1.Mroczny trop

Alex Kava

Mroczny trop Tłumaczenie: Katarzyna Ciążyńska

ROZDZIAŁ PIERWSZY Po plecach Amandy spływały strużki potu. Strąki włosów przylepiły się do czoła. W dusznym pokoju cuchnęło tłustą smażoną wieprzowiną. Zrobiło jej się niedobrze, ten smród nie pozwalał zapomnieć obrzydliwej mulistej zupy, która miała powlec ochronną warstwą gardło. Stała przed nią właśnie niewielka miska gęstej cieczy ze złotawymi okami tłuszczu na powierzchni. – Zupa pomoże – przypomniał Leandro. – Zawiera specjalne lekarstwo. – Zawsze mówił łagodnym uspokajającym tonem. – Pomoże ci na gardło i ułatwi zadanie. Amanda wiedziała, że miał rację. W minionym tygodniu, kiedy robiła to po raz pierwszy, nawet nie czuła, co przełyka. Miała podobne wrażenie jak u dentysty po znieczuleniu – jama ustna zupełnie zdrętwiała. Mimo wszystko patrząc na pozostałe baloniki na porysowanym drewnianym blacie stołu, nie mogła się pozbyć mdłości, żołądek wciąż podchodził do gardła. Poprzednim razem połknęła pięćdziesiąt jeden baloników. Leandro był z niej bardzo dumny. Wszystkich też pozbyła się bez problemu – to znaczy, że żaden przy tym nie pękł. Niestety ta część zadania nie okazała się tak bezbolesna, jak obiecywał. Amanda czuła jednak tak ogromną ulgę, że ból był bez znaczenia. Tym razem, zanim ogarnęły ją mdłości, połknęła jedynie trzydzieści sześć baloników. Leandro będzie nią rozczarowany. Zawdzięczała mu tak wiele, że nie mogła go zawieść. Okazał jej tyle dobroci. Obserwowała go, kiedy napełniał ostatni balonik. Zapewniał, że korzysta wyłącznie z najmocniejszych na rynku prezerwatyw. Oczywiście, dodawał, że robi to dla jej dobra, gdyż jest mu wyjątkowo droga, a taki balonik z pewnością nie pęknie w żołądku. Spytała kiedyś, co by się stało, gdyby jeden z baloników mimo wszystko się rozerwał. W odpowiedzi Leandro tylko machnął ręką, jakby opędzał się od much. Świetnie już znała ten powtarzający się gest, któremu zazwyczaj towarzyszyło jego ulubione powiedzenie: „Nie zadaje się takich pytań. Takie rzeczy zostawia się Leandrowi”. Patrząc, jak szczupłymi palcami naciąga kondom na szklaną fiolkę, Amanda znów się zastanowiła nad konsekwencjami ewentualnego pęknięcia pakieciku. Czy dlatego teraz zrobiło jej się niedobrze, bo któryś właśnie pękł? Na samą myśl zadrżała, po czym siłą woli usiadła prosto, jak gdyby dzięki temu baloniki miały

więcej miejsca w żołądku. Uznała, że najlepiej o tym nie myśleć, i próbowała skupić uwagę na staranności, z jaką Leandro łyżeczką nakładał kokainę do kolejnych kondomów. Kiedy lateksowy czubek prezerwatywy osiągał średnicę od kilku do kilkunastu milimetrów, Leandro zawiązywał maleńki ciasny supełek. Potem ostrożnie tuż przy suple odcinał resztę kondomu, żeby uzyskać jak najmniejszy pakunek do przełknięcia. Kiedy w poprzednim tygodniu Amanda się temu przyglądała, Leandro wyjaśnił, że to także szczegół, który przez wzgląd na jej dobro traktuje z ogromną powagą. Rozejrzała się po pokoju. Trzy dziewczyny, które też miały połknąć baloniki, i partnerka Leandra, stara kobieta o imieniu Zapata, nie zwracały na nią uwagi. Każda była skupiona na własnym zadaniu. Amanda nie mogła się nadziwić, że potężny Leandro, o mięśniach, które rysowały się pod T-shirtem, ma tak delikatne palce. Z całej mocy starał się ułatwić jej pracę, i za to jeszcze bardziej go kochała. Nie pozwoliłby, żeby stała się jej krzywda, więc nie będzie się przejmowała lekkim bólem żołądka. Oblizała wciąż odrętwiałe wargi. Nie, nie wpadła w panikę, przypomniała sobie, że to skutek lekarstwa, które znajdowało się w zupie. Pewnie trochę leku zostało na wargach. Postara się o tym nie myśleć. Musi zachować spokój. Gdyby nie ta nowa dziewczyna, zapewne nie odczułaby dolegliwości. Tak, w tym momencie Amanda zdała sobie sprawę, że jej złe samopoczucie to wina tej nowej. Od chwili, gdy ją tu wprowadzono, płakała; nie przestała płakać, jedząc tłustą zupę. To było żałosne łkanie, a potem ciche, ledwie słyszalne pochlipywanie. Gdyby nie irytujący, rwący się oddech, można by to zlekceważyć. Dziewczyna była od niej o rok starsza. Amanda słyszała, jak Zapata mówiła do Leandra, że ta nowa ma piętnaście lat. A zachowywała się jak smarkula. Pewnie tylko udawała, by zwrócić na siebie uwagę Leandra, który właśnie przestał napełniać kondomy i podszedł do niej. – Lucia – odezwał się łagodnie. Położył rękę na plecach dziewczyny, jakby ją głaskał. Amanda wstrzymała oddech i nadstawiła uszu, kiedy Leandro pochylił się i szepnął coś Lucii. Wargami prawie dotykał jej ucha. Amanda nic nie zrozumiała, za słabo znała hiszpański. Nie omieszkała jednak zauważyć, że głos Leandra brzmiał tak, jakby dziewczynę zachęcał i namawiał. Jakby ją przekonywał, że wszystko będzie dobrze. Tym samym tonem zwracał się do Amandy. Sięgnęła po kolejny balonik. Upuściła go na małe stojące przed nią naczynie i obtoczyła w tłustej mazi, wcale się nie przejmując, że brudzi sobie palce. Potem,

nie spuszczając wzroku z Leandra, szybko włożyła balonik do ust. Nadal miała pozbawione czucia gardło, więc przełknęła pakunek bez problemu. Wzięła kolejny i zgodnie ze wskazówkami Leandra postąpiła z nim dokładnie tak samo jak z poprzednim. Potem jeden po drugim połykała następne, a jej złość niczym tłok przepychała je dalej. Nudności powoli mijały. Podczas gdy Lucia z płaczem przełknęła dwa baloniki, Amanda połknęła kolejne sześć. Spojrzenie Leandra, który się do niej odwrócił, było dla niej nagrodą. Ze zdumieniem uniósł brwi, a potem się uśmiechnął. Ten uśmiech odmienił jego twarz. Zanim wyruszyli na lotnisko, w żołądku Amandy znalazły się dwa baloniki więcej niż w minionym tygodniu. Lucia, która nie przestała płakać, a teraz jeszcze trzymała się za brzuch, zdołała ich połknąć jedynie dwadzieścia pięć. Amanda bez słów przekazywała tej nowej, że takim żałosnym zachowaniem nie zdobędzie względów Leandra, choć była bardzo ładna. Miała długie jedwabiste czarne włosy i oliwkową aksamitną cerę. Brudnoblond włosy Amandy przypominały tłuste strąki, a jej twarz obsypały piegi, które najchętniej zeskrobałaby ze skóry. Niezależnie od tego, ile baloników połknęła, i tak czuła zazdrość o tę nową. Na domiar złego martwiła się, że Leandro uzna tamtą za lepszą, bo była Kolumbijką, zaś Amanda tylko nieszczęsnym białym amerykańskim śmieciem. Tak o niej mawiała Zapata, nie zważając na połajanki Leandra. Ta stara dosłownie ziała chłodem. Była jak z lodu. Amanda wątpiła, by Zapata nadawała się do roli matki. Chociaż sama nie miała dobrego wzoru, bo rodzona matka wyrzuciła ją z domu i zabroniła tam wracać tylko dlatego, że nie zdołała utrzymać przy sobie faceta, który rwał się do Amandy. Matka przyłapała drania, jak przycisnął dziewczynę do kuchennego blatu. Zamiast spytać, czy córce nic złego się nie stało, zamiast wykopać dupka za drzwi, kazała odejść Amandzie. Zresztą wyszło jej to na dobre, nadeszła pora, by się stamtąd wynieść. Gdyby tego nie zrobiła, nie poznałaby Leandra, który traktował ją o wiele lepiej niż własna matka. On ją docenił. Kto wie, może po tym dniu także Zapata nareszcie pojmie, że Amandzie należy się szacunek. Na razie stara wydzierała się na Lucię. Oczywiście znów po hiszpańsku. Amanda nie musiała rozumieć słów, by wiedzieć, że Zapata jest zniecierpliwiona. Potem pojawił się Franco i powiedział, że samochód czeka już przed domem, więc wszyscy chwycili za plecaki i ruszyli do drzwi. Wszyscy prócz Lucii, bo ta teraz naprawdę się rozbeczała, mocno obejmując się ramionami w pasie. Po twarzy spływały łzy zmieszane z potem. Wyglądała na obolałą.

Amanda wlokła się do wyjścia, patrzyła i czekała, bo chciała usiąść w vanie obok Leandra. On jednak był wyraźnie skupiony na Lucii. Nagle Lucia straciła przytomność i upadła na podłogę, uderzając głową o solidną nogę ciężkiego drewnianego stołu. Amanda nie wierzyła własnym oczom. Czy Lucia udaje? Zapata pokręciła głową i powiedziała coś do Leandra dziwnie cichym i spokojnym głosem. Leandro przeklął pod nosem. Amanda nie mogła oderwać wzroku od Lucii. Gapiła się na nią jak zauroczona. Czekała, aż dziewczyna się poruszy, ale ta ani drgnęła, choć Leandro ją popchnął. Teraz już nie był delikatny, a brak reakcji Lucii tylko bardziej go zirytował. Zapata chwyciła go za rękę, nim znów potrząsnął Lucią. – Nie da rady – stwierdziła Zapata. – Trzeba to wyjąć. W tej samej chwili dostrzegła Amandę, spojrzała na nią zaskoczona. Amandzie zdawało się nawet, że przez moment widzi w oczach starej błysk paniki, lecz zaraz potem patrzyła znów jak zwykle, twardo i niewzruszenie. Podeszła do Amandy i gestem kazała jej wyjść. Dziewczyna jednak wciąż wlepiała wzrok w Lucię i stojącego nad nią Leandra. – Musimy iść – powiedziała spokojnie Zapata, biorąc Amandę za łokieć. – Nie możemy się spóźnić na samolot. Ścisnęła rękę dziewczyny i pociągnęła ją do drzwi. Amanda zdążyła jeszcze dojrzeć, że zza cholewki buta Leandro wyjął nóż. Cały czas pomrukiwał albo przeklinał Lucię. Amanda nigdy go takiego nie widziała. Zachowywał się, jakby nie zdawał sobie sprawy z jej obecności. Ze zniecierpliwieniem i złością zaczął przecinać ubranie Lucii. Chciał jej pomóc? Czy mógł ją uratować? Może jeszcze nie było za późno? – Co on robi? – spytała Amanda. – Nie twój interes – odparła Zapata, wbijając palce w ramię dziewczyny i ciągnąc ją za sobą. Pchnęła ją za drzwi, ale nim Amanda znalazła się za progiem, zobaczyła, że Leandro znów wbija nóż. Tym razem w ciało Lucii. Teraz już wiedziała, co by się stało, gdyby w jej żołądku pękł jeden z baloników.

ROZDZIAŁ DRUGI Pensacola Beach, Floryda, nad Zatoką Meksykańską Kiedy helikopter Straży Wybrzeża się przechylił, Ryder Creed zjechał kawałek na bok. Mocniej przytrzymał Grace. Drugą ręką z całej siły chwycił się skórzanego pasa, którym przypiął się do ściany. Grace była do niego przywiązana; jeden koniec nylonowej linki Creed przymocował do jej kamizelki, drugi owinął sobie wokół pasa. Choć Grace pierwszy raz leciała helikopterem, nie wydawała się ani trochę zestresowana. Z kolei Creed miał w związku z tą podróżą złe przeczucia. Prawdę mówiąc, zaczynał żałować, że przyjął to zlecenie. Do tej pory żaden z jego psów nie latał helikopterem. Odnosił wrażenie, że wtulona w niego suka rasy Jack Russell terrier, która ważyła niewiele ponad siedem kilogramów, jest jeszcze mniejsza niż normalnie. Ale Grace podchodziła do tego ze spokojem, chyba już przywykła do szumu śmigieł i traktowała ten nierówny lot jako część przygody. Przypatrywała się nieznanemu otoczeniu i wszystko obwąchiwała, niecierpliwie czekając na sygnał rozpoczęcia pracy. Gdy tylko Creed wkładał jej kamizelkę, wiedziała, że wybierają się do pracy. A Grace uwielbiała swoją robotę. To dlatego była tak świetnym psem poszukiwawczym. Charakteryzowała ją wrodzona dociekliwość. Im trudniejsza do rozwiązania zapowiadała się zagadka, tym bardziej Grace była podekscytowana. – Nie takiego psa się spodziewałem – powiedział na powitanie komandor Wilson na widok Rydera Creeda na lądowisku dla helikopterów tuż przed startem. Kiedy Wilson podawał mu „mustanga” – tak pieszczotliwie załoga helikoptera nazywała swoje pomarańczowe kombinezony – patrzył na Grace w taki sposób, jakby Creed wziął ją ze sobą przez pomyłkę. Nawet pozostali członkowie załogi – drugi pilot Tommy Ellis, mechanik Pete Kesnick i ratowniczka Liz Bailey – zerkali na nią z niedowierzaniem. A przecież Straż Wybrzeża właśnie o nią prosiła. W minionym tygodniu Grace stała się bohaterką mediów, bo na międzynarodowym lotnisku Hartsfield w Atlancie wywąchała dwa kilogramy kokainy. Jakaś kobieta z Kolumbii wpadła na oryginalny pomysł zrobienia czekoladowych batoników nadziewanych kokainą. Udało jej się przejść odprawę i już wychodziła z hali lotniska, kiedy Grace odciągnęła Creeda

z miejsca, gdzie akurat pracowali, i pognała za kobietą. Dwa tygodnie wcześniej Grace wskazała worek marynarski z kartonem masła orzechowego, który właśnie jechał taśmociągiem z bagażami pasażerów samolotu American Airlines z Iquitos w Peru. Cały ranek sprawdzali zgłoszony do odprawy bagaż z przylatujących z zagranicy samolotów, kiedy Grace zwróciła uwagę Creeda na czerwono-czarny worek marynarski, który wyglądał na całkiem nowy. No i oczywiście we wszystkich słoikach masła orzechowego znajdowała się potrójnie zabezpieczona kokaina. Każdy z prawie kilogramowych słoików masła zawierał niemal półkilograma narkotyku. Powiedziano Creedowi, że karton z dwunastoma słoikami ma wartość rynkową prawie milion dolarów. No i nagle Creed i Grace zostali celebrytami. Właśnie przed dwoma dniami jechali na nagranie programu The View, który miał być nadany w tym tygodniu. Zawodowa partnerka Creeda, Hanna, odbierała prośby o kolejne wywiady, w Good Morning America i Fox and Friends. Oczywiście Grace przyjmowała tę atencję jak wszystko inne – jakby to był element jej codziennych przygód. Creed miał na ten temat nieco inne zdanie. Ciężko pracował na swoją prywatność, choć stworzył znaną na całym świecie firmę o nazwie K9. Z początku jeżył się na myśl o mediach. Aż Hanna go przekonała, że dzięki jego obecności w prasie i telewizji jego siostra Brodie może go odnaleźć. – Rye – powiedziała Hanna, gdy jęknął na widok swojego kolejnego zdjęcia z Grace, tym razem na pierwszej stronie „USA Today”. – A jeśli Brodie żyje? A nuż cię zobaczy. Jeśli cię nie pozna, to przecież zna imię i nazwisko. Może to błogosławieństwo losu. Cała Hanna, zawsze we wszystkim znajdowała dobre strony. Tam, gdzie Creed widział chaos, ona dostrzegała błogosławieństwo. Ale właśnie dzięki temu go uratowała. Przed siedmiu laty w wiecznie pijanym i agresywnym byłym żołnierzu piechoty morskiej, który w barze stawał do bójki z trzema przeciwnikami naraz, dojrzała jakiś potencjał. To było pod koniec jej zmiany w barze Waltera w Pensacoli na Florydzie. Do tamtej chwili Creed nigdy w życiu nie miał do czynienia z wściekłą czarną kobietą, zwłaszcza taką, która wyraża swoją złość spokojnym kazaniem. Jej słowa otrzeźwiły go szybciej niż kiedykolwiek jakikolwiek musztrujący sierżant. Jakimś cudem skończył z mopem w ręce, sprzątając potłuczone szkło i rozlane piwo, zamiast w ciemnej uliczce z rozwaloną głową albo złamanymi żebrami. To Hanna przekonała Creeda, by wykorzystał swoje umiejętności, które posiadł

jako psi treser w jednostce piechoty morskiej, i założył własny biznes. Tamtej nocy została jego partnerką biznesową, powierniczką, doradczynią, jego rodziną. Zazwyczaj miała rację, nawet gdy nie chciał tego przyznać. Może i tym razem się nie myliła. Przed piętnastu laty siostra Creeda Brodie zniknęła z parkingu przy drodze międzystanowej. Miała wtedy ledwie jedenaście lat, Creed zaś czternaście. Dotąd nie odnaleziono jej żywej ani martwej. Ta sytuacja doprowadziła rodziców Creeda do rozpaczy, jemu zaś kazała szybciej dorosnąć. Od tamtej pory wspomnienie owego jesiennego dnia, kiedy Brodie zniknęła z toalety na parkingu, nawiedzało go w snach i nie dawało spokoju za dnia. To właśnie nieustające poszukiwanie siostry zainspirowało Creeda do stworzenia firmy K9 CrimeScents. Z czasem jej wartość liczyła się w milionach dolarów. Firma zatrudniała tuzin pracowników, mogła się pochwalić 20 hektarami terenów treningowych i listą oczekujących na usługi Creeda i jego psów. Ilekroć brał udział w poszukiwaniu zwłok, w jego sercu tliła się nadzieja. W końcu niezależnie od tego, że Brodie zniknęła jako dziecko, istniała szansa, że przeżyła choć część z minionych piętnastu lat. Za każdym razem, gdy poszukiwania Creeda kończyły się znalezieniem jakiegoś ciała – małego dziecka, nastolatki czy młodej kobiety – istniał choćby cień szansy, że to właśnie Brodie. I zawsze, kiedy w rezultacie procesu identyfikacji okazywało się, że to jednak ktoś inny, Creeda ogarniała ta sama mieszanka ulgi i przygnębienia. Ulgi, bo może, może jakimś cudem siostra wciąż żyje. Przygnębienia, bo jeśli żyje, co to jest za życie? Gdy początkowo rozpacz i desperacja, będące skutkiem poszukiwania zwłok, dosłownie go wykańczały, Hanna nalegała, by Creed zaczął szkolić niektóre z psów do akcji ratunkowych, potem dodała do tego tropienie ładunków wybuchowych i narkotyków. Właśnie dlatego przez kilka ostatnich tygodni był zmuszony do pracy polegającej na wykrywaniu narkotyków. Kiedy Hanna znajdowała go nieprzytomnie pijanego albo zauważała zbyt wiele wchodzących do jego mieszkania i wychodzących stamtąd kobiet, wiedziała, że Creed potrzebuje wytchnienia od poszukiwania zwłok. Gdyby nie zrobił sobie przerwy, zapach śmierci i fałszywe nadzieje kompletnie by go zamęczyły. A zatem Creed oznajmił Hannie, że będzie tolerował zainteresowanie mediów tak długo, jak długo Grace się temu nie sprzeciwi. Oraz że weźmie jeszcze udział w kilku sprawach dotyczących narkotyków. Ale ten lot helikopterem przywoływał bolesne wspomnienia i teraz Creed żałował, że zgodził się na załatwione przez Hannę zlecenie.

Grace polizała go w rękę. Patrzyła na niego uważnie. Takim spojrzeniem zwykle dawała mu znać, że znalazła to, czego akurat poszukiwali. Grace należała do niewielu psów, które wykonywały rozmaite zadania. Wystarczyło, że Creed włożył jej odpowiednią kamizelkę i szelki, a ona już wiedziała, czego od niej oczekuje. Ale to spojrzenie było jakieś inne. Psy świetnie wyczuwają nastrój swojego właściciela, i Grace czuła, że coś jest nie tak. Była małym, ale niesamowitym psem. Trudno uwierzyć, że ktoś podrzucił ją jak śmieci na końcu podjazdu Creeda. Choć prawdę mówiąc, w ten właśnie sposób Creed wszedł w posiadanie większości swoich psów. Kiedy przyprowadzał do domu kolejną znajdę, Hanna kręciła głową. – Ludzie wykorzystują twoje dobre serce – mawiała. Nikt nie rozumiał, nawet Hanna, że psy, które ratował Creed – te porzucone, bezwartościowe dla innych kundle – u niego rozkwitają i stają się najlepszymi psami do poszukiwań. Łączyła je z Creedem wyjątkowa więź, która z ich strony oznaczała nadzwyczajną lojalność. Dawał im drugą szansę i cel. W pewnym sensie one dawały mu to samo. Teraz, przez wzgląd na Grace, musiał odsunąć na bok wywołane przez zapach diesla i szum śmigieł wspomnienia. Dla Grace to był pierwszy lot helikopterem, ale nie dla Creeda. Niemal od chwili, gdy wsiadł na pokład, wibracje maszyny wybijały rytm, który o mały włos nie zatrzymał bicia jego serca. Miał wrażenie, że w piersi coś mu eksploduje. Wyciągał szyję, by spojrzeć przez okno na szmaragdową wodę. Oddychał głęboko, żeby się uspokoić. Powtarzał sobie, że w dole znajduje się Zatoka Meksykańska, a nie duszący pył i skały Afganistanu. W takich chwilach zdumiewało go, jak świetnie pamięta tamto miejsce. Co więcej, nikogo prócz siebie nie mógł za to winić. To jego błąd. Szukał sposobu na ucieczkę od życia i wpadł na pomysł, że piechota morska zabierze go daleko od jego problemów. Tymczasem odkrył istnienie gorszych rodzajów piekła niż to, które w sobie nosił. – Już prawie jesteśmy. – Głos Wilsona znienacka zagrzmiał w kasku Creeda. Creed podrapał Grace za uszami – w ten sposób mówił, że wszystko gra. W odpowiedzi wreszcie położyła łeb na jego nodze, lecz uszy wciąż miała postawione – dawała znać, że jej nie oszuka.

ROZDZIAŁ TRZECI Na pokładzie jednostki pływającej Straży Wybrzeża Scout WMEC-630 Otaczały ich wzburzone wody, wiatr się wzmagał. Tak gładko wylądowali na pokładzie jednostki Straży Wybrzeża, że Creed był pod wrażeniem umiejętności Wilsona. Załoga jednostki już zatrzymała podejrzany statek rybacki. Statek o nazwie Blue Mist był wyjątkowej urody. Długi na ponad dwadzieścia jeden metrów mieścił, jak szacował Creed, ładunek co najmniej trzydziestu kilku tysięcy kilogramów ryb. Ale Straż Wybrzeża miała powód, by wierzyć, że tego dnia pod pokładem kryje się coś więcej. Wilson już wcześniej wytłumaczył Creedowi, że od paru tygodni Straż Wybrzeża obserwowała Blue Mist. Zazwyczaj statek łowił mahi-mahi w Zatoce, płynąc drogą migracji ryb. Ostatnio jednak zaczął zapuszczać się na Morze Karaibskie, i to aż do wybrzeża Kolumbii. Nie byłoby to samo w sobie tak niezwykłe, gdyby tropiciel Straży Wybrzeża nie spostrzegł, że Blue Mist mija ogromne połacie gronorostów, pływających na powierzchni wody brązowawych wodorostów. A mahi-mahi tradycyjnie żywi się przyciąganymi do gronorostów stworzeniami. Znalazłszy się teraz na pokładzie Blue Mist, Creed spojrzał w dół do luku towarowego. Był pod wrażeniem piękna ryb, nawet rzuconych jedna na drugą i stłoczonych. Ich boki połyskiwały złotem, niebieskim i zielenią, brzuchy miały białe i żółte. Były większe, niż się spodziewał, liczyły sobie około metra długości. Ich głowy różniły się kształtem i wielkością. Creed podejrzewał, że zależało to od płci. Większość z nich miała czoło zaokrąglone, u nielicznych unosiło się niemal pionowo w górę. – Niegdyś mahi-mahi łapano w sieci przy okazji połowów tuńczyków i mieczników – rzekł Wilson, a Creed dopiero wówczas zdał sobie sprawę, że komandor do niego podszedł. Po drugiej stronie pokładu dwaj strażnicy wysłuchiwali pretensji mężczyzny z wydatnym torsem, w czapce z daszkiem, luźnych spodniach i białym Tshircie, najprawdopodobniej kapitana Blue Mist. – Rybacy myśleli, że nam podpadli, bo próbowali łowić tuńczyki i mieczniki na sznur – ciągnął Wilson bez żadnej zachęty ze strony Creeda. – Teraz restauracje szaleją na punkcie mahi-mahi, także w Europie. – Może ich luk towarowy był już pełny, kiedy mijali gronorosty – rzekł Creed, wyjmując z plecaka niezbędne przedmioty.

– Może. Ale po co w takim razie płynęli dalej na południe? – spytał Wilson. Na szczęście Creed nie musiał się głowić nad odpowiedzią. Na swoje sportowe buty wciągnął gumowe wadery i założył przez ramię siatkowy worek z nylonowym paskiem. Nie rozumiał połowy rzeczy, które ludzie robią. To jeden z powodów, dla których wolał towarzystwo psów. Wiedział za to, bez opowieści Wilsona, że pojawił się nowy kolumbijski kartel narkotykowy, który chciał zaznaczyć swoją obecność. Choque Azul, czyli Neonowy Błękit, działał od sześciu czy ośmiu miesięcy na dawnym szlaku przemytu narkotyków przez Zatokę. Porzucono go w latach dziewięćdziesiątych, kiedy łatwiej dało się przekroczyć granicę meksykańską z Teksasem czy Arizoną, niż przewieźć towar przez Zatokę. Ostatnio jednak brutalne wojny między meksykańskimi kartelami Zetas i Sinaloas kazały Kolumbijczykom szukać nowych pomysłów na rozwój narkotykowego biznesu. Oryginalne próby z czekoladowymi batonikami czy słoikami z masłem orzechowym pozwalały tylko na drobne przesyłki. Za to domowej roboty łodzie podwodne i statki rybackie wykorzystywano do poważnych przewozów. Jeżeli Straż Wybrzeża nie myliła się co do Blue Mist, możliwe, że gdzieś na pokładzie znajdowała się kokaina. Najprawdopodobniej pod stertami mahi-mahi. Creed nigdy dotąd nie szukał narkotyków na statku rybackim, i teraz, kiedy zapinał Grace kamizelkę, uświadomił sobie, że to nie będzie łatwe. Wilson musiał dostrzec jego wahanie. – Założę się, że pan żałuje, że nie wziął większego psa – rzekł. Grace machała ogonem i dyszała niecierpliwie, czekała na polecenie Creeda, by zabrać się do pracy. – Duży nie zawsze znaczy lepszy – odparł Creed. Potem, widząc wpatrzone w niego oczy Grace, poklepał się prawą ręką w pierś. Grace skoczyła mu w ramiona. Wsadził ją pod pachę, a potem do worka z siatki, który zwisał mu z ramienia. Przymocował jej szelki wewnątrz worka i trzymał go przy boku. W ten sposób Grace mogła wygodnie przemieszczać się nad ładunkiem, podczas gdy Creed brodził wśród śliskich ryb. Grace miała tylko węszyć, kiedy już da jej znak, czego ma szukać. O ironio, hasło oznaczające poszukiwanie narkotyków brzmiało: ryba. – Szukaj ryby – rzekł do psa, czując, że coraz bardziej podniecona Grace wierci się w swoim siatkowym transporterze. Ale gdy Creed ruszył na dół, gdzie od razu uderzyła go ostra woń, zastanowił się, czy dla psa to zadanie nie okaże się zbyt przytłaczające.

Przez niemal pół godziny pracowali wedle swoich reguł. Kapitan statku rybackiego wciąż wrzeszczał na strażników, że jego „ryba psuje się na słońcu”. Grace wszystko obwąchiwała. Dwukrotnie jej oddech przyspieszył, ale nie dała sygnału. Creed starał się przesuwać sterty ryb, by dotrzeć do dna luku, ale tkwił w nich po kolana i było to jak kopanie dołka w sypkim piasku. Ryby natychmiast ześlizgiwały się z powrotem. Nigdy nie zobaczy dna. Nagle Grace zaczęła się wiercić. Uniosła wyżej nos, oddychała tak szybko, jakby między jednym a drugim oddechem nie robiła przerw. Creed zwolnił kroku, nasłuchiwał i bacznie się przyglądał. Traktował małego psa, jakby był licznikiem Geigera. W pewnym momencie Grace znieruchomiała. Creed przystanął. Pies znacząco spojrzał mu w oczy. To był ich sygnał, ich alarm. Ale zaraz potem Grace zrobiła coś, czego dotąd nie robiła: zaczęła skomleć, cicho skomleć, aż Creedowi włoski na karku stanęły dęba. – Tutaj coś jest! – zawołał do strażników, którzy stali wyżej. Spojrzeli na niego, nawet kapitan Blue Mist zamilkł. Chwilę potem czterech mężczyzn w waderach kierowało się do luku transportowego. Nieśli coś, co wyglądało jak ogromne szufle, wielkości metr na metr. Tymi szuflami mogli odgarnąć na bok ryby i powstrzymać je przed ześlizgiwaniem się z powrotem na oczyszczone miejsce. Nie spuszczał wzroku z Grace. Przyciągnął ją do siebie i wsunął rękę do siatki, żeby ją pogłaskać. Przestała skomleć, za to teraz się trzęsła. Pot spływał mu po plecach i czole od upału, a Grace drżała. Creedowi się to nie podobało. Nigdy jej takiej nie widział. Mężczyźni odgarniali sterty śliskich ryb, by dotrzeć do dna, aż wreszcie uderzyli szuflami w drewno. Choć Grace wpatrywała się w puste miejsce, nie przestawała się trząść. – Nic tu nie ma – oznajmił jeden z mężczyzn i podniósł wzrok na Creeda. Potem wyciągnął szyję, by spojrzeć na Wilsona, który został na pokładzie powyżej. – Niczego nie znaleźliśmy. – Może tym razem pański pies nie ma tyle szczęścia! – zawołał Wilson. – Pod deskami – rzekł Creed, choć nie miał pojęcia, czy przypadkiem na Grace tak gwałtownie nie podziałał przytłaczający rybi zapach. Równie dobrze pod deskami mogło niczego nie być. Mężczyźni spojrzeli na Wilsona, ale zanim ten odpowiedział, któryś z nich krzyknął:

– Jedna z desek jest obluzowana! I nagle pozostali zaczęli wyciągać łomy z płóciennego worka, którego Creed nawet nie zauważył. – Ostrożnie – powiedział ich szef. Drewno zaskrzypiało. Grace znów zaczęła skomleć, wydawało się, że to zwolniło pracę mężczyzn, a jednocześnie dało się wyczuć ich zniecierpliwienie. Gwoździe poddawały się ze zgrzytem i piskiem. Dwie deski odskoczyły. Dopiero wówczas Creed zdał sobie sprawę, że Grace zamilkła, wciąż jednak słyszał cichy dźwięk, jakby ktoś nucił, a może cicho płakał. Ale to nie była Grace. Dźwięk dochodził spod desek podłogi. Po kolejnym trzasku drewna jeden z mężczyzn oznajmił: – Jasna cholera, tutaj ktoś jest!

ROZDZIAŁ CZWARTY To były dzieci, zdaniem Creeda najstarsze miało trzynaście, może czternaście lat. Trzy dziewczynki i dwóch chłopców. Jeden z chłopców nie miał jeszcze dziesięciu lat. Po kolei wychodziły się powoli spod podłogi luku towarowego jak płochliwe zwierzęta, potrzebowały przy tym pomocy, a potem odskakiwały, mrugając, gwałtownie oślepione słońcem. Dziko rzucały wzrokiem dokoła, z jednej strony czekały na pozwolenie, z drugiej próbowały przewidzieć, co jeszcze czeka je podczas tej przerażającej podróży. Dzieci były brudne, miały splątane włosy, bose stopy i siniaki. Niezależnie od rybiego smrodu Creed czuł na ich ubraniach woń potu i fekaliów. Jednak pomimo całego tego fetoru i brudu jedno było jasne. Nie stali przed nim mali Kolumbijczycy. To nie były dzieci przemycane z Ameryki Południowej do Stanów Zjednoczonych. Teraz, w świetle dnia, gruba warstwa zanieczyszczeń nie zdołała tego ukryć. Pod brudem miejscami prześwitywały jasne włosy i biała skóra, tak jasna jak rybie brzuchy. Wyglądało na to, że to mali Amerykanie. Creed pamiętał słowa Wilsona, który mówił, że statek omijał łowiska, gdzie żyją i żywią się mahi-mahi, i z pełnym lukiem zdążał wciąż na południe, wypływając z Zatoki Meksykańskiej i zbliżając się do wybrzeża Kolumbii. Zwykle handlarze nielegalnym towarem przemycali ludzi do Stanów Zjednoczonych. Kiedy zaczęło to działać w obu kierunkach? Czy dostarczali ten ładunek do Ameryki Południowej? Na pokładzie wszyscy zamilkli, nawet strażnicy, którzy pomagali dzieciom wyjść na pokład. Szukali przemycanej kokainy, a nie ludzi. A już z pewnością nie dzieci. Wiatr ucichł, zupełnie jakby on także oniemiał. W ciszy Creed słyszał uderzające o kadłub fale. Kilka mew ośmieliło się zniżyć lot i zawisło w powietrzu, przyglądając się rybom. Nadal jednak dało się słyszeć smętne skomlenie, jakby przestraszonego czy rannego zwierzęcia. Ten sam dźwięk słyszał Creed przed oderwaniem desek. Pierwsza usłyszała go Grace, która wciąż przekrzywiała łeb i nasłuchiwała. Creed powiódł wzrokiem za jej spojrzeniem. Ten dźwięk wydawał najmniejszy chłopiec. Dzieciak był niski, miał kościste ręce i patykowate nogi. W jego oczach Creed dojrzał lęk, zastąpiony przez pustkę, która często jest następstwem szoku. Chudymi rękami ciasno obejmował się w pasie. Opuścił głowę i przykleił do piersi brodę. Nie sprawiał wrażenia przestraszonego czy zdenerwowanego. Po prostu wyglądał,

jakby był nieobecny, jak pusta muszla. Gdyby nie jęk, który się z niego dobywał bez otwierania ust czy najdrobniejszego ruchu warg. Pozostałe dzieci chyba tego nie zauważały. W ich oczach była ta sama pustka. Strażnicy wymieniali spojrzenia. Creed pomyślał, że wyglądają na równie zagubionych i spłoszonych, jak dzieci. Wiedzieli, jak postępować z przestępcami, którzy zajmowali się przemytem. Ratowali ofiary z wywróconych do góry dnem łodzi i opiekowali się wyciągniętymi z wody. Zazwyczaj uratowani witali ich z radością. Te dzieci wciąż kuliły się ze strachu, jakby nie były pewne, czy mają do czynienia z wrogiem, czy z przyjacielem. Strażnicy trzymali się na dystans, nie chcieli ich traktować jak osaczonych zwierząt, powstrzymywali się przed jakimkolwiek bliskim kontaktem,. Bali się, że jeszcze bardziej je przestraszą. Liz Bailey – ratowniczka ze Straży Wybrzeża, jedyna kobieta na pokładzie – w końcu przerwała ciszę. Pojawiła się nagle, brnąc przez śliską masę mahi-mahi. Nadal miała na sobie lotniczy kombinezon, lecz jego ostry pomarańczowy kolor nie przeraził dzieci, wręcz przeciwnie, patrzyły na nią jak zaczarowane. Creed musiał przyznać, że z krótkimi sterczącymi włosami i w okularach przeciwsłonecznych Liz wyglądała jak superbohater. – Na pewno chętnie się czegoś napijecie – powiedziała do dzieci, wyjmując z plecaka butelki z wodą i napoje dla sportowców. Creed stał najbliżej Bailey, podszedł do niej, by pomóc jej rozdać napoje. Zauważył, że ręce jej się trzęsą. – Musicie się napić, bo jesteście odwodnieni – mówiła przyjaznym, uspokajającym głosem, choć z autorytetem matki; głosem, który nie zdradzał jej drżenia ani niepewności. Dzieci jednak nadal stały nieruchomo. Bailey podała napoje Creedowi, by je potrzymał, i znów sięgnęła do plecaka. – Mam też batony proteinowe – oznajmiła. Dzieci nie wyciągnęły rąk, zamiast tego zbiły się w ciasną kupkę. Najstarsza z dziewczynek patrzyła na Bailey, jakby wiedziała, że w jej plecaku nie ma absolutnie niczego, co poprawiłoby ich sytuację. – Odwieziemy was do domów – rzekł wreszcie jeden ze strażników, który szuflą powstrzymywał ryby przed ześliźnięciem się z powrotem na miejsce, gdzie teraz stały dzieci. Dzieci tylko na nich patrzyły. Żadne nie wykonało gestu, który wskazywałby na to, że chce skorzystać z poczęstunku Bailey, żadne nie zareagowało na słowa strażnika.

Creed poczuł, że Grace zaczęła się wiercić w worku z siatki, wiszącym u jego boku. Pewnie jedzenie, które Bailey wyciągnęła z plecaka, przypomniało jej, że wykonała zadanie, a dotąd nie została nagrodzona. Nie była jednak zainteresowana smakołykami, chociaż niektóre psy Creeda je lubiły. W nagrodę Grace dostawała ulubionego różowego gumowego słonika, który piszczał, i wiedziała, że Creed ma go przy sobie. Szturchnęła go nosem. Creed wsadził rękę do nosidełka, żeby ją uspokoić, ale Grace to nie zadowoliło. Teraz pchała już całą głową, a na dodatek uderzała go łapą. Wtedy dostrzegł ją najmłodszy chłopiec i szeroko otworzył oczy. Był wyraźnie przerażony. Creed się cofnął, nie chciał go przestraszyć jeszcze bardziej. Kiedy wpychał Grace głębiej do nosidełka, jedna z dziewczynek zapytała: – Można go pogłaskać? Zanim Creed odpowiedział, drugi chłopiec dodał: – Jak się wabi? – Gryzie? – spytała dziewczynka, która chciała pogłaskać Grace. Pytanie było instynktowne, wypływało z powtarzanych przez lata rodzicielskich poleceń i ostrzeżeń, żeby zawsze, nim zbliży się do obcego psa, pamiętała je zadać. – To pana pies? – Ile ma lat? Wreszcie Creed się uśmiechnął i uniósł rękę, powstrzymując dalsze pytania. – To mój pies – odparł. – Suczka. Nazywa się Grace. Nie wiem, ile dokładnie ma lat, bo kiedy ją znalazłem, była już dorosła. – Gdzie pan ją znalazł? – Schowała się w pełnym błota rowie na końcu mojego podjazdu. Ktoś ją tam podrzucił. Była ranna i głodna. Patrząc na twarze dzieci, zgadywał, co myślą. Nie tak wiele różniło je od Grace. Wtedy najstarsza dziewczynka stwierdziła: – Założę się, że ona też się bała. Creed skinął głową. – Tak, była przerażona. Nie wiedziała, komu może ufać. Ale teraz już się nie boi. Możecie ją wszyscy pogłaskać, tylko powoli i delikatnie. Nie ruszył się z miejsca, czekał, aż dzieci zdecydują się do niego podejść. Najmniejszy z chłopców, który pierwszy dostrzegł Grace, powoli się zbliżył i wyciągnął brudną rękę, żeby Grace ją powąchała. Grace od razu polizała jego palce, a on zachichotał.

– Łaskocze. I nagle Creeda i Grace otoczyła piątka dzieci, które po kolei, pamiętając o tym, by zachować ostrożność, pozwalały się Grace obwąchać, a potem polizać. Uśmiechały się, a nawet śmiały. Creed spojrzał ponad głowami dzieci na Bailey i strażników. Nadal trzymali się na dystans i patrzyli na tę zaskakującą scenę, wszyscy jak jeden osłupiali i zachwyceni.

ROZDZIAŁ PIĄTY Atlanta, Georgia Amanda gapiła się na ekran telewizora, trzymając się za brzuch. Kolejny luksusowy hotel. Fantastyczny pokój na czternastym piętrze. Komu potrzebny jest w łazience telewizor? Łazienka była większa niż jej sypialnia w domu. Lśniąco nieskazitelnie biała. Podłoga z kafli cudownie chłodziła stopy. Chwilę wcześniej skuliła się na tej gładkiej powierzchni w pozycji embrionalnej, przyciskając do podłogi spocony, rozpalony policzek. Chętnie zostałaby tak na zawsze, ale skurcze poderwały ją na nogi. No i Zapata, która nalegała, żeby Amanda wstała i skorzystała z toalety. – Już pora – mówiła stara kobieta spokojnym szeptem, tak do niej niepodobnym, że choć starała się ukryć zniecierpliwienie, Amanda słyszała w jej głosie napięcie. – To bardzo boli – powiedziała Amanda, nie odrywając wzroku od telewizora. W programie The View właśnie pojawił się kolejny gość. – Ostatnio tak nie bolało. Nie chciała pytać, nie chciała mówić tego głośno, ale martwiła się, że w jej brzuchu pękł jeden z baloników. To, co stało się z Lucią… Co będzie, jeśli i ją to spotka? Czy Leandro rozetnie jej brzuch, zanim jeszcze na dobre umrze? Nie mogła wyrzucić z pamięci obrazu leżącej na podłodze dziewczyny. Nie mogła przestać myśleć o nożu w dłoni Leandra. Nie wahał się. Było tyle krwi. Tyle krwi. Amanda nigdy czegoś takiego nie widziała. – Ona była słaba – rzekła nagle Zapata, jakby czytała w myślach Amandy. – Nie myśl o niej. Ty jesteś silna, o wiele silniejsza. Nieoczekiwany komplement oderwał Amandę od ekranu telewizora. Popatrzyła starej w oczy. Były niczym czarne kamienie – zimne i twarde – przypominały Amandzie podłogę z kafli, z tą różnicą, że w spojrzeniu Zapaty nie znajdowała nic pocieszającego. Zapata wyciągnęła do niej rękę ze szklanką, jakby dawała jej prezent. Amanda wypiła już pół szklanki kredowego napoju, który był środkiem przeczyszczającym. Pokręciła głową. – Zwymiotuję, jak wypiję jeszcze łyk tego świństwa. W oczach starej kobiety zobaczyła błysk złości – krótki i elektryzujący, ale szokująco silny – nim Zapata uświadomiła sobie swój błąd i ukryła gniew za zimnymi kamieniami.

– Gdzie jest Leandro? – chciała wiedzieć Amanda. Kiedy ostatnio z nią tu był, głaskał ją po plecach, pieszczotliwym gestem odgarniał z czoła mokre od potu kosmyki. Szczerym i pełnym troski szeptem dodawał jej odwagi i otuchy. Chwalił ją. – Ma inne sprawy do załatwienia. Na przykład musi się pozbyć pokiereszowanego ciała Lucii. Amanda i to przemilczała. Przygryzła dolną wargę i ciaśniej objęła się ramionami, bo ból skręcał jej wnętrzności. – Obiecał, że zawsze ze mną będzie. – Unikała wzroku Zapaty. Prawdę mówiąc, Leandro nic takiego nie powiedział, ale w tym drobnym kłamstwie Amanda znajdowała pocieszenie. Wiele godzin spędziła sam na sam z Leandrem. Skąd ta stara może wiedzieć, co wtedy mówili? Zapata ruszyła do drzwi, mrucząc pod nosem: – Dice muchas cosas. Amanda tego nie zrozumiała, lecz ze sposobu, w jaki stara wypowiedziała te słowa, domyśliła się, że tym razem Leandro nie przyjdzie. Chciała położyć się znów na zimnych kaflach podłogi. Wróciła spojrzeniem do ekranu telewizora. Kucając i znów się kładąc, kuląc się z bólu, patrzyła na przystojnego mężczyznę z małym psem, kolejnego gościa programu, który właśnie zajmował miejsce. Napisy na dole ekranu informowały, że to Ryder Creed z psem o imieniu Grace, który potrafi wykrywać narkotyki. Pies siedział u stóp mężczyzny, przytulony do jego nogi, i uderzał ogonem o podłogę. Podniósł wzrok na swojego pana, niemal się do niego uśmiechał, był po prostu szczęśliwy. Amanda przyłożyła policzek do zimnej podłogi. Zamknęła oczy. Jej wnętrzności przecięła kolejna fala bólu. Pomyślała: tym właśnie jestem, jednym z psów Leandra.

ROZDZIAŁ SZÓSTY Pensacola Beach Znalazłszy się znów na lądzie, Creed obserwował turystów na plaży, wciąż zatłoczonej pomimo zachodzącego powoli słońca. Dzieci bawiły się w berka, z piskiem radości przeskakiwały fale. Te dźwięki zabawy sprawiały, że sceny na statku wydawały się jeszcze większym koszmarem. Creed miał ochotę spakować sprzęt i wracać do domu, ale przyjął od załogi helikoptera zaproszenie na drinka i wczesną kolację. Zważywszy na to, czego właśnie byli świadkami, dla niektórych jedzenie zaraz po akcji mogło wydawać się dziwne. Creed rozumiał jednak, że dla nich stanowiło to normalny mechanizm radzenia sobie z sytuacją. On w każdym razie nie miał nic przeciw zaproszeniu. Przed laty nauczył się oddzielać emocje od zaspokajania głodu. Zaczęło się to w wojsku, a podczas pracy z psami było jeszcze ważniejsze. Kiedy poszukiwali zwłok, czasami trwało to godzinami i odbywało się gdzieś z dala od świata, w miejscu otoczonym hektarami lasów albo bagien. Psy musiały jeść, żeby nie stracić energii, nawet jeśli właśnie odnalazły rozkładające się ludzkie szczątki. Nie przeszkadzało im, że powietrze przesycone było smrodem gnijącego ciała, nie wadziły im muchy, więc Creed też musiał się nauczyć nie zwracać na to uwagi. Zwykle Hanna pakowała mu kanapki razem z posiłkami dla psów, i Creed jadł wtedy, kiedy jadły psy. A Grace właśnie była gotowa do jedzenia. Creed zobaczył, że Liz Bailey i Pete Kesnick znaleźli wolny stolik na patio z widokiem na Zatokę. Z ulgą przekonał się, że jest ich tylko dwoje. Chociaż zdjął lotniczy kombinezon i wadery, wciąż czuł na sobie rybi zapach i zastanawiał się, czy tak nim przesiąkł, że czują go także wszyscy wokół. Nikt jednak, prócz Bailey i Kesnicka, nawet na niego nie patrzył. W cieniu nowego i nowoczesnego hotelu Margaritaville bar U Waltera wyglądał jak stara rozpadająca się buda. A jednak przetrwał huragany Ivan i Dennis, i choć trochę korzystał z bliskości hotelu, największą popularnością cieszył się wśród miejscowych. Wielu przypływało tu na kolację łodzią i parkowało w marinie po drugiej stronie drogi. Byli wśród nich także rybacy. W przeciwieństwie do Creeda Grace zwróciła na to uwagę, gdy przeciskali się między zatłoczonymi stolikami. – Sporo tu ludzi – rzekł Kesnick. – Więc kupiliśmy ci piwo.

– Dzięki. – I krewetki – dodała Bailey, odsuwając na bok talerz ze stosem skorup po owocach morza. Creed zobaczył, że już niemal opróżnili swoje butelki. Trzeba o wiele więcej niż dwa piwa, by zapomnieć widok dzieci stłoczonych pod deskami pokładu jak sardynki w puszce. Zdjął plecak i usiadł, trzymał Grace blisko siebie, ale ona zainteresowała się wyciągniętą ręką Bailey. Normalnie by ją powstrzymał, ale po tym dniu zasłużyła na dodatkowe pieszczoty. Poluzował smycz, a Grace przysunęła się do Bailey. Wypił łyk piwa. Przyjemnie było poczuć, jak spływa mu do gardła. Rękę miał śliską i zimną od butelki. Pomimo zachodzącego słońca wciąż panował upał. Czuł zapach krewetek i zastanowił się, ile czasu minie, nim pozbędzie się z nozdrzy rybiej woni. – Co się teraz z nimi stanie? – spytał, widząc, że Bailey i Kesnick świetnie wiedzą, o co pyta, bez dalszych wyjaśnień. Odpowiedział mu Kesnick,wzruszając ramionami. – Chyba poszukają ich rodzin i powiadomią je o odnalezieniu dzieci. – Dacie mi znać, jak się czegoś dowiecie? – Jasne – odparła Bailey. Zanim podjęli rozmowę, do ich stolika pospiesznie podszedł kelner. – Proszę pana, tu nie można wchodzić z psami. – Jesteśmy na zewnątrz – rzekł Kesnick. – A to pies towarzyszący. – Nieważne, tutaj jedzą ludzie. – Kelner był wysoki, miał opalone ręce i rozjaśnione słońcem włosy. – W porządku – rzekł Creed. Nie miał siły na kłótnie z surferem zapewne napompowanym red bullem i poważnie traktującym kelnerską misję. – Innym razem. Kiedy zaczął podnosić się z krzesła, Bailey chwyciła go za rękę. – Nie, to nie w porządku. Ten pies uratował dzisiaj życie pięciorga dzieci. – Przykro mi, ale to nie ja ustanawiam zasady. – To prawda, proszę tu przysłać właściciela – powiedziała. – Dziś wieczór go tu nie ma. – Owszem, jest. Na pewno jest pan nowy. Siedzi przy barze. Gin bez wódki. Ostatni stołek obok okna. Creed zobaczył, że twarz kelnera blednie pod opalenizną. Na skroni wystąpiła mu żyła. Chłopak rzucił wzrokiem na wspomniane przez Bailey okno. Potem bez słowa odwrócił się i przez zatłoczoną salę ruszył w stronę drzwi do baru.

– Nie chcę, żebyście mieli przeze mnie kłopoty – rzekł Creed, ale widział, że Bailey i Kesnick cieszą się tą rozgrywką. – Już kiedyś o mały włos mnie stąd nie wyrzucili. – Naprawdę? Z powodu Grace? – Nie, to było lata temu. Byłem pijany i wdałem się w bójkę. Kelner stał już w drzwiach baru, górował nad siwowłosym mężczyzną w jasnobrązowym kombinezonie. Wskazywał w ich kierunku, a właściciel uniósł rękę i osłonił oczy przed słońcem. Powiedział coś do kelnera i odesłał go z powrotem, po czym ruszył w stronę ich stolika. – Poważnie – zaczął znów Creed. – Nie chciałbym, żeby was też wyrzucili. Przywykł do tego, że kiedy był z psem, ludzie traktowali go inaczej; mówili na przykład, gdzie mu wolno, a gdzie nie wolno parkować na przydrożnych parkingach. Ostrzegali, żeby pies był cicho, choć ten nawet nie szczeknął, albo żeby trzymał go z dala od ich dzieci. Większość dzieci jednak lubiła psy. Gdyby nie zakaz rodziców, chętnie by je pogłaskały. To był ich pierwszy impuls, tak jak dzieci na łodzi. – Witam, panie Kesnick. – Siwowłosy mężczyzna położył rękę na ramieniu mechanika, stając za jego krzesłem, po czym pospieszył do Bailey, nie spuszczając oczu z Creeda. – Witaj, kochanie. – Pochylił się i pocałował Bailey w policzek. – Cześć, tato. Creed uniósł brwi, a ona z uśmiechem dokonała prezentacji. – Tato, przedstawiam ci Rydera Creeda i Grace. Creed, to Walter Bailey, właściciel baru i mój ojciec. – Współwłaściciel – poprawił ją Walter, ponad stolikiem ściskając dłoń Creeda. Potem pozwolił Grace powąchać rękę. – Przepraszam za to nieporozumienie. Witaj, Grace. – Następnie rzekł do Creeda: – Jest super. Przed laty też mieliśmy suczkę tej rasy. – Nic takiego nie pamiętam – stwierdziła Liz. – To pewnie było przed twoim urodzeniem. Nazywała się Addie. Była jak iskierka, pełna energii. Dać jej wody? – Nie, dziękuję – odparł Creed i poklepał stojący na drewnianej podłodze plecak. – Mam dla niej wszystko. Pozwoli pan, że Grace zje pod stolikiem swój posiłek? – Oczywiście. Prawdę mówiąc, kazałem temu nowemu chłopakowi, żeby wam przyniósł jakieś smakołyki. Na koszt firmy. – Naprawdę nie trzeba. – Kesnick wyprzedził Creeda. – Nalegam. Nie co dzień goszczę celebrytę. – Pomachał palcem w stronę Grace, a potem Creeda. – Dwoje celebrytów. Czytałem dzisiaj o was w „USA Today”.

– Tata każdego ranka czyta trzy gazety. – W Atlancie to też wasza dwójka znalazła narkotyki, prawda? – Tak, proszę pana. Walter spojrzał na córkę, z troską ściągając brwi. – Ty też szukasz narkotyków na Zatoce? – Nie martw się. Już wróciliśmy, cali i zdrowi. Creed czekał, aż Liz powie ojcu o dzieciach, ale Walter tylko skinął głową, przywykły do tego, że nie dowiaduje się o przygodach córki, dopóki ona mu o nich nie opowie. – Proszę z nami usiąść – zachęcił Kesnick. – Chętnie, ale właśnie gawędziłem z chłopakami z Filadelfii. Howard zabrał ich dziś po południu na daleki połów. Zajrzę potem, żeby sprawdzić, czy ten nowy geniusz dobrze się wami zaopiekował. Pochylił się i pocałował córkę w policzek, potem skrzywionym artretycznie palcem wskazał na Creeda, patrząc z powagą niebieskimi oczami. – Kartele narkotykowe to ponure sukinsyny, za przeproszeniem. Niech pan na siebie uważa. W milczeniu odprowadzali go wzrokiem, kiedy przeciskał się między stolikami, aż zniknął za drzwiami baru. – Proszę nie zwracać na niego uwagi – rzekła Liz. – Czyta za dużo thrillerów – dodała bez uśmiechu.

ROZDZIAŁ SIÓDMY Szyba okienna zadzwoniła od grzmotu. Creed przewrócił się na drugi bok i spojrzał na przecinającą niebo błyskawicę, która rozświetliła noc za otwartym oknem. Lekki wiatr przyniósł zapach deszczu. Powinien wstać i zamknąć okno, nim zacznie naprawdę lać, lecz zamiast tego zamknął oczy. Nie ruszył się z łóżka. Miał kłopoty z zasypianiem. A kiedy już zasnął męczył go koszmar. Słyszał szczekanie psa, ale powieki miał zbyt ciężkie, by je podnieść. Gdzieś w pobliżu silnik obudził się do życia. W nozdrzach poczuł piekący zapach benzyny. Znów błysnęło. Zamrugał powiekami i jak przez mgłę dojrzał reflektory samochodu, a potem zamknął oczy. Gdzieś z tyłu głowy miał obraz zatłoczonego parkingu. Na swoich miejscach parkingowych cisnęły się ciężarówki, stojące gdzie indziej niż samochody osobowe i SUV-y. Deszcz zamienił mokry tłusty asfalt w potoki neonowej czerwieni, żółci, zieleni i oranżu, które wiły się w swoistym tańcu, łącząc się i rozdzielając, a odbijające się w nich tylne i pozycyjne światła ożywały. Siostra Creeda Brodie była zafascynowana tymi mazistymi plamami. Tak, tam, gdzie pozostali członkowie rodziny widzieli tylko brudne kałuże benzyny, ona dostrzegała tęczę. Creed pamiętał, jak skakała od jednej kałuży do drugiej, by jak najwięcej z nich zaliczyć, pokonując krótki dystans od samochodu do ceglanego budynku, gdzie znajdowały się toalety. Choć Creed jej nie słyszał, wiedział, że całą drogę nuciła pod nosem, a może i śpiewała. Taka szczęśliwa, taka dobra – nikt by nie pomyślał, że właśnie te cechy niosą ze sobą zagrożenie. – Zamoczy sobie nogi – burknął wtedy pod nosem ojciec, obserwując córkę zza kierownicy. W radio właśnie nadawano mecz. Czwarta ćwiartka, do końca zostało pięć minut, a w dotychczasowych trzech częściach ulubiona drużyna ojca przegrywała. – Ucisz tego cholernego psa! – krzyknął ojciec, odwracając się do tyłu. Właśnie dlatego Creed nie towarzyszył siostrze, musiał zająć się psem, żeby ojciec mógł przynajmniej wysłuchać „pieprzonego meczu”. Jakby nie dość, że całą noc musiał siedzieć za kółkiem i słuchać transmisji, zamiast ją oglądać. Jakby nie dość, że matka Creeda musiała zostać i zaopiekować się swoją matką. Tamtej nocy na przydrożnym parkingu, gdy Creed siedział w samochodzie, w którego dach stukały krople deszczu, wydawało się, że w tym, iż Brodie sama poszła do toalety, nie ma nic złego.

Po latach, kiedy znalazł ojca z dziurą po kuli w skroni, zastanawiał się, czy myślał o meczu, który właśnie rozgrywał się na dużym ekranie jego telewizora w salonie. Znów usłyszał szczekanie psa. Z obrzeży świadomości dochodził głos, który mówił, że Creed powinien się obudzić, nim historia ze snu posunie się dalej. Zanim się go uczepi i zacznie się rozgrywać w zwolnionym tempie. Zanim otoczy jego umysł i niespiesznie ściśnie mu serce. Drgnął, ale powieki były ciężkie jak z ołowiu i nie chciały się unieść. Wiedział, co teraz nastąpi. To, co zawsze następowało. Pies ich ostrzegał. Creed słyszał teraz głośniejsze szczekanie. Czemu nie słuchali psa? Silny grzmot gwałtownie wybił go ze snu. Creed poderwał się, jakby ktoś podłączył mu do piersi kable od akumulatora. Prawdę mówiąc, serce tak mu waliło, że pomasował klatkę piersiową, jakby się spodziewał, że znajdzie tam elektrody. A przecież nic tam nie było, nawet nie miał koszuli na sobie. Dopiero po chwili zdał sobie sprawę, że nie znajduje się na parkingu ani w swoim dżipie. Spał bezpiecznie w łóżku, błyskawica rozświetliła fragment jego loftu. Spojrzał na zegar na nocnej szafce, ale ekran elektronicznego zegara był czarny. Znów podczas burzy wysiadł prąd. Pasmo światła na horyzoncie tuż pod burzowymi chmurami sugerowało nadejście świtu. Chyba że Creed spał tak mocno, że był to zachód słońca. Już kilka razy mu się to przydarzyło, skrajne wyczerpanie spowodowało, że przez parę dni nie nadawał się do życia. Grace spojrzała na niego z nóg łóżka. – Nic mi nie jest – powiedział, a ona opuściła głowę, zbyt zmęczona, by reagować. Przechylił się przez ramę łóżka i zobaczył, że Rufus ani drgnął. Stary labrador dawno temu zasłużył na miejsce przy łóżku Creeda, lecz teraz już kiepsko słyszał. Podczas kolejnych grzmotów żaden z psów nie reagował. Za to Creed wstrzymał oddech i nasłuchiwał. Generator prądu ponownie zaczął działać. Mieszkając na Florydzie, trzeba przywyknąć do całorocznych burz z błyskawicami. To właśnie burzowe grzmoty wziął za warkot silników osiemnastokołowych ciężarówek. I żaden pies nie szczekał. Z otwartego okna z wiatrem płynęła wilgoć. Wstał z łóżka, lecz zamiast zamknąć okno, patrzył na swoją posiadłość, pozwalając, by krople deszczu spryskały jego spocone ciało. Ponaddwudziestohektarowy teren, który wraz z Hanną przekształcili w imponujący ośrodek szkoleniowy dla psów, z dwóch stron otaczały lasy. Z okna, nawet przez gałęzie drzew, Creed widział główny budynek. To Hanna przekonała go, że ten rozpadający się piętrowy dom w stylu kolonialnym nadaje się do

odnowienia. Pozostałe znajdujące się na terenie budynki trzeba było zrównać z ziemią. Potem kiedy firma niespodziewanie osiągnęła błyskawiczny sukces, kolejno budowali to, czego potrzebowali, rewidowali i zmieniali plany. Od początku wydawało się logiczne, że Hanna z synami zajmą główny budynek, którego parter przeznaczono na biura. Creed uparł się, że zamieszka nad psiarnią. Powiedział Hannie, że chce być blisko psów, by je chronić, a zarazem dbać o najcenniejszą własność firmy. Mówiąc szczerze, psy były jego stałym, niezmiennym pocieszeniem w życiu, zawsze mógł na nie liczyć. Choć mieszkanie nad psimi budami brzmi może dziwnie, nie żałował na nie pieniędzy. Otwarta przestrzeń, sufit wysoki jak w kościele, duża liczba okien, podłoga z drewna czereśniowego, wbudowane w ścianę półki biblioteczne i kuchnia z najnowocześniejszym wyposażeniem. A ponieważ Creed wiele czasu spędzał w drodze, w ten sposób starał się stworzyć dla siebie dom i azyl. Stojąc wciąż w oknie, zauważył, że deszcz ustał, a wiatr osłabł. Burzowe chmury potoczyły się gdzieś dalej, błyskawice zamieniły się w słabe błyski. Świt lśnił pomarańczowo. Widział zapalające się w głównym budynku światła, jedno po drugim, podczas gdy jego loft wciąż pogrążony był w ciemności. Obejrzał się znów na zegar, którego ekran pozostał czarny. Szczęśliwie awaria nie dotyczyła wszystkich budynków. Niestety pozbawiła prądu psiarnię i jego loft. Trzeci raz podczas dwóch miesięcy. Pora wezwać elektryka. Kiedy Creed sięgnął po dżinsy, na końcu długiego podjazdu dojrzał reflektory samochodu, który zwolnił, a potem się zatrzymał. Podjazd liczył sobie prawie pół kilometra długości, ale z okna Creed widział go w całości. Celowo kazał zbudować taki długi, by znaleźć się możliwie jak najdalej od głównej drogi. Czasami ludzie błądzili w okolicy i korzystali z niego, by zawrócić. Może ktoś zgubił się podczas burzy. Już miał o tym zapomnieć, ale samochód nadal stał na terenie. Potem ktoś wyłączył światła. Z jakiegoś powodu Creed przypomniał sobie słowa ojca Liz Bailey: „Niech pan na siebie uważa”.

ROZDZIAŁ ÓSMY Podczas dziesięciu minut, które Creedowi zajęło ubranie się i dojście do głównego budynku, auto na końcu podjazdu nie ruszyło się z miejsca. Creed najpierw zapukał, potem otworzył tylne drzwi, którymi wchodziło się do kuchni. Zapach cynamonu, pieczonego chleba, bekonu i kawy zatrzymał go w pół kroku. Dopiero kiedy Hanna podniosła wzrok i skrzywiła się na widok broni w jego ręce, przypomniał sobie, co go zaniepokoiło. – Wybierasz się na polowanie? – spytała, wycierając ręce w ścierkę. – Bo inaczej wolałabym nie widzieć strzelby w mojej kuchni. Creed rozejrzał się, a potem sobie uświadomił, że synowie Hanny byli na farmie u dziadków, gdzie jak zwykle spędzali dwa tygodnie wakacji. W końcu odparł: – Na końcu podjazdu stoi jakiś samochód. – Pewnie ktoś chciał przeczekać burzę. – Podjechał, jak przestało padać. – I chcesz go zastrzelić? – powiedziała z poważną miną, rzeczowo, bez cienia sarkazmu czy humoru. Hanna zawsze potrafiła rozładować napięcie i sprawić, że to, co uważał za absolutnie rozsądną decyzję, brzmiało paranoicznie albo śmiesznie. – Nie, oczywiście, że nie. Tylko trochę go nastraszę. Odłożył broń i przykucnął, by pogłaskać Lady, czarno-białą suczkę rasy border collie. Lady powitała go, ocierając się o jego udo łbem i zadem, a Creed z uśmiechem pomyślał, że na nowo zdefiniowała określenie „lady”, tak jak wcześniej zrobiła to Hanna, która wybrała dla niej imię. Creed znalazł Lady przy autostradzie numer 98. Padła ofiarą jakiegoś kierowcy, który ją potrącił i zostawił..Nie miała obroży ani żadnego identyfikatora z adresem czy telefonem właściciela. Patrzyła przerażona dużymi jasnymi oczami. Mimo strachu pozwoliła Creedowi wziąć się na ręce. Nie była pierwszym psem, którego wyleczyli. Niestety Lady zupełnie się nie sprawdziła jako pies poszukiwawczy. Zawsze bardziej ją interesowało bieganie wokół ludzi niż wąchanie i szukanie. Z natury była idealną towarzyszką dla synów Hanny, pilnowała ich i strzegła przed niebezpieczeństwem. Creed zastanowił się, czy przypadkiem nie przesadza. Czyżby incydent na statku tak go wystraszył, że pomyślał, iż jakiś kartel narkotykowy będzie sobie zawracał głowę jego osobą? Hanna miała rację. To śmieszne. Gdyby wysłali kogoś, żeby go

zlikwidował, nie parkowaliby w tak oczywisty sposób na jego podjeździe. Kiedy podniósł wzrok, przekonał się, że Hanna porzuciła swoje poranne zajęcia i bacznie mu się przypatruje, z rękami wspartymi na biodrach. Jej brązowe oczy dosłownie go świdrowały. Nigdy niczego nie mógł przed nią ukryć. – Coś się wczoraj stało? Wieczorem tu nie zajrzałeś. Wyprostował się i potarł zarośniętą brodę, ale czuł, że choć bardzo się starał, Hanna mu nie odpuści. – Znaleźliśmy piątkę dzieciaków. – Myślałam, że na statku rybackim szukaliście narkotyków. – To prawda. To był dwudziestokilkumetrowy statek z ładunkiem trzydziestu paru ton mahi-mahi. Śledziła go Straż Wybrzeża. Miał pełną ładownię i płynął na południe, poza Zatokę. – Odbierał towar na środku morza? – Tak podejrzewano, ale nie było tam śladu kokainy. Grace znalazła pięcioro dzieci ukrytych pod deskami pokładu. – Dobry Boże. Pasażerowie na gapę? – Nie. – Pokręcił głową i wyjrzał przez okno. Pomiędzy drzewami widział wznoszące się słońce. – Nie pasażerowie na gapę. – Zdał sobie sprawę, jak bardzo nie chciał o tym myśleć ani mówić. To pewnie incydent na statku sprowadził znów koszmarny sen z Brodie. – Teraz handlują dziećmi – stwierdziła Hanna, nie czekając na odpowiedź. Odwróciła się do kuchenki, wciąż kręcąc głową, ale na szczęście nie oczekiwała dalszych wyjaśnień. Przynajmniej na razie. – Naszykowałaś sporo jedzenia. – Musiał skupić uwagę na czymś innym, a już ślina napłynęła mu do ust, kiedy poczuł te wszystkie zapachy. Śniadanie zawsze było jego ulubionym jedzeniem dla poprawienia nastroju. – Dziś rano Andy urządza wszystkim szkolenie. – Będę u psów, gdyby ktoś mnie potrzebował. Prąd wysiadł. – Znowu? Wydaje się, że przy każdej burzy wysiada nam elektryczność. Na pewno nie masz za dużo automatycznych udogodnień dla zwierząt, przez które wszystko siada? – Im bardziej samodzielne są psy, tym mniej pracy. Hanna przewróciła oczami. Stale powtarzał ten argument, ale prawda była taka, że Creed wcale nie czuł się komfortowo, że korzysta z tylu technicznych rozwiązań. Co się dzieje, kiedy prąd wysiada? Lubił stosować najbardziej zaawansowane dostępne technologie, o ile miał jakiś system wsparcia na wypadek awarii.

– Teraz wszystko chodzi na zapasowym generatorze. Chyba dam radę sam to naprawić. – Sprawdzę w Segway House, czy mamy jakichś elektryków. Nie zaszkodziłoby, gdyby fachowiec rzucił na to okiem. Wiesz, że nie lubię, jak bawisz się kablami. Uwierz mi, że z kręconymi włosami nie byłoby ci do twarzy. – Bardzo zabawne. W tym momencie Creed zobaczył, że samochód na podjeździe ruszył. – Nasz prześladowca chyba jednak postanowił być towarzyski. Hanna wyjrzała przez okno. – O rety, zapomniałam ci powiedzieć, że zatrudniłam nowego pracownika. – Wyłączyła palniki, pokrywkami zakryła garnki i odłożyła ścierkę. – Pewnie przyjechał wcześniej. – Tak wcześnie, że musiał siedzieć w samochodzie i czekać na końcu naszego podjazdu? – Bądź miły, Rye. Ten człowiek przeżył ciężkie chwile. Trochę mi ciebie przypomina. Potrząsnął głową z uśmiechem. On sprowadzał do domu porzucone i okaleczone psy, a Hanna ludzi w podobnym stanie. Kiedy mężczyzna zaparkował przed budynkiem i wysiadł, Creed szedł przed Hanną z opuszczoną lufą do dołu strzelbą w prawej ręce. Już on nauczy tego gościa dobrego zachowania. Punktualność jest w cenie, ale wystawanie na końcu cudzego podjazdu jest dziwne. – Rye, zaczekaj minutkę. Hanna starała się dotrzymać mu kroku i mówiła nerwowym głosem. Była ochotniczką w ośrodku resocjalizacji i to tam poznawała uciekinierów, narkomanów i maltretowane przez mężów żony. Zwykle jej ufał, gdy któregoś z nich przyprowadzała do domu. Pomyślał jednak, że co do tego gościa nie ma stuprocentowej pewności. Na pierwszy rzut oka mężczyzna wyglądał bardzo młodo, według Creeda nie miał jeszcze dwudziestu lat. Hanna stwierdziła, że przypomina jej Creeda, ale sam Ryder nie dostrzegał żadnego podobieństwa. Mężczyzna był od niego kilka centymetrów niższy, gładko ogolony i nosił krótko ostrzyżone włosy. Spotkawszy się wzrokiem z Creedem, nie uśmiechnął się. W jego spojrzeniu było coś ponurego i twardego. Nieufność, może trochę złości. Na widok broni nawet nie drgnął. Obszedł samochód, a wtedy Creed zobaczył, że prawy rękaw dżinsowej koszuli wisiał luźno pusty od łokcia. Przybysz patrzył z jakimś napięciem, jakby

wyzywająco, prowokując Creeda, by go wyrzucił albo powiedział coś niewłaściwego. – Jasonie, to mój partner, Ryder Creed – przedstawiła Hanna, stając między nimi, jakby sędziowała pojedynkowi. – Jason parę miesięcy temu wrócił z Afganistanu. Szuka roboty. Wiesz, jak trudno dziś znaleźć pracę. – Chyba że się panu nie podoba, żebym tu pracował – rzekł Jason. Tak, Creed słyszał wyraźnie wyzywający ton Jasona, który uniósł głowę. Lady wyszła za nimi z domu. Dołączyła do Crocketta, rottweilera na emeryturze, który nadal, jeśli chciał, potrafił być groźny. Oba psy zaczęły obwąchiwać wysokie buty Jasona. – Zatrudnianiem pracowników zajmuje się Hanna – odparł Creed, udając, że nie zauważył, iż młody mężczyzna powoli rozłożył lewą dłoń i podsunął ją psom do powąchania, choć nadal stał jak twardziel. Ten drobny gest pokazał jednak, że Jason dobrze czuje się z psami. Nie wzdrygnął się, nie cofnął. W milczeniu pozwolił na psią inspekcję. – Ufam jej w tym względzie – dodał Creed. – Poza tym psom jest obojętne, czy ma pan jedną rękę, czy trzy. Tylko niech pan nie wysiaduje w samochodzie na końcu mojego podjazdu, okej? – Kiwnął Hannie głową i odwrócił się. – Wysiaduje w samochodzie? O czym pan mówi? – zdziwił się Jason. Creed obejrzał się na mężczyznę i spojrzał mu w oczy. Nie dostrzegł w nich cienia zażenowania, poczucia winy, niczego, co sugerowałoby, że skłamał. Tylko zdziwienie i zakłopotanie. Creed zerknął na Hannę i zauważył, że zaniepokoiła się po raz pierwszy tego ranka.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Kolumbia Zanim Amanda usłyszała, że Leandro wchodzi do pokoju, poczuła jego zapach – mieszankę woni potu i ulubionego żelu do włosów. Wciąż była na niego zła… i może po raz pierwszy trochę się go bała. Będzie się jednak trzymała złości. Z tym łatwiej sobie poradzi. Nie podnosiła więc powiek, udając, że śpi, choć już dawno nie spała. Znalazłszy się z powrotem w dusznym, wilgotnym pokoju, który nazywała domem, przytulała przesiąkniętą łzami poduszkę i starała się nie myśleć o zimnych kaflach podłogi i luksusowym hotelu, który za sobą zostawiła. Podróż powrotna była ciężka. Amandy nie opuszczały mdłości, choć zdołała się pozbyć wszystkich baloników. Sama wszystkie sprawdziła, odsuwając Zapatę. Każdego z nich dotknęła, żeby się upewnić, że lateks nie pękł albo węzełek się nie rozwiązał. Bez końca je liczyła, aż stara kobieta zaczęła na nią patrzeć, jakby dziewczyna oszalała. Może naprawdę straciła rozum. Może trochę zwariowała, bo przysięgłaby, że coś w niej rosło i pęczniało. Po przylocie na lotnisku oficer zajmujący się odprawą trochę za długo kontrolował paszport Amandy, co jeszcze zwiększyło jej dyskomfort. Co miałaby robić, gdyby została zatrzymana? Nikt jej nie przygotował na taką ewentualność. Ostrzegano ją, ale nikt jej nie poinstruował. – Właśnie wróciłaś do kraju – rzekł mężczyzna, mrużąc oczy i lustrując dziewczynę z góry na dół i z powrotem. – Czemu tak ci spieszno, by znów wyjechać? Zanim odpowiedziała, Zapata się zaśmiała. Amanda nigdy wcześniej nie słyszała śmiechu starej. Brzmiał tak szczerze, całkiem jak prawdziwy śmiech. – Rodzice mają za dużo pieniędzy – powiedziała oficerowi Zapata, jakby łączyła ich specjalna więź. – Robią, co chcą, a ja tylko wykonuję ich polecenia. Na te słowa Amanda podniosła wzrok na mężczyznę. Kiedy on przechwycił jej spojrzenie, odwróciła głowę. Wystarczyło, że widziała jego oliwkową skórę i ciemne oczy, które mogły świadczyć o pochodzeniu. Gdy znów się odezwał, usłyszała lekki akcent, teraz nieco wyraźniejszy, jakby Zapata dała mu pozwolenie, by go ujawnił. Kiwnął głową, najwyraźniej rozumiejąc, o czym ona mówi, i nie spuszczał oczu z Amandy.

Właśnie wtedy coś zrozumiała. Kiedy czuła spojrzenie mężczyzny na swoich modnych dżinsach, na makijażu, który kazała jej zrobić Zapata, na biżuterii, którą dał jej Leandro, i na skórzanej torebce, zdała sobie sprawę, że wszystko to służyło za kostium. Za przebranie. Myślała, że Leandro ofiarował jej te rzeczy z wdzięczności, bo była mu droga. Tymczasem to wszystko miało tylko pomóc wejść w rolę zepsutej bogatej Amerykanki, której rodziców stać na to, by podróżowała tam i z powrotem między domem w Atlancie i wakacyjną hacjendą w Kolumbii. Teraz w ciemności słyszała, jak Leandro szepcze jej imię. Nie zapalił światła. Przez zasłonę rzęs widziała, że kierował się w jej stronę, i nie śmiała się ruszyć. Kiedy usiadł na skraju łóżka, pod jego ciężarem ugiął się materac. Amanda mocniej zacisnęła powieki. Dopiero wtedy zdała sobie sprawę, że wstrzymuje oddech. Leandro rozpozna, że tylko udaje sen. Czemu nie pomyślała, że musi oddychać? – Amando – szepnął znów, jakby się z nią zgadzał. Poczuła jego palce na policzku. Dotyk był delikatny. A zaraz potem nagle pogłaskał ją po głowie. – Nie chcę, żebyś myślała o Lucii i o tym, co widziałaś. Amanda poczuła ucisk w żołądku, słowa Leandra natychmiast przywołały obraz noża w jego dłoni. Noża zatapianego w ciele dziewczynki. – Nie była taka silna jak ty – mówił cicho i łagodnie. Tak samo do niej przemawiał, gdy dawał jej prezenty i kiedy ją chwalił. – Lucia była słaba – powtórzył, a jego palce kontynuowały pieszczotę. – To wina jej ojca, że Lucia nie żyje. Miał dług do spłacenia. Zamiast go spłacić, przysłał córkę, żeby robiła to, czego on nigdy by nie zrobił. Sam zdecydował, że odda córkę. To mały, głupi człowiek. Przesunął dłoń z jej włosów na ramię, wciąż delikatnie ją głaskał. – Wiesz, co zrobił, jak dowiedział się o śmierci córki? Prawdziwy mężczyzna stawiłby się na miejscu, żeby spłacić dług. Ale nie on. Wiesz, co zrobił? Wiedziała, że Leandro nie czeka na odpowiedź, gdy jego palce zsunęły się niżej. – Przysłał mi drugą córkę, jeszcze młodszą od Lucii. Podobno w domu ma jeszcze trzy córki. Poświęci je wszystkie, zamiast spłacić swój dług jak prawdziwy mężczyzna. Widzisz, z czym muszę sobie radzić? Widzisz, jaka trudna jest moja praca? Przesunął się na łóżku, aż poczuła na karku jego oddech. Jego palce wędrowały znajomą ścieżką, nadal pieszczotliwie i delikatnie.

– Ale ty, Amando, jesteś silna. Obiecuję ci, że z czasem będzie ci coraz łatwiej. – Dotknął wargami jej ucha, a wtedy pomimo złości i strachu, ciało ją zdradziło. Lgnęło do niego, gdy szeptał: – Taki jestem z ciebie dumny. Nikt nigdy tak do niej nie mówił, więc pozwoliła Leandrowi pokazać, jak bardzo jest z niej dumny.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Tydzień później. Na brzegu Potomacu, Waszyngton DC Agentka FBI Maggie O’Dell stała na brzegu rzeki i zastanawiała się, od kiedy to ciała zaczęły jej się kojarzyć z efektem ubocznym politycznych skandali. Prawdę mówiąc, to był postęp. Dawniej ciała wyłowione z wody kojarzyły się Maggie z jej rozwodem. Przed laty pomagając wyciągnąć ciało z James River, zgubiła obrączkę. Dzień był zimny, woda lodowata i rozerwała lateksowe rękawiczki. Dłonie miała zbyt zdrętwiałe, by czuć zadrapania ostrych gałęzi i kłujących winorośli czy przejmować się nimi. Dopiero po wielu godzinach, kiedy już się ogrzała i nacierała dłonie alkoholem, zauważyła brak obrączki. Najgorsze, że wcale nie posmutniała, nie czuła żalu, a raczej spokojną akceptację. Zgubiona obrączka symbolizowała to, czego Maggie nie chciała przyznać. Jej małżeństwo skończyło się na długo przedtem, nim obrączka ześliznęła się z palca i zniknęła w lodowatej otchłani James River. Otarła pot z czoła. Ten dzień – upalny i wilgotny – był przeciwieństwem tamtego. Dla zespołu techników kryminalistycznych stanowił prawdziwe wyzwanie, więc zachowywali szczególną ostrożność.. Nawet z odległości piętnastu metrów Maggie widziała, że topielec był spuchnięty i wzdęty, co znaczyło, że spędził w rzece osiem do dziesięciu dni. Skutki długiego przebywania w wodzie w połączeniu z upałem utrudniały wydobycie ciała. Tkanki i organy wewnętrzne można było uszkodzić najlżejszym uderzeniem czy wstrząsem. Skóra na dłoniach i stopach odchodziła od kości. – Nie rozumiem, co tutaj robisz – rzekł do Maggie Stan Wenhoff. Mogłaby uznać te słowa za obrazę, gdyby nie znała tak dobrze głównego koronera stolicy. Dlatego też się nie nie wzięła tego do siebie. Stali z Wenhoffem ramię przy ramieniu na błotnistym brzegu. Oboje nie odrywali wzroku od akcji na rzece. Stan był koronerem od prawie dwudziestu lat. Od dziesięciu, od czasu, gdy jako stypendystka pojawiła się w Quantico, pracowała z nim przy dziesiątkach spraw. Zdążyli zatem ustalić relacje, które były dość dobre, choć z zasady Stan nie darzył sympatią żadnych przedstawicieli sił porządku publicznego. Nie znosił, kiedy podczas autopsji zaglądali mu przez ramię i zgadywali albo zadawali pytania. Nie

miał cierpliwości do nowicjuszy, którzy pozwalali sobie na nieobyczajne żarty albo, co gorsza, mdleli czy umierali ze strachu na widok czerwi. Nie było w tym nic osobistego. O’Dell potrzebowała paru lat i mnóstwa larw – których szczerze nie znosiła – by zrozumieć, jak pracuje Stan. Nie przejęła się jego komentarzem. Ona też nie miała pojęcia, co tam robi. Ostatnio jej szef, zastępca dyrektora FBI Raymond Kunze, delegował ją do różnych dziwnych spraw. Czasem chodziło o spłatę jakiegoś politycznego długu, czasem o próbę zatuszowania faktów. To była cena, którą Kunze chyba chętnie płacił, byle zachować względy pewnych senatorów i kongresmenów, a także kilku prezydenckich doradców. – Wiesz może, czy ciało zostało rozczłonkowane? – spytała Stana. – Nie wiem. Może. – No widzisz – powiedziała rzeczowo, bez ironii, a koroner powstrzymał się przed dodatkowymi pytaniami czy komentarzami. Jakaś jej część nienawidziła tego, że stała się ekspertem od rozczłonkowanych ciał. W swojej karierze profilera miała już do czynienia z fragmentami ludzkiego ciała upchniętymi w pojemnikach na jedzenie na wynos, w rybackich lodówkach, w słoikach, a nawet w zamrażarce, gdzie leżały owinięte w mocny nieprzemakalny papier. Ale stojąc tam w upalny dzień w środku lata i wiedząc, że czeka ją spotkanie z insektami, a także smrodem, O’Dell jednak wolałaby chyba kilka osobnych części ciała niż tego topielca. Wrzucone do wody zwłoki opadają na dno. Dopiero po kilku dniach, kiedy powstają i zbierają się gazy, topielec wypływa na powierzchnię. Z wyglądu tego ciała Maggie zgadywała, że gazów w nim nie brakowało. – A ty co tutaj robisz? – spytała Stana, patrząc podejrzliwie, zdziwiona, czemu pojawił się osobiście, zamiast przysłać jednego z asystentów. Choć Stan nie znosił policji, lubił media. Gdy tylko wyczuł, że sprawa będzie głośna, zatrzymywał ją dla siebie. – Co masz na myśli? – spytał bez entuzjazmu. Nadal na siebie nie patrzyli. Ekipa techników kierowała się w ich stronę. – Czemu przyjechałeś tu w taki upał? Domyślam się, że coś cię zaintrygowało. Kątem oka zobaczyła, że Stan wzruszył ramionami, i wiedziała, że bardziej wymownej odpowiedzi od niego nie uzyska. Zaskoczył ją jednak, mówiąc: – Dostałem telefoniczną informację, że w Potomacu jest przesyłka. – Przesyłka? Co za określenie! – Ale nie to jest najbardziej interesujące – rzekł i w końcu na nią spojrzał. –

Rozmówca obiecał, że to tylko pierwsza z wielu. – Och, cudownie. – O’Dell powściągnęła jęk. Teraz rozumiała, czemu ją tu wysłano. Kolejny pieprzony seryjny morderca do jej kolekcji.

ROZDZIAŁ JEDENASTY – Ciało było w wodzie co najmniej tydzień – stwierdził koroner, ale to Maggie już wiedziała. Ekipa techników położyła topielca na brezentowej płachcie rozłożonej na błotnistym brzegu rzeki. Nawet nie próbowali wkładać zwłok do przeznaczonego na to worka. Możliwie najdelikatniej owinęli je płachtą, szczelnie sklejając brzegi, by bezpiecznie przewieźć do kostnicy. Zanim to zrobili, członkowie ekipy na moment się odsunęli i pozwolili Stanowi i O’Dell obejrzeć ciało, a jeden z nich zrobił serię zdjęć. Topielec był mężczyzną. To wszystko, co na pierwszy rzut oka mogła stwierdzić Maggie. Ale już to było niezwyczajne, gdyż siedemdziesiąt procent ofiar seryjnych morderców stanowią kobiety. Skoro ciało przez tydzień przebywało w wodzie, sugerowałoby to, że będzie do czysta wypłukane, tymczasem we włosach mężczyzny tkwiły wplątane długie oślizgłe zielska, które wyglądały jak węże wijące się wokół głowy i twarzy. Wodni padlinożercy – ryby czy insekty – już spróbowali, czy ten obcy obiekt nadaje się do konsumpcji. O’Dell patrzyła na krótkie palce koronera, który właśnie mierzył temperaturę zwłok. Powoli i metodycznie rozpoczął badanie, na tyle, na ile na miejscu było to możliwe. Maggie stała obok, ale nie przeszkadzała Stanowi, starała się nawet nie rzucać na niego cienia. Wciąż przyglądała się wyciągniętemu z wody mężczyźnie. W ciągu minionej dekady ścigała wielu seryjnych morderców. To nie był jej wybór. Nigdy w dzieciństwie nie oznajmiła: „Jak dorosnę, chcę pracować w FBI i zajmować się profilami psychologicznymi przestępców”. Zupełnie przypadkowo zdobyła reputację eksperta od rozczłonkowanych ciał, również przypadkiem jej specjalnością stało się ściganie seryjnych morderców. Miała oko do szczegółów, które umykały uwagi innych. Rozpoznawała pewne zwyczaje i rytuały. W zakamarkach jej pamięci ulokowały się na stałe najdziwaczniejsze statystyki i najbardziej absurdalne fakty. Łatwo wpadała w obsesję na punkcie charakterystycznego sposobu zachowania zabójcy, poznając i gromadząc psychologiczne zagrywki i chwyty, którymi nie zamierzał się dzielić. Od czasu do czasu – ze szkodą dla O’Dell – morderca wpadał też w obsesję na jej punkcie. Stan powiedział, że informator, który zadzwonił na policję, nazwał ofiarę przesyłką. Nie byłby to pierwszy raz, kiedy seryjny morderca wymyśla nazwę dla

swojej ofiary. Nie byłby też pierwszym seryjnym mordercą, który powiadamia władze o swoim dziele, by zwrócić na siebie uwagę. Ale dotąd O’Dell nie dostrzegła niczego, co wskazywałoby na zabójstwo, nie wspominając już o tym, żeby topielec był ofiarą seryjnego mordercy. Dostrzegła za to wokół nadgarstków i kostek ślady, które mogły być skutkiem skrępowania. Chciała bliżej się temu przyjrzeć, ale się powstrzymała. Czekała, aż Stan je zauważy, lecz koroner wydawał się skupiony na czymś, co znajdowało się pod spodem. – Co tam jest? – spytała. Machnął ręką, żeby się nie zbliżała, a jednocześnie wezwał ekipę techników kryminalistycznych. – Możemy go obrócić? Przynajmniej na bok? O’Dell przykucnęła obok Stana, nie czekając na zaproszenie. Na wewnętrznej stronie nóg mężczyzny widziała teraz maleńkie obrzęki, to one zwróciły uwagę koronera. Wyglądały na ukąszenia owadów. Zważywszy na czas, jaki ciało spędziło w wodzie, nie było w nich nic dziwnego. Delikatnie przewrócili spuchnięte zwłoki na lewy bok, odsłaniając plecy. – Jasny szlag – rzekł jeden z techników. – Co to jest, do diabła? Cała tylna część ciała topielca – od łydek przez pośladki, plecy aż po ramiona – pokryta była maleńkimi obrzękami, które wyglądały jak wysypka. Uwagę Maggie przyciągnął z kolei tatuaż na lewej łopatce. Przypominał Mrocznego Żniwiarza, tyle że bardzo różnił się od oryginału. Niezależnie od tego, że zniekształcały go obrzęki, Maggie zdecydowanie dostrzegała w nim kobietę, ubraną w bogatą szatę i dzierżącą kosę oraz inne, mniej już wyraźne przedmioty. Pozostali jakoś zlekceważyli tatuaż. Stan palcem w rękawiczce dotykał czerwonych śladów i przyciskał je. Jeden z techników zaczął robić zdjęcia. O’Dell wstała i wyjęła komórkę, ustawiła obiektyw na tatuaż i zrobiła kilka ujęć. Cofnęła się o krok i dojrzała, że najgorsze miejsca – najbardziej dotknięte dziwną wysypką – to te, które miały nieunikniony kontakt z ziemią czy powierzchnią, na której leżał mężczyzna. Może nawet związany. Przeniosła znów wzrok na jego kostki i nadgarstki. Z tak bliska widziała, że ślady od sznura – którego ktoś wcześniej musiał się pozbyć – były dość głębokie. – Czy dostał wysypki od czegoś w wodzie? – spytał jeden z techników. Stan pokręcił głową. – Nie będę stuprocentowo pewny, dopóki nie przebadam próbek, ale myślę, że to się stało przed zgonem.

– Nigdy czegoś takiego nie widziałem. – Ja tak – rzekł Stan, przyciskając palec wskazujący do wyjątkowo paskudnie wyglądającego miejsca na ramieniu ofiary. – Raz. Choć nie było tak fatalnie. – To ukąszenia insektów – rzekła O’Dell. Przy bliższym przyjrzeniu się maleńkie obrzęki przypominały ropne pryszcze. Koroner miał rację – skóra nie produkowałaby ropy i pryszczy po zatrzymaniu pracy serca. – To nie są zwyczajne ukąszenia insektów. – Stan podniósł wzrok i czekał, aż Maggie spojrzy mu w oczy. – To ukąszenia mrówek ogniowych. Nikt tak po prostu nie pada na gigantyczny kopiec mrówek ogniowych, żeby sobie tam poleżeć. – Chyba że jest związany. – Wskazała na nadgarstki i kostki ze znaczącymi śladami. – Jeśli się nie mylę, to nie mogło się zdarzyć w pobliżu tej rzeki – rzekł. – Skąd ta pewność? – Mrówki ogniowe nie są w stanie przeżyć tam, gdzie w zimie zamarza ziemia – stwierdził bez wątpliwości. – Więc morderca torturował go gdzie indziej. – Ale nie gdziekolwiek indziej. To musiało być co najmniej osiemset kilometrów na południe od tego miejsca. – O rany. Więc miejsce zbrodni może być wszędzie. – Wskazała na łopatkę ofiary. – Ktoś z was poznaje taki tatuaż? Technik z aparatem fotograficznym pochylił się nad ciałem i zrobił kilka zbliżeń. Potem wzruszył ramionami i oznajmił: – Nie jestem pewien. O’Dell skrzyżowała ramiona na piersi i spojrzała na wody Potomacu. Czyli wrzucenie ciała do rzeki akurat tutaj musiało służyć jakiemuś pokręconemu celowi zabójcy. Nie trzeba zbyt się oddalać od rzeki, by z brzegu zobaczyć pomniki i historyczne zabytki. Znów się zastanowiła, czy szef nie wpuścił jej w kolejne polityczne maliny.

ROZDZIAŁ DWUNASTY Falco gapił się na swoje buty. Wolał to niż patrzenie na pająki. Nienawidził pająków, więc wlepił wzrok w dół. W szwie, w miejscu, gdzie skóra łączyła się z podeszwą, zebrało się błocko. Z wierzchu na przodzie były brudne, a obcasy ubłocone, tymczasem Falco uwielbiał wypastowane i błyszczące. Stało się to jego fobią. Miał jeszcze inne pary, ale te lubił najbardziej. Chodził w nich jak kowboj, i to mu się podobało. Kosztowały go więcej, niż jego matka zarabiała przez miesiąc. Wychował się na starych amerykańskich westernach, jeszcze czarno-białych, gdzie aktorzy wyglądali na twardzieli, przyroda była bezlitosna, a kobiety bezbronne. Lubił nosić białe koszule z krótkim rękawem i czarne dżinsy. Czerń i biel stały się jego znakiem rozpoznawczym. Czasami Falco miewał czarno-białe sny. Krew wyglądała wtedy jak czarny olej silnikowy. Kokaina, tak czy owak, była biała. Ostatnio w jego snach dominowały krew i kokaina… mrówki ogniowe i pająki. Obsesja Falca na punkcie czerni i bieli – znak, którego nawet jego katolicka matka nie zdołała zlekceważyć – wskazywała, że było mu przeznaczone zostać praktykantem i uczniem Icemana. Ten kryptonim budził jednoznaczne skojarzenia. Falco widział, że na samo jego wspomnienie najtwardsi mężczyźni okazują strach, jakby ktoś wstrzyknął im w żyły lód. Niewielu osobiście spotkało Icemana. Ci, którzy się przechwalali, że kiedyś przez moment go widzieli, zwykle nie żyli dość długo, by dało się zweryfikować ich opis. Falco wiedział, że jego także spotka taki los, jeżeli kiedykolwiek zdradzi imię swojego mentora. Teraz zdał sobie sprawę, że i tak nikt by mu nie uwierzył, nawet gdyby dokładnie opisał Icemana. Ten człowiek miał pospolite rysy, wyglądał zwyczajnie i niczym się nie wyróżniał. Łatwo go było zapomnieć. Wybór kryptonimu Iceman, choć sprytny, nie zdradzał prawdziwej tożsamości mężczyzny. Oczywiście Falco rozumiał, że istnieją inne powody, głębsze znaczenie przybranego imienia. Nikt go nie kwestionował i Falco też nie śmiał tego robić. – Są dzisiaj głodne. – Głos Icemana przywrócił go do rzeczywistości. Falco skupił uwagę na blacie stołu, na który starał się do tej pory nie patrzeć. Nie chciał zaglądać do pojemnika z pleksiglasu, kiedy pająki karmiły się padliną, którą wcześniej dla nich zebrał. Długie nogi pracowały jak pęseta, rozdzielając na części, rwąc i ciągnąc. Iceman się z nimi drażnił, podsuwał jedzenie, by zaraz potem zabrać. Ale te dranie były szybkie… i agresywne. Takich szybkich Falco jeszcze nie widział.

Iceman powiedział, że to „specjalny gatunek… śmiertelnie groźny”, a Falco czuł wielką ulgę, że nie kazał mu ich dotykać gołymi rękami, jak innych. Przy tych potrzebne były rękawiczki i delikatność. Na szczęście Iceman uważał, że Falco nie jest gotowy czy wystarczająco zdolny, więc może w ogóle nie będzie musiał się nimi zajmować. – To brazylijskie pająki wędrujące – ciągnął Iceman, a Falco wiedział, że teraz nastąpi wykład. Nie miał nic przeciw. Prawdę mówiąc, cieszył się, że zabójca uważa go za godnego wysłuchania wykładu. – Należą do rodzaju Phoneutria, co po grecku znaczy morderczyni. Wszystko się zgadza, bo to najbardziej jadowite pająki na świecie. Jedno ich ukłucie jest groźniejsze niż ukąszenie grzechotnika. Iceman się obejrzał. Falco wiedział, że mentor chce zobaczyć jego reakcję. Usatysfakcjonowany Iceman kiwnął głową. Ostrożnie wsunął długi kijek przez otwór w bocznej ściance pojemnika. Kilka pająków natychmiast zaatakowało patyk, stając na tylnych nogach. Były szybkie, niewiarygodnie szybkie. Dwa wbiegły na patyk, aż zderzyły się ze ścianką z pleksiglasu. – Widzisz, jak się bronią? Zamiast uciekać, atakują. Są bardzo agresywne. Muszą takie być, bo nie robią pajęczyny. Nocami wędrują w poszukiwaniu ofiary. W ciągu dnia szukają schronienia w ciemnych miejscach: pod drewnianymi balami, w pudełkach, w butach, w kiściach bananów. To tam zwykle wylęgają się małe, które wyglądają jak puszek. Kiedy Iceman wyjmował patyk z pojemnika, pająki atakowały, aż patyk całkiem zniknął z małego otworu, a one zostały na pleksiglasowej ściance. – Pamiętasz, co ci ostatnio powiedziałem? – spytał pochylony nad pająkami, nie spuszczając z nich wzroku. Siedział tyłem do Falca. Na szczęście nie widział, że Falco nerwowo się rozgląda, zastanawiając się w pośpiechu, co takiego powinien sobie przypomnieć. Jego umysł natychmiast przywołał obraz czerwono-czarnych mrówek, które tak szybko pokryły ciało nagiego mężczyzny; jak woda strumieniami zalewały jego ciało. Po plecach spłynęła mu kropla potu. Wiele go kosztowało, by na myśl o mrówkach, które tak parły naprzód i kąsały, nie wzdrygnąć się. – Trzeba się dowiedzieć, co jest dla człowieka ważne – rzekł Falco, jakby to była pierwsza rzecz, jaka wpadła mu do głowy. O to na pewno pytał Iceman. – Co jeszcze? – Trzeba się dowiedzieć, co najbardziej się dla niego liczy, a potem to zniszczyć. Odkryć jego największe lęki i kazać mu je przeżyć. Mentor znów skinął głową.

– Jeśli się uda, będzie błagał, żeby go zabić, byle tylko zakończyć jego cierpienie. Falco wiedział, że to była specjalność Icemana i że dlatego właśnie ludzie tak się go bali. Inne kartele wysyłały płatnych zabójców i plutony egzekucyjne, by ściąć głowy wrogów i rozczłonkować ich ciała, porzucić je na ulicy albo powiesić na moście jako ostrzeżenie. Iceman potrafił znaleźć człowieka, niezależnie od tego, gdzie ten się ukrywał, rujnował ludziom życie i odbierał im rozum, tak samo jak ciało. – Ich jad zawiera toksynę, która działa na układ nerwowy i mięśniowy. Pierwsze ukąszenie powoduje silny ból, który obejmuje całe ciało i paraliżuje mięśnie. Mówi się, że ukąszeni przez nie mężczyźni doświadczają bolesnej długotrwałej erekcji. Ciekawy los dla naszego casanowy, co? Falca ciarki przeszły po plecach. Wiedział, że Iceman nie oczekuje od niego odpowiedzi, więc zachował milczenie. – Wprowadź go – polecił mentor i nagle odwrócił głowę w stronę drzwi. Powiedział to dość głośno, żeby być słyszanym w sąsiednim pokoju. – Są na niego gotowe. Obcasy butów Falca stukały na tanim linoleum, błoto zaczęło już na nich zasychać. Lubił ten dźwięk – klik, a potem klak – kroki, które świadczyły o pewności siebie. Zanim przekroczył próg, w pokoju obok usłyszał jęk mężczyzny. Nienawidził pająków, ale wiedział, że pod koniec dnia ten mężczyzna będzie ich nienawidził dużo bardziej. I na tę myśl się uśmiechnął.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY Quantico, Wirginia Maggie O’Dell siedziała przy stoliku w rogu sali. Okno wychodziło na skraj pobliskiego lasu. Widziała nieoznakowany początek szlaku turystycznego, dość zarośnięty, więc łatwo go było nie zauważyć, jeśli się specjalnie nie szukało. O’Dell należała do niewielu osób, które korzystały z tej ścieżki prowadzącej do sosnowego lasu i dalej na trasy dla biegaczy, które się rozgałęziały i wiły między drzewami. Teraz żałowała, że nie włożyła stroju do biegania i nie może stąd uciec. Nawet wilgotny upał byłby miłą odmianą. W pośpiechu wyszła ze swojego ciasnego pokoju na dole w Wydziale Badań Behawioralnych, sześć pięter pod ziemią. Ostatnio bardzo brakowało jej okna, chciała widzieć horyzont i niebo. Czasami nawet jadąc windą na dół, odnosiła wrażenie, że ściany zaraz ją uduszą. Wiedziała, że jej klaustrofobia się pogłębia, ale nikomu o tym nie wspomniała. Zastępca dyrektora Kunze zaraz znalazłby sposób, by wykorzystać to przeciw niej. Lata temu nauczyła się skrywać słabości i wcześnie odkryła, że kolegom lepiej nie przypominać, że czymś się od nich różni. Nosiła ukrywające kobiece kształty kostiumy ze spodniami, granatowe lub czarne, czasami brązowe lub rdzawe. Poza zegarkiem unikała biżuterii, zwłaszcza takiej, którą można na siłę ściągnąć czy zerwać. Skórzane buty na płaskim obcasie stały się częścią jej służbowego uniformu. I nigdy, ale to nigdy nie włożyła nic różowego. Była w barze sama. Jedynie z kuchni dobiegały głosy. Siedziała pięć minut, gdy Helen – która tam pracowała dłużej, niż którykolwiek z agentów pamiętał – wyszła z kuchni z dwoma oblanymi czekoladą pączkami na talerzyku i postawiła go przed Maggie. – Za bardzo schudłaś – powiedziała Helen, ściągając wargi, by ukryć uśmiech, wyraźnie z siebie zadowolona, że pamięta o słabości agentki do pączków, najbardziej tych oblanych czekoladą. I równie szybko, jak się pojawiła, zakręciła się na pięcie i wróciła do kuchni. – Dziękuję! – zawołała za nią Maggie, ale Helen się nie odwróciła, uniosła tylko szczupłą dłoń i pomachała. Bieganie bardziej by O’Dell uspokoiło, lecz gdy ugryzła kęs miękkiego pączka, stwierdziła, że spotkaniem z topielcem Kunzego zasłużyła na smakołyk. Przyniosła ze sobą laptop, notes, pióro i kolorowe wydrukowane zdjęcie tatuażu

ofiary z Potomacu. Dość szybko odszukała podobne tatuaże. Myliła się, to nie była wersja Mrocznego Żniwiarza, ale raczej szkielet kobiety zwany Santa Muerte, Święta Śmierć. Okazuje się, że ludzie modlą się do Santa Muerte o „pomoc nie z tego świata” w wielu sprawach, na przykład o lepszą pracę czy o to, by kochanek wreszcie przestał zdradzać. O’Dell została wychowana w tradycji katolickiej, ale pomysł modlitwy do jakiegoś pośrednika, a nie bezpośrednio do Boga, zawsze wydawał jej się stratą czasu i energii. Jej matka jednak, kiedy nie mogła czegoś znaleźć, modliła się do świętego Judy lub Antoniego, zaś wsiadając na pokład samolotu, wzywała na pomoc świętego Krzysztofa. Oczywiście prócz modlitw do ulubionych świętych matka wspomagała się zwykle towarzystwem ziemskich kompanów, Jima Beama i Johnniego Walkera. Ścigając seryjnych morderców i terrorystów, O’Dell miała dość tych, którzy wykorzystywali religię i jej ikony, by promować i uzasadniać swoje upodobania. Nie zdziwiła się więc, że niektórzy modlą się do Santa Muerte, by ochroniła ich przed krzywdą i zemstą. Nie była też zaskoczona, dowiedziawszy się, że meksykańscy i kolumbijscy handlarze narkotyków często proszą Santa Muerte o ochronę przed policją. W swoich kryjówkach urządzają prowizoryczne świątynie z miniaturowymi ołtarzami. Przemytnicy narkotyków umieszczają też małe figurki Świętej Śmierci na deskach rozdzielczych swoich samochodów, nawet gdy mają przekraczać granicę. Im więcej czytała na ten temat, tym bardziej była przekonana, że topielec nie wytatuował sobie Santa Muerte na lewej łopatce, by znaleźć lepszą pracę. Prawdopodobnie miała go strzec w tej pracy, którą właśnie wykonywał. Maggie doszła do tego wniosku, nim jej komórka na stoliku zaczęła wibrować. Zerknęła na wyświetlacz i sięgnęła po telefon. To był wewnętrzny numer z biura koronera. – Agentka O’Dell, słucham. – Potwierdzam, to mrówki ogniowe – rzekł Stan Wenhoff bez zbędnych wstępów. – Bąble zawierają toksyczny alkaloid zwany solenopsin. Należy do klasy piperydyn. Płyn jest jednocześnie owadobójczy i działa jak antybiotyk. Wiem, to dziwna kombinacja. – Więc mrówki ogniowe wstrzykują go podczas ukąszenia? – Dokładnie mówiąc, żądlą i wstrzykują płyn ze swojego brzucha. – To ci oryginalne dranie. Czy ich jad jest śmiertelny? – Taka liczba użądleń jak u tego mężczyzny może spowodować wstrząs anafilaktyczny. Występuje problem z oddychaniem, tętno przyspiesza. Gardło

puchnie. To mogło się przyczynić do zgonu. Tkanka płuc i serce wykazują ślady przekrwienia, świadczące o podwyższonym ciśnieniu. Przyczyną śmierci było zapewne uduszenie. Muszę poczekać na wyniki analizy krwi, ale podejrzewam, że do jego śmierci przyczyniło się także wysokie stężenie kokainy. – A co ze śladami po sznurze? – Tak, był skrępowany. W nadgarstkach i kostkach. Nie potrafię ocenić jak długo, ale wyraźnie z tym walczył. – Patrzę właśnie na podobne tatuaże – powiedziała. Zanim podjęła, Stan wtrącił: – I odkryłaś, że to może mieć związek z handlem narkotykami. – Więc go rozpoznałeś? – Nie, ale domyślam się, że człowiek, który tatuuje sobie na łopatce wizerunek Santa Muerte, mężczyzna, który być może zmarł na skutek przedawkowania narkotyku i który najprawdopodobniej był torturowany, skrępowany i rzucony na kopiec mrówek ogniowych… Cóż, nie trzeba wielkiej wyobraźni, żeby odgadnąć, że ma to związek z narkotykami. – Może wrzucenie ciała do rzeki miało być dla kogoś ostrzeżeniem, ale czemu akurat do Potomacu? Powiedziałeś, że twoim zdaniem zmarł gdzieś na południu. Nadal tak uważasz? – Możesz to sprawdzić, ale o ile pamiętam, mrówki ogniowe nie występują w miejscach, gdzie temperatura spada poniżej zera. Poza tym uważam, że zginął bliżej swojego domu. – A wiesz, skąd pochodzi? – Znam nawet jego nazwisko. Tak ją to zaskoczyło, że zawahała się, nim zadała kolejne pytanie. – Jakim cudem? – Prawdę mówiąc, to żaden cud. Znalazłem jego prawo jazdy wepchnięte do gardła. Poza tym, że jest teraz nieco wzdęty, podobieństwo jest wystarczające, żebym mógł go zidentyfikować.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY Po drodze O’Dell zajrzała do swojego pokoju, żeby zabrać kopie z drukarki. Właściwie poszła naokoło, bo przed spotkaniem z szefem chciała się uspokoić. Wszystko, co dotyczyło „przesyłki w Potomacu” – od tatuażu przez wepchnięte do gardła ofiary prawo jazdy, aż po wrzucenie ciała do rzeki, w miejscu publicznym – wiązało się w jakiś sposób z narkotykami. Czemu akurat ją tam wysłano? Specjalizowała się w profilach psychologicznych morderców, śledziła ich i zatrzymywała, nim popełnili kolejną zbrodnię. Jeśli topielec był ofiarą kartelu narkotykowego, śledztwo powinno prowadzić DEA. Zamierzała zadać to pytanie Kunzemu, kiedy pokaże mu kopię prawa jazdy Trevora Bagleya. Dostała wydruk z wydziału komunikacji z Alabamy, ale dołączyła też przesłaną jej mejlem kopię zgniecionego i zakrwawionego oryginału, który Stan Wenhoff wyjął ofierze z gardła. Zagniecenia laminowanego kartoniku utrudniały zidentyfikowanie Bagleya. Plamy krwi, która przesiąkła pod plastik, sugerowały, że ofiara krwawiła, kiedy morderca wpychał jej prawo jazdy do gardła. Ale Stan twierdził, że samo prawo jazdy nie spowodowało uduszenia, które doprowadziło do zgonu. Nadal utrzymywał, że śmierć nastąpiła na skutek przedawkowania kokainy oraz ukąszeń mrówek ogniowych. Maggie chciała, by Kunze zobaczył ten syf i specjalnie w tym celu wydrukowała prawo jazdy w kolorze, razem ze zdjęciem wzdętego ciała oraz zbliżeniem tatuażu. Maszerowała korytarzem, by stanąć przed zamkniętymi drzwiami zastępcy dyrektora. – Ma gościa – oznajmiła sekretarka. Kiedy zdała sobie sprawę, że to nie powstrzyma agentki, z krzykiem poderwała się z krzesła: – Ktoś u niego jest! O’Dell zapukała krótko, dwa razy. Ignorując sekretarkę, która natychmiast stanęła za jej plecami, otworzyła drzwi, nie czekając na zaproszenie. Kunze podniósł wzrok znad biurka ze zdumieniem, które zamieniło się w grymas niezadowolenia, najpierw skierowany do agentki, a potem do sekretarki, która zatrzymała się w progu. Po drugiej stronie biurka Kunzego rzeczywiście siedział gość. Kiedy kobieta spojrzała na intruzów przez ramię, tym razem Maggie się zdziwiła. – Senator Delanor-Ramos?

Zauważyła, że kobieta się wzdrygnęła, i poniewczasie uświadomiła sobie, że powinna była opuścić drugi człon nazwiska. Pani senator robiła, co w jej mocy, by nie kojarzono jej z byłym mężem, i to nie bez powodu. – Proszę mi mówić Ellie – rzekła senator Delanor, wstając i wyciągając rękę. – Miło panią znów widzieć, agentko O’Dell. Niespełna rok wcześniej senator wykorzystała swoje polityczne koneksje, w tym także zastępcę dyrektora Kunzego, kiedy niepokoiła się o ówczesnego męża, George’a Ramosa oraz dwójkę dzieci. Wypłynęli łodzią na Zatokę Meksykańską, gdzie w nocy złapała ich groźna burza z piorunami. Okazało się jednak, że Ramos wszystkich oszukał: policję, przyjaciół, rodzinę, nawet żonę. Dzieci i burza były tylko przykrywką, bo tak naprawdę wypłynął po ładunek narkotyków, który miał przejąć na środku Zatoki. O’Dell i jej partner R.J. Tully zostali wysłani na ratunek Ramosowi i dzieciom. Skończyło się na tym, że go aresztowali. – Nie chciałam przeszkadzać – rzekła Maggie. – Gdyby pani nie chciała, nie wparowałaby pani do gabinetu bez pytania. – Zastępca dyrektora Kunze spiorunował ją spojrzeniem. – Bardzo mi przykro – odezwała się sekretarka. – Mówiłam… – W porządku, pani Holloway. Jestem przekonany, że to sprawa niecierpiąca zwłoki. – Nadal mierzył O’Dell wzrokiem, po czym przeniósł znów uwagę na panią senator. – Proszę wybaczyć, Ellie. – Nic nie szkodzi. Nie powinnam wam przeszkadzać w pracy – odparła Delanor. -, Bądź tak dobry i później do mnie zadzwoń. Kunze skinął jej głową, a Maggie przysięgłaby, że ci dwoje wymienili spojrzenia świadczące o prawdziwej zażyłości, daleko wykraczającej poza stosunki zawodowe. Potem Delanor na dziesięciocentymetrowych obcasach pewnym krokiem pomaszerowała do drzwi. O’Dell nie mogła uciec od myśli, że senator z Florydy wygląda jak modelka, przez co zapewne niektórzy jej nie doceniali. Ta kobieta nosiła się jak dyrektor jednej z najważniejszych i najbogatszych na świecie firm, a jednak była politykiem, a Maggie nie ufała politykom. Zdawało się, że ich główną cechą, która przebija wszystko inne, jest instynkt samozachowawczy. O’Dell nadstawiła karku za rodzinę senator Delanor. Obecność Delanor u Kunzego akurat tego dnia tylko wzmocniła jej podejrzenia dotyczące motywów Kunzego, który wysłał ją, by nadzorowała wyłowienie „przesyłki” z Potomacu. Czy znów się nią posłużył, robiąc komuś polityczną przysługę? Kunze był szefem Maggie niespełna dwa lata. Nigdy tak naprawdę nie zastąpi

swojego poprzednika. Kyle Cunningham stał się ikoną Quantico. Dla O’Dell był mentorem, czasem też zastępował jej ojca. Jego śmierć boleśnie odczuł cały wydział. Może Kunze, zajmując jego miejsce, od początku czuł się gorszy, miał świadomość, że nigdy nie dorówna Cunninghamowi. Tak czy owak, zdawało się, że swoją złość i żal przelał właśnie na Maggie, raz za razem każąc jej udowadniać swoją wartość. Wysłał ją w oko cyklonu, w pościg za pełną ludzkich szczątków rybacką lodówką. Ostatniej jesieni kazał jej wpaść „po drodze” do Sandhills w Nebrasce i sprawdzić okaleczoną w tajemniczy sposób bydlęcą padlinę. I wreszcie posłał ją na ratunek mężowi i dzieciom senator Delanor. Za każdym razem O’Dell trafiała na coś mroczniejszego, niż oczekiwała, odkrywając tajemnice, a nawet spiski, czy – jak w wypadku męża senator Delanor – nielegalny handel. Drzwi za Delanor się zamknęły. O’Dell ruszyła do biurka Kunzego. Zamiast rzucić mu na blat zdjęcia, położyła je z szacunkiem, wynagradzając mu w ten sposób swoje nagłe wejście. Zerknął na wydruki i pokręcił głową. – Więc co panią tak świerzbi, że zawraca mi pani głowę? Przygryzła wargę, by zdusić ostrą ripostę. Ilekroć jej się zdawało, że ich relacja odrobinę się poprawia, Kunze niszczył to kolejnym podobnym w tonie obraźliwym i poniżającym komentarzem. – Może powie mi pan wszystko, co wie, i zaoszczędzi mi czasu. – O czym pani mówi? – O przesyłce z Potomacu. – Wskazała na zdjęcie. – Chodzi o narkotyki, tak? Potarł kwadratową szczękę i wziął głęboki oddech, zerkając na kopię zniszczonego prawa jazdy. W innym życiu Raymond Kunze mógłby być obrońcą w NFL. Pewnie tam zdobył tę błyskotliwość. Zwykle nosił o rozmiar za małe swetry, które podkreślały szerokie bary i umięśniony brzuch. Ale wybierane przez niego kolory – tego dnia była to lśniąca szmaragdowa zieleń – sprawiały, że wyglądał jak tani wykidajło w nocnym klubie. – Skąd taki pomysł? Wyjęła zdjęcie lewej łopatki ofiary i położyła je na wierzchu. – Tatuaż? To pani dowód? Tym razem wzięła fotokopię zgniecionego zakrwawionego prawa jazdy i położyła ją obok zdjęcia tatuażu, jakby to były karty, a ona właśnie pokazywała mu oczko. – Prawo jazdy? Czemu marnuje pani mój czas czymś takim, agentko O’Dell? Wygląda na to, że ma pani wiele elementów tej układanki, dość, żeby zająć się tym,

co pani poleciłem, czyli śledztwem. Stała nieruchomo, patrząc na niego i próbując zgadnąć, czy Kunze coś wie. A może ona wyciągnęła pochopne wnioski? – Wyciąga pani pochopne wnioski na podstawie słabych dowodów. – Przeglądał kartki w poszukiwaniu nazwiska ofiary. – Trevor Bagley. – Więc pańskim zdaniem to nie jest wyrok wykonany przez kartel narkotykowy? – Nie mam pojęcia, O’Dell. – Nie podniósł na nią wzroku. Coś przed nią ukrywał. – Sugeruję, żeby pani wróciła do pracy i dowiedziała się tego. – Stan Wenhoff uważa, że Bagley był skrępowany… związany albo przywiązany do czegoś w pozycji leżącej. Na nadgarstkach i kostkach ma ślady od sznura. Stan sądzi, że jakiś czas leżał na kopcu mrówek ogniowych. Całe plecy… – wskazała na zdjęcie – ma pokryte maleńkimi krostkami. Kunze się skrzywił. – Dlaczego pani nie bierze pod uwagę, że to dzieło seryjnego mordercy? Przeniosła ciężar ciała na drugą nogę i skrzyżowała ramiona na piersi. – Tego nie wiem. – No właśnie, nie wie pani. Sugeruję, żeby wróciła pani do pracy, agentko O’Dell. Ani drgnęła, więc Kunze podniósł na nią wzrok i wskazał na drzwi. – Proszę je za sobą zamknąć. – Ze sterty leżącej na biurku wyjął jakiś dokument, odsunął na bok kartki, które przyniosła O’Dell i odprawił ją z przesadnym, pełnym irytacji westchnieniem. Maggie zakręciła się na pięcie i wyszła.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY Międzynarodowe lotnisko Hartsfield-Jackson, Atlanta Ryder Creed nigdy by nie pomyślał, że z niecierpliwością będzie czekał na kolejne poszukiwanie zwłok. Miał za to nadzieję, że skończył z narkotykami. Hanna mu obiecała, że ten raz będzie ostatnim, przynajmniej na jakiś czas. Byli tam już od wielu godzin. Z powodu upału Creed nie zgodził się, by Grace pracowała na płycie lotniska. A zatem zamiast sprawdzać oddany do odprawy bagaż na wózkach, znajdowali się w terminalu. Krążyli po hali F, podczas gdy setki przylatujących pasażerów przechodziły odprawę. Creed kierował Grace wzdłuż taśmociągów bagażowych, po których sunęły rozmaite walizki, worki, plecaki i pudła. Lawirowali pośród nich i okrążali je, a potem zaczynali od nowa. Identyfikator Creeda i kamizelka Grace pozwalały im wejść, gdzie tylko chcieli, pracownicy amerykańskiego Urzędu Celnego i Ochrony Granic tylko lekko kiwali im głową czy dawali znak spojrzeniem. Wszyscy dobrze ich już znali. Grace również rozpoznawała ulubionych funkcjonariuszy, zwłaszcza tych, którzy podsuwali jej smakołyki czy zatrzymywali się, by ją pogłaskać. Creed nie lubił, kiedy ludzie robili to w czasie pracy jego psów, ale Grace była wyjątkiem. Pełna energii suka rasy Jack Russell terrier potrzebowała takich kontaktów, by szybko się nie znudzić. Podczas tego rodzaju zadań priorytetem opiekuna psa jest utrzymanie jego zaangażowania i motywacji. Zwierzak zmęczony przebywaniem w jednym miejscu będzie zniecierpliwiony i może ominąć jakiś ślad. Poza tym nigdy nie powinien uważać swojego działania za pracę. Dla niego to ma być wciągająca zabawa. Creed pamiętał, jak w piechocie morskiej prowadzący musztrę sierżant powtarzał: „Poszukiwanie musi być dla psa bardziej ekscytujące niż obsikiwanie drzewa”. Zwierzę dostaje wszystko, czego tylko chce i potrzebuje. Żołnierze piechoty morskiej nadawali czworonożnym towarzyszom stopnie wojskowe, o stopień wyższe niż ranga opiekuna, dla podkreślenia, że psy mają być szanowane, bo na to zasługują. Creed zawsze miał to w pamięci i wbijał do głowy opiekunom, których szkolił. Zbliżała się pora przerwy, kiedy Creed zauważył, że Grace zaczęła węszyć. Pociągnęła go i ruszyła, jak to Creed nazywał, psim truchtem, pazury tylko stukały po podłodze. Nie powstrzymywał jej, gdy przyspieszyli, przeciskając się przez tłum

pasażerów, którzy czekali na bagaże. Grace ignorowała popiskiwanie taśmociągu oznaczające, że walizki za moment się pojawią. Od wielu godzin słyszała te dźwięki, przestały ją interesować. Za to coś po drugiej stronie miejsca odbioru bagażu przyciągnęło jej uwagę. Celnik przywoływał Creeda gestem. Zatrzymał mężczyznę o kulach. Dużą część nogi mężczyzny zakrywał gips; zaczynał się na wysokości kolana i sięgał aż do kostki. Nie po raz pierwszy ktoś próbowałby przeszmuglować narkotyki w gipsie. Ale kiedy szli wzdłuż taśmociągu, Creed zdał sobie sprawę, że pies nie prowadzi go do mężczyzny o kulach. Grace, cały czas poruszając nozdrzami, zmierzała do kogoś innego.

ROZDZIAŁ SZESNASTY Amanda starała się nie trzymać za brzuch. Towarzysząca jej Zapata rzucała dziewczynie gniewne spojrzenia. Tego dnia brzuch bolał Amandę jeszcze bardziej. Leandro obiecał, że to się więcej nie powtórzy, jeśli tylko zastosuje się ściśle do jego instrukcji. Jednak teraz myślała wyłącznie o tym, że jeden z baloników na pewno pękł. Nie widziała innego wyjaśnienia tego strasznego bólu, który rozrywał jej wnętrzności. A Leandra znów przy niej nie było. Nigdzie go nie widziała. Zostawił ją pod opieką Zapaty, a ta najwyraźniej podczas podróży straciła resztki cierpliwości. Amanda czekała przy drzwiach toalety, kiedy stara kobieta przeciskała się przez tłum, żeby odebrać bagaż. Walizka od modnego projektanta zawierała rzeczy, których dziewczyna rzadko potrzebowała. Stanowiła tylko rekwizyt, gdyż pasażerowie podróżujący bez bagażu przyciągają uwagę. Nieważne, że walizka wyglądała na nową i nieużywaną. Amanda siedziała na ławce przy ścianie. Z jej czoła, spod równo obciętej grzywki skapywał pot. Zaczesała do tyłu sklejone w strąki włosy, ale grzywka stale wpadała do oczu, wymagała skrócenia. Starała się nie myśleć o nudnościach. Kiedyś lubiła obserwować ludzi na lotniskach, wymyślała na ich temat historie, zgadywała, dokąd się wybierają albo skąd wracają. Teraz widziała tylko gapiących się na nią obcych, którzy odwracali wzrok, gdy ich na tym przyłapała. Wiedziała, że Leandro wszędzie ma szpiegów. Sam jej to powiedział. Obok ławki zobaczyła automat z gazetami. Ostatnio nabrała zwyczaju czytania ich przez szybę, żeby sprawdzić bieżącą datę. Zbyt wiele godzin i dni spędzonych w pokojach hotelowych zaburzyło jej poczucie czasu. Teraz jednak nawet nie spojrzała na datę w rogu. Wzrok przyciągnęło zdjęcie na pierwszej stronie. Rozpoznała mężczyznę z psem z telewizyjnego programu – Rydera Creeda i Grace. Nazywał się jak gwiazda filmowa. Czytała artykuł pod zdjęciem, kiedy kątem oka dojrzała, że coś się do niej szybko zbliża. W pierwszej chwili pomyślała, że z bólu ma halucynacje. Bo jak inaczej wytłumaczyć, że biegnie do niej pies z gazety, a zaraz za psem jego pan? Serce tak jej waliło, że nic już nie słyszała. Spojrzała w stronę, gdzie oddaliła się Zapata. Stara stała przy taśmociągu, czekała na walizkę i właśnie przez ramię zerknęła na Amandę. Nie zauważyła mężczyzny ani psa, którzy biegli między ludźmi

i bagażami. Za to dziewczyna nie wiadomo skąd wiedziała, że spieszą właśnie do niej. Stała na chwiejnych nogach, jedną ręką trzymała się ławki, żeby się nie przewrócić. Mężczyzna nie nosił munduru. Był w dżinsach, T-shircie i koszuli z podwiniętymi rękawami, wypuszczonej na spodnie i rozpiętej. Miał lekki zarost i zmierzwione włosy. Nie wyglądał na funkcjonariusza z lotniska – za młody, zbyt zwyczajnie ubrany, zbyt przystojny. Nie zwrócił na nią uwagi i wciąż się rozglądał, próbował ustalić, dokąd prowadzi go pies. Nie zdawał sobie sprawy, że to właśnie ona była celem Grace. Szukają narkotyków, przypomniała sobie Amanda informacje z telewizji i kilku linijek przeczytanych w gazecie. Jasna cholera! Teraz sobie przypomniała, o czym mówili w telewizji. Pies kierował się wprost do niej. Czy mógł wyczuć narkotyki, które miała w brzuchu? Czy to możliwe? Zrobiła kilka kroków i zakręciło jej się w głowie. Obejrzała się na Zapatę i zobaczyła, że stara na nią patrzy. Amanda rozejrzała się, wydawało jej się, że ściany się pochylają, a podłoga pod nogami się rusza. Nieopodal celnik przepytywał mężczyznę z nogą w gipsie. Ludzie przepychali się, by odebrać swoje bagaże. Wszyscy się dokądś spieszyli. Pies był już blisko, niespełna kilka metrów od Amandy. Zapata nawet nie odebrała walizki, ruszyła przed siebie, ale musiała przepuścić strumień prących naprzód ludzi. Złość niemal z niej biła. Wówczas Amanda zaczekała, aż mężczyzna z psem spotka się z nią wzrokiem, a gdy to zrobił, siłą woli zaczęła iść naprzód, noga za nogą. Pospiesz się, mówiła sobie. Kiedy przed nią nagle zrobiło się pusto, zawołała: – Wujek Ryder! – Biegiem minęła psa i wpadła mężczyźnie w ramiona. Czuła, że serce obija się o żebra, mocno objęła Creeda za szyję i szepnęła: – Niech mnie pan ratuje, proszę.

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY Dziewczyna pachniała potem i francuskim mydłem, jakie zwykle leży w hotelowych łazienkach w ozdobnym opakowaniu. O ile Creed się nie mylił, poza skórzaną torebką na ramieniu nie miała bagażu. Gdy zarzuciła mu ręce na szyję, by szepnąć coś do ucha, widział, że Grace siedzi spokojnie i tylko patrzy mu w oczy. W ten sposób dawała znak. Mówiła, że celem jest właśnie ta dziewczyna i gdzieś przy niej znajdują się narkotyki. Niemal do ostatniej chwili nie zdawał sobie sprawy, że psu chodzi właśnie o nią, a nie o mężczyznę z nogą w gipsie. Znaczące spojrzenie zwierzęcia nie pozostawiało wątpliwości. Czy dziwne zachowanie dziewczyny to jakaś gra, która ma jej pomóc przejść z narkotykami przez ochronę? Mogła ich rozpoznać. Wszystkie media o nich trąbiły, na pewno słyszała też albo widziała nazwisko Creeda. Ale skąd wiedziała, że tego dnia będą na lotnisku? Próbował uwolnić się z mocnego uścisku chudych rąk, chciał być delikatny i nie zepsuć jej gry, a jednocześnie rozglądał się dokoła. – Ona jest tam – szepnęła dziewczyna. – Nie pozwól, żeby mnie zabrała, proszę. Jest za mną. I rzeczywiście ostrożnie podeszła do nich jakaś kobieta. Wyglądała, jakby chciała schwytać dzikie zwierzątko, ale tak, by go nie wystraszyć i nie zaalarmować otoczenia. Liczyła sobie ze czterdzieści lat, była ubrana w spodnie i bluzkę, trzymała kosztowną torebkę. Miała ciemne oczy, a równie ciemne włosy zebrała w kok, który ją postarzał. – Amando, kochanie – odezwała się po angielsku, ale Creed rozpoznał hiszpański akcent. Niezależnie od tego, jak bardzo się starała, nie dała rady odegrać szczerości. To mu wystarczyło, natychmiast zrozumiał, że dziewczyna nie jest pod wpływem narkotyków ani nie udaje. Prawdopodobnie rzeczywiście boi się tej kobiety. – To mój wujek Ryder – powiedziała dziewczyna o imieniu Amanda, nie oglądając się na kobietę. – Nie wiedziałam, że dzisiaj tu pracuje. Odsunęła się nieco od Creeda, który trzymał ręce na jej ramionach. Czuł, że Amanda lekko się kołysze, jakby miała się przewrócić, gdyby tylko ją puścił. – Pamiętasz, opowiadałam ci o wujku Ryderze – rzekła znów Amanda i przykucnęła, żeby pogłaskać Grace, choć zrobiła to jak ktoś, kto nigdy wcześniej

nie głaskał psa. – A to jego pies, Grace. Grace pozwoliła Amandzie na pieszczoty, ale nie zdejmowała spojrzenia z Creeda; na swój sposób mówiła mu, że to właśnie Amandę kazał znaleźć. Jeszcze jej nie puścił, więc nadal dawała mu sygnał, czekała cierpliwie, choć poruszała ogonem. – Gdzie twoi rodzice, Amando? – Creed postanowił podjąć grę. – Och, ciągle są na wakacjach w naszej willi w Kolumbii. – Amanda podniosła wzrok i spojrzała mu w oczy, teraz już obie na niego patrzyły, Amanda i Grace, i każda czegoś od niego chciała. – Na pewno nie będą mieli nic przeciw, żebyś mnie zabrał do domu. – Nie, na pewno by im się to nie spodobało – wtrąciła kobieta, ledwie skrywając złość. – Wszystko w porządku, panie Creed? – Podszedł do nich jeden z funkcjonariuszy Urzędu Celnego. Teraz wpatrywały się w niego obie kobiety i pies, jakby samym spojrzeniem mogły go skłonić do powiedzenia i zrobienia dokładnie tego, czego chciały. Creed baczniej przyjrzał się dziewczynie. Jej zaczerwienioną twarz pokrywały kropelki potu, sprawiała wrażenie wymizerowanej, jakby od wielu dni nie jadła. Była wysoka i miała długie nogi i ręce, jak to nastolatka, której ciało dopiero dojrzewa. Nosiła obcisłe dżinsy i luźną bluzkę, zdecydowanie za szeroką na tak szczupłą figurę. Creed spojrzał jej w oczy, jasnoniebieskie i pełne niepokoju. Nie widział rozszerzonych źrenic. Dość mocny makijaż miał ją pewnie postarzać, ale Creed oceniał jej wiek najwyżej na piętnaście czy szesnaście lat. – Mam kogoś zawołać? – spytał mężczyzna. – Nie, w porządku, panie Salazar – rzekł Creed, zerkając na nazwisko na plakietce mężczyzny. Zauważył, że Salazar położył prawą rękę na pasie z bronią. – Przypadkiem spotkałem siostrzenicę. Nie miałem pojęcia, że dzisiaj tu będzie. Przeniósł wzrok na twarz kobiety. Nie zdołała ukryć przelotnego błysku złości. Uniosła głowę i pokręciła nią z niezadowoleniem. Czuł na sobie lustrujące spojrzenie, które zatrzymało się na odznace wiszącej na jego szyi. Nie był w mundurze, wiedział, że kobieta zastanawia się, jak mogłaby się go pozbyć, zwłaszcza teraz, w obecności celnika. – Opiekuję się nią najlepiej, jak potrafię. Na prośbę jej rodziców – zwróciła się do Salazara, jakby chciała go skłonić, by się wtrącił. – Jej wujek ledwie ją zna. Dotąd jakoś nie zawracał sobie głowy kontaktami z rodziną. Właśnie popełniła błąd. Duży błąd. W cokolwiek grała dziewczyna, Creed uznał, że dużo bardziej nie podoba mu się gra opiekunki. Nastolatce mógł wybaczyć

gierki, ale uparte kłamstwa tej kobiety wzbudziły w nim podejrzenia i zaczęły go po prostu wkurzać. – Tym bardziej powinniśmy spędzić razem trochę czasu – oznajmił i z uśmiechem wyciągnął rękę do Amandy. – Właśnie miałem sobie zrobić przerwę. Może cię odprowadzę na postój taksówek? – Ledwie zerknąwszy na kobietę, dodał: – Pan Salazar na pewno chętnie pomoże pani w odprawie bagażu. – Nie ma sprawy, jasne. Dla pana wszystko, panie Creed. Jesteśmy wdzięczni za pańską pomoc. Uścisnął funkcjonariuszowi dłoń w podziękowaniu. Salazar stał tyłem do kobiety i nie widział jej oczu, a ona właśnie zabijała Creeda spojrzeniem. – Zaczekamy na panią na zewnątrz. Creed wziął Amandę za rękę, potem wyciągnął z plecaka różowego piszczącego słonika i rzucił Grace. Chwyciła nagrodę w powietrzu. Przynajmniej jedna z trzech przestanie wlepiać w niego wzrok.

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY – Masz trzy minuty, żeby mi wyjaśnić, o co tu, do diabła, chodzi – rzekł Creed do Amandy, mocniej chwycił ją za rękę i poprowadził przez tłum ludzi czekających na bagaże. Zerknął przez ramię. Opiekunka dziewczyny wciąż na nich patrzyła, choć Salazar stał obok niej przy taśmociągu numer trzy. Grace skakała wokół, trzymając w zębach piszczącego słonia. Chociaż ona była zadowolona z rezultatów pracy tego dnia. – To zła kobieta – powiedziała Amanda, zauważając, że Creed się odwrócił. – Już mniej niż trzy minuty. – Kazała mi robić straszne rzeczy. – Na przykład przewozić narkotyki? – Co? Nie! Zwariował pan? Creed poczuł jednak, że się zawahała. – Okłamywanie mnie to zła decyzja. Wiem, że masz przy sobie narkotyki. W torebce? Pokręciła głową. – Znam wszystkie sposoby. Batoniki z kokainą. Masło orzechowe z kokainą. Dzięki Grace i jej piszczącej zabawce mieli wolną drogę, ludzie rozstępowali się, ciekawi, skąd pochodzi niezwykły dźwięk, wybijający się ponad tyle innych odgłosów. Creed pociągnął dziewczynę na drugą stronę hali, w kierunku drzwi z napisem: „Transport naziemny. Wyjście”. – Proszę, niech pan nie pozwoli, żeby mnie zabrała – szepnęła znów, widząc, dokąd idą. – Tym razem mnie zabiją. – Gdzie są narkotyki? – spytał. – Nie ma żadnych narkotyków. – Grace twierdzi, że są, a ona nigdy się nie myli. Masz ostatnią szansę. Gdzie są narkotyki? – Pan mnie wyda. Aresztują mnie. Proszę, oni mnie zabiją. – Znam większość tych oficerów. Nie zrobią ci krzywdy. – Mają ludzi, którzy mnie złapią. Zabiją mnie. Trzęsła się, jej skóra lśniła od potu. Jeśli to był element gry, była świetną aktorką. Potem jednak powiedziała coś takiego, że Creed poczuł, jak robi mu się

niedobrze. – Mam dopiero czternaście lat. Bardzo mnie boli brzuch, bo kazali mi połknąć czterdzieści dwa baloniki. – Sukinsyny – mruknął pod nosem. Czuł na sobie jej wzrok. Czekała na reakcję. Zwolnił kroku, wziął kilka głębokich oddechów. Popatrzył w stronę taśmociągu. Kobieta i Salazar zniknęli. Celnik postara się, by odprawa przebiegła szybko. Przed budynkiem lotniska pewnie czeka samochód. A przynajmniej kierowca. Jeśli dziewczyna nie kłamie, facet prawdopodobnie ma broń. Ktoś będzie ich obserwował. Zmienił kurs. Amanda natychmiast pomyślała, że zabiera ją z powrotem do celnika, albo gorzej, do jej opiekunki. Zaczęła płakać. Była za słaba, żeby się z nim szarpać, a teraz jeszcze wiedział, że jest obolała. Dlatego się trzęsła i pociła. – Uspokój się – powiedział. Zamiast zawrócić w stronę taśmociągu, skręcił w prawo i prowadził ją do drzwi z napisem: „Przejścia nie ma”. Jedną z korzyści, jakie mieli z Grace z tej pracy, była możliwość parkowania tuż przed terminalem. Creed zdjął z szyi identyfikator i wsunął kartę magnetyczną do otworu obok drzwi. Czerwona lampka zamrugała na zielono. Pchnął drzwi i przytrzymał je dla Amandy. Zawahała się, ale wtedy Grace dotknęła jej nogi, potem ją obiegła i przeszła przez próg, jakby pokazywała, co ma zrobić. Stanęła po drugiej stronie tak daleko, jak pozwalała na to smycz, czekając i machając ogonem, trochę zniecierpliwiona tym nowym elementem gry. Dziewczyna odwróciła głowę, najwyraźniej zastanawiała się, jaki ma wybór. – Sama do mnie przyszłaś – przypomniał jej. – Jeśli chcesz, żebym ci pomógł, musisz mi zaufać. Patrzył na jej zbolałą, pełną strachu twarz – już nie potrafiła tego ukryć. Prawie chciał, żeby postanowiła zostać. Jeszcze by zdążył złapać Salazara i przekazać mu Amandę. To praca Urzędu Celnego i Ochrony Granic. Zadaniem Creeda i Grace było poszukiwanie i znajdowanie. Może gdyby wciąż nie miał w pamięci dzieci ze statku rybackiego – ich twarze na zawsze wyryły się w jego pamięci -pozwoliłby Salazarowi zająć się nią zaraz po pierwszym kłamstwie. Doskonale rozumiał, że gdy dziewczyna z nim wyjdzie, jego życie już nigdy nie będzie takie samo. Amanda podniosła na niego wzrok, oczy miała mokre od łez, z nosa jej ciekło. Kiwnęła głową. – Chyba nie mam nic do stracenia – mruknęła tak cicho, że ledwo ją usłyszał. Przecisnęła się obok niego przez drzwi do holu, który prowadził prosto do auta

Creeda. Zaczekał, aż ciężkie drzwi się zamkną i zamek kliknie. Cały czas powtarzał sobie w myśli, że też nie ma absolutnie nic do stracenia.

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY Creed patrzył we wsteczne lusterko. Korzystając ze służbowego parkingu, nie musiał mijać żadnych punktów kontrolnych na lotnisku. Ktokolwiek czekał na dziewczynę i jej opiekunkę, nie zobaczy odjeżdżającego stąd dżipa. Może gdyby szczęście mu dopisało – i Bóg pozwolił – nie od razu odkryliby jego tożsamość. Ponieważ jednak wbrew własnej woli zostali ostatnio z Grace celebrytami, tamci z pewnością szybko dojdą, kim jest. A wtedy bez problemu go znajdą. W tej chwili nie wiedział, co jest gorsze – ewentualność, że dotrą do niego przemytnicy narkotyków, czy konieczność powiedzenia Hannie, że przywozi do domu jednego z ich kurierów. Hanna sprowadzała do domu z Segway House sporo podejrzanych typów: narkomanów, uciekinierów, niezdolnych do służby byłych żołnierzy. Ale to było co innego. Żaden z nich nie miał na plecach tarczy strzelniczej. Nie mieli też w żołądku wartej tysiące dolarów kokainy, która należała do kogoś innego. Spojrzał na dziewczynę i zastanowił się, czy naprawdę ma na imię Amanda. Skuliła się na siedzeniu pasażera i tylko dlatego, że nalegał, zapięła pas. Mimo to udało jej się unieść nogi i przyciągnąć kolana do piersi. Creed przykrył ją kurtką, bo skarżyła się, że jej zimno. Zatrzymała kurtkę, choć nie włączyła, jak prosił, podgrzewania siedzenia. Na zewnątrz musiało być ze trzydzieści dwa stopnie. W samochodzie Creed utrzymywał temperaturę na poziomie dwudziestu dwóch. Amanda już się nie trzęsła, ale jej twarz lśniła od potu. Wciąż cierpiała z bólu. Wzięła od niego butelkę wody, lecz jej nie otworzyła. Creed nigdy dotąd nie miał do czynienia z kurierami przewożącymi narkotyki, wiedział jednak, że gdyby w jej brzuchu pękł balonik z kokainą, już by nie żyła. Wszystko jednak mogło się jeszcze zdarzyć. Kilka razy bacznie się jej przyglądał, by się upewnić, że dziewczyna żyje. Myślał, że zasnęła, bo siedziała cicho, jednak ilekroć na nią zerkał, miała otwarte oczy. Głowę oparła na zagłówku i patrzyła przez okno, całkiem jakby spodziewała się ujrzeć znajomy krajobraz. Nie zadawała pytań, Creed też o nic nie pytał. W tej chwili niczego więcej nie chciał wiedzieć. Będzie miał czas, by rozszyfrować jej kłamstwa. Hanna pomoże mu wymyślić, co z nią dalej zrobić. Będzie na niego cholernie wściekła, ale mu pomoże. Podróż z lotniska w Atlancie do domu Creeda na Florydzie trwała cztery godziny. Zwykle wracał drogą międzystanową numer 65, ale tym razem, przejechawszy Montgomery w stanie Alabama, zjechał z międzystanowej i wybrał dwupasmówkę,

by upewnić się, że nikt go nie śledzi. Ilekroć zerkał w lusterko, widział, że Grace na niego patrzy. Na tylnym siedzeniu mieściło się psie posłanie i ich sprzęt wciśnięty w kąt. Obok leżał różowy słonik, ale gdy tylko Creed spoglądał w lusterko, napotykał spojrzenie Grace. Wtedy odwracała głowę w stronę Amandy. W innych okolicznościach upór psa pewnie by go śmieszył. Nie rozumiała, czemu zabrał tę „rybę”. Nigdy wcześniej nie brali do samochodu znalezionych rzeczy. Podczas szkolenia i dotychczasowej pracy zawsze kazał Grace „znaleźć rybę”. Ludzie na zatłoczonym lotnisku patrzyli na Creeda rozbawieni, słysząc skierowane do zwierzęcia polecenie, ale gdyby użył słowa „narkotyki”, mogliby wpaść w panikę. Grace była jednym z psów do wielu zadań, mogła szukać i zmarłych, i żywych zaginionych ludzi, a także rozmaitych rzeczy, na przykład narkotyków. Potrzebowała jednak zróżnicowanych sygnałów, by wiedzieć, czego szukać. Do każdego zadania wkładał jej określoną kamizelkę i szelki, a także posługiwał się określonymi słowami. Teraz Grace była skonfundowana. Tego dnia z powodzeniem wypełniła zadanie. Znalazła to, o co ją prosił. Została nagrodzona różowym słoniem. Ale inaczej niż zwykle, jej pan zabrał z nimi „rybę”, i biedna Grace nie miała pojęcia, co zrobić. Patrzyła na niego, próbując rozwiązać tę zagadkę. – Wszystko w porządku – powiedział jej. – Leż, Grace. Wszystko w porządku. Położyła łeb na przednich łapach, nie spuszczając wzroku. Przez całą drogę do domu czuł na sobie jej spojrzenie.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY Waszyngton DC O’Dell dojrzała Benjamina Platta, który na nią czekał w narożnym boksie Old Ebbitt Grill. Patrzył na kartę dań i jeszcze niezauważył Maggie. Opróżniona do połowy szklanka pilznera uświadomiła jej, jak bardzo się spóźniła. Mimo to jeszcze przez kilka sekund przyglądała się Benowi. Choć w restauracji panował półmrok, natychmiast rozpoznała w nim wojskowego – siedział prosto, jakby kij połknął, miał gładko ogoloną przystojną twarz, krótko ostrzyżone włosy i długie pewne palce chirurga. Czy sprawdzał próbówki z wirusami czwartego poziomu zagrożenia biologicznego, czy po prostu wybierał między cheddarem i amerykańskim topionym serem do burgera, robił to z równie poważną miną. Czasami męczyła ją ta jego powaga. Był co prawda dowcipny i miał ironiczne poczucie humoru, był też miły i uprzejmy, ale zawodowa pozycja wymagała od niego wizerunku twardziela. Maggie należała do niewielu osób, które znały inną stronę Benjamina Platta. Jego powaga była elementem wybranej przez niego profesji. Jako człowiek zajmujący się zawodowo chorobami zakaźnymi (obecnie dyrektor USAMRIID, Wojskowego Instytutu Badawczego Chorób Zakaźnych Armii Stanów Zjednoczonych) musiał podejmować decyzje ostrożnie i z rozwagą. Ten zwyczaj przeniósł się na jego życie prywatne. Nawet wybór miejsca w restauracji był rezultatem poważnego procesu myślowego. Ben siadał w boksie tyłem do ściany, żeby widzieć wszystkich, którzy zbliżali się do stolika albo go mijali. Maggie to nie przeszkadzało, bo w jej przypadku działo się podobnie, pozwoliła, by pewne elementy jej pracy wpłynęły na życie osobiste. Kiedy człowiek decyduje się dla chleba ścigać seryjnych morderców, nie ufa nikomu prócz siebie. Otacza się murem i trzyma innych na dystans. Nauczyła się chować oglądane przez lata koszmary w szczelnie zamkniętych szufladkach mózgu. Do obrazów wrzucanych do poszczególnych szufladek dodawała emocje: złość i strach. Była w tym już taka dobra, że nie zdawała sobie sprawy, że podobnie robi z życiem prywatnym, że odsuwa od siebie uczucia. Niestety z jej doświadczenia wynikało, że nigdy nie uniknie się bólu. To tylko kwestia czasu. To właśnie łączyło ją z Benem. Mieli tyle wspólnego, że łatwo im było być razem. Jakby bez słów wiedzieli, czego mogą się po sobie nawzajem

spodziewać. Ale może to nie dość, by na tym budować związek. Platt dostrzegł Maggie. Uśmiechnął się i jak oficer i dżentelmen wstał, żeby się z nią przywitać. – Przepraszam za spóźnienie – powiedziała, gdy się pochylił i pocałował ją w policzek. Ładnie pachniał, jakby właśnie wyszedł spod prysznica. Dopiero w tym momencie Maggie zobaczyła, że Ben ma wilgotne włosy, a twarz tak gładką, że tego dnia musiał się po raz drugi golić. Jego spodnie wyglądały na świeżo wyprasowane, koszulkę polo wsunął za pasek spodni. Dla niej tak się starał? Czy to randka? Szukała odpowiedzi w jego oczach, ale on już rozglądał się za kelnerem. – Zawsze warto na ciebie czekać – rzekł, uprzejmie stojąc w oczekiwaniu, aż Maggie usiądzie, dopiero potem zajął swoje miejsce. Gestem poprosił kelnera, który nareszcie zwrócił na niego uwagę. Wskazał na swoje piwo i uniósł dwa palce. Maggie z uśmiechem zastanowiła się, kiedy stali się dla siebie nawzajem tak przewidywalni. Może po prostu chodziło o to, że dobrze się ze sobą czuli, swobodnie. Nie ma w tym nic złego. Choć ich znajomość przeżywała różne chwile. Zaprzyjaźnili się – bardzo blisko zaprzyjaźnili – a potem omal nie zostali kochankami. „Omal” z powodu zachowania Bena, jego delikatności oraz charakteru, które nakazywały mu analizować i kalkulować każdy kolejny ruch. Ostatnio jednak Ben popełnił błąd, przyznając się, że chciałby mieć dzieci. Maggie nie powinna się temu dziwić, wiedziała, że przed laty stracił pięcioletnią córeczkę. Gdy jednak zwierzył się ze swojego pragnienia – jakby to był konieczny warunek ewentualnego kroku dalej – to jego wyznanie podziałało niczym zimny prysznic, niszcząc wszelką chemię. Postanowili zatem ograniczyć się do przyjaźni. I kiedy właśnie uznali, że tak będzie najlepiej, znów zaczęło między nimi iskrzyć. Od jakiegoś miesiąca musieli się z tym mierzyć, żadne z nich nie chciało otwarcie tego przyznać i raz jeszcze od nowa ustanowić zasad ich relacji. Uciekli się więc do flirtu, jak para nastolatków wymieniali długie, znaczące spojrzenia. Tak, to czyste wariactwo. Zamówili burgery, smażone kalmary i sałatki. Ben poprosił o pleśniowy ser do burgera, na co Maggie uniosła brwi, a on się uśmiechnął, jakby mówił: „Widzisz, wcale nie jestem taki przewidywalny”. Tak, potrafił czytać jej w myślach. Gdy tylko kelner oddalił się od ich stolika, Ben spytał: – Jak się ma Gwen? Gwen Patterson była najbliższą przyjaciółką Maggie. A właściwie więcej niż przyjaciółką. O siedemnaście lat starsza, była też jej mentorką i powierniczką.

Przed trzema miesiącami u Gwen zdiagnozowano raka piersi. Maggie wiedziała, że przyjaciółka wciąż próbuje objąć to rozumem i jakoś się z tym pogodzić. Ciągle chodziła na konsultacje lekarskie, chcąc poznać opinie różnych onkologów. Maggie niepokoiła się, że w ten sposób Gwen odkłada nieuniknioną operację, co z kolei tylko pogarsza jej stan zdrowia. Prosiła, żeby nie zwlekała, ale Gwen zaczęła unikać spotkań, a nawet rozmów telefonicznych. Kiedy podano kalmary, Maggie zdała sobie sprawę, że musi zmienić temat. Spytała zatem Bena: – Mógłbyś przez dwa dni zająć się Jakiem i Harveyem? Ben opiekował się psami Maggie, kiedy musiała gdzieś wyjechać. Też miał psa, a do tego duże podwórze, gdzie wszystkie mogły się wyhasać. – Jasne, Digger się ucieszy. Gdzie tym razem wysyła cię Kunze? Opowiedziała mu o topielcu, którego wyciągnęli z Potomacu. Podzieliła się z nim podejrzeniem, że ma to związek z handlem narkotykami, i zrelacjonowała nieoczekiwane spotkanie w gabinecie Kunzego z senator Delanor-Ramos. Wiedziała, że Ben zatrzyma wszystko dla siebie. Jego pozycja w USAMRIID wymagała, by nie dzielił się z nikim tajnymi informacjami, był zatem osobą, której spokojnie mogła się zwierzyć. – Myślisz, że to ma coś wspólnego z mężem pani senator? – Ben zgadywał, do czego zmierza Maggie. – Zbliża się termin jego procesu. George Ramos siedział w federalnym więzieniu na Florydzie. – Ona zasiada w senackiej komisji bezpieczeństwa narodowego. Może rozmawiała na temat spraw, którymi zajmuje się w senacie? – Od kiedy to senatorowie przyjeżdżają na spotkania do Quantico? – Maggie spojrzała na Bena, a on w odpowiedzi wzruszył ramionami. – Ale nie wiesz, czy jej wizyta miała coś wspólnego z topielcem. – Przesyłką w Potomacu – powiedziała. – Stan uważa, że facet został zamordowany setki kilometrów stąd. Ktoś przywiózł tu ciało, nazwał je przesyłką i podrzucił akurat w Waszyngtonie. Naprawdę nie sądzisz, że ma to związek z polityką? – To może być przypadek. – Nie wierzę w przypadki. Kelner przyniósł im burgery i sałatki. – Jeszcze dwa piwa? – Wskazał na puste szklanki, ale zwrócił się do Bena. Ben zaś spojrzał na Maggie.

– Jasne – odparła, choć nie powinna więcej pić. Zamoczy tylko wargi, a Ben nawet nie zauważy, że nie opróżniła szklanki, a przynajmniej grzecznie uda, że nie zauważył. Po odejściu kelnera Ben nachylił się nad stolikiem. – Domyślam się, że Kunze nigdzie cię nie wysyła? Dokąd więc się wybierasz? – Do Andalusii w Alabamie. – Brzmi egzotycznie. Zapewne nie na wakacje. – Wpatrywał się w nią bacznie, z łokciami opartymi na stoliku i złączonymi dłońmi. Nie zamierzał zabrać się do jedzenia, nie usłyszawszy odpowiedzi. – Kunze chce, żebym zajęła się śledztwem – rzekła, biorąc do ręki widelec i nabierając nim sałatę. Próbowała uspokoić Bena, bo widziała troskę w jego oczach. – Żeby to zrobić, muszę znaleźć miejsce zbrodni. – W Alabamie? – Taki adres wypisany jest na prawie jazdy ofiary. Więc chyba tam dobrze będzie zacząć. Poza tym znajdę tam chyba sporo mrówek ogniowych.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY Pierwszą rzeczą, jaka wpadła Amandzie do głowy, było to, że zamieniła złą chudą starą kobietę na złą potężną czarną kobietę. Zdawało się, że obie wolałyby ją zabić, niż mieć z nią do czynienia. Nie mogła uwierzyć, że Ryder Creed oddał jej los w ręce tej wiedźmy. Wyglądał na takiego miłego człowieka. Oczy miał błękitne jak niebo w ciepły słoneczny dzień, kiedy nie widać ani jednej chmurki. Nie dostrzegała w nich cienia złości – owszem, podejrzliwość, zniecierpliwienie, ale nie złość. Te oczy przekonały ją, że można mu zaufać. Teraz zastanawiała się, czy podjęła słuszną decyzję. Wszystko to wzmacniało przekonanie, że ufać może tylko sobie, nawet wtedy, kiedy jest chora i wszystko ją boli. – Musisz z nią pojechać do szpitala – stwierdziła kobieta o imieniu Hanna, przeszywając wzrokiem skuloną z bólu dziewczynę. – To moja najlepsza rada. – Zabiją mnie – mruknęła Amanda. Już trzy razy powtarzała to Creedowi, patrząc mu w oczy, teraz też się na nim skupiła. Czy naprawdę musi wzbudzić jego litość, by po raz drugi ją uratował? Nie miała na to siły. – Może powinnaś była o tym pomyśleć, zanim to połknęłaś. – Hanno, to tylko dziecko. To było zbyt łagodne upomnienie, ale Amanda ucieszyła się, że Ryder Creed w końcu coś powiedział, cokolwiek, co brzmiało tak, jakby jej bronił. – Ona ma tylko czternaście lat – dodał. – Tak ci powiedziała? – Czarna kobieta wzniosła oczy do nieba. Nie wierzyła jej. – To prawda! – krzyknęła Amanda, samą siebie zaskakując. Tak długo kłamała na temat swojego wieku, zawsze starała się wyglądać i mówić jak starsza dziewczyna, a teraz, kiedy powiedziała prawdę, ta kobieta tylko przewraca oczami. Chwyciła się za brzuch. Nie bolał ją mocniej, ale oni nie musieli tego wiedzieć. Cały czas musi im przypominać, że ją boli… bardzo boli. To jej jedyny ratunek. – Wydaje mi się, że jeden z baloników mógł pęknąć – wyjąkała. Udało jej się nawet wycisnąć z oczu parę łez. – Nic ci nie pękło, panienko – rzekła Hanna, dość uszczypliwie wymawiając słowo „panienko”. Prawdę mówiąc, minę miała całkiem obojętną, nie zaalarmowała jej nawet perspektywa pękniętego balonika z kokainą. – Gdyby któryś pękł, nie mówiłabyś nam o tym. Już byś nie żyła. Ale rozumiem, że tego ci nie powiedzieli, co?

– Tylko że mnie bardzo boli. – Czy twój chłopak używa lateksowych kondomów? – Mój chłopak? – Skąd ta kobieta wie o Leandrze? – Mężczyzna, który cię do tego nakłonił. Założę się, że przekonywał cię słodkimi słówkami, prawda? Amanda czuła, że robi się czerwona, a już była rozpalona i spocona. Może niczego nie zauważą. – Te baloniki… to są kondomy, tak? – spytała kobieta. – On używa lateksowych kondomów? Amanda wzruszyła ramionami. Leandro twierdził tylko, że wykorzystuje najlepsze, najmocniejsze z dostępnych na rynku. Dokładnie je zawiązywał. Ale nie miała pojęcia, z czego są zrobione. – Nie wiem – odparła w końcu. – Możesz mieć alergię na lateks – oznajmiła Hanna. Potem skrzyżowała ramiona na piersi i zerknęła na Rydera. Po raz pierwszy Amandzie zdawało się, że na twarzy kobiety dostrzegła cień współczucia. – Poprzednim razem tak nie bolało. Natychmiast zdała sobie sprawę, że popełniła błąd, zanim jeszcze Hanna spojrzała na nią z grymasem niezadowolenia. Cień współczucia znikł. Teraz w głosie kobiety słyszała pogardę. – To ile razy to robiłaś? – Hanno, daj spokój. Wiesz, że ją zmuszali. – Przystawiali ci broń do skroni? – Hanno… – Chcę się ich pozbyć! – W szpitalu będą wiedzieli, jak… – Nie! Zabiją mnie. Nie rozumiecie? Amanda skuliła się w rogu kanapy, przyciągając kolana do piersi. Kątem oka patrzyła na tych dwoje spod mokrej od potu grzywki i opadających na twarz włosów, za którymi próbowała się ukryć. Czuła spływające po policzkach łzy, ale stłumiła szloch. Widziała, że Hanna z Ryderem wymieniają spojrzenia, patrzyli tak długo, jakby żadne z nich nie chciało się poddać i ulec temu drugiemu. – Łazienka na górze – powiedziała w końcu Hanna. – Przynieś mi środek przeczyszczający z górnej półki w apteczce. – Środek przeczyszczający? – A jak to się twoim zdaniem wydostaje?

Ryder zerknął na Amandę w taki sposób, w jaki patrzy się na ranne zwierzę, potem bez słowa wyszedł z pokoju. – A ty – Hanna zwróciła się do dziewczyny – szykuj się do odliczania. Mam nadzieję, przez wzgląd na ciebie, że pamiętasz, ile tego połknęłaś.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI Newburgh Heights Wirginia Maggie podkuliła pod siebie nogi na kanapie, od kieliszka przed snem zakręciło jej się w głowie. Powiedziała sobie, że na niego zasłużyła, bo nie dopiła drugiego piwa w Old Ebbitt Grill. Teraz żałowała, że nie zaprosiła Bena. Ostatnio przebudowała sporą część swojego piętrowego domu w stylu Tudorów. Na skutek pożaru frontowa część została poważnie uszkodzona. Remont był wyczerpujący, ale o dziwo, nie czuła już zapachu sadzy ani popiołu, po tym, co się wydarzyło, nie został żaden ślad. Mimo wszystko czuła się tu jakoś inaczej niż dawniej. Wiedziała, że ogień zniszczył coś więcej niż tynk, belki nośne i meble. Pożar w dużej mierze pozbawił ją poczucia bezpieczeństwa. Budynek stał na zalesionym terenie, z jednej strony graniczył ze strumieniem, z tyłu rozciągał się rezerwat przyrody. Maggie kupiła tę nieruchomość za pieniądze z funduszu powierniczego po ojcu. Ojciec był strażakiem, zginął na posterunku, kiedy Maggie miała dwanaście lat. Myślała, że ten dom to azyl, chroniony najnowocześniejszym systemem alarmowym i naturalnymi barierami. Rosnące z dwu stron dostojne sosny przypominały stojących na straży, ramię przy ramieniu, wartowników. Miała też dwa psy, które jej strzegły. Jednego uratowała sama, a drugi uratował ją. Harvey, biały labrador retriever, leżał obok na kanapie z głową na jej udzie. Jake, owczarek niemiecki, który stale czuwał, wybrał podłogę u jej stóp. Psy przywykły do tego, że Maggie jest nocnym markiem, wiele wieczorów i nocy spędzała w salonie zamiast na górze w sypialni. Nie pamiętała już, kiedy ostatnio przespała więcej niż trzy, cztery godziny. Zaakceptowała bezsenność, jakby to było kolejne ryzyko zawodowe. A jednak kieliszek przed snem zaczął działać. Gdy już postanowiła się położyć, zauważyła, że dostała mejla. Z rogu ekranu laptopa mrugała do niej ikonka. Poszukiwania w bazach danych, do których miała dostęp, nie przyniosły efektów. W bazach Programu Ścigania Brutalnych Przestępców nie znalazła informacji o torturowaniu przy pomocy mrówek ogniowych. Co prawda nie spodziewała się niczego znaleźć. Bardziej znaczące było to, że żadna informacja na temat topielca z niczym jej się nie kojarzyła. O’Dell zawsze bacznie przyglądała się stylowi życia, zwyczajom i związkom ofiary

– wszystkiemu, co mogło prowadzić do zabójcy. Niektóre ofiary są narażone na większe ryzyko niż inni, nawet jeśli morderca wybiera je przypadkowo. Jazda nocą w nieznanej okolicy, zgoda na to, by ktoś obcy podrzucił nas gdzieś samochodem, picie alkoholu w miejscu o złej reputacji, kupowanie narkotyków, prostytucja – wszystko to naraża człowieka na większe ryzyko. Tak, pewnie brzmi to jak obwinianie ofiary, ale trudno zaprzeczyć, że niektórzy – na przykład handlarze narkotyków – ryzykują więcej niż zwyczajni ludzie. Wiedza o tym, w jakich okolicznościach ofiara spotkała swojego zabójcę, często pozwala ustalić jego tożsamość. Trevor Bagley nigdy nie był aresztowany, nie wydano też nakazu jego aresztowania, nie ukarano go grzywną, nie zalegał nawet z zapłatą za bilet parkingowy. Wszystkie podatki – od nieruchomości i dochodów – płacił regularnie. Według inspektora z Alabamy Bagley miał dom na działce o powierzchni czterech hektarów. Nie zalegał ze spłatą hipoteki. Jego pikap dodge z 2012 roku został już spłacony. Podobnie nowiusieńki land rover, zarejestrowany na jego żonę Reginę. Prawo jazdy Bagleya było aktualne. Oboje z żoną prowadzili własną działalność. W minionym roku Bagley pracował jako niezależny podwykonawca dla pewnej spółki rybackiej. Nie istniał żaden związany z nim czy też z jego żoną zapis na temat używania czy nadużywania narkotyków. Ani oni nie byli zadłużeni, ani ich nieruchomość. Byli parą szanowanych płatników podatków, skupionych na własnych sprawach. Jedyna rzecz związana z Trevorem Bagleyem, która zwróciła uwagę Maggie, to jego zwolnienie z wojska. Nie dało się sprawdzić, czemu został zwolniony, i podejrzewała, że było to dyscyplinarne zwolnienie. Musi to dokładniej zbadać. Teraz, przeglądając otrzymany mejl, nie znalazła w nim żadnych nowych informacji. Nic, co choćby sugerowałoby handel narkotykami. Jak mogła się tak bardzo mylić? Czy osądziła tego nieszczęśnika na podstawie tatuażu Santa Muerte? Czy to możliwe, że był przypadkową ofiarą jakiegoś sadysty? Wpisała w Google Map domowy adres Bagleya. Tak jak podejrzewała, owe cztery hektary znajdowały się w dość odległej części południowej Alabamy. Na mapie w tej okolicy widniało ledwie parę dróg. Rzeka o nazwie Conecuh płynęła z lewej strony działki. Niedaleko na południe leżał Park Narodowy Conecuh. Zanim Maggie kliknęła na widok satelitarny, zaczęła się zastanawiać, czy Bagley mógł być torturowany na własnym podwórzu. Może Regina Bagley rzuciłaby światło na śmierć męża. Niestety, kobieta nie odbierała telefonu. O’Dell zarezerwowała już miejsce w porannym samolocie, ale

wcale nie miała chęci lecieć. Nie chodziło nawet o to, że nie znosiła samolotów, jeszcze bardziej nienawidziła przywozić rodzinie zmarłego tragicznych wiadomości. Jak niby ma oznajmić pani Bagley, że jej mąż był torturowany, a jego ciało zostało wrzucone do rzeki Potomac niemal półtora tysiąca kilometrów od domu?

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI Zadanie, które Iceman właśnie zlecił Falcowi, było dla niego największym dotąd wyzwaniem. Nie znosił psów. Nie, to niedokładnie tak. Gdyby tylko o to chodziło, sprawa byłaby prosta. W grę nie wchodziła nienawiść do psów – on się ich panicznie bał. Nigdy nikomu by się do tego nie przyznał, a już na pewno nie Icemanowi. Jego strach nie był niczym uzasadniony. Żałował, że nie może wspomnieć żadnego ataku ani wskazać śladu ugryzienia. Nic takiego nie miało miejsca. Ileś lat temu w jego rodzinnym Mosquera, przedmieściu Bogoty, wydawało się, że bezdomne psy przejęły miasto. Ulicami włóczyło się ponad trzydzieści tysięcy brudnych kundli. W ciągu dnia wylegiwały się w cieniu drzew, nocami krążyły uliczkami w poszukiwaniu pożywienia. Nie dało się przejść chodnikiem, nie wdeptując w psie gówno. To było obrzydliwe. Jeden bezdomny zwierzak mógłby wzbudzić litość. Ale one włóczyły się całą bandą. Na długich chudych nogach, ze sterczącymi żebrami, kępkami brudnej sierści i szklanymi oczami wyglądały na dzikie i wygłodniałe. Toczyły z pyska pianę. No, może nie toczyły piany. Ale dyszały i szczerzyły pożółkłe kły. Tak to zapamiętał. Był wówczas małym dzieckiem. W pamięć zapadła mu opowieść matki o tym, jak wataha dzikich psów zaatakowała i pożarła pięcioletniego chłopca, który oddalił się od bezpiecznego podwórka swojego domu. Nieważne, że pewnie była to historia, jaką matki opowiadają niegrzecznym synom, by ich nastraszyć i zmienić ich zachowanie. Miał potem nocne koszmary. Czasami śnił, że goni go stado wściekłych psów. Słyszał, jak za nim biegną, czuł, jak ostrymi kłami chwytają za pięty. Zazwyczaj budził się, gdy zaczynały przewracać go na ziemię. Słysząc jakiś łomot, wzdrygnął się i omal nie zjechał z drogi. Zerknąwszy w boczne lusterko, zawstydził się swojej reakcji. W bagażniku land rovera wciąż rzucał się tłumok. Jakim cudem ten drań nadal żyje? Zerknął na system nawigacyjny. Miał jeszcze przed sobą siedemdziesiąt pięć kilometrów. Poprawił boczne lusterko, żeby lepiej widzieć. Przecież owinął gościa brezentową płachtą i starannie obwiązał mocną liną. Jakim cudem ten sukinsyn jeszcze oddycha? Nie, gość nie zdoła się z tego wydostać, nawet podczas pokonywania tych siedemdziesięciu pięciu kilometrów. Może zdechnie, ale Falco nie chciał mieć krwi

w land roverze. Bardzo lubił swój samochód. Martwił się, że Iceman każe mu go porzucić. – Jeszcze się nie pozbyłeś tego land rovera? – pytał. – Ma silnik V osiem – odpowiadał Falco z uśmiechem. Iceman się nie uśmiechał. – Poza tym zmieniłem tablice rejestracyjne, jak pan kazał. – Gdzie? – W tym klubie ze striptizem na Davis Highway. Pomyślałem, że jakiś pijany, rozochocony gość nie doniesie, że ktoś mu podwędził tablice, jeśli w ogóle będzie pamiętał swoje numery. Zdawało mu się, że Iceman prawie się uśmiechnął. Prawie. Kiwnął głową, a to już była wystarczająca nagroda. – Mimo wszystko powiem im, żeby ci dali jakiś porządny wóz. Czy przynajmniej płacą ci w terminie? Daj mi znać, gdyby się spóźniali. To nie był problem. Falco dostawał niezłe pieniądze, nie wiedział nawet, co ma z nimi zrobić. Brakowało mu pomysłu, na co je wydać. Płacili mu gotówką. Nie mógł przecież wejść do banku i otworzyć sobie konta. Zaczął więc zawijać banknoty w folię aluminiową, w paczuszki wielkości klopsa, a potem czarnym flamastrem pisał na nich „klops” albo „mięso duszone”. Zapełnił już całą zamrażarkę. Wziął ten pomysł ze starego czarno-białego filmu. Pomyślał, że jeśli ktoś znajdzie te paczuszki, będzie mu tylko współczuł, że żywi się wyłącznie klopsem i mięsem duszonym. W domu matki, kiedy był mały, nigdy nie było pełnej zamrażarki. Czasami żałował, że matka nie może go teraz zobaczyć. Spodobałby się jej land rover. Siedzenia były pokryte miękką skórą, nigdy na czymś takim nie siedziała. Może za jakiś miesiąc znajdzie sposób, by wysłać jej trochę pieniędzy. Znów zerknął w boczne lusterko na pakunek, który nadal się poruszał. Oczywiście matka chciałaby coś wiedzieć na temat jego pracy. Może by jej powiedział, że jest kurierem. Uśmiechnął się i włączył radio, tak głośno, by zagłuszyć hałasy na tylnym siedzeniu.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY CZWARTY Creed ignorował spływający po plecach pot i bzyczenie moskitów. Dranie zjadłyby go żywcem, gdyby im na to pozwolił. Zmoczył chustkę specjalnym płynem Hanny i zawiązał ją sobie na szyi. Potem posmarował odsłonięte części ciała: twarz, dłonie i kostki. Resztą spryskał Bola i wtarł płyn w krótką sierść. Wydawało się, że to działa. Pies chrapał, rozciągnięty obok niego w sięgającej kolan trawie. Chrapanie kazało się Creedowi zastanowić, czy nie tracą czasu. Może znowu wpadł w paranoję. Czy narkotyki, które połknęła Amanda, były tego warte? Czy ona była tego warta? Czy nie należało raczej w porę się wycofać? Stał na straży na polu sąsiada po drugiej stronie drogi. Znalazł sobie miejsce w wysokiej trawie na skraju sosnowego lasu, skąd miał idealny widok nie tylko na początek podjazdu, ale też na ładny kawałek drogi. Każdy, kto próbowałby dostać się na jego posesję, musiałby tam podjechać właśnie z tej strony. Inna droga oznaczała konieczność przekroczenia rzeki i przedzierania się przez las i gąszcz zarośli. Creed nie wyobrażał sobie bandy aroganckich zbirów z kartelu narkotykowego, którzy się na to decydują, zwłaszcza czarną nocą, rozjaśnioną tylko skrawkiem księżyca. Z pewnością nie krążyliby w ciemności w miejscu, którego nie znają, nie oświetlając sobie drogi latarkami. Z drugiej strony co tak naprawdę wiedział na temat płatnych zabójców z karteli? Wiedział co nieco o punktach obserwacyjnych – jak się organizuje takie miejsce i jak się zaczaić na wroga. Niestety, zostało mu to w głowie po służbie w Afganistanie. Oczywiście istnieje ogromna różnica między czekaniem na wroga ze zwykłą strzelbą i psem a podobnym czekaniem z AK-47. Ale Bolo nie był zwykłym czworonogiem. Jego imię nie bez przyczyny stanowiło skrót nazwy oddziału zwiadowczego sił specjalnych: więcej niż raz pokazał, że na nie zasłużył. Był skrzyżowaniem labradora retrievera – z błoną pławną między palcami i krzywym uśmiechem – i rasy rhodesian ridgeback, której zawdzięczał charakterystyczną pręgę nastroszonej sierści na grzbiecie. Miał nos, dzięki któremu okazał się jednym z najlepszych psów poszukiwawczych, a jednak Creed zawsze długo się zastanawiał, nim wziął go do pracy. Psy rasy ridgeback zostały wyhodowane w Afryce Południowej i nazywa się je też afrykańskimi psami gończymi na lwy, bo potrafią utrzymać lwa na dystans, żeby ich

opiekun mógł go zabić. Są znane ze swojej siły i inteligencji. Duże i muskularne, zastraszają samym wyglądem, choć zwykle nie są agresywne. Ridgeback bywa jednak do przesady lojalny i niebezpiecznie nadopiekuńczy w stosunku do swojego właściciela. Podczas jednego z ich ostatnich zleceń pewien zastępca szeryfa podniósł głos na Creeda. Bez ostrzeżenia, w ciągu paru sekund, Bolo powalił „agresora” na ziemię. Choć go nie ugryzł, nie chwycił za rękę czy nogę, trzeba było czterdziestokilogramowego obrońcę ściągnąć z piersi mężczyzny. Nie po raz pierwszy pies zaatakował osobę, którą uznał za zagrożenie dla opiekuna. Między innymi z tego powodu Creed uważnie wybierał zlecenia, na które zabierał Bola. Dlatego właśnie miał go teraz ze sobą. Choć pies nie był wyszkolony do chwytania przestępców, Creed uważał, że Bolo poradzi sobie z intruzem szybciej i lepiej niż on sam, nawet z bronią w ręku. Wziął ze sobą śpiwór, choć nie spodziewał się zasnąć. Siedział oparty o pień drzewa, a zrolowany śpiwór służył mu za poduszkę pod plecy. Rano będzie sztywny i obolały od tego całonocnego siedzenia w wilgotnym powietrzu, ale wystarczy kilka długości basenu i poczuje się lepiej. Kiedy zaczął się poprawiać i zmieniać pozycję, Bolo gwałtownie podniósł łeb. – W porządku, to tylko ja. Ale psu nie o niego chodziło. Teraz i Creed usłyszał narastający szum silnika. Położył rękę na karku Bola, żeby go przy sobie zatrzymać. Usiłował w ciemności wypatrzyć samochód, ale choć coraz wyraźniej słyszał dźwięk, niczego nie widział. Zrozumiał, dlaczego tak się dzieje, kiedy na drodze kilkaset metrów dalej dojrzał ruch. Samochód miał wyłączone reflektory.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIĄTY SUV jechał tak wolno, jakby się skradał. Pewnie starał się uniknąć konieczności najlżejszego choćby dotknięcia hamulców, które zapaliłyby tylne czerwone światła. Wreszcie zatrzymał się niespełna sześć metrów od podjazdu. Creed i Bolo przyczaili się w rowie. Pies wiedział, że ma być cicho, ale Creed czuł jego zniecierpliwienie. Mocno trzymał go za szelki, na wypadek gdyby Bolo postanowił rzucić się naprzód. O ile dobrze widział, w samochodzie siedziała tylko jedna osoba. Auto się zatrzymało, ale kierowca nie wyłączył silnika, więc Creed był zdziwiony, kiedy drzwi od strony kierowcy się otworzyły. Poczuł, że Bolo cały się spina i sztywnieje. Na szczęście nie rzucał się w stronę intruza, zamiast tego przekrzywił na bok łeb. Węszył, a Creed mrużył oczy, starając się coś zobaczyć przez wysoką trawę. Zastanawiał się, jak, u diabła, wygląda płatny zabójca z kartelu. Nic z tego, co sobie wyobraził, nie pasowało do niskiego mężczyzny, który wychylił się z samochodu i nerwowo się rozejrzał. Sprawiał wrażenie roztrzęsionego, a kiedy wysiadał, uderzył głową o framugę drzwi. Potem przeszedł na tył samochodu. Ręce trzymał opuszczone po bokach. Nie miał w nich broni. Kiedy otworzył bagażnik, Creed dostrzegł duży czarny pakunek. Przypominał worki, w jakie policja wkłada ciała ofiar. Ale mężczyzna tego worka nie ruszył. Zaczął ciągnąć za coś ciemnego, co znajdowało się we wnętrzu samochodu. Creed usłyszał skomlenie i wiedział, że to pies, zanim jeszcze intruz wyciągnął go na zewnątrz i upuścił na ziemię. Zwierzę upadło na bok, a gdy próbowało się podnieść, mężczyzna je kopnął. Creed poczuł, że Bolo zaczyna ciągnąć. Zanim nieznajomy podniósł nogę, by kopnąć po raz drugi, Creed puścił szelki. Bolo wpadł na intruza z całą siłą i przewrócił na ziemię. Mężczyzna zaczął krzyczeć. Gdy Bolo położył na nim przednie łapy, Creed słyszał, jak z leżącego dosłownie uchodzi powietrze. – Dobry pies, Bolo, zostań. – Co pan…? Zwariował pan? – wymamrotał nieznajomy. Creed go zignorował i zbliżył się do psa – czarnej wychudzonej labradorki, która jeszcze niedawno karmiła szczeniaki. Pogłaskał ją i pomógł wstać. Powiedział, że jest „dobrą dziewczyną” i kazał usiąść w trawie.

Zanim się wyprostował, by zajrzeć do otwartego bagażnika, wiedział, co tam znajdzie. Nie mógł szybko rozwiązać węzła, więc rozerwał czarny plastikowy worek. Spodziewał się, że szczeniaki będą martwe, tymczasem jeden po drugim zaczęły się wydostawać. Nie musiał pytać, co zamierzał nieznajomy. Zbyt dobrze już to wiedział. Ludzie nabrali zwyczaju podrzucania mu niechcianych czworonogów na końcu podjazdu. W ten sposób Creed wszedł w posiadanie wielu psów, w tym Grace. Ten gość, nie chcąc mu robić zbyt wiele kłopotu, postanowił zostawić tylko sukę, a szczeniaki wsadził do worka na śmieci. Pewnie zamierzał je później utopić. – Jak pan się nazywa? – spytał Creed, nie odchodząc od szczeniąt i nie wydając Bolowi żadnego polecenia. – Może pan zabrać swojego psa? – Nawet jeśli mi pan nie powie, mam numery pańskiej tablicy rejestracyjnej. – Nie stać nas na utrzymanie jednego psa, a co dopiero sześciu. Creed policzył szczeniaki, upewnił się, że wszystkie żyją. – Może pan go zabrać? Nie mogę oddychać – skarżył się mężczyzna. – Tak, to dosyć przykre uczucie, co? Nie móc oddychać. – Cholera jasna! Jest pan bardziej szalony, niż mówią. – Och, połowy rzeczy pan o mnie nie wie. Jeśli usłyszę, że wziął pan nowego psa, czy nawet rozważa pan taki pomysł, znajdę pana. Rozumie pan? Mężczyzna milczał. – Bolo, zostań. Creed zebrał szczeniaki z powrotem do worka, ale tak, żeby wszystkie pięć małych głów mogło wyglądać na zewnątrz. Ich matka widziała, że Creed je zabiera, więc nie musiał prosić, by za nim poszła. Już stała gotowa. – Nie może mnie pan zostawić z tym psem. Creed zignorował mężczyznę i poszedł do domu. Kiedy dojdzie do drzwi, gwizdnie na Bola, żeby wrócił.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SZÓSTY Wtorek, Alabama Burze wczesnym rankiem opóźniły lot O’Dell z Waszyngtonu do Atlanty. Zamiast przesiąść się do drugiego samolotu, tym razem do Mobile, i przeżywać kolejne turbulencje, wynajęła w Atlancie samochód, stwierdziwszy, że woli spędzić cztery godziny za kółkiem. Ostatecznie podróż wydłużyła się do pięciu godzin. I to w ulewie, z błyskawicami w tle, które, jak jej się wydawało, przetną na pół wypożyczony samochód. Na śniadanie wypiła duszkiem dwie dietetyczne pepsi i teraz burczało jej w brzuchu. Kiedy wreszcie dotarła do Andalusii, ramiona całkiem jej zesztywniały od zaciskania palców na kierownicy, a przez ciągły taniec wycieraczek walczących z ulewnym deszczem widziała jak przez mgłę. Kafejka znajdowała się kilka kilometrów za miastem, na uboczu. Właśnie tam zaproponował jej spotkanie szeryf hrabstwa Covington, dodając, że posesja Bagleyów znajduje się zaledwie dziesięć minut drogi dalej. Kiedy Maggie wiedziała już, że się spóźni, zostawiła mu wiadomość głosową. Nie byłaby zdziwiona, gdyby nie czekał, ale jego czarno-biała terenówka stała na parkingu obok długiego budynku. Na dużej tablicy od frontu, tuż pod napisem „Blue Lake Cafe”, przeczytała: „Polowania, wędkowanie, camping”. To wyjaśniało tę odległą lokalizację i klientelę w pikapach. Niebo zaczęło się przejaśniać, jedynym śladem po burzy pozostały kałuże. O’Dell wysiadła z klimatyzowanego samochodu i natychmiast poczuła upał i wilgoć, która zamgliła szkła przeciwsłonecznych okularów. Mimo to ich nie zdjęła, uznając, że się przydadzą. Z rzeczy, które miała na sobie, tylko one kojarzyły się z autorytetem i władzą agenta FBI. Oczywiście chciała cieszyć się takim autorytetem, nie wyglądając jak agent federalny, więc odpowiednio się ubrała. T-shirt i luźna batystowa bluzka pozwalały na ukrycie glocka, który na wszelki wypadek wzięła ze sobą. Wsadziła go za pasek wytartych dżinsów. Niedbale podwinęła rękawy. Na nogach miała znoszone sportowe buty do kostek. Mimo to gdy stanęła w drzwiach, wszystkie głowy odwróciły się w jej stronę. Być może udało jej się nie przypominać agenta, jednak i tak przyciągnęła uwagę wszystkich. Nadal wyglądała na obcą. Co do tego nie było wątpliwości. Pomachał do niej siedzący w rogu mężczyzna w średnim wieku ze stalowosiwymi,

sterczącymi krótkimi włosami. Na tle białej koszuli zalśniła złota odznaka. Odsunął się od stolika i wstał, by przywitać się z Maggie. Był wysoki i szeroki w barach, jego niski głos odpowiadał zwalistej posturze. Ujął delikatnie jej wyciągniętą dłoń, zamiast energicznie uścisnąć – najwyraźniej nie przywykł do koleżanek po fachu. – A więc trafiła pani na burzę? – rzekł zamiast powitania, czekając, aż Maggie usiądzie. Oczywiście z nagranej przez nią wiadomości wiedział, że jechała podczas ulewy. To dlatego się spóźniła. Jednak skinęła głową i postanowiła grzecznie zamienić kilka słów o pogodzie. – Niewiarygodnie lało. I to bez przerwy. Zaśmiał się nisko, dźwięcznie, śmiechem płynącym z głębi gardła, który brzmiał szczerze. – Witamy na Południu, gdzie lato jak przed laty. O’Dell nie znosiła grzecznościowych formułek. I tak miała opóźnienie, więc uważała je za stratę czasu. Nie chciała zajechać do domu Trevora i Reginy Bagleyów o zachodzie słońca. Z drugiej strony dość często stykała się z funkcjonariuszami z prowincji, i wiedziała, że to, co dzieje się w kafejkach czy barach, jest równie ważne jak to, co zdarza się na miejscu zbrodni. Udało jej się dowiedzieć na temat szeryfa paru rzeczy, choć nie od niego. Szeryf Jackson Holt niedawno się rozwiódł. Na palcu wciąż widniał ślad po obrączce. Przyłapała go na tym, jak chciał ją okręcić wokół palca, nie zdążył jeszcze zastąpić tego nawyku innym. Rozwód nie wpłynął na jego wygląd – prezentował się nienagannie. Koszula od munduru i T-shirt pod koszulą były lśniąco białe, naszywki na rękawie jak nowe, a złota odznaka przypięta we właściwym miejscu. Uwaga, jaką przywiązywał do szczegółów, świadczyła pewnie o tym, że gra zgodnie z regułami – nigdy od nich nie odstępuje, co dla niej mogło być minusem. Miała nadzieję, że znajdzie wymówkę, by rozejrzeć się po domu Bagleyów, nawet jeśli Regina Bagley nie będzie temu chętna. I niezależnie od tego, że nie załatwili nakazu rewizji. Zdobycie względów miejscowego szeryfa było jednym z powodów, dla których Maggie zgodziła się spotkać z nim na lunchu – teraz już późnym. Płynące z kuchni apetyczne zapachy przypomniały jej, że tego dnia jeszcze nic nie jadła. Przy sumie i ciasteczkach kukurydzianych przekazała szeryfowi Holtowi nieliczne szczegóły, którymi postanowiła się podzielić. Ani słowem nie zasugerowała, że śmierć nieszczęsnego Trevora Bagleya może być związana z handlem narkotykami. – Oni głównie spędzają czas razem, w domu – rzekł szeryf, kiedy zapytała

o małżeństwo Bagleyów. – Ich działka na tyłach graniczy z parkiem narodowym, więc jest dość odległa. Nie jestem pewien, z czego się utrzymują. Ale nikomu nie wadzą. W każdym razie nikt się na nich nie skarżył. Bagley odziedziczył ten dom po ojcu. Ktoś wspominał, że był w Afganistanie. Pamiętali go w mundurze na pogrzebie ojca. O’Dell zatrzymała dla siebie informację, że Bagley został zwolniony ze służby wojskowej. Może nie miała racji, podejrzewając, że było to karne zwolnienie, skoro nadal nosił mundur. Po raz pierwszy zastanowiła się, czy służba w wojsku miała coś wspólnego z jego śmiercią.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SIÓDMY Hanna chciała już wyjść z domu. Amanda głównie spała, zwłaszcza po zażyciu środka przeciwbólowego domowej roboty. Gardło i żołądek dziewczyny potrzebowały czasu, żeby dojść do siebie. Sen dobrze jej zrobi. Hanna nalegała, by umieścić Amandę w pokoju gościnnym na parterze, dokładnie po przeciwległej stronie budynku, możliwie jak najdalej od niej i jej synów. Chłopcy nadal bawili u dziadków, ale jeśli po ich powrocie Amanda wciąż tu będzie, nie natkną się na nią, bo obaj wiedzieli, że do tamtej części domu nie wolno im chodzić. W korytarzu było tylko dwoje drzwi. Jedne prowadziły do pokoju gościnnego, drugie do piwnicy. Właściwie nie do piwnicy, lecz do głębokiego, pozbawionego okien pomieszczenia z pustaków używanego przed laty jako schron przeciwburzowy. Schodziło się tam po prowizorycznych schodkach, które Rye zlikwidował z nadzieją, że je zastąpi nowymi, gdy znajdzie na to czas. Hanna nie chciała ryzykować, że chłopcy będą tam myszkować. Spadliby cztery i pół metra w dół i złamaliby kark. Kazała Ryderowi zamontować ciężkie metalowe drzwi z elektronicznym zamkiem, do którego jej chłopcy nie będą mieli dostępu. Niezależnie od tego zakazała im zapuszczać się w głąb korytarza. Wydawało się więc, że to idealne miejsce dla Amandy. Nie na dole w piwnicy, ale w pokoju gościnnym na końcu korytarza. Hanna nie wiedziała dlaczego, ale nie ufała dziewczynie. Rye najwyraźniej uważał, że przesadza, choć instynkt nigdy jeszcze Hanny nie zawiódł. Zaniosła rekonwalescentce miskę domowego rosołu z makaronem, świeże truskawki i kanapkę z grillowanym serem. Amanda wlepiała wzrok w tacę, otwierając usta. Wyglądała jak dziecko, które dostało wyjątkowy prezent pod choinkę. – Mama nigdy nie przynosiła ci jedzenia do łóżka? – Nikt nie przynosił mi jedzenia do łóżka. Zanim Hanna wyraziła wspóczucie, dziewczyna zmrużyła oczy, jakby coś sobie przypomniała, a potem znów wyszła z niej opryskliwa nastolatka. – Chyba nie chce mnie pani otruć? – Dobry Boże! W jakim świecie ty się wychowałaś, dziecko? – Nie jestem dzieckiem. Powiedziała to automatycznie, ale bez przekonania. Oparła się o poduszki

i poprawiła tacę na kolanach, ściskała ją tak mocno, jakby bała się, że Hanna ją zabierze, jeśli będzie za bardzo marudziła. – Jak będziesz czegoś potrzebowała, pan Creed jest w psiarni. – Pani wychodzi? Nagle w jej oczach pokazała się panika. Nie, nie tylko panika. Ze strachu Amanda dosłownie zesztywniała. To przypomniało Hannie o niebezpieczeństwie, jakie Rye sprowadził na ich dom, jej dom. Krótko wyjaśniła, jak działa system alarmowy, w tym jednorazowy kod dla gości, gdyby dziewczyna zdecydowała się wyjść. Hanna miała nadzieję – niech Bóg jej to wybaczy – że Amanda jednak wstanie z łóżka i pójdzie sobie. Zniknie na dobre. Bo z pomagania tej dziewczynie nic dobrego nie przyjdzie. Ryder tego nie rozumiał. Minionego wieczoru powiedział to Hannie. – Jak możesz mieć więcej współczucia dla narkomanów z Segway House niż dla tej dziewczyny? – Oni się tam zgłaszają, bo chcą zerwać z nałogiem. – Ona do mnie podeszła, zwróciła się do mnie o pomoc. Czy to nie to samo? – Przyszła do ciebie czy uciekła od nich? – A jaka to różnica? W tym momencie musiała przyznać, że nie wie. Coś jednak w związku z Amandą nie dawało jej spokoju. Nie wydawała się taka młoda i niewinna, jaką udawała. Po prostu Hanna jej nie ufała i tyle. Nawet jeśli nie potrafiła tego racjonalnie wytłumaczyć. – Nic o niej nie wiemy, a ona śpi w tym samym miejscu, które moi synowie nazywają domem. – Przyprowadziłaś tu Jasona, a co tak naprawdę o nim wiesz? – Wiem, że został ranny, walcząc za ojczyznę. – To ci wystarczy? Nie miała na to odpowiedzi. Ojciec jej chłopców wrócił z Iraku w trumnie owiniętej narodową flagą, jeszcze przed pierwszymi urodzinami młodszego syna. Wiedziała, że może nie być obiektywna w ocenie młodych żołnierzy, którzy znaleźli drogę do Segway House. Ale dawno temu nauczyła się słuchać instynktu, ufać pierwszemu wrażeniu. Skrzyżowała ramiona na piersi i patrzyła, jak Ryder robi to samo. Wyglądali, jakby szykowali się do pojedynku. Nie byłby to pierwszy raz. Jednak kolejnymi słowami Ryder ją zaskoczył. – Jadąc z tą dziewczyną z Atlanty, całą drogę myślałem, czy coś takiego mogło się zdarzyć Brodie.

Nie oczekiwał odpowiedzi. Unikał jej wzroku, patrzył na przeciwległą ścianę, jakby zobaczył tam coś, czego wcześniej nie widział. – Te dzieciaki na statku rybackim… Codziennie znikają jakieś dzieci. Ich porywacze chcą, żebyśmy wierzyli, że nie żyją. I że to tylko kwestia czasu, a znajdziemy ciała. Potem spojrzał Hannie prosto w oczy. – A jeśli one żyją? Jeśli Brodie nie… Mogła trafić tak jak Amanda. Może tak wygląda jej życie. Czeka na szansę ucieczki. A może już porzuciła nadzieję na taką szansę. Ryder niewiele mówił o siostrze, ale Hanna wiedziała, że przy każdym zleceniu o niej myślał. Tłumaczyła mu, że to niezdrowo zadręczać się z powodu kogoś, kogo może już nie ma. Jednak z doświadczenia wiedziała, że strata bliskiej osoby, nim jest się gotowym na pożegnanie, pozostawia człowiekowi wielką pustkę i niewiele rozsądku. Minionej nocy oznajmiła Creedowi, że muszą mieć plan. Na razie, dopóki chłopcy są u dziadków, dziewczyna może zostać. Dłuższy pobyt Amandy w ich domu to proszenie się o kłopoty. Patrząc, jak Ryder zbiera baloniki z kokainą, nie pytała jednak, co zamierza z nimi zrobić. Gdyby to od niej zależało, spuściłaby je w toalecie. Powiedziała sobie, że rankiem oboje będą jaśniej myśleć. Ale nim jeszcze słońce wychyliło się zza horyzontu, Creed przyniósł jej całą torbę nowych kłopotów. Szczeniaki! Już dawno nie chowali szczeniaków. Większość psów przychodziła do nich w nieco starszym wieku. Kiedy Creed opowiedział jej o czarnym worku na śmieci, tylko kręciła głową. Potem uparła się, by trzymać je w domu, zanim przygotuje im oddzielne miejsce w psiarni. Lady pomogła wychudłej suce zapanować nad szczeniakami, zagoniła je w jedno miejsce. Kiedy w końcu znalazły się w tymczasowym kojcu, który naszykowała dla nich Hanna, wszyscy byli wykończeni. Mimo to zagłodzona suka znalazła siłę, by wymieść do czysta miskę ciepłego ryżu z kurczakiem. Teraz idąc na palcach do drzwi, Hanna zerknęła na psy. Tylko Lady podniosła na nią wzrok. Wciąż stała na straży obok kojca, pilnując szczeniaków. – Wrócę za parę godzin – powiedziała jej Hanna. Wsiadając do samochodu, czuła lekkie wyrzuty sumienia, ponieważ myślała tylko o tym, żeby zabrać synów i wyjechać z nimi daleko stąd.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY ÓSMY Segway House Pensacola, Floryda Facet był niewysoki i chudy. Wyglądał na piętnaście lat. W wojsku Jason widział wielu takich typów. Braki fizyczne nadrabiali gębą. Powiedział im, że nazywa się Falco, wziął z kąta krzesło i spytał: – Mogę się do was dosiąść, koledzy? Koledzy? Nie chłopaki? Jego angielski był niezły, ale zbyt oficjalny. Nie dość dobry, by ukryć hiszpański akcent. Jason zastanawiał się, czemu w ogóle stara się go ukryć. Nikogo to nie obchodziło. – Jak uważasz. Odpowiedział mu Tony, bo do niego zwrócił się Falco. Jason nie miał mu za złe, że wybrał akurat Tony’ego. Nawet zebrani wokół stolika do pokera wyglądali jak nieszczęsna banda wyrzutków: Jason bez ręki, Colfax ze szklanym okiem i bliznami Frankensteina, Benny z obiema nogami uciętymi nad kolanem. Tony’emu jako jedynemu z nich niczego nie brakowało. W innym świecie, w innym życiu, miał dobrą pracę jako inżynier elektryk w jakiejś pieprzonej dużej korporacji. W przeciwieństwie do trzech pozostałych wciąż był w jednym kawałku. Nie miał blizn, nie brakowało mu członków, niczego mu nie odstrzelono. Mógł uchodzić za studenta college’u na letnich wakacjach, który zaraz skoczy na plażę, żeby popływać na desce. Żartowali sobie z niego – z tego, że nie ma blizn, że jest tak dobrze zbudowany, przystojny i sprawny, śliczny jak lśniący nowy grosz – cały czas doskonale wiedząc, że jest tak bezwartościowy jak grosz, tak bezwartościowy jak cała reszta. Co tam blizny. Tony cierpiał na pourazowe uszkodzenie mózgu. Raz Jason widział go podczas ataku choroby. Każdy z nich w jakimś stopniu cierpiał na zespół stresu pourazowego, ale niczego nie dało się porównać do pourazowego uszkodzenia mózgu Tony’ego. Jason nigdy wcześniej nie spotkał się z taką chorobą. Tony odczuwał to tak, jakby jego mózg zaczynał się gotować, jakby elektryczna burza w głowie wywoływała napad złości. Towarzyszyły temu objawy fizyczne: pocił się, ślinił, czasem krwawił. Kiedy mu się to przydarzało, człowiek nie miał ochoty znaleźć się w pobliżu.

W takie dni jak ten, kiedy leki Tony’ego działały – kiedy zdecydował się je połknąć – był fajnym gościem. Inteligentny i potrafił opowiadać. Podczas walki byłby tym, który cię osłania – bez względu na wszystko. Na pozór Tony wyglądał normalnie. Jason rozumiał więc, dlaczego ten gość, Falco, uznał go za lidera przy stoliku. – Chcę zatrudnić kilku zdolnych ludzi – rzekł Falco z szerokim uśmiechem. Nikt się nie odezwał. Colfax potasował karty i zaczął je rozdawać, celowo omijając Falca. – Wiem, że jesteście byłymi żołnierzami. – Tak? – rzekł Benny. – A po czym to poznałeś? Po naszych wypolerowanych butach? Jason się uśmiechnął. Colfax prychnął i skończył rozdawanie. Falco zerknął na fotel inwalidzki Benny’ego bez cienia humoru czy zażenowania. Zjawił się tu, żeby ubić interes. – Wiem, że posiadacie specjalne umiejętności, tak? Takie, których już raczej nie macie szansy wykorzystać. – Och, jasne – odparł Tony. – Wszyscy byliśmy w oddziałach specjalnych. Ale to tajne. Nie możemy o tym mówić. – Puścił oko do Falca, po czym wziął do ręki karty i na nich się skupił. Rzeczy, które najbardziej irytują, kiedy człowiekowi brak ręki, są strasznie głupie. Na przykład Jason musiał odkładać karty, ilekroć chciał podrapać się w nos czy wypić łyk wody. Na terenie ośrodka alkohol był zabroniony. Większość piła red bulla albo kawę. Jason otworzył puszkę wody sodowej, a siedzący przy stoliku spojrzeli na niego, jakby wystrzelił z broni. Głośne dźwięki zawsze stanowiły problem, ale zwykle nie puszka z wodą sodową. Jason zdał sobie sprawę, że przybyszowi udało się zagrać kumplom na nerwach. Falco też to zauważył. Nie wiadomo skąd wyjął nagle nowiutką studolarówkę i położył na stole. Wszyscy wlepili w nią wzrok. – Nie gramy na pieniądze – oznajmił Colfax. – Ja też nie gram na pieniądze. Durnowaty uśmiech znikł z jego twarzy, oczy pociemniały. Spojrzał na drzwi i położył na stole kolejny banknot, chwilę odczekał, potem położył jeszcze jeden, jakby im pokazywał swoje karty. Tyle że nie przestawał tego robić, aż na stole znalazło się dziesięć nowiusieńkich Benów Franklinów i gapiło się na nich dokładnie tak, jak chciał, przyciągając ich uwagę. – Wiem, że macie rachunki do zapłacenia. Ale brakuje wam kasy, bo inaczej nie siedzielibyście w takim miejscu – mówił. – Służyliście ojczyźnie. Dostaliście kulką. –

Wskazał palcem na Benny’ego. – Albo pieprzoną bombą, tak? A jednak wylądowaliście w takim miejscu. Dla podkreślenia swoich słów położył rękę na banknotach. – Jest dla was dużo więcej kasy – oznajmił. – To tylko… Powiedzmy, że to premia motywacyjna na zachętę. – Czemu od razu nie powiesz, czego chcesz? – spytał Colfax. – Potrzebuję kogoś do drobnej robótki. Aha, byłoby nieźle, gdyby ten ktoś nie znosił psów.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DZIEWIĄTY – Penelope, ja nie szkolę psów do chwytania przestępców – rzekł Creed. Jakby na zawołanie pies warknął na Creeda przez okno samochodu. Pokazał swoje długie i białe, wspaniałe kły w potężnym pysku. Owczarki niemieckie są rasą zazwyczaj wybieraną jako psy poszukiwawcze, zwłaszcza przez policję. Creed nie miał ani jednego tylko dlatego, że często brał do siebie i trenował znajdy. Wiele z nich dostał właśnie od tej wysokiej smukłej kobiety, która stała obok niego, uśmiechając się do psa w samochodzie. Pies wyglądał na silnego i zdrowego, miał lśniącą, brązowo-czarną sierść, co nadawało mu dostojny wygląd. – Chociaż muszę przyznać, że jest piękny. – Ale szkoliłeś psy do wyszukiwania narkotyków czy ładunków wybuchowych – odparowała. Przez ostatnie trzy czy cztery lata Penelope Clemence od czasu do czasu dzwoniła do Creeda z informacją o jakichś psach. Miała oko do zwierząt, które nadają się do tresury, a Creed cenił jej kompetencje. A jednak raz na jakiś czas namawiała go do wzięcia psa tylko dlatego, że robiło jej się żal zwierzaka. Creed nigdy nie pytał, na czym dokładnie polega jej związek ze schroniskiem dla zwierząt Appaloose. Wiedział, że nie jest tam zatrudniona, nie znajdowała się na liście pracowników. Hanna powiedziała mu, że Penelope daje schronisku nie tylko swój czas. Najwyraźniej przekazywała im dość pieniędzy, by przymykali oczy na jej oryginalne pomysły. Creed był raczej zaskoczony, że Penelope ma pieniądze, bo jeździła zdezelowanym dżipem z brakującym fragmentem kratownicy i ogromnymi oponami, jak w wielkiej terenówce. Krótkie włosy były koloru miodu, a jej fryzurę Hanna nazywała „modnym cięciem”. Miała długie paznokcie, zawsze zadbane i lśniące, ale dżinsy znoszone, wytarte na kolanach, a sportowe wysokie buty pamiętały lepsze czasy. Może ten wizerunek odpowiadał najnowszej modzie? Creed nie zwracał uwagi na takie rzeczy. Wiedział tylko, że Penelope Clemence nie wygląda na kobietę zamożną ani na poświęcającą się filantropii matronę. Prawdę mówiąc, nie miał pojęcia o jej życiu poza schroniskiem. Nigdy o to nie pytał, a ona o tym nie wspominała. Wiele razy informowała Creeda o psach do adopcji, ale nigdy żadnego sama nie przywiozła. Tego dnia Creed był rozkojarzony. Chciał powiedzieć Penelope o szczeniakach,

które wziął do siebie zeszłej nocy. Ale wiedział, że dla niej to bez znaczenia. Domyślał się, że ten owczarek poruszył w niej jakąś czułą strunę, poza tym czuł, że powinien poświęcić kobiecie chwilę cierpliwej uwagi. Niezależnie od tego, że pies był wspaniały, Creed nie mógł do siebie przyjąć agresywnego zwierzęcia. Z pyska zwisały mu nitki śliny, skakał po tylnym siedzeniu, jakby chciał rzucić się na Creeda. – Czemu uważasz, że chciałbym psa, który wyraźnie mnie nienawidzi? – Och, kochanie, nieprawda – powiedziała ze swoim cudownym południowym akcentem. – To nie ma z tobą nic wspólnego. On nienawidzi wszystkich mężczyzn. – No świetnie, od razu poczułem się lepiej. – Wspaniale dogaduje się z innymi psami. Jest kochany. To nie zdziwiło Creeda. Mimo to nie mógł trenować zwierzęcia, które chciało go zaatakować. – Jest niezwykle inteligentny, a ma tylko dwa lata. Zanim Creed odpowiedział, Penelope trzy razy klasnęła, a owczarek usiadł. – Dobry pies, Chance! – Otworzyła okno w samochodzie na tyle, by rzucić psu przysmak. Pies go złapał, przegryzł i połknął. To był żałośnie mały przysmak jak na tak wielkiego psa, więc owczarek siedział dalej na miejscu, czekając na więcej. – Nazwałaś go Chance, spodziewając się, że to mu da drugą szansę? – szepnął Creed, by pies się nie podniecił, słysząc swoje imię. – Poprzednia właścicielka lubi grać na automatach w Biloxi. Myślała, że pies przyniesie jej szczęście. Okazało się jednak, że nowy chłopak niezbyt lubi psy. A ten pies go atakuje, ilekroć się do niej dobiera. – Tak powiedziała? – Tak jest napisane w jej kartotece policyjnej. Potem zmieniła zdanie. Odwołała zeznanie. Stwierdziła, że pies zaatakował chłopaka bez powodu. – Cholera. – Chłopak albo pies. Wybrała chłopaka. Pies musiał odejść. – I dlatego, że kogoś zaatakował… – Tak. Jest na liście psów przeznaczonych w tym tygodniu do uśpienia. Dokładnie jutro. Ciężko westchnął. Schował zaciśnięte w pięści dłonie do kieszeni spodni. – Co mi zrobią? Przecież mnie nie wyrzucą. Potrzebują moich corocznych darowizn i pracy ochotniczej bardziej niż tego psa. Creed się zapomniał i oparł się o maskę samochodu. Chance podskoczył i walnął przednimi łapami o drzwi. Warczał i przez kilkucentymetrową szparę w oknie

próbował ugryźć Creeda. Kiedy Ryder zerknął na Penelope, przyłapał ją z lekko przerażoną miną, jakby chciała dać psu kolejną komendę, ale zdała sobie sprawę, że może być za późno. – Czy ktoś wie, że go tu przywiozłaś? – Kogo? Uśmiechnął się i pokręcił głową. Dobra była. – Pójdę po Andy – rzekł. – Musi go uspokoić. Najprawdopodobniej będzie też musiała zająć się jego tresurą.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY Segway House – Jesteś pewna, że to jej prawdziwe nazwisko? Hanna podniosła wzrok znad sterty papierów i skinęła głową Claudii Reed. – Widziałam je w jej paszporcie. – Potem, zanim Claudia zadała oczywiste pytanie, Hanna dodała: – Tak, paszport jest ważny. Hanna pracowała jako wolontariuszka w Segway House od chwili otwarcia ośrodka. Niestety, kolejne rocznice pracy zawsze przypominały jej o śmierci męża. O ironio, gdyby Marcus nie zginął w Iraku, Hanna pewnie nigdy nie zaangażowałaby się w taką działalność. Nigdy też nie spotkałaby drobnej blondynki siedzącej teraz przy komputerze, nie wspominając już o nawiązaniu z nią przyjaźni. Pochodziły z dwóch różnych światów. Dzieciństwo Claudii było wypełnione pięknymi rzeczami i przywilejami zapewnionymi przez kilka pokoleń bogactwa i wpływów. Hanna dorastała na farmie dziadków, pracowała od świtu do zmierzchu i oszczędzała każdego zarobionego dolara. Ale wojna wszystko wyrównuje. A ta wojna zabrała im obu mężów, nie pytając o pochodzenie. Claudia Reed i Hanna stworzyły Segway House razem z trzema innymi żonami żołnierzy, które także straciły mężów w Iraku albo w Afganistanie. Claudia jako jedyna mogła pracować w pełnym wymiarze godzin, była więc dyrektorką, choć nie pobierała wynagrodzenia. Gromadzenie funduszy na utrzymanie ośrodka nie należało do łatwych zadań. Ludzie zmęczeni dekadą wojen chcieli o nich zapomnieć. Problem w tym, że liczba weteranów wciąż rosła, a rząd nie kwapił się do pomocy. Hanna właśnie zaczęła przeglądać stertę listownych próśb, które podała jej Claudia. W minionym tygodniu wypisały czeki aż na czterdzieści siedem tysięcy dolarów. Zapowiadało się, że w tym tygodniu będzie podobnie. Jedna z próśb dotyczyła sfinansowania budowy rampy dla weterana po amputacji nóg. Ktoś inny prosił o szybką pożyczkę na podłączenie prądu, żeby mógł wrócić do domu. Wciąż czekał na swój pierwszy zasiłek. Ale ośrodek nie pożyczał pieniędzy. Nazywano to darowiznami i nie przyjmowano zwrotów, choć wielu tym młodym mężczyznom i kobietom duma kazała w podziękowaniach wspomnieć o zwrocie, choćby po to, by poczuli się lepiej.

Segway House nie ograniczał działalności do weteranów. W minionym roku zaczęli przyjmować uciekinierów, narkomanów, maltretowane kobiety, a czasami też ich dzieci. Wciąż brakowało im dla wszystkich miejsca. Zawsze było więcej potrzeb, niż mogli zaspokoić. Jednocześnie ich klienci i rezydenci zwierzali im się z rzeczy, którymi nie dzielili się nawet z członkami rodziny, i z tego powodu Hanna wiedziała, że może ufać Claudii. – Nie ma jej na liście uciekinierów. – A na liście zaginionych? – spytała Hanna, choć już wiedziała, że nikt nie szuka Amandy. Claudia pokręciła głową i wreszcie zdjęła palce z klawiatury, obróciła się z krzesłem, by spojrzeć na Hannę. – Potrzebujesz czegoś? Hanna wiedziała, że to jedyne pytanie, jakie usłyszy. Claudia niczego nie próbowałaby od niej wyciągnąć. Nie dawałaby nieproszonych rad. – Boję się, że ona jest jednym z tych dzieciaków, które wymknęły się spod kontroli – rzekła Hanna lekkim tonem z nadzieją, że to odbierze jej słowom nieco powagi. Nie była pewna, czego się spodziewała, prosząc Claudię o sprawdzenie krajowych list zaginionych. Wiedziała tylko, że ma złe przeczucia. Kłopoty Amandy, w cokolwiek się wplątała, nie skończyły się na międzynarodowym lotnisku Hartfield tylko dlatego, że Ryder ją uratował. I niezależnie od tego, w co chciał wierzyć, Hanna wiedziała, że żadne z nich nie będzie w stanie ochronić dziewczyny, jeśli kartel postanowi odzyskać swoją własność. – Wiesz może, czy mamy jakichś rezydentów, którzy znają się na elektryce? – spytała, celowo zmieniając temat. – Potrzebuję kogoś, kto sprawdzi nasze bezpieczniki, zanim Rye podłączy nowe urządzenia dla psów.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY PIERWSZY Cisza działała na nerwy. Kiedy O’Dell zamknęła drzwi radiowozu, dźwięk odbił się echem. Zdała sobie sprawę, że wokół nie słychać samochodów ani przelatujących nad głową samolotów, ani szczekania psów, a nawet szumu wentylatorów. Przez całą drogę w tej głuszy – szeryf Holt twierdził, że było to dziesięć minut, ale dla Maggie trwało co najmniej dwadzieścia – minęli tylko jeden samochód. Po obu stronach długiego żwirowego podjazdu rosły potężne dęby, których gałęzie i liście tworzyły baldachim. Mieli wrażenie, że jadą zielonym tunelem. Piętrowy dom był wciśnięty w las, który otaczał posesję. O’Dell przyszło na myśl, że na tym pustkowiu człowiek mógł być torturowany na własnej posesji i nikt nie usłyszałby jego wołania o pomoc ani krzyków bólu. Szeryf zastukał do drzwi, ale nikt im nie odpowiedział. Nie słyszeli szurania stóp po podłodze, zasłony w oknach ani drgnęły. Maggie podeszła do rogu ganku, trzymając się z dala od jedynego z tej strony okna, a potem się odwróciła, by mieć lepszy widok na podjazd. Zastanowiła się, w jakim momencie ktoś w domu mógł zauważyć policyjny biało-czarny samochód. – Pani Bagley! – zawołał Holt. – Jestem szeryfem hrabstwa Covington. Chciałbym tylko z panią porozmawiać. Nic się nie stało. – Zerknął przez ramię na O’Dell i wzruszył ramionami. – Chyba nie ma jej w domu. Przyjrzała się pikapowi, który stał na trawie obok domu zamiast na żwirowym podjeździe. Ze swojego miejsca mogła zajrzeć przez okno garażu i zdawało jej się, że garaż jest pusty. Według lokalnych ewidencji Bagleyowie mieli zarejestrowane dwa samochody: forda F-150 pikapa i land rovera. Samochód szeryfa Holta zostawił ślady opon w miejscu, gdzie ulewa niemal zmyła żwir. Nie było jednak żadnych innych świeżych śladów opon. Nikt tu nie przyjeżdżał ani stąd nie wyjechał, w każdym razie nie podczas burzy ani tuż po niej. Dwa pozostałe budynki wyglądały na stare, zniszczone i nieużywane. Omiotła je wzrokiem, baczniej wpatrując się w okna i linię dachu, a potem przyjrzała się porzuconym obok sprzętom, szukając czegoś nadzwyczajnego czy jakiegoś ruchu. I choć niczego niezwykłego nie dostrzegła, coś jej się tam nie zgadzało. Szeryf Holt raz jeszcze uniósł rękę, by zapukać, ale zatrzymał ją w powietrzu, widząc, że agentka odbezpiecza broń. Szeroko otworzył oczy, a jego rumiana twarz zbladła. O’Dell położyła palec na wargach i podeszła do Holta. Zaczął się szarpać ze swoją kaburą i narobił przy tym dużo hałasu. Zresztą nieważne. O’Dell

wiedziała, że jeśli wewnątrz ktoś na nich czeka, jest już gotowy. Oparła się ramieniem o framugę po lewej i głową dała Holtowi znak, by zrobił to samo z drugiej strony. Gdy szeryf pojął, co może im grozić, wcisnął swoje zwaliste ciało pod balustradę ganku, całkiem daleko od drzwi. Przekrzywiła głowę i nasłuchiwała. Ze środka nie dobiegał żaden dźwięk. Trzymała broń w prawej ręce, a lewą chwyciła klamkę i próbowała ją nacisnąć. Klamka poddała się bez oporu. Serce Maggie waliło jak oszalałe. Podniosła wzrok i spojrzała szeryfowi w oczy, dała mu okazję, by powiedział: nie. W końcu nie mieli nakazu. I nie było powodu tam wchodzić. Żadnego poza jej instynktem. Jeżeli po drugiej stronie ktoś na nich czekał, musieli działać szybko. Nie mogli dać temu komuś czasu, by dobrze wycelował. O’Dell głęboko nabrała powietrza i mocno pchnęła drzwi, cofając się wzdłuż ściany poza linię ognia. Drewniane skrzydło uderzyło o ścianę wewnątrz, zabrzmiało to jak wystrzał, Holt aż podskoczył. Ale potem zapadła cisza. Z wyciągniętym przed siebie glockiem O’Dell ostrożnie ruszyła naprzód. Nadal cisza. Zaraz za drzwiami było sporo miejsc, gdzie można by się ukryć: otwarte schody, długi wąski hol i zbyt wiele wykończonych łukami przejść prowadzących do innych pomieszczeń. Szeryf uniósł głowę, wskazując brodą na schody, potem przecisnął się obok Maggie i powoli ruszył na górę. Na biurku przy wejściu O’Dell zauważyła pęk kluczy, okulary przeciwsłoneczne, portfel i coś, co wyglądało jak lista zakupów czy spraw do załatwienia. Szła bez pośpiechu. Zaglądała do kolejnych pomieszczeń, ostrożnie otwierała drzwi i starała się, o ile tylko mogła, trzymać się plecami przy ścianie. Stary dom trzeszczał niemal przy każdym kroku, słyszała też Holta na piętrze. Jeżeli ktoś się tu ukrywał, powinni słyszeć każdy jego ruch. Nim weszła do kuchni, poczuła woń bekonu i przypalonych tostów, oba zapachy nie były zbyt świeże. Najwyraźniej ktoś nagle przerwał przygotowania do śniadania. Na kuchence stała patelnia z bekonem pokrytym ściętym tłuszczem, na blacie, obok pojemnika z roztopionym masłem – tacka z dwoma spalonymi tostami. Stół nakryto na dwie osoby: talerze, sztućce, wypełnione po brzegi szklanki z wodą. Obok ekspresu do kawy czekały dwa kubki, kawa została zaparzona, ale nie nalana. Tuż obok O’Dell zobaczyła otwarte opakowanie śmietanki. Najbliżej był ekspres. O’Dell zrobiła kilka kroków i pochyliła się nad nim, ale zanim przyłożyła nos do kartonika, poczuła, że śmietanka jest zepsuta. Raz jeszcze rozejrzała się wokół. Ile czasu to wszystko tak stało?

Przez oderwany z rolki papierowy ręcznik wzięła kartonik. Zakręciła tym, co było w środku, i poczuła obijające się o boki pudełka twarde kawałki. Nie miała pojęcia, ile czasu trzeba, żeby śmietanka się ścięła, zgadywała, że to raczej kwestia dni, nie godzin. – Co, do diabła? – Szeryf wpadł do kuchni i zagapił się na nakryty stół. – Wygląda na to, że w pośpiechu opuścili dom. Rozumiem, że na górze nikogo pan nie znalazł? – Żywego ducha, za to znalazłem coś o wiele bardziej dziwnego. Na pewno zechce pani sama rzucić okiem.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY DRUGI Postać na środku ołtarzyka liczyła ponad sześćdziesiąt centymetrów wysokości. Ubrany w czarną suknię kobiecy szkielet trzymał kosę i bardzo przypominał Mrocznego Żniwiarza. Gdyby O’Dell nie widziała tej samej postaci wytatuowanej na wzdętym ciele Trevora Bagleya, byłaby teraz tak samo zaskoczona jak szeryf Holt. – To ołtarzyk – stwierdziła. – Cholerna racja. Ale dla kogo, do diabła? – To Santa Muerte. Święta Śmierć. Zignorowała osłupiałe spojrzenie szeryfa i przeszła przez pokój, by przyjrzeć się ołtarzykowi z bliska. Spokojnie wsunęła rewolwer za pasek spodni i zasłoniła go bluzką. Holt wydawał się zdziwiony jej reakcją. Może spodziewał się, że będzie tak jak on przestraszona. – Widziała już pani coś takiego? – Tylko w internecie. W porównaniu z tym, co widziała, ten ołtarzyk był bardzo rozbudowany i bogaty. Blat komody na całej długości zakrywało krwistoczerwone płótno. Wokół brzegów stało koło tuzina małych czerwonych i białych wotywnych świec, w dużej części już wypalonych. Pozostałe przedmioty zostały starannie rozmieszczone wokół postaci Santa Muerte: kadzidło, miska jabłek, różaniec, małe pojemniki oleju, święte obrazki, kilka plastikowych niedużych czaszek, gumowy pająk, pełna paczka papierosów, dwie butelki tequili i pusty kieliszek. Były też inne rzeczy, których nie rozpoznała, ale wiedziała, że każda ma jakieś znaczenie i nie znalazła się tam bez przyczyny. – To jakaś sekta? O’Dell pokręciła głową i rozejrzała się wokół. – Ludzie stawiają ołtarze Santa Muerte i modlą się do niej w różnych intencjach: o zdrowie, nową pracę, wiernego męża czy żonę, o opiekę albo o zemstę. Podobnie jak katolicy stawiający świątynie Matce Boskiej. – Hmm, jestem katolikiem, a czegoś takiego nie widziałem. Tequila? Papierosy? Nie przypomniała mu o praktyce palenia świec, używaniu kadzidła, święceniu wielkanocnych pokarmów. Niemal w każdej religii można znaleźć zwyczaje, które niewierzącym wydają się dziwne. Znów odwróciła się do ołtarzyka, bo jakiś szczegół nie dawał jej spokoju. Pusty kieliszek. Na zdjęciach w internecie zawsze znajdował się kieliszek albo

kilka kieliszków tequili. Nie przypominała sobie jednak pająków. Czaszki, owszem, ale pająki? – Proszę niczego nie ruszać. – Nie zamierzam ruszać tego cyrku. – Mówię poważnie. Ten dom może być częścią miejsca zbrodni. – Już mi to przyszło do głowy. Holt sprawiał wrażenie zniecierpliwionego. Maggie musiała przyznać, że mimo początkowego nerwowego szarpania się z bronią, szeryf był skrupulatny i metodyczny. – Proszę wybaczyć – rzekła. – Czy to główna sypialnia? – Na to wygląda. W drugiej jest podwójne łóżko, na którym stoją jakieś pudła. I bieżnia do ćwiczeń. Na przeciwległej ścianie wisiały oprawione rodzinne fotografie. O’Dell przystanęła przed zdjęciem Bagleyów. Regina była drobną ładną kobietą z długimi czarnymi włosami. Trevor na zdjęciu miał krótko po wojskowemu ostrzyżone rude włosy. Jego jasna piegowata cera obok karmelowej karnacji żony wyglądała na jeszcze jaśniejszą. Regina musi być z pochodzenia Latynoską. Nagle Maggie zaczęła się zastanawiać, czy piękna żona Trevora podzieliła jego los, czy może przyłożyła rękę do jego śmierci. Czemu nie zastali jej w domu? Z okna sypialni na piętrze O’Dell miała lepszy widok na teren za domem. Rozciągał się tam las. Czy możliwe, że pani Bagley uciekła? Czy wciąż gdzieś tam była? Maggie odwróciła się do szeryfa, czekała, aż ten na nią spojrzy. – Jest coś, czego panu nie powiedziałam. Wsunął kciuki za pasek z bronią i uniósł brwi. Gdyby nie skok adrenaliny, pomyślałaby, że jest na nią zły. – Trevor Bagley przed śmiercią był torturowany. Myślę, że to mogło mieć miejsce w tej okolicy. W pobliżu. Może na jego posesji. – Jasny szlag. – Ma pan kogoś z psem, kogo mógłby pan wezwać? Skinął głową. – Dowiem się, czy mogę go na jutro sprowadzić. Potem spojrzał przez ramię, przez okno, i spytał: – Jak pani uważa, gdzie, do diabła, podziała się pani Bagley? O’Dell wzruszyła ramionami. – Mam nadzieję, że ukrywa się gdzieś daleko stąd.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY TRZECI Nazajutrz Na tle szarego nieba posesja Bagleya wyglądała bardziej złowrogo. Nawet wypożyczony samochód O’Dell automatycznie włączył światła, kiedy jechała w długim tunelu z gałęzi masywnych dębów. Szeryf Holt już czekał na miejscu, razem z jednym ze swoich zastępców. Obaj pili coś z kubków z nierdzewnej stali. Na masce auta mieli chyba rozłożoną mapę, w jednym rogu przytrzymywała ją papierowa torebka z jedzeniem. Obaj mężczyźni nosili mundury – białe koszule były świeżo wyprasowane, pasy z bronią zapięte jak należy, odznaki i buty lśniły. Maggie zastanawiała się, czy zamierzali przeszukiwać teren w tak wypolerowanych butach. Holt powiedział jej wcześniej przez telefon, że udało mu się zdobyć nakaz rewizji. Słyszała w jego głosie ulgę. Nie pytała go o szczegóły. Niezbyt przejmowała się formalnościami, ale stwierdziła, że szeryf należy do tych, którzy trzymają się zasad. To było jego hrabstwo, wiedziała, że wolał się nie narażać. Teraz zastanowiła się, czy przypadkiem nie zamierzał po prostu siedzieć i kierować akcją, popijając kawę i jedząc pączki ze swoim zastępcą. Holt właśnie rozmawiał przez komórkę, więc to zastępca wyszedł jej na powitanie. – Agentko O’Dell, Jimmy Franklin, zastępca szeryfa – rzekł, gdy tylko otworzyła drzwi. – Miło mi. Wydawał się zbyt chętny. Podszedł do niej z wyciągniętą ręką, ale nie chodziło mu o uścisk dłoni, uważał raczej, że powinien pomóc kobiecie wysiąść z samochodu. Dziwne. – Dam sobie radę, dziękuję – powiedziała, ignorując jego rękę. Kiedy Franklin zdał sobie sprawę ze swojej gafy, jego twarz oblała się purpurą. O’Dell udała, że tego nie widzi, zamknęła auto i podeszła do bagażnika. Otworzyła go i zaczęła wyjmować sprzęt. Biedny dzieciak sprawiał wrażenie tak młodego, jakby nie mógł jeszcze legalnie pić alkoholu. Nawet mundur miał chyba o rozmiar za duży. Ramiona koszuli opadały, a pasek był zapięty na ostatnią dziurkę. Kapelusz wpadał mu za nisko na głowę, odginając uszy. Mimo to wyglądał oficjalnie i porządnie, tak jak jego szef, podczas gdy ona miała na sobie strój, który nadawał

się na błoto i komary. – Mogę pani pomóc, proszę pani. – Najwyraźniej nie był dość zawstydzony, bo znalazł się obok Maggie, co znów kazało jej pomyśleć o nim jak o harcerzyku. – Już skończyłam – odparła, nie patrząc na niego. Starała się nie krzywić na to ciągłe „proszę pani”. Zauważyła, że szeryf zakończył rozmowę i ruszył w stronę dżipa grand cherokee, który zbliżał się podjazdem. Zastępca Jimmy poszedł jego śladem. O’Dell pakowała do plecaka niezbędne rzeczy, w tym środek odstraszający komary, latarkę ze światłem ultrafioletowym, woreczki na dowody i batoniki proteinowe – choć nie odmówiłaby, gdyby poczęstowali ją pączkiem. Nie była pewna, co spodziewa się znaleźć. Stan Wenhoff upierał się, że Trevor Bagley leżał na kopcu mrówek ogniowych. O’Dell nie miała pojęcia, jak może wyglądać takie miejsce zbrodni. Czy na ziemi, tam, gdzie leżał związany Bagley, pozostały jakieś ślady? Czy trawa będzie zgnieciona? Czy na kopcu znajdzie ślady krwi? To jeden z powodów, dla których przywiozła latarkę ze światłem ultrafioletowym. Jeśli znajdą poszukiwane miejsce, dzięki niej ustalą, czy są tam ślady płynów organicznych. Co prawda, zważywszy na ulewy z poprzedniego dnia, było to mało prawdopodobne. Ale podczas wcześniejszych śledztw bywała już zaskakiwana. Technicy kryminalistyczni odkrywali wymieszane z ziemią fragmenty ciał tam, gdzie nikt się ich nie spodziewał. Niektóre ślady i pozostałości trudno zniszczyć. Na to właśnie liczyła, zwłaszcza jeśli pies poszukiwawczy doprowadzi ich do miejsca, gdzie nastąpił zgon Bagleya. Włożyła plecak. Kiedy zamknęła bagażnik, ujrzała dwóch mężczyzn, którzy przyjechali dżipem. Pies czekał cierpliwie pod otwartą klapą z tyłu. Opiekun psa stał do niej plecami, wyjmował sprzęt z bagażnika. Nagle pies ją zauważył, zaczął niecierpliwie się wiercić i machać ogonem. Pies ją rozpoznał. To była Grace! O’Dell poczuła nagły ucisk w żołądku, bo rozpoznała nie tylko zwierzę, ale też jego właściciela. Był wysoki – ponad metr osiemdziesiąt – miał szerokie ramiona, szczupłą talię i zgrabne pośladki. W tym momencie odwrócił się, by sprawdzić, co tak podekscytowało psa. Zaraz potem Ryder Creed się uśmiechnął. Ze zdumieniem poczuła, że się czerwieni.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY CZWARTY Creed cieszył się, że Jason z nim przyjechał, chociaż chłopak był przewrażliwiony i z uporem twierdził, że jest nietowarzyski. Jego obecność dała Creedowi pretekst, by nie rozmawiać z Maggie o niczym poza tym zleceniem. Wyjaśnił już szeryfowi Holtowi, na czym polega jego praca. Policjanci wydawali się ucieszeni, że muszą zostać na miejscu. Creed wolał, by towarzyszyło mu jak najmniej osób. Ludzie tylko rozpraszali psy. W tym wypadku nie musieli się spieszyć. Nie szukali zaginionego dziecka ani rannej ofiary. Według słów Hanny nie szukali nawet ciała. Tylko miejsca zbrodni. Zanim jeszcze zauważył plecak Maggie, wiedział, że będzie się upierała, by z nim iść. Wiedział też, że jej nie przekona do pozostania z Holtem i zastępcą. Miał jednak pewność, że Maggie uszanuje jego wskazówki. Nie będzie rozpraszała Grace. To jego może rozpraszać, musiał przyznać z niechęcią. Wyznawał jednak zasadę, której nigdy nie łamał, i był z tego dumny: nie łączył pracy z przyjemnością. Wiele kobiet, które znał bardzo blisko, nie miało pojęcia, z czego żyje. Maggie O’Dell była jedyną, przez którą o mały włos nie złamał swojej żelaznej zasady. Odnosił jednak wrażenie, że ona nawet tego nie zauważyła. Przed czterema miesiącami wspólnie prowadzili pewne śledztwo. Oboje wówczas ryzykowali życiem. Sprawy trochę wymknęły się spod kontroli, między nimi wyraźnie zaiskrzyło, zresztą podobnie jak teraz. Skończyło się na jednym pocałunku. Nic wielkiego. Od tamtej pory Creed nie miał od niej wieści, ale i on się do niej nie odezwał. Czemu więc go to niepokoiło? – Powiedz mi dokładnie, czego szukamy – przeszedł do rzeczy. – Nie jestem pewna. – Holt mówił coś o miejscu zbrodni, ale że ofiarę znaleziono gdzie indziej. – Dokładnie w Potomacu. – W Waszyngtonie? – Tak. Maggie zerknęła przez ramię, a Creed nie mógł uciec od myśli, że tak jak zawsze federalni zatajają informacje przed lokalną policją. Nie było to takie złe. I zwykle potrzebne, ale o ile Creed się orientował, szeryf Jackson Holt trzymał się zasad i trzymał gębę na kłódkę. Zresztą Creed nie przyjechał tu jako adwokat jednej czy drugiej strony. Zwykle starał się nie angażować w spory. – Wyłowiliście go z rzeki? – spytał, gdy nie zapowiadało się, że Maggie powie mu

coś więcej. – Tak, ale koroner nie wierzy, że zmarł w okolicy Waszyngtonu. Znów się obejrzała, tym razem na Jasona. – Nie musimy znać wszystkich szczegółów – odparł Creed. – Ale muszę wiedzieć, czego ma szukać Grace. A przynajmniej na co liczysz. – Nie jestem pewna. Nie wiem, czego szukać. Zawahała się, ale nie dlatego, że chciała coś przed nim ukryć. Naprawdę wyglądało na to, że nic więcej nie wie. – Ofiara ma ślady ukąszeń insektów – podjęła. – Na całej tylnej części ciała. Czerwone bąble. Koroner stwierdził, że zawierają toksyczny alkaloid. Przypuszczalnie ten sam, który przy ukąszeniu wstrzykują mrówki ogniowe. Kiedy Creed zadał kolejne pytanie, Jason skrzywił się i potrząsnął głową. – Ktoś zabił tego gościa, obkładając go mrówkami ogniowymi? – Prawdopodobnie go związali i położyli na ziemi, ma ślady na nadgarstkach i kostkach. – Sukinsyn. – Jason pokręcił głową. – I myślisz, że zrobili to w tej okolicy? – spytał Creed. – To jego posesja. Jego i żony. – Co ona ma na ten temat do powiedzenia? – Wygląda na to, że opuściła dom w pośpiechu. Szeryf Holt próbuje ją namierzyć. Zniknął też ich land rover. Jego też poszukują. Creed wytarł rękawem czoło i znów się rozejrzał. Potem zwrócił się do O’Dell: – Wiesz może, czy jest tu krew? – Sądząc z ukąszeń, powinna być. – Ślady ukąszeń insektów? To wszystko, czym dysponujemy? Moje psy nie są cudotwórcami. – Ślady po sznurze na nadgarstkach i kostkach są tak głębokie, że najprawdopodobniej krwawił. – Patrzyła na Creeda, jakby czekała na jego opinię. – Dawno to było? – Słucham? – Czy ten wasz koroner wie, kiedy to się stało? Maggie odwróciła wzrok, a Creed widział, że zdawała sobie sprawę z tego, iż szukają w ciemno. – Może tydzień temu. – Niczego nie gwarantuję. – Nie oczekuję gwarancji. Posłuchaj, nie jestem nawet pewna, czy to jest to

miejsce. – Poprawiła czapkę z daszkiem, wpychając pod nią kosmyki włosów. Potem włożyła przeciwsłoneczne okulary i znów spojrzała na Creeda. – Prawdę mówiąc, może tracimy czas, ale instynkt mi podpowiada, że coś się tu wydarzyło. Coś złego. Gdyby dopiero w tej chwili poznał agentkę O’Dell, zapewne przewróciłby oczami i uznał to za stracony czas. Ale podczas poprzedniego śledztwa, kiedy razem pracowali, przekonał się, że instynkt jej nie myli. – To pierwsze poszukiwanie Jasona. Jeśli nie masz nic przeciw, potraktujemy to jako trening i zobaczymy, co znajdzie Grace. Jeżeli po godzinie na nic nie trafi… – Rozejrzał się. – O ilu hektarach mówimy? – Prawie czterech. – Zanim odpowiedział, O’Dell, widząc jego sceptycyzm, dodała: – Godzina jest w porządku. Potem pochyliła się, pogłaskała psa i powiedziała: – Bardzo się cieszę, że znów cię widzę, Grace.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY PIĄTY Kiedy Creed przekonał się, że teren jest dosyć łatwy i bezpieczny, spuścił Grace ze smyczy. Kazał jej jednak zostać na ścieżce, która wiła się przez las. Nie chciał ryzykować, że pies zaplącze się w krzakach i gęstym poszyciu. Niezależnie od poleceń, Grace czmychnęła naprzód z nosem w górze, zadowolona i podniecona. Nie włożył jej żadnej specjalnej kamizelki ani szelek, by wskazać, czego od niej oczekuje. Nie chciał jej ograniczać ani dezorientować. Obiecał Hannie, że da Jasonowi szansę. Z jakiegoś powodu uważała, że ten posępny młody mężczyzna ma ambicję zostania psim trenerem. Creed dotąd nie dostrzegł w nim cienia ambicji. Jason wydawał się zbyt zły i zamknięty w sobie, by zauważyć cokolwiek poza własnym nieszczęściem. Ale Hanna uznała, że skoro zaufała Creedowi w kwestii Amandy, on może zrobić to samo w stosunku do Jasona. – Wątpię, żebyśmy coś znaleźli – powiedział Creed do Jasona, kątem oka obserwując reakcję Maggie. – Nigdy jednak nie wolno dać psu do zrozumienia, że tak może być. Pies odbiera sygnały od swojego opiekuna. – Kiedy to mówił, Grace się na niego obejrzała. – Jeśli o nią chodzi – podjął spokojnie, celowo nie używając imienia Grace – muszę pokazać, że jestem tak samo podekscytowany jak ona. I że to poszukiwanie będzie o wiele ciekawsze niż obsikiwanie płotu. Dostrzegł uśmiech O’Dell. Kamienny wyraz twarzy Jasona nie zmienił się ani odrobinę. W czapce naciągniętej głęboko na czoło maszerował po trawie, ciężko podnosząc i stawiając nogi, jakby miał buty z betonu. Nie chciał tu być i Creed żałował, że nie zostawił go w psiarni, żeby sprzątał psie odchody. Trawa była coraz wyższa, w końcu ścieżka zaczęła znikać. Lekka bryza pozwalała znieść wilgotny upał. Wiało im w twarz, co było nieoczekiwanym darem, gdyż przynosiło zapachy w stronę Grace. Grube zwisające konary także chroniły przed upałem. Mimo to co dwadzieścia minut Creed pozwalał Grace odpocząć. Psy poszukiwawcze łatwo ulegają hiperwentylacji. – W taką pogodę trzeba zachować ostrożność – rzekł Creed. Choć Jason nie okazywał zainteresowania, wszedł w rolę nauczyciela. Nigdy dotąd nie uczył nikogo, kto tego nie chciał. – Kiedy pies szuka zapachu, oddycha szybciej. Co za tym idzie, wciąga więcej powietrza, żeby zidentyfikować zapach. Oddycha około sto pięćdziesiąt do dwustu razy na minutę, w porównaniu do trzydziestu razy na minutę, kiedy jest na normalnym spacerze, a nie w pracy. Skończywszy zdanie, zauważył, że Grace zaczęła oddychać szybciej, poruszała

wąsami, kręciła pyskiem we wszystkie strony. Jej drobne ciało pędziło zygzakiem przez zarośla, skacząc z miejsca na miejsce. Ścieżka nie była już widoczna. Grace wpadła między drzewa, sporo ich wyprzedzając. Nagle się zatrzymała. Podobnie zrobił Creed. – Już coś znalazła? – spytał cicho Jason i też przystanął. Może jednak choć trochę słuchał Creeda. – Nie wiem. Creed się obejrzał. Wspięli się na niewielkie wzniesienie, przez drzewa widział linie dachu. – Nie spodziewałbym się, że coś będzie tak blisko domu. Spojrzał na O’Dell. – Grace nie wejdzie na kopiec mrówek, prawda? – spytała. Już chciał odpowiedzieć, że Grace tego nie zrobi, kiedy zaczęła grzebać pazurami w ziemi. Nie wolno jej było dotykać znaleziska. Czasami w podnieceniu psy o tym zapominały. Grace nigdy się to nie zdarzyło. Creed poczuł ściskającą za gardło panikę. Dał znak Maggie i Jasonowi, by zostali na miejscu, i ruszył naprzód, starał się nie przeszkadzać ani nie przestraszyć Grace. Nim do niej dotarł, przestała kopać. Rozglądała się, zobaczyła Creeda i spojrzała mu w oczy. Creed zwolnił kroku. Szedł ostrożnie, nie tracąc z nią kontaktu wzrokowego. Kiedy się zbliżył, Grace przeniosła wzrok na swoje znalezisko, jakby mu je wskazywała, mówiła mu, że to jest właśnie tu, w wysokiej trawie. Potem zaczęła patrzeć na jego kieszenie i plecak. Chciała dostać nagrodę, wiedziała, gdzie Creed trzyma różowego słonika. Nie opuszczała jednak stanowiska, dopóki opiekun nie da znaku. Nie mógł jej nagrodzić za fałszywy alarm. To była jedna z niepodważalnych zasad. Wystarczyłoby, żeby raz to zrobił, i najlepszy pies poszukiwawczy byłby na zawsze stracony. Jeśli Grace znalazła kopiec mrówek ogniowych, musi najpierw sprawdzić, czy jest tam krew albo rozkładające się ciało. Zanim ją nagrodzi. Po dwóch kolejnych krokach Creed już widział, co odkopała Grace. To nie był kopiec mrówek. Nic podobnego. Przedmiot wystawał tylko częściowo, ale Creed go rozpoznał. Spod ziemi sterczał jeden rękaw. Creed rozpiął plecak i sięgnął do środka po zabawkę Grace. Nie zdejmował wzroku ze znaleziska, choć czuł, że ręce mu się trzęsą. Rzucił psu różowego słonika i odwrócił się do Maggie i Jasona. – To nie mrówki ogniowe – oznajmił. – Wygląda to na T-shirt, dziecięcy T-shirt. – Z trudem przełknął żółć, która podeszła mu do gardła. – Zakrwawiony dziecięcy T-

shirt.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY SZÓSTY Absolutnie nie tego spodziewała się O’Dell. Creed i Jason ją zostawili. Słyszała piszczącą zabawkę Grace. Czekali na nią na niewielkiej polanie jakieś sto pięćdziesiąt metrów dalej. Wiedziała, że to część rutyny Creeda. Robił tak z szacunku dla funkcjonariuszy, z którymi pracował. On i jego pies świadczyli usługę – szukali i znajdowali albo szukali i ratowali. Creed nie był wyszkolony do zbierania dowodów czy badania zwłok, więc ich zostawiał. Nie zadawał pytań. Nie węszył wokół, by zaspokoić ciekawość. Chciał jedynie wynagrodzić psa i ruszyć swoją drogą. Zanim jednak odszedł z Grace, ujrzała coś w jego oczach. Zdziwienie i smutek połączone z niepokojem, że być może to nie jedyna pogrzebana tam rzecz. Że to tylko początek tego, co mogą jeszcze znaleźć. W tym przelotnym spojrzeniu, nim się oddalił, zauważyła coś jeszcze – cień strachu. Teraz, gdy stała tu sama, poczuła to samo. Kiedy chodziło o dziecko, zawsze było ciężko. O’Dell widziała doświadczonych śledczych, którzy na widok zwłok dziecka ocierali łzę. Niezależnie od doświadczenia, niezależnie od tego, że byli twardzi, śmierć dziecka niemal wszystkich potrafiła rozkleić. Maggie też nie była na to odporna. Zadzwoniła już do szeryfa Holta i prosiła, by sprowadził techników kryminalistycznych. Będą musieli przeszukać dom i pozostałe budynki. Zawahała się, trzymając w ręce papierową torebkę na dowody, którą wcześniej spakowała do plecaka. Miała wszelkie kwalifikacje, by to zrobić. Coś ją jednak powstrzymywało. T-shirt prawdopodobnie pasował na pięcio- lub sześcioletnie dziecko. Wystający z ziemi rękaw w niebiesko-żółte paski wyglądał, jakby jego właściciel właśnie wyciągnął rękę. Drugi rękaw i połowa przodu wciąż leżały zasypane ziemią. Maggie nie widziała żadnego rozdarcia ani dziur. Jedynie te rdzawe plamy na materiale. Nawet bez sprawdzania latarką z ultrafioletem wiedziała, że to krew. Mrówki ogniowe. Tyle tylko pragnęła tego dnia odnaleźć. Prawdopodobne miejsce zbrodni, gdzie Trevor Bagley mógł być torturowany i gdzie – na skutek tortur – zmarł. Miała nadzieję odkryć, czy Bagley był handlarzem narkotyków, czy może kurierem. Chciała jedynie dowiedzieć się więcej o ofierze, zrozumieć mordercę, ale to… Czy to możliwe, że pani Bagley zabrała dziecko i uciekła? Usiłowała sobie przypomnieć, co minionego dnia widziała w ich domu. Nie

przypominała sobie zdjęć dzieci. Na pewno. Dodatkowa sypialnia nie była urządzona jak typowy pokój dziecięcy. W rogu stała bieżnia, a na łóżku pudła. Nie zauważyła zabawek ani gier wideo – nic, co wskazywałoby na obecność dziecka. Nawet przerwane śniadanie naszykowano dla dwóch, a nie trzech osób. Dwóch dorosłych osób – kubki do kawy, żadnego soku czy mleka. Przykucnęła i znów przyjrzała się T-shirtowi, nie dotykając go. Zdała sobie sprawę, że wstrzymuje oddech. Mogła się mylić co do krwi. Potem przypomniała sobie ołtarzyk w sypialni Bagleyów. Prowadziła już śledztwa dotyczące rozmaitych dziwnych rytuałów. Torturowanie Trevora Bagleya, związanie go i pozostawienie na kopcu mrówek ogniowych, słuchanie jego krzyków i jęków bólu – już to było dziwne i okrutne. Ale jeśli chodziło również o dziecko… Po raz kolejny się rozejrzała. Trawa i ziemia, poza miejscem, gdzie leżał T-shirt, wydawała się nienaruszona. Nie widziała śladu żadnego grobu. Trochę ją to uspokoiło, tylko trochę, bo to nie znaczyło, że w pobliżu nie pogrzebano czyichś zwłok, tylko że morderca mógł być bardziej skrupulatny. Miała więcej pytań niż odpowiedzi. Tym więcej powodów, by kontynuować poszukiwanie. Wyprostowała się i schowała do plecaka torebkę na dowody. Zrobiła kilka zdjęć telefonem. Potem wyjęła pomarańczową wstążkę i przywiązała ją do jednej z gałęzi nad ich znaleziskiem, na poziomie oczu. Wreszcie się odwróciła, poczuła, że ma ciężkie nogi, i ruszyła w stronę Creeda i Jasona. Trzy razy się zatrzymała, by na krzewach zawiązać dodatkowe wstążki. W ten sposób zaznaczała drogę dla techników. Poszycie było gęste i łatwo mogli się zgubić. Gdyby nie Grace, nikt by się tam nie wypuścił. O’Dell nie mogła się pozbyć uczucia, że trafili na coś, co nigdy nie miało być znalezione. Kiedy podniosła wzrok, patrzyli na nią dwaj mężczyźni. Czekali. Nawet Grace porzuciła zabawę i różowego słonika. Byli gotowi do dalszej pracy.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY SIÓDMY Coś przed nim ukrywała. Nie pierwszy raz funkcjonariusze różnych służb zatajali przed nim istotne informacje, ale z jakiegoś powodu od Maggie Creed spodziewał się więcej usłyszeć. Dotąd tylko raz pracowali razem, sądził jednak, że to wystarczyło, by wiedziała, że może mu ufać. Mimo to mu nie zaufała. To jej problem, nie jego. Stałoby się problemem, gdyby narażało na niebezpieczeństwo jego i jego psa. A Grace miała się dobrze. Była gotowa zacząć od nowa. Skąd więc ten niepokój na granicy złości? – Nie rozumiem. – Jason przerwał myśli Creeda. – Czego? – Nie znalazła tego, co chciał pan znaleźć, a pan ją nagrodził. Co pan robi, żeby się nie pogubiła i nie znalazła czegoś zupełnie niepotrzebnego? – To nie była niepotrzebna rzecz. Przynajmniej dla Grace. Ona myśli, że znalazła to, o co ją prosiłem, bo to miało ten sam zapach. – Ten sam zapach? Creed poszukał wzrokiem Maggie, ale nie było jej blisko i nie mogła zaprzeczyć. – Krwi. Wyczuła krew. Staram się ją nagrodzić za wszystkie ślady ludzkiej krwi, które znajduje. Czy to na rzeczach, czy na ludzkich szczątkach. Ze zdumieniem zobaczył, że Jason pobladł. Zdawało mu się, że kiedy znalazł dziecięcy T-shirt, jasno powiedział, że jest na nim krew. – Ona potrafi odróżnić ludzką krew od zwierzęcej? A niech to – mruknął Jason, wyraźnie poruszony. – Chyba myślałem, że to tylko ziemia. Albo krew jakiegoś zwierzęcia. Znów poszukał wzrokiem Maggie. Chciał spytać, co się, do diabła, dzieje, zamiast tego skupił się na Grace. Spieszyła się. Biegała z jednej strony na drugą z wysoko uniesionym nosem, jakby zapach płynął do niej górą. Głęboko wciągała powietrze, oddech miała przyspieszony, co w tym wilgotnym upale budziło niepokój Creeda. Pilnował czasu i przerw w pracy co dwadzieścia minut. Kazał jej się zatrzymać, żeby napiła się wody, a ona posłusznie wykonała polecenie, ale gdy tylko pozwolił jej znów ruszyć, pognała naprzód. Przeskakiwała przez leżące na ziemi gałęzie, biegła od drzewa do drzewa. Od czasu do czasu stawała przy pniu z wahaniem i patrzyła na wystające korzenie. Przy jednym z drzew zaczęła drapać pazurami, potem stanęła na zadnich łapach i drapała pień. Głęboko wciągała powietrze i prychała.

Nic tam nie było. Ruszyła dalej. Creed zastanawiał się, czy to znalezienie T-shirtu tak ją podnieciło. Czy spodziewała się wyczuć nowy zapach? Czy przypuszczała, że przedmiot będzie zakopany podobnie jak poprzedni? Starał się nie reagować. Grace mogła wyczuć jego niepokój, jego oczekiwanie. Sprawdził, jaki dystans pokonali. Oddalili się już ponad półtora kilometra od domu. Od początku poszukiwania minęły dwie godziny. Grace nie okazywała żadnych oznak zmęczenia. Była nadmiernie podekscytowana, nawet nie przejmowała się nagrodą. Zdecydowanie znalazła się blisko zapachu. Muszą poczekać, żeby się dowiedzieć, czy to część poprzedniego zapachu, czy coś nowego. Bał się, że tym razem może to być dziecko. Znalezienie dzieci pod pokładem statku rybackiego było dość przerażającym i przykrym odkryciem, ale one przynajmniej żyły. Nie da się tego porównać do znalezienia zwłok dziecka. Creed już nie pamiętał, ile ciał – czy części ludzkiego ciała – w ciągu siedmiu lat pracy odkrył ze swoimi psami. Dokładnie wiedział, ile było wśród nich dzieci: szesnaścioro. Miał nadzieję, że tego dnia nie znajdzie zwłok siedemnastego dziecka. Na następnej polanie między drzewami Creed zauważył, że trawa była podeptana. Niewielkie krzaki wyglądały na połamane, ich liście wyschły i zbrązowiały. Zatrzymał się na skraju polany i uniósł rękę, dał znak Maggie i Jasonowi, by także przystanęli. Niemal natychmiast to poczuł – coś zjełczałego, jakby ktoś tu podrzucił worek ze śmieciami. – Tutaj zdecydowanie coś się wydarzyło – powiedziała Maggie, zanim miał okazję wskazać na drobne wzniesienie. Po prawej stronie widniał stos gałęzi rzuconych na stertę jakichś śmieci. Z daleka Creed zobaczył kawałki kantówki i zwój metalowej siatki. Jakby ktoś coś budował i porzucił resztki materiałów. Potem dostrzegł szpadel, do połowy wbity w ziemię. Creed poczuł ucisk w żołądku. Więc tutaj znajdowała się izba tortur, której szukali. A może grób. Jednak żadna z tych rzeczy nie zainteresowała Grace. Creed odwrócił się i zobaczył, że pies drapie pazurami przy kolejnym drzewie. Potem stanęła na tylnych łapach, a przednimi machała w powietrzu z odrzuconą do tyłu głową, jakby próbowała wypatrzyć coś wyżej między gałęziami. Nigdy nie widział, żeby tak pracowała. Jakby usiłowała schwycić coś, co się nad nią unosi. Kiedy Grace w końcu usiadła i odwróciła się do niego, spoglądając mu w oczy i dając w ten sposób znak, Creedowi coś przyszło do głowy.

Podszedł do pnia. Niczego nie zauważył, dopóki nie stanął dokładnie pod drzewem. Ujrzał kobiecą twarz, długie czarne włosy zaplątały się w gałęzie. Ciało było zaczepione na gałęziach pod kątem dziewięćdziesięciu stopni, ukryte między liśćmi i pnączami. Za plecami Creed poczuł obecność Maggie i Jasona. Żadne z nich nie jęknęło. Z ust Jasona wyrwało się tylko przekleństwo, a Maggie westchnęła jakby zrezygnowana. Niemal z żalem, jakby się spóźniła. Potem swoim normalnym spokojnym głosem powiedziała: – Chyba znaleźliśmy panią Bagley.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY ÓSMY O’Dell podała Creedowi swoją komórkę. Zadzwoniła do szeryfa Holta i poinformowała go, co znaleźli. Po długiej ciszy Holt poprosił, by wszystko powtórzyła. Brzmiał tak, jakby zabrakło mu tchu. Przyjechali technicy i zaczęli zbierać dowody na pierwszym miejscu. A ponieważ Maggie nie miała dość pomarańczowej wstążki, by po śladach dotarli do drugiego, przekazała telefon Creedowi. On mógł podać im współrzędne na podstawie swojego GPS-u, miała nadzieję, że to im pomoże. Na prośbę Creeda Jason zabrał Grace nieco dalej i nagrodził ją zabawką. Poza przekleństwem, które mu się wyrwało, młody mężczyzna nie wydawał się poruszony znaleziskiem, ale O’Dell wcale się tego po nim nie spodziewała. Parę rzeczy, które wcześniej powiedział, potwierdziło, że nie stracił ręki od łokcia na skutek wypadku w miejscu pracy, ale w walce, prawdopodobnie w Afganistanie. Jego posępny, jakby nieobecny wyraz twarzy wskazywał, że stało się to niedawno – raczej przed paroma miesiącami niż latami. Śmierć nie była mu obca. Obserwując Jasona z Grace, przyłapała go na uśmiechu wywołanym psotami psa. Dla Grace to był dobry dzień – dwa ważne znaleziska. Nie tego jednak szukała Maggie. Teraz utwierdziła się w przekonaniu, że Trevor Bagley poniósł śmierć na terenie swojej posesji. Spojrzała na Creeda. Odszedł, starając się złapać lepszy zasięg. Właśnie wyjaśniał Holtowi, gdzie się znajdują. Pochmurne niebo jeszcze pociemniało. Maggie zdawało się, że gdzieś w oddali słyszy grzmot. Jeśli szczęście im dopisze, do burzy została jakaś godzina. Sterta odpadów budowlanych musi zawierać jakieś odpowiedzi, pomyślała O’Dell i ruszyła w tamtą stronę. Drewniane bale wyglądały na zbutwiałe. Na pewno nie były przeznaczone na jakąś bieżącą czy niedawną budowę. Stertę śmieci obrosła trawa. Żeby się tam zbliżyć, Maggie musiała pokonać sięgające kolan krzewy. Zaintrygował ją zwój siatki. Przypominał jej coś, co stosuje się w oknach jako moskitiery. Ogrodnicy taką siatką ochraniają rośliny przed szkodnikami. Może w tym wypadku siatka miała służyć do zatrzymania pod nią insektów? Czy mogła stanowić pułapkę dla mrówek ogniowych? Była już dość blisko, by dotknąć siatki, kiedy ziemia usunęła jej się spod nóg. Wpadła do dołu. Zaskoczona głośno wypuściła z płuc powietrze. Mocno uderzyła o coś biodrem, po czym wylądowała na kolanach. Dół był zakryty zawilgoconą

tkaniną workową, siatką i gałęziami, dlatego go nie zauważyła. Otoczyła ją ciemność. Nic nie widziała. Próbowała złapać oddech. Musiała poczekać, aż oczy przywykną, i zdusić panikę, nim dopadnie ją atak klaustrofobii. Sprawdziła, co ma pod nogami. Wbiła ręce w ziemię i wyprostowała się. Prawe kolano bolało jak diabli, ale było całe. Ostrożnie macała palcami dokoła. Ściany z ziemi były mokre i śliskie, z każdej strony dzieliło ją od nich niewiele ponad trzydzieści centymetrów. Spojrzała w górę i nogi się pod nią ugięły. Dół liczył dwa razy tyle, ile O’Dell miała wzrostu. Pochmurne niebo nie przepuszczało tam wiele światła. Nie słyszała Creeda ani piszczącego słonika Grace. Tylko stłumione dźwięki, jakby z innego świata. – Creed! Jason! – zawołała. – Grace! Przypomniała sobie o latarce. Sięgnęła do plecaka i grzebała w nim, aż trafiła na długi cylinder. – Grace! – zawołała znów. Pies na pewno ją usłyszy i przybiegnie. Włączyła latarkę i zawiedziona stwierdziła, że niewiele jej to pomogło, nadal jednak świeciła wokół siebie. Na ścianach wisiało porwane grube płótno. W rogu leżało parę zbutwiałych bali. Pewnie to o nie uderzyła biodrem. Nagle poczuła spadające na głowę grudki ziemi, a kiedy podniosła wzrok, ujrzała zaglądającą do dołu Grace. – Cześć, Grace. Dobry piesek. Kątem oka zobaczyła, że coś przeleciało po ścianie, ledwie centymetry od niej. Cofnęła się gwałtownie i poświeciła na to latarką, i nagle cała ściana ożyła. Dziesiątki – nie, setki – czmychających stworzeń, lśniących niebiesko w świetle promieni UV. Wstrzymała oddech, omal nie krzyknęła. – Maggie, nic ci nie jest? Usłyszała głos Creeda, ale nie odważyła się spojrzeć w górę, nie chciała ani na sekundę zdejmować z nich wzroku. Nie mogła uwierzyć. Jak to możliwe? Cały dzień szukali izby tortur, a ona dosłownie w nią wpadła. Ale to nie były mrówki ogniowe. O Boże, gdyby to były mrówki ogniowe! – Maggie? Nie mogła oddychać, a co dopiero mówić. Stała jak sparaliżowana i patrzyła na ściany, po których pełzły setki fluorescencyjnych skorpionów.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY DZIEWIĄTY Pierwsze ukąszenie zaskoczyło ją bardziej, niż się spodziewała. Jakby ktoś wkłuł jej głęboko w kark igłę, tak głęboko, że dotarła aż do kości i tam pozostała. Drugie ukłucie wywołało ciarki na plecach. Dopiero przy trzecim – może czwartym – poczuła pieczenie. Każda próba zerknięcia w górę kończyła się zawrotami głowy. Jak przez mgłę widziała przechylającego się nad otworem Creeda, który coś do niej wołał – a może to był Jason? Czy widziała podwójnie? Bo nagle ujrzała też dwa psy. Potem trzy, a nawet cztery. Zamknęła oczy i potrząsnęła głową. Już nie słyszała głosu Creeda. Dochodziło do niej stłumione szczekanie Grace, kilometry dalej. Skorpion biegł po jej ręce, zrzuciła go i natychmiast zobaczyła następnego. Czuła je we włosach, na karku i plecach. Nie krzyczała, bała się, że któryś wejdzie jej do ust. Ukłucia przez ubranie mniej bolały. Miała problem z oddychaniem. Bolało ją w piersiach. Pot spływał po twarzy. Poczuła mdłości. Wokół Maggie zabłysło światło, dopiero po chwili zrozumiała, że pada z góry. Mężczyźni zastanawiali się, co zrobić, świecili do diabelskiego dołu, żeby sprawdzić, czemu Maggie milczy. Znów spadły na nią grudki ziemi, lecz nie podniosła wzroku. Siłą woli stała nieruchomo. Czuła ucisk w żołądku, a kiedy sobie uświadomiła, że nie jest w stanie przełknąć, zalała ją kolejna fala paniki. Patrzyła na łażące po jej ciele skorpiony, ale teraz ich nie czuła. Na głowę znów spadło jej kilka grudek i zakrył ją jakiś cień. Ktoś schodził do dołu. Zerknęła do góry i tuż nad sobą zobaczyła buty. Ten ktoś bardzo się starał nie dotknąć ściany. Nagle tuż obok niej stanął Creed, zajmując niewielką wolną przestrzeń. Nie widziała jego twarzy, bo było za ciemno. Nie słyszała go. Uszy wypełniał dźwięk płynącej szybko wody i walenie serca. Czuła, że Creed wsunął jej coś pod ramiona. To była lina. Szybko ją zacisnął. Nagle ktoś pociągnął do góry, szarpnął i zaczął wciągać. Wisiała tak z rękami, które nie chciały jej słuchać, którymi nie mogła nic chwycić. Jason ją złapał, a ona pomogła sobie nogami. W pierwszej chwili, gdy znalazła się na górze, instynktownie chciała rozwiązać linę. Gdy jej się to udało, rzuciła ją Creedowi. Kiedy próbowała usiąść, poczuła, że ktoś jej dotyka. Machnęła ręką i znalazła nos Grace w swoich włosach. Pies zaskowyczał i odskoczył. Wtedy zdała sobie sprawę,

że wciąż siedzą na niej skorpiony. Znów próbowała usiąść. W głowie jej się kręciło. Zamknęła oczy. Starała się głęboko oddychać, ale czuła, że gardło i płuca są zatkane. Ktoś ją uderzył w policzek, żeby oprzytomniała. Nie, zrzucali z jej twarzy skorpiony. Obracali nią w tę i we w tę. To było zbyt wiele. Nie mogła unieść ręki – nawet palca, żeby sobie pomóc. Jej ciało nie działało. Zatrzepotała powiekami i przez moment dojrzała wirujące liście i chmury. Ktoś podniósł ją z ziemi, a ona znów zamknęła oczy i próbowała myśleć o chłodnym wietrze, obmywających ciało falach oceanu, aż umysł znalazł się gdzie indziej, w miejscu, gdzie panika, strach i ból nie istnieją.

ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY – Ona jest w szoku – powiedział Creed do Jasona. Wydawało się, że droga powrotna do domu Bagleyów, do dżipa Creeda, trwa w nieskończoność. Creed niósł Maggie, a Grace i Jason prowadzili. Jason trzymał GPS. Creed zapisał współrzędne i znalazł skrót, więc nie musieli pokonywać wszystkich krętych ścieżek i wracać drogą, którą szli, szukając śladów. Za to skrót biegł tak gęstym lasem, że byli zmuszeni zwolnić, przedzierając się między drzewami. Ilekroć Creed przystawał, by złapać oddech, słyszał tupot Jasona, który coś mruczał pod nosem, ale Creed nic z tego nie zrozumiał. Domyślał się powodu frustracji młodego żołnierza – z jedną ręką nie mógł mu pomóc nieść Maggie. Zanim ruszyli, Creed zrobił zdjęcie jednego ze skorpionów, którego zrzucił z ramienia O’Dell. Wysłał Hannie zdjęcie z poleceniem: „Sprawdź jak najszybciej, co to za rodzaj. Muszę to wiedzieć. Liczne ukąszenia”. Kiedy rozległ się sygnał przychodzącej wiadomości, Jason natychmiast wyjął telefon z kieszeni Creeda. – Ona pyta, czy chodzi o Grace, czy któregoś z nas. Zanim Creed coś powiedział, Jason szybko napisał odpowiedź, nie wypuszczając z ręki GPS-u i nie zwalniając kroku. – Hej, mogę iść sama – rzekła Maggie z głową na ramieniu Creeda. – Może, ale nie dość szybko. – One są jadowite? – spytała. – Próbujemy to ustalić. – Twierdzi, że za mocno go trzepnąłeś – rzekł znów Jason, nie podnosząc wzroku. – Nie widzi, czy ma paski na grzbiecie. – Wydaje mi się, że ma paski. Jason wrócił do telefonu. Creed nadal nie widział domu Bagleyów ani sąsiadujących budynków. Co gorsza, niebo szybko ciemniało. Grace oglądała się na niego, żeby sprawdzić, czy wszystko gra. Creed cieszył się, że uniknęła ukąszenia skorpiona. Większy pies mógłby sobie z tym poradzić, ale Grace ważyła niespełna osiem kilogramów. Poprawił sobie w ramionach Maggie, która na przemian traciła i odzyskiwała przytomność. Tak, zdecydowanie była w szoku. Chciał krzyknąć do Hanny, żeby się pospieszyła. Szybciej, co jest, do diabła?! Czy

on niesie już martwą kobietę? – Ona mówi, że jad większości skorpionów w Alabamie i na Florydzie nie jest śmiertelnie groźny. – Nie wiadomo, czy to miejscowy skorpion – odparł Creed. – Napisz jej, żeby przesłała zdjęcie doktor Avelyn. – Co ma pan na myśli, mówiąc, że nie jest miejscowy? – Jason przystanął w pół kroku i obejrzał się na Creeda. – Pomyśl tylko. Widziałeś kiedyś tyle skorpionów w jednym miejscu? – O kurwa. – Jason znów zaczął naciskać klawisze i ruszył naprzód. Grace zaszczekała i skoczyła na prawo, chciała ich poprowadzić przez jeszcze gęstsze poszycie. Zanim Creed jej powiedział, że skończyli poszukiwanie, dojrzał linię dachu. Nareszcie! – Dobry pies. – Creed poszedł za zwierzęciem, mówiąc do Jasona: – Wygląda na to, że Grace znalazła jeszcze krótszą drogę. – Jest lepsza niż GPS. Po raz pierwszy Creed widział, że Jason się uśmiechnął, a przynajmniej przypominało to uśmiech, bo niemal natychmiast znów zmarszczył czoło i wlepił wzrok w ekran telefonu Creeda, by nie przegapić kolejnej wiadomości od Hanny. Szeryf Holt i jego zastępca czekali na nich. Pomogli Creedowi wsadzić Maggie na siedzenie pasażera. Holt już włączył silnik i światła na dachu. Maggie znów odzyskała przytomność i próbowała być samodzielna, aż zdała sobie sprawę, że nie daje rady nawet zapiąć pasa. Wtedy Creed zauważył, że jej dłonie są spuchnięte. Podobnie jak kark. – Jason! – wrzasnął, otwierając bagażnik i pomagając Grace wsiąść. – Masz coś dla mnie? – Doktor Parker chce wiedzieć, ile czasu minęło od ostatniego ukąszenia. Creed zerknął na zegarek. – A ty wiesz? – spytał, bo sam stracił poczucie czasu. Jason przesunął palcem po ekranie telefonu Creeda i odparł: – Od chwili, kiedy wysłał pan zdjęcie, minęło prawie czterdzieści pięć minut. – Znów przesunął palcem po ekranie i wpisał odpowiedź. Potem obaj czekali. Szeryf Holt i jego zastępca siedzieli w samochodzie gotowi do drogi. – Szczypce są za duże – przeczytał Jason. – Im większe szczypce, tym mniejsze prawdopodobieństwo, że jad jest śmiertelny. – To wszystko? – Creed sfrustrowany wsunął palce we włosy i dopiero teraz

spostrzegł opuchliznę na własnych dłoniach. – Więc mamy liczyć na szczęście? – Zaraz, ona mówi, że na wszelki wypadek ma jakiś środek. – Jason podniósł wzrok na Creeda. – Poważnie? Ma środek na jad skorpiona? Kim, do diabła, jest doktor Avelyn Parker? Creed odetchnął z ulgą i nie mógł powściągnąć uśmiechu. Potem powiedział: – Jest moim weterynarzem.

ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY PIERWSZY Jason zaoferował się, że pojedzie wypożyczonym samochodem agentki. Creed nie zamierzał przejmować się jej autem, ale O’Dell była dość świadoma, by się z nim sprzeczać i robić z tego wielką sprawę. Wszystkie jej rzeczy znajdowały się w bagażniku. Kilka razy próbowała wyjąć kluczyki z plecaka, podczas gdy Creed powtarzał, że nie mają czasu. W końcu Jason podszedł do dżipa od strony pasażera i zaproponował, że usiądzie za kółkiem wynajętego wozu. Maggie się ucieszyła i z trudem podała mu przez okno plecak. Wyglądała źle, była rozpalona od gorączki i zlana potem, a przy tym wstrząsały nią dreszcze. Mrużyła oczy, nie była w stanie skupić uwagi. Jason widział, że walczyła z bólem. Nie miał pojęcia, co czuje ukąszony przez skorpiona człowiek, a zwłaszcza ukąszony przez wiele skorpionów naraz. W dzieciństwie znalazł kiedyś gniazdo os i był tak zafascynowany woskowym plastrem, że go podniósł, by pokazać mamie. Zanim mama zdążyła go uratować, został użądlony trzy razy. Kiedy opowiadała później tę historię, użądleń były już dziesiątki. Jason wciąż pamiętał, że te trzy bolały jak diabli. Nie pamiętał bólu, kiedy stracił rękę. Prawdę mówiąc, nie zdawał sobie sprawy, że jej nie ma, dopóki nie obudził się w szpitalu. Jason patrzył, jak samochód szeryfa i dżip Creeda ruszają po błocie i żwirze. Zaczekał, aż skręcą podjazdem i znikną mu z widoku, dopiero potem podszedł do wynajętego auta Maggie. Ford compact stał między drzewem i vanem ekipy techników kryminalistycznych z hrabstwa Montgomery. Żadnego z nich nie widział, więc stwierdził, że albo byli w drodze do ciała na drzewie, albo już tam dotarli. Stał na środku podwórza, rozglądał się i nasłuchiwał. Śpiewały ptaki, poza tym było cicho. Nic nie wskazywało na to, że wydarzyła się tu tragedia. Czysty trawnik, żadnych wybitych okien czy wyłamanych drzwi. Żadnej krwi. Może zbyt przywykł do widoku szkieletów budynków i dróg zniszczonych bombami domowej roboty. Byłoby dobrze, gdyby przestały go dręczyć sny, w których te bomby wybuchały. Jego mama – ta sama dzielna kobieta, która uratowała go przed osami – powiedziała mu, że musi przestać myśleć o „tych rzeczach”, że musi „myśleć o czymś miłym”. Nie było to łatwe, gdy każdego ranka sięgał po szczoteczkę do zębów i przypominał sobie, że nie ma pieprzonej ręki. Trudno więc było mu sobie wyobrazić, że doszło do tragedii bez eksplozji i bez krwi.

Pewnie nikt by tego nie zrozumiał, ale o ironio, tego dnia po raz pierwszy od powrotu z Afganistanu czuł, że żyje. Widok zwłok kobiety na drzewie nie zrobił na nim wrażenia. Przywykł do znacznie gorszych obrazów. Jednak kiedy pomagał Creedowi wyciągnąć z dołu agentkę O’Dell, poczuł skok adrenaliny. Strzepywanie skorpionów, znalezienie drogi powrotnej przez gęstwinę lasu – nagle znów miał cel. Brakowało mu takich sytuacji. Brakowało mu poczucia, że stanowi część czegoś większego i ważniejszego niż on sam. Jason wiedział, że Ryder Creed go nie lubi. Nie był pewien dlaczego, ale nic go to nie obchodziło. Sprawdził Creeda w Google i nie mógł uwierzyć, że gość ma tylko dwadzieścia dziewięć lat i był w Afganistanie. Zachowywał się jak stary człowiek, bez dwóch zdań. Ale Creed służył w piechocie morskiej, a Jason był komandosem. Może o to chodzi. Cholerni marines uważali się za wyjątkowych. Wiedział, że tego dnia Creed zabrał go ze sobą wyłącznie na prośbę Hanny. Podsłuchał ich rozmowę. Przynajmniej Creed był szczery. Jason nie wiedział, czy Hanna uważa go za jedną z zagubionych dusz z Segway House, którą postanowiła uratować. Irytowało go, że ktoś mógłby pomyśleć, iż trzeba go ratować. To on miał ratować ludzi, do cholery. Skierował pilota w stronę wynajętego samochodu. Już chciał nacisnąć przycisk, kiedy zauważył, że drzwi są już otwarte. Zatrzymał się w pół kroku. Coś tu nie grało. Agentka O’Dell nie wyglądała na osobę, która zostawia otwarty samochód, nawet na odludziu w Alabamie. Dla kogoś jej profesji zamknięcie auta powinno być rutyną. Jason uklęknął, oparł rękę na ziemi. Od samochodu dzielił go jakiś metr, pochylił się, by zajrzeć pod podwozie. Nabrał tego zwyczaju podczas ostatniej pracy. Dokładnie lustrował przestrzeń pod samochodem, wypatrując czegoś, co przypominałoby ładunek wybuchowy. Mógłby to uznać za przesadę, lecz pozostało w nim trochę paranoi. No dobrze, sporo paranoi. Do diabła, nie mógł siedzieć w barze czy restauracji, nie wiedząc, gdzie znajdują się wszystkie wyjścia. Nie przejmował się tym, że znów ktoś go wysadzi w powietrze czy jakiś szalony dupek wpadnie do środka i przestrzeli mu kolano. Śmierć go nie przerażała. Przerażało go życie, zwłaszcza gdyby w tym życiu miałby znów stracić kawałek siebie. Kiedy człowiek raz został wysadzony w powietrze, ma dobry powód do potężnej paranoi. Ale zważywszy na wydarzenia tego dnia, jego zachowanie zdawało się właściwe. Nawet jeśli pod samochodem nie było żadnego ładunku. Właściwe czy nieuzasadnione, kiedy się znów wyprostował, cieszył się, że był tam sam.

Agentka O’Dell pewnie zapomniała zamknąć samochód i tyle. Mimo to kiedy Jason otwierał drzwi auta, robił to powoli. Kiedy usłyszał kliknięcie, pociągnął odrobinę, tyle tylko, by wsunąć do środka palce. Potem sokolim okiem i wyjątkowo wyczulonymi opuszkami palców – jednej ręki, która mu została – ostrożnie przesuwał wzdłuż gumy wokół całego otworu drzwiowego, szukając drucika, którego nie powinno tam być. I znów nic nie znalazł. Tym razem przeklął i mruknął do siebie: „Cholera, koleś, naprawdę musisz wyluzować”. Potrząsnął głową i włożył na nos okulary zaczepione o wycięcie T-shirtu. Otworzył szerzej drzwi i usiadł za kierownicą. Gdy przesunął fotel do tyłu, zauważył na podłodze płócienny worek. Zanim zdążył pomyśleć, z worka na kilka centymetrów wysunął się wąż. W dzieciństwie Jason spędzał wakacje w tej okolicy i potrafił odróżnić węża koralowego od innych barwnych, ale mniej groźnych węży. Kiedy trzymał nieruchomo stopy i czuł spływający po plecach pot, przypomniało mu się nagle pewne powiedzenie: „Czarny i czerwony, jesteś ocalony. Żółty i czerwony, jesteś stracony”. Wąż zaczął się wić, jakby sprawdzał otoczenie. Znalazł się niebezpiecznie blisko i lada moment mógł smagnąć jego but. Jason pomyślał, że wygląda to raczej na ogon, a nie głowę. Starał się skupić i przyglądał się kolorom. Koniec ogona węża miał czarne i czerwone pierścienie. Kiedy już myślał, że jest bezpieczny, wąż wysunął się jeszcze kilka centymetrów. Jason zobaczył kolejny czerwony pierścień. Nieco niżej dojrzał gruby czarny pierścień, oddzielony od czerwonego cienkim żółtym paskiem. Czerwony, żółty, czarny… W głowie mu się zakręciło. Jak brzmi to powiedzenie? Nie spuszczając oczu z ogona węża, który przesuwał się między jego stopami, powtórzył pod nosem: „Żółty i czerwony, jesteś stracony. Kurwa mać, jestem stracony”.

ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY DRUGI Jakimś cudem Jasonowi udało się wyjąć z tylnej kieszeni telefon, nie poruszając nogami. Kiedy liczył sygnały, przyłapał się na tym, że wstrzymuje oddech. Pomyślał, że zużył całą adrenalinę, ale znów poczuł, jak skoczyła z całą siłą. – Odbierz, do cholery – szepnął, patrząc na zastygły w bezruchu ogon węża, stojący prosto w powietrzu. Czy słyszy jego głos? – Creed, słucham? Nareszcie! – Co pan wie o wężach koralowych? – Są bardzo rzadko spotykane. Trzymają się we własnym towarzystwie. – Jest taki jeden w samochodzie agentki O’Dell. Cisza. – Na podłodze między moimi stopami – ciągnął Jason. Mówił cicho i spokojnie, choć panika ściskała mu wnętrzności. – Jesteś pewien, że jest jadowity? – Żółty i czerwony, jesteś stracony – zacytował. – Nie ruszaj się. – Człowieku, ani drgnę. – Węże koralowe są zwykle nieśmiałe i potulne. Dlatego rzadko się je spotyka. Lubią się chować. Atakują tylko wtedy, kiedy ktoś im przeszkadza albo czują się zagrożone. – Powiedziałbym, że może mu przeszkadzać, że ktoś go wsadził do płóciennego worka i wepchnął pod siedzenie samochodu. – Widzisz jego głowę? – Nie, chyba nadal jest w worku. Wysunął ogon, wymachuje nim dokoła. – To dobrze. Czasami tak robią. Próbują cię oszukać. – Oszukać? – Jason powściągnął śmiech. Był u kresu cierpliwości. – Może pan wezwać techników kryminalistycznych? – Nie możesz na nich czekać. – Nie bardzo mi pan pomaga. – Zachowaj spokój. Damy radę. Głos Creeda przypomniał Jasonowi głos jego sierżanta tuż przed eksplozją ładunku domowej roboty. – Łatwo panu mówić. Nie siedzi pan w tym pieprzonym aucie.

– Wcale nie łatwo. Jadę jakieś sto dziesięć na godzinę z jedną ręką na kierownicy i w ulewie. Deszcz. Niech to szlag! Nic dziwnego, że nie może poczekać na techników. Jeśli deszcz zacznie walić o dach i karoserię samochodu, czy wąż poczuje się bardziej zagrożony? Po raz pierwszy Jason zaryzykował i przeniósł spojrzenie z węża na niebo. Nadal zachmurzone i ciemne. – Węże koralowe nie są agresywne – podjął Creed. – Dopóki na nie nie nadepniesz. Wtedy masz problem. Atakują nie raz, tylko raz za razem, szybko i z różnych stron. A jak już się ciebie uczepią, nie puszczają. – Nie brzmi to dobrze. – Chcę cię tylko przygotować. Wyglądają na małe, ale są najbardziej napastliwe. Silne. Zajadłe. Wystarczy, że uczepią się kawałka skóry. – Nadal nie brzmi to dobrze. – Czy w samochodzie jest jakiś koc czy ręcznik? W tym momencie Jason zauważył, że na miejscu pasażera agentka O’Dell zostawiła cienką kurtkę. – Bardzo cienka kurtka. – Dobra. Posłuchaj uważnie, bo musisz odłożyć telefon, żeby posłużyć się ręką. Jason nawet nie pomyślał o tym kolejnym minusie. Nagle zaczął wszystko odczuwać w dwójnasób. Czuł mokry T-shirt na plecach przylepionych do winylowego oparcia. Ocenił wąską przestrzeń między udami i kierownicą. Za nic w świecie nie wykona tu szybkiego ruchu. Niezależnie od tego, ile rąk ma do dyspozycji. – Jason. – Głos Creeda przywołał go do pionu. – Niech pan mówi. – Czy wąż nadal ma głowę w worku? – Tak myślę. – Musisz zrobić następująco: rzuć kurtkę na otwór worka. Potem otwórz drzwi i równocześnie unieś lewą nogę. Połóż ją na siedzeniu. – Jak, do diabła… – Jason musiał zniżyć głos i wziąć się w garść. – Moja noga się tu nie zmieści. – Zmieści się – odparł Creed z takim spokojem, jakby kazał mu przymierzyć nową parę butów. – Otwarte drzwi dadzą ci więcej miejsca. Tylko rób to powoli. Potem się unieś i przesuń się na drugą stronę samochodu. Musisz sam zdecydować, kiedy podniesiesz drugą nogę.

– Pan żartuje. Nie mam od razu wyskoczyć z samochodu? – Nie tymi drzwiami. Wysiądziesz od strony pasażera. Jason spojrzał na dźwignię zmiany biegów i oddzielającą siedzenia konsolę. Za dużo do pokonania. Nie poradzi sobie. Samochód był za mały. Jason nie był potężny, ale jak do diabła, ma się przenieść na drugą stronę, i to szybciej niż wąż, który w ciągu paru sekund może wysunąć się z worka i go zaatakować? – To jest pański plan? – spytał Creeda. – Masz lepszy?

ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY TRZECI Nie było dnia, żeby Jason nie myślał – albo nie śnił – o tych stu sześćdziesięciu czterech sekundach, które na zawsze odmieniły jego życie. Czuł wtedy w ustach smak pyłu i twardą skałę pod policzkiem, leżał bezradny, nie zdając sobie sprawy, że jego ręka na skutek wybuchu została oderwana od ciała. Widział tylko sierżanta, jakieś trzy metry dalej. Nie był w stanie oderwać wzroku od krwawej pulpy, która kiedyś była twarzą sierżanta. A ten wciąż żył. Jakimś cudem poskładali go do kupy, tak jak Jasona. Humpty Dumpty na murze siadł Humpty Dumpty z wysoka spadł. Czasami – bardzo często – Jason żałował, że nie pozwolili mu umrzeć. Zdarzały się dni, kiedy rozważał naprawienie decyzji lekarzy. To byłoby łatwe. Niektórzy z jego przyjaciół to zrobili. Teraz, siedząc w pułapce samochodu ze śmiertelnie jadowitym wężem u stóp, pomyślał: czy to byłoby takie straszne? Może niech mnie ukąsi? Bardzo to boli? Pewnie parę minut silnego bólu. Już tam był, już to przeżył. To pestka. Rozważał ten pomysł. Do diabła, jeżeli zrealizuje plan Creeda, wąż i tak może go ugryźć. Zamiast próbować, może skorzystać z okazji. Patrzył na wysuwający się znów z worka ogon węża i był zaskoczony swoim strachem. Czy to dobry znak? Czy tego dnia – wędrując przez las i znajdując zwłoki – znalazł jakiś cel? Na co czekał? Miał doskonałą okazję. Węża, którego jad jest śmiertelny. Żadnej broni, żadnej krwi, żadnych koszmarnych widoków dla mamy. Nie, przy jego szczęściu nie umrze. Znowu nie umrze. – Na co czekasz? Na te słowa Jason się wzdrygnął. Zapomniał, że wsunął telefon do kieszeni, ale się nie rozłączył. Creed prosił, żeby się nie rozłączał, chciał mieć pewność, że nic mu się nie stało. Jason włączył głośne mówienie. – Czy węże słyszą? – spytał z brodą przyciśniętą do piersi, by jego wargi znalazły się blisko telefonu. – Chyba czują wibracje. Więc mogą jakoś czuć ludzki głos. – To niech pan się zamknie. Czekał na odpowiedź, ale Creed nasłuchiwał, co jeszcze bardziej zdenerwowało Jasona, bo wąż pewnie słyszał nawet jego oddech. Powoli uniósł rękę, szykując się do podniesienia lewej nogi. Za długo szukał

klamki, coraz bardziej się denerwował. Chwycił klamkę, ścisnął i uniósł, jakby w zwolnionym tempie. Drzwi kliknęły, a on zaczął unosić stopę, kiedy dostrzegł w worku jakiś ruch. Z otworu wyjrzał drugi ogon węża. – Do diabła. Jest ich więcej. – Spokojnie, dasz radę. – Jason słyszał szept Creeda z kieszeni. Jason otworzył drzwi i poderwał lewą nogę. Drugą pchnął worek, to był instynkt, jak kopnięcie granatu. Worek wypadł przez drzwi, a węże zaczęły się wić i wydobywać na zewnątrz. Jason obie nogi trzymał na siedzeniu, stał zgięty wpół, plecami oparty o sufit, i patrzył, jak worek spada na ziemię. – Co się tam dzieje, do diabła?! Jason przeszedł przez skrzynię zmiany biegów, uderzył się w kolano i zadrapał ucho o lampkę na suficie. Jakoś zdołał wysiąść drugimi drzwiami. Gdy tylko skoczył na ziemię, pobiegł po schodkach na ganek od frontu. Stamtąd obserwował uwalniające się z worka węże. Ręce mu się trzęsły, kiedy wyjmował z kieszeni telefon. – Już okej. Chyba były trzy sukinsyny. – Szeryf zaraz kogoś po ciebie wyśle – powiedział Creed. – Świetnie się spisałeś. Jason odetchnął z ulgą, zdumiony, jak dobrze jest pozostać wśród żywych.

ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY CZWARTY Amanda wyglądała przez okno przycupnięta na parapecie. Przypadkiem usłyszała rozmowę Hanny przez telefon. W zazwyczaj spokojnym głosie kobiety pobrzmiewało zdenerwowanie. Serce Amandy zaczęło walić, zanim jeszcze Hanna powiedziała coś o jakiejś agentce FBI. Dzwonili do FBI, żeby ją zabrać? Ilekroć próbowała wymknąć się z pokoju, słyszała Hannę na drugim końcu korytarza, jakby Hanna celowo jej pilnowała, jakby nie chciała dopuścić do ucieczki. A przecież jeszcze dzień wcześniej wcale się nią nie interesowała. Poza ubraniami, które miała na sobie na lotnisku, wszystkie jej rzeczy znajdowały się w małej kwadratowej torbie, którą nosiła przewieszoną przez ramię. Hanna położyła ją na nocnej szafce. Amanda domyślała się, że kobieta przejrzała zawartość. Nie przejmowała się tym, tyle że paszport był wydany na prawdziwe nazwisko. Leandro powiedział, że tak będzie prościej, że skoro matka najwyraźniej nie interesuje się losem jej, nie zgłosi zaginięcia. Dla matki najważniejsze było, że już z nią nie mieszkała. Wyciągnęła rękę i wzięła z szafki torebkę, nie opuszczając punktu obserwacyjnego. W małej torebce miała niewiele rzeczy: paszport, trochę pieniędzy (Leandro nie chciał, by miała przy sobie więcej niż dwadzieścia dolarów), jakieś tabletki na gardło, błyszczyk (chociaż go nie używała, ale Zapata twierdziła, że wszystkie nastolatki noszą w torebce błyszczyk) i nowego iPoda, którego dał jej Leandro. Podarował go jej ostatniej nocy, którą spędzili razem. Zawsze chciała mieć iPoda, lecz nie przypominała sobie, by mu o tym wspominała. Tak się o nią troszczył. Podczas lotu do Atlanty słuchała muzyki, którą dla niej wybrał. Czy spodziewała się hiszpańskich piosenek miłosnych? Musiała przyznać, że była zawiedziona, gdyż większość nagrań stanowiły salsy, bez słów, albo ciężki rock ze słowami, których nie rozumiała. Wgrał jej też kilka filmów, gry i parę aplikacji. Nie miała pojęcia, do czego niektóre z nich służą. Włączyła iPoda i czekała, aż się załaduje, ale bardziej była zainteresowana podjazdem, który widziała przez drzewa. Nie chciała przeoczyć powrotu Rydera Creeda, który przywiezie agentkę FBI. Na dźwięk iPoda Amanda się wzdrygnęła, zerknęła na ekran i zobaczyła, że na ikonce poczty widnieje cyfra dziewięć. Skąd mogła mieć aż tyle wiadomości?

Dłoń zrobiła się nagle śliska od potu. Amanda nie chciała wiedzieć, co mają jej do powiedzenia, nie chciała widzieć słów, którymi się do niej zwracali, nie chciała ich gróźb. A może to Leandro napisał, że ją kocha? Kiedy go pierwszy raz ujrzała, myślała o nim jak o rycerzu w lśniącej zbroi. Teraz nie była pewna, czy opanowały ją nudności, bo była podekscytowana, że Leandro za nią tęskni, czy wciąż się go bała. W jednej chwili, tak jak włączyła iPoda, nacisnęła kolejny przycisk i słuchała, jak urządzenie się wyłącza. Chowała go z powrotem do torebki, gdy do pokoju wparowała Hanna. – Nigdy pani nie puka? – To mój dom. – Ale ja jestem gościem. – Nie jesteś gościem. Mówiąc to, Hanna rzuciła na róg łóżka czyste ręczniki. Tak, troszczyła się o nią, jakby była gościem, ale Amanda powinna raczej myśleć o sobie jak o więźniu. Musi się mieć na baczności. – Chcecie mnie sypnąć FBI. Hanna cmoknęła i potrząsnęła głową. – Podsłuchujesz – zauważyła zupełnie tym niezdziwiona. – Ale to prawda, tak? – Dziecko, FBI po ciebie nie przyjedzie. – Nie lubię, jak nazywa się mnie dzieckiem. – A mnie nie obchodzi, co lubisz, a czego nie. Dopóki nie skontaktujemy się z twoją mamą, będziesz… – O Boże! Chyba nie próbujecie dodzwonić się do mamy? Amanda dostrzegła zaskoczenie Hanny. Żałowała, że nie może cofnąć tych słów, starała się powiedzieć spokojnie: – Mama po mnie nie przyjedzie, tracicie tylko czas. – A czemu to? – Ona mnie nie chce. Kazała mi wynosić się z domu. – Rodzice czasami mówią różne rzeczy, choć wcale tak nie myślą. – Mówiła poważnie. – Po tym, co przeszłaś, na pewno by ci tak nie powiedziała. – Nic jej nie obchodzę. Poza tym ona mi nie uwierzy. Nie wrócę do niej. Dopiero teraz zdała sobie sprawę, że przyciągnęła kolana pod brodę i kołysała się jak dziecko. W oczach Hanny dojrzała troskę, była wściekła, że Hanna jej

współczuje. Chciała raczej ją zaszokować, zetrzeć litość z jej twarzy, więc ponownie się odezwała: – Wolałabym raczej połknąć baloniki z kokainą, niż żeby chłopak matki wsadzał mi znów do buzi swojego wacka.

ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY PIĄTY Czwartek Maggie pomyślała, że udało jej się odciąć od bólu. Tak, miała w tym długą praktykę. W życiu chodzi o to, by umieć porządkować emocje i rozmieszczać je we właściwych szufladkach. Dotyczy to także bólu. To powinno być proste, zważywszy na wyższość rozumu. Musi tylko przekonać swój umysł, by oddzielił się od fizycznego dyskomfortu. To proste, dopóki nie spróbujesz przełknąć. Póki nie stwierdzisz, że masz problem z oddychaniem. Ilekroć podnosiła powieki, widziała jak przez mgłę jakieś dwugłowe potwory, a potem wirujące światło, aż pozostały tylko kręcące się w głowie barwne koła. Mocno zacisnęła powieki i znowu zmagała się z potem i dreszczami. Każdy ruch – każdy wstrząs i przesunięcie – wywoływał w niej mdłości. Jakieś ręce chciały ją chwycić, a ona je odpychała. Były uparte – dotykały, obmacywały, poczuła kolejne ukłucie. Tym razem ukłucie igły. I wtedy znów się gdzieś przeniosła, próbowała sięgnąć słonecznego nieba. Fal oceanu i krzyku mew nad głową. Ale ciemność i ból przywołały inne wspomnienia. Zalew wspomnień. Nagle znalazła się znów w ciemnym lesie. Patrzyły na nią czerwone oczy, prześladowały ją. Elektryczny paralizator przyniósł nowy ból. Sparaliżowana czuła się jeszcze bardziej bezradna. Skuliła się na łóżku z pomarszczonych liści. Mokra ziemia była przejmująco zimna – taka zimna. Potem ni stąd, ni zowąd jej uszu dobiegł strzał. Wzdrygnęła się, czaszkę przeszył rozdzierający ból, aż poczuła zapach przypalonego ciała. To wspomnienie było gorsze niż ukąszenia skorpionów, pchnęło ją na skraj świadomości. Tym razem, kiedy się obudziła i otworzyła oczy, zdołała się skupić. Nad głową nie widziała lasu, drzew, tylko wysoki sufit z wypolerowanymi drewnianymi belkami. Leżała w łóżku, w chłodnej pościeli. Koło niej ktoś się kręcił. Przez sekundę ścisnęła ją panika, dopóki na nagim ramieniu nie poczuła mokrego języka. Sięgnęła do tyłu, to był miły dotyk. – Cześć, Grace. – Pogłaskała psa i znów położyła głowę. Rozglądała się, lustrowała otoczenie. Łóżko stało w odległym końcu dużego loftu. Z kuchni po drugiej stronie otwartej przestrzeni płynął cudowny zapach. Wyjęła spod kołdry rękę i zobaczyła, że ma na sobie tylko majtki i za duży T-shirt

z dekoltem w kształcie litery V, który zsuwał się jej z ramienia. Grzbiet dłoni i ramiona miała posmarowane klejącą białą pastą. Czuła ją też na szyi i policzkach. Grace siedziała na brzegu łóżka i patrzyła na nią. Maggie nadal się rozglądała: miękka sofa, ściana półek z książkami, w rogu biurko. – Gdzie twój pan? – spytała O’Dell. Pies przekrzywił głowę. – Gdzie Ryder? Grace nastawiła uszu i zaczęła machać ogonem. Zeskoczyła z łóżka i obejrzała się, gotowa poprowadzić do celu, o który pytała. O’Dell była zaskoczona, że myśli tak trzeźwo. Zawroty głowy minęły, tylko trochę pulsowało jej w skroniach. Znikł przeszywający palący ból. Mogła samodzielnie stanąć na nogach. T-shirt sięgał połowy uda, więc natychmiast zaczęła szukać swoich ubrań. Grace skakała po pokoju, niecierpliwie poruszała ogonem, a właściwie całym zadem, jakby prosiła, by za nią poszła. – Nie wiesz czasem, gdzie się podziały moje spodnie? – Maggie spytała psa. W odpowiedzi Grace dwa razy podskoczyła i zakręciła się. – Nie, nie sądzę – powiedziała Maggie z uśmiechem. Grace prowadziła ją do otwartych drzwi. Schody z wypolerowanego drewna biegły spiralnie w dół na galerię ciągnącą się wzdłuż ścian. Wychodziła na atrium dużego budynku, który przypominał magazyn. Na suficie widniały belki i srebrne rury przewodów wentylacyjnych. Przez okna na górze wpadały promienie słońca, które tworzyły cienie tańczące na ścianach w kolorze ziemi i cementowej podłodze. Ten budynek w stylu industrialnym był najwyraźniej domem psów Creeda. Z galerii widziała w rogu kuchnię z urządzeniami z nierdzewnej stali i lśniącymi blatami. Zamiast stołu i krzeseł znajdowały się tam rzędy różnej wielkości misek, ustawionych na podłodze na dekoracyjnych matach. Rozległ się dzwonek, po którym podniosły się elektronicznie sterowane drzwi dla psów, a psy weszły i natychmiast skierowały wzrok na Maggie. W przeciwległym rogu wzdłuż ściany znajdowały się boksy, więcej niż dziesięć psów spało albo przyglądało się jej i Grace z rozłożonych na podłodze posłań. Pośród nich dojrzała Creeda – miał zmierzwione włosy, leżał skulony bez koszuli, tylko w dżinsach, między dwoma dużymi brązowymi psami. Głowę opierał na grzbiecie większego. Przypominał jej chłopca, który zasnął wśród zaufanych przyjaciół.

ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY SZÓSTY Maggie została ukąszona przez skorpiony i wybudzona z czarnej mgły, a jednak pierwszą rzeczą, jaką do niego powiedziała, było: – Nie mogę znaleźć moich rzeczy. Creed powściągnął uśmiech. Nie chciał, by czuła się bardziej skrępowana niż w tej chwili. Nerwowo i z przesadą obciągała T-shirt, przez co wyglądała jeszcze seksowniej. – Były dosyć brudne. Hanna zabrała je do prania. – Hanna? – Moja partnerka. – Zobaczył, że Maggie rozgląda się po jego mieszkaniu, i dodał: – Mieszka z synami w głównym budynku. Poznałaś ją wczoraj wieczorem, ale nic dziwnego, że nie pamiętasz. Wrócili z psiarni, choć Creed jeszcze chwilę chętnie by tam poleżał. Udało mu się pospać może ze trzy godziny. Kiedy się obudził i ujrzał Maggie na galerii, pomyślał, że śni. Padające na nią promienie słońca sprawiały, że T-shirt był w zasadzie przezroczysty. Wyglądała jak anioł – całkiem zgrabny anioł – kompletnie nieświadoma, że widział coś więcej niż gołe uda, które z taką desperacją próbowała teraz zasłonić. – Obiecała przynieść ci świeżo uprane ubrania razem z lunchem. – Lunch? W twojej kuchni coś pięknie pachnie. – Och, to akurat jedzenie dla psów. Jeden choruje na nerki. Skłonienie go do jedzenia to prawdziwe wyzwanie. Mamy też dwóch nowych stołowników, którzy tęsknią za właścicielami. – Prowadzisz psi hotel U Rydera? – Uśmiechnęła się, a on się ucieszył, że docenia jego wysiłki, a nie uważa go za głupka. – Nie wiedziałam, że to część twojego biznesu. – Nie, nie prowadzę hotelu dla psów. Hanna jest wolontariuszką w tak zwanym Segway House. Przyjmują tam uciekinierów, narkomanów na odwyku, ciężarne nastolatki i sporo wracających z frontu żołnierzy. Nie mogą tam trzymać swoich psów. Dwóch naszych stołowników to psy, których właściciele zamieszkali w Segway House. Nie mają rodziny, która zajęłaby się psami. Maggie patrzyła na Creeda. Przez chwilę pomyślał, że może jednak uważa go za trochę stukniętego. – No, no – powiedziała w końcu. – To naprawdę… godne podziwu.

To ostatnia rzecz, jaką mężczyzna chciałby usłyszeć od półnagiej kobiety na środku swojego mieszkania. – Czasami to upierdliwe. Ląduję z psem, którego nie chciałem. – Kiedy właściciel go nie odbiera? – Albo wraca w pudle owiniętym flagą. – Och. – Było jasne, że o tym nie pomyślała. Stojąc przy kuchennym blacie, Creed napełnił szklanki sokiem pomarańczowym, a potem poprowadził Maggie na kanapę, wskazał na wiszący na oparciu pled. Zaczekał, aż Maggie się umości, i podał jej szklankę. Maggie podciągnęła pod siebie nogi, odsłaniając więcej, niż zamierzała, dopiero potem przykryła się pledem. Minionej nocy gorączkowała, ale tego dnia delikatne rumieńce na policzkach nadawały jej zdrowy wygląd. Creed był zły, że czuła się skrępowana, a jeszcze bardziej zły, że wydawała mu się teraz seksowna jak diabli. Zwłaszcza po tym, co przeżyła. Jego loft odwiedzało mnóstwo kobiet, niektóre zostawały na noc, inne tylko parę godzin, ale to na widok Maggie serce biło mu szybciej, choć nawet jej nie dotknął. Potem sobie uświadomił, że ona pewnie sądziła, iż było inaczej. – Aha, to Hanna i doktor Avelyn rozbierały cię wczoraj w nocy. I posmarowały miejsca ukąszenia pastą z sody oczyszczonej. Maggie uniosła ręce i spojrzała na grzbiet dłoni. Opuchlizna znikła. Pod pastą nadal widniało kilka obrzęków. Była zdumiona, że po niespełna dobie wyglądała już prawie normalnie. – Na pewno dobrze się czujesz? – Tak, naprawdę – odparła. Dostrzegła opuchnięcia na jego rękach i dotknęła grzbietu jednej. – Widzę, że też cię ukąsiły. Dotyk był jak delikatna pieszczota, ale Creed poczuł, jakby niespodziewanie poraził go prąd. Wzruszył ramionami. – Nic ci nie jest? – spytał. Pokręciła głową. – Jestem nieco obolała. To trochę podobne do kaca. Ale poza tym… czuję się zdumiewająco dobrze. – Doktor Avelyn dała ci coś przeciwbólowego, żebyś łatwiej zasnęła, kiedy zaaplikowała ci antidotum na jad skorpiona. – Doktor Avelyn? – Avelyn Parker. – Masz lekarza, który przyjeżdża z wizytami domowymi?

– To nie lekarz rodzinny. Ona jest weterynarzem. Maggie uśmiechnęła się, a potem kiwnęła głową, jakby się tego domyślała. I wcale jej to nie przeszkadzało. – Ten typ skorpionów nie wstrzykuje wystarczająco dużo trucizny, żeby była śmiertelnie groźna, ale miałaś jakieś osiemnaście ukąszeń. Prawdę mówiąc, skorpiony tego gatunku zwykle nie kąsają, jeśli nie czują się zagrożone czy zaniepokojone. Ty w pewnym sensie je zaniepokoiłaś. – Pamiętam tylko, że nie mogłam oddychać. – To reakcja alergiczna. Symptomy pojawiają się szybko i gwałtownie. – Wyciągnął rękę, by jej dotknąć, ale się powstrzymał, przypomniał sobie, jak na niego podziałał dotyk. Zamiast tego wskazał na jej ramię, gdzie po opuchliźnie nie było ani śladu, pozostało jedynie widoczne przez pastę zaczerwienienie. – Bez antidotum mogłabyś umrzeć. – To miała być pułapka czy kolejna izba tortur? Jak z mrówkami ogniowymi. – Najprawdopodobniej. Technicy powiedzieli, że dół został zasłonięty siatką, żeby skorpiony nie uciekły. Wyścielono go grubym płótnem, żeby zatrzymać wilgoć, i wrzucono tam zbutwiałe drewno z termitami, żeby skorpiony były grube i szczęśliwe. – Ale pani Bagley nie tam zakończyła żywot. – Nie. Spodziewam się, że koroner przekaże ci szczegóły, tobie i szeryfowi Holtowi, kiedy pozna przyczynę zgonu. Jest coś jeszcze. Usiadł na fotelu obok Maggie, dość blisko, by kolanem dotknąć pledu. Siedział na skraju fotela, odstawił pustą już szklankę, pochylił się naprzód i oparł łokcie na kolanach. – Twój wynajęty samochód został zatrzymany przez techników. – Co? Dlaczego? – Jason wyjął z bagażnika twoje rzeczy. Przywiezie je, gdy przyjedzie do pracy. – To nie takie ważne. Czemu zabrali samochód? – Pod siedzeniem kierowcy ktoś zostawił płócienny worek. Jason go znalazł, kiedy wsiadł do wozu, żeby go odprowadzić. W worku były trzy węże. Maggie gwałtownie uniosła rękę i wsunęła palce we włosy, kręcąc głową. – Poważnie? Co jest z tymi ludźmi? Mrówki ogniowe, skorpiony, węże? – Węże koralowe mają najsilniej trujący jad ze wszystkich jadowitych węży w Stanach. Jedno ukąszenie może zabić psa w ciągu dziesięciu do dwudziestu minut. Maggie opuściła rękę na kolana przerażona.

– Jasonowi nic się nie stało? – Nie, wszystko w porządku. Był trochę w szoku. Węże koralowe są nieśmiałe, nieagresywne, lubią się chować, ale jeśli czują się jak w pułapce, atakują. – Jak skorpiony. Creed się zbliżył. Czekał, aż Maggie popatrzy mu w oczy. – Normalnie nie muszę wiedzieć wszystkiego poza tym, co pomoże mnie i moim psom w pracy. Tym razem myślę, że powinnaś mi powiedzieć, o co chodzi. – Już ci mówiłam. Wyłowiliśmy z Potomacu ciało Trevora Bagleya. Naszym zdaniem ktoś go torturował. – Za pomocą mrówek ogniowych. Rozumiem. Ale dlaczego? – Tego próbuję się dowiedzieć. – Ale masz jakieś podejrzenia. Uciekła spojrzeniem, tym samym potwierdzając jego słowa. – Posłuchaj, Maggie, skorpiony znalazły się tam z jakiegoś cholernego powodu. Ktoś chciał cię nastraszyć, pomęczyć… może ktoś ma specyficzne poczucie humoru. Ale węże… Węże zostały podrzucone do twojego wozu w konkretnym celu. Czekał, aż to do niej dotrze. Wyglądała na zmęczoną. Miejscami jej skóra była wciąż zaczerwieniona. Kosmyki włosów przykleiły się do pasty na szyi. Zauważył, że Maggie powoli wodzi wzrokiem, całkiem jakby za nim nie nadążała. To pewnie skutek uboczny leków, które poprzedniego dnia podała jej doktor Avelyn. – Kiedy? – spytała w końcu. – Kiedy je wsadzili do mojego samochodu? Szeryf i jego zastępca… – Już to sprawdzili. Holt powiedział, że odjechali na jakieś dwadzieścia minut do pół godziny, żeby spotkać się z ekipą techników i doprowadzić ich na miejsce. To niewiele czasu. Co znaczy, że ktoś nie tylko wiedział, że jesteś w domu Bagleya, ale tam był i nas obserwował. – Więc uważasz, że chcieli mnie nastraszyć? – Nie, uważam, że chcieli cię zabić.

ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY SIÓDMY – DEA przeprowadziła nalot na dom Bagleyów – powiedział szeryf Holt do Maggie. – Czemu pani to, do diabła, zrobiła? Nagrał jej z tuzin wiadomości głosowych i wysłał tyleż esemesów. Kiedy wreszcie do niego oddzwoniła, wydawał się wykończony i wściekły. – Niczego nie zrobiłam. Dopiero parę godzin temu oprzytomniałam – próbowała tłumaczyć. – Przepraszam, agentko O’Dell. Nie wiem, o czym myślałem. Nawet nie spytałem o pani zdrowie. Jak się pani czuje? – Średnio. Głowa mnie boli. – Więc skoro to nie pani im powiedziała, skąd ci dranie się dowiedzieli? – Może od pana techników? Może od kogoś z kawiarni? – Proszę mi wierzyć, że u nas nikt nie dzwoni do agencji federalnych. Na szczęście w złości traktował ją jak kogoś ze swojej drużyny. Zapomniał, że Maggie jest z FBI. – Pomogą nam z testami laboratoryjnymi, których nie bylibyśmy w stanie zrobić. – Starała się myśleć pozytywnie. – Świetnie, ale nie pozwalają nam kontynuować śledztwa. – O czym pan mówi? – O ósmej rano, jak przyjechaliśmy, już tam byli. Nie wpuścili nas na posesję. Kazali się wynosić i nie wracać. – Żartuje pan? – Wygląda na to, że żartuję? – Sprawdzę, co się dzieje. – Co mamy, do diabła, robić? – Prosili was o dowody zebrane przez techników? – Jeszcze nie, ale już mi meldowano, że wparowali do naszego koronera. Poświecili mu w oczy odznakami, a potem zabrali ciało pani Bagley. Maggie właściwie to nie zdziwiło. Od chwili, gdy wyłowili z rzeki wzdęte ciało Trevora Bagleya, miała przeczucie, że to jakaś grubsza afera. Nie zdawała sobie tylko sprawy, że tak duża. – Jakie jeszcze dowody znaleźli pańscy ludzie? – spytała. – Spędzili trochę czasu w jednej z szop obok domu. Ciał tam nie było, ale ciarki by panią przeszły, jakby pani to zobaczyła.

Maggie milczała, czekała na dalszy ciąg. Choć Holt był zły, czuła, że to coś, co trudno przetrawić. – Wygląda na to, że trzymali tam jakieś dzieci. Żołądek Maggie podszedł do gardła. – Czy agenci z biura nie pytali o dowody? – Nie pytali, a my im nie powiedzieliśmy. Chyba nie wiedzą, co znaleźliśmy. Może nawet nie wiedzą o dzieciach. Wydaje się, że bardziej im zależy, żebyśmy im nie rozwalili śledztwa w sprawie narkotyków. – Technicy znaleźli jakieś narkotyki? – Ani trochę. Jeszcze przez chwilę ustalali, co zrobić z zebranymi przez miejscowych techników dowodami, a potem obiecali sobie, że będą w kontakcie. Nie był to pierwszy raz, gdy O’Dell trzymała stronę lokalnej policji, a nie kolegów z biura federalnego. Jeszcze jedna utarczka z szefem i tak niewiele zmieni. Kiedy się rozłączyła, sprawdziła wiadomości od szefa, które dotąd celowo ignorowała. Wybrała ostatnią wiadomość głosową i usłyszała: „O’Dell, gdzie pani jest, do diabła?! Jutro z samego rana ma pani się stawić w moim gabinecie”. Sprawdziła datę i godzinę. Wiadomość była z tego dnia, z godziny dziesiątej rano. Za nic nie zdążyłaby już na samolot do Waszyngtonu. Musiałaby całą noc jechać samochodem, by na miejscu być z samego rana. Wybrała numer, a sekretarka – której praca polegała chyba głównie na ograniczaniu dostępu do Kunzego albo wręcz niedopuszczaniu nikogo do niego – połączyła ją tak szybko, że pomyślała, iż wybrała zły numer. Okazało się, że zastępca dyrektora Kunze tak niecierpliwie czekał, by zrobić jej awanturę. Pozwoliła mu się wykrzyczeć. Doświadczenie ją nauczyło, że podczas wybuchów złości Kunze miał zwyczaj przekazywać ważne informacje. Tym razem nie było inaczej. Podczas tych kilku minut dowiedziała się, że weszła w paradę agentom DEA, którzy od miesięcy prowadzą tajne śledztwo. Przemilczała, że to ona pytała go, czy Bagley nie jest przypadkiem ofiarą jakichś narkotykowych porachunków. Zastanawiała się, co dokładnie wie Kunze i kiedy się tego dowiedział. – Ma pani stawić się w moim gabinecie i wyjaśnić agentom DEA, co pani znalazła. – Nie byłoby prościej tu z nimi porozmawiać? – Słucham? – Z tego, co wiem, już zajęli posesję Bagleya. Szeryf hrabstwa i jego technicy, którzy pracowali na miejscu zbrodni, zostali stamtąd wyproszeni i mają zakaz

wchodzenia na ten teren. Agenci odwiedzili nawet biuro miejscowego koronera i zabrali ciało pani Bagley. Cisza. Zatem Kunze wszystkiego nie wiedział. – Dziś rano wyłowiono z Potomacu kolejne ciało – rzekł w końcu. Wiadomość ją zaskoczyła. Zapewne też wyjaśniała wściekłość Kunzego. – Druga przesyłka – powiedziała. – Stan Wenhoff uważa, że ofiara zmarła na skutek ukąszeń jadowitych pająków. Na całym ciele są dziesiątki śladów ukąszeń. Zadrżała, po plecach przeszły jej ciarki. Wciąż czuła skorpiony na własnej skórze i we włosach. – Prawo jazdy? – Jeszcze nie wiem. Usta miał zaklejone taśmą. Wenhoff jej nie zdejmie do czasu autopsji, jutro rano. Chcę, żeby pani wróciła. Jak szybko może pani tu być? W tym momencie przez drzwi prowadzące z psiarni do mieszkania wszedł Creed. Pracował z psami. Zobaczył, że Maggie rozmawia przez telefon, machnął ręką i skinął głową. T-shirt miał mokry od potu, przyklejony do ciała jak druga skóra. Dżinsy ubrudził błotem, buty pewnie też zabłocił, bo gdzieś je zostawił i przyszedł boso. Niósł coś, co zapewne było potrawą przygotowaną przez Hannę. Do Maggie płynął smakowity zapach czosnku. Creed postawił szklane naczynie na kuchence i instynktownie oblizał kciuki, którymi niechcący dotknął kulinarnego dzieła. Maggie się uśmiechnęła, a potem przyłapała się na myśli: mogłabym przywyknąć do tego miejsca… do tego mężczyzny. – Agentko O’Dell, słyszała pani, co powiedziałem? Kunze przywołał ją do rzeczywistości. – Stan zacznie, jak tylko pani wróci. Agent McCoy będzie u mnie jutro o trzeciej po południu. Pani musi tu być rano. Czy to jasne, agentko O’Dell? Czekał na odpowiedź, jakby to robiło jakąś różnicę. Może spodziewał się sprzeciwu. Tymczasem Maggie powiedziała: – Będę. – I zakończyła rozmowę.

ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY ÓSMY – Nie chcę ci na kolejną noc zabierać łóżka – powiedziała Maggie. Creed nie sugerował, czego on by chciał. Łóżko było w końcu dość duże dla nich dwojga. Grace mogłaby spać na środku jako przyzwoitka. Choć to nie miałoby znaczenia. Wiedział, że w jednym łóżku z Maggie i tak by nie zasnął. Zachował więc się jak dżentelmen, wziął pled i poduszkę i pościelił sobie na kanapie. Pomyślał, że Maggie zastanawia się, czemu Hanna nie zaproponowała jej noclegu w głównym budynku. Był w końcu ogromny. Nawet patrząc z zewnątrz, nietrudno było odgadnąć, że mieści co najmniej trzy czy cztery sypialnie. Nie mógł jednak ryzykować, że Maggie wpadnie na Amandę. Nie chodziło o to, że nie ufał Maggie, po prostu nie chciał jej w to angażować. Poza tym była jednak agentką FBI i pewnie chciałaby postąpić jak należy. I wątpił, by akurat w tej sprawie zgodzili się co do znaczenia słów „jak należy”. Zjedli potrawkę Hanny i sałatę przygotowaną przez Creeda. O’Dell uparła się, że posprząta. Grace i Rufus jednomyślnie zaoferowali wsparcie i poszli za nią, a potem siedzieli u jej stóp. Podrapała psy za uszami. – Tęsknię za swoimi psami. – Pewnie są z kimś zaufanym. – Owszem. Popatrzyła mu w oczy i odwróciła wzrok, jakby ją przyłapano na czymś niedozwolonym. Tak, między nimi iskrzyło. Nie mogła temu zaprzeczyć. Pewnie mogliby usłyszeć trzask iskier. Ale on wiedział, że nie powinien tego robić. Powinien pozwolić jej wrócić do kuchennej krzątaniny bez słowa wyjaśnienia. Jednak nie potrafił. Po tym, co razem przeszli, musiał znać odpowiedź. – Czy ten gość, który zajmuje się twoimi psami, zajął ci też serce? Kiedy się odwróciła, by na niego spojrzeć, w pierwszej chwili wydawała się zaskoczona. Jakby w ogóle o tym nie pomyślała. A może była zdziwiona, że spytał tak bezpośrednio? Potem przez jej twarz przemknął cień i Creed założyłby się, że posmutniała. To jedyne określenie, jakie mu przyszło do głowy. Chwilę potem serce zabiło mu mocniej z radości. – Ben i ja jesteśmy… – Zastanawiała się, jak to powiedzieć. – Nie jestem pewna, co nas łączy. To skomplikowane.

Wstał i ruszył naprzód, to było instynktowne. Cofnęła się o krok, a on się zatrzymał. Ale tylko na parę sekund. Zrobił kolejny krok i zanim miała szansę pomyśleć czy jeszcze się cofnąć, już ją całował. W jej wargach, dłoniach na jego piersi i w przyciśniętych do niego biodrach nie było nic, co by mu powiedziało, że jakiś Ben coś znaczy. Kiedy jednak się odsunęła, oczy mówiły co innego. Było w nich pożądanie, ale także cień winy. – Nie mogę – wyszeptała. Potem nieco głośniej dodała: – Może nie powinnam tu dziś zostawać na noc. Odgarnął jej włosy z twarzy. Dotknął policzka i usłyszał, że wstrzymała oddech. – Okej – rzekł. – Jestem dużym chłopcem. Trzeba dużo więcej, żeby mnie zranić. Kiedy już wyglądało na to, że Maggie może zmienić zdanie, a Creed wiedział, że drugi raz nie zdołałby się odsunąć, wskazał na psy, które cały czas na nich patrzyły. – Poza tym – powiedział – Grace nigdy by mi nie wybaczyła, gdybyś wyszła wcześnie. – Ruszył w stronę sofy, myśląc, że czeka go cholernie ciężka noc.

ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY DZIEWIĄTY Piątek – Naprawdę nie chcę teraz o tym rozmawiać, Hanno. Creed nie zamierzał rozmawiać, koniec, kropka. Wczesnym rankiem zawiózł O’Dell na lotnisko. Nie podobało mu się, co czuł, gdy odprowadzał ją wzrokiem – prawdę mówiąc, przestraszył się, że w ogóle coś czuje, i bardzo starał się o tym nie myśleć. Kiedy wrócił do domu, postanowił zabrać się do instalowania nowego systemu zabezpieczeń, który kupił w drodze z lotniska. Wszedł do głównego budynku, żeby zamontować kamery, a nie kłócić się na temat ich gościa. Nawet jeśli właśnie z powodu tego gościa instalował kamery. – Co powiedział elektryk? – spytał, próbując odwrócić uwagę Hanny od tematu, który ją interesował. – Wszystko obejrzał, powiedział, że nie ma zastrzeżeń. Zmieniasz temat. Wydaje mi się, że ufasz agentce O’Dell. Mówię tylko, że nie byłoby źle poinformować ją o sytuacji. Jest z FBI. Mogłaby pomóc. Nawet coś by poradziła. Jakoś to rozwiązała. – Już mówiłem, nie chcę w to angażować kolejnej osoby. – Pracujemy z wieloma ludźmi z policji i innych służb. Każdy z nich mógłby pomóc. Zdjąć nam z głowy ten kłopot. Machnęła ręką w stronę pudełek, które trzymał pod pachą. – A co się stanie z Amandą? – zapytał. – Nie twoje zmartwienie. – Nie? Zwróciła się do mnie o pomoc, Hanno. Zaufała mi. Jak mógłbym ją teraz przekazać w inne ręce? – Oni zgłoszą się po towar. Nie tylko narkotyki. Ją też uważają za towar. Ich towar. – Wiem. Nie mówisz nic nowego. – I mimo to chcesz ryzykować? – Staram się wszystkim zająć. – Zamieniając ten dom w fortecę? – Wskazała na kamery. – Nie tak chciałam żyć, Rye. Nie tak chcę wychowywać chłopców. Nie mogę stale oglądać się przez ramię, bać się, że ktoś mnie obserwuje. I tylko czeka, żeby skrzywdzić moich synów.

– Jeśli im pokażesz, że się ich boisz, to już wygrali – rzekł. – To twoje słowa, tak powiedziałaś, kiedy się poznaliśmy. Pamiętasz? Skrzyżowała ręce na piersi i ciężko westchnęła. Pokręciła głową. – To co innego, Rye. – Tak? A może tylko inny rodzaj oprychów? Nie czekał na odpowiedź. Chwycił torbę z narzędziami, którą przyniósł razem z kamerami, i ruszył do kuchni. Przez chwilę myślał, że się poddała, ale zbyt dobrze ją znał. Postanowił czekać. Położył wszystko na blacie i odchodząc, wziął banana. Hanna zechce mieć ostatnie słowo. I rzeczywiście w korytarzu usłyszał kroki. Obrał owoc ze skórki i ugryzł kęs. – Rozumiem, dlaczego nie chcesz w to angażować agentki O’Dell. Masz do niej słabość. Ale są inni, którzy mogą nam pomóc. – Nie mam słabości do kobiet, z którymi pracuję. Słabość? Czy ktoś jeszcze tak mówi? – Cóż, miło słyszeć, że masz jakieś zasady. – Potem nagle zmarszczyła czoło. – Skąd masz banana? – Leżał na blacie, a co? Jesteś na mnie taka zła, że nie mogę sobie wziąć twojego banana? – Nie kupowałam bananów. Jeszcze nie byłam w sklepie. Podeszła bliżej, patrząc na kiść bananów jak na obcy przedmiot. Kiedy Creed chciał znów ugryźć kawałek, chwyciła go za rękę. – Odłóż go. – Hanno, daj spokój. – Co to jest to białe? Wskazała na jeden z owoców, a Creed zobaczył na nim coś, co przypominało kłębuszek bawełny. – Okej, może są troszkę spleśniałe. Nic mi nie będzie. Creed chciał zetrzeć pleśń, lecz gdy jej dotknął, puszek nagle jakby eksplodował. – O mój Boże! – krzyknęła Hanna, gdy z białego kłębka wyskoczyły dziesiątki maleńkich pająków i pognały po blacie we wszystkie możliwe strony. Creed spojrzał na banana, którego trzymał w dłoni, i na końcu skórki ujrzał podobny biały kłębuszek, który właśnie się otworzył. Maleńkie pająki oblazły mu dłoń i ruszyły w górę po jego ręce. Chwycił pół bochenka chleba, przygwoździł nim część pająków. Wtedy pozostałe nagle zawróciły. W ciągu paru sekund chleb roił się od pająków. Creed zrzucał na blat te, które jeszcze łaziły mu po ręce.

– Daj mi worek na śmieci – polecił Hannie, która stała jak sparaliżowana, patrząc z przerażeniem i zakrywając ręką usta. – Hanno, gdzie są worki na śmieci? – Nie chciał się poruszać i grzebać w szafkach, szukając czegoś, co ona mogła od razu podać. W końcu powoli się obróciła, jakby naśladowała jego zwolnione ruchy. Pochyliła się i spod zlewu wyjęła gruby czarny worek na śmieci. Gdy tylko go podała, ostrożnie otworzył worek, nie spuszczając wzroku z bochenka całkowicie pokrytego maleńkimi pająkami. Nie miał pojęcia, czy pająki jedzą chleb, czy coś innego je do niego przyciągnęło. Jak, do diabła, tyle pająków mogło się wydostać z tak małego kłębuszka, nie większego niż główka patyczka higienicznego? Hanna zrozumiała, co Creed zamierza zrobić, przesunęła się i sięgnęła znów do tej samej szafki, gdzie znajdowały się worki na śmieci. Wyjęła gumową wycieraczkę do szyb z krótką rączką. Kiwnęła mu głową i przyjęła odpowiednią pozycję, unosząc rękę z wycieraczką. Creed widział, że ręka trochę jej się trzęsła. Przysunął brzeg otworu worka do skraju blatu, jak najbliżej pająków, które jeden na drugim tłoczyły się na chlebie. – Mamy tylko jedną szansę – powiedział. Hanna wpatrywała się w pająki. Zacisnęła palce na rączce wycieraczki. – Do dzieła. Jesteś gotowy? – Tak. Creed czekał w napięciu. W razie konieczności zmiótłby pająki dłonią. – Dobry Boże, daj mi siłę – rzekła Hanna i stanowczym szybkim ruchem przesunęła wycieraczką po blacie. Kilka pająków spadło z chleba, ale Hanna była od nich szybsza i zmiotła je do worka. Zgarnęła tam także pozostałe banany i była gotowa na więcej, ale najwyraźniej nic nie zostało. Creed mocno zawiązał worek na śmieci i trzymał go, szukając uciekinierów na podłodze. – Chyba nam się udało. – Panie, zmiłuj się. – Hanna głęboko westchnęła i popatrzyła na worek. – Co z tym zrobisz? Wzruszył ramionami. Jeszcze o tym nie pomyślał. – Wymieszaj to z kokainowymi balonikami tych sukinsynów. W ciągu siedmiu lat, odkąd znał Hannę, nie słyszał z jej ust żadnego przekleństwa, niczego zbliżonego do słowa „sukinsyny”. Nagle się zaśmiał, a potem spojrzał na nią

i zobaczył, że właśnie to samo sobie uświadomiła. Próbowała zrobić groźną minę, ale zamiast tego się roześmiała.

ROZDZIAŁ PIĘĆDZIESIĄTY Creed nie mógł uciec od myśli, że gdyby wcześniej zainstalował kamery, wiedziałby, kto podrzucił kiść bananów z pająkami na blacie kuchennym u Hanny. Podejrzewał, że zrobił to elektryk, choć ona twierdziła, że się myli. Wyjaśniła, że Tony mieszka w Segway House. – Nie ma takiej możliwości, żeby zrobił to ten młody weteran. Creed widział, że nie jest tego pewna. Nie musiał jednak spotykać się z młodym człowiekiem, był przekonany, że gdy tylko wyjdzie z domu, Hanna zaraz zadzwoni do Tony’ego, żeby spytać, kto go przysłał. W drodze do psiarni zatrzymał się w budynku, w którym właśnie urządzili gabinet dla doktor Avelyn Parker. Hanna wciąż narzekała, że to niewiarygodnie kosztowna inwestycja. Sam sprzęt kosztował sporo, ale Creed wiedział, że po jakimś czasie inwestycja się zwróci. Posiadanie gabinetu weterynarza na własnym terenie ułatwiało im życie i oszczędzało czas. A zatrudnienie doktor Avelyn, nawet na ograniczoną liczbę godzin – by mogła też prowadzić praktykę w Milton – było warte każdych pieniędzy. Creed zostawił jej worek z pająkami zapakowany do metalowej puszki i dołączył do tego liścik. Doktor Avelyn miała wiele zalet, między innymi tę, że o stworzeniach, na które psy muszą uważać, wiedziała niemal tyle samo, co o psach. Kiedy Creed dotarł do psiarni, zobaczył nadjeżdżający samochód pani doktor. Najprawdopodobniej pająki miały być jakąś wiadomością. Ktoś próbował mu powiedzieć to, co już świetnie wiedział – że niezależnie od tego, iż posesja znajduje się na odludziu, i niezależnie od jego wysiłków, by trzymać obcych na dystans, dadzą radę wejść nawet do domu i zostawić tam kiść bananów. To proste. Skoro zdołali to zrobić po kryjomu, do czego jeszcze są zdolni? Pomyślał o psach. Natychmiast zaczął przeszukiwać psiarnię, zaglądał w każdy kąt, szukając czegoś, co nie powinno się tam znajdować. Najbardziej go niepokoiło, że ten, kto podjął ryzyko dostania się na posesję, nie wydawał się ani trochę zainteresowany znalezieniem czy zabraniem stąd Amandy albo kokainy. Może nie zdążył tego zrobić. Albo chciał poznać to miejsce lepiej, nim tu wróci. Zdał sobie sprawę, że to był tylko wstęp. Że nastąpi ciąg dalszy, że tamci nie ustaną, póki nie zdobędą czy nie zniszczą tego, co pragną zdobyć albo zniszczyć.

Creed usłyszał elektroniczny dzwonek tylnego wejścia, odwrócił się i ujrzał wchodzącego Jasona. Wszystkie drzwi do psiarni miały ultradźwiękowe czujniki, wpuszczały tylko tych, którzy nosili bransoletki z zakodowanym sygnałem zwalniającym blokadę. Podobna technologia została zastosowana w sześciu wejściach dla psów. Jeśli pies miał na sobie obrożę na podczerwień, mógł wchodzić i wychodzić na ogrodzone podwórze, kiedy tylko chciał. Do żadnego z budynków na terenie nikt nie mógł wejść bez bransoletki, która włączy czujnik. Creed bardzo uważał na to, komu daje taką bransoletkę. Patrzył, jak Jason dźwiga naręcze rzeczy do treningu psów. Chłopak naprawdę ciężko pracował. A jednak Creed zastanawiał się, ile trzeba by zapłacić pozbawionemu pieniędzy i ręki chłopakowi, żeby go zdradził. Najprościej było dotrzeć do Creeda właśnie za pośrednictwem osoby, przez którą nie czuł się zagrożony. Kogoś, komu powinien ufać. Nie, powiedział sobie. Nawet jeśli przypadkiem Jason był tą osobą, której ktoś zapłacił za podrzucenie bananów, żaden kartel nie posłużyłby się tym chłopakiem, by skończyć swoją robotę. Posłużyliby się płatnym mordercą, prawda? Ale jeśliby tu przyszli, znaleźliby się na jego terytorium. Podniósł wzrok na sufit, na system spryskiwaczy, potem spojrzał na drzwi, psie budy i okna, ciągnące się wzdłuż szczytu budynku, na wysokości pierwszego piętra. Celowo kazał umieścić je tak wysoko, by żaden przestraszony pies nie chciał przez nie wyskoczyć. – Wszystko w porządku? Creed się obrócił. Jason położył na podłodze sprzęt treningowy i stał jakieś trzy metry od niego. Patrzył na niego z troską. A może z poczuciem winy? – W porządku. Czemu pytasz? Telefon zaczął dzwonić, nim Jason odpowiedział. Creed wyjął go z kieszeni i zerknął na wyświetlacz. Nie znał tego numeru. – Ryder Creed, słucham? – Cześć, Creed, mówi Liz Bailey ze Straży Wybrzeża. – Ratowniczka Bailey. Co słychać? Nie przypominał sobie, by dał jej swój numer. – Wybacz, że pozwoliłam sobie zadzwonić, ale powinieneś coś wiedzieć. Możesz rozmawiać? Creed zerknął na Jasona, ale chłopak już się oddalał i był poza zasięgiem głosu. – Tak, o co chodzi? – To na razie tajemnica. Słyszałam to nieoficjalnie. Z Potomacu wyłowiono ciało.

O mały włos jej nie przerwał i nie powiedział, że słyszał o Trevorze Bagleyu i jego ewentualnym związku z narkotykami. Tymczasem Bailey go zaskoczyła, mówiąc: – Wyłowiono go wczoraj rano. Był torturowany, na całym ciele ma ślady ukąszenia pająków. Zakneblowano go i wrzucono do rzeki. Podejrzewają, że kiedy go wrzucili, jeszcze żył. – Skąd o tym wiesz? – Zerknął na zegarek. Bailey musiała mówić o drugim topielcu. O autopsji, na którą szef Maggie kazał jej wrócić do stolicy. Czy to możliwe, że już zidentyfikowali ofiarę? – Nasza załoga już jakiś czas pracuje z DEA – rzekła Bailey. – Blue Mist nie jest jedynym statkiem rybackim, który śledziliśmy i który Choque Azul mógł wykorzystywać. Ale chyba wszyscy byli zdumieni znalezionym przez nas ładunkiem. No, a ci z kartelu wściekli się. – Chcesz powiedzieć, że ciało w Potomacu ma związek z tym, co znaleźliśmy? – Ofiarą jest kapitan tamtego statku rybackiego. Creed był zaskoczony. – DEA uważa, że istnieje lista potencjalnych ofiar. Być może wszyscy się na niej znajdujemy. – Eliminują swoich ludzi. – Też tak myślałam. To nie byłoby takie złe, co? W tej chwili to tylko plotki. Wiesz, jak się zaczyna takie gadanie, nawet tam, gdzie nie powinno się gadać. Ale lepiej, żebyś wiedział i uważał. – Już wiem. – Słucham? – Wiem, że jestem na tej ich liście.

ROZDZIAŁ PIĘĆDZIESIĄTY PIERWSZY Waszyngton DC Stan Wenhoff musiał czekać na O’Dell i nie krył irytacji. Ciało leżało już gotowe na stole, koroner pochylił się i przygotowywał narzędzia. – Nie mam pojęcia, czego zastępca dyrektora Kunze się spodziewa. Nie zobaczysz tu ani nie przekażesz mu nic ponad to, co już znalazło się w moich notatkach. – Zgadzam się. Dziś rano zdecydowanie wolałabym zostać w łóżku. Stan podniósł wzrok, kiedy Maggie zdejmowała żakiet, by włożyć fartuch, i dostrzegł ślady ukąszeń na jej rękach. – Co ci się stało? – Skorpiony. – Poważnie? – Poważnie – odparła i dołączyła do niego, stając po drugiej stronie stołu. Próbowała ignorować jego spojrzenie. Wenhoff czekał na wyjaśnienia. Maggie uniosła brwi. – Wydawało mi się, że się spieszysz. – Coś mi mówi, że twoja historia o skorpionach ma z tym związek. – Odłożył skalpel i skrzyżował ramiona. Po raz pierwszy, odkąd poznała Stana, sprawiał wrażenie szczerze zatroskanego. – Prawdę mówiąc, to twoja wina. – Moja? – Wybrałam się na poszukiwanie oryginalnego miejsca zbrodni i mrówek ogniowych. Przedstawiła mu w skrócie, jak zamiast tego trafiła na skorpiony. Wenhoff dwa razy się wzdrygnął. – DEA. – Powiedział to, jakby miał niesmak w ustach. – Musieli wiedzieć, kiedy wyciągnęliśmy z rzeki Bagleya. – Wiesz, skąd był telefon na temat pierwszej przesyłki? – spytała Maggie, przyglądając się drugiej ofierze. Ten człowiek nie spędził w wodzie tak dużo czasu jak Bagley. – Wspomniałeś o tym tamtego ranka. To do ciebie dzwonili? Potrząsnął głową, sięgając po skalpel i kleszcze chirurgiczne. Delikatnie oderwał brzeg taśmy zaklejającej wargi ofiary. – Po prostu nam o tym powiedziano. Wydaje mi się, że telefon, który dostaliśmy,

był od kogoś z Departamentu Sprawiedliwości. – Z departamentu? Nie z FBI czy z DEA? – Mogę to sprawdzić. Na pewno notujemy takie rzeczy. – Dlatego zdziwiłeś się na mój widok? – Nas chyba już niewiele powinno dziwić. Oderwał już większą część taśmy, ale zatrzymał się, widząc na dolnej wardze coś, co zdaniem O’Dell wyglądało na cienką czarną nitkę. W pierwszej chwili wzięła to za szew. Ale potem to coś się poruszyło. – Jasny szlag! – Stan odskoczył. Patrzyła jak zahipnotyzowana, ale nie śmiała podejść bliżej. To coś wystające z ust ofiary składało się jakby z drobnych segmentów i poruszało się do przodu i do tyłu niczym jakiś mechanizm. – Chyba za szybko coś powiedziałem – rzekł Wenhoff, rozglądając się. Chwycił duży szczelnie zamykany worek i przysunął go do O’Dell. – To nie jest noga pająka. – Nie – zgodził się. – To raczej jakaś antenka. Drań wystawił to, żeby wiedzieć, gdzie trafił. – Myślisz to samo co ja? – Jest jeden prymitywny gatunek, który przeżył miliony lat i może przeżyć wszędzie, na ziemi i pewnie w piekle. Tak, jestem pewien, że myślimy to samo. Odwrócił się do tacy z instrumentami i wziął z niej pęsetę i większe szczypce, podczas gdy Maggie wkładała lateksowe rękawiczki. Dotąd nie wyjęła ich z kieszeni, bo nie zamierzała niczego dotykać. Stan nie znosił, żeby mu przeszkadzać. Proponując, by mu asystowała, okazał jej zaufanie, jednak świetnie by się obeszła bez tego zaproszenia. Wzięła foliowy worek i postępowała zgodnie z poleceniami. – Albo się cofnie, kiedy zobaczy światło, albo wybiegnie na zewnątrz – powiedział Wenhoff, wkładając ochronną maskę z lampką ledową i lupą. Potem pochylił się nad ofiarą, gotowy do dzieła. – Na jakiej podstawie sądzisz, że jest tylko jeden? Podniósł wzrok i spojrzał na nią, włączając lampkę i oślepiając ją promieniem światła. – Bądź gotowa, żeby go złapać – rzekł. – Nie chcę, żeby mi tu biegała banda karaluchów.

ROZDZIAŁ PIĘĆDZIESIĄTY DRUGI Quantico, Wirginia O’Dell dotarła do Quantico zaledwie trzy kwadranse przed budzącym w niej obawy spotkaniem z zastępcą dyrektora Kunzem i agentem McCoyem. Kiedy drukowała zdjęcia z autopsji ostatniej ofiary, karaluchy przypomniały jej o skorpionach. Minie sporo czasu, nim odsunie w niepamięć to przerażające uczucie, gdy po niej biegały. Potarła grzbiety dłoni. Tego ranka opuchlizna znikła. Lepka pasta doktor Avelyn zredukowała obrzęki do drobnych czerwonych punktów, niewiele większych niż po ukąszeniu komara. Zrobiła delikatny makijaż i rozpuściła włosy, zakrywając ślady na policzku i szyi. Nie zdjęła jednak żakietu, by nie pokazywać rąk pokąsanych przez skorpiony. Choć przypuszczała, że kiedy pokaże Kunzemu i McCoyowi zdjęcia z autopsji, nie zwrócą na nią uwagi. W ustach ofiary znaleźli pięć karaluchów. Tylko jeden się opierał i trzeba go było wyciągnąć. Pozostałe cztery wybiegły, gdy tylko Stan rozchylił wargi mężczyzny. Jeden omal mu nie uciekł, O’Dell w ostatniej chwili zmiotła go z powrotem do plastikowego worka, który trzymała przy twarzy ofiary. Musiała przyznać, że jej szacunek dla Stana wzrósł. Nawet się nie wzdrygnął. Gdyby tak się stało, wszystkie pewnie rozbiegłyby się po kątach nieskazitelnie czystego pomieszczenia, gdzie przeprowadzał autopsje. Dopiero kiedy się przekonał, że nie ma więcej karaluchów, sięgnął głębiej i zmagał się z wydobyciem innej rzeczy wepchniętej do gardła ofiary – jego prawa jazdy. Zanim Maggie wyruszyła do Quantico, do kilku dostępnych wyszukiwarek wpisała: „Robert Diaz”. Teraz zamierzała wydrukować wyniki swoich poszukiwań. Kiedy za pięć trzecia pojawiła się w Quantico, ze zdziwieniem zobaczyła, że wszyscy już na nią czekają. Z jeszcze większym zdumieniem ujrzała senator Delanor, siedzącą w tym samym fotelu naprzeciw biurka Kunzego, co ostatnim razem, gdy O’Dell ją tu widziała. Kunze przedstawił O’Dell agenta McCoya, nie wyjaśniając obecności pani senator. To natychmiast obudziło czujność Maggie. Zdawało jej się, że jest jedyną osobą, która nie ma pojęcia, co tu się dzieje. – Agent McCoy właśnie nam mówił, co wydarzyło się na posesji Bagleyów – rzekł Kunze, czekając, aż agentka usiądzie obok senator Delanor. McCoy wolał stać.

– Właśnie, a jak się pani czuje? – Senator poklepała ją po ręce. – To straszne. Zanim O’Dell odpowiedziała, Kunze dodał: – Powinna mi pani była wczoraj powiedzieć o skorpionach. No i znowu – współczucie zamienione w oskarżenie. – Czuję się dobrze, dziękuję – powiedziała Maggie do pani senator, po czym zwróciła się do McCoya: – Więc wiedział pan o Trevorze Bagleyu? – Och, od jakiegoś czasu obserwowaliśmy Bagleya i jego żonę. – Byłoby miło, gdyby pan się tym podzielił, kiedy wyłowiliśmy go z Potomacu. – Agentko O’Dell – zganił ją zastępca dyrektora. – Nie ma sprawy. – McCoy uśmiechnął się i machnął ręką, lekceważąc O’Dell i jej słowa, potem dodał: – Słyszałem, że jest ostra. O’Dell także go sprawdziła, dowiedziała się wszystkiego, choć nie było tego wiele. W ciągu minionych dwudziestu lat agent McCoy awansował, zaczynał od funkcji oficera imigracyjnego, aż wylądował w DEA. Przeczytała w aktach, że pochodził z Teksasu, i spodziewała się rosłego kowboja z południowym akcentem. Nawet w gabinecie Kunzego McCoy zachowywał się bezczelnie, ale nie nosił stetsona ani kowbojskich butów, ani pasa z dekoracyjną klamrą. Była lekko rozczarowana. McCoy wyglądał jak zwykły rządowy agent – szerokie ramiona, standardowy stalowoniebieski garnitur, który pasował do krawata i koloru oczu, błyszczące czarne skórzane buty i zaczesane gładko do tyłu włosy, lekko siwiejące na skroniach. – To, co się stało, jest godne pożałowania, agentko O’Dell, ale nie spodziewaliśmy się, że pojedzie pani do Alabamy i będzie pani buszować po całej posesji Bagleyów, prawda? – Czemu nie? – Słucham? – Skoro pan wiedział, że z rzeki wyłowiono Bagleya, czemu pańscy ludzie nie pojawili się w domu Bagleyów przede mną? Tym razem szef nie zganił jej ani nie uciszył. Kątem oka widziała, że i on był zainteresowany odpowiedzią. McCoy wykorzystał tę chwilę, by przysiąść na rogu biurka Kunzego, ignorując pełne dezaprobaty spojrzenie zastępcy dyrektora. W tej pozycji nad wszystkimi górował, pokazywał, kto tu jest ważny. Stara sztuczka. Czasami sama ją wykorzystywała, przesłuchując podejrzanych. Nigdy jednak nie robiła tak przy kolegach z pracy.

– Mamy zwyczaj reagować ostrożnie, a nie ostro. – Agent rzucił Kunzemu poirytowane spojrzenie. Już nie wydawał się rozbawiony swoją charakterystyką Maggie jako „ostrej”. – Wiedzieliśmy, że Bagleyowie zajmują się przemytem narkotyków. Czekaliśmy na właściwy moment, żeby się u nich pojawić. Chcieliśmy ich wykorzystać do pomocy w oskarżeniu George’a Ramosa. Chcieliśmy możliwie jak najmocniej uderzyć w Choque Azul. Wiecie, o czym mówię? – To dzięki agentce O’Dell Ramos trafił za kratki – rzekł Kunze. Po raz pierwszy od długiego czasu w jego głosie Maggie słyszała cień dumy. – A tak, prawda – przyznał McCoy. – Pani ruszyła mu na ratunek podczas sztormu, jemu i jego dzieciom, i w rezultacie przeszkodziła pani przejęciu narkotyków na środku Zatoki. Przecież musiał to wcześniej wiedzieć. Nie rozumiała, czemu udawał, że dla niego to coś nowego. Zerknęła na senator Delanor. George Ramos był jej mężem, ojcem jej dzieci. Delanor jako senator z Florydy użyła swoich wpływów, żeby Kunze wysłał O’Dell i Straż Wybrzeża na ratunek jej rodzinie. Niełatwo słuchało się, kiedy McCoy mówił o tym tak nonszalancko. Kiedy kilka dni temu podczas spotkania Maggie mimowolnie wymieniła oba jej nazwiska, senator się wzdrygnęła. Ale Delanor była zawodowym politykiem i zdołała zachować kamienną twarz. O’Dell zauważyła, że teraz senator trzyma ręce na kolanach i z całych sił zaciska palce. – Dopiero po aresztowaniu Ramosa odkryliśmy, że nie tylko należał do kolumbijskiego kartelu, ale był jefe, szefem całego regionu południowowschodniego. Jego aresztowanie ostatniej jesieni spowodowało różne przesunięcia i napięcia. Dowiedzieliśmy się, że podczas nieobecności Ramosa jego syn chciał zająć jego miejsce. – Syn? – powtórzył Kunze i spojrzał na senator Delanor. – Wiedziałam, że George miał jakieś inne życie – odparła senator. – W Kolumbii, na długo zanim go poznałam. Oczywiście do niedawna nie miałam pojęcia, że miał żonę i syna, ani że wciąż jest z nimi w kontakcie i opiekuje się nimi. – Więc Choque Azul postanowił pozbyć się Bagleyów, zanim do nich dotrzecie? – spytała O’Dell. – Z początku tak myśleliśmy, kiedy wyłowiliście Bagleya z Potomacu. Ten kartel słynie z pomysłowości. Torturuje i zabija kapusia, a potem podrzuca ciało w miejscu, gdzie łatwo je znaleźć. Żeby innym współpracownikom nie wpadło nic głupiego do głowy. Na przykład wypaplać coś federalnym. Ale oni nie tylko wrzucili Bagleya do rzeki i pozwolili, żebyście go znaleźli. Oni poinformowali, że w rzece

jest przesyłka. W tym momencie Maggie coś sobie uświadomiła i przeniosła wzrok na senator Delanor. – To do pani zadzwonili. – Tak, chyba to mnie chcieli ostrzec.

ROZDZIAŁ PIĘĆDZIESIĄTY TRZECI Kiedy O’Dell pokazała im zdjęcia śladów ukąszeń pająków na ciele Roberta Diaza, agent McCoy skinął głową, jakby już widział podobne. – Nazywają go Icemanem – rzekł z dziwnym wyrazem twarzy. – Nikt nie wie, kim jest ani jak wygląda. Szukam go prawie od dekady, odkąd przyszedłem do DEA. Jest niczym duch. Ci, którzy twierdzą, że go widzieli albo coś o nim wiedzą, umierają, nim do nich dotrzemy. Jest płatnym mordercą Choque Azul. Rozpoznaję jego rękę. Ci dwaj topielcy to jego ofiary. – Jeśli chodzi o Zetas i Sinaloas – kontynuował – ich płatni mordercy szokują i zastraszają, rozwieszają rozczłonkowane ciała swoich wrogów w pobliżu szkolnych podwórek albo na mostach. Iceman lubi działać inaczej. Po prostu lubi patrzeć na to, jak jego ofiary wiją się z bólu, kiedy je powoli torturuje i zabija. – A karaluchy? – spytała O’Dell. – Czemu miały służyć? – Karaluchy? – McCoy wydawał się szczerze zdziwiony. Maggie wyjęła kolejne zdjęcia. – Robert Diaz miał zaklejone taśmą wargi. Kiedy koroner odkleił taśmę, w jego ustach znaleźliśmy pięć karaluchów. – O mój Boże. – Senator Delanor spojrzała na zdjęcia. – Były żywe? – chciał wiedzieć Kunze. – Tak, żywe. – Jak to możliwe? – spytała senator. O’Dell cały czas patrzyła na McCoya. Nie mogła zdecydować, czy nie może uwierzyć, że Iceman zrobił coś nie w swoim stylu, czy też próbuje zgadnąć, co to znaczy. – Nadal jest pan przekonany, że to ofiary tego samego mordercy? – spytała. – Że obaj ci mężczyźni byli powiązani z Choque Azul? Skinął głową. – Mordercy zmieniają swoje zwyczaje. Jako osoba zajmująca się profilami morderców wie pani o tym, agentko O’Dell. Nadal jestem pewny, że Bagley i Diaz zostali zabici przez Icemana na polecenie Choque Azul. Podejrzewaliśmy, że Diaz może być drugą przesyłką. Kilka dni temu zniknął, po przesłuchaniu przez naszych agentów. Był kapitanem statku rybackiego, na który mieliśmy oko. Dwudziestokilkumetrowego Blue Mist. – Uśmiechnął się. – Przekonaliśmy się już, że oni lubią takie sztuczki. Choque Azul to po hiszpańsku Błękitny Szok, Neonowy

Błękit czy coś podobnego. Uważają, że to sprytna gra słów, używają słów „niebieski” czy „błękitny”, „elektryzujący”, „paraliżujący”, „neonowy” w różnych nazwach i kodach. Nawet łódź George’a Ramosa… – Zerknął na senator, a O’Dell pomyślała, że lekki grymas na jej twarzy sprawił mu przyjemność. – Nazywała się Neonowy Błękit. – Więc moje pierwsze skojarzenie, kiedy wyłowiliśmy Bagleya z wody, było słuszne. – O’Dell spojrzała na szefa. – A pan powiedział, że to nie ma nic wspólnego z kartelami narkotykowymi. – Naprawdę nie wiedziałem. – Obawiam się, że to moja wina – wtrąciła senator Delanor. – Kiedy do mojego biura w senacie dotarła wiadomość o przesyłce w Potomacu, ja też nie miałam o niczym pojęcia, ale podejrzewałam, że ma to coś wspólnego z George’em. Więc poprosiłam Raymonda o interwencję. George nie krył, że oczekuje mojej pomocy, bo inaczej sprawi mi kłopot. – Kłopot? Przecież siedzi w więzieniu. Senator spojrzała na O’Dell. Przez moment na nieskazitelnej masce, którą przybrała Delanor, Maggie dojrzała pęknięcia, które pokazywały zmęczenie i coś jeszcze. Czego zdecydowanie nie chciała ujawnić, bo skrzyżowała ramiona na piersi i odchyliła się do tyłu. Odwróciła głowę i powiedziała: – To skomplikowane. Spodziewała się, że to załatwi sprawę, co tylko zezłościło Maggie. – Skomplikowane czy raczej mało chwalebne? – Agentko O’Dell, przesadza pani – odezwał się znów Kunze. – Mogłam zginąć. Chyba należy mi się wyjaśnienie. Jak były mąż może sprawić pani kłopot, siedząc za kratkami? – Najwyraźniej nie ma pani pojęcia. – Senator zmierzyła ją chłodnym wzrokiem. O’Dell uderzyła w czułą strunę i bardzo się z tego ucieszyła. Była zmęczona politycznymi bzdurami. – Więzienie nie odcięło George’a od jego kontaktów – podjęła senator. – Jeśli w ogóle coś zmieniło, tylko wzmocniło jego popleczników… czy jak ich tam nazwać, dodało im energii. – Spojrzała na McCoya. – George zawsze znajdował mało subtelne sposoby na zwrócenie mojej uwagi. Zbliża się jego rozprawa w sądzie. – I pani reelekcja. – Agentko O’Dell, ostrzegam panią. – W porządku, Raymondzie. – Delanor uniosła jedną z delikatnych wypielęgnowanych dłoni. – Jedno i drugie, agentko O’Dell.

– Ale Iceman maczał w tym palce – odezwał się McCoy. – Sądzimy, że zaangażowano go nie tylko po to, by wysłać parę ostrzeżeń. On robi porządki. Te dwie ofiary to prawdopodobnie początek jego listy.

ROZDZIAŁ PIĘĆDZIESIĄTY CZWARTY – Trevor Bagley i jego żona zajmowali się nie tylko przemytem narkotyków dla Choque Azul – powiedział agent McCoy i spojrzał na O’Dell. – Rozumiem, że w lesie znalazła pani dziecięce ubranie. – Zgadza się. Wyglądało na poplamione krwią. – Podejrzewaliśmy, że Bagleyowie przetrzymywali kilkoro dzieci. – Mimo to nic w tej sprawie nie zrobiliście. – Zbieramy dowody. – Podczas gdy oni handlują dziećmi. – Chwileczkę. – Senator przesunęła się na skraj fotela. – O czym pan mówi? Tam były jakieś dzieci? – Najnowszy biznes Choque Azul. – George nigdy by się na to nie zgodził. – Naprawdę? – McCoy wstał z biurka i stanął przed Delanor. – George robi wszystko, by jego ludzie właśnie to zatuszowali. Bo zbliża się jego rozprawa, a on nie chce, by jakiekolwiek dowody łączyły go z handlem ludźmi. Więc Iceman działa. – Nie wierzę. Czemu o tym nie słyszałam? – spytała senator. – Staraliśmy się tego nie ujawniać. – Zbierając dowody – wtrąciła O’Dell. – Kogo to obchodzi, że w międzyczasie zginie kilkoro dzieci, jeśli tylko zbierzecie mocne dowody. Tym razem stwierdziła ze zdziwieniem, że Kunze nie udzielił jej reprymendy. Zerknęła na niego pełna obaw, ale kiedy spotkali się wzrokiem, zrozumiała, że teraz nie zareaguje. McCoy z kolei już nie był rozbawiony, nawet nie potrafił ukryć złości. – Nie ma pani pojęcia, w co pani wdepnęła, agentko O’Dell – powiedział. – Wygląda na to, że gdyby nie ja, nadal prowadziłby pan swoje śledztwo, a Iceman zajmowałby się kolejnymi osobami z listy. – Skąd pan wie, że kartel George’a zaczął handlować dziećmi? – Zdawało się, że senator odzyskała pewność siebie. – Może Bagleyowie zajmowali się tym na własną rękę? O’Dell ze zdumieniem stwierdziła, że Delanor nadal broni byłego męża. Maggie była tam owej nocy, kiedy Ramosa aresztowano na pokładzie jego łodzi. Beztrosko zabrał ze sobą dwójkę ich dzieci, płynąc po ładunek kokainy, który miał odebrać na środku Zatoki Meksykańskiej. A po drodze natknęli się na szalejącą burzę

z piorunami. Zastanowiła się, czy Ramos przekazywał byłej żonie wiadomości i przesyłki, bo wiedział, że wciąż ma na nią wpływ. Skoro użyła swoich politycznych powiązań i władzy, żeby prosić o pomoc zastępcę dyrektora Kunzego, co jeszcze by dla niego zrobiła? – Tydzień temu Straż Wybrzeża zatrzymała statek rybacki kapitana Roberta Diaza Blue Mist w Zatoce Meksykańskiej – podjął McCoy. – Wzięli na pokład psa poszukiwawczego z opiekunem, spodziewali się, że pod ładunkiem mahi-mahi pies wywącha kokainę. Wie pani, co znaleźli? Pięcioro dzieci. Trzy dziewczynki i dwóch chłopców, wszyscy poniżej trzynastego roku życia. Amerykanie. – Ale Bagleyowie… – Przez ostatni rok z przerwami Trevor Bagley pracował jako rybak, był związany umową z Blue Mist. O’Dell słuchała go i nie mogła uciec od myśli, że świetnie się bawił, widząc, że z każdą informacją senator Delanor czuje się coraz mniej pewnie. Maggie zastanawiała się, czy coś ich łączyło w przeszłości. – Więc każdy, kto brał udział w zatrzymaniu i przeszukaniu statku, może znaleźć się na liście Choque Azul? Czy tak? – spytała O’Dell, ale chodziło jej tylko o jedną osobę. McCoy wspomniał o psie z opiekunem. Przeczuwała, że to Ryder Creed. – Tak, niewykluczone. – Proszę mi coś powiedzieć, agencie. Na posesji Bagleyów znaleziono dowód na to, że mogły tam być więzione dzieci. Wcześniej porwane. – Tak uważamy. W jednym z budynków znajdują się ślady świadczące o tym, że mogło tam być przetrzymywanych kilka osób. – A pańscy ludzie znaleźli jakieś narkotyki? – Narkotyki? Nie, nic o tym nie wiem. O’Dell spojrzała na Kunzego. – Z całym szacunkiem, to nie jest sprawa dla DEA. Tym powinno się zająć FBI. – Co takiego? – spytał McCoy. – Prawdę mówiąc, agentka O’Dell ma rację. – Chciałabym tam wrócić i dokończyć to, co zaczęłam.

ROZDZIAŁ PIĘĆDZIESIĄTY PIĄTY Hanna była zdziwiona, że Amanda się z nią nie kłóciła. Albo dziewczyna wciąż bała się ludzi, od których uciekła, albo przywykła do słuchania poleceń. I wykonywała je z pośpiechem. Ryder przekonał Hannę, żeby zabrała Amandę i wyjechała. Doktor Avelyn zidentyfikowała pająki, które rozbiegły się po blacie. I od razu o tym poinformowała. Kiedy Ryder usłyszał, że są śmiertelnie jadowite – najbardziej niebezpieczne wśród pająków – natychmiast zaczął nalegać na szybki wyjazd Hanny. Doktor Avelyn powiedziała, że w Stanach te pająki są rzadkością. Według niej zwykle zamieszkują w kiściach bananów, które rosną w Kolumbii. Domyślała się, że taka kiść nie przypadkiem przeszła przez kontrolę. Hanna martwiła się, że Ryder planuje coś szalonego i niebezpiecznego, ale zdawała sobie sprawę, że jeśli zostaną z Amandą w domu, i tak nie zmienią jego planów. Tym razem wiedziała, że nie zdoła wybić mu tego z głowy. Znała ten wyraz oczu, kiedy kazał im się pakować. Prawdę mówiąc, jedną torbę już spakowała i schowała do bagażnika tamtej nocy, gdy przywiózł dziewczynę. Już wtedy przewidywała, że może być zmuszona do natychmiastowego wyjazdu. Przekonała Amandę, że powinny zmienić jej wygląd. Czekało je pięć godzin podróży, nie chciała ryzykować, że ktoś nagle dziewczynę rozpozna. Farba do włosów zmieniła Amandę w brunetkę, co także dodało jej lat. Hanna uznała, że strzyżenie też nieźle jej poszło – zostawiła grzywkę, a resztę włosów obcięła do wysokości brody, co pomogło trochę zasłonić twarz. Podobnie jak okulary w grubych oprawkach. Jeśli chodzi o strój, zrezygnowały z modnych dżinsów. Hanna pożyczyła od Andy – z czasów, gdy Andy była technikiem weterynaryjnym – górę od niebieskiego uniformu i spodnie khaki. Nawet Amanda była zdumiona tą przemianą. Już nie wyglądała jak wychudzona nastolatka, lecz jak młoda kobieta, która właśnie wybiera się do pracy albo wraca z pracy do domu. Hanna obiecała Ryderowi, że do niego zadzwonią, jak tylko dotrą na miejsce. Były w drodze dopiero pół godziny, kiedy przejechały most na Escambia Bay. Od chwili, gdy wsiadły do samochodu, Amanda siedziała z iPodem i słuchawkami w uszach, ale nagle się wyprostowała i spytała: – Możemy pojechać do Pensacola Beach? – Nie – odparła Hanna. – Nie mamy czasu na zwiedzanie.

– Jest taka piękna pogoda, a ja całe wieki siedziałam w zamknięciu. Co się stanie, jak stracimy kilka minut? Przecież jedziemy do jakiejś durnej kryjówki. Hanna nie powinna się spodziewać, że zmiana wizerunku zmieni charakter dziewczyny. To nadal była ta sama krnąbrna nastolatka. – Nie – powtórzyła Hanna. Amanda skrzyżowała ramiona na piersi i nadąsana patrzyła przez okno. Jak zwykle na drodze I-10 panował ogromny ruch. Nie minęło nawet pięć minut, kiedy dziewczyna znów się wyprostowała. – Muszę siku. – Naprawdę? – Robię wszystko, co mi pani każe. Nie może się pani zatrzymać, żebym się wysikała? Hanna spojrzała w boczne lusterko. Przy takim natężeniu ruchu nie dało się zauważyć, czy ktoś je śledzi. Zjechała na pierwszy parking i bacznie wpatrywała się w lusterka. Za nimi wjechały dwa samochody. Hanna kierowała się na miejsca przeznaczone dla aut osobowych, zwolniła i nie traciła czujności. Oba samochody zaparkowały, ale Hanna jechała dalej, minęła toalety i zawróciła. – Hej! – Amanda odwróciła się do niej. – Co pani robi? – Muszę mieć gwarancję, że nikt nas nie śledzi. Wytrzymasz. Jakieś półtora kilometra dalej jest postój dla ciężarówek. Tam się zatrzymamy. Tym razem wyjechała za nimi tylko osiemnastokołowa ciężarówka. Na parkingu dla TIR-ów było dużo tłoczniej. Znajdowały się tam trzy dystrybutory paliwa, duży sklep i toalety z natryskami oraz restauracja dla kierowców, gdzie mogli coś kupić bez wysiadania z wozu. – Zatankuję – oznajmiła Hanna. Skoro już się zatrzymała, chciała mieć pewność, że szybko nie będą musiały tego powtarzać. Stanęła przy dystrybutorach zadowolona, że z międzystanowej nikt za nimi nie zjechał. Dobrze widziała stąd wejście do budynku. Skinęła Amandzie głową, pozwalając jej wysiąść, a potem odprowadziła ją wzrokiem. Jak na kogoś, kto ma pilną potrzebę, dziewczyna się nie spieszyła.

ROZDZIAŁ PIĘĆDZIESIĄTY SZÓSTY Amandzie w głowie się nie mieściło, że można reagować tak paranoicznie jak Hanna. Ta kobieta doprowadzała ją do szału. Jakby nie dość, że musiała włożyć te durne ciuchy. Pomyślałą że jeśli będzie zmuszona spędzić z Hanną w samochodzie jeszcze cztery godziny, zacznie krzyczeć. Co prawda Hanna nieźle ją karmiła. I w zasadzie nie najgorzej ją traktowała. Podała jej nawet antybiotyki na gardło i brzuch, po których Amanda poczuła się znacznie lepiej. Poza tym nie kazała jej robić nic dziwnego. Prawdę mówiąc, aż do tego dnia nic nie kazała Amandzie robić. Dziewczyna pomyślała, że jeśli chciałaby wrócić do normalnego życia, a przy tym nie zostać znalezioną przez Zapatę, musiałaby zmienić wygląd. Zapata wszędzie miała szpiegów. Była złośliwą mściwą staruchą. Wściekałaby się. Bóg jeden wie, co by z nią zrobiła. Nagle Amanda poczuła, że ktoś ją obserwuje. To głupie, udzieliła jej się paranoja Hanny. Ale przecież widziała, jak łatwo zastąpiono Lucię. Zapaty nic nie obchodziło, co się stało z tą dziewczyną. Amanda minęła krzyżujące się alejki, kierując się do toalet na tyłach sklepu. Nikt nie zwracał na nią uwagi. I nic w tym dziwnego. W tych ciuchach wyglądała jak totalna idiotka. Przywykła do tego, że mężczyźni przynajmniej ją zauważali. Nowa fryzura i kolor sprawiały, że wyglądała doroślej, ale ubranie rujnowało ten efekt. Idąc korytarzem, obejrzała się za siebie. Może to i dobrze, gdy nikt jej nie zauważa. Może to znaczy, że będzie mogła rozpocząć normalne życie. Znalazła wejście do damskiej toalety na końcu korytarza. Kiedy chciała pchnąć drzwi, ktoś chwycił ją od tyłu. Czyjaś ręka zasłoniła jej usta. Zanim zdała sobie sprawę, co się dzieje, ktoś ją wciągnął do ciemnej ubikacji. Próbowała się opierać i kopać, ale w pobliżu nie było nikogo, kto mógł cokolwiek zobaczyć czy usłyszeć. Potem poczuła ten zapach – tłusty żel do włosów zmieszany z potem. Leandro. – Bardzo mi się podoba twoja nowa seksowna fryzura – szepnął jej do ucha. – Jak? Jak mnie znalazłeś? – Chyba nie myślałaś, że o tobie zapomnę? Pamiętasz, mówiłem ci, że zawsze, kiedy słuchasz muzyki, jestem z tobą. Odwrócił ją do siebie twarzą. Jej oczy przyzwyczajały się do ciemności. Ściskając

jej nadgarstki, przyciągnął do siebie. Pocałował w usta, powoli i delikatnie jak kochanek. Amanda oddała pocałunek.

ROZDZIAŁ PIĘĆDZIESIĄTY SIÓDMY Hanna weszła do środka, żeby zapłacić za paliwo, i kupiła dwie puszki wody sodowej, tylko dlatego, że trzeba było po nie iść na tył sklepu, gdzie stały lodówki. Spojrzała w głąb korytarza prowadzącego do toalet, a potem poszukała wzrokiem innych wyjść. Było tylko awaryjne, w przeciwległym rogu. Więc dziewczyna musiała wydostać się z budynku frontowymi drzwiami. Nie była pewna, czy bardzo ją obchodzi, że Amanda mogła się wymknąć. Ale Ryderowi nie byłoby to obojętne, w końcu ją Hannie powierzył. Chwilę się porozglądała, wzięła jeszcze parę rzeczy, zapłaciła i ruszyła z powrotem do samochodu. Usiadła za kółkiem i zamyśliła się. Po dziesięciu minutach pojawiła się w drzwiach Amanda, miała zaczerwienioną twarz. Hanna zastanowiła się, czy dziewczyna przypadkiem nie wymiotowała. – Nic ci nie jest? – spytała, kiedy Amanda wsiadła do auta i zapinała pas. – Nic. – Długo ci to zajęło. – Mam okres. – Okej. Kupić ci podpaski albo tampony? – Nie, ja… wzięłam jedną z automatu w toalecie. Kłamała. Synowie Hanny byli w tym lepsi. Chociaż nie rozumiała, czemu Amanda miałaby kłamać. Może liczyła, że znajdzie tylne wyjście, a kiedy przekonała się, że nie zdoła uciec, a nie miała lepszego planu, musiała pogodzić się z powrotem do samochodu. Hanna nie zastanawiała się nad tym dłużej. Były na siebie skazane. Im szybciej ruszą w drogę, tym szybciej odpocznie, przynajmniej przez chwilę. Wciąż panował spory ruch, Hanna wiedziała, że I-10 aż do Biloxi będzie tak właśnie wyglądała. Jechała swoim pasem, nie przekraczała dozwolonej prędkości i nie zwracała zbytniej uwagi na mijające ją samochody. Zbliżając się do pierwszego mostu, nie zauważyła podjeżdżającego do niej czarnego SUV-a. Gdy zbyt długo jechał obok, Hanna zerknęła w jego stronę. Młody mężczyzna uśmiechnął się do niej, jakby na to właśnie czekał. Potem, bez uprzedzenia, ostro skręcił w prawo. Hanna usłyszała chrzęst i zgrzyt, uderzenie pchnęło samochód na pobocze. Nie puściła kierownicy. Zdjęła nogę z gazu, lecz nadal jechała za szybko. Instynkt kazał jej zahamować i to ostro, ale wiedziała, że wtedy auto mogłoby koziołkować. – Co się dzieje?! – krzyknęła Amanda.

– Trzymaj się – powiedziała Hanna, ale drugie uderzenie było tak mocne, że kierownica gwałtownie się obróciła. Nie była w stanie jej utrzymać. Zaraz potem próbowała skręcić w lewo. Wtedy rozległ się kolejny zgrzyt metalu. Tym razem jej samochód całkiem wypadł z drogi. Obiema nogami Hanna naciskała hamulec. Samochód przeleciał nad barierką i leciał dalej.

ROZDZIAŁ PIĘĆDZIESIĄTY ÓSMY Creed wpadł do Andy podczas jej sesji szkoleniowej z Chance’em. Wysłała mu wiadomość z prośbą, by zajrzał zobaczyć postępy psa. Przyniósł jej szklankę mrożonej herbaty. Duży owczarek niemiecki spojrzał na niego, ale posłusznie siedział. To, że nie rzucił mu się do gardła, już zrobiło na Creedzie wrażenie. Był zaskoczony niezwykłym spokojem psa. – Jaki opanowany! Gdy tylko Andy odwróciła się do niego, zauważył, że jej to nie dotyczy. Nos i oczy miała zaczerwienione. Płakała, w wyciągniętej ręce nadal trzymała telefon. Domyślił się, że to rozmowa wywołała jej łzy. Zanim zdążył zapytać, co się stało, Andy powiedziała: – Był wypadek. Prawdę mówiąc, nie wiem, czy to wypadek. – O czym ty mówisz? – Chodzi o Hannę i Amandę. Ktoś zepchnął je z drogi. Creed tak mocno ścisnął szklankę, że pękła mu w ręce. Kawałki szkła poleciały na podłogę. Kilka odłamków wbiło się w jego dłoń. Chance podskoczył i szczeknął. – Chance, siad! – krzyknęła Andy, a pies natychmiast posłuchał, choć dyszał niespokojnie. – Creed, krwawisz. – Co się stało? Czy one…? – Żyją, ale obie są w stanie krytycznym. Uderzył w nie jakiś facet w czarnej terenówce. Świadkowie twierdzą, że nawet się nie zatrzymał. Creed i Andy patrzyli na siebie w milczeniu, żadne nie musiało mówić, co się stało, oboje to wiedzieli. Wbrew zdaniu Creeda Hanna uparła się, że powiedzą o Amandzie najbardziej zaufanym pracownikom, poinformują, skąd się u nich wzięła. Twierdziła, że ci ludzie na to zasługują. Poza tym uważała, że dzięki temu zwrócą baczniejszą uwagę na wszelkie niecodzienne rzeczy, które mogłyby się wydarzyć na posesji. Teraz Creed był wdzięczny, że nie musiał się Andy tłumaczyć ze swojego najgłębszego lęku. – Wszystkiego tu dopilnuję podczas twojej nieobecności – zapewniła Andy. Skinął głową. – Opatrzyć ci rękę? Dopiero teraz spuścił wzrok i spojrzał na swoją dłoń, jakby do niego nie należała. Wbiły się w nią dwa odłamki szkła. Creed potrząsnął głową i wyciągnął je. Zacisnął

pięść i uniósł, przyciskając ją do piersi. – Nic mi nie jest – rzekł, a krew kapała mu po ręce. – Daj znać, jak się czegoś dowiesz. Znów skinął głową, choć szczerze mówiąc, już nie słyszał Andy, czuł tylko pulsujący ból głowy. Z każdym krokiem rosła jego złość. W żadnym z planów w swojej głupiej strategii, by chronić i bronić, nigdy nie brał pod uwagę, że zaatakują gdzie indziej. Albo kogoś innego. Teraz zrozumiał. Odrobili lekcję. Wiedzieli, że torturowanie czy fizyczne zranienie Creeda byłoby zbyt proste i może nieskuteczne. Ale terroryzowanie i skrzywdzenie tych, których kochał – także jego psów – będzie właśnie tym ciosem, który go naprawdę zdruzgocze.

ROZDZIAŁ PIĘĆDZIESIĄTY DZIEWIĄTY Szpital Świętego Serca Pensacola, Floryda Creed oparł łokcie na kolanach i ukrył twarz w dłoniach. Nie zwracał uwagi na swój zakrwawiony prowizoryczny opatrunek. Oczy miał zamknięte, liczył na to, że pulsujący ból głowy ustanie, kiedy nagle poczuł, że ktoś nad nim stoi. – Musimy przestać spotykać się w szpitalach. – I w dziurach w ziemi – odparł, nim podniósł wzrok na Maggie O’Dell. Nie uśmiechnęła się, usiadła obok niego. Przed kilkoma miesiącami, kiedy wspólnie pracowali przy pewnym śledztwie, wbrew własnej woli trafili do szczeliny w skałach i dwukrotnie do szpitalnych poczekalni. Creed przypuszczał, że żadne z nich nie było gotowe z tego żartować. Parę minut wcześniej w poczekalni kłębił się tłum ludzi. A może to było parę godzin wcześniej, bo teraz za oknem zobaczył ciemność, a gdy tu przyjechał, wciąż świeciło słońce. Pozostała tylko para starszych ludzi w przeciwległym końcu pomieszczenia. Bezmyślnie wpatrywali się w ekran płaskiego telewizora na ścianie. – Jak się ma Hanna? – spytała Maggie. – Wciąż jest na intensywnej terapii. Nie pozwalają mi jej zobaczyć ani nie chcą mnie poinformować o jej stanie, bo nie jestem rodziną. – Ma jakąś rodzinę? – Jej dwaj synowie są u dziadków. Maggie czekała na więcej informacji, a ponieważ Creed milczał, spytała: – Jeszcze im nie powiedziałeś? – Są pięć godzin drogi stąd. Hanna nie chciałaby, żeby tu przyjeżdżali. Nie dodał, że Hanna nie chciałaby ryzykować i narażać chłopców na niebezpieczeństwo. Wierzyłaby, że Creed zrobi wszystko, żeby nic im się nie stało. Nie sądził, by Maggie to zrozumiała. Dla niej pewnie brzmiało to dziwnie, że nie zadzwonił do rodziny Hanny. Prawdę mówiąc, Creed i Hanna byli dla siebie rodziną. Przywykli wspólnie podejmować decyzje, które wpływały na życie ich obojga. Kiedy Hanna poznała i poślubiła Marcusa Washingtona, od kilku lat byli już z Creedem partnerami biznesowymi. Związały ich przeżycia, które łączą silniej niż krew. W konsekwencji bezwarunkowo opiekowali się sobą i troszczyli się o siebie nawzajem. Tak to po

prostu wyglądało. Nie potrafił tego wyjaśnić Maggie. Do diabła, nie mógł tego też wyjaśnić siostrze oddziałowej. Od czasu do czasu, kiedy Hanna się na niego denerwowała, wypominała mu, że przez niego firma traci na wartości. Ale nawet wtedy wiedział, że nie chodzi o firmę. To nie było dla niej najważniejsze. Mówiła to tylko po to, żeby go ustawić do pionu. Marcus zaakceptował go, tak jak inny mężczyzna zaakceptowałby szwagra. Kiedy wyjeżdżał na służbę do Iraku, powiedział, że nie martwi się o żonę, bo wie, że Creed zaopiekuje się nią i ich dwoma synami. Ale tym razem Creed zawiódł Hannę. Dlaczego jej nie posłuchał, kiedy się upierała, by odesłać Amandę? Pozwolił, by związane z jego zaginioną siostrą emocje i wspomnienia zwyciężyły z instynktem Hanny, i ona za to zapłaciła. – Powinieneś był mi powiedzieć o dziewczynie – zaskoczyła go Maggie. – A ty może powinnaś mi była powiedzieć, że Bagleyowie handlowali dziećmi dla kartelu. – Skąd wiesz? – A ty skąd wiesz o Amandzie? Oparła plecy o ścianę i skrzyżowała ramiona, westchnęła sfrustrowana. Creed już nie dbał o to, co kto wiedział. Hanna walczyła o życie. W tej chwili poza tym nic się nie liczyło, no, może jeszcze gotująca się w nim złość, która pulsowała mu w skroniach. – Właśnie się dowiedziałam o statku rybackim i dzieciach – oznajmiła Maggie. – Nie byłam pewna, czy wiąże się to jakoś z kartelem. Mój szef, który ma dziwne zamiłowanie do polityki i polityków, coś przede mną zataił. Ja tylko szukałam miejsca zbrodni, żeby wiedzieć, co się wydarzyło. Okazuje się, że wkurzyłam tym kilka osób. – Witaj w klubie. Teraz się uśmiechnęła. Creed się wyprostował. On też splótł ramiona i oparł głowę o ścianę. – Nie chciałem w to wciągać nikogo więcej – powiedział. – Dlatego nie wspomniałem ci o dziewczynie. – A wyszło na to, że już jestem wciągnięta. Wyjaśniła mu, co wie o Bagleyach, którzy porywali dzieci i handlowali nimi dla Choque Azul. Teraz, gdy dostała materiały sprawy, wiedziała o wiele więcej. Jedna z trzech dziewcząt, które Creed i Straż Wybrzeża znaleźli na statku, na podstawie fotografii zidentyfikowała Reginę Bagley. To było podczas przesłuchania przed tygodniem. Zatem agent McCoy wiedział, że Bagleyowie porwali co najmniej jedno

z tych dzieci. Ale kiedy O’Dell spytała McCoya, czemu ich nie przesłuchał czy nawet nie aresztował, wykręcił się od odpowiedzi, mówiąc coś o przygotowywaniu mocnych dowodów. Historie opowiadane przez dzieci podczas przesłuchania się różniły. Jedno z nich porwano w centrum handlowym, inne z parkingu dla samochodów ciężarowych. Kiedy relacjonowała to Creedowi, zobaczyła, że się wzdrygnął. – Wykorzystywali je tak jak Amandę? Jako kurierów? – spytał. – Nie jestem tego pewna. Nie wiem, czy ktokolwiek to wie. Niespełna czterdzieści osiem godzin po uwolnieniu z tymczasowego aresztu kapitan Blue Mist zniknął. Wyłowiono go z Potomacu. – Pogryzionego przez pająki. Wiem. – Skąd wiesz? – Powiedzmy, że ktoś o tym słyszał i dał mi znać. – Zignorował jej kolejne westchnienie. – A ty co tu robisz? – Z jakiegoś durnego powodu wzięłam tę sprawę. Spojrzał na nią i uniósł brwi, zamiast od razu spytać, czy straciła rozum. Potrząsnęła głową. – Wiem, to szaleństwo. Ale ten dupek z DEA mnie wkurzył. Na te słowa Creed się uśmiechnął. – Co zrobiłeś z kokainą? – spytała cicho, choć para na drugim końcu pomieszczenia nie zwracała na nich uwagi. – Skąd, do diabła, wiesz, że była jakaś koka? – Powiedzieli, że ona ją przenosiła. – Kto powiedział? – Agent McCoy. Ten gość z DEA. – A skąd to wiedział? Milczała, a Creed widział, że zastanawia się nad tym samym co on. – Mówił coś o kamerach w terminalu. Nie mógł uwierzyć, że ludzie z DEA cały czas wiedzieli, że ukrywał kurierkę. Czy to możliwe? – Postawili agenta przed pokojem Amandy na intensywnej terapii. Czeka, aż dziewczyna odzyska przytomność. Spojrzał na nią zaalarmowany. Maggie to zauważyła. – Nie możesz jej dalej chronić. Informacje, które ona posiada, mogą pomóc wsadzić za kratki naprawdę groźnych zbirów. – Albo sprowadzą na nią śmierć.

– Albo na ciebie. Próbuję tylko pomóc. – A ja tylko ci mówię, że nie wiem, o czym mówisz. – Poważnie? – Przesunęła się na skraj siedzenia. – Myślisz, że cię nagrywam czy co? – Nie. Ale nie chcę, żeby znów kogoś skrzywdzili. To moja walka. Nie zmienił pozycji, siedział z głową opartą o ścianę i patrzył przed siebie, choć czuł na sobie jej twarde spojrzenie. Potem nagle Maggie powiedziała: – Twoja walka? Odpuść sobie, Ryder. Nie wygrasz. – Pająki i węże – ściągnął wargi i pokręcił głową – mi nie przeszkadzają, o ile nie krzywdzą moich psów ani nikogo, kto jest mi drogi. Ale to… – Wskazał głową na drzwi oddziału. – To im nie ujdzie na sucho. – Żartujesz, prawda? – Rozejrzała się, potem zbliżyła do niego, kolanami dotykając jego nóg, zmusiła, by przeniósł na nią wzrok. – Pozwól FBI i agencji antynarkotykowej zająć się tymi gośćmi. Sam z nimi nie wygrasz. – Wszystko pięknie, ale nie mam wyboru. – W końcu spojrzał jej w oczy. – Wiem, że jestem na ich liście osób do likwidacji. – Kiedy próbowała odwrócić wzrok, delikatnie ujął ją pod brodę i obrócił ku sobie jej twarz. – To też już wiesz, prawda? – Agent McCoy wspomniał tylko o psie z opiekunem, mówiąc o dzieciach, które znaleźliście. Teraz, kiedy wiem o Amandzie… Tym bardziej powinieneś to zostawić agencjom federalnym. – Poza tobą, jakoś nikt z tych agencji nie biegnie mi na ratunek. Opuścił rękę, ale nie spuszczał z Maggie wzroku, aż uciekła od niego spojrzeniem. Wróciła do poprzedniej pozycji. Siedzieli w milczeniu obok siebie dłuższą chwilę. Potem raptem Maggie się poderwała. – Zaraz wracam – rzekła. Odprowadzał ją wzrokiem, kiedy szła przez poczekalnię prosto do kobiety po drugiej stronie okienka. Tej, która pilnowała drzwi z napisem: „Wstęp tylko dla uprawnionych”. Która oznajmiła Creedowi, że nie pozwoli mu zobaczyć Hanny ani nie przekaże żadnej informacji na temat jej obecnego stanu, gdyż Creed nie jest członkiem rodziny. Kobieta była czarna i musiała wiedzieć, że Hanna też jest czarna, bo kiedy do niego mówiła, mierzyła go wzrokiem, jakby ostrzegała, by nie próbował jej przekonywać. Teraz Maggie wyjęła portfel i coś kobiecie pokazywała. Nie, to nie był portfel – to była odznaka. Creed nie słyszał jej słów. Odwróciła się i wskazała na niego palcem. Kobieta wyciągnęła szyję, wstała, by wyjrzeć przez to swoje oszklone okienko

z otworem na dole. Kiedy przekonała się, o kogo chodzi O’Dell, skrzywiła wargi. Maggie wciąż mówiła. Chwilę potem kobieta pokiwała głową, a następnie coś jej podała. Creed nie miał pojęcia, co to było. Maggie wróciła do niego i wręczyła mu laminowany identyfikator, a on na niego spojrzał i dotknął sznurka na szyję. – Możesz widzieć Hannę, kiedy tylko zechcesz. Wystarczy, że pokażesz to w okienku recepcji. Bez słowa patrzył na Maggie. – Lekarz, który się nią opiekuje, za godzinę do niej zajrzy. Na pewno wszystko ci powie. – Zawsze dobrze mieć agenta FBI po swojej stronie. Dziękuję. Nie chciał prosić o nic więcej, ale było coś jeszcze, czego sam nie mógł zrobić. – Mogłabyś zajrzeć do Amandy? Nie chcę, żeby myślała, że ją porzuciłem. Nawet się nie wahała. – Jasne, zostaję w Pensacola Beach, będę dalej pracować na terenie Bagleyów. Masz mój numer, zadzwoń. Powiem ci, co z Amandą, a ty mi powiesz, jak się czuje Hanna. Skinął głową. – Wiem, że jesteś zbyt uparty, żeby prosić, ale niezależnie od tego, że wpadam w doły ze skorpionami, naprawdę mogę ci pomóc. Dość dobrze posługuję się swoją odznaką… a nawet bronią. Tym razem, odprowadzając ją wzrokiem, nawet się uśmiechnął. Ale nie zamierzał narażać życia kolejnej drogiej mu osoby.

ROZDZIAŁ SZEŚĆDZIESIĄTY Pensacola Beach Creed niechętnie opuszczał Hannę. Z tymi wszystkimi rurkami i igłami wyglądała na kruchą i bezbronną. Dzięki Maggie mógł przy niej posiedzieć i trzymać ją za rękę. Lekarz powiedział mu, że stan Hanny jest stabilny, ale jeszcze przez noc zatrzymają ją na intensywnej terapii. Niezależnie od słów lekarza nic nie mogło poprawić samopoczucia Creeda. No, może gdyby Hanna otworzyła oczy albo ścisnęła jego rękę. Ale ona nie była w stanie tego zrobić. Creed obiecał Liz Bailey, że spotka się z nią w barze Waltera w Pensacola Beach. – Słyszałam o twojej współpracownicy. Jak ona się czuje? – To twardzielka. Lekarz zapewnia, że jej stan jest stabilny. – Przysunął bliżej krzesło. W zatłoczonym barze było gwarno. Nie dodał, że Hanna według niego nie wyglądała na ustabilizowaną. – Może w ten sposób to ciebie chcieli zranić. Liz powiedziała głośno coś, nad czym Creed już się zastanawiał. Uznał, że to była część ich planu, i ani przez chwilę nie pomyślał, że to koniec. Przede wszystkim jednak nie chciał w to angażować czy niepokoić kolejnej osoby, więc odparł: – Taa, może to ich taktyka. Liz podzieliła się z Creedem informacjami na temat uratowanych przez nich dzieci. Cała piątka wróciła do swoich rodzin. Liz odwiedziła chłopca o imieniu Rudy, a ten pytał o Grace. Rodzice Rudy’ego prosili ją o przekazanie ich prośby. – Chcą się z tobą spotkać. Podziękować ci. – Wszyscy wykonywaliśmy tylko swoją pracę. Liz przesunęła po blacie kartkę papieru. – Obiecałam tylko, że ci to przekażę. Zrobisz, jak zechcesz. Telefon Bailey zaczął wibrować. Sięgnęła po niego, zerknęła na ekran, przeczytała wiadomość i ściągnęła brwi. – Przepraszam, muszę lecieć. Jestem dziś wieczorem na dyżurze pod telefonem. Wzywają mnie. – Okej – rzekł. Kiedy Liz zaczęła wyciągać z portfela dwudziestodolarowy banknot, Creed ją powstrzymał. – To ja cię zaprosiłam – upierała się.

– Nieważne. Kiedy byliśmy tu poprzednio, twój ojciec nam stawiał. Teraz moja kolej. Liz pokręciła głową, sięgnęła po kartkę papieru, którą mu zostawiła, i dopisała na niej drugi numer telefonu. – Daj mi znać, gdybym mogła w czymś pomóc. Albo gdybyś chciał pogadać. Nie wiedział, czy to miał być flirt, czy koleżeńska propozycja. Kiedy chował kartkę do portfela, Liz już się oddaliła. Dopił drinka i klucząc między stolikami zatłoczonego baru, kierował się do wyjścia. Już prawie dotarł do drzwi, gdy po przeciwległej stronie sali dostrzegł jakąś szarpaninę. W środku zamieszania rozpoznał Jasona, ale nie znał czterech mężczyzn, którzy właśnie zaczęli go popychać.

ROZDZIAŁ SZEŚĆDZIESIĄTY PIERWSZY W innym życiu – przed Afganistanem – Jason z chęcią wymieniłby z tymi dupkami kilka ciosów. Najprawdopodobniej byli to studenci na wakacjach, opaleni, z idealnie białymi zębami i wszystkimi kończynami. Dość krzepcy, by wyrządzić poważną szkodę. Więc może kiedy ten, który wyglądał na prowodyra, uderzył w ich stolik, Jason powinien był odpuścić. Gość był pijany. To nie ulegało wątpliwości. W zatłoczonym barze ledwie znajdowało się stojące miejsce. Pewnie nie chciał na nich wpaść i przewrócić ich szklanek z piwem, ale Jason też miał już w czubie. I pomyślał, że facet jest im winien przeprosiny. – Hej, uważaj, co robisz! – powiedział. Gość zobaczył rozlane piwo i na jego twarzy pojawił się głupi uśmieszek. – Cholerny pech! Jason znał ten typ – facet pewnie nie przywykł do tego, żeby ktoś mu mówił, co ma robić. Nosił krótkie spodnie z kieszeniami i nowiusieńką koszulkę z napisem Pensacola Beach na piersi. W wycięcie wsunął okulary przeciwsłoneczne. Na zauszniku oprawki Jason dojrzał napis „Gucci”. Rozpoznał też designerskie japonki. Nie wiedział, dlaczego go to rozwścieczyło, ale tak właśnie się stało. I wtedy Jason wstał i pchnął dupka. Natychmiast zorientował się, że popełnił błąd. Gość miał w barze trzech kumpli, którzy zobaczyli, co się dzieje, i przepychając się przez tłum, szli mu na pomoc. Jason był z Colfaxem i Bennym, którzy patrzyli w swoje puste szklanki. Wyglądali potwornie żałośnie, Jason widział, że nie chcieli awantury. Pewnie myśleli, że nie dadzą rady. Może dlatego Jason musiał to zrobić. Ale tego wieczoru nie było z nimi Tony’ego, jego obecność dałaby im jakąś szansę. – Daj spokój, Mike, nie trać czasu na tych nieudaczników. – Jeden z kumpli próbował odciągnąć Mike’a. Ale ten go nie słuchał. – Nie popychaj mnie, dupku! – rzucił i pchnął Jasona. – Jesteś nam winien przeprosiny. Zamiast przeprosić, Mike znów go popchnął, tym razem mocniej, aż Jason wpadł na jednego z jego kumpli. Nim odzyskał równowagę, tamten pchnął go w przeciwną stronę. Mike znalazł się twarzą w twarz z Jasonem i właśnie miał coś krzyknąć, kiedy

nagle się skrzywił i gwałtownie cofnął. Ryder Creed chwycił go za kark. Kilka centymetrów wyższy od Mike’a zdołał nie tylko odciągnąć go od Jasona, ale też unieść. Jego uścisk przypomniał Jasonowi sposób, w jaki Creed chwytał za kark psy. – Co, do diabła? – Pomyślałem, że dołączę do zabawy – odpowiedział Creed. – Czterech na trzech to nierówna walka. – Puścił Mike’a i stanął między nimi, rozglądając się w oczekiwaniu. – Hej, człowieku, nikt mnie nie będzie tak trzymał. – Nikt też nie będzie popychał mojego przyjaciela. Może uznamy, że jest remis, i rozejdziemy się do domów? – Creed przeniósł ciężar ciała na drugą nogę, a Jason nie mógł uwierzyć, że Creed myśli, iż to tak łatwo się skończy. Ze złości połączonej z upokorzeniem twarz Mike’a oblała się purpurą. Przyjaciele na niego patrzyli, gotowi na jedno jego słowo włączyć się do akcji. Jason zacisnął pięść. Jeszcze mógł celnie uderzać, a miał chęć dać temu gościowi wycisk. Potem Mike uniósł rękę, by pchnąć Creeda tak samo, jak pchnął Jasona. Tyle że jego ręka nie dotarła do piersi przeciwnika. W ułamku sekundy palce Mike’a zniknęły w dłoni Creeda i nagle padł na kolana, wrzeszcząc z bólu. Creed wykręcił mu rękę. Wyglądało na to, że za chwilę trzaśnie kość. Przyjaciele Mike’a stali nieruchomo. Z niedowierzaniem patrzyli na swojego kumpla i na Creeda. Zdawało się, jakby cały bar ucichł, jakby gwar wessał jakiś wir, którego centrum stanowiła ich grupa. Jason rozpoznał dwóch barmanów. Rozdzielili tłum, robiąc przejście siwowłosemu mężczyźnie. Krzyk Mike’a zamienił się w jęk, a potem niemal w szept. Starszy mężczyzna spojrzał na Creeda, który dopiero wtedy puścił przeciwnika. – Drań mało nie złamał mi ręki! Mike uniósł dłoń, jakby ją wszystkim pokazywał. Jason nie sądził, że jest złamana, choć zaczęła puchnąć i sinieć. Oejrzał się na Colfaxa i Benny’ego, którzy – o ile to możliwe – wyglądali jeszcze żałośniej. Nie mógł nie zauważyć, że na twarzy Rydera nie było ani cienia żalu. Ten stary też to dostrzegł. – Trzeba wezwać policję. – Mike, choć nadal nie dźwignął się z kolan i ostrożnie dotykał wykręconej ręki, nie przestał rozkazywać. Ostatnią rzeczą, jakiej życzyłby sobie Jason, to kontakt z policją. Gdyby został spisany, wojsko już nigdy by mu nie pomogło. – Czy wy czterej podeszliście tu, żeby postawić tym weteranom drinka i podziękować im za ich służbę? – spytał stary mężczyzna, zaskakując wszystkich

spokojnym tonem. – Co? O czym ty mówisz, staruszku? On mi złamał rękę! – Mike wskazał na Creeda. – Może wyglądam na staruszka, synu, ale to moja knajpa. Jeśli chcesz zgłosić coś na policję, droga wolna. Może przyłożysz trochę lodu na tę rękę? – Potrząsnął głową, po raz pierwszy patrząc na dłoń Mike’a. – Radzę ci to zrobić. Nie wygląda dobrze. Potem odwrócił się do jednego z barmanów. – Pomóż tym chłopakom znaleźć miejsce na patio, Carl. – Chwila! Wyrzuca nas pan? – Zapraszam was na zewnątrz, żebyście zażyli świeżego powietrza. – Ale ich pan nie wyrzuca, tak? Jason obserwował, jak stary mężczyzna przenosi wzrok z Creeda na Colfaxa i Benny’ego. Potem to na nim zatrzymał spojrzenie. Coś mu mówiło, że ten stary wiedział, iż były żołnierz zasłużył na to, by go wyrzucić. Kiedy jednak się odezwał, Jason myślał, że się przesłyszał: – Nie, do diabła, stawiam tym weteranom drinka!

ROZDZIAŁ SZEŚĆDZIESIĄTY DRUGI Sobota Maggie szła przez Pensacola Beach z hotelu do mariny Połowy Dalekomorskie Howarda. Pomimo wczesnej pory plaża już była zatłoczona, słońce dość mocno prażyło. Idąc boso po piasku, niosła w ręce japonki. Pomyślała, że przydałoby się parę dni wylegiwania na plaży i słuchania szumu fal. Może po zakończeniu tej sprawy uda jej się tu wrócić. Na piętrowym pobielonym wapnem budynku widniał szyld z pomarańczowymi i niebieskimi literami i wymalowanym pod napisem marlinem. Wzdłuż budynku ciągnął się drewniany podest łączący się z długim pomostem, przy którym cumowały różnych rozmiarów łodzie. Na podeście stały stoliki z parasolami i krzesła. Maggie zauważyła dobudowany do głównego budynku mały bar z owocami morza. Był jeszcze zamknięty, ale tablica na zewnątrz już zapraszała na specjalność tego wieczoru. Przystanęła i przyglądała się pelikanowi, który przysiadł na jednym ze słupków. Nad jej głową na tle błękitnego bezchmurnego nieba skrzeczały mewy. Z niedaleka płynął smakowity zapach grillowanego jedzenia. Zaczęła się rozglądać za kafejką czy restauracją, zanim sobie przypomniała, po co tu przyszła. Mężczyzna za ladą miał ponad metr dziewięćdziesiąt wzrostu. Szerokie ramiona i klatkę piersiową zakrywała limonkowożółta bawełniana koszulka z marlinem na przedzie, identycznym jak ten na szyldzie. Mężczyzna miał też na sobie białe lniane spodnie, tak białe jak jego wąsy i gęsta czupryna. Pierwszą rzeczą, jaka rzuciła się Maggie w oczy, była biegnąca wzdłuż ścian półka, jakieś trzydzieści centymetrów od sufitu. Stały tam miniaturowe modele łodzi, ciasno jeden obok drugiego. Były ich chyba setki. – Hobby, które zamieniło się w obsesję – rzekł mężczyzna dźwięcznym barytonem, który mógłby brzmieć groźnie, gdyby nie towarzyszące mu zmarszczki wokół błyszczących niebieskich oczu. – Są piękne. – Dzięki. Czym mogę służyć? – spytał. – Przysłała mnie Ellie Delanor. Na twarzy mężczyzny powoli pokazał się uśmiech, potem rzekł: – Przyniosę coś zimnego do picia. – Bez wahania odwrócił tabliczkę na drzwiach,

zamykając sklep. Kolejną godzinę spędzili przy jednym ze stolików na chodniku. O’Dell sączyła mrożoną herbatę malinową i słuchała Howarda Johnsona, który dzielił się z nią tym, co wiedział. Trudno było uwierzyć, że ten dżentelmen był kiedyś głównym handlarzem narkotyków kartelu działającego w Zatoce w latach dziewięćdziesiątych. Kiedy senator Delanor poprosiła O’Dell, żeby porozmawiała z Howardem, zapewniła, że Howard wie o George’u Ramosie więcej niż ktokolwiek inny. Przed dwudziestu laty mężczyźni bardzo się przyjaźnili, nim obaj zdecydowali się wyjść na prostą. Howard nie zdawał sobie wówczas sprawy, że George nie mówił poważnie i nawet nie próbował nic zmienić. – George był przekonany – rzekł Howard – że ukrywam miliony dolarów, które należały do kartelu. Powiedział tak nawet agentom DEA. Przez lata nękał mnie jeden z nich. Zaczynał w służbach imigracyjnych i celnych. Przez te wymyślone miliony George znalazł w nim pilnego słuchacza. Gość bardzo się starał mnie zniszczyć. Zawsze uważałem, że równie mocno starał się zniszczyć George’a. – A senator Delanor? – O Jezu, wszyscy kochaliśmy się w Ellie. Ale ona wybrała George’a. – Spojrzał na Maggie, zaczekał, aż spotkają się wzrokiem. – Teraz George zamierza ją zniszczyć, i to kompletnie, prawda?

ROZDZIAŁ SZEŚĆDZIESIĄTY TRZECI Creed dał wszystkim wolny weekend. Jeżeli Jason się nie mylił, Creed spodziewał się płatnych morderców Choque Azul jeszcze tej nocy albo następnej. Kiedy minionego wieczoru Colfax i Benny wyszli z baru, Jason powiedział Creedowi o Tonym. Jakiś facet o imieniu Falco przekonał Tony’ego, żeby podrzucił banany do kuchni Hanny. Falco skądś wiedział, że Tony został poproszony o sprawdzenie instalacji na posesji Creeda. Tony przysięgał, że nie wiedział o pająkach, a Jason powiedział, że mu wierzy. Powiedział też, że jego przyjaciel wciąż udawał, iż jest zainteresowany dalszą pracą dla Falca. Stąd wiedział o ataku. Z tego, co Tony zdradził Jasonowi, wynikało, że do brudnej roboty Choque Azul wynajmuje byłych żołnierzy. Niestety wielu z nich dało się skusić, tak jak Tony, sporymi pieniędzmi i obietnicą jeszcze większych sum. Jason zaoferował pomoc, ale Creed jej nie przyjął. Powiedział, żeby Jason nie brał tego osobiście. Po prostu nie chciał, by ktoś znów ucierpiał. Informacja, którą od niego otrzymał, to więcej niż dość. Cały dzień się przygotowywał, wykorzystał każdą minutę. Potem czekał, aż zapadnie ciemność. Wiedział, że przyjdą tylko pod osłoną nocy. W jakiś dziwny sposób – Hanna dodałaby pewnie „chory sposób” – Creed był pod wrażeniem pokazu siły, który Choque Azul uznał za konieczny, by go zniszczyć. Na ekranie iPada obserwował zbliżających się mężczyzn – zupełnie jakby grał w jakąś grę wideo. Kamery z podczerwienią umieszczone na psich obrożach ruszały się trochę bardziej, niżby chciał, choć psy robiły, co mogły, ukradkiem śledząc mężczyzn, którzy wkroczyli na jego teren. Wszystkie trzy zwierzaki zostały wyszkolone do pracy w wojsku. Dwie suki i jeden pies. Cheyenne była muskularnym mieszańcem pitbulla, Diesel zgrabną brązową bokserką, a Nuru niebieskookim mieszańcem husky. Potrafiły samodzielnie, bez ciągłych instrukcji, tylko z niewielką pomocą swojego opiekuna, tropić za linią wroga. Ich obroże zostały wyposażone w kamery oraz GPS-y, a także urządzenie, które emitowało serie wysokich dźwięków. Tylko pies słyszał te sygnały i na nie reagował. Creed mógł przekazywać psom wskazówki, wprowadzając komendy za pomocą specjalnych aplikacji w iPadzie i telefonie komórkowym. Psy rozumiały, że mają śledzić intruzów, pozostając niewidoczne i niesłyszalne. Wyglądało to na nie lada wyzwanie, bo – jak Creed zdążył się zorientować –

mężczyźni byli wyposażeni w okulary noktowizyjne. Dotąd psy szły za drzewami albo wzdłuż linii drzew i krzewów i trzymały się blisko ziemi. Nagle jeden z mężczyzn przystanął i nasłuchiwał. Odwrócił się i bacznie rozglądał. Creed wstrzymał oddech. Mężczyzna zawołał coś do dwóch pozostałych, a tamci też się zatrzymali. Creed nie wiedział, co mówią. Kamera – cud technologii – miała gówniany mikrofon, który wypełniał uszy Creeda wyłącznie odgłosami psiego węszenia i dyszenia. Mężczyzna wyciągnął broń i z boku na bok kręcił obwiązaną bandaną głową, przez okulary przypatrując się gałęziom drzew. Z jakiegoś powodu nie spojrzał na wysoką trawę ani na ziemię. Dzięki Bogu, bo z kąta widzenia kamery Cheyenne wynikało, że pies przypadł do ziemi. Mężczyzna uznał, że to fałszywy alarm, i pomachał do swoich kolesiów. Znów zaczęli skradać się między drzewami. Posługując się inną aplikacją, Creed wyświetlił mapę terenu. Na granicach posesji mrugały trzy światełka – zielone, żółte i czerwone. Każde identyfikowało psa. Zielone światełko oznaczało Cheyenne, która szła za grupą zbliżającą się od drogi. Creed miał też dostęp do pozostałych zainstalowanych na posesji kamer. Za dotknięciem ekranu iPada mógł w czasie rzeczywistym zobaczyć, co pokazuje każda z nich. Oczywiście nie mógł monitorować całego terenu, ale widział niemal każde możliwe dojście do wszystkich budynków, zwłaszcza psiarni i własnego mieszkania. Oprócz trzech mężczyzn śledzonych przez Cheyenne, Diesel wypatrzyła jeszcze dwóch mężczyzn idących przez las za głównym budynkiem. Nuru miał na oku jeszcze dwóch. Kamera na drzewie na końcu podjazdu pokazywała Creedowi samochód zaparkowany na poboczu z wyłączonymi światłami. Zdawało mu się, że od czasu do czasu widzi za kierownicą żarzący się papieros. Żadna z pozostałych kamer przez ostatnią godzinę nie wykryła ruchu. Creed liczył więc, że jest ich siedmiu, plus ten jeden za granicami jego posesji. Zastanawiał się, czy mężczyzna, który zepchnął z drogi Hannę i Amandę, był tu tej nocy. Bardzo na to liczył. Słowa Jasona się potwierdziły. Większość tych mężczyzn to prawdopodobnie byli wojskowi. Ale wyglądali jak zbieranina. Tylko niektórzy włożyli stroje maskujące. Część nosiła na głowie bandany. Dwaj wybrali czapkę z daszkiem. Żadnych kasków. Żadnych hełmów. To dobrze. Znaczyło to, że nie mają nowoczesnego systemu komunikowania się, a Creed nie

dostrzegł też radiotelefonów ani mikrofonów na brodzie. Zaskoczyła go ich broń, chociaż nie powinna. Dwaj nieśli chyba AK-47. Pozostali dysponowali półautomatyczną bronią ręczną. Jeden z mężczyzn miał na piersi pas z amunicją. Z pasa innego zwisało coś, co przypominało granaty. To jednak przesada. Maggie O’Dell powiedziała, że Trevor Bagley i kapitan statku rybackiego byli torturowani za pomocą mrówek ogniowych i pająków, a potem wrzuceni do rzeki. Żaden z nich nie został zastrzelony, zasztyletowany czy potraktowany ładunkiem wybuchowym. Zamordował ich wynajęty przez kartel płatny morderca zwany Icemanem, który wolał wykańczać swoje ofiary torturami. Creed zastanawiał się, czemu do niego przysłali cały pseudowojskowy oddział. Potem nagle znalazł odpowiedź i poczuł ucisk w piersi. W jednej chwili zakwestionował całą swoją strategię. Ci mężczyźni pewnie mieli go schwytać i przekazać Icemanowi. Cały ten arsenał nie był przeznaczony do wykończenia Creeda. Mieli go użyć, by wykończyć psy.

ROZDZIAŁ SZEŚĆDZIESIĄTY CZWARTY Drugi telefon komórkowy Creeda zaczął wibrować. Mężczyźni śledzeni przez Diesel weszli w pole czujnika ruchu przy tylnych drzwiach głównego budynku. Chwycił iPada. Wybrał aplikację, która wyświetlała wszystkie obroże psów i inne posiadane przez nie urządzenia. Otworzył „Grace” i dotknął ekranu trzy razy. Grace nie miała kamery, ale mógł ją obserwować z tych zainstalowanych w domu. Wybrał wnętrze domu i widok z wewnętrznej kamery. I oczywiście ujrzał Grace pędzącą na pozycję. Dwaj mężczyźni weszli do kuchni przyczajeni i gotowi do skoku. Diesel wiedziała, że nie wolno jej wchodzić do budynku, jeśli Creed nie da takiej komendy. Z kamery psa Creed widział, jak intruzi zniknęli wewnątrz. Z kamery w kuchni mógł ich obserwować. W całym domu paliły się światła. W każdym pomieszczeniu świeciły wszystkie żarówki, więc mężczyźni musieli zdjąć okulary noktowizyjne. Creed śledził ich oczami kolejnych kamer, jak skradają się od pokoju do pokoju. Poprawił słuchawki. Mikrofony domowych kamer były o wiele bardziej wrażliwe. – Słyszałeś to? – Mężczyzna na przedzie spytał tego drugiego. – Jakby gdzieś stąd. W tej samej chwili Creed zobaczył skradającą się Grace, pokazała się mężczyznom. – To pies. W uchu Creeda rozległ się huk wystrzału, podrywając go na równe nogi. Niech to szlag! Jak szalony dotykał ikonek kolejnych kamer, by nie stracić mężczyzn z oczu, choć tak naprawdę chciał biec do domu. Gdy tylko dotarli do holu, gdzie zniknęła Grace, wyjął z kieszeni pilota i zaczął naciskać przyciski, jeden po drugim, w całym domu wyłączał światła. – Do jasnej nędzy! Co, do diabła?! Słyszał mężczyzn i widział, że nagle zamarli w bezruchu. Dalej było tylko dwoje drzwi. W pokoju na końcu korytarza, który zajmowała Amanda, zostawił małą lampkę. Trudną do zauważenia, bo te drugie drzwi w połowie korytarza były szeroko otwarte i zasłaniały jego dalszą część. – Tam pobiegł pies. – Chodź, złapmy małego drania.

Ten, któremu tak się spieszyło, pobiegł do otwartych drzwi, a jego przyjaciel tuż za nim. Chwilę potem krzyk i trzask zatrzymały tego drugiego w progu. – Craig, co się, u licha, stało? Za późno! Ciężkie metalowe drzwi uderzyły w plecy mężczyznę, popychając go w dół. Creed włączył światła w porę, by zobaczyć Bola, który opierał się o drzwi ciężkimi łapami. Pies trzymał drzwi, aż Creed nacisnął przycisk i usłyszał, że zasuwa się zamknęła. – Sorry, koledzy. Hanna od dawna mnie męczyła, żeby zrobić schody do tego schronu. Potem włączył mikrofon systemu komunikowania się z psami i powiedział: – Dobra robota, Bolo. Zobaczył Grace idącą w stronę Bola z końca korytarza. – Dobra robota, Grace. Patrzył, jak psy poruszają uszami, i wiedział, że go słyszały. – Grace, Bolo, kryć się. Oba psy przez moment stały w miejscu, jakby spodziewały się, że Creed zaraz wejdzie do domu. Tej części operacji nie doprowadził do perfekcji – nie było nagród ani pieszczot. Tylko pochwała przez radio. Dopóki nie skończy… Jeśli skończy. Psy nadal się nie ruszyły. – Grace, Bolo, kryć się! – powtórzył ostrzej i zwierzęta zniknęły. Dwaj z głowy, pomyślał Creed, zostało pięciu. Jego komórka znów zaczęła wibrować. Jedna z grup właśnie dotarła do czujnika ruchu w rogu psiarni. Creed przygotował swoje elektroniczne zabawki i otarł czoło. Zapraszam do środka, koledzy.

ROZDZIAŁ SZEŚĆDZIESIĄTY PIĄTY Falco czekał w samochodzie na końcu podjazdu, dokładnie tak, jak mu kazano. Ale nie był z tego zadowolony. Zaczynał mieć dość tego, że Leandro nim dyryguje. Jako uczeń Icemana Falco wiedział, że musi zachować dystans i być gotowy, kiedy tamci złapią tego trenera psów. I naprawdę z niecierpliwością czekał na to, co zaplanował szef – znakomitą kombinację ukąszeń i użądleń insektów w scenografii przypominającej halę sportową. Pełnej wyzwań, godnej, jak twierdził Iceman, byłego żołnierza piechoty morskiej. Mimo to Falco chętnie dołączyłby teraz do mężczyzn, którzy skradali się przez las jak polujące na łup dzikusy. Znów mu się przypomniały bezdomne psy w rodzinnym mieście. Burmistrz wynajął specjalny oddział, żeby wyłapać i wykończyć kundle. Pozwolił je nawet zabijać na ulicy, choć ten plan nie wypalił. Niezależnie od tego, jak bardzo mieszkańcy chcieli się pozbyć psów, nie mieli ochoty patrzeć na takie okrucieństwo ani znaleźć się przypadkiem na linii ognia. Zgłosił się wtedy na ochotnika do specjalnego oddziału burmistrza, a ten go wyśmiał. – Jesteś za mały, żeby trzymać karabin – powiedział mu burmistrz, a potem znów się zaśmiał, upokarzając chłopaka w obecności innych. Falco miał wrażenie, że Leandro próbuje traktować go z równym lekceważeniem. Zawsze przy innych podkreślał, jaki młody i niedoświadczony jest Falco. Co prawda Falco wcale nie chciał zabijać psów. Prawdę mówiąc, współczuł im. W konfrontacji z ludźmi z bronią nie miały szans. To było trochę śmieszne. Kiedy pomagał zwerbować mężczyzn do tej misji, każdemu pozwolił wziąć broń, jaką ten chciał czy posiadał. Leandro powiedział, że będzie najlepiej, by każdy zabijał własną. Jak się wydawało, ekswojskowi nigdy nie mieli problemu z dostępem do różnego rodzaju broni palnej. Leandro nalegał nawet, żeby był to warunek umowy. W ten sposób, jeśli któryś z nich podczas operacji zostanie schwytany przez policję, broń nigdy nie doprowadzi do Choque Azul, i to tylko aresztowany będzie za wszystko odpowiedzialny. Okej, więc czasami Leandro wykazywał się sprytem. Choć wielu ludzi, z którymi Falco pracował, twierdziło, że to ojciec Leandra wciąż pozostawał mózgiem wszelkich działań, nawet zza krat. Mówiło się także o tym, że Leandra może zastąpić Iceman.

Falco strzepnął popiół z kolejnego papierosa. Niecierpliwił się i chciał się uspokoić, dlatego palił bez przerwy. Wkrótce znów będzie musiał uruchomić silnik i włączyć klimatyzację. Nie chciał otwierać okien, bo wiedział, że wpadnie przez nie więcej komarów niż świeżego powietrza. Zjechał z głównej drogi na ubitą ścieżkę, która łączyła sąsiednie pastwisko z drogą. Z jednej strony zasłaniały go drzewa i krzewy. Wciąż bez problemu mógł widzieć długi podjazd, ale już nie wypatrywał mężczyzn między drzewami. Właśnie miał zapalić kolejnego papierosa, kiedy mu się wydało, że w bocznym lusterku widzi błysk światła. To niemożliwe. Stał tyłem do pastwiska. Tam nie było niczego prócz krów, zresztą o tej porze zwierzęta od dawna stały w oborze. Przez tę ciemność i ciszę zaczął coś sobie wyobrażać. Potem nagle ktoś zapukał do okna od strony pasażera. Falco wzdrygnął się i uderzył kolanem w kierownicę. Zaczął niezgrabnie szukać pod siedzeniem rewolweru, ale po chwili rozpoznał tę twarz pokrytą bliznami. Mężczyzna patrzył na niego z krzywym uśmiechem. Falco nacisnął przycisk opuszczający szybę. Pamiętał tego gościa z Segway House – miał na imię Colfax. – To w końcu zdecydowałeś się wziąć udział w akcji? – spytał Falco. – Tak jakby. Na twarz Falca padł strumień światła. Tym razem, gdy sięgnął po broń, Colfax wsunął przez okno lufę strzelby. – Może to nie taki zły pomysł. Światło zgasło, oczy Falca dopiero po chwili przywykły znów do ciemności. Wtedy jakieś półtora metra przed samochodem zobaczył dziwny sprzęt. To coś przypominało wózek inwalidzki, tyle że miało gąsienice, dzięki czemu mogło poruszać się po terenie. Na podwyższonym siedzeniu dojrzał tego kalekę, także z Segway House. Mierzył strzelbą prosto w głowę Falca i uśmiechał się.

ROZDZIAŁ SZEŚĆDZIESIĄTY SZÓSTY – Spójrz na to. – Potężny mężczyzna wszedł do psiarni po dobrych dziesięciu minutach zaglądania przez otwarte drzwi. – Powinno pójść gładko. Creed zobaczył, że mężczyzna wskazuje na psy w budach w odległym końcu budynku. – Jakbyś strzelał do szczurów w beczce. Creed przełknął żółć i wybrał złość zamiast paniki. Zachował spokój i w ukryciu nadal zerkał na ekrany telefonów i iPada, patrzył na dwóch kumpli olbrzyma, którzy odważyli się wejść za nim do środka. Olbrzym miał z metr dziewięćdziesiąt pięć wzrostu i ważył ze sto trzydzieści kilo. Same mięśnie. Z bronią wyglądał jak jakiś kosmiczny potwór. Okulary noktowizyjne przesunął na gęste dredy, wyglądało to, jakby miał oczy na czubku głowy. Ubrany był jak jego kolesie, w czarny T-shirt i spodnie maskujące. To była grupa Cheyenne. Creed rozpoznał niedużego mężczyznę w kamizelce kuloodpornej i bandanie na głowie. Zdjął okulary noktowizyjne, które teraz wisiały mu na szyi. Trzeci gość, opalony, z falującymi jasnymi włosami – wyglądał, jakby właśnie zszedł z deski surfingowej – miał pas z nożem w pochwie, w prawej ręce trzymał automatyczny pistolet. Druga grupa – Nuru – właśnie trafiła na czujnik ruchu nad basenem i budynkiem, gdzie odbywały się szkolenia psów. Fatalny zbieg okoliczności. Creed nie zdoła zająć się obiema grupami jednocześnie. Po plecach spływał mu pot. Sprzęt wiszący na szyi nagle wydał mu się za ciężki i zaczął przeszkadzać. Powoli i bezszelestnie przesunął go na plecy, do czasu, gdy będzie go potrzebował. – Nawet na nas nie szczekają – powiedział ten od deski. – Spójrz na nie. Są takie ciche i spokojne. Myślisz, że dostały jakieś prochy? Pozostali dwaj wydawali się zdenerwowani. Nawet olbrzym przestał się uśmiechać i zaczął wyciągać szyję, sprawdzając balkony w górze. Na ekranie komórki Creed widział, jak tych dwóch od Nuru wchodzi na basen. Zauważył, że Nuru ich zostawił i czekał na zewnątrz. Creed uśmiechnął się, myśląc: dobry pies. – Jego mieszkanie jest na piętrze tego budynku. – Olbrzym wskazał brodą na podest na środku atrium. – Tam chyba są drzwi. Tymczasem w budynku, gdzie odbywało się szkolenie psów, Creed obserwował

dwóch mężczyzn. Obaj mieli na sobie coś czerwonego – jeden bandanę, drugi czapkę z daszkiem. Albo byli dość odważni, by nosić czerwień, albo zbyt głupi, by wiedzieć, jak świetnie widać ją w ciemności. Teraz, przy zapalonym świetle, Creed zauważył, jacy są młodzi, nawet z umazanymi czymś czarnym twarzami, i uznał, że to raczej głupota niż odwaga. Chociaż w połączeniu z półautomatyczną bronią i jedno, i drugie jest niebezpieczne. – Nikogo tu nie ma – stwierdził surfer w psiarni. – Może tamci mają więcej szczęścia w głównym budynku. – Nie, on jest tutaj – rzekł ten w kamizelce kuloodpornej. – Falco mówił, że śledził go aż do domu. Widział, jak wysiadł z samochodu i tu wszedł. Creed miał świadomość, że był śledzony, i musiał przyznać, że Falco był dobry. Zastanawiał się, czy to on czeka na końcu podjazdu. Ten z czerwoną bandaną i ten drugi w czerwonej czapce dotarli do worka marynarskiego, który leżał na środku sali treningowej. Stanęli nad nim, a wtedy Creed dwa razu kliknął pilotem. Nie włączył głosu, więc nie słyszał krzyków mężczyzn, kiedy podłoga się otworzyła i ich połknęła. Zapadnie niczym groby pod deskami podłogi świetnie sprawdzały się podczas treningu psów poszukiwawczych. Kolejni dwaj z głowy. Trzej w psiarni byli teraz dokładnie poniżej Creeda. Dwaj zaczęli wspinać się po schodach po przeciwległych stronach budynku. Creed przyłożył do warg gwizdek i gwizdnął. Tylko psy to słyszały. Wybiegły ze swoich bud i ruszyły do wyjścia dla psów. Elektroniczne dzwonki przestraszyły mężczyzn. – Co, do diabła? – Postanowiły uciec. – Facet w kamizelce uznał, że to zabawne, i zaczął się śmiać. – Pewnie nie spodobał im się twój zapach – powiedział do olbrzyma i surfer też się roześmiał. To była nawet lepsza reakcja niż ta, której oczekiwał Creed. Stwierdzili, że ucieczka psów ułatwi im robotę. Jako ostatni wybiegał Kramer, maltańczyk, którego Creed nie wykorzystywał do poszukiwań, bo był za mały, mniejszy nawet od Grace. Przygarnął go jednak za namową poruszonej losem zwierzaka Penelope Clemence. Andy nauczyła Kramera różnych sztuczek. Zanim pies opuścił budynek, Creed gwizdnął dwa razy krótko i raz długo. Kramer wyskoczył w górę i dotknął małego pudełka około metr nad ziemią.

– Co ten pies robi? – Olbrzym to zauważył i zdjął strzelbę z ramienia. Po drugiej stronie budynku drzwi garażowe, przez które weszli mężczyźni, zaczęły się zamykać. Wszyscy trzej gwałtownie odwrócili się w tamtą stronę, a Kramer wybiegł przez wyjście dla psów. – Czy ten pies właśnie zamknął drzwi? – spytał surfer. Ruszyli, rozglądając się nerwowo dokoła, z wyciągniętą bronią. Żaden jednak nie zaczął się wycofywać, żaden nie próbował zatrzymać drzwi. Gdy tylko Creed upewnił się, że wszystkie psy opuściły budynek, i kiedy usłyszał, że drzwi stuknęły o podłogę, dwoma kliknięciami pilota uruchomił instalację tryskaczową na suficie. – Sukinsyn! – Co, do diabła?! Creed patrzył na zegar w komórce. Potrwa kilka sekund, nim zdadzą sobie sprawę, że to nie woda na nich tryska. Wstał i wyjrzał ze swojej kryjówki na górze. Olbrzym go dojrzał i uniósł broń. Creed kucnął, a kule odbijały się rykoszetem od metalowej balustrady balkonu. Coś drasnęło mu policzek pod prawym okiem. Kolejne pociski trafiły w metalowy kosz na śmieci, kiedy Creed czołgał się na brzuchu do swojej kryjówki. Okej, pospieszył się. To było głupie. Przylgnął do ściany za koszem. – Przestań, Adam. Nie mamy go zabić. – Jasny szlag! Co to… co to za gówno? Ten w kamizelce z trudem wymawiał słowa. Creed pozostał w ukryciu i patrzył na zegarek. Chroniła go maska przeciwgazowa. Jeszcze jakaś minuta i intruzi powinni paść. Nie wziął jednak pod uwagę gościa o posturze olbrzyma. Adam, ten olbrzym, potrzebuje pewnie więcej czasu, pomyślał. W tym momencie usłyszał kroki na schodach.

ROZDZIAŁ SZEŚĆDZIESIĄTY SIÓDMY Wielkie łapsko chwyciło Creeda za kostkę i zaczęło ciągnąć. Rozpryskiwana mgła nie podziałała na mężczyznę, choć powinien powoli zacząć tracić przytomność. Drugą nogą Creed kopnął go w rękę, przy okazji niechcący uderzył się w kostkę, ale to nie zniechęciło olbrzyma. – Ty draniu! – przeklął go mężczyzna, a Creed zauważył, że powiedział to całkiem normalnym trzeźwym głosem. Upuścił swoje elektroniczne zabawki, by mieć wolne ręce. Zamiast się czegoś chwycić, pozwolił wyciągnąć się z kryjówki. Olbrzym szarpał gwałtownie za nogę Creeda, aż jego głowa odbijała się od podłogi. Kiedy znaleźli się na otwartej przestrzeni, na widok maski przeciwgazowej napastnik zdziwił się i przystanął. Creed wykorzystał ten moment nieuwagi. Zacisnął pięści i walnął przeciwnika w gardło. Mężczyzna złapał się za szyję, tracąc oddech, i w końcu puścił nogę Creeda. Creed uniósł się i przyjął pozycję na czworakach, a wtedy olbrzym znów się na niego zamierzył. Ale zatoczył się i tym razem upadł. W końcu trujące opary jednak go pokonały. Creed pozbierał telefony, ale zostawił iPada. Wedle jego obliczeń pozostał jeden mężczyzna, z którym musiał się zmierzyć – ten, który siedział w samochodzie na końcu podjazdu. Zablokował już wszystkie psie wejścia, by żaden pies nie wszedł do budynku, dopóki go nie przewietrzy. Nie zdejmując maski przeciwgazowej, wziął broń należącą do trzech mężczyzn, obmacał ich, w butach i tylnych kieszeniach znalazł noże i mosiężne kastety. Zostawił intruzów tam, gdzie leżeli, związał im nogi i ręce i zakleił taśmą usta. Kiedy skończył, stanął nad stertą broni. Dawno temu nauczył się, że tylko głupiec polega jedynie na niej, kiedy chce uratować życie. Ale byłby jeszcze większym głupcem, gdyby nie skorzystał z tego, co dał mu los. Podniósł pistolet, który rozpoznał, choć dopiero niedawno wyposażono w tę broń oddziały specjalne piechoty morskiej. Colt M45 był w kolorze pustynnego piasku i w ręce Creeda wydawał się mały. Miał służyć jako pistolet do strzałów z bliskiej odległości, czego właśnie w tej chwili potrzebował Creed. Uniósł przepocony T-shirt i wsunął pistolet za pasek. Kiedy ruszał do tylnych drzwi, usłyszał szczekanie psów. Zamarł w pół kroku. To

nie znaczyło nic dobrego. Przez całą noc wszystkie psy słuchały jego komend. Nie wolno im było szczekać. Do tej pory Creeda napędzała złość, ale teraz po raz pierwszy wpadł w panikę. Zewnętrzny wybieg dla psów ciągnął się wzdłuż jednej ze ścian budynku. Zgodnie z planem Creed wyszedł tylnymi drzwiami, trzymając się przy ścianie. Zdjął maskę przeciwgazową i wciągnął wilgotne, ale świeże powietrze. Lekki wiatr przypomniał mu, że on też został zmoczony spryskiwaczem. Napełnił płuca przesyconym wilgocią nocnym powietrzem, a potem ruszył przed siebie. Skradał się w cieniu, nasłuchując jakichkolwiek odgłosów poza szczekaniem. Odezwały się nieznane mu nocne ptaki, zapewne reagowały na szczekanie psów. Już prawie dotarł do rogu budynku, gdzie zaczynał się ogrodzony psi wybieg, gdy usłyszał, że ktoś go woła. – Niech pan lepiej wyjdzie, panie Creed. Niski głos miał wyraźny hiszpański akcent. Zaskoczyło go to. Spodziewał się, że Iceman lepiej się wtopił w nowe środowisko. Psy ucichły, Creed musiał iść wolniej i ciszej, bo szczekanie nie zagłuszało już jego kroków. Powoli sięgnął po pistolet, gdy usłyszał skowyczącego z bólu psa. Rozpoznał ten skowyt. To była Grace.

ROZDZIAŁ SZEŚĆDZIESIĄTY ÓSMY Mężczyzna trzymał Grace pod lewą pachą. W prawej ręce ściskał koniec krótkiej liny. Drugi jej koniec był obwiązany wokół szyi Grace. Ruchomy węzeł pozwalał mężczyźnie ciągnąć linkę tak mocno, jak tylko chciał. – Postaw ją – rzekł Creed, wyszedłszy zza rogu budynku z wyciągniętymi rękami. Złość i panika utrudniały mu zachowanie spokoju, kiedy chciał biec na ratunek Grace. – To ta mała suka zaczęła cały ten burdel. Mam rację? Mężczyzna uśmiechnął się, pokazując białe zęby, jeszcze jaśniejsze na tle ciemnego zarostu. Wyglądał na rówieśnika Creeda – mógł mieć dwadzieścia kilka lat czy zbliżać się do trzydziestki, miał brązową skórę i ulizane, wypomadowane czarne włosy. Nie był ubrany tak jak jego oddział morderców. Nosił dżinsy i modny drogi T-shirt, którego nie zamierzał tej nocy zabrudzić. – Nie wiem, o czym mówisz – rzekł Creed, próbując nawiązać kontakt wzrokowy z Grace. Chciał jej przekazać, że wszystko będzie dobrze, choć wiedział, że tym razem może się mylić. Mężczyzna tak mocno zaciskał linę na wąskiej szyi Grace, że terierka się nie ruszała. – Pamiętasz statek rybacki. Takie małe gówno. Kto by pomyślał, że spowoduje tyle kłopotów. Taki burdel, i nikogo prócz mnie, kto by to posprzątał. – Postaw ją, a zrobię wszystko, co mi każesz. To po mnie przyszedłeś. Nie po nią. – Och, ciebie zostawię dla Icemana. – Nie jesteś Icemanem? Mężczyzna się roześmiał. – Nazywam się Leandro Ramos. Gdybyś nie był taki głupi, wiedziałbyś to. Kieruję Choque Azul w tej części świata. Zabrałeś coś, co do mnie należało, więc będzie sprawiedliwie, jeżeli ja zabiorę coś twojego. – Niczego z tego statku nie wziąłem. Ramos znów się zaśmiał. – Ze statku nie. Z lotniska. – Masz na myśli Amandę? Jeśli tak bardzo chcesz ją odzyskać, czemu zepchnąłeś z drogi samochód? Potrząsnął głową, wciąż szczerzył zęby w uśmiechu. – I tak z nią skończyłem. Uciekając ode mnie, doprowadziła nas do ciebie.

– Czyli chodzi ci o kokainę? – upewnił się Creed. – Mogę ci ją przynieść. Tylko puść psa. – Tak, oczywiście, to jasne, że przyniesiesz mi moją kokainę. Creed już prawie odetchnął z ulgą, kiedy Leandro Ramos wypuścił psa z ręki. Grace gwałtownie się szarpnęła, a potem zawisła na końcu liny. Leandro trzymał drugi koniec, węzeł wbijał się psu w kark. Creed sięgnął po pistolet. Zanim zdołał wyciągnąć go zza paska, kolano Leandra eksplodowało i mężczyzna runął na ziemię. Nie patrząc, skąd padł strzał, Creed pognał uwolnić Grace. Nawet nie zauważył, że choć Latynos wyje z bólu, sięga po swoją broń. Przed oczami Creeda mignęło psie futro, a zaraz potem usłyszał warczenie. Chance zdołał wydostać się z wybiegu. Chwycił zębami rękę Leandra, a mężczyzna krzyknął. – Nie puszczaj, Chance. Creed znów usłyszał warknięcie, wielki pies potrząsnął łbem. Leandro wrzeszczał coraz głośniej. Wtedy Creed poczuł na ręce psi język. Grace podniosła na niego wzrok, a on masował jej kark. Czy naprawdę sekundę, a może dwie sekundy wcześniej wisiała na końcu liny? Zdawało mu się, że minęło wiele minut. – Nic ci nie jest? – spytał Grace, a ona zaczęła machać ogonem. – A panu? – spytał ktoś zza pleców Creeda. Odwrócił się i zobaczył Jasona i jeszcze jednego mężczyznę, wychodzili z lasu. Obaj byli w mundurach polowych. Jason niósł na ramieniu karabin. – Sprawdź go, Tony. Drugi mężczyzna chciał zająć się Leandrem, ale powstrzymał się, gdy Chance znów potrząsnął łbem i warknął, a Latynos wrzasnął. Tony rzucił przez ramię: – Drze się jak baba. – Wiem, powiedział pan, że nie chce pomocy, ale akurat byliśmy w okolicy – rzekł Jason z uśmiechem, którego Creed nigdy dotąd u niego nie widział. Przytulił Grace i wskazał na karabin. – To ty? – Taa, chyba zapomniałem wspomnieć. W wojsku wyszkolili mnie na snajpera. Zdumiewające, co człowiek może zrobić jedną ręką.

ROZDZIAŁ SZEŚĆDZIESIĄTY DZIEWIĄTY Niedziela O’Dell przywitała się z McCoyem, który właśnie wszedł na ganek domu Bagleyów. Za jej plecami ekipa techników kryminalistycznych kończyła pracę. Maggie widziała też innych agentów FBI czekających na nią obok budynku, w którym więziono dzieci. – Pan tu po raz pierwszy? – spytała McCoya. – Pierwszy raz w Alabamie. – Naprawdę? Przecież to była taka ważna sprawa. – Przytrzymała dla niego drzwi wejściowe. McCoy minął ją i wszedł do środka. Zauważyła, że bacznie spogląda dokoła. – To się nazywa dzielenie obowiązkami, agentko O’Dell. Powinna pani czasem spróbować. – Wsadził ręce do kieszeni, wyraźnie zniecierpliwiony. – Więc czemuż to zawdzięczam, że ściągnęła mnie pani taki szmat drogi, i to w niedzielę? – Doceniam, że poświęcił pan swój czas. – Taa, cóż, oby pani tego czasu nie zmarnowała. Nie byłoby mnie tu, gdyby pani szef nie wkurzył mojego szefa. Teraz, kiedy przymknęliśmy syna George’a Ramosa, moi ludzie chcą jak najszybciej zamknąć tę nieszczęsną sprawę. – Co za szkoda, że nie znaleźli Icemana. McCoy wzruszył ramionami. – Według Leandra Ramosa, na miejscu akcji ostatniej nocy miał być obecny uczeń Icemana. Ale go nie znaleźliśmy. – Może jest duchem jak jego szef. Zdawało jej się, że w niebieskich oczach agenta dostrzegła błysk. Nie była pewna, czy oznacza zniecierpliwienie, czy może szacunek dla Icemana i jego ucznia, którzy znów wszystkich wykiwali. – Więc co ma pani takiego ważnego? – Na piętrze, w głównej sypialni. – Maggie wskazała na schody, a potem pierwsza ruszyła na górę, mijając po drodze jednego z techników, który właśnie schodził. – Powinni już skończyć – rzekł McCoy, gdy w korytarzu mijali drugiego technika. – Już prawie skończyli. Drzwi głównej sypialni stały otworem. O’Dell weszła do środka i zaczekała na McCoya. Zauważyła, że zerknął na ołtarzyk, potem zlustrował pozostałą część

pokoju, jakby szukał tego, co uznała za tak ważne. – Coś mi nie daje spokoju w związku z tym ołtarzykiem, który Bagleyowie postawili Santa Muerte. – Z przykrością panią informuję, że już widziałem ten ołtarzyk na zdjęciach. Proszę mi wierzyć, że sfotografowali go z różnych punktów, w całości i licznych zbliżeniach, więc proszę nie mówić, że ściągnęła mnie tu pani, żebym dowiedział się, co panią w nim niepokoi. – Widział pan wiele ołtarzy Santa Muerte? Westchnął rozdrażniony i rzekł: – Nie, tego nie mogę powiedzieć. – Na wszystkich składa się dary, i choć występują pewne różnice, jest kilka rzeczy, które wydają się niezbędne, bo zawsze się powtarzają. – Nie mogę się doczekać, aż powie mi pani, co to takiego. – Wszędzie jest tequila. Dla mnie to dziwne, ale to wszystko jest dziwne, więc czemu nie tequila, prawda? Zerknął na ołtarz. – Czasami nawet cała butelka. Czasem nie. Ale zawsze, jeśli w ogóle pojawia się tequila, jest nalana do kieliszka albo do paru kieliszków. – To takie fascynujące, O’Dell, że zasypiam na stojąco. Jednak nie odnosiła wrażenia, że McCoy był znudzony. Po raz pierwszy od wejścia do tego domu wyglądał, jakby czuł się trochę nieswojo. – Zasięgnęłam języka u paru ekspertów. – To są od tego eksperci? – O tak, szaleństwo, prawda? Wszyscy twierdzą, że tequilę nalewa się do kieliszka, bo inaczej nie liczy się jako ofiara. Czasami ludzie nalewają świeżą porcję, ale nigdy nie zostawiają pustego kieliszka. To oznaczałoby brak szacunku. Prawdę mówiąc, obrazę. Czekała, aż McCoy spojrzy na kieliszek, choć przecież wiedział, że jest pusty. Kieliszek był jedyną odstawioną na bok rzeczą. O’Dell nie pozwoliła ekipie techników niczego innego dotykać. – Na pustym kieliszku są pańskie odciski palców – oznajmiła wprost. – Zastanawiam się, jak to możliwe, skoro nigdy pan nie był w tym domu. Nie był pan nawet w stanie Alabama. – Nie wiem, co usiłuje pani insynuować. Wkurzyłem panią, więc teraz się pani na mnie odgrywa. – Potrząsnął głową, jakby poczuł się zniesmaczony. – Jest pani żałosna.

– Tak długo uchodziło to panu na sucho, że nabrał pan pewności siebie. Nie spodziewał się pan, że ktoś to zauważy. Zwłaszcza że miał pan tu własnych ludzi, którzy po panu sprzątali. – Nie ma pani pojęcia, o czym pani mówi. – Jest pan duchem, tak? Nikt nie wie, jak pan wygląda. Mógł pan aresztować albo zabić, kogo pan tylko chciał. Rzucił jej spojrzenie. Miał niebieskie oczy. Lodowato niebieskie. – Ale pana uczeń wszystko wie. – Mój uczeń? O czym pani znów mówi, do diabła? O’Dell wyjęła telefon i nacisnęła „Wyślij” przy wiadomości, którą wyświetliła, i dała znać swojemu zespołowi, że pora wejść na górę. – Co pani robi? Co pani zrobiła? – Pan i George Ramos od bardzo dawna byliście przyjaciółmi. – Nie ma pani zielonego pojęcia, co plecie. – Zaprzyjaźniliście się w czasie, kiedy pracował pan dla służb imigracyjnych. Pomógł mu pan dostać się do Stanów. Kiedy pan awansował i przeszedł do agencji antynarkotykowej, próbował pan nawet pozbyć się dawnego partnera z kartelu, który działał na Zatoce. McCoy znów potrząsnął głową, ale jej nie przerywał. Zastanawiała się, czy próbował zgadnąć, skąd ona ma te informacje, czy dumał, co z nią zrobić. – Howard Johnson wrócił do uczciwego życia. Niezależnie od tego, jak bardzo się pan starał, nie mógł go pan zapuszkować czy zaszkodzić mu w inny sposób. Ale pana kumpel George związał się z nowym kartelem, Choque Azul. I przekonał pana, żeby pan z nim współpracował. – Nic pani nie wie. – Ma pan rację. W tej historii jest sporo luk, których jeszcze nie zapełniłam, i punktów, których ze sobą nie połączyłam. Ale widziałam, jak pan patrzył na senator Ellie Delanor. Czy chciał pan zastąpić George’a u jej boku? – Zamknij się, O’Dell. Naprawdę pojęcia nie masz, o czym mówisz. – Kiedy doprowadziłam do aresztowania George’a na jego łodzi, George przekazał obowiązki synowi. Pan uważał, że to pan powinien go zastąpić, prawda? W końcu to pan wpadł na pomysł handlu dziećmi, tak? – To Leandro, nie ja. O’Dell milczała, patrzyła na McCoya i czekała, aż do niego dotrze, że się wsypał. Gdy w końcu to zrozumiał, jego rysy wykrzywiła złość, którą szybko przesłonił uśmiechem.

– Niczego mi pani nie udowodni. – Wskazał na jej piersi. – Co, może mnie pani nagrywa? Myślała pani, że potwierdzę tę popieprzoną teorię? – Co z odciskami palców? – To pani sprawka. – A co z jedynym człowiekiem, który może pana zidentyfikować jako Icemana? – Co to znów za brednie? McCoy stał tyłem do otwartych drzwi, kiedy dwóch agentów FBI wprowadziło młodego mężczyznę o imieniu Falco. McCoy się odwrócił. O’Dell widziała, że mina mu zrzedła, dotąd wyprostowany i arogancki, nagle jakby się w sobie zapadł. Z tego, co wiedziała o Icemanie, wynikało, że robił wszystko, co w jego mocy, by zniszczyć, zabić, pozbyć się każdego, kto widział jego twarz, i to sięgając czasów, gdy był agentem służb imigracyjnych. Ale McCoy nie wiedział, że minionej nocy Falco został schwytany, więc nie mógł go załatwić. – Wybacz, szefie – powiedział młody mężczyzna. – Mnie też oszukali.

ROZDZIAŁ SIEDEMDZIESIĄTY Trzy dni później Z samochodu Jasona Creed wyjął ostatnie pudło. Było ciężkie, zastanawiał się, jak chłopak zamierzał samodzielnie się przeprowadzić. Wszystkie pozostałe rzeczy Jason spakował w czarne foliowe worki na śmieci, takie ściągane na górze, by łatwo je nieść czy wsadzić pod pachę. Nie miał tych worków wiele, co było smutne. Creed z Hanną zdecydowali, że oddadzą Jasonowi przyczepę, którą trzymali na swoim terenie. Od paru miesięcy stała pusta, odkąd Felix, jeden z opiekunów psów, wziął pracę na Zachodnim Wybrzeżu, żeby być bliżej nowej miłości swojego życia. Hanna od razu zarezerwowała pokój po Jasonie w Segway House, bo tam o wolny pokój, choćby i mały, było bardzo trudno. Gdy tylko przenieśli Hannę z intensywnej terapii na normalny oddział, uparła się, żeby zawieźć ją do Amandy. Maggie zamieniła postawionego przez McCoya agenta, który czekał, żeby przesłuchać dziewczynę, na agenta FBI, który miał ją chronić. Creed mógł sobie tylko wyobrażać rozmowę Hanny z Amandą. Hanna rzadko myliła się co do ludzi, na pewno starała dziewczynie wynagrodzić brak zaufania. Wiedział, że obiecała Amandzie dawny pokój Jasona w Segway House, a ta zgodziła się tam zamieszkać. To był dopiero początek jej nowej drogi. W Segway House będzie bezpieczna, otoczona opieką nie tylko Hanny, ale i całego personelu. Przyczepa nie zapewniała luksusów, jednak Creed uważał, że jest lepsza niż pokój w ośrodku Hanny. Kiedy Jason dowiedział się, że może zamieszkać w przyczepie, dosłownie oniemiał. Patrząc teraz na niego, jak chowa do lodówki karton mleka i jajka, Creed miał wrażenie, że widzi na jego twarzy cień uśmiechu. – Co ty tam masz? Cegły? – spytał Creed, wnosząc pudło do pokoju. – Nie, książki. Niech pan to na razie postawi byle gdzie. – Nie zgadłbym, że lubisz czytać. – Książki były moją ucieczką w Afganistanie, choć się z tym kryłem. Creed skinął głową. Wsunął ręce do kieszeni i stał na środku przyczepy. Pamiętał ich pierwsze spotkanie. Chłopak był potwornie przewrażliwiony. Hanna wciąż powtarzała, że Jason przypomina jej Creeda, ale jakoś tego nie dostrzegał. Nie chciał dostrzec. Teraz to widział. Obaj mieli rany, które będą się goiły do końca życia. – Nie wiem, jak mam dziękować – rzekł Jason.

– Jak cię obudzę waleniem do drzwi o drugiej w nocy, żebyś mi pomógł z chorym psem, nie będziesz taki wdzięczny. – Nie szkodzi, i tak kiepsko sypiam. Kolejna rzecz, która ich łączyła. – Uratowałeś życie Grace – powiedział Creed. – Zresztą pewnie i mnie. Żałuję, że tylko tak mogę ci się odwdzięczyć. – To wystarczy. – Praca, miejsce do spania… – Creed wzruszył ramionami, jakby to jednak nie było dość. Zdecydowanie mało w porównaniu do uratowania człowieka i psa. – Nie, dał mi pan o wiele więcej. – Jason patrzył z powagą, a ściśnięte gardło nie pozwalało mu mówić. Musiał przełknąć, nim podjął: – Teraz wiem, że mam po co żyć. To także Creed rozumiał. Dokładnie to samo zawdzięczał Hannie. – Ale jeśli wolno, chciałbym o coś prosić – dodał Jason. – Jasne, co tylko chcesz. – Mógłbym dostać jednego ze szczeniaków tej czarnej labradorki? Ta prośba nie powinna zaskoczyć Creeda, a jednak był zdziwiony. – Rozumiem, że już go sobie wybrałeś? – No tak, tego najmniejszego. – Oczy Jasona zabłysły, gdy wskazał na pudełko u stóp Creeda. – Zabić drozda to jedna z moich ulubionych książek. Będzie się nazywał Scout. – Z tego, co pamiętam, ten najmniejszy to chłopak. – Chyba nie musi wiedzieć, że tak nazywano dziewczynkę. – Nie pisnę ani słowem – odparł Creed i ruszył do wyjścia. – Muszę jechać po Hannę. – Zanim dotarł do drzwi, odwrócił się. – Hej, Jason. – Zaczekał, aż chłopak podniesie na niego wzrok. – Witaj z powrotem w świecie. Jadąc szpitalną windą, Creed próbował się uspokoić. Jeszcze poprzedniego dnia Hanna wyglądała dość kiepsko. Z twarzy zniknęły sińce i opuchlizna, ale w jej oczach widział coś nowego, co mu się nie podobało. To nie był ból ani strach. To było coś gorszego – obawiał się, że upadła na duchu. Pod koniec tygodnia Creed wybierał się po jej synów na farmę dziadków. Czekało go dziesięć godzin za kółkiem, w obie strony. Hanna, choć już próbowała z nim dyskutować, nie będzie miała siły mu towarzyszyć. Ale może widok synów okaże się dla niej najlepszym lekarstwem. Nagle dobiegł go głos Hanny – gromki i pełen życia. Z drugiego końca korytarza

słyszał, jak do kogoś mówi: – Dziewczyno, nie będziesz wiedziała, co jest dobre, dopóki nie spróbujesz mojej golonki z jarmużem i fasolą, i z pajdą kukurydzianego chleba. – Niech pani przestanie, bo już mi ślinka leci. Przystanął w pół kroku na środku korytarza. Rozpoznał ten drugi głos. Znów poczuł ucisk w żołądku, ale tym razem zupełnie z innego powodu. Maggie siedziała na krześle przysuniętym do łóżka Hanny i trzymała ją za rękę. Obie podniosły na niego wzrok i w jednej chwili spoważniały. – Co? – zapytał, kiedy tak patrzyły, jakby im zepsuł imprezę. – Już pora? – spytała Hanna. – Sądziłem, że zależy ci, żeby jak najszybciej się stąd wynieść. – Och, kochany, jasne! Po prostu straciłam poczucie czasu. Tak nam się cudnie gawędziło. Kobiety wymieniły spojrzenia, a Creed natychmiast pojął, że stanowił jeden z tematów „cudnej pogawędki”. – Chyba udało mi się przekonać Maggie, że musi odpocząć. W przyszłym miesiącu przyjedzie na tydzień… – Może na parę dni. Hanna obrzuciła ją jednym ze swoich słynnych spojrzeń i podjęła: – Jak powiedziałam, Maggie przyjedzie na tydzień powylegiwać się na plaży i oczywiście wpadnie do nas na kolację. Maggie podniosła wzrok na Creeda. – Potrafi być bardzo przekonująca. – Tak, wiem. – Uśmiechnął się i przyłapał Hannę na tym, jak kiwnęła mu głową, zupełnie jakby mówiła: „Bardzo proszę, nie ma za co”, a następnie zwrócił się do Maggie: – Może przyjedziesz z psami, żebyś ich nie musiała z nikim zostawiać?

OD AUTORA Od kiedy zaczęłam raczkować, byłam zakochana w psach. Mam nawet kilka blizn, które prawdopodobnie powinny mnie zniechęcić do tej miłości. Moim najwcześniejszym wspomnieniem jest dzień, w którym postanowiłam śledzić nasze dwa psy. Gdziekolwiek szły, podążałam za nimi. Były moimi najbliższymi towarzyszami i przyjaciółmi, gdy moje rodzeństwo przebywało w szkole. Tego dnia radośnie truchtałam wraz z psami, dopóki nie obejrzałam się przez ramię i nie zobaczyłam, że nasz dom jest taki malutki i tak daleko. Miałam wtedy trzy lub cztery lata i nie muszę wam mówić, jak szalała ze zmartwienia moja mama, kiedy tak sobie wędrowałam z psami. Od lat piszę o psach w moich książkach, ale nie mogłam dłużej czekać, by stworzyć postać, która nie tylko dzieli moje uczucia do nich, ale która byłaby również szczęśliwa i czuła się wspaniale jedynie w ich towarzystwie. I czy nie byłoby ciekawie, aby też te psy stały się bohaterami o wyrazistych charakterach? Jestem cały czas podekscytowana tworzeniem tej nowej serii, ale nie mogłam przewidzieć, jak ciężko będzie pisać o psach, gdy utracę jednego z moich własnych. I to nie byle jakiego, ale szesnastoletniego kumpla, Scouta, który zawsze był przy mnie – dosłownie siedział przy nodze, gdy pisałam wszystkie czternaście powieści. Nawet poczekał, aż skończę i tę ostatnią, by powiedzieć, że ma już dość dwuletniej walki z chorobą nerek. Moja przyjaciółka Sharon Car ujęła to doskonale: „Wielkie osobowości pozostawiają po sobie wielką wyrwę, i wiem, że Scout pozostawił krater w twoim sercu”. Rzeczywiście. Jednym z przywilejów bycia pisarzem jest możliwość uhonorowania tych, których kochamy. Pod koniec książki, jak zauważyliście, Jason nazywa swego szczeniaczka Scout, bo taki przydomek nosiła jedna z bohaterek Zabić drozda. Tak naprawdę pies Jasona dostał imię po moim, który rzeczywiście został nazwany tak po postaci literackiej. Tę książkę dedykuję mojemu wiernemu Scoutowi. I choć był terierem rasy West Highland, coś mi mówi, że zgodziłby się być reprezentowany przez labradora. Jego duch jest wystarczająco wielki.

PODZIĘKOWANIA Jak w każdej mojej powieści muszę podziękować wielu cudownym osobom. Na gorące podziękowania zasłużyło mnóstwo ludzi. Mój zespół wydawniczy: Nita Taublib, Ivan Held, Meaghan Wagner, Kate Stark, Alexis Welby i Stephanie Hargadon w Putnam. A w Little Brown/Sphere: David Shelley, Catherine Burke i Jade Chandler. Mój agent Scott Miller i Claire Roberts w Trident Media Group. Martin i Patti Bremmer za przyjaźń. Dr Stephen Cassivi i wspaniały personel kliniki Mayo w Rochester za przekonanie, że słowo „rak” to nie taki straszny wyraz. Czekam na dzień, w którym Klara będzie mogła czytać moje książki, a ja może będę czytać jej. Przyjaciele i rodzina, którzy nie znoszą moich długich nieobecności: Patricia Kava, Marlene Haney, Sandy i Fred Rockwoodowie, Patricia Sierra, Sharon Kator, Maricela Barajas, Amee Rief, Annie Belatti, Nancy Tworek, Patti El-Kachouti, Diane Prohaska, Cari Conine, Lisa Munk i Luann Causey. Koledzy i przyjaciele autorzy, którzy czynią ten biznes nieco mniej szalonym: Sharon Car, Erica Spindler i J.T. Ellison. Eksperci, do których mogę zawsze zadzwonić lub zamejlować z najdziwniejszymi pytaniami: Leigh Ann Retelsdorf, Melissa Connor, Gary Plank i John Beck. Ray Kunze, po raz kolejny, za użyczenie nazwiska szefowi Maggie. A dla przypomnienia, prawdziwy Ray Kunze to miły facet, który nigdy nie wysłałby Maggie na beznadziejną akcję. Penelope La Lone i Penny Clemence za ich dotacje na cele charytatywne. Penelope Clemence istnieje naprawdę i ratuje psy. W książce przekonała Creeda, by dał szansę owczarkowi o imieniu Chance. Specjalne podziękowania dla niesamowitych weterynarzy: dr Enity Larson i jej współpracownikom oraz dr Tonyi McIlnay i jej zespołu. Dziękuję także księgarzom, bibliotekarzom i blogerom, którzy polecają moje powieści. Oczywiście wielkie podziękowania dla wszystkich wiernych czytelników. Jestem zaszczycona, że pozostajecie ze mną, choć macie do wyboru tyle innych wspaniałych książek. Bez Was nie mogłabym opowiadać moich pokręconych historii. I jak zawsze specjalne podziękowania dla Deb Carlin i reszty paczki: Duncana,

Boomera i Maggie.

Tytuł oryginału: Breaking Creed Pierwsze wydanie: Putnam Adults, Inc. New York, 2014 Opracowanie graficzne okładki: Kuba Magierowski Redaktor prowadzący: Jacek Fronczak Opracowanie redakcyjne: Joanna Morawska Korekta: Sylwia Kozak-Śmiech © 2014 by S.M. Kava © for the Polish edition by Harlequin Polska sp. z o.o., Warszawa 2014 Wszystkie prawa zastrzeżone, łącznie z prawem reprodukcji części lub całości dzieł w jakiejkolwiek formie. Wydanie niniejsze zostało opublikowane w porozumieniu z Harlequin Enterprises II B. V. Wszystkie postacie w tej książce są fikcyjne. Jakiekolwiek podobieństwo do osób rzeczywistych – żywych lub umarłych – jest całkowicie przypadkowe. Harlequin Polska sp. z o.o. 02-516 Warszawa, ul. Starościńska 1B lokal 24-25 www.harlequin.pl ISBN: 978-83-276-1104-8 Konwersja do formatu EPUB: Legimi Sp. z o.o. | www.legimi.com