15. One Silent Night (Stryker and Zephira)

2 Prolog Na początku świat był pełen piękna i magii. Zanim pojawili się ludzie, żyli tylko bogowie i ci, którzy im służyli. Przyjmowali wszystkie rozkazy, bez znaczenia, jakie one były. Bogowie toczyli między sobą wojny dopóki nie narodziła się z ich bezsensownej przemocy nowa rasa. Nazywała się Chthonians. Były to stworzenia pochodzące z czerwonej ziemi, na którą spłynęła krew bogów. Chthonians rośli w siłę i podzielili świat pomiędzy siebie i bogów. By utrzymać pokój żołnierze bogów zostali zgładzeni. Nikt nie przeżył. Chthonians mieli prawo pierwszeństwa i razem kolejny raz wprowadzili pokój na świecie, aby ochronić nową formę życia, jaką była ludzkość. Ale Chthonians nie byli bez wad i nieomylni. Nie minęło wiele czasu, gdy oni również się skłócili. Czas posuwał się do przodu. Ludzkość poddawana procesowi dojrzewania i nauczona odrzucać bogów i ich magię, żyła na tym świecie. Nie umiejąc walczyć o siebie wybrali ignorancję. Ciemnota, bzdura fantazja, bajki. To jedne z wielu słów używanych przez ludzi, gdy nie byli w stanie wyjaśnić tego, co nazywali nauką. Empiryzm stał się ich własną religią. Tam żadne cienie nie śledziły niewinnych ofiar. To był tylko robiący żarty ludzki umysł lub zbyt bujna wyobraźnia. Wilki nie mogły zmieniać się w ludzi i ludzie nie mogli zmieniać się w niedźwiedzie. Wszyscy starożytni bogowie nie żyją, zdegradowani do mitologicznych opowieści, które wszyscy uważają za nieprawdziwe. A jednak… Co to był za dźwięk za oknem przed chwilą? Może wycie wiatru? Może bezpański pies? Albo coś może bardziej złowieszczego? Coś może bardziej drapieżnego? Subtelnie stające włoski na karku, które równie dobrze mogłyby być gęsią skórką. Albo uczucie, że blisko nas spaceruje martwa osoba. Uczucie ręki niewidocznego boga lub przechodzącego sługi. Świat nie jest już nowy. Nie jest również niewinny. I stare jest już zmęczone byciem ignorowanym. Wiatr, który zaszumiał chwilę wcześniej nie był czułą pieszczotą zmieniającej się pogody. Była 3 rozmową syren, która mogłaby być słyszana tylko przez pewny nadnaturalny gatunek. Nawet teraz te siły zbierają się i jednoczą. Tym razem chcą czegoś więcej niż krwi bogów. Chcą czegoś jeszcze. Chcą nas… I jesteśmy na ich łasce. 4 Rozdział 1 Stryker zatrzymał się i rozejrzał po Tartarze. Jego ojciec, grecki bóg Apollo przyprowadził go tu wieki temu, gdy był małym dzieckiem, by poznał swojego stryjecznego dziadka Hadesa, który rządził greckim światem umarłych i doglądał starożytnych zmarłych. W tym dniu ojciec obdarzył Strykera rzadkim i zbawiennym darem. Była to umiejętność wchodzenia i wychodzenia ze świata

umarłych, by mógł odwiedzać swojego wuja. Jako dziecko Stryker bardzo bał się ponurego boga, którego oblicze miękło tylko, gdy patrzył na Persefonę. Na szczęście Persefona była tu teraz z Hadesem i był tak nią zajęty, że nie zwracał uwagi na nieproszonego półboga, który przebywał na jego terenie. Hades był bardzo wybuchowy na takie zniewagi. Szczególnie, gdy nieproszony półbóg przynosił ze sobą fiolkę silnej krwi. Co więcej, była to krew Tyfona1. Syn pierwotnego boga Tartarosa, którego imię pochodziło od części terenu Hadesa. Tyfon był nieubłagany i niósł ze sobą śmierć. Jego moc była równa mocy Zeusa, króla bogów. Przynajmniej do czasu, gdy bogowie olimpijscy zastawili na niego pułapkę i uwięzili go pod górą Etna. – Dziękują za to, że nie byliście w stanie go zabić. – powiedział Stryker, trzymając fiolkę tak, że widział świecącą na fioletowo krew pobraną od uwięzionego Tytana. Tym Stryker może obudzić zmarłych i przywrócić najsilniejszą z plag. Wojnę. Trzymając mocno fiolkę Stryker udał się do najniższej części Tartaru. Ten poziom został przydzielony bestiom i bogom, którzy zawiedli olimpijczyków. Dla tych, których obawiają się wszyscy inni. Ale był też grobowiec z tyłu, który Stryker odkrył przypadkowo jako dziecko, gdzie teraz zmierzał. W ciemnościach wokół niego wciąż mógł zobaczyć przestraszone spojrzenie jego ojca… – Co to Ojcze? – Stryker wskazał dwa posągi mężczyzn i jeden kobiety. Apollo klęknął u jego boku. – To są Mache. – Kto? – Duchy walki. – Apollo wskazał najwyższego z tyłu. Z olbrzymią posturą zbudowaną jak u wojownika posąg wywołał wdech strachu u siedmioletniego Strykera, by nie odżył i skrzywdził go. – To jest Wojna. Najgroźniejszy z Mache. Był stworzony przez wszystkich bogów wojny, by zabić Chthonians. Mówiono, że on i jego sługusi ścigali ich do krawędzi wymarcia. W ostatniej bitwie, która trwała trzy pełne miesiące Wojna był w posiadaniu ostatnich Chthonians, którzy go oszukali. Osaczony krzyczał tak głośno aż jego moce związały się w zaklęcie, które obsadziło go w obecnym zastoju. Będzie w takim stanie, dopóki ktoś go nie rozbudzi. 1 http://pl.wikipedia.org/wiki/Tyfon 5 To wydawała się dość surowa kara jak dla chłopięcego umysłu Strykera. Podła i okrutna. – Dlaczego bogowie go nie zabili? – Nie byliśmy dostatecznie silni. Nawet połączenie naszych mocy nie wystarczało, aby położyć kres jego życiu. W tamtym czasie to nie miało żadnego sensu dla Strykera. – Nie rozumiem dlaczego bogowie tak się obawiali Chthonians. Oni są tacy ludzcy. – Z mocami bogów moje dziecko. Nigdy o tym nie zapominaj. W pojedynkę mogą nas zabić bez zniszczenia wszechświata i zwrócić naszą istotę bezpośredniemu źródłu, które nas wydało na świat. – Więc dlaczego Chthonians nie zabili wszystkich bogów i nie zastąpili ich? – Ponieważ, gdy nas zabijają to osłabiają swoje własne moce i czynią siebie nieodpornymi na siebie nawzajem i na nas. Więc zamiast tego patrolują nas, a my przestrzegamy tego w obawie przed śmiercią. – Apollo obejrzał się na Wojnę i wtedy jego oczy zawładnęła niezdrowa fascynacja – Wojna jako jedyny był odporny na ich moce. Niestety był również odporny i na nasze. Gdy Ares i inni bogowie wojny uświadomili sobie jak potężny był, postanowili, że lepiej

będzie, by pozostawał w ukryciu przez resztę wieczności. – Nie znali jego mocy, gdy go tworzyli? Apollo potargała krótkie blond włosy Strykera. – Czasem nie zdajemy sobie sprawy jak niszczące są nasze stworzenia, aż do czasu, gdy nie jest za późno. I czasem te stworzenia odwracają się od nas myśląc tylko o tym jak nas zabić, gdy my ich kochaliśmy i wspieraliśmy. Stryker zacisnął swoje żeby na wspomnienie słów ojca. Jaką prawdę on udowodnił. Stryker odwrócił się od swego ojca, a jego syn od niego. Wszyscy byli w jednym punkcie. W stanie wojny. Wojna… Otworzył wilgotny grobowiec, który pachniał świeżą ziemią i pleśnią. Uniósł swoją rękę i użył swoich mocy, by oświetlić zasnute pajęczynami wnętrze, które nie miało światła od wieków. Światło było jasne i odbijało się od ścian i pozostałości trzech ostatnich Mache. Zatrzymał się przy kobiecie. Drobna i słabowita z zewnątrz, Ker była wcieleniem okrutnej i gwałtownej śmierci. Bezlitosna i zdolna do mnożenia siebie licznymi demonami, które nazywała Keres była stałą bywalczynią pól bitew, gdzie rozdzierała dusze umierających. Jej moce zainspirowały atlantydzką bogini Apollymi, by oszczędzić przeklętych Apollites i dać im możliwość obejścia klątwy Apolla. 6 Wszyscy pozdrawiają Ker dla jej mocy… Kolejny pomnik był ducha Mache - Bitwy. Prawa ręka Wojny. To była liczba mnoga, która była dana wszystkim duchom konfliktu. Był ich kręgosłupem. Ale w porównaniu z Wojną był słaby. Jak Ker był tylko produktem pobocznym, jedną z niszczących sił, której szukał Stryker. Powolny uśmiech wypełzł mu na usta, gdy minął dwa posągi i podszedł do tego, którego obudzenia potrzebował. Nie wydawał się już olbrzymi dla niego, Wojna w rzeczywistości był kilka centymetrów niższy od Strykera, który miał sześć stóp i osiem cali2. Nie zaskoczyło go to. Ciało Wojny było tak umięśnione jak Stryker zapamiętał jedenaście tysięcy lat temu. Nawet w zastoju Wojna emanował porywającą i niezaprzeczalną mocą. Stryker czuł ją w powietrzu. Poczuł też chłód, który przeszedł ostrzegawczo wzdłuż jego kręgosłupa. Ta kreatura oznaczała śmierć dla każdego, kto stanie na jego drodze. Ubrany jak starożytny żołnierz, bóg nosił pancerz udekorowany głową Echidny3. Stryker wyciągnął rękę, by dotknąć Wojny. W chwili, gdy palce Strykera dotknęły kamień, jasne światło przeleciało przez pomieszczenie i zamieniło biały marmur w ciało. Pancerz był wykonany ze stali pokrytej złotem, a skórzana czarna spódnica wraz z peleryną nabitą złotymi ćwiekami uzupełniała przerażający zestaw. Miecz w rękach Wojny, który był w połowie wysunięty z czarnej pochwy błysnął stalą. Czarne oczy wwiercały się w Strykera. I wtedy wszyscy powrócili do swoich marmurowych postaci. Białych i zimnych. Niesamowicie nieskazitelnych. Wojna zasnął ponownie, a Stryker nadal czuł jego świadomość wirującą w powietrzu wokół niego. Wojnie ciekła ślinka na myśl o uwolnieniu. – Chcesz wyjść. – Stryker szepnął duchowi. – Chcę zemsty na bogu, którego nie mogę dotknąć. – Wyciągnął korek z fiolki i podniósł ją. – Od krwi Tytanów do krwi Tytanów, ja Strykerius przywracam cię w zamian za akt przeciwko moim wrogom.

Przechylił fiolkę tak, by fioletowa krew była widoczna na koniuszku jego palca. Dzika moc spalała jego ciało. Tak, krew Tyfona była tak silna jak bali się tego bogowie. Zwężając oczy Stryker przeciągnął opuszkiem swojego palca po wargach drzemiącego ducha. – Akceptujesz moje warunki Wojno? Jedynie usta zamieniły się w ciało. – Akceptuję. – Więc witamy ponownie wśród żywych – Stryker wylał krew w usta ducha. 2 Wg moich wyliczeń Stryker miał 202,72 cm (1 stopa to ok. 30,4 cm, a cal 2,54cm), czyli był wieeelki ☺ 3 http://pl.wikipedia.org/wiki/Echidna. 7 W chwili, gdy to zrobił rozległ się gwałtowny okrzyk gasząc wszelkie światło i pogrążając ich w ciemności. – NIE! Stryker zaśmiał się na oburzony krzyk Hadesa. Było już za późno. Porywisty wiatr przeciął pomieszczenie, gdy Wojna odzyskał przytomność z okrzykiem tak gwałtownym, że echo które przeszło przez wszystkie sale spowodowało, że inni potępieńcy skulili się ze strachu. Świece wybuchły z powrotem do życia, zalewając pomieszczenie taki światłem, że Stryker musiał mrużyć oczy. *** Hades pojawił się z Aresem u boku. Bogowie starali się wysadzić w powietrze Wojnę, ale było to daremne. Wojna śmiał się, gdy odpierał ich atak. Siła, jaką im wysłał, rozproszyła ich na ziemię jak liście w czasie burzy. Radość w jego czarnych oczach powiedziała mu, że duch brał wielką przyjemność ze swojego okrucieństwa. Jego wargi wygięły się w uśmiechu, gdy Wojna odwrócił się do Strykera. – Kogo mam dla ciebie zabić? – Acheron Parthenopaeus i Nick Gautier. Wojna schował swój miecz do pochwy. – Załatwione. Stryker chwycił jego ramię, ponieważ zaczął już znikać. – Jedno słowo ostrzeżenia. Świat nie jest już tym, czym kiedyś był. Dał duchowi mały worek, gdzie była para czarnych dżinsów, czarna koszula i buty. – Możesz chcieć zdjąć tą spódnicę i zbroję. Tak myślę. Wojna zaszydził z niego, ale w końcu wziął ubranie i zniknął. Stryker odwrócił się w kierunku bogów. Ares stracił przytomność, podczas gdy Hades potrząsnął głową, by otrzeźwić umysł. Mroczny bóg podziemi popatrzył spode łba na jego radość i wściekły stanął nad Aresem, próbując przywrócić mu przytomność. – Masz jakiekolwiek pojęcie co właśnie uwolniłeś? Stryker był obojętny na jego potępienie. – Okrucieństwo, zaraza, gniew, przemoc, największe cierpienie… czym jeszcze obdarzyli go bogowie tworząc go? – Trafiłeś w szczytowy punkt. Ale zanim go uwolniłeś powinieneś dowiedzieć się, że on zawsze niszczy tego, który mu rozkazuje. Nie będziesz tu wyjątkiem. – Hades wskazał na pomieszczenie – Rozejrzyj się dookoła. Ta dziura, którą nazywamy Tartarusem to wszystko co zostało z pierwotnego boga. Jego śmierć z rąk Wojny spowodowała, że cały panteon połączył swoje moce

8 z Chthonians, by go powstrzymać. A było to w dniu, kiedy czciliśmy i trzymaliśmy nasze pełne moce. Nie jesteśmy już tacy silni. Więc to nie była rzecz, którą Stryker nie rozważył. Nie żeby to się dla niego liczyło. Był bardzo chętny do poświęcenia swojego życia – jednak pod warunkiem, że zabierze ze sobą swoich wrogów. – Ups. – powiedział, jego głos brzmiał sarkazmem. – Zgaduję, że spieprzyłem wszystko. Niezdolność do oglądania konsekwencji naszych bezmyślnych czynów musi być cechą rodzinną. To tyle, jeśli chodzi o mojego ojca będącego bogiem przepowiedni, hę? Oczy Hadesa zmieniły się z jasnych w czerwone. – On zniszczy ludzi. Stryker zaszydził z niego. – Nie widziałem, byś wstawiał się, by bronić Apollites, gdy mój ojciec rzucał na nas klątwę byśmy żywili się krwią i umierali boleśnie w wieku dwudziestu siedmiu lat, ponieważ kilku Apollites zabiło jego bezwartościową dziwkę. Jak sobie przypominam, każdy z was odwrócił się od nas plecami i zostawił w ciemności jak szczury, o których chcieliście zapomnieć. Hades potrząsnął głową. – Zabiłbym cię, ale lepiej zostawić cię teraz dla rzeczy którą właśnie zacząłeś. Spotkamy się tu, gdy już nie będziesz żyć. Stryker nie skomentował tego, ponieważ patrzył jak Hades budzi Aresa. Znudzony obydwoma wrócił do Kalosis, gdzie pójdzie po swojej śmierci. Atlantydzkie królestwo piekła było jego domem od kiedy odwrócił się od swego ojca i przeszedł na stronę bogini, która rządziła tą strefą. Apollymi posiadła jego duszę. Chętnie przeszedł do niej w dniu, gdy jego ojciec przeklął całą rasę Strykera za coś, co zrobiła garstka żołnierzy. Stryker nie chciał mieć nigdy nic więcej wspólnego z Grekami. Gorzko rozbawiony faktem, że Apollymi pewnie bardziej cieszy się z jego wiecznej męki niż Hades, poszedł do swojego biura, gdzie miał swoją kulę sfora, która pozwalała mu szpiegować jego wroga. Przynajmniej Acherona. A co do Nicka, to Stryker widział jego oczami kiedy tylko chciał. Był to jeden z przywilejów płynących z faktu, że przywiązał do siebie tego drania. Niestety nie było co oglądać, ponieważ Nick trzymał się z dala od świata i od tych, których Stryker chciał szpiegować. Był znudzony nieszczęściem Nicka. Na razie chciał zobaczyć upadek Acherona. Machając ręką nad kulą rozwiał chmury, które ukazały mu jedynego boga, którego chciał pogrzebać… Najcenniejszy syn Apollymi. Stryker zwinął swoje wargi, gdy znalazł Acherona w dziwnej scenerii rodem z Normana Rockwella. Jak osobliwie. Acheron był w swoim domu w Katoteros, królewskim raju Atlantydy, gdzie przycinał choinkę ze swoją 9 dziewczyną Soterią. Coś krążyło wokół starożytnego boga, który z satysfakcją udobruchał swoją ludzką kochankę. Oboje wyglądali tak szczęśliwie i słodko, że zachciało mu się rzygać. To wszystko się zmieni. Stryker czekał odchylając się do tyłu na krześle. *** – Oooo Akri, czy Simi może to zjeść? Ash Parthenopaeus zamarł, gdy usłyszał za sobą głos swojego demona. Odwrócił się i zobaczył szklanego anioła w rękach Simi, któremu bacznie

się przyglądała. Ubrana była w gotycką spódnicę w czarno-czerwoną kratkę i gorset. Miała na sobie czapkę św. Mikołaja, która zakrywała jej małe rogi demona. Podobnie jak Asha, jej włosy były czarne i sięgały aż do bioder. Zanim zdążył odpowiedzieć, Soteria posłała słodki, tolerancyjny uśmiech do Simi, który roztapiał Asha. Jej brązowe włosy zaplecione były w dwa warkocze. Ubrana była w stylu odwrotnym do gotyckiego stylu Asha. Miała na sobie zimowe białe spodnie i czerwony sweter z białymi reniferami. Bluzka Asha z długimi rękawami przedstawiała szkielety reniferów ciągnące poskręcane sanie. – Hmm, Simi proszę. – powiedziała Soteria –nie jedz tego. Ten anioł był na choince od kiedy byłam małą dziewczynką. Kupiłam go w sklepie, gdy byłam z rodzicami w Grecji. Simi wyglądała na obrażoną. – Więc mogę zjeść chociaż czekoladę? – Oczywiście. Simi zapiszczała zanim złapała czekoladę Hershey, którą Soteria położyła na barowym stoliku obok nich i pobiegła ją zjeść. Soteria roześmiała się. – Cholera. Chciałam się podzielić się nią z tobą później. Ash umocował na szczycie drzewka anioła, co nie sprawiło mu większego problemu ze względu na jego sześć stóp i osiem cali wzrostu4. – W porządku. Gardzę smakiem czekolady5. Soteria wyciągnęła choinkową błyskotkę z ręki. – Poprosiłabym o wyjaśnienie, ale zawsze, gdy pytam cię o awersję do czegoś, to twoja odpowiedź łamie mi serce. Więc będę po prostu uważać, by nie dać ci żadnej na Walentynki. – Dziękuję. Zmniejszając dystans między nimi, Ash pociągnął ją w swoje ramiona, by pocałować ją szybko. Ledwo dotknął ją ustami, gdy oślepił go jasny błysk. 4 Czyli był wzrostu Strykera.. Prawie jak bracia ☺ 5 Hmm ciekawe czemu…?? Czyżby niemiłe wspomnienia z lat młodości?? :/ 10 Wziął oddech, by zwrócić uwagę dla Alexiona za włamanie, jednak nie mógł nic powiedzieć, ponieważ został zwalony z nóg od ciężkiego uderzenia. Soteria odwróciła się przodem do napastnika. Spodziewała się zobaczyć grecką boginię Artemidę. Była bardzo zaskoczona, gdy ujrzała wysokiego, dobrze zbudowanego mężczyznę. Brutalność szła w parze z pięknem na jego twarzy. Był ubrany na czarno. Przeszedł obok niej jakby była nic nie znaczącym meblem i podszedł w stronę Acherona. Wezwała swoje moce, by strzelić do niego. Gdy już spróbowała to uświadomiła sobie, że jej moce nie działają na niego. To było tak jakby znowu była człowiekiem. Wypuściła z siebie strzał i obserwowała jak jego ciało go pochłania. Mężczyzna chwycił Acherona i rzucił nim daleko o ścianę, jakby był niczym więcej niż tylko słomką. Dobry Boże, ten człowiek zabije Asha! Ash nie mógł oddychać. Starał się walczyć, ale nie mógł. To było jakby coś stalowego owijało go i skutecznie paraliżowało. Ból rozpruwał jego ciało silnymi szponami. Nikt nie mógł mu skopać tyłka od tych złych czasów, gdy był człowiekiem. Ledwie ta myśl przeszła mu przez głowę, inna skrystalizowała się zaraz po niej. Wiedział kto i co go zaatakowało. Wojna. Największy wojownik.

Kurwa mać. – Nie! – krzyknął Ash zanim Soteria zaczęła atakować Wojnę. W tym samym czasie obok niej pojawiła się Simi gotowa do walki. Wojna rozerwałby je po kolei. – Weź Simi i wyjdź. Teraz! Soteria chwyciła Simi, gdy ta ruszyła w kierunku Wojny. Tory dała mu znać spojrzeniem, że nie chce wychodzić, ale ufała mu na tyle, by zrobić jak chciał. Alexion złapał za miecz i wyglądało to jakby próbował przebić ducha. Przeszedł przez ciało Wojny i wbił się w brzuch Asha. Acheron syknął, gdy poczuł jak więcej agonii przelewa się przez niego. Twarz Alexiona zbladła. – Przepraszam szefie. Powinien próbować być jedynym z otwartą raną. Ale Ash nie mógł uchronić przed tym swojego zarządcy. Najważniejsze w tej chwili było uratować wszystkim życia. – Idź! Weź Danger, demony, Tory i wynoś się stąd! Wojna chwycił go za gardło. Ash dusił się i próbował odsunąć jego ręce. Spotkał się spojrzeniem z Alexionem. Lojalność jasno świeciła od niego, pokazując, że wiedział czego potrzebuje jego przyjaciel Ash. Nie mógł walczyć, gdy był rozproszony. – Spotkamy się w Neratiti. – Alexion zebrał kobiety i zniknął. Ash tłukł w rękę Wojny starając się poluzować uścisk. Gdy to zawiodło, Ash wystrzelił boski pocisk, który nie zaniepokoił go w ogóle. 11 – Czego chcesz? – wydyszał Ash. Wojna przekrzywił głowę w bezosobowym geście i wzmocnił jeszcze bardziej swój uchwyt. – Twojej śmierci. Brzęczenie w uszach Asha wzmogło się, gdy powietrze w płucach zostało mocno ograniczone. Starał się oddychać, ale to było na nic. Jego uchwyt na duchu osłabł, gdy wszystko stało się czarne. 12 Rozdział 2 Stryker uśmiechnął się, gdy skóra Acherona zrobiła się niebieska, co nie było jego naturalnym odcieniem. Drań stał o jeden oddech od śmierci. Przynajmniej dopóki nie błysnął w pokoju Chthonian Savitar z dwudziestoma demonami Charonte, które zaatakowały Wojnę i odwiodły go od Acherona. Gniew Strykera zapałał, gdy skrzydlate demony zaatakowały masowo. Podniosły Wojnę z podłogi i rzuciły nim o ścianę mimo, że strzelał boskimi pociskami. Savitar pobiegł do Acherona, by go wskrzesić. Cholera. Dlaczego ten bydlak Chthonian nie został na plaży, gdzie mieszkał? Nie, Savitar musiał przyprowadzić armię demonów, by bronić Acherona. Nie żeby brzmiało to dziecinnie, ale to nie było fair6… I poważnie go wkurzyło. – Strykerius! Przeraźliwy głos Apollymi zagrał w powietrzu wwiercając się w jego błonę bębenkową i stawiając na baczność wszystkie włosy na karku. Chwilę później stanęła przed nim z latającymi blond włosami wokół jej pięknej twarzy. Jak jego i Acherona jej oczy były jasne, z mieniącym się srebrem. I gdy spojrzała na niego, ogarnęła je wściekłość.

Prawdopodobnie powinien się bać, ale nie było to warte jego energii, więc stanął na wysokości zadania. Poza tym robiła już gorsze rzeczy z nim. Tortury, rozczłonkowanie. Śmierć byłaby ulgą dla jego obecnego stanu poczucia nicości. – Czy coś…. się stało? – zapytał obojętnie, wiedząc, że ton jego głosu rozwścieczy ją jeszcze bardziej. Apollymi chciała krzyczeć na jego wyniosły ton. Chciała zniszczyć tego ssącego krew pana Daimonów, by poszedł w zapomnienie. Gdyby tylko mogła. Gdyby nie jeden akt słabości wykonany przez nią wiele wieków temu, mogłaby teraz uwolnić się od niego na zawsze. Wzmocniła go dzieląc się ze Strykeriusem swoją krwią, gdy ten był śmiertelnie raniony przez swego ojca Apolla po tym jak się od niego odwrócił. Ten akt nie tylko uratował mu życie, ale również związał ich linie życia. Jeśli on umrze, ona umrze również. Dlatego jej syn nigdy nie zagrozi Strykeriusowi i nieważne jak bardzo Daimon go wkurzy. Dlatego również sama nie mogła zabić Strykeriusa. To była prawdziwa ironia losu. Była boginią znaną z braku współczucia, a w tym jednym momencie pokazał jej, że potrafi ugryźć naprawdę mocno. Nie można było nic zrobić. Jej prawdziwy syn został zaatakowany, a jej adoptowany syn Strykerius był prawdopodobnie za to odpowiedzialny. – Coś ty narobił? - zażądała. 6 To jeszcze nóżką powinien tupnąć! ☺ 13 Stryker odchylił się do tyłu na krześle i założył ręce za głowę. Spojrzał na matkę ostrożnie. – Przemyślenia zazwyczaj szły w parze z odrobiną wspomnień i kapką żalu spowodowaną podjętymi decyzjami w przeszłości. Niektórzy mogliby nazwać ten nawet nazwać użalaniem się nad sobą , ale zabiłbym każdego, kto byłby na tyle głupi, by mi to zasugerować. Spiskował gorzej niż Daimon. Jej włosy zaczęły jeszcze bardziej skręcać się przy jej twarzy jak wstążki na silnym wietrze, dając mu znać, że nie docenia jego sarkazmu. – Apostolos został zaatakowany. Czy ty to sprowokowałeś? Nie wiedział dlaczego, ale wkurzało go, gdy nazywała swojego syna Apostolos, gdy reszta świata znała go jako Acherona. I szczerze, nie sprowokował kutasa. On to bezpośrednio spowodował. Duża różnica. Jednak nie był na tyle głupi, by jej o tym powiedzieć. Ich siły życiowe mogły być połączone, ale jeśli chodziło o jej prawdziwego syna i jego samopoczucie, Apollymi traciła opanowanie i sens do przeżycia. Zabiłaby ich oboje, by ochronić Acherona. – Nie. – Stryker odpowiedział szczerze. Prześlizgnął swój wzrok w dół na kulę sfora, która była ukryta przed widokiem Apollymi. Gdy spojrzał, zobaczył Wojnę otoczonego przez demony Charonte, które rzeczywiście wyrządzały szkodę duchowi. Acheron na podłodze kaszlał dusząc się. Wyglądał na nieco zużytego, ale mimo to żył. Nędzny drań. Savitar krzyczał na demony, ale Stryker nie słyszał żadnego dźwięku, dopóki Apollymi tu była. Cholera z nimi. Ostrożnie, ukrywając swoje emocje odwrócił wzrok do Apollymi. – Więc co mogę dla ciebie zrobić Matera? – spytał używając atlantydzkiego słowa matka. Apollymi wzięła długi, wolny oddech próbując wykryć czy mówi prawdę. Strykerius zawsze był przekonującym kłamcą. W pewnym momencie oboje

zjednoczyli swoje siły przeciwko Apollowi. Ale te dni odeszły, a teraz tańczyli wokół siebie w skomplikowanej bitwie wywyższania się. Wysłała jego i jego Daimony na zewnątrz, irytując tym innych, pod warunkiem, że dostarczą jej interesom i armii moc wpływania na sferę ludzką. Nie wspominając o takiej drobnostce, że tak długo jak czcili ją, to karmili ją mocami. W przeciwieństwie do małej grupy jej kapłanek żyjących w ludzkim świecie, Daimony posiadały dużo więcej mocy. Mogli dostarczyć jej środki, by ochronić Apostolos. – Chcę twoich Daimonów do podporządkowania Wojny. Natychmiast. – Jest dzień i dopóki słońce świeci Wojna jest poza naszym zasięgiem. Nie chcesz śmierci żadnego z nas, by osłabić swoją siłę, prawda? 14 Chciała uderzyć go i zetrzeć z tej przystojnej twarzy te zadowolenie z siebie. W przeciwieństwie do reszty jego hordy blond Daimonów, jego krótkie włosy były czarne, tak jak jego serce. Doskonale zafarbowane, by nie wyglądać jak jego ojciec. – Chroń go Strykeriusie. Twoje istnienie zależy od niego. Pamiętaj, że zabiję cię, by go ochronić. Stryker odczekał, aż odeszła i zwinął wargi w grymasie niesmaku. Nie mógł uwierzyć, że był kiedykolwiek tak głupi, by wierzyć, że Apollymi go kochała jak syna. Że będzie dbać o niego i chronić go, tak jak dbała o Acherona. I każdego roku odkąd Stryker odebrał życie swojemu synowi, by udowodnić jej swoją lojalność był zmuszony zobaczyć prawdę jak związek z „jego” matką powoduje wzrost goryczy w nim. – Rozedrzyj go Wojno. – powiedział spoglądając powrotem na kulę sfora. Chciał krwi. Niestety nic tam nie było. Żadnego śladu Wojny, Acherona i Savitara. Warcząc w gniewie. Stryker cisnął kulą o ścianę wstrząsając nią. Gdzie do diabła oni poszli? *** – WOJNA WYŁAMAŁ SIĘ! Artemida popatrzyła na Aresa, który przyniósł złą nowinę. Byli właśnie w auli bogów, gdzie ona i reszta greckiego panteonu mieli małe przyjęcie. Jej ojciec Zeus przeklinając wstał od stołu. – Co zrobiłeś? Wysoki blondyn Ares z mięśniami szlifowanymi codziennym treningiem podniósł ręce w geście kapitulacji. – Nie zrobiłem nic. To syn Apolla. Uwolnił go Strykerius. Artemida poczuła jak kolory znikają jej z twarzy na wspomnienie jej bratanka. Jeśli Stryker był w to zaangażowany, to miał ku temu tylko jeden powód. Acheron. Jak nie patrzeć matka Acherona wraz z nim będą winić ją za ten atak. Jakby miała odwagę… Atena stuknęła ją stopą. Zrobiła to tak szybko, że jej ruch zaskoczył sowę7, która uciekła na krokwie znajdujące się w auli. Okryła się złotym pancerzem, gdy zwróciła swoją twarz do Zeusa. – Powinniśmy wezwać tak wielu z panteonu ilu tylko damy radę. Nie minie dużo czasu zanim Wojna nie namierzy nas na celownik ponownie. Zeus przytaknął. 7 Jeden z atrybutów Ateny symbolizujący jej mądrość.

15 – Pójdziecie po Hermesa i wyślijcie go po nich. A reszta z nas niech przygotuję się na wojnę. Artemida zignorowała grę słów wypowiedzianą przez ojca, gdy wychodziła z auli bogów do swojej złotej świątyni8. Jak tylko była sama w swojej sypialnianej komnacie użyła swoich mocy, by zlokalizować Acherona. Żył, ale był w bólu. Odetchnęła z ulgą. Mimo, że nienawidził ją i planował za kilku tygodni poślubić inną kobietę, za co desperacko chciała go zranić, to nadal go kochała i ostatnią rzeczą jakiej chciała to zobaczyć po tych wszystkich wspólnie spędzonych wiekach jego śmierć. Serce ich córki będzie złamane, jeśli Artemida pozwoli mu umrzeć. Ale jak mogła go chronić, gdy on nawet nie chciał z nią rozmawiać?? Ledwie to pytanie weszło w jej umysł, wiedziała jak zatrzymać Strykera raz na zawsze… Zephyra. Demonica ukryła się w jednym z jej sanktuariów wieki temu, zanim Apollo przeklął rasę Apollite. Początkowo Artemida chciała ją wyrzucić, ale współczucie dla kobiety powstrzymało ją. Ona również została zdradzona przez mężczyzn i błagała Artemidę o schronienie przed złym Apollo. Chciała tym uderzyć w arogancję brata. W rzadkiej chwili sympatii pozwoliła zostać Zephyrze w Grecji. Nie wiedziała jak ta decyzja okaże się korzystna pewnego dnia. – Zephyra? – powiedziała, wzywając kobietę do siebie. Natychmiast pojawiła się w pokoju. Artemida była bardzo wysoka, natomiast Zephyra była drobna. Mimo to jej niezwykłe moce dawały jej przewagę nad innymi z wyjątkiem tych, którzy mieli w sobie boskość. Jej długie, blond włosy były uplecione z tyłu i dla niewtajemniczonych wyglądała jak każda kobieta w wieku dwudziestu siedmiu lat, a nie jak jedenastotysięczna wojowniczka, którą była. Opuściła głowę z szacunkiem. – Moja pani? Artemida zwęziła swoje spojrzenie na niższą kobietę. – Mam misję dla ciebie. Myślę, że ci się spodoba. – A to jest? – Zabicie Strykeriusa. Unosząc brodę, czarne oczy Zephyry poszerzyły się. – Syna Apolla? Był również człowiekiem, który wieki temu zdradził Zephyrę. Od kiedy był synem rodzonego brata Artemidy nie miała więcej miłości dla niego, niż on miał do niej. Walczyli zbyt długo i zbyt twardo, by mogło być coś więcej w ich sercach niż nienawiść. Nadszedł czas by to i jego wykończyć. 8 Duch Wojna to po angielsku War, tak jak wojna.. :) 16 – Tak. Obsydianowe oczy Zephyry zaświeciły z radości. – Pokaż mi gdzie on jest bogini, a sprawię, że poczujesz się dumna. *** Stryker trzymał otwarte tunele, wołając do swoich Daimonów na całym świecie, by wezwać ich do Kalosis. Apollymi sądziła, że robi to zgodnie z jej poleceniem, by chronić Acherona. Prawdą było, że Stryker zamierzał wykorzystać ich jako pionki, by dobrać się do Nicka i Acherona. Jeśli nie będzie

nic innego, ci dwaj będą bardzo zajęci, gdy Wojna poderżnie im gardła. Krew za krew. Nick zabił ukochaną siostrę Strykera i Acheron musi zginąć, a nie leżało to w naturze Strykera, by dać temu draniowi wygrać po tych wszystkich wiekach. Apollymi zniszczyła go. Zgodnie z zasadami wracał i był jej przychylnym. Wzięła Strykera syna. On weźmie jej syna. Kolejny błysk zapowiedział nowego przybysza. Stryker czekał, by zobaczyć gorliwość tego rekruta Daimonów. Co typowe dla nich, Daimon wylądował płasko na swoich plecach z głośnym „Uff!”. Nagle mężczyzna zaczął piszczeć jak dziecko wijąc się na podłodze i jęcząc z bólu. – Myślę, że złamałem ramię. Stryker wyrzucił z siebie długi, wzburzony oddech. Tęsknił za dawnymi czasami, gdy Daimony i Apollites byli wojownikami. Kiedy tylko chcieli mogli znaleźć się w jego sali na nogach, gotowi do walki. Te nowe pokolenia były tak żałośnie słabe, jak ludzie, którymi się żywili. Był to świat supermarketów z supermarketową mentalnością. Odkąd ludzkość nie była szkolona do wojny i siedziała stłoczona w miastach, gdzie łatwo przechwytywała życie według lekkich obyczajów sprawiało, że dzisiejsze Daimony nie musiały walczyć by się pożywić. Wszystko, co musiały zrobić, to spacer do jakiegoś baru czy nocnego klubu, by znaleźć pijaną kobietę lub pijanego mężczyznę, aby wyciągnąć ich na zewnątrz i wyrwać ich głupią chętną duszę z ich ciał. Nie było tam walki. Nie było namawiania. Fast food nawet dla nich. Jedyne wyzwanie jakie mieli to unikanie Mrocznych Łowców, a w szczególności Acherona. To dlatego Stryker tak pieczołowicie ukrywał swoją siostrę. Irytująca do skrajności, Satara zawsze coś knuła. Zawsze starała się kogoś zdradzić lub oszukać ich wszystkich. Nawet jego. Zawsze był w gotowości ze swoimi wyostrzonymi umiejętnościami. Teraz mógł rozwijać się jak wszyscy inni bezwartościowo. Znużony ich słabością odwrócił się, by znaleźć Kessara, który zbliżał się do jego tronu. Sumeryjski demon gallu wyglądał bardziej jak ludzka model niż jak śmiertelny zabójca, czym był. Nawet jego brązowe włosy były zaczesane do 17 tyłu odsłaniając jego czerwone oczy w sposób tak doskonały, że mógł kandydować na polityczne stanowisko. Jego rysy były wytwornie kościste i ostre jak okrucieństwo demona. Demon tak jak Stryker używał swojego wyglądu jako swoją korzyść, gdy podkradał się do ludzkiej ofiary. Ludzkie kobiety były słabe. Wrażliwe. Zrobiłyby wszystko, by zwrócić uwagę przystojnego mężczyzny. Bogowie jak on kochał słabe osobowości. Wszyscy zasłużyli sobie na bolesną śmierć, którą dostali. Spojrzał na Kessara. – Jeśli chcesz zrobić sobie lunch z tego jednego, nie zatrzymam cię. Powolny uśmiech pojawił się na twarzy Kessara zanim błysnął w poprzek pokoju, złapał Daimona nad podłogą i rozerwał mu gardło. Ewolucja drogą doboru naturalnego. Ludzie Strykera byli bardzo spartańscy w swoich przekonaniach. Jeśli nie byłeś w stanie walczyć, nie byłeś w stanie żyć. Proste i doskonałe. Tak jak nowy plan Strykera. Kessar przeklął Daimona na którym chciał się pożywić, a który zamienił się w pył. – Nie cierpię tego zapiaszczonego smaku między kłami – jak żywienie się burzą piaskową. Nie ma dość krwi na świecie, by oczyścić podniebienie po czymś takim. Stryker wzruszył ramionami.

– Dostajesz to za bycie łakomym. Wiesz co się dzieje, gdy zabijasz jednego z nas. Powinieneś po prostu napić się jego krwi i zostawić go oddychającego. Kessar pluł na podłogę. – Jesteś w podłym nastroju. Ktoś nasikał do twojej krwi? Zanim odpowiedział, światło znowu rozbłysło. Stryker zazgrzytał zębami oczekując na następną turę Słabych i Żałosnych Przegrańców. Przynajmniej tak myślał dopóki niewyraźna, czarna plama nie wylądowała na podłodze w śmiertelnym przysiadzie. Ledwie zrozumiał, że była to kobieta, gdy zaatakowała go ostrością i wigorem, który napawałby wściekłego tygrysa dumą. Jej pierwszy kopniak ogłuszył go z miejsca. Ledwie zdążył złapać ja za nadgarstek zanim nie ścięła mu głowy ogromnym sztyletem, który miała w dłoni. Uderzyła go mocno „z główki” w czoło9. Stryker potrząsnął głową, by dojść do siebie. Rzuciła nim o ścianę. Chwycił jej ramiona i potoczył się z nią odrzucając ją jednocześnie z dala od siebie. Obnażył swoje kły i już miał rozerwać jej gardło, gdy jego srebrne spojrzenie spotkało się z jej czarnym. Zephyra. W tej jednej chwili przeniósł się jedenaście tysięcy lat wstecz do dnia, gdy się poznali. Morski wiatr rozwiewał blond loki wokół jej delikatnej twarzy. Szczupła i drobna, była tak piękna jak bogini. 9 Musiała zdrowo podskoczyć chyba .. ☺ 18 Gdy sięgnął w jej stronę odwróciła się przeklinając gorzej niż jakikolwiek mężczyzna. Kopnęła go mocno w krocze dając mu do zrozumienia, by nie ośmielał się jej dotykać bez wyraźnego zaproszenia10. Ponownie spróbowała go kopnąć. Tym razem jednak przewidział to. Ledwie uskoczył od jej kolana, gdy silne emocje targnęły nim. Szczęście. Gniew. Radość. Zmieszanie. Przez te wszystkie wieki zakładał, że Zephyra nie żyje. Ledwie orientował się, że ona rzeczywiście jest cała i zdrowa. Przeżyła przekleństwo Apolla i dała radę przeżyć wieczność… tak jak on. – Co ty tu robisz? Odpowiedziała na pytanie z pociągnięciem swojego sztyletu, który ledwie minął jego gardło. – Pomyślałam, że powspominamy stare czasy. Może pogramy w Parcheesi11. Stryker chwycił jej ramiona i zakręcił nią przypierając Zephyrę do ściany. Zacieśnił swój chwyt zmuszając ją, by upuściła swój sztylet. Zamykając jedną rękę wokół kobiecej szyi przytrzymał ją w miejscu. – Myślę, że są lepsze gry w które możemy pograć. Właśnie miał powiedzieć coś o rozbieranym pokerze, gdy coś uderzyło go mocno z tyłu, odrzucając równocześnie z dala od Zephyry. Odwrócił się ze zdziczałym warknięciem w kierunku swojego nowego napastnika, mając zamiar zabić kogoś, kto był wystarczająco durny, by mu przeszkadzać. Wtedy wstrząs przykuł go w miejscu. To była dokładna kopia Zephyry. Te same blond loki. Te same ciemne oczy. Ten sam wzrost i postura. Pomyślałby, że to bliźniaczka Zephyry, gdyby nie wiedział, że była jedynaczką.

– Zabieraj swoje brudne łapska od mojej matki. 10 Zephyro proszę, drugiego ode mnie za to co zrobił dla Asha.. 11 Gra planszowa, baaardzo podobna do naszego chińczyka, powiedziałabym nawet, że to jest to samo.. I już widzę Strykera rzucającego kostką i biegającego pionkiem po planszy.. ☺ 19 Rozdział 3 – Matka… – Stryker powtórzył pod nosem chwilę przed tym, gdy Kessar chwycił córkę Zephyry. Demon otworzył usta, by posmakować jej gardło. Stryker ledwo zdążył połączyć się z demonem, zanim ten ją zabił. – Stój! Czerwone oczy demona rozgorzały jasnym blaskiem zanim wykrzywił wargi i wydał z siebie warkot. – Pozwól im się zaatakować. Mam w dupie czy będziesz żywy czy martwy. Zephyra ruszyła na Strykera, rysując w powietrzu rękojeścią tak, że powstał miecz, którym chciała go dźgnąć. Stryker cofnął się o krok, by użyć swoich mocy do wymanifestowania swojego własnego miecza. Skrzyżowali się ostrzami. Dźwięk stali rozniósł się po sali. Wymieniali uderzenie za uderzeniem. Każdy atak był odparowany. Była tam i wiedziała dokładnie, co ma do zrobienia. Stryker uśmiechnął się. Minęło sporo czasu odkąd walczył z kimś innym poza Acheronem, kto dorównuje jego umiejętnościom. Mimo, że była córką chłopa, walczyła z biegłością wyszkolonego żołnierza. Zastanawiał się, kto ją tak dobrze wyszkolił. – Zawsze wiedziałem, że jesteś dobra w posługiwaniu się ludzkim mieczem oraz w miłości, ale nie wiedziałem, że to również obejmuje wyprodukowanie tego ze stali. Warknęła zanim zamierzyła się na niego łapiąc go za bok. Stryker chrząknął z bólu, który był spowodowany tym prostym ruchem. Będąc uczciwym trzeba przyznać, że nadal miała swój temperament. – Przynajmniej ten miecz nie rozczarowuje. Nie muszę się martwić, że będzie pobłażliwy wobec mnie. – Nigdy nie podszedłem do ciebie pobłażliwie. Przewróciła oczami i zablokowała jego cięcie. – Zaufaj mi kochanie, nie byłeś aż tak dobry. Byłam lepszą aktorką niż ty aktorem. – Och! – jęknęła jej córka dając im więcej miejsca do walki. – Bez obrazy mamo, ale nie muszę wiedzieć z kim spałaś. Skończ to seksualne przekomarzanie się zanim od tego ogłuchnę. Oczy Zephyry pociemniały, a na usta wypełzł diabelski uśmiech. – Nie powinnaś być taka pruderyjna Medeo. Przecież zawsze chciałaś poznać swojego ojca. Wszystkiego najlepszego w dniu twoich urodzin kochanie. Żałuję, że to spotkanie jest takie krótkie. Ale zaufaj mi, on nie jest żadną stratą. 20 Ta wiadomość wprawiła Strykera w osłupienie. Odwrócił swoją uwagę od walki i spojrzał w kierunku córki. Zaskoczony wypowiedzią Zephyry zaczął dostrzegać subtelne różnice w jej cechach. Ten błąd kosztował go, ponieważ Zephyry pchnęła nożem prosto w jego klatkę piersiową, ledwo mijając jego znak Daimona…Gdyby pociągnęła jeden milimetr do góry, obróciłby się w pył. Bolało go to jak diabli.

– Zatrzymaj się! – Medea z płaczem rzuciła się na swoją matkę, by ją powstrzymać. Stryker zaklął i zakrył ranę dłonią. Napiął się pomimo bólu. Zephyra odepchnęła Medeę cofając się jednocześnie od niego. Podniósł miecz do góry będąc gotowym do walki. Medea stanęła pomiędzy nimi, zmuszając matkę do cofnięcia się. – On naprawdę jest moim ojcem? Zephyra rzuciła w niego mieczem. Stryker szybko odsunął się w bok. Czuł jak ostrze przebiega po jego policzku i wbija się w ścianę za nim. Wściekły zaatakował ją. Medea odwróciła się do niego z wyrazem twarzy identycznym jak Uriana. To go całkowicie oszołomiło. Urian. Jego najbardziej cenne dziecko. Jedyny syn, który był dla niego wszystkim. W tej chwili wiedział, że Zephyra nie kłamie. Medea była jego. Ta rzeczywistość uderzyła go i prawie rzuciła na kolana. Miał córkę, która żyła… Medea przełknęła ślinę, gdy mu się przyglądała. – Jesteś Strykerius? Syn Apolla? Stryker kiwnął głową. Ruszyła do niego, jednak matka złapała ją za ramię i odciągnęła do tyłu. – Nie waż się go obejmować. Nie po tym jak zostawił nas na pewną śmierć. – Nigdy. – warknął. – Ty jesteś tą, która skłamała i powiedziała, że straciła dziecko. – Ponieważ nie chciałam przywiązywać cię do siebie. Chciałam byś został przy mnie z miłości. Ale sama nie byłam wystarczająco dobra dla ciebie, nieprawdaż? Poszedłeś podlizywać się swojemu ojcu i po co? By mógł przekląć wszystkich, którzy mieli choćby kroplę krwi Apollite w żyłach. Mówiłam ci, że twój ojciec się tobą nie przejmuje. Trzeba było mnie posłuchać. Miała rację, ale to nie usprawiedliwiało jej kłamstwa. Jej zdrada w każdej części była taka sama jak jego ojca. – Wykopałaś mnie. Przewróciła oczami. – Zawsze byłeś skończonym idiotą. Kessar zaśmiał się na to głośno. – Wreszcie znalazł się ktoś, kto się ze mną zgadza. 21 Stryker spiorunował spojrzeniem demona o obecności którego całkowicie zapomniał. – Dlaczego ciągle tu jesteś? – Wartość tej rozrywki jest ponad wszelką miarę. Nigdy nie widziałem człowieka, którego tyłek skopała tak okrutnie zwykła kobieta. – zaledwie skończył mówić, gdy Medea odrzuciła swoje ramię. Coś czarnego poleciało z jej ręki okręcając się wokół szyi Kessara i rzucając go na podłogę. Stryker zdał sobie sprawę, co to było. Asfyxen. Przypominający bolo12, jednak mniejszy i zdecydowanie bardziej śmiertelny. Medea podkradła się w kierunku demona susami jak wojownik. Chwyciła jedną z piłek wielkości piłki do golfa i pociągnęła demona, który dusił się i wciąż próbował poluzować mocny uchwyt. – Nigdy nie lekceważ kobiet demonie. W tym świecie my rządzimy. Stryker poczuł chłód w dole kręgosłupa. Była Urianem… Tylko żeńskim. Nie mógł być bardziej dumny.

Odpychając Kessara, wyszarpnęła drut pełnym gracji ruchem. – Następnym razem pomyśl, zanim stracisz głowę. Oczy Kessara świeciły wściekłością. – Ty i ja, mała dziewczynko. Zatańczymy ponownie. Pewnego dnia. Schowała asfyxen z powrotem do rękawa. – Załatwię muzykę. Kessar zniknął. Medea odwróciła się z powrotem do niego z usatysfakcjonowanym uśmiechem. Stryker ukrył swoje rozbawienie. – Wiesz, że on jest najniebezpieczniejszy ze swojego rodzaju? – Jest niczym dla niej. – powiedziała dumnie Zephyra. – Medea ma moce, których nawet sobie nie wyobrażasz. Nie żeby to miało jakieś znaczenie dla ciebie. Zanim Stryker mógł otworzyć usta, by odpowiedzieć uderzyła go mocno w głowę. Zobaczył gwiazdy, zanim odpłynął w ciemność13. Zephyra wyjęła sztylet z buta i uklękła na ziemi obok Strykera mając zamiar go zabić. Jak tylko zagłębiła nóż w dół, Medea złapała ją za nadgarstek. – Co ty robisz? Zdeterminowane spojrzenie Medeai zderzyło się z jej. – On jest moim ojcem. Czy mogłabym chociaż z nim porozmawiać zanim go zabijesz? Zephyra parsknęła. – Twój ojciec to dupek skarbie. Weź go za kogoś, z kim się po prostu 12 Taki łańcuch zakończony kulkami, dzięki którym owijał się wokół „zdobyczy”, więcej: http://en.wikipedia.org/wiki/Bolas 13 Już uwielbiam tą kobietę ☺ 22 przespałam. Nie stracisz niczego, a jeśli nie pozwolisz mi go teraz zabić, to zrobisz to później sama. – Więc pozwól mi to zrobić później. Chcę przynajmniej pięciu minut z nim. Zephyra wyrwała swoją rękę z uścisku Medeai. – Nie bądź śmieszna. Artemida chce jego śmierci. Gdyby nie ona, nie byłoby nas tu. Twój ojciec – splunęła na to słowo – opuścił nas. – Wiem. Powiedziałaś mi dość, by wypalić piętno w moim mózgu. Jednak nadal jest częścią mnie i chciałabym móc to zamknąć. – Naprawdę musisz przestać oglądać Oprah14. Dziewczyno jesteś abbadonrani15. Zachowuj się jak ona. Jednym szybkim i pełnych gracji ruchem Medea przekręciła sztylet w swojej dłoni i przyłożyła do gardła Zephyry. – Masz rację mamo. Wstań i cofnij się. Przejmuję nad nim opiekę. Zephyra uśmiechnęła się z dumą. Rozbroiła córkę. – Tylko pamiętaj cukiereczku. Możesz rozkazywać demonom, ale nie temu. Pochyliła głowę w dół, ponieważ poczuła jak jej oczy przesunęły się z Daimona do żywej pomarańczy. Stryker obudził się czując ogromny, pulsujący ból w głowie. Przez moment nie mógł sobie przypomnieć, co było jego przyczyną. Ale gdy otworzył oczy i zobaczył siebie przykutego łańcuchami do ściany wszystko stało się jasne. Jego pierwsza żona wróciła z zemstą. Wściekły pchnął się na nogi i szarpnął gruby łańcuch, który trzymał jego ramiona przymocowane do stalowej kotwicy w ścianie. Na nadgarstkach i kostkach miał obręcze, które umożliwiały mu pewną swobodę ruchu, jednak

nie pozwalały zajść daleko. Ale mimo wszystko było to dużo lepsze, niż sposób, w jaki został przykuty człowiek naprzeciwko niego. Wysoki, smukły i wyglądał jakby ktoś włożył go do piekła. Dosłownie. Brudne, potargane ciemne kasztanowe włosy spadały za jego ramiona. Był całkowicie nagi i pokryty siniakami oraz śladami ugryzień. Były one widoczne przez grube, czarne tatuaże tribali, które pokrywały jego ramiona, tułów i uda, co świadczyło o tym jak głębokie i okrutne były. W odróżnieniu od Strykera był przetrzymywany w pozycji stojącej z rękami przykutymi wysoko nad głową. Twarz miał pokrytą grubą, rozczochraną brodą. – Co do kurwy oni tobie zrobili? Człowiek zaśmiał się, gdy przekręcił swoje ręce w łańcuchach trzymających jego nadgarstki i odwrócił głowę od ściany w kierunku Strykera. Jego oddech szarpnął się na widok żółtych oczu otoczonych przez wąską smugę krwistej czerwieni. – Żywią się ode mnie. Podejrzewam, że jesteś ich następnym daniem. 14 Słynny talk show „The Oprah Show” 15 Nie mam pojęcia co to oznacza.. 23 Stryker był zmieszany. – Nie jesteś Daimonem ani Apollite. Nic nie zyskują karmiąc się tobą. Zaśmiał się gorzko. – Powiedz to im. Stryker zmarszczył brwi, gdy zauważył cienki, czarny pasek owinięty wokół jego szyi. To było zamknięcie pewnego rodzaju kołnierza. – Czym jesteś? – Jestem nieszczęściem. Bez wątpienia. Człowiek bardzo pasował do tego określenia. – Masz jakieś imię? – Jared. – Ja jestem… – Strykerius, jednak wolisz by cię nazywano Stryker. Nienawidzisz bogini, której służysz. Dążysz do zabicia jej jedynego syna i pragniesz zemsty na byłym człowieku, który zamordował twoją siostrę. Stryker zastygł w bezruchu, gdy ta istota obnażyła jego plany. – Skąd to wiesz. – Wiem wszystko. Czuje każde uderzenie serca we wszechświecie. Słyszę każdy krzyk o łaskę i czuje każdą łzę bólu. I cholernie go przerażał. – Przepraszam – powiedział Jared. – Robię to wielu ludziom. – Robisz, co? – Przerażam ich. – Słyszysz moje myśli? Zanim ty je pomyślisz, ja je słyszę. Tym razem nie mówił. Stryker słyszał jego głos wyraźnie w swojej głowie. – Trzymaj się z dala od mojej głowy. Jared posłał mu szyderczy uśmiech. – Wierz mi, chciałbym. Masz tam bałagan. Ale jesteś fizycznie zbyt blisko mnie bym mógł to zablokować. – uderzył głową w mur – Ból to jedyny sposób, by trzymać twoje myśli z dala od mojej głowy. – To, dlatego cię biją? Spojrzał na Strykera ironicznie. – Przeważnie robią to dla zabawy.

Stryker czuł szczery żal dla istoty, która musiała trwać w absolutnej męce. Coś było w nim, co wydawało się znajome, jednak nie wiedział co. – Jak długo trzymają ciebie tutaj? Jared wypuścił zmęczony oddech. – Nadchodzi Medea. Słowa ledwie opuściły jego wargi, gdy drzwi się otworzyły ukazując ją. Ubrana w czerwoną bluzkę i dżinsy była piękna. Żaden ojciec nie mógłby prosić o bardziej idealne dziecko. Może o bardziej kochające, ale na pewno nie piękniejsze. 24 Jej spojrzenie powędrowało do Jareda. Współczucie błysnęło na jej twarzy, jednak zostało szybko ukryte za maską stoicyzmu. Jednakże spojrzenie Jareda było złe i wyzywające. Skierowała swoją uwagę na Strykera. – Przepraszam za twoją obecną pozycję. Jared zakpił. – Taa, jest koszem pełnym współczucia. Jedno spojrzenie na mnie powie ci dokładnie jak bardzo głębokim. – Zamknij się. Skórzany kaganiec pojawił się na dolnej części jego twarzy. Jared warknął, gdy próbował wyszarpnąć się ze swoich łańcuchów, jednak to nie miało sensu. Jego mięśnie napięły się, gdy walczył ze swoimi ograniczeniami. – To naprawdę konieczne? – Stryker spytał córkę16. Zignorowała krzyki Jareda i pytanie Strykera. – Powinieneś być bardziej zainteresowany swoim dobrym samopoczuciem. – Dlaczego? Masz zamiar mnie zabić? – Jestem pewna, że Matera wykorzysta pierwszą szansę, jaką dostanie. – Więc dlaczego tu jestem? Składając ramiona na piersi, wzruszyła ramionami. – Ciekawość. Chcę wiedzieć skąd pochodzą moje moce i jak je lepiej kanalizować. Wiem, że nie dostałam ich od swojej matki…Była paranormalna, ale nie umiała wzywać rzeczy, co ja mogę. Jej słowa zaintrygowały go. Jakie dokładnie były moce jej córki? – Jakiego rodzaju rzeczy? Mnie. Usłyszał głos Jareda w swojej głowie. Medea odwróciła do Jareda i strzeliła piorunem w jego klatkę piersiową. Syczał z bólu, ponieważ czarny otwór tlił się i spalał jego ciało. Jego całe ciało było napięte i naprężone. – Trzymaj się od tego z daleka. Szczęka Strykera opadła na ziemię, gdy czerwona łza zjechała po policzku Jareda. Jakie to dziwne, że płakał krwią. Stryker nigdy nie słyszał o takiej istocie. Ale niezależnie od tego, czym był Jared, nie zasługiwał na to. Stryker spojrzał na swoją córkę. – Wiesz, że jestem bezwzględny, ale nigdy nie byłem za torturami. Albo go zabij albo uwolnij. Potrząsnęła głową. – Moja matka nigdy na to nie pozwoli. – Więc zostaw go w spokoju. – Ty naprawdę nie lubisz tortur, prawda? – Nie, nie lubię. Jedna rzecz to zadawanie ciosów w gniewie, a druga to powodowanie cierpienia dla draki. Jestem żołnierzem, a nie tchórzem. 16 Przepraszam bardzo, ale od kiedy TEN pan jest w jakikolwiek sposób litościwy?? Wychodzi na to, że „jego”

kobiety są od niego twardsze… 25 – Nazywasz mnie tchórzem? Spojrzał z powrotem na Jareda, który dysząc znosił mękę idącą od rany. Jego klatka piersiowa wciąż się tliła, ponieważ oddychanie wzniecało spalanie jego skóry. – Zawsze powinnaś dawać swojemu przeciwnikowi szansę. Niech lepszy zwycięży, a jeśli to nie będziesz ty, umrzesz z godnością. Wygięła brwi w łuk zanim odwróciła się do drugiego więźnia. – Jared? Czy on mnie okłamuje? – podniosła swoją rękę w górę i jego kaganiec zniknął. – Nie. – jego głos był słaby i napięty. – Żyje według bardzo popieprzonego kodeksu moralnego. Ta istota i jej moce zaintrygowały Strykera. – Czym on jest? Twoim osobistym wykrywaczem kłamstw? Posłała mu nonszalancki uśmiech. – Coś w tym rodzaju. Jared zakpił. – Dlaczego nie powiesz mu prawdy? Jestem twoim psem przykutym tak, by nie sikać ci na podłogę. Wyrzuciła ręce przed siebie i kaganiec znowu pojawił się na jego twarzy. – Dlaczego tak mnie naciskasz? Jared szarpał więzy i krzyczał coś, co było niezrozumiałe. Jego siła była godna podziwu. Stryker zauważył nawet błysk szacunku w oczach jego córki dla tej istoty. – Wy dwie papużki nierozłączki walczycie tak cały czas? – zapytał Stryker. Parsknęła. – Nie walczę z nim w ogóle. On jest tylko narzędziem, którego używam. – Jak używasz? Nie odpowiedziała. – Matera uważa, że powinnam pozwolić jej zabić ciebie za porzucenie nas. – Ale? – Chcę zrozumieć jak to jest porzucić kobietę, którą się kocha i nigdy tego nie żałować patrząc wstecz. Znalazłam pewien rodzaj zaskakującego egoizmu. Stryker zamarł, ponieważ jej oskarżenie ukuło go w głębi serca. Nie żałował tego? Żałował utraty Zephyry każdego dnia swojego życia. Ale wychowano go w poczuciu, że obowiązek jest przed miłością. Zawsze. Jego ojciec domagał się, by rozwiódł się z Zephyrą i poślubił kapłankę, by wypełnić przeznaczenie, które ojciec zaplanował dla niego. I on to zrobił. Nie, nie tylko to. Zephyra wykopała go za drzwi, gdy Apollo powiedział jej, co myśli o niej myśli i o jej niskim urodzeniu. Córka rybaka wyszła za mąż za syna boga? Czyś ty zwariował? Masz dziwek w bród Strykeriusie. Nie po to ocaliłem cię przed rzezią, by patrzeć jak 26 poślubiasz to coś i płodzisz bezwartościowe dzieci ze słabszym genetycznie kodem. Stryker powinien obronić Zephyre. Nie wiedział tego w czas. Ale mając zaledwie czternaście lat, idealny wiek w świecie antycznym na małżeństwo, bał się mocy swojego ojca. Bał się zawieść boga, który był dla niego całym światem.

– A więc? – domagała się Medea. – Odpowiedz mi. Dlaczego nas zostawiłeś? Stryker wyciszył swoje emocje. Nie był już przerażonym młodzieńcem. Był jedenastotysięcznym generałem. – Nie odpowiadam przed nikim i na pewno do cholery nie będę odpowiadać przed swoją córką. To, co się wtedy zdarzyło dotyczy tylko mnie i twojej matki. – Więc jesteś skłonny umrzeć? – Jestem wojownikiem Medeo. Pogodziłem się ze śmiercią w momencie kiedy pierwszy raz podniosłem miecz do walki. Zabiłem własnego syna za zdradzenie mnie. Wydaje się właściwe, by moja córka zabiła mnie za podobne działanie. Żałuję tylko, że nie znałem lepiej swojego dziecka, które jest tak do mnie podobne, że może to zrobić szybko bez żalu i wahania… Podniosła rękę do góry. Stryker oczekiwał, że go zabije. Zamiast tego uwolniły go łańcuchy trzymające jego nadgarstki i kostki. – Chodź ze mną. Stryker podążył za nią, nowy plan zaczął powstawać w jego umyśle. Nie wiedziała o tym, że nie był potulnym szczeniakiem, który pozwalał każdemu sobie rozkazywać. Gdy doszedł do drzwi, odwrócił się, by zobaczyć Jareda wiszącego bezwładnie w swoich kajdanach z kagańcem przykutym do niego. Przeszła go fala współczucia… Nie żałuj mnie Stryker. Nie chciałem tu być. Te złowieszcze słowa odbiły się echem w jego głowie, gdy szedł za Medeą wychodząc z pomieszczenia. Zamykając drzwi zablokował spojrzenie Jareda. – Jest więźniem? – Nie. Jest prezentem. – Prezentem? Kiwnęła głową bez jakichkolwiek dalszych wyjaśnień. – Od kogo? – prowokował. Otworzyła drzwi i zaprowadziła go do zimnego pokoju bez żadnych ozdób. – Obecność Jareda nie jest tematem, o którym będziemy dyskutować. Nigdy. Może… 27 Medea ruszyła w dół przedpokoju. Ponieważ Stryker był wolny w pokoju, poczuł jak jego moce wzrastają. W tamtym pomieszczeniu musiał być jakiś rodzaj zaklęcia. Teraz już go nie było… Ożywiony ruszył do swojej córki i złapał ją od tyłu. Otworzyła szeroko oczy i dyszała. – Jestem przywódcą dziecko. Nie podążam za nikim. – wzmocnił uścisk i błysnął z powrotem do Kalosis. 28 Rozdział 4 Medea wrzeszczała w gniewie, gdy próbowała przenieść się z Kalosis. Stryker powiedział do niej. – Zamknąłem kanał. Nie możesz wyjść do czasu, gdy nie otworzę go ponownie. Jej czarne oczy rozszerzyły się z furii, przypominając mu jej matkę. – Matera zabije cię za to.

Uwolnił ją i zrobił krok do tyłu. – Zabije mnie i tak. Jaką to robi różnicę? – Jej plan pierwotnie nie obejmował torturowania cię. To… to sprawi, że zmieni swoje zdanie. Wzruszył nonszalancko ramionami. – Chciałaś spędzić trochę czasu ze swoim ojcem. Więc jestem. – jego postawa stwardniała, gdy spotkał się z jej spojrzeniem i pokazał jej swoją determinację. – Powinnaś wiedzieć o mnie jedno. Nie robię nic na warunkach innych ludzi. Jestem i zawsze będę dowódcą. Nikt mi nie mówi, co mam robić. Ostatnią osobą, której posłuchał był jego ojciec, który go zdradził. Od tej nocy przyrzekł, że tylko on będzie decydował o swojej przyszłości i nikt inny. Medea wydęła usta. – Matera miała rację. Jesteś dupkiem. Jej gniew ujął go. – Nieprawda. Dupek rzuciłby w ciebie swoim demonom. Jestem twoim ojcem i szczerze mówiąc brakuje mi posiadania dzieci przy sobie. Ta słabość jest jedynym powodem, dla którego żyjesz po tym jak mi groziłaś. Wyciągnął dłoń, by objąć jej twarz. Była tak napięta, iż był zaskoczony, że nie zatopiła swoich kłów w jego dłoni. Zamiast tego, pogarda dla niego aż błyszczała. Przypominała mu bardzo córkę, która umarła jedenaście tysięcy lat temu. Tylko Tannis nigdy nie była wojowniczką. Nigdy nie podzielała miłości do życia jak jej brat Urian. I nie jak Medea. Tannis beztrosko pozwoliła na swój rozkład w swoje dwudzieste siódme urodziny. Stryker trzymał ją wtedy w ramionach błagając ją, by wzięła jedno ludzkie życie, by mogła pożyć jeszcze jeden dzień. Stanowczo odmówiła. Jej krzyki o łaskę odbijają się w jego uszach do dziś. Medea odwróciła twarz w kierunku jego ręki i kopnęła go mocno w krocze. Przeklinając złapał jej rękę, zanim uderzyła go ponownie i odepchnął ją. Jego ciało było obolałe i chciał ją zabić, za to co zrobiła. Ale była córką swojej matki. I jego. 29 Wykorzystując swoje moce, przyszpilił ją do ściany. – Nie masz pojęcia, jaką jesteś szczęściarą, że żałuję, iż zabiłem mojego syna za dużo mniejsze występki, niż te, które ty robisz. Gdyby nie to, już byś nie żyła. – Również cię kocham tatku. – sarkastyczny ton był zimny i opryskliwy. Przynajmniej nie była jak Urian, mówiąc mu jak bardzo nienawidzi jego odwagi i chcąc go zabić. – Davyn! – krzyknął, wzywając jednego ze swoich dowódców. Stanął prosto, by nie pokazać, że odczuwał ból. Nikt nigdy nie widział jego słabości. Davyn wszedł do pokoju. – Mój panie? Wskazał brodą w kierunku Medei. – Zabierz naszego gościa do moich apartamentów i zamknij ją do czasu, aż będę miał czas zająć się nią. Podniósł rękę, pozwalając jej opaść ze ściany i nakładając na jej nadgarstki kajdany. Zassała powietrze, gdy próbowała je rozbić. – Dorwę cię za to. – Jak również twój mały piesek – dodał obłudnie. Davyn mądrze ignorował ich komentarze. – Tak jest proszę pana. Już to robię.

Medea nie powiedziała nic, gdy ten przystojny człowiek zrobił krok w jej kierunku. Na swoje szczęście nie dotknął jej. – Zechciałabyś pójść ze mną. – wskazał ręką w stronę drzwi. Jakby miała wybór? Pieprzeni łajdacy. Spiorunowała wściekłym wzrokiem swojego ojca, pozwalając Davynowi wyprowadzić się z pokoju. – Zawsze jesteś mu posłuszny? – zapytała, gdy tylko zostali sami. Davyn rzucił spojrzeniem na nią przez swoje ramię. Był wysoki i jasnowłosy, miał krótką fryzurę i kozią bródkę. – Gdybym nie chciał żyć to przestałbym zabierać ludzkie dusze i wyparowałbym. To byłoby mniej bolesne niż przeprawa ze Strykerem. – Więc boisz się go? Davyn parsknął. – Każdy się go boi. Ten człowiek zabił własnego syna. – Wciąż mi to mówi. – Taa, byłem tam, gdy to się stało. Staliśmy naprzeciw swoich wrogów, gdy Stryker podszedł do niego spokojny i opanowany, przytulił go mocno, a następnie podciął mu gardło, zostawiając go na pewną śmierć17. 17 No tego to ja mu sama osobiście nigdy nie wybaczę.. :/ 30 Ten opis rzeczywiście wysłał zimny dreszcz w dół jej kręgosłupa. Jak ojciec może być takim zimnym draniem? Fakt, był jeszcze bardziej niż mrożący krew w żyłach. Davyn skręcił w lewo i zszedł innym korytarzem. – Urian był moim najlepszym przyjacielem i kochał ojca bardziej niż cokolwiek. Służył mu od wieków z całkowitą lojalnością. Uwierz mi, nie zasłużył na to, co dostał. Co jej przyrodni brat takiego zrobił, że zasłużył na tak poważną karę? – Dlaczego Stryker go zabił? – Poślubił jednego z naszych wrogów za jego plecami. Napotykając jego ciche słowa, nie mogła uwierzyć, że tak niewielkie przestępstwo było warte życia jedynego dziecka. – Tylko za to? Davyn zatrzymał się by otworzyć drzwi. – Tylko za to. Nie mogąc uwierzyć w takie okrucieństwo człowieka, Medea zawahała się, ponieważ wyczuła coś w swojej eskorcie. – Jesteś Anglekos. Były to Daimony, żerujące wyłącznie na złych ludziach. Daimony, które ślubowały brać tylko dusze ludzi, którzy zasłużyli na śmierć. Pedofilów. Gwałcicieli. Morderców. Najgorsi z najgorszych. Zbladł. – Skąd o tym wiesz – Mogę wyczuć w tobie dusze. Niedawno wziąłeś trzy. Wtedy zdała sobie sprawę o jednej rzeczy o nim. Nie był jak jej ojciec. Miał jeszcze serce, które nie zostało zniszczone. Jeszcze. – Wiem, dlaczego wybierasz takie dusze, lecz pozwól mi dać sobie jedną radę. Te dusze wykończą cię. Będą cię demoralizować, aż staniesz się taką rzeczą jaką się żywisz. Davyn popatrzył na nią ostrożnie. – Skąd o tym wiesz? To było pytanie, na które nie miała zamiaru odpowiadać.

Stryker siedział w swoim biurze oglądając całkowicie wściekłą Zephyrę w swojej nowej kuli sfora. Ta kobieta ruszała się jak ciekłe srebro. Gorąco. Płynnie. Pełna gracji. To sprawiało, że każdy hormon w jego ciele płonął będąc na najwyższych obrotach. Przypomniał sobie jak to było czuć ją w swoich ramionach. Jak to jest kochać się z taką diablicą. Jej zapach i dotyk wypaliły piętno w jego wspomnieniach. Zawsze kochał, gdy była zła. Pewnego razu, wkrótce po tym jak wzięli ślub wkurzył ją flirtując z inną kobietą. Gdy wrócili do domu, złapała go i rzuciła nim o podłogę. Potem kochała się z nim tak, że prawie oślepł z 31 przyjemności. Czuł oparzenia na kolanach od dywanu przynajmniej tydzień po tym. – Jeśli kiedykolwiek spojrzysz na inną kobietę to wydrapię twoje oczy. Zamiast tego podrapała prawie całe jego plecy, gdy kochali się przez całą noc. Jego serce zabiło gwałtownie, gdy przypomniał sobie jej umiejętności. Stał się natychmiast twardy, gdy zapragnął poczuć jej smak. Odejście od niej było najtrudniejszą rzeczą, jaką kiedykolwiek zrobił. Gdyby został, jego ojciec zabiłby ją bezlitośnie. Nie było żadnej możliwości, by jacyś śmiertelnicy przeszkadzali w jego boskich planach. Był mniej wyrozumiały niż nawet Stryker. Zatem zrobił coś szlachetnego. Właściwego. Zamiast próbować walczyć w przegranej bitwie, gdzie zapłaciliby życiem, wolał pozostawić ją przy życiu, mając nadzieję, że znajdzie mężczyznę jej godnego18. I od tej pory przez wszystkie te wieki Stryker myślał o niej codziennie, tęskniąc za nią. Żałował każdej chwili, jakiej ich pozbawiono. Ale nigdy nie żałował ocalenia jej życia przed gniewem jego ojca. Nie mogąc znieść bycia z dala od niej, Stryker przeniósł się do jej świątyni w Grecji. Jedna z ostatnich pozostałych świątyń Artemidy, gdzie nadal ją czczono, była zimna i ponadczasowa jak sama bogini19. Gdy tylko Zephyra poczuła jego obecność, odwróciła się w jego stronę z całą swoją furią. Jej czarne oczy płonęły, gdy wyrwała sztylet z pochwy w swoim bucie i ruszyła na niego. – Nie. – powiedział spokojnie, choć jego ciało płonęło na jej smak – Zabij mnie, a moi ludzie zniszczą Medeę. Uchwyt Zephyry zacisnął się na rękojeści sztyletu, który zatrzymał się przed nim. – Używasz własnej córki jako karty przetargowej? Wzruszył ramionami. – Agamemnon zabił swoją, gdy wyruszył statkiem atakować swojego wroga. Jesteśmy starożytnymi Grekami, czyż nie? – Ty jesteś w połowie grecką świnią. Ja jestem atlantydzką Apollite. Włożyła swój sztylet do pochwy i wyprostowała się. Jej twarda postawa dała mu do zrozumienia, że jest gotowa do walki. – Więc, czego chcesz? Zanim zdołał się zatrzymać, chwycił ją w ramiona i pocałował. Zephyra pomyślała, że pchnie go nożem w chwili, gdy się do niej zbliżył, ale jak tylko jego usta dotknęły jej przypomniała sobie, dlaczego go poślubiła. Nieznośnie arogancki, okropnie wierny i niesamowicie seksowny, Stryker zawsze powodował, że robiła się podniecona. Nikt nie całował tak jak on. Nikt nie dotykał tak jak on. Miał ciało wojownika wyrzeźbione z twardych, napiętych 18 Taaa to jeszcze klepnij się z gratulacjami po pośladku i wręcz sobie odznakę.. 19 Dajcie adres, a wpadniemy z tam i zrobimy rozróbę… prawda dziewczyny??

32 mięśni poruszających się jak woda. Mięśnie, które wołały by być głaskane i lizane. Z jego ramionami wokół niej mogła mu wszystko wybaczyć. Prawie wszystko. Odepchnęła do z powrotem. – To na mnie już nie działa dupku. Nie jestem już małą dziewczynką, którą zostawiłeś. Jego wirujące oczy spochmurniały. – Nie, nie jesteś. Ona była piękna, a ty…. Ty jesteś boginią. Biorąc swoją broń Zephyra ponownie przyłożyła swój sztylet na jego szyi, tuż poniżej jabłka Adama. Chciała pokroić jego gardło, ale jakaś jej obca część nie mogła dopełnić dzieła. Co z nią było nie tak? Nigdy się nie wahała. – Nie podchodź bliżej. Jego wspaniała prezencja drażniła ją. Bogowie, żaden urodzony dotychczas mężczyzna nie był tak przystojny jak on. Czarne brwi oplatały łukiem srebrne wirujące oczy. I jego usta… zbyt dobrze pamiętała, jaką radość jej dawały i jak długo. Był nienasyconym, wykwalifikowanym i troskliwym kochankiem. Jedynym, którego zawsze jej brakowało. – Czy naprawdę poderżniesz mi gardło? – zapytał, a jego głos spadł o oktawę. Stanęła sztywno wbrew swoim szalejącym emocjom. – Uwolnij moją córkę i dowiesz się. Potarł swoją szyją po ostrzu, pozwalając by cienka linia pozostała na jego skórze. Zephyra wpatrywała się w krew, jej usta zaśliniły się, by móc jej spróbować. To była jedna z rzeczy, której nienawidziła najbardziej po tym, co zrobił im Apollo. Urok krwi Apollite był szaleństwem, które chcieli jeść jak tylko ją poczuli. To był przymus, któremu nikt z jej rasy nie mógł się oprzeć. Nie mogąc wytrzymać, schowała z powrotem sztylet, chwyciła Strykera za włosy i przybliżyła się bliżej do niego. Stryker zassał gwałtownie powietrze, gdy zacisnęła swoje kły na jego skórze20. Dreszcz przeszedł przez jego ciało, gdy z zadowoleniem objął ją ramionami trzymając blisko siebie. Miał wrażenie, że jej oddech na jego szyi rozgrzewa całe jego ciało. – Bogowie, jak ja za tobą tęskniłem. Ugryzła go mocniej, wciągając krew w swoje usta sprawiając mu ból. – Nienawidzę cię każdym uderzeniem serca. Te słowa zabolały go bardziej, niż to, że żywiła się od niego. Brał przyjemność z bólu. Zasłużył na jej nienawiść. – Chciałbym móc cofnąć się w czasie i zmienić noc, w której odszedłem. Zephyra cofnęła się przeklinając. – Zawsze byłeś tchórzem. Chwycił ją za ramię i szarpnął do siebie. 20 Że co???? 33 – Nigdy nie byłem tchórzem. Być może głupcem21, ale nigdy nie uciekałem przed niczym. – Jeśli tak naprawdę myślisz, to jesteś jeszcze większym głupcem niż myślałam. Teraz oddaj mi Medeę. Potrząsnął głową. – Moja córka zostaje ze mną. Warcząc Zephyra podeszła do jego gardła. Stryker chwycił ją i przycisnął od tyłu.

– Nadal nierozsądna. Co gorsza, rozkoszna i chciał jej do szaleństwa, które było czasochłonne. Pochylił się wystarczająco blisko do jej włosów, by móc wdychać delikatny zapach waleriany zmieszany z lawendą. Ten zapach uderzył w niego. Bogowie jak on jej chciał. – Powiem ci coś. Chcesz mojej śmierci, a ja chcę cię zasmakować. Co byś powiedziała na rozwiązanie, by sprawdzić jakimi wojownikami jesteśmy? – Jak to? – Będziemy walczyć i jeśli wygrasz to mnie zabijesz. Przekrzywiła podejrzliwie głowę. – A jeśli przegram? – Dasz mi dwa tygodnie, bym mógł ciebie odzyskać. Jeśli po upływie tego czasu nadal będziesz mnie nienawidzić, pozwolę ci na moją egzekucję. Zephyra zamarła słysząc jego ofertę. – Skąd mogę wiedzieć czy mogę ci zaufać? – Jestem człowiekiem, który dotrzymuje słowa. Ze wszystkich ludzi, wiesz, że mój honor znaczy dla mnie wszystko. Gdybym nie zdobył cię z powrotem w dwa tygodnie, nie zasługuję na nic lepszego, niż śmierć z twojej ręki. – Wiesz, że nie jestem tą samą niepewną idiotką, którą poślubiłeś. Zabiję cię. – Wiem. – Więc akceptuję twoje warunki. – cofnęła się. – Teraz, przygotuj się do śmierci. Stryker stworzył dwa starożytne greckie miecze i podał jej jeden. Jej oczy świeciły się ze złości, wzięła miecz do ręki i przygotowała się. Stryker zasalutował jej swoim. Zarzuciła ostrzem, chcąc przekroić jego gardło. Złapał jej miecz swoim i odepchnął ją. Okręcając się, złapał miecz w drugą rękę i chwycił ją tak, że prawie rozbroił. Ale była szybka i silna. I tak jak on, zmieniła ręce i ruszyła z wściekłym atakiem. – Jesteś niesamowita. – tchnął będąc pod wrażeniem jej umiejętności i pasji. – A ty nie. – kopnęła go i zamachnęła się, by przeciąć jego szyję. 21 Chwili się samokrytykę. 34 Stryker poczuł oparzenie, gdy wymknął się w lewo i spadł na podłogę, gdzie podciął jej nogi. Przeklinając go, rzuciła się do tyłu lądując na swoich stopach zanim natarła na jego wyciągnięte ramię. Stryker uśmiechnął się w uznaniu i kontynuował swój atak. Zamarkowała cios w lewo, potem w prawo. Złapał jej ostrze swoim, zakołysał wysoko i wywinął je na zewnątrz z jej chwytu. Odsunęła się od niego, zatopiła zęby w jego ramieniu i potoczyła się na ziemi tak, by móc złapać rękojeść swojego miecza z powrotem. Trzymała go mocno przy swojej głowie nadal gotowa do walki. Stryker zaklął, gdy przykrył ręką ranę na swoim ramieniu. – Ugryzłaś mnie? – Używamy tego, co mamy. – zaatakowała machając mieczem. – To taki dziewczęcy ruch – powiedział rozczarowany, że użyła takiej taktyki. – Ale za to skuteczny. Może gdybyś walczył jak dziewczyna, a nie jak opóźniony w rozwoju pawian mógłbyś faktycznie wygrać. Jego ramię pulsowało, złapał jej cios i przycisnął ja do swojej lewej strony. Poza kontrolą podniósł swoja dłoń, by uderzyć ją w twarz i nagle zatrzymał się. Nigdy nie uderzyłby matki swego dziecka. Nigdy nie uderzył

kobiety, którą kiedyś kochał bardziej niż własne życie. To wahanie kosztowało go, ponieważ wyszarpnęła miecz i odsłoniła skórę na jego ramieniu. Sycząc z bólu, osłupiały cofnął się. Jak na prawdziwego wojownika przystało, naciskała na swoją przewagę trzaskając swoim mieczem w jego ciągle i ciągle. Ostrość jej ataku zrobiła więcej niż szkód w jego ramieniu. To kaleczyło go głęboko w sercu. – Ty naprawdę chcesz mojej śmierci22? – Każdą cząstką siebie. Niechętnie przyznając się do tego, ponownie wznowił swój atak zamiatając swoje ostrze poniżej jej ostrza i wypychając je z jej ręki. Miecz poleciał w górę. Odpychając ją od siebie, złapał miecz z powietrza i przystawił oba przy jej gardle. – Ustąp. Oczy rozgorzały jej gniewem. – Nienawidzę cię ty łajdaku. – I wygrałem gwoli sprawiedliwości. Oddaj walkę. Splunęła na ziemię obok jego stóp. – Dotrzymam swego słowa, ale nigdy mnie nie odzyskasz. Wierz mi, za dwa tygodnie pokroję twoje gardło, napiję się twojej krwi, przekłuję twoje serce i będę się śmiać, gdy obrócisz się w kupę pyłu. – Piękna metaforyka. Powinnaś pisać dla Hallmark23. – użył swoich mocy, 22 O jaki zdziwiony…. Nie chciała sobie tak tylko pożartować i poprzepychać się.. 23 Taki program TV, gdzie nadają cały czas telenowele. Tu myślę, ze chodzi o pisanie scenariuszy. 35 by rozpuścić miecze.- Chcę byś wiedziała, że walczyłem z tobą uczciwie. Jak równy z równym. Mogłem użyć swoich mocy przeciwko tobie, ale tego nie zrobiłem. Zaczęła sarkastycznie bić dla niego brawo. – Czy powinnam rozgrzać piekarnik i upiec tobie partię ciasteczek dla bohatera? Wypuścił długi oddech. – Nie kalkuluje się dla ciebie nic, jeśli dotyczy mnie, nieprawdaż? – Niespecjalnie. Nienawidzę cię dziś. Nienawidzić ciebie będę jutro. Co powiesz na to, by nie tracić czasu? Daj mi miecz i swoje gardło. Kiedyś powiedziałeś, ze umrzesz dla mnie. Co ty na to, by dotrzymać tej jednej obietnicy teraz? Zakpił z jej urazy. – Dlaczego trzymać się jednej, skoro złamałem tak wiele? To przyniosło wściekły odcień na jej policzkach, tak jak i w oczach. – Tak jak myślałam. Kłamca i tchórz. Nigdy nie podporządkujesz się dla mnie w te dwa tygodnie, prawda? – To nie jest obietnica. To jest kwestia honoru. Nigdy dla nikogo go nie poświęciłem. – Nie, tylko swoją miłość. – uśmiechnęła się szyderczo – Powiedz mi coś Strykeriusie. Czy było warto? To było zawsze jedyne pytanie w jego życiu, nieprawdaż? Jedna z kapłanek, która zajmowała się nim, gdy był dzieckiem powiedziała mu, że najbardziej żal tego co nie zostało zrobione. Chciał nigdy nie musieć zostawiać Zephyry. Jego serce złagodniało, gdy przypomniał sobie przeszłość. – Miałem dziesięcioro pięknych dzieci. Silnych. Zdecydowanych.

Kochałem każdego z nich. Jak mógłbym kiedykolwiek tego żałować? – A twoja żona? Co z nią? Była równie piękna. Posłuszna i cicha. Nigdy niczego nie kwestionowała. Prawdziwa dama starożytnego świata. – Była posłuszna i wierna. Nigdy nie rzuciłbym choćby cienia lub obrazy na honor matki moich dzieci. Jej oczy rozgorzały ciemniejszym odcieniem. Uderzył ją tym niechcący. Nigdy nie zabrałby tego, co było pomiędzy nimi. – Nie była nigdy tobą Phyro. Nie z twarzy, sylwetki czy namiętności. Ty byłaś światłem w mojej ciemności. Zephyra ruszyła ku niemu wolno. Ostrożnie. Jego ramię wciąż bolało i krwawiło. Stryker naprężył się, oczekując kolejnego ataku. Wspinając się zatopiła swoją rękę w jego włosach i pociągnęła jego wargi do swoich, tak by mogła go dziko i gorąco pocałować. Jego krew stanęła w 36 płomieniach. Jego ciało zaryczało do życia, gdy każdą jego cząstką zatęskniło za nią. Warcząc, wycofała się i spiorunowała go wzrokiem zanim odepchnęła go. – To było tylko po to, by przypomnieć ci, co oddałeś. Moje serce jest martwe dla wszystkich poza Medeą. Ona jedyna trzyma ostatni żywy kawałek mnie. – W takim razie uwolnię ją. Prychnęła pogardliwie. – Twoje sztuczki na mnie nie działają. – To żadne sztuczki. Dałaś mi słowo, a ja tobie wierzę. Wierzę, że dotrzymasz naszych terminów, wiec oddaję ją z powrotem pod twoją opiekę. Zephyra zwęziła oczy patrząc na niego, nie ufając mu nawet przez chwilę. Był sprytniejszy niż jakikolwiek człowiek, jakiego znała. Przebiegły. Wiedział jak manipulować ludźmi, by zdobyć to, czego chciał. Zawsze to miał. Każdego poza jego bezwartościowym ojcem. Przystojniejszy od każdego z bogów, jej Strykerius kiedyś powodował spalanie się jej ciała z czystej żądzy. Teraz czuła tylko gniew i nienawiść. Było to dziwne uczucie zobaczyć go teraz z tymi upiornymi, wirującymi oczami. Gdy był śmiertelnikiem jego oczy było czysto niebieskie. Chciała rodzić synów i córki z tymi oczami, by przypominały jej jak bardzo go kocha. Oczy Medei były zielone jak jej i gdy były śmiertelne dziękowała bogom za tą niewielką łaskę. Do nocy, gdy Apollo przeklął każdego członka swojej rasy, ponieważ Atlantydzccy żołnierze dokonali masakry na jego greckiej pani i synu tego łajdaka. To było w szóste urodziny Medei, gdy świętowali Zephyra widziała jak oczy jej córki zmieniają się w czarne. W tym czasie nieświadoma, co spowodowało przekleństwo, Zephyra trzymała w ramionach swoją córkę, która wymiotowała jedzeniem i zaczęła łaknąć krwi. Gdy Zephyra zrozumiała co zostało im zrobione – jak zostali przeklęci – znienawidziła wszystko, co dotyczyło Strykera i jego ojca Apolla. – Powiedz mi. Wciąż uwielbiasz swojego ojca? Gorzki wstręt palił się głęboko w jego oczach. – Nienawidzę go z każdym swoim oddechem. – W takim razie mamy ze sobą coś wspólnego. – Mamy również córkę. Zwinęła wydęła wargi na jego zuchwałość. – Nie. Ja mam córkę. Nie pozwolę ci rościć sobie praw do Medei, gdy

nigdy takich nie miałeś. Ona jest moja. Stryker potrząsnął głowa. – Dzieci są uparte. Nieważne jak bardzo je kochasz i jak mocno się starasz, one zawsze pójdą swoją własną drogą. Rodzice będą odstawieni24. 24 A gdzie on się takich mądrych słów nauczył?? Szkoda, ze z Urianem ich nie wypróbował… 37 – Ale to nie dotyczy ciebie, prawda? Wzdrygnął się słysząc prawdę. – Byłem tylko chłopcem Zephyra. Mój ojciec zabiłby mnie, gdybym pokrzyżował mu plany. Albo w najlepszym wypadku przeklął by nas. – I tak nas przeklął, prawda? – Tak zrobił to i patrzyłem jak każde dziecko i wnuk rozpada się na moich oczach. Trzymałem w ramionach swoją córkę krzyczącą o łaskę, gdy nastała jej godzina. Powinienem był ją zabić i oszczędzić jej tego, ale byłem młody i miałem nadzieję, że stanie się Daimonem jak jej bracia. Ale odmawiała do czasu, gdy obróciła się w nicość. Jeden po drugim, każdy członek mojej rodziny cierpiał i ginął. Nie mam teraz niczego. Nikogo. Zephyra chciała obrazić go za jego babski sentymentalizm. Ale ta prawda dotknęła tej części jej, która była zarezerwowana tylko dla jej córki. W rzeczywistości chciała pocieszyć go za jego straty. Jej największa trwoga to oglądnie jak jej córka starzeje się i umiera. Na szczęście Medea była silniejsza niż to. – Czy Medea ma dzieci? Zephyra nie przygotowała się na ból, jaki przyszedł wraz z tym pytaniem. Gorzkie wspomnienia, które spalały ją od wewnątrz. – Urodziła syna. Piękniejszy niż jakiekolwiek dziecko, które dotychczas się urodziło. Praxis był kochany i słodki. Zawsze uśmiechnięty. Zawsze się przytulał. – Gdzie teraz jest? Wyparła całe uczucie ze swego głosu. – Nie żyje. Oczy Strykera spochmurniały przy jej odpowiedzi. – A jej mąż? – To naprawdę ironiczne. Przeciw moim pragnieniom, ona i jej mąż byli członkami kultu Pollux. Byli to Apollite, którzy byli zwolennikami nie robienia niczego, by obejść klątwę Apolla. Żyli spokojnie wśród ludzi, czekając na straszną śmierć w dniu swoich urodzin. Każdy członek kultu składał ślubowanie, by nie krzywdzić żadnego człowieka i innej żyjącej formy. – Jej mąż został zabitych przez tych samych złych ludzi, którzy wystraszyli się jego kłów. Próbował rozproszyć ludzi, aby ona i dziecko mogli być bezpieczni. Pobili go i wyrwali jego serce z klatki piersiowej, następnie pojmali Medeę i torturowali przez wiele dni. Odebrali jej syna z rąk i zabili na jej oczach. – oburzona wściekłość spalała się w głębi jej serca. – Miał tylko pięć lat. Zabiliby pewnie i ją, gdybym nie odnalazła jej na czas. To zrobiło z niej wojownika, jakim teraz jest. Nienawidzi wszystkich ludzi za krzywdy, jakie jej wyrządzili tak jak i ja. To są zwierzęta nadające się do uboju, a ja cieszę się bawiąc się w rzeźnika. 38 Stryker rozumiał te uczucia. Dostrzegł okrucieństwo z pierwszej ręki

przeciwko jego ludziom i dzieciom. To, dlatego nie miał żadnego współczucia dla ludzkości. Nie miał żadnej łaski. Dlaczego oni mogli żyć w spokoju, gdy jego ludzie nie mieli żadnej przyszłości? Ale jej słowa zamąciły mu w głowie, ponieważ rozejrzał się po kamiennej świątyni, gdzie ściany były udekorowane obrazami tańczących kobiet z jeleniem. To byli ludzcy wierni Artemidy, którzy składali jej hołd25. – Jak żyjesz tu z nimi? – To jedynie mała grupa. Służą Artemidzie, która dała nam schronienie, gdy najbardziej tego potrzebowałyśmy. Strzegli nas przez wieki, zatem pozwalamy im żyć. Zmarszczył brwi. – Dlaczego bogini to zrobiła? – Artemida była zawsze dobra dla nas. I w zamian za jej ochronę wykonuję dla niej kilka dorywczych prac. – Takich jak? – Zabicie ciebie. Śmiech zamigotał w jego oczach, gdy przybliżył się do niej. – Wrócimy do tego, prawda? – Zawsze będziemy do tego wracać. – Wystarczająco uczciwa. – westchnął. – Chodź Phyra, znajdźmy naszą córkę. – podał jej swoją rękę. Wydęła wargi w niesmaku. – Możesz zatrzymać to – zaszydziła z oferowanej jej ręki – dla siebie. – Były czasy, gdy pocałowałabyś moją dłoń z kochającą czułością. Ale z ręką na sercu muszę powiedzieć, że jestem tobą zaskoczony. Mądry wróg pocałowałby moją rękę i pchnął mnie od tyłu nożem, w chwili, gdy byłbym rozproszony. Zakpiła, gdy wsunęła swoją rękę przy swoim boku. – Działanie tchórza. Naprawdę. Nie obrażaj nikogo z nas taką sugestią. Nie wierzę w małostkowe, drobne ataki. Ścigam, co chcę, a kiedy jest to życie wroga, nie chcę by pomylił moje intencje. Jeśli jesteś wart mojej nienawiści, to jesteś wart, by wiedzieć o tym, że przychodzę po ciebie. Stryker uśmiechnął się do jej gniewnych słów, wdzięczny, że słyszy je od niej. – Kod prawdziwego wojownika. – szanował ją nie tylko za to. – Weź moją rękę Zephyra. Splunęła na to. Nierozbawiony Stryker zgarnął ją i przyciągnął blisko do siebie. Chciał udusić ją za jej upór. Ale przede wszystkim chciał ją całować. – Wypatroszę cię. – ostrzegła. 25 Tfu.. 39 Starł jej ślinę ze swojej koszuli, podczas, gdy ona trzepnęła go ręką. – Tak długo jak będziesz to robić nago, nie usłyszysz żadnej skargi ode mnie26. – Jesteś zdradziecką świnią – zabierała się do ponownego trzepnięcia go. Chwycił jej rękę i napotkał jej wyzywające spojrzenie. – Jesteś piękną jędzą. Jedyną, która powinna być wdzięczna, że jestem wystarczająco nostalgiczny, by nie zrobić tobie tego, co zrobiłbym każdemu innemu za oplucie mnie. Zephyra wstrzymała oddech, ponieważ zobaczyła surową furię w jego oczach. Był jeden krok od uderzenia jej i choć jakaś jej część pragnęła go, jego powściągliwość zaskoczyła ją. W świecie, w którym się urodzili mężczyzna

miał prawo uderzyć kobietę. Już w walce powstrzymywał dłoń, by jej nie uderzyć. Nawet podczas tego roku, gdy byli małżeństwem w starożytnej Grecji on nigdy jej nie skrzywdził. Nigdy nie podniósł nawet palca na nią, podczas gdy był bezlitosny dla innych. To było to, co kochała w nim najbardziej… Sprawiał, że czuła się bezpiecznie. Chroniona. Gdyby ktokolwiek spojrzał na nią krzywo, Stryker wypatroszyłby go. Zatęskniła za tym głupim chłopaczkiem, którego oczy płonęły miłością za każdym razem, gdy patrzył na nią. Mężczyzna przed nią był onieśmielający. To nie był żółtodziób próbujący sprawić jej przyjemność. Był utalentowanym wojownikiem z jedenastoma tysiącami lat szkolenia umożliwiającego jego przetrwanie. Przewodził armii potępieńców w wojnie z ludzkością i nieśmiertelnymi Mrocznymi Łowcami, którzy ją chronili. Chociaż chciała zabić Strykera wiele razy na przestrzeni wieków, nigdy nie mogła dostać się do niego, aż do teraz. Przez te wszystkie lata zaszył się w Kalosis i jedynym sposobem, by tam się dostać było zaproszenie uzyskane od niego lub Apollymi. Tak długo jak służyła Artemidzie, nie miała nic wspólnego z Apollymi. Proszenie jego o zaproszenie zrujnowałoby jej niespodziewany atak. Jednakże jego reputacja wśród ludzi była legendarna. Apollite czcili jego i jego elitarną grupę wojowników Spathi. Nawet ona szanowała go za jego bitwy. Ale to nie zmieniało tego, co zrobił jej i Medei. Do dzisiaj Zephyra mogła zobaczyć jak wymykał się z ich domku do kobiety, z którą jego ojciec chciał go widzieć. Nie zmieniało to faktu, że dała mu słowo, że zostanie i niech ją diabli, jeśli je złamie. Była ponad to. – Nie cierpię twoich czarnych włosów. – warknęła, zanim wzięła go za rękę. 26 No tak erotoman gawędziarz zaczyn się z niego robić.. 40 Stryker zaśmiał się z jej kapitulacji i przytyku. Nie poddawała się i nie wahała się, by o tym nie wiedział. Zamykając jej rękę w swojej zabrał ją do Kalosis, gdzie rządził. Gdy tylko byli bezpieczni w królewskim piekle wyrwała swoją rękę, gdy rozejrzała się dookoła ciemnego pomieszczenia, gdzie sądził Daimony i nazywał to miejsce domem. – Raczej ponuro, prawda? – Mi pasuje. Nie skomentowała i odwróciła się twarzą do niego. – Gdzie jest Medea? – W mojej kancelarii. Chodź, zabiorę cię do niej. Wojna zatrzymał się, gdy zmaterializował się w korytarzu na tyłach dworku, który przypominał mu starożytną grecką willę. Ciemnoszare okiennice zostały podciągnięte mocno ukazując bezlitosne słońce, które rozlewało się w pomieszczeniu. Na białych ścianach wisiały zdjęcia małego chłopca i atrakcyjnej kobiety z blond włosami i śmiejącymi się niebieskimi oczami. Dziwny dźwięk zagranicznej muzyki niósł się z zewnątrz przez ściany wraz z odgłosem śmiechu i samochodów. Ale w środku nie było żadnego śmiechu. Tu było cicho i spokojnie. Zamykając oczy Wojna przeszukiwał dom swoimi mocami, aż znalazł jednego, którego przyszedł zabić. Nick Gautier. Nie był sam. Razem z nim leżała kobieta. Oboje byli nadzy. Oboje spoceni od

seksu. Wieki temu Wojna dokonałby masakry na kobiecie bez wahania. Nie ulega wątpliwości, że powinien… Spuszczając głowę przeszedł przez ścianę i dotarł do pokoju, gdzie ogromne łóżko z baldachimem zapewniało schronienie dla tej dwójki. Byli spleceni arkuszem czarnego jedwabiu. Taca z połowie pustą butelką wina stała na nocnym stoliku, gdzie leżały rozsypane czerwone róże. Mężczyzna Nick leżał na kobiecie, skubiąc jej żebra, gdy ona rysowała palcami koła na jego plecach. Brązowe włosy do ramion ukrywały jego twarz. Jednakże kobieta była piękna. Długie czarne włosy rozsypały się na poduszce, gdy wygięła się w łuk i zamknęła szczelnie swoje oczy. Wojna zatrzymał się na widok jej nagiego, wyrzeźbionego ciała. Nie czuł smaku kobiety od wieków. Nie czuł pieszczot odkąd… Sama myśl o tej suce rzuciła go do działania. Chcąc krwi, zmniejszył odległości między nimi. Złapał Nicka za gardło i rzucił nim o ścianę. – Wyjdź – rozkazał kobiecie, gdy odsunęła się z krzykiem. – Wyjdź Jennifer! Teraz! Nie zawahała się. Oplotła się materiałem, zgramoliła się z wielkiej przestrzeni łóżka i podbiegła do drzwi. 41 Gautier wyprostował się. Miał trzydniowy zarost na twarzy, przez który wyraźnie było widać podwójny łuk i strzałę. Znak Artemidy. Wojna zmarszczył brwi na to. I na jego znaczenie. Nie żeby to go obchodziło. Urodził się, by olewać bogów. – Kim do kurwy nędzy jesteś? – zapytał Nick. Wyrzucając ramiona przed siebie, wytworzył ubranie. Wojna roześmiał się. – Mów mi Śmierć. – Bez urazy. Prędzej nazwałbym cię żałosnym – cisnął swoją rękę przed siebie. Wojna cmoknął, ponieważ zobaczył zbliżające się do niego shuriken27. – Mówiąc o żałości… Błysnął przez pokój i złapał Gautiera za gardło, gdy shurikeny wbiły się niegroźnie w słupki łóżka. Wojna podniósł go z podłogi i przycisnął do ściany. Nick dusił się i próbował złapać człowieka, który go trzymał. – Kim jesteś? – Mówiłem ci. Jestem Śmiercią. Teraz bądź grzecznym chłopczykiem i umieraj. Oddech Nicka zintensyfikował się. Wojna uderzył nim o ścianę trzykrotnie, starając się zmiażdżyć mu tchawicę. Tynk na ścianie przybrał wzór pajęczyny. Ruchy Wojny rozcięły wargi Nicka i kłykcie jego ręki, którą trzymał go, powodując zmieszanie ich krwi. Zacieśnił swój chwyt, czekając na przygaśnięcie światła w jego oczach oznaczające śmierć. Ale tak się nie stało. Zamiast tego czerwień pojawiła się w ciemnych źrenicach Nicka zmieniając ich kolor na krwisty. Następnie wirujące srebro rozprzestrzeniło się w jego tęczówkach. Zanim Wojna mógł się poruszyć, Gautier trzasnął ręką ramię, rozbijając uścisk. Wstrząśnięty Wojna cofnął się. Skóra Nicka pociemniała w trzech odcieniach. Dysząc popatrzył na Wojnę. – Co się ze mną dzieje? Co mi zrobiłeś? Wojna zaatakował. Gautier zablokował jego cios pięścią swoim ramieniem i uderzył mocno z

główki Wojnę. Cofnął się osłupiały, ponieważ uświadomił sobie niemożliwe. Było prawdopodobne, ze jego dupa będzie dziś porządnie skopana. *** Stryker miał tylko do pokonania dwa schody z Zephyrą do swego pokoju, by uwolnić Medeę, gdy jasne światło rozbłysło na korytarzu. Nikt nie powinien być w stanie naruszyć świętości tego miejsca bez jego zaproszenia… 27 http://pl.wikipedia.org/wiki/Shuriken takie gwiazdki, używane przez ninja. 42 Marszcząc brwi, odwrócił się by znaleźć Wojnę, który wyglądał na bardzo wkurzonego jak na ducha, gdy pojawił się przed nim. – Czy coś się stało? – zapytał Wojnę. – Czy coś się stało? – powtórzył – Niewątpliwie nie jesteś aż tak głupi, prawda? – Widocznie jestem, o ile Acheron i Nick nie są martwi, nie widzę żadnego innego powodu twojej obecności tu. Wojna podszedł powolnym krokiem do niego rozszerzając swoje nozdrza. – Martwi? Ty głupcze, naprawdę jesteś idiotą. Stryker zwęził swoje oczy, ponieważ jego gniew się zaognił. – Przynajmniej nie jestem tym, który marnuje czas na obelgi. Albo tłumacz się albo wyjdź. – Dobrze. Spróbuję w taki sposób, by nawet imbecyl mógł zrozumieć. Gdy mnie wezwałeś, zapomniałeś wspomnieć o kilku istotnych faktach. Acheron nie jest tylko bogiem. On jest Chthonianem, chronionym przez innych Chthonian i armię Charonte. Składając ramiona na klatce piersiowej Stryker wypuścił wzburzony oddech. Dlaczego to miało znaczenie dla kogoś pokroju Wojny? To dlatego Stryker poszedł do niego z tym. Gdyby, Acheron nie byłby tak cholernie trudny do zabicia, sam zrobiłby to wieki temu. – Zostałeś stworzony, by zabijać Chthonian. To nie powinien być dla ciebie problem. – Trzeba było mnie ostrzec. Jakie to miało znaczenie? Błahy szczegół. Pomyślałem, że dasz sobie z tym radę. – Mogę go zabić. To zajmie trochę więcej czasu. – I? – Zapomniałeś mi powiedzieć o Nicku Gautierze. – Co z nim? To tylko Mroczny Łowca. Bezwartościowy człowiek, który zaprzedał duszę Artemidzie, by służyć w jej armii. Z pewnością wielki Wojna nie boi się kogoś takiego jak on. Wojna wyśmiał go. – Mroczny Łowca ty dupku? Gautier jest Malachai głupi skurwysynie. Stryker najeżył się na zniewagę. – Czym? – Malachai.– Zephyra powtórzyła, jej ton był pełen czci. – Jesteś pewny? Wojna odwrócił do niej swoje ciemne spojrzenie i skinął głową. – W całym wszechświecie Malachai jest jedyna rzeczą, która może mnie zabić. Stryker wydal z siebie dźwięk niesmaku. – Ty chyba sobie żartujesz. Myślałem, że jesteś najpotężniejszą istotą. Nawet bogowie się ciebie boją. – Jesteśmy drapieżnikami.– Wojna warknął. – Cały wszechświat istnieje w

43 systemie kontroli i równowagi. Właśnie spotkałem swój balans. Stryker zaklął. – Czy ty mi właśnie mówisz, że najpotężniejszą istotą na tej planecie jest żałosny ulicznik Cajun, który zaoferował siebie, ponieważ jeden z moich ludzi zabił jego mamusię? Jego sarkazm był taki sam jak Wojny. – O ile zdarza ci się mieć Sephirotha kłamiącego, że gdzieś tu można się poopalać, to tak. – Co to do cholery jest Sephiroth? Zephyra śmiała się, gdy podeszła bliżej i położyła swoją rękę na jego ramieniu. – Stryker, biedne małe dziecko, żyłeś zbyt długo w tej dziurze. – Co masz na myśli? – Mam na myśli kochany, że jeśli chcesz nieżywego Gautiera, to musisz iść pogadać z mamusią. Najwyraźniej twoja wynegocjowana kontrola nade mną właśnie się skończyła. Oooo, kochanie, teraz to będzie dobre. 44 Rozdział 5 Nick leżał na podłodze drżąc, zlany zimnym potem, starając się skupić. To nie miało sensu. Wszystko płynęło mu przed oczami. Czuł jakby jego ciało było asfaltem o trzeciej po południu w sierpniu na French Quarter. Co się z nim dzieje? – Ciii… - delikatna dłoń odsunęła ostrożnie spocone włosy z jego twarzy. Spoglądając w górę dostrzegł Menyarę. Drobna i piękna, jej kreolska skóra miała perfekcyjny kolor cafe au lait28. Jej zielone oczy patrzyły na niego z niepokojem. – Już dobrze mon petit ang29. - powiedziała głębokim głosem, który zawsze mu przypominał Eartha Kittsa30. – Co ty tu robisz? – spytał, a jego głos był gruby i szorstki. – Poczułam jak twoje moce się uwolniły i przyszłam tak szybko jak mogłam. Skrzywił się zmieszany. – Co? Menyara potrząsnęła głową, zgarniając go w ramiona, trzymała go jakby był małym, wystraszonym chłopcem zastraszonym przez sąsiadów. – Mój biedny Ambrosius. Przeszedłeś już tak wiele. Jest coś, co mam nadzieję, nie będę musiała ci mówić… *** – Nie rozumiem. – Stryker potrząsnął głową próbując zrozumieć co Zephyra i Wojna próbowali mu powiedzieć. – Jak Nick Gautier może być tak potężnym stworzeniem? Jest bezwartościowym komarem. Wojna wziął głęboki oddech, zanim przemówił zniecierpliwionym tonem. – Kiedy Primus Bellum była zwalczana, najciemniejsza moc. Mavromino – utworzyła Malachai, by doprowadzić do upadku Sephirii. Strażnicy i ich małżonki z pierwszego rzędu bogów - Sephirii byli żołnierzami, którzy egzekwowali pierwotne prawa wszechświata. Gdy Mavromino zwrócił się przeciwko Source i zapragnął końca wszelkiego stworzenia, Sephirii zostały wyzwolone, by go zabić. Większość z nich wpadło w pułapki. Ale dość Sephirii przetrwało, by wypowiedzieć wojnę Malachai, których by zniszczyli, gdyby nie zostali zdradzeni przez jednego ze swoich. – Zawsze jest jakiś jeden, nieprawdaż? – Stryker zapytał retorycznie. W każdym domu zawsze był jakiś zazdrosny malkontent, który niszczył pozostałych by zrobić po prostu na złość. Cała historia tej ziemi została napisana

krwią zdradzonych, którzy naiwnie zaufali innym. 28 Moja ulubiona kawka ☺☺mniam.. 29 Mój mały 30 http://en.wikipedia.org/wiki/Eartha_Kitt 45 Spojrzał na Wojnę. – Jak wielu Malachai jest teraz? – Nie powinno być żadnego. Po zawarciu rozejmu, obie strony zgodziły się, by zniszczyć swoich żołnierzy. Wszystkie Malachai i Sephirii zostali zgładzeni. – Z wyjątkiem jednego. – powiedziała Zephyra, wychodząc do przodu. – Zdrajca, który pomógł Mavromino żyje i cierpi, by wiedział, co zrobił. Jego moce są związane, a on ma się na zawsze wstydzić i być niewolnikiem. Wojna skinął głową. – Kontrola i równowaga. Podobno, gdy jeden Sephirii żyje, pierwotny porządek pozwala uwolnić się jednemu Malachai. A dziś spotkałem ostatniego z ich rasy. Pierdoleni figuranci. Stryker powinien wiedzieć, że nie będzie tak łatwo zabić dwóch mężczyzn, którzy najbardziej go prowokują. Ale potem jaśniejsza strona tej sytuacji poprawiła mu nastrój, Wojna przyszedł do niego w samą porę. Przynajmniej nie była to kwestia braków w jego umiejętnościach. W zasadzie wszechświat był już wyssany i zdmuchnięty. – Gdzie jest Sephiroth? – Stryker spytał Zephyrę. – W Grecji. W ostatniej funkcjonującej świątyni Artemidy. Stryker parsknął, gdy uświadomił sobie coś. Wiedział, kim Sepiroth był i dlaczego był tak nadużywany. – Jared? Skinęła głową w sarkastycznym geście. – Jared. Zanim zaczął błagać zadał bardzo ważne pytanie. – Jakim sposobem wszedł w twoje posiadanie? Nie odpowiedziała. – Ważne jest jedynie to, że mam go i zrobi cokolwiek każę bez żadnego pytania. Taa, na pewno. Wydawała się zbyt być zbyt optymistyczna dla jego zdrowia psychicznego. – Nie wydawał się taki zgodny, gdy go poznałem. – Być może nie, ale zrobi cokolwiek mu rozkażemy. Zaufaj mi. Stryker nie był przekonany. Jednak zauważył szczególny dobór zaimka. – My? – Chcesz śmierci Gautiera, a ja chcę twojej. Osobiście nie obchodzi mnie czy ten Gautier żyje czy jest martwy, ale jeśli jest zagrożeniem dla mojego Sephirotha , chcę go również wykończyć. Najlepiej jest złapać go, zanim nauczy się korzystać ze swoich mocy. Stryker uśmiechnął się. – Kobieta mojego serca. Choć raz jej spojrzenie było uwodzicielskie i to sprawiło, że stał się twardy jak tylko to zobaczył. 46 – Masz absolutną rację. Nie mogłabym prosić o nic innego niż wyrwanie tobie tego narządu i poucztowanie sobie z nim.

Wojna wybałuszył oczy na tą wrogość. – Hmmm, kobieta, z którą mógłbym się związać. Proszę powiedz, że jesteś wolna. – Ona jest moją żoną. – Stryker wybuchł. – Byłą. – Zephyra skorygowała szybko. – Wydaje się, że zapomniałeś użyć ważnego czasownika. – spojrzała na Wojnę. – Rozwiódł się ze mną. Wojna podniósł jej dłoń do swoich ust i delikatnie ucałował jej kostki. – Miło cię poznać moja pani. Jakiego imienia mógłbym się spodziewać od takiej sprawiedliwej i złośliwej osoby? – Zephyra. – Jak wiatr. Miękki i delikatny. Posłała mu szelmowski uśmiech. – I będący w stanie zaprowadzić całkowitą zagładę, gdy wieje. Zassał oddech w uznaniu. – Muszę cię pochwalić Stryker. Masz doskonały gust w stosunku do kobiet. Szkoda, że nie byłeś wystarczającym mężczyzną, by ją utrzymać. Łapiąc sens jego słów, Stryker odepchnął go od Zephyry. – Zephyra jest moja. Lepiej to zapamiętaj. Wojna nie wyglądał na zastraszonego, gdy zwrócił się do Zephyry. – Jak już go zabijesz, zadzwoń do mnie, a pokaże ci do czego prawdziwy mężczyzna jest zdolny. W międzyczasie, jeśli mam zabić Malachai, a jestem zdecydowanie za tym, musimy już zacząć działać. Z każdą sekundą, gdy zwlekamy, jego moce rosną. – Więc wracam do Grecji uwolnić mojego Sepiroth – spojrzała na Strykeraprzywróć mnie do mojej świątyni. *** Jared westchnął, gdy jego zakrwawione nadgarstki rwały w całkowitej agonii. Gdyby chciał, mógłby umrzeć. Ale to był jego los przez całą wieczność. Zasłużyłeś na to zdrajco. Być może tak było. Ale w tamtym czasie zrobił to, ponieważ była to jedyna decyzja, którą mógł podjąć. Dźwignia. Życie było dźwignią i równowaga mocy nigdy z nim nie była. Wszystkie istoty były ofiarami swoich narodzin i rodzin. Z całą swoją mocą, jaką posiadał, nie był na to odporny. Zdegustowany tym, poczuł jak powietrze wokół niego zaczyna drżeć. Wiedział, że to uczucie… Chwilę później jasność podeszła do drzwi, które otworzyły się i weszła przez nie ta zmora Zephyra i dwóch mężczyzn. Jeden z nich to ponownie ten półbóg Daimon, a drugi… 47 Problemy. Wojna. Brawo. Potrzebował obudzonego ducha wojny tak jak gorącego pogrzebacza w dupie. Zachowaj ten pomysł dla siebie chłopcze. Nie musisz dawać Zephyrze więcej wskazówek jak przysporzyć ci cierpień. To prawda. Żyła tylko po to, by słuchać jak błaga o litość. Jared napotkał wrogi blask w oczach Zephyry i natychmiast wiedział, dlaczego się tu znaleźli. – Zawsze mnie zadziwia, co robią ludzie jak coś im stanie na drodze. Nie zabiję go dla ciebie. Wiesz o tym, nie musisz mnie pytać. Zephyra cmoknęła, gdy wyciągnęła swój sztylet ze swojego buta. – Dlaczego musimy grać w tą grę Jared? Znasz moje myśli. Wiem, że jesteś

w mojej głowie i właśnie je czytasz. Teraz bądź grzecznym chłopcem i rób co ci mówię. Był zmęczony tymi rozkazami. I nie posiadaniem własnej woli. To był czas, by przestać służyć i przejąć kontrolę nad własnym, nędznym życiem. – Nie dbam o to, co mi zrobisz. Podbiegła zwodniczo w stronę jego sinego policzka, sprawiając mu ból jakby była pieszczotą. Nawet nie odwrócił się do niej. – Wiem, że nie. Ale oboje wiemy, że nie czujesz tego w stosunku do swego małego przyjaciela. Umrzesz, by go ochronić. Spiął się na wzmiankę o jego towarzyszu demonie. – Nima tutaj nie ma. Odszedł. – Oczywiście, że tak. – jej ton był szyderczy. – Nim? – zapytał Stryker. Zephyra spojrzała na niego przez ramię. – Bezużyteczny sługa demon, którego Jared zaadoptował. – Nie zrobiłem tego. To Nim zaadoptował go, a on próbował cały czas się go pozbyć. Demon nie miał skłonności do opieki. Szczerze mówiąc był chory, gdy Nim kręcił się wokół i komplikował jego bezwartościowe życie. Wszystkie demony wpędzały go w kłopoty. A najgorsze, że Nim go torturował. Przeciągnęła sztyletem wzdłuż znaku na jego lewym ramieniu. W pewnym momencie nosił je z dumą. Teraz jedynie przypominał mu upokorzenia. Znaczą jego jako niewolnika. Ostatniego ze swego rodzaju. – Jest tutaj? – zapytała. Syknął, gdy otworzyła ramię na długość tatuażu. Krew zaczęła spływać z jego ciała. Stryker odwrócił się, jak gdyby ten widok przyprawiał go o chorobę. Zephyra nie była taka dobra. – Wygląda na to, że źle myślałam. Jared spojrzał na nią bez zmrużenia oka i wybuchł. – Mówiłem ci, że odszedł. 48 – Naprawdę? – przyłożyła sztylet nad jego obojczykiem – Założę się, że ukrywa się na twoich plecach. Jared dyszał, gdy podążała sztyletem głęboko w ramieniu, poprzez tatuaż, który tam był. Ból piętnował go. – Zephyra stój! – Stryker pękł. – To nie jest konieczne. – Zaufaj mi, to jest jedyny sposób, aby uzyskać jego uległość. Ale nie czuj się źle z jego powodu Stryker. On poderżnął gardła swoim ludziom, prawda Jared? Nie zabił ich, zaprowadził ich na ubój. Ból i wściekłość mieszała się w nim. – Zamknij się! – Dlaczego? To prawda. Nigdy nie dbałeś o nikogo poza sobą. Więc oddaj mi demona i pozwól zakończyć mi cierpienie, które jego nie dotyczy. Wbrew jego woli, szarpnął się, gdy powiodła nożem po tatuażu, który nie był zespolony z jego skórą. To łączyło go z innymi, ale nie był jego… – Acha, znalazłam małego gnojka, prawda? – ścisnęła mocno sztylet, przyciskając do skóry, gdzie Nim odpoczywał. Szczęka Jareda opadła. Jeśli dźgnie nożem Nima, podczas gdy on śpi na jego skórze to zabije demona. – Czy mam cię uwolnić od tej uciążliwości? – nacisnęła końcówką, uwalniając krew. Jared próbował odciągnąć się, ale nie dał rady. Łańcuchy trzymały go mocno i nie dawały mu szans.

– Stój! – warknął – Nie rań go. – Zabij Gautiera i pozwolę demonowi żyć. – A jeśli nie mogę go zabić? Szarpnęła mocno go za włosy, trzaskając jego głową o ścianę. – Nie chcesz się dowiedzieć. Wierz mi. – przeciągnęła palcami, używając swoich mocy, zerwała jego kajdany. Jared oparł się o ścianę i zsunął się na podłogę. Jego całe ciało cierpiało. Nie pamiętał, kiedy ostatni raz został uwolniony. Miał sztywne mięśnie jakby od wieków i najprawdopodobniej tak było. Zephyra stanęła nad nim, patrząc w dół. – Umyj się psie. Przynieś mi głowę Malachai, a dam ci dwa dni na prostytutki i picie zanim wezwę cię z powrotem. Zdradź mnie, a minione wieki będą wydawały ci się rajem. Jared zaśmiał się gorzko. – Twoje miłosierdzie jest bez zarzutu, moja pani. – Sarkazm… taka słodka muzyka dla mnie. – kopnęła go mocno w żebra31– A teraz idź i wykonaj moje rozkazy. 31 Słowo od bety – nie znoszę tej Pani… 49 Stryker napotkał palące spojrzenie Jareda. Nienawiść paliła się w nim, ale coś mu mówiło, że jest ona skierowana bardziej do wewnątrz niż na zewnątrz. Biedne stworzenie. Najuprzejmiej byłoby go zabić. – Czy na pewno on może to zrobić? – Stryker spytał Zephyrę, gdy chowała z powrotem sztylet do swojego buta. Wyprowadziła go z pokoju na korytarz. Wojna był tuż za nimi. – Nie daj się oszukać jego biadoleniu. On jest stworzony do zabijania. – Więc był sobie Malachai. – Tak, ale Malachai jest pół człowiekiem z nowymi dla niego mocami. Jared powinien łatwo sobie z nim poradzić. – zatrzymując się w korytarzu, spojrzała na Wojnę. – Miej oko na Jareda. Upewnij się, że jego mały demon nie wyjdzie na wolność. Ten głupi ślimak jest jedynym sposobem, by go kontrolować. Stryker patrzył jak Wojna skinął głową i odszedł do pokoju, w którym był Jared. – Skąd wiesz, że się nie zbuntuje i nie zabije Wojny? Parsknęła. – A nawet jeśli? Czy to twój przyjaciel? – Raczej nie, ale jeśli nie będzie Wojny, Jared może przyjść po ciebie. – Tak długo jak nosi kołnierz, Jared jest moją własnością. Nie może mnie zabić tak jak ja mogę zabić jego. Mogę sprawić, że będzie krwawił i cierpiał, ale kołnierz nie pozwoli mu na atak na właściciela w żaden sposób. W rzeczywistości, gdyby ktoś mnie zaatakował, on nie ma wyboru, musi mnie bronić, czy tego chce czy nie. To musiała być jedna z najokrutniejszych rzeczy jakie słyszał. Nie mógł sobie wyobrazić gorszej kary, niż ochrona osoby, której nienawidzisz. Kogoś, kto torturował cię. To sprawiło, że twardo spojrzał na kobietę przed nim. Była taka znajoma, a jednocześnie taka obca. Co stało się z kobietą, którą poślubił? – Pamiętam piękną dziewczynę, która nie pozwalała mi mieć kota w domu, by nie ranić żadnej myszy. Kobieta, która pokazywała mi jak wypuszczać na zewnątrz owady by dać im wolność, zamiast je zabić. Jej czarne oczy spotkały się z jego. Nienawiść w nich była tak wielka, że aż stracił oddech. – A ja pamiętam głos mojego wnuka wołającego o miłosierdzie, gdy był

brutalnie mordowany za bycie innym. I moja niemoc, by mu pomóc. Nie jestem tą małą dziewczynką, którą zostawiłeś Stryker. Jestem mściwą kobietą w trakcie wojny ze światem, który wyrządził tyle zła dla mnie. – Więc rozumiesz mnie. Nie pytam o ich istnienie i chcę krwi wszystkich, którzy uczestniczyli w potępieniu mnie. Mój ojciec, Apollymi, Acheron, Nick Gautier. – Co z Artemidą? – Nie darzę jej miłością. Ale nie mam dla niej również nienawiści. Tak 50 długo jak przebywa z dala ode mnie, nie obchodzi mnie wszystko co jej dotyczy. Zephyra spojrzała na niego. Jego czarne włosy ostro kontrastowały ze srebrnymi oczami. W niczym nie przypominał chłopca, który skradł jej serce. Chłopiec, którego pragnęła wydoroślał. W tamtych dniach spodziewała się, że spędzi z nim czterdzieści lat przy wielkim szczęściu, zanim śmierć by ich rozdzieliła. Jedenaście tysięcy lat później stali tu. Łeb w łeb. Jako wrogowie. To było naprawdę ironiczne. Jako czternastolatka sprzedała duszę, aby spędzić z nim wieczność. Teraz pragnęła zobaczyć jak umiera marnie. Jak ten świat się zmienia… – Teraz idziesz dotrzymać słowa i uwolnisz Medeę? Strykera zastanowiła ta nagła zmiana tematu. – Absolutnie. – wyciągnął w jej kierunku ręce oczekując, że i tak je trzaśnie. Zmrużyła się jak gdyby tak myśl była właśnie w jej głowie. Po prostu kiedy był pewien, ze go uderzy, ona sięgnęła ku niemu i delikatnie go chwyciła. Stryker nie wiedział dlaczego, ale ten dotyk przyspieszył bicie jego serca. Jej skóra była taka miękka. Jej dłoń krucha i drobna. Mógł zmiażdżyć każdą jej kość, ale ta dłoń miała tyle mocy, że padał na kolana. – Zapomniałem, jaka drobna jesteś. Wydawała się zawsze niezwykła. Ale z nią przy boku przypomniał sobie jak dobrze się czuł, gdy przytulała go w nocy. – Jestem wystarczająco duża, by skopać ci dupę. Podniósł rękę, by złożyć pocałunek na jej dłoni. – Liczę na to. Oczy jej ściemniały. – Czy ty grasz na zwłokę? – Nie. – położył jej dłoń na zgięciu swojego łokcia i błysnął z powrotem ich do Kalosis – Dotrzymuję swoich obietnic względem ciebie. Zawsze. – Mogłabym dać się nabrać, że nie złamałeś najbardziej znaczących obietnic jakie mężczyzna może złożyć kobiecie. W pierwszy teście ze swoim ojcem oblałeś. Jestem już zmęczona. – Nie musisz być zmęczona miłości moja. – zaprowadził ją do pomieszczenia, gdzie znudzona Medea czekała na nich. Gdy tylko otworzył drzwi, Zephyra opuściła go, by upewnić się, że nic nie stało się ich córce. Medea spojrzała na niego nienawistnie. – Miałaś rację mamo. On jest kutasem. Zephyra roześmiała się. – Jedenaście tysięcy lat i wciąż nie słuchasz moich rad. – Jesteś tylko czternaście lat starsza ode mnie. To nie daje tobie takiej

51 strasznej przewagi, prawda? – Medea spojrzała poza swoją matkę. – Dlaczego on jeszcze oddycha? – Dobiliśmy paktu wojowników, on i ja. Przez następne dwa tygodnie muszę się z nim pomęczyć, a potem mogę poderżnąć mu gardło. Stryker wydał z siebie głęboki wydech, na ich złośliwe spotkanie. – Wy dwie zdajecie sobie sprawę, że ja nadal jestem tu obecny? Zephyra obdarowała go wyniosłym spojrzeniem. – Wiemy. Po prostu nas to nie obchodzi. – Och. Cóż zmieniając temat…. – przewrócił oczami. – A może by tak jeden z moich służących pokazał Medei jej pokoje? – A co z moimi? – spytała Zephyra. Powolny uśmiech wypełzł na jego twarz. – Zostajesz tu. Ze mną. Zephyra złożyła ramiona na piersi. Stryker był zbyt pewny siebie, gdy chodziło o nią. Choć musiała przyznać, że był przystojnym mężczyzną, to nie zmieniało faktu, że nadal go nienawidziła. – Jesteś strasznie pewny swoich wdzięków. – Miałem czas, aby je udoskonalić. Medea wydęła usta. – Córka ma odruch wymiotny, rodzice. Proszę uszanujcie fakt, że wymiotowanie krwią jest obrzydliwe, o ile was dwoje nie chce zostać tym oblanym teraz, to wezmę te pokoje już, proszę. – Davyn! – Stryker zawołał. Jego Daimon pojawił się natychmiast. – Mój panie? – Pokaż mojej córce pokoje Satary. Upewnij się, że dostanie wszystko, czego będzie potrzebować. Davyn pochylił swoją głowę ku niemu. – Czy może przychodzić i wychodzić? Spojrzał na Zephyrę. – Czy zamierzasz ją wysłać, by mnie zabiła? – Nie. Dałam ci moje słowo i w przeciwieństwie do ciebie będę przy nim obstawać. Jesteś bezpieczny tchórzu. Nie wysłałabym swojej małej dziewczynki, by wykonywała pracę swojej matki. Nie odpowiedział na jej zniewagi. – Daj jej dostępy do kryjówek. – Tak mój panie. – Medea? – Stryker poczekał zanim przemówił do czasu, aż spojrzała się na niego. – Nie martw się. Pokoje Satary są wystarczająco daleko, by nie narażać cię na dźwięki naszego dzikiego, małpiego seksu. Zephyra rozdziawiła usta. Medea popatrzyła niezadowolona. – Miałaś rację mamo. Powinnam pozwolić ci poderżnąć mu gardło. – 52 stanęła przodem do Davyna – Wyprowadź mnie stąd tak szybko jak tylko możesz. Oczy Davyna migotały śmiechem, gdy zamknął za nimi drzwi. Gdy tylko zostali sami Zephyra potrząsnęła głową. – To było okrutne, co jej zrobiłeś. – Nie mogłem się oprzeć. Poza tym powinnaś nauczyć ją, by nigdy nikomu nie okazywała swoich słabości. – Jesteśmy jej rodzicami. Powinniśmy ją kochać, a nie krytykować za

słabości. – A jednak siedzimy tu i knujemy śmierć mojego ojca i ciotki. – Ty knujesz na temat ich śmierci. Ja tylko czekam, by cię zabić. – Prawda, ale sedno jest jedno…. dziś rodzina, jutro wrogowie. – I to zawsze był twój problem Stryker. Wierzę w rodzinę na wieczność. Jak to się mówi bliższa koszula ciału i w przypadku Apollites to jest jeszcze bardziej prawdziwe. Gdyby tylko mógł w to wierzyć. Ale to nigdy nie zostało udowodnione w jego doświadczeniach. Wszystko, co rodzina zrobiła to pozwoliła na wkroczenie wroga. – Kiedy moja rodzina stała przy mnie? – Myślę, że prawdziwe pytanie brzmi czy kiedykolwiek stanąłeś przy nich? Ja tam byłam dla ciebie. Zawsze. Ale ty nigdy nie dałeś mi takiej szansy. Pomimo krzywd i zdrad z jego przeszłości, jej słowa dotknęły go. Bardzo chciał mieć kogoś, komu mógł zaufać poza sobą. Tylko raz. Tylko Urian był kimś takim dla niego i dlatego był taki zły, gdy dowiedział się, że miał przed nim tajemnice. Że jego syn robił coś za jego plecami… Czy mógł zaufać Zaphyrze? – Daję ci tą szansę teraz. Zephyra oddaliła się. – Jest za późno. Zbyt wiele wieków minęło. Kiedyś było tak, że żyłam tylko po to, by usłyszeć dobre słowo z twoich ust. Ale ten statek zatonął w ataku goryczy, którego żadna ilość czaru i podstępu nie odzyska. Stryker zanurzył swoją głowę w dół, tak, że ich usta prawie się stykały. – Zaciekły rytm twojego serca mówi mi, że kłamiesz. Wciąż mnie pragniesz. – Nie myl mojego gniewu z żądzą. To twojej krwi chcę, a nie ciała. Nie wierzył w to. Nawet przez minutę. – Powiedz mi szczerze, że nawet przez chwilę nie zastanowiłaś się nad tym jak wyglądam nago. Że nie pamiętasz sposobu, w jaki się ze sobą kochaliśmy. Sięgnęła w dół i złapała delikatnie w dłoń jego erekcję. – Jesteś mężczyzną Stryker. Wiem, o czym myślisz. Zacisnęła swoją rękę mocno, sprawiając, że sapnął i złożył się w pół, gdy ból dewastował jego pachwinę. Potem zatopiła swoje paznokcie w jego mosznie. – Ale ja jestem kobietą. I jak wielki poeta mądrze napisał „nie zna piekło 53 straszliwszej furii nad wściekłość zawiedzionej kobiety”. Uważaj mnie za swoje osobiste piekło – jednym, twardym szarpnięciem oddaliła się. Stryker chciał rozprawić się z nią ostro, ale jego ciało bolało tak mocno, że jedyne, co mógł zrobić to zobaczyć jak błysnęło światło i został sam w pokoju. – To nie jest koniec kochanie. – warknął boleśnie. Zamierzał nawrócić ją i sprawić, by błagała o wybaczenie. Nie ważne jak, będzie ją miał. A potem zabije sam siebie. 54 Rozdział 6 Jak on to robi? Tory spojrzała w górę, gdzie Ash leżał na łóżku odpoczywając, by napotkać lawendowy wzrok Savitara. Dziwne, mogłaby przysiąc, że wcześniej jego oczy były zielone…

Zrzucił mokre ubranie, teraz miał na sobie białe, lniane spodnie z rozpiętą plażową koszulą ukazującą jego wyrzeźbiony tors. Długie, brązowe włosy były zaczesane do tyłu ukazując przystojną twarz. – Wojna potraktował go bardzo źle, ale… – Będę żyć. – Ash przewrócił się, by na nich spojrzeć. Wsparł się na poduszkach i przeczesał palcami swoje czarne włosy. – Wierz mi, przeżyłem gorsze pobicia. Po prostu nie ostatnio. Tory posłała mu besztające spojrzenie. – No nie wiem, zostałeś przejechany przez samochód nie tak dawno temu… Ash parsknął, gdy splótł swoje palce z jej. – W swojej obronie powiem tylko, że byłem zaabsorbowany przez niejakiego – posłał jej wymowne spojrzenie – człowieka mającego doświadczenia ze śmiercią. To się nie liczy. Savitar zignorował jego drwinę. – Dobrze wiec, dobra wiadomość jest taka, że go rozgromiliśmy. Zła jest taka, że… – On wróci. – Ash dokończył za niego zdanie. Savitar przytaknął. Tory przełknęła strach, który się w niej wezbrał. – Może powinniśmy rozpocząć tutaj przygotowania? Savitar wyglądał na obrażonego jej pytaniem. – Frajer nie przyjdzie na moją wyspę. On o tym wie. Nie dotknie ramienia diabła, chyba, że jest gotów do tańca z nim w rytm jego melodii. Ash odchrząknął i posłał Savitarowi zabawne spojrzenie. – W rzeczywistości Tory, to jest właśnie powód, dla którego wyspa cały czas się przemieszcza. Sav jest lekkim paranoikiem, a wyspa jest mocno zabezpieczona przed wszelkimi paranormalnymi istotami. Nie można dostać się na Neratiti bez specjalnego zaproszenia naszego gospodarza, dlatego Alexion przyprowadził cię tu. Wiedzieliśmy, że jest to jedyne miejsce, gdzie Wojna nie może się dostać. Ja i moi ludzie mamy stałe zaproszenie, które nie rozciąga się na resztę znanego mi wszechświata. Savitar najeżył się. – A nawet, gdyby mógł ją znaleźć nie śmiałby wnieść to swojego żałosnego tyłka. Wykopałbym go z powrotem do epoki kamienia łupanego. – powiedział Savitar ze śmiechem tańczącym w jego oczach – I nie wytykaj mojej paranoi Grom. To dlatego bezpiecznie się teraz ukrywasz, nieprawdaż? – Tak i dziękuję ci za to. 55 Savitar pochylił głowę do niego. – Proszę bardzo. Ale nie wpakuj się znowu w tarapaty. Twoja matka zamieniła suszenie mi głowy w dyscyplinę olimpijską i zrobiła wszystko, by głowa mnie ciągle bolała z twojego powodu. Kazałabym ci pójść do niej, by przywołała cię do porządku dopóki się nie przygotujesz, ale nie chcę końca świata. Do dupy to jest. Jednakże, jeśli nie przestanie mi suszyć głowy, być może zmienię zdanie i zabiorę cię do niej osobiście. Ash się roześmiał. – Będę o tym pamiętać. Wiec każdy przywódca, którego obudzi nasz nowy przyjaciel przyjdzie się ze mną bawić? Tory posłała im ponure spojrzenie. – Stawiam na Artemidę. Savitar wydał z siebie buczący dźwięk32. – Przyjmuję ten zakład, bo i tak przegrasz. Słowo od Artipou. Nie zrobiła tego, co jest dobrą wiadomością dla was świadczącą o tym, że pogodziła się z

faktem, iż nie jest już dziewczyną Asha33. Nie jest z tego powodu szczęśliwa, ale również nie wydała nakazu zabicia waszej dwójki. To już i tak małe zwycięstwo. Lepsze takie niż żadne. – Więc kto… – Tory zmarszczyła brwi. – Nasz chłopiec Stryker wyzwolił go. Ash przeklął. – Na to wygląda. Gdzie jest teraz Wojna? – Poza siecią, co oznacza, że prawdopodobnie wrócił do Kalosis zgłosić swoją spektakularną porażkę Strykerowi. Ash zmrużył oczy z niepokojem. – Czy moja matka jest bezpieczna? – Sądząc po wrzaskach w mojej głowie, że mam o ciebie dbać, to zdecydowanie potwierdzam. Ale nie martw się. Skupiłem wokół niej Charonte. Nie jest zadowolona, ale choć raz jest rozsądna. Jej głównym problemem jest twoje bezpieczeństwo. I jak powiedziała tobie, rób wszystko, by zapewnić sobie bezpieczeństwo. Diabli z jej życiem. Ash parsknął. – Nie mam zamiaru zabić Strykera, by potem pochować matkę. Dlaczego do cholery powiązała swoje życiowe siły z nim? Savitar wzruszył ramionami. – Nie ma naszej zdolności przewidywania przyszłości. Jej moce ją niszczą, a nie proroctwa. Jestem pewien, że gdyby wiedziała, że pewnego dnia on tobie zagrozi, to sama by go zabiła. I teraz wiesz, dlaczego nie lituję się nad nikim. Całe współczucie wraca i gryzie cię mocno w dupę. 32 Takie wiecie buuuuuu jak ktoś przegra.. ☺ 33 A była nią kiedykolwiek?? 56 Ash zdjął z siebie okrycie i zaczął wstawać. Tory chwyciła go i popchnęła z powrotem na poduszki. – Musisz odpocząć34. Pocałował jej dłoń. – Nie mogę. Wariat jest na wolności i prawdopodobnie ukrywa się w domu mojej matki. – zamykając oczy, wymanifestował ubranie dla siebie – Musimy się przygotować. Znaleźć miejsce, gdzie możemy stawić czoła Wojnie, bez dużej ilość ciał osób postronnych. Savitar przewrócił oczami. – Młodszy bracie nie chcę cię dołować, ale mówimy tu o Wojnie. Nie ma sposobu, by zmniejszyć szkody. On nam na to nie pozwoli. Byłem tam z dwudziestoma pięcioma Chthonionami, by stanąć do walki z nim, a on sprawił takie lanie naszym tyłkom jak byśmy byli Lemuriańskimi niewolnicami35. Dwóm z nas wyrwał serca i rozpłatał gardła śmiejąc się, a potem zlizał krew ze swoich palców i przyszedł po resztę. Ledwie uszedłem z życiem i zajęło mi dwie dekady ludzkiego życia, by wyleczyć wszystkie rany. Nie myśl, że boję się tego drania, bo tak nie jest. Chcę tylko żebyś w pełni zrozumiał, z czym mamy do czynienia. Ash skrzywił się na jego słowa, ale rozwiązanie było jedno. Musieli pokonać Wojnę w taki czy inny sposób. – Jak go uwięziliście ostatnim razem? – Isthar36, Eirene37, Bia38 i Gigantem przyszli nam z pomocą. Z tej listy tylko bogini Eirene pozostała przy życiu. A z nas przetrwało tylko ośmiu Chthonionan. Ta liczba obejmuję również ciebie. Mimo to, Ash chciał wierzyć, że jest nadzieja. – Zawsze jest jakieś wyjście. Musimy je tylko znaleźć.

– Spróbujemy. W międzyczasie powinieneś wiedzieć, że twój chłopak Urian dostał informacje z drugiej strony. Stryker ściąga Daimony z całego świata, gromadząc taką ich liczbę, że Ceccil B. DeMille byłby dumny39. – Po co? – Stryker planuje piekielny deszcz dla ludzi w Boże Narodzenie. 34 No subtelnie jak cholera to zrobiła ☺ 35 Lemuria - hipotetyczny zatopiony kontynent na Oceanie Indyjskim , nazwany tak przez Philipa Sclatera, http://pl.wikipedia.org/wiki/Lemuria_(fikcyjna_kraina) 36 Inan(n)a (sum. dinana), Isztar (akad. dištar) – w mitologii mezopotamskiej bogini wojny i miłości, z czasem główna i jedyna licząca się bogini panteonu mezopotamskiego; jej kult rozpowszechnił się szeroko na całym obszarze starożytnego Bliskiego Wschodu - w Syrii i Fenicji (Asztarte) oraz Anatolii (Szauszka); w Babilonii czczona głównie w Uruk w świątyni E-anna ("Dom nieba"). 37 Bogini pokoju, wyobrażana z małym Plutosem, bóstwem bogactwa na ręku, rogiem obfitości i gałązką oliwną. Nazywana "matką bogactwa i czarów wiosny" 38 Niema bogini przemocy (a także mocy i potęgi), córka Pallasa i Styksu, siostra Nike, Zelosa i Kratosa. Brała udział w zniewoleniu Prometeusza wraz z Kratosem 39 Amerykański producent filmowy, reżyser i scenarzysta i aktor. Był hollywoodzkim mistrzem olbrzymich kinowych spektakli. 57 Oczywiście Urian powiedział, że możesz to powstrzymać ofiarując siebie jako prezent. Stryker być może będzie skłonny do wstrzymania ataku, gdy oddasz się Wojnie i umrzesz bolesną śmiercią40. Tory spojrzała gniewnie na Asha. – Nawet się nie waż. Przysięgam Acheronie Parthenopaeusie nawet, jeśli pomyślisz o tym to będę cię bić do czasu, aż zaczniesz błagać o łaskę. Ash zacieśnił swój chwyt na jej ręce. – Nie martw się. Nawet gdybym oddał się w jego ręce, on nadal ścigałby ludzi. Taka jest jego natura, a ja nie jestem na tyle głupi, by myśleć, że on okaże kiedykolwiek litość. Jak to było jak zawsze mówisz? Nie ważne, jakie karty masz, ważne jak nimi grasz. – wstał z łóżka – Sav chciałbym, abyś zamieszkał z moją matką. Zakrztusił się na samą sugestię. – Oszalałeś? Ta kobieta mnie nienawidzi. Nie, ona nie nienawidzi mnie. Nienawiść byłaby krokiem naprzód, że być może kiedyś mnie polubi. To było coś, czego Ash nigdy nie mógł zrozumieć, ale to nie zmieniało faktu, że nie mógł zostawić ją sam na sam ze Strykerem i Wojną. – Weź Alexiona i Danger ze sobą i bądźcie z nią, by upewnić się, że nie zrobią jej krzywdy. Tolerowała ich dużo bardziej niż Savitara. – W przeciwnym razie będę musiał sam to zrobić, ale biorąc pod uwagę ewentualną apokalipsę, moja obecność w tym domu byłaby bardzo szkodliwa. Jeśli stopa Asha przekroczyłaby progi Kalosis, jego matka zniszczyłaby ziemię szybciej niż Stryker i Wojna. – Jesteś jedynym, któremu ufam i powierzam ci ochronę jej przed Strykerem, Wojną i Kessarem. Nawet, jeśli moja matka i ja nie zawsze się dogadujemy i jesteśmy po przeciwnych stronach tej wojny, to jest moja mama i

nie chcę jej ranić. Savitar wyglądał jakby miał mdłości. Nie żeby Ash go obwiniał. Jego matka mogła być niezwykle… kapryśna i trudna do dogadania… a kochała go. Savitara ledwie tolerowała. – No dobrze. – Savitar ustąpił – Pójdę. Ale będziesz moim dłużnikiem. A to ważny dług, więc jeśli kiedyś będę czegoś potrzebować to jesteś przy mnie. Ash parsknął. – Ona nie jest aż taka zła. – Jak ty to rozumiesz Grom? Twoja matka to Destroyer41. Jest to tytuł, który nie tylko zdobyła, ale który daje jej radość. I wysyłasz mnie do niej jedynie z kilkoma Charonte jako wsparciem. Co ja tobie kiedykolwiek coś zrobiłem? Roześmiał się. – Zachowuj się Sav. Jęczysz jak mała dziewczynka. 40 Zachwyca mnie subtelne poczucie humoru Uriana ☺ 41 Niszczycielka. 58 – Jeśli twoja matka nadal jest taka jak była, to zamieni mnie właśnie w to i będę wyglądał jak gówno w różu. Dzięki dzieciaku. Ash potrząsnął głową, patrzył jak Chthonian znika. Gdy zaczął iść przez pokój zobaczył Tory stającą mu na drodze. Stała jak wojskowy dowódca gotowy do wojny, – co źle dla niego wróżyło. – Co? – Gdzie idziesz? – Zobaczyć się z Nickiem. Wykpiła go. – Naprawdę sądzisz, że to będzie produktywne? Ten mężczyzna nienawidzi twoją śmiałość bardziej, niż Stryker. Będziesz mieć szczęście, jeśli nie wyciągnie twojego kręgosłupa przez nozdrza. – Miło mieć z powrotem Panią Słoneczną Radość. Jakimi jeszce poglądami Kłapouchego chcesz się podzielić? – Tylko jednym. Jeśli wyjdziesz stąd, Wojna może znaleźć cię ponownie. Co zamierzasz zrobić, gdy tak się stanie? – Zostawię ślady krwi na jego najlepszej koszuli. Jej oczy ściemniały. – Nie jesteś zabawny Ash. Sam mówiłeś, że ta wyspa jest bezpieczna przed Wojną. – Nie jestem mięczakiem, kochanie. Jestem bogiem. Nie będę się tu ukrywać, ponieważ boję się zranienia. Muszę jednak ostrzec Nicka, że wróg do niego zmierza. Jestem mu to winien. Złożyła ramiona na klatce piersiowej i posłała mu gniewne spojrzenie. – W takim razie idę z tobą. Jak cholera. Prędzej by ją związał i nie odpuścił do tego. Choć miała pewne moce jego matki, nie miała ich wszystkich w przeciwieństwie do niego. I w odróżnieniu od niego nigdy nie używała ich do walki o życie. – Wezmę ze sobą Xirenę. A ty zostaniesz tutaj i nie będziesz kłócić się ze mną. – Ty uparty mężczyzno – warknęła na niego. Posłał jej uroczy uśmiech mając nadzieję, że stopi, choć trochę jej gniew. – Uczę się od najlepszych. – Taaa, wiem. Poznałam twoją matkę. *** Zostawiając demona Xirenę na zewnątrz, by zapewnić jej bezpieczeństwo

przed walką, Ash wszedł do domu Nicka szukając obecności Cajuna. Nie słyszał żadnego bicia serca. Ale była tu niezaprzeczalna moc. Starożytna i zimna, włączyła wszystkie ostrzeżenia w ciele Asha. 59 Gotowy do walki, przemknął na górę do sypialni Nicka, gdzie czuł najsilniejszą moc. Jak tylko Ash się pokazał, wysoki, chudy, rudy człowiek odwrócił się ku niemu. Upiorne żółte oczy były pełne udręki i mocy, osadzone w twarzy sprawiały, że graniczyła z określeniem ładna. Jego czerwone włosy do ramion obrysowały doskonale jego twarz. Ubrany na czarno Got jak Ash był mężczyzną, którego nie widział od wieków. – Jared? Sepiroth skinął głową z szacunkiem. – Długo się nie widzieliśmy Atlanto. – Co ty tu robisz? Jared westchnął zanim odstawił jedną z lalek voodoo Nicka na komodzie. – Prawdopodobnie to samo, co ty. Szukam Nicka Gautiera. Mniemam, że moje jedyne pytanie może brzmieć: czy to twój przyjaciel czy wróg? – Czy to ma znaczenie? Jego twarz stężała. – Nie bardzo. Chcę tylko wiedzieć jak bardzo zły będziesz, gdy go zabiję. – Bardzo. Jared westchnął. – Kurde szkoda. Ale to nic nie zmienia. – Chodził po pokoju Nicka absorbując jego esencję, by móc go potem śledzić. Ash użył swoich mocy, by ochronić Nicka i Jared nie mógł uzyskać dokładnych odczytów. – Dlaczego interesujesz się Nickiem? Jared przejechał kciukiem kołnierz swojej kurtki aż po gardło. – To nie miejsce na pytanie, dlaczego. Ja jedynie jestem posłuszny jak bezmyślny idiota, zmuszono mnie, bym tu przybył. Ash wzdrygnął się na wspomnienie niewolnictwa. Dzielili tą wieź i nie życzyłby tego najgorszemu wrogowi. Oddałby wszystko, by nie być tym, kim był wcześniej, ale rodzaj niewolnictwa Jareda nigdy się nie kończy. – Czy mogę prosić cię o przysługę? – Jared powiedział to tonem, który oznaczał, że nienawidzi nikogo o nic prosić. Mimo to Ash był ostrożny Przysługi rzadko kiedy okazały się dobre dla kogokolwiek. – Zależy, jaka to ma być przysługa. Jared posłał mu skąpy uśmiech, gdy zdejmował swój czarny płaszcz i pokazał tatuaż smoka na przedramieniu. – Nim. Ludzka postać. Teraz. Ash patrzył jak ciemny cień skręcił się z ramienia Jareda, by stanąć jako młody mężczyzna przed nim. Nie wyższy 1,75 cm, ubrany w czarne gogle założone na dredy, na twarzy miał kozią bródkę. Paznokcie miał pomalowane na czarno, tak jak oczy i ubranie. Jedyny kolor na jego ciele to różowy wypchany królik przymocowany do biodra. Czarne oczy Nima zatrzymały się na Ashu i rozszerzyły. 60 – Przyjaciel czy wróg? Jared wziął głęboki oddech.

– Przyjaciel. I do tego bóg. Nim rozejrzał się dookoła jak niepewne dziecko. – On cuchnie demonem Charonte. – Wiem i chcę byś z nim poszedł. – Nie! – mały demon szczeknął – Nim zostaje z Jaredem. Zawsze. Jared przeklął. – Czy mógłbyś pomóc wyjść bratu Acheronie? Potrzebuję cię, byś wziął Nima i zaopiekował się nim za mnie. – Nie!42 – Nim wydawał się bardziej zdeterminowany niż wcześniej. Jared warknął w odpowiedzi. – Cholera Nimrod. Choć raz w życiu rób to, o co proszę i idź z Acheronem. Demon chwycił małego, różowego króliczka, przycisnął go do klatki piersiowej i kręcił gorączkowo głową na nie. – Nim zostaje z Jaredem. Takie są prawa. Mięsień drgnął w szczęce Jareda. – Nie powinienem nigdy ratować twojego życia. Ash poczuł jego ból i zrozumiał, co Jared robi. Odkąd Ash miał własnego demona, wiedział jaką słabością mógł być. I jaką odpowiedzialnością. Chociaż demon wydawał się być w wieku około dwudziestu lat ludzkiego życia i był młodszy niż Simi. – Nie ma nic gorszego niż młodzieńcze demony. – Nawet nie masz pojęcia. – Właściwie to mam. – Ash zbliżył się do Nima powoli, jakby był małym brzdącem. – Nim możesz iść ze mną i obiecuję ci, że nic cię nie skrzywdzi. Nim posłał mu podłe, ponure spojrzenie. – Nawet cię nie znam. Jared spróbował popchnąć go w kierunku Asha. – Jest dobrym mężczyzną. Nim wyszczerzył na obu kły w gwałtownym syku. – Był z Charonte, a oni mnie nienawidzą. Oni zadają ból dla Nima i sprawiają że krwawi. Chcę zostać z Jaredem. Nim natychmiast powrócił do snu jako mały tatuaż smoka na szyi Jareda. Jared wypuścił długi, zgorszony oddech. – Czy jest jakiś sposób, by zdjąć go ze mnie w tej postaci. – Nie. – Rozumiem. – jego oczy błyszczały drobinkami złota, dopóki nie zmieniły się w złoty bursztyn. – Pewnego dnia mój pan go zabije, jeśli nie znajdę mu nowego domu. – Myślę, że powinieneś mu to powiedzieć. 42 Ja się zastanawiam kto tu jest panem a kto sługą ☺☺Jakoś nasi herosi nie dają radę z demonami ☺ 61 – Mówi, że raczej umrze niż mnie zostawi. Według niego jesteśmy rodziną. Myślę, że to robi ze mnie chorego psychicznie wujka, z którym nikt nie chce rozmawiać. A on jest dzieckiem ze zmyślonymi przyjaciółmi do towarzystwa. Normanie Rockwell nadchodzimy43. Ash uśmiechnął się na nazwę malarza. Szczerze mówiąc Ash współczuł Jaredowi, ale nie było nic, co mógł jeszcze zrobić. – Więc to twoja decyzja. Jared posłał mu surowe spojrzenie. – Czy postępowałbyś tak samo, gdyby chodziło o Simi? – Znasz odpowiedź. – Więc wiesz dlaczego muszę go z siebie zdjąć.

To była prawda. Nie było nic gorszego niż narażenie słabszych, by stali się ofiarą. Ktoś mógł używać ich do ujarzmienia cię i kontrolowania twoich czynów. Ash znał to lepiej niż inni. I współczuł Jaredowi. Wzdychając zmienił temat na taki, na który być może miał wpływ. – Więc dlaczego zalecono ci zabicie Nicka? Jared wzruszając lekceważąco ramionami odrzucił do tyłu płaszcz. – Jest ostatnim z rodu Malachai. Ash śmiał się z absurdalności tego pomysłu. – Nick Gautier jest Malachai? Daj spokój Jared. Odstaw crack. – Nie żartuję. On jest ostatnim z rasy. Oszołomiony Ash zagapił się. Nick Gautier? A jednak jak bardzo było to niedorzeczne, wydawało się, że dziwnie miało sens. Bezzasadne moce Nicka. Niezdolność Asha, by panować nad nim… Kurwa. Jak mógł to przeoczyć? Nie szukałeś tego. Kto miałby? Byli zapomnianą rasą. – Nie czuj się z tego powodu źle. – powiedział cicho Jared. – Jego moce były skrępowane i ukryte tak jak twoje, gdy byłeś człowiekiem. Tak było do czasu, aż Wojna go zaatakował i aktywował je. – Nick wie, czym jest? Jared potrząsnął przecząco głową. – Moim zadaniem jest zabić go, zanim nauczy się je kontrolować. – Nie pozwolę ci na to – Nie masz wyboru, tak jak i ja. – zniknął zanim Ash mógł wziąć oddech, by odpowiedzieć. – Jared! Sepiroth zignorował go całkowicie. – Niech to szlag trafi! – jeśli Jared znajdzie Nicka przed nim to chłopak jest bardziej martwy niż zwierzę rozjechane na autostradzie. 43 Amerykanski ilustrator i malarz. Najbardziej znany z okładek przedstawiających sceny z normalnego życia. 62 *** – Wyglądasz na całkowicie z siebie zadowolonego. Stryker zerknął przez ramię, by zobaczyć obserwującą go Zephyrę. – Mam cię tutaj. Dlaczego maiłbym nie wyglądać na zadowolonego? – Mogę wymyślić milion powodów, zaczynając od faktu, że chcę cię zabić bardziej niż oddychać. Co do innych to wolałbyś je według ważności czy alfabetycznie? Roześmiał się. – Powiedz mi szczerze… czy kiedykolwiek zatęskniłaś za mną? – Nie. To słowo uderzyło w niego mocno. – Ani razu? Złożyła ramiona na piersi. – Wiesz co o tobie pamiętam Stryker? Ostatnie słowa, jakie powiedziałeś do mnie. Nie mam powodu, by zostać44. Następnie wyszedłeś z domu i nigdy nie spojrzałeś wstecz. Nie miałeś powodu, by zostać – tak powiedziałeś. Żadnego. – zwęziła niebezpiecznie na niego oczy. – Roztrzaskałeś moje serce tymi kilkoma słowami. Wolałabym raczej byś mnie uderzył. Stryker zamarł, ponieważ zobaczył wyraźnie tą noc w swoim umyśle. Stała przed nim z łzami w oczach. Żadna, nawet pojedyncza nie spadła. Czuł wyrazy uznania dla jej siły. Chciał tylko chwycić ją w swoje ramiona i

powiedzieć jej, że ma gdzieś przekleństwo swojego ojca. I że była jedyną, którą kochał i umrze, by ją chronić. Gdyby z nią został, jego ojciec zabiłby ją, co do tego nie miał wątpliwości. A jeśli nie zrobiłby tego Apollo, wysłałby Artemidę, aby zrobiła ten zaszczyt i zabiła ją i ich dziecko. Wtedy straciłby je obie. Apollo w ten sposób był groteskowo mściwy. Stryker próbował wytłumaczyć to Zephyrze, jednak nie chciała słuchać. Więc umrę kochając cię. To była odpowiedź na jego argumenty. Nie był skłonny do poświęcania jej jako ofiary. Według niego lepiej było, gdyby znienawidziła go i żyła, niż umarła kochając. Gdyby tylko wtedy wiedział, co czeka ich w przyszłości. – Nie miałem tego na myśli. Wyśmiała go. – Oczywiście, że nie. Byłeś bezmyślny i tak dalej i tak dalej. Naprawdę nie dbam już o to. – Gdybyś naprawdę nie dbała o to, byś tak tego nie pamiętała. – Nie pochlebiaj sobie. Spisałam cię na straty tak samo jak ty spisałeś mnie. 44 Skurwiel jeden!! 63 W przeciwieństwie do Medei nie potrzebuję zamknięcia. Potrzebuję twojej śmierci. – Więc wracamy do tego. – Zawsze do tego wracamy. Stryker chciał przeklinać i zaprzeczać, ale szczerze mówiąc zasłużył na to. Miała rację. Wyszedł i nigdy się nie oglądał. Nie, to nie była prawda. Oglądał się. Często. Pamiętał ich wspólnie spędzony czas. Pamiętał jak wyglądała z samego rana, zaraz po przebudzeniu, kiedy tuliła się do niego. Sposób, w jaki nieśmiało patrzyła na niego, jak gdyby chciała zjeść go żywcem. Nienawidził siebie za to, że się poddał. Za to, że ona się poddała. Wzdychając ruszył w kierunku drzwi. – Mam sprawy do załatwienia. Jeśli będziesz czegoś potrzebować to zawołaj Davyna. – wyszedł bez kolejnego słowa. Zephyra patrzyła jak wychodzi zostawiając ją samą w pokoju. Widok bólu w jego srebrnych oczach przysparzał jej cierpienia. Nienawidziła siebie za tę słabość. Dlaczego nadal jej zależy na tym, by zatrzymać go przy sobie po tym co jej zrobił? Tak, chciała wydrapać jego oczy i zadźgać na śmierć. Ale pod tym gniewem i krzywdzie jakaś jej część nadal go kochała. Ta część, którą mocno próbowała schować i ignorować. Był bestią i tchórzem. Jest ojcem twojej córki. I co z tego? Biologiczny dawca, który zostawił je. To nie czyni go ojcem. To czyni go dupkiem. Jej wściekłość odnowiła się. Rozejrzała się po pokoju, w którym spał. Był raczej prosty. Burgundzkie narzuty na łóżku. Mała komoda. Brak okien i nic specjalnego na ścianach. – Żyjesz jak niedźwiedź w jaskini. Nie było nawet książki na nocnym stoliku. I tu powstawało pytanie, dlaczego go w ogóle posiadał. Potem ostrożnie z delikatnym skrzypnięciem otworzyła górną szufladę. Być może była jakaś w środku. Ciekawa zajrzała do środka. Jej oddech ugrzązł w gardle.

W dolnej części szuflady znalazła rzecz, którą najmniej spodziewała się zobaczyć ponownie. To były ręcznie malowane płytki, które zlecił do wykonania jako prezent ślubny. Wspomnienia uderzyły w nią, gdy wpatrywała się w swój wyblakły wizerunek w klasycznym greckim ubraniu. Jej blond włosy skręcone były w loki okalające jej twarz. Duże zielone oczy były przedstawione w obliczu zupełnej niewinności. Zapomniała o istnieniu tych płytek. Ale Stryker nie. Pomimo wszystko trzymał je. Pod spodem trzymał inne płytki i wizerunki ludzi, uderzająco podobnych do niego. Jeden obraz w szczególności zwrócił jej uwagę. Było tam trzech mężczyzn, podobnych do 64 siebie z postury i z wyglądu twarzy, ubranych jak z 1930 roku. Mieli przerzuconą przez ramiona broń i uśmiechali się radośnie. Jego synowie. Znalazła więcej ich zdjęć. Inna płytka w szufladzie przedstawiała dziewczynę, która wyglądała niemal identycznie jak Medea. Chłód zszedł w dół jej kręgosłupa, gdy przejechała palcem po napisie umieszczonym w rogu tabliczki. Tannis. Musiała być również jego córką. Odłożyła na bok tabliczkę, by znaleźć najbardziej aktualne zdjęcie w szufladzie. Po wyglądzie oraz jakości zdjęcia i czarnych ubraniach zgadywała, że nie miało więcej niż dziesięć lat. To był młody człowiek z blond włosami zaczesanymi w kucyk stojący między mężczyznami z 1930 roku. Chociaż jego cechy były typowo męskie, był tak podobny do Medei, że aż wydawało się upiorne. I gdy Zephyra przechyliła zdjęcie pod światło to uświadomiła sobie coś. Plamy na nim były od łez. – Nie. – szepnęła nie będąc w stanie wyobrazić sobie, by Stryker mógł nad czymś płakać. Był zawsze sztywno beznamiętny. Widziała go brutalnie zranionego mieczem, a jego oczy nie były nawet zamglone. Tylko raz widziała je zamglone… W noc, kiedy odszedł. Gdy przejechała dłonią po plamach nie widziała nic, co je spowodowało. Kto inny oprócz niego mógł trzymać tę fotografię w pokoju, by móc nad nią płakać? Nikt. Była jego i trzymaj ją w miejscu, gdzie wiedział, że nikt inny jej nie znajdzie. - Dobrzy bogowie. – drań miał serce. Kto by pomyślał? Będę zawsze cię kochał Phyra. Nigdy w to nie zwątp, ani też we mnie. Jej gardło zacisnęło się, gdy spuściła wzrok na swoją tabliczkę, którą położyła na blacie. Naprawdę za nią tęsknił? Usychał z tęsknoty za nią? Nie bądź śmieszna. Prawdopodobnie zaplanował, żebyś to znalazła. Planował to? Myślał, że jest martwa. Dlaczego kurczowo trzymał jej wizerunek przez te wszystkie wieki, chyba, że znaczyła coś dla niego? Ona z pewnością nie zachowała nic o nim. – Nie bądź słaba. – warknęła sama na siebie – On jest nikim. Zdeterminowana, by stać twardo na ziemi, włożyła zdjęcia z powrotem, gdy zmroziło ją coś, co przeoczyła wcześniej. To był skrawek wystrzępionej wstążki. Taką samą wstążką miała przeplecione włosy na tabliczce. I tam, na samym jej środku przywiązana była ich obrączka ślubna, którą rzuciła mu w twarz, gdy powiedział jej, że odchodzi. Jej oczy zaszły łzami, gdy zobaczyła starożytny grawer wewnątrz jej. S’agapo. Kocham cię w języku greckim. – Cholera z tobą. – warknęła, gdy osłabła w obliczu swojej oczywistej

65 miłości. Troszczył się o nią. Przez te wszystkie stulecia trzymał ją na tyle blisko, jak tylko mógł. Nie mogąc wytrzymać, opuściła jego pokój i ruszyła w poszukiwaniu gabinetu. Nie zaszła daleko, gdy pojawił się Davyn. – Mogę w czymś pomóc? – Chcę zobaczyć się ze Strykerem. Teraz. – Nie lubi, gdy przeszkadza mu się, gdy jest w gabinecie. – Naprawdę mnie to nie obchodzi. – obeszła go. Davyn westchnął ciężko zanim ją ominął i poprowadził do właściwego miejsca. Zapukał do drzwi. – Mój Panie? – Czego? – Stryker szczeknął. Zephyra przeszła obok Davyna, otworzyła szerzej drzwi, by zobaczyć Strykera przy swoim biurku zaglądającego do niewielkiej kuli. Nie, nie tylko patrzącego, zafiksowanego na tym. – Co robisz? – zapytała, pobudzając głos, by ukryć swoje uczucia. Rzucił okiem w górę. – Próbuję znaleźć Gautiera. Co ty tu robisz? Prawdę mówiąc nie była pewna. Nie chciała tu być, ale… – Chciałam cię zobaczyć. – Odejdź – zarządził Davynowi, który zrobił to natychmiast. Gdy tylko zostali sami, obejrzał się na nią. – Zobaczyłaś coś więcej o mnie, niż chciałaś. Trzymał tabliczkę z jej podobizną. Jak coś tak głupiego mogło ją osłabiać? Zawsze myślała, że jest ponad drobny sentymentalizm. Najwidoczniej była w błędzie. Zanim mogła się powstrzymać, przeniosła się na jego stronę biurka. – Dlaczego nie pójdziesz po Gautiera sam? – Próbowałem. Mały drań jest szybki i pomysłowy. Nie wspominając, że jego moce nie dają powodu do radości. I głupio myślałem, że większość z nich otrzymał dzięki naszej wymianie krwi. Teraz wiem, czym jest i nabrało dla mnie sensu, dlaczego miałem taki problem, by go kontrolować. Powinienem nakarmić się nim i zabrać jego moce. – Nie mogłeś powiedzieć? – Nie. Kto związał swoje moce, wie jakie to jest cholernie niedobre. Poza tym nie mogę znaleźć go wszędzie. Pomimo tego, że powinniśmy dzielić wzrok, jest całkowicie poza moim radarem. – To niemożliwe. Posłał jej suche ironiczne spojrzenie. – Wiem o tym. Jestem tu kompletnie ślepy na niego. Podeszła bliżej, zaglądając do sfory. – Kiedy ostatnio miałeś jego wizualizację? Spojrzał na nią zdumiony. – Czy ty mi pomagasz? 66 Nie chciała dać mu tej satysfakcji. – Zamknij się i odpowiedz na moje pytanie. Uśmiech powoli rozprzestrzenił się po jego twarzy, a błysk w jego oczach wyłączył jej gniew. – Ty mi pomagasz. – Nie przyzwyczajaj się. Jestem słowną kobietą i do czasu, gdy nie mogę

cię zabić, nie mogę nic nie robić lub dziergać na szydełku. Tak czy inaczej, dlaczego chcesz go zabić? – Zamordował moją siostrę. To był dobry powód. – Szumowina jedna. Stryker skinął głową z aprobatą. – Miałem go na celowniku kilka godzin wcześniej, zanim Wojna poszedł za nim. – Więc prawdopodobnie się ukrywa. – Myślę, że na pewno. Pytanie tylko gdzie? – Najlepszym miejscem na ukrycie się jest miejsce tuż przed twoimi oczami. Gnojek tam właśnie jest. Musimy tylko zrozumieć gdzie to może być. *** Nick grzebał w swoich włosach, gdy patrzył na drobną afro-amerykankę stojącą przed nim. Była to kobieta, którą myślał, że zna całe swoje życie, a w ciągu ostatnich kilka minut zorientował się, że nie znał jej wcale. – Nie rozumiem tego. Mój ojciec był psychicznym kryminalistą, który urządził piekło dla mojej mamy, gdy ta była na tyle głupia, by wpuszczać go do naszego mieszkania pomiędzy jego odsiadkami w kiciu. Menyara potrząsnęła głową. – Twój ojciec był demonem, który wolał być w więzieniu, ponieważ było to ostatnie ludzkie miejsce, o którym ktoś mógłby pomyśleć, by szukać go tam i zabić. Nie wspominając, że żywił się ich złą energią. Zdrenował całą negatywną moc. Nick nie chciał w to uwierzyć. To po prostu było niemożliwe. – Mylisz się. Mój ojciec był człowiekiem. Zdeprawowanym i nikczemnym mężczyzną, jednakże na wskroś człowiekiem. Potrząsnęła głową ponownie. – Posłuchaj mnie Ambrosius. Byłam tam, kiedy się urodziłeś. Jestem jedyną, która cię uratowała i używała swoich mocy, by ukryć cię przed resztą świata – tego, który znasz i tego, którego nie widziałeś. Wiedziałam, że moc, którą posiadasz przerazi nawet mnie pewnego dnia. Jak myślisz, dlaczego dbałam o ciebie przez te wszystkie lata? – Myślałem, że dlatego, iż kochasz mnie i moją matkę. – Kocham cię i kochałam Cherise. Była to dobra kobieta z sercem anioła. 67 Nigdy nie zrobiła nikomu krzywdy, ani nie pomyślała źle o innej osobie. To, dlatego Adrian był w stanie ją uwieść. Dlatego był tak atrakcyjny dla niej, kiedy nie powinien być. Wybrał ją, by dostąpiła zaszczytu bycia matką jego dziedzica. To, na co nigdy nie liczył to ja i stan, w którym niewinność twojej matki miałaby na ciebie wpływ. – Jesteś kupą gówna Menyara, powinnaś paść się na polu jak krowa. Wskazała na niego kościstym palcem. – Lepiej zmień ten ton chłopcze. Nie jesteś aż tak wielki, bym nie mogła dać ci klapsa tak jak wtedy, gdy byłeś mały. – Jestem wszechmocny. Czy to nie ty mi to powiedziałaś? – Już raz związałam twoje moce. Nie myśl sobie, że nie mogę zrobić tego ponownie. Uwierz mi, nie jesteś najpotężniejszą istotą we wszechświecie. Jest wielu, którzy mogą sprowadzić cię na ziemię. Nick się wycofał. Atakowanie jej było bezcelowe i sprawiało, że czuł się jak jego ojciec, czym zawsze pogardzał. Miała rację. Była z nim przez całe jego życie, jak druga matka. – Przykro mi Menne. Mam po prostu ciężki okres. Bez obrazy, ale to trochę

trudne do przełknięcia. Położyła rękę na łuku i strzale Artemidy znajdującego się na jego policzku. – Próbowałeś sprzedać swoją duszę bogini dla zemsty. Jak absurdalne to jest? – Decyzja już zapadła i dodam, że okazała się naprawdę zła. Chciałbym tylko zrozumieć więcej o tym wszystkim. Położyła rękę na jego ramieniu. – Co pamiętasz o swoim ojcu? – Tylko ręce założone do tyłu, gdy leżał twarzą zwróconą do podłogi. Miał wytatuowany napis nienawiść na prawej dłoni i zabić na lewej. Nawet nie bardzo pamiętam jak wyglądał. Wszystko, co widzę, to wysoki mężczyzna z oczami pełnymi nienawiści. Westchnęła delikatnie. – Malachai. Zdeprawowany. Zły. Zawzięty. Cały demon. Zostały one stworzone z najgorszych wszechświata do walki z tymi, którzy byli czyści i opiekuńczy. Mimo swoich wad, twój ojciec żył dłużej niż jakikolwiek Malachai przed nim. Wiedział, że miał coraz mniej czasu i dlatego spłodził ciebie. Każdy Malachai może mieć tylko jednego syna, by przekazać swoje dziedzictwo. Ty nim jesteś. – I zabiję się, więc wszystko się skończy. Potrząsnęła głową. – Masz powód, by powrócić z martwych. Możesz odzyskać swoją duszę i się odrodzić. – W jakim celu? Uśmiechnęła się do niego. – Tylko ty możesz odpowiedzieć na to pytanie. Tylko my możemy określić 68 swój cel na tym świecie. Twój ojciec ranił i karał. Ja by cię chronić. Twój cel…. – Zabić Acherona Parthenopaeus. – I to wypełni naprawdę gorzką dziurę w twoim sercu? Nick warknął na nią. – Ja nie umieściłem tam tej dziury. On to zrobił. – Spójrz na mnie – szczęknęła – Powiedz Menyarze prawdę, chłopcze. Nick zazgrzytał zębami, gdy negatywne uczucia rosły w jego wnętrzu. – Ash zabił moją matkę. – Daimon zabił twoją matkę, ponieważ spóźniłeś się, by odprowadzić ją do po pracy. Znasz prawdę Ambrosius. Przyjmij ją do siebie. Ash nigdy nie pozwoliłby jej umrzeć, gdyby mógł tam być. Był brutalnie zaatakowany tej nocy. Nawet, gdy myślał, że jest zły na ciebie, oddałby swoje życie, by ją uratować. Do dziś odwiedza częściej jej grób niż ty. Łzy paliły jego oczy, gdy ból przedzierał się przez niego. Chciał, by jego matka wróciła. Chciał zobaczyć ją jeszcze raz. By poczuć jej dłoń na policzku, gdy uśmiecha się do niego z dumą. Chciał wrócić na czas i uratować ją przed tym przeklętym morderstwem. Była najlepszą matką, jaką ktokolwiek mógłby mieć, a umarła brutalnie z rąk wrogów. Nie zasłużyła na to. I nie zasługiwała na syna takiego jak on, który nie był w stanie ochronić jej przed niebezpieczeństwem. Menyara ciągle go prowokowała. – Jesteś tym, który umieścił ją w tym niebezpieczeństwie. Nie Acheron. To ty ją zawiodłeś. Ty, który sam się zabiłeś. Nick ryczał z wściekłości, gdy furia przelewała się w jego żyłach. Odrzucił głowę do tyłu i wypuścił ból, który wstrząsnął pokojem jak uderzenie

dźwiękowe. Jego wizja zmiany…Już nie mógł widzieć kolorów. Raczej zobaczył wszechświat tym, czym był. Słyszał konstrukcję życia, która go otaczała i przywiązanie do każdego żywego stworzenia. Nigdy nie znał takiej mocy. Takiej wściekłości i nienawiści. Mógł poczuć ją na języku. Menyara spojrzała na niego bez strachu i wahania. – Masz teraz moc, by zabić Acherona. Prawda? Wyszczerzył kły na Menyarę, gdy ogień przechodził z jego rąk do ramion. – Do diabła tak. W końcu Acheron Parthenopaeus miał umrzeć. 45 45 Ohhh gnojku, jeszcze wiele musisz się nauczyć… 69 Rozdział 7 Stryker zassał gwałtownie powietrze, gdy Zephyra pochyliła się nad kulą sfora. Pachniała tak dobrze, że dosłownie zaschło mu od tego w gardle. Prześledziła długim paznokciem chmury. Dreszcz przeszedł jego ciało, gdy wyobrażał sobie, że robi tak na jego skórze. Był tak twardy i potrzebujący, że ledwie opanował się, by nie złapać jej i zamknąć w swoich ramionach46. Zabije go, jeśli on tylko spróbuje. Nie wspominając o tym, że nie mógłby jej nawet uderzyć. Mężczyzn mógł wypatroszyć bez wahania, nawet wiele kobiet, ale kiedy chodziło o nią… nie był pewien czy kiedykolwiek mógłby zranić kobietę, którą tak bardzo kochał. Zephyra zamarła, gdy dostrzegła nagłą wypukłość w spodniach Strykera.47 Subtelne zmiany w jego oddechu. Nie mogła sobie przypomnieć, kiedy ostatnio miała kochanka. Ale doświadczenie mieli tak słabe, że postanowiła wziąć sprawy w swoje ręce, by się nie rozczarować. Stryker nigdy jej nie rozczarował. On był czymś więcej niż tylko wykwalifikowanym kochankiem. On jedyny liczył się z nią. Przełykając, cofnęła się z powrotem. Przynajmniej dopóki jej wzrok nie spoczął na jego ustach. – Również za tobą tęskniłam – szepnęła zanim mogła się powstrzymać48. Stryker zamarł. Te proste słowa odcisnęły na nim swoje piętno, gdy widział jak jej oczy pociemniały, gdy to powiedziała. Nie mogąc wytrzymać pociągnął ją do siebie tak blisko, by móc ją pocałować. W chwili, gdy jej usta dotknęły jego, a jej język przejechał po jego zębach, stał się niewidomy z potrzeby. Został oślepiony przez wspomnienia tak słodkie i cenne, że nie sądził, iż dozna ich jeszcze raz. Posadził ją na swoich kolanach, warknął gdy poczuł jak dobrze ona tam pasuje. Była taka drobna, nie ważyła prawie nic. Jej zapach upajał go. Zephyra jęknęła, czując jak dobrze smakował. Jak silne było jego szczupłe ciało. Nienawidziła tego, jak bardzo jej tego brakowało. Jak bardzo jej go brakowało. Ale teraz nie zamierzała temu zaprzeczać. Jedenaście tysięcy lat później ten mężczyzna wciąż stawiał jej zmysły w ogniu. Potrzebując go z furią nie chciała rozumieć, usiadła okrakiem na jego kolanach i szarpała, by zdjąć jego koszulkę przez głowę. Jeden kącik jego ust podniósł się w drażniącym uśmiechu. Położyła palce na jego ustach. – Jedno słowo i przysięgam, że wyrwę twój język. – Więc jeszcze nie wygrałem? Rzuciła jego koszulkę na podłogę. 46 Ha i jednak nie jest eunuchem… ☺☺Okazuję się, ze pod pewnym względami to typowy facet.. 47 Nie łudź się – to tylko skarpetki …

48 O żesz w mordę! Tak z grubej rury zawaliła :D 70 – Tu nie chodzi o wygrywanie czegokolwiek. Tu chodzi o pożądanie. Chcę cię całkowicie poza swoim systemem. – Myślisz, że zrobię to? – Jak tylko zdam sobie sprawę, jak beznadziejny jesteś w łóżku, nigdy więcej nie będę chciała ciebie dotknąć. Śmiał się, gdy podniósł się z nią owiniętą wokół jego bioder i położył ją na biurku. – Och kochanie, nigdy nie byłem beznadziejny w łóżku. Wyśmiała go, mimo, iż wiedziała z doświadczenia, że nigdy jej nie rozczarował. Miała tylko nadzieję, że jego passa się skończyła, a jego umiejętności pogorszyły się z wiekiem…49 Pochylił swoją głowę ku jej, by ponownie ją pocałować. Ręką gładził jej ciało. Poczuła dreszcz przyjemności, zwłaszcza, gdy poczuła wielkość jego wypukłości między nogami. Pragnęła go rozpaczliwie. Stryker sięgnął do guziczka na jej łonie, gdy w tym samym czasie ktoś uderzył mocno w drzwi50. Marszcząc brwi, spojrzał na drzwi, które otworzyły się z trzaskiem. Davyn uderzył o podłogę jak krwawa kupa czegoś, a za nim przeszło przez próg dwadzieścia demonów. – Puk, puk. – warknął Kessar – Wygląda na to, że nowa siła jest w mieście i nie jest twoja. Stryker cofnął się i pociągnął Zephyrę z biurka. Używając mocy włożył swoją koszulkę i stanął pomiędzy demonem, a Zephyrą. – Co się do cholery dzieje? – Naturalna selekcja. – Kessar51 cisnął w niego płomieniem. Stryker syknął, gdy ból zalał jego ciało. Ale on nie był nieopierzonym młodzieńcem wykorzystywanym do walki. Przywołał swoją czarną zbroję na swoje ciało, odwrócił się od biurka i strzelił w kierunku demona. Kessar zrobił unik przed tym jak wypuścił nowy strzał w kierunku Strykera, który uderzył w niego razem z jego własnym, który wrócił. Ich moce zaplątały się w łuk jaskrawych kolorów. Ale każde uderzenie serca kosztowało go fizycznie. Czuł jak jego siła zostaje opróżniana oraz zważywszy na liczbę demonów, które przyszły, uszczuplony Daimon był już martwy. – Uciekaj Phyra. – rozkazał jej przez ramię. – Nie bez ciebie.– zanim mógł ją powstrzymać, posłała własny strzał w kierunku demonów, zmuszając ich do cofnięcia się. – Musimy się stąd wydostać. Teraz. – powiedziała. Stryker spojrzał na wciąż nieprzytomnego Davyna na podłodze. – Musimy wynieść stąd Davyna. – Pozwól mu umrzeć. 49 Hmm po wizualizowaniu sobie ostatnich kilku zdań, nie sadzę kochana.. Ale no cóż poczekamy, zobaczymy.. ☺ 50 Zabiłabym.. naprawdę mord na miejscu.. no jak można w takiej chwili?? 51 Że ona uchował od ręki Kat i Sina … i po co ? 71 – Nie zostawiam swoich ludzi – przynajmniej nie tych, którzy byli mu wierni. Podobnych do Desideriusa z wątpliwą lojalnością poświęciłby szybko. Ale Davyn nie dał mu nigdy powodów, by wątpić w jego usługi, a za takich Stryker był gotów umrzeć52.

Warknęła na niego. – Bierz go i się pośpiesz. W momencie, gdy podszedł do Davyna, Kessar zaatakował. Złapał Strykera w pasie i rzucił go na ziemię. Przeklinając, kopnął Kessara, by się cofnął. – Ty obłudny śmierdzielu, bezwartościowy jak worek gówna. Spierdalaj. Jeden z demonów podszedł do niego. Stryker schylił się i zobaczył Zephyrę przyciskającą jednego do ziemi. – Nie pozwól im się ugryźć. Staniesz się jedną z nich, jeśli to zrobią. Roześmiała się złowieszczo, gdy jej oczy zmieniły się w żółte z domieszką czerwieni. – Troszkę się spóźniłeś ze swoim ostrzeżeniem.– złapała najbliższego demona wykręcając jego ramię. Rzuciła go na ziemię krzycząc, zanim dźgnęła go pomiędzy oczy i zabiła. – Byłam tam, robiłam to i pragnę ich krwi bardziej, niż oni pragnął mnie. Kessar i inni wycofali się, gdy zdali sobie sprawę, że mają do czynienia czymś więcej niż z tylko ze zwykłym Daimonem. – Masz swojego znajomego? – jej obłudny ton podrażniał Strykera53. Stryker podniósł Davyna z podłogi i przerzucił go przez ramię. – Nie mogę biegać jak kokainista. – zaczął iść za Kessarem i zatrzymał się, gdy zdał sobie sprawę, że na korytarzu było pełno ciał jego Daimonów – Co się tu do cholery dzieje? – Przekształcają twoje Daimony w demony. Jeśli chcesz żyć, to lepiej się stąd wynośmy. – Nie wycofam się. Chwyciła go i zmusiła, by spojrzał na jej twarz. – Każdy czasem się wycofuje. Otwórz portal i zabierz nas stąd. Teraz! Stryker warknął, zanim jej posłuchał. Dopóki nie zorientuje się co się dzieje, słuchał jej, mimo, że nie chciał. Wyciągnęła go z Kalosis z powrotem do jej świątyni, gdzie była Medea. Pojawili się w pokoju Medei, gdy ich córka siedziała przed komputerem. – Połóż go na łóżku. – Zephyra rozkazała Strykerowi. – Słucham? – Medea wyglądała na przerażoną tą perspektywą, stanęła prosto na nogi. – Nie chcę nieznanego mężczyzny w moim łóżku. – Te słowa czynią ojca dumnym. Dziękuję za potęgowanie u niej moralności – położył Davyna na różowym kocyku i zostawił go tam. Zephyra wyśmiała go. 52 No widzi, widzi… tu mnie zaskoczył i tak nawet pozytywnie.. ☺ 53 Czy tylko ja mam teraz takie wrażenie, że Stryker w międzyczasie wlasnie zbiera szczękę i czuje się jak mała bezbronna panna..?? 72 – Nie zaczynaj ze mną. Mogę się rozmyślić i rzucić cię z powrotem do demonów. Stryker wyprostował się i spojrzał na nią. – To prowadzi mnie do pytania dnia. Czym ty teraz dokładnie jesteś? Wypuściła długi oddech, zanim odpowiedziała. – Cóż, oprócz bycia wkurzoną, jestem po części demonem. Te słowa zmroziły go. Wyglądała normalnie, a jednak… z krwią demona, była zdolna do wielu rzeczy. – Jak? Wzruszyła ramionami. – Zostałam ugryziona przez Gallu. – tego samego, który posiadał Jareda. Myślał, że zrobi ze mnie bezmyślnego lizusa i dowiedział się, że jestem dużo

silniejsza niż wyglądam. Zabiłam drania. Medea westchnęła. – Dlaczego nie powiesz mu prawdy mamo? – Prawdy? – Stryker zapytał z dezaprobatą. Zephyra przeklęła, gdy spojrzała na córkę. Jej oczy płonęły, gdy odwróciła się do Strykera. – Dobrze. Przehandlowałam swoje człowieczeństwo, by Medea mogła żyć dłużej niż dwadzieścia siedem lat. – O czym ty mówisz? – W przeciwieństwie do ciebie – Zephyra uśmiechnęła się ironicznie – nie miałam Atlantydzkiej bogini, która pokazałaby mi jak brać ludzkie dusze, by przeżyć. Poprosiłam Artemidę o interwencję w sprawie Medei, ale odmówiła54. Powiedziała, że nie zniesie przekleństwa jej brata, nawet dla własnej siostrzenicy. Po tym jak straciłam wnuka i zięcia przez ludzi, nie mogłam pozwolić, by moje jedyne dziecko umarło z powodu Apolla. Wywołałam jednego z pośredników i obiecałam mu swoją duszę, jeśli ją ochroni.55 Brzmiało to dość prosto, ale był jeden problem. Pośrednik demonów nie odpowiada na wnioski Daimona. – Nie mogłaś tego zrobić. Tylko demon może. Posłała mu bardzo sarkastyczne spojrzenie w uznaniu. – Jesteś takim mózgowcem kochanie. I pomyśleć, że wyszłam za mąż za takiego niesamowitego mięśniaka. Kto wie, może cały twój potencjał umysłowy został pochowany w tych wybrzuszeniach, które zwą bicepsami? Medea wydała z siebie dławiący dźwięk zanim się odezwała. – Pozwoliła demonowi na pożywienie się na niej i przekształcenie jej tak, by mogła wezwać pośrednika. Spojrzenie sarkazmu zmieszanego z irytacją zostało przeniesione na Medeę. 54 I dlaczego mnie to nie dziwi ?? Ruda menda.. 55 Brzmi jak Jaden… 73 Pomijając uszczypliwość Zephyry, Stryker był zdumiony jej zdolnością do miłości. Dotknęło go to głęboko, że potrafiła ponieść tak wielką ofiarę, by chronić swoje dziecko. Ta zdolność do głębokiej troski o jej bliskich kazała zakochać mu się w niej w starożytnej Grecji. – Jak już zostałam przekształcona, odwróciłam się od demona i go zabiłam. Piękno gallu. Jeśli zabijesz tego, który cię ugryzł to odzyskasz swoją samokontrolę i dodatkowo zatrzymasz jego moce. To naprawdę cudowne, może poza irytującym pragnieniem krwi, które doszło do tego, jakie już miałam od Apolla. Ale życie jest niczym innym jak szeregiem kompromisów, prawda? Być może. Ale to nadal zostawia pytanie bez odpowiedzi. – A Jared? – Zaoferował się, by odwieść mnie od zabicia demona gallu. Zaopiekowałam się nim najpierw, a następnie przybiłam demona do ściany jego własnego domu. Nikt nie będzie groził mi i mojemu dziecku. Nigdy. I nigdy nie będę czyjąś niewolnicą. Nikt mnie nie kontroluje. Szanował to. Robił gorsze rzeczy od tych, gdy zabił swoich synów. Poza Urianem. Nie chcąc o tym myśleć,56 przeniósł swój wzrok na Zephyrę. – To wyjaśnia twój zaawansowany wiek – demony, nawet te pół krwi lub nawrócone były wyłączone z przekleństwa Apollona. – A co z nią? – wskazał brodę Medeę. Zephyra skrzyżowała ręce na klatce piersiowej.

– Przehandlowałam swoją duszę za jej życie, które jest teraz związane z moim. Dziwne jak bogowie lubią robić takie rzeczy. Sadystyczne i zimne, naprawdę. Ale nieważne. W przeciwieństwie do nas nie musi żywić się ludźmi, by przedłużyć swoje życie, ale technicznie dalej jest Apollite. Mogłaby mieć nawet dzieci, gdyby kiedykolwiek znalazła mężczyznę, który by nie był bezwartościowy. – I znalazłam jednego – powiedziała Medea łamiącym się głosem. – ludzie go zabili. Zephyra dotknęła ją delikatnie w ramię. – Wiem, kochanie. Nie chciałam być tak bezduszna. Również go kochałam.- spojrzała na Strykera – To dlatego upewniłam się, że każdy potomek z rodzin, które wzięły jego życie został zabity i cieszyłam się smakiem każdej tej śmierci57. Stryker zasalutował jej jak starożytny wojskowy. – I dlatego tak cię podziwiam. Kod wojownika do końca. - krew za krew. Wet za wet. Życie za życie. Davyn jęknął na łóżku, aż w końcu zaczął dochodzić do siebie. Podnosząc głowę, skupił swój wzrok na Strykerze. – Jak wielu z naszych zabili? 56 Jasne że nie chcesz o tym myśleć… głupku jeden… 57 Nie ma co, każdą emocje odbiera strasznie mocno.. Nie wiem czy ją lubić czy nie.. 74 – Nie wiem. Co się stało? – Wojna – jego głos był słaby i napięty, jakby ból go rozpruwał. Przeczesał swoje włosy z twarzy i podciągnął się do pozycji siedzącej. – Powiedział, że demony nie powinny już więcej być tobie podporządkowane. Że powinni powstać i zabić nas wszystkich, by przejąć Kalosis. Powiedział, że to doskonałe miejsce dla demonów i przekształconych lub martwych Daimonów.58 Stryker warknął nisko w gardle. – Fałszywy drań59. Zephyra się roześmiała. – Ty jesteś tym, który go przywołał. – Żeby zabił Nikcka i Asha. – powiedział defensywnie. Wygięła w łuk brew. – A myślałeś, że co będzie robił po tym? – Sądziłem, że zabije mnie, a nie moich ludzi. Zephyra zaśmiała się szyderczo. – Imię tego mężczyzny to Wojna. Czy to nie daje ci jakiekolwiek pojęcia o jego osobowości? To byłoby równoznaczne ze spotkaniem z Peone i oczekiwać, że bogini zemsty przebaczy ci i pozwoli beztroskim spacerem iść przez szczęśliwe życie. Medea zmarszczyła brwi. – Myślałam, że to Nemezis. Zephyra posłała jej zabawne spojrzenie. – Trzymaj się swoich Atlantycki bogów kochanie. Peone jest karą za morderstwo. Nemezis jest boginią równowagi. Ona karze tych, którzy mają zbyt wiele szczęścia lub tych, którzy oszukali innych. Jest duża różnica między nimi. – Och, nieważne. – Medea cofnęła się. Stryker pochylił głowę w stronę Zephyry. – Jestem po wrażeniem, że jeszcze pamiętasz starych bogów. Ale to nie zmienia faktu, że muszę wrócić do Kalosis i wykopać stamtąd tych dupków. – Dlaczego masz takie skłonności samobójcze? – Nie mam skłonności samobójczych. Tam są moi ludzie i nie mam zamiaru

zostawiać ich na pewną śmierć bez mojego przywództwa. – zniknął. Zephyra zesztywniała na jego nagłe odejście. – Czy on po prostu tam wrócił? – spytała Davyna. Pokiwał głową. – Mój pan pogrywa w gierki, ale nigdy, jeśli chodzi o najeźdźców. Przyprowadził demony i bez wątpienia czuje się za to odpowiedzialny. Spróbowała przenieść się do Kalosis, ale bez stałego zaproszenia nie mogła. – Davyn możesz otworzyć tunel? Zamknął oczy, po czym pokręcił głową. – Stryker musiał mnie zablokować. 58 Oj mnie się wydaję … że to może się nie spodobać Jadenowi … 59 Przyganiał kocioł garnkowi… 75 – Cholera z nim. Jared! – krzyczała, wzywając go od pogoni za znalezieniem i zabiciem Nicka. Pojawił się przed nią natychmiast. – Akra? – zapytał, używając Atlantyckiego słowa oznaczającego właściciela i kochankę. – Chcę byś poszedł do Kalosis i zachował Strykera przy życiu. Pomóż mu wywalić demony. – Twoja wola jest moją.– powiedział najbardziej sarkastycznym tonem. Była rzeczywiście zdumiona, że posłuchał bez żadnych argumentów. Ale chwilę później już go nie było. Medea skrzywiła się zakłopotana. – Myślałam, że twoją intencją jest zabicie Strykera? – Och, kochanie po tym jak ten mężczyzna połączył mnie, w pojedynkę zasługuję na honor. Niech to diabli, jeśli jakiś demon pozbawi mnie tej przyjemności. Stryker strzelił boskimi pociskami w demony, które stały najbliżej niego i pilnowały jego mężczyzn i kobiety. – Gdzie jest Apollymi? – Za tobą. Odwrócił się i dostrzegł ją z czerwonymi płonącymi oczami. – Musimy zapewnić ci bezpieczeństwo.– powiedział, nie chcąc śmierci żadnego z nich. Uniosła ze zdziwieniem brwi. – Od kiedy zależy ci na moim bezpieczeństwie? Wydawało mi się, że chcesz mnie zabić. To prawda, chciał. Ale nie teraz. – Chcę przedłużyć moje wydzierżawione życie. Przynajmniej na dwa tygodnie. – W takim razie… - wyrzuciła swoje ramiona i utworzyła wir wokół demonów. Wrzeszczeli i krzyczeli, gdy ich otoczyła i podniosła z ziemi. W pokoju pojawił się otwór i zassał ich do środka. Chwilę później już ich nie było. To była jedna z poważnie przydatnych umiejętności. – A to moi przyjaciele, jest różnica między pełnoprawną boginią i półbogiem – powiedział pod nosem. Jego wypowiedź nie rozbawiła jej, odwróciła się do Strykera. – A to niestety nie będzie ostatnie, ponieważ ktoś – posłała mu złośliwy blask – dał im dostęp do mojego królestwa. Może powinnam nakarmić ich tobą po wszystkim. – Daj mi kilka godzin, zanim to zrobisz. Teraz muszę sprawdzić, co złego

wyrządzili moim ludziom. – Od kiedy obchodzi cię, co się z nimi dzieje? 76 Nie odpowiedział. To prawda lubił udawać, że nie ma w ogóle uczuć. Był ponad jakieś tam małe emocje. Ale znał prawdę. Cierpiał i dbał nawet wtedy, gdy nie chciał. Nieważne jak bardzo się starał, był nadal człowiekiem. – Moi ludzie mnie potrzebują.– minął złego Savitara, który szedł w stronę Apollymi. – Dlaczego stoisz w miejscu? – Savitar warknął do niej.60 Posłała mu zimne, wyniosłe spojrzenie. – Jestem boginią zniszczenia. Czy naprawdę pomyślałeś, że stoję w miejscu, kiedy oni zjadali mój dom? – wydęła wargi – Chcę, byś wysłał Sina po nich. Jest sumeryjskim bogiem, powinien pilnować stworów własnego panteonu i wyczyścić bałagan po nich. Savitar parsknął. – Wiesz, że jeśli to zrobię, to twoja wnuczka będzie walczyć przy jego boku, prawda? Ostatnim razem, gdy walczyła z gallu to prawie zamienili ją w jedną z nich. Syknęła na niego. – Dlaczego ona wyszła za mąż za nic nie znaczącego sumeryjskiego boga? Dobrze. Nie mów im. – rozejrzała się po gruzach – Strykerius oczekuję, że ty i twoi ludzie posprzątacie ten bałagan. Stryker zaczął już zaciskać zęby, ale się powstrzymał. Olał jej ton, bo nie osiągnąłby nic, a mieli wiele do zrobienia. – Wiesz, że to nie koniec. Wojna wróci. – Tak, wiem to. Dziękuję za przypomnienie. W tym czasie należy dokonać niezbędnych przygotowań. Czy ktoś zna dobrego tępiciela szczurów? Ledwie te słowa opuściły jej wargi, Jared pojawił się obok Strykera61. Wyglądał lepiej niż ostatnim razem, gdy się spotkali. Ubrany był w czarną skórzaną kurtkę, czarną koszulę i czarne dżinsy, a na oczach miał ciemne okulary. Jego kasztanowe włosy zostały zaczesane w elegancki kucyk. Sepiroth rozejrzał się z dezaprobatą. – Wygląda na to, że ominęła mnie impreza. Dobrze. Nie byłem w nastroju do wykopywania demonów tego wieczora. Nie piłem jeszcze swojej kawy. – Pijesz kawę? - Savitar skrzywił się. – Nie, ale to była moja żałosna próba błyśnięcia humorem – jego twarz pozostała stoicka. – Co ty tu robisz? – spytała go Apollymi. Jej ton był oczywisty, nie była zadowolona z nieproszonego gościa w jej domu. – Kazano mi go chronić. – szarpnął brodą w kierunku Strykera. Apollymi złożyła ramiona na piersi. – Cóż prosiłam o tępiciela szczurów i zobaczcie, kto się pojawił. Chcesz zabrać od nas Wojnę? 60 Już zaczynają …. 61 I od teraz Jared ma nową ksywę.. ☺ 77 – Nie mogę. – Dlaczego nie? – wyglądała na mniej niż zadowoloną z jego odpowiedzi. – Pierwotne Źródło. – powiedział sucho Savitar – Jared został stworzony w celu ochrony tych mocy. Nikt nie może go zabić.

Jared skinął głową. – Dokładnie. Nawet mój właściciel nie może tego rozkazać. Apollymi zmarszczyła brwi. – Nie rozumiem. Możesz zabić Malachai. A nie możesz jeśli urodził się z tych samych mocy? Jared westchnął. – Malachai zadeklarowały wrogość dla Źródła, odcinając tym samym więzy. Ponieważ zagrażali Źródłu, Sepirothci byli w stanie ich zaatakować i zabić. Dopóki Wojna nie stanowi zagrożenia dla Pierwotnego Źródła, nie mogę go nawet dotknąć. Jeden z kącików ust Savitara podniósł się. – Cóż, czyli nie jesteś taki beznadziejny? Postawa Jareda zmiękła. – Och, wierz mi, nie mogę się zgodzić. Możesz być wdzięczny, że nie jest to zaraźliwe. Stryker ignorował ich myśląc jak wprawił to wszystko w ruch przez pragnienie zemsty. Jakie to wydawało się proste. Wojna zabije Asha i Nicka, a następnie jego. Teraz działo się tu dużo więcej. – Musimy znaleźć jakiś sposób, by powstrzymać Wojnę. Savitar posłał mu dziwaczne spojrzenie. – Ty jestem tym, który go uwolnił. – Tak, dobrze, przejdźmy do obwiniania się. Miałem myśli samobójcze i w tamtym czasie wydawał się to dobry pomysł. W perspektywie czasu okazał nie tak bardzo dobry. – Popełniłeś więcej poważnych błędów. – powiedziała cicho Apollymi – Niewiele osób realizuje coś wiedząc, że jest to głupie… Nie wliczając w to kretynów. – W takim razie ciebie to nie omija, co Stryker? – roześmiał się Savitar. – Tak dla przypomnienia, nie jesteśmy przyjaciółmi – spojrzał na Savitara. – Tak dla przypomnienia, nie obchodzi mnie to. – Wystarczy dzieci.62 – Apollymi powiedziała przez zaciśnięte zęby. – Gdybyście nie zauważyli, mamy dość poważną sytuację. Musimy znaleźć i zatrzymać Wojnę, zagonić63 gallu, ochronić Apostolosa i przegonić stąd Savitara64. – Co z tym ostatnim? – zapytał Jared. – Nienawidzę jego charakteru. 62 Naprawdę również odniosłam wrażenie, że kłócą się jak dzieci ☺ 63 W sensie jak świnki do chlewu zagonić .. ☺☺w oryginale corral 64 No i ryję ze śmiechu.. ☺☺Niezła ona jest: lista rzeczy do zrobienia na dziś ☺ 78 Savitar potrząsnął głowa. – Nienawidzę cię również, o szlachetna. Uśmiechnęła się do niego ironicznie. – Włóż jakieś prawdziwe ubranie. Co ty masz na sobie i czy nie mieli rozmiarów dla dorosłych65? Wyglądał na bardzo obrażonego za atak na jego garderobę. – Spodnie cargo i koszula hawajska to prawdziwe ubrania. – W moim królestwie nie są i zapnij tą koszulę. – Hej! – krzyknął, gdy jego koszula sama się zapięła – są kobiety, które płacą, by zobaczyć mnie nago. – Jestem pewna, że są kobiety, którym płacisz, by oglądały cię nago. Niech bóg mnie broni, ale nie jestem w żadnej z grup. Teraz cicho, bo myślę66. Strykera bawiło ich przekomarzanie. Nigdy nie widział Apollymi tak

ożywionej. Albo Savitara speszonego. W każdej innej chwili zachęciłby ich do kontynuowania, ale mieli zbyt dużo do zrobienia dla niego, niż gra w Loki67. Jared cofnął się. – Podczas, gdy wy planujecie i knujecie, ja mam Malachai do zabicia. – zniknął. Savitar westchnął. – Naprawdę nie sądzę, żeby Acheron to zaakceptował. – Nie. – zgodziła się Apollymi – Wysłałabym ciebie za nim, ale nie chcę, by Apostolos był na mnie zły. Savitar wypuścił długi oddech. – Wiesz, musimy być czujni. Modus operandi68 Wojny to dziel i rządź. Odwraca wszystkich przyjaciół we wrogów. Stryker przewrócił oczami. – Cóż, nasza trójka i tak się nienawidzi, więc za dużo pracy by tutaj nie miał. Apollymi spojrzała na niego twardo. – Nie nienawidzę cię Stryker. Nigdy nie wzięłabym cię do mojego królestwa, gdyby tak było. – znikła. Oszołomiony i niepewny tych nietypowych słów, Stryker podążył za nią. Jedyną rzecz jakiej się dowiedział na przestrzeni tych wieków, to że Apollymi była mniej sentymentalna niż on. Ale z innej strony, miał inną swoją stronę – prywatną, o której nikt nie wiedział i to sprawiło, że zaczął się zastanawiać jakie tajemnice trzymała. 65 I znowu ryję ☺☺I wiadomo po kim Ash odziedziczył poczucie humoru ☺ 66 Lubię ją ☺☺I para uważam z nich idealna ☺ 67 Nie znam się za bardzo na grach, ale jest to wojenna komputerowa gra z różnymi potworami. Zainteresowanych zapraszam na: http://www.loki-game.pl/ 68 Modus operandi z łac. Sposób działania. Prof. Tadeusz Hanausek definiuje pojęcie "modus operandi" jako: "...szczegółowy, charakterystyczny i z reguły powtarzalny taki sposób zachowania się sprawcy, w którym odbijają się indywidualne cechy, właściwości i możliwości człowieka, który ten sposób stosuje...". 79 Była zawieszona w ustronnym miejscu w swoim ogrodzie z marmurowymi ściankami. Czarne róże kwitły wokoło ku pamięci i żałobie po jej synu, którego nie mogła zobaczyć. Jej dwóch ochroniarzy Charonte stało obok niej jak posągi. Od czasu do czasu mrugały, co świadczyło, że nie są martwe. – Co mówiłaś? – spytał ją, gdy usiadła na brzegu basenu, gdzie woda płynęła po ścianie do tyłu. – Jestem zmęczona Strykeriusie. – ruszyła do wyjścia. Zrobił coś, czego nigdy nie zrobił. Pociągnął ją, by się zatrzymała. – Chcę odpowiedzi od ciebie. Wzruszyła ramionami, strącając jego rękę. – Jak głupi jesteś dziecko? W całej swojej nienawiści nigdy nie przemyślałeś naszych relacji? – Wierz mi, ale przez ostatnie kilka lat nie robiłem niczego innego. Wykorzystujesz i potem mnie odrzucasz. Potrząsnęła głową. – Adoptowałam cię Strykeriusie. Gdy twoje dzieci umarły, płakałam razem z wami.

– Do diabła nie zrobiłaś tego. Wyciągnęła rękaw sukni, by pokazać mu swoją rękę. Było tam jedenaście czarnych łez wytatuowanych na jej skórze. To był zwyczaj Atlantów, by pamiętali o swoich bliskich, którzy odeszli. – Ta u góry jest dla mojego syna. Reszta jest dla twoich dzieci. Dotknął jej ręki, nie mogąc uwierzyć. – Co z Urianem? Kazałaś mi go zabić. – Powiedziałam ci, że twój syn ma tajemnice, które powinieneś zbadać. Że robił coś za twoimi plecami. Nigdy nie namawiałam cię, byś go zabił. Zrobiłeś to z własnej woli. – Nie wierzę ci. – Nie musisz tego robić. I naprawdę nie dbam już o to. Chciałabym zakończyć nasze oba życia w tym miejscu, ale do czasu, gdy nie dowiem się, że Wojna został unieszkodliwiony, a mój syn bezpieczny, utknęłam tu – Ze mną. Jej srebrne oczy lśniły w słabym świetle. Ale widział w nich ból, który zgrabnie ukrywała. – Tego nie powiedziałam. – Twój ton to zrobił. Wypuściła głęboki oddech. – Jesteś taki ślepy. Wszystko jest czarne lub białe. I albo cię nienawidzę, albo cię kocham. Ale to tak nie działa. Życie nigdy nie jest jasne. Emocje nie są jednoznaczne. – dotknęła go delikatnie w policzek – Pomyśl Strykeriusie. Ty i ja byliśmy sojusznikami siły od tysięcy lat. My przeciwko twojemu ojcu i Artemidzie. Przeciw jej armii Mrocznych Łowców i ludziom, których oboje 80 nienawidzimy. Jedynie czego ci zabroniłam, to dotykać Apostolosa i wiesz dlaczego. On jest moim synem. Ale mimo to ochraniałam cię i twoich ludzi. Przyprowadziłam cię tu i nauczyłam kraść ludzkie dusze. – Żebyś mogła skrzywdzić mojego ojca za zabicie Acherona. Skinęła głową z szacunkiem. – To prawda. Początkowo nie widziałam nic więcej poza moją zemstą. Ale widziałam jak twoje dzieci rosły… Jak ty dojrzewałeś i patrzyłam jak zginęły. Naprawdę myślisz, że jestem aż tak zimna, że mnie to nie obchodziło? – Tak, tak myślę. Zabiłaś swoją własną rodzinę. Wszystkich. Jej twarz skamieniała. Nie zdradzała żadnych emocji czy pasji. – Czułam ten sam gniew jak ty w noc, gdy podciąłeś Urianowi gardło. Nie, czułam nawet większy. Ich zdrada wobec mnie była znacznie większa od tej, którą Urian zafundował tobie. Którą uczynił z miłości do kobiety. Nie próbował cię skrzywdzić. Próbował jedynie znaleźć szczęście dla siebie i jego żony, a nie próbował cię obrazić. To, co zrobiła moja rodzina było egoistycznym strach. Zjednoczyli się przeciwko mnie, wsadzili mnie do więzienia i zabili mojego syna. To jest niewybaczalne. Zatrzymała się, gdy ból w jej oczach rozgorzał i widział jak bardzo bolało ją to, co się stało. – Ale tak jak ty, gdy ich już nie było i zostałam sama, pożałowałam tego co zrobiłam. Brakowało mi rodziny i chciałam zobaczyć ich znowu. Spojrzała przez ramię na demony, które nadal stały na baczność. – Choć cenię moją armię Charonte, to nie taka sama rodzina. – zwróciła swoją uwagę na niego i jej spojrzenie zmiękło. – A potem pewien złoto włosy zawołał mnie, by prosić bym znalazła jakiś sposób na ratowanie jego małych dzieci przed nieuczciwym losem. Przypominał mi mojego własnego syna, więc zaoferowałam mu coś, czego nigdy nie zaoferowałam nikomu innemu. –

Tkliwość znikła pod chłodną maską, która była mu tak dobrze znana – Związałam swoje życie z twoim, by cię chronić. Tylko raz się posprzeczaliśmy, wtedy, gdy kazałam ci zostawić Apostolosa w spokoju, a ty nie chciałeś tego zrobić. – Nie powiedziałaś mi, że to twój syn. – Ponieważ wiedziałam, że to cię zaboli – powiedziała przez zaciśnięte zęby – Z jakiego innego powodu miałabym to trzymać w tajemnicy? – Próbowałaś mnie kontrolować. – Nigdy. – warknęła – Odwróciłam twoją stratę w chęć zemsty na twoim ojcu. Otworzyłam przed tobą i twoimi ludźmi całe moje królestwo i pozwoliłam schronić się tutaj. Byłam dumna jak każda matka, gdy zabiłeś jakiegokolwiek Mrocznego Łowcę lub zniszczyłeś ludzkie życie69. Mimo to nie chciał jej wierzyć. Używała go… 69 Nooo to tak po naszemu jak dziecko 5 ze szkoły przyniesie ☺☺.. raczej jak szóstkę ….Tylko jakoś nie zdaje sobie sprawy że może to ranić jej syna. 81 A jednak przypomniał sobie sposób, w jaki żyli przez wieki. Zawsze przyjmowała go w prywatnych komnatach. Zawsze cieszyła się z jego towarzystwa. Tęsknił za tym, nawet bardziej niż chciał przyznać. – Dlaczego nie powiedziałaś mi tego wcześniej? Westchnęła. – Ponieważ wolałam byś nienawidził mnie za śmierć Uriana, niż miałbyś nienawidzić siebie. Żaden rodzic nigdy nie powinien widzieć takiego cierpienia. – Nie wierzę ci70. – Więc nie wierz. Oboje wiemy, że współczucie nie jest moją mocną stroną. Ledwie to rozumiem. – obdarzyła go chłodnym spojrzeniem. – Ledwo rozumiem ciebie. Zgarnęła swoją czarną suknię i zaczęła się od niego oddalać. Stryker patrzył za nią, gdy jej słowa odbijały się mu w uszach. Być może nie rozumiała, co to jest współczucie, ale wiedziała jak kochać. Jej nieugięta miłość i ofiary za Acherona były tego dowodem. To było to, co powodowo zazdrość Strykera i sprawiało, że odwracał się przeciwko niej. Chciał, by kochała go w ten sposób. Stryker wzdrygnął się na niepodważalną prawdę. Został wyjęty z łona swojej matki, zanim się urodził i oddany do kapłanek Apolla. Mimo, że nigdy nie był okrutny, gdy był zaniepokojony, one zawsze się go bały. Nigdy nie poznał prawdziwej matki. Do czasu, aż poznał Apollymi. Mimo wszystko, nie był pewny czy może jej zaufać. Ośmieliłby się? Poza całą jej złośliwością, nigdy nie widział by skłamała. Mogła pomijać pewne rzeczy, ale nigdy nie przyszła i skłamała… Zamykając oczy, zacisnął zęby tak, że ból zaczął mu doskwierać. Trudno było być za tyle odpowiedzialnym i nie mieć nikogo, komu można w pełni zaufać. Bogowie, jak bardzo bym zmęczony tą samotnością we wszechświecie. Stojąc cały czas w pozycji silnej osoby. Nie chcąc nad tym rozmyślać, opuścił ogród, by wrócić tam, gdzie jego ludzie schylali się nad rannymi i zabijali tych, którzy się przemieniali. – Jesteśmy w trakcie wojny, mój panie? Spojrzał na Ann, drobną, piękną blond kobietę Daimon i skinął głową. – Demony nie są już tu mile widziane. Wyciągnęliśmy swoje ręce w

przyjaźni, a oni odpłacili się nam rozlewem krwi. Naprawdę małe zaskoczenie. Demon jest demonem. Powinien to wiedzieć lepiej i nie myśleć, że kiedykolwiek mógłby połączyć się z Gallu – Ale to dobrze. To, co nam brakuje w liczbach, odbijemy sobie w 70 No muszę to powiedzieć: matoł pieprzony, co on tak ciągle nie wierzy?? To co na kolana ma paść może przed idiotą?? Wkur.. mnie już tym niedowierzaniem! 82 bezwzględny i przebiegły sposób. Jesteśmy Daimonami i jesteśmy Spathi. Teraz pokażemy tym gnojkom, na co nas stać. Jego ludzie krzyczeli z aprobatą. Savitar śmiał się za nim. Stryker obdarzył go gniewnym spojrzeniem. – Znalazłeś coś śmiesznego Chthonianinie71? – Taa, znalazłem. Myślę, że nowy dzierżawca twojego histerycznego życia nazywa się Wojna. Posłał Savitarowi spojrzenie, które mówiło, co o nim myśli. – Przynajmniej mam dzierżawcę. – To prawda. Ale wiesz, jaki jest problem z dzierżawą? – Jaki? – Zwykle traci ważność prędzej czy później. A jeśli nie zwracasz szczególnej uwagi na drobny druk, zawsze będziesz spalony. – Nie przestraszysz mnie – Nie chcę cię przestraszyć. Ale gdybym był tobą, nie opuściłbym swoich kobiet przy otwartej kurtynie na tak długo, podczas gdy ty bawisz tu na dole. Wojna ma okropny sposób rozlewać się w cichej okolicy, jeśli wiesz, co mam na myśli72. Złe przeczucie przeszło przez Strykera. Wojna na pewno nie… Oczywiście, że chciał. Jego serce waliło, Stryker wiedział, że musi dostać się do Medei i Zephyry zanim będzie za późno. 71 Kur… przysięgam, ze sobie kiedyś język połamię na tym słowie.. 72 Hmmmm czy tylko ja mam tu dwuznaczne myśli… :P 83 Rozdział 8 Zephyra spojrzała zza biurka na drzwi, skąd dochodziły jakieś dźwięki i było widoczne światło. – Wejdź moja kochana. – powiedziała, wiedząc po usłyszanym odgłosie, że to Medea. Pewnie pchnęła drzwi, żeby zajrzeć do pokoju. – Nie przeszkadzam? – Nie kochanie. Byłam w trakcie porządkowania. Medea wygięła brew w łuk na to. Zephyra nie mogła jej za to winić. Była przecież przerażająco porządna nawet w jej najgorsze dni. Miała ten nerwowy zwyczaj. Gdy wszystko było dezorientujące, miała silną potrzebę czyszczenia wszystkiego, co mogła. – Jak się ma nasz gość? – spytała, próbując odciągnąć córkę od śmiałych uwag. – Oglądał kilka kapłanek na kolację. I już go ostrzegłam, że one są poza menu, nawet jeśli myśli, że będą bardzo smaczne. – Dobrze. Nie chcę walczyć z Artemidą w tej sprawie.

Medea weszła do pokoju i zamknęła drzwi. – Nadal go kochasz, prawda? – Kocham kogo? – spytała starając nie przejmować się pytaniem – Davyn? Ja nawet go nie znam. Jedyną rzeczą, jaką w nim kocham jest jego nieobecność. – Mojego ojca. Nienawidziła jak Medea wytykała coś w czasie. – Nie kocham go, jak również – powiedziała lekceważąco – ledwie mogę znieść jego obecność. – A jednak promieniejesz za każdym razem, gdy patrzy na ciebie. Zephyra wrzuciła stos papierów do śmietnika. – Nie bądź śmieszna. Medea zatrzymała ją, gdy zaczęła czyścić ponownie biurko. – Znam cię Matera. Zawsze byłaś bardzo wyrachowana i zimna. Przez wieki martwiłam się, że moja głupota zabiła coś w tobie. Zmarszczyła brwi na córkę. – Jaka głupota? – Życie z ludźmi. Byłam na tyle naiwna, by sądzić, że tak długo jak my nie zaszkodzimy im, to oni nie zaszkodzą nam. Pamiętam co powiedziałaś mi kilka tygodni przed atakiem. „Nie można oswoić wilka i oczekiwać, że zachowają palenisko w harmonii. Prędzej czy później natura bestii się wyłania i robi to, co jej instynkt każe – zabija.” Myślałam wtedy, że mówisz o nas, ale tak nie było. A gdy zostaliśmy zaatakowani – po tym jak ty prawie zginęłaś ratując mnie – coś w tobie umarło. Ten kawałek współczucia dla innych. Zdolność do miłosierdzia. 84 To była prawda. Wszelkie przekonania, które miała o świecie, w ludzką dobroć lub jak to nazywają w człowieczeństwo umarły wraz z jej wnukiem. Zabić potwora. Wyrwij jego serce, tak by nie mógł nas zabić. Miał pięć lat... nie był potworem. To tylko dziecko, które krzyczało do rodziców, by go uratować. Do babci, by zatrzymała sprawianie mu bólu. Zrobiła co mogła, by ich ochronić i smutna prawda była taka, że nie było to wystarczające. Wyciągnęli go i bili na śmierć73. Dziecko jej dziecka. Umarła tej nocy, było to smutne, zamiast jej serca była teraz pusta dziura. – Życie jest ciężkie. – powiedziała ze spokojem, którego nie czuła. Nie znała go nawet wcześniej. Jako córka rybaka, została wychowana w głodzie i ubóstwie, który gryzł jej brzuch i godność. Jej ojciec starał się je uzupełniać darami z morza. Jednak jego niepowodzenia obróciły go przeciwko własnej rodzinie. To zmieniło go w gorzkiego pijaka, który obwiniał ich za własne błędy. Obwiniał ich za to, że byli i za to, że zależało mu na ich poparciu. Nienawidził ich wszystkich i nigdy nie próbował tego ukrywać. Przez całe swoje życie, nigdy nie poznała szacunku czy życzliwości dopóki pewien szczupły, przystojny chłopiec nie zatrzymał jej w dokach. Nawet teraz mogła zobaczyć jak słońce podkreślało jego blond włosy. Zobaczyć podziw w pięknych, niebieskich oczach, gdy na nią spojrzał. Był zawinięty w purpurowy chiton szlachcica, który oplatał jego młode ciało wojownika, które już pokazywało obietnicę, na kogo ten mężczyzna wyrośnie. Myśląc, że ma zamiar spytać ją, jak wielu innych przed nim, o jej pijanego ojca, kopnęła go kolanem w krocze i uciekła74. Gonił ją, by przeprosić ją za to, że ją przestraszył75. Przeprosił. Syn boga prostą sprzedawczynię ryb w łachmanach. To była miłość od pierwszego zdania. A kiedy zdjął swój płaszcz, by ochronić ją od morskiej bryzy, stopiła się na miejscu.

To był czas, gdy czuła się kochana i pielęgnowana. Czuła, że jest warta coś więcej niż tylko brud na czyichś nogach. Dopóki nie przybył Apollo potępiając ich związek ze względu na to, że była śmieciem, niegodnym półboga. Stryker głupkowato posłuchał ojca i opuścił ją. Gniew przedzierał się przez wspomnienia. – Nie wierzę w bajki. – powiedziała do córki. – Mimo to, wychowałaś mnie na tych historiach. Ponieważ chciała, by jej dziecko była lepszym człowiekiem niż ona. Nie chciała zabijać Medei taką życiową drogą, jaką sama musiała przejść. – Kocham cię moje dziecko. – szepnęła. – Całe moje życie jesteś jedyną 73 No kurde ten opis mnie rozpieprzył… smutne to strasznie ☺☺Jak można tak z dzieckiem? 74 Haha to pierwsze spotkanie mieli urocze, nie ma co ☺ 75 I proszę jaki Strykerius wytrwały ☺ 85 osobą, która przynosi mi nieskończoną radość. Jesteś jedyną, za którą chcę umrzeć, by cię ochronić. Nie kocham twojego ojca. Nie jestem w stanie dłużej tego znieść. Medea skinęła do niej głową. – Jak mówisz mamo. Ale wciąż widzę te światło, które się zapala, gdy on wchodzi do pokoju. – zaczęła wychodzić, a następnie się zatrzymała. – A tak w ogóle, to gdybym jakimś cudem mogła mieć w swoim życiu z powrotem Evandera to nigdy nie odepchnęłabym go. Trzymałabym go blisko siebie przez resztę wieczności. – Ale on nie opuścił cię, gdy byłaś czternastoletnią dziewczyną w ciąży z jego dzieckiem. – To prawda, ale Evander nie był czternastoletnim chłopcem, którego ojciec miał moc, by zabić nas jedną myślą. Zephyra nie odezwała się, gdy Medea zostawiła ją samą w pokoju. To była prawda. Stryker był zaledwie chłopakiem i zostawił jej pieniądze na opiekę dla siebie i dziecka. Jednak rozbite na kawałki serce nie chciało słuchać jego racjonalnego zachowania. Powinien walczyć o to, co kochał. Tego właśnie nie może mu wybaczyć. Nigdy. Tego, że spowodował, iż czuła się jak bezwartościowy robak niewart jego miłości. Wolałaby żeby jego ojciec zabił ją niż miałaby znowu poczuć się tak zdemoralizowana. Każdy zasługuje na godność. Każdy. Poza Jaredem. I tak jak stała, zdała sobie sprawę dlaczego tak wiele radości dawało jej męczenie go. On też zdradził swoją rodzinę. Kolegów żołnierzy. Kiedy musieli wspólnie walczyć o swoje przetrwanie, on był tym, który przekazał swoich dla wroga. Zawsze będzie go za to nienawidzić. Tak jak nienawidzi Strykera za opuszczenie jej. Z westchnieniem zaczęła reorganizować biurko, które przed chwilą zorganizowała. Zrobiła ruch, gdy światło błysnęło. To był Stryker. Cholera, Medea miała rację. Jej serce zerwało się, gdy zobaczyła, kto stoi. Jedno pasmo jego czarnych włosów opadało mu na oczy. Jego twarz była zahartowana z delikatnym zarostem. Nic nie dało by jej więcej satysfakcji niż przejechanie językiem po linii jego szczęki, pozwalając by ten cień włosków kuł jej skórę.

Zezłościła się na oszukańcze myśli i na to jak ciało zdradzało ją, gdy bardzo chciała iść w jego kierunku. – Czego chcesz? Stryker ledwo się powstrzymał, by słowo „ciebie” nie wyszło z jego ust. Tego właśnie chciał. Tego potrzebował. Teraz najbardziej chciał rozpleść jej 86 blond włosy, by opadły na nagie piersi, podczas gdy ujeżdżałaby go w taki sam sposób jak kiedyś. Jego członek stwardniał boleśnie. To była najtrudniejsza cześć, gdy był blisko niej. Wszystko, co musiał zrobić to powąchać jej zapach lawendy i waleriany, by być pełnym potrzeb. Zmuszając się by podejść do przodu, odchrząknął. – Chcę byś razem z Medeą wróciły ze mną do Kalosis. – Naprawdę myślisz, że tam jest bezpieczniej niż tutaj? – Odkąd stacjonuję tam armia Charonte i wkurzona bogini pragnąca krwi, to tak. Chyba, że wiesz coś o ukrytych instynktach macierzyńskich Artemidy76 o których ja nie wiem. Ale szczerze mówiąc nie wierzę, by jej potrzeba ochrony ciebie urosła nie bardziej niż wobec mnie. Spojrzała na niego – Chcę żebyś wiedział, że zgadzam się tylko z powodu bezpieczeństwa Medei. W przeciwnym razie powiedziałabym żebyś wcisnął siebie tam, gdzie słońce nie dochodzi. Skrzywił się z grymasem na twarzy. – Kochanie, umieszczę siebie i ciebie tam, gdzie słońce nie dochodzi. W przeciwieństwie do tego miejsca, w Kalosis nie ma światła. Nigdy. – Nie jesteś zabawny. – Naprawdę? A myślałem, że mam poczucie humoru. – Chciałbyś. Stryker nie odniósł się więcej do tego, gdy przeszła obok niego i wzięła kilka rzeczy w tym przybory do makijażu i balsam. Przywołał wspomnienia jak kiedyś skrupulatnie używała go każdego ranka. On leżał na łóżku, gdy ona wcierał balsam na twarz, wykorzystywała kohl77 do narysowania ciemnych linii na oczach i wcierała hennę w usta. Nie było nic milszego do obserwowania. To było takie słodkie i kobiece. Jak Zephyra. – Co się tak gapisz? – rzuciła do niego78. – A nic. – jego głos był bardziej lakoniczny, niż chciał żeby był. Nie chciał pozwolić na to, by wiedziała jak głębokie emocje w nim wzbudzała. Dałoby to jej moc nad nim, o której lepiej by nie wiedziała. Zabrał od niej pozbierane rzeczy. Początkowo wyrywała je od niego, ale potem bez słowa ustąpiła. – Pójdę po Medeę. – Czy Davyn nadal jest w jej pokoju? Skinęła głową na drzwi. – Wychodził wcześniej z jakiegoś powodu, więc nie jestem pewna. 76 O czy ty mówisz, to pojęcie jest dla tej małpy całkowicie obce… 77 Antyczny kosmetyk do rysowania linii przy oczach. Dzisiejszy eyeliner. 78 Haha i bum na ziemie Stryker powrócił z krainy marzeń ☺ 87 Poszedł korytarzem za nią do pokoju Medei, a potem znieruchomiał, gdy zastał ich siedzących przy stole obok okna i grających w szachy. Twarz Davyna

była posiniaczona i spuchnięta od ataku, ale poza tym wydawał się być z powrotem w grze. Zephyra położyła ręce na biodrach. – Czy powinnam być zaniepokojona tym, że wydaję się tu być bardzo przytulnie? Medea studiowała planszę. – Spokojnie mamo. On jest właściwie miłym Daimonem. Zephyra posłała łobuzerskie spojrzenie Strykerowi. – Myślę, że powinieneś wziąć na słowo swojego człowieka. – Dlaczego? – Jest sam w sypialni twojej córki. – Grają w szachy. – Teraz… Stryker roześmiał się. – Uspokój się Phyra. Byłbym bardziej zaniepokojony gdyby był tu z moim synem niż z moją córką. Największym zagrożeniem byłoby, gdyby chciał pożyczyć od niej buty.79 Jej usta zrobiły ciche och. Davyn zaśmiał się, gdy przeniósł gońca. – Nie musisz się martwić, ponieważ ma najmniejsze stopy jakie kiedykolwiek widziałem u kobiety. Poza tym, to, że wolę mężczyzn nie znaczy, że chciałbym być kobietą. Uwierz mi. Zephyra klasnęła w dłonie władczo. – Dobrze. Chcę by wasza dwójka się podniosła. Medea zbieraj rzeczy. Zamierzamy zatrzymać się u twojego ojca na trochę. Przeraziła się deklaracją Zephyry. – Dlaczego? – spytała Strykera. Najeżył się. – Jestem twoim ojcem. Nie pytaj mnie. Strzeliła w jego stopy. Zephyra westchnęła głośno. – Medea wstrzymaj swój gniew i rób to, co mówi. Odwróciła się twarzą do Strykera ze złym spojrzeniem. – A ty musisz zapamiętać, że jest twoją córką, której nigdy nie poznałeś. Nie jest jednym z twoich żołnierzy, którym możesz rozkazywać. Davyn podnosił się wolno. – Jeśli to sprawi, że poczujesz się lepiej Medea, jego ton był dużo milszy, gdy warczał na ciebie, niż gdy warczy na nas. Stryker posłał mordercze spojrzenie w jego kierunku. 79 No lubię tak jakoś tego Daimona 88 – Trzymaj się od tego z dala. – Tak mój panie. Medea zatrzymała się przy boku matki. – Nie rozumiem dlaczego mamy uciekać przed demonami. – Nie przed demonami kochanie. Przed Wojną. I nie uciekamy. Obieramy strategiczne miejsce, od którego możemy go trzymać z dala, dopóki nie znajdziemy jego słabości. Teraz zabieraj swoje rzeczy. *** Nick podskoczył, gdy przechodził obok lustra i zobaczył swoje odbicie. – Kurwa mać. – wysapał. Jego skóra była czerwona jak krew i pokryta czarnymi starożytnymi symbolami. Ale sparaliżowało go, gdy zobaczył co się stało z jego twarzą.

Włosy miał czarne z czerwonymi pasemkami, które spływały mu na twarz. Czarne linie przecinały jego oczy i spływały po policzkach. Jego hebanowe oczy błyskały czerwienią80. Spojrzał w dół i zobaczył, że jego ramiona i dłonie były również poprzecinane czarnymi pasami. – Co się do cholery dzieje? – To twoja prawdziwa postać. Odwrócił się i zobaczył Menyarę. Nie była jednak tą starszą kobietą, która go wychowała. Teraz była wyższa od niego i wyglądała jakby była tuż przed dwudziestym rokiem życia. Ubrana była w czarną bluzkę wiązaną przy szyi bez pleców i czarne spodnie. Jej długie włosy były związane w stylizowany kucyk. – Kim jesteś? Tak naprawdę? Menyara rzuciła mu jedną z lasek, które trzymała. – Miałam wiele nazw na przestrzeni wieków. Ale ty możesz mnie znać najlepiej pod imieniem Ma’at. Serce Nicka podskoczyło na wspomnienie egipskiej bogini. Utrzymywała porządek we wszechświecie. Bogini sprawiedliwości i prawdy. Menyara dała mu swoją statuetkę na jego siódme urodziny. Ona będzie cię chronić od złego Nicholas. Połóż ją w swoim łóżku, a nikt ci nigdy nie przeszkodzi w czasie snu. Będzie czuwać nad tobą. Zawsze. Wciąż pamiętał, gdy mu to mówiła. Ogarnęła go gryząca złość. – Jak na boginię prawdy, to sporo mi nakłamałaś. Menyara uśmiechnęła się. – Nie skłamałam słodziaku. Nie ujawniłam tylko kilku faktów tobie i twojej matce. Jestem powodem dzięki któremu Cherise nigdy nie dowiedziała się o Mrocznych Łowcach. Zabezpieczałam ją starannie przed jakimkolwiek 80 Miałam go za ciacho… teraz jakoś wzdrygam się, gdy go sobie wyobrażę.. ble. Już nie powyrywa lasek ☺ 89 paranormalnymi zjawiskami w życiu. Tak samo próbowałam zrobić z tobą. Ale los jest jak suka, która nie chce by się wtrącać. Miałeś stopniowo poznawać swoje moce i być trzymanym pod kloszem całą wieczność. – Chciałbym podziękować za utrzymywanie ślepoty mojej matki na moje ponadprogramowe zajęcia, ale właśnie dlatego została zabita. – sprawdził wagę laski – Co ja mam z tym zrobić? Podeszła bliżej niego i zmusiła do zablokowania uderzenia jego laską. – Musisz nauczyć się walczyć. – Urodziłem się walcząc. – tym razem ledwo zatrzymał jej ruch zanim nie uderzyła go w głowę. – Z ludźmi, ale nie z mocami, które idą po ciebie. – zamachnęła się na niego ponownie. Nick zablokował i wykręcił laskę z jej uścisku. Uśmiechnął się z dumą rozbrajając ją. – Mówiłem. Jestem najlepszym jakikolwiek istniał. Parsknęła na jego arogancję. – A ja jestem boginią prawdy, a nie wojny. Bijąc mnie możesz pokonać starszą kobietę. Nic więcej. Nie bądź zarozumiały. Nick wykrzywił usta. – Wiesz, jeśli ochraniałaś mnie i moją matkę, powinnaś ochronić nas przed ubóstwem. Ból przeszedł przez niego, gdy przypomniał sobie pokonane spojrzenie matki za każdym razem, gdy głaskała jego włosy, a następnie wchodziła na

scenę i zdejmowała ubrania by móc go wykarmić. Raz powiedziała mu, że jedynym powodem, dla którego zabiera go do pracy było, by przypominał jej, dlaczego robi, co robi. W przeciwnym razie wybiegłaby przez pierwsze drzwi. Poczucie winy zżerało go. Zawsze tak było. Zrujnował życie swojej matki, a swoją głupotą je zakończył. Menyara wypuściła w górę rękę i wytrąciła z jego rąk laskę. Popchnęła go na ścianę jednym końcem. Skrzywił się z bólu, gdy dźgnęła końcówką jego klatkę piersiową. – To ubóstwo zrobiło z ciebie człowieka, chłopcze. Bez tego i bez swojej matki byłbyś dokładnie taki sam jak twój ojciec. – Gówno prawda. Otworzyła usta, by coś powiedzieć, ale zamarła. Chwilę później oślepiające światło przemknęło przez pokój. Nick syknął, gdy przeszło to po nim, paląc jego skórę. Coś okrutnego uderzyło w niego, podnosząc go z podłogi i przyszpilając do sufitu. Próbował się odepchnąć, ale czuł się jak karaluch pod czyjąś stopą, przyciśnięty do podłogi. Nagle uderzył w ziemię. Menyara podbiegła do niego, gdy jęczał z bólu. Brzęczało mu w uszach, gdy próbował się skupić. Każda jego część bolała. 90 Dopóki nie spojrzał w górę. W pokoju był Acheron i walczył z człowiekiem, który miał takie same wzory na skórze, jakie miał Nick. Różniły się odwrotnością. Gdzie Nicka symbole były czerwone to u niego były czarne, a gdzie czarne to u niego czerwone. – Trzymaj się od tego z dala Atlanto – warknął demon. Acheron złapał boski pocisk wystrzelony w jego kierunku w ręce. – Menyara zabierz stąd Nicka. Teraz!81 Zanim Nick mógł zaprotestować, owinęła się wokół niego i wszystko stało się czarne. Jared przeklął, gdy zniknęli. – Co ty zrobiłeś? – Mówiłem ci. Dałem słowo, że przypilnuję by był bezpieczny i będę go chronił całym swoim życiem. – Zwariowałeś? Ash cofnął się, gdy Sepiroth przestał z nim walczyć. – Jestem bogiem Atlantydy Jared. Przysięgłem jego matce, że nikt nigdy mu nie zaszkodzi. Wiesz, co to znaczy. Jared cofnął się, gdy się uspokoił. Jego skóra natychmiast wróciła do ludzkiego wyglądu. – Więc kiedy go zabiję, ty również umrzesz. Czyś ty zwariował? Dlaczego to zrobiłeś? – Bo myślałem, że jest człowiekiem i byłem winien tą obietnicę jego matce. – A teraz znasz prawdę. Jesteś Chthonianem obciążonym utrzymaniem równowagi wszechświata. Malachai musi umrzeć. Ash potrząsnął głową. – Dla niego porządkiem wszechświata jest żyć tak długo jak ty. Jared roześmiał się. – Nie rozumiesz tego, prawda? Chcę umrzeć Acheron. Jeśli go zabiję, to pójdę razem z nim. – odwrócił się od Asha i zniknął. Ash przeklął, gdy zorientował się, że nie sposób go śledzić. Cholera.

– Jared! – warknął, strzelając głosem w eter tak, by Sepiroth mógł usłyszeć.-Nie rozumiesz tego. Jeśli umrę, świat umrze wraz ze mną. Nie możesz zabić Nicka Gautiera. Jared nie odpowiedział. Ash wypuścił głęboki oddech. Jared miał racje, Ash został obciążony prowadzeniem porządku we wszechświecie. I nikt nie powstrzyma go przed wykonywaniem swoich obowiązków. – Savitar? – szepnął, wzywając go. Savitar zjawił się jako zjawa obok niego. 81 A po co ?? małe lanie Nickowi się przyda 91 – Co tam przystojniaku? – Wiedziałeś o Nicku, prawda? Savitar odwrócił wzrok, potwierdzając podejrzenia Asha. – Dlaczego mi nie powiedziałeś? – spytał Ash. – Nie chciałem fałszować losu. Wiesz o tym. Ale tak, kiedy poprosiłeś mnie bym trenował Nicka i gdy go zobaczyłem po raz pierwszy, wiedziałem czym jest. To dlatego nie trenowałem go. Gdybym zaczął, to odblokowałbym jego moce. Jego tarcza była mocna, dopóki nie został uderzony przez tych z nas, którzy czerpią swe siły ze Źródła. Ash zmarszczył brwi na te wieści. – Więc dlaczego jego moce nie odblokowały się w noc, gdy z nim walczyłem? – Nie wiem. Prawdopodobnie miało to coś wspólnego z faktem, że twoje moce są mieszane. Lub może to być coś tak prostego jak fakt, że byliście bliskimi przyjaciółmi i nawet jeśli walczyliście to nie chciałeś go zabić. Nawet w gniewie nigdy nie stanowiłeś realnego zagrożenia dla niego. On nie potrzebuje swoich mocy, by ochronić siebie przed tobą. – A jednak jestem powodem jego śmierci. – Nie, Nick jest przyczyną swojej śmierci. On pociągnął za spust. Jak prosto to brzmiało w ustach Savitara, ale nie zmieniało jednej prawdy o tej nocy. – Ponieważ przekląłem go do tego. Savitar posłał mu ostre spojrzenie. – Ciesz się, że nie było mnie tam i nie klepnąłem cię w głowę. Wiesz jak działa wolna wola, więc przestań się obwiniać i zejdź z krzyża. Ktoś potrzebuje tego drewna82. Ash nie był rozbawiony i nie był męczennikiem płaczącym nad nieistotnymi bzdurami. Nie było wątpliwości, że był tym, który to wszystko wprawił w ruch. Ale przeszłe żale nie rozwiązują obecnych problemów. – Jak zatrzymać Jareda? – Nie możesz. Tylko jego mistrz może utrzymać go w ryzach. – A jeśli tego nie zrobi? – Wszyscy mamy przesrane. *** Stryker nienawidził tego jak bardzo kochał widzieć, gdy rzeczy Zephyry mieszały się z jego. Jej szczotka do włosów, jej balsamy. Jej perfumy. Wybrał te ostatnie, by móc poczuć ich zapach. – Co ty robisz? Odłożył od razu mały, szklany pojemnik. 82 Ha ha ha dobre to było ☺

92 – Nic83. – To nie było nic. Byłeś wniebowzięty moimi rzeczami, prawda? Uniósł brew na jej dobór słów. – Wniebowzięty? Co to za archaiczne określenie? Spotkała się z nim spojrzeniem. – Nie rozproszysz mnie tak łatwo. Stęskniłeś się za mną teraz. Zrobił krok w jej kierunku i spojrzał na nią podejrzliwie, ale nie okazywała żadnych emocji. Gdyby tylko mógł wytrenować swoich ludzi, by byli tak skuteczni… – Czy chcesz bym to powiedział? Ty już wiesz jak bardzo tęskniłem. Zmrużyła oczy. – Ale ja chcę to usłyszeć. – Dlaczego? Pochyliła się ku niemu i posłała mu spojrzenie, które zawierało trochę złośliwości, radości i było drażniące. – Bo chcę zobaczyć jak bardzo moja nieobecność ciebie torturuje. Zaczął wychodzić, ale nie mógł sprawić, by jego ciało było mu posłuszne. Nie mógł. Zamiast tego, znalazł jedną prostą prawdę, która opuściła jego usta. – Tęskniłem za tobą. Zephyra chciała go spoliczkować za te słowa. Chciała go bić, dopóki ból w niej nie przestałby jej doskwierać. Ale znała prawdę. Nie było wystarczająco wiele przekleństw na świecie, by wymazać szkody, które uczynił. – Czy myślisz, że to rozwiąże cokolwiek? – Nie rozwiązuje niczego. – jego ton był łamliwy – Ale kiedy stoisz tu, nienawidząc mnie, pomyśl z mojego punktu widzenia. Jestem tym, który spieprzył to i taka jest rzeczywistość i musiałem z tym żyć każdego dnia mojego życia. Byłaś moją jedyną prawdziwą miłością. Moją drugą połową i odszedłem od ciebie. Masz pojęcie jak ta wiedza mnie zżerała? Zatopiła rękę w jego włosach i szarpnęła aż się skrzywił. Nie mogąc poradzić sobie z poplątanymi emocjami przechodzącymi przez nią, szarpnęła go do siebie i pocałowała zaciekle. Stryker westchnął, gdy jej język tańczył z jego i mógł posmakować ją w pełni. Przez całe swoje życie była jedyną osobą, której tak naprawdę pragnął. Potrzebując być tak blisko jej jak to tylko możliwe, zgarnął ją w ramiona i zaniósł do łóżka. Oderwała się od pocałunku tylko na tyle, by zdjąć jego koszulkę przez głowę. Nie mogąc znieść choćby jeszcze chwili bez niej, używając mocy pozbawił ich ubrania całkowicie. Pociągnęła go z powrotem z wygiętymi w łuk brwiami. – Przydatna jest ta twoja moc tutaj. – szepnęła mu w usta. 83 Rączki za siebie i niewinna minka typu „to nie ja, to on…”☺ 93 Zanim mógł odpowiedzieć, przewróciła go na materac, przygryzając jego brodę kłami. Stryker warknął na to jak dobrze się czuła. Trzymając ją powrócił z powrotem do czasów, gdy był niczym więcej niż młodym księciem. Świat był nowy i świeży. W jego sercu nie było nienawiści. Nie było samotności. W jej ramionach mógł pozostać na zawsze. Teraz zaatakowała go z taką samą gorliwością, jaką czuł patrząc na nią. Zamykając oczy, degustował się jej nagą skórą tuż przy jego. Trzymała jego ciało mocno. Mimo, że został potępiony i zgubiony, to było niebo, a ona była aniołem. Zephyra przycisnęła policzek do jego, gdy przygryzała jego płatki uszu

zębami. Zarost ocierał się o nią, zwiększając dreszcze. Pachniał mężczyzną i płynem po goleniu, który mieszał się z jego własnym zapachem. Przez wiele lat po jego odejściu trzymała przy sobie jego tunikę codziennie w bardzo wczesnych godzinach rannych, bolejąc nad tym by wrócił. W przypływie gniewu na przekleństwo Apolla spaliła ją. Ale teraz będąc ze Strykerem chciała mu wszystko wybaczyć. Cofnąć się w czasie i zatrzymać go przy jej boku. Gdyby tylko mogła. – Potrzebuję cię we mnie. – szepnęła. Pieszczoty mogą zostawić na później. Teraz chciała być tak blisko niego jak to tylko możliwe. Odpowiedział jej jednym niskim jękiem, gdy zsunął się do jej ciała by spełnić jej prośbę. Krzyknęła z przyjemności, gdy przybił ją do ziemi swoimi biodrami, potrzebując by być jego częścią. Zapomniała jak dobrze jest być z mężczyzną, zwłaszcza z tak wykwalifikowanym. Każde jego pchnięcie, każde liźnięcie stawiało ją w ogniu, dopóki nie zaczęła krzyczeć z rozkoszy. Stryker przekręcił się z nią, umieszczając ją pośrodku łóżka, ruszając się nawet szybciej i mocniej w niej. Jego srebrne spojrzenie zamknęło się razem z jej i nagle przyciemnione światło obnażyło jego słaby punkt wewnątrz niego, sprawiając, że łapała oddech. Arogancja jego młodości zniknęła, a ból wewnątrz mężczyzny rozdzierał ją. Tyle się stało od tego dnia, gdy w świątyni Agape przysięgli sobie jako mąż i żona. Jeszcze raz zobaczyła wysokiego, niepewnego młodzieńca, który przyłożył sztylet do dłoni i przeciął ją. – W mojej krwi, moje serce, moja dusza, przysięgam poświęcić swoje życie tobie. Gdziekolwiek będę, ty zawsze będziesz w moich myślach. To właśnie tobie ślubuję przed twoimi bogami i moimi. Jesteśmy teraz jednością, dopóki śmierć nas nie rozdzieli. – potem pochylił się i szepnął jej do ucha – Nawet wtedy znajdę sposób, by być przy tobie. Ty i ja Phyra. Na całą wieczność. Łza zjechała z kącika jej oka, gdy to wspomnienie spalało ją. Uwierzyła mu. – Phyra? Przełknęła, gdy zatrzymał się i spojrzał na nią. – Zraniłem cię? 94 Szloch złapał jej gardło. – Rozdarłeś moje serce, ty draniu. Sprawiłeś, że uwierzyłam w ciebie, gdy nie wierzyłam w nikogo poza sobą84. Stryker zassał powietrze na te słowa, które poszatkowały jego duszę. – Wszystko czegokolwiek chciałem, to być mężczyzną, jakim mnie widziałaś. Proszę bogów, by móc cofnąć to, co zrobiłem. By zostać i umrzeć przy twoim boku tak jak powinienem. Ale nie mogę cofnąć się do przeszłości. I nie mogę cofnąć bólu. Wiem, że to żadne pocieszenie, ale przyrzekam, że mi wcale nie było łatwiej. – jego wzrok spalał ją – Nigdy w sowim życiu nie przeprosiłem za nic. Nikogo o nic nie prosiłem. Ale przepraszam za to, co zrobiłem i mogę paść na kolana, jeśli mi wybaczysz. Odepchnęła go, a następnie usiadła. – Nie wiem jak to jest komuś przebaczać. Stryker skrzywił się na te słowa, które się przez niego przedarły. Nie zasłużył na nic więcej, niż pogardę. Ale nie mógł sobie na to pozwolić. Jego serce było złamane, przesunął się tak, by móc rozwiązać jej włosy. Jedwabne nicie łaskotały jego ciało, gdy wspominał jak je szczotkowała zanim dołączała do niego w łóżku. Zephyra chwyciła w pięści prześcieradło, ponieważ jego czułość dotknęła

ją głęboko. Nie chciała mu wybaczyć, ale jego słowa i szczerość osłabiały ją. Patrząc przez ramię na niego, stapiała się jeszcze bardziej. Był to człowiek znany z okrucieństwa i dzikości. Nie wahał się przed niczym. Mimo to szczotkował ręką jej włosy jakby w obawie zranienia jej. Jak ona mogła nienawidzić kogoś, kto kocha ją tak bardzo? Nienawidzić mężczyznę, który dał jej najcenniejszą rzecz w życiu? – To nie oznacza, że cię lubię. – warknęła, popychając go z powrotem i siadając okrakiem na jego biodrach. Stryker uśmiechnął się, gdy Zephyra pochyliła się nad nim i zatopiła kły w jego szyi, by się pożywić. Z chęcią odda jej całą krew, by wysuszyła go, jeśli to oznaczałoby, że mógłby ją tak trzymać umierając. Jego głowa zatapiała się w jej zapachu, podczas, gdy czuł napierające piersi na jego klatkę piersiową i krótkie włoski jej kobiecości drażniące jego biodra. Wykrzywiając głowę, wdychał walerianę, nawet, gdy gryzła go boleśnie. To był raj. Gładził jej ramię zjeżdżając w dół, dopóki nie splótł z nią palców. Podniósł ich dłonie i złożył pocałunek na jej skórze przed tym jak zatopił kły w jej nadgarstku. Szarpnęła się lekko, ale nie odepchnęła go. Stryker warknął na jej słodki smak. A gdy pił, czuł jak jej moce mieszają się z jego. Do tej pory nie wiedział, jak wiele demonicznych energii trzymała w sobie. Nigdy nie byłbym w stanie jej pokonać… 84 No i podejrzewam, że wlasnie coś zwiędło ☺ 95 Spiął się, gdy zdał sobie z tego sprawę. Pozwoliła mu wygrać. Powolny uśmiech wykrzywił mu usta, ale nic nie powiedział. Nie chciał jej ponownie rozgniewać. Nie, gdy są w takiej sytuacji. Odchyliła się i wpatrywała się w niego. Wypuścił jej dłoń, jej włosy pieściły jego klatkę. Naprawdę nie było piękniejszego widoku niż widok jej wznoszącej się ponad nim, gdy jej nagie piersi ocierały się o niego. Zephyra została złapana przez urodę Strykera. Przez jego moc. Teraz znała prawdę. Hamował się w ich walce. Mógł poważnie ją zranić, ale się powstrzymał. Gdyby tylko mogła zaufać mu ponownie. Ośmieliłaby się? Podniósł się w górę, tak by móc delikatnie ssać jej piersi. Oplatając jego głowę, drżała na uczucie jego gorącego języka zamiatającego jej skórę. Podniósł ją bez wysiłku i położył pod sobą. Zassała powietrze na uczucie jego ciała wewnątrz jej. Podniosła brodę tak, by móc ponownie poczuć smak jego ust, gdy poruszała się powoli pod nim. Jak bardzo uszczęśliwiało ją to, gdy go czuła. Uczucie mieszających się oddechów. Stryker nie mógł nawet myśleć, gdy jego ciało wołało z przyjemności. Przejęła każdy kawałek jego kontroli zostawiając tylko radość z powodu bycia z nią. Wbił swoje paznokcie w dłoń, starając utrzymać się w ryzach. Było to trudne. Była to jedyna kobieta, którą kiedykolwiek kochał. Szmer uśmiechu wygiął jego usta, gdy złapał jej ucho. Było jedno takie miejsce… Zanurzając głowę, przetoczył językiem po uchu aż po płatek. Zassała gwałtownie oddech, gdy dreszcze przeszły przez nią stawiając jej sutki na baczność. – Nadal jesteś taka wrażliwa. Posłała mu gorące spojrzenie.

– A ty co? – Nigdy nie byłem wrażliwy. – Acha.– przejechała dłońmi od jego pach w dół jego żeber, prowokując go do skoków. Jęczała zmuszając go, by wszedł w nią jeszcze głębiej. Śmiejąc się Stryker pchnął ją z powrotem na łóżko. Zephyra wygięła się w łuk powodując, że wszedł jeszcze głębiej. Przyśpieszył uderzenia tak, że nie mogła już wytrzymać. Doszła w jasnym rozbłysku, który eksplodował wewnątrz jej. Płacząc owinęła się wokół niego i trzymała go blisko, gdy jej ciało pulsowało. Stryker warknął, gdy dołączył do niej. Trzymał ją blisko, gdy jego ciało trzęsło się, a palce się zwinęły. 96 Była wspaniała i chciał spędzić z nią resztę swojego życia będąc splatanym, nago w jego łóżku. Wyciągnął z powrotem swoją arogancką kpinę. – Więc powiedz mi kochanie…jesteś rozczarowana? Zmarszczyła nos. – Hmm, dobrze, biorąc wszystko pod uwagę, przypuszczam, że jest na to jakaś nazwa. – A to jest? – Marny gracz. Parsknął na jej kiepską grę słów. – Noc jest jeszcze młoda. Mam wiele godzin, by cię smakować i zapewniam cię, że gdy skończę „marny” będzie ostatnim słowem, jaki przyjdzie ci do głowy. Położyła się wyniośle przodem, nie chcąc pokazać mu jak wielką przyjemność z nim miała. – Cóż, jeśli chcesz się ponownie wstydzić, kim jestem by cię powstrzymywać? Cmoknął na nią. – Jesteś taka zła – przybliżył się do niej i objął ją tak, by móc wsunąć ją na łóżko. – Ty naprawdę chcesz kontynuować? – zapytała85. – Absolutnie. Mam kilka wieków na robienie tego. Chciała odpowiedzieć, ale zanim mogła, ktoś zapukał do drzwi86. Upewnił się, że ją całkowicie zakrył, a potem warknął. – Wejść! To był Davyn. Zrobił krok do środka i zatrzymał się, gdy zobaczył nagiego Strykera z leżącą Zephyrą przy boku. Szybko odwrócił wzrok. – Panie chciałem poinformować, że jest kolejny mały problem. – A to jest? – Nie możemy jeść. Stryker wymienił skrzywione spojrzenie z Zephyrą zanim zwrócił się do Davyna. – Co masz na myśli? – Wojna i demony zamknęły nas. Jeśli jakiś Daimon wyjdzie stąd, by się pożywić, to oni go zabiją lub przemienią. Jesteśmy w pułapce. Stryker wypuścił wulgarne przekleństwa. – Kiedy powinieneś się pożywić? – Jadłem ostatniej nocy, więc mam spokój na kilka następnych tygodni. A ty panie?

Spojrzał na Zephyrę. 85 A coś ty myślała?? Uderzyłaś w najczulszy męski punkt… Padnie trupem, a udowodni, że miał rację ☺ 86 Przynajmniej tym razem zdążyli dokończyć, to, co zaczęli… 97 Przeszło ją zimno, gdy zrozumiała to spojrzenie. – Wzięłam od ciebie krew dwa razy… Pokiwał głową. – Będzie dobrze przez kilka dni. Przełknęła w obawie przed jego suchym tonem, lęk przeszedł przez nią. – Ile? – Może dwa. A potem będzie martwy. 98 Rozdział 9 Zephyra nie odezwała się dopóki Davyn nie zostawił ich samych. Stryker odwrócił się do niej na łóżku i jej spojrzenie powędrowało do miejsca, gdzie pchnęła go nożem. Przebiegła po tej linii wzrokiem. Choć rana goiła się, było to wciąż przypomnienie o jej podłym nastroju. I śmiertelnym celu. – Wygląda na to, że twoje życzenie spełni się raczej szybciej niż później, co? – powiedział nonszalancko. Przycisnęła kurczowo prześcieradło do swojej piersi. – Musi być jakieś wyjście z tej sytuacji. – Tak, ale oni mają jedną przewagę. Demony nie są nocnymi stworzeniami. Mogą nas zapuszkować w dzień i w nocy. My możemy jeść tylko po zmroku. – Czy można przenieść tutaj ludzi? Teoretycznie tak. Ale to nie była taka prosta sprawa. – Jeśli się tylko potknął i wpadną do tunelu. Co o wiele łatwiej powiedzieć niż zrobić. Zwykle tylko dzieci łapią się w te pułapki, a duża liczba Daimonów, ze mną włącznie, mają problem z zabieraniem duszy dziecka. Nawet, jeśli są ludzkim bydłem. Jej spojrzenie pociemniało z furii. – Oni zabijają nasze dzieci bez zmrużenia oka. I znowu to nie było takie proste. – Ich rodzice zabijają nasze dzieci, nie oni. W tej walce są niewinni. Mój ojciec zmusił mnie do tego, bym był potworem, gdy przeklął mnie do tego życia, ale odmawiam przegrania całego mojego sensu istnienia z powodu jego obłędu. Potrząsnęła głową. – Jesteś wojownikiem. Mówisz mi, że nigdy nie dokonałeś masakry na dzieciach w bitwie? – Przygotowywałem się do wojny jako śmiertelnik, ale nie walczyłem do czasu, aż zostałem Daimonem. Więc nie. Nigdy nie wziąłem życia dziecka. Będąc ojcem nie wiem czy kiedykolwiek bym mógł. – zwęził swoje oczy – i to nie robi ze mnie tchórza. Zephyra uniosła dłonie w geście kapitulacji przy jego złowrogim tonie. Przypadkowo zdenerwowała go nie mając tego na celu. – Nigdy nie przyszło mi to na myśl. Przynajmniej ta jego niezdolność do krzywdzenia dzieci. Inne rzeczy, które zrobił…

To była inna historia. 99 Gdy wstał z łóżka zobaczyła tatuaż na jego prawej łopatce, który umknął jej wcześniej, gdy koncentrowała się na innych zabawach. To sprawiło, że spojrzała ponownie, aż tatuaż w pełni zapisał się w jej pamięci. Nie, to nie mogło być… – Stój.– powiedziała pociągając go z powrotem, by móc mu się przypatrzeć. Było to złamane serce, oplecione kolczastymi winoroślami i mieczem zagłębionym w jego karminowym centrum. Była też wstążka z imieniem, która obejmowała tatuaż. To sprawiło, że jej oddech ugrzązł w gardle. Zephyra. Poniżej znajdowało się osiemnaście małych, czarnych łez, które tworzyły skomplikowany wzór. Prześledziła go palcami. – Kim są? – Jedne dla każdego z moich dzieci i wnuków. Po jednej dla moich żon. Ale to jej imię umieścił we wstążce, by w pojedynkę znaczyła jego złamane serce. Rzuciła okiem w górę, by spotkać jego spojrzenie, ponieważ patrzył na nią przez ramię. Wspomnienia z ich przeszłości i konflikt emocji niszczyły ją. Był taki znajomy, a zarazem taki obcy. – Kim jesteś Strykeriusie? – Jestem zagubioną duszą – westchnął cicho – miałem kiedyś cel, ale potknąłem się na drodze podążając ku niemu. – A teraz? Jego wzrok niebezpiecznie się zwęził. – Widzę, co chcę jeszcze raz, ale po raz pierwszy w życiu nie jestem pewien czy mogę się o to ubiegać. Nigdy nie powinienem zostawiać ciebie i wiem o tym. Położyła dłoń na jego zarośniętym policzku. – Jestem sługą Artemidy. Zawdzięczam jej zaopiekowanie się mną, kiedy nikt inny nie chciał. – Czy nie zwróciłaś już tego długu tysiąckrotnie? Zephyra przerwała. Czyżby? Artemida mogła być tak zmienna i zimna. Na przestrzeni wieków, Zephyra straciła niezliczoną ilość ludzi Artemidy i innych, którzy zniesławili lub urazili boginię. Dziwne, nigdy nie zastanawiała się nad opuszczeniem służby Artemidzie, aż do teraz. Pozostawała w cieniu świątyni bogini i tylko istniała. Jej jedynym celem przez te wszystkie wieki było ochrona córki. Jak mogła mieć inny cel niż to? Ponieważ jej ostatnim celem było zestarzeć się i kochać mężczyznę, który wyszedł drzwiami łamiąc jej serce. Jej ducha. Jej życie. Po tym, przysięgła, że nigdy więcej nie zazna tyle bólu. Raz, z całą pewnością jej wystarczy. Stryker odwrócił się do niej ze spojrzeniem tak intensywnym i surowym, że dreszcze na jej ciele wzmogły się niesamowicie. – Dołącz do mnie ponownie Phyra. Stań po mojej stronie, a położę ludzki 100 świat u twoich stóp. Znajdziemy sposób na złamanie klątwy mego ojca i zajmiemy nasze miejsce w świetle słonecznym. – Nie dotykałam światła słonecznego od ponad jedenastu tysięcy lat. Od nocy, w której ostrzeżono nas przed klątwą. – Chciałbym je tobie dać.

Potrząsnęła głową w zaprzeczeniu. – Obiecałeś mi kiedyś już świat, a potem rzuciłeś nim mi w twarz. – Jestem teraz inny Phyra. Nie jestem już przestraszonym dzieckiem żyjącym w cieniu ojca. Nauczyłem się na swoim błędzie i przysięgam, że nigdy więcej cię nie zostawię. Chciała w to wierzyć, ale nie wiedziała czy może. Obietnice były łatwe do złożenia, ale trudno było ich dotrzymać. Była tylko garstka osób, która umiała tego dokonać. – A jednak umrzesz w ciągu dwóch dni, jeśli cię nie nakarmimy. – Nawet po śmierci znajdę sposób, by być przy twoim boku. Te słowa zapaliły jej gniew, gdy przypomniała sobie, że użył ich na ślubie. – Jak śmiesz?! – warknęła, odpychając go. – Nie rozumiem. – Drwisz ze mnie tymi słowami. Był wyraźnie skonsternowany. Jak mógłby tego nie wiedzieć? – Jak to? – Obiecałeś mi miłość i zostawiłeś mniej niż rok później. Jak mogę zaufać ci teraz? – Nigdy nie ożeniłem się ponownie po śmierci mojej żony. Nie przez te wszystkie wieki i to nie z powodu tego co do niej czułem. Pamięć o tobie utrzymywała mnie w pojedynkę. Nigdy żadna kobieta nie urzekła mnie tak jak ty. I żaden inny mężczyzna nie rościł sobie praw do jej serca. Żaden. Tylko Stryker mógł złamać tarczę, którą siebie otoczyła. To dlatego tak bardzo go nienawidziła. – Matera! Spojrzała na drzwi w tym samym czasie, gdy Medea zaczęła je otwierać. Choć raz Medea nie zareagowała widząc ich razem nago w łóżku. To powiedziało Zephyrze jak straszne wieści przyniosła. – Kessar wysłał emisariusza, by rozmawiać z ojcem. Musi przyjść natychmiast. Ubranie Strykera pojawiło się na jego ciele, gdy opuścił łóżko. Zephyra miała właśnie sięgnąć po swoje, gdy również ją ubrał. Wyleciała jak strzała z łóżka, by spotkać w drzwiach Medeę. Stryker objął prowadzenie. Medea uniosła z ciekawości jedną brew, którą zwróciła do Zephyry, ale nic nie powiedziała, ponieważ szły za Strykerem korytarzem w dół do sali przyjęć. 101 Tam w słabym świetle Daimony były skupione wokół wysokiej, smukłej kobiety Gallu. Jej długie czarne włosy były rozpuszczone do ramion, gdy wykrzywiała usta w geście odrazy przed zebranymi Daimonami. Stryker nie odzywał się, gdy przechodził obok niej do swojego czarnego, szkieletowego tronu na podium. Błyszczał w mroku, wyglądał groźnie i śmiertelnie jak człowiek, który na nim zasiadał. Zephyra podążała za nim, oczekując, że zaprotestuje. Nie zrobił tego. Z prezencją boga usiadł niedbale i wpatrywał się w Gallu jakby była owadem do zadeptania na jego podłodze. Zephyra zajęła miejsce po prawej stronie jego tronu. Zacisnęła rękę na górze wału, który został wyrzeźbiony na kształt kręgosłupa. – Masz słowo od Kessara? – Stryker zapytał Gallu. – Ofiaruje ci szansę poddania się. Stryker roześmiał się głośno na jej głupotę. Z tupetu Kessara. Jeśli myślą, że sprawią, iż się złamie, to się grubo mylili.

– Mówiłem mu, by przestał ssać krew idiotów. Jak widać skaził sobie nią swój intelekt. Kobieta Gallu strzeliła palcami. Dwa kolejne Gallu przyszły z Daimonem uwięzionym w łańcuchy. Była to Iliria, jeden z jego dowódców Spathi. Jej blade blond włosy kontrastowały z jej czarnym ubraniem. W zgodzie z jej naturą i pozycją, nie błagała, gdy brutalnie zmusili ją do uklęknięcia. Ale była słaba. Jej skóra była ziemista, mieniąca się, co świadczyło o zbyt długim czasie oczekiwania, by się pożywić. Jej ciało zaczęło się starzeć i rozkładać. Wyglądała na starszą niż na dwadzieścia siedem lat. W ciągu kilku minut była w średnim wieku. – Nie dawaj im niczego mój panie. – wypluła Iliria, próbując walczyć z dwoma Gallu, którzy trzymali ją za ramiona. – Umrze, jeśli nie poddasz się. Stryker wzruszył ramionami. – Wszyscy umrzemy Gallu. Powinnaś być bardziej zainteresowana swoim własnym losem. Ogarnęła go zimnym spojrzeniem. – Twoja skóra mówi, że ty również potrzebujesz pożywienia. – objęła podbródek Ilirii w dłonie – Spójrz na jej starzenie. Kości stają się kruche. Nie przeżyje kolejnej godziny. Nawet, jeśli nakarmisz się od kogoś innego, to tylko przyspieszysz swoją śmierć. Stryker utrzymał nonszalancję na twarzy. – Nie jestem Syzyfem próbującym zatrzymać śmierć. Iliria jest żołnierzem. Jeśli to jej czas, to tak musi być. Nie jestem w czasie wojny z Atropos. Jej wolą jest zabranie nas, gdziekolwiek zechce. Mój jedyny cel to umrzeć godnie. Zephyra była pod wrażeniem postawy Strykera i opanowanych negocjacji. Nie był tym samym chłopcem, którego znała. Mężczyzna przed nią był surowy i nie dał się zastraszyć. 102 Mogła to docenić. Zwłaszcza, gdy dostrzegła zdenerwowanie w oczach Gallu. Demony właśnie się potknęły. I gdy Zephyra spiorunowała wzrokiem Gallu pewien pomysł przyszedł jej do głowy. Był śmiały, ale pouczający. Położyła rękę na ramieniu Strykera i pochyliła się, by szepnąć mu do ucha. – Napij się z Gallu… Stryker myślał o jej słowach. Krew Gallu była zakażona. Mogła przemienić każdego, kto miał kontakt z nią i sprawić, że stawał się bezmyślnym zombie kontrolowanym przez nich. Czy Zephyra nienawidziła go tak bardzo, że chciała dla niego takiego losu? Spotkał się z jej wzrokiem. Była taka piękna, tuż przy jego boku. To tu powinna być zawsze. Jednak nie wiedział, czy może jej zaufać. To, co proponowała… To było samobójstwo. – Zaufaj mi. – szepnęła mu do ucha, przesyłając dreszcz po jego ciele. Ośmieli się? Sama powiedziała, że kobiety są mściwe do końca. Jej ciemne oczy paliły go i nie powiedziały mu niczego o jej zamiarach. Mogła ustawiać jego życie. Albo śmierć. – Weź duszę Gallu. – powiedziała to głosem tak niskim, że nawet ni był pewien czy to usłyszał – Zabij dziwkę i nie będzie mogła ciebie kontrolować. Tracąc cierpliwość, Gallu odchrząknęła. – Jesteś całkowicie odcięty. Zdejmiemy was wszystkich. Twoja ostatni

deska ratunku to poddać się i błagać o łaskę Kessara oraz całej naszej reszty. Wszechświat roztrzaskałby się na kawałki zanim by o coś błagał. Stryker wstał powoli na nogi. Zephyra wciąż nie dała mu żadnej wskazówki, co do jej nastroju albo zamiarów. Gdyby była szczera. Bez względu na to, nie był jednym z tych, którzy się znęcali. Schodząc z podium, ruszył w stronę Gallu. Dwoje z nich zacieśniło swoje uściski na Ilirii, będąc gotowymi by ja zabić, gdy tylko do nich podejdzie. – Sriana ey froya. – powiedział w atlantydzkim do Ilirii. Pomóż mi ich zniszczyć. Rzucił na nią okiem i poczuł, że jego oczy się zmieniły. Już nie srebrne, a świecące czerwienią. Wywołał boskie moce, będące w nim. Odwracając się do Gallu, spotkał się z nią wzrokiem. Zesztywniała, gdy jej wola została zniewolona przez jedno błogosławieństwo Apolla, którego zapomniał zabrać Apollitom przeklinając ich. Mogli zapanować nad każdym ze słabą wolą. To był prezent, który pozwalał brać ludzkie dusze do ich ciał. Ale ciężko było znaleźć ludzi, którzy mocno kochali swoje życie, ale ich umysły były słabe. W przypadku Gallu było to równoznaczne. Stryker wyciągnął do niej rękę. – Podejdź do mnie Gallu. 103 Nie zawahała się. Powolny uśmiech wykrzywił mu usta, gdy przyciągnął ją bliżej i zatopił kły w jej gardle. Krzyknęła, gdy zaczął pić, a ona krwawić. Iliria poszła za jego przykładem i złapała Gallu po jej lewej stronie, a Davyn po prawej. W głowie Strykera kręciło się od mocy znajdującej we krwi Gallu. Jego żołądek zaczął się kurczyć i boleć. Instynktownie zaczął odchylać głowę, gdy napotkał Zephyrę. – Nie przestawaj. – powiedziała, trzymając jego głowę przy gardle Gallu – Dopóki nie umrze. Odsunął się na tyle, by móc mówić. – Myślę, że się zmieniam. Nie czuję się dobrze. – Będziesz się czuł dobrze. Zaufaj mi. Powtarzała to, ale wciąż nie był pewien czy powinien jej wierzyć. Szczerze mówiąc czuł się źle od tej krwi. Jak gdyby miał wymiotować w każdym momencie. Ale wciąż trzymał kły w gardle Gallu i kontynuował wysysanie, aż Zephyra ugodziła ją między oczy, by ją zabić. Wtedy poczuł to. Moment, w którym wydała ostatnie tchnienie życia i jej ciało opadło bezwładnie w jego ramionach. Przycisnął klatkę piersiową demona do swojej – centrum jego istnienia – i czekał aż jej dusza połączy się z jego. Zwykle wchłanianie powodowało mały wstrząs, po którym następowało ożywienie. Tym razem uderzyło to w niego jak piorun i powodując obniżanie ciała oraz zataczanie się. Krzyczał, ponieważ to do rozdzierało, a jego skóra czerniała. Starał się oddychać, ale było to niemożliwe. Ciągle i ciągle widział migające światła wokół niego i słyszał pompowanie krwi w żyłach. To było jak patrzenie w materię wszechświata. Moc połączyła się z nim, ogrzewając jego ciało i sprawiając, że jego zmysły wirowały. Rzucił wzrokiem po sali i zwrócił uwagę ja jego ludzie wycofywali się. Nagle Zephyra tam była. Wzięła jego twarz w swoje dłonie. – Spójrz na mnie Strykerius. Skup się.

Zrobił to i ich spojrzenia się spotkały, jego serce zwolniło. Jego wzrok i słuch stały się wyraźne. Powolny uśmiech wypłynął na jej twarzy natychmiast po tym jak rozerwała jego koszulę. Skrzywił się, gdy położyła dłoń na sercu, gdzie nie było już czarnego znaku oznaczającego miejsca wymiany dusz. Stryker patrzył w zdumieniu na nieskazitelne miejsce. W chwili, gdy Apollita przyjmował ludzką duszę wydłużając swoje życie, na miejscu ich serca pojawiał się czarny znak, oznaczające miejsce, gdzie ich dusze się wymieniły. Zniknęło. – Nie rozumiem. 104 – Kiedy Daimon łączy się z demonem, ma siłę obu gatunków. Jest nieśmiertelny. Tak jak ty teraz. Był przerażony. – Jak to możliwe? Uśmiechnęła się złowieszczo. – Krew Gallu jest potężna. Cokolwiek to jest, sprawia, że łączy się z naszym skażonym DNA i wzmacnia nas. Jesteś wolny od konieczności brania dusz. Odwrócił się do Davyna i Ilirii, którzy stali nad ciałami martwych Gallu. – Nie jesteśmy niewolnikami Gallu? Zephyra potrząsnęła głową. – Nie jeśli twój pan nie żyje. To jest nowy świat Stryker. Początek nowej ery. I Zephyra mu to dała. Nie mogło to oznaczać niczego innego. – Jedyna rzecz jaka cię teraz zabije, to ścięcie głowy. Chciał krzyczeć z radości. – Ile Daimonów możemy przekształcić na jednym Gallu? Jeśli nakarmimy ich krwią kilku z nas, a następnie zabijemy demona, przekształcimy ich i uwolnimy. W którym momencie mamy go zabić? Wzruszyła ramionami. – Jest tylko jeden sposób by się o tym przekonać. Spróbuj i zobacz. Stryker zaśmiał się, gdy rozejrzał po Spathi, którzy się zebrali. – Słyszeliście panią. Zróbmy eksperyment i sprawdźmy co się stanie. Jeśli to działa, to musimy pożywić się i zabić ich, a nie będziemy musieli zabierać ludzkich dusz. Myślę, że mamy właśnie otwarty sezon łowiecki na Gallu – roześmiał się ponownie na myśl o odwracającej się sytuacji na niekorzyść Kessara i jego ludzi – kto jest głodny? Odezwał się ryk głosów. Stryker zwrócił się do Davyna. – Otwórz tunel i złapmy jeszcze jednego Gallu żeby sprawdzić teorię mojej pani.87 Davyn pochylił głowę i zasalutował. – Jak sobie życzysz mój panie – skinął na Ilirię i jeszcze dwóch Spathi, by dołączyli do niego. Stryker wrócił do swojego tronu, gdzie usiadł z całym nowym poglądem na przyszłość jego ludzi. Era Daimonów dopiero się zaczynała i miał zamiar zrobić piekło ludziom zanim wszystko zostanie powiedziane i zrobione. Patrząc w dół, wydął usta w niesmaku na trzy leżące ciała Gallu. Byli tak odrażający dla niego jak jego ojciec. – Czy ktoś może posprzątać ten bałagan? Zabierzcie je na zewnątrz i spalcie. 87 Już widzicie minę zadowolonego Asha? Lub Sava … nie wspomnę o Jadenie…

105 Mała grupka ruszyła do przodu, słuchając go, podczas gdy Zephyra wspięła się na podium. Ignorując ludzi, którzy na niego patrzyli, wziął jej dłoń i pocałował w jej knykcie. – Dziękuję Phyra. Mogłaś zachować to dla siebie i pozwolić mi i moim ludziom umrzeć. Rzuciła spojrzeniem po pokoju. – Niezależnie od tego, co czuję do ciebie osobiście, jestem Atlantydką i Apollitką. – zamiotła swoją ręką wskazując żołnierzy – Jesteśmy ostatnimi wojownikami swego rodzaju. Byłabym przeklęta, jeśli stanęłabym z boku i patrzyła jak Gallu polują na nas. Są robactwem. My jesteśmy dziećmi bogów. Nie kłaniamy się przed nikim. Stryker uśmiechnął się na zmieszanie widoczne na ich twarzach. – Tak właśnie przyszło mi do głowy, że nikt nie wie, kim jesteś moja miłości. – wstając odwrócił ją twarzą do tłumu – Daimoni. Moi bracia i siostry pozwólcie mi przedstawić Zephyrę. Moją królową. Zephyra naprężyła się przy jego wypowiedzi. – Czy ty nie jesteś zarozumiały? – spytała pod nosem. Pochylił się do przodu i szepnął jej do ucha. – Jeśli mnie zabijesz, będą potrzebowali lidera. Po tym wszystkim, wierzę, że zrobisz wszystko co dla nich najlepsze. Niezależnie czy zaślubiona mi czy nie, jesteś moją królową i mi dorównujesz. Nie ma nikogo innego, komu mógłbym zaufać, by poprowadził moich ludzi. Skinęła głową na niego. Stryker wskazał ręką w kierunku Medei. – A to jest moja córka. Ufam, że wszyscy okażecie Medei i Zephyrze szacunek i poważanie, na które zasługują. – posłał kpiarski szeroki uśmiech – Jeśli nie, jestem pewien, że boleśnie pożałujecie za obrazę, którą one od was odczują. Medea nie wyglądała na zadowoloną z okrzyków, które rozległy się wokół nich. Ale Zephyra wydawała się nie przejmować schlebianiem jej. Gdy Stryker zrobił krok w kierunku swojej córki, Davyn wrócił z Gallu. Rzucił demonem w kierunku dwóch Daimonów, którzy mu towarzyszyli. Ułożyli Gallu przy akompaniamencie entuzjazmu i narodzonej desperacji. Dołączyli do nich jeszcze trzej inni Daimoni, którzy pomogli przy pożywianiu się. Demon starał się walczyć, ale nie mógł równać się z Daimonami, którzy go przytrzymywali i żerowali na nim. Stryker przyglądał się z chorobliwą fascynacją, gdy Daimony zaczęły się przemieniać. Czy to zadziała? Czy będą musieli upokorzyć jego ludzi? Odpowiedź przyszła, gdy Davyn zabił Gallu. Demon wydał z siebie ostatni wrzask bólu, a następnie umarł na podłodze. Pierwszy Daimon, Laeta wzięła duszę. Jej oczy świeciły na czerwono, gdy odchyliła głowę i krzyknęła. Chwilę później podniosła się na nogi i podniosła swoją koszulę. Jej znaku 106 Daimona nie było. I tak samo stało się ze znakami innych, którzy karmili się na Gallu. Stryker chciał krzyczeć z radości, gdy zdał sobie sprawę, że znaleźli klucz do swojego przetrwania. Klucz do ich zbawienia. Ogarniętym szczęściem chwycił Zephyrę i okręcił się z nią w koło. – Jesteś genialna. – powiedział, śmiejąc się.

Zephyra nie mogła oddychać, ponieważ zobaczyła chłopca, którego kochała w mężczyźnie, którego nienawidziła. To był taki sam Strykerius, który skradł jej serce. Zamknęła oczy i rozkoszowała się uczuciem, gdy ją trzymał. To było wspaniałe uczucie, które mogło się powtórzyć. Czuć się częścią czegoś, a nie tylko zachowując pozory życia. Za długo była w odrętwieniu. Ale właśnie tutaj, właśnie teraz poczuła się jak cześć całości. Jakby dała coś znaczącego światu. I Daimonom, którzy nie muszą już więcej szukać dusz. Dała im życie. I teraz jak Stryker, wiwatowali jej imię. To było najbardziej uderzające połączenie. Uśmiechając się spuściła wzrok do jego srebrnych oczu, które mieniły się siłami witalnymi mieszającymi się z jej własnymi. Część jej chciała trzymać go wiecznie, a druga pragnęła bić go za to, że nie było go wtedy, kiedy go potrzebowała. Za nie trzymanie jej za rękę, gdy wydawała na świat ich córkę. Za to, że nie uczył Medei mówić i chodzić. Opuścił wszystko. Wojna wewnątrz niej była brutalna i bolesna. Jak mógł sprawiać, że czuła się tak rozdarta? I kiedy trzymał ją w ramionach, wszystko co mogła zapamiętać było jak bezpiecznie się tam czuła. Była silna, silniejsza niż kiedykolwiek potrzebowała być, a jednak sprawił, że czuła się słaba w kolanach i w sercu. Sprawił, że chciała liczyć na niego, chociaż była zdolna przeżywać to w pojedynkę. Przetrwanie. To dokładnie by robiła bez niego. Przetrwała. Ale z nim żyła. W tym momencie uległa temu uczuciu. Dźwięk jego śmiechu w jej uszach, uczucie jego ramion obejmujących ją mocno i przyciskających do jego idealnego, twardego ciała. Warcząc z dzikością potrzeby, pocałowała go. Stryker miał wrażenie, że może latać. Nie wiedział co było w tej kobiecie, ale spalała jego duszę. Zawsze to robiła. – Czy wasza dwójka musi to robić? – spytała gburowatym tonem. Stryker wycofał się z uśmiechem. – Czy znowu ślepniesz Córko? – Skaleczona na całe życie, dziękuję bardzo. Z pewnością będę potrzebowała terapii. Stryker prześledził kształt ust Zephyry, zanim pozostawił na nich szybki pocałunek. Potem spojrzał na swoich ludzi. – Teraz, gdy wiemy co mamy robić, rozszarpiemy tych łajdaków. Davyn 107 otwórz portale. *** Wojna cofnął się i śmiał się, gdy Daimony i Gallu rozdzierały się nawzajem. To było przepiękne. – Jesteś całkowicie zły. – Ker poprawiła ubranie na długim, pełnym gracji ramieniu, gdy patrzyła razem z nim. – Kocham to. Było dobrze mieć ją i Mache z powrotem przy sobie. – Mamy ciągle Malachai do załatwienia. Westchnęła nonszalancko. – Znajdziemy go. Ma’at chroni go, ale nie może robić tego samodzielnie. Kiedyś pozbawiłam ją czegoś. Nie bójcie się. Będziemy łagodne. Patrzył jak podzieliła się na dziesięć istot. – Znajdziemy go. – powiedziały równocześnie tym samym głosem. Potem rzuciły się do ucieczki, zostawiając go z ich źródłem. Zassał gwałtownie powietrze na jej zdolność. To zawsze go podniecało.

Ale nie był to czas na seks. Teraz musieli zapewnić sobie wolność. – Nasi koledzy, greccy bogowie łączą się z innymi panteonami, by przyjść po nas. – Mache zajmie się nimi. Wrócił już z Eris, podburzając ich przeciwko sobie. Eris… bogini niezgody. Również Wojna spędził wiele nocy w jej łóżku. Była nieoficjalnym członkiem jego zespołu, przydając się od czasu do czasu. Zesztywniał, ponieważ pewien pomysł przyszedł mu do głowy. – Idź po Eris. Mam dla niej zadanie. – A to jest? – Potrzebujemy jej, by nakarmiła paranoja Greków dotyczącą Ma’at. Ker zmarszczyła brwi. – Nie rozumiem – Przekonamy Greków, że ona chce wykorzystać Malachai, by ich zniszczyć. Tak bardzo jak nienawidzą powiązań z Egipcjanami, tak szybko odwrócą się od niej. – zaśmiał się ponownie – Pomyśl o tym. Z jakiego innego jeszcze powodu miałaby chronić Malachai niż zniszczenie reszty panteonu? – Ponieważ on jest równowagą. Wojna przewrócił oczami. – Wiesz to i ja to wiem. Ale Eris podburzy ich, tak, że nawet tak nie pomyślą. A teraz idź i nakarm się ich szaleństwem. Zniknęła i zostawiła go, by cieszył się zapachem masakry, jaką robiły Daimony i Gallu w swoim starciu. To było coś, do czego został wychowany. To był nowy świat, który tworzył i będzie to tylko kwestia czasu zanim będzie miał ich wszystkich tańczących według jego fanaberii. Teraz miał tylko jedną rzecz do zrobienia i świat będzie jego. 108 Rozdział 10 Zephyra usiadła na tronie Strykera, gdy on i jego Daimony walczyli z Gallu. Medeę wysłała razem z jej ojcem, a następnie zaczęła układać sobie wszystko, co wydarzyło się przez ostatnie kilka godzin. Potrzebowała czasu, aby pomyśleć i zaakceptować wszystkie komplikacje, które wytrąciły ją z równowagi. To wszystko działo się zbyt szybko i była przytłoczona swoimi emocjami oraz ogromem obecności Strykera. I jego pasją. Ale gdy siedziała tu w ciemności sama, po raz pierwszy od wieków mogła zobaczyć lepszą przyszłość. Stryker stojący u jej boku, podczas, gdy walczyli o odzyskanie miejsca na świecie, który był wrogo nastawiony do nich. Zamknęła oczy i wyobraziła sobie jak to będzie siedzieć tu z nim, gdy będzie przewodził swojej armii. Teraz, gdy mieli moc gallu w sobie mogą wyjść z ukrycia i żyć w świecie ludzi. Nie, nie w świecie ludzi. W świecie Daimonów88. Powolny uśmiech wypłynął na jej usta, gdy zobaczyła to wyraźnie w swoim umyśle. Z mocami Medei mogli zagonić gallu i inne demony w zamknięte miejsce, by sprawdzić jakie moce mogą od nich wziąć i jak je wykorzystać. Nie ma żadnego ograniczenia w tym, co mogą zrobić. Mogą stać się nawet nową rasą bogów. Dlaczego nie pomyślała o tym wcześniej? Ponieważ była ukryta w skorupie zbyt długo. Zapomniała jak to jest mieć w sobie ten płonący ogień i chcieć więcej. Ten ogień, który żył, oddychał i konsumował. Ogień, który nie był zakazany i pragnął lepszej egzystencji od tej

znanej. Po raz pierwszy od wieków pozbierała się do kupy i widziała przyszłość dla siebie i dla swojej córki. Jedna z mocy… Zniszczenia… – Nie potrzebujesz do tego Strykera. Otworzyła oczy, by napotkać wzrokiem Wojnę, który stał przed nią. Przystojniejszy od boga zniszczenia, stał przekładając ciężar ciała na jedna nogę. Miał aroganckie oblicze, które mogłoby być oszałamiające, gdyby nie wiedziała o jego zabójczej kapryśności. Dla niego wszyscy byli pionkami, wykonującymi jego nakazy i fanaberie. Ale nie mógł być aż tak głupi. Furia zagotowała się w jej krwi, stanęła na nogi, by wiedział, ze nie boi się go i jego mocy. – Co ty tu robisz? 88 No nie ma co wizjonerka jak nic… Patrze, że lepsza niż jej mąż… 109 – Przyszedłem zobaczyć się ze Strykerem, ale zamiast tego spotkałem najpiękniejszą kobietę, jaka się kiedykolwiek narodziła. Naprawdę jesteś wyjątkowa. Wyśmiała go. – Łatwo mi nie schlebisz. Zanim mrugnęła, był już przy niej. Jego oczy były ciemne, gdy spojrzał na nią z głodem, który jej pochlebiał, podniecał i przerażał. Odrobina uśmiechu zagrała mu na krawędzi wargi. – I nie uznaję tego za zasadę. Ale ty… - zassał gwałtownie powietrze, gdy posłał jej pełen uznania spojrzenie. – jesteś wystarczająco dobra, by sprawić, że bóg szalałby z pożądania. Zesztywniała na jego insynuacje i niedocenianie jej rozwiązań. – Nudzisz mnie. Uśmiech zagościł na jego twarzy i wydawał się taki uroczy…jak gdyby mógł ukryć fakt, że jest szakalem czekającym, by rzucić ci się do gardła. – Nigdy nie chciałem tego zrobić, miłości. W rzeczywistości to, czego chcę, to zobaczyć ciebie u siebie. Wyobraź sobie świat, w którym rządzisz ty. Świata, który leży u twoich stóp ze służącymi spełniającymi każde twoje pragnienie. Zephyra zobaczyła to wyraźnie. Nawet z otwartymi oczami mogła dostrzec rzeczy, które opisał. – I jaką cenę będę musiała zapłacić? Przejechał dłonią po jej włosach aż po ramiona, zatrzymał palce na jej szyi i pochylił się, by wdychać jej zapach. Dziwne jak nieudolnie wywoływał dreszcze, które zdawały się pojawiać zawsze, gdy Stryker ją tak dotykał. Zamiast tego pozostała chłodna i ostrożna. – Nie ma ceny. Chciałem ci tylko zwrócić uwagę, że Stryker wyznaczył ciebie i twoją córkę jako spadkobierczynie po nim. Jeśli umrze, wszystko tutaj będzie twoje. Zmarszczyła brwi na to, co sugerował. – Pomyśl o tym – powiedział uwodzicielsko. – Świat bez służenia Artemidzie. Tysiące wojowników na wyciągnięcie ręki, którzy są gotowi umrzeć dla twojej przyjemności. Tunele, które przeniosą cię w dowolne miejsce na ziemi. Będziesz mocą, z którą każdy się będzie musiał liczyć, a wszystko co musisz zrobić, to wypełnić misję Artemidy…misję tobie należną. Zabij Strykera. – uśmiechnął się do niej, gdy przemówił głębokim i chrapliwym tonem – Wiem, że głęboko w środku chcesz tego. Stryker już raz cię zostawił, a wiesz, że jeśli dasz mu tą szansę, to zrobi to ponownie. Spięła się naprawdę i wątpliwości, które zasiały się w jej głowie.

Wiedziała, że może zaufać sobie. Ale czy mogła szczerze mu zaufać? – Gallu jest w odwrocie. Zephyra spojrzała na Strykera, który wchodził do sypialni. Jego oczy były rozświetlone, na policzkach miał wypieki. Przypomniał jej chłopcu wracającym skądś, będąc dumnym z siebie po wykonaniu zadania. 110 Przypomniał jej również chłopaka, który wyszedł i zostawił ją samą, by radziła sobie sama z córką. Chłopaka, który ani razu nie zapytał o jej dobrobyt. Zabij Strykera. Słowa Wojny dzwoniły w uszach. Dziwne, jak łatwe wydawało się jej to zadanie, gdy otrzymała je od Artemidy. Teraz nie było to takie proste. Szczególnie, gdy wylądował w łóżku obok niej i chciała, by cała złość wyparowała. Był seksem chodzącym na dwóch nogach, a te nogi były tak długie, że wystawały poza krawędź łóżka, na co najmniej dziesięć cali. Co gorsza, materiał opinał jego tyłek w tak obsceniczny sposób, że miało się ochotę zatopić w nim zęby. Albo bardziej na miejscu byłoby owinąć nim siebie, aż oboje byliby spoceni i wyczerpani. Zabij go. Ignorując swój wewnętrzny głos, spojrzała na niego. – Więc zmusiłeś ich do odwrotu. Co teraz? Otarł krew rozmazaną na policzku i wydał z siebie głęboki oddech. Jego włosy były wilgotne, a policzki nakrapiane od wysiłku walki. Przez to jego oczy wydawały się bardziej srebrne. – Jest świt, więc połóżmy się z powrotem. Po zmroku przykleimy się do ich tyłków jak rzepy – wypuścił kolejny głęboki oddech – Kessar uciekł, co zrujnowałoby mi noc, gdybym tylko nie miał wracać do najpiękniejszej kobiety na świecie leżącej w moim łóżku. – podniósł jej rękę, by ją ukąsić. Dreszcze rozprzestrzeniły się przez jej ramię na całe ciało, a jego oczy uwodziły. – Wolałbym by była naga, ale również ciepła i kusząca. Patrzyła na sposób, w jaki się degustował się dotykiem jego zarośniętej brody o jej dłoń. Te łaskotanie przyprawiło ją o ból i podniecenie. Aż do dziś nie zdawała sobie sprawy, jak samotna była. Jak chciała do kogoś należeć. Nie do kogoś. Do niego. Odrobina uśmiechu wykrzywiła jego usta, gdy zbliżył się do niej i złożył na jej wargach subtelny oraz miękki pocałunek. Jego kły ocierały się o jej dolną wargę delikatnie. Znak prawdziwego drapieżnika. Gdy byli małżeństwem nie mieli kłów. Nie pragnęli krwi… Byli po prostu dwójką kochających się dzieciaków. Stryker powoli przesunął usta na jej szyję, gdzie powoli gładził jej skórę czyniąc ją mokrą i potrzebującą. – Zostań ze mną Phyra – tchnął jej w ucho. – Nie jestem tą, która odchodzi. Stryker wziął ją w ramiona i degustował się delikatnością jej ciała, gdy poczucie winy szatkowało go. Popełnił tak wiele błędów w przeszłości. Błędy, które nie pozwalały mu spać. Ale tutaj z nią, czuł jakby dostał kolejną szansę, by cofnąć choć cześć tego, co miał na sumieniu. – Wiem. – chciał sprawić, by zapomniała o przeszłości. Ponownie zdobyć jej zaufanie. Zabijało go, gdy myślał o tych wszystkich latach, gdy byli oddzielnie, a powinni być razem. Z powodu własnej głupoty stracił wszystko. 111 Pierwszy krok jego córki. Pierwszą sympatię. Jej małżeństwo, narodziny i

śmierć wnuka, którego nigdy nie poznał. Powinien tam być, by je chronić. To było to, co przyrzekł. Być może to była kara za to, że zaślubił ją zanim otrzymał na to zgodę bogów. Aby je zobaczyć i stracić na wieczność. Ale musiał mieć nadzieję. Nie mógł po prostu odejść, nie próbując ocalić tego, co dzielili. – Powiedz co mam zrobić lub powiedzieć, by zasłużyć sobie na wybaczenie. Jej spojrzenie dręczyło jego duszę. – Nie wiem Stryker. Czas mnie pozbawił wrażliwości. Parsknął. – Ciebie? Nie jesteś tą, która zabiła własne dziecko za głupotę. – gniew i żal rozdarły jego sumienie, gdy zobaczył twarz Uriana w swoim umyśle. Ale to było nic, w porównaniu do winy, jaką czuł za to, co zrobił. – Mówisz o ludziach, którzy zabili twojego zięcia, gdy ja byłem tym, kto zabił żonę Uriana. Zabrałem mojemu dziecku jedyną osobę, którą kochał bardziej niż życie. Jak strasznym skurwielem jestem89? Stał się własnym ojcem i tego nienawidził najbardziej. Gdyby tylko mógł się cofnąć i naprawić te rzeczy. Zephyra zebrała włosy z jego oczu. – Dlaczego? To było tak skomplikowane jak wszechświat i cały czas starał się zrozumieć wszelkie powody, które popchnęły go do bycia potworem, którym tak bardzo starał się nie być. – Była potomkiem Apolla, z przeklętej linii Atlantów. Była w połowie potomkiem moich sióstr Apollitów. Przez wieki polowałem na nich i zabijałem ich, starając się równocześnie zabić mojego ojca. Tak długo jak żyją, on żyje…Dobił tego samego targu z ich linią, jakiego dobił ze mną…nasze życia zostały połączone - i w przeciwieństwie do mnie i moich potomków nigdy nie stali się Daimonami, - więc, gdy moje związanie z nim zostało zerwane, zostało tylko ich. Po tym, co mi zrobił przez ciebie, chciałem jego śmierci. Zazgrzytał zębami, gdy emocje rosły w nim i ponad wszystko pragnął poczuć smak krwi jego ojca90. – To co pamiętam z dzieciństwa, to jak ojciec kochał moje siostry, zwłaszcza te starsze i jak zawsze powtarzał, że powinny być jego spadkobierczyniami wyłączając mnie. Nie ważne jak bardzo próbowałem, nigdy nie byłem dla niego wystarczająco dobry. Z perspektywy czasu nie wiem nawet dlaczego próbowałem go zadowolić, ale odkąd nie miałem matki, która by mnie kochała, miałem nadzieję na to od niego. To dlatego Satara i ja…cóż, byliśmy blisko jak tylko dwie żmije mogą być. Nie była dla niego wystarczająco dobra, 89 Oj kochany no niestety jesteś… Ale dobrze, że choć tego żałujesz… 90 Ja również… niecierpię tego diabelskiego rodzeństwa…☺ 112 ponieważ jej matka była człowiekiem, a nie Apollitką. Była jedyną osobą, którą traktował nawet gorzej ode mnie. To był powód, dla którego tak bardzo nienawidził Apollymi. W końcu nie był dla niej wystarczająco, tak jak nie był dla jego ojca. Wciąż preferowała Acherona, nawet gdy ten działał przeciwko jej życzeniom i chronił ludzi, których ona tak bardzo chciała zniszczyć91. Tymczasem, on służył jej wiernie. Choć raz w trakcie swego życia, chciał być wystarczająco dobry dla kogoś. Mieć jedną osobę, która była gotowa poświęcić się dla niego. Ale tak miało nie być.

– Gdy Urian za moimi plecami poślubił jedną z nich i dowiedziałem się o tym, mój gniew eksplodował. Nie widziałem konsekwencji, a tylko moją potrzebę, by zadać cios i zranić osobę, którą powinienem chronić. – pokręcił głową – Jestem takim draniem. Nie skomentowała tego. Zamiast tego, złapała go za rękę i posłała mu świdrujące spojrzenie. – Dlaczego nie powiedziałeś mi tego, gdy byliśmy małżeństwem? Spojrzał na ich splecione dłonie i poczuł przypływ siły nad faktem, że nie okazała mu obrzydzenia. Nigdy nie otworzył się tak przed nikim i zastanawiał się dlaczego zrobił to teraz. Ale nagle zdał sobie sprawę. Ona była jego sercem i bardzo brakowało mu tego narządu. – Wstydziłem się. Byłaś pod takim wrażeniem mojego pochodzenia, że nie chciałem byś znała prawdę o tym, co myślał o mnie mój ojciec. Nie chciałem, by ktokolwiek wiedział. Chciałem udawać, że jestem jego ukochanym synem, który był przeznaczony do wykonywania jego największych zamiarów. Odwrócił spojrzenie, nie mogąc znieść jej przypatrywania się, gdy obnażył część jego duszy – broń, której nigdy nie dać do rąk innej istocie. – Wiesz jaki był wtedy świat. Byłem jedynym synem Apollitą i ojciec powtarzał mi cały czas, że moja starsza siostra była bardziej męska niż ja. Jego spojrzenie paliło, gdy patrzył na podłogę i przypomniał sobie ojca, który przebrał go raz w sukienkę92. Postawił tylko stopę w świątyni Apolla, gdy ten zmienił mu ubranie w mgnieniu oka. Teraz twój wygląd jest zgodny z twoja prawdziwą naturą. Być może powinienem cię również wykastrować…gdybym tylko nie potrzebował cię do rozmnażania się. Mam tylko nadzieję, że twoi synowie będą mieć więcej testosteronu niż ty. Te słowa i to upokorzenie na stałe wypaliło się w jego duszy. Wyśmiewanie jego ojca pozbawiło go wrażliwości bardziej niż ktoś inny by mógł. – Masz pojęcie jak bardzo bolesne jest teraz przyznać się do tego? Jej spojrzenie zmiękło, gdy wzięła jego dłoń i przytrzymała przy swoim sercu. – Czy dlatego mnie kochałeś? Ponieważ myślałeś, że nie stać cię na nic 91 Głąbie jeden Ash jest jej SYNEM… odnieś tą sytuacje do Uriana idioto…postąpisz tak samo.. 92 O żesz kurwa mać… to jest mocne… 113 lepszego? Zdenerwowało go te pytanie. – Kochałem cię ze względu na to, jak się czułem, gdy byliśmy razem. Jak liczyłem się dla ciebie. W twoich oczach byłem mężczyzną, którym chciałem być, nawet gdy mój ojciec powiedział mi, że byłem najgorszą rzeczą jaka go rozczarowała. Ale nie czułem się tak, aż do nocy, gdy wyszedłem przez drzwi i zostawiłem cię. Mówiłaś, że umarłaś tamtej nocy. Ja umierałem każdej od tamtej pory. Każdej nocy. Wbiła swoje paznokcie w jego dłonie. – Nienawidzę cię Stryker. Szczerze mówiąc nie spodziewał się po niej niczego innego. Zdawało się, że wydobywał to uczucie od wszystkich. Jego serce bolało, gdy zaczął się od niej odsuwać. Złapała go i znalazła się z powrotem w jego ramionach. Zaskoczony, spotkał się z nią spojrzeniem. – Wciąż jesteś tak samo głupi, jak byłeś kiedyś. Jego opanowanie spłonęło na jej mocne słowa, ale zanim odpowiedział je, by się pierdoliła, przyciągnęła jego głowę do swojej i pocałowała z tak wściekłą

pasją, że jego zmysły zaczęły wirować. Obejmując dłońmi jej głowę, westchnął do niej i pozwolił jej ustom zabrać wszystkie złe wspomnienia, które go nawiedziły. To było niesamowite, jak człowiek mógł ukryć kłamstwa. Szkoda, że nigdy nie chcieli ich odkryć. Było o wiele łatwiej udawać, że jego ojciec go kocha, niż, że było niedopatrzeniem, iż Apollo przeklął go wraz z całą rasą Apollitów. Ale ostra, naga prawda…to było coś, czemu Stryker nie chciał stawić czoła. Jego ojca to nie obchodziło. I to było bolesne. Złe. Wyniszczające. Zamknął oczy, gdy Zephyra szczypnęła jego brodę i zabrała od niego ból rzeczywistości. Zdjął z nich ubrania, przetoczył się z nią, aż nie była na nim. Była jedyną, której dał władzę nad sobą. Należał do niej i wiedział o tym. Oznaczyła jego duszę sobą jedenaście tysięcy lat temu w doku, gdy od niego uciekała. A gdyby miał umrzeć, to chciałby trzymać ją za rękę. Trzymać kogoś, kto kochał go choć przez chwilę. Sięgnął do niej i objął dłońmi jej twarz, podziwiając jednocześnie jej nagie ciało siedzące na nim. Przesunął dłońmi niżej do jej piersi. Były pełne i również nawiedzały go nocami pozostawiając go w bólu spowodowanym stratą takich chwil jak ta. – Czy kiedykolwiek się mnie nauczysz Stryker? – spytała. – Jak to? Prześledziła linię jego warg paznokciem. – W gniewie mówię rzeczy, którym nie mam na myśli. Kiedy mówiłam, że odchodzę, to wszystko czego chciałam to zostać. Chciałam zranić cię w ten sam sposób jak ty zgniotłeś mnie. 114 – Powiedziałaś, że jestem bezwartościowy. – To akurat miałam na myśli. Ale tylko dlatego, że spakowałeś swoje rzeczy w posłuszeństwie swemu ojcu i odszedłeś ode mnie. To sprawiło, że poczułam się bezwartościowa, więc uderzyłam tym samym w ciebie. I te słowa zniszczyły go. Jego gniew wzrósł na nowo. – I sprawiłaś, że poczułem się tak jak czułem się przy ojcu. Jakbym był czymś gorszym niż mężczyzna. Jego krytyka zawsze mnie bolała, ale twoja połamała mi kości. Pozostawiło to we mnie blizny, które jeszcze się nie uzdrowiły. Uderzyła w jego klatkę piersiową. Nie mocno, ale zdecydowanie, by wiedział jak zła była. – A jak myślisz, co mi zrobiłeś? Masz pojęcie ile razy w swoim życiu byłam nazwana kurwą? Zanim poszłam do Artemidy, wróciłam do swego ojca. Zabrał mi pieniądze, które mi zostawiłeś, a potem wyrzucił mnie na ulicę. Powiedział mi, że jeśli nie potrafię utrzymać przy sobie męża, to powinnam rozkładać nogi przed kimś, kto znajdzie jakieś zastosowanie dla mnie. Skrzywił się i spojrzał na nią, chcąc powiedzieć, że nic o tym nie wiedział. – Gdybym wiedział, zabiłbym twojego ojca. – Ale tego nie zrobiłeś i dlatego nienawidzę cię nawet bardziej. Wiedziałeś w jakim piekle żyłam zanim mnie poślubiłeś. Że mój ojciec był obraźliwy i szorstki. Czy myślałeś, że zrobię to sama, żyjąc w świecie, gdzie kobieta nie mogła nawet wejść do sklepu bez towarzyszącego jej mężczyzny? Przyciągnął ją do siebie, tak blisko, że czuł jej oddech na twarzy. – Wszystko o czym myślałem, to że mój ojciec zabije cię ze względu na mnie, a następnie każe mi żyć wiedząc, co tobie zrobiłem, do czego zostałem zmuszony. Nigdy nie pozwoliłby mi spokojnie umrzeć. I jednej rzeczy nie byłbym w stanie znieść…żyć po twojej śmierci, którą spowodowałem.

Zephyra chciała mu wybaczyć. Zrobiła to. Ale została zraniona tak mocno. Wczesne lata z Medeą były takie trudne dla niej i nawet, gdy Artemida dała jej schronienie, nigdy nie była zbyt przychylna dla nich93. Zmieniła się tak bardzo od tej nocy, w której odszedł. Ale on również się zmienił. Nie był już tym małym chłopcem, który bał się rozgniewać swego ojca. Fakt, że podchodził i zabijał ród swego ojca dowodził temu. Zabij go. Wojna chciał, aby to zrobiła. Chciała również Artemida. Ale co z jej pragnieniami? Jego srebrne oczy spalały ją udręczonym bólem, który sięgał daleko w głąb jej serca. – Przebacz mi Zephra, a ja przysięgam tobie na bogów, na mój honor i 93 Kobieto a czego ty się spodziewałaś po Królowej Egoistów?? 115 duszę, że nie zawiodę ciebie ponownie. Pozwól mi zrobić to, co powinienem zrobić wieki temu. – A to jest ? – Daję ci moje serce, moją lojalność i moją służbę tobie. Nikt nigdy ponownie nas nie rozdzieli, przysięgam na wszystko kim jestem. Zephyra wbiła lekko paznokcie w jego pierś. – Jedynym, który nas rozdzielił byłeś ty. – I twój zły upór. Odszedłem, ale zraniłaś mnie głęboko podczas mojej drogi do drzwi. Brutalnie potraktowałaś moją godność i moją męskość. Trudno było zdecydować pozostanie z tobą, kiedy powiedziałaś mi tyle rzeczy, które uczyniłaś. Zmarszczyła brwi, próbując przypomnieć sobie ich walkę. Jego słowa wciąż dzwoniły w jej głowie, ale jej…zasłaniała je mgła. – Co mówiłam? Jego mina wrażała szok. – Nie pamiętasz? – Nie bardzo. Stryker podniósł się i położył palce na skroniach. Jego boską mocą powtórzył tą noc dla niej. To było coś, czego nigdy nie robił. Wolał pamiętać jak trzymała go w ramionach. Ale to był czas, by przypomniała sobie dokładnie co zrobiła. On i jego ojciec stali sami w ich domku, który dzielił z Zephyrą. Jako prawie piętnastolatek był wysoki i chudy. Nie czuł się dobrze w swoim ciele, był niezdarny. Apollo chwycił go za włosy, jego twarz wykrzywiała złość. – Czy ty naprawdę myślisz, że będę tolerował ciebie i tą kurwę razem z waszych przychówkiem94? Zrobisz chłopcze to, co ci każę, albo spadnie na ciebie deszcz gniewu boga, który sprawi, że dotychczasowe kary wydadzą ci się rajem. Chciał walczyć, ale jego moce były niczym w porównaniu z ojcem. – Ona jest wszystkim, czego kiedykolwiek chciałem ojcze. Proszę nie pytaj mnie co mam zrobić. Apollo szarpnął mocno jego włosami, zanim go wypuścił. – Nie pytam cię o nic. Ja tobie każę. Jeśli nie odejdziesz stąd o świcie, będę musiał ją zgwałcić i pobić, aż jej nie poznasz. Stryker był przerażony zagrożeniem. – Ona nosi twojego wnuka. Apollo chwycił go za gardło i pchnął na ścianę.

– Sprawdź mnie jeszcze raz chłopcze, a uczynię z ciebie kobietę i umieszczę 94 Tzn dziećmi… 116 w świątyni Artemidy, był służył obok Satary i reszty służby. – rzucił Strykerem na przeciwległą ścianę – wrócę tu o świcie i jeśli wciąż tu będziesz, zobaczysz jak brutalnie umiera. Łzy płynęły z jego oczu, gdy spojrzał do góry na ojca, jego serce było złamane. – Dlaczego mi to robisz? – Jesteś moim dziedzicem. Dzięki tobie, obalę Zeusa i zasady tego zgniłego świata. To czas, by dorosnąć i zostać mężczyzną, którym powinieneś być. Zawiedź mnie, a pomożesz mi przemienić mi ciebie w kobietę i może podzielisz los swojej małej żony, gdy nie posłuchasz mnie ponownie. Apollo zniknął. Stryker zsunął się na podłogę i rozejrzał się po pokoju, gdzie przez tak krótki czas był naprawdę szczęśliwy. Ten jedyny raz w życiu czuł się kochany i potrzebny. Nie jako czyjeś przeznaczenie, ale dla siebie. Szlochał, czego nigdy nie robił. Wiedział, że nie miał wyboru i musiał posłuchać. Jak ktoś mógłby uciec przed bogiem? Apollo mu nie daruje, sprawia mu radość sprawianie mu cierpień i robienie mu na przekór. – Nie pozwolę im cię skrzywdzić Phyra. – Stryker szepnął, gdy zmusił się do powstania. Ze złamanym sercem zebrał kilka rzeczy. Zieloną wstążkę do włosów, którą miała na sobie w dniu ich ślubu. Płytkę z jej wizerunkiem i małą fiolkę jej perfum. Zatrzymał się przy stoliku w łazience, gdzie siedziała każdej nocy i rano przygotowując się do snu lub na dzień. Wszystko czego chciał, to położyć głowę na jej kolanach i pozwolić jej czesać palcami jego włosy. By powiedziała, że wszystko będzie dobrze. Że będzie bezpieczna. Ale tak miało nie być. Dziś miał ją zniszczyć i wiedział o tym. Chcąc przed tym umrzeć, włożył jej rzeczy do małej torebki i przymocował do pasa. Powinienem wyjść, zanim wróci. Nie, nie mógł jej tego zrobić. Wbrew temu, co myślał jego ojciec, nie był tchórzem. Nie mógł zostawić jej bez wyjaśnień. Zostawić ją zastanawiającą się dlaczego nie wrócił do domu, albo gdzie jest. By myślała, że nie żyje, albo co gorsza, by oczekiwała jego powrotu, podczas gdy on wiedział, że nigdy nie zobaczy go ponownie. Zasługuje usłyszeć prawdę od niego. Wciągając urywany oddech, usiadł i czekał na jej powrót. W chwili, gdy to zrobiła, zabrała jego oddech. Krucha i drobna była piękniejsza niż Afrodyta. Jej zielone oczy rozbłysły w mroku, podczas gdy wniosła do pomieszczenie więcej światła. Jej uśmiech zasmucił go natychmiast, ponieważ uświadomił sobie, że nigdy nie zobaczy niczego bardziej cudownego. – Dlaczego siedzisz tutaj w ciemności? Odchrząknął, ale twardy guz w jego żołądku jakby urósł. – Muszę z tobą o czymś porozmawiać. 117 Położyła swoje pakunki na stole. – Tak jak ja. Ja.. – Nie, proszę, daj mi powiedzieć. Marszcząc brwi, zesztywniała.

– Nie podoba mi się twój ton Strykeriusie. Nigdy nie lubiła słuchać stanowczości w jego głosie. To dlatego tak bardzo starał się nigdy nie pokazać jej tej strony siebie. – Wiem, ale to co mam do powiedzenia nie może poczekać. Stanęła przy jego boku i gładko pogładziła go po policzku swoimi delikatnymi palcami. – Wyglądasz tak poważnie. Czuł jak jego język rośnie mu w ustach tak, że obawiał się, że go udusi. Chciał wciągnąć ją w ramiona i trzymać ją tam zawsze. Zamiast tego, miał złamać ich serca. To musi być zrobione. Obraz jej ataku przedzierał się przez niego z wściekłością tak surową, że dostał dreszczy. Nie miał wątpliwości, że jego ojciec nie dbał o te zagrożenie. Biorąc głęboki wdech na odwagę, zmusił się do mówienia. – Odchodzę. – Dobrze akribos. Kiedy wrócisz? Położył ręce na jej ramionach, by się utrzymać w pionie. – I nie wrócę. Nigdy. Światło zniknęło z jej oczu i to uderzyło to w niego jak pięścią w przełyk. – Co? – Mój ojciec zaplanował dla mnie ślub na jutro. Jeśli nie opuszczę cię i nie rozwiodę się z tobą tej nocy, on zabije ciebie i dziecko. Wściekłość przekształciła jej piękne oblicze w twarz babsztyla. – Co!? – zaryczała. Odepchnęła go z dala od siebie. Wyciągnął ręce w jej kierunku. – Przykro mi Phyra. Nie miałem wyboru. Uderzyła go, gdy próbował ją dotknąć. – Tak miałeś. Każdy z nas ma wybór. – Nie, my nie mamy. Nie zostanę tu, by patrzeć jak umierasz. Zadrwiła, gdy odeszła od niego i zwinęła usta w pasek. – Jesteś bezwartościowym tchórzem. To włączyło jego własny gniew. – Nie, nie jestem Trzepnęła go mocno w twarz. – Masz rację. Bycie tchórzem, byłoby krokiem naprzód w twoim przypadku. Stryker stał tam, jego policzek kuł, gdy pomstowała na niego. Nawet nie mógł wysłuchać tych wszystkich zniewag. Tylko słowa „żałosny”, „bezwartościowy’ i „tchórz” dzwoniły w kółko w jego uszach. 118 – Robię to, by chronić ciebie i dziecko. Upewnię się, oboje jesteście bezpieczni. – Nie ma żadnego dziecka – splunęła na niego – Poroniłam. Zatoczył się do tyłu. – Kiedy? – Dziś rano. – Dlaczego mi nie powiedziałaś? – Właśnie to zrobiłam. Więc nie martw się o to. Nie ma dziecka, które potrzebuje tchórza za ojca. – Nie jestem tchórzem Popchnęła go ponownie. – Zejdź mi z oczu ty żałosna wymówko mężczyzny. Nie chcę cię tutaj. Bogowie, nie mogę uwierzyć, że byłam na tyle głupia, by pozwolić ci zostać w

moim łóżku. Na tyle głupia, by ci zaufać. – Kocham cię Phyra. Chwyciła miskę ze stołu i cisnęła ją w jego głowę. – Kłamca! Obrzydzasz mnie! – dosłownie wyrzucała go za drzwi. Ale wcześniej rzuciła w niego obrączką. Stryker stał po drugiej stronie i słuchał jak łamała i rzucała przedmiotami w środku. Położył płasko dłoń na drewnie, chcąc otworzyć drzwi. Ale po co? Nienawidziła go teraz. Ale nie tak bardzo jak nienawidził siebie. – Przynajmniej będziesz bezpieczna. – zostawił jej mnóstwo pieniędzy – A jeśli mnie nienawidzisz to przynajmniej nie będziesz tęsknić. Łzy zaczęły spływać mu po twarzy, gdy oparł głowę o drzwi i chwycił pokrętko, zdesperowany, by je otworzyć i wrócić do niej. Gdyby tylko mógł. Wziął jej płytkę z woreczka i patrzył na jej twarz, zanim pocałował ją. Następnie odwrócił się i odszedł. Zephyra dyszała, gdy Stryker wycofał się z jej umysłu i zostawił jej trwały obraz jego trzymającego jej wizerunek, odwracającego się i odchodzącego. Zmrużyła swoje spojrzenie na niego. – Twój ojciec zamierzał mnie zgwałcić? – Tak powiedział. Nie miałem powodu, by uznać, że żartuje. Jej gniew zniknął pod wpływem napływu zdziwienia. – Chroniłeś mnie. – To próbowałem ci powiedzieć. Z jakiego innego powodu miałbym cię zostawić, jeśli byłaś jedynym powodem dla którego żyłem? Zła z powodu świata, kopnęła go kolanem w bok. – Ał! – zawarczał – za co to było? – Za bycie takim dupkiem. Jeśli kiedykolwiek zachowasz przede mną taki sekret, przysięgam, że cię wypatroszę. 119 – Miałaś czternaście lat – powiedział defensywnie – Pomyślałem, że jeśli powiem ci o groźbach mojego ojca, to cię przerażę. Miał rację. Szczególnie biorąc pod uwagę, że była już raz zaatakowana przed nim. Właśnie dlatego kochała go tak bardzo. Była przy nim bezpieczna i dlatego nienawidziła go tak bardzo, za to, że odszedł. Strach przed byciem samej, nie mogąc obronić siebie i Medei… To dlatego połączyła się z Gallu. Potrzebowała siły, by ochronić córkę. Aby upewnić się, że żaden mężczyzna nie wymusi jej dla siebie. Nadal zła, uderzyła go w klatkę piersiową. – Mogłabym pobić cię do nieprzytomności. Jedna strona jego ust uniosła się. – Powiedziałem ci, byś czuła się swobodnie, dopóki jesteś nago. Podobnie jak to, jestem na twojej łasce. Policzki Zephyry zapłonęły kolorem, gdy uświadomiła sobie, że siedzi na nim nago okrakiem. Jak mogła o tym zapomnieć? Jego spojrzenie stało się ciemniejsze. Wzięła całe jego nagie ciało. Był ekscytujący i wspaniały. Absolutna perfekcja. I ogłosił się być na jej łasce. Pochylając się szepnęła mu do ucha. – Jesteś nieznośny. Stryker zassał gwałtownie powietrze, gdy polizała jego ucho, wysyłając dreszcze po całym jego ciele. Jej działania były tak czułe i kochające, ale wciąż go obrażała. Nie mógł nic poradzić i się roześmiał.

– Uważasz, że jestem zabawna? – Uważam, że jesteś smakowita. – zabrał się do ssania jej piersi – cudowna i przepyszna. Wessała swój oddech ostro. – Jesteś chorym człowiekiem. Kochasz się z kobietą, która cię nienawidzi. – Jeśli jestem, to nie chcę się leczyć. Potrząsnęła głową przy jego drażniącym głosie. – Co ja mam z tobą zrobić? – Po prostu przytul mnie. Pozwól mi kochać cię tak jak powinienem robić to od dawna. Jęknęła, gdy wszedł głęboko w nią jednym, głębokim pchnięciem. Bogowie jak dobrze się czuła. W jego ramionach, ledwie pamiętała dlaczego tak go nienawidziła. Może dlatego, że tak naprawdę nie nienawidziła go po tym wszystkim. Jak powiedział, byli bratnimi duszami. Partnerami. Bez niego była niekompletna, a teraz miała go z powrotem… To było wspaniałe. A gdy powoli kochał się z nią, uświadomiła sobie, że stoi na tym samym skrzyżowaniu, na którym była tej nocy, gdy jego ojciec kazał mu odejść. Wiedziała, gdzie jedna z dróg wiedzie. Była to opuszczona samotność spędzona w goryczy przeszłości. 120 Druga była jeszcze bardziej przerażająca. Ta droga oznaczała, że musi zaufać mu ponownie. Że umożliwi mu powrót na miejsce, w którym mógł ją skrzywdzić. Ośmieli się dać mu szansę? Patrząc w dół na niego, gdy wziął ją za rękę i położył na swoim policzku, znała odpowiedź. Nie chciała żyć bez niego. Serce jej waliło, gdy przytuliła go oplatając jego ciała i przekręciła się z nim tak, by być pod nim. Stryker nieznacznie zmarszczył brwi, ponieważ wyczuł zmianę w niej. Mięknął pod wpływem jej dotyku, gdy przejechała paznokciem w dół jego kręgosłupa. Ta delikatność w połączeniu z jej widokiem wystarczyła, aby zepchnąć go na krawędź. Musiał walczyć, by się powstrzymać i poczekać na nią. Ale kiedy doszła, krzyczała jego imię i w tej jednej chwili wiedział, że mógłby zabić i umrzeć dla tej kobiety. Dołączają do jej uwolnienia, warknął z satysfakcją, gdy jego ciałem wiło się w spazmach. Upadając na nią, trzymał ją mocno w ramionach. – Kocham cię Phyra. – szepnął jej w ucho. Wtedy, w najniższym tonie, usłyszał słowa, które były dla niego najważniejsze. – Ja również cię kocham. *** Menyara zatrzymała się, gdy poczuła najwyższą moc za sobą. Marszczyła powierzchnię powietrza i sprawiała, że włosy na karku stanęły jej dęba. – Dlaczego się czaisz Jared? Zmaterializował się przed nią. – Nie czaję się. – Cokolwiek mówisz dziecko. Cokolwiek mówisz. Cofając się, zmrużył na nią spojrzenie. – Dlaczego chronisz Malachai? Zignorowała pytanie. Nie było potrzeby, by mu to mówić, gdy nie wiedziała, co

naprawdę dzieje się w jego głowie. – Znam smutek w tobie i wiem, dlaczego zrobiłeś, co zrobiłeś. Ale mimo tego, co myślisz, śmierć Malachai nie da ci ukojenia. To nie zabierze męki i winy, która ciąży ci na sumieniu. Wykrzywił na nią usta. – Przestań wciskać mi kit. Nie jestem jednym z twoich uczniów neofitów, przygotowujących się do wojny. Jestem weteranem apokalipsy. Byłem po obu stronach piekła i mam dosyć tego gówna. Chcę jego życia i nie odmówię sobie tego. Oczywiście dla Źródła zarobię jakiś rodzaj wytchnienia po tych wszystkich wiekach nadużycia. 121 Potrząsnęła głową. – Źródło nie jest zaspokojone, nawet teraz. Jedynym sposobem, by dostać się do Malachai jest przeze mnie. Jared przywołał swoje moce jak tajfun wokół niego. Siła wirowała, podnosząc jego włosy, rozpościerając skrzydła. Jego oczy świeciły jasnym złotem. – Więc, będę miał twoje życie. Menyara podniosła swoje ręce w górę, by złapać pocisk i posłać go z powrotem wraz z jej kolejnym. – Nie jesteś Chthonianem i nie mogę pozwolić ci go wsiąść. Usłyszała ostry śmiech za sobą. – Nie możesz jej zniszczyć Sepirothcie. Ale ja nie mam takich ograniczeń. Odwracając się zobaczyła Wojnę uśmiechającego się do niej z wyższością. – Co ty tu robisz? – Zawieram umowę z diabłem. Menyara zaczęła wychodzić, ale zanim mogła to zrobić, głośny huk odbił się w jej uszach zanim wszystko sczerniało. 122 Rozdział 11 Stryker leżał w łóżku z Zephyrą w ramionach i słuchał jak miękko chrapie. Uśmiechając się do siebie, znalazł palcami zarys jej oblicza. Była taka piękna. Delikatna. Tęsknił za nią tak bardzo. I czuł się tak dobrze trzymając ją ponownie w ramionach. Nie było nic kiedykolwiek w jego życiu bardziej cenniejszego niż te kilka cichych godzin z nią sam na sam. Gdy tylko zaczął zasypiać, ktoś mocno zapukał do drzwi. – Wejść. Wszedł Davyn ze spojrzeniem, które mówiło, że coś jest nie tak. – Co? Davyn przełknął. – Rozgramialiśmy Gallu i …- wzdrygnął się i odwrócił wzrok jakby był przerażony kontynuowaniem. – I co? – Stryker wymruczał spomiędzy zaciśniętych zębów. Davyn przełknął ślinę. – Wojna sprowadza posiłki. Bez jaj. Dlaczego to powodowało, że się tak bał? To było do przewidzenia. Niespodzianką byłoby, gdyby kontynuował walkę w pojedynkę. – Możemy i my. – Porwali Medeę. Zephyra wystrzeliła na łóżku, w stanie pełnej gotowości z przypalającą ją wściekłością.

– Oni, co? – Wzięli Medeę. – Davyn powtórzył, a jego głos był pusty. Napotkał spojrzenie Strykera i wstyd w jego oczach dotknęła go, tak, że nawet nie był zły na tego mężczyznę. – Wojna chce byś mu się poddał albo ją zabije. Przekleństwa Strykera były na równi ze przekleństwami Zephyry. – Zbierz naszych ludzi. – zarządził. Zephyra złapała jego ramię, gdy zaczął wychodzić z łóżka. – Nie możemy z nim walczyć. On ją zabije. Davyn skinął głową. – Ma rację. Wojna wyraził się jasno. On chce żebyś przyszedł sam, inaczej jej życie przepadnie. Stryker zazgrzytał zębami, ponieważ czuł odrazę do siebie za wysłanie córki na drogę krzywdy. Spotkał się wzrokiem z Zephyrą i zobaczył strach ukryty za gniewem. – Zacząłem to i skończę to. Przysięgam na bogów, że nie pozwolę im jej skrzywdzić. 123 – Lepiej wróćcie oboje. Nie lubię pogrzebów. – jej głos był jak cichy szept w ciemności. Stryker pociągnął ją w ramiona i pocałował w czoło. Żadne słowa nigdy nie znaczyły dla niego więcej. – Nie martw się. Pochowałem większych dupków niż on i mam zamiar roześmiać się na grobie tego łajdaka. *** Nick przekrzywił głowę, gdy poczuł obce trzepotanie pod skórą, delikatne jak skrzydła motyla tańczącego w jego ciele. Odwrócił się szybki, by spotkać kobietę. Drobna i zwinna, posiadała moc, która go ostrzegała, że jest tak samo śmiertelna jak piękna. – Kim jesteś? Zły uśmiech grał na krawędzi jej warg. – Mów mi Ker. Wojna przysłał mnie do ciebie, żeby powiedzieć, że ma boginię Menyarę. Jeśli chcesz by wróciła przyjdź sam i nieuzbrojony na cmentarz St. Louis o północy. Zaszydził z niej. – Raczej żartem to, to nie jest? – Nie bardzo. – znikła. Nick siadał powoli i patrzył jak skóra na jego ramieniu zmienia się teraz w znajomy czarno czerwony wzór. Był silniejszy niż kiedykolwiek wcześniej. Jego moc była absolutna…gdyby wiedział jak ją kontrolować. Ale problemem było to, że jego moc była prawdziwą słabością. Mógł ją poczuć, ale nie mógł jej wykorzystać. Jego serce było ciężkie. Rozglądał się po pokoiku maleńkiego domu Menyary, który nazywał domem od wczesnych lat swego dzieciństwa. Rysunki i posągi starożytnych bogów i bogiń zaśmiecały go i teraz dopiero ujrzał ochronne pismo na ścianach, niewidoczne dla ludzkiego oka. To tu trzymała go bezpiecznie…jako dziecko i jak stał się potworem. Skromna chałupa wydawała się niestosowna dla bogini, ale był to dom Menory, który wybrała. I tu częściowo wychowała go wraz z jego matką. Krzywiąc się zobaczył w swoich myślach martwą matkę. Poczuł jej zimne ciało, gdy starał się przywrócić jej przytomność. Jej krew zamoczyła go, podczas gdy jego świat roztrzaskał się w czasie jednego uderzenia serca. Nie wiedział czy kiedykolwiek będzie taki sam jak wcześniej. Gniew. Krzywda.

Zdrada. To wszystko było wciąż świeże. Wciąż gryzło. – Tęsknię za tobą mamo. – szepnął w gorzkiej agonii konania, która przeszła przez niego. 124 Umarła przez niego i zostawiła go samego. Wiedział to. Nie chciał tylko przyznać się do tego faktu.95 Teraz życie Menyary było w jego rękach. Mógł albo przełknąć dumę i ratować ją albo zaatakować i patrzeć jak umiera… Wybór należał do niego. *** Ash stał na balkonie przy korytarzu Savitara, który znajdował się naprzeciwko wielkiej sali poniżej. Ukryty w cieniu, patrzył jak Tory, Danger i Simi śmiały się podczas jedzenia lodów. Nieopisane emocje przedzierały się przez niego. Ale jedne mógł nazwać, to było uczucie ciepła, gdy widział je. Poczucie rodziny. Nieraz w życiu zastanawiał się czy zazna tego uczucia spokoju i szczęścia. Czy dowie się jaki jest delikatny dotyk kobiety, która go naprawdę kocha. Dotyk, któremu może zaufać i który nie jest bolesny i brutalny. Naprawdę to był cud. Tory spojrzała w górę, jakby go wyczuła i uśmiechnęła się tak, że uderzyło to niego jak młotkiem96. Zrobił krok do przodu i zatrzymał się, ponieważ poczuł obecność osoby, której najmniej się spodziewał. Nick.97 Ash nie poruszył się, czuł Nicka za sobą i czekał na jego atak. Nie zrobił tego. Zamiast tego wziął głęboki oddech, zanim przemówił niskim, śmiertelnym głosem. – Ufałem ci draniu, a ty mnie zawiodłeś. – Wiem. – powiedział Ash cicho, gdy zacisnął dłoń na poręczy. – Powinienem powiedzieć tobie o Simi, ale tego nie zrobiłem. Ale wiedziałem przecież, jaki jesteś w towarzystwie kobiet. – Nigdy bym jej nie dotknął, gdybym wiedział, że jest twoja córką. Ash odwrócił się przodem do niego. – Obydwaj spieprzyliśmy Nick. Obaj próbowaliśmy chronić się przed krzywdą, a robiąc to zniszczyliśmy rzeczy, które chcieliśmy chronić. Powinienem bardziej tobie zaufać, ale moja przeszłość nigdy nie nadawała się do takiej otwartości – wypuścił zmęczony oddech. – Więc jesteś tu, by ze mną walczyć? Oczy Nicka błyszczały w cieniu czerwienią. 95 No właśnie durniu,…. 96 No Ash chyba pokochał te mlotki… ☺ 97 Przyszła koza do woza, przyszła… 125 – Uwierz mi. Nic nie dałoby mi więcej przyjemności niż zabicie ciebie. Ale potrzebuje przysługi i nie mam nikogo innego do tej roboty.98 Ash wygiął na to brew w łuk. Wiedział jak gorzką pigułkę teraz Nick przełykał i ostatniej rzeczy jakiej chciał, to by paliła jeszcze mocniej. – Co się stało? – Wojna zabrał Menyare. Muszę poznać jego słabości, by jej pomóc. Ash wypuścił słaby ironiczny uśmiech. – Ty jesteś jego słabością.

– Z pełnymi siłami. Może. Ale nie mogę go tak zatrzymać, prawda? Ash potrząsnął głową. – A ty? – Nie sam Nick podszedł o krok bliżej. – Więc powiedz mi, co mam zrobić. – Ash! Ash cofnął się, by spojrzeć w dół na Tory, która go zawołała. Jeśli myślał, że wizyta Nicka była szokiem to się grubo mylił na to, co czekało na niego na dole. Musiał mrugnąć dwa razy, żeby upewnić się, że nie ma halucynacji. – Kurwa. Lucyfer musiał dziś chyba siedzieć na soplach. – Ash rzucił spojrzeniem z powrotem na Nicka. – Zostań tu przez chwilę. – Ash… – Zaufaj mi Nick. Zostań ukryty, a ja zaraz wrócę. Ash przeniósł się na dół, gdzie Stryker stał obok Tory. Daimon wyglądał na mniej niż szczęśliwego, ale to było nic w porównaniu z uczuciami Asha, zwłaszcza, że stanął przy dwóch z sześciu najważniejszych dla Asha osób. Ash zmrużył oczy. – Co ty tutaj robisz? – Savitar przysłał mnie, bym z tobą porozmawiał. Ash wygiął brwi, ale wiedział, że Stryker nie kłamie. Nie było innej drogi, by zdobyć to zaproszenie. – Więc o co chodzi? Oblicze Strykera było całkowicie skonsternowane. – Wojna zabrał moją córkę i trzyma ją. Szczególny ton w jego głosie, pozwolił dowiedzieć się Ashowi, że ten mężczyzna nie był aż tak ambiwalentny jak starał się pokazać. Ash potrząsnął głową. – Wydaje się, że wiele tego nagle dzieje się dookoła. – Porwał Kat? Ash zaśmiał się na samą myśl Wojny starającego się być nagrodzonym za akt głupoty wobec jego córki… 98 I tak prosisz o pomoc??? 126 Ale ta myśl rozproszyła się, ponieważ zdał sobie sprawę jak prosto można rozwiązać ich problemy. Kat. Jest bronią, której Wojna nie widział, a do czasu, gdy zda sobie z tego sprawę będzie pokonany i wróci pod ich kontrolę. Tłumiąc swoją wypowiedź, Ash złożył ręce na piersi i mrugnął okiem do Tory. Ona, Simi i Danger były całkowicie opanowane i ciche, jakby czekając i zastanawiając się czy zaatakować Strykera, czy pozwolić mu żyć. – Rozumiem, że jesteś tutaj, by prosić o przysługę. – Nie proszę o nic. Proponuję jedynie tymczasowy rozejm99. Ash wyśmiał go. – Rozejm, by pokonać rzecz, którą sam uwolniłeś, by mnie zabiła? Stryker wzruszył nonszalancko ramionami. – Po co dzielić włos na czworo?100 – Prawda. Poza tym, przecież mamy o wiele większe urazy do siebie niż to. Oczy Strykera stały się ciemne, wyraz jego twarzy zabójczy. – Więc odmawiasz? – Nie. Wojna musi być zatrzymany i to zmusi naszą grupkę do tego. – Grupkę? Z kim?

Zanim Ash mógł odpowiedzieć, Nick pojawił się przy nim101. Stryker wydął usta robiąc krok do przodu, by go zaatakować. Ash odepchnął Strykera i stanął pomiędzy nimi. – Myśl o swojej córce. Zabijasz go, mamy przesrane i ona nie żyje. Stryker przeklął. – Dobrze. Ale gdy Wojna zostanie uwięziony, przyjdę ponownie po waszą dwójkę102. Uśmiechając się obłudnie Ash puścił Strykera i podszedł do nich. Wyciągnął rękę przed siebie. – Pracujcie dla mnie. Dla tych, których kochamy dziś jesteśmy sojusznikami. Jutro będziemy kontynuować nasz naturalny porządek jako śmiertelni wrogowie. Panowie, używam tego terminu luźno dla wszystkich, mamy porozumienie? Nick położył obojętnie swoją dłoń na jego. – Wchodzę w to. Stryker zawahał się. – Dla Medei. – położył swoją dłoń na ich103. Tory posłała im lekki uśmiech. 99 Dobrze, ze siedze bo bym upadła… I piekło własnie zamarzło… Pan S sam przyszedł do pana A…. ☺☺i proponuje rozejm!! 100 Tia po cholerę analizować twoje motywy :P 101 No proszę i mamy diabelski trójkącik :D 102 Bez jaj, ale oni mają naparwde chory układ w tej chwili…. Ash nie zabije Strykera bo się martwi o matke, ale chetnie by to zrobił za wszystkie jego występki, Nick chce zabić i Asha i Strykera za śmierć swojej matki, A Stryker Nicka za siostre, a Asha bo go nie lubi…. Masakra….A ja bym ich wszystkich chętnie przytuliła :D 103 I teraz powinni wyrzucić swoje rączki w górę z okrzykiem wojennym i przybić sobie po piatce ☺ 127 – Co za pokręcony sojusz. Więc co teraz zrobimy? Ash nie wahał się z odpowiedzią. – Ty zostajesz. Warknęła na niego. – Acheron… – Nie kłóć się Sota. Przysięgam, będzie dobrze. – Mieliśmy już tą macho dyskusję wcześniej i jak najzwyczajniej przegrałeś. To prawda, natrudził się, by powiedzieć jej nie, ale była rozsądna i dlatego ją kochał. – Wiem, że jesteś w stanie zająć się sobą. Bogowie wiedzą, że nie jestem wystarczający silny, by ci się przeciwstawić na długo, ale tam muszę myśleć jasno, co oznacza, że nie mogę cię postawić złu na drodze. – Dobrze. Ale jeśli coś pójdzie nie tak, pójdę tam. – Nic nie pójdzie nie tak. Spojrzała na Nicka, a następnie na Strykeriusa104 zanim wróciła do niego wzrokiem. Jesteś takim optymistą. Mój wewnętrzny alarm drży w każdym miejscu. – Pochylił się nad nią i pocałował ją w czoło. – To od jedzenia lodów. Uspokój się. Danger parsknęła.

– Uspokój się. Zaufaj mi. Wszystko będzie dobrze. Czy nie tak skończyłam martwa? Ash skrzywił się na to wspomnienie. – Przestań karmić ją niepokojem. Simi spojrzała w górę po jego słowach. – Niepokój. Simi nigdy nie jadła tego wcześniej. – spojrzała na Danger – Czy to jest smaczne? – Niekoniecznie. – Och. Może powinniśmy polać to sosem do barbecue. Wszystko jest lepsze z sosem do barbecue. Ash potrząsnął głową. – I po tej uwadze zaplanujemy swoją strategię. Tory przeniosła się na jego stronę. – To mogę zrobić. Tak, mogła. Biorąc ją za rękę, Ash zaprowadził ją i innych do biura Savitara, gdzie mogli zaplanować atak i podzielić się informacjami o Wojnie i jego słabościach. 104 Dlaczego mam wrażenie ze spojrzała na nich wzrokiem bazyliszka? ☺ 128 Ker prychnęła, gdy obserwowała mężczyzn i kobietę105, którzy obradowali w pokrytym boazerią pokoju i opracowywali upadek Wojny. – Jak uroczo. Myszy zgromadziły się, by nas zdjąć. Wojna zaśmiał się do Ker. - Nie mniej się spodziewałem. Ale nie doceniają nas. Rano wszyscy będą martwi i krwią Malachai będziemy w stanie ożywić wszystkich naszych braci. Podczas, gdy ludzkość będzie przygotowywać się do swojego Bożego Narodzenia, mu poucztujemy z ich duszami. O północy zasłona między świtami jest cienka i Nick zamierza otworzyć nową erę. Niech masakra się rozpocznie. Ker uśmiechnęła się radośnie. - Nie mogę się doczekać. *** Ash sprawdzał ostrza w swoich butach czy działają. Odwrócił głowę, ponieważ poczuł, że ktoś wszedł do pokoju po jego lewej stronie. To był Urian. – Pomagasz mojemu ojcu? – to było raczej oskarżenie niż pytanie. Ash upewnił się, że jego głos jest wypruty z emocji. – Musimy powstrzymać Wojnę. – Stryker zamordował moją żonę. – warknął Urian. – Wiem. Urian potrząsnął głową, w jego oczach rozgorzał gniew. – Jak możesz pomagać komuś takiemu jak on? Ash miał dość zarówno oskarżeń jak i jego użalania się nad sobą. Teraz było dużo więcej do stracenia niż zranione uczucia i zdrady z przeszłości. – Ty pomagałeś mu od wieków. Czy muszę ci przypomnieć jak wiele ludzkich istnień wziąłeś pod jego dowództwem? Żyć, które były z wami związane. Zabiłeś matkę Phoebe i jej siostry. Wzdrygnął się na tą prawdę. – Kochałem swoją żonę. Nigdy nie chciałem jej skrzywdzić. Nie, ale to nie zmieniało faktu, że to zrobił. Wielokrotnie. Urian zabrał żonie ludzi, których kochała bardziej niż cokolwiek innego. To była hipokryzja z jego strony, że działał tak samo jak jego ojciec. Przez zbyt wiele wieków Urian i jego bracia byli narzędziami bardzo efektywnie wykorzystywanymi przez Strykera. Ale czasy się zmieniły.

I to był czas, by dowiedział się o Medei. – A tak przy okazji, masz siostrę. Urian naprężył się. – Co? Ash utrzymał spokojne spojrzenie o dokończył stoicko wypowiedź. 105 Matka nie nauczyła cię kultury? Podglądać,, a fe to prawie dewiacja. 129 – To życie twojej siostry będziemy chronić. Nie twojego ojca. Pokręcił głową w zaprzeczeniu. – Moja siostra zmarła jedenaście tysięcy lat temu. – Medea jest twoją przyrodnią siostrą. To otarło niedowierzanie z jego twarzy, na którą powrócił gniew. – A powinno mnie to obchodzić? Dlaczego? Ash podniósł ręce w geście kapitulacji. – Masz rację. Nie powinno w ogóle. Ona jest dla ciebie niczym, dlatego nie zapraszam cię, byś do nas dołączył. Ash zaczął go wymijać. Urian złapał go, by się zatrzymał. Jego oczy były surowe i przejmujące. Oskarżały nawet bardziej niż słowa Uriana. – Jak byś się poczuł gdyby mój ojciec zabił Tory? Ash opowiedział bez wahania i szczerze. – Czułbym się pozbawiony duszy. Zagubiony i skrzywdzony bezpowrotnie. Urian odwrócił wzrok. – Więc mnie rozumiesz. I dlatego chcę jego śmierci. Ash położył dłoń na ramieniu Uriana. – On również to wie. Ale czy kiedykolwiek myślałeś, że on może żałować tego, co tobie zrobił? – Mój ojciec? Bądź poważny. Drań nigdy nie żałował żadnej rzeczy w swoim życiu106. Nawet, jeśli było się tak zdeprawowanym jak Stryker, to Ash wątpił, że tak było. – Wszyscy czegoś żałujemy Urian. Nic, co żyje nie jest wolne od nieprzyjemnych emocji. – I co z tego? Chcesz bym go ucałował i pogodził się z nim? – Raczej nie. Ale chcę byś odłożył swoją własną krzywdę i gniew, by widzieć przejrzyście choć przez minutę. To nie jest już o tobie i twoim ojcu, ani o mnie i Nicku nienawidzących się wzajemnie i nie mogących tego zmienić. Tu chodzi o uratowanie życia milionów niewinnych ludzi. Ludzi takich jak Phoebe, którzy nie zasługują aby na nich polować i zabijać. Jeśli ja mogę stanąć u boku moich wrogów dla większego dobra, to ty również możesz. Urian wyśmiał go. – Cóż, myślę, że nie jestem taki wyjątkowy jak ty. – Nikt nie zna naszej prawdziwej siły charakteru, dopóki nie zostanie przetestowana. To jest twoja. Czy pozytywna czy negatywna, zależy od ciebie. Nie mogę ci mówić, co masz robić, ale wiem gdzie będę wieczorem…- zawahał się zanim zadał najważniejsze pytanie. – Więc, co wybierasz? – Krwawą śmierć. Ash potrząsną głową. 106 Oj kochany byś się zdziwił, byś się zdziwił…. 130 – Ty uparty łajdaku. Przyjmij wiedzę od kogoś, kto wie to z pierwszej ręki

dużo na temat przebaczania. Niechęć rzadko komuś szkodzi z wyjątkiem tych, którzy ją wałkują. – I wiele można powiedzieć o waleniu wrogów po łbach i rozwalaniu im czaszek. Ash poczuł jak tik zaczyna drgać w jego szczęce przez upartą naturę tego mężczyzny. – To wszystko ma swój czas, a dziś jest nasz czas, by stanąć razem lub stracić wszystko. Nie walczę dla Strykera lub by ocalić twoją siostrę. Walczę, by ochronić tych, których kocham. Tych, którzy ucierpią najbardziej, jeśli Wojna nie zostanie powstrzymany… dzieci, takich jak Eric… – Załapałem. – rzucił na wzmiankę o jego siostrzeńcu żony. – Na pewno? Wzrok Uriana stwardniał. – Będę tam, ale gdy tylko nasi wrogowie zostaną pokonani… – Walczymy z nimi. Rozumiem. Urian pokiwał głową. Cofnął się, a następni zatrzymał się i podszedł bliżej Asha. – Chcę szczerej prawdy o jednej rzeczy. Naprawdę mógłbyś walczyć z kimś, kto zrobił tyle szkód, ile mój ojciec dla mnie? Ash spojrzał jego spojrzeniem. Nawet nie mrugał. – Ujarzmiłem siebie dla bogini, która naćpała mnie, bym nie mógł bronić swojej siostry i bratanka w noc, kiedy zostali brutalnie zmasakrowani, a byli jedynymi ludźmi we wszechświecie, którzy nie mieli mnie gdzieś. Jeszcze tego samego dnia stała i pozwalała swojemu bratu bliźniakowi zmasakrować mnie na podłodze jak zwierzę. A po kilku godzinach po tym, sprzedałem się jej, by chronić ludzkość. Ze względu na Mrocznych Łowców, wystawiałem siebie na jej kaprysy przez jedenaście tysięcy lat. Więc, tak Urian myślę, że mógłbym uporać się z tym przez godzinę, by ochronić resztę świata. Urian wypuścił wolno powietrze. – Wiesz, że jesteś jedynym żyjącym człowiekiem, za którym pójdę po tym, co przeszedłem. Jesteś również jedynym, którego szanuję. – A ty jesteś jednym z nielicznych, któremu ufam. Urian wyciągnął do niego dłoń. – Bracia? – Bracia do końca. – powiedział Ash biorąc jego rękę i ściskając mocno – Teraz zanim zaczniemy zachowywać jak panienki i płakać, zabieraj dupę w troki i idź przygotować się na to, co nadchodzi. *** 131 Stryker cofnął się, gdy korygował klamrę na swoim lewym ramieniu. Nie często nosił plecioną tytanową zbroję, ale kiedy mieli rzucić się na bogów wiedział, że chce być przygotowany. Wyszedł z pokoju, by znaleźć Zephyrę w swoim gabinecie, wpatrującą się w sforę, próbującą zlokalizować Medeę. To nie działało. Gdziekolwiek Wojna trzymał Medeę to było to poza ich możliwościami. – Przyprowadzę ją z powrotem. Obiecuję. Zephyra podniosła powoli wzrok. – Chciałabym, byś ponownie rozpatrzył moją ofertę. – Nie będę spokojnie walczyć, wiesz o tym. Nie wiemy, w co wchodzimy, ale jestem pewien, że Wojna nie zamierza przestrzegać jakichkolwiek zasad. Jak Acheron powiedział swojej kobiecie, nie mogę walczyć, jeśli moja uwaga będzie częściowo skierowana na ciebie. Będę potrzebować każdej przewagi, jaką mogę mieć.

Zephyra skinęła głową w zrozumieniu. Sięgnęła po pukiel czarnych jak smoła włosów i odgarnęła je z jego oczu. Jej klatka piersiowa była ściśnięta strachem o Medeę, ale o niego również. Jak nie fair byłoby go teraz stracić, gdy tylko go ponownie odzyskała. – Czy mogę oglądać cię w sforze? – Powinnaś. – Więc wiedz, że będę się śmiać na twoją nieudolność za każdym razem, gdy wróg cię uderzy, a jeśli nie wrócisz z moją córką, zrobię z twojej głowy i serca dekorację. Stryker zmrużył spojrzenie na nią i już chciał powiedzieć, co myśli, gdy mały błysk na jej dłoni zwrócił jego uwagę. To była jej ślubna obrączka. Ta, którą zachował w swoim pokoju przez te wszystkie wieki. Ten jeden pierścień odkrył kłamstwo i przetłumaczył jej słowa. Nie chciała mu zaszkodzić… Powolny uśmiech wypełzł mu na usta, gdy podniósł jej drugą rękę i ucałował. – Zanotowałem twoje słowa, moja ty kłująca różo. I postaram się zmniejszyć twoją rozrywkę do minimum. Gdy cofnął się, złapała za klamry od zbroi i przyciągnęła go do ust, by pocałować. Stryker warknął na to, jak dobrze smakowała. – Chcę, byś była naga, gdy wrócę. – Wróć cały, a obiecuję ci noc, której szybko nie zapomnisz. – Mam zamiar przypilnować, byś dotrzymała słowa moja pani. Zephyra skinęła głową, chociaż jedyne, o czym myślała, to by trzymać go blisko siebie. Nie daj się zabić. Słowa zawisły w jej gardle, gdy niewyobrażalny ból przeszedł przez nią, ale nie chciała wypowiedzieć tych słów. Nie chciała zapeszyć i pokazać mu jak wiele dla niej znaczy. Gdyby to zrobiła, mogliby go 132 zabić na złość jej. Zamiast tego, zacisnęła ręce i patrzyła jak wychodzi z pokoju, by dołączyć do swoich wrogów i walczyć o życie córki. Wróć do mnie proszę. Stryker zatrzymał się przy drzwiach, żeby ostatni raz spojrzeć na Zephyrę. Spokojna i opanowana, nie wydawała się martwić tym, co się z nim stanie. Przynajmniej dopóki nie zauważył jak zacisnęła pięści. Mały uśmiech grał na krawędzi jego warg, gdy to rozgrzewało każdą część jego ciała. – Wrócę Phyra. – I lepiej miej ze sobą naszą córkę. Uśmiechnął się, gdy użyła „naszą”. – Będę miał. Pochylając do niej głowę, wymknął się za drzwi i udał się na ich miejsce spotkania w Nowym Orleanie. Była to cicha aleja na Pere Antonie za biurami nieruchomości Ethel Kidd. W cieniu katedry, jego plan pierwotnie zakładał, aby zaatakować ludzkość z tego miejsca lub kilka metrów dalej. Teraz, tutaj walczył nie tylko o tych, których uważał za żywność, ale też o siebie samego. Taak… los był zawsze kapryśną żmiją. Jaskrawy blask sprawił, że zmrużył oczy, gdy Acheron stanął przed nim. Ubrany był w długi, czarny skórzany prochowiec, dżinsy i koszulkę „My Chemical Roamnce”. Oczy Atlanty były zasłonięte nieprzeźroczystymi okularami. Nick Gautier błysnął chwilę później. Jego czarne ubranie bardziej go skrywało. Czarny płaszcz zakrywał spodnie i bluzkę Jedyną rzeczą, która go

wyróżniała był podwójny łuk i strzała na policzku, znak, że był napiętnowany przez Artemidę. Ash posłał im arogancki uśmiech. – Więc zamierzamy kontynuować piorunowanie się gniewnym wzrokiem przybierając w każdej chwili różne pozy naszego nieustępliwego stanowiska? Albo wykorzystamy nasz czas i ułożymy plan, dzięki któremu przy odrobinie szczęścia nie skończy się naszą śmiercią? – Głosuję za wspólną śmiercią. – Gautier narzekał. – Ale dopiero, gdy Menyara będzie bezpieczna. – I Medea. – dodał Stryker. – Chcę by wasza dwójka przysięgła, że niezależnie od tego, co się ze mną stanie, nie pozwolicie jej umrzeć. – Przysięgam. – powiedział Ash. Spojrzeli na Nicka. – Nie zrobiła mi żadnej krzywdy. Wyciągnę ją stamtąd, jeśli to tylko będzie możliwe. Stryker skinął głową, chociaż chciał wypatroszyć człowieka, który zabił jego siostrę. Plan Satary zakładał, że Nick zgwałci narzeczoną Asha. Zamiast tego Nick dźgnął ją nożem i zabrał kobietę Asha w bezpieczne miejsce. Z ręką 133 na sercu, prawie szanował czyny Gautiera. Gdyby nie zabił jego siostry, uznałby jego czyny za szlachetne. Satara była jego sojusznikiem od wieków. Nawet, jeśli była okrutniejsza i chłodniejsza niż jakakolwiek inna istota jaką znał, nie zmieniało to faktu, że kochał ja mimo jej wad. Wracając myślami do Asha, założył ręce na klatce piersiowej. – Co zaplanowałeś? Zanim Ash mógł odpowiedzieć, pojawiła się Kat. Stryker wygiął brwi na jej widok. Mając ponad sześć stóp wzrostu, była uderzająco podobna do swojej matki Artemidy z jej jasnymi, zielonymi oczami. Ale miała blond włosy Acherona i na szczęście dla innych jego charakter. Jej obecność zaskoczyła go. – Wciągnąłeś w to własną córkę? Ash wzruszył ramionami. – Ma ciekawą zdolność, dzięki której myślę Wojna ustąpi. – I to jest? Uśmiech Kat był identyczny jak Asha wcześniej. – Mogę spuszczać moce z bogów. – Naprawdę? – Stryker cofnął się o krok. Kat roześmiała się złośliwie. – Nigdy nie zdawałeś sobie sprawy jak blisko krawędzi jesteś, gdy mnie obrażałeś, prawda? – Najwidoczniej nie. Jak ten syfon działa? Poruszyła groźnie palcem w jego kierunku grożąc mu. – Muszę dotknąć osoby….Dobrze, że uważam cię za odrażającego i nigdy tego nie zrobiłam, co? Stryker przewrócił oczami, zanim skierował swoją uwagę z powrotem na Acherona. – Co jeśli nie damy rady zbliżyć jej wystarczająco blisko do Wojny, aby mogła go dotknąć? – Zabiorę ją do domu. – głęboki, akcentowany głos przemówił z ciemności. Stryker odwrócił się, by napotkać męża Kat – Sina stojącego za nim. Dziwne, że nie słyszał lub nie czuł obecności sumeryjskiego boga. To mówiło o wielkości mocy Sina, że mógł je maskować całkowicie. I to dało mu

poczucie pewności, że mogą zaskoczyć Wojnę i jego otoczenie. Stryker wyciągnął z kieszeni zegarek, by sprawdzić czas. Było za piętnaście. – Czas zabawy ludzie. Jesteśmy gotowi? – Jesteśmy gotowi. Stryker skrzywił się na głos Artemidy, gdy ona, Atena, Ares i Hades dołączyli do nich. – Co wy tu robicie? Artemida spojrzała na Kat. 134 – Nie wyślecie mojego dziecka w niebezpieczeństwo beze mnie. Ash zakrztusił się107. – Teraz odkryłaś instynkt macierzyński? Zmrużyła na niego spojrzenie. – Zawsze ją chroniłam. Kat dodała ze śmiechem. – W bardzo Artemidowy sposób. – Jakby żmija przytulała jajka108. – Stryker dodał pod nosem. Artemida ostrzelała go zimny, oślepiająco jasnym światłem. – Ośmieliłeś się przemówić do mnie? – Miło cię znowu zobaczyć Babciu. Artemida zacisnęła usta i oddaliła się. Nick odchrząknął, by zwrócić ich uwagę. – Jest jeden problem z tym. – Kazano nam przyjść w pojedynkę. – odpowiedział Ash. Stryker wzruszył ramionami. – Kazali naszej trojce przyjść w pojedynkę o tej samej porze, co z założenia robi z nas grupę. Ash posłał połowiczny uśmiech. – Tak, ale myślę, że Nick ma rację. Nasza trójka musi iść tam samotnie, by zobaczyć, co się dzieje i nie wzbudzić podejrzeń. – spojrzał na Kat – Daj nam pięć minut zanim wkroczysz. – Tak zrobię. – A co z nami? – zapytał Ares109. Kat złapała go za ramię i uśmiechnęła się. – Będziesz trzymał się ze mną na uboczu. Przy odrobinie szczęścia nie zauważą mojej obecności. Atena zrobiła krok do przodu. – Powodzenia panowie. Ash pochylił głowę, zanim spojrzał na Strykera i Nicka. – Gotowi? Nick pokiwał głową. – Zawsze. – powiedział Stryker. Zajęli pozycje z Acheronem w środku, gdy opuścili ciemne miejsce i szli ulicą św. Anny w kierunku cmentarza. Długi płaszcz Asha powiewał przy jego kostkach i szli jak wygłodniali drapieżnicy zmierzający na spotkanie, którego Stryker był pewien że mogli uniknąć. Jak bestia idąca w świetle księżyca, przenieśli się w pełnej synchronizacji. Jedynymi dźwiękami, jakie słyszeli była muzyka z Burbon Street, bicie serca i stukanie ich butów na chodniku. Ulice lśniły od deszczu, a ciemne 107 Ja też ☺ 108 Normalnie uwielbiam go ☺ 109 Wypier… na Olimp i nie przeszkadzaj…

135 chmury wciąż nad nimi wisiały, a budynki zmieniły się z komercyjnych na mieszkalne. – Ile razy zdarzyło ci się chodzić po tej ulicy Gautier? – zapytał Stryker. – Tysiące lub więcej i mam zamiar przejść się tędy kolejne tysiąc razy. Stryker skinął głową, aż w drodze na cmentarz czegoś sobie nie uświadomił. Wojna nie robił nic bez wyraźnej intencji. – Jak myślicie, dlaczego Wojna wybrał to miejsce na spotkanie? Ash zatrzymał się i spojrzał na niego. – Nie przejmowałby się samotnością. Nick parsknął. – Może lubi martwych ludzi. Dreszcz przeszedł w dół kręgosłupa Strykera na te słowa. Ledwie opuściły usta Nicka, a zobaczył spełnienie tego sarkastycznego komentarza. Stanęły przed nimi trzy kobiety. Matka Nicka, córka Strykera i siostra Asha. 136 Rozdział 12 Stryker nie mógł oddychać, gdy zobaczył twarz, która była zapisana w jego wspomnieniach. Eteryczna i blada, Tannis była równie piękna jak jej matka. Jasne blond włosy do ramion okalały jej twarz, która była doskonała i krucha. Nieświadomie zrobił krok w jej kierunku. Ash złapał go za ramię i powstrzymał przed kolejnym krokiem. – To podstęp. Nick potrząsnął głową i ruszył do przodu. – Mama? Ash puścił Strykera, by złapać Nicka. Wściekły mężczyzna wykręcił się z jego chwytu. Ash pochylił się i odepchnął go z powrotem. – Weź się w garść Nick. Wojna pogrywa na waszych emocjach. – Dlaczego pozwoliłeś mi umrzeć Acheronie? Ash zastygł, gdy usłyszał głos Ryssy, gdy mówiła bez skazy greckim z ich dzieciństwa. Jej jasne włosy były związane niebieską wstążką pasującą do starożytnej Grecji. Miała na sobie suknię, w którą była ubrana w noc, gdy żołnierze Apollitów brutalnie zakończyli jej życie. – Wołałam do ciebie, byś mi pomógł akribos, ale nie odpowiadałeś. Nigdy nie przyszedłeś. Wina rozkruszała go od środka. Wzmocnił ucisk na koszuli Nicka, potrzebując stabilności, by jego stanowczość wróciła. – Nie jesteś prawdziwa. – warknął. Przeniosła się do przodu, by dotknąć go ciepłą ręką, by uwierzył, że to nie kłamstwo. – Jesteś ciągle dzieckiem łapiącym w dłonie promienie słoneczne, prawda? Chodź ze mną Acheron. Mogę zapewnić ci bezpieczeństwo przed światem, który nie chcę być częścią ciebie. Przenikliwy ból i strata wypełniły go, gdy każdą częścią siebie chciał iść z Ryssą, by mogła go pocieszyć. Nie był już bogiem z nieskończoną mocą. Ten dotyk zmienił go w chłopca, który chciał czuć komfort kochającego dotyku. Chłopca, którego starsza siostra ubóstwiała… – Nicky?

Ash skrzywił się na dźwięk głosu Cherise. Łzy błyszczały w oczach Nicka, ale na swoje szczęście nie pozwolił im spłynąć. Ubrana w ten sam ciemny strój, w którym została pochowana, Cherise stała spokojnie w ciemności. Jej twarz nie okazywała oznak przemocy, z którą zakończyła swoje życie. Wyglądała tak samo jak wtedy, gdy Ash widział ją ostatni raz czekającą na Nicka, by odprowadził ją pieszo po pracy do domu. 137 – Chodź do swojej mamy skarbie. Minęło dużo czasu odkąd trzymałam w ramionach swego synka. – Papa? Czy to ty? Boję się papo. Nie rozumiem co się ze mną dzieje. Proszę pomóż mi. Stryker potrząsnął głową, by wybić z niej instynkt ojcowski, który domagał się zaopiekowania córką. To była dziewczyna, którą trzymał w ramionach i kołysał do snu. Kobieta, którą trzymał w ramionach, gdy krzyczała o litość, gdy całe jej ciało rozpadało się w pył. Podbiegła do niego. – Papa? Warcząc schylił się i odwrócił od niej. Patrzyła na niego zdezorientowana. – Są prawdzie? – Stryker spytał Acherona. Ash nadal trzymał Nicka. – Nie wiem. Cherise dotknęła ramienia Asha. – Oczywiście, że jestem prawdziwa skarbie. Nie pogrywaj sobie ze mną w ten sposób. – parsknęła na Asha – Wciąż jesteś za chudy dziecko. Potrzebujesz moich placków ziemniaczanych, by się dokarmić. – Mama? – Nick pchnął Asha tak, aby móc objąć ramionami matkę. W chwili, gdy to zrobił krzyknęła w agonii i znika we mgle. – Akribos? – powiedziała Ryssa, gdy podchodziła powoli do Asha – Dlaczego teraz boli? Nagle zaczęła również krzyczeć. Tannis płacząc dołączyła do niej, upadła na kolana i zakryła dłońmi uszy. – Co się dzieje? – Nick wyglądał na oszołomionego tak, jak Stryker się czuł. Nie odpowiadając Stryker podbiegł do Tannis, by jej pomóc, ale ona znikła zanim do niej dotarł. Gorzki śmiech rozbrzmiał wokół nich. – Nie myślałeś chyba, że trzymam tylko Menyarę i Medeę, prawda? Stryker zacisnął wargi na widok Wojny, który się przed nim pojawił. – Co to jest? – To jest rzeźnik mówiący do swoich owiec, które leżą u ich stóp. – machnął ręką i pojawiła się Ker z szeroko rozpostartymi skrzydłami uśmiechając się obłudnie do nich. – Myślę, że wy chłopcy zapomnieliście, że Ker jest boginią okrutnej i brutalnej śmierci. Wasze kobiety strasznie umarły… – I podlegają jej. – Ash przeklął. – Dlatego musieliśmy spotkać się tutaj. Ker to grecka bogini i nie mogła dotknąć ich w innym miejscu poza cmentarzem przejście między tym światem i miejscem ich spoczynku jest otwarte. – spojrzał na Nicka. – Ściągnęła ich dusze i je utrzymywała. Stryker oparł się pokusie, by powiedzieć „ A nie mówiłem”. – Czego chcesz? – zapytał się Wojny. Zły grymas drażnił ich. 138

– To naprawdę proste. Waszych żyć. Te spojrzenie przypominało Strykerowi jego własne. – I uwolnisz je? – Oczywiście. Wszyscy trzej pokręcili głowami. Wiedzieli lepiej. Stryker napotkał spojrzenie Asha, a następnie Nicka. Widział w nich taką samą determinację, jaką sam odczuwał. Mimo, że to było bolesne, nie byli tutaj, by walczyć o zmarłych. Byli tutaj, by walczyć o żywych. Przechylając głowę w stronę Asha, Stryker wyciągnął ręce w górę i wystrzelił w kierunku Wojny swoje moce. Ash dołączył do niego. – Kat! – Ash krzyknął, wzywając jednocześnie resztę. Pojawili się natychmiast. Wojna śmiał się, gdy Ker pomnożyła się i jasne światło zapaliło się nad całym cmentarzem. Ziemia pod nimi zatrzęsła się, przewracając ich wszystkich na kolana. – Stryker! – Ash wystrzelił pocisk za nim. Instynktownie potoczył się w bok, myśląc, że Ash ma zamiar go uderzyć. Dopiero po chwili zdał sobie sprawę, że Ash celował w demona. Stryker zerwał się na nogi i podbiegł do Wojny. Nie udało mu się. Dwie Ker chwyciły go w pasie i rzuciły nim o ziemię. Były ich setki. Zszokowany spojrzał na Katrę, która walczyła z nimi. Gdy wydrenowała którąś z nich, trzy kolejne powstawały. Czuł, że zbladł, gdy zobaczył tą samą reakcję na twarzy Asha. Nie mogli tego wygrać. Nie z Ker w walce. Jej zdolność do replikacji negowała wszystko, co mogli zrobić. Greccy bogowie byli otoczeni. Zarówno Ash i Nick byli tak samo przyparci do muru jak on. Wojna śmiał się, a jego głos rozdzwonił się dookoła. – Oddajcie mi pokłon, a może pozwolę niektórym żyć….jako moi niewolnicy. *** Zephyra wstała z krzesła, gdy zobaczyła bliską śmierć Strykera. – Nie. – szepnęła, jej serce waliło. Nie mogła go teraz stracić. Nie po tym, gdy pokochała go ponownie. Spojrzała w sufit, gdy gniew spalał ją od środka. Bogowie pograli już wystarczająco z jej życiem. – Dziwki lepiej się odczepcie od mojego faceta. – warknęła na Mojry. Rozwiązanie było tylko jedno, udała się do Apollymi, by zrobić, coś, czego przysięgła nigdy nie robić…błagać o przysługę. 139 Tory dreptała w miejscu w małym pomieszczeniu, gdzie Simi i Xirena oglądały telewizję. Miała złe przeczucie, z którego nie mogła się otrząsnąć. Coś było nie tak, wiedziała to. Coś mignęło w korytarzu. Obracając się miała nadzieję, że to Acheron. Zamiast tego była tam kobieta, która nie sięgała nawet do jej ramion. Tory cofnęła się gotowa do walki. – Uspokój się! – kobieta pękła. – Nazywam się Zephyra i jestem żoną Strykera110. Tory zagapiła się na tą źle brzmiącą deklarację. – Dlaczego tu jesteś? – Nasi mężczyźni umierają i jeśli jesteś nawet pół człowiekiem, jestem pewna, że będziesz chciała pomóc mi spróbować ich uratować.

Miała chwilę zawahania, gdy zdała sobie sprawę, że może to byś pułapka zastawiona przez Strykera. Ale postawa Zephyry była szczera i strach w jej oczach nie mógł być udawany. – Absolutnie. – Więc chodź. – wyciągnęła swoją dłoń. Tory nie zawahała się, by ją chwycić. W następnej chwili były w Nowym Orleanie. Nie byłoby to złe, gdyby nie wylądowały na środku kałuży krwi. Dysząc, schyliła się, gdy krzycząca latająca kobieta przeleciała tuż obok niej. Zephyra warknęła i stworzyła miecz do walki z Ker. – Jared! – zawołała, wzywając do siebie swojego niewolnika. Pojawił się natychmiast. – Ocal Strykera. Jego oczy zaświeciły się na czerwono, gdy dostrzegł walczącego Nicka. Ruszył na niego. – Stój! – krzyknęła. – Zostaw go. Twoim jednym celem jest trzymanie Wojny z dala od Strykera i mojej córki. Jego skóra stała się jak czerwono czarny marmur, gdy przemienił się w swoją prawdziwą postać. Warcząc pokazał jej kły. – Malachai… – Słuchaj mnie. Jared syknął, ale nie miał wyboru, musiał zrobić co mu kazała. Nick spojrzał dwa razy z niedowierzaniem, gdy zobaczył Jareda zmierzającego do Wojny. Keres próbowały przewrócić go, ale zamiast upadać, jak reszta z nich Jared stał na ziemi. Stworzył wysoką laskę i wykorzystał ją do cofnięcia się Keres. Nick patrzył i następnie wyobraził taką broń sobie. Ku jego zdziwieniu pojawiła się. Czuł wibracje mocy idące od drzewa. Działając instynktownie zwrócił ją na Keres. Jak tylko dotknęły jej, rozpuściły się. 110 I kurde piekło drugi raz zamarzło ☺☺No żeby kobiety musiały ratować takich chojraków jak A i S… 140 Więc to była jedna z jego mocy… Stryker zatrzymał się, gdy patrzył jak Nick rozpuszcza niektórych z ich wrogów. Przynajmniej dopóki nie zobaczył Zephyry. Nie mógł już myśleć o niczym innym jak o dotarciu do niej. Nim zdążył zrobić krok, Wojna chwycił go i wyciągnął w kierunku włoskiego pomnika. Gdy tylko zniknęli reszcie z oczu pojawił się przed nimi Savitar i uderzył z główki Wojnę111. Zephyra odwróciła się do Wojny i kopnęła go tak intensywnie, że aż Stryker czuł tego skutki. Gdy Wojna sięgnął po nią, Stryker złapał go i zmusił do cofnięcia. Ash złapał go, gdy stracił równowagę i Katra pojawiła się tuż za nim. Skopała Wojnę. Przeklinając, Wojna uderzył ją o ziemię i uwolnił ramię. Stryker go złapał. – Gdzie jest Medea? Zaśmiał się. – Zabij mnie, a ona umrze. – Mache je ma. – powiedział Ash. – Tylko jego brakuje. Stryker potrząsnął Wojną. – Gdzie? Wojna odepchnął od siebie Strykera, gdy kilka Ker ruszyło do ataku. – Jak je zatrzymamy? – Stryker zapytał Asha i Savitara.

– Musimy znaleźć prawdziwą Ker – powiedział Savitar – Zatrzymaj ją, a reszta zacznie spadać. Stryker wyśmiał go. – Raczysz mi powiedzieć, która to? – Tamta. – powiedziała Zephyra wskazując na tą, która atakowała Nicka. Stryker osłupiał. – Skąd wiesz? – Instynkt. Być może, ale ta sama Ker ruszyła w kierunku Tory, na co Stryker zareagował natychmiast. Wymienił znaczące spojrzenie z Ashem i ruszyli na Ker razem112. Jak tylko powalili Ker na ziemię, inne wyparowały. Wojna krzyczał w oburzeniu, zanim wysłał pocisk w kierunku Tory. Jared go przechwycił. Syknął, gdy jego ciało się przypaliło i upadł na kolana. Wtedy Nick zaatakował, ruszając na Wojnę113. Ker ugryzła Strykera. Dotarł do jej gardła, ale zanim mógł zacząć ssać, Ash ją pokonał. Z Wojną to była inna sprawa. Nie chciał się poddać. Nie żadnemu z nich. 111 Noo to już chyba komplet nie?? Wszyscy obecni ☺☺Wypuścicie Apollymi, to posprząta ☺ 112 No po prostu dream team ☺ 113 Ha ha i kolejna drużyna marzeń ☺ 141 Ash potrząsnął głową na Savitara. – Powiedziałeś, że w trzy miesiące go pokonaliście. Savitar przytaknął. Stryker zaklął. – Nie mam trzech miesięcy. – Ja również. Stryker zmarszczył brwi na dziecinny głos demona należącego do Acherona Simi. Trzasnęła czymś w Wojnę, który zawarczał na nią114. Stryker wyciągnął demona jak najdalej od Wojny, zanim ten ją skrzywdzi. Wojna sięgnął do niego, ale w tym momencie jego ręka zamieniła się w kamień. Marszcząc brwi Stryker patrzał jak ciało boga powoli zmienia się, stają się finalnie niczym więcej niż posągiem, którego twarz była maską wściekłości. – Czym go uderzyłaś? – Zephyra spytała Simi. – Aima.115 – Acheron odpowiedział. Tej samej substancji Stryker użył aby go zamrozić116. Miał nadzieję, że Wojna nie miał żadnych przyjaciół, którzy przyjdą do niego z antidotum. Wycierając swoje ręce, Simi uśmiechnęła się. – Twoja mama akra wysłała to do ciebie akri, byś mógł zranić boga pogan. Teraz pora na Dimonique. Simi nie może się przejmować żadnym greckim bogiem, który nie płaci plastikiem. - wyciągnęła rękę do Asha – Czy Simi może dostać tą czarną metalową kartę, którą tak kocha? Ash wyciągnął swój portfel z małym uśmiechem. – Oczywiście skarbie. – wręczył jej czarną kartę American Express. – Ale gdzie jest Medea? – spytała Zephyra. Wszyscy spojrzeli na Jareda, który przytrzymywał Ker przy ziemi. – Nigdy ci nie powiem. – warknęła. Serce Zephyry ścisnęło się na te słowa, gdy pomyślała, że nigdy nie zobaczy swojego dziecka. – Jared? Zrób coś. Widziała opór w jego oczach, zanim wypuścił długi zmęczony oddech.

– Nim. Ludzka postać. Jego demon wyszedł zza kołnierza i przybrał postać, niskiego dorosłego mężczyzny. W chwili, gdy ujrzał Simi, zaczął uciekać. – Nim! – Jared warknął – Ona cię nie skrzywdzi. Nim nie wyglądał na przekonanego i przeczołgał się na ziemię po drugiej stronie Jareda. Skulił się obok niego. – Czego Jared potrzebuje? Zetknął się ze spojrzeniem Zephyry. – Znajdź Medeę. 114 No proszę i mamy czarnego konia tego pojedynku… Simi pewnie się zastanawiał jak Wojna będzie smakowal na grillu ☺ 115 Nie mylić z Aimee – myślę że nawet uderzenie niedźwiedzicą w Wojnę nic by nie dało ☺ 116 W tomie o Valeriusie. 142 – Dlaczego nie możesz po prostu wyciągnąć od niej tej informacji? – spytała Zephyra Jareda. – Jest za dużo głosów w mojej głowie, mówiących zbyt wieloma językami, gdzie nie rozróżniam poszczególnych słów. Ona mnie specjalnie blokuje. – spojrzał na Nima .– Znajdź dla mnie Medeę. Oczy Nima zaświeciły się na czerwono, gdy dotknął Ker, a ta krzyknęła w gniewie. – Medea jest w otworze z bogiem, który umarł. – Jaki otwór Nim? – Najgłębszy na ziemi. Zasysając gwałtownie powietrze, Zephyra ruszyła na demona. – To jest nic niewarte. Stryker ją zatrzymał. – Myślę, że wiem gdzie jest. – spojrzał za nią w kierunku Hadesa – Tartar. Jej gardło zacisnęło się, gdy zrozumiała, co to oznacza. Raz idąc tam nie można było opuścić tego miejsca bez zgody Hadesa. Zephyra odwróciła się do boga zaświatów. – Nie jestem ci nic winien. – Hades splunął na Strykera. – Ale mi tak. – powiedział Acheron, podchodząc bliżej. – Puść ich Hades. Tik zaczął pracować na szczęce Hadesa. – I tak nie mogę trzymać Ma’at. Jej dusza do mnie nie należy. Ash zmrużył oczy. – Co z Medeą? Hades warknął. – Weź ją. Ale to oczyszcza mój rachunek. Jasne? Jakoś to wszystko wydawało się zbyt łatwe dla Zephyry. – Co z Mache? Hades zaśmiał się złowieszczo. – Jeśli twój demon ma rację i on jest w moim królestwie…będzie żałował. Jared podniósł Ker. – Co z nią? Hades spojrzał na ducha gwałtownej śmierci. – Znieś ją na dół. Mam plany wobec niej. – a z tonu jego głosu wynikało, że nie były to przyjemne plany – Zanieś ją. Stryker wziął rękę Zephyry, gdy poszli za greckim bogiem z ludzkiego świata do Tartaru. Ash niósł statuę Wojny i zaniósł ją w miejsce, gdzie stała od wieków. Ker trafiła do małej celi, która została dobrze zamknięta. – Policzę się z tobą później. – obiecał Hades.

Ker splunęła na niego i uderzyła ręką w drzwi. – To nie jest koniec. Będę znów wolna i będę świętować twój marsz żałobny. Stryker zignorował jej groźby i spojrzał na Nima, który trzymał blisko małego, różowego królika. 143 – Gdzie jest moja córka? Nim wskazał na małe drzwi. Nie mając pewności, Stryker ruszył za nim w kierunku drzwi, a następnie zatrzymał się słysząc wybuch tak głośny, że aż go ogłuszył. Trzasnęły drzwi na odległej ścianie i spadając wbiły mężczyznę w ziemię. – Stać! – Hades krzyknął. Drzwi trzasnęły w mężczyznę jeszcze trzy razy, zanim go posłuchały. Gdy dym się rozwiał, Stryker ujrzał Menyarę. Z założonymi rękami wyszła z pokoju, rzucając w kierunku Mache groźne spojrzenie. Był cały zakrwawiony i mocno unieruchomiony przez drzwi. – To będzie nauczka dla niego, by trzymać łapy przy sobie. – odwróciła się w kierunku celi. – Medea kochanie twoi rodzice są tutaj. Acheron potrząsnął głowa, gdy wziął rękę Tory. – Czuję się raczej głupio martwiąc się tym teraz. – Nie. - powiedziała Menyara – Dopóki nie zniweczyłeś mocy Wojny, utknęłyśmy tu. Ten biedny głupiec nie zdawał sobie sprawy, że jest już za późno i mogę go zranić. Zephyra podbiegła do córki i chwyciła mocno, by ją przytulić. Następnie odsunęła się, by sprawdzić czy nic jej nie jest. Nick zrobił krok do przodu, jego twarz wyrażała zgryzotę. – Co z moją matką? Co Wojna jej zrobił? Hades położył rękę na ramieniu Nicka. – Nie było niczego, co mógł jej zrobić. Ker mogła tobie pokazać osłabioną duszę, ale nie mieli żadnej władzy nad nią. Twoja matka jest tam, gdzie jej miejsce, podobnie jak inni. Ash rzucił spojrzeniem w stronę Pól Elizejskich. – Ryssa myśli o tobie. – powiedział Hades cicho – I jest szczęśliwa Acheron. Nie obwinia ciebie. To Ker grała na twoich emocjach. – Dziękuję. Hades skinął głową zanim spojrzał w kierunku Strykera. Gdy tylko otworzył usta, by coś powiedzieć, Stryker podniósł rękę. – Chcę tylko wiedzieć czy jest ze swoim mężem i dziećmi. – Jest. – Więc jestem spokojny. Zephyra się skrzywiła, gdy usłyszała pogodzenie się w jego głosie. Ale może miał rację. Nie mógł niczego zmienić, więc, po co się torturować? Ze zwieszoną nisko głową, Nick zwrócił się ku wyjściu. Menyara poszła za nim, gdy Jared bez wyrazu patrzył za nimi. – Jeśli on zabije Nicka, umrze również Jared – głos Menyary rozległo się wkoło. – Co? – spytała Zephyra. Menyara zatrzymała się. – To prawda. Więc pomyśl zanim wyślesz go ponownie za moim Nickiem. 144 Zephyra zmrużyła się na Jareda.

– Dlaczego mi o tym nie powiedziałeś? Jego oblicze było puste. – Wiesz dlaczego. Ponieważ chciał umrzeć, a była to jedyna rzecz, na którą mu nigdy nie pozwoli. – Za to nie dostaniesz ani chwili wolności. – Zephyra ścisnęła rękę Medei – Weź go do Kalosis. Jestem pewna, że twój ojciec ma odpowiednią dziurę na jego karę.117 Nim zrobił krok w kierunku Jareda, ale Simi go zatrzymała. – Stój. Cofnął się, jego twarz była maską strachu niepewną jej intencji. Uśmiechając się delikatnie, wyjęła małego misia z torebki w kształcie trumny118 i podała mu go. – To Teddy Scare – powiedziała – O wiele bardziej groźny niż twój królik. Położyła go na jego dłoni, zanim odwróciła się w kierunku Acherona. – Czas QVC akri. – zniknęła. Jared patrzył za nią zdziwiony jej uczynkiem. – Powinieneś iść z Acheronem Nim. Nim potrząsnął głową, po czym wrócił na ciało Jareda. Ten przeklął. – Naprawdę nienawidzę demonów. W spojrzeniu Medei mignął ślad współczucia zanim położyła dłoń na jego ramieniu i wzięła go do niewoli. Tory zajrzała do pomieszczenia, gdzie stał posąg Wojny. – Czy myślisz, że zostanie uwolniony jeszcze raz? Hades posłał jasne spojrzenie Strykerowi. – Jestem pewien, że znajdzie się jeszcze jakiś inny dupek, który go uwolni. – Ale nie ten. – powiedział Stryker. Spojrzał na Asha – Dziękuję za twoją pomoc119. – Powiedziałbym, możesz na mnie liczyć, ale… Stryker wyciągnął do niego swoją dłoń. – Na zawsze wrogowie. – Albo do czasu, gdy nie nauczysz się trzymać z dala od ludzi i Mrocznych Łowców. – Gdy ty zostawisz w spokoju moje Daimony, ja również to zrobię. – Nie mogę zostawić Daimonów, oni zabijają ludzi. – A ja nie mogę stać z boku i przyglądać się jak moi ludzie umierają od przekleństwa, które mój ojciec im podarował. Tak długo jak trwa klątwa, my polujemy. – W takim razie nasza wojna szybko się nie skończy. – Ash uścisnął mu dłoń i wyszedł z Tory. 117 Nie lubię tej Pani .. bardzo 118 małego misia z torebki w kształcie trumny??? A jak on wygląda? 119 I piekło zamarzło po raz trzeci.. ☺☺On umie jednak mówić miłe słowa ☺ 145 Stryker objął ramieniem Zephyrę. – Gotowa iść do domu? Pokiwała głową. Bez słowa zabrał ją do swego pałacu w Kalosis. Gdy tylko byli sami spiorunował ją wzrokiem. – Miałaś nie mieszać się do walki. – I pozwolić, by zabili moją córkę? Nigdy. – Twoją córkę? Złożyła ręce na klatce piersiowej. – Moją córkę.

– Tak, więc wracamy do tego, tak? – Oczywiście. Poza tym nie miałam zamiaru oglądać jak umierasz. Brew Strykera powędrowała do góry. – Nie? – Nie. Wolałabym raczej zabić cię osobiście. *** Menyara zatrzymała się przy zdjęciu Cherise trzymającą Nicka w pierwszy dzień szkoły. Ramka została ustawiona na nocnym stoliku obok łóżka. – Twoja matka była z ciebie taka dumna. Nick się nie odezwał. Odwracając się zobaczyła jak chwycił butelkę szkockiej i ją otworzył. – Czy nauczyłeś się dzisiaj czegoś?120 – zapytała. – Na przykład, czego? – Jak bardzo musisz znać swoje moce. Wziął dużego łyka, zanim odpowiedział. – To wiedziałem przed walką, Mennie. – Tak, ale zamierzasz się teraz uczyć? Przerwał. – Co masz na myśli? Determinacja rozświetliła jej oczy, gdy go osaczyła. – Jesteś w części demonem i w części człowiekiem. Aby funkcjonować na tym świecie, będziesz musiał nauczać się od osoby, która ma podobne moce do twoich. – I to jest? – Acheron. Nick zakpił. – Ash jest bogiem. – Tak, ale zanim stał się bogiem był w połowie człowiekiem i w połowie Charonte. Tylko on ma odpowiednie moce, by ci pomóc. 120 Jak chlać? 146 Ogłuszony Nick rzucił butelką o podłogę, gdzie się roztrzaskała. 147 Epilog Dwa tygodnie później Zephyra usiadła na krześle Strykera, gdy wsłuchiwała się w odtwarzane dźwięki muzyki. Przez ostatnie dwa tygodnie ona i Stryker wykorzystywali Gallu do zmiany Daimonów, ale okazało się to trudne. W tym czasie pozyskali tylko kilka tuzinów Gallu Daimonów121, podczas gdy reszta ich wojska potrzebowała żywić się na ludziach. – Dorwiemy was. – szepnęła. Jak Stryker, nie miała żadnego zamiaru przyglądać się jak ich ludzie umierają podczas, gdy Apollo beztrosko sobie żył. Szczególnie biorąc pod uwagę, że jeśli Medea ponownie wyjdzie za mąż i będzie miała dzieci, to będą one Apollitami. I one również będą przeklęte… Drzwi się otworzyły. Rzuciła okiem w górę i dostrzegła Strykera z mieczem w dłoni. Marszcząc brwi patrzyła jak przechodzi przez pokój i położył przed nią broń na biurku. Bez słowa uklęknął przy jej boku. – Co ty robisz?

– Obiecałem, że po dwóch tygodniach pozwolę się zabić – popatrzył na miecz – dotrzymuję słowa. – Naprawdę? – wygięła w łuk brew. – Jesteś panią mojego życia Phyra. Kładę je na twoje ręce – pochylił do niej głowę. Wzięła miecz do ręki i zwiększyła go w swoich rękach. Podziwiała to jak doskonale był wyważony i lśniące krawędzie. – Pozwolisz mi się zabić? – przyłożyła ostrze bezpośrednio nad sercem. – Na mój honor. – jego spojrzenie spotkało się z jej. Przebiła ostrzem koszulę, ale nie naciskała tak, by przebić skórę. – Czy umrzesz dla mnie Stryker? – Czy tego właśnie nie robię? – Nie. Bronisz swego honoru, a nie tego chcę. – Więc czego chcesz? – Chcę byś stanął po mojej stronie i nigdy, przenigdy nie zawiódł mnie ponownie. – Nigdy cię nie zawiodę. – szczerość paliła z jego srebrnych oczu. – Przysięgnij na swoje życie. – Tego nigdy nie mogę zrobić. – jego wzrok stwardniał. Nacisnęła ostrzem, aż pojawiła się kropla krwi. – Dlaczego nie? – Ponieważ ty jesteś moim życiem. – powiedział, a jego głos się łamał – I 121 Mówię wam, to się spodoba Jadenowi .Wprost będzie zachwycony . 148 nie mogę żyć bez Ciebie. Rzuciła miecz na podłogę. – Nienawidzę cię za to, ale to samo czuję do ciebie. Wciągnął ją w ramiona aż nie uklękła przed nim. – I to jest? – Słabość i podatność. Jesteś moją duszą i nigdy ci nie wybaczę, jeśli jeszcze raz mi ją zabierzesz. Uśmiechnął się do niej. – Nie bój się miłości. Zawsze będę tu z tobą. Jak tylko zniżył swoją głowę, by ją całować, drzwi za nim otworzyły się z trzaskiem. Zły na przeszkadzanie im, odwrócił się i warknął na Davyna. Jednakże słowa zamarły mu na ustach, gdy zobaczył wyraz twarzy mężczyzny. – Co się stało? – Możemy chodzić za dnia. – Co? – Stryker posłał mu groźne spojrzenie. Davyn skinął głową. – Zostałem zaskoczony przez świt, gdy tropiłem Gallu. Myślałem, że jestem martwy, ale nie byłem. Po raz pierwszy od wieków zobaczyłem świt i żyję. Żyję!122 Stryker wymienił zdziwione spojrzenie z Zephyrą. – Gallu są odporne. – szepnęła – Nigdy nawet nie śniłam, że ich krew pozwoli nam chodzić za dnia. – Nigdy nie próbowałaś? – Nie ośmieliłam się – potrząsnęła głową. Powolny uśmiech wypełzł na jego wargi. – Mamy swoją wolność. – Zaczyna się świt Daimonów i zmierzch ludzkości.123 Koniec

Mam nadzieję, że rozumiecie choć trochę Strykera ☺☺Tak naprawdę dobry z niego chłopak ☺ Chciałabym przy okazji podziękować Sashy za bete ☺☺Jesteś kochana ☺☺Połowa przypisów są jej i szczerze to często płakałam z nich ze śmiechu ☺ Shonaliii – Izabeli za wsparcie duchowe i pomoc ☺ Chmurce_987 za pomoc i również duchowe wsparcie ☺ Jesteście wielkie dziewczyny i doskonale o tym wiecie ☺ Dziękuję za uwagę Axse☺ 122 Co za szczęście. 123 Nie rozpędzaj tak się bo przypadkiem trafisz w mur.