Harlan Coben - Nieznajomy (2015)

O książce Najlepsza powieść Harlana Cobena od czasu „Nie mów nikomu”. Na solidnym kłamstwie można zbudować całkiem udane życie, ale jeśli tajemnica wyjdzie na jaw, w mgnieniu oka można stracić wszystko… Nieznajomy pojawia się znikąd. Możesz spotkać go w barze, na parkingu albo w sklepie spożywczym. Jego tożsamość pozostaje nieznana. Jego pobudki są niejasne. Ale wiadomości, z którymi przychodzi, zmieniają wszystko. Kilka słów, które wyszepcze Ci do ucha, sprawi, że Twoje poukładane życie rozbije się w drobny mak… Adam Price ma wiele do stracenia: piękną żonę, dwóch wspaniałych synów i wszystko, co się wiąże ze spełnieniem amerykańskiego snu – wygodny dom, dobrą pracę i pozornie idealne życie. Spotkanie z Nieznajomym wywróci je do góry nogami – odkrycie wstrząsającego sekretu dotyczącego jego żony Corinne sprawi, że w grze o przetrwanie ważny stanie się każdy ruch, a Adam nie będzie wiedział, komu może ufać. Tymczasem Nieznajomy zdradza innym kolejne tajemnice…

HARLAN COBEN Współczesny amerykański pisarz, który uznanie w kręgu miłośników literatury sensacyjnej zdobył swoją trzecią książką Bez skrupułów, opublikowaną w 1995 r. Jako pierwszy współczesny autor otrzymał trzy prestiżowe nagrody literackie przyznawane w kategorii powieści kryminalnej, w tym najważniejszą – Edgar Poe Award. Światowa popularność Cobena zaczęła się w 2001 r. od thrillera Nie mów nikomu, zekranizowanego w 2006 r. Kolejne powieści, za które otrzymał wielomilionowe zaliczki, m.in. Na gorącym uczynku, Wszyscy mamy tajemnice, Zostań przy mnie, Schronienie, Kilka sekund od śmierci, Sześć lat później i Tęsknię za tobą uczyniły go megagwiazdą gatunku i jednym z najchętniej czytanych autorów, także w Polsce. Twórczość pisarza wciąż budzi zainteresowanie filmowców: na podstawie Sześć lat później powstaje film z Hugh Jackmanem w roli głównej, a prawa do ekranizacji Tęsknię za tobą zostały kupione przez Warner Bros.

www.harlancoben.com

Tego autora NIE MÓW NIKOMU BEZ POŻEGNANIA JEDYNA SZANSA TYLKO JEDNO SPOJRZENIE NIEWINNY W GŁĘBI​ LASU ZACHOWAJ SPOKÓJ MISTYFIKACJA NA GORĄCYM UCZYNKU KLINIKA ŚMIERCI ZOSTAŃ PRZY MNIE SZEŚĆ LAT PÓŹNIEJ TĘSKNIĘ ZA TOBĄ NIEZNAJOMY Myron Bolitar BEZ SKRUPUŁÓW KRÓTKA​ PIŁKA BEZ ŚLADU BŁĘKITNA​ KREW JEDEN FAŁSZYWY RUCH OSTATNI SZCZEGÓŁ NAJCZARNIEJSZY STRACH OBIECAJ MI ZAGINIONA WSZYSCY MAMY TAJEMNICE Mickey Bolitar SCHRONIENIE KILKA SEKUND OD ŚMIERCI ODNALEZIONY Jako współautor AŻ ŚMIERĆ NAS ROZŁĄCZY NAJLEPSZE AMERYKAŃSKIE OPOWIADANIA KRYMINALNE 2011

Spis treści 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44

45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 Podziękowania

Dedykowane pamięci mojego kochanego kuzyna Stephena Reitera oraz jego dzieciom Davidowi, Samancie i Jasonowi

O ma duszo, bądź gotowa na przyjście Nieznajomego. Gotuj się, gdyż nadchodzi ten, kto umie stawiać pytania. Ten, kto nigdy nie zapomni drogi do twojego domu: Bo choćbyś unikał życia, to przed Śmiercią nie znasz schronu. T.S. Eliot

1

Nieznajomy nie zburzył całego świata Adama w jednej chwili. Przynajmniej tak Adam Price powtarzał sobie później, ale było to kłamstwo. Adam wiedział od początku, od pierwszego zdania, że jego życie zadowolonego męża i ojca dwojga dzieci, właściciela eleganckiego domu na przedmieściach bezpowrotnie legło w gruzach. Pozornie było to proste zdanie, jednak w tonie głosu mężczyzny kryło się zrozumienie, a nawet współczucie, które przekonało Adama, że nic już nie będzie takie jak dawniej. – Nie​ musiałeś z nią zostawać – powiedział nieznajomy. Znajdowali się w klubie American Legion w Cedarfield w stanie New Jersey. W Cedarfield mieszkało mnóstwo zamożnych specjalistów od funduszy hedgingowych, bankierów i innych finansowych „panów wszechświata”. Lubili pić piwo w klubie, ponieważ czuli się tam komfortowo i mogli udawać, że są solą tej ziemi i równymi chłopakami, podczas gdy było zgoła inaczej. Adam stał przy lepkim kontuarze. Na ścianie wisiała tarcza do darta. Neony reklamowały piwo Miller Lite, ale Adam trzymał w prawej dłoni butelkę budweisera. Odwrócił się w stronę mężczyzny, który właśnie się do niego przysunął, i chociaż już znał odpowiedź, spytał: – Mówi pan do mnie? Facet był młodszy od większości ojców, szczuplejszy, niemal wychudzony, i miał duże, świdrujące niebieskie oczy. Na jednym z jego białych ramion widać było kawałek tatuażu, który znikał pod krótkim rękawem. Na głowie nosił bejsbolówkę. Nie wyglądał na hipstera, przypominał raczej ponurego gościa z działu pomocy technicznej, który nigdy nie wychodzi na słońce. Przenikliwe spojrzenie niebieskich oczu sprawiło, że Adam miał ochotę odwrócić wzrok. – Powiedziała ci, że jest w ciąży, prawda? Adam poczuł, jak jego dłoń mocniej zaciska się na butelce. – To dlatego zostałeś. Corinne powiedziała ci, że będziecie mieli dziecko. Właśnie wtedy Adam poczuł, jak w jego piersi przeskakuje jakiś przełącznik, zupełnie jakby ktoś uruchomił czerwony cyfrowy zegar, który zaczął odliczać czas do wybuchu bomby. Tik-tak, tik-tak. – Czy my się znamy? – spytał mężczyznę. – Powiedziała ci, że jest w ciąży – ciągnął nieznajomy. – Mówię o Corinne. Powiedziała, że jest w ciąży, a potem straciła dziecko. W klubie było pełno miejscowych tatuśków ubranych w białe T-shirty z rękawami trzy czwarte i luźne krótkie bojówki albo dżinsy, które w ogóle nie opinały tyłka. Wielu z nich nosiło bejsbolówki. Dzisiaj wieczorem odbywał się zaciąg czwarto-, piąto- i szóstoklasistów do drużyny lacrosse’a oraz selekcja do pierwszej reprezentacji. Adam był zdania, że jeśli ktoś chciałby zobaczyć ludzi o osobowości typu A w ich naturalnym środowisku, powinien przyjrzeć się rodzicom, którzy biorą udział w powoływaniu ich pociech do szkolnych reprezentacji. Mogłaby to nagrać ekipa Discovery Channel. – Czułeś się w obowiązku zostać, mam rację? – spytał nieznajomy. – Nie wiem, kim, do diabła… – Okłamała cię, Adamie. – Młody mężczyzna mówił z takim przekonaniem, jakby nie tylko był pewien swoich słów, ale także kierowała nim przede wszystkim troska o Adama. – Corinne to wszystko zmyśliła. Wcale nie była w ciąży. Jego słowa spadały jak ciosy, osłabiając Adama, zbijając go z tropu i ogłuszając, tak że przypominał liczonego boksera. Chciał się bronić, chwycić faceta za koszulę i rzucić nim przez całą salę za to, że

obraża jego żonę. Ale nie zrobił tego z dwóch powodów. Po pierwsze, był osłabiony, zbity z tropu i ogłuszony jak liczony bokser. Po drugie, ten człowiek mówił z taką pewnością w głosie, z takim cholernym przekonaniem, że Adam uznał, iż najrozsądniej będzie go wysłuchać. – Kim pan jest? – powtórzył swoje pytanie. – Czy to ważne? – Owszem. – Jestem nieznajomym. Nieznajomym, który dysponuje istotną wiedzą. Twoja żona cię okłamała, Adamie. Nie była w ciąży. Skłamała, żeby cię odzyskać. Adam pokręcił głową. Starał się zachować jasny umysł i spokój. – Widziałem test ciążowy. – Sfałszowany. – Widziałem wynik USG. – Także fałszywy. – Mężczyzna podniósł rękę, zanim Adam zdążył odpowiedzieć. – Tak samo jak brzuch, a raczej brzuchy. Odkąd Corinne powiedziała ci, że jest w ciąży, nie widziałeś jej nago, prawda? Pewnie twierdziła, że wieczorami źle się czuje i dlatego nie uprawialiście seksu. Zazwyczaj tak się dzieje. Dlatego kiedy poroniła, mogłeś spojrzeć wstecz z przeświadczeniem, że to od początku była trudna ciąża. Z drugiej strony sali dobiegło donośne wołanie: – Dobra, chłopaki, łapcie piwo i zabieramy się do roboty! Głos należał do Trippa Evansa, przewodniczącego zarządu ligi lacrosse’a, byłego dyrektora agencji reklamowej z Madison Avenue i przy okazji równego gościa. Pozostali ojcowie zaczęli brać ze sterty aluminiowe krzesła – takie, na jakich siedzi się podczas szkolnego koncertu – i ustawiać je w kręgu pod ścianami sali. Tripp Evans popatrzył na Adama, zauważył jego bladą twarz i zmarszczył z troską czoło. Adam lekceważąco machnął ręką i ponownie zwrócił się w stronę nieznajomego. – Kim pan jest, do cholery? – Możesz mnie traktować jak swojego zbawcę. Albo jak przyjaciela, który właśnie uwolnił cię z więzienia. – Gówno​ prawda. Niemal wszystkie rozmowy ustały. Mężczyźni się uciszyli, a w sali rozlegało się tylko szuranie krzesłami. Ojcowie w skupieniu czekali na rozpoczęcie zaciągu. Adam czuł się fatalnie. Wcale nie miał ochoty tu przychodzić. To Corinne była skarbniczką klubu lacrosse’a, ale jej szkoła zmieniła termin konferencji dla nauczycieli w Atlantic City i chociaż był to najważniejszy dzień w roku dla miłośników lacrosse’a w Cedarfield – oraz główny powód, dla którego Corinne tak się zaangażowała – Adam był zmuszony ją zastąpić. – Powinieneś być mi wdzięczny – rzekł mężczyzna. – O czym pan mówi? Nieznajomy po raz pierwszy się uśmiechnął. Adam nie mógł nie zauważyć, że był to serdeczny uśmiech, uśmiech uzdrowiciela, kogoś, kto zawsze chce się zachowywać właściwie. – Jesteś​ wolny. – To​ kłamstwo. – Dobrze wiesz, że mam rację, Adamie. – Hej, Adamie?! – zawołał Tripp Evans z przeciwległego końca sali. Adam odwrócił się w ich stronę. Wszyscy już siedzieli, poza nim i nieznajomym. – Muszę iść – wyszeptał nieznajomy. – Ale jeśli naprawdę potrzebujesz dowodu, sprawdź swoją kartę Visa. Poszukaj płatności na rzecz Novelty Funsy. – Chwileczkę…

– Jeszcze jedno. – Mężczyzna nachylił się ku Adamowi. – Na twoim miejscu zapewne zleciłbym badania DNA obu synów. Tik-tak,​ tik-tak… bum. – Co​ takiego? – Nie mam na to żadnego dowodu, ale kiedy kobieta jest skłonna skłamać w takiej sprawie, można założyć, że to nie jest jej pierwszy raz. Podczas gdy Adam próbował się otrząsnąć po tym ostatnim ciosie, nieznajomy pospiesznie wyszedł z sali.

2

Kiedy Adam odzyskał władzę w nogach, pobiegł za nieznajomym. Za późno. Mężczyzna właśnie ulokował się na siedzeniu pasażera szarej hondy accord. Samochód ruszył. Adam puścił się biegiem, żeby dokładniej mu się przyjrzeć, może zobaczyć tablicę rejestracyjną, ale zdołał zauważyć jedynie, że auto zarejestrowano w stanie New Jersey. Kiedy honda skręciła w stronę wyjazdu z parkingu, zwrócił uwagę na coś jeszcze. Za kierownicą siedziała kobieta. Była młoda i miała długie blond włosy. Gdy światło latarni padło na jej twarz, Adam zorientował się, że kobieta patrzy w jego stronę. Na krótką chwilę skrzyżowali spojrzenia. W jej oczach dostrzegł zatroskanie i współczucie. Dla niego. Samochód odjechał z rykiem silnika. Ktoś zawołał Adama po imieniu. Adam odwrócił się i powlókł do środka. ▪ ▪ ▪ Zaczęli od zaciągu do drużyny gospodarzy. Adam próbował się skupić, ale miał wrażenie, że wszystkie dźwięki docierają do niego jakby zza zamkniętych drzwi kabiny prysznicowej. Corinne ułatwiła mu zadanie. Już wcześniej oceniła każdego z chłopców, którzy starali się o miejsce w reprezentacji szóstoklasistów, dlatego mógł bez trudu dokonać wyboru między zawodnikami. Większym wyzwaniem – i prawdziwą przyczyną jego dzisiejszej obecności – było zadbanie o to, żeby Ryan, ich szóstoklasista, trafił do drużyny gwiazd. Starszy syn, Thomas, który uczęszczał teraz do drugiej klasy szkoły średniej, został usunięty z tej drużyny, kiedy był w wieku Ryana, ponieważ – przynajmniej tak uważała Corinne, a Adam się z nią zgadzał – jego rodzice za mało się angażowali. Zbyt wielu ojców przyszło tutaj dziś wieczorem nie z zamiłowania do sportu, ale żeby zawalczyć o interesy swoich dzieci. Wliczając Adama. Może to żałosne, lecz taka była prawda. Adam próbował nie myśleć o tym, co przed chwilą usłyszał – kim, u diabła, był ten facet? – jednak bezskutecznie. Zamglonym wzrokiem wpatrywał się w „raporty łowcy talentów”, które przygotowała Corinne. Jego żona była niezwykle uporządkowana, niemal pedantyczna. Wypisała nazwiska chłopców w kolejności od najlepszego do najgorszego, a kiedy któryś z nich był wybierany, Adam obojętnie wykreślał go z listy. Przyglądał się idealnemu pochyłemu pismu żony, które mogłoby się znaleźć na planszach z literkami alfabetu, jakie nauczyciele zwykle przypinają do tablicy w młodszych klasach. Taka była Corinne. Należała do tych dziewcząt, które po przyjściu do szkoły narzekają, że na pewno obleją, a potem kończą sprawdzian jako pierwsze i dostają piątkę. Była inteligentna, zmotywowana, piękna i… Zakłamana? – Przejdźmy do drużyn grających na wyjeździe – odezwał się Tripp. Salę ponownie wypełnił odgłos szurania krzesłami. Adam, wciąż zamroczony, dołączył do kręgu czterech mężczyzn, którzy mieli ustalić skład pierwszej i drugiej reprezentacji wyjazdowej. To był

najważniejszy moment. Drużyny gospodarzy grały tylko w miasteczku. Najlepsi zawodnicy trafiali do reprezentacji A oraz B i mogli uczestniczyć w turniejach rozgrywanych na terenie całego stanu. Novelty Funsy. Skąd zna tę nazwę? Głównym trenerem klasy Ryana był Bob Baime, ale Adam zawsze nazywał go Gastonem, gdyż kojarzył mu się z animowanym bohaterem disnejowskiego filmu Piękna​ i Bestia. Bob był potężnym mężczyzną o szerokim uśmiechu, jaki widuje się tylko u ludzi niegrzeszących rozumem. Był też hałaśliwy, dumny, głupi i złośliwy, a za każdym razem, gdy przechodził w pobliżu, wypinając pierś i wymachując rękami, miało się wrażenie, że towarzyszy mu ścieżka dźwiękowa z piosenką: „Nikt nie cwaniaczy/walczy/rzuca tak jak Gaston…”. Zapomnij o tym, napominał się w duchu Adam. Ten nieznajomy tylko sobie z tobą pogrywał… Skompletowanie drużyn powinno zająć kilka chwil. Każdemu z dzieciaków przyznano od jednego do dziesięciu punktów w różnych kategoriach – posługiwanie się kijem, szybkość, siła, podania i tak dalej. Potem liczby dodano i wyciągnięto średnią. Teoretycznie wystarczyłoby umieścić osiemnastu najwyżej ocenionych chłopców w pierwszej reprezentacji, kolejnych osiemnastu w drugiej, a reszcie podziękować. Proste. Najpierw jednak każdy z siedzących w kręgu mężczyzn musiał się upewnić, że ma swojego syna w najlepszej drużynie. No dobrze, załatwione. Teraz pora na ranking. Wszystko szło jak z płatka, dopóki nie zostało ostatnie wolne miejsce w reprezentacji B. – Powinniśmy​ przyjąć Jimmy’ego Hocha – oznajmił Gaston. Bob Baime rzadko po prostu mówił. Zazwyczaj coś oznajmiał. Jeden​ z jego nieśmiałych asystentów – Adam nie wiedział, jak tamten ma na imię – powiedział: – Jack​ i Logan są od niego wyżej w rankingu. – To​ prawda – oświadczył Gaston. – Ale znam tego chłopca. Jimmy Hoch jest lepszym graczem od tej dwójki. Po prostu nie wyszło mu podczas kwalifikacji. – Zakasłał w kułak. – Poza tym Jimmy miał ciężki rok. Jego rodzice się rozwiedli. Powinniśmy nieco mu odpuścić i przyjąć go do drużyny. Więc jeśli nikt nie ma nic przeciwko… Zaczął​ zapisywać nazwisko Jimmy’ego. – Ja​ mam – odezwał się Adam. Wszyscy​ się na niego obejrzeli. Gaston​ wysunął w stronę Adama brodę z dołeczkiem. – Słucham? – Ja​ mam coś przeciwko – rzekł Adam. – Jack i Logan mają wyższe noty. Który z nich wypadł lepiej? – Logan​ – odpowiedział jeden z asystentów trenera. Adam​ przebiegł wzrokiem w dół listy i sprawdził wyniki. – Dobrze,​ a zatem Logan powinien zostać przyjęty do drużyny. Ma wyższe noty oraz ranking. Asystenci​ nie wstrzymali oddechu, ale równie dobrze mogli to zrobić. Gaston nie przywykł do tego, że ktoś kwestionuje jego decyzje. Pochylił się, obnażając pokaźne zęby. – Bez​ obrazy, ale tylko zastępujesz żonę. Wypowiedział​ słowo „żonę” z takim lekceważeniem, jakby jej zastępowanie oznaczało, że nie jest się prawdziwym mężczyzną. – Nawet​ nie jesteś asystentem trenera – ciągnął Gaston. – Zgadza​ się – odparł Adam. – Ale potrafię liczyć, Bob. Logan uzyskał sześć i siedem dziesiątych punktu. Jimmy tylko sześć i cztery dziesiąte. Nie trzeba być geniuszem matematycznym, żeby wiedzieć, która z tych liczb jest większa. Choć jeśli chcesz, mogę ci to rozrysować na wykresie. Gaston​ nie wychwycił sarkazmu.

– Przecież​ właśnie wytłumaczyłem, że pojawiły się pewne szczególne okoliczności. – Rozwód? – Właśnie. Adam​ popatrzył na asystentów trenera, których nagle zafascynowało coś pod ich stopami. – A jak​ wygląda sytuacja w domach Jacka i Logana? – Ich​ rodzice są razem. – Więc​ to jest teraz decydującym czynnikiem? – spytał Adam. – Twoje małżeństwo jest bardzo udane, prawda, Ga… – Niemal nazwał go Gastonem. – Bob? – Co​ takiego? – Ty​ i Melanie stanowicie najszczęśliwszą parę, jaką znam, nieprawdaż? Melanie​ była drobną, energiczną blondynką, która często mrugała, jakby ktoś właśnie ją spoliczkował. Gaston lubił łapać żonę za tyłek przy ludziach nie po to, żeby okazać jej uczucia czy nawet pożądanie, ale żeby zademonstrować, że jest jego własnością. Odchylił się do tyłu, starannie ważąc słowa. – Owszem,​ mamy udane małżeństwo, ale… – W takim​ razie powinniśmy odjąć co najmniej połowę punktu od wyniku waszego syna, czy tak? Wtedy Bob junior będzie miał, policzmy, sześć i trzy dziesiąte punktu. Trafi do reprezentacji B. Skoro podnosimy wynik Jimmy’ego z powodu problemów jego rodziców, to czy nie powinniśmy obniżyć noty waszemu synowi, ponieważ jesteście tacy cholernie idealni? – Adamie,​ dobrze się czujesz? – spytał jeden z asystentów. Adam​ gwałtownie obejrzał się w jego stronę. – Tak,​ dobrze. Gaston​ zaczął zaciskać pięści. Corinne​ to wszystko wymyśliła, przemknęło Adamowi przez głowę. Nigdy nie była w ciąży. Skrzyżował​ spojrzenie z potężnym rywalem i wytrzymał jego wzrok. No dawaj, wielkoludzie, pomyślał. Właśnie dzisiaj. Gaston był masywnym i muskularnym mężczyzną, lecz wiadomo było, że to tylko pozory. Za jego ramieniem Adam zobaczył zaskoczoną twarz Trippa Evansa. – To​ nie jest sala rozpraw – rzucił Gaston, błyskając zębami. – Zapominasz się. Adam​ nie był w sali rozpraw od czterech miesięcy, ale nie miał ochoty poprawiać Gastona. Uniósł kartki z wynikami. – Te​ noty nie znalazły się tutaj bez powodu, Bob. – My​ także – odrzekł Gaston, przeczesując palcami swoją czarną grzywę. – Zabieramy głos jako trenerzy. Jako ludzie, którzy od lat obserwują te dzieciaki. Do nas należy ostateczna decyzja. A raczej do mnie, jako głównego trenera. Jimmy ma właściwe podejście. To także się liczy. Nie jesteśmy komputerami. Wykorzystujemy wszystkie dostępne nam narzędzia, żeby wybrać tych, którzy najbardziej na to zasługują. – Rozłożył potężne dłonie, starając się odzyskać wsparcie Adama. – Zresztą mówimy o ostatnim dzieciaku w reprezentacji B. To nie jest taka ważna sprawa. – Dla​ Logana pewnie tak. – To​ ja jestem głównym trenerem. Do mnie należy decyzja. Sala​ zaczęła pustoszeć. Ojcowie wychodzili. Adam otworzył usta, żeby jeszcze coś powiedzieć, ale niby po co? Wiedział, że nie wygra; dlaczego w ogóle wplątał się w ten spór? Nawet nie wiedział, kim, u diabła, jest ten Logan. W ten sposób starał się odwrócić swoją uwagę od chaosu, który zaszczepił w nim nieznajomy. To wszystko. Doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Wstał z krzesła. – Dokąd​ idziesz? – spytał Gaston, wysuwając do przodu brodę, która aż się prosiła o cios pięścią. – Ryan​ jest w reprezentacji A, prawda? – Tak. Adam​ właśnie po to tutaj przyszedł – żeby, w razie potrzeby, wstawić się za swoim synem.

Załatwione. Reszta to drobiazgi. – Dobrej​ nocy, chłopaki. Wrócił​ do baru. Skinął głową do Lena Gilmana, szefa policji w miasteczku, który lubił pracować za barem, ponieważ w ten sposób ograniczał liczbę pijanych kierowców. Len odwzajemnił ukłon i podał Adamowi butelkę budweisera. Adam odkręcił kapsel z nieco przesadnym zapałem. Tripp Evans przysunął się do niego, a Len także podał mu budweisera. Obaj mężczyźni stuknęli się butelkami i zaczęli pić w milczeniu, podczas gdy uczestnicy zebrania wychodzili z budynku. Ojcowie wykrzykiwali słowa pożegnania. Gaston gwałtownie wstał – uwielbiał dramatyzm – i posłał Adamowi nieprzychylne spojrzenie. Adam w odpowiedzi uniósł butelkę, jakby wznosił toast. Trener wypadł z pomieszczenia. – Nawiązujesz​ przyjaźnie? – spytał Tripp. – Jestem​ bardzo towarzyski – odrzekł Adam. – Wiesz,​ że on jest wiceprzewodniczącym zarządu, prawda? – Muszę​ pamiętać, żeby przyklęknąć, kiedy spotkam go następnym razem. – Ja​ jestem przewodniczącym. – Więc​ lepiej od razu kupię ochraniacze na kolana. Tripp​ pokiwał głową, zadowolony z tej odpowiedzi. – Bob​ ma teraz wiele na głowie. – Bob​ to dupek żołędny. – Cóż,​ to prawda. Wiesz, dlaczego nadal nie zrezygnowałem z funkcji przewodniczącego? – Łatwiej​ jest podrywać laski? – Tak,​ oczywiście. A także dlatego, że jeśli ustąpię, Bob będzie następny w kolejce. – Strach​ pomyśleć. – Adam opuścił piwo. – Lepiej już pójdę. – Nie​ ma pracy. – Kto? – Bob.​ Stracił robotę ponad rok temu. – Przykro​ mi to słyszeć – odrzekł Adam. – Ale to żadna wymówka. – Nie​ powiedziałem, że to go usprawiedliwia. Po prostu chciałem, żebyś wiedział. – Jasne. – A więc​ – ciągnął Tripp Evans – Bob zatrudnił headhuntera, który pomaga mu w szukaniu posady; prawdziwą gwiazdę w branży. Adam​ odstawił piwo. – I co? – Ta​ gwiazda stara się znaleźć Bobowi nową robotę. – Już​ mówiłeś. – Facet​ nazywa się Jim Hoch. Adam​ znieruchomiał. – Ojciec​ Jimmy’ego Hocha? Tripp​ nic nie odpowiedział. – To​ dlatego chce przyjąć tego dzieciaka do drużyny? – Myślałeś,​ że naprawdę go obchodzi, że rodzice chłopaka się rozwiedli? Adam​ tylko pokręcił głową. – A tobie​ to nie przeszkadza? – zapytał. Tripp​ wzruszył ramionami. – Nic​ tutaj nie jest czyste. Przecież wiesz, że rodzic, który angażuje się w karierę sportową swojego dziecka, jest jak lwica broniąca młodych. Czasami wybiera się dzieciaka do drużyny, ponieważ mieszka po sąsiedzku, a czasami dlatego, że ma seksowną matkę, która ubiera się wyzywająco na mecze… – Wiesz​ to z własnego doświadczenia?

– Przyłapałeś​ mnie. A czasami wybiera się dzieciaka, ponieważ jego tata może nam załatwić pracę. To jeden z lepszych powodów. – Stary,​ jesteś strasznie cyniczny jak na człowieka z branży reklamowej. Tripp​ się uśmiechnął. – Wiem,​ ale pewne rzeczy się nie zmieniają. Jak daleko byś się posunął, żeby chronić swoją rodzinę? Nigdy byś nikogo nie skrzywdził, ja także, ale gdyby ktoś zagroził twoim bliskim i musiałbyś ocalić swoje dziecko… – Wtedy​ bylibyśmy zdolni do zabijania? – Rozejrzyj​ się, przyjacielu. – Tripp rozłożył ręce. – To miasteczko, te szkoły, te programy, te dzieciaki, te rodziny: czasami nie mogę uwierzyć, jakie mamy szczęście. Żyjemy jak we śnie, chyba zdajesz sobie z tego sprawę. Adam​ był tego świadomy. W pewnym sensie. Przeszedł drogę od niedocenianego finansowo obrońcy z urzędu do nadmiernie wynagradzanego specjalisty od prawa własności, żeby móc sobie pozwolić na ten sen. Zastanawiał się, czy było warto. – A jeśli​ Logan musi za to zapłacić? – Od​ kiedy życie jest sprawiedliwe? Miałem kiedyś klientów z dużej firmy motoryzacyjnej. Wiesz, o kim mówię. Na pewno niedawno czytałeś w gazecie o problemach z układem kierowniczym w ich samochodach. Wielu ludzi doznało obrażeń albo zginęło. Ci goście są niezwykle sympatyczni. Normalni. Więc jak to możliwe, że do tego dopuścili? Dlaczego postanowili zaoszczędzić i w ten sposób doprowadzili do śmierci tylu ludzi? Adam​ już wiedział, do czego zmierza Tripp, ale zawsze lubił go słuchać. – Ponieważ​ są zepsutymi draniami? Tripp​ zmarszczył czoło. – Wiesz,​ że to nieprawda. Są jak pracownicy firmy z branży tytoniowej. Czy oni też są źli? A pobożni ludzie, którzy tuszują kościelne skandale, albo, czy ja wiem, zatruwają rzeki? Czy to też po prostu zepsuci dranie, Adamie? Tripp​ już taki był – tatusiek-filozof z przedmieścia. – Sam​ mi powiedz. – Wszystko​ zależy od punktu widzenia. – Tripp się uśmiechnął. Zdjął czapeczkę, przygładził kosmyki nad coraz wyższym czołem i ponownie założył nakrycie głowy. – Ludzie nie są obiektywni. Zawsze kierujemy się uprzedzeniami. Zawsze chronimy własne interesy. – Te​ wszystkie przykłady coś łączy… – odezwał się Adam. – Co? – Pieniądze. – One​ są źródłem wszelkiego zła, przyjacielu. Adam​ pomyślał o nieznajomym. Pomyślał o swoich dwóch synach, którzy byli w domu i zapewne odrabiali lekcje albo grali w gry wideo. Pomyślał o swojej żonie na konferencji dla nauczycieli w Atlantic City. – Nie​ wszelkiego – odparł.

3

Parking​ przed klubem tonął w ciemnościach. Przez czarną zasłonę przebijały się tylko błyski światła z otwieranych samochodów oraz mignięcia ekranów smartfonów. Adam usiadł za kierownicą swojego auta. Przez kilka chwil siedział bezczynnie. Słyszał trzaskanie drzwi samochodów i odgłosy zapuszczanych silników. Trwał w bezruchu. „Nie​ musiałeś z nią zostawać…”. Poczuł​ w kieszeni wibrowanie telefonu. Pewnie SMS od Corinne. Chce się dowiedzieć, jak wypadło kompletowanie drużyn. Wyjął telefon i sprawdził otrzymaną wiadomość. Tak, to Corinne: Jak​ poszło??

Tak​ jak przypuszczał. Wpatrywał​ się w ekran, jakby SMS mógł zawierać jakąś ukrytą wiadomość, gdy nagle z zamyślenia wyrwało go stukanie w szybę. Wielka jak dynia głowa Gastona pojawiła się po stronie pasażera. Trener wyszczerzył się do Adama i gestem poprosił, żeby ten otworzył okno. Adam włożył kluczyk do stacyjki, wcisnął guzik i patrzył, jak szyba się opuszcza. – Hej,​ stary, nie mam do ciebie żalu – rzekł Gaston. – To zwykła różnica zdań, prawda? – Prawda. Gaston​ wsunął rękę przez okno, a Adam ją uścisnął. – Powodzenia​ w tym sezonie – powiedział Gaston. – Dzięki.​ A tobie życzę powodzenia w poszukiwaniu pracy. Gaston​ zamarł. Obaj mężczyźni przez chwilę trwali w bezruchu. Trener wypełniał okno swoją potężną sylwetką, a Adam siedział za kierownicą i nie odwracał wzroku. W końcu tamten uwolnił swoją łapę z uścisku Adama i odszedł. Co​ za bufon. Telefon​ ponownie zabrzęczał. Kolejna wiadomość od Corinne. Jesteś​ tam?!?

Adam​ oczami wyobraźni widział, jak żona wpatruje się w ekran, nie mogąc się doczekać odpowiedzi. Nigdy nie lubił psychologicznych gierek, więc nie zamierzał drażnić się z Corinne: Ryan​ jest w reprezentacji A.

Odpowiedziała​ natychmiast: Hura!!!​ Zadzwonię za pół godziny.

Schował​ telefon, uruchomił silnik i ruszył w stronę domu. Miał do pokonania dokładnie 4,2 kilometra – Corinne zmierzyła odległość drogomierzem, kiedy zaczęła biegać. Minął połączone lokale Dunkin’ Donuts/Baskin-Robbins przy South Maple i skręcił w lewo obok stacji benzynowej Sunoco na rogu. Kiedy dotarł do domu, było już późno, ale wszystkie światła jak zwykle wciąż się paliły. Obecnie w szkołach wiele uwagi poświęca się oszczędzaniu energii oraz jej odnawialnym źródłom, lecz jego dwaj synowie jeszcze się nie nauczyli, że wychodząc z pokoju, należy zgasić światło.

Usłyszał​ Jersey, ich suczkę rasy border collie, która zaczęła szczekać, gdy Adam zbliżył się do drzwi. Kiedy otworzył je kluczem, Jersey przywitała go, jakby jej pan powrócił z wojny. Adam zauważył, że miska na wodę jest pusta. – Cześć. Żadnej​ odpowiedzi. Możliwe, że Ryan już śpi. Thomas albo kończy pracę domową, albo udaje, że to robi. Nigdy nie był w trakcie ani nie kończył zabawy ze swoim laptopem – Adam zawsze przerywał mu, kiedy chłopiec właśnie odrobił pracę domową i zaczynał grać. Adam​ napełnił miskę z wodą. – Cześć. Thomas​ pojawił się na szczycie schodów. – Cześć. – Wyprowadziłeś​ Jersey? – Jeszcze​ nie. Czyli​ w języku nastolatków: Nie. – Zrób​ to teraz. – Najpierw​ muszę dokończyć pracę domową. Czyli​ w języku nastolatków: Nie. Adam​ już chciał mu powiedzieć „Natychmiast” – to była klasyczna konfrontacja dziecka z rodzicem – lecz się pohamował i wbił wzrok w chłopca. Do oczu napłynęły mu łzy, ale je powstrzymał. Thomas był do niego bardzo podobny. Wszyscy tak mówili. Miał taki sam chód, tak samo się śmiał i tak jak u Adama jego drugi palec u nogi był dłuższy od pierwszego. Niemożliwe.​ Niemożliwe, żeby nie był jego synem. Mimo że nieznajomy powiedział… Więc​ teraz słuchasz nieznajomych? – zmitygował się w myślach. Przypomniał​ sobie wszystkie sytuacje, kiedy razem z Corinne przestrzegali chłopców przed nieznajomymi i niebezpieczeństwami, jakie grożą z ich strony, kiedy uczyli ich, żeby nie przesadzali z życzliwością wobec obcych, zwracali na siebie uwagę otoczenia, gdy podchodzi do nich ktoś dorosły, i ustalili jakieś hasło pozwalające informować się nawzajem o zagrożeniu. Thomas od razu zrozumiał, w czym rzecz. Ryan był bardziej ufny z natury. Corinne obawiała się mężczyzn, którzy kręcą się przy boiskach Małej Ligi, wiecznych trenerów mających niemal patologiczną potrzebę zajmowania się młodzieżą, nawet gdy ich własne dzieci już skończyły przygodę z reprezentacją, albo, co gorsza, nawet gdy sami nie mieli dzieci. Adam zawsze podchodził do tego na większym luzie – ale może kierowały nim jeszcze mroczniejsze motywy. Może po prostu nie ufał nikomu, kto miał kontakt z jego dziećmi, nie tylko ludziom, którzy w naturalny sposób mogli wzbudzać podejrzenia. Tak​ było łatwiej, prawda? Thomas​ wyczytał coś z twarzy ojca. Skrzywił się i w typowy dla nastolatka sposób hałaśliwie zbiegł po schodach, jakby jakaś niewidzialna dłoń popchnęła go od tyłu i jego stopy z trudem nadążały za ciałem. – To​ może z nią wyjdę – powiedział. Minął​ ojca i chwycił smycz. Jersey kuliła się pod drzwiami, gotowa do wyjścia. Jak wszystkie psy, zawsze miała ochotę na spacer. Okazywała to przemożne pragnienie, stając przed drzwiami, tak że nie sposób było ich otworzyć, by jej nie wypuścić. Psy. – Gdzie​ jest Ryan? – spytał Adam. – W łóżku. Adam​ zerknął na zegarek na kuchence mikrofalowej. Kwadrans po dwudziestej drugiej. Ryan kładł się o dziesiątej, ale przed zgaszeniem światła wolno mu było jeszcze przez pół godziny poczytać. Młodszy syn, podobnie jak Corinne, stosował się do zasad. Nigdy nie musieli mu zwracać uwagi, że się zasiedział. Rankiem wstawał z łóżka, gdy tylko zadzwonił budzik, a następnie brał prysznic, ubierał się

i sam robił sobie śniadanie. Thomas był inny. Adam często zastanawiał się, czy nie zainwestować w oścień do poganiania bydła, żeby zmusić starszego syna do większej porannej aktywności. Novelty​ Funsy… Adam​ usłyszał skrzypnięcie zamykanych drzwi z siatką, gdy Thomas i Jersey wyszli na spacer. Wspiął się po schodach i zajrzał do Ryana. Chłopiec zasnął przy zapalonym świetle z nową powieścią Ricka Riordana na piersi. Adam na palcach wszedł do pokoju, podniósł książkę, znalazł zakładkę i odłożył tom. Kiedy wyciągał rękę do wyłącznika lampy, Ryan się poruszył. – Tato? – Cześć. – Dostałem​ się do reprezentacji A? – Jutro​ dostanę e-maila z informacją, kolego. Niewinne​ kłamstwo. Adam oficjalnie jeszcze nie powinien znać składu drużyn. Trenerzy nie powinni informować swoich dzieci, dopóki rano nie zostaną rozesłane e-maile, tak żeby wszyscy dowiedzieli się jednocześnie. – W porządku. Ryan​ zamknął oczy i zasnął, zanim dotknął głową poduszki. Adam przez chwilę przyglądał się synowi. Ryan był bardziej podobny do matki. Adam nigdy wcześniej nie przywiązywał do tego dużej wagi – prawdę mówiąc, uznawał to za zaletę – ale dzisiaj zmusiło go to do refleksji. Idiotyzm, lecz nic nie mógł na to poradzić. Nie dało się cofnąć słów wypowiedzianych przez nieznajomego. Niepokój, który zagnieździł się w jego umyśle, nie dawał mu spokoju, ale w końcu jakie to ma znaczenie, do diabła? Załóżmy, że to prawda. Wbił wzrok w Ryana i ogarnęło go przytłaczające uczucie, jakiego czasami doznawał, gdy patrzył na swoich synów – po części czysta radość, po części strach, co może ich spotkać na tym okrutnym świecie, po części życzenia i nadzieje, a to wszystko połączone w jedyną rzecz na tej planecie, która wydaje się całkowicie nieskalana. Owszem, to banał, lecz co z tego. Czystość. Oto, co cię uderza, kiedy zapatrzysz się na swoje dziecko – czystość, której źródłem może być tylko prawdziwa, bezwarunkowa miłość. Tak​ cholernie mocno kochał Ryana. Czyby​ to wszystko stracił, gdyby się dowiedział, że Ryan nie jest jego synem? Czy można się tego pozbyć? Czy to w ogóle ma jakiekolwiek znaczenie? Pokręcił​ głową i odwrócił się. Dosyć filozofowania o ojcostwie jak na jeden wieczór. Na razie nic się nie zmieniło. Jakiś dziwak sprzedał mu kilka bzdur o udawanej ciąży. To wszystko. Adam wystarczająco długo miał do czynienia z wymiarem sprawiedliwości, by wiedzieć, że niczego nie należy uznawać z góry za stuprocentowo pewne. To ty musisz podjąć wysiłek. Zbadać fakty. Ludzie kłamią. Trzeba przeprowadzić dochodzenie, ponieważ wstępne założenia bardzo często okazują się błędne. Jasne,​ intuicja podpowiadała Adamowi, że w słowach nieznajomego kryje się ziarenko prawdy, ale w tym cały problem. Kiedy polegasz na intuicji, tym łatwiej dajesz się zwieść pozorom. Podejmij​ wysiłek. Zbadaj fakty. Ale​ jak? To​ proste. Zacznij od Novelty Funsy. Rodzina​ używała wspólnego stacjonarnego komputera, który kiedyś stał w salonie. To był pomysł Corinne. W ich domu nie będzie potajemnego surfowania po sieci (czytaj: oglądania pornografii). Adam i Corinne mieli być świadomymi, dojrzałymi i odpowiedzialnymi rodzicami. Jednak Adam szybko zdał sobie sprawę, że taka żelazna dyscyplina bywa albo zbyteczna, albo absurdalna. Chłopcy mogli oglądać wszystko, także pornografię, na swoich telefonach. Mogli pójść do domu kolegi. Mogli skorzystać z któregoś z laptopów albo tabletów, które znajdowały się w domu. Poza​ tym to było pójście na łatwiznę. Lepiej nauczyć dzieci właściwie postępować z własnej woli, a nie dlatego, że mama i tata patrzą im przez ramię. Oczywiście wszyscy rodzice na początku w to

wierzą, dopiero później dochodzą do wniosku, że różnego typu wychowawcze triki też się czasem przydają. Drugi​ problem był bardziej oczywisty: gdyby ktoś chciał korzystać z komputera w zamierzonym celu – do nauki albo podczas odrabiania lekcji – hałas panujący w kuchni i odgłosy telewizora z pewnością by mu przeszkadzały. Dlatego Adam przeniósł stacjonarny komputer do niewielkiego zakątka, który otrzymał huczną nazwę „domowego gabinetu” – pomieszczenia, które każdemu służyło do innego celu. Po prawej stronie piętrzyły się czekające na sprawdzenie klasówki uczniów Corinne. Wszędzie walały się prace domowe Ryana i Thomasa; wstępna wersja jakiegoś wypracowania leżała w drukarce, jak ranny żołnierz pozostawiony na polu bitwy. Na krześle piętrzyły się rachunki, które Adam miał zapłacić przez internet. Włączoną​ przeglądarkę pozostawiono na stronie jakiegoś muzeum. Któryś z chłopców zapewne uczył się o starożytnej Grecji. Adam sprawdził historię przeglądania, żeby dowiedzieć się, jakie strony odwiedzano, chociaż chłopcy byli zbyt sprytni, żeby pozostawić obciążające ich dowody. Ale nigdy nic nie wiadomo. Thomas zapomniał kiedyś wylogować się z Facebooka. Adam usiadł przy komputerze i długo wpatrywał się w ekran, walcząc z całych sił z pokusą przeczytania prywatnych wiadomości syna. Przegrał​ tę walkę. Po​ przeczytaniu kilku wiadomości przerwał. Jego synowi nic nie groziło – to było najważniejsze – ale Adam dopuścił się niepokojącego naruszenia prywatności. Dowiedział się o rzeczach, o których nie miał się dowiedzieć. Nie było to nic szokującego. Nic, co przewróciłoby jego świat do góry nogami. Ale o takich sprawach ojciec zapewne powinien porozmawiać z synem. Tylko co miał zrobić z tą wiedzą? Gdyby otwarcie zwrócił się do Thomasa, musiałby się przyznać, że czytał jego wiadomości. Czy było warto? Rozważał powiedzenie o wszystkim Corinne, ale po spokojnym namyśle uznał, że rozmowy, które przeczytał, nie były nienormalne, a on sam jako nastolatek robił rzeczy, które wolałby ukryć przed rodzicami, a z których potem sam wyrósł. Gdyby jego rodzice go szpiegowali i próbowali z nim o tym rozmawiać, skutki zapewne byłyby opłakane. Dlatego​ Adam odpuścił. Rodzicielstwo​ nie jest dla mięczaków. Grasz​ na zwłokę, Adamie, zaatakowała go kolejna myśl. Zdawał​ sobie z tego sprawę. A zatem do roboty. Dzisiaj​ nie znalazł niczego wyjątkowego w historii przeglądania. Jeden z chłopców – zapewne Ryan – rzeczywiście uczył się o starożytnej Grecji albo po prostu wciągnęła go książka Riordana. Czytał o Zeusie, Hadesie, Herze i Ikarze. A więc o greckiej mitologii. Adam przewinął historię i sprawdził linki z poprzedniego dnia. Znalazł szczegóły dojazdu do hotelu i kasyna Borgata w Atlantic City. Logiczne. Tam zatrzymała się Corinne. Szukała także grafiku konferencji i go przeglądała. To​ wszystko. Dosyć​ zwlekania. Wszedł​ na stronę swojego banku. Adam i Corinne mieli dwa rachunki kredytowe Visa. Dla potrzeb własnej księgowości nieoficjalnie nazywali jeden z nich osobistym, a drugi biznesowym. Karty „biznesowej” używali do wydatków związanych z pracą – na przykład dotyczących konferencji w Atlantic City. Do pozostałych płatności służyła karta osobista. Adam​ najpierw sprawdził konto osobiste. Skorzystał z wyszukiwarki i wpisał słowo „novelty”. Żadnych wyników. No i dobrze. Wylogował się i powtórzył wyszukiwanie na rachunku biznesowym. Tym​ razem coś znalazł. Nieco​ ponad dwa lata temu kartę obciążono kwotą 387,83 dolara na rzecz spółki Novelty Funsy. Adam zasłuchał się w niski pomruk komputera. Jak​ to możliwe? Skąd nieznajomy wiedział o tej płatności? Nie​ miał pojęcia.

Adam​ widział już tę pozycję w rejestrze. Tak, był tego pewien. Sięgnął wstecz pamięcią, usiłując poskładać w całość skrawki wspomnień. Siedział w tym samym miejscu i sprawdzał stan konta. Zapytał Corinne o tę płatność. Zbyła go wtedy, tłumacząc, że chodzi o jakieś dekoracje do sali lekcyjnej. Jednak pamiętał, że zastanowiła go ta suma. Wydawała się wysoka. Corinne odpowiedziała, że szkoła zwróci jej koszty. Novelty​ Funsy. Ta nazwa nie brzmi złowrogo, prawda? Otworzył​ nowe okno i wpisał „Novelty Funsy” do wyszukiwarki Google. Na ekranie pojawił się komunikat: Wyświetla​ wyniki dla Novelty Fancy Podana​ fraza – Novelty Funsy – nie została odnaleziona

O rany.​ Dziwna sprawa. Przecież w Google można znaleźć wszystko. Adam wyprostował się na krześle i zamyślił. Dlaczego nie ma ani jednego wyniku dla Novelty Funsy? Spółka była prawdziwa. Figurowała w historii płatności jego karty Visa. Zakładał, że zajmuje się sprzedażą dekoracji albo innych drobiazgów. Przygryzł​ dolną wargę. Nic z tego nie rozumiał. Jakiś nieznajomy podchodzi do niego i twierdzi, że Corinne jest kłamczuchą. Okłamała Adama – najwyraźniej w bardzo wyszukany sposób – gdy powiedziała mu, że jest w ciąży. Kim był ten człowiek? Po co zrobił coś takiego? Dobrze,​ na razie odłóżmy na bok te dwa pytania i zajmijmy się najistotniejszą kwestią: Czy to prawda? Adam​ miał ochotę odpowiedzieć przecząco i zapomnieć o całej sprawie. Niezależnie od doświadczanych problemów i zranień, jakie przyniosło im osiemnaście lat małżeństwa, ufał żonie. Wiele rzeczy z czasem się ulatnia, psuje, znika albo, w najlepszym wypadku, zmienia, jednak tym, co pozostaje, a nawet się umacnia, są więzy rodzinne – mąż i żona stanowią jedną drużynę. Jesteście po tej samej stronie, jedziecie na tym samym wózku, chronicie się nawzajem. Twoje zwycięstwa są jej zwycięstwami. To samo dotyczy porażek. Adam​ bezgranicznie ufał Corinne. A jednak… Widział​ to milion razy w swojej branży. Mówiąc wprost, ludzie mają oszustwo we krwi. On i Corinne stanowią zgraną parę, lecz zarazem są indywidualnościami. Byłoby miło zaufać bezwarunkowo i zapomnieć o nieznajomym – miał taką pokusę – ale oznaczałoby to chowanie głowy w piasek. Być może wątpliwości, które odzywały się w jego głowie, któregoś dnia by ucichły, ale nigdy nie zniknęłyby całkowicie. Musi​ się upewnić. Nieznajomy​ twierdził, że dowód kryje się w pozornie niewinnej płatności kartą kredytową. Adam uznał, że należy wyjaśnić tę sprawę. Był to winny sobie, jak również Corinne (przecież ona również nie chciałaby żyć w cieniu wątpliwości), dlatego zadzwonił pod darmowy numer informacyjny Visy. Nagrany głos kazał mu wpisać na klawiaturze numer karty, jej datę ważności oraz kod weryfikacyjny, który znajdował się na odwrocie. Automat próbował udzielić mu informacji, ale w końcu spytał, czy Adam wolałby porozmawiać z przedstawicielem. Przedstawiciel. Zupełnie jakby zadzwonił do Kongresu. Adam odpowiedział twierdząco i usłyszał w słuchawce sygnał połączenia. Kiedy​ odezwała się przedstawicielka firmy, Adam musiał jej powtórzyć te same informacje – dlaczego zawsze tak się dzieje? – a także podać ostatnie cztery cyfry swojego numeru ubezpieczenia społecznego oraz adres zamieszkania. – Czym​ mogę panu służyć, panie Price? – Moją​ kartą dokonano płatności na rzecz firmy Novelty Funsy.

Kazała​ mu przeliterować „funsy”, a następnie spytała: – Czy​ zna pan sumę i datę transakcji? Adam​ podał jej wymagane dane. Spodziewał się krytycznych uwag, kiedy wymienił datę – chodziło o transakcję sprzed ponad dwóch lat – ale kobieta powstrzymała się od komentarzy. – Jakich​ informacji pan potrzebuje, panie Price? – Nie​ przypominam sobie, żebym kupował cokolwiek od tej firmy. – Hm​ – odpowiedziała przedstawicielka. – Co​ się stało? – Niektóre​ firmy nie pobierają opłat pod swoją prawdziwą nazwą. Chodzi o dyskrecję. Jak w hotelu, kiedy recepcja informuje pana, że tytuł oglądanego przez pana filmu nie znajdzie się na rachunku. Chodziło​ jej o pornografię albo coś innego związanego z seksem. – To​ nie jest taki przypadek. – A więc​ to sprawdźmy. – W słuchawce rozległo się stukanie klawiszy. – Novelty Funsy zarejestrowano jako detaliczny sklep internetowy. To zazwyczaj oznacza, że firma ceni prywatność. Czy to panu w czymś pomogło? Tak​ i nie. – Czy​ istnieje możliwość poproszenia ich o szczegółowy rachunek? – Oczywiście.​ Ale to może potrwać kilka godzin. – Nie​ ma sprawy. – W bazie​ danych figuruje pański adres e-mail. – Odczytała adres. – Czy mamy na niego przesłać rachunek? – Tak​ będzie najlepiej. Przedstawicielka​ spytała, czy może mu jeszcze jakoś pomóc. Adam podziękował. Życzyła mu miłego wieczoru. Rozłączył się i zapatrzył na ekran z historią transakcji. Novelty Funsy. Po zastanowieniu doszedł do wniosku, że ta nazwa jednak kojarzy mu się z sex-shopem. – Tato? To​ był Thomas. Adam błyskawicznie sięgnął do wyłącznika monitora jak, no cóż, jak nastolatek przyłapany na oglądaniu stron porno. – Cześć​ – odezwał się Adam, wcielenie swobody. – Co słychać? Jeżeli​ Thomas uznał zachowanie ojca za dziwaczne, nie dał tego po sobie poznać. Nastolatkowie są absurdalnie mało domyślni oraz wiecznie skupieni na sobie. W tej chwili Adam był z tego zadowolony. Jego syna kompletnie nie interesowało, co ojciec sprawdzał w internecie. – Pojedziesz​ ze mną do Justina? – Teraz? – Ma​ moje spodenki. – Jakie​ spodenki? – Do​ ćwiczeń. Jutro trening. – Nie​ możesz włożyć innych? Thomas​ zrobił taką minę, jakby ojcu wyrósł róg na czole. – Trener​ mówi, że na trening mamy wkładać spodenki do ćwiczeń. – Justin​ nie może ci ich jutro przynieść do szkoły? – Miał​ przynieść dzisiaj, ale zapomniał. – Więc​ w czym dziś ćwiczyłeś? – Kevin​ miał zapasową parę. To były spodenki jego brata, za duże na mnie. – Nie​ możesz powiedzieć Justinowi, żeby teraz schował je do plecaka? – Mogę,​ ale on tego nie zrobi. Mieszka tylko cztery przecznice stąd. Zresztą przydałaby mi się

treningowa przejażdżka. Thomas​ tydzień wcześniej otrzymał dokument kursanta upoważniający go do prowadzenia samochodu w towarzystwie dorosłego opiekuna. Dla rodzica był to odpowiednik badania poziomu stresu, tylko bez użycia EKG. – Dobrze,​ zaraz zejdę. – Adam wyczyścił historię przeglądania i zszedł do salonu. Jersey miała nadzieję na kolejny spacer i posłała im żałosne spojrzenie mówiące: „Nie mogę uwierzyć, że mnie nie zabieracie”, kiedy ją ominęli. Thomas zabrał kluczyki i usiadł za kierownicą. Adam​ mógł się teraz odprężyć, zajmując miejsce dla pasażera. Corinne była zbytnio władcza. Wykrzykiwała polecenia i ostrzeżenia. Niemal wciskała nieistniejący pedał hamulca po swojej stronie. Gdy Thomas wyjechał na ulicę, Adam wbił spojrzenie w jego profil. Na policzkach chłopca zaczął się pojawiać trądzik. Na boku szczęki rosły delikatne włoski, które przypominały zarost Abrahama Lincolna, co prawda tylko kształtem, a nie gęstością, ale Thomas musiał się już golić. Nie codziennie, nie częściej niż raz w tygodniu, ale jednak. Chłopiec był ubrany w krótkie bojówki. Miał owłosione nogi. A także piękne niebieskie oczy. Każdy zwracał na nie uwagę. Lśniły błękitem jak lód. Thomas​ zaparkował na podjeździe, zatrzymując się nieco za blisko prawego krawężnika. – Wracam​ za chwilę – powiedział. – Dobrze. Thomas​ ustawił automatyczną skrzynię biegów na parkowanie i pobiegł w stronę drzwi wejściowych. Otworzyła mu Kristin Hoy, mama Justina – w drzwiach mignęła jaskrawa burza blond włosów – co zaskoczyło Adama. Kristin uczyła w tej samej szkole średniej co Corinne. Obie kobiety bardzo się do siebie zbliżyły. Adam sądził, że Kristin też poleciała do Atlantic City, ale po chwili przypomniał sobie, że konferencja dotyczy historii i języków. Kristin nauczała matematyki. Kristin​ uśmiechnęła się i pomachała Adamowi, a on odwzajemnił jej gest. Thomas zniknął wewnątrz domu, Kristin zaś ruszyła ścieżką w stronę samochodu. Chociaż to politycznie niepoprawne, musiał przyznać, że Kristin Hoy jest gorącą mamuśką. Adam słyszał, jak wspominają o tym koledzy Thomasa, ale sam też potrafił na to wpaść. Teraz szła w jego stronę posuwistym krokiem, ubrana w ściśle przylegające jeansy i obcisłą białą bluzeczkę. Startowała w zawodach kulturystycznych. Adam nie do końca wiedział, jakiego rodzaju są to zawody, ale w swojej dyscyplinie uchodziła za profesjonalistkę, cokolwiek to oznaczało. Sam nigdy nie był miłośnikiem muskularnych kobiet dźwigających ciężary, a na niektórych zdjęciach z zawodów ciało Kristin rzeczywiście wyglądało na żylaste i wyrzeźbione. Miała nieco zbyt jasne włosy, nieco zbyt białe zęby i nieco zbyt pomarańczową opaleniznę, ale przy bezpośrednim spotkaniu jej wygląd robił cholernie dobre wrażenie. – Cześć,​ Adamie. Nie​ był pewien, czy powinien wysiąść z samochodu. Postanowił zostać w środku. – Cześć,​ Kristin. – Corinne​ jeszcze nie wróciła? – Nie. – Ale​ jutro wraca, tak? – Zgadza​ się. – W porządku,​ odezwę się do niej. Musimy poćwiczyć. Za dwa tygodnie mam mistrzostwa stanu. Na​ swoim profilu facebookowym Kristin przedstawiała się jako „modelka fitness” oraz „zawodniczka World Beauty Fitness & Fashion”. Corinne zazdrościła jej ciała. Niedawno zaczęły wspólnie trenować. Jak w wypadku wszystkich dobrych oraz złych nawyków, po pewnym czasie dociera się do etapu, na którym radosne przyzwyczajenie zmienia się w obsesję. Thomas​ wrócił ze spodenkami. – Dobranoc,​ Thomasie. – Dobranoc,​ pani Hoy.

– Miłej​ nocy, chłopcy. Nie szalejcie za bardzo pod nieobecność mamy. Powędrowała​ powłóczystym krokiem w stronę domu. – Ona​ jest trochę irytująca – rzucił Thomas. – To​ niezbyt miłe. – Powinieneś​ zobaczyć jej kuchnię. – Dlaczego?​ Co jest nie tak z jej kuchnią? – Ma​ na lodówce swoje zdjęcia w bikini – wyjaśnił Thomas. – To obrzydliwe. Trudno​ z tym dyskutować. Kiedy Thomas wyjechał na ulicę, na jego ustach pojawił się drobny uśmiech. – Co​ się stało? – spytał Adam. – Kyle​ mówi na nią TTT. – Na​ kogo? – Na​ panią Hoy. Adam​ przez chwilę zastanawiał się, czy to jakieś nowe określenie gorącej mamuśki. – Co​ to znaczy TTT? – Tak​ się nazywa kogoś, kto nie jest zbyt ładny, ale ma atrakcyjne ciało. – Nie​ rozumiem – przyznał Adam. – TTT.​ Tylko-ta-twarz – powoli wyjaśnił Thomas. Adam​ próbował się nie uśmiechać, kiedy z dezaprobatą kręcił głową. Właśnie miał pouczyć syna – zastanawiał się, jak to zrobić, zachowując powagę – gdy zadzwonił jego telefon. Popatrzył na ekran. To​ była Corinne. Odrzucił​ połączenie. Powinien się skupić na drodze, w końcu jego syn prowadzi. Corinne to zrozumie. Już miał schować telefon do kieszeni, kiedy poczuł, że ten wibruje. Szybko jak na pocztę głosową, pomyślał, ale okazało się, że to e-mail z banku. Otworzył wiadomość. Znajdowały się w niej linki do poszczególnych zakupów, ale Adam nie zwracał na nie uwagi. – Tato?​ Wszystko w porządku? – Patrz​ na drogę, Thomasie. Po​ powrocie do domu dokładnie wszystko sprawdzi, lecz na razie pierwsza linijka e-maila powiedziała mu więcej, niż chciał wiedzieć. Novelty​ Funsy to występująca na fakturze nazwa następującego sklepu internetowego: Udawanie-Ciazy.com

4

Po​ powrocie do domu Adam usiadł w kąciku z komputerem i kliknął na link otrzymany e-mailem. Otworzyła​ się strona Udawanie-Ciazy.com. Usiłował​ zachować spokój. Wiedział, że w internecie mogą znaleźć coś dla siebie nawet ludzie o najbardziej niewyobrażalnych gustach, ale odkrycie, że istnieje cały portal poświęcony udawaniu ciąży, stanowiło jedną z tych chwil, kiedy racjonalnie myślący człowiek ma ochotę bezsilnie się rozpłakać i przyznać, że zwyciężyły nasze najgorsze instynkty. Pod​ dużymi różowymi literami nieco mniejszą czcionką wypisano hasło: NAJZABAWNIEJSZY KAWAŁ NA ŚWIECIE! Kawał? Kliknął​ na link „kupione produkty”. Pierwszym przedmiotem z listy był „Nowy fałszywy supertest ciążowy!”. Adam pokręcił głową. Standardowa cena 34,95 dolara została przekreślona i zastąpiona ceną 19,99 dolara, a pod spodem dodano czarną pochyłą czcionką: „Oszczędzasz 15 dolarów!”. Świetnie,​ dzięki za oszczędności. Nie chciałbym, żeby moja żona przepłaciła! Produkt​ wysyłano w ciągu dwudziestu czterech godzin w „dyskretnym opakowaniu”. Niżej Adam przeczytał: Użyj​ go tak samo jak prawdziwego testu ciążowego! Oddaj mocz na pasek i odczytaj wynik! Za każdym razem pozytywny wynik!

Adam poczuł suchość w ustach. Śmiertelnie wystrasz swojego chłopaka, teściów, kuzyna albo wykładowcę!

Kuzyna albo wykładowcę? Kto, u diabła, chciałby dla żartu przekonać kuzyna albo wykładowcę, że… Adam nawet nie chciał o tym myśleć. Na dole strony widniało ostrzeżenie zapisane małą czcionką. UWAGA: Tego przedmiotu można użyć nieodpowiedzialnie. Wypełniając i podpisując poniższy formularz, zobowiązujesz się nie używać niniejszego produktu w sposób niezgodny z prawem, niemoralny, nieuczciwy lub krzywdzący innych.

Niesamowite. Kliknął na wizerunek przedmiotu i powiększył zdjęcie. Test miał postać białego paska z czerwonym krzyżykiem oznaczającym ciążę. Adam wysilił pamięć. Czy właśnie takiego testu użyła Corinne? Nie pamiętał. Czy w ogóle mu się przyjrzał? Nie był pewien. W końcu one wszystkie wyglądają tak samo, prawda? Jednak przypomniał sobie, że Corinne wykonała test, kiedy był w domu. To było u niej coś nowego. W przypadku poprzednich dwóch ciąż Corinne z szerokim uśmiechem powitała Adama w drzwiach i przekazała mu radosne wieści. Jednak ostatnim razem chciała, żeby był na miejscu. Dobrze to pamiętał. Leżał na łóżku i przerzucał kanały w telewizorze. Corinne poszła do łazienki. Myślał, że wykonanie testu potrwa kilka minut, ale tak nie było. Od razu wybiegła z łazienki z paskiem w dłoni. „Adamie, patrz, jestem w ciąży!” Czy tamten pasek wyglądał właśnie tak?

Nie wiedział. Kliknął na drugi link i skrył twarz w dłoniach. SZTUCZNE SILIKONOWE BRZUSZKI!

Były dostępne w różnych rozmiarach: pierwszy trymestr (od 1 do 12 tygodnia ciąży), drugi trymestr (od 13 do 27 tygodnia) i trzeci trymestr (od 28 do 40 tygodnia). Można było kupić także bardzo duży model, jak również rozmiary odpowiadające ciąży bliźniaczej, trojaczkom, a nawet czworaczkom. Piękna kobieta na zdjęciu z miłością wpatrywała się w swój „ciążowy” brzuszek. Była ubrana w białą suknię ślubną, a w dłoni trzymała lilie. Hasło reklamowe na górze strony głosiło: Nic tak nie zwraca na Ciebie uwagi jak ciąża!

Pod spodem zamieszczono mniej subtelną podpowiedź: Zdobądź lepsze prezenty!

Produkt wykonano z „wysokiej jakości silikonu”, który opisywano jako „najbardziej zbliżony do skóry materiał, jaki wynaleziono!”. Na dole znajdowały się filmiki ze świadectwami zadowolonych klientów. Adam kliknął na jeden z nich. Ładna brunetka z uśmiechem patrzyła w kamerę. „Cześć! Uwielbiam swój silikonowy brzuszek. Jest taki naturalny!” Opowiedziała, że produkt dotarł do niej w zaledwie dwa dni robocze (nie tak szybko jak test ciążowy, ale w końcu sprawa nie była tak pilna, czyż nie?), a także, że razem z mężem zdecydowali się na adopcję i nie życzyli sobie, żeby sąsiedzi się o tym dowiedzieli. Druga kobieta – tym razem szczupła i rudowłosa – wyjaśniła, że wraz z mężem korzystali z usług surogatki i chcieli to utrzymać w tajemnicy przed znajomymi (Adam ze względu na nią miał nadzieję, że ci znajomi nie są na tyle przebiegli, by trafić na tę stronę i ich zdemaskować). Ostatnie świadectwo złożyła kobieta, która użyła sztucznego brzuszka, żeby zrobić swoim przyjaciołom „najśmieszniejszy żart na świecie”. Musi mieć naprawdę dziwnych przyjaciół. Adam wrócił na stronę koszyka. Ostatnią zakupioną pozycję stanowiły… o rany… fałszywe zdjęcia USG. Do wyboru: dwuwymiarowe albo trójwymiarowe!

Fałszywe zdjęcia USG sprzedawano po 29,99 dolara. Matowe, z połyskiem, a nawet przezrocza. W wolnych polach można było wpisać nazwisko lekarza, nazwę szpitala albo kliniki oraz datę badania i tydzień ciąży. Można było także określić płeć płodu albo tylko stopień prawdopodobieństwa (płeć męska – 80% pewności), jak również wybrać ciążę bliźniaczą i tak dalej. Za dodatkowe 4,99 dolara do zdjęcia dodawano hologram „żeby nadać mu bardziej autentyczny wygląd”. Adamowi zrobiło się niedobrze. Czy Corinne szarpnęła się na hologram? Nie pamiętał. Autorzy strony również w tym wypadku sugerowali, że ludzie kupują te przedmioty dla żartu. „Idealne na wieczór kawalerski!”. Jasne, przezabawny pomysł. „Idealne na przyjęcia urodzinowe i jako żart pod choinkę!”. Żart pod choinkę? Zapakuj fałszywy test ciążowy i podaruj go w prezencie mamie i tacie. Boki zrywać. Oczywiście cała ta gadka o „żartach” miała na celu ochronę przed pozwami. Niemożliwe, żeby właściciele strony nie wiedzieli, że klienci używają ich produktów w celu dokonywania oszustw. Właśnie tak, Adamie, zakpił z samego siebie. Oburzaj się. Ignoruj to, co oczywiste. Uczucie oszołomienia powróciło. Dzisiaj już nie mógł zrobić nic więcej. Położy się do łóżka.

Położy się i jeszcze o tym pomyśli. Tylko bez pochopnych działań. Za dużo masz do stracenia. Zachowaj spokój. Jeśli trzeba, zaciśnij zęby. W drodze do sypialni minął pokoje synów, które nagle, podobnie jak cały jego dom, wydały mu się niezwykle kruche, niczym skorupki jajek, które mogą zostać zmiażdżone słowami nieznajomego, jeśli Adam nie będzie ostrożny. Wszedł do sypialni, którą dzielił z żoną. Na stoliku Corinne leżała debiutancka powieść jakiejś pakistańskiej pisarki, a także egzemplarz czasopisma „Real Simple”, w którym wybrane artykuły zaznaczono zagiętymi stronami. Obok leżały zapasowe okulary do czytania. Przepisane szkła nie były mocne i Corinne nie lubiła się w nich pokazywać publicznie. Budzik był jednocześnie ładowarką do iPhone’a. Adam i Corinne mieli podobne gusta muzyczne. Najbardziej lubili Springsteena. Byli na kilkunastu jego koncertach. Adam zawsze angażował się w muzykę i tracił nad sobą panowanie, podczas gdy Corinne skupiała się i koncentrowała. Stała w miejscu i chociaż czasami trochę tańczyła, to przeważnie wbijała wzrok w scenę. Tymczasem Adam pląsał jak idiota. Wszedł do łazienki i umył zęby. Corinne używała jakiejś nowomodnej szczoteczki sonicznej, która wyglądała niczym dzieło NASA. Adam był tradycjonalistą. Na wierzchu stało pudełko z kosmetykami L’Oréal. Adam wciąż czuł chemiczną woń farby do włosów. Corinne zapewne zatuszowała siwe włosy przed podróżą do Atlantic City. Siwizna pojawiała się w postaci pojedynczych pasm. Corinne początkowo wyrywała włosy i uważnie się im przyglądała. Potem marszczyła czoło i mówiła: „Mają fakturę i kolor wełny stalowej”. Odezwał się jego telefon. Adam sprawdził numer, ale już wiedział, kto dzwoni. Wypluł pastę, szybko przepłukał usta i odebrał połączenie. – Cześć – powiedział. – Adam? Oczywiście była to Corinne. – Tak. – Dzwoniłam wcześniej. – W jej głosie usłyszał nutę paniki. – Dlaczego nie odebrałeś? – Thomas prowadził. Chciałem się skupić. – Aha. W tle słyszał muzykę i śmiechy. Zapewne wciąż była w barze ze swoimi kolegami. – Jak zaciąg? – spytała. – Dobrze. Dostał się do drużyny. – A jak Bob? – Jak to: jak Bob? Zachowywał się jak bufon, co zresztą było do przewidzenia. – Musisz być dla niego miły, Adamie. – Wcale nie. – Chce przenieść Ryana na środek pola, żeby nie rywalizował z Bobem juniorem. Nie dawaj mu pretekstu. – Corinne? – Tak? – Jest już późno, a czeka mnie ciężki dzień. Możemy porozmawiać jutro? Jakiś mężczyzna w tle zaczął się krztusić ze śmiechu. – Wszystko w porządku? – spytała. – Jasne – odpowiedział, po czym się rozłączył. Opłukał szczoteczkę i umył twarz. Dwa lata temu, kiedy Thomas miał czternaście, a Ryan dziesięć lat, Corinne zaszła w ciążę. To była niespodzianka. U Adama z wiekiem pojawiły się problemy z niską liczbą plemników, dlatego praktycznie się nie zabezpieczali. Oczywiście nie było to z ich strony

odpowiedzialne. Nawet nie rozmawiali o tym, że nie planują kolejnych dzieci. Wydawało się – przynajmniej do tamtej chwili – że oboje są co do tego zgodni. Adam przyjrzał się swojemu odbiciu w lustrze. Znów odezwał się znajomy głos w jego głowie. Adam cicho wrócił do gabinetu. Uruchomił przeglądarkę internetową i poszukał „testów DNA”. Pierwszy, na który natrafił, sprzedawano w aptece Walgreens. Już miał go zamówić, ale w ostatniej chwili zmienił zdanie. Ktoś mógłby otworzyć paczkę. Kupi go jutro. Wrócił do sypialni i usiadł na łóżku. Poczuł zapach Corinne, który nawet po tylu latach wciąż bardzo na niego działał, a może to tylko jego wyobraźnia wyrabiała nadgodziny. Przypomniał sobie słowa nieznajomego. „Nie musiałeś z nią zostawać”. Położył głowę na poduszce, zapatrzył się w sufit i pozwolił, żeby przytłoczyły go ciche odgłosy zasypiającego domu.

5

Adam obudził się o siódmej rano. Ryan czekał pod drzwiami sypialni. – Tato…? – Tak. – Możesz sprawdzić w skrzynce e-mailowej, czy trener Baime wysłał wyniki? – Już to zrobiłem. Jesteś w reprezentacji A. Ryan nie dał po sobie poznać, że się cieszy. To nie byłoby w jego stylu. Pokiwał głową, próbując powstrzymać uśmiech. – Mogę po szkole pójść do Maxa? – Co zamierzacie robić w taki piękny dzień? – Siedzieć w ciemności i grać w gry wideo – odrzekł Ryan. Adam zmarszczył czoło, ale wiedział, że syn sobie z niego żartuje. – Jack i Colin też przyjdą. Będziemy grali w lacrosse’a. – Jasne. – Adam opuścił nogi na podłogę. – Zjadłeś śniadanie? – Jeszcze nie. – Chcesz, żebym ci zrobił jajecznicę à la tata? – Tylko jeśli obiecasz, że nie będziesz jej tak nazywał. Adam się uśmiechnął. – Umowa stoi. Na chwilę zapomniał o poprzednim wieczorze, o nieznajomym, Novelty Funsy i stronie UdawanieCiazy.com. Wszystkie te sprawy przypominały sen i niemal miał wrażenie, że tylko je sobie wyobraził. Oczywiście wiedział, że to nieprawda. Po prostu ich do siebie nie dopuszczał. Prawdę mówiąc, w nocy całkiem dobrze spał. Jeżeli nawet coś mu się śniło, to tego nie pamiętał. Adam zazwyczaj smacznie sypiał. To Corinne późno się kładła i ciągle czymś martwiła. Adam w pewnym momencie nauczył się nie przejmować tym, na co nie ma wpływu. Wiedział, że to zdrowe podejście, ale teraz zastanawiał się, czy rzeczywiście potrafi się nie zamartwiać, czy jedynie odcina się od złych myśli. Zszedł na dół i przygotował śniadanie. „Jajecznicę à la tata” przyrządzało się z mlekiem, musztardą i parmezanem. Kiedy Ryan miał sześć lat, uwielbiał tę potrawę, ale, jak to zwykle bywa w przypadku dzieci, z czasem z niej wyrósł, uznał za „beznadziejną” i zarzekał się, że już nigdy więcej jej nie tknie. Jednak ostatnio nowy trener powiedział Ryanowi, że zawsze powinien zaczynać dzień od śniadania bogatego w białko, dlatego jajecznica przeżyła renesans, niczym stary musical powracający triumfalnie na afisz. Patrząc, jak syn rzuca się na talerz – zupełnie jakby ten czymś go obraził – Adam spróbował sobie przypomnieć sześcioletniego Ryana jedzącego tę samą potrawę w tym samym pomieszczeniu, ale tamten obraz nie chciał do niego powrócić. Thomasa miał ktoś podwieźć, dlatego Ryan i Adam mogli pojechać do szkoły w beztroskiej ciszy, tylko we dwóch, ojciec i syn. Minęli sklep Baby Gap i szkołę karate Tigera Schulmanna. Subway właśnie otworzył swój lokal w „martwym punkcie” na rogu. W każdym miasteczku jest takie miejsce, w którym nie utrzymuje się żaden biznes. Wcześniej mieściły się tam sklepik z bajglami, jubiler, punkt sprzedaży luksusowych materacy oraz lokal Blimpie, którego Adam nigdy nie potrafił odróżnić od Subwaya. – Cześć, tato. Dzięki. Ryan wyskoczył z samochodu, nie dając ojcu buziaka w policzek. Kiedy przestał to robić? Adam nie

pamiętał. Okrążył Oak Street, minął 7-Eleven i zobaczył aptekę Walgreens. Ciężko westchnął. Zatrzymał się na parkingu i przez kilka minut siedział w samochodzie. Obok auta przeszedł staruszek z balkonikiem, kurczowo ściskając powykręcaną dłonią torebkę z lekarstwami. Posłał Adamowi nieprzychylne spojrzenie, a może po prostu tak teraz patrzył na cały świat. Adam wszedł do apteki. Wziął niewielki koszyk na zakupy. Potrzebował pasty do zębów i mydła antybakteryjnego, ale to była tylko przykrywka. Przypomniał sobie, jak w młodości dla niepoznaki wrzucał do podobnego koszyka po kilka przyborów toaletowych, choć tak naprawdę chciał kupić tylko prezerwatywy, które później tkwiły nieużywane w jego portfelu, dopóki nie zaczęły się kruszyć ze starości. Testy DNA znajdowały się niedaleko kasy. Adam podszedł do półki, starając się zachowywać swobodnie. Popatrzył w lewo. Popatrzył w prawo. Podniósł pudełko i przeczytał informację na odwrocie: Trzydzieści procent „ojców”, którzy wykonują ten test, odkrywa, że wychowuje cudze dziecko.

Odłożył pudełko na półkę. Pospiesznie się oddalił, jakby mogło go przywołać z powrotem. Nie. Nie zrobi tego. Przynajmniej nie dzisiaj. Zaniósł swoje zakupy do kasy, wziął jeszcze paczkę gum i zapłacił. Wyjechał na drogę numer 17, minął kilka kolejnych sklepów z materacami (dlaczego są takie popularne na północy New Jersey?) i zatrzymał się przed siłownią. Przebrał się i poćwiczył z hantlami. Przez dorosłe życie Adama przewijały się rozmaite programy treningowe – joga (nie był wystarczająco elastyczny), pilates (nic nie rozumiał), obozy szkoleniowe dla rekrutów (lepiej wstąpić do wojska), zumba (bez komentarza), ćwiczenia w wodzie (prawie utonął), rower stacjonarny (rozbolał go tyłek) – ale ostatecznie zawsze wracał do zwykłych ćwiczeń z hantlami. Czasami rozkoszował się wysiłkiem i nie wyobrażał sobie, że mógłby tego nie robić. W inne dni nienawidził ćwiczeń i jedyne, co miał ochotę dźwignąć, to szklankę z białkowym koktajlem o smaku masła orzechowego, który wypijał po treningu. Wykonał wszystkie ćwiczenia, starając się pamiętać o przytrzymywaniu napiętych mięśni na końcu każdego ćwiczenia. Nauczył się, że to stanowi klucz do dobrych wyników. Nie wystarczy zginanie rąk. Trzeba przytrzymać napięty biceps i dopiero wyprostować rękę. Wziął prysznic, przebrał się w ubranie do pracy i ruszył do swojego biura przy Midland Avenue w Paramus. Trzypiętrowy oszklony gmach wyróżniał się tylko tym, że stanowił klasyczny przykład biurowca. Nie dało się go pomylić z żadnym innym rodzajem budynku. – Hej, Adamie, masz chwilę? To był Andy Gribbel, najlepszy asystent Adama. Kiedy zaczął pracę w firmie, wszyscy nazywali go Kolesiem, ponieważ niechlujny wygląd upodabniał go do postaci granej przez Jeffa Bridgesa. Był starszy od większości asystentów – starszy także od Adama – i bez problemu mógłby pójść na studia i zostać prawnikiem, ale, jak sam kiedyś powiedział: „To nie moja jazda, stary”. Tak, właśnie w ten sposób to ujął. – Co słychać? – spytał Adam. – Stary Rinsky. Adam specjalizował się w prawie własności, a sprawy, którymi się zajmował, dotyczyły między innymi prób zajmowania przez władze prywatnej własności dla potrzeb budowy dróg albo szkół. W tym przypadku władze miasteczka Kasselton usiłowały zająć dom pana Rinsky’ego, żeby podnieść status dzielnicy. Mówiąc w skrócie, tamtą część miasta określano eufemistycznym mianem „zaniedbana”, co w języku laików oznaczało „chlew”. Rządzący znaleźli dewelopera, który postanowił zburzyć wszystkie domy i postawić w ich miejsce nowe lśniące budynki, sklepy i restauracje.

– Co z nim? – Jesteśmy umówieni u niego w domu. – Dobrze. – Mam zabrać… eee… ciężkie działa? Część arsenału nuklearnego Adama. – Na razie nie – odrzekł Adam. – Coś jeszcze? Gribbel odchylił się do tyłu i zarzucił nogi na biurko. – Gram dzisiaj koncert. Wpadniesz? Adam pokręcił głową. Andy Gribbel grał w zespole wykonującym przeróbki przebojów z lat siedemdziesiątych. Występowali w najbardziej prestiżowych spelunkach w północnym New Jersey. – Żadnych piosenek The Eagles, obiecuję. – Nigdy nie gracie The Eagles. – Nie jestem ich fanem – przyznał Gribbel. – Ale po raz pierwszy zagramy Please Come to Boston. Pamiętasz tę piosenkę? – Jasne. – Co o niej sądzisz? – Nie jestem jej fanem – odrzekł Adam. – Naprawdę? To prawdziwy wyciskacz łez, stary. Przecież uwielbiasz takie kawałki. – To wcale nie jest wyciskacz łez – zaoponował Adam. Gribbel zaśpiewał: – „Hej, wędrowcze, dlaczego nie osiądziesz na stałe?” – Facet ma irytującą dziewczynę – oświadczył Adam. – Prosi ją, żeby pojechała z nim do nowego miasta, a ona wciąż odmawia i tylko jęczy, żeby został w Tennessee. – Ponieważ jest największą fanką chłopaków z Tennessee. – Może on nie potrzebuje fanki, tylko życiowej partnerki i kochanki. Gribbel pogłaskał się po brodzie. – Rozumiem, o co ci chodzi. – Facet mówi: „Proszę, przyjedź do Bostonu na wiosnę”. Na wiosnę. Nie prosi jej, żeby opuściła Tennessee na zawsze. A co ona mu odpowiada? Powiedziała: „Nie, mój chłopcze”. Co to za podejście? Żadnej dyskusji, w ogóle go nie wysłuchała, od razu odmawia. Zatem facet delikatnie proponuje Denver albo nawet Los Angeles. Ta sama odpowiedź: nie, nie, nie. Siostro, rozwiń skrzydła. Pożyj trochę. Gribbel się uśmiechnął. – Wariat z ciebie, człowieku. – A potem ona twierdzi – ciągnął Adam, czując, że się rozkręca – że w tych wszystkich wielkich miastach, Bostonie, Denver, Los Angeles, nie ma nikogo takiego jak ona. Co za skromność. – Adamie? – Tak? – Chyba za bardzo kombinujesz, bracie. Adam pokiwał głową. – To prawda. – Tak jak w wielu innych sprawach. – Masz rację. – Dlatego jesteś najlepszym adwokatem, jakiego znam. – Dzięki – odrzekł Adam. – I nie, nie możesz wyjść z pracy wcześniej, żeby jechać na koncert. – Och, daj spokój. Nie bądź taki. – Przykro mi. – Adamie?

– Słucham? – Tamten facet w piosence. Wędrowiec, który prosi ją, żeby pojechała do Bostonu. – Co z nim? – Musisz oddać dziewczynie sprawiedliwość. – To znaczy? – Mówi jej, że mogłaby sprzedawać swoje obrazy na chodniku przed kawiarnią, w której obiecano mu robotę. – Gribbel rozłożył ręce. – To ma być jego plan na utrzymanie się? – Masz rację – przytaknął Adam z delikatnym uśmiechem. – Wygląda na to, że powinni zerwać. – Nie. Chyba jednak zostaną razem. Słychać to w jego głosie. Adam wzruszył ramionami i wszedł do swojego gabinetu. Ta drobna dyskusja na chwilę odwróciła jego uwagę od wczorajszych wydarzeń, ale teraz znów został sam na sam ze swoimi myślami, a to nie było przyjemne. Wykonał kilka telefonów, spotkał się z dwójką klientów, a potem zajrzał do asystentów, by upewnić się, że zajmują się właściwymi sprawami. Chociaż to oburzające, świat ani na chwilę nie zwalnia. Adam odkrył tę prawdę w wieku czternastu lat, kiedy jego ojciec zmarł nagle na atak serca. Siedział w dużym czarnym samochodzie obok mamy i wyglądał przez szybę, obserwując, jak życie toczy się dalej. Dzieci szły do szkoły. Rodzice spieszyli do pracy. Samochody trąbiły. Słońce świeciło. Jego tata odszedł, tymczasem nic się nie zmieniło. Dzisiaj ponownie przypomniał sobie tę oczywistą prawdę: świata nic a nic nie obchodzi nasz los ani nasze cholerne problemy. To nigdy do nikogo nie dociera, prawda? Nasze życie legło w gruzach – czy wszyscy pozostali nie powinni zwrócić na to uwagi? Nic z tego. W oczach świata Adam wyglądał tak samo, zachowywał się tak samo, czuł się tak samo. Czasami wściekamy się na kogoś, kto zajedzie nam drogę w korku ulicznym, zbyt długo zamawia kawę w Starbucksie albo reaguje niezgodnie z naszymi oczekiwaniami, a przecież nie mamy pojęcia, co kryje się w jego wnętrzu. Możliwe, że ta osoba zmaga się z jakąś naprawdę gównianą sytuacją. Jej życie mogło się rozpaść na kawałki. Dotknęła ją jakaś niewyobrażalna tragedia, a pośród tego chaosu jej zdrowie psychiczne wisi na włosku. Jednak nas to nie obchodzi. Niczego nie widzimy. Tylko pędzimy naprzód. W drodze do domu przełączał stacje radiowe, aż wreszcie zdecydował się na słuchanie bezmyślnych sprzeczek na antenie kanału sportowego. Świat jest podzielony i zawsze skory do walki, dlatego dobrze, kiedy ludzie kłócą się o coś tak nieistotnego jak zawodowa koszykówka. Kiedy dotarł na swoją ulicę, z pewnym zaskoczeniem zobaczył na podjeździe hondę odyssey należącą do Corinne. Sprzedawca samochodów całkiem poważnie nazwał ten kolor ciemnowiśniową perłą. Na tylnych drzwiach znajdowała się czarna owalna magnetyczna dekalkomania z nazwą ich miasteczka, która stanowiła popularny na przedmieściach samochodowy odpowiednik tatuażu z plemiennym wzorem. Na karoserii znajdowała się także okrągła naklejka ze skrzyżowanymi kijami do lacrosse’a i napisem PANTHER LACROSSE, maskotką miasteczka oraz olbrzymią zieloną literą W, która oznaczała Willard, szkołę Ryana. Corinne wróciła z Atlantic City wcześniej, niż zapowiadała. To nieco pokrzyżowało Adamowi plany. Przez cały dzień powtarzał w głowie treść zbliżającej się rozmowy. Od kilku godzin nie myślał o niczym innym. Rozważał różne podejścia, ale żadne nie wydawało mu się właściwe. Wiedział, że plany nie na wiele się zdadzą w takiej sytuacji. Rozmowa o tym, co powiedział mu nieznajomy – konfrontacja z tym, co obecnie uznawał za prawdę – będzie jak wyciągnięcie zawleczki z granatu. Nie da się przewidzieć reakcji na coś takiego. Czy Corinne wszystkiego się wyprze? Możliwe. Wciąż istniała szansa, że to wszystko da się jakoś wytłumaczyć. Adam starał się zachować otwarty umysł, chociaż miał wrażenie, że raczej ulega fałszywej nadziei, niż powstrzymuje się od pochopnych ocen. Zaparkował na podjeździe obok jej samochodu. Mieli garaż na dwa auta, ale wypełniały go stare meble, sprzęt sportowy i inne atrybuty konsumpcjonizmu, dlatego parkowali przed

domem. Adam wysiadł z samochodu i podszedł do drzwi. Na trawie widniało nieco za dużo brązowych plam. Corinne je zauważy i będzie miała pretensje. Nie potrafi po prostu cieszyć się życiem i odpuścić. Lubi poprawiać innych i mieć rację. Adam uważał siebie za bardziej tolerancyjnego, choć inni mogli postrzegać jego podejście jako lenistwo. Bauerowie, którzy mieszkali po sąsiedzku, mieli podwórko, na którym mógłby się odbyć turniej golfa. Corinne nie potrafiła się powstrzymać przed porównaniami. Adam miał to w dupie. Drzwi frontowe się otworzyły i na progu pojawił się Thomas z torbą do lacrosse’a na ramieniu. Miał na sobie strój, w którym drużyna grywała na wyjazdach. Uśmiechnął się do ojca, wypluwając ochraniacz na zęby. Adam poczuł w piersi znajome ciepło. – Cześć, tato. – Cześć, co słychać? – Mam mecz, pamiętasz? Adam oczywiście zapomniał, ale już rozumiał, dlaczego Corinne wcześniej wróciła. – No tak. Z kim gracie? – Z Glen Rock. Mama mnie zawiezie. Przyjedziesz później? – Oczywiście. Kiedy Corinne stanęła w drzwiach, Adam poczuł, że serce w nim zamiera. Nadal była piękną kobietą. Adam miał kłopoty z wyobrażeniem sobie swoich synów w młodszym wieku, ale w przypadku Corinne było odwrotnie. Wciąż widział ją wyłącznie jako dwudziestotrzyletnią oszałamiającą piękność, w której się zakochał. Jasne, kiedy przyglądał się uważniej, dostrzegał zmarszczki wokół jej oczu i to, że z wiekiem się nieco zaokrągliła, ale – być może za sprawą miłości, a może dlatego, że widywał ją codziennie i zmiany następowały stopniowo – nigdy nie miał wrażenia, że się postarzała. Corinne niedawno wzięła prysznic i wciąż miała mokre włosy. – Cześć, kochanie. Stał bez ruchu. – Cześć. Zbliżyła się, pocałowała go w policzek. Jej włosy cudownie pachniały bzem. – Odbierzesz Ryana? – Gdzie jest? – Bawi się u Maxa. Thomas się skrzywił. – Nie mów tak, mamo. – Jak? – Że się u niego bawi. Ryan jest w szóstej klasie. Chodziliśmy się bawić do kolegów, kiedy mieliśmy po pięć lat. Corinne westchnęła, ale z uśmiechem. – No dobrze, niech będzie, zatem jest u Maxa z poważną wizytą. – Popatrzyła w oczy Adamowi. – Mógłbyś go odebrać, zanim przyjedziesz na mecz? Adam wiedział, że kiwa głową, ale nie pamiętał, żeby świadomie postanowił wykonać ten gest. – Jasne. Spotkamy się na meczu. Jak było w Atlantic City? – Sympatycznie. – Hej, może pogadacie później? – przerwał im Thomas. – Trener się wkurza, jeśli nie przyjeżdżamy co najmniej godzinę przed rozpoczęciem meczu. – Dobrze – odrzekł Adam. Zwrócił się do żony, starając się zabrzmieć beztrosko. – Może pogadamy później. Jednak Corinne zawahała się na pół sekundy – wystarczająco długo.

– Nie ma sprawy. Stał na schodku i patrzył, jak odchodzą dróżką. Corinne wcisnęła przycisk na pilocie od minivana i tylne drzwi rozwarły się niby potężne usta. Thomas wrzucił swoją torbę na tył samochodu, a następnie usiadł na siedzeniu pasażera. Usta się zamknęły, połykając sprzęt w całości. Corinne pomachała Adamowi, a on odpowiedział tym samym. Poznał ją w Atlancie podczas pięciotygodniowego szkolenia organizowanego przez LitWorld, organizację charytatywną, która posyła nauczycieli do różnych zakątków świata, żeby tam uczyli czytania. To było, zanim nastały czasy, gdy każdy młody człowiek wyjeżdża do Zambii, żeby wybudować chatkę i później móc to wpisać do formularza zgłoszeniowego do college’u. W tym wypadku wszyscy wolontariusze byli już po studiach. Wydawali się może nieco zbyt prostoduszni, ale mieli serce we właściwym miejscu. Adam i Corinne nie spotkali się w kampusie Emory University, gdzie odbywało się szkolenie, lecz w pobliskim barze, gdzie studenci, którzy ukończyli dwadzieścia jeden lat, mogli spokojnie pić i podrywać się nawzajem przy dźwiękach kiepskiej muzyki country. Corinne przyszła w towarzystwie grupy koleżanek, a Adam z grupką kolegów. Adam szukał przygody na jedną noc. Corinne szukała czegoś więcej. Obie grupy powoli się zapoznawały: chłopcy podchodzili do dziewcząt jak w jakiejś ogranej scenie ze słabego filmu. Adam spytał Corinne, czy może jej postawić drinka. Zgodziła się, ale zastrzegła, że nic mu to nie da. Mimo wszystko kupił jej drinka, niezwykle przytomnie ripostując, że noc jest jeszcze młoda. Przyniesiono im drinki. Zaczęli rozmawiać. Wszystko szło jak po maśle. W pewnej chwili, wkrótce przed zamknięciem lokalu, Corinne zwierzyła się Adamowi, że we wczesnej młodości straciła ojca, a Adam, który dotychczas z nikim o tym nie rozmawiał, opowiedział jej o śmierci swojego i o obojętności świata. Połączyły ich rodzinne tragedie. Od tego się zaczęło. Po ślubie wprowadzili się do spokojnego mieszkania niedaleko autostrady międzystanowej numer 78. Adam wciąż próbował pomagać ludziom jako obrońca z urzędu. Corinne nauczała w najtrudniejszych dzielnicach Newark w stanie New Jersey. Kiedy urodził się Thomas, postanowili przeprowadzić się do porządnego domu. Wydawało im się, że tak należy. Adam nie przywiązywał dużej wagi do tego, gdzie zamieszkają. Nie dbał o to, czy ich dom będzie nowoczesny, czy bardziej klasyczny jak ten, który w końcu kupili. Chciał, żeby Corinne była zadowolona, nie dlatego, że był takim świetnym facetem, tylko dlatego, że było mu wszystko jedno, dokąd się przeniosą. A Corinne, z oczywistych względów, wybrała właśnie to miasteczko. Może wtedy powinien był to powstrzymać, ale jako młody człowiek nie widział powodu. Pozwolił, żeby wybrała także konkretny dom, ponieważ tego pragnęła. Miasteczko. Dom. Garaż. Samochody. Chłopcy. A czego pragnął Adam? Nie wiedział, lecz ten dom – w tej okolicy – wiele ich kosztował. Adam musiał porzucić swoją pracę obrońcy z urzędu i zatrudnić się za większe pieniądze w kancelarii prawniczej Bachmann Simpson Feagles. Nie było to jego marzeniem, ale wszedł na równą, wyraźnie wytyczoną ścieżkę, którą zazwyczaj obierają mężczyźni jego pokroju: bezpieczne miejsce, w którym można wychować dzieci, śliczny dom z czterema sypialniami, garaż na dwa samochody, kosz do koszykówki na podjeździe, gazowy grill na drewnianej werandzie wychodzącej na podwórko. Pięknie, prawda? Tripp Evans tęsknie określał to mianem „życia jak ze snu”. Amerykańskiego snu. Corinne by mu przyklasnęła. „Nie musiałeś z nią zostać…”. Ale oczywiście to nie była prawda. Sen składa się z delikatnych, lecz bezcennych elementów. Nie

wolno go pochopnie niszczyć. Byłby niewdzięcznym i skrzywionym egoistą, gdyby nie zdawał sobie sprawy z tego, jakie ma szczęście. Otworzył drzwi i przeszedł do kuchni. Na stole panował bałagan w charakterystycznym wczesnoamerykańskim stylu szkolnym. Książka do algebry Thomasa była otwarta na zadaniu, w którym proszono o rozwiązanie funkcji kwadratowej w równaniu f(x)=2x2–6x–4. Pomiędzy stronicami spoczywał ołówek numer dwa. Wszędzie walały się arkusze białego papieru milimetrowego pokrytego jasnoniebieskimi kwadratami. Niektóre pospadały na podłogę. Adam schylił się, podniósł arkusze i odłożył je na stół. Przez chwilę wpatrywał się w zadanie. Stąpaj ostrożnie, upomniał się w duchu. Nie kładziesz na szali tylko snów swoich i Corinne.

6

Mecz Thomasa właśnie się zaczynał, kiedy Adam i Ryan dotarli na miejsce. Ryan pożegnał się cichym „Na razie, tato” i natychmiast dołączył do młodszego rodzeństwa innych zawodników, nie chcąc ryzykować, że ktoś zobaczy go w towarzystwie ojczulka. Adam udał się na lewą stronę boiska, przeznaczoną dla kibiców drużyny gości, gdzie gromadzili się inni rodzice z Cedarfield. Nie było metalowych trybun, ale niektórzy rodzice zabrali ze sobą rozkładane krzesełka, żeby mieć na czym siedzieć. Corinne woziła w samochodzie cztery krzesła z siatki z uchwytami na kubek po obu stronach (ktoś naprawdę potrzebuje dwóch uchwytów do jednego krzesła?) oraz daszkiem dla ochrony przed słońcem. Jednak przeważnie – tak jak teraz – wolała stać. Obok niej stała Kristin Hoy, ubrana w bluzeczkę na ramiączkach i króciutkie szorty. Idąc do żony, Adam skinął głową kilkorgu rodzicom. Tripp Evans stał w rogu z paroma innymi ojcami. Wszyscy mieli ręce skrzyżowane na piersiach i nosili okulary przeciwsłoneczne, co upodabniało ich raczej do agentów Secret Service niż do widzów. Po prawej stronie kpiąco uśmiechnięty Gaston stał ze swoim kuzynem Dazem (tak go wszyscy nazywali), właścicielem CBW, ekskluzywnej firmy detektywistycznej, która specjalizowała się w sprawdzaniu pracowników. Kuzyn Daz skontrolował także wszystkich trenerów w lidze, bo należało upewnić się, że żaden z nich nie był karany. Gaston uparł się, żeby zarząd ligi lacrosse’a zapłacił CBW duże pieniądze za to proste zadanie, które równie dobrze można było wykonać samodzielnie za pośrednictwem internetu. Ale od czego jest rodzina? Corinne zobaczyła zbliżającego się Adama i odsunęła się o metr od Kristin. Kiedy Adam do niej podszedł, wyszeptała spanikowanym głosem: – Thomasa nie ma w wyjściowym składzie. – Trener często zmienia skład poszczególnych formacji – odrzekł Adam. – To nic niepokojącego. Ale Corinne to nie przekonało. – Zastąpił go Pete Baime. – Syn Gastona. To wyjaśniało kpiący uśmiech. – Przecież jeszcze nie wydobrzał po wstrząśnieniu mózgu. Jak to możliwe, że wrócił do gry? – Czy wyglądam na jego lekarza, Corinne? – Dalej, Tony! – zawołała jakaś kobieta. – Wybij! Adam domyślił się, że to pokrzykuje matka Tony’ego. To oczywiste. Od razu można się zorientować, kiedy rodzic woła do swojego dziecka. W głosie pobrzmiewa wtedy charakterystyczna ostra nuta rozczarowania. Żaden rodzic nie wierzy, że tak brzmi, ale zawsze tak jest. Wszyscy to słyszymy. Wszyscy uważamy, że dotyczy to tylko innych rodziców, a my w czarodziejski sposób jesteśmy od tego wolni. W college’u Adam poznał stare chorwackie przysłowie, które idealnie pasowało do tej sytuacji: „Garbaty widzi tylko garby innych – nigdy swojego”. Minęły trzy minuty, a Thomas wciąż nie wszedł na boisko. Adam zerknął na Corinne. Miała napięte mięśnie szczęki. Wbijała wzrok w boczną linię i trenera, jakby siłą spojrzenia mogła go zmusić do wpuszczenia Thomasa. – Wszystko będzie dobrze – odezwał się Adam. – W tej fazie meczu zawsze już był na boisku. Jak myślisz, co się stało? – Nie wiem. – Pete nie powinien grać. Adam nie odpowiedział. Pete złapał piłkę i podał ją innemu zawodnikowi w niezwykle przewidywalny sposób.

– Świetne zagranie, Pete! – zawołał Gaston i przybił piątkę kuzynowi Dazowi. – Jaki dorosły facet nazywa siebie Daz? – mruknął Adam pod nosem. – Co mówisz? – Nic. Corinne przygryzła dolną wargę. – Spóźniliśmy się o kilka minut. To znaczy przyjechaliśmy pięćdziesiąt pięć minut przed rozpoczęciem meczu, a trener mówił o godzinie. – Wątpię, żeby o to chodziło. – Powinnam była wcześniej wyjechać z domu. Adam omal nie powiedział, że mają poważniejsze problemy, ale uznał, że takie odwrócenie uwagi może się okazać korzystne. Drużyna przeciwna zdobyła bramkę. Rodzice jęknęli i zaczęli roztrząsać, jakie błędy popełniła obrona. Thomas wbiegł na boisko. Adam poczuł, jak od jego żony promieniuje falami ulga. Twarz Corinne się wypogodziła. Uśmiechnęła się do niego. – Jak było w pracy? – spytała. – Teraz cię to interesuje? – Przepraszam. Wiesz, jak się czasami zachowuję. – Wiem. – Po części dlatego mnie kochasz. – Po części. – No i ze względu na mój tyłek. – Wreszcie mówisz z sensem. – Wciąż mam świetny tyłek, prawda? – Światowej klasy, na medal, stuprocentowa najwyższej jakości szyneczka bez wypełniaczy. – Cóż – odrzekła z chytrym uśmiechem, na który zbyt rzadko sobie pozwalała – może jeden wypełniacz by się znalazł. Boże, uwielbiał te wyjątkowe chwile, kiedy się odprężała i bywała nieco nieprzyzwoita. Na ułamek sekundy zapomniał o nieznajomym. Tylko na ułamek sekundy. Dlaczego teraz? Zdobywała się na takie uwagi dwa, może trzy razy do roku. Dlaczego akurat teraz? Ponownie na nią zerknął. Nosiła w uszach wkrętki z brylantami, które kupił dla niej w sklepie przy Forty-Seventh Street. To był prezent na ich piętnastą rocznicę ślubu, którą obchodzili w chińskiej restauracji Bamboo House. Pierwotnie zamierzał w jakiś sposób umieścić je wewnątrz ciasteczka z wróżbą – które Corinne uwielbiała otwierać, ale nie jeść – jednak ten pomysł nie wypalił. Ostatecznie kelner przyniósł jej biżuterię na tacy ze srebrnym przykryciem. Ckliwe, tandetne i mało oryginalne, ale Corinne była zachwycona. Rozpłakała się, zarzuciła mu ręce na szyję i ścisnęła go tak mocno, jak chyba nie został ściśnięty żaden mężczyzna w historii. Teraz zdejmowała je tylko przed snem i do pływania, ponieważ obawiała się, że chlor może uszkodzić oprawę. Jej pozostałe kolczyki leżały nietknięte w pudełku z biżuterią w szafie, zupełnie jakby noszenie ich zamiast wkrętek z brylantami mogło stanowić zdradę. Te kolczyki coś dla niej znaczyły. Stanowiły symbol oddania, miłości i honoru. Czy taka kobieta mogłaby udawać ciążę? Corinne nie spuszczała wzroku z boiska. Drużyna Thomasa właśnie atakowała. Adam czuł, jak żona sztywnieje za każdym razem, gdy piłka zbliża się do ich syna. Nagle Thomas wykonał przepiękne zagranie: wyrzucił piłkę z siatki na kiju obrońcy, przechwycił ją i ruszył w stronę bramki. Udajemy, że jest inaczej, ale patrzymy tylko na swoje dziecko. Kiedy Adam był świeżo upieczonym ojcem, uważał to rodzicielskie skupienie za coś wzruszającego. Rodzic idzie na mecz albo koncert

i chociaż patrzy na wszystkich i wszystko, tak naprawdę widzi wyłącznie własną pociechę. Cała reszta staje się tłem, scenerią. Wpatrujesz się w swoje dziecko, zupełnie jakby padało na nie światło reflektora punktowego, tylko na nie, podczas gdy pozostała część sceny, boiska czy kortu pogrąża się w ciemności, i czujesz ciepło, to samo, które Adam odczuwał, gdy jego syn się do niego uśmiechał. Przebywając w otoczeniu innych rodziców i dzieci, Adam wiedział, że każde z rodziców doświadcza tego samego, widzi to samo punktowe światło. Pocieszało go to i czuł, że właśnie tak powinno być. Obecnie to skupienie na własnym dziecku już nie poprawiało mu nastroju. Miał wrażenie, że nie jest to przejaw miłości, lecz obsesji, a takie ograniczenie uważał za niezdrowe, nierealistyczne, a nawet szkodliwe. Thomas urwał się obrońcom i podał do Paula Williamsa. Terry Zobel był na dobrej pozycji do zdobycia gola, ale zanim zdążył zebrać się do strzału, sędzia zagwizdał i rzucił na boisko żółtą flagę. Freddie Friednash, środkowy z drużyny Thomasa, dostał minutę kary za uderzenie kijem. Ojcowie w rogu boiska wybuchnęli wściekłością: „To jakiś żart, panie sędzio?”, „Błędna decyzja!”, „Oślepłeś?”, „Co za bzdura!”, „Sędziuj sprawiedliwie!”. Trenerzy również dołączyli do oburzonych. Nawet Freddie, który pospiesznie zbiegał z boiska, zwolnił i pokręcił głową, patrząc na sędziego. Kolejni rodzice wyrażali swoje niezadowolenie – zatriumfowała mentalność stada. – Widziałeś to uderzenie? – spytała Corinne. – Nie patrzyłem w tamtą stronę. Becky Evans, żona Trippa, podeszła, żeby się przywitać. – Cześć, Adamie. Cześć, Corinne. Z powodu kary piłka znalazła się w strefie obronnej, daleko od Thomasa, dlatego oboje mogli popatrzeć na Becky i odwzajemnić jej uśmiech. Becky Evans, matka pięciorga dzieci, była niemal nieludzko radosna, zawsze się uśmiechała i miała dla innych serdeczne słowo. Adam zazwyczaj nie ufał takim ludziom. Lubił obserwować te szczęśliwe mamusie, wyczekując, aż na chwilę się zapomną, a ich uśmiech się ulotni bądź stanie się sztuczny, i zawsze mu się udawało. Jednak nie w wypadku Becky. Ona stale woziła dzieciaki swoim dodge’em durango, cała w skowronkach. Na tylnym siedzeniu miała pełno dzieci i sprzętu, a chociaż te przyziemne czynności męczyły większość matek, Becky Evans najwyraźniej czerpała z nich siłę. – Cześć, Becky – odpowiedziała Corinne. – Świetna pogoda na mecz, prawda? – Jasne – odrzekł Adam, ponieważ tak wypadało. Znów rozległ się gwizdek – kolejna kara dla gości za uderzenie kijem. Ojcowie ponownie wpadli w szał, nawet zaczęli przeklinać. Adamowi nie podobało się ich zachowanie, ale nie reagował. Czy przez to stawał się częścią problemu? Z zaskoczeniem zauważył, że na czele niezadowolonych stoi okularnik Cal Gottesman. Cal, którego syn Eric robił ogromne postępy jako obrońca, sprzedawał ubezpieczenia w Parsippany. Adam zawsze uważał go za łagodnego i pełnego dobrych chęci, choć może odrobinę moralizatorskiego i nudnego, lecz ostatnio zwrócił uwagę na to, że zachowanie Cala Gottesmana staje się coraz dziwaczniejsze, wprost proporcjonalnie do sportowych postępów syna. W ciągu ostatniego roku Eric urósł o piętnaście centymetrów i teraz grał w wyjściowym składzie reprezentacji. Przedstawiciele college’ów zaczynali się o niego dopytywać, a Cal, który dotychczas spokojnie stał za linią boczną, coraz częściej nerwowo krążył i mówił sam do siebie. Becky się przybliżyła. – Słyszeliście o Richardzie Fee? Richard Fee był bramkarzem drużyny. – Dostał się do Boston College. – Przecież jest dopiero w pierwszej klasie – zdziwiła się Corinne.

– Prawda? Niedługo chyba zaczną ich zabierać prosto z łona matki. – Absurd – zgodziła się Corinne. – Skąd mogą wiedzieć, jakim będzie studentem? Dopiero co zaczął naukę w szkole średniej. Becky i Corinne kontynuowały rozmowę, ale Adam ich nie słuchał. Wydawało się, że im to nie przeszkadza, więc postanowił się oddalić i postać chwilę w samotności. Cmoknął Becky w policzek i odszedł. Obie kobiety znały się od dzieciństwa. Urodziły się w Cedarfield, ale Becky nigdy nie wyjechała z miasteczka. Corinne nie miała tyle szczęścia. Adam stanął w połowie odległości pomiędzy mamusiami i tatusiami, mając nadzieję na odrobinę spokoju. Zerknął na grupę ojców w rogu boiska. Tripp Evans złowił jego spojrzenie i pokiwał głową, jakby zrozumiał. Zapewne również nie lubił tłumów, ale zawsze je przyciągał. Jesteś lokalną gwiazdą, pomyślał Adam. Nic na to nie poradzisz. Kiedy dźwięk syreny oznajmił koniec pierwszej kwarty, Adam obejrzał się na żonę. Gawędziła z Becky, a obie wyglądały na poruszone. Przypatrywał się im przez chwilę, zagubiony i wystraszony. Tak dobrze znał Corinne. Wiedział o niej wszystko. A skoro tak dobrze ją znał, miał świadomość, że w słowach nieznajomego pobrzmiewało echo prawdy. Do czego jesteśmy zdolni, żeby chronić swoją rodzinę? Ponownie odezwała się syrena i zawodnicy wrócili na boisko. Wszyscy rodzice sprawdzali, czy ich dzieci wciąż są w grze. Thomas pozostał na boisku. Becky nie przestawała mówić. Corinne uciszyła się i przytakiwała, ale skupiała uwagę na Thomasie. Potrafiła się koncentrować. Adamowi ta cecha początkowo ogromnie się w niej podobała. Corinne wiedziała, czego pragnie w życiu, i potrafiła skupić się na pośrednich celach, które pomagały jej to osiągnąć. Kiedy się poznali, Adam nie miał konkretnych planów na przyszłość. Wiedział, że chce pracować z niesłusznie krzywdzonymi i ciemiężonymi, ale jeszcze nie sprecyzował, gdzie będzie mieszkał ani jak będzie wyglądało jego życie, jak również w jaki sposób sprawi, aby to życie oraz jego rodzina nabrały pożądanego kształtu. Wszystko było dla niego niejasne. Tymczasem u boku miał niesamowitą, piękną i inteligentną kobietę, która dokładnie wiedziała, co oboje powinni zrobić. W tym poddaństwie była wolność. Kiedy tak rozmyślał o decyzjach, które podjął (a raczej których nie podjął), żeby znaleźć się w tym miejscu, Thomas nagle przejął piłkę za bramką, zamarkował podanie na środek, przesunął się w prawo, zamachnął kijem i oddał piękny strzał w róg bramki. Gol. Ojcowie i matki zaczęli wiwatować. Koledzy Thomasa gratulowali mu, z życzliwością poklepując go po kasku. Thomas zachował spokój, zgodnie ze starym powiedzeniem „Zachowuj się, jakbyś już to wszystko przeżył”. Jednak nawet z tej odległości, pomimo maski osłaniającej twarz i ochraniacza na zęby, Adam wiedział, że Thomas się uśmiecha i jest szczęśliwy, a jego zadaniem jako ojca było dbanie o to, żeby zarówno on, jak i Ryan, zawsze mogli być uśmiechnięci, szczęśliwi i bezpieczni. Do czego był zdolny, żeby zagwarantować im szczęście i bezpieczeństwo? Do wszystkiego. Jednak nie chodziło tylko o to, co może zrobić albo poświęcić. W życiu liczą się także fart, przypadek, chaos. Dlatego chociaż wiedział, że powinien robić wszystko, co możliwe, żeby chronić swoje dzieci, zarazem zdawał sobie sprawę – a raczej miał co do tego całkowitą pewność – że to nie wystarczy, że fart, przypadek i chaos mają inne plany, a szczęście i bezpieczeństwo rozpłyną się w nieruchomym wiosennym powietrzu.

7

Thomas strzelił drugiego gola – zwycięskiego! – niecałe dwadzieścia sekund przed zakończeniem meczu. Tutaj ujawniła się hipokryzja Adama w kwestii zbytniego zaangażowania w sport. Kiedy Thomas strzelił zwycięską bramkę, Adam podskoczył z radości, uniósł zaciśniętą pięść i wykrzyknął: „Tak!”. Niezależnie od wszystkiego, poczuł przypływ czystej, niekłamanej radości. Anioł na jego ramieniu podpowiadał mu, że to nie ma nic wspólnego z samym Adamem, fala szczęścia zaś ma swoje źródło w świadomości, że jego syn jest jeszcze bardziej uradowany, i że to naturalne i zdrowe, aby rodzic odczuwał coś takiego w stosunku do swojego dziecka. Adam uważał, że nie jest jednym z tych rodziców, których całe życie obraca się wokół dziecka, albo którzy postrzegają lacrosse’a jako przepustkę do lepszego college’u. Podobała mu się ta dyscyplina z jednego prostego powodu: jego syn uwielbiał grać. Jednak rodzice wmawiają sobie wiele rzeczy. Pamiętajcie o chorwackim garbusie. Kiedy mecz się skończył, Corinne odwiozła Ryana do domu swoim samochodem. Chciała się zająć przygotowaniem kolacji. Adam czekał na Thomasa na parkingu przed szkołą w Cedarfield. Oczywiście byłoby znacznie łatwiej zabrać go od razu po meczu, ale przepisy wymagały, żeby dzieci wróciły do szkoły autokarem drużyny. Dlatego Adam razem z grupą innych rodziców pojechał w ślad za nimi do Cedarfield, gdzie czekał, aż dzieci wypakują się z autokaru. Wysiadł z auta i ruszył w stronę tylnego wejścia do szkoły. – Cześć, Adamie. Podszedł do niego Cal Gottesman. Adam odwzajemnił powitanie i obaj ojcowie podali sobie dłonie. – Świetne zwycięstwo – powiedział Cal. – Rzeczywiście. – Thomas zagrał znakomicie. – Eric też. Okulary Cala zawsze wydawały się niedopasowane i wciąż ześlizgiwały mu się z nosa. Poprawiał je palcem wskazującym, ale już po chwili ponownie zaczynały się zsuwać. – Wyglądałeś na strapionego. – Słucham? – Podczas meczu – wyjaśnił Cal. Miał głos, który sprawiał, że wszystkie jego wypowiedzi przypominały jęczenie. – Jakby coś… czy ja wiem… jakby coś cię dręczyło. – Naprawdę? – Tak. – Cal poprawił okulary na nosie. – Poza tym nie mogłem nie zauważyć, że wyglądałeś na zniesmaczonego. – Nie jestem pewien, co… – Kiedy poprawiałem sędziów. Poprawiałeś, pomyślał Adam. Ale nie miał ochoty wdawać się w dyskusję. – Nawet nie zauważyłem. – A szkoda. Sędzia zamierzał wywołać przewinienie u Thomasa, kiedy ten odebrał podanie na środku boiska. Adam się skrzywił. – Nie rozumiem.

– Nie bez powodu daję sędziom w kość – oświadczył Cal konspiracyjnym szeptem. – Dzisiaj zyskał na tym twój syn. – No tak – odrzekł Adam, ale po chwili zdenerwował się, że Cal w ten sposób z nim rozmawia, więc dodał: – A po co na początku sezonu podpisujemy zobowiązanie do sportowego zachowania? – Które? – To, w którym obiecujemy, że nie będziemy werbalnie obrażać zawodników, trenerów ani sędziów. – Nie bądź naiwny. Wiesz, kim jest Moskowitz? – Mieszka przy Spenser Place? Handluje obligacjami? – Nie, nie. – Cal się zniecierpliwił. – Profesor Tobias Moskowitz z Uniwersytetu Chicagowskiego. – Eee, nie. – Pięćdziesiąt siedem procent. – Co takiego? – Badania wykazują, że w pięćdziesięciu siedmiu procentach sportowych zawodów wygrywają gospodarze. Właśnie dlatego mówimy o przewadze gry u siebie. – No i co z tego? – To z tego, że przewaga własnego boiska jest faktem. Dotyczy wszystkich dyscyplin, stref geograficznych i epok. Profesor Moskowitz uważa, że to stała zależność. – I co z tego? – powtórzył Adam. – Pewnie słyszałeś wiele typowych argumentów, które mają tłumaczyć tę przewagę. Zmęczenie podróżą, bo drużyna gości musi dotrzeć na miejsce autokarem albo samolotem. A może słyszałeś, że to kwestia zaznajomienia z boiskiem. Albo że niektóre drużyny są przyzwyczajone do zimnej bądź ciepłej pogody… – Mieszkamy w sąsiednich miasteczkach – wtrącił Adam. – No właśnie, to tylko potwierdza moje słowa. Adam wybitnie nie był w nastroju do tej rozmowy. Gdzie, u licha, jest Thomas? – A zatem – ciągnął Cal – jak ci się wydaje, co odkrył Moskowitz? – Słucham? – Jak myślisz, co tłumaczy przewagę gospodarzy? – Nie wiem – odrzekł Adam. – Może wsparcie kibiców. Calowi Gottesmanowi wyraźnie spodobała się ta odpowiedź. – Tak i nie. Adam powstrzymał westchnienie. – Profesor Moskowitz i jemu podobni przeprowadzili badania dotyczące przewagi gospodarzy. Nie twierdzą, że czynniki takie jak zmęczenie podróżą nie mają żadnego wpływu, ale nie potwierdzają tych teorii żadne dane, tylko niesystematyczne obserwacje. Tak naprawdę dane wskazują wyłącznie na jeden powód przewagi gospodarzy. – Cal wyprostował palec wskazujący, na wypadek gdyby Adam nie wiedział, co oznacza słowo „jeden”. A potem, żeby nie pozostawić żadnych wątpliwości, dodał: – Tylko jeden. – Co to takiego? Cal zgiął palec, a następnie zacisnął całą dłoń w pięść. – Stronniczość sędziów. Właśnie tak. Większość decyzji sędziowskich sprzyja gospodarzom. – Więc sugerujesz, że sędziowie wypaczają wynik? – Ależ nie. To klucz do tych badań. Nie chodzi o to, że sędziowie rozmyślnie sprzyjają gospodarzom. Stronniczość jest niezamierzona. Nieświadoma. Wszystko opiera się na społecznym konformizmie. – Cal z lubością wcielał się w rolę naukowca. – Mówiąc w skrócie, każdy z nas chce być lubiany. Sędziowie, jak wszyscy ludzie, są istotami społecznymi i ulegają emocjom tłumu. Od czasu do czasu podświadomie podejmują decyzje, które poprawiają nastrój widzom. Oglądałeś kiedyś mecz

koszykówki? Tam wszyscy trenerzy kłócą się z sędziami, ponieważ doskonale znają ludzką naturę. Rozumiesz? Adam powoli pokiwał głową. – Rozumiem. – No właśnie, Adamie. – Cal rozłożył ręce. – Oto w wielkim skrócie przyczyny przewagi gospodarzy: ludzkie pragnienie dostosowania się i bycia lubianym. – Dlatego wrzeszczysz na sędziów… – Podczas meczów wyjazdowych – przerwał mu Cal. – Na własnym boisku zachowujemy przewagę. Jednak udowodniono naukowo, że na wyjeździe dla równowagi należy naciskać sędziów. Bezczynność zmniejsza szanse na zwycięstwo. Adam odwrócił wzrok. – No co? – Nic. – Ależ nie, powiedz. Jesteś prawnikiem, prawda? Pracujesz w branży, w której dochodzi do konfrontacji. – Owszem. – Więc starasz się robić, co w twojej mocy, żeby wpłynąć na decyzje sędziego lub prawnika po przeciwnej stronie. – Zgadza się. – No i co? – No i nic. Zrozumiałem twój punkt widzenia. – Ale go nie podzielasz. – Nie mam ochoty o tym dyskutować. – Ale przyznasz, że dane są jednoznaczne. – Tak. – Więc w czym problem? Adam się zawahał, lecz w końcu dał za wygraną. – To tylko gra, Cal. Przewaga gospodarzy stanowi jej część. To dlatego połowę meczów gramy u siebie, a połowę na wyjeździe. Dla równowagi. Moim zdaniem… ale to tylko moja własna opinia… usprawiedliwiasz niewłaściwe zachowanie. Niech gra się sama toczy, wliczając błędne decyzje sędziów. W ten sposób damy chłopcom lepszy przykład niż poprzez wrzeszczenie na sędziów. A jeśli z tego powodu przegramy o jeden albo dwa mecze więcej w sezonie, w co wątpię, będzie to niewielka cena za wierność zasadom i godne zachowanie, nie sądzisz? Cal Gottesman właśnie szykował się do riposty, kiedy Thomas wyszedł z szatni. Adam podniósł rękę. – Bez obrazy, Cal, po prostu takie mam zdanie. A teraz przepraszam. Pospiesznie wrócił do samochodu i patrzył, jak jego syn przemierza boisko. Można poznać po kroku, gdy ktoś cieszy się ze zwycięstwa. Thomas szedł sprężystym krokiem, bardziej wyprostowany niż zwykle. Po jego twarzy błąkał się uśmiech. Adam wiedział, że chłopiec da upust radości dopiero w samochodzie. Pomachał do kilku kolegów; jak zwykle potrafił się zachować. Ryan był bardziej skryty, ale Thomas mógłby pewnego dnia zostać burmistrzem tego miasteczka. Wrzucił torbę ze sprzętem na tylne siedzenie. Po aucie rozszedł się smród przepoconych ochraniaczy. Adam opuścił szyby. To nieco pomogło, ale jak zwykle nie wystarczyło po meczu rozegranym w ciepły dzień. Thomas zaczekał, aż oddalą się o jedną przecznicę, i dopiero wtedy się rozpromienił. – Widziałeś pierwszą bramkę? Adam się wyszczerzył.

– Odjazdowa. – No. To dopiero drugi gol, którego strzeliłem z lewej strony. – Ładne uderzenie. Zwycięska bramka też była świetna. Rozmawiali tak przez jakiś czas. Ktoś mógłby pomyśleć, że Thomas się przechwala. Wręcz przeciwnie. Wobec kolegów z drużyny i trenerów był skromny i uczynny. Zawsze uznawał zasługi innych – kolegi, który mu podał, chłopca, który przejął piłkę – i zawstydzał się, gdy wszyscy na boisku skupiali na nim uwagę. Jednak w towarzystwie swojej rodziny Thomas mógł wreszcie się odprężyć. Uwielbiał szczegółowo rozprawiać o meczu, nie tylko o swoich bramkach, ale o całej grze, o tym, co mówili jego koledzy, kto zagrał dobrze, a kto gorzej. Dom był bezpieczną przystanią, która to umożliwiała – rodzinną oazą szczerości. Chociaż to brzmi ckliwie, właśnie taką rolę powinna odgrywać rodzina. W domu Thomas nie musiał się martwić, że ktoś zarzuci mu, że się chełpi albo koloryzuje. Mógł mówić swobodnie. – Wrócił! – zawołała Corinne, kiedy Thomas pojawił się w drzwiach. Zsunął torbę z ramienia i zostawił ją w przedsionku. Pozwolił, żeby matka go uściskała. – Świetny mecz, kochanie. – Dzięki. Ryan pogratulował bratu, zderzając się z nim pięścią. – Co na kolację? – spytał Thomas. – Marynowane steki z rusztu. – O tak. Steki były ulubioną potrawą Thomasa. Nie chcąc psuć nastroju, Adam dał żonie obowiązkowego buziaka na powitanie. Wszyscy się odświeżyli. Ryan zastawił stół, co oznaczało, że Thomas będzie musiał posprzątać naczynia. Wszyscy dostali wodę do picia. Corinne nalała sobie i mężowi po kieliszku wina. Wyłożyła jedzenie na wyspie kuchennej. Wszyscy wzięli talerze i sami się obsłużyli. To była uderzająco zwyczajna, chociaż radosna rodzinna kolacja, a jednak Adam miał wrażenie, że pod stołem znajduje się bomba zegarowa. Posiłek dobiegnie końca, a chłopcy pójdą odrabiać lekcje, oglądać telewizję, siedzieć przed komputerem albo grać w gry wideo. Czy powinien zaczekać, aż Thomas i Ryan położą się spać? Zapewne tak. Tylko że od mniej więcej roku albo dwóch Corinne zasypiała przed Thomasem. Dlatego Thomas musi się znaleźć za zamkniętymi drzwiami swojego pokoju, zanim Adam porozmawia z żoną o tym, czego się dowiedział. Tik-tak, tik-tak… Podczas kolacji Thomas wiódł prym, a Ryan słuchał jego wywodów z zapartym tchem. Corinne opowiedziała o tym, jak jeden z nauczycieli upił się w Atlantic City i zwymiotował w kasynie. Chłopcy byli zachwyceni. – Wygrałaś coś? – spytał Thomas. – Nie uprawiam hazardu – odparła, jak na mamę przystało. – Wy także nie powinniście. Obaj chłopcy przewrócili oczami. – Mówię poważnie. To straszliwy nałóg. Teraz obaj pokręcili głowami. – Co się stało? – Czasami jesteś taka nudna – rzucił Thomas. – Nieprawda. – Ciągle wygłaszasz życiowe lekcje – dodał Ryan ze śmiechem. – Daj już spokój. Corinne popatrzyła na Adama, szukając wsparcia. Adam tylko wzruszył ramionami. Zmienili temat. Adam nie pamiętał, na jaki. Nie potrafił się skupić. Zupełnie jakby oglądał montaż scen ze swojego życia – szczęśliwa rodzina, którą stworzyli z Corinne, je

razem kolację i cieszy się swoim towarzystwem. Niemal widział kamerę powoli okrążającą stół, nagrywającą twarze i plecy wszystkich obecnych. To było takie pospolite, takie banalne, takie idealne. Tik-tak, tik-tak… Pół godziny później kuchnia była już posprzątana. Chłopcy poszli na górę. Gdy tylko zniknęli, Corinne przestała się uśmiechać. Odwróciła się w stronę Adama. – Co się stało? To naprawdę niezwykłe. Mieszkał z Corinne od osiemnastu lat. Widział ją w każdym możliwym nastroju, doświadczył każdej jej emocji. Wiedział, kiedy może się do niej zbliżyć, a kiedy powinien się trzymać z daleka, kiedy potrzebowała przytulenia, a kiedy serdecznego słowa. Poznał ją na tyle dobrze, że potrafił kończyć jej zdania, a nawet jej myśli. Wiedział o niej wszystko. Uważał, że Corinne nie jest w stanie niczym go zaskoczyć. Znał ją tak dobrze, że wiedział, iż oskarżenia nieznajomego mogą być prawdziwe. Jednak tego nie przewidział. Nie zdawał sobie sprawy, że Corinne również potrafi przejrzeć go na wylot i pomimo jego wysiłków zauważyła, że niepokoi go coś poważnego, co może nawet zmienić jego życie. Stanęła przed nim, czekając na cios, więc go zadał. – Czy udawałaś ciążę?

8

Nieznajomy siedział przy stoliku w kącie restauracji Red Lobster w Beachwood w Ohio, na przedmieściach Clevelandu. Smakował swój koktajl mango mai tai, „specjalność zakładu”. Sos z białego wina do jego krewetek królewskich z czosnkiem zaczynał krzepnąć w coś przypominającego klej do płytek. Kelner już dwukrotnie próbował odebrać mu danie, ale nieznajomy go odpędzał. Ingrid siedziała naprzeciwko. Westchnęła i zerknęła na zegarek. – To chyba najdłuższy lunch w historii. Nieznajomy pokiwał głową. – Prawie dwie godziny. Obserwowali stolik, przy którym siedziały cztery kobiety pijące trzecią kolejkę „specjalności zakładu”, mimo że dochodziło dopiero wpół do trzeciej po południu. Dwie z nich zamówiły krabową ucztę, urozmaiconą potrawę, którą podawano na talerzu wielkości pokrywy do studzienki kanalizacyjnej. Trzecia skusiła się na linguini z krewetkami. Śmietanowy sos wciąż osiadał w kącikach jej uszminkowanych na różowo ust. Czwarta kobieta, o której wiedzieli, że nazywa się Heidi Dann, stanowiła powód, dla którego pojawili się w lokalu. Heidi zamówiła grillowanego łososia. Miała czterdzieści dziewięć lat, obfite kształty i włosy jasne jak słoma. Była ubrana w wydekoltowaną bluzkę w tygrysi wzór. Miała hałaśliwy, ale melodyjny śmiech. Nieznajomy słuchał go od dwóch godzin, ulegając jego hipnotyzującemu wpływowi. – Ona mi się coraz bardziej podoba – stwierdził. – Mnie też. – Ingrid oburącz odgarnęła jasne włosy do tyłu, ściągając je w kucyk, a następnie wypuszczając. Często to robiła. Miała długie, zbyt proste włosy, które stale opadały jej na twarz. – Jest w niej mnóstwo radości życia. Nieznajomy doskonale rozumiał, co Ingrid ma na myśli. – Ostatecznie robimy jej przysługę – zauważyła. Tak to usprawiedliwiali. Nieznajomy się z tym zgadzał. Jeżeli fundamenty są przegniłe, trzeba zburzyć cały dom. Nie da się ich naprawić za pomocą nowej warstwy farby albo kilku desek. Dobrze o tym wiedział. Rozumiał to. Kierował się w życiu tą zasadą. Wierzył w nią. Jednak to wcale nie oznaczało, że sprawiało mu przyjemność podkładanie ładunków wybuchowych. Właśnie tak na to patrzył. Chociaż wysadzał w powietrze budynek o przegniłych fundamentach, nigdy nie sprawdzał, w jaki sposób – i czy w ogóle – zostanie on odbudowany. Nawet nie kłopotał się tym, czy w chwili wybuchu ktoś znajduje się w środku. Kelnerka podeszła i dała kobietom rachunek. Zaczęły starannie przeglądać zawartość torebek i wydobywać gotówkę. Kobieta, która jadła linguini, precyzyjnie podzieliła sumę na rachunku. Amatorki krabowej uczty wyjmowały kolejne banknoty. Potem otworzyły przegródki z monetami, jakby to były zardzewiałe pasy cnoty. Heidi po prostu rzuciła na stół kilka dwudziestodolarówek. Sposób, w jaki to zrobiła – z uwagą, a zarazem swobodą – poruszył nieznajomego. Zgadywał, że Dannowie nie mają kłopotów z pieniędzmi, chociaż kto to może wiedzieć w dzisiejszym świecie? Heidi i jej mąż, Marty, byli małżeństwem od dwudziestu lat. Dochowali się trojga dzieci. Ich najstarsza córka,

Kimberly, studiowała na pierwszym roku na Uniwersytecie Nowojorskim na Manhattanie. Dwaj synowie, Charlie i John, wciąż uczyli się w szkole średniej. Heidi pracowała na kilku stoiskach z kosmetykami w sklepie Macy’s w University Heights. Marty Dann był wiceprezesem do spraw sprzedaży i marketingu w firmie TTI Floor Care w Glenwillow. TTI specjalizowała się w odkurzaczach. Oferowała produkty marki Hoover, Oreck, Royal oraz Dirt Devil, i to właśnie tymi ostatnimi Marty zajmował się od jedenastu lat. Wiele podróżował w interesach, głównie do Bentonville w stanie Arkansas, ponieważ tam znajdowały się biura Walmartu. Ingrid przyglądała się twarzy nieznajomego. – Jeśli chcesz, mogę sama się tym zająć. Pokręcił głową. To było jego zadanie. Ingrid mu towarzyszyła, ponieważ musiał się zwrócić do kobiety, a to bywa niezręczne. Jeśli do kogoś podejdzie mieszana para, wszystko jest w najlepszym porządku. Jeśli mężczyzna podejdzie do innego mężczyzny, na przykład przy barze w klubie American Legion, również wszystko w porządku. Ale gdyby dwudziestosiedmiolatek podszedł do czterdziestodziewięcioletniej kobiety w restauracji Red Lobster? To mogłoby się źle skończyć. Ingrid już zapłaciła rachunek, więc działali szybko. Heidi przyjechała swoim szarym nissanem sentrą. Nieznajomy i Ingrid zaparkowali wynajęty samochód dwa miejsca dalej. Czekali obok auta z kluczykami w dłoni, gotowi udawać, że właśnie zamierzają wsiąść i odjechać. Nie chcieli zwracać na siebie uwagi. Pięć minut później cztery kobiety wyszły z restauracji. Liczyli na to, że Heidi będzie sama, ale nie mogli mieć co do tego pewności. Któraś z koleżanek mogła ją odprowadzić do samochodu, a wtedy musieliby jechać za Heidi do domu i albo próbować tam się z nią zmierzyć (choć lepiej nie zbliżać się do ofiary na jej terenie – jest wtedy bardziej skłonna do oporu), albo zaczekać, aż ponownie wyjdzie. Pięć minut później cztery kobiety pojawiły się w drzwiach restauracji. Uściskały się na pożegnanie. Heidi znała się na rzeczy. Ściskała koleżanki z zaangażowaniem, zamykając przy tym oczy, a one odwzajemniały się tym samym. To był taki rodzaj pożegnania. Pozostałe trzy kobiety odeszły w przeciwnym kierunku. Idealnie. Heidi ruszyła w stronę swojego samochodu. Miała na sobie spodnie do połowy łydki. Wypiła kilka drinków, więc lekko chwiała się na wysokich obcasach, ale radziła sobie z wyuczoną klasą. Uśmiechała się. Ingrid skinęła do nieznajomego, dając mu znak, żeby się przygotował. Oboje usiłowali wyglądać niegroźnie. – Heidi Dann? Nieznajomy starał się zrobić przyjacielską, a przynajmniej neutralną minę. Heidi odwróciła się i popatrzyła mu w oczy. Uśmiech opadł z jej twarzy, jakby ktoś przywiązał do niego kotwicę. Domyśliła się. Nie był zaskoczony. Wielu osobom się to udawało, chociaż równie często reakcją było wyparcie. Jednak w niej wyczuwał siłę i inteligencję. Heidi już wiedziała, że to, co usłyszy, wszystko zmieni. – Tak? – Istnieje strona internetowa Dziewczyny-do-Towarzystwa.com – powiedział nieznajomy. Nauczył się, że należy od razu przechodzić do sedna. Nie pyta się ofiary, czy ma czas porozmawiać ani czy wolałaby pójść w jakieś spokojniejsze miejsce. Po prostu przypuszcza się atak. – Słucham? – Reklamuje się jako nowoczesny serwis randkowy, ale nim nie jest. Mężczyźni, zazwyczaj bogaci i rozrzutni, zapisują się, żeby poznawać, no cóż, dziewczyny do towarzystwa. Czy pani o niej słyszała? Heidi przyglądała mu się przez kilka sekund. Potem przeniosła wzrok na Ingrid, która spróbowała uśmiechnąć się uspokajająco. – Kim jesteście?

– To nieistotne – odrzekł nieznajomy. Niektórzy się bronią. Inni rozumieją, że to strata czasu. Heidi należała do tej drugiej grupy. – Nie, nigdy o niej nie słyszałam. To mi wygląda na jedną z tych stron, które ludzie wykorzystują, żeby zdradzać współmałżonków. Nieznajomy wykonał niesprecyzowany ruch głową. – Niezupełnie. Ta strona promuje raczej transakcje biznesowe, jeśli pani wie, co mam na myśli. – Nie mam pojęcia, co pan ma na myśli – odparła Heidi. – Powinna pani o niej poczytać, jeśli znajdzie pani chwilę. Na stronie wyraźnie zaznacza się, że każdy związek jest transakcją, w której należy jednoznacznie zdefiniować swoją rolę oraz oczekiwania wobec kochanki. Heidi pobladła. – Kochanki? – Oto, w jaki sposób to działa – kontynuował nieznajomy. – Mężczyzna zapisuje się do serwisu. Przegląda listę kobiet, zazwyczaj znacznie młodszych. Znajduje taką, która mu się podoba. Jeżeli kobieta jest zainteresowana, zaczynają negocjować. – Negocjować? – Mężczyzna szuka dziewczyny do towarzystwa. Na stronie definiuje się ją jako osobę, którą można zabrać na kolację albo konferencję biznesową. – Ale naprawdę wygląda to inaczej – dokończyła Heidi. – Właśnie – przytaknął nieznajomy. – Zupełnie inaczej. Heidi przeciągle odetchnęła. Oparła dłonie na biodrach. – Niech pan mówi dalej. – A więc negocjują. – Bogaty facet i jego dziewczyna do towarzystwa. – Zgadza się. Właściciele strony opowiadają dziewczynom masę bzdur. O wyraźnie ustalonych zasadach. O tym, że takie randki odbywają się bez zbędnych podchodów. O tym, że mężczyźni są zamożni, na poziomie, będą je dobrze traktować, kupować im prezenty i zabierać w egzotyczne zakątki świata. Heidi pokręciła głową. – Dziewczyny naprawdę w to wierzą? – Niektóre pewnie tak. Ale sądzę, że większość dobrze rozumie, na czym to polega. Miał wrażenie, że Heidi czekała na jego odwiedziny i spodziewała się tych wieści. Zachowywała spokój, chociaż wyczuwał, że jest zdruzgotana. – A więc negocjują? – zachęciła go. – Tak jest. W końcu osiągają porozumienie. Wszystko zostaje ujęte w umowie zawieranej przez internet. Na przykład w jednym wypadku młoda kobieta zgodziła się spotykać z pewnym mężczyzną pięć razy w miesiącu. Ustala się dni, które pasują obu stronom. Mężczyzna proponuje osiemset dolarów. – Za jedno spotkanie? – Miesięcznie. – Mało. – To propozycja mężczyzny. Ona żąda dwóch tysięcy. Zaczynają się targować. – Udaje im się dogadać? – spytała Heidi. Miała łzy w oczach. Nieznajomy pokiwał głową. – W tym przypadku umawiają się na tysiąc dwieście dolarów miesięcznie. – To czternaście tysięcy czterysta rocznie – dodała Heidi ze smutnym uśmiechem. – Jestem dobra z matematyki. – Zgadza się.

– A co dziewczyna mówi temu mężczyźnie? – spytała Heidi. – Chwileczkę, niech zgadnę. Pewnie, że jest studentką, która musi zarobić na czesne. – W tym wypadku właśnie tak było. – Uch – westchnęła Heidi. – I w tym wypadku była to prawda – podkreślił nieznajomy. – Jest studentką? – Heidi pokręciła głową. – Wspaniale. – Ale dziewczyna na tym nie poprzestaje. Umawia się na inne dni tygodnia z innymi sponsorami. – Ohyda. – Z jednym facetem zawsze spotyka się we wtorki. Z innym w czwartki. Jeszcze inny ma do dyspozycji weekendy. – Pewnie jej się to opłaca. Przynajmniej finansowo. – Owszem. – Gorzej z chorobami wenerycznymi. – O tym nie mogę się wypowiadać. – To znaczy? – Nie wiemy, czy korzystają z prezerwatyw. Nie dysponujemy dokumentacją medyczną. Nie wiemy nawet, co dokładnie robi z tymi wszystkimi mężczyznami. – Raczej nie grają w karty. – Również w to wątpię. – Po co mi pan to mówi? Nieznajomy popatrzył na Ingrid, a ta po raz pierwszy się odezwała: – Ponieważ zasługuje pani na to, żeby wiedzieć. – To wszystko? – Tyle możemy pani powiedzieć – rzekł nieznajomy. – Dwadzieścia lat. – Heidi pokręciła głową, powstrzymując łzy. – Drań. – Słucham? – Marty. Co za drań. – Och, wcale nie chodzi nam o Marty’ego – odrzekł nieznajomy. Heidi po raz pierwszy sprawiała wrażenie całkowicie zbitej z tropu. – Jak to? Więc o kogo? – Mówimy o pani córce, Kimberly.

9

Corinne przyjęła cios, zatoczyła się do tyłu, ale utrzymała na nogach. – O czym ty mówisz, do diabła? – Możemy pominąć ten etap? – spytał Adam. – Co takiego? – Etap, kiedy będziesz udawała, że nie masz pojęcia, o czym mówię. Darujmy sobie zaprzeczenia, dobrze? Wiem, że udawałaś ciążę. Usiłowała się pozbierać, poskładać wszystkie rozsypane elementy. – Skoro wiesz, to po co pytasz? – A chłopcy? To ją zaskoczyło. – Co chłopcy? – Są moimi synami? Corinne otworzyła szeroko oczy. – Czyś ty zwariował? – Udawałaś ciążę. Kto wie, do czego jeszcze jesteś zdolna? Corinne stała jak zamurowana. – No i co? – ponaglił ją. – Jezu, Adamie, popatrz na nich. Nic nie odpowiedział. – Oczywiście, że są twoimi synami. – Wiesz, że istnieją testy DNA. Można je kupić w aptece. – Więc je kup – odburknęła. – To twoi synowie. Dobrze o tym wiesz. Stali po przeciwnych stronach kuchennej wyspy. Nawet teraz, pośród gniewu i zamieszania, Adam nie mógł przestać myśleć o tym, jaka Corinne jest piękna. Nie wierzył, że spośród wszystkich facetów, którzy jej pragnęli, z jakiegoś powodu wybrała właśnie jego. Była dziewczyną, z którą mężczyźni chcieli się żenić. W taki idiotyczny sposób w młodości kategoryzuje się kobiety. Dzieli się je na dwa obozy. Przedstawicielki jednego obozu wywołują myśli o nocach pełnych pożądania i nogach w powietrzu. Przedstawicielki drugiego kojarzą się ze spacerami w blasku księżyca, baldachimami i przysięgą ślubną. Corinne niewątpliwie należała do tego drugiego obozu. Ekscentryczność matki Adama graniczyła z zaburzeniami dwubiegunowymi. Z jakiegoś głupiego powodu właśnie to pociągało w niej jego ojca. „Jej niespokojny duch”, tłumaczył tata. Jednak z czasem fascynująca nieprzewidywalność zmieniła się w manię. To, co początkowo było przyjemne i spontaniczne, w końcu zmęczyło ojca i doprowadziło go do przedwczesnej starości. Wciąż pojawiały się chwile euforii, lecz przestawały mieć znaczenie w obliczu okresów potężnej depresji. Adam nie popełnił tego samego błędu. Życie to seria reakcji. Jego reakcją na błąd ojca było poślubienie kobiety, którą uważał za zrównoważoną, stałą i opanowaną. Zupełnie jakby ludzie mogli być tak nieskomplikowani. – Powiedz coś – odezwał się Adam. – Dlaczego sądzisz, że udawałam ciążę? – Płatność kartą kredytową na rzecz Novelty Funsy – wyjaśnił. – Mówiłaś, że to na dekoracje do szkoły, ale to nieprawda. To nazwa, którą na fakturach podaje serwis Udawanie-Ciazy.com.

Corinne sprawiała wrażenie zbitej z tropu. – Nie rozumiem. Dlaczego nagle sprawdziłeś płatność sprzed dwóch lat? – To nieistotne. – Dla mnie tak. Chyba nie zacząłeś ot tak przeglądać starych rachunków. – Zrobiłaś to, Corinne? Spuściła wzrok na granitowy blat kuchennej wyspy. Corinne w nieskończoność szukała właściwego odcienia granitu, aż zdecydowała się na „brąz Ontario”. Zauważyła zaschnięty brud i zaczęła go zeskrobywać paznokciem. – Corinne? – Pamiętasz, kiedy miałam w szkole dwa okienka w porze lunchu? Zmiana tematu na chwilę zbiła go z tropu. – Co to ma z tym wspólnego? Brud odczepił się od blatu. Corinne znieruchomiała. – To była najdłuższa przerwa w ciągu dnia, jaką miałam w swojej karierze nauczycielki. Dostałam zgodę na jedzenie lunchu poza terenem szkoły. – Pamiętam. – Chodziłam wtedy do kawiarni w księgarni Bookends. Robią tam świetne panini. Kupowałam jedną kanapkę, a do tego szklankę robionej na miejscu mrożonej herbaty albo kawy. Siadałam przy stoliku w rogu i czytałam. – Na jej twarzy pojawił się delikatny uśmiech. – Czułam się wtedy cudownie. Adam pokiwał głową. – Świetna opowieść, Corinne. – Nie bądź sarkastyczny. – Ależ nie, mówię poważnie, wciągająca i niezwykle istotna. Pytałem cię o udawanie ciąży, ale ta historia jest znacznie lepsza. Jakie kanapki jadałaś najchętniej? Osobiście najbardziej lubię z indykiem i żółtym serem. Zamknęła oczy. – Zawsze używałeś sarkazmu jako mechanizmu obronnego. – No tak, a ty zawsze miałaś świetne wyczucie czasu. Na przykład teraz, Corinne. To odpowiedni moment, żeby poddawać mnie psychoanalizie. W jej głosie zabrzmiała błagalna nuta. – Próbuję ci coś powiedzieć, wiesz? Wzruszył ramionami. – Więc mów. Przez kilka sekund zbierała myśli, po czym znów się odezwała. Tym razem jej głos zabrzmiał, jakby dobiegał z oddali: – Chodziłam do Bookends praktycznie codziennie, a po jakimś czasie byłam już stałą bywalczynią. Ciągle pojawiały się tam te same osoby. Przypominało to społeczność. Albo obsadę jakiegoś sitcomu. Poznałam bezrobotnego Jerry’ego i Eddiego, który był pacjentem w Bergen Pines. Debbie przychodziła z laptopem i pisała… – Corinne… Podniosła dłoń. – Z kolei Suzanne była w ósmym miesiącu ciąży. Cisza. Corinne się obejrzała. – Gdzie jest wino? – Nie rozumiem, do czego zmierzasz. – Po prostu potrzebuję trochę więcej wina.

– Wstawiłem butelkę do szafki nad zlewem. Podeszła do szafki, otworzyła ją i chwyciła butelkę. Następnie wzięła swój kieliszek i zaczęła go napełniać. – Suzanne Hope miała około dwudziestu pięciu lat. To była jej pierwsza ciąża. Wiesz, jakie są przyszłe matki: promienieją radością, jakby nikt przed nimi nie zaszedł w ciążę. Suzanne była naprawdę miła. Wszyscy rozmawialiśmy o jej ciąży i dziecku. No wiesz, opowiadała nam o zażywanych witaminach. Dzieliła się propozycjami imion. Nie chciała znać płci dziecka. Wolała mieć niespodziankę. Wszyscy ją lubili. Adam powstrzymał się od sarkastycznej riposty. Zamiast tego zdecydował się na oczywistą obserwację. – Myślałem, że chodziłaś tam, by poczytać w spokoju. – Zgadza się. Od tego się zaczęło. Jednak z czasem zaczęłam doceniać tamtejszą społeczność. Wiem, że to brzmi żałośnie, ale cieszyłam się na spotkania z nimi. Dla mnie oni istnieli tylko w tamtym czasie i miejscu, rozumiesz? Przypomnij sobie, jak jeździłeś na koszykówkę. Uwielbiałeś kumpli z boiska, ale nie miałeś pojęcia o ich życiu. Jeden z nich był właścicielem restauracji, do której chodziliśmy, a ty nawet o tym nie wiedziałeś, pamiętasz? – Pamiętam, Corinne. Ale wciąż nie rozumiem, do czego zmierzasz. – Po prostu staram się ci to wytłumaczyć. Zaprzyjaźniłam się z tymi ludźmi. Choć przychodzili i odchodzili bez ostrzeżenia. Na przykład Jerry. Pewnego dnia zniknął. Podejrzewaliśmy, że znalazł pracę, ale nie przyszedł, żeby się nam pochwalić. Po prostu przestał przychodzić. Podobnie Suzanne. Uznaliśmy, że pewnie urodziła. Ciąża była już poważnie przenoszona. A potem, wraz z początkiem nowego semestru, podwójne okienka, niestety, się skończyły, więc również zniknęłam z horyzontu. Tak to działało. Skład społeczności cyklicznie się zmieniał. Adam nadal nie miał pojęcia, jaki będzie finał tej opowiastki, ale nie widział powodu, żeby popędzać żonę. W pewnym sensie chciał, żeby wydarzenia zwolniły. Chciał rozważyć wszystkie możliwości. Obejrzał się na kuchenny stół, przy którym Thomas i Ryan przed chwilą zjedli ze śmiechem kolację, i pomyślał, że są bezpieczni. Corinne wypiła duży łyk wina. – Czy jeszcze kiedyś spotkałaś kogoś z nich? – spytał Adam, żeby mimo wszystko popchnąć rozmowę do przodu. Corinne niemal się uśmiechnęła. – Właśnie do tego zmierzam. – Do czego? – Spotkałam Suzanne. Jakieś trzy miesiące później. – W Bookends? Pokręciła głową. – Nie, w Starbucksie w Ramsey. – Urodziła chłopca czy dziewczynkę? Na ustach Corinne zamajaczył smutny uśmiech. – Ani jednego, ani drugiego. Nie wiedział, jak to rozumieć ani jak zareagować, więc tylko odrzekł: – Aha. Corinne popatrzyła mu w oczy. – Była w ciąży. – Suzanne? – Tak. – Kiedy spotkałaś ją w Starbucksie?

– Tak. Tylko że minęły zaledwie trzy miesiące od naszego ostatniego spotkania, a ona wyglądała na ósmy miesiąc. Adam pokiwał głową, wreszcie rozumiejąc, do czego zmierza Corinne. – Co oczywiście było niemożliwe. – Oczywiście. – Udawała. – Właśnie. Musiałam pojechać do Ramsey, żeby obejrzeć nowy podręcznik. Akurat była pora lunchu. Suzanne pewnie uznała, że nie spotka tam nikogo z Bookends. Tamten Starbucks jest oddalony o jakieś piętnaście minut jazdy od księgarni. – Co najmniej. – Właśnie stałam przy kontuarze i zamawiałam latte, kiedy usłyszałam znajomy głos i zobaczyłam ją w kącie, gdzie opowiadała grupce przypadkowych klientów o witaminach, które zażywa w ciąży. – Nie rozumiem. Corinne przechyliła głowę. – Naprawdę? – A ty tak? – Jasne. Od razu zrozumiałam. Suzanne brylowała przy stoliku, a ja ruszyłam w jej stronę. Kiedy mnie zobaczyła, cały blask zniknął z jej twarzy. Zresztą pewnie sobie wyobrażasz. Jak można wytłumaczyć, że jest się w ósmym miesiącu ciąży przez pół roku? Stanęłam przed nią i czekałam. Pewnie miała nadzieję, że sobie pójdę, jednak tego nie zrobiłam. Powinnam była wrócić do szkoły, ale później powiedziałam im, że złapałam gumę. Kristin wzięła za mnie zastępstwo. – W końcu porozmawiałaś z Suzanne? – Tak. – I co? – Powiedziała, że tak naprawdę mieszka w Nyack w stanie Nowy Jork. To około pół godziny drogi od Bookends i tamtego Starbucksa, oszacował Adam. – Opowiedziała mi o poronieniu. Nie sądzę, żeby mówiła prawdę, choć tego nie wykluczam. Jednak jej historia pod wieloma względami jest prostsza. Niektóre kobiety uwielbiają być w ciąży. Nie ze względu na burzę hormonów ani dziecko rosnące im w brzuchu, ale dlatego, że to jedyny czas, kiedy czują się wyjątkowe. Ludzie przepuszczają je w drzwiach. Pytają, jak im minął dzień. Pytają, kiedy będą rodziły i jak się czują. Suzanne nie była zbyt ładna. Nie wydawała się także zbytnio bystra ani ciekawa. Ciąża sprawiła, że poczuła się jak gwiazda. To było jak narkotyk. Adam pokręcił głową. Przypomniał sobie hasło reklamowe ze strony Udawanie-Ciazy.com: „Nic tak nie zwraca na Ciebie uwagi jak ciąża!”. – Więc udawała, że jest w ciąży, żeby podtrzymać to uczucie euforii? – Tak. Zakładała sztuczny brzuch i szła do kawiarni. Od razu wzbudzała zainteresowanie. – Ale mogła to robić tylko przez jakiś czas – zauważył Adam. – Nie da się być w ósmym miesiącu dłużej niż, cóż, miesiąc albo dwa. – Jasne. Dlatego zmieniała lokale, w których jadała lunch. Kto wie, od jak dawna to robiła… albo wciąż robi. Powiedziała, że mąż się nią nie interesuje. Facet wraca do domu i siada przed telewizorem albo zostaje w barze z kolegami. Nie wiem, czy to prawda, ale mniejsza z tym. Suzanne robiła to także w innych miejscach. Na przykład zamiast jechać do lokalnego supermarketu, wybierała się do innego miasteczka i tam uśmiechała do ludzi, a oni zawsze odwzajemniali jej uśmiech. Korzystała z tej przewagi, jeśli szła do kina i chciała mieć dobre miejsce. Podobnie podczas podróży samolotem. – O rany – odrzekł Adam. – To chore. – Nie rozumiesz tego? – Rozumiem. Powinna się wybrać do psychiatry.

– Sama nie wiem. Wydaje mi się, że to nieszkodliwe. – Przypinanie sztucznego brzucha, żeby zwrócić na siebie uwagę? Corinne wzruszyła ramionami. – Przyznaję, że to radykalna metoda, ale niektórzy ludzie przyciągają uwagę innych dlatego, że są piękni. Inni dlatego, że odziedziczyli duże pieniądze albo mają imponującą pracę. – A jeszcze inni, kłamiąc, że są w ciąży – dokończył Adam. Zapadła cisza. – Podejrzewam, że to twoja przyjaciółka Suzanne powiedziała ci o stronie Udawanie-Ciazy.com? Corinne się odwróciła. – Corinne? – Na razie nic więcej nie powiem. – Żartujesz, prawda? – Nie. – Zaraz, chcesz mi wmówić, że zależy ci na wzbudzaniu zainteresowania innych tak samo jak tej Suzanne? To nie jest normalne zachowanie. Zdajesz sobie z tego sprawę, prawda? To z pewnością jakieś zaburzenie psychiczne. – Muszę się nad tym zastanowić. – Nad czym? – Zrobiło się późno. Jestem zmęczona. – Czyś ty oszalała? – Przestań. – Co takiego? Corinne ponownie odwróciła się w jego stronę. – Też to czujesz, prawda, Adamie? – O czym ty mówisz? – Kroczymy po polu minowym – odrzekła. – Zupełnie jakby ktoś rzucił nas na sam jego środek. Jeśli ruszymy zbyt szybko w którąkolwiek ze stron, wszystko wyleci w powietrze. Popatrzyli na siebie nawzajem. – To nie ja wrzuciłem nas na to pole minowe – wycedził Adam. – Ty to zrobiłaś. – Idę się położyć. Porozmawiamy o tym rano. Adam zagrodził jej drogę. – Nigdzie nie pójdziesz. – Co zamierzasz zrobić, Adamie? Zmusić mnie do mówienia biciem? – Jesteś mi winna wyjaśnienie. Pokręciła głową. – Nadal nie rozumiesz. – Czego nie rozumiem? Popatrzyła mu w oczy. – Jak się dowiedziałeś? – To bez znaczenia. – Wręcz przeciwnie, nie masz pojęcia, jakie to ważne – odpowiedziała cichym głosem. – Kto kazał ci sprawdzić historię płatności? – Nieznajomy. Cofnęła się o krok. – Kto? – Nie wiem. Jakiś facet. Nigdy wcześniej go nie spotkałem. Podszedł do mnie w klubie American Legion i powiedział mi, co zrobiłaś.

Pokręciła głową, jakby chciała się otrząsnąć z oszołomienia. – Nic nie rozumiem. Jaki facet? – Już powiedziałem. Nieznajomy. – Musimy się nad tym zastanowić. – Nie, to ty musisz mi wytłumaczyć, co się dzieje. – Nie dzisiaj. – Położyła mu dłonie na ramionach. Cofnął się, jakby jej dotyk go sparzył. – Nie jest tak, jak myślisz, Adamie. To bardziej złożona sprawa. – Mamo? Adam błyskawicznie odwrócił się w stronę, z której dobiegł głos. Ryan stał na szczycie schodów. – Czy któreś z was może mi pomóc z zadaniem z matmy? – poprosił. Corinne nie wahała się ani chwili. Uśmiech ponownie zagościł na jej twarzy. – Zaraz do ciebie przyjdę, kochanie. – Odwróciła się do Adama. – Jutro – szepnęła błagalnie. – Zbyt wiele mamy do stracenia. Proszę. Daj mi czas do jutra.

10

Co mógł zrobić? Corinne po prostu zamknęła się w sobie. Później, kiedy byli sami w sypialni, próbował do niej przemówić za pomocą gniewu, żądań, próśb i gróźb. Odwoływał się do miłości, wstydu, dumy, a także kpił. Nie reagowała. Było to niezwykle frustrujące. O północy Corinne ostrożnie zdjęła wkrętki z brylantami i odłożyła je na stolik nocny. Zgasiła światło, życzyła mu dobrej nocy i zamknęła oczy. Adam poczuł się zbity z tropu. Był bliski – może nazbyt bliski – rękoczynów. Rozważał zdarcie z niej kołdry, ale co by to dało? Miał ochotę – czy ośmieli się do tego przyznać nawet przed sobą? – chwycić Corinne, potrząsnąć nią i zmusić ją do mówienia, a przynajmniej do posłuchania głosu rozsądku. Ale kiedy Adam miał dwanaście lat, widział, jak jego ojciec zaatakował matkę. Mama go prowokowała – niestety, taki miała charakter. Wyzywała go i obrażała jego męską dumę, aż w końcu nie wytrzymał. Pewnego wieczoru chwycił ją za szyję i zaczął dusić. Co dziwne, Adama najbardziej nie zaniepokoiły strach, groza i zagrożenie, które towarzyszyły temu wydarzeniu, ale to, jak godny pogardy i słaby stał się ojciec za sprawą tego aktu dominacji. Matka, chociaż była ofiarą ataku, zdołała zmanipulować ojca i przemienić go w coś tak żałosnego, że musiał się uciec do zachowania, które zupełnie nie leżało w jego naturze. Adam nie był w stanie podnieść ręki na kobietę. Nie tylko dlatego, że to było niewłaściwe, ale z powodu tego, jak by to na niego wpłynęło. Niepewny, co zrobić, położył się w łóżku obok Corinne. Uderzeniami dłoni odpowiednio ukształtował poduszkę, położył na niej głowę i zamknął oczy. Odczekał dziesięć minut. No tak, nic z tego. Zszedł do salonu z poduszką w ręce i spróbował zasnąć na kanapie. Nastawił budzik na piątą rano, żeby wrócić do sypialni, zanim obudzą się chłopcy. Niepotrzebnie. Jeśli nawet sen go nawiedził, to na tak krótko, że Adam tego nie zauważył. Corinne spała w najlepsze, gdy wrócił na górę. Po jej oddechu zorientował się, że nie udaje – spała jak kamień. Dziwne. On nie mógł zasnąć, a ona nie miała z tym problemu. Przypomniał sobie, że gdzieś czytał o policjantach, którzy często potrafili zorientować się, czy ktoś jest winny po tym, jak podejrzany sypia. Teoria głosiła, że niewinny człowiek pozostawiony w sali przesłuchań nie może zasnąć z powodu zagubienia i nerwowości wywołanych niesłusznym oskarżeniem. Winny człowiek zasypia bez trudu. Adam nigdy nie wierzył w tę teorię, uważając ją za jeden z tych pomysłów, które sprawiają efektowne wrażenie, ale nie trzymają się kupy. Tymczasem właśnie był niewinny i nie mógł zmrużyć oka, a jego żona – winna? – spała jak niemowlę. Kusiło go, już po raz drugi, żeby nią potrząsnąć, uchwycić w tej chwili pomiędzy snem a jawą, może nawet w stanie zamroczenia wydobyć z niej prawdę, doszedł jednak do wniosku, że to nie przyniesie efektu. Corinne z założenia była ostrożna. Ale przede wszystkim działała zgodnie z własnym harmonogramem. Nie mógł za bardzo jej naciskać. Zresztą może tak będzie najlepiej. Pytanie brzmi: co powinien teraz zrobić? Przecież zna prawdę. Czy musi czekać, aż Corinne potwierdzi, że udawała ciążę i poronienie? Gdyby tak nie było, z pewnością już by usłyszał zaprzeczenia. Jednak ona gra na zwłokę – być może po to, żeby wymyślić rozsądne wytłumaczenie albo dać mu czas na ochłonięcie i rozważenie różnych możliwości. Ponieważ co innego miałby zrobić? Czy jest gotowy odejść z domu? Czy jest gotowy się z nią rozwieść?

Nie znał odpowiedzi. Stał obok łóżka i spoglądał na żonę. Co do niej czuje? Zadał sobie w myślach pytanie, żądając od siebie natychmiastowej odpowiedzi: jeżeli to wszystko prawda, to czy nadal ją kochasz i chcesz być z nią do końca życia? Miał mętlik w głowie, ale instynktownie odpowiedział: tak. Popatrz na to z dystansu. Jak poważnie zostałeś oszukany? Bardzo poważnie. Nie może być co do tego wątpliwości. Ale czy coś takiego powinno zburzyć wasz świat, czy raczej będziecie mogli z tym żyć? Wszystkie rodziny potrafią ignorować trudne tematy. Czy on pewnego dnia będzie umiał puścić to w niepamięć? Nie znał odpowiedzi. Dlatego wiedział, że musi działać ostrożnie. Powinien zaczekać. Wysłuchać jej argumentów, nawet jeśli wzbudzą w nim obrzydzenie. „Nie jest tak, jak myślisz, Adamie. To bardziej złożona sprawa”. Tak powiedziała Corinne, ale nie przychodziło mu do głowy, co mogła mieć na myśli. Wślizgnął się pod kołdrę i na chwilę przymknął oczy. Kiedy znów je otworzył, zorientował się, że minęło kilka godzin. Wyczerpanie dopadło go znienacka i wciągnęło w otchłań snu. Popatrzył na łóżko obok siebie. Było puste. Opuścił nogi, uderzając stopami o podłogę z głuchym hukiem. Z dołu dobiegł go głos Thomasa. Thomas gaduła. Ryan słuchacz. A Corinne? Wyjrzał przez okno w sypialni. Jej minivan wciąż stał na podjeździe. Adam cicho zszedł po schodach. Zapewne nie potrafiłby wyjaśnić, dlaczego się skrada – może chciał zaskoczyć żonę, zanim ta wyjdzie do pracy. Chłopcy siedzieli przy stole. Corinne przyrządziła Adamowi jego ulubioną potrawę – nagle była chętna umilać mu życie, nieprawdaż? – jajka z bekonem i sezamowego bajgla z żółtym serem. Ryan zajadał płatki Reese’s Puffs – zdrowa żywność – wczytując się w napisy na odwrocie pudełka, jakby to były święte pisma. – Cześć wszystkim. Dwa mruknięcia. Niezależnie od tego, jaki nastrój będą mieli w dalszej części dnia, żaden z chłopców nie miał ochoty na poranne rozmowy z rodzicami. – Gdzie wasza mama? Dwa wzruszenia ramionami. Wszedł do kuchni i wyjrzał przez okno na podwórko. Corinne stała przed domem, zwrócona do niego plecami. Przy uchu trzymała telefon. Adam poczuł, że czerwienieje na twarzy. Kiedy otworzył drzwi prowadzące na podwórko, Corinne okręciła się na pięcie i uniosła palec, każąc mu chwileczkę zaczekać. Podszedł do niej z wściekłością. Rozłączyła się i schowała telefon do kieszeni. – Kto to był? – Dzwonili ze szkoły. – Gówno prawda. Pokaż telefon. – Adamie… Wyciągnął rękę. – Daj mi go. – Nie rób scen przy chłopcach. – Nie ściemniaj, Corinne. Chcę wiedzieć, co się dzieje. – Nie mam teraz czasu. Muszę być w szkole za dziesięć minut. Możesz odwieźć chłopców? – Chyba sobie żartujesz. Zbliżyła się do niego. – Jeszcze nie mogę powiedzieć ci tego, co chcesz wiedzieć. Prawie ją uderzył. Prawie zamierzył się pięścią i…

– Na czym polega twoja strategia, Corinne? – A twoja? – Co takiego? – Jaki najgorszy scenariusz bierzesz pod uwagę? – spytała. – Zastanów się. Czy jeśli to prawda, zamierzasz od nas odejść? – Od was? – Wiesz, co mam na myśli. Potrzebował chwili, żeby wykrztusić odpowiedź: – Nie mogę być z kimś, komu nie ufam. Przekrzywiła głowę. – A mnie nie ufasz? Nic nie odpowiedział. – Wszyscy mamy jakieś tajemnice, czyż nie? Nawet ty, Adamie. – Nigdy nie zataiłem przed tobą czegoś takiego. Ale już znam odpowiedź. – Nieprawda. – Podeszła do niego i popatrzyła mu w oczy. – Wkrótce ją poznasz, obiecuję. Zacisnął zęby i odparł: – Kiedy? – Zjedzmy dzisiaj razem kolację. W Janice’s Bistro o dziewiętnastej. Stolik w głębi sali. Tam będziemy mogli porozmawiać.

11

Porcelanowe figurki Hummel stały na górnej półce. Były wśród nich dziewczynka z osiołkiem, troje dzieci grających w Ojca Wirgiliusza, chłopczyk z kuflem do piwa, a także chłopiec popychający dziewczynkę na huśtawce. – Eunice je uwielbia – wyjaśnił staruszek Adamowi. – Ja nie znoszę tego cholerstwa. Przyprawiają mnie o dreszcze. Ktoś powinien nakręcić o nich horror. Mogłyby zastąpić tamtego strasznego klauna albo kobolda. Wyobraża pan sobie, co by się działo, gdyby ożyły? Kuchnia była wyłożona starą boazerią. Na lodówce przyczepiono magnes „Viva Las Vegas”. Na parapecie nad zlewozmywakiem stała śnieżna kula, w której znajdowały się trzy różowe flamingi. Na podstawie widniał podpis „Miami, Floryda”, wykonany ozdobną czcionką. „Floryda”, na wypadek gdyby ktoś nie wiedział, o które Miami chodzi. Na ścianie po prawej stronie wisiały kolekcjonerskie talerze z motywami z Czarnoksiężnika z Krainy Oz oraz zegar w kształcie sowy z ruchomymi oczami. Ścianę po lewej wypełniały liczne, nieco wyblakłe dyplomy i odznaki związane z pracą w policji, wspomnienie długiej, wybitnej kariery emerytowanego porucznika Michaela Rinsky’ego. Rinsky zauważył, że Adam czyta dyplomy i mruknął: – Eunice nalegała, żebyśmy je powiesili. – Jest z pana dumna – odrzekł Adam. – Tak, jasne. Adam odwrócił się w jego stronę. – Niech mi pan opowie o odwiedzinach burmistrza. – Burmistrz Rick Gusherowski. Kiedy był w szkole średniej, dwa razy go przyskrzyniłem, raz za jazdę po pijaku. – Postawiono mu zarzuty? – Nie, tylko zadzwoniliśmy do jego staruszka, żeby go odebrał. To było jakieś trzydzieści lat temu. Wtedy tak robiliśmy. Uznawaliśmy jazdę po alkoholu za drobne wykroczenie. Byliśmy głupi. Adam pokiwał głową, żeby pokazać, że słucha. – Dzisiaj ostro traktują pijanych kierowców. To pozwala ratować życie. W każdym razie Rick pojawił się pod moimi drzwiami już jako pan burmistrz. Miał na sobie garnitur z amerykańską flagą w klapie. Dziś nie musicie zaciągać się do wojska, pomagać maluczkim ani przyjmować zmęczonych, biednych, uciśnionych mas1. Wystarczy, że przypniecie sobie małą flagę, a będziecie patriotami. Adam próbował się nie uśmiechać. – A zatem Rick pojawia się z wypiętą piersią i wielkim uśmiechem. „Deweloperzy proponują panu mnóstwo pieniędzy”, mówi. Opowiada bez końca o ich niezwykłej hojności. – Co pan na to? – Jeszcze nic. Tylko się na niego gapię. Pozwalam mu się upajać własną mową. Rinsky wskazał kuchenny stół, zachęcając gościa, żeby usiadł. Adam nie chciał siadać na krześle Eunice – wydawało mu się to niewłaściwe – dlatego spytał: – Na którym krześle? – Wszystko jedno. Adam usiadł pierwszy. Rinsky po chwili do niego dołączył. Winylowa cerata była stara, nieco lepka, ale miła w dotyku. Wokół stołu wciąż stało pięć krzeseł, chociaż trzej synowie, których Rinsky wychował razem z Eunice w tym domu, już dawno dorośli i wyprowadzili się.

– Potem zaczyna mi truć o dobru społeczności. „Hamuje pan postęp. Przez pana ludzie stracą pracę. Wzrośnie przestępczość”. Zna pan tę gadkę. – Owszem, znam – odrzekł Adam. Słyszał ją wielokrotnie i po części z nią sympatyzował. Na przestrzeni lat ta śródmiejska dzielnica wyraźnie podupadła. Jakiś deweloper, który załatwił mnóstwo ulg podatkowych, wykupił za bezcen wszystkie budynki w okolicy. Postanowił wyburzyć zniszczone domy, mieszkania i sklepy, żeby w ich miejsce wybudować nowe apartamentowce, sklepy Gap i szykowne restauracje. To naprawdę nie był zły pomysł. Można kpić z takiej taktyki podnoszenia statusu dzielnicy, ale miasteczka czasami potrzebują świeżej krwi. – A więc opowiada o nowym błyszczącym Kasselton, o tym, jak dzielnica stanie się bezpieczniejsza, przyciągnie z powrotem mieszkańców i tak dalej. Potem wytacza największe armaty. Otóż deweloper zbudował na wzgórzach nowy dom spokojnej starości. Następnie ten tupeciarz posyła mi smutne spojrzenie i mówi: „Musi pan pomyśleć o Eunice”. – O rany – jęknął Adam. – Prawda? Potem mówi, że powinienem przyjąć propozycję, ponieważ kolejna będzie mniej korzystna, a oni i tak mogą mnie wyrzucić. Mówił prawdę? – Owszem – przyznał Adam. – Kupiliśmy ten dom w tysiąc dziewięćset siedemdziesiątym roku dzięki wsparciu, jakiego państwo udzielało weteranom wojennym. Eunice… czuje się dobrze, tyle że jej umysł czasami znajduje się na niewłaściwych torach. Dlatego bardzo się boi nieznajomych miejsc. Zaczyna płakać, nawet dygotać, ale w końcu wraca do domu. Widzi tę kuchnię, swoje obrzydliwe figurki oraz zardzewiałą lodówkę i znów jej się polepsza. Rozumie pan? – Rozumiem. – Może nam pan pomóc? Adam odchylił się do tyłu na krześle. – Myślę, że jak najbardziej. Rinsky przez kilka chwil wbijał w niego świdrujące spojrzenie. Adam niespokojnie poruszył się na krześle. Staruszek musiał być kiedyś naprawdę niezłym policjantem. – Ma pan dziwną minę, panie Price. – Proszę mi mówić po imieniu. Jakiego rodzaju dziwną minę? – Jestem starym gliniarzem, Adamie. – Pamiętam o tym. – Jestem dumny ze swojej umiejętności czytania twarzy. – I co pan wyczytał z mojej? – spytał Adam. – Że masz jakiś świetny, zabójczy pomysł. – Niewykluczone – odrzekł Adam. – Sądzę, że mogę to szybko zakończyć, jeśli się pan nie boi. Staruszek się uśmiechnął. – Czy wyglądam, jakbym się obawiał walki?

12

Kiedy Adam wrócił do domu o osiemnastej, samochodu Corinne nie było na podjeździe. Raczej go to nie zaskoczyło. Corinne zazwyczaj wracała przed nim, ale zapewne przezornie uznała, że jeśli spotkają się w domu przed umówioną kolacją w Janice’s Bistro, to może dojść między nimi do spięcia, dlatego lepiej będzie tego uniknąć. Odwiesił płaszcz i postawił teczkę w kącie. Na podłodze leżały plecaki i koszulki chłopców, niczym pozostałości katastrofy lotniczej. – Halo?! – zawołał. – Thomas? Ryan? Żadnej odpowiedzi. Dawniej to mogło coś oznaczać, a nawet stanowić powód do niepokoju, jednak obecnie, w świecie gier wideo i słuchawek, jak również bezustannej potrzeby nastoletnich chłopców, by „brać prysznic” – czy to eufemizm? – wszelki niepokój był krótkotrwały. Adam zaczął się wspinać po schodach. Oczywiście usłyszał prysznic. To pewnie Thomas. Drzwi do pokoju Ryana były zamknięte. Adam szybko zapukał, a następnie otworzył drzwi, nie czekając na odpowiedź. Jeżeli chłopiec głośno słuchał muzyki przez słuchawki, mógłby w ogóle nie zareagować; z kolei gdyby Adam po prostu otworzył drzwi, naruszyłby prywatność syna. Zapukanie i natychmiastowe wejście sprawiało wrażenie uczciwego sposobu na poradzenie sobie z tym rodzicielskim dylematem. Jak można się było spodziewać, Ryan leżał na łóżku ze słuchawkami na uszach i manipulował przy swoim iPhonie. Zdjął słuchawki i usiadł. – Cześć. – Cześć. – Co będzie na kolację? – spytał Ryan. – Dziękuję, dobrze. W kancelarii jak zwykle sporo roboty, ale ogólnie rzeczywiście miałem udany dzień. A co u ciebie? Ryan wbił wzrok w ojca. Często tylko mu się przypatrywał. – Widziałeś swoją mamę? – spytał Adam. – Nie. – Dzisiaj wieczorem idę z nią do Janice’s. Chcecie, żebym wam zamówił pizzę z Pizzaioli? Istnieje niewiele pytań bardziej retorycznych niż pytanie swojego dziecka, czy chce zjeść pizzę na kolację. Ryan nawet się nie kłopotał odpowiedzią, tylko od razu przeszedł do konkretów: – Może być z pikantnym kurczakiem? – Twój brat lubi pepperoni – odpowiedział Adam – więc zamówię pół na pół. Ryan zmarszczył czoło. – No co? – Kupisz jedną? – Tylko dla was dwóch. To najwyraźniej nie zadowoliło Ryana. – Jeśli to wam nie wystarczy, w zamrażalniku są lodowe kanapki na deser. W porządku? – Chyba tak – odparł Ryan nadąsanym głosem. Adam wyszedł z pokoju i przeszedł do swojej sypialni. Usiadł na łóżku i zadzwonił do pizzerii, uzupełniając zamówienie o paluszki z mozzarelli. Karmienie nastoletnich synów jest jak napełnianie

wanny łyżeczką. Corinne ciągle narzekała – przeważnie żartobliwie – że musi kupować nowe zapasy jedzenia przynajmniej co drugi dzień. – Cześć, tato. Thomas owinął biodra ręcznikiem. Woda skapywała mu z włosów. – Co będzie na kolację? – spytał z uśmiechem. – Właśnie zamówiłem wam pizzę. – Pepperoni? – Połowa z pepperoni, a połowa z pikantnym kurczakiem. – Adam podniósł rękę, zanim Thomas zdążył powiedzieć cokolwiek więcej. – Do tego paluszki z mozzarelli. Thomas uniósł oba kciuki. – Nieźle. – Nie musicie zjadać wszystkiego. Tylko wstawcie resztki do lodówki. Thomas zrobił zdziwioną minę. – Czym są te resztki, o których mówisz? Adam pokręcił głową i roześmiał się. – Zostawiłeś mi trochę ciepłej wody? – Odrobinę. – Świetnie. Adam zazwyczaj w takiej sytuacji nie kąpał się ani nie przebierał, ale miał dużo czasu i był dziwnie podenerwowany. Szybko wziął prysznic, wyprzedzając o kilka sekund koniec ciepłej wody, po czym zgolił szczecinę upodabniającą go do Homera Simpsona. Wyjął z głębi szafki płyn po goleniu, który lubiła Corinne. Od dłuższego czasu go nie używał. Nie był pewien dlaczego. Nie potrafił także odpowiedzieć, dlaczego użył go tego wieczoru. Włożył niebieską koszulę, ponieważ Corinne kiedyś powiedziała, że ten kolor pasuje do jego oczu. Zrobiło mu się głupio, gdy o tym pomyślał, i już chciał się przebrać, ale w końcu dał sobie spokój. Zatrzymał się na progu, przez chwilę przyglądał się ich sypialni, z której od tak dawna korzystali. Olbrzymie łóżko było schludnie zaścielone. Leżało na nim zbyt wiele poduszek – kiedy ludzie zaczęli ich tyle kłaść na łóżkach? – ale on i Corinne spędzili tutaj tak wiele wspólnych lat. To prosta i banalna myśl, lecz co zrobić? To był zwykły pokój, zwykłe łóżko. Jednak jakiś głos w głowie Adama wciąż podpowiadał: w zależności od tego, jak potoczy się wasza rozmowa przy kolacji, możliwe, że ty i Corinne już nigdy więcej nie spędzicie tutaj wspólnej nocy. Oczywiście nieco dramatyzował. To tylko hiperbola. Ale jeśli hiperbola nie może swobodnie krążyć po jego umyśle, to gdzie jest jej miejsce? Ktoś zadzwonił do drzwi. Chłopcy nawet się nie ruszyli. Jak zwykle. Z jakiegoś powodu nauczyli się nigdy nie odbierać domowego telefonu (w końcu na pewno nikt nie dzwonił do nich) ani nie reagować na dzwonek do drzwi (zazwyczaj to był kurier). Kiedy tylko Adam zapłacił i zamknął drzwi, obaj synowie zbiegli po schodach jak stado koni. Dom się zatrząsł, ale wytrzymał. – Możemy zjeść na papierowych talerzach? – spytał Thomas. Thomas i Ryan najchętniej jadaliby wyłącznie na papierowych talerzach, ponieważ to ułatwiało sprzątanie, a dzisiaj, skoro rodzice wychodzili z domu, wydawało się oczywiste, że gdyby Adam zmusił ich do skorzystania ze zwykłych talerzy, po powrocie znalazłby je w zlewie, co nie spodobałoby się Corinne. Musiałby wtedy wrzasnąć na chłopców, żeby zeszli do kuchni i włożyli naczynia do zmywarki. Chłopcy twierdziliby, że właśnie mieli to zrobić – tak, jasne – ale bez obaw, zrobią to zaraz, kiedy skończy się ich program, czyli za pięć minut (czytaj: piętnaście). Po upływie pięciu (czytaj: piętnastu) minut Corinne ponownie zaczęłaby się skarżyć Adamowi na to, jakich mają nieodpowiedzialnych synów, a on musiałby na nich krzyknąć bardziej gniewnie. Cykle domowego życia.

– Mogą być papierowe – rzekł Adam. Chłopcy rzucili się na pizzę, jakby odgrywali ostatnie sceny Dnia szarańczy. Pomiędzy kęsami Ryan z zaciekawieniem zerkał na ojca. – O co chodzi? – spytał Adam. Młodszy syn z trudem przełknął kęs pizzy. – Myślałem, że tylko idziecie na kolację do Janice’s. – Bo idziemy. – Więc po co się tak odstroiłeś? – Wcale się nie odstroiłem. – I co to za zapach? – dodał Thomas. – Woda kolońska? – Fuj. Psujesz nam smak. – Dajcie spokój – mruknął Adam. – Chcesz się zamienić? Kawałek z pepperoni za kawałek z kurczakiem? – Nie. – Daj spokój, tylko jeden kawałek. – Dorzuć paluszek z mozzarelli. – Nie ma mowy. Pół paluszka. Adam ruszył do drzwi, kiedy negocjacje dobiegały końca. – Nie wrócimy późno. Odróbcie lekcje i proszę, wyrzućcie opakowanie po pizzy do kubła na makulaturę, dobrze? Wsiadł do wozu, uruchomił silnik i skręcił z podjazdu na drogę. Minął nowy gorący klub jogi przy Franklin Avenue – przez „gorący” miał na myśli temperaturę w sali, a nie popularność albo wygląd – i znalazł miejsce parkingowe naprzeciwko Janice’s. Przyjechał o pięć minut za wcześnie. Rozejrzał się za samochodem Corinne. Nigdzie go nie zauważył, ale możliwe, że zaparkowała na tyłach restauracji. David, syn Janice, który udawał gospodarza lokalu, przywitał go w wejściu i zaprowadził do stolika w głębi. Corinne nie było. No dobrze, przyjechał pierwszy. Nic wielkiego. Dwie minuty później Janice wyszła z kuchni. Adam wstał i pocałował ją w policzek. – Gdzie masz wino? – spytała Janice. Klienci jej bistra musieli przynosić własny alkohol. Adam i Corinne zawsze przywozili butelkę. – Zapomniałem. – Może Corinne coś przywiezie? – Wątpię. – Mogę posłać Davida do Carlo Russo’s. Carlo Russo’s to sklep z winem przy tej samej ulicy. – Nie trzeba. – To żaden problem. Nie mamy dużego ruchu. Davidzie? – Janice odwróciła się z powrotem do Adama. – Co dzisiaj zjecie? – Pewnie cielęcinę po mediolańsku. – Davidzie, kup dla Adama i Corinne butelkę Paraduxx Z Blend. Kiedy David przyniósł wino, Corinne wciąż jeszcze nie było. David otworzył butelkę i nalał trunku do dwóch kieliszków. Kwadrans po siódmej Adam zaczął się niepokoić. Wysłał Corinne SMS-a. Nie otrzymał odpowiedzi. O wpół do ósmej Janice podeszła do niego i spytała, czy wszystko w porządku. Zapewnił ją, że tak, a Corinne zapewne musiała zostać dłużej na jakimś szkolnym zebraniu. Potem wpatrywał się w swój telefon, próbując go zmusić, żeby się odezwał. Kwadrans później wreszcie się doczekał. Nadeszła wiadomość od Corinne:

MOŻE POWINNIŚMY OD SIEBIE ODPOCZĄĆ. ZAJMIJ SIĘ DZIEĆMI. NIE PRÓBUJ SIĘ ZE MNĄ KONTAKTOWAĆ. WSZYSTKO BĘDZIE DOBRZE.

A następnie: DAJ MI KILKA DNI. PROSZĘ.

13

Adam wysłał kilka rozpaczliwych SMS-ów, próbując skłonić Corinne do odpowiedzi. Napisał między innymi: „to nie jest dobry sposób”, „proszę, zadzwoń”, „gdzie jesteś”, „ile dni”, „jak możesz nam to robić” i tym podobne. Próbował być miły, złośliwy, spokojny, rozgniewany. Nie było żadnej reakcji. Czy Corinne nic się nie stało? Sprzedał Janice jakąś słabą wymówkę, twierdząc, że Corinne gdzieś utknęła i muszą odwołać kolację. Janice nalegała, żeby zabrał do domu dwie porcje cielęciny. Zamierzał się bronić, ale uznał, że to bezcelowe. Kiedy wyjechał na ulicę, wciąż żywił nadzieję, że Corinne zmieniła zdanie i pojechała do domu. Co innego zdenerwować się na męża, a co innego wyładować tę złość na dzieciach. Jednak jej samochodu nie było na podjeździe, a pierwsze pytanie, jakie zadał Ryan, kiedy Adam otworzył drzwi, brzmiało: – Gdzie mama? – Musiała zostać w pracy – odparł niewyraźnie, a zarazem lekceważąco. – Potrzebuję stroju na mecz. – No więc? – Wrzuciłem go do kosza z brudnymi ubraniami. Wiesz może, czy mama zrobiła pranie? – Nie – odrzekł Adam. – Najlepiej sprawdź w koszu. – Już sprawdziłem. – A w szufladach? – Tam też. W swoich dzieciach zawsze dostrzega się niedoskonałości współmałżonka. Ryan odziedziczył po Corinne skłonność do zamartwiania się drobiazgami. Wielkie problemy – kredyty, choroby, zniszczenia, wypadki – nie martwiły Corinne. W razie potrzeby potrafiła się z nimi uporać. Może dlatego, że chciała sobie zrekompensować to, iż bezustannie przejmuje się drobiazgami, a może, podobnie jak wybitni sportowcy, dawała z siebie wszystko wtedy, kiedy to było najważniejsze. Oczywiście trzeba uczciwie przyznać, że dla Ryana to nie był drobiazg. – Może jest w pralce albo suszarce – podsunął Adam. – Już patrzyłem. – W takim razie nie mam pojęcia, co ci odpowiedzieć, dziecko. – Kiedy mama wróci? – Nie wiem. – Koło dziesiątej? – Powiedziałem, że nie wiem. Czego nie zrozumiałeś w mojej odpowiedzi? Odpowiedział ostrzej, niż zamierzał. Ryan, podobnie jak jego matka, był także nadwrażliwy. – Nie chciałem… – zaczął Adam. – Wyślę do mamy SMS-a. – Dobry pomysł. Daj mi znać, co odpisze, dobrze? Ryan pokiwał głową i napisał do Corinne. Nie odpowiedziała od razu. Ani po godzinie. Ani po dwóch. Adam wymyślił dla niej wymówkę, tłumacząc, że przedłużyła się jej rada pedagogiczna. Chłopcy uwierzyli, ponieważ nigdy zbytnio się nie zastanawiali nad takimi sprawami. Adam obiecał Ryanowi, że znajdzie jego strój przed meczem.

Oczywiście starał się odrzucać od siebie złe myśli. Czy Corinne nic nie grozi? Czy przydarzyło się jej coś strasznego? Czy powinien pójść na policję? Ten ostatni pomysł wydał mu się idiotyczny. Policjanci wysłuchają opowieści o ich potężnej kłótni, przeczytają wiadomość, w której poprosiła o odrobinę spokoju, i pokręcą głowami. A zresztą, jeśli się nad tym zastanowić, to czy można się dziwić, że jego żona zapragnęła się chwilowo oddalić po tym, czego się dowiedział? Sen przychodził do niego stopniowo. Adam stale sprawdzał telefon, wypatrując SMS-a od Corinne. Bezskutecznie. O trzeciej w nocy wślizgnął się do pokoju Ryana i sprawdził także jego komórkę. Żadnych wiadomości. To nie miało sensu. Potrafił zrozumieć, że Corinne stara się go unikać. Może być rozgniewana, wystraszona, zagubiona albo czuć, że przyparł ją do muru. Nic dziwnego, że zapragnęła uciec od niego na kilka dni. Ale od chłopców? Czy Corinne rzeczywiście zostawiłaby swoje dzieci tak bez słowa? Czy oczekiwała od niego, że znajdzie dla niej jakąś wymówkę? ZAJMIJ SIĘ DZIEĆMI. NIE PRÓBUJ SIĘ ZE MNĄ KONTAKTOWAĆ. O co jej chodzi? Dlaczego nie powinien próbować się z nią kontaktować? No i co z…? Usiadł na łóżku, kiedy przez okno wpadły promienie słońca. Dzień dobry. Corinne mogła go porzucić. Nawet zmusić, by zatroszczył się o chłopców. Ale co z jej uczniami? Podchodziła do swoich obowiązków zawodowych, jak do większości istotnych spraw, niezwykle poważnie. Poza tym lubiła mieć nad wszystkim kontrolę i na pewno nie podobała jej się myśl, że jakaś źle przygotowana zastępcza nauczycielka miałaby uczyć jej klasę choćby przez jeden dzień. Jeśli się nad tym zastanowić, to naprawdę ciekawe. Przez ostatnie cztery lata Corinne opuściła tylko jeden dzień szkoły. Następny dzień po swoim „poronieniu”. To było w czwartek. Wrócił później do domu i znalazł ją zapłakaną w łóżku. Kiedy dostała silnych skurczy, sama pojechała samochodem do lekarza. Spóźniła się, ale lekarz i tak nie byłby w stanie jej pomóc. Takie rzeczy się zdarzają, wytłumaczył. – Dlaczego do mnie nie zadzwoniłaś? – spytał wtedy Adam. – Nie chciałam, żebyś się zamartwiał albo pędził do domu na złamanie karku. I tak nic nie mogłeś zrobić. A on jej uwierzył. Następnego dnia Corinne chciała iść do pracy, ale Adam stanowczo się sprzeciwił. Przeżyła traumę. Po czymś takim nie należy iść do pracy jak gdyby nigdy nic. Podał jej słuchawkę. – Zadzwoń do szkoły. Powiedz im, że nie przyjdziesz. Niechętnie wykonała telefon, informując sekretariat, że przyjdzie w poniedziałek. Adam wtedy uważał, że to sposób Corinne na radzenie sobie z problemami. Wrócić do życia. Wrócić do pracy. Nie roztrząsać tego, co się stało. Zaskoczyło go, że tak szybko doszła do siebie. Jakże naiwny może być człowiek. Ale czy to była jego wina? Kto podejrzewałby nieszczerość w tak dramatycznej chwili? Dlaczego miałby kwestionować jej słowa w tak poważnej sprawie? Nawet teraz, gdy patrzył na to z perspektywy czasu, nie miał pojęcia, dlaczego Corinne zrobiła coś tak… obrzydliwego? Szalonego? Rozpaczliwego? Intryganckiego? Jakiego? Teraz jednak nie miało to znaczenia. Najważniejsze, że Corinne jest w szkole. Postanowiła odpocząć od niego, może nawet od chłopców, ale nie ma żadnego powodu, by nie pojawiła się dzisiaj w pracy.

Chłopcy byli na tyle duzi, żeby samodzielnie przygotować się do wyjścia. Adamowi przez cały ranek udawało się ich unikać. Na pytania, gdzie jest mama, odpowiadał krótkimi okrzykami z sypialni, a potem zamknął się w łazience pod pretekstem długiego prysznica. Kiedy chłopcy wyszli, pojechał do szkoły średniej, w której pracowała Corinne. Właśnie zabrzmiał dzwonek. Świetnie się składa. Adam będzie mógł złapać żonę, kiedy ta wyjdzie z sali lekcyjnej na pierwszą przerwę. Miała lekcje w sali 233. Zaczeka na nią przy drzwiach. Szkołę zbudowano w latach siedemdziesiątych i dotkliwie się to wyczuwało. To, co kiedyś uznawano za wytworne i nowoczesne, zestarzało się niczym plan starego filmu science fiction, na przykład Ucieczki Logana. Budynek był szary, z wyblakłymi błękitnymi zdobieniami. Stanowił architektoniczny odpowiednik fryzury na czeskiego piłkarza. Na parkingu przed szkołą nie było wolnych miejsc. Adam w końcu zaparkował nielegalnie – żyj na krawędzi! – i pospiesznie ruszył w stronę budynku. Boczne drzwi były zamknięte. Nigdy wcześniej tego nie robił – nie odwiedzał Corinne w pracy – ale wiedział, że wszystkie szkoły wprowadziły surowe zasady bezpieczeństwa w związku ze strzelaninami i innymi aktami przemocy. Okrążył budynek i podszedł do głównego wejścia. Również było zamknięte. Wcisnął guzik domofonu. Obróciła się w jego stronę kamera, a znużony kobiecy głos, który mógł należeć tylko do pracownicy szkolnego sekretariatu, spytał go o tożsamość. Przywołał na usta rozbrajający uśmiech. – Adam Price. Mąż Corinne. Zabrzmiał brzęczyk i Adam pchnął drzwi. Tabliczka informowała o konieczności zgłoszenia się do sekretariatu. Nie był pewien, co ma zrobić. Jeśli się zarejestruje, zapewne zapytają go o powód wizyty i połączą się przez interkom z salą lekcyjną. Tego nie chciał. Wolał zaskoczyć Corinne, a przynajmniej uniknąć tłumaczenia pracownikom szkoły, po co przyjechał. Sekretariat znajdował się po prawej stronie. Adam właśnie miał skręcić w lewo i pospiesznie się od niego oddalić, gdy zobaczył uzbrojonego ochroniarza. Posłał mu swój najbardziej rozbrajający uśmiech. Ochroniarz odwzajemnił się tym samym. Adam już nie miał wyjścia. Musiał się udać do sekretariatu. Przeszedł przez drzwi i minął kilka matek uczniów mieszkających w okolicy. Na środku posadzki stał olbrzymi kosz – rodzice zostawiali w nim drugie śniadanie dla dzieci, które zapomniały go zabrać z domu. Stękający i tykający zegar na ścianie pokazywał ósmą siedemnaście. Trzy minuty do dzwonka. Bardzo dobrze. Księga gości leżała na wysokim kontuarze. Adam wziął długopis, starając się zachowywać jak najbardziej swobodnie i beztrosko, po czym się podpisał, rozmyślnie bazgrząc jak kura pazurem. Wziął przepustkę dla gości. Dwie kobiety w recepcji były zajęte, więc nawet na niego nie zerknęły. Nie ma potrzeby zwlekać, prawda? Pospiesznie wrócił korytarzem, migając ochroniarzowi przepustką. Podobnie jak większość szkół, także tę przez lata rozbudowywano, dlatego znalezienie drogi w sieci korytarzy nie należało do najłatwiejszych. Jednak kiedy zabrzmiał dzwonek, Adam znajdował się już w miejscu, z którego jak na dłoni widział drzwi o numerze 233. Uczniowie wylegli z sali, zderzając się ze sobą i zatykając arterie korytarzy, zupełnie jak w jakimś filmie dokumentalnym o chorobach serca. Adam zaczekał, aż rzeka nastolatków wypłynie na korytarz i zatrzyma się. Kilka chwil później z sali wyszedł młody mężczyzna, zapewne niespełna trzydziestoletni, i skręcił w lewo. Zastępczy nauczyciel. Adam stał nieruchomo, przyciśnięty do ściany, żeby przepuścić uczniów i nie dać się porwać ich fali. Nie był pewien, co ma myśleć i zrobić. Czy taki obrót wypadków go zaskoczył? Nie wiedział. Usiłował poukładać sobie to wszystko w głowie i przeanalizować czynniki – udawana ciąża, nieznajomy, konfrontacja – które sprawiły, że jego żona postanowiła uciec na kilka dni.

To nie miało sensu. Co dalej? Pewnie nic. Przynajmniej na razie. Idź do pracy. Zajmij się swoimi obowiązkami. Przemyśl to wszystko. Wiedział, że coś przegapił. Corinne sama to przyznała. „Nie jest tak, jak myślisz, Adamie. To bardziej złożona sprawa”. Kiedy rzeka uczniów zmieniła się w mały strumyk, skierował się z powrotem w stronę głównego wejścia. Szedł zatopiony w myślach i właśnie miał skręcić, gdy nagle poczuł na ręce uścisk jakby stalowych szponów. Odwrócił się i zobaczył przyjaciółkę żony, Kristin Hoy. – Co się dzieje, do diabła? – spytała szeptem. – Słucham? Jej mięśnie nie były tylko na pokaz. Wciągnęła go do pustej pracowni chemicznej i zamknęła drzwi. Wokół znajdowały się stanowiska pracy ze zlewkami oraz wysokimi kranami. Ścianę w głębi zdominowała ogromna tablica okresowa pierwiastków, nieodłączny element wystroju każdej sali do chemii. – Gdzie ona jest? – spytała Kristin. Adam nie był pewien, jak to rozegrać, więc postawił na szczerość. – Nie wiem. – Jak możesz nie wiedzieć? – Wczoraj byliśmy umówieni na kolację, ale nie przyszła. – Tak po prostu…? – Kristin pokręciła głową, zbita z tropu. – Dzwoniłeś na policję? – Co takiego? Nie. – Dlaczego? – Nie wiem. Wysłała mi SMS-a. Napisała, że potrzebuje odpoczynku. – Od czego? Adam tylko na nią popatrzył. – Od ciebie? – spytała Kristin. – Na to wygląda. – Aha, przepraszam. – Kristin wzięła się w garść i cofnęła o krok. – Ale co ty tutaj robisz? – Chciałem się upewnić, że nic się jej nie stało. Uznałem, że przyjdzie do pracy. Nigdy nie bierze wolnego. – Nigdy – zgodziła się Kristin. – Nie licząc dzisiaj. Kristin przez chwilę się zastanawiała. – Odniosłam wrażenie, że ostatnio dużo się kłócicie. Adam nie miał ochoty o tym rozmawiać, ale jaki miał wybór? – Coś się wydarzyło – odrzekł niezobowiązującym, prawniczym tonem. – To nie moja sprawa, prawda? – Prawda. – A jednak trochę tak, ponieważ Corinne się o to postarała. – Co chcesz przez to powiedzieć? Kristin westchnęła i uniosła dłoń do ust. Poza szkołą jej ubiór miał podkreślać rzeźbę ciała. Nosiła bluzeczki bez rękawów i szorty albo krótkie spódniczki, nawet kiedy pogoda temu nie sprzyjała. Do pracy włożyła bardziej konserwatywną bluzkę, chociaż wciąż było widać jej mięśnie przy obojczyku i szyi. – Ja również dostałam SMS-a – wyjaśniła. – Co w nim napisała? – Adamie?

– Słucham? – Nie chcę się w to wplątywać. Rozumiesz, prawda? Macie swoje problemy, szanuję to. – Nie mamy problemów. – Przecież dopiero co powiedziałeś… – Mamy jeden problem, który właśnie się pojawił. – Kiedy? – Kiedy pojawił się ten problem? – Tak. – Przedwczoraj. – Och – zdziwiła się Kristin. – Co cię tak dziwi? – Po prostu… Corinne zachowuje się dziwnie od około miesiąca. Adam usiłował zapanować nad emocjami. – Co to znaczy: „dziwnie”? – Czy ja wiem? Po prostu inaczej. Jest rozkojarzona. Opuściła kilka zajęć i prosiła mnie, żebym ją zastąpiła. Nie przyszła na kilka treningów i powiedziała… Kristin zamilkła. – Co powiedziała? – zachęcił ją Adam. – Powiedziała, że jeśli ktoś spyta, gdzie wtedy była, mam mówić, że była ze mną. Zapadła cisza. – Chodziło jej o mnie, Kristin? – Nie powiedziała tego wprost. Posłuchaj, lepiej już pójdę. Mam lekcje… Adam stanął jej na drodze. – Co napisała w tym SMS-ie? – Słucham? – Powiedziałaś, że wczoraj do ciebie esemesowała. Co napisała? – Jest moją przyjaciółką, chyba to rozumiesz? – Nie proszę, żebyś zdradzała jej tajemnice. – Owszem, Adamie, właśnie o to prosisz. – Chcę się tylko upewnić, że nic jej nie grozi. – Dlaczego coś miałoby jej grozić? – Ponieważ takie zachowanie nie jest w stylu Corinne. – Może jest właśnie tak, jak powiedziała. Potrzebuje czasu. – Tak ci napisała? – Coś w tym rodzaju. – Kiedy? – Wczoraj po południu. – Chwileczkę, kiedy? Po szkole? – Nie – odpowiedziała Kristin z wahaniem. – W trakcie zajęć. – W czasie lekcji? – Tak. – O której godzinie? – Nie wiem. Około czternastej. – Nie było jej w szkole? – Nie. – Wczoraj też opuściła lekcje? – Nie – odrzekła Kristin. – Widziałam Corinne rano. Sprawiała wrażenie nieco roztrzęsionej.

Pewnie dlatego, że się pokłóciliście. Adam nic nie odpowiedział. – Miała dyżurować w sali cichej nauki podczas przerwy na lunch, ale poprosiła, żebym ją zastąpiła. Zgodziłam się. Widziałam, jak biegnie do swojego samochodu. – Dokąd się wybierała? – Nie wiem. Nie powiedziała. Cisza. – Wróciła do szkoły? Kristin pokręciła głową. – Nie, Adamie, już nie wróciła.

14

Nieznajomy przekazał Heidi link do strony Dziewczyny-do-Towarzystwa.com, a także login jej córki i hasło do jej profilu. Heidi z ciężkim sercem zalogowała się jako Kimberly i dowiedziała wszystkiego, czego potrzebowała, aby potwierdzić, że nieznajomy mówił prawdę. Nieznajomy nie powiedział jej tego z dobroci (albo obojętności) serca. Oczywiście zażądał pieniędzy. Dziesięciu tysięcy dolarów. Jeśli Heidi nie zapłaci mu w ciągu trzech dni, o „hobby” Kimberly dowie się cały świat. Heidi wylogowała się i usiadła na kanapie. Miała ochotę nalać sobie lampkę wina, ale zrezygnowała. Potem długo i gorzko płakała. Kiedy skończyła, poszła do łazienki, umyła twarz, a następnie ponownie usiadła na kanapie. No dobrze, pomyślała, co mam z tym zrobić? Pierwsza decyzja wydawała się najłatwiejsza: nie mów Marty’emu. Nie lubiła mieć tajemnic przed mężem, lecz zarazem specjalnie jej to nie przeszkadzało. To część życia. Marty wpadłby w szał, gdyby dowiedział się, co robi jego córeczka podczas rzekomych studiów na Uniwersytecie Nowojorskim. Zawsze reagował zbyt emocjonalnie i Heidi oczami wyobraźni już widziała, jak wskakuje do samochodu, jedzie na Manhattan, a następnie wlecze córkę do domu za włosy. Marty nie musi znać prawdy. Szczerze mówiąc, nie musiała jej poznać także Heidi. Przeklęci nieznajomi. Kiedy Kimberly była w szkole średniej, upiła się na imprezie u koleżanki z klasy. Alkohol, jak to często bywa, doprowadził do tego, że pozwoliła sobie na zbyt wiele z pewnym chłopcem. Nie poszła na całość, ale grubo przesadziła. Jedna z matek, która miała dobre intencje, chociaż była nieco wścibska, podsłuchała, jak jej córka opowiada komuś o tamtym wydarzeniu. Czym prędzej zadzwoniła do Heidi i oznajmiła: „Z przykrością panią o tym informuję, ale gdyby role się odwróciły, chciałabym wiedzieć”. Powiadomiła Heidi o wszystkim, a Heidi powiedziała Marty’emu, który całkiem stracił głowę. Od tamtej pory relacje między ojcem a córką bardzo się popsuły. Heidi zastanawiała się, jak wyglądałoby ich życie, gdyby wścibska matka wtedy do niej nie zadzwoniła. Cóż dobrego z tego wynikło? Kimberly została upokorzona. Więź między ojcem a córką osłabła. Heidi była przekonana, że właśnie tamte wydarzenia skłoniły Kimberly do podjęcia studiów daleko od domu. Niewykluczone, że telefon od głupiej nadgorliwej matki doprowadził Kimberly, a ostatecznie także Heidi do tej okropnej strony internetowej, która stanowiła dowód obrzydliwego związku dziewczyny z trzema różnymi mężczyznami. Heidi nie chciała w to wierzyć, ale przecież czytała „potajemną” korespondencję pomiędzy jej młodą córką a tymi starszymi mężczyznami. Mogła próbować zakłamywać rzeczywistość, nie dało się jednak zignorować faktu, że Kimberly zajmowała się zwyczajną prostytucją. Znów była bliska łez. Chciała nie musieć niczego robić i zapomnieć, że tych dwoje spokojnych nieznajomych cokolwiek jej powiedziało. Ale teraz już nie miała wyjścia. Sekret się wydał. Mleko się rozlało. Oto odwieczny rodzicielski paradoks: nie chciała, a zarazem chciała wiedzieć. Kiedy zadzwoniła do córki na komórkę, Kimberly odezwała się z ogromnym entuzjazmem: – Cześć, mamo. – Cześć, kochanie. – Wszystko w porządku? Masz dziwny głos. Początkowo Kimberly zaprzeczała. Można się było tego spodziewać. Potem próbowała udawać, że to nic poważnego. To również było do przewidzenia. W końcu spróbowała kontrataku, oskarżając matkę

o włamanie na jej konto i naruszenie prywatności. Ponownie nic zaskakującego. Heidi mówiła opanowanym głosem, mimo że serce pękało jej w piersi, wypełniając ją bólem. Opowiedziała Kimberly o nieznajomym. Zrelacjonowała wszystko, co jej powiedział, a także wszystko, czego sama się dowiedziała. Cierpliwie. Spokojnie. Przynajmniej takie sprawiała pozory. Trochę to trwało, ale obie wiedziały, do czego zmierza ta rozmowa. Przyparta do muru, otrząsnąwszy się z szoku, Kimberly zaczęła się otwierać. Wyjaśniła, że brakowało jej pieniędzy. – Nie uwierzyłabyś, jakie wszystko jest tutaj drogie. Jedna z koleżanek powiedziała Kimberly o tej stronie internetowej. Zapewniła, że nie trzeba niczego robić z tymi facetami. Oni tylko potrzebują młodych dziewczyn do towarzystwa. Heidi niemal parsknęła śmiechem, kiedy to usłyszała. Doskonale wiedziała – a Kimberly też wkrótce się o tym przekonała – że mężczyźni nigdy nie chcą tylko towarzystwa. To jedynie taktyka marketingowa, która ma zwabić kobiety do ich sklepu. Heidi i Kimberly rozmawiały przez dwie godziny. Na koniec Kimberly spytała, co ma zrobić. – Zerwij z nimi. Dzisiaj. Natychmiast. Kimberly obiecała, że tak zrobi. Później spytała matkę, co dalej. Heidi zaproponowała, że weźmie urlop i przyjedzie do Nowego Jorku. Córka nie była zachwycona. – Semestr skończy się za dwa tygodnie. Zaczekajmy do tego czasu. Heidi nie spodobał się ten pomysł. Ostatecznie zgodziły się, że porozmawiają o tym rano. Zanim się rozłączyły, Kimberly dodała: – Mamo? – Tak? – Proszę, nie mów tacie. Heidi już to postanowiła, ale nie przyznała się córce. Kiedy Marty wrócił do domu, nic mu nie powiedziała. Marty rozpalił grilla na podwórku i usmażył hamburgery. Heidi zrobiła drinki. Rozmawiali o tym, jak minął im dzień. Tajemnica przez cały czas towarzyszyła milczącej i niewzruszonej Heidi siedzącej na kuchennym krześle, które kiedyś należało do Kimberly. Rano, gdy Marty już wyszedł do pracy, rozległo się pukanie do drzwi. – Kto tam? – Pani Dann? Detektyw John Kuntz z nowojorskiej policji. Czy mógłbym zamienić z panią… Heidi gwałtownie otworzyła drzwi, niemal tracąc przy tym równowagę. – O Boże, moja córka…? – Och, nic jej się nie stało, proszę pani – odrzekł pospiesznie Kuntz, podchodząc do Heidi, żeby ją podtrzymać. – Przepraszam, powinienem był od razu pani powiedzieć. Wyobrażam sobie, co pani pomyślała… Pani córka studiuje w Nowym Jorku, a tu nagle nowojorski policjant staje w pani drzwiach. – Kuntz pokręcił głową. – Też mam dzieci, więc rozumiem. Ale proszę się nie martwić. Kimberly nic się nie stało. Przynajmniej jeśli chodzi o jej stan zdrowia. Pojawiły się jednak inne kwestie… – Inne kwestie? Kuntz się uśmiechnął, ukazując nieco za duże luki pomiędzy zębami. Okropna zaczeska na jego głowie sprawiała, że miało się ochotę chwycić nożyczki, rozprostować włosy i je obciąć. Wyglądał na czterdzieści kilka lat, a pokaźny brzuch, zgarbione ramiona i zapadnięte oczy świadczyły o tym, że niezdrowo się odżywia i za mało sypia. – Mogę wejść na chwilę? Kuntz pokazał odznakę. Heidi niewprawnym okiem oceniła, że dokument jest prawdziwy. – O co chodzi? – Myślę, że pani się domyśla. – Kuntz wskazał głową drzwi. – Mogę? Heidi się cofnęła. – Wcale nie.

– Słucham? – Wcale się nie domyślam, o co chodzi. Kuntz wszedł do domu i uważnie się rozejrzał, jakby zamierzał go kupić. Przygładził kilka naelektryzowanych włosów, które usiłowały oddzielić się od zaczeski. – Wczoraj wieczorem dzwoniła pani do córki. Czy mam rację? Heidi nie wiedziała, co odpowiedzieć. Jednak Kuntz wcale się tym nie przejął i mówił dalej: – Wiemy o tym, że pani córka jest zaangażowana w potencjalnie nielegalne działania. – Co pan ma na myśli? Detektyw spoczął na kanapie. Heidi usiadła naprzeciwko niego na krześle. – Mógłbym panią prosić o przysługę, pani Dann? – O co chodzi? – To drobiazg, ale sądzę, że znacznie ułatwi nam rozmowę. Przestańmy udawać, dobrze? Tylko tracimy przez to czas. Pani córka, Kimberly, zajmuje się internetową prostytucją. Heidi siedziała nieruchomo. – Pani Dann? – Chyba będzie lepiej, jeśli pan wyjdzie. – Próbuję pani pomóc. – Raczej wysuwa pan oskarżenia. Powinnam porozmawiać z adwokatem. Kuntz ponownie przygładził sterczące włosy. – Źle mnie pani zrozumiała. – Jak to? – Nie interesuje nas, co zrobiła albo czego nie zrobiła pani córka. To drobne przestępstwo, a zresztą w przypadku znajomości zawieranych przez internet trudno wytyczyć wyraźną granicę pomiędzy relacjami biznesowymi a prostytucją. Chociaż może zawsze tak było. Nie mamy zamiaru nękać pani ani pani córki. – Więc czego pan chce? – spytała Heidi. – Pani współpracy. To wszystko. Jeżeli pani i Kimberly zdecydujecie się z nami współpracować, nie widzę powodu, żebyśmy nie mogli zapomnieć o jej udziale w tej całej sprawie. – Jakiej sprawie? – Nie wybiegajmy za daleko naprzód. – Kuntz sięgnął do kieszeni i wyciągnął mały notatnik. Następnie wyjął niewielki ołówek, jakich golfiści używają do zapisywania wyników. Polizał czubek ołówka i skupił uwagę na Heidi. – Przede wszystkim, jak pani się dowiedziała o tym, że córka jest zarejestrowana w serwisie oferującym dziewczyny do towarzystwa? – Jakie to ma znaczenie? Kuntz wzruszył ramionami. – To rutynowe pytanie. Heidi nic nie odpowiedziała. Lekkie mrowienie, które czuła na karku, zaczęło przybierać na sile. – Pani Dann? – Lepiej porozmawiam z adwokatem. – Och – westchnął Kuntz. Skrzywił się jak nauczyciel, którego niespodziewanie rozczarował ulubiony uczeń. – Zatem pani córka nas okłamała. Będę szczery, to jej nie pomoże. Heidi wiedziała, że detektyw chce ją złapać na przynętę. Oboje milczeli tak zawzięcie, że ledwie mogła oddychać. W końcu nie była w stanie już dłużej tego znieść. – Dlaczego pan uważa, że moja córka skłamała? – To proste. Kimberly powiedziała nam, że dowiedziała się pani o tym serwisie internetowym w całkowicie legalny sposób. Powiedziała, że dwie osoby, mężczyzna i kobieta, zaczepiły panią przed restauracją i poinformowały o tym, co się dzieje. Ale skoro to prawda, nie rozumiem, dlaczego nie chce

nam pani o tym powiedzieć. Przecież to nic zakazanego. Heidi zaczęło się kręcić w głowie. – Nic z tego nie rozumiem. Co pan tutaj właściwie robi? – To uczciwe pytanie. – Kuntz westchnął i poprawił się na kanapie. – Czy pani wie, czym jest CCU, jednostka do spraw zwalczania przestępczości komputerowej? – Pewnie zajmuje się przestępstwami dokonywanymi przez internet? – Właśnie. To stosunkowo nowy wydział w nowojorskiej policji, do którego zostałem przydzielony. Ścigamy przestępców wykorzystujących internet do niecnych celów: hakerów, spamerów i tym podobnych, i podejrzewamy, że osoba bądź osoby, które zaczepiły panią przed restauracją, należą do tropionego przez nas od dawna nieuchwytnego syndykatu cyberprzestępców. Heidi przełknęła ślinę. – Rozumiem. – Przydałaby nam się pani pomoc w odnalezieniu i zidentyfikowaniu ludzi, którzy mogli być zamieszani w tę działalność. Czy to ma sens? Jeśli tak, to wróćmy do naszej rozmowy, dobrze? Czy dwie osoby zaczepiły panią na parkingu przed restauracją? Heidi wciąż czuła delikatne mrowienie, ale odpowiedziała: – Tak. – Świetnie. – Kuntz się uśmiechnął, ponownie ukazując luki między zębami. Zapisał coś w notatniku i znów podniósł na nią wzrok. – Co to była za restauracja? Heidi się zawahała. – Pani Dann? – Jednego nie rozumiem – powiedziała powoli. – Czego, proszę pani? – Rozmawiałam z córką wczoraj po południu. – Tak. – Więc kiedy pan z nią rozmawiał? – Wczoraj wieczorem. – Jak pan tutaj dotarł tak szybko? – To dla nas niezwykle istotna sprawa. Przyleciałem dziś rano. – Ale skąd pan się o tym dowiedział? – Słucham? – Córka nie wspominała, że zadzwoni na policję. Więc skąd mógł pan wiedzieć…? – Jej umysł rozważył kilka możliwości. Wszystkie sprawiały wrażenie niezwykle mrocznych. – Pani Dann? – Myślę, że powinien pan już wyjść. Kuntz pokiwał głową. Ponownie zaczął przygładzać kilka kosmyków, zaczesując je od jednego ucha do drugiego. – Przykro mi, ale nie mogę tego zrobić – odrzekł w końcu. Heidi wstała i podeszła do drzwi. – Nie będę z panem rozmawiała. Nie wstając z kanapy, Kuntz westchnął, wyjął pistolet, precyzyjnie wycelował w kolano Heidi i pociągnął za spust. Odgłos wystrzału był cichszy, niż się spodziewała, ale siła uderzenia znacznie potężniejsza. Heidi runęła na podłogę jak potrącone przez nieuwagę rozkładane krzesło. Mężczyzna błyskawicznie podszedł i zakrył jej usta dłonią, dławiąc krzyk. – Jeśli będzie pani krzyczała, wykończę panią powoli, a potem zabiorę się do pani córki – wyszeptał jej do ucha. – Czy pani rozumie? Ból nadciągał falami, niemal pozbawiając Heidi przytomności. Kuntz przycisnął lufę do jej drugiego

kolana. – Czy pani rozumie, pani Dann? Pokiwała głową. – Znakomicie. W takim razie zacznijmy od początku. Jak się nazywała tamta restauracja?

15

Adam siedział w swoim gabinecie, po raz tysięczny rozważając wszystko w myślach, gdy nagle przyszło mu do głowy proste pytanie: jeżeli Corinne rzeczywiście postanowiła uciec przed swoim życiem, to dokąd mogła pójść? Szczerze? Nie miał pojęcia. On i Corinne stanowili jedność, dlatego myśl, że mogła uciec dokądś bez rodziny, była dla niego szokiem. Przypuszczał, że Corinne ma znajomych, do których może się zwrócić o pomoc. Koleżanki z college’u. Także kilkoro krewnych. Jednak nie wyobrażał sobie, aby w takich okolicznościach mogła im zaufać albo się u nich zatrzymać. Po prostu nie była aż tak otwarta wobec nikogo… nie licząc Adama. Zatem możliwe, że jest sama. To wydawało się najbardziej prawdopodobne. Pewnie zatrzymała się w hotelu. Jednakże – i to jest kluczowa kwestia – cokolwiek robi, potrzebuje do tego pieniędzy, a więc musi korzystać z karty kredytowej albo gotówki. A to oznacza, że można sprawdzić rejestr obciążeń karty kredytowej lub wypłat z bankomatów. Więc to zrób, głupku. Mieli dwa wspólne rachunki. Z jednego korzystali za pomocą karty debetowej, a z drugiego za pomocą karty kredytowej Visa. Corinne nie znała się na finansach. Adam zajmował się tymi sprawami w ramach podziału domowych obowiązków. Znał wszystkie nazwy użytkownika i hasła. Mówiąc w skrócie, mógł widzieć wszystkie jej płatności i wypłaty. Przez następne dwadzieścia minut sprawdzał historię transakcji. Zaczął od najnowszych – z tego i poprzedniego dnia. Niczego nie znalazł. Cofnął się o kilka dni, żeby sprawdzić, czy dostrzeże jakiś schemat. Corinne nie przepadała za płaceniem gotówką. Karty kredytowe są łatwiejsze w użyciu i pozwalają na gromadzenie punktów za zakupy. To jej się podobało. Adam miał przed sobą pełny przegląd dość przewidywalnych wydatków żony. Była w supermarkecie A&P, kawiarni Starbucks i Lax Shop. Zjadła lunch w Baumgart’s i kupiła jedzenie na wynos w Ho-Ho-Kus Sushi. Zapłaciła abonament za siłownię i kupiła coś w internetowym sklepie Banana Republic. Nic nietypowego. Praktycznie każdego dnia dokonywała przynajmniej jednej płatności. Ale nie dzisiaj. Ani nie wczoraj. W ciągu tych dwóch dni za nic nie płaciła. Jak powinien to rozumieć? Może Corinne była nieco naiwna w kwestii finansów, ale nie była idiotką. Jeżeli chciała się ukryć, powinna zdać sobie sprawę, że Adam będzie w stanie ją namierzyć, sprawdzając historię obciążeń karty kredytowej. No dobrze. Więc co mogła zrobić? Płacić gotówką. Sprawdził wypłaty z bankomatów. Ostatniej dokonano dwa tygodnie wcześniej, na sumę dwustu dolarów. Czy to wystarczy na ucieczkę? Wątpliwe. Przez chwilę się nad tym zastanawiał. Jeżeli pojechała gdzieś dalej samochodem, będzie musiała zatankować. Ile gotówki ma przy sobie? Przecież nie zaplanowała tej ucieczki. Nie mogła wiedzieć, że Adam spyta ją o udawanie ciąży ani że nieznajomy odwiedzi… A jeśli tak?

Znieruchomiał. Czy Corinne mogła odkładać pieniądze, wiedząc, że coś takiego się wydarzy? Spróbował sięgnąć pamięcią wstecz. Czy była zaskoczona, kiedy ją o to zapytał? A może raczej… pogodzona z losem? Czyżby podejrzewała, że oszustwo pewnego dnia wyjdzie na jaw? Tego nie wiedział. Kiedy dokładnie to sobie przemyślał, doszedł do wniosku, że nie może być niczego pewny. W swojej wiadomości Corinne prosiła go – nie, raczej błagała, skoro napisała: DAJ MI KILKA DNI. PROSZĘ – żeby zostawił ją w spokoju. Może tak będzie najlepiej. Może powinien dać jej ochłonąć i cierpliwie zaczekać. W końcu o to go poprosiła. Jednak Corinne równie dobrze mogło spotkać coś strasznego. Może wiedziała, kim jest nieznajomy. Może pojechała do niego po lekcjach, a on wpadł we wściekłość i ją porwał albo zrobił coś jeszcze gorszego. Tylko że nieznajomy nie wyglądał na takiego człowieka. Poza tym w swoich SMS-ach Corinne prosiła Adama o trochę czasu dla siebie. Chociaż z drugiej strony – już miał mętlik w głowie – każdy mógł wysłać te wiadomości. Nawet zabójca. Może ktoś zamordował Corinne, zabrał jej telefon i… Zaraz, zwolnij na chwilę. Zagalopowałeś się. Czuł, jak serce tłucze mu się w piersi. Od chwili, gdy ta niepokojąca myśl zaświtała mu w głowie – nie, już wcześniej tam była, ale teraz wreszcie dopuścił ją do głosu – strach zadomowił się w jego umyśle jak nieproszony krewny, który nie chce wyjechać. Ponownie przeczytał SMS-a: MOŻE POWINNIŚMY OD SIEBIE ODPOCZĄĆ. ZAJMIJ SIĘ DZIEĆMI. NIE PRÓBUJ SIĘ ZE MNĄ KONTAKTOWAĆ. WSZYSTKO BĘDZIE DOBRZE.

A następnie: DAJ MI KILKA DNI. PROSZĘ.

Coś w tych wiadomościach mu się nie podobało, ale nie potrafił wskazać, co to takiego. A jeśli Corinne rzeczywiście zagraża jakieś niebezpieczeństwo? Ponownie rozważył pójście na policję. W końcu Kristin Hoy od razu go o to spytała. Chciała wiedzieć, czy powiadomił policję, że jego żona zaginęła. Tylko że ona wcale nie zaginęła. Wysłała wiadomość. Chyba że to nie była ona. Kręciło mu się w głowie. No dobrze, załóżmy, że zadzwoni na policję. Co potem? Musiałby się udać do miejscowych gliniarzy. Co dokładnie by im powiedział? Przeczytaliby SMS-a i kazali mu czekać. Poza tym – niechętnie musiał przyznać, że ma to dla niego znaczenie – policjanci nie zachowaliby dyskrecji. Znał większość z nich. Len Gilman był najważniejszym gliną w Cedarfield. Zapewne właśnie on przyjąłby zgłoszenie. Len miał syna w wieku Ryana. Chłopcy chodzili do tej samej klasy. Plotki o zniknięciu Corinne od razu by się rozniosły. To było jej miasteczko. Bardzo się starała, żeby się tutaj znowu zadomowić i zbudować dla siebie życie. – Cześć, stary. Andy Gribbel wszedł do gabinetu z szerokim uśmiechem na brodatej twarzy. Nie zdjął okularów przeciwsłonecznych po wejściu do budynku, nie dlatego, że chciał luzacko wyglądać, ale po to, żeby ukryć zaczerwienione oczy, które świadczyły o nieprzespanej nocy albo czymś bardziej ziołowym. – Cześć – odpowiedział Adam. – Jak się udał koncert? – Skopaliśmy ludziom tyłki – pochwalił się Gribbel. Adam rozparł się na krześle, zadowolony, że może się skupić na czymś innym. – Od czego zaczęliście? – Dust in the Wind. Kansas.

– Hm. – Co? – Zaczęliście od wolnej ballady? – No tak, ale to się świetnie sprawdziło. Mroczny bar, przygaszone światła, klimat, a potem od razu przeszliśmy, bez żadnej przerwy, do Paradise by the Dashboard Light. O mało nie zdmuchnęliśmy dachu. – Meat Loaf. – Adam pokiwał głową. – Nieźle. – Prawda? – Zaraz, ale od kiedy macie wokalistkę? – Nie mamy. – Przecież Paradise to męsko-damski duet. – Wiem. – I to dosyć agresywny – ciągnął Adam. – Ona pyta, czy on będzie ją zawsze kochał, a on prosi, żeby dała mu czas do namysłu. – Wiem. – Wykonujecie to bez wokalistki? – Sam śpiewam obie partie – wyjaśnił Gribbel. Adam wyprostował się na krześle, próbując to sobie wyobrazić. – Sam śpiewasz męsko-damski duet? – Zawsze. – To musi być nie lada wykonanie. – Powinieneś usłyszeć, jak śpiewam Don’t Go Breaking My Heart. W jednej chwili jestem Eltonem, a za moment Kiki Dee. Ludzie mają łzy w oczach. A skoro o tym mowa… – Tak? – Ty i Corinne powinniście zrobić sobie wolny wieczór. A przynajmniej ty powinieneś. Jeśli worki pod twoimi oczami zrobią się jeszcze trochę cięższe, będziesz musiał zapłacić za nadbagaż na lotnisku. Adam zmarszczył czoło. – Słaby żart. – Daj spokój, nie był aż taki zły. – Jesteśmy gotowi, żeby jutro zająć się sprawą Mike’a i Eunice Rinskych? – Właśnie po to chciałem się z tobą zobaczyć. – Jest jakiś problem? – Nie, ale burmistrz Gush-jakiśtam-ski chce z tobą porozmawiać o ich eksmisji. O dziewiętnastej ma zebranie z radnymi i pyta, czy potem mógłbyś się z nim spotkać. Przesłałem ci adres SMS-em. Adam sprawdził telefon. – Tak, no dobrze, chyba powinniśmy go wysłuchać. – Powiadomię jego ludzi. Miłego wieczoru, stary. Adam zerknął na zegarek. Zdziwił się, że jest już osiemnasta. – Nawzajem – rzucił. – Daj mi potem znać, czy jutro wciąż aktualne. – Jasne. Gribbel wyszedł, zostawiając Adama samego. Adam przez chwilę trwał w bezruchu, uważnie nasłuchując. Odgłosy docierały do niego jakby z oddali, wieczorną porą biuro powoli zamierało. No dobrze, cofnijmy się o krok. Powtórzmy wszystko. Wróćmy do tego, co wiadomo na pewno. Po pierwsze, wiedział, że Corinne wczoraj była w pracy. Po drugie, mniej więcej w porze lunchu Kristin widziała, jak Corinne odjeżdża z parkingu przed szkołą. Po trzecie… no tak, nie ma niczego więcej, ale… Budki opłat drogowych.

Jeżeli Corinne pojechała gdzieś dalej, to informacja o tym znajduje się w rejestrze opłat drogowych. Szkoła znajdowała się niedaleko bramki przy Garden State Parkway, a przejazd tamtędy musiał zostać odnotowany w rejestrze systemu E-ZPass. Czy Corinne pamiętała, żeby schować gdzieś transponder? Pewnie nie. Zazwyczaj przykleja się go do przedniej szyby i więcej o nim nie pamięta. Czasami to działa w drugą stronę. Adamowi zdarzyło się wynająć samochód i jeździć specjalnymi pasami dla posiadaczy E-ZPassów, zapominając, że go nie ma. Tak czy inaczej, warto spróbować. Znalazł stronę internetową E-ZPass dzięki wyszukiwarce Google, ale poproszono go o numer konta i hasło. Nie znał ich – nigdy wcześniej nie wchodził na tę stronę – ale powinny się znajdować na rachunkach, które trzymał w domu. No dobrze, i tak najwyższa pora wracać. Zabrał marynarkę i pospieszył do samochodu. Kiedy włączył się do ruchu na szosie międzystanowej numer 80, odezwała się jego komórka. Dzwonił Thomas. – Gdzie jest mama? Adam zastanawiał się, jak to rozegrać, i doszedł do wniosku, że to nie pora na całkowitą szczerość. – Wyjechała. – Dokąd? – Później ci opowiem. – Wrócisz do domu na kolację? – Już jestem w drodze. Zrób mi przysługę. Wyjmij hamburgery z zamrażalnika dla siebie i brata. Po powrocie je usmażę. – Nie przepadam za nimi. – To masz pecha. Zobaczymy się za pół godziny. Przełączał stacje radiowe, szukając jakiejś nieistniejącej idealnej piosenki, która – jak mogłaby zaśpiewać Stevie Nicks – byłaby „natrętnie znajoma”, a zarazem grana na tyle rzadko, że jeszcze nie spowszedniała. Kiedy znajdował taką piosenkę – co nie zdarzało się często – zawsze natrafiał na ostatni wers, więc musiał rozpoczynać poszukiwania od nowa. Gdy skręcił w swoją ulicę, ze zdziwieniem zobaczył, że na jego podjeździe stoi dodge durango Evansów. Tripp Evans właśnie wysiadał z auta, kiedy Adam się zatrzymał. Mężczyźni podali sobie ręce na powitanie i poklepali się po plecach. Obaj byli ubrani w garnitury z poluzowanymi krawatami, a zaciąg do reprezentacji lacrosse’a, który odbywał się w klubie American Legion trzy dni wcześniej, nagle wydał im się zamierzchłą przeszłością. – Cześć, Adamie. – Cześć, Trippie. – Przepraszam, że tak wpadam bez zapowiedzi. – Nie ma sprawy. Co mogę dla ciebie zrobić? Tripp był potężnym mężczyzną o masywnych dłoniach. Nigdy nie czuł się komfortowo w garniturze. Marynarka zawsze cisnęła go w ramionach albo jeden rękaw był za długi, tak że Tripp stale poprawiał ubranie i miało się wrażenie, że marzy o zerwaniu z siebie tego cholerstwa. Adam doszedł do wniosku, że dotyczy to wielu facetów. W pewnym momencie siłą wciśnięto ich w garnitur, niczym w kaftan bezpieczeństwa, i teraz nie potrafili się z niego uwolnić. – Miałem nadzieję, że uda mi się zamienić parę słów z Corinne – rzekł Tripp. Adam miał nadzieję, że z jego miny nie da się niczego wyczytać. – Kilka razy do niej esemesowałem – ciągnął Tripp – ale nie odpowiedziała. Dlatego pomyślałem, że wpadnę. – Mogę spytać, o co chodzi? – To nic ważnego, naprawdę – odparł Tripp głosem, który u tak bezpośredniego faceta zabrzmiał straszliwie sztucznie. – Mam sprawę dotyczącą lacrosse’a.

Może to tylko wyobraźnia Adama. Może to z powodu szaleństwa, które rozpętało się w ciągu ostatnich dwóch dni. W każdym razie odniósł wrażenie, że narasta między nimi napięcie. – Jaką sprawę? – spytał. – Wczoraj wieczorem odbyło się zebranie zarządu. Corinne nie przyszła. To dosyć dziwne. Chciałem przekazać jej kilka informacji, to wszystko. – Zerknął w stronę domu, jakby spodziewał się, że Corinne pojawi się na progu. – Oczywiście te sprawy mogą zaczekać. – Nie ma jej – odparł Adam. – Aha, no dobrze. Przekaż jej, że wpadłem. – Tripp zaczął się odwracać i napotkał spojrzenie Adama. Atmosfera jeszcze zgęstniała. – Wszystko w porządku? – Tak – odrzekł Adam. – Wszystko dobrze. – Musimy któregoś dnia wyskoczyć na piwo. – Chętnie. Tripp otworzył drzwi samochodu. – Adam? – Tak? – Będę szczery, wyglądasz na nieco roztrzęsionego. – Tripp? – Słucham? – Będę szczery, ty także. Tripp próbował się wykpić uśmiechem. – To naprawdę nic ważnego. – Już to mówiłeś. Bez obrazy, ale ci nie wierzę. – Chodzi o lacrosse’a. Naprawdę. Mam nadzieję, że to tylko drobiazg, ale w tej chwili nie mogę powiedzieć więcej. – Dlaczego? – Jako członka zarządu obowiązuje mnie tajemnica. – Mówisz poważnie? Rzeczywiście nie żartował. Adam widział, że Tripp się nie ugnie, lecz jeśli mówił prawdę, to czy zebranie zarządu do spraw rozgrywek lacrosse’a mogło mieć cokolwiek wspólnego z jego problemami? Tripp Evans wsiadł do swojego samochodu. – Po prostu powiedz Corinne, żeby do mnie zadzwoniła, kiedy będzie mogła. Dobranoc, Adamie.

16

Adam spodziewał się, że burmistrz Gusherowski będzie wyglądał jak typowy, dobrze ustawiony politykier-ważniak – tłusty i rumiany, z wystudiowanym uśmiechem, może z sygnetem na małym palcu – i pod tym względem się nie zawiódł. Zastanawiał się, czy Gusherowski zawsze sprawiał wrażenie modelowego skorumpowanego polityka, czy może w ciągu wieloletniej „służby” taki wizerunek stał się częścią jego DNA. Trzech spośród ostatnich czterech burmistrzów Kasselton zostało postawionych w stan oskarżenia przez prokuraturę generalną. Rick Gusherowski pracował w dwóch z tych administracji, a w trzeciej wchodził w skład rady miasta. Adam nie zamierzał go osądzać tylko na podstawie wyglądu czy nawet dokonań, lecz w przypadku korupcji w New Jersey prawdziwe jest stwierdzenie, że nie ma dymu bez ognia, a raczej bez szalejących płomieni supernowej. Zebranie rady miasta, które odbywało się przy niewielkiej frekwencji, właśnie dobiegało końca, kiedy Adam dotarł na miejsce. Średnia wieku osób na sali przekraczała osiemdziesiąt lat, ale mógł to spowodować fakt, że zebranie zorganizowano w nowiutkim ośrodku PineCliff Luxury Village, co niewątpliwie stanowiło eufemizm dla domu spokojnej starości. Burmistrz Gusherowski podszedł do Adama z uśmiechem jak u Guya Smileya z Ulicy Sezamkowej – idealne połączenie gospodarza teleturniejów i Muppeta. – Cudownie móc cię poznać, Adamie! – Niedbale i zbyt entuzjastycznie potrząsnął dłonią swojego gościa, jednocześnie lekko go do siebie przyciągając, co zdaniem polityków sprawia, że witane przez nich osoby czują się gorsze i do czegoś zobowiązane. – Mogę cię nazywać Adamem? – Oczywiście, panie burmistrzu. – Och, dajmy spokój formalnościom. Mów mi Gush. Gush? Nie ma mowy. Burmistrz rozłożył ręce. – Jak ci się tutaj podoba? Coś pięknego, czyż nie? Adamowi pomieszczenie przypominało salę konferencyjną w hotelu Courtyard Marriott, czyli miejsce schludne, sztampowe i pozbawione charakteru. Niezobowiązująco pokiwał głową. – Przejdźmy się, Adamie. Chciałbym cię oprowadzić. – Burmistrz ruszył korytarzem o ścianach w kolorze leśnej zieleni. – Tu jest wspaniale, nieprawdaż? Wszystko z najwyższej półki. – Co to dokładnie oznacza? – spytał Adam. – Słucham? – Z najwyższej półki. Co to znaczy? Burmistrz pomasował się po podbródku, jakby się nad czymś poważnie zastanawiał. – Cóż, na przykład są tutaj płaskoekranowe telewizory. – Jak niemal w każdym domu w Ameryce. – Jest dostęp do internetu. – Również jak w niemal każdym domu w Ameryce, nie licząc kawiarni, bibliotek i McDonaldów. Gush – Adam zaczynał się przekonywać do tego przydomku – zignorował jego odpowiedź, ponownie przywołując uśmiech na usta. – Pokażę ci luksusową część ośrodka. Otworzył drzwi kluczem i pchnął je efektownie jak – skojarzenia Adama z jakiegoś powodu wciąż krążyły wokół teleturniejów – modelka w Dobrej cenie.

– I co? Adam wszedł do środka. – Co o tym sądzisz? – spytał Gush. – Wygląda jak w Courtyard Marriott. Uśmiech Gusha na chwilę zadrżał. – Są całkowicie nowe i z najwyższej… – Burmistrz się powstrzymał. – Najnowocześniejsze. – To nie ma znaczenia – odparł Adam. – Prawdę mówiąc, mogłoby tutaj być jak w hotelu RitzCarlton. Mój klient i tak nie zamierza się przeprowadzić. Burmistrz pokiwał głową z głębokim współczuciem. – Rozumiem. Naprawdę. Wszyscy pragniemy zachować nasze wspomnienia, czyż nie? Ale czasami te wspomnienia nas paraliżują. Zmuszają do życia przeszłością, zamiast skupiania się na teraźniejszości. Adam tylko się w niego wpatrywał. – A czasami, jako członkowie społeczności, musimy myśleć nie tylko o sobie. Byłeś w domu Rinskych? – Byłem. – To nora – oświadczył Gush. – Nie mam nic złego na myśli. Sam dorastałem w tamtej okolicy. Mówię to jako człowiek, który zaczynał drogę na szczyty na tych samych ulicach. Adam spodziewał się inspirującej opowieści o osiąganiu sukcesu własnymi siłami. Był rozczarowany, kiedy się jej nie doczekał. – Mamy szansę na prawdziwy postęp, Adamie. Mamy okazję pozbyć się miejskiego piętna przestępczości i przynieść odrobinę słońca części miasta, która tego bardzo potrzebuje. Mówię o nowych domach mieszkalnych. O ośrodku kultury z prawdziwego zdarzenia. Restauracjach. Dobrych sklepach. Prawdziwych miejscach pracy. – Widziałem plany – odrzekł Adam. – Są postępowe, czyż nie? – Nie dbam o to. – Naprawdę? – Reprezentuję państwa Rinskych. To na ich interesie mi zależy. Nie obchodzą mnie zyski sklepów Old Navy czy Home Depot. – Jesteś nieuczciwy, Adamie. Obaj wiemy, że realizacja tego projektu przysłuży się lokalnej społeczności. – Obaj tego nie wiemy – odparł Adam. – Ale tak czy inaczej, nie występuję w imieniu lokalnej społeczności, tylko państwa Rinskych. – Poza tym bądźmy szczerzy. Rozejrzyj się. Byliby szczęśliwsi, mieszkając tutaj. – Wątpię, ale niewykluczone – odpowiedział Adam. – Tylko że w Stanach Zjednoczonych to nie rząd decyduje, co jest dobre dla obywatela. Władza nie może postanowić, że para, która ciężko pracowała na własny dom i wychowała w nim dzieci, teraz będzie szczęśliwsza w innym miejscu. Uśmiech powoli powrócił na oblicze Gusha. – Czy mogę być boleśnie szczery, Adamie? – Dotychczas pan nie był? – Ile? Adam złączył palce i odpowiedział, naśladując głos filmowego złoczyńcy. – Miliard dolarów. – Mówię serio. Mógłbym zacząć się z tobą targować, tak jak radził deweloper, stopniowo podnosić cenę o dziesięć tysięcy. Ale nie marnujmy czasu, dobrze? Mam upoważnienie, żeby przebić poprzednią ofertę o pięćdziesiąt tysięcy dolarów. – A ja mam upoważnienie, żeby odmówić.

– Zachowujesz się nierozsądnie. Adam nie zawracał sobie głowy odpowiedzią. – Wiesz, że sędzia udzielił nam prawa do wywłaszczenia, prawda? – Wiem. – Oraz że odrzucono apelację, którą złożył poprzedni prawnik pana Rinsky’ego? To dlatego już go nie reprezentuje. – O tym także wiem. Gush się uśmiechnął. – Zatem nie pozostawiasz mi wyboru. – Ależ oczywiście, że tak – odrzekł Adam. – Nie pracujesz tylko dla deweloperów, prawda Gush? Jesteś sługą ludzi. Więc wybuduj centrum handlowe wokół jego domu. Zmień plany. To się da zrobić. – Nie – odparł Gush. Już się nie uśmiechał. – To niemożliwe. – Więc ich wyrzucisz? – Prawo jest po mojej stronie. Zresztą po tym, jak się zachowaliście… – Gush nachylił się tak blisko, że Adam poczuł od niego woń tic-taców – …zrobię to z przyjemnością – wyszeptał. Adam cofnął się, kiwając głową. – Tak właśnie myślałem. – Więc posłuchacie głosu rozsądku? – Jeśli kiedyś go usłyszymy. – Adam pomachał burmistrzowi, po czym się odwrócił. – Dobranoc, Gush. Wkrótce znów porozmawiamy.

17

Nieznajomy nie miał najmniejszej ochoty tego robić. Jednak Michaela Siegel, która właśnie pojawiła się w zasięgu jego wzroku, zasługiwała na to, żeby poznać prawdę, zanim popełni straszliwy błąd. Nieznajomy pomyślał o Adamie Prisie. Pomyślał o Heidi Dann. Co prawda kontakt z nim stanowił dla nich dotkliwy cios, lecz w przypadku Michaeli Siegel będzie znacznie gorzej. A może nie. Może Michaela poczuje ulgę. Może, po początkowym załamaniu, prawda ją wyzwoli. Może prawda przywróci w jej życiu równowagę i ponownie skieruje ją na drogę, którą powinna i zamierzała pójść. Nigdy nie wiadomo, jak ktoś zareaguje, dopóki nie wyciągnie się zawleczki z granatu, prawda? Było późno, prawie druga w nocy. Michaela Siegel uściskała swoich hałaśliwych znajomych na pożegnanie. Wszyscy byli lekko nietrzeźwi po wieczornym świętowaniu. Nieznajomy już dwukrotnie próbował znaleźć się z Michaelą sam na sam. Bezskutecznie. Miał nadzieję, że teraz sama pójdzie do windy, dzięki czemu będzie mógł zacząć działać. Michaela Siegel. Dwadzieścia sześć lat. Od trzech lat odbywała staż internistyczny w szpitalu Mount Sinai, wcześniej ukończywszy college lekarsko-chirurgiczny przy Uniwersytecie Columbia. Zaczęła jako internistka w szpitalu Johna Hopkinsa, ale po tym, co się stało, zarówno ona, jak i dyrekcja placówki uznali, że najlepiej będzie, jeśli się przeniesie. Kiedy chwiejnym krokiem zbliżała się do windy, nieznajomy wyszedł z ukrycia. – Gratulacje, Michaelo. Obejrzała się z krzywym uśmiechem. Wiedział, że jest seksowną kobietą, co w pewnym sensie czyniło jej wykroczenie jeszcze gorszym. Nieznajomy poczuł, że się czerwieni, gdy przypomniał sobie, co widział, ale nie ustąpił. – Hm – mruknęła Michaela. – Hm? – Masz dla mnie wezwanie do sądu albo coś w tym rodzaju? – Nie. – I nie próbujesz mnie poderwać? Jestem zaręczona. – Nie. – Tak myślałam – odrzekła Michaela Siegel, nieco bełkotliwie z powodu alkoholu. – Nie lubię rozmawiać z nieznajomymi. – Rozumiem – odrzekł, po czym, obawiając się, że zaraz straci kolejną okazję do rozmowy w cztery oczy, wytoczył ciężkie działa. – Czy znasz Davida Thorntona? Jej oblicze nagle stało się nieprzystępne. Nieznajomy to przewidział. – To on cię przysłał? – spytała wyraźnym głosem. – Nie. – Jesteś zboczeńcem albo kimś takim? – Nie. – Ale widziałeś…

– Tak – odrzekł. – Tylko przez dwie sekundy. Nie widziałem wszystkiego ani się specjalnie nie przypatrywałem. Po prostu… musiałem się upewnić. Widział, że kobieta stoi przed tym samym dylematem co inni, z którymi się skontaktował: uciec przed tym szaleńcem czy go wysłuchać? Zazwyczaj w ludziach zwyciężała ciekawość, ale nigdy nie miał pewności. Michaela Siegel pokręciła głową i dała wyraz swoim wątpliwościom. – Dlaczego nadal z tobą rozmawiam? – Powiadają, że mam uczciwą twarz. To była prawda. Dlatego niemal zawsze właśnie jemu przypadało to zadanie. Eduardo i Merton mieli swoje zalety, ale gdyby cię zaczepili w taki sposób, instynktownie rzuciłbyś się do ucieczki. – To samo myślałam o Davidzie. Że ma uczciwą twarz. – Przekrzywiła głowę. – Kim jesteś? – To nieistotne. – Po co tu jesteś? To wszystko już przeszłość. – Nie – odparł. – Nie? – To nie jest przeszłość. Niestety. Jej głos zmienił się w wystraszony szept. – O czym ty mówisz, do diabła? – Rozstaliście się z Davidem. – Nic dziwnego – odburknęła. – W najbliższy weekend wychodzę za Marcusa. Pokazała mu pierścionek zaręczynowy na palcu. – Nie – odrzekł nieznajomy. – To znaczy… źle się wyraziłem. Czy mogę wytłumaczyć wszystko krok po kroku? – Nie obchodzi mnie, jak uczciwą masz twarz – odpowiedziała Michaela. – Nie chcę do tego wracać. – Wiem. – Zostawiłam to za sobą. – Nieprawda. Przynajmniej jeszcze nie. Właśnie dlatego tutaj jestem. Młoda kobieta wbiła w niego wzrok. – Czy ty i David już nie byliście parą, kiedy…? – Nie wiedział, jak to ująć, więc tylko poruszył rękami tam i z powrotem. – Można tak powiedzieć. – Michaela się wyprostowała. – To się nazywa pornozemstą. Podobno jest bardzo modne. – Nie o to pytam – odrzekł nieznajomy. – Pytam o stan waszego związku, zanim film znalazł się w internecie. – Wszyscy go widzieli. – Wiem. – Moi przyjaciele. Pacjenci. Wykładowcy. Wszyscy w szpitalu. Moi rodzice… – Wiem – rzekł cicho nieznajomy. – Czy ty i David nie byliście już wtedy parą? – Bardzo się pokłóciliśmy. – Nie o to pytałem. – Nie rozumiem… – Czy rozstaliście się, zanim ten film trafił do sieci? – Jakie to ma teraz znaczenie? – Proszę, odpowiedz. Michaela wzruszyła ramionami. – Nie wiem.

– Wciąż go kochałaś. Właśnie dlatego tak cię to zabolało. – Nie – sprzeciwiła się. – Zabolało mnie, ponieważ to była straszliwa zdrada. Ponieważ mężczyzna, z którym się spotykałam, wszedł na stronę z zamieszczanymi z zemsty filmami porno i wrzucił tam nagranie, na którym… – Urwała. – Wyobrażasz sobie? Pokłóciliśmy się, a on zareagował w taki sposób. – Zaprzeczył, że to zrobił, prawda? – Oczywiście, że tak. Nie miał odwagi… – Mówił prawdę. Otaczali ich ludzie. Jakiś mężczyzna wsiadł do windy. Dwie kobiety z niej wybiegły. Za biurkiem siedział portier. Jednak w tej chwili Michaela nikogo z nich nie dostrzegała. Jej głos brzmiał głucho, jakby dobiegał z oddali. – Co ty mówisz? – David Thornton nie umieścił tego filmu w internecie. – Jesteś jego przyjacielem? – Nigdy go nie spotkałem ani z nim nie rozmawiałem. Michaela przełknęła ślinę. – To ty zamieściłeś ten film? – Nie, oczywiście, że nie. – Więc skąd możesz…? – Adres IP. – Co takiego? Nieznajomy zbliżył się o krok. – Właściciele serwisu zapewniają, że ukrywają adresy IP swoich użytkowników. Dzięki temu nikt nie może poznać ich tożsamości ani zaskarżyć do sądu. – Ale ty poznałeś ten adres? – Tak. – Jak? – Ludzie myślą, że są anonimowi, ponieważ tak im powiedziano. Ale to kłamstwo z samej definicji. Za każdą tajną stroną w internecie kryje się człowiek, który monitoruje każde naciśnięcie klawisza. Nic nie jest naprawdę ukryte ani anonimowe. Zapadła cisza. Nadeszła ta chwila. Nieznajomy czekał. To już niedługo. Już widział drżenie jej ust. – Więc czyj to był adres? – Chyba już wiesz. Skurcz bólu wykrzywił jej twarz. Zamknęła oczy. – To był Marcus? Nieznajomy nie potwierdził ani nie zaprzeczył. Nie było takiej potrzeby. – Przyjaźnili się, prawda? – spytał. – Drań. – Nawet razem mieszkali. Nie znam szczegółów. Kłóciliście się z Davidem, a Marcus dostrzegł okazję i ją wykorzystał. – Nieznajomy sięgnął do kieszeni i wyjął kopertę. – Tutaj mam dowód. Michaela uniosła dłoń. – Nie muszę go oglądać. Nieznajomy pokiwał głową i schował kopertę. – Dlaczego mi to mówisz? – spytała. – Tym się zajmujemy. – Zostały cztery dni do ślubu. – Podniosła na niego wzrok. – Co powinnam teraz zrobić? – To nie moja decyzja – odparł.

– No tak, oczywiście. – W jej głosie pobrzmiewało rozgoryczenie. – Ty tylko burzysz ludziom życie. Jego odbudowanie to już nie twoja sprawa. Nieznajomy nic nie odpowiedział. – Pewnie pomyślałeś, że teraz wrócę do Davida? Powiem mu, że znam prawdę, i poproszę o przebaczenie? A co potem? Weźmie mnie w ramiona i będziemy żyli długo i szczęśliwie? Tak to sobie wyobraziłeś? Że zostaniesz bohaterem, który ratuje naszą miłość? Prawdę mówiąc, taka myśl przyszła nieznajomemu do głowy, chociaż nie postrzegał siebie jako bohatera. Ale naprawienie krzywdy, przywrócenie równowagi, powrót na właściwą ścieżkę życiową – owszem, miał nadzieję na takie zakończenie. – Jest jednak pewien problem, panie Tajemniczy Informatorze. – Michaela zbliżyła się do niego. – Jeszcze kiedy spotykałam się z Davidem, podobał mi się Marcus. Co za ironia, prawda? Marcus nie musiał tego robić. I tak zostalibyśmy parą. Możliwe, że Marcus ma wyrzuty sumienia z powodu tego, co zrobił. Czuje się winny. Może próbuje mi to wynagrodzić i dlatego jest dla mnie taki dobry. – To nie jest powód, żeby kogoś dobrze traktować. – Och, więc teraz udzielasz mi rad życiowych? – odburknęła. – Wiesz, przed jakim wyborem mnie postawiłeś? Mogę zburzyć całe swoje życie albo żyć w kłamstwie. – Wciąż jesteś młoda i atrakcyjna… – A także zakochana. W Marcusie. – Nawet teraz? Chociaż wiesz, że jest zdolny do czegoś takiego? – Ludzie robią różne rzeczy w imię miłości. Głos Michaeli złagodniał. Straciła zapał do walki. Odwróciła się i wcisnęła guzik przywołujący windę. – Powiesz o tym komuś innemu? – spytała. – Nie. – Dobranoc. – Więc nadal zamierzasz za niego wyjść? Drzwi windy się otworzyły. Michaela weszła do kabiny i odwróciła się w stronę nieznajomego. – Nie wyjawiłeś tajemnicy – odpowiedziała. – Tylko stworzyłeś nową.

18

Adam zatrzymał się, kiedy wjechał do Cedarfield. Wyjął telefon i napisał kolejnego SMS-a do Corinne. MARTWIĘ SIĘ. CHŁOPCY SIĘ MARTWIĄ. PROSZĘ, WRÓĆ.

Wysłał wiadomość i ponownie ruszył. Nie po raz pierwszy zaczął się zastanawiać, jak to się stało, że spędza życie w miasteczku Cedarfield. To była prosta myśl, jednak ciążyły mu jej oczywiste konsekwencje. Czy coś tak ważnego było jego świadomą decyzją? Raczej nie. Wiedział, że razem z Corinne mogli zamieszkać gdzieś indziej, ale w sumie cóż było złego w Cedarfield? Pod wieloma względami miasteczko można by uznać za łup zwycięzców w wojnie, którą nazywamy amerykańskim snem. Stały w nim malownicze domy z rozległymi podwórkami. W uroczym centrum nie brakowało restauracji i sklepów, a nawet kina. Były nowoczesne obiekty sportowe, biblioteka oraz staw z kaczkami. Nawet czasopismo „Money”, które cieszyło się autorytetem porównywalnym z Biblią, w minionym roku umieściło Cedarfield na dwudziestym siódmym miejscu listy „najlepszych miejsc do zamieszkania w Ameryce”. Według wydziału edukacji w New Jersey, Cedarfield należało do najwyższej z ośmiu kategorii rozwoju społeczno-ekonomicznego. Tak, władze naprawdę oceniają miasta pod tym względem. Nie wiadomo, w jakim celu. Należy uczciwie przyznać, że Cedarfield było wspaniałym miejscem, aby wychować dzieci, nawet jeśli wychowywało się je na klony samych siebie. Niektórzy widzieli w tym naturalny cykl życia, ale Adamowi taka egzystencja wydawała się schematyczna jak instrukcja na opakowaniu szamponu: wmasować w mokre włosy, spłukać wodą, czynności powtórzyć. Tak wielu ich sąsiadów i znajomych – dobrych, porządnych ludzi, których Adam bardzo lubił – dorastało w Cedarfield, wyjeżdżało na cztery lata do college’u, wracało, brało ślub, wychowywało w miasteczku własne dzieci, które dorastały, a następnie wyjeżdżały na cztery lata do college’u, licząc, że wrócą, wezmą ślub i wychowają tutaj swoje dzieci. Nie ma w tym niczego złego, prawda? Corinne, która spędziła pierwsze dziesięć lat życia w Cedarfield, najwyraźniej zabrakło nieco szczęścia, żeby podążyć tą wydeptaną ścieżką. Kiedy była w czwartej klasie, a miasteczko i jego wartości miała już zaszczepione w swoim DNA, jej ojciec zginął w wypadku samochodowym. Liczył sobie zaledwie trzydzieści siedem lat i uważał, że jest zbyt młody, żeby przejmować się takimi sprawami jak własna śmiertelność czy kwestie majątkowe. Rodzina dostała marne pieniądze z ubezpieczenia, więc wdowa wkrótce musiała sprzedać dom i wspólnie z Corinne i jej starszą siostrą, Rose, przenieść się do ceglanej kamienicy w nieco mniej eleganckiej miejscowości Hackensack. Przez kilka miesięcy matka Corinne regularnie pokonywała szesnaście kilometrów dzielące Hackensack od Cedarfield, żeby Corinne mogła się widywać ze swoimi dawnymi koleżankami. Jednak potem zaczął się rok szkolny i koleżanki zajęły się sportem oraz lekcjami tańca, na które Corinne już nie mogła sobie pozwolić, dlatego chociaż dzieląca ich odległość się nie zmieniła, przepaść towarzyska stała się niemożliwa do przeskoczenia. Przyjaźnie z dzieciństwa szybko osłabły, aż w końcu całkowicie się rozpadły. Siostra Corinne, Rose, reagowała w typowy sposób, przynosząc złe oceny, buntując się przeciwko matce, eksperymentując z miękkimi narkotykami i niewłaściwymi chłopcami. Tymczasem Corinne

znalazła pozytywne ujście dla żalu i buntu. Skupiła się na nauce i życiu, koniecznie pragnąc jak najlepiej wypaść w obu tych dziedzinach. Nie wychylała się, pilnie się uczyła, ignorowała typowe pokusy wieku nastoletniego i po cichu obiecywała sobie, że wróci do miejsca, gdzie była szczęśliwa ze swoim tatą. Spędziła kolejne dwadzieścia lat swojego życia jak dziecko, które z nosem przyklejonym do szyby obserwuje dostatnie życie na przedmieściu, aż w końcu szyba się odsunęła albo – co równie prawdopodobne – pękła na kawałki. Dom kupiony przez Corinne i Adama podejrzanie przypominał ten, w którym Corinne się wychowała. Jeśli nawet wtedy go to niepokoiło, zdążył o tym zapomnieć, a może po prostu zaangażował się w jej misję. Kiedy bierze się ślub, poślubia się także nadzieje i marzenia drugiej osoby. Jej marzeniem był triumfalny powrót do miejsca, które ją odrzuciło. Zapewne ekscytowało go, że może pomóc Corinne w dopełnieniu tej dwudziestoletniej odysei. Światła wciąż się świeciły w siłowni Twardziel (jej motto brzmiało: „Nie jesteś twardzielem, jeśli nie dźwigasz jak twardziel”). Adam zerknął na parking i zauważył samochód Kristin Hoy. Wybrał numer komórki Thomasa – nie było sensu dzwonić do domu; żaden z chłopców nie odebrałby telefonu – i czekał. Thomas odezwał się po trzecim sygnale. – Słucham? – rzucił jak zwykle nieobecnym i ledwie słyszalnym głosem. – W domu wszystko dobrze? – Tak. – Co robisz? – Nic. – Czyli co dokładnie? – Gram w Call of Duty. Właśnie zacząłem. Jasne. – Odrobiłeś lekcje? – spytał Adam z przyzwyczajenia. To często powtarzane pytanie w relacjach rodzica z dzieckiem, równie celowe jak bieg chomika w kółku. Do niczego nie prowadzi, ale i tak jest obowiązkowe. – Prawie. Nie kłopotał się mówieniem Thomasowi, żeby najpierw dokończył odrabianie zadań. To bezcelowe. Niech chłopak działa po swojemu. Trzeba trochę odpuścić. – Gdzie twój brat? – Nie wiem. – Ale jest w domu? – Chyba tak. Bracia. – Upewnij się, że wszystko u niego w porządku. Niedługo wrócę. – Dobrze. Tato? – Tak? – Gdzie jest mama? – Wyjechała – powtórzył Adam. – Dokąd? – To coś związanego z pracą. Porozmawiamy o tym, kiedy wrócę, dobrze? Thomas długo nie odpowiadał. – Tak, dobrze. Adam zaparkował obok kabrioletu audi należącego do Kristin i wszedł do siłowni. Rozdęty mięśniak w recepcji zmierzył go wzrokiem i najwyraźniej nie był pod wrażeniem. Miał czoło człowieka z Cro-Magnon. Jego usta zastygły w pogardliwym grymasie. Był ubrany w jednoczęściowy strój bez rękawów. Adam obawiał się, że mężczyzna będzie mówił do niego „brachu”.

– Mogę w czymś pomóc? – Szukam Kristin Hoy. – Jest pan członkiem? – Słucham? – Czy jest pan członkiem? – Nie, jestem znajomym pani Hoy. Moja żona należy do klubu. Corinne Price. Mięśniak pokiwał głową, jakby to wszystko tłumaczyło. – Wszystko u niej dobrze? – spytał. Pytanie zaskoczyło Adama. – Dlaczego miałoby nie być? Możliwe, że mężczyzna wzruszył ramionami, ale kule do kręgli, które miał po obu stronach głowy, ledwie drgnęły. – Opuściła ważny tydzień. W następny piątek zawody. Adam wiedział, że Corinne nie startuje. Była ładnie zbudowana, ale nigdy w życiu nie włożyłaby jednego z tych skąpych strojów i nie pozowałaby na scenie. Jednak w zeszłym roku pojechała razem z Kristin na mistrzostwa kraju. Mięśniak wskazał – napinając przy tym mięśnie – kąt w głębi siłowni. – Sala B. Adam pchnął oszklone drzwi. W niektórych siłowniach panuje cisza. W innych gra głośna muzyka. Natomiast niektóre, takie jak ta, wypełniają pierwotne stękania i brzęk metalowych ciężarów. Na wszystkich ścianach wisiały lustra, a pozowanie i napinanie się dla własnej przyjemności było – przynajmniej w tym pomieszczeniu – nie tylko dopuszczalne, ale wręcz wskazane. W sali cuchnęło potem, środkami dezynfekującymi oraz – jak Adam podejrzewał na podstawie oglądanych reklam – wodą kolońską Axe. Znalazł salę B, lekko zapukał i pchnięciem otworzył drzwi. Wnętrze przypominało salę do jogi z podłogą z jasnego drewna, równoważnią oraz, oczywiście, mnóstwem luster. Na środek wyszła, nieco chwiejąc się, idealnie wyrzeźbiona kobieta w bikini i butach na absurdalnie wysokich obcasach. – Stój! – zawołała Kristin. Kobieta usłuchała. Kristin podeszła do niej dumnym krokiem, ubrana w skąpe różowe bikini i buty na równie absurdalnie wysokich obcasach. W jej sposobie chodzenia nie było żadnej chwiejności, niezdarności ani wahania. Stawiała nogi mocno, jakby podłoga była jej coś winna. – Za słabo się uśmiechasz. I wyglądasz, jakbyś nigdy wcześniej nie chodziła w butach na wysokich obcasach. – Zazwyczaj ich nie noszę – przyznała kobieta. – Cóż, musisz solidnie poćwiczyć. Będą oceniali wszystko: jak wchodzisz, jak wychodzisz, twój krok, grację, uśmiech, pewność siebie, zachowanie, mimikę. Masz tylko jedną szansę na zrobienie dobrego pierwszego wrażenia. Możesz przegrać już pierwszym krokiem. No dobrze, usiądźcie wszystkie. – Pięć innych idealnie wyrzeźbionych kobiet usiadło na podłodze. Kristin stanęła przed nimi, po czym zaczęła chodzić tam i z powrotem. Jej mięśnie napinały się i rozluźniały przy każdym kroku. – Wszystkie wciąż powinnyście się odchudzać – pouczyła Kristin. – Trzydzieści sześć godzin przed zawodami większość z was dostarczy organizmowi solidną dawkę węglowodanów. Dzięki temu wasze mięśnie się nie spłaszczą i będą naturalnie napęczniałe, na czym nam zależy. Teraz powinnyście żywić się w dziewięćdziesięciu procentach białkami. Wszystkie stosujecie specjalnie dobraną dietę, zgadza się? Kobiety pokiwały głowami. – Stosujcie się do niej jak do dekalogu. Wszystkie powinnyście pić po pięć i pół litra wody dziennie. Co najmniej. Zaczniemy ograniczać ilość płynów bliżej zawodów. W przeddzień wypijecie tylko kilka łyków, a w dniu mistrzostw w ogóle odstawicie wodę. Jeżeli któraś z was wciąż zmaga się

z zatrzymywaniem wody w organizmie, to mam specjalne tabletki. Jakieś pytania? Podniosła się jedna ręka. – Tak? – Czy przeprowadzimy próbę pokazu sukni wieczorowych? – Tak. Pamiętajcie, drogie panie. Większość osób uważa, że to zawody kulturystyczne. Nic bardziej mylnego. W WBFF chodzi o ogólne wrażenie. Będziecie miały okazję zaprezentować swoje pozy, tak jak to ćwiczyliśmy, ale sędziowie szukają Miss Ameryki, modelki Victoria’s Secret i Tygodnia Mody oraz, owszem, kulturystki, a wszystko to w jednej eleganckiej paczuszce. Harriet pomoże wam z sukniami wieczorowymi. A teraz powtórzmy, co musicie zabrać w podróż. Koniecznie weźcie: klej do bikini, taśmę do bluzki, klej uniwersalny, wkładki do biustonoszy, opatrunki na odciski, klej do butów, zawsze w ostatniej chwili zrywają się paski, samoopalacz, rękawiczki do nakładania samoopalacza, krem z filtrem do dłoni i podeszew, paski do wybielania zębów, krople do przekrwionych oczu… Nagle zauważyła Adama w lustrze. Jej wyraz twarzy błyskawicznie uległ zmianie. Zniknęła wymagająca przełożona przygotowująca się do mistrzostw kraju, a powróciła przyjaciółka i nauczycielka. Niezwykłe, jak łatwo przechodzimy od jednej roli do drugiej, pomyślał Adam. – Popracujcie nad początkowymi pozami – poleciła Kristin, nie spuszczając wzroku z Adama. – Na scenie najpierw zaprezentujecie się od przodu, potem od tyłu, a następnie zejdziecie. To wszystko. W porządku, Harriet was wyprowadzi. Ja zaraz wrócę. Kristin podeszła do niego bez zwłoki, ponownie przemierzając salę na wysokich obcasach, dzięki którym niemal dorównywała mu wzrostem. – Wiesz coś nowego? – spytała. – Nie bardzo. Poprowadziła go w kąt pomieszczenia. – Więc co się stało? Nie powinien czuć się niezręcznie, rozmawiając z kobietą ubraną w buty na absurdalnie wysokich obcasach i skąpe bikini, a jednak tak właśnie było. Kiedy miał osiemnaście lat, spędził dwa tygodnie na hiszpańskim Costa del Sol. Wiele kobiet chodziło tam topless, a Adam uważał siebie za zbyt dojrzałego, żeby pożerać je wzrokiem. Nie robił tego, ale czuł się nieco niezręcznie. Teraz powróciło do niego to samo uczucie. – Widzę, że przygotowujecie się do pokazu – odezwał się. – To nie jest zwykły pokaz, tylko mistrzostwa kraju. Mogę być przez chwilę egoistką? Corinne odeszła w niedobrej chwili. Zawsze razem podróżujemy. Wiem, że to nie wydaje się aż takie ważne, ale to mój pierwszy konkurs, odkąd przeszłam na zawodowstwo i… wiem, to głupie, że tak się tym przejmuję. Jednak to tylko niewielka część tego, co czuję. Przede wszystkim bardzo się martwię. To do niej niepodobne. – Wiem – odrzekł Adam. – Dlatego chcę cię o coś spytać. – Śmiało. Nie wiedział, jak ma to powiedzieć, więc skoczył na głęboką wodę. – Chodzi o jej ciążę przed dwoma laty. Strzał w dziesiątkę. Jego słowa uderzyły w Kristin Hoy jak niespodziewana fala na plaży. Teraz to ona zachwiała się na absurdalnie wysokich obcasach. – Co chcesz wiedzieć? – Sprawiasz wrażenie zaskoczonej. – Co takiego? – Kiedy wspomniałem o ciąży, wyglądałaś, jakbyś zobaczyła ducha. Błądziła wzrokiem, unikając patrzenia na Adama.

– Chyba po prostu mnie zaskoczyłeś. Corinne znika, a ty z jakiegoś powodu przywołujesz coś, co wydarzyło się dwa lata temu. Nie widzę związku. – Ale pamiętasz jej ciążę? – Oczywiście. Dlaczego pytasz? – Jak ci o tym powiedziała? – O tym, że jest w ciąży? – Tak. – Nie pamiętam. – Ale pamiętała. Adam to wyczuwał. Kristin go okłamywała. – Co to za różnica, jak mi powiedziała? – Chcę, żebyś się zastanowiła. Czy zapamiętałaś coś dziwnego? – Nie. – Nic nietypowego dotyczącego ciąży? Kristin oparła dłonie na biodrach. Jej skóra lśniła od cienkiej warstwy potu, a może od pozostałości samoopalacza. – Do czego zmierzasz? – spytała. – A kiedy poroniła? – Adam nie ustępował. – Jak się wtedy zachowywała? O dziwo te dwa pytania pomogły Kristin się skoncentrować. Uspokoiła się, oddychając powoli jak podczas medytacji; jej wydatny obojczyk unosił się i opadał. – Dziwnie. – Tak? – Miałam wrażenie, że zareagowała zbyt łagodnie. – To znaczy? – Zastanawiałam się nad tym. Tak szybko się z tym pogodziła. Kiedy dzisiaj wyszedłeś ze szkoły, pomyślałam, przynajmniej na początku, że być może Corinne zbyt dobrze się czuła po poronieniu. – Nie nadążam. – Człowiek potrzebuje czasu na żałobę, Adamie. Musi wyrażać i przeżywać swoje uczucia. Jeżeli tego nie robi, w jego krwiobiegu wytwarzają się toksyny. Adam spróbował się nie skrzywić, słysząc ten newage’owy bełkot. – Miałam wrażenie, że Corinne mogła stłumić w sobie ból – ciągnęła Kristin. – A kiedy robi się coś takiego, tworzą się nie tylko toksyny, ale także wewnętrzne napięcie. W końcu coś musi pęknąć. Dlatego kiedy wyszedłeś, zaczęłam się zastanawiać. Może Corinne ukryła cierpienie po utracie dziecka. Może zepchnęła je w głąb świadomości i usiłowała tam utrzymać, ale teraz, po dwóch latach, mury, którymi je otoczyła, nagle pękły. Adam spojrzał na nią badawczo. – Na początku. – Słucham? – Powiedziałaś, że pomyślałaś tak „na początku”. Więc później zmieniłaś zdanie. Nie odpowiedziała. – Dlaczego? – Ona jest moją przyjaciółką, Adamie. – Wiem o tym. – A ty jesteś mężem, od którego próbuje uciec, mam rację? Oczywiście jeśli powiedziałeś prawdę i rzeczywiście nic jej się nie stało. – Mówisz poważnie? – Tak. – Kristin z trudem przełknęła ślinę. – Chodzimy ulicami, przy których wszyscy mieszkamy. Patrzymy na ładne posesje, przystrzyżone trawniki i eleganckie meble ogrodowe na podwórkach. Ale nikt z nas nie wie, co tak naprawdę się dzieje za tymi fasadami, prawda?

Adam stał nieruchomo. – Równie dobrze, Adamie, możesz się nad nią znęcać. – Och, daj spokój… Kristin uniosła dłoń. – Nie mówię, że to robisz. Po prostu podaję ci przykład. Nie znamy prawdy. – Miała łzy w oczach, a Adam pomyślał o jej mężu, Hanku, i o tym, dlaczego, pomimo takiego wyglądu, Kristin czasami chodzi w bluzkach z długimi rękawami i tunikach. Podejrzewał, że chciała wyglądać skromnie, ale przyczyna mogła być inna. Jednak Kristin miała rację. Możliwe, że mieszkali w pozornie przyjaznej i zżytej społeczności, ale każdy dom stanowi odrębną wyspę pełną tajemnic. – Ty coś wiesz – stwierdził. – Nie. Poza tym naprawdę muszę już wracać do dziewczyn. Kristin się odwróciła. Adam miał ochotę chwycić ją za rękę, ale tylko powiedział: – Podejrzewam, że Corinne wcale nie była w ciąży. Kristin się zatrzymała. – Wiedziałaś o tym, prawda? Nie odwracając się, pokręciła głową. – Corinne nic mi nie powiedziała. – Ale wiedziałaś. – O niczym nie wiedziałam – odparła cichym głosem. – Powinieneś już pójść.

19

Ryan czekał na niego przy tylnym wejściu. – Gdzie mama? – Wyjechała – odrzekł Adam. – Jak to wyjechała? – Jest w podróży. – Dokąd? – To w związku z pracą. Niedługo wróci. Głos Ryana zmienił się w paniczny jęk. – Potrzebuję stroju, pamiętasz? – Sprawdzałeś w swojej szufladzie? – Tak! – Paniczny jęk urósł do krzyku. – Pytałeś mnie o to wczoraj! Sprawdzałem w szufladzie i w koszu z brudnymi ubraniami! – A w pralce i suszarce? – Sprawdzałem w obu! Szukałem wszędzie! – Dobrze, uspokój się. – Ale potrzebuję tego stroju! Jeśli ktoś nie ma stroju do gry, trener Jauss każe mu biegać wokół boiska i nie dopuszcza do meczu. – Żaden problem. Poszukajmy razem. – Ty nigdy niczego nie umiesz znaleźć! Potrzebujemy mamy! Dlaczego nie odpisuje na moje SMS-y? – Nie ma zasięgu. – Nic nie rozumiesz! Nic nie… – Nie, Ryanie, to ty nie rozumiesz! Głos Adama zagrzmiał w całym domu. Ryan umilkł. Adam wręcz przeciwnie. – Myślisz, że twoja matka i ja istniejemy tylko po to, żeby ci usługiwać? Właśnie tak uważasz? Otóż powinieneś się czegoś nauczyć, kolego. Twoja mama i ja też jesteśmy ludźmi. Zaskakujące, prawda? Mamy swoje życie. Czasami jest nam smutno, tak samo jak tobie. Martwimy się o swoje sprawy, tak samo jak ty. Nie jesteśmy tutaj tylko po to, żeby ci usługiwać i być na każde twoje zawołanie. Teraz rozumiesz? W oczach Ryana pojawiły się łzy. Adam usłyszał kroki. Odwrócił się i zobaczył Thomasa, który stał na szczycie schodów i wpatrywał się w ojca z niedowierzaniem. – Przepraszam, Ryanie. Nie chciałem… Ryan wbiegł po schodach. – Ryanie! Ryan ominął brata. Adam usłyszał trzask zamykanych drzwi do pokoju chłopca. Thomas wciąż stał na szczycie schodów i spoglądał na ojca. – Straciłem nad sobą panowanie – powiedział Adam. – To się zdarza. Thomas długo się nie odzywał. – Tato? – rzekł w końcu. – Słucham? – Gdzie jest mama? Adam zamknął oczy.

– Już ci mówiłem. Wyjechała w związku z pracą. – Przecież dopiero co wróciła z konferencji. – A teraz znów musiała wyjechać. – Dokąd? – Do Atlantic City. Thomas pokręcił głową. – Nie. – Jak to nie? – Wiem, gdzie ona jest – odrzekł Thomas. – Daleko od Atlantic City.

20

– Zejdź, proszę – powiedział Adam. Thomas chwilę się wahał, po czym zszedł po schodach do kuchni. Ryan wciąż siedział w swoim pokoju. To zapewne najlepsze wyjście. Dajmy każdemu szansę, żeby się uspokoił. Jednak w tej chwili Adam koniecznie musiał kontynuować rozmowę z Thomasem. – Wiesz, gdzie jest twoja matka? – spytał. – Mniej więcej. – Jak to mniej więcej? Dzwoniła do ciebie? – Nie. – Esemesowała albo napisała e-maila? – Nie – odpowiedział Thomas. – Nic z tych rzeczy. – Ale wiesz, że nie ma jej w pobliżu Atlantic City. Chłopak pokiwał głową. – Skąd? Thomas pochylił głowę. Adam czasami patrzył na jakiś konkretny ruch albo gest syna i uświadamiał sobie, że obserwuje echo własnych zachowań. Nie miał wątpliwości, że Thomas jest jego synem. Podobieństwa były zbyt wyraźne. Czy nurtowały go takie wątpliwości względem Ryana? Jak dotąd nie, ale taka obawa kryje się w tajemnym i mrocznym zakątku serca każdego mężczyzny. Nigdy się do niej nie przyznają. Rzadko dopuszczają ją do świadomości. Jednak ona tam jest, uśpiona w tym mrocznym zakątku, a nieznajomy ją podrażnił i wyciągnął na światło dzienne. Czy to tłumaczy idiotyczny wybuch Adama? Stracił cierpliwość i rzeczywiście było to bardziej niż zrozumiałe w obliczu marudzenia Ryana w sprawie stroju do treningu. Ale czy był jeszcze jakiś powód? – Thomasie? – Mama się wścieknie. – Wcale nie. – Obiecałem jej, że nigdy tego nie zrobię – wyjaśnił Thomas. – Ale ona zawsze odpisuje na moje SMS-y. Nie rozumiem, co się dzieje. Dlatego zrobiłem coś, czego nie powinienem. – Nie przejmuj się – odrzekł Adam, próbując pozbyć się tonu desperacji ze swojego głosu. – Po prostu powiedz mi, co się stało. Thomas głęboko odetchnął i wziął się w garść. – No dobrze, pamiętasz, że zanim wyszedłeś z domu, spytałem cię, gdzie jest mama? – Tak. – Sprawiałeś wrażenie, czy ja wiem… po prostu to wszystko było jakieś dziwne. Najpierw ty nie chcesz powiedzieć, gdzie jest mama, potem ona nie odpisuje na SMS-y… – Podniósł wzrok. – Tato? – Słucham? – Czy mówiłeś prawdę, kiedy odpowiadałeś, że mama jest na konferencji dla nauczycieli? Adam się zastanawiał, ale niezbyt długo. – Nie. – Wiesz, gdzie jest mama? – Nie. Chyba się pokłóciliśmy.

Chłopak pokiwał głową z miną zbyt mądrą jak na swój wiek. – Więc mama od ciebie uciekła? – Nie wiem, synu. Właśnie to staram się ustalić. Thomas ponownie pokiwał głową. – Więc możliwe, że mama nie chciałaby, abym ci mówił, gdzie jest. Adam wyprostował się na krześle i potarł dłonią podbródek. – Niewykluczone – przyznał. Thomas położył dłonie na stole. Na nadgarstku miał silikonową opaskę w rodzaju tych, które ludzie noszą, żeby wesprzeć jakąś sprawę, tylko na jego opasce widniał napis CEDARFIELD LACROSSE. Drugą ręką zaczął ją napinać i puszczać, tak że z trzaskiem uderzała o jego skórę. – Jest jednak pewien problem – dodał Adam. – Nie wiem, co się tutaj wydarzyło, rozumiesz? Jeżeli mama się z tobą skontaktowała i poprosiła, żebyś mi nie mówił, gdzie jest, to powinieneś jej posłuchać. Ale wątpię, żeby to zrobiła. Nie sądzę, żeby postawiła ciebie albo Ryana w takiej sytuacji. – Nie zrobiła tego – odrzekł Thomas, wciąż wpatrując się w opaskę na nadgarstku. – W porządku. – Ale kazała mi obiecać, że nigdy się nie zaloguję. – Gdzie? – Do tej aplikacji. – Thomasie? Chłopiec podniósł wzrok. – Nie mam zielonego pojęcia, o czym mówisz – powiedział Adam. – Zawarliśmy układ. Mama i ja. – Jakiego rodzaju układ? – Miała korzystać z aplikacji tylko w szczególnych okolicznościach, a nie po to, żeby mnie szpiegować. Z kolei mnie nigdy nie wolno było jej używać. – Jak to: „w szczególnych okolicznościach”? – Na przykład gdybym zaginął albo nie mogła się ze mną skontaktować. Adam znów poczuł, że kręci mu się w głowie. Spróbował zebrać myśli. – Najlepiej opowiedz mi o tej aplikacji. – Nazywa się lokalizatorem telefonu i ma za zadanie pomóc ci znaleźć twój aparat, jeśli go zgubisz albo ktoś ci go ukradnie. – Rozumiem. – Pokazuje na mapie, gdzie znajduje się twój telefon. Chyba wszystkie telefony mają taką opcję, ale to jest rozbudowana wersja. Dlatego gdyby coś nam się stało, mama mogłaby znaleźć mnie albo Ryana, sprawdzić nasze położenie dzięki aplikacji i dowiedzieć się, gdzie dokładnie przebywamy. – Dzięki waszym telefonom? – Zgadza się. Adam wyciągnął rękę. – Pokaż. Thomas się zawahał. – Tylko że nie wolno mi było tego używać. – Ale to zrobiłeś, prawda? Chłopak opuścił głowę i przytaknął. – Zalogowałeś się i sprawdziłeś, gdzie jest twoja matka? Kolejne skinienie głową. Adam położył dłoń na ramieniu syna. – Nie jestem na ciebie zły – powiedział. – Ale czy mógłbyś mi pokazać tę aplikację?

Thomas wyjął swój telefon. Jego palce zatańczyły na ekranie. Kiedy skończył, podał aparat ojcu, a Adam popatrzył na ekran. Znajdowała się na nim mapa Cedarfield. W jednym miejscu znajdowały się trzy migające kropki: niebieska, zielona i czerwona. – Więc te kropki… – zaczął Adam. – To my. – My? – Właśnie. Ty, ja i Ryan. Adam poczuł pulsowanie w głowie. Kiedy się odezwał, miał wrażenie, że jego głos dobiega z bardzo daleka. – Ja? – Jasne. – Jedna z tych kropek to ja? – Tak, ta zielona. Adamowi zaschło w ustach. – Czyli innymi słowy, gdyby mama chciała, mogłaby namierzyć… – Zamilkł. Nie musiał kończyć tej myśli. – Jak dawno zainstalowaliście tę aplikację na swoich telefonach? – Nie wiem. Trzy, może cztery lata temu. Adam siedział, przytłoczony tym, czego się dowiedział. Trzy albo cztery lata. Od trzech albo czterech lat Corinne miała możliwość logowania się do jakiejś aplikacji, która pozwalała jej dowiedzieć się, gdzie dokładnie przebywają jej dzieci, a także, co ważniejsze, jej mąż. – Tato? Zawsze był dumny, że nie skalał się technologią, która zniewoliła masy, zmuszając ludzi do poświęcania jej mnóstwa uwagi i ignorowania siebie nawzajem. W telefonie Adama, z tego co wiedział, nie było żadnych niepotrzebnych aplikacji. Żadnych gier, Twittera, Facebooka, aplikacji zakupowych, wyników sportowych, prognoz pogody ani niczego w tym rodzaju. Korzystał niemal wyłącznie z wbudowanych funkcji: skrzynki e-mailowej, SMS-ów i telefonu. Poza tym poprosił Ryana o zainstalowanie GPS-u, który pozwalał wytyczyć najlepszą trasę dojazdu z uwzględnieniem ulicznych korków. To było wszystko. – Więc dlaczego nie widzę tutaj mamy? – spytał Adam. – Musisz zmniejszyć skalę. – Jak? Thomas odebrał mu telefon, położył dwa palce na ekranie i zbliżył je do siebie. Potem oddał aparat ojcu. Adam zobaczył mapę całego stanu New Jersey oraz Pensylwanię na zachodzie. Po lewej stronie ekranu znajdowała się pomarańczowa kropka. Adam stuknął w nią palcem, a telefon przybliżył obraz. Pittsburgh? Kiedyś pojechał do Pittsburgha, żeby wpłacić kaucję za klienta. Podróż zajęła mu ponad sześć godzin. – Dlaczego kropka nie miga? – spytał Adam. – Ponieważ telefon nie jest aktywny. – Co to znaczy? Thomas powstrzymał westchnienie, jak zawsze, gdy musiał wyjaśniać ojcu coś związanego z technologią. – Kiedy uruchomiłem aplikację kilka godzin temu, kropka wciąż się poruszała. Ale mniej więcej przed godziną, cóż, właśnie tam wtedy była mama. – Tutaj się zatrzymała? – Nie sądzę. Zobacz, jeśli klikniesz tutaj… – Chłopak wyciągnął rękę i dotknął ekranu. Pojawił się

wizerunek telefonu komórkowego z podpisem CORINNE. – Po prawej stronie masz poziom naładowania baterii. Widzisz? Gdy sprawdzałem to wcześniej, jej telefon był naładowany zaledwie w czterech procentach. Teraz jest wyłączony, dlatego kropka przestała migać. – Więc mama wciąż jest w miejscu, w którym znajduje się kropka? – Nie wiem. Kropka tylko wskazuje miejsce, w którym rozładowała jej się bateria. – I już nie możesz sprawdzić, gdzie jest obecnie? Thomas pokręcił głową. – Nie, dopóki mama nie naładuje telefonu. Z tego samego powodu nie ma teraz sensu do niej dzwonić ani esemesować. – Ponieważ ma nieaktywny telefon. – Właśnie. Adam pokiwał głową. – Ale jeśli będziemy sprawdzać aplikację, to w końcu zobaczymy, kiedy naładuje aparat? – Tak. Pittsburgh. Po co Corinne miałaby tam pojechać? Z tego, co Adam się orientował, nikogo tam nie znała. Z tego, co się orientował, nigdy tam nie była. Nie przypominał sobie także, aby kiedykolwiek opowiadała o tym mieście albo żeby przeprowadzili się tam jacyś jej znajomi lub krewni. Przybliżył obraz. Odczytał adres: South Bradrock Avenue. Przełączył na obraz z satelity. Corinne znajdowała się w jakimś pasażu handlowym. Były tam supermarket, sklep z przecenionymi towarami, sklepy Foot Locker i GameStop. Może zatrzymała się tam, żeby kupić coś do jedzenia albo zrobić zapasy. A może spotkała się z nieznajomym. – Thomasie? – Tak? – Czy ta aplikacja znajduje się w moim telefonie? – Na pewno. Jeżeli ktoś może zobaczyć ciebie, to ty możesz zobaczyć jego. – Możesz mi pokazać, gdzie ona jest? Adam podał synowi telefon. Thomas zmrużył oczy i znów zaczął wodzić palcami po ekranie. W końcu oznajmił: – Znalazłem. – Jak to możliwe, że wcześniej jej nie widziałem? – Była schowana na ostatniej stronie obok kilku innych aplikacji, których zapewne nigdy nie używasz. – Więc jeśli teraz się zaloguję, będę mógł śledzić telefon mamy? – Jak już mówiłem, teraz ma rozładowaną baterię. – Ale kiedy znów ją naładuje? – Tak, wtedy będziesz mógł wyśledzić mamę. Tylko będziesz potrzebował hasła. – Jakie to hasło? Thomas się zawahał. – Thomasie? – KochamRodzine – odpowiedział. – Zapisane jednym słowem, z wielkimi literami K i R.

21

O tak, mistrzu, posmakuj tego. Bob Baime – albo, jak wolał Adam, Gaston – po raz kolejny trafił z wyskoku z obrotem. Tak jest, Bob był dzisiaj w formie. Palił się do gry. En fuego. Grali w koszykówkę w sali przy kościele luterańskim. Dwa razy w tygodniu spotykała się tam grupa mężczyzn, głównie ojców mieszkających w miasteczku. Gracze różnili się umiejętnościami. Niektórzy byli świetni – jeden z facetów grał w reprezentacji Uniwersytetu Duke’a i został wybrany w pierwszej rundzie draftu do Boston Celtics, ale potem nabawił się kontuzji kolana – a inni tak kiepscy, że ledwie trzymali się na nogach. Jednak dzisiaj Bob Baime, Wielki Bob Baime, był mistrzem, liderem, automatem do gry w kosza. Pod tablicą przypominał maszynę do zbierania piłek. Wykorzystywał swoje ponad sto dwadzieścia kilogramów wagi do usuwania przeciwników z drogi. Przewrócił gwiazdora z reprezentacji uczelni. Ten zmierzył go wzrokiem, ale Bob nie cofnął się przed jego spojrzeniem. Gwiazdor pokręcił głową i pobiegł wzdłuż boiska. Właśnie tak, dupku, ruszaj się, bo ci skopię tyłek. Panie i panowie, Wielki Bob Baime powrócił. Gwiazdor z idiotyczną opaską usztywniającą na kolanie zazwyczaj go ogrywał. Ale nie dzisiaj. Nic z tego. Bob się nie dał. Staruszek byłby z niego dumny. Przez większość dzieciństwa zamiast Bobby mówił na niego Betty, nazywał go bezwartościowym i słabym, mięczakiem, ciotą albo babą. Jego ojciec, kawał twardego sukinsyna, przez trzydzieści lat był dyrektorem sportowym w szkole średniej w Cedarfield. Robert Baime senior stanowił wcielenie „starej szkoły”. Trudno dorastać przy kimś takim, ale w ostatecznym rozrachunku taka szorstka miłość niewątpliwie się opłaciła. Szkoda. Szkoda, że staruszek nie mógł zobaczyć, iż jego jedyny syn został taką szychą. Bob już nie mieszkał w obskurnej części miasta, gdzie nauczyciele i robotnicy ledwie wiązali koniec z końcem. Kupił olbrzymią posiadłość z mansardowym dachem w szykownej dzielnicy obok pola golfowego. Oboje z Melanie jeździli mercedesami. Ludzie ich szanowali. Bobowi zaproponowano członkostwo w klubie golfowym, do którego jego tata kiedyś poszedł jako gość. Mieli troje dzieci, bez wyjątku znakomitych sportowców, nawet jeśli Pete obecnie miał trudności w reprezentacji lacrosse’a i mógł stracić szansę na stypendium, skoro Thomas Price go wygryzł. Ale i tak zawsze doskonale im się powodziło. A wkrótce znów wszystko będzie dobrze. Szkoda, że jego ojciec tego też nie doczekał. Szkoda, że nie zobaczył, jak jego syn traci pracę, ponieważ wtedy przekonałby się, jakim człowiekiem jest Bob – twardzielem, zwycięzcą, mężczyzną, który nie poddaje się w obliczu przeciwności losu. Właśnie miał zamknąć ten paskudny rozdział swojego życia i znów stać się Wielkim Bobem, żywicielem rodziny. Nawet Melanie się o tym przekona. Melanie, jego żona, kiedyś kapitan drużyny cheerleaderek. Dawniej patrzyła na niego z uwielbieniem, ale kiedy powinęła mu się noga, zaczęła bezustannie wypominać mu, że w przeszłości był zbyt hojny i wydawał pieniądze na pokaz, tak że nie zostały im żadne oszczędności, gdy stracił pracę. Tak, sępy krążyły mu nad głową. Bank był gotowy przejąć jego dom. Komornik zasadzał się na dwa kabriolety mercedesa. Zobaczymy, kto się będzie śmiał ostatni. Ojciec Jimmy’ego Hocha, najlepszy headhunter w Nowym Jorku, załatwił mu dzisiaj rozmowę o pracę, a Bob Baime, mówiąc w skrócie, dał czadu. Facet, który przeprowadzał rozmowę, jadł mu z ręki. Owszem, jeszcze do niego nie zadzwonili – Bob co jakiś czas zerkał w stronę telefonu, który

zostawił przy bocznej linii – ale wkrótce to zrobią. Zdobędzie tę pracę, może nawet wynegocjuje wyższą pensję, a wtedy oficjalnie wróci do gry. Nie mógł się doczekać, kiedy opowie Melanie, jak mu poszło. Wreszcie wpuści go do łóżka, może nawet włoży ten różowy ciuszek, który tak uwielbiał. Bob dostał piłkę, przebił się pod kosz i zdobył zwycięskie punkty. Tak jest, wrócił do gry i jest jeszcze lepszy. Żałował, że nie był w takim nastroju tamtego wieczoru, kiedy ten zarozumialec Adam Price naskoczył na niego dlatego, że Bob wybrał Jimmy’ego Hocha do reprezentacji lacrosse’a. Na litość boską, cała trójka tych dzieciaków była do dupy. Skończą jako chłopcy do podawania ręczników. Kogo obchodzi, że dzieliła ich jedna dziesiąta punktu w rankingu stworzonym przez znudzonych obserwatorów, którzy i tak zwracali uwagę tylko na najlepszych graczy? Nie miał zamiaru zawalić tej rozmowy o pracę. Oczywiście to nie miało znaczenia. Nie zawarł żadnego układu z tatą Jimmy’ego Hocha, ale życie polega na wzajemnym wyświadczaniu sobie przysług. Sport uczy życia, czyż nie? Dzieciaki równie dobrze mogą się tego dowiedzieć już teraz. Drużyna, w której grał, miała wyjść na boisko, żeby rozpocząć nowy mecz, kiedy telefon wreszcie zadzwonił. Błyskawicznie go chwycił; drżała mu ręka, gdy sprawdzał numer. GOLDMAN. To jest to. – Bob, jesteś gotowy? – Zacznijcie beze mnie, chłopaki. Muszę odebrać. Wszedł w głąb korytarza, szukając prywatności. Odchrząknął i uśmiechnął się, ponieważ jeśli naprawdę się uśmiechasz, twoja pewność siebie dotrze do rozmówcy na drugim końcu linii. – Słucham? – Pan Baime? – Przy telefonie. – Mówi Jerry Katz z firmy Goldman. – Witaj, Jerry. Cieszę się, że dzwonisz. – Obawiam się, że nie mam dobrych wieści, panie Baime. Bob podupadł na duchu. Jerry Katz zaczął mu coś opowiadać o konkurencyjnym rynku i o tym, jak dużą przyjemność sprawiła mu rozmowa z Bobem, ale jego słowa zlewały się w ledwie słyszalny szum. Cherlawy idiota nie przestawał trajkotać. Mrok wsączył się do piersi Boba, a wraz z nim pojawiło się pewne wspomnienie. Bob przypomniał sobie wieczór, kiedy Adam otwarcie mu się sprzeciwił w związku z powołaniem Jimmy’ego Hocha. Dopiero teraz zdał sobie sprawę, jak bardzo go to zaskoczyło. Po pierwsze, po co się w to miesza facet, który nie będzie trenował drużyny kompletowanej przez Boba? Przecież chłopak Adama i Corinne dostał się do reprezentacji A. Jakie znaczenie ma dla niego Jimmy Hoch? Jednak teraz bardziej dręczyła go inna myśl: jakim cudem Adam tak szybko się otrząsnął po druzgocącej wiadomości, którą przekazano mu zaledwie kilka minut wcześniej przy barze w klubie American Legion? Jerry wciąż nie przestawał mówić. Bob nadal się uśmiechał. Nie mógł przestać. Uśmiechał się jak idiota, a kiedy wreszcie powiedział: „Dziękuję, że pan zadzwonił i dał mi znać”, z pewnością także zabrzmiał jak pewny siebie idiota. Rozłączył się. – Bob, czekamy na ciebie. – Chodź, stary, jesteś nam potrzebny. Rzeczywiście był im potrzebny. Może właśnie taki był powód tamtego zachowania Adama. Bob za chwilę wróci na boisko, żeby znaleźć ujście dla ogarniającej go wściekłości. Być może Adam zaatakował go po wybraniu Jimmy’ego, ponieważ także musiał wyładować złość.

Jak Adam by zareagował, gdyby poznał prawdę o swojej żonie? Nie o jej zdradzie, o której już się dowiedział – a przynajmniej tak mu się wydawało – ale całą prawdę? No cóż, pomyślał Bob, zmierzając truchtem w kierunku boiska, wkrótce się dowie.

22

Była druga w nocy, kiedy Adam o czymś sobie przypomniał, a raczej o kimś. Suzanne Hope z Nyack w stanie Nowy Jork. To ona nakierowała Corinne na stronę internetową Udawanie-Ciazy.com. Tam się to wszystko zaczęło. Corinne poznaje Suzanne. Suzanne udaje ciążę. Corinne z jakiegoś powodu postanawia zrobić to samo. Być może. A potem pojawia się nieznajomy. Uruchomił wyszukiwarkę internetową w swoim smartfonie i wpisał „Suzanne Hope Nyack, Nowy Jork”. Podejrzewał, że to nic nie da, gdyż kobieta zapewne podała fałszywe nazwisko albo niewłaściwe miasto zamieszkania, ale od razu coś znalazł. W katalogu White Pages figurowała Suzanne Hope z Nyack w stanie Nowy Jork, kobieta między trzydziestym a trzydziestym piątym rokiem życia. Jej profil zawierał zarówno numer telefonu, jak i dokładny adres. Adam właśnie miał je zapisać, gdy nagle przypomniał sobie coś, czego Ryan nauczył go kilka tygodni wcześniej – przyciskając jednocześnie dwa guziki w telefonie, mógł wykonać zrzut ekranu. Wypróbował tę możliwość i sprawdził uzyskany obraz w aplikacji do zdjęć, upewniając się, że jest czytelny. Wyłączył telefon i ponownie spróbował zasnąć. ▪ ▪ ▪ W ciasnym salonie w domu starego Rinsky’ego unosiła się woń środka do czyszczenia oraz kocich szczyn. Pokój był pełen ludzi, co oznaczało, że zebrało się w nim około dziesięciu osób. Jednak tyle Adamowi wystarczyło. Zauważył łysego mężczyznę, który zazwyczaj pisał relacje sportowe dla „StarLedger”. Była także lubiana przez niego dziennikarka z gazety „Record” z hrabstwa Bergen. Według najlepszego asystenta Adama, Andy’ego Gribbela, pojawili się także przedstawiciele „Asbury Park Press” oraz „New Jersey Herald”. Największe stacje telewizyjne jak na razie nie wykazały zainteresowania, ale News 12 New Jersey wysłała ekipę z kamerą. To wystarczy. Adam nachylił się w stronę Rinsky’ego. – Na pewno to panu nie przeszkadza? – Żartuje pan? – Staruszek uniósł brwi. – Postaram się udawać, że nie sprawia mi to przyjemności. Troje dziennikarzy tłoczyło się na kanapie pokrytej plastikiem. Kolejny opierał się o pianino stojące pod ścianą. Na ścianie w głębi wisiał zegar z kukułką w kształcie domku dla ptaków. Na stoliku znajdowały się kolejne figurki Hummel. Zadeptany dywan o niegdyś długim włosie przypominał sztuczną murawę. Adam po raz ostatni zerknął na telefon. Wciąż nie mógł namierzyć Corinne. Albo nie naładowała komórki, albo… nie było sensu teraz o tym myśleć. Dziennikarze spoglądali na niego z wyczekiwaniem i sceptycyzmem, jakby jednocześnie myśleli „zobaczmy, co masz” i „co za strata czasu”. Adam wystąpił naprzód. Rinsky został na miejscu. – W tysiąc dziewięćset siedemdziesiątym roku – zaczął Adam bez wstępów – Michael J. Rinsky wrócił do domu po odbyciu służby dla swojej ojczyzny na najgorszych polach bitewnych Wietnamu.

Wrócił do swojego ukochanego miasteczka i ożenił się ze swoją szkolną miłością, Eunice Schaeffer. Następnie, korzystając ze środków z funduszu dla weteranów, Mike Rinsky kupił dom. Adam na chwilę umilkł, po czym dodał: – Ten dom. Dziennikarze pisali w swoich notatnikach. – Mike i Eunice wychowali w tym domu trzech synów. Mike zatrudnił się w miejscowej policji, zaczynając jako dzielnicowy, by w końcu zostać naczelnikiem. On i Eunice od wielu lat są ważnymi członkami lokalnej społeczności. Pracowali jako wolontariusze w miejscowym schronisku, miejskiej bibliotece, pomagali przy realizacji programu koszykarskiego dla młodzieży, a także organizacji parad z okazji Czwartego Lipca. W ciągu ostatnich niemal pięćdziesięciu lat Mike i Eunice wpłynęli na życie mnóstwa ludzi w tym miasteczku. Ciężko pracowali. Po stresującej pracy Mike odprężał się w tym domu. Samodzielnie przebudował bojler w piwnicy. Jego dzieci dorosły, pokończyły szkoły i wyprowadziły się. Mike dalej pracował i w końcu, po trzydziestu latach, spłacił kredyt hipoteczny. Teraz jest właścicielem domu, w którym wszyscy się znajdujemy. Adam się obejrzał. Jakby na dany sygnał – ponieważ to rzeczywiście był sygnał – staruszek zgarbił się, posmutniał i podniósł oprawione w ramkę stare zdjęcie Eunice. – A potem – kontynuował Adam – Eunice Rinsky zachorowała. Nie będziemy naruszać jej prywatności, wchodząc w szczegóły. Jednak Eunice kocha ten dom. On dodaje jej sił. Nowe miejsca ją dzisiaj przerażają, a ukojenie znajduje w domu, w którym razem z ukochanym mężem wychowali Mike’a juniora, Danny’ego i Billa. A teraz, po całym życiu wypełnionym pracą i służbą, Mike dowiaduje się, że władze chcą zabrać ten dom, jej dom. Dziennikarze przestali pisać. Adam chciał odczekać, aż waga tego, co powiedział, do nich dotrze, więc sięgnął za siebie, wziął butelkę z wodą i zwilżył gardło. Kiedy znów się odezwał, w jego łamiącym się głosie wrzała z trudem kontrolowana wściekłość: – Władze chcą wyrzucić Mike’a i Eunice z jedynego domu, jaki znają, żeby jakiś bogaty konglomerat mógł go zburzyć i postawić w tym miejscu sklep Banana Republic. – To nie do końca prawda, pomyślał Adam, ale tylko trochę rozminął się z faktami. – Ten człowiek – wskazał starego Rinsky’ego, który z zapałem odgrywał swoją rolę i teraz jakimś cudem wyglądał na jeszcze bardziej kruchego – ten amerykański bohater i patriota pragnie jedynie zachować dom, na który ciężko zapracował. To wszystko. A oni chcą mu go odebrać. Pytam was, czy tak się postępuje w Stanach Zjednoczonych Ameryki? Czy nasze władze przejmują majątek ciężko pracujących obywateli i oddają go bogaczom? Czy wyrzucamy na ulicę bohaterów wojennych i staruszki? Czy odbieramy im dom, chociaż przez całe życie pracowali na jego spłatę? Czy burzymy ich marzenia, żeby zbudować kolejne centrum handlowe? Wszyscy teraz wpatrywali się w Rinsky’ego. Nawet Adamowi napłynęły łzy do oczu. Jasne, niektóre fakty pominął – na przykład to, że zaproponowano Rinsky’emu sumę przekraczającą wartość domu – ale tutaj nie chodziło o zrównoważoną opinię. Adwokat opowiada się po jednej ze stron. Druga strona, jeżeli zdecyduje się odpowiedzieć, będzie miała okazję na przedstawienie swojej wersji. Stronniczość jest wskazana. Tak działa system. Ktoś zrobił Rinsky’emu zdjęcie. Po chwili błysnęła druga lampa. Dziennikarze podnosili ręce, czekając na możliwość zadawania pytań. Jeden z reporterów zawołał do staruszka, pytając, jak się czuje. Rinsky mądrze to rozgrywał, udając zagubionego i słabego, nie tyle wściekłego, ile oszołomionego. Wzruszył ramionami i podniósł zdjęcie żony. – Eunice chce spędzić tutaj ostatnie dni swojego życia – odpowiedział. Gem, set, mecz, pomyślał Adam. Niech druga strona przedstawia fakty według uznania. Jego wersja jest bardziej chwytliwa. Adam ma lepszą historię do opowiedzenia, a mediom zależy nie na prawdzie, tylko na atrakcyjności przekazu. Czy ludzie będą woleli słuchać o tym, jak wielki konglomerat wyrzuca bohatera wojennego i jego chorą

żonę na bruk, czy raczej o upartym staruszku, który przeszkadza w odnowieniu dzielnicy, odmawiając przyjęcia pieniędzy i przeprowadzki do lepszego mieszkania? Nie ma porównania. Pół godziny później, kiedy dziennikarze wyszli, Gribbel uśmiechnął się i postukał Adama palcem w ramię. – Burmistrz Gush do ciebie. Adam wziął telefon. – Witam, panie burmistrzu. – Myślisz, że to zadziała? – Właśnie dzwonili z programu Today. Chcą wpaść jutro rano, żeby przeprowadzić wywiad na wyłączność. Powiedziałem, że jeszcze na to za wcześnie. To był blef, ale całkiem udany. – Wiesz, jak krótko żyją w mediach nowe informacje? – skwitował jego słowa Gush. – Możemy to przeczekać. – Nie wydaje mi się – odrzekł Adam. – Dlaczego? – Ponieważ na razie nie zrobiliśmy z tego sprawy osobistej. Jednak zamierzamy pójść o krok dalej. – To znaczy? – Ujawnimy, że burmistrz, który tak się stara, żeby wyrzucić parę staruszków z ich domu, może żywić osobistą urazę do uczciwego policjanta, który kiedyś go aresztował, nawet jeśli wkrótce potem wypuścił. Milczenie. – Byłem wtedy nastolatkiem. – Tak, jestem pewien, że to będzie dobrze wyglądało w prasie. – Nie masz pojęcia, z kim zadzierasz, kolego. – Myślę, że mam całkiem dobre pojęcie – odparł Adam. – Gush? – Co? – Zbuduj swoją nową wioskę wokół tego domu. To wykonalne. No i miłego dnia. ▪ ▪ ▪ Wszyscy już wyszli z domu Rinsky’ego. Adam usłyszał stukanie klawiatury dobiegające z małej jadalni obok kuchni. Kiedy wszedł do pomieszczenia, zamarł na chwilę oszołomiony samą ilością otaczającej go technologii. Na biurku pokrytym laminatem stały dwa komputery z dużymi monitorami oraz drukarka laserowa. Jedną ze ścian w całości zakrywała korkowa tablica. Przypięto do niej pinezkami zdjęcia, wycinki z gazet i artykuły wydrukowane z internetu. Rinsky miał na nosie okulary do czytania. Blask ekranu pogłębiał błękit jego oczu. – Co to jest? – spytał Adam. – Ot, lubię się czymś zająć. – Staruszek odchylił się do tyłu i zdjął okulary. – To moje hobby. – Surfowanie po sieci? – Niedokładnie. – Rinsky wskazał za siebie. – Widzi pan to zdjęcie? Była to fotografia dziewczyny o zamkniętych oczach, na oko osiemnasto- albo dwudziestoletniej. – Nie żyje? – Od tysiąc dziewięćset osiemdziesiątego czwartego roku – odrzekł Rinsky. – Jej ciało znaleziono

w Madison w stanie Wisconsin. – Studentka? – Wątpię. Studentkę byłoby łatwo zidentyfikować, a w jej wypadku to się nigdy nie udało. – Była bezimienną ofiarą? – Właśnie. Wspólnie z kilkoma osobami z sieci zajmujemy się takimi przypadkami. Wymieniamy się informacjami. – Rozwiązujecie zarzucone sprawy? – Cóż, staramy się. – Uśmiechnął się do Adama przepraszająco. – Jak wspomniałem, to hobby. Coś do roboty dla starego gliniarza. – Mam do pana krótkie pytanie. Rinsky zachęcił go gestem do kontynuowania. – Muszę się skontaktować z pewnym świadkiem. Uważam, że powinienem to zrobić osobiście. – Tak zawsze jest lepiej – zgodził się Rinsky. – Właśnie, ale nie jestem pewien, czy ta kobieta jest w domu, a nie chcę jej ostrzec ani wcześniej prosić o spotkanie. – Pragnie ją pan zaskoczyć? – Zgadza się. – Jak się nazywa? – Suzanne Hope – odpowiedział Adam. – Ma pan jej numer telefonu? – Tak, Andy znalazł go dla mnie w internecie. – Dobrze. Jak daleko mieszka? – Mniej więcej dwadzieścia minut jazdy stąd. – Proszę mi dać jej numer. – Rinsky wyciągnął rękę i poruszył palcami. – Pokażę panu sprytną policyjną sztuczkę, którą może pan wykorzystać, ale byłbym wdzięczny, gdyby zachował ją pan dla siebie. Adam wręczył mu telefon z wyświetlonym numerem. Rinsky opuścił okulary do czytania na nos, wziął do ręki czarny telefon, jakiego Adam nie widział od czasów dzieciństwa, i wybrał numer. – Niech się pan nie martwi – rzekł. – Mam zastrzeżony numer. Po dwóch sygnałach odezwał się kobiecy głos: – Słucham. – Suzanne Hope? – Kto mówi? – Pracuję dla firmy kominiarskiej Acme… – Nie jestem zainteresowana, proszę usunąć mój numer z bazy. Trzask. Rinsky wzruszył ramionami z uśmiechem. – Jest w domu.

23

Podróż samochodem zajęła dokładnie dwadzieścia minut. Adam zatrzymał się przed jednym z ponurych, monotonnych ceglanych bloków, w których mieszkały młode pary oszczędzające na pierwszy dom oraz rozwiedzeni ojcowie, którzy nie mieli pieniędzy lub chcieli pozostać blisko dzieci. Znalazł mieszkanie 9B i zapukał do drzwi. – Kto tam? – spytała jakaś kobieta, ale nie otworzyła. – Suzanne Hope? – Czego pan chce? Tego nie przewidział. Z jakiegoś dziwnego powodu założył, że Suzanne otworzy mu drzwi, zaprosi go do mieszkania, a wtedy będzie mógł jej wyjaśnić powód swojej wizyty, mimo że sam nie był go pewien. Suzanne Hope mogła stanowić niewyraźny ślad prowadzący do rozwiązania zagadki, co popchnęło Corinne do ucieczki. Może uda mu się podążyć tym śladem i czegoś dowiedzieć. – Nazywam się Adam Price – powiedział w stronę zamkniętych drzwi. – Jestem mężem Corinne. Cisza. – Pamięta ją pani? Corinne Price? – Nie ma jej tutaj – odpowiedział głos, który zapewne należał do Suzanne Hope. – Nie sądziłem, że ją tu zastanę – odrzekł, chociaż kiedy się nad tym zastanowił, musiał przyznać, że żywił cichą nadzieję, iż odnalezienie Corinne będzie tak proste. – Czego pan chce? – Możemy chwilę porozmawiać? – O czym? – O Corinne. – To nie moja sprawa. Oczywiście trudno było prowadzić osobistą rozmowę przez drzwi, lecz Suzanne najwyraźniej jeszcze nie była gotowa, żeby je otworzyć. Adam nie chciał na nią naciskać, obawiając się, że będzie musiał odejść z niczym. – Co nie jest pani sprawą? – spytał. – Pan i Corinne. Wasze problemy. – Dlaczego pani uważa, że mamy problemy? – A po co miałby pan tutaj przyjeżdżać? Rzeczywiście. Punkt dla Suzanne Hope. – Czy pani wie, gdzie jest Corinne? Listonosz idący betonowym chodnikiem po prawej stronie podejrzliwie łypał na Adama. Nic dziwnego. Adam wcześniej pomyślał o rozwiedzionych ojcach, którzy się tutaj pokazywali, ale oczywiście były też rozwiedzione matki. Skinął listonoszowi głową, żeby pokazać mu, że nie ma złych zamiarów, lecz najwyraźniej go nie przekonał. – Skąd miałabym to wiedzieć? – spytał głos. – Zaginęła – odpowiedział Adam. – Próbuję ją odnaleźć. Minęło kilka sekund. Adam cofnął się o krok i opuścił ręce wzdłuż ciała, starając się wyglądać jak najmniej groźnie. W końcu drzwi nieznacznie się uchyliły. Łańcuch pozostał na miejscu, ale Adam dostrzegł wąski fragment twarzy Suzanne Hope. Nadal miał ochotę wejść do środka, usiąść, porozmawiać z nią twarzą w twarz, zaintrygować ją, uspokoić albo rozbawić, cokolwiek okaże się

konieczne. Jeśli jednak łańcuch sprawiał, że Suzanne Hope czuła się bezpieczna, to trudno. – Kiedy po raz ostatni widziała się pani z Corinne? – spytał. – Dawno temu. – Jak dawno? Adam zauważył, że kobieta zerknęła w prawo i w górę. Niekoniecznie wyznawał pogląd, iż można rozpoznać, że ktoś kłamie po ruchu jego oczu, ale wiedział, że kiedy ktoś spogląda w prawo i do góry, to zazwyczaj coś sobie przypomina, natomiast gdy ucieka wzrokiem w lewą stronę, wtedy coś sobie wyobraża. Oczywiście to tylko generalizacja, na której nie można polegać, a wyobrażanie sobie czegoś nie jest równoznaczne z kłamstwem. Jeżeli poprosimy kogoś, żeby pomyślał o fioletowej krowie, skłonimy go do użycia wyobraźni, a nie do kłamstwa czy oszustwa. Tak czy inaczej, Adam uważał, że Suzanne nie kłamie. – Może dwa albo trzy lata temu. – Gdzie? – W Starbucksie. – Więc nie widziała się z nią pani od czasu… – Od czasu, gdy się dowiedziała, że kłamałam w sprawie swojej ciąży – dokończyła za niego. – Zgadza się. Adam nie spodziewał się takiej odpowiedzi. – Nie rozmawiała z nią pani przez telefon? – Żadnych telefonów, e-maili, listów, niczego. Przykro mi, że nie mogę panu pomóc. Listonosz dalej roznosił przesyłki, nie przestając zerkać na Adama. Adam uniósł dłonie do oczu, by osłonić je przed słońcem. – Corinne poszła w pani ślady. – O czym pan mówi? – Wie pani, o czym mówię. Przez szparę w drzwiach zobaczył, że Suzanne Hope pokiwała głową. – Zadawała mi mnóstwo pytań. – Jakiego rodzaju? – Gdzie kupiłam sztuczny brzuch, jak zdobyłam zdjęcia USG i tak dalej. – Więc skierowała ją pani na stronę Udawanie-Ciazy.com. Suzanne Hope oparła się lewą dłonią o framugę. – Nigdzie jej nie „skierowałam”. – W jej głosie zabrzmiała ostra nuta. – Nie to miałem na myśli. – Corinne spytała, a ja jej o tym opowiedziałam. To wszystko. Ale rzeczywiście była aż za bardzo zaciekawiona. Jakbyśmy były pokrewnymi duszami. – Nie rozumiem. – Sądziłam, że mnie potępi. Większość ludzi by to zrobiła i któż mógłby mieć im to za złe. Dziwaczka udaje, że jest w ciąży. Ale miałam wrażenie, że z Corinne jesteśmy pokrewnymi duszami. Od razu mnie zrozumiała. Cudownie, pomyślał Adam, ale zachował sarkazm dla siebie. – Jeśli wolno mi spytać – rzekł powoli – jak bardzo okłamała pani moją żonę? – Co pan ma na myśli? – Na przykład – wskazał dłoń na framudze – nie ma pani obrączki na palcu. – Ojej, prawdziwy z pana Sherlock Holmes. – Była pani kiedyś zamężna? – Tak. Usłyszał żal w jej głosie i przez chwilę miał wrażenie, że Suzanne cofnie dłoń i zatrzaśnie drzwi.

– Przepraszam, nie chciałem… – To była jego wina. – Co takiego? – Że nie mogliśmy mieć dzieci. Dlatego można by się spodziewać, że Harold okaże mi więcej współczucia, prawda? To on miał za mało plemników. Strzelał ślepakami. Nieudolnymi pływakami. Jednak nigdy nie miałam o to do niego pretensji. To była jego wina, ale zarazem nie była, jeśli pan wie, co mam na myśli. – Rozumiem – odpowiedział Adam. – Więc nigdy nie była pani w ciąży? – Nigdy – odrzekła, a w jej głosie dało się wyczuć rozpacz. – Powiedziała pani Corinne, że poroniła. – Pomyślałam, że może wtedy lepiej mnie zrozumie. Albo że w ogóle mnie nie zrozumie, ale przynajmniej będzie mi współczuła. Tak bardzo pragnęłam zajść w ciążę i może to był mój błąd. Harold to dostrzegał i właśnie przez to się ode mnie odsuwał. Być może. A może tak naprawdę nigdy mnie nie kochał. Sama już nie wiem. W każdym razie zawsze chciałam mieć dzieci. Już jako mała dziewczynka marzyłam o dużej rodzinie. Moja siostra Sarah, która się zarzekała, że nie będzie miała dzieci, ma trójkę. Pamiętam, jaka była szczęśliwa w ciąży. Jak wtedy promieniała. Chyba chciałam się przekonać, jakie to uczucie. Sarah mówiła, że w ciąży czuła się kimś ważnym. Wszyscy pytali ją, kiedy ma termin porodu, życzyli jej powodzenia i tak dalej. Dlatego pewnego dnia to zrobiłam. – Zaczęła pani udawać, że jest w ciąży? Suzanne pokiwała głową. – To był żart. Chciałam sprawdzić, co się stanie. Okazało się, że Sarah miała rację. Ludzie otwierali przede mną drzwi. Chcieli nosić moje zakupy i odstępowali mi miejsce na parkingu. Pytali mnie, jak się czuję, i naprawdę interesowało ich, co odpowiem. Ludzie mogą się uzależnić od narkotyków, ale uzależniają się także od uczucia euforii, czytałam, że to z powodu wydzielanej dopaminy. Właśnie tak było w moim przypadku. Uzależniłam się od takiego traktowania. – Wciąż pani to robi? – spytał, chociaż nie wiedział, dlaczego go to interesuje. To Suzanne Hope nakierowała jego żonę na tamtą stronę internetową. Już poznał prawdę. Nie musiał dowiadywać się niczego więcej. – Nie – odrzekła. – Jak wszyscy uzależnieni, przestałam, gdy sięgnęłam dna. – Czy mogę spytać, kiedy to było? – Cztery miesiące temu. Harold się dowiedział i wyrzucił mnie jak zużytą chusteczkę. – Przykro mi – powiedział Adam. – Niepotrzebnie. To było najlepsze wyjście. Teraz się leczę, a dopóki noszę w sobie tę chorobę, to tylko moja wina, Harold nie może mnie kochać. Może nigdy mnie nie kochał, nie wiem. A może wszystko dlatego, że zaczął mnie odrzucać. Jego męskość ucierpiała, kiedy dowiedział się, że nie może mieć dzieci. Może właśnie tak było. Ale niezależnie od przyczyn, szukałam potwierdzenia własnej wartości gdzieś indziej. Nasz związek stał się toksyczny. – Przykro mi – powtórzył Adam. – To bez znaczenia. Nie przyjechał pan po to, żeby tego wysłuchiwać. Przynajmniej cieszę się, że nie zapłaciłam tych pieniędzy. Może to, że tamten facet zdradził Haroldowi moją tajemnicę, było najlepszym, co mogło mnie spotkać. Lodowaty dreszcz najpierw pojawił się w piersi Adama, a potem rozprzestrzenił aż do palców. Adam miał wrażenie, że jego głos dobiega z innego, bardzo odległego miejsca. – Jaki facet? – Słucham? – Powiedziała pani, że jakiś facet zdradził pani mężowi tę tajemnicę. Co to był za facet? – Mój Boże. – Suzanne wreszcie otworzyła drzwi i popatrzyła na Adama zbolałym wzrokiem. –

Panu też powiedział.

24

Adam siedział na kanapie naprzeciwko Suzanne Hope. Jej mieszkanie miało białe ściany i stały w nim białe meble, a jednak sprawiało wrażenie mrocznego i przygnębiającego. Mimo okien do środka przedostawało się niewiele naturalnego światła. Chociaż nigdzie nie było widać plam ani nieczystości, czuło się, że mieszkanie jest brudne. Dzieła sztuki, jeżeli można je tak nazwać, wydawałyby się zbyt pospolite nawet w motelu. – Czy właśnie tak dowiedział się pan, że udawała ciążę? – spytała Suzanne Hope. – Odwiedził pana ten sam mężczyzna? Adama wciąż przeszywały lodowate dreszcze. Suzanne spięła włosy na szczycie głowy, tworząc coś, co początkowo mogło przypominać kok. Jego pozostałości przytrzymywała spinka w kształcie skorupy żółwia. Na prawym nadgarstku kobieta nosiła mnóstwo bransoletek w cygańskim stylu, które brzęczały przy każdym jej ruchu. Miała duże, szeroko otwarte oczy i często mrugała. Takie oczy w młodości zapewne sprawiały, że wyglądała na pełną zapału i życia, ale teraz miało się wrażenie, że wypatruje nadciągającego ciosu. Adam nachylił się w jej stronę. – Powiedziała pani, że nie zapłaciła. – Zgadza się. – Proszę opowiedzieć, co się stało. Suzanne Hope się podniosła. – Może napije się pan wina? – Nie, dziękuję. – Ja pewnie też nie powinnam. – Co się wydarzyło? Popatrzyła tęsknie w stronę kuchni. Adam przypomniał sobie kolejną zasadę prowadzenia przesłuchań, a zapewne także życiową regułę: alkohol pozbawia zahamowań. Skłania ludzi do mówienia, a chociaż naukowcy nie są co do tego zgodni, Adam był przekonany, że stanowi także serum prawdy. Tak czy inaczej, jeśli Adam nie uchyli się od jej gościnności, Suzanne zapewne chętniej się przed nim otworzy. – Może mały kieliszek – powiedział. – Białego czy czerwonego? – Wszystko jedno. Ruszyła w stronę kuchni żwawym krokiem, który wydawał się nie na miejscu w tym przygnębiającym mieszkaniu. Kiedy sięgnęła do lodówki, zaczęła swoją opowieść: – Pracuję na pół etatu jako kasjerka w Kohl’s. Podoba mi się tam. Dostaję zniżki dla pracowników, a wszyscy są bardzo mili. Wyjęła dwa kieliszki i otworzyła butelkę. – Pewnego dnia wychodzę na przerwę na lunch. Na tyłach mają rozstawione stoliki piknikowe. Idę tam i okazuje się, że czeka na mnie jakiś facet w bejsbolówce. Bejsbolówka. Adam przełknął ślinę. – Jak wyglądał? – Młody, biały, chudy. Typ kujona. Wiem, że to brzmi dziwnie, zważywszy na to, co się stało potem, ale sprawiał sympatyczne wrażenie. Jakby był moim przyjacielem. Kiedy zobaczyłam jego uśmiech,

trochę się uspokoiłam. Nalała wino. – Co było dalej? – spytał Adam. – Facet zupełnie niespodziewanie pyta: „Czy twój mąż wie?”. Odpowiadam: „Co takiego?” albo coś w tym rodzaju, a on pyta, czy mój mąż wie, że udawałam ciążę. Suzanne podniosła jeden z kieliszków i upiła duży łyk. Adam wstał i do niej podszedł. Podała mu jego wino, po czym wyciągnęła rękę, żeby stuknąć się z nim kieliszkiem. Adam odwzajemnił ten gest. – Proszę mówić dalej – zachęcił. – Spytał, czy mąż wie o moim kłamstwie. Ja spytałam, kim jest. Nie odpowiedział. Odrzekł tylko coś o nieznajomym, który ujawnia prawdę, coś w tym rodzaju. Powiedział, że ma dowód na to, że kłamałam w sprawie ciąży. Początkowo myślałam, że widział mnie w Bookends albo Starbucksie, no, wie pan, tak samo jak Corinne. Ale nigdy wcześniej go nie spotkałam, a coś w jego sposobie mówienia… po prostu wydawało mi się, że chodzi o coś innego. Suzanne Hope upiła kolejny łyk. Adam również się napił. Wino smakowało rybami. – Facet oznajmia, że chce pięć tysięcy dolarów. Mówi, że jeśli zapłacę, odejdzie i już nigdy więcej go nie zobaczę, ale, i to było naprawdę dziwne, nie będę mogła więcej kłamać. – O co mu chodziło? – Właśnie tak powiedział. „Zawrzemy umowę: pani zapłaci mi pięć tysięcy dolarów i przestanie udawać, że jest w ciąży, a ja zniknę na zawsze”. Ale jeśli będę dalej zwodziła ludzi, właśnie tak to nazwał, powie prawdę mojemu mężowi. Obiecał także, że to jednorazowa zapłata. – Co pani odpowiedziała? – Najpierw spytałam, skąd mam wiedzieć, że mogę mu zaufać. Jaką mam gwarancję, że jeśli mu zapłacę, nie zażąda więcej pieniędzy? – Co on na to? – Ponownie się uśmiechnął i powiedział: „My tak nie robimy, nie działamy w ten sposób”. To dziwne, ale mu uwierzyłam. Może to przez ten uśmiech, może przez coś innego, nie wiem. W każdym razie miałam wrażenie, że jest wobec mnie szczery. – Ale pani nie zapłaciła? – Skąd pan wie? Aha, już panu mówiłam. Początkowo zaczęłam się martwić, skąd wezmę tyle pieniędzy. A potem zastanowiłam się nad tym na spokojnie i pomyślałam: chwileczkę, co takiego złego zrobiłam? Okłamałam grupę nieznajomych. Przecież nie oszukałam Harolda, prawda? Adam upił kolejny łyk, przeklinając w duchu paskudny smak wina. – Prawda. – Może, czy ja wiem, może chciałam sprawdzić, czy facet blefuje. Może było mi wszystko jedno. A może chciałam, żeby powiedział Haroldowi. Prawda was wyzwoli, czyż nie? Może właśnie tego pragnęłam. Liczyłam, że Harold uzna to za wołanie o pomoc. Okaże mi więcej troski. – Ale stało się inaczej – dodał Adam. – Zupełnie inaczej. Nie wiem, kiedy i w jaki sposób ten facet powiadomił Harolda. W każdym razie to zrobił. Przekazał mu link do strony, na której mój mąż mógł zobaczyć wszystkie rzeczy, które zamówiłam w internecie, żeby udawać ciążę. Harold wpadł w szał. Sądziłam, że zrozumie mój ból, ale skutek był odwrotny. W jednej chwili dopadły go wszystkie kompleksy dotyczące tego, że nie jest prawdziwym mężczyzną. Mężczyzna powinien rozsiewać swoje nasienie, a jeśli ono do niczego się nie nadaje, mężczyzna czuje się dotknięty do żywego. Głupota. Wypiła kolejny łyk i popatrzyła mu prosto w oczy. – Jestem zaskoczona. – Czym? – Że Corinne podjęła tę samą decyzję. Spodziewałabym się, że zapłaci.

– Dlaczego pani tak uważa? Suzanne wzruszyła ramionami. – Ponieważ pana kochała. Ponieważ miała tak wiele do stracenia.

25

Czy to mogło być tak proste? Czy to mógł być nieudany szantaż? Nieznajomy skontaktował się z Suzanne Hope i zażądał pieniędzy w zamian za milczenie. Ona odmówiła zapłaty. Wtedy nieznajomy powiedział jej mężowi o udawaniu ciąży. Czy tak samo stało się w przypadku Corinne i Adama? Z jednej strony to jak najbardziej miało sens. Hope’owie padli ofiarą szantażu. Dlaczego to samo nie mogło się przydarzyć jemu i Corinne? Żądasz pieniędzy, nie dostajesz ich, mówisz prawdę. Tak działa szantaż. Jednak kiedy Adam ruszył w drogę powrotną do domu, rozmyślając o tym, co właśnie usłyszał, doszedł do wniosku, że coś mu się w tej historii nie zgadza. Nie potrafił wskazać, co to takiego. Z jakiegoś powodu ta oczywista teoria szantażu nie trzymała się kupy. Corinne była ambitna i sprytna. O wszystko się troszczyła i wszystko planowała. Gdyby nieznajomy ją zaszantażował, a ona postanowiła mu nie zapłacić, na pewno byłaby przygotowana, jak na idealną uczennicę przystało. Jednak kiedy Adam przyparł ją do muru po rozmowie z nieznajomym, Corinne była zagubiona. Nie miała gotowej odpowiedzi. Nieudolnie grała na zwłokę. Adam nie miał cienia wątpliwości, że ją zaskoczył. Dlaczego? Skoro nieznajomy ją zaszantażował, to czy nie powinna chociaż podejrzewać, że Adam może poznać prawdę? Poza tym zareagowała ucieczką. Czy to miało sens? Uciekła pospiesznie i na oślep, nie informując o tym ani Adama, ani szkoły, a przede wszystkim zostawiając chłopców. To nie było w jej stylu. Wydarzyło się tutaj coś innego. Adam cofnął się myślą do wieczoru w klubie American Legion. Przypomniał sobie nieznajomego. Przypomniał sobie towarzyszącą mu młodą blondynkę. Przypomniał sobie, jaki spokojny i zatroskany wydawał się nieznajomy. Nie sprawiło mu żadnej radości poinformowanie Adama o tym, co zrobiła Corinne – nie wyglądał na psychopatę ani nawet na socjopatę – a zarazem nie była to dla niego formalność. Po raz setny tego dnia Adam sprawdził aplikację w telefonie w nadziei, że Corinne naładowała komórkę. Zastanawiał się, czy postanowiła zatrzymać się w Pittsburghu, czy była tam tylko przejazdem. Na pewno to drugie. Mógł się także założyć, że w pewnym momencie zorientowała się, że któryś z chłopców wpadnie na pomysł namierzenia jej telefonu, więc po prostu go wyłączyła albo znalazła sposób na wyłączenie aplikacji. A więc skoro Corinne jedzie z Cedarfield przez Pittsburgh, to dokąd się kieruje? Nie miał pojęcia. Ale coś było bardzo, bardzo nie w porządku. Ech, co ty nie powiesz? Jednak Corinne poleciła mu, żeby zostawił ją w spokoju. Może powinien jej posłuchać? Zaczekać, jak to wszystko się potoczy. Czy raczej niebezpieczeństwo jest zbyt realne, żeby bezczynnie czekać? Czy powinien poszukać pomocy? Zawiadomić policję czy dać sobie spokój? Adam jeszcze nie wiedział, na co się zdecyduje – z obiema możliwościami wiązały się liczne problemy – ale kiedy skręcił w swoją ulicę, nagle uznał, że to nie jest takie istotne. Zatrzymując się przed swoim domem, zauważył trzech mężczyzn, którzy stali przed jego trawnikiem. Jednym z nich był sąsiad, Cal Gottesman, który poprawiał okulary na nosie. Towarzyszyli mu Tripp Evans i Bob „Gaston” Baime. Co się stało, do…?

Przez ułamek sekundy oczekiwał najgorszego. Coś strasznego przytrafiło się Corinne. Ale nie, to nie ci faceci by go o tym powiadomili. Zrobiłby to Len Gilman, miejscowy policjant, który także miał dwoje dzieci w drużynie lacrosse’a. Zupełnie jakby ktoś usłyszał jego myśli, radiowóz z napisem POLICJA CEDARFIELD na bokach skręcił w jego ulicę i zatrzymał się obok trzech mężczyzn. Za kierownicą siedział Len Gilman. Adamowi serce podeszło do gardła. Szybko wrzucił luz i otworzył drzwi. Gilman robił to samo. Kiedy Adam wstał, ugięły się pod nim kolana. Na drżących nogach podbiegł do krawężnika przed swoim domem, gdzie zebrali się czterej mężczyźni. Wszyscy popatrzyli na niego z powagą. – Musimy porozmawiać – odezwał się Len Gilman.

26

Johanna Griffin, naczelnik policji z Beachwood w stanie Ohio, nigdy wcześniej nie była na miejscu zabójstwa. Oczywiście widziała wiele trupów. Mnóstwo ludzi dzwoni na policję, kiedy odkryje, że bliska im osoba zmarła z naturalnych przyczyn. Podobnie w wypadku przedawkowania narkotyków albo samobójstwa, zatem Johanna przywykła do śmierci. Na przestrzeni lat wydarzyło się także wiele krwawych wypadków samochodowych. Dwa miesiące wcześniej ciężarówka przecięła linię oddzielającą pasy ruchu i zderzyła się z fordem fiestą. Uderzenie ścięło głowę kierowcy forda i zmiażdżyło czaszkę jego żony jak styropianowy kubek. Krew, paskudne widoki, a nawet trupy nie przeszkadzały Johannie. Ale z tą sprawą miała problem. Dlaczego? Po pierwsze: morderstwo. Trudno przejść nad tym słowem do porządku dziennego. Morderstwo. Powiedzcie to głośno i poczujcie ten dreszcz. Niczego nie da się z tym porównać. Co innego stracić życie w wyniku choroby albo wypadku. Jednak kiedy ktoś świadomie ci je odbiera, kiedy twój bliźni postanawia zakończyć twoje istnienie – coś takiego było dla niej ze wszech miar obraźliwe. Plugawe. Wykraczało poza granice przestępstwa. To była zabawa w Boga w najbardziej bezbożny sposób. Jednak nawet z tym Johanna mogłaby sobie poradzić. Próbowała uspokoić oddech, ale czuła, że jest przyśpieszony i urywany. Wpatrywała się w zwłoki. Heidi Dann odwzajemniała to spojrzenie nieruchomymi oczami. W czole Heidi ział otwór po kuli. Drugi pocisk – a może raczej pierwszy, gdy się nad tym zastanowić – roztrzaskał jej kolano. Heidi wykrwawiła się na orientalny dywan, kupiony od jakiegoś faceta o imieniu Ravi, który sprzedawał je z ciężarówki przed sklepem spożywczym Whole Foods. Johanna kilkakrotnie bez przekonania przepędzała Raviego, ale Ravi, który zawsze miał dla swoich klientów najlepsze ceny i serdeczny uśmiech, wciąż wracał. Żółtodziób, który współpracował z Johanną, Norbert Pendergast, próbował nie zdradzać podniecenia. – Ludzie z hrabstwa już tutaj jadą – powiedział, zbliżając się do Johanny. – Odbiorą nam tę sprawę, prawda? Johanna wiedziała, że tak się stanie. Lokalni policjanci przez większość czasu zajmowali się wykroczeniami drogowymi, niezarejestrowanymi rowerami, czasami rodzinnymi kłótniami. Poważne przestępstwa, takie jak morderstwo, stanowiły domenę policji hrabstwa. Zatem za kilka minut przyjadą ważniaki wymachujące swoimi malutkimi fiutkami, żeby pokazać wszystkim, że to oni tutaj rządzą. Odstawią ją na boczny tor, chociaż – jakkolwiek dramatycznie by to brzmiało – to jest jej miasto. Johanna tutaj dorastała. Znała okolicę, a także ludzi. Na przykład wiedziała, że Heidi uwielbiała tańczyć, świetnie grała w brydża i miała niegrzeczny, zaraźliwy śmiech. Wiedziała, że lubiła eksperymentować z dziwnymi kolorami lakieru do paznokci, a jej ulubionymi serialami w telewizji były Mary Tyler Moore i Breaking Bad (tak, właśnie taka była Heidi), orientalny dywan zaś, na który się wykrwawiła, kupiła za czterysta dolców od Raviego spod sklepu spożywczego. – Norbercie? – Tak? – Gdzie jest Marty? – spytała Johanna. – Kto? – Jej mąż.

Norbert wskazał za siebie. – W kuchni. Johanna podciągnęła spodnie – niezależnie od jej wysiłków spodnie od policyjnego munduru nigdy nie pasowały w pasie – i ruszyła w stronę kuchni. Kiedy weszła, głowa Marty’ego podniosła się, jakby ktoś podciągnął ją na sznurku. Jego oczy przypominały strzaskane szklane kulki. – Johanno? Jego głos brzmiał głucho i upiornie. – Tak mi przykro, Marty. – Nie rozumiem… – Przyjrzyjmy się wszystkiemu po kolei. – Johanna przyciągnęła sobie kuchenne krzesło, tak, to było krzesło należące do Heidi, i usiadła naprzeciwko Marty’ego. – Muszę ci zadać kilka pytań, Marty. Nie masz nic przeciwko? Pacany z policji hrabstwa długo będą traktowały Marty’ego jak podejrzanego. Johanna wiedziała, że nie zabił Heidi, ale nie było sensu tego wyjaśniać, ponieważ opierała się tylko na przeczuciu. Pacany ją wyśmieją i przytoczą dane wykazujące, jak wiele podobnych morderstw popełniają mężowie. Była na to gotowa. Zresztą któż może mieć pewność? Może mają rację (nie mają), w każdym razie na pewno pójdą w tym kierunku. Ona wybrałaby inną drogę. Marty pokiwał głową z otępiałą miną. – Dobrze. – Zatem właśnie wróciłeś do domu, zgadza się? – Tak. Byłem na konferencji w Columbus. Nie było sensu tego sprawdzać. Pacany z policji hrabstwa mogą pogonić za tym tropem. – I co się stało? – Zaparkowałem na podjeździe. – Głos Marty’ego był wyzuty z emocji i brzmiał, jakby dobiegał z bardzo dużej odległości. To nie było zwykłe rozkojarzenie. – Otworzyłem drzwi kluczem. Zawołałem Heidi. Wiedziałem, że jest w domu, ponieważ widziałem jej samochód. Wszedłem do pokoju wypoczynkowego i… – Twarz Marty’ego najpierw wykrzywiła się w nieludzkim grymasie, a zaraz potem przybrała boleśnie ludzki wyraz. Johanna w normalnych okolicznościach dałaby pogrążonemu w żalu małżonkowi czas na dojście do siebie, ale lada chwila miały się pojawić pacany. – Marty? Mężczyzna spróbował wziąć się w garść. – Czy coś zginęło? – Zginęło? – Jak podczas włamania. – Chyba nie. Nie zauważyłem, żeby czegoś brakowało. Ale nie sprawdzałem dokładnie. Wiedziała, że włamanie jest mało prawdopodobne. Po pierwsze, w domu nie było niczego wartościowego. Po drugie, pierścionek zaręczynowy Heidi, który kiedyś należał do jej babki i był najcenniejszym przedmiotem, jaki posiadała, wciąż znajdował się na palcu ofiary. Złodziej na pewno by go zabrał. – Marty? – Tak? – Kto jako pierwszy przychodzi ci do głowy? – Co masz na myśli? – Kto mógłby to zrobić? Marty przez chwilę się zastanawiał. Potem jego twarz znów się wykrzywiła. – Znasz moją Heidi, Johanno.

Znasz. Wciąż używał czasu teraźniejszego. – Ona nie ma żadnych wrogów. Johanna wyjęła notatnik. Otworzyła go na pustej stronie i wbiła w nią wzrok, mając nadzieję, że nikt nie zobaczy łez, które napływały jej do oczu. – Pomyśl, Marty. – Myślę. – Jęknął. – Mój Boże, będę musiał powiadomić Kimberly i chłopców. Jak im powiem? – Jeśli chcesz, mogę ci w tym pomóc. Marty uczepił się jej słów jak tratwy ratunkowej. – Naprawdę? – Johanna uważała go za sympatycznego faceta, ale w żadnym razie nie był wystarczająco dobry dla kogoś takiego jak Heidi. Heidi była wyjątkowa. Była taką osobą, w której towarzystwie każdy czuł się wyjątkowy. Mówiąc w skrócie, była kimś magicznym. – Wiesz, że dzieciaki cię uwielbiają. Tak samo jak Heidi. Chciałaby, żebyś ty to zrobiła. Johanna nie odrywała wzroku od pustej strony. – Czy ostatnio coś się wydarzyło? – Co? Masz na myśli coś takiego jak to? – Mam na myśli cokolwiek. Czy odbieraliście jakieś niepokojące telefony? Czy Heidi pokłóciła się z kimś w Macy’s? Czy ktoś zajechał jej drogę na szosie numer dwieście siedemdziesiąt jeden? Czy pokazała środkowy palec komuś, kto wepchnął się przed nią do kolejki? Cokolwiek. Marty powoli pokręcił głową. – No dalej, Marty, zastanów się. – Nic mi nie przychodzi do głowy. – Podniósł pobrużdżoną twarz naznaczoną cierpieniem. – Zupełnie nic. – Co się tutaj dzieje? Za plecami Johanny rozległ się władczy głos i kobieta zrozumiała, że ich czas minął. Podniosła się i stanęła przed dwoma pacanami z policji hrabstwa. Przedstawiła się. Popatrzyli na nią tak, jakby miała zamiar ukraść srebrne sztućce, a potem oznajmili, że przejmują dochodzenie. Właśnie tak zrobią, a Johanna im na to pozwoli. Mają w takich sprawach doświadczenie, a Heidi zasługuje na to, co najlepsze. Johanna wyszła, z zadowoleniem pozostawiając sprawę w rękach śledczych z wydziału zabójstw. Ale to nie oznacza, że sama będzie bezczynnie czekać.

27

– Twoje dzieci są w domu? – spytał Len Gilman. Adam pokręcił głową. Wciąż stali w piątkę na krawężniku. Len Gilman nie wyglądał jak policjant, chociaż doprowadził niezbędną w tej pracy gburowatość do poziomu sztuki. Przypominał Adamowi podstarzałego członka gangu motocyklowego, który wciąż chodzi w skórze i przesiaduje w spelunkach. Siwiejące podkręcone wąsy Gilmana były naznaczone żółtymi plamami nikotyny. Policjant lubił koszule z krótkimi rękawami, nawet kiedy nosił mundur, i miał tak owłosione ręce, że można go było pomylić z niedźwiedziem. Przez chwilę nikt się nie poruszał. Ot, pięciu ojców stojących razem przy krawężniku w czwartkowy wieczór. Adam uznał, że to bez sensu, ale od razu pomyślał też, że może powinien się z tego cieszyć. Gdyby Len Gilman przyjechał tutaj jako funkcjonariusz policji, żeby przekazać Adamowi najgorsze wieści, po co zabierałby ze sobą Trippa, Gastona i Cala? – Może moglibyśmy wejść do środka i porozmawiać? – zaproponował Len. – O co chodzi? – Lepiej załatwmy to na osobności. Adam miał ochotę powiedzieć, że trudno o bardziej odosobnione miejsce niż krawężnik przed jego trawnikiem, gdzie nikt nie może ich usłyszeć, ale Len już ruszył w stronę domu, a Adam nie chciał odwlekać tej rozmowy. Pozostali trzej mężczyźni czekali na Adama. Gaston stał ze spuszczoną głową, przyglądając się trawie. Cal wydawał się roztrzęsiony, ale u niego był to naturalny stan. Tripp sprawiał wrażenie niezaangażowanego. Adam poszedł za Lenem, a pozostała trójka podążyła jego śladem. Kiedy dotarli do drzwi, Len się odsunął, żeby Adam mógł użyć klucza. Jersey podbiegła do nich, stukając pazurami na drewnianej podłodze, jednak, być może wyczuwając, że coś jest nie w porządku, przywitała ich od niechcenia i bez entuzjazmu. Szybko oceniła sytuację i wślizgnęła się z powrotem do kuchni. W domu zapadła cisza, taka, która wydaje się zaplanowana, jakby nawet ściany i meble zawiązały spisek, aby zapanował spokój. Adam nie bawił się w konwenanse. Nie spytał gości, czy chcą usiąść, ani nie zaproponował im niczego do picia. Len Gilman wszedł do salonu, zachowując się tak, jakby był u siebie albo wyjątkowo pewnie czuł się w skórze policjanta. – Co się dzieje? – spytał Adam. Len odezwał się w imieniu całej grupy: – Gdzie jest Corinne? Adama ogarnęły sprzeczne emocje. Po pierwsze, poczuł ulgę. Gdyby Corinne stało się coś złego, Len wiedziałby, gdzie ona jest. Zatem cokolwiek się wydarzyło, nawet jeśli to coś nieprzyjemnego, najgorszy scenariusz się nie ziścił. Po drugie, zrodził się w nim lęk. Ponieważ, owszem, Corinne na razie jest bezpieczna, ale pokaz siły towarzyszący tej wizycie oraz ton głosu Lena wskazywały, że rzeczywiście nie chodzi o nic przyjemnego. – Nie ma jej w domu – odpowiedział. – To widzimy. Może nam powiesz, gdzie jest? – A może wy mi powiecie, dlaczego chcecie to wiedzieć? Len Gilman nie spuszczał wzroku z Adama. Pozostali mężczyźni niespokojnie przestępowali z nogi na nogę.

– Usiądziemy? Adam chciał zaprotestować, że to jego dom i on będzie decydował, kiedy i gdzie usiądą, ale wydało mu się, że to bezcelowa strata energii. Len z westchnieniem opadł na duży fotel, w którym zazwyczaj przesiadywał Adam. Adam doszedł do wniosku, że to zapewne pokaz dominacji, ale ponownie uznał, że nie ma powodu przejmować się czymś tak nieistotnym. Pozostali trzej mężczyźni zasiedli na kanapie niczym trzy mądre małpy. Adam nie usiadł. – Co się dzieje, do diabła? – powtórzył. Len Gilman pogładził swoje wąsy, jakby to było małe zwierzątko. – Chcę od razu coś wyjaśnić. Przyszedłem tutaj jako przyjaciel i sąsiad, a nie naczelnik policji. – To pocieszające. Len zignorował sarkazm. – Więc jako przyjaciel i sąsiad informuję cię, że szukamy Corinne. – A ja, jako przyjaciel i sąsiad, jak również zatroskany mąż, chciałbym poznać powód. Len Gilman pokiwał głową, zyskując na czasie, próbując zaplanować następny krok. – Wiem, że Tripp wpadł do ciebie wczoraj. – Zgadza się. – Wspomniał, że mieliśmy zebranie zarządu ligi lacrosse’a. Len Gilman umilkł, stosując starą policyjną metodę, która polega na czekaniu w nadziei, że przesłuchiwana osoba coś powie. Adam doskonale znał tę technikę z czasów, gdy pracował w prokuraturze. Wiedział również, że ci, którzy próbują przeczekać policjanta, zazwyczaj coś ukrywają. Adam niczego nie ukrywał. Chciał także popchnąć rozmowę naprzód, dlatego ponownie odrzekł: – Zgadza się. – Corinne nie przyszła na zebranie. Nie pojawiła się. – I co z tego? Potrzebuje usprawiedliwienia od rodzica? – Nie wymądrzaj się, Adamie. Len miał rację. Adam powinien nieco powściągnąć sarkazm. – Jesteś członkiem zarządu, Len? – spytał Adam. – Jestem członkiem specjalnym. – Co to znaczy? Len uśmiechnął się i rozłożył ręce. – Za cholerę nie wiem. Tripp jest przewodniczącym, Bob wiceprzewodniczącym, a Cal sekretarzem. – Wiem i naprawdę jestem pod wrażeniem. – Adam ponownie zganił się w myślach za swój ton. To nie była właściwa pora. – Ale nadal nie rozumiem, dlaczego wszyscy szukacie Corinne. – A my nie wiemy, dlaczego nie możemy jej znaleźć – odparł Len, rozkładając mięsiste łapy. – Prawdziwa zagadka, co? Esemesowaliśmy do niej. Mailowaliśmy. Dzwoniliśmy na jej komórkę i do waszego domu. Psiakrew, nawet wpadłem do szkoły. Wiedziałeś o tym? Adam powstrzymał ripostę. – Corinne tam nie było. Nie przyszła do pracy i nie dostarczyła usprawiedliwienia. Dlatego porozmawiałem z Tomem. – Tom Gorman był dyrektorem. On także mieszkał w miasteczku i miał troje dzieci. Takie miasteczka były absurdalnie kazirodcze. – Twierdzi, że Corinne zazwyczaj opuszcza najmniej zajęć w całym okręgu, aż tu nagle przestała się pojawiać w pracy. Był tym zatroskany. – Len? – Tak? – Możesz przestać chrzanić i powiedzieć mi, dlaczego wszyscy koniecznie chcecie znaleźć moją żonę? Len zerknął na trzy małpy na kanapie. Bob miał kamienne oblicze. Cal był zajęty czyszczeniem okularów. Tripp odchrząknął i powiedział:

– Wygląda na to, że pojawiły się pewne nieścisłości w kwestii finansów ligi. Bum. A może wręcz przeciwnie. W domu zrobiło się jeszcze ciszej. Adam był pewien, że słyszy bicie własnego serca. Znalazł wolne krzesło i powoli usiadł. – O czym wy mówicie? Ale przecież wiedział, czyż nie? Bob odzyskał głos. – A jak ci się wydaje? – niemal odburknął. – Z konta zniknęły pieniądze. Cal pokiwał głową, żeby wnieść jakiś wkład. – I uważacie…? – Adam nie dokończył swojej myśli. Po pierwsze, było oczywiste, co uważają. Po drugie, nie zamierzał wypowiadać takiego absurdalnego oskarżenia. Ale czy ono było absurdalne? – Nie wyciągajmy pochopnych wniosków – rzekł Len, odgrywając wcielenie rozsądku. – Na razie chcemy po prostu porozmawiać z Corinne. Jak już wspominałem, przyszedłem tutaj jako przyjaciel i sąsiad, a może także jako członek zarządu. Właśnie z tego powodu wszyscy się tu zjawiliśmy. Jesteśmy przyjaciółmi Corinne. Oraz twoimi. Chcemy, żeby to zostało między nami. Wszyscy pokiwali głowami. – Co to znaczy? – To znaczy – rzekł Len, pochylając się do przodu z miną spiskowca – że jeśli w księgowości zapanuje ład, nie będziemy więcej do tego wracać. Wszystko zostanie w tym pokoju. Nie będziemy o nic pytać. Jeżeli nieścisłości znikną, a księgi rachunkowe zostaną uporządkowane, nie będą nas interesowały szczegóły ani przyczyny tych problemów. Nie będziemy patrzeć wstecz. Adam milczał. Wszystkie organizacje są takie same. Tuszowanie nieprawidłowości oraz kłamstwa. Dbanie o większe dobro i tak dalej. Oprócz zagubienia i lęku Adam czuł także obrzydzenie. Jednak to nie było istotne. Musiał działać bardzo ostrożnie. Chociaż Len Gilman już dwukrotnie wspomniał, że przyszedł jako przyjaciel/sąsiad/członek zarządu, tak naprawdę był gliną. Nie pojawił się tutaj z grzeczności. Zbierał informacje. Adam musiał uważać, by nie dać mu się złapać za słowo. – O jak dużych nieścisłościach mówimy? – spytał. – Bardzo dużych – odrzekł Len Gilman. – Jakiego rzędu… – Przykro mi, to poufna informacja. – Chyba nie uważacie, że Corinne naprawdę mogłaby… – W tej chwili po prostu musimy z nią porozmawiać – przerwał mu Gilman. Adam zamilkł. – Gdzie ona jest, Adamie? Oczywiście nie mógł im powiedzieć. Nie mógł nawet próbować tego wyjaśnić. Odezwała się w nim natura prawnika. Jak wiele razy ostrzegał swoich klientów, żeby niczego nie zdradzali? Do ilu wyroków skazujących doprowadził, ponieważ jakiś idiota próbował gadaniem wykręcić się od winy? – Adamie? – Chyba będzie najlepiej, jeśli sobie pójdziecie.

28

Dan Molino próbował powstrzymać łzy, kiedy patrzył, jak jego syn Kenny ustawia się na starcie sprintu na czterdzieści jardów. Kenny chodził do ostatniej klasy szkoły średniej i był jedną z największych futbolowych nadziei w całym stanie. Miał przełomowy ostatni rok, podczas którego zwrócił na siebie uwagę czołowych poszukiwaczy talentów, i oto rozgrzewał się przed ostatnią dyscypliną testów. Dan stał na trybunach i czuł to znajome podniecenie, rodzicielski entuzjazm, gdy patrzył na swojego atletycznie zbudowanego syna – Kenny ważył już sto trzydzieści kilogramów – przygotowującego się do ustawienia stóp w blokach. Dan również był postawnym mężczyzną: miał metr osiemdziesiąt pięć wzrostu i ważył sto dziesięć kilogramów. Dawniej też grał w futbol, w drugiej linii reprezentacji stanu, ale był nieco za wolny i o jeden rozmiar za mały, żeby trafić do pierwszej dywizji. Dwadzieścia pięć lat temu założył firmę w branży transportu mebli i teraz miał dwie ciężarówki oraz dziewięciu pracowników. Duże sklepy często dysponują własnymi samochodami transportowymi. Dan specjalizował się we współpracy z małymi rodzinnymi sklepami, chociaż miał wrażenie, że jest ich coraz mniej. Wielkie sieci je wypierały, tak samo jak poważni gracze, tacy jak UPS czy FedEx, wypierali jego firmę. Mimo wszystko Dan jakoś sobie radził. Kilka dużych sklepów z materacami ostatnio postanowiło okroić swoją flotę transportową. Uznali, że taniej będzie zatrudnić kogoś miejscowego, więc zwrócili się do Dana. To mu bardzo pomogło. Dan może nie zbijał kokosów, ale nie mógł narzekać. Razem z Carly mieszkali w Sparcie w ładnym domu nad jeziorem. Mieli troje dzieci. Dwunastoletni Ronald był najmłodszy. Karen chodziła do pierwszej klasy szkoły średniej, zaczynała pyskować i dojrzewać, a do tego wzbudzać zainteresowanie chłopców. Dan miał nadzieję, że to przeżyje. No i był Kenny, jego pierworodny, który miał ogromne szanse na sportowe stypendium w college’u. Były już nim zainteresowane uczelnie z Alabamy i Ohio. Gdyby tylko udało mu się dobrze wypaść podczas tego sprintu. Obserwując syna, Dan czuł, że łzy napływają mu do oczu. Zawsze tak się działo. Czuł się nieco skrępowany taką reakcją, ale nie potrafił nad nią zapanować. Z tego powodu zaczął zakładać okulary przeciwsłoneczne na mecze Kenny’ego, jednak nie mogły mu one pomóc, kiedy znajdowali się w pomieszczeniu, a Kenny odbierał jakąś nagrodę, na przykład gdy podczas wspólnej kolacji z drużyną dowiadywał się, że został uznany za najwartościowszego gracza meczu. Dan nagle czuł, że ma oczy pełne łez, czasami nawet łzy spływały mu po policzkach. Kiedy ktoś zwracał na to uwagę, Dan tłumaczył się alergią, przeziębieniem albo czymś w tym rodzaju. Kto wie, może mu wierzyli. Carly była tym zachwycona i nazywała go swoim wrażliwym Misiem albo go przytulała. Cokolwiek Dan zrobił w swoim życiu, jakiekolwiek błędy popełnił, wszystko zrekompensował mu dzień, gdy Carly Applegate wybrała go na swojego partnera życiowego. Prawdę mówiąc, Dan nie uważał, żeby Carly miała równie dużo szczęścia. Dawniej interesował się nią Eddie Thompson. Rodzina Eddiego wcześnie zainwestowała w sieć McDonald’s i zbiła fortunę. Miejscowe gazety stale rozpisywały się o Eddiem i jego żonie Melindzie, którzy organizowali rozmaite imprezy charytatywne. Carly się nie przyznawała, ale Dan był przekonany, że nie daje jej to spokoju. A może to on miał z tym problem. Nie był pewien. Wiedział tylko, że kiedy patrzył, jak jego dzieci robią coś wyjątkowego, na przykład grają w futbol albo zdobywają nagrody, łzy napływały mu do oczu. Łatwo się wzruszał i usiłował to ukrywać, ale Carly znała prawdę i jeszcze bardziej go za to kochała. Dzisiaj nie obędzie się bez okularów przeciwsłonecznych. Tego był pewien.

Na oczach czołowych poszukiwaczy talentów Kenny znakomicie wypadł podczas pozostałych testów – skoku dosiężnego i starcia siedmiu na siedmiu, kiedy mógł się wykazać w zdobywaniu pola. Jednak to sprint na czterdzieści jardów o wszystkim zdecyduje. Zagwarantuje mu miejsce na dobrej uczelni. Na uniwersytecie stanowym w Ohio, Penn, Alabamie, a może nawet – kurczę, niemal nie śmiał o tym myśleć – Notre Dame w Indianie, gdzie mieli taką świetną drużynę. Poszukiwacz talentów z Notre Dame pojawił się na testach i uważnie przyglądał się Kenny’emu. Jeszcze tylko ten jeden sprint. Zejść poniżej pięciu sekund i dwudziestu setnych i załatwione. Tak powiadano. Jeżeli kandydat tego nie potrafi, poszukiwacze talentów tracą zainteresowanie, nawet jeśli świetnie wypadł podczas pozostałych konkurencji. Musi być pięć dwadzieścia albo mniej. Jeśli Kenny tego dokona, jeśli teraz uda mu się uzyskać swój najlepszy czas… – Wiesz o tym, prawda? Dan podskoczył, kiedy usłyszał nieznany głos, ale uznał, że facet mówi do kogoś innego. Jednak gdy zerknął w tamtym kierunku, zobaczył, że nieznajomy wpatruje się prosto w jego okulary przeciwsłoneczne. Co za chudzielec, pomyślał Dan, choć w porównaniu z nim wszyscy się tacy wydawali. Nie był niski, tylko drobny. Miał małe dłonie i chude, niemal kruche ręce. Facet, który wpatrywał się w Dana, rzucał się w oczy, ponieważ wyraźnie tutaj nie pasował. Nie było w nim niczego, co kojarzyłoby się z futbolem. Był zbyt szczupły. Zbyt kujonowaty. Nosił dużą bejsbolówkę zbyt mocno naciągniętą na głowę. Do tego ten łagodny, przyjacielski uśmiech. – Mówi pan do mnie? – spytał Dan. – Tak. – Jestem trochę zajęty. Facet nie przestawał się uśmiechać, kiedy Dan powoli odwrócił się w stronę bieżni. Kenny ustawiał stopy w blokach. Dan go obserwował, czekając, aż zacznie działać jego osobista fontanna. Jednak tym razem miał suche oczy. Zaryzykował i ponownie się obejrzał. Nieznajomy wciąż patrzył na niego z uśmiechem. – O co chodzi? – To może zaczekać do końca wyścigu, Dan. – Co może zaczekać? Skąd pan zna moje…? – Cii, sprawdźmy, jak mu pójdzie. Ktoś na boisku zawołał: „na miejsca, gotowi”, a potem rozległ się wystrzał. Dan gwałtownie zwrócił głowę w stronę syna. Kenny dobrze wyszedł z bloków i popędził jak uciekająca ciężarówka. Dan się uśmiechnął. Niech tylko ktoś spróbuje mu stanąć na drodze. Kenny zmiecie go jak źdźbło trawy. Bieg skończył się po kilku sekundach, ale wydawało się, że trwał znacznie dłużej. Jeden z nowych kierowców Dana, chłopak, który zarabiał na spłatę studenckiej pożyczki, napisał artykuł o tym, że czas zwalnia, kiedy przeżywamy jakieś nowe doświadczenie. To rzeczywiście było coś nowego. Może dlatego sekundy mijały tak powoli. Dan patrzył, jak jego syn zmierza po życiowy rekord na czterdzieści jardów, a jednocześnie po bilet do wyjątkowego miejsca, do którego Dan nigdy nie zdołał się dostać. Gdy Kenny minął linię mety, uzyskując rekordowy czas pięciu sekund i siedmiu setnych, Dan wiedział, że za chwilę w oczach zakręcą mu się łzy. Tylko że tak się nie stało. – Świetny czas – odezwał się drobny mężczyzna. – Na pewno jesteś dumny. – Żeby pan wiedział. Dan odwrócił się w stronę nieznajomego. Chrzanić go. To była jedna z najwspanialszych chwil – może nawet najwspanialsza – w życiu Dana i nie miał zamiaru pozwolić, żeby jakiś frajer mu ją popsuł. – Czy my się znamy? – Nie.

– Jest pan poszukiwaczem talentów? Nieznajomy się uśmiechnął. – Czy wyglądam na poszukiwacza talentów, Dan? – Skąd znasz moje imię? – Wiem o wielu rzeczach. Proszę. Nieznajomy wyciągnął w jego stronę brązową kopertę. – Co to jest? – spytał Dan. – Myślę, że wiesz. – Nie wiem, do cholery, a poza tym, co ty sobie w ogóle… – Po prostu trudno uwierzyć, że nikt nigdy ci o tym nie wspominał. – O czym? – Tylko popatrz na swojego syna. Dan odwrócił się w stronę bieżni. Kenny uśmiechał się szeroko i spoglądał w stronę trybun, czekając na uznanie ojca. Dan poczuł napływające łzy. Pomachał Kenny’emu, a jego syn, który nigdy nie włóczył się nocami, nie pił ani nie palił trawki, nie obracał się w niewłaściwym towarzystwie i wciąż – chociaż nikt w to nie wierzył – wolał spędzać czas ze swoim staruszkiem, oglądając mecze albo filmy na Netfliksie, również do niego pomachał. – W zeszłym roku ważył sto cztery kilogramy – ciągnął nieznajomy. – Przybrał na wadze dwadzieścia sześć kilogramów i nikt tego nie zauważył? Dan zmarszczył brwi, chociaż poczuł, że serce podchodzi mu do gardła. – To się nazywa dojrzewanie, dupku. To się nazywa ciężki trening. – Nie, Dan. To się nazywa winstrol. – Co takiego? – Środek dopingujący, lepiej znany jako sterydy. Dan odwrócił się i zbliżył twarz do twarzy nieznajomego. Mężczyzna nie przestawał się uśmiechać. – Co powiedziałeś? – Nie zmuszaj mnie do powtarzania. Wszystko jest w tej kopercie. Twój syn korzystał z giełdy Silk Road. Wiesz, co to jest? A ukryta sieć? Internetowa podziemna gospodarka? Waluta bitcoin? Nie wiem, czy dałeś mu swoje błogosławieństwo, czy też samodzielnie za to płacił, ale przecież znasz prawdę. Dan stał jak słup soli. – Jak myślisz, co zrobią poszukiwacze talentów, kiedy te materiały ujrzą światło dzienne? – Gówno prawda. Zmyślasz. To wszystko… – Dziesięć tysięcy dolarów, Dan. – Co takiego? – Nie chcę teraz wchodzić w szczegóły. Wszystkie dowody znajdziesz w kopercie. Kenny zaczął od winstrolu. To był jego główny środek dopingujący, ale przyjmował także anadrol i deca durabolin. Możesz przeczytać, jak często kupował sterydy, jak za nie płacił, jest tutaj nawet adres IP waszego domowego komputera. Kenny zaczął zażywać doping w trzeciej klasie, więc wszystkie te trofea, zwycięstwa, statystyki… cóż, jeśli prawda wyjdzie na jaw, będzie musiał się z nimi pożegnać. Pomyśl o wszystkich chwilach, gdy poklepywano cię po plecach i składano gratulacje w pubie O’Malley’s, o wszystkich ludziach, którzy życzyli wam szczęścia, o mieszkańcach miasteczka, którzy mieli takie wysokie mniemanie o twoim chłopcu. Co sobie pomyślą, kiedy dowiedzą się, że oszukiwał? Co pomyślą o Carly? Dan oparł palec o klatkę piersiową drobnego mężczyzny. – Grozisz mi? – Nie, Dan. Proszę o dziesięć tysięcy dolarów. Jednorazową płatność. Wiesz, że mógłbym zażądać więcej, biorąc pod uwagę, ile obecnie kosztuje nauka w college’u. Dlatego uważaj się za szczęściarza.

Nagle po prawej stronie rozległ się głos, który zawsze doprowadzał Dana do łez. – Tato? Kenny biegł w stronę ojca z radością i nadzieją na twarzy. Dan zamarł i wpatrywał się w syna, przez chwilę nie mogąc się ruszyć. – Teraz was zostawię – powiedział nieznajomy. – Wszystkie informacje znajdują się w kopercie, którą ci dałem. Zajrzyj do niej po powrocie do domu. To, co się stanie jutro, będzie zależało od ciebie, ale na razie – wskazał zbliżającego się Kenny’ego – ciesz się tą wyjątkową chwilą razem ze swoim synem.

29

Klub American Legion znajdował się niedaleko dość ruchliwego śródmieścia Cedarfield. To czyniło z niego atrakcyjne miejsce do zostawienia samochodu, gdy nie dało się już tego zrobić w płatnych strefach parkowania przy ulicach. W celu obrony przed tym zjawiskiem władze klubu zatrudniły mieszkającego w okolicy Johna Bonnera, który miał „pilnować” parkingu. Bonner dorastał w miasteczku – w ostatniej klasie nawet był kapitanem drużyny koszykarskiej – jednak później zaczęły go dręczyć problemy ze zdrowiem psychicznym, aż w końcu zawładnęły nim na dobre. Z całego miasteczka był najbliższy stanu, który w Cedarfield można nazwać bezdomnością. Noce spędzał w klinice dla chorych umysłowo, a w ciągu dnia wałęsał się ulicami, mrucząc pod nosem o rozmaitych politycznych spiskach, w jakie mieli być zamieszani obecny burmistrz i Stonewall Jackson, konfederacki generał z czasów wojny secesyjnej. Niektórzy z dawnych szkolnych kolegów współczuli Bonnerowi z powodu jego przypadłości i chcieli mu pomóc. Rex Davies, przewodniczący stowarzyszenia weteranów, do którego należał klub, wpadł na pomysł zatrudnienia Bonnera przy pilnowaniu parkingu po to, żeby przestał wędrować po całym miasteczku. Adam wiedział, że Bonner traktuje swoje obowiązki poważnie. Zbyt poważnie. Miał naturalną skłonność do zachowań obsesyjno-kompulsywnych i prowadził notatnik, który wypełniał mieszanką wybuchową paranoicznego bełkotu i niezwykle szczegółowych opisów dotyczących marek, kolorów i numerów rejestracyjnych wszystkich samochodów wjeżdżających na parking. Kiedy ktoś się tam zatrzymywał, a nie miał żadnej sprawy do załatwienia w klubie, Bonner albo go odprawiał, czasami nieco zbyt entuzjastycznie, albo rozmyślnie pozwalał mu nielegalnie zaparkować, czekał, aż pójdzie do Stop & Shop bądź Backyard Living, a następnie dzwonił do swojego kolegi z drużyny, Rexa Daviesa, który przypadkiem był właścicielem warsztatu i firmy zajmującej się holowaniem. Na każdym kroku zdarzają się jakieś machlojki. Bonner podejrzliwie łypał na Adama, gdy ten zatrzymał się na klubowym parkingu. Jak zwykle był ubrany w niebieską dwurzędową marynarkę ze zbyt licznymi guzikami, która wyglądała jak ubranie używane podczas rekonstrukcji bitew z czasów wojny secesyjnej, a także w przypominającą obrus koszulę w biało-czerwoną kratę. Spodnie miał postrzępione na nogawkach, a na stopy założył tenisówki bez sznurowadeł. Adam zdał sobie sprawę, że nie może dłużej bezczynnie czekać na powrót Corinne. Wokół panoszy się zbyt wiele kłamstw i oszustw, ale wszystko, co przydarzyło mu się w ciągu ostatnich dni, zaczęło się tutaj, w klubie American Legion, kiedy nieznajomy powiedział mu o tej cholernej stronie internetowej. – Witaj, Bonner. Może Bonner go rozpoznał, a może nie. – Witaj – odrzekł ostrożnie. Adam wysiadł z samochodu. – Mam problem. Bonner poruszył brwiami, które były tak krzaczaste, że kojarzyły się Adamowi z myszoskoczkami Ryana. – Aha? – Liczę na to, że mi pomożesz. – Lubisz skrzydełka na ostro? Adam pokiwał głową.

– Jasne – rzucił. Bonner podobno był geniuszem, zanim zachorował, ale czyż nie mówią tak o wszystkich osobach poważnie chorych psychicznie? – Chcesz, żebym ci kupił porcję w Bub’s? Bonner sprawiał wrażenie zaszokowanego. – W Bub’s sprzedają gówno! – zawołał. – No tak, przepraszam. – Ach, idź sobie. – Machnął ręką w stronę Adama. – Niczego nie wiesz, człowieku. – Przepraszam. Naprawdę. Posłuchaj, potrzebuję twojej pomocy. – Wielu ludzi potrzebuje mojej pomocy. Ale nie mogę być wszędzie, prawda? – Prawda. Jednak możesz być tutaj, zgadza się? – Hę? – Na tym parkingu. Możesz mi pomóc z problemem, który dotyczy tego parkingu. Bonner opuścił krzaczaste brwi, tak że Adam już nie widział jego oczu. – Problem? Na moim parkingu? – Tak. Byłem tutaj kilka wieczorów temu. – Na zaciągu do drużyn lacrosse’a – odrzekł Bonner. – Wiem. Fakt, że Bonner od razu to sobie przypomniał, powinien był zaskoczyć Adama, ale z jakiegoś powodu tak się nie stało. – Właśnie. Jacyś ludzie spoza miasta zarysowali mi auto. – Co takiego? – Solidnie je uszkodzili. – Na moim parkingu? – Tak. To chyba jakieś młodziaki spoza miasta. Przyjechali szarą hondą accord. Bonner poczerwieniał, słysząc o takiej niesprawiedliwości. – Masz numer rejestracyjny? – Nie, właśnie miałem nadzieję, że będziesz mógł mi go podać. Chcę złożyć wniosek o odszkodowanie. Odjechali około dwudziestej drugiej piętnaście. – Ach tak, pamiętam ich. – Bonner wyjął swój olbrzymi notatnik i zaczął błyskawicznie przerzucać strony. – To było w poniedziałek. – Tak. Odwracał kolejne kartki, coraz szybciej i gwałtowniej. Adam zerknął mu ponad ramieniem. Każda strona grubego notatnika była zapełniona od góry do dołu i od lewa do prawa malutkimi literkami. Bonner nie przestawał wściekle przerzucać kartek. Nagle się zatrzymał. – Znalazłeś? Parkingowy powoli się wyszczerzył. – Hej, Adamie? – Słucham? Bonner zwrócił ku niemu uśmiechniętą twarz. Potem ponownie poruszył myszoskoczkami. – Masz przy sobie dwieście dolców? – Dwieście? – Ponieważ mnie okłamałeś. Adam usiłował wyglądać na zmieszanego. – O czym ty mówisz? Bonner zatrzasnął notatnik. – Przecież tutaj byłem. Słyszałbym, gdyby uderzyli w twój samochód. Adam już miał się pokusić o jakąś ripostę, gdy Bonner podniósł dłoń. – A zanim mi powiesz, że było późno, głośno albo ledwie cię zadrasnęli, weź pod uwagę, że tuż

obok stoi twój samochód i nie ma na nim żadnych uszkodzeń. A zanim skłamiesz, że przyjechałeś wtedy autem żony… – Bonner podniósł notatnik, nie przestając się uśmiechać – …przypomnij sobie, że mam tutaj zapisane wszystkie szczegóły. Złapany. Złapany na nieudolnym kłamstwie przez Bonnera. – Dlatego podejrzewam – ciągnął Bonner – że potrzebujesz numeru rejestracyjnego tego wozu w jakimś innym celu. Chodzi ci o faceta, który zjawił się tu w towarzystwie uroczej blondynki. Tak, tak, zapamiętałem ich, ponieważ całą resztę waszej bandy błaznów widziałem już milion razy, a oni byli nieznajomi. Nie pasowali tutaj. Zastanawiałem się, po co przyjechali. – Ponownie się wyszczerzył. – Teraz już wiem. Adam miał ochotę powiedzieć milion rzeczy, ale zdecydował się na najprostszą odpowiedź. – A więc dwieście dolarów? – To uczciwa cena. Aha, i nie przyjmuję czeków. Ani ćwierćdolarówek.

30

– To samochód z wypożyczalni – oznajmił stary Rinsky. Siedzieli w jego nowocześnie wyposażonym kąciku śniadaniowym. Rinsky miał dzisiaj na sobie same beżowe ubrania – beżowe sztruksy, beżową wełnianą koszulę, beżową kamizelkę. Eunice siedziała przy stole w kuchni i piła herbatę, ubrana jak na przyjęcie w ogrodzie. Jej makijaż wyglądał, jakby nałożono go za pomocą pistoletu do paintballu. Kiedy Adam wszedł do domu, przywitała go słowami „Dzień dobry, Normanie”. Adam zastanawiał się, czy ją poprawić, ale Rinsky go powstrzymał. „Nie rób tego – powiedział. – To się nazywa terapia przez potwierdzanie. Niech mówi, co chce”. – Kto mógł go wynająć w poniedziałek? – spytał Adam. – Wszystko jest tutaj. – Rinsky popatrzył na ekran, mrużąc oczy. – Wypożyczono go na nazwisko Lauren Barna, ale to pseudonim. Trochę pokopałem i okazało się, że Barna to tak naprawdę Ingrid Prisby. Mieszka w Austin w Teksasie. – Jego okulary do czytania wisiały na łańcuszku. Opuścił je na pierś i odwrócił się. – Czy to nazwisko coś ci mówi? – Nie. – To chwilę potrwa, ale mogę ją sprawdzić dokładniej. – Bardzo by mi to pomogło. – Nie ma sprawy. Co teraz? Mógłby po prostu polecieć do Austin. Albo zdobyć numer tej kobiety i do niej zadzwonić, ale co by jej powiedział? „Witam, nazywam się Adam Price, a pani i jakiś facet w bejsbolówce zdradziliście mi tajemnicę dotyczącą mojej żony…”. – Adamie? Podniósł wzrok. Rinsky splótł palce i oparł je na brzuchu. – Nie musisz mi mówić, o co chodzi. Wiesz o tym, prawda? – Wiem. – Ale dla pewności obiecuję, że nic z tego, co powiesz, nie wyjdzie poza ściany tego domu. O tym także wiesz, prawda? Adam pokiwał głową. – W dodatku jestem starym człowiekiem – ciągnął Rinsky. – Mam słabą pamięć. – Szczerze w to wątpię. Rinsky się uśmiechnął. – Jak wolisz. – Ależ nie, jeśli to nie kłopot, bardzo chętnie wysłuchałbym twojej opinii. – Zamieniam się w słuch. Adam nie był pewien, jak wiele powinien powiedzieć Rinsky’emu, ale stary policjant okazał się doskonałym słuchaczem. W dawnych czasach zapewne niejednokrotnie zasłużył na Oscara, grając rolę „dobrego gliny”, ponieważ Adam nie potrafił przestać mówić. W końcu opowiedział mu wszystko, co się wydarzyło od chwili spotkania z nieznajomym w klubie American Legion. Kiedy skończył, obaj przez pewien czas siedzieli w milczeniu. Eunice piła swoją herbatę. – Sądzisz, że powinienem powiadomić policję? – spytał Adam. Rinsky zmarszczył czoło. – Byłeś prokuratorem, prawda?

– Zgadza się. – Więc wiesz, że to zły pomysł. Adam przytaknął. – Jesteś mężem – obwieścił Rinsky, jakby to wszystko tłumaczyło. – Właśnie się dowiedziałeś, że twoja żona oszukała cię w paskudny sposób. A teraz uciekła. Powiedz mi, panie prokuratorze, co byś sobie pomyślał? – Że coś jej zrobiłem. – To pierwsza możliwość. Druga jest taka, że twoja żona… jak ona ma na imię? – Corinne. – Właśnie, Corinne. Druga możliwość jest taka, że Corinne ukradła pieniądze z konta tej sportowej ligi i od ciebie uciekła. Musiałbyś także powiedzieć miejscowemu policjantowi o tym, że udawała ciążę. Czy jest żonaty? – Tak. – Więc wszystko rozniesie się po miasteczku, zanim się zorientujesz. Oczywiście to nie ma wielkiego znaczenia w obliczu pozostałych spraw. Ale nie oszukujmy się, gliniarze uznają, że zabiłeś swoją żonę albo że ona jest złodziejką. Rinsky potwierdził to, co Adamowi już przyszło do głowy. – Więc co mam zrobić? Starszy mężczyzna ponownie założył okulary do czytania. – Pokaż mi tego SMS-a, którego żona wysłała do ciebie, zanim uciekła. Adam znalazł wiadomość. Podał Rinsky’emu telefon i jeszcze raz przeczytał tekst ponad ramieniem staruszka: MOŻE POWINNIŚMY OD SIEBIE ODPOCZĄĆ. ZAJMIJ SIĘ DZIEĆMI. NIE PRÓBUJ SIĘ ZE MNĄ KONTAKTOWAĆ. WSZYSTKO BĘDZIE DOBRZE.

A następnie: DAJ MI KILKA DNI. PROSZĘ.

Rinsky przeczytał wiadomość, wzruszył ramionami i zdjął okulary. – Co możesz zrobić? Z tego, co widzę, twoja żona potrzebuje odpoczynku od ciebie. Poprosiła, żebyś się z nią nie kontaktował. Więc powinieneś jej posłuchać. – Nie mogę siedzieć z założonymi rękami. – Nie, nie możesz. Ale jeśli policja cię o to spyta, to właśnie tak odpowiesz. – Po co policjanci mieliby mnie o to pytać? – Nie mam pojęcia. Tymczasem robisz wszystko, co w twojej mocy. Zdobyłeś numer rejestracyjny i przyszedłeś do mnie. To dwie dobre decyzje. Możliwe, że twoja Corinne wkrótce sama wróci. Ale masz rację, musimy spróbować znaleźć ją pierwsi. Postaram się sprawdzić tę Ingrid Prisby. Może tam kryje się jakaś wskazówka. – W porządku, dziękuję. Doceniam to. – Adamie? – Tak? – Niewykluczone, że twoja Corinne ukradła te pieniądze. Zdajesz sobie z tego sprawę. – Jeśli to zrobiła, miała powód. – Na przykład musiała uciec. Albo zapłacić szantażyście. – Albo zrobić coś, na co jeszcze nie wpadliśmy. – Cokolwiek to jest – rzekł Rinsky – lepiej nie dawać policji niczego, co mogłoby obciążać

Corinne. – Wiem. – Mówiłeś, że jest w Pittsburghu? – Na to wskazuje aplikacja do lokalizowania telefonów. – Znasz tam kogoś? – Nie. – Adamk popatrzył na Eunice. Uśmiechnęła się do niego i uniosła herbatę. Dla obserwatora z zewnątrz byłaby to zwyczajna domowa scenka, ale jeśli znało się stan zdrowia tej kobiety… Nagle coś mu się przypomniało. – Co się stało? – Rankiem, zanim Corinne zniknęła, zszedłem na dół. Chłopcy jedli śniadanie przy stole, ale Corinne rozmawiała z kimś przez telefon na podwórku. Kiedy mnie zobaczyła, zaraz się rozłączyła. – Domyślasz się, z kim mogła rozmawiać? – Nie, mogę to jednak sprawdzić w sieci. Stary Rinsky wstał i wskazał Adamowi swoje krzesło. Adam usiadł i wszedł na stronę Verizon. Wpisał numer telefonu i hasło. Znał je na pamięć nie dlatego, że miał świetną pamięć, ale dlatego, że w takich okolicznościach on i Corinne zawsze używali tego samego hasła. Zdecydowali się na słowo BARISTA, pisane wielkimi literami. Dlaczego? Ponieważ postanowili wymyślić hasło, gdy siedzieli w kawiarni. Zaczęli się rozglądać w poszukiwaniu przypadkowego obiektu i, voilà, zauważyli baristę. Słowo było idealne, ponieważ nie miało z nimi żadnego związku. Jeśli hasło musiało być dłuższe niż siedem znaków, wpisywali BARISTABARISTA, a jeżeli w jego skład musiały wchodzić także cyfry, decydowali się na BARISTA77. Tak po prostu. Adam zgadł hasło za drugą próbą – BARISTA77. Kliknął na parę linków i dotarł do listy ostatnich połączeń wychodzących. Miał nadzieję, że mu się poszczęści i zobaczy, że Corinne właśnie do kogoś dzwoniła albo że zrobiła to poprzedniego wieczoru, ale nic z tego. Okazało się, że jej ostatnim połączeniem było właśnie to, którego szukał – z godziny 7.53 w dniu, w którym uciekła. Rozmowa trwała zaledwie trzy minuty. Stała na podwórku i cicho mówiła do telefonu, po czym rozłączyła się, gdy się zbliżył. Pytał, z kim rozmawiała, jednak nie doczekał się odpowiedzi. Ale teraz… Adam powędrował wzrokiem do numeru na ekranie i zamarł. – Rozpoznajesz ten numer? – spytał Rinsky. – Tak, rozpoznaję.

31

Kuntz wrzucił oba pistolety do rzeki Hudson. Niewielka strata, miał ich mnóstwo. Pojechał pociągiem linii A w kierunku Sto Sześćdziesiątej Ósmej Ulicy. Wysiadł przy Broadwayu i pieszo pokonał trzy przecznice dzielące go od wejścia do szpitala dziecięcego, który kiedyś nosił nazwę Prezbiteriańskiego Szpitala Columbii. Obecnie placówkę nazywano Nowojorskim Prezbiteriańskim Szpitalem Dziecięcym Morgana Stanleya. Morgan Stanley. Jasne, kiedy się myśli o opiece zdrowotnej dla dzieci, pierwszą nazwą, która przychodzi do głowy, jest międzynarodowy bank inwestycyjny Morgan Stanley. Ale pieniądze mają siłę perswazji. Rządzą światem. Kuntz nie kłopotał się pokazywaniem dokumentu tożsamości. Był tutaj częstym gościem, więc strażnicy przy biurku dobrze go znali. Wiedzieli także, że kiedyś służył w nowojorskiej policji. Niektórzy, może nawet większość, wiedzieli nawet, dlaczego musiał odejść. Pisano o tym we wszystkich gazetach. Liberalni kretyni w mediach go ukrzyżowali – nie wystarczyło im, że stracił pracę i źródło utrzymania; chcieli, żeby trafił do więzienia za morderstwo – jednak ulica go popierała. Ludzie rozumieli, że Kuntz został pochopnie oskarżony. Rozumieli prawdę. Jego sprawa trafiła na łamy gazet. Jakiś wielki czarnoskóry stawiał opór przy aresztowaniu. Został przyłapany na kradzieży w sklepie przy Dziewięćdziesiątej Trzeciej, a kiedy właściciel, Koreańczyk, próbował mu przeszkodzić, wielkolud pchnął go na ziemię i kopnął. Kuntz i jego partner, Scooter, przyparli faceta do muru, ale on się tym wcale nie przejął. Warknął na nich i oznajmił: „Nigdzie z wami nie idę. Chciałem tylko paczkę fajek”. Potem spokojnie ruszył do wyjścia. Tak po prostu. Mimo że właśnie popełnił przestępstwo, a przed nim stali dwaj policjanci, robił to, co mu się podobało. Kiedy Scooter zastąpił mu drogę, czarny wielkolud go odepchnął, nawet nie zwalniając. Wtedy Kuntz bez pardonu powalił czarnoskórego na ziemię. Skąd miał wiedzieć, że facet jest chory? Bądźmy poważni. Naprawdę miał pozwolić, żeby przestępca sobie poszedł? Jak zareagować, kiedy bandzior cię nie słucha? Próbować delikatnie go obezwładnić? Może zrobić coś, co narazi na śmierć ciebie i twojego partnera? Co za tępe dupki wymyślają te zasady? Mówiąc w skrócie, facet umarł, a liberalni kretyni w mediach dostali orgazmu. Wszystko zaczęła tamta lesba z kablówki. Nazwała Kuntza rasistowskim zabójcą. Sharpton zorganizował marsz przeciwko przemocy. Tak to zwykle wygląda. Nieważne, że Kuntz miał czystą kartotekę, otrzymał liczne nagrody za odwagę, pracował jako wolontariusz z czarnoskórymi dzieciakami w Harlemie. Nieważnie, że miał osobiste problemy, wliczając dziesięcioletniego syna z nowotworem kości. To wszystko gówno ich obchodziło. Został rasistowskim zabójcą – równie podłym jak szumowiny, które łapał. Wjechał windą na szóste piętro. Skinął głową pielęgniarkom i pospieszył do pokoju 715. Barb siedziała na tym samym krześle co zawsze. Obejrzała się na niego i posłała mu zmęczony uśmiech. Miała sińce pod oczami. Jej włosy wyglądały, jakby dojechały tutaj nocnym autobusem. Jednak Kuntz wciąż nie widział świata poza jej uśmiechem. Ich syn spał. – Cześć – szepnął. – Cześć – odpowiedziała szeptem.

– Jak się czuje Robby? Barb wzruszyła ramionami. Kuntz podszedł do łóżka i popatrzył na synka. To mu łamało serce, ale zarazem napełniało determinacją. – Może wrócisz do domu? – zaproponował żonie. – Trochę się odprężysz. – Pojadę za kilka godzin – odpowiedziała Barb. – Usiądź i porozmawiaj ze mną. Często się słyszy, że media są pasożytem, ale rzadko sprawdza się to bardziej niż w przypadku Johna Kuntza. Opadły go ze wszystkich stron i pożarły, niczego nie pozostawiając. Stracił pracę. Stracił emeryturę i świadczenia społeczne. Jednak, co najgorsze, nie był już w stanie zapewniać swojemu synkowi najlepszej dostępnej opieki. To najbardziej go dotknęło. Kimkolwiek jest ojciec w tym życiu – policjantem, strażakiem czy wodzem indiańskim – jego rolą jest utrzymywanie rodziny. Nie powinien siedzieć bezczynnie i patrzeć, jak jego cierpi, jeśli może coś zrobić, żeby uśmierzyć jego ból. Kiedy John Kuntz spadł na samo dno, znalazł zbawienie. Czyż nie dzieje się tak za każdym razem? Znajomy znajomego skontaktował go z Larrym Powersem, chłopakiem z elitarnej uczelni, który opracował jakąś nową aplikację ułatwiającą znajdowanie chrześcijańskich robotników do wykonywania napraw w domu czy coś w tym rodzaju. Reklamował ją hasłem Miłosierdzie i Budownictwo. Kuntza tak naprawdę nie obchodziły kwestie biznesowe. Jego zadanie polegało na ochronie personelu oraz spółki – najważniejszych pracowników i tajemnic handlowych – i tylko na tym się skupiał. Był w tym dobry. Wyjaśniono mu, że firma dopiero powstała, dlatego na początku nie może liczyć na zbyt hojne wynagrodzenie. Jednak miał pracę i mógł znów podnieść głowę. Ale to nie wszystko. Otrzymał także udziały w spółce. Owszem, to ryzyko, lecz właśnie tak rodzą się wielkie fortuny. Czekała go nagroda – wielka i soczysta nagroda – gdyby firma odniosła sukces. Tak się stało. Aplikacja sprzedawała się lepiej, niż ktokolwiek mógł przypuszczać, a teraz, po trzech latach, Bank of America udzielił gwarancji dla ich pierwszej oferty publicznej, więc jeśli wszystko pójdzie dobrze (nawet nie świetnie, ale po prostu dobrze), za dwa miesiące, gdy spółka wejdzie na giełdę, udziały Johna Kuntza będą warte mniej więcej siedemnaście milionów dolarów. Spróbujcie sobie wyobrazić tę sumę. Siedemnaście milionów dolarów. Zapomnijcie o powrocie. Zapomnijcie o zbawieniu. Z takimi pieniędzmi będzie mógł zatrudnić najlepszych lekarzy na świecie. Zapewni Robby’emu opiekę domową i wszystko, co najlepsze. Pośle pozostałą dwójkę dzieci – Kari i Harry’ego – do dobrych szkół, placówek z klasą, a pewnego dnia może sfinansuje im założenie własnych firm. Zatrudni kogoś, kto pomoże Barb w domu. Może nawet zabierze ją na wakacje. Na przykład na Bahamy. Żona wciąż ogląda reklamy hotelu Atlantis, a nie byli nigdzie od czasu tamtego trzydniowego rejsu wycieczkowego przed sześcioma laty. Siedemnaście milionów dolarów. Ich marzenia wkrótce miały się spełnić. A teraz ktoś ponownie próbował mu wszystko odebrać. Jemu i jego rodzinie.

32

Adam przejechał obok stadionu MetLife, na którym grali zarówno New York Giants, jak i New York Jets. Zaparkował przed jednym z biurowców, około czterystu metrów od wylotu ulicy. Budynek, tak jak wszystko wokół, wybudowano na bagnistym terenie. W powietrzu unosiła się typowa dla New Jersey woń, która wydatnie przyczyniała się do złej opinii o całym stanie. Było to połączenie smrodu bagna (co oczywiste), środka chemicznego, za którego pomocą je osuszono, a także nigdy niepłukanej fajki wodnej z akademika. Podsumowując, solidnie tutaj cuchnęło. Biurowiec zbudowany w stylu lat siedemdziesiątych wyglądał, jakby architekt inspirował się domem bohaterów sitcomu The Brady Bunch. Wewnątrz przeważały brązy, a podłogi pokryto gumą. Adam zapukał do drzwi biura na parterze, którego okna wychodziły na przystań załadunkową. Otworzył mu Tripp Evans. – Adam? – Dlaczego moja żona do ciebie dzwoniła? Dziwnie było zobaczyć Trippa wyrwanego z jego naturalnego środowiska. W swoim miasteczku, w lokalnej wspólnocie, do której należał, był popularny, lubiany, nawet ważny. Tutaj sprawiał szokująco zwyczajne wrażenie. Adam mniej więcej znał historię Trippa. Kiedy Corinne dorastała w Cedarfield, ojciec Trippa prowadził sklep ze sprzętem sportowym w centrum, w miejscu, w którym teraz znajdowała się drogeria Rite Aid. Przez trzydzieści lat zaopatrywały się u niego wszystkie dzieciaki z miasteczka. Sprzedawał także sportowe kurtki z nazwą miasteczka oraz sprzęt treningowy dla szkolnych drużyn. Otworzył dwa kolejne sklepy w sąsiednich miasteczkach. Kiedy Tripp skończył college, wrócił do domu i zajął się stroną marketingową interesu ojca. Drukował coniedzielny biuletyn reklamowy i organizował specjalne imprezy, które podnosiły prestiż firmy. Płacił miejscowym zawodowym sportowcom za przychodzenie do sklepu, rozdawanie autografów i witanie klientów. To były dobre czasy. A potem, jak w przypadku większości rodzinnych przedsięwzięć, wszystko się popsuło. W Cedarfield otwarto sklep Herman’s World of Sporting Goods. Potem przy drodze szybkiego ruchu pojawiły się Modell’s, Dick’s i jeszcze kilka innych. Rodzinny biznes powoli podupadał, aż wreszcie trzeba było go zamknąć. Tripp spadł na cztery łapy. Dzięki swojemu doświadczeniu zdołał znaleźć pracę w dużej agencji reklamowej przy Madison Avenue, jednak reszta rodziny boleśnie odczuła tę porażkę. Kilka lat temu Tripp wyprowadził się na przedmieścia, żeby otworzyć własną specjalistyczną firmę na – cytując Bruce’a Springsteena – bagnach Jersey. – Chcesz gdzieś usiąść i porozmawiać? – spytał Tripp. – Jasne. – Obok jest kawiarnia. Przejdźmy się tam. Adam chciał się sprzeciwić – nie miał ochoty na spacery – ale Tripp już ruszył w drogę. Tripp Evans miał na sobie białawą koszulę z krótkimi rękawami, tak cienką, że przeświecał podkoszulek z wycięciem w serek. Brązowe spodnie od garnituru upodabniały go do dyrektora szkoły średniej. Buty sprawiały wrażenie za dużych – nie było to obuwie ortopedyczne, tylko wygodne buty jednej z tańszych marek, która specjalizowała się w pseudooficjalnym stylu. W miasteczku Adam zazwyczaj widywał Trippa w znacznie wygodniejszym stroju trenera – koszulce polo z logo lokalnej ligi lacrosse’a, wyprasowanych spodniach w kolorze khaki, bejsbolówce ze sztywnym daszkiem i z gwizdkiem na szyi.

Różnica była oszałamiająca. Kawiarnia okazała się podrzędną knajpką w starym stylu. Pracowała w niej nawet kelnerka, która trzymała ołówek we włosach. Obaj zamówili kawę. Zwykłą kawę. W takich miejscach raczej nie podaje się macchiato ani latte. Tripp położył dłonie na lepkim blacie. – Powiesz mi, co się stało? – Moja żona do ciebie dzwoniła. – Skąd o tym wiesz? – Sprawdziłem rejestr połączeń. – Sprawdziłeś… – Tripp gwałtownie uniósł brwi. – Mówisz poważnie? – Po co do ciebie dzwoniła? – A jak myślisz? – odparł Tripp. – Chodziło o tę aferę ze skradzionymi pieniędzmi? – Oczywiście, że tak. A o cóż innego mogło chodzić? Tripp czekał na odpowiedź. Adam jej nie udzielił. – I co powiedziała? Kelnerka podeszła do stolika i postawiła kawy z impetem, od którego odrobina napoju wylała się na spodek. – Powiedziała, że potrzebuje więcej czasu. Odparłem, że już wystarczająco długo zwlekała. – To znaczy? – Pozostali członkowie zarządu tracili cierpliwość. Niektórzy chcieli podjąć bardziej zdecydowane działania. Kilka osób proponowało, żeby od razu udać się na policję. – Od jak dawna to trwało? – spytał Adam. – Co, dochodzenie? – Tak. Tripp wsypał nieco cukru do kawy. – Od około miesiąca. – Miesiąca? – Tak. – Dlaczego o niczym mi nie wspomniałeś? – Prawie to zrobiłem. Tamtego wieczoru w klubie. Kiedy wściekłeś się na Boba, pomyślałem, że może już wiesz. – Nie miałem pojęcia. – Tak, teraz to rozumiem. – Mogłeś coś mi powiedzieć, Tripp. – Mogłem – zgodził się. – Tylko był jeden problem. – Jaki? – Corinne prosiła, żebym tego nie robił. Adam przez chwilę trwał w bezruchu. – Chciałbym się upewnić, że dobrze rozumiem – rzekł w końcu. – Więc spróbuję ci pomóc. Corinne wiedziała, że podejrzewamy ją o kradzież, i dała nam jasno do zrozumienia, żebyśmy o niczym ci nie mówili – wyjaśnił Tripp. – Dobrze zrozumiałeś. Adam wyprostował się na siedzeniu. – Co Corinne powiedziała tamtego ranka, kiedy do ciebie zadzwoniła? – Poprosiła mnie o więcej czasu. – Dałeś go jej? – Nie. Powiedziałem, że czas minął. Już wystarczająco długo uspokajałem zarząd.

– Kiedy mówisz o zarządzie… – Mam na myśli wszystkich. Ale głównie Boba, Cala i Lena. – Jak Corinne zareagowała? – Poprosiła… nie, myślę, że lepszym słowem będzie błagała… a więc błagała o jeszcze jeden tydzień. Powiedziała, że może udowodnić, że jest całkowicie niewinna, ale potrzebuje więcej czasu. – Uwierzyłeś jej? – Szczerze? – W miarę możliwości. – Nie, już nie. – Co sobie pomyślałeś? – Pomyślałem, że szuka sposobu na zwrócenie pieniędzy. Wiedziała, że nie chcemy wnosić pozwu. Zależało nam tylko na tym, żeby finanse się zgadzały. Dlatego uznałem, że kontaktuje się z krewnymi lub znajomymi, żeby pożyczyć pieniądze. – Dlaczego nie przyszła z tym do mnie? Tripp nie odpowiedział. Tylko sączył kawę. – Tripp? – Nie znam odpowiedzi. – To nie ma sensu. Tripp dalej popijał kawę. – Od jak dawna znasz moją żonę? – spytał Adam. – Przecież wiesz. Razem dorastaliśmy w Cedarfield. Jest ode mnie o dwa lata młodsza, tak samo jak moja Becky. – Więc wiesz, że ona by tego nie zrobiła. Tripp wbił wzrok w swoją kawę. – Długo tak myślałem. – A dlaczego zmieniłeś zdanie? – Daj spokój, Adamie. Kiedyś byłeś prokuratorem. Nie sądzę, żeby Corinne od początku zamierzała kraść. Wiesz, jak to jest. Kiedy słyszy się o przemiłej staruszce, która okradła swój kościół, albo chociażby o członku zarządu sportowej ligi, który zdefraudował środki, zazwyczaj nie zakłada się, że oni z góry to zaplanowali. Ludzie mają dobre intencje, ale stopniowo ulegają zepsuciu. – Nie Corinne. – Można to powiedzieć o każdym. Tak nam się zawsze wydaje. Zawsze jesteśmy zaszokowani. Adam widział, że Tripp za chwilę zacznie filozofować. Początkowo chciał go powstrzymać, ale w końcu dał spokój. Może im więcej Tripp będzie mówił, tym więcej Adam się dowie. – Załóżmy, że siedzisz wieczorem nad harmonogramem treningów lacrosse’a. Ciężko pracujesz i może właśnie jesteś w jadłodajni takiej jak ta, więc zamawiasz kawę, taką jaką my trzymamy w dłoniach, a potem orientujesz się, że zostawiłeś portfel w samochodzie i myślisz, a co tam, organizacja i tak powinna mi za to zapłacić. To przecież uzasadniony wydatek, prawda? Adam nie odpowiedział. – A kilka tygodni później jakiś sędzia nie pojawia się na meczu, na przykład w Toms River, przez co tracisz trzy godziny, bo musisz znaleźć zastępstwo. W takim razie organizacja powinna przynajmniej zwrócić ci koszt benzyny. Albo zapłacić za kolację, ponieważ jesteś daleko od domu, a mecz się przedłużył. Musisz też zapłacić za pizzę dla trenerów, kiedy przez zebranie zarządu wszyscy nie wracacie do domu na kolację. Musisz zatrudnić miejscowych nastolatków do sędziowania meczów małych dzieci, więc załatwiasz to stanowisko swojemu synowi. Niby dlaczego nie? Jest ktoś lepszy? Czy twoja rodzina nie powinna mieć czegoś z twojej ochotniczej pracy? Adam tylko czekał.

– Zatem pozwalasz sobie na takie drobne oszustwa. Tak to się zaczyna. Aż pewnego dnia brakuje ci pieniędzy na spłatę raty kredytu za samochód, a twoja organizacja akurat ma dużą nadwyżkę finansową. Dzięki tobie. Więc pożyczasz trochę pieniędzy. To nic wielkiego, przecież je oddasz. Ktoś na tym cierpi? Nikt. W ten sposób się okłamujesz. Tripp zamilkł i popatrzył na Adama. – Chyba nie mówisz poważnie – rzekł Adam. – Śmiertelnie poważnie, przyjacielu. – Tripp z namaszczeniem spojrzał na zegarek. Rzucił kilka banknotów na blat i wstał. – Zresztą kto wie? Może wszyscy się mylimy co do Corinne. – Ty na pewno. – Nic by mnie bardziej nie ucieszyło. – Poprosiła o trochę więcej czasu – przypomniał Adam. – Możesz go jej dać? Tripp cicho westchnął i lekko podciągnął spodnie. – Mogę spróbować.

33

Audrey Fine wreszcie powiedziała coś istotnego. A to doprowadziło Johannę do pierwszego prawdziwego tropu. Naczelnik policji Johanna Griffin miała rację co do facetów z hrabstwa. Mieli klapki na oczach i skupili się na Martym Dannie, uznając go za głównego podejrzanego w sprawie zamordowania jego żony, Heidi. Nie zniechęciło ich nawet to, że Marty miał solidne alibi. Przynajmniej na razie. Od początku podejrzewali zabójstwo na zlecenie, więc zaczęli grzebać w billingach, SMS-ach i e-mailach Marty’ego. Wypytywali w biurze TTI Floor Care o jego zachowanie w ostatnim czasie, sprawdzali, dokąd chodził na drinka i na lunch, a wszystko w celu znalezienia jakiegoś powiązania między Martym a potencjalnym zabójcą. Właśnie lunch okazał się kluczowy. Jednak nie chodziło o miejsce, w którym Marty go jadał. W tej sprawie chłopaki z policji hrabstwa ponownie zawalili. Chodziło o to, gdzie jadała lunch Heidi. Johanna wiedziała o tym, że Heidi raz w tygodniu umawiała się na lunch z koleżankami. Kilka razy nawet im towarzyszyła. Początkowo uważała to za stratę czasu i po części miała rację. Jednak te kobiety po prostu pragnęły nawiązać więź z innymi kobietami. Przywiązywały dużą wagę do tego, aby ich godzinna przerwa na lunch trwała nieco dłużej, dzięki czemu mogły spędzać czas z przyjaciółkami i zająć się czymś innym niż rodzina czy kariera. Cóż w tym złego? W tym tygodniu wspólny lunch odbył się w restauracji Red Lobster i wzięły w nim udział Audrey Fine, Katey Brannum, Stephanie Keiles oraz Heidi. Nikt nie zauważył niczego nietypowego. Według wszystkich obecnych Heidi, zaledwie dwadzieścia pięć godzin przed tym, nim została zamordowana we własnym domu, jak zwykle kipiała energią. Dziwnie było rozmawiać z tymi kobietami. Wszystkie były zdruzgotane. Wszystkie czuły, że straciły najlepszą przyjaciółkę, jedyną osobę, której mogły się zwierzyć, najsilniejszą spośród ich znajomych. Johanna także miała takie wrażenie. Zgadza się, Heidi była magiczną osobą. Sprawiała, że każdy w jej otoczeniu czuł się lepszy. Jak to możliwe, zastanawiała się Johanna, że jeden pocisk zabija takiego ducha? Dlatego spotkała się z całą grupą i wysłuchała ich bezużytecznych opowieści. Już miała wracać, żeby poszukać jakiegoś nowego śladu, który przegapili chłopcy z policji hrabstwa, gdy nagle Audrey coś sobie przypomniała. – Heidi rozmawiała z jakąś młodą parą na parkingu. Johanna już odpływała, pogrążona we wspomnieniach. Dwadzieścia lat wcześniej, po wielu próbach i niepowodzeniach, Johanna „cudem” zaszła w ciążę dzięki metodzie in vitro: Heidi była z nią u ginekologa, gdy Johanna się o tym dowiedziała. Heidi była też pierwszą osobą, do której Johanna zadzwoniła, kiedy poroniła. Przyjechała do niej, a Johanna usiadła na siedzeniu pasażera i przekazała jej tę wiadomość. Obie kobiety długo siedziały w samochodzie i razem płakały. Johanna nigdy nie zapomniała tego, jak Heidi oparła się głową o kierownicę, rozkładając włosy jak wachlarz, i płakała nad stratą Johanny. Obie przeczuwały prawdę. Nie będzie więcej cudów. Tamta ciąża była jedyną szansą Johanny. Ona i Ricky ostatecznie pozostali bezdzietni.

– Chwileczkę – odezwała się Johanna. – Jaką młodą parą? – Już się pożegnałyśmy i wsiadłyśmy do swoich samochodów. Zaczęłam wyjeżdżać na Orange Place, ale wtedy jakaś ciężarówka minęła mnie tak szybko, że o mało nie zdmuchnęła mi osłony chłodnicy. Zerknęłam w lusterko wsteczne i zobaczyłam, że Heidi rozmawia z tą młodą parą. – Mogłabyś ich opisać? – Nie bardzo. Dziewczyna była blondynką. Facet nosił bejsbolówkę. Uznałam, że pytają o drogę albo coś w tym rodzaju. Audrey niczego więcej nie pamiętała. Nic dziwnego. Jednak cały świat, a zwłaszcza parkingi przed domami handlowymi i restauracjami, był usiany kamerami. Zdobycie nakazu jest czasochłonne, dlatego Johanna osobiście pojechała do Red Lobster. Szef ochrony zapisał nagranie na płycie DVD, co wydało się jej trochę staroświeckie, i poprosił, żeby później ją zwróciła. – Przepisy – wyjaśnił Johannie. – Musimy dostać nagranie z powrotem. – Nie ma sprawy. Na posterunku policji w Beachwood znajdował się odtwarzacz DVD. Johanna pospiesznie weszła do swojego gabinetu, zamknęła za sobą drzwi i wcisnęła płytę do otworu. Ekran zbudził się do życia. Szef ochrony znał się na rzeczy. Już po dwóch sekundach Heidi pojawiła się w prawym rogu ekranu. Johanna głośno westchnęła, kiedy ją zobaczyła. Widok przyjaciółki żywej, chwiejnie idącej na wysokich obcasach, uczynił całą tragedię nieznośnie rzeczywistą. Heidi zginęła. Odeszła na zawsze. Nagranie było pozbawione dźwięku. Heidi szła przed siebie. Nagle zatrzymała się i podniosła wzrok. Na ekranie widać było mężczyznę w bejsbolówce oraz kobietę o blond włosach. Rzeczywiście wyglądali młodo. Później, podczas drugiego, trzeciego i czwartego oglądania filmu, Johanna próbowała dokładniej przyjrzeć się ich twarzom, ale z tej wysokości i pod takim kątem niewiele dało się zobaczyć. Będzie musiała przesłać nagranie policji hrabstwa, żeby zajęli się nim ich informatycy i spece od sprzętu. Może oni wydobędą z niego coś więcej. Ale jeszcze nie teraz. Początkowo, kiedy oglądała nagranie, rzeczywiście wydawało jej się, że młodzi pytają o drogę. Tak mógłby pomyśleć przypadkowy obserwator. Jednak z czasem Johannie robiło się coraz zimniej. Po pierwsze, rozmowa trwała zbyt długo. Ale przede wszystkim Johanna znała swoją przyjaciółkę. Znała jej gesty i język ciała, dlatego dostrzegła, że coś jest wyraźnie nie w porządku. Rozmowa przeciągała się, a Johanna coraz bardziej nieruchomiała. W pewnym momencie była pewna, że zobaczyła, jak pod jej przyjaciółką ugięły się nogi. Chwilę później młoda para wsiadła do swojego samochodu i odjechała. Przez niemal pełną minutę Heidi stała na parkingu, oszołomiona i zagubiona, zanim wsiadła do auta. Część wozu znajdowała się poza kadrem, dlatego Johanna już nie widziała przyjaciółki. Jednak czas mijał. Dziesięć sekund. Dwadzieścia, trzydzieści. Nagle coś poruszyło się za przednią szybą. Johanna wytężyła wzrok i przysunęła się bliżej ekranu. Ciężko było się zorientować, co się dzieje, ale Johanna zrozumiała, na co patrzy. Włosy Heidi rozłożyły się jak wachlarz. O nie… Heidi oparła głowę o kierownicę, tak samo jak dwadzieścia lat wcześniej, kiedy Johanna powiedziała jej o poronieniu. Johanna była pewna, że przyjaciółka płacze. – Co oni ci powiedzieli, do diabła? – spytała na głos. Cofnęła nagranie i popatrzyła, jak młodzi wyjeżdżają z parkingu. Zwolniła film, a następnie wcisnęła pauzę. Przybliżyła obraz, wzięła do ręki telefon i wybrała numer. – Cześć, Norbercie – powiedziała. – Chciałabym, żebyś sprawdził dla mnie pewną tablicę rejestracyjną, jak najszybciej.

34

Thomas czekał na ojca w kuchni. – Dowiedziałeś się czegoś o mamie? Adam miał nadzieję, że synowie nie wrócili jeszcze do domu. Przez całą drogę zastanawiał się, co zrobić, i zaświtał mu pewien pomysł. Musiał iść na górę i poszukać czegoś w komputerze. – Powinna wrócić lada dzień – odrzekł. A potem, żeby jak najszybciej zmienić temat, dodał: – Gdzie twój brat? – Na lekcji gry na bębnach. Chodzi tam po szkole, ale mama zazwyczaj go odbiera. – O której? – Za czterdzieści pięć minut. Adam pokiwał głową. – To przy Goffle Road, tak? – Zgadza się. – Dobrze, spoko. Posłuchaj, muszę trochę popracować. Może zjemy kolację w Café Amici, kiedy odbiorę twojego brata? – Idę do siłowni, żeby poćwiczyć z Justinem. – Teraz? – Tak. – Musisz jeść. – Przygotuję coś sobie, gdy wrócę. Tato? – Słucham? Stali w kuchni, ojciec i syn, który zbliżał się do dorosłości. Thomas był tylko o kilka centymetrów niższy. Adam zastanawiał się, czy syn już dałby mu radę, zważywszy na to, że dźwigał ciężary i ćwiczył. Pół roku wcześniej Thomas wyzwał go na pojedynek koszykarski i Adam po raz pierwszy musiał dać z siebie wszystko, żeby wygrać jedenaście do ośmiu. Zastanawiał się, czy teraz nie padłby odwrotny wynik, i co by o tym pomyślał. – Martwię się – rzekł Thomas. – Niepotrzebnie. To była automatyczna rodzicielska reakcja, która nie miała nic wspólnego z prawdą. – Dlaczego mama tak od nas uciekła? – Już ci mówiłem. Posłuchaj, Thomasie, jesteś wystarczająco duży, żeby to zrozumieć. Twoja matka i ja bardzo się kochamy. Ale czasami rodzice potrzebują trochę dystansu. – Od siebie nawzajem – odparł Thomas, lekko kiwając głową. – Ale nie od Ryana i mnie. – Cóż, i tak, i nie. Czasami musimy po prostu uciec od wszystkiego. – Tato? – Słucham. – Nie kupuję tego – oświadczył Thomas. – Nie chcę wyjść na samolubnego i owszem, dotarło do mnie to, co powiedziałeś. Macie własne życie. Nie wszystko kręci się wokół nas. Dlatego może bym zrozumiał, gdyby mama musiała, czy ja wiem, wyjechać gdzieś albo się wyszaleć. Ale mama jest mamą. Wiesz, co mam na myśli? Najpierw by nam o wszystkim powiedziała, a gdyby zrobiła to pod wpływem impulsu, to na pewno by się z nami skontaktowała. Odpowiadałaby na nasze SMS-y. Napisałaby, żebyśmy się nie martwili. Wiele można o niej powiedzieć, ale wybacz, przede wszystkim jest naszą

matką. Adam nie był pewien, co na to odpowiedzieć, więc powiedział coś głupiego: – Wszystko będzie dobrze. – Co to znaczy? – Prosiła, żebym się wami zajął i dał jej kilka dni. Zabroniła się ze sobą kontaktować. – Dlaczego? – Nie wiem. – Naprawdę się boję – powiedział Thomas i w jednej chwili ten prawie mężczyzna znów zmienił się w małego chłopca. Rolą ojca było złagodzenie tego uczucia. Thomas miał rację. Corinne przede wszystkim jest matką, a Adam ojcem. Muszą chronić swoje dzieci. – Wszystko będzie dobrze – powtórzył, słysząc, jak pusto brzmi jego głos. Thomas pokręcił głową, a dojrzałość powróciła do niego równie szybko, jak go opuściła. – Nie, tato, nie będzie. – Odwrócił się, otarł łzy z twarzy i ruszył do drzwi. – Muszę iść, jestem umówiony z Justinem. Adam chciał go zawołać, ale co by to dało? Nie wiedział, jak pocieszyć syna, a poza tym spędzanie czasu z kolegą mogło odwrócić uwagę Thomasa od problemów. Jedynym rozwiązaniem, które mogło im przynieść pociechę, było odnalezienie Corinne. Adam musiał szukać dalej, odkryć, co się dzieje, dać synom prawdziwe odpowiedzi. Dlatego pozwolił Thomasowi wyjść, a sam wspiął się na górę. Wciąż miał trochę czasu przed odebraniem Ryana z nauki gry na bębnach. Ponownie przez chwilę rozważał, czy nie zaangażować we wszystko policji. Nie obawiał się już, że uznają, iż zrobił coś swojej żonie – niech tak myślą – jednak z doświadczenia wiedział, że policja zajmuje się faktami. Fakt Pierwszy: Corinne i Adam się pokłócili. Fakt Drugi: Corinne napisała do Adama SMS-a, informując, że wyjeżdża na kilka dni, i prosząc, żeby się z nią nie kontaktował. Czy policji byłby potrzebny Fakt Trzeci? Usiadł przed komputerem. U Rinsky’ego szybko sprawdził rejestr najnowszych połączeń telefonicznych Corinne. Teraz chciał się dokładniej przyjrzeć historii jej telefonów i SMS-ów. Czy nieznajomy albo Ingrid Prisby mogli dzwonić lub esemesować do Corinne? Wydawało się to wątpliwe – czy nieznajomy nie zaczepił go bez ostrzeżenia? – ale istniała możliwość, że w rejestrze połączeń Corinne kryje się jakaś wskazówka. Jednak wkrótce odkrył, że to próżna nadzieja. Jego żona była jak otwarta księga. Nic go nie zaskoczyło. Większość numerów znał na pamięć – telefony i SMS-y do niego, chłopców, przyjaciół, innych nauczycieli, członków zarządu ligi lacrosse’a i to w zasadzie wszystko. Pojawiło się kilka innych połączeń, ale były to telefony do restauracji w celu rezerwacji miejsc albo do pralni chemicznej w sprawie odbioru ubrań. Żadnych wskazówek. Adam zastanawiał się, co robić. Zgadza się, Corinne była jak otwarta księga. Tak się mogło wydawać na podstawie najnowszych SMS-ów i połączeń telefonicznych. Jednak kluczowym słowem było „najnowszych”. Przypomniał sobie zaskakującą płatność kartą Visa – na rzecz Novelty Funsy sprzed dwóch lat. Może Corinne miała wtedy więcej tajemnic? Coś skłoniło ją do tego zakupu. Ale co? Nikt po prostu nie postanawia pewnego dnia, że będzie udawał ciążę. Coś się wydarzyło. Do kogoś dzwoniła lub ktoś dzwonił do niej. Albo esemesował. Coś się wydarzyło. Po kilku minutach Adam znalazł rejestr sprzed dwóch lat. Wiedział, że Corinne dokonała pierwszego zamówienia ze strony Udawanie-Ciazy.com w lutym, więc zaczął od tego miesiąca. Prześledził rejestr połączeń telefonicznych, przesuwając się w górę ekranu. Początkowo znalazł tylko typowe połączenia – telefony i SMS-y do niego, chłopców, przyjaciół,

innych nauczycieli… A potem, kiedy zobaczył znajomy numer, serce podeszło mu do gardła.

35

Sally Perryman siedziała samotnie w głębi baru, popijając piwo i czytając „New York Post”. Miała na sobie białą bluzkę i grafitową spódnicę. Włosy związała w kucyk. Zajmując miejsce, położyła płaszcz na sąsiednim stołku. Kiedy Adam się zbliżył, zabrała płaszcz, nie odrywając wzroku od gazety. Adam usiadł. – Dawno się nie widzieliśmy – powiedziała. Wciąż nie podnosiła wzroku. – Rzeczywiście – odrzekł. – Jak w pracy? – Mnóstwo klientów. – W końcu popatrzyła mu w oczy. Poczuł lekkie oszołomienie, lecz nie odwrócił wzroku. – Ale nie po to do mnie zadzwoniłeś. – Nie. To była jedna z tych chwil, w których wszystkie hałasy cichną i reszta świata staje się tłem, a pozostają tylko on i ona. – Adamie? – Słucham? – Tutaj nie załatwię niczego ważnego. Po prostu powiedz mi, czego chcesz. – Czy moja żona do ciebie dzwoniła? Sally zamrugała, jakby jego pytanie również nieco ją oszołomiło. – Kiedy? – Kiedykolwiek. Zwróciła się w stronę swojego piwa. – Tak – przyznała. – Raz. Siedzieli w jednej z hałaśliwych sieciowych restauracji, które specjalizują się w przekąskach smażonych w głębokim tłuszczu i w których wisi milion ekranów, ale pokazuje się na nich najwyżej dwie imprezy sportowe. Barman podszedł i przedstawił się z wielką pompą. Adam szybko zamówił piwo, żeby skłonić go do odejścia. – Kiedy? – spytał. – Chyba dwa lata temu. W trakcie procesu. – Nic mi nie mówiłaś. – To był jednorazowy przypadek. – Mimo wszystko. – Jakie to ma teraz znaczenie, Adamie? – Co wtedy powiedziała? – Wiedziała, że byłeś u mnie w domu. Adam już chciał spytać skąd, ale przecież znał odpowiedź. Corinne zainstalowała namierzającą aplikację we wszystkich telefonach. W każdej chwili mogła sprawdzić, gdzie przebywają chłopcy. Albo on. – Co jeszcze? – Chciała wiedzieć, po co przyszedłeś. – I co jej powiedziałaś? – Że miałeś sprawę zawodową – odparła Sally. – Powiedziałaś jej, że to nie było nic poważnego, prawda?

– Bo nie było, Adamie. Mieliśmy obsesję na punkcie tamtej sprawy – oświadczyła, a po chwili dodała: – Ale to prawie było coś. – Prawie się nie liczy. Na ustach Sally pojawił się smutny uśmiech. – Myślę, że dla twojej żony owszem. – Uwierzyła ci? Sally wzruszyła ramionami. – Nigdy więcej się do mnie nie odzywała. Siedział i przypatrywał jej się. Otworzył usta, niepewny, co chce powiedzieć, ale powstrzymała go gestem otwartej dłoni. – Nie. Miała rację. Odsunął się od baru i wyszedł z lokalu.

36

Kiedy nieznajomy wszedł do garażu, pomyślał – jak niemal za każdym razem, gdy tutaj przychodził – o wszystkich spółkach, które rzekomo powstały właśnie w taki sposób. Steve Jobs i Steve Wozniak założyli Apple (dlaczego nie nazwali swojej firmy „Steves”?), sprzedając pięćdziesiąt sztuk nowego komputera Wozniaka, Apple I, w garażu w Cupertino w Kalifornii. Jeff Bezos założył Amazon jako internetową księgarnię, którą prowadził w swoim garażu w Bellevue w Waszyngtonie. Google, Disney, Mattel, Hewlett-Packard, Harley-Davidson, wszystkie miały swój początek – jeśli wierzyć legendom – w jakimś malutkim, niczym się niewyróżniającym garażu. – Wiadomo coś o Danie Molino? – spytał nieznajomy. W garażu siedziała ich trójka, wszyscy przed potężnymi komputerami wyposażonymi w duże monitory. Cztery rutery Wi-Fi stały na półce obok puszek z farbą, które tata Eduarda umieścił tam ponad dziesięć lat wcześniej. Eduardo, który był zdecydowanie najlepszy z nich wszystkich, gdy chodziło o techniczne aspekty ich działalności, stworzył system, dzięki któremu nie tylko pozostawali anonimowi, gdyż sygnał Wi-Fi krążył po całym świecie, ale nawet gdyby ktoś ich namierzył, rutery automatycznie zabrałyby się do pracy i przypisały ich do innego komputera głównego. Prawdę mówiąc, nieznajomy nie wszystko z tego rozumiał. Ale nie musiał. – Zapłacił – odrzekł Eduardo. Eduardo miał pozlepiane włosy, które zawsze dopominały się o strzyżenie, oraz zarost, który czynił go bardziej obleśnym niż modnym. Był hakerem starej daty, dla którego emocje związane z polowaniem były równie ważne jak walka w słusznej sprawie czy pieniądze. Obok niego siedziała Gabrielle, samotna matka dwojga dzieci i zdecydowanie najstarsza spośród nich, gdyż skończyła czterdzieści cztery lata. Dwie dekady wcześniej rozpoczęła pracę w sekstelefonie. Jej zadanie polegało na jak najdłuższym utrzymywaniu przy aparacie dzwoniących mężczyzn, którzy płacili 3,99 dolara za minutę połączenia. Ostatnio, pozostając w podobnych klimatach, Gabrielle udawała kilka różnych gorących gospodyń domowych w serwisie randkowym „bez zobowiązań”. Praca polegała na tym, by przekonać (czytaj: oszukać) nowych klientów, że znaleźli kogoś chętnego do seksu. Należało podtrzymywać w nich to przekonanie przez cały darmowy okres próbny, tak by w końcu zdecydowali się na roczne członkostwo – tym razem za opłatą. Merton, ich najnowszy kompan, był szczupłym dziewiętnastolatkiem, miał mnóstwo tatuaży, ogoloną głowę i jaskrawoniebieskie oczy, w których czaiło się szaleństwo. Nosił obszerne dżinsy z łańcuchami zwieszającymi się z kieszeni, co wskazywało na jego zamiłowanie albo do jazdy na rowerze, albo do sadomasochizmu, trudno to było ocenić. Czyścił paznokcie scyzorykiem, a w wolnym czasie pracował jako pomocnik telewizyjnego kaznodziei, który występował przed dwunastotysięczną widownią. Ingrid sprowadziła Mertona ze swojej pracy, w której zajmowała się stroną internetową spółki Five. Merton odwrócił się w stronę nieznajomego. – Wyglądasz na rozczarowanego. – Teraz mu się upiecze. – Co, zażywanie sterydów, żeby grać w futbol na wysokim poziomie? Wielka mi rzecz. Pewnie osiemdziesiąt procent tych dzieciaków coś bierze. Eduardo się zgodził. – Musimy pozostać wierni naszym zasadom, Chris. – Tak, wiem – odrzekł nieznajomy.

– Czy raczej twoim zasadom. Nieznajomy, który naprawdę nazywał się Chris Taylor, pokiwał głową. To Chris założył ten ruch, mimo że znajdowali się w garażu Eduarda. Całe przedsięwzięcie zaczęło się jako żart i próba naprawienia krzywd. Jednak Chris wkrótce zdał sobie sprawę, że ich działalność może się stać bardzo dochodowa, a także umożliwić im czynienie dobra. Ale w tym celu, aby zachować równowagę, musieli się trzymać pierwotnych zasad. – Więc co ci się nie podoba? – spytała Gabrielle. – Dlaczego myślisz, że coś mi się nie podoba? – Przychodzisz do nas tylko wtedy, kiedy jest jakiś problem. To była prawda. Eduardo wyprostował się na krześle. – Były jakieś trudności z Danem Molino albo jego synem? – Tak i nie. – Dostaliśmy pieniądze – zauważył Merton. – Nie mogło pójść tak źle. – Zgadza się, ale musiałem to załatwić sam. – No i co? – No i to, że Ingrid miała mi towarzyszyć. Wymienili spojrzenia. W końcu Gabrielle przerwała ciszę. – Pewne uznała, że kobieta zbytnio by się rzucała w oczy podczas futbolowych testów. – Możliwe – przyznał Chris. – Odzywała się do was? Eduardo i Gabrielle pokręcili głową. – Chwileczkę – rzekł Merton, wstając. – Kiedy ostatnio z nią rozmawiałeś? – W Ohio. Gdy skontaktowaliśmy się z Heidi Dann. – Miała się z tobą spotkać na testach futbolowych? – Tak powiedziała. Stosowaliśmy się do regulaminu, dlatego podróżowaliśmy osobno i nie utrzymywaliśmy ze sobą łączności. Eduardo znów zaczął stukać w klawiaturę. – Zaczekaj, Chris. Coś sprawdzę. Chris. Dziwnie było usłyszeć, jak ktoś wypowiada jego imię. Przez ostatnie kilka tygodni pozostawał anonimowym nieznajomym, do którego nikt nie zwracał się po imieniu. Nawet w przypadku Ingrid zasady były jasne: żadnych imion. Całkowita anonimowość. Oczywiście była w tym pewna ironia. Ludzie, z którymi się kontaktował, również zakładali, że są anonimowi, i bardzo im na tym zależało, chociaż nie zdawali sobie sprawy, że w ich przypadku to niemożliwe. Jednak Chrisowi – nieznajomemu – się udawało. – Zgodnie z harmonogramem – odezwał się Eduardo, wpatrując się w ekran – Ingrid miała pojechać wynajętym samochodem do Filadelfii i wczoraj go tam zostawić. Zaraz sprawdzę… – Podniósł wzrok. – Cholera. – Co się stało? – Nie oddała auta. W pokoju nagle zrobiło się zimno. – Musimy do niej zadzwonić – rzekł Merton. – To ryzykowne – odparł Eduardo. – Jeżeli wpadła, to jej komórka może się znajdować w niepowołanych rękach. – Musimy złamać regulamin – oznajmił Chris. – Ale ostrożnie – dodała Gabrielle. Eduardo pokiwał głową. – Zadzwonię do niej przez Viber i połączę się za pośrednictwem dwóch numerów IP w Bułgarii. To

powinno mi zająć najwyżej pięć minut. Zajęło trzy. Eduardo przełączył się na głośniki. Rozległ się sygnał, potem drugi, a po trzecim ktoś odebrał. Spodziewali się usłyszeć głos Ingrid, ale się rozczarowali. – Słucham, kto mówi? – spytał męski głos. Eduardo szybko przerwał połączenie. Przez chwilę cała czwórka stała nieruchomo, w garażu zapadła całkowita cisza. W końcu nieznajomy – Chris Taylor – powiedział to, co wszyscy pomyśleli: – Wpadliśmy.

37

Nie zrobili niczego złego. Sally Perryman była młodszą wspólniczką w firmie i miała grać pierwsze skrzypce w prowadzonej przez Adama czasochłonnej sprawie dotyczącej imigrantów – właścicieli greckiej jadłodajni. Właściciele przez czterdzieści lat z powodzeniem prowadzili zyskowny interes w tym samym miejscu w Harrison, dopóki duży fundusz hedgingowy nie wybudował nowego biurowca przy tej samej ulicy, co przekonało władze, że drogę prowadzącą do biurowca należy poszerzyć, aby była gotowa na przyjęcie zwiększonego ruchu. To oznaczało zrównanie jadłodajni z ziemią. Adam i Sally stanęli do walki z władzami i bankierami, a ostatecznie z wszechobecną korupcją. Czasami nie można się doczekać wstania z łóżka i zabrania się do pracy, a koniec dnia jest jak wyrok. Praca cię pochłania. Myślisz o prowadzonej sprawie, kiedy jesz, pijesz, nawet kiedy śpisz. To była właśnie taka sytuacja. A wtedy nieuchronnie zbliżasz się do tych, którzy stoją u twojego boku podczas tej chwalebnej i ciężkiej walki. Adam i Sally Perryman się do siebie zbliżyli. Nawet bardzo. Jednak nie połączyła ich żadna fizyczna więź – nie pozwolili sobie nawet na pocałunek. Nie przekroczyli żadnych granic, chociaż je zakwestionowali i niebezpiecznie się do nich zbliżyli. Adam nauczył się, że kiedy dwoje ludzi staje po obu stronach tej granicy, w pewnym momencie albo ją przekraczają, albo godzą się na to, że ich więź musi zmarnieć i umrzeć. W tym wypadku to, co ich łączyło, umarło. Dwa miesiące po zakończeniu procesu Sally Perryman przeniosła się do kancelarii prawniczej w Livingston. Wszystko się skończyło. Jednak Corinne zadzwoniła do Sally. Po co? Odpowiedź wydawała się oczywista. Adam usiłował to przeanalizować, wymyślić jakieś teorie i hipotezy, które mogłyby wyjaśnić, co się stało z Corinne. Wydawało mu się, że kilka elementów da się połączyć. Obraz, który się wyłaniał, nie sprawiał przyjemnego wrażenia. Minęła północ. Chłopcy już spali. W domu panował żałobny nastrój. Adam z jednej strony chciał, żeby jego synowie wyrazili swoje obawy, ale jednocześnie pragnął, żeby nie dopuszczali do siebie złych myśli i przetrwali jeszcze dzień albo dwa, dopóki Corinne nie wróci do domu. Ostatecznie nic innego nie rozwiąże problemu. Musiał odnaleźć Corinne. Stary Rinsky przesłał mu wstępne informacje dotyczące Ingrid Prisby. Jak dotąd nie było to nic istotnego ani imponującego. Mieszkała w Austin, osiem lat temu skończyła Uniwersytet Rice’a w Houston, pracowała dla dwóch nowo powstałych spółek internetowych. Rinsky zdobył jej numer domowy, pod którym od razu głosem robota odzywała się automatyczna sekretarka. Adam zostawił wiadomość, prosząc Ingrid o telefon. Rinsky dostarczył mu także numer domowy oraz adres matki Ingrid. Adam zastanawiał się, czy do niej nie zadzwonić, ale nie wiedział, jak miałby podejść do tej rozmowy. Było już późno. Postanowił się z tym przespać. Co teraz? Ingrid Prisby miała profil na Facebooku. Ciekawe, czy tam mógłby znaleźć jakieś wskazówki. Adam również był zarejestrowany, ale rzadko sprawdzał swoje konto. Razem z Corinne założyli profile kilka lat wcześniej, gdy Corinne, w nostalgicznym nastroju, przeczytała artykuł o tym, że dla ludzi w ich wieku

media społecznościowe stanowią świetny sposób na odnalezienie dawnych przyjaciół. Przeszłość niezbyt pociągała Adama, ale dał się wciągnąć. Jednak od chwili zamieszczenia zdjęcia profilowego niemal nie wchodził na swoje konto. Corinne początkowo była nastawiona bardziej entuzjastycznie, choć Adam i tak wątpił, by zaglądała na swój profil częściej niż dwa albo trzy razy w tygodniu. Jednak kto może to wiedzieć na pewno? Przypomniał sobie, jak siedzieli z Corinne w tym samym pokoju wkrótce po zarejestrowaniu się na Facebooku. Zaczęli odnajdywać i „dodawać do grona znajomych” swoich krewnych i sąsiadów. Adam przeglądał zdjęcia zamieszczone przez kumpli z college’u – uśmiechnięte rodziny na plaży, wigilijne kolacje, dzieci uprawiające sporty, narty w Aspen, opalona żona zarzucająca ręce na szyję roześmianemu mężowi i tak dalej. – Wszyscy wyglądają na szczęśliwych – zauważył. – Och, nie mów, że cię to dziwi. – Słucham? – Każdy wygląda na szczęśliwego na Facebooku – wyjaśniła Corinne. – To jak składanka największych przebojów twojego życia. – Jej głos nabrał ostrości. – To nie jest rzeczywistość, Adamie. – Nie twierdziłem, że tak jest. Powiedziałem, że wszyscy wyglądają na szczęśliwych. Właśnie o to mi chodziło. Gdybyś oceniała świat na podstawie Facebooka, dziwiłabyś się, dlaczego tylu ludzi zażywa prozac. Po jego słowach Corinne stała się milcząca. Adam zbył to śmiechem i o tym zapomniał, ale teraz, po latach, gdy patrzył na tamte wydarzenia ze świeżej perspektywy, wiele spraw nabierało mroczniejszego i brzydszego odcienia. Spędził prawie godzinę, oglądając profil Ingrid Prisby. Najpierw sprawdził jej status związku – może mu się poszczęści i nieznajomy jest jej mężem albo chłopakiem – jednak Ingrid napisała, że jest wolna. Przejrzał listę jej 188 znajomych, ale ponownie bez powodzenia. Szukał nazwisk i twarzy, które z czymś by mu się kojarzyły, ludzi w przeszłości związanych z nim lub Corinne. Nikogo takiego nie znalazł. Wczytywał się w profil Ingrid, śledząc zmiany jej statusu. Nie było tam niczego, co wiązałoby się z nieznajomym lub udawaniem ciąży. Próbował krytycznie analizować jej zdjęcia. Robiły pozytywne wrażenie. Ingrid Prisby wyglądała na wesołą na zdjęciach z imprez, podczas których piła i szalała, ale robiła wrażenie znacznie szczęśliwszej na fotografiach, które przedstawiały ją jako wolontariuszkę. A zajmowała się tym bardzo często: w jadłodajniach dla ubogich, Czerwonym Krzyżu oraz w takich organizacjach, jak wspomagająca żołnierzy USO czy Junior Achievement, działająca na rzecz rozwoju dzieci. Adam zauważył w niej coś jeszcze. Na wszystkich zdjęciach otaczali ją ludzie, nigdy nie pozowała sama, nie zamieszczała swoich portretów, nie było tam ani jednego selfie. Jednak te obserwacje nie przybliżyły go do odnalezienia Corinne. Coś mu umykało. Robiło się późno, ale Adam nie ustawał. Co łączyło Ingrid z nieznajomym? Musieli być sobie bliscy pod jakimś względem. Pomyślał o Suzanne Hope i o tym, jak była szantażowana w związku z udawaniem ciąży. Najbardziej prawdopodobne, że Corinne również ktoś szantażował. Żadna z kobiet nie zapłaciła okupu… A może jednak? Wiedział, że Suzanne tego nie zrobiła. Przynajmniej tak mu powiedziała. Ale może Corinne zapłaciła. Wyprostował się na krześle i chwilę o tym rozmyślał. Jeżeli Corinne ukradła pieniądze z konta zarządu – wciąż w to nie wierzył – być może zrobiła to, aby zapłacić za milczenie. A potem szantażyści i tak ją wydali. Czy to możliwe? Nie mógł tego wiedzieć. Lepiej skupić się na najnowszym pytaniu: Co łączy Ingrid z nieznajomym? Oczywiście istniało kilka możliwości, dlatego uporządkował je w kolejności od najbardziej do najmniej prawdopodobnej.

Najbardziej prawdopodobne: znają się z pracy. Ingrid pracowała dla kilku spółek internetowych. Ktokolwiek za tym wszystkim stał, zapewne pracował dla Udawanie-Ciazy.com lub specjalizował się w działalności w sieci, na przykład był hakerem. Druga możliwość: poznali się w college’u. Wydawało się, że oboje są w wystarczająco zbliżonym wieku, by poznać się w kampusie i pozostać w przyjacielskich stosunkach. Więc może odpowiedź kryje się na Uniwerytecie Rice’a. Trzecia możliwość: oboje pochodzą z Austin w Teksasie. Czy to ma sens? Nie wiedział, ale ponownie przyjrzał się liście jej znajomych, zwracając uwagę na ludzi, którzy zawodowo zajmowali się internetem. Było ich sporo. Zajrzał na ich profile. Niektóre zostały zablokowane albo był do nich ograniczony dostęp, lecz większość osób nie rejestruje się na Facebooku po to, żeby się ukrywać. Czas mijał. Następnie Adam sprawdził znajomych tych osób, którzy również działali w branży internetowej. A potem ich znajomych. Oglądał profile i historie zatrudnienia, a o 4.48 rano – sprawdził godzinę na małym cyfrowym zegarze na górnym pasku na ekranie komputera – wreszcie dokopał się do złota. Pierwsza wskazówka pochodziła ze strony Udawanie-Ciazy.com. W zakładce KONTAKT firma podała adres pocztowy w Revere w stanie Massachusetts. Adam sprawdził ten adres na Google i znalazł konglomerat biznesowy Downing Place, który obsługiwał różne start-upy i strony internetowe. Nareszcie jakiś punkt zaczepienia. Ponownie oglądając konta znajomych Ingrid, wypatrzył kogoś, kto był zatrudniony w Downing Place. Wszedł na jego profil. Niewiele tam znalazł, jednak facet miał dwoje znajomych, którzy również pracowali w Downing. Sprawdził ich profile i w końcu dotarł do niejakiej Gabrielle Dunbar. Zgodnie z zakładką INFORMACJE Gabrielle studiowała biznes w college’u w hrabstwie Ocean w New Jersey, a kiedyś uczęszczała do szkoły średniej w Fair Lawn. Nie wymieniała przeszłych ani obecnych pracodawców – nie wspominała o Downing Place ani żadnej stronie internetowej – ani nie zamieściła niczego na swoim profilu w ciągu ostatnich ośmiu miesięcy. Jednak uwagę Adama zwróciło, że miała troje znajomych, którzy wymieniali Downing Place jako swoje miejsce zatrudnienia. Interesujące było również to, że Gabrielle Dunbar mieszkała w Revere w stanie Massachusetts. Adam zaczął przeglądać jej profil, badając albumy zdjęć, aż wreszcie natrafił na pewną fotkę sprzed trzech lat. Znajdowała się w albumie „Zdjęcia z komórki” i podpisano ją po prostu „Przyjęcie świąteczne”. Była to jedna z typowych grupowych fotografii w stylu zbierzmy-się-wszyscy-zanimbędziemy-zbyt-pijani, którą ktoś życzliwy robi, a następnie rozsyła e-mailem lub umieszcza na swojej stronie. Przyjęcie odbywało się w jakiejś wyłożonej boazerią restauracji albo w barze. Na zdjęciu znajdowało się dwadzieścia albo trzydzieści osób; wiele z nich miało czerwone twarze i oczy, zarówno od błysku lampy, jak i od alkoholu. Jako pierwszy z lewej – z piwem w dłoni i odwrócony nieco od aparatu, gdyż zapewne nawet nie zdawał sobie sprawy, że ktoś go fotografuje – stał nieznajomy.

38

Johanna Griffin miała dwa psy hawańczyki, które wabiły się Starsky i Hutch. Początkowo nie chciała hawańczyków, gdyż postrzegano je jako rasę hodowaną dla rozrywki, a Johanna dorastała w otoczeniu dogów niemieckich i uważała małe psy za, proszę jej wybaczyć, półgryzonie. Jednak Ricky się uparł i okazało się, że miał rację. Johanna przez całe życie hodowała psy, a tych dwóch po prostu nie dało się nie kochać. Zazwyczaj wyprowadzała Starsky’ego i Hutcha na spacer wczesnym rankiem. Chlubiła się tym, że doskonale sypia. Jakiekolwiek okropności lub problemy dręczyły ją za dnia, nigdy nie wpuszczała ich za próg sypialni. Taką miała zasadę. Mogła się zamartwiać na śmierć w kuchni albo salonie, ale po przejściu przez te drzwi gasiła światło. Koniec. Problemy znikały. Jednak ostatnio nie sypiała już tak dobrze. Pierwszym z powodów był Ricky. Może to dlatego, że przytył o kilka kilogramów, a może się zestarzał, w każdym razie jego niegdyś akceptowalne chrapanie zmieniło się w nieustające zgrzytliwe piłowanie. Wypróbował liczne sposoby – pasek na nos, poduszkę, różne leki dostępne bez recepty – ale nic nie poskutkowało. Doszło do tego, że zastanawiali się nad sypianiem w osobnych pokojach, ale Johanna miała wrażenie, że to by oznaczało przyznanie się do porażki. Będzie musiała wytrwać, dopóki nie pojawi się jakieś rozwiązanie. Drugim, co nie dawało jej spokoju, oczywiście była Heidi. Przyjaciółka odwiedzała Johannę we śnie. Nie była to krwawa wizja. Heidi nie zmieniała się w widmo ani nie szeptała „Pomścij mnie”. Nic z tych rzeczy. Johanna nie była w stanie powiedzieć, co dokładnie działo się w tych snach. Przypominały zwyczajne życie, a Heidi po prostu tam była – śmiała się, uśmiechała i dobrze bawiła z Johanną, aż nagle Johanna przypominała sobie, że Heidi została zamordowana. Wtedy ogarniała ją panika. Sen zmierzał ku końcowi, a Johanna rozpaczliwie próbowała chwycić przyjaciółkę, jakby mogła ją tam zatrzymać – żywą – a jej wysiłki były w stanie unieważnić morderstwo i sprawić, że Heidi znów będzie cała i zdrowa. Budziła się z policzkami mokrymi od łez. Dlatego ostatnio, żeby to zmienić, zaczęła wyprowadzać Starsky’ego i Hutcha na spacer późnym wieczorem. Usiłowała cieszyć się samotnością, ale ulice były pogrążone w ciemności, a nawet w świetle latarni obawiała się, że trafi na dziurę w chodniku i upadnie. Jej tata przewrócił się w wieku siedemdziesięciu czterech lat i już nigdy nie wrócił do pełnej sprawności. Słyszy się wiele takich historii. Dlatego idąc, wbijała wzrok w ziemię. Właśnie natrafiła na wyjątkowo ciemne miejsce, więc wyjęła smartfon i włączyła aplikację latarki. Telefon zawibrował jej w dłoni. O tak późnej porze to musiał być Ricky. Pewnie się obudził i zastanawia się, kiedy Johanna wróci, a może, skoro przybrał na wadze, uznał, że przyda mu się odrobina ruchu, więc postanowił dołączyć do niej na spacerze. Nie miała nic przeciwko. Dopiero wyszła, więc powrót do domu nie stanowił problemu. Chwyciła obie smycze lewą ręką i przyłożyła telefon do ucha. Nie sprawdziła, kto dzwoni. Po prostu odebrała połączenie. – Halo? – Pani naczelnik? Po głosie domyśliła się, że to nie jest zwyczajny telefon. Zatrzymała się. Oba psy także przystanęły. – To ty, Norbercie? – Tak, przepraszam, że dzwonię o takiej godzinie, ale…

– Co się stało? – Sprawdziłem tamtą tablicę rejestracyjną. Musiałem trochę pokopać, ale wygląda na to, że samochód wynajęła niejaka Ingrid Prisby. Cisza. – I co? – zachęciła Johanna. – I wygląda to źle – odrzekł Norbert. – Naprawdę źle.

39

Adam zadzwonił do Andy’ego Gribbela wczesnym rankiem. – Co jest? – jęknął Gribbel. – Przepraszam, nie chciałem cię obudzić. – Jest szósta rano – odparł Gribbel. – Wybacz. – Graliśmy wczoraj koncert. Potem gorące fanki wpadły na imprezę. Wiesz, jak to jest. – Jasne. Słuchaj, znasz się na Facebooku? – Żartujesz? Pewnie, że tak. Zespół ma swoją stronę. Obserwuje nas prawie osiemdziesiąt osób. – Świetnie. Przesyłam ci link z czterema profilami. Spróbuj zdobyć dla mnie adresy tych osób i dowiedzieć się czegoś więcej na temat zdjęcia – gdzie je zrobiono, kto się na nim znajduje i tym podobne. – To pilne? – Bardzo. Potrzebuję tych informacji na wczoraj. – Rozumiem. A my wczoraj zagraliśmy zabójczą wersję The Night Chicago Died. Wszyscy w lokalu płakali. – Nawet sobie nie wyobrażasz, jakie to dla mnie teraz istotne – odrzekł Adam. – Rany, to aż taka ważna sprawa? – Ważniejsza. – Zabieram się do roboty. Adam się rozłączył i wstał z łóżka. Obudził chłopców o siódmej i wziął długi gorący prysznic. Poczuł się znacznie lepiej. Ubrał się i sprawdził godzinę. Chłopcy już powinni zejść. – Ryan? Thomas? Odpowiedział mu Thomas. – Tak, tak, już wstaliśmy. Telefon Adama zawibrował. Dzwonił Gribbel. – Słucham. – Mamy szczęście. – To znaczy? – Chodzi o tamten link, który przysłałeś. Pochodzi z profilu Gabrielle Dunbar. – Zgadza się, no i co? – Ona już nie mieszka w Revere. Przeprowadziła się z powrotem do rodzinnego miasteczka. – Do Fair Lawn? – Właśnie. Fair Lawn znajdowało się o zaledwie pół godziny jazdy od Cedarfield. – Zaraz ci wyślę SMS-em jej adres. – Dzięki, Andy. – Żaden problem. Odwiedzisz ją dzisiaj rano? – Tak.

– Daj znać, jeśli będziesz potrzebował mojej pomocy. – Dzięki. Adam się rozłączył. Ruszył korytarzem, gdy nagle usłyszał jakiś odgłos dobiegający z pokoju Ryana. Podszedł do zamkniętych drzwi i przyłożył do nich ucho. Z drugiej strony dotarł do niego stłumiony szloch syna. Poczuł się tak, jakby kawałki tłuczonego szkła wbiły mu się w serce. Zastukał do drzwi, zebrał się w sobie i przekręcił gałkę. Ryan siedział na łóżku i łkał jak mały chłopiec, którym w pewnym sensie nadal był. Adam zatrzymał się na progu. Czuł, że ból w jego wnętrzu przybiera na sile, podsycany przez bezsilność. – Ryanie? Łzy sprawiają, że każdy wygląda na mniejszego, delikatniejszego i cholernie młodego. Pierś Ryana zafalowała, ale zdołał wykrztusić: – Tęsknię za mamusią. – Wiem, stary. Adam poczuł gwałtowne ukłucie wściekłości – gniewał się na Corinne za to, że uciekła, nie odzywała się do rodziny, udawała ciążę, ukradła pieniądze, za wszystko. Mniejsza z tym, co zrobiła Adamowi. To nieistotne. Jednak skrzywdziła chłopców, a to będzie trudniej wybaczyć. – Dlaczego nie odpowiada na moje SMS-y?! – wykrzyknął Ryan. – Dlaczego nie ma jej z nami w domu?! Adam zamierzał wygłosić kolejne uspokajające banały o tym, że Corinne jest zajęta i potrzebuje czasu, jednak to byłoby kłamstwo. Takie wyjaśnienia tylko pogarszają sytuację. Dlatego tym razem postanowił powiedzieć prawdę. – Nie wiem. O dziwo, ta odpowiedź nieco uspokoiła Ryana. Nie przestał płakać, ale jego szloch stopniowo zmienił się w pociąganie nosem. Adam podszedł i usiadł obok niego na łóżku. Chciał objąć syna ramieniem, przeczuwał jednak, że to byłoby niewłaściwe. Dlatego tylko siedział i dawał chłopcu odczuć, że jest przy nim. Wydawało się, że to wystarczy. Chwilę później w drzwiach pojawił się Thomas. Teraz byli w komplecie – „moi chłopcy”, jak ich zawsze nazywała Corinne, żartując, że Adam jest jej najstarszym dzieckiem. Siedzieli nieruchomo w pokoju, a Adam nagle uświadomił sobie coś prostego, ale niezwykle ważnego: Corinne kochała swoje życie. Kochała swoją rodzinę. Kochała świat, o którego stworzenie tak ciężko walczyła. Uwielbiała mieszkać w tym miasteczku, w którym się wychowała, w tej dzielnicy, do której była przywiązana, w tym domu, który dzieliła ze swoimi chłopcami. Zatem co się popsuło? Wszyscy trzej usłyszeli trzask zamykanych drzwi samochodu. Ryan gwałtownie się obejrzał. Adam doskoczył do okna i zasłonił je ciałem, instynktownie pragnąc ochronić chłopców, jednak nie na wiele się to zdało. Obaj synowie po chwili znaleźli się u jego boku i popatrzyli w dół. Nikt nie krzyknął. Nikt nie westchnął. Nikt nie powiedział ani słowa. To był radiowóz. Jednym z funkcjonariuszy był Len Gilman, co nie miało sensu, ponieważ z boku wozu widniał napis POLICJA HRABSTWA ESSEX, Len zaś służył w policji miasteczka Cedarfield. Od strony kierowcy wysiadł funkcjonariusz policji hrabstwa w pełnym umundurowaniu. – Tato? – odezwał się Ryan. Corinne nie żyje, pomyślał Adam. To był tylko impuls, nic więcej. Ale czy nie wydawało się to oczywiste? Twoja żona zaginęła. Nie odzywa się do ciebie ani do dzieci. A teraz dwaj policjanci, z których jeden jest przyjacielem rodziny, a drugi służy w policji hrabstwa, pojawiają się na twoim progu z ponurymi minami. Zresztą czy od samego początku nie było to logiczne założenie – że Corinne nie żyje i leży w jakimś rowie, a ci ponurzy

mężczyźni przyjechali przekazać mu te wieści, on zaś będzie musiał pozbierać rozsypane elementy, wytrwać w żałobie i być dzielnym ze względu na chłopców? Odwrócił się i ruszył w dół schodów. Chłopcy szli za nim, najpierw Thomas, na końcu Ryan. Miało się wrażenie, że połączyła ich jakaś niewypowiedziana więź, jaka tworzy się między ofiarami, które przygotowują się na nadchodzący cios. Kiedy Len Gilman zadzwonił do drzwi, Adam już przekręcał gałkę. Len cofnął się i zamrugał. – Adamie? Adam stał w uchylonych drzwiach. Len popatrzył za niego i zauważył chłopców. – Myślałem, że są już na treningu. – Właśnie mieli wychodzić – odrzekł Adam. – Dobrze, więc może zaczekamy, aż pójdą i wtedy… – Co się dzieje? – Lepiej porozmawiajmy na posterunku – zaproponował Len, a następnie, ze względu na synów Adama, dodał: – Wszystko w porządku, chłopcy. Po prostu mamy kilka pytań. Len popatrzył Adamowi w oczy. Adam miał tego dosyć. Jeżeli Len przynosi złe wieści – jeśli miały ich one załamać – wszystko jedno, czy Thomas i Ryan usłyszą je teraz, czy po treningu. – Chodzi o Corinne? – spytał Adam. – Nie, raczej nie. – Raczej? – Proszę, Adamie. – Usłyszał błagalny ton w głosie Lena. – Odeślij chłopców na trening i chodź z nami.

40

Kuntz spędził noc w sali szpitalnej swojego syna, przysypiając na krześle, które rozkładało się w coś, czego nikt nie nazwałby łóżkiem. Kiedy pielęgniarka rano zobaczyła, jak próbuje rozprostować zesztywniałe plecy, zagadnęła: – Niezbyt wygodne, prawda? – Zamówiliście je z Guantánamo? Pielęgniarka uśmiechnęła się i zmierzyła Robby’emu temperaturę, tętno oraz ciśnienie krwi. Robiła to co cztery godziny, także kiedy spał. Chłopiec był do tego tak przyzwyczajony, że nawet nie drgnął. Dziecko nigdy nie powinno musieć do czegoś takiego przywykać. Nigdy. Kuntz usiadł przy łóżku syna, czując, jak ogarnia go znajoma przerażająca bezsilność. Pielęgniarka dostrzegła udrękę na jego twarzy. Wszyscy ją widzieli, ale byli na tyle mądrzy, żeby nie traktować go protekcjonalnie ani nie próbować uspokajać pocieszającymi kłamstwami. Dlatego pielęgniarka powiedziała tylko: „Niedługo wrócę”. Kuntz był jej wdzięczny. Sprawdził otrzymane SMS-y. Okazało się, że dostał kilka pilnych wiadomości od Larry’ego. Mógł się tego spodziewać. Zaczekał na przyjazd Barb, a kiedy weszła, pocałował ją w czoło. – Muszę wyjść na chwilę – usprawiedliwił się. – Interesy. Barb pokiwała głową, o nic nie pytając; nie potrzebowała wyjaśnień. Kuntz złapał taksówkę i pojechał do mieszkania przy Park Avenue. Otworzyła mu ładna żona Larry’ego Powersa, Laurie. Kuntz nigdy nie rozumiał, dlaczego mężczyźni zdradzają swoje żony. Przecież żona to kobieta, którą kochasz najbardziej na świecie, twoja jedyna prawdziwa towarzyszka życia, część ciebie. Albo kochasz ją całym sercem, albo nie – a jeśli nie, to czas odejść, kowboju. Laurie Powers zawsze serdecznie się uśmiechała. Nosiła naszyjnik z pereł i prostą czarną sukienkę, która wyglądała na kosztowną – a może to Laurie sprawiała takie wrażenie. Wywodziła się ze świata europejskich fortun, co zapewne byłoby widoczne, nawet gdyby włożyła hawajskie wdzianko. – Czeka na ciebie – powiedziała. – Jest w gabinecie. – Dzięki. – John? Kuntz odwrócił się w jej stronę. – Czy coś się stało? – Myślę, że nie, pani Powers. – Laurie. – Dobrze. A co u ciebie, Laurie? – U mnie? – Czy wszystko w porządku? Zatknęła włosy za ucho. – Nic mi nie jest. Ale Larry… nie jest sobą. Wiem, że twoja praca polega na tym, żeby go chronić. – I tak właśnie zrobię. Nie przejmuj się tym, Laurie. – Dziękuję, John. Oto jedna z życiowych mądrości: Jeśli ktoś podejmuje cię w swoim „gabinecie”, to znaczy, że jest bogaty. Normalny człowiek ma domowe biuro, pokój rodzinny albo męski zakątek. Bogacze mają gabinety. Ten okazał się wyjątkowo imponujący, wypełniony oprawnymi w skórę książkami, drewnianymi globusami i orientalnymi dywanami. Wyglądał jak pokój, w którym Bruce Wayne relaksuje się przed

zejściem do jaskini Batmana. Larry Powers siedział w przepastnym skórzanym fotelu w kolorze czerwonego wina. Trzymał kieliszek czegoś, co wyglądało jak koniak. Widać było, że płakał. – John? Kuntz podszedł do niego i wyjął mu kieliszek z dłoni. Zerknął na butelkę i zobaczył, że zbyt duża część zawartości zniknęła. – Nie możesz tyle pić. – Gdzie byłeś? – Zajmowałem się naszym problemem. Problem był równie druzgocący, co prosty. Ze względu na to, że ich produkt miał konotacje religijne, bank wprowadzający spółkę na giełdę wymógł na niej podpisanie klauzuli moralności, obejmującej również kwestię cudzołóstwa. Mówiąc w skrócie, gdyby wyszło na jaw, że Larry Powers odwiedzał serwis internetowy oferujący dziewczyny do towarzystwa i za jego pomocą korzystał z seksualnych usług studentek, mogliby zapomnieć o publicznej ofercie. Kuntz musiałby się pożegnać z siedemnastoma milionami dolarów, najlepszą opieką zdrowotną dla Robby’ego i wycieczką na Bahamy z Barb. Musiałby się pożegnać ze wszystkim. – Dostałem e-maila od Kimberly – poinformował Larry. Znów się rozpłakał. – Co napisała? – Jej matka została zamordowana. – Powiadomiła cię o tym? – Oczywiście, że mnie powiadomiła. Jezu, John, wiem, że… – Cicho. Ton głosu Kuntza sprawił, że Larry zamilkł, jakby został spoliczkowany. – Wysłuchaj mnie. – To nie musiało tak wyglądać, John. Mogliśmy zacząć od początku. Mogły się pojawić nowe szanse. Wszystko by się ułożyło. Kuntz wbijał w niego wzrok. Jasne. Nowe szanse. Łatwo mu mówić. Ojciec Larry’ego handlował obligacjami, przez całe życie sporo zarabiał, posłał syna na elitarną uczelnię. Laurie odziedziczyła fortunę. Żadne z nich nie miało zielonego pojęcia, jak to jest zaczynać od początku, odbijać się od dna. – Moglibyśmy… – Przestań mówić, Larry. Usłuchał. – Co dokładnie powiedziała Kimberly? – Nie powiedziała. To był e-mail. Mówiłem ci, że nie rozmawiamy przez telefon. Poza tym nie napisała na mój adres, tylko skontaktowała się przez mój profil w serwisie z dziewczynami do towarzystwa. – No dobrze. A więc co napisała? – Że ktoś zabił jej matkę. Podobno to było włamanie. – Pewnie tak – odrzekł Kuntz. Cisza. W końcu Larry się wyprostował. – Kimberly nam nie zagraża. Nawet nie zna mojego nazwiska. Kuntz już wcześniej rozpatrzył zalety i wady uciszenia córki Heidi, Kimberly, ale ostatecznie uznał, że jej zabicie byłoby bardziej ryzykowne. W tej chwili policja nie miała żadnego powodu, aby łączyć morderstwa Heidi Dann i Ingrid Prisby. Dzieliło je ponad sześćset kilometrów. Nawet użył różnych pistoletów. Ale gdyby coś przytrafiło się także córce Heidi, ktoś na pewno zwróciłby na to uwagę.

Larry utrzymywał, że nigdy nie użył swojego prawdziwego nazwiska w kontaktach z Kimberly. Właściciele strony skutecznie dbali o anonimowość swoich klientów. Jasne, Kimberly mogłaby go poznać, gdyby jego zdjęcie znalazło się w gazecie, ale na wszelki wypadek postanowili, że Larry będzie odgrywał rolę nieśmiałego dyrektora naczelnego, a prezes weźmie na siebie wszystkie kontakty z prasą po wprowadzeniu akcji spółki na giełdę. A jeśli dziewczyna później zacznie sprawiać problemy, Kuntz znajdzie sposób, żeby sobie z nią poradzić. Larry wstał i zaczął krążyć po gabinecie chwiejnym pijackim krokiem. – Jak ci ludzie się o mnie dowiedzieli? – jęknął. – Uczestnictwo w serwisie jest anonimowe. – Musiałeś płacić za członkostwo, prawda? – Tak, oczywiście, za pomocą karty kredytowej. – Ktoś musi sprawdzać karty. Właśnie stąd wiedzą. – I ktoś powiedział o tym matce Kimberly? – Tak. – Po co? – Jak sądzisz, Larry? – Żeby ją szantażować? – Właśnie. – Więc po prostu im zapłaćmy. Kuntz brał to pod uwagę, ale po pierwsze, szantażyści jeszcze się z nimi nie skontaktowali, a po drugie, zapłata okupu pozostawiała zbyt wiele śladów. Szantażyści, zwłaszcza ci, których działanie nosi znamiona fanatyzmu, nie są godni zaufania. Nie wiedział wystarczająco dużo o tym zagrożeniu, kiedy po raz pierwszy przyjechał do Ohio. Wiedział, że Heidi Dann była zdruzgotana wiadomością, że jej córka zajęła się czymś pokrewnym prostytucji. Znała fikcyjne nazwiska jej klientów, ale na szczęście nie rozmawiała o nich z Kimberly. Dzięki odrobinie perswazji opowiedziała Kuntzowi o młodej parze, która zaczepiła ją przed restauracją Red Lobster. Kuntz pokazał starą legitymację dzieciakowi, który pracował w biurze ochrony restauracji, zdobył nagranie, na którym młodzi rozmawiali z Heidi, i spisał numer rejestracyjny ich wozu. Dalej było już łatwo. Wydostał nazwisko Lauren Barny od pracowników wypożyczalni samochodów i skojarzył je z Ingrid Prisby. Następnie sprawdził historię jej transakcji kartą kredytową i dowiedział się, że zatrzymała się w motelu niedaleko Delaware Water Gap. – To już wszystko? – spytał Larry. – Sprawa zakończona, prawda? – Jeszcze nie. – Wystarczy tego rozlewu krwi. Proszę. Nie obchodzi mnie, czy wejdziemy na giełdę, czy nie. Nie możesz nikogo więcej krzywdzić. – Ty skrzywdziłeś swoją żonę. – Co takiego? – Zdradzając ją. Skrzywdziłeś ją, czyż nie? Larry otworzył usta, ponownie je zamknął, potem jeszcze raz spróbował się odezwać. – Ale… to znaczy, ona żyje. Nie możesz porównywać tych dwóch spraw. – Oczywiście, że mogę. Skrzywdziłeś kogoś, kogo kochasz, a martwisz się o nieznajomych, którzy próbują ci zaszkodzić. – Mówisz o morderstwie, John. – O niczym nie mówię, Larry. To ty o tym mówisz. Słyszałem, że matka Kimberly zginęła podczas włamania. To dobrze, ponieważ gdyby ktoś ją zabił, na przykład na twoje zlecenie, to ta osoba mogłaby zawrzeć układ z policją i zeznać, że tylko została wynajęta. Nadążasz? Larry nic nie odpowiedział. – Muszę po tobie posprzątać jeszcze jakiś bałagan, Larry?

– Nie – odrzekł cicho. – Nie ma niczego takiego. – To dobrze. Ponieważ nic nie może powstrzymać spółki przed wejściem na giełdę. Rozumiesz? Larry pokiwał głową. – A teraz przestań pić, Larry. Weź się w garść.

41

Chociaż dwaj policjanci wciąż stali na ich progu, Thomas i Ryan zaskoczyli Adama. Nie protestowali ani nie stawiali oporu. Po prostu pospiesznie chwycili swoje rzeczy i przygotowali się do wyjścia. Ostentacyjnie uściskali i wycałowali ojca na pożegnanie. Kiedy Len Gilman uśmiechnął się, poklepał Ryana po plecach i powiedział: „Twój tata w czymś nam pomaga”, Adam prawie przewrócił oczami. Polecił synom, żeby się nie przejmowali, i obiecał, że skontaktuje się z nimi, kiedy tylko będzie wiedział, o co chodzi. Gdy chłopcy odeszli, Adam zbliżył się do radiowozu. Zastanawiał się, co sobie pomyślą sąsiedzi, ale tak naprawdę nic go to nie obchodziło. Postukał Lena Gilmana palcem w ramię. – Jeśli chodzi o te głupie pieniądze zarządu ligi lacrosse’a… – Nie o to chodzi – odparł Len, a jego głos zabrzmiał jak zatrzaskujące się drzwi. Po drodze nie rozmawiali. Adam siedział z tyłu. Drugi policjant – młody facet, który się nie przedstawił – prowadził, a Len Gilman zajął miejsce dla pasażera. Adam podejrzewał, że jadą na posterunek przy Godwin Road, ale kiedy wyjechali na autostradę, zrozumiał, że kierują się do Newark. Skręcili na szosę międzystanową numer 280, aż w końcu znaleźli się przed biurem szeryfa hrabstwa przy West Market Street. Samochód się zatrzymał. Len Gilman wysiadł. Adam sięgnął do wewnętrznej klamki, ale tylne drzwi radiowozu nie były w nią wyposażone. Zaczekał, aż Len mu otworzy, i również wysiadł. Samochód odjechał. – Od kiedy pracujesz dla policji hrabstwa? – spytał Adam. – Poprosili mnie o przysługę. – Co się dzieje, Len? – Chodzi tylko o kilka pytań, Adamie. Więcej nie mogę powiedzieć. Wprowadził go do budynku i powiódł korytarzem. Weszli do pokoju przesłuchań. – Usiądź. – Len? – Słucham? – Ja też to robiłem, więc wyświadcz mi przysługę. Nie każ mi za długo czekać, dobrze? To wcale nie skłoni mnie do współpracy. – Wezmę to pod uwagę – odrzekł Len, zamykając za sobą drzwi. Ale wcale go nie usłuchał. Po spędzeniu godziny w pomieszczeniu, Adam wstał i zabębnił pięściami w drzwi. Len Gilman je otworzył. Adam rozłożył ręce. – Naprawdę? – spytał z wyrzutem. – Nie bawimy się z tobą – odrzekł Len. – Po prostu na kogoś czekamy. – Na kogo? – Daj nam kwadrans. – Dobrze, ale muszę się odlać. – Żaden problem, odprowadzę cię do… – Nie, Len, przyjechałem tutaj z własnej woli. Sam pójdę do toalety jak duży chłopiec. Zrobił, co miał do zrobienia, wrócił, usiadł na krześle i zaczął się bawić smartfonem. Ponownie przejrzał wiadomości tekstowe. Andy Gribbel odwołał jego poranne spotkania. Adam sprawdził adres Gabrielle Dunbar. Mieszkała niedaleko centrum Fair Lawn.

Czy będzie mogła go doprowadzić do nieznajomego? Drzwi pokoju przesłuchań w końcu się otworzyły. Len Gilman wszedł jako pierwszy, a za nim kobieta, którą Adam oceniał na pięćdziesiąt kilka lat. Miała na sobie kostium ze spodniami, którego odcień najlepiej można by opisać jako urzędową zieleń. Kołnierzyk jej koszuli był za długi i spiczasty. Brązowe zmierzwione włosy nie wymagały układania – przypominały Adamowi fryzury, jakie w latach siedemdziesiątych nosili hokeiści. – Przepraszam, że musiał pan czekać – odezwała się kobieta. Mówiła z delikatnym środkowozachodnim akcentem – na pewno nie był to akcent z New Jersey. Miała kościstą twarz, która kojarzyła mu się z robotnikami i ludowymi tańcami. – Nazywam się Johanna Griffin. Wyciągnęła dużą dłoń. Adam ją uścisnął. – Adam Price, ale zapewne już to pani wie. – Proszę usiąść. Zajęli miejsca po przeciwnych stronach stołu. Len Gilman stanął w rogu pomieszczenia, ze wszystkich sił starając się sprawiać swobodne wrażenie. – Dziękuję, że pan do nas przyjechał – powiedziała Johanna Griffin. – Kim pani jest? – spytał Adam. – Słucham? – Podejrzewam, że ma pani jakiś stopień albo… – Jestem naczelnikiem policji – przerwała Adamowi, a po chwili namysłu dodała: – Z Beachwood. – Nie słyszałem o Beachwood. – To w Ohio. Niedaleko Clevelandu. Adam się tego nie spodziewał. Siedział i czekał na dalszy ciąg. Johanna Griffin położyła teczkę na blacie i ją otworzyła. Wyjęła ze środka zdjęcie. – Za pan tę kobietę? – spytała. Pchnęła zdjęcie w jego stronę. Przedstawiało ponurą twarz na jednobarwnym tle, zapewne zapożyczono je z prawa jazdy. Adam od razu rozpoznał blondynkę na fotografii. Widział ją tylko raz – po ciemku, z dużej odległości i za kierownicą samochodu – ale nie miał żadnych wątpliwości. Mimo wszystko się zawahał. – Panie Price? – Możliwe, że ją rozpoznaję. – Możliwe? – Tak. – A więc możliwe, że kim ona jest? Nie był pewien, co odpowiedzieć. – Dlaczego pani mnie o to pyta? – To tylko pytanie. – Tak, a ja jestem tylko prawnikiem. Dlatego proszę mi powiedzieć, po co pani ta informacja. Johanna się uśmiechnęła. – A więc tak pan chce to rozegrać. – Nijak tego nie rozgrywam. Po prostu chcę wiedzieć… – …po co pana o to pytamy. Dojdziemy do tego. – Wskazała zdjęcie. – Zna ją pan? Tak czy nie? – Nigdy jej nie spotkałem. – Ojej. – Johanna Griffin przewróciła oczami. – O co chodzi? – Teraz będzie pan z nami grał w gierki językowe? Czy pan wie, kim ona jest? Tak czy nie? – Myślę, że wiem.

– Świetnie, wspaniale. A więc kim jest? – Nie wiecie? – Nie chodzi o to, co my wiemy, Adamie. Zresztą nie mam czasu, więc przejdźmy do rzeczy. Nazywa się Ingrid Prisby. Zapłaciłeś Johnowi Bonnerowi, stróżowi parkingowemu w klubie American Legion, dwieście dolarów za numer rejestracyjny jej samochodu. Następnie ten numer sprawdził dla ciebie emerytowany policyjny detektyw Michael Rinsky. Powiesz nam, po co to wszystko? Adam milczał. – Co cię łączy z Ingrid Prisby? – Nic nas nie łączy – odpowiedział ostrożnie. – Po prostu chciałem ją o coś zapytać. – O co? Adam czuł, że kręci mu się w głowie. – Adamie? Nie uszło jego uwadze, że przestała go nazywać panem Price’em i przeszła z nim na ty. Zerknął w stronę kąta pokoju. Len Gilman stał z rękami skrzyżowanymi na piersiach. Przybrał obojętną minę. – Miałem nadzieję, że pomoże mi w pewnej poufnej sprawie. – Zapomnij o poufności, Adamie. – Ponownie sięgnęła do teczki i wyjęła kolejne zdjęcie. – Znasz tę kobietę? Położyła na blacie fotografię uśmiechniętej kobiety, mniej więcej w jej wieku. Adam pokręcił głową. – Nie, nie znam jej. – Jesteś pewien? – Nie rozpoznaję jej. – Nazywa się Heidi Dann. – Głos Johanny Griffin brzmiał teraz trochę dziwnie. – Czy to nazwisko coś ci mówi? – Nie. Johanna popatrzyła mu w oczy. – Na pewno, Adamie? – Na pewno. Nie znam tej kobiety. Nie kojarzę jej nazwiska. – Gdzie jest twoja żona? Nagła zmiana tematu zbiła go z tropu. – Adamie? – Co moja żona ma z tym wszystkim wspólnego? – Masz mnóstwo pytań, prawda? – Jej głos stał się bardziej stanowczy. – To się robi bardzo irytujące. Z tego, co mi wiadomo, twoja żona jest podejrzana o kradzież dużej sumy pieniędzy. Adam obejrzał się na Lena. Policjant wciąż się nie angażował. – Więc o to chodzi? O fałszywe oskarżenia pod adresem mojej żony? – Gdzie ona jest? Adam bardzo ostrożnie rozważył następny krok. – Wyjechała. – Dokąd? – Nie powiedziała. Co tu się dzieje, do diabła? – Chcę się dowiedzieć… – Naprawdę nie obchodzi mnie, czego pani chce się dowiedzieć. Czy jestem aresztowany? – Nie. – Więc mogę w każdej chwili wstać i wyjść, zgadza się? Johanna Griffin posłała mu nieprzychylne spojrzenie. – Tak, zgadza się.

– Pytam, żebyśmy mieli jasność, pani naczelnik Griffin. – Mamy jasność. Adam poprawił się na krześle, starając się pokazać, że zyskał przewagę. – A teraz pyta pani o moją żonę, dlatego proszę natychmiast powiedzieć mi, o co chodzi, albo… Johanna Griffin wyjęła kolejne zdjęcie. Bez słowa pchnęła je po blacie. Adam zamarł. Wbił wzrok w fotografię. Nikt się nie poruszał. Nikt się nie odzywał. Adam poczuł, że jego świat chwieje się w posadach. Usiłował wziąć się w garść i coś powiedzieć. – Czy to…? – Ingrid Prisby? – dokończyła Johanna. – Tak, Adamie, to Ingrid Prisby, kobieta, którą możliwe, że znasz. Adam z trudem oddychał. – Według koronera przyczyną śmierci był strzał w głowę. Jednak tutaj możesz zobaczyć, co się działo wcześniej. Na wypadek gdybyś się zastanawiał, podejrzewamy, że zabójca użył noża do kartonu. Nie wiemy, jak długo cierpiała. Adam nie potrafił odwrócić wzroku. Johanna Griffin pokazała mu kolejne zdjęcie. – Heidi Dann najpierw została postrzelona w kolano. Również nie wiemy, jak długo zabójca ją torturował, ale skończyło się tak samo. Kulka w głowę. Adam z trudem przełknął ślinę. – A więc myślicie…? – Nie wiemy, co myśleć. Interesuje nas, co ty o tym wszystkim wiesz. Pokręcił głową. – Nic. – Naprawdę? Pozwól, że przedstawię ci fakty w kolejności chronologicznej. Ingrid Prisby z Austin w Teksasie przyleciała z Houston do Newark. Zatrzymała się na jedną noc w hotelu Courtyard Marriott niedaleko lotniska. Wypożyczyła samochód i pojechała do klubu American Legion w Cedarfield. Towarzyszył jej jakiś mężczyzna. Ten mężczyzna rozmawiał z tobą wewnątrz klubu. Nie wiemy, co ci powiedział, ale wiemy, że jakiś czas później zapłaciłeś parkingowemu za numer rejestracyjny ich wozu i próbowałeś go namierzyć. Tymczasem Ingrid pojechała tym samym wypożyczonym autem aż do Beachwood w stanie Ohio, gdzie rozmawiała z tą kobietą. Johanna Griffin, ledwie panując nad złością, drżącą ręką wskazała zdjęcie Heidi Dann. – Jakiś czas potem ta kobieta, Heidi Dann, została postrzelona w kolano, a następnie w głowę. We własnym domu. Następnie, wciąż porządkujemy te wydarzenia, ale uważamy, że stało się to od dwunastu do dwudziestu czterech godzin później, Ingrid Prisby została zmasakrowana i zamordowana w motelu w Columbii w stanie New Jersey, w pobliżu Delaware Water Gap. Wyprostowała się na krześle. – Jaki był twój udział w tej historii, Adamie? – Chyba nie uważacie… Ale wiedział, że właśnie tak uważają. Potrzebował czasu. Musiał pozbierać myśli, przeanalizować to wszystko i znaleźć jakieś wyjście. – Czy to ma coś wspólnego z twoim małżeństwem? – spytała Johanna Griffin. Podniósł wzrok. – Słucham? – Len powiedział, że ty i Corinne kilka lat temu przeżywaliście jakieś trudności. Adam gwałtownie popatrzył w stronę kąta pokoju. – Len?

– Krążyły takie plotki, Adamie. – Więc policja zajmuje się plotkami? – Nie tylko plotkami – ciągnęła Johanna. – Kim jest Kristin Hoy? – Co takiego? To przyjaciółka mojej żony. – Twoja także, prawda? Ostatnio często się kontaktujecie. – Ponieważ… – Powstrzymał się. – Ponieważ? Powiedział za dużo. Chciał ufać policji, ale nie potrafił. Policjanci mieli swoją teorię, a Adam wiedział, że kiedy taka teoria zostanie sformułowana, jest niezwykle trudno – jeśli to w ogóle możliwe – sprawić, żeby dostrzegli fakty i nie naginali ich do swoich założeń. Adam pamiętał, że stary Rinsky ostrzegał go, aby nie rozmawiał z policją. Stawka niewątpliwie poszła w górę, lecz czy to znaczy, że zrezygnował z pomysłu samodzielnego odnalezienia Corinne? Nie był pewien. – Adamie? – Rozmawialiśmy o mojej żonie. – Ty i Kristin Hoy? – Tak. – Co o niej mówiliście? – Rozmawialiśmy o jej ostatnim… wyjeździe. – O wyjeździe. Och, rozumiem. Chodzi ci o ten wyjazd, kiedy wyszła z pracy w połowie dnia i już nie wróciła, a teraz nawet nie odpisuje na SMS-y od ciebie i waszych dzieci? – Corinne powiedziała, że potrzebuje czasu – odrzekł Adam. – Skoro, jak widać, sprawdzaliście, z kim się kontaktowałem, a proszę pamiętać, że jestem prawnikiem, więc część uzyskanych w ten sposób informacji może być objęta tajemnicą, to zapewne czytaliście tę wiadomość. – To bardzo wygodne. – Co takiego? – SMS, którego dostałeś od żony. Prośba, żeby jej nie szukać, bo powinniście od siebie odpocząć. Dzięki temu zyskałeś na czasie, nie uważasz? – O czym pani mówi? – Każdy mógł wysłać tę wiadomość, nawet ty. – Po co miałbym…? Zamilkł. – Ingrid Prisby przyszła do klubu American Legion z jakimś mężczyzną – kontynuowała Johanna. – Kim on był? – Nie przedstawił się. – Co ci powiedział? – To nie ma żadnego związku z tą sprawą. – Oczywiście, że ma. Groził ci? – Nie. – A ty i Corinne nie macie żadnych problemów małżeńskich? – Tego nie powiedziałem. Ale to nie ma nic wspólnego… – Może opowiesz nam o swoim spotkaniu z Sally Perryman wczoraj wieczorem? Cisza. – Czy Sally Perryman to kolejna przyjaciółka twojej żony? Adam znieruchomiał. Kilka razy głęboko odetchnął. Miał ochotę wyznać wszystko Johannie Griffin. Naprawdę tego pragnął. Jednak Johanna w tej chwili koniecznie chciała oskarżyć jego lub Corinne o całe to szaleństwo. Chciał pomóc policji. Chciał dowiedzieć się więcej o tych morderstwach, ale znał także

podstawową zasadę: Nie trzeba się wycofywać ze słów, których się nie wypowiedziało. Rano obmyślił plan. Zamierzał się wybrać do domu Gabrielle Dunbar w Fair Lawn. Zdobyć nazwisko nieznajomego. Powinien trzymać się tego planu. Podróż do Fair Lawn nie potrwa długo. A co ważniejsze, da mu to szansę do namysłu. Adam wstał. – Muszę już iść. – Chyba żartujesz? – Nie. Jeżeli potrzebujecie mojej pomocy, dajcie mi kilka godzin. – Mamy tutaj dwie martwe kobiety. – Rozumiem – odrzekł Adam, kierując się w stronę drzwi. – Ale i tak niewłaściwie do tego podchodzicie. – A jak powinniśmy do tego podejść? – Mężczyzna, który towarzyszył Ingrid w klubie. – Co z nim? – Wiecie, kim jest? Johanna zerknęła na Lena Gilmana, a następnie ponownie przeniosła wzrok na Adama. – Nie. – Nie macie pojęcia? – Nie mamy pojęcia. Adam pokiwał głową. – On stanowi klucz do tej sprawy. Znajdźcie go.

42

Dom Gabrielle Dunbar kiedyś zapewne był czarujący, ale niegdyś skromny Cape Cod na przestrzeni lat za pomocą rzekomych „ulepszeń” przekształcono w rozdęte, pozbawione charakteru zagłębie bezguścia. Nowe architektoniczne detale, takie jak okna wykuszowe i wieżyczki raczej rozpraszały, niż wzbogacały – nadawały domom sztuczny wygląd. Adam podszedł do bogato zdobionych frontowych drzwi i wcisnął guzik dzwonka, który odegrał wyszukaną melodyjkę. Nie chciał czekać, aż policjanci odwiozą go do domu, więc skorzystał z aplikacji Uber i znalazł transport do Fair Lawn. Andy Gribbel później miał go odwieźć do biura. Adam spodziewał się, że nie zabawi tutaj długo. Na progu stanęła Gabrielle. Adam rozpoznał ją ze zdjęć na Facebooku. Miała kruczoczarne włosy, tak proste, że z pewnością je prasowała. Uśmiechała się serdecznie, kiedy otwierała drzwi, ale spoważniała, gdy tylko zobaczyła Adama. – Słucham, o co chodzi? – spytała. Jej głos lekko drżał. Nie otworzyła drzwi z siatką. Adam rzucił się na głęboką wodę. – Przepraszam, że pani przeszkadzam. Nazywam się Adam Price. – Próbował wręczyć jej wizytówkę, ale uniemożliwiały mu to drzwi z siatką, dlatego wsunął kartonik w szparę przy futrynie. – Jestem prawnikiem z Paramus. Gabrielle stała nieruchomo. Jej twarz powoli bladła. – Prowadzę pewną sprawę spadkową i… – Pokazał jej ekran telefonu, na którym widniało zdjęcie nieznajomego. Ruchem palców powiększył obraz. – Czy zna pani tego człowieka? Gabrielle Dunbar wsunęła palce w szparę przy futrynie i wyłowiła wizytówkę. Długo się w nią wpatrywała, aż wreszcie zwróciła uwagę na wizerunek na ekranie iPhone’a. Po kilku sekundach pokręciła głową. – Nie. – Wygląda na to, że zdjęcie zrobiono podczas przyjęcia w biurze. Z pewnością musi pani… – Muszę już iść. Zdenerwowanie zmieniło się w coś bliższego panicznemu strachowi. Kobieta zaczęła zamykać drzwi. – Pani Dunbar? Zawahała się. Adam nie był pewien, co dokładnie powiedzieć. Wyraźnie spłoszył Gabrielle. Nie miał co do tego wątpliwości. Spłoszył ją, a to oznaczało, że coś wiedziała. – Proszę – odezwał się. – Muszę odnaleźć tego człowieka. – Już panu mówiłam. Nie znam go. – Myślę, że jednak go pani zna. – Proszę się wynosić z mojego domu. – Moja żona zaginęła. – Co takiego? – Moja żona. Ten mężczyzna coś zrobił, a teraz ona zaginęła. – Nie wiem, o czym pan mówi. Proszę odejść. – Kim on jest? Tylko to chcę wiedzieć. Poznać jego nazwisko.

– Już panu mówiłam. Nie rozpoznaję go. Proszę, muszę już iść. Niczego nie wiem. Drzwi znów zaczęły się zamykać. – Nie przestanę go szukać. Proszę mu to powiedzieć. Nie przestanę, dopóki nie poznam prawdy. – Wynocha z mojego domu albo wezwę policję. Zatrzasnęła drzwi. ▪ ▪ ▪ Gabrielle Dunbar przez dziesięć minut krążyła po domu, powtarzając słowa so hum. Nauczyła się tej mantry pochodzącej z sanskrytu na zajęciach z jogi. Na koniec każdego spotkania instruktorka kazała im się kłaść na plecach w pozycji Trupa. Potem mieli zamknąć oczy i powtarzać so hum przez pięć minut bez przerwy. Kiedy instruktorka zaproponowała to po raz pierwszy, Gabrielle niemal przewróciła oczami. Ale po około dwóch albo trzech minutach powtarzania mantry poczuła, jak toksyny stresu opuszczają jej ciało. – So… hum… Otworzyła oczy. Nic z tego. Najpierw musi załatwić kilka spraw. Missy i Paul wrócą ze szkoły dopiero za kilka godzin. To dobrze. Będzie miała czas, żeby się przygotować i spakować. Chwyciła swój telefon, przewinęła listę ulubionych kontaktów i wybrała numer podpisany „Złamas”. Jej były odebrał po dwóch sygnałach. – Gabs? Wciąż drażniło ją to zdrobnienie imienia. Kiedy zaczęli się spotykać, mówił na nią „moja Gabs”, a ona uważała, że to urocze. Czasami to, co budzi nasz zachwyt, kiedy się zakochujemy, już kilka miesięcy później przyprawia nas o mdłości. – Mogę zostawić u ciebie dzieci? – spytała. Nawet nie ukrywał rozdrażnienia. – Kiedy? – Pomyślałam, że podrzucę ci je dzisiaj wieczorem. – Chyba żartujesz? Prosiłem cię o dodatkowe wizyty… – A teraz daję ci taką możliwość. Możesz je dzisiaj zabrać? – Jestem w Chicago w interesach i wrócę dopiero rano. Cholera. – A może Jakjejtam? – Znasz jej imię, Gabs. Tami jest tutaj ze mną. Nigdy nie zabierał Gabrielle w podróże służbowe, zapewne dlatego, że spotykał się wtedy z Tami albo jedną z jej poprzedniczek. – Tami – powtórzyła Gabrielle. – Kiedy się podpisuje, stawia nad „i” kropkę czy serduszko? Ciągle zapominam. – Bardzo śmieszne – odparł. Ale Gabrielle wiedziała, że to wcale nie jest śmieszne, tylko głupie. Miała ważniejsze sprawy na głowie niż dawno obumarłe małżeństwo. – Wrócimy z samego rana. – Więc wtedy przywiozę dzieci. – Na jak długo? – Na kilka dni. Dam ci znać. – Wszystko w porządku, Gabs? – Wybornie. Pozdrów Tami. Gabrielle się rozłączyła. Wyjrzała przez okno. W głębi duszy już podczas pierwszego spotkania

z Chrisem Taylorem wiedziała, że ten dzień nadejdzie. Była to tylko kwestia czasu. Całe przedsięwzięcie wydawało się niezwykle atrakcyjne i pozbawione wad – ujawnianie prawdy i zarabianie pieniędzy – ale nigdy nie zapomniała o tym, co oczywiste. Igrali z ogniem. Ludzie zrobią wszystko, żeby zachować swoje tajemnice. Nawet zabiją. – So… hum… Wciąż nic z tego. Przeszła do sypialni. Chociaż wiedziała, że jest sama w domu, zamknęła drzwi. Położyła się na łóżku w pozycji embrionalnej i zaczęła ssać kciuk. To żenujące, ale kiedy mantra nie działa, warto odwołać się do czegoś prymitywnego i dziecinnego. Przyciągnęła kolana do klatki piersiowej i trochę popłakała. Kiedy skończyła, wyjęła komórkę. Dla bezpieczeństwa skorzystała z Wirtualnej Sieci Prywatnej. Nie była idealna, ale na razie powinna wystarczyć. Ponownie sięgnęła po wizytówkę. „Adam Price, prawnik”. Znalazł ją. A skoro tak, to pewnie on znalazł Ingrid. Parafrazując cytat z filmu z Jackiem Nicholsonem, niektórzy ludzie nie są w stanie znieść prawdy. Sięgnęła do dolnej szuflady i wyjęła glocka 19 gen4, a następnie położyła go na łóżku. Broń dostała od Mertona, który twierdził, że to idealny pistolet dla kobiety. Zabierał Gabrielle na strzelnicę w Randolph i uczył posługiwać się bronią. Glock był naładowany i gotowy do użycia. Początkowo bała się trzymać w domu naładowany pistolet, ale świadomość zagrożeń przeważyła. Co teraz? To proste. Działać zgodnie z regulaminem. Zrobiła telefonem zdjęcie wizytówki Adama Price’a. Załączyła fotografię do e-maila i zanim go wysłała, w treści napisała dwa słowa: ON WIE

43

Adam wcześniej wyszedł z pracy i pojechał na nowe trawiaste boisko przy szkole średniej w Cedarfield. Właśnie ćwiczyła chłopięca drużyna lacrosse’a. Adam zaparkował przy ulicy, poza zasięgiem wzroku, i obserwował Thomasa zza trybun. Nigdy wcześniej tego nie robił – nie oglądał treningu – i zapewne nie potrafiłby dokładnie wyjaśnić, co tutaj robi. Po prostu chciał przez chwilę popatrzeć na syna. To wszystko. Przypomniał sobie, co Tripp Evans powiedział w klubie tamtego wieczoru, kiedy wszystko się zaczęło – o tym, jak niezwykłe szczęście mają ludzie, którzy mieszkają w takich miasteczkach: „Żyjemy jak we śnie, chyba zdajesz sobie z tego sprawę”. Tripp oczywiście miał rację, ale to ciekawe, że określamy nasz osobisty raj mianem „snu”. Sny są ulotne. Nietrwałe. Pewnego dnia budzisz się i znikają. Wiercisz się i czujesz, jak się od ciebie oddalają, gdy bezsilnie usiłujesz pochwycić ich rozwiewające się resztki. Jednak to bezcelowe. Sen się rozprasza, znika na zawsze. Patrząc, jak Thomas gra w ukochaną grę, Adam czuł, że od chwili pojawienia się nieznajomego wszyscy są na krawędzi przebudzenia. Trener zagwizdał i polecił podopiecznym klęknąć na jedno kolano. Chłopcy usłuchali, a kilka minut później zdjęli kaski i pobiegli do szatni. Adam wyłonił się zza trybun. Thomas stanął jak wryty, kiedy go zobaczył. – Tato? – Wszystko w porządku – powiedział Adam, ale po chwili uświadomił sobie, że syn może to błędnie zinterpretować i pomyśleć, że Corinne wróciła, dlatego dodał: – To znaczy nic się nie zmieniło. – Co tutaj robisz? – Wcześniej wyszedłem z pracy. Pomyślałem, że podwiozę cię do domu. – Muszę najpierw wziąć prysznic. – Żaden problem. Zaczekam. Thomas pokiwał głową i ruszył w stronę szatni. Adam postanowił sprawdzić, co słychać u Ryana, który od razu po szkole poszedł do domu Maxa. Wysłał do młodszego syna SMS-a z zapytaniem, czy będzie mógł go odebrać zaraz po treningu Thomasa, żeby nie musieć ponownie wyjeżdżać. Ryan odpisał „ok”. Dziesięć minut później, kiedy siedzieli w samochodzie, Thomas spytał ojca, czego chciała policja. – Trudno to w tej chwili wyjaśnić – odrzekł Adam. – Nie mówię tego po to, żeby cię chronić, ale na razie musisz pozwolić, żebym sam się tym zajął. – Czy to ma coś wspólnego z mamą? – Nie wiem. Thomas nie naciskał. Zatrzymali się i zabrali Ryana. Chłopiec wślizgnął się na tylne siedzenie. – Fuj, co tak śmierdzi? – jęknął. – Mój sprzęt do lacrosse’a – odpowiedział Thomas. – Ohyda. – Zgadzam się – rzekł Adam, opuszczając szyby. – Jak było w szkole? – Dobrze – rzucił Ryan. – Wiesz coś nowego o mamie? – Jeszcze nie. – Zastanawiał się, czy powiedzieć więcej, i uznał, że odrobina prawdy może im przynieść pocieszenie. – Ale dobra wiadomość jest taka, że w sprawę zaangażowała się policja. – Jak to?

– Oni też będą szukali mamy. – Policja? – zdziwił się Ryan. – Ale dlaczego? Adam nieznacznie wzruszył ramionami. – Thomas wczoraj miał rację. To nie jest w jej stylu. Dlatego pomogą nam ją odnaleźć. Był pewien, że chłopcy mają więcej pytań, ale gdy tylko wjechał w ich ulicę, Ryan zawołał: – Hej, kto to jest?! Johanna Griffin siedziała na ich progu. Kiedy Adam skręcił na podjazd, wstała, wygładzając kostium w odcieniu urzędowej zieleni. Uśmiechnęła się i pomachała jak sąsiadka, która wpadła pożyczyć trochę cukru. Adam zatrzymał samochód, a Johanna, wciąż uśmiechnięta, podeszła do nich swobodnie i bez cienia groźby. – Cześć – przywitała się. Wszyscy wysiedli z auta. Chłopcy sprawiali wrażenie nieufnych. – Mam na imię Johanna – powiedziała, podając im rękę. Thomas i Ryan pytająco popatrzyli na ojca. – Pani jest policjantką – wyjaśnił Adam. – Tutaj tylko nieoficjalnie – odrzekła Johanna. – W Beachwood w Ohio mówią na mnie pani naczelnik Griffin. Ale w Cedarfield, cóż, znajduję się poza swoją jurysdykcją, więc jestem po prostu Johanną. Miło was poznać. – Nie przestawała się uśmiechać, lecz Adam wiedział, że to tylko na pokaz. Chłopcy zapewne też się tego domyślali. – Mogę wejść? – spytała Adama. – Dobrze. Thomas otworzył tylne drzwi samochodu i wyjął swoją torbę ze sprzętem do lacrosse’a. Ryan założył plecak absurdalnie wypchany podręcznikami. Kiedy ruszyli w stronę drzwi, Johanna została z tyłu. Adam do niej dołączył. Gdy chłopcy znaleźli się poza zasięgiem słuchu, spytał: – Co tutaj robisz? – Znaleźliśmy samochód twojej żony.

44

Adam i Johanna usiedli w salonie. Chłopcy byli w kuchni. Thomas gotował wodę na makaron. Ryan podgrzewał w kuchence mikrofalowej paczkę mrożonych warzyw. To ich zajmie na jakiś czas. – Gdzie znaleźliście samochód Corinne? – spytał Adam. – Przede wszystkim muszę się do czegoś przyznać. – To znaczy? – To znaczy, że nie żartowałam tam przed drzwiami. W New Jersey nie jestem policjantką. Psiakrew, nawet w domu ledwie można mnie tak nazwać. Nie zajmuję się zabójstwami, to domena policji hrabstwa. A nawet gdyby tak było, jestem daleko poza swoją jurysdykcją. – A jednak przysłali cię tutaj, żebyś mnie przesłuchała. – Nie, przyjechałam za własne pieniądze. Mój znajomy z Bergen zadzwonił do faceta z Essex i wyświadczyli mi przysługę. Zabrali cię spod domu i przywieźli na posterunek. – Po co mi to mówisz? – Ponieważ chłopaki z hrabstwa się o tym dowiedzieli i zdrowo wkurzyli. Zostałam oficjalnie odsunięta od śledztwa. – Nie nadążam. Skoro to nie była twoja sprawa, po co w ogóle przyjeżdżałaś? – Jedna z ofiar była moją przyjaciółką. Adam zrozumiał. – Heidi? – Tak. – Bardzo mi przykro. – Dziękuję. – Więc gdzie był samochód Corinne? – Zręczna zmiana tematu – zauważyła. – Przyjechałaś, żeby mi to powiedzieć. – Racja. – Więc? – Przy hotelu niedaleko lotniska w Newark. Adam się skrzywił. – No co? – To nie ma żadnego sensu – stwierdził. – Dlaczego nie? Adam wyjaśnił, że aplikacja w jego iPhonie wskazywała, że Corinne była w Pittsburghu. – Mogła dokądś polecieć i wypożyczyć samochód – odrzekła Johanna. – Nie jestem pewien, dokąd się leci, żeby wypożyczyć samochód i przejechać przez Pittsburgh. Poza tym powiedziałaś, że samochód znaleziono na hotelowym parkingu? – Zgadza się, niedaleko lotniska. Znaleźliśmy go tuż przed odholowaniem. Poprosiłam w firmie holującej, żeby dostarczyli auto tutaj. Powinno do ciebie dotrzeć za godzinę. – Czegoś tu nie rozumiem. – Czego? – Gdyby Corinne zamierzała dokądś lecieć, zostawiłaby samochód na lotniskowym parkingu.

Zawsze tak robimy. – Niekoniecznie, jeśli nie chciała, aby ktokolwiek wiedział, dokąd się wybiera. Mogła się domyślać, że będziesz jej tam szukał. Adam pokręcił głową. – Szukałbym jej samochodu na lotniskowym parkingu? To bez sensu. – Adamie? – Tak? – Wiem, że nie masz powodu, aby mi ufać, ale przez chwilę porozmawiajmy nieoficjalnie. – Jesteś policjantką, a nie dziennikarką. Wy nigdy nie rozmawiacie nieoficjalnie. – Po prostu mnie wysłuchaj, dobrze? Nie żyją dwie kobiety. Nie będę ci tłumaczyła, jak wyjątkową osobą była Heidi, ale… posłuchaj, musisz wyznać prawdę. Powiedzieć mi wszystko, co wiesz. – Śmiało popatrzyła mu w oczy. – Przysięgam. Przysięgam na duszę mojej zmarłej przyjaciółki, że nie wykorzystam niczego, co mi powiesz, przeciwko tobie ani twojej żonie. Chcę tylko sprawiedliwości dla Heidi. To wszystko. Rozumiesz? Adam czuł, że wierci się niespokojnie na krześle. – Mogą cię zmusić do zeznawania. – Mogą próbować. – Pochyliła się do przodu. – Proszę, pomóż mi. Zastanawiał się, ale niezbyt długo. Teraz już nie miał wyboru. Johanna nazwała rzecz po imieniu. Zginęły dwie kobiety, a Corinne mogła wpaść w poważne kłopoty. Nie miał żadnych nowych tropów, tylko wątpliwości co do Gabrielle Dunbar. – Najpierw ty powiedz mi wszystko, co wiesz – zastrzegł. – Większość już powiedziałam. – Powiedz mi, co łączy Ingrid Prisby z twoją przyjaciółką. – To proste – odrzekła. – Ingrid i tamten facet pojawili się w restauracji Red Lobster. Rozmawiali. Następnego dnia zamordowano Heidi. Dzień później zginęła Ingrid. – Podejrzewasz faceta, który towarzyszył Ingrid? – Na pewno mógłby nam pomóc to wszystko wyjaśnić. Zakładam, że z tobą też rozmawiali, prawda? W klubie American Legion. – Owszem, on ze mną rozmawiał. – Przedstawił się? Adam pokręcił głową. – Powiedział tylko, że jest nieznajomym. – A kiedy odjechali, próbowałeś go odnaleźć. Albo ich oboje. Wyciągnąłeś ich numer rejestracyjny od parkingowego. Namierzyłeś kobietę. – Zdobyłem jej nazwisko – przyznał Adam. – Tylko tyle. – Co on ci powiedział w tym klubie? Ten nieznajomy? – Powiedział, że moja żona udawała ciążę. Johanna zamrugała. – Co takiego? Adam opowiedział jej całą historię. Kiedy otworzył usta, wszystko po prostu się z niego wylało. Gdy skończył, Johanna zadała mu pytanie, które wydawało się zarazem oczywiste i zaskakujące. – Myślisz, że to prawda? Myślisz, że udawała ciążę? – Tak. Tak po prostu. Bez wahania. Już nie. Zapewne znał prawdę od samego początku – od chwili, gdy nieznajomy mu powiedział – ale musiał poukładać poszczególne elementy, zanim był gotowy ją sformułować. – Dlaczego? – spytała Johanna.

– Dlaczego uważam, że to prawda? – Nie, dlaczego twoja żona miałaby coś takiego zrobić? – Ponieważ przeze mnie czuła się niepewnie. Johanna pokiwała głową. – Chodziło o Sally Perryman? – Głównie. Oddaliliśmy się od siebie z Corinne. Bała się, że mnie straci, że straci to wszystko. Zresztą nieważne. – Wręcz przeciwnie. – Jak to? – Opowiedz, co się działo w twoim życiu, kiedy twoja żona weszła na stronę o udawaniu ciąży. Adam nie widział w tym sensu, ale jednocześnie nie widział powodu, dla którego miałby to ukrywać. – Jak już mówiłem, oddaliliśmy się od siebie. To typowe, czyż nie? Zajmowały nas tylko dzieci i rodzinna logistyka: kto zrobi zakupy, kto umyje naczynia, kto zapłaci rachunki. Cholera, to takie zwyczajne. Pewnie na domiar złego przechodziłem kryzys wieku średniego. – Czułeś się niedoceniany? – Czułem, czy ja wiem, czułem, że już nie jestem mężczyzną. Wiem, jak to brzmi. Utrzymywałem rodzinę, byłem ojcem… Johanna Griffin pokiwała głową. – Aż tu nagle pojawia się Sally Perryman i jest tobą bardzo zainteresowana. – Nie nagle, ale masz rację. Zaczęliśmy razem pracować nad fascynującą sprawą, a Sally była piękna, namiętna i patrzyła na mnie tak, jak kiedyś Corinne. Wiem, że to brzmi idiotycznie. – Nie idiotycznie, tylko normalnie. Adam zastanawiał się, czy mówiła szczerze, czy tylko starała się go pocieszyć. – W każdym razie Corinne obawiała się, że odejdę. Wtedy chyba tego nie dostrzegałem, a może mnie to nie obchodziło, sam nie wiem. Zainstalowała aplikację śledzącą w moim telefonie. – Tę samą, która pokazała ci, że pojechała do Pittsburgha? – Zgadza się. – Nie wiedziałeś o tym? Pokręcił głową. – Dopiero Thomas mi pokazał. – Kurczę. – Johanna również pokręciła głową. – A więc twoja żona cię szpiegowała? – Nie wiem, być może. Sądzę, że tak. Kilka razy powiedziałem jej, że muszę zostać w pracy do późna. Może sprawdziła aplikację i zobaczyła, że spędzam u Sally więcej czasu, niż powinienem. – Nie mówiłeś jej, gdzie jesteś. – To była tylko praca. – Więc dlaczego jej nie powiedziałeś? – Ponieważ, paradoksalnie, nie chciałem, żeby się przejmowała. Wiedziałem, jak zareaguje. A może podświadomie czułem, że postępuję niewłaściwie. Mogliśmy zostać w biurze, ale lubiłem przebywać w jej domu. – Corinne się dowiedziała. – Tak. – Ale między tobą i Sally Perryman do niczego nie doszło? – Właśnie. – Przez chwilę się zastanawiał. – Chociaż może się na to zanosiło. – Co przez to rozumiesz? – Nie wiem. – Dotykaliście się? Pieściliście?

– Co? Nie. – Nie całowałeś się z nią? – Nie. – Więc skąd to poczucie winy. – Ponieważ tego chciałem. – Psiakrew, ja bym chciała umyć gąbką Hugh Jackmana. I co z tego? Nie da się panować nad pragnieniami. Jesteś człowiekiem. Przestań się obwiniać. Nic nie odpowiedział. – Wtedy twoja żona spotkała się z Sally Perryman? – Zadzwoniła do niej. Nie wiem, czy się spotkały. – Corinne ci o tym nie wspomniała? – Nie. – Spytała Sally, co się dzieje, ale tobie nie wyświadczyła tej grzeczności. Zgadza się? – Chyba tak. – Co było potem? – Potem Corinne, cóż, zaszła w ciążę – wyjaśnił Adam. – Czyli udała, że zaszła w ciążę. – No tak. Johanna pokręciła głową. – Kurczę – powtórzyła. – To nie było tak, jak myślisz. – Nie, było dokładnie tak, jak myślę. – Ciąża mnie zaszokowała, ale w pozytywny sposób. Sprowadziła mnie na ziemię. Przypomniała mi, co jest ważne. Na tym polega ironia. Ta metoda podziałała. Corinne miała rację, że jej użyła. – Nie, Adamie, nie miała racji. – Przywróciła mnie do rzeczywistości. – Wcale nie. Zmanipulowała cię. Zapewne i tak zszedłbyś na ziemię. A gdybyś tego nie zrobił, być może właśnie tak miałoby być. Przykro mi, ale to, co zrobiła Corinne, było złe. Bardzo złe. – Może była zdesperowana. – To żadna wymówka. – To jest jej świat. Jej rodzina. Jej całe życie. Tak ciężko walczyła, żeby je zbudować, a nagle coś zaczęło mu zagrażać. Johanna pokręciła głową. – Nie zrobiłeś tego co ona, Adamie. Dobrze o tym wiesz. – Też nie jestem bez winy. – Tutaj nie chodzi o winę. Miałeś wątpliwości. Popatrzyłeś w innym kierunku. Zastanawiałeś się, co by było gdyby. Nie ty pierwszy. Być może zdołałbyś to przezwyciężyć, być może nie. Jednak Corinne nie dała ci takiej szansy. Postanowiła cię oszukać i żyć w kłamstwie. Nie bronię cię ani nie potępiam. Każde małżeństwo ma własną historię. Ale ty nie ujrzałeś światła. Ktoś zaświecił ci w oczy latarką. – Może było mi to potrzebne. Johanna ponownie pokręciła głową. – Nie w ten sposób. To było niewłaściwe. Musisz to zrozumieć. Przez chwilę się zastanawiał. – Kocham Corinne. To, że udawała ciążę, raczej niczego nie zmieniło. – Nie możesz mieć pewności. – Nieprawda – zaprotestował Adam. – Dużo się nad tym zastanawiałem. – I jesteś pewien, że i tak byś z nią został?

– Tak. – Ze względu na dzieci? – Po części. – Z jakiego jeszcze powodu? Adam pochylił się i przez chwilę wpatrywał w podłogę. Przykrywał ją niebiesko-żółty orientalny dywan, który kupili razem z Corinne w sklepie z antykami w Warwick. Pewnego październikowego dnia wybrali się tam zbierać jabłka, ale tylko napili się cydru, kupili trochę mcintoshów, a potem wybrali się do sklepu z antykami. – Ponieważ, niezależnie od tego, jak bardzo sobie nawzajem dopiekliśmy, niezależnie od pojawiających się niezadowolenia, rozczarowania czy niechęci, nie wyobrażam sobie życia bez Corinne. Nie wyobrażam sobie, że starzeję się bez niej. Nie wyobrażam sobie, że mógłbym nie stanowić części jej świata. Johanna pomasowała się po podbródku, kiwając głową. – Rozumiem. Naprawdę. Mój mąż, Ricky, tak potwornie chrapie, że mam wrażenie, jakbym spała z helikopterem. Ale czuję wobec niego to samo. Siedzieli przez chwilę, czekając, aż opadną emocje. – Jak myślisz, dlaczego nieznajomy powiedział ci, że Corinne udawała ciążę? – w końcu spytała Johanna. – Nie mam pojęcia. – Nie zażądał pieniędzy? – Nie. Powiedział, że robi to dla mnie. Zachowywał się, jakby to była święta krucjata. A twoja przyjaciółka Heidi? Ona też udawała ciążę? – Nie. – Nie rozumiem. Więc co nieznajomy jej powiedział? – Nie wiem – przyznała Johanna. – Ale cokolwiek to było, doprowadziło ją do śmierci. – Masz jakieś podejrzenia? – Nie, ale teraz myślę, że znam kogoś, kto może je mieć.

45

ON WIE

Chris Taylor przeczytał wiadomość i ponownie zaczął się zastanawiać, w jaki sposób i w którym momencie wszystko się popsuło. Sprawa Price’a była robotą na zlecenie. To mógł być błąd, chociaż zlecenia – które nie zdarzały się zbyt często – zazwyczaj były najbezpieczniejsze. Płatność pochodziła od niezaangażowanych emocjonalnie osób trzecich: znanej firmy detektywistycznej. Prawdę mówiąc, ta sprawa świetnie się zapowiadała, ponieważ w jej przypadku nie wchodził w grę – Chris nie bał się użyć tego słowa – szantaż. Zwyczajowy schemat działania był prosty: Dzięki internetowi poznajesz paskudną tajemnicę jakiejś osoby. Dajesz jej dwa wyjścia. Może zapłacić za zachowanie sekretu albo odmówić, a wtedy tajemnica ujrzy światło dzienne. Chris w obu sytuacjach odczuwał satysfakcję. Ostatecznym skutkiem był albo zysk (osoba płaciła okup), albo katharsis (sekret wychodził na jaw). W pewnym sensie chciał, aby ludzie wybierali obie możliwości. Potrzebował pieniędzy, żeby dalej prowadzić swoją operację, ale pragnął także ujawniania prawdy, ponieważ taki był pierwotny cel, który czynił całe przedsięwzięcie sprawiedliwym i szlachetnym. Ujawniona tajemnica to zniszczona tajemnica. Być może właśnie na tym polegał problem ze zleceniami. Eduardo nalegał na ich przyjmowanie. Zapewniał, że współpracuje tylko ze starannie wyselekcjonowaną grupą najlepszych firm z branży ochroniarskiej. Te sprawy miały być bezpieczne, proste i zawsze zyskowne. Także tutaj schemat działania był zwodniczo prosty: Firma podsuwała nazwisko, a Eduardo sprawdzał bazę danych w poszukiwaniu haków. W tym wypadku dowiedział się, że Corinne Price korzystała z serwisu Udawanie-Ciazy.com. Potem wpływały pieniądze, a oni ujawniali sekret. Jednak to oznaczało, że Corinne Price nie miała szansy na podjęcie decyzji. Owszem, tajemnica wychodziła na jaw. Wyjawił prawdę Adamowi Price’owi. Ale zrobił to wyłącznie dla pieniędzy. Osoba, której dotyczył sekret, nie otrzymała szansy na odkupienie win. To nie było w porządku. Chris używał pojemnego określenia „sekret”, jednak tak naprawdę nie chodziło o zwykłe tajemnice, tylko o kłamstwa, oszustwa i jeszcze gorsze przewinienia. Corinne Price okłamała męża, kiedy udała, że jest w ciąży. Kimberly Dann okłamywała swoich ciężko pracujących rodziców w kwestii tego, skąd bierze pieniądze na opłacenie college’u. Kenny Molino dopuścił się oszustwa, zażywając sterydy. Narzeczony Michaeli, Marcus, postąpił jeszcze podlej, kiedy opublikował w sieci film ukazujący igraszki swojego współlokatora ze swoją przyszłą żoną. Chris wierzył, że sekrety są jak rak. Ropieją niczym rana. Pożerają wnętrzności, zmieniając człowieka w kruchą skorupę. Widział z bliska, jak sekrety niszczą ludzi. Kiedy miał szesnaście lat, jego ukochany ojciec, który nauczył go jeździć na rowerze, odprowadzał do szkoły i trenował jego drużynę, odkrył straszliwą, od dawna skrywaną tajemnicę. Nie był biologicznym ojcem Chrisa. Kilka tygodni przed ślubem matka Chrisa po raz ostatni zabawiła się ze swoim byłym chłopakiem i zaszła w ciążę. Od początku podejrzewała prawdę, ale ta wyszła na jaw dopiero wtedy, gdy Chris trafił do szpitala po wypadku samochodowym i jego ojciec, ukochany ojciec, próbował oddać dla niego krew. – Moje całe życie było jednym wielkim kłamstwem – wyznał mu tata.

Ojciec Chrisa próbował „postąpić właściwie”. Rozumiał, że ojciec to ktoś więcej niż dawca nasienia. Ojciec trwa przy dziecku, zapewnia mu byt, obdarza miłością i troską, wychowuje. Jednak to kłamstwo zbyt długo ropiało. Chris nie widział ojca od trzech lat. Właśnie tak sekrety wpływają na ludzi, rodziny, życia. Po skończeniu college’u Chris rozpoczął pracę w nowo powstałej spółce internetowej Downing Place. Podobało mu się tam. Czuł, że znalazł dom. Jednak pomimo eleganckiej firmowej gadki, spółka tak naprawdę pomagała swoim klientom w utrzymywaniu najgorszego rodzaju tajemnic. Chris pracował przy stronie Udawanie-Ciazy.com. Właściciele spółki kłamali, a nawet oszukiwali sami siebie, że ludzie kupują silikonowe brzuszki jako żartobliwe prezenty lub część stroju na bal przebierańców. Jednak wszyscy znali prawdę. Teoretycznie ktoś mógł wybrać się na przyjęcie przebrany za ciężarną kobietę. Ale fałszywe zdjęcia USG? Fałszywe testy ciążowe? Kogo chcieli oszukać? To było niewłaściwe. Chris od razu zrozumiał, że nie ma sensu demaskować firmy. Byłoby to zbyt poważne wyzwanie, a poza tym – jakkolwiek dziwne by się to wydawało – serwis Udawanie-Ciazy.com miał konkurencję, podobnie jak wszystkie strony tego rodzaju. Gdyby zaatakować jedną z nich, pozostałe urosłyby w siłę. Dlatego Chris przypomniał sobie lekcję, której, o ironio, nauczył się w dzieciństwie od swojego „ojca”: „Rób, co możesz. Ratuj świat osoba po osobie”. Znalazł kilkoro ludzi o zbliżonych poglądach, którzy pracowali w podobnych firmach i również mieli dostęp do tajemnic. Niektórych bardziej interesowało zarabianie pieniędzy, inni rozumieli, że robią coś szlachetnego i sprawiedliwego, a chociaż Chris nie chciał zmieniać ich działalności w religijną krucjatę, do pewnego stopnia traktował ją jako moralną misję. Ostatecznie trzon ich grupy utworzyło pięć osób – Eduardo, Gabrielle, Merton, Ingrid i Chris. Eduardo chciał się ograniczyć do internetu. Przekazywać groźbę online. Ujawniać sekret za pośrednictwem niemożliwej do namierzenia skrzynki e-mailowej. Zachowywać całkowitą anonimowość. Jednak Chris się nie zgodził. Czy im się to podobało, czy nie, ich działania niszczyły ludzi. W mgnieniu oka zmieniały cudze życie. Choćby udawali, że jest inaczej, namierzona osoba była kimś innym przed ich odwiedzinami i kimś całkowicie nowym, gdy z nią kończyli. Coś takiego trzeba robić twarzą w twarz. Ze współczuciem i delikatnością. To ci, którzy utrzymywali sekrety, byli pozbawionymi twarzy bytami internetowymi, maszynami, robotami. Oni mieli być inni. Chris ponownie przeczytał wizytówkę Adama Price’a i krótką wiadomość od Gabrielle: ON WIE. W pewnym sensie sytuacja się odwróciła. Teraz to Chris miał tajemnicę. Jednak nie, to było coś innego. Jego sekret nie miał na celu zwodzenia ludzi, ale ich ochronę – a może tylko sam sobie to wmawiał? Czy, podobnie jak wiele osób, które spotykał, po prostu szukał usprawiedliwienia dla swojej tajemnicy? Od początku wiedział, że to, co robią, jest niebezpieczne, że mogą sobie narobić wrogów, że ktoś nie zrozumie, iż czynią dobro, i zechce się zemścić albo dalej żyć w bańce mydlanej swoich sekretów. A teraz Ingrid nie żyje. Zamordowana. ON WIE

Dlatego odpowiedź była oczywista: Trzeba go powstrzymać.

46

Akademik Kimberly Dann znajdował się w niezwykle modnej części nowojorskiej Greenwich Village. Beachwood ani trochę nie przypominało Hicksville. Wielu mieszkańców przeniosło się tam z Nowego Jorku, pragnąc uciec przed gwarem miasta i zamieszkać w nieco mniej finansowo wymagającym miejscu, korzystając z niższych cen nieruchomości i podatków. Jednak Beachwood z pewnością nie było także Manhattanem. Johanna wystarczająco dużo razy go odwiedzała – to była jej szósta wizyta w Nowym Jorku – aby wiedzieć, że nie ma drugiego takiego miejsca na świecie. Chociaż podobno miasto sypia i odpoczywa, to kiedy w nim przebywasz, twoje zmysły stale są pobudzone. Jesteś do niego podłączony. Czujesz przepływające przez nie fale i zakłócenia. Drzwi otworzyły się, gdy tylko Johanna zapukała, zupełnie jakby Kimberly czekała z dłonią na gałce. – Och, ciocia Johanna! Łzy spłynęły po twarzy Kimberly. Padła Johannie w objęcia i zaszlochała. Johanna ją podtrzymała i pozwoliła jej się wypłakać. Głaskała ją po włosach, tak samo jak często robiła Heidi, na przykład kiedy Kimberly przewróciła się w zoo i otarła kolano albo kiedy ten palant Frank Velle z sąsiedniej ulicy odwołał swoje zaproszenie na szkolny bal, ponieważ udało mu się „wymienić” Kimberly na Nicole Shindler. Przytulając córkę przyjaciółki, Johanna czuła, że jej serce także na nowo pęka. Zamknęła oczy i zaczęła delikatnie uciszać Kimberly, mając nadzieję, że ją w ten sposób uspokaja. Nie mówiła: „Wszystko będzie dobrze” ani nie wypowiadała innych fałszywych słów pocieszenia. Po prostu przytulała dziewczynę i pozwalała jej płakać. Potem sama również się rozpłakała. Dlaczego nie? Po cholerę ma udawać, że nie jest zdruzgotana? Wkrótce zrobi to, co musi. Na razie obie mogły się wypłakać. W końcu Kimberly puściła Johannę i cofnęła się o krok. – Spakowałam się – powiedziała. – Kiedy mamy samolot? – Najpierw usiądźmy i porozmawiajmy, dobrze? Poszukały wzrokiem jakiegoś miejsca, w którym mogłyby usiąść, ale to był pokój w akademiku, więc Johanna po prostu przysiadła na rogu łóżka, Kimberly zaś opadła na elegancką poduchę wypełnioną kulkami. To prawda, że Johanna przyjechała z własnej inicjatywy, żeby przesłuchać Adama Price’a, ale nie był to jedyny cel jej wizyty. Obiecała Marty’emu, że będzie towarzyszyła Kimberly w drodze na pogrzeb Heidi. „Kimmy jest taka załamana – wyjaśnił Marty. – Nie chcę, żeby podróżowała sama”. Johanna to rozumiała. – Muszę cię o coś zapytać – powiedziała. Kimberly wciąż ocierała twarz. – W porządku. – Wieczorem w przeddzień zabójstwa twojej mamy rozmawiałyście przez telefon, prawda? Dziewczyna znów zaczęła płakać. – Kimberly? – Tak bardzo za nią tęsknię. – Wiem, kochanie. Wszyscy za nią tęsknimy. Ale chcę, żebyś się przez chwilę skupiła, dobrze? Kimberly pokiwała głową przez łzy. – O czym rozmawiałyście z mamą?

– Co to za różnica? – Staram się ustalić, kto ją zamordował. Kimberly ponownie się rozpłakała. – Kimberly? – Mama nie nakryła włamywacza? To była jedna z hipotez chłopaków z hrabstwa. Zdesperowani narkomani włamali się do domu, ale zanim zdążyli znaleźć cokolwiek wartościowego, Heidi ich przyłapała i przypłaciła to życiem. – Nie, kochanie, to nieprawda. – Więc co się stało? – Właśnie próbuję to odkryć. Kimberly, posłuchaj. Ta sama osoba zamordowała też inną kobietę. Kimberly zamrugała, jakby ktoś zdzielił ją w głowę kawałkiem drewna. – Co takiego? – Musisz mi powiedzieć, o czym rozmawiałyście z mamą. Kimberly zaczęła błądzić wzrokiem po pokoju. – O niczym ważnym. – Nie wierzę, Kimberly. Dziewczyna znów zaczęła płakać. – Sprawdzałam rejestr połączeń. Wymieniałyście z mamą mnóstwo SMS-ów, ale rozmawiałyście przez telefon tylko trzy razy w ciągu całego semestru. Pierwsza rozmowa trwała sześć minut. Druga zaledwie cztery. Jednak w przeddzień morderstwa rozmawiałyście przez ponad dwie godziny. O czym? – Proszę, ciociu Johanno, to już nie ma znaczenia. – Ależ oczywiście, że ma. – Głos Johanny stał się twardy jak stal. – Powiedz mi. – Nie mogę… Johanna zsunęła się z łóżka i uklękła przed Kimberly. Ujęła twarz dziewczyny w dłonie i nie pozwoliła jej odwrócić wzroku. – Popatrz na mnie. Chwilę to trwało, ale Kimberly w końcu usłuchała. – Cokolwiek przydarzyło się twojej matce, to nie była twoja wina. Rozumiesz? Ona cię kochała i chciałaby, żebyś dalej wiodła jak najlepsze życie. Będę cię wspierała. Zawsze. Ponieważ tego chciałaby twoja matka. Rozumiesz? Dziewczyna pokiwała głową. – A więc opowiedz mi o waszej ostatniej rozmowie telefonicznej.

47

Adam patrzył z – taką miał nadzieję – bezpiecznej odległości, jak Gabrielle Dunbar pospiesznie wkłada walizkę do bagażnika samochodu. Pół godziny wcześniej postanowił w drodze do pracy jeszcze raz ją odwiedzić. Jednak kiedy skręcił w jej ulicę, Gabrielle właśnie wrzucała walizkę do bagażnika. Dwójka jej dzieci – oszacował ich wiek na dwanaście i dziesięć lat – niosła mniejsze bagaże. Adam zatrzymał się przy krawężniku i obserwował ich, zachowując dystans. Co teraz? Poprzedniego wieczoru próbował się skontaktować z pozostałymi trzema osobami, które Gribbel zidentyfikował na zdjęciu zamieszczonym na profilu Gabrielle Dunbar. Żadna nie przekazała mu użytecznych informacji dotyczących nieznajomego. Nic dziwnego. Niezależnie od tego, jaką taktykę wobec nich stosował, wszyscy mieli naturalne opory przed opowiadaniem „nieznajomemu” – cóż za ironia – o osobie, która mogła być ich kolegą albo współpracownikiem. Żadne z nich nie mieszkało na tyle blisko, żeby Adam zaryzykował – jak w przypadku Gabrielle – osobistą konfrontację. Dlatego wrócił myślami do Gabrielle Dunbar. Wyraźnie coś ukrywała. Już wczoraj powziął takie podejrzenia, a teraz, proszę: uciekała z domu z trzema walizkami. Przypadek? Raczej nie. Został w samochodzie i dalej prowadził obserwację. Gabrielle wrzuciła walizki do bagażnika i z trudem go zatrzasnęła. Zgarnęła dzieci do samochodu, posadziła je z tyłu i starannie zapięła pasami. Otworzyła swoje drzwi, znieruchomiała, a następnie popatrzyła wzdłuż ulicy prosto na niego. Cholera. Adam szybko obniżył się na siedzeniu kierowcy. Czy go zauważyła? Chyba nie. A jeśli tak, to czy go rozpoznała z tej odległości? Ale zaraz, nawet jeśli tak, to co z tego? Przecież przyjechał z nią porozmawiać, prawda? Powoli się podniósł, jednak Gabrielle już nie patrzyła w jego kierunku. Wsiadła do samochodu i ruszyła. Rany, zupełnie się do tego nie nadawał. Samochód Gabrielle się oddalał. Adam przez chwilę zastanawiał się, co powinien zrobić, ale nie wahał się długo. Skoro powiedziało się A, trzeba powiedzieć B. Wrzucił bieg i pojechał za kobietą. Nie był pewien, jak daleko powinien się trzymać, żeby go nie zauważyła, a zarazem, żeby jej nie zgubił. Cała jego wiedza w tej materii pochodziła z telewizji. Czy ktoś w ogóle wiedziałby, czym jest ogon, gdyby nie telewizja? Gabrielle skręciła w prawo. Adam podążył za nią. Pojechali w stronę szosy numer 208, a potem drogą międzystanową numer 287. Adam sprawdził bak. Niemal pełny. No dobrze. Jak długo zamierza ją śledzić? Co zrobi, kiedy ją dogoni? Wszystko po kolei. Zadzwoniła jego komórka. Zerknął na ekran i zobaczył imię JOHANNA. Dodał ją do kontaktów po ich wieczornej rozmowie. Czy w pełni jej ufał? Raczej tak. Miała prostą misję: znaleźć zabójcę przyjaciółki. Jeżeli to nie Corinne dokonała morderstwa, Johanna mogła się okazać cenną sojuszniczką. A jeśli Corinne była zabójczynią, to Adam miał większe problemy niż zaufanie do policjantki z Ohio. – Halo? – Za chwilę wsiadam do samolotu – oznajmiła Johanna.

– Wracasz do domu? – Już jestem w domu. – W Ohio? – Tak, na lotnisku w Clevelandzie. Musiałam przywieźć córkę Heidi, ale za kilka godzin wracam do Newark. Co porabiasz? – Siedzę na ogonie Gabrielle Dunbar. – Siedzisz na ogonie? – Czy wy, policjanci, nie mówicie tak, kiedy kogoś śledzicie? Szybko wyjaśnił, że przyjechał do Gabrielle i zastał ją podczas pakowania. – Co zamierzasz, Adamie? – Nie wiem. Nie mogę po prostu siedzieć bezczynnie. – Racja. – Po co dzwonisz? – Wczoraj wieczorem czegoś się dowiedziałam. – Zamieniam się w słuch. – Cokolwiek tutaj się dzieje, nie chodzi tylko o jedną stronę internetową. – Nie rozumiem. – Ten nieznajomy. On nie mówi ofiarom tylko o żonach udających ciążę. Ma dostęp do innych stron. A przynajmniej do jednej innej strony. – Skąd o tym wiesz? – Rozmawiałam z córką Heidi. – O jaką tajemnicę chodziło? – Obiecałam, że nie powiem… a ty nie musisz tego wiedzieć, zaufaj mi. Jednak najważniejsze, że ten nieznajomy zapewne szantażuje całą masę ludzi, nie tylko w związku z udawaniem ciąży. – Więc co dokładnie się tutaj dzieje? – spytał Adam. – Nieznajomy i Ingrid szantażowali ludzi z powodu ich działalności w internecie? – Tak, coś w tym rodzaju. – W takim razie dlaczego moja żona zaginęła? – Nie wiem. – A kto zabił twoją przyjaciółkę? Oraz Ingrid? – Także nie wiem. Może szantaż się nie udał. Heidi była twarda. Może im się postawiła. Może nieznajomy i Ingrid się poróżnili. Przed nim Gabrielle zjechała na szosę numer 23. Adam włączył kierunkowskaz, nie tracąc kobiety z oczu. – Więc co łączy twoją przyjaciółkę z moją żoną? – Wygląda na to, że nic, poza nieznajomym. – Zaczekaj – poprosił Adam. – Co się dzieje? – Gabrielle staje. – Gdzie? – Przy Lockwood Avenue w Pequannock. – To w New Jersey? – Tak. Adam nie był pewien, czy powinien zostać z tyłu i gwałtownie się zatrzymać, czy raczej minąć auto kobiety i zaparkować gdzieś dalej. Wybrał tę drugą możliwość i przejechał obok żółtego wielopoziomowego domu o ścianach pokrytych aluminium i czerwonych okiennicach. Jakiś mężczyzna, którego Adam nie rozpoznawał, otworzył drzwi frontowe, uśmiechnął się i podszedł do auta Gabrielle.

Drzwi samochodu się otworzyły. Dziewczynka wysiadła jako pierwsza. Mężczyzna niezręcznie ją uściskał. – Co się dzieje? – spytała Johanna. – Chyba fałszywy alarm. Wygląda na to, że przywiozła dzieciaki do swojego byłego. – No dobrze, wywołują mój lot. Zadzwonię do ciebie po wylądowaniu. Nie zrób niczego głupiego. Johanna się rozłączyła. Teraz syn Gabrielle wysiadł z samochodu. Kolejny niezręczny uścisk. Mężczyzna, który mógł być byłym Gabrielle, pomachał do niej. Możliwe, że mu odpowiedziała, ale z miejsca, w którym się zatrzymał, Adam tego nie widział. W drzwiach domu pojawiła się jakaś kobieta, znacznie młodsza od Gabrielle. Typowe, pomyślał Adam. Gabrielle została w samochodzie, a jej były otworzył bagażnik. Wyjął jedną z walizek i ponownie go zatrzasnął. Z zaskoczoną miną zrobił kilka kroków w stronę przedniej części samochodu. Gabrielle wrzuciła wsteczny i odjechała, zanim zdążył do niej podejść. Ruszyła z powrotem ulicą. Wioząc ze sobą mnóstwo bagaży. Skoro powiedziało się A… Adam nie widział powodu, dla którego nie miałby jej dalej śledzić.

48

Samochód Gabrielle wspinał się Skyline Drive, coraz bardziej zagłębiając się w góry Ramapo. Dzieliły ich zaledwie trzy kwadranse jazdy od Manhattanu, ale równie dobrze mogliby się znajdować w innym świecie. Wciąż opowiadano legendy o plemionach zamieszkujących te tereny. Niektórzy nazywali je Indianami z góry Ramapough albo Ludem Lenape lub Ludem Lunaape Delaware. Jedni wierzyli, że to rdzenni mieszkańcy Ameryki. Inni uważali, że wywodzą się od holenderskich osadników. Jeszcze inni sądzili, że to hescy najemnicy, którzy walczyli po stronie Brytyjczyków podczas amerykańskiej wojny o niepodległość, albo wyzwoleni niewolnicy, którzy znaleźli dom w nieurodzajnych lasach na północy New Jersey. Wielu, nazbyt wielu, nazywało ich, być może pogardliwie, Jackson Whites. Pochodzenie tej nazwy również pozostawało tajemnicą, jednak zapewne wiązało się z ich wielorasowością2. Jak to zwykle bywa z takimi ludźmi, opowiadano o nich wiele strasznych historii. Nastolatkowie jeździli Skyline Drive i straszyli się nawzajem opowieściami o porwaniach, wciąganiu do lasu, duchach żądnych zemsty. Oczywiście były to mity, ale mity potrafią mieć olbrzymią moc. Dokąd, u diabła, jedzie Gabrielle? Wjeżdżali w zadrzewione obszary gór. Znajdowali się tak wysoko, że Adamowi zatykały się uszy. Kobieta skręciła w drogę numer 23. Adam podążał za nią niemal przez godzinę, aż przejechała po wąskim moście Dingman’s Ferry i wjechała do Pensylwanii. Tutaj drogi były mniej uczęszczane. Adam ponownie zaczął się zastanawiać, jak daleko się trzymać, żeby go nie zauważyła. Postanowił zaryzykować, uznając, że lepiej zostać zdemaskowanym i stawić czoło Gabrielle, niż całkowicie ją zgubić. Zerknął na telefon. Kończyła mu się bateria. Wsunął aparat do ładowarki w schowku. Półtora kilometra dalej Gabrielle skręciła w prawo. Las stał się gęstszy. Zwolniła i skręciła w coś, co wyglądało na piaszczysty podjazd. Na kamiennym znaku widniał wyblakły napis LAKE CHARMAINE – TEREN PRYWATNY. Adam zjechał na prawo i zatrzymał się za kępą roślinności. Nie mógł tak po prostu tam wjechać, jeśli to rzeczywiście był podjazd. Co powinien teraz zrobić? Otworzył schowek i sprawdził telefon. Bateria nie miała szansy się naładować, ale wciąż wskazywała dziesięć procent. To mogło wystarczyć. Schował komórkę do kieszeni i wysiadł z samochodu. Co dalej? Po prostu podejść do tego Lake Charmaine i nacisnąć przycisk dzwonka? Znalazł zarośniętą ścieżkę w lesie biegnącą równolegle do podjazdu. Będzie jak znalazł. Niebo miało piękny błękitny odcień jajek drozda. Gałęzie sterczały ponad ścieżką, więc musiał się przez nie przedzierać. W lesie panowała cisza, nie licząc odgłosów, które sam wydawał. Co jakiś czas przystawał i nasłuchiwał… czegokolwiek, ale kiedy wszedł głębiej w las, nie słyszał już nawet samochodów przejeżdżających szosą. Po chwili dotarł do polany, gdzie natknął się na jelenia, który skubał liście. Jeleń popatrzył na Adama, zobaczył, że ten nie ma złych zamiarów, i wrócił do posiłku. Adam szedł dalej i wkrótce zobaczył przed sobą jezioro. W innych okolicznościach byłby zachwycony tym miejscem. Powierzchnia jeziora było nieruchoma jak lustro, w którym odbijały się zieleń drzew i błękit nieba. Widok był upajający, relaksujący i tak cholernie błogi, że Adamowi zamarzyło się usiąść i przez chwilę tylko go chłonąć. Corinne uwielbiała jeziora. Ocean nieco ją przerażał. Uważała, że fale są agresywne i nieprzewidywalne. Jednak jeziora stanowiły spokojny raj. Zanim chłopcy przyszli na świat, Adam

i Corinne wynajmowali domek nad jeziorem na północy hrabstwa Passaic. Adam pamiętał tamte leniwe dni i dzielenie ogromnego hamaka, na którym on leżał z gazetą, a ona z książką. Pamiętał, jak patrzył na czytającą Corinne, na to, jak mrużyła oczy, wodząc nimi po stronie, całkowicie skupiona. Od czasu do czasu podnosiła wzrok znad książki i uśmiechała się do niego, a on odwzajemniał uśmiech i ich wzrok na chwilę przenosił się na jezioro. Jezioro takie jak to. Po prawej stronie zauważył dom. Sprawiał wrażenie opuszczonego, jeśli nie liczyć zaparkowanego przed nim samochodu. Należącego do Gabrielle. To była chata z bali albo imitacja złożona z gotowych elementów. Z tej odległości trudno było to stwierdzić. Adam ostrożnie zszedł ze wzgórza, chowając się za drzewami i zaroślami. Czuł się głupio, jak dzieciak bawiący się w podchody albo grający w paintball. Usiłował sobie przypomnieć, kiedy ostatnio tak się do kogoś podkradał, i musiał sięgnąć pamięcią aż do letniego obozu, na którym był jako ośmiolatek. Wciąż nie był pewien, co zrobi, kiedy podejdzie do domu, ale przez ułamek sekundy żałował, że nie ma broni. Nie posiadał pistoletu. Może to błąd. Jego wujek Greg kilka razy zabrał go na strzelnicę, kiedy Adam miał dwadzieścia kilka lat. Podobało mu się i wiedział, że umiałby się obchodzić z bronią. Z perspektywy czasu widział, że byłoby to mądre zagranie. Bo teraz przyszło mu się zmierzyć z niebezpiecznymi ludźmi. Zabójcami. Sięgnął do kieszeni i wymacał telefon. Może powinien do kogoś zadzwonić? Nie wiedział, do kogo ani co miałby powiedzieć. Johanna wciąż była w samolocie. Mógłby wysłać SMS-a do Andy’ego Gribbela albo starego Rinsky’ego, ale co miałby im napisać? Na przykład gdzie jesteś. Już miał wyjąć telefon i to zrobić, gdy nagle zauważył coś, co sprawiło, że znieruchomiał. Gabrielle Dunbar stała samotnie na polanie. Patrzyła prosto na niego. Poczuł wzbierającą w nim złość. Zbliżył się o krok, spodziewając się, że kobieta ucieknie. Nie zrobiła tego. Po prostu stała i na niego patrzyła. – Gdzie jest moja żona?! – zawołał. Gabrielle nie spuszczała z niego wzroku. Adam zrobił kolejny krok. – Pytałem… Coś uderzyło go w tył głowy z taką siłą, że poczuł, jak jego mózg porusza się w czaszce. Upadł na kolana, a przed oczami stanęły mu gwiazdy. Instynktownie zdołał się obejrzeć i podnieść wzrok. Kij bejsbolowy zmierzał w kierunku czubka jego głowy jak topór. Adam próbował zrobić unik, obrócić się albo przynajmniej zasłonić ręką. Ale było zdecydowanie za późno. Kij trafił w cel z głuchym trzaskiem i zapadła ciemność.

49

Johanna Griffin miała we krwi posłuszeństwo zasadom, dlatego włączyła komórkę dopiero wtedy, kiedy samolot zjechał z pasa do lądowania. Stewardesa wygłaszała standardową formułkę „witamy w Newark, temperatura na zewnątrz wynosi”, podczas gdy SMS-y i e-maile ładowały się do skrzynki Johanny. Ani słowa od Adama Price’a. Ostatnia doba była wyczerpująca. Kimberly histeryzowała. Wydobycie z niej jej straszliwej historii wymagało nie lada wysiłku i mnóstwa czasu. Johanna usiłowała okazać jej zrozumienie, ale co, na Boga, ten dzieciak sobie wyobrażał? Biedna Heidi. Jak zareagowała na wieści o swojej córce i tej paskudnej stronie internetowej? Johanna przypomniała sobie nagranie, na którym widziała Heidi na parkingu przed restauracją Red Lobster. Zachowanie Heidi było teraz dla niej całkowicie zrozumiałe. Nagranie w pewnym sensie pokazywało akt agresji. Tamten facet, cholerny nieznajomy, zaatakował jej przyjaciółkę słowami i złamał jej serce. Czy zdawał sobie sprawę, jakie zniszczenia spowodował? Heidi wróciła potem do domu. Zadzwoniła do Kimberly i wyciągnęła od córki prawdę. Pozostała racjonalna i spokojna, mimo że umierała w środku. A może wcale nie? Johanna nigdy nie spotkała osoby mniej skłonnej do ferowania wyroków niż Heidi, więc może jej przyjaciółka poradziła sobie ze złymi wieściami i była gotowa do kontrataku. Któż mógł to wiedzieć? Heidi pocieszała córkę. Próbowała znaleźć sposób na wyplątanie jej z tarapatów, w które dziewczyna się wpakowała. Może właśnie dlatego zginęła. Johanna wciąż nie wiedziała, co się stało z Heidi, ale wyraźnie miało to jakiś związek z odkryciem, że jej córka została dziwką – dajmy sobie spokój z eufemizmami w rodzaju „dziewczyna do towarzystwa” – trzech różnych mężczyzn. Johanna zaczęła zgłębiać tę sprawę, potrzebowała jednak czasu. Kimberly nie znała prawdziwych nazwisk tych mężczyzn, co również było na swój sposób szokujące, lecz takie panowały zasady w tej branży. Johanna skontaktowała się z właścicielką serwisu z dziewczynami do towarzystwa – tak, to była kobieta, co stanowiło piękny feministyczny akcent – wysłuchała jej tłumaczeń, a po zakończeniu rozmowy miała ochotę wziąć długi gorący prysznic. Właścicielka broniła „porozumień biznesowych” swojej spółki oraz „prawa do prywatności” klientów i stwierdziła, że nie ujawni żadnych informacji bez nakazu sądowego. Jako że siedziba spółki znajdowała się w Massachusetts, wymagało to czasu. Kiedy już Johanna uporała się z tym gównem, rozdrażnieni policjanci z hrabstwa zażądali od niej pełnego raportu z samowolnej wyprawy do New Jersey. Johanna nie zamierzała unosić się dumą. Chciała doprowadzić do schwytania drania, który zabił jej przyjaciółkę. Koniec kropka. Dlatego powiedziała im wszystko, wliczając informacje otrzymane od Kimberly, a oni zabrali się do załatwiania nakazu sądowego i ustalania tożsamości nieznajomego z parkingu przed Red Lobster oraz jego potencjalnych powiązań z morderstwami. Same dobre wieści. Jednak to nie oznaczało, że Johanna zamierzała się wycofać. Zadzwoniła jej komórka. Nie rozpoznała numeru, ale kierunkowy 216 wskazywał, że dzwonił ktoś, kto znajdował się niedaleko jej domu. Odebrała połączenie. – Mówi Darrow Fontera. – Kto? – Jestem szefem ochrony w restauracji Red Lobster. Spotkaliśmy się, kiedy pani prosiła o nagranie

z monitoringu. – A tak, zgadza się. Czym mogę panu służyć? – Prosiłem, żeby pani zwróciła płytę z nagraniem, kiedy już nie będzie jej pani potrzebowała. Czy ten facet mówi poważnie? Johanna chciała mu powiedzieć, żeby się odwalił, ale zmieniła zdanie. – Jeszcze nie zakończyliśmy dochodzenia. – Czy w takim razie mogłaby pani sporządzić kopię nagrania i zwrócić nam oryginał? – Dlaczego to takie istotne? – Taki mamy regulamin. – Brzmiał jak stuprocentowy biurokrata. – Dostarczamy tylko jeden egzemplarz płyty. Jeżeli potrzebna jest większa liczba… – Zabrałam tylko jeden egzemplarz. – Ależ nie, pani była druga. – Słucham? – Wcześniej inny policjant również wziął od nas to samo nagranie. – Jaki policjant? – Zeskanowaliśmy jego legitymację. To emerytowany funkcjonariusz z Nowego Jorku, ale powiedział… chwileczkę, już mam. Nazywa się Kuntz. John Kuntz.

50

Najpierw pojawił się ból. Przez kilka chwil wypierał wszystko inne. Ból całkowicie go pochłaniał, nie pozwalając myśleć o tym, gdzie się znajduje ani co się z nim stało. Adam miał wrażenie, że jego czaszka pękła na kawałki, a jej poszarpane krawędzie rozdzierają tkankę mózgową. Nie otwierał oczu, próbując to przeczekać. Potem usłyszał głosy. „Kiedy się obudzi?… Nie musiałeś tak mocno go uderzać… Nie chciałem ryzykować… Masz broń, prawda?… A jeśli nie odzyska przytomności?… Hej, przyszedł nas pozabijać, zapomniałeś?… Czekajcie, chyba się porusza…”. Świadomość zaczęła wpełzać do umysłu Adama, przedzierając się przez ból i otępienie. Leżał na zimnym podłożu, przyciskając prawy policzek do szorstkiej, twardej posadzki. Może betonowej. Spróbował otworzyć oczy, ale miał wrażenie, że pająki zasnuły je siecią. Kiedy mocno zamrugał, nowa fala bólu niemal zmusiła go do krzyku. W końcu zdołał otworzyć oczy, a wtedy zobaczył przed sobą parę butów Adidasa. Usiłował sobie przypomnieć, co się wydarzyło. Śledził Gabrielle. Już pamiętał. Pojechał za nią nad jezioro, a potem… – Adamie? Znał ten głos. Słyszał go tylko raz, ale od tamtej pory odbijał się echem w jego głowie. Nie odrywając policzka od betonu, zmusił się do popatrzenia w górę. Nieznajomy. – Dlaczego to zrobiłeś? – spytał nieznajomy. – Dlaczego zabiłeś Ingrid? ▪ ▪ ▪ Thomas Price właśnie pisał test z angielskiego, kiedy zadzwonił klasowy telefon. Nauczycielka, pani Ronkowitz, podniosła słuchawkę i przez chwilę trzymała ją przy uchu. – Thomasie Price, proszę się zgłosić do gabinetu dyrektora. Jego koledzy, podobnie jak milion innych uczniów przed nimi w klasach na całym świecie, westchnęli „ooo, masz kłopoty”. Thomas zebrał książki, wcisnął je do plecaka i wyszedł z sali. Na korytarzu nie było nikogo. Pusty szkolny korytarz zawsze wydawał się Thomasowi dziwny, niczym wymarłe miasto albo nawiedzony dom. Jego kroki odbijały się echem, gdy pospiesznie szedł do gabinetu. Nie miał pojęcia, czy chodzi o coś dobrego, czy złego, ale rzadko wzywa się kogoś do dyrektora z błahego powodu, kiedy zaś twoja mama ucieka z domu, a tata zaczyna tracić kontrolę, twój umysł kreśli różne straszliwe scenariusze. Thomas wciąż nie rozumiał, co się przytrafiło jego rodzicom, wiedział jednak, że to było coś złego. Nawet bardzo złego. Wiedział także, że tata jeszcze nie zdradził mu całej prawdy. Rodzice zawsze uważają, że najlepiej jest cię „chronić”, nawet jeśli to oznacza okłamywanie. Sądzą, że cię osłaniają, ale w ostatecznym rozrachunku tylko pogarszają sytuację. To tak jak ze Świętym Mikołajem. Kiedy Thomas po raz pierwszy zrozumiał, że Święty Mikołaj nie jest prawdziwy, nie pomyślał „Widać, że dorastam” albo „To dla dzieciaków” ani nic w tym rodzaju. Jego pierwszą myślą było: „Moi rodzice mnie okłamywali. Mama i tata patrzyli mi w oczy i przez całe lata opowiadali mi kłamstwa”.

Jak to może wpłynąć na długoterminowe zaufanie? Thomasowi nie podobała się sama idea Świętego Mikołaja. Jaki w tym sens? Po co opowiadać dzieciom, że jakiś tłusty dziwak, który mieszka na biegunie północnym, cały czas je obserwuje? Wybaczcie, ale to po prostu chore. Thomas pamiętał, jak w dzieciństwie siedział na kolanach Świętego Mikołaja w galerii handlowej. Mikołaj lekko cuchnął szczynami, a Thomas się zastanawiał: „To ten gość przynosi mi zabawki?”. Po co opowiadać dzieciom coś takiego? Czy nie byłoby im milej, gdyby myślały, że to ich rodzice, którzy cały rok ciężko pracują, dają im świąteczne prezenty, a nie jakiś obleśny nieznajomy? Cokolwiek się działo, Thomas pragnął, żeby tata wyznał prawdę. Nic nie mogło być gorsze od tego, co Thomas i Ryan sobie wyobrażali. Bracia nie byli głupi. Thomas widział, że tata był spięty jeszcze przed ucieczką mamy. Nie miał pojęcia dlaczego, ale od czasu powrotu mamy z konferencji dla nauczycieli coś wyraźnie się popsuło. Ich dom przypominał żyjącą istotę, delikatny ekosystem zaburzony przez jakiś zewnętrzny czynnik. Kiedy Thomas otworzył drzwi gabinetu, tamta policjantka, Johanna, stała obok dyrektora, pana Gormana. – Thomasie, czy znasz tę panią? – spytał pan Gorman. Chłopak pokiwał głową. – To znajoma mojego taty. Jest policjantką. – Tak, pokazała mi legitymację. Ale nie mogę cię z nią samego zostawić. – Nie ma sprawy – odezwała się Johanna i podeszła do Thomasa. – Thomasie, czy wiesz, gdzie jest twój ojciec? – Pewnie w pracy. – Dzisiaj się tam nie pojawił. Próbowałam się do niego dodzwonić na komórkę, ale od razu zgłasza się poczta głosowa. Delikatne ukłucie paniki w piersi Thomasa zaczęło przybierać na sile. – Tak się dzieje tylko wtedy, gdy ktoś wyłączy telefon – odrzekł Thomas. – Tata nigdy go nie wyłącza. Johanna Griffin podeszła bliżej. Dostrzegł cień zatroskania w jej oczach. Poczuł przerażenie, ale przecież tego pragnął, czyż nie? Szczerości zamiast ochrony? – Thomasie, twój tata powiedział mi o aplikacji śledzącej, którą twoja mama zainstalowała w jego telefonie. – Nie zadziała, jeśli telefon nie jest aktywny. – Ale pokazuje, gdzie telefon został wyłączony, prawda? Thomas zrozumiał. – Prawda. – Potrzebujesz komputera, żeby sprawdzić…? Pokręcił głową i sięgnął do kieszeni. – Mogę skorzystać ze swojego telefonu. Dajcie mi dwie minuty.

51

– Dlaczego zabiłeś Ingrid? Kiedy Adam próbował usiąść, a nawet oderwać twarz od betonu – gdzie właściwie jest, w tamtej drewnianej chacie? – jego głowa gwałtownie się sprzeciwiała. Usiłował unieść ręce, żeby sprawdzić, co z jego czaszką, ale nie chciały się poruszyć. Zdezorientowany, ponowił próbę i usłyszał grzechot. Miał związane nadgarstki. Obejrzał się za siebie. Ktoś owinął mu nadgarstki łańcuchem rowerowym, który przeciągnięto za rurą sięgającą od podłogi do sufitu. Adam spróbował zorientować się w sytuacji. Był uwięziony w piwnicy. Bezpośrednio przed nim, ubrany w tę samą bejsbolówkę co wcześniej, stał nieznajomy. Po jego prawej stronie stała Gabrielle, a po lewej stronie nieznajomego Adam zobaczył młodego chłopaka, zapewne niewiele starszego od Thomasa. Chłopak miał ogoloną głowę, tatuaże i zbyt wiele kolczyków. Trzymał pistolet. Za ich plecami znajdował się kolejny mężczyzna, na oko trzydziestokilkuletni, z długimi włosami i zaczątkami brody. – Kim jesteś? – spytał Adam. – Już ci mówiłem, prawda? – odpowiedział nieznajomy. Adam ponownie spróbował usiąść. Przeszywający ból niemal go sparaliżował, ale zdołał mu się oprzeć. Jednak nie był w stanie dźwignąć się na nogi. Zresztą z tak obolałą głową i spętanymi nadgarstkami nie mógł nigdzie pójść. Usiadł i oparł się o rurę. – Jesteś nieznajomym – powiedział. – Tak. – Czego ode mnie chcesz? Dzieciak z pistoletem zbliżył się o krok i wycelował w Adama. Obrócił pistolet bokiem, co pewnie zobaczył w jakimś filmie gangsterskim. – Jeśli nie zaczniesz gadać, odstrzelę ci łeb – ostrzegł. – Mertonie – odezwał się nieznajomy. – Nie, stary. Nie mamy na to czasu. Facet musi zacząć mówić. Adam podniósł wzrok na pistolet. Potem popatrzył Mertonowi w oczy. On to zrobi, pomyślał. Strzeli bez wahania. Jako następna odezwała się Gabrielle: – Odłóż broń. Merton ją zignorował. Wbił wzrok w Adama. – Ona była moją przyjaciółką. Wycelował Adamowi w twarz. – Dlaczego zabiłeś Ingrid? – Nikogo nie zabiłem. – Gówno prawda. Mertonowi zaczęła drżeć ręka. – Mertonie, nie rób tego – powiedziała Gabrielle. Cały czas celując mu w twarz, Merton zamachnął się nogą i kopnął Adama, jakby chciał zdobyć gola z dystansu. Miał buty ze stalowymi czubkami i trafił w czułe miejsce pod żebrami. Adam stęknął i zgiął się wpół.

– Przestań – warknął nieznajomy. – Musi nam powiedzieć, co wie! – Powie. – Co zrobimy? – spytała Gabrielle spanikowanym głosem. – To miała być łatwa kasa. – I jest. Nic się nie stało. Po prostu się uspokójcie. – Nie podoba mi się to – odezwał się facet z długimi włosami. – W ogóle mi się nie podoba. – Nie pisałam się na porwanie – dodała Gabrielle. – Możecie się wszyscy uspokoić? – Jednak teraz nawet nieznajomy był roztrzęsiony. – Musimy się dowiedzieć, co się stało z Ingrid. Adam się skrzywił. – Nie wiem, co się stało z Ingrid – powiedział. Wszyscy odwrócili się w jego stronę. – Kłamiesz – rzucił Merton. – Musicie wysłuchać… Merton przerwał mu kolejnym kopniakiem w żebra. Adam ponownie wylądował twarzą na betonie. Spróbował dla ochrony zwinąć się w kłębek i uwolnić ręce, żeby objąć nimi obolałą głowę. – Przestań, Mertonie! – Nikogo nie zabiłem – wykrztusił Adam. – Tak, jasne. – To był Merton. Adam próbował mocniej przyciągnąć nogi do piersi, na wypadek gdyby groził mu kolejny kopniak. – Pewnie też nie pytałeś Gabrielle o Chrisa, tak? Chris. A więc tak miał na imię. – Zostaw go – odezwał się Chris, nieznajomy, i podszedł do Adama. – Zacząłeś szukać Ingrid i mnie, prawda? Adam pokiwał głową. – Najpierw znalazłeś Ingrid. – Tylko jej nazwisko. – Co takiego? – Dowiedziałem się, jak się nazywa. – Skąd? – Gdzie moja żona? Chris zmarszczył czoło. – Słucham? – Spytałem… – Słyszałem, o co spytałeś. – Chris obejrzał się na Gabrielle. – Ale dlaczego mielibyśmy wiedzieć, gdzie jest twoja żona? – Wy to zaczęliście – odrzekł Adam. Z trudem usiadł. Wiedział, że wpakował się w poważne tarapaty i jego życie jest w niebezpieczeństwie, ale jednocześnie dostrzegał, że ma do czynienia z amatorami. Czuł wszechobecną woń ich strachu. Łańcuch od roweru stopniowo się poluzowywał. Adam zaczynał uwalniać nadgarstki. To może się okazać pomocne, jeśli zdoła się zbliżyć do Mertona i jego pistoletu. – Wy pierwsi mnie zaatakowaliście. – Więc chciałeś się zemścić? O to w tym wszystkim chodzi? – Nie, ale już wiem, co robicie. – Czyżby? – Dowiadujecie się czegoś upokarzającego o danym człowieku, a potem go szantażujecie. – Mylisz się – odparł Chris. – Szantażowaliście Suzanne Hope w sprawie udawania ciąży. Kiedy wam nie zapłaciła, powiedzieliście jej mężowi, tak samo jak powiedzieliście mnie.

– Skąd wiesz o Suzanne Hope? – On nas szpieguje! – wykrzyknął Merton, który był najbardziej wystraszony, a więc najgroźniejszy. – Przyjaźniła się z moją żoną – wyjaśnił Adam. – Ach, powinienem był to przewidzieć – rzekł Chris, kiwając głową. – Więc to Suzanne Hope skierowała Corinne na tamtą stronę internetową? – Tak. – Suzanne i twoja żona zrobiły coś okropnego, chyba się ze mną zgodzisz? Internet ułatwia oszustwa. Sprzyja anonimowości, kłamstwom i ukrywaniu paskudnych, niszczycielskich postępków przed najbliższymi. My – otworzył dłoń, wskazując całą grupę – tylko nieco wyrównujemy szanse. Adam prawie się uśmiechnął. – Tak sobie wmawiacie? – To prawda. Weźmy na przykład twoją żonę. Portal Udawanie-Ciazy.com, tak jak inne tego rodzaju strony, obiecuje dyskrecję, a Corinne pomyślała, że ze względu na tę głupią obietnicę oraz fakt, że to sklep internetowy, nikt nigdy się nie dowie. Naprawdę uważasz, że pełna anonimowość jest możliwa? Wcale nie mówię o sprawach, jakimi zajmuje się Agencja Bezpieczeństwa Narodowego, tylko o zwykłych ludziach. Sądzisz, że wszystko jest tak zautomatyzowane, że pracownicy tych serwisów nie mogą dotrzeć do danych o twojej karcie kredytowej lub do historii twojej przeglądarki? – Uśmiechnął się do Adama. – Naprawdę uważasz, że cokolwiek może być prawdziwym sekretem? – Chris? Tak masz na imię, prawda? – Zgadza się. – Nic z tego mnie nie obchodzi – powiedział Adam. – Obchodzi mnie tylko moja żona. – A ja powiedziałem ci prawdę o niej. Otworzyłem ci oczy. Powinieneś być mi wdzięczny. Tymczasem urządziłeś na nas polowanie. A kiedy znalazłeś Ingrid… – Już ci mówiłem. Nie znalazłem jej. Szukałem ciebie, to wszystko. – Po co? Sprawdziłeś link, który ci dałem? – Tak. – A potem sprawdziłeś wyciąg z rachunku kredytowego. Wiedziałeś, że nie kłamałem. – Zgadza się. – Więc… – Ona zaginęła. – Kto? – Chris zmarszczył czoło. – Twoja żona? – Tak. – Zaraz, chcesz powiedzieć, że rozmawiałeś z nią o tym, co ci powiedziałem? Adam milczał. – A wtedy ona uciekła? – Corinne tak po prostu nie uciekła. – Tracimy czas – wtrącił Merton. – Facet gra na zwłokę. Chris na niego popatrzył. – Usunąłeś jego samochód z widocznego miejsca? Merton pokiwał głową. – Poza tym wyjęliśmy mu baterię z komórki. Spokojnie, mamy czas. – Ponownie zwrócił się w stronę Adama. – Nie rozumiesz, Adamie? Twoja żona cię oszukała. Miałeś prawo się o tym dowiedzieć. – Być może – odparł Adam. – Ale nie od ciebie. – Poczuł, że jego prawy nadgarstek wysuwa się z łańcucha. – Wasza przyjaciółka Ingrid zginęła przez was. – Ty to zrobiłeś! – wykrzyknął Merton. – Nie. Ktoś inny ją zabił. Zresztą nie tylko ją.

– O czym ty mówisz? – Ta sama osoba, która zabiła waszą przyjaciółkę, zamordowała także Heidi Dann. Ta wiadomość zbiła ich wszystkich z tropu. – Mój Boże – jęknęła Gabrielle. Chris zmrużył oczy. – Co powiedziałeś? – Nie wiedzieliście o tym, prawda? Ingrid nie jest jedyną ofiarą. Heidi Dann również została zastrzelona. – Chris? – odezwała się Gabrielle. – Dajcie mi pomyśleć. – Heidi zginęła jako pierwsza – ciągnął Adam. – Potem zamordowano Ingrid. Oprócz tego zaginęła moja żona. Oto, do czego prowadzi wasze ujawnianie sekretów. – Zamknij się wreszcie – burknął Chris. – Musimy to przemyśleć. – Facet chyba mówi prawdę – włączył się długowłosy. – Kłamie – sprzeciwił się Merton, ponownie celując do Adama z pistoletu. – Ale nawet jeśli mówi prawdę, stanowi dla nas zagrożenie. Nie mamy wyboru. Wypytuje o nas i nas szuka. Adam starał się mówić jak najspokojniej: – Szukam swojej żony. – Nie wiemy, gdzie ona jest – powiedziała Gabrielle. – Więc co się wydarzyło? Chris wciąż wyglądał na oszołomionego. – Heidi Dann nie żyje? – Tak. A możliwe, że moja żona będzie następna. Musicie mi powiedzieć, co jej zrobiliście. – Niczego nie zrobiliśmy – odparł Chris. Adam już prawie uwolnił nadgarstek. – Zacznijcie od początku, tak jak zamierzaliście – rzekł Adam. – Jak zareagowała, kiedy ją zaszantażowaliście? Nie chciała zapłacić? Chris obejrzał się na długowłosego mężczyznę, a następnie przyklęknął obok Adama. Adam wciąż usiłował uwolnić nadgarstek. Już niemal mu się udało. Tylko co wtedy zrobi? Merton cofnął się o krok. Gdyby Adam rzucił się na Chrisa, Merton miałby mnóstwo czasu, żeby wycelować. – Adamie? – Słucham? – Nie szantażowaliśmy twojej żony. Nigdy nawet z nią nie rozmawialiśmy. Adam nie zrozumiał. – Przecież zaszantażowaliście Suzanne. – Tak. – Oraz Heidi. – Owszem. Ale w twoim przypadku było inaczej. – Jak to inaczej? – Ktoś nas wynajął. Ból głowy na chwilę ustąpił miejsca zaskoczeniu. – Ktoś was wynajął, żebyście mi o tym powiedzieli? – Wynajęto nas, żebyśmy znaleźli kłamstwa i tajemnice w życiu twojej żony, a następnie je ujawnili. – Kto was wynajął? – Nie znam nazwiska klienta – odrzekł Chris – ale zapłaciła nam firma detektywistyczna CBW. Adam miał wrażenie, że serce przygniata mu stutonowy kamień. – Co się stało? – spytał Chris.

– Rozwiąż mnie. Merton zbliżył się o krok. – Nie ma mowy. Nie będziesz… Nagle pomieszczeniem targnął huk wystrzału. Głowa Mertona wybuchła w rozbryzgu krwi.

52

Kuntz wyciągnął adres garażu Eduarda od Ingrid. Od tamtej pory cierpliwie czekał. Nie trwało to długo. Eduardo w końcu ruszył w góry i przejechał po moście Dingman’s Ferry, a wtedy Kuntz podążył za nim. Kiedy Eduardo dotarł na miejsce, dzieciak udający skinheada już na niego czekał. To Merton Sules. Potem pojawiła się kobieta. To zapewne Gabrielle Dunbar. Brakowało jeszcze jednej osoby. Kuntz pozostawał w ukryciu. Nagle zauważył innego mężczyznę, który skradał się przez las. Nie miał pojęcia, kto to może być. Czyżby Ingrid zapomniała o kimś wspomnieć? Wątpliwe. Powiedziała mu wszystko i błagała o śmierć. Zatem kim jest ten facet? Kuntz siedział nieruchomo i śledził rozwój wydarzeń. Patrzył, jak Merton chowa się za drzewem z kijem bejsbolowym w dłoniach. Patrzył, jak Gabrielle staje na polanie i wywabia przybysza. Niemal krzyknął ostrzegawczo, gdy zobaczył, że Merton zachodzi mężczyznę od tyłu i unosi kij. Ale tego nie zrobił. Musiał zaczekać. Upewnić się, że wszyscy są na miejscu. Dlatego tylko przyglądał się, gdy Merton uderzył mężczyznę kijem w tył głowy. Mężczyzna zatoczył się i upadł. Merton, zapewne niepotrzebnie, wymierzył mu kolejny cios. Kuntz przez chwilę myślał, że chłopak zamierza zabić. To byłoby dziwne i ciekawe. Według Ingrid grupa w ogóle nie stosowała przemocy. Tego mężczyznę musieli postrzegać jako zagrożenie. A może… może sądzili, że to Kuntz? Przez chwilę się nad tym zastanawiał. Czy to możliwe, że grupa zorientowała się już, iż coś jej zagraża? Niemal na pewno wiedzieli, że Ingrid została zamordowana. Kuntz miał nadzieję, że to skłoni ich do zwarcia szeregów. Nie przeliczył się. Miał także nadzieję, że ma do czynienia z amatorami, których podnieca próba ratowania świata poprzez ujawnianie tajemnic i inne tego typu bzdury. Ale oczywiście śmierć Ingrid musiała ich przekonać, że są zagrożeni. Czy dlatego zaatakowali tego mężczyznę? To nieistotne. Kuntz i tak miał przewagę. Wystarczyło, że zachowa cierpliwość. Dlatego czekał. Patrzył, jak wleką tamtego do domu. Czekał. Pięć minut później na polanie zatrzymał się kolejny samochód. To był Chris Taylor. Przywódca. Wreszcie wszyscy byli na miejscu. Kuntz rozważał natychmiastowe załatwienie Chrisa Taylora, ale uznał, że to by zaalarmowało pozostałych. Musiał zachować cierpliwość. Sprawdzić, czy nie pojawi się ktoś jeszcze. Ustalić, dlaczego zaatakowali tamtego mężczyznę i co zamierzają z nim zrobić. Dyskretnie okrążył dom, zaglądając przez okna. Niczego nie zobaczył. Dziwne. Wewnątrz znajdowało się co najmniej pięć osób. Czy wszyscy poszli na górę, czy…? Zajrzał przez okno piwniczne na tyłach domu. Strzał w dziesiątkę. Uderzony mężczyzna wciąż był nieprzytomny. Leżał na podłodze. Ktoś owinął mu nadgarstek łańcuchem od roweru, przeciągnął łańcuch za rurą, a następnie owinął nim drugi nadgarstek. Pozostali – Eduardo, Gabrielle, Merton, a teraz także Chris – krążyli jak zwierzęta w klatce czekające na rzeź, którymi w pewnym sensie byli.

Minęła godzina. Potem druga. Facet ani drgnął. Kuntz zastanawiał się, czy stary dobry Merton nie wykończył biedaka, ale w końcu mężczyzna się poruszył. Kuntz sprawdził swojego sig sauera p239. Używał dziewięciomilimetrowej amunicji, więc w pistolecie mieściło się osiem pocisków. To powinno wystarczyć. W kieszeni miał dodatkową amunicję, na wszelki wypadek. Z bronią w ręku zakradł się do przedniej części chaty. Położył dłoń na gałce i nią poruszył. Otwarte. Świetnie. Wszedł do środka i na palcach ruszył w stronę wejścia do piwnicy. Zatrzymał się na szczycie schodów i zaczął nasłuchiwać. Usłyszał niemal same dobre wiadomości. Mówiąc w skrócie, Chris Taylor i jego koledzy nie mieli pojęcia, kto zamordował ich przyjaciółkę Ingrid. Jedynym minusem był fakt, że zaatakowany mężczyzna zdawał sobie sprawę ze związku pomiędzy śmiercią Ingrid i Heidi. Ale to żaden problem. Kuntz przypuszczał, że ktoś w końcu się domyśli, chociaż nieco go zaniepokoiło, że stało się to tak szybko. Nieważne. Będzie musiał ich wszystkich załatwić, wliczając zaatakowanego faceta. Dodał sobie otuchy, ponownie myśląc o Robbym na szpitalnym łóżku. Dla niego wszystko sprowadzało się właśnie do tego. Pozwolić tym ludziom dalej łamać prawo i szantażować innych? Czy też zrobić to, co powinien zrobić ojciec, żeby zmniejszyć cierpienia swojej rodziny? Prosty wybór, prawda? Wciąż czekał przykucnięty na szczycie schodów, zatopiony w myślach o Barb i Robbym, kiedy Eduardo odwrócił się i go zauważył. Kuntz się nie wahał. Jako że Merton miał broń, załatwił go pierwszego strzałem w głowę. Potem wycelował w Eduardo. Ten uniósł rękę, jakby mógł w ten sposób powstrzymać kulę. Nie udało się. Gabrielle zaczęła krzyczeć. Kuntz wycelował w nią i nacisnął spust po raz trzeci. Wrzask ustał. Troje z głowy, zostało dwóch. Pospiesznie zbiegł po schodach, żeby dokończyć dzieła. ▪ ▪ ▪ Dzięki aplikacji namierzającej Thomas ustalił, że jego tata był nad jeziorem Charmaine w Dingman w Pensylwanii, kiedy przestał mu działać telefon. Johanna nalegała, żeby Thomas wrócił na lekcje i niczym się nie przejmował, w czym poparł ją dyrektor, który i tak nie pozwoliłby policjantce go zabrać. Po wykonaniu kilku telefonów Johanna połączyła się z dyspozytorem w komendzie policji w mieście Shoholi. Dingman znajdowało się w ich jurysdykcji. Wysłała im współrzędne satelitarne z aplikacji i spróbowała wyjaśnić sytuację. Dyspozytor nie do końca zrozumiał, o co jej chodzi i dlaczego to takie pilne. – Ale co się właściwie stało? – Po prostu kogoś tam poślijcie. – Dobrze, szeryf Lowell powiedział, że tam zajrzy. Johanna wskoczyła do swojego samochodu i wcisnęła pedał gazu. Przygotowała odznakę, na wypadek gdyby próbował ją zatrzymać patrol drogowy. Wtedy dałaby im sygnał, aby się z nią zrównali, i pokazała odznakę przez szybę. Pół godziny później oddzwonił do niej ten sam dyspozytor. Nigdzie nie było widać samochodu Adama. Aplikacja nie była na tyle dokładna, żeby wskazać konkretny dom, a nad jeziorem stało ich kilka. Dyspozytor spytał, czego Johanna od nich oczekuje.

– Zacznijcie chodzić od drzwi do drzwi. – Przepraszam, ale z czyjego upoważnienia mamy to robić? – Z mojego. Z pańskiego. Czy to ważne? Zamordowano dwie kobiety. Zaginęła żona tego człowieka. On próbuje ją odnaleźć. – Zrobimy, co w naszej mocy.

53

To zadziwiające, jak wiele rzeczy może się wydarzyć w jednej chwili. Gdy huknął pierwszy strzał, Adam miał wrażenie, że jego ciało i umysł podążyły w kilkunastu różnych kierunkach. Już wcześniej uwolnił prawą dłoń z łańcucha. To mu wystarczyło. Łańcuch przymocowany tylko do jednej ręki nie spełniał swojego zadania. Dlatego kiedy rozległ się odgłos strzału, Adam potoczył się po posadzce, zapominając o bólu głowy i żeber, szukając osłony. Coś mokrego zbryzgało mu twarz. Jak przez mgłę zorientował się, że to mózg Mertona. Jednocześnie w jego umyśle krążyły rozmaite wytłumaczenia strzału. Pierwsze było obiecujące: może strzelec jest policjantem, którego wysłano mu na ratunek? Ta teoria została poważnie nadszarpnięta, gdy kolejny z grupy, długowłosy mężczyzna, padł jak rażony piorunem. Adam musiał z niej całkowicie zrezygnować, kiedy po chwili upadła także Gabrielle. To była rzeź. Rusz się… Ale dokąd? Przecież był w piwnicy, na litość boską. Nie miał tutaj zbyt wielu kryjówek. Przeczołgał się w prawo. Kątem oka dostrzegł Chrisa Taylora, który skoczył w stronę okna. Strzelec zszedł niżej po schodach i pociągnął za spust. Z zaskakującą szybkością Chris odbił się od podłogi, przecisnął przez okno i zniknął. Jednak wcześniej Adam usłyszał jego krzyk. Czyżby Chris dostał? Możliwe. Trudno było to ocenić. Mężczyzna z pistoletem zbiegał do piwnicy. Adam był w potrzasku. Pomyślał o tym, żeby się poddać. Niewykluczone, że strzelec w pewnym sensie jest po jego stronie. Może on także był ofiarą grupy Chrisa. Jednak to nie oznaczało, że zamierzał pozostawić przy życiu świadków. Prawdopodobnie to on zabił Ingrid i Heidi. Teraz zastrzelił także Mertona i długowłosego mężczyznę. Gabrielle chyba jeszcze żyła. Adam słyszał, jak pojękuje na ziemi. Mężczyzna już dotarł do podnóża schodów. Adam ponownie przetoczył się w prawo i znalazł pod schodami, po których zszedł strzelec. Mężczyzna ruszył w stronę okna, zapewne chcąc sprawdzić, co się stało z Chrisem Tylorem, ale przystanął, kiedy usłyszał jęk Gabrielle. Popatrzył na nią, tylko na chwilę zwalniając kroku. Kobieta uniosła zakrwawioną dłoń. – Proszę – jęknęła. Strzelec ją dobił. Adam prawie krzyknął. Morderca działał bez chwili wahania. Ruszył w stronę okna, przez które uciekł Chris. Wtedy Adam zauważył broń Mertona. Leżała po drugiej stronie pomieszczenia, niedaleko okna. Strzelec był odwrócony plecami. Adam miał dwie możliwości. Mógł spróbować wbiec po schodach. Jednak wtedy zbytnio by się odsłonił i stałby się łatwym celem. Dlatego musiał spróbować dotrzeć do broni. Gdyby udało mu się jej dosięgnąć, póki strzelec jest zajęty… Ale zaraz, istniała trzecia możliwość. Może powinien zostać tu, gdzie jest, ukryty pod schodami? Tak. To jest to. Pozostać w ukryciu. Może mężczyzna go nie widział. Może nie wie, że Adam tutaj

jest. Nie. Mężczyzna najpierw zastrzelił Mertona, który stał obok Adama. Niemożliwe, żeby widział Mertona, a jego nie zauważył. Strzelec chciał się upewnić, że nikt nie ucieknie. Zamierzał ich wszystkich zabić. Adam musiał spróbować zdobyć broń. Te rozważania nie trwały nawet sekundy. Wszystkie myśli – oszacowanie trzech możliwości, odrzucenie dwóch z nich i sformułowanie planu – pojawiły się jednocześnie, zupełnie jakby świat się zatrzymał, umożliwiając mu rozważenie tej kwestii. Pistolet. Zdobądź pistolet. Wiedział, że to jego jedyna nadzieja. Korzystając z tego, że mężczyzna był do niego odwrócony plecami, Adam błyskawicznie wyszedł z ukrycia, trzymając się nisko na nogach. Skoczył w stronę broni, ale kiedy jego dłoń znajdowała się zaledwie kilka centymetrów od celu, pojawił się znikąd czarny but i odkopnął pistolet. Adam z głuchym odgłosem upadł na beton. Bezradnie patrzył, jak pistolet wślizguje się pod kredens stojący w kącie piwnicy. Strzelec spuścił wzrok i wycelował w Adama, tak samo jak wcześniej w Gabrielle. Wszystko skończone. Adam też to zrozumiał. W myślach rozpatrzył możliwości – odtoczyć się, chwycić mężczyznę za nogę, spróbować zaatakować – ale wiedział, że nie zdąży niczego zrobić. Zamknął oczy i skrzywił się. Wtedy czyjaś stopa wpadła przez okno i uderzyła napastnika w głowę. Chris Taylor. Zabójca zatoczył się w bok, lecz szybko odzyskał równowagę. Wycelował w okno i dwukrotnie pociągnął za spust. Adam nie wiedział, czy strzały trafiły w cel. Strzelec ponownie zaczął się zwracać w jego stronę. Jednak tym razem Adam był przygotowany. Zerwał się na nogi. Wciąż miał na nadgarstku łańcuch od roweru. Zamachnął się nim na oślep jak biczem, mocno trafiając mężczyznę w twarz. Zabójca krzyknął z bólu. Syreny. Policyjne syreny. Adam nie odpuszczał. Cofnął rękę z łańcuchem i zamachnął się drugą dłonią, zwiniętą w pięść. Ponownie trafił strzelca, któremu krew trysnęła z nosa. Mężczyzna spróbował odepchnąć Adama, żeby się uwolnić. Nic z tego. Adam trzymał się blisko przeciwnika. Zamknął go w niedźwiedzim uścisku, napierając na niego siłą pędu. Obaj ciężko upadli na beton, przez co Adam musiał puścić zabójcę. Ten wykorzystał chwilową przewagę i uderzył Adama łokciem w głowę. Gwiazdy powróciły. Podobnie jak prawie paraliżujący ból. Prawie paraliżujący. Strzelec usiłował się odtoczyć, oddalić od Adama na tyle, żeby uwolnić rękę, w której trzymał broń, i… Broń, pomyślał Adam. Skup się tylko na broni. Syreny się zbliżały. Jeśli mężczyzna nie użyje pistoletu, Adam może wyjść z tego cało. Nie myśl o bólu. Nie myśl o postrzale w ciało albo głowę. Miał tylko jedno zadanie: Chwycić mężczyznę za nadgarstek i nie pozwolić mu skorzystać z broni. Morderca próbował wyswobodzić się kopnięciem, ale wciąż byli zbytnio splątani. Ponownie kopnął Adama, zmuszając go do poluzowania chwytu. Już niemal się uwolnił. Leżał na brzuchu, wyślizgując się Adamowi z rąk.

Po prostu chwyć go za nadgarstek. Adam bez ostrzeżenia puścił przeciwnika, który, sądząc, że jest wolny, zaczął uciekać. Jednak Adam był na to przygotowany. Skoczył w stronę ręki z pistoletem. Obiema dłońmi chwycił mężczyznę za nadgarstek i przycisnął go do betonu, ale jednocześnie całkowicie się odsłonił. Zabójca to wykorzystał. Mocno uderzył go pięścią w nerki, tak że Adam stracił oddech. Ukłucia bólu przeszyły jego nerwy, jednak Adam nawet nie drgnął. Mężczyzna uderzył go ponownie, tym razem mocniej. Adam nie zwolnił chwytu, ale czuł, że zaczyna tracić kontrolę nad ciałem. Jeszcze jeden cios i nie będzie w stanie utrzymać zaciśniętych dłoni. Nie ma wyboru. Musi przejąć inicjatywę. Zbliżył usta do dłoni z pistoletem i niczym wściekły pies zacisnął zęby na wewnętrznej stronie nadgarstka mężczyzny. Strzelec zawył. Adam szarpnął zębami, rozrywając cienką skórę. Broń upadła na podłogę. Adam skoczył w jej stronę jak tonący, który zauważył koło ratunkowe. Zacisnął dłoń na rękojeści, czując, że mężczyzna ponownie uderza go pięścią. Jednak cios był spóźniony. Adam zdobył pistolet. Strzelec skoczył mu na plecy. Adam obrócił się, biorąc obszerny zamach bronią. Rękojeść sig sauera trafiła mężczyznę w złamany nos. Adam wstał i wycelował w przeciwnika. – Co zrobiłeś z moją żoną?

54

Pół minuty później na miejscu zjawiła się policja. To byli miejscowi funkcjonariusze. Wkrótce po nich przybyła Johanna. To ona ich powiadomiła po tym, jak Thomas przekazał jej położenie ojca. Adam był dumny z syna. Później miał zamiar do niego zadzwonić i wszystko wyjaśnić. Ale jeszcze nie teraz. Na razie złożył wyjaśnienia policjantom. Zajęło mu to sporo czasu, lecz nie miał pretensji. Podczas rozmowy mógł snuć plany dalszego działania. Mówił spokojnym głosem. Odpowiadał na wszystkie pytania, używając swojego tonu prawnika. Stosował się do własnej prawniczej rady: Zdradzaj tylko to, o co cię pytają. Niczego więcej, niczego mniej. Johanna poinformowała go, że strzelec to John Kuntz, były policjant zwolniony ze służby. Wciąż dopasowywała elementy układanki, ale odkryła, że Kuntz pracuje jako ochroniarz dla jeszcze innej nowo powstałej spółki internetowej, która za chwilę miała wejść na giełdę. Najwyraźniej jego działania miały podłoże finansowe i były związane z chorym dzieckiem. Adam kiwał głową, słuchając Johanny. Pozwolił się opatrzyć sanitariuszowi pogotowia, ale odmówił odwiezienia do szpitala. Sanitariusz nie był zachwycony, niewiele jednak mógł poradzić. Kiedy już się nieco uspokoili, Johanna położyła Adamowi dłoń na ramieniu. – Powinien cię zobaczyć lekarz. – Nic mi nie jest. Naprawdę. – Jutro rano policja będzie chciała zadać ci więcej pytań. – Wiem. – Zlecą się też media – dodała Johanna. – Mamy trzy trupy. – To też wiem. – Adam zerknął na zegarek. – Lepiej już pójdę. Dzwoniłem do chłopców, ale będą roztrzęsieni, dopóki nie wrócę do domu. – Podwiozę cię, chyba że chcesz, żeby policja cię zabrała. – Nie trzeba, mój samochód tutaj jest. – Nie pozwolą ci go zabrać. Stanowi dowód. O tym nie pomyślał. – Wskakuj – zachęciła Johanna. – Ja poprowadzę. Przez pewien czas milczeli. Adam pisał e-maila na telefonie. Potem wyprostował się na siedzeniu. Sanitariusz podał mu środek przeciwbólowy, od którego Adam czuł się otępiały. Zamknął oczy. – Odpocznij sobie – powiedziała Johanna. Miał taki zamiar, ale wiedział, że jeszcze długo nie zaśnie. – Kiedy wracasz do siebie? – spytał. – Nie wiem. Może zostanę na kilka dni. – Po co? – Otworzył oczy i popatrzył na jej profil. – Dopadłaś faceta, który zabił twoją przyjaciółkę, czyż nie? – Zgadza się. – To nie wystarczy? – Może i tak, ale – Johanna przekrzywiła głowę – jeszcze nie skończyliśmy, prawda, Adamie? – Myślę, że tak.

– Zostało kilka ważnych niedokończonych spraw. – Jak wspominałaś, zrobiła się z tego duża historia. Złapią nieznajomego. – Nie mówię o nim. Domyślił się, o co jej chodzi. – Martwisz się o Corinne. – A ty nie? – Niezbyt – odrzekł. – Możesz mi zdradzić dlaczego? Adam starannie dobierał słowa. – Jak mówiłaś, media rzucą się na tę sprawę. Wszyscy zaczną szukać Corinne, więc zapewne sama wróci do domu. Ale im dłużej o tym myślę, tym bardziej oczywista wydaje mi się odpowiedź. Johanna uniosła brwi. – Zamieniam się w słuch. – Chciałem, żeby to nie była moja wina. Uparłem się, że za jej ucieczką kryło się coś więcej, jakiś potężny spisek dotyczący grupy Chrisa Taylora albo coś w tym rodzaju. – Już tak nie uważasz? – Nie. – Do jakiego doszedłeś wniosku? – Chris Taylor wyjawił najpilniej strzeżony i najbardziej bolesny sekret mojej żony. Wszyscy wiemy, jak to wpływa na człowieka. – Niszczy go – odpowiedziała Johanna. – Właśnie. Ale przede wszystkim pozostawia go nagim. Sprowadza go na ziemię i wywraca do góry nogami jego sposób patrzenia na życie. – Adam ponownie zamknął oczy. – Po czymś takim potrzeba czasu, żeby się odbudować. Zaplanować, co dalej. – Więc sądzisz, że Corinne…? – Brzytwa Ockhama – rzekł Adam. – Najprostsza odpowiedź zazwyczaj jest właściwa. Corinne napisała mi, że potrzebuje czasu dla siebie. Minęło zaledwie kilka dni. Wróci, gdy będzie gotowa. – Sprawiasz wrażenie bardzo pewnego. Adam nie odpowiedział. Johanna włączyła migacz. – Chcesz się zatrzymać i umyć, zanim wrócisz do domu? Masz na sobie krew. – To nic. – Wystraszysz chłopców. – Są wytrzymalsi, niż ci się wydaje. Kilka minut później Johanna wysadziła go przed jego frontowymi drzwiami. Adam pomachał jej i zaczekał, aż odjedzie. Chłopców i tak nie było w domu. Kiedy był nad jeziorem, zadzwonił do Kristin Hoy. Poprosił ją, żeby odebrała ich ze szkoły i przenocowała. – Jasne – zgodziła się Kristin. – Wszystko w porządku, Adamie? – Jak najbardziej. Dzięki za przysługę. Na podjeździe stał minivan Corinne, ten sam, który pozostawiła na hotelowym parkingu. Adam wślizgnął się do samochodu. Fotel kierowcy cudownie pachniał jego żoną. Lekarstwa przestawały działać i ból powracał falami. Adam o to nie dbał. Potrafił sobie poradzić z bólem, a musiał zachować jasność umysłu. Trzymał w dłoni swojego iPhone’a. Policjanci pozwolili mu go zabrać z miejsca zbrodni. Powiedział im, że Chris Taylor wrzucił jego telefon pod starą komodę. Pozwolili mu pod nią sięgnąć, ale oczywiście nie było tam telefonu. Tylko pistolet Mertona. Inny policjant zawołał, że znalazł telefon Adama na górze. Ktoś wyjął baterię. Adam ponownie

włożył baterię i podziękował funkcjonariuszowi. Broń Mertona tkwiła już wtedy za jego paskiem. Policja ponownie go nie przeszukała. Niby po co? Przez całą drogę z Johanną pistolet wbijał mu się w bok, ale nie śmiał go przesunąć. Potrzebował broni. Wysłał do Andy’ego Gribbela e-maila, którego napisał, wracając znad jeziora z Johanną. Nagłówek brzmiał: PRZECZYTAJ DOPIERO JUTRO RANO.

Gdyby coś poszło nie tak – czego należało się spodziewać – Gribbel rano przeczytałby e-maila i przekazał go Johannie Griffin oraz staremu Rinsky’emu. Adam zastanawiał się, czy nie powiadomić ich od razu, ale wiedział, że by go powstrzymali. Powiadomiliby władze, a wtedy podejrzani przeszliby do defensywy. Zatrudniliby prawników i prawda nigdy nie wyszłaby na jaw. Musiał się tym zająć po swojemu. Pojechał do kościoła luterańskiego. Zaparkował przy wyjściu z sali gimnastycznej i czekał. Wydawało mu się, że rozumie, co się wydarzyło, a jednak coś nie dawało mu spokoju. Coś wyraźnie było nie tak – od samego początku. Wyjął telefon, otworzył wiadomość od Corinne i ponownie ją przeczytał: MOŻE POWINNIŚMY OD SIEBIE ODPOCZĄĆ. ZAJMIJ SIĘ DZIEĆMI. NIE PRÓBUJ SIĘ ZE MNĄ KONTAKTOWAĆ. WSZYSTKO BĘDZIE DOBRZE.

Właśnie miał ją przeczytać jeszcze raz, gdy na zewnątrz powolnym krokiem wyszedł Bob „Gaston” Baime. Pożegnał się z pozostałymi chłopakami, przybijając im piątki i zderzając się z nimi pięściami. Miał na sobie za krótkie szorty. Szyję owinął ręcznikiem. Adam cierpliwie zaczekał, aż Bob zbliży się do swojego samochodu. Wtedy wysiadł i zagadnął: – Cześć, Bob. Bob odwrócił się w jego stronę. – Cześć, Adamie. Kurczę, wystraszyłeś mnie. Co…? Adam zdzielił go pięścią w usta, przewracając potężnego mężczyznę na siedzenie kierowcy. Zaszokowany Bob wytrzeszczył oczy. Adam podszedł bliżej i wycelował mu w twarz z pistoletu. – Nie ruszaj się. Bob uniósł dłoń do ust, by powstrzymać płynącą krew. Adam otworzył tylne drzwi i usiadł za nim. Przystawił mu pistolet do karku. – Co ty wyprawiasz, Adamie? – Powiedz mi, gdzie jest moja żona. – Słucham? Adam mocniej przycisnął lufę do jego karku. – Tylko daj mi pretekst. – Nie wiem, gdzie jest twoja żona. – CBW, Bob. Cisza. – Wynająłeś ich, prawda? – Nie wiem, o czym… Adam uderzył go rękojeścią pistoletu w kościstą część ramienia. – Au! – Opowiedz mi o CBW. – Cholera, to bolało. Bardzo bolało.

– CBW to firma detektywistyczna twojego kuzyna Daza. Zatrudniłeś go, żeby znalazł jakieś brudy w życiu Corinne. Bob zamknął oczy i jęknął. – Czy tak? Adam ponownie uderzył go pistoletem. – Powiedz mi prawdę albo przysięgam, że cię zastrzelę. Bob spuścił głowę. – Przepraszam, Adamie. – Opowiedz, co się wydarzyło. – Nie chciałem, żeby tak wyszło. Po prostu… potrzebowałem czegoś. Adam przycisnął mu pistolet do szyi. – Czego potrzebowałeś? – Jakiegoś haka na Corinne. – Po co? Potężny mężczyzna zamilkł. – Po co potrzebowałeś haka na moją żonę? – Nie krępuj się, Adamie. – Słucham? Bob odwrócił się w jego stronę. – Pociągnij za spust. Chcę tego. Nic mi już nie zostało. Nie znajdę roboty. Bank zajmuje nasz dom. Melanie mnie zostawi. Dalej. Proszę. Wykupiłem dobrą polisę u Cala. Chłopcy tylko na tym zyskają. Niepokojąca myśl znów odezwała się w głowie Adama. „Chłopcy…”. Adam zamarł i przypomniał sobie wiadomość od Corinne. „Chłopcy…”. Zrób to, Adamie. Pociągnij za spust. Adam pokręcił głową. – Dlaczego skrzywdziłeś moją żonę? – Ponieważ ona próbowała skrzywdzić mnie. – O czym ty mówisz. – O skradzionych pieniądzach, Adamie. – To znaczy? – Corinne zamierzała zrzucić winę na mnie. A gdyby to zrobiła, jaką miałbym szansę obrony? Daj spokój. Corinne jest miłą nauczycielką, którą każdy uwielbia, a ja bezrobotnym gościem, któremu zaraz zajmą dom. Komu by uwierzyli? – Więc postanowiłeś dopaść ją pierwszy? – Musiałem się bronić. Dlatego powiedziałem Dazowi i poprosiłem, żeby ją sprawdził, to wszystko. Niczego nie znalazł. Nic dziwnego, w końcu Corinne to chodzący ideał. Ale powiedział, że przekazał jej nazwisko swoim – Bob nakreślił palcami cudzysłów w powietrzu – „niekonwencjonalnym źródłom”. W końcu skontaktował się z jakąś dziwaczną grupą. Tylko że oni mieli własne zasady. Zastrzegli, że sami ujawnią znalezione informacje. – Ukradłeś tamte pieniądze? – Nie. Ale kto by mi uwierzył? A potem Tripp zdradził mi, co Corinne usiłuje zrobić: że chce mnie obciążyć winą za wszystko. Niepokojąca myśl skrystalizowała się w umyśle Adama. „Chłopcy…”. Adamowi zaschło w gardle.

– Tripp? – Tak. – Tripp powiedział ci, że Corinne chce cię wrobić? – Zgadza się. Powiedział, że potrzebujemy jakiegoś haka. Tripp Evans. Ojciec pięciorga dzieci. Trzech chłopców. Dwóch dziewczynek. „Dzieci…”. „Chłopcy…”. Ponownie przypomniał sobie wiadomość tekstową: MOŻE POWINNIŚMY OD SIEBIE ODPOCZĄĆ. ZAJMIJ SIĘ DZIEĆMI.

Corinne nigdy nie nazywała Thomasa i Ryana „dziećmi”. Zawsze mówiła o nich „chłopcy”.

55

Ból głowy u Adama przybrał potworne, wręcz groteskowe rozmiary. Z każdym krokiem nowa błyskawica przeszywała mu czaszkę. Sanitariusz dał mu kilka tabletek przeciwbólowych i Adama kusiło, żeby je zażyć, mimo spodziewanego otępienia. Jednak musiał wytrwać. Tak samo jak dwa dni wcześniej przejechał obok stadionu MetLife i zatrzymał się przed tanim biurowcem. Ponownie uderzył go paskudny bagienny smród New Jersey. Pokryta gumą podłoga popiskiwała mu pod butami. Zapukał do tych samych drzwi biura na parterze. A Tripp, kiedy otworzył drzwi, ponownie zagadnął: – Adamie? Adam zaś ponownie spytał: – Dlaczego moja żona do ciebie dzwoniła tamtego ranka? – Co takiego? Jezu, fatalnie wyglądasz. Co się stało? – Dlaczego Corinne do ciebie dzwoniła? – Już ci tłumaczyłem. – Tripp się cofnął. – Wejdź i usiądź. Masz krew na koszuli? Adam wszedł do biura. Wcześniej mu się to nie udało. Tripp za wszelką cenę chciał go zatrzymać za drzwiami. Nic dziwnego. Biuro przypominało chlew. Pojedynczy pokój. Wytarta wykładzina. Odłażąca tapeta. Przestarzały komputer. Mieszkanie w miasteczku takim jak Cedarfield kosztuje kupę forsy. Dlaczego Adam wcześniej nie odgadł prawdy? – Ja wiem, Tripp. – Co wiesz? – Tripp przyjrzał się twarzy Adama. – Powinien cię zobaczyć lekarz. – To ty ukradłeś pieniądze z konta zarządu, a nie Corinne. – Jezu, cały jesteś we krwi. – Było dokładnie odwrotnie, niż mi powiedziałeś. To ty poprosiłeś Corinne o więcej czasu. A potem wykorzystałeś ten czas, żeby ją wrobić. Nie wiem dokładnie, jak to zrobiłeś. Pewnie sfałszowałeś księgi rachunkowe, ukryłeś skradzione pieniądze, nieważne. W każdym razie nastawiłeś wszystkich w zarządzie przeciwko niej. Nawet powiedziałeś Bobowi, że Corinne zamierza zrzucić na niego winę. – Wysłuchaj mnie, Adamie. Usiądź, dobrze? Porozmawiajmy spokojnie. – Pamiętam, jak Corinne zareagowała, kiedy spytałem ją o udawanie ciąży. Nawet nie próbowała zaprzeczać. Interesowało ją tylko, skąd się dowiedziałem. Uznała, że ty za tym stoisz. Że w ten sposób wysyłasz jej ostrzeżenie. To dlatego do ciebie zadzwoniła. Chciała dać ci znać, że ma dosyć. Jak zareagowałeś? Tripp nie odpowiedział. – Błagałeś ją o jeszcze jedną szansę? Poprosiłeś o spotkanie, żeby wszystko wyjaśnić? – Masz bujną wyobraźnię, Adamie. Adam pokręcił głową, próbując nad sobą zapanować. – Tyle mi opowiadałeś o tym, jak miła staruszka albo członek zarządu usprawiedliwiają defraudowanie funduszy. O tym, jak zaczyna się od niewielkich sum. Od pieniędzy na benzynę. Od kawy do obiadu. – Adam zbliżył się o krok. – Tak było w twoim przypadku? – Naprawdę nie mam pojęcia, o czym mówisz.

Adam przełknął ślinę, czując łzy napływające mu do oczu. – Ona nie żyje, prawda? Cisza. – Zabiłeś moją żonę. – Chyba w to nie wierzysz. Ale Adam czuł, że jego ciało zaczyna drżeć pod wpływem prawdy. – Żyjemy jak we śnie, prawda? Czy nie tak zawsze mówisz, Tripp? Opowiadasz, jakimi jesteśmy szczęściarzami i jacy powinniśmy być wdzięczni losowi. Ożeniłeś się z Becky, swoją szkolną miłością. Macie piątkę cudownych dzieci. Zrobiłbyś wszystko, żeby ich chronić, prawda? Co by się stało z twoim bezcennym snem, gdyby wyszło na jaw, że jesteś zwykłym złodziejem? Tripp Evans wyprostował się i wskazał drzwi. – Wynoś się z mojego biura. – Musiałeś wybrać: ty albo Corinne. Tak to widziałeś. Ucierpi twoja rodzina albo moja. Dla takiego faceta jak ty wybór był prosty. – Wynoś się – odezwał się Tripp lodowatym tonem. – Napisałeś do mnie SMS-a, udając Corinne. Od razu powinienem się był domyślić. – O czym ty mówisz? – Zabiłeś ją. A potem, żeby zyskać na czasie, wysłałeś tamtego SMS-a. Miałem go przeczytać i uznać, że Corinne wyjechała, żeby odreagować. A gdybym nawet w to nie uwierzył i podejrzewał, że coś jej się stało, to policja i tak zlekceważyłaby sprawę. Przeczytaliby wiadomość i dowiedzieli się, że poważnie się pokłóciliśmy. Nawet nie złożyliby raportu. Wiedziałeś o tym. Tripp pokręcił głową. – Źle to wszystko zrozumiałeś. – Szkoda, że tak nie jest. – Nie możesz tego udowodnić. Niczego nie możesz udowodnić. – Udowodnić? Może nie. Ale znam prawdę. – Adam pokazał mu telefon. – „Zajmij się dziećmi”. – Słucham? – Tak jest napisane w wiadomości. „Zajmij się dziećmi”. – No i co? – Corinne nigdy nie nazywała Thomasa i Ryana dziećmi. – Adam uśmiechnął się, mimo że był zdruzgotany. – Zawsze mówiła o nich „chłopcy”. Tym dla niej byli. Nie dziećmi, ale jej chłopcami. Corinne nie napisała tej wiadomości. Ty to zrobiłeś. Zabiłeś ją, a potem wysłałeś SMS-a, żeby nikt od razu nie zaczął jej szukać. – To twój dowód? – Tripp niemal się roześmiał. – Naprawdę uważasz, że ktokolwiek uwierzy w tę zwariowaną historię? – Wątpię. Adam wyjął pistolet z kieszeni i wycelował w Evansa. Tripp wytrzeszczył oczy. – Hej, uspokój się i mnie wysłuchaj. – Naprawdę nie muszę dłużej słuchać twoich kłamstw. – Po prostu… za kilka minut przyjedzie tutaj Becky. – To dobrze. – Adam zbliżył lufę pistoletu do twarzy mężczyzny. – Co twoja filozofia mówi o takiej sytuacji? Może oko za oko? Tripp Evans po raz pierwszy zrzucił maskę i Adam dostrzegł kryjący się pod nią mrok. – Nie skrzywdziłbyś jej. Adam tylko mu się przypatrywał. Tripp nie odwracał wzroku. Przez chwilę obaj się nie poruszali. W końcu w Trippie zaszła jakaś zmiana. Adam ją dostrzegł. Evans zaczął kiwać głową. Odchylił się do

tyłu i chwycił kluczyki do samochodu. – Chodź – rzucił. – Co takiego? – Nie chcę, żebyś tutaj był, kiedy Becky przyjdzie. Chodźmy. – Dokąd idziemy? – Chciałeś poznać prawdę, tak? – Jeśli to jakaś sztuczka… – Nie. Zobaczysz prawdę na własne oczy, Adamie. Potem będziesz mógł zrobić, co zechcesz. Możemy się tak umówić. Ale musimy wyjść natychmiast. Nie chcę, żeby Becky się coś stało, rozumiesz? Wyszli z biura. Adam szedł metr za Trippem. Przez kilka sekund celował do niego z pistoletu, ale potem zdał sobie sprawę, jak to by wyglądało, gdyby ktoś ich mijał, więc schował broń do kieszeni kurtki. Wciąż mierzył do Trippa przez materiał, jak jakiś bandzior w filmie udający, że ma pistolet. Gdy znaleźli się na zewnątrz, na parkingu pojawił się znajomy dodge durango. Obaj mężczyźni zamarli, kiedy Becky do nich podjechała. – Jeśli chociaż włos spadnie jej z głowy… – wyszeptał Tripp. – Po prostu ją spław – odparł Adam. Becky Evans radośnie się uśmiechała. Pomachała im z entuzjazmem i zaparkowała tuż obok. – Cześć, Adamie! – zawołała. Wciąż była tak cholernie radosna. – Cześć, Becky. – Co tutaj robisz? Adam popatrzył na Trippa. – Coś nam wypadło w sprawie meczu szóstoklasistów – powiedział Tripp. – Myślałam, że to dopiero jutro wieczorem. – No właśnie. Mogą nas wykopać z turnieju z powodu jakiegoś problemu z rejestracją. Adam i ja podjedziemy tam i sprawdzimy, czy uda nam się to załatwić. – Ojej, szkoda. Mieliśmy iść na kolację. – Pójdziemy, kochanie. Nie zajmie nam to więcej niż godzinę albo dwie. Kiedy wrócę, pojedziemy do Baumgart’s, dobrze? Tylko we dwoje. Becky pokiwała głową, ale po raz pierwszy uśmiech zniknął z jej twarzy. – Jasne. – Odwróciła się w stronę Adama. – Trzymaj się, Adamie. – Ty też. – Pozdrów Corinne. Musimy niedługo umówić się w czwórkę. – Byłoby świetnie – zdołał wykrztusić Adam. Becky jeszcze raz wesoło im pomachała i odjechała. Tripp odprowadził ją wzrokiem. Miał wilgotne oczy. Kiedy zniknęła, znów ruszył z miejsca. Adam trzymał się krok za nim. Tripp otworzył swój samochód i usiadł za kierownicą. Adam zajął sąsiednie miejsce. Wyjął pistolet z kieszeni i ponownie wycelował w Trippa. Mężczyzna wyraźnie się uspokoił. Wcisnął pedał gazu i ruszył szosą numer 3. – Dokąd jedziemy? – spytał Adam. – Do rezerwatu Mahlon Dickerson. – Niedaleko jeziora Hopatcong? – Tak. – Rodzina Corinne miała tam dom – powiedział Adam. – Kiedy Corinne była mała. – Wiem. Jeździły tam z Becky w trzeciej klasie. Właśnie dlatego wybrałem to miejsce. Adam poczuł, że opuszcza go adrenalina. Tępy pulsujący ból głowy powrócił z nową mocą. Dręczyły go zawroty głowy i wyczerpanie. Tripp wjechał na szosę międzystanową numer 80. Adam zamrugał i mocniej zacisnął dłoń na rękojeści pistoletu. Znał trasę i oszacował, że będą w rezerwacie za

mniej więcej pół godziny. Słońce zaczęło zachodzić, ale została im jeszcze co najmniej godzina dziennego światła. Zadzwoniła jego komórka. Zerknął na ekran i zobaczył numer Johanny Griffin. Nie odebrał. Jeszcze przez jakiś czas jechali w milczeniu. Gdy dotarli do zjazdu na szosę numer 15, Tripp w końcu się odezwał. – Adamie? – Tak? – Nie rób tego więcej. – Czego mam nie robić? – Nie groź mojej rodzinie. – Cóż za ironia, że właśnie ty to mówisz. Tripp odwrócił się i popatrzył mu w oczy. – Nigdy więcej nie groź mojej rodzinie – powtórzył. Ton jego głosu wywołał dreszcze na plecach Adama. Tripp Evans ponownie popatrzył na drogę. Trzymał kierownicę obiema rękami. Pojechał Weldon Road, a następnie skręcił w gruntową drogę prowadzącą w głąb lasu. Zatrzymał samochód obok linii drzew i wyłączył silnik. Adam trzymał broń w pogotowiu. – Chodź – rzekł Tripp, otwierając drzwi auta. – Miejmy to już z głowy. Wysiadł z samochodu. Adam zrobił to samo, nie przestając celować w Trippa. Jeśli ten zamierzał czegoś spróbować, póki są sami w lesie, teraz zapewne miał ku temu najlepszą okazję. Jednak Tripp bez zawahania wszedł między drzewa. Nie było tam ścieżki, ale mogli swobodnie iść. Tripp maszerował miarowym, stanowczym krokiem. Adam próbował za nim nadążyć, ale w jego stanie nie było to łatwe. Zastanawiał się, czy na tym polega nowy plan Trippa – wyprzedzić go i spróbować uciec, a potem może podkraść się do niego, kiedy zrobi się ciemno. – Wolniej – odezwał się Adam. – Chcesz poznać prawdę, tak? – odrzekł Tripp niemal śpiewnym tonem. – Więc dotrzymuj mi kroku. – Twoje biuro – rzucił Adam. – Co z nim? Aha, to prawdziwa nora, jeśli o to ci chodzi. – Myślałem, że odniosłeś sukces w jakiejś dużej firmie przy Madison Avenue. – Pracowałem tam jakieś pięć minut, zanim mnie zwolnili. Widzisz, zawsze myślałem, że przez całe życie będę pracował w sklepie sportowym ojca. Kiedy te plany legły w gruzach, straciłem wszystko. Próbowałem sam stanąć na nogi, ale, cóż, widziałeś, jak mi poszło. – Byłeś bankrutem. – Zgadza się. – A na koncie zarządu było wystarczająco dużo pieniędzy. – Nawet więcej. Znasz Sydneya Gallonde’a? Bogaty koleś, z którym chodziłem do szkoły. Fatalnie grał w lacrosse’a. Ciągle grzał ławę. Sam go namówiłem, żeby przekazał nam sto tysięcy. Znaleźli się też inni darczyńcy. Kiedy zostałem członkiem zarządu, ledwie było nas stać na zakup słupka do bramki. Teraz mamy trawiaste boiska, stroje i… – Tripp na chwilę zamilkł. – Pewnie uważasz, że znów szukam wytłumaczeń. – Właśnie. – Być może, Adamie. Ale nie jesteś na tyle naiwny, żeby uważać, że świat jest czarno-biały. – Bez obaw. – Zawsze wszystko sprowadza się do walki: my kontra oni. Na tym polega życie. Z tego powodu toczymy wojny. Każdego dnia podejmujemy decyzje, które mają na celu chronienie naszych najbliższych, nawet jeśli to oznacza cierpienie dla innych. Kupujesz swojemu synowi nową parę butów do lacrosse’a. Może mógłbyś wydać te pieniądze na uratowanie głodującego dziecka w Afryce. Ale nie, pozwalasz,

żeby tamto dziecko umarło z głodu. My kontra oni. Wszyscy tak robimy. – Tripp? – Co? – To naprawdę nie jest dobra chwila na wciskanie mi kitu. – Tak, masz rację. – Tripp zatrzymał się w środku lasu, uklęknął i zaczął obmacywać ziemię dookoła siebie. Odgarnął zarośla i liście. Adam uniósł broń i cofnął się o dwa kroki. – Nie zamierzam cię atakować, Adamie. Nie ma takiej potrzeby. – Co robisz? – Szukam czegoś… Aha, jest. Wstał. Trzymał w dłoniach łopatę. Pod Adamem ugięły się nogi. – O nie… Tripp tylko stał nieruchomo. – Miałeś rację. W ostatecznym rozrachunku musiałem wybrać pomiędzy moją rodziną a twoją. Tylko jedna mogła przetrwać. Dlatego pozwól, że cię spytam, Adamie. Co ty byś zrobił? Adam pokręcił głową. – Nie… – Większość odgadłeś. Rzeczywiście zabrałem pieniądze, ale miałem zamiar je zwrócić. Nie będę ponownie się usprawiedliwiał. Corinne się dowiedziała. Błagałem ją, żeby nikomu nie mówiła, tłumaczyłem, że moje życie ległoby w gruzach. Próbowałem zyskać na czasie. Ale nie byłem w stanie oddać takiej sumy. Nie od razu. Dlatego skorzystałem z umiejętności, które zdobyłem, prowadząc księgowość w sklepie taty. Zacząłem tak zmieniać księgi, żeby wskazywały na winę Corinne. Oczywiście o tym nie wiedziała. Ostatecznie usłuchała mnie i zachowała milczenie. Nie powiedziała nawet tobie, prawda? – Nie, nie powiedziała – przyznał Adam. – Więc poszedłem do Boba i Cala, a potem, udając głęboki żal, także do Lena. Powiedziałem im wszystkim, że Corinne ukradła pieniądze z konta zarządu. Co ciekawe, Bob jako jedyny w to nie uwierzył. Dlatego powiedziałem mu, że kiedy przycisnąłem Corinne, próbowała zrzucić winę na niego. – A wtedy Bob udał się do swojego kuzyna. – Tego nie brałem pod uwagę. – Gdzie teraz jest Corinne? – Stoisz w miejscu, w którym ją pogrzebałem. Tak po prostu. Adam zmusił się do popatrzenia w dół. Zakręciło mu się w głowie. Nawet nie próbował walczyć o utrzymanie równowagi. Widział, że ziemia pod jego stopami niedawno została przekopana. Zachwiał się i oparł o drzewo, tracąc oddech. – Dobrze się czujesz, Adamie? Przełknął ślinę i uniósł broń. Weź się w garść, weź się w garść, weź się w garść… – brzęczało mu w głowie. – Zacznij kopać – wykrztusił. – Co to da? Już ci powiedziałem, że ona tam jest. Wciąż oszołomiony, Adam zatoczył się w jego stronę i przyłożył mu pistolet do twarzy. – Kop, ale już. Tripp wzruszył ramionami i przeszedł obok niego. Adam cały czas trzymał go na muszce, starając się nawet nie mrugnąć. Tripp wbił łopatę w ziemię, nabrał porcję piachu i odrzucił na bok. – Opowiedz mi resztę – odezwał się Adam.

– Przecież znasz dalszy ciąg. Kiedy powiedziałeś Corinne, że wiesz o udawaniu ciąży, wpadła we wściekłość. Miała dość. Zamierzała wyjawić, co zrobiłem. Więc powiedziałem jej, dobrze, niech będzie, przyznam się. Zaproponowałem, żebyśmy umówili się na lunch i ustalili wspólną wersję. Była niechętna, ale potrafię być przekonujący. Łopata wbiła się w ziemię. I jeszcze raz. – Gdzie się spotkaliście? – spytał Adam. Tripp odrzucił piach. – W waszym domu. Wszedłem przez garaż. Corinne wyszła mi naprzeciw. Nie chciała, żebym wchodził do samego domu. Pewnie uważała, że to miejsce tylko dla rodziny. – Co wtedy zrobiłeś? – A jak ci się wydaje? Tripp z uśmiechem spuścił wzrok. Potem się cofnął, żeby nie zasłaniać widoku Adamowi. – Zastrzeliłem ją. Adam popatrzył na rozkopaną ziemię. Jego serce rozpadło się na kawałki. W ziemi leżała Corinne. – O nie… Ugięły się pod nim nogi. Upadł obok Corinne i zaczął odgarniać piach z jej twarzy. – O nie… – Miała zamknięte oczy i wciąż była tak cholernie piękna. – Nie… Corinne… Boże, proszę… Wtedy stracił panowanie nad sobą. Przycisnął policzek do jej lodowatego, martwego policzka i załkał. Jakaś niewyraźna część jego umysłu wciąż myślała o Trippie, który trzymał łopatę i mógł go zaatakować. Podniósł wzrok, trzymając broń w pogotowiu. Ale Tripp ani drgnął. Stał w miejscu z delikatnym uśmiechem na twarzy. – Jesteś gotowy, żeby odejść, Adamie? – Co takiego? – Jesteś gotowy wrócić do domu? – O czym ty mówisz, do diabła? – Stało się tak, jak ci obiecałem w biurze. Poznałeś prawdę. To już koniec. Musimy ją ponownie pogrzebać. Adama znów ogarnęły zawroty głowy. – Czyś ty oszalał? – Nie, przyjacielu, ale może ty tak. – Co to za brednie? – Przykro mi, że ją zabiłem. Naprawdę. Ale nie widziałem żadnego innego wyjścia. Mówię szczerze. Jak już wspomniałem, zabijamy dla swoich bliskich. Twoja żona zagrażała mojej rodzinie. Co ty byś zrobił na moim miejscu? – Nie ukradłbym pieniędzy. – Już po wszystkim, Adamie. – Jego głos przypominał trzask zamykanej stalowej bramy. – Teraz obaj musimy żyć dalej. – Oszalałeś. – A ty najwyraźniej tego nie przemyślałeś. – Uśmiech powrócił na usta Trippa. – Księgowość zarządu to jeden wielki chaos. Nikt tego nie odkręci. Jak sądzisz, co pomyśli policja? Dowiedziałeś się, że Corinne cię oszukała, udając ciążę. Potwornie się o to pokłóciliście. Następnego dnia ona ginie zastrzelona w waszym garażu. Trochę zmyłem krew, ale co z tego? Policja i tak znajdzie ślady. Użyłem środka czyszczącego, który znalazłem pod twoim zlewem. Wyrzuciłem zakrwawione szmaty do twojego pojemnika na śmieci. Już rozumiesz, Adamie?

Adam obejrzał się na piękną twarz Corinne. – Włożyłem ciało do bagażnika jej samochodu. Łopata, którą trzymam, czy nie wygląda znajomo? Nic dziwnego. Zabrałem ją z twojego garażu. Adam tylko wpatrywał się w swoją piękną żonę. – A jeśli tego będzie za mało, kamery monitoringu w moim biurze pokażą, że doprowadziłeś mnie do samochodu pod bronią. Jeżeli teraz ktoś znajdzie na zwłokach jakieś włókna albo DNA pochodzące ode mnie, pomyśli, że zmusiłeś mnie do odkopania ciała. Zabiłeś ją, pogrzebałeś w lesie, zaparkowałeś jej samochód niedaleko lotniska, ale nie na lotniskowym parkingu, ponieważ każdy wie, że tam jest mnóstwo kamer. Potem zyskałeś na czasie, wysyłając do siebie SMS-a z wiadomością, że Corinne uciekła. Żeby jeszcze bardziej skomplikować sprawy, czy ja wiem, na przykład wrzuciłeś jej telefon na pakę ciężarówki dostawczej w, powiedzmy, sklepie Best Buy. Gdyby ktoś go szukał, pomyślałby, że Corinne dokądś jedzie, przynajmniej dopóki bateria nie padnie. To by wprowadziło dodatkowe zamieszanie. Adam tylko pokręcił głową. – Nigdy tego nie kupią. – Oczywiście, że tak. A jeśli nie, to bądźmy szczerzy. Jesteś jej mężem. To znacznie bardziej logiczna wersja wydarzeń niż to, że ja ją zabiłem, nie sądzisz? Adam ponownie odwrócił się w stronę żony. Miała fioletowe usta. Wcale nie wyglądała spokojnie. Sprawiała wrażenie zagubionej, wystraszonej i samotnej. Pogłaskał ją po twarzy. W pewnym sensie Tripp Evans miał rację. To był koniec, niezależnie od tego, co się stanie dalej. Corinne umarła. Jego towarzyszka życia została mu odebrana na zawsze. Życie jego synów, Ryana i Thomasa, już nigdy nie będzie takie samo. Jego chłopcy – nie, jej chłopcy – nigdy więcej nie zaznają bezpieczeństwa i miłości, jakie daje matka. – Co się stało, to się nie odstanie, Adamie. Już po wszystkim. Nie pogarszaj niepotrzebnie sytuacji. Wtedy Adam zauważył jeszcze coś, co na nowo złamało mu serce. Płatki jej uszu. Były puste. Przypomniał sobie sklep jubilera przy Czterdziestej Siódmej Ulicy, chińską restaurację, kelnera, który przyniósł prezent na tacy, uśmiech na twarzy Corinne, to, jak delikatnie je zdejmowała i kładła na nocnym stoliku, zanim się położyła. Tripp nie tylko ją zabił. Po śmierci ukradł jej kolczyki z brylantami. – I jeszcze jedno – odezwał się Tripp. Adam podniósł na niego wzrok. – Jeśli kiedykolwiek zbliżysz się do mojej rodziny albo jej zagrozisz… cóż, już ci pokazałem, do czego jestem zdolny. – Tak, pokazałeś. A potem Adam podniósł pistolet, wycelował w sam środek klatki piersiowej Trippa i trzykrotnie pociągnął za spust.

56

Sześć miesięcy później Mecz lacrosse’a odbywał się w sali, którą nieco na wyrost nazywano SuperDome, nadmuchiwanym obiekcie sportowym wykonanym z jakiegoś elastycznego materiału. Thomas w sezonie zimowym grał w lidze halowej. Ryan także przyszedł na mecz. Stał w rogu i jednym okiem zerkał na boisko, jednocześnie rzucając piłkę z dwojgiem innych dzieci. Oprócz tego co jakiś czas spoglądał na ojca. Ostatnio często to robił, szukając ojca wzrokiem, jakby obawiał się, że ten nagle rozpłynie się w powietrzu. Adam oczywiście to rozumiał. Starał się dodawać synowi otuchy, ale co tak naprawdę mógł mu powiedzieć? Nie chciał okłamywać chłopców. Jednak chciał także, żeby czuli się szczęśliwi i bezpieczni. Każdy rodzic musi odnaleźć tę równowagę. Śmierć Corinne tego nie zmieniła, ale życie uczy nas, że szczęście oparte na fałszu w najlepszym wypadku jest ulotne. Adam patrzył, jak Johanna Griffin wchodzi przez oszklone drzwi. Przeszła za bramką i stanęła obok niego, zwrócona twarzą do boiska. – Thomas gra z jedenastką, tak? – Zgadza się – odpowiedział Adam. – Jak mu idzie? – Świetnie. Chce go trener z Bowdoin. – Ojej. Dobra szkoła. Zdecyduje się? Adam wzruszył ramionami. – To sześć godzin jazdy stąd. Wcześniej by się nie wahał. Ale teraz… – Chce zostać bliżej domu. – Właśnie. Oczywiście możemy się przeprowadzić. Nic nas już nie trzyma w tym miasteczku. – Więc dlaczego zostaliście? – Nie wiem. Chłopcy już dostatecznie dużo stracili. Tutaj dorastali. Tutaj mają szkołę i znajomych. – Na boisku Thomas zabrał bezpańską piłkę i ruszył w stronę bramki. – Ich mama też tu jest. W tym domu. W tym miasteczku. Johanna pokiwała głową. Adam odwrócił się w jej stronę. – Miło cię widzieć. – Ciebie też. – Kiedy przyleciałaś? – Kilka godzin temu – odpowiedziała Johanna. – Jutro wydadzą wyrok w sprawie Kuntza. – Już wiesz, że dostanie dożywocie. – Tak, ale chcę to zobaczyć. Poza tym chcę się upewnić, że oficjalnie oczyścili cię z zarzutów. – Tak zrobili. Powiadomili mnie w zeszłym tygodniu. – Wiem, ale także chcę to zobaczyć na własne oczy. Adam pokiwał głową. Johanna popatrzyła w stronę miejsca, w którym siedzieli Bob Baime i pozostali rodzice. – Zawsze stoisz samotnie przy bocznej linii?

– Teraz tak – odrzekł Adam. – Ale nie mam o to pretensji. Pamiętasz, jak ci mówiłem, że żyjemy niczym we śnie? – Pamiętam. – Jestem żywym przykładem na to, że sny to coś nietrwałego. Oczywiście oni wszyscy zdają sobie z tego sprawę, ale nikt nie chce przebywać w towarzystwie kogoś, kto stale im o tym przypomina. Przez jakiś czas w milczeniu oglądali mecz. – Nie wiedzą nic nowego o Chrisie Taylorze – odezwała się w końcu Johanna. – Wciąż przebywa na wolności. Ale ostatecznie nie jest wrogiem publicznym numer jeden. Jedyne, czego się dopuścił, to zaszantażowanie kilku osób, które nie chcą wnieść oskarżenia, ponieważ wtedy ich tajemnice wyszłyby na jaw. Nawet jeśli go złapią, wątpię, żeby groziło mu coś więcej niż wyrok w zawieszeniu. Nie przeszkadza ci to? Adam wzruszył ramionami. – Wciąż zmieniam zdanie. – To znaczy? – Gdyby pozwolił Corinne zachować sekret, możliwe, że nic z tego by się nie wydarzyło. Dlatego zadaję sobie pytanie: Czy nieznajomy zabił moją żonę? A może zabiła ją jej decyzja, żeby udawać ciążę? A może to ja jestem winny, ponieważ nie dostrzegłem, jak niepewnie się przy mnie poczuła? Takie myśli mogą doprowadzić człowieka do szaleństwa. Można bez końca do tego wracać i rozpatrywać wszystkie zależności. Ale jest tylko jeden winny, który już nie żyje. Zabiłem go. Thomas podał piłkę i wbiegł w znajdującą się za bramką strefę, którą w żargonie lacrosse’a nazywa się X. Według lekarza sądowego wystarczył pierwszy pocisk. Przebił serce Trippa Evansa, natychmiast go uśmiercając. Adam wciąż czuł w dłoni ciężar pistoletu. Wciąż czuł odrzut, który towarzyszył pociągnięciu za spust. Wciąż widział upadające ciało Trippa Evansa i słyszał echa wystrzałów w cichym lesie. Przez kilka sekund po oddaniu strzałów Adam nic nie robił. Tylko siedział otępiały. Nie zastanawiał się nad skutkami swojego czynu. Po prostu chciał zostać z żoną. Ponownie nachylił się w stronę swojej Corinne. Pocałował ją w policzek, zamknął oczy i zapłakał. Po chwili usłyszał głos Johanny. – Adamie, musimy się spieszyć. Śledziła go. Ostrożnie odebrała mu pistolet i umieściła broń w dłoni Trippa Evansa. Docisnęła palec Trippa na spuście, oddając trzy strzały, żeby osad z prochu znalazł się na jego ręce. Następnie chwyciła drugą dłoń Evansa i zadrapnęła Adama tak, aby jego DNA znalazło się za paznokciami trupa. Adam wykonywał jej polecenia jak w transie. Wymyślili historię o samoobronie. Była daleka od ideału. Pojawiały się w niej luki i wzbudzała wątpliwości, ale znalezione ślady oraz zeznanie Johanny, która zapewniła, że słyszała wyznanie winy Trippa Evansa, sprawiły, że Adama nie dało się o nic oskarżyć. Był wolny. Jednak musiał żyć ze świadomością swoich czynów. Zabił człowieka. Nie da się przejść nad tym do porządku dziennego. Dręczyło go to nocami i spędzało sen z powiek. Rozumiał, że nie miał innego wyjścia. Dopóki Tripp Evans żył, zagrażał jego rodzinie. Zresztą jakaś prymitywna część umysłu Adama odczuwała satysfakcję z tego, co zrobił, z pomszczenia żony i ochronienia chłopców. – Mogę cię o coś spytać? – zagadnął. – Jasne. – Dobrze sypiasz w nocy? Johanna Griffin się uśmiechnęła. – Niezbyt. – Przepraszam. Wzruszyła ramionami.

– Może nie sypiam najlepiej, ale spałabym znacznie gorzej, gdybyś spędził resztę życia w więzieniu. Dokonałam wyboru, kiedy zobaczyłam cię w lesie. Sądzę, że podjęłam decyzję, która jest najlepsza dla mojego sumienia. – Dziękuję. – Nie ma sprawy. Było coś jeszcze, co nie dawało Adamowi spokoju, ale nigdy o tym nie wspominał. Czy Tripp Evans naprawdę uważał, że jego plan zadziała? Naprawdę sądził, że Adam po prostu daruje mu zabójstwo Corinne? Naprawdę sądził, że to mądry wybór grozić rodzinie Adama, gdy ten z pistoletem w dłoni klęczał obok martwej żony? Po śmierci Trippa wdowa otrzymała olbrzymią wypłatę z ubezpieczenia. Evansowie pozostali w miasteczku. Mogli liczyć na wsparcie. Wszyscy w Cedarfield, nawet ci, którzy wierzyli, że Tripp był mordercą, zgromadzili się wokół Becky i dzieci. Czy Tripp wiedział, że tak się stanie? Czyżby chciał, żeby Adam go zabił? W meczu był remis, a do końca pozostała minuta. – Dziwna sprawa – odezwała się Johanna Griffith. – Co takiego? – Wszystko obracało się wokół sekretów. Tym zajmowała się grupa Chrisa Taylora. Chcieli uwolnić od nich świat. A teraz ty i ja musimy dotrzymać największej ze wszystkich tajemnic. Stali i patrzyli na końcówkę meczu. Kiedy zostało pół minuty, Thomas strzelił zwycięską bramkę. Tłum zaczął wiwatować. Adam nie podskoczył z radości, ale na jego twarzy pojawił się uśmiech. Odwrócił się w stronę Ryana. Chłopiec również się uśmiechał. Niewątpliwie to samo robił Thomas pod swoim kaskiem. – Może właśnie po to przyjechałam – powiedziała Johanna. – To znaczy? – Żeby zobaczyć, jak się wszyscy uśmiechacie. Adam pokiwał głową. – Może. – Jesteś religijny, Adamie? – Niespecjalnie. – To bez znaczenia. Nie musisz wierzyć w to, że ona widzi, jak jej chłopcy się uśmiechają. – Johanna pocałowała go w policzek i ruszyła w stronę wyjścia. – Wystarczy, jeśli uwierzysz, że tego by pragnęła.

Podziękowania

Autor chciałby podziękować następującym osobom, w przypadkowej kolejności, ponieważ nie pamięta dokładnie, kto w czym mu pomógł. Są to: Anthony Dellapelle, Tom Gorman, Kristi Szudlo, Joe i Nancy Scanlonowie, Ben Sevier, Brian Tart, Christine Ball, Jamie Knapp, Diane Discepolo, Lisa Erbach Vance oraz Rita Wilson. Jak zawsze, to oni odpowiadają za wszelkie błędy. W końcu są ekspertami. Dlaczego ja miałbym brać na siebie całą winę? Poza tym chciałbym wspomnieć o następujących osobach: John Bonner, Freddie Friednash, Leonard Gilman, Andy Gribbel, Johanna Griffin, Rick Gusherowski, Heather i Charles Howell III, Kristin Hoy, John Kuntz, Norbert Pendergast, Sally Perryman i Paul Williams. Ci ludzie (albo ich bliscy) dokonali hojnych wpłat na wybrane przeze mnie cele charytatywne w zamian za umieszczenie ich nazwisk na kartach powieści. Jeśli chciałbyś w przyszłości wziąć udział w takim przedsięwzięciu, odwiedź stronę www.HarlanCoben.com albo napisz na adres [email protected], żeby poznać więcej szczegółów.

Odwołanie do sonetu The New Colossus Emmy Lazarus, którego treść znajduje się na cokole Statuy Wolności.

1

Nazwa prawdopodobnie pochodzi od jacks and whites, czyli „niewolnicy i biali”.

2