknach wisiały

neonowe reklamy piwa, na podłodze leżały trociny, a w kącie stał dystrybutor popcornu. Był tam też niewielki parkiet z lustrzaną dyskotekową kulą. Z głośników płynęły dźwięki Machie Majchra w wykonaniu Bobby'ego Darina. Parkiet był zatłoczony. Rozpiętość wieku: od „zaledwie pełnoletnich” po „jedną nogą w grobie”. Mężczyźni nosili granatowe spodnie i swetry lub zielone blezerki, jakie Myron widywał dotychczas jedynie na mistrzach golfa. Zadbane, chociaż nieulepszone chirurgicznie lub botoksem kobiety nosiły różowe tuniki od Lilly Pulitzer i oślepiająco białe spodnie. Twarze miały zaczerwienione od rodzenia, wymuszania pieniędzy i picia. Człowieku, ta wyspa to upiorne miejsce. Machie Majcher Bobby'ego Darina gładko przeszedł w duet Eminema i Rihanny, śpiewających o płomiennej miłości i miłosnych kłamstwach. To truizm, że biali nie umieją tańczyć, ale tutaj to stwierdzenie było konkretne i niepodważalne. Utwory mogły się zmieniać, ale ograniczony zasób kroków tanecznych nie zmieniał się w żaden zauważalny sposób. Tak samo rytm, czy też jego brak. Zbyt wielu mężczyzn, tańcząc, pstrykało palcami, jakby byli Dino i Frankiem występującymi w Sands. Barman miał szerokie zakola i nieufny uśmiech. ‒ Mogę pomóc? ‒ zapytał. ‒ Piwo ‒ powiedział Myron. Łysawy tylko gapił się na niego, czekając.

‒ Piwo ‒ powtórzył Myron. ‒ Tak, słyszałem pana. Tylko nigdy nie słyszałem, żeby ktoś tak zamawiał. ‒ Piwo? ‒ Samego słowa „piwo”. Zazwyczaj podaje się markę, jak Bud, Michelob czy inne. ‒ Och, a co pan ma? Barman zaczął recytować litanię nazw. Myron zatrzymał go przy Flying Fish Pale Ale głównie dlatego, że spodobała mu się nazwa. Piwo okazało się doskonałe, ale Myron nie był koneserem. Zajął drewnianą lożę obok grupki ślicznych młodych, hmm, dziewcząt lub kobiet. Teraz trudno odgadnąć wiek kobiety. Rozmawiały w jakimś skandynawskim języku ‒ Myron nie był językoznawcą, więc nie potrafił określić w jakim. Kilku rumianych mężczyzn wyciągało je na parkiet. Nianie, domyślił się Myron, a dokładnie au pair. Kilka minut później drzwi pubu otworzyły się na oścież. Do środka wmaszerowali dwaj rośli mężczyźni, jakby chcieli zadeptać niewielki pożar buszu. Obaj nosili ciemne okulary, dżinsy i skórzane kurtki, chociaż na zewnątrz było chyba ze trzydzieści stopni. Okulary przeciwsłoneczne w ciemnym pubie ‒ tak to jest, gdy ktoś za bardzo się stara. Jeden z nich zrobił krok w lewo, a drugi w prawo. Ten po prawej kiwnął głową. Wszedł

Lex, całkiem zrozumiale zawstydzony przedstawieniem, jakie urządzili ochroniarze. Myron pomachał do niego. Dwaj ochroniarze ruszyli ku niemu, ale Lex ich powstrzymał. Nie wyglądali na zadowolonych, ale zostali przy drzwiach. Lex podszedł i opadł na ławę. ‒ Faceci Gabriela ‒ wyjaśnił. ‒ Uparł się, żeby też przyszli. ‒ Dlaczego? ‒ Ponieważ to schizofrenik, którego paranoja pogłębia się z każdym dniem, dlatego. ‒ Skoro o tym mowa, kim był ten facet przy bramie? ‒ Jaki facet? Myron go opisał. Lex wyraźnie pobladł. ‒ Był przy bramie? Widocznie włączył się alarm, kiedy nadjeżdżałeś. Zwykle przebywa w budynku. ‒ Kim on jest? ‒ Nie wiem. Nie jest zbyt towarzyski. ‒ Widziałeś go już wcześniej? ‒ Nie pamiętam ‒ odparł nieco za szybko Lex. ‒ Słuchaj, Gabriel nie lubi, gdy rozmawiam o jego ochronie. Jak powiedziałem, jest paranoikiem. Zapomnij o tym. To nieistotne. Myronowi to odpowiadało. Nie przyjechał tutaj, żeby zgłębiać

styl życia gwiazdora rocka. ‒ Chcesz drinka? ‒ Nie, pracujemy dziś do późna. ‒ Więc dlaczego się ukrywasz? ‒ Nie ukrywam się. Pracujemy. Zawsze tak robimy. Zamykamy się z Gabrielem w jego studiu, tworzymy muzykę ‒ Zerknął na postawnych ochroniarzy. ‒ A co ty tu robisz, Myronie? Już ci mówiłem: nic mi nie jest. To ciebie nie dotyczy. ‒ Już nie chodzi tylko o ciebie i Suzze. Lex westchnął i odchylił się do tyłu. Jak wiele podstarzałych gwiazd rocka był wychudzony, a jego skóra wyglądała jak kora drzewa. ‒ Dlaczego nagle tak się tym przejmujesz? ‒ Chcę wiedzieć, co z Kitty. ‒ Facet, nie jestem jej opiekunem. ‒ Po prostu powiedz mi, gdzie ona jest, Lex. ‒ Nie mam pojęcia. ‒ Nie znasz jej adresu ani numeru telefonu? Lex pokręcił głową. ‒ To jak wylądowała razem z tobą w Downing Trzy? ‒ Nie tylko ona. Było nas tam chyba z tuzin. ‒ Nie obchodzą mnie inni. Pytam, jak Kitty znalazła się tam razem z wami. ‒ Kitty to stara znajoma ‒ rzekł Lex, przesadnie wzruszając

ramionami. ‒ Zadzwoniła ni stąd, ni zowąd i powiedziała, że chętnie poszłaby dokądś wieczorem. Powiedziałem jej, gdzie jesteśmy. Myron spojrzał na niego. ‒ Żartujesz, prawda? ‒ Dlaczego? ‒ Tak sobie zadzwoniła, żebyś zaprosił ją na wieczór? Daj spokój. ‒ Słuchaj, Myronie, dlaczego zadajesz mi te pytania? Dlaczego nie zapytasz brata, gdzie ona jest? Cisza. ‒ Ach, rozumiem. A więc robisz to dla brata? ‒ domyślił się Lex. ‒ Nie. ‒ Wiesz, że lubię wygłaszać filozoficzne uwagi, prawda? ‒ Wiem. ‒ Oto jedna z nich: związki międzyludzkie to skomplikowana rzecz. Szczególnie sprawy sercowe. Trzeba pozwolić ludziom poukładać swoje sprawy. ‒ Gdzie ona jest, Lex? ‒ Mówiłem ci, nie wiem. ‒ Czy pytałeś ją o Brada? ‒ Ojej męża? ‒ Lex ściągnął brwi. ‒ Teraz moja kolej powiedzieć: „Żartujesz, prawda?”.

Myron podał mu zdjęcie faceta z kucykiem zrobione przez kamerę w klubie. ‒ Kitty była w klubie z tym facetem. Znasz go? Lex spojrzał i pokręcił głową. ‒ Nie. ‒ Był z wami. ‒ Nie ‒ powtórzył Lex. ‒ Nie był. Westchnął, wziął serwetkę i zaczął ją drzeć. ‒ Powiedz mi, co się stało, Lex. ‒ Nic się nie stało. Chcę powiedzieć, że nic takiego. Lex spojrzał na bar. Opasły gość w obcisłej koszulce polo gawędził z jedną z au pair. Właśnie leciał Shout zespołu Tears for Fears i dosłownie wszyscy w barze krzyczeli w odpowiednich momentach Shout! Ci, którzy na parkiecie pstrykali palcami, robili to nadal. Myron czekał, dając Lexowi czas. ‒ Posłuchaj, Kitty do mnie zadzwoniła ‒ powiedział wreszcie Lex. ‒ Powiedziała, że musi pogadać. Była zdesperowana. Wiesz, że znamy się od dawna. Pamiętasz tamte czasy, no nie? Kiedyś bogowie rocka bawili się z gwiazdkami tenisa. Myron, który właśnie ukończył studia prawnicze i szukał klientów dla swojej nowo otwartej firmy, bywał na takich przyjęciach. Tak samo jak Brad, cieszący się latem przed pierwszym rokiem studiów i towarzyszący starszemu bratu. Tamto lato zaczęło się tak

obiecująco, a zakończyło się tym, że miłość jego życia złamała mu serce, a Brad zniknął. ‒ Pamiętam ‒ mruknął Myron. ‒ Pomyślałem sobie, że Kitty po prostu chce się przywitać. Przypomnieć dawne czasy. Zawsze jej współczułem, no wiesz, bo jej kariera tak nagle legła w gruzach. Pewnie byłem też trochę ciekaw. Minęło chyba z piętnaście lat, od kiedy zrezygnowała. ‒ Coś koło tego. ‒ No i Kitty spotyka się z nami w tym nocnym klubie, a ja od razu wiem, że coś jest nie tak. ‒ Pod jakim względem? ‒ Okropnie się trzęsła. Miała szkliste oczy, człowieku, a ja zawsze poznam, gdy ktoś jest na haju. Już dawno przestałem brać. Suzze i ja mamy tę wojnę za sobą. Kitty, bez urazy, wciąż bierze. Nie przyszła do mnie, żeby się przywitać, chciała działkę. Kiedy powiedziałem jej, że już nie biorę, poprosiła o pieniądze. Tych też jej nie dałem. Wtedy poszła gdzie indziej. ‒ Poszła gdzie indziej? ‒ Tak. ‒ Co chcesz przez to powiedzieć? ‒ Czy to tak trudno zrozumieć, człowieku? Przecież to proste. Kitty to ćpunka, a my nie daliśmy jej działki, więc przyczepiła się do kogoś, kto mógł, hmm, jej pomóc. Myron pokazał mu zdjęcie Kucyka.

‒ Do tego faceta? ‒ Zapewne. ‒ I co było potem? ‒ Nic nie było. ‒ Mówiłeś, że Kitty to stara znajoma. ‒ Tak. I co z tego? ‒ Nie próbowałeś jej pomóc? ‒ W jaki sposób? ‒ Lex rozłożył ręce. ‒ Organizując krucjatę w nocnym klubie? A może siłą zabierając ją na odwyk? Myron nic nie powiedział. ‒ Nie znasz ćpunów. ‒ Pamiętam, że ty nim byłeś ‒ powiedział Myron. ‒ Pamiętam, jak ty i Gabriel wydawaliście wszystkie pieniądze na trawkę i blackjacka. ‒ Trawkę i blackjacka. To mi się podoba. ‒ Lex się uśmiechnął. ‒ I dlaczego nam wtedy nie pomogłeś? ‒ Może powinienem. ‒ Nie, nie zdołałbyś nam pomóc. Człowiek musi znaleźć własną drogę. Myron zastanowił się nad tym. Myślał o Aliście Snow, o tym, czy pomoc Gabrielowi Wire'owi mogłaby ją uratować. O mało nie powiedział tego Lexowi, ale co by to dało? ‒ Wciąż chcesz naprawiać świat ‒ powiedział Lex ‒ ale on ma swoje przypływy i odpływy. Jeśli się w to wpieprzasz, tylko

wszystko psujesz. To nie zawsze jest twoja sprawa, Myronie. Pozwolisz, że podam ci prosty przykład z twojej przeszłości? ‒ Proszę ‒ powiedział Myron i natychmiast tego pożałował. ‒ Kiedy poznałem cię przed laty, miałeś stałą dziewczynę, prawda? Jessicę. Tę pisarkę. Teraz Myron jeszcze bardziej pożałował, że się zgodził. ‒ Coś między wami zaszło. Nie wiem co. Miałeś wtedy... ile? Dwadzieścia cztery lata czy dwadzieścia pięć? ‒ Do czego zmierzasz, Lex? ‒ Byłem zagorzałym kibicem koszykówki, więc znam twoją historię. Powołany w pierwszej rundzie do Boston Celtics, miałeś być następną wielką gwiazdą, wszystko ci się układało, a potem bach i kontuzja kolana w meczu przed rozpoczęciem sezonu. Koniec kariery, tak po prostu. Myron się skrzywił. ‒ Do czego zmierzasz? ‒ Posłuchaj chwilę, dobrze? Idziesz na prawo na Harvard, a potem przychodzisz do obozu tenisowego Nicka, żeby werbować tenisistów. Nie masz szans z takimi gigantami, jak IMG czy TruPro. No bo kim ty właściwie jesteś? Świeżo po studiach. Jednak łapiesz Kitty, z samej czołówki, a kiedy ona porzuca tenis, łapiesz Suzze. Wiesz, jak ci się to udało? ‒ Naprawdę nie widzę związku. ‒ Poczekaj jeszcze chwilę. Wiesz jak?

‒ Pewnie mam dobry chwyt. ‒ Nie. Złapałeś je tak samo jak mnie, kiedy usłyszałem, że zrezygnowałeś ze sportu. Jesteś porządnym facetem, Myronie. Człowiek od razu to widzi. Tak, dajesz dobre warunki... i spójrzmy prawdzie w oczy, to, że masz Wina jako specjalistę od finansów, daje ci sporą przewagę. Jednak wyróżnia cię to, że wiemy, iż ci zależy. Wiemy, że jeśli wpadniemy w tarapaty, uratujesz nas. Wiemy, że prędzej dałbyś sobie rękę uciąć, niż ukradł nam centa. ‒ Z całym szacunkiem, nadal nie wiem, do czego zmierzasz. ‒ Tak więc kiedy Suzze dzwoni do ciebie, ponieważ się posprzeczaliśmy, ruszasz na ratunek. To twoja praca. Za to ci płacą. Jednak jeśli ci nie płacą, to cóż, mam inną filozofię. Kręgów na wodzie. ‒ O, mogę to zanotować? ‒ Myron udał, że sięga po długopis i pisze. ‒ Kręgi... na... wodzie. Świetnie, mów dalej. ‒ Przestań błaznować. Chcę powiedzieć, że ludzie nie powinni się wtrącać, nawet w najlepszych intencjach. To niebezpieczne i wścibskie. Kiedy ty i Jessica mieliście problemy, czy chcielibyście, żebyśmy wszyscy wtrącali się, próbując pomóc? Myron obrzucił go beznamiętnym spojrzeniem. ‒ Czy porównujesz moje problemy z dziewczyną do twojego zniknięcia, kiedy masz żonę w ciąży? ‒ Powiem tylko, iż to lekkomyślność granicząca z manią wielkości uważać, że ma się taką władzę. To, co dzieje się między

mną a Suzze, to już nie twoja sprawa. Musisz to uszanować. ‒ Teraz, kiedy cię znalazłem i wiem, że jesteś bezpieczny, szanuję to. ‒ Dobrze. A jeśli twój brat lub szwagierka nie prosili cię o pomoc, to cóż, wtrącasz się w sprawy sercowe. A serce jest jak strefa działań wojennych. To jak nasza interwencją w Iraku lub Afganistanie. Myślisz, że jesteś bohaterem i ratujesz ludzi, ale w rzeczywistości tylko pogarszasz sprawę. Myron znów posłał Lexowi beznamiętne spojrzenie. ‒ Czy porównujesz moją troskę o szwagierkę z wojnami? ‒ Tak jak USA, wtrącasz się w nie swoje sprawy. Życie jest jak rzeka i kiedy zmieniasz jego bieg, jesteś odpowiedzialny za to, dokąd zmierza. Rzeka. Myron westchnął. ‒ Proszę, przestań. Lex uśmiechnął się i wstał. ‒ Lepiej już pójdę. ‒ Więc nie masz pojęcia, gdzie jest Kitty? Lex westchnął. ‒ Nie usłyszałeś ani słowa z tego, co mówiłem. ‒ Ależ słyszałem ‒ zapewnił Myron. ‒ Jednak czasem ludzie mają kłopoty. Potrzebują ratunku. I bywa, że ludzie, którzy potrzebują pomocy, nie mają odwagi o nią poprosić. Lex pokiwał głową.

‒ To musi być boskie uczucie wiedzieć, kiedy tak jest ‒ westchnął. ‒ Nie jestem nieomylny. ‒ Nikt nie jest. I dlatego najlepiej zostawić to w spokoju. Jednak powiem ci coś, choć niewiele ci to da. Kitty powiedziała, że rano wyjeżdża. Wraca do Chile, Peru czy dokądś. Dlatego sądzę, że jeśli chcesz jej pomóc, to być może spóźniłeś się już na to przyjęcie. 11. ‒ Z Lexem wszystko w porządku ‒ powiedział Myron. Suzze i Lex mieli luksusowy apartament na najwyższym piętrze wieżowca nad rzeką Hudson w Jersey City, w stanie New Jersey. Zajmował całe ostatnie piętro i miał więcej metrów kwadratowych niż przeciętny supermarket z artykułami biurowymi. Pomimo późnej pory ‒ bo zanim Myron wrócił z Adiony, była już północ ‒ Suzze była ubrana i czekała na niego na ogromnym tarasie urządzonym z nadmiernym przepychem ‒ sofy w stylu Kleopatry, miękkie fotele, greckie posągi, francuskie gargulce i rzymskie arkady ‒ szczególnie że wszystko, co było tam potrzebne (i jedyne, na czym skupiało się wzrok), to oszałamiająca panorama Manhattanu. Myron chciał pojechać prosto do domu. Teraz, kiedy wiedział, że Lex jest bezpieczny, nie było o czym mówić, ale podczas rozmowy telefonicznej Suzze wydawała się dziwnie spragniona rozmowy. Niektórych klientów trzeba pocieszać, choć Suzze nigdy

nie należała do tej kategorii. ‒ Powiedz mi, co mówił Lex ‒ poprosiła. ‒ Jest u Gabriela i nagrywają utwory do następnego albumu. Suzze patrzyła na zasnutą letnią mgiełką panoramę Manhattanu. W ręku trzymała kieliszek z czymś, co wyglądało na białe wino. Myron nie wiedział, co o tym myśleć ‒ ciąża i wino ‒ więc tylko lekko odkaszlnął. ‒ Co? ‒ spytała Suzze. Myron wskazał kieliszek. Pan Subtelny. ‒ Lekarz mówił, że jeden mi nie zaszkodzi ‒ powiedziała. ‒ Och. ‒ Nie patrz tak na mnie. ‒ Nie patrzę. Stojąc pod arkadą, popatrzyła na panoramę, trzymając ręce na brzuchu. ‒ Będą nam tu potrzebne lepsze poręcze, skoro spodziewamy się dziecka. Nie pozwalam tu wchodzić nawet pijanym znajomym. ‒ Dobry pomysł ‒ rzekł Myron. Grała na zwłokę. W porządku. ‒ Posłuchaj, naprawdę nie wiem, co jest z Lexem. Przyznaję, że zachowuje się trochę dziwnie, ale przekonująco dowodził, że to nie moja sprawa. Chciałaś, żebym sprawdził, czy wszystko z nim w porządku. Zrobiłem to. Nie mogę go zmusić, żeby wrócił do domu. ‒ Wiem.

‒ No to co jeszcze? Mogę nadal szukać tego, kto zamieścił komentarz „Nie jego”... ‒ Wiem, kto to napisał ‒ przerwała mu Suzze. To go zaskoczyło. Przypatrywał się jej, a kiedy nie dodała nic więcej, zapytał: ‒ Kto? ‒ Kitty. Upiła łyk wina. ‒ Jesteś pewna? ‒ Tak. ‒ Skąd wiesz? ‒ A kto inny chciałby mi się tak odpłacić? ‒ spytała. Parne powietrze dusiło Myrona jak ciężki koc. Spojrzał na brzuch Suzze i zadał sobie pytanie, jak to jest nosić go w taką pogodę. ‒ Dlaczego miałaby się na tobie mścić? Suzze zignorowała to pytanie. ‒ Kitty była wspaniałą tenisistką, prawda? ‒ Tak jak i ty. ‒ Nie taką. Ona była najlepszą tenisistką, jaką widziałam. Ja przeszłam na zawodowstwo, wygrałam kilka turniejów, czterokrotnie znalazłam się w pierwszej dziesiątce najlepszych zawodniczek roku. A Kitty? Mogła być jedną z najlepszych. Myron pokręcił głową.

‒ Nigdy nie zostałaby mistrzynią. ‒ Dlaczego tak twierdzisz? ‒ Była popieprzona. Prochy, imprezowanie, kłamstwa, manipulacje, narcyzm, skłonności do autodestrukcji. ‒ Była młoda. Wszyscy byliśmy młodzi, popełnialiśmy błędy. Cisza. ‒ Suzze? ‒ Tak? ‒ Dlaczego chciałaś się ze mną widzieć dziś wieczorem? ‒ Chciałam wyjaśnić. ‒ Co wyjaśnić? Podeszła do niego, rozłożyła ramiona i objęła go. Myron uściskał ją, czując jej ciepły brzuch przy swoim. Nie wiedział, czy to normalne, jednak po chwili stało się to przyjemne, terapeutyczne. Suzze opuściła głowę na pierś Myrona i przez jakiś czas pozostała w tej pozie. Myron ją obejmował. ‒ Lex się myli ‒ powiedziała w końcu. ‒ Co do czego? ‒ Czasem ludzie naprawdę potrzebują pomocy. Pamiętam noce, kiedy mnie ratowałeś. Trzymałeś mnie właśnie tak. Słuchałeś. Nigdy mnie nie osądzałeś. Może o tym nie wiesz, ale sto razy uratowałeś mi życie. ‒ Nadal jestem przy tobie ‒ łagodnie powiedział Myron. ‒ Powiedz mi, co jest nie tak.

Obejmowała go, przyciskając ucho do jego piersi. ‒ Kitty i ja kończyłyśmy siedemnaście lat. Tak bardzo chciałam wtedy wygrać turniej juniorek, dostać się do rozgrywek kategorii open. Kitty była moją najgroźniejszą rywalką. Kiedy pokonała mnie w Bostonie, moja matka szalała. ‒ Pamiętam. ‒ Rodzice mówili mi, że we współzawodnictwie wszystko jest dozwolone. Robisz wszystko, żeby wygrać. Zdobyć przewagę. Słyszałeś o paśmie sukcesów Bobby'ego Thomsona w latach pięćdziesiątych? Ta zmiana tematu zaskoczyła Myrona. ‒ Tak, pewnie. Co z nim? ‒ Mój ojciec twierdził, że to oszustwo. Chcę powiedzieć, że wszyscy oszukiwali. Ludzie myślą, że tak się robi dopiero teraz, ze sterydami. Jednak dawni nowojorscy Giganci rozszyfrowywali sygnały miotaczy. Z kolei miotacze specjalnie preparowali piłki. Ten gość, który prowadził Celtics, ten, który cię zwerbował, z rozmysłem mocniej ogrzewał szatnię drużyny gości. Może to nie oszustwo, może to tylko próba uzyskania przewagi. ‒ Ty też próbowałaś uzyskać przewagę? ‒ Tak. ‒ Jak? ‒ Rozpuszczałam plotki o mojej rywalce. Robiłam z niej większą

dziwkę, niż naprawdę była. Usiłowałam ją zdekoncentrować, zestresować. Powiedziałam ci, że ojcem jej dziecka zapewne nie jest Brad. ‒ Nie tylko ty mi to mówiłaś. Dobrze znałem Kitty, nie opierałem mojej opinii na tym, co mi mówiłaś. Była pokręcona, zgadza się? ‒ Ja też. ‒ Ale ty nie manipulowałaś moim bratem. Nie kokietowałaś go, żeby potem sypiać z całą bandą innych facetów. ‒ Jednak aż nazbyt chętnie ci o tym opowiadałam, prawda? ‒ Suzze mocniej przytuliła głowę do jego piersi. ‒ Wiesz, czego ci nie powiedziałam? ‒ Czego? ‒ Kitty też kochała twojego brata. Szczerze i mocno. Kiedy zrywali, grała gorzej. Nie miała serca do gry. Namawiałam ją na imprezowanie. Powtarzałam, że Brad nie jest dla niej, że powinna się wyszaleć. Myron wrócił myślami do radosnych zdjęć Kitty, Brada i Mickeya, które szwagierka umieściła na Facebooku, i zastanawiał

się nad tym, co mogłoby być. Próbował skupić myśli na tych cudownych zdjęciach, ale umysł podąża tam, dokąd chce. Teraz uparcie wracał do filmu z Kitty i Kucykiem w pokoiku Downing Trzy. ‒ Kitty sama odpowiada za swoje błędy ‒ rzekł, słysząc gorycz w swoim głosie. ‒ To, co mówiłaś lub czego nie powiedziałaś, nie miało żadnego znaczenia. Okłamywała Brada. Kłamała, że nie ćpa. Nakłamała o mojej roli w ich małym dramacie. Kłamała nawet o tym, że bierze pigułkę. Jednak mówiąc te ostatnie słowa, poczuł, że coś tu się nie zgadza. Oto Kitty, bliska zostania następną Martiną, Chrissie, Steffi, Sereną, Venus ‒ zachodzi w ciążę. Może to naprawdę był, tak jak twierdziła, przypadek. Każdy, kto w szkole średniej chodził na lekcje higieny, wie, że pigułka nie jest stuprocentowo skuteczna. Jednak Myron zawsze uważał to usprawiedliwienie za niewiarygodne. ‒ Czy Lex wie o tym wszystkim? ‒ zapytał. ‒ O wszystkim? ‒ Suzze się uśmiechnęła. ‒ Nie. ‒ Powiedział mi, że to ogromny problem. Ludzie mają swoje tajemnice i to niszczy zaufanie. Nie może być dobrego związku bez całkowitej szczerości. Musisz znać wszystkie tajemnice swojego współmałżonka. ‒ Lex tak powiedział? ‒ Tak.

‒ To słodkie ‒ rzekła. ‒ Jednak znowu się myli. ‒ Jak to? ‒ Żaden związek nie wytrzyma całkowitej szczerości. ‒ Suzze oderwała twarz od jego piersi. Myron zobaczył łzy na jej policzkach i poczuł, że ma mokrą koszulę. ‒ Wszyscy mamy sekrety, Myronie. Wiesz o tym równie dobrze jak każdy. *** Zanim Myron wrócił do apartamentu Wina, była trzecia nad ranem. Sprawdził, czy Kitty odpowiedziała na jego wiadomość Proszę, wybacz mi. Nie zrobiła tego. Ponieważ istniała niewielka szansa, że Lex mówił prawdę ‒ i że Kitty powiedziała prawdę Lexowi ‒ wysłał do Esperanzy e-mail, aby sprawdziła, czy nazwisko Kitty figuruje na którejś z list pasażerów odlatujących z Newark lub JFK do Ameryki Południowej. Zalogował się, żeby zobaczyć, czy Terese siedzi może przy komputerze. Nie siedziała. Myślał o Terese. I o Jessice Culver, byłej kochance, o której wspomniał Lex. Ona, która przez wiele lat ‒ lat spędzonych z Myronem ‒ twierdziła, że małżeństwo jest nie dla niej, niedawno wyszła za niejakiego Stone'a Normana. Stone, jak rany. Co to za imię? Przyjaciele zapewne nazywali go „Stoner” lub „Stone Man'”. Rozmyślania o byłych kochankach, szczególnie tych, które chciało się poślubić, to niezbyt produktywne zajęcie, więc Myron kazał sobie przestać. Pół godziny później przyszedł Win. Towarzyszyła mu jego

ostatnia dziewczyna, wysoka Azjatka o urodzie modelki, imieniem Mee. Była jeszcze trzecia osoba, równie atrakcyjna Azjatka, której Myron wcześniej nie spotkał. Spojrzał na Wina. Ten poruszył brwiami. ‒ Cześć, Myronie ‒ powiedziała Mee. ‒ Cześć, Mee. ‒ To moja przyjaciółka Yu. Myron powstrzymał westchnienie i przywitał się. Yu skłoniła głowę. Kiedy obie kobiety opuściły pokój, Win uśmiechnął się do Myrona, a ten tylko pokręcił głową. ‒ Yu? ‒ Mhm. Kiedy Win zaczął spotykać się z Mee, lubił żartować z jej imienia. „Mee tak dobrze robi... już czas Mee iść... czasem po prostu chce Mee się kochać”. ‒ Yu i Mee? ‒ powiedział Myron. Win kiwnął głową. ‒ To cudowne, nie uważasz? ‒ Nie. Gdzie byłeś przez całą noc? ‒ chciał wiedzieć Myron. Win nachylił się i powiedział konspiracyjnym szeptem: ‒ Pomiędzy Yu i Mee... ‒ Tak? Win tylko się uśmiechnął. ‒ Och ‒ westchnął Myron. ‒ Załapałem. Dobre.

‒ Be happy. Przedtem myślałem tylko o Mee. Potem jednak uświadomiłem sobie coś. Chodzi również o Yu. ‒ A raczej, w tym przypadku, Yu i Mee ‒ zauważył Myron. ‒ Teraz załapałeś ‒ pochwalił go Win. ‒ Jak tam twoja wyprawa na Adionę? ‒ Chcesz posłuchać o tym teraz? ‒ Yu i Mee mogą poczekać. ‒ Mówisz o dziewczynach, nie o nas, prawda? ‒ To trochę mylące, no nie? ‒ Nie mówiąc już o tym, że perwersyjne. ‒ Nie martw się. Kiedy mnie nie ma, Yu zajmuje się Mee. ‒ Win usiadł i splótł palce. ‒ Powiedz mi, czego się dowiedziałeś. Myron powiedział. ‒ Moim zdaniem Lex coś za energicznie zaprzecza ‒ stwierdził Win, gdy Myron skończył mówić. ‒ Też masz takie wrażenie? ‒ Kiedy ktoś tyle filozofuje, próbuje coś ukryć. ‒ No i ten ostatni tekst o porannym powrocie do Chile lub Peru. ‒ To miało cię zmylić. Chce, żebyś trzymał się od Kitty z daleka. ‒ Myślisz, że on wie, gdzie ona jest? ‒ To by mnie nie zdziwiło. Myron pomyślał o tym, co powiedziała Suzze, o jawności i o

tym, że wszyscy mają jakieś tajemnice. ‒ Och, jeszcze jedno. ‒ Myron sięgnął po blackberry. ‒ Gabriel Wire ma przy bramie strażnika, który wyglądał znajomo, ale nie mogę sobie przypomnieć, gdzie go widziałem. Podał Winowi blackberry ze zdjęciem na wyświetlaczu. Win przyglądał mu się przez chwilę. ‒ To też nie zapowiada nic dobrego ‒ mruknął. ‒ Rozpoznajesz go? ‒ Od lat nie słyszałem jego nazwiska. ‒ Win oddał mu telefon. ‒ Jednak wygląda na to, że to Evan Crisp. Zawodowiec dużej klasy. Jeden z najlepszych. ‒ Dla kogo pracuje? ‒ Crisp zawsze był wolnym strzelcem. Bracia Ache korzystali z jego usług, kiedy mieli poważne kłopoty. Bracia Ache, Herman i Frank, byli znanymi gangsterami jeszcze ze Starego Świata. Dzięki RICO1 w końcu udało się ich przymknąć. Jak wielu jego starszych braci, Frank Ache odsiadywał wyrok w federalnym więzieniu o najsurowszym rygorze i już prawie o nim zapomniano. Herman, który teraz musiał mieć już ponad siedemdziesiąt lat, jakoś zdołał się wykręcić i wykorzystywał nielegalnie zdobyty majątek do pozorowania legalnej działalności. ‒ Płatny zabójca? ‒ Ktoś w tym rodzaju ‒ odparł Win. ‒ Sprowadzano Crispa,

kiedy potrzebna była odrobina finezji. Jeśli chciałeś narobić mnóstwo hałasu lub wywołać strzelaninę, nie zwracałeś się do niego. Wzywałeś Crispa, jeśli chciałeś, żeby ktoś umarł lub zniknął, nie wzbudzając żadnych podejrzeń. ‒ A teraz Crisp pracuje jako gliniarz do wynajęcia dla Gabriela Wire'a? ‒ Raczej nie ‒ odparł Win. ‒ To mała wyspa. Crisp został powiadomiony, kiedy tam przybyłeś, i czekał, aż się pojawisz. Moim zdaniem wiedział, że zrobisz to zdjęcie i że go zidentyfikujemy. ‒ Chciał nas odstraszyć ‒ mruknął Myron. ‒ Tak.

1 RICO ‒ Racketeer Influenced and Corrupt Organizations Act ‒ ustawa dotycząca przestępczości zorganizowanej oraz korupcji. ‒ Tylko że nas nie tak łatwo odstraszyć. ‒ Tak. ‒ Win lekko przewrócił oczami. ‒ Tacy z nas macho. ‒ W porządku, więc najpierw mamy ten koszmarny wpis na tablicy Suzze, zapewne umieszczony tam przez Kitty. Potem Lex spotyka się z Kitty, a Crisp pracuje dla Gabriela Wire'a. Ponadto Lex ukrywa się w jego posiadłości i zapewne nas okłamuje. ‒ I kiedy dodasz to wszystko razem, co uzyskasz? ‒ Groch z kapustą ‒ odparł Myron. ‒ Nic dziwnego, że to ty nam przewodzisz. ‒ Win wstał, nalał

sobie koniaku i rzucił Myronowi yoo-hoo. Myron nie wstrząsnął napoju i go nie otworzył, tylko trzymał puszkę w dłoni. ‒ Oczywiście to, że Lex być może kłamał, wcale nie oznacza, że jego główna wiadomość dla ciebie była nieprawdziwa. ‒ A jaka to wiadomość? ‒ Wtrącasz się, mając najlepsze intencje, ale jednak się wtrącasz. Cokolwiek dzieje się pomiędzy twoim bratem a Kitty, to zapewne nie twój interes. Od bardzo długiego czasu nie byłeś częścią ich życia. Myron zastanowił się nad tym. ‒ Może to moja wina. ‒ Och, proszę ‒ jęknął Win. ‒ Co? ‒ Twoja wina! Więc kiedy Kitty, na przykład, powiedziała Bradowi, że do niej uderzasz, mówiła prawdę? ‒ Nie. Win rozłożył ręce. ‒ A zatem? ‒ Zatem może po prostu chciała się zemścić. Powiedziałem o niej kilka okropnych rzeczy. Oskarżyłem ją o to, że złapała Brada w pułapkę i nim manipulowała. Nie wierzyłem, że to dziecko jest jego. Może tym kłamstwem chciała się bronić. ‒ Buu... ‒ Win zaczął grać na wyimaginowanych skrzypkach. ‒ Huu...

‒ Nie usprawiedliwiam tego, co zrobiła. Może jednak ja też schrzaniłem. ‒ To racz mi wyjaśnić, w jaki sposób? Myron nie odpowiedział. ‒ No już ‒ nalegał Win. ‒ Czekam. ‒ Chcesz, żebym powiedział, że przez wtrącanie się? ‒ Właśnie. ‒ Może więc teraz mam szansę to naprawić? Win pokręcił głową. ‒ Co? ‒ Jak schrzaniłeś to wtedy? Wtrącając się. Jak zamierzasz to naprawić? Wtrącając się. ‒ Mam więc zapomnieć o tym, co widziałem na nagraniu z kamery w klubie? ‒ Ja bym zapomniał. ‒ Win upił spory łyk koniaku. ‒ Jednak, niestety, wiem, że ty nie potrafisz. ‒ Co więc zrobimy? ‒ To co zawsze. Przynajmniej rano. Na wieczór mam plany. ‒ Które pozostaną między Yu i Mee? ‒ Znów powiedziałbym „właśnie”, ale nie znoszę się powtarzać. ‒ Wiesz co ‒ Myron starannie dobierał słowa ‒ nie zamierzam tu moralizować ani osądzać. Win założył nogę na nogę, mimo to kant jego spodni pozostał

nienagannie ostry. ‒ Och, to będzie świetne. ‒ I zdaję sobie sprawę, że Mee jest częścią twojego życia dłużej niż jakakolwiek inna kobieta, którą pamiętam, i cieszę się, że przynajmniej wydaje się, iż masz mniejszą ochotę na dziwki. ‒ Wolę określenie „panie do towarzystwa”. ‒ Super. Niegdyś byłeś kobieciarzem i rozpustnikiem... ‒ Lubieżnym rozpustnikiem ‒ zaznaczył Win z chytrym uśmiechem. ‒ Zawsze podobało mi się słowo „lubieżny”, a tobie? ‒ Pasuje ‒ odparł Myron. ‒ Ale? ‒ Kiedy mieliśmy dwadzieścia, a nawet trzydzieści lat, wszystko to było... sam nie wiem... zuchwałe. Win czekał. Myron patrzył na puszkę yoo-hoo. ‒ Zapomnij. ‒ A teraz moje zachowanie, jak na człowieka w moim wieku, wydaje się raczej żałosne ‒ podsumował Win. ‒ Nie chciałem tego tak ująć. ‒ Uważasz, że powinienem się trochę ustatkować. ‒ Chcę tylko, żebyś był szczęśliwy, Win. Win rozłożył ręce. ‒ Ja też. Myron spojrzał na niego ponuro.

‒ Znów masz na myśli Yu w sąsiednim pokoju, prawda? Lubieżny uśmiech. ‒ Pozwól mi być sobą. ‒ A teraz, mówiąc „mi”, myślisz o Mee? Win wstał. ‒ Nie martw się, stary przyjacielu, jestem szczęśliwy. ‒ Win ruszył do drzwi sypialni, lecz nagle przystanął, zamknął oczy i zrobił zakłopotaną minę. ‒ Może jednak masz trochę racji. ‒ W czym? ‒ Może nie jestem szczęśliwy ‒ oznajmił ze smutną miną. ‒ Może ty też nie. Myron czekał, powstrzymując westchnienie. ‒ No już, powiedz to. ‒ Tak więc może czas uszczęśliwić Yu i Mee. Znikł w sąsiednim pokoju, a Myron jeszcze przez chwilę patrzył na puszkę yoo-hoo. Nic nie było słychać. Win litościwie już przed laty zamienił ten pokój w pomieszczenie dźwiękoszczelne. O siódmej trzydzieści potargana Mee wyszła w szlafroczku i zaczęła przygotowywać śniadanie. Zapytała Myrona, czy czegoś chce. Myron uprzejmie odmówił. O ósmej zadzwonił jego telefon. Sprawdził numer i zobaczył, że to Wielka Cyndi. ‒ Dzień dobry, panie Bolitar. ‒ Dzień dobry, Wielka Cyndi.

‒ Pański dealer z kucykiem był zeszłej nocy w klubie. Śledziłam go. Myron ściągnął brwi. ‒ W tym kostiumie Batgirl? ‒ Jest ciemny. Wtopiłam się w mrok. Ten obraz stanął mu przed oczami i na szczęście zaraz znikł. ‒ Czy mówiłam panu, że pomogła mi go zrobić Yvonne Craig? ‒ Znasz Yvonne Craig? ‒ Och, to moja stara znajoma. Widzi pan, to ona powiedziała mi, że ten materiał to oddychający stretch. Trochę podobny do spandury, nie tak cienki jak lycra, ale nie tak gruby jak neopren. Bardzo trudno go zdobyć. ‒ Z pewnością. ‒ Wiedział pan, że Yvonne grała tę wystrzałową zieloną laskę w Star Treku? ‒ Martę, niewolnicę z Oriona ‒ powiedział Myron, nie zdoławszy się powstrzymać. Spróbował skierować rozmowę na właściwy tor. ‒ Zatem gdzie jest teraz nasz handlarz narkotyków? ‒ Uczy francuskiego w szkole średniej Thomasa Jeffersona w Ridgewood w New Jersey. 12. Cmentarz znajdował się powyżej szkolnego podwórka. Kto to wymyślił, żeby ulokować szkołę pełną wchodzących w wiek dojrzewania dzieci po drugiej stronie ulicy, obok miejsca

spoczynku zmarłych? Te dzieci dosłownie codziennie przechodzą obok cmentarza lub na niego patrzą. Czy to je niepokoi? Czy przypomina im o ich własnej śmiertelności, o tym, że po krótkiej wobec nieskończoności chwili zestarzeją się i też tam trafią? A może ten cmentarz był dla nich raczej czymś abstrakcyjnym, co nie ma z nimi nic wspólnego, czymś tak zwyczajnym, że prawie go nie zauważają? Szkoła, cmentarz. Okładki życia. Wielka Cyndi, nadal w kostiumie Batgirl, klęczała przed nagrobkiem. Spuściła głowę i zgarbiła się, więc z daleka ktoś mógł ją wziąć za starego volkswagena. Kiedy Myron podszedł bliżej, zerknęła na niego kątem oka i szepnęła: ‒ Wtapiam się w otoczenie. Po czym znów zaczęła płakać. ‒ A więc gdzie dokładnie jest Kucyk? ‒ W szkole, pokój dwieście siedem. Myron popatrzył na szkołę. ‒ Dealer uczący francuskiego w szkole średniej? ‒ Na to wygląda, panie Bolitar. Okropne, nie uważa pan? ‒ Uważam. ‒ Naprawdę nazywa się Joel Fishman. Mieszka w Prospect Park, niedaleko stąd. Jest żonaty i ma dwoje dzieci, chłopca oraz dziewczynkę. Uczy francuskiego od ponad dwudziestu lat. Prawie czysta kartoteka. Raz prowadził pod wpływem, osiem lat temu. Sześć lat temu kandydował na radnego.

‒ Porządny obywatel. ‒ Obywatel, owszem, panie Bolitar. ‒ Skąd masz te wszystkie informacje? ‒ Najpierw chciałam go uwieść, żeby zabrał mnie do swojego mieszkania. No wie pan, łóżkowe zwierzenia. Wiedziałam jednak, że byłby pan przeciwny brukaniu mojego ciała w taki sposób. ‒ Nigdy nie pozwoliłbym ci używać twego ciała w niegodny sposób, Wielka Cyndi. ‒ Jedynie w grzeszny? Myron się uśmiechnął. ‒ Właśnie. ‒ Tak więc poszłam za nim do klubu. Korzystał z publicznego transportu, wrócił ostatnim metrem odchodzącym o drugiej siedemnaście. Poszedł pieszo do swojego domu przy Beechmore Drive siedemdziesiąt cztery. Przez telefon podałam ten adres Esperanzy. A wtedy wystarczyło kilka stuknięć w klawiaturę, żeby dowiedzieć się wszystkiego. Witajcie w epoce komputerów, chłopcy i dziewczęta. ‒ Jeszcze coś? ‒ zapytał Myron. ‒ W klubie Joel Fishman używa nazwiska Crush. Pokręcił głową. ‒ A jego kucyk jest przyczepiany. Jak treska ‒ dodała Wielka Cyndi.

‒ Żartujesz. ‒ Nie, panie Bolitar, nie żartuję. Pewnie nosi go jako przebranie. ‒ I co teraz? ‒ Dzisiaj w szkole nie ma zajęć, tylko konsultacje z rodzicami. Zwykle szkoła jest dobrze pilnowana, ale założę się, że zdoła pan wejść, udając rodzica. ‒ Podniosła rękę do ust, kryjąc uśmiech. ‒ Jak by zauważyła Esperanza, w tych dżinsach i niebieskim blezerku wygląda pan na tatusia. Myron wskazał swoje stopy. ‒ W mokasynach od Ferragamo? Przeszedł przez ulicę i czekał, aż zobaczył kilkoro rodziców zmierzających do drzwi. Dołączył do nich i powiedział „cześć”, jakby ich znał. Odpowiedzieli tym samym, też udając, że go znają. Myron przytrzymał otwarte drzwi żonie jednego z nich, jej mąż nalegał, żeby Myron wszedł przed nim, a Myron zrobił to z szerokim rodzicielskim uśmiechem. A Wielka Cyndi myślała, że to ona umie wtapiać się w tłum. Był tam rejestr gości i ochroniarz za biurkiem. Myron podszedł, wpisał się jako David Pepe, nieczytelnie gryzmoląc nazwisko. Wziął identyfikator, napisał na nim „David”, a poniżej nieco mniejszymi literami „ojciec Madison”. Myron Bolitar, Mistrz Kamuflażu. Według starego powiedzenia szkoły nigdy się nie zmieniają,

tylko wydają się mniejsze. To sprawdziło się tutaj ‒ linoleum na podłodze, metalowe szafki na ubrania, drewniane drzwi do klas z szybkami ze zbrojonego szkła. Dotarł do pokoju dwieście siedem. Na szybie było naklejone ogłoszenie, więc nie dało się zajrzeć do środka. Napis głosił: REUNION EN COURS. NE PAS DÉRANGER. Myron słabo znał francuski, ale wiedział, że druga część napisu była prośbą, żeby zaczekał. Rozejrzał się za planem zajęć, z którego mógłby odczytać godziny, przerwy i tak dalej. Nie znalazł niczego takiego. Zastanawiał się, co robić. Przed większością drzwi stały po dwa plastikowe krzesła. Wyglądały na mocne, praktyczne i równie wygodne jak stringi. Myron zastanawiał się, czy zaczekać na jednym z nich, ale jeśli pojawią się rodzice na następną konsultację? Zamiast usiąść, wolał chodzić po korytarzu i mieć drzwi na oku. Była dziesiąta dwadzieścia. Myron założył, że większość spotkań skończy się za pół godziny, a może nawet za kwadrans. Był to tylko domysł, ale całkiem prawdopodobny. Piętnaście, może trzydzieści minut na każde spotkanie. Najmniej dziesięć. Tak czy inaczej, następne spotkanie zacznie się o dziesiątej trzydzieści. Jeśli nikt się nie zjawi, powiedzmy do dziesiątej dwadzieścia osiem, Myron wróci do drzwi i o dziesiątej trzydzieści spróbuje wejść. Myron Bolitar, Mistrz Planowania. Jednak o dziesiątej dwadzieścia pięć zjawili się rodzice i

przychodzili aż do południa. Nie chcąc, żeby ktoś zauważył, że kręci się po szkole, Myron schodził na parter, kiedy zaczynały się konsultacje, po czym chował się w toalecie albo na klatce schodowej. Nudził się jak mops. Zauważył, że większość ojców nosi niebieskie blezery i dżinsy. Będzie musiał uzupełnić garderobę. Wreszcie około południa nadarzyła się okazja. Myron czekał przy drzwiach, uśmiechając się do wychodzących rodziców. Do tej pory Joel Fishman nie wychodził z klasy, czekał w niej na kolejne grupy przychodzących rodziców. Ci pukali do drzwi, a Fishman wołał: Entrez! Teraz Myron zapukał, lecz tym razem nie było odpowiedzi. Zapukał jeszcze raz. Wciąż nic. Myron nacisnął klamkę i uchylił drzwi. Fishman siedział za biurkiem i jadł kanapkę. Na biurku stała puszka coli i leżała paczka chipsów. Kucyk wyglądał zupełnie inaczej bez... no cóż... kucyka. Miał na sobie bladożółtą koszulę z krótkimi rękawami, z materiału dostatecznie cienkiego, by było widać podkoszulek pod spodem. Nosił jeden z tych krawatów UNICEF-u, które były ostatnim krzykiem mody w 1991 roku. Włosy miał krótko obcięte, z przedziałkiem. Wyglądał jak nauczyciel francuskiego w szkole średniej, a nie jak dealer z nocnego klubu. ‒ Mogę w czymś pomóc? ‒ zapytał Fishman wyraźnie rozzłoszczony. ‒ Konsultacje z rodzicami zaczną się znowu o

trzynastej. Następny zmylony sprytnym przebraniem. Myron wskazał chipsy. ‒ Na głodzie? ‒ Słucham? ‒ Po haju. Na głodzie? ‒ Nie rozumiem... ‒ To taki żarcik odnośnie do... nieważne. Nazywam się Myron Bolitar. Chcę panu zadać kilka pytań. ‒ Kto? ‒ Myron Bolitar. Cisza. Myron o mało nie wykrzyknął „ta-da!”, ale się powstrzymał. Dojrzałość. ‒ Czy ja pana znam? ‒ zapytał Fishman. ‒ Nie. ‒ Pana dziecko nie chodzi na moje zajęcia. Pani Parsons też uczy francuskiego. Pokój dwieście jedenaście. Może powinien pan pójść tam. Myron zamknął za sobą drzwi. ‒ Ja nie szukam pani Parsons. Szukam pana Crusha. Fishman przestał żuć. Myron przeszedł przez pomieszczenie, złapał jedno z krzeseł dla rodziców, odwrócił je i usiadł na nim okrakiem. Pan Przytłaczający. ‒ U większości mężczyzn kucyk zatrąca kryzysem wieku

średniego, jednak tobie nawet pasował, Joelu. Fishman przełknął to, co miał w ustach. Tuńczyka, sądząc po zapachu. Z pełnoziarnistym chlebem, zauważył Myron. Sałata, pomidor. Myron zadał sobie pytanie, kto mu zrobił tę kanapkę? A może przygotował ją sobie sam? Dlaczego on zadaje sobie takie pytania? Fishman powoli sięgnął po colę i upił łyk, chcąc zyskać na czasie. ‒ Nie wiem, o czym pan mówi ‒ powiedział. ‒ Możesz wyświadczyć mi grzeczność? ‒ spytał Myron. ‒ To naprawdę drobiazg. Możemy pominąć głupie zaprzeczenia? To zaoszczędzi nam dużo czasu, a naprawdę nie chcę, aby przychodzący na trzynastą rodzice musieli czekać. Myron rzucił mu jedno ze zdjęć z nocnego klubu. Fishman spojrzał na fotografię. ‒ To nie ja. ‒ Tak, Crush, to ty. ‒ Ten mężczyzna ma kucyk. Myron westchnął. ‒ A prosiłem cię o wyświadczenie mi grzeczności. ‒ Jest pan policjantem? ‒ Nie. ‒ Kiedy zadaję takie pytanie, musicie powiedzieć prawdę ‒ rzekł Fishman. Mylił się, ale Myron nie fatygował się

wyjaśnianiem mu tego. ‒ I przykro mi, ale z kimś mnie pan pomylił. Myron miał ochotę zdzielić tego faceta. ‒ Czy zeszłej nocy w Downing Trzy zauważyłeś ogromną kobietę w kostiumie Batgirl? Fishman nie odpowiedział, ale nie zrobiłby kariery jako pokerzysta. ‒ Szła za tobą aż do twojego domu. Wiemy wszystko o twoich wizytach w klubie, handlu prochami, o... Wtedy Fishman wyjął z szuflady biurka pistolet. Ten nagły ruch zaskoczył Myrona. Cmentarz przy szkole, a teraz nauczyciel celujący do niego w klasie. Myron popełnił błąd: był zbyt pewny siebie w tym otoczeniu, stracił czujność. Poważny błąd. Fishman pochylił się nad biurkiem, podsuwając lufę pod nos Myrona. ‒ Nie ruszaj się, bo rozwalę ci ten cholerny łeb. Kiedy ktoś celuje do ciebie z broni, cały świat zaczyna się kurczyć do rozmiarów wylotu lufy. Przez chwilę, szczególnie jeśli po raz pierwszy masz tuż przed sobą wycelowaną w ciebie broń, widzisz tylko ten otwór. To cały twój świat. Jesteś jak sparaliżowany. Przestrzeń, czas, wymiary i zmysły przestają być istotnymi elementami twojego życia. Liczy się tylko ta czarna dziura.

Jednak myśli Myrona mknęły tak szybko, że czas jakby zwolnił bieg. Wszystko wydarzyło się w ułamku sekundy. Pierwszy krok: błyskawiczna ocena sytuacji ‒ czy on naciśnie spust. Myron oderwał wzrok od lufy i spojrzał Fishmanowi w oczy. Były szeroko otwarte i szkliste, a twarz błyszcząca od potu. Ponadto Fishman wymierzył w niego broń w szkole pełnej ludzi. Ręka mu się trzęsła. Trzymał palec na spuście. Dodaj te wszystkie fakty, a otrzymasz prostą prawdę: facet jest szalony i istotnie może strzelić. Drugi krok: ocena przeciwnika. Fishman jest żonatym nauczycielem i ma dwoje dzieci. Udawanie handlarza prochów w modnym nocnym klubie nie zmienia tych faktów. Prawdopodobieństwo tego, że był szkolony w walce wręcz, wydawało się niewielkie. Ponadto postąpił jak typowy amator, podsuwając broń pod nos Myrona, a pochylając się nad biurkiem, łatwo mógł stracić równowagę. Trzeci krok: wybierz rodzaj reakcji. Wyobraź to sobie. Jeśli

napastnik nie znajduje się blisko, jeżeli jest na drugim końcu pokoju, a nawet ponad metr od ciebie, no cóż, wtedy nie masz wyboru. Nie zdołasz go rozbroić, nieważne, jak efektowne chwyty rozmaitych sztuk walki widziałeś na filmach. Musisz zaczekać. Myron nadal mógł wybrać wariant A ‒ nie ruszać się. Tamten tego właśnie się spodziewał. Mógł go zagadać. W końcu znajdowali się w szkole i trzeba być szaleńcem przez duże „S”, żeby tu strzelić. Jeśli jednak jesteś takim człowiekiem jak Myron, mającym refleks zawodowego sportowca, a za sobą lata treningów, możesz poważnie rozpatrzyć wariant B. Jeśli go wybierzesz, nie możesz się wahać. W wariancie B musisz natychmiast dopaść przeciwnika, zanim zorientuje się, co zamierzasz, i cofnie się lub zrobi ostrożniejszy. Teraz, w tym ułamku sekundy, gdy wyciągnął broń i krzyknął do Myrona, żeby się nie ruszał, Joel Fishman dopiero zaczynał czuć gwałtowny przypływ adrenaliny, a więc... Czwarty krok: działaj. To zadziwiające ‒ a może wcale nie? ‒ lecz łatwiej odebrać przeciwnikowi broń palną niż nóż. Jeśli błyskawicznie sięgniesz po nóż, możesz rozciąć sobie dłoń. Nóż trudno złapać. Musisz chwycić za przegub lub przedramię przeciwnika, a nie za nóż. Margines błędu jest niewielki. Dla Myrona najlepszym sposobem na rozbrojenie przeciwnika z bronią palną było wykonanie dwóch posunięć. Najpierw, zanim Fishman zdążył zareagować, Myron błyskawicznie zszedł z linii

ognia. Nie trzeba uskakiwać daleko, ponieważ byłby to błąd. Wystarczy błyskawicznie odchylić się w prawo ‒ czyli u Myrona w stronę sprawniejszej ręki. Następnie można wykonać szereg skomplikowanych manewrów w zależności od tego, jaką broń ma napastnik. Na przykład niektórzy zalecają złapać broń tak, żeby kciukiem zablokować kurek i w ten sposób zapobiec oddaniu strzału. Myron nigdy nie wierzył w skuteczność tej metody. Wymaga ogromnej szybkości i precyzji, nie mówiąc o błyskawicznej ocenie sytuacji: czy masz do czynienia z pistoletem półautomatycznym, czy rewolwerem. Myron wolał coś prostszego ‒ i znowu, dzieciaki, jeśli nie jesteście doskonale wyćwiczonymi zawodowcami bardzo sprawnymi fizycznie, nie próbujcie robić tego w domu. Prawą ręką Myron wyrwał przeciwnikowi broń. Tak po prostu. Jakby odbierał zabawkę niesfornemu bachorowi. Wykorzystując swoją ogromną

siłę, szybkość sportowca, wiedzę, przewagę i element zaskoczenia, błyskawicznie sięgnął i zabrał tamtemu pistolet. Mając już broń w ręku, podniósł łokieć i uderzył nim Fishmana w twarz, rzucając go na krzesło. Myron przeskoczył przez biurko i przewrócił to krzesło razem z przeciwnikiem. Fishman runął na podłogę. Próbował odpełznąć, ale Myron skoczył na niego i usiadł mu na piersi. Kolanami przygniótł mu ręce do podłogi, jak starszy brat unieruchamiający młodszego. Stara szkoła. ‒ Odbiło ci? ‒ zapytał. Fishman nie odpowiedział. Myron mocno uderzył go w uszy. Fishman zapiszczał z przerażenia i próbował się skulić, skurczyć, był bezradny. Myronowi stanęło przed oczami nagranie z Kitty, ten jego uśmiech satysfakcji. Rąbnął go pięścią w twarz. ‒ Broń nie jest naładowana! ‒ wrzasnął Fishman. ‒ Sprawdź! Proszę! Wciąż przytrzymując jego ręce, Myron sprawdził. Fishman mówił prawdę, w magazynku nie było kul. Myron rzucił pistolet w kąt pomieszczenia. Podniósł pięść, żeby uderzyć ponownie, jednak Fishman zaczął szlochać. Nie tylko płakać czy kulić się ze strachu; szlochał rozpaczliwie, co rzadko zdarza się dorosłemu mężczyźnie. Myron zszedł z niego, nadal gotowy do walki ‒ nie tylko on potrafił przeprowadzić zaskakujący atak. Fishman kulił się na podłodze, przycisnął pięści do oczu i

szlochał. Myron czekał. ‒ Tak mi przykro, człowieku ‒ zdołał wykrztusić Fishman. ‒ Jestem do niczego. Naprawdę bardzo przepraszam. ‒ Wycelowałeś we mnie broń. ‒ Jestem do niczego ‒ powtórzył tamten. ‒ Nie rozumiesz. Jestem zerem. ‒ Joelu? Tamten tylko pociągał nosem. ‒ Joelu? ‒ Myron położył przed nim na podłodze drugie zdjęcie. ‒ Widzisz kobietę na tym zdjęciu? Tamten wciąż zasłaniał oczy. ‒ Spójrz, Joelu ‒ stanowczo powiedział Myron. Fishman powoli opuścił ręce. Twarz miał mokrą od łez i zapewne śliny. Crush, twardy dealer z Manhattanu, otarł twarz rękawem. Myron czekał, aż coś powie, ale on tylko się gapił. ‒ Parę dni temu byłeś w Downing Trzy z tą kobietą ‒ rzekł Myron. ‒ Jeśli teraz spróbujesz mi powiedzieć, że nie wiesz, o czym mówię, to zdejmę but i cię nim stłukę. Rozumiesz? Fishman kiwnął głową. ‒ Pamiętasz ją, prawda? Zamknął oczy. ‒ To nie jest tak, jak myślisz. ‒ Nic mnie to nie obchodzi. Czy znasz jej nazwisko? ‒ Nie wiem, czy powinienem ci je podać.

‒ Mój but, Joelu. Mogę nim wytłuc z ciebie prawdę. Fishman otarł twarz i pokręcił głową. ‒ To chyba nie w twoim stylu. ‒ Co chcesz przez to powiedzieć? ‒ Nic. Tylko nie sądzę, że będziesz mnie jeszcze bił. Kiedyś, pomyślał Myron, nie mógłbyś się bardziej pomylić. Teraz jednak, no cóż, Fishman miał rację. Nie będzie go bił. ‒ Czy wiesz coś o uzależnieniach? ‒ spytał Fishman, widząc wahanie Myrona. Och, chłopie, do czego to prowadzi? ‒ Tak, Joelu, wiem. ‒ Z własnego doświadczenia? ‒ Nie. Zamierzasz mi powiedzieć, że jesteś narkomanem? ‒ Nie. Chcę powiedzieć, że owszem, biorę. Zwykle jednak nie o to w tym chodzi. ‒ Podniósł głowę, nagle zmieniając się w dociekliwego nauczyciela. ‒ Czy wiesz, kiedy uzależnieni w końcu szukają pomocy? ‒ Kiedy muszą. Fishman uśmiechnął się z zadowoleniem. Myron Bolitar, prymus. ‒ Właśnie. Kiedy są na dnie. Oto, co mi się przydarzyło. Teraz rozumiem. Rozumiem, że mam problem i muszę poszukać pomocy. Myron już miał rzucić jakiś żart, ale się powstrzymał. Kiedy

facet, od którego chcesz uzyskać informacje, zaczyna mówić, najlepiej mu nie przerywać. ‒ To wydaje się sensownym posunięciem ‒ rzekł Myron, zwalczając odruch wymiotny. ‒ Mam dwoje dzieci. Mam cudowną żonę. O, popatrz. Gdy Fishman sięgnął do kieszeni, Myron doskoczył do niego. Fishman kiwnął głową i powoli wyjął pęk kluczy. Pokazał Myronowi dołączony do nich breloczek. Było w nim rodzinne zdjęcie zrobione, sądząc po tle, w parku rozrywki Six Flags Great Adventure. Rodzina Fishmanów stała między Królikiem Bugsem a Tweetym. Pani Fishman była urzekająco ładna. Joel klęczał. Po jego prawej stała pięcio- lub sześcioletnia dziewczynka o blond włosach i tak zaraźliwym uśmiechu, że Myron uświadomił sobie, iż kąciki jego ust mimowolnie zaczynają się unosić. Po drugiej stronie Joela stał chłopczyk, może o dwa lata młodszy od siostry. Nieśmiały, przyciskał buzię do ramienia ojca. Myron oddał Joelowi klucze. ‒ Piękne dzieci. ‒ Dziękuję. Myron przypomniał sobie coś, co kiedyś powiedział mu ojciec: ludzie mają zdumiewającą zdolność paprania sobie życia. ‒ Jesteś głupim palantem, Joelu ‒ powiedział Myron. ‒ Jestem chory ‒ poprawił go tamten. ‒ To różnica. Jednak chcę wyzdrowieć.

‒ Udowodnij to. ‒ Jak? ‒ Spróbuj dowieść, że naprawdę jesteś gotowy się zmienić, mówiąc mi o tej kobiecie, z którą byłeś trzy noce temu. ‒ Skąd mam wiedzieć, że nie chcesz zrobić jej krzywdy? ‒ A skąd wiedziałeś, że nie zdejmę buta i nie stłukę cię nim? Joel Fishman spojrzał na breloczek i znów zaczął płakać. ‒ Joelu? ‒ Ja naprawdę chcę z tym skończyć. ‒ Wiem, że chcesz. ‒ I zrobię to, przysięgam na Boga. Poszukam pomocy. Będę najlepszym ojcem i mężem na świecie. Tylko potrzebuję szansy. Rozumiesz to, prawda? Myronowi ciągle zbierało się na wymioty. ‒ Rozumiem. ‒ Po prostu... Nie zrozum mnie źle. Kocham moje życie. Kocham moją rodzinę, moje dzieci. Jednak od osiemnastu lat budzę się, przychodzę do tej szkoły i uczę licealistów francuskiego. Oni nienawidzą tego języka. Nigdy nie uważają. Kiedy zaczynałem uczyć, miałem wizję, jak ma to wyglądać: ja uczący ich tego pięknego języka, który tak kocham. Jednak jest zupełnie inaczej. Oni chcą tylko dostać celujący i przejść do następnej klasy. I tyle. Każda klasa, rok po roku. Rytualny taniec. Amy i ja zawsze z trudem wiążemy koniec z końcem. To jest tak samo, wiesz?

Codziennie. Rok po roku. Ta sama harówka. A co będzie jutro? To samo. Każdy dzień taki sam, aż, no cóż, aż do śmierci. Umilkł i spojrzał w dal. ‒ Joelu? ‒ Obiecaj mi ‒ poprosił Fishman. ‒ Obiecaj, że jeśli ci pomogę, nie wydasz mnie. „Nie wydasz”. Jakby był jednym ze swoich uczniów i ściągał na klasówce. ‒ Daj mi szansę, proszę. Ze względu na moje dzieci. ‒ Jeśli powiesz mi wszystko, co wiesz o tej kobiecie, nie wydam cię. ‒ Daj mi słowo. ‒ Masz moje słowo. ‒ Poznałem ją w klubie trzy wieczory temu. Chciała działkę,

załatwiłem jej. ‒ Mówiąc „załatwiłem jej”, masz na myśli to, że dałeś jej narkotyki. ‒ Tak. ‒ Jeszcze coś? ‒ Nie, naprawdę. ‒ Czy podała ci swoje nazwisko? ‒ Nie. ‒ A numer telefonu? Na wypadek gdyby znów chciała działkę? ‒ Nie dała mi go. To wszystko, co wiem. Przykro mi. Myron nie kupował tej bajeczki. ‒ Ile ci zapłaciła? ‒ Słucham? ‒ Za prochy, Joelu. Ile ci dała pieniędzy? Coś przemknęło po jego twarzy. Myron zauważył to. Joel zamierzał skłamać. ‒ Osiemset dolarów ‒ powiedział Fishman. ‒ Gotówką? ‒ Tak. ‒ Miała przy sobie osiemset dolarów? ‒ Nie przyjmuję kart Visa ani MasterCard ‒ odparł z uśmiechem łgarza. ‒ Tak, oczywiście. ‒ I gdzie dała ci te pieniądze? ‒ W klubie.

‒ Kiedy dałeś jej narkotyki? Joel lekko zmrużył oczy. ‒ Oczywiście. ‒ Joelu? ‒ Co? ‒ Pamiętasz, że pokazałem ci te zdjęcia? ‒ Co z nimi? ‒ To kadry filmu z kamery w klubie ‒ wyjaśnił Myron. ‒ Rozumiesz, co chcę przez to powiedzieć? Fishman pobladł. ‒ Ujmując to wulgarnie ‒ wycedził Myron ‒ widziałem, jak płaciła ci w innej walucie. Joel Fishman znów zaczął szlochać. Złożył dłonie jak do modlitwy, trzymając w nich klucze niczym różaniec. ‒ Jeśli będziesz mnie okłamywał, nie widzę powodu, abym miał dotrzymać słowa ‒ wycedził Myron. ‒ Nie rozumiesz. Znowu o tym rozumieniu. ‒ To, co zrobiłem, było okropne. Wstydzę się tego. Nie widziałem powodu, żeby ci o tym mówić. To niczego nie zmienia. Nie znam jej. Nie wiem, jak się z nią skontaktować. Fishman znowu zaczął zawodzić, trzymając breloczek ze zdjęciem jak amulet odpędzający wampiry. Myron czekał, rozważając możliwości. Potem wstał, przeszedł przez pokój,

podniósł i schował do kieszeni pistolet. ‒ Zamierzam cię wydać, Joelu. Fishman przestał płakać. ‒ Co? ‒ Nie wierzę ci. ‒ Przecież mówię prawdę. Myron wzruszył ramionami i położył rękę na klamce. ‒ I wcale mi nie pomagasz. A to było częścią naszej umowy. ‒ Co mogę zrobić? Ja nic nie wiem. Dlaczego chcesz mnie za to ukarać? Myron wzruszył ramionami. ‒ Bo jestem złośliwy. Nacisnął klamkę. ‒ Zaczekaj. Myron nie zamierzał czekać. ‒ Posłuchaj mnie, dobrze? Tylko przez chwilę. ‒ Nie mam czasu. ‒ Obiecasz, że nikomu nie powiesz? ‒ Co dla mnie masz, Joelu? ‒ Numer jej telefonu komórkowego. Tylko dotrzymaj słowa, dobrze? 13. ‒ To telefon na kartę pre-paid ‒ stwierdziła Esperanza. ‒ Nie da się go wytropić.

Do licha. Myron wyjechał fordem taurusem z parkingu przy cmentarzu. Wielka Cyndi wbiła się w fotel, co wyglądało tak, jakby zadziałała jej poduszka powietrzna. No tak, ford taurus. Kolor lakieru: metaliczna atlantycka zieleń. Kiedy Myron nim przejeżdżał, supermodelki wpadały w ekstazę. ‒ Aparat został kupiony w salonie T-Mobile w Edison w New Jersey ‒ powiedziała Esperanza. ‒ Zapłacono gotówką. Myron zaczął zawracać. Trzeba jeszcze raz odwiedzić Joela Fishmana i poprosić o kolejną przysługę. Stary Crush ucieszy się na jego widok. ‒ I jeszcze coś ‒ dodała Esperanza. ‒ Słucham. ‒ Pamiętasz ten dziwaczny symbol obok komentarza „Nie jego”? Tak jak sugerowałeś, umieściłam go na stronie fanów HorsePower, żeby sprawdzić, czy ktoś coś o nim wie. Odpowiedziała niejaka Evelyn Stackman, ale nie chciała rozmawiać przez telefon. ‒ Dlaczego? ‒ Nie chciała powiedzieć. Chce spotkać się osobiście. Myron się skrzywił. ‒ W sprawie jakiegoś symbolu? ‒ Zgadza się. ‒ Chcesz się tym zająć? ‒ spytał Myron. ‒ Chyba mnie nie słyszałeś ‒ prychnęła Esperanza. ‒ To ona.

Czyli niechętnie nastawiona do rozmowy kobieta. ‒ Aha ‒ mruknął Myron. ‒ Więc uważasz, że co, mógłbym wykorzystać mój spryt i męski urok, aby ją uwieść i wyciągnąć z niej informacje? ‒ Taa. Przyjmijmy, że tak. ‒ A jeśli to lesbijka? ‒ Myślałam, że twój spryt i męski urok działa niezależnie od seksualnych preferencji. ‒ No tak, oczywiście. Zapomniałem. ‒ Evelyn Stackman mieszka w Fort Lee. Umówię cię na dzisiejsze popołudnie. Rozłączyła się. Myron zgasił silnik. ‒ Chodź ‒ powiedział do Wielkiej Cyndi. ‒ Będziemy udawali rodziców licealisty. ‒ Och, super. ‒ Zaraz jednak się zastanowiła. ‒ Czekaj, mamy chłopca czy dziewczynkę? ‒ A jak wolisz? ‒ Naprawdę wszystko mi jedno, byle on lub ona nie chorowali. Weszli do szkoły. Na korytarzu czekała dwójka rodziców. Wielka Cyndi uraczyła ich łzawą opowieścią o „małej Sashy”, mającej „drobny problem z francuskim”, który zajmie tylko moment. Myron wykorzystał ich nieuwagę i wszedł do klasy sam. Lepiej, żeby Joel nie zobaczył Wielkiej Cyndi, bo z pewnością by skamieniał.

Zgodnie z przewidywaniami Joel Fishman nie ucieszył się na jego widok. ‒ Czego chcesz, do diabła? ‒ Chcę, żebyś do niej zadzwonił i umówił się na spotkanie. ‒ Po co miałbym do niej dzwonić? ‒ Może po to... sam nie wiem... żeby udawać handlarza narkotyków pytającego, czy potrzebuje działkę? Joel ściągnął brwi. Już miał zaprotestować, ale Myron tylko pokręcił głową. Joel szybko rozważył sytuację i zrozumiał, że najlepiej zrobi, współpracując. Wyjął swój telefon komórkowy. Miał ją zapisaną w kontaktach jako „Kitty”, bez nazwiska. Myron trzymał ucho przy aparacie. Kiedy usłyszał w słuchawce ostrożne, płochliwe „halo”, wydłużyła mu się mina. Nie było wątpliwości, ten głos należał do jego szwagierki. Fishman odegrał swoją rolę ze zręcznością socjopaty. Zapytał, czy chciałaby się znowu spotkać. Potwierdziła. Myron skinął na Fishmana. ‒ W porządku, świetnie, przyjadę do ciebie. Gdzie mieszkasz? ‒ Nie możemy się spotkać u mnie ‒ powiedziała Kitty. ‒ Dlaczego? A wtedy Kitty szepnęła coś, co sprawiło, że Myronowi ścisnęło się serce. ‒ Jest tu mój syn. Fishman był dobry. Powiedział, że może zaczekać i podrzucić

„paczkę”, kiedy mu powie, ale Kitty była równie uparta. W końcu uzgodnili, że spotkają się przy karuzeli w Garden State Plaza Mall w Paramus. Myron spojrzał na zegarek. Zdąży porozmawiać z Evelyn Stackman o symbolu dołączonym do komentarza „Nie jego”, a potem wrócić i spotkać się z Kitty. Zastanawiał się, co zrobi, kiedy to nastąpi, kiedy spotka Kitty. Czy powinien na nią naskoczyć? Czy delikatnie wypytać? A może ona wcale się nie pojawi? Może najlepiej byłoby kazać Fishmanowi odwołać spotkanie, kiedy ona tam przyjdzie, żeby pójść za nią i dowiedzieć się, gdzie mieszka? Pół godziny później Myron zaparkował samochód przed skromnym domkiem z cegły niedaleko Lemoine Avenue w Fort Lee. Wielka Cyndi została w samochodzie i bawiła się iPodem. Myron ruszył chodnikiem. Evelyn Stackman otworzyła drzwi, zanim Myron zdążył do nich zadzwonić. Wyglądała na pięćdziesięciolatkę, a jej trwała przypominała mu Barbrę Streisand w Narodzinach gwiazdy. ‒ Pani Stackman? Jestem Myron Bolitar. Dziękuję, że zechciała się pani ze mną spotkać. Zaprosiła go do środka W salonie stała wytarta zielona sofa, pianino z wiśniowego drewna i plakaty z koncertów HorsePower. Jeden z ich pierwszego występu na Hollywood Bowl ponad dwadzieścia lat temu. Plakat był podpisany przez Lexa Rydera i Gabriela Wire'a. Dedykacja ‒ napisana charakterem pisma

Gabriela ‒ głosiła: Dla Horace'a i Evelyn, fanów rocka. ‒ O ‒ mruknął Myron. ‒ Proponowano mi za niego dziesięć tysięcy dolarów. Przydałyby mi się te pieniądze, ale... ‒ Urwała. ‒ Sprawdziłam pana przez Google. Nie oglądam meczów koszykówki, więc nie skojarzyłam pańskiego nazwiska. ‒ To i tak było dawno temu. ‒ A teraz jest pan menedżerem Lexa Rydera? ‒ Jestem jego agentem. To pewna różnica. Jednak tak, pracuję dla niego. Przetrawiła to. ‒ Proszę za mną. ‒ Zaprowadziła go po schodach do sutereny. ‒ Mój mąż, Horace, on był prawdziwym fanem. Niewielkie pomieszczenie w suterenie miało tak niski sufit, że Myron nie mógł się wyprostować. Był tam szary materac oraz stary telewizor na czarnym stoliku ze szklanych włókien. Reszta pomieszczenia należała do HorsePower. Składany stolik z rodzaju tych, jakie rozstawiasz, gdy przy stole w jadalni nie może się pomieścić cała rodzina, był zarzucony przedmiotami związanymi z tym zespołem: zdjęciami, okładkami albumów, nutami, afiszami, kostkami gitarowymi, pałeczkami perkusyjnymi, koszulkami i maskotkami. Myron rozpoznał czarną koszulę zapinaną na zatrzaski. ‒ Gabriel nosił ją podczas koncertu w Houston ‒ wyjaśniła.

Stały tam dwa składane krzesełka. Myron zauważył kilka zdjęć „prawdopodobnie Wire'a” wyciętych z czasopism bulwarowych. ‒ Przepraszam za ten bałagan. Po tej tragedii z Alistą Snow, no cóż, Horace był załamany. Zbierał zdjęcia Gabriela zrobione przez paparazzich. Widzi pan, Horace był inżynierem, doskonale radził sobie z matematyką i łamigłówkami. ‒ Wskazała zdjęcia z tabloidów. ‒ Wszystkie są spreparowane. ‒ Jak to? ‒ Horace zawsze potrafił udowodnić, że to nie są zdjęcia Gabriela. Na przykład to. Gabriel Wire ma bliznę na wierzchu prawej dłoni. Horace zdobył oryginalny negatyw i go powiększył. Nie było tej blizny. W przypadku tego ułożył równanie matematyczne... niech pan nie pyta jakie... i wyliczył, że ten człowiek nosił obuwie w rozmiarze dziesięć. A Gabriel Wire nosił dwunastkę. Myron bez słowa skinął głową. ‒ To musi się wydawać dziwaczne. Taka obsesja. ‒ Nie, wcale nie. ‒ Inni mężczyźni kibicują drużynom sportowym, chodzą na wyścigi lub zbierają znaczki. Horace kochał HorsePower. ‒ A pani? Evelyn się uśmiechnęła. ‒ Chyba byłam fanką. Jednak nie do tego stopnia co Horace. To było coś, co robiliśmy razem. Biwakowaliśmy na koncertach.

Gasiliśmy światło, słuchaliśmy i próbowaliśmy znaleźć prawdziwy sens słów piosenek. Może wydaje się, że to nic takiego, ale oddałabym wszystko za jeszcze jedną taką noc. Posmutniała. Myron zastanowił się, czy zapytać, i zaraz doszedł do wniosku, że chyba powinien. ‒ Co się stało z Horace 'em? ‒ spytał. ‒ Umarł w styczniu ‒ powiedziała lekko zdławionym głosem. ‒ Atak serca. Kiedy przechodził przez ulicę. Ludzie myśleli, że potrącił go samochód, jednak Horace po prostu upadł na pasach i umarł. Tak po prostu. Odszedł. Miał pięćdziesiąt trzy lata. Chodziliśmy ze sobą już w szkole. W tym domu wychowaliśmy dwoje dzieci. Mieliśmy plany na starość. Właśnie przeszłam na emeryturę i nie pracuję już na poczcie, więc moglibyśmy więcej podróżować. Posłała mu nikły uśmiech „co na to poradzić” i odwróciła wzrok. Wszyscy mamy swoje blizny, udręki i zmory. Wszyscy chodzimy i udajemy, że wszystko jest w porządku. Jesteśmy uprzejmi wobec obcych, jeździmy po tej samej ulicy, stoimy w kolejce w sklepie i jakoś skrywamy ból i rozpacz. Ciężko

pracujemy i układamy plany na przyszłość, które najczęściej diabli biorą. ‒ Naprawdę bardzo mi przykro z powodu pani straty ‒ powiedział Myron. ‒ Nie powinnam o tym mówić. ‒ Nie ma sprawy. ‒ Wiem, że powinnam się tego pozbyć. Sprzedać to. Jednak jeszcze nie potrafię. Nie wiedząc, co powiedzieć, Myron ograniczył się do klasycznego „rozumiem”. Uśmiechnęła się z trudem. ‒ Jednak pan chciał dowiedzieć się czegoś o tym symbolu. ‒ Jeśli można. Evelyn Stackman przeszła przez pokój i otworzyła szafkę na akta. ‒ Horace próbował odgadnąć, co oznacza. Szukał w sanskrycie, chińskich znakach i hieroglifach, różnych pismach. Nigdy nie zdołał rozwiązać tej zagadki. ‒ Gdzie widziała go pani po raz pierwszy? ‒ Ten symbol? Evelyn sięgnęła do szafki i wyjęła coś, co wyglądało na okładkę płyty kompaktowej. ‒ Zna pan ten album? Myron spojrzał. Był to chyba projekt graficzny okładki albumu, którego nigdy nie widział. Na górze widniał tytuł:

LIVE WIRE. Poniżej, mniejszymi literami: HorsePower na żywo w Madison Square Garden. Jednak nie to przyciągało wzrok. Pod tymi napisami było dziwne zdjęcie Gabriela Wire'a i Lexa Rydera. Ukazywało ich od pasa w górę, półnagich, ze skrzyżowanymi na piersi rękami. Lex stał po lewej, Gabriel po prawej i obaj odwrócili głowy, żeby poważnie spojrzeć na potencjalnego nabywcę. ‒ Tuż przed tą tragedią z Alistą Snow zamierzali wydać album na żywo ‒ powiedziała Evelyn. ‒ Reprezentował pan ich wtedy? Myron pokręcił głową. ‒ Zacząłem później. Nie mógł przestać się gapić. Gabriel i Lex mieli lekko umalowane oczy. Obaj zajmowali na tym zdjęciu jednakową przestrzeń ‒ jeśli już, to Lex miał lepsze miejsce, po lewej, gdzie patrzący odruchowo skupia wzrok ‒ a jednak pomimo to spojrzenie skupiało się niemal wyłącznie na Gabrielu, jakby naprowadzane niewidzialnym promieniem laserowym na jego połowę fotografii. Wire był ‒ jak Myron uważał pomimo całej swojej heteroseksualnej orientacji ‒ cholernie przystojny. Jego spojrzenie było nie tylko płomienne ‒ ono przyciągało, domagało się uwagi, żądało, aby je odwzajemnić. Sławni muzycy mają rozmaite zalety, lecz gwiazdy rocka, tak jak sportowcy czy aktorzy, mają także nieuchwytną charyzmę. Ona właśnie zrobiła z Gabriela legendę rocka. Była niemal nieziemska. Na scenie lub w kontaktach osobistych zwalała z nóg,

ale nawet na fotografii okładki albumu, który nigdy się nie ukazał, można było ją wyczuć. To nie była tylko kwestia urody. W tym pałającym spojrzeniu wyczuwało się wrażliwość, tragedię, gniew, inteligencję. Chciało się go słuchać. Chciało się dowiedzieć więcej. ‒ Urodziwy, nieprawdaż? ‒ zapytała Evelyn. ‒ Tak. ‒ Czy to prawda, że pocięto mu twarz? ‒ Nie wiem. Obok Gabriela, nieco przesadnie upozowany, stał Lex. Mięśnie skrzyżowanych na piersi rąk miał napięte, jakby chciał pokazać bicepsy. Był średnio przystojny, o nierzucających się w oczy rysach, i jeśli poświęciło mu się chwilę uwagi, dochodziło się do wniosku, że Lex jest rozsądniejszym i bardziej zrównoważonym z tych dwóch ‒ krótko mówiąc, nudnym facetem. Lex był przyziemnym jin dla urzekająco ulotnego jang Gabriela. A jednak każdy dłużej istniejący zespół potrzebuje takiej równowagi, czyż nie? ‒ Nie widzę tu tego symbolu ‒ rzekł Myron. ‒ Nie trafił na okładkę. ‒ Evelyn wróciła do szafki na akta. Wyjęła brązową kopertę obwiązaną sznurkiem. Chwyciła sznurek kciukiem i wskazującym palcem, znieruchomiała i popatrzyła na Myrona. ‒ Wciąż się zastanawiam, czy powinnam to panu pokazać. ‒ Pani Stackman?

‒ Evelyn. ‒ Evelyn, wiesz, że Lex jest mężem Suzze T., prawda? ‒ Oczywiście. ‒ Ktoś chce ją skrzywdzić. Sądzę, że Lexa też. Próbuję dowiedzieć się kto. ‒ I myślisz, że ten symbol to ślad? ‒ To możliwe, owszem. ‒ Sprawiasz wrażenie porządnego człowieka. Myron czekał. ‒ Mówiłam, że Horace był zamiłowanym kolekcjonerem. Miał kilka jedynych w swoim rodzaju przedmiotów. Parę lat temu skontaktował się z nim pewien fotograf, Curk Burgess. Tydzień przed śmiercią Alisty Snow Burgess zrobił to zdjęcie, na które teraz patrzysz. ‒ Tak? ‒ Jednak tamtego dnia zrobił ich więcej, oczywiście. To była długa sesja zdjęciowa. Domyślam się, że Gabriel chciał czegoś bardziej ryzykownego, więc zrobili sobie kilka zdjęć nago. Pamiętasz, jak przed kilkoma laty prywatny kolekcjoner kupił film pornograficzny z Marilyn Monroe, żeby nikt inny go nie zobaczył? ‒ Tak. ‒ Cóż, mniej więcej to samo zrobił Horace. Kupił negatywy. Nie było nas na to stać, co świadczy o stopniu jego zaangażowania. ‒ Pokazała okładkę albumu, którą Myron trzymał w ręku. ‒

Oryginalne ujęcie ukazywało ich całych, ale zostało wykadrowane. Otworzyła kopertę, wyjęła z niej fotografię i pokazała mu ją. Myron spojrzał. Obaj mężczyźni stali bokiem i rzeczywiście byli nadzy, ale cienie pogłębiono, hm, gustownie, tak że działały jak listki figowe. ‒ Nadal nic nie widzę. ‒ A widzisz to znamię na... hm... górnej części uda Gabriela? Evelyn podała mu inne zdjęcie, duże powiększenie. Na nim zobaczył to na prawym udzie, blisko legendarnego łona Gabriela Wire'a. Tatuaż. Wyglądał dokładnie tak jak symbol dołączony do komentarza „Nie jego”, umieszczonego na stronie Suzze na Facebooku. 14. Do spotkania z Kitty w Garden State Plaza Mall miał jeszcze dwie godziny. W drodze do przystanku autobusowego przy George Washington Bridge Myron wyjaśnił Wielkiej Cyndi, czego dowiedział się od Evelyn Stackman. ‒ Dziwne ‒ uznała Wielka Cyndi. ‒ Co? Próbowała obrócić się na fotelu twarzą do niego. ‒ Jak pan wie, panie Bolitar, przez wiele lat byłam groupie, fanką rocka. Nie wiedział. W chwalebnych dniach Wspaniałych Dam Wrestlingu na kanale 11 WPIX na obszarze Nowego Jorku Wielka

Cyndi była znana jako Wielka Szefowa. Wielka Cyndi jako Wielka Szefowa razem z Esperanzą jako Małą Pocahontas tworzyły duet międzykontynentalnych mistrzyń wrestlingu, cokolwiek oznacza słowo „międzykontynentalny”. Walczyły z czarnymi charakterami. Mała Pocahontas zwykle zwyciężała dzięki zręczności, zanim niegodziwa przeciwniczka zrobiła coś nielegalnego ‒ sypnęła jej piaskiem w oczy, użyła niedozwolonego niebezpiecznego narzędzia lub odwróciła uwagę sędziego, żeby skorzystać z pomocy partnerki ‒ a wtedy, gdy tłum szalał, na pozór daremnie protestując przeciwko krzywdzie wyrządzonej oszałamiająco pięknej dziewczynie, Wielka Szefowa z rykiem przeskakiwała przez liny, żeby uwolnić swoją gibką i filigranową partnerkę, a potem razem, przy aplauzie stojącego tłumu, Mała Pocahontas i Wielka Szefowa przywracały porządek na świecie i ‒ oczywiście ‒ utrzymywały tytuł międzykontynentalnych mistrzyń. Wspaniała zabawa. ‒ Byłaś groupie?

‒ Och tak, panie Bolitar. I to zapaloną. Znów zatrzepotała rzęsami. Myron skinął głową. ‒ Nie wiedziałem. ‒ Uprawiałam seks z wieloma gwiazdami rocka. ‒ W porządku. Uniosła prawą brew. ‒ Wieloooma, panie Bolitar. ‒ Rozumiem. ‒ Nawet z pańskimi ulubieńcami. ‒ W porządku. ‒ Jednak zachowam ich nazwiska dla siebie. Jestem uosobieniem dyskrecji. ‒ To ładnie. ‒ Pamięta pan swojego ulubionego lidera zespołu Doobie Brothers? ‒ Dyskrecja, Wielka Cyndi. ‒ Racja. Przepraszam. Jednak chciałam coś wykazać. Poszłam w ślady Pameli de Barres, Sweet Connie... pamięta pan, tej z piosenki zespołu Grand Funk... Bebe Buell i mojej mentorki, Ma Gellan. Wie pan, kto to jest? ‒ Nie. ‒ Ma Gellan uważała się za kartografa gwiazd rocka. Wie pan, kto to? Z trudem powstrzymał się od przewracania oczami. ‒ Wiem, że kartograf sporządza mapy.

‒ Zgadza się, panie Bolitar. Ma Gellan sporządzała topograficzne i topologiczne mapy nagich ciał gwiazd rocka. ‒ Ma Gellan ‒ powtórzył Myron, nagle zrozumiawszy. O mało nie jęknął. ‒ Jak Magellan? ‒ Jest pan bardzo bystry, panie Bolitar. Wszyscy mieli go za cwaniaka. ‒ Jej mapy są cudowne, bardzo szczegółowe i dokładne. Pokazują blizny, przekłucia, znaki szczególne, owłosienie, a nawet nadmierne lub nieodpowiednie wyposażenie. ‒ Naprawdę? ‒ Oczywiście. Słyszał pan o Cynthii Plaster Caster? Robiła gipsowe odlewy penisów. Nawiasem mówiąc, to prawda, co mówią o liderach zespołów. Zawsze są dobrze wyposażeni. Och, poza jednym z bardzo słynnej grupy brytyjskiej. Nie wymienię jego nazwiska, ale miał małego jak kotek. ‒ Co właściwie chcesz mi powiedzieć? ‒ Coś ważnego, panie Bolitar. Ma Gellan sporządziła topograficzną mapę Gabriela Wire'a. Ten facet był cudowny, twarz i ciało, jednak nie miał tatuaży. Ani jednego. Myron zastanowił się nad tym. ‒ Zdjęcie, które pokazała mi Evelyn Stackman, wykonano kilka tygodni przed tym, zanim odizolował się od ludzi. Może zrobił sobie tatuaż później, kiedy już... hm, przeprowadziła swoje oględziny?

Dojechali do przystanku autobusowego. ‒ To możliwe ‒ powiedziała Wielka Cyndi. Kiedy gramoliła się z samochodu, ten trzeszczał i kołysał się jak pojazd Freda Flintstone'a. ‒ Chce pan, żebym zapytała Ma? ‒ Chcę. Na pewno nie chcesz, żebym ci zamówił taksówkę? ‒ Wolę jechać autobusem, panie Bolitar. I oddaliła się jak środkowy pomocnik, wciąż w kostiumie Batgirl. Nikt nie zwracał na nią uwagi. Witajcie w Nowym Jorku ‒ Jersey i Connecticut. Przybysze często sądzą, że miejscowi są obojętni, zimni lub nieuprzejmi. Prawdę mówiąc, są zatrważająco uprzejmi. Żyjąc na tak gęsto zaludnionym obszarze, uczysz się szanować czyjąś prywatność, utrzymywać dystans. Tutaj możesz być otoczony przez ludzi i nadal cieszyć się samotnością. Garden State Plaza Mall to obszar o powierzchni ponad pół miliona metrów kwadratowych, znajdujący się w skupisku centrów handlowych Paramus w New Jersey. Słowo „Paramus” pochodzi z języka Indian Lenape i oznacza „kawałek żyznej ziemi” albo „miejsce pod kolejny megamarket”. Paramus szczyci się większą liczną centrów handlowych niż jakakolwiek inna miejscowość w USA i Myron przypuszczał, że to bardzo skromny szacunek. Zajechał na parking i sprawdził czas. Jeszcze godzina do spodziewanego przybycia Kitty. Burczało mu w brzuchu. Sprawdził możliwości i poczuł, że twardnieją mu arterie: Chili's,

Johnny Rockets, Joe's American Bar & Grill, słynne hot dogi Nathana, KFC, McDonald's, Sbarro oraz zarówno Blimpie, jak i Subway, które Myron uważał za tę samą restaurację. Wybrał California Pizza Kitchen. Zignorował próbę wciśnięcia mu przekąsek przez entuzjastyczną kelnerkę i przejrzawszy wszystkie egzotyczne rodzaje pizzy, takie jak jamajska z mięsem, taj ska drobiowa czy japońska z bakłażanem, wybrał starą poczciwą pepperoni. Kelnerka wyglądała na rozczarowaną. Centra handlowe mają swój klimat. To było gigantyczne, lecz wspólną cechą większości centrów jest przygnębiające podobieństwo ich wnętrz. Gap, Old Navy, Banana Republic, JCPenney, Nordstrom, Macy's, Brookstone, AMC Theatres, łapiecie ideę. Były tam dziwne superspecjalistyczne sklepiki, takie jak ten sprzedający tylko świece lub potencjalny zwycięzca konkursu na najgłupszą nazwę: Sztuka Golenia. Jak taki sklep nie splajtował? Teraz Myron zauważył jeszcze paskudne kioski na środku korytarza. Nosiły takie nazwy, jak Pałac Perfum czy Pagoda Piercingu. W co najmniej czterech sprzedawano zdalnie sterowane zabawki i jakiś pajac celowo kierował na ciebie lecący helikopterek.

A czy widziałeś kiedyś dzieciaka, który bawiłby się czymś takim? Idąc w kierunku karuzeli, Myron zauważył najgorsze, najbardziej oszukańcze i szarlatańskie stoisko ‒ „poszukiwaczy talentów i modeli”, którzy zatrzymywali niemal każdego, wydając pełne udawanego zachwytu okrzyki typu: „Hej, właśnie kogoś o takim wyglądzie szukaliśmy! Myślał pan kiedyś o zostaniu modelem?”. Myron stał i obserwował szukających prowizji oszustów, przeważnie atrakcyjnych kobiet po dwudziestce, obrabiających tłum, szukających nie tyle wyglądu, ile ‒ zdaniem Myrona ‒ blizn po lobotomii wskazujących osoby tak naiwne, że gotowe dać się „zaakceptować” do „programu poszukiwania talentów” i zapłacić czterysta dolarów za „fotograficzne portofolio”, które umożliwi im pozowanie dla katalogów mody i występowanie w reklamach telewizyjnych. Pewnie. Czy producenci reklam telewizyjnych mają konta w nigeryjskim banku? Myron nie wiedział, co jest bardziej przygnębiające ‒ to, że te młode oszustki nie miały nic przeciwko wykorzystywaniu ludzkiej żądzy sławy, czy to, że ich ofiary tak bardzo jej pragnęły, iż dawały się nabrać? Dość tego. Myron wiedział, że w ten sposób odwleka decyzję. Kitty przyjdzie tu za piętnaście minut. Zastanawiał się, czy spędzić ten czas w Spencer's Gifts, sklepie, który z Bradem najbardziej lubili, kiedy dorastali w Livingston, z zabawnymi napisami na

koszulkach i kuflach dla piwoszy, bezpruderyjnymi naklejkami na kieliszkach, akcesoriami do bezpiecznego seksu i upiornymi niebieskawymi plakatami z tyłu. Znowu pomyślał o swoim ostatnim spotkaniu z Bradem i Kitty. Myślał o tym, co zrobił. O zmieszanym, zranionym spojrzeniu Brada. O strużce krwi cieknącej między palcami Kitty. Otrząsnął się z tych wspomnień i odszedł na bok, żeby go nie zobaczyła. Zastanawiał się, czy kupić gazetę, żeby się za nią schować, ale nikt nie rzucałby się bardziej w oczy w galerii handlowej niż facet czytający gazetę. Piętnaście minut później, gdy Myron obserwował karuzelę zza manekina w Foot Locker, zjawiła się Kitty. 15. Prywatny odrzutowiec Wina wylądował na jedynym pasie lotniska Fox Hollow. Na betonie czekała czarna limuzyna. Win platonicznie cmoknął swoją stewardesę Mee i zszedł po schodkach. Limuzyna zawiozła go do federalnego więzienia w Lewisburgu w Pensylwanii, w którym umieszczano „najgorszych z najgorszych” przestępców. Strażnik powitał Wina i zaprowadził go korytarzami więzienia o najostrzejszym rygorze do Bloku G, najczęściej nazywanego „Zaułkiem Mafii”. Siedział tu John Gotti. A także Al Capone. Win wszedł do pokoju odwiedzin.

‒ Proszę usiąść ‒ powiedział strażnik. Win posłuchał. ‒ Oto obowiązujące przepisy ‒ rzekł strażnik. ‒ Żadnych uścisków dłoni. Żadnego dotykania. Jakiegokolwiek fizycznego kontaktu. ‒ A całuska z języczkiem? ‒ spytał Win. Strażnik ściągnął brwi, ale to wszystko. Win bardzo szybko otrzymał zgodę na odwiedziny. Strażnik najwyraźniej wywnioskował, że to oznacza, iż ten gość ma poważne wpływy. To, co w Lewisburgu nazywa się Fazą 1 i 2, oznacza, że więźniom pozwala się tylko na widzenia wideo. W Fazie 3 więźniom zezwala się na widzenia bez kontaktu fizycznego. Tylko w Fazie 4 ‒ a nie wiadomo, jak się w niej znaleźć ‒ ma się zezwolenie na tak zwane odwiedziny kontaktowe członków rodziny. Frank Ache, były ojciec chrzestny z Manhattanu, wszedł do Fazy 3 na czas odwiedzin Wina. Temu ostatniemu to odpowiadało. Nie zamierzał nawiązywać z nim kontaktu fizycznego. Grube drzwi się otworzyły. Kiedy Frank Ache, powłócząc skutymi nogami, wszedł do pokoju widzeń w więziennym

jaskrawopomarańczowym kombinezonie, nawet Win był zdziwiony. W szczytowej formie ‒ którą zachowywał chyba przez ponad dwadzieścia lat ‒ Frank był ponurym i groźnym szefem mafii w stylu Starego Świata. Był postacią, która robiła wrażenie. Wysoki i barczysty, nosił garnitury z poliestru imitującego zamsz w kolorach zbyt jaskrawych nawet dla samochodów wyścigowych. Krążyła plotka, że Scorsese chciał nakręcić film o jego życiu i że postać Tony'ego Soprano była w pewnym stopniu wzorowana na Franku, tyle że Frank nie miał kochającej rodziny ani nawet odrobiny ludzkich uczuć. Nazwisko Franka Ache'a budziło lęk. Był niebezpiecznym zabójcą, który zamordował wielu ludzi i wcale tego nie żałował. Jednak w więzieniu wydaje się, że człowiek się kurczy. Ache za murami schudł dwadzieścia pięć do trzydziestu kilogramów. Był oklapnięty, wyschnięty jak stara gałąź, kruchy. Zmrużył oczy, patrząc na gościa, i spróbował się uśmiechnąć. ‒ Windsor Horne Lockwood Trzeci ‒ powiedział. ‒ Co ty tu robisz, do diabła? ‒ Jak się masz, Frank? ‒ Jakby cię to obchodziło.

‒ Ależ tak, zawsze bardzo dbałem o twoje dobre samopoczucie. Słysząc to, Frank Ache zaśmiał się trochę zbyt głośno i zbyt długo. ‒ Masz szczęście, że nigdy nie wziąłem cię na cel. Jak wiesz, brat zawsze mnie powstrzymywał. Win wiedział. Spojrzał w jego ciemne oczy i zobaczył pustkę. ‒ Jestem teraz na środkach uspokajających ‒ poinformował Frank, jakby czytał w jego myślach. ‒ Uwierzysz? Pilnują mnie, żebym nie popełnił samobójstwa. Nie widzę w tym sensu, a ty? Win nie wiedział, czy chodziło mu o podawanie leków, popełnianie samobójstwa czy próby powstrzymania go przed jego popełnieniem. I wcale go to nie obchodziło. ‒ Muszę cię prosić o przysługę ‒ powiedział. ‒ Byliśmy kumplami? ‒ Nie. ‒ A więc? ‒ Przysługa ‒ powtórzył Win. ‒ Ty wyświadczysz ją mnie, a ja tobie. Frank Ache milczał. Pociągnął nosem i niegdyś olbrzymią dłonią otarł twarz. Jego rzadkie włosy zupełnie mu wyszły, tylko na jednej skroni zostało kilka kłaków. Ciemnooliwkowa skóra miała teraz szary kolor ulicy po burzy. ‒ Dlaczego uważasz, że potrzebna mi jakaś przysługa?

Win nie odpowiedział. Nie było powodu wdawać się w szczegóły. ‒ Jak twój brat wywinął się od wyroku? ‒ spytał. ‒ To chcesz wiedzieć? ‒ Win nie odpowiedział. ‒ A co to za różnica? ‒ Rozbaw mnie, Frank. ‒ Znasz Hermana. Wyglądał klasa. Ja wyglądałem jak jakiś cholerny Hiszpan. ‒ Gotti wyglądał klasa. ‒ Nie, wcale nie. Wyglądał jak małpa w drogich garniturach. Frank Ache odwrócił załzawione oczy i znów podniósł dłoń do twarzy. Pociągnął nosem i nagle jego szeroką groźną twarz wykrzywił grymas. Zaczął płakać. Win czekał, aż się uspokoi, lecz Ache płakał jeszcze przez chwilę. ‒ Masz chustkę albo coś takiego? ‒ zapytał w końcu. ‒ Użyj rękawa swojego pomarańczowego wdzianka ‒ poradził mu Win. ‒ Wiesz, jak tu jest? Win nie odpowiedział. ‒ Siedzę sam w celi dwa na trzy. Dwadzieścia trzy godziny na dobę. Sam. Jem w niej. Sram w niej. Kiedy wychodzę na godzinę na spacerniak, nie ma tam nikogo innego. Całymi dniami nie słyszę ludzkiego głosu. Czasem próbuję mówić coś do strażników, ale mi nie odpowiadają. Dzień za dniem. Siedzę sam. Nie mam do

kogo się odezwać. I tak będzie, aż umrę. Znów zaczął szlochać. Win miał ochotę sięgnąć po swoje wyimaginowane skrzypki, ale się powstrzymał. Ten facet mówił i wyglądało na to, że musi mówić. Dobrze. Jednak Win nie wytrzymał. ‒ Ilu ludzi zabiłeś, Frank? Tamten na moment przestał płakać. ‒ Osobiście czy łącznie z tymi, których kazałem zabić? ‒ Jak wolisz. ‒ Niech pomyślę. Osobiście załatwiłem ze dwudziestu lub trzydziestu. Jakby mówił o mandatach za niewłaściwe parkowanie. ‒ Z każdą chwilą coraz bardziej ci współczuję ‒ westchnął Win. Jeśli Frank poczuł się urażony, to nie dał tego po sobie poznać. ‒ Hej, Win, chcesz usłyszeć coś zabawnego? Mówiąc, pochylał się, rozpaczliwie potrzebując tej rozmowy lub kontaktu. To zadziwiające, jak człowiek, nawet tak niegodziwy jak Frank Ache, w samotności pragnie kontaktu z innymi ludźmi. ‒ Scena należy do ciebie, Frank. ‒ Pamiętasz jednego z moich ludzi, niejakiego Bobby'ego Ferna? ‒ Hmm, może. ‒ Taki wielki grubas. Zajmował się nieletnimi dziewczynkami w Meatpacking.

Win go pamiętał. ‒ Co z nim? ‒ Widzisz mnie tu płaczącego, no nie? Nie próbuję już tego ukryć. Jaki miałoby to sens? Wiesz, o co mi chodzi. Płaczę. I co z tego? Prawdę mówiąc, zawsze to robiłem. Chowałem się i płakałem w samotności. Od zawsze. I nie wiem dlaczego. Robiąc komuś krzywdę, czułem się doskonale, więc nie dlatego, to raczej było tak jak wtedy, kiedy oglądałem Więzy rodzinne. Pamiętasz ten serial? Z tym dzieciakiem, który teraz ma Parkinsona? ‒ Michaelem J. Foxem. ‒ Właśnie. Uwielbiałem ten serial. Siostra Mallory to była gorąca sztuka. No i oglądałem chyba ostatni odcinek, w którym ojciec rodziny dostał ataku serca. To trochę smutne... widzisz, tak umarł mój ojciec. Niby to nic takiego, tylko głupi serial, a ja nagle beczę jak dzieciak. Ciągle mi się to zdarzało. Wtedy wychodziłem pod jakimś pretekstem. Nie pozwalałem, żeby ktoś zobaczył mnie w takim stanie. Znasz mój świat, no nie? ‒ Znam. ‒ No więc pewnego dnia, kiedy jestem w takim stanie, Bobby wchodzi i widzi, jak płaczę. ‒ Frank się uśmiechnął. ‒ No więc ja i Bobby znaliśmy się długo. Jego siostra była pierwszą dziewczyną, z którą doszedłem do trzeciej bazy. W ósmej klasie. To było niesamowite. ‒ Odwrócił wzrok, oddając się przyjemnym wspomnieniom. ‒ W każdym razie Bobby wchodzi, a ja płaczę.

Człowieku, szkoda, że nie widziałeś jego miny. Nie wiedział, co robić. Bobby przysięgał, że nikomu nie powie, żebym się nie martwił, do diabła, wciąż to powtarzał. Lubiłem Bobby'ego. To był porządny gość. Z dobrej rodziny. Pomyślałem sobie, że odpuszczę, wiesz. ‒ Zawsze byłeś taki wielkoduszny ‒ pochwalił go Win. ‒ No i naprawdę próbowałem. Jednak widzisz, potem przy Bobbym zawsze czułem się... sam nie wiem, zawstydzony czy coś. On nic nie mówił i nie zrobił, ale nagle zaczął być przy mnie nerwowy. Nie patrzył mi w oczy i w ogóle. Ponadto Bobby zawsze się uśmiechał, wiesz, miał szeroki uśmiech i głośny śmiech. A teraz, kiedy się uśmiechał lub śmiał, myślałem, że może śmieje się ze mnie, kapujesz, co mówię? ‒ I dlatego go zabiłeś? Frank kiwnął głową. ‒ Użyłem garoty na żyłkę. Nieczęsto się nią posługiwałem. Prawie odciąłem Bobby'emu głowę. Czy można mieć mi to za złe? Win rozłożył ręce. ‒ Jak ktoś mógłby tego nie zrozumieć? Frank znów zaśmiał się trochę za głośno. ‒ Miło, że mnie odwiedziłeś. ‒ Och tak, stare dobre czasy. Frank znowu się roześmiał. On chce po prostu porozmawiać, pomyślał Win. To było

naprawdę żałosne. Ten niegdyś budzący lęk mężczyzna był załamany, zrozpaczony i Win mógł to wykorzystać. ‒ Powiedziałeś, że Herman wyglądał klasa. I wydawał się bardziej praworządny. ‒ I co z tego? ‒ Mógłbyś rozwinąć ten temat? ‒ Byłeś przy tym, wiesz, jak było ze mną i Hermanem. On chciał działać legalnie. Chciał chodzić na wystawne przyjęcia, grać w starych klubach golfowych takich jak twój i wynajął sobie biuro w ładnym wieżowcu w centrum miasta. Pakował brudne pieniądze w legalne interesy, jakby przez to nagle miały się oczyścić. No i w końcu Herman chciał się zajmować tylko hazardem i lichwą. Zgadnij dlaczego? ‒ Ponieważ to mniej przemocy? ‒ spytał Win. ‒ Nie, jeśli już, to więcej, bo trzeba ściągać należności. ‒ Frank Ache nachylił się i Win poczuł jego nieświeży oddech. ‒ Hazard i lichwa wydawały mu się legalne. W kasynach uprawia się hazard, a one są legalne. Banki dają pożyczki i to też jest legalne. Więc dlaczego Herman nie miałby robić tego samego? ‒ A ty? ‒ Ja zajmowałem się innymi biznesami. Kurwy, prochy, takie rzeczy, chociaż powiem ci, że zrobię loda hienie, jeśli dobry niuch koki nie jest lepszy od środka uspokajającego. I nie wciskaj mi, że kurwy są nielegalne. Najstarsza profesja. A kiedy się nad tym

zastanowić, to który facet w końcu nie płaci za seks? Win się nie spierał. ‒ No więc po co tu przyszedłeś? ‒ Frank uśmiechnął się tym swoim upiornym uśmiechem. Win zastanawiał się, dla ilu ludzi ten widok był ostatnim, jaki widzieli w życiu. ‒ A może powinienem zapytać, komu tym razem Myron wetknął palec w dupę? Czas pokazać karty. ‒ Evanowi Crispowi. Frank zrobił wielkie oczy. ‒ Oo. ‒ Tak. ‒ Myron spotkał się z Crispem? ‒ Owszem. ‒ Crisp jest niemal równie niebezpieczny jak ty ‒ powiedział Frank. ‒ To mi pochlebia. ‒ Człowieku, zmierzysz się z Crispem. Fajnie byłoby to zobaczyć. ‒ Przyślę ci płytę DVD. Twarz Franka wyraźnie spochmurniała. ‒ Evan Crisp ‒ rzekł powoli ‒ jest jednym z głównych powodów tego, że tutaj siedzę. ‒ Jak to?

‒ Widzisz, jeden z nas, ja albo Herman, musiał polec. Wiesz, jak działa RICO. Potrzebowali kozła ofiarnego. Kozła ofiarnego, pomyślał Win. Ten facet sam nie wie, ilu ludzi zamordował, w tym jednego tylko dlatego, że widział go, jak płacze, a jednak uważa się za kozła ofiarnego. ‒ Tak więc albo ja, albo Herman. Crisp pracował dla Hermana. Nagle świadkowie obciążający Hermana zaczęli znikać lub wycofywać zeznania. Moi nie. Kropka. ‒ I wsadzili cię za popełnione przestępstwa? Frank znów się pochylił. ‒ Zostałem rzucony na pożarcie. ‒ A tymczasem Herman żyje sobie szczęśliwie i legalnie ‒ zauważył Win. ‒ Mhm ‒ mruknął Frank. Ich spojrzenia na moment się spotkały. Frank nieznacznie skinął głową. ‒ Evan Crisp ‒ powiedział Win ‒ pracuje teraz dla Gabriela Wire'a. Wiesz, kto to jest? ‒ Wire? Jasne. Jego muzyka to czysty, stuprocentowy szajs. Czy Myron go reprezentuje? ‒ Nie, jego partnera. ‒ Lexa jakiegoś tam, tak? Kolejne beztalencie. ‒ Nie wiesz, dlaczego Crisp miałby pracować dla Gabriela Wire'a?

Frank wyszczerzył w uśmiechu zęby podobne do tic taców. ‒ W dawnych czasach Gabriel Wire robił wszystko. Ćpał, uganiał się za kurwami, ale głównie uprawiał hazard. Win uniósł brew. ‒ Coś takiego. ‒ Przysługa? ‒ Zrobione. Tylko tyle. Nic więcej nie musieli mówić. ‒ Wire dużo wisiał Hermanowi ‒ ciągnął Frank. ‒ W pewnej chwili, a mówię tu o czasach, zanim zaczął bawić się w Howarda Hughesa, jakieś piętnaście czy dwadzieścia lat temu, jego dług wynosił ponad pół miliona. Win zastanawiał się przez chwilę. ‒ Krążą plotki, że ktoś pociął mu twarz. ‒ Nie Herman ‒ odparł Frank, kręcąc głową. ‒ On nie jest taki głupi. Wire za cholerę nie potrafi śpiewać, ale jego uśmiech rozpina biustonosz na trzydzieści kroków. Tak więc nie, Herman nie skubałby kury znoszącej złote jajka. Gdzieś w głębi korytarza ktoś zaczął wrzeszczeć. Stojący przy drzwiach strażnik nawet nie drgnął. Frank również. Krzyk nie cichł, lecz narastał, aż nagle urwał się, jakby ktoś przekręcił wyłącznik. ‒ Masz jakieś teorie, dlaczego Crisp miałby pracować dla Gabriela Wire'a?

‒ Och, wątpię, żeby dla niego pracował ‒ odparł Frank. ‒ Założę się, że Crisp jest tam na polecenie Hermana. Zapewne siedzi i pilnuje, żeby mister Rock and Roll płacił. Win wyprostował się i założył nogę na nogę. ‒ Więc uważasz, że twój brat wciąż jest powiązany z Gabrielem Wire'em? ‒ Inaczej dlaczego Crisp miałby go pilnować? ‒ Pomyśleliśmy, że może Evan Crisp zrobił się praworządny. Może przyjął lukratywną posadę ochroniarza w jego samotni. Frank się zaśmiał. ‒ No tak, rozumiem, że mogłeś tak pomyśleć. ‒ Jednak się myliłem? ‒ My nigdy nie stajemy się praworządni, Win. Stajemy się tylko większymi hipokrytami. Świat to dżungla. Jedni zostają pożarci, inni nie. Każdy z nas, nawet twój kumpel Myron, zabiłby milion nieznajomych, żeby ochronić tych kilka osób, na których mu zależy. I każdy, kto mówi inaczej, jest kłamcą. Robimy to codziennie, w taki lub inny sposób. Możesz kupić ładne buty lub oddać te pieniądze, żeby ocalić kilka głodujących dzieci w Afryce, i zawsze kupujesz buty. Takie jest życie. Wszyscy zabijemy, jeśli uznamy to za uzasadnione. Rodzina faceta głoduje. Jeśli zabije innego gościa, będzie mógł ukraść jego bochenek chleba i uratować swoje dzieci. Jeśli go nie zabije, nie zdobędzie chleba i jego rodzina umrze. Więc zabija. Zawsze. Jednak widzisz, bogaty człowiek nie

musi zabijać, żeby zdobyć bochenek chleba. Mówi: „Och, zabijanie jest złe” i tworzy prawa, żeby nikt go nie skrzywdził i nie zabrał mu tych milionów bochenków, które zbiera dla siebie i swojej rodziny. Słyszysz, co mówię? ‒ Moralność jest subiektywna ‒ zauważył Win, udając, że powstrzymuje ziewnięcie. ‒ Cóż za głęboko filozoficzna myśl, Frank. Frank zachichotał. ‒ Nie miewam tu wielu gości. Cieszę się z tych odwiedzin. ‒ Cudownie. Może więc zechcesz mnie oświecić, co Crisp i twój brat kombinują? ‒ Chcesz usłyszeć prawdę? Nie wiem. Jednak to może wyjaśniać pochodzenie znacznej części pieniędzy Hermana. Kiedy rzucili się na nas chłopcy od RICO, zamrozili wszystkie nasze konta. Herman musiał mieć jakąś dojną krowę na opłacanie adwokata i, do diabła, Crispa. Dlaczego nie? Może był nią Gabriel Wire? ‒ Mógłbyś o to zapytać? ‒ Hermana? ‒ Frank pokręcił głową. ‒ On rzadko mnie odwiedza. ‒ Ach, to smutne. Byliście sobie tacy bliscy. W tym momencie Win poczuł wibrowanie swojej komórki. Ten sygnał był zarezerwowany dla nagłych sytuacji. Wyjął telefon, odczytał wiadomość tekstową i zamknął oczy.

Frank Ache patrzył na niego. ‒ Złe wieści? ‒ Tak. ‒ Musisz iść? Win wstał. ‒ Tak. ‒ Hej, Win? Przyjdź jeszcze, dobrze? Fajnie tak sobie pogadać. Jednak obaj wiedzieli, że już się nie zobaczą. Żałosne. Dwadzieścia trzy godziny na dobę samotnego siedzenia w celi. Nie powinno się tego robić człowiekowi, myślał Win, nawet najgorszemu. Powinno się zaprowadzić go pod mur, przystawić pistolet do potylicy i wpakować dwie kule w łeb. Zanim nacisnąłbyś spust, ten człowiek, nawet tak zepsuty jak Frank, błagałby o życie. Tak już jest. Instynkt samozachowawczy zawsze dochodzi do głosu i ludzie, wszyscy, w obliczu śmierci błagają, by darować im życie. Jednak skrócenie cierpień zwierzęcia jest tańsze, rozsądniejsze i w ostatecznym rozrachunku bardziej humanitarne. Win skinął głową strażnikowi i pospiesznie wrócił na pokład swojego samolotu. 16. Myron patrzył na Kitty ostrożnie idącą przez galerię, jakby bała się, że ziemia rozstąpi się pod jej nogami. Była blada. Jej niegdyś wyraziste piegi wyblakły, ale w niezdrowy sposób. Kuliła się i mrugała, jakby czekała na cios.

Przez moment Myron tylko stał, mając w uszach metaliczny gwar centrum handlowego, wróciwszy myślami do tamtych dawnych dni, gdy Kitty była taka spokojna i pewna siebie, że wiedziało się, iż jest jej przeznaczona wielkość. Myron pamiętał, jak poszli z Suzze i Kitty do podobnej galerii, kiedy miały trochę czasu przed turniejem w Albany. Dwie wschodzące gwiazdy tenisa chodziły po niej jak... no cóż, jak dwie nastolatki, na chwilę przestały udawać dorosłe, zaczynały każde zdanie od „ale” lub „wiesz co”, mówiły zbyt głośno, śmiały się z byle czego, tak jak powinny to robić nastoletnie dziewczęta. Czy to zbyt sztampowe zastanawiać się, kiedy to wszystko tak źle się potoczyło? Kitty rozglądała się nerwowo. Jej prawa noga zaczęła drżeć. Myron musiał podjąć decyzję. Czy podejść do niej niespiesznie? A może zaczekać i pójść za nią do jej samochodu? Nawiązać bezpośredni kontakt czy spróbować czegoś subtelniejszego? Kiedy była odwrócona do niego plecami, Myron ruszył w jej stronę. Przyspieszył kroku w obawie, że ona się odwróci, zobaczy go i zacznie uciekać. Chcąc odciąć jej drogę ucieczki, kierował się do narożnika między Macy's a Wetzel's Pretzels. Był dwa kroki od Kitty, kiedy poczuł wibracje swojego telefonu. Jakby wyczuwając jego bliskość, Kitty zaczęła się odwracać. ‒ Dobrze znów cię widzieć, Kitty. ‒ Myron? ‒ Odskoczyła, jakby ją spoliczkował. ‒ Co ty tu

robisz? ‒ Musimy porozmawiać. Rozdziawiła usta. ‒ Co... Jak mnie znalazłeś? ‒ Gdzie jest Brad? ‒ Czekaj, skąd wiedziałeś, że tu będę? Nie rozumiem. ‒ Znalazłem Crusha. Kazałem mu zadzwonić do ciebie i umówić się na spotkanie. Gdzie Brad? ‒ powiedział szybko, chcąc już mieć to za sobą. ‒ Muszę iść. Kitty próbowała go ominąć, ale Myron zastąpił jej drogę. Skierowała się w prawo, Myron załapał ją za rękę. ‒ Puść mnie. ‒ Gdzie jest mój brat? ‒ Dlaczego chcesz wiedzieć? To pytanie go zaskoczyło. Nie wiedział, co odpowiedzieć. ‒ Po prostu chcę z nim porozmawiać. ‒ Dlaczego? ‒ Jak to „dlaczego”? Jest moim bratem. ‒ A moim mężem ‒ powiedziała, nagle stawiając opór. ‒ Czego od niego chcesz? ‒ Powiedziałem ci: chcę z nim porozmawiać. ‒ Żeby znów zmyślać o mnie niestworzone rzeczy? ‒ Zmyślać? To ty powiedziałaś, że ja... ‒ Bezsensowne. Myron

nakazał sobie przestać. ‒ Posłuchaj, przepraszam za wszystko, cokolwiek powiedziałem lub zrobiłem. Zapomnijmy o tym. Chcę wszystko naprawić. Kitty pokręciła głową. Za jej plecami karuzela znów zaczęła się kręcić. Siedziało na niej około dwadzieściorga dzieci, niektórym towarzyszyli rodzice. Stali przy koniach, pilnując bezpieczeństwa swoich pociech. Większość patrzyła z boku, poruszając głowami, obserwując tylko swoje dziecko. Po każdym zatoczonym kręgu twarz rodzica promieniała na nowo. ‒ Proszę ‒ powiedział Myron. ‒ Brad nie chce cię znać. Powiedziała to tonem nadąsanej nastolatki, ale te słowa i tak go dotknęły. ‒ Tak powiedział? Kiwnęła głową. Próbował spojrzeć jej w oczy, ale patrzyła wszędzie, tylko nie na niego. Myron spróbował cofnąć się o krok i opanować emocje. Zapomnieć o przeszłości. Zapomnieć o urazach. Nawiązać kontakt. ‒ Chciałbym cofnąć czas ‒ powiedział. ‒ Nie masz pojęcia, jak żałuję tego, co się stało. ‒ To już nie ma znaczenia. Muszę iść. Kontakt, pomyślał. Musisz nawiązać kontakt. ‒ Żałujesz czasem czegoś, Kitty? Pytam, czy czasem chciałabyś cofnąć czas i zrobić coś inaczej, tak żeby wszystko, cały twój świat

był zupełnie inny? Skręcić na światłach w prawo zamiast w lewo. Co by było, gdybyś nie podniosła tej rakiety tenisowej, kiedy miałaś trzy latka? Gdybym nie odniósł kontuzji kolana i nie został agentem, a wtedy nie poznałabyś Brada? Myślisz czasem o takich rzeczach? Może w ten sposób próbował nią wstrząsnąć, lecz to wcale nie oznaczało, że nie była to prawda. Był wyczerpany. Przez moment oboje po prostu stali, w swoim nagle cichym świecie pośród gwaru galerii handlowej. Kiedy Kitty w końcu się odezwała, jej głos był cichy. ‒ To tak nie działa. ‒ A jak? ‒ Każdy czegoś żałuje ‒ powiedziała, umykając spojrzeniem. ‒ Jednak nie chcesz wracać do przeszłości. Gdybym skręciła w prawo zamiast w lewo albo nie podniosła rakiety, cóż, nie poznałabym Brada. I nie mielibyśmy Mickeya. ‒ Na wspomnienie syna jej oczy wypełniły się łzami. ‒ Cokolwiek jeszcze się stało, nie mogłabym cofnąć czasu i ryzykować tego. Gdybym zmieniła choć jedną rzecz, nawet gdybym w szóstej klasie miała szóstkę z matematyki, a nie piątkę, reakcja łańcuchowa mogłaby zmienić plemnik lub jajeczko i wtedy nie byłoby Mickeya. Rozumiesz? Słysząc, jak Kitty mówi o bratanku, którego nigdy nie widział, Myron poczuł, jak ściska mu się serce. Starał się opanować drżenie głosu.

‒ Jaki jest Mickey? Na moment znikła narkomanka i tenisistka, jej twarz się zarumieniła. ‒ To najwspanialszy dzieciak na świecie. ‒ Uśmiechnęła się, lecz pod tym uśmiechem Myron dostrzegł rozpacz. ‒ Jest taki mądry, silny i grzeczny. Codziennie mnie zadziwia. Uwielbia grać w koszykówkę. ‒ Z jej ust wyrwał się chichot. ‒ Brad mówi, że może być lepszy od ciebie. ‒ Bardzo chciałbym zobaczyć, jak gra. Zesztywniała i jej twarz zastygła jak gipsowa maska. ‒ To się nie zdarzy. Wymykała mu się ‒ czas znów zmienić taktykę, wytrącić ją z równowagi. ‒ Dlaczego umieściłaś komentarz „Nie jego” na stronie Suzze? ‒ O czym ty mówisz? ‒ powiedziała, ale bez przekonania. Otworzyła torebkę i włożyła do niej rękę. Myron zerknął i zobaczył dwie zgniecione paczki papierosów. Wyjęła jednego i włożyła go do ust, patrząc na niego tak, jakby chciała go sprowokować do wygłoszenia jakiejś uwagi. Nic nie powiedział. Ruszyła do wyjścia. Myron jej nie odstępował. ‒ Daj spokój, Kitty. Wiem, że to byłaś ty. ‒ Muszę zapalić. Przeszli między dwiema restauracjami, Ruby Tuesday i McDonald's. W tym ostatnim przy jednym ze stolików siedział

okropnie kiczowaty posąg Ronalda McDonalda. Uśmiechał się szeroko, był pomalowany zbyt jaskrawymi farbami i wyglądał tak, jakby chciał mrugać do przechodzących. Myron zastanawiał się, czy dzieci widują go w koszmarnych snach, gdyż rozmyślał o takich sprawach, kiedy nie wiedział, co robić. Kitty już wyjęła zapalniczkę. Zaciągnęła się głęboko, zamykając oczy, po czym wypuściła długą smugę dymu. Samochody krążyły powoli, szukając wolnych miejsc. Kitty znów się zaciągnęła. Myron czekał. ‒ Kitty? ‒ Nie powinnam umieszczać tego komentarza ‒ powiedziała. A jednak. Potwierdzenie. ‒ Dlaczego to zrobiłaś? ‒ Pewnie po prostu z zemsty. Kiedy byłam w ciąży, powiedziała mojemu mężowi, że to nie jego dziecko. ‒ Więc postanowiłaś zrobić to samo? Smuga dymu. ‒ Wtedy to wydawało się dobrym pomysłem. O trzeciej siedemnaście rano. Nic dziwnego. ‒ Byłaś na haju? ‒ Co? Błąd. ‒ Nieważne. ‒ Nie, słyszałam, co powiedziałeś. ‒ Kitty pokręciła głową,

rzuciła niedopałek na chodnik i przydepnęła go. ‒ To nie twój interes. Nie chcę, żebyś był częścią naszego życia. Brad też nie chce. ‒ Znów dostrzegł błysk w jej oczach. ‒ Muszę iść. Odwróciła się, żeby wejść do środka, ale Myron złapał ją za ramiona. ‒ Co jeszcze się dzieje, Kitty? ‒ Zabierz ręce. Nie posłuchał. Patrzył na Kitty i widział, że kontakt, który na chwilę udało mu się nawiązać, został zerwany. Teraz wyglądała jak schwytane w potrzask zwierzę. Uwięzione i rozjuszone. ‒ Puszczaj. ‒ Niemożliwe, żeby Brad na to pozwolił. ‒ Na co? Nie chcemy, żebyś był częścią naszego życia. Ty może chcesz zapomnieć, co nam zrobiłeś... ‒ Wysłuchaj mnie, dobrze? ‒ Zabierz te ręce! Już! Nie dało się z nią rozmawiać. Jej głupota go rozzłościła. Myron poczuł, że gotuje się ze złości. Przypomniał sobie wszystkie te okropne rzeczy, które zrobiła ‒ jak kłamała, jak sprawiła, że jego brat uciekł. Przypomniał sobie, jak ćpała w klubie i puszczała się z Joelem Fishmanem. ‒ Naprawdę wypaliłaś już sobie tyle szarych komórek, Kitty? ‒ warknął gniewnie. ‒ O czym ty mówisz?

Pochylił się, przysuwając twarz do jej twarzy. ‒ Znalazłem cię przez twojego dealera ‒ wycedził przez zęby. ‒ Zaczepiłaś Lexa w nadziei, że dostaniesz działkę. ‒ Tak ci powiedział Lex? ‒ Rany boskie, spójrz na siebie. ‒ Myron nie mógł już dłużej ukrywać obrzydzenia. ‒ Naprawdę chcesz mi wmówić, że nie bierzesz? Z jej oczu popłynęły łzy. ‒ A co, jesteś moim terapeutą? ‒ Pomyśl o tym, jak cię znalazłem. Kitty zmrużyła oczy, stropiona. Myron czekał. Wreszcie zrozumiała. Skinął głową. ‒ Wiem, co robiłaś w klubie ‒ powiedział, idąc za ciosem. ‒ Mam to nawet na taśmie wideo. Pokręciła głową. ‒ Nic nie wiesz. ‒ Wiem, co widziałem. ‒ Ty skurwysynu. Teraz rozumiem. ‒ Otarła łzy. ‒ Chcesz pokazać ją Bradowi, tak? ‒ Co? Nie. ‒ Nie wierzę. Sfilmowałeś mnie? ‒ Nie ja. Klub. To taśma z kamery ochrony. ‒ I wytropiłeś ją? Ty przeklęty draniu. ‒ Hej ‒ warknął Myron ‒ to nie ja puszczałem się w nocnym

klubie, żeby dać sobie w żyłę. Kitty cofnęła się o krok, jakby ją spoliczkował. Głupi. Zapomniał o własnych przestrogach. Wiedział, jak rozmawiać z obcymi, jak ich przesłuchiwać. Z rodziną zawsze idzie nie tak, prawda? ‒ Nie chciałem... Słuchaj, Kitty, naprawdę chcę pomóc. ‒ Kłamca. Choć raz powiedz prawdę. ‒ Mówię prawdę. Chcę pomóc. ‒ Nie w tym. ‒ O czym ty mówisz? Na jej ustach igrał ten upiorny, przebiegły uśmiech... no cóż, narkomanki szukającej działki. ‒ A co byś powiedział, gdybyś zobaczył się z Bradem? Powiedz prawdę. To go zastopowało. Bo właściwie czego chciał? Win zawsze go przestrzegał, żeby nie tracił z oczu celu. Należy wykonywać zadania. Pierwsze: Suzze prosiła go, żeby odnalazł Lexa. Zrobione. Drugie: Suzze chciała wiedzieć, kto umieścił komentarz „Nie jego” na jej stronie. Zrobione. Czy Kitty, chociaż ćpunka i nie tylko, nie miała racji? Co by powiedział, gdyby zobaczył się z Bradem? Jasne, przeprosiłby i spróbował się pogodzić. Ale co dalej? Czy zachowałby dla siebie to, co zobaczył na taśmie wideo? ‒ Tak myślałam. ‒ Kitty miała tak przebiegłą i triumfującą

minę, że w tym momencie niczego bardziej nie pragnął, niż uderzyć ją w twarz. ‒ Powiedziałbyś mu, że jestem zwyczajną dziwką. ‒ Nie sądzę, żebym musiał mu coś mówić, Kitty. Ta taśma mówi sama za siebie, nieprawdaż? Spoliczkowała go. Narkotyki nie spowolniły jej refleksu byłej sportsmenki. Policzek zapiekł i odbił się głośnym echem. Kitty znów próbowała go ominąć. Z czerwieniejącym policzkiem Myron złapał ją za rękę w łokciu, może trochę za mocno. Próbowała się wyrwać. Zacisnął chwyt, wbijając palec w splot nerwowy. Skrzywiła się. ‒ Au, to boli. ‒ Wszystko w porządku, proszę pani? Myron się odwrócił i zobaczył dwóch ochroniarzy. Puścił łokieć Kitty, a ta wpadła z powrotem do galerii. Myron chciał iść za nią, ale ochroniarze zagrodzili mu drogę. ‒ To nie jest tak, jak się wam zdaje ‒ powiedział Myron. Byli za młodzi, żeby przewracać oczami w sposób, na jaki zasługiwał ten stary jak świat zwrot, ale próbowali. ‒ Przepraszamy pana, ale... Nie było czasu na wyjaśnienie. Myron z wprawą koszykarza zrobił unik w prawo i ich wyminął. ‒ Hej! Stój! Nie posłuchał. Pobiegł korytarzem, a ochroniarze go gonili.

Przystanął przy skrzyżowaniu obok karuzeli i spojrzał w lewo w kierunku Spencer's Gifts, prosto ku Macy's, w prawo na Starbucks. Nic. Kitty znikła. Znowu. Może jednak tak było lepiej. Może powinien jeszcze raz wszystko przemyśleć, zastanowić się, co naprawdę trzeba zrobić. Ochroniarze go dogonili. Wydawało się, że jeden szykuje się do skoku, ale Myron podniósł ręce. ‒ Koniec zabawy, ludzie. Wychodzę. Pojawiło się jeszcze ośmiu ochroniarzy, ale żaden nie chciał robić zamieszania. Odprowadzili go na parking. Wsiadł do swojego samochodu. Pora znikać, Myronie, pomyślał. Naprawdę doskonale to rozegrałeś. Jeśli się jednak zastanowić, to co właściwie miał zrobić? Chciał zobaczyć się z bratem, ale czy miał prawo to wymuszać? Czekał szesnaście lat, może poczekać jeszcze trochę. Zapomnieć o Kitty. Może spróbować skontaktować się z Bradem przez ten adres poczty elektronicznej, za pośrednictwem ojca lub w jakiś inny sposób. Zadzwonił jego telefon. Myron pomachał ręką miłym ochroniarzom i sięgnął do kieszeni. Dzwonił Lex Ryder. ‒ Halo? ‒ O Boże... ‒ Lex? ‒ Proszę... pospiesz się. ‒ Zaczął szlochać. ‒ Wywożą ją. ‒ Lex, uspokój się.

‒ To moja wina. O mój Boże. Suzze... ‒ Co z Suzze? ‒ Powinieneś zostawić to w spokoju. ‒ Czy z Suzze wszystko w porządku? ‒ Dlaczego nie zostawiłeś tego w spokoju? Znów łkanie. Myron poczuł lodowatą dłoń lęku ściskającą mu pierś. ‒ Proszę, Lex, posłuchaj, musisz się uspokoić i powiedzieć mi, co się dzieje. ‒ Pospiesz się. ‒ Gdzie jesteś? Lex zaczął szlochać jeszcze głośniej. ‒ Lex? Muszę wiedzieć, gdzie jesteś. Kaszel, znów łkanie, a potem dwa słowa: ‒ W karetce. *** Trudno było wyciągnąć z Lexa coś więcej. Myron zdołał się dowiedzieć, że Suzze wieziono do Centrum Medycznego Świętej Anny. To już coś. Myron wysłał SMS Winowi i zadzwonił do Esperanzy. ‒ Już się tym zajmuję ‒ powiedziała Esperanza. Myron próbował wprowadzić dane szpitala do swojego GPS-u, ale trzęsła mu się ręka i trwało to za długo, a kiedy ruszył, to przeklęte zabezpieczenie nie pozwoliło mu wprowadzić nowej

informacji. Ugrzązł w korku na New Jersey Turnpike. Zaczął naciskać klakson i wymachiwać rękami jak szaleniec. Większość kierowców po prostu go ignorowała. Widział, że kilku złapało telefony komórkowe, zapewne żeby zadzwonić na policję i ostrzec, że jakiś facet zwariował w korku. Myron zadzwonił do Esperanzy. ‒ Wiesz coś? ‒ Szpital nie udziela informacji przez telefon. ‒ W porządku, zadzwoń do mnie, jeśli będziesz coś wiedziała. Powinienem być na miejscu za dziesięć, piętnaście minut. Dotarł po piętnastu. Wjechał na pełny parking szpitalny o dość skomplikowanym układzie, objechał go kilka razy, a potem pomyślał „do diabła z tym”. Zaparkował nieprzepisowo, blokując kogoś, i zostawił kluczyki w stacyjce. Pobiegł do wejścia, minął skulonych palaczy w szpitalnych fartuchach i wpadł do izby przyjęć. Stanął w kolejce do biurka, był trzeci i przestępował z nogi na nogę jak sześciolatek, któremu chce się sikać. W końcu przyszła jego kolej. Powiedział, dlaczego się tu zjawił. Kobieta za biurkiem miała nieprzeniknioną twarz, która widziała już wszystko. ‒ Jest pan członkiem rodziny? ‒ zapytała głosem tak pozbawionym emocji, jakby wyciśnięto je w prasie hydraulicznej. ‒ Jestem jej agentem i przyjacielem.

Rutynowe westchnienie. Myron wiedział, że to będzie strata czasu. Gorączkowo rozejrzał się po poczekalni, wypatrując Lexa, matki Suzze lub kogokolwiek znajomego. W przeciwległym kącie ze zdziwieniem zobaczył Loren Muse, główną śledczą okręgową. Myron poznał ją przed kilkoma laty, kiedy znikła nastoletnia dziewczyna, niejaka Aimee Biel. Muse trzymała w ręku notes, rozmawiała z kimś stojącym za rogiem i robiła notatki. ‒ Muse? Odwróciła się do niego. Myron przesunął się w prawo. No tak. Teraz zobaczył, że rozmawiała z Lexem. Ten wyglądał gorzej niż źle, blady jak papier, z pustką w oczach, bezwładnie oparty o ścianę. Muse z trzaskiem zamknęła notes i ruszyła w kierunku Myrona. Była niska, miała zaledwie metr pięćdziesiąt dwa wzrostu, a Myron metr dziewięćdziesiąt trzy. Zatrzymała się przed nim, podniosła głowę i spojrzała mu w oczy. Myronowi nie spodobało się to, co zobaczył. ‒ Co z Suzze? ‒ zapytał. ‒ Nie żyje ‒ powiedziała Muse. 17. Przedawkowanie heroiny. Muse wyjaśniła to Myronowi, który stał obok niej z zamglonymi oczami, raz po raz kręcąc głową. ‒ Co z dzieckiem? ‒ spytał, gdy w końcu odzyskał głos. ‒ Żyje. Zrobiono cesarskie cięcie. Chłopiec. Wydaje się, że nic

mu nie jest, ale zabrali go na oddział intensywnej opieki neonatalnej. Myron usiłował znaleźć w tym jakąś pociechę, ale oszołomienie i odrętwienie wygrało. ‒ Suzze by się nie zabiła, Muse. ‒ Może zrobiła to przypadkowo? ‒ Ona nie brała. Muse kiwnęła głową w taki sposób, w jaki robią to gliniarze, kiedy nie chcą się spierać. ‒ Sprawdzimy to. ‒ Była czysta. Następne pobłażliwe skinienie głowy. ‒ Muse, mówię ci, że nie. ‒ I co mam ci powiedzieć, Myronie? Przeprowadzimy śledztwo, ale na razie wszystko wskazuje na przedawkowanie narkotyku. Nie ma śladów włamania, żadnych oznak walki. Ponadto w przeszłości często zażywała narkotyki. ‒ Właśnie. W przeszłości. Teraz była w ciąży. ‒ Hormony skłaniają nas do popełniania głupstw ‒ powiedziała Muse. ‒ Daj spokój, Muse. Ile kobiet w ósmym miesiącu ciąży popełnia samobójstwo? ‒ A ilu narkomanów raz na zawsze wychodzi z nałogu? Pomyślał o swojej szwagierce Kitty, kolejnej uzależnionej, która

nie potrafiła przestać brać. Zaczął czuć w kościach zmęczenie. To dziwne ‒ a może nie ‒ ale pomyślał o swojej narzeczonej. Piękna Terese. Nagle zapragnął oderwać się od tego wszystkiego i dać sobie spokój. Zapomnieć o tym wszystkim. Pieprzyć prawdę. Pieprzyć sprawiedliwość. Pieprzyć Kitty, Brada, Lexa i każdego, po prostu złapać pierwszy samolot do Angoli i być z jedyną osobą, która może sprawić, że zapomni o całym tym szaleństwie. ‒ Myronie? Skupił wzrok na Muse. ‒ Mogę ją zobaczyć? ‒ zapytał. ‒ Mówisz o Suzze? ‒ Tak. ‒ Po co? Nie wiedział. Może to klasyczna potrzeba urealnienia tego, potrzeba ‒ Boże, nienawidził tego słowa ‒ zakończenia. Pomyślał o podskakującym kucyku Suzze, kiedy grała w tenisa. O tym, jak pozowała do tych śmiesznych reklam La-La-Latte, o wesołym śmiechu, o tym, w jaki sposób żuła gumę na korcie i jak poprosiła go, żeby był chrzestnym jej dziecka. ‒ Jestem jej to winien ‒ powiedział. ‒ Zamierzasz poprowadzić śledztwo? Pokręcił głową. ‒ To twoja sprawa. ‒ Na razie nie ma żadnej sprawy. To przedawkowanie.

Poszli korytarzem i stanęli przed drzwiami oddziału położniczego. ‒ Zaczekaj tu ‒ powiedziała Muse. Weszła do środka. ‒ Jest z nią szpitalny patolog ‒ powiedziała po powrocie. ‒ On... hm... umył ją, no wiesz, po cesarce. ‒ W porządku. ‒ Robię to, ponieważ nadal wiszę ci przysługę ‒ zaznaczyła Muse. Myron skinął głową. ‒ Uważaj, że jesteśmy kwita. ‒ Nie chcę, żebyśmy byli kwita. Chcę, żebyś był ze mną szczery. ‒ Dobrze. Otworzyła drzwi i wpuściła go do sali. Stojący przy wózku mężczyzna ‒ Myron założył, że to patolog ‒ miał na sobie fartuch i był zupełnie nieruchomy. Suzze leżała na wznak. Śmierć nie sprawia, że wyglądasz młodziej, starzej, na spokojnego czy wzburzonego. Po śmierci wyglądasz jak pusta skorupa, jak nagle opustoszały dom. Śmierć zmienia ciało w rzecz ‒ jak krzesło, szafka czy głaz. Z prochu powstałeś i w proch się obrócisz, prawda? Myron chciał podejść do tego racjonalnie, powiedzieć sobie, że życie toczy się dalej, że część Suzze będzie żyła w jej dziecku leżącym teraz na oddziale położniczym, ale jakoś nie

mógł. ‒ Czy wiesz, kto mógł chcieć jej śmierci? ‒ zapytała Muse. ‒ Nie ‒ odparł, ponieważ tak było najprościej. ‒ Mąż wygląda na wstrząśniętego, ale widziałam mężów, którzy odgrywali zrozpaczonych po tym, jak zabili swoje żony. W każdym razie Lex twierdzi, że przyleciał prywatnym odrzutowcem z wyspy Adiona. Kiedy tutaj dotarł, właśnie ją wywozili. Możemy sprawdzić jego alibi. Myron milczał. ‒ Są właścicielami budynku, Lex i Suzze ‒ ciągnęła Muse. ‒ Nie mamy żadnych informacji, żeby w tym czasie ktoś do niego wchodził lub z niego wychodził, ale ochrona jest tam kiepska. Możemy to sprawdzić dokładnie, jeśli będzie trzeba. Myron podszedł do stołu i położył dłoń na policzku Suzze. Nic. Jakby dotknął krzesła lub szafki. ‒ Kto wezwał karetkę? ‒ To wydaje się trochę dziwne ‒ przyznała Muse. ‒ Dlaczego?

‒ Z telefonu w jej apartamencie zadzwonił mężczyzna mówiący z hiszpańskim akcentem. Kiedy sanitariusze tam dotarli, nie było go. Uznaliśmy, że zapewne pracował na czarno i nie chciał mieć kłopotów. ‒ To nie miało sensu, lecz Myron nie chciał się w to zagłębiać. Muse dodała: ‒ Mógł to być ktoś, kto brał razem z nią i nie chciał kłopotów. Albo nawet jej dealer. To również sprawdzimy. Myron zwrócił się do patologa: ‒ Mogę zobaczyć jej ręce? Patolog zerknął na Muse, a ta skinęła głową. Patolog zsunął prześcieradło i Myron obejrzał żyły. ‒ Gdzie sobie wstrzyknęła? ‒ zapytał. Patolog pokazał mu siniak w zgięciu łokcia. ‒ Widzi pan jakieś stare ślady po igle? ‒ zapytał Myron. ‒ Tak ‒ odparł patolog. ‒ Bardzo stare. ‒ A jakieś świeże? ‒ Nie na rękach, nie. Myron spojrzał na Muse. ‒ A to dlatego, że od lat nie brała. ‒ Ludzie wstrzykują sobie w różne miejsca ‒ powiedziała Muse. ‒ Nawet kiedyś, ponieważ nosiła strój do tenisa, plotkowano, że Suzze wstrzykuje sobie w... hmm, mniej widoczne miejsca. ‒ Sprawdźmy to.

Muse pokręciła głową. ‒ Po co? ‒ Chcę cię przekonać, że ona nie brała. Patolog odkaszlnął. ‒ Nie musimy tego robić ‒ powiedział. ‒ Już dokonałem oględzin ciała. Istotnie znalazłem kilka starych blizn, w pobliżu tatuażu na górnej części uda, ale żadnych świeżych śladów. ‒ Żadnych świeżych ‒ powtórzył Myron. ‒ To wciąż nie dowodzi, że nie wstrzyknęła sobie sama ‒ upierała się Muse. ‒ Może postanowiła wziąć wszystko naraz. Może istotnie długo nie brała i przedawkowała przypadkowo lub specjalnie. Myron rozłożył ręce i spojrzał na nią z niedowierzaniem. ‒ W ósmym miesiącu ciąży? ‒ No dobrze, świetnie, zatem powiedz mi: kto chciałby ją zabić? I co więcej, w jaki sposób? Jak powiedziałam, nie ma śladów walki. Ani włamania. Pokaż mi jakiś dowód, że to nie było samobójstwo lub przypadkowe przedawkowanie. Myron nie wiedział, ile powinien jej powiedzieć. ‒ Był taki wpis na jej stronie Facebooka... ‒ zaczął. I urwał. Po krzyżu przebiegł mu zimny dreszcz. Muse zauważyła to. ‒ I co? ‒ spytała. Myron zwrócił się do patologa:

‒ Mówił pan, że wstrzykiwała sobie przy tatuażu? Patolog spojrzał na Muse. ‒ Zaczekaj chwilkę ‒ powiedziała Loren Muse. ‒ Co mówiłeś o wpisie na Facebooku? Myron nie czekał. Przypomniał sobie, że to nie Suzze, lecz tym razem poczuł w oczach łzy. Suzze tyle przeżyła, wreszcie wyszła na prostą, a teraz, kiedy wydawało się, że ma wszystko w zasięgu ręki... no cóż, czas, żeby wkroczył Myron. Pieprzyć wymówki, Suzze była jego przyjaciółką, przyszła do niego po pomoc. Jest jej to winien. Zanim Muse zdążyła zaprotestować, ściągnął prześcieradło. Popatrzył na górną część uda Suzze i tak, tatuaż tam był. Taki sam jak przy komentarzu „Nie jego”. Taki sam tatuaż, jaki Myron

niedawno widział na zdjęciu Gabriela Wire'a. *** ‒ Co się stało? ‒ zapytała Muse. Myron gapił się na udo Suzze. Gabriel Wire i Suzze mieli taki sam tatuaż. Wniosek był oczywisty. ‒ Co to za tatuaż? ‒ chciała wiedzieć Muse. Myron próbował opanować zamęt w głowie. Ten tatuaż był dołączony do komentarza, więc skąd Kitty o nim wiedziała? Dlaczego dołączyła go do wpisu? I oczywiście, czy Lex nie wiedział o tym, że jego żona i partner mają takie same tatuaże? Wszystko układało się w całość: słowa „Nie jego”, symbol zdobiący uda Suzze i Gabriela Wire'a. Nic dziwnego, że ten komentarz wstrząsnął Lexem. ‒ Gdzie jest Lex? ‒ spytał Myron. Muse skrzyżowała ręce na piersi. ‒ Naprawdę zamierzasz unikać odpowiedzi na moje pytania? ‒ To pewnie nic ważnego. Czy on jest przy dziecku? Ściągnęła brwi i czekała. ‒ Nic więcej nie mogę powiedzieć ‒ rzekł Myron. ‒ Przynajmniej nie teraz. ‒ O czym ty mówisz? ‒ Jestem prawnikiem, Muse. Pracuję dla Lexa i Suzze. ‒ Jesteś ich agentem. ‒ A także prawnikiem.

‒ No nie. Nie będziesz mi tu wymachiwał swoim dyplomem Harvardu. Nie teraz. Po tym, jak pozwoliłam ci tu wejść i zobaczyć ciało. ‒ Mam związane ręce, Muse. Muszę porozmawiać z moim klientem. ‒ Twoim klientem? ‒ Muse wyprostowała się i wskazała zwłoki Suzze. ‒ Nie krępuj się. Tylko nie jestem pewna, czy cię usłyszy. ‒ Nie żartuj sobie. Gdzie jest Lex? ‒ Poważnie? ‒ Tak. ‒ Przecież to ty sugerowałeś, że to może być zabójstwo ‒ przypomniała Muse. ‒ Powiedz mi: jeśli Suzze istotnie została zamordowana, to kto jest moim głównym podejrzanym? Myron nie odpowiedział. Muse przyłożyła dłoń do ucha. ‒ Nie słyszę cię, wielkoludzie. Daj spokój, znasz odpowiedź, ponieważ zawsze jest taka sama: mąż. To mąż zawsze jest głównym podejrzanym. I co teraz, Myronie? Co, jeśli twój klient zabił twoją klientkę? Myron jeszcze raz spojrzał na Suzze. Martwą. Był tak odrętwiały, jakby krew przestała krążyć w jego żyłach. Suzze martwa. Nie mógł tego ogarnąć. Miał ochotę rzucić się na podłogę, tłuc w nią pięściami i krzyczeć. Opuścił prosektorium i poszedł za znakami na oddział położniczy, a Muse za nim.

‒ Co mówiłeś o tym wpisie na Facebooku? ‒ zapytała. ‒ Nie teraz, Muse. Poszedł w lewo, w kierunku wskazywanym przez strzałkę. Oddział położniczy był po lewej. Myron odwrócił się i spojrzał przez okno. Zobaczył sześć plastikowych łóżeczek na kołach, a w nich noworodki, wszystkie w czepeczkach i zakutane w białe prześcieradełka w różowo-niebieskie paski. Wózki ustawiono równo, jak do inspekcji. Wszystkie noworodki zostały niezwłocznie zaopatrzone w identyfikatory, niebieskie lub różowe, z nazwiskiem i czasem narodzin. Dalej znajdował się oddział intensywnej opieki neonatalnej, oddzielony od żłobka kolejną plastikową szybą. Teraz przebywał w nim tylko jeden rodzic z dzieckiem. Lex siedział w bujanym fotelu, ale się nie kołysał. Miał na sobie żółty fartuch. Podtrzymywał główkę synka lewą ręką, trzymając go na przedramieniu prawej. Po jego twarzy płynęły łzy. Przez długą chwilę Myron tylko stał i patrzył na muzyka. Muse dołączyła do niego. ‒ Co się tu dzieje, do diabła, Myronie? ‒ szepnęła. ‒ Jeszcze nie wiem. ‒ Czy masz pojęcie, jaką wrzawę podniosą media? Jakby go to obchodziło. Ruszył do drzwi. Pielęgniarka zatrzymała go i kazała mu umyć ręce. Potem włożyła mu żółty chirurgiczny fartuch i maskę. Myron plecami otworzył drzwi. Lex

nawet na niego nie spojrzał. ‒ Lex? ‒ Nie teraz. ‒ Myślę, że powinniśmy porozmawiać. Lex w końcu na niego popatrzył. Oczy miał przekrwione. A kiedy znów się odezwał, mówił cicho. ‒ Prosiłem, żebyś dał temu spokój, prawda? Milczeli. Myron był pewny, że później te słowa zabolą. Później, kiedy się uspokoi i spróbuje zasnąć, poczucie winy ściśnie jego pierś i zgniecie serce jak styropianowy kubek. ‒ Widziałem jej tatuaż ‒ powiedział Myron. ‒ Był dołączony do wpisu. Lex zamknął oczy. ‒ Suzze była jedyną kobietą, którą kochałem. A teraz jej nie ma. Odeszła na zawsze. Już nigdy jej nie zobaczę. Nigdy nie obejmę. Ten chłopiec, twój chrześniak, nigdy nie pozna swojej matki. Myron nie odpowiedział. Poczuł wzbierające w piersi łkanie. ‒ Musimy porozmawiać, Lex. ‒ Nie dzisiaj ‒ odparł zaskakująco łagodnie muzyk. ‒ Dziś chcę tylko siedzieć tutaj i chronić mojego syna. ‒ Chronić przed czym? Lex nie odpowiedział. Myron poczuł wibrowanie telefonu. Zerknął nań ukradkiem i zobaczył, że dzwoni ojciec. Wyszedł z sali i przyłożył aparat do ucha.

‒ Tato? ‒ Słyszałem w radiu o Suzze. To prawda? ‒ Tak. Jestem teraz w szpitalu. ‒ Tak mi przykro. ‒ Dziękuję. Jestem trochę zajęty... ‒ Kiedy skończysz, może mógłbyś wpaść do domu? ‒ Dzisiaj wieczorem? ‒ Jeśli to możliwe. ‒ Czy coś się stało? ‒ Po prostu muszę o czymś z tobą porozmawiać ‒ odrzekł ojciec. ‒ Nie przejmuj się późną porą. Nie będę spał. 18. Zanim Myron opuścił szpital, zabawił się w adwokata i ostrzegł Loren Muse, żeby nie rozmawiała z jego klientem, Lexem Ryderem, bez nakazu sądowego. Odpowiedziała, żeby się rozmnożył, chociaż nie tak dokładnie to ujęła. Przybyli Win i Esperanza. Win zrelacjonował mu przebieg widzenia z siedzącym w więzieniu Frankiem Ache'em. Myron nie wiedział, co o tym sądzić. ‒ Może powinniśmy się spotkać z Hermanem Ache'em ‒ zastanawiał się Win. ‒ Może powinniśmy się spotkać z Gabrielem Wire'em? ‒ odpowiedział pytaniem Myron i zwrócił się do Esperanzy: ‒ Sprawdźmy

również naszego ulubionego nauczyciela francuskiego. Ustalmy, gdzie Crush był w chwili śmierci Suzze. ‒ W porządku ‒ powiedziała Esperanza. ‒ Mogę cię odwieźć do domu ‒ zaproponował Win Myronowi, ten jednak odmówił. Potrzebował czasu do namysłu. Musiał spojrzeć na sprawę z dystansu. Może Muse miała rację? Może to jednak było przedawkowanie? Zeszłej nocy na balkonie z widokiem na Manhattan cała ta rozmowa o tajemnicach oraz poczuciu winy wobec Kitty i przeszłości... może to obudziło stare demony? Może odpowiedź jest bardzo prosta? Myron wsiadł do samochodu i pojechał do swojego domu w Livingston. Zadzwonił do ojca, żeby dać mu znać, iż jest w drodze. ‒ Jedź ostrożnie ‒ powiedział ojciec. Myron miał nadzieję, że ojciec wyjaśni, o czym chce z nim porozmawiać, ale nie. W nastawionym na AM radiu już mówiono o śmierci „byłej kontrowersyjnej gwiazdy tenisa Suzze T.” i Myron kolejny raz zdumiał się nieudolnością sformułowań w mediach. Gdy zajechał przed swój rodzinny dom, było już ciemno. W sypialni na górze paliło się światło ‒ w tej, którą dzielił z Bradem, kiedy byli mali ‒ i Myron spojrzał w okno. Widział zarys dawno wyblakłej nalepki „Tot Finder”, jednej z tych, które straż pożarna

w Livingston rozdawała na początku kadencji Cartera. Przedstawiała dzielnego strażaka, dumnie wyprężonego i niosącego bezwładne długowłose dziecko. Teraz w tym pokoju mieścił się gabinet Myrona. Światła samochodu przesunęły się po tablicy „Na sprzedaż”, na trawniku przed domem Nussbaumów. Myron chodził do szkoły z ich synem Steve 'em, nazywanym przez wszystkich „Nuss” lub „Baum”, przyjacielskim chłopcem, którego lubił, ale z jakiegoś powodu nigdy się z nim nie bawił. Nussbaumowie byli jedną z pierwszych rodzin, które się tu osiedliły przed czterdziestoma laty, gdy na dawnych terenach uprawnych powstało osiedle. Uwielbiali pracować w ogrodzie, na podwórku i przy altance na tyłach domu. Przynosili Bolitarom wyhodowane przez siebie pomidory, a jeśli nigdy nie kosztowałeś pomidora z Jersey w sierpniu, to nie wiesz, co straciłeś. Teraz nawet Nussbaumowie się wyprowadzali. Myron zaparkował na podjeździe. Dostrzegł ruch w oknie. Ojciec zapewne obserwował ulicę, zawsze czujny wartownik. Kiedy Myron był nastolatkiem, nie miał wyznaczonej pory powrotu do domu, ponieważ, jak wyjaśnił mu ojciec, był tak odpowiedzialny, że tego nie potrzebował. Al Bolitar mało sypiał i Myron nie pamiętał, żeby kiedyś ojciec nie czekał na niego, obojętnie, o której wracał do domu. Zanim ojciec zamknął oczy, wszyscy i wszystko musiało być na swoim miejscu. Myron

zastanawiał się, czy tak jest nadal i jak wpłynęło na jego sen to, że jego młodszy syn uciekł z Kitty i nigdy nie wrócił. Suzze nie żyje. Myron nigdy nie negował faktów, ale z tym jego umysł wciąż nie potrafił się oswoić. Właśnie miała otworzyć kolejny wielki rozdział swojego życia: macierzyństwo. Często wyobrażał sobie dzień, kiedy jego rodzice kupili ten dom, gdy ojciec harował w fabryce w Newark, a matka była w ciąży. Myślał o El-Al, młodych, jak zawsze trzymających się za ręce, idących betonowym chodnikiem, patrzących na domek i myślących o tym, że tak, w tym domku będą mieszkali jako rodzina oraz realizowali swoje nadzieje i marzenia. Teraz, patrząc w przyszłość, zadawał sobie pytanie, czy te marzenia się ziściły. Wkrótce Myron też będzie żonaty. Terese nie może mieć dzieci. Wiedział o tym. Przez całe życie chciał mieć rodzinę z amerykańskiego snu ‒ dom, płotek ze sztachet, garaż na dwa samochody, wspaniałe dzieci, grill na tyłach domu, tablica do koszykówki na ścianie garażu ‒ krótko mówiąc, życie takie, jakie wiedli tu Nussbaumowie, Brownowie, Lyonowie, Fonterowie i ElAl Bolitarowie. Najwyraźniej to marzenie nie miało się spełnić. Matka, bezpośrednia jak zawsze, słusznie napomknęła o sprzedaży tego domu. Nie można kurczowo trzymać się przeszłości. Chciał, by Terese była przy nim w domu, gdzie będzie jej miejsce, ponieważ tylko przy ukochanej osobie można zapomnieć o całym świecie ‒ i tak, wiedział, jak ckliwie to brzmi.

Myron szedł betonowym chodnikiem zatopiony w myślach i może dlatego nie wyczuł niebezpieczeństwa. A może napastnik był dobry i cierpliwie czaił się w ciemnościach, czekając z atakiem, aż Myron będzie dostatecznie blisko lub coś odwróci jego uwagę. Najpierw rozbłysło światło. Przed dwudziestoma laty ojciec zainstalował na domu lampy z detektorem ruchu. Te były dla rodziców istnym cudem techniki, porównywalnym z wynalezieniem elektryczności lub telewizji kablowej. Przez kilka tygodni El-Al testowali to nowe urządzenie, próbując podkraść się do domu i sprawdzając, czy uda się oszukać czujnik ruchu. Podchodzili z różnych kierunków i z różną szybkością, zaśmiewając się, gdy światło zapalało się, wykrywając ich za każdym razem. Proste przyjemności życia. Teraz detektor ruchu wykrył wyskakującego z krzaków napastnika. Myron zobaczył rozbłysk światła, usłyszał szmer, stęknięcie, może jakieś słowa. Odwrócił się i zobaczył pięść zmierzającą ku jego twarzy. Nie miał czasu na unik ani na zablokowanie ciosu przedramieniem. Musiał przyjąć cios. Lekko obrócił głowę. Czysta

fizyka. Poruszaj się zgodnie z wektorem siły, nie w przeciwnym kierunku. Obrót zmniejszył siłę uderzenia, lecz cios, najwidoczniej zadany przez krzepkiego mężczyznę, i tak był mocny. Myron zobaczył wszystkie gwiazdy. Potrząsnął głową, usiłując dojść do siebie. ‒ Zostaw nas w spokoju ‒ usłyszał gniewne warknięcie. Napastnik zadał następny cios. Myron mógł go uniknąć, jedynie padając na plecy. Zrobił to i pięść zawadziła tylko o czubek jego głowy. I tak zabolało. Myron już miał przetoczyć się po ziemi, schodząc z linii ataku i zbierając siły, gdy usłyszał nowy dźwięk: ktoś otworzył frontowe drzwi. ‒ Myron! ‒ zawołał przestraszony głos. Niech to szlag. To ojciec. Myron chciał krzyknąć do ojca, żeby nie ruszał się z miejsca, że nic mu nie jest, żeby wrócił do domu i wezwał policję, żeby w żadnym razie nie wychodził. Nie zdążył. Zanim Myron otworzył usta, ojciec już pędził w jego stronę. ‒ Ty sukinsynu! ‒ krzyknął Al Bolitar. Myron odzyskał głos: ‒ Tato, nie! Za późno. Jego syn był w opałach i ojciec jak zawsze skoczył mu na ratunek. Wciąż leżąc na plecach, Myron spojrzał na sylwetkę napastnika. Był wysoki i zaciskał pięści, ale popełnił błąd,

odwracając się do nadbiegającego Ala Bolitara. Mowa jego ciała zmieniła się w zaskakujący sposób: nagle opuścił ręce. Myron zareagował natychmiast. Zahaczył obie stopy o prawą kostkę napastnika i już miał się obrócić, zakładając dźwignię na jego nogę i łamiąc ją w kostce lub zrywając ścięgna, gdy zobaczył, jak ojciec skacze ‒ dosłownie skacze pomimo siedemdziesięciu czterech lat ‒ na napastnika. A ten był wielkim mężczyzną. Ojciec nie miał szans i zapewne o tym wiedział. Jednak nie miało to dla niego znaczenia. Ojciec Myrona rozłożył ręce jak obrońca powstrzymujący rozgrywającego. Myron zacisnął dźwignię na nodze napastnika, lecz ten nawet nie próbował się zasłonić, tylko pozwolił, by Al Bolitar zwalił go z nóg. ‒ Zostaw mojego syna! ‒ wrzasnął ojciec, chwytając napastnika, i obaj runęli na ziemię. Myron zareagował błyskawicznie. Poderwał się na klęczki, szykując uderzenie nasadą dłoni w nos lub szyję. Teraz chodziło o ojca i nie było czasu do stracenia. Musiał szybko obezwładnić mężczyznę. Złapał go za włosy, wywlókł z cienia, przygniótł kolanami jego pierś i się zamierzył. Już miał rąbnąć go pięścią w nos, gdy światło padło na jego twarz. Na jej widok Myron się zawahał. Napastnik odwrócił głowę w lewo i z troską spoglądał na ojca Myrona. Ta twarz, te rysy... były tak cholernie znajome. Potem Myron usłyszał, jak leżący pod nim mężczyzna ‒ a właściwie chłopak ‒ wypowiada jedno słowo.

‒ Dziadku? Głos był młody i już nie było w nim gniewu. Ojciec usiadł. ‒ Mickey? Myron spojrzał na bratanka, który odwrócił głowę w jego stronę. Zobaczył oczy tak podobne do jego oczu i później Myron gotów byłby przysiąc, że poczuł coś jakby wstrząs elektryczny. Mickey Bolitar, bratanek Myrona, odepchnął jego rękę i przetoczył się na bok. ‒ Puszczaj, do cholery. *** Ojcu brakowało tchu. Myron i Mickey otrząsnęli się i pomogli mu wstać. Był czerwony na twarzy. ‒ Nic mi nie jest ‒ powiedział, krzywiąc się. ‒ Puśćcie mnie. Mickey znowu odwrócił się do Myrona, który miał metr dziewięćdziesiąt trzy wzrostu, a Mickey chyba tyle samo. Był barczysty i mocno zbudowany ‒ teraz wszyscy chłopcy podnoszą ciężary ‒ ale wciąż był chłopcem. Dźgnął Myrona palcem w pierś. ‒ Trzymaj się z daleka od mojej rodziny. ‒ Gdzie jest twój ojciec, Mickey? ‒ Powiedziałem... ‒ Słyszałem ‒ przerwał mu Myron. ‒ Gdzie jest twój ojciec? Mickey cofnął się i spojrzał na Ala Bolitara. ‒ Przepraszam, dziadku ‒ powiedział, co zabrzmiało cholernie

dziecinnie. Ojciec oparł dłonie o kolana. Myron próbował mu pomóc, ale ojciec odtrącił jego dłoń. Wyprostował się i na jego twarzy malowało się coś, co wyglądało na dumę. ‒ W porządku, Mickey. Rozumiem. ‒ Jak to, rozumiesz? ‒ Myron znów odwrócił się do Mickeya. ‒ Co to ma znaczyć, do cholery? ‒ Po prostu trzymaj się od nas z daleka ‒ powtórzył chłopak. Spotkanie z nieznanym mu bratankiem ‒ w dodatku w takich okolicznościach ‒ wydało się Myronowi czymś nierzeczywistym i przytłaczającym. ‒ Posłuchaj, może wejdziemy do środka i porozmawiamy? ‒ A może pójdziesz do diabła? Mickey posłał zatroskane spojrzenie swojemu dziadkowi. Al Bolitar skinął głową, jakby mówił, że wszystko w porządku. Mickey obrzucił Myrona gniewnym wzrokiem i pobiegł w ciemność. Myron zamierzał ruszyć za nim, ale ojciec położył dłoń na jego przedramieniu. ‒ Zostaw go. ‒ Al Bolitar był czerwony i zdyszany, ale uśmiechnięty. ‒ Nic ci nie jest, Myronie? Myron dotknął ust. Miał rozciętą wargę. ‒ Przeżyję. Dlaczego się uśmiechasz? Ojciec nie odrywał oczu od drogi, na której Mickey znikł w mroku.

‒ Chłopak ma jaja. ‒ Żartujesz, prawda? ‒ Chodź ‒ powiedział ojciec. ‒ Wejdźmy do środka i porozmawiajmy. Skierowali się do pokoju telewizyjnego na dole. Przez większość dziecinnych lat Myrona ojciec miał swój wygodny fotel, zarezerwowany wyłącznie dla niego, istnego meblowego dinozaura, który później trzymał się tylko dzięki taśmie izolacyjnej. Teraz jego miejsce zajął pięcioczęściowy komplet wypoczynkowy „Multiplex II”, z wbudowanymi fotelami i szafkami na napoje. Myron kupił go w sklepie o nazwie Tanie Meble Boba, chociaż początkowo się opierał, gdyż radiowe reklamy Boba były gorzej niż denne. ‒ Naprawdę mi przykro z powodu Suzze ‒ powiedział ojciec. ‒ Dziękuję. ‒ Czy wiesz, co się stało? ‒ Nie, jeszcze nie. Pracuję nad tym. ‒ Ojciec wciąż był czerwony z wysiłku. ‒ Na pewno nic ci nie jest? ‒ Nic mi nie jest. ‒ Gdzie mama? ‒ Jest z ciotką Carol u Sadie. ‒ Napiłbym się wody ‒ rzekł Myron. ‒ A ty? ‒ Ja też. I przyłóż sobie lód do tej wargi, żeby nie spuchła. Myron wszedł po trzech schodkach do kuchni, wziął dwie

szklanki i napełnił je wodą z koszmarnie drogiego dystrybutora. W zamrażalniku były kostki lodu. Wziął jedną i wrócił do pokoju telewizyjnego. Podał jedną szklankę ojcu i usiadł na fotelu po prawej. ‒ Nie mogę w to uwierzyć ‒ rzekł Myron. ‒ Po raz pierwszy widzę mojego bratanka, a on na mnie napada. ‒ Obwiniasz go? ‒ spytał ojciec. Myron drgnął. ‒ Słucham? ‒ Zadzwoniła do mnie Kitty ‒ wyjaśnił ojciec. ‒ Opowiedziała mi o waszym spotkaniu w galerii. Myron powinien się domyślić. ‒ O, naprawdę? ‒ Tak. ‒ I dlatego Mickey na mnie napadł? ‒ Czy nie sugerowałeś, że jego matka jest... ‒ Ojciec urwał, szukał odpowiedniego słowa i nie znalazł. ‒ Jest zła? ‒ Ona jest zła. ‒ A gdyby ktoś tak powiedział o twojej matce, jak byś zareagował? Ojciec znowu się uśmiechał. Może niosła go fala adrenaliny wywołana bójką, a może duma z wnuka. Al Bolitar urodził się w ubogiej rodzinie w Newark i wychował na złych ulicach tego miasta. Mając zaledwie jedenaście lat, podjął pracę u rzeźnika na

Mulberry Street. Przez większość dorosłego życia kierował wytwórnią bielizny w Newark's North Ward niedaleko Passaic River. Jego biuro znajdowało się na pięterku nad linią produkcyjną i było całe przeszklone, tak że mógł widzieć wszystkich pracowników, a oni jego. Próbował uratować wytwórnię podczas zamieszek w 1967 roku, ale szabrownicy ją spalili i, chociaż ojciec w końcu ją odbudował i wrócił do pracy, już nigdy nie patrzył tak jak dawniej na swoich pracowników i na miasto. ‒ Pomyśl, co powiedziałeś o Kitty. A gdyby ktoś tak powiedział o twojej matce? ‒ Moja matka to nie Kitty. ‒ Myślisz, że dla Mickeya ma to jakieś znaczenie? Myron pokręcił głową. ‒ Dlaczego Kitty miałaby mu mówić, co powiedziałem? ‒ A co, matka powinna kłamać? Kiedy Myron miał osiem lat, wdał się w bójkę z Kevinem Wernerem przed szkołą podstawową na Burnet Hill. Jego rodzice zostali wezwani do dyrektora szkoły, pana Celebre'a, i musieli wysłuchać surowego wykładu o naganności takiego zachowania. Po powrocie do domu matka bez słowa poszła na górę, a ojciec posadził go w tym właśnie pokoju. Myron spodziewał się surowej kary, lecz zamiast tego ojciec pochylił się i spojrzał mu w oczy. ‒ Nigdy nie będę cię karał za to, że walczyłeś ‒ powiedział. ‒ Jeśli znajdziesz się w sytuacji, w której będziesz musiał złamać

przepisy, żeby załatwić sprawę, nie będę kwestionował twojej oceny. Walcz, jeśli musisz. Nigdy nie uciekaj. Nigdy się nie cofaj. I chociaż ta rada mogła się wydawać szalona i zaskakująca, Myron istotnie unikał w przyszłości bójek, postępując „rozsądnie”, i prawda wyglądała tak ‒ co zapewne tłumaczyło to, co jego przyjaciele nazywali kompleksem bohatera ‒ iż żadne razy nie bolą tak, jak wycofanie się. ‒ To o tym chciałeś ze mną porozmawiać? ‒ zapytał Myron. Ojciec skinął głową. ‒ Musisz mi obiecać, że zostawisz ich w spokoju. I już to wiesz, ale nie powinieneś mówić żonie twojego brata tego, co powiedziałeś. ‒ Chciałem tylko porozmawiać z Bradem. ‒ Nie ma go tu ‒ powiedział ojciec. ‒ A gdzie jest? ‒ Na jakiejś misji charytatywnej w Boliwii. Kitty nie chciała mi podać szczegółów. ‒ Może mają problemy? ‒ Brad i Kitty? ‒ Ojciec upił łyk wody. ‒ Może. Ale to nie twoja sprawa. ‒ Więc jeśli Brad jest w Boliwii, to co Kitty i Mickey robią tutaj? ‒ Chcą znowu osiąść w Stanach. Zastanawiają się, czy tutaj, czy w Kalifornii. Myron był pewny, że to kolejne kłamstwo. Kitty manipulowała

staruszkiem. Trzymaj Myrona z daleka ode mnie, a może zamieszkamy w pobliżu. Jeśli będzie nas nachodził, przeniesiemy się na drugi koniec kraju. ‒ Dlaczego teraz? Dlaczego po tylu latach wrócili do ojczyzny? ‒ Nie wiem, nie pytałem. ‒ Tato, ja wiem, że szanujesz prywatność swoich dzieci, ale myślę, że tym razem trochę przesadzasz z tą polityką niewtrącania się. Słysząc to, Al Bolitar zachichotał. ‒ Trzeba dać im wolną rękę, Myronie. Na przykład ja nigdy ci nie mówiłem, co myślałem o Jessice. Znowu przypomniał mu o jego byłej dziewczynie. ‒ Chwileczkę, myślałem, że ją lubiłeś. ‒ To była zła kobieta ‒ powiedział ojciec. ‒ Nigdy niczego takiego nie mówiłeś. ‒ To nie była moja sprawa. ‒ Może powinieneś. Może dzięki temu uniknąłbym cierpienia. Ojciec pokręcił głową. ‒ Zrobiłbym wszystko, żeby cię obronić... ‒ O mało nie zerknął w okno, przypominając o zdarzeniu sprzed kilku minut. ‒ Jednak najlepiej pozwolić uczyć się na błędach. Życie bez żadnych błędów nie jest nic warte. ‒ Mam po prostu odpuścić? ‒ Na razie tak. Brad będzie wiedział, że próbowałeś nawiązać z

nim kontakt. Kitty mu powie. Wysłałem mu e-mail. Jeśli zechce się skontaktować, zrobi to. Myron nagle zobaczył inną scenę z przeszłości: siedmioletni Brad, któremu dokuczano na obozie. Pamiętał, jak siedział sam na starym boisku piłkarskim, posłał ostatnią piłkę poza linię boiska i wszyscy dręczyciele z niego drwili. Myron chciał usiąść tam z nim, ale Brad tylko płakał i kazał mu odejść. To była jedna z tych chwil, kiedy czujesz się tak bezradny, że mógłbyś zabić, żeby uwolnić się od męki. Przypomniał sobie inny moment, gdy cała rodzina Bolitarów pojechała do Miami podczas ferii zimowych. On i Brad mieli swój pokój w hotelu i pewnej nocy, po wspaniale spędzonym dniu w ogrodzie zoologicznym na wyspie Watson, Myron zapytał go o szkołę, a Brad się załamał, rozpłakał i powiedział, że jej nienawidzi, nie ma w niej żadnych przyjaciół, i gdy Myron tego słuchał, krajało mu się serce. Następnego dnia, siedząc przy basenie, Myron zapytał ojca, co powinien z tym zrobić. Rada ojca była prosta: Nie poruszaj tego tematu. Nie zasmucaj go. Pozwól mu cieszyć się wakacjami. Brad był niezgrabnym brzydkim kaczątkiem. A może był nim, ponieważ dorastał w cieniu Myrona. ‒ Myślałem, że chcesz, żebyśmy się pogodzili ‒ powiedział Myron. ‒ Chcę. Jednak nie możesz tego wymuszać. Daj im wolną rękę. Ojciec wciąż ciężko oddychał po niedawnym wysiłku. Nie było

powodu, by go teraz denerwować, można z tym poczekać do rana. A jednak... ‒ Kitty bierze narkotyki ‒ oznajmił Myron. Ojciec uniósł brew. ‒ Wiesz to na pewno? ‒ Tak. Ojciec potarł szczękę, analizując ten nowy fakt. ‒ Mimo to musisz zostawić ich w spokoju. ‒ Poważnie? ‒ Czy wiedziałeś, że przez pewien czas twoja matka była uzależniona od środków przeciwbólowych? Myron nie odpowiedział, był wstrząśnięty. ‒ Robi się późno. ‒ Ojciec zaczął podnosić się z kanapy. ‒ Wszystko w porządku? ‒ Czekaj, zamierzasz tak po prostu rzucić taką bombę i pójść sobie? ‒ To nie było nic wielkiego. Uporaliśmy się z tym. Myron nie wiedział, co powiedzieć. Zastanawiał się również, co powiedziałby ojciec na wieść o akcie seksualnym Kitty w nocnym klubie. O rany, miał nadzieję, że ojciec nie przytoczyłby kolejnej analogii w rodzaju „a mama”... Zostawmy to do rana, pomyślał. Nie ma powodu do pośpiechu. Do świtu nic nowego się nie zdarzy. Usłyszeli samochód wjeżdżający na podjazd, a potem trzask zamykanych

drzwi. ‒ To pewnie twoja matka. ‒ Al Bolitar ostrożnie się podniósł. Myron też wstał. ‒ Nie mów jej o tym, co się stało. Nie chcę, żeby się martwiła. ‒ Dobrze. Hej, tato? ‒ Tak? ‒ Ładnie go złapałeś. Ojciec próbował powstrzymać uśmiech. Myron spojrzał na jego postarzałą twarz. Znów poczuł tę obezwładniającą melancholię wywołaną świadomością, że jego rodzice się starzeją. Chciał powiedzieć coś więcej, podziękować, ale wiedział, że ojciec doskonale to wszystko rozumie i wszelka dalsza dyskusja na ten temat byłaby bezcelowa i nietaktowna. Ciesz się tą chwilą. Niech trwa. 19. O drugiej trzydzieści w nocy Myron ruszył na górę do tej samej sypialni, którą jako dziecko dzielił z Bradem, tej z nalepką „Tot Finder” na szybie, i włączył komputer. Zalogował się na Skypie. Na ekranie pojawiła się twarz Terese, a Myron jak zawsze poczuł lekki zawrót głowy i ciężar spadł mu z serca. ‒ Boże, jesteś piękna ‒ powiedział. Terese się uśmiechnęła. ‒ Mogę być szczera?

‒ Proszę. ‒ Jesteś najseksowniejszym mężczyzną, jakiego znam, i na twój widok dosłownie chodzę po ścianach. Oto najlepsze lekarstwo, pomyślał Myron. ‒ Bardzo staram się nie puszyć ‒ powiedział. ‒ A nawet nie jestem pewny, co to słowo oznacza. ‒ Mogę dalej być szczera? ‒ Proszę. ‒ Chętnie spróbowałabym zrobić coś, hmm, na wideo, ale jeszcze nie całkiem to załapałam, a ty? ‒ Przyznam, że nie. ‒ Czyż nie jesteśmy staroświeccy? Nie uprawiam seksu przez Internet, seksu przez telefon ani niczego takiego. ‒ Ja raz próbowałem seksu przez telefon ‒ wyznał Myron. ‒ I? ‒ I nigdy w życiu nie byłem tak zażenowany. Zacząłem się śmiać w najbardziej nieodpowiedniej chwili. ‒ W porządku, a więc jesteśmy zgodni. ‒ Mhm. ‒ Naprawdę tak uważasz? Ponieważ... no wiesz... to znaczy... wiem, że jesteśmy daleko od siebie... ‒ Naprawdę tak uważam. ‒ To dobrze ‒ powiedziała Terese. ‒ Więc co się tam dzieje? ‒ Ile masz czasu? ‒ zapytał Myron.

‒ Może ze dwadzieścia minut. ‒ Może spędzimy dziesięć na takiej rozmowie, a dopiero potem ci powiem? Nawet z ekranu komputera Terese patrzyła na niego tak, jakby był jedynym mężczyzną na świecie. Wszystko znikło. Zostali tylko oni dwoje. ‒ Tak źle? ‒ spytała. ‒ Tak. ‒ W porządku, przystojniaku, ty prowadzisz, ja za tobą. Jednak to nie wypaliło. Od razu powiedział jej o Suzze. ‒ I co zamierzasz zrobić? ‒ spytała Terese, gdy skończył. ‒ Chciałbym rzucić wszystko w diabły. Jestem potwornie zmęczony. Skinęła głową. ‒ Chcę wrócić do Angoli. Chcę cię poślubić i tam zostać. ‒ Ja też tego chcę ‒ powiedziała. ‒ Wyczuwam jakieś „ale”. ‒ Nie, skądże ‒ zapewniła Terese. ‒ Nic nie uszczęśliwiłoby mnie bardziej. Chcę być z tobą bardziej, niż jesteś w stanie sobie wyobrazić. ‒ Ale? ‒ Ale nie możesz wyjechać. Nie jesteś taki. Po pierwsze, nie możesz zostawić Esperanzy i firmy. ‒ Mógłbym sprzedać jej moje udziały.

‒ Nie, nie mógłbyś. A nawet gdybyś mógł, musisz dowiedzieć się prawdy o Suzze. Musisz odkryć, co się dzieje z twoim bratem. Musisz opiekować się rodzicami. Nie możesz tak po prostu porzucić tego wszystkiego i tutaj przyjechać. ‒ A ty nie możesz wrócić do domu ‒ stwierdził Myron. ‒ Nie, jeszcze nie. ‒ I co to oznacza? Terese wzruszyła ramionami. ‒ Jesteśmy udupieni. Jednak już niedługo. Dowiesz się, co się stało Suzze, i wszystko załatwisz. ‒ Wydajesz się tego pewna. ‒ Znam cię. Zrobisz to. A potem, no cóż, kiedy wszystko pozałatwiasz, przyjedziesz tu na dłużej, dobrze? Uniosła brew i się uśmiechnęła. Myron poczuł, jak rozluźniają mu się mięśnie barków, i też się uśmiechnął. ‒ Zdecydowanie tak ‒ rzekł. ‒ Myronie? ‒ Tak? ‒ Zrób to szybko. *** Rano Myron zadzwonił do Lexa, lecz ten nie odebrał. Zadzwonił do Buzza. To samo. Jednak główna śledcza okręgowa, Loren Muse, odebrała, kiedy zadzwonił na jej komórkę. Myron wciąż miał jej numer od czasu ich poprzedniego spotkania.

Namówił ją, żeby spotkała się z nim w apartamencie Suzze i Lexa, czyli w miejscu, gdzie ofiara przedawkowała. ‒ Jeśli to pomoże zamknąć sprawę, to przychodź ‒ zgodziła się Muse. ‒ Dziękuję. Godzinę później Muse spotkała się z nim w holu od frontu. Wsiedli do windy i pojechali na ostatnie piętro. ‒ Wstępne wyniki autopsji wykazują, że Suzze T. umarła na skutek zatrzymania oddechu spowodowanego przedawkowaniem heroiny ‒ powiedziała Muse. ‒ Nie wiem, co wiesz o nadmiernych dawkach opiatów, ale zwykle narkotyk po prostu zmniejsza wydolność oddechową ofiary, aż jej układ oddechowy przestaje działać. Często serce ofiary jeszcze bije przez kilka minut. Myślę, że właśnie to uratowało dziecko, ale nie jestem lekarzem. W jej organizmie nie było innych narkotyków. Nikt nie uderzył jej w głowę ani nic takiego, nie ma żadnych śladów przemocy. ‒ Krótko mówiąc, nic nowego ‒ podsumował Myron. ‒ No, jest jedna rzecz. Znalazłam ten wpis, o którym mówiłeś wczoraj. Na Facebooku. Ten o treści „Nie jego”. ‒ I co o tym sądzisz? ‒ Sądzę, że może to prawda. ‒ Suzze przysięgała, że nie. Muse przewróciła oczami. ‒ O rany, bo żadna kobieta nigdy nie skłamie co do ojcostwa.

Tylko pomyśl. Załóżmy, że to nie jest dziecko Lexa Rydera. Może czuła się winna? Może bała się zdemaskowania? ‒ Zawsze można zrobić badanie DNA ‒ przypomniał Myron. ‒ Żeby mieć pewność. ‒ Pewnie mogłabym to zrobić, gdybym prowadziła dochodzenie w sprawie morderstwa. Gdybym prowadziła takie dochodzenie, mogłabym uzyskać nakaz sądowy. Jednak, jak powiedziałam, nie prowadzę śledztwa. Podaję ci powód, dla którego kobieta może zażyć zbyt dużą dawkę narkotyku. Koniec, kropka. ‒ Może Lex bez tego pozwoli ci zrobić takie badanie? Winda dojechała do celu. ‒ No, no, no ‒ mruknęła Muse. ‒ Co? ‒ Nic nie wiesz. ‒ Czego nie wiem? ‒ Myślałam, że jesteś nieocenionym adwokatem Lexa. ‒ To znaczy? ‒ To znaczy, że Lex znikł z dzieckiem ‒ oznajmiła Muse. ‒ Jak to „znikł”? ‒ Tędy. Poszli po spiralnych schodach prowadzących na taras na dachu. ‒ Muse?

‒ Jak już niewątpliwie wiesz, Myronie, jaśniejąca gwiazdo adwokatury, nie mam powodu zatrzymywać Lexa Rydera. Dziś wczesnym rankiem, wbrew zaleceniom lekarza, wypisał syna ze szpitala, do czego miał prawo. Zostawił swojego kumpla Buzza i zatrudnił pielęgniarkę pediatryczną do opieki nad dzieckiem. ‒ Dokąd pojechali? ‒ Ponieważ to nie jest morderstwo ani nawet takowego nie podejrzewamy, nie miałam powodu tego ustalać. Muse dotarła na dach. Myron za nią. Podeszła do stojącego w pobliżu arkad szezlongu w stylu Kleopatry. Przystanęła, spojrzała i wskazał mebel. ‒ Tu ‒ powiedziała śmiertelnie poważnie. Myron spojrzał na gładki jak kość słoniowa szezlong. Żadnych plam krwi, rys, żadnych śladów nagłej śmierci. Można by oczekiwać, że ten mebel powie coś o tym, co się tu stało. ‒ Tutaj ją znaleźli? Muse kiwnęła głową. ‒ Strzykawka leżała na podłodze. Suzze była nieprzytomna i nie reagowała na bodźce. Na strzykawce są tylko jej odciski palców. Myron spojrzał przez łuk arkad. W oddali wabiły zarysy wieżowców Manhattanu. Morze było spokojne, niebo purpurowe i szare. Zamknął oczy i wrócił myślami do przedwczorajszej nocy. Kiedy podmuch wiatru owiał balkon, Myron niemal usłyszał głos

Suzze: „Czasem ludzie naprawdę potrzebują pomocy... Może o tym nie wiesz, ale sto razy uratowałeś mi życie”. Jednak nie tym razem. Tym razem na żądanie Lexa się wycofał, prawda? Wyświadczył jej przysługę ‒ dowiedział się, kto zamieścił wpis „Nie jego”, dowiedział się, gdzie jest Lex ‒ a potem wycofał się, zostawiając Suzze samą. Myron nie odrywał oczu od horyzontu. ‒ Mówiłaś, że na pogotowie zadzwonił mężczyzna mówiący z hiszpańskim akcentem? ‒ Tak. Użył jednego z ich telefonów bezprzewodowych. Aparat leżał na schodach piętro niżej. Zapewne upuścił go, kiedy uciekał. Sprawdziliśmy odciski palców, ale są zamazane. Zidentyfikowaliśmy tylko odciski Lexa i Suzze. Kiedy ratownicy tu dotarli, drzwi wciąż były otwarte. Weszli i znaleźli ją tutaj. Myron włożył ręce do kieszeni. Wiatr smagał mu twarz. ‒ Zdajesz sobie sprawę, że twoja teoria o nielegalnym imigrancie lub konserwatorze nie ma sensu? ‒ Dlaczego? ‒ Dozorca czy ktoś przechodzi i przypadkiem widzi... co? Otwarte drzwi, więc wchodzi do apartamentu, a pewnie potem idzie na dach? Muse się zastanowiła. ‒ Punkt dla ciebie. ‒ Bardziej prawdopodobne jest to, że osoba, która zadzwoniła,

była z nią, kiedy Suzze wstrzyknęła sobie heroinę. ‒ I co? ‒ Jak to „i co”? ‒ Jak już mówiłam, zajmuję się tym jako ewentualnym przestępstwem, nie z ciekawości. Jeśli szprycowała się z kimś i ten ktoś uciekł, nie zamierzam go oskarżyć. Jeśli to był jej dealer... no dobrze, może gdybyśmy go znaleźli i udowodnili, że sprzedał jej herę... ale naprawdę nie to próbuję ustalić. ‒ Byłem u niej poprzedniego wieczoru, Muse. ‒ Wiem. ‒ Stałem tu, na tym tarasie. Była przygnębiona, ale nie załamana. ‒ Tak mi powiedziałeś. Jednak zastanów się: była przygnębiona, ale nie załamana. To niewielka różnica. A przy okazji, wcale nie twierdzę, że była załamana. Jednak była przygnębiona, prawda? I może chciała poprawić sobie humor... i być może po prostu z tym przesadziła. Znów powiał wiatr. Przyniósł słowa Suzze ‒ chyba ostatnie, jakie do niego powiedziała: „Wszyscy mamy sekrety, Myronie”. ‒ I jeszcze jedna rzecz, którą powinieneś wziąć po uwagę ‒ odezwała się Muse. ‒ Jeśli to było morderstwo, to chyba najgłupsze, jakie widziałam. Powiedzmy, że chcesz zabić Suzze. Powiedzmy, że nawet bez użycia siły zmusisz ją, żeby sama wstrzyknęła sobie heroinę. Może przystawiasz jej pistolet do

głowy albo coś. Nadążasz? ‒ Mów dalej. ‒ Cóż, jeśli chcesz ją zabić, dlaczego po prostu tego nie zrobisz? Dlaczego dzwonisz na pogotowie, ryzykując, że kiedy tu dotrą, ona będzie jeszcze żyła? A skoro o tym mowa, przy takiej dawce, jaką sobie wstrzyknęła, dlaczego nie zaprowadzić jej pod tę arkadę i zepchnąć z dachu? Tak czy inaczej, na pewno nie wzywasz ratowników ani nie wychodzisz, zostawiając otwarte drzwi dla dozorcy czy kogoś innego. Rozumiesz, co chcę powiedzieć? ‒ Rozumiem ‒ mruknął Myron. ‒ Mówię sensownie? ‒ Tak. ‒ Czy wiesz o czymś, co podważałoby moją teorię? ‒ Zupełnie nic. ‒ Myron próbował poukładać sobie to wszystko w głowie. ‒ Więc jeśli masz rację, to zapewne wczoraj skontaktowała się ze swoim dealerem. Jakieś poszlaki, kim on jest? ‒ Nie, jeszcze nie. Wiemy, że wczoraj dokądś pojechała. Przejechała bramkę na Garden State Parkway w pobliżu drogi numer dwieście osiemdziesiąt. Mogła jechać do Newark. Myron zastanowił się nad tym. ‒ Sprawdziliście jej samochód? ‒ Jej samochód? Nie. Po co? ‒ Masz coś przeciwko temu, żebym go sprawdził? ‒ Masz kluczyki?

‒ Mam. Pokręciła głową. ‒ Agenci. Rób, co chcesz. Ja muszę wracać do pracy. ‒ Jeszcze jedno pytanie, Muse. Muse czekała. ‒ Dlaczego pokazujesz mi to wszystko po tym, jak wczoraj wykręciłem się tajemnicą zawodową? ‒ Ponieważ w tym momencie i tak nie widzę powodu, żeby rozpocząć dochodzenie. I ponieważ jeśli jednak coś przeoczyłam, jeżeli to jednak było morderstwo, to nie ma znaczenia, kogo powinieneś bronić. Zależało ci na Suzze. Nie pozwolisz, żeby jej zabójca uniknął kary. W milczeniu zeszli do windy. Muse wysiadła na parterze, Myron zjechał na parking w podziemiu. Nacisnął guzik pilota i nasłuchiwał pisku. Suzze jeździła mercedesem S63 AMG. Otworzył drzwiczki i usiadł na fotelu kierowcy. Poczuł zapach jakichś polnych kwiatów, który przypomniał mu Suzze. Otworzył schowek na rękawiczki i znalazł dowód rejestracyjny, ubezpieczenie oraz instrukcję obsługi samochodu. Zajrzał pod siedzenia, choć nie wiedział, czego szuka. Poszlak? Znalazł tylko kilka monet i dwa długopisy. Sherlock Holmes zapewne dzięki nim ustaliłby, dokąd jeździła Suzze, ale Myron tego nie potrafił. Uruchomił silnik i włączył GPS na desce rozdzielczej. Wybrał „poprzednie miejsca przeznaczenia” i zobaczył listę punktów

docelowych wprowadzonych przez Suzze. Sherlocku Holmesie, zzieleniej z zazdrości. Ostatnie miejsce przeznaczenia znajdowało się w Kasselton w New Jersey. Hmm. Chcąc się tam dostać, trzeba wjechać na Garden State Parkway przez bramkę przy wjeździe 146. Przedostatnim wprowadzonym punktem było skrzyżowanie w Edison w New Jersey. Myron wyjął smartfon BlackBerry i zaczął wprowadzać listę adresów. Kiedy skończył, wysłał je e-mailem do Esperanzy. Ona sprawdzi je w sieci i ustali, czy któryś jest ważny. Przy adresach nie było dat, więc równie dobrze Suzze mogła rzadko używać GPS-u i odwiedzić te miejsca przed kilkoma miesiącami. Mimo to wszystkie ślady wskazywały na to, że Suzze odwiedziła Kasselton niedawno, może nawet w dniu swojej śmierci. I może warto tam pojechać. 20. Pod podanym adresem w Kasselton znajdowało się trzypiętrowe centrum handlowe zdominowane przez supermarket Kinga. Ponadto na parterze mieściła się pizzeria Renato, samoobsługowa lodziarnia SnowCap oraz staroświecki salon fryzjerski pod szyldem „Fryzjerstwo Sala i Krótkiego Joego” z klasycznym czerwono-białym masztem przed witryną. Po co Suzze tu przyjechała? Przecież miała supermarkety i lodziarnie znacznie bliżej domu,

a Myron wątpił, żeby czesała się u Sala i Krótkiego Joego. Dlaczego więc tu przyjechała? Myron stał i czekał, aż odpowiedź przyjdzie sama. Minęły dwie minuty i nie przyszła, więc Myron postanowił trochę ją pogonić. Zaczął od supermarketu Kinga. Nie wiedząc, co mógłby zrobić, pokazał personelowi zdjęcie Suzze T., pytając, czy ktoś ją widział. Stara szkoła. Jak Sal i Krótki Joe. Kilka osób rozpoznało Suzze jako dawną gwiazdę tenisa. Kilka widziało ją w wiadomościach zeszłego wieczoru i zakładało, że Myron jest policjantem, a on nie zaprzeczył. Jednak ostatecznie nikt nie widział jej w supermarkecie. Skreślić zakupy. Myron wyszedł na dwór i spojrzał na parking. Najbardziej prawdopodobne wyjaśnienie? Suzze przyjechała tu kupić narkotyk. Handlarze narkotyków, szczególnie na przedmieściach, bardzo często wykorzystują parkingi. Ustawia się samochody obok siebie, otwiera boczne okienko i z jednego wozu ktoś rzuca pieniądze, a z drugiego prochy. Próbował to sobie wyobrazić. Suzze, kobieta, która poprzedniego wieczoru rozmawiała z nim o tajemnicach i martwiła się, że ma zbyt rozwiniętą potrzebę rywalizacji, mająca za sobą osiem miesięcy ciąży, kobieta, która dwa dni wcześniej weszła do jego gabinetu, mówiąc: „Jestem tak cholernie szczęśliwa” ‒ ta Suzze przyjechała do galerii handlowej kupić

dostatecznie dużą dawkę heroiny, żeby się zabić? Przepraszam, nie, Myron nie kupował tej opowieści. Może spotkała się z kimś na tym parkingu, ale nie z dealerem. Może tak, a może nie. Co za wspaniała detektywistyczna robota. No dobrze, zostało jeszcze kilka rzeczy do zrobienia. Pizzeria Renato była zamknięta, jednak zakład fryzjerski nie. Przez okno od frontu Myron widział gawędzących staruszków, spierających się dobrodusznie, wyglądających na zadowolonych. Skierował się do lodziarni SnowCap. Ktoś powiesił na niej tablicę z napisem: „Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin, Lauren!”. Dziewczynki, ośmio- lub dziewięcioletnie, wchodziły do środka, niosąc urodzinowe prezenty. Matki trzymały je za rączki, zmęczone, znękane, ale szczęśliwe. Głos Suzze: „Jestem tak cholernie szczęśliwa”. Tak, pomyślał Myron, patrząc na matki, tak powinno wyglądać życie Suzze. Takie było. Tego Suzze chciała. Ludzie robią głupstwa. Odrzucają szczęście jak brudną serwetkę. Tak mogło się zdarzyć i tu ‒ Suzze, tak bliska prawdziwego szczęścia, zepsuła wszystko, tak jak się obawiała.

Patrzył przez frontowe okno lokalu, jak dziewczynki odrywają się od matek i witają, piszcząc i obejmując się. Lokal był jednym wirem barw i ruchu. Matki poszły do kąta z ekspresem do kawy. Myron znów spróbował wyobrazić sobie Suzze tutaj, gdzie było jej miejsce, gdy zauważył mężczyznę stojącego za kontuarem i patrzącego na niego. Mężczyzna był po sześćdziesiątce, z brzuszkiem menedżera średniego szczebla i włosami zaczesanymi tak, by ukryć łysinę. Spoglądał na Myrona przez trochę zbyt modne okulary z rodzaju tych, jakie mógłby nosić wzięty architekt, i wciąż poprawiał je na nosie. Kierownik, domyślił się Myron. Pewnie zawsze wygląda przez okno, pilnując terenu, wścibski facet. Idealny świadek. Myron podszedł do drzwi, trzymając zdjęcie Suzze T. Zanim położył rękę na klamce, mężczyzna już przy nich był i mu je otworzył. ‒ Mogę panu w czymś pomóc? ‒ zapytał. Myron pokazał mu zdjęcie. Mężczyzna spojrzał na fotografię i zamknął oczy. ‒ Widział pan tę kobietę? ‒ zapytał Myron. Wydawało się, że głos tamtego dobiega z daleka. ‒ Rozmawiałem z nią wczoraj. Ten facet nie wyglądał na dealera. ‒ O czym? Mężczyzna przełknął ślinę i zaczął się odwracać. ‒ O mojej córce ‒ powiedział. ‒ Wypytywała mnie o moją

córkę. *** ‒ Proszę za mną ‒ powiedział mężczyzna. Przeszli obok kontuaru z lodami. Pracująca za nim kobieta siedziała na wózku inwalidzkim. Miała piękny szeroki uśmiech i recytowała klientowi dziwnie brzmiące nazwy smaków oraz wszystkie możliwe składniki, jakie można dodać do lodów. Myron zerknął w lewo. Przyjęcie się rozkręciło. Dziewczynki po kolei mieszały i ubijały lody, tworząc własne kompozycje. Dwie dziewczyny w wieku licealnym roznosiły ciężkie naczynia, a pozostałe dodawały do lodów biszkopty, kruche ciasteczka, markizy, wiórki kokosowe, orzechy, żelki, wiórki czekoladowe, a nawet płatki owsiane z suszonymi owocami. ‒ Lubi pan lody? ‒ spytał mężczyzna. Myron rozłożył ręce. ‒ A kto nie lubi lodów? ‒ Niewielu ludzi, odpukać. ‒ Mężczyzna, przechodząc, postukał knykciami w laminowany blat stołu. ‒ Jaki dać panu smak? ‒ Nie trzeba, dziękuję. Jednak mężczyzna nie przyjął odmowy do wiadomości. ‒ Kimberly? Kobieta na wózku spojrzała na nich. ‒ Zrób naszemu gościowi Roztapiacz.

‒ Jasne. Nad kontuarem wisiał znak firmowy SnowCap: wielka porcja śmietankowych lodów. To powinno naprowadzić go na trop. SnowCap. Myron przyjrzał się twarzy mężczyzny. Piętnaście lat nie było dla niej przyjazne ani wrogie ‒ po prostu się postarzała ‒ lecz teraz Myron zaczął kojarzyć fakty. ‒ Pan jest Karl Snow ‒ powiedział. ‒ Ojciec Alisty. ‒ Jest pan policjantem? Myron się zawahał. ‒ Nieważne. Nie mam nic do powiedzenia. Myron postanowił trochę go przycisnąć. ‒ Zamierza pan pomóc ukryć następne morderstwo? Spodziewał się szoku lub gniewu, lecz tamten tylko pokręcił głową. ‒ Czytałem gazety. Suzze T. umarła w wyniku przedawkowania. Może trzeba przycisnąć mocniej.

‒ Tak, a pańska córka po prostu wypadła z okna. Myron pożałował tych słów, gdy tylko wyszły z jego ust. Za dużo i za szybko. Czekał na wybuch, lecz ten nie nastąpił. Karlowi Snowowi wydłużyła się mina. ‒ Niech pan usiądzie i wyjaśni mi, kim pan jest ‒ poprosił. Myron usiadł naprzeciwko Karla Snowa i się przedstawił. Za plecami Snowa urodzinowe przyjęcie Lauren zmieniało się w radosne zamieszanie. Myronowi przyszło do głowy oczywiste skojarzenie ‒ gospodarzem urodzinowego przyjęcia dziewczynki jest człowiek, który stracił córeczkę ‒ ale zaraz dał spokój tym rozmyślaniom. ‒ W wiadomościach podano, że przedawkowała ‒ powiedział Karl Snow. ‒ Czy to prawda? ‒ Nie jestem pewny ‒ odparł Myron. ‒ Dlatego chcę się temu przyjrzeć. ‒ Nie rozumiem. Dlaczego pan? Dlaczego nie policja? ‒ Czy mógłby pan po prostu powiedzieć mi, po co Suzze tu przyszła? Karl Snow odchylił się do tyłu i poprawił okulary. ‒ Pozwoli pan, że zapytam o coś, zanim do tego dojdziemy. Czy ma pan jakiś dowód na to, że Suzze T. została zamordowana? Tak czy nie? ‒ Przede wszystkim faktem jest, że była w ósmym miesiącu ciąży i niecierpliwie czekała na powiększenie rodziny.

Na mężczyźnie nie zrobiło to wrażenia. ‒ To mi nie wygląda na dowód. ‒ Bo nie jest ‒ rzekł Myron. ‒ Jednak jest coś, co wiem na pewno: Suzze przyjechała tu wczoraj. Rozmawiała z panem. Kilka godzin później nie żyła. Obejrzał się przez ramię. Młoda kobieta na wózku jechała ku nim z ogromnym lodem. Myron chciał wstać, żeby jej pomóc, ale Karl Snow pokręcił głową. Myron został na miejscu. ‒ Jeden Roztapiacz ‒ powiedziała kobieta, stawiając lody przed Myronem. ‒ Smacznego. Roztapiacz z trudem zmieściłby się w bagażniku. Myron obawiał się, że stolik przewróci się pod jego ciężarem. ‒ To porcja dla jednej osoby? ‒ zapytał. ‒ Mhm ‒ potwierdziła. Spojrzał na nią. ‒ Czy w cenie jest angioplastyka lub zastrzyk insuliny? Przewróciła oczami. ‒ Rany, tego jeszcze nie słyszałam. ‒ Panie Bolitar, to moja córka Kimberly ‒ powiedział Karl Snow. ‒ Miło mi pana poznać. Kimberly nagrodziła Myrona uśmiechem z rodzaju tych, które skłaniają cyników do rozmyślań o niebie. Gawędzili przez kilka minut ‒ to ona kierowała lodziarnią, Karl był tylko właścicielem ‒

a potem odjechała za kontuar. Wciąż patrząc na córkę, Karl powiedział: ‒ Miała dwanaście lat, kiedy Alista... ‒ Urwał, jakby nie wiedział, jakiego użyć słowa. ‒ Ich matka umarła dwa lata wcześniej na raka piersi. Nie potrafiłem się z tym pogodzić. Zacząłem pić. Kimberly urodziła się z mózgowym porażeniem dziecięcym. Wymagała nieustannej opieki. Sądzę, że Alista, no cóż, chyba się w tym wszystkim pogubiła. Jakby na dany sygnał, rozbawione dzieci za jego plecami wybuchnęły śmiechem. Myron zerknął na Lauren, jubilatkę. Ona też się śmiała, a buzię miała usmarowaną czekoladą. ‒ Nie mam zamiaru skrzywdzić pana ani pańskich córek ‒ zapewnił Myron. ‒ Jeśli teraz z panem porozmawiam ‒ powoli powiedział Karl ‒ musi mi pan obiecać, że więcej pana nie zobaczę. Nie chcę, żeby media znów zajmowały się naszym życiem. ‒ Obiecuję. Karl Snow potarł twarz rękami. ‒ Suzze pytała mnie o śmierć Alisty. Myron czekał, aż Karl powie coś więcej. ‒ Co chciała wiedzieć? ‒ zapytał, kiedy się nie doczekał. ‒ Chciała wiedzieć, czy Gabriel Wire zabił moją córkę. ‒ Co jej pan powiedział? ‒ Powiedziałem, że po rozmowie w cztery oczy z panem

Wire'em nie sądzę, iż jest za to odpowiedzialny. Powiedziałem jej, że to był nieszczęśliwy wypadek i że takie orzeczenie mnie satysfakcjonuje. Ponadto powiedziałem, że zawarta ugoda jest poufna, tak więc to wszystko, co mogę powiedzieć. Myron tylko na niego patrzył. Karl Snow wygłosił te zdania monotonnym głosem. Myron czekał, aż mężczyzna spojrzy mu w oczy, lecz Snow tego nie zrobił. Pokręcił tylko głową i dodał cicho: ‒ Nie mogę uwierzyć, że ona nie żyje. Myron nie wiedział, czy Karl mówi o Suzze, czy o Aliście. Karl Snow zamrugał i zerknął na Kimberly. Wydawało się, że jej widok dodaje mu sił. ‒ Czy stracił pan dziecko, panie Bolitar? ‒ Nie. ‒ Oszczędzę panu banałów. Prawdę mówiąc, oszczędzę panu jakichkolwiek wykładów. Wiem, jak ludzie mnie postrzegają: nieczuły ojciec, który przyjął dużą sumę w zamian za uwolnienie od kary zabójcy córki. ‒ A tak nie było? ‒ Czasem trzeba kochać dziecko skrycie. A czasem trzeba skrycie je opłakiwać. Myron nie był pewny, jak to rozumieć, więc czekał. ‒ Niech pan zje trochę lodów ‒ poprosił Karl ‒ inaczej Kimberly to zauważy. Ta dziewczyna ma oczy dookoła głowy. Myron sięgnął po łyżeczkę i spróbował bitej śmietany z

pierwszą warstwą loda, wyglądającą jak ciastko z kremem. Ambrozja. ‒ Dobre? ‒ Ambrozja ‒ westchnął Myron. Karl znowu się uśmiechnął, ale bez cienia wesołości. ‒ To Kimberly wymyśliła Roztapiacza. ‒ Jest genialna. ‒ Jest dobrą córką. I kocha ten lokal. Zawaliłem z Alistą. Nie popełnię tego błędu po raz drugi. ‒ Czy to powiedział pan Suzze? ‒ Częściowo. Próbowałem wyjaśnić jej moją ówczesną sytuację. ‒ Czyli? ‒ Alista uwielbiała HorsePower i jak każda nastolatka miała fioła na punkcie Gabriela Wire'a. ‒ Po jego twarzy przemknął cień. Zapatrzył się w dal, pogrążony we wspomnieniach. ‒ Zbliżały się urodziny Alisty. Słodka szesnastka. Nie miałem pieniędzy, żeby wyprawić przyjęcie, ale wiedziałem, że HorsePower ma koncert w Madison Square Garden. Zdaje się, że rzadko dawali koncerty, choć naprawdę nie śledziłem ich kariery, ale wiedziałem, że w podziemiu domu towarowego Marshalla przy drodze numer cztery jest punkt sprzedaży biletów. Tak więc obudziłem się o piątej rano i stanąłem w kolejce. Powinien pan to widzieć. Nie było tam nikogo powyżej trzydziestki, a ja stałem tam przez dwie godziny, żeby kupić bilety na koncert. Dochodzę do okienka,

kobieta zaczyna stukać w klawiaturę komputera i najpierw oznajmia mi, że wszystkie bilety są już sprzedane, a potem, no cóż, potem mówi: „Nie, proszę zaczekać, zostały mi jeszcze dwa”, a ja nigdy w życiu nie byłem tak szczęśliwy, kupując coś. To było jakby przeznaczenie, wie pan? Jakby tak miało się stać. Myron tylko skinął głową. ‒ No i wracam do domu, a do urodzin Alisty jest jeszcze tydzień, więc myślę, że trzeba zaczekać. Mówię o nich Kimberly i oboje umieramy z niecierpliwości. No wie pan, te bilety wypalają mi dziurę w kieszeni. Miał pan kiedyś takie wrażenie? Kiedy kupi się komuś coś tak szczególnego, że nie można się doczekać, kiedy się to wręczy? ‒ Pewnie ‒ łagodnie odparł Myron. ‒ Tak było ze mną i Kimberly. W końcu pojechaliśmy pod liceum Alisty. Zaparkowaliśmy, pomogłem Kimberly wysiąść i posadziłem ją na wózku, a wtedy Alista wyszła, a my uśmiechamy się jak dwa koty, które zjadły kanarka. Alista krzywi się do nas, jak to robią nastolatki, i pyta: „Co?”, a ja po prostu pokazuję jej bilety, i ona... ‒ Urwał na moment, wracając do świata sprzed lat. ‒ Krzyknęła, zarzuciła mi ręce na szyję i ścisnęła tak mocno... Umilkł. Wyjął serwetkę z serwetnika i chciał przycisnąć ją do oczu, ale się rozmyślił. Wbił wzrok w stolik. ‒ W każdym razie Alista poszła na koncert z najlepszą przyjaciółką. Potem miały wrócić do domu tej przyjaciółki i u niej

przenocować. Jednak nie wróciły. Resztę pan wie. ‒ Przykro mi. Karl Snow pokręcił głową. ‒ To było dawno. ‒ I nie wini pan Gabriela Wire'a? ‒ Winię? ‒ Zamilkł i się zastanowił. ‒ Prawda wygląda tak, że niedostatecznie zajmowałem się Alistą po śmierci jej matki. Tak więc częściowo... Chcę powiedzieć, że jeśli dobrze się temu przyjrzeć, to fan zespołu, który wypatrzył Alistę w tłumie, był obcym człowiekiem. Ochroniarz, który wpuścił ją za kulisy? Obcy człowiek. Gabriel Wire też był obcym człowiekiem. Ja byłem ojcem i jej nie dopilnowałem. Dlaczego miałbym oczekiwać, że oni to zrobią? Karl Snow zamrugał i spojrzał w prawo. ‒ I tak pan powiedział Suzze? ‒ Powiedziałem jej, że nie ma dowodu na to, iż Gabriel Wire zrobił tamtego wieczoru coś złego, a przynajmniej policja niczego nie mogła udowodnić. Bardzo wyraźnie dali mi to do zrozumienia. Tak, Alista była w apartamencie hotelowym Wire'a. Tak, wypadła z jego balkonu i spadła z trzydziestego drugiego piętra. Jednak aby przejść od A do B, aby opierając się na tych faktach, oskarżyć wpływowego celebrytę, nie mówiąc już o skazaniu go... ‒ Wzruszył ramionami. ‒ Miałem drugą córkę, o którą musiałem się zatroszczyć. Nie miałem pieniędzy. Czy pan wie, jak trudno

wychować niepełnosprawne dziecko? Jakie to kosztowne? A SnowCap to teraz mała sieć lodziarni. Jak pan myśli, skąd wziąłem pieniądze na rozkręcenie interesu? Myron bardzo starał się zrozumieć, ale i tak powiedział nieco ostrzejszym tonem, niż zamierzał: ‒ Od zabójcy córki? ‒ Nie rozumie pan. Alista nie żyła. Już nic nie mogłem dla niej zrobić. ‒ Jednak wciąż mógł pan zrobić coś dla Kimberly. ‒ Tak. Tylko że nie było to takie wyrachowane, jak się wydaje. Załóżmy, że nie wziąłbym tych pieniędzy. Wire by się wykręcił, a Kimberly pozostałaby niepełnosprawna. A tak przynajmniej mogłem zatroszczyć się o nią. ‒ Bez urazy, ale to wydaje się strasznie wyrachowane. ‒ Zapewne dla postronnych osób tak. Jestem ojcem, a ojciec ma tylko jedno zadanie: chronić swoje dziecko. To wszystko. I kiedy nie zdołałem, kiedy pozwoliłem pójść mojej córce na ten koncert i nie sprawdziłem... Nic już nie zdoła tego naprawić. ‒ Urwał i otarł łzy. ‒ No nic, chciał pan wiedzieć, o co pytała Suzze. Chciała wiedzieć, czy uważam, że Gabriel Wire zabił Alistę. ‒ Czy powiedziała, dlaczego chce to wiedzieć? No wie pan, po tylu latach? ‒ Nie. Karl Snow zamrugał i odwrócił wzrok.

‒ Co? ‒ Nic. Powinienem kazać jej zostawić to w spokoju. Alista poszła do Gabriela Wire'a i widzi pan, co się stało. ‒ Chce pan powiedzieć... ‒ Nic nie chcę powiedzieć. W wiadomościach podano, że przedawkowała heroinę. Kiedy odchodziła, wyglądała na wzburzoną, więc chyba nie powinno mnie to dziwić. Za jego plecami jedna z przyjaciółek Lauren zaczęła krzyczeć ‒ coś o tym, że ktoś dostał nie swoją pamiątkową torebkę z prezentami. Karl Snow to usłyszał i pospieszył do dzieci, do tych cudzych córek, dziewczynek, które szybko dorosną i będą wielbiły gwiazdy rocka. Na razie jednak były tutaj, na przyjęciu urodzinowym, małe dziewczynki, które chciały tylko jeść lody i dostać właściwą torbę z prezentami. 21. Win wiedział, jak zorganizować natychmiastowe spotkanie z Hermanem Ache'em. Windsor Horne Lockwood III, tak jak Windsor Horne Lockwood II i Windsor Horne Lockwood, urodził się ze srebrnym kijem do golfa w ustach. Jego rodzina była członkami założycielami klubu golfowego Merion w Ardmore na przedmieściach Filadelfii. Win był także członkiem klubu Pine Valley, rutynowo uważanego za najlepsze pole golfowe na świecie (mimo że znajduje się w pobliżu tandetnego aquaparku w

południowym New Jersey), a żeby czasem pograć sobie na dobrym polu w pobliżu Nowego Jorku, Win zapisał się do klubu golfowego Ridgewood ‒ zaprojektowanego przez A.W. Tillinghasta raju z dwudziestoma siedmioma dołkami, rywalizującego z najlepszymi terenami na świecie. Herman Ache ‒ „były” gangster ‒ kochał golf bardziej niż swoje dzieci. To stwierdzenie mogło być przesadą, ale jeśli wierzyć informacjom uzyskanym przez Wina podczas niedawnych odwiedzin w więzieniu federalnym, Herman Ache niewątpliwie kochał golf bardziej niż swojego brata Franka. Tak więc Win zadzwonił rano do biura Hermana i zaprosił go na partyjkę w Ridgewood. Herman Ache zgodził się bez wahania. Herman Ache był zbyt sprytny, by nie zdawać sobie sprawy z tego, że Win ma w tym jakiś cel, ale nie dbał o to. Miał okazję

zagrać w Ridgewood ‒ rzadka sposobność nawet dla najbogatszych i najpotężniejszych szefów mafii. Był gotów zrobić wszystko, nawet wejść bez namysłu w pułapkę zastawioną przez federalnych, gdyby dzięki temu mógł zagrać na jednym z legendarnych pól Tillinghasta. ‒ Jeszcze raz dziękuję za zaproszenie ‒ powiedział Herman. ‒ Cała przyjemność po mojej stronie. Byli przy pierwszej rzutni, zwanej „wschodnią jedynką”. Na polu nie wolno było używać telefonów komórkowych, ale Win zadzwonił do Myrona przed wyjściem z domu, więc znał przebieg jego spotkania z Karlem Snowem. Win nie wiedział, co o tym sądzić. Uspokoił myśli i podszedł do piłki. Wypuścił powietrze i posłał piłkę na odległość ponad stu metrów, pokonując połowę drogi do dołka. Herman Ache, który machał kijem jak cepem, był następny. Posłał piłkę za bardzo w lewo, nad drzewami i prawie na drogę numer siedemnaście. Herman ściągnął brwi i spojrzał na swój kij, szukając winnego. ‒ Wiesz co? Widziałem, jak Tiger wykonał takie samo uderzenie przy tym dołku podczas otwartego turnieju Barclay. ‒ Tak ‒ mruknął Win ‒ ty i Tiger jesteście praktycznie nie do odróżnienia. Herman Ache wyszczerzył zęby w agresywnym uśmiechu, błyskając koronkami. Chociaż zbliżał się do osiemdziesiątki, miał

na sobie żółtą oddychającą koszulkę Nike oraz ‒ zgodnie z najnowszą, aczkolwiek idiotyczną modą ‒ obcisłe białe spodnie z rozszerzanymi nogawkami, podtrzymywane przez gruby czarny pas ze srebrną klamrą wielkości kołpaka na koło. Ache zażądał mulligana ‒ co było w złym tonie i czego Win nigdy nie robił, będąc czyimś gościem ‒ i umieścił drugą piłkę na rzutni. ‒ Pozwól, że o coś cię zapytam, Win. ‒ Proszę. ‒ Jak zapewne wiesz, jestem starym człowiekiem. Ache znów się uśmiechnął. Chciał sprawiać wrażenie miłego dziadka, lecz przez te koronki bardziej przypominał lemura. Herman Ache miał opaleniznę, która była bardziej pomarańczowa niż brązowa, oraz najbujniejsze siwe włosy, jakie można kupić ‒ krótko mówiąc, nosił drogi tupecik. Twarz miał bez jakichkolwiek zmarszczek ‒ starczych czy mimicznych. Botoks. Mnóstwo botoksu. Jego skóra była zbyt gładka, zbyt błyszcząca, więc wyglądał trochę jak coś, co Madame Tussaud stworzyła, kiedy miała zły dzień. Zdradzała go szyja. Była chuda i pomarszczona skóra obwisła na niej jak moszna. ‒ Zdaję sobie z tego sprawę ‒ powiedział Win. ‒ I jak zapewne wiesz, jestem zarządcą i właścicielem licznych i różnorodnych legalnych przedsiębiorstw. Jeśli ktoś czuje potrzebę podkreślania, że jego przedsięwzięcia

są „legalne”, to cóż, prawie na pewno nie są. Win wydał niezobowiązujący pomruk. ‒ Zastanawiam się, czy mógłbyś ewentualnie poprzeć moją kandydaturę na członka tego klubu ‒ ciągnął Herman Ache. ‒ Chcę powiedzieć, że z twoimi koneksjami i nazwiskiem miałbym duże szanse na przyjęcie, gdybyś został moim wprowadzającym. Win bardzo starał się nie zblednąć. Zdołał również nie przycisnąć ręki do klatki piersiowej i nie zachwiać się, chociaż nie było to łatwe. ‒ Możemy to przedyskutować ‒ wymamrotał. Herman stanął przed piłką, zmrużył oczy i spojrzał na pole, jakby szukał Nowego Świata. Potem podszedł do piłki, stanął obok niej i wykonał cztery rozpaczliwie powolne próbne zamachy. Wózkowi wymienili spojrzenia. Herman znów popatrzył na pole. Gdyby to był film, zobaczylibyście szybko obracające się wskazówki zegara, wiatr przewracający kartki kalendarza, żółknące liście, sypiący śnieg, a potem wschodzące słońce i drzewa znów okrywające się zielonym listowiem. Wina golfowa zasada numer dwanaście: Można źle grać w golfa, ale nie wolno źle grać w golfa powoli. Herman wreszcie wykonał uderzenie ‒ następną piłkę zniosło w lewo. Uderzyła w drzewo i upadła na trawę. Wózkowym wyraźnie ulżyło. Win i Ache pokonali dwa dołki, rozmawiając o bzdurach. Golf z natury jest cudownie indywidualną grą. Myślisz

tylko o swoim wyniku i praktycznie o niczym innym. Pod wieloma względami było to dobre, ale nie posuwało naprzód rozmowy. Przy rzutni trzeciego dołka, słynnego pięciouderzeniowego dołka na pagórku, obaj zapatrzyli się na spokojne, zielone, puste pole. Widok zapierał dech. Przez chwilę nie ruszali się i nic nie mówili. Win oddychał miarowo i niemal zamknął oczy. Pole golfowe to świątynia. Łatwo można z tego żartować i rzeczywiście, golf to bardzo frustrujące zajęcie, mogące namieszać w głowach nawet najbardziej wytrawnym uczestnikom, lecz kiedy Win grał w taki dzień jak ten, kiedy spoglądał na kojący dywan zieleni, chwilami nawet on, zagorzały agnostyk, czuł się niemal błogosławiony. ‒ Win? ‒ Tak? ‒ Dziękuję ‒ powiedział Herman Ache. Miał łzy w oczach. ‒ Dziękuję ci za to. Win spojrzał na niego. Czar prysł. To nie był człowiek, z którym chciałby dzielić takie chwile. Jednak, pomyślał Win, teraz można przejść do rzeczy. ‒ Co do wprowadzenia do klubu... Herman Ache spojrzał na niego z nadzieją neofity. ‒ Tak? ‒ Co powiedziałbym komisji weryfikacyjnej o twoich... hmm...

interesach? ‒ Mówiłem ci, że teraz są zupełnie legalne. ‒ Ach, ale oni będą znali twoją przeszłość. ‒ Po pierwsze, to przeszłość. A poza tym, to nie byłem ja. Pozwól, że o coś cię spytam, Win. Na czym polega różnica między Hermanem Ache'em teraz a tym sprzed pięciu lat? ‒ Może sam mi powiesz? ‒ Och, oczywiście. Różnica polega na tym, że teraz nie ma już Franka Ache'a. ‒ Rozumiem. ‒ Wszystkie przestępstwa, cała ta przemoc to nie moja robota, ale mojego brata Franka. Znasz go, Win. Frank jest nieokrzesany, hałaśliwy i gwałtowny. Robiłem, co mogłem, żeby go hamować. To on był powodem tych wszystkich kłopotów. Możesz powiedzieć to komisji. Sprzedaje brata za członkostwo klubu golfowego. Cudowny facet. ‒ Nie jestem pewny, czy oskarżanie brata będzie mile widziane przez komisję ‒ rzekł Win. ‒ Oni tu bardzo sobie cenią więzy rodzinne. Herman spojrzał gdzieś w bok i zmienił śpiewkę. ‒ Och, wcale go nie oskarżam. Słuchaj, ja kocham Franka, to mój młodszy brat. I zawsze nim będzie. Troszczę się o niego. Wiesz, że odsiaduje wyrok, prawda?

‒ Słyszałem o tym. Odwiedzasz go? ‒ Jasne, bardzo często. Zabawne, ale Frankowi się tam podoba. ‒ W więzieniu? ‒ Znasz Franka. Praktycznie rządzi tym więzieniem. Będę z tobą szczery: nie chciałem, żeby cała wina spadła na niego, ale Frank, no cóż, uparł się. Chciał wziąć na siebie wszystko, żeby chronić rodzinę, więc mogę chociaż zadbać o to, żeby było mu tam dobrze. Win obserwował twarz i mowę ciała tego starego człowieka. Nic. Większość ludzi zakłada, że zdoła poznać, kiedy ktoś ich okłamuje, że są pewne wyraźne oznaki kłamstwa i jeśli nauczymy się je rozpoznawać, będziemy wiedzieli, czy ktoś mówi prawdę, czy nie. Ci, którzy wierzą w takie bzdury, łatwo dają się oszukać. Herman Ache był socjopatą. Prawdopodobnie zamordował ‒ a raczej kazał zamordować ‒ więcej ludzi niż Frank. Ten stanowił oczywiste zagrożenie ‒ jak frontalny atak, który łatwo rozpoznać i odeprzeć. Herman Ache był jak wąż w trawie lub wilk w owczej skórze, a przez to o wiele niebezpieczniejszy. Rzutnie przy siódmym dołku stały dziś nieco bliżej, więc Win zmienił kij z szeroką metalową główką na drewniany. ‒ Czy mogę cię spytać o jedno z twoich przedsięwzięć? Herman Ache przeszył Wina spojrzeniem i teraz wąż nie był już tak niewidoczny w trawie. ‒ Powiedz mi o twoich interesach z Gabrielem Wire'em.

Nawet socjopata może wyglądać na zdziwionego. ‒ Dlaczego to cię interesuje, do diabła? ‒ Myron reprezentuje jego partnera. ‒ I co? ‒ Wiem, że w przeszłości przejmowałeś jego długi hazardowe. ‒ I uważasz, że to nielegalne? Rząd może sprzedawać kupony loteryjne. Wszystko jest w porządku, jeśli Las Vegas, Atlantic City albo banda Indian przyjmują zakłady, ale jeśli robi to uczciwy biznesmen, to nagle jest to przestępstwo? Win z trudem powstrzymał ziewanie. ‒ Zatem nadal zajmujesz się długami hazardowymi Gabriela Wire'a? ‒ Nie rozumiem, dlaczego miałoby cię to obchodzić. Wire'a i mnie łączą całkowicie legalne interesy. To wszystko, co musisz wiedzieć. ‒ Całkowicie legalne interesy? ‒ Właśnie. ‒ Czegoś nie rozumiem ‒ rzekł Win. ‒ Czego? ‒ Jakie całkowicie legalne interesy wymagają, by Evan Crisp pilnował domu Wire'a na wyspie Adiona? Wciąż trzymając kij, Ache zamarł. Oddał kij wózkowemu i zerwał białą rękawiczkę z lewej ręki. Podszedł do Wina. ‒ Posłuchaj ‒ powiedział cicho. ‒ To nie jest coś, do czego ty i

Myron chcielibyście się wtrącać. Wierz mi. Znasz Crispa? ‒ Tylko ze słyszenia. Ache skinął głową. ‒ Więc wiesz, że nie warto. Herman posłał Winowi jeszcze jedno groźne spojrzenie i wrócił do swojego wózkowego. Założył rękawiczkę i poprosił o kij z metalową główką. Wózkowy dał mu go, a potem ruszył w kierunku lasku po lewej, gdyż był to teren, który najwyraźniej upodobały sobie piłki Hermana Ache'a. ‒ Nie interesują mnie twoje przedsięwzięcia ‒ powiedział Win. ‒ A skoro o tym mowa, to nie interesuje mnie także Gabriel Wire. ‒ No to czego chcesz? ‒ Chcę znać prawdę o Suzze T. I o Aliście Snow. A także o Kitty Bolitar. ‒ Nie wiem, o czym mówisz. ‒ Chcesz usłyszeć moją teorię? ‒ Jaką? ‒ Cofnijmy się o szesnaście lat. Gabriel Wire jest ci winien sporą sumę pieniędzy. To długi hazardowe. Ponadto jest narkomanem i ugania się za plisowanymi spódniczkami... ‒ Plisowanymi? ‒ Lubi młode ‒ wyjaśnił Win. ‒ Och, teraz załapałem. Plisowanymi. ‒ Jakże się cieszę. Gabriel Wire jest także, co dla ciebie

ważniejsze, nałogowym hazardzistą. Krótko mówiąc, to popapraniec, aczkolwiek bogaty. Ma pieniądze i potrafi je zarabiać, tak więc jest w stanie spłacać swoje długi. Nadążasz? Herman Ache milczał. ‒ Potem Wire posuwa się za daleko. Po koncercie w Madison Square Garden zaprasza Alistę Snow, naiwną szesnastolatkę, do swojego apartamentu. Podaje jej pigułkę gwałtu i kokainę oraz jakieś inne prochy, które ma pod ręką, a dziewczyna w wyniku tego skacze z balkonu. Wire wpada w panikę. A może, skoro był tak cenną inwestycją, miałeś przy nim swojego człowieka. Może Crispa. Zrobiłeś porządek. Zastraszyłeś świadków, a nawet przekupiłeś rodzinę dziewczyny, wszystko, żeby chronić swojego chłoptasia. Teraz był ci winien znacznie więcej. Nie wiem, jakie „całkowicie legalne interesy” prowadzicie, ale wyobrażam sobie, że Wire musi ci oddawać... powiedzmy, połowę swoich przychodów? To co najmniej kilka milionów dolarów rocznie. Herman Ache tylko na niego patrzył, usilnie starając się nie wybuchnąć. ‒ Win? ‒ Tak? ‒ Wiem, że ty i Myron lubicie uważać się za twardzieli ‒ powiedział Ache ‒ ale nie jesteście kuloodporni. ‒ Ajaj. ‒ Win rozłożył ręce. ‒ I co się stało z panem Praworządnym? Z panem Legalnym Biznesmenem?

‒ Ostrzegłem cię. ‒ Nawiasem mówiąc, odwiedziłem twojego brata w więzieniu. Hermanowi wydłużyła się mina. ‒ Przesyła ci pozdrowienia. 22. Po powrocie do biura zastał Wielką Cyndi czekającą w gotowości. ‒ Mam kilka informacji o tatuażu Gabriela Wire'a, panie Bolitar. ‒ Posłuchajmy ich. Wielka Cyndi była dziś odziana na różowo, a na policzkach miała tyle różu, że można by nim pomalować minibus. ‒ Gruntowne badania Ma Gellan wykazały, że Gabriel Wire ma jeden tatuaż. Na lewym udzie, nie na prawym. To może się wydać

trochę dziwne, więc proszę o cierpliwość. ‒ Słucham. ‒ Tatuaż ma kształt serca. I ten jest trwały. Natomiast Gabriel Wire czasowo umieszcza w nim imię. ‒ Nie jestem pewny, czy rozumiem. ‒ Wie pan, jak wygląda Gabriel Wire, prawda? ‒ Tak. ‒ Był gwiazdą rocka i niezłym ciachem, ale miał pewne upodobanie. ‒ Jakie? ‒ Lubił nieletnie dziewczyny. ‒ Był pedofilem? ‒ Nie, nie sądzę. Jego zdobycze były dojrzałe, tylko młode. Szesnaście, siedemnaście lat. Na przykład Alista Snow. A kiedy się nad tym zastanowić, to i Suzze T., w tamtym czasie. ‒ Więc chociaż Gabriel Wire był apetycznym gwiazdorem rocka, często musiał przekonać dziewczynę, że ona coś dla niego znaczy. ‒ Nie jestem pewny, co ma do tego tatuaż. ‒ W kształcie czerwonego serca ‒ przypomniała Cyndi. ‒ Tak? ‒ W środku było puste. Czerwone. Gabriel Wire brał marker i wpisywał imię dziewczyny, którą podrywał. Udawał, że zrobił

sobie ten tatuaż właśnie dla niej. ‒ O. ‒ Tak. ‒ Diaboliczne. Wielka Cyndi westchnęła. ‒ Nie uwierzyłby pan, co mężczyźni robią, żeby zaciągnąć do łóżka niektóre z nas, ślicznotek. Myron przetrawiał tę informację. ‒ I jak to działało? ‒ Różnie. Jeśli Gabriel chciał szybkiego podboju, od razu szedł z dziewczyną do salonu tatuażu. Mówił, że idzie na zaplecze i żeby na niego zaczekała. Potem wypisywał jej imię na udzie. Czasem robił to przed drugą randką. ‒ Mówiąc coś w rodzaju: „Patrz, tak bardzo mi na tobie zależy, że zrobiłem sobie tatuaż z twoim imieniem”? ‒ Właśnie. Myron pokręcił głową. ‒ Musi pan przyznać ‒ powiedziała Wielka Cyndi ‒ że to genialne. ‒ Raczej chore. ‒ Och, sądzę, że to też. Gabriel Wire mógł mieć prawie każdą dziewczynę, jakiej zapragnął, nawet młodą. Dlatego zadaję sobie pytanie, dlaczego tak się trudził? Dlaczego po prostu nie próbował łatwiejszych podbojów?

‒ I? ‒ I myślę, że jak wielu mężczyzn, chciał, żeby dziewczyna naprawdę się w nim zakochała. Lubił młode, tak więc podejrzewam, że był emocjonalnie niedojrzały, nie wyszedł z wieku, gdy chłopca cieszy łamanie dziewczęcych serc. W szkole średniej. ‒ Możliwe. ‒ To tylko teoria ‒ zaznaczyła Wielka Cyndi. ‒ No dobrze, to wszystko jest interesujące, ale co to ma wspólnego z drugim tatuażem, tym, który miała Suzze? ‒ Tatuaż wygląda na unikalny wzór ‒ odparła Wielka Cyndi. ‒ Ma Gellan podejrzewa, że Suzze i Gabriel byli kochankami. Suzze miała tatuaż i, żeby zrobić na niej wrażenie albo ją zwieść, Gabriel też sobie taki zrobił. ‒ Zmywalny? ‒ Tego nie wiemy na pewno, ale biorąc pod uwagę jego przeszłość, to bardzo prawdopodobne. W progu stała Esperanza. Myron spojrzał na nią. ‒ Jakieś uwagi? ‒ Tylko oczywista: Suzze i Gabriel byli kochankami. Ktoś umieszcza zdjęcie tatuażu, jaki mieli oboje, razem z komentarzem o ojcostwie dziecka. ‒ Kitty przyznała się do umieszczenia tego wpisu ‒ rzekł Myron.

‒ To mogłoby się zgadzać ‒ powiedziała Esperanza. ‒ Jak to? Zadzwonił telefon. Wielka Cyndi wróciła za swoje biurko i powiedziała słodkim głosikiem: ‒ MB Reps. Posłuchała chwilę, a potem pokręciła głową, patrząc na nich i pokazując, że sama sobie z tym poradzi. Esperanza dała Myronowi znak, żeby poszedł za nią do jej gabinetu. ‒ Mam wykaz rozmów z komórki Suzze. W telewizji uzyskanie wykazu rozmów wydaje się trudne, a na potrzeby scenariusza trwa kilka dni lub tygodni. W rzeczywistości można go uzyskać w kilka minut. W tym przypadku nawet szybciej. Suzze, jak wielu klientów MB Reps, płaciła wszystkie swoje rachunki za pośrednictwem agencji. To oznaczało, że znali numer jej telefonu, adres, numery paszportu i polisy ubezpieczeniowej. Dzwoniąc na gorącą linię, Esperanza uzyskała wykaz rozmów, jakby to był jej własny telefon. ‒ Ostatnie połączenie było z komórką Lexa, ale nie odebrał. Myślę, że mógł akurat lecieć samolotem. Jednak dzwonił do niej wcześniej tamtego dnia. Zaraz potem, czyli rano, zanim Suzze umarła, połączyła się z numerem telefonu komórkowego, którego właściciela nie można ustalić. Sądzę, że policja uzna, iż dzwoniła do swojego dealera.

‒ Jednak tak nie było? Esperanza pokręciła głową. ‒ To numer, który stary Crush podał ci jako telefon Kitty. ‒ O. ‒ Właśnie. Może to od niej dostała prochy? ‒ Od Kitty? ‒ Mhm. Myron pokręcił głową. ‒ Nadal w to nie wierzę. ‒ W co nie wierzysz? ‒ W samobójstwo Suzze. Widziałaś ją tutaj. Była w ciąży. Była szczęśliwa. Esperanza usiadła i patrzyła na niego przez chwilę. ‒ Pamiętasz, jak Suzze grała w turnieju US Open? ‒ Oczywiście. A co to ma do rzeczy? ‒ Przestała szaleć. Skupiła się wyłącznie na tenisie i bach, nagle Suzze wygrywa turniej. Nigdy nie widziałam, żeby ktoś tak bardzo czegoś pragnął. Wciąż widzę to zwycięskie uderzenie z forhendu, czystą, niezmąconą radość na jej twarzy, sposób, w jaki podrzuciła rakietę, odwróciła się i wskazała na ciebie. ‒ Na nas ‒ poprawił Myron. ‒ Nie bądź protekcjonalny, proszę. Zawsze byłeś jej agentem i przyjacielem, ale nie możesz być ślepy. Chcę, żebyś pomyślał o tym, co zdarzyło się potem.

Myron starał się sobie przypomnieć. ‒ Było huczne przyjęcie. Suzze przyniosła swoją nagrodę. Piliśmy z tego pucharu. ‒ A potem? Myron skinął głową, widząc, do czego zmierza Esperanza. ‒ Załamała się. ‒ Kompletnie. Cztery dni po największym zwycięstwie w swojej karierze ‒ po występach w Today, Late Show with David Letterman i tuzinie innych programów informacyjnych ‒ Myron zastał Suzze zapłakaną, wciąż w łóżku o drugiej po południu. Mówią, że nie ma niczego gorszego od spełnionego marzenia. Suzze myślała, że zwycięstwo w turnieju US Open ją uszczęśliwi. Sprawi, że śniadanie będzie jej lepiej smakowało, słońce będzie czulej pieścić jej skórę, że patrząc w lustro, zobaczy atrakcyjniejszą, mądrzejszą, bardziej godną miłości osobę. Sądziła, że to zwycięstwo ją odmieni. ‒ W chwili gdy wszystko szło jak najlepiej, ona znów zaczęła brać ‒ przypomniała Esperanza. ‒ I myślisz, że tak samo było teraz? Esperanza uniosła dłonie niczym szale wagi. ‒ Zwycięstwo, załamanie. Zwycięstwo, załamanie. ‒ A jej wizyta u Karla Snowa po tylu latach? Sądzisz, że to zbieg okoliczności?

‒ Nie. Myślę jednak, że wywołała burzę uczuć. A to przemawia za teorią o przedawkowaniu, nie przeciwko niej. Tymczasem sprawdziłam adresy, które znalazłeś w GPS-ie Suzze. Pierwszy, no cóż, sam go rozpracowałeś: to lodziarnia Karla Snowa. Pozostałe równie łatwo ustalić, nie udało mi się tylko z drugim. ‒ Skrzyżowanie w Edison w New Jersey? ‒ domyślił się Myron i zaraz dodał: ‒ Zaczekaj. Czy nie mówiłaś, że telefon na kartę Kitty został zakupiony w salonie T-Mobile w Edison? ‒ Racja. ‒ Esperanza wywołała coś na ekran swojego komputera. ‒ Oto zdjęcie satelitarne z Google Earth. Myron spojrzał. ShopRite. Best Buy. Kilka sklepów. Stacja benzynowa. ‒ Nie ma tam salonu T-Mobile ‒ powiedziała Esperanza. Mimo to warto tam pojechać, pomyślał Myron. 23. Samochód Myrona nawiązał połączenie Bluetooth z jego komórką. Myron przez pierwsze pół godziny rozmawiał z klientami. Życie nie zamiera z powodu czyjejś śmierci. Jeśli chcesz dowodu na to, wróć do pracy. Kiedy do celu pozostało mu kilka minut jazdy, zadzwonił Win. ‒ Jesteś uzbrojony? ‒ spytał. ‒ Zakładam, że spotkałeś się z Hermanem Ache'em. ‒ Tak. ‒ A więc jest powiązany z Gabrielem Wire'em.

‒ Tak mogłoby się wydawać, gdyby nie jedno. ‒ Co takiego? ‒ zapytał Myron. ‒ Przedstawiłem mu naszą teorię, że trzyma Wire'a w garści za pomocą szantażu i długów hazardowych. Po kilku minutach pan Ache w końcu przyznał, że nasza teoria jest słuszna. ‒ Co to oznacza? ‒ Herman Ache skłamałby, nawet mówiąc, co jadł na obiad ‒ powiedział Win. ‒ Zatem coś przeoczyliśmy ‒ stwierdził Myron. ‒ Tak. A tymczasem weź broń. ‒ Wezmę, kiedy wrócę do biura ‒ rzekł Myron. ‒ Nie musisz czekać tak długo. Pod siedzeniem masz trzydziestkęósemkę. Niesamowite. Myron sięgnął pod siedzenie i wyczuł solidny kształt. ‒ Jest jeszcze coś, o czym powinienem wiedzieć? ‒ Ostatni dołek zaliczyłem jednym uderzeniem. Całą partię zakończyłem, wykonując dwa uderzenia mniej, niż przewidziano. ‒ Nie zagaduj. ‒ Próbowałem być skromny. ‒ Sądzę, że w pewnym momencie będziemy musieli porozmawiać z Gabrielem Wire'em ‒ rzekł Myron. ‒ To może oznaczać konieczność zdobycia zamku ‒ ostrzegł Win. ‒ A przynajmniej jego rezydencji na Adionie.

‒ Myślisz, że zdołamy sforsować jego zabezpieczenia? ‒ Udam, że o to nie pytałeś. Kiedy Myron dotarł na skrzyżowanie w Edison, zostawił samochód na parkingu kolejnej galerii handlowej. Rozejrzał się, sprawdzając, czy w tej też jest lodziarnia ‒ gdyby była, zacząłby od niej ‒ ale nie, ta galeria była bardziej typowym amerykańskim centrum handlowym z Best Buy, Staples i sklepem obuwniczym DSW, mającym obszar małego europejskiego księstwa. Więc po co Suzze tu przyjechała? Odtworzył w myślach przebieg wczorajszych wydarzeń. Suzze najpierw odebrała telefon od swojego męża, Lexa Rydera. Rozmowa trwała czterdzieści siedem minut. Pół godziny po niej Suzze zadzwoniła pod numer telefonu komórkowego Kitty. Ta rozmowa była krótsza ‒ czterominutowa. No dobrze, co dalej? Następnie była luka czasowa, ale cztery godziny później Suzze wypytywała Karla Snowa w lodziarni o śmierć jego córki Alisty Snow. Myron musiał zapełnić tę czterogodzinną lukę. Zgodnie z danymi z GPS-u między czterominutową rozmową z Kitty a wizytą u Karla Snowa Suzze postanowiła przyjechać tutaj, na to skrzyżowanie w Edison w New Jersey. Nie wpisała dokładnego adresu do GPS-u, tak jak to zrobiła z lokalem Karla Snowa. Wybrała tylko to skrzyżowanie. Na jednym jego rogu znajdowało się centrum handlowe, na drugim stacja benzynowa.

Na trzecim salon Audi. Na czwartym rósł las. Więc dlaczego? Dlaczego nie wpisała dokładnego adresu? Poszlaka pierwsza: Suzze przyjechała tu zaraz po telefonie do Kitty. Zważywszy na ich długą i skomplikowaną znajomość, czterominutową rozmowa wydawała się bardzo krótka. Możliwy wniosek: Suzze i Kitty zamieniły tylko kilka słów, umawiając się na spotkanie. Drugi wniosek: Umówiły się tutaj, na tym skrzyżowaniu. Myron szukał jakiejś restauracji lub kawiarni, ale nie znalazł. Wydawało się nieprawdopodobne, żeby dwie byłe gwiazdy tenisa postanowiły kupić tu buty, artykuły biurowe lub elektronikę, co wykluczało resztę lokali na jednym rogu. Spojrzał na ulicę po prawej i lewej stronie. Za salonem Audi Myron dostrzegł ozdobny szyld, który przykuł jego uwagę. Napis był wykonany staroangielską czcionką i głosił: RUCHOME POSIADŁOŚCI GLENDALE'A. Myron przeszedł przez ulicę i zobaczył, że jest to parking przyczep mieszkalnych. Nawet takie parkingi poszły za przykładem Madison Avenue i specjalistów od public relations, używając wymyślnych szyldów i słowa „posiadłości”, jakby to był ulubiony przystanek w podróży trasą elitarnych rezydencji w Newport na Rhode Island. Przyczepy były połączone siatką ulic o takich nazwach, jak Rząd Ogrodów czy Alejka Starych Dębów, chociaż nie było tu śladu ogrodów ani dębów, starych czy

młodych, a Myron nie był pewny, o jaki rząd chodzi. Nawet z tego miejsca na drodze widział kilka tablic z napisami „Do wynajęcia”. Nowy wniosek: Kitty i Mickey zatrzymali się tutaj. Może Suzze nie znała ich dokładnego adresu? Może GPS nie rozpoznał Rzędu Ogrodów ani Alejki Starych Dębów, więc podała Suzze współrzędne najbliższego skrzyżowania? Nie miał zdjęcia Kitty, które mógłby pokazywać, a nawet gdyby miał, byłoby to podejrzane. Nie mógł także pukać do drzwi każdej przyczepy. W końcu wybrał poczciwą staroświecką obserwację. Wrócił do samochodu i zaparkował go w pobliżu biura kierownika, skąd mógł dobrze widzieć większość przyczep. Jak długo można tu parkować i czekać? Godzinę, może dwie. Zadzwonił do swojej starej znajomej Zorry, niegdyś agentki Mossadu, która zawsze chętnie prowadziła obserwację. Zorra miała przyjechać tu za dwie godziny i go zmienić. Myron usiadł wygodnie i wykorzystał czas, żeby podzwonić do swoich klientów. Chaz Landreaux, jego najstarszy gracz NBA i w zespole All-Stars, miał nadzieję pograć jeszcze jeden rok jako zawodowiec. Myron obdzwonił prezesów klubów, usiłując załatwić sławnemu weteranowi próbny mecz, ale nikt nie był zainteresowany. Chaz był załamany. ‒ Jeszcze nie mogę odpuścić ‒ powiedział Myronowi. ‒ Wiesz, o co mi chodzi? Myron wiedział.

‒ Pracuj dalej ‒ poradził. ‒ Ktoś da ci szansę. ‒ Dzięki, człowieku. Wiem, że mógłbym pomóc młodej drużynie. ‒ Ja też to wiem. Pozwól, że zapytam cię o coś innego. Najgorszy scenariusz. Jeśli w NBA się nie uda, to czy mógłbyś grać przez rok w Chinach lub w Europie? ‒ Nie sądzę. Patrząc przez przednią szybę, Myron zauważył otwierające się drzwi przyczepy. Wyszedł z niej jego bratanek, Mickey. Myron się wyprostował. ‒ Chaz, pracuj nad tym. Porozmawiamy jutro. Rozłączył się. Mickey nie zamknął drzwi i przez chwilę zaglądał do środka przyczepy, zanim pozwolił drzwiom się zamknąć. Był, jak Myron zauważył zeszłej nocy, wysokim chłopcem, metr dziewięćdziesiąt trzy, i ważył około stu kilogramów. Szedł wyprostowany, z wysoko uniesioną głową. Myron zdał sobie sprawę, że chłopak chodzi jak Bolitar. Tak chodził ojciec Myrona. I Brad. A także sam Myron. Nie zdołasz uciec od swoich genów, chłopcze. I co teraz? Domyślił się, że to raczej mało prawdopodobne, iż Suzze spotkała się lub rozmawiała z Mickeyem. Lepiej zostać tutaj. Lepiej zaczekać, aż Mickey sobie pójdzie, a potem podejść do przyczepy w nadziei, że Kitty jest w środku. Jeśli nie, jeśli Kitty tam nie ma i

trzeba będzie śledzić Mickeya, to nie powinno być trudne. Mickey miał na sobie czerwoną, koszulkę firmową pracownika Staples. Można było założyć, że idzie do pracy. Czy Staples zatrudnia takich młodych pracowników? Myron nie wiedział. Opuścił osłonę. Wiedział, że odbite światło uniemożliwi Mickeyowi zauważenie go. Gdy bratanek podszedł bliżej, Myron odczytał identyfikator na jego koszulce. Napis głosił: „Bob”. Coraz dziwniej to wyglądało. Zaczekał, aż Mickey skręci na skrzyżowanie, po czym wysiadł z samochodu. Poszedł w kierunku autostrady i rzucił okiem. Tak, Mickey szedł do sklepu z artykułami biurowymi. Myron odwrócił się i ruszył do Rzędu Ogrodów. Parking był czysty i zadbany. Przed niektórymi przyczepami stały fotele ogrodowe. Przed innymi powtykano w ziemię plastikowe kwiatki lub wiatraczki. Dzwonki podzwaniały na wietrze. Stało tu również sporo rozmaitych figur ogrodowych, wśród których najpopularniejszą postacią była Madonna. Myron podszedł do drzwi i zapukał. Nikt nie odpowiedział. Zastukał mocniej. Wciąż nic. Próbował zajrzeć przez okno, ale zasłony były zaciągnięte. Obszedł przyczepę. Wszystkie okna były zasłonięte, w środku dnia. Wrócił do drzwi i spróbował przekręcić klamkę. Zamknięte. Zamek w drzwiach był sprężynowy i zapewne nienowy.

Myron nie był ekspertem włamywaczem, ale prawda wygląda tak, że pokonanie starego zamka sprężynowego jest bajecznie łatwe. Myron upewnił się, że nikt nie patrzy. Przed laty Win nauczył go, jak otworzyć taki zamek kawałkiem plastiku cieńszym od karty kredytowej. Ten kawałek plastiku spoczywał w jego portfelu, zawsze obecny, lecz nieużywany, jak prezerwatywa noszona bez cienia nadziei przez nastolatka. Teraz wyjął go, upewnił się znów, że nikt nie patrzy, i wsunął plastik w szparę drzwi, naciskając na zatrzask zamka, żeby podważyć go i otworzyć drzwi. Jeśli zamek miałby automatyczną blokadę lub drzwi były zaopatrzone w zasuwkę czy haczyk, jego wysiłki okazałyby się daremne. Na szczęście zamek był tani i słaby. Drzwi się otworzyły. Myron szybko wszedł do środka i zamknął je za sobą. Światła były zgaszone, a z powodu zaciągniętych zasłon pomieszczenie zasnuła upiorna poświata. ‒ Halo? Nikt nie odpowiedział. Zapalił lampkę pod sufitem. Żarówki, migocząc, rozjarzyły się. Przyczepa wyglądała dokładnie tak, jak można oczekiwać po przyczepie do wynajęcia. Było w niej jedno z tych dziewięćdziesięciodziewięciodolarowych i wymagających

żmudnego skręcania „centrów rozrywki” z garścią tanich książek, małym telewizorem i sfatygowanym laptopem. Ława stała przed kanapą, która nie widziała kapy od czasu lądowania na Księżycu. Myron wiedział, że ta kanapa służy do spania, ponieważ leżały na niej złożone koce i poduszka. Zapewne spał na niej Mickey, a jego matka zajmowała sypialnię. Myron zauważył zdjęcie stojące na stoliku, zapalił lampkę i podniósł je. Mickey był w stroju baseballisty, potargany, z kędziorami przylepionymi do spoconego czoła. Brad stał obok niego, obejmując ramieniem jego szyję, jakby zamierzał założyć mu żartobliwego półnelsona. Ojciec i syn uśmiechali się szeroko. Brad patrzył na syna z taką miłością, że skrępowany Myron niemal miał ochotę odwrócić wzrok. Zauważył, że nos Brada jest wyraźnie zakrzywiony. Jednak, co więcej, Brad wyglądał starzej. Zaczynał łysieć i ten widok oraz świadomość upływu czasu i wszystkiego, co stracili, sprawiły, że Myronowi znów pękało serce. Z tyłu dobiegł jakiś dźwięk. Odwrócił się na pięcie. Dźwięk dolatywał z sypialni. Myron podszedł do drzwi i zajrzał do środka. Główne pomieszczenie było czyste i schludne. Sypialnia natomiast wyglądała, jakby przeszło przez nią tornado, i w samym środku huraganu, śpiąc (albo gorzej) na plecach, leżała Kitty. ‒ Halo? Nie poruszyła się. Oddech miała chrapliwy, urywany. Pokój śmierdział niedopałkami papierosów i chyba przesyconym piwem

potem. Myron podszedł do łóżka. Postanowił trochę poszperać, zanim ją obudzi. Na nocnym stoliku leżał telefon komórkowy na kartę. Sprawdził rejestr połączeń. Znalazł telefony od Suzze i Joela „Crusha” Fishmana. Były jeszcze trzy lub cztery inne rozmowy, niektóre z numerem wyglądającym na zagraniczny. Wstukał je do blackberry i posłał e-mailem do Esperanzy. Przeszukał torebkę Kitty i znalazł paszporty jej oraz Mickeya. Były w nich dziesiątki stempli granicznych krajów na wszystkich kontynentach. Przejrzał je pospiesznie, próbując ustalić kolejność. Dużo pieczątek było rozmazanych, jednak wyglądało na to, że Kitty przyleciała do Stanów przed ośmioma miesiącami z Peru. Schował paszporty do torebki i sprawdził jej zawartość. Z początku nie znalazł żadnych niespodzianek, ale potem zaczął macać podszewkę i ‒ eureka! ‒ wyczuł wypukłość. Rozerwał szew, po czym wyjął plastikową torebkę z niewielką ilością brązowego proszku. Heroina. O mało nie wyszedł z siebie. Już miał ją obudzić, kopiąc łóżko, gdy zauważył coś na podłodze. Przez moment mrugał z niedowierzaniem. Przedmiot leżał na podłodze przy wezgłowiu jej łóżka jak rzucona przy zasypianiu książka lub gazeta. Myron pochylił się, żeby lepiej widzieć. Nie zamierzał tego dotykać, nie chciał zostawiać na tym odcisków palców. Broń.

Myron rozejrzał się, znalazł leżącą na podłodze bawełnianą koszulkę i chwyciwszy przez nią rewolwer, podniósł go. Trzydziestkaósemka. Taka sama jak ta, która dzięki przezorności Wina tkwiła za jego paskiem. Co tu się dzieje, do diabła? Miał ochotę zadzwonić do opieki społecznej i wyjść. ‒ Kitty?! ‒ zawołał głośniej i ostrzejszym tonem. Nie poruszyła się. Nie spała. Odleciała. Kopnął łóżko. Nic. Zastanawiał się, czy polać ją wodą. Zamiast tego spróbował lekkiego klepania po twarzy. Pochylając się nad nią, poczuł jej nieświeży oddech. Znów wrócił myślami do czasów, gdy była atrakcyjną nastolatką dominującą na środku kortu, i nagle przypomniało mu się jego ulubione przysłowie: „Człowiek plany snuje, Bóg z tego żartuje”. To nie był przyjemny żart. ‒ Kitty? ‒ powtórzył jeszcze głośniej. Nagle szeroko otworzyła oczy. Przetoczyła się na bok, on zaś odskoczył, a potem zrozumiał, co ona robi. Sięgała po broń. ‒ Tego szukasz? Pokazał jej rewolwer. Chociaż w sypialni było prawie zupełnie ciemno, osłoniła oczy rękami i zamrugała. ‒ Myron? 24. ‒ Do diabła, dlaczego trzymasz pod ręką naładowany rewolwer? Kitty wyskoczyła z łóżka i spojrzała przez okno, lekko

odchyliwszy zasłonę. ‒ Jak mnie znalazłeś? ‒ Wytrzeszczyła oczy. ‒ Mój Boże, czy ktoś cię śledził? ‒ Co takiego? Nie. ‒ Jesteś pewny? ‒ Totalna panika. Podbiegła do drugiego okna i zerknęła. ‒ Jak mnie znalazłeś? ‒ Uspokój się. ‒ Nie uspokoję się. Gdzie Mickey? ‒ Widziałem, jak szedł do pracy. ‒ Już? Która godzina? ‒ Trzynasta. ‒ Myron silił się na cierpliwość. ‒ Widziałaś się wczoraj z Suzze? ‒ Tak mnie znalazłeś? Obiecała, że nie powie. ‒ Nie powie czego? ‒ Niczego. A szczególnie tego, gdzie jestem. Wszystko jej wyjaśniłam. Bądź cierpliwy, pomyślał Myron. ‒ Co wyjaśniłaś? ‒ Niebezpieczeństwo. Jednak ona już rozumiała. ‒ Kitty, powiedz mi, jesteś w niebezpieczeństwie? Pokręciła głową. ‒ Nie mogę uwierzyć, że Suzze mnie wydała. ‒ Nie wydała. Znalazłem cię dzięki jej GPS-owi i komórce. ‒ Co takiego? Jak?

Nie zamierzał się nad tym rozwodzić. ‒ Jak długo spałaś? ‒ Nie wiem. Wychodziłam w nocy. ‒ Dokąd? ‒ Nie twój interes. ‒ Szprycować się? ‒ Wynoś się! Myron cofnął się o krok i podniósł ręce, jakby chciał pokazać, że nie chce zrobić jej krzywdy. Musiał przestać atakować. Dlaczego zawsze wszystko spieprzysz, kiedy chodzi o rodzinę? ‒ Wiesz o Suzze? ‒ Powiedziała mi wszystko. ‒ Co ci powiedziała? ‒ To nasza tajemnica. Obiecałam jej. A ona mnie. ‒ Kitty, Suzze nie żyje. Przez moment Myron myślał, że go nie usłyszała. Gapiła się na niego, nagle przytomnym wzrokiem. Potem zaczęła kręcić głową. ‒ Przedawkowanie ‒ dodał Myron. ‒ Zeszłej nocy. Jeszcze energiczniej pokręciła głową. ‒ Nie. ‒ Jak sądzisz, skąd wzięła narkotyki, Kitty? ‒ Nie zrobiłaby tego. Była w ciąży. ‒ Ty jej je dałaś? ‒ Ja? Mój Boże, za kogo ty mnie masz?

Za kogoś, kto trzyma broń przy łóżku, pomyślał. Za kogoś, kto ma schowane w torebce narkotyki. Kogoś, kto puszcza się z obcymi facetami w nocnym klubie, żeby dostać działkę. A na głos powiedział: ‒ Była tutaj wczoraj, prawda? Kitty nie odpowiedziała. ‒ Po co? ‒ Zadzwoniła do mnie. ‒ Skąd miała twój numer telefonu? ‒ Wysłała e-mail na moją stronę na Facebooku. Tak jak ty. Napisała, że to pilne. Powiedziała, że musi mi o czymś powiedzieć. ‒ A ty wysłałaś jej e-mail z numerem swojego telefonu komórkowego? Kitty kiwnęła głową. ‒ Potem Suzze zadzwoniła. Powiedziałaś jej, żeby spotkała się z tobą tutaj? ‒ Nie tutaj ‒ zaprzeczyła Kitty. ‒ Nadal nie byłam pewna. Nie wiedziałam, czy mogę jej zaufać. Bałam się. Teraz Myron zrozumiał. ‒ Dlatego zamiast podać jej ten adres, kazałaś jej przyjechać na to skrzyżowanie. ‒ Właśnie. Kazałam jej zaparkować przy Staples. W ten sposób mogłam ją obserwować. Upewnić się, że jest sama i nikt jej nie śledzi.

‒ A kto miałby ją śledzić? Kitty jednak tylko pokręciła głową, wyraźnie zbyt przerażona, żeby odpowiedzieć. Nie tędy droga, jeśli chce coś z niej wyciągnąć. Myron musiał wrócić na bardziej obiecującą ścieżkę. ‒ I porozmawiałyście sobie z Suzze? ‒ Tak. ‒ O czym? ‒ Mówiłam ci. To tajemnica. Myron przysunął się bliżej. Musi udawać, że nie gardzi nią jak nikim innym na świecie. Delikatnie położył dłoń na jej ramieniu i spojrzał w oczy. ‒ Proszę, wysłuchaj mnie, dobrze? Kitty miała szkliste spojrzenie. ‒ Suzze odwiedziła cię wczoraj ‒ ciągnął Myron, jakby mówił do nierozgarniętego przedszkolaka ‒ potem pojechała do Kasselton i rozmawiała z Karlem Snowem. Czy wiesz, kto to jest? Kitty zamknęła oczy i skinęła głową. ‒ Potem pojechała do domu i wstrzyknęła sobie dawkę, która ją zabiła. ‒ Nie zrobiłaby tego. Nie dziecku. Znam ją. Została zabita. Zabili ją. ‒ Kto? Znów kręcenie głową. ‒ Kitty, musisz pomóc mi zrozumieć, co się stało. O czym

rozmawiałyście? ‒ Obiecałyśmy, że nie powiemy. ‒ Ona nie żyje. To przekreśla wszelkie obietnice. Nie nadużyjesz jej zaufania. Co ci powiedziała? Kitty sięgnęła do torebki i wyjęła paczkę papierosów Kool. Przez moment tylko trzymała paczkę i patrzyła na nią. ‒ Ona wiedziała, że to ja wysłałam ten komentarz „Nie jego”. ‒ Była zła? ‒ Wprost przeciwnie. Chciała, żebym jej przebaczyła. Myron zastanowił się nad tym. ‒ Te plotki, które rozpuszczała o tobie, kiedy byłaś w ciąży? ‒ Tak myślałam. Sądziłam, że chce przeprosić za to, iż opowiadała wszystkim, że się puszczam i to dziecko nie jest Brada. ‒ Kitty spojrzała Myronowi w oczy. ‒ Suzze powiedziała ci to, prawda? ‒ Tak. ‒ I dlatego myślałeś, że jestem dziwką? To dlatego powiedziałeś Bradowi, że to zapewne nie jest jego dziecko? ‒ Nie tylko dlatego. ‒ Jednak to się przyczyniło? ‒ Zapewne ‒ odparł Myron, powstrzymując gniew. ‒ Chyba nie zamierzasz mi wmawiać, że Brad był jedynym mężczyzną, z którym wtedy sypiałaś, co? Błąd. Myron zaraz to pojął.

‒ A miałoby jakieś znaczenie, gdybym tak powiedziała? ‒ zapytała. ‒ I tak uwierzyłbyś w najgorsze. Jak zawsze. ‒ Chciałem tylko, żeby Brad to sprawdził, i tyle. Jestem jego starszym bratem. Troszczyłem się o niego. ‒ Jakie to szlachetne ‒ prychnęła Kitty. Znowu tracił z nią kontakt. Zbaczał z tematu. ‒ A więc Suzze przyszła tu przeprosić za rozpuszczanie plotek? ‒ Nie. ‒ Przecież powiedziałaś... ‒ Powiedziałam, że tak myślałam. Z początku. I zrobiła to. Przyznała, że pozwoliła, żeby jej skłonność do rywalizacji wzięła górę. Powiedziałam jej, że to nie przez skłonność do rywalizacji, tylko przez tę sukę, jej matkę. Pierwsze miejsce albo nic. Nie brać jeńców. Ta kobieta była stuknięta. Pamiętasz ją? ‒ Tak. ‒ Nie miałam jednak pojęcia, jak bardzo. Czy pamiętasz tę ładną olimpijską łyżwiarkę z lat dziewięćdziesiątych, jak ona się nazywała... tę, którą zaatakował były jej rywalki? ‒ Nancy Kerrigan. ‒ Właśnie. Mogłam sobie wyobrazić matkę Suzze robiącą coś takiego, wynajmującą kogoś, żeby strzaskał mi nogę łyżką do opon albo coś. Jednak Suzze powiedziała, że to nie była wina jej matki. Powiedziała, że może matka naciskała na nią, a ona ustąpiła, ale to

ona zdecydowała, a nie jej matka. ‒ Co zdecydowała? Kitty spojrzała w górę i w prawo. Jej wargi wykrzywił nikły uśmiech. ‒ Chcesz usłyszeć coś zabawnego, Myronie? Czekał. ‒ Kochałam tenis. Grę. ‒ Jej oczy miały nieobecny wyraz i Myron przypomniał sobie, jak wyglądała wtedy, jak chodziła po korcie niczym pantera. ‒ Nie miałam tak rozwiniętego instynktu rywalizacji jak inne dziewczęta. Pewnie, chciałam wygrywać, jednak tak naprawdę od dziecka po prostu kochałam grać. Nie rozumiem tych, którzy chcą tylko wygrywać. Często myślałam o tym, że to okropni ludzie, szczególnie w tenisie. Wiesz dlaczego? Myron pokręcił głową. ‒ W tenisa grają dwie osoby. Jedna wygrywa, druga przegrywa. Ja sądzę, że przyjemności nie czerpie się z wygranej, ale z pokonania kogoś. ‒ Zmarszczyła czoło jak bardzo zdziwione dziecko. ‒ Dlaczego podziwiamy coś takiego? Nazywamy takich ludzi zwycięzcami, ale kiedy się nad tym zastanowić, czyjaś porażka sprawia im przyjemność. Dlaczego jest to coś, co tak bardzo podziwiamy? ‒ Dobre pytanie. ‒ Chciałam zostać zawodową tenisistką, ponieważ... Chcę powiedzieć... czy możesz wyobrazić sobie coś cudowniejszego od

zarabiania na życie grą, którą kochasz? Usłyszał słowa Suzze: „Kitty była wspaniałą tenisistką, prawda?”. ‒ Nie, nie mogę. ‒ Jednak jeśli jesteś naprawdę dobry, naprawdę utalentowany, wszyscy starają się, żeby to przestało być przyjemnością. Dlaczego? ‒ Nie wiem. ‒ Dlaczego, gdy tylko wykażemy obiecujące zdolności, pozbawiają grę piękna i sprowadzają ją do zwyciężania? Posyłają cię do głupich szkół mających rozbudzać chęć współzawodnictwa. Każą nam walczyć z przyjaciółkami. I nie wystarczy odnieść sukces. Przyjaciółki muszą przegrać. Suzze wyjaśniła mi to, jakbym tego nie wiedziała. Ja, która przegrałam całą swoją karierę. Ona wiedziała najlepiej, czym był dla mnie tenis. Myron nie odzywał się, nie chcąc jej przerywać. Czekał, aż Kitty powie coś jeszcze, ale nie zrobiła tego. ‒ Więc Suzze przyszła cię przeprosić? ‒ Tak. ‒ I co ci powiedziała? ‒ Powiedziała mi... ‒ Kitty przeniosła spojrzenie dalej, na zasłonięte okno ‒ że bardzo mnie przeprasza za to, iż złamała moją karierę. Myron starał się zachować kamienną twarz.

‒ W jaki sposób złamała twoją karierę? ‒ Nie wierzysz mi, Myronie. Nie odpowiedział. ‒ Uważałeś, że specjalnie zaszłam w ciążę. Żeby złapać twojego brata. ‒ Uśmiechnęła się krzywo. ‒ To głupie, jeśli się nad tym chwilę zastanowić. Po co miałabym to robić? Miałam siedemnaście lat. Chciałam być zawodową tenisistką, a nie matką. Dlaczego miałabym celowo zajść w ciążę? Czyż Myron sam nie pomyślał ostatnio czegoś takiego? ‒ Naprawdę mi przykro z tego powodu ‒ rzekł. ‒ Powinienem wiedzieć lepiej. Pigułka nie jest stuprocentowo pewna. Dowiedzieliśmy się tego już na zajęciach z higieny w siódmej klasie, prawda? ‒ Jednak nie uwierzyłeś w to, prawda? ‒ Wtedy nie. I za to przepraszam. ‒ Kolejne przeprosiny ‒ westchnęła Kitty, kręcąc głową. ‒ Też spóźnione. Jednak oczywiście się mylisz. ‒ Co do czego? ‒ Co do niedziałającej pigułki. Widzisz, właśnie o tym Suzze przyszła mi powiedzieć. O tym, że z początku traktowała to jako żart. Jednak pomyśl, Suzze wiedziała, że jestem wierząca i nigdy nie zdecyduję się na aborcję. Więc jaki był najlepszy sposób pozbycia się mnie, jej najgroźniejszej rywalki? Słowa Suzze sprzed dwóch dni: „Rodzice mówili mi, że we

współzawodnictwie wszystko jest dozwolone. Robisz wszystko, żeby wygrać...”. ‒ Mój Boże. Kitty pokiwała głową. ‒ To właśnie Suzze przyszła mi powiedzieć. Że podmieniła moje pigułki antykoncepcyjne. W ten sposób zaszłam w ciążę. To miało sens. Deprymujący, ale zawsze. Myron zastanawiał się nad tym przez moment, przetrawiając to. Przedwczoraj, kiedy siedzieli na balkonie, Suzze była przygnębiona. Teraz zrozumiał dlaczego ‒ ta rozmowa o poczuciu winy, zagrożeniach zbyt zajadłej rywalizacji, popełnionych błędach ‒ teraz wszystko się wyjaśniało. ‒ Nie miałem pojęcia ‒ rzekł. ‒ Wiem. Jednak to w zasadzie niczego nie zmienia, prawda? ‒ Chyba nie. Przebaczyłaś jej? ‒ chciał wiedzieć Myron. ‒ Pozwoliłam jej się wygadać. Pozwoliłam jej mówić i dokładnie wszystko wyjaśnić. Nie przerywałam jej. Nie zadawałam żadnych pytań. A kiedy skończyła, wstałam, przeszłam przez ten pokój i uściskałam ją. Mocno ją uściskałam. Obejmowałam ją przez długą chwilę. A potem powiedziałam: „Dziękuję”. ‒ Za co? ‒ Ona też o to spytała. I patrząc z boku, rozumiem to pytanie. Spójrz, kim się stałam. Musisz się zastanawiać, jakie byłoby moje

życie, gdyby nie zamieniła tych pigułek? Może grałabym nadal i została mistrzynią, jak wszyscy przepowiadali, wygrywając turnieje, podróżując po świecie w luksusowych warunkach i w ogóle. Może Brad i ja nadal bylibyśmy razem i mielibyśmy dzieci po tym, jak zakończyłabym karierę, na przykład teraz, i żylibyśmy długo i szczęśliwie. Może. Jednak wiem na pewno, że gdyby Suzze nie podmieniła tych pigułek, nie byłoby Mickeya. Jej oczy wypełniły się łzami. ‒ Cokolwiek się stało, niezależnie od tego, jakie wydarzyły się tragedie, Mickey wynagradza mi to dziesięciokrotnie. Faktem jest, że bez względu na to, jakie motywy miała Suzze, Mickey istnieje dzięki niej. Jest największym darem, jaki otrzymałam od Boga, przez to, co ona zrobiła. Dlatego nie tylko jej wybaczyłam, ale i podziękowałam, ponieważ codziennie, niezależnie, w jakim jestem stanie, na klęczkach dziękuję Bogu za tego pięknego, doskonałego chłopca. Myron stał oszołomiony. Kitty przeszła obok niego do głównego pomieszczenia, a potem do kuchni. Otworzyła lodówkę. W środku znajdowało się niewiele rzeczy, ale były porządnie ułożone. ‒ Mickey poszedł po zakupy ‒ powiedziała. ‒ Chcesz coś do picia? ‒ Nie. Co więc wyznałaś Suzze? ‒ Nic.

Kłamała. Znowu zaczął się rozglądać. ‒ No to dlaczego pojechała stąd prosto do lodziarni Karla Snowa? ‒ Nie wiem. ‒ Kitty poderwała się, słysząc warkot nadjeżdżającego samochodu. ‒ O mój Boże. Zatrzasnęła drzwi lodówki i spojrzała przez okno, odchyliwszy zasłonę. Samochód przejechał, lecz Kitty się nie uspokoiła. W oczach znów miała paranoiczny strach. Wcisnęła się w kąt, zerkając na boki, jakby meble miały się na nią rzucić. ‒ Musimy się pakować. ‒ I dokąd chcecie jechać? Otworzyła szafę. W środku były rzeczy Mickeya ‒ wszystkie na wieszakach, koszule ładnie złożone. Rany, ten chłopak to porządnicki. ‒ Oddaj mi broń ‒ poprosiła Kitty. ‒ Kitty, co się dzieje? ‒ Jeśli ty nas znalazłeś... Tu nie jest bezpiecznie. ‒ Dlaczego nie jest bezpiecznie? Gdzie jest Brad? Kitty pokręciła głową, wyciągając spod kanapy walizkę. Zaczęła do niej wrzucać rzeczy Mickeya. Patrząc na tę uzależnioną od heroiny ćpunkę ‒ bo jak to łagodniej ująć? ‒ Myron uświadomił sobie coś dziwnego, aczkolwiek oczywistego. ‒ Brad nie zrobiłby tego swojej rodzinie ‒ powiedział. To ją przystopowało.

‒ Cokolwiek jeszcze może się dziać, i nie wiem, czy naprawdę grozi ci jakieś niebezpieczeństwo, Kitty, czy zlasowałaś swój mózg do stanu irracjonalnej paranoi, znam Brada. Nie zostawiłby tak ciebie i swego syna przy uzależnionej i słusznie czy nie obawiającej się o swoje życie matce. Wydawało się, że Kitty się rozpada. Zakwiliła jak dziecko. ‒ To nie jego wina. Myron wiedział, że musi poruszać się ostrożnie. Przysunął się do niej. ‒ Wiem ‒ powiedział najłagodniej, jak umiał. ‒ Tak się boję. Myron pokiwał głową. ‒ Jednak Brad nie może nam pomóc. ‒ Gdzie on jest? Kitty pokręciła głową i zesztywniała. ‒ Nie mogę powiedzieć. Proszę. Nie mogę tego powiedzieć. ‒ W porządku. ‒ Podniósł obie ręce. Spokojnie, Myronie. Nie naciskaj za mocno. ‒ Może jednak pozwolisz, żebym ci pomógł. Spojrzała na niego czujnie. ‒ Jak? Wreszcie jakiś wyłom, chociaż mały. Zamierzał zaproponować jej leczenie. Znał przyjemną lecznicę niedaleko swojego domu w Livingston. Tam chciał ją umieścić, żeby spróbować ją wyleczyć. Ona będzie w lecznicy, a Mickey zamieszka u niego, dopóki nie

skontaktują się z Bradem i nie ściągną go tutaj. Jednak dręczyły go własne słowa: „Brad nie zrobiłby tego swojej rodzinie”. A to oznaczało jedno z dwojga: albo Brad nie wie, w jak złym stanie jest jego żona, albo z jakiegoś powodu nie może jej pomóc. ‒ Kitty ‒ rzekł powoli ‒ czy Bradowi coś grozi? Czy to dlatego tak bardzo się boisz? ‒ On wkrótce wróci. Zaczęła drapać się po rękach, jakby miała pod skórą jakieś pasożyty. Znów nerwowo zerkała na boki. Oho, pomyślał Myron. ‒ Nic ci nie jest? ‒ zapytał. ‒ Muszę skorzystać z łazienki. Gdzie moja torebka? No tak. Pomknęła do sypialni, złapała torebkę i zamknęła się w łazience. Myron poklepał tylną kieszeń spodni. Jej zapas spoczywał w jego kieszeni. Słyszał dochodzące z łazienki odgłosy nerwowego przeszukiwania torebki. ‒ Kitty?! ‒ zawołał Myron. Kroki na frontowym ganku wiodącym do drzwi. Myron szybko obrócił głowę w tym kierunku. ‒ Kto tam?! ‒ zawołała Kitty przez drzwi łazienki. Jej lęk udzielił się Myronowi. Wyjął rewolwer i wycelował w drzwi. Klamka poruszyła się i wszedł Mickey. Myron szybko opuścił broń.

Mickey spojrzał na wuja. ‒ Co, do diabła... ‒ Hej, Mickey. ‒ Myron wskazał identyfikator. ‒ A może powinienem powiedzieć: Bob? ‒ Jak nas znalazłeś? Mickey też się bał. Myron słyszał w jego głosie strach. Gniew, owszem, ale głównie strach. ‒ Gdzie moja matka? ‒ natarł. ‒ W łazience. Podbiegł do drzwi i położył dłoń na klamce. ‒ Mamo? ‒ Wszystko w porządku, Mickey. Mickey oparł głowę o drzwi i zamknął oczy. ‒ Mamo, proszę cię, wyjdź ‒ powiedział nieznośnie czule. ‒ Nic jej nie będzie ‒ uspokoił go Myron. Mickey odwrócił się do niego, zaciskając pięści. Miał piętnaście lat, a był gotów walczyć z całym światem. A przynajmniej z wujem. Był ciemnowłosy, barczysty i miał tę posępną niebezpieczną urodę, od której dziewczętom uginają się nogi. Myron zadał sobie pytanie, skąd wzięła się ta ponura mina, a potem, spojrzawszy na drzwi łazienki, doszedł do wniosku, że już zna odpowiedź. ‒ Jak nas znalazłeś? ‒ znów zapytał Mickey. ‒ Tym się nie przejmuj. Musiałem zadać twojej matce kilka

pytań. ‒ O co? ‒ Gdzie jest twój ojciec? ‒ Nie mów mu! ‒ wrzasnęła Kitty. Mickey znów odwrócił się do drzwi. ‒ Mamo, wyjdź, dobrze? Kolejne odgłosy rozpaczliwych ‒ i bezowocnych ‒ poszukiwań. Kitty zaczęła kląć. Mickey spojrzał na Myrona. ‒ Wynoś się ‒ warknął. ‒ Nie. ‒ Co? ‒ Ty jesteś piętnastoletnim chłopcem, ja jestem dorosły. Odpowiedź brzmi „nie”. Kitty zaczęła płakać. Obaj to słyszeli. ‒ Mickey? ‒ Tak, mamo? ‒ Jak wróciłam wczoraj do domu? Mickey zerknął na Myrona. ‒ Ja cię przyprowadziłem. ‒ Ty mnie położyłeś do łóżka? Mickey wyraźnie nie miał ochoty rozmawiać o tym przy Myronie. Spróbował szepnąć przez drzwi, jakby wuj nie mógł tego usłyszeć. ‒ Tak.

Myron tylko pokręcił głową. ‒ Grzebałeś w mojej torebce? ‒ spytała rozgorączkowanym tonem Kitty. ‒ Nie, Kitty, ja to zrobiłem ‒ odpowiedział Myron. Mickey odwrócił się i stanął twarzą do wuja. Myron sięgnął do tylnej kieszeni i wyjął heroinę. Drzwi łazienki się otworzyły. Kitty wróciła do pokoju. ‒ Daj mi to. ‒ Nie ma mowy. ‒ Nie wiem, za kogo ty się, do diabła, uważasz... ‒ Dość tego ‒ warknął Myron. ‒ Jesteś ćpunką, a on jest dzieckiem. Oboje pójdziecie ze mną. ‒ Nie mów nam, co mamy robić ‒ rzekł Mickey. ‒ Właśnie że będę mówił, Mickey. Jestem twoim wujem. Może ci się to nie podoba, ale nie zostawię cię tutaj z ćpającą matką, która jest gotowa szprycować się przy swoim synu. Mickey stanął między matką a Myronem. ‒ Jest nam dobrze. ‒ Nie jest. Ty pracujesz, na pewno na czarno, pod fałszywym nazwiskiem. Przyprowadzasz ją z barów albo sama jakoś dowlecze się do domu, a potem kładziesz ją spać. Sprzątasz. Zapełniasz lodówkę, kiedy ona się puszcza i szprycuje. ‒ Nie możesz tego udowodnić. ‒ Oczywiście, że mogę, ale to nie ma znaczenia. Oto, jak będzie,

i jeśli ci się to nie podoba, to trudno: umieszczę Kitty w ośrodku rehabilitacyjnym. To przyjemne miejsce. Nie wiem, czy zdołają jej pomóc, czy ktokolwiek zdoła, ale warto spróbować. Mickeyu, ty pójdziesz ze mną. ‒ Nie ma mowy. ‒ Pójdziesz. Możesz zamieszkać w Livingston ze swoimi dziadkami, jeśli nie chcesz zostać ze mną. Twoja matka pójdzie na odwyk. Skontaktujemy się z twoim ojcem i zawiadomimy go, co się tu dzieje. Mickey nadal stał między Myronem a matką. ‒ Nie możesz nas zmusić, żebyśmy z tobą poszli. ‒ Owszem, mogę. ‒ Myślisz, że się ciebie boję? Gdyby dziadek się nie wtrącił... ‒ Tym razem nie napadniesz na mnie po ciemku. Mickey próbował się uśmiechnąć. ‒ I tak mogę cię załatwić. ‒ Nie, Mickey, nie możesz. Jesteś silny i odważny, ale nie miałbyś szans. Poza tym to bez znaczenia. Zrobicie to, co mówię, albo zadzwonię po policję. W najlepszym razie oskarżą twoją matkę o zaniedbywanie dziecka. Może skończyć w więzieniu. ‒ Nie! ‒ krzyknęła Kitty. ‒ Nie zostawiam wam żadnego wyboru. Gdzie jest Brad? Kitty wyszła zza pleców syna. Próbowała stać prosto i przez moment Myron zobaczył w niej dawną sportsmenkę.

‒ Mamo? ‒ odezwał się Mickey. ‒ On ma rację ‒ powiedziała Kitty. ‒ Nie... ‒ Potrzebna nam pomoc. Potrzebujemy ochrony. ‒ Sami możemy sobie poradzić ‒ upierał się Mickey. Wzięła w dłonie jego twarz. ‒ Wszystko będzie dobrze ‒ zapewniła. ‒ On ma rację. Otrzymam pomoc, której potrzebuję. A ty będziesz bezpieczny. ‒ Bezpieczny? A kto mu zagraża? ‒ chciał wiedzieć Myron. ‒ I naprawdę, dość już tego. Chcę wiedzieć, gdzie jest mój brat. ‒ My też. ‒ Kitty westchnęła. ‒ Mamo? ‒ Mickey spojrzał na matkę. Myron zrobił krok w ich stronę. ‒ O czym wy mówicie? ‒ Brad znikł trzy miesiące temu ‒ wyznała Kitty. ‒ To dlatego uciekamy. Nie jesteśmy bezpieczni. 25. Gdy pakowali swój skromny dobytek, Myron zadzwonił do Esperanzy i poprosił, żeby załatwiła Kitty pobyt w ośrodku rehabilitacyjnym Coddington. Potem zatelefonował do ojca. ‒ Czy Mickey może przez jakiś czas pomieszkać z wami? ‒ Oczywiście ‒ odparł ojciec. ‒ A co się dzieje? ‒ Mnóstwo. Ojciec wysłuchał, nie przerywając. Myron opowiedział mu o

uzależnieniu Kitty od narkotyków, o tym, że jest sama z Mickeyem, i o tym, że Brad zaginął. ‒ Twój brat nie opuściłby swojej rodziny w taki sposób ‒ orzekł ojciec, kiedy Myron skończył. Myron też tak uważał. ‒ Wiem. ‒ To oznacza, że ma kłopoty ‒ stwierdził ojciec. ‒ Wiem, że wy dwaj się poróżniliście, ale... Nie dokończył. Taki właśnie był. Kiedy Myron był mały, ojciec jakoś potrafił nakłaniać go do odnoszenia sukcesów, nie popychając zbyt mocno. Wyraźnie okazywał, że jest dumny z osiągnięć syna, jednocześnie nigdy nie sprawiał wrażenia, że to sukcesy są powodem tej dumy. Teraz też ojciec nie prosił ‒ bo nie musiał. ‒ Znajdę go ‒ obiecał Myron. *** Kiedy jechali samochodem, Myron spytał o szczegóły. Kitty siedziała obok niego z przodu. Mickey ich ignorował. Patrzył w okno, mając w uszach białe słuchawki iPoda. Odgrywał nabzdyczonego nastolatka, którym ‒ zdaniem Myrona ‒ był. Zanim dojechali do ośrodka rehabilitacyjnego Coddington, oto, czego się dowiedział: przed ośmioma miesiącami, według stempla w paszporcie, Brad, Kitty i Mickey Bolitarowie przenieśli się do Los Angeles. Trzy miesiące temu Brad wyjechał „w nagłej tajnej

misji” (słowa Kitty) do Peru i kazał im nic nikomu nie mówić. ‒ Co Brad miał na myśli, kiedy powiedział: „nic nikomu nie mówić”? Kitty twierdziła, że nie wie. ‒ Po prostu kazał nam się nie martwić i nikomu nie mówić. Ponadto powiedział, żebyśmy uważali. ‒ Na co? Kitty tylko wzruszyła ramionami. ‒ Jakieś uwagi, Mickey? ‒ Chłopak nie zareagował. Myron powtórzył pytanie, krzycząc, żeby Mickey go usłyszał. Mickey jednak nie usłyszał albo wolał go zignorować. Odwróciwszy się do Kitty, Myron rzekł: ‒ Myślałem, że pracowaliście w organizacji charytatywnej. ‒ Pracowaliśmy. ‒ No i? Kolejne wzruszenie ramion. Myron zadał jeszcze kilka pytań, ale niewiele się dowiedział. Mijały tygodnie, a od Brada nie było żadnych wiadomości. Po jakimś czasie Kitty zaczęła podejrzewać, że są śledzeni. Ktoś dzwonił i rozłączał się, nic nie mówiąc. Pewnego wieczoru ktoś zaatakował ją na parkingu centrum handlowego, ale zdołała uciec. Wtedy postanowiła przeprowadzić się z Mickeyem i zacząć się ukrywać. ‒ Dlaczego nie powiedziałaś mi o tym wcześniej? ‒ spytał Myron.

Kitty przeszyła go gniewnym spojrzeniem, jakby właśnie złożył jej jakąś obrzydliwą propozycję. ‒ Tobie? Chyba żartujesz. Myron nie chciał odgrzewać starego sporu. ‒ Albo komukolwiek ‒ dodał. ‒ Brad zaginął trzy miesiące temu. Jak długo zamierzałaś czekać? ‒ Już ci mówiłam. Brad powiedział, żebym nikomu nic nie mówiła. Twierdził, że to byłoby niebezpieczne dla nas wszystkich. Myron nadal nie kupował tej bajeczki ‒ coś tu po prostu nie miało sensu ‒ ale kiedy próbował naciskać, Kitty zamknęła się w sobie i zaczęła płakać. Potem, pewna, że Mickey ich nie słyszy (Myron był pewny, że słucha uważnie), Kitty zaczęła go błagać, żeby oddał jej heroinę, „wezmę ostatni raz, proszę”, argumentując, że i tak idzie na odwyk, więc co to szkodzi? Niewielka tablica głosiła „Ośrodek Rehabilitacyjny Coddington”. Myron wjechał na prywatną drogę i minął strzeżoną bramę. Z zewnątrz ośrodek wyglądał jak jeden z tych udających wiktoriańskie pensjonatów z plastikowym sidingiem. Wewnątrz, przynajmniej w części recepcyjnej, stanowił interesujące połączenie luksusowego hotelu z więzieniem. Z umieszczonych wysoko

głośników płynęła cicha muzyka klasyczna. Z sufitu zwisał żyrandol. W ozdobnych łukowych oknach były kraty. Tabliczka na kontuarze identyfikowała kobietę jako Christine Shippee, chociaż Myron wiedział, że jest kimś więcej niż tylko recepcjonistką. W rzeczywistości była założycielką tego ośrodka. Powitała ich zza szyby, która mogła być kuloodporna, chociaż słowo „powitała” mogło być nieco przesadnym określeniem. Jej twarz była jak wykuta z żelaza. Na łańcuszku na jej szyi wisiały okulary do czytania. Zlustrowała przybyszów, najwyraźniej uznała ich za potrzebujących i westchnęła. Podała im formularze przez obrotową tacę, jakie widuje się w bankach. ‒ Wypełnijcie te papiery, a potem wróćcie ‒ powiedziała zamiast wstępu. Myron poszedł w kąt recepcji. Zaczął wpisywać nazwisko, ale Kitty go powstrzymała. ‒ Wpisz Lisa Gallagher. To mój pseudonim. Nie chcę, żeby mnie znaleźli. Myron znów zapytał, kim są ci „oni”, a ona znów powiedziała, że nie ma pojęcia. Nie było sensu się z nią teraz spierać. Wypełnił formularze i zaniósł je recepcjonistce. Wzięła je, założyła okulary i zaczęła szukać błędów. Kitty dygotała coraz bardziej. Mickey objął ją, próbując uspokoić. Nie zdołał. Teraz Kitty wydawała się mniejsza, bardziej krucha. ‒ Ma pani walizkę? ‒ spytała ją Christine.

Mickey pokazał ją. ‒ Zostawcie ją tutaj. Przejrzymy zawartość przed dostarczeniem do pani pokoju. ‒ Christine skupiła uwagę na Kitty. ‒ Proszę się pożegnać, a potem stanąć przy drzwiach i czekać na brzęczyk. ‒ Chwileczkę ‒ powiedział Mickey. Christine Shippee spojrzała na niego. ‒ Mogę iść z nią? ‒ zapytał. ‒ Nie. ‒ Chcę zobaczyć jej pokój. ‒ A ja chcę uprawiać zapasy w błocie z Hugh Jackmanem. To też się nie zdarzy. Powiedz „do widzenia” i ruszaj. Mickey nie ustępował. ‒ Kiedy mogę ją odwiedzić? ‒ Zobaczymy. Twoja matka potrzebuje odtrucia. ‒ Ile to potrwa? ‒ dopytywał się chłopak. Christine spojrzała na Myrona. ‒ Dlaczego rozmawiam z dzieckiem?

Kitty trzęsła się jak galareta. ‒ Nie wiem, czy to coś da. ‒ Jeśli nie chcesz tam iść... ‒ zaczął Mickey. ‒ Mickey ‒ przerwał mu Myron. ‒ Nie pomagasz. ‒ Nie widzisz, że ona się boi? ‒ rzucił gniewnie Mickey. ‒ Wiem, że się boi ‒ rzekł Myron ‒ jednak w ten sposób jej nie pomagasz. Pozwól tym ludziom wykonywać swoją pracę. Kitty przywarła do syna. ‒ Mickey? Myron odrobinę współczuł Kitty, jednak miał ogromną ochotę oderwać ją od syna i kopniakiem w tyłek przepchnąć tę egoistkę przez drzwi. Mickey przysunął się do Myrona. ‒ Musi być inny sposób. ‒ Nie ma. ‒ Nie zostawię jej tu. ‒ Właśnie że zostawisz, Mickeyu. Inaczej wezwę policję, opiekę społeczną albo kogo będzie trzeba. Teraz jednak Myron widział, że nie tylko Kitty się boi. Mickey też. Myron przypomniał sobie, że to jeszcze dzieciak. Wrócił myślami do zdjęć szczęśliwej rodziny ‒ tata, mama i ich jedynak. Od tamtego czasu ojciec Mickeya znikł gdzieś w Ameryce Południowej, a matka miała przejść przez te zakratowane drzwi i samotnie wkroczyć w okrutny świat odtruwania i leczenia.

‒ Nie martw się ‒ powiedział Myron najdelikatniej, jak mógł. ‒ Zajmiemy się tobą. Mickey się skrzywił. ‒ Naprawdę? Myślisz, że potrzebuję twojej pomocy? ‒ Mickey? ‒ powiedziała Kitty. Odwrócił się do niej i nagle znowu weszli we właściwe role: Kitty była matką, a Mickey znów był jej dzieckiem. ‒ Nic mi nie będzie ‒ zapewniła, starając się, żeby zabrzmiało to stanowczo. ‒ Ty zamieszkaj u dziadków. Przyjdź mnie odwiedzić, gdy tylko będzie można. ‒ Ale... Wzięła w dłonie jego twarz. ‒ W porządku. Obiecuję. Niedługo się zobaczymy. Mickey oparł twarz ojej ramię. Kitty obejmowała go przez chwilę, patrząc na stojącego za nim Myrona, który skinął głową na znak, że wszystko będzie dobrze. To jej nie pocieszyło. Wreszcie Kitty oderwała się od syna i bez słowa podeszła do drzwi. Zaczekała, aż zabrzęczy magnetyczny zamek, a potem znikła. ‒ Będzie dobrze ‒ powiedziała do Mickeya Christine Shippee, wreszcie nieco łagodniejszym tonem. Mickey odwrócił się i pomaszerował do drzwi. Myron za nim. Wcisnął guzik pilota i otworzył drzwi samochodu. Mickey złapał za klamkę tylnych drzwi. Myron wdusił przycisk, zamykając je. ‒ Co, do diabła? ‒ prychnął chłopak.

‒ Usiądź z przodu ‒ polecił Myron. ‒ Nie jestem szoferem. Mickey zajął miejsce pasażera. Myron zapalił silnik. Odwrócił się do Mickeya, ale chłopak wepchnął do uszu słuchawki iPoda. Myron klepnął go w ramię. ‒ Wyjmij słuchawki. ‒ Naprawdę, Myronie? Myślisz, że tak to rozegramy? Jednak po kilku minutach zrobił to. Gapił się przez okno, pokazując Myronowi tył głowy. Od domu w Livingston dzieliło ich tylko dziesięć minut jazdy. Myron chciał zadać mu kilka pytań, zmusić do otwarcia się, ale może chłopak miał dość jak na jeden dzień. ‒ Nie waż się jej osądzać ‒ powiedział Mickey, wciąż patrząc za okno. ‒ Chcę tylko pomóc ‒ odrzekł Myron. ‒ Ona nie zawsze taka była. Myron miał w związku z tym tysiąc pytań, ale nie chciał naciskać. ‒ Jest wspaniałą matką ‒ zapewnił Mickey. ‒ Na pewno. ‒ Nie bądź protekcjonalny, Myronie. Chłopak miał rację. ‒ Więc co się stało? ‒ Co masz na myśli? ‒ Powiedziałeś, że nie zawsze taka była. Nie była ćpunką?

‒ Przestań ją tak nazywać. ‒ No to podpowiedz mi inne określenie. Cisza. ‒ To powiedz mi, co miałeś na myśli, mówiąc: „ona nie zawsze taka była” ‒ poprosił Myron. ‒ Co się stało? ‒ Jak to, co się stało? ‒ Mickey przeniósł spojrzenie na przednią szybę, trochę zbyt intensywnie wpatrując się w drogę. ‒ Coś stało się z ojcem. Nie możesz jej winić. ‒ Nikogo nie winię. ‒ Przedtem była taka szczęśliwa. Nie masz pojęcia. Zawsze się śmiała. A potem ojciec wyjechał i... ‒ Urwał, zamrugał i przełknął ślinę. ‒ Wtedy się załamała. Nie wiesz, ile dla siebie znaczyli. Uważasz, że dziadek i babcia to piękna para, ale oni mają przyjaciół, znajomych i krewnych, a mama i ojciec mieli tylko siebie. ‒ I ciebie. Mickey się nasrożył. ‒ Znów ten protekcjonalny ton. ‒ Przepraszam ‒ mruknął Myron. ‒ Ty tego nie rozumiesz, ale gdybyś zobaczył ich razem, wiedziałbyś. Kiedy tak bardzo się kocha... ‒ Mickey zamilkł, zastanawiając się, co powiedzieć. ‒ Niektóre pary nie mogą żyć oddzielnie. Są jak jedna osoba. Zabierzesz jedną... Nie dokończył myśli.

‒ Kiedy zaczęła brać? ‒ Kilka miesięcy temu. ‒ Po zniknięciu ojca? ‒ Tak. Przedtem nie brała, od kiedy przyszedłem na świat, więc zanim to powiesz, to owszem, wiem, że kiedyś się narkotyzowała. ‒ Skąd wiesz? ‒ Ja dużo wiem. ‒ Na ustach Mickeya pojawił się przebiegły, ale i smutny uśmiech. ‒ Wiem, co zrobiłeś. Wiem, że próbowałeś ich rozdzielić. Powiedziałeś mojemu ojcu, że mojej matce zrobił dziecko inny facet. Że sypiała z innymi. Że nie powinien rzucać szkoły, żeby z nią być. ‒ Skąd to wszystko wiesz? ‒ Od mamy. ‒ Matka powiedziała ci to wszystko? Mickey skinął głową. ‒ Nie okłamałaby mnie. Aha. ‒ I co jeszcze ci powiedziała? Mickey skrzyżował ręce na piersi. ‒ Nie będę ci tu streszczał ostatnich piętnastu lat‒prychnął. ‒ Powiedziała ci, że ją podrywałem? ‒ Co? Nie. Niewiarygodne. A robiłeś to? ‒ Nie. Jednak tak powiedziała twojemu ojcu, żeby nas

poróżnić. ‒ Och, człowieku, to nieprawda. ‒ A twój ojciec? Co on ci powiedział? ‒ Powiedział, że ich odepchnąłeś. ‒ Nie chciałem. ‒ Kogo obchodzi, co chciałeś? Odepchnąłeś ich. ‒ Mickey wypuścił powietrze z płuc. ‒ Odepchnąłeś ich, a teraz jesteśmy tutaj. ‒ Co chcesz przez to powiedzieć? ‒ A jak myślisz? Chciał powiedzieć, że jego ojciec zaginął. Chciał powiedzieć, że jego matka jest narkomanką. Chciał powiedzieć, że wini za to Myrona, że zastanawia się, jak wyglądałoby ich życie, gdyby Myron kiedyś okazał się bardziej tolerancyjny. ‒ Ona jest dobrą matką ‒ tłumaczył Mickey. ‒ Najlepszą. Tak, zaćpana heroinistka kandydatką na Matkę Roku. Jak przed kilkoma dniami powiedział ojciec Myrona, dzieci mają skłonność do niedostrzegania złych rzeczy. Jednak w tym przypadku graniczyło to z omamami. Mimo wszystko, jak ocenić rezultat rodzicielskiego trudu? Jeśli sądzić Kitty po wyniku ‒ końcowym produkcie, jeśli wolicie ‒ to cóż, spójrzcie na tego chłopca. Był wspaniały. Odważny, silny, mądry, gotowy walczyć w obronie swojej rodziny. Tak więc może ta stuknięta kłamliwa ćpunka Kitty zrobiła

jednak coś dobrego. Po kolejnej minucie milczenia Myron postanowił podjąć rozmowę, zaczynając od neutralnej uwagi. ‒ Słyszałem, że nieźle grasz w kosza... Nieźle grasz w kosza? Oj. ‒ Myronie... ‒ Tak? ‒ To nas nie łączy. Mickey znów wetknął słuchawki do uszu, podkręcił głośność do niewątpliwie niezdrowego poziomu i patrzył przez boczne okno. Przez resztę drogi nie rozmawiali. Kiedy podjechali pod stary dom w Livingston, Mickey wyłączył iPoda i siedział w milczeniu. ‒ Widzisz to okno na piętrze? ‒ spytał Myron. ‒ To z naklejką? Mickey spojrzał na okno, ale się nie odezwał. ‒ Kiedy byliśmy mali, to był nasz pokój, twojego ojca i mój. Graliśmy w minikoszykówkę, wymienialiśmy się kartami baseballistów i rozgrywaliśmy mecze hokejowe piłką do tenisa, z drzwiami szafy jako bramką. Mickey odczekał moment, po czym odwrócił się do wuja i stwierdził: ‒ Musieliście być zdrowo szurnięci. Cwaniaczek. Pomimo wszystkich okropności ostatnich dwudziestu czterech

godzin ‒ a może z powodu nich ‒ Myron nie zdołał powstrzymać chichotu. Mickey wysiadł i ruszył tą samą ścieżką, na której zeszłej nocy napadł na Myrona. Wuj poszedł za nim i przez moment miał ochotę żartobliwie przewrócić bratanka. Zabawne, co człowiekowi przychodzi do głowy w najmniej oczekiwanych chwilach. Matka powitała ich w drzwiach. Najpierw uściskała Mickeya, tak jak tylko ona potrafiła. Kiedy kogoś obejmowała, wkładała w to całe serce. Mickey zamknął oczy i pławił się w tym uścisku. Myron czekał, aż się rozpłacze, ale chłopak nie był beksą. Matka wreszcie puściła go i objęła syna. Potem cofnęła się, blokując im przejście, i przeszyła obu morderczym spojrzeniem. ‒ Co się z wami dzieje? ‒ zapytała. ‒ O co ci chodzi? ‒ obruszył się Myron. ‒ Nie wciskaj mi tu tego „o co ci chodzi”. Twój ojciec właśnie mi powiedział, że Mickey pomieszka trochę u nas. Nic więcej. Nie zrozum mnie źle, Mickeyu, bardzo się cieszę, że z nami zamieszkasz. Trochę długo trzeba było na to czekać, jakby mnie kto pytał, przez te wasze głupie podróże. Twoje miejsce jest tutaj. Z nami. Z rodziną. Mickey milczał. ‒ Gdzie jest tata? ‒ zainteresował się Myron. ‒ W piwnicy, szykuje twój dawny pokój dla Mickeya. Powiedz mi, co się dzieje? ‒ Może zawołamy tu ojca i o tym porozmawiamy?

‒ Mnie to odpowiada ‒ powiedziała matka, grożąc mu palcem jak... hmm, matka. ‒ Tylko bez numerów. Numerów? ‒ Al! Dzieciaki są tutaj. Weszli do domu, a matka zamknęła za nimi drzwi. ‒ Al? Nie odpowiedział. Spojrzeli po sobie, ale nikt się nie ruszył. Potem Myron podszedł do schodów prowadzących do piwnicy. Drzwi do jego dawnego pokoju ‒ który niebawem miał być pokojem Mickeya ‒ były szeroko otwarte. Zawołał ojca. ‒ Tato! Wciąż żadnej odpowiedzi. Myron obejrzał się na matkę. Miała zdziwioną minę. Myron poczuł paniczny lęk. Zbiegł do piwnicy, przeskakując po dwa stopnie naraz, a Mickey tuż za nim. Kiedy Myron dotarł na dół, stanął jak wryty. Mickey wpadł na niego, popychając go do przodu. Jednak Myron nawet tego nie poczuł. Patrzył przed siebie i cały jego świat zaczął się rozpadać. 26. Kiedy Myron miał dziesięć lat, a Brad pięć, ojciec zabrał ich na stadion Jankesów, którzy grali z Red Sox. Większość chłopców ma takie wspomnienia: ligowy mecz baseballowy oglądany z ojcem, piękna lipcowa pogoda, zapierająca dech w piersi chwila, gdy

wychodzi się z tunelu i po raz pierwszy widzi murawę, niemal surrealistycznie zieloną, słońce świeci jak pierwszego dnia po stworzeniu świata, a bohaterowie w sportowych strojach rozgrzewają się z boską gracją. Jednak ten mecz był inny. Ojciec zdobył bilety na samej koronie stadionu, ale w ostatniej chwili kolega z pracy dał mu dwa bilety trzy rzędy za ławką Red Sox. Z jakiegoś dziwnego powodu ‒ i ku zgrozie reszty rodziny ‒ Brad był kibicem zespołu Red Sox. Właściwie powód nie był wcale dziwny. Pierwszą kartą w kolekcji Brada była karta Carla „Yaz” Yastrzemskiego. Może się wydawać, że to nic takiego, ale Brad był jednym z tych chłopców, którzy pozostają wierni swoim pierwszym. Kiedy usiedli, ojciec ze zręcznością magika wyjął te wspaniałe miejscówki i pokazał je Bradowi. ‒ Niespodzianka! Wręczył bilety Myronowi, sam został na górze, a synów posłał na dół, do loży. Kiedy tam zeszli, Myron nie mógł uwierzyć, że są tak blisko boiska. Jednym słowem, miejsca były wspaniałe. Kiedy Brad zauważył stojącego kilka metrów dalej Yaza, jego twarz rozpromienił uśmiech, który Myron nawet teraz, zamknąwszy oczy, widział i czuł. Brad zaczął wiwatować jak opętany. Gdy Yaz wyszedł na środek boiska, Brad oszalał. ‒ Yaz! Yaz! Yaz! ‒ darł się. Facet siedzący przed nimi odwrócił się i ściągnął brwi. Miał

około dwudziestu pięciu lat i rzadką bródkę. To była kolejna rzecz, której Myron nigdy nie zapomni. Tej brody. ‒ Wystarczy ‒ rzucił brodaty do Brada. ‒ Uspokój się. Odwrócił się twarzą do boiska, a Brad wyglądał, jakby ktoś go spoliczkował. ‒ Nie słuchaj go ‒ szepnął Myron. ‒ Tu można krzyczeć. Wszystko potoczyło się bardzo szybko. Brodacz odwrócił się i złapał Myrona ‒ który był wtedy zaledwie dziesięcioletnim chłopcem, wysokim, ale dziesięcioletnim ‒ za koszulę. Mężczyzna trzymał w garści drzewce z emblematem Jankesów i przyciągnął do siebie Myrona, który poczuł jego nieświeży, przesycony piwem oddech. ‒ Przez niego moją dziewczynę rozbolała głowa ‒ wycedził brodacz. ‒ Niech się zamknie. Myron był wstrząśnięty. Łzy cisnęły mu się do oczu, ale je powstrzymał. Serce waliło mu ze strachu i ‒ co dziwne ‒ ze wstydu. Mężczyzna jeszcze przez chwilę trzymał go za koszulę, a potem pchnął go na ławkę. Odwrócił się i objął dziewczynę. Bojąc się, że wybuchnie płaczem, Myron wziął Brada za rękę i pospieszył na koronę stadionu. Nic nie powiedział, przynajmniej nie od razu, ale ojciec był uważnym obserwatorem, a dziesięcioletni chłopcy nie są najlepszymi aktorami na świecie. ‒ Co się stało? ‒ zapytał. Z sercem ściśniętym ze strachu i wstydu Myron zdołał

opowiedzieć ojcu o brodaczu. Słuchając, Al Bolitar starał się zachować spokój. Położył rękę na ramieniu syna i uspokajająco kiwał głową, ale Myron czuł, że ojciec cały się trzęsie. Poczerwieniał. Kiedy Myron doszedł do tego, jak mężczyzna złapał go za koszulę, oczy Ala Bolitara jakby eksplodowały i pociemniały. ‒ Zaraz wrócę ‒ powiedział ojciec zbyt spokojnie. Myron widział resztę przez lornetkę. Pięć minut później ojciec zbiegł po schodkach między niżej położone trybuny i zajął miejsce w trzecim rzędzie, za brodaczem. Przyłożył dłonie do ust i zaczął krzyczeć, ile sił w płucach. Jego twarz, wcześniej czerwona, zrobiła się szkarłatna. Wrzeszczał jak opętany. Brodacz się nie odwracał. Ojciec nachylił się, tak że jego imitujące megafon dłonie znalazły się dwa, może trzy centymetry od ucha brodacza. Nie przestawał krzyczeć. Brodacz wreszcie się odwrócił i wtedy ojciec zrobił coś takiego, że Myron głośno westchnął. Pchnął brodacza. Ten rozłożył ręce, jakby mówił: „O co chodzi?”. Ojciec pchnął go jeszcze dwa razy i wskazał kciukiem wyjście, zachęcając tamtego, żeby z nim wyszedł. Kiedy brodacz odmówił, ojciec znowu go pchnął. Tłum już zauważył, co się dzieje. Ludzie zaczęli wstawać. Dwaj ochroniarze w żółtych kamizelkach zbiegali po schodkach. Gracze obserwowali zajście, nawet Yaz. Ochroniarze rozdzielili obu

mężczyzn i poprowadzili ojca schodami na górę. Kibice go oklaskiwali. Wychodząc, ojciec pomachał tłumowi. Dziesięć minut później ojciec znalazł się na górnej trybunie. ‒ Możecie tam wrócić ‒ powiedział. ‒ On już nie będzie was niepokoił. Jednak Myron i Brad pokręcili głowami. Woleli siedzieć na górnej trybunie, razem ze swoim bohaterem. Teraz, trzydzieści lat później, ich bohater leżał na podłodze piwnicy i umierał. *** Minęło kilka godzin. W poczekalni szpitala Świętego Barnaby mama kołysała się na krześle. Myron siedział przy niej, próbując dodawać jej otuchy. Mickey chodził tam i z powrotem. Matka zaczęła mówić, że ojciec przez cały dzień miał kłopoty z oddychaniem ‒ „tak naprawdę od zeszłego wieczoru” ‒ ale twierdził, że to nic, a ona powinna była kazać mu zadzwonić po lekarza, ale wiesz, jaki uparty jest twój ojciec, nigdy nic mu nie jest i dlaczego, och, dlaczego po prostu nie kazała mu zadzwonić. Kiedy matka powiedziała, że ojciec zaczął mieć kłopoty z oddychaniem od zeszłego wieczoru, Mickey zrobił taką minę, jakby ktoś mocno uderzył go w brzuch. Myron posłał mu krzepiące spojrzenie, ale chłopak odwrócił się i pobiegł korytarzem.

Myron wstał, żeby pójść za nim, ale wtedy wreszcie pojawił się lekarz. Na identyfikatorze miał napisane „Mark Q. Ellis” i nosił niebieski fartuch z różowym paskiem. Chirurgiczna maska tkwiła mu pod brodą. Ellis miał przekrwione i szkliste oczy, a na twarzy dwudniowy zarost. Zmęczenie dosłownie z niego emanowało. Ponadto wyglądał na rówieśnika Myrona, tak więc był za młody, żeby być kardiologiem najwyższej klasy. Myron zadzwonił do Wina, żeby znalazł mu najlepszego i sprowadził go tutaj, pod lufą, jeśli będzie trzeba. ‒ Pański ojciec przeszedł poważny zawał ‒ oznajmił lekarz. Zawał serca. Pod Myronem ugięły się kolana. Matka cicho jęknęła. Mickey wrócił i dołączył do nich. ‒ Udało nam się przywrócić oddychanie, ale zagrożenie jeszcze nie minęło. Zawał jest rozległy. Niedługo będę wiedział więcej. ‒ Doktorze? ‒ powiedział Myron, gdy lekarz zamierzał odejść. ‒ Tak? ‒ Sądzę, że chyba może to być wynik nadmiernego wysiłku. „Sądzę, że chyba”, nie tylko „sądzę” czy „chyba” ‒ urywanym, nerwowym dyszkantem. ‒ Zeszłego wieczoru... ‒ Myron nie wiedział, jak to ująć. ‒ Mój bratanek i ja się szarpaliśmy... Opowiedział, jak ojciec wybiegł i przerwał bójkę. Mówiąc to, Myron miał w oczach łzy. Czuł się winny i... tak, tak samo zawstydzony jak wtedy, gdy miał dziesięć lat. Kątem oka widział

matkę. Patrzyła na niego w taki sposób, w jaki nie patrzyła jeszcze nigdy. Ellis wysłuchał go i skinął głową. ‒ Dziękuję za informację ‒ powiedział, po czym znikł w głębi korytarza. Matka wciąż na niego patrzyła. Przeszyła laserowym wzrokiem Mickeya, a potem znowu syna. ‒ Biliście się? Myron o mało nie pokazał Mickeya palcem, krzycząc: „To on zaczął!”, ale zamiast tego tylko pokiwał głową. Mickey nie spuścił wzroku ‒ ten chłopak nadawał nowe znaczenie słowu „stoik” ‒ ale był blady jak kreda. Matka nie odrywała oczu od Myrona. ‒ Nie rozumiem. Pozwoliłeś ojcu wmieszać się do bójki? ‒ To była moja wina ‒ powiedział Mickey. Matka odwróciła się i spojrzała na wnuka. Myron chciał powiedzieć coś w jego obronie, a jednocześnie nie zamierzał kłamać. ‒ Zareagował na coś, co powiedziałem ‒ wyjaśnił. ‒ To również moja wina. Obaj czekali, aż matka Myrona coś powie. Nie zrobiła tego, co było o wiele gorsze. Odwróciła się i usiadła na krześle. Podniosła drżącą dłoń ‒ choroba Parkinsona czy niepokój? ‒ do twarzy i bardzo starała się nie rozpłakać. Myron ruszył ku niej, ale zatrzymał się. Teraz nie czas na to. Wrócił myślami do sceny, którą zawsze sobie wyobrażał, do chwili, gdy matka i ojciec po raz

pierwszy przyjechali do tego domu w Livingston z małym dzieckiem, rozpoczynając podróż El-Al. Mimo woli zastanawiał się, czy to jest jej ostatni etap. Mickey przeszedł na drugi koniec poczekalni i usiadł przed wiszącym na ścianie telewizorem. Myron znów chodził po korytarzu. Czuł dotkliwy chłód. Zamknął oczy i zaczął targować się z Najwyższym ‒ myśląc, co zrobi, odda, zamieni i poświęci, jeśli tylko On oszczędzi ojca. Dwadzieścia minut później pojawili się Win, Esperanza i Wielka Cyndi. Win poinformował Myrona, że doktor Mark Ellis podobno jest doskonały, ale przyjaciel Wina, legendarny kardiolog Dennis Callahan z nowojorskiego szpitala prezbiteriańskiego, już jest w drodze. Wszyscy weszli do oddzielnej poczekalni, poza Mickeyem, który nie chciał mieć z

nimi do czynienia. Wielka Cyndi trzymała matkę Myrona za rękę i płakała teatralnie, lecz wydawało się, że to matce pomaga. Godziny mijały dręcząco powoli. Rozważasz każdą możliwość. Akceptujesz, odrzucasz, wściekasz się i płaczesz. Emocjonalny magiel nie ustaje ani na chwilę. Pielęgniarka przychodziła kilkakrotnie powiedzieć im, że nie ma żadnych nowych wiadomości. Wszyscy pogrążyli się w znużonym milczeniu. Myron chodził po korytarzach, gdy przybiegł do niego Mickey. ‒ Co się stało? ‒ Suzze T. nie żyje? ‒ zapytał Mickey. ‒ Nie wiedziałeś? ‒ Nie. Właśnie zobaczyłem to w wiadomościach. ‒ To dlatego przyszedłem zobaczyć się z twoją matką ‒ wyjaśnił Myron. ‒ Chwila, a co moja matka ma z tym wspólnego? ‒ Suzze była w waszej przyczepie kilka godzin przed śmiercią. Słysząc to, Mickey cofnął się o krok. ‒ Myślisz, że mama dała jej narkotyk? ‒ Nie. To znaczy nie wiem. Powiedziała, że nie. Powiedziała, że ona i Suzze porozmawiały sobie od serca. ‒ O czym? Myron przypomniał sobie coś, co Kitty powiedziała o przedawkowaniu Suzze. „Nie zrobiłaby tego. Nie dziecku. Znam

ją. Została zabita. Zabili ją”. W umyśle Myrona coś zaskoczyło. ‒ Wydaje się, że twoja mama jest pewna, iż ktoś zabił Suzze. Mickey nic nie powiedział. ‒ A wyglądała na jeszcze bardziej przestraszoną, kiedy powiedziałem jej o przedawkowaniu. ‒ I co? ‒ To, że to wszystko się jakoś łączy, Mickeyu. Wasza ucieczka, śmierć Suzze, zaginięcie twojego ojca. Chłopak wzruszył ramionami z przesadną nonszalancją. ‒ Nie rozumiem, w jaki sposób. ‒ Chłopcy? Odwrócili się obaj. Przed nimi stała matka Myrona. Po jej policzkach płynęły łzy. W ręku trzymała zgniecioną chusteczkę. Otarła nią oczy. ‒ Chcę wiedzieć, co się dzieje. ‒ Z czym? ‒ Nie zaczynaj ze mną tych gierek ‒ powiedziała tonem, jakim tylko matka może mówić do syna. ‒ Ty i Mickey wszczęliście bójkę, a teraz on nagle ma z nami mieszkać. Gdzie są jego rodzice? Chcę wiedzieć, co się dzieje. Wszystko. Teraz. I Myron jej powiedział. Wysłuchała, drżąc i płacząc. Niczego jej nie oszczędził. Powiedział o Kitty na odtruciu, a nawet o zniknięciu Brada. Kiedy skończył, matka najpierw zwróciła się do Mickeya:

‒ To nie twoja wina, słyszysz? ‒ Wzięła go za rękę. Mickey skinął głową z zamkniętymi oczami. ‒ Twój dziadek nigdy by cię nie winił. Ja cię nie winię. Przy tak rozległym zawale być może przypadkowo ocaliłeś mu życie. A ty ‒ zwróciła się do Myrona ‒ przestań się rozklejać i wynoś się stąd. Zadzwonię, jeśli coś się zmieni. ‒ Nie mogę stąd wyjść. ‒ Oczywiście, że możesz. ‒ A jeśli tata odzyska przytomność? Matka podeszła bliżej, żeby spojrzeć mu w oczy. ‒ Ojciec kazał ci odnaleźć brata. Nieważne, w jakim jest stanie. Rób, co mówi. 27. I co teraz? Myron odciągnął Mickeya na bok. ‒ W waszej przyczepie widziałem laptop. Jak długo go masz? ‒ Może ze dwa lata. Dlaczego pytasz? ‒ Czy to wasz jedyny komputer? ‒ Tak. Pytam jeszcze raz, dlaczego cię to interesuje? ‒ Jeśli używał go twój ojciec, może coś w nim jest. ‒ Tata nie znał się na komputerach. ‒ Wiem, że miał adres e-mailowy. Korespondował z twoimi dziadkami, prawda? Mickey wzruszył ramionami.

‒ Pewnie tak. ‒ Znasz jego hasło? ‒ Nie. ‒ No dobrze, masz jeszcze coś, co należało do niego? Chłopak zamrugał i przygryzł dolną wargę. Myron znów przypomniał sobie, w jakim punkcie znalazło się teraz życie Mickeya: ojciec zaginął, matka na odwyku, dziadek dostał zawału serca i może on jest temu winny. I wszystko to spadło na piętnastolatka. Myron chciał go objąć, ale Mickey zesztywniał. ‒ Niczego nie mamy. ‒ W porządku. ‒ Nie wierzymy w sens posiadania wielu rzeczy ‒ bronił się Mickey. ‒ Dużo podróżujemy. Z lekkim bagażem. Co mielibyśmy mieć? Myron podniósł ręce w geście poddania. ‒ W porządku, tylko spytałem. ‒ Tata powiedział, żeby go nie szukać. ‒ To było dawno temu, Mickey. Chłopak pokręcił głową. ‒ Powinieneś dać temu spokój. Nie miał ochoty ani czasu tłumaczyć się piętnastolatkowi. ‒ Zrobisz coś dla mnie? ‒ Co? ‒ Chcę, żebyś przez kilka godzin zajął się babcią, dobrze?

Mickey nie pofatygował się, by odpowiedzieć. Poszedł do poczekalni i usiadł na krześle naprzeciwko niej. Myron dał znak Winowi, Esperanzy i Wielkiej Cyndi, żeby wyszli z nim do holu. Trzeba skontaktować się z amerykańską ambasadą w Peru i ustalić, czy mieli jakieś wieści o jego bracie. Trzeba też obdzwonić wszystkich znajomych w Departamencie Stanu, żeby zajęli się sprawą Brada Bolitara. Należy znaleźć jakiegoś geniusza komputerowego, który włamie się do skrzynki e-mailowej Brada albo odszyfruje jego hasło. Esperanza pojechała do centrum Nowego Jorku, a Wielka Cyndi została, żeby pomóc matce Myrona i może wyciągnąć jakieś informacje od Mickeya. ‒ Potrafię być czarująca ‒ zapewniła. Kiedy Myron został sam z Winem, znowu zadzwonił do Lexa, lecz ten wciąż nie odbierał. ‒ To wszystko jakoś się łączy ‒ rzekł Myron. ‒ Najpierw zaginął mój brat. Potem przestraszona Kitty zaczyna uciekać. Ląduje tutaj. Wysyła komentarz „Nie jego” z tatuażem, jaki mieli Suzze i Gabriel Wire. Rozmawia z Lexem. Suzze odwiedza ją, a potem ojca Alisty Snow. To wszystko musi się jakoś łączyć. ‒ Nie powiedziałbym, że musi ‒ odrzekł Win ‒ ale wydaje się, że wszystko prowadzi do Gabriela Wire'a, nieprawdaż? On był przy tym, jak umarła Alista Snow. Najwyraźniej miał romans z Suzze T. I wciąż pracuje z Lexem Ryderem. ‒ Musimy z nim porozmawiać ‒ stwierdził Myron.

Win złączył palce. ‒ Czy sugerujesz, żebyśmy dopadli kochającego samotność, dobrze chronionego i bogatego gwiazdora rocka na jego wysepce? ‒ Wydaje się, że tam są odpowiedzi. ‒ Fatalnie ‒ mruknął Win. ‒ Jak to zrobimy? ‒ To wymaga odrobiny planowania. Daj mi kilka godzin. Myron spojrzał na zegarek. ‒ No to do roboty. Ja wrócę do ich przyczepy i sprawdzę laptop. Może coś tam jest. Win zaproponował Myronowi samochód z szoferem, ale Myron miał nadzieję, że prowadząc, dojdzie do siebie. Niewiele spał przez kilka ostatnich nocy, więc jechał z głośno nastawioną muzyką. Podłączył iPoda do gniazda w samochodzie i zaczął puszczać łagodne kawałki. Weepies śpiewali o „szaleńczo wirującym świecie”. Keane chciał zniknąć z tym kimś „w jakimś miejscu znanym tylko nam”. Snow Patrol w poszukiwaniu utraconej miłości „rozniósł trzeci bar”. I dobrze. Kiedy Myron był młody, jego ojciec podczas jazdy słuchał tylko stacji nadających na AM. Przytrzymywał kierownicę przegubami i gwizdał. Rankiem ojciec słuchał nowych stacji przy goleniu. Myron czekał na telefon. Przed opuszczeniem szpitala o mało

się nie rozmyślił. A jeśli, zapytał matkę, ojciec ocknie się tylko na chwilę? Jeżeli Myron przegapi ostatnią okazję porozmawiania z ojcem? ‒ A co byś mu powiedział, czego on nie wie? ‒ odpowiedziała matka. Słuszna uwaga. W końcu chodziło o to, czego ojciec by sobie życzył. Co chciałby, żeby Myron robił ‒ siedział w poczekalni i płakał czy ruszył na poszukiwanie brata? Na tak postawione pytanie odpowiedź była prosta. Myron zajechał na parking przyczep i zgasił silnik. Czuł zmęczenie we wszystkich kościach. Wytoczył się z samochodu, przecierając oczy. Rany, potrzebował kubka kawy. Albo czegoś. Poziom adrenaliny zaczął opadać. Myron dotarł do drzwi. Zamknięte. Czy naprawdę zapomniał wziąć klucz od Mickeya? Pokręcił głową, sięgnął do portfela i wyjął tę samą kartę kredytową. Drzwi otworzyły się tak jak przed kilkoma godzinami. Laptop wciąż był w głównym pokoju, przy rozkładanym łóżku Mickeya. Myron włączył go i kiedy komputer się uruchamiał, przeszukał pokój. Mickey miał rację, mieli mało rzeczy. Ubrania już zostały spakowane. Telewizor zapewne należał do wyposażenia przyczepy. Myron znalazł szufladę ze starymi dokumentami i zdjęciami. Właśnie wysypał je na kanapę, gdy komputer piskiem oznajmił gotowość do pracy.

Myron usiadł przy stercie rozmaitych papierów, przysunął sobie laptop i przejrzał historię połączeń ze stronami internetowymi. Był wśród nich Facebook. Poszukiwanie za pomocą Google wykazało, że ktoś szukał klubu Downing Trzy na Manhattanie oraz galerii handlowej Garden State Plaza. Z innej witryny internetowej skorzystano, aby znaleźć dojazd środkami komunikacji miejskiej do obu tych miejsc. Nic ciekawego. Poza tym Brad wyjechał do Peru trzy miesiące temu, a historia logowań obejmowała tylko kilka ostatnich dni. Zadzwonił jego telefon. Win. ‒ Wszystko przygotowałem. Ruszamy na Adionę za dwie godziny z Teterboro. Teterboro było prywatnym lotniskiem na północy New Jersey. ‒ W porządku, będę tam. Myron rozłączył się i znów spojrzał na komputer. Przeszukiwanie historii nie przyniosło niczego ciekawego. I co teraz? Spróbuj innych aplikacji, pomyślał. Zaczął wywoływać jedną po drugiej. Nikt nie używał kalendarza i książki adresowej ‒ obie były puste. W PowerPoincie było kilka szkolnych prezentacji Mickeya, najnowsza o historii Majów. Ścieżka dźwiękowa pokazu była po hiszpańsku. Godne uznania, ale nieistotne. Wywołał pliki Worda. Znowu kilka szkolnych projektów. Myron już miał się poddać, gdy zauważył plik sprzed ośmiu miesięcy zatytułowany „Rezygnacja”. Myron kliknął ikonkę i zaczął czytać:

Do: Schronisko Abeona Drogi Juanie! Z ciężkim sercem, stary przyjacielu, rezygnuję z pracy w naszej cudownej organizacji. Kitty i ja zawsze będziemy ją wiernie wspomagali. Tak głęboko wierzymy w słuszność tej sprawy i byliśmy jej tak oddani, jednak, prawdę mówiąc, zyskaliśmy więcej niż ci młodzi ludzie, którym pomagaliśmy. Ty to rozumiesz. Zawsze będziemy wdzięczni. Nadszedł jednak czas, aby wędrowni Bolitarowie gdzieś osiedli. Przyjąłem propozycję pracy w Los Angeles. Kitty i ja lubimy być nomadami, ale minęło sporo czasu, od kiedy zatrzymaliśmy się gdzieś dostatecznie długo, żeby zapuścić korzenie. Myślę, że nasz syn Mickey tego potrzebuje. On nigdy nie chciał takiego życia. Dotychczas wciąż podróżował, zdobywał i tracił przyjaciół, i nigdy nie miał miejsca, które mógłby nazwać domem. Teraz potrzebuje normalności i szansy na rozwijanie swoich zainteresowań, szczególnie koszykarskich. Tak więc po długiej dyskusji Kitty i ja zdecydowaliśmy, że osiądziemy z nim gdzieś na trzy ostatnie lata szkoły średniej, a potem będzie mógł pójść na studia. Potem... kto wie? Nigdy nie wyobrażałem sobie, że będę wiódł takie życie. Mój ojciec zwykł cytować stare przysłowie w jidysz: „Człowiek planuje, Bóg z tego żartuje”. Mamy z Kitty nadzieję wrócić pewnego dnia. Wiem, że nikt tak

naprawdę nie opuszcza Schroniska Abeona. Wiem, że proszę o wiele, mam jednak nadzieję, że zrozumiesz. A tymczasem zrobimy wszystko, co w naszej mocy, żeby ta przeprowadzka poszła gładko. Twój serdeczny druh, Brad Schronisko Abeona. Kitty wysłała komentarz „Nie jego”, posługując się nazwą profilu „Abeona S.”. Myron szybko wpisał do Google „Schronisko Abeona”. Nic. Hmm. Znów wpisał samą nazwę „Abeona” i odkrył, że to nieco zapomniana rzymska bogini opiekująca się dziećmi, które po raz pierwszy opuściły rodzinne gniazdo. Myron nie wiedział, co to znaczy i czy w ogóle ma jakieś znaczenie. Brad podobno zawsze pracował w organizacjach charytatywnych. Czy Schronisko Abeona było jedną z nich? Zadzwonił do Esperanzy, podał jej adres Juana i nazwę Schronisko Abeona. ‒ Skontaktuj się z nim. Sprawdź, czy on coś wie. ‒ Dobrze. Myronie? ‒ Tak? ‒ Ja naprawdę kocham twojego tatę. Uśmiechnął się. ‒ Tak, wiem. Cisza. ‒ Znasz to powiedzenie, że nigdy nie ma dobrej chwili na

przekazanie złej wiadomości? ‒ spytała Esperanza. Oho. ‒ Jakiej? ‒ Nie mogę się zdecydować. Mogłabym zaczekać, aż sytuacja się poprawi, zanim ci to powiem. Albo rzucić na stos innych spraw, żebyś w tym nawale nawet tego nie zauważył. ‒ Rzuć na stos. ‒ Thomas i ja się rozwodzimy. ‒ Och, do licha. ‒ Myron pomyślał o zdjęciach w jej gabinecie, o fotografiach szczęśliwej rodziny: Esperanzy, Thomasa i małego Hectora. Znów ścisnęło mu się serce. ‒ Tak mi przykro. ‒ Mam nadzieję, że rozwód przebiegnie spokojnie ‒ ciągnęła Esperanza. ‒ Jednak nie spodziewam się, że tak będzie. Thomas twierdzi, że z powodu mojej burzliwej przeszłości i godzin pracy jestem nieodpowiednią matką. Chce uzyskać wyłączną opiekę nad Hectorem. ‒ Nigdy jej nie dostanie ‒ rzekł Myron. ‒ Jakbyś miał na to jakiś wpływ ‒ powiedziała z prychnięciem, które mogło być śmiechem. ‒ Jednak lubię, kiedy wygłaszasz takie kategoryczne stwierdzenia. Myron przypomniał sobie niedawną rozmowę z Suzze: „Mam złe przeczucia. Obawiam się, że to schrzanię”. „Nie zrobisz tego”. „Zawsze to robię, Myronie”.

„Nie tym razem. Twój agent na to nie pozwoli”. Miał nie pozwolić jej schrzanić. A teraz nie żyje. Myron Bolitar. Wielki gość wygłaszający kategoryczne stwierdzenia. Zanim zdążył je wycofać, Esperanza powiedziała, że zadzwoni do Juana, i się rozłączyła. Przez moment tylko gapił się na telefon. Brak snu dawał o sobie znać. Głowa bolała go tak, że zaczął się zastanawiać, czy Kitty ma może proszki od bólu głowy w szafce z lekarstwami. Już miał wstać i sprawdzić, gdy coś przykuło jego uwagę. Tkwiło w stosie papierów i zdjęć na końcu kanapy. Na samym dole po prawej. Wystawał tylko rożek. Ciemnoniebieski. Myron zmrużył oczy, sięgnął i wyciągnął to ze sterty papierów. Paszport. Wczoraj znalazł paszporty Kitty i Mickeya w jej torebce. Brada widziano ostatnio, gdy jechał do Peru, tak więc tam powinien być jego paszport, jeśli wierzyć Kitty. Nasuwało się oczywiste pytanie: czyj to paszport? Myron otworzył go na stronie z danymi. Z fotografii spojrzała na niego twarz brata. Myron znów poczuł się zagubiony, a ból w głowie jeszcze się wzmógł. Zastanawiał się, co teraz zrobić, gdy usłyszał szepty. Czasem dobrze jest mieć nerwy w strzępach. To była jedna z takich sytuacji. Zamiast czekać czy próbować ustalić, skąd te

szepty dochodzą lub kto szepcze, Myron natychmiast zareagował. Zerwał się na równe nogi, zrzucając z kanapy papiery i zdjęcia. Za plecami usłyszał odgłos wyważanych drzwi. Opadł na podłogę i przetoczył się za kanapę. Do pokoju wpadli dwaj uzbrojeni mężczyźni. Obaj byli młodzi, bladzi i chudzi, obaj mieli wygląd heroinistów. Ten po prawej miał wielki skomplikowany tatuaż, wychodzący z dekoltu jego koszulki i spowijający szyję niczym płomień. Drugi miał kozią bródkę, mającą nadawać mu wygląd twardziela. ‒ Co, do... widzieliśmy, jak tu wchodził ‒ mruknął ten z bródką. ‒ Musi być w drugim pokoju. Będę cię osłaniał. Wciąż leżąc na podłodze za kanapą, Myron podziękował w duchu Winowi, który dopilnował, żeby przyjaciel wziął broń. Nie ma czasu. Przyczepa jest maleńka i znalezienie go zajmie im tylko kilka sekund. Zastanawiał się, czy wyskoczyć i krzyknąć: „Nie ruszać się!”, jednak tamci byli uzbrojeni i nie wiadomo, jak by zareagowali. Żaden z nich nie wyglądał na rozsądnego, więc było niemal pewne, że spanikowaliby i zaczęli strzelać. Nie, lepiej się nie pokazywać. Lepiej zmusić ich do ucieczki. Myron podjął decyzję. Miał nadzieję, że słuszną i racjonalną, a nie tylko emocjonalną, wywołaną chęcią dołożenia komuś, ponieważ jego ojciec umierał, a brat... Przypomniał sobie paszport

Brada i uświadomił sobie, że nie ma pojęcia, gdzie przebywa jego brat, co robi i jakie grozi mu niebezpieczeństwo. Oczyścić umysł. Działać racjonalnie. Bródka zrobił dwa kroki w kierunku drzwi sypialni. Skulony Myron przesunął się na koniec kanapy. Odczekał jeszcze sekundę, a potem wycelował w jego kolano i bez ostrzeżenia ściągnął spust. Kolano eksplodowało. Bródka wrzasnął i upadł. Jego broń przeleciała po podłodze. Jednak Myron nie zwracał na to uwagi. Odskoczył, wciąż skulony, i nie pokazując się, obserwował reakcję Tatuowanej Szyi. Gdyby ten zaczął strzelać, Myron miał go na muszce. Jednak Tatuowana Szyja nie zrobił tego. On też wrzasnął i rzucił się do ucieczki ‒ na co liczył Myron. Tatuowana Szyja okręcił się na pięcie i wyskoczył na dwór. Myron działał szybko. Wstał i wyszedł zza kanapy. Na podłodze przed nim Bródka wił się z bólu. Myron nachylił się, złapał go za brodę i zmusił, żeby na niego spojrzał. A potem przystawił lufę do jego twarzy. ‒ Przestań wrzeszczeć albo cię zabiję. Krzyki Bródki przycichły do zwierzęcego skowytu. Myron szybko podniósł jego broń i podbiegł do okna. Spojrzał. Tatuowana Szyja wskakiwał do samochodu. Myron zerknął na tablicę rejestracyjną. Nowy Jork. Pospiesznie wprowadził kombinację liter i cyfr do blackberry i wysłał Esperanzy. Miał mało

czasu. Wrócił do Bródki. ‒ Dla kogo pracujecie? ‒ Postrzeliłeś mnie! ‒ jęknął tamten jak dziecko. ‒ Tak, wiem. Dla kogo pracujecie? ‒ Idź do diabła. Myron przykucnął i przycisnął lufę do drugiego kolana mężczyzny. ‒ Naprawdę mam mało czasu. ‒ Proszę ‒ mruknął tamten głosem wyższym o kilka oktaw. ‒ Nie wiem. ‒ Jak się nazywasz? ‒ Co? ‒ Nazwisko. Nieważne. Będę cię nazywał Bródka. Oto, co się stanie, Bródka: przestrzelę ci drugie kolano, a potem zabiorę się do łokci. Bródka zaczął płakać. ‒ Proszę. ‒ W końcu mi powiesz. ‒ Nie wiem! Przysięgam. Ktoś na parkingu zapewne usłyszał strzał. Tatuowana Szyja mógł wrócić z posiłkami. Tak czy owak, Myron miał mało czasu. Musiał pokazać, że nie żartuje. Z westchnieniem zaczął naciskać spust ‒ był jak w transie ‒ gdy doszedł do głosu zdrowy rozsądek. Nawet gdyby zdołał to zrobić ‒ gdyby postrzelił nieuzbrojonego i

rannego człowieka ‒ rezultat tego strzału zapewne byłby odwrotny do zamierzonego i Bródka prędzej zemdlałby z bólu, niż zaczął śpiewać. Mimo wszystko Myron jeszcze nie wiedział, co zrobi. ‒ Ostatnia szansa... ‒ warknął. Bródka oszczędził mu trudnej decyzji. ‒ Nazywa się Bert! To wszystko, co wiem! Bert! ‒ A nazwisko? ‒ Nie znam! Kevin się z nim umawiał. ‒ Kim jest Kevin? ‒ Facet, który przed chwilą uciekł, człowieku. ‒ A co Bert kazał wam zrobić? ‒ Śledziliśmy cię, człowieku. Od szpitala. Powiedział, że zaprowadzisz nas do Kitty Bolitar. O rany, teraz Myron zrozumiał, że naprawdę wyszedł z wprawy. Te dwa głupki śledziły go tak długo, a on tego nie zauważył? Żałosne. ‒ A gdy znaleźlibyście Kitty, co mieliście zrobić? Bródka znów zaczął płakać. ‒ Proszę. Myron przyłożył lufę do jego czoła. ‒ Spójrz mi w oczy. ‒ Proszę... ‒ Przestań płakać i spójrz mi w oczy.

Tamten w końcu to zrobił. Pociągał nosem, usiłując się pozbierać. Jego kolano było strzaskane. Myron wiedział, że facet zapewne już zawsze będzie kulał. Pewnego dnia Myron może poczuje wyrzuty sumienia, chociaż raczej w to wątpił. ‒ Powiedz prawdę, a to się skończy. Zapewne nawet nie pójdziesz do więzienia. Skłamiesz, a strzelę ci w głowę i pozbędę się świadka. Rozumiesz? Tamten patrzył na niego zadziwiająco nieruchomymi oczami. ‒ I tak mnie zabijesz. ‒ Nie, nie zabiję. Wiesz dlaczego? Ponieważ wciąż jestem tym dobrym facetem. I takim chcę pozostać. Tak więc powiedz mi prawdę i oszczędź przykrości nam obu. Co mieliście zrobić po odnalezieniu Kitty? A wtedy, gdy wycie syren już sygnalizowało zbliżanie się policyjnych radiowozów, Bródka powiedział to, czego Myron się spodziewał: ‒ Mieliśmy zabić was oboje. *** Myron otworzył drzwi przyczepy. Syreny wyły coraz głośniej. Nie zdążyłby wsiąść do samochodu, więc pobiegł w lewo, oddalając się od bramy wjazdowej, gdy dwa policyjne radiowozy wjechały na parking Ruchomych posiadłości Glendale'a. Strumień światła policyjnego szperacza odnalazł go w ciemnościach. ‒ Stać! Policja!

Myron nie posłuchał. Gliniarze zaczęli go gonić, a przynajmniej tak Myron przypuszczał. Nie oglądał się, tylko biegł. Ludzie wychodzili z przyczep, żeby zobaczyć, co się dzieje, ale nikt nie zastąpił mu drogi. Myron schował broń za pasek. Nie ma mowy, żeby trzymał ją w ręku, dając gliniarzom powód do otwarcia ognia. Dopóki nie stanowi dla nich zagrożenia, nie będą strzelali. Prawda? Głośnik na jednym z radiowozów zatrzeszczał i ożył. ‒ Tu policja! Stań i podnieś ręce! Przez moment zamierzał to zrobić. Mógł wszystko wyjaśnić. Jednak zajęłoby to kilka godzin, a może dni, a on po prostu nie miał tyle czasu. Win znalazł jakiś sposób, żeby dostać się na Adionę. Myron wiedział, że może wrócić do tej rezydencji, do nieuchwytnego Gabriela Wire'a, i nie miał ochoty zmarnować tej szansy. Parking przyczep kończył się zwartą ścianą krzaków. Myron znalazł ścieżkę i ruszył nią. Policjant znów krzyknął, żeby się zatrzymał, a Myron skręcił w lewo i biegł dalej. Za plecami słyszał trzask gałęzi. Policjanci wpadli do lasu. Przyspieszył, usiłując zwiększyć dystans. Zastanawiał się, czy schować się za jakieś drzewo lub głaz i zaczekać, aż przebiegną, ale co mu to da? Musi się stąd wydostać i dotrzeć na lotnisko Teterboro. Znów usłyszał okrzyki, ale teraz nieco dalej. Zaryzykował i obejrzał się za siebie. Któryś z policjantów miał latarkę, ale zostali

daleko w tyle. Doskonale. Nadal nie zwalniając, Myron zdołał wyjąć z kieszeni słuchawkę Bluetooth i wetknąć ją sobie do ucha. Używając klawisza szybkiego wybierania, zadzwonił do Wina. ‒ Wysłów się. ‒ Potrzebuję podwózki ‒ wysapał Myron. Szybko wyjaśnił. Win słuchał, nie przerywając. Myron nie musiał podawać mu, gdzie jest: GPS komórki pomoże Winowi to ustalić. Do tego czasu Myron musi tylko nie rzucać się w oczy. ‒ Jesteś jakieś trzydzieści metrów od autostrady numer jeden ‒ rzekł Win, kiedy Myron skończył mówić. ‒ Idź wzdłuż niej na północ, a napotkasz szereg dyskontów. Znajdź kryjówkę za którymś z nich albo wmieszaj się w tłum kupujących. Zamówię limuzynę, która zabierze cię stamtąd na lotnisko. 28. Myron znalazł otwarty lokal Panera Bread. Apetyczny zapach pieczywa przypomniał mu, że od dawna nic nie jadł. Zamówił kawę i ciasto z owocami. Usiadł pod oknem przy bocznych drzwiach, na wypadek gdyby musiał szybko wyjść. Z tego dogodnego miejsca widział wszystkie samochody stojące na parkingu i wjeżdżające nań. Gdyby któryś z nich okazał się radiowozem, Myron mógł w mgnieniu oka opuścić lokal i zniknąć w lesie. Sączył kawę i zajadał ciasto. Zaczął rozmyślać o ojcu. Ojciec zawsze jadł zbyt szybko. Niegdyś w sobotnie ranki brał jego i Brada do baru Seymoura przy Livingston Avenue, gdzie

kupował im koktajle mleczne, kruche ciasteczka i ewentualnie paczkę kart z baseballistami. Myron i Brad siedzieli na stołkach i je oglądali. Ojciec stał tuż przy nich, zawsze, jakby tak właśnie powinien robić mężczyzna. Kiedy podawano ciastka, ojciec opierał się o ladę i pochłaniał je. Nigdy nie był gruby, ale zawsze „dobrze wyglądał”. Czy to był jeden z powodów? A gdyby ojciec lepiej się odżywiał? Gdyby więcej ćwiczył, miał mniej stresującą pracę albo syna, który nie wdaje się w awantury, a nie takiego, przez którego nie można spać po nocach? Gdyby ojciec nie wybiegł z domu, spiesząc z pomocą temu synowi? Dość. Myron znów wetknął słuchawkę Bluetooth do ucha i zadzwonił do głównej śledczej okręgowej Loren Muse. ‒ Mam problem ‒ powiedział, kiedy odebrała. ‒ Jaki? ‒ Czy masz jakieś kontakty w Edison w stanie New Jersey? ‒ To okręg Middlesex. Ja zajmuję się Essex i Hudson. Jednak tak. ‒ Dziś wieczorem była tam strzelanina. ‒ To fakt? ‒ I teoretycznie mogłem to ja strzelać w samoobronie. ‒ Teoretycznie? ‒ Nie chcę, żeby to zostało wykorzystane przeciwko mnie.

‒ Ach, wy, prawnicy. Mów dalej. Gdy Myron mówił, powoli podjechała czarna limuzyna. Tabliczka za przednią szybą głosiła: DOM DELUISE. Win. Myron wybiegł z kryjówki, wciąż mówiąc do telefonu, i usiadł z tyłu. Szofer go powitał, a Myron bezgłośnie powiedział „cześć” i wskazał na słuchawkę w uchu, informując w ten sposób, że rozmawia przez telefon i jest pretensjonalnym dupkiem. Loren Muse nie była uszczęśliwiona. ‒ Co właściwie mam zrobić z tą informacją? ‒ Przekaż ją swojemu znajomemu. ‒ I co dokładnie mam mu powiedzieć? To, że strzelec zadzwonił do mnie i powiedział, iż jeszcze nie chce oddać się w nasze ręce? ‒ Coś w tym rodzaju. ‒ A kiedy spodziewasz się znaleźć czas, żeby zaszczycić nas swoją obecnością? ‒ spytała Muse. ‒ Wkrótce. ‒ No, to na pewno go usatysfakcjonuje. ‒ Ja tylko próbuję oszczędzić im trochę zmartwień, Muse. ‒ Możesz to zrobić, przychodząc od razu. ‒ Nie mogę. Cisza. ‒ Czy to ma coś wspólnego z przedawkowaniem Suzze? ‒ zapytała po chwili Muse.

‒ Tak, myślę, że tak. ‒ Czy myślisz, że ci faceci w przyczepie byli jej dealerami? ‒ Być może. ‒ Nadal uważasz, że Suzze została zamordowana? ‒ Tak, to możliwe. ‒ I wreszcie, czy sądzisz, że mógłbyś uzupełnić te wstrząsające rewelacje odrobiną szczegółów? Myron zastanawiał się, czy rzucić Muse jakiś smakowity kąsek, na przykład mówiąc jej o wizycie Suzze u Kitty, że to jego szwagierka była właścicielką niezidentyfikowanego telefonu, do której Suzze dzwoniła niedługo przed śmiercią. Zaraz jednak zrozumiał, do czego to mogło prowadzić ‒ kolejnych pytań i może do wizyty w ośrodku rehabilitacyjnym Coddington ‒ i się rozmyślił. Zamiast tego spróbował opowiedzieć pytaniem na pytanie: ‒ Czy masz jakiś nowy dowód świadczący o tym, że to nie było przedawkowanie? ‒ Ach, rozumiem ‒ odrzekła Muse. ‒ Jeśli coś ci dam, ty i tak nie zamierzasz mi niczego dać. Quid pro nada. ‒ Naprawdę jeszcze nic nie wiem. ‒ Wciskasz mi kit, Myronie, jednak na tym etapie nic mnie to nie obchodzi. Odpowiadając na twoje pytanie: nie ma cienia dowodu, który wskazywałby na to, że ktoś przyczynił się do śmierci Suzze T. To ci pomoże?

Skądże. ‒ Więc gdzie teraz jesteś? ‒ spytała Muse. Myron ściągnął brwi. ‒ Poważnie? ‒ Nie zamierzasz mi powiedzieć, co? ‒ Nie zamierzam ci powiedzieć. ‒ Zatem masz do mnie ograniczone zaufanie? ‒ Jako funkcjonariuszka organów ścigania masz obowiązek raportowania wszystkiego, co powiem ‒ zauważył Myron. ‒ Nie możesz jednak powiedzieć tego, czego nie wiesz. ‒ A może mi powiesz, kto mieszkał w tej przyczepie? I tak się tego dowiem. ‒ Nie, ale... Ten kąsek chciał jej rzucić, chociaż obiecał, że tego nie powie. ‒ Ale? ‒ Zdobądź nakaz aresztowania nauczyciela liceum w Ridgewood, niejakiego Joela Fishmana. Handluje narkotykami. Myron obiecał staremu Crushowi, że na niego nie doniesie, ale kiedy nauczyciel mierzy do ciebie w szkole... no cóż, Joel mógł się spodziewać, że nie jest to obietnica, która zostanie dotrzymana. Myron podał jej fakty wystarczające do przygwożdżenia Fishmana, a potem się rozłączył. W szpitalu nie wolno było używać komórek, więc zadzwonił do administracji. Przekazywali połączenie, aż znalazł pielęgniarkę, która zechciała sprawdzić i

powiedziała mu, że nie ma żadnych nowych wiadomości o stanie zdrowia jego ojca. Wspaniale. Limuzyna wjechała na pas startowy obok samolotu. Żadnej kontroli bagażu, kart pokładowych czy kolejki do bramki z wykrywaczem metalu, w której stojący przed tobą facet uruchamia alarm, ponieważ pomimo czterdziestu siedmiu przypomnień zapomniał wyjąć drobniaki z kieszeni. Lecąc prywatnym odrzutowcem, wjeżdżasz na pas startowy, wchodzisz po schodach i cześć, jesteś w powietrzu. Jak często mówił Win, dobrze jest być bogatym. Win już był na pokładzie wraz z dwojgiem ludzi, których przedstawił jako Sassy i Sinclaira Finthorpe'ów, oraz ich dwóch bliźniaków, Billingsa i Blakely'ego. Myron ściągnął brwi. Bogaci ludzie żartowali sobie z afroamerykańskich imion? Sassy i Sinclair nosili tweedowe kurtki, a Sassy miała na sobie spodnie do konnej jazdy i skórzane rękawiczki, a także blond włosy ściągnięte w kucyk, około pięćdziesięciu lat i mnóstwo zmarszczek od częstego przebywania na świeżym powietrzu. Sinclair był łysy, brzuchaty i nosił apaszkę. Uśmiechał się szeroko i mówił „właśnie, właśnie” w odpowiedzi na wszystko, co do niego mówiono. ‒ To takie ekscytujące ‒ wycedziła Sassy przez zaciśnięte zęby. ‒ Nieprawdaż, Sinclairze? ‒ Właśnie, właśnie.

‒ Jakbyśmy pomagali Jamesowi Bondowi w jednej z jego tajnych misji. ‒ Właśnie, właśnie. ‒ Chłopcy? Czyż to nie ekscytujące? Billings i Blakely spojrzeli na nią z typową dla nastolatków pogardą. ‒ To trzeba uczcić koktajlem! ‒ oznajmiła Sassy. Zaproponowali Myronowi drinka, ale odmówił. Billings i Blakely wciąż spoglądali na niego z wyniosłą niechęcią, a może był to ich genetycznie uwarunkowany wyraz twarzy. Obaj mieli falujące włosy jak Kennedy, białe stroje do tenisa i swetry zawiązane na szyjach. Świat Wina. Wszyscy zajęli miejsca i po kilku minutach od wejścia na pokład koła samolotu oderwały się od ziemi. Win usiadł obok Myrona. ‒ Sinclair to mój kuzyn ‒ wyjaśnił. ‒ Mają posiadłość na wyspie Adiona i mieli polecieć tam jutro. Poprosiłem ich, żeby przyspieszyli wyjazd. ‒ W ten sposób Crisp nie będzie wiedział, że przylatujemy? ‒ Właśnie. Gdybym wziął mój samolot lub jacht, uprzedzilibyśmy go. Może mieć swojego obserwatora na lotnisku. Pozwolimy, by kuzyni wysiedli pierwsi, a potem się wymkniemy. ‒ Czy masz też plan, jak dostać się do posiadłości Wire'a? ‒ Mam. Jednak będę potrzebował pomocy miejscowych.

‒ Czyli? ‒ Ja się tym zajmę ‒ z uśmiechem powiedział Win. ‒ Na wyspie nie działają telefony komórkowe, ale mam telefon z łączem satelitarnym, na wypadek gdyby dzwonili do nas ze szpitala. Myron skinął głową, wyciągnął się wygodnie i zamknął oczy. ‒ Jeszcze jedna dość ważna sprawa ‒ rzekł Win. ‒ Słucham. ‒ Esperanza sprawdziła numer rejestracyjny tego samochodu z parkingu przyczep. Wóz jest obecnie wypożyczony firmie o nazwie Regent Rental Associates. Następnie sprawdziła tę firmę. Zgadnij, kto jest jej właścicielem? Myron nie otwierał oczu. ‒ Herman Ache. ‒ Powinienem być pod wrażeniem? ‒ Mam rację? ‒ Masz. Skąd wiedziałeś? ‒ To logiczne. Wszystko jest powiązane. ‒ Masz jakąś teorię? ‒ Niepełną. ‒ Mów. ‒ Myślę, że było tak, jak już mówiliśmy. Frank Ache powiedział ci, że Wire miał długi hazardowe, prawda? ‒ Zgadza się. ‒ Więc zacznijmy od tego: Gabriel Wire i może Lex są winni

pieniądze Hermanowi Ache'owi, sądzę jednak, że Herman złapał Wire'a w swoje szpony po incydencie z Alistą Snow. ‒ Chroniąc go przed kryminałem? ‒ Sprawiając, że wszystkie dowody znikły. Cokolwiek się tu dzieje, zaczęło się tamtej nocy, kiedy umarła Alista Snow. Win skinął głową, przetrawiając to. ‒ To wyjaśniałoby, dlaczego Suzze odwiedziła wczoraj Karla Snowa ‒ powiedział. ‒ Racja, następne powiązanie ‒ ciągnął Myron. ‒ Suzze też jest jakoś powiązana z wydarzeniami tamtego wieczoru. Może przez osobę Lexa? Może przez jej skrywany romans z Gabrielem Wire'em? Nie wiem. Jednak z jakiegoś powodu musiała teraz się ujawnić i powiedzieć prawdę. Poszła do Kitty i wyznała, że skrzywdziła ją, podmieniając pigułki antykoncepcyjne. Potem poszła do Karla Snowa. Może powiedziała mu, co naprawdę przydarzyło się jego córce. Nie wiem. Myron zamilkł. Znów coś nie pasowało. Win głośno wyraził swoje wątpliwości: ‒ A potem, oczyściwszy swoje sumienie, ciężarna Suzze T. kupiła heroinę, wróciła do swojego apartamentu na najwyższym piętrze i popełniła samobójstwo? Myron pokręcił głową. ‒ Nie obchodzi mnie, na co wskazują dowody. To nie ma sensu.

‒ Masz inną teorię? ‒ Mam ‒ odparł Myron. ‒ Herman Ache kazał ją zabić. To była fachowa robota zawodowca, więc domyślam się, że zrobił to Crisp. On potrafi upozorować samobójstwo. ‒ Motyw? Myron wciąż nie miał pewności. ‒ Suzze zapewne wiedziała coś, co mogło zniszczyć Wire'a, na przykład umożliwić oskarżenie go o śmierć Alisty Snow. Dlatego Ache kazał ją zabić. A potem posłał dwóch facetów, żeby znaleźli i zabili Kitty. ‒ Dlaczego ją? ‒ Nie wiem. Chyba znowu robił porządki. Herman pomyślał, że ona coś wie, albo bał się, że Suzze coś jej powiedziała. Tak czy inaczej, Herman postanowił nie ryzykować. Taktyka spalonej ziemi. Zabić Suzze i Kitty. ‒ I ciebie ‒ dokończył Win. ‒ Mhm. ‒ A co z twoim bratem? Jaka jest jego rola? ‒ Nie mam pojęcia. ‒ Dużo niewiadomych. ‒ Bardzo dużo ‒ przyznał Myron. ‒ Jednak jest jeszcze coś: jeśli Brad pojechał do Peru, dlaczego jego paszport był w przyczepie? ‒ Najbardziej prawdopodobna odpowiedź? Nie pojechał tam. A jeśli tak, to co możemy stwierdzić?

‒ Że Kitty kłamała ‒ powiedział Myron. ‒ Kitty kłamała ‒ powtórzył Win. ‒ Czy to nie tytuł piosenki Steely Dana? ‒ Nie Kitty, lecz Katy ‒ poprawił go Myron. ‒ I to był tytuł albumu, nie piosenki. ‒ Ach tak. Uwielbiałem ten album. Myron próbował przez chwilę o niczym nie myśleć, żeby odpocząć przed szturmowaniem zamku. Zamknął oczy i położył głowę na oparciu fotela, gdy samolot zaczął schodzić do lądowania. Po pięciu minutach byli na ziemi. Myron spojrzał na zegarek. Przyjechał na lotnisko Teterboro trzy kwadranse temu. No tak. Dobrze być bogatym. 29. Zasłonki w okienkach samolotu był zaciągnięte, żeby nikt nie mógł zajrzeć do środka. Rodzina Finthorpe'ów wysiadła, piloci zaparkowali samolot, wyłączyli światła i sobie poszli. Myron i Win zostali na swoich miejscach. Zapadła noc. Myron spróbował zadzwonić do szpitala, używając łącza satelitarnego. Tym razem telefon odebrał doktor Ellis. ‒ Pański ojciec jest po zabiegu, ale była to poważna operacja. W trakcie niej jego serce dwukrotnie przestało bić. Myron starał się powstrzymać łzy. ‒ Czy mogę porozmawiać z moją matką? ‒ Dałem jej środek uspokajający i śpi w sali w głębi korytarza.

Pański bratanek też śpi, na fotelu. To była długa noc. ‒ Dziękuję. Win wyszedł z łazienki ubrany od stóp do głów w czerń. ‒ Jest tam kompletne ubranie dla ciebie ‒ oznajmił. ‒ A także prysznic. To cię odświeży. Nasi pomocnicy będą tu za kilka minut. Prysznic w samolocie nie był zaprojektowany dla wysokich, ale ciśnienie wody było zaskakująco duże. Myron skulił się i użył dziewięciu z dziesięciu dozwolonych minut na kąpiel, a jedną na wytarcie się i założenie czarnego stroju. Win miał rację ‒ czuł się odświeżony. ‒ Nasz samochód czeka ‒ oznajmił Win. ‒ Jednak najpierw... Wręczył Myronowi dwa pistolety. Większy tkwił w kaburze noszonej pod pachą, mniejszy można było przypiąć na łydce. Myron umieścił je tam, gdzie trzeba. Schody samolotu były śliskie. Deszcz pokrywał je warstwą wody. Win wskoczył pod skrzydło, wyjął z futerału okulary noktowizyjne i założył je na twarz niczym maskę tlenową. Powoli się obrócił. ‒ Czysto ‒ zameldował. I schował okulary do futerału. Następnie wyjął z kieszeni telefon komórkowy i nacisnął guzik. Wyświetlacz się zapalił. Myron zauważył, że w oddali ktoś zamrugał do nich światłami samochodu. Win ruszył w tamtą stronę. Myron za nim. Lotnisko, jeśli można je tak nazwać, składało się z jednego pasa startowego i betonowego budynku. Nie było tu nic więcej. Jeden koniec pasa

startowego przecinała droga. Na skrzyżowaniu nie było sygnalizacji ani nawet szlabanu do zatrzymywania przejeżdżających pojazdów. Myron zakładał, że trzeba odgadnąć, kiedy wyląduje tu jakiś samolot. A może to jeden z cudów wyspy? Po prostu wiesz, kiedy coś przylatuje. Deszcz wciąż padał. Niebo przecięła błyskawica. Win pierwszy dotarł do samochodu i otworzył tylne drzwi. Myron wśliznął się do środka i zajął miejsce twarzą do prawego przedniego fotela. Spojrzał na drugi rząd siedzeń i ze zdziwieniem zobaczył Billingsa i Blakely'ego. ‒ Nasi miejscowi pomocnicy? Win się uśmiechnął. ‒ Któż byłby lepszy? Samochód cuchnął jak fajka wodna do palenia trawki. ‒ Kuzyn Win powiedział nam, że chce się pan dostać do domu Wire'a ‒ odezwał się jeden z bliźniaków, siedzący za kierownicą. ‒ Który ty jesteś? ‒ zapytał Myron. Chłopak wyglądał na urażonego. ‒ Ja jestem Billings. ‒ A ja Blakely.

‒ Racja, przepraszam. ‒ Od kiedy pamiętamy, ja i Blakely spędzamy na tej wyspie każde lato. To naprawdę może się znudzić. ‒ Za mało dziewczyn ‒ wyjaśnił Blakely. ‒ Niestety ‒ westchnął Billings. Ruszyli. Na drodze nie było innych samochodów. ‒ W zeszłym roku rozpuszczaliśmy okropne historie o niektórych brzydszych opiekunkach do dzieci. ‒ Po to, żeby je zwolnili ‒ dodał Blakely. ‒ Właśnie. ‒ Bo żadna z tych mamuś nie chce zajmować się swoimi bachorami. ‒ Wielkie nieba, nie. ‒ Tak więc muszą zmienić opiekunki. ‒ Często na znacznie ładniejsze. ‒ Czai pan geniusz? Myron spojrzał na Wina, lecz ten tylko się uśmiechnął. ‒ Udawajmy, że tak ‒ mruknął Myron. ‒ W każdym razie ta wyspa może się znudzić ‒ stwierdził Blakely. ‒ Kacze Doły ‒ prychnął Billings. ‒ Nużące. ‒ Męczące. ‒ Naprawdę można tu umrzeć z nudów ‒ ciągnął Blakely. ‒ I prawdę mówiąc, nikt tak naprawdę nie wie, czy Gabriel Wire

mieszka w tej rezydencji. ‒ Nigdy go nie widujemy. ‒ Jednak podeszliśmy do jego domu. ‒ Dotknęliśmy go. ‒ Blakely odwrócił się i błysnął zębami w uśmiechu. ‒ Widzi pan, przywozimy tu panienki. Mówimy im, że ten dom należy do Gabriela Wire'a i jest dobrze strzeżony. ‒ Ponieważ niebezpieczeństwo to afrodyzjak. ‒ Gdy tylko wspomni się dziewczynie o niebezpieczeństwie, od razu spadają jej majtki, słyszy pan? ‒ spytał Billings. Myron znów spojrzał na Wina. Ten wciąż się uśmiechał. ‒ Udawajmy, że tak ‒ powtórzył Myron. ‒ Zajęło nam to trochę czasu ‒ opowiadał Billings ‒ metoda prób i błędów, wie pan, ale znaleźliśmy bezpieczną drogę do plaży przy domu Wire'a. ‒ Teraz już nas nie łapią. ‒ Przynajmniej nie przez ostatnie dwa lata. ‒ Chodzimy na plażę, czasem zabieramy dziewczyny. ‒ Za pańskich czasów ‒ Billings spojrzał na Myrona ‒ pewnie nazywaliście to Bulwarem Kochanków albo jakoś tak. ‒ Jak na starym filmie. ‒ Właśnie. Zabierało się je do cukierni, a potem na Bulwar Kochanków, no nie? ‒ Jasne ‒ przytaknął Myron. ‒ Po przejażdżce dorożką. ‒ Właśnie. Wie pan, ta plaża przy domu Wire'a to nasza wersja

tego filmu. ‒ Billings świetnie rwie panienki ‒ poinformował Myrona Blakely. ‒ O! A Blakely jest zbyt skromny. Obaj zachichotali przez zaciśnięte zęby. Blakely wyjął skręta i zapalił. Zaciągnął się i oddał go bratu. ‒ Ponadto palimy tam skręty ‒ rzekł Billings. ‒ Marychę. ‒ Ziele. ‒ Trawkę. ‒ Jointy. ‒ Gandzię. ‒ Marihuanę ‒ powiedział Myron, ucinając tę litanię. ‒ Kojarzę. Chłopcy zaczęli chichotać. To nie był ich pierwszy skręt tego wieczoru. ‒ Blakely i Billings oprowadzą nas swoją tajną drogą ‒ wyjaśnił Win. ‒ Tam, gdzie przyprowadzamy dziewczyny. ‒ Nasze laski. ‒ Dziweczki. ‒ Sztuki. ‒ Ślicznotki. ‒ Smakowite kąski. Myron spojrzał na Wina.

‒ Oni... hmm... wydają się nieco za młodzi, żeby ich w to mieszać. ‒ Nie, to superowe ‒ powiedział Billings. ‒ Oni nic nam nie zrobią. ‒ Ponadto jesteśmy odważni. ‒ Szczególnie gdy sobie zapalimy. ‒ Szczególnie na haju. ‒ Gdy mamy odlot. ‒ Randkę z Mary H. Ryczeli ze śmiechu. O tyle, o ile można ryczeć z zaciśniętymi zębami. Myron znów spojrzał na Wina, zastanawiając się, czy można polegać na tych dwóch ćpunach z dobrej rodziny. Jednak włamywanie się do różnych miejsc ‒ znajdowanie drogi nawet do najlepiej strzeżonych obiektów ‒ zawsze było mocną stroną Wina. Miał plan. Myron musiał tylko podążać za nim. Minęli dwa punkty kontrolne na środku drogi, przepuszczani machnięciem ręki. Najwyraźniej bliźniacy i ich cuchnący trawką pojazd byli dobrze znani na wyspie i nikt ich nie niepokoił. Billings albo Blakely ‒ Myron już zapomniał który ‒ prowadził nerwowo. Myron zapiął pas. W dzień wyspa wyglądała na słabo zaludnioną, w nocy, szczególnie w czasie deszczu, sprawiała wrażenie zupełnie bezludnej. Billings ‒ Myron przypomniał sobie, że to on ‒ zjechał z brukowanej drogi na żwirową. Ta sprawdziła ich resory, które

wykazały chęć do zabawy. Myron podskakiwał na tylnym siedzeniu jadącego przez gęsty las auta, aż wjechali na polanę. Samochód zatrzymał się w pobliżu plaży. Blakely się odwrócił i zaproponował Myronowi skręta. Myron podziękował, machając ręką. ‒ Na pewno? To supertowar. ‒ Prima ‒ dodał Billings. ‒ Ekstra. ‒ Kojarzę ‒ zapewnił Myron. ‒ Jest naprawdę dobry. Na moment zapadła cisza. ‒ Ilekroć jestem na tej plaży, biorę jedno ziarnko piasku ‒ powiedział Billings. ‒ Och nie ‒ jęknął Blakely. ‒ Znowu się zaczyna. ‒ Nie, mówię poważnie. Pomyślcie: jedno ziarnko piasku. Biorę jedno ziarnko piasku i myślę, ile jeszcze ziaren piasku jest na tej plaży. Potem myślę, ile ich jest na całej tej wyspie. Potem zaczynam myśleć, ile ziarenek piasku jest na całym świecie. I jestem taki, heja. Myron znów przeciągle spojrzał na Wina. ‒ A odlotowe jest to, naprawdę odlotowe, że cała nasza planeta jest mniejsza niż ziarnko piasku przy wszystkich tych innych. Potraficie to ogarnąć? Nasz Układ Słoneczny jest mniejszy od ziarnka piasku w porównaniu z wszechświatem. ‒ Ile tego towaru dzisiaj wypaliliście? ‒ zapytał Myron.

Billings zachichotał. ‒ Chodźmy. Pokażemy wam drogę do Pana Sławnego Rockmana. ‒ Nienawidzę jego muzyki ‒ prychnął Blakely. ‒ Totalny syf. ‒ Kupa gówna. ‒ Pretensjonalne miauczenie. Wysiedli z samochodu. Myron już miał otworzyć drzwi, ale Win położył rękę na jego kolanie. ‒ Zaczekaj, niech idą pierwsi. My nie możemy się pokazywać. ‒ Naprawdę ufasz tym dzieciakom? ‒ Zrobią swoje, nie martw się. Minutę później Win skinął głową, że wszystko w porządku. Deszcz wciąż padał. Bliźniacy ruszyli ścieżką wiodącą z plaży. Myron i Win szli za nimi, zachowując odległość ponad piętnastu metrów. Deszcz bardzo ograniczał widoczność. Wędrowali krętą drogą przez pagórkowaty i porośnięty lasem teren. Ścieżka znikła, więc musieli przechodzić pod nisko zwieszonymi gałęziami i omijać głazy. Od czasu do czasu przez luki między drzewami Myron widział po lewej stronie plażę. Wreszcie Win zatrzymał go, wyciągając rękę jak szlaban. Obaj stanęli. Bliźniacy znikli. ‒ Doszli do posiadłości Wire'a ‒ wyjaśnił Win. ‒ Teraz musimy być ostrożniejsi.

Myron pozwolił, by Win szedł pierwszy. Zwolnili tempo. Przejście wyglądało jak czarna dziura. Myron otarł mokrą od deszczu twarz. Win się pochylił, wyjął okulary noktowizyjne i je założył. Dał Myronowi znak, żeby czekał, i znikł w ciemnościach. Po długiej chwili wrócił do lasu i skinął na Myrona. Myron wyszedł na otwartą przestrzeń i w świetle księżyca zobaczył, że znajdują się na plaży. Kilkanaście metrów od nich Billings i Blakely leżeli na skałach. Wyciągnięci na wznak, na zmianę palili skręta, nie przejmując się deszczem. Fale rozbijały się o skały. Win spojrzał na prawo. Myron powiódł wzrokiem za jego spojrzeniem i zobaczył, co przykuło uwagę przyjaciela. O rany. Pałac Gabriela Wire'a tkwił samotnie na skale na atlantyckim brzegu. Wiktoriańska budowla w neogotyckim stylu z czerwonej cegły i kamienia, z ceramicznymi dachówkami i wieżyczkami ŕ la gmach parlamentu, idealna dla ego gwiazdy rocka, ogromna, zmysłowa i zupełnie nieprzypominająca skromnych rezydencji WASP-ów, którymi usiana była wyspa. Od frontu wyglądała jak forteca z bramą w łuku arkad, będących powiększonym duplikatem tych w apartamencie Lexa i Suzze. Billings i Blakely podeszli do nich. Przez chwilę wszyscy tylko patrzyli. ‒ A nie mówiliśmy? ‒ odezwał się Billings. ‒ Osobiście uważam, że jest kiczowata ‒ powiedział Blakely.

‒ Spektakularnie ostentacyjna. ‒ Krzykliwa. ‒ Pretensjonalna. ‒ Wyuzdana. Obaj zachichotali. Potem Blakely nieco otrzeźwiał. ‒ Jednak trzeba przyznać, człowieku, że to lep na babki. ‒ Gniazdo miłości. ‒ Raj na ziemi. ‒ Pałac rozpusty. ‒ Łapka na laski. Myron próbował powstrzymać westchnienie. Miał wrażenie, że ma przy sobie żywy i okropnie denerwujący słownik. Odwrócił się do Wina i zapytał, jaki jest plan. ‒ Chodź ze mną ‒ rzucił Win. Gdy szli do linii drzew i w górę, w kierunku domu, Win wyjaśnił, że Billings i Blakely podejdą od frontu. ‒ Bliźniacy już kilkakrotnie podchodzili do domu ‒ powiedział ‒ ale nigdy nie zdołali wejść do środka. Dzwonili. Próbowali otworzyć okna. W końcu przeganiał ich ochroniarz. Chłopcy twierdzą, że w nocy domu pilnuje tylko jeden strażnik, natomiast drugi stoi przy bramie. ‒ Jednak nie wiedzą tego na pewno. ‒ Nie wiedzą, tak samo jak my. Myron się zastanowił.

‒ Ale zdołali dotrzeć do domu, zanim zobaczył ich strażnik. To oznacza, że zapewne nie ma tu detektorów ruchu. ‒ Detektory ruchu rzadko sprawdzają się w dużych posiadłościach ‒ zauważył Win. ‒ Zbyt dużo zwierząt, które uruchamiają alarm. Tu zapewne są zamontowane jakieś urządzenia alarmowe na oknach i drzwiach, ale tymi nie musimy się przejmować. Myron wiedział, że alarmy przeciwwłamaniowe powstrzymają amatora lub przeciętnego włamywacza. Nie zatrzymają Wina z jego zestawem narzędzi. ‒ Tak więc jedynym zagrożeniem mogą być strażnicy wewnątrz domu ‒ podsumował Myron. Win się uśmiechnął. W jego oczach zapalił się dziwny błysk. ‒ Czym jest życie bez odrobiny ryzyka? Wciąż idąc w cieniu drzew, Win i Myron dotarli do miejsca oddalonego o jakieś sześć metrów od budynku. Win dał Myronowi znak, żeby przykucnął. ‒ Wejście dla służby ‒ szepnął, wskazując boczne drzwi. ‒ Przez nie wejdziemy. Wyjął telefon komórkowy i błysnął wyświetlaczem. W oddali Billings i Blakely zaczęli wchodzić na wzgórze, w kierunku łukowatej bramy posiadłości. Wiatr wzmógł się, smagając twarze chłopców. Pochylając głowy, podchodzili coraz bliżej. Win skinął na Myrona. Obaj zaczęli czołgać się w stronę

wejścia dla służby. Myron domyślił się, że te drzwi prowadzą do kuchni, spiżarni lub podobnego pomieszczenia, ale światła w środku się nie paliły. Ziemia była mokra od deszczu i czołgając się, czuł się jak ślimak. Błoto tłumiło dźwięki i zmniejszało tarcie. Kiedy dotarli do bocznych drzwi, znieruchomieli i czekali. Myron odwrócił głowę i oparł brodę o mokrą ziemię. Widział ocean. Błyskawica rozdarła niebo, huknął grom. Czekali tak minutę czy dwie. Myron zaczął się niecierpliwić. Po chwili przez świst wiatru i szum deszczu usłyszeli okrzyk: ‒ Twoja muzyka jest do bani! Krzyczał Billings lub Blakely. Drugi z nich ‒ ten, który nie krzyknął pierwszy ‒ poparł brata. ‒ Jest koszmarna! ‒ Okropna! ‒ Upiorna! ‒ Odrażająca! ‒ To gwałt przez uszy! ‒ Muzyczna zbrodnia! Win wstał i cienkim śrubokrętem zaczął majstrować przy drzwiach. Zamek nie stanowił problemu, ale Win znalazł czujnik magnetyczny. Wziął pasek specjalnej folii i wetknął go między dwa styki. Przez strugi deszczu Myron widział sylwetki bliźniaków biegnących do brzegu. Za nimi pędził mężczyzna, strażnik, który

zatrzymał się, gdy chłopcy dotarli na plażę. Podniósł coś do ust ‒ Myron domyślił się, że to krótkofalówka ‒ i powiedział: ‒ To znowu ci naćpani bliźniacy. Win otworzył drzwi i Myron wskoczył do środka. Win ruszył za nim i zamknął drzwi. Znaleźli się w supernowoczesnej kuchni. Na środku stał podwójny piec z ośmioma palnikami i zawieszonym nad nim srebrzystym okapem. Rozmaitej wielkości garnki i patelnie zwisały spod sufitu w artystycznym nieładzie. Myron przypomniał sobie, że Gabriel Wire był kucharzem hobbystą, tak więc to wszystko miało sens. Garnki i patelnie były w idealnym stanie, nowe, mało używane lub po prostu dobrze wyczyszczone. Myron i Win stali nieruchomo mniej więcej przez minutę. Żadnych kroków, trzasku krótkofalówki, nic. Z oddali, zapewne z piętra domu, płynęły ciche dźwięki muzyki. Win skinął na Myrona. Wcześniej uzgodnili, co zrobią po wejściu do domu. Myron miał szukać Gabriela Wire'a, a Win zająć się każdym, kto próbowałby stanąć w obronie muzyka. Myron przełączył blackberry na częstotliwość radiową i wetknął do ucha słuchawkę Bluetooth. Win zrobił to samo. Teraz mógł ostrzec Myrona, gdyby zapowiadały się jakieś kłopoty ‒ i vice versa. Nisko pochylony Myron pchnął drzwi łączące kuchnię z czymś, co mogło być salą balową. Było w niej ciemno ‒ jedyne źródło światła stanowiły monitory dwóch komputerów z

włączonymi wygaszaczami ekranu. Myron spodziewał się czegoś okazalszego, tymczasem to pomieszczenie wyglądało tak, jakby przerobiono je na poczekalnię gabinetu dentystycznego. Ściany pomalowano na biało, sofa i fotel były bardziej praktyczne niż stylowe, jak meble kupione w składzie przy autostradzie. W rogu stała szafa na akta, drukarka i fax. Myron ruszył szerokimi schodami z rzeźbionymi balustradami i krwistoczerwonym chodnikiem. Muzyka, wciąż cicha, powoli stawała się głośniejsza. Dotarł na górę schodów i poszedł długim korytarzem. Na ścianie po prawej wisiały oprawione w ramki platynowe płyty i albumy HorsePower, po lewej fotografie z Indii i Tybetu ‒ miejsc często odwiedzanych przez Gabriela Wire'a. Muzyk podobno miał luksusową posiadłość na południu od Bombaju i często przebywał incognito w klasztorach wschodniego Tybetu. Myron zastanawiał się, czy to prawda. Ten dom był tak cholernie przygnębiający. Owszem, było ciemno i pogoda mogłaby być lepsza, ale czy Gabriel Wire naprawdę spędził większość ostatnich piętnastu lat, siedząc tutaj samotnie? Być może. A może chciał, żeby ludzie tak sądzili. Może istotnie był szalonym, bogatym samotnikiem w stylu Howarda Hughesa. A może po prostu miał dość bycia sławnym, nieustannie obserwowanym liderem zespołu. Może inne plotki były prawdą i Wire często opuszczał dom w przebraniu, żeby chodzić do Met na Manhattanie albo siedzieć na ławce w parku

Fenway. Może przejrzał na oczy, kiedy jego życie wyskoczyło z szyn ‒ narkotyki, długi hazardowe, zbyt młode dziewczyny ‒ i przypomniał sobie, od czego zaczynał, co nim początkowo kierowało, co go uszczęśliwiało. Tworzenie muzyki. Może zachowanie Wire'a i unikanie ludzi nie było takim szaleństwem. Może tylko w ten sposób mógł przetrwać i dalej żyć. Może, jak każdy, kto zmienia swoje życie, musiał spaść na dno, a czyż może być coś gorszego od odpowiedzialności za śmierć szesnastoletniej dziewczyny? Myron minął ostatni platynowy album wiszący na ścianie, zatytułowany Aspects of Juno, pierwszy nagrany przez HorsePower. Jak każdy miłośnik muzyki rozrywkowej, Myron słyszał o legendarnym spotkaniu Gabriela Wire'a i Lexa Rydera. Lex w sobotnie wieczory występował w małym klubie o nazwie Espy w St. Kilda, nieopodal Melbourne, grając wolne liryczne kawałki dla hałaśliwego pijanego tłumu. W tym tłumie był przystojny młody piosenkarz Gabriel Wire. Ten mówił później, że nawet w tym hałasie był urzeczony i zainspirowany melodiami i słowami tych piosenek. W końcu, gdy buczenie niezadowolonych gości osiągnęło poziom głośności bliski trzęsieniu ziemi, Gabriel Wire wszedł na scenę, głównie po to, żeby ratować biednego muzyka, niż z jakiegokolwiek innego powodu. Zaczął śpiewać z Lexem Ryderem, zmieniając słowa jego piosenek, zwiększając

tempo, wyciągając z tłumu facetów umiejących grać na basie i na perkusji. Ryder zaczął kiwać głową, pokazywał więcej solówek, przechodząc z elektronicznych organów na gitarę i z powrotem. Obaj wzajemnie się stymulowali. Tłum ucichł z respektem, jakby zdając sobie sprawę z tego, czego jest świadkiem. Narodził się HorsePower. Jak to ujął poetycko Lex przed kilkoma dniami w Downing Trzy? Rozchodzące się kręgi. Zaczęły się tam, w nędznym barze na drugim końcu świata ponad ćwierć wieku temu. Nagle Myron wrócił myślami do ojca. Próbował je powstrzymać, skupić się na czekającym go zadaniu, lecz naraz zobaczył swojego ojca niejako silnego i zdrowego mężczyznę, ale leżącego na podłodze piwnicy. Miał ochotę stąd uciec. Pobiec do tego przeklętego samolotu i wrócić do szpitala, gdzie było jego miejsce, ale zaraz pomyślał, że przyjemniej byłoby ojcu, dla którego miało to tak duże znaczenie, gdyby wrócił ze swoim młodszym bratem. Co łączyło jego brata z Gabrielem Wire'em i śmiercią Alisty Snow? Odpowiedź była oczywista i przygnębiająca: Kitty. Skradając się korytarzem, znów poczuł znajomy gniew. Mąż Kitty zaginął, a ona puszcza się za narkotyki? Teraz już wyraźnie słyszał muzykę. Gitarę i łagodny głos śpiewającego. Gabriela Wire'a.

Te dźwięki zapierały dech w piersi. Myron przystanął i przez chwilę słuchał słów piosenki. Moja jedyna miłości, jutro nigdy nie będzie nasze, A teraz siedzę w niekończącej się nocy... Dźwięki dochodziły z końca korytarza. Przy schodach wiodących na drugie piętro. Z oczami zamglonymi od łez, Nie czując dotkliwego zimna Ani ulewnego deszczu... Minął otwarte drzwi i zajrzał. Ten pokój też miał przerażająco funkcjonalne umeblowanie i podłogę pokrytą szarą wykładziną. Żadnych ozdób, bibelotów, wyrazistego akcentu. Dziwne. Za majestatyczną, budzącą podziw fasadą kryło się wnętrze przypominające biuro administratora średniego szczebla. Myron domyślił się, że to sypialnia dla gości albo pokój jednego ze strażników. Mimo wszystko. Poszedł dalej. Na końcu korytarza znajdowały się schody na drugie piętro. Szedł tam, zbliżając się do smutnego głosu. Czy pamiętasz nasze ostatnie spotkanie, Rozmowę o miłości, która nie przeminie? Nasze oczy wpatrzone w siebie jak w transie, Gdy byliśmy tylko my, trzymając się za ręce. Lecz teraz przeminęło i to... Obok schodów były jeszcze jedne otwarte drzwi. Myron zajrzał

w nie i zamarł. Pokój dziecinny. Elektroniczną nianię oraz rząd grzechotek ‒ kaczek, koników i żyraf w jaskrawych, wyrazistych kolorach ‒ zawieszono nad stylowym dziecinnym łóżeczkiem. Nocna lampka w kształcie motyla dawała dostatecznie jasne światło, by Myron dostrzegł tapetę z Kubusiem Puchatkiem ‒ starymi rysunkami, nie nowoczesnymi ‒ oraz kobietę w stroju pielęgniarki drzemiącą w kącie. Myron wszedł na palcach do pokoju i zajrzał do łóżeczka. Noworodek. Myron domyślił się, że to jego chrześniak. A więc to tutaj ukrył się Lex. A przynajmniej tutaj ukrył swojego syna. Dlaczego? Myron chciał powiedzieć o tym Winowi, ale nie odważył się szeptać. Z klawiaturą ustawioną na cichą pracę wystukał SMS: Dziecko na pierwszym piętrze. Nie miał tu nic więcej do roboty. Ostrożnie wycofał się na korytarz. Słabe światło rzucało długie cienie. Wąskie schody przed nim wyglądały na wejście do kwater dla służby na poddaszu. Na drewnianych stopniach nie było chodnika, więc Myron starał się iść jak najciszej. Zbliżał się do miejsca, skąd dochodził śpiew. W tym momencie zgasło moje słońce, I teraz deszcz nie przestaje padać, W niekończącej się chwili, Właśnie w tym momencie,

Którego nie sposób przerwać... Dotarł na półpiętro. W mniejszych domach mogłoby to być poddasze, lecz tutaj z całej kondygnacji zrobiono jedno rozległe pomieszczenie biegnące przez całą długość domu. Tutaj też oświetlenie było słabe, ale trzy wielkoekranowe telewizory na końcu pokoju rozjaśniały go upiorną poświatą. Wszystkie ustawione były na kanały sportowe ‒ pierwszoligowy mecz baseballowy, ESPN SportsCenter oraz mecz koszykówki za granicą. Dźwięk był wyłączony. Oto pokój zabaw dorosłego faceta. W słabym świetle Myron dostrzegł automat do gry z motywem HorsePower. Był tam też dobrze zaopatrzony mahoniowy barek z sześcioma stołkami i przydymionym lustrem. Na podłodze stało kilka miękkich foteli, tak dużych, że można by na nich urządzić orgię. Jeden z tych foteli stał naprzeciwko trzech telewizorów. Myron dostrzegł zarys głowy. Na podłodze obok stały butelki, zapewne z wódką. Teraz ty też odeszłaś, I tam, na deszczu, stoi czas, Bez ciebie czas stoi... Muzyka ucichła, jakby ktoś ją wyłączył. Myron zobaczył, że mężczyzna na fotelu zesztywniał ‒ a może tylko tak mu się wydawało. Myron nie wiedział, co robić ‒ zawołać, powoli podejść, czekać? ‒ ale zaraz okazało się, że tamten podjął decyzję

za niego. Mężczyzna chwiejnie podniósł się z fotela. Odwrócił się do Myrona, widoczny jako ciemna sylwetka na tle poświaty telewizorów. Bardziej odruchowo niż z rzeczywistej potrzeby Myron sięgnął do kieszeni po broń. ‒ Cześć, Myronie ‒ powiedział mężczyzna. To nie był Gabriel Wire. ‒ Lex? Chwiał się, prawdopodobnie był pijany. Jeśli zdziwił się, widząc Myrona, to tego nie okazał. Zapewne alkohol spowolnił jego reakcje. Rozłożył ręce i ruszył do Myrona, a ten wyszedł mu naprzeciw i w ostatniej chwili złapał upadającego muzyka. Lex oparł twarz na jego ramieniu, Myron go podtrzymał. ‒ Moja wina. To wszystko moja wina ‒ powtarzał Lex przez łzy. Myron próbował go pocieszyć i uspokoić. Zajęło mu to chwilę. Lex śmierdział whisky. Myron dał mu się wypłakać, zaprowadził do barku i usadowił na stołku. W tkwiącej w uchu słuchawce usłyszał głos Wina: ‒ Musiałem unieszkodliwić strażnika. Nic mu nie będzie, nie martw się. Może jednak powinieneś się pospieszyć. Myron kiwnął głową, jakby Win mógł to zobaczyć. Lex był pijany, więc Myron postanowił pominąć wstępy i przejść do sedna sprawy.

‒ Po co dzwoniłeś do Suzze? ‒ Hę? ‒ Lex, ja nie mam czasu, więc proszę, posłuchaj. Wczoraj rano Suzze odebrała telefon od ciebie. Potem jechała zobaczyć się z Kitty i ojcem Alisty Snow. Później wróciła do domu i przedawkowała. Co jej powiedziałeś? Lex znowu zaczął płakać. ‒ To była moja wina. ‒ Co powiedziałeś, Lex? ‒ Posłuchałem własnej rady. ‒ Jakiej rady? ‒ Mówiłem ci. W Downing Trzy. Pamiętasz? Myron pamiętał. ‒ Żadnych sekretów przed kimś, kogo kochasz. ‒ Właśnie. ‒ Chwiał się na stołku. ‒ Tak więc powiedziałem mojej ukochanej prawdę. Po tylu latach. Powinienem powiedzieć jej to dawno temu, ale myślałem, że Suzze zawsze wiedziała. Rozumiesz, co chcę powiedzieć? Myron nie rozumiał. ‒ Jakbym w głębi duszy myślał, że ona zawsze znała prawdę. Jakby to wcale nie był przypadek. O rany, ciężko się rozmawia z pijanym. ‒ Co nie było przypadkiem, Lex? ‒ To, że zakochaliśmy się w sobie. Jakby to było nam pisane.

Jakby ona zawsze znała prawdę. No wiesz, w głębi serca. I może, kto wie, może wiedziała. Podświadomie. A może zakochała się w muzyce, nie w człowieku. Chociaż jedno splata się z drugim. Jak oddzielić człowieka od muzyki? Takie rzeczy. ‒ Co jej powiedziałeś? ‒ Prawdę. ‒ Lex znów zaczął płakać. ‒ A teraz ona nie żyje. Myliłem się, Myronie. Prawda nas nie wyzwala. Prawda była nie do zniesienia. O tym zapomniałem. Prawda może was zbliżyć, ale może także być nie do zniesienia. ‒ Jaką prawdę, Lex? Muzyk zaczął szlochać. ‒ Co powiedziałeś Suzze? ‒ Nieważne. Ona nie żyje. Jaka to teraz różnica? Myron postanowił zmienić bieg. ‒ Czy pamiętasz mojego brata, Brada? ‒ Lex przestał płakać. Teraz wyglądał na stropionego. ‒ Myślę, że mój brat może mieć kłopoty z powodu tego wszystkiego. ‒ Z powodu tego, co powiedziałem Suzze? ‒ Tak. Może. Dlatego tu jestem. ‒ Z powodu brata? ‒ Lex się zastanowił. ‒ Nie rozumiem jak. Och, zaczekaj. ‒ Zamilkł, a potem powiedział coś, co zmroziło Myronowi krew w żyłach. ‒ Tak. Myślę, że nawet po tylu latach to mogło doprowadzić do twojego brata. ‒ W jaki sposób?

Lex pokręcił głową. ‒ Moja Suzze... ‒ Proszę, Lex, powiedz mi, co jej powiedziałeś. Znów łkanie. Znów kręcenie głową. Myron musiał go naprowadzić. ‒ Suzze kochała Gabriela Wire'a, prawda? Lex pociągnął nosem i otarł go rękawem koszuli. ‒ Skąd wiesz? ‒ Tatuaż. Skinął głową. ‒ To Suzze go narysowała, wiesz? ‒ Wiem. ‒ Hebrajskie i galijskie litery tworzące miłosny sonet. Suzze była artystką. ‒ Więc byli kochankami? Lex się skrzywił. ‒ Myślała, że nie wiedziałem. To była jej tajemnica. Kochała go. ‒ W jego głosie zabrzmiała nuta goryczy. ‒ Wszyscy kochają Gabriela Wire'a. Czy wiesz, ile Suzze miała lat, kiedy zaczęła z nim kręcić? ‒ Szesnaście ‒ powiedział Myron. Lex kiwnął głową. ‒ Wire zawsze lubił uwodzić młode. Nie niedojrzałe. Nie był taki. Po prostu młode. Tak więc pozwalał Suzze, Kitty i kilku

innym tenisistkom bawić się z nami. Sławny ze sławnymi. Gwiazdor rocka z gwiazdą tenisa. Para dobrana w niebie celebrytów. Ja nigdy nie zwracałem na nie uwagi. Dosyć dziewczyn wkoło, więc nie trzeba robić niczego nielegalnego, rozumiesz, o czym mówię? ‒ Rozumiem. Znalazłem zdjęcie z sesji do płyty Live Wire. Gabriel miał taki sam tatuaż jak Suzze. ‒ To? ‒ Lex prychnął drwiąco. ‒ To był zmywalny tusz. Chciał po prostu zawiesić jeszcze jeden skalp przy swoim pasie. Suzze była nim tak zauroczona, że została z nim nawet po tym, jak zabił Alistę Snow. ‒ Zaczekaj, czy właśnie powiedziałeś, że Gabriel zabił Alistę Snow? ‒ spytał Myron. ‒ Nie wiedziałeś? Oczywiście. Odurzył ją w apartamencie na dachu. Jednak dał jej za małą dawkę, głupi drań. Zgwałcił ją, a wtedy ona ześwirowała. Powiedziała, że o tym powie. Na obronę Wire'a, chociaż nie, nie będę go bronił, powiem, że on też był naćpany. Zepchnął ją z balkonu. Wszystko jest na taśmie wideo. ‒ Jakim cudem? ‒ W pokoju była kamera ochrony. ‒ Kto ma teraz tę taśmę? Lex pokręcił głową. ‒ Nie mogę ci powiedzieć. Jednak Myron już wiedział, więc po prostu powiedział:

‒ Herman Ache. Lex milczał. Nie musiał nic mówić. Oczywiście wszystko pasowało. Było tak, jak Myron przypuszczał. ‒ Obaj byliśmy mu winni dużo forsy ‒ tłumaczył Lex. ‒ Głównie Gabriel, ale Ache traktował HorsePower jako zabezpieczenie pożyczki. Jego człowiek był z nami przez cały czas. Pilnował inwestycji. ‒ I dlatego Evan Crisp wciąż tu jest? Lex zadrżał, słysząc to nazwisko. ‒ On mnie przeraża ‒ wyznał szeptem. ‒ Pomyślałem nawet, że to on mógł zabić Suzze. Kiedy poznała prawdę. Chcę powiedzieć, że Crisp nas ostrzegał. O zbyt duże pieniądze chodziło. Zabiłby każdego, kto wszedłby mu w drogę. ‒ Dlaczego jesteś pewny, że on jej nie zabił? ‒ Przysięgał, że tego nie zrobił. ‒ Lex odchylił się do tyłu. ‒ I jak miałby to zrobić? Wstrzyknęła sobie. Ta śledcza, jak ona się nazywa? ‒ Loren Muse. ‒ Właśnie. Powiedziała, że nie ma żadnego dowodu na to, iż Suzze została zamordowana. Powiedziała, że wszystko wskazuje na przedawkowanie. ‒ Czy widziałeś kiedyś taśmę wideo z Gabrielem zabijającym Alistę Snow? ‒ Przed laty. Ache i Crisp posadzili nas obu przed telewizorem

i pokazali ją nam. Wire krzyczał, że to był wypadek, że nie zamierzał zepchnąć jej z balkonu, ale co za różnica? Zabił tę biedną dziewczynę. Dwa dni później, nie zmyślam, zadzwonił do Suzze, żeby przyszła. A ona to zrobiła. Myślała, że on jest ofiarą mediów. Była ślepa, ale przecież miała dopiero szesnaście lat. Jakie usprawiedliwienie ma reszta świata? Potem ją rzucił. Czy wiesz, jak się spiknęliśmy, Suzze i ja? Myron pokręcił głową. ‒ To było dziesięć lat później podczas gali na rzecz Muzeum Historii Naturalnej. Suzze poprosiła mnie do tańca i przysięgam, podeszła wtedy do mnie tylko dlatego, że miała nadzieję, iż przeze mnie wróci do Wire'a. Wciąż czuła do niego miętę. ‒ Jednak zakochała się w tobie. Słysząc to, Lex zdołał się uśmiechnąć. ‒ Tak, we mnie. Prawdziwie i szczerze. Byliśmy bratnimi duszami. Wiem, że Suzze mnie kochała, a ja kochałem ją. Myślałem, że to wystarczy. Naprawdę, kiedy się nad tym zastanowić, Suzze już mnie kochała. To właśnie chciałem przedtem powiedzieć. Zakochała się w muzyce. Również w tej pięknej fasadzie, tak, ale i w muzyce, słowach piosenek, ich znaczeniu. Tak jak w Cyrano de Bergerac. Pamiętasz tę sztukę? ‒ Tak. ‒ Wszyscy zakochali się w tej pięknej fasadzie. Cały świat, naprawdę, wszyscy kochamy zewnętrzne piękno. To nic nowego,

prawda, Myronie? Wszyscy jesteśmy płytcy. Patrzysz na kogoś, może na jakiegoś faceta, i widząc jego twarz, po prostu wiesz, że jest paskudnym skurwielem. Z Gabrielem Wire'em było wprost przeciwnie. Wyglądał na takiego uduchowionego, poetyckiego, pięknego i wrażliwego. Fasada. A pod nią nic, tylko zgnilizna. ‒ Lex? ‒ Tak? ‒ Co powiedziałeś Suzze przez telefon? ‒ Prawdę. ‒ Powiedziałeś jej, że Gabriel Wire zabił Alistę Snow? ‒ To również, tak. ‒ I co jeszcze? Lex pokręcił głową. ‒ Powiedziałem Suzze prawdę i to ją zabiło. Teraz mam syna, którego muszę chronić. ‒ Co jeszcze jej powiedziałeś? ‒ Powiedziałem jej, gdzie jest Gabriel Wire. Myron przełknął ślinę. ‒ A gdzie on jest, Lex? A wtedy stało się coś bardzo dziwnego. Lex przestał płakać. Uśmiechnął się i spojrzał na telewizory. Myron poczuł, że krew zastyga mu w żyłach. Lex milczał i tylko patrzył na fotel przed odbiornikami. Myron przypomniał sobie, co słyszał, wchodząc po schodach. Śpiew.

Śpiewającego Gabriela Wire'a. Zsunął się ze stołka i ruszył w kierunku fotela. Zobaczył przed nim jakiś dziwny przedmiot, nisko, chyba leżący na podłodze. Podszedł bliżej i zobaczył, co to jest. Gitara. Myron odwrócił się do Lexa, który wciąż się uśmiechał. ‒ Słyszałem go ‒ powiedział Myron. ‒ Kogo słyszałeś? ‒ Wire'a. Słyszałem, jak śpiewa, kiedy byłem na schodach. ‒ Nie, to mnie słyszałeś. To zawsze byłem ja. To właśnie powiedziałem Suzze. Gabriel Wire umarł piętnaście lat temu. 30. Na dole Win ocucił ochroniarza.

Strażnik szeroko otworzył oczy. Był związany i miał knebel w ustach. Win uśmiechnął się do niego. ‒ Dobry wieczór ‒ powiedział. ‒ Zamierzam wyjąć ci knebel z ust. Odpowiesz na moje pytania i nie spróbujesz wezwać pomocy. Jeśli odmówisz, zabiję cię. Jakieś pytania? Ochroniarz pokręcił głową. ‒ Zacznijmy od łatwego. Gdzie jest Evan Crisp? *** ‒ Spotkaliśmy się w Espy w Melbourne, jednak to jedyna część naszej historii, która jest prawdą. Znów siedzieli na stołkach przy barku. Nagle Myron poczuł, że też potrzebuje drinka. Nalał im obu po pół szklaneczki szkockiej Macallan. Lex zapatrzył się w swoją, jakby kryła jakiś sekret. ‒ Właśnie wypuściłem pierwszy solowy album. Żadnego oddźwięku. Zacząłem myśleć o stworzeniu zespołu. Jestem w Espy, a tu wchodzi Gabriel. Miał wtedy osiemnaście lat, a ja dwadzieścia. Rzucił szkołę, dwa razy był aresztowany za posiadanie i raz za napaść. Jednak kiedy wszedł do baru i wszystkie głowy się odwróciły... Wiesz, co chcę powiedzieć? Myron tylko skinął głową, nie chcąc mu przerywać. ‒ Ni cholery nie potrafił śpiewać. Nie umiał grać na żadnym instrumencie. Jednak zespół rockowy jest jak film. Wiedziałem, że muszę go obsadzić w głównej roli. Wymyśliliśmy historyjkę o tym, że grałem w tym barze, a on

przyszedł mi z pomocą. Prawdę mówiąc, podkradłem scenę z filmu Eddie i krążowniki. Widziałeś go? Myron znów kiwnął głową. ‒ Ciągle spotykam ludzi, którzy przysięgają, że tamtej nocy byli w Espy. Nie wiem, czy kłamią, żeby poczuć się ważni, czy mają omamy. Zapewne jedno i drugie. Myron przypomniał sobie coś ze swojego dzieciństwa. Wszyscy jego koledzy twierdzili, że widzieli „niespodziewany” występ Springsteena w klubie w Asbury Park. Myron w to wątpił. Słysząc pogłoski, chodził tam trzy razy, ale Bruce wcale się nie pojawił. ‒ W każdym razie stworzyliśmy HorsePower, ale to ja pisałem wszystkie piosenki, każdą melodię, wszystkie słowa. Na scenie graliśmy z playbacku. Nauczyłem Gabriela śpiewać, ale przeważnie podkładałem głos z taśmy, obrobiony studyjnie. Zamilkł, upił łyk whisky i się zamyślił. ‒ Dlaczego? ‒ zapytał Myron, żeby wyrwać go z zadumy. ‒ Co „dlaczego”? ‒ Dlaczego potrzebowałeś go jako atrapy? ‒ Nie bądź głupi ‒ prychnął Lex. ‒ Miał wygląd. Tak jak ci powiedziałem, Gabriel był piękną, poetyczną, uduchowioną fasadą. Traktowałem go jak mój najlepszy instrument. I to działało. Uwielbiał być gwiazdą, zarywać każdą napotkaną młodą dupę, zbijać forsę. Ja też byłem szczęśliwy. Wszyscy słuchali mojej

muzyki. Cały świat. ‒ Jednak nie wiedziano, że ty ją stworzyłeś. ‒ Co z tego? To nie miało dla mnie znaczenia. Liczyła się tylko muzyka. To wszystko. Fakt, że świat uważa mnie za drugie skrzypce... Cóż, to ludzie są śmieszni, no nie? Myron też tak podejrzewał. ‒ Ja znałem prawdę ‒ ciągnął Lex. ‒ To mi wystarczało. I w pewnym sensie istotnie byliśmy prawdziwym zespołem rockowym. Potrzebowałem Gabriela. Czy piękno samo w sobie nie jest swoistym talentem? Uznani projektanci ubierają w swoje suknie piękne modelki. Czy one nie grają żadnej roli? Wielkie firmy zatrudniają atrakcyjne rzeczniczki. Czy one nie mają wpływu na obroty? Gabriel Wire pełnił taką funkcję w HorsePower. Łatwo tego dowieść. Posłuchaj moich solówek z czasów, zanim spotkałem Wire'a. Moja muzyka była równie dobra, a nikt jej nie słuchał. Pamiętasz Milli Vanilli? Myron pamiętał. Dwaj męscy modele o imionach Rob i Fab, którzy poruszali wargami w takt cudzych utworów i wspięli się na szczyty list przebojów. Zdobyli nawet nagrodę Grammy dla najlepszych nowych artystów. ‒ Pamiętasz, jak świat ich nienawidził, kiedy prawda wyszła na jaw? Myron skinął głową. ‒ Wieszano na nich psy.

‒ Właśnie. Ludzie publicznie palili ich płyty. Dlaczego? Czy muzyka się zmieniła? ‒ Nie. Lex pochylił się konspiracyjnie. ‒ Czy wiesz, dlaczego fani tak strasznie wściekli się na tych dwóch facetów? Chcąc podtrzymać rozmowę, Myron pokręcił głową. ‒ Ponieważ ci śliczni chłopcy coś udowodnili. Wszyscy jesteśmy płytcy. Muzyka Milli Vanilli była kiepska, a jednak zdobyli nagrodę Grammy! Ludzie słuchali jej tylko dlatego, że Rob i Fab byli przystojni i na topie. Ten skandal nie tylko zburzył fasadę, podsunął też lustro przed nos fana i pokazał mu kompletnego głupca. Możemy wybaczyć wiele rzeczy, jednak nie możemy wybaczyć tym, którzy ukażą nam naszą głupotę. Nie lubimy uważać się za płytkich, jednak tacy jesteśmy. Gabriel Wire wyglądał na posępnego i głębokiego, ale wcale taki nie był. Ludzie sądzili, że nie udziela wywiadów, ponieważ uważa się za zbyt ważnego, ale on nie udzielał wywiadów, ponieważ był zbyt głupi. Wiem, że czasem ze mnie szydzono. Czułem się trochę zraniony... kto by się nie czuł? Ale rozumiałem, że to jedyny sposób. Kiedy zacząłem, kiedy stworzyłem Gabriela Wire'a, nie mogłem go zniszczyć, nie niszcząc przy tym siebie. Myron próbował przetrawić te informacje. ‒ To właśnie chciałeś powiedzieć, kiedy wcześniej mówiłeś o

Suzze, która zakochała się w tobie lub w muzyce? O sobie, jako o Cyrano? ‒ Tak. ‒ Jednak nie rozumiem. Mówiąc, że Gabriel Wire nie żyje... ‒ Mówiłem dosłownie. Ktoś go zabił. Zapewne Crisp. ‒ Dlaczego miałby to robić? ‒ Nie wiem na pewno, ale mam pewne podejrzenia. Kiedy Gabriel zabił Alistę Snow, Herman Ache dostrzegł okazję. Jeśli zdołają wyciągnąć go z bagna, Wire nie tylko odda spory dług hazardowy, ale jeszcze do końca życia będzie im płacił. ‒ No tak, w porządku, rozumiem. ‒ Więc wyciągnęli go z opałów. Zastraszyli świadków, zapłacili ojcu Alisty Snow. Nie wiem, co zdarzyło się potem. Myślę, że Wire'owi lekko odbiło. Zaczął dziwnie się zachowywać. A może zdali sobie sprawę z tego, że tak naprawdę wcale go nie potrzebujemy. Sam mogłem tworzyć muzykę. Może wtedy uknuli ten plan i zdecydowali, że lepiej będzie, jeśli Wire umrze. Myron zastanowił się nad tym. ‒ Wydaje się to bardzo ryzykowne. Ponadto zbijaliście kasę na tych rzadkich publicznych koncertach ‒ zauważył. ‒ Jednak trasa objazdowa też była ogromnym ryzykiem. Gabriel chciał jeździć na tournée częściej, ale po tych wszystkich skandalach piosenkarskich coraz trudniej było mu śpiewać z playbacku. Nie warto było ryzykować.

‒ Wciąż tego nie rozumiem. Po co zabijać Wire'a? A skoro już, to kiedy? ‒ Kilka tygodni po śmierci Alisty Snow ‒ odparł Lex. ‒ Najpierw wyjechał z kraju. Te pogłoski były prawdą. Gdyby nie zdołali go oczyścić, zapewne Gabriel zostałby za granicą i stał się drugim Romanem Polańskim albo kimś takim. Wrócił, kiedy stawiane mu oskarżenia zaczęły się sypać. Świadkowie zaczęli wycofywać zeznania. Znikła taśma wideo. W końcu Gabriel spotkał się z ojcem Alisty Snow i dał mu worek forsy. Po tym wszystkim media i policja nic już nie mogły mu zrobić. ‒ I wtedy, po tym wszystkim, Crisp zabił Wire'a? Lex wzruszył ramionami. To nie miało sensu. ‒ Powiedziałeś Suzze to wszystko przez telefon? ‒ Nie wszystko, nie. Chciałem. Widzisz, wiedziałem, że to wszystko wyjdzie na jaw, kiedy Kitty znów wkroczyła w nasze życie. Pomyślałem, że lepiej powiem jej o tym sam. I tak przez lata chciałem to zrobić, a teraz, kiedy miało urodzić się dziecko... Powinniśmy pozbyć się wszystkich kłamstw, wszystkich sekretów. Rozumiesz, co chcę powiedzieć? ‒ Rozumiem. Jednak kiedy zobaczyłeś ten komentarz głoszący „Nie jego”, wiedziałeś, że to nieprawda. ‒ Mhm. ‒ Dlaczego więc uciekłeś? ‒ Mówiłem ci w Downing Trzy. Po prostu potrzebowałem

czasu. Suzze nie powiedziała mi o tym komentarzu. Dlaczego? Przecież go widziała, więc, człowieku, od razu wiedziałem, że coś jest nie tak. Tylko pomyśl. Kiedy przyszła do ciebie, chciała nie tylko tego, żebyś mnie znalazł. Chciała wiedzieć, kto umieścił ten komentarz na jej stronie. ‒ Przechylił głowę na bok. ‒ Jak sądzisz, dlaczego? ‒ Myślisz, że ona wciąż miała słabość do Gabriela? ‒ Nie myślę, wiem. Suzze nie powiedziała ci tego, ponieważ, no cóż, czy pomógłbyś jej wrócić do innego mężczyzny? Nie. ‒ Mylisz się. Kochała cię. ‒ Oczywiście, że tak. ‒ Lex się uśmiechnął. ‒ Ponieważ byłem Wire'em. Nie rozumiesz? Dlatego kiedy zobaczyłem ten komentarz, no wiesz, to był szok. Potrzebowałem czasu, żeby zastanowić się, co robić. Dlatego przyjechałem tutaj i komponowałem. A potem, jak już mówiłem, zadzwoniłem do Suzze, żeby powiedzieć jej prawdę. Zacząłem od wyznania, że Wire nie żyje... że nie żyje od ponad piętnastu lat. Jednak mi nie uwierzyła. Chciała dowodu. ‒ Widziałeś jego zwłoki? ‒ Nie. Myron rozłożył ręce. ‒ Więc z tego co wiesz, on nadal żyje. Może jest za granicą? Może zmienił nazwisko albo żyje w jakiejś komunie w Tybecie? Słysząc to, Lex o mało się nie roześmiał.

‒ Uwierzyłeś w te bzdury? Och, daj spokój. To my rozpuszczaliśmy te plotki. Dwukrotnie prosiliśmy młode gwiazdki, żeby opowiadały, że z nim były, a one się zgodziły, żeby zyskać sławę. Nie, Gabriel nie żyje. ‒ Skąd wiesz? Lex pokręcił głową. ‒ Zabawne. ‒ Co? ‒ O to właśnie pytała Suzze. Skąd mam taką pewność? ‒ I co jej powiedziałeś? ‒ Powiedziałem, że był świadek. Ktoś, kto widział, jak zamordowano Gabriela. ‒ Kto? Jednak zanim Lex udzielił odpowiedzi, Myron już wiedział. Do kogo Suzze zadzwoniła zaraz po rozmowie z Lexem? Kto napisał coś, co sprawiło, iż Lex zaczął się bać, że prawda wyjdzie na jaw? I przez kogo, idąc dalej tym tropem, to wszystko łączyło się z jego bratem? ‒ Kitty ‒ powiedział Lex. ‒ Kitty widziała, jak zabito Gabriela Wire'a. *** Mając związanego strażnika ‒ a w słuchawce głosy Myrona i Lexa Rydera ‒ Win podszedł do komputerów w pomieszczeniu na dole. Teraz spartański wystrój nabierał sensu. Lex mógł

przyjeżdżać tutaj i korzystać ze studia nagraniowego. Crisp lub zaufany strażnik mogli spędzać tu noce. Jednak tak naprawdę nikt tu nie mieszkał. Wyczuwało się pustkę. Strażnik był mięśniakiem ze starej gwardii Ache'a. Umiał trzymać język za zębami, jednak nawet on nie wiedział wszystkiego. Strażników zmieniano co kilka miesięcy. Nie wolno im było wchodzić na piętro. Oczywiście ten strażnik nigdy nie widział Gabriela Wire'a, ale nie dociekał dlaczego. Sądził, że muzyk po prostu dużo podróżuje. Powiedziano mu, że Wire jest paranoikiem i samotnikiem. Miał nigdy się do niego nie zbliżać, więc nawet nie próbował. Wina dziwił brak zabezpieczeń, ale teraz było to uzasadnione. Fikcyjny Wire mieszkał na wyspie mającej niewielu mieszkańców, którzy w większości unikali rozgłosu i szukali samotności. Nawet w razie włamania, gdyby ktoś wdarł się do tego domu, co z tego? Nie zastałby tu Gabriela Wire'a, ale co by to oznaczało? Ache, Crisp i Ryder rozpuścili mnóstwo pogłosek o jego sekretnych podróżach i przebraniach, które tłumaczyły jego nieobecność. Bardzo pomysłowe. Win nie był ekspertem komputerowym, ale wiedział dostatecznie dużo. Wystarczyła odrobina perswazji, a strażnik pomógł mu z resztą. Win wywołał listy pasażerów, przejrzał inne pliki, z którymi pracował Crisp. A ten nie był głupi. Nigdy nie zostawiłby żadnego obciążającego go dowodu, niczego, czego można by użyć w sądzie, ale Wina sądy nie interesowały.

Kiedy skończył, przeprowadził trzy rozmowy telefoniczne. Pierwszą ze swoim pilotem. ‒ Jesteś gotowy? ‒ Tak ‒ odparł pilot. ‒ Startuj. Dam ci znać, kiedy będziesz mógł wylądować. Drugą rozmowę przeprowadził z Esperanzą. ‒ Jakieś nowe informacje o panu Bolitarze? Al Bolitar zawsze nalegał, żeby Win mówił mu Al. Jednak Win po prostu nie mógł. ‒ Właśnie zawieźli go z powrotem na chirurgię ‒ poinformowała go Esperanza. ‒ To nie wygląda dobrze. Win znów się rozłączył. Trzecie połączenie było z federalnym więzieniem w Lewisburgu w Pensylwanii. Kiedy skończył rozmawiać, usiadł i słuchał rozmowy Myrona z Lexem Ryderem. Rozważał, jakie ma możliwości, lecz tak naprawdę miał tylko jedną. Tym razem posunęli się za daleko. Znaleźli się na krawędzi i była tylko jedna droga, którą mogli się wycofać. Odezwała się krótkofalówka strażnika. Przez szum dał się słyszeć głos. ‒ Billy? Ten głos należał do Evana Crispa. Win się uśmiechnął. To oznaczało, że Crisp jest blisko. Pojedynek między nimi zacznie się za kilka minut. Frank Ache

przewidział, że do tego dojdzie. Podczas odwiedzin w więzieniu Win żartował, że nagra to na taśmie, ale nie, Frank będzie musiał się zadowolić ustną relacją. Win podsunął krótkofalówkę pod nos strażnika. Strażnik zaczął skomleć. Win go rozumiał. Wyjął broń i przyłożył mu lufę do czoła. Zbyteczny pokaz siły. Tamten już próbował udawać twardego. Ale tylko przez chwilę. ‒ Pewnie macie jakieś umówione słowo, które zawiadomi Crispa, że masz kłopoty ‒ rzekł Win. ‒ Jeśli użyjesz tego hasła, będziesz mnie błagał, żebym nacisnął spust. Rozumiesz? Strażnik energicznie pokiwał głową. Win przytknął krótkofalówkę do ucha Billy'ego i wcisnął guzik. ‒ Tu Billy ‒ powiedział strażnik. ‒ Sytuacja? ‒ Czysto. ‒ Wcześniejszy problem rozwiązany? ‒ Tak. Jak powiedziałem, to byli ci bliźniacy. Uciekli, kiedy wyszedłem. ‒ Mam potwierdzenie, że odjechali. Jak się zachowuje nasz

gość? ‒ Wciąż pracuje na górze nad nową piosenką. ‒ Bardzo dobrze ‒ powiedział Crisp. ‒ Jestem w drodze do domu. Billy? ‒ Tak? ‒ Nie ma powodu mówić mu, że przyjeżdżam. Koniec rozmowy. Crisp jechał tutaj. Czas, żeby Win się przygotował. *** ‒ Kitty? ‒ powtórzył Myron. Lex Ryder skinął głową. ‒ Skąd ona wiedziała, że Wire nie żyje? ‒ Widziała to. ‒ Widziała, jak zabili Wire'a? Lex Ryder przytaknął. ‒ Dowiedziałem się o tym dopiero kilka dni temu. Zadzwoniła do mnie i próbowała mną wstrząsnąć. „Wiem, co zrobiłeś Gabrielowi”, oznajmiła. Zrozumiałem, że chce mnie naciągnąć. „Guzik wiesz”, powiedziałem i się rozłączyłem. Nikomu o tym nie mówiłem. Myślałem, że da sobie spokój. Następnego dnia zamieściła ten tatuaż i wiadomość „Nie jego”. Jako ostrzeżenie. Zadzwoniłem do niej. Powiedziałem, żeby spotkała się ze mną w Downing Trzy. Kiedy ją zobaczyłem, no cóż, była w kiepskim stanie, naprawdę. Mogłem jej zapłacić, ale to narkomanka, nie

można na niej polegać. Buzz zadzwonił do Crispa i powtórzył mu, co ona wygaduje. I nagle ty wparowałeś do klubu. Gdy wybuchło zamieszanie, ostrzegłem Kitty, żeby wynosiła się w cholerę i nie wracała. Powiedziała, że robi to od szesnastu lat, od kiedy widziała, jak zastrzelono Wire'a. A więc, pomyślał Myron, Kitty nie ma paranoi. Zna tajemnicę, która może kosztować Hermana Ache'a i Evana Crispa miliony dolarów. To wyjaśniało, dlaczego Bródka i Tatuowana Szyja jechali za nim do przyczepy Kitty. Ache zdał sobie sprawę, że Myron może doprowadzić go do szwagierki. Kazał go śledzić, a kiedy jego ludzie go zlokalizowali, otrzymali wyraźny rozkaz: zabić ich oboje. Dlaczego nie posłużył się Crispem? To oczywiste: Crisp był zajęty czymś innym. Śledzenie Myrona nie było najważniejsze, to mogli robić wynajęci mięśniacy. W jego uchu znów odezwał się Win: ‒ Skończyłeś tam? ‒ Prawie. ‒ Crisp jest w drodze. ‒ Masz jakiś plan? ‒ Mam. ‒ Chcesz, żebym ci pomógł? ‒ Chcę, żebyś został tam, gdzie jesteś. ‒ Win?

‒ Tak? ‒ Crisp może wiedzieć, co się stało z moim bratem. ‒ Tak, wiem. ‒ Nie zabijaj go. ‒ Dobrze. Nie od razu. 31. Dwie godziny później znów byli na małym lotnisku, wsiadając do prywatnego odrzutowego boeinga Wina. Mee powitała ich w wyzywająco skrojonym czerwonym mundurku stewardesy i kapelusiku w stylu Jackie O. ‒ Witamy na pokładzie ‒ powiedziała. ‒ Proszę uważać na stopień, witamy na pokładzie, proszę uważać na stopień. Lex pierwszy wszedł po schodach. Wreszcie zaczął trzeźwieć i nie było mu z tym dobrze. Za nim szła pielęgniarka, niosąc jego synka. Zostali jeszcze Myron, Win i wciąż półprzytomny Evan Crisp. Ten miał ręce związane z tyłu kilkoma plastikowymi kajdankami. Win wiedział, że niektórzy ludzie potrafią rozerwać plastikowe kajdanki, natomiast mało kto, jeśli w ogóle, potrafi uwolnić się od kilku takich, szczególnie jeśli ma je także na przedramionach i klatce piersiowej. Jako

dodatkowe zabezpieczenie Win miał broń. Crisp mógł ryzykować, Win nie zamierzał. Myron obejrzał się na Wina. ‒ Chwileczkę ‒ rzucił Win. Mee podeszła do drzwi i skinęła głową Winowi. ‒ Teraz w porządku ‒ powiedział Win. Myron poszedł pierwszy, ciągnąc Crispa. Win szedł na końcu, popychając go. Przedtem Myron niósł go strażackim chwytem na ramieniu, ale teraz Crisp zaczął odzyskiwać przytomność. Win kupił ten samolot od popularnego niegdyś rapera, który, jak wielu przed nim, królował na listach przebojów, zanim odszedł w zapomnienie i był zmuszony do spieniężenia owoców swych finansowych szaleństw. Wykończona drewnem główna kabina była wyposażona w ogromne skórzane fotele i szerokoekranowy telewizor 3D. W samolocie znajdowała się osobna jadalnia i sypialnia w ogonie. Lex, pielęgniarka i niemowlę zostali w jadalni, bo Win i Myron nie chcieli, żeby przebywali w tym samym pomieszczeniu co Crisp. Posadzili go na fotelu, Win przywiązał go do oparcia. Crisp wciąż mrugał po środku uspokajającym. Win użył rozcieńczonej etorfiny, środka zwykle podawanego słoniom i potencjalnie toksycznego dla ludzi. Na filmach środki uspokajające działają natychmiast. W życiu nie ma takiej gwarancji.

Przecież Crisp nie był niezniszczalny. Nikt, jak to poetycznie ujął Herman Ache, nikt ‒ nawet Myron czy Win ‒ nie jest kuloodporny. I zwykle, kiedy giną najlepsi, zostają załatwieni w prosty sposób. Jeśli bomba trafia w twój dom, nieważne, jak dobrze znasz sztuki walki ‒ jesteś trupem. Od ochroniarza Billy'ego Win dowiedział się, którędy Crisp przychodzi do rezydencji Wire'a. Win znalazł idealne miejsce. Czekał tam uzbrojony w rewolwer nabity prawdziwymi kulami i pistolet z nabojami usypiającymi. Nie czekał długo. Trzymając go na muszce rewolweru, wstrzyknął Crispowi etorfinę i trzymał się w bezpiecznej odległości, aż trafiony stracił przytomność. Teraz Win i Myron cofnęli się i usiedli dwa rzędy za nim. Mee, jak zawsze profesjonalna stewardesa, przeprowadziła przepisowe szkolenie, pokazując, jak zapinać pas, jak założyć maskę tlenową, zanim zacznie się pomagać innym, jak nadmuchać kamizelkę ratunkową. Win obserwował ją ze swoim typowym lubieżnym uśmiechem. ‒ Pokaż jeszcze raz, jak dmuchać w rurkę ‒ poprosił. Cały Win. Wystartowali gładko jak po maśle. Myron zadzwonił do Esperanzy. Kiedy usłyszał, że ojca znów przewieziono na chirurgię, zamknął oczy i starał się miarowo oddychać, skupić się na bieżących sprawach. Ojciec miał najlepszą możliwą opiekę. Jeśli Myron chciał mu pomóc, był na to tylko jeden sposób: znaleźć

Brada. ‒ Czy dowiedziałaś się czegoś o Schronisku Abeona? ‒ spytał Esperanzę. ‒ Nie. Jakby nie istniało. Myron się rozłączył. Omówili z Winem to, co już wiedzieli, i znaczenie tych faktów. ‒ Lex już na początku podsunął mi odpowiedź ‒ rzekł Myron. ‒ Każda para małżeńska ma swoje sekrety. ‒ To żadna rewelacja ‒ mruknął Win. ‒ Czy my mamy sekrety, Win? ‒ Nie. Jednak my ze sobą nie sypiamy. ‒ Myślisz, że sypianie ze sobą prowadzi do posiadania sekretów? ‒ A ty tak nie uważasz? ‒ Zawsze sądziłem, że seks zbliża ludzi. ‒ Ba! ‒ prychnął Win. ‒ Ba? ‒ Jesteś taki naiwny. ‒ Dlaczego? ‒ Czyż właśnie nie dowiedliśmy, że jest wprost przeciwnie? To pary uprawiające seks, tak jak Lex i Suzze, mają swoje tajemnice. Miał rację. ‒ Dokąd lecimy? ‒ chciał wiedzieć Myron. ‒ Zobaczysz.

‒ Myślałem, że nie mamy tajemnic. Crisp się poruszył. Otworzył najpierw jedno oko, potem drugie. Nie szarpał więzów. Siedział spokojnie, usiłując się zorientować, gdzie jest i co powinien zrobić. Popatrzył na Myrona i Wina. ‒ Wiecie, co Herman Ache z wami zrobi? ‒ zapytał. I zaraz dodał: ‒ Nie możecie być aż tak głupi. Win uniósł brew. ‒ Nie możemy? ‒ Wcale nie jesteście tacy twardzi. ‒ Wciąż to słyszymy. ‒ Herman was zabije. Zabije wasze rodziny. Sprawi, że ostatnią rzeczą, jaką, błagając o śmierć, zrobi każdy, kto was kochał, będzie przeklinanie was. ‒ No, no ‒ mruknął Win. ‒ Czyż Herman nie wykazuje upodobania do dramatów? Na szczęście mam coś w rodzaju planu. Korzystnego dla wszystkich zainteresowanych, łącznie z tobą. Crisp nie odpowiedział. ‒ Zamierzamy złożyć wizytę drogiemu Hermanowi ‒ poinformował go Win. ‒ Usiądziemy sobie we czwórkę, może przy dobrej kawie. Okażemy chęć współpracy. Wyznamy sobie wszystko. A potem wypracujemy korzystne dla wszystkich porozumienie, żeby nikt nie został skrzywdzony. Polityka

odprężenia. Słyszałeś o niej? ‒ Ja tak ‒ odparł Crisp. ‒ Nie jestem pewny, czy Herman słyszał. Myron myślał dokładnie to samo. Jednak Win nie wyglądał na przejętego. ‒ Herman jest słodki, zobaczysz ‒ powiedział. ‒ A tymczasem, co się stało z bratem Myrona? Crisp ściągnął brwi. ‒ Facetem, który ożenił się z Kitty? ‒ Tak. ‒ A skąd ja mam to wiedzieć, do diabła? Win westchnął. ‒ Współpraca. Wyznania. Pamiętasz? ‒ Mówię poważnie. Nie wiedzieliśmy nawet, że Kitty tu jest, dopóki nie skontaktowała się z Lexem. Nie mam pojęcia, gdzie jest jej mąż. Myron się zastanowił. Wiedział, że Crisp może kłamać ‒ i pewnie kłamał ‒ ale to zgadzało się z tym, co powiedział im Lex. Win odpiął pas, podszedł do Evana Crispa i wręczył mu telefon satelitarny. ‒ Chcę, żebyś zadzwonił do Hermana Ache'a. Powiedz mu, że spotkamy się z nim za godzinę w jego rezydencji w Livingston. Crisp posłał mu sceptyczny uśmiech. ‒ Żartujesz, prawda?

‒ Istotnie, wesoły ze mnie gość, jednak nie, nie żartuję. ‒ Nie wpuści was uzbrojonych. ‒ To dobrze. Nie potrzebujemy broni. Gdyby spadł nam z głów choć włos, świat dowiedziałby się prawdy o Gabrielu Wirze. Pa, pa, duże pieniądze. Ponadto przenosimy Lexa Rydera, czyli, jeśli wolisz, waszą dojną krowę, w bezpieczne miejsce. Rozumiesz? ‒ Współpraca ‒ powiedział Crisp. ‒ Wyznania. ‒ Uwielbiam takie zrozumienie. Crisp wykonał telefon. Win przez cały czas nad nim stał. Hermanowi Ache'owi nie podobało się to, co słyszy, przynajmniej nie z początku, ale Crisp wyjaśnił, co zamierza zrobić Win. W końcu Herman zgodził się z nimi spotkać. ‒ Cudownie ‒ westchnął Win. Myron spojrzał na uśmiechniętego Crispa, a potem na Wina. ‒ Nie jestem pewny, czy lubię być trzymany w niewiedzy ‒ powiedział. ‒ Nie ufasz mi? ‒ spytał Win. ‒ Wiesz, że tak. ‒ Wiem. I panuję nad sytuacją. ‒ Nie jesteś niezwyciężony, Win. ‒ Zgadza się ‒ potwierdził Win. A potem dodał: ‒ Jednak nie zawsze też jestem twoim wiernym pomocnikiem. ‒ Możesz postawić nas w niebezpiecznej sytuacji. ‒ Nie, Myronie, ty to zrobiłeś, kiedy zgodziłeś się pomóc Suzze

oraz wszystkim tym osobom przed nią, ty postawiłeś nas w tej sytuacji. Ja tylko próbuję znaleźć z niej jakieś wyjście. ‒ Oo ‒ sapnął Myron. ‒ Prawda boli, stary przyjacielu. I szczerze mówiąc, bolała. ‒ Jeżeli to już wszystko... ‒ Win spojrzał na zegarek i się uśmiechnął. ‒ Mamy jeszcze pół godziny do lądowania. Zostań tu i pilnuj naszego jeńca. Czas Mee zabawić się trochę w sypialni. 32. Wielka Cyndi czekała na nich na lotnisku okręgu Essex w Caldwell, w stanie New Jersey. Wpakowała Lexa, pielęgniarkę i niemowlę do terenówki, bo miała zawieźć ich do Zorry, byłego agenta Mossadu i transwestyty, który znajdzie dla nich bezpieczną kryjówkę i nie powie nikomu ‒ nawet Myronowi czy Winowi ‒ gdzie ona jest. W ten sposób, wyjaśnił Win, gdyby plan nie wypalił i Herman Ache uwięził ich i torturował, nie będą mogli mu powiedzieć, gdzie jest Lex. ‒ Bardzo pocieszające ‒ mruknął Myron. Win wcześniej zamówił samochód. W innych okolicznościach byłaby to limuzyna z szoferem, ale po co narażać postronną osobę? Crisp był już zupełnie przytomny. Wepchnęli go na tylne siedzenie i zacisnęli więzy, dodając nowe na nogach. Myron usiadł na miejscu pasażera, Win prowadził. Herman Ache mieszkał w legendarnej posiadłości w

Livingston, kilka kilometrów od miejsca, gdzie dorastał Myron. Kiedy Myron był dzieckiem, ta posiadłość należała do słynnego bossa świata przestępczego. Na placu zabaw krążyły o niej różne plotki. Pewien chłopak mówił, że jeśli ktoś przekroczy granicę posesji, gangsterzy go zastrzelą. Inny twierdził, że za domem jest krematorium, w którym gangsterzy palą ciała swoich ofiar. Ta druga plotka była prawdą. Słupki bramy były zwieńczone lwimi łbami z brązu. Win przejechał długim podjazdem na pierwszy plac. Dalej musieli pójść pieszo. Zaparkowali samochód. Myron zobaczył trzech zbliżających się postawnych facetów w niedopasowanych garniturach. Ten w środku, przywódca, był najbardziej umięśniony. Win wyjął oba rewolwery i umieścił je w schowku na rękawiczki. ‒ Zostaw tu swoją broń ‒ powiedział do Myrona. ‒ Zostaniemy przeszukani. Myron spojrzał na niego. ‒ Masz jakiś plan?

‒ Mam. ‒ Zechciałbyś się nim ze mną podzielić? ‒ Już to zrobiłem. Pogadamy sobie we czwórkę. Zachowamy się racjonalnie. Uzyskamy potrzebne nam informacje o twoim bracie. Zgodzimy się nie szkodzić ich inwestycjom, jeśli oni nie będą szkodzili nam. Co cię w tym niepokoi? ‒ Ta część planu, w której ufasz, że taki psychopata jak Herman Ache postąpi racjonalnie. ‒ On przede wszystkim i wyłącznie dba o swoje interesy i pozory legalności. Zabijając nas, zaszkodziłby sobie. Największy z umięśnionych goryli ‒ mający chyba ze dwa metry wzrostu i sto pięćdziesiąt kilo żywej wagi ‒ zastukał w okno od strony Wina grubym paluchem, na którym tkwił sygnet. Win opuścił szybę. ‒ W czym mogę pomóc? ‒ No proszę. ‒ Mięśniak spojrzał na Wina jak na coś, co pies właśnie zostawił na trawniku. ‒ Więc ty jesteś ten sławny Win. Win uśmiechnął się promiennie. ‒ Nie wyglądasz okazale ‒ zauważył Mięśniak. ‒ Mógłbym rzucić kilka banałów typu „pozory mylą” czy „wielkie rzeczy przychodzą w małych porcjach”, ale nie wiem, czy to by do ciebie dotarło. ‒ To żart? ‒ Najwyraźniej nie.

Mięśniak zmarszczył swoje brwi neandertalczyka. ‒ Uzbrojony? ‒ Nie ‒ odparł Win, uderzając się pięścią w pierś. ‒ Ja Win. Ty Uzbrojony? ‒ Hę? Win westchnął. ‒ Nie, nie jesteśmy uzbrojeni. ‒ Obszukamy was. Dokładnie. Win mrugnął do Mięśniaka. ‒ Na to liczyłem, wielkoludzie. Mięśniak cofnął się o krok. ‒ Wysiadaj, do cholery, z samochodu, zanim zrobię ci dziurę w głowie. Ale już. Homofobia. Zawsze można na nią liczyć. Zazwyczaj Myron w takich prowokacyjnych żartach przyłączał się do Wina, ale teraz wydawało się, że sytuacja za bardzo wymyka się spod kontroli. Win zostawił kluczyki w stacyjce. Razem z Myronem wysiedli z samochodu. Mięśniak pokazał im, gdzie mają stanąć. Zrobili to. Dwaj pozostali goryle otworzyli tylne drzwi i brzytwami przecięli plastikowe pęta Evana Crispa. Ten roztarł przeguby, przywracając krążenie krwi. Podszedł do Wina i stanął przed nim. Zmierzyli się wzrokiem. ‒ Tym razem już mnie nie zaskoczysz ‒ wycedził Crisp. Win się uśmiechnął.

‒ Chciałbyś spróbować, Crisp? ‒ Bardzo. Jednak teraz mamy mało czasu, więc tylko każę moim chłopcom przytrzymać twojego przyjaciela pod lufą, a ja raz cię walnę. Tytułem drobnej rekompensaty. ‒ Pan Ache wydał dokładne polecenia ‒ przerwał mu Mięśniak. ‒ Nie uszkodzić towaru, dopóki z nimi nie porozmawia. Za mną. Mięśniak ruszył przodem, Myron i Win za nim, Crisp z dwoma gorylami z tyłu. Myron zobaczył przed sobą ponurą i okazałą rezydencję, której styl pewien stary mafioso nazwał „klasycznym transylwańskim”. Trafne określenie. Kurde, pomyślał Myron, to doskonała noc na wizyty w takich ogromnych niesamowitych domach. Kiedy szli, Myron przysiągłby, że słyszy ostrzegawcze krzyki zmarłych. Mięśniak wprowadził ich tylnym wejściem do przedsionka. Kazał im przejść przez bramkę wykrywacza metali, a potem jeszcze raz sprawdził ich ręcznym detektorem. Myron usiłował zachować spokój i zastanawiał się, gdzie Win ukrył broń. Bez niej z pewnością nie wszedłby do tej jaskini lwa. Kiedy Mięśniak skończył machać detektorem, obszukał Myrona, a potem sprawdził Wina, co trwało nieco dłużej. ‒ Dokładnie tak, jak obiecałeś ‒ powiedział Win. ‒ Gdzie tu jest puszka na napiwki? ‒ Żartowniś ‒ burknął Mięśniak. Kiedy skończył, cofnął się o

krok, otworzył drzwi szafy i wyjął z niej dwa szare dresy. ‒ Rozbierzcie się do naga, potem włóżcie te ubrania. ‒ Czy to stuprocentowa bawełna? ‒ zapytał Win. ‒ Mam bardzo wrażliwą skórę, nie mówiąc o reputacji modnisia. ‒ Żartowniś ‒ powtórzył Mięśniak. ‒ A szary kolor zupełnie nie pasuje do mojej cery. Wyglądam w nim okropnie blado. Teraz jednak nawet Win wydawał się lekko zaniepokojony obrotem spraw. W jego głos wkradł się ponury ton. Dwaj pozostali goryle uśmiechnęli się drwiąco i wyciągnęli broń. Myron spojrzał na Wina, a ten wzruszył ramionami. Nie mieli wyjścia. Rozebrali się do bielizny. Mięśniak i ją kazał im zdjąć. Na szczęście rewizja osobista była pobieżna. Homofobiczne żarty Wina zaniepokoiły ich, więc nie byli przesadnie dokładni. Kiedy skończyli, Mięśniak wręczył jeden dres Myronowi, a drugi Winowi. ‒ Włóżcie je. Zrobili to w milczeniu. ‒ Pan Ache czeka w bibliotece ‒ poinformował Mięśniak. Zaprowadził ich Crisp, uśmiechając się lekko. Mięśniak i Chłopcy zostali w przedsionku. Żadna niespodzianka. Sprawa Gabriela Wire'a powinna pozostać tajemnicą. Myron domyślił się, że nie wie o niej nikt poza Hermanem Ache'em, Crispem i może adwokatem będącym na ich liście płac. Nawet ochroniarze pilnujący posiadłości nie mieli o niczym pojęcia.

‒ Może to ja powinienem rozmawiać? ‒ odezwał się Myron. ‒ W porządku. ‒ Masz rację. Herman Ache wybierze rozwiązanie, które leży w jego najlepszym interesie. Mamy jego kurę znoszącą złote jajka. ‒ Zgadza się. Kiedy weszli do biblioteki, Herman Ache czekał z kieliszkiem brandy. Stał przy jednym z tych antycznych barków w kształcie globusa. Win też taki miał. Prawdę mówiąc, pokój wyglądał tak, jakby zaprojektował go Win. Pod ścianami stały sięgające aż pod sufit regały z książkami, z przesuwaną drabiną umożliwiającą dostęp do wyżej stojących tomów. Klubowe fotele były obite skórą w kolorze burgunda, na podłodze leżał orientalny dywan, a sufit zdobiły sztukaterie. Szary tupecik Hermana Ache'a tego wieczoru był nieco zbyt błyszczący. Gangster miał na sobie koszulkę polo, a na niej sweter z dekoltem w karo. Na piersi było wyhaftowane godło jakiegoś klubu golfowego. Wycelował palec w Wina. ‒ Mówiłem ci, żebyś zostawił tę sprawę w spokoju. Win skinął głową. ‒ Istotnie, mówiłeś. Potem sięgnął za ściągacz dresu, wyjął broń i strzelił Hermanowi Ache'owi prosto między oczy. Gangster upadł bezwładnie jak szmaciana kukła, a Myron aż sapnął z wrażenia.

Odwrócił się do Wina, który już celował w Crispa. ‒ Nie rób tego ‒ ostrzegł go. ‒ Gdybym chciał cię zabić, już byś nie żył. Nie zmuszaj mnie. Crisp zastygł. Myron tylko patrzył. Herman Ache był martwy, to nie ulegało wątpliwości. ‒ Win? ‒ powiedział Myron. Win nie odrywał oczu od Crispa. ‒ Obszukaj go, Myronie. Wciąż oszołomiony Myron zrobił to, o co prosił go przyjaciel. Crisp nie miał broni. Win kazał mu uklęknąć i spleść dłonie na karku. Crisp wykonał polecenie. Win cały czas trzymał broń wycelowaną w jego głowę. ‒ Win? ‒ Nie mieliśmy innego wyjścia, Myronie. Obecny tu pan Crisp miał rację: Herman zabiłby wszystkich naszych bliskich. ‒ A co z tą gadką o jego inwestycji? Co z polityką odprężenia? ‒ Herman może poszedłby na kompromis, ale nie na dłuższą metę. Dobrze o tym wiesz. W chwili gdy odkryliśmy, że Wire nie żyje, były tylko dwie możliwości: on albo my. Nie pozwoliłby nam żyć i trzymać tego miecza nad jego głową. ‒ Jednak zabić Hermana Ache'a... ‒ Myron pokręcił głową, usiłując dojść do siebie. ‒ Nawet tobie nie ujdzie to na sucho. ‒ Na razie się tym nie przejmuj.

Crisp klęczał nieruchomo jak posąg z rękami za głową. ‒ I co teraz? ‒ zapytał Myron. ‒ Może zabiję obecnego tu pana Crispa. Jeśli się powiedziało „A”... Crisp zamknął oczy. ‒ Win? ‒ powiedział Myron. ‒ Ach, nie obawiaj się ‒ rzekł Win, wciąż celując w głowę Crispa. ‒ Pan Crisp jest tylko najemną siłą roboczą. Nie był pan przywiązany do Hermana Ache'a, prawda? Crisp w końcu przerwał milczenie. ‒ Nie, oczywiście, że nie. ‒ No właśnie. ‒ Win spojrzał na Myrona. ‒ Dobrze. Zapytaj go. Myron stanął przed Evanem Crispem, a ten spojrzał w górę i napotkał jego spojrzenie. ‒ Jak to zrobiłeś? ‒ spytał Myron. ‒ Co jak zrobiłem? ‒ Jak zabiłeś Suzze? ‒ Nie zabiłem. ‒ Cóż, więc obaj skłamaliśmy ‒ stwierdził Win. ‒ Co mówisz? ‒ spytał Crisp. ‒ Ty skłamałeś, że nie zabiłeś Suzze, ja skłamałem, że cię nie zabiję. Gdzieś w oddali zegar zaczął wybijać godzinę. Herman Ache nadal krwawił na podłodze i wokół jego głowy rosła niemal

idealnie okrągła czerwona kałuża. ‒ Moim zdaniem ‒ rzekł Win ‒ nie byłeś tylko najemną siłą roboczą, ale raczej pełnoprawnym wspólnikiem. To bez znaczenia, naprawdę. Jesteś bardzo niebezpiecznym człowiekiem. Nie podoba ci się to, że jestem górą. Gdybym znalazł się na twoim miejscu, mnie też by się to nie podobało. Tak więc już wiesz. Nie mogę pozwolić ci żyć i próbować się odegrać. Crisp odwrócił głowę i spojrzał na Wina. Próbował spojrzeć mu w oczy, jakby to mogło coś pomóc. Nie mogło. Teraz Myron wyczuwał jego strach. Możesz być twardy, możesz być największym z twardzieli, jednak kiedy patrzysz śmierci w oczy, przychodzi ci do głowy tylko jedna myśl: nie chcę umierać. Wszystko staje się bardzo proste. Przetrwać. Ludzie nie modlą się w okopach dlatego, że są gotowi spotkać się ze Stwórcą. Modlą się, ponieważ nie chcą się z Nim spotkać. Crisp szukał jakiegoś wyjścia z opresji. Win czekał. Wydawało się, że cieszy go ta chwila. Zapędził ofiarę do narożnika i teraz bawił się z nią jak kot z myszą. ‒ Na pomoc! ‒ wrzasnął Crisp. ‒ Zastrzelili Hermana! ‒ Proszę. ‒ Win zrobił znudzoną minę. ‒ To nic nie da. Crisp wytrzeszczył oczy ze zdziwienia, ale Myron zrozumiał. Win mógł przemycić tu broń tylko w jeden sposób: ktoś musiał mu pomóc. Mięśniak.

To Mięśniak ukrył broń w dresie Wina. Win podniósł lufę tak, że była wycelowana w czoło Crispa. ‒ Jakieś ostatnie słowa? Rozbiegane oczy Crispa przypominały spłoszone ptaki. Odwrócił głowę w nadziei, że znajdzie pomoc u Myrona. I patrząc na niego, Crisp podjął ostatnią desperacką próbę: ‒ Oszczędziłem twojego chrześniaka. Nawet Wina zatkało. Myron przysunął się do Crispa i pochylił się, zbliżając twarz do jego twarzy. ‒ O czym ty mówisz? ‒ To był dobry interes ‒ powiedział Crisp. ‒ Wszyscy zgarnialiśmy dużo pieniędzy i naprawdę, komu robiliśmy krzywdę? Aż tu nagle Lex robi się religijny i wszystko psuje. Po tylu latach po co, do diabła, wygadał wszystko Suzze? Myślał, że jak Herman na to zareaguje? ‒ Posłał ciebie, żebyś ją uciszył ‒ rzekł Myron. Crisp kiwnął głową. ‒ Poleciałem do Jersey City. Czekałem na parkingu i złapałem ją, kiedy zaparkowała. Przyłożyłem lufę do jej brzucha i zmusiłem, żeby weszła po schodach. Tam nie ma kamer. Trochę to trwało. Kiedy znaleźliśmy się w apartamencie, kazałem jej, żeby przedawkowała heroinę, bo inaczej strzelę jej w głowę. Chciałem, żeby to wyglądało na wypadek lub samobójstwo. Mogłem użyć broni, ale łatwiej było z narkotykiem. Z jej przeszłością gliny bez

problemu uwierzyłyby w przedawkowanie. ‒ Jednak Suzze nie chciała sobie wstrzyknąć narkotyku ‒ powiedział Myron. ‒ Zgadza się. Suzze chciała zawrzeć umowę. Teraz Myron prawie to widział. Suzze z wycelowaną w nią bronią, niepoddająca się. Miał rację. Ona by się nie zabiła. I nie posłuchałaby rozkazu, nawet pod lufą. ‒ Jaką umowę? Crisp zaryzykował i obejrzał się na Wina. Wiedział, że Win nie blefował, że doszedł do wniosku, iż byłoby zbyt ryzykowne pozwolić Crispowi żyć. Jednak, choćby szanse były nie wiedzieć jak małe, człowiek próbuje przetrwać. To wyznanie Crispa było jego odpowiednikiem zdrowaśki, próbą wykazania swojego człowieczeństwa, tak by Myron nakłonił Wina, żeby nie nacisnął spustu. Myron przypomniał sobie telefon na pogotowie hipotetycznego konserwatora. ‒ Suzze zgodziła się przedawkować heroinę, jeśli zadzwonisz po pogotowie? ‒ spytał.

Crisp kiwnął głową. Jak Myron mógł tego wcześniej nie wiedzieć? Nikt nie zdołałby zmusić Suzze do zażycia heroiny. Ona też próbowałaby ratować swoje życie. Nie robiłaby tego tylko w jednym wypadku. ‒ Suzze zrobiła to, co chciałeś ‒ ciągnął Myron ‒ kiedy obiecałeś jej, że dasz szansę przeżycia jej dziecku. ‒ Tak. Zawarliśmy umowę. Obiecałem, że zadzwonię w chwili, gdy wstrzyknie sobie herę. Myronowi pękało serce. Niemal widział, jak Suzze uświadamia sobie, że po strzale w głowę jej syn umrze razem z nią. Dlatego rozpaczliwie próbowała ocalić nie siebie, ale swoje dziecko. I znalazła sposób. To było ryzykowne. Gdyby od razu umarła z przedawkowania, dziecko też mogło umrzeć, jednak przynajmniej dała mu szansę. Suzze zapewne wiedziała, jak działa zbyt duża dawka heroiny, że akcja serca nie ustanie od razu, że będzie czas. ‒ I dotrzymałeś obietnicy? ‒ Tak. ‒ Dlaczego? Crisp wzruszył ramionami. ‒ A dlaczego nie? Nie miałem powodu zabijać niewinnego dziecka, jeśli nie musiałem. Moralność zabójcy. Teraz Myron wiedział. Przyszli tutaj po odpowiedzi. Została jeszcze tylko jedna, którą chciał poznać. ‒ Opowiedz mi o moim bracie.

‒ Już wam mówiłem. Nic o nim nie wiem. ‒ Szukałeś Kitty. ‒ Jasne. Kiedy wróciła i zaczęła robić zamieszanie, próbowaliśmy ją znaleźć. Jednak nic nie wiem o twoim bracie, przysięgam. Słysząc te słowa, Win nacisnął spust i strzelił Evanowi Crispowi w głowę. Myron odskoczył. Ciało osunęło się na podłogę i krew zaczęła sączyć się na orientalny dywan. Win szybko sprawdził, ale nie musiał strzelać drugi raz. Herman Ache i Evan Crisp nie żyli. ‒ My albo oni ‒ mruknął Win. Myron tylko na niego spojrzał. ‒ I co teraz? ‒ Teraz pojedziesz do ojca. ‒ A co ty zamierzasz zrobić? ‒ Nie przejmuj się tym. Może nie zobaczysz mnie przez jakiś czas. Jednak nic mi nie będzie. ‒ Co przez to rozumiesz, że nie zobaczę cię przez jakiś czas? Nie weźmiesz chyba całej winy na siebie. ‒ Owszem, wezmę. ‒ Przecież ja też tutaj jestem. ‒ Nie, nie ma cię tu. Zająłem się tym. Weź mój samochód. Znajdę sposób, żeby być z tobą w kontakcie, ale przez pewien czas mnie nie zobaczysz.

Myron miał ochotę się kłócić, ale wiedział, że to tylko odwlecze nieuniknione i może być niebezpieczne. ‒ Jak długo? ‒ Nie wiem. Nie mieliśmy innego wyjścia. Ci dwaj na pewno nie pozwoliliby nam żyć. Chyba to rozumiesz. Myron rozumiał. Wiedział także, dlaczego Win nic mu nie powiedział. Myron próbowałby znaleźć inny sposób, podczas gdy ‒ tak naprawdę ‒ żadnego innego nie było. Kiedy Win odwiedził Franka Ache'a w więzieniu, obiecali sobie wymianę przysług. Win wywiązał się z obietnicy i przy okazji uratował ich obu. ‒ Idź ‒ powiedział Win. ‒ Już po wszystkim. Myron pokręcił głową. ‒ Jeszcze nie. Dopóki nie znajdę Brada. ‒ Crisp mówił prawdę. Jakiekolwiek niebezpieczeństwo groziło Bradowi, nie miało z tym nic wspólnego. ‒ Wiem ‒ powiedział Myron. Przyszli tutaj w poszukiwaniu odpowiedzi i teraz Myron pomyślał, że może zna już wszystkie. ‒ Idź ‒ ponaglił go Win. Myron uściskał go, a Win odpowiedział tym samym. Obejmowali się mocno i długo. Nie padły żadne słowa ‒ były zbyteczne. Jednak Myron pamiętał, co Win powiedział po tym, jak Suzze przyszła do jego biura, szukając pomocy, o tym, że lubimy myśleć, iż to, co dobre, będzie trwało wiecznie. Niestety.

Uważamy, że zawsze będziemy młodzi, że drogie nam chwile i osoby są wieczne. Nie są. Trzymając przyjaciela w ramionach, Myron wiedział, że między nimi nic już nie będzie takie jak przedtem. Coś w ich stosunkach się zmieniło. Coś odeszło na zawsze. *** Kiedy wreszcie się rozstali, Myron poszedł korytarzem i przebrał się w swoje ubranie. Mięśniak tam był, pozostali dwaj goryle zniknęli. Myron nie wiedział, co się z nimi stało. I niespecjalnie go to obchodziło. Mięśniak skinął mu głową. Myron podszedł do niego. ‒ Potrzebuję jeszcze jednej przysługi ‒ powiedział. Wyjaśnił Mięśniakowi, czego mu potrzeba. Tamten wyglądał na zdziwionego. ‒ Daj mi minutę ‒ rzekł. Znikł w sąsiednim pomieszczeniu, wrócił i dał Myronowi to, o co ten prosił. Myron mu podziękował. Wyszedł z domu, wsiadł do samochodu Wina i ruszył. Było już prawie po wszystkim. Przejechał półtora kilometra, gdy zadzwoniła Esperanza. ‒ Twój ojciec odzyskał przytomność ‒ powiedziała. ‒ Chce cię zobaczyć. ‒ Powiedz mu, że go kocham. ‒ Jedziesz tu?

‒ Nie. Jeszcze nie mogę przyjechać. Muszę zrobić to, o co mnie prosił. Potem Myron rozłączył się i zaczął płakać. 33. Christine Shippee spotkała Myrona w holu ośrodka rehabilitacyjnego Coddington. ‒ Wyglądasz jak śmierć na chorągwi ‒ stwierdziła. ‒ A kiedy pomyśleć o tym, co widzę tu każdego dnia, to naprawdę coś mówi. ‒ Muszę porozmawiać z Kitty. ‒ Mówiłam ci przez telefon, że nie możesz. Powierzyłeś mi opiekę nad nią. ‒ Muszę się czegoś od niej dowiedzieć. ‒ Niestety. ‒ Ryzykując, że to zabrzmi melodramatycznie, powiem, iż to może być kwestia życia lub śmierci. ‒ Popraw mnie, jeśli się mylę, ale prosiłeś mnie o pomoc, zgadza się? ‒ Tak. ‒ I wiedziałeś, jakie są zasady, kiedy kogoś tutaj umieścisz? ‒ Wiedziałem. I chcę, żeby otrzymała pomoc. Oboje wiemy, że jej potrzebuje. Jednak teraz mój ojciec może umrzeć i chce, żebym uzyskał odpowiedzi na kilka pytań. ‒ I myślisz, że Kitty je zna? ‒ Tak.

‒ Ona jest teraz w kiepskim stanie. Wiesz, na czym polega moja kuracja. Pierwsze czterdzieści osiem godzin to czyste piekło. Ona nie będzie w stanie się skoncentrować. Będzie myślała tylko o działce. ‒ Wiem. Christine pokręciła głową. ‒ Masz dziesięć minut. Otworzyła elektroniczny zamek i poprowadziła Myrona korytarzem. Wokół panowała głucha cisza. Jakby czytając w jego myślach, Christine powiedziała: ‒ Wszystkie pokoje są dźwiękoszczelne. ‒ Jeszcze jedno ‒ rzekł Myron, kiedy doszli do drzwi pokoju Kitty. Christine czekała. ‒ Muszę porozmawiać z nią w cztery oczy. ‒ Nie. ‒ Ta rozmowa musi być poufna. ‒ Nikomu nic nie powiem. ‒ Ze względów prawnych ‒ wyjaśnił Myron. ‒ Gdybyś coś usłyszała i pewnego dnia została wezwana, by złożyć zeznania, nie chcę, żebyś popełniła krzywoprzysięstwo. ‒ Mój Boże, o co ty zamierzasz ją zapytać? Myron nie odpowiedział. ‒ Może ześwirować na twój widok ‒ ostrzegła Christine. ‒

Może cię zaatakować. ‒ Jestem dużym chłopcem. Zastanawiała się jeszcze chwilę, potem westchnęła i otworzyła drzwi. ‒ Zostawiam cię samego ‒ powiedziała. Myron wszedł. Kitty leżała na łóżku, chyba drzemała, jęcząc. Zamknął za sobą drzwi i podszedł do łóżka. Zapalił lampkę. Kitty miała na czole wielkie krople potu. Zamrugała w jasnym świetle. ‒ Myron? ‒ Czas skończyć z kłamstwami ‒ powiedział. ‒ Potrzebuję działki, Myronie. Ty nie masz pojęcia, jak to jest. ‒ Widziałaś, jak zabili Gabriela Wire'a. ‒ Oni? ‒ Zrobiła zdziwioną minę, ale zaraz, jakby po namyśle, poddała się i powiedziała: ‒ Tak, widziałam. Poszłam przekazać wiadomość Suzze. Ona wciąż go kochała. Nadal miałam klucz. Weszłam bocznym wejściem, usłyszałam strzał i ukryłam się. ‒ To dlatego musiałaś uciec z moim bratem. Byłaś zmuszona uciekać, ponieważ bałaś się o swoje życie. Brad był na rozdrożu. Dlatego nakłamałaś mu o mnie, żeby nas poróżnić. Powiedziałaś, że się do ciebie przystawiałem. ‒ Proszę ‒ jęknęła, rozpaczliwie łapiąc go za rękę. ‒ Myronie, tak bardzo potrzebuję działki. Tylko jednej, a potem pozwolę, żeby mi pomogli. Obiecuję. Myron starał się utrzymać ją w tym stanie. Wiedział, że nie

zostało mu dużo czasu. ‒ I naprawdę nie obchodzi mnie, co powiedziałaś Suzze, ale wyobrażam sobie, że potwierdziłaś to, co mówił jej Lex: że Wire został zabity przed wieloma laty. Zamieściłaś ten komentarz „Nie jego”, żeby się zemścić, a potem wysłałaś Lexowi wiadomość, żeby ci pomógł. ‒ Ja tylko potrzebowałam kilku dolarów. Byłam zdesperowana. ‒ Tak, świetnie. I to kosztowało Suzze życie. Kitty zaczęła płakać. ‒ Jednak to wszystko nie ma już znaczenia ‒ rzekł Myron. ‒ Teraz interesuje mnie tylko jedno. Kitty zamknęła oczy. ‒ Nic nie powiem. ‒ Otwórz oczy, Kitty. ‒ Nie. ‒ Otwórz oczy. Zerknęła jak dziecko jednym okiem, a potem szeroko

otworzyła oboje. Myron pomachał jej przed nosem heroiną w przezroczystym plastikowym woreczku, który dostał od Mięśniaka. Kitty próbowała mu go wyrwać, ale Myron w porę cofnął rękę. Rzuciła się na niego z pazurami, wrzeszcząc, żeby dał jej torebkę, ale popchnął ją na łóżko. ‒ Powiesz mi prawdę, a ja dam ci woreczek. ‒ Obiecujesz? ‒ Obiecuję. Zaczęła płakać. ‒ Tak bardzo brakuje mi Brada. ‒ Wiem. To dlatego znów zaczęłaś brać, prawda? Nie mogłaś bez niego żyć. Jak powiedział Mickey, niektórych par nie można rozdzielać. ‒ A potem, ze łzami spływającymi po policzkach, myśląc o tym pięciolatku krzyczącym ile sił w płucach na stadionie Jankesów, Myron powiedział: ‒ Brad nie żyje, prawda? Nie mogła się ruszyć. Opadła na łóżko, patrząc w górę niewidzącym wzrokiem. ‒ Jak umarł, Kitty? Kiedy w końcu przemówiła, jej głos był beznamiętny i cichy. ‒ Razem z Mickeyem jechali międzystanową piątką na mecz koszykówki w San Diego. Ich terenówka wypadła z szosy i przerwała barierę. Brad zginął na miejscu, na oczach syna. Mickey trzy tygodnie leżał w szpitalu. A więc to tak. Myron był przygotowany ‒ spodziewał się

czegoś takiego ‒ ale ta wiadomość i tak nim wstrząsnęła. Opadł na krzesło po drugiej stronie pokoju. Jego młodszy brat nie żyje. Okazało się, że jego śmierć nie miała nic wspólnego z Hermanem Ache'em, Gabrielem Wire'em czy nawet z Kitty. To był po prostu wypadek samochodowy. Ta myśl była niemal nie do zniesienia. Myron spojrzał na łóżko. Kitty leżała nieruchomo, na chwilę przestała się trząść. ‒ Dlaczego nam nie powiedziałaś? ‒ Wiesz dlaczego. Wiedział. Już poukładał sobie wszystkie kawałki tej łamigłówki. Kitty wpadła na ten pomysł, ponieważ znała prawdę o Gabrielu Wirze. Widziała, jak go zabito, ale ‒ co ważniejsze ‒ widziała, jak Lex i inni udają, że on wciąż żyje. Nauczyła się od nich. To podsunęło jej pomysł. ‒ Próbowałbyś odebrać mi Mickeya ‒ powiedziała Kitty. Myron pokręcił głową. ‒ Kiedy twój brat umarł... ‒ urwała i przełknęła ślinę ‒ byłam jak marionetka, której przecięto sznurki. Rozsypałam się. ‒ Mogłaś przyjść do mnie. ‒ Nie. Dobrze wiedziałam, co by się stało, gdybym powiedziała ci o Bradzie. Przyjechałbyś do Los Angeles, zobaczyłbyś mnie na haju, tak jak wczoraj. Nie kłam, Myronie. Nie teraz. Chciałbyś

zrobić to, co uważałbyś za słuszne. Złożyłbyś w sądzie pozew o przyznanie opieki. Powiedziałbyś, tak jak wczoraj, że jestem nieodpowiedzialną ćpunką, niezdolną wychowywać Mickeya. Zabrałbyś mi mojego chłopca. Nie zaprzeczaj. Nie zamierzał. ‒ Więc dlatego udawałaś, że Brad wciąż żyje? ‒ Zadziałało, prawda? ‒ I do diabła z Mickeyem i tym, czego potrzebuje? ‒ Potrzebuje matki. Jak możesz tego nie rozumieć? Rozumiał. Pamiętał, jak Mickey powtarzał mu, jaka z niej wspaniała matka. ‒ A co z nami? Co z rodziną Brada? ‒ Jaką rodziną? Mickey i ja jesteśmy jego rodziną. Nikt z was nie był częścią jego życia od piętnastu lat. ‒ A czyja to wina? ‒ Właśnie, Myronie, czyja? Milczał. On uważał, że jej. Ona, że jego. A ojciec... jak to ujął? Każdy ma swoją drogę. Bradowi, powiedział ojciec, nie było przeznaczone pozostać w kraju i się ustatkować. Jednak ojciec opierał to przekonanie na kłamstwie Myrona. ‒ Wiem, że ty w to nie wierzysz. Wiem, że uważasz, iż kłamałam i podstępem skłoniłam go, żeby ze mną uciekł. Może tak było. Jednak to był słuszny wybór. Brad był szczęśliwy. Oboje byliśmy szczęśliwi.

Myron pamiętał fotografie, ich szerokie uśmiechy. Uważał, że były kłamstwem, że szczęście, które widział na tych zdjęciach, było iluzją. Nie było. Co do tego Kitty miała rację. ‒ A więc owszem, taki miałam plan: odwlec zawiadomienie was, dopóki nie dojdę do siebie. Myron tylko pokręcił głową. ‒ Chcesz, żebym przepraszała ‒ ciągnęła Kitty ‒ ale nie mam zamiaru. Czasem postępujesz dobrze, a skutki są opłakane. A czasem, no cóż, spójrz na Suzze. Próbowała złamać mi karierę, podmieniając pigułki antykoncepcyjne, i dzięki temu mam Mickeya. Nie rozumiesz? Wszystko to chaos. Nie chodzi o dobro czy zło, trzymamy się tego, co najbardziej kochamy. Ja straciłam miłość mojego życia w głupim wypadku samochodowym. Czy to było sprawiedliwe? Czy było słuszne? I może, gdybyś był milszy, Myronie, może gdybyś nas zaakceptował, przyszłabym do ciebie po pomoc. Jednak Kitty nie przyszła do niego po pomoc ani wtedy, ani teraz. Znów te rozchodzące się kręgi. Może mógł pomóc im przed piętnastoma laty. A może i tak by uciekli. Może gdyby Kitty mu ufała, gdyby nie wściekł się, kiedy zaszła w ciążę, może przed kilkoma dniami przyszłaby do niego, a nie do Lexa. I może wtedy Suzze nadal by żyła. I może Brad też. Dużo tych „może”. ‒ Mam jeszcze jedno pytanie ‒ powiedział. ‒ Czy powiedziałaś

Bradowi prawdę? ‒ O tym, że przystawiałeś się do mnie? Tak. Powiedziałam, że to było kłamstwo. Zrozumiał. Myron przełknął ślinę. Nerwy miał w strzępach. Usłyszał swój zacinający się głos, gdy zadawał następne pytanie: ‒ Przebaczył mi? ‒ Tak, Myronie, przebaczył ci. ‒ Jednak nigdy się ze mną nie skontaktował. ‒ Nie rozumiesz, jak żyliśmy. ‒ Kitty nie odrywała oczu od torebki w jego ręce. ‒ Byliśmy nomadami. To nas uszczęśliwiało. Dla niego była to praca życia. Robił to, co kochał robić i do czego był stworzony. A teraz, kiedy wróciliśmy, pewnie by do ciebie zadzwonił, jednak... Umilkła, pokręciła głową i zamknęła oczy. Teraz mógł już iść zobaczyć się z ojcem. Trzymał plastikową torebkę z heroiną. Popatrzył na nią, nie wiedząc, co zrobić. ‒ Nie wierzysz w to, że Brad ci wybaczył ‒ odezwała się Kitty. Myron nie odpowiedział. ‒ Nie znalazłeś paszportu Mickeya? ‒ spytała Kitty. To pytanie zbiło go z tropu. ‒ Znalazłem. W przyczepie. ‒ To dobrze go obejrzyj. ‒ Paszport? ‒ Tak.

‒ Po co? Miała zamknięte oczy i nie odpowiadała. Myron jeszcze raz spojrzał na torebkę z heroiną. Złożył Kitty obietnicę, której nie zamierzał dotrzymać. Teraz jednak, kiedy pokazał jej torebkę, Kitty rozwiązała jego ostatni moralny dylemat. Pokręciła głową i kazała mu wyjść. *** Myron wrócił do szpitala Świętego Barnaby i powoli otworzył drzwi do pokoju ojca. W środku było ciemno, ale widział, że ojciec śpi. Matka siedziała przy jego łóżku. Odwróciła się i zobaczyła Myrona. Natychmiast zrozumiała. Krzyknęła cicho, natychmiast zatykając sobie usta dłonią. Myron skinął na nią. Wstała i wyszła na korytarz. ‒ Mów ‒ powiedziała. Zrobił to. Matka dzielnie przyjęła cios. Zachwiała się, zapłakała, ale wzięła się w garść. Pospiesznie wróciła do pokoju, a Myron poszedł za nią. Ojciec nie otworzył oczu, lecz oddychał chrapliwie i nierówno. Rurki wiły się wszędzie. Matka usiadła przy łóżku, ujęła jego dłoń swoją, drżącą od choroby Parkinsona. ‒ Więc jesteśmy zgodni? ‒ powiedziała cicho do Myrona. Nie odpowiedział. Kilka minut później powieki ojca zaczęły się poruszać. Patrząc

na tego człowieka, którego cenił jak nikogo na świecie, Myron poczuł cisnące się do oczu łzy. Ojciec spojrzał na nich pytająco, z niemal dziecinnym zdziwieniem. Zdołał wykrztusić tylko jedno słowo: ‒ Brad... Myron przełknął łzy i zamierzał skłamać, ale matka powstrzymała go, kładąc mu dłoń na ramieniu. Spojrzeli sobie w oczy. ‒ Brad ‒ powtórzył ojciec nieco bardziej ożywiony. Wciąż patrząc na Myrona, matka pokręciła głową. Zrozumiał. Matka jednak nie chciała, żeby Myron okłamywał ojca, bo byłaby to zdrada. Odwróciła się do mężczyzny, który od czterdziestu trzech lat był jej mężem, i mocno ścisnęła jego dłoń. Ojciec zaczął płakać. ‒ W porządku, Al ‒ cicho powiedziała matka. ‒ W porządku. Epilog SZEŚĆ TYGODNI PÓŹNIEJ Los Angeles, Kalifornia Podpierając się laską, ojciec szedł pierwszy. Od operacji na otwartym sercu schudł dziesięć kilo. Myron chciał, żeby wjechał na to wzgórze na wózku, lecz Al Bolitar nie chciał o tym słyszeć. Zamierzał udać się pieszo na miejsce ostatniego spoczynku syna. Matka oczywiście była z nimi. I Mickey także. Chłopak

pożyczył garnitur od Myrona. Niezbyt na niego pasował. Myron szedł ostatni, zapewne po to, żeby nikt nie został za daleko z tyłu. Słońce prażyło wściekle. Myron spojrzał na nie, mrużąc oczy. Były załzawione. Tyle się zmieniło, od kiedy Suzze przyszła do jego biura, prosząc o pomoc. Pomoc. Dobry żart, jeśli się nad tym zastanowić. Mąż Esperanzy nie tylko wystąpił o rozwód, ale też naprawdę zamierzał uzyskać opiekę nad Hectorem. Twierdził między innymi, że Esperanza długo siedzi w pracy, zaniedbując macierzyńskie obowiązki. Esperanza była tak przerażona tą groźbą, że poprosiła Myrona, żeby ją spłacił, ale myśl o prowadzeniu MB Reps bez Esperanzy i Wina była zbyt przygnębiająca. W końcu, po długiej dyskusji, postanowili sprzedać MB Reps. Wielka agencja, która ją kupiła, zdecydowała połączyć obie firmy i zrezygnować z nazwy MB Reps. Wielka Cyndi przeznaczyła pieniądze z odprawy na długi urlop i pisanie pamiętnika odsłaniającego całą prawdę. Świat czeka na to niecierpliwie. Win wciąż się ukrywał. W ciągu ostatnich sześciu tygodni Myron dostał od niego tylko jedną wiadomość, krótki e-mail. Jesteś w moim sercu. A Yu i Mee w moich gaciach. Win. Terese, narzeczona Myrona, wciąż nie mogła opuścić Angoli, a

po tych wszystkich nagłych zmianach w życiu Myron nie mógł tam pojechać. Nie teraz. Może jeszcze długo nie. Kiedy zbliżali się do miejsca pochówku, Myron zrównał się z Mickeyem. ‒ W porządku? ‒ Jasne ‒ mruknął Mickey, przyspieszając kroku i zwiększając odległość między sobą a wujem. Często to robił. Minutę później wszyscy się zatrzymali. Na grobie Brada nie było jeszcze nagrobka. Tylko tabliczka. Przez długą chwilę nikt się nie odzywał. Stali we czwórkę i patrzyli. Po pobliskiej autostradzie mknęły samochody, nie zważając na to, że zaledwie kilka metrów dalej stoi pogrążona w smutku rodzina. Ojciec nagle zaczął odmawiać z pamięci kadisz, hebrajską modlitwę za zmarłych. Nie byli wierzący, skądże, jednak pewne rzeczy robi się dla zachowania tradycji, rytualnie, z wewnętrznej potrzeby. ‒ Jitgadal wejitkadasz szme raba... Myron zaryzykował i zerknął na Mickeya. Ten również kłamał, ukrywając śmierć ojca, usiłując znaleźć jakiś sposób na ocalenie resztek swojej rodziny. Teraz, stojąc nad grobem swojego ojca, chłopak zachowywał stoicki spokój. Miał podniesioną głowę i suche oczy. Może tylko tak można przetrwać, kiedy spada na ciebie cios za ciosem. Kiedy Kitty wreszcie wróciła do domu z odwyku, uciekła od syna w poszukiwaniu działki. Znaleźli ją

nieprzytomną w nędznym hoteliku i zawlekli z powrotem do ośrodka Coddington. Tam znów spróbują jej pomóc, ale prawdę mówiąc, załamała się po śmierci Brada i Myron nie wiedział, czy da się ją wyleczyć. Kiedy Myron po raz pierwszy zaproponował, że przejmie opiekę nad Mickeyem, ten zgodnie z oczekiwaniami się buntował. Powiedział, że nigdy nie pozwoli, żeby opiekował się nim ktoś poza jego matką, a jeśli Myron spróbuje, to on wystąpi do sądu o usamodzielnienie się albo nawet ucieknie. Ponieważ rodzice Myrona wracali na Florydę, a w poniedziałek zaczynał się rok szkolny, Myron i Mickey w końcu wypracowali coś w rodzaju kompromisu. Mickey zgodził się zamieszkać w domu w Livingston z Myronem jako nieoficjalnym opiekunem. Miał uczęszczać do liceum w Livingston, do którego chodzili kiedyś jego ojciec i wuj, natomiast Myron zgodził się trzymać z boku i dopilnować, żeby Kitty pomimo wszystko pozostała wyłączną opiekunką syna. W ten sposób zawarli niełatwy i chwiejny rozejm. Stojąc ze splecionymi rękami i pochyloną głową, ojciec Myrona zakończył długą modlitwę słowami: Alejnu w 'al kol Israel we'imra. Amen. Myron i jego matka przyłączyli się do końcowego „amen”. Mickey milczał. Przez długą chwilę nikt się nie poruszył. Myron wpatrywał się w ubitą ziemię i próbował wyobrazić sobie

spoczywającego w niej młodszego brata. Nie mógł. Wrócił myślą do chwili, gdy widział go po raz ostatni, tamtego śnieżnego wieczoru przed szesnastoma laty, kiedy Myron, starszy brat, który zawsze starał się go bronić, złamał Bradowi nos. Kitty miała rację. Brad był na rozdrożu, wahając się, czy porzucić szkołę i wyjechać w nieznane. Kiedy ojciec się o tym dowiedział, wysłał Myrona, żeby porozmawiał ze swoim młodszym bratem. ‒ Idź ‒ powiedział mu ojciec. ‒ Przeproś za to, co o niej powiedziałeś. Myron spierał się, mówiąc, że Kitty kłamała o pigułkach antykoncepcyjnych, ma złą opinię i inne bzdury, które ‒ jak teraz wiedział ‒ nie były prawdą. Jednak ojciec już wtedy to wiedział. ‒ Czy chcesz odepchnąć go na zawsze? ‒ zapytał. ‒ Idź, przeproś i przyprowadź ich oboje do domu. Jednak kiedy Myron tam przyszedł, Kitty, rozpaczliwie chcąc uciec, wymyśliła bajeczkę o tym, że Myron do niej uderza. Brad się wściekł. Słuchając jego krzyków i obelg, Myron zdał sobie sprawę, że miał rację co do Kitty. Jego brat był głupi, że w ogóle się z nią zadawał. Myron zaczął kłócić się z nim, oskarżając Kitty o wszelkie rodzaje zdrady, aż w końcu wykrzyczał słowa, które były ostatnimi, jakie miał powiedzieć do brata: „Wierzysz tej kłamliwej dziwce, a nie rodzonemu bratu?”. Brad się zamachnął. Myron uchylił się przed ciosem, wściekł

się i odpowiedział uderzeniem. Nawet teraz, stojąc nad grobem Brada, słyszał ten paskudny chrzęst, z jakim nos brata trzasnął pod ciosem jego pieści. Ostatnim obrazem, jaki zapamiętał Myron, był widok Brada na podłodze, patrzącego na niego ze zgrozą, gdy Kitty próbowała zatamować krew płynącą mu z nosa. Kiedy Myron wrócił do domu, nie potrafił wyznać ojcu, co zrobił. Nawet powtarzanie tego okropnego kłamstwa Kitty nadałoby temu posmak wiarygodności. Tak więc Myron okłamał ojca. ‒ Przeprosiłem, ale Brad nie chciał słuchać. Powinieneś z nim porozmawiać, tato. Ciebie posłucha. Ojciec jednak pokręcił głową. ‒ Jeśli Brad ma takie nastawienie, to może tak ma być. Może powinniśmy pozwolić mu odejść i znaleźć własną drogę. Tak też zrobili. A teraz znów byli razem, na cmentarzu prawie pięć tysięcy kilometrów od domu. Gdy minęła kolejna minuta ciszy, Al Bolitar pokręcił głową. ‒ Tak nie powinno być. ‒ Przystanął i spojrzał w niebo. ‒ Ojciec nie powinien odmawiać kadiszu za syna. Po tych słowach ruszył alejką w drogę powrotną. *** Odprowadziwszy matkę i ojca na samolot lecący z LAX do Miami, Myron i Mickey wsiedli do samolotu na lotnisku w

Newark. Siedzieli i milczeli. Kiedy wylądowali, odebrali samochód Myrona z wielodniowego parkingu i pojechali Garden State Parkway. Przez pierwsze dwadzieścia minut się nie odzywali. Kiedy Mickey zobaczył, że mijają zjazd do Livingston, wreszcie zapytał: ‒ Dokąd jedziemy? ‒ Zobaczysz. Dziesięć minut później wjechali na mały parking przy centrum handlowym. Myron wyłączył silnik i uśmiechnął się do Mickeya. Ten spojrzał przez przednią szybę, a potem znów na Myrona. ‒ Zabierasz mnie na lody? ‒ Chodź ‒ powiedział Myron. ‒ Żartujesz, prawda? Kiedy weszli do lodziarni SnowCap, Kimberly z szerokim uśmiechem podjechała do nich na wózku. ‒ Hej, wrócił pan! Co mogę podać? ‒ Zrób mojemu bratankowi Roztapiacza. Muszę chwilę porozmawiać z twoim ojcem. ‒ Jasne. Jest na zapleczu. Kiedy Myron tam wszedł, Karl Snow przeglądał zamówienia. Spojrzał na niego znad okularów do czytania. ‒ Obiecał pan, że już tu nie wróci. ‒ Przepraszam. ‒ Więc dlaczego pan przyszedł?

‒ Ponieważ mnie pan okłamał. Sprzedawał mi bajkę o tym, jaki to jest pan pragmatyczny. Mówił pan, że pana córka umarła i już nic jej nie wskrzesi. I że Gabriel Wire w żadnym razie nie poszedłby za to do więzienia. Dlatego wziął pan od niego pieniądze, żeby pomóc Kimberly. Wyjaśnił pan to pięknie i racjonalnie, ale ja nie uwierzyłem w ani jedno słowo. Nie po tym, jak widziałem pana razem z Kimberly. A potem zacząłem myśleć o porządku. ‒ Jakim porządku? ‒ Lex Ryder dzwoni do Suzze i mówi jej, że Gabriel Wire nie żyje. Suzze jest zaszokowana i sceptyczna, więc odwiedza Kitty, żeby potwierdziła słowa Lexa. W porządku, to rozumiem. ‒ Myron przechylił głowę. ‒ Jednak dlaczego Suzze prosto od Kitty, jedynego świadka zamordowania Gabriela, przyszła do pana? Karl Snow milczał. Nie musiał nic mówić. Myron już wiedział. Lex myślał, że to Ache i Crisp zabili Wire'a, ale to nie miało sensu. Za duże korzyści czerpali z HorsePower. ‒ Gabriel Wire był bogaty i wpływowy, więc zabicie Alisty miało mu ujść na sucho. Wiedział pan o tym. Wiedział pan, że nigdy nie stanie przed obliczem sprawiedliwości za to, co zrobił pańskiej córce. Tak więc musiał pan działać. W pewnym sensie to ironia losu. ‒ Co? ‒ To, że cały świat myśli, iż sprzedał pan swoją córkę.

‒ I co z tego? ‒ prychnął Karl Snow. ‒ Myśli pan, że to ma dla mnie jakieś znaczenie? To, co myśli sobie świat? ‒ Pewnie nie. ‒ Już panu mówiłem: czasem trzeba kochać dziecko skrycie. Czasem trzeba ukrywać swój ból. A czasem trzeba samemu wymierzyć sprawiedliwość. ‒ Chce pan coś powiedzieć? ‒ zapytał Snow. ‒ Nie. Karl Snow nie wyglądał, jakby mu ulżyło. Zapewne myślał o tym samym co Myron. O kręgach. Gdyby Snow nie został mścicielem ‒ gdyby nie zabił Gabriela Wire'a ‒ Kitty nie byłaby tego świadkiem i nie uciekłaby. Brat Myrona może wciąż by żył. Suzze T. również. Jednak takie rozważania do niczego nie prowadzą. Ojciec Myrona już wyraził gniew rodzica, który przeżył swoje dziecko. Córka Karla Snowa została zamordowana. Dobro, zło, kto to wie? Myron wstał i ruszył do drzwi. Odwrócił się, żeby się pożegnać, ale Karl Snow miał spuszczoną głowę i z przesadnym skupieniem przeglądał zamówienia. W lodziarni Mickey pochłaniał Roztapiacza. Kimberly podjechała do niego na fotelu i zabawiała go. Szepnęła coś i Mickey parsknął śmiechem. Myron znów przypomniał sobie swoją pięść mknącą ku twarzy brata. Teraz pomogło mu tylko jedno: paszport. Poszedł za radą Kitty i dokładnie go obejrzał. Najpierw sprawdził stemple wielu

krajów, które odwiedzili. Jednak nie to Kitty kazała mu obejrzeć, ale pierwszą stronę paszportu, tę z danymi. Obejrzał jeszcze raz i zobaczył imię Mickeya. Prawdziwe imię. Myron zakładał, że Mickey to zdrobnienie od Michaela. Jednak nie. Mickey tak naprawdę miał na imię Myron. Kimberly znów coś powiedziała, coś tak zabawnego, że Mickey odłożył łyżeczkę, odchylił się do tyłu i wybuchnął śmiechem ‒ donośnym i szczerym ‒ po raz pierwszy, od kiedy Myron go znał. Ten dźwięk przeszył pierś Myrona. Był taki znajomy, tak podobny do śmiechu Brada, jakby zaczął się w jakimś odległym momencie w przeszłości, w cudownej chwili, którą bracia dawno temu dzielili ze sobą, i odbijał się echem przez lata, aż dotarł do tej lodziarni, do syna Brada. Myron stał i słuchał, i chociaż wiedział, że to echo ucichnie, miał nadzieję, że może nie na zawsze. Podziękowania Teraz muszę podziękować zespołowi ‒ a jest to bardzo doborowy zespół. W porządku alfabetycznym: Christine Ball, Eliane Benesti, David Berkeley (linka spadochronu), Anne Armstrong-Coben, Yvonne Craig, Diane Discepolo, Missy Higgins, Ben Sevier, Brian Tart, Lisa Erbach Vance i Jon Wood. Ta książka jest fikcją literacką. To oznacza, że wymyśliłem różne rzeczy. Jeśli więc zastanawiacie się, czy pierwowzorem danej postaci jest ktoś tam albo czy naprawdę jest ktoś taki w

waszym mieście lub szkole, odpowiedź brzmi: „nie”. Tym, którym spodobało się spotkanie z bratankiem Myrona, historia Mickeya Bolitara ‒ a przy okazji Myrona ‒ będzie miała ciąg dalszy w kolejnej powieści zatytułowanej Schronienie, która ukaże się pod koniec 2011 roku. Szczegóły i fragment jednego rozdziału można znaleźć na stronie www.HarlanCoben.com. Ostrzegam: ten fragment może zawierać spoiler niniejszej powieści. Nie czytajcie go, dopóki nie skończycie czytać tej książki. Jak zawsze, dziękuję wam.

Koniec