1.VIP ROOM

Spis treści Karta redakcy jna Twardy dy sk 18 sty cznia 21 sty cznia 5 lutego 12 lutego Twardy dy sk 15 lutego 16 lutego 18 lutego W więzieniu 19 lutego Twardy dy sk W więzieniu Twardy dy sk 20 lutego W więzieniu Twardy dy sk Twardy dy sk W więzieniu 21 lutego

Twardy dy sk W więzieniu W więzieniu 25 lutego 1 marca 3 marca Epilog Sąd rejonowy w Sztokholmie Twardy dy sk Przy pisy

Ty tuł ory ginału: VIP-RUMMET Przekład: PAULINA JANKOWSKA Redaktor prowadzący : ADAM PLUSZKA Redakcja: ANNA WIESE Korekta: AGNIESZKA RADTKE, JAN JAROSZUK Projekt okładki: JONAS LINDÉN, www.linden-design.com Adaptacja projektu: Zespół Opracowanie graficzne i ty pograficzne: PIOTR ZDANOWICZ Łamanie: | manufaktu-ar.com Zdjęcia na okładce: dreamstime.com oraz headface.se Vip-rummet Copy right © Jens Lapidus 2014 Published by agreement with Salomonsson Agency Copy right © for the translation by Paulina Jankowska Copy right © for the Polish edition by Wy dawnictwo Marginesy, Warszawa 2015 Warszawa 2015 Wy danie pierwsze ISBN 978-83-65282-04-0 Wy dawnictwo Marginesy ul. Forteczna 1a 01-540 Warszawa tel. (+48) 22 839 91 27 e-mail: [email protected] Konwersja: eLitera s.c.

Twardy dysk (osiem lat wcześniej)

Gdy Cecilia wyłączyła silnik, nastała cisza, która na krótką chwilę przyniosła jej pewien spokój. Kobieta głośno westchnęła. Nigdy jeszcze nie czuła się tak zdenerwowana jak teraz. Zaparkowała na żwirowym podjeździe przy przedszkolu Lillan. Normalnie chwyciłaby torebkę i pognałaby odebrać córkę. Zawsze w biegu, zawsze odhaczając w głowie kolejne punkty w grafiku. Jednak w ostatnich tygodniach takie życie stało się nie do zniesienia. Codzienność ją przerastała. Była jak trzęsienie ziemi. Cecilia czuła, że ją i jej rodzinę pochłaniają chaos i upokorzenie. Akurat dziś powinna wyskoczyć z samochodu i pobiec po dzieci. Znalazły się w niebezpieczeństwie. Tymczasem siedziała bez ruchu. Cisza była przyjemna. Tutaj nikt znajomy nie będzie jej mijał, zastanawiając się, dlaczego w czwartek o szesnastej Cecilia ucina sobie drzemkę w aucie. Nie potrafiła jednak zamknąć oczu. Bała się, co zobaczy po wewnętrznej stronie powiek. Godzinę wcześniej wydarzyło się coś, co znów wywróciło wszystko do góry nogami. Szła z Kungsholmen na stację T-Centralen, żeby pojechać metrem do pracy. Szefowej powiedziała, że ma wizytę u lekarza z powodu bólu pleców. Padał lekki deszcz, a krople kłuły ją w twarz niczym igiełki. Kałuże na ulicy przypominały ciemne, błyszczące plamy. Minęła ratusz, doliczywszy się siedmiu autokarów zaparkowanych przed wejściem. Grupka kobiet ubranych w tak grube puchowe kurtki, że wyglądały w nich jak zespół badaczy polarnych, zebrała się wokół przewodnika. Stały tak, stłoczone, z rozłożonymi parasolkami, niczym zwarta tarcza antypogodowa. Cecilia przeszła przez ulicę, żeby nie przeciskać się między nimi. Gdy biegła truchtem, ogarnęło ją dziwne uczucie. Dziesięć metrów za nią jakiś mężczyzna w głęboko naciągniętej zimowej czapce również przeciął ulicę. On także poruszał się szybko. Czy to jego widziała, gdy palił papierosa przed wejściem do 7-Eleven, naprzeciwko poradni zdrowia psychicznego dla dzieci i młodzieży? Tak jakby na coś czekał. Czyżby na nią? Telefon wybił ją z tych myśli. Zastrzeżony numer. – Rozmawiam z Cecilią Emanuelsson? – usłyszała nieznajomy męski głos. – Tak, to ja. – Chcę ci tylko powiedzieć, że mamy twojego męża.

– Słucham? – Odwróć się. Cecilia spojrzała do tyłu; widziała turystów udających się w stronę dużego wejścia do ratusza. Wodziła wokół wzrokiem. Po drugiej stronie ulicy spacerował facet w garniturze i z parasolem. Potem zobaczyła jego: mężczyznę w zimowej czapce. Stał dość blisko i opierał się o latarnię. Sprawiał wrażenie, jakby nic sobie nie robił z deszczu. Przyciskał komórkę do ucha. Gdy zorientował się, że go zauważyła, uniósł telefon, prawie jakby nim machał. Potem usłyszała w słuchawce: – Bądź cicho i słuchaj. To bardzo proste. Mats jest u nas, a ciebie mamy na oku. Jeżeli ty lub ktokolwiek inny pójdziecie na policję, to go zabijemy. Chciałem tylko, żebyś to wiedziała. Powinna teraz wyskoczyć z samochodu i popędzić po Lillan i Benjamina. Potem pojechać na Arlandę i złapać pierwszy lepszy lot do rodziców. Nie było sensu dzwonić na policję, dopóki nie przemyśli, co to wszystko znaczy. Najpierw chciała umieścić dzieci w bezpiecznym miejscu, z dala od Sztokholmu. Ale nie miała siły wysiąść z auta. Zastanawiała się, jak do tego doszło.

18 stycznia Buty : Ermenegildo Zegna Smoking: Corneliani Koszula: Fray Philip Schale prezentował się tego wieczoru pierwszorzędnie – nie do przebicia. Cały strój: trzy dzieści dwa ty siące u Hansa Alldego – nie licząc koszuli, którą zamówił osobno prosto z Włoch. Przy szła do niego ty dzień temu, razem z trzema zwy kły mi koszulami do pracy. Sea Island Quality, bawełna o podwójny m splocie, guziki z masy perłowej, ręczne wy kończenie. Całość w granicach ty siąca dziewięciuset euro. Jak znalazł. Ale na jego smoking i koszulę ktoś wy lał piwo. Albo drinka. A może wodę? Sęk w ty m, że nawet nie pamiętał, co się stało. Nie pamiętał, gdzie to się stało. Wiedział ty lko, że poczuł, jak coś wilgotnego wsiąka w jego wełnę super 120’s. Rozejrzał się. Sobotni wieczór w najmodniejszy m klubie w mieście. Parkiet w VIP roomie w Clara’s wy pełniony po brzegi. Axel gdzieś przepadł. Może zaraz po kolacji poszedł do domu – wiadomo by ło, że nie znosi ty ch wszy stkich imprez dobroczy nny ch. Carl natomiast wy machiwał rękami na parkiecie; jego spocone czoło jak lustro odbijało światła stroboskopów. A Ian? – Philip odwrócił głowę. – Siedział tuż obok przy stoliku. Kołnierz smokingu muskał jego szy ję, jak na reklamie zimowej kolekcji Brioni. Węzeł muchy pozostał perfekcy jny, choć dochodziło piętnaście po czwartej. Ian zawsze dbał o takie sprawy. Nachy lił się i prawie krzy knął Philipowi do ucha: – Sorry, płacę za pralnię chemiczną, luz. Czy li to on go oblał. – Zajebista koszula tak w ogóle. Dziewięćdziesiąt pięć procent ty ch prostaków nie ma ani jednej koszuli szy tej na miarę, wy obrażasz sobie? A pięćdziesiąt procent pewnie nie wie nawet, co to Fray. Żałośni, leniwi idioci. Philip nie rozumiał, o czy m Ian mówi. Może przy ćpał za dużo albo chciał zmienić temat. Z głośników dudniły tłuste bity. Koka pobudzała do frenety cznego tańca. Podłoga jakby obracała się wokół własnej osi. Dwadzieścia minut temu Philip wciągnął kreskę ze stołu. To by ła specjalna loża przeznaczona dla VIP-ów – nikt tutaj nie zwracał uwagi. So wake me up when it’s all over. Ludzie wrzeszczeli jak obłąkani, kwiczeli jak świnie.

Podskakiwali, próbując uczepić się uczucia beztroski. Ian znów się nachy lił: – Patrz na nich. Naiwni, ograniczeni frajerzy. Philip nie miał siły tego słuchać. Pociągnął ły k drinka. Cy try nowy, orzeźwiający smak – upił jeszcze trochę, starając się skupić uwagę na parkiecie. By ł tam ktoś, kogo rozpoznawał. Stroboskop wy świetlał w jego głowie inne obrazy. Spotkanie, w który m niedawno wziął udział – pry watna bankowość, Fernström & Qvist, skrzy piący dębowy parkiet, drewniane panele na ścianach. Darmowy lunch i wy trawne sancerre. Wnętrza i fasady wpisane do rejestru zaby tków. Bankowiec o ziemistej cerze, w różowy m krawacie od Salvatore Ferragama usiłował go uczy ć inwestowania. Fakt, niektóre spółki Philipa wy kazy wały wy soką pły nność finansową, za to inne inwesty cje kulały. Przede wszy stkim starali się go przekonać, że ma zmienić menadżera oraz doradcę. Jeśli jednak twoja rodzina od sześćdziesięciu lat korzy sta z usług tego samego banku, to nie zmieniasz go ot tak, powinni o ty m wiedzieć. Mimo to Philip uprzejmie słuchał; nie chciał sprawić przy krości kolesiowi z banku, a poza ty m wy brał się tam przecież nie bez przy czy ny. Nie wiedział ty lko, czy by ła to chęć zmiany banku na lepszy, czy coś innego. Znowu gdzieś mu mignęła. Dziewczy na, którą spotkał kilka ty godni temu. Odszukała go wzrokiem. Nie pamiętał dokładnie jej imienia, ale chy ba Nina czy Anina. Nad parkietem unosiły się kłęby dy mu. Carl tańczy ł z dwiema laskami, wy ginając się jak akrobata. W strumieniu światła Philip znów dojrzał jej twarz, która jakby rozpły nęła się w morzu ludzi. Stała się częścią mgły, elementem tego miejsca. Mimo wszy stko wy raźnie widział jej oczy. Gdy ją poznał, buzia jej się nie zamy kała: trajkotała, co zamierza robić po studiach. Nie pamiętał, co studiowała. Mówiła, kogo zna, a kogo nie, którzy bramkarze wy dają się spoko, a którzy są w branży ze względu na swoje sady sty czne skłonności. A teraz jej spojrzenie mówiło samo za siebie. Nic nie powiedział Ianowi. Na duży m ekranie zawieszony m na budy nku Scandic Anglais leciała reklama ubrań narciarskich. Śnieg w filmie by ł tak oślepiający, że Philip odwrócił wzrok. Gdzie się wszy scy podziali? Klub już zamknięto. Ian gdzieś przepadł – kurwa, przecież to on go upił i kazał mu zostać. Philip musiał wracać do domu. Rozejrzał się za taksówką. By ło zimno. Piksele z ekranu świeciły na niego niczy m reflektory. Chciał ty lko zamknąć oczy. Położy ć się i chwilę odsapnąć. W jego stronę szło kilka osób.

Spojrzał na ulicę; wkrótce powinien nadjechać jakiś samochód. Nagle ktoś go szturchnął. – Ej, ty. Niski chłopak w czarnej czapce naciągniętej na oczy i szaliku lekko nachodzący m na usta. Philip zszedł trochę na bok. – Przepraszam – powiedział z przy zwy czajenia. – Masz jakiś problem? – Facet się odwrócił. – To by ło do mnie? – Philip także wy konał bły skawiczny obrót. – Py tałem, czy masz jakiś problem. Szturchnąłeś mnie. – Chłopak podszedł bliżej. – Niechcący w takim razie. Czekam na taksówkę. – Zamknij mordę. Masz przesrane. – Nie wiem... Uderzenie trafiło Philipa nad okiem. Złapał się za twarz i krzy knął. Zauważy ł, że chłopak znalazł się blisko niego. Chciał się wy cofać, ale wtedy ktoś złapał go od ty łu. Usiłował się wy rwać, rzucał się i wierzgał nogami. Bezskutecznie. Trzy mali go mocno. Po chwili podszedł do niego kolejny mężczy zna. W dłoni miał jakiś przedmiot. Broń. Przy cisnął pistolet do brzucha Philipa i stanął jeszcze bliżej. Nachy lił się i Philip poczuł coś dziwnego. Nagle zrozumiał: facet polizał mu koniuszek ucha. – Lubisz to, prawda? – Głos wy dawał się bliski, a jednak obcy. Popy chali go przed sobą. Doliczy ł się czterech osób. Wszy stkie w ciemny ch ubraniach i głęboko naciągnięty ch czapkach. Musieli wy glądać dziwnie, gdy tak szli w dół Birger Jarlsgatan. Ty lko że o tej porze na mieście niezby t wielu ludzi mogłoby ich zobaczy ć. Philip nie wiedział, która godzina, poza ty m żadne lokale w Sztokholmie nie mogły działać dłużej niż do piątej. Gdzieniegdzie widział pojedy ncze osoby kucające w bramach i skulone na ławkach; prawdopodobnie wy miotowały, żeby nieco wy trzeźwieć, zanim ruszą do domu. Mężczy źni w milczeniu szli za nim krok w krok, jakby by li jego ochroniarzami. Cały czas czuł na plecach twardą lufę. Niewy kluczone, że wiedział, o co w ty m chodzi. Popy chali go przed sobą. Dokądś prowadzili. Dokąd? Po lewej stronie minęli Richego. Światła w środku pogaszono, a krzesła poustawiano na stołach. Ostatni bramkarze musieli pójść już do domu, nigdzie ani śladu ży wego ducha. Philip pomy ślał o lunchach, które jadał tu w czasie przerw. Ich wołowina à la Ry dberg by ła wy śmienita. Ale nie teraz – teraz nic nie by ło wy śmienite. Zmierzali dalej w stronę Ny broplanu. Kilka pusty ch taksówek krąży ło w oczekiwaniu na takich jak on. By walców knajp, którzy się zasiedzieli.

Zastanawiał się, czy nie krzy knąć lub zamachać, ale wy dało mu się to idioty czne. Kimkolwiek by li ci faceci, mierzy li z broni w jego plecy. Nie mógł zrobić nic bez narażania ży cia. Czuł, jak pomimo mrozu pot spły wa mu po czole. Ogarnęły go mdłości. Przeszli przez ulicę i zatrzy mali się przy budce z biletami na promy tury sty czne. Tutaj nie docierało światło latarni. Park Berzelii po drugiej stronie placu tonął w ciemności. Drzewa wy ciągały nagie gałęzie ku zachmurzonemu nocnemu niebu, a brudny śnieg wy czekiwał na słaby brzask poranka. – Złaź tam – powiedział facet z bronią. Philip z początku nie zrozumiał. Jeden z mężczy zn gestem wskazał nabrzeże. Chcieli, żeby zszedł na lód pokry wający zatokę. – Nie ma mowy. – Złazisz, powiedziałem. – Odbiło wam. Lód się pode mną załamie. Utopię się. Mężczy zna z bronią okrąży ł go, po czy m stanął naprzeciw. Ponownie uniósł pistolet i przy cisnął go do brzucha Philipa. To koniec, pomy ślał Philip. Nie rób tego, nie rób tego – dudniło mu w głowie. – Złazisz tam w tej chwili – powiedział, jakby to by ła najbardziej oczy wista rzecz na świecie. Philip poczuł, że trzęsą mu się nogi. Mimo to ukucnął przy brzegu i opuścił się na dół. Od lodu dzieliły go nie więcej niż dwa metry. Puścił się i wy lądował na śliskiej powierzchni. Zatrzeszczało. Spojrzał pod nogi. Mokry lód wy glądał na kruchy. Przy pomniał sobie lekcje jazdy na ły żwach na Östermalms IP w dzieciństwie. Wtedy nic mu nie groziło, pod spodem znajdowała się przecież ziemia. Nie miał pojęcia, jak gruby jest lód, choć wiedział, że tej zimy nie mógł by ć zby t stabilny. To równało się samobójstwu. – Proszę, nie. Mężczy zna schował broń. Razem z trzema pozostały mi stali przy nabrzeżu z rękami w kieszeniach i gapili się na niego. – Wy jdź jeszcze dalej.

21 stycznia Dzień okazał się zupełnie bezchmurny. Taki, dzięki któremu mieszkańcy Sztokholmu uznali, że warto by ło przetrzy mać te trzy miesiące szarugi i paskudnej brei. Dejan cieszy ł się na my śl o przejażdżce, nie ty lko ze względu na to, z kim miał się spotkać. Uwielbiał prowadzić. Zdjął rękawiczki i przekręcił kluczy k. Auto wy rwało do przodu. Kierownica by ła zimna, jakby zrobiona z metalu, więc trzy mał ją koniuszkami palców prawej ręki. Ale i tak marzł. Nowsze modele miały podgrzewane kierownice, w ty m jednak musiał podkręcić ogrzewanie i czekać, aż ciepło wy pełni wnętrze samochodu. Poży czy ł furę od Tomasa, bo swoją przed ty godniem skasował. Ale to też by ło bmw, do tego piątka, więc nie miał powodu do narzekań. Niektórzy jeździli japończy kami albo oplami. Sunął E4 na północ. Gdy by ktoś obudził go w środku nocy i kazał wy recy tować nazwy ty ch przedmieść wspak, nie miałby z ty m problemu. Chwilę później odbił na E18. Mijał północną część Sztokholmu. To już nie by ły jego rewiry. Kawałek przed Åkersbergą skręcił w stronę zakładu karnego Österåker. Przebudowano go od jego poprzedniej wizy ty. Musiał przy znać, że w ciągu ostatnich lat by wał tu rzadziej, niż powinien. Pomy ślał o Teddy m; nie rozmawiali teraz zby t często. Teddy, czy li Misiek – lub Najdan, bo tak się naprawdę nazy wał – by ł samodzielny, co często podkreślał. A Dejan nawet przez sekundę w to nie wątpił. Teddy dawał sobie radę sam. Zawsze. Przez cały okres ich wspólnego dorastania, ze wszy stkimi zleceniami, które wy kony wali. Teddy nigdy nie prosił o pomoc. Wiele lat temu Dejan, Teddy i Adam zostali zgarnięci za kilka włamań do centrów konferency jny ch. Wy nieśli wtedy butelki z winem i szampanem warte ponad półtorej bańki – dobry skok. Dostanie się do środka od strony kuchni by ło banalnie proste. A kody do piwniczek z winami dostali od jednego ze sprzątaczy, który miał problem z hazardem. Policja przesłuchiwała Dejana co najmniej siedem razy, zgry wali dobrego i złego glinę, wy my ślali nieistniejące dowody i próbowali podpuścić ich przeciwko sobie: „Adam powiedział, że tego wieczoru odebrałeś od niego samochód”; „Teddy mówi, że poży czy łeś od niego telefon” i tak dalej. Sranie w banię. Chociaż wtedy nie zdawał sobie z tego sprawy. Skończy ło się na ponad trzech miesiącach w areszcie o zaostrzony m ry gorze, mimo że nie miał nawet siedemnastu lat. Ani razu nie pozwolono mu skontaktować się z rodzicami, temperatura utrzy my wała się na poziomie szesnastu stopni, a gość z celi obok co wieczór o ósmej zaczy nał wy krzy kiwać wulgary zmy po persku i przestawał dopiero wtedy, gdy wjeżdżał wózek ze śniadaniem. Koskesh, czy li dziwkarz. Dejan nauczy ł się przy najmniej jednego poży tecznego słowa. To się na nim odcisnęło. Mdłości i wieczne bieganie do toalety, żeby się odlać, gdy miał za

wy soki poziom cukru, a nie pozwalali mu wy jść i połazić po spacerniaku. Albo za niski, kiedy nie by ł w stanie jeść tego ohy dnego jedzenia. Nazy wało się to hipoglikemia – niski poziom glukozy we krwi. Najładniejsze słowo, jakie znał, a jednocześnie przekleństwo, efekt jego choroby. Marzy ł o powrocie do domu, nie ty lko, żeby podleczy ć cukrzy cę. Chciał się pozby ć koszmarów i szty wności stawów. Zjeść kebab obficie polany sosem czosnkowy m i palić wtedy, kiedy miał na to ochotę. Chciał przy tulić się do mamy. Zaczął więc gadać, przecież siedział po raz pierwszy. Gdy go wy puścili, dowiedział się, że Adam też sy pał. Ale ten trzeci zaszy ł sobie usta i oddy chał przez nos, nie pisnąwszy słówka; nikogo nie przy pucował. Dejan i Adam od dawna cieszy li się wolnością, a on siedział do samego procesu. Trzy mali go tak długo, że kiedy w końcu zostali skazani za kradzież, on już z nawiązką odsiedział swój wy rok w areszcie. Przez ten czas nie mógł spotkać się ani porozmawiać z nikim oprócz funkcjonariusza prowadzącego przesłuchanie i swojego adwokata. Teddy. Później opowiadał, że wy trzy mał dzięki robieniu serii stu pompek trzy razy dziennie i książkom. Odtąd wszy scy wiedzieli, nawet jeśli nikt nie mówił tego głośno: jeden z nich to prawdziwy twardziel. Chociaż nie ty lko. Opowiadał, że czy tał książki. Teddy taki już by ł: czasem gadał jak swój ojciec albo belfer. Ulepiony z innej gliny. Dejan skręcił w mniejszą ulicę. Domy jednorodzinne stały jeden przy drugim, ale w miarę jak zbliżał się do zakładu, zaczęły się przerzedzać. Podobnie jak w mieście, leżało tu niewiele śniegu. Droga wiła się w głąb lasu i Dejan dla frajdy przy cisnął pedał gazu. Kontury świerków zamazy wały się, gdy koncentrował się na zakrętach. To by ło ży cie. A teraz nabrał nadziei, że będzie jeszcze lepiej. Teddy wprawiał rzeczy w ruch nie ty lko pięścią. Sprawy nabierały tempa dzięki sposobowi, w jaki o nich my ślał. Lada moment Dejan dojedzie na miejsce, przed zakład karny, żeby odebrać swojego najlepszego przy jaciela. Najtwardszego zawodnika w Sztokholmie. Najdan „Teddy ” Maksumic wy chodził z więzienia po ośmiu latach. To by ł piękny dzień.

* Kliknięcie zamka by ło ledwie sły szalne, jednak nie dla Teddy ’ego; on czekał na ten dźwięk nie wiadomo jak długo. Kiedy pchnął metalowe drzwi, zdziwiło go, z jaką łatwością mu to przy szło, niemal jakby zrobiono je z papieru. Wy szedł na zewnątrz i zmruży ł oczy. Metr nad jego głową wisiała okrągła kamera monitorująca – wiedział, że przy glądali mu się teraz w wartowni. Miał nadzieję, że trzy mali kciuki, a przy najmniej kilku z nich, żeby mu się powiodło, żeby się poukładało.

Silnik brzmiał jak rozklekotany traktor, choć nawet nie by ł dieslem, a kłęby spalin unosiły się ku niebu jak z majowego ogniska. Metaliczny lakier i osiemnastocalowe felgi dawno straciły swój blask, a jedno z lusterek wsteczny ch z jakiegoś powodu trzy mało się na taśmę. Teddy nie mógł przestać się zastanawiać, czy ten grat wy trzy ma drogę do Södertälje. Możliwe, że zgubi koło gdzieś w okolicach Tumby albo ty lko cicho zarzęzi i zgaśnie, a oni spędzą godziny na mrozie. Przy jeżdża po mnie jakimś gangsterskim rzęchem, pomy ślał, gdy zbliżał się do chmury dy mu. Mój najlepszy przy jaciel odbiera mnie czy mś takim. Drzwi się otworzy ły i Dejan wy siadł. Miał postawiony kołnierzy k granatowej kurtki z napisem „Hugo Boss” na plecach. Szczerzy ł się, jakby trafił szóstkę w totka, choć jednocześnie sprawiał wrażenie zmarnowanego. Zamiast mięśni klatki piersiowej, które kiedy ś ry sowały się pod koszulką, teraz to brzuch wy pinał mu kurtkę. – Przy jacielu! – krzy knął Dejan. Obejmowali się kilka sekund. W więzieniu od kilku lat każda forma fizy cznego kontaktu skazańców między sobą i z osobami przy chodzący mi na widzenie by ła surowo zabroniona; ale teraz to już przeszłość. Teddy czuł oddech kumpla na szy i. Dejan powiedział poważniejszy m głosem: – Witaj na wolności, stary. Popatrzy li na siebie. Dejan miał ciemne, zaciekawione choć przy mrużone oczy. Znowu uraczy ł kumpla szerokim uśmiechem. – Zajebiście wy glądasz. – Ty też – skłamał Teddy. I z uśmiechem wskazał na samochód. – Ale nie mogłeś przy jechać czy mś bardziej reprezentacy jny m? Właśnie takie gruchoty najczęściej kontrolują. Przez to jak wy glądają. Stare, rozklekotane markowe auta. Dejan zamknął bagażnik. – Nie jest moje. Poży czy łem od Tomasa. Swoją furę skasowałem. No, ale beemka to zawsze beemka, chy ba sam tak mówiłeś, nie? – Tak, ale nie zardzewiała z rurą wy dechową, która potrzebuje własnej naczepy. – Fakt, w takim razie przesiądźmy się do twojego lexusa. – Dejan, szczerząc się, zaczął się rozglądać. – Czy może zaparkowałeś za daleko? Teddy roześmiał się i znów o niej pomy ślał. Zastanawiał się, jakby to wy glądało, gdy by odbierała go Sara. Dejan przestrzegał ograniczenia prędkości na autostradzie, co zdziwiło Teddy ’ego. Przemknęło mu nawet przez my śl, że kumpel mógł się zmienić, ale wtedy Dejan zaczął nawijać o nowej beemce X6 i chińskich podróbkach anabolików. Gdy mijali Hallundę, rozmawiali już o ekipie z czasów przed skazaniem Teddy ’ego. Przy jaciołach, z braku lepszego słowa. Alexander się ogarnął, kupił szeregowiec w Stuvście, ożenił się, rozwiódł i znalazł kolejną żonę. Dorobił się trojga dzieci – po jedny m z każdą babką plus jednego z czasów, gdy by ł nastolatkiem.

Po ty m, jak Alex stał się ty powy m Svenssonem, Tomas został nowy m towarzy szem broni Dejana. Choć Dejan zapewniał, że to już nie to, co kiedy ś. Ivan cały czas utrzy my wał się w grze, ty le że jeszcze wy żej w hierarchii niż osiem lat temu. Koncentrował się na prawdziwy m biznesie z wy soką marżą. Interesami coraz częściej kierowano bezpośrednio z Belgradu czy Czarnogóry ; teraz to tam prowadzono negocjacje z kartelami i zawsze potrzebowano ludzi, którzy organizowali sprawy na miejscu. – Ale ja się nie rozmieniam na drobne tak jak on. Robię ty lko to, co przy nosi dobry hajs – opowiadał Dejan. – Ciągle za dobrze mi idzie rozpierdalanie kasy. Plus jeszcze jedno: urósł mój dług u Kuma. Masakra. Wszy stko się pojebało z restauracją Solberget, którą dla niego prowadziłem. Teddy wpatry wał się w swoje odbicie we wsteczny m lusterku. Ciemnoblond włosy ostrzy żone na jeża i duże, zielonobrązowe oczy ; gdy by ł młodszy, w paszporcie miał wpisane, że piwne. Perkaty nos i pełne usta, które skry wały ziejącą dziurę w dolnej szczęce. W więzieniu jeden z zębów zaczął go boleć. Teddy ’ego nie by ło stać na plombę, a zorganizowanie porządnej opieki denty sty cznej nie wchodziło w rachubę, podjęto więc decy zję o usunięciu. Uśmiechnął się do siebie. Wy glądał nawet całkiem, całkiem. Wiele razy rozmy ślał o tej podróży : kto go odbierze i o czy m porozmawiają; wy obrażał sobie, jak czasem się odwróci, żeby spojrzeć na las i zabudowania wokół więzienia, które z każdą minutą coraz bardziej będą znikać w oddali.

* Pokój Emelie mieścił się na siódmy m piętrze. Tego dnia roztaczał się stamtąd widok aż po sam Södermalm. Krenelaże i wieży czki na Laurinska huset oraz winda Mariahissen zaznaczały się na tle miasta, a kawałek dalej widziała arenę Globen, białą i okrągłą niczy m piłka. Nikt z jej kolegów z pracy nie mieszkał w tamty ch południowy ch dzielnicach. Wspólnicy z kancelarii adwokackiej Leijon mieli wille na przedmieściach takich jak Saltsjöbaden i Djursholm, czy też apartamenty na Östermalm [1] albo w centrum. Młodsi prawnicy natomiast – z wy jątkiem ty ch, którzy pochodzili z bogaty ch rodzin – mieszkali na Vasastan lub Kungsholmen. Jednak wszy scy chcieli na Östermalm. Emelie miała mieszkanie na Rörstrandsgatan i ją też trochę ciągnęło do tej eleganckiej dzielnicy. Chociaż to, czego chciała, tak naprawdę by ło bez znaczenia. Wiedziała, czego się od niej oczekuje. Koleżanka, z którą dzieliła pokój, by ła tego dnia w biurze. Josephine pracowała tu trzy lata dłużej niż Emelie i od dawna miała uprawnienia adwokata. Za kilka miesięcy Emelie również miała nim zostać, gdy ty lko zbierze wszy stkie referencje. Załatwienie formalności to głównie kwestia czasu. W firmie by li też inni młodzi prawnicy z podobny m do niej stażem, właściciele z jakiegoś powodu uznali jednak, że powinni siedzieć podzieleni ze względu na płeć. Co najmniej jakby

pracowali w przebieralni. Emelie spojrzała na projekty umów rozrzucone na biurku. Od mrozu oraz wertowania ty ch dokumentów miała wy suszone dłonie. Oficjalnie kancelaria korzy stała z elektronicznego archiwum akt, ale i tak wszy stko drukowali, a potem tonęli w papierach. Zapisała nową wersję umowy w pliku „Shareholder Agreement v 2.3” i oderwała się od klawiatury. – Jossan, mogę poży czy ć trochę twojego kremu do rąk? Emelie odnosiła wrażenie, że większość jej znajomy ch smaruje dłonie i twarz rano, po południu i wieczorem, a oprócz tego jeszcze dziesięć razy w między czasie, uży wając w ty m celu kremów i balsamów, na które z pewnością wy dawali więcej niż na jedzenie. Jej się nie chciało, uważała to za stratę czasu i nie przepadała za samy m wcieraniem. Jednak teraz drażniły ją popękane opuszki palców. Josephine rzuciła jej zieloną tubkę z napisem L’Occitane. By ła specjalistką w tej dziedzinie. Po każdej wizy cie w toalecie najpierw przemy wała ręce żelem anty baktery jny m, „żeby zabić zarazki”, potem długo wcierała krem, a na koniec smarowała usta bły szczy kiem. Jakby wy znawała zasadę, że usta należy poprawić zawsze, gdy przeby wało się w łazience dłużej niż trzy dzieści sekund. Emelie poczuła ucisk w żołądku. Naprawdę się denerwowała. Za godzinę miała otrzy mać roczną ocenę swojej pracy na spotkaniu, które nazy wano rozmową ewaluacy jną. Wróciła do pisania umowy spółki zajmującej się grami internetowy mi – poker, zakłady, te sprawy. Właściciele chcieli wejść z nowy m kapitałem i ważne, by mogli później bez problemu się wy cofać. Kiedy zjawia się naby wca przez duże N, to nieistotne, czy jest inwestorem kapitałowy m, czy korporacją. Wszy scy muszą grać w jednej druży nie. Żaden naby wca nie chce, żeby jacy ś mizerni udziałowcy z jedny m procentem stwarzali problemy. Josephine pakowała swoją teczkę. Wy bierała się na spotkanie, potem do domu. – Nic nie mówisz. Jak tam? Emelie już prawie uporała się z umową; w dalszej części dnia będzie musiała ją przedstawić wspólnikowi, Magnusowi Hasselowi. Wiedziała jednak, że Jossan nie o to py ta. – Powinnam to skończy ć za kilka godzin. Ale Magnus ma telekonferencję z San Francisco, więc nie mam pojęcia, kiedy mnie przy jmie. – Miałam na my śli ewaluację. – A, to. Spoko. – Starała się mówić opanowany m głosem. Josephine się uśmiechnęła. – Gdy pracowałam tutaj ty le co ty, zazdrościłam sprzątaczom. – Sprzątaczom? – I dozorcom. Wy liczy łam, że sprzątacze w ciągu godziny zarabiają jeden przecinek cztery razy więcej niż ja. Patrząc na to, ile tu siedzisz, u ciebie pewnie jest tak samo. Może poruszy sz tę kwestię na rozmowie ze wspólnikami? Emelie przez chwilę zastanawiała się nad słowami koleżanki.

Josephine roześmiała się i włoży ła płaszcz. – Przecież żartuję. Na pewno dobrze pójdzie – powiedziała i zostawiła Emelie samą nad umową spółki. Dwóch wspólników i ona. Anders Henriksson by ł czterdziestoośmioletnim arcy nerdem, który ostatnio ponownie się ożenił, ty m razem z dwudziestosiedmioletnią sekretarką, udawał trzy dziestolatka i nadal my ślał, że Icona Pop[2] to włoskie wino rocznikowe. Emelie wiedziała o ty m, bo Jossan rozmawiała z nim na ten temat podczas ostatniej imprezy. Jednocześnie należał do czołówki szwedzkich ekspertów w zakresie fuzji i przejęć. Lista sfinalizowany ch przez niego transakcji oraz olbrzy mich spółek, które reprezentował, nie miała końca. W najnowszy m rankingu Legal 500 wy mieniono go jako Leading Individual, czy li jednego z ośmiu najbardziej wpły wowy ch ludzi w Szwecji zajmujący ch się najbardziej lukraty wny mi dziedzinami prawa. Magnus Hassel miał pięćdziesiąt jeden lat i według jej wiedzy by ł zwy czajny m mężem i ojcem. Gorąco pasjonował się sztuką i w ciągu ostatnich lat udekorował ściany kancelarii wieloma dziełami. Również Magnus pojawiał się w najważniejszy ch rankingach oraz brał udział w duży ch bitwach: fuzjach aptek czy pry waty zacji służby zdrowia. W demontażu państwa dobroby tu, jak określiłaby to mama Emelie. – No więc Emelie, jak twoim zdaniem ci idzie? – zapy tał Anders. Zamiast w sali konferency jnej usiedli w jego gabinecie. W jedny m rogu stały fotele. Na podłodze leżał ory ginalny czerwono-brązowy dy wan z bły szczącego jedwabiu. Emelie starała się my śleć o dodający m otuchy komentarzu Jossan. – Moim zdaniem nieźle. Dobrze się tutaj czuję, a praca sprawia mi przy jemność. Ogromnie dużo się nauczy łam, ale również otrzy muję coraz bardziej odpowiedzialne zadania. – No dobrze. A czy to, czy m się zajmujesz, spełnia twoje oczekiwania? – Oczy wiście. Dostaję coraz więcej własny ch spraw oraz części spraw, przy który ch pracuję sama. I tak przez kolejny ch piętnaście minut. Przy jemna ocena, klepanie po plecach. Potem przeszli do istotniejszy ch kwestii. – A ile twoim zdaniem wy pracowałaś godzin? – spy tał Magnus. – W zeszły m roku chy ba dwa ty siące, więc jestem zadowolona. – Mmm, ale nigdy nie należy osiadać na laurach, prawda, Emelie? – Nie, trzeba mierzy ć wy soko. – Właśnie. Przy jrzeliśmy się trochę twoim godzinom i muszę przy znać, że mamy pewne refleksje. Emelie czuła, że pocą jej się dłonie. – W zeszły m roku brałaś udział w projekcie Classic, przy który m uzbieranie godzin by ło banalnie proste. Co by ś zrobiła, gdy by nie trafiła do ciebie ta sprawa? – Przy puszczam, że znalazły by się inne duże sprawy. Na przy kład projekt Twin.

– Nie, tam by cię nie przy dzielono. Potrzebowali prawników o dłuższy m stażu i specjalistów od podatków. No, więc nadal się zastanawiam, czy m by ś się zajmowała. Magnus trzy mał obie dłonie na kolanie. Anders też wy glądał na odprężonego. Obaj czekali na jej odpowiedź. – Solidnie pracowałaby m przy mniejszy ch sprawach. Pewnie spędzałaby m jeszcze więcej czasu w biurze, żeby sprzedać jak najwięcej godzin pracy klientom. Ale udało się z Classic. Magnus pochy lił się ku niej. – Nie, Emelie. Prawda jest taka, że nie wiesz, co by ś robiła, mam rację? Emelie nie wiedziała, jakiej odpowiedzi oczekują. – Ważne, żeby ś o ty m pamiętała, prawda? Uśmiechnął się krzy wo. – Tutaj, w Leijon, jesteśmy od siebie zależni. A wszy scy są zależni od nas, jeśli chcą coś osiągnąć, rozumiesz? W zeszły m roku ci się poszczęściło. To w ogóle by ł udany rok. Ale teraz, moja droga, żarty się skończy ły. Emelie próbowała odwzajemnić uśmiech. – Rozumiem, co masz na my śli. – Nie wiem, czy rozumiesz. Ale liczy my na to, że wrzucisz ekstrabieg. Z twarzy Magnusa zniknął uśmiech. Jego oczy nadal bły szczały.

* Nawet nie zdąży ł zdjąć kurtki, a Linda już rzuciła mu się na szy ję. – Teddy, tak się cieszę, że cię widzę. Wejdź i idź do dużego pokoju. Nie ty le go objęła, ile uwiesiła się na nim jak dziecko, które uży wa dorosłego jako drabinki. W sposobie poruszania się i mówienia przy pominała mu mamę; te same gwałtowne ruchy, jakby raz po raz zaskakiwała samą siebie. W przedpokoju nic się nie zmieniło. Na ścianach wisiały dwa plakaty w ramkach; jeden przedstawiał most w Nowy m Jorku, a drugi stare zdjęcie mostu nad Adą w Belgradzie. Nowy Jork i Belgrad to by ły dwa ulubione miasta Lindy. Teddy zdjął buty. Wiedział, że siostrze na ty m zależy. Dejan w czarny ch skórzany ch buciorach wszedł za nim do mieszkania. Teddy miał tutaj spać tej nocy, a pewnie w ogóle mieszkać w najbliższy m czasie. Linda otworzy ła drzwi do dużego pokoju. Zebrani spojrzeli na niego: tata, sy n Lindy, Nikola, oraz Darko ze swoją obecną dziewczy ną. Ci, którzy przez te lata naprawdę na niego czekali, przejmowali się, przy chodzili na widzenia, dzwonili. Jego rodzina. Ale jedno miejsce by ło jakby puste. Wiedział, kogo chciałby na nim zobaczy ć. Pokój oświetlały dwie lampy z biały mi abażurami stojące po oby dwu stronach sofy, lampa przy suficie dająca przy ćmione światło oraz liczne małe kolorowe latarenki ze świeczkami

w środku. W dwóch oknach od grudnia wisiały gwiazdy bożonarodzeniowe. Teddy zastanawiał się, dlaczego Linda ich nie zdjęła. Na stole stały dwie butelki freixenetu oraz siedem kieliszków. – Trzeba to oblać. Linda rozlała wino musujące i wzniosła toast. – Za twoje nowe ży cie, Teddy, braciszku. Patrzy li na niego. Unoszące się ku powierzchni bąbelki w kieliszkach poły skiwały niczy m bry lanciki. Linda miała tu bardzo przy tulnie, z ty mi lampami i gustowny m dy wanem. – Zdrowie – powiedział. Darko z hukiem odstawił szkło na stół, jakby chciał podkreślić swoją radość. – Witamy na wolności. – Dzięki. – Nie wy obrażasz sobie, jak za tobą tęskniliśmy. – Nie bardziej niż ja za wami. – Już z ty m koniec, prawda? – Tak jest. Teddy cieszy ł się, że go widział. Darko mieszkał w Malmö i najwy raźniej przy jechał do Sztokholmu ty lko po to, żeby świętować wy jście brata na wolność. – Przy gotowaliśmy dla ciebie mały niezbędnik. Linda podniosła koszy k i postawiła na stole. – To twój zestaw powitalny. Zapakowaliśmy nowe bokserki i skarpetki, stary telefon Nikoli, z którego możesz korzy stać, kartę miejską doładowaną za dwieście koron, butelkę czerwonego wina i twoje stare ubrania treningowe. Dołoży łam też kartę upominkową do Åhlénsa. Fajnie, nie? Teddy wziął od niej koszy k i przejrzał jego zawartość. – Jesteście wspaniali. Linda pokiwała głową, a jej oczy się zaszkliły. Powoli podszedł do niego Bojan. Miał na sobie czerwony, zmechacony sweter. Wy stający spod niego kołnierzy k koszuli, niegdy ś z pewnością białej, miał kolor masła. Objął Teddy ’ego. Nie by ł to prawdziwy uścisk, raczej szy bkie klepnięcie po plecach. Prawdopodobnie najbliższy kontakt fizy czny z drugim człowiekiem, na jaki ojciec zdoby ł się od śmierci mamy. – Dobrodošao, moj sin – powiedział z naciskiem na sin i spojrzał Teddy ’emu prosto w oczy. – Živeli. – Dzięki, tato. – Nie chciał rozmawiać po serbsku; nie żeby nie potrafił, ty lko to nie by ł jego języ k. Ojciec nadal wlepiał w niego wzrok, choć nie powiedział nic więcej. Reszta czekała. Kątem oka Teddy widział, jak Nikola przekłada nogę na nogę; jako jedy ny nie potrafił wy siedzieć spokojnie. – Jesteś moim sy nem i zawsze nim będziesz – odezwał się w końcu ponownie Bojan. – Mama

cieszy łaby się dziś z twojego powodu. Gdy później Teddy rozbierał się do snu, poczuł, że jego ubrania zalatują stęchlizną i tanim proszkiem do prania. To mu przy pominało o więzieniu. Oprócz pieniędzy, które mu oddali, gdy wy chodził, miał dwadzieścia osiem ty sięcy koron oraz stare złote łańcuszki z czasów przed odsiadką. Na długo nie wy starczy. Nowe ży cie. Przy glądał się swojemu odbiciu w lustrze na ścianie. Blizna na brzuchu, ta lekko zary sowana linia, by ła chy ba nieco bardziej zaczerwieniona niż zwy kle. Pamiętał odgłos strzału – z początku my ślał, że celują w powietrze. Zamierzał pozwolić ostrzy żony m na trzy milimetry włosom odrosnąć. W więzieniu ogolona głowa to najprostsze rozwiązanie. Położy ł się do łóżka, ale cały czas wy dawało mu się, że zaraz ktoś wtargnie do mieszkania i wy rządzi krzy wdę Nikoli lub Lindzie. Że ściany i drzwi w ty m domu są z gipsu, że są cienkimi kulisami. Prawdopodobnie to jedna ze schiz dopadający ch wy chodzący ch na wolność. Sły szał od inny ch o tej przy tłaczającej świadomości, że nie otaczają cię już dłużej ochronne mury i zamknięte stalowe drzwi. Nazy wano to „chorobą powięzienną”. Usiadł na brzegu łóżka i gapił się w mrok. By ł chory z wolności.

Więcej na: www.ebook4all.pl

5 lutego Święta zasada: zawsze mieć przy łóżku pełną szklankę. Philip pomacał ręką. Zimna, gładka powierzchnia. Jest. I pigułki. Zawsze pigułki. Wy cisnął dwie tabletki zoloftu i popił wodą. Gdy by zaszła taka konieczność, mógłby faszerować się nimi bez otwierania oczu. Ale wciąż zby t wiele obrazów przewijało się w jego głowie. Zebrania w pracy. Spotkania w banku. Wszy scy, którzy chcieli od niego kasy. Łóżko w mieszkaniu. Uderzenie w twarz. Trzeszczący lód. Miły lekarz ze szpitala Karolinska, który go opatry wał. Stephanie wiercąca mu dziurę w brzuchu, że chce wiedzieć, co się stało. Rozumiał ją – nie zdarza się często, żeby on lub który ś z jego kolegów wracał do domu z posiniaczoną twarzą. Nie powiedział jej jednak, że przez ponad piętnaście minut stał na cienkim lodzie na zatoce Ny broviken. W końcu tamci faceci sobie poszli. Położy ł się wtedy na brzuchu i podczołgał do brzegu. Nigdy w ży ciu się tak nie bał. Ale prawdziwy lęk ogarnął go dopiero wtedy, gdy zakopał się w swoim łóżku. Trząsł się przez całą dobę. Tak naprawdę chciałby stanąć na balkonie i wy drzeć się na całe gardło. Krzy czeć tak, że eksplodowały by mu płuca, a potem głowa. Jednak to nie przy padłoby do gustu sąsiadom. I niewy kluczone, że dotarłoby to do jego rodziców lub znajomy ch. Hamiltonowie mieszkający w ty m samy m domu lub staruszek Wachtmesier po drugiej stronie ulicy mogliby go usły szeć. Philip chy ba nie czuje się dobrze. Philip wy je i ry czy. Mama i tata musieli coś zauważy ć, gdy z nimi mieszkał. Cienie pod oczami i hałas dobiegający z pokoju, gdzie cały mi nocami tłukł w gry telewizy jne. Blistry tabletek na biurku i małe woreczki strunowe w koszu. A jednak robili swoje. W zasadzie by ło mu to na rękę; chciał, żeby tak pozostało. Podział między nim a nimi, bezpieczna odległość. Oni: na imprezach, bankietach, drinkach, w podróżach, w pracy. On: w domu z opiekunką, młodszą siostrą, przy jaciółmi, kimś jeszcze. Najczęściej samotny. Bezwartościowy. Usiadł na łóżku. Zrobiło mu się odrobinę lepiej. Kołdra wy sunęła się z poszewki. Usiłował ją naciągnąć bez wstawania. Spojrzał na jeden z zegarków, które położy ł na nocny m stoliku: cartier santos, czterdziestoczteromilimetrowa tarcza. Kupiony w Ny mans Ur pięć miesięcy temu. Ty tanowy. Wtedy : zegarek-triumf. Przedmiot czarny, matowy, kosztowny, a jednak delikatny. Dowód na to, kim by ł. Teraz: od ty godnia miał nowy marki Patek Philippe. Cartier już mu się znudził.

Dochodziło piętnaście po dziesiątej. Czas wstawać. Musiał wziąć się w garść. Nikt nie mógł się dowiedzieć, że gonitwa my śli nie pozwoliła mu zasnąć do czwartej. Nikt nie mógł odkry ć tego, że w Philipie kry ł się drugi Philip. Ten, który balansował na ostrzu noża, bliski zsunięcia się w mrok. Wziął do ręki iPada i przejrzał dwadzieścia nowy ch mejli. Większością ty ch spraw mogli zająć się inni, ale chciał mieć kontrolę. Potem kliknął na ikonę Facebooka. Jego ostatni wpis pochodził z początku ty godnia. Zdjęcie z parkietu w którejś z knajp przy Stureplanie [3] : smugi światła w dy mie. On z butelką w dłoni. Poczuł obrzy dzenie. Dostał nową wiadomość. Zdjęcie profilowe nadawcy przedstawiało białego, czerwonookiego królika: „My ślę o tobie częściej, niż tego chcę. Należy sz do mnie, Philipie. My dwoje już na zawsze jesteśmy złączeni. Teraz wiem o tobie jeszcze więcej. Musisz z ty m skończy ć. Niebawem do ciebie przy jdę, Philipie. Już niedługo. AA”. Przeglądał Facebook. Przed oczami znów widział mokry, cienki lód. Pękał mu pod nogami.

12 lutego Pokój spowijała ciemność. Teddy usiadł i po omacku szukał włącznika światła. Al Pacino ły pał na niego z wiszącego na ścianie plakatu Człowieka z blizną. Tony Montana siedział przy biurku ze złoty m zegarkiem na ręku, przed nim stała kry ształowa szklanka z whisky. Wiadomo by ło, że ma atrakcy jną żonę i wszy stko idzie jak po maśle, a jednak bruzdy na jego policzkach wy dawały się głębsze niż u ojca Teddy ’ego po śmierci mamy. Czerń w oczach Montany aż biła ze zdjęcia, nawet w ciemnej sy pialni Nikoli Teddy dostrzegał ten mrok. To nie ta scena, w której na biurku Montany leżał giganty czny kopiec kokainy, a on, kompletnie zdeprawowany i zapuszczony, zanurzał w nim twarz. To by ło wcześniej. Montana u szczy tu narkoty kowej kariery ; już wtedy znajdował się po ciemnej stronie mocy. Na regale stały dwie fotografie w ramkach. Jedna przedstawiała Lindę w czapce studenckiej i błękitnej letniej sukience. Wy glądała na szczęśliwą. Teddy pamiętał, że tego dnia urządzili przy jęcie w domu taty. Rok później urodził się Nikola i tata nie by ł już taki zadowolony. Linda miała przecież pójść na studia. Na drugim zdjęciu znajdowała się cała rodzina. Mama, tata, Linda, Darko i on. Belgrad; wtedy by ł jeszcze dzieckiem. W tle kamienny mur z giganty czny m liliowy m różanecznikiem, który wy glądał na wiekowy. Teddy miał ty lko jedenaście lat, ale dokładnie zapamiętał tamto lato. Każdego popołudnia on, tata i Darko siadali w Café Biblioteka, podczas gdy mama z Lindą przechadzały się po mieście. Tata jadł sałatkę z wołowiną i karmelizowaną cebulą oraz kopcił niesamowite ilości drinów, miejscowy ch papierosów. Rozmawiali o książkach, piłce nożnej i gotowaniu; twarz taty jaśniała, gdy na nich spoglądał. Teddy skupił się na spojrzeniu ojca z fotografii. Trzeba go niebawem odwiedzić. Teraz jednak musi spać. Noc zawsze mu sprzy jała. Dawniej. Powinien jak najszy bciej uporządkować swoją sy tuację finansową. Te dwadzieścia osiem ty sięcy koron i złote łańcuszki nawet w połowie nie pokry ją jego potrzeb. Na przy kład ponowne podejście do prawa jazdy – kurs teorety czny, jazdy próbne i sam egzamin – nadwątli tę rezerwę szy bciej, niż zajmie mu wy powiedzenie słowa „wy płata”. Najpierw musiał załatwić sobie jakieś własne lokum, a w między czasie zamierzał dorzucać się Lindzie do czy nszu. Karta upominkowa do Åhlénsa poszła na plecak i parę zimowy ch butów. Wszy stko inne miał poży czone. Cholera, nawet bokserki nie by ły jego; te trzy pary, które dostał, leżały w praniu. Przy pomniał sobie wczorajszą rozmowę z Dejanem. – Jak u ciebie ze strzelaniem? – zapy tał kumpel, gdy jedli lunch w opustoszałej restauracji na Södermalm.

Teddy wciągnął powietrze przez nos. Dejan już od gimnazjum by ł jego towarzy szem broni. Nawet jeśli nie zmienił się od czasu, gdy Teddy trafił za kraty, to nadal dobry z niego kumpel. Lojalny i szalenie zabawny, ale dla pełnego obrazu należy dodać, że także bardzo niestabilny. – Już nie strzelam. Dejan zrobił wielkie oczy. – Bo przez osiem lat nie miałeś broni w ręku? Wy szedłeś z wprawy ? – To nie to. Umiejętności się nie traci. Ale koniec z ty m. Koniec z bronią. – A masz chociaż kondy chę? Potrafisz radzić sobie w sy tuacjach, które wy magają, jakby to powiedzieć... bezpośredniego kontaktu fizy cznego? – Z ty m też już skończy łem. Dejan oparł się na krześle i zamilkł. Rozglądał się powoli jak senny dinozaur. Szalik w kratkę Burberry luźno zwisał mu wokół szy i, a kołnierzy k pikowanej kurtki jak zwy kle miał podniesiony. – A co z twoim prawkiem? – Zabrali mi, gdy poszedłem siedzieć. Ale zamierzam jak najszy bciej załatwić sobie nowe. – Ja pierdolę. Nie strzelasz, nie uży wasz pięści, nie jeździsz. To czy m możesz się zajmować? – Jestem zajebisty w meblach ogrodowy ch. Dejan uniósł brwi. – Przez ostatnie lata sporo zajmowałem się drobną stolarką. W Hall i w Österåker. Poważnie mówię. Ławy, stołki, domki dla ptaków. Siedem z czternastu ławek, które właśnie wy stawili w Hellasgården, to moja robota. Dejan popijał colę zero. Niegdy ś wy bierał colę light z tego samego powodu – by nie podwy ższać sobie poziomu cukru we krwi. Rozumiał, że problemy Teddy ’ego się piętrzą. Komornik wszczął już postępowanie doty czące jego długów – zarówno względem osób pry watny ch, jak i wobec państwa. Z pensji zabiorą bez py tania ty le, ile się da. Jakąkolwiek robotę znajdzie, będzie ży ł na poziomie minimum socjalnego aż do czasu, gdy zupełnie odechce mu się pracować. Czy hały na niego także większe niebezpieczeństwa. Poprzedniego dnia Linda wręczy ła mu świstek z numerem telefonu. Ktoś próbował się z nim skontaktować; nie wiedziała kto. Teddy oddzwonił. – Tak? – Głos w słuchawce brzmiał znajomo. – Tu Teddy. Ktoś spod tego numeru prosił o kontakt. – Ach, to ty. Dobrze, że dzwonisz. Sły szeliśmy, że wy szedłeś. A my ślałem, że najwcześniej za rok. Lekko flegmaty czny głos; mężczy zna po drugiej stronie mówił powoli i bełkotliwie, jak zawodnik UFC na konferencji prasowej po walce. – Jestem już na wolności. Z kim rozmawiam? – Tu przecież Morgan. Chy ba mnie pamiętasz? Mogge Wiking z campingu, the big fat camping lord. No, halo? Teddy zrozumiał. Morgan Östling przed ośmiu laty mieszkał na campingu Solvalla i sły nął

z tego, że miał ostro zry ty beret. Jeśli Mogge Wiking nie mógł zająć czy mś rąk – wy smarkać nosa, podrapać się, pobawić telefonem – mogło mu odwalić i stawał się niekontrolowanie agresy wny. Raz na jakiś czas zatrudniano go, gdy trzeba by ło sprowadzić kogoś do kraju lub ściągnąć dług. Według wszelkich norm Mogge Wiking to gość na dnie, facet, z którego inni się nabijali. Miał jednak asa w rękawie, prawie dosłownie: raz w ty godniu łoił w karty z Robertem Hillströmem w salonie gier Krukan. Czy li z nie by le kim. Uważano, że Hillström stał za przekrętem z Marlboro, a teraz stosuje ten sam trik z elektroniką. Import milionów papierosów z tanich krajów europejskich i nie ty lko do rozmaity ch spółek, w który ch ćpuny robiły za słupy, a w magazy nach dochodziło do pożarów, kradzieży i zalań, towary znikały lub w różny sposób ulegały zniszczeniu. Chodziło o to, żeby uniknąć podatku od ty ch papierosów. Czasem spółki otrzy my wały nawet odszkodowanie z ubezpieczenia. Jednocześnie każdy, kto trochę się orientował, wiedział, że te fajki sprzedawano we wszy stkich kioskach w środkowej Szwecji. W pierdlu mówiło się, że Hillström zarobił na ty m ponad sto milionów. Teddy zawsze słuchał uważnie, co gadają, bo chwilę przed trafieniem za kraty nagrał Hillströmowi kilku smerfów. – Ten Johnny Olsson, którego nam poleciłeś, pamiętasz? No, ten pry szczaty skurwiel. – Pamiętam, bo co? Domy ślał się, do czego zmierza Mogge. Ta rozmowa nie zmierzała w dobry m kierunku. – Kilka lat temu go skazano... – Kilka? To by ło pięć, sześć lat temu, albo i więcej. – Hm, ale to ty go nam nagrałeś. Dostał trzy lata za współudział w ciężkiej przewałce podatkowej. – Nagrałem wam faceta wcześniej, trzy lata wcześniej. Czego tak w ogóle ode mnie chcesz? – Wsy pał połowę organizacji. Siedem osób poszło siedzieć, włącznie ze mną. Wiedziałeś o ty m? Garowałem rok przez tego twojego pierdolonego Olssona. Teddy sły szał pogłoski, ale nigdy nie drąży ł tematu. – No i czego chcesz? – Ja niczego, uporałem się ze swoją złością. Ale inni zgłaszają pretensje. Chy ba rozumiesz, nie? Teddy nie miał problemów ze zrozumieniem. Znał reguły. Johnny Olsson – smerf, którego załatwił Teddy – podczas aresztowania przejebał dwieście ty sięcy należące do Hillströma. Jednak to, że sy pał, by ło dziesięć razy gorsze. Ktoś musiał za to zapłacić. Tak przy najmniej uważał zleceniodawca Wikinga. Teddy wziął głęboki oddech. – Weźcie się walcie. Przekaż mu to. By ło, minęło. Może zapomnieć. Jednak w głębi duszy wiedział, jak jest. Mogge Wiking nigdy by nie zadzwonił, gdy by Hillström nie traktował sprawy poważnie. A król Marlboro domagał się swojej kasy : dwustu ty sięcy koron. I chciał utrzeć nosa kapusiom

oraz ludziom, którzy kapusiów zatrudniali. Mogge zachowy wał spokój. – Wy luzuj, Teddy. Powiem ci ty lko tak: ktoś musi za to beknąć. W przeciwny m razie kogoś spotkają nieprzy jemności. Wiesz, jak jest. Teddy próbował się rozluźnić. Nie dał rady.

* Porsche carrera 911 turbo. Kubełkowe fotele, komputer pokładowy – wszy stko w czerwonej skórze: klamki, kierownica, nawet hamulec ręczny. Pięć okrągły ch zegarów na desce rozdzielczej emanujący ch neoklasy czną perfekcją. W drodze na lotnisko: on i Stephanie. Cała jej rodzina wy bierała się na Mauritius na dwa ty godnie świętować sześćdziesiąte urodziny taty. Steffi od miesiąca w kółko trajkotała o ty m wy jeździe. Philip to rozumiał – chodziło w końcu o luksus przez duże L – choć to nie powód, żeby ty le o ty m gadać. Hotel, do którego się wy bierali, nie by ł pierwszy m z brzegu. Anahita Garden Residence Villa sieci Four Seasons o powierzchni ty siąca pięciuset metrów kwadratowy ch, pry watny basen bez krawędzi ty pu infinity oraz tropikalny ogród. Pokoje z panoramiczny m widokiem na lagunę, każdy z osobną łazienką. Trzecie miejsce na liście najbardziej luksusowy ch kurortów świata według magazy nu „Condé Nast Traveller”. All inclusive, naturalnie. A przede wszy stkim: własny kamerdy ner. Stephanie aż zaklaskała z zachwy tu, gdy jej mama zadzwoniła z tą nowiną. Wy profilujcie leżaki, schłodźcie szampana, przy ślijcie ekipę pedikiurzy stek – Anahito, nadchodzę. Zabawne, że Stephanie przez ty dzień wcierała w siebie samoopalacz, żeby nie wy glądać na bladą już na miejscu. Tej nocy spali u niej, bo chciała spakować ostatnie rzeczy – cztery miesiące wcześniej, z okazji dwudziesty ch urodzin, dostała od rodziców mieszkanie na Kommendörsgatan. Spędzali wspólne noce raz w ty godniu, zazwy czaj u niego. Nie mógł gościć jej za często, to by ło zby t uciążliwe z wielu powodów. Pigułki, rurki do wciągania koki, numery telefonów i inne drobiazgi musiały za każdy m razem zostać uprzątnięte. – Który kostium kąpielowy mam wziąć? Taki czy taki? A ten We Are Handsome jest megaszałowy, co nie? Philip leżał w jej łóżku, usiłował się skoncentrować i odeprzeć lęk. Przed chwilą wy mknął się do toalety, żeby wziąć zoloft, a teraz od niechcenia oglądał Mad Men. O tej porze na E4 panował niewielki ruch. Dochodziło wpół do ósmej wieczorem. Godziny szczy tu już dawno minęły.

Dziewięćsetjedenastka wy dawała z siebie pomruki jak mały kociak. Nie by ło to auto na zimowe warunki, za mocno przez to obry wało. Ale kiedy się miało drugie najszy bsze porsche dostępne poza torem rajdowy m, chciało się nim jeździć niezależnie od pory roku. – By łam wczoraj u Rolfa – powiedziała Stephanie, która najwy raźniej chciała porozmawiać na swój ulubiony temat: o sobie. Miała ufarbowane na blond włosy, które zwy kle upinała w kucy k, chy ba że szła na imprezę, przy jęcie lub obiad rodzinny. Wtedy układała je przez godzinę, aż falowały jak u Blake Lively. Cztery lub pięć razy w ty godniu trenowała na siłowni Balance. Mówiła, że się zastanawia, czy nie zostać terenem osobisty m. Philipa drażnił niestarannie obcięty z jednej strony paznokieć palca wskazującego. Zanotował w pamięci, żeby go opiłować po powrocie do miasta. – Na ostatnich spotkaniach dużo rozmawialiśmy o tej podróży. Py tał, jak się z ty m czuję, teraz, przed samy m wy jazdem. Może mama i ja wreszcie choć raz normalnie ze sobą prozmawiamy, prawda? Philip starał się sprawiać wrażenie, jakby się skupiał na drodze i prowadzeniu, choć tak naprawdę skubał kciukiem nierówny paznokieć. – To na pewno wy jdzie ci na dobre. – Wiesz, odkąd przeprowadziłam się na Kommendörsgatan, prawie ze sobą nie rozmawiamy. Dzwonię, żeby opowiedzieć jej o egzaminie albo zapy tać, czy chce obejrzeć ze mną nową kolekcję Ralpha Laurena, i sły szę ty lko: „Tak, tak, porozmawiaj z tatą”. Nie wiem, co się stało. Że niby tata miałby się interesować ciuchami? Rolf mówi, że muszę odciąć pępowinę i się usamodzielnić. Zasugerował, żeby m zaczęła chodzić do osteopaty. Philip ruszy ł w stronę wy jazdu z lotniska. Zostawił Stephi przy wejściu, a sam poszedł po wózek, na który załadował bagaże. Jednak nie odprowadził jej do stanowiska odprawy. Nie miał sił na spotkanie z jej rodzicami i wy kręcił się ty m, że nie chce dostać mandatu za parkowanie. My ślał o inwesty cji, której się przy glądał: firma zajmująca się kredy tami konsumenckimi potrzebowała pieniędzy. Udzielali poży czek osobom pry watny m, głównie przez esemesy, bez zabezpieczenia i na krótki okres. Poży czenie pięciu ty sięcy koron na dwa ty godnie kosztowało dwa ty siące odsetek i tak dalej. Zy sk na poziomie pięciuset procent w skali roku. CashFinans – tak nazwali swój interes. Mieli świetny przepły w gotówki i nie narzekali na brak klientów. Jednak żeby się rozrastać, potrzebowali kapitału. Philip musiał sprawdzić bilans dodatkowy ch obrotów oraz ry zy ko kredy towe. Może wkręci w to również Iana, zależy, jak poszła mu ostatnia inwesty cja związana z Fluxoventinem. Kłopot z Ianem polegał na ty m, że choć doskonale radził sobie z rachunkowością, zupełnie nie znał się na zarządzaniu. Marnotrawił pieniądze na księgowy ch, adwokatów i wszelakich doradców ty ko dlatego, że nie ogarniał spraw prakty czny ch. W trzech jak dotąd wspólny ch interesach Philip musiał mu trochę matkować. Ian nie wiedział nawet, jak dokonać zmiany zarządu w Krajowy m Rejestrze Sądowy m. Czasem Philip zastanawiał się, jak to będzie.

Przy pomniał sobie wczorajszy brunch. T-Baren w hotelu Diplomat zawsze by ł pełen właściwy ch osób. Idealne miejsce na podpatry wanie ludzi, nawiązy wanie kontaktów, budowanie relacji. Często się tam spoty kali. Restauracja miała fajny wy strój. Solidne, miękkie krzesła, bardziej jak małe fotele. Duże okna wy chodzące na Strandvägen. Faceci w prochowcach i pod krawatami prowadzący na smy czy jamniki; rosy jscy tury ści w giganty czny ch futrach ocierający ch się o wulgarność. Farbowane blondy nki z włosami upięty mi w kucy ki, drepczące jedna za drugą. Na stole: trzy poziomowa patera ze świeżo upieczony mi scones, ubite masło i angielska marmolada. Jajka Benedy kta, bliny z kawiorem z Kalixu, bekon i chorizo. A także mały wazon z ładny mi cięty mi kwiatami, które przy pominały zielone, gąbczaste piłeczki do golfa. Lollo wlepiła w niego wzrok, gdy wy suwał fotel, żeby usiąść. Miał nadzieję, że nie by ło po nim widać, jakiego miał kaca. – Nie wiedziałam, że mamy dziś horror party. Philip nie odpowiedział, zamiast tego skinął na kelnerkę. To przecież męski brunch, ich trady cja. Przy prowadzanie dziewczy n zawsze psuło trochę klimat, chociaż Lollo by ła całkiem spoko. Philip mozolnie podniósł się z miejsca i podszedł do niej, żeby pocałować ją w policzek. Demonstracy jnie odchy liła głowę, tak by nie czuć na sobie jego oddechu. – Ale na pewno wy glądam lepiej niż tamten trup. – Wskazał na Iana. Ian uniósł kieliszek. Platy nowe spinki w kształcie węzełków przy jego mankietach poły skiwały w świetle wpadający m przez okno. – Też się cieszę, że cię widzę, Philip. Zawsze miło się spotkać. Obok Iana siedział Carl Lewenskiöld, z który m Philip poprzedniego lata poleciał do Nowego Jorku. Mieli spotkać się z kilkoma inwestorami, głównie Ży dami, oraz dwoma młody mi chłopakami z Doliny Krzemowej. Skończy ło się głównie na imprezowaniu – Ritz okazał się dobry m hotelem z pełną obsługą. Po powrocie do domu znaleźli pieniądze gdzie indziej. Obok Carla rozsiadł się Axel Nilsson, którego rodzice przy jaźnili się z rodzicami Philipa. A obok Axela – Lollo, znajoma ze szkoły. Oprócz nich przy stole siedziało czterech inny ch gości, który ch też znał od dawna. Philip zamówił cappuccino i Mimozę. Ian dopił ostatnie krople Krwawej Mary i odstawił szklankę na stół. Stały już przed nim dwie puste. – Od dwudziestu minut tak siedzę. Najwy raźniej nikt tutaj nie zbiera pusty ch szklanek. – No i? – Wiesz, o czy m to świadczy ? Philip potrząsnął głową. – Że oszczędzają na personelu? – Powiem tak: zabalować z klasą w ciągu dnia można ty lko w Londy nie czy Nowy m Jorku. Tutaj wszy stko to sy f.

Dwie godziny po odstawieniu Stephanie na lotnisko nadal czekał. Próbował oglądać telewizję. Programy ty pu Rolnik szuka żony na wszy stkich kanałach. Debil szuka debila – a może taki program zrobić? Chwilę surfował po necie; przejrzał parę stron z kredy tami konsumenckimi konkurencji CashFinans. Sprawdził w komputerze kilka rzeczy związany ch z pracą: wy liczenia, mejle, raporty. Przedziurawił blister i wy cisnął tabletkę. Zoloft, jego przy jaciel. Otworzy ł lodówkę i wy jął red bulla. Musiał odpędzić te my śli. Nie wy trzy ma tak dłużej. Czuł się niespokojny. Samotny. Zapomniany. Tak naprawdę nikt się o niego nie troszczy ł. Nikt nie dostrzegał, kim by ł. Odezwały się mroczne wspomnienia. Wrzask. Ból brzucha. Przy mrużone oczy. Wy cisnął kolejne tabletki i połknął je, popijając resztką sztucznie słodzonego napoju. Snuł się po mieszkaniu. Wy glądał przez okno. Bawił się telefonem. Wy słał esemesa do Iana: „Miałby ś czas zerknąć na jeden projekt? Nazy wają się CashFinans. Sprawdziłem ich sprawozdanie roczne – zajebisty przepły w gotówki”. Potem znów przy pomniał sobie o usterce Iana. Kilka ty godni temu żalił się, że musi zatrudnić asy stentkę wy łącznie po to, by płaciła ty mczasowy podatek w jego szwedzkiej spółce holdingowej. A przecież wy starczy ło wpisać kilka cy fr i zrobić przelew na stronie banku. Ian najwy raźniej tego nie ogarniał. Philip położy ł się, jednak po chwili wstał, żeby opuścić roletę. Wrócił do łóżka. Zwinął się w kłębek i czekał, aż tabletki zaczną działać. Czekał, aż nadejdzie spokój. Rozległ się dzwonek do drzwi. Dziwne, przecież zawsze wcześniej dzwonili na komórkę. Podniósł się i poszedł otworzy ć. Na klatce schodowej panowała zupełna ciemność. Dostrzegał jakieś postacie, jednak nie widział ich twarzy. Mieli coś na głowach. Niewielkie otwory na oczy. Jeszcze mniejsze otwory na nos. Osoba stojąca najbliżej zrobiła krok w jego kierunku. Philip nie zdąży ł zarejestrować, co się dzieje. Wciągnęli mu coś na głowę – materiałową torbę albo jakąś siatkę. Wstrzy mał oddech. Ciemność przed oczami. Usiłował to zerwać. Ktoś obezwładnił mu ręce. Obrócił się i próbował się wy winąć, ale mocno go trzy mali. Wlekli go po podłodze.

Znów zamierzali go pobić? To ci sami? Podnieśli jego ręce. Owinęli mu coś wokół nadgarstków, zabolało. Próbował stawiać opór, ale by ło już za późno. Nie mógł poruszać dłońmi ani w ogóle rękami. Leżał na podłodze, czekając na uderzenia i kopniaki. – Czego, kurwa, chcecie? – wy dzierał się. Żadnej odpowiedzi. Ktoś pociągnął go za stopę; czuł, jak krępują mu również nogi. – Czego chcecie? Cisza. Ciemność napierała. Jednak nie nadchodziły żadne uderzenia ani kopniaki. Sły szał swój szy bki, pły tki oddech. Torba zrobiła się wilgotna w środku.

Twardy dysk To zaczęło się dokładnie przed siedmioma tygodniami. W chwili, gdy Cecilia zamknęła drzwi do przedszkolnej szatni, w której walały się gumowe spodnie i porozrzucane skarpetki, zadzwonił do niej sąsiad. – To dziwne, ale wydaje mi się, że w waszym mieszkaniu się pali. – Co takiego? – Pali się. Stoję na balkonie i patrzę w stronę waszego mieszkania. Z kuchni wydobywa się dym. Zadzwoniłem po straż pożarną. Mam nadzieję, że nikogo tam nie ma. Kiedy przyjechała, na ulicy stały dwa wozy strażackie, a teren ogrodzono czerwono-żółtą taśmą. Cecilia mocno przyciskała Lillan do piersi, podczas gdy strażacy z usmolonymi twarzami wbiegali do klatki i z niej wybiegali. Na elewacji nad oknami kuchni i dużego pokoju widziała czarne plamy sadzy. Rozpoznała kilku sąsiadów. Podszedł do niej strażak, który przedstawił się jako dowodzący akcją, i wyjaśnił sytuację najlepiej, jak potrafił. Pierwsze jego słowa sprawiły, że wszystko inne zbladło. Mąż Cecilii, Mats, był w domu. Straż pożarna znalazła go nieprzytomnego na podłodze w sypialni – być może zasłabł i upadł, może próbował się czołgać, żeby nie wdychać dymu. Na szczęście szybko zdołali go wydostać i stwierdzić, że żyje. Karetka zabrała go do szpitala. Więcej dowódca nie wiedział w tym momencie. Cecilię zastanowiło, co Mats robił w domu w środku dnia. Nigdy nie wracał wcześniej niż o szóstej. Po chwili wrzawa na ulicy ucichła, a gdy płomienie przestały pełzać po ścianie domu, sąsiedzi się rozeszli. Przed Cecilią znów stanął dowódca. – Jest w szpitalu w Huddinge. Wyjdzie z tego. Właśnie dzwoniła pielęgniarka. Nawdychał się dymu i czadu, ale są dobrej myśli. – Matko, co za ulga! – Dogasiliśmy już wszystko. Jutro przyślemy rzeczoznawcę, żeby stwierdził, jak doszło do pożaru. Ma pani jakieś podejrzenia? – Nie, zupełnie... Chociaż mieliśmy problemy z elektryką w zmywarce. – Aha, czyli mogło dojść do zwarcia. Ale jak mówię, jutro ktoś się temu przyjrzy. Cecilia przyglądała się strażakowi. Miał pobrudzony pomarańczowy kombinezon, głębokie zmarszczki na twarzy, a spod kasku wystawały mu zmierzwione włosy. Przypominał jej kogoś, może Keitha Richardsa?

Coś chodziło jej po głowie, ale nie potrafiła tego sprecyzować. Jakby domagało się jej uwagi, jakby chciała coś dodać. – Mogę zobaczyć mieszkanie? – zapytała w końcu. Ubrania w przedpokoju wisiały na swoich miejscach, buty stały na półce. Jedynie sadza na suficie oraz cienka warstwa popiołu na komodzie i lustrze zdradzały, co się wydarzyło. Sufit wyglądał, jakby ktoś go flambirował, ale poza tym opadło tylko trochę pyłu na niektóre meble i przedmioty. Weszli głębiej. W kuchni pachniało ogniskiem. – Przypuszczamy, że tutaj się zaczęło. Jak pani widzi, wydzieliło się sporo dymu. Sąsiedzi też ponieśli spore szkody w związku z zalaniem. Ale nie warto teraz się tym martwić. Plastik się stopił. Państwa stół kuchenny... a zresztą, niech sama pani zobaczy. To był dziwny widok. Normalnie ściany miały kolor sztokholmskiej bieli, czyli skorupki jajka. Szafki, półki, sprzęt AGD i kuchenna wyspa – całość w tym samym odcieniu. Postawili na minimalizm, bez esów-floresów, jak mawiał Mats. Teraz wszystko zrobiło się czarne lub szare. Jakby ktoś postanowił im udowodnić, że mają zły gust. Zapach był tak przenikliwy, że wstrzymała oddech, ale to pogorszyło sprawę. Śmierdziało jak na ognisku z okazji nocy Walpurgi, do tego było czuć spaloną gumę. – Chyba powinna to pani założyć. – Strażak podał jej maskę gazową. Stali przez chwilę w milczeniu, obserwując spustoszenie. Tynk z sufitu odchodził płatami i był czarny jak smoła; półki nad zmywarką doszczętnie spłonęły, a stojąca na nich porcelana rozbiła się w drobny mak. Podłogę pokrywała breja z piany gaśniczej, wody i popiołu. – Chce pani zobaczyć jakiś inny pokój? Tak, chciała. Dowódca poprowadził ją do sypialni. To tam na podłodze znaleziono Matsa. Cecilia wciąż nie mogła zrozumieć, co robił w domu o tej porze. W tym pomieszczeniu zniszczenia okazały się mniejsze. Ogień tu nie dotarł, chociaż sufit i górna część ścian pociemniały. Cecilia zdjęła maskę. Strażak wskazał drzwi. – Dostało się tu sporo dymu, bo drzwi do pokoju dzieci, do salonu i przedpokoju były zamknięte. Dym mógł się przedostać tylko tutaj. Weszła trochę dalej. Strażak został w przedpokoju, rozmawiał z kimś przez krótkofalówkę. Od razu poczuła, że coś jest nie tak; coś się nie zgadzało. Narzutę na łóżku pokrywał popiół, przez co wyglądała na granatową, a nie różową. Drzwi do garderoby były zamknięte. Cecilia miała nadzieję, że ubrania ocalały, choć może to naiwne. Na nocnym stoliku wciąż leżała książka Arnego Dahla z zakładką wetkniętą tam, gdzie skończyła ją czytać poprzedniego wieczoru. Nagle spostrzegła, co się nie zgadzało. Na małym biurku pod oknem stał otwarty laptop. Wiedziała, że Mats miał w pracy komputer stacjonarny. Ten widziała po raz pierwszy.

Podeszła i przejechała palcem po obudowie. Może laptop należał do strażaków? Nie, na klawiaturze zebrał się popiół, niczym warstewka szarego śniegu. Musiał tu stać, zanim wybuchł pożar. Metal wydawał się zimny i chropowaty. Ekran był wygaszony. Cecilię ogarnęło dziwne uczucie. Odwróciła się. Dowódca straży pożarnej zniknął, choć słyszała jego głos w przedpokoju. Nacisnęła spację i na ekranie pojawił się obraz. Nigdy nie widziała niczego obrzydliwszego.

15 lutego Linda by ła nie w sosie, gdy rano szy kowała espresso – jak zwy kle dało się to rozpoznać po jej ruchach. Szarpnęła drzwi szafki, rozerwała opakowanie z kawą i z hukiem zatrzasnęła ekspres. Nikola nie wrócił na noc do domu. Około ósmej wieczorem przy słał ty lko esemesa, że zamierza spać u kolegi. Wciąż nie nadarzał się dobry moment, żeby powiedzieć jej o rozmowie z Wikingiem sprzed kilku dni, choć Teddy prawie o niczy m inny m nie my ślał. Nie chciał też podejmować tematu z Dejanem. Kumpel na pewno by pomógł, jednak miałoby to swoją cenę, której nie chciał płacić. – Nie mam do ciebie pretensji. Całe to niewracanie do domu zaczęło się dawno temu – powiedziała Linda. – Chcesz, żeby m z nim porozmawiał? Linda żuła bułkę i my ślami błądziła gdzie indziej. – Skoro nie słucha mnie, ty raczej też nic nie zdziałasz – odezwała się w końcu. – Ale od kiedy tak jest? – Nie pamiętam. To jakieś przesłuchanie? Wstała, dopiła kawę i głośno odstawiła kubek na stół. Przed południem wy brał się na szy bki spacer. Włoży ł buty, które znalazł w szafie Nikoli. Na stare ubrania treningowe z koszy ka powitalnego by ło za zimno, poży czy ł więc polar i kurtkę przeciwwiatrową. Też od Nikoli. Po południu zamierzał odwiedzić tatę. Przy boisku przed szkołą Wasaskolan spotkał starszego mężczy znę z psem oraz kilka osób, które na przekór mroźnej pogodzie uprawiały jogging. Przez ponad dziesięć lat nie by ł w tej okolicy. Geneta, Södertälje – tutaj dorastał. Na ty m żwirowy m boisku rozegrał tak wiele meczów, że wszy stkie zlały mu się w jeden nieprzerwany rzut wolny. W pamięci utkwiło mu, jak Dejan w połowie najważniejszej rozgry wki w ćwierćfinale przy walił z główki zawodnikowi przeciwnej druży ny. Teraz powstało tu jeszcze jedno boisko. Teddy odgarnął butem odrobinę mokrego śniegu; sztuczna trawa. Żadna z rodzin jego dawny ch kumpli już tu nie mieszkała. Rodzina Dejana wy prowadziła się w dziewięćdziesiąty m piąty m, Alexa – kilka lat później. Teddy zastanawiał się, jak Nikoli mieszka się w tej okolicy. Linda wspominała, że prawie bezbłędnie mówił po sy ry jsku. Hägerstensvägen by ł stosunkowo nowy m adresem dla Bojana. Teddy odwiedzał go tutaj

pierwszy raz, mimo że jego tata przeprowadził się już rok temu. Ojciec tak naprawdę nigdy go nie zaprosił, więc Teddy nie wy korzy stał na odwiedziny którejś z przepustek. Bojan zdał sobie sprawę, że Södertälje przestało by ć miejscem dla niego. Mimo że mieszkał w ty m mieście przez całe swoje dorosłe ży cie i wciąż miał tam córkę i wnuczka. – Jebiga. Jestem Szwedem – mawiał. – A jeśli Szwedzi wy prowadzają się z Sö’tälje, to ja też. Jak na ironię, ty lko rodowici mieszkańcy Södertälje wy mawiali nazwę miasta tak jak Bojan. Do skrzy nki na listy tata przy czepił kartkę z napisem: „Nie wrzucać w ogóle żadny ch reklam”. Teddy się uśmiechnął. Normalnie nikt by nie uży ł zwrotu „w ogóle”. Jednak jego ojciec zawsze formułował my śli dosadnie. Jeśli nie chciał żadny ch reklam, to pisał: „w ogóle żadny ch reklam”. Tata miał na sobie spodnie od dresu i niebieską koszulę, która z nich wy stawała. Na nogach skarpety frotté i kapcie. – Co u ciebie sły chać, Najdanie? Schy lił się i podciągnął opadającą skarpetkę. – Zimno? – Nie tak bardzo. Nie wy chodziłeś dzisiaj? – Nie, jeśli mogę, to nie wy chodzę. O tej porze roku w domu jest co najmniej pięć, sześć stopni na plusie. Teddy powiesił na wieszaku mokrą kurtkę. – Po pierwsze, dziś mamy jeden stopień na plusie, więc nie jest źle, a po drugie, zastanawia mnie, co masz na my śli, mówiąc „w domu”. – W Belgradzie, rzecz jasna. – Mieszkasz tu prawie czterdzieści lat. – Tak, ale dom to zawsze dom. – A czy przy padkiem nie mówiłeś mi, że wy prowadzasz się z Sö’tälje, bo jesteś Szwedem? Bojan się uśmiechnął. – Co ty wy gadujesz? Jestem Szwedem, to fakt, ale moim domem na zawsze pozostanie Belgrad. Przeszli do kuchni. Bojan powłóczy ł nogami. Ten, który zawsze by ł dla Teddy ’ego uosobieniem siły i jako pięciolatka uczy ł go, by prostować plecy, podnosić wzrok i nigdy przed nikim się nie uginać, człapał jak jakiś tetry k. Teddy usiadł przy stole w kuchni, podczas gdy Bojan stanął przy kuchence i zaczął przy gotowy wać swoją turską kafę. – Chcesz dużo czy mało cukru? – Zrób, jak uważasz, tato. Bojan nalał do dżezwy zimną wodę, wsy pał cukier i postawił naczy nie na kuchence. Odkąd Teddy pamiętał, tata zawsze parzy ł kawę tak samo, w trady cy jny m ty gielku o wy sokich ściankach, z mały m dziubkiem i długą rączką. Teddy zastanawiał się, czy jego mama też piła kawę nalewaną z tego garnuszka.

– No i co teraz porabiasz, sy nu? – Nie minął nawet miesiąc, odkąd wy szedłem. Bojan odlał do filiżanki niewielką ilość wrzątku z cukrem i wsy pał do dżezwy kawę, którą powoli mieszał, aż pły n znów się zagotował. Sprawiał wrażenie, jakby nie chciał rozmawiać o ty m, że Teddy odwiedza go pierwszy raz od ośmiu lat. Teddy również nie miał na to ochoty. – Pamiętam, że jako mały chłopiec przesiady wałeś na takim wy sokim stołku za kasą w restauracji i witałeś gości. Wszy stkich umiałeś oczarować, sy nu. Może powinieneś postawić na tę branżę. Teddy pomy ślał o podróży, którą odby ł jego ojciec. Bojan przy jechał do Szwecji pod koniec lat siedemdziesiąty ch jako dwudziestosiedmiolatek. Wcześniej ukończy ł studia techniczne w Belgradzie i przez kilka lat pracował w zakładzie mechaniczny m w Nowy m Sadzie. A kiedy znajomi jeden po drugim znikali, po ty m jak dostali oferty ze szwedzkiego przedsiębiorstwa przemy słowego, Bojan postanowił, że też spróbuje. Należał do ostatniej fali emigrantów wy jeżdżający ch za pracą do zimnego państwa dobroby tu na północy. Od tego czasu Szwecja przestała przy jmować „ludzi jego pokroju”, jak często mawiał. Bojan rozpoczął pracę w Scania-Vabis w Södertälje, gdzie skręcał silniki do sztokholmskich autobusów. Po kilku latach poznał mamę, która pracowała tam w dziale finansowy m. Pochodziła z Sundsvall. Linda urodziła się rok później. Teddy – półtora roku po niej. Darko jako ostatni. Jednak nastały cięższe czasy i w połowie lat osiemdziesiąty ch Scania zaczęła zwalniać pracowników. Wtedy wielu znajomy ch ojca zorientowało się, że więcej można zarobić, prowadząc pizzerię lub restaurację niż wy pruwając sobie flaki w przemy śle. Bojan zaczepił się u najlepszego przy jaciela – razem prowadzili restaurację z lunchami w przemy słowej dzielnicy Solna. Każdego dnia dojazd do pracy i z powrotem zajmował mu łącznie cztery godziny, jednak nigdy nie rozważał wy prowadzki z Södertälje. Wtedy przy najmniej mu to odpowiadało. Bojan powoli zamieszał w garnuszku. Kiedy kawa się zagotowała, postawił naczy nie na zlewie, a następnie wlał z powrotem wodę z cukrem, którą wcześniej odlał do filiżanki. Przy kry ł dżezwę talerzem i dał kawie nabrać aromatu. – Chodźmy z nią do dużego pokoju. Te same zwy czaje co kiedy ś: kawę taty należało pić w salonie i rozlewać na oczach gości. Zanim Bojan usiadł w fotelu, znów się pochy lił i podciągnął skarpetkę. Teddy zajął miejsce naprzeciwko, na trzy osobowej kanapie ze skóry. – Tato, czy ty w ogóle wiesz, kim by łem? – Posłuchaj, sy nu, ja miałem swoje sprawy, a ty swoje. Nie zawsze by ło mi lekko. Musiałem my śleć o was. Czy ty w ogóle zdajesz sobie sprawę, co znaczy by ć samemu z trójką dzieci? W dodatku miałem na głowie restaurację, a potem, po ty ch wszy stkich latach, przy szła ta jebana picka skarbówka, żeby mnie pogrąży ć. – Wiesz, że cię podziwiam za to, że się nami opiekowałeś. Ale czy wiedziałeś, kim by łem? Teddy nie miał pojęcia, dlaczego zaczął ten temat. Nigdy wcześniej nie odby li takiej rozmowy, jednak nie mógł się powstrzy mać. Bojan upił ły k kawy.

– Nie ma sensu do tego wracać. Cieszę się, że cię widzę. Wiesz, że dwudziestego wy pada rocznica śmierci mamy ? – No pewnie. Teddy oparł się i rozejrzał po pokoju. Wszy stko wy glądało tu jak w stary m mieszkaniu w Södertälje. Na jednej ścianie wisiały dwie szable, które – tak zawsze twierdził tata – pochodziły z bitwy o Novi Pazar w 1912 roku. Na drugiej znalazł się obraz z domu rodzinnego mamy. – Sprawiłoby mi radość, gdy by ś zechciał przy jść i zapalić dla niej świeczkę. Dalej siorbali kawę. Bojan opowiadał o ty m, jak dobrze układa się Lindzie i Darkowi, a potem mówił o swoich interesach, które w większości szły kiepsko. Teddy wstał. – Muszę się zbierać, tato. Dziękuję za kawę. Niedługo wpadnę. – A może przeprowadziłby ś się tu do Örnsberg, sy nu? – Zobaczy my. Na razie mieszkam u Lindy. – A co się stało z Sarą? Teddy wiązał buty ; nie powinieneś mówić o Sarze, tato, to nie twoja sprawa. – Próbowałeś się z nią kontaktować? – spy tał Bojan. – Jeszcze nie. – A powinieneś. Każdy potrzebuje kobiety u swego boku, przy najmniej w twoim wieku. Teddy otworzy ł drzwi i wy szedł.

16 lutego Ty ch siedemnaście segregatorów należy przejrzeć i przy gotować w ciągu czterdziestu ośmiu godzin. Oprócz tego Emelie musi zdąży ć sporządzić raport doty czący ewentualnego ry zy ka prawnego, jeśli odkry je je na którejś z dwóch ty sięcy pięciuset stron. Nazy wało się to due diligence albo DD i oznaczało „należy tą staranność”. Ty powe zadanie dla kogoś, kto pracował w kancelarii niespełna trzy lata. DD: krąży ły pogłoski o kancelariach, które poszły na dno, bo przeoczy ły klauzule zmiany kontroli – postanowienia umowy, wedle który ch kontrakt przestawał obowiązy wać, gdy zmieniała się struktura właścicielska. Najgorsza wpadka, o której Emelie sły szała, doty czy ła sprzedaży największej szwedzkiej sieci telefonicznej sprzed kilku lat. Kancelaria Werner Hansson & Partners przegapiła klauzulę zmiany kontroli w umowie z jedny m z dostawców – to może nie by łaby jakaś tragedia, gdy by nie fakt, że ów dostawca okazał się niewielką spółką o nazwie Samsung. Naby wca utracił prawo do sprzedaży telefonów tej firmy. Co można by ło powiedzieć? Sorry, nasz prawnik pominął akurat ten punkt umowy, strasznie nam przy kro. I sieć sklepów stała się warta pół miliarda mniej. Wielkie dzięki, Werner Hansson & Partners. Emelie skserowała spis treści segregatorów i sy stematy cznie odhaczała punkt po punkcie, co już przejrzała. Josephine siedziała przy swoim biurku. Dopiero co wróciła z Londy nu, gdzie razem ze wspólnikiem negocjowała warunki transakcji dla szwedzkiego przedsiębiorstwa przemy słowego. Nakręcała się na tę podróż co najmniej ty dzień wcześniej, ale kiedy wy lądowali, nie wy stawiła nosa poza salę konferency jną i pokój hotelowy na dłużej niż dwie godziny. Które spędziła w taksówce z Heathrow i wracając na nie. – A zamierzałam kupić sobie nową torebkę, tobie zresztą też. – Mnie? – Owszem, bo pomy ślałam, że trzeba cię zapdejtować. Istnieją ładniejsze rzeczy niż DKNY. Znasz Alexandra Wanga? Albo Céline? Emelie traktowała torebki jak zło konieczne, mimo to zezłościł ją ten komentarz. – Poopowiadać ci o Londy nie? – zapy tała Jossan z przekąsem. – Proszę – odpowiedziała Emelie. Josephine by ła zby t fajna, żeby długo się na nią boczy ć. – Czarna taksówka z Heathrow nie powinna wy nieść więcej niż trzy dzieści funtów, nie jesz nic poza kanapkami, a poduszki w hotelach są twarde jak kamień. Niestety, to wszy stko, co wiem. Opowiadając, Josephine wcierała w dłonie krem. Trzy godziny wcześniej negocjacje z Bry ty jczy kami podczas telekonferencji zakończy ły się fiaskiem i klient kazał im odłoży ć długopisy. Mimo to nadal siedziała w biurze. – Zaczy nam by ć taka jak wszy scy : kancelaria jest moim domem bardziej niż własne

mieszkanie. Więc py taj śmiało, jeśli trzeba ci z czy mś pomóc. Mam za sobą ty le DD, że zastanawiam się nad zmianą nazwiska. Duegren zamiast Dahlgren, jak uważasz? – Pasowałoby ci. Brzmi bardzo londy ńsko. – Próbuję ci powiedzieć, że znam się na due diligence. Istnieją ty lko trzy dziedziny, w który ch żaden naby wca nie podejmie ry zy ka. To prawdziwe bomby prawne i musisz je odkry ć, zanim trafią do klienta. Chodzi o ry zy ko środowiskowe, odpowiedzialność za produkt i podatki. Cała reszta to głównie drobiazgi, pamiętaj o ty m, Emelie. Choć my tutaj chętnie je rozdmuchujemy, w końcu musimy wy rabiać godziny, no nie? Emelie się roześmiała. Planowała dokładnie przejrzeć każdą umowę i wszy stkie dokumenty bez względu na to, co mówiła Jossan. Zadzwonił telefon. Emelie podniosła słuchawkę i usły szała głos jednej z sekretarek: – Możesz zajrzeć do Magnusa? – Oczy wiście, kiedy ? – Najlepiej już. Emelie rozłączy ła się i pokręciła głową. – Masz ochotę popracować w weekend, jak już skończy sz z DD? Nadal umawiasz się z ty m chłopakiem? – spy tała Jossan. – Tak, z Feliksem. – No to powiedz mu, że zobaczy cie się ponownie za jakieś trzy ty godnie. Jedną z rzeczy, które Emelie ceniła w Leijon, stanowił zwy czaj trzy mania drzwi otwarty ch, chy ba że odby wały się spotkania. I chociaż tempo pracy by ło zabójcze, poziom obsługi fantasty czny, a kompetencje specjalistów jedne z najwy ższy ch w kraju – wy starczy ło zajrzeć i zapy tać o cokolwiek w razie potrzeby. Magnus stał przy oknie. W pierwszy ch słowach poprosił ją o zamknięcie drzwi. Przy pomniała sobie rozmowę ewaluacy jną sprzed kilku ty godni. Mocno ją wtedy przy cisnęli... Kiedy wy szła, chciała ty lko pojechać do domu, odpalić Netflix i zakopać się pod kocem. Zamiast tego zadzwoniła do Jossan, która wy jaśniła jej, że nie by ło tak źle: „Musisz zacisnąć zęby i nie dać im po sobie poznać, że się przejęłaś. Wy skoczy sz ze mną wieczorem na drinka?”. Na ścianach wisiały obrazy, a na niskich regałach stały mniej lub bardziej enigmaty czne dzieła sztuki. Magnus pasjonował się sztuką współczesną, o czy m często wspominał. Emelie wiedziała, że większość obrazów w gabinecie stworzy li znani szwedzcy malarze. Karin Mamma Andersson, Ragna Berlin i jacy ś inni. Młodsi prawnicy, w ty m Emelie z Jossan, wiele razy wy szukiwali w internecie te nazwiska. Ale nie wszy stkie obrazy by ły rodzimego autorstwa. Na środku ściany, niemal obramowane pozostały mi dziełami, wisiało najprostsze malowidło. Cała masa wielokolorowy ch kropek tworzący ch kolisty wzór na biały m tle. Nie ulega wątpliwości, pomy ślała, że każdy mógłby coś takiego namalować, nawet ja. Damien Hirst

najwy raźniej też zdawał sobie z tego sprawę, bo zatrudniał sztab rzemieślników, którzy wy twarzali dla niego obrazy z kropkami. Magnus się odwrócił. Jak zwy kle prezentował się nienagannie, choć jego sty l wy dawał się nieco przesadzony. Ciemnoszary garnitur – niby w porządku, jednak do tego jaskrawożółty krawat i różowa poszetka w brustaszy. Poza ty m zaczesane do ty łu włosy świeciły się od wosku czy czegoś podobnego, co samo w sobie stanowiło problem. W wieku Magnusa można by ło coś robić z włosami, jednak przy tak wy raźnej siwiźnie w żadny m razie nie powinny one bły szczeć jak u siedemnastolatka. – Spocznij, proszę. – Magnus sam zasiadł w wy konany m na specjalne zamówienie fotelu biurowy m, który bardziej przy pominał pająka niż mebel. Ani razu nie nawiązał do tego, co mówił podczas rozmowy ewaluacy jnej, chociaż od tego czasu odby li już parę spotkań. – Dużo masz pracy ? Spodziewała się, co teraz nastąpi. Drobna prośba o pomoc przy jakiejś umowie lub start-upie, czy li olbrzy mia kolizja z raportem DD, nad który m właśnie pracowała. Ona, która nie znosiła odmawiać. – Dość dużo w tej chwili. Siedzę nad DD w projekcie Ray Signal, który musi by ć gotowy pojutrze – powiedziała, jednak od razu dodała: – Potrzebujesz jakiejś pomocy ? Magnus pochy lił się nad biurkiem. – To wy jątkowa sprawa – ściszy ł glos, mimo że drzwi by ły zamknięte. Najwy raźniej to, co zamierzał powiedzieć, obejmowała tajemnica. – Gwarantuję ci, że nigdy nie robiłaś czegoś takiego. Ja też naprawdę nigdy nie zajmowałem się niczy m podobny m. Magnus czasem okazy wał skromność, musiała mu to oddać. Wbrew ekstrawaganckiemu wy glądowi wy powiadał się zawsze w wy ważony sposób. Ale i tak nie umiała poczuć się przy nim w pełni swobodnie. Nie wiedziała, z czego to wy nika – odnosił same sukcesy, w dodatku by ł miły i nigdy nie odmawiał pomocy. Prawdopodobnie chodziło o to, że sam nigdy się nie odprężał. – Jest tak: przed momentem odebrałem telefon od mojego dobrego przy jaciela, Carla-Johana Schalego. Jego zdaniem coś się wy darzy ło. Jeśli się nie my li, jego rodzina ma potworne kłopoty i potrzebuje naszej pomocy. Pomy ślałem, że razem się ty m zajmiemy, choć nie wy kluczam, że będziemy potrzebować kogoś jeszcze. – Oczy wiście. Czy li to nic związanego z prawem handlowy m? – Ani trochę. – Chodzi o kwestie spadkowe lub sprawę o opiekę nad dzieckiem? – Nie, nic z ty ch rzeczy. – Sprawa karna? – To coś wy jątkowego. Chcę, żeby ś już teraz to sobie uzmy słowiła. No i doty czy moich bliskich przy jaciół. W przeciwny m razie nigdy by m się tego nie podjął. – Rozumiem. – Emelie wiedziała, że to oznacza priory tet wobec pozostały ch spraw, choć i tak zastanawiała się, jak ze wszy stkim zdąży. – Zanim wy jaśnię, o co chodzi, muszę podkreślić, że w tej sprawie obowiązuje nas poufność.

Również wewnątrz firmy. Nie będzie ci wolno rozmawiać o ty m z inny mi wspólnikami, pisnąć nawet słówka Josephine. Mamy obowiązek zachowania tajemnicy. Zamknięte drzwi, ściszony głos, priory tetowa sprawa. A teraz jeszcze obowiązek zachowania tajemnicy. Magnus zaczął opowiadać. Emelie znów spojrzała na obraz z kropkami. Przez chwilę miała wrażenie, jakby kolisty wzór za Magnusem powoli rotował niczy m giganty czna barwna gloria. Upadły anioł, który zszedł w sam środek głównej siedziby niewiary.

* Teddy wy siadł z podmiejskiej kolejki na stacji T-Centralen i powoli zmierzał w stronę tunelu prowadzącego na perony metra. Miał sporo czasu, tego dnia musiał załatwić ty lko biuro pośrednictwa pracy. Przy stanął na kilka sekund, by obserwować mrowie ludzi sunące w kierunku schodów ruchomy ch. Odważy się tam zejść? W ciągu ośmiu lat więzienia widział co najwy żej piętnaście osób naraz, zwy kle siedzący ch spokojnie w pokoju socjalny m albo w stołówce, a wszy stko otoczone kratami i wy sokimi murami. Musi spróbować dziś do niej zadzwonić, teraz. Sara. Wzdry gnął się. Z jego kieszeni dochodził jakiś dźwięk. „Policja, na ziemię!”. Wy ciągnął telefon. Nikola ustawił mu ten dzwonek. Trzeba go jak najszy bciej zmienić. – Dzieńdoberek. Mogge Wiking. – Dzień dobry. Wy dawało mi się, że wy raziłem się jasno, gdy dzwoniłeś do mnie kilka dni temu. – Z takimi kolesiami najlepiej od razu przejść do rzeczy. – Przekazałem Hillströmowi, że twoim zdaniem to jego problem. Wiesz, co powiedział? – Nie – Że od teraz obowiązują również odsetki, co daje trzy sta ty sięcy. – Nieprawda. – Prawda, masz to jak w banku. Nagle cała wesołość Morgana zniknęła, a jego głos stał się złowrogi. – Masz siedem dni na zapłatę. I się rozłączy ł. Domy na wzniesieniu nad Liljeholmstorget zniknęły we mgle, która spowijała okolicę w ten szary dzień. Ziemia niemal zlewała się z niebem. A może to chmury opadły na miasto, tak jakby Sztokholm miał stać się częścią innego świata. Musiał to teraz zrobić.

W jednej ręce trzy mał telefon, a w drugiej karteczkę z numerem Sary, który podano mu w informacji telefonicznej. Powoli wy stukał cy fry i nacisnął zielony przy cisk. Sy gnały pły nęły. Jeden, drugi, trzeci. Czwarty, piąty, szósty. Włączy ła się poczta głosowa. Jej głos. Kilka lat niesły szany, brzmiał dokładnie tak, jak w czasie ich ostatniej rozmowy. By ł tak samo jasny i miękki. „Tu poczta głosowa Sary. Po sy gnale zostaw wiadomość. Oddzwonię najszy bciej, jak się da”. Pip. Referentka Isa, czy raczej pośredniczka pracy, siedziała za biurkiem z jasnego drewna. Pokój wy glądał zupełnie jak ten, w który m widzieli się poprzednio. Podłoga wy łożona linoleum, biała tapeta strukturalna na ścianach i plastikowe krzesła. Wszy stko poza biurkiem przy pominało Teddy ’emu o więzieniu, Isa także. To nie by ła przy tulna salka ani gabinet referentki, lecz cela spotkań. Miejsce bez okien wy chodzący ch na rzeczy wistość. Isa stukała w klawiaturę komputera. – Spojrzałam na twój plan działania i moim zdaniem nieźle wy gląda. CV też masz gotowe. Ktoś ci pomagał? – Trochę. – No tak, trzeba otaczać się ludźmi, którzy potrafią cię wspierać. Teddy czekał na to, co nastąpi za chwilę, starając się cały czas sprawiać miłe wrażenie. – Zacząłeś już szukać pracy, tak jak rozmawialiśmy ? Teddy się jej przy glądał. Okolice czterdziestki, choć ubierała się ni to jak hippiska, ni to jak dama. Gustowała w czerwony ch i turkusowy ch chustach, a do tego nosiła perłowe kolczy ki. Poprzednim razem miała na sobie jakiś fioletowy kubrak, a na palcu serdeczny m prosty złoty pierścionek z bry lantem. – Wy słałem CV w odpowiedzi na siedem ofert z branży instalacy jno-budowlanej. Zero odzewu. – To niedobrze. Ale są też inne prace do wzięcia. O tej porze roku pojawia się sporo ogłoszeń związany ch z odśnieżaniem ulic i usuwaniem śniegu z dachów. – Mam trzy dzieści trzy lata. Te zajęcia nie wy magają kwalifikacji. A ja znam się na stolarce i branży restauracy jnej. W tle sły szał ciche brzęczenie klimaty zacji. Isa zerknęła w papiery. – Niby tak, ale wiesz, o taką pracę jest dość trudno. Może miałby ś ochotę popracować w służbie zdrowia? Nie, żeby by ło z nią coś nie tak, wy kony wała ty lko swoją pracę, nawet jeśli za dużo gadała. Teddy po prostu nie rozumiał, co on tu właściwie robi. Nie miał żadnego doświadczenia zawodowego, a zamiast niego – ośmioletnią lukę w ży ciory sie. Musiał w kilka dni wy trzasnąć trzy sta ty sięcy dla tego psy chopaty. To, co niegdy ś

nazy wał pracą, zapewniało co najmniej cztery lata więzienia. – Będę starał się aplikować w jak najwięcej miejsc, choć to przy kre, gdy nie dostaję żadnej odpowiedzi, nawet odmownej – wy recy tował. Rozmawiali jeszcze przez chwilę o różny ch sposobach prezentowania się i potencjalny ch zajęciach. – Będzie dobrze – zakończy ła Isa. – Jak to się mówi, nie od razu Rzy m zbudowano, prawda? Teddy siedział w milczeniu. – Musisz nadal szukać. Znalezienie pracy zajmuje zwy kle pół roku. To zupełnie normalne i nie trzeba się martwić. Taką mamy obecnie sy tuację. Isa odsunęła krzesło i wstała. Na monitorze widniał wy gaszacz ekranu – plaża ze lśniący m biało piaskiem i palmami. Może powinien wziąć przy kład z Dejana, który truł mu, że zamierza wy jechać i sprzedawać domy w Tajlandii. Uścisnęli sobie dłonie i Teddy otworzy ł drzwi. Jak mógł zakładać, że łatwo pójdzie? Za siedem dni Hillström chciał swoją kasę. Pół roku! Miał jedno nieodebrane połączenie. By oszczędzić sobie kolejny ch nieprzy jemny ch niespodzianek, zadzwonił do informacji i sprawdził numer. Należał do kancelarii adwokackiej, o której nigdy nie sły szał. Leijon.

* W Tumbie zapadł już zmrok, choć dochodziło dwadzieścia po czwartej. O tej porze roku ludzie szli do pracy przed wschodem słońca, a kiedy o wpół do piątej odbierali dzieci z przedszkola, znów by ło ciemno. Mogli spróbować zobaczy ć słońce w przerwie na lunch, o ile raczy ło się pokazać zza grubej warstwy śniegowy ch chmur. Dejan cieszy ł się, że nie pracuje na etacie: mógł w pełni korzy stać z dni. Choć po prawdzie rzadko budził się przed dziesiątą, a wtedy, niezależnie od pory roku, zawsze by ło jasno. Nacisnął dzwonek. Za nim stał Tomas. Z głębi domu dało się sły szeć długą melody jkę oraz odgłos zbliżający ch się kroków. Otworzy ł opasły, zarośnięty facet z przetłuszczony mi włosami. Miał na imię Rodjo, choć Dejan wolał mówić o nim Spaślak. – Co ty tu, kurwa, robisz? – Spaślak wy trzeszczy ł oczy, choć ledwie dało się je dostrzec, tak głęboko tonęły w tłuszczu. Niektórzy faceci wy glądający na świnie dosłownie nimi by li. – Ty wiesz co – powiedział i zablokował drzwi butem. W ciemny m przedpokoju panował bałagan; piasek na podłodze trzeszczał pod podeszwami. Najwy raźniej nie zdejmowano tu butów bez potrzeby, więc to, że naniosą trochę śniegu, nie powinno stanowić problemu. Mężczy zna stał w przedpokoju, jednak Dejan i tak się rozejrzał. Po prawej znajdowała się

kuchnia. Dejan już przy szedł wkurwiony. Miał inne rzeczy na głowie niż to małe piwo, które normalnie nie by ło jego działką. – Mógłby ś zrobić kawę? Spaślak westchnął, po czy m wszedł do kuchni. Szafki i blaty miały kolor drewna. Również podłoga, panele na ścianach oraz obudowa na lodówce by ły z brzozy. Stół i krzesła wy glądały podobnie. Spaślak otworzy ł pojemnik z kawą, odmierzy ł ją i wsy pał do zaparzacza. – Można dostać też jakąś kanapkę? Jestem zajebiście głodny. Mówił szczerze: powinien szy bko wrzucić coś na ząb. Znał swój organizm – jeśli w ciągu kwadransa czegoś nie zje, spadnie mu poziom cukru. Kiepska koncentracja, ból głowy, w najgorszy m razie utrata przy tomności i skurcze. To ostatnie przy darzy ło mu się już z dziesięć razy, choć od ostatniego ataku minęło kilka lat. Spaślak grzebał w spiżarni. Ety kiety produktów wy glądały jak sprzed dekady. W końcu wy łowił dwa kawałki chrupkiego pieczy wa. – Siadaj – powiedział Dejan, gdy Spaślak postawił przed nim talerz. – Po co? Czego chcecie? – Usiadł na jedny m z krzeseł. – Połóż ręce na stole. – Co, do chuja?! Mówicie, czego chcecie. Tomas stanął tuż za plecami mężczy zny. Pochy lił się i sy knął: – Rób, co mówi Dejan, a nic ci się nie stanie. Spaślak powoli położy ł rękę na stole. Na przedramieniu miał wy tatuowane dwa ciągi cy fr. Najprawdopodobniej numery ewidency jne swoich dzieciaków. Dejan wy ciągnął pałkę z kieszeni kurtki i z całej siły uderzy ł. Spaślak ry knął. – Ty pizdo! – krzy knął Dejan. Spaślak chciał cofnąć rękę, ale Dejan trzy mał ją w żelazny m uścisku. Mężczy zna coraz bardziej się wy ry wał. W końcu Dejan go puścił. Spaślak poleciał do ty łu i razem z krzesłem runął na podłogę. Dejan naty chmiast się opanował. Poziom cukru zaczy nał się stabilizować. – Słuchaj, idę się odlać. Możesz z nim chwilę pogadać – zwrócił się do Tomasa. W łazience sły szał, jak Spaślak pojękuje. Należało mu się. Swoją pierwszą żonę sponiewierał przed restauracją w Huddinge tak, że miała złamane trzy żebra. Mówiło się, że niby poślizgnęła się na lodzie, ale Rodjo dostał sześć miesięcy za pobicie. Drugiej żonie, którą sprowadził z Tajlandii, obcęgami okaleczy ł połowę ciała, łącznie z narządami rodny mi. Wtedy niby zrobiła to sama, żeby go zamknęli. Kobieta wy cofała zeznania i opuściła kraj, po ty m jak dostała od kogoś zdjęcia swojego trzy letniego dziecka. Damski bokser i kawał chuja. Poza ty m od roku wisiał Kumowi zajebiście dużo kasy. Chodziło o dług za konia wy ścigowego,

którego kupił od Ojca Chrzestnego. Dejan oblał moczem deskę klozetową i pół podłogi. Potem umy ł ręce i wrócił do kuchni. Spaślak siedział oparty o ścianę. Jego dłoń by ła jaskrawoczerwona w miejscu, w który m dostał od Dejana. Z nosa leciała mu krew. – Nie bij mnie już. Dejan nachy lił się i złapał za jego tłuste włosy. – Twój dług właśnie urósł. – Oddam wam wszy stko, co mam. – Dobra – powiedział Dejan, po czy m go puścił. – Ubieraj się. Mężczy zna włoży ł kurtkę i zasznurował buty. Krew kapała mu z nosa jak ze źle zakręconego kranu. – Zatkaj sobie czy mś kinol, bo inaczej upierdolisz mi buty. Powinieneś też odkurzy ć przedpokój. Chrzęści tu, kurwa, jak w piaskownicy. W drodze z Tumby Dejan czuł niemal wy rzuty sumienia. Nie powinien urządzać takich akcji, jeśli nie kontrolował poziomu cukru. Ważne, żeby nie dać ciała, bo wszy stkie inne jego sprawy mógłby chuj strzelić. Przy pomniał sobie Teddy ’ego z dawny ch czasów. Takiego jak wtedy, gdy zorientował się, że jakiś koleś próbuje wy rwać laskę, na którą on miał oko przez cały wieczór. Balowali w Kharmie przy Stureplanie. Strzelili kilka szotów i wciągnęli po kresce w toalecie. Teddy podszedł do gościa i zapy tał, czy woli to załatwić przy barze, czy w parku. Chłopak wy walił gały, jakby nie łapał, o co chodzi, co jeszcze bardziej podkurwiło Teddy ’ego. „Ten koleś chy ba nie czai po szwedzku”. I wy mierzy ł mu prawy sierpowy prosto w twarz. Ty p runął jak długi. Teddy zaczął go nawalać: raz, dwa, trzy megamocne kopniaki. Chłopak próbował ochronić głowę rękami. Cztery, pięć, sześć, w klatkę piersiową i głowę. Dejan krzy czał, że już wy starczy, ale bez skutku. Kumpel by ł jak rozjuszony by k. W końcu uży ł całej swojej siły, żeby go odciągnąć, a następnie wy prowadzić z lokalu. Musi zadzwonić i sprawdzić, co u niego. Wy jął telefon i szy bko wy brał numer. – Siema, to ja. – Co robisz? – Teddy mówił ospały m głosem. To by ło jeszcze gorsze niż wy rzuty sumienia po wy ży ciu się na Spaślaku. Dejan starał się brzmieć jak najbardziej pozy ty wnie. – By liśmy z Tomasem załatwić dla mnie audi S7. – Fajnie. – No ba, nie jeżdżę już gangsterską furą. Zadowolony ? Dejan zerknął na Tomasa. Jego ły sa głowa bły szczała i spocił się nad górną wargą. Ogólnie spoko gość, nawet jeśli czasem trochę zamulał. Ale Dejan my ślał o ty m, jak poradziłby sobie Teddy – mózg, który rozwiązałby problem ze Spaślakiem milion razy bardziej elegancko niż on

sam przed chwilą. – Słuchaj, gadałem z Ivanem, który wczoraj rozmawiał z Kumem. Niestety, nie ma w tej chwili żadnej roboty. – Kurwa mać. – W każdy m razie, przekazuję. Ciągle jesteś pewien, że nie wrócisz do gry ? Bardzo przy da mi się pomoc. – Nie wątpię. Dejan wstrzy mał oddech. Teddy by ł inny niż kiedy ś. Stał się spokojniejszy, i dobrze, ale jednocześnie jakby zmienił sposób by cia. Wy raźna dy kcja. – Jesteś tam? Nic nie mówisz. – Sorry. Po prostu w pośredniaku totalna lipa. – Ja pierdolę. – Pogry wają ze mną. Twierdzą, że znalezienie pracy zajmie pół roku. – Mają cię gdzieś. My ślałeś, że będzie inaczej? – Dejan... Zamilkli. Dejan gmerał przy przy ciskach klimaty zacji, przejechał ręką po skórze nad deską rozdzielczą. To auto premium, klasa S i w ogóle. – Przed momentem odby łem dziwną rozmowę. Jakaś prawniczka Emelie z kancelarii adwokackiej zaproponowała mi pomoc przy ubieganiu się o upadłość konsumencką. Powiedziałem, że mnie na to nie stać. – Powinieneś tam pójść. – Na bank mnie nie stać. – Teddy, jesteś moim przy jacielem. Mogę ci poży czy ć, jeśli uważasz, że to pomoże. – No jasne. Ale z jakiego źródła pochodzą te pieniądze? Dejan westchnął w głębi ducha.

* Leżał nieruchomo, zwinięty w kłębek. Ręce miał czy mś skrępowane na plecach, nogi związane opaską zaciskową. Czuł pulsujący ból w dłoniach i przedramionach. Piekło go, kiedy się poruszał, ale jeśli nie zmieniał pozy cji, drętwiały mu ręce. Zakleili mu taśmą usta i odczuwał lekki ból w policzku. Dudniło mu w głowie. Potrzebował swoich tabletek. Guz na poty licy nabrzmiewał. Philipowi wy dawało się, że leży tak cztery doby. Podłoga by ła twarda, z cementu. Otaczała go zupełna ciemność; nie przy puszczał, że w pomieszczeniu może by ć aż tak ciemno. Mimo to po kilku sekundach zorientował się, że jest w łazience. By ło coś znajomego w zapachu i rozchodzący ch się dźwiękach. Potem wy macał sedes, umy walkę, wieszak na ręczniki. Nie miał wątpliwości. Przebły ski przed oczami. Wszy stko wy dawało się nierealne. Obezwładnili go w przedpokoju

i zarzucili torbę na głowę. Działali sprawnie i profesjonalnie. Cicho i bez słowa. Nie pojmował, jak mogło się to przy darzy ć właśnie jemu i właśnie tutaj. Drzwi otworzy ły się zaledwie godzinę po ty m, jak go napadli. Z początku nic nie widział. Światło raziło go w oczy. Po kilku sekundach do łazienki ktoś wszedł. To nie by ło światło słoneczne, ale blask dwóch lamp. Najwy raźniej skierowany ch na niego. Ciemne spodnie, ciemna bluza, czapka z daszkiem na głowie. Ktoś się nad nim nachy lił. Nigdy nie zapomni tego widoku. Szy derczy uśmiech tak szeroki, że pomieściłby dwie zaciśnięte pięści. Giganty czne zęby z odsłonięty mi szy jkami i czerwone usta. Uśmiech, który bardziej przy wodził na my śl komiksowego Jokera niż ludzką istotę. I rzeczy wiście, nie należał do człowieka – by ł to jakiś szalik czy chusta z nadrukiem. Sposób na zamaskowanie dolnej części twarzy. Coś potwornego, Philip poczuł, jak przewraca mu się w żołądku. Osoba położy ła coś przed nim i kazała wy pić. Plastikowa butelka z odrobiną przezroczy stego pły nu na dnie. Philip zastanawiał się, czy to woda. Może i wolałby, żeby próbowali go czy mś odurzy ć. Joker zerwał taśmę z jego ust. – Proszę, czego chcecie? Oddam, co mam – powiedział Philip, próbując usiąść. Osoba podała mu butelkę. Wy pił zawartość duszkiem. – Proszę. Mogę wam zapłacić i obiecuję, że nie pójdę na policję. – Przy mknij się. – Głos brzmiał na męski, ale Philip nie miał pewności. – Błagam. Wy puść mnie stąd, a ci to wy nagrodzę. – Masz siedzieć cicho. Podaj mi PIN do swojego tokena. – Proszę... – Dawaj ten PIN. Czego nie rozumiesz? – Głos przy brał inny ton. Philip spuścił głowę i zamilkł. Nie potrafił nawet dostrzec, czy nachy lający się nad nim człowiek miał jasne, czy ciemne włosy. Cień czapki z daszkiem wszy stko zasłaniał. Człowiek z uśmiechem Jokera zrobił krok w przód i popchnął Philipa tak, że ten poleciał do ty łu, potem na nim usiadł. Philip miał wrażenie, że jego związane ręce zaraz rozerwą się na części. Czuł na sobie ciężar oprawcy, widział iskrzące się oczy. Potem zobaczy ł, jak Joker przy kłada mu coś do twarzy. Nóż do tapet z żółtą plastikową rączką. – Chcę cię ty lko nauczy ć, że masz siedzieć cicho. Ból w policzku by ł tak przeszy wający, że Philip wrzasnął. Joker zakry ł mu ręką usta i znów zakleił je taśmą. – Piśniesz jeszcze słówko i następny m razem tnę piętnaście centy metrów niżej. Philip powoli usiadł. Przy cisnął policzek do ramienia. Krew pły nęła ciurkiem.

Płakał. Czuł, jak zbiera mu się na wy mioty. Czasami przy chodziło mu do głowy, żeby spróbować zedrzeć czy mś krępujące go opaski. Mógłby uży ć uchwy tu na ręcznik lub czegoś z szafki nad umy walką. Ale co by się stało, gdy by go przy łapali? Pokazali już, na co ich stać. Starał się rozpoznać dźwięki. Od czasu do czasu sły szał coś, co brzmiało jak radio lub muzy ka z telefonu. Czy ktoś w ogóle zauważy, że zniknął? Najczęściej widy wał się ze Steffi, ale przecież wy jechała. Na pewno będzie się zastanawiać, dlaczego nie odbiera jej telefonów, ale też nie należy do osób, które dzwonią na policję ty lko dlatego, że na kilka dni stracili z kimś kontakt. A poza ty m? Może Ian, pracowali razem. Ty le że już na początku ustalili, że będą mieć elasty czne godziny pracy i skoncentrują się na własny ch projektach. Ian niezby t się przejmie, jeśli Philip nie pojawi się w biurze w ty m ty godniu. Znów pomy ślał o pierwszej dobie po porwaniu. Człowiek z gębą Jokera wrócił kilka godzin po ty m, jak dźgnął go nożem i py tał o token. Philip usły szał klucz w zamku. Światło lamp oślepiło go tak jak wcześniej. Poderwał się. Joker przy ciągnął krzesło i postawił je w progu. Philipowi mignęła z ty łu jeszcze jedna osoba w kominiarce. Joker zerwał mu taśmę z ust. – Siadaj. Philip oparł się o ścianę i próbował się podnieść. – Błagam, rozwiążcie mi te opaski, nie wy trzy muję już z nimi. Nie mogę my śleć z bólu. Żadnej reakcji. Joker usiadł na krześle. – Twój jebany token nie działa. – Co ty mówisz? – Mówię, że chcemy od ciebie dziesięciu milionów koron. Próbowaliśmy przelać całość, ale się nie dało. Serce Philipa zaczęło łomotać. To by ła jakaś chora kwota. Musiał się skupić, nie mógł zafiksować się na tej sumie. – Token powinien działać – powiedział cicho. – Miało pójść sprawnie, a gówno z tego wy szło. Philip usiłował zebrać my śli. Miał depozy t akcji o wartości mniej więcej dziesięciu milinów notowany ch głównie na szwedzkiej giełdzie. Powinno też by ć z osiem na zwy kły m koncie i na różny ch kontach oszczędnościowy ch. Jego ubezpieczenie kapitałowe zarejestrowane w Irlandii – z papierami wartościowy mi, akcjami i funduszami o wartości około dwudziestu milionów koron –

dało się na szczęście sprawdzić ty lko dzięki inny m dany m logowania. Miał także akcje w kilku nienotowany ch spółkach, własne inwesty cje kapitału zalążkowego, które nie wy świetlały się na stronie banku. A te naprawdę duże sumy by ły na kontach należący ch do jego firm i rozlokowane w inwesty cjach, który ch sam bezpośrednio nie kontrolował. Tokeny do ty ch kont znajdowały się w biurze rachunkowy m. Powinien mieć zatem co najmniej osiem milionów od ręki i jeszcze trochę w zasobach, które dość szy bko można zrealizować. Problem wy dawał się tkwić w regulaminie banku. – A co poszło nie tak? – zapy tał w końcu. Joker prawie się zatrząsł. – Zaraz mnie chuj strzeli. Nie znam się na ty m gównie. Twój jebany bank ma jakąś pierdoloną blokadę na wszy stkie przelewy poza Unię na kwoty wy ższe niż dwadzieścia ty sięcy euro. Poza ty m rejestruje, dokąd pieniądze są wy sy łane, więc jeśli idą do Tajlandii, trzeba wy pełnić od py ty blankietów i ubezpieczeń. Jakaś, kurwa, masakra. Philip siedział jak na szpilkach. – Wy chujałeś nas – powiedział Joker.

18 lutego Jedna z recepcjonistek zadzwoniła z informacją, że klient przy szedł. Emelie za cztery godziny miała przekazać raport DD klientowi, więc naprawdę nie powinna się z nikim spoty kać. Jednak Magnus wy raził się jasno. Poza ty m już teraz wiedziała, że raport jest dobry. Problemy prawne, które znalazła, nie wy dawały się na ty le poważne, żeby klient wy cofał się z inwesty cji, choć by ły wy starczająco istotne, by stanowić twardą amunicję w końcowy ch negocjacjach nad ceną przedmiotu umowy, czy li spółki. To doprowadzi do dalszy ch negocjacji, nowy ch gwarancji, transakcji powierniczy ch i by ć może odroczenia. Inny mi słowy, klient będzie potrzebował kolejny ch usług kancelarii adwokackiej Leijon, zanim uda mu się domknąć deal. Recepcja stanowiła dumę firmy. Kancelaria Leijon chciała grać w tej samej lidze co londy ńskie firmy, choć nie jak molochy z kilkoma ty siącami adwokatów, w rodzaju Allen & Overy, Linklaters czy Clifford Chance. Prędzej jak te nieco mniejsze: Slaughter and May, Parabis i Stewarts Law, które miały najwy ższe wskaźniki zy sku na partnera. A ich udziały z reguły oznaczały roczny zy sk na poziomie dy rektora amery kańskiej giełdy. Podłogę pokry wały duże pły ty z gotlandzkiego wapienia, a na ścianach znajdowały się drewniane panele – nie takie stare, wzorowane na angielskich, a raczej matowa, równa powierzchnia z brzozy. Przy blacie recepcji z litego ciemnoszarego granitu zawsze ktoś siedział. W zamy śle miał on sy mbolizować szwedzką opokę, połączenie stabilności i trady cji. Po prawej stało kilka minimalisty czny ch skórzany ch foteli według klasy cznego designu Poula Kjærholma. Na mały ch stolikach leżały starannie ułożone gazety „Dagens Industri”, „Veckans Affärer” oraz kilka zagraniczny ch magazy nów o tematy ce biznesowej. Tej recepcji nie dało się pomy lić z jakąś prowincjonalną szwedzką kancelarią z nieoby ty mi adwokatami bez konkretnej specjalizacji, choć nie ziała taką pustką jak duża korporacja. Kiedy klient przeszedł przez z pozoru skromne dębowe drzwi na siódmy m piętrze, musiał każdy m zmy słem zarejestrować, że znalazł się w jednej z czołowy ch europejskich kancelarii. To by ła butikowa przestrzeń biurowa w najelegantszej postaci. Na jedny m z designerskich foteli siedział mężczy zna około trzy dziestki. By ł szeroki w ramionach i miał na sobie wiatrówkę, która wy dawała się zby t cienka na aktualnie panującą pogodę. Obok niego na podłodze stał plecak. Gdy gość podniósł się na widok Emelie, zdała sobie sprawę z jego imponującego wzrostu. – Dzień dobry. Nazy wam się Emelie Jansson. To ja do pana dzwoniłam. Mężczy zna odłoży ł gazetę i wy ciągnął rękę. – Dzień dobry. Najdan, ale może pani na mnie mówić Teddy.

Uścisnął jej dłoń odrobinę zby t mocno. Nawet na chwilę nie spuszczał z niej wzroku. Winda zabrzęczała i drzwi się zamknęły. – Okropna dziś pogoda – powiedziała Emelie. – Ta. – No, ale miejmy nadzieję, że spadnie trochę śniegu przed końcem zimy. – Mm. – By ł pan tutaj wcześniej? – Nie. Odpuściła sobie. Podróż z siódmego piętra na dziesiąte trwała dziewięć sekund. Ze swojego pokoju kilka pięter niżej Emelie miała ładny widok, ale teraz znajdowali się w części konferency jnej na samej górze. Stąd przez panoramiczne okno rozciągał się widok zapierający dech w piersiach. Gazometry na Gärdet migotały z oddali, wy raźnie zaznaczając, gdzie przebiega granica śródmieścia – nic nie wpły wało bardziej na ceny nieruchomości w Sztokholmie. Albo mieszkałeś w ty m obszarze, albo tanio. Zerknęła na faceta stojącego obok, żeby sprawdzić, czy jest pod wrażeniem. Gapił się na swoje kolano. Usiedli w jednej z mniejszy ch salek konferency jny ch, z który ch wszy stkie nosiły durnowate nazwy. Akurat tę nazwano Dziedzińcem. Zgodnie ze zwy czajem podsunęła mu swoją wizy tówkę. Trzy mał ją w dłoni, jakby nie wiedział, co z nią zrobić. Emelie przeszło przez my śl, że niektórzy starsi wspólnicy mieli zwy czaj zaginania wizy tówek. Osobiście przekazana wizy tówka powinna by ć zagięta w prawy m górny m rogu. – Tak jak wspominałam przez telefon, rozumiem, że potrzebuje pan pomocy przy wniosku o upadłość konsumencką. Najdan, Teddy czy jak mu tam wsunął wizy tówkę do portfela. – Od kogo ma pani takie informacje? Zapadła krótka cisza. Emelie zastanawiała się, co odpowiedzieć. To zupełnie odbiegało od spraw i klientów, który mi zajmowała się na co dzień. Zanim Magnus poprosił ją o skontaktowanie się z ty m mężczy zną i zaoferowanie mu usług kancelarii, miała mgliste pojęcie, co oznacza taka upadłość. Zazwy czaj chodziło o osoby bez porządny ch dochodów, które z powodu kredy tów konsumenckich miały długi u kilku wierzy cieli. Opracowy wało się program spłat za pośrednictwem komornika. Wierzy ciele musieli przy stać na to, że otrzy mają ty lko dwadzieścia procent swoich roszczeń – i tak lepiej niż nic – a dłużnik musiał zaakceptować, że przez pięć czy sześć lat będzie ży ł na poziomie minimum socjalnego. – Jeden ze wspólników chce panu pomóc. A ja pracuję jako jego młodszy prawnik, więc jestem do pana dy spozy cji.

Teddy sięgnął po butelkę wody mineralnej stojącą na tacy. Bez słowa odkręcił ją i przelał zawartość do szklanki. W pokoju sły chać by ło jedy nie szum. – A dlaczego chce mi pomóc? – zapy tał po chwili. Emelie też się nad ty m zastanawiała, Magnus jednak poinstruował ją, co ma mówić. – Czasami wy konujemy zlecenia pro bono. Nie wiem, skąd mój przełożony dowiedział się akurat o pańskiej sy tuacji, ale dla kancelarii takiej jak nasza to ważne, by nieść pomoc społeczeństwu, i mogę zagwarantować, że otrzy ma pan tu najlepszą pomoc prawną. – Aha. W takim razie od razu wy łożę karty na stół i zobaczy my, co z tego wy niknie. Emelie przy glądała się mężczy źnie siedzącemu naprzeciwko. W dolnej szczęce brakowało mu zęba. – Spędziłem osiem lat w więzieniu i właśnie wy szedłem. Załapała. Wiedziała, że w Szwecji niemal wszy stkich zwalniano warunkowo po odby ciu dwóch trzecich kary. Osiem lat w więzieniu oznaczało zatem, że Teddy ’ego skazano na dwanaście. Dwunastoletnia kara więzienia – niewiele przestępstw to zapewniało. Zastanawiała się, dlaczego Magnusowi tak zależało, żeby pomóc akurat temu człowiekowi. Teddy opowiedział jej w skrócie o swoich problemach ze znalezieniem pracy i o ty m, że jest zdany na dobrą wolę siostry. – No, a długi, cóż, są, jakie są. Zadawała kolejne py tania. O wy sokość długów, ich podział, jak dawno by ły zaciągnięte, czy znał wierzy cieli. Wy pełnili wspólnie jakiś formularz. Nie sprawiał wrażenia, żeby choć trochę się ucieszy ł. Szara mgła z zewnątrz napierała na okna, wilgoć dotarła aż do eleganckich wnętrz tu na górze. Kiedy skończy li, spojrzała na niego. – Jeszcze jedno. Pan Magnus Hassel chce się z panem spotkać osobiście. Magnus nosił tego dnia jaskrawoczerwony krawat z perfekcy jnie zawiązany m węzłem, a w kieszonce fioletową poszetkę. Uścisnął dłoń Teddy ’emu, po czy m usiedli. Emelie nie wstała ze swojego miejsca. Magnus jak zwy kle obracał długopis w palcach. – Nie znamy się. Normalnie zajmuję się sprawami przejęć i fuzji, pomagamy przy zakupie, sprzedaży i łączeniu przedsiębiorstw. Uczestniczy liśmy między inny mi w zdjęciu Adaxtry z giełdy zeszłej wiosny. Jesteśmy jedenastą największą kancelarią w Skandy nawii. Nasz główny cel to lojalność wobec klientów i przy czy nianie się do ich dobroby tu. Emelie przy pomniała sobie przechwałki, które powtarzano w firmie. Leijon została wy brana na kancelarię transakcy jną roku cztery razy w ciągu ostatnich dziesięciu lat przez Legal 500 oraz Client Choice Award for Sweden. Sam Magnus wy mieniany by ł jako „gorąco polecany ” w „The Yearly Lawy er”. Teddy spuścił głowę. Sprawiał wrażenie, jakby w ogóle nie słuchał. Emelie zastanawiała się, co jest nie tak z ty m facetem. Nieuważny. Niezainteresowany. Niewdzięczny. Magnus złoży ł przed sobą dłonie. Rękawy jego mary narki się podwinęły, odsłaniając

szczerozłote spinki do mankietów w kształcie inicjałów „M” i „H”. Emelie kojarzy ła ten gest. Robił tak, gdy zamierzał powiedzieć coś ważnego. – Najdanie, zastanawiam się, czy chciałby ś pomóc mi i Emelie przy jednej sprawie. Emelie poderwała się tego dnia po raz drugi. Magnus zazwy czaj mówił wprost, choć najwy raźniej nie ty m razem. Nie wspomniał jej, że chce zatrudnić Teddy ’ego. Upadłość konsumencka musiała stanowić wy mówkę. – Chodzi o potencjalnie zaginioną osobę – ciągnął Magnus. Potem przerwał, żeby sprawdzić, czy Teddy go słucha. On jednak nadal się nie odzy wał, lecz podniósł wzrok. – Nie wiemy, kiedy dokładnie ta osoba zaginęła. Gdzieś między trzy a sześć dni temu. Nie wiemy, gdzie jest. Rodzina odchodzi od zmy słów, jak zapewne rozumiesz. Podejrzewają uprowadzenie. – A dlaczego, jeśli można zapy tać? – wtrącił nagle Teddy. – To znaczy, moim zdaniem, został porwany. Obawiam się, że na ty m etapie nie mogę wchodzić w szczegóły. To dość dobrze sy tuowana rodzina, oględnie mówiąc. – A dlaczego to ja mam wam pomóc? Magnus odsunął krzesło od stołu i się odchy lił. Spojrzał w sufit, jakby szukał odpowiedzi, choć równie dobrze mógł to by ć element gry. – Tak szczerze, mamy nóż na gardle. Staty sty ki policy jne wskazują, że po czterdziestu ośmiu godzinach ry zy ko śmierci zaginionego wzrasta dwukrotnie. To potworne. Emelie też pracuje przy tej sprawie, więc nie by łby ś sam. – Zdaje się, że nie odpowiedziałeś na py tanie. Poza ty m zaangażowaliście już chy ba odpowiednią osobę. – Oczy wiście, ale ty też jesteś nam potrzebny. – Do czego? – Będę z tobą szczery, w tak ważnej sprawie nie należy owijać w bawełnę. Istnieje jakieś powiązanie z Södertälje. Zaginiony mężczy zna kilka ty godni przed zniknięciem został pobity przez osobę lub osoby, które, jak przy puszczamy, stamtąd pochodzą. – W Södertälje mieszkają inni ludzie, którzy mogą wam pomóc. Magnus pochy lił się nad biurkiem. – Wy daje mi się, że rozumiesz, dlaczego jesteś idealny do tej roboty. Naprawdę muszę to wy jaśniać? – Okej, rozumiem. – A zatem wiesz, dlaczego cię potrzebujemy. Emelie nie mogła się dłużej powstrzy mać. Delikatne przekręciła głowę, żeby zobaczy ć reakcję Teddy ’ego. Nadal wlepiał wzrok prosto przed siebie. – Ty le że ja już tak nie pracuję. Hassel zamknął usta, jakby zabrakło mu słów. – Zadzwoń na policję, to ich działka – powiedział Teddy.

Adwokat obracał długopis w palcach. – Posłuchaj mnie jeszcze przez kilka sekund. Rozumiem, że z wielu powodów chcesz zająć się teraz swoim ży ciem i że tak długa odsiadka mogła namącić ci w głowie. Jednak rodzina stanowczo sprzeciwia się zgłoszeniu sprawy. To żadna tajemnica, że policja sprzedaje mediom pikantne historie, sam wiesz to najlepiej. Jeśli sprawa wy jdzie na jaw, szanse na znalezienie chłopaka zmaleją, a pory wacze mogą pod wpły wem stresu postąpić nierozważnie. To zby t niebezpieczne, osobiście odradzałem to rodzinie. Pamiętasz porwanie Sebastiana Anderssona? – Chy ba wszy scy pamiętają, nie? – Tak się składa, że znam jego ojca również pry watnie. Powiedział mi, że największy m ich błędem by ło udanie się na policję. – Bo informacje wy ciekły do mediów? – A wtedy nasze kochane brukowce zaczęły śledzić pracę policji, dzięki czemu pory wacze mogli się przegrupować. I kiedy poznali dokładną wielkość majątku Anderssonów, podwy ższy li sumę okupu o trzy dzieści milionów. Wszy stko poszło nie tak. Ciała Sebastiana nigdy nie znaleziono. – Ale w policji istnieją chy ba jakieś specjalne jednostki do takich spraw? Emelie usły szała, jak krzesło Magnusa zatrzeszczało, gdy nachy lił się jeszcze bardziej. – Możliwe, ale chodzi o rodzinę pokroju Anderssonów. Co oznacza świetną poży wkę dla prasy. Czegoś takiego nawet jednostki specjalne nie potrafią zachować w tajemnicy. Wy starczy jeden chciwy, głupi policjant i po sprawie. Teddy tego nie skomentował. – Według informacji, jakie uzy skałem, nadal jesteś wy jątkowy i masz szeroką sieć kontaktów. – Raczej nie wśród twoich znajomy ch. – Niech ci będzie. Ale sądzę, że mógłby ś dużo wnieść do tej sprawy. Nie ma czasu do stracenia. I sam zdecy dujesz, w jakiej formie chcesz otrzy mać wy nagrodzenie, że się tak wy rażę. Magnus znacząco mrugnął okiem. Emelie się to nie spodobało. Brudne pieniądze. Teddy się podniósł. – Obawiam się, że nic tu po mnie. Magnus również wstał. – Zaczekaj, naprawdę cię potrzebujemy. Teddy uprzejmie uścisnął mu dłoń. – Nie znasz mnie. – Następnie odwrócił się do Emelie i również jej podał rękę. – Ty też nie. W milczeniu czekali na windę. Gdy drzwi się otworzy ły, Emelie zapy tała: – Trafisz na dół, prawda? To miał by ć żart, ale Teddy gapił się na nią, jakby miała nierówno pod sufitem. Winda odjechała i Emelie wróciła do sali konferency jnej. Zapach Teddy ’ego nadal się tam utrzy my wał. Tani dezodorant i pot.

– Mam mu pomagać przy upadłości konsumenckiej? – zapy tała, kiedy zamknęła za sobą drzwi. Magnus spoglądał przez okno. – To bez znaczenia, dopóki nie zgodzi się nam pomóc. Sprawa porwania jest nadrzędna. – Dlaczego tak ci na nim zależy ? – Zna się na ty m i jest dla nas odpowiedni w istotny sposób. Wszy scy, z który mi rozmawiałem, to podkreślają. Począwszy od moich dawny ch kolegów ze studiów, którzy obecnie są karnistami, po panią komendant regionu. Rozmawiałem z nią o ty m przedwczoraj, nie ujawniając, rzecz jasna, żadny ch szczegółów. Emelie nie mogła się powstrzy mać od komentarza. – Wątpię. Wiesz, że dostał dwanaście lat? – Oczy wiście. To jeden z powodów, dla który ch chcę, żeby z nami pracował.

* Wieczorem Linda chciała iść na kolację do centrum Södertälje. Teddy podejrzewał, że zamierzała go w ten sposób podnieść na duchu, choć nadal nie wiedziała, że niedawno stał się dłużny królowi fajek kilkaset ty sięcy. A może to sobie chciała poprawić humor? Nikola wprawdzie zadzwonił, by powiedzieć, że wszy stko w porządku, ale jeszcze nie wrócił do domu. Szli piechotą. Dobrze by ło się przewietrzy ć, nawet jeśli spacer zajmie im pół godziny. Czuł się wolny, mogąc chodzić tam, gdzie chciał. Przy pomniał sobie noc sprzed kilku dni, jeszcze zanim Nikola przestał wracać do domu. Teddy nie mógł zasnąć i oglądał telewizję w duży m pokoju. Napawała go obrzy dzeniem, przez pierwsze lata w więzieniu ty le się gapił w to ogłupiające pudło, że program telewizy jny wy chodził mu uszami. A jednak nie wy łączał. Mniej więcej o wpół do trzeciej usły szał, jak drzwi wejściowe się otwierają. Ktoś po omacku szukał wieszaka i zdejmował buty. Potem ciche dreptanie. Nikola zajrzał do dużego pokoju. – Jesteś trzeźwy, Nikola? Chłopak przez sekundę stał nieruchomo, potem zachwiał się i prawie przewrócił, zanim opadł na kanapę. – Średnio – odpowiedział. – Co robisz? – Upajam się wolnością. – Masz do tego prawo. – No i czekam na ciebie. – Spoko, nie musisz. – Dobra. Zaraz idę się położy ć. Nie jesteś zmęczony ? – Niezby t. Jestem naspeedowany. Ciężko tak zasnąć. – A nie wolisz położy ć się w swoim pokoju? Nie mam nic przeciwko spaniu na kanapie.

– Nie, nie. Masz spać w normalny m łóżku. Zasługujesz na to. Muszę ty lko chwilę posiedzieć i dojść do siebie. Teddy widział źrenice Nikoli: dwa czarne punkciki, ciemniejsze niż mrok w kątach pokoju. Nie by ł pijany, nie bełkotał. – Czy tasz coś teraz? – spy tał. Dostrzegł uśmiech na ustach Nikoli. – Nie zaczy naj jak dziadek. Za każdy m razem, gdy się widzimy, dostaję od niego jakąś książkę, a jedy na, którą ostatnio przeczy tałem, to ta o Zlatanie. Z głośników leciała grecka muzy ka ludowa, a na ceglany ch ścianach wisiały malowidła przedstawiające Posejdona, Dionizosa oraz inny ch greckich bogów i półbogów. Teddy pamiętał, jak tata czy tał mu o nich w dzieciństwie. Meduza by ła śmiertelną Greczy nką. – Gdy siedziałeś w więzieniu, tajskie jedzenie zrobiło się bardzo modne, nawet budki z hot dogami przerobiono na bary z żarciem z woka. Choć ja już zawsze będę kochać grecką kuchnię. Teddy przy pomniał sobie restaurację, do której chodzili, gdy mama ży ła. Powiesili kurtki i usiedli przy stoliku. Linda zarezerwowała go wcześniej, co nie by ło konieczne. Połowa lokalu świeciła pustkami. Wy brała na przy stawkę pieczy wo czosnkowe, tzatziki i fetę. Teddy nic nie wziął. Rozmawiali o tacie, który słabo już sobie radził sam. Kilka dni wcześniej zapomniał wy łączy ć palnik na kuchence. – Przecież ma ty lko sześćdziesiąt pięć lat, na miłość boską – dziwiła się Linda. – Tak, ale niektórzy bardziej dostają w kość od ży cia – odpowiedział. Jako danie główne Linda zamówiła souvlaki, a Teddy bifteki, najtańszą pozy cję w karcie. – Zaoferowano mi dzisiaj pracę – powiedział, gdy przy niesiono jedzenie. – To pierwsza prawdziwa propozy cja, odkąd wy szedłem. Linda zatrzy mała widelec w połowie drogi do ust. – Wspaniale! Matko, ale super. Co to za praca? Teddy opowiedział pokrótce, co wiedział: kancelaria specjalizująca się w prawie handlowy m potrzebowała jego pomocy przy znalezieniu jakiejś zaginionej osoby. – A jakie honorarium ci zaproponowali? Linda naprawdę umiała stawiać dobre py tania. – Nie zaszliśmy tak daleko. – Dlaczego nie? – Odmówiłem. – Ale czemu? – Rozczarowanie w jej głosie by ło tak wy raźne, że aż kilka osób z sąsiedniego stolika się odwróciło.

Nachy lił się i ściszy ł głos. – To nie moja bajka. Nie wiem, skąd ten adwokat się o mnie dowiedział, ale oni my ślą, że jestem dawny m Teddy m. Ja już się nie zajmuję czy mś takim. – A kasa? Pieniądze to pieniądze. – Nie, jeśli pochodzą z niewłaściwego źródła, z mojego dawnego ży cia. Kiwała głową w przód i w ty ł, jakby rozważała jego słowa. Linda nalegała, żeby wzięli deser. Czekali w milczeniu. Po kilku minutach zabrzęczał jej telefon. Wzięła go do ręki. – Do jasnej cholery, Teddy. Coś ty nawy prawiał? – O czy m ty mówisz? Pokazała mu komórkę. Esemes brzmiał: „Każ mu zapłacić na czas. Inaczej niech wy biera, kogo najpierw zgarniemy : twojego sy na czy waszego ojca. Pozdro. Mogge W.”. Linda wy trzeszczy ła oczy. Teddy unikał jej spojrzenia. Wpatry wał się w jeden z obrazów na ścianie. Przedstawiał mężczy znę ze skrzy dłami przy butach. Hermes – tak się nazy wał? Opiekun złodziei. Ten, który po śmierci prowadził ludzką duszę do podziemi. Nie by ł już bogiem Teddy ’ego.

* Joker stał nad nim, a lampy z ty łu świeciły na Philipa. Znów się zerwał. W ciągu ostatnich dni reagował tak za każdy m razem, gdy otwierały się drzwi. Rana dość szy bko przestała krwawić, jednak wspomnienie gęby Jokera tuż przy jego twarzy oraz piekący ból w policzku nie zblakły. Zaszczy pało, kiedy zry wał mu taśmę. – Muszę coś zjeść – wy mamrotał. – Przecież już dostałeś. – Coś innego niż chleb. – Niedługo. Głód to nic dobrego. Uwierz, nie zależy mi, żeby ś cierpiał. – Więc dlaczego to robisz? – Kasa, Philipie. Potrzebuję kasy. Ty lko o nią tu chodzi. Obiecano mi, że wszy stko pójdzie gładko, a teraz zupełnie się pojebało. Philip nie wiedział, co my śleć, by ł zmęczony. Ale poczuł się spokojniejszy na wieść o jedzeniu. Niedługo coś dostanie, może to doda mu energii. Poprzednim razem na kilka minut poluzowali mu opaski. Mógł też załatwić swoje potrzeby do wiaderka, które wstawili do środka. Nadal próbował nasłuchiwać, co dzieje się za drzwiami. Minęła doba od czasu, gdy ten

szaleniec go dźgnął. Czasami dźwięki muzy ki przery wały głosy. Zazwy czaj na ty le ciche, że Philip nie rozpoznawał słów, choć kilka razy zarejestrował wzburzony ton. Nigdy nie sły szał głosu drugiej osoby, ty lko Jokera. Chociaż to wy starczy ło. „Miało zająć parę godzin, góra jeden dzień. Tak obiecy wałeś”. „Tak, ale jest tu już prawie od sześciu dni, a ty nadal nie wy kombinowałeś, jak zrobić przelewy. Miałeś ty lko zadbać o kasę, a nawet tego nie potrafisz”. „Przecież jesteśmy w mieszkaniu, kurwa, ktoś może nas usły szeć. Jeśli nic nie wy my ślisz, załatwię sprawę po swojemu”. Philip zastanawiał się, kim są ci ludzie. Najwy raźniej nie orientowali się, jak działa sy stem europejskiej bankowości. A teraz Joker stał tutaj i chciał rozmawiać. „Załatwię sprawę po swojemu”. Philipowi rozbrzmiewało w głowie echo jego wzburzony ch słów. – Teraz musisz dopilnować, żeby śmy dostali nasze pieniądze. Szesnaście milionów. – Mówiłeś, że dziesięć. – Szesnaście. Doliczam komplikacje i całe ry zy ko, które na siebie bierzemy, gdy wszy stko się przeciąga. Poza ty m wiedzieliśmy, że masz ty le. Philip poczuł narastający ból głowy. – Dla takiej sumy trzeba sprzedać papiery wartościowe, a to znowu potrwa. – Trudno. Nie martw się, wy jdziesz stąd. Ty lko najpierw musisz mi powiedzieć, jak przelać te pieniądze. – Nie mam pojęcia. – No to się zastanów. – Ale... Joker podszedł bliżej. Philip dostrzegał dwie zmarszczki między jego brwiami. Czy by łby w stanie go rozpoznać podczas konfrontacji policy jnej, jeśli taka kiedy kolwiek miałaby nastąpić? Musi zachować zimną krew. Joker wziął do ręki jakieś narzędzie. – Trzeba nam pomóc, Philipie. Za późno się zorientował. Jak mógł by ć taki głupi? Rzucił się w ty ł i próbował podczołgać się w głąb łazienki. Mężczy zna uniósł narzędzie. Philip poczuł, że złapał go za rękę wy giętą pod nienaturalny m kątem. Rana na policzku piekła. Wy glądało to na jakieś noży czki lub sekator. Joker pochy lił się nad nim i wy konał szy bki ruch. W tej samej chwili Philip poczuł nieludzki ból w mały m palcu. Ciach. Uświadomił sobie, co się wy darzy ło. – Aaaaaaaaaa, aaaaaaaaaa – wy dzierał się.

Joker uniósł rękę. W ciemności Philip mógł dostrzec zakrwawiony koniuszek swojego małego palca. Głos Jokera stał się agresy wny. – Chcę, kurwa, swoją kasę! Ja nie pracuję za friko. Wy kombinuj, jak przelać pieniądze. Masz godzinę. Rzucił Philipowi kawałek papierowego ręcznika. I zamknął drzwi. Znów nastała całkowita ciemność. Philip zwy miotował. Owinął okaleczony palec. Próbował się skoncentrować. Musiał coś wy my ślić. Musiał jakoś przelać te szesnaście milionów koron.

W więzieniu (cztery lata wcześniej)

Starsi strażnicy narzekali, że nastały inne czasy. Mówili, że dziesięć lat temu w cały m Hall pracowały ty lko dwie kobiety – i obie by ły takimi zatwardziały mi lesbami, że niczego się nie bały, nawet wirusa żółtaczki, która panowała wówczas wśród więźniów. Jedna z nich, Kim, pięć lat później wy szła za jednego z łobuzerki, więc nie mogła by ć aż taką lesbijką, ale jednak. Nadal miała krótko ścięte włosy z przedziałkiem z boku i pozostała zagorzałą fanką glanów. Obecnie prawie połowę pracowników służby więziennej stanowiły kobiety. Czasy się zmieniły – mówili starsi klawisze – nic w ty m złego. Ty lko co zrobimy, gdy wy buchną zamieszki? Zadzwonimy na policję albo po Kim? Pomimo silnej reprezentacji kobiet przy jście na oddział nowej strażniczki zawsze wy woły wało poruszenie. A jeśli okazy wała się poniżej trzy dziestki i dość atrakcy jna, wśród chłopaków powstawał wręcz chichotliwy nastrój. Podczas czwartego roku odsiadki Teddy ’ego pracę w pawilonie C zaczęły dwie nowe strażniczki: Emma i Sara. Obie dwudziestopięcioletnie, obie ładne. Chodziło o to, żeby stworzy ć sobie jakieś ży cie za kratkami – miał jeszcze siedzieć cztery lata za coś, co posrało się do granic możliwości. Wtedy trzy mał głównie z dwoma kolesiami. Jeden nazy wał się Jimmy „Tagg” Eriksson, drugi – Loke Odenson. Tagga poznał w Kumli, gdzie spędzili pierwsze miesiące w oczekiwaniu na właściwe skierowanie. Dostał długi wy rok za napad na składnicę gotówki pod Eskilstuną. Wraz z kilkoma kolesiami ze Sztokholmu opracowali plan w najdrobniejszy ch szczegółach, nawet na próbę jeździli różny mi trasami samochodem, do którego mieli się przesiąść po akcji. Zgarnęli ponad osiemnaście milionów koron – okrągła sumka dla czterech chłopaków z dzielni. By li zawodowcami, więc przez pierwsze dni nie wy stawiali nosa poza drzwi swoich mieszkań. Oglądali potworne ilości porno i filmów o superbohaterach. Nie wy puszczali się na miasto, zrezy gnowali z picia szampana i nie wy dzierali się, stojąc na stołach w jakimś burżujskim klubie nocny m przy Stureplanie. Nie wy dawali na panienki trzy dziestu paty ków w jeden wieczór. A jednak i tak się pojebało. Dwa ty godnie później jeden z chłopaków został zatrzy many podczas ruty nowej kontroli. Policjanci musieli zauważy ć jego zdenerwowanie, skoro postanowili zajrzeć do podłużnej torby, którą właśnie pakował do samochodu: w środku by ł wielki stos atrap broni. Reszta to już historia: atrapy rozpoznano na nagraniach z monitoringu i znaleziono na nich DNA Tagga. Psy zaczęły węszy ć – przeprowadzono rewizję w jego mieszkaniu. Informaty cy śledczy przetrząsnęli mu komputer i natrafili na ślad przelewów na konto właściciela mieszkania w Eskilstun. Skontaktowali się z nim i pokazali mu zdjęcie Tagga: „Czy widział pan tę osobę?”. Tak, najemca dobrze go rozpoznawał. Jego plus trzech inny ch gości, którzy wy najęli mieszkanie

w kamienicy naprzeciwko składnicy gotówki. Mimo to Tagg mawiał: „Nigdy nie znajdą tej kasy. Jest tak dobrze ukry ta, że sam ledwie pamiętam gdzie. Zgarnąłem pięć baniek i dostałem sześć lat. Nigdy nie zarobiłby m takiego hajsu w zwy czajnej robocie. Każdy dzień i każda minuta są tego warte”. Teddy doceniał jego pozy ty wne nastawienie do ży cia. Loke natomiast to zupełnie inna historia. Dostał dwa lata za udostępnianie plików. Administrował jakąś stroną internetową, z której ludzie mogli nielegalnie pobierać filmy i muzy kę. Chodziło o miliony uży tkowników z całego świata. W trakcie procesu Loke przy znał się do udziału, choć walczy ł z prokuratorem bardziej jako polity k. Teddy niezby t się w ty m orientował, nigdy nie by ł komputerowy m freakiem. Loke nie pasował do więzienia, zwłaszcza takiego o zaostrzony m ry gorze. Dziwne, że dwudziestosiedmioletniego, lekko sepleniącego hakera z blady mi, chudziutkimi jak niteczki rączkami umieścili razem z dilerami narkoty ków, członkami gangów z gett w Malmö i recy dy wistami ze sztokholmskich przedmieść. Z jakiegoś powodu Loke został uznany za skłonnego do ucieczki. Może miało to związek z jego zażartą walką w sądzie lub z dużą liczbą sprzy mierzeńców, który ch miał na zewnątrz. Tak czy owak, w Hall Loke zakumplował się z Taggiem. Łączy ło ich zamiłowanie do elektroniczny ch gadżetów. A wszy scy przy jaciele Tagga stawali się automaty cznie przy jaciółmi Teddy ’ego. Lubił tego gościa. Pewnego razu Loke nazwał „popierdółką” nowo przeniesionego więźnia Ibbego Salaha. Kłopot w ty m, że Salah, skazany za ciężkie pobicie i przestępstwo z uży ciem broni, by ł także sierżantem niedawno utworzonego, potwornie brutalnego gangu Scorpio Sweden. Loke został zaprowadzony do jego celi i kazano mu zapłacić sto ty sięcy kary za obraźliwy tekst. Loke odmówił, sądząc, że jak zwy kle wy broni się gadką. Nie by ło w ty m na niego mocny ch. Jednak następnego dnia znalazł w jedzeniu ludzkie odchody. Dzień później ktoś nadepnął mu na stopę – jak to się mówi „niechcący ” – i zmiażdży ł mu duży palec. Wtedy Loke zaczął rozumieć, w co się wpakował. Trzy dni później zebrali się w celi Teddy ’ego: Salah, Loke, Teddy oraz dwóch gości od Salaha. Nadszedł czas na negocjacje. Teddy uchodził za weterana i wszy scy wiedzieli, że by ł człowiekiem honoru – ty m, który nigdy nie wszczy nał awantur bez powodu. Koniec końców Loke musiał wpłacić pięć ty sięcy na więzienne konto członka Scorpio. Teddy sądził, że Loke będzie rozgory czony i wkurzony, ty mczasem przeciwnie: zaczął okazy wać mu nieskończoną wdzięczność. Siedzieli z taliami kart – zawsze dwie do kanasty – i rozdawali. Teddy by ł tego dnia w parze z Taggiem, a Loke z Salicą, który zwy kle z nimi nie grał. Osiem kart w dłoni, osiem wy łożony ch. Przy pozostały ch stołach grali inni więźniowie; zazwy czaj panował tutaj spokój. Ale nie tego dnia. Nowe strażniczki, Sara i Emma, siedziały na kanapie w pokoju socjalny m, każda z kubkiem herbaty w ręku, i wy glądały na zagubione. Nie ty lko Teddy zastanawiał się, co tu robią. Więźniowie większość spraw ogarniali sami:

przy rządzali jedzenie, nakry wali do stołu, sprzątali. Niektórzy odpowiadali za ping-ponga, karty i gry planszowe. Inni wy bierali pracę w warsztacie lub w swoich celach. Personel pozostawał w stróżówce. Wszy stko by ło zdigitalizowane, monitorowane, zautomaty zowane. Bezpośredni kontakt strażników z więźniami został zastąpiony przez technikę i najczęściej sprowadzał się teraz do trzeszczący ch komunikatów w głośnikach. Tagg oparł na stole rękę, w której trzy mał karty, i się wy szczerzy ł. – Przetestujemy je trochę, jak skończy my ? Teddy odpowiedział uśmiechem. – Każdego to czeka. Teddy stanął przed dziewczy nami. Siedziały na kanapie. Tak jak wszy stkie pomieszczenia w zakładzie karny m, ten pokój też miał niski sufit, a żarówka rzucała zimne światło. Podłoga wy łożona jasnobrązowy m linoleum nigdy nie wy dawała się zupełnie czy sta, mimo że wiele osób chodziło w kapciach. Drewniane stoły przy kręcono do podłogi, tak samo krzesła – od ostatniego epizodu minęło wiele czasu, jednak by wało tu niespokojnie; Hall należało do trzech najpilniej strzeżony ch więzień w Szwecji. – Witamy w Hall, może nie mamy tu najsmaczniejszej kawy, ale za to najlepszy personel pod słońcem. Teddy zaprezentował swój najszerszy uśmiech, choć Tagg i Loke twierdzili, że wy gląda wtedy jak wilk. Emma odwzajemniła uśmiech. – Dzięki, mam na imię Emma. A wy jak się nazy wacie? Przedstawili się, wy mienili uprzejmości, rzucili żartem. Rozmawiali o meczu piłki nożnej pomiędzy strażnikami a więźniami, filmach do poży czenia z wózka na kółkach, o pogodzie. Te laski by ły by idealne, pomy ślał Teddy. – Wiecie, niejednemu odwala, gdy przy dwudziestu pięciu stopniach na zewnątrz i idealnej pogodzie na pły wanie musi tu siedzieć – powiedział. Emma i Sara pokiwały głowami na znak, że rozumieją. – No, a jak pracujecie latem? – spy tał. – Ja cały lipiec i sierpień, a potem przechodzę na pół etatu, bo zaczy nam studiować kry minologię. Teddy próbował się uśmiechnąć. – Ciekawe, czy w programie jest jakiś kurs na mój temat. Roześmiali się. Dni mijały. Teddy i Tagg urabiali dziewczy ny przy każdej okazji. Wesołe okrzy ki, gdy widzieli je przy wartowni, szerokie uśmiechy na spacerniaku i miłe, krótkie konwersacje w stołówce. Ten sam sy stem obowiązy wał wszy stkich strażników: albo by łeś z ty ch spolegliwy ch i przy chy lny ch – jak przy jaciel, który mógł pomóc i nie stawał przeciwko więźniom. Albo

szty wno trzy małeś się paragrafów i ciągle mówiłeś „nie” – jak ty ran, który kolekcjonuje wrogów, a dzień pracy upły wa mu na ciągły m naprzy krzaniu się i dy skusjach. Strażnik, który należał do pierwszej grupy, w końcu stawał się wspólnikiem. Rzadko kończy ło się na dodatkowej rozmowie telefonicznej czy wy dłużony m czasie odwiedzin. Więźniowie zaczy nali się domagać przemy cenia telefonu, narkoty ków czy pomocy w ucieczce. Jeśli raz dałeś im mały palec, mogłeś by ć pewien, że wilki spróbują pożreć całą rękę. Zarówno Teddy, jak i Tagg siedzieli już wy starczająco długo, żeby rozumieć zasady gry. Nie należało za mocno naciskać, bo wtedy zareagowaliby inni strażnicy lub więźniowie. Ci drudzy z zazdrości. Zatem dalej robili swoje. Po prostu by li weseli i mili, nie rozgady wali się. Kilka dni później zobaczy li, jak strażniczki szy kują się do sprzątania celi kolesia, który dostał przerzutkę. W kory tarzu wdał się w bójkę z inny m więźniem, naostrzy ł szczoteczkę do zębów i trzy razy dźgnął nią ry wala w brzuch. – Pogoda w sam raz na pły wanie. – By ł piętnasty czerwca, świeciło słońce. Sara i Emma podeszły do nich. Miały na sobie standardowe granatowe spodnie z kieszeniami po bokach, toporne pasy, do który ch przy pięły pęki kluczy i identy fikatory, oraz niebieskie koszule z krótkim rękawem i logoty pem służby więziennej. – Ładnie jest. O której wy chodzicie na dwór? – Niedługo – odpowiedział Teddy. – Ale chciałem o coś spy tać. Za kilka dni będzie Midsommar [4] . Możecie sobie wy obrazić, jaki to dramat spędzać je tutaj. Świętujemy trochę na swój sposób, zazwy czaj dostajemy śledzia na lunch, ale to ty le. wy świadczy ły by ście nam jednej drobnej przy sługi? Ze względu na lato?

Masakra.

Nie

Sara i Emma stały bardzo blisko. Poza ich czwórką na kory tarzu nikogo nie by ło. Mimo to Teddy ściszy ł głos. – Mogły by ście przelać do czegoś trochę niskoprocentowego piwa i przy nieść dla mnie, Tagga i Lokego w piątek wieczór? Niskoprocentowe, nic więcej. Prosimy. Czekał. Próbował wy czy tać coś z ich twarzy, a jednocześnie starał się wy glądać tak niewinnie, jak ty lko potrafił.

19 lutego Emelie przełączy ła telefon na głośnomówiący. Usły szała Magnusa: – Skarbie, możesz zajrzeć do mnie na chwilę? Do wszy stkich adwokatów płci męskiej Magnus zwracał się zdrobnieniami, nawet gdy by li piętnaście lat starsi od niego, do dziewczy n zaś mówił per „skarbie” albo „słonko”. Emelie wy ciągnęła notatnik i wstała. Znów przy pomniała jej się rozmowa ewaluacy jna. Najwy ższy czas im pokazać. Dochodziło wpół do dziesiątej. Josephine jeszcze się nie pojawiła, dlatego Emelie mogła uży ć głośnika. W przeciwny m razie przeszkadzałaby koleżance, a poza ty m Magnus chciał przecież zachować sprawę w ścisłej tajemnicy. Emelie poszła do jego pokoju. Siedział z telefonem w dłoni. – Zamknij za sobą drzwi – powiedział. – Zamierzam zadzwonić do Carla-Johana i Cathariny, rodziców Philipa, i chciałem, żeby ś by ła przy tej rozmowie. Przed chwilą coś się wy darzy ło, coś bardzo niepokojącego. – Co takiego? – Nie wiem dokładnie, dostałem ty lko esemesa. Usiądź. Strasznie się cieszy ła, że uporała się z raportem DD i że poza ty m dobrze wy padł. Przez ostatnie godziny pracowała jak szalona. Wiedziała, że klient będzie zadowolony. Choć dopiero tego poranka przestała się trząść. Nabrała wprawy w zajmowaniu się kwestiami prawny mi, w który ch brakowało jej doświadczenia. Tak to już by ło w średniej wielkości kancelariach, które oczekiwały od swoich prawników sporej elasty czności, ponieważ nie mogły sobie pozwolić na zatrudnienie specjalistów w każdej dziedzinie, w odróżnieniu od olbrzy mów w rodzaju Mannheimer Swartling czy Vinge. Chociaż ta sprawa – poszukiwanie zaginionej osoby – by ła zupełnie inny m ty pem zlecenia, inną pracą. Jakby kazali jej wy lądować na Marsie. Początkowo zareagowała tak samo jak Teddy, mimo że bardziej nie mogli się od siebie różnić: powinno się to zgłosić na policję. Magnus jej również wy jaśnił, że rodzina się temu sprzeciwia, i opowiedział, jak w przy padku Sebastiana Anderssona pory wacze mogli dzień po dniu śledzić w „Expressen” etapy dochodzenia. – Mamy tu czy nnik celebry cki. Gdy by państwo Schale nie by li kimś, kim są, zaufałby m policji. Gdy otwierali sprawę, Emelie zapy tała szefa, od czego ma zacząć. Powiedział jej wtedy : – Dawno temu zajmowałem się prawem w taki sposób; sama pewnie szy bciej na coś wpadniesz.

– Ale to przecież wy kracza poza prawo. – Masz rację. Koniec dy skusji na ten temat. Klasy ka. Wspólnicy dbali o relacje z klientem, ale pracę musiał wy konać ktoś inny. Poszperała w internecie, zajrzała na stronę policji i kilku organizacji chary taty wny ch, takich jak Missing People i Zaginione Dzieci. Znalazła ogólne procedury : Czy wiesz, gdzie zaginiona osoba znajdowała się po raz ostatni? Czy masz dostęp do telefonicznego/internetowego konta bankowego zaginionej osoby ? Dowiedz się, kiedy ostatnio korzy stano z jej karty. Obdzwoń okoliczne szpitale, żeby sprawdzić, czy nie ma tam osoby zaginionej. Magnus opowiedział Emelie, w jaki sposób sprawa wy szła na jaw. Gdy by wszy stko by ło jak zwy kle, rodzice Philipa nie zainterweniowaliby tak szy bko. CarlJohan i Catharina Schale dość rzadko rozmawiali przez telefon z sy nem. Czasami go widy wali, ale też nieszczególnie często. Wprawdzie Carl-Johan zasiadał w zarządzie jednej z jego spółek, ale to wy magało sporady czny ch spotkań. Philip zdecy dowanie mógł niepostrzeżenie zniknąć na kilka dni. Główną rolę odegrał tu przy padek. Carl-Johan sprawił sobie nową śrutówkę i przy szło mu do głowy, że starą podaruje sy nowi. Mniej więcej ty dzień temu poszedł do mieszkania Philipa. Dzwonił do drzwi, ale nikt mu nie otworzy ł. Chciał zrobić z prezentu ekscy tującą niespodziankę, napisał więc kilka słów na kartce i wrzucił ją do skrzy nki na listy : „Drogi Philipie, jesteś tak bliski mojemu sercu, dlatego przekazuję Ci moją starą... Chcę, żeby ś miał z niej frajdę, kiedy... Zadzwoń do staruszka!”. To by ło tak niepodobne do Carla-Johana, że Philip powinien oddzwonić jeszcze tego samego wieczoru. Ale nie zrobił tego. Może nocował u dziewczy ny ? A może nie zauważy ł liściku kolejnego wieczoru? I kolejnego? Carlowi-Johanowi zaczęło się to wy dawać dziwne. Dlaczego Philip milczy ? Naprawdę chciał porozmawiać z sy nem o starej strzelbie. Próbował się do niego dodzwonić, ale telefon Philipa by ł wy łączony. W biurze też nie odbierał. Zamiast tego Carl-Johan połączy ł się z Ianem, który również nie miał pojęcia, gdzie podziewa się Philip. Schale’owie zaczęli podejrzewać, że stało się coś złego. Ale przecież nie mogli mieć pewności. Następnego dnia wpadli na Axela Nilssona, kolegę Philipa. Powiedział im, że kilka ty godni wcześniej ich sy n został pobity i że jego zdaniem sprawcy pochodzili z Södertälje. To wtedy Schale’owie podjęli decy zję. Po ty m jak z pomocą ślusarza dostali się do mieszkania Philipa, skontaktowali się z Magnusem. Znali go również pry watnie i potrzebowali jego rady. Emelie obdzwoniła wszy stkie szpitale w Szwecji. W niektóry ch odpowiadano jej, że nikt taki nie został przy jęty, a w inny ch powoły wano się na zakaz udzielania informacji o pacjentach. Emelie

mówiła wtedy : „Ale przecież nie wiemy, co się z nim dzieje, martwimy się. A państwo mówią, że mógł po prostu nie wy razić zgody na udzielanie informacji”. Pielęgniarka ze szpitala Sahlgrenska zareagowała tak jak większość: – Takie są zasady. Jeśli pacjent nie udzieli zgody, nie możemy nic powiedzieć. Emelie nie dawała za wy graną. – W takim razie zapy tam czy sto hipotety cznie. Jeżeli u was jest, mogłaby mu pani przekazać, żeby zadzwonił do ojca? Pielęgniarka nie odzy wała się przez chwilę. – Hipotety cznie? – Tak. Jeżeli u was jest, to proszę mu przekazać, żeby zadzwonił. – Dobrze. – Poprosi pani, żeby zadzwonił możliwie najszy bciej? – Raczej nie ma takiej potrzeby. To wy starczy ło Emelie – do tego szpitala także nie trafił. Wciąż nie wiedziała, gdzie powinna zacząć drąży ć. By ła prawnikiem, nie pry watny m detekty wem. Jednak poprzedniego dnia, kiedy ten dziwny Teddy opuścił już kancelarię i pracowała jak szalona nad dokończeniem raportu DD, przy szedł jej do głowy pewien pomy sł. Jossan wspominała, że ma wujka policjanta. Szanse jak na loterii, lecz Emelie musiała spróbować. Zwróciła się do koleżanki: – Muszę porozmawiać z jakimś policjantem, który mógłby mi udzielić informacji na pewien temat, więc pomy ślałam o twoim wujku. – Ahaaa. – Jossan przeciągnęła ostatnią głoskę. Brzmiała prawie ironicznie. Może uznała py tanie Emelie za zby t namolne. – Czy to ma jakiś związek z twoją nową sprawą? Inspektor Johnny Swanell wy glądał dokładnie tak, jak Emelie wy obrażała sobie policjanta. Krótko ostrzy żone włosy i coś naiwnego w spojrzeniu, a jednocześnie opanowanie i spokój. Na nadgarstku nosił pulsomierz. By ł ubrany w kraciastą koszulę, ciężkie czarne glany i czarną wiatrówkę marki Arc’tery x. Emelie zastanawiała się, skąd u Szwedów taka obsesja na punkcie funkcjonalny ch ubrań. Niektórzy, wy bierając się do sklepu po mleko, wy glądali, jakby planowali zdoby ć Kebnekaise [5] . Usiedli w Espresso House w galerii handlowej Nacka Forum. Johnny mieszkał niedaleko. Dochodziła siódma i wiele sklepów już zamy kano. Kawiarnie i restauracje kończy ły pracę o dziewiątej, potem nie będzie tu ży wego ducha. Centrum handlowe świecące pustkami – zdaniem Emelie kry ło się w ty m coś złowieszczego. Johnny siorbnął herbatę i odkroił widelcem kawałek tarty jagodowej. – Moja bratanica nie kontaktuje się ze mną zby t często, więc jeśli dzwoni z czy mś pilny m, traktuję to poważnie.

– Jestem wdzięczna, że mógł się pan tak szy bko wy rwać. I że w ogóle zgodził się pan spotkać. W końcu się nie znamy. – No nie, ale Jossan to świetna dziewczy na. Emelie się rozejrzała. Wolała się upewnić, że nikogo nie ma w pobliżu. Kawałek dalej dwa stoliki by ły zajęte. – Do rzeczy : jestem koleżanką Josephine i zajmuję się dość wy jątkową sprawą. Przy puszczam, że zaleci mi pan zgłoszenie się z nią do was, ale od razu uprzedzam, że w obecnej sy tuacji nie mogę tego zrobić. – Okej, jeszcze nic nie powiedziałem. Czego doty czy sprawa? – Pomagamy w poszukiwaniu potencjalnie zaginionej osoby. Może chodzić o porwanie, ale również o przestępstwo z uży ciem przemocy lub jakiś wy padek. Zależy mi, żeby doświadczony policjant na to spojrzał. Jossan wspominała, że uchodzi pan za prawdziwą gwiazdę i wkrótce zostanie pan komisarzem. Mówiła, że wszy scy pana uwielbiają. Podlizy wała się na całego, to nie mogło zaszkodzić. Johnny nadal sączy ł herbatę. – Proszę powiedzieć coś więcej, żeby m lepiej zrozumiał. Emelie nie spodziewała się niczego innego. Dlaczego policjant, którego zadaniem jest ściganie przestępstw i który ma obowiązek o nich raportować, miałby jej pomóc, nie znając szczegółów. Powinien ty lko przy jąć zgłoszenie. – Niestety, nie mogę wiele powiedzieć. Niezależnie od tego, co pan pomy śli, nie podam panu żadnego nazwiska ani czegoś, co pozwoliłoby rozpoznać, o kim mówię. Mogę jedy nie zdradzić, że to zamożna osoba oraz że zaginęła mniej więcej ty dzień temu. Przedstawiła w skrócie to, co wiedzieli. Gdy skończy ła, Johnny Swanell jej się przy glądał. Znów podniósł kubek z herbatą, ale pijąc, nie spuszczał wzroku z Emelie. – Mogę o coś zapy tać? – Proszę. – Co wy, do jasnej cholery, wy prawiacie? – Nie rozumiem. – Chy ba zdaje sobie pani sprawę, że musicie pójść na policję. Nie możecie dalej bawić się w detekty wów, to jak igranie z ogniem. Emelie wzięła głęboki oddech. Wóz albo przewóz. – Nie pora na takie dy skusje. Jestem związana wolą moich klientów, rodziców zaginionego mężczy zny. Oni się was boją. – Nas się boją? – Tak, i pan wie dlaczego. Informacje w sprawie znany ch osób wy ciekają od was jak przez sito, a to mogłoby zaprzepaścić szanse na odnalezienie ich dziecka. Jeśli rzeczy wiście mamy do czy nienia z porwaniem. – Aha, tak pani uważa.

– Tak. Ale skoro nie może mi pan pomóc, dziękuję za poświęcony czas. Mogę jednak panu zagwarantować, że dy sponujemy własny mi środkami i współpracujemy z profesjonalną firmą detekty wisty czną Redwood Security. Staramy się pomóc człowiekowi, który najprawdopodobniej znajduje się w niebezpieczeństwie. Jeśli pan tego nie chce, musimy się pożegnać. Zapłacę za tartę. Półtorej godziny później wracała taksówką do miasta. By ła zmęczona. Raport DD wy pompował z niej resztki sił. Nie miała pewności, czy spotkanie z Johnny m Swanellem cokolwiek dało. Zupełnie zmienił podejście. Może chciał ją przetestować, a może fakty cznie zrozumiał, co powiedziała, i zdecy dował, że lepiej spróbować pomóc niż nic nie robić. Od dziesięciu lat pracował w sekcji do spraw ciężkich przestępstw z uży ciem przemocy w rejonie południowy m. Rozwiązali szereg spraw potencjalny ch uprowadzeń, z który ch część okazała się zwy kły mi wy padkami. Udzielił jej sporo wskazówek. – Sprawdźcie wszy stkie dorosłe osoby, z który mi zaginiony spoty kał się w ciągu ostatnich miesięcy. Przy jrzy jcie się jego sy tuacji finansowej. Prześledźcie ekspozy cję w mediach i ewentualne wy stąpienia publiczne. Skontrolujcie firmy, w który ch działał, i wy darzenia chary taty wne, w który ch uczestniczy ł. Dowiedzcie się, czy nie by ł notowany, czy nie ciążą na nim jakieś wy roki lub podejrzenia o popełnienie przestępstw. Dowiedźcie się wszy stkiego na temat interesów, które przeprowadził w ostatnich latach, łącznie z pry watny mi transakcjami, takimi jak zakup mieszkania czy innej nieruchomości. Inny mi słowy : sporządźcie raport DD na temat Philipa. I zróbcie to szy bko. – Nie ży jemy w Algierii czy Kolumbii, porwanego w Europie przetrzy muje się zwy kle nie dłużej niż dziesięć dni. Jeśli sprawa nie zostanie w ty m czasie rozwiązana, dochodzi do nieszczęścia. Jeśli to w ogóle jest porwanie. Starała się my śleć według instrukcji Johnny ’ego. Gdy tamtego wieczoru wróciła do domu, zadzwoniła do rodziców Philipa. Szukała informacji w internecie. Złoży ła wniosek na Uniwersy tecie Sztokholmskim o udostępnienie list klasowy ch oraz dany ch znajomy ch Philipa ze studiów. Z nikim się jednak nie skontaktowała; sprawa na razie by ła zby t delikatna. Mimo wszy stko starała się dowiedzieć jak najwięcej. Philip Schale miał dwadzieścia osiem lat, kilka mniej niż ona. Dorastał w apartamencie rodziców na Östermalm w Sztokholmie. Uczęszczał do szkoły podstawowej Nilssons i gimnazjum Individuella. Oby dwie placówki by ły pry watne i istniały na długo, zanim zderegulowano sy stem szkolnictwa w Szwecji. Niegdy ś w Sztokholmie istniały ty lko trzy niepaństwowe gimnazja: Individuella, Franska oraz Krsitofferskolan w Bromm. Od dwudziestu lat sy stem by ł jednak całkowicie spry waty zowany i każdy mógł założy ć szkołę, reklamować się i pozy skiwać uczniów. A za uczniami szły pieniądze. Prowadzenie szkół stało się machiną generującą zy sk, według

zwy kłego ekonomicznego rachunku: niskie koszty, bezpieczne dochody. Mama Emelie by ła głęboko kry ty czna wobec ty ch prakty k, zwłaszcza odkąd zbankrutował jeden z duży ch koncernów szkolny ch. Chociaż z drugiej strony, czy w nowej Szwecji istniało coś, co jej się podobało? Po ukończeniu gimnazjum Philip odby ł kurs w pry watny m insty tucie, żeby poprawić swój wy nik na egzaminie gimnazjalny m – jego oceny okazały się zdecy dowanie za niskie, by mógł dostać się na jakiś uniwersy tet. W ty m samy m czasie przeprowadził swoją pierwszą inwesty cję. Sy n jednego z pracowników jego ojca, siedemnastoletni komputerowiec Kevin Andersson, w czasie wolny m zaprogramował usługę pozwalającą na przenoszenie zdjęć między telefonami komórkowy mi. Philip założy ł spółkę, przy gotował szczegółową umowę i włoży ł w to pięćset ty sięcy. Nazwali firmę Pixel Flow. Dziewięć miesięcy później sprzedali ją jakiemuś inwestorowi za trzy dziestokrotność pierwotnej sumy. Philip zarobił swoje pierwsze miliony. To, ile dostał Andersson – chłopak, który wszy stko wy my ślił – nie wy nikało z dokumentów, które Emelie zdąży ła przeczy tać. Wiedziała jednak, że usługa przenoszenia zdjęć by ła już przeży tkiem, wy parły ją inne techniki. Pomy ślała, co powiedziałby jej tata: „Nowe idzie szy bciej niż hokej”. Co dokładnie miał na my śli, mówiąc „nowe”, zawsze pozostawało odrobinę niejasne. W drugim podejściu Philip otrzy mał na egzaminie wy starczająco dużo punktów, żeby zacząć studiować ekonomię na Uniwersy tecie Sztokholmskim. Doty chczas zaliczy ł jednak ty lko jedną trzecią egzaminów. Widocznie nadal więcej czasu poświęcał interesom. Gabinet Magnusa. Na biurku leżało kilka dokumentów przy gnieciony ch duży m pociskiem – chy ba do moździerza. Magnus uży wał go jako przy cisku do papieru. Wy brał numer rodziców Philipa. – Cześć, jest tu ze mną również Emelie. Wy jaśnij nam, proszę, co się wy darzy ło. Głos Carla-Johana Schalego zatrzeszczał w głośniku. – Przed momentem rozmawiałem z Patrikiem Öhrnem, doradcą finansowy m naszy m i Philipa. Philip skontaktował się z nim godzinę temu. – Co powiedział? Carlowi-Johanowi trząsł się głos i zanim zaczął mówić dalej, wziął kilka oddechów. Emelie zastanawiała się, czy mężczy zna temu sprosta. – Mówił, że Philip zadzwonił do niego i poprosił, by naty chmiast przelał szesnaście milionów koron. – Jasna cholera. Poinformowałeś Redwood? To Magnus polecił im wy nająć również Redwood Security. – Nie – odpowiedział Carl-Johan. – W takim razie ja to zrobię. Powinni o ty m wiedzieć. Musimy się naty chmiast spotkać z waszy m bankierem. Możesz mi podać jego numer telefonu? – No, ale co my mamy zrobić? Musiało się stać coś strasznego. Wcześniej nigdy nawet przez my śl nam nie przeszło, że coś takiego może się wy darzy ć. Trudno nam się pozbierać. Titti jest zdruzgotana. Emelie zdawało się, że Carl-Johan powstrzy muje płacz.

Magnus by ł spokojny i opanowany. Ważna cecha dobrego adwokata: zawsze brzmieć na pewnego swojej racji. – Po pierwsze, nie wiemy, czy w ogóle doszło do przestępstwa. Po drugie, w telefonie Philipa można dostrzec coś pozy ty wnego. Wasz sy n ży je i chodzi tu o pieniądze. Musimy jeszcze raz wrócić do początku, żeby wszy stko zrozumieć. Chcę, żeby Emelie ponownie z wami porozmawiała. I musimy jeszcze raz przeszukać mieszkanie Philipa. Potrzebne nam będą jego billingi z ostatnich dni oraz wy kaz transakcji z karty kredy towej. Emelie może za chwilę przy wieźć wam do podpisania pełnomocnictwo, żeby śmy załatwili to od razu. Musicie się też zastanowić, czy mamy się skontaktować z dziewczy ną Philipa lub który mś z jego znajomy ch. Rozmawiali jeszcze przez kilka minut. W między czasie przy szedł mejl z namiarami na Patrica Öhrna, doradcę finansowego Schale’ów. Magnus otworzy ł wiadomość, gdy wy jaśniał, że będą musieli zajrzeć też do samochodu Philipa. – Nie wiemy, gdzie jest jego auto – powiedział Carl-Johan. – Jak to? – Philip ma garaż, ale jest pusty. – Dobrze, zbadamy to. – A co robimy w kwestii pieniędzy ? Odpowiadając, Magnus brzmiał niezwy kle spokojnie. Emelie zastanawiała się, jak może by ć taki opanowany. – Oddzwonię z jakimś zaleceniem po spotkaniu z waszy m bankierem. Na razie wstrzy majcie się z działaniami. Zaufaj mi, Carlu-Johanie. Rozwiążemy to. Gdy skończy li rozmawiać, Magnus jeszcze przez moment trzy mał rękę na telefonie. – Straszne to wszy stko. To dobrzy ludzie. – Odwrócił się do Emelie. – Zajmiesz się ty m? – Mam od razu do nich pojechać? Magnus odchy lił głowę, jakby zamierzał obserwować sufit. – Kto postępuje w taki sposób? – Fakt, to chore. – Popieprzone. Emelie nie wiedziała, co odpowiedzieć. – Jedź do nich – powiedział Magnus. – Okej. – Ale nie sama. Zadzwoń do Teddy ’ego. – Nie rozumiem. Po co? Wy raźnie dał do zrozumienia, że nie jest zainteresowany. – Nie zrozumiałaś, Emelie. My tak nie działamy. Jesteśmy kancelarią adwokacką Leijon. Korzy stamy z usług najlepszy ch.

*

Otworzy ły się drzwi. Sły szał, jak Dejan zdejmuje kurtkę. – Siemano, mój Miśku. Czuję, że trzeba tu przewietrzy ć. Co ty, jeszcze gnijesz? Dejan wszedł do dużego pokoju. Wy glądał na zry panego – cienie pod oczami, głębokie bruzdy na czole. Do tego wy dawał się odrobinę wstawiony. – Czekam, aż wrócisz do domu. A potem zamierzałem pójść na spacer. – Na spacer? Jadłeś już śniadanie? – Nie. – No to przestań się wy głupiać. Śniadanie to najważniejszy posiłek dnia. Mam cukrzy cę, wiem, co mówię. Teddy nocował u swojego starego kumpla. Poprzedniego wieczoru w restauracji, po esemesie Moggego Wikinga, nastrój Lindy zmienił się diametralnie. Sy n dokony wał ty ch samy ch zły ch wy borów ży ciowy ch co jej brat, w dodatku Nikola ubóstwiał Teddy ’ego. To na wujka powoły wał się zawsze podczas kłótni. I sły szała też, że wy korzy sty wał pokrewieństwo z nim na mieście, gdy czegoś chciał. Dostawała informacje od nauczy cieli, opieki społecznej i policji o ty m, jak to mogło wy glądać: „Jestem siostrzeńcem Teddy ’ego. Wiecie, kim on jest”, „Żarty sobie robisz? Teddy się o ty m dowie”. Zdaniem Lindy to się nasiliło, odkąd jej brat wy szedł z więzienia. Teraz by ł dla Nikoli nie ty lko wzorem. Stał się bogiem. Pogróżki Wikinga okazały się gwoździem do trumny. Teddy wciągnął Lindę i Nikolę do swojego dawnego ży cia. Py tała, dlaczego nie ostrzegł jej, zanim się wprowadził. Dlaczego nie rozwiązał swoich dawny ch problemów. Dlaczego by ł ty m, kim by ł. Usiłował ją uspokoić, ale w miarę jak opróżniała kolejne kieliszki wina, robiło się coraz gorzej. A potem zadała śmiertelny cios. – Chcę, żeby ś się wy prowadził, przy najmniej na kilka dni. Może mógłby ś spać u Dejana, Alexa albo jakiegoś innego kumpla? Teddy zamknął oczy. – W domu powinien by ć spokój – mówiła dalej poiry towana. – A ja muszę chronić swoją rodzinę. – Jasne, rozumiem. – To jedy ne, co przy szło mu do głowy, choć nie wiedział, w jaki sposób miało się zrobić bezpieczniej bez niego. Kiedy ostrożnie zasugerował, żeby poprosiła o rachunek, wy darła się: – Chcę sprowadzić mojego sy na do domu, w który m nie mieszka gangster! Pozostali goście gapili się na nich. Linda zachowy wała się, jakby zapomniała, że jest w restauracji. Krzy czała i płakała na przemian. – Musisz spłacić ten dług, Teddy, musisz to zrobić – szlochała. W końcu podszedł do nich kierownik lokalu i poprosił, żeby wy szli. Teddy przewiesił Lindzie

płaszcz na ramieniu, po czy m wy prowadził ją na zewnątrz. Nie miał zamiaru się kłócić. Siostra wy starczająco dużo dla niego zrobiła. Odprowadził ją pod klatkę i zadzwonił do Dejana. – I tak muszę się przejść – powiedział Teddy. – Stawiam brunch i klina. Trzeba cię trochę rozweselić. Co powiesz na Krwawą Mary w całej jej prostocie albo kieliszek szampana? No i mogę, na przy kład, opowiedzieć o kilku ciekawy ch rzeczach, które mi się przy trafiły. Czy li o moich nocny ch ruchankach. Niezłe mam teraz branie, zdoby wam więcej dup niż deska klozetowa w damskim kiblu w Sturecompagniecie przez cały weekend. – Cieszę się twoim szczęściem. Fajnie, że twoje ży cie kręci się wokół ruchania, bo moje to chujnia. – Czasem trzeba mieć trochę farta. Znów się zastanowił, czy powiedzieć Dejanowi o wczorajszej sprzeczce z Lindą albo o długu, którego spłaty domagał się ten skurwiel Mogge. Ale nie chciał psuć kumplowi humoru, a poza ty m wciąż nie wiedział, czy m to mogłoby się skończy ć. Za cztery dni musi zapłacić Wikingowi. Nie miał pojęcia, co zrobić. Poży czy ć kasę od Lindy ? Przecież ona właśnie go wy rzuciła, a poza ty m to, co miała, nie wy starczy łoby na połowę długu, nawet gdy by sprzedała samochód. Może powinien napaść na bank, ty le że ich marne kasetki z pieniędzmi pewnie nie wy starczą. A może mimo wszy stko powinien spróbować pogadać bezpośrednio z Kumem, dowiedzieć się, czy mógłby sam rozmówić się z Hillströmem? Nie, to nie by ła dobra droga. Z tego samego powodu nie chciał pomocy Dejana. Marzy ł ty lko, żeby ten dzień upły nął w spokoju. – U mnie wiara w szczęście się nie sprawdza – powiedział Dejanowi. – Kiedy ostatnio na nie liczy łem, wpakowałem się w coś, za co przesiedziałem osiem lat. Takiego mam farta. – Nie, to nie jest tak. Nie kapujesz. Każdego dnia polegasz na szczęściu. Za każdy m razem, gdy przechodzisz pod dachem z soplami lodu, masz nadzieję, że nic ci nie zleci na łeb. Za każdy m razem, gdy wy chodzisz na piwo, liczy sz że nikt nie dosy pie ci żadnego sy fu. Czaisz, o co mi chodzi? Dejan usiadł naprzeciwko. Sprawiał wrażenie, jakby miał ochotę rozwinąć temat. Ale wtedy zadzwoniła komórka Teddy ’ego. Młody kobiecy głos: – Cześć, tu Emelie. Nie skojarzy ł. – Ta Emelie, która pomaga ci ubiegać się o upadłość konsumencką. Masz chwilę, żeby porozmawiać? – Jasne, cały dzień, jeśli chcesz. – Aż ty le czasu nie mamy. Trzeba zacząć od razu. Magnusowi zależy, żeby ś w to wszedł.

– Powiedziałem już, co miałem do powiedzenia. – No tak, ale trochę się wy darzy ło. Dziś rano rodzina otrzy mała telefon z banku. Osoba, której poszukujemy, próbuje wy płacić ze swoich kont bardzo wy sokie sumy. Teraz już wiemy, że w grę wchodzi szantaż. – A skąd wiecie, że ten ktoś nie potrzebuje kasy, żeby polecieć na słońce i opuścić ten zimny kraj, gdzie ludzie nie mogą nawet znaleźć mieszkania? – Uwierz mi, jesteśmy przekonani, że doszło do przestępstwa. Ale nie mogę tego wy jaśniać przez telefon. – Nie jestem dla was odpowiednią osobą. Emelie zamilkła. Teddy czekał, aż skończy rozmowę. Zamiast tego powiedziała: – Nie ma na to czasu. Nie możesz w kółko odmawiać, tak to nie działa. Co zamiast tego będziesz robił w ty m ty godniu? Zastanawiałeś się? Będziesz wy siady wać w poczekalni biura pośrednictwa, żeby po czterech miesiącach dostać jakąś pracę, a wtedy komornik zabierze ci siedemdziesiąt procent pensji? Weź się, do cholery, w garść i nam pomóż! Tego się nie spodziewał. Prawniczka właśnie go opieprzy ła. Powinien z nią pogadać na swój dawny sposób. Powinien nawrzucać jej w to małe, ozdobione kolczy kiem ucho i rzucić słuchawką. – Daj sobie na wstrzy manie. – Ty lko ty le zdołał wy dusić. Emelie nie odpuszczała. – Spotkaj się z nami w kancelarii za trzy dzieści minut. Teddy się nie odzy wał. – I jeszcze jedno – powiedziała. – Dostaniesz pięćdziesiąt ty sięcy honorarium za każdy dzień plus bonus, jeśli pomożesz nam to rozwiązać. Znów to słowo, którego uży ła Linda: „honorarium”. Gdy się rozłączy ł, Dejan przy glądał się, jakby usiłował zrozumieć, o co w ty m chodziło. – Co jest? Czy żby ś właśnie przechodził pod dachem z soplami lodu? – spy tał. Wstał i otworzy ł okno. – Nie, właśnie wy piłem piwo. Ale wy daje mi się, że ktoś dosy pał do niego jakiegoś sy fu – odpowiedział Teddy.

* Po przekroczeniu progu mieszkania stawałeś oko w oko z zebrą. Wy pchana głowa tego zwierzęcia na ścianie nie należała do częsty ch widoków w sztokholmskich domach, nawet jeśli zdarzało się to czasem u zapalony ch my śliwy ch. Posiadanie w przedpokoju całej zebry, wy sokiej na półtora metra w kłębie, musiało by ć czy mś zupełnie wy jątkowy m. Carl-Johan Schale ustrzelił ją w Namibii przeszło piętnaście lat temu. Na ty m samy m wy jeździe powalił również między inny mi leoparda. Zapłacił ponad czterdzieści ty sięcy koron za spreparowanie trofeów, dostarczenie ich do konserwatora w Windhuku i transport do kraju. Szwedzkie urzędy miały całą masę durny ch reguł, zakazów i inny ch bzdetów. On jednak po

swojemu załatwił sobie dostawę zebry i głowy leoparda; w końcu nikt na ty m nie ucierpiał. Czasami biurokracja musiała ustąpić estety ce. Spojrzał w duże lustro w przedpokoju, poprawił krawat i strzepnął włos z klapy mary narki. Zazwy czaj podobał się sobie w nowy ch okrągły ch oprawkach, ale nie dziś. Włosy miał zaczesane do ty łu. Pomy ślał, że za szy bko osiwiał. Nie mógł iść do biura, choć miał taki zamiar mimo sprzeciwu Titti. Po rozmowie z Patrikiem Öhrnem to nie wchodziło w rachubę. Nie żeby by ło mu obojętne to, co się działo. Przeciwnie, przejmował się ty m tak bardzo, że ledwie mógł racjonalnie my śleć. Po telefonie Patrica dostał napadu drgawek. Przez pięć minut leżał, trzęsąc się, na podłodze w kuchni. Po prostu miał nadzieję, że dzięki pracy na chwilę zajmie my śli czy m inny m. Tak czy owak, teraz na pewno tam nie pójdzie. W pokoju telewizy jny m siedział człowiek przy słany przez Redwood, by zapewnić im wsparcie. Titti siedziała na kanapie w pomieszczeniu, które Carl-Johan nazy wał palarnią, na przemian szlochając i zapadając w półsen. Już wczoraj jasno dała do zrozumienia, że nie interesuje jej rozmowa z jakimś ochroniarzem zgry wający m terapeutę. Godzinę temu zrobił jej filiżankę zielonej herbaty, ale nawet jej nie tknęła. Carl-Johan potrafił ją zrozumieć, sam też chętnie zachowałby się podobnie. Wolałby wy pić cztery duże szklanki whisky, wziąć dwie tabletki przeciwbólowe, rozebrać się i wślizgnąć pod ciepły koc. Przy pomniała mu się ulubiona zabawa czteroletniego Philipa, nazy wał ją pierzy nkowy m szałasem. Polegała na ty m, że w łóżku taty i mamy budowało się z kołder różne pokoje. Titti się to nie podobało – nie lubiła, kiedy dzieci przeby wały w ich łóżku. Carl-Johan natomiast czasem bawił się z sy nem; wślizgiwał się pod rozpięte pierzy ny, sły sząc, jak Philip krztusi się ze śmiechu. Chciałby móc wrócić do tej beztroski. Ale to on by ł mężczy zną w tej rodzinie. Jeżeli teraz nie weźmie odpowiedzialności, kiedy miałby to zrobić? Jednocześnie nie mogli zostać z ty m sami. Mimo że cały ranek spędził, wisząc na telefonie, a Rasmus, Tobias – czy jak mu tam do licha – siedział w pokoju telewizy jny m z komputerem na kolanach, niby do ich dy spozy cji, Carl-Johan i tak czuł się osamotniony. Nikt inny nie czuł tego, co on w tej chwili. Nikt nie przejmował się w taki sam sposób jak on. Ty lko on. Sam jak palec. Zadzwonił domofon – krótki, przenikliwy dźwięk, który nigdy wcześniej mu nie przeszkadzał, teraz drażnił niemal nie do wy trzy mania. Podbiegł do monitora i włączy ł głośnik, kątem oka widząc, jak człowiek z Redwood wy chodzi z pokoju. Usły szał głos tej małej prawniczki, Emelie. Otworzy ł jej, raz jeszcze poprawił krawat i zwrócił się do Rasmusa, jak by ć może miał na imię. – W porządku, to ktoś z kancelarii. Uchy lił drzwi, nim Emelie zdąży ła nacisnąć dzwonek. Miała ciemnoblond włosy zaczesane za uszy, z przedziałkiem z boku. Zielone oczy, patrzące inteligentnie, pomalowała odrobinę za mocno. Nosiła zby t grube obcasy ; nie wy glądało to

elegancko. Pomógł jej zdjąć płaszcz, podobnie kiepskiej jakości, z cienkiego materiału. Sprawiała schludne wrażenie. Czarna bluzka pod mary narką by ła ze zwy czajnej, prostej bawełny, a nie z merino czy kaszmiru. Mary narka, również czarna, nie miała wy twornego kroju. Materiał zalaty wał klasą średnią. Carl-Johan dostawał dreszczy na sam dźwięk tego słowa. Jego kraj okupowali ludzie, którzy mówili tak o sobie niemal z dumą, ale co by ło w nich takiego średniego? Skolonizowali przecież całe społeczeństwo. Poza ty m sądzili, że skoro jest ich tak wielu, mogą się wszy stkiego domagać. A nie powinno by ć na odwrót? To ci, którzy coś dawali temu państwu, który ch rodziny od pokoleń miały swój wkład, powinni móc żądać czegoś w zamian. Poszanowanie praw oraz finansowe i społeczne bezpieczeństwo, jak to nazy wali. To oczy wiście ważne filary dobrej Szwecji, ale do pewny ch granic. Prawo, by każdy mógł wziąć ślub, z kim chciał. Prawo do pobierania z internetu wszy stkiego wedle uznania. Prawo do szy kanowania dworu królewskiego, który od stuleci nie skrzy wdził muchy. Prawo do wznoszenia minaretów, z który ch pięć razy dziennie wy krzy kiwano anty kobiecą propagandę. Prawo do tego, żeby dostać pracę, i jednoczesne domaganie się zasiłku dla ty ch, który m pracować się nie chciało. Urząd skarbowy atakował osoby inwestujące giganty czne sumy i wy korzy stujące możliwość, żeby nie płacić więcej podatku, niż to konieczne, podczas gdy wszy scy chcieli zatrudniać pomoce domowe na czarno. Usiłowano likwidować szkoły, które od pokoleń kształciły ludzi odnoszący ch sukcesy, a media drwiły z płaczący ch dzieci ty lko dlatego, że ich rodzice mogli sobie pozwolić na zapłacenie czesnego. Najgorsze, że zawiść stawała się paliwem. W ty m kraju sukces by ł czy mś zakazany m, choć jeszcze gorzej patrzono na zabezpieczanie przy szłości swoim dzieciom. Klasa średnia: to oni ponoszą winę za wszy stko. Za Philipa. To oni czy tali gazety, które weszły z buciorami w jego ży cie. Odpędził te my śli, patrząc na Emelie. Choć właściwie to nie ona przy ciągnęła jego uwagę, ty lko wy soki mężczy zna stojący obok. Miał na sobie wiatrówkę, która wy glądała jak zdjęta z bezdomnego. Poszarzałą, prawdopodobnie z brudu lub od wielokrotnego prania, i tak pomiętą, jakby wiele lat przeleżała w kartonie. Włosy ostrzy żone na jeża, co już samo w sobie sprawiało niemiłe wrażenie. Mężczy zna bez fry zury to jak mężczy zna bez finezji, mawiał Carl-Johan. – Dzień dobry, jak się pan miewa? – odezwała się Emelie. Przez sekundę ledwie rozumiał, o co spy tała. Nadal wpatry wał się w faceta, który pasował tu gorzej niż litewscy rzemieślnicy. Potem odpowiedział: – By wało lepiej. To straszne. Ale wejdźcie, proszę. Dobrze, że ty i... – Zwrócił się ku wy sokiemu mężczy źnie. – Jak panu na imię? – Najdan, ale może pan mówić do mnie Teddy. Mężczy zna podał mu rękę; to by ł tego rodzaju uścisk, który pozostawiał nieprzy jemne uczucie

na cały m ciele. Carl-Johan zaprowadził ich do biblioteki. Człowiek, który przy szedł z Emelie, nie zdjął kurtki.

* Czekał. Czekał, aż rana przestanie krwawić, co nastąpiło kilka godzin po ty m, jak Joker odciął mu palec. Czekał, aż ten pojebaniec wróci i jeszcze bardziej go okaleczy. Leżał z uchem przy drzwiach. Nasłuchiwał. Gdy wy chwy cił jakiś dźwięk, czuł, jak przewraca mu się w żołądku. Ale to ty lko Joker rozmawiał z kimś przez telefon. Philip zdołał zrozumieć pojedy ncze słowa, takie jak: „gliny ”, „kilogramy ” i „siłownia”. Nie sły szał więcej rozmów w pokoju za ścianą. Po ty m, jak ten skurwy sy n odciął mu palec, Philip leżał cicho, popłakując. W końcu jednak zmusił się do koncentracji i wpadł na pomy sł, by skontaktować się z Patrikiem. Może go wy puszczą, jeśli to zadziała. Może fakty cznie w ty m wszy stkim chodzi ty lko o kasę. Gdy zaproponował Jokerowi, że mógłby zadzwonić do swojego doradcy, facet wy szedł bez słowa. Philip sły szał, jak cicho z kimś rozmawia, prawdopodobnie przez telefon. Potem wrócił i próbował ustalić, co dokładnie Philip chciałby powiedzieć Patricowi Öhrnowi. Philip wy my ślił też, żeby spróbować załatwić lewą umowę kupna – wiedział, że w przeciwny m razie Patricowi wy da się dziwne, że planuje kupić mieszkanie za szesnaście milionów w gotówce bez okazania jakiegokolwiek dokumentu. Jeszcze nie skombinowali papierów, które mógłby podpisać i wy słać swojemu doradcy. Dostrzegał w ty m pewną szansę. Tak długo, jak czegoś nie wy pełni i nie podpisze, potrzebowali go ży wego. By ła także inna, ważniejsza rzecz, na którą czekał. Narodził mu się w głowie pewien pomy sł, plan. Sposób, by się stąd wy dostać. Przed rozmową z Patrikiem zdjęli mu taśmę z ust. Jednak niestarannie założy li ją z powrotem. Przy łoży ł ucho do drzwi. Z początku wy chwy ty wał muzy kę. To nie mogła by ć stacja radiowa, bo nie by ło żadny ch reklam ani rozmów. Wy łącznie elektroniczne brzmienie przy pominające zwy czajny house. Możliwe, że David Guetta lub Daft Punk. Mniej więcej pół godziny później dźwięki ucichły. Nie sły szał, żeby jakieś drzwi się zamy kały, ale za ścianą zrobiło się zupełnie cicho. Wtedy zabrał się do dzieła. Musiało by ć przed południem, z Patrikiem rozmawiał o dziewiątej. Godzinę zobaczy ł na telefonie Jokera, gdy dzwonił. Oby ty lko który ś z sąsiadów by ł w domu i usły szał jego desperackie wołanie.

– Pomocy ! Zostałem porwany ! – krzy czał. Nic się nie działo. Wiedział, że ściany są tu dość grube. Właśnie na ty m mu zależało, gdy kupował to mieszkanie. Mimo wszy stko nie przestawał krzy czeć. Kiedy przerwał na kilka sekund, wciąż nie sły szał żadny ch odgłosów zza ściany. Albo pory wacze gdzieś wy szli albo ignorowanie go stanowiło część ich takty ki. Tak naprawdę nie miało to znaczenia; im dłużej mógł hałasować, ty m lepiej. – Opaski mnie uciskają, proszę, czy ktoś może je poluzować? Halo! Zostałem porwany ! Bez problemu wy wołał u siebie płacz. Nie dalej jak w nocy, kiedy odcięli mu palec, łzy by ły autenty czne. Wtedy też przestał pić sy f z butelki, który m go poili. Zamiast tego zlizy wał krople z kranu. Pewnie my śleli, że nie da rady dostać się do umy walki ze skrępowany mi z ty łu rękami. A jemu udało się nawet nosem odkręcić kran. Im więcej o ty m my ślał, ty m bardziej samo porwanie wy dawało mu się niezby t dobrze zaplanowane – wprawdzie przy szli po niego, gdy Stephanie wy jechała, ale resztę rozegrali nie za mądrze. Nie przewidzieli istnienia sy stemu blokad bankowy ch. Przetrzy my wali go w mieszkaniu, a nie w jakimś ukry ty m miejscu – może dlatego, że wszy stko miało pójść sprawnie. Nie przy kuli go też do szafki, co według wiedzy Philipa robiono z ofiarami inny ch szwedzkich porwań. Dalej się wy dzierał.

* Regały stojące wzdłuż jednej ze ścian pokoju by ły wbudowane, ty le Teddy potrafił stwierdzić ze swoimi umiejętnościami więziennego stolarza. Jak okiem sięgnąć, nie znajdowało się tu nic z Ikei. Książki wy glądały w większości na stare, a przez jeden rząd ciągnęły się duże, jak od sztancy niebieskie tomy Ency klopedii Narodowej. Między książkami stało kilka ramek ze zdjęciami. Na samy m dole przy podłodze ustawiono wy dania kieszonkowe: John Grisham, Jan Gulliou i paru inny ch pisarzy kry minałów. Nic, co Teddy sam czy ty wał. Nad jedny m z regałów wisiała wy pchana sowa z wy łupiasty mi oczami, a na przeciwległej ścianie sporo trofeów łowieckich, głównie łosie i mniejsze rogacze. Pewnie sarny, chociaż Teddy widział również głowę bawołu, kilku gazel, czy co to by ło, i leoparda. Na podłodze stał dzik, zupełnie jak ży wy, nie mówiąc o wy pchanej zebrze w przedpokoju. Najwy raźniej Carl-Johan Schale bardzo lubił pokazy wać to, co zabił. Teddy zajął wskazane miejsce na fotelu. Emelie usiadła na kanapie w jaskrawy kwiatowy wzór, która sprawiała wrażenie wy jątkowo głębokiej i niezby t wy godnej. Dziewczy na prawie w niej zniknęła; wy glądała jak laleczka, którą ktoś umieścił tu dla ozdoby. W drugim fotelu zasiadł dostojnie Carl-Johan. By ł dość niskiego wzrostu, ubrany w szarą flanelową mary narkę, ciemnobrązowe sztruksy, białą koszulę i ciemnozielony krawat. Na nogach miał mokasy ny z mały mi frędzelkami. Teddy siedział w skarpetkach. Emelie nie zdjęła butów. Strach bijący od Carla-Johana by ł wręcz namacalny : w ty m, jak się poruszał, i w poły skujący m od potu czole. Teddy czuł jego wilgotne dłonie, gdy się witali. Od pierwszej

chwili zrobiło mu się żal tego mężczy zny. Sy n Carla-Johana został uprowadzony, a Teddy lepiej niż ktokolwiek wiedział, jak to się mogło skończy ć. – Potrzebne wam moje pełnomocnictwo, żeby ście mogli się skontaktować z operatorem telefoniczny m? – spy tał Carl-Johan. – Dokładnie. Wy stąpimy o udostępnienie billingów telefoniczny ch Philipa z ostatniego okresu – powiedziała Emelie i wy ciągnęła z torebki dokument. – Nie chcieliśmy wy sy łać tego mejlem, bo potrzebny jest pana podpis, więc uznałam, że tak będzie szy bciej. Przy okazji chcieliby śmy pomówić z państwem o kilku sprawach. – Dobrze. Rozmawialiście już z Patrikiem? – Tak, Magnus przez chwilę z nim rozmawiał i niedługo mamy się spotkać. Przy jdzie do kancelarii. Ma najpierw sprawdzić w banku, które informacje z rozmowy telefonicznej z Philipem wolno mu ujawnić To się nie działo naprawdę, Teddy przeby wał na wolności niespełna miesiąc, a teraz siedział tutaj, bądź co bądź zamieszany w przestępstwo. W inny sposób i z zupełnie innej perspekty wy niż wcześniej, ale jednak. Zastanawiał się, czy dał z siebie naprawdę wszy stko, czy aplikował w wy starczająco wiele miejsc, czy dość mocno próbował.

* Emelie nie lubiła spoty kać się z klientami gdziekolwiek poza salami konferency jny mi w kancelarii. Wy jątek stanowiła strefa klienta w inny ch kancelariach. U kogoś w domu podczas omawiania delikatny ch i poufny ch spraw łatwo mogło zrobić się niezręcznie. Chociaż, oczy wiście, ta sprawa pod każdy m względem różniła się od inny ch. Konty nuowała rozmowę z Carlem-Johanem. – Abonament Philipa zarejestrowany jest na jedną z jego firm, ale pan zasiada w jej zarządzie i ma prawo do reprezentowania. – Zgadza się. – Jak skończy my, złożę pełnomocnictwo wraz z wnioskiem o udostępnienie billingów. Nie znalazł się jego telefon? – Nie, ani w mieszkaniu, ani w biurze. Szukałem iPhone’a, bo tak by ło w umowie abonenckiej. – To piątka czy nowszy ? – Nie mam pojęcia. A piątka to dobrze? – Może się tak okazać. Wtedy aparat miałby fabry cznie zainstalowane coś, co nazy wa się iCloud. Dzięki temu można przechowy wać dane, ale ma też funkcję Znajdź mój iPhone. – Mam to rozumieć dosłownie? – O ile zna się pewien kod, aplikacja pozwala dowiedzieć się, gdzie w dany m momencie znajduje się telefon. Kojarzy pan jakiś iPad? – Czy to coś w rodzaju tabletu? – Tak. – By ł taki w mieszkaniu. Nie py taliście wcześniej.

– Wiem. Mogłaby m na niego zerknąć? Carl-Johan podniósł się niemal z werwą. Czekali w milczeniu. Po chwili Teddy odezwał się ściszony m głosem: – Świetnie sobie radzisz, zadajesz py tania jak rasowa policjantka. – Zobaczy my. – Ale słabo się w ty m orientujesz. Dlaczego jeszcze nie sprawdziliście iPada? – Nie wiem. Dopiero dziś na to wpadłam. – Spoko. Ale jest jeszcze coś, co powinnaś wiedzieć o komórkach i billingach. Emelie nie rozumiała, dlaczego Teddy zgry wa ważniaka. Widziała jego telefon: przy pominał archeologiczne znalezisko. – Zamierzasz teraz zrzędzić? – zapy tała. Teddy wy szczerzy ł zęby. Puste miejsce w dolnej szczęce go postarzało. Carl-Johan wrócił z iPadem w ręku. Emelie wzięła od niego tablet i przejechała palcem po ekranie. Klikała na ikony i otwierała różne aplikacje. Szy bko stwierdziła: – Nie ma apki Znajdź mój iPhone, czy li nici z namierzania telefonu. Pozostają billingi. Carl-Johan zamknął oczy. – Proszę czekać na zalecenia Magnusa w sprawie przelewów. Najpierw spotkamy się z państwa doradcą finansowy m – powiedziała Emelie. Skinęła na Teddy ’ego. Wiedziała, co powinna powiedzieć. – Nie wy jaśniłam panu jeszcze obecności kolegi. Jest tu, żeby nam pomóc. Dy sponuje rozległą siecią kontaktów i ma duże doświadczenie z tego rodzaju przestępczością, z jaką możemy mieć tu do czy nienia. Carl-Johan siedział skulony. Wy glądał, jakby coś go bolało. Żołądek albo dusza. – Sądzę, że kolega chciałby z panem chwilę porozmawiać. A ja pojadę do Telephoniki. Czy możemy tak zrobić?

* Podczas gdy Emelie przeglądała iPada, Teddy w milczeniu się rozglądał. Sam obchodziłby się z ty m urządzeniem jak neandertalczy k. W więzieniu telefony komórkowe by ły zakazane, a ty m bardziej komputery czy tablety. Służba więzienna bardzo pilnowała, żeby nikt nie miał kontaktu ze światem zewnętrzny m. Kierowano się zasadą, że izolacja bardziej sprzy ja resocjalizacji niż utrzy my wanie relacji z rodziną i przy jaciółmi. Jego wzrok znów padł na regały z książkami. Przy patry wał się dwóm fotografiom oprawiony m w ramki. Widział starannie uczesanego Philipa w mary narce z pozłacany mi guzikami na czy mś

w rodzaju zakończeniu roku szkolnego. Wy glądał na szesnaście lat. Drugie zdjęcie przedstawiało młodą kobietę. Teddy zmruży ł oczy, żeby lepiej dostrzec jej twarz. To musiała by ć siostra Philipa albo inna bliska krewna. Miała takie same duże oczy i lekko zadarty nos. Jej włosy nie by ły tak jasne, ale miały identy czną linię. Kiedy Emelie wstała, Teddy spojrzał na Carla-Johana. – Chciałby m zadać kilka py tań, żeby stworzy ć sobie obraz Philipa. – Proszę py tać – odpowiedział matowy m głosem Carl-Johan. – Najlepiej, żeby pańska żona również uczestniczy ła w rozmowie. Razem wiedzą państwo więcej niż jedno z was. Czy może ją pan tutaj zaprosić? Catharina Schale zajęła miejsce na kanapie, gdzie przed momentem siedziała Emelie. Najwy raźniej wiedziała, jak obchodzić się z ty m meblem, bo nie potrzebowała pomocy rąk, żeby dobrze się usadowić. Choć nie by ła to ty lko kwestia wprawy – Catharina miała w sobie wiele gracji; nie dało się pleców i głowy trzy mać bardziej wy prostowany ch. Teddy przedstawił się i zapy tał, jak się czuje. Mógł sobie darować uprzejmości. Miała zaczerwienioną twarz, a wilgotne oczy wędrowały po pokoju, zanim kobieta utkwiła wzrok w oknie i zaczęła spoglądać gdzieś w dal. – To, co przy trafiło się Philipowi, może mieć związek z jego codzienny m ży ciem – powiedział. Catharina położy ła łokieć na oparciu kanapy i podparła ręką brodę. – A jakie jest pana doświadczenie w tego rodzaju sprawach? Teddy poczuł ucisk w żołądku. Musiał zdoby ć ich zaufanie, inaczej będzie ciężko. Odezwał się ściszony m głosem: – Proszę mi zaufać. Znam się na ty m lepiej niż ktokolwiek inny. I rozumiem, że czują się państwo bezradni. To, przez co państwo przechodzą, jest najgorszą rzeczą, jaka może się przy trafić rodzinie. Ale jak mawiał Winston Churchill, łatwo widzieć ty lko trudności, musimy jednak by ć opty mistami i w każdej przeszkodzie dostrzegać jakąś możliwość. Znajdziemy rozwiązanie. Zauważy ł, że ramiona Cathariny opadły i kobieta nieco się rozluźniła. – Brzmi dobrze, ale to takie straszne. Teddy spotkał jej wzrok. – Więc po kolei – powiedział. – Czy m zajmował się Philip? – Ciężko pracował. Już wam mówiliśmy, czy m się zajmował, o jego różny ch inwesty cjach. Magnus i Emelie o ty m wiedzą. – Od jak dawna pracuje? – Niech pomy ślę... od jakichś czterech lat – odpowiedział Carl-Johan. – Gdzie studiował? – Tutaj, w Sztokholmie. Zostały mu chy ba do zdania jakieś pojedy ncze egzaminy, ale dobrze mu szło. Szczerze mówiąc, na co komu teraz studia? Philip to świetny dowód, że wy starczy odrobina ducha walki – powiedział Carl-Johan.

– Ma jakichś znajomy ch z uczelni, o który ch państwo wiedzą? Rodzice Philipa spojrzeli na siebie. – Żadny ch, który ch by m znała. Tato? – odezwała się Catharina. – Ja też o nikim nie sły szałem. – Gdzie mieści się biuro Philipa? – Przy Stureplanie. – Mają pracowników? – Dwoje, zdaje się. – Okej. Mówili państwo o nich Emelie? – Oczy wiście. – A jacy ś klienci, znajomi, partnerzy biznesowi? Znają państwo ich nazwiska? – Nie. Nikt nas o to nie py tał. To naprawdę ważne? – Może tak się okazać. – W takim razie zapy tajcie w Clarerze. To biuro rachunkowe, z którego usług korzy stam, Philip chy ba też. Ale musicie zapy tać w odpowiedni sposób. I chy ba trzeba się zastanowić, czy powinniśmy skontaktować się z Ianem Croną. Carl-Johan w skrócie wy jaśnił, kim by ł Ian. – No dobrze. A pozostali znajomi? – Większość to dawni koledzy z czasów szkolny ch, z podstawówki. I obawiam się, że niektórzy mogą zacząć się zastanawiać, gdzie podziewa się Philip. A to by łby dramat. – Rozumiem, że sprawa jest delikatna. Ale musimy starannie to rozważy ć. Sądzę, że konieczna jest rozmowa z Ianem Croną. Pozwolą państwo, że przedy skutujemy to z Magnusem. – Znajomi Philipa to dobrzy chłopcy. A co, jeśli ta rozmowa zaniepokoi ich na ty le, że pójdą na policję? – Racja. Chociaż jeśli nie będą mogli się z nim skontaktować, zaczną do niego wy dzwaniać, pójdą do jego mieszkania, on im nie otworzy i tak dalej, wtedy pewnie i tak zawiadomią gliny. Teddy miał wrażenie, jakby Carl-Johan i Catharina zamarli i znów bacznie mu się przy glądali. Zadał kilka kolejny ch py tań o znajomy ch Philipa. Zanotował sobie ich nazwiska oraz stopień zaży łości z Philipem. Potem zapy tał: – A jak państwa sy n spędza czas poza pracą? – Wy daje mi się, że spoty ka się ze znajomy mi. Tak jak większość ludzi. – I co robi? – To, co młodzi dzisiaj. Jedzą kolacje, chodzą do restauracji, podróżują. Teddy zastanowił się nad tą odpowiedzią. By ła zwięzła, bardzo ogólnikowa. Nie mógł powstrzy mać się od porównania takiego ży cia z ty m, co sam robił przez ostatnie lata. – Ma też dziewczy nę. – Znają ją państwo? – Spotkałem ją ty lko raz, przez przy padek. Nie są ze sobą długo, kilka miesięcy. Choć wy daje

mi się, że teraz gdzieś wy jechała. – Jest urocza. Mam poczucie, że to dobra dziewczy na. Nie może mieć z ty m nic wspólnego – wtrąciła Catharina. – Nikt tak nie uważa – odparł Teddy. – Ale mogła zauważy ć coś istotnego. Gdzie teraz jest? – Magnus mówił, że poleciała na Mauritius – powiedział Carl-Johan, który znów przejął rozmowę. – Ale nie dzwońcie do niej. Odniosłem wrażenie, że ona dużo nie zniesie. – Rozumiem. Czy Philip nawiązał w ciągu ostatnich miesięcy jakieś nowe znajomości? – Nic nam nie wspominał – odpowiedział Carl-Johan. – Ale nie mogę mieć pewności. – Przy jmował w domu jakichś fachowców? Może ktoś uzy skał dostęp do jego mieszkania? Albo do tokena? – Nic mi o ty m nie wiadomo. – Czy ma wrogów? Po raz pierwszy Carl-Johan podniósł wzrok i przez dłuższą chwilę patrzy ł Teddy ’emu w oczy. – Nie, naprawdę nie sądzę, Philip to dobry chłopak. Nie skrzy wdziłby nawet muchy, nie jest taki. To najlepszy chłopak na świecie. Niby skąd wzięliby się wrogowie? – Bo ja wiem. Może kogoś rozzłościł? Albo ktoś poczuł się przez niego źle potraktowany. Ktoś, z kogo drwił. Ktokolwiek. – Nie, to do niego niepodobne. – Czy opowiadał, że ostatnio przy darzy ło mu się coś podejrzanego, dziwnego lub niezwy kłego? – Nie przy pominam sobie. – Coś, z czego mogłoby wy nikać, że ktoś go obserwował? – Nic mi o ty m nie wiadomo. – Czy Philip zaży wał narkoty ki? – Na pewno nie. – Wiedzą państwo, że kilka ty godni temu został pobity ? – Tak, coś zaszło przed klubem nocny m, jakiś mężczy zna, chy ba imigrant z Södertälje, zaatakował Philipa zupełnie bez powodu. Philip miał spuchniętą wargę i musieli mu zszy wać brew – odezwała się Catharina. – Wy darzy ło się coś jeszcze? Grożono mu? – Nic na ten temat nie wiemy. – A o samy m zdarzeniu dowiedzieli się państwo od Axela Nilssona? – Zgadza się. Catharina Schale wy glądała, jakby się nad czy mś zastanawiała. Dwukrotnie zmieniła pozy cję na kanapie; złote bransoletki brzęczały za każdy m razem. Jej farbowane na blond włosy by ły starannie ułożone, żadne kosmy ki nie odstawały, mimo że ze zrozumiały ch względów codzienna ruty na została poważnie zachwiana. Catharina miała szczupłą i wy sportowaną sy lwetkę, a twarz, która odzy skała już swój normalny kolor, wy glądała na opaloną. Trudno by ło ocenić wiek kobiety, ale musiała mieć co najmniej pięćdziesiąt pięć lat.

Najwy raźniej bardzo o siebie dbała. Teddy czekał, aż Carl-Johan znów włączy się do rozmowy, ten jednak milczał. – W każdy m razie policja nie kontaktowała się z nami w tej sprawie. – To zrozumiałe. Nie są państwo przecież pokrzy wdzony mi ani świadkami. A czy Axel wspominał, że który ś ze znajomy ch Philipa widział całe zajście? – Nie. – Jakiś inny świadek? – Nikt, o kim by śmy wiedzieli. Philipowi pomógł ktoś z knajpy. – Aha, to coś nowego. Wiedzą państwo kto? – Niestety, nie. Axel chy ba też nie wiedział. – To z innej beczki: Philip ma rodzeństwo? – Tak, siostrę, Caroline – odpowiedział Carl-Johan. – Mieszka w Sztokholmie? – Nie. Co ona ma z ty m wspólnego? – Może coś wiedzieć. Są sobie bliscy ? – Nie, nieszczególnie. Nigdy nie by ła ty pem osoby, która zbliża się do ludzi, że tak to ujmę. – Da mi pan jej numer telefonu? Teddy wy raźnie to zauważy ł, choć Carl-Johan starał się by ć dy skretny : zerknął na Catharinę i pokręcił głową. Powiedzieli niemal równocześnie: – Nie mamy jej numeru.

* Kanapa w bibliotece kosztowała prawdopodobnie więcej niż całe umeblowanie w domu jej rodziców, choć to nie miało znaczenia – Emelie wciąż czuła ból w plecach po tej pozy cji jogi, którą zmuszona by ła przy jąć. Stała w przedpokoju, właśnie skończy ła rozmowę z Magnusem – doradca finansowy zjawi się w kancelarii. Spod ściany ły pała na nią zebra. Emelie czekała na taksówkę. Z biblioteki dobiegały głosy Teddy ’ego i rodziców Philipa. Z początku by ły oschłe i jednostajne. Wy raźnie okazy wali chłopakowi nieufność, a on jakby nie wiedział, jak do nich dotrzeć. Miała nadzieję, że nie zacznie odstawiać tu jakiejś gangsterki. Ale po chwili coś się wy darzy ło i atmosfera zelżała. Emelie ciekawiło, co powiedział i jak się zachował, że zmienili podejście. Na ścianach wisiały kinkiety i dwa duże obrazy. Zupełnie w inny m sty lu niż nowoczesne dzieła sztuki u Magnusa – przedstawiały lisa i pardwę biegnące po śniegu. Emelie zastanawiała się, co zebra sądzi o takim towarzy stwie. My ślała o ty m, jak ocenili ją Carl-Johan i jego żona.

Nigdy nie wątpiła w najważniejsze: że może osiągnąć wszy stko i zajść w karierze tak daleko, jak zechce, dzięki swojej inteligencji, wiedzy o ludziach oraz sile woli. To w niuansach czuła się niepewnie, w ty m, co między ludzkie. Jak powinna zachowy wać się wobec inny ch, jak ją odbierają, dlaczego nie ma zby t wielu przy jaciół? Czasami patrzy ła na siebie z boku, jakby nie mogła przestać obserwować i analizować własnej osoby, starając się jednocześnie poznać drugiego człowieka. Rozważała, czy nie zajrzeć do dawnego pokoju Philipa, ale wtedy dostała wiadomość, że taksówka czeka. Już miała otworzy ć drzwi, gdy z biblioteki wy szedł Teddy. – Naprawdę nie chcesz usły szeć tego, co mam do powiedzenia o billingach? – Możesz do mnie zadzwonić, jak będę w taksówce, czeka na dole. Taki spec od telefonów na pewno wie, jak to się robi. – Chcesz wiedzieć czy nie? – Okej, o co chodzi? – Musisz uzy skać od operatora nie ty lko billingi, ale też wy kazy logowań do nadajników. Na billingach widać wy łącznie numery przy chodzące i wy chodzące. A na wy kazach logowań GSM można zobaczy ć, z jakim przekaźnikiem telefon Philipa się łączy ł. Czy li można prześledzić geograficzne położenie telefonu. To jedno ze standardowy ch narzędzi policji. – Okej, dzięki. Poproszę o takie listy. A, i jeszcze jedno: nie zmiażdż im dłoni, gdy się będziesz ze mną żegnał. W taksówce położy ła sobie iPada Philipa na kolanach. Weszła na jego profil na Facebooku. Nie by ło potrzebne hasło, zalogowała się automaty cznie. Już wczoraj napisała mejla do głównego biura Facebooka w Skandy nawii z prośbą o udostępnienie wszy stkich informacji o koncie Philipa: logowań na czat, listy znajomy ch i tak dalej. Chociaż by ła niemal pewna, że spotka się z odmową, gdy ż takie dane udostępniali jedy nie policji. „Są za to zajebiście hojni w dzieleniu się pry watny mi informacjami z amery kańskimi służbami wy wiadowczy mi” – skomentował Magnus. Zdjęcie profilowe Philipa by ło stosunkowo ostrożne, zrobione w ciemny m klubie czy restauracji. Zła rozdzielczość. Miał siedmiuset czterdziestu ośmiu znajomy ch. Ostatnia odebrana wiadomość pochodziła od niejakiego Fredrica Lönna. Brzmiała: „Dzięki za polecenie drinka, meeeegadobry ”. Emelie przewijała listę znajomy ch. Część nazwisk kojarzy ła, choć nic w ty m dziwnego. To osoby w podobny m wieku co ona, mieszkające w ty m samy m mieście i zajmujące się biznesem, choć na różne sposoby. Poza ty m kilku facebookowy ch znajomy ch Philipa pracowało w kancelariach adwokackich. Jednego chłopaka znała nawet ze studiów. Uchodził za niezwy kle zdolnego – doskonały materiał na wspólnika. Po kilku latach w kancelarii każdy wiedział, kto zmierza we właściwy m kierunku, a kto nie. Leijon nie stanowiła wy jątku. Nie wspominano o ty m w materiałach informacy jny ch,

na stronie internetowej ani w broszurach rozdawany ch wy głodniały m studentom ostatniego roku – jednak stosowano zasadę: w górę lub do widzenia. Jeśli nie wspinałeś się po drabinie wy nagrodzeń i nie dostawałeś informacji zwrotnej, że się pniesz, oczekiwano od ciebie, że zaczniesz się rozglądać za nową pracą. Kancelaria sama cię nie zwolniła, to mogłoby przy nieść złą passę. Należało działać na własną rękę. Ale jeśli się do tego nie kwapiłeś, do twojej skrzy nki odbiorczej zaczy nały spły wać przekierowane oferty pracy. Żadny ch inny ch wiadomości, ty lko te ogłoszenia: „Volvo poszukuje prawnika z doświadczeniem w naby waniu przedsiębiorstw”, „AstraZeneca szuka prawnika na stanowisko dy rektorskie w dziale zgodności”. W górę lub do widzenia – proste. Jeśli nie nadawałeś się, by wzbić się na najwy ższy poziom, musiałeś odejść. Wiele osób uważało ten sy stem za brutalny, jednak Emelie w gruncie rzeczy nie miała nic przeciwko. Warunek przetrwania w kancelarii nie należał do skomplikowany ch: wszy scy muszą dawać z siebie wszy stko. Uciążliwe by ło natomiast wodzenie pracowników za nos. Pomy ślała o inny m chłopaku, który pracował w ich kancelarii: Oliverze. W wieku zaledwie dwudziestu trzech lat ukończy ł prawo jako drugi najlepszy student na roku. To należało do rzadkości – większość młody ch Szwedów robiła sobie przy najmniej rok przerwy między liceum a studiami. Jechali do Pary ża uczy ć się francuskiego, zaciągali się do wojska, uczęszczali na jakieś kursy arty sty czne. Ale nie Oliver – on wiedział, czego chce, a w dodatku przeskoczy ł jedną klasę w podstawówce. Dla niego wy bór sprowadzał się do Leijon lub jakiejś kancelarii w Londy nie. Niżej nie zamierzał schodzić. W trakcie pierwszego roku w kancelarii brał udział w ośmiu transakcjach i pobił rekord w liczbie wy pracowany ch godzin wśród nowicjuszy : trzy ty siące sto. Pracował w czterdzieści osiem z pięćdziesięciu dwóch weekendów w roku, wziął nie więcej niż cztery dni urlopu i spędził w biurze Midsommar, Boże Narodzenie i Nowy Rok. Robił wszy stko jak należy ; miał zarówno społeczne, jak i mery tory czne kompetencje. Zasiadał w komitecie jubileuszowy m i w drugim roku opiekował się nowy mi pracownikami. Brał udział w opracowaniu księgi jubileuszowej dla profesora Jana Friedmana na temat gwarancji w umowie zby cia akcji. Trzeciego roku wy słali go na secondment, czy li pewnego rodzaju wy mianę, do Clifford Chance w Londy nie. Znak, że w niego inwestują. Po czterech latach ustanowił nowy rekord: trzy ty siące sześćset przepracowany ch godzin. O czy mś takim jeszcze nie sły szano w Sztokholmie. W prakty ce oznaczało to, że każdego dnia spędzał w pracy średnio szesnaście godzin, łącznie z weekendami, przez cały rok. Wspólnicy zaręczali, że Oliver jest na dobrej drodze, żeby zostać partnerem – w nieokreślonej przy szłości. Mówili, że zmierza w dobry m kierunku i daje z siebie wszy stko w pełnej zgodzie z ich oczekiwaniami. Podczas szóstego roku w kancelarii sprawował nadzór prawny nad fuzją banków Nordia i Swedea. Ponad dziesięciu adwokatów pracowało przy tej transakcji nieprzerwanie przez sześć miesięcy. Kancelaria wy stawiła potem fakturę na jedenaście milionów euro. W oczach młodszy ch prawników Oliver uchodził za nadczłowieka, półboga. Niektórzy podejrzewali, że ma w kancelarii tajne mieszkanie, w który m nocuje. Nikt nigdy nie widział, żeby wy chodził do domu. Po ośmiu latach powiedzieli mu: koniunktura nam nie sprzy ja, nie w ty m roku. Po dziewięciu usły szał: poczekaj jeszcze rok.

Oliver dostał zapalenia płuc, ale i tak wy rabiał ty godniowo swoje osiemdziesiąt godzin. Nadzorował inwesty cję Black Rock Partners w szwedzkiej służbie zdrowia, otumaniony lekarstwami na kaszel i citodonem. Z powodu stresu nabawił się łuszczy cy na rękach i twarzy. Jednak nie zwalniał tempa, ty le ty lko, że zawsze trzy mał w pokoju tubkę maści. Gdy zmarła jego matka, Oliver nie dotarł na pogrzeb, ponieważ finalizowali sprzedaż Hexval Englander AB. Ty mczasem wspólnicy nigdy nie planowali zrobić z niego swojego partnera. Chcieli wy łącznie jego zaangażowania, przepracowany ch godzin, jego ży cia. Po dziesięciu latach Oliver zaczął się zastanawiać, co jest grane. Niczego nie powiedzieli otwarcie. Ale do jego skrzy nki zaczęły spły wać ogłoszenia z Ericssona i Investora. Emelie pracowała z Oliverem przy kilku sprawach, zanim odszedł. Jego oczy straciły blask, wy sy pka na rękach podbiegła krwią. Miał trzy dzieści cztery lata, ale wy glądał na pięćdziesiąt pięć. Emelie zjechała w dół osi czasu na facebookowy m profilu Philipa. Nie wy dawał się zby t akty wny. Na jego tablicy widniały wpisy od Stephanie, Iana Crony, Axela Nilssona, Carla Lewenskiölda i inny ch osób, wiadomość od grupy pasjonatów cy gar, post Louise Ericsson o ty m, że mieszkanie na Östermalm jest do wy najęcia przez wiosnę, oraz zaproszenia różny ch znajomy ch na imprezy, wy jścia i weekendowe polowania. Wiele rzeczy powinna tu przejrzeć: listę znajomy ch, posty i wiadomości z ostatnich miesięcy. Znów weszła w skrzy nkę odbiorczą. Kilka wiadomości tego samego rodzaju co na tablicy. Imprezy, kolacje w restauracjach, weekendowe polowania pod Uppsalą; zamówione butelki szampana, które miały zostać zrecenzowane; żarty o laskach, które udało mu się wy rwać, i dy skusje na temat sztucerów do polowania na łosie. Starała się zrozumieć. „PODWÓJNY SZTUCER, włoski, SVS bez zewnętrznego kurka, producent: Stanley /Stoltz/Piotti, model Extra Luksus, kal. 470, 310 000 koron”. Nadawcą by ł John Hamilton. Jakiś sprzedawca? Emelie przy pomniała sobie, że zaginięcie wy szło na jaw, gdy ojciec chciał podarować sy nowi starą dubeltówkę. Nagle jej wzrok przy kuła inna wiadomość. Wy słana w połowie sty cznia. Nadawca nazy wał się Anton Antonson i miał królika albinosa na zdjęciu profilowy m. Jej treść brzmiała: „My ślę o tobie częściej, niż tego chcę. Należy sz do mnie, Philipie. My dwoje już na zawsze jesteśmy złączeni. Teraz wiem o tobie jeszcze więcej. Musisz z ty m skończy ć. Niebawem do ciebie przy jdę, Philipie. Już niedługo. AA”.

Twardy dysk Mats siedział w pozycji półleżącej. Był przykryty kołdrą, więc Cecilia nie widziała, jak wygląda jego skóra. Lekarz jej to wyjaśnił. – Ma głównie oparzenia pierwszego stopnia, pęcherze i zaczerwienienia, lecz również oparzenia drugiego stopnia na rękach, także dłoniach. Musi leżeć w suchej, czystej pościeli. Smarujemy go znieczulającym żelem chłodzącym. Doznał przede wszystkim oparzeń inhalacyjnych, kiedy nawdychał się trujących gazów i dymu. Wcześniej intubowano go z powodu ran w gardle i odwodnienia, ale teraz rurki zniknęły. Lekarz uprzedził, że Mats może odczuwać lęk i niepokój motoryczny. Miał niskie ciśnienie i dostawał środki przeciwbólowe. Cecilia zastanawiała się, czym objawia się ten niepokój – Mats wydawał się taki jak zwykle, choć może wolniej oddychał. Dzieciom przestało się podobać w hotelu. Początkowa fascynacja możliwością robienia bąbelków w wannie i małymi torebkami chipsów nad minibarem już minęła. Chciały wracać do domu, do swoich gier i zabawek. No i chciały zobaczyć się z tatą. Tyle że w tej chwili nie istniał żaden dom. Pytanie, czy istniał tata. Pierwszego dnia po pożarze Cecilia odprowadziła Lillan do przedszkola i pojechała do szpitala. Wzięła zwolnienie do końca tygodnia; jej szefowa okazała zrozumienie. Mats spał przez cały dzień. Po południu na moment się obudził. Nic do siebie nie mówili. Jego prawdopodobnie za bardzo bolało gardło, a poza tym nafaszerowali go lekami przeciwbólowymi. A ona? Nie wiedziała, co powiedzieć. Czy zdawał sobie sprawę, co zobaczyła w jego komputerze? Na tacy obok łóżka stał nietknięty szpitalny obiad i szklanka soku. Cecilia uniosła szklankę i patrzyła, jak Mats powoli wciąga przez słomkę czerwony płyn. – To dobrze robi na gardło – stwierdził, po czym położył się i znów zasnął. Tego dnia czuł się lepiej. Nie spał, gdy przed południem do niego przyszła. Na szczęście miał własny pokój. Służba zdrowia, dawna duma Szwecji, obecnie niczym nie mogła się pochwalić. Cecilia przekonała się o tym poprzedniej jesieni. Jej mama złamała kość udową i musiała dzielić pokój z trzema osobami, z czego dwie były niezrównoważone psychicznie i wydzierały się przez całe noce. Na operację czekała ponad trzy tygodnie. W dodatku wszystko poszło tak źle, że tydzień później ponownie musieli ją operować. Cecilia usiadła na krześle stojącym przy łóżku, tam gdzie zostawiła je poprzedniego dnia. Na ścianie wisiał obrazek przedstawiający jezioro otoczone lasem. Słońce skrywało się za

drzewami na tle czerwono-pomarańczowego nieba. Ten widok mógł napawać spokojem, jednak ona widywała takie kolory w swoich koszmarach. Przełknęła ślinę. Nieustannie zastanawiała się, co powiedzieć. Teraz nie tylko nie potrafiła wyrazić swoich uczuć, lecz także jakby w ogóle straciła zdolność mowy. Ponownie przełknęła ślinę. Byli małżeństwem od siedmiu lat, parą – od dziesięciu. Mats może nie okazał się najbardziej zaangażowanym ojcem, ale był wystarczająco obecny. I zawsze dla niej czuły, nawet jeśli ich pożycie ostygło po pierwszych latach. Spoglądał na nią z łóżka. – Jak się czujesz? – spytał słabym głosem. Musiała to z siebie wyrzucić. Jeśli nie przełamie się teraz, może już nigdy nie zdoła. Czuła ciężar na klatce piersiowej i ucisk w głowie, jakby ją ściśnięto imadłem. Ale nie mogła przed tym uciec. – Widziałam twój komputer w mieszkaniu. Wzrok Matsa niczego nie wyrażał. – Był włączony i zobaczyłam obraz na ekranie. I inne zdjęcia. Odwrócił głowę. Cecilia usłyszała dźwięk alarmu z korytarza. – To chyba oni podłożyli ogień w mieszkaniu – powiedział Mats. *** Nie my lił się. Nie mogli go tu dłużej trzy mać, skoro wy dzierał się jak zarzy nana świnia. Dali ciała z taśmą i udało mu się ją zedrzeć o brzeg deski klozetowej. Ściany by ły grube, wiedział, że sąsiedzi nie wkurzali się o by le co, ale krzy czał tak głośno, że ktoś mógłby zapukać z prośbą o ciszę albo po prostu zadzwonić na policję. Pory wacze musieli coś zrobić. Philip uwzględniał to w swoich planach. Drzwi otworzy ły się znienacka; nie sły szał nawet przekręcania klucza. Dwie osoby weszły do środka. Zamiast ty ch dziwaczny ch szalików miały kominiarki, ale to najprawdopodobniej Joker i ten drugi. Chociaż Philip nie by ł pewien. Jeden z pory waczy nachy lił się i złapał go za nogę. Philip próbował rozluźnić mięśnie. Udawał nieprzy tomnego. Drugi także podszedł i chwy cił go za ręce. Wy nieśli go jak zwinięty dy wan z łazienki przez przedpokój. Wy raźnie się rozluźnili, gdy dostrzegli, że zupełnie nie kontaktował. Celowo majtał głową na boki, jakby by ł pijany i upalony zarazem. Prawie szorował ty łkiem po ziemi. Kiedy otworzy li drzwi na klatkę schodową, przy stąpił do ataku. Tam miał największe szanse; oby ty lko który ś z sąsiadów go usły szał. Gwałtownie napiął ciało i wy szarpnął nogi, uderzając nimi o podłogę. Następnie z całej siły

kopnął jednego z pory waczy w piszczel. Facet zatoczy ł się do ty łu, dzięki czemu Philip uwolnił również swój tułów; cały m ciałem runął na podłogę. Jego ręce wy gięły się pod dziwny m kątem, co bolało, ale nie mógł w tej chwili o ty m my śleć. Przeturlał się i wy lądował na kolanach. Pory wacze nie wy dawali żadny ch dźwięków, jednak w ich ruchach czuć by ło duże zdenerwowanie. Philip znów zaczął krzy czeć. – Halo, halo, zostałem porwany ! Pomocy ! Ratunku! Jeden z napastników próbował złapać go w pasie. Wpadli do przedpokoju. Drugi został gdzieś z ty łu. Philip kątem oka zauważy ł, że drzwi się zamy kają. Nie przestawał się wy dzierać. – Pomocy, pomocy ! Niech ktoś zadzwoni na policję! Ratunku! Ten, z który m się kotłował, zaczął się podnosić. Philip rzucił się na niego i przy walił mu z główki. Poczuł, że uderza w coś niezby t twardego. Drugi zaatakował od ty łu; próbował przewrócić go na podłogę. Philip skręcił ciało i zaparł się nogami. Miał w sobie dzikość. Dziwił się, że nie stracił równowagi. Nigdy więcej nie da się złapać. Chaos. Który ś z napastników uderzy ł go pałką w głowę. Philip zobaczy ł gwiazdy, a podłoga się zakoły sała. Bez tego środka odurzającego w organizmie, który m próbowali go poić, by ł silniejszy, niż sądził. Zdecy dowanie czujniejszy, niż tamci przy puszczali. Pory wacz znów go uderzy ł. By li brutalni. A on – niczy m mały robaczek. Pętające go opaski uniemożliwiały ucieczkę. Czuł na sobie ich łapska. Tak jak tego wieczoru, gdy go schwy tali. Cicha skuteczność. Świadomość celu. Wsadzili mu coś do ust, ponownie zakleili je taśmą i wciągnęli mu coś na głowę. Wpadł w panikę; czuł krew lecącą z nosa. Chciał odkaszlnąć, wy pluć tę szmatę. Wlekli go po schodach w dół. Gwałtownie oddy chał. Wy miotował. Jego usta wy pełniały kawałki bagietki, woda, sok żołądkowy. Czuł się, jakby głowa miała mu eksplodować. Próbował wierzgać. Przełknął ślinę. Wepchnęli go gdzieś, chy ba do bagażnika. Znów zwy miotował. Try skało mu z dziurek w nosie. Kwas wżerał się w skórę.

Łkał. Usiłował walić nogami w przeszkodę. Nie mógł złapać tchu. Leżał zwinięty w kłębek. Niczy m ustrzelony i wy patroszony rogacz. Nie, to nie mogło się tak skończy ć. Ktoś musiał widzieć, co mu zrobili. Zamachnął się i znów kopnął.

* – Pewnie uznał, że nie ma się czy m chwalić, ja by m tak uważał – stwierdził Carl-Johan. – I dlatego nic nam nie powiedział. Teddy nadal wy py ty wał ich o pobicie. Nie wiedzieli zby t wiele. Potem zadał kilka py tań o siostrę. Najwy raźniej mieszkała w Londy nie i pracowała w jakimś laboratorium. By ła trzy lata młodsza od Philipa. Obiecali zdoby ć jej numer telefonu i adres mejlowy, choć w obecnej sy tuacji nie ży czy li sobie, aby ktoś z kancelarii się z nią kontaktował. Teddy próbował dowiedzieć się więcej o sy tuacji finansowej Philipa. – Przecież wy starczy przeczy tać arty kuł w „Aftonbladet” – skwitował Carl-Johan. – Pisano o Philipie? – spy tał Teddy. – Nie żeby obszernie, ale ze trzy ty godnie temu na pierwszej stronie widniał ty tuł: Oto najbogatsi przed czterdziestką w twojej dzielnicy. Takie obrzy dliwe zestawienie osób, który m się w ży ciu powiodło, z informacjami o ich majątkach i miejscu zamieszkania. Idioty zm. Właśnie ta gazeta i czy telnicy takiego chłamu ponoszą winę za to, co się teraz dzieje. – Magnus i Emelie wiedzą o ty m arty kule? – Tak, tak. – A jak duży jest majątek Philipa? Catharina uznała chy ba jego py tanie za zby t nachalne, bo powiedziała: – Może lepiej, żeby Magnus się ty m zajął. Gdy skończy ł rozmawiać z rodzicami Philipa, nie wiedział, gdzie się podziać. Duży pokój u Dejana nie wy dawał mu się w tej chwili odpowiednim miejscem, a choć Magnus pozwolił mu korzy stać z sali w kancelarii, Teddy kompletnie nie widział się w takim miejscu. Emelie wspomniała, że niebawem mają się spotkać z doradcą rodziców Philipa. Teddy nie wiedział, gdzie ani o której. Przedtem chciał załatwić pewną pry watną sprawę, więc w gruncie rzeczy cieszy ł się, że zostało mu trochę czasu. Wy szedł na Narvavägen. Próbował dodzwonić się do Magnusa lub Emelie, bezskutecznie. Może i dobrze. Musiał zebrać my śli. Py tanie, czy w ogóle chciał jeszcze rozmawiać z tą zadzierającą nosa prawniczką. Odnosił wrażenie, że traktuje go jak upośledzonego, gdy tak naprawdę to ona nie rozumiała nawet podstaw.

Spotkali się we troje w kancelarii. Magnus uśmiechał się tak szeroko, jakby trafił kumulację w lotka, jednak Teddy zdał sobie sprawę, że nawet najwy ższa wy grana nie by łaby dla kogoś takiego znaczącą sumą. Po prostu cieszy ł się z jego obecności. Poprosił go o podpisanie umowy zobowiązującej do zachowania poufności i serdecznie uścisnął mu dłoń. – Jestem ci bardzo wdzięczny, Teddy. I zostawił go z Emelie. Ta wy równała stos papierów, które leżały przed nią na stole. – Magnus chce, żeby śmy razem przy ty m pracowali. – Owszem. – Głównie masz składać mi raporty, żeby m mogła ustalać z nim dalsze działania. – Nie do końca tak to zrozumiałem. – Ale tak to wy gląda. Teraz wy jaśnię ci, o co chodzi. Mamy piętnaście minut, zanim pojedziemy na spotkanie z Carlem-Johanem i Cathariną. – Dobra. – I jeszcze jedno: Magnus spodziewa się nie wiadomo czego. Teddy zmierzał w stronę wody i hotelu Diplomat – jednego z miejsc często odwiedzany ch przez Philipa. Skręcił przy moście Djurgårdsbron i szedł dalej Strandvägen. Z jednego z dachów robotnicy zgarniali śnieg. Kilku stało na dole, pilnując, żeby zaspy czy sople nie spadły na przechodniów. Wy krzy kiwali coś po hiszpańsku. Teddy znał tę branżę od środka; po kilku potwornie ciężkich zimach z odgarniania śniegu zrobił się niezły biznes. Żaden z ty ch zatrudniony ch na akord gości nie chciał połowy pensji oddawać państwu. W więzieniu niektórzy z tak zwany ch przestępców w biały ch rękawiczkach zajmowali się wy łącznie planowaniem zleceń na czarno. Zakładano spółkę za spółką i wy sy łano lewe faktury, żeby firmy zajmujące się odśnieżaniem dachów mogły wy kazać koszty w księgowości; rozsy łano pieniądze po cały m świecie, do Estonii i Dubaju, a potem wy płacano identy czne sumy z konta spółki wy stawiającej fakturę i wręczano w kopercie pracownikom. Firmy, przez które przepuszczano brudne pieniądze, brały piętnaście procent zy sku. Jeśli zima obfitowała w opady, szmalu by ło ty le co śniegu. Teraz Teddy musiał gdzieś zadzwonić i spróbować otworzy ć usta. Nigdy nie zostawił wiadomości na jej poczcie głosowej. Mimo że wy my ślił co najmniej dwadzieścia rzeczy, które chciał jej powiedzieć. Znał numer na pamięć. Sy gnały pły nęły. Odezwał się jakiś głos. – Sara. To nie poczta, to dzieje się naprawdę.

Usły szał w słuchawce lekki szum. – Halo? – powiedziała Sara. – Kto mówi? Szum się nasilał, choć może ty lko w jego głowie. – To ja, Teddy. Nadal szumiało. Sara milczała. – Co u ciebie? Nabierała powietrza między każdy m słowem. – W porządku. – Długa przerwa na oddech. – A jak ty się miewasz? – Właśnie wy szedłem. – A, no tak, jesteś już na wolności. I jak, fajnie, nie? – Los się czasem uśmiecha. – No tak. – Tak. – Właśnie. – Mm. – No dobrze. – Słuchaj, chciałem się ty lko dowiedzieć, czy u ciebie wszy stko w porządku. – Tak, tak. Bardzo dobrze. – Nadal mieszkasz w Sztokholmie? – No pewnie, w Solnej. Spokojnie tu, ale i blisko miasta. – To fajnie. – No. – A czy m się zajmujesz? – Niczy m w tej chwili. Ale... Teddy ? – Tak? – Nie wiem, jak ci to powiedzieć. Mam teraz swoje ży cie. Ty i ja, to by ło dawno temu i muszę... muszę cię prosić, żeby ś do mnie nie dzwonił. Możesz mi to obiecać? – Co takiego? – Że nie będziesz się więcej odzy wał. – Nie wiem... – Obiecaj. – Może. Chciałem ty lko sprawdzić, co u ciebie. – U mnie wszy stko w porządku. I mam nadzieję, że u ciebie też, naprawdę. – Tak. – Muszę już kończy ć. Cześć. – Cześć.

Dzwonił telefon stacjonarny. Magnus podniósł słuchawkę. Potem spojrzał kolejno na zebrany ch w pokoju. – Patric Öhrn, doradca finansowy, już przy szedł. Dotrze na górę za kilka minut. Sala konferency jna by ła większa niż ta, w której Teddy siedział ostatnio. Pośrodku stołu znajdował się telefon z głośnikiem i kilka rozrzucony ch notatników. Sufit pokry wała gruba warstwa sztukaterii, a mosiężne ramiona nowoczesnego ży randola zwisały niczy m gałęzie drzewa uginające się pod ciężarem śniegu. Teddy został wezwany pół godziny wcześniej; dotarł do kancelarii w dziesięć minut. Zajął miejsce przy Emelie; obok niej siedział Magnus. Po drugiej stronie stołu rozwalił się jakiś facet, który przedstawił się jako Jan z firmy ochroniarskiej Redwood Security. Nie podał nazwiska. Jego usta przy pominały prostą kreskę. Na ręku nosił masy wny zegarek. Niebieska koszula i mary narka by ły zby t pogniecione jak na korporacy jnego szczura, ale wy starczająco schludne, żeby sprawiać dobre wrażenie. Na kilometr zalaty wał by ły m gliną. Gapił się na Teddy ’ego z dezaprobatą. Magnus zabrał głos. – Jan będzie naszy m wsparciem operacy jny m w terenie. Redwood umieścił też swojego człowieka w domu Schale’ów. – Robimy to, by czuli się bezpieczni i mieli pełną opiekę przez całą dobę – wtrącił Jan. – Uważacie, że rodzinie Philipa coś grozi? – spy tała Emelie. Jan spoglądał w swoje papiery, jakby w ogóle jej nie sły szał. Teddy pomy ślał, że okazuje Emelie taką samą niechęć jak jemu. Drzwi się otworzy ły i wszedł drobny mężczy zna koło czterdziestki. Patric Öhrn. Ubrany zgodnie z przewidy waniami: prążkowany garnitur, biała koszula i fioletowy krawat z wzorkiem w małe zwierzątka. Obszedł stół, aby każdemu podać rękę. – Dziękuję, że mógł pan przy jechać tak szy bko. Napije się pan kawy ? – spy tał Magnus. Bankier odczuwał wy raźny dy skomfort. Wy kręcał dłonie, spoglądając na nie naprzemiennie. Teddy domy ślał się, co czuje. Ze swoimi eleganckimi klientami i portfelami inwesty cji generujący ch zy ski znalazł się nagle w centrum swojego dawnego świata. Choć Teddy mógł się my lić; przy pomniał sobie, że to wy łącznie ten mężczy zna zrodził w ich głowach podejrzenie o przestępstwie. Magnus pokrótce przedstawił wszy stkich, lecz nie powiedział nic konkretnego o całej sprawie. – Jak sądzę, porozumiał się pan z kierownictwem banku. – Tak, zanim przy szedłem tutaj. Inaczej nawet przez my śl by mi nie przeszło, żeby rozmawiać z postronny mi o rachunkach naszy ch klientów. Zawsze zachowujemy najwy ższą dy skrecję. W każdej sy tuacji. – Świetnie, ale rodzina wy raziła zgodę. – To prawda.

– A państwa strategiczny klient mógł paść ofiarą poważnego szantażu. Czy wie pan, że moi zleceniodawcy, państwo Schale, nie chcą na razie informować policji? – Tak, powiedziano mi o ty m. – I, jeśli dobrze zrozumiałem Claesa, kierownictwo banku na to przy stało. – Tak. – Ale nie znają szczegółów sprawy ? – Nie. – Dobrze, wszy stko zgodnie z wolą naszy ch mocodawców. Proszę, żeby pan to podpisał. Magnus podsunął bankierowi jakiś dokument. Teddy nie widział jaki. Przy puszczał, że Patric Öhrn ma zobowiązać się do milczenia lub dać gwarancję, że mówi prawdę. – Obawiam się, że nie mogę tego zrobić. Nie podejmę zobowiązania o zachowaniu tajemnicy innego niż to, które nałoży ł na mnie bank. Działam zgodnie z regulaminem i wolą klienta. Magnus nie wy glądał, jakby się przejął. – W takim razie porozmawiam z Claesem. Nie ulegało wątpliwości, że ma w banku osobiste kontakty, który ch nie zawaha się wy korzy stać. – Proszę opowiedzieć, co się wy darzy ło – konty nuował. – Dziś rano zadzwonił do mnie Philip. Od pięciu lat kieruję zespołem pry watny ch doradców jego rodziny, choć państwo Schale są klientami naszego banku o wiele dłużej. Pomagamy im w długofalowy m zarządzaniu kapitałem, w sprawach podatkowy ch oraz prakty czny ch kwestiach, takich jak zakup nieruchomości. Przy bardziej akty wny ch lokatach Carl-Johan, bo głównie jego to interesuje, korzy sta z pomocy innego doradcy. Rano Philip powiedział mi, że chce wy płacić z konta szesnaście milionów koron, żeby kupić mieszkanie. – Czy mają państwo nagranie z tej rozmowy ? – Na szczęście tak, rejestrujemy większość rozmów. – Świetnie. Możemy go wy słuchać? Patric wy dawał się już odrobinę mniej spięty. Wy jął z torby komputer i postawił na stole dwa małe głośniki. Kliknął kilka ikon i zaszumiało. – Cześć, tu Philip. – O, witaj, Philipie, jak się masz? Teddy z trudem rozpoznał głos Patrica Öhrna; brzmiał dużo pogodniej i radośniej niż teraz. – W porządku. A co u ciebie? – Bardzo dobrze. – Będę się streszczał... ech... znalazłem rewelacy jne mieszkanie, które chcę kupić. Naprawdę super, dokładnie takie, jakiego szukałem. I trochę czas mnie goni, bo jeśli interes ma wy palić, muszę zapłacić naty chmiast. Chciałby m, żeby ś mi pomógł jak najszy bciej zdoby ć pieniądze. – No jasne, fajnie. Gdzie jest to mieszkanie, jeśli mogę spy tać? – Ech... Na Karlavägen. Apartament na poddaszu z piętnastometrowy m tarasem na dachu. Wspaniałe. Zresztą już podpisałem umowę, więc nie ma odwrotu, he he.

– Fajnie. Ile mam przelać? – Szesnaście milionów. – Szesnaście milionów? – Tak właśnie. – No, ale jaka jest wy sokość zaliczki, którą teraz trzeba wpłacić? – Nie ma żadnej... ech... zaliczki. To taka wy jątkowa okazja, że płacę całą sumę od razu. Szesnaście milionów. Aha, Patric, wszy stko musi pójść sprawnie, inaczej przepadnie mi to mieszkanie. – Rozumiem. Chy ba da się załatwić. Potrzebuję ty lko kopii umowy. Wy ślij mi PDF mejlem i od razu się ty m zajmę. – Kopii umowy ? Czy to naprawdę konieczne? – Tak będzie najlepiej, zazwy czaj wy magamy tego przy zakupie mieszkania. – Jasne, ty le że... trochę mi się spieszy. Mogę ją później dosłać? – Chy ba dasz radę w miarę szy bko ją załatwić? Naprawdę jest to wskazane. – Ale możesz puścić przelew już dzisiaj? – Na pewno. Wy ślij mi ty lko umowę, a wszy stkim się zajmę. – Okej, załatwię to. Nie ma problemu. Podam ci od razu numer konta, żeby ś w między czasie przy gotował transakcję. To musi pójść sprawnie, rozumiesz. – Załatwione. Dokąd mam przelać pieniądze? Teddy usły szał odległy dźwięk w tle. Warkot silnika, jakby uruchamiano ciężarówkę lub inny samochód. – To konto w tajlandzkim banku Ay udhy a. – Jakim banku? Ay...? – A-Y-U-D-H-Y-A. Numer konta: 384993443-332. IBAN: 43844934. – Kurczę, bądź tak miły i powtórz. – Numer konta: 384993443-332. IBAN: 43844934. – Jeszcze raz, proszę. Philip ponownie wy recy tował ciąg cy fr. – No dobrze. Teraz trochę papierkowej roboty, nie powinna zająć dużo czasu. I czekam na kopię umowy. – Przy ślę ci ją. – Świetnie, zatem ustalone. Gratuluję zakupu mieszkania! Patric Öhrn wy łączy ł komputer. W pokoju zapadła cisza, jakby nikt nie wiedział, co powiedzieć. Po chwili Magnus zabrał głos. – Dobrze, że poprosił pan o umowę, bardzo dobrze. – Nie wiem, ale coś by ło nie w porządku, już wtedy to przeczuwałem. Po pierwsze, Philip właśnie się przeprowadził. Niecały rok temu kupił apartament na Östermalmsgatan, pomagałem

mu wtedy. Po drugie, cały interes brzmiał podejrzanie – nigdy nie sły szałem o transakcji kupna mieszkania, która wy magałaby wy łożenia całej kwoty naraz. Przeważnie płaci się zaliczkę, a pozostałą sumę później, przy odbiorze. Inny układ to kompletna głupota. Poza ty m Philip nie dy sponuje szesnastoma milionami i wie o ty m. Oczy wiście mógłby zdoby ć taką sumę, gdy by sprzedał papiery wartościowe lub coś podobnego, ale tego zazwy czaj nie chce robić. Patric przerwał na chwilę i wy dłubał spod górnej wargi kuleczkę snusu[6] . Wy ciągnął okrągłe pudełeczko, zdjął wieczko i ulepił nową porcy jkę. To by ł General Classic; Teddy zauważy ł, że bankier ubrudził sobie palce. Pomy ślał: „Adwokaci przeglądający wy kazy logowań GSM i doradcy finansowi zaży wający snusu. Szwecja się zmieniła”. – Przy szła umowa? – Jeszcze nie. – A przelał pan już coś na to tajlandzkie konto? – Nie, bo chwilę później Carl-Johan zadzwonił do mnie w innej sprawie, a ja powiedziałem: „Rewelacja, sły szałem, że Philip kupuje większy apartament”. I wtedy on mi wy jaśnił, że to najprawdopodobniej pomy łka. A teraz siedzę tu z wami. Emelie skrupulatnie notowała podczas rozmowy. – Dziękujemy, panie Patricu. Mogłaby m zadać jeszcze kilka py tań? – Oczy wiście. – Czy ostatnio zauważy ł pan inne znaczące wy płaty z konta Philipa? – Nie przy pominam sobie. Chociaż należy do osób, które, że tak powiem, lubią wy dawać pieniądze. Czasem kupi samochód, inny m razem coś innego. Ale przecież nie śledzę szczegółowo jego wy ciągów, to jego pry watna sprawa. – Czy możecie uzy skać z banku Ay udhy informacje o właścicielu konta? – Obawiam się, że nie. Szwecja nie ma takich umów z Tajlandią. Skonsultowałem się już z naszy m oddziałem w Azji. – Rozumiem. A możecie zobaczy ć, czy w ostatnich dniach odnotowano jakieś nieudane przelewy ? – Tak, sprawdziłem to. Philip za pomocą tokena próbował przesłać wszy stkie środki z konta na ten tajlandzki rachunek. Jednak przy wy ższy ch sumach uruchamiają się blokady. Trzeba podać nazwę posiadacza docelowego rachunku, którą musi potwierdzić zagraniczny bank. Sama operacja trwa kilka dni. Udało mu się przelać zaledwie dziewiętnaście ty sięcy euro. To kwota graniczna, potem włącza się blokada. Magnus i Emelie dalej wy py ty wali Patrica o działalność biznesową Philipa. Nie znał szczegółów żadnej z inwesty cji. Gdy skończy li, bankier rozejrzał się, jakby czekał na pozwolenie, żeby odejść. Magnus zabrał głos. – No dobrze. Bardzo dziękuję, że pan przy szedł. I tak jak rozmawialiśmy, rozumie pan delikatność tej sprawy ? Patric Öhrn skinął głową, wstał i wy gładził kant spodni.

– Niewesoło to wy gląda. Długopis trzepotał między palcami Magnusa niczy m skrzy dło moty la. – Chciałby m się dowiedzieć jeszcze paru rzeczy, jeśli można – odezwał się Teddy. Patric się zatrzy mał. Magnus upuścił długopis na stół. – Sły szał pan kogoś w tle? Ja niczego nie wy chwy ciłem, ale może pan miał lepszy dźwięk. – Nic nie zwróciło mojej uwagi. Jakość dźwięku by ła podobna. – Ktoś coś mówił lub szeptał, albo czy mś hałasował? – Ech, może. Nie sądzę. Nie jestem pewien. – A jakie miał pan odczucia po rozmowie z Philipem? Ja go nie znam, ale pan może nam opowiedzieć jeszcze raz, jak najbardziej szczegółowo, czy zachowy wał się inaczej niż zwy kle. Patric cicho stęknął. – Trudno powiedzieć, zwy kle nie zastanawiam się nad takimi rzeczami. Choć może rzeczy wiście za długo zwlekał z odpowiedzią, jakby szukał właściwy ch słów. Sły chać to by ło, zwłaszcza gdy pojawiła się kwestia umowy. I mówił bardzo niewy raźnie, dlatego prosiłem kilka razy, żeby powtórzy ł numer konta. – A czy mógł by ć pod wpły wem narkoty ków? Odniosłem takie wrażenie. Na czole bankiera pojawiły się kropelki potu. – My ślę, że ma pan rację. Tak właśnie brzmiał. Kiedy Patric Öhrn sobie poszedł, siedzieli jeszcze przez chwilę, by omówić plan działania. Magnus przekazał im billingi telefoniczne oraz wy kazy logowań GSM, które przy niosła Emelie. Jan, by ły gliniarz incognito, zapy tał: – Jak udało ci się zdoby ć te wy kazy ? Można je udostępniać ty lko policji i urzędowi celnemu. Emelie uśmiechnęła się krzy wo i zerknęła na Magnusa. – Pomagaliśmy Telephonice, kiedy wiosną schodziła z giełdy – powiedział jej szef. – Całe kierownictwo zostało objęte dobry m programem moty wacy jny m. Prawda, Emelie? By li nam winni przy sługę. Teddy pomy ślał, że bez niego nawet nie wiedzieliby o istnieniu takich wy kazów, ale ugry zł się w języ k. Emelie opowiedziała im o dziwnej wiadomości z iPada Philipa. – Znalazłam też kilka nieprzy jemny ch mejli od Kevina Anderssona. – Kto to? – Chłopak, który wy my ślił Pixel Flow. Obaj świetnie wy szli na ty m finansowo, ty le że Philip z siedemnaście razy lepiej od Kevina. Teddy zanotował w pamięci pierwszą inwesty cję Philipa. Jednocześnie cały czas wy czuwał jakiś fałsz. Coś się nie zgadzało. Ty lko jeszcze nie wiedział co.

W więzieniu Każda z nich otrzy mała ksy wę. Na Emmę wołali Organizatorka, Sara zaś została Świeżakiem. Organizatorka, ponieważ Emma urządziła dla nich imprezę. Świeżak, bo Sara sprawiała dokładnie takie wrażenie. Zupełnie zielonej. Teddy i Tagg dostali na Midsommar po plastikowej butelce z piwem. Chcieli jedy nie poczuć smak gory czy w ustach, po raz pierwszy od wielu lat. Wprawdzie Loke warzy ł piwo w wiadrze do my cia podłóg skitrany m w pralni, lecz tak ohy dne, że ledwie można je by ło nazwać napojem. Liczy ł się gest. Choć ty lko ze strony Emmy. Kiedy stali na kory tarzu i prosili o tę drobną przy sługę, na sekundę spuściła wzrok, a zaraz potem popatrzy ła na nich; jej oczy iskrzy ły. – Chy ba mogę wam coś załatwić na wieczór. Niskoprocentowy m piwem i tak się nie upijecie. Natomiast Sara stała ze spuszczoną głową. – Emmo, my ślę, że nie powinny śmy... Po chwili Sara odwróciła się na pięcie i odeszła. Emma patrzy ła za nią, próbując ją usprawiedliwić. – Ja wcześniej pracowałam w Kumli, ale Sara jest tu zupełnie nowa. Studiuje na uniwersy tecie i niezby t wiele rozumie. Tagg chciał, żeby odtąd nazy wać Sarę Suką albo Zołzą, lecz gdy by doszło to do uszu kierownictwa oddziału, zrobiłby się kwas. Rozmowy mediacy jne, spotkania z kuratorem, a w najgorszy m przy padku cofnięcie przy wilejów – możliwości zakupów w kiosku czy dostępu do wózka z książkami. Nie potrzebowali tego. Dwa ty godnie później zapy tali Emmę, czy skombinuje dla nich ładowarkę do telefonu komórkowego. Tagg miał miniaturowego samsunga przemy conego w trakcie odwiedzin kilka ty godni wcześniej. Bateria już się wy czerpała. Załatwiła im ładowarkę w niecałe dwa dni. W kolejny m ty godniu wniosła pendrive. Nieświadoma, że zawierał od groma filmów z ostry m porno, które później godzinami oglądali w ukry ciu na poży czony m Xboksie. Jeszcze później przy niosła im kopertę z dziesięcioma gramami zielska. Tagg i Teddy sy mulowali ciężkie przeziębienie, żeby cały dzień spędzić w celi na haju niczy m czternastolatki, które zapaliły pierwszy raz. Natomiast Sary nie widy wali zby t często. Teddy wiedział, że normalnie pracuje. Widział ją za lustrzaną szy bą w pokoju strażników lub przez otwór w drzwiach celi, kiedy przy chodziła na wieczorne zamknięcie. Próbował ją wołać, gdy mijała który ś z warsztatów. Nigdy z Emmą, zawsze z inny mi strażnikami.

By ł ciepły dzień na spacerniaku pod koniec lipca. Tagg siedział w izolatce, bo znaleźli w jego celi telefon i ładowarkę ukry te w szczelinie ramy łóżka. Loke pełnił dy żur w kuchni. Dziedziniec więzienia stanowił jak zawsze miejsce pełne podziałów. Chłopaki z gangu MC trzy mali się głównie w swoim gronie, choć by ły to całkiem znośne ty py. Teddy kumplował się z kilkoma. Sy ry jczy cy podobnie, najchętniej gadali ze sobą nawzajem, ale też by li spoko. Rozumieli, że świat się na nich nie kończy, a poza ty m Teddy znał wielu ludzi z Södertälje. Arabowie i Gambijczy cy pozostawali na uboczu; ci drudzy często kaleczy li szwedzki, choć mieszkali tu od wielu lat, handlując heroiną. Istniały też inne gangi: Black Cobra, Lejon, Original Gangsters i tak dalej. W większości młode chłopaki, przed który mi daleka droga, zanim się porządnie wy szumią. Poza ty m „serbscy Serbowie”, czy li tacy, którzy nie gadali po szwedzku. I inni cudzoziemcy – Litwini, Rosjanie. A na końcu: wy alienowane świry. Ojciec, który zatłukł córkę na śmierć, bo nie chciała wy jść za starszego o dwadzieścia lat faceta w kraju ojczy sty m. Gość, który poderżnął gardło konkubinie, bo schowała przed nim alkohol. Oni do nikogo nie pasowali, powinni by ć zamknięci gdzie indziej. Teddy siedział na oparciu jednej z ławek i wy grzewał się na słońcu. To by ła jego ulubiona miejscówka. Nad wschodnim murem widział wierzchołki drzew z wciąż soczy ście zielony mi liśćmi. Za kilka miesięcy wy jdzie na swoją pierwszą przepustkę. Wtedy zobaczy całe drzewa, nie ty lko wierzchołki. – Cześć, o czy m tak rozmy ślasz? Odwrócił się. Sara. Musiała podejść tak cicho, że jej nie dostrzegł. Co tu robi? Klawisze nieczęsto łazili samotnie po spacerniaku. Kilka ty godni wcześniej jeden z nich został tu ciężko pobity. – Delektuję się latem i oddaję marzeniom. Sara podkuliła ramiona. Miała włosy upięte po bokach spinkami. Stała w milczeniu. Teddy zobaczy ł mały azjaty cki znaczek wy tatuowany za jej uchem. Nie zauważy ł go wcześniej. – Wy dziarałaś sobie ostatnio? – Nie – powiedziała z uśmiechem. – Zazwy czaj włosy go zasłaniają. – Co oznacza? – To po chińsku: odwaga. – Potrzebujesz odwagi, czy ją masz? – Chy ba jedno i drugie. Już sam fakt, że tu pracuję, świadczy o pewnej śmiałości. Chociaż czasem przy dałoby mi się więcej siły. Patrzy ła mu w oczy odrobinę za długo jak na zwy czajną konwersację. – Przestańcie prosić Emmę o przy sługi. Teddy opuścił się na siedzenie ławki. – O czy m mówisz? – Dobrze wiesz. Zrobiliście z niej swojego jelenia, a to może mieć ty lko jeden finał.

– Czemu się wtrącasz? To nie twój interes, czy Emma postanowi by ć dla nas miła, czy nie. – Właśnie że mój. Znam ją, jest moją koleżanką. Tak naprawdę wcale nie chce tego robić. Zależy jej na dobrej atmosferze w pracy i chce by ć lubiana. Ciężko walczy ła o tę posadę. Pół ży cia marzy ła o służbie więziennej. Jeśli wpadnie, będzie po niej. Teddy wstał. – Powinnaś nauczy ć się jednego o ży ciu w tej części świata, z której pochodzę. Każdy sam odpowiada za swoje czy ny i nikt nie powinien się wtrącać. Zrozumiałaś? Ta prosta zasada zawsze tu obowiązy wała. Zaczął odchodzić. Sara stała w miejscu, ale usły szał, jak mówi: – Wiesz, o co mi chodzi, Teddy. My ślę, że w głębi duszy się ze mną zgadzasz. Skończcie z ty m. Jeśli nie ze względu na Emmę, to na mnie. W oddali nad wschodnim murem Teddy wciąż widział wierzchołek najwy ższego drzewa.

*** Czarne siedzenia w czerwono-żółty ch lożach by ły prawdopodobnie ze sztucznej skóry. Ży randole nad nimi i nad szeroką antresolą też wy glądały na podróby. Stoły z pewnością pochodziły z Ikei, ty le że polakierowano je na czarno. Zamontowano w nich wiaderka na szampana i inne schłodzone alkohole. Bar miał ponad dwanaście metrów długości, a za nim wzdłuż ściany ciągnęły się jasne półki z podświetlony mi butelkami. Blask burszty nowej whisky, niebieska poświata curaçao, bordowy odcień crème de cassis. Tagg przeby wał na wolności dłużej niż Teddy, więc lepiej orientował się na mieście. Wy jaśnił, że to najmodniejszy klub w Sztokholmie. Clara’s. Teraz – o trzeciej po południu, gdy nie by ło tu ży wego ducha – bar wy glądał spelunowato. Pod sufitem bły szczały małe światłowody jak wy blakłe gwiazdy. Wahadłowe drzwi zaskrzy piały, gdy je otworzy li. Tagg już od progu stwierdził, że barman wy cierający przestrzenie między butelkami wy gląda na frajera. Teddy nie mógł odmówić mu racji. Czoło faceta marszczy ło się jak u emery ta, mimo że nie miał więcej niż dwadzieścia pięć lat. Na ręku nosił wieśniacką bransoletkę z posplatany ch pasków skóry, chociaż to zauważy li dopiero z bliska. – Na ty m świecie nigdy nie dostaniesz drugiej szansy, żeby zrobić pierwsze wrażenie. Ten koleś ma na mordzie wy pisane: „Za kogo ty się uważasz?”, to nie w porządku – sy czał Tagg. Barman wszedł za długą ladę. W jednej ręce trzy mał szmatkę, a w drugiej telefon. Teddy podszedł bliżej. – Cześć. Zakładam, że tu pracujesz. Gość popatrzy ł na niego i jeszcze bardziej zmarszczy ł czoło. – Tak, ale teraz jest zamknięte.

– Rozumiem. Chciałem zadać kilka py tań, jeśli się zgodzisz. Nic więcej. – Skontaktujcie się lepiej z Danielem Yaldą. To on tu udziela informacji. Teddy stał metr od baru. Tagg szepnął mu do ucha: – No, podejdź bliżej, bliżej. Jednak Teddy powiedział ty lko: – Dobra, później do niego zadzwonię. Ale to bardzo pilna sprawa, więc skoro już tu jesteśmy, dowiedziałby m się paru rzeczy. Barman odchy lił głowę na bok, jakby rozciągał szy ję. Nie odpowiedział. Czterdzieści minut wcześniej Teddy zadzwonił do Tagga z py taniem, czy wy bierze się z nim w jedno miejsce. Widzieli się po raz pierwszy, odkąd Teddy wy szedł z więzienia. Miał opory, żeby prosić o przy sługę. – Mogę potrzebować odrobinę wsparcia, poszedłby ś ze mną? By łoby zajebiście. To nie zajmie dłużej niż dwie godziny. – Teddy, ja urodziłem się zajebisty. A teraz stali tutaj. Teddy przy stąpił do konfrontacji i nie przy jmował odmowy, przy ciskał gościa po drugiej stronie baru w sposób, jakiego Tagg pewnie się spodziewał. – Pracowałeś tu w przedostatni weekend sty cznia? – Tak jak mówiłem, zwrócicie się do osoby zajmującej się udzielaniem informacji. – Ale chy ba możesz powiedzieć, czy wtedy pracowałeś? – Nie wiem. – Przecież macie grafik? – No mamy. – A kto go układa? – Zazwy czaj ja. – Czy li przy gotowujesz grafik, ale nie wiesz, czy pracowałeś w przedostatni weekend sty cznia? Sły szy sz, jak to brzmi? – Dobra. Wy daje mi się, że pracowałem. – By łeś tu w sobotę? Gość wziął do ręki telefon. – Jeśli stąd nie wy jdziecie, zadzwonię po ochronę. – Posłuchaj, to ważne. – Głuchy jesteś? Powiedziałem, jaka jest sy tuacja. Idźcie już. Wtedy wkroczy ł Tagg. Teddy nie zdąży ł go powstrzy mać. – Przeginasz pałę. Mój kumpel nie toleruje czegoś takiego. My ślisz, że zacznie ci lizać podeszwy ? Okaż, kurwa, trochę szacunku człowiekowi, który osiem lat spędził w zamknięciu. Barman go zignorował. – Wy pierdalajcie stąd! Ale już!

Teddy obszedł bar. Po wewnętrznej stronie lady stały szklanki, miski z limonkami i cy try nami, duży mikser, stojak na noże, a przy zlewie szejkery, blendery, wy ciskarki do soku i inne knajpiane gadżety. Ponadto wiaderka na schłodzone butelki szampana. Teddy chwy cił barmana za koszulę i przy cisnął go do blatu. Patrzy ł mu prosto w oczy. Poczuł uderzenie adrenaliny. Z kolana w brzuch tego stawiającego się skurwy sy na, pomy ślał. Z bani mu w ry j. Odchy lił głowę do ty łu. Wziął zamach. Przy gotował się na to, że try śnie krew. Potem odpuścił. Cały się trząsł. Mało brakowało. Cofnął się o dwa kroki. Za późno. Tagg stał już przy nim. W dłoni trzy mał szejker, który m z całej siły przy łoży ł w pomarszczone czoło barmana. Chłopak upadł na podłogę. Darł się, ale Tagg lekko go uniósł i uciszy ł, przy kładając palec do jego ust. – Stul py sk. Gość wy bałuszy ł oczy ze strachu. Krew lała mu się z nosa. Tagg urwał kawałek papieru z rolki i podał chłopakowi, żeby ją zatamował. Teddy położy ł kumplowi rękę na ramieniu. – Ej, wy luzuj, kurwa, trochę. Tagg go zignorował. Pewnie uważał, że najwy ższy czas, by Teddy wrócił do rzeczy wistości. Złapał gościa pod brodą. – A teraz odpowiesz na py tania mojego kolegi. Barman warknął: – Jesteś zdrowo popierdolony. Nic nie powiem. Pożałujesz tego. Tagg ścisnął jego policzki. – Nie chojrakuj. Jeśli nie odpowiesz, będę musiał zrobić mały koktajl. Chwy cił rękę chłopaka i podniósł pokry wkę blendera. Barman dalej się stawiał. – Nawet dzieciak by się na to nie nabrał. Tagg nie odpowiedział, ty lko włączy ł blokadę, dzięki której mógł uży wać blendera bez pokry wki. Potem nacisnął przy cisk. Ostrze zaczęło obracać się z przenikliwy m dźwiękiem. Chłopak próbował się wy rwać. Teddy złapał kumpla za ramię. – Dobra, odpuszczamy. Tagg go odepchnął. – Czekaj, to nie potrwa długo.

Zwrócił się do barmana. – W odróżnieniu od ciebie, kolego – powiedział i mocno ścisnął nadgarstek chłopaka – ja nie jestem aktorem. I wtedy gość nie wy trzy mał. Zaniósł się niekontrolowany m płaczem; skamląc, wy ry wał rękę. Tagg go puścił. Zwy cięży ł. – No, to teraz gadaj. Barman usiadł na podłodze i oparł się plecami o bar. Ciężko oddy chał. Na jego czole znów pojawiły się zmarszczki.

* Próba ucieczki zupełnie nie wy paliła. Choć, gdy minęła panika, nie uronił już ani łzy. Nawet nie zwinął się w kłębek, by łkać w kolano. Szramę na policzku pokry ł cienki strup. Prawie nie czuł swojego palca – musiała już minąć doba, odkąd go zranili. Pewnie to zasługa tabletek. Wy starczająco dobrze znał się na takich preparatach, aby wiedzieć, że faszerowali go czy mś uspokajający m. Nieźle trzepało. Możliwe, że to citodon lub tramadol. A może pulsujący ból w dłoni zelżał tak jak przy zwy kły m skaleczeniu, mimo że Philip stracił jedną trzecią małego palca. Nie wiedział zby t wiele o miejscu, do którego go przenieśli. Ciemne, zimne pomieszczenie; zapach sugerował, że długo niewietrzone. Drewniana podłoga. Gdy zerwali mu to, czy m miał zasłonięte oczy i usta, oraz wrzucili do środka kilka tabletek i bagietkę, szy bko się rozejrzał. Leżał na materacu. Nie widział wokół żadny ch mebli, okna ani niczego na ścianach poza kilkoma deskami po węższej stronie pokoju. Żadnego kranu, z którego mógłby ostrożnie spijać krople. Jechali niecałą godzinę, zanim wy wlekli go z bagażnika. Choć by ł wtedy tak otumaniony, że niewiele pamiętał. Nie sły szał ich rozmów w samochodzie; siedzieli w milczeniu albo szeptali do siebie. Wy łapał jedy nie komentarz – jak przy puszczał – Jokera, gdy otwierali bagażnik: „Teraz nawet się, kurwa, cieszę, że się przedłuży ło. Inaczej nie daliby śmy rady załatwić tego miejsca”. Musiał zachować zimną krew. Nie wolno mu się załamać, krzy czeć czy łomotać w ścianę tak jak wtedy w mieszkaniu. Papier wokół palca by tego nie przetrwał i krew znów zaczęłaby try skać. Waliłby głową w drzwi, aż opadłby z sił, które powinien oszczędzać. Nie zadali sobie trudu zaklejenia mu ust taśmą, przeby wał zatem w miejscu, gdzie nikt go nie usły szy. Sam się dziwił, że ty le wy trzy mał. A może siła drzemała w nim od zawsze? Może to, co się działo, nie by ło takie odmienne od tego, czego doświadczy ł kiedy ś? Poza ty m tabletki działały.

Nie pamiętał, ile miał wtedy lat. Chodził bodaj do siódmej czy ósmej klasy. Lekcja wuefu odby wała się tego dnia na powietrzu, na boisku do piłki nożnej Östermalms IP. Ładny m, z zadbaną trawą i prawdziwy mi bramkami. Choć większość kolegów Philipa nie interesowała się piłką. Futbol uznawano za rozry wkę dla plebsu. Jednak Philip to lubił. Nie przepadał za samy m graniem, ale oglądanie meczów na stadionie Djurgårdens IF zawsze go emocjonowało. Zamierzał kupić karnet na kolejny sezon. Wrócili do szatni zlani potem. Dziewczy ny nie grały w piłkę, zamiast tego biegały w sztafecie wzdłuż boiska. Philip, Calle, Axel i jeszcze jeden chłopak rozmawiali o Amercan Pie. Stifmeister bardzo ich bawił. Nie wszy stko zrozumieli, ale i tak uwielbiali ten film. Brali pry sznic w pośpiechu. Zachowy wali się jak zwy kle: trochę smagania się ręcznikami, poszturchiwanki na śliskiej posadzce, cała masa dowcipów o gejach. A potem do przebieralni wszedł Ian. Nie grał z nimi. Przed Lassem, nauczy cielem wuefu, usprawiedliwił się przeziębieniem. Przeziębienie – sranie w banie, Ian nigdy nie ćwiczy ł, zawsze znajdował wy mówkę. Axel zgry wał się z tego już wcześniej. – Jeśli taki z ciebie, kurwa, delikates, żeby się zwalniać, to po co w ogóle tu przy łazisz? – Nie zostałem zwolniony, po prostu dziś nie mogłem grać. – Jesteś socjalistą czy co? Cherlawy, snobisty czny socjalista. – Dawać go tu, tę pokrakę! – krzy knął Axel. Wraz z Carlem i Philipem złapali Iana, przewrócili na ziemię i zawlekli pod natry ski – tam nie by ło ich widać, gdy by ktoś otworzy ł drzwi szatni. Philip stanął na czatach. Przez chwilę zrobiło mu się żal Iana. Ale nie, dostał jedy nie to, o co prosił. Axel i Carl przy ciskali chłopaka do podłogi; wy dzierał się, a jego ubrania zrobiły się mokre. Frajer by ł słaby. Calle zdarł z niego szorty. – Przy nieś swój dezodorant, Axel – powiedział Philip. Przy trzy mali Iana. Skamlał, pociągał nosem. Axel wrócił z dezodorantem w spreju i podał go Philipowi. – Musimy cię czegoś nauczy ć. Ian darł się w niebogłosy. Philip pry skał mu dezodorantem w twarz, na fiuta i ty łek. Widział wy bałuszone oczy chłopaka spoglądającego na niego z podłogi. To nie pierwszy ani ostatni raz. Wiedział o ty m. Musieli dać Ianowi nauczkę.

*

Teddy siedział sam w jednej z sal w kancelarii. Nie zamierzał kończy ć rozgrzebanej sałatki z makaronem. Magnus kazał sekretarce mu ją przy nieść; smakowała gorzej niż więzienne żarcie. Czekał na Emelie i trzech kolegów Philipa, który ch Carl-Johan poprosił o przy by cie. Na stole przed nim leżały billingi telefoniczne i wy kazy logowań GSM, nad który mi spędził ostatnie godziny. Teraz jego my śli powędrowały gdzie indziej. Barman, Robin, zaczął mówić, gdy Tagg porządnie go przy cisnął. Teddy przy pomniał sobie własne zachowanie. Mało brakowało, a straciłby panowanie nad sobą. Robin przy znał, że w przedostatnią sobotę sty cznia coś się wy darzy ło po zamknięciu baru. Punkt piąta zawsze zapalali światła i wy łączali muzy kę, żeby nie podpaść władzom. Tamtej nocy jakiś chłopak, którego widział już wcześniej, rozwalił się z butelką piwa w jednej z lóż. Robin próbował go wy prosić – zdarzało się, że musiał wzy wać ochroniarzy, aby wy prowadzali niektóry ch gości. W końcu zdołał nakłonić faceta do wy jścia. Miał mu pomóc dotrzeć do taksówki. Na zewnątrz stało kilku mężczy zn. Barman nie zdąży ł zarejestrować dużo więcej niż to, że zaatakowali chłopaka, który opadł na czworaka, a po chwili wstał. Robin trzy mał się z daleka. Potem pomaszerowali ulicą Briger Jarlsgatan. – Zadzwoniłeś na policję? – Nie. Nie chcemy zamieszania wokół klubu. Ale udałem się za nimi w bezpiecznej odległości. I widziałem, co mu zrobili przy nabrzeżu. Po kwadransie sobie poszli, więc podszedłem. Stał już wtedy sam. Rodzice Philipa wiedzieli o pobiciu, ale fakt, że zmuszono go do wy jścia na zamarzniętą zatokę, to coś nowego. Dziwne. – Ci faceci zachowy wali się, jakby go znali? – spy tał Teddy. – Nie wiem. – Macie monitoring? – Tak, ale kasujemy nagrania po czterdziestu ośmiu godzinach. Zachowujemy je wy łącznie na żądanie policji. – Dobra. Co potem zrobiłeś? – Nic, czekałem. Upierał się, żeby m po prostu zamówił mu taksówkę. Zostałem z nim, dopóki nie wsiadł do samochodu. Miał pojechać do szpitala. Pewnie założy li mu jeden czy dwa szwy. Możliwe, że musieli też nastawić mu nos. – Czy li pojechał do szpitala? – Tak mi się wy daje. Teddy zwrócił się do Tagga. – Ten chujek coś ściemnia, czegoś nam nie mówi. Tagg zaczął się podnosić. – Proszę, nie. Zapomniałem dodać, że stał na lodzie, gdy tam podszedłem – wy stękał Robin. – Co takiego? – Zmusili go, żeby wszedł na zatokę. To zajebiście niebezpieczne przy tak cienkim lodzie.

Podałem mu drabinę ratowniczą, którą znalazłem przy budce z biletami. Lód, pomy ślał Teddy. I to, że czekali pod klubem. Nie miał do czy nienia ze zwy kły m pobiciem. Emelie weszła do sali. – Są już na dole – powiedziała i usiadła. – Jego koledzy ? – Tak, koledzy i partnerzy biznesowi. Dwa w jedny m. Wy dają się zgraną paczką. Teddy odniósł wrażenie, że Emelie ma dobry humor. Zastanawiał się, czy odkry ła coś ciekawego. Zamierzał o to zapy tać, kiedy rozległo się pukanie do drzwi. Emelie wstała. Wskazała na sałatkę Teddy ’ego. – Nie jesz tego? Wy rzuciła opakowanie do kosza na śmieci, a następnie otworzy ła drzwi. Mężczy źni weszli do pokoju i mocno uścisnęli im dłonie na powitanie. Zajęli miejsca po przeciwnej stronie stołu. Musieli się zastanawiać, o co chodzi. Ten, który przedstawił się jako Ian, miał na sobie bordowe sztruksy i granatową mary narkę z żółtą poszetką w kieszonce. Jego włosy by ły idealnie przy lizane do ty łu, jakby każdy został uczesany osobno. Axel, drugi mężczy zna, by ł w prążkowany m garniturze i białej koszuli z niebieskim wełniany m krawatem zawiązany m na perfekcy jny węzeł. Teddy założy ł krawat może z pięć razy w ży ciu; na pewno na pogrzeb mamy. Trzeci facet, Carl, nosił granatowy garnitur, ale bez krawata. Jego buty bły szczały w świetle mały ch reflektorów na suficie. Teddy zastanawiał się, jak można utrzy mać je w czy stości, gdy na zewnątrz leży taka breja. Przy puszczał, że każdy z mężczy zn ma w jakiś sposób do czy nienia z pieniędzmi. Emelie rozpoczęła spotkanie. – Może wy dawać się nieco dziwne, że tak nagle wezwaliśmy panów. Ale cieszy my się, że udało się panom przy jść tak szy bko. Nazy wam się Emelie Jansson. – Podsunęła każdemu z nich wizy tówkę i kilka papierów. Teddy przy glądał się trzem młodzieńcom. Z uwagą słuchali Emelie i wy glądali na odprężony ch, jakby jej słowa ich nie doty czy ły. Na stole stała tacka z filiżankami do kawy i szklankami na wodę, ale żaden nie chciał nic do picia; pewnie zależało im, żeby jak najszy bciej stąd wy jść. Emelie przedstawiła sprawę: Philip zaginął kilka dni temu, nie wiadomo, kiedy dokładnie; mogło dojść do przestępstwa. Poprosiła o podpisanie dokumentów, które wręczy ła im wcześniej. Wszy scy trzej nadal siedzieli w milczeniu, choć powoli docierały do nich słowa prawniczki i ich twarze zaczęły zdradzać pewne napięcie.

Po kilku sekundach Axel uniósł głowę. – Straszne. Wiadomo coś więcej o ty m, co się stało? – Niestety, nie mogę wchodzić w szczegóły. Chcieliśmy z wami porozmawiać i upewnić się, czy czegoś nie wiecie. – Wy daje mi się, że przedwczoraj dostałem od Philipa esemesa, w który m pisał, że jest chory. Angina czy coś. Ian przy taknął. – Otrzy małem podobną wiadomość. Axel wy trzeszczy ł oczy. – Co powinniśmy zrobić? – Nic – ciągnęła Emelie. – Ty lko informować nas o wszy stkim, co może okazać się ważne, oraz mieć oczy i uszy otwarte. A jeśli ktoś zapy ta o Philipa, to pojechał do Hiszpanii grać w golfa. – On nie gra w golfa. – Ale tak mówimy. Spojrzeli na Emelie ze zdumieniem. – Czy ktoś jeszcze się zastanawiał, gdzie się podziewa Philip? – spy tała. Axel zerknął na swój duży zegarek, prawdopodobnie rolex. Sprawiał wrażenie, jakby obliczał, ile czasu może jeszcze poświęcić. – Ja sam nie dy sponuję żadną przy datną wiedzą. Nie zauważy łem ostatnio niczego dziwnego. Zastanawiam się natomiast, czy rozmawialiście z dziewczy ną Philipa, Stephanie. Emelie siedziała ze skrzy żowany mi rękami. – Nie, my nie. Jest na jakimś wy jeździe. Carl-Johan lub Catharina przekazali jej przez telefon, że Philip wy jechał do Hiszpanii i ma kiepski zasięg w telefonie. To niezwy kle ważne, żeby nic nie wy ciekło do mediów, bo stracimy szansę na znalezienie Philipa. Axel wy dał z siebie dźwięk przy pominający mlaśnięcie. – No dobrze, to kiedy rozwiążecie tę sprawę? Teddy powoli pochy lił się nad stołem. – Nie wiemy. I rozumiemy, że to dla ciebie trudne, Axel. Mimo to chciałby m zadać wam kilka py tań. Nie czekał na reakcję. – Który ś z was widział się z Philipem jedenastego albo dwunastego lutego? – Pojęcia nie mam – odpowiedział Axel. – A jak ci się wy daje? – Naprawdę nie wiem. – Nie masz kalendarza? – Owszem, ale nie zapisuję w nim wszy stkich pry watny ch spotkań. Teddy znów pochy lił się nad stołem i chwy cił Axela za rękę. Chłopak poderwał się, ale nie mógł nic zrobić. Teddy mocno go trzy mał, wbijając w niego wzrok. Axel się wy krzy wił, lecz nie

pisnął słowa. Teddy widział wy raz bólu na jego twarzy i sły szał, jak strzy kają mu kostki w palcach. – Wy sil pamięć. Emelie siedziała cicho. Axel także nachy lił się nad stołem, żeby zmniejszy ć napięcie w dłoni. – Nie wiem, co wtedy robiłem – prawie pojękiwał. – Może jednak zerkniesz w kalendarz. Może przy pomnisz sobie dzięki inny m rzeczom, które zaplanowałeś na ten dzień. Ian i Carl siedzieli jak trusie. Wy jęli telefony i zaczęli coś na nich przeglądać. Teddy pomy ślał, że jeśli ci faceci by li najlepszy mi przy jaciółmi Philipa, to gość nie miał przy jaciół. Ścisnął mocniej. Axel pobladł. – Wnoszę o spokój – powiedziała Emelie nazby t wy raźnie. Teddy rozluźnił chwy t. Axel szy bko cofnął rękę i zaczął ją masować. – Tamten weekend spędzałem w Londy nie na wieczorze kawalerskim. A ty, Axel, by łeś ze mną – wtrącił pospiesznie Carl. – Wieczór kawalerski Bobo, racja! Czy li już wiecie. Ian wodził palcem po ekranie telefonu. – Ja chy ba też nie spoty kałem się z Philipem w tamty ch dniach. Teddy nie zamierzał komentować tego, że Emelie wtrąciła się do rozmowy. Koncentrował się na tak zwany ch przy jaciołach. – Kolejne py tanie. Czy który ś z was spędził z nim sobotni wieczór w przedostatni weekend sty cznia? Trzej mężczy źni po przeciwnej stronie stołu znów wy ciągnęli telefony. Axel wy glądał, jakby wy tężał pamięć. – Nie mam niczego w kalendarzu, ale fakt, poszliśmy na miasto osiemnastego sty cznia. Teraz sobie przy pominam. Mam tu esemesa od Philipa z pierwszej w nocy : „Przy jdź do męskiego kibla”. Chy ba Sturecompagniet. – Przenieśliście się potem? – Nie, zostaliśmy do końca. – A dokąd Philip poszedł po zamknięciu klubu? – Zakładam, że do domu. I wtedy został pobity, później mi o ty m opowiedział. – Tak, wiemy. Co dokładnie mówił? – Niewiele. Axel w skrócie zrelacjonował słowa Philipa. Następnie rzekł: – Nic więcej nie wiem. – Dlaczego Philip sądził, że sprawcy pochodzą z Södertälje? Axel przewrócił oczami. – Skąd mam wiedzieć? Po prostu tak powiedział.

– Czy li ostatni raz widziałeś go koło piątej, gdy zamy kali. – Tak. – Ale Sturecompagniet jest otwarty chy ba do trzeciej. – Ech, tak, by ć może. – No to widziałeś go o trzeciej czy o piątej? – Poszliśmy jeszcze w inne miejsce, jak zamknęli Sturecompagniet. – Jakie? – Nie pamiętam zby t dobrze. – Minęło ty lko kilka ty godni. – No tak, ale wiesz, często wy chodzę na miasto. Wy daje mi się, że usiedliśmy w VIP roomie w Clara’s. – Ale do Clara’s nie wpuszczają nikogo po trzeciej. Rozmawiałem z barmanem. Coś się nie zgadzało, i to nie ty lko to, że facet plącze się w zeznaniach. Axel westchnął. – Okej, będę zupełnie szczery. Dużo wy piłem. Nie pamiętam żadny ch szczegółów z tego wieczoru, przy kro mi. Pozostali faceci oraz Emelie bacznie mu się przy glądali. Teddy sły szał stłumiony dźwięk rozmowy, która toczy ła się w jedny m z przy legły ch pokoi. Nie rozróżniał słów. Nagle drzwi sali otworzy ły się i wkroczy ł Magnus. Spojrzał wokół zdezorientowany ty m, że zapadła cisza. – Dzień dobry. Nazy wam się Magnus Hassel. Przepraszam za spóźnienie. Teddy go zignorował, co szef Emelie najwy raźniej zauważy ł, bo zwlekał z podaniem ręki znajomy m Philipa. – Jak pijany by ł Philip? – spy tał Teddy. – Niezby t. Nie tak bardzo jak ja. – Jakieś dragi? Spojrzeli sobie w oczy. Axel miał jasne, zielone. Teddy pomy ślał o Lindzie, która mawiała, że ludzi można ocenić po spojrzeniu. Wiedział, co powiedziałaby o Axelu – jego oczy nie by ły ani trochę miłe. – Pojęcia nie mam – odparł Axel. – Okej, w takim razie to wszy stko – zakończy ł Teddy i odchy lił się na krześle. Atmosfera w pokoju nieco zelżała. Magnus obszedł stół, witając się z kolegami Philipa. Ale Teddy miał jeszcze coś ważnego do zrobienia. Wstał i podniósł karafkę z wodą. – Mogę zaproponować coś do picia? Czuł na plecach wzrok Emelie, która przecież oferowała im już wodę i kawę. Nie czekając na

odpowiedź, nalał wodę do trzech szklanek. Potem stał, przy zy wająco patrząc na ty ch młody ch mężczy zn. Każdy upił po ły ku ze swojej szklanki. Teddy domy ślał się, że trochę zestresował ich fakt, że nie usiadł, dopóki tego nie zrobili. Następnie Magnus zabrał głos z ty pową manierą wspólnika – powtórzy ł to, co już powiedziała Emelie, ty le że w bardziej zdecy dowany sposób. Pozornie wszy stko wróciło do normy. Chociaż Teddy by ł pewny, że coś tu nie gra. Spotkanie się skończy ło i Emelie odprowadziła kolegów Philipa do wy jścia. Teddy zaczął zbierać ich szklanki; każdą włoży ł do osobnej plastikowej torebki przy niesionej z recepcji. Dochodziła ósma.

* Jaki ten idiota ma problem? – my ślała Emelie, gdy wskazy wała kolegom Philipa drogę do wy jścia. U Carla-Johana i Cathariny Schale najwy raźniej potrafił się zachować, ale tutaj już nie. Dlaczego nie pozwolił jej zająć się ty mi facetami, zwłaszcza że na ludziach tego pokroju z pewnością znała się lepiej od niego? Teddy by ł ty lko zapy ziały m recy dy wistą przez osiem lat odcięty m od rzeczy wistości. Wy rośnięty m gangsterem z przedmieścia, który nigdy, ani przed ty m, jak trafił za kraty, ani teraz, nie pozy skałby zaufania znajomy ch Philipa. Pomimo młodego wieku należeli do osób, z który mi trzeba się liczy ć. Teddy to mniej niż zero w porównaniu z nimi. Poza ty m rozmawiając w ten sposób, ry zy kował, że mogliby pójść na policję albo odmówić współpracy. W pierwszej wolnej chwili zamierza zamówić z sądu dokumentację wy roku Teddy ’ego. Powinna by ć jawna, choć pewnie leży w jakimś zakurzony m archiwum. Emelie cierpliwie zaczekała, aż Axel, Carl i Ian włożą swoje galosze, kaszmirowe szaliki oraz granatowe lub szare płaszcze odwieszone w garderobie dla gości. Zanim sięgnęli po rękawiczki z pekari, uścisnęli jej dłoń na pożegnanie. Nie mówili zby t wiele; rozumieli, że odkąd skończy li spotkanie, nie powinni otwarcie rozmawiać o sprawie. – Odezwę się, jeśli coś mi się przy pomni – powiedział Axel. Wszedł do windy, a Carl za nim. Ian się odwrócił. – O nie, chy ba zostawiłem telefon. Idźcie, później się zdzwonimy. I tak muszę jeszcze zajrzeć do biura. Gdy Emelie i Ian wrócili do sali, zastali tam Magnusa i Teddy ’ego. Emelie od razu się rozejrzała, ale nie dostrzegła telefonu. Ian nawet się nie silił, by go szukać. – Nie powiedziałem wszy stkiego przy pozostały ch – wy znał. Zy skał ich niepodzielną uwagę. – Wiem, dlaczego Philip my ślał, że napastnicy pochodzą z Södertälje.

– Możesz usiąść na chwilę? – spy tał Teddy. Ian powiesił płaszcz na krześle i ciężko opadł na siedzenie. – Spędziłem ten wieczór z Philipem. Axel też z nami by ł. A później Philip został sam w Clara’s. No, może niezupełnie; zna tam wiele osób, więc nigdy nie jest sam. Następnego dnia zadzwonił do mnie i wszy stko mi opowiedział. – Co się wy darzy ło? Ian powtórzy ł mniej więcej to samo, co mówił barman. Potem dodał: – My ślę, że to miało związek z ty m, że Philip odebrał kilka podejrzany ch telefonów. Ktoś mu groził i krzy czał, że spuści mu wpierdol. – Philip wiedział dlaczego? – Chy ba chodziło o dziewczy nę. – Dziewczy nę? – Tak. Wkurzy li się, bo rozmawiał z jakąś dziewczy ną, którą uważali za swoją własność. A ona pochodzi z Södertälje. Jakoś tak. – Wiesz, kim ona jest? – Nie mam pojęcia. Ale chy ba spotkali się kilka razy. – Gdzie? – Przy puszczam, że w jakiejś knajpie. – Axel albo Carl mogą coś wiedzieć? – Nie sądzę. Sły szeli o pobiciu Philipa, ale nie o dziewczy nie. Ian dalej relacjonował to, co usły szał od kolegi, który kilka dni przed napadem odebrał dwa czy trzy telefony od nieznajomy ch osób. Emelie siedziała jak na szpilkach, przerażona, że Teddy weźmie go w krzy żowy ogień py tań tak jak Axela. Może powinna się wtrącić i pokierować rozmową. Albo Magnus powinien to zrobić. – Jest jeszcze coś – dodał Ian. – Co takiego? – Mnie też grozili. A teraz, kiedy powiedzieliście, co waszy m zdaniem przy trafiło się Philipowi, zacząłem się poważnie martwić. – Zdradź więcej. – Miałem dwa nieprzy jemne telefony. Za pierwszy m razem jakiś facet gadał, przepraszam za wy rażenie, jak blatte [7] . I ty lko się wy dzierał, mniej więcej tak: „Wy ruchamy twoją starą, wy ruchamy twoją starą”. Zapy tałem, w czy m tkwi problem, ale wtedy zaczął krzy czeć jeszcze głośniej: „Ty szwedzki chuju, ty tchórzu jebany ” i tak dalej. Nie mogłem tego słuchać; szczerze powiedziawszy, my ślałem, że to pomy łka. Kilka dni później, pod koniec sty cznia, znowu ktoś zadzwonił. Głos brzmiał już spokojniej. Nie wiem, czy to ta sama osoba, lecz także nie mówiła czy sto po szwedzku. Usły szałem, że ja i mój obleśny przy jaciel zginiemy, że poucinają nam różne części ciała. I że jesteśmy na ich liście. A ty dzień temu zrobiło się nieciekawie. Po

powrocie do domu znalazłem w skrzy nce reklamówkę z odchodami. Jestem pewien, że to ma związek z ty m, co spotkało Philipa. – Rozmawiałeś z nim na ten temat? – Przez chwilę, obróciliśmy wszy stko w żart. Choć nie dowiedział się, że dostałem torebkę z gównem, bo zaginął. Teraz zdałem sobie sprawę, że powinienem zgłosić to na policję. Magnus włączy ł się do rozmowy. Zadawał kolejne py tania: kiedy Ian odebrał te telefony, ile czasu trwały i czy wy świetliły się numery. Ian powiedział, że oba by ły zastrzeżone. Magnus spy tał, czy zachował reklamówkę; Ian zaprzeczy ł. – A czy podejrzewa pan, kto za ty m stoi? Ian pokręcił głową i Emelie zdawało się, że po razy pierwszy widzi strach w jego oczach. By ły szeroko otwarte, jakby musiał coś powstrzy my wać. Może dreszcz, a może łzy. – Nie mam pojęcia, ale w mojej pracy spoty kam wielu ludzi, poznaję też mnóstwo osób na mieście. Zawsze staram się by ć grzeczny i miły, ale kto wie, czasem mogę by ć odbierany jako zarozumiały czy przesadnie pewny siebie. Gdy wy chodzę wieczorem, nie zawsze jestem supertrzeźwy. Choć to nic pewnego, wy łącznie przy puszczenia. Dalej go maglowali. Czy opowiadał komuś o telefonach? Otrzy mał jakieś podejrzane wiadomości na Facebooku, esemesy lub mejle? Czy w ciągu ostatnich miesięcy ktoś miał powód, żeby się na niego wkurzać? Za każdy m razem Ian odpowiadał przecząco. – Co w ogóle wiecie na temat tego, co się stało z Philipem? Ja też się niepokoję. Nie mam pojęcia, co robić. Powinienem załatwić sobie ochronę albo wy jechać z kraju? Magnus starał się go uspokoić. – Na razie nic konkretnego nie wiemy. Proszę zachować czujność, polecam Redwood Security, jeśli potrzebuje pan wsparcia. Ty lko na litość boską, proszę jeszcze nie informować policji. Podniósł się z miejsca; najwy ższy czas zakończy ć to spotkanie. Ian także wstał, lecz nie od razu włoży ł płaszcz. Stał w milczeniu ze spuszczony m wzrokiem i Emelie zauważy ła, że lekko się zachwiał, jakby miał upaść na podłogę. Teddy również się podniósł i podszedł do Iana. – Jeszcze jedno py tanie. Emelie zastanawiała się, co teraz nastąpi. Doty chczas wszy stko szło gładko. – Dlaczego Axel kłamie w kwestii wieczoru, kiedy Philip został pobity ? Ian uniósł głowę. – Przy chodzi mi do głowy ty lko jeden powód. – Co? – Nie sądzę, żeby kłamał. – Przecież nie chce nam zdradzić, co robiliście. – Axel tego wieczoru nie ty lko się upił. Nawciągał się koki i pewnie też innego ścierwa. Wątpię, żeby w ogóle pamiętał, że by ł z Philipem. Woli to zataić niż przy znać się do swoich problemów.

*

Na chodniku leżał zbity śnieg, chociaż w niektóry ch miejscach – tam, gdzie budy nki oddawały ciepło, a woda kapała z ry nien – zamienił się w podmokły lód, śmiertelnie niebezpieczny dla emery tów, nieuważny ch pieszy ch czy mądrali, którzy wbrew pogodzie postanowili wy jść w butach z cienką podeszwą. Roiło się od takich przed kancelarią, mimo że dochodziła dziewiąta wieczorem. Teddy szedł w stronę wejścia do metra. Dzień obfitował w wy darzenia, a jednocześnie w jego ży ciu zdarzy ła się wy łącznie jedna rzecz – rozmowa z Sarą. A teraz wracał do Dejana, żeby walnąć się na sofie. Czy na pewno? Wy siadł na stacji Solna Centrum i skierował się do wy jścia. Stał na schodach ruchomy ch, pozwalając im wy wieźć się na górę. Starał się o niczy m nie my śleć. Niebieska linia leżała na samy m dole siatki sztokholmskiego metra, więc schody by ły długie. Teddy spojrzał na reklamę najnowszego abonamentu telefonicznego. Bezpłatne rozmowy, surfowanie po internecie gratis, krótko mówiąc, wszy stko bez ograniczeń – jeśli zwiążesz się z nami na trzy dzieści sześć miesięcy. Przed budy nkiem stacji stał rząd czerwony ch autobusów. Kierowcy marzli w swoich kabinach w oczekiwaniu, by zgodnie z rozkładem zamknąć drzwi i wy ruszy ć na ulice Solnej. Teddy zdał sobie sprawę, że wy brał złe wy jście; nie wiedział, gdzie jest. Przez chwilę pożałował swojego pomy słu. Zamiast tego powinien pojechać do Dejana. Przez pół godziny po wy jściu kolegów Philipa siedzieli jeszcze we troje i podsumowy wali dzień. Początkowo Teddy chciał porozmawiać o zachowaniu Emelie – o ty m, jak się wtrąciła, gdy próbował wy ciągnąć jak najwięcej z Axela – ale sobie darował. Ta mała prawniczka nie zdoła mu przeszkodzić, nawet jeśli jest suką do potęgi i najwy raźniej straszny m świeżakiem w takich sprawach. Główny trop w całej tej aferze niewątpliwie stanowił incy dent na zamarzniętej zatoce. Choć Teddy nadal czuł, że coś tu nie gra. Po co ktoś miałby pobić i prawie utopić chłopaka, a cztery miesiące później wrócić i go porwać? Dlaczego nie uwięził go od razu? Zmuszanie Philipa, by wy szedł na lód w samy m centrum Sztokholmu – co prawda w nocy – też wy glądało na niepotrzebne ry zy ko. Zawodowcy tak nie działają. Zastanawiał się, czy w tej sprawie na pewno chodzi ty lko o pieniądze. Przeczuwał, że kry je się za ty m coś jeszcze. Tak zwani przy jaciele Philipa ukry wali jakieś informacje. Nie ufali sobie nawzajem. Ani jemu. Nie ufali nawet Magnusowi. Teddy zerknął na kartkę A4, fragment mapy, którą wy drukowała mu recepcjonistka w kancelarii. To musiało by ć gdzieś tu. Według informacji z internetu Sara mieszkała obecnie w tej willowej dzielnicy. Dziwne – Teddy pamiętał, jak mówiła, że kocha miasto i uschłaby z pragnienia bez dostępu do porządnego cappuccino. Śnieg na Tottvägen by ł bielszy niż w centrum; odgarnięto go w małe zaspy przy pominające

dodatkowe krawędzie chodnika. Numer siedem. Teddy się zatrzy mał. Spojrzał na dwupiętrową willę otoczoną biały m płotem po drugiej stronie ulicy. Czerwony ty nk. Światło w oknach na parterze. Rośliny doniczkowe i zasłonki. Zerwał się lekki wiatr, więc naciągnął na głowę kaptur kurtki. Marzł tak, że aż cały dy gotał. Nie miał pewności, czy to z powodu zimna. Wtedy ją zobaczy ł. Sara. Obcięła swoje długie włosy, ale poza ty m w ogóle się nie zmieniła. Wy raźnie zary sowany nos, pełne usta i wy sokie czoło. Przechadzała się z czy mś na rękach. Z początku Teddy nie wiedział, co to by ło. Potem dostrzegł, że trzy ma w objęciach dziecko, malutkie, może półroczne. Niemowlę wtuliło się w nią, a ona koły sała je spokojnie. Jej usta się poruszały, chy ba coś śpiewała. Odwróciła głowę i spojrzała w jego stronę. Uśmiechnął się do niej z ulicy ; ciekawe, co pomy ślała. Nie sprawiała wrażenia przestraszonej, nadal patrzy ła wprost na niego. Jej nieobecny wzrok przeszy wał go na wskroś. Wtedy zrozumiał, że Sara go nie zauważy ła; prawdopodobnie zobaczy ła jedy nie własne odbicie w szy bie lub ciemność za oknem. W pokoju pojawił się mężczy zna. Pewnie coś mówił, bo odwróciła się od okna. Położy ł jej rękę na plecach i wziął dziecko. Oboje zniknęli w głębi domu. Zapadła ciemność. Musiał odejść.

* Kiedy włoży ła klucz do zamka, zorientowała się, że nie jest zamknięty. Zastanawiała się, czy zapomniała o nim rano, czy ktoś otworzy ł go później. Postawiła torbę na podłodze i ostrożnie pchnęła drzwi. Lampa w przedpokoju się świeciła – Emelie na pewno nie zostawiła jej tak przed wy jściem. Gdy weszła do środka, po odgłosach rozpoznała, co jest grane. Na kanapie siedział Feliks i wpatry wał się w swój laptop. Wiedziała, co robi – miał fioła na punkcie Gry o tron. Znajomy ściągnął z internetu cały sezon i nagrał mu na pendrive’a. Kilka ty godni temu Feliks uży ł słowa „miłość”, by opisać swoje uczucia dla tego serialu. Niewiele rzeczy wy dawało się Emelie tak mało interesujący ch jak fantasy. Może jeszcze fantasty ka naukowa – nawet wampiry i eroty ki kręciły ją bardziej. Choć to bez znaczenia. I tak nigdy nie znajdowała czasu na seriale, gdy inni w kółko gadali o Dziewczynach, Mad Men i House of Cards. Usiadła obok Feliksa na kanapie, która lekko zatrzeszczała. Stanowiła spadek po babci, projekt Carla Malmstena. Z różowy m obiciem tak wy tarty m, że aż błagało o wy mianę.

– Co tu robisz? – Chciałem wy korzy stać to, że w środę wreszcie dałaś mi klucze. – Musisz iść do domu, Feliks. Nacisnął spację, by zatrzy mać film. Na ekranie karzeł w zbroi ry cerza stał z mieczem w dłoni i wy glądał durnowato. – Dlaczego? Przecież mówiłaś, że dziś będziemy spać razem. – By łoby bardzo miło, naprawdę. Ale muszę pracować. – Teraz? Zegar na komputerze wskazy wał dwudziestą trzecią trzy dzieści cztery. – Tak, teraz. – A nie mogę tu posiedzieć i na ciebie zaczekać? Obejrzę sobie jeszcze jeden odcinek, żaden problem. Ten serial mógłby m oglądać całą noc. – Nie, to bez sensu. Mam strasznie dużo roboty. – Spoko. Po prostu ucieszy łem się, że dostałem klucze. Sam się położę, ty sobie pracuj, a jutro zjemy razem śniadanie. – Wy bacz, nie da rady. – Położy ła rękę na jego udzie. – W ogóle nie potrafię się skupić, gdy tu jesteś. Możemy to przełoży ć na weekend? Emelie usiadła w kuchni i rozłoży ła przed sobą wszy stkie papiery i przedmioty. Poprzedniego dnia odwiedziła mieszkanie Philipa na Östermalmsgatan. Ludzie z Redwood krzątali się tam chwilę przed nią w ramach oględzin miejsca przestępstwa. Metody cznie przeszukiwała pokój po pokoju. Salon i kuchnia poszły sprawnie. W kuchni nie znalazła prawie żadny ch sztućców, talerzy ani sprzętów. Philip musiał jadać na mieście. Salon umeblowano oszczędnie, lecz elegancko. Duża aksamitna kanapa, fotel ze starej skóry i szklany stolik kawowy, pod który m leżały magazy ny „Icon”, „Café”, „Veckans Affärer” oraz kilka zagraniczny ch: „Vanity Fair”, „Wired”, „Forbes”. Carl-Johan ją tu wpuścił – założy li nowy zamek po wy ważeniu drzwi. Teraz męży zczy na siedział w kuchni. Na podłodze w salonie leżał duży beżowy dy wan. Telewizor miał co najmniej sześćdziesiąt cali i wy dawał się cieńszy niż warstwa białej farby na ścianie. Nad sofą wisiały dwie ogromne fotografie. Jedna przedstawiała Kate Moss stojącą bokiem w samy ch botkach. Druga by ła bardziej zagadkowa: ciemny las, a na samy m dole dziewczy nka ubrana na czerwono. Emelie weszła do gabinetu. Rząd halogenów na suficie, lampa podłogowa Arnego Jacobsena za fotelem oraz mała, okrągła, świecąca kula na regale. W pokoju wisiała duża czarno-biała fotografia. Przedstawiała czterech ponury ch mężczy zn spacerujący ch po plaży. Ubrany ch w jasne garnitury i krawaty, gdy wszy scy dookoła siedzieli w strojach kąpielowy ch. USA, lata sześćdziesiąte lub siedemdziesiąte. Niewy kluczone, że mężczy zna w środku to młody Frank Sinatra.

W gabinecie znajdowało się także białe designerskie biurko, szafka na kółkach i fotel biurowy podobny do luksusowego, wielofunkcy jnego krzesła Magnusa. Blat biurka by ł niemal zupełnie pusty, poza ramką ze zdjęciem i stojakiem na długopisy. Emelie przy jrzała się regałowi. Na najwy ższej półce znalazła głównie kry minały Lee Childa oraz Leifa GW Perssona. Niższe półki wy pełniały książki ekonomiczne, angielska literatura poświęcona zarządzaniu i biografie przedsiębiorców. Wy ciągnęła kilka z nich i przeczy tała ty tuły : The Effective Executive, The Power of Full Engagement, The Machine that Changed the World. Rzuciło się jej w oczy kilka magazy nów poświęcony ch broni i polowaniu, a także szalik kibica Djurgården i czapka z logo DIF. Najniżej stał duży głośnik do iPhone’a od Banga & Olufsena przy pominający wieżę z balkonami na szczy cie. Samego telefonu nie znaleźli, co już przekazał jej Jan. Odwróciła się w stronę biurka. Wy sunęła szuflady z szafki na kółkach i je opróżniła. Ułoży ła obok siebie ładowarki do telefonów i komputerów, luźne papiery, długopisy, zapalniczki, spinacze i zszy wki, paszport, fotografie legity macy jne Philipa, trzy pary różny ch modeli ray -banów, wizy tówki, paragony, dwa zegarki – zielony i niebieski, oby dwa marki Triwa – oraz dwa etui na zegarki. Otworzy ła te ostatnie. W jedny m znalazła platy nowy zegarek Cartiera. Drugie by ło puste; po zewnętrznej stronie wy grawerowano srebrny mi literami: Patek Philippe. Spojrzała na rozłożone przedmioty. Nie wiedziała, czego szuka, choć z pewnością powinna gruntownie wszy stko przejrzeć. Wzięła do ręki fotografię z biurka. Na ramce zebrał się kurz. Zdjęcie zrobiono w Alpach. Philip siedział w rozpięty m niebieskim soft shellu, w okularach przeciwsłoneczny ch na czole. W tle poły skiwał śnieg i jaskrawe kombinezony narciarzy. Philip miał czerwoną twarz, najwy raźniej niewy starczająco chronił się przed słońcem. To nie mógł by ć jego pierwszy dzień na wy jeździe. W ręku trzy mał szklankę z piwem. Emelie maksy malnie podkręciła oświetlenie, schy liła się i zajrzała za regał, pod szafkę przy biurku i fotel. Nawet zwinęła dy wan i obejrzała listwę biegnącą wzdłuż podłogi. Jedna ze wskazówek Johnny ’ego Swanella brzmiała: bądź przesadnie dokładna. Gdy wy daje ci się, że już wszy stko sprawdziłaś, spójrz jeszcze raz. Zajrzała do kosza na śmieci. Leżały w nim papiery wy glądające na reklamy. Wy jęła je i położy ła obok inny ch znaleziony ch rzeczy. Philip nie przechowy wał w gabinecie zby t wiele. Weszła do sy pialni, którą wcześniej ominęła. Duże okno, zaciągnięte zasłony. Szerokie łóżko przy kry te narzutą z nadrukowaną flagą Wielkiej Bry tanii. Zapaliła małe lampki Arnego Jacobsena w ty m samy m sty lu, co lampa podłogowa w gabinecie. Na stoliku nocny m leżało kilka tubek kremów do rąk. Pomy ślała o Jossan. Wbudowane szafy sięgały sufitu, a na podłodze by ła wy kładzina. Emelie przy łapała się na my śli, że to dobry pomy sł do sy pialni – dzięki temu robiło się przy tulnie. Usły szała coś za plecami. Odwróciła się i zobaczy ła, że Carl-Johan się jej przy gląda. – Znalazłaś coś w gabinecie? Nie mogła rozstrzy gnąć, czy patrzy na nią z zaciekawieniem, czy kry ty cznie.

– Nie sądzę. Ale wszy stko należy dokładnie sprawdzić, nawet jeśli Jan już tu by ł. Muszę jeszcze trochę poszperać, to może zająć chwilę. Carl-Johan machnął ręką. – Proszę, rób, co chcesz. Pozostał w miejscu. W sy pialni unosił się zapach perfum. Dziewczy na Philipa mogła zostawić tu swoje ciuchy. Emelie otwierała szafy jedną po drugiej. Nie znalazła nic poza drogimi ubraniami. Odwróciła się do Carla-Johana. – Chy ba najlepiej będzie, jeśli przez chwilę popracuję sama. Ojciec Philipa wrócił do kuchni. Coś mamrotał pod nosem. Emelie nie sły szała, co dokładnie. Czuła się jak włamy wacz. Przeglądała garnitury, koszule i spodnie, potrząsała nimi, macała przednie i ty lne kieszenie. Zajrzała pod poduszkę, kołdrę i materac. Nie, nie czuła się jak włamy wacz. Bardziej jak strażnik przeszukujący celę więźnia. Zerknęła pod łóżko, stanęła na fotelu i zajrzała do wnętrza lampy. Sprawdziła stoliki nocne: parę serwetek, kry minał Michaela Connelly ’ego i kilka prezerwaty w. Nie znalazła nic godnego uwagi. A jednak to wszy stko leżało teraz przed nią. Billingi telefoniczne i wy kazy logowań GSM. Paragony za taksówki, które zabrali z biura Philipa. Różne przedmioty i dokumenty z jego biurka oraz to, co znalazła w koszu na śmieci. Ulotki, listy od administratorów funduszy, zaproszenia na imprezy, kolejne paragony, dwa stare telefony komórkowe, pęk kluczy i kilka gazet. Próbowała doszukać się wzoru. Przy glądała się ży ciu Philipa w ostatnich miesiącach przed zaginięciem. Po dwunasty m lutego jego komórka przez większość czasu pozostawała nieakty wna, ale ludzie nadal do niego dzwonili. Philip został zatem porwany później, niż przy puszczali, albo jego telefon niekiedy włączano, gdy chłopak by ł więziony. Pory wacze mogli celowo go uży wać, aby zmy lić potencjalny ch poszukujący ch. Teddy obstawiał drugą opcję, ponieważ rozmowy trwały bardzo krótko, nie dłużej niż dwanaście sekund. Ponadto telefon Philipa zmieniał lokalizację. Ktoś nosił go ze sobą. Po prześledzeniu jego położenia dało się dostrzec pewną prawidłowość. Przed dwunasty m lutego łączy ł się najczęściej z czterema przekaźnikami: na Karlavägen, przy Stureplanie, na Kommendörsgatan oraz przy Högbergsgatan na Södermalm. Po dwunasty m lutego: te same przekaźniki z wy jątkiem Kommendörsgatan. Nieopodal pierwszego znajdowało się mieszkanie Philipa na Östermalmsgatan. Przy drugim mieściło się jego biuro. Na Kommendörsgatan mieszkała Stephanie. Jednak czwarty przekaźnik zastanowił Emelie. Co Philip robił przy Högbergsgatan średnio dwa razy w ty godniu? Najczęściej telefon logował się tam wieczorami, choć parę razy również w południe. Emelie zapisała na kartce daty i godziny. Dziewiętnaście razy od listopada do jedenastego lutego. Trzy razy po dwunasty m lutego. Sprawdziła wszy stkie daty w obu kalendarzach Philipa.

Potem zadzwoniła do Carla-Johana. Odebrał, nim minęło pół sy gnału. – Dobry wieczór, tu Emelie. Proszę wy baczy ć, że tak późno dzwonię. – Coś się stało? – Właściwie nie. – Zatem? – Siedzę nad wy kazami logowań telefonu. – No i? – Zastanawiam się, co Philip mógł robić w okolicy Högbergsgatan. Może pan wie? Emelie wy jaśniła w skrócie, do czego doszła. – Nie mam pojęcia – odpowiedział Carl-Johan. – Może ktoś z jego znajomy ch tam mieszka? – Nie, nie sądzę, żeby znajomi sy na mieszkali na Södermalm. Emelie przy pomniała sobie spotkanie z kolegami Philipa. Rzeczy wiście, by łaby nadzwy czaj zdziwiona, gdy by który ś z nich zapuszczał się na południe od Slussen bez paszportu i mapy. – A jakiś partner biznesowy ? – Też wątpię. Nie sły szałem o takim. Choć to niewy kluczone, możecie zapy tać Iana. Carl-Johan zamilkł. Emelie planowała skończy ć rozmowę. Dochodziła pierwsza. – Emelie, odpowiesz mi na jedno py tanie? – Oczy wiście. – Jak ci się zdaje, rozwiążecie tę sprawę? Bądź ze mną zupełnie szczera. Emelie chciała go pocieszy ć. Sprawić, by przy najmniej jedną noc przespał spokojniej. – Jestem pewna, że wszy stko się ułoży. – Ale jak? – Znajdziemy sposób. Obiecuję.

* Ciemność. Nie zobaczy łby nawet dłoni wy ciągniętej przed sobą. W dodatku w ogóle jej nie czuł – jego ręce nabrzmiały z powodu złego krążenia. Czy jeszcze mu nie odpadły ? Opaski tak głęboko wrzy nały się w skórę, że mógł tego nie zauważy ć. W tej chwili nie czuł nawet małego palca. Zastałe powietrze w ciemności. Nie by ł w stanie zasnąć. Siedział oparty plecami o ścianę. Zimno wdzierało się pod jego koszulkę niczy m gorączka atakująca organizm. Musiał tu przeby wać już co najmniej pół doby. Przekręcił się i podciągnął nogi pod brzuch. Odszukał ustami tabletki przeciwbólowe, które rzucił mu Joker. Połknął dwie.

Został wy chowany, żeby egzy stować na powierzchni ży cia, jak warzy wa, które rosną nad ziemią. Zagrzeby wanie się to nie jego bajka. Nie wiedział, czy pory wacze wy słali umowę. Nie powinni zwlekać, skoro ją podpisał. Jeśli liczy li na to, że Patric bez niej przeleje pieniądze, by li idiotami. Nawet gdy by im się udało. Nic nie mówili. Nie otwierali drzwi. Nawet nie wmuszali w niego podejrzanego pły nu. Dobrze, powinien zachować jasny umy sł. Wy starczy, że pigułki robiły swoje. Tak, muszę się maksy malnie skoncentrować, pomy ślał. Miał coś. Wziął pewną rzecz. Coś, co pomoże mu się wy dostać. Panowała zupełna cisza. Philip zastanawiał się, czy pory wacze w ogóle są w pobliżu. Może wszy stko pozamy kali i poszli do domu, zostawiając go samego? Jak robotnicy – na dziś kończy my, jedziemy odebrać dzieci z przedszkola i zjeść obiad z rodziną. Nasłuchiwał, ale nie sły szał samochodów, autobusów czy samolotów. Ani dzwonków telefonu, dźwięków z telewizora czy radia. Ani nawet otwierany ch lub zamy kany ch drzwi. Wcześniej usiłował się zorientować, ile razy skręcali, jak długo jechali, jak wiele drzwi otwierano, ile kluczy przekręcano. Starał się zachować czujność – ale teraz nic sobie nie przy pominał. Musi się stąd wy dostać. Ma nowy plan. Szansa nadarzy ła się kilka godzin wcześniej, kiedy kazali mu podpisać ten lewy kontrakt. Przy puszczał, że po próbie ucieczki przenieśli go w miejsce, gdzie dojazd zajmował im dłużej. Może głupio my ślał. – Jeśli zależy wam, żeby to wy glądało na mój podpis, musicie poluzować opaski – powiedział słaby m głosem do Jokera. Po kilku sekundach facet wrócił z noży czkami. – Dzięki – powiedział Philip. Próbował wy czy tać coś z górnej części twarzy mężczy zny. Czy zauważy choćby cień miłosierdzia? Może Joker czuje się dobrze z ty m, że ulży ł mu w bólu. Jednak dziwaczna bandana i oślepiające światło uniemożliwiały interpretację mimiki pory wacza. Światło pozwoliło Philipowi zobaczy ć tekst na kartce. Poza ty m dowiedział się, jak wy gląda wszy stko wokół: gdzie leży materac, gdzie stoi wiaderko, jakie są ściany i deski. I co należy zrobić. Dostał metalowy długopis z klipsem umożliwiający m przy pięcie go do kieszeni lub pliku dokumentów. Położy ł sobie kartkę na kolanach. – Potrzebuję twardej podkładki, inaczej nie da rady. Najwy raźniej by li pewni, że nic nie zrobi ze skrępowany mi nogami. Joker zniknął z pokoju. Philip miał teraz wolne ręce.

Udał, że masuje sobie palec. Jednocześnie chwy cił klips przy długopisie. Odgiął go i ułamał. Strzeliło; Philip zakaszlał w ty m momencie. Pozwolił klipsowi bezgłośnie upaść na materac. Przy gniótł go kolanem. Joker czy mś szeleścił. Po chwili wrócił z magazy nem motory zacy jny m „Vi Bilägare”. Philip podłoży ł gazetę i podpisał umowę. – Wy ślecie to teraz? – zapy tał. Joker pochy lił się nad nim. W sumie nie wy glądał tak dziwnie poza ty m wy szczerzony m uśmiechem na szaliku. Philip pod światło nie mógł dostrzec koloru jego oczu. Wy glądały na okrągłe i zaciekawione. Na jego czole ry sowały się zmarszczki, ale nie na ty le głębokie, by uznać go za starego człowieka. Ile mógł mieć lat? Trzy dzieści? Czterdzieści? – Nie jesteś taki najgorszy – powiedział Philip. Usiłował się uśmiechnąć. Joker mu się przy glądał. – Nie chcę zrobić ci krzy wdy. – Dziękuję, że ściągnąłeś opaski. – Zaraz znów je założę. Już się na tobie poznałem, nie będziemy ry zy kować. – Ilu was jest? Mam taki mętlik w głowie. Philip próbował ugrać coś na ty m, że pory wacz ma nad nim miażdżącą przewagę. – To bez znaczenia. Mnie przy padła brudna robota. – Jesteście kolegami? – Kolegami? – Philip odniósł wrażenie, że Joker się zaśmiał. – Bardzo daleko nam do kolegów. A teraz leżał, skubiąc za plecami mały klips długopisu. Około czterech centy metrów długości i pół centy metra szerokości. Prawdopodobnie z aluminium lub jakiegoś innego metalu. Philip czuł jego chłód w dłoni. Jeden koniec by ł zaokrąglony, ale drugi, ten ułamany, ostry i nierówny. Przejechał palcem po tej stronie. Zadrapało go. Jest plan. Philip nie należał do ludzi, którzy siedzą z założony mi rękami.

* U Emelie paliła się ty lko lampa w kuchni. Światło tworzy ło wy spę akty wności na stole w ciemny m mieszkaniu i w ogóle w kamienicy, w której prawdopodobnie każdy już spał. Biła się z my ślami, czy zadzwonić do Iana Crony. Ostatecznie dała sobie spokój. Nie ty lko ze względu na późną porę. Zachowanie Teddy ’ego oraz to, jak rozmawiał z kolegami Philipa, poruszy ło ją. Chciała pozwolić opaść emocjom. Sposób, w który chwy cił rękę Axela – cholera, czy tak pozy skuje się zaufanie i buduje dobre relacje? Teddy to prostak. Następnego dnia zamierzała porozmawiać o nim z Magnusem. Jeśli się nie

opanuje, nie będzie mogła konty nuować tej rzekomej współpracy. Odłoży ła na bok paragony z taksówek i wy kazy logowań telefonu, zostawiając przed sobą jedy nie notatnik z podsumowaniem w punktach. Zaczęła przeglądać pozostałe papiery i przedmioty, które zabrała z mieszkania Philipa. Najpierw paragony : iPad, spinki do mankietów z Le Bon Marché za ty siąc pięćset euro, para butów od Johna Lobba z Londy nu za osiemset funtów, całe mnóstwo rachunków z restauracji – Teatergrillen, Strandvägen 1, Boqueria, Riche. Okulary przeciwsłoneczne Toma Forda, rękawiczki z Hestrabutiken przy Norrlandsgatan, pasek Gucciego i bransoletka Bottegi Venety za sześć ty sięcy koron. Najzwy czajniejszy przesadny konsumpcjonizm – nie znalazła nic godnego uwagi. Wy jęła zaproszenia na różne wy darzenia – otwarcie nowego klubu Café Café z gościnny m wy stępem tajemniczego arty sty, premiera nowego audi A6 wraz z możliwością ekskluzy wnej jazdy próbnej, ponowne otwarcie hotelu Étoile i Złotego Baru w nowej aranżacji. Reszta zaproszeń doty czy ła podobny ch imprez: bary, knajpy, kluby, a w nich VIP roomy. Odsunęła wszy stko na bok. Uderzy ło ją, że w mieszkaniu Philipa nie znaleźli żadnego tokena. Zastanawiała się, czy miał go przy sobie w trakcie porwania, czy może został napadnięty w domu i bandy ci zabrali token ze sobą. Ludzie z Redwood nie natrafili na ślady obecności nikogo oprócz samego Philipa i Stephanie. Czy zostało coś jeszcze do przejrzenia? Parę gazet, kupka ulotek, które prawdopodobnie wrzucono do skrzy nki na listy, i trochę dokumentów finansowy ch. Emelie znów pomy ślała o Teddy m – nie mogła przeboleć tego, jak obszedł się z Axelem. Złapała za telefon i wy brała numer Teddy ’ego, choć nie wiedziała, dlaczego to robi. Minęło pięć sy gnałów, żadnej odpowiedzi. Już chciała się rozłączy ć; na pewno śpi, tak jak wszy scy o tej porze. Może nie jest aż taki dziwny. Właśnie wtedy odebrał. – Tu Emelie. – No sły szę. Nie uważasz, że dzwonisz odrobinę za późno? – Spałeś? – Nie. – Co robisz? – Pewnie to samo co ty. – Nie wiesz, co robię. – Nie, ale zgaduję. Wy ciągam wnioski. Sam siedzę nad billingami i wy kazami logowań telefonu, usiłując coś z tego zrozumieć. Czy ty też? – Doszedłeś do czegoś? Emelie nadal nie wiedziała, za co skazano Teddy ’ego, jednak czuła, że chciał uwolnić się od swojej przeszłości i wzbić się wy żej. W przeciwny m razie nie starałby się o upadłość konsumencką.

Szy bka my śl przeszła jej przez głowę: ona też chciała się wzbić. Ty lko do czego? – Dzwonię powiedzieć, żeby ś w przy szłości hamował się wobec kolegów Philipa i inny ch osób, które mogą okazać się ważne. Oczy wiście, jeżeli nadal chcesz pracować przy tej sprawie. Twoje podejście może wszy stko zepsuć. Teddy milczał. Emelie zastanawiała się, czy załapał. – Pozwolicie mi pracować po swojemu albo się wy cofuję – odparł po chwili. – Ale nie rozumiesz? – Nie będę omawiać z tobą moich metod. Jeżeli Magnus nie jest zadowolony, niech mi to powie. Dotarło do ciebie? Uszło z niej powietrze. Magnus wy raźnie nalegał na udział Teddy ’ego w sprawie, choć nadal nie wiedziała dlaczego. Nie dogada się z ty m recy dy wistą. Magnus będzie musiał jutro coś z ty m zrobić. – Późno już – stwierdził Teddy. – Powinnaś się chwilę przespać. Oboje potrzebujemy dodatkowej energii. Racja, ale chciała zapy tać o coś jeszcze. Nieważne, co pomy śli. – Dlaczego siedziałeś w więzieniu? Po drugiej stronie słuchawki zapadła cisza. Przy pomniała sobie niedawną rozmowę z CarlemJohanem. Bardzo współczuła rodzicom Philipa. – Jest pierwsza. Nie mówiłem, że powinnaś spać? – odpowiedział Teddy. – A co z moim py taniem? – Kładź się już. Chy ba tego potrzebujesz. – No, a ty ? Nie powinieneś iść spać? – Nie ma pokoju dla bezbożny ch, mówi Pan. Ulotki i dokumenty finansowe nadal leżały przed nią na stole. Swędziały ją oczy, powinna pójść za radą Teddy ’ego i się przespać. Ale parę minut może jeszcze posiedzieć. Choć to zwy kłe ulotki wrzucane do skrzy nki. Kup MacBook Pro z wy świetlaczem Retina. Zacznij prenumerować „Historię Wojskowości”, a dostaniesz za darmo mrożącą krew w ży łach książkę o Navy Seals. Już dziś zamów nowe felgi do porsche, by otrzy mać cztery w cenie trzech. Wtedy to zobaczy ła. Na ofertę reklamującą felgi naklejono ety kietę z adresem. Wy słano ją do niejakiego Jarla Poljonena, na Fatbursgatan 22. Skąd zatem się wzięła w mieszkaniu Philipa? Fatbursgatan 22. Emelie wstukała adres w wy szukiwarkę. Ulica leżała około sześćdziesięciu metrów od przekaźnika na Högbergsgatan. Odłoży ła ulotkę na stół. Zidenty fikowała adres, pod który m logował się telefon Philipa.

*

Wszy stkie drzwi w budy nku by ły drewniane, zwy kłe, drugiej klasy bezpieczeństwa. Na ty ch wisiała skrzy nka na listy z napisem „J. Poljonen”. – Wy trzy mały by co najwy żej dziesięciominutowy atak łapką do poważania i dłutem. A z łomem lub wiertarką poszłoby nawet szy bciej. Emelie spojrzała na Teddy ’ego. – Nie zamierzam py tać, skąd to wiesz. Stali przed wejściem do mieszkania na Fatbursgatan 22. Dochodziła druga w nocy. Emelie ponownie zadzwoniła do Teddy ’ego niedługo po ich poprzedniej rozmowie. Powiedziała, że prawdopodobnie namierzy ła adres, pod który m mógł przeby wać Philip, gdy jego telefon łączy ł się z przekaźnikiem na Högbergsgatan. Teddy sły szał niechęć w jej głosie; zarzekała się, że się nie kontaktowała z Magnusem, zanim zadzwoniła do niego. A teraz stali tutaj. Razem. Drzwi klatki by ły zamknięte, ale Teddy dotarł pierwszy, więc rozwiązał problem po swojemu. Te bloki, wy budowane na początku lat dziewięćdziesiąty ch, wy glądały identy cznie: w beżowy ch, szary ch i brązowy ch kolorach, ze smętny mi balkonami i blaszany mi dodatkami. Jakby przeniesiono któreś z przedmieść do miasta, ty le że bez straganów z owocami i sklepików z kartami telefoniczny mi. Ta sama jednostajność architektury, nieobecne ślady fantazji, a jakość budownictwa podobnie kiepska – jedno szarpnięcie i drzwi puściły. Teddy nacisnął dzwonek i w głębi mieszkania rozległo się przenikliwe brzęczenie. Nic poza ty m się nie wy darzy ło. Jarl Poljonen, czy ktokolwiek tu mieszkał, zapewne spał o tej porze. Teddy dzwonił dalej, a Emelie w przerwach pukała do drzwi. Prędzej czy później lokator musi się obudzić, jeśli jest w środku. Emelie poszperała w torbie i wy ciągnęła dwa pęki kluczy. – Znalazłam je w mieszkaniu Philipa. Wetknęła do zamka najdłuższy, ale nie pasował. Wy próbowała pozostałe; bez skutku. Teddy ’ego coś tknęło. Pociągnął za klamkę. Drzwi stanęły otworem. Emelie patrzy ła na niego, robiąc wielkie oczy. Miał gdzieś, co sobie my ślała. Wszedł do środka. W przedpokoju nie by ło lampy. Teddy po omacku poruszał się w półmroku. Emelie świeciła latarką ze swojego telefonu komórkowego. – Jest tu kto? – zawołała, gdy zamknęła drzwi. Wokół panowała jednak przenikliwa cisza. Unosił się duszny i nieświeży zapach, jakby gdzieś na wierzchu leżało stare jedzenie albo ktoś zapomniał spuścić wodę w toalecie. Teddy ’emu udało się wreszcie znaleźć w kuchni włącznik światła. Kiedy zrobiło się jasno, zdał sobie sprawę, jak małe jest to mieszkanie. Jeden pokój z kuchnią. Pozapalał wszy stkie lampy

i przekonał się, że lokator zupełnie nie przy kładał wagi do wy stroju wnętrz. Wy cieraczka leżała zwinięta w rulon w kącie przedpokoju. Plastikowa, kiedy ś z pewnością jaskrawa, ale teraz w kolorze ziemi. Wieszaki świeciły pustkami, a na podłodze nie znaleźli żadny ch butów. Lustro stało oparte o ścianę. Umeblowanie kuchni składało się z dwóch żeberkowy ch krzeseł oraz chy botliwego drewnianego stołu z pustą popielniczką, dwoma kartonami po pizzy i do połowy wy pitą butelką whisky Lagavulin. Lodówka by ła opróżniona, nie licząc czterech puszek red bulla i trzech opakowań calzone w zamrażalniku. Wy sunęli szuflady i pootwierali szafki, ale tu też minimalisty czny właściciel niewiele trzy mał. Znajdowały się w nich nieliczne widelce i noże, cztery talerze i siedem szklanek. Nic poza ty m. Nawet żadnej szmatki do wy cierania blatów. Teddy otworzy ł szafkę pod zlewem – stał tam kosz na śmieci. Wy jął z niego worek i pod kuchenną lampą wy sy pał zawartość: trochę papierów i dwie puste puszki po red bullu. Rzeczy z dna wy grzebał ręką: papierki po gumie do żucia, dwa paragony z taksówek, kilka ulotek, trochę zmiętej taśmy klejącej i opakowanie po calzone. Oraz trzy saszetki z napisem „Fentany l Sandoz”. Puste. Emelie cały czas stała obok. – I co my ślisz? – spy tała, gdy skończy ł szperać w śmieciach. – To mnie zastanawia – powiedział szeptem Teddy i wskazał saszetki. – Mów trochę ciszej. – Dlaczego? – Ktoś mógł tu zamontować podsłuch. Często tak robią. By ich ostrzegł. Powstrzy mał nieprzy jemne słowa cisnące mu się na usta. Mimo wszy stko zmieniła ton, kiedy dzwoniła po raz drugi. Weszli do pokoju. Z sufitu sterczała goła żarówka, która nie zdąży ła się jeszcze porządnie rozpalić, a na podłodze stały dwie wy sokie lampy wy glądające na zepsute. – Ściema, którą kupiła cała Szwecja, gdy ja siedziałem w więzieniu. Te energooszczędne żarówki. – Są ekologiczne, wiesz. Sły szałeś o ochronie środowiska? – Daruj sobie sarkazm. Piętnaście minut mija, zanim rozpalą się na dobre. Ludzie w ty m kraju i tak już ży ją w półmroku, potrzebujemy światła. Spojrzeli wokół. W jedny m rogu stało podwójne łóżko dość dobrej jakości, z gruby m obiciem i materacem. Pościel nie wy glądała na świeżą, poszewki by ły lekko postrzępione i zaplamione. Skotłowana kołdra leżała u podnóża. Emelie nachy liła się, by ją podnieść. – Zostaw – szepnął Teddy. – Nie doty kaj tej kołdry, może by ć na niej mnóstwo śladów, który ch nie widać goły m okiem. Obok łóżka stał regał, który robił za ściankę działową. Nie by ło na nim książek, służy ł raczej jako powiększony stolik nocny. Teddy zdjął z półki paczkę papierosów, zapalniczkę, pudełko prezerwaty w, kilka porozrzucany ch luzem tabletek i listek zoloftu. Oprócz tego leżały tam kajdanki i dwa długopisy.

Emelie miała oczy jak szparki. – Powinniśmy stąd spadać, nie uważasz? – zapy tał cicho Teddy. Emelie wskazała duże lustro na ścianie. – Nasz lokator wy daje się próżny. Najwy raźniej nie chciała kończy ć wizy ty. Patrzy ła na sufit, gdzie również wisiało lustro. – Ten, kto tutaj mieszka, lubi oglądać siebie w akcji. Resztę umeblowania stanowiły dwuosobowa sofa, fotel i szklany stolik. Naprzeciwko nich stał telewizor na niskiej szafce. Ściany by ły gołe i brakowało tu poduszek, koców lub czegokolwiek, co uczy niłoby pokój bardziej przy tulny m. Na stoliku stała butelka z detergentem. Leżała tam też karteczka z bazgrołami: cy frami, dziwny mi adresami stron internetowy ch, pojedy nczy mi wy razami i ry sunkami, które robi się z nudów. Teddy przejechał palcem po szklany m blacie i spojrzał na opuszek. Stwierdził, że jest czy sty. Następnie się pochy lił. Na podłodze znalazł kartkę. Podniósł ją i usiłował odczy tać niewy raźny charakter pisma. Żarówka pod sufitem świeciła już pełną mocą. Pocztówkę zaadresowano na nazwisko Poljonen na ten adres. Stempel pochodził ze Sztokholmu. Treść kartki brzmiała: „Jesteś mój, Philipie, nie zapominaj. Miałeś z ty m skończy ć. AA”. Teddy spojrzał na Emelie. Wy glądała na zmęczoną, a kosmy ki włosów, które cały dzień posłusznie pozostawały za jej uszami, zaczęły wy stawać po bokach. Odwrócił kartkę. Emelie nachy liła się, by też popatrzeć. Z przodu by ło zdjęcie białego, czerwonookiego królika. Teddy powiedział ściszony m głosem: – Jan Tajemniczy lub ktoś z Redwood musi przy jść tu jutro, by w świetle dzienny m przeprowadzić dokładne oględziny. Trzeba zbadać tę kartkę. Znów wszedł do kuchni. Położy ł saszetki po fentany lu obok reszty śmieci. Zaczął rozwijać zmięty kawałek taśmy klejącej. – Trzy mali go tutaj. – Philipa? – No, a kogo? Nie potrafię powiedzieć, jak długo i kiedy, ale go tu więzili. – Dlaczego tak uważasz? – Ze względu na te saszetki. Wiesz, co to jest fentany l? – Nie mam pojęcia. Możemy sprawdzić w wy kazie leków. – Nie trzeba. Spójrz, tu jest napisane depot, co oznacza przedłużone działanie. To rodzaj plastra stosowanego przy silny m bólu. Po przy klejeniu bezpośrednio na skórę uwalnia duże ilości morfiny lub podobnego specy fiku. Najczęstszy efekt uboczny to nadmierne zmęczenie. Znalazłem trzy puste saszetki w śmieciach. Jeśli założy sz trzy takie plastry komuś normalnego wzrostu, możesz świętować sy lwestra dwadzieścia centy metrów od jego ucha, a nawet nie przewróci się na drugi bok. Takich rzeczy uży wają zawodowcy. – No dobrze, ale co ma do tego Philip? Ten, kto tu mieszka, nie może zwy czajnie korzy stać

z ty ch plastrów? – Fakt, same plastry nie są wy starczający m dowodem. Ale spójrz na to. Teddy podniósł kawałek brązowej taśmy. Choć by ła pomięta, udało mu się rozwinąć prawie całą. – Widzisz? – Nie. Taśma? – No taśma, ale przy jrzy j się bliżej. Emelie się nachy liła. – Po prostu mi powiedz, bo nic tu nie widzę. – Maleńkie włoski od strony z klejem. Nie pochodzą z głowy człowieka ani od zwierzęcia. Nie są to włosy łonowe czy włókna sy ntety czne. Bardziej przy pominają zarost. Strzelam, że komuś zaklejono nią usta, prawdopodobnie Philipowi. Emelie nie wy glądała już na zmęczoną. – Musimy jutro omówić to z Magnusem. O której wstajesz? – Za cztery i pół godziny. Jakiś dźwięk przeciął ciszę. Znajomy, a mimo to zaskakujący odgłos. Ktoś pukał do drzwi.

Twardy dysk Czwarty dzień po pożarze.

Rodzice Cecilii przyjechali z Umeå. Zameldowali się w tym samym hotelu i zamierzali zostać przynajmniej do końca tygodnia. Tak naprawdę nie musieli przyjeżdżać. Dzieci chodziły do szkoły i przedszkola jak zwykle i bardzo wygodnie mieszkało się z nimi w hotelu. Od firmy ubezpieczeniowej dostali kupony na śniadania i kolacje. Co prawda Benjamin nie miał tu swoich gier telewizyjnych, a Lillan zabawek, ale dzięki wyrozumiałości innych rodziców chodzili bawić się do swoich kolegów. Cecilia odbierała ich przed kolacją, którą jedli w hotelowej restauracji. Potem Benjamin skakał po licznych kanałach telewizyjnych, a Lillan budowała szałas z pościeli na podwójnym łóżku. Rodzice Cecilii mimo wszystko chcieli przyjechać, a ona sama uważała, że to miłe psychiczne odciążenie. Chociaż nie mieli pojęcia, co naprawdę w tej chwili ją męczy. Tego dnia Mats był w pełni przytomny. Twierdził, że podają mu trochę paracetamolu i nic poza tym. Siedział wyprostowany w łóżku, a na małym stoliku obok leżał aktualny „Aftonbladet”. – Sam poszedłeś kupić gazetę? – spytała. – Tak, zszedłem na dół do kiosku. Doktor Ashraf uważa, że za kilka dni będzie mógł mnie wypisać. – Gdzie zamieszkasz? – Myślałem, że z wami. W hotelu. – Najpierw musimy porozmawiać. Poprzedniego dnia, kiedy wspomniała, że widziała jego komputer, nie powiedział nic poza tym, że „to oni podłożyli ogień”. Teraz powinien jej wszystko wyjaśnić. – Zostałem wciągnięty w coś, czego nie chciałem. – Opowiedz mi o tym, Mats. – Nie dam rady. Nie potrafię. – Musisz. Westchnął i sięgnął po szklankę. Podjęła rozmowę, gdy siorbał przez słomkę ostatnie krople soku. – Musisz, Mats. – Chcesz się rozwieść? – Nie wiem. Najpierw chcę porozmawiać o tym, co zobaczyłam. – To zbyt trudne. – Rozumiem, ale pamiętaj o dwóch rzeczach. Po pierwsze, nadal cię kocham. Jego napięta twarz rozluźniła się nieco.

– Po drugie, uważam, że potrzebujesz pomocy. Na zewnątrz deszcz bębnił o parapet. Następnego dnia znowu przyszła. Delikatnie nalegała. – To kiedy? – mówiła albo samo: – Mats? Odwracał głowę tak jak wcześniej. Godziny mijały. W sąsiednim pokoju ktoś oglądał telewizję lub słuchał radia. Pogoda za oknem, w którym wisiały cienkie zasłony, nadal była nie najlepsza. Pielęgniarka zajrzała do pokoju, by sprawdzić stan pacjenta. Kiedy sobie poszła, Cecilia nachyliła się nad Matsem i szepnęła: – Przekażę ten komputer w ręce policji, jeśli mi tego nie wyjaśnisz. Zamknął oczy, ale wiedziała, że nie śpi. Nazajutrz rozmawiała z pielęgniarką na korytarzu. Mats doszedł już do siebie. Możliwe, że następnego dnia opuści szpital. Gdy usiadła na brzegu jego łóżka, zobaczyła, że nie śpi. – Opowiedz mi teraz. Nie otworzył oczu. Odpowiedział: – Dobrze, spróbuję. I zaczął. Powoli, robił długie przerwy i zawieszał gdzieś wzrok. Cecilia nie wiedziała, czy wysilał pamięć, czy po prostu z trudem przychodziło mu to wyznanie. Wszystko zaczęło się pół roku wcześniej. Miał dużo stresu w pracy, nowy szef trąbił o efektywności organizacji. Mats musiał prowadzić rejestr swoich spotkań, w nowy sposób obsługiwać skrzynkę mejlową i co tydzień składać raporty. Był na granicy wypalenia. A kiedy szukał bliskości u Cecilii, ona go odtrącała. Prawie nie rozmawiali; nie spali ze sobą od ponad pięciu miesięcy. Zaczął surfować po internecie, przeglądał strony pornograficzne. To sprawiało, że jakoś wytrzymywał w pracy i stał się spokojniejszy. Poza tym musiał sam się zaspokajać, skoro ona nie chciała. Po kilku miesiącach trafił na serwisy, w których dziewczyny wyglądały młodziej. Nie wiedział dlaczego, ale nie mógł przestać. Od tego momentu relacja Matsa stała się nieskładna. Mówił, że „dalej w tym tkwił”. Choć to nie wszystko – odezwały się do niego inne osoby o podobnych skłonnościach. Nie powiedział, jak ani kiedy, ale założyła, że również przez internet. Chcieli wymienić się „materiałami”, jak to nazwał, i pokazać mu nowe miejsca w sieci, inne niż te zwyczajne. Zastanawiała się, co jest dla niego „zwyczajne”. Odmówił, nie chciał „brnąć w to głębiej”. Myślał o tym, żeby pójść do psychologa, bo miał świadomość, że jego zachowanie nie jest normalne. Kilka razy szukał informacji o różnych terapeutach, wybrał nawet numery, ale nigdy z żadnym nie porozmawiał. Nie wiedział, jakie jest

ryzyko, że doniosą na niego na policję. Wielokrotnie próbował sam z tym skończyć, lecz wytrzymywał co najwyżej kilka tygodni. Gdy w pracy zaczęły się zwolnienia i wrócił stres, znów lądował przed komputerem. Cecilia siedziała nieruchoma jak posąg. Słyszała, co mówił, reagowała na każdą przerwę, wdech i stęknięcie. Obserwowała, jak jego brwi i inne części twarzy się poruszają. Jednak nic nie rozumiała. Na koniec Mats opowiedział o pożarze. Spędził w domu dwadzieścia minut, zanim poczuł z kuchni zapach dymu. Pobiegł tam, ale zlew i półki zdążyły się już zająć ogniem. Wrócił do sypialni, żeby zabrać komórkę i portfel. Na tym się skończyło – stracił przytomność z powodu dymu i gazów. Dlaczego przebywał w domu o tej porze, nie powiedział. Planował robić coś na komputerze, wydusiła to z niego w końcu. Z jakiegoś powodu sądził, że ludzie od tych serwisów polowali na niego. Że to ich należy winić za pożar w mieszkaniu. – Nie mogli pogodzić się, że w końcu im odmówiłem. Cecilia nie wiedziała, w co wierzyć, a co jest mechanizmem obronnym Matsa. Przynajmniej opowiedział jej tę historię. Nie sądziła, że zdradzi cokolwiek. To był początek. Mimo to zdecydowała: – Chcę, żebyś zgłosił się na policję. *** Dochodziła druga w nocy i ktoś pukał do drzwi mieszkania, w który m kilka dni wcześniej najprawdopodobniej przetrzy my wano człowieka. Ktoś chciał dostać się do środka, ale nie uży ł, tak jak wszy scy, dzwonka. Emelie przy szły do głowy dwie my śli. Albo to Philip, albo policja. Potem uświadomiła sobie, że Philip raczej nie wracałby do miejsca, w który m go więziono. Ruszy ła w stronę drzwi, ale Teddy ją powstrzy mał. – Ja się ty m zajmę – szepnął. Przeszedł się po mieszkaniu, aby zgasić wszy stkie światła w sy pialni i w kuchni. Mimo że dzieliły ich ty lko dwa metry, ledwie mogła go dostrzec w tej czarnej kurtce. Stanął pod drzwiami i zapy tał głośno: – Kto tam? Następnie kucnął. Emelie zastanawiała się, co on wy prawia. – Otwórz. – Głos po drugiej stronie należał do młodego mężczy zny, który mówił z lekkim obcy m akcentem. Emelie nie potrafiła rozpoznać z jakim. – Dlaczego? – spy tał Teddy.

– Po prostu otwórz. Teddy podniósł rękę do zamka i drzwi gwałtownie się otworzy ły. Emelie zobaczy ła sy lwetki trzech osób ubrany ch na czarno, które wtargnęły do środka. Pierwsza z nich potknęła się o Teddy ’ego, który poruszał się szy bko w kucki. – A ty to, kurwa, kto? Teddy nie odpowiedział. Emelie widziała, jak nagle zerwał się i zaatakował intruzów. Zrozumiała, dlaczego kucnął – dzięki temu mógł ich zaskoczy ć. Mężczy zna, który wszedł jako pierwszy, upadł na podłogę i wrzasnął. Drugi zaczął wy mierzać ciosy Teddy ’emu. Ten pierwszy przeniósł się w głąb mieszkania. – Co ty tu, kurwa, robisz, pizdo? Emelie wy brała numer alarmowy, by by ć w gotowości. Możliwe, że za późno. W blasku telefonu zobaczy ła, że facet gapi się prosto na nią. – A ty to kto? – sy knął. Emelie starała się zorientować w sy tuacji. Widziała wokół siebie trzy obce osoby, prawdopodobnie samy ch mężczy zn. W głęboko naciągnięty ch czapkach. Nie by li szczególnie wy socy, Teddy wy dawał się znacznie wy ższy, ale mieli przewagę liczebną. Nosili ciemne puchowe kurtki i spodnie od dresów, chy ba Adidasa. Dostrzegła trzy białe paski wzdłuż nogawek. Jeden z nich coś trzy mał, chy ba kij bejsbolowy. Walka zasty gła w powietrzu. Drugi z mężczy zn wy sy czał do Teddy ’ego: – Za kogo się, kurwa, uważasz? Wy rucham twoją matkę. – Musimy się zawijać, ziom. Ajde – powiedział chłopak stojący przy Emelie. – Mój dachro, co za burdel. Wpierdol mu tak, że się nie pozbiera. – Zabierz im telefony. Emelie usły szała zdenerwowany głos Teddy ’ego: – Będzie lepiej, jeśli sami je zniszczy my. I nie przy pucujemy was, nawet nie wiemy, coście za jedni. – O jakim przy pucowaniu ty mi tu, kurwa, bredzisz? Nic nie zrobiliśmy, co nie. – Nie, luz. Ale radziłby m wam się zawijać albo to przerodzi się w regularne UFC. – Zabawny ty p. UFC, gada jak swój. Spuść mu łomot. Teddy upuścił telefon na podłogę i zgniótł go nogą. Emelie zerknęła na swoją komórkę. Numer alarmowy nadal widniał na wy świetlaczu. Nie opłacało się niczego próbować. Zanim zdąży ła zareagować, chłopak wy szarpnął jej z ręki telefon i rzucił nim o podłogę. Potem postąpił z nim tak, jak Teddy ze swoim. – Zjeżdżać stąd, no już – powiedział Teddy. Mężczy zna z kijem podszedł bliżej. Znalazł się pięć centy metrów od twarzy Teddy ’ego. – Sam stąd zjeżdżaj.

– Nie ma mowy. Nie pozwolę wam się tu panoszy ć. Tuż przed uderzeniem rozległ się świst. Teddy podniósł rękę i dostał kijem w przedramię. Emelie usły szała mlaszczący odgłos, jakby ktoś upuścił mokry ręcznik na podłogę. Jednak zamiast odepchnąć faceta, uderzy ć go czy wierzgać, Teddy stał nieruchomo. Zupełnie biernie. Jedno uderzenie w głowę i mógłby się już nie podnieść. Facet znów zaczął wy machiwać bejsbolem. Teddy wy giął się, tamten chy bił. Emelie zastanawiała się, dlaczego się nie broni. Chciał, żeby go zlali? Potem wszy stko potoczy ło się bły skawicznie. Teddy wy konał szy bki ruch w stronę jednego z intruzów, który runął na podłogę jak długi. Ułamek sekundy później padł również chłopak z kijem. Trzeci krzy knął: – Spierdalamy ! Gość z bejsbolem klęczał, usiłując podnieść kumpla, którego Teddy znokautował jako pierwszego. Teddy rzucił się na niego, obezwładnił go i przy trzy mał przegubem. Chłopak zamachnął się w jego stronę, lecz zamiast w niego musiał trafić kolegę, bo ktoś się wy darł. Emelie usły szała metaliczny dźwięk, gdy kij upadał na podłogę. Próbowali wy swobodzić chłopaka, którego trzy mał Teddy. Teddy patrzy ł na Emelie. W ciemności prawie nie widziała jego oczu. Nie ulegało wątpliwości, że jeśli naciśnie mocniej, złamie gościowi kark. Jedny m ruchem mógłby go zabić. Emelie nie mogła oderwać wzroku. Pozostali krzy czeli. Chłopak sy czał, ale nie wy doby ł z siebie ani słowa. Wtedy Teddy rozluźnił chwy t. Gość wy toczy ł się z mieszkania. Emelie sły szała ich szy bkie kroki na klatce schodowej. Teddy w milczeniu odwrócił się i wy biegł za nimi. Ona też zaczęła ostrożnie zbiegać po schodach. Na ulicy usły szała samochód odjeżdżający z piskiem opon.

* Ulrikagatan na Östermalm, gdzie mieszkali od ponad dwudziestu lat, uchodziła za jedną z najbardziej eleganckich ulic w Sztokholmie. Dwie pozostałe, które często wy mieniano w ty m kontekście, to Dandery dsgatan kilka kilometrów w głąb dzielnicy oraz Ty sta gatan ukry ta za history czny m Karlaplanem. Wszy stkie trzy by ły krótkie, zaledwie kilkusetmetrowe, z ograniczony m ruchem drogowy m i na uboczu. Zabudowa też nieco niższa, budy nki trzy -,

maksy malnie czteropiętrowe. Inaczej niż kamienice wzdłuż główny ch alei – Karlavägen, Narvavägen i tak dalej – gdzie pięć czy sześć pięter wy dawało się w dobry m tonie. A przede wszy stkim szereg domów tworzy ł tu tak zwane townhouses, czy li śródmiejskie wille, co w Sztokholmie stanowiło rzadkość. To przecież nie Nowy Jork czy Londy n – na każdy apartament powy żej dwustu pięćdziesięciu metrów kwadratowy ch większość społeczeństwa patrzy ła z socjaldemokraty czny m scepty cy zmem. Strandvägen, bulwar na południu biegnący wzdłuż wody, z pewnością by ł lepiej znany, a z położony ch tam mieszkań roztaczał się widok, jakim mogło się pochwalić niewiele budy nków w Sztokholmie. Jednak naprawdę majętne rodziny stroniły od publiczności i filisterstwa. Ulrikagatan, Dandery dsgatan i Ty sta gatan zamieszkiwali ludzie, który ch dochody i majątki stanowiły znaczącą część szwedzkiego PKB. I którzy nie chcieli figurować w bezsensowny ch arty kułach w prasie ani we wstrętny ch rankingach. Czy dlatego nas to spotkało? – zastanawiał się Carl-Johan Schale w mroku nocy. Dlatego, że Philip obnosił się ze swoimi pieniędzmi? Nie wsty dził się, że mu się powodzi? Czy może z powodu tego, jakim człowiekiem by ł Philip? Jaki stał się przez niego? Carl-Johan nie mógł zasnąć. Próbował oglądać telewizję, ale natrafił na masę ogłupiający ch programów, a poza ty m nie do końca się orientował, jakie mają kanały. Potem siedem razy z rzędu odsłuchał nagranie rozmowy Philipa z doradcą. Jego sy n brzmiał na sztucznie pewnego siebie. Carl-Johan nie potrafił sobie wy obrazić, co Philip musi teraz przeży wać tam, gdzie się znajduje. Czuł się bezradny. Zaparzy ł sobie filiżankę zielonej herbaty. Napis na puszce gwarantował, że nie zawiera ona kofeiny ani niczego innego, co mogłoby działać pobudzająco. Poza ty m gorący napój powinien go rozluźnić. Nie podziałało. By ł zby t niespokojny, by zasnąć. Ale wrócił do łóżka. Titti leżała cicho po swojej stronie, spała albo udawała. Carl-Johan cieszy ł się, że jest spokojna, zważy wszy na okoliczności. Położy ł się, ale nie mógł odpędzić my śli o ty m, że wszy stkiemu jest winien. Bo nie nauczy ł Philipa znaczenia pojęć sty l i finezja. Dy skrecja i umiarkowanie. Chociaż czy na pewno? Philip sam zarabiał pieniądze, wprawdzie sięgając do rodzinny ch zasobów, ale jednak. Poza ty m nastały inne czasy : „Jeśli cię nie widać, nie istniejesz” – szef marketingu w jego firmie powtarzał to niczy m mantrę na spotkaniach zarządu. Philip by ł zatem widoczny, choć nie ty lko z własnej winy. Po wszy stkim Carl-Johan rozprawi się z brukowcem, który kilka ty godni wcześniej rozgłosił nazwisko jego sy na. Jego nazwisko. Właściciel szmatławca będzie miał do czy nienia z Carlem-Johanem Schalem, to pewne. Musiał udać się do toalety, herbata dała o sobie znać. Wy gramolił się z łóżka i wsunął stopy w kapcie. Piżama na plecach zrobiła się wilgotna od potu; w pokoju by ło za gorąco. W toalecie wisiały świadectwa z jego egzaminów w Handels oprawione w małe, pozłacane

ramki. Znajomi wiedzieli, gdzie studiował, więc nie musiał się z ty m afiszować, ale uznał za dowcipne przy bicie tu ty ch drobny ch dowodów. Obok wisiał dy plom ukończenia studiów MBA na Uniwersy tecie Columbia. Szkołę wy ższą Handels już w 1976 roku uważano za wy jątkowe miejsce. Zresztą chy ba od zawsze. Carl-Johan ukończy ł studia w 1980 roku i zaczął pracę w McKinsey, agencji konsultingowej znanej z warunków cięższy ch niż służba w Lapplands jägarregemente [8] . Tego od niego oczekiwano. Ojciec Carla-Johana by ł adwokatem i początkowo prowadził własną niewielką firmę na Kungsholmen, gdzie chłopiec dorastał. Potem połączy ł siły z inny mi adwokatami, by utworzy ć większą kancelarię. Zajmował się głównie prawem spadkowy m, ale dzięki odrobinie szczęścia pozy skał nieruchomości w korzy stny ch cenach od kilku klientów. Carl-Johan miał szlacheckie korzenie – jego babcia by ła hrabianką, jednak w wy niku postanowień fideikomisu familijnego nie mogła dziedziczy ć majątków ziemskich. Ojciec CarlaJohana uwziął się, by odbudować materialne bezpieczeństwo rodziny. Sy nowi nie pozostawił alternaty wy : musiał podjąć studia ekonomiczne. Carl-Johan długo my ślał, że ojciec zaakceptuje jego wy bór, gdy by został lekarzem albo chociaż prawnikiem, ale nie by ło o ty m mowy. To okazało się fortunne, przy najmniej z czy sto materialnego punktu widzenia. Po trzech latach w McKinsey Carla-Johana przy jęto na stanowisko dy rektora w Agratium AB, spółce córce z grupy kapitałowej Högberg zajmującej się żeglugą. Spółka ta po kilku latach za nieruchomości i papiery wartościowe naby ła spółkę holdingową i nagle Carl-Johan zy skał narzędzia do spekulacji na giełdzie. W latach 1983–1985 wartość operacji na sztokholmskiej giełdzie wzrosła z dwóch do około osiemdziesięciu miliardów koron – nie dało się wtedy nie zarobić. Choć interesy nie zawsze szły jak po maśle i po kilku porażkach Carl-Johan został zwolniony w 1985 roku. Bez szkody. W wieku trzy dziestu czterech lat założy ł razem z dwoma dawny mi znajomy mi ze studiów spółkę Lucrum Invest. Gdy na początku lat dziewięćdziesiąty ch wy buchł kry zy s finansowy, udało im się sprzedać udziały i koniec końców to podatnicy zostali z Czarny m Piotrusiem. Lucrum Invest zdąży ła wy generować zy sk w wy sokości ponad dwóch miliardów koron. „Interes to interes, nawet jeśli robi się go z państwem”, zwy kł mawiać jego dawny partner, Tord von der Schner, kiedy wy pły wała w rozmowie ta stara afera. Choć nie lubili do niej wracać, nawet gdy dziennikarze nalegali. Tak, Lucrum Invest by ła, zgodnie ze swy m przeznaczeniem, lukraty wna. I mimo że ponad dziesięć lat temu odszedł ze spółki, żeby prowadzić inwesty cje innego rodzaju, czasem tęsknił za tamty mi czasami. Ale teraz? Pieniądze wy dały mu się przekleństwem. To przez nie porwano jego sy na. Wieczorem, zanim Titti poszła do łóżka, rozmawiali o ty m, co wy darzy ło się w ciągu dnia. Spodziewała się, że Carl-Johan weźmie na siebie cały ciężar, lecz on wiedział, że nie udźwignie już dużo więcej. Musiał się z kimś ty m podzielić, a nie miał nikogo oprócz niej.

Magnus zadzwonił z informacją, że Ianowi Cronie również grożono. Poza ty m przejrzeli billingi, ale niczego nie znaleźli, przy najmniej do jedenastej, kiedy sły szeli się ostatnio. – Musimy pójść na policję – powiedziała Titti. – Wiesz, że to niemożliwe. – Nieprawda. Od ponad ty godnia nie mamy kontaktu z Philipem. Nie godzę się, żeby coś takiego spoty kało mojego sy na. Nie zgadzam się na to, że ktoś chce go skrzy wdzić, a my siedzimy bezczy nnie. – Ależ nie siedzimy bezczy nnie. Musimy zaufać naszy m doradcom. Jeżeli pójdziemy na policję, istnieje ogromne ry zy ko, że informacja wy cieknie do prasy. Przy pomnij sobie, jak by ło z Anderssonami. Oczy Titti zapłonęły. Carl-Johan zaledwie kilka razy widział ją w takim stanie. Dokładnie pamiętał ostatni. Gdy jedna z plotkarskich gazet opublikowała jego zdjęcie obok Lay li Yon, spadkobierczy ni koncernu Cilion, z insy nuacją, że mają romans, Titti zadzwoniła do wy dawcy i darła się jak szalona, grożąc mu nie ty lko podjęciem kroków prawny ch. Na szczęście oby ło się bez konsekwencji. Wstała, podeszła do niego i chwy ciła komórkę leżącą na stole. – Dzwonię. – Nigdzie nie dzwonisz. Wy rwał jej z ręki telefon. – Co robisz? – wy sy czała, próbując odzy skać urządzenie. Złapał ją za nadgarstek i spojrzał jej prosto w oczy. Wy ry wała się, więc zacieśnił uchwy t. Iskry i płomienie. – Jeszcze jeden dzień, proszę cię. Nie możemy wstrzy mać się jeszcze dobę? Uwolniła rękę i znów próbowała dosięgnąć telefonu, który włoży ł do kieszeni. Cofnął się, a ona wy machiwała rękami i drapała go, krzy cząc: – Popełniasz błąd! Czuł jej paznokcie na swojej brodzie. – Dość tego! – ry knął. Nie przestawała szarpać go i drapać. Chwy cił jej ręce i przy cisnął ją do podłogi. – Oszalałaś? Titti siedziała na podłodze. Nie płakała. Skuliła się w kłębek jak dziecko. Chwilę później Carl-Johan usiadł na kanapie w bibliotece. Większość rzeczy w ich domu pochodziła z jednego sklepu: Svenskt Tenn przy Strandvägen. Całe to przedstawienie by ło cholernie niepotrzebne, ale Titti sama się o to prosiła.

Nie wiedział, co z nią począć. Nie pozwolił jej zadzwonić na policję i zamierzał na ty m poprzestać. Cieszy ł się, że człowiek z Redwood nie zareagował. Pewnie miał głośno włączony telewizor. Carl-Johan zastanawiał się, skąd Magnus wy trzasnął faceta, który tego dnia z nimi rozmawiał. Teddy ’ego czy jak mu by ło. Czuł się jak na przesłuchaniu, jednak zarówno on, jak i Titti odpowiadali na py tania. By ło coś w spojrzeniu tego mężczy zny, co sprawiało wrażenie, jakby już wszy stko zrozumiał. To niemożliwe – nikt nie rozumie wszy stkiego. Oparł się plecami o poduszki i odchy lił głowę. – Musimy porozmawiać. Carl-Johan aż podskoczy ł. Najwy raźniej zasnął na kanapie w bibliotece. Magnus Hassel stał przed nim w płaszczu. Carl-Johan usiadł. – Co ty tutaj robisz? Która godzina? – Jest środek nocy. Titti mnie wpuściła, gdy przez co najmniej pięć minut dzwoniłem do drzwi. Powiedziała, że i tak nie spała. – Mogłeś zatelefonować. – Sprawdź swoją komórkę. – Fakt, wy łączy łem ją, bo trochę się posprzeczaliśmy z Titti. – Aha. Moim zdaniem powinieneś by ć teraz pod telefonem. – Wiem, masz rację. Usiądź, proszę. Magnus zdjął płaszcz i położy ł go na fotelu. – Znaleźli jakieś mieszkanie. I dziwną pocztówkę. – Mieszkanie? – Tak. Magnus podniósł wzrok i Carl-Johan odwrócił się, żeby spojrzeć, co przy kuło jego uwagę. W progu stała Titti. – Cześć, jak się czujesz? – Bez zmian. – Nie możesz spać? – Nie bardzo. To ja otworzy łam Magnusowi. Jakieś nowe wieści? Magnus zwrócił się do Titti: – Najlepiej będzie, jeśli pomówię z Carlem-Johanem na osobności. Kobieta trzasnęła drzwiami. – Nie sły szy nas? – zapy tał Magnus. – Nie wiem, to bez znaczenia. Po prostu mów.

* Kiedy Teddy i Emelie godzinę wcześniej przy szli do kancelarii, nie by ło tam ży wego ducha. Światła zapaliły się automaty cznie, gdy wy siedli z windy. Emelie usadowiła się w jednej z sal konferency jny ch. Teddy dojrzał paczkę papierosów za stosem dokumentów; zastanawiał się, czy próbowała ją ukry ć. Naprawdę próbowała uchodzić za perfekcy jną. Emelie od razu po przy jściu zadzwoniła do Magnusa z telefonu stojącego w pokoju. Gdy wy chodzili z klatki na Fatbursgatan, Teddy zapy tał: – Nie możemy znaleźć budki telefonicznej? Emelie uśmiechnęła się mimo tego, co się wy darzy ło. – Twoje więzienie mieściło się na innej planecie? W Sztokholmie od dawna nie ma budek. Niemal każdy ma komórkę. Dlaczego w ogóle zaproponowałeś, że zniszczy my telefony ? – A wolałaby ś, żeby przeglądali teraz twoją komórkę? Podczas gdy Emelie próbowała skontaktować się z Magnusem, Teddy zdjął kurtkę i podwinął rękaw bluzy. Musiał na to zerknąć, strasznie bolało. – Nie odbiera, choć ma włączony telefon. Nagram mu wiadomość – powiedziała Emelie. Usiedli. – Chcesz jechać do szpitala? – Nie rozumiem? – Przecież oberwałeś kijem bejsbolowy m. Potrzebujesz lekarza? – Luz. Przy jąłem uderzenie wewnętrzną stroną ręki. Teddy wy glądał na zdziwionego jej py taniem. Zademonstrował przedramię. – Gdy by m dostał od zewnętrznej strony, pewnie by teraz sobie dy ndała. Przedramię by ło jaskrawoczerwone. Siniak miał ze dwadzieścia centy metrów długości, dziesięć centy metrów szerokości i zaczął puchnąć. Teddy cieszy ł się, że poży czy ł od Dejana skórzaną kurtkę i nie zdjął jej w ty m mieszkaniu; nieco go ochroniła. – To co chcesz zrobić? Czekamy tu, aż Magnus oddzwoni, czy idziemy do domu spać? – spy tała Emelie. – Najpierw muszę zrobić coś innego. – Co takiego? – Wy pić podwójne espresso. Wiem, że macie tu py szną kawę. Kiedy udawałaś, że chcesz mi pomóc przy wniosku o upadłość, stała tutaj. Choć przy puszczam, że obsługa nie pracuje o tej porze. – Nazy wamy je gosposiami. I nie udawałam, że chcę ci pomóc. Pomogę. – Czy nocna gosposia może mi pokazać, gdzie znajdę trochę kawy ? Emelie wstała i położy ła rękę na ramieniu Teddy ’ego. – Nie jestem żadną gosposią. My ślałam, że pracuję tu jako młodsza prawniczka, ale zamiast

tego robię za cholerną aktorkę w podrzędny m filmie akcji. Wy szła na kory tarz. Teddy został w sali. Czuł, jak pali go ramię w miejscu, którego dotknęła. Wy ciągnął to, co znalazł na podłodze w przedpokoju po bójce. Skórzane etui na karty kredy towe. Na odwrocie w rogu mały napis „Gucci”. Wy jął zawartość na biurko: Visa Swedbanku, prawo jazdy, karta do Way ne’s Coffee oraz karnet na siłownię World Class. – Patrz. – Wskazał leżące przed nim plastikowe karty. – Na karcie płatniczej jest inne nazwisko niż na prawie jazdy i karcie do kawiarni, a karnet na siłownię jest bezimienny. Choć to i tak sporo. Jutro znajdziemy ty ch drani. A ty co zabrałaś? – Mam wszy stko w torebce. – Czy li będziemy mieli jutro sporo roboty. Emelie włączy ła komputer. Położy ła przed sobą kartę Visa i prawo jazdy. Visę wy stawiono na Chamona Hannę, a prawo jazdy i kartę do kawiarni na Daniela Bay lana. Wrzuciła oba nazwiska do internetowy ch wy szukiwarek. Otrzy mała osiemdziesiąt jeden wy ników dla hasła „Chamon Hanna”. Znali numer identy fikacy jny Bay lana, więc od razu go znaleźli. Dwudziestosześciolatek z Södertälje, który pracował w firmie księgowej. Pojawia się związek z Södertälje, pomy ślał Teddy. Emelie odchy liła się na biurowy m krześle, którego oparcie dopasowy wało się do ruchów ciała i które wy glądało na wy godne. Teddy zatęsknił za łóżkiem, choćby nawet za kanapą Dejana. – Jak dużo wiesz o Philipie? – Zrobiłam pewien research. – I czego się dowiedziałaś? Emelie wpisała „Philip Schale” w okno wy szukiwarki Google. Wy skoczy ło kilka stron magazy nów biznesowy ch, które opisy wały sukcesy inwesty cy jne Philipa. Przejrzała jego zdjęcia – kilka z ty ch samy ch arty kułów, choć większość z imprez przy Stureplanie. – Trochę tego jest – skomentowała, po czy m streściła Teddy ’emu, czego się dowiedziała. – Głównie zajmuje się różny mi inwesty cjami, choć sam pewnie by powiedział, że doszedł do wszy stkiego o własny ch siłach. – Masz na my śli: inwestuje pieniądze tatusia? – Korzy sta zarówno z jego pieniędzy, jak i z kontaktów. Sam natomiast wy biera obiekty swy ch inwesty cji. Opowiedziała o kilku interesach, które przeprowadził Philip, między inny mi o sprzedaży Pixel Flow. Następnie kliknęła portretowe zdjęcie w jedny m z arty kułów. Oboje przy glądali się twarzy Philipa. Szaty nowe włosy zaczesane na bok wy dawały się naturalnie układać w najschludniejszą z fry zur. Miał niebieskie oczy, a w kącikach ust ry sowały

się dołeczki, gdy się uśmiechał. – Wy gląda sy mpaty cznie. Teddy się roześmiał. – Uwierz mi, nie da się zobaczy ć czy jegoś charakteru, po ty m jak luknie się na zdjęcie. – Co ty powiesz? – No. – A gdy się luknie na arty kuł? – Hm? – Zdjęcie zdjęciem, przeczy taj arty kuł. Teddy przebiegł wzrokiem treść tekstu. PI AppInvest, spółka należąca do młodego przedsiębiorcy, odnoszącego sukcesy inwestora Philipa Schalego, została pozwana przez KA Products AB. Sprawę prowadzi sąd rejonowy w Sztokholmie. Spór doty czy inwesty cji spółki Schalego w Pixel Flow, w wy niku której KA Products oraz jej właściciel Kevin Andersson przy sprzedaży firmy zanotowali zy sk znacznie mniejszy niż Schale. Schale nie ułatwia sprawy Anderssonowi. Jego spółka jako strona pozwana w sporze wniosła o odrzucenie pozwu KA Products z przy czy n formalny ch. – Wy miguje się niczy m tchórzliwy kry minalista – skomentował to Kevin Andersson. Jak zauważy ło „Dagens Affärer”, również inna ze spółek Schalego działała w podobny sposób w sporze z zeszłego roku i udało jej się odraczać moment realizacji świadczenia, dopóki wierzy ciel nie zbankrutował. Philip Schale odmawia wy powiedzi w tej sprawie. – Dlaczego nikt nam o ty m nie wspomniał? Emelie westchnęła. – Nie rozumiem, jak mogłam to przeoczy ć. Nawaliłam, przy znaję. Kevin Andersson ma jeszcze więcej powodów, żeby by ć wkurzony m na Philipa Schalego, niż sądziłam. Powinniśmy wcześniej go sprawdzić. – Z powodzeniem zrobisz to jutro. Ja biorę się za rzeczy, które znaleźliśmy w mieszkaniu. Podniósł jej torebkę. Emelie znów położy ła mu rękę na ramieniu. Popatrzy ł na nią. Kobiecy doty k, drugi raz tej nocy. – Mogą poczekać. Niech leżą, zerkniemy na nie jutro – powiedziała.

* – Pizdy, szmaty jebane. – W sumie mam to w dupie. Skoro ściągają jebanego kafara, żeby nas zlał, to my jeszcze

bardziej go sklepiemy. Kafar czy kny pek. Za kogo się, kurwa, uważają? – Wy rucham jego matkę, siostrę i cioteczną babkę. Spuszczę mu się tak, że wy jdzie uchem. – Nie ufają nam już? – He, he. Muszą ufać. W końcu mamy długo działać razem. Chłopaki znowu zaczęli, mimo że od ponad godziny jeździli w kółko. Nie mogli przestać gadać, musieli rozładować emocje. Nikola starał się skoncentrować na prowadzeniu. Próbował z przekleństw pozostały ch wy dedukować, co się wy darzy ło w mieszkaniu. Najpierw jak pojebani krąży li po mieście; koła buksowały na zakrętach. Wjechali w jednokierunkową pod prąd, przejechali na czerwony m i prawie rozsmarowali psa po asfalcie. Wszy stko, by zgubić ewentualny ogon. Po kwadransie Yusuf powiedział: – Chy ba nikt się nie bawi w komisarza Becka [9] . Wątpię, żeby ktoś siedział nam na ty łku. To by ło oczy wiste od dziesięciu minut. Na ulicach by ło bardziej pusto niż w Jestem legendą, ale chuj z ty m, w ten sposób mogli wy ładować trochę agresji. Nikola czekał na dole w aucie, gdy wy biegli z klatki. Z początku niewiele rozumiał, przekrzy kiwali się jak przedszkolaki: „No jedź, kurwa”, „Gaz do dechy ”, „Dzida, habibi, dzida”. Podsumowując w bły skawiczny m skrócie: powinni się zawijać. Coś się pojebało. Ktoś ich gonił. Nie musiał przekręcać kluczy ka, silnik już chodził. Nikola ruszy ł i mocno docisnął pedał gazu. Chłopaki przewalali się z ty łu niczy m łup. Nikola nie widział, z kim wdali się w bójkę, ale Yusuf mówił, że by ł tam niezły by sior. Chłopaki chichotali, wciągnęli parę buchów ze skręta. – Następny m razem, he, he, mogą mi possać pałkę. Yusuf siedział obok Nikoli. – Dobrze jeździsz, człowieku. Kto cię nauczy ł? – Matka. – Baby nie potrafią prowadzić. – Moja stara na pewno jeździ lepiej niż Bello. Zarżeli. Bello, jeden z chłopaków, został ty dzień temu zatrzy many do ruty nowej kontroli. Zamiast się napinać, powinien ty lko pokazać prawko, dmuchnąć w alkomat, nie podskakiwać, siedzieć cicho i odjechać po pięciu minutach. Ale nie. Bello wiedział, że w bagażniku ma osiemnaście skrojony ch iPadów, a na karku sześć miesięcy w zawiasach przez swój ostatni skok. Za chuja nie zamierzał garować trzeciego lata z rzędu z powodu jakiś jebany ch iPadów. Podniósł szy bę, tak że gliniarz do pasa utknął w środku samochodu, i odjechał z piskiem opon. Przez ponad dwadzieścia minut ścigali go po drogach śliskich jak masło. Roztrzaskał dwie barierki, staranował dwie posesje. Przeciął chodnik i boisko szkolne. Po jakimś czasie goniło go już sześć radiowozów. Pościg zakończy ł się przy zjeździe na Trosę. Bello wjechał w barierkę przy

drodze, odbił się kilka razy jak kulka do paintballa, wy lądował na poboczu, wjechał w zaspę i dwukrotnie dachował. Dach samochodu miał większe wgniecenia niż wrak w Ammanie – przednia część by ła wciśnięta do środka, a boki tak zdeformowane, że samochód lepiej by się prezentował po zawodach Crash Auto. Sam Bello wy szedł z tego bez szwanku. A najbardziej popieprzone okazało się to, że psy nawet nie zajrzały do bagażnika. – Spoko. W takim razie nieźle jeździ – stwierdził Yusuf. Nikola się ucieszy ł. Yusuf by ł trzy lata starszy od niego i podlegał bezpośrednio Isakowi. Przez chwilę jechali w milczeniu. Pogłośnili radio ustawione na 105,9, The Voice. Shine bright like a diamond. Shine bright like a diamond. Rihanna, standardzik. – A jaką twoja stara ma furę? – spy tał po chwili kumpel. – Starego merca. – O, czy li nie jakieś gówno. – Następny m razem musisz mnie, kurwa, zabrać na akcję zamiast ty ch z ty łu – powiedział Nikola. – Zobaczy się. Ale wtedy bierzemy gnata. Bejsbol już się nie sprawdza w ty m mieście, czaisz. Ciekawe, do czego to prowadzi. Kiedy zaczy nałem, wy starczy ło się, kurwa, pokazać i wszy scy już srali w gacie. Dziesięć minut później zatrzy mali się w Genecie. Obudzili chłopaków z ty łu. Ten, który oberwał, jęczał, że boli go szy ja. Pod nosem miał zaschniętą krew. Drugi też zrzędził. Chciał spalić jeszcze jednego spliffa, ale to nie wchodziło w grę. Samochód należał do Yusufa, który jednak stracił prawko. Mimo to chciał sam zaparkować. Stali jeszcze chwilę na zimnie. Na nic nie czekali. – Co za chuj jebany, już ja się z nim rozprawię – dobiegło z ty lnego siedzenia. Jednak nie mieli ochoty słuchać siebie nawzajem. Zrobiło się stanowczo zby t późno. – Dobra, kurwa. Dobranoc, chłopaki. Jutro gadamy – powiedział w końcu Yusuf, zanim odjechał. Nikola otworzy ł drzwi. Z dużego pokoju wpadało do kory tarza trochę światła. Usły szał głos Lindy : – Gdzie by łeś? Nie miał siły odpowiadać. – Gdzie by łeś, py tam? – Z chłopakami. – Nikola, przepadłeś na kilka dni. Nie wiedziałam, gdzie się podziewasz, prawie w ogóle się nie odzy wałeś. To nie w porządku. Chy ba rozumiesz, że tak nie może by ć? – Gdzie Teddy ? – Wy prowadził się. – Dlaczego?

– Nie twoja sprawa. Gdzie by łeś, py tam? – O co ci, kurwa, chodzi? By łem z chłopakami. Co ci w ogóle do tego? – Nie podoba mi się to. Mieszkasz tutaj, a nie u kolegów. Zamartwiałam się na śmierć. No, a teraz przy najmniej odzy skałeś swój pokój. – Super. Ale lubiłem, gdy Teddy u nas by ł. Ty go wy waliłaś? – Idź spać. Jutro porozmawiamy. Jego mama nie czaiła zby t wiele. Z Teddy m by ło inaczej przez ten krótki czas, kiedy u nich mieszkał. On go rozumiał.

* Metro dawno przestało jeździć, więc Teddy wziął taksówkę do domu. Zachował paragon. Gdy wchodził na trzecie piętro, echo jego kroków rozchodziło się dziwnie głośno, jakby ktoś zamontował pod sufitem wzmacniacz dźwięku. Nie mógł przestać my śleć o klatce schodowej na Fatbursgatan, bójce i przedmiotach, które znaleźli. Gdy by nie spędził ośmiu lat oderwany od rzeczy wistości, na pewno wiedziałby, kim są ci kolesie. Liczy ł na to, że nie zastanie Dejana albo przy najmniej kumpel się nie obudzi. Nie miał siły odpowiadać teraz na masę py tań. Rano zakomunikuje Magnusowi wprost, że się wy cofuje, nie chce się pakować w coś takiego. Śledztwo zmierzało w niewłaściwy m kierunku z jego osobistej perspekty wy. Poza ty m Emelie by ła jak wielki wrzód na ty łku. Zarazem strasznie go ciągnęło, żeby raz jeszcze zerknąć na karty z etui i przejrzeć wszy stko, co zabrali ze sobą z mieszkania. Poszukać numerów posiadaczy kart na billingach Philipa. Chciał porozmawiać z Ianem Croną i Axelem Nilssonem, odnaleźć Jarla Poljonena i zdecy dowanie znów pomówić z rodzicami Philipa. Jedny m słowem, zaczął uważać sprawę za ważną. Nie ty lko ze względu na pieniądze, które tego wieczoru ani trochę na niego nie podziałały. Nie, chodziło o poczucie, że robi coś sensownego. No, ale przemoc? Przeszedł już lata skruchy za to, za co go skazano. Może to by ł jego sposób na pojednanie się z przeszłością. Albo po prostu nie dało się tego uniknąć. Grek, który powiedział, że nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki, miał rację, ale zapomniał dodać, że już na zawsze zostaje się z mokry mi stopami. Teddy otworzy ł drzwi do mieszkania Dejana. Ciemno. Wy gląda na to, że kumpla nie ma w domu. Zdjął ubranie i położy ł je na fotelu. W plastikowej reklamówce przy sofie trzy mał szczoteczkę do zębów i tubkę pasty. – Co za wy strzałowy neseser Hermès – nabijał się z niego Dejan. – No, ba, nie wy próbowałeś jeszcze mojego łóżka Hästens[10] – skwitował Teddy i wskazał kanapę Dejana.

– Żeby ś wiedział, że wy próbowałem je wiele razy. Z jedną, dwiema, a raz nawet trzema kurewkami. – Nabijasz się ze mnie. Z trzema nie. – Może jestem dość szwedzki z natury, na przy kład lubię kawior, ale mam jeszcze trochę serbskiego honoru. Nigdy nie żartuję na temat kobiet. Teddy zapalił światło w przedpokoju i w samy ch bokserkach poszedł do łazienki. Dejan powiesił tam na ścianach plakaty filmowe: Gorączka, Chłopcy z ferajny, Podejrzani. I oczy wiście plakat z Człowieka z blizną, choć z inną sceną niż ten w pokoju Nikoli: Tony Montana strzela do przeciwników z karabinu maszy nowego M16 z podwieszony m granatnikiem M230. Wy szorował zęby, umy ł ręce i twarz. Chciał wziąć pry sznic, ale musiał to odłoży ć, za bardzo by ł zmęczony ; obiecał sobie, że następnego dnia wcześnie wstanie. Przy pomniało mu się, że zostały zaledwie cztery dni do terminu, w który m Hillström miał dostać trzy sta ty sięcy. Na obiecane honorarium za tak zwaną pracę, którą właśnie wy kony wał, poczeka jeszcze chwilę. Nie wiedział, co robić. Gdy wracał, żeby się położy ć, jego wzrok padł na laptop Dejana na stole w kuchni. Chciał jeszcze coś sprawdzić przed snem. Krzesło zatrzeszczało, kiedy siadał przy kuchenny m stole. Włączy ł komputer, kliknął ikonę przeglądarki i otworzy ł Google. Nie by ł przy zwy czajony do touchpada. Na szy bkim kursie komputerowy m, który przeszedł w zakładzie karny m, i w trakcie procedur rekrutacy jny ch w biurze pośrednictwa pracy uży wał zwy kłej my szki. Ostrożnie przejechał po gładkiej powierzchni. Mała strzałka na ekranie podąży ła za ruchem palca. To nie by ło takie proste, milimetrowy ruch i strzałka gdzieś odjeżdża. Musi to opanować. Z trudem rozszy frowy wali ciągi cy fr i adresy internetowe zapisane na kartkach, które znaleźli na stoliku na Fatbursgatan. Zapamiętał, ile potrafił. Pod adresem https://dreamremote.org wy skoczy ło jedy nie białe pole do wpisania tekstu. Nic poza ty m. Trzy kombinacje cy fr wy glądały na numery telefonów. Je również Teddy zapamiętał, kartki zostały w kancelarii. Wstukał jeden z numerów w wy szukiwarkę. Otrzy mał listę propozy cji. Numery telefonów w kilku krajach. Strony Vodafone, South African Phone Numbers, France Telecom, kilka adresów arabskich lub hebrajskich i niemieckie Telefondetektiv.de. Przeglądał dalej, jednak trafiał ty lko na zagraniczne serwisy. Wstukał drugi numer. Taki sam wy nik. Dodał słowo „Szwecja”. Otrzy mał zupełnie inne propozy cje. Jako pierwsza wy skoczy ła strona Escort24. Teddy kliknął link. Na ekranie pojawiło się zdjęcie na wpół rozebranej czarnoskórej dziewczy ny z zamazaną twarzą. Najprawdopodobniej dziwki, która ogłaszała się w internecie.

Hi, my name is Cassandra. I am young and want to give you a big pleasure. Numer telefonu na kartce należał do niej.

20 lutego Philip klęczał na podłodze. Mimo tabletek przy każdy m ruchu czuł rwący ból promieniujący w górę od kostek skrępowany ch opaskami. Zarazem zdawał sobie sprawę, że powinien się ruszać, by pobudzić krążenie w stopach. Teraz miał wolne ręce. Z początku nie odważy ł się rozciąć krępującej je opaski ze strachu, że Joker to zauważy. Ale w końcu to zrobił, by móc działać. Cudowne uczucie, rozprostować ręce, niemal jakby potrafił latać. Najwspanialsze by ło to, że znów mógł je wy ciągnąć przed siebie. Oparł się plecami o ścianę. Odczuwał potworne zmęczenie. Chropowata i nierówna tapeta musiała mieć swoje lata. Wiedział, dokąd zmierza. Odnosił wrażenie, że nastał dzień, sły szał świergot ptaków na zewnątrz. Pomieszczenie, w który m przeby wał, stało się jakby jaśniejsze. Przed momentem otworzy ły się drzwi. – Pieniądze nie przy szły, mimo twojego chujowego pomy słu z kontraktem. Joker nie musiał uży wać latarki, z sąsiedniego pokoju sączy ło się światło. Philip zastanawiał się, czy cały czas rozmawia z tą samą osobą, czy pory wacze się zmieniają. Zazwy czaj wy dawało mu się, że rozpoznaje tembr głosu i twarz, ale czasem się wahał. Tak, jakby ten, który nosił szalik Jokera, miał nagle bardziej piskliwy, wy raźniejszy głos i inne oczy. – Ani trochę nie zależy to ode mnie – usiłował tłumaczy ć. Trzy mał ręce za plecami, chowając metalowy klips w kawałku ligniny, który m owinął palec. – Musisz to załatwić. Za dziesięć godzin pieniądze mają do nas trafić. A jeśli czegoś nie wy kombinujesz... – Joker ręką wy konał gest podrzy nania gardła. Philip odwrócił wzrok. Joker nadal stał w progu. – Co ty, kurwa, wy prawiasz? – Ale co? – Dlaczego klęczy sz? Philip z ty łu prawą dłonią złożoną w pięść przy cisnął metalowy klips do opatrunku na drugiej ręce. Gdy by Joker podszedł bliżej i poświecił latarką, pewnie by zauważy ł, że zerwał opaskę. – Musiałem się załatwić. – Robisz to, kiedy pozwolę. – Wiem, ale musiałem spróbować, choć przewróciłem wiaderko. Joker milczał przez chwilę. Philip sły szał, jak mamrocze coś pod nosem. Możliwe, że: „Żal mi skurwy sy na”.

– Czy mogę skorzy stać ze zwy kłej toalety ? Joker przechy lił głowę. – Przy kro mi, to niemożliwe. Wiedz, że istnieją gorsze rzeczy. – A dasz mi chociaż papier toaletowy ? Możecie na chwilę ściągnąć opaski? Philip zdał sobie sprawę, że gdy by Joker przeszedł metr w prawo, zobaczy łby jego wy swobodzone ręce. – Po ty m, co odstawiłeś, nic nie mogę dla ciebie zrobić. Ale wiesz co? – No? – Kiedy ś na wojnie siedziałem w bunkrze. W takim betonowy m schronie z tunelem, model MG-12. Potwornie padało i podtopiło cały sy stem. Bombardowanie odcięło nas od świata. Miałem zaledwie dziewiętnaście lat, a naokoło wciąż dudniło, dniami i nocami. Do tej pory szumi mi w uszach, rozumiesz, chociaż minęło wiele lat. W każdy m razie toaleta nie działała. Nie, żeby wcześniej by ła jakaś super, zwy kła dziura w podłodze. Ale całą tę przestrzeń wy pełniły szczy ny, woda z rzeki i gówno. Osiem dni siedzieliśmy tam, czekając na koniec ofensy wy. Osiem dni, czaisz? – O ja pierdolę. I nie mogłeś...? – Dokładnie. Przez osiem dni nie mogłem się wy srać. Zamierzałem załatwić się do reklamówki, ale żadnej nie znalazłem. My ślałem ty lko o ty m, jak to zrobić. Philip usiłował delikatnie zmienić pozy cję na taką, dzięki której ukry je ręce. – Chciałem do swojego hełmu, ale reszta mi zabroniła. Wtedy powiedziałem, że przy jmę choćby kulę w ty łek, by leby m mógł wy jść się załatwić. Ale nawet wy jść się nie dało. I wiesz, co w końcu? – Co? – Wy srałem się we własną koszulkę. Zawinąłem ją i wy rzuciłem przez otwór na karabin poziom wy żej. Po omacku wodził ręką po ścianie, centy metr po centy metrze. Nie powinni do niego zaglądać przez kilka godzin. Miał czas, żeby drobny mi ruchami przejść na kolanach we właściwe miejsce. Czy rodzice nie powinni już zacząć się niepokoić? Nawet jeśli nie utrzy my wali częsty ch kontaktów, mogli do niego dzwonić. A kiedy nie odbierał i nie zastali go w biurze, dałoby im to do my ślenia. Py tanie, ile czasu minie, zanim zareagują. Najszy bciej powinna nabrać podejrzeń Steffi. Musiała się dziwić, że nie odbiera, bo na pewno próbowała się z nim skontaktować przez komórkę lub sky pe’a. Choć może zby t dobrze bawiła się na Mauritiusie, żeby się nim przejmować? Poza ty m pory wacze mogli do niej napisać z jego telefonu. Tak jak do Iana. Stephanie to słodka cipeczka, ale głupia jak but. W kółko trajkotała o swoich rozmowach z psy chologiem oraz spięciach z rodzicami i siostrami. A potem jechała z nimi na dwuty godniowe wakacje, więc nie mogło chodzić o jakieś giganty czne problemy. Dawał jej prezenty i kilka razy w miesiącu zabierał na kolację, by czuła się wdzięczna i zadowolona. Dopóki nie zaczęła mówić o poważny m związku, wspólny m mieszkaniu i tak dalej, ich relacja mu

odpowiadała. Może zrozumiała, jak on funkcjonował, a może by ła na to za głupia. Nieważne – układ by ł prosty : ona mogła nazy wać się jego dziewczy ną i czerpać korzy ści z jego sukcesów. W zamian miała dobrze wy glądać i pokazy wać się u jego boku. Pomy ślał o dziewczy nie z Clara’s, którą widział tej nocy, kiedy go napadli. Aninie. Poznali się kilka ty godni wcześniej. Axel przedstawił im swojego znajomego ze studiów, Gabriela. Gdy by nie kolor jego włosów i gęste brwi, imię można by uznać za fajne. Philip znał choćby Gabriela af Fuchsa czy Gabriela D’Otrante, ale to nie by ł ktoś taki. My śli Iana podążały podobny m torem, bo wy sy czał Philipowi do ucha: „To Sy ry jczy k. I jak na mój gust, dorobkiewicz. Blatte, który co prawda pracuje w Enskilda Banken – chy ba stamtąd zna Axela – lecz nadal blatte. Marny powód, by mieć na imię Gabriel”. Sy ry jczy k przy siadł się na moment do ich stolika; nawijał o inwesty cjach w krajach BRIC i akcjach dający ch duży zy sk. I znowu: nie żeby z kolesiem by ło coś nie tak, wy dawał się dość pewny siebie, a jednak coś im nie pasowało. Przeklinał w co drugim zdaniu i wy machiwał łapami, jakby rozgry wał mecz squasha bez rakiety, gdy mówił o własny ch i cudzy ch dochodach. Po chwili wstał i wrócił do swojego towarzy stwa. To wtedy Philip zwrócił uwagę na jedną z dziewczy n przy ich stoliku. Miała ciemne, długie, proste włosy zaczesane na bok, duże oczy i długie rzęsy. Zerkała w jego stronę. Sy ry jczy k jawił mu się teraz w inny m świetle. Philip postukał Iana po ramieniu. – Obczaj tamtą niunię. Ian się uśmiechnął. – Nie znam nic lepszego niż słodkie, niepewne lale. Niespodziewanie nabrałem ochoty, żeby podejść do nowobogackiego kumpla Axela i pogadać o interesach. – Nie, ja pierwszy. – Philip wstał. Dziewczy na nadal się mu przy glądała. Ty dzień później Ian chwalił się, że też obracał tę laskę. Poznali ją dokładnie dziesięć dni przed ty m, jak zmusili Philipa do wy jścia na lód. Teraz ten incy dent wy dawał się mu odległy i banalny. Choć jeśli ci sami goście go przetrzy mują... Nie chciał o ty m my śleć. Już prawie dotarł na miejsce. Każdy ruch, przy który m ocierał kolanami o zimną posadzkę, przy bliżał go o kilka centy metrów. Cały czas rękami przy trzy my wał się ściany, żeby nie upaść. Zostało ty lko kilka godzin. Ściskał klips w dłoni. Ostry koniec małego kawałka metalu między kciukiem a palcem wskazujący m. Ostre zakończenie. Przy stąpił do działania.

* By ło dość wcześnie, a już zdąży ła sporo załatwić. Teraz próbowała zebrać się w sobie.

Czekała ją trudna rozmowa z Ianem. Przed chwilą dzwonił Magnus. Bardzo szy bko mówił, nigdy nie sły szała go tak zdenerwowanego. „Musisz naty chmiast skontaktować się z ty m chłopakiem” – oto, co w skrócie powiedział. Przy gotowując się mentalnie, Emelie stała nad deską do prasowania i szy kowała sobie bluzkę. Co ciekawe, zasnęła zaraz po przy jściu do domu. Nie rozmy ślała o incy dencie w mieszkaniu. Prawdopodobnie by ła zby t wy cieńczona. Jednak teraz przy pomniała sobie panikę w oczach chłopaka na Fatbursgatan, gdy Teddy o mały włos nie skręcił mu karku. Sły szała krzy ki pozostały ch. Zastanawiała się, dlaczego Teddy się pohamował i przy jął uderzenie kijem bejsbolowy m. Mieszkanie Emelie kosztowało majątek. Za półtora pokoju o powierzchni trzy dziestu siedmiu metrów kwadratowy ch rok temu zapłaciła siedemdziesiąt siedem ty sięcy koron za metr. Jej rodzice zastanawiali się, czy nie oszalała. Ich dom miał sto sześćdziesiąt metrów kwadratowy ch, garaż, pompę grzewczą i widok na jezioro Vättern, ale nie dostaliby za niego sumy choćby zbliżonej do tej, którą Emelie zabuliła za Rörstrandsgatan 36, trzecie piętro. Czy tała, że od tego czasu ceny wzrosły zaledwie o kilka procent, więc na razie nie by ła to oszałamiająca inwesty cja. Emelie my ślała tak: jestem by stra, pracowita i mam etat w jednej z najlepszy ch kancelarii w Szwecji. Pensja na starcie wy nosiła dwadzieścia sześć ty sięcy koron, co oczy wiście by ło śmieszne, gdy uwzględniło się wszy stkie przepracowane godziny – zrozumiała to, jeszcze zanim Jossan zaczęła jej truć. Ale zamierzała szy bko piąć się w górę. Podczas trzeciego roku w Leijon zarabiała czterdzieści dwa ty siące. W kolejny m roku jej pensja miała wzrosnąć przy najmniej do pięćdziesięciu ty sięcy – przez pierwsze cztery lata kancelaria zapewniała regularną podwy żkę płac. Potem obowiązy wał indy widualny sy stem wy nagrodzeń oraz premie. Inny mi słowy, Emelie wiedziała, że w najbliższej przy szłości zdoła opłacić czy nsz i raty. Choć by ła zadłużona po uszy, na osiemdziesiąt pięć procent wartości kredy tu, i nawet jeśli spłacałaby dziesięć ty sięcy miesięcznie – na co na razie nie mogła sobie pozwolić – nie pozbędzie się długu przez kolejne dwadzieścia lat. A jeżeli odsetki poszły by w górę przed kolejną podwy żką lub nagle straciłaby pracę, musiałaby sprzedać mieszkanie. Gdy by zbiegło się to w czasie z załamaniem na ry nku nieruchomości, resztę ży cia spędziłaby o wodzie i chrupkim pieczy wie. Mimo to uwielbiała swoje mieszkanie. A ry nek nieruchomości w Sztokholmie by ł, jaki by ł. W ciągu ostatnich dwudziestu lat ceny wzrosły poczwórnie, a jednocześnie rozgry wała się walka o mieszkania czy nszowe, obecnie coraz rzadsze. Podjęła właściwą decy zję. Już o wpół do dziewiątej rano zadzwoniła do Kevina Anderssona. Powiedziała, że pracuje jako prawniczka w kancelarii Leijon i chciałaby się spotkać w związku z jego roszczeniami wobec Philipa Schalego. Potem posłuży ła się biały m kłamstwem – wy jaśniła Kevinowi, że powinien skonsultować się z jakąś porządną kancelarią w kwestii sporu z Schalem. Przy stał na spotkanie wczesny m popołudniem. Gdy się rozłączy ła, zadzwonił Magnus. Porozmawiali chwilę o nocny ch zdarzeniach. – Dobrze, pracujcie dalej. Świetnie, że Kevin zgodził się przy jść tak szy bko.

– Chcę z tobą pomówić o jeszcze jednej sprawie. Chodzi o Teddy ’ego. Nie możemy... Magnus wszedł jej w słowo. – Ciężko się z nim współpracuje? Emelie zastanawiała się, czy jej szef przewidział tę rozmowę. – To mało powiedziane. Nie widziałeś, jak wczoraj postąpił z Axelem. Ale przecież ci opowiadałam. A kiedy poruszy łam ten temat w nocy, zanim weszliśmy do mieszkania, zlekceważy ł mnie i odesłał do ciebie. Oznajmiam ci zatem: nie dogadujemy się. – Ależ słońce, nie możesz potraktować tego jako komplementu dla kogoś takiego jak ty i ja? On pochodzi ze świata, o który m nie mamy pojęcia. – Nie wiem. Może zabrzmi to opry skliwie, ale nie potrafię pracować z człowiekiem, który uważa przemoc za dobre rozwiązanie. I który ma mnie za głuptaskę pracującą w tej kancelarii z inny ch względów niż własne kwalifikacje. Naty chmiast pożałowała ostatnich słów. – A więc o to chodzi? – powiedział Magnus twardszy m głosem. – Tego się po tobie nie spodziewałem. Urażona duma. W takim razie musisz sama się z ty m uporać. Zadzwoń do mnie po spotkaniu z Anderssonem. Jeszcze przez chwilę siedziała z telefonem w dłoni, robiąc sobie wy rzuty. Ale nie mogła teraz marnować czasu na Teddy ’ego. Skontaktowała się z Janem i poprosiła, żeby on lub ktoś inny z Redwood przeprowadził oględziny na Fatbursgatan. Musieli przy jrzeć się też pocztówce z królikiem albinosem; chciała, żeby zbadali odciski palców i ślady DNA. Później usiadła przed komputerem, by zrobić research o sporze Kevina z Philipem. Poszukała też dodatkowy ch informacji na temat Daniela Bay lana i wszy stkich osób, które nazy wały się Chamon Hanna. Znowu zadzwonił Magnus z najważniejszą aktualnie informacją: do Patrica Öhrna przy szedł kontrakt, na pierwszy rzut oka podpisany przez Philipa. Na koniec Magnus polecił jej skontaktować się z Ianem, który groził zgłoszeniem sprawy na policję. Musiała jak najszy bciej zadzwonić do Iana. Gdy ty lko skończy prasować bluzkę. To nie będzie przy jemna rozmowa. Wielu jej kolegów z pracy oddawało ubrania do pralni chemicznej mieszczącej się w ty m samy m budy nku co kancelaria. Sami mogli wy brać, jak chcą odebrać pranie: złożone za dwadzieścia pięć koron czy na wieszaku za dwadzieścia koron od sztuki. By ło to oczy wiście wy godne – wszy stko wracało idealnie gładkie, kanty na rękawach ostre jak brzy twa, a mankiety zaprasowane na okrągło. Emelie wolała prasować sama. Lepiej jej się my ślało, gdy stała nad rozłożoną deską. Chwila spokoju – poruszała rękami bez uży cia mózgu. Zazwy czaj o siódmej trzy dzieści rano, ale nie tego dnia. Nie po wy darzeniach z ostatniej nocy. Prawie każdy jej znajomy korzy stał wy łącznie z komórki, w końcu większość pracodawców opłacała rachunek. Emelie cieszy ła się, że jest taka niedzisiejsza i wciąż ma w domu telefon stacjonarny. Chociaż bez komórki czuła się jak bez ręki. Pierwszą dostała w wieku trzy nastu lat. Z Teddy m nie mogła się skontaktować. Nie liczy ła na to, że ma telefon domowy. Ale dlaczego

nie załatwił nowej komórki i się nie odezwał? Mówił, że to zrobi. Zastanawianie się nad ty m nie miało sensu. Zamiast tego powinna zadzwonić do Iana. Zdjęła koszulkę i założy ła bluzkę, jeszcze ciepłą od żelazka. – Dzień dobry, tutaj Emelie Jansson z kancelarii adwokackiej. – Tak. – Magnus wspomniał, że ma pan zastrzeżenia. – Można tak powiedzieć. Zamierzam zgłosić wszy stko na policję. – To nie jest dobry pomy sł. – Ach, tak? – mówił stłumiony m głosem, ledwie go sły szała. – Niech pan tego nie robi. – Proszę pani, ktoś mi grozi. A Philipa porwano. Powiedziałem szczerze panu Magnusowi, że skoro do niczego nie doszliście, zamierzam złoży ć dwa zawiadomienia. Jedno w swoim imieniu, drugie za Philipa. Ian opowiadał, jaki jest przerażony i niespokojny. Emelie się podniosła. Zauważy ła, że trudne rozmowy łatwiej się prowadzi z wy prostowany mi plecami. – Nie mogę pozwolić, żeby to zaszło dalej. Oglądała swoje paznokcie, czekając, aż Ian skończy. Próbowała ocenić, jaki argument najlepiej do niego trafi. – Proszę posłuchać, trzy mamy rękę na pulsie. I nie zadzwoni pan na policję. Nie wiem, ile pan z tego rozumie, ale informacja o zaginięciu Philipa w mediach odbiłaby się na spółce pana CarlaJohana Schalego, która jest notowana, jak pan wie. – Tak, ale... – Żadny ch ale. Wraz z kolegami podpisał pan umowę o poufności podczas wizy ty u nas. Przeczy tał pan jej treść? Mogę zapewnić, że jeśli pana postępowanie będzie miało jakikolwiek wpły w na notowania giełdowe, Schale zmiażdży pana w sądzie. Znajduje się pan teraz z pewnością w stabilnej sy tuacji finansowej, ale osobiście dopilnuję, żeby nie podniósł się pan po procesie. Wy raziłam się jasno czy mam jeszcze coś wy jaśnić ? Czekając na Kevina Anderssona w sali konferency jnej, Emelie bawiła się swoją nową komórką. Leijon zatrudniał panią około pięćdziesiątki specjalnie po to, by pomagała pracownikom z obsługą telefonów, ich sy nchronizacją z Outlookiem, a także zarządzaniem kalendarzami i listami zadań. Miała na imię Ingela, choć wszy scy wołali na nią Mobingela. Jossan wpadła przed momentem. – To nie w tobie tkwi problem, ty lko we mnie – powiedziała Emelie i się uśmiechnęła. – Ale możemy widy wać się jako przy jaciółki? – zaśmiała się Jossan. – Co to właściwie za tajna sprawa, nad którą pracujecie? Zachowujecie się jak Säpo[11] .

– Magnus zabronił mi mówić cokolwiek. Ale mogę przy znać, że nigdy nie zajmowałam się niczy m podobny m. Na dobre i na złe. – Jasne, jak już skończy cie, pewnie będziesz musiała wy głosić wy kład moty wacy jny na poniedziałkowy m spotkaniu. Z prezentacją w PowerPoincie i w ogóle. – Może. Choć i tak nikt by mi nie uwierzy ł. Kevin powinien się zjawić dziesięć minut temu. Czasem klienci się spóźniali, mieli taki przy wilej. Choć w sumie on nie by ł klientem, nawet we własny ch oczach. Emelie zastanawiała się, co by powiedział Johnny Swanell, gdy by o ty m usły szał. Ostatecznie to on poradził jej, żeby miała przed oczami całościowy obraz sprawy. Zrozumiała otoczenie ofiary. Wszy stko wy badała. Potem pomy ślała o ty m, co Rada Adwokacka sądziłaby na temat celu tego spotkania, jeśli kiedy ś by się o nim dowiedziała. Recepcjonistka zadzwoniła z informacją, że przy szedł Kevin. Emelie poprawiła mankiety koszuli, po czy m wstała. Najwy ższy czas udać się po jedy ną znaną im osobę, która naprawdę nie znosiła Philipa.

* Teddy otworzy ł oczy. Zastanawiał się, czy naprawdę krzy czał przez sen w mieszkaniu Dejana. Śnił jeden ze swoich trady cy jny ch koszmarów. Znalazł się pod wodą i nie mógł zaczerpnąć powietrza. – Halo, Dejje, jesteś tu? Usiadł na kanapie. Dejan nie odpowiadał. Teddy spojrzał na zegarek: dochodziła trzy nasta. Przy pomniał sobie pierwszy raz, kiedy widział świat spod wody. Na basenie na Skärholmen w połowie lat osiemdziesiąty ch. Nie cierpiał basenów – zawsze tak zimno i ta presja, że powinien się śmiać, pluskać i kochać wodę. Rodzice zapisali go do szkółki pły wackiej, co nie przy niosło żadnego efektu. Nie lubił moczy ć twarzy, przeszkadzała mu nawet woda do pasa. Dejan najwy raźniej jeszcze nie wrócił. Teddy wszedł do kuchni i zaczął szy kować śniadanie. Zerknął na przedramię. Zrobiło się czerwono-niebieskie, ale miał nadzieję, że nie by ło złamane, chociaż prawie krzy knął z bólu, gdy go dotknął. Dejan nie trzy mał w kuchni zby t wiele. Odrobina chrupkiego pieczy wa, ale bez masła; karton kostek cukru, ale niczego, co można by położy ć na chleb. Stał tu nawet ekspres do kawy przy pominający ten u Lindy, lecz działał na kapsułki, który ch Teddy nie znalazł. W końcu dostrzegł słoik kawy Nescafé. Za to termin przy datności do spoży cia mleka w lodówce upły nął rok temu. Usiadł przy stole. Laptop Dejana stał tam, gdzie zostawił go w nocy. Zadzwonił do Cassandry z telefonu stacjonarnego kumpla, sprawdziwszy kilka rzeczy na komputerze. Daleki strzał, choć jej numer widniał na kartce w mieszkaniu, w który m przetrzy my wano Philipa.

Niski kobiecy głos odezwał się po angielsku. Dochodziła czwarta. – Yes. Angielski Teddy ’ego mógłby by ć lepszy, choć cieszy ł się, że obejrzał w pierdlu tak wiele filmów w ory ginale. – Cassandra? – Chce pan Cassandrę? – Tak, chy ba że mogę panią? – Nie, mnie nie. Cassandra może. Za godzinę. – Okej. – Spotkał pan ją wcześniej? – To jej numer: 073 647 48 94? – Tak. – To już ją spotkałem. Ile kosztuje? – Ty le co zawsze, z dojazdem. Trzy ty siące za godzinę za zwy kłe rzeczy, jeśli w Sztokholmie. Dziesięć ty sięcy za noc. – O kurczę, droga jest. Kobieta po drugiej stronie się roześmiała. – Wie pan, dlaczego jest droga, jeśli już ją pan miał. A dostanie pan to, co obiecujemy. Niecałą godzinę później rozległo się pukanie do drzwi i Teddy otworzy ł. Dejan nadal nie wrócił, choć i tak by się nie przejął. Przeciwnie, pewnie ucieszy łby się, gdy by go nakry ł z Cassandrą. Dziewczy nka za drzwiami zdecy dowanie nie by ła tą ze zdjęcia, co go nie zdziwiło. Nigdy nie trafił do klubu ze striptizem, gdzie dziewczy ny wy glądały jak laski z ogłoszeń. Miała na oko metr sześćdziesiąt wzrostu i długie czarne włosy, może doczepiane. W wy sokich lakierowany ch kozakach, krótkiej spódniczce i skórzanej kurtce ze sztuczny m futrem wy glądała nie ty lko banalnie, ale także wulgarnie. Nie mogła by ć starsza niż szesnaście lat. Teddy zrozumiał, skąd wy soka cena. Zamknął za nią drzwi. Wy glądało na to, że przy szła sama. Nie widział kobiety o niskim głosie, madame. Poprosił, żeby usiadła na kanapie. Podszedł do okna i zaciągnął zasłony, wy jrzawszy na ulicę. Na dole stało volvo V40, którego wcześniej nie widział. Na miejscu kierowcy ktoś siedział. Spojrzała na niego. – I only fourteen, mistah. You like dat, huh? Nie dostrzegł bły sku w jej oczach, niczego zachęcającego w spojrzeniu. Dziewczy na kiepsko wy kony wała swoją pracę, powtarzała ty lko wy uczoną formułę. Jej angielski by ł gorszy niż burdelmamy, z którą rozmawiał przez telefon. – I fourteen, you ma’ big man. Większości prosty tutek, które spotkał, właściwie nie przy muszano do tej pracy. Na pewno jej

nie lubiły i wy brały by inne zajęcia, gdy by nie potworna bieda – ale robiły to dla pieniędzy albo z chorej miłości do swoich alfonsów. Można powiedzieć, że zmuszały je do tego okoliczności albo ich własny stosunek do kobiet i mężczy zn. Jednak Teddy nigdy nie sły szał, żeby ktoś wy rządził im krzy wdę, jeśli postanowiły z ty m skończy ć. Ta dziewczy na, Cassandra czy jak naprawdę się nazy wała, wy glądała natomiast na przestraszoną. Teddy nie wątpił już, że ktoś czeka na nią w samochodzie na dole. Usiadł w fotelu naprzeciwko niej. – Ty płacić teraz? Wy ciągnął portfel i podał jej sześć pięćsetek. Cieszy ł się, że Emelie dała mu zaliczkę. Kontrast między kolorem zewnętrznej a wewnętrznej strony ręki dziewczy ny by ł wy raźny. Zdjęła kozaki i bluzkę. Rozpięła stanik. Teddy przy glądał się jej. Tak długo nie by ł już z kobietą.

* Kevin miał drobną budowę. Nosił puchową kurtkę z logo The North Face na plecach. Wy glądała, jakby potrafiła utrzy mać ciepło w każdej temperaturze. Wy mienili uścisk dłoni i weszli do pokoju innego niż ten, który m Emelie dy sponowała w ramach śledztwa. Zauważy ła, jak Kevin, obserwując widok z okna, przejeżdża wzrokiem po sztokholmskich kalenicach. Gawędzili przez chwilę, pili kawę i jedli czekoladki z logoty pem Leijon na papierkach. Potem przeszła do rzeczy. – To może wy dać się niety powe, ale chciałam się z panem spotkać, bo przeczy tałam w gazecie o pańskiej sy tuacji z PI AppInvest. Robię to zupełnie bezstronnie, żeby zasięgnąć informacji na temat Philipa Schalego i państwa sporu. Nadszedł moment, nad który m głowiła się cały ranek: „żeby zasięgnąć informacji na temat Philipa Schalego” – tak przecież by ło, a skoro to wy jaśniła, w ocenie Magnusa nie dopuszczała się kłamstwa. – Rozumiem – odpowiedział Kevin. Włoży ł do ust gumę i zaczął ją intensy wnie żuć. Emelie nakreśliła z grubsza, kim jest i w czy m specjalizuje się kancelaria. Kevin dalej ciamkał gumą. Wiedziała, że niedawno skończy ł dwadzieścia lat. Wokół szy i zwisały mu słuchawki Beats z płaskim kablem, który się nie spląty wał. Jego uszty wniona lakierem grzy wka sterczała jak u idola nastolatek na Melodifestivalen[12] , a przez wy świetlacz iPhone’a, który położy ł na stole, biegło duże pęknięcie na całej długości. Zastanawiała się, dlaczego przy szedł sam. Czy żby nie miał nikogo, kto by go wspierał? Jakiegoś prawnika, księgowego, kolegi czy rodzica? – Właściwie pomaga mi już adwokat, ale posłucham, co pani ma do powiedzenia.

Emelie wiedziała, że na pozwie, który jego spółka złoży ła w sądzie rejonowy m, widniał podpis prawnika, który nie by ł adwokatem. Tego ty tułu mogli uży wać jedy nie członkowie Szwedzkiej Rady Adwokackiej. Zrobiło jej się szkoda tego chłopaka, który nie wiedział nawet, że nie reprezentuje go adwokat. – W takim razie wy jaśnię, jak to widzę. Przeczy tałam pozew i oto jak rozumiem pana roszczenia: pańska spółka KA Products oraz spółka Philipa PI AppInvest zawarły umowę koleżeńską, gdy pan Schale zainwestował w Pixel Flow swoje pierwsze pieniądze. Zgodnie z tą umową wszy scy akcjonariusze, czy li oby dwie państwa spółki, mogli inwestować większy kapitał, żeby firma się rozwijała. Po pięciu miesiącach zatem, gdy zaczy nali panowie dostrzegać potencjał waszego produktu, Pixel Flow wy emitowało kolejne akcje, jednak ty lko spółka pana Schalego je naby ła. Pana pozy cja została osłabiona, a pan Schale po tej oraz kolejnej emisji stał się właścicielem ponad dziewięćdziesięciu procent udziałów w firmie. – Zgadza się, ale chodziło o to, że... – Dojdę do tego, proszę poczekać. Do tej pory wszy stko przebiegało bez problemu – oby dwaj by liście zdania, że w razie potrzeby właściciele mogą wchodzić z większy m kapitałem, za czy m szły większe udziały. Wątpliwość budzi to, na jakiej podstawie przeprowadzono emisję akcji. Zgodnie z waszą umową wartość akcji powinna zależeć od wartości spółki. To dość niejasne sformułowanie. A jeśli dobrze zrozumiałam, uważa pan, że Philip celowo wprowadził pana w błąd, że to oznacza wartość akty wów netto spółki. – Dokładnie. Kolegowaliśmy się i wszy stko szło w dobry m kierunku, rozwinąłem oprogramowanie i musieliśmy zatrudnić sprzedawcę, drugiego programistę i dy rektora. Philip powiedział, że ponieważ firma nie zarobiła jeszcze nawet korony, nie zapłaci za akcje więcej niż przy pierwszej inwesty cji, czy li dziesięć koron za sztukę. – Zgadza się. Ale pan uważa, że w tamty m momencie spółka by ła warta o wiele więcej, ponieważ się rozwinęliście. Powinien zapłacić minimum pięćset koron za akcję. – No właśnie. Wszy stko by ło gotowe, wy starczy ło wdrażać rozwiązania. Ty mczasem cztery miesiące później Pixel Flow została sprzedana za dwadzieścia milionów koron jakiemuś inwestorowi. Cztery miesiące później, rozumie pani? Philip zgarnął czternaście milionów, dy rektor dostał pięć, a ja milion. W głowie mi się to nie mieści. W końcu to ja wszy stko wy my śliłem. – Ma pan rację. A więc go pan pozwał? – To oczy wiste. Kompletnie mnie wy korzy stał, a potem oszukał. Włoży łem w ten projekt rok ży cia. Nie skończy łem nawet gimnazjum i musiałem chodzić na Komvux[13] , żeby nadrobić zaległości. Aż się we mnie gotuje, gdy o ty m pomy ślę. – Ale przecież dostał pan swój milion? – Jaki milion? Po opłaceniu podatku i opłat socjalny ch zostało mi jakieś trzy sta ty sięcy. Ostatecznie mieszkamy w Szwecji, tu stawki podatkowe są wy ższe niż w Korei Południowej. – Trzy sta ty sięcy piechotą nie chodzi. Przy puszczam, że nie będzie pan musiał brać poży czki studenckiej. – O czy m my właściwie rozmawiamy ? On zarobił czternaście razy więcej, a włoży ł w projekt

może pięćdziesiąt godzin pracy. Czternaście milionów za pięćdziesiąt godzin wobec moich trzy stu ty sięcy za rok harówki na pełen etat, zawalony ch ocen i świadomości, że zostałem wy chujany. W dodatku to by ł mój pomy sł. – Ale czy wy szłoby coś z tego pomy słu, gdy by Philip nie włoży ł w niego swoich pieniędzy ? Jestem po prostu ciekawa, proszę się nie denerwować. – Zastanawiam się, po co mnie pani tu zaprosiła. Na pewno znalazłby m innego inwestora. – A nikt nie pomógł panu przeanalizować waszej umowy koleżeńskiej? Kevin wy jął gumę do żucia z ust i położy ł ją na spodku filiżanki. – Nie, niby kto miałby mi pomóc. Chodziłem do szkoły i nie miałem pieniędzy na adwokata. Mój tata pracował w jednej z firm ojca Philipa, który powiedział: „Twój sy n jest w bezpieczny ch rękach. Philip wszy stkim się zajmie”. – Jeszcze jedno py tanie, z czy stej ciekawości. Dlaczego tak długo zwlekał pan z pozwem? To wy darzy ło się kilka lat temu. – Chce pani wiedzieć? – Tak, dlatego py tam. – Gdy spółka została sprzedana i zdaliśmy sobie sprawę, jak mało przy padło mi w udziale, mój tata poszedł do ojca Philipa, by o ty m porozmawiać. Ale wszy stko się schrzaniło. Rozumiem tatę, strasznie się wkurzy ł. I został zwolniony. Nie bezpośrednio przez Carla-Johana Schalego, ale z pewnością to on wy dał dy spozy cję. Tata usiłował pozwać drani, żeby dostać odszkodowanie. Przeznaczy liśmy na proces pieniądze ze sprzedaży Pixel Flow. Ale tata przegrał, to zajęło dwa lata. Straciliśmy ponad trzy sta ty sięcy na honoraria dla adwokatów, a wszy stko i tak trafił szlag, nie ty lko finansowo. – Jak to? – Tata sobie z ty m nie poradził. Zupełnie się załamał. Miał do siebie pretensje, że wciągnął Philipa i jego ojca w mój projekt, nie pomógł mi lepiej zrozumieć umowy i w ogóle. Nadal się z tego nie otrząsnął. – Co teraz robi? – Pracuje w nowy m miejscu, ale nie jest dobrze. – Dlaczego? – Źle się tam czuje, choć głównie chodzi o coś innego. – O co? – Chy ba obowiązuje panią tajemnica zawodowa, mimo że jeszcze pani nie zatrudniłem, prawda? To by ło bezpośrednie i kłopotliwe py tanie. Emelie dolała sobie kawy i sięgnęła po mleko. Obowiązy wała ją tajemnica zawodowa, oczy wiście, ale w sprawach doty czący ch klientów. A jej klientem w ty m wy padku by ł Carl-Johan Schale, przeciwnik Kevina. Jeśli odpowiedziałaby twierdząco, skłamałaby mu prosto twarz. Do tej pory dobrowolnie udzielał odpowiedzi na jej py tania, które mniej lub bardziej nawiązy wały do tego, co sprecy zowała na początku. Nie deklarowała, że jest po jego stronie. Jednak w tej chwili py tał

o coś innego – sugerował relację kliencką między nimi, która przecież nie istniała. Spojrzała prosto w błękitne oczy Kevina. Wy glądał bardzo młodo, choć miał zaledwie pięć czy sześć lat mniej od niej. – W obecnej sy tuacji nie mam wobec pana żadny ch powinności. Nie jest pan jeszcze moim klientem i może nigdy nim nie będzie, więc sam musi pan zdecy dować, co chce mi powiedzieć, a czego nie. – Rozumiem. W takim razie zapomnijmy o ty m. Cała ta rozmowa by ła pomy słem Magnusa. Choć zgodnie z zasadami ety ki adwokackiej zawsze należało wy raźnie zaznaczy ć, kogo się reprezentuje. Mimo to miała nadzieję, że Kevin porozmawia z nią jeszcze o inny ch kwestiach. – Tak czy inaczej, wy słał pan pozew do sądu rejonowego w Sztokholmie. A spółka Schalego skontrowała ty m, że zgodnie z waszą umową, jeśli chcecie się procesować, nie możecie iść do zwy kłego sądu, ty lko do sądu polubownego. – No dokładnie, ten mały szczur robi w gacie. Nie chce podjąć walki w sądzie. Jego prawnicy twierdzą, że umowa zawiera klauzulę arbitrażową, co oznacza, że wszelkie spory trzeba rozstrzy gnąć w pry watny m sądzie. – Tak, wiem, co to jest. To jakby zupełnie odrębna część umowy. Obowiązuje nawet, gdy by pozostałe zapisy okazały się błędne lub nieważne. I sąd rejonowy w Sztokholmie nie jest miejscem, do którego należy się udać. – Chy ba teraz to zrozumiałem. Co za dupek. Jego ton stał się ostrzejszy. – Mogę zadać ostatnie py tanie? Kiedy otrzy mał pan wiadomość, że Philip Schale złoży ł wniosek o odrzucenie pańskiego pozwu? – Kiedy ? – Tak, chciałaby m poznać dokładną datę. W dokumentach z sądu znalazłam zapis, że odpowiedź spółki Philipa nadeszła piątego lutego. Ale moje py tanie brzmi: kiedy pan się o ty m dowiedział? – A czy to ważne? – Może się tak okazać. Pamięta pan, kiedy otrzy mał pan informację o ty m, że Schale wnosi o odrzucenie pana pozwu? Dostał pan list z sądu? Może prawnik się z panem skontaktował? – Mój adwokat przesłał mi mejlem kopię wniosku. Emelie znów powstrzy mała chęć, by uświadomić Kevinowi, że jego „adwokat” nie jest adwokatem. – Kiedy ? – Proszę poczekać, sprawdzę. Kevin wziął do ręki swój pęknięty telefon i zaczął przesuwać palec po ekranie. – Dostałem mejla dziesiątego lutego. – Dziesiątego lutego zrozumiał pan, że Schale nawet nie zamierza stanąć przeciwko panu w sądzie. – Tak.

– Jak się pan poczuł? Kevin spojrzał jej w oczy i domy śliła się odpowiedzi. Widziała, jak wy sunął dolną szczękę i oddy chał przez nos, żeby się kontrolować. – Zadaje pani dziwne py tania, wie pani? A potem mówi, że nie obowiązuje pani tajemnica zawodowa. Chcę dostać minimum dziesięć milionów koron od Philipa Schalego lub jego spółki, to moje żądanie. Ale zastanawiam się, czego właściwie pani chce. Emelie poczuła dreszcz. Wy dawało jej się, że kropelka potu zaczy na jej spły wać po czole. To nie w porządku. Lada moment dopuści się tak poważnego naruszenia zasad ety ki zawodowej, że nigdy nie przy jmą jej do Rady Adwokackiej, jeśli to wy jdzie na jaw. Najprawdopodobniej przekroczy ła już tę granicę. Musiała to przerwać, niezależnie od tego, co powie Magnus. Podniosła się z miejsca. – Rozumiem, że to nieprzy jemne. Ale wy daje mi się, że powinniśmy już kończy ć, mam kolejne spotkania. Jestem bardzo wdzięczna, że udało się panu przy jść już dzisiaj. – To wszy stko? – Mam nadzieję, że niepotrzebnie nie zabrałam panu czasu. Może się jeszcze odezwę, nigdy nie wiadomo. Emelie uży ła swojego najbardziej formalnego tonu, a jednocześnie demonstracy jnie otworzy ła drzwi. Niezby t siebie teraz lubiła. Chwilę później szła na Norrmalmstorg. Na spotkanie z Janem w trakcie jego oględzin na Fatbursgatan. Dobrze wy rwać się na chwilę z kancelarii i zaczerpnąć świeżego powietrza. Podobnie jak przy prasowaniu, lepiej jej się my ślało, gdy spacerowała, biegała albo trenowała na siłowni. Monotonne czy nności, które pobudzały ciało i produkcję endorfin. Kotłowały się w jej głowie różne wątki i zależności, które mogły mieć coś wspólnego z obecną sy tuacją Philipa. Musiała się w ty m odnaleźć i wy pracować plan działania. Dziesiątego lutego Kevin dowiedział się, że Philip zamierza odrzucić jego pozew. Philip zaginął chwilę później. Chłopak najwy raźniej wściekł się na niego, a poza ty m ucierpiał też jego ojciec, choć nie znała szczegółów. Dodatkowo to zajście w nocy. Dlaczego trzech młody ch mężczy zn dobijało się do mieszkania, w który m wcześniej przetrzy my wano Philipa? A pocztówka i wiadomość na Facebooku od królika albinosa, co oznaczały ? I w końcu: kiedy Teddy zamierza się odezwać? Ta narzucona współpraca zupełnie im nie wy chodziła. Teddy by ł arogancki, wy niosły i wy dawał się my śleć, że może robić, co mu się podoba. Ty mczasem kto tej nocy namierzy ł adres mieszkania? Nawet tego nie skomentował. Zarozumiały drań.

W więzieniu Tagga znowu nie by ło. Leżał na oddziale szpitalny m, ponieważ w jego moczu wy kry to krew. Teddy i Loke mieli niezły ubaw z tempa, w jakim się poruszał. Dwa dni wcześniej wy szedł z izolatki, ale nawet dwudziestu czterech godzin nie mógł wy trzy mać bez palenia. A kiedy klawisze nieoczekiwanie wpadli na pomy sł, żeby przeprowadzić generalną kontrolę moczu, Tagg zastosował stary, sprawdzony trik – naciął sobie skórę i wy mieszał siki z krwią. Do badania na obecność narkoty ków nie doszło, zamiast tego zawieźli go do szpitala, gdzie dwa dni spędził na obserwacji, czy tając magazy ny motory zacy jne i flirtując z pielęgniarkami. Teddy zarezerwował sobie czas w siłowni. Szy bkim, energiczny m ruchem wy py chał na zewnątrz rączki sprzętu do ćwiczenia mięśni barków, a następnie powoli przy ciągał je z powrotem. Pilnował, żeby obciążniki nigdy o siebie nie uderzały, i kontrolował każdy ruch. Ręce zgięte w łokciach pod kątem prosty m. Budowanie masy mięśniowej od zawsze stanowiło sport techniczny, choć w więzieniu trzeba by ło się nieźle namachać. Wolny ch ciężarów zabroniono. W normalnej siłowni Teddy miałby na maszy nie po każdej stronie co najmniej sześćdziesiąt pięć kilo, ale służba więzienna ustaliła limit trzy dziestu kilogramów. Według zalaminowanej plakietki z wy ty czny mi, którą przy klejono na ścianie, trening wy dolnościowy należy łączy ć z ćwiczeniami na przy rządach do treningu siłowego z „ograniczony m obciążeniem”. Poza ty m powinno się korzy stać z „nowoczesnego sprzętu treningowego, który wy klucza możliwość przesadnego budowania masy mięśniowej”. – Mówią, że można tu przy pakować, to prawda? Obok stała Sara. Włosy znów spięła w koński ogon, tak, że odsłaniały niewielki tatuaż. Teddy zwrócił uwagę na jej wy stające kości policzkowe. Miała w twarzy coś ostrego i surowego, co sprawiało wrażenie autenty czności. Nie rozmawiał z nią od momentu, gdy kilka dni temu podeszła do niego na spacerniaku. Wtedy to też ona go zaczepiła. Przez ten czas zastanawiał się, czy go unika. Wy patry wał jej, lecz dostrzegał ją jedy nie z daleka. Reszta chłopaków raczej ją lubiła, ale na nikogo nie próbowała wpły nąć tak jak na niego. Zapy tał jednego z doświadczony ch strażników, co o niej wie. – Niezby t wiele. Chy ba zaczęła studiować, więc obstawiam, że za pięć lat będzie szy chą w służbie więziennej. Dobrze wy konuje swoją pracę, skumała tutejsze reguły. – Ma rodzinę? – Nie sądzę, nie widziałem dziecięcego fotelika w jej samochodzie. Teddy powstrzy mał się przed zadawaniem kolejny ch py tań. Lepiej nie okazy wać zby tniego zainteresowania. Przetarł czoło koszulką, a następnie powiedział:

– Dałoby się jeszcze bardziej przy pakować, jeśli można by by ło potrenować jak człowiek. – Chy ba możesz robić pompki z kimś na plecach? – Raczej nie, co by ludzie powiedzieli? Właśnie zrobiłem sześć serii po trzy dzieści na ty m atlasie, to i tak więcej niż średnia. A niektórzy dostali klucze do ty ch maszy n i mogą je odblokować. Co on właśnie palnął? Ci więźniowie dostali przecież klucze od takich klawiszy jak Emma. Przy pomniał sobie, że kilka dni temu rozmawiał z nią bez wiedzy Tagga. Przekaz by ł prosty : słuchaj Emma, jestem ci wdzięczny za przy sługi, ale już wy starczy. Więcej nie potrzebujemy. Nie rób też niczego dla Tagga. Z początku wy glądała na zaskoczoną; jej oczy zrobiły się duże jak u postaci z mangi. – Coś jest nie tak? – Ależ nie, wszy stko gra. Jesteśmy zadowoleni z tego, co zrobiłaś. Ale już dość. I nie rób nic dla Tagga ani Lokego, pogadam z nimi. Tego dnia Sara miała na sobie pracowniczą koszulę z krótkim rękawem. I małą plakietkę z imieniem i nazwiskiem zawieszoną na szy i. Skóra na jej rękach by ła koloru mleka. Teddy zastanawiał się, czy celowo się nie opalała, czy to z braku czasu. – Chciałam ci podziękować – powiedziała cicho. – Super, że pogadałeś z Emmą. – Spoko – odparł i zrobił krok w jej stronę; nie chciał, żeby ktoś usły szał tę rozmowę. Jej włosy pachniały szamponem. Właściwie nie wiedział, dlaczego spełnił jej prośbę i powstrzy mał Emmę. To by ło do niego niepodobne, wbrew wszy stkim jego zasadom. – Trochę się zdziwiła. Nie spodziewała się, że herszt oddziału każe jej przestać. – Herszt? – Teddy nie mógł się nie uśmiechnąć, sły sząc te słowa. – No co, może powinnam cię nazwać wodzem? Teddy wy buchnął śmiechem. – Nie brzmisz jak przy szły kry minolog. – A ty nie zachowujesz się jak kry minalista. To mi się podoba.

*** Philip mocno ściskał metalowy klips między kciukiem a palcem wskazujący m i dalej drapał zaostrzony m końcem tam, gdzie wcześniej skończy ł. Wiedział, po czy m skrobie – na węższej ścianie pokoju zawieszono pły tę z dy kty. Zauważy ł ją już za pierwszy m razem, gdy Joker otworzy ł drzwi. Najpewniej zasłaniała okno. Macał, aż wy czuł niewielkie płaskie miejsce, twardsze i zimniejsze niż reszta powierzchni: główkę gwoździa. Przejechał dalej palcami po kancie. Doliczy ł się dwudziestu dwóch gwoździ. Musiał zacząć przy jedny m z nich. Ile godzin mógł już pracować? Szacował, że między czterema a sześcioma. Obłęd. Joker postawił przed nim ultimatum, więc zostało mu już ty lko kilka godzin. Co, do cholery, robił Patric? Czy tak trudno zrozumieć umowę kupna mieszkania? Philip potrzebował ty ch pieniędzy.

Przy szło mu do głowy, że Patric mógł nabrać podejrzeń. W takim wy padku na pewno wstrzy małby przelew i próbowałby go namierzy ć. Pły ta z dy kty by ła twarda. Kawałek metalu ślizgał się po powierzchni, ani trochę nie wchodził w drewno. Philip nadal skrobał pod inny m kątem, by mocniej przy ciskać wewnętrzną stroną ręki. Napierał i dociskał przy każdy m drapnięciu. Drobne, zdeterminowane ruchy. Wy żłobił już w pły cie okolice trzech gwoździ. Znajdowały się w odległości dwudziestu centy metrów od siebie. Martwiło go, że do pokoju nie dostała się jeszcze ani odrobina światła. Jeżeli za pły tą znajdowało się okno, powinien już coś zobaczy ć, nawet jeśli wy żłobienia miały zaledwie milimetr szerokości. Usiłował wy rwać jeden z gwoździ – najpierw palcami, a potem zębami – żeby uży ć go zamiast kawałka metalu, jednak nie zdołał. Pracował zatem dalej. Skrobał. Dociskał. Zdrapy wał. Jeszcze trzy gwoździe i powinien móc podważy ć pły tę, by zobaczy ć, co jest po drugiej stronie. Od czasu do czasu czołgał się na kolanach pod drzwi i nasłuchiwał. Musiał wiedzieć, co robią tamci, żeby nie dać się zaskoczy ć. Przy kładał ucho do drzwi, ale sły szał ty lko cicho grającą muzy kę. Jednak ty m razem wy chwy cił głos Jokera. Philip nie sły szał tego, z kim rozmawiał. Ciężko by ło wy łowić jakieś dźwięki – osoba lub osoby, które przeby wały za drzwiami, zawsze mówiły bardzo cicho. „Zaczy nam mieć tego dosy ć. Jeśli dziś nie dostanę swojej kasy, nie ręczę za siebie” – zrzędził Joker. Cichszy głos starał się go uspokoić, ale Philip nie mógł zrozumieć jego słów. Joker odpowiedział: „A daj, kurwa, spokój, od kilku dni to powtarzasz, a ja wciąż nie widziałem ani korony. Poza ty m już tak dłużej nie mogę. Szkoda mi tego gościa. Widać po nim, że chujowo się czuje”. Jego rozmówca wy mamrotał coś w odpowiedzi. „To nie ty musisz ciągle do niego wchodzić. Dajemy mu te pigułki, ale widać po nim, że może nie wy trzy mać, a wtedy nie dostaniemy szmalu”. Znowu cichy, niewy raźny głos. Joker odpowiedział głośniej: „Dobra już, dobra. Dałem mu dziesięć godzin. Zostało pięć. Jeśli przez ten czas nic nie wpły nie, to chuj. Skończę sprawę, w taki czy inny sposób”. Potem rozmowa przeniosła się do innego pokoju i Philip nic więcej nie usły szał. Ponownie się zastanowił, czy Patric wy słał przelew. Zacisnął w dłoni kawałek metalu. Ile gwoździ zdoła wy drąży ć przez pięć godzin?

* Chrupkie pieczy wo znalezione w kuchni Dejana przy klejało się do podniebienia, a kawa miała gówniany smak, nie ty lko ze względu na brak mleka. Teddy przy jrzał się słoikowi na stole. Data ważności upły nęła dwa lata temu. Powinien skontaktować się z Emelie lub Magnusem; minęło południe. Choć, z drugiej strony, poszedł spać dopiero o szóstej i to nie jego wina, że musiał rozgnieść swoją komórkę na miazgę, by nie trafiła w ręce bandy tów. Niebawem skombinuje jakiś telefon i zadzwoni do kancelarii. Jego my śli powędrowały ku wy darzeniom z ubiegłej nocy. – Możemy najpierw chwilę porozmawiać? Cassandra zasty gła w bezruchu. Jej stanik leżał obok na kanapie. – Oczy wiście, co mam mówić? – Chcę, żeby ś odpowiedziała na kilka py tań. Podał jej stanik. – Załóż to. Miała małe piersi pokry te gęsią skórką. – Jak ci właściwie na imię? – Baby Belle. – Pieprzy ć to, jak się naprawdę nazy wasz? Podał jej bluzkę i gestem pokazał, żeby ją też założy ła. – To moje imię, mistah. Ale możesz do mnie mówić, jak chcesz, mistah. – Okej, w takim razie będę cię nazy wał Cassandrą. Jesteś za młoda, żeby zajmować się czy mś takim. – Należę do ciebie, mistah. Jestem prawie dziewicą. Otworzę się ty lko przed tobą. – Masz przy sobie paszport? – Nie. – Skąd pochodzisz? – Z Edo. Ty lubisz czarne dziewczy ny ? – Gdzie leży Edo? – Blisko Beninu, w Nigerii. – Twoi rodzice wiedzą, gdzie jesteś? – Dlaczego py tasz, mistah? – Jestem ciekaw. Posłuchaj, dostaniesz dodatkowe dwa ty siące, jeśli pozwolisz zadać sobie kilka py tań. – Nie sądzę, że to możliwe. – Dostaniesz osiem ty sięcy. Możesz je zatrzy mać dla siebie lub powiedzieć temu, kto czeka na dole, że uprawialiśmy seks analny. Zrobisz, co zechcesz.

Teddy wy ciągnął pieniądze, szesnaście pięćsetek. Musiała się zastanawiać, co z niego za jeden. Nie uciekła jednak, co oznaczało, że nie wzięła go za glinę. Osiem paty ków to osiem paty ków, a poza ty m dostała już kasę za bzy kanko, które się nie odby ło. Na pewno zabrali jej paszport i musiała zarobić dla nich kilkaset ty sięcy, by go wy kupić; zazwy czaj tak robili. Teddy zaproponował jej dobry układ – więcej niż wzięłaby za całą noc. Nie miała mocnego makijażu, nie potrzebowała go. Jej skóra by ła promienna i gładka poza mały m pry szczem na czole. Patrzy ła na Teddy ’ego z niezrozumieniem, jakby wciąż czekała, aż każe jej się rozebrać i robić to, co prawdopodobnie wszy scy faceci, który ch spotkała w ty m kraju. Jednocześnie w jej spojrzeniu cały czas dostrzegał strach. Bez słowa wzięła od niego pieniądze i włoży ła je do wewnętrznej kieszeni kurtki. – Teraz musisz odpowiedzieć na moje py tania. Czy w ostatnim czasie spotkałaś się z jakimś klientem na Fatbursgatan? – Przy kro mi, mistah, nie wiem. Nie znam ulic. – Widziałaś się ostatnio z kimś, kto nazy wał się Chamon Hanna lub Daniel Bay lan? – Nie wiem, nie znam imion klientów. – Dużo pracujesz? – Jestem wy jątkowa, mistah, taka młoda. Prawie wy łącznie dojeżdżam do klientów. – Kto siedzi w samochodzie na dole? – Mój kierowca. Mówię na niego Adia. – Kto odebrał, gdy zadzwoniłem pod twój numer? – Nazy wam ją Big Mamą, czasem Siostrą. Ona się mną opiekuje. – Gdzie teraz jest? – Nie wiem, też mieszka w domu. To nie miało sensu. Dziewczy na nie wiedziała niczego lub nie chciała wiedzieć. Może po prostu by ła przebiegła; przy jęła już od niego pieniądze. Wtedy coś przy szło mu do głowy. – Zaczekaj tu – powiedział i wy szedł z pokoju. W kuchni Dejana leżały dwa foldery ze wszy stkimi dokumentami, które dostał od Emelie. Billingi, wy kazy logowań, arty kuły o sporze sądowy m z Kevinem i trochę inny ch papierów. Wy ciągnął billingi telefoniczne. Wodząc po nich palcem, szukał numeru 073 647 48 94. Kolumna po kolumnie. Strona po stronie, z datami, godzinami i kombinacjami cy fr. Rozmowy wy chodzące i przy chodzące, nieodebrane połączenia, otrzy mane i wy słane esemesy. Cassandra poruszy ła się na sofie. Znalazł. 073 647 48 94. To nie Chamon Hanna ani Daniel Bay lan kontaktowali się z Cassandrą. To z numeru Philipa do niej dzwoniono. Teddy dalej wodził palcem wzdłuż kolumn. Philip dzwonił do niej wielokrotnie. Teddy znalazł jej numer przy sześciu inny ch datach, najpóźniej dwunastego lutego tego roku.

Wy jął wy kazy logowań telefonu. Spojrzał na te same daty i godziny, przejechał wzrokiem po kolumnach i wierszach. Tu też znalazł numer Cassandry. Za każdy m razem telefon znajdował się wtedy w pobliżu Fatbursgatan. Teddy wrócił do dziewczy ny. – Spotkałaś kogoś o imieniu Philip? – Mówiłam już, mistah, nie znam imion klientów. Nie mówią mi. – Dostałaś pieniądze, żeby odpowiadać, rozumiesz? – Postaram się. Obiecuję. – Dobra. W takim razie chcę wiedzieć, czy ktoś inny rozmawiał z tobą o mężczy źnie, który nazy wa się Philip. – Nie wiem. Dość tego. Zby t łatwo go zby wała. – Zabieram pieniądze. Wy raz twarzy Cassandry momentalnie się zmienił. Strach przed ty m, co z nią zrobi, ustąpił miejsca lękowi, że straci pięćsetki. – Okej, mistah, oni py tali o jakiegoś Philipa. Dokładnie tak jak ty. – Oni? – Najpierw kobieta. – Kiedy ? – Nie pamiętam dokładnie. Biegła za mną na ulicy kilka ty godni temu. Druga osoba zagadała do mnie wtedy przez internet. – Kim by ła kobieta na ulicy ? – Nie wiem. Nigdy wcześniej jej nie widziałam. – Jak się z tobą skontaktowali przez internet? – Na czacie. – Wiesz, kto to by ł? – Nie. – Zaczekaj tu, przy niosę komputer, żeby śmy obejrzeli zdjęcia kilku osób. Teddy wy szedł do kuchni. Nagle usły szał jakiś dźwięk. A potem zamy kane drzwi. Wbiegł do pokoju. Cassandra zniknęła. Wy padł za nią z mieszkania. Sły szał odgłos jej kroków na klatce schodowej. Spóźnił się. Wy jrzał przez okno i zobaczy ł, jak wskakuje na ty lne siedzenie starego volva. By ło zby t ciemno, by dostrzegł numer na tablicy rejestracy jnej.

Teddy usiadł w ty m samy m miejscu, gdzie w nocy rozmawiał z Cassandrą. Jakaś kobieta i jeszcze ktoś inny wy py ty wali ją o Philipa. To w tej chwili najgorętszy trop. Nadal coś mu zalaty wało fałszem, czegoś brakowało. Czuł to insty nktownie czy może na podstawie doświadczeń naby ty ch w świecie, który postanowił opuścić. Od razu wiedział, że coś się nie zgadza – podejrzewał, że na Fatbursgatan przetrzy my wano Philipa, ale nie miał pojęcia, jak to mieszkanie się ze wszy stkim wiąże. Niewy kluczone, że właśnie znalazł odpowiedź. Wiedział, z kim musi się zobaczy ć Ze stary m kumplem z pierdla. Zadzwonił po taksówkę.

* Na podłodze w przedpokoju leżała rozwinięta folia aluminiowa. – Bądź cholernie ostrożna, gdzie stąpasz – powiedział Jan, gdy witał ją w drzwiach. Nadal nie znała jego nazwiska, mimo że od wczoraj kilka razy rozmawiali przez telefon. By ł ubrany bardziej na luzie niż ostatnio: ciemny polar, czarne spodnie z kieszeniami po bokach i wiązane buty podobne do ty ch, które nosił Johnny Swanell. Z tą różnicą, że miał na nich niebieskie ochraniacze. – Słonko, nie widzisz, że usiłuję dopatrzeć się tu jakichś śladów? Jan Anonim stał w szerokim rozkroku nad rozwiniętą folią. Podał jej parę ochraniaczy. – Załóż je. Brałaś kiedy ś udział w czy mś takim? – Nie. – By łem w mieszkaniu Philipa na Östermalm, ale bez szczególny ch sukcesów, jednak tutaj w ciągu godziny znalazłem sporo ciekawy ch rzeczy. Ale może opowiedz najpierw, co tu zaszło dziś w nocy. Nadal stali w przedpokoju. Emelie w skrócie zrelacjonowała incy dent. Znów pomy ślała o ty m, że Teddy celowo zaprzestał walki. Jan Niewy chowany zaprowadził ją do dużego pokoju. – Nigdzie nie siadaj i niczego nie doty kaj. Ty i ten cały Nazdan już i tak deptaliście tu jak stado pijany ch słoni. – On ma na imię Najdan, mówimy na niego Teddy. – Aha. Powinniście by ć bardziej ostrożni, zabezpieczenie miejsca przestępstwa oraz zapobieganie jego kontaminacji należy do podstawowy ch zasad. Dlaczego od razu nie zadzwoniliście po nas? – By ł środek nocy. Jan zlekceważy ł jej odpowiedź, zamiast tego wskazał jakiś aparat stojący na podłodze. Przy pominał większy model domowej drukarki: jasnoszary plastik, kilka przy cisków z przodu

i szuflada na dole. – Wiesz, co to jest? – Pojęcia nie mam. – To RapidHit 200, najnowsza technologia z USA. Nawet Centralne Biuro Śledcze takich nie ma. – A co robi? Rozwiązuje porwania? – Może i tak. To przenośne ekspresowe laboratorium badające DNA. Skonstruowane specjalnie do doraźnego uży wania przez osoby niekoniecznie obeznane z medy cy ną sądową, takie jak technicy pracujący na miejscu przestępstwa lub pracownicy agencji ochroniarskich, chociażby ja. Dostaliśmy je dwa ty godnie temu. Za oceanem tego ty pu sprzętów uży wa się od pół roku. – A co ono mierzy ? – Otóż ludzkie DNA, które da się zbadać, dzielimy na trzy jakościowe grupy. Kiedy od podejrzany ch pobiera się DNA bezpośrednio z jamy ustnej, uzy skuje się duże ilości śliny. Procedura przeprowadzana jest po to, by wprowadzić ich dane do bazy. Uzy skanie wy niku trwa ze dwie godziny. Ale w miejscach przestępstwa niemal zawsze trafiamy na dwie niższe grupy DNA. – Którą tutaj znalazłeś? – Pozwól, że wy jaśnię. Te drugie co do jakości ślady można znaleźć w wy dzielinie pozostawionej na przedmiotach, na przy kład we krwi, ślinie czy nasieniu. Nie pobiera się ich bezpośrednio z organizmu, więc dy sponujemy dużo mniejszy mi ilościami. Do tej grupy należy też wy dzielina z nosa czy włosy. Jeśli masz szczęście, sprawca pozostawi po sobie coś takiego. Centralnemu Laboratorium Kry minalisty cznemu mniej więcej ty dzień zabiera uzy skanie DNA z takich śladów. O trzeciej grupie nawet nie warto wspominać, nosi nazwę LCN, Low Copy Number. To jedy nie niewielka liczba mitochondriów: komórki skóry na swetrze, cząsteczki ze skóry głowy na poduszce, substancja potowo-tłuszczowa z dłoni na telefonie komórkowy m. W takim wy padku trzeba czekać ty godniami, a nawet miesiącami, jeśli muszą wy słać materiał do Anglii. My z tą maszy ną z wy dzieliny mamy efekt, hokus-pokus, w dziewięćdziesiąt minut. Z LCN też czasem sobie radzi, choć nie zawsze. – I co udało ci się uzy skać? – Zabezpieczy łem całkiem sporo śladów w łazience. Na podłodze, desce klozetowej i umy walce. Bardzo dobre, gładkie powierzchnie. Potem zajrzałem do dużego pokoju, na łóżko, regał i stolik. Została mi jeszcze kuchnia. Właśnie skończy łem analizę tego, co znalazłem w łazience. Dużo śladów pochodziło od Philipa. – A DNA inny ch osób? – Nie, tam nie. Weszli do kuchni. Jan ukucnął i otworzy ł teczkę. Założy ł parę lateksowy ch rękawiczek, po czy m wy ciągnął długi paty czek przy pominający te do uszu, ale z watką ty lko po jednej stronie. Pochy lając się nad zlewem, zaczął jeździć końcówką po rączce baterii. Następnie z przedniej kieszeni wy jął nowy wacik, zdjął z niego plastik ochronny i dalej szukał śladów niewidoczny ch dla Emelie.

Zeskrobał coś, włoży ł to do małego plastikowego pojemnika i zakręcił nakrętkę. Kiedy uzbierał sześć pojemników, poszedł do dużego pokoju i otworzy ł szufladę aparatu RapidHit. Wkładał wacik za wacikiem, każdy do innej przegródki. – Teraz od czterdziestu do dziewięćdziesięciu minut trzeba czekać na wy niki. – I co wtedy ? – Urządzenie sprawdzi, czy wy starczy materiału, by uzy skać próbkę DNA porówny walną z bazami. – Jakimi bazami? – Mam w komputerze dostęp do baz policy jny ch; obecnie pobiera się DNA od każdego, kto jest podejrzany o popełnienie przestępstwa, za które grozi kara więzienia. Poza ty m mogę przejrzeć rejestry z miejsc przestępstw i dane skazańców. – Jak je zdoby łeś? – Nie będziemy teraz o ty m rozmawiać. Jan konty nuował w przedpokoju. Ta sama procedura: kucał i przeszukiwał pokój. Czasem wy ciągał szkło powiększające i na coś patrzy ł – klamkę na drzwiach, py łek kurzu na podłodze, lustro przy ścianie. Emelie nie mogła się zdecy dować, czy to wy gląda jak CSI: Kryminalne zagadki Las Vegas, czy coś bardziej przestarzałego. Pomy ślała o rzeczach, które tej nocy znaleźli z Teddy m w koszu na śmieci i na podłodze. – Może warto, żeby ś rzucił na to okiem? – Ostrożnie wy sy pała je z torebki. Papierki po gumie, dwa paragony z taksówek, ulotki reklamowe, zmięta taśma klejąca, opakowanie po calzone. Wy łoży ła na stół również paczkę papierosów, butelkę whisky, zapalniczkę, pudełko prezerwaty w, listek zoloftu i kajdanki. Jan Teraz Już Nieco Milszy wreszcie wy glądał na zadowolonego. – To niezłe rary tasy dla kogoś takiego jak ja. Rozpoczął inspekcję przedmiotów. Oglądał je pod światło, badał pod szkłem powiększający m, dłubał swoimi paty czkami. Zadzwoniła komórka Emelie. Magnus. – Bankier i Carl-Johan sprawdzili podpis na umowie. Jest autenty czny, należy do Philipa – oznajmił, gdy ty lko odebrała. Przeszła do pokoju i zapy tała ściszony m głosem: – Kim jest sprzedający ? – Dobre py tanie, sprawdziłem na szy bko jego nazwisko i okazało się, że nikt taki nie mieszka pod wskazany m adresem. To fałszy wa umowa. – Czy w takim razie robimy przelew? Magnus westchnął. – Zaleciłem Carlowi-Johanowi, żeby poczekał jeszcze dobę. Pory wacze nie mogą wiedzieć dokładnie, jak szy bko Patric zadziała ani jak długo przelew na szesnaście milionów koron idzie do Tajlandii. Nie wy rządzą krzy wdy Philipowi ty lko dlatego, że będą musieli zaczekać do jutra na potwierdzenie.

– A jutro? Co zrobimy ? – Pomówimy o ty m jutro. Wszy stko w swoim czasie, Emelie. Zaniechała dalszy ch py tań. Zamiast tego rozmawiali o inny ch sprawach. I tak musiała zaczekać, aż Jan skończy oględziny. Trzeba sprawdzić wątek Kevina i Jarla Poljonena. Magnus planował dowiedzieć się czegoś na temat ojca Kevina. Jarl Poljonen natomiast – oficjalny właściciel mieszkania na Fatbursgatan – został dwa razy skazany na dłuższe kary więzienia, jak dowiedział się Redwood. W 1998 roku dostał trzy lata za poważne przestępstwo skarbowe, a w 2003 ty le samo za defraudację. Od tego czasu pozostawał niekarany. Miał czterdzieści osiem lat, z czego ostatnie dwadzieścia spędził na garnuszku państwa, ponieważ – jak twierdził – w wieku dwudziestu ośmiu lat doznał urazu kręgosłupa na budowie. Jarl doskonale nadawał się na słupa. Muszą go odnaleźć. To teraz sprawa najwy ższej wagi. Na koniec Magnus i Emelie omówili kwestię samego mieszkania. Emelie spy tała, czy rozmawiał z rodziną Philipa. – Może wiedzą, czy by wał tu wcześniej? Albo czy jakiś jego znajomy korzy stał z tego lokum? – Tak, rozmawiałem o ty m z Carlem-Johanem. Zapy ta również Titti. Jeśli znajdziemy kogoś, kto tu mieszka, zdecy dowanie posuniemy się naprzód. Emelie zobaczy ła, że Jan wszedł do pokoju i przy wołuje ją gestem. – Muszę kończy ć. Technik coś ode mnie chce. – Mam wy niki z próbek pobrany ch w kuchni i z przedmiotów, które przy niosłaś. Ale zanim na nie spojrzy my, chcę ci pokazać coś ciekawego w przedpokoju – powiedział Jan.

* Teddy wy siadł na stacji Alby. To nie jego rewir, choć leżał po właściwej stronie miasta. Jak przez mgłę pamiętał, że już tu kiedy ś by ł. Wiele lat temu, z Dejanem, Alexem czy kimś inny m. Alby Svarta Lötets Bar & Restaurant by ł ty pową meliną, w tego rodzaju miejscach czuł się bezpiecznie. Przy pomniały mu się eleganckie wnętrza kancelarii Leijon z panoramiczny m widokiem i wrażeniem ekskluzy wności aż po same przy ciski w windzie. Choć to fasada. Zastanawiał się, do czego naprawdę nadawali się ci prawnicy. Choćby Emelie, która próbowała mu szefować, a zapomniała spy tać o iPada Philipa. Teddy przejechał wzrokiem po opustoszały m lokalu. Kumpel chy ba jeszcze nie przy szedł. Nic dziwnego – umówili się z krótkim wy przedzeniem. Miał się spotkać z Lokem Odensonem. Pod sufitem i na ścianach wisiały flagi i szaliki sztokholmskich klubów piłkarskich: AIK, Hammarby i Djurgården. Zaszczy tne miejsce nad barem zajmował czerwono-żółty emblemat Sy rianska FC. Teddy mógł się domy ślić, do kogo należała ta miejscówka. Za ladą samotny barman polerował szkło. W telewizorze za jego plecami leciał mecz La Ligi. W głębi lokalu stały automaty do gry w Jacka Vegasa, standardowe wy posażenie szwedzkich pubów. Jakiś samotny

gość jak zahipnoty zowany wlepiał wzrok w przy ciski, które oskubią go przed końcem dnia. To jakby zobaczy ć zombie. Teddy zauważy ł małe stojaki z broszurą Prawdy i mity o hazardzie państwowej spółki hazardowej Svenska Spel. Takie zeszy ty informacy jne widy wał wcześniej w zakładach karny ch. Wielki Brat udawał, że próbuje zmniejszy ć problem, zbijając jednocześnie miliardy na ty m, że ludzie grali nałogowo. Teddy zajął miejsce przy stoliku. Od dołu ocierał nogami o blat z powodu swojego wy sokiego wzrostu. Czuł, jak zeskrobuje kolanami stare, zaschnięte gumy do żucia. Chwy cił jedną z broszur Svenska Spel, mógł ją przejrzeć, czekając. „Hazard doty ka najczęściej młody ch mężczy zn w wieku 18–24 lata. W tej grupie problemy wzrosły dwukrotnie w ciągu ostatniej dekady ”. Teddy pomy ślał o zakładach karny ch, przez które się przewinął. Tam od dwudziestu do pięćdziesięciu procent więźniów by ło uzależniony ch od gier. „Zadaniem Svenska Spel jest zapobieganie oraz przeciwdziałanie problemowi hazardu”. W takim razie to dziwne, pomy ślał Teddy, że obstawili automatami do Vegasa akurat najuboższe dzielnice. Według staty sty k, które kilka lat temu przy taczały media, bud z automatami najmniej by ło w gminie Dandery d zamieszkałej przez najbogatszy ch Szwedów, a najwięcej w Botky rce i Strömstadzie, gdzie biedni ludzie swoje ostatnie pieniądze mogliby spoży tkować na coś innego. Loke wszedł do knajpy. Zaśmiał się na widok Teddy ’ego i porządnie go wy ściskał. – Mój wy bawco, kiedy widzieliśmy się ostatnio? Trzy lata temu? – Jakoś tak. – A długo jesteś na wolności? – Cztery ty godnie. – I nie zaprosiłeś mnie na imprezkę z tej okazji? – Żadnej nie zrobiłem. Usiedli. Teddy znów ocierał kolanami o skamieniałe gumy do żucia. Loke nosił zarost i duży młot Thora na szy i. Ten, kto nie znał Odensona, łatwo mógł uznać go za skinheada, ty m bardziej że jego imię i nazwisko pasowały do narodowca rozmiłowanego w mitologii nordy ckiej. Poza ty m lubił ciemne spodnie, ciężkie, czarne glany i skórzane płaszcze do kostek. Jednak Teddy wiedział, że to nie żadne nazistowskie wy głupy, to po prostu Loke – lekko zakręcony haker, który uwielbia Władcę Pierścieni i zaawansowane gry komputerowe. – Co teraz porabiasz? – spy tał Teddy. – Zabezpieczam sieci komputerowe – odparł wy szczerzony kumpel. – Trzeba wy brać drogę w ży ciu. Ja przeszedłem na stronę szatana. A szatan dobrze płaci, odprowadza składki na emery turę i nikt nie miażdży mi stopy przez mój niewy parzony języ k. Szanują mnie, pomimo mojej zuchwałości. No i zostanę ojcem. Składki na emery turę, pomy ślał Teddy. Też tak chcę. – Będziesz miał dziecko? – powiedział zamiast tego. – Gratulacje. – Dzięki.

– Kiedy ? – W lipcu. – Zajebiście. Znacie płeć? – Tak, chłopak. – Jakieś pomy sły na imiona? – Moje propozy cje w negocjacjach to Hugin albo Munin. – A Hulk nie fajne? – O czy m ty gadasz? – O filmie Czas Ultrona, w który m pojawia się Thor, Loke i inni Azowie. No i Hulk. – Nie masz o ty m pojęcia. Hugin i Munin to kruki Ody na, a nie jakaś amery kańska sieczka. – Nie, ale: „Każdego ranka dwa kruki Hugin i Munin są wy puszczane i lecą nad Midgardem”. Może przelaty wały nad Stanami. – Normalny to ty nie jesteś. O czy m ty bredzisz? – To przecież z Eddy. Oczy kumpla zaiskrzy ły ; wy glądał, jakby oceniał Teddy ’ego. Nadal by ł bezczelny tak jak kiedy ś, mimo że najwy raźniej zmienił stronę. Rozmawiali jeszcze przez chwilę. Wy mienili się doświadczeniami z ży cia więziennego, chociaż dla Odensona, który siedział zaledwie osiem miesięcy, to nie by ło to samo. Gadali o wspólny ch znajomy ch z pierdla, swoich rodzinach, możliwościach zawodowy ch i smaku pierwszego piwa na wolności. Teddy odsunął na bok pustą szklankę. – Będę potrzebował pomocy. Ale nie chcę tutaj o ty m rozmawiać. Możemy się przejść? Na zewnątrz by ło nieprzy jemnie. Padał deszcz ze śniegiem.

* W pokoju telewizy jny m nadal siedział człowiek z Redwood, pracując na swoim komputerze. Czasem cicho rozmawiał z kimś przez telefon, a niekiedy odchy lał głowę i zapadał w drzemkę. Carl-Johan wciąż nie wiedział, jak się nazy wa. Jesper czy Jens? A może jeszcze inaczej. Niektóry m brakowało poczucia szwedzkiej ponadczasowości imion, które przekazy wano z pokolenia na pokolenie. Tata Carla-Johana miał na imię Carl-Philip, a jego ojciec Carl-Johan. Pradziadek Carla-Johana nazy wał się Carl-Fredrik Philip Schale. To właśnie ludzie, który m nie wpojono poszanowania dla wartości, żerowali na nieszczęściu inny ch. Uwielbiali wchodzić z buciorami w czy jeś pry watne ży cie i kupowali gazetę, z powodu której Philip znalazł się w obecnej sy tuacji. Która publikowała wy kazy ludzi sukcesu i ty m samy m wskazy wała bandy tom, na kogo warto napaść. Przy szło mu przez my śl, że człowiek z Redwood siedzi w pokoju telewizy jny m bardziej ze

względu na Titti, która przeby wała zazwy czaj w sy pialni lub bibliotece. Piła herbatę, usiłowała oglądać coś na mały m telewizorku i brała swoje tabletki. Czasami wy chodziła na zimowe spacery. Mówiła, że potrzebuje odciąć się na chwilę, pooddy chać. Carl-Johan mimo wszy stko uważał, że dobrze tu kogoś mieć. Nie chciał zostawać z nią teraz sam. Zastanawiał się, co właściwie robi Magnus. Philip już ponad ty dzień temu przepadł bez wieści. To by ł najgorszy okres w ży ciu Carla-Johana, a jak na razie ani Magnus, ani Redwood nie zbliży li się do rozwiązania. Titti siedziała na kanapie w bibliotece z pledem naciągnięty m pod brodę. Dostała go w prezencie na pięćdziesiąte urodziny od swoich dobry ch przy jaciół. Trochę już się zmechacił, ale ponieważ przez ostatnie osiem lat zazwy czaj leżał nieuży wany na fotelu lub kanapie, pozostał w dość dobry m stanie. Carl-Johan stanął w progu. – Nie zjesz nawet lekkiego lunchu? Titti zapadła się w kanapie. Przy pominała mu Caroline z czasów, gdy jeszcze z nimi mieszkała. Córka często okupowała sofę przed telewizorem w tej pozy cji. – Nie mam apety tu. – Rozumiem, ale uważam, że by łoby... – Czy Magnus się odezwał, wiadomo coś więcej? – Nie, ale zalecił, żeby Patric nic dziś nie przelewał. – Odważy my się na to? – westchnęła. – Tak sądzę. Zdaniem Magnusa mogą nie wiedzieć, jak szy bko idzie taki przelew. Wy gląda na to, że zupełnie nie przewidzieli sy stemu blokad bankowy ch. Titti odwróciła głowę. Sły szał, jak pociąga nosem. I tak cieszy ł się, że nie dostała ataku histerii i nie rzuciła się na niego z pazurami. – A Emelie spotkała się z Kevinem Anderssonem. Najwy raźniej koło dziesiątego lutego dowiedział się, że nasz sy n nie przejął się jego idioty czny mi roszczeniami. – Kilka dni przed zaginięciem Philipa? – Właśnie. Na prośbę Magnusa Redwood wy słało paru ludzi, żeby mieli oko na tego Kevina i dokładnie mu się przy jrzeli. – No i co? – Jeszcze nic. Emelie dowiedziała się o ty m zaledwie przed godziną. Titti jeszcze głębiej zapadła się w kanapę. Nie płakała już ty le co przez pierwsze dni, ale jej twarz straciła dawny blask i stała się niemal przezroczy sta. Włosy miała potargane i zaczy nało by ć widać krótkie odrosty, ciemniejszy kolor pasemek przy samej skórze. Carl-Johan zdał sobie sprawę, że nigdy nie widział jej naturalnego koloru. Przy pomniał sobie, jak wy glądała, gdy się pobierali: skomplikowane upięcie z mały m diademem na czubku głowy uwy datniało jej szczupłą, piękną szy ję.

Ślub odby ł się w kaplicy w Djursholm, a towarzy szący mu obiad – w ogrodzie zimowy m Grand Hotelu. Ży cie wy dawało się proste, nawet jeśli ojciec Titti niezby t zachwy cał się zięciem. Carl-Johan by ł dy rektorem w firmie Lucrum i wszy stko szło jak po maśle, chociaż naprawdę duże interesy dopiero go czekały. Titti niespodziewanie zaszła w ciążę i miał narodzić się Philip, więc musieli zawrzeć związek małżeński. Nie to, że nie chciał jej poślubić. Catharina Adlercreutz, jak się wtedy nazy wała, stanowiła niezłą partię. Wy wodziła się ze szlacheckiej rodziny, a jej ojciec posiadał duży majątek ziemski w Skanii. By ła wesoła, śliczna i obracała się w ty ch samy ch kręgach co Carl-Johan. Choć już wtedy zastanawiał się, jak będą się dogady wali po latach. By ł naiwny ; dziś już wiedział, że pojęcia takie jak „miłość” i „kochać” są dużo bardziej skomplikowane niż uczucie łomoczącego w piersi serca i krwi buzującej w ży łach. Czasem nawet najbliżsi widzieli w miłości zagrożenie. – Coś jeszcze? – spy tała Titti. – Nie, nic. Carl-Johan nie powiedział jej o mieszkaniu, które Teddy i Emelie odwiedzili w nocy, a człowiek z Redwood właśnie przeszukiwał. Nie wspomniał o mężczy znach, którzy pobili Teddy ’ego, ani o ty m, co Magnus zdradził mu na temat inny ch jego nocny ch poczy nań. Najwy raźniej Teddy odezwał się dopiero niedawno. – Dzwoniłam do Caroline – wy znała nagle Titti. – Choć może niezupełnie; wy słałam jej mejla, a wtedy ona zadzwoniła. – Ale czemu, co ona ma z ty m wspólnego? – Chciałam usły szeć, że u niej wszy stko w porządku, i poprosiłam, żeby przy jechała. – Dlaczego? – Bo jest naszą córką i siostrą Philipa. Ma prawo wiedzieć. Chcę ją mieć przy sobie, chy ba rozumiesz, że nie czuję się dobrze? – Kiedy ma przy jechać? – Zaraz. W tej samej chwili rozległ się dzwonek u drzwi. Carl-Johan, Catherina i Caroline usiedli w salonie. Niety powa sy tuacja, ale mama przy najmniej podniosła się z kanapy. Naprawdę zdziwiło go, że skontaktowała się z Caroline. Może mówiła prawdę – po prostu chciała mieć blisko siebie całą rodzinę, gdy Philip zaginął. A teraz, gdy córka ich odwiedziła, cieszy ł się z jej obecności. Długo obejmowali się w przedpokoju, zanim w ogóle wspomniał o sprawie. Titti musiała już coś jej powiedzieć, choć się do tego nie przy znawała. Gdy się witali, Caroline wy glądała na zmartwioną. – Nic nie wiadomo na pewno – dodał na koniec, po nakreśleniu z grubsza całej sy tuacji. – W najlepszy m wy padku realizuje jakiś swój idioty czny pomy sł i izoluje się z własnej woli. Nie żeby m rozumiał dlaczego. Caroline odgarnęła grzy wkę z czoła; jej włosy pociemniały od czasu, gdy by ła dzieckiem. Wy dawała się zmęczona, miała podkrążone oczy i Carl-Johan odnosił wrażenie, że wy gląda na

znacznie starszą, niż by ła w istocie. Nosiła zielony, dziergany sweter i bufiaste dżinsy. Nie zmieniła sty lu. Już gdy mieszkała w domu, ubierała się jak biolog terenowy i angażowała się w projekty na rzecz ochrony środowiska. Może nic w ty m dziwnego, że nauki przy rodnicze skusiły ją później na uniwersy tecie. Z tego, co zrozumiał, robiła doktorat na jednej z angielskich uczelni z zakresu czegoś, co nazy wano nauką o zrównoważony m rozwoju. Chodziło głównie o różne ekspery menty. Zdaniem Carla-Johana osoby z klasą nie potrzebowały takich niety powy ch zainteresowań. Starał się wy chowy wać dzieci według dwóch prosty ch zasad: ety kiety i dy scy pliny. Opanowanie pierwszej pozwalało radzić sobie we wszy stkich sy tuacjach. Dopóki człowiek wiedział, jak się zachować, nie musiał czuć się niestosownie. Dy scy plina natomiast gwarantowała powodzenie na czy sto materialny m polu. Wy starczy ło trochę się przy łoży ć, by odnieść sukces. Stabilizacja społeczna i finansowe bezpieczeństwo, czego chcieć więcej? Nie by ło w ty m miejsca na wy dumane arty sty czne pasje lub czasochłonne akty wności sportowe, z wy jątkiem tenisa i jazdy konnej. Pod żadny m pozorem nie należało się też angażować w polity kę czy inne podejrzane akty wności, w rodzaju spontaniczny ch podróży z plecakiem czy jazdy na deskorolce. Coś takiego po prostu nie uchodziło. Ktoś, kto zby tnio poświęcał się swojemu hobby, ry zy kował utratę więzi społeczny ch. Kry ło się w ty m również inne niebezpieczeństwo, którego Carl-Johan nie potrafił zdefiniować. Człowiek mógł zacząć uży wać pokrętnej logiki i patrzeć na świat z dziwacznej perspekty wy. I niepotrzebnie kwestionować różne rzeczy. Z Caroline nie by ło chy ba jeszcze aż tak źle, choć czasem się niepokoił. Powtórzy ł raz jeszcze: – Zatem wszy stko wskazuje na porwanie. Jednak miejmy nadzieję, że Philip celowo trzy ma się od nas z dala. – Masz na my śli: tak jak ja? – Ty przecież nas nie unikasz. – Kiedy ostatnio do ciebie dzwoniłam, tato? – Masz kontakt z mamą. Spojrzał na Titti. Odwróciła głowę. – Kiedy ostatnio rozmawiałaś z mamą? – spy tał Carl-Johan. – Zadzwoniła do mnie godzinę temu i poprosiła, żeby m przy jechała. – Godzinę temu? Jak mogłaś tak szy bko dotrzeć tu z Londy nu? – By łam na miejscu – odpowiedziała Caroline. – Jestem w Sztokholmie już od jakiegoś czasu. Carl-Johan poczuł się jeszcze bardziej zasmucony. Jego córka przeby wała tak blisko w tajemnicy przed nim. Zastanawiał się, co tu robiła i czy Titti o ty m wiedziała. Miał wrażenie, jakby chciała mu coś powiedzieć. Coś, czego nie rozumiał.

* Wrócili do przedpokoju. Emelie starała się zanotować w my ślach, do czego musi się zabrać, gdy tu skończą. Miała mętlik w głowie. – Spójrz na lustro przy ścianie – powiedział Jan. – Nie powinno tak stać, nawet jeśli niektórzy uważają, że to wy gląda estety cznie. Ze ściany sterczy solidny gwóźdź, a z ty łu przy mocowano porządną stalową linkę. Nie spadło dlatego, że by ło źle zawieszone. Uważam, że zleciało pod wpły wem zewnętrznej siły. Ktoś w nie przy walił, szarpał za nie albo zrzucił je w inny sposób. – O czy m to świadczy ? – Ty mi powiedz. Czy to tu napadnięto was w nocy ? – Tak. – W takim razie może to bez znaczenia. Później się temu przy jrzę. Sprawdźmy wy niki DNA. Jan wskazał aparat RapidHit stojący na podłodze w pokoju. – A zatem możemy stwierdzić, że pobraliśmy mierzalne DNA z uchwy tu jednej z kuchenny ch szuflad. Udało mi się znaleźć dobry materiał także na butelce whisky i na opakowaniu po calzone. Jan postawił laptop na stoliku, żeby podłączy ć go do aparatu RapidHit. – Porównam teraz profil próbek DNA z bazą. Kliknął kilka ikon i komputer rozpoczął wy szukiwanie. Minęło kilka minut, ale nic się nie działo. – Czy dobrze zrozumiałam: to, że uzy skaliśmy DNA w mierzalny ch ilościach, nie daje nam pewności, że je zidenty fikujemy ? Osoba, do której należy, musiałaby widnieć w policy jny m rejestrze. – Dobrze zrozumiałaś. – A Jarl Poljonen znajduje się w tej bazie? – Później go poszukam. Komputer nadal mielił dane. Wiatraczek głośno pracował. Po chwili na ekranie wy skoczy ła informacja: „Znaleziono dopasowanie”. Jan najechał my szką na komunikat. „3442: Najdan Maksumic”. – No dobra, na uchwy cie w kuchni by ło DNA Teddy ’ego. Nic nam to nie daje, dziś w nocy doty kaliście wszy stkiego bez rękawiczek. – Da się sprawdzić, za co Teddy trafił do bazy ? – Niestety, nie, wiadomo jedy nie, że kiedy ś pobrano od niego próbkę DNA. Nie udało się, zły strzał – powiedział Jan, wstukując coś na komputerze. – Co teraz zrobimy ? – Muszę zabrać próbki do mojego laboratorium. – Możesz otrzy mać tam inne wy niki, z który mi RapidHit sobie nie radzi? – Ewentualnie w przy padku LCN, choć nie sądzę. Bazy są niekompletne, a na ty m komputerze nie mam niektóry ch rejestrów.

– Dlaczego? – Nie wszy stkie są całkiem koszerne, że tak to ujmę. W biurze mogę znaleźć więcej dopasowań. Połączy ć z kimś tę butelkę lub opakowanie po calzone. Rozległ się dzwonek do drzwi. Emelie poczuła, że cała się spina. Znów przy pomniała sobie dzisiejszą noc i intruzów. – Chodź ze mną – powiedziała do Jana. Wy szli do przedpokoju. Zastanawiała się, czy nie przy kucnąć tak jak Teddy w nocy, ale się rozmy śliła. Zamiast tego gwałtowny m ruchem otworzy ła drzwi. W kory tarzu stał Teddy. Jego twarz by ła poszarzała, ale starał się uśmiechać. – Jak wam idzie? – spy tał. Emelie przy łapała się na ty m, że zagapiła się na niego, zanim odpowiedziała. – Dlaczego się nie odzy wałeś? – Muszę ci się meldować raz na kwadrans czy co? – Nie, ale powinniśmy wiedzieć, co robi drugie, prawda? – No cóż, teraz jestem tutaj, więc widzisz, co robię.

Twardy dysk W hotelowym pokoju panowała ciemność. Dzieci spały, a ponieważ Cecilia nie miała się gdzie podziać, pogasiła lampy. Zwłaszcza Lillan nie potrafiła zasnąć przy zapalonym świetle. Rodzice wrócili już do Umeå. Oczywiście zauważyli, że źle się czuła. Że wstając rano, wyglądała na bardziej zmęczoną niż wieczorem. Że była rozkojarzona i często gubiła wątek w rozmowie. I łatwo denerwowała się na dzieci, mimo że sprawowały się wzorowo. Tak jakby pierwszy raz w życiu rozumiały powagę problemu ze świata dorosłych. Nikt nie wiedział, co naprawdę leżało jej na sercu. Po pożarze dużo na nią spadło – załatwianie spraw z ubezpieczycielem i firmą odkażającą, skargi sąsiadów oraz zakup nowych ubrań i środków higieny. Ale to tylko praktyczne sprawy. Najgorsze, co mogłoby się zdarzyć, to gdyby sąsiedzi nabrali podejrzeń, że pożar wynikał z zaniedbania Cecilii lub Matsa, i wyrzuciliby ich ze wspólnoty. Wtedy pewnie kupiliby nowe mieszkanie. Chociaż sąsiedzi powinni właściwie być im wdzięczni – u tych, którzy mieszkali pod nimi, również zostanie przeprowadzony generalny remont bez żadnych kosztów. Firma ubezpieczeniowa brała na siebie wszystko. Tymczasem Cecilia myślała wyłącznie o opowieści Matsa. Czy powinna niepokoić się o Lillan i Benjamina? Czy coś jeszcze przed nią ukrywał? Usiłowała cofnąć się w pamięci do rozmów, które odbyła z Benjaminem w ostatnich latach. Na przykład gdy po treningu wrócił do domu i oznajmił, że nie chce brać prysznica z innymi chłopcami, bo w kółko gadają o swoich pupach. „Okładają się ręcznikami po tyłkach”, powiedział. Czyżby to był sygnał? Próbował jej coś zakomunikować? Albo gdy Lillan rozebrała lalkę, położyła ją na kuchennym stole i stwierdziła, że „lala robi kupę przez cipkę”. Ostrożnie otworzyła drzwi na pusty, słabo oświetlony korytarz. Niebieska wykładzina przypominała zastałą wodę. Zostawiła uchylone drzwi, na wypadek gdyby któreś z dzieci się przebudziło. Telefon parzył jej dłoń. Wybrała 114 14. – Chcę zgłosić popełnienie przestępstwa. – Dobrze, czy to dzieje się w tej chwili? – Nie, chodzi o starą sprawę. Dość starą. – Proszę chwilę poczekać. Przełączono ją dalej. Kolejny funkcjonariusz zapytał o to samo. Cecilia odpowiedziała: – Mój mąż przeglądał strony z dziecięcą pornografią. Następnego dnia wyznała Matsowi, co zrobiła.

Nie wydawał się zły, raczej niespokojny. Zaczął wykręcać dłonie i nerwowo poruszać nogą. Gdy mówił, jego głos przechodził w falset. – Doktor Ashraf powiedział, że dzisiaj mnie wypiszą. Czuję się dużo lepiej. Oddycham już prawie normalnie. – Wiem, i dlatego zadzwoniłam na policję. – Ale przecież wszystko ci powiedziałem. Zagroziłaś, że zgłosisz to na policję, jeśli ci nie opowiem, więc wyznałem prawdę. A teraz mi to robisz... Jego palce bębniły po prześcieradle. – Gdzie masz komputer? – spytał.

*** Jan Całkiem w Porządku wy jaśnił Teddy ’emu, co udało mu się znaleźć i przeanalizować. Sporo materiału Philipa, kilka pojedy nczy ch śladów samego Teddy ’ego, jednak żadny ch bezpośrednich dopasowań. Poza ty m DNA nieznajomej osoby na butelce whisky i opakowaniu po calzone. Teddy zadał kilka py tań: „Jakieś odciski palców?”, „Ślady butów, przemocy, nasienia?”. Emelie zastanawiała się, dlaczego spy tał o to ostatnie. – Czemu właściwie tu przy szedłeś? – zagaiła, gdy Jan skończy ł relację. Teddy spojrzał na nią. By ł naprawdę potężny. Osiem lat w więzieniu nie odbiło się negaty wnie na jego wy glądzie. – Przed chwilą rozmawiałem z Magnusem, który powiedział, że bardzo mu zależy na naszej współpracy. No i chcę złapać gości, którzy usiłowali nas wy kończy ć. Poza ty m mam kilka rzeczy do przekazania Janne. Emelie zerknęła na Jana, który stał obok w swoich lateksowy ch rękawiczkach i ochraniaczach na butach. Mimo wszy stko wy dawał się całkiem miły, Janne Bez Nazwiska. Teddy podał mu reklamówkę. – Sprawdź, czy uda ci się pobrać DNA z ty ch szklanek. Szli tą samą drogą co w nocy. – Czy m zajmowałeś się od czasu naszej ostatniej rozmowy ? – spy tała Emelie. – Pogrzebałem trochę na własną rękę. – I do czego doszedłeś? – Zby t wcześnie na relację. – O czy m mówisz? Nie odpowiedział. Na rogu klęczał romski żebrak, koły sząc się w przód i w ty ł. Teddy zatrzy mał się i dał mu dwadzieścia koron w papierku. Emelie zmieniła temat. Chociaż denerwowała ją ta jego bezczelność.

– Dowiedziałeś się czegoś o osobach, które napadły na nas w nocy ? – I tak, i nie. Znamy numer identy fikacy jny Daniela Bay lana, więc kazałem koledze go sprawdzić. Mam też zdjęcie paszportowe gościa, ale nie potrafię stwierdzić, czy to jego widziałem w mieszkaniu. W końcu by ło ciemno i zdjęcia mogą zwodzić. Jeśli chodzi o Chamona Hannę, ten sam kumpel załatwił dla mnie fotografie wszy stkich osób, które się tak nazy wają. Mam je w torbie. Zobaczy my, czy się przy dadzą. Emelie wzdry gnęła się lekko, sły sząc sformułowanie: „zdjęcia mogą zwodzić”. Teddy nie zawsze brzmiał jak kry minalista, choć przecież w istocie pewnie nim by ł. Zerknęła w dół. Teddy trzy mał wy miętą reklamówkę. – Gdy dotrzemy do kancelarii, poży czy sz sobie porządną torbę. – Super, ale słuchaj. Daniel Bay lan pracuje jako księgowy na Kungsholmen i jest dziś w biurze. Siedzieli w taksówce, w drodze do biura rachunkowego Ace Revison, które mieściło się przy Hantverkargatan na Kungsholmen. – No i co my ślisz? – zapy tała, gdy przejeżdżali przez most Centralbron między Södermalm a Gamla stan. Ta ogromna, betonowo-asfaltowa arteria pompowała ży cie w Sztokholm, wcinając się w piętnastowieczną dzielnicę. Emelie zaskoczy ła samą siebie, że w ogóle zapy tała Teddy ’ego o zdanie. – Wiele wątków trzeba wy jaśnić. – To mało powiedziane. A mnie się wy dawało, że jestem przy zwy czajona do łączenia faktów z liczny ch informacji, które dostaję. Jednak w tej sprawie wszy stko pojawia się na bieżąco, a nie w papierowej formie, z którą się oswoiłam. – Jak to w ży ciu. – Nie zgry waj filozofa, ty lko powiedz, co my ślisz. – Na razie niczego nie jestem pewien. Ale chy ba zdajesz sobie sprawę, kto jest właścicielem tamtego mieszkania? – Jarl Poljonen? – Nie sądzę. To dodatkowa meta Philipa. Emelie wy jrzała przez okno. Po jednej stronie leżała wy spa Riddarholmen z sądem apelacy jny m Svea i Najwy ższy m Sądem Administracy jny m. Po drugiej – Sąd Najwy ższy, ostatnia instancja w sy stemie prawa. Naty chmiast poczuła niepokój. W co naprawdę się wpakowała? – Dlaczego tak uważasz? – Składam fakty. Telefon Philipa wiele razy łączy ł się z najbliższy m przekaźnikiem i znalazłaś u niego w domu ulotkę z adresem tego mieszkania. A w kabinie pry sznicowej by ło jego DNA. Więziony przez pory waczy raczej nie brał pry sznica? Rozsadzało jej głowę.

Po spotkaniu z Danielem Bay lanem weszli do 7-Eleven kilka przecznic od Hantverkargatan. Teddy mamrotał, że na takie sklepy trafia się teraz częściej niż na salony fry zjerskie. Osiem lat, pomy ślała Emelie, gdy to powiedział. Musi uzy skać dostęp do jego wy roku, w końcu to dokument publiczny. Ty lko który sąd go skazał? W Szwecji nie istniała doty chczas żadna centralna baza wy roków sądowy ch, chociaż za pośrednictwem kilku pry watny ch rejestrów próbowano zbić pieniądze na piętnowaniu ludzi. W najgorszy m wy padku będzie musiała dzwonić po sądach do skutku. Wy strój standardowy dla 7-Eleven. Zielono-biało-czerwone paski na ścianie za kasą i małe okrągłe stoliki. Słodkie bułki, drożdżówki, brownie, ciastka z kawałkami czekolady oraz dziesiątki inny ch niebezpieczny ch dla wagi wy pieków kusiły zza szy by. Musieli usiąść gdzieś na chwilę i omówić sprawy. Teddy kupił im kawę i dwa hot dogi dla siebie. – Nie jesz lunchu? – zapy tał, gdy usiadł naprzeciwko niej. – Nie, jestem na diecie von Śmieżara. – To znaczy ? – Won śmieciowemu żarciu. Roześmiał się. – No proszę, masz poczucie humoru. Pierwszy raz widziała, że się rozchmurzy ł. Robiły mu się dołeczki w policzkach. Daniel Bay lan przestał ich interesować. Zastali go w biurze i dość szy bko się okazało, że skradziono mu prawo jazdy. Facet pokazał im ksero zgłoszenia na policję z grudnia. Teddy wy grzebał z reklamówki plik papierów. Kopie zdjęć paszportowy ch wszy stkich mężczy zn o imieniu Chamon Hanna. Odrzucił osoby powy żej trzy dziestu pięciu i poniżej trzy nastu lat. Zostało dwadzieścia siedem fotografii. Wcześniej już sam je przejrzał. – Wy daje mi się, że namierzy łem naszego Chamona, ale nie dam głowy. Sam jestem sobie winien, że pogasiłem światła w mieszkaniu. Trzy mał w dłoni plik kartek. – Znajdź swoje ty py, zanim poznasz mój wy bór. Emelie wzięła od niego kopie. By ły wielkości zdjęć w paszporcie. Wolałaby większe i w kolorze, ale może takie dostał. Przeglądała je powoli. Ciemnowłosi, młodzi mężczy źni, niektórzy młodsi od reszty. Niektórzy z trądzikową cerą i niewinny m wy razem oczu. Obcięci na jeża lub z dłuższy mi włosami zaczesany mi na bok, nieliczni z całkiem długimi. Jej zdaniem wszy scy bardzo do siebie podobni, choć pewnie po prostu nie miała wprawy w analizowaniu zdjęć takich homogeniczny ch grup. Jej uwagę przy kuła jedna z fotografii. Chłopak sprawiał schludne wrażenie – gładko ogolony, miłe oczy, staranne uczesanie. Inaczej wy glądał w mieszkaniu, ale go rozpoznała. Wskazała na zdjęcie. – Wy daje mi się, że to on, choć widziałam jeszcze mniej niż ty.

– Dobra, pokażę ci mojego. Pokazał inną kopię. Emelie przy jrzała się uważnie mężczy źnie na wy brany m przez siebie zdjęciu, a potem położy ła obok te wy ty powane przez Teddy ’ego. Jej miał krótsze włosy, przy mrużone oczy. Jego: lekki zarost, krótkie włosy, szeroko otwarte oczy. Obaj przy pominali jednego z intruzów. – Sama nie wiem – odezwała się w końcu. Teddy odsunął zdjęcia na bok. – Ja też nie. Ci kolesie mogliby by ć braćmi. Choć wtedy nie nazy waliby się obaj Chamon Hanna. Tak czy inaczej, musimy podążać ty m tropem. Obaj są podobni do tego małego sukinsy na dziś w nocy. Wy ciągnął kartkę z adresami i numerami identy fikacy jny mi. – Twój ty p ma dziewiętnaście lat, mój dwadzieścia jeden. Twój mieszka u mamy w Södertälje, a przy moim widnieje adnotacja, że opuścił kraj. Miejmy nadzieję, że ty wy ty powałaś właściwie. – Można sprawdzić ich nazwiska w Urzędzie Dróg Publiczny ch i zobaczy ć, czy który ś nie posiada ciemnego bmw. Chy ba takim odjechali? Teddy gapił się na dwie fotografie, przeżuwając ostatni kęs hot doga. – Niestety, nie dowiesz się niczego bez numeru rejestracy jnego samochodu. I stawiam dwa hot dogi, że i tak nie jest zarejestrowany na naszego chłopaka. Goście pokroju ty ch, którzy napadli na nas w nocy, są zawsze tacy sami. Kochają niemieckie auta, ale nie widnieją jako ich właściciele. Zadzwonił telefon Teddy ’ego. Odpowiadał krótko, tak lub nie, po czy m rzucił Emelie zdawkowo: – Muszę lecieć. – Dokąd? – Badam inny wątek w sprawie, mówiłem przecież. – To zrozumiałam, ale czy twoim zdaniem sama mam szukać ty ch dwóch Chamonów? Sądziłam, że właśnie ze względu na takie osoby Magnus włączy ł cię do sprawy. Powiązanie z Södertälje i w ogóle. – Niezależnie od tego, co my ślisz na ten temat, Emelie, musisz znaleźć Hannę beze mnie. Chociaż też uważam, że nie powinnaś wy bierać się do niego sama. Mogę pomóc ci na wstępie. Znam tam jednego gościa, Isaka Nimroda. Odezwij się do niego, a on ci pomoże. Nie mam jego adresu ani numeru telefonu, ale spróbuj przez jego adwokata Ovego Tiberga. Ma biuro tu, na Hantverkargatan, jakieś sto metrów stąd. – Świetnie. Ale dlaczego ten Isak miałby mi pomóc? I w jaki sposób? – Zaufaj mi, znam go od zawsze. Jeśli Isak wezwie kogoś z Södertälje, ta osoba się stawi. Poproś adwokata, żeby cię z nim skontaktował. I pozdrów go ode mnie. Powiedz, że Misiek potrzebuje pomocy. Wstał i skierował się do wy jścia.

– Zaczekaj. Odwrócił się. – Coś jeszcze? – Tak, zanim pójdziesz, musisz mi powiedzieć, jaki wątek badasz. I chcę dostać numer twojej nowej komórki. – Okej, chociaż następny m razem trochę grzeczniej poproś. Emelie poczuła, jak wzbiera w niej złość. Skoro Magnusowi zależało, żeby współpracowali, Teddy powinien się ogarnąć. – Dlaczego niby ? To ty przed chwilą zamierzałeś odejść bez pożegnania. Mamy pracować razem, dobre sobie. Teddy zrobił kilka kroków w jej stronę. Emelie znów przeszło przez my śl, że potrzebna mu porządna torba i nie ty lko. Kurtka i spodnie też by się przy dały. A przede wszy stkim: nowa fry zura, nowe buty i trochę opalenizny. I powinien częściej się uśmiechać. Wtedy by łby naprawdę atrakcy jny. – Uważam, że pracujemy równolegle, a nie razem. Niech każdy robi swoje, a jeśli nasze drogi się przetną, tak jak dziś w nocy, trudno. Natomiast mam już serdecznie dość tego, że próbujesz mną pomiatać. Zachowujesz się niczy m, jak my to mówimy, sucz z piekła rodem. Zrozumiałaś? Emelie niemal odskoczy ła. Do tej pory Teddy spokojnie znosił ich nieporozumienia, nawet jeśli w nocy zakomunikował jej przez telefon, że to Magnus podejmuje decy zje, a nie ona. Pierwszy raz tak ży wo zareagował. Przeszło jej przez my śl: odpuść sobie, pozwól mu odejść. Niech robi swoje, i tak pracuje dla dobra śledztwa. Magnus ma do niego zaufanie. Zarazem to nie w porządku. Pojawił się znikąd i panoszy się, jakby to śledztwo należało do niego, a prawdopodobnie jest takim samy m bandy tą jak faceci, którzy ich zaatakowali. Poza ty m by ła potwornie zmęczona. Dość. – Musisz uświadomić sobie jedno – wy sy czała, gdy stali już wy starczająco blisko siebie. – Nikt się tak do mnie nie zwraca. Jeśli jeszcze raz usły szę od ciebie coś takiego, będziesz skończony w tej robocie. I mam gdzieś, co powie twój kumpel Magnus. Jesteś kompletny m frajerem i nie powinieneś się wy chy lać. Dotarło? Teddy odwrócił się i ruszy ł w stronę wy jścia. – Numer, nie podałeś mi swojego numeru! – musiała za nim krzy knąć. Za późno. Mówiła do jego pleców. Trzy minuty później znała dokładny adres Ovego Tiberga. Sekretarka przez telefon poinformowała ją, że adwokat znajduje się w biurze, lecz nie ma czasu na spotkanie. – Zajmę mu dosłownie chwilę, to bardzo pilne. – Przy kro mi – powiedziała sekretarka. – Jest teraz zajęty. Bzdury, pomy ślała Emelie. Przeszła te sto metrów do biura Tiberga. Przy drzwiach wisiała mała mosiężna tabliczka

z napisem: „Biuro adwokackie Tiberg”. Ty powa kancelaria specjalizująca się w prawie cy wilny m. Wy szukała o niej informacje w internecie. Adwokat Tiberg oraz trzech pracowników, w ty m dwóch młodszy ch prawników – ten świat by ł jak inna dy scy plina sportu. W pewny m sensie Emelie potrafiła docenić dy skretny szy ld i działalność na małą skalę. Adwokaci pracowali w taki sposób przez wiele lat, zanim ogromne fuzje i przejęcia stały się dojną krową. Zadzwoniła domofonem i usły szała głos sekretarki, teraz lekko trzeszczący. Po chwili siedziała w poczekalni, która składała się z dwóch foteli w rogu kory tarza. Oznajmiła, że musi naty chmiast zobaczy ć się z Ovem Tibergiem i że przy chodzi w dobrej sprawie. To ostatnie najwy raźniej podziałało. Kancelaria mieściła się w stary m mieszkaniu z wy sokim sufitem, sztukaterią i parkietem na podłodze. Na prawo Emelie widziała troje drzwi do pokoi wy chodzący ch na Hantverkargatan, w ty m dwoje otwarty ch. Gabinety przeważnie stały puste, bo miejsce pracy ty ch adwokatów stanowiła sala sądowa. Zarabiali na procesach, obronie oskarżony ch lub reprezentowaniu ofiar przestępstw. Nie musieli siedzieć przy biurkach i przerzucać papierów. Miała szczęście, że udało jej się zastać Tiberga. Na ścianie wisiał nieco kiczowaty obraz przedstawiający sztokholmski ratusz na Scheelegatan. Tak wy glądał pięćdziesiąt lat temu, choć w sumie nie zmienił się znacznie: duży, z wy soką wieżą, w której – jak głosiły plotki – przewodniczący sądu rejonowego trzy mał tajne archiwum błędny ch wy roków. W pokoju po lewej znajdowała się recepcja: biurko i sporo szafek na akta. Sekretarka ze słuchawkami na uszach wy dawała się odbierać jeden telefon na minutę, jednocześnie energicznie stukając w klawiaturę. Emelie nasłuchiwała. To by ło coś zupełnie innego. W ciągu ostatnich dziesięciu minut zadzwoniło więcej klientów, niż ona obsługiwała w skali roku. Dość szy bko się uspokoiła po odejściu Teddy ’ego. Teraz zastanawiała się, czy on w ogóle zamierza nadal pracować przy tej sprawie. Jeśli zrezy gnuje, jego problem, ale wtedy nie powinien dostawać honorarium. Usły szała, jak woła ją sekretarka: – Pan Tiberg ma teraz pięć minut, potem musi jechać do sądu. Ovego Tiberga prawie nie by ło widać zza stosów akt, książek, dokumentów, komputerów, długopisów, notatników i przy cisków do papieru. Sprawiał wrażenie niezwy kle godnego zaufania nudziarza. Przedziałek z boku, biała koszula i ciemnoszary garnitur bez krawata. Podwójny podbródek i zaciekawione spojrzenie. Ścianę zdobiły dwa obrazy, które wy glądały, jakby ktoś pozwolił dziecku swobodnie bazgrać grubą kredką, choć nie by ły brzy dsze od dzieł Damiena Hirsta. Wisiały tu również wy cięte z gazet i oprawione w ramkę ry sunki z sal rozpraw. Na jedny m z nich Emelie rozpoznała Ovego. Ry sownik wy eksponował jego podbródek tak, że przy wodził na my śl lądowisko statku powietrznego, który musiał zejść na ziemię akurat w samy m środku sali sądowej. Emelie wręczy ła adwokatowi wizy tówkę.

– Nie będę niepotrzebnie zabierać panu czasu. – Katinka wspomniała, że mam ty lko pięć minut? – Oczy wiście. Sprawa wy gląda tak: muszę skontaktować się z pana klientem, Isakiem Nimrodem. Wiem, że obowiązuje pana poufność, dlatego w pełni zrozumiem, jeśli nie będzie pan chciał podać jego dany ch nieznajomej osobie. Ale... – Dobrze to pani ujęła – wszedł jej w słowo Tiberg i zaczął podnosić się zza biurka. Spakował wy tartą skórzaną teczkę i wziął telefon. Emelie zwróciła uwagę na jego zaskakującą obudowę. By ła wy konana z różowego plastiku z długimi, wy stający mi uszami króliczka „Play boy a”. – Proszę zaczekać, niech pan pozwoli, że wy jaśnię dwie rzeczy. Po pierwsze, moja sprawa w ogóle nie doty czy Isaka Nimroda. Mogę zapewnić, że rozmowa ze mną w żaden sposób mu nie zaszkodzi. Po drugie, jestem pewna, że pan Nimrod trochę się zdenerwuje, jeśli się dowie, że mi pan nie pomógł. Tiberg pry chnął, a może jedy nie głęboko westchnął. – Co się porobiło z tą młodzieżą? Pracuje pani w kancelarii specjalizującej się w prawie handlowy m. Wie pani, czy m jest ety ka adwokacka? – Proszę mi wierzy ć, doskonale. – Zastanawiam się właśnie. Zawsze zachowuję lojalność wobec klientów. Jeśli to zlekceważę, stracę rację by tu w swoim zawodzie. Po co społeczeństwu adwokaci, którzy nie robią tego, co do nich należy w państwie prawa? Nie wolno mi nawet potwierdzić, że Isak Nimrod jest moim klientem. Nie wolno mi udzielić żadny ch informacji na temat jego osoby, rozumie pani? Nie mogę nawet powiedzieć, czy kiedy kolwiek go spotkałem. Emelie również wstała. – Szanuję pana stanowisko, jest honorowe. Ale proszę mi wy świadczy ć przy sługę. Gdy już stąd wy jdę, niech pan mimo wszy stko zadzwoni do pana Nimroda i pozdrowi go od Teddy ’ego Maksumica albo Miśka. Proszę powiedzieć, że Misiek potrzebuje pomocy, i podać mu mój numer. Ove Tiberg gapił się na nią. Jego podbródek wy glądał jak bagietka.

* Została godzina. Joker przed chwilą mu to oznajmił. Philip nie wiedział, co go potem spotka. Obetną mu kolejne palce? Zażądają więcej kasy ? Jeśli dostaną pieniądze, zrozumieją, że ich strategia działa. Ten koszmar nigdy się nie skończy. Dopóki go nie zabiją. Odpędził te gorsze my śli. A jeśli przelew nie przy jdzie? Będą go torturować? A później zabiją? Słowa Jokera: „Wtedy to zakończę w taki czy inny sposób”. Starał się sobie wmówić, że przecież zależy im na kasie, a martwy na nic im się nie przy da. Przy najmniej dopóki nie dostaną tego, czego zażądali. Zmusili go, żeby ponownie zadzwonił do Patrica. Bankier nie odbierał, a jego asy stentka odpowiedziała lakonicznie, że Patric jest nieuchwy tny w dany m momencie.

Philip miał świadomość, że nie mogą go przetrzy my wać bez końca. Ostatecznie będą musieli na coś się zdecy dować. Oblał go zimny pot. Czuł narastający lęk zbierający się milimetr pod skórą. Kilka razy głęboko odetchnął. Musiał wziąć się w garść. Nie zmruży ł oka, bez ustanku pracował. Skrobał. Zdrapał dy ktę wokół kolejny ch dwóch gwoździ. Teraz mógł już podważy ć palcami pły tę paździerzową. Szarpnął. Próbował pracować goły mi rękami, nie zważając na ranę na mały m palcu. Czuł ty lko grudkę zakrzepłej krwi pod zaschnięty m papierem. Serdeczny i wskazujący palec pokaleczy ł sobie o drzazgi w dy kcie. Bolały go całe ręce. To musiało się udać; nie miał czasu na porażkę. Ży cie mocno dało mu w kość. Pora na odrobinę szczęścia. Jego palce ześlizgiwały się z pły ty, lecz nie zamierzał się poddać. Znów chwy cił ją od spodu, przy wgłębieniach, które wy żłobił kawałkiem skuwki. Odchy lił się do ty łu i zaczął odpy chać się cały m ciałem. Wtedy poczuł, że gwoździe puszczają. Pły ta wy gięła się do góry, a on poleciał na plecy. By ł na to przy gotowany – zamiast upaść płasko na ziemię, przeturlał się na bok i wy hamował rękami. Podniósł się, po czy m uklęknął. Próbował coś wy macać. Tak, to zdecy dowanie okno. Czuł drewnianą ramę futry ny. I zimną, gładką powierzchnię szy by. By ło ciemno, choć na samej górze widział smugę szarego światła. Tak jak przy puszczał: zabili okno także od zewnątrz. Odwrócił się i nasłuchiwał. W głębi domu panowała cisza; pory wacze najwy raźniej nie sły szeli hałasu, z jakim dy kta upadła na podłogę. Odczekał kilka minut, ale nic się nie działo. Pochy lił się i wy macał gwóźdź, który został w pły cie. Jedny m ruchem przeciął nim opaskę krępującą mu nogi. Czuł się jak ty gry s. Stanął przy wnęce i ostrożnie otworzy ł okno. Nawet nie zaskrzy piało. Wziął zamach i z całej siły kopnął deski. Ból promieniował w górę przez całą nogę, ale Philip na to nie zważał. Kopnął znowu. Trzask. Ten dźwięk nikomu nie mógł umknąć. Philip nie czekał ani sekundy, wziął kolejny zamach.

Głośniejszy trzask. Poczuł, jak deska puszcza. Nikłe światło sączy ło się do pokoju; musiał by ć wieczór lub noc. Następny m razem trafił jeszcze celniej. Odeszło więcej desek. Rzucił się, by je wy rwać. Po kilku sekundach mógł wy jrzeć na zewnątrz. By ło ciemno, skądś dochodziła słaba łuna. Nie ulegało wątpliwości, że znajdował się poza miastem. Na nocny m niebie ry sowały się wierzchołki drzew. Pachniało znajomo. Nie miał czasu do stracenia. Wy łamy wał kolejne deski rękami, nie zwracając uwagi na ból. Czuł się jak maszy na, jak robot. Wdrapał się na parapet i szy bko spojrzał w dół. Dostrzegł ziemię pokry tą śniegiem. W odległości trzech metrów. Powinno się udać. Skoczy ł.

* Możliwe, że źle postąpił, zostawiając Emelie samą, ale to nie powinno mu zająć dużo czasu. Obiecał sobie, że dziś to zrobi. A zamierzał by ć teraz facetem, który dotrzy muje obietnic. Minęło dokładnie dziewiętnaście lat od śmierci mamy i wy bierał się do taty, by ją wspominać. Nie żałował ani jednego słowa powiedzianego Emelie. Od samego początku traktowała go jak śmiecia. Niech ma pretensję do siebie. I radzi sobie sama. Nie zamierzał jej przepraszać. Wy słał wiadomość do Jana z Redwood z py taniem o efekty analizy DNA. Niektóre rzeczy w ty m kraju by ły dla niego nowe: papierosy elektroniczne, pły n do dezy nfekcji rąk przy każdej umy walce, a także spry waty zowane apteki, które wy dawały się zajmować sprzedażą kolorowy ch kosmety ków, środków odchudzający ch i pły nów do płukania ust. Inne rzeczy się nie zmieniły, jakby czas się zatrzy mał, gdy przeby wał w więzieniu. Plattan jako miejsce handlu heroiną i subuteksem, nieobecność sztokholmskiej druży ny w Champions League i duże billboardy z reklamami H&M na stacjach metra. Teddy spojrzał na jedną z nich. Przedstawiała modelkę chudszą od najgorszy ch heroinistów, z który mi garował przez lata. Oczy wisty m celem reklamy by ło wzbudzenie potrzeby posiadania. Żeby zadziałała, obserwator musiał poczuć się gorszy od przedstawionego obiektu. Ten, kto patrząc na modelki, czuł się wy starczająco atrakcy jny i wy sportowany, nie miał powodu, by kupować te ubrania. Ktoś zadowolony z siebie nie musi się ulepszać przez konsumpcję. Pod ty m względem więzienie stanowiło detoks, miejsce bez reklam i marek, które próbowały cię stłamsić. Gdy ty lko Teddy przestąpił próg, tata powiedział mu, że Linda odwiedziła go wcześniej. Przy fotografii mamy na komodzie Bojan postawił tacę z trzema świeczkami. Dwie z nich już

się paliły. Szkło w ramce odbijało małe migoczące płomienie. Na ścianie wisiało kilka obrazów olejny ch, które Teddy pamiętał z dzieciństwa. Jeden przedstawiał małą chatkę w jesiennej scenerii. Inny – płaczące dziecko, ty le że krople na jego policzkach bardziej przy pominały żel do włosów niż łzy. Teddy pamiętał, że wiele razy zastanawiał się, dlaczego to dziecko nie wy smarkało nosa albo przy najmniej nie wy tarło się rękawem swetra. Tata wziął do ręki zapałki. – Izvoli. Teddy zamknął oczy i zobaczy ł twarz mamy. Jej skóra by ła tak gładka, oczy takie radosne. Lecz kiedy zamrugała i znów na niego spojrzała, kry ło się w nich coś innego. Jakiś niepokój czy strach. Może już wtedy wiedziała, jak potoczą się losy jej sy na. Zapalił świeczkę. – Pamiętasz, co ci często robiła? – zapy tał tata po chwili milczenia. – O czy m mówisz? – Kiedy miałeś zapalenie ucha i siedziała przy twoim łóżku. – Tak, wy mieniałem różne miejsca na ciele, gdzie chciałem by ć pogłaskany. Plecy, policzek, włosy. Pomagało mi to zasnąć. Nigdy tego nie zapomnę. Bojan schował zapałki. – Napijesz się kawy ? – Nie, dziękuje, nie zdążę. – Skąd nagle masz ty le roboty ? – Od kilku dni zajmuję się pewną sprawą. – Czy m? – Dlaczego py tasz? – Bo chcę wiedzieć. Dlaczego ludzie py tają o różne rzeczy ? – Wcześniej nigdy nie interesowałeś się ty m, co robię. – Wiedziałem, co robiłeś. – To dlaczego nie przemówiłeś mi do rozsądku? – Proszę, żeby ś tak się do mnie nie zwracał. Tata usiadł w fotelu, który od zawsze miał to samo wy tarte obicie. Nawet ciemna plama po czekoladzie, którą Teddy rozlał w wieku siedmiu lat, nadal tu by ła. Teddy pomy ślał, że ojciec nie ty lko zaczął powłóczy ć nogami, lecz także mówił wolniej. – Pracuję dla kancelarii adwokackiej, tato. – Co ty powiesz? Serbski chłopak adwokatem. A my ślałem, że my możemy zostać jedy nie gangsterami, restauratorami albo piłkarzami. Teddy przy pomniał sobie, że tata pozwalał Ivanowi jeść za darmo w swojej restauracji, gdy dorastali. – Nie no, nie jestem adwokatem.

– Ty le wiem, w końcu właśnie wy szedłeś z Österåker. Ale cieszę się, że masz porządną pracę. Zadzwonił telefon Teddy ’ego. Gdy odebrał, usły szał lekko podniecony głos Lokego Odensona. – Natrafiłem na coś ciekawego, zajebiście ciekawego. Teddy rozłączy ł się i wy szedł do przedpokoju. – Muszę już iść – oznajmił Bojanowi. – Wracam do sprawy. Na ścianie wisiał obrazek przedstawiający schody. Pamiątka po babci, pomy ślał Teddy. Kwiaty w sty lu kurbits[14] zwisały nad schodami, a ludzkie ży cie zostało przedstawione jako para, która do pięćdziesiątego roku ży cia wspina się w górę, a potem stopień po stopniu schodzi w dół. Przy dwudziestce stali wy prostowani, bez zmarszczek i dolegliwości. Przy osiemdziesiątce by li pochy leni i przy garbieni, a także z jakiegoś powodu wy glądali na nadąsany ch. A może smutny ch. – Chcesz kiedy ś pójść ze mną do kościoła? – zapy tał Bojan. – Do kościoła? Stałeś się religijny ? – Niekoniecznie, ale miło tam mają. Przy chodzą rodacy, który ch nie widziałem od lat. Bojan usiadł na taborecie pod obrazkiem i zastękał. Teddy zaczął wiązać buty. Pomy ślał o ży ciu swojego ojca. – Na pewno wszy stko w porządku, sy nu? – Nie wierzy sz, że sobie poradzę, tato? – Przede wszy stkim bądź szczery wobec samego siebie. Inaczej nie możesz by ć szczery wobec inny ch. – Zaczy nasz brzmieć jak starzec Zosima, zrobiłeś się religijny i w ogóle. Bojan się uśmiechnął. – Pamiętasz, sy nu. – Tak, dużo mi czy tałeś. – Uwielbiałem Braci Karamazow. – Ja też, choć jeszcze bardziej Zbrodnię i karę, by ła bardziej konkretna. – Czy tałeś w więzieniu? – Trochę. – To dobrze, sy nu, W takim razie dasz sobie radę. Ty lko żeby ś trzy mał się od nich z daleka. Wiesz, o kim mówię. – Nie ma już jugosłowiańskiej mafii, tato. Czasy się zmieniły. Powstało wiele inny ch. A nawet gdy by istniała, nie miałby m z nią nic wspólnego. Teddy nie powiedział, co sądzi o zdaniu ojca na ten temat. My ślał o jego wcześniejszy ch słowach. „Bądź szczery wobec samego siebie”. Musiał porozmawiać z Lokem Odensonem. Chodziło o osobistą sprawę, o Prawdę. Unikał jej przez ostatnie osiem lat.

* Oczekiwanie. Siedziała w Steakhouse Barze na Ny gatan w Södertälje. Według opisu na pierwszej stronie menu by ł to „amery kański grill-bar z daniami mięsny mi i fajitą. Jeśli nie jesteś głodny, nic nie szkodzi, bo na pewno jesteś spragniony ”. No tak, pomy ślała Emelie, by łam głodna, ale to już przeszłość. Zjadła trzy stugramowy stek z antry kotu. Swój pierwszy porządny posiłek tego dnia. Zastanawiała się, która dieta coś takiego zaleca; na pewno jakaś by się znalazła. Lokal urządzono w ciemny ch kolorach. Czarna podłoga i ściany. W piątki i soboty wieczorem z pewnością by wało tutaj tłoczniej. Zamiast udawać elegancką restaurację, wszy stko krzy czało: „imprezownia”. Stało tu osiem kwadratowy ch, ciemnoszary ch stołów, a przy oknach znajdowały się cztery loże – dwuosobowe kanapy naprzeciwko siebie. Przy legła sala wy dawała się pusta. Większą część pomieszczenia zajmował bar. Jako jedy ny nie by ł ciemny, lecz fioletowy. Czekała. Ty lko traciła czas, ale w tej chwili nie dy sponowała lepszy m tropem. Chamon Hanna musi coś wiedzieć, mieć jakiś związek ze sprawą. W przeciwny m razie co robił w mieszkaniu, które prawdopodobnie należało do Philipa? Zresztą przy dał się jej ten przestój. Pochłonęła antry kot i wy piła dwie kawy. Zadzwoniła do Jana Tajemniczego, żeby spy tać o postępy. – Nic istotnego nie znalazłem. Zidenty fikowałem więcej DNA Philipa w kuchni, na kilku sztućcach w zmy warce. Znalazłem również DNA nieznajomy ch osób, co najmniej czterech, który ch nie ma w moich bazach. Jedna z nich to na pewno ty, Emelie. Restauracja zaczy nała się zapełniać. Przy stoliku obok siedziała jakaś para. Emelie przy glądała się kobiecie. Około czterdziestki, pełne usta, prosty nos i długie, pofarbowane na blond włosy. Wy dekoltowany czarny top, ciemnoszary sweter, chy ba z kaszmiru i buty Ugg. Na podłodze obok krzesła torebka z monogramem Louisa Vuittona wy glądająca na ory ginalną. Wszy stko przemawiało za ty m, by uznać ją za zwy czajną, dobrze sy tuowaną kobietę w średnim wieku. Drobny szczegół odbiegał od schematu: nad jedną z jej piersi Emelie zauważy ła tatuaż w kształcie trupiej czaszki. Nie mogła przestać się zastanawiać, kim są ci ludzie. Próbowała znaleźć w internecie coś o Isaku Nimrodzie, ale nie uzy skała żadny ch konkretny ch informacji. W Sztokholmie by ły cztery osoby o takim nazwisku, jednak nie wy stępowały często w sieci. Z kim właściwie miała się spotkać? Z kimś, kogo Teddy znał od dawna. Kogo ludzie w Södertälje najwy raźniej słuchali. Co mogło oznaczać wiele rzeczy. Wy szukała jego adwokata, Ovego Tiberga. W przeciwieństwie do Isaka jego nazwisko pojawiało się w liczny ch arty kułach na stronach z wiadomościami. Miał pięćdziesiąt pięć lat i najwy raźniej by ł jedny m z najbardziej rozchwy ty wany ch karnistów w Sztokholmie. Działał

zarówno jako obrońca z urzędu, jak i jako prawnik z wy boru w rozmaity ch sprawach. Najbardziej rozpisy wano się o jego linii obrony w związku z duży m napadem na składnicę w Täby, a także zabójstwem „króla papierosów”. Zajmował się głównie zabójstwami, przestępstwami narkoty kowy mi dużego kalibru i napadami. Inny mi słowy, adwokat gangsterów. Kwadrans po ty m, jak opuściła biuro Ovego Tiberga, zadzwonił do niej z informacją, że Isak może się z nią spotkać. Nie podał godziny ani numeru telefonu, ty lko miejsce: Steakhouse Bar w Södertälje. Mimo wszy stko, gdy się wcześniej widzieli, twardo trzy mał się zasad ety ki adwokackiej. By ło coś w dawny m podejściu do zawodu, które prezentowali adwokaci specjalizujący się w prawie cy wilny m. Wstała od stolika i przeszła w miejsce, gdzie nikt nie mógł jej sły szeć. Zadzwoniła do Magnusa. Słuchawki bezprzewodowe miały tendencje do wy padania z uszu w najmniej odpowiednich momentach, choć ty m razem głęboko je wcisnęła. Jak zwy kle marzły jej dłonie, więc nie chciała trzy mać telefonu w ręku. – Co się z tobą działo? – spy tała i naty chmiast zdała sobie sprawę, jak szorstko to zabrzmiało. – Od dwóch godzin próbuję się do ciebie dodzwonić. Magnus kichnął w słuchawkę. – Jestem potwornie przeziębiony. – Aha, na zdrowie. Ale co się dzieje? – Siedziałem na spotkaniu z bankierem, człowiekiem z Redwood i rodzicami Philipa. Najwy raźniej Philip próbował się dziś kontaktować z Patrikiem Öhrnem, który nie odebrał zgodnie z moimi zaleceniami. To zaczy na przy pominać transakcję Forsborgen. Pracowałaś przy niej? W trzy dni zdąży łem odby ć dziewiętnaście spotkań z konsultantami i kupcami. – Może powinniśmy włączy ć w to jeszcze kogoś. – Mamy przecież Teddy ’ego. – No, nie wiem... Spoglądała na swoje odbicie w oknie Steakhouse Baru. Czy żby się garbiła? Wy prostowała plecy i przy pomniały się jej słowa mamy : „Wy obraź sobie, że na czubku głowy masz sznureczek, za który ktoś pociąga – właśnie tak powinnaś trzy mać głowę”. – Na razie nie będziemy angażować nikogo więcej. Takie są instrukcje. Co robisz? – Czekam w Södertälje na dawnego znajomego Teddy ’ego, który może wiedzieć coś o Chamonie Hannie. – Okej, a jest z tobą Teddy ? – Nie, zajmuje się czy mś inny m, nie wiem czy m. – Odpowiada ci to, że jesteś sama? – Tak sądzę. – Mam poprosić Redwood, żeby przy słali ci kogoś do towarzy stwa? – Nie trzeba.

– Na pewno? – Polegam na Teddy m. Wy ciągnęła się przed swoim odbiciem w szy bie – właśnie powiedziała, że polega na Teddy m. Mimo że zgarnąłby główną nagrodę w konkursie na idiotę roku. Rozmawiała z Magnusem jeszcze przez chwilę o mieszkaniu na Fatbursgatan. Wiatr pogwizdy wał w słuchawce. Magnus wy dawał się nieobecny. Zastanawiała się, czy robi coś w między czasie, czy może ta sprawa zaczy nała go przerastać. – Jego siostra właśnie przy jechała do domu – powiedział. – Czy ja siostra? – No, Philipa. Caroline. Brała udział w naszy m spotkaniu. – Coś mówiła? – Niezby t wiele. Najwy raźniej mieszka za granicą i nie zna brata szczególnie dobrze. Chociaż wy py ty wała o śledztwo, chciała poznać wszy stkie szczegóły i w dodatku pojechać na Fatbursgatan. Powiedziałem, że nie mamy na to teraz czasu. Dalsze oczekiwanie. Już dwie godziny spędziła w ty m miejscu. Ile czasu da jeszcze Nimrodowi? Niewątpliwie istniały inne sprawy, który mi powinna się zająć tego wieczoru. Groźby wobec Iana. Kevin i jego ojciec. Poljonen. Jej telefon zabrzęczał. Esemes. Od Feliksa: „Zobaczy my się jutro? Luźniej w pracy ?”. Zaczęła bawić się komórką; zastanawiała się, czy warto mu odpisy wać. Nagle poczuła rękę na ramieniu. Podniosła wzrok i zobaczy ła nad sobą chłopaka w czapce moro, z ciemny m zarostem. – Chcesz się z nim zobaczy ć? Emelie wstała i wy ciągnęła rękę. – Witam. Nazy wam się Emelie Jansson... Chłopak spoglądał na nią, jakby co najmniej zaczęła się do niego dobierać. – Ej, wy luzuj. Czy li to ty. Chcesz się z nim zobaczy ć czy nie? Emelie cofnęła się o krok. – Chcę, jeśli chodzi ci o Isaka. Mam mu przekazać pozdrowienia od Miśka. – Luz. Emelie zdała sobie sprawę, że się rozgadała. – Idź do damskiej toalety – poinstruował ją chłopak. Zamierzała mu odpowiedzieć, ale już ruszy ł do wy jścia. Zerknęła na parę przy stoliku obok. Kobieta z tatuażem na piersi uśmiechnęła się do niej.

W toalecie unosił się zapach cy trusowego odświeżacza. Na ścianie wisiał plakat z reklamą Steakhouse Baru oprawiony w ramkę. Napis What’s cookin’ nad kolbą kukury dzy i stekiem, kontury miasta Texas w tle. Weszła jakaś dziewczy na w głęboko naciągniętej czapce i czarny m dresie z paskami Adidasa. A przy najmniej Emelie zakładała, że to dziewczy na. – Połóż tam torbę. – Wskazała blat przy umy walce. Emelie wy dawało się to jeszcze mniej realne niż bójka w mieszkaniu tej nocy. Lepiej przemy ślane. Tak jak Szwecja, o której ty lko czy tała. – Co zamierzasz zrobić z moją torbą? – spy tała. – Przeszukać – odpowiedziała dziewczy na łamany m szwedzkim. – A potem muszę sprawdzić ciebie. Emelie przy puszczała, że chcą się upewnić, że nie ma na sobie podsłuchu, choć właściwie po co. Przecież nie przy szła tu rozmawiać o czy mś niezgodny m z prawem. Usły szała samą siebie: – Proszę bardzo, możesz mnie przeszukać. Ale w torebce mam poufne dokumenty, więc od niej wara. Dziewczy na wpatry wała się w nią przy mrużony mi oczami. Jej źrenice by ły jak dwa punkciki. Zapach sztucznej cy try ny drażnił nos.

* Pojechał prosto do Alby, żeby znów zobaczy ć się z Lokem. Gdy widzieli się poprzednio, Teddy poprosił, żeby kumpel uży ł wszy stkich hakerskich zdolności i sprawdził, kto administruje stroną, na której ogłaszała się Cassandra. Wiedział wy starczająco dużo o biznesie sutenerskim w Sztokholmie – siedząc w Salberdze, dzielił nawet kory tarz z dwoma rumuńskimi lujami, choć ci zarzekali się, że nie kierują swoimi dziewczy nami. Jednak to ani prosty tutki, ani ich alfonsi – burdelmamy, luje czy jak tam, do cholery, chcieli się zwać – nie odpowiadali za strony internetowe. Ty m razem nie usiedli nawet przy stołach z zaschnięty mi gumami, od razu poszli się przejść. – Dzięki za zdjęcia. My ślę, że znajdziemy tego gościa – powiedział Teddy. – Spoko. Ale teraz mam coś jeszcze lepszego. Trzy maj. Loke podał Teddy ’emu mały czerwony przedmiot. – To pendrive – wy jaśnił. – Są na nim wszy stkie informacje, które udało mi się zdoby ć na temat strony Escort24. Fajne zadanie, że tak powiem. – Jak to zrobiłeś? – Mogę ci wy tłumaczy ć, choć istnieje wy sokie prawdopodobieństwo, że zrozumiesz najwy żej trzy dzieści procent. Teddy się uśmiechnął. Ty powa gadka Lokego Odensona; właśnie przez podobny tekst zmiażdżono mu stopę w pierdlu. – Jedziesz. Odezwę się, jeśli czegoś nie skumam.

– Sam nawet się nie zorientujesz, co rozumiesz, a czego nie. Ale okej. Szli Alby vägen. Od dawna padał mokry śnieg, a płatki roztapiały się naty chmiast po dotknięciu ziemi; małe strużki sączy ły się do uliczny ch studzienek. Prawdopodobnie by ło kilka stopni na plusie. – Powiem tak: wy obraź sobie duży budy nek. Prowadzi do niego kilkoro drzwi, a ja chcę dostać się do środka. – Budy nek? – Najpierw wy słuchaj mnie do końca, a potem zadawaj py tania. Ten budy nek to serwer, komputer. Mówiłem, że nie zrozumiesz. – Wy luzuj, Loke. – Nieważne. W każdy m razie wiem, do którego serwera chcę się dostać, mianowicie do tego, który obsługuje Escort24. A ten budy nek, powiedzmy, ma – jak wspomniałem – wiele wejść, choć w jedny ch z nich znajdziesz zamek z lat pięćdziesiąty ch. Tak się składa, że pewien mój ziomek poznał konstrukcję takich zamków i wy produkował do nich klucze. Udaję się zatem do tego budy nku, ale nie chcę ry zy kować, że mnie wsadzą za włamanie, więc się maskuję. Próbuję włoży ć do zamka po kolei kilka kluczy i je przekręcić. Drzwi się otwierają! Nasz przy jaciel, do którego należy budy nek – czy li ten, kto prowadzi stronę Escort24 – zamontował kamery przy suficie, ale to nic, ponieważ mam kamuflaż. A będąc już w środku, mogę rozglądać się, ile wlezie. I widzę adres naszego przy jaciela. – Jak na razie brzmi nieźle. – Dzięki, ale adres okazuje się szy frowany. – Co oznacza wszy stko, co zrobiłeś? Że nikt nie wie, że tam by łeś, i nie może cię wy tropić, prawda? No, a ten adres? – Mniej więcej tak. Luka bezpieczeństwa, vulnerability, jest jak zamek, który przestał poprawnie działać. Ja i moi znajomi mamy zaś sporo exploitów, czy li kluczy do stary ch, zardzewiały ch zamków. Zamaskowałem się dzięki temu, że wszedłem przez serwer proxy. To komputer w inny m kraju, który pozwala nam łączy ć się z internetem. Ale ty mczasowy adres admina Escort24 stanowi problem. Nasz przy jaciel również korzy sta z serwerów proxy, a zatem jego IP nie jest jego prawdziwy m adresem. Skórzany płaszcz Lokego powiewał na mroźny m wietrze. Teddy odwrócił się w jego stronę. – Czy li co? – Czy li to nie takie proste, jak mogłoby wy nikać z mojego tłumaczenia. – Znowu zaczy nasz. – Dobra, w każdy m razie udało mi się zobaczy ć, z jakiego serwera proxy korzy sta. To serwer w Meksy ku. Jego też zhakowałem. Ciesz się, że nie siedzę w ty m sam, razem z kumplami spędziliśmy nad ty m kilka godzin. W końcu udało mi się uzy skać adres IP ze Szwecji. – Cudnie. – To nie wszy stko. Zdoby ty adres prowadził do firmowego serwera jakiejś spółki tu, w Sztokholmie, która nazy wa się NetImport AB. No i wtedy przeprowadziłem trzeci skok podczas

tej krótkiej wizy ty. Złamałem zabezpieczenia ich Wi-Fi, a następnie uży łem analizatora pakietów, czy li sniffera. Można powiedzieć, że zinfiltrowałem ich sieć bezprzewodową jak prawdziwy agent CIA. Dopiero wtedy mogłem namierzy ć przepły w dany ch do web hostingu, na który m mieści się strona Escort24. Ty m sposobem uzy skałem w końcu adres IP komputera naszego przy jaciela w sieci NetImport AB. Na zakończenie uży łem apki ARP Poisoning, żeby namierzy ć i przejąć wszy stkie dane wy sy łane za pośrednictwem tego komputera na Gmaila. – Dobra, wy starczy. Udało ci się zdoby ć zapisy rozmów z czata? Szukam osoby, która rozmawiała z kimś przez tę stronę. – Wiem, wspominałeś. Niestety, sporo jest takich rozmów i nie można ich przeszukiwać po imieniu czy coś, bo wy stępują jedy nie jako pliki logowania. Radziłby m, żeby śmy dostali się do serwera w zwy czajny sposób. – Czy li jak? – Trzeba znaleźć komputer, z którego prowadzona jest strona tego burdelu. – Okej. Zastanawiam się, kto ją prowadzi. Kto jest naszy m „przy jacielem”? – Mówi się: administrator strony. To pewnie ty lko komputerowy freak, któremu zlecili zamieszczanie zdjęć, tekstów i projektowanie designu. Potwornie brzy dkiego, nawiasem mówiąc. Na dobre by im wy szło, gdy by trochę dopracowali interfejs. – Nikt cię nie py tał o zdanie. Jak się nazy wa ten administrator? – Lazar Guldman. Teddy przy stanął. Jakaś mama z mały m chłopczy kiem w kombinezonie właśnie ich mijała. Maluch wdepnął w sam środek kałuży i błoto rozpry sło się na wszy stkie strony. – Jak go znajdę? – zapy tał. – To już twój problem. Ale mogę ci pomóc na wstępie. Facet jest zameldowany na Ny bohovsbacken 67. W oddali Teddy sły szał samochody na trakcie Essingeleden. Stał w ciemności, w cieniu drabinek, na oblodzony m placu zabaw. W cienkiej kurtce, którą poży czy ł od Dejana. Naciągnął kaptur i ściągnął troczki, by przy legał mu do twarzy niczy m pianka do nurkowania; wy trzy ma chwilę. Loke Odenson to dobry człowiek. Tak naprawdę nie by ł Teddy ’emu nic winien, a jednak poświęcił kilka godzin i, jak sam mówił, „wziął na siebie wirtualne ry zy ko”, żeby mu pomóc. Zanim się rozstali, Teddy poprosił go o jeszcze jedną pry watną przy sługę. Nie mógł tego dłużej unikać. Postanowił, że będzie szczery wobec samego siebie. Loke sprawdził firmę, w której pracował Lazar Guldman, i zadzwonił tam spy tać o tego kolesia. Zajmowali się doradztwem informaty czny m, a Guldman przeby wał na jakimś zleceniu w Örebro. Miał wrócić do biura dopiero za kilka godzin. To oznaczało, że kolega Guldman powinien zjawić się w swoim mieszkaniu wczesny m wieczorem. Dlatego Teddy wy czekiwał przed Ny bohovsbacken 67. Sprawdził tablicę z nazwiskami na parterze i wiedział, że Lazar Guldman mieszka na dziesiąty m piętrze.

Czuł się jak detekty w Porfiry Pietrowicz. Może nie spoty kał podejrzany ch tak często, ale zawsze znajdował się w odpowiednim miejscu i czasie. W dole dostrzegał światła samochodów na autostradzie; dokoła niej piętrzy ły się wieżowce Ny bohov niczy m miniaturowe drapacze chmur w miniaturowy m mieście. Raz na jakiś czas drzwi którejś z klatek otwierały się i jakieś osoby wchodziły do środka. Objuczone torbami z jedzeniem, pchające wózki z wy dzierający mi się dziećmi. Ny bohov przy pominał wy spę na brudny m morzu: dzielnica mieściła się na wzgórzu z autostradą po jednej stronie i spadzisty mi zboczami po drugiej. Widok, który w pogodny dzień roztaczał się z mieszkań na wy ższy ch piętrach, dorówny wał prawdopodobnie panoramie u Emelie i Magnusa, z tą różnicą, że Teddy znajdował się pięć kilometrów na południe. Ten widok by ł jak inny świat: żadny ch restauracji, gdzie ceny przy stawek pochłonęły by dzienną pensję zwy kłego zjadacza chleba; żadny ch świeżo wy pucowany ch porsche panamera, który ch felgi kosztowały więcej niż miesięczny budżet tutejszy ch rodzin. To by ł Sztokholm klasy średniej – może nie pogrążone w chaosie dzielnice Projektu Milion[15] , lecz z pewnością też nie śródmiejski rezerwat elit. Teddy pomy ślał o Sarze i dziecku w jej ramionach. Poprzedniego wieczoru wy stawał przed jej domem, dokładnie jak tutaj teraz. Zastanawiał się, na co naprawdę czeka. Tego, co się stało, nie zdoła zmienić. Mimo to nie mógł przestać o ty m my śleć. Co właściwie się wy darzy ło? Wtedy, przed kilkoma laty, gdy siedział w Hall. Okolica przedramienia nadal pobolewała w miejscu, gdzie dostał kijem bejsbolowy m. Nogi skostniały mu z zimna, ale nie chciał ściągać na siebie spojrzeń, więc jak najmniej się poruszał. Ciemność mu sprzy jała. Klatka numer 67, nawet na chwilę nie spuszczał z niej wzroku. Niestety, Loke nie znalazł w internecie zdjęć „ich przy jaciela”, więc Teddy nie wiedział, jak wy gląda. W budy nku mieściło się czterdzieści mieszkań. Doty chczas do środka weszło trzy nastu mężczy zn. Podążał za nimi tak długo, jak się dało, i nasłuchiwał, na który m piętrze wy siedli. Starał się zorientować, które drzwi się zamy kają. Żaden z nich nie wszedł do właściwego mieszkania. Wreszcie do klatki zaczął zbliżać się facet około trzy dziestki w czarnej, głęboko naciągniętej czapce i ze sportową torbą na ramieniu. Teddy wy szedł zza drabinek.

* Emelie siedziała naprzeciwko Isaka Nimroda przy stoliku w głębi Steakhouse Baru. By li sami. Jego głowa by ła ogolona, a brzuch ocierał się o kant stołu, mimo że daleko odsunął krzesło. Na jedny m przedramieniu miał wy tatuowanego orła, a na drugim by ło widać dwudziestocenty metrową podłużną bliznę – jeśli w ogóle opatry wał ją jakiś lekarz, to bardzo niezdarny. Widziała ślady po szwach, niczy m drobne białe niteczki przecinające skórę

i utrzy mujące rękę w jedny m kawałku. Emelie zerknęła na swoją torebkę wiszącą na haczy ku w drugim końcu sali. Z kobietą, która ją przeszukiwała, doszły do kompromisu, po ty m jak tamta skonsultowała się z kimś przez telefon. Torebka nie mogła znaleźć się w pobliżu Isaka, ale też nie musieli jej przeszukiwać. Emelie trzy mała w niej masę dokumentów doty czący ch sprawy Philipa. W każdy m razie, okazali wy rozumiałość, nalegając ty lko na kontrolę osobistą. W sali bliżej wy jścia mignął jej chłopak w czapce moro. Kelner podszedł do ich stolika. – To co zwy kle? Isak odpowiedział w obcy m języ ku, a następnie zwrócił się do Emelie. Miał lekko mętny wzrok. – Czy panienka już jadła? Emelie pokiwała głową. – Czekałam tu na pana ponad dwie godziny, więc zdąży łam zgłodnieć. Ale cieszę się, że pan przy szedł. – No to fajnie. Może deser? Mają tu wy śmienitą tartę z ciasteczkami Oreo. – Nie, dziękuję. Isak poruszał się niemrawo. Gdy odwrócił głowę, by porozmawiać z kelnerem, uczy nił to w zwolniony m tempie, jakby coś go bolało. Kiedy znów skierował wzrok w jej stronę, zrobił to jeszcze wolniej. Nie o ból tu jednak chodziło. Odtwarzał raczej dokładnie instrukcje z podręcznika dla mafii. Kontrola i opanowanie. – Zatem zna pani Miśka – powiedział zmulony m głosem. – Pracujemy razem. – Pracujecie? Misiek pracuje? – Tak. – A czy m się zajmujecie, jeśli można wiedzieć? – Może najpierw się przedstawię. Nazy wam się Emelie Jansson i pracuję jako młodszy prawnik w kancelarii adwokackiej Leijon. Teddy pomaga nam przy jednej sprawie. Gdy Isak się zaśmiał, jego brzuch podskakiwał. – BMW produkuje ekologiczne auta, a Misiek pomaga adwokatom. Nastały dziwne czasy. – Nie chcę zabierać panu czasu, więc nie będę wchodzić w szczegóły. Potrzebujemy pomocy w odnalezieniu pewnej osoby, a Teddy sądził, że może nam pan pomóc. Oczy wiście, nie za darmo. Kelner przy niósł Isakowi jedzenie i napój. Jego stek by ł jeszcze większy niż ten, który niedawno pochłonęła Emelie. Zwróciła uwagę, że pije red bulla do posiłku. Teraz też się nie spieszy ł. Rozłoży ł papierową serwetkę i zawinął ją za kołnierzy k koszulki. Uniósł sztućce, jakby odprawiał religijną ceremonię, w której każdy ruch ma znaczenie. Przy jrzawszy się stekowi na talerzu, starannie wy brał, w który m miejscu ukroi pierwszy kawałek.

– Posłuchaj, panienko – odezwał się, po czy m zrobił pauzę. – Nie potrzebuję pieniędzy. Nabił kawałek mięsa na widelec i włoży ł go do ust. – I szczerze, cipki też nie potrzebuję. Mrugnął do niej, gdy przeżuwał mięso z szeroko otwarty mi ustami. Emelie poczuła, jak podnosi się jej ciśnienie. To by ło bardzo nie w porządku – czy żby odważy ł się sugerować, że zaoferowała mu pieniądze i samą siebie? Odsunęła krzesło od stołu, usiłując wy my ślić ripostę. Nim zdąży ła się podnieść, Isak przełknął mięso i rzekł: – Siedź. Chciałem po prostu wy jaśnić, że jeśli coś zrobię, to ze względu na mojego przy jaciela Teddy ’ego, a nie dla własnego zy sku. My pracujemy inaczej niż reszta tego kraju. Zasady. Honor. Lojalność. Te słowa w Södertälje nadal coś znaczą. Zmusiła się, żeby odpuścić jego wcześniejszy tekst. Chciała ty lko otrzy mać odpowiedź. – Uważa pan, że jest w stanie nam pomóc? – Może, ale chciałby m zadzwonić do Teddy ’ego i usły szeć od niego osobiście o sprawie. – Niestety, nie mam jego numeru. Wczoraj popsuł mu się telefon. Ale może pan zadzwonić do mojego szefa, który potwierdzi, co powiedziałam. – Aha, to nie, nie przepadam za szefami. No, skoro przekazuje pani pozdrowienia od Miśka, coś jest na rzeczy. Ale najpierw musimy grać w jednej lidze. Tak to wy gląda. Teddy jest człowiekiem z zasadami. Dorastaliśmy tu razem, jesteśmy w ty m samy m wieku. Wszy stko robiliśmy wspólnie do czasu, aż każdy przeszedł do swoich. Bez urazy, szanuję go i zawsze szanowałem. Rozumie pani? Emelie nie wszy stko zrozumiała, jednak nic nie powiedziała. Niech Isak pogada sobie jeszcze przez chwilę. – Pamiętam, jak pewnego razu, gdy mieliśmy zaledwie osiemnaście lat, narobiliśmy sobie problemów ze Screwbacks. Przy jechali do naszej dzielnicy i oznajmili, że nie wolno nam się czy mś zajmować, pewną sprzedażą. My śleliśmy, że Teddy uzy ska pomoc Kuma. Ale on tak nie pracuje, nasz przy jaciel Misiek, wie pani? Emelie próbowała się uśmiechać, nawet jeśli czuła się, jakby miała twarz po botoksie. Isak konty nuował. – No i Teddy powiedział: „Jedziesz”. Tak mówią ty lko rasowi svennar. Umówił się na spotkanie ze Screwbacks na żwirowni w Tuvängen. Chciał mnie zabrać ze sobą. Będę z tobą szczery, panienko, jeszcze przed dotarciem na miejsce robiłem w gacie ze strachu. Pamiętam, że szliśmy na piechotę. Żaden z nas nie miał prawa jazdy, a ty m razem nie mogliśmy ry zy kować, że zatrzy mają nas za nielegalną jazdę. Teddy chwilę przedtem odwiedził mojego krewniaka i poży czy ł od niego jedną rzecz. Wdrapy waliśmy się nad autostradą od zachodniej strony żwirowni. Upieprzy liśmy się jak dwulatki. Isak podniósł z talerza kolbę kukury dzy. Trzy mał ją w rękach, oglądając z każdej strony tak samo, jak wcześniej stek. Jakby to by ło niezwy kle ważne, w który m miejscu zacznie. – Przy znam, że przy szli z zajebistą obstawą: wiceprezy dent, ich sierżant, dwóch inny ch pełnoprawny ch członków i jeszcze siedmiu lub ośmiu kolesi z Black Dragons MC, ich podklubu.

Musieli się spodziewać konfrontacji z całą ligą z Genety. A stawiliśmy się jedy nie my. Dwóch ufajdany ch osiemnastolatków, którzy przeszli całą drogę z buta. Plus oczy wiście kałach w torbie, bo to jego Teddy poży czy ł od mojego kuzy na. Z czterema dodatkowy mi magazy nkami. Isak wsadził palec do ust i zlizał z niego resztki kukury dzy. – Przy chodzi w ży ciu moment, rozumie pani, gdy trzeba dokonać wy boru. Albo dalej pniesz się w górę, albo zatrzy mujesz się, a wtedy tak naprawdę się cofasz. Zamiast podążać biernie za swoim czasem, możesz przejąć dowodzenie. Cholera wie, czy Teddy wiedział, co robi, ale wy machiwał kałachem przed nosem wiceprezy denta Screwbacks, a potem powiedział: „Albo zostawicie nas w spokoju, albo wsadzę ci to w ty łek”. Isak oblizy wał kolejny palec, przy glądając się Emelie. – Nigdy nie wrócili – zakończy ł. W jego przy mrużony ch oczach dostrzegała teraz coś innego. By ł rozmowną osobą, niemal gadułą, ale miał w sobie jakąś ostrość. A może to wszy stko stanowiło ty lko wy studiowaną fasadę. – Jaka jest pani relacja z Teddy m? – spy tał. – Nie mówiłam jeszcze? Pracujemy razem. – Nic więcej? – Nie. – Jest pani pewna? – Tak. – Zupełnie pewna? – Tak, zupełnie. Mam py tanie, skoro już o nim rozmawiamy. Za co przesiedział osiem lat? – Nie wie pani? – Nie. Isak starannie oblizał palce; przy pominał w ty m kota liżącego swoje futro. – W takim razie proszę jego zapy tać. Emelie zaczy nała mieć tego dość. Ponad dwie godziny czekania. Potem długie okazy wanie przewagi, glory fikujące przemoc opowieści o Teddy m. Do niczego to nie prowadziło. Położy ła na stole zdjęcia dwóch osób przy pominający ch intruza z Fatbursgatan. – Szukamy osoby, która nazy wa się Chamon Hanna. To najprawdopodobniej który ś z ty ch dwóch mężczy zn. – A dlaczego go szukacie? Emelie ani przez sekundę nie wątpiła, że cała jego gadka o lojalności naty chmiast poszłaby w zapomnienie, gdy by przeciwny koncept temu sprzy jał. Z drugiej strony, nic się nie zmieniło – doty chczas nie znaleźli ważniejszego tropu w sprawie Philipa. – To, o czy m zamierzam teraz powiedzieć, jest objęte tajemnicą. Isak się odchy lił. – Zakładam, że nie zawiedzie pan Teddy ’ego i nikomu nie zdradzi ty ch informacji. – Wy jaśniłem już, jak traktuję coś takiego. Nie mam w ty m mieście niczego poza własny m

słowem i nazwiskiem. Emelie odczekała chwilę, a potem zrobiła krok w nieznane. – Badamy sprawę domniemanego porwania mężczy zny, który nazy wa się Philip Schale. Dziś w nocy Chamon Hanna odwiedził mieszkanie przy Fatbursgatan w Sztokholmie, gdzie naszy m zdaniem przetrzy my wano zaginionego. Musimy odnaleźć Chamona Hannę, żeby zrozumieć, co się stało. – No dobra, a wiecie coś więcej na jego temat? – Nie wiemy, gdzie jest, jeśli o to panu chodzi. Ale by liśmy z Teddy m w ty m mieszkaniu, więc potrafiliby śmy go rozpoznać. – A czy policja jest w to zamieszana? – Nie, rodzina nie ży czy ła sobie tego. – Czy li jeśli odszukałby m dla was Chamona Hannę, nie ściągnąłby m na chłopaka policji? – Nie zna mnie pan, ale najwy raźniej zna pan Teddy ’ego. Mogę obiecać, że nie zgłosimy Chamona Hanny na policję, oczy wiście jeśli nie jest zamieszany w samo porwanie. Isak skinął na kelnera. Emelie zdziwiła się, że ten w ogóle wszedł do ich sali, ponieważ by li tam sami. Może zachowy wał zwiększoną czujność. Nie chciał przeoczy ć najdrobniejszego gestu mężczy zny, który siedział naprzeciwko niej. Isak nachy lił się do przodu; jego brzuch znowu obijał się o kant stołu. – Umożliwię pani rozmowę z Chamonem Hanną, wiem, kto to jest. Wiem też, że dziś trochę rozrabiał na mieście. Chłopaki czasem py tają mnie o zgodę, zanim zaczną załatwiać swoje sprawy. Emelie milczała. Kelner postawił talerz przed Isakiem. – Na pewno nie chce pani trochę tarty Oreo?

* Znowu cienie. Ponuro. Zimno. Bły szczące deski drabinek. Drzwi do klatki otwierały się czasem, gdy ktoś wchodził lub wy chodził. Ostatni mężczy zna, którego Teddy śledził w budy nku, okazał się niewłaściwą osobą. Mógł przy czaić się na piętrze Guldmana i czekać tam, a nie tu na dole, jednak nie chciał, żeby ktoś zaczął się zastanawiać, co tam robi. Przed momentem dzwoniła Linda; tata musiał przekazać jej nowy numer Teddy ’ego. Nie rozmawiali od dwóch dni, od czasu kłótni w greckiej restauracji. – Chcę cię przeprosić – powiedziała swoim najbardziej łagodny m tonem. – I zastanawiam się, gdzie teraz mieszkasz. Teddy odpowiedział zgodnie z prawdą.

– Mieszkam u Dejana, albo raczej śpię na jego kanapie. Nie za bardzo można to nazwać mieszkaniem u kogoś. – W takim razie przy jdź do nas. Przy kro mi z powodu tego, co się stało. Po prostu zaniepokoił mnie ten esemes z pogróżkami. Martwię się też o Nikolę. – Wrócił do domu? – Tak, na chwilę. Przespał się kilka godzin, zjadł śniadanie i znów przepadł. Nie wiem, co robić. – Rozumiem. Chcesz, żeby m do niego zadzwonił? – Możesz spróbować. Ale nie chcę gadania o twoim dawny m ży ciu i tak dalej. – Okej. Jak zauważy łaś, mam nowy numer, więc nie pozna, kto dzwoni. – A co z telefonem, który dostałeś od nas w koszy ku? – Niestety go zgubiłem. I tak by nie zrozumiała. W jej świecie bójka oznaczała dawnego Teddy ’ego. – Będziesz spał dzisiaj u nas? Nieszczególnie mu to pasowało, zważy wszy na fakt, w jakich godzinach pracował przy tej sprawie. Jeśli wróci do domu nad ranem, Linda na pewno zacznie się zastanawiać. – Nie wiem. Przez cały czas obserwował wejście do klatki. – Swoją drogą, by łem dzisiaj u ojca. – To świetnie, ja odwiedziłam go wcześniej i zapaliłam świeczkę dla mamy. – Nie wy trzy muję z nim. – Ma dobre chęci. Nie my śl teraz o nim, pomy śl dziś o mamie. Jedna rzecz przez cały wieczór nie dawała mu spokoju: co zrobi, kiedy Guldman już się pojawi? Starał się wy obrazić sobie różne scenariusze, wy my ślić sposoby działania. Wszy stkie kończy ły się sy tuacjami, w który ch nie chciał siebie zobaczy ć. Jakiś mężczy zna zbliżał się do klatki. Teddy wy szedł zza drabinek i podąży ł za nim. W świetle lampy przy wejściu lepiej go widział: jasne włosy prawie do ramion, gruba puchowa kurtka i szerokie, workowate dżinsy. Stanął obok niego przy windzie. Mężczy zna ciężko oddy chał, jakby miał zady szkę. Weszli do środka. Facet nacisnął guzik dziesiątego piętra. To mogło się zgadzać. Liny windy skrzy piały na ostatnim odcinku drogi. Mężczy zna ostentacy jnie ustawił się blisko drzwi, aby zaznaczy ć, że nie ma ochoty na konwersację, lub żeby uniknąć kontaktu wzrokowego. Wy siedli. Facet podszedł do drzwi po lewej; jedne z dwojga by ły właściwe. Wtedy się odwrócił. Teddy patrzy ł mu prosto w oczy. By ł czerwony na twarzy, jakby przesadził z solarium, a jego górna warga wy dy mała się od kulki snusu potrójnego rozmiaru. – Mogę panu w czy mś pomóc?

Teddy się rozejrzał. – Nie, dziękuję, chy ba pomy liłem bloki. – A kogo pan szuka? – Steninga. – Steninga? – Tak, Ny bohovsbacken 69. – To jest 67. Mężczy zna odwrócił się i wy jął klucze. Do tego mieszkania. Lazar Guldman zamknął za sobą drzwi.

* Przez pierwsze sekundy śnieg niósł ukojenie. Mrowienie w stopach od złego krążenia zmalało pod wpły wem zimna. Rozproszone my śli Philipa nabrały ostrości. Zima sprzy jała koncentracji. Biegł po dziesięciocenty metrowy m, miękkim, niemal błotnisty m śniegu. Zabrali mu buty. Dziwne uczucie, tak stąpać boso po śniegu. Nigdy wcześniej tego nie doświadczy ł. Nawet się nie oglądał, po prostu pędził przed siebie. Nie widział domów, jedy nie granicę lasu kawałek dalej. Niebo by ło rozgwieżdżone, przy najmniej z ty m mu się poszczęściło. W głowie miał ty lko jedną my śl: musi znaleźć jakiś dom albo przy najmniej drogę. W oddali nie widział żadny ch świateł, las spowijała ciemność. Kiedy zbliży ł się do świerków, na moment spojrzał do ty łu. Przetrzy my wano go w dużej willi, co najmniej dwu-, trzy piętrowej. W oknie na parterze zobaczy ł światło. Może ten skurwiel Joker tam urzędował. Fasada by ła jasna, ale ciemność nie pozwalała dostrzec szczegółów. Nie przestawał biec. W las. By le dalej od tego domu, świecącego okna. Drzewa nie rosły tu tak gęsto, jak miał nadzieję – by ły rozproszone, jakby ktoś niedawno część z nich wy rąbał. Philip odnosił wrażenie, że jest kilka stopni na plusie. Z ty m też mu się poszczęściło. Miał na sobie te same spodnie co w momencie porwania: dżinsy marki 7 For All Mankind. Do tego koszulę Borelli i kaszmirowy sweter Loro Piany. Niezmiernie cieszy ł się z tego swetra, dzięki niemu nie marzł. Ale by ło mu zimno w stopy. Zatrzy mał się na sekundę i spróbował poruszy ć palcami. Prawie ich nie czuł. My śl o ty m, żeby znaleźć dom albo drogę, zastąpiła inna: potrzebuje powierzchni wolnej od lodu i śniegu. Musi zejść z tej zmrożonej ziemi. Znów zaczął biec. W oddali widział światło w oknie tego przeklętego domu. Czuł, jak narasta w nim desperacja. Powinien zawrócić i sprawdzić po drugiej stronie willi.

Gdzieś musi by ć droga. Jednak mimo gwiazd i księży ca panowała straszna ciemność. Nawet nie miał pewności, czy zdołałby ją dostrzec. Wracał, zataczając łuk w terenie. Musi wy trzy mać. Do takiego dużego domu dojeżdża się samochodem. Przecież czy mś go przy wieźli. Po minucie dostrzegł zamarzniętą taflę wody pokry tą śniegiem. Odrobinę dalej, już bez lodu, bły szczała w blasku księży ca. Po drugiej stronie, może kilometr dalej, zauważy ł sporo świateł zabudowań. Zastanawiał się, czy znajduje się na wy spie. Znów zmienił kierunek. Znów w stronę domu, ale jeszcze większy m łukiem. Zupełnie nie czuł stóp. W głowie kołatała mu my śl, żeby koniecznie zejść z tego podłoża. Nagle między drzewami zobaczy ł długi kory tarz odcinający się na tle nieba, jakąś aleję. To musiała by ć droga. Pochy lił się, gdy dostrzegł na śniegu coś, co mogło stanowić ślady kół. Ktoś więcej niż raz przejeżdżał tędy w ostatnim czasie. Philip biegł niczy m maratończy k. Naprzód, do końca szosy, w kierunku skrzy żowania, może jakiejś większej drogi, po której – miał nadzieję – jeździły samochody. Zatrzy mał się. Czy żby oszalał, skoro zamierza poruszać się poboczem? Kiedy będą go szukać, na pewno najpierw sprawdzą tutaj. Jednocześnie to jego jedy na szansa ucieczki. Jeśli zatrzy ma się w lesie, zamarznie na śmierć. Sto, dwieście metrów. Dy szał. Drzewa wzdłuż drogi ły pały na niego. Śmiały się z niego. Bosy dureń. Dotarł do większej drogi. Pod cienkim śniegiem wy czuwał asfalt. Nie wiedział, którą stronę wy brać. Pobiegł w lewo. Jeszcze sto metrów. Dwieście metrów. Wtedy zauważy ł coś nieopodal. Odrębny kształt na tle ciemnego nieba. Ambona my śliwska. Ktoś tu postawił ambonę do polowania na łosie. Gdy podszedł bliżej, zobaczy ł prostą konstrukcję z czterech drewniany ch pali wbity ch w ziemię, z siedziskiem na wy sokości około dwóch metrów od gruntu. Drewniane ściany i sufit. Philip wiele razy przesiady wał w takich ambonach. Znał ich zalety. Dobra widoczność ponad niskimi drzewami i czy ste pole strzału. Poza ty m molekuły ludzkiego zapachu trudniej rozchodzą się w wy ższy ch warstwach powietrza. Wdrapał się na górę. Siedzisko by ło niewielkie, więc nie mógł rozprostować kości. Chociaż wcale tego nie chciał. Chciał ty lko zwinąć się w kłębek pod dachem i zaczekać, aż przejedzie jakiś samochód. Nie by ło tam lodu ani śniegu i mniej wiało. Z drugiej strony, przestał się poruszać. Rozciągnął rękawy swetra, na ile zdołał, i włoży ł w nie stopy. Jednocześnie masował sobie palce ręką. Dziwna pozy cja do siedzenia.

Czuł się jak małpa.

* – Ruchy mi tu. – Ech, nie chce mi się jechać do miasta. – Nikola wpatry wał się w talerzy k ze staffem stojący przed Chamonem na stoliku. Zastanawiał się, ile jointów już na nim skręcono, mimo że Yusuf zawsze powtarzał, że powinni to zarzucić. Puszczali jakiś kawałek ze Spotify na komputerze brata Chamona. Snoop Dogg zmienił ksy wkę na Snoop Lion i sty l na reggae. Dlaczego Yusuf musiał zadzwonić akurat teraz i kazać im przy jechać do centrum? Przecież czilowali. – Jalla, bracie, on chce nas widzieć. Chamon sły szał całą rozmowę, tak głośno Yusuf darł mordę. Odłoży ł na talerzy k do połowy wy palonego jointa. Mieli jeszcze cały wieczór, żeby się wy luzować. – Musimy jechać. Yusuf wzy wa! – krzy knął Chamon. – Ja pierdolę, przecież ty raliśmy dla niego cały dzień. Skombinowaliśmy radio policy jne, gadaliśmy z ty m tępakiem, który nie chciał zapłacić, i w ogóle. – Wiesz, jak jest, Nikola. Któregoś pięknego dnia to my będziemy krzy czeć: „Jalla, bracie”. Piętnaście minut później zaparkowali przez Steakhouse Barem w centrum Södertälje. Obleśna pogoda. Yusuf wy szedł z restauracji. Miał na sobie bejsbolówkę moro z nadrukiem i okulary przeciwsłoneczne, jakby na zewnątrz by ło lato w pełni. – Macie spotkać się z pewną dziewczy ną, która zada wam kilka py tań. Chamon wciąż jeszcze wy dawał się zjarany, jaśniejsza barwa głosu to zdradzała. – Co ty pierdolisz? Jakich, kurwa, py tań? Yusuf by ł w chujowy m nastroju. Podszedł bliżej; stanął pięć centy metrów od Chamona. – Co z tobą? Masz jakiś problem czy jak? – Nie, nie, luz. Ale o co kaman? – Ta laska ma py tania o wy darzenia z ubiegłej nocy. Wy daje mi się, że to, kurwa, ona by ła w ty m mieszkaniu, choć nie dam głowy. Ale spoko, nie bój nic. – Jest psem czy co? – Możesz przelecieć moją matkę, jeśli tak. – No to kim jest? – Pojęcia, kurwa, nie mam. Ale on wszy stko zaakceptował. Ma do niej zaufanie, bo laska pracuje z jego dawny m kumplem, to zresztą twój wujek, Nikola. Chce, żeby ście z nią pogadali. – O czy m? – Skąd mam wiedzieć? Idę po nią. Zachowujcie się. Yusuf wrócił do restauracji. Nikola położy ł rękę na ramieniu Chamona i się wy szczerzy ł.

– Stary, może pewnego dnia ty będziesz się wy dzierał: „Możesz przelecieć moją matkę!”. Chamon chciał zapy tać o wujka Nikoli, ale Yusuf już do nich nie wrócił. Nikola jak zwy kle siedział za kółkiem. To on zawsze musiał prowadzić, stać na czatach, uciekać, odbierać małe wpłaty w gotówce, jeździć po pizzę. Kiedy wzbije się wy żej? Chamon miał ty le lat co on i choć należał do jego najlepszy ch kumpli, Nikola dostrzegał pewien problem – przez jego temperament chrzaniła się połowa rzeczy, które robili. Nikola nie by ł z nimi w mieszkaniu w trakcie tej zady my, ale i tak wiedział, że Chamonowi kolejny raz odjebało. To nie powinno mieć znaczenia, czy jest się Sy ry jczy kiem – Yusuf w kółko nawijał, że liczy się ty lko jedno: razem dorastali. I że w dupie ma to, czy jego rodzice urodzili się w Örebro, czy w Midy acie. Najważniejsza by ła lojalność. Chamon usiadł z ty łu obok tej młodej dziewczy ny w biurowy ch ciuchach i płaszczu. Wy dawała się zdenerwowana, cały czas patrzy ła przez okno – może pilnowała, dokąd ją zabierali. Nikola otrzy mał rozkaz, że ma ich wozić po mieście bez konkretnego celu. Nie ty lko ona wy glądała na zestresowaną. Nikola widział wy raz twarzy Chamona, gdy wy chodziła z restauracji. Lekkie skurcze wokół oczu, które pojawiały się zawsze, gdy by ł bliski narobienia w gacie. – Poznaję cię – powiedziała teraz. Nikola spojrzał w ty lne lusterko. Kumplowi nadal silnie drgał kącik oka, co wy glądało, jakby ktoś przy czepił mu tam linkę i za nią szarpał. W końcu Chamon się odezwał: – By łem w nocy w ty m mieszkaniu. Też cię kojarzę. Przy kro nam, że wy szło tak, jak wy szło. Nikola jechał powoli. Włączy ł radio i nastawił je na 105,9. Justin Bieber. Z początku starał się słuchać, co mówią Chamon i ta dziewczy na, na wy padek gdy by wspomnieli o Teddy m. Ale rozmawiali o czy mś inny m. Spoko. Lubił przejażdżki po mieście, nawet jeśli nie swoim autem. Bmw X5 to całkiem niezła fura. Odpręży ł się i wczuł w muzy kę. Przestał my śleć o matce i jej zrzędzeniu. Zastanawiał się, co sobie zafunduje za pięć paty ków, które dostanie za pomoc przy ściąganiu haraczu dziś rano. Miał ochotę na ASG albo podróż w miejsce cieplejsze niż Szwecja. Chociaż może powinien kupić Teddy ’emu jakiś prezent? Jego wujka nie pociągały gadżety, ale nie powinien łazić z telefonem, który nawet nie ma doty kowego ekranu. Dwadzieścia minut później by ło po wszy stkim. Chamonowi w pewny m momencie skoczy ło ciśnienie, ale już się uspokoił. Nikola zaparkował przy Steakhouse Barze. Chamon wy skoczy ł z auta i otworzy ł tej lasce drzwi jak jakiś szofer. Nikola nie śledził ich rozmowy, ale teraz zorientował się, że Chamon do kogoś dzwoni. – Cześć, to ja – powiedział. Nikola zastanawiał się, z kim rozmawia. Sły szał, jak kumpel mówi: – Możesz się z nią spotkać? Wiem, że jest późno. Potem Chamon podszedł do tej kobiety.

– W porządku. Kuzy nka się zgodziła. Coś mu podała. – Proszę. I dziękuję za pomoc. – Co to by ło? – zapy tał później Nikola. Chamon zerknął na to, co trzy mał w ręku. – Wizy tówka, bracie. Nigdy nie widziałeś adwokata w akcji?

* Gdy Emelie zobaczy ła Chamona Hannę przed Steakhouse Barem, w pierwszej chwili miała ochotę stamtąd uciec. Zdała sobie sprawę, że to jeden z intruzów, możliwe nawet, że ten z kijem bejsbolowy m. Zatęskniła za Teddy m. Wy obraziła sobie, jak pełen opanowania podchodzi do Hanny i podaje mu rękę ze słowami: „Ty m razem nie będziesz się rzucał, prawda?”. Kierowca samochodu wy dawał się jeszcze młodszy od Chamona, choć jego nie kojarzy ła. Sprawiał wrażenie, jakby nie interesował się ich rozmową, by ł pogrążony w swoim świecie. Odpalił radio i wy glądał, jakby rozmarzy ł się o plażach i palmach. Chamon siedział obok niej z ty łu. Nosił ciemnozieloną zimową kurtkę z charaktery sty czny m żółty m paskiem przy futrzany m kołnierzu. Parajumpers – połowa Sztokholmu chodziła w takich tej zimy. – Co robiliście w ty m mieszkaniu dzisiaj w nocy ? – spy tała. – Mieliśmy tam spotkać kilku gości. – Jakich gości? – Kim pani właściwie jest? – Jestem prawnikiem. I szukam Philipa Schalego. Isak nie wspomniał? – Niewiele nam mówił. No, a gliny ? – Nie mam nic wspólnego z policją. Zależy mi ty lko na znalezieniu Philipa. – My też szukamy. W radiu leciał Justin Bieber. Skórzane siedzenia pachniały nowością. – Wy też szukacie Philipa? Chamon Hanna podrapał się po policzku, jakby potrzebował czasu na zastanowienie. – Sądziliśmy, że zastaniemy go w mieszkaniu. Emelie poczuła gęsią skórkę na rękach. – Ma dwie mety. Na Östermalmsgatan i Fatbursgatan. W pierwszej spoty ka się ze swoją piękną dziewczy ną, a w drugiej świntuszy. Nie chce mieszać ty ch światów. – Skąd to wiecie? – Obserwowaliśmy go od kilku ty godni. Odkąd zrobił to, co zrobił mojej kuzy nce. – Proszę powiedzieć coś więcej. – Nie wie pani? – Po prostu proszę mi opowiedzieć.

Chamon zamrugał. Emelie by ła ostrożna, nie chciała go wy straszy ć. Z drugiej strony, nie miała czasu do stracenia, musiała przy ciskać. W głośnikach samochodu wy brzmiewał teraz głos Brunona Marsa. Chłopak za kierownicą wy dawał się nadal pogrążony we własny ch my ślach. – No więc moja kuzy nka Anina nie prowadzi się tak, jak powinna. Ma mamę Szwedkę i niby nic w ty m złego, chociaż moim zdaniem to dlatego patrzy na sprawy inaczej niż my, rozumie pani? Wy prowadziła się już z domu, mimo że nie ma narzeczonego. Wiedzie imprezowe ży cie i się nie szanuje. Ale gdy widziałem się z nią kilka ty godni temu, by ła kompletnie załamana. Trafiła na prawdziwą świnię. Bruno Mars podśpiewy wał w tle: You bring me to my knees / You make me testify / You can make a sinner change his ways. – Najpierw pomy ślałem: sama jesteś sobie winna. Ży jesz jak szmata, to będą cię tak traktować, jeśli wie pani, co mam na my śli. Jednak potem zaczęła mi opowiadać i okazało się, że to zby t wiele. Są granice. Więc pogadałem z Yusufem, który pogadał z Isakiem. A Isak powiedział, że okej, mogę się ty m zająć. A potem stało się, co się stało. – Zmusiliście Philipa, żeby wszedł na zamarzniętą zatokę? – Pani to powiedziała. Dostał nauczkę, na którą zasługiwał. – Kiedy to zrobiliście? – Kurde, nie pamiętam. Anina do mnie zadzwoniła, bo gdzieś go widziała. – A przed chwilą mówił pan, że obserwowaliście go przez kilka ty godni. – No właśnie, czy li to musiało by ć parę ty godni temu. Dopadliśmy go przed jedny m z klubów, Clara’s czy jakoś tak. Na ty m się nie skończy ło. Zażądaliśmy pieniędzy, ale odmówił. Dlatego poszliśmy do jego mieszkania. I zastaliśmy tam was zamiast niego. Emelie popatrzy ła na domki szeregowe za oknem. Nie wiedziała, dokąd jadą. Mogli zrobić z nią, co chcieli. Jedy ne, co miała, to słowo Isaka. – Co Philip zrobił pana kuzy nce? Chamon również odwrócił się do okna. Emelie dostrzegła pulsującą ży łę na jego szy i. – Domy ślam się, że może by ć ciężko o ty m mówić. Nagle Chamon rzucił się na nią. Chwy cił ją za płaszcz i przy cisnął. Ta twarz, widziała ją ubiegłej nocy. Ogień buchający z oczu. – Na chuj się wtrącasz? Nie masz z ty m nic wspólnego! Nic nie rozumiesz. Przy ciskał ją do szy by, zaczęła gwałtownie oddy chać. Zgniatał jej ramiona. Pomy ślała, że musi się opanować i go uspokoić. Chłopak, który prowadził, odwrócił się do nich. – Chamon. Weź, kurwa, wy luzuj. – Mogę się z nią spotkać? – wy sy czała Emelie. Anina Hanna Björklund wy glądała naprawdę młodo. Jeśli Emelie kazano by zgady wać, dałaby jej niewiele ponad piętnaście lat.

Miała długie czarne włosy, idealnie ułożone, z przedziałkiem pośrodku. Nie ulegało wątpliwości, że według przy jęty ch standardów uchodziła za wy jątkowo atrakcy jną. Gdy usiadła przy stoliku w Steakhouse Barze, zerkając na Chamona i pozostały ch, w jej oczach pojawiła się jakaś dzikość. Emelie cieszy ła się, że mimo późnej pory dziewczy nie udało się przy jechać tak szy bko. By ła na drinku z dawny mi znajomy mi z Södertälje, chociaż na co dzień mieszkała w Sztokholmie. Emelie przedstawiła się i ściszy ła głos. – Chcę pani zadać kilka py tań doty czący ch Philipa Schalego. Zna go pani? Anina sączy ła herbatę, którą przy niósł jej kelner, mimo że powinni już zamy kać. – Nie wiem, czy mogę powiedzieć, że go znam. – Ale wie pani, kim on jest? – Ech... może. Emelie sły szała wy raźną niepewność w jej głosie. – Rozumiem, że to wy daje się pani dziwne. Ale powstała przy kra sy tuacja i by łoby świetnie, gdy by mogła pani odpowiedzieć na moje py tania. Obiecuję, że później wy jaśnię więcej. Anina wy glądała, jakby trochę się rozluźniła. Miała na sobie czarne spodnie i wy sokie kozaki. Na górze cienką puchową kurtkę z bły szczącego materiału, a na niej futrzaną kamizelkę. Rozpięła tę ostatnią, ale kurtki nie zdjęła. Musiała się w niej gotować. – Wiem co nieco na temat Philipa. – Skąd go pani zna? – Nie powiedziałam, że go znam. Poza ty m to zboczeniec. Czego pani tak właściwie chce się dowiedzieć? – Tak jak wspominałam, to jest dość skomplikowane. Muszę dowiedzieć się o Philipie jak najwięcej. Nie wolno mi zdradzić nic poza ty m. Proszę mi zaufać, pani Anino. Nie chcę pani skrzy wdzić. Anina znów podniosła filiżankę z herbatą. Emelie wy dawało się, że w jej oku zakręciła się łza. – Są obrzy dliwi. Pani nie rozumie... Łza kapnęła do filiżanki. Dziewczy na przetarła oko. Widać by ło, jak walczy ze sobą, żeby się nie rozkleić. Wy jaśniła z grubsza, przez co przeszła. Emelie nie wiedziała, co powiedzieć. Miała lepszy ch psy chologów pośród znajomy ch. Niektórzy jej koledzy potrafili tak dobrze słuchać i mówili tak miłe rzeczy, że wręcz można by ło się od nich uzależnić. Ale jej i ich problemy nie znajdowały się nawet w pobliżu tego, co usły szała. – Mam prawo ży ć tak, jak chcę, i ci wszy scy dranie nie powinni się wtrącać. Jednak tego, co mi zrobili, nigdy nie wy baczę. Przerwała na chwilę. Sprawiała wrażenie, jakby się zastanawiała, czy coś dodać. – O czy m pani my ślała? – Z początku by łam ty lko smutna. Ale kilka ty godni temu zobaczy łam Philipa w VIP roomie. Wtedy zadzwoniłam do Chamona, który strasznie się wściekł i obiecał zgarnąć tego skurwy sy na,

jak się wy raził. – Co się potem stało? – Nie wiem, Chamon i jego kumple coś mu zrobili, choć nie powiedział mi co. A potem poczułam złość. – Dlaczego? – Rozmawiałam z wieloma osobami, które uświadomiły mi, że nie ponoszę winy za to, co się stało. Skontaktowała się ze mną nawet jedna nieznajoma, żeby porozmawiać o Philipie. – Kto to by ł? – Nie wiem. Zwy czajna dziewczy na. Obstawiałaby m, że przed trzy dziestką. Emelie pomy ślała, że powinna przesłać Aninie zdjęcia kilku osób, może którąś rozpozna. – W jaki sposób nawiązała z panią kontakt? – Najpierw mejlowo lub przez Facebooka, później zadzwoniła i raz się spotkały śmy. By ła dziwna. Zdenerwowała się na mnie, bo nie chciałam nic z ty m zrobić. Zaczęła się na mnie wy dzierać, wpadła w szał. Ale to dzięki niej doszłam do czegoś. – Do czego? – Istnieje wy starczająco dużo dowodów. Po wszy stkim by łam nawet u lekarza. Zamierzam jutro zgłosić sprawę na policję. Mam umówione spotkanie w komisariacie na Östermalm.

* Zanim wieczorna ruty na przestała obowiązy wać, Carl-Johan o tej porze zwy kle smarował sobie stopy. Siadał na ratanowy m krześle w łazience żony, zakładał nogę na nogę i wy ciskał na dłoń porcję kremu Dr. Scholla, Neutrogeny czy co tam kupiła. Następnie powoli wmasowy wał krem. Najpierw pod przednią częścią podbicia i w okolicach dużego palca. Potem wy ciskał jeszcze trochę i wcierał w pięty. Zawsze miał bardzo suche pięty i jeśli ich nie nawilżał co wieczór, pęknięcia pojawiały się w ciągu kilku dni. Parę lat temu, kiedy uświadomił sobie rzecz nieuniknioną – że musi dokładnie i regularnie dbać o stopy – uważał to za wy jątkowo nudną procedurę. Usiłował oglądać telewizję przy okazji albo wy bierał CD z muzy ką, zanim zaczął. Przeklinał swoją pedikiurzy stę i pry watnego dermatologa, że nie udało im się rozwiązać jego problemu. Teraz to się zmieniło – nawet polubił swoje dziesięć minut w zaciszu łazienki. Potrzebował tego. A dziś wieczorem wręcz za ty m tęsknił. W dużej mierze cieszy ł się, że z żoną od dawna ży li obok siebie. Doceniał swoją sekretarkę, asy stentkę, kierowcę i doradcę finansowego. Bez nich to wszy stko by łoby nie do zniesienia. Chociaż teraz i tak panował chaos. Caroline powiedziała, że będzie dziś u nich nocować. Może dobrze. Titti potrzebowała kogoś, kto by do niej zajrzał i potrafił z nią porozmawiać lepiej niż on. Choć córka chwilowo gdzieś wy szła. Carl-Johan usiłował wy tłumaczy ć żonie, dlaczego przelew powinien wy jść dopiero jutro. Dzięki temu Magnus i jego ludzie zy skają na czasie i może znajdą rozwiązanie. Wszy stkie

staty sty ki wskazy wały, że nigdy nie kończy się na jednej wpłacie – te szesnaście milionów nie sprawi, że pory wacze wy puszczą Philipa. Titti prawie nie podnosiła wzroku, mamrotała coś pod nosem. Chciał z nią pomówić o Kevinie i jego ojcu, ale marudziła, że nie ma na to siły. Poniekąd by ł zadowolony, że się nie wtrąca. Ważne, żeby nie stała się taka jak przed kilkoma dniami. Caroline natomiast usiadła przy stole i chciała dowiedzieć się jak najwięcej. – Tato, opowiedz mi teraz od początku do końca, co wiemy. Nie zrozumiałam wszy stkiego, o czy m rozmawialiście na spotkaniu z Magnusem Hasselem. Carl-Johan poczuł się spokojniejszy, gdy usły szał jej py tanie. Teraz, kiedy Caroline by ła w domu, naprawdę cieszy ł się, że jego córka wspiera rodzinę. Tak jak zawsze powinna. Podsumował, co wiedział. Ich przy puszczenia, że Philipa przez jakiś czas przetrzy my wano na Fatbursgatan; że Philip zadzwonił do Patrica Öhrna z prośbą o przelew, bo coś poszło niezgodnie z planem pory waczy. I kazali Philipowi wy słać do bankiera fałszy wą umowę kupna mieszkania. – A to mieszkanie na Fatbursgatan, jaki ono ma właściwie związek z Philipem? – zapy tała Caroline. – Jeszcze nie wiadomo. Badają to. – Nie wiadomo? Coś takiego na pewno da się sprawdzić. – Miejmy nadzieję. – A Stephanie, rozmawialiście z nią? – zapy tała, gdy skończy ł. Carl-Johan przy glądał się córce. – Nie uznaliśmy tego za wskazane. Sprawia wrażenie osoby, która py tluje bardziej niż twoja matka. Caroline odwróciła wzrok. Minęło kilka godzin. Caroline wy szła z domu, prawdopodobnie na spacer. Nie rozumiał, dlaczego musi to robić o tak późnej porze, zważy wszy na sy tuację, ale uparła się, że chce zaczerpnąć świeżego powietrza. Carl-Johan otworzy ł narożną szafkę w kuchni i wy jął butelkę glenfiddicha. To by ł jego pry watny barek. Lodówka z winami oraz piwniczka to z kolei by ły domeny Titti. Napełnił połowę kry ształowej szklanki, a potem dodał do whisky trzy krople letniej wody. Szklanka stanowiła spadek po dziadkach Titti. Carl-Johan uwielbiał z niej pić; herb Adlercreutzów bły szczał w świetle lamp. Przy szło mu do głowy, że może jednak nasmaruje sobie stopy. Chociaż przez dziesięć minut wszy stko by łoby po staremu. Upił ły k drinka. Kręciło mu się w głowie, świat wirował. Carl-Johan musiał usiąść. Poszedł do biblioteki i zapadł się w kanapie. Odchy lił głowę i upił kolejny ły k whisky. Nagle rozległ się dzwonek jego komórki, którą zostawił na stole w kuchni. Podniósł się, ale zanim po nią dotarł, przestała dzwonić. Usły szał stłumiony głos Titti.

Gdy wszedł do kuchni, podała mu telefon. – To Magnus. Odebrałam, ale chce rozmawiać z tobą. Usły szał głos prawnika: – Wy bacz, Carl-Johan. Titti odebrała, a ja po prostu zacząłem mówić. – O czy m? – Przed chwilą rozmawiałem z Emelie, która natrafiła na pewną rzecz. Odszukała jednego z mężczy zn, którzy poprzedniej nocy wtargnęli do mieszkania na Fatbursgatan. On pokierował ją dalej, do młodej kobiety z Södertälje. Nie-Szwedki. Emelie przed momentem się z nią widziała. Ta kobieta twierdzi, że na początku roku została zgwałcona przez Philipa. Chy ba niedobrze, że Titti to usły szała. Jak się czuje? Carl-Johan popatrzy ł na swoją żonę. Siedziała na kanapie. Miała puste spojrzenie.

* Körsbärsvägen. Mekka studentów. Setki kawalerek i dwupokojowy ch klitek, akademiki i współdzielone mieszkania. Tutaj ży ło się na zupkach chińskich i parówkach, a imprezy trwały do białego rana. Niekiedy Emelie żałowała, że w czasie studiów nie uczestniczy ła akty wniej w ży ciu studenckim. Zawsze koncentrowała się na ocenach i zdoby waniu kwalifikacji. I marzy ła o normalny m mieszkaniu. Istniały gorsze miejsca niż Körsbärsvägen. Ta dzielnica mimo wszy stko leżała w mieście. Wiele osób ży ło we Frescati lub musiało dzielić zapy ziałe dwupokojowe mieszkanie z trzema współlokatorami, czterdzieści pięć minut drogi od Sztokholmu. Zarazem Emelie uważała, że Szwecja jest luksusowa pod ty m względem: tutaj płacono za studiowanie. Zasiłek studencki wy nosił niemal trzy ty siące koron miesięcznie, a do tego dochodziły korzy stne poży czki, które państwo przy znawało wszy stkim kształcący m się na poziomie akademickim. Nie by ły to może ogromne kwoty, ale w Anglii czy Francji dostęp do dobrej szkoły kosztował kilka ty sięcy euro. Mama Emelie przy znałaby jej rację, choć ujęłaby to inaczej. Jej zdaniem to nie żaden luksus, ty lko naturalne prawo w państwie dobroby tu. Emelie i Anina Hanna Björklund rozstały się w Steakhouse Barze dwie godziny wcześniej. Emelie zadzwoniła po taksówkę i pojechała do biura, co z Södertälje zajęło trzy dzieści minut mimo późnej pory. Zamierzała przejrzeć materiały doty czące Kevina i dowiedzieć się więcej o Aninie. Dziewczy na miała powód, żeby nienawidzić Philipa bardziej niż ktokolwiek, na czy j ślad natrafili do tej pory. Chwilę po ty m, jak wróciła do biura, zadzwonił telefon. To by ła Anina. – Jest pani w mieście? – Tak. – Musi pani tu przy jechać. – Co się stało?

– Wy daje mi się, że na dole czeka ktoś, kto chce ze mną porozmawiać o Philipie. – Kto taki? – Nie wiem. Ktoś przez domofon poprosił, żeby m otworzy ła. Niech pani tu przy jedzie, nie czuję się bezpiecznie. Chamon ma za daleko. Mieszkam na Körsbärsvägen. Anina podała jej dokładny adres oraz kod do klatki. – Już do pani jadę. Emelie próbowała później dodzwonić się do niej z taksówki, ale nie odbierała. Dojeżdżała pod blok. Przez chwilę żałowała, że nie może zadzwonić do Teddy ’ego, ale szy bko jej przeszło. Nie odezwie się do niego, dopóki jej nie przeprosi. Budy nek nazy wał się Jaśmin. Znał go każdy, kto studiował w Sztokholmie. Ponad dwadzieścia pięter i sto czterdzieści mieszkań studenckich. W mieście niewiele by ło tak duży ch budy nków mieszkalny ch. Najwy raźniej Anina studiowała już na uniwersy tecie, chociaż skończy ła dopiero osiemnaście lat. Mądra dziewczy na, musiała przeskoczy ć jedną klasę w gimnazjum. Emelie zostało do pokonania około trzy dziestu metrów. By ło ciemno; z daleka widziała lampę przy wejściu. Nagle drzwi klatki otworzy ły się gwałtownie i ktoś wy biegł ze środka. Miał na sobie długą puchową kurtkę z kapturem naciągnięty m na głowę. Emelie kojarzy ła logo: potwornie droga marka, Mountain Works. Ta osoba popędziła w kierunku małego czerwonego samochodu stojącego pośrodku chodnika dwadzieścia metrów dalej. Dopiero teraz Emelie zauważy ła, jak dziwnie by ł zaparkowany. Blokował całe przejście. Samochód gwałtownie ruszy ł i odjechał zdecy dowanie za szy bko. Dźwięk piszczący ch opon sprawił, że aż podskoczy ła. W holu na dole wisiała lista mieszkańców bloku. Emelie przy puszczała, że wiele mieszkań wy najmowano z drugiej ręki, chociaż znalazła A. Hannę Björklund na dwunasty m piętrze. Zastanawiała się, kto o tej porze mógł chcieć rozmawiać z Aniną o Philipie. I kto wskoczy ł do czerwonego samochodu. Powinna spisać numer rejestracy jny, choć na to już za późno. Ściągnęła windę. Z szy bu dochodziło trzeszczenie. Nacisnęła guzik dwunastego piętra i winda ruszy ła w górę. Wy siadła. Lampa pod sufitem mrugała. W budy nku panowała zupełna cisza. Emelie zadzwoniła, ale nikt nie otwierał. Ze środka nie dobiegały żadne dźwięki. Zadzwoniła raz jeszcze. Nic się nie działo. Anina spodziewała się jej wizy ty. Powinna by ć w domu. Emelie nacisnęła klamkę.

Drzwi by ły otwarte. – Pani Anino – zawołała w głąb mieszkania. Cisza. Weszła dalej. Cholera jasna. Na podłodze leżała wy cieraczka. Kurtki i płaszcze wisiały na ścianie. To zapewne kawalerka, od razu wchodziło się do małej kuchni. Stół z miejscem na dwa krzesła. Na blacie talerz z resztkami jedzenia. – Halo? – zawołała znowu słabszy m głosem. Cisza napawała ją przerażeniem. Emelie sły szała bicie własnego serca. Odwróciła się i zajrzała do pogrążonego w mroku pokoju. Lampa z przedpokoju dawała odrobinę światła. Od razu poczuła, że coś nie gra. Potem to zobaczy ła. Na podłodze, pod ścianą leżało ciało. Weszła dalej. Anina. Nie poruszała się.

* Ambona my śliwska. Nie miał pojęcia, jak długo tak wy trzy ma, dwa metry nad ziemią. Zastawiał się, czy nie wy ry ć jakiejś wiadomości w desce. W skrócie opisać, przez co przeszedł i co wie o pory waczach. Nie, to głupota, przecież nic o nich nie wiedział. Może powinien wy ry ć tu inne historie, na temat swoich przeży ć z dzieciństwa. O ty m, co mu robiono i co on robił inny m. Choć czemu miałoby to służy ć? Nikt nie będzie za nim tęsknił. Oswoił się z samotnością. Odczuwał ją nawet wtedy, gdy mieszkał z rodzicami. Ich obecność niewiele zmieniała. Tata i tak wciąż siedział przy telefonie albo komputerze. Mama leżała pod pledem w bibliotece lub siedziała w kuchni z kieliszkiem wina, pochy lona nad gazetą. Jedy ne momenty, kiedy tata naprawdę z nim rozmawiał, to gdy odstawiał te swoje pogadanki wy chowawcze. Dwie proste zasady Carla-Johana brzmiały : ety kieta i dy scy plina. Powinny zostać wpojone dzieciom za wszelką cenę. Philip przy pomniał sobie jedną z takich rozmów. Nie mógł mieć więcej niż osiem lat. Uważał, że tego już za wiele. – Mam to gdzieś. Będę żuł gumę z otwartą buzią, jeśli zechcę.

Carl-Johan ty lko na niego spojrzał i powoli pokręcił głową. – Nie mów w ten sposób. Resztę wieczoru ojciec spędził w pracy. Monica, niania Philipa i Caroline, przy pilnowała, żeby umy li zęby przed snem. Gdzie wtedy podziewała się mama, nie wiadomo. – No śpij już, cukiereczku – powiedziała Monica i zgasiła lampkę w jego pokoju. Zrobiło się późno. Grał na game boy u przez trzy godziny bez przerwy. – My ślisz, że tata będzie jutro ze mną rozmawiał? – spy tał, gdy Monica zamy kała drzwi. Jej głowa wy dawała się ogromna, choć Philip wiedział, że to zasługa kędzierzawy ch włosów. – Ależ oczy wiście. Przecież nie jest pamiętliwy. By ł pamiętliwy. Philip to wiedział. Obudził się, gdy ojciec usiadł na brzegu łóżka i zakry ł mu usta. Drzwi by ły zamknięte. Z początku Carl-Johan się nie odzy wał, ty lko siedział, mocno ściskając szczękę sy na. – Będziesz żuł gumę z zamknięty mi ustami, powiedziałem. Otwórz buzię. Philip widział go jak przez mgłę. Nie wiedział, która godzina. Jedno nie ulegało wątpliwości: ojciec, na ten swój cichy sposób, kipiał z wściekłości. – Otwieraj usta, powiedziałem. Ucisk sprawiał, że Philipa bolały policzki. Otworzy ł. – Szerzej. Rozdziawił buzię najszerzej, jak potrafił. Tata wcisnął coś do środka. Zapałkę lub coś podobnego. Włoży ł to pionowo, tak że Philip nie mógł zamknąć ust. – Ta wy kałaczka ma tu zostać przez całą noc. Jeżeli ją wy jmiesz, to ty lko pogorszy sz sprawę. Będę do ciebie zaglądał, żeby to sprawdzić. Philip czuł, jak napinają mu się mięśnie szczęki. Wy kałaczka uwierała podniebienie. Tata patrzy ł mu prosto w oczy. – Musisz się nauczy ć, że nieładnie jest otwierać usta. Mama obudziła go o siódmej rano. Krwawił. Później jeszcze przez dwa ty godnie bolały go szczęki i śnił koszmary o ty m, że ktoś nabija go na widelec. Tata nigdy nie wrócił do tej sprawy. A mama? Chy ba by ła zby t zamroczona pigułkami, żeby cokolwiek pamiętać. Szy bki marsz sprawił, że się rozgrzał, ale od tego minęło już trochę czasu. Teraz nie mógł opanować drgawek. Stopy nadal miał lodowate. Ręce mu się trzęsły. Szczękał zębami. Zaczy nał powoli odpły wać, nie mógł zebrać my śli. Czekał, choć nie wiedział na co. Samochód? W oddali zobaczy ł snopy świateł. Nie, ty lko mu się wy dawało. Umrze na tej wieży, jeżeli czegoś nie zrobi. Musi zgramolić się na dół i urwać kilka

świerkowy ch gałęzi, który mi będzie mógł się okry ć. Doczołgał się do drabiny. Gdy ponownie dotknął pokry tej śniegiem ziemi, zdał sobie sprawę, że na szczęście nie stracił czucia w stopach, ale ciało zeszty wniało mu z zimna. Podbiegł do najbliższego drzewa i chwy cił najniższą gałąź. Unosiła się nad nim niczy m ciemne skrzy dło. Cały dy gotał, mimo to zaczął szarpać z całej siły. Uwiesił się na niej, wy kręcał ją, ciągnął, na ile by ł w stanie. Wreszcie się ułamała. Duża świerkowa gałąź. Położy ł ją na ziemi i stanął na niej. Zaczął robić to samo z kolejną. Po kilku minutach miał ich osiem. Wtaszczy ł je na wieżę, po dwie naraz. Ledwie się tam pomieściły. Philip poranił się o igły, jednak nie zwracał na to uwagi. W końcu leżał pod stosem gałęzi. Zwinął się w kłębek i znów naciągnął rękawy swetra na stopy. W ten sposób się osłonił, choć o cieple nie by ło mowy. Zimno przeszy wało go na wskroś tak jak wcześniej. Różne my śli krąży ły mu po głowie. Przy jak niskiej temperaturze ciała człowiek traci przy tomność? Ta ambona wy dawała mu się znajoma, a może po prostu przy pominała wszy stkie inne, w który ch przesiady wał przy okazji różny ch polowań. Musiało minąć kilka godzin. Czuł się przegrany. Nagle usły szał głos: – Co ty sobie wy obrażałeś? Snop światła trafił go w twarz. Ktoś świecił na niego latarką. – Ty chujku. My ślałeś, że uda ci się uciec. Philip poznał ten głos. Spojrzał w dół. U podnóża wieży stał Joker.

* Loke zadzwonił, żeby powiedzieć, że już jedzie. Teddy czuł wdzięczność. Kumpel z pierdla pomagał mu już trzeci raz w ciągu tej doby. Mimo że by ł środek nocy. Loke należał do przy jaciół starej szkoły. Teddy przy pomniał sobie, jak kilka godzin temu stał przed drzwiami Lazara Guldmana. Pomy ślał wtedy : „Co to za pojebane imię?”. Wiele dziwaczny ch, wy my ślony ch, zapoży czony ch imion obiło mu się o uszy w ciągu ostatnich ośmiu lat. Jednak Lazar Guldman zgarniał pierwszą nagrodę. Jak można kogoś tak nazwać? To nawet gorsze od Lokego Odensona. Nacisnął dzwonek i czekał. Sły szał w środku jakieś kroki.

Drzwi się otworzy ły. Teraz jeszcze wy raźniej by ło widać różowy odcień twarzy i szy i Lazara. Prawdziwy bledziuch, którego skóra źle znosi słońce i wakacje na Majorce, pomy ślał Teddy. Gość miał na sobie czarną koszulkę z napisem: Harley Davidson. When the going gets tough, the tough get going. – To znowu pan? Przecież szukał pan numeru sześćdziesiąt dziewięć. – Pomy liłem się, jestem trochę zdenerwowany. – Zdenerwowany ? Wy starczy tam po prostu pójść. – Mogę wejść? – Żarty sobie stroisz, kolego? – Nie, poważnie. Szukam kobiety, którą, jakby to powiedzieć... Niezręcznie mi o ty m rozmawiać na kory tarzu. Guldman przez chwilę mu się przy glądał. Zmierzy ł go wzrokiem od góry do dołu. Teddy poczuł, jak mózg mu się gotuje. Miał przed sobą gnidę, kreaturę. Już widział w powietrzu swoją pięść, która łamie nos temu dziwkarzowi, i czuł żelazisty zapach try skającej krwi. Zacisnął rękę; poczuł, jak jego palce się napinają. Wciągnął powietrze. – Okej, chy ba lepiej będzie, jeśli wejdziemy do środka. Prawda, kolego? – odezwał się Lazar. Teddy wszedł do ciemnego przedpokoju. Unosił się tam smród jedzenia i brudny ch ubrań, który ch stosy zalegały na podłodze. Na krześle stała skrzy nka z narzędziami, choć większość z nich walała się dookoła. Lazar wy dawał się rozluźniony, mimo że właśnie wpuścił do domu obcego, wy rośniętego mężczy znę, który zachowy wał się co najmniej dziwnie. Albo ty lko udawał – Teddy nie chciał się na niego zby tnio gapić. Spuścił wzrok i nerwowo przebierał palcami. Chciał sprawiać wrażenie zestresowanego, zresztą poniekąd taki by ł, choć nie z powodu, o który m Lazar my ślał. – Otóż sprawa wy gląda tak – powiedział. – To trochę krępujące, ale chcę skontaktować się z dziewczy ną, z którą spotkałem się jakiś czas temu. Nie odbiera moich telefonów. – A niby co ja miałby m zrobić? – Sądzę, że mógłby ś pomóc mi ją odszukać. Naprawdę chcę się z nią zobaczy ć. Gdy widzieliśmy się ostatnio, coś się nie udało, rozumiesz. To taka filigranowa Mulatka. Dobrze jej zapłaciłem i w ogóle, ale do niczego nie doszło. Rozmawiałem z nią na czacie i pomy ślałem, że mógłby m rzucić okiem na twój komputer. No i, no i... Lazar krzy wo się uśmiechnął. – Chy ba czaję, przy jacielu. Ty lko nie rozumiem, po co mi to opowiadasz. Podszedł do drzwi. – Powinieneś już iść, kolego. Będziesz musiał zwalić konia w windzie, obiecuję, że nikomu nie powiem. Albo wpisz sobie w Google „murzy ński anal”, to może znajdziesz tę, której szukasz. Powodzenia.

Otworzy ł drzwi. – Czekaj. Spójrz na to. Nie chcę, żeby te informacje trafiły w niewłaściwe ręce. – Teddy wy ciągnął pendrive, który dał mu Loke. – A potem zastanów się, czy naprawdę nie możesz mi pomóc. Guldman wziął pendrive i kazał Teddy ’emu zaczekać na kory tarzu. Po pięciu minutach ponownie otworzy ł drzwi. Jego różowa gęba zrobiła się czerwona. – Jak to, kurwa, zdoby łeś? – Nie twoja sprawa. Po prostu mnie wpuść. Znów weszli do przedpokoju. Lazar stracił pewność siebie, ramiona mu opadły i nerwowo bębnił palcami o udo. – Po pierwsze, chcę odszukać dziewczy nę o imieniu Cassandra. Mówią na nią też Baby Belle lub Honey Rose. Po drugie, chcę spojrzeć na zapisy rozmów na czacie, w który ch brała udział. – Zapomnij, żeby m puścił cię do mojego komputera. Chy ba rozumiesz. Teddy postanowił raz jeszcze zmienić takty kę na bardziej ofensy wną. – Powiem wprost. Muszę zobaczy ć czaty Cassandry, czy jak jej, kurwa, na imię. Wiem, że gówno cię obchodzi ży cie tej dziewczy ny, ale ja w ty ch kwestiach mam w sobie coś z troglody ty. Jestem trochę staroświecki, rozumiesz. Więc teraz powiesz mi, jak mam zdoby ć to, czego chcę. Ostatnia karta na stół. Mocne zagranie. Teddy nie wiedział, co zrobi, jeśli gość mu odmówi. – Co właściwie zamierzasz zrobić? – Nie twój interes. – Chy ba czegoś nie łapiesz. Jeśli masz zamiar pomóc ty m dziewczy nom, źle się do tego zabierasz. Nie masz o niczy m pojęcia. Ich się nie da uratować. To proste. Sły szałeś kiedy ś o juju? – Nie mam czasu na takie pierdolenie. Pokaż te czaty. – Dobra, dobra. Nagle Guldman przestał uży wać słów „przy jaciel” lub „kolega” w każdy m zdaniu. – Możesz wrócić pod koniec ty godnia, żeby m zdąży ł przerzucić wszy stko na dy sk zewnętrzny ? – Nie, muszę mieć to dziś. – Marne szanse. Ale mogę ci wy słać te zapisy mejlem, na jutro może da radę. Teddy nie wy trzy mał. Popchnął Lazara na ścianę i złapał go za szy ję. Jedną ręką ucisnął miejsce pomiędzy chrząstkami krtani. Chwy cił śrubokręt leżący obok skrzy nki z narzędziami. – Pojebało cię? – zawy ł Guldman. Teddy ścisnął mocniej. Twarz Lazara nabiegła krwią. Facet zaczął wy machiwać rękami, a wtedy Teddy przy dusił go z jeszcze większą siłą. Przy łoży ł końcówkę śrubokrętu do chropowatej skóry powy żej tętnicy. Guldman kaszlał i sy czał. – Twój problem polega na ty m, że w tej chwili bardziej boisz się jakieś pierdolonej burdelmamy niż mnie. Rozumiesz, że muszę to zmienić – powiedział Teddy.

Trzy mał Lazara w mocny m chwy cie. – Wiesz, kim jestem? Nazy wam się Teddy Maksumic. Sły szy sz, co mówię? Teddy. Guldman, co wy dawało się niemożliwe, jeszcze bardziej wy trzeszczy ł oczy. Teddy rozluźnił chwy t i Lazar runął na podłogę. Jego niekontrolowane, pły tkie oddechy brzmiały tak, jakby by ły wzmocnione przez sy stem nagłaśniający. Czterdzieści minut później Teddy siedział obok Lokego i Guldmana przy zawalony m stole kuchenny m. Lazar odsunął na bok popielniczkę, stare gazety i zapalniczkę, by zrobić miejsce dla komputera. Po raz kolejny Loke zachował się jak bohater, że w ogóle zechciał przy jechać. Teddy szczegółowo omówił z nim, czego szukać. Ustalili, że trzeba przejrzeć wszy stkie rozmowy Cassandry z ostatnich trzech miesięcy pod kątem słów „Philip”, „Schale” i „Fatbursgatan”. Ale nic to nie dało. Cassandra przeprowadziła zadziwiająco wiele konwersacji, ponad ty siąc. I nawet jeśli większość by ła bardzo krótka, to niemożliwe, żeby dziewczy na naprawdę uczestniczy ła w każdej. Teddy zaproponował inne słowa kluczowe: „Östermalmsgatan”, „porsche” i „Södermalm”. Też nic. Próbowali wpisy wać różne daty oraz numer telefonu Philipa, również bez powodzenia. Teddy ’emu przy pomniała się kobieta, która zaczepiła Cassandrę na ulicy. Zastanawiał się, czy istnieje sposób, żeby jakoś ją w ty m wszy stkim namierzy ć. Lazar marudził, że to zajmuje za dużo czasu i że zrobiło się późno. Teddy kazał mu się zamknąć i pomagać. – Czy wy szukiwarki wy łapują literówki? – spy tał Lokego. – Na przy kład jeśli ktoś napisał „Filip” zamiast „Philip”? – Nie sądzę. Przetestowali szukane słowa ponownie w różny ch wariantach pisowni. Teddy oderwał wzrok od ekranu. „Wiesz, kim jestem? Nazy wam się Teddy Maksumic. Sły szy sz?” – w głowie rozbrzmiewały mu jego własne słowa. Jego imię to coś, co miał od zawsze. Jego imię to coś, od czego chciał się teraz uwolnić. – Coś znalazłem – odezwał się Loke. Siedzieli już tak dobre półtorej godziny. Teddy spojrzał na ekran. Krótka konwersacja po angielsku. I am happy you got the money. I want to know whether he still buys you. Yes he does. Him at Fatbrsgatan. Thank you. Then I know. Teddy ponownie przeczy tał rozmowę. – Pojawia się gdzieś jeszcze błędna pisownia?

Loke pokręcił głową. – Ty lko to. Nagle coś przy kuło uwagę Teddy ’ego. Nachy lił się nad komputerem. – Co to jest? – Wskazał małą ikonę obok okna z tekstem. – Zdjęcie profilowe uczestnika czatu – odparł Loke, po czy m je powiększy ł. Osoba, która py tała o mężczy znę na Fatbursgatan, ustawiła sobie białego królika jako awatar. Nie by ło takie samo jak w facebookowej wiadomości, którą znaleźli na iPadzie Philipa, czy na pocztówce w mieszkaniu. Ale czerwone oczy nie pozostawiały miejsca na wątpliwości. Królik albinos. Loke zaczął energicznie stukać w klawiaturę. Guldman jęknął. Po kilku minutach Odenson stwierdził zmęczony m głosem: – Nie da się znaleźć po zdjęciu profilowy m. Nic więcej nie zdziałam. Mimo to dalej testował różne opcje. Po kilku kolejny ch próbach powiedział: – Obiecuję przy jrzeć się temu bliżej, ale po prawdzie, Teddy, muszę już iść spać. Jestem teraz normalnie pracujący m facetem. Guldmana wy raźnie to ucieszy ło. – Jasne. Zostaniesz ojcem i w ogóle – odpowiedział Teddy. Choć nie mógł przestać my śleć o zdjęciu z królikiem. Wstali i przeszli do przedpokoju. Guldman wy dawał się jeszcze bardziej zadowolony, że wreszcie się ich pozbędzie. Gdy wy szli na ulicę, zadzwonił telefon Teddy ’ego. – Cześć, tu Jan. – Siema. – Wy bacz, że dzwonię tak późno i że nie odpowiedziałem na twojego esemesa. – Noc to moja przy jaciółka. – Tak też my ślałem. Udało mi się w końcu pobrać DNA ze szklanek, które dziś mi dałeś. Muszę przy znać, Teddy, że cholernie dobrze się spisałeś. To by ło bardzo przezorne. Tego się po tobie nie spodziewałem. – Dlaczego nie? – Nie wiem... Sorry. – Co znalazłeś? – Łatwo nie by ło, to naprawdę małe ilości niskokopiowy ch próbek, LCN, jak to się mówi. Moje kochanie RapidHit sobie z ty m nie poradziło, więc aparatura w laboratorium musiała się porządnie napracować. Ale udało mi się wy ekstrahować DNA wszy stkich trzech: Axela, Carla oraz Iana. No i mam dopasowanie. – Który ?

Teddy zatrzy mał się przy latarni. Pogoda wciąż by ła okropna. – Pamiętasz butelkę whisky znalezioną na Fatbursgatan? By ło na niej DNA nieznajomej osoby. Teraz już wiem, że pochodzi od Iana Crony.

Twardy dysk Minął tydzień, odkąd Mats wyszedł ze szpitala. Wezwano go na komisariat i przesłuchano. Cecilia zastanawiała się, co im powiedział i na ile poważnie traktowali sprawę. W kodeksie karnym podchodziło to pod paragraf: pornografia dziecięca. Ani ona, ani Mats nie przekazali komputera policji. Wylądował razem z masą innych sprzętów domowych w magazynie Shurgard we Fruängen, do którego tylko ona miała klucz. Siedzieli w hotelowej restauracji, każde przy swojej filiżance kawy. Dzieci były w szkole i przedszkolu. Dochodziło wpół do drugiej i hotel świecił pustkami. Jeszcze godzinę temu nie znaleźliby wolnego miejsca, tak wielu ludzi chciało zjeść tutaj lunch. Teraz jednak mogli spokojnie porozmawiać. – Co powiedziałeś policji? Pił małymi łyczkami, żeby się nie poparzyć. – Mniej więcej to samo co tobie. Nie było łatwo. – Domyślam się. Będą cię jeszcze wzywać? – Nie wiem. Ale pytali, z kim miałem kontakt. – W internecie? – Tak, i kogo podejrzewam. – O podpalenie? – Ale przecież nie mam żadnych dowodów. – Będą chcieli zobaczyć komputer? – Prawdopodobnie tak, twardy dysk jest tu ważny. – Przekażesz im go? – Przecież trzymasz go pod kluczem. – Tak, ale mogę go oddać policji. Mats upił większy łyk kawy. – Możemy porozmawiać o czymś innym? O jedenastej miała umówioną wizytę w poradni zdrowia psychicznego dla dzieci i młodzieży. Chciała spotkać się z psychologiem sama, zanim być może przyprowadzi tu dzieci. Mats o niczym nie wiedział. Poradnia mieściła się w zwyczajnym mieszkaniu na Kungsholmen. Psycholog, który wyszedł po nią do poczekalni, nazywał się Rikard. Na jednej ze ścian wisiały obrazy z motywem dziecięcym. Jeden przedstawiał Madikę i Lisabet na dachu, drugi Emila ze Smalandii i Linę na innym dachu.

Na drugiej ścianie zamontowany był pękaty stojak z broszurami i ulotkami informacyjnymi policji, HOPP i RFSU[16]. Rikard w swoim gabinecie nie miał biurka, stały tam małe krzesełka oraz niski stolik dla dzieci. Na półce leżały blok rysunkowy, kredki i dwie lalki oparte o siebie plecami. Cecilia i psycholog usiedli naprzeciw siebie przy stoliczku. Rikard opowiedział trochę o sobie. Pracował tu od pięciu lat, a wcześniej przyjmował w dzielnicowej przychodni. Po chwili złożył dłonie i się odchylił. – Powiedz mi, Cecilio, dlaczego tu jesteś. Sporo rozmyślała o tej rozmowie, a mimo to nie do końca wiedziała, jak wiele powinna zdradzić na temat Matsa. – Podejrzewam, że moje dzieci mogły być na coś narażone. – Dlaczego nabrałaś takich podejrzeń? – Nie wiem... nie wiem, czy potrafię o tym rozmawiać. – Dobrze, zostawmy to na razie. Jak twoim zdaniem czują się dzieci? – Nie wiem, czasem mam wrażenie, że oszalałam. Niekiedy mówią dziwne rzeczy. Rikard się nachylił. – Dziecko, które doświadczyło molestowania, często psychicznie czuje się bardzo źle. Istnieje szereg różnych objawów i nic nie jest uniwersalne. Niektórym mogą śnić się koszmary. Inne mają problemy z koncentracją w szkole, stają się mniej aktywne i tracą zainteresowanie rzeczami, które wcześniej sprawiały im przyjemność. Jeszcze inne są rozzłoszczone, podenerwowane i nie wiedzą, jak sobie poradzić z emocjami. Ogólnie można powiedzieć, że większość dzieci, które doświadczyły molestowania, nie potrafi, nie ma odwagi lub nie chce opowiedzieć o tym, przez co przeszły. – W takim razie jak mam się dowiedzieć, czy do czegoś doszło? – To nie zawsze jest proste, zwłaszcza jeśli pyta ktoś, kogo dobrze znają. Choć obecność kogoś bliskiego, kto stale okazuje wsparcie, jest bardzo istotna. Dzieci czasem boją się, że nikt im nie uwierzy, a dorośli pomyślą, że oszalały. – A jeśli przyprowadziłabym je tutaj? Co wtedy? – Osoba, która doświadczyła molestowania, powinna najpierw przejść badanie lekarskie, żeby sprawdzić, czy fizycznie wszystko jest w porządku. Wtedy nie trzeba się zamartwiać. Ale nie musimy robić tego od razu. Na początku mogę po prostu spotkać się z twoimi dziećmi. Rikard był dobrym człowiekiem. Dodawał jej otuchy. Rozmawiali jeszcze chwilę, zanim czas wizyty dobiegł końca. Gdy podali sobie dłoń na pożegnanie, powiedział: – Ostatnia sprawa. Jeśli okaże się, że zostało popełnione przestępstwo, mam obowiązek zawiadomienia policji. Gdy Cecilia opuściła poradnię, przyszło jej do głowy, że powinna sama przejrzeć komputer

Matsa i sprawdzić, co znajduje się na twardym dysku. A co, jeśli zobaczy tam zdjęcia lub filmy z Lillan i Benjaminem? Starała się odpędzić te myśli, były nie do zniesienia. Niech najpierw Rikard spotka się z dziećmi. Ale myśl o komputerze nie dawała jej spokoju. Tak czy inaczej, powinna go ukryć w bezpieczniejszym miejscu, choćby po to, żeby Mats nie miał do niego dostępu.

*** By ło już późno. Zawiane siedemnastolatki, chwiejąc się na nogach, szukały lokalu, do którego wpuszczono by je pomimo wieku. Pijani dwudziestopięciolatkowie krąży li po ulicach, próbując znaleźć kluby, które stanęły by przed nimi otworem, mimo że przy jechali z prowincji. Pijani czterdziestolatkowie słaniali się w poszukiwaniu knajp, gdzie nie czuliby się najstarsi. Godziny szczy tu na Stureplanie właśnie się rozpoczęły. Teddy zadzwonił do Iana Crony, gdy ty lko usły szał rewelacje Jana. Facet odebrał, ale nie dało się rozmawiać. Muzy ka i hałas w tle wszy stko zagłuszały. Jedy ne, co Teddy zrozumiał, to: „Jestem w Clara’s”. Kolejka przed klubem przy pominała tłum stojący przy barierkach podczas festiwalu na Ibizie. Ludzie napierali, wy machiwali rękami, podskakiwali, żeby by ło ich lepiej widać, wy krzy kiwali coś do bramkarzy. Szef ochrony stał na mały m podeście i kolejno palcem błogosławił ty ch, którzy mogli wejść. Dy spozy cje otrzy my wał przez małą słuchawkę wetkniętą w ucho. Pozostali ochroniarze patrolowali okolicę, przechadzali się z wy soko uniesiony mi głowami, unikając kontaktu wzrokowego. Prawdziwi bratsi[17] bez problemu prześlizgiwali się przez tłum, a za nimi dreptały platy nowe blondy nki wy smarowane samoopalaczem. Teddy wiedział, że tak tu by ło od zawsze. Kolejną grupę stanowili wannabes, którzy robili wszy stko, żeby uznano ich za ważny ch. A mimo to musieli zaręczy ć, że zarezerwują stolik z drinkami za sześć ty sięcy koron, zaklinać się, że są znani, i wy machiwać wy mięty mi, wilgotny mi od potu pięćsetkami. Z większości oczu biła desperacja. Królował ty p ty rana. Niektóre rzeczy nigdy się nie zmieniały w ty m mieście. Teddy pomy ślał o Emelie. Pasowałaby tu. Nie mógł też przestać się zastanawiać, jak jej poszło z Isakiem. Jeśli i jemu zaczęła podskakiwać, mogło się to dla niej źle skończy ć. Zobaczy ł dwóch facetów przemy kający ch obok kolejki. Ręce w kieszeniach, zimowe kurtki z futrzany mi kołnierzami, rozkoły sany chód. Jednego z nich kojarzy ł: Daniel. Spędził cztery lata w skrzy dle B za ciężkie przestępstwo narkoty kowe. Najchętniej przemknąłby sobie tak samo, ale – mówiąc słowami Dejana – by łoby to trudniejsze niż wepchnięcie kanapy w ty łek jednej z ty ch wy trenowany ch lasek w kolejce. Teddy krąży ł w tłumie przed klubem, ciesząc się ze swojego wzrostu. Nad głowami wy głodniały ch imprezowiczów widział szefa ochrony oraz czterech inny ch bramkarzy. Mieli na

sobie grube kurtki Helly Hansen, a kamizelki ochronne, które zapewne nosili pod spodem, sprawiały, że wy glądali na jeszcze bardziej napakowany ch. Czarne rękawiczki i czapki, ciemne spodnie, ciężkie buty – pełen komplet. Teddy przeciskał się przez ludzką masę. Starał się robić to jak najostrożniej, żeby nikogo nie sprowokować, ale na ty le zdecy dowanie, by dostać się aż pod samą barierkę. W odległości około metra od selekcjonera wy chy lił się i rzucił prawdopodobnie najbardziej oklepany tu tekst: – Poznajesz mnie? Bramkarz gapił się na niego z niewzruszoną miną. – Sorry. Tłum automaty cznie wy pchnął Teddy ’ego do ty łu. Rozejrzał się. Znajdował się w samy m sercu Östermalm. Tutaj mieszkała śmietanka Sztokholmu. Chy ba żadne inne miejsce w Szwecji nie wy woły wało tak skrajny ch emocji. Dla niektóry ch by ła to jedy na dzielnica, w której mogliby mieszkać czy nawet pić kawę. Dla inny ch – obelga. Teddy przy pomniał sobie, jak razem z Dejanem opanowali sztukę bły skawicznego włamy wania się i odpalania porsche cay enne. To by ło z dziesięć lat temu i ten model właśnie pojawił się w Szwecji, ale na Östermalm już się od nich roiło. W cztery dni zwinęli ponad piętnaście bry k. Dzięki kontaktom Ivana wy wieźli je do Belgradu, przerejestrowali na importowane z Niemiec i sprzedali za pośrednictwem renomowany ch salonów samochodowy ch. Chętni stali w kolejce. Teddy w ty dzień zarobił pół miliona. Pamiętał, na co je wy dał: zegarek marki Breitling ze złota i trzy ty godnie ostrego imprezowania na Stureplanie. Chciałby mieć ten zegarek, sporo by za niego dostał w lombardzie, ale przegrał go w party jce kanasty podczas drugiego roku odsiadki. Wpadł na pomy sł, jak dostać się do środka. Barman, któremu Tagg o mały włos nie zmiażdży ł ręki, odebrał za dziesiąty m razem. Z początku nie chciał sobie przy pomnieć Teddy ’ego. Jednak kiedy ten delikatnie napomknął mu o blenderze oraz swoim nieco agresy wny m koledze, burknął w końcu: – Dobra, czego chcesz? – Nic wielkiego. Wy jdziesz do bramkarzy i dopilnujesz, żeby mnie wpuścili. Dziesięć minut później Teddy schodził po schodach klubu. Nie zobaczy ł nawet pomarszczonej gęby barmana, chłopak prawdopodobnie ty lko szepnął coś do słuchawki szefa ochrony. W środku panował zupełnie inny klimat niż kilka dni temu. Wokół roztaczała się imprezowa aura. Wszędzie stały wiaderka z butelkami magnum i zwy kłego szampana. Młodzi faceci z jedwabny mi poszetkami, z przy lizany mi włosami lub lekko uniesiony m zaczesem siedzieli w lożach jeden obok drugiego. Mieli na sobie poły skujące mary narki, rozpięte koszule i skórzane paski z klamrami z monogramami Gucciego albo Hermèsa. Teddy widział także kilku zmelanżowany ch rockmanów z bokobrodami i w bejsbolówkach jakby zdjęty ch z kierowców

amery kańskich ciężarówek – albo jakaś ściema albo zostali tu wpuszczeni, żeby dodać temu miejscu odrobinę charakteru. Dziewczy ny siedzące obok wy lansowany ch gości sączy ły drinki i pozwalały sobie dolewać szampana. Na parkiecie dudnił housowy kawałek, który Teddy kojarzy ł, choć nie znał ty tułu. W pokojach socjalny ch w Hall i Österåker często grało radio, jednak rzadko kiedy zwracał uwagę na to, co akurat puszczano. Teddy rozejrzał się i zobaczy ł Daniela w otoczeniu dziewczy n przy stoliku pełny m butelek. Nigdzie nie mógł dostrzec Iana ani barmana. Kilka minut przechadzał się po klubie, wpatrując się w twarze osób siedzący ch w lożach. Z jakiegoś powodu przy pomniało mu się mieszkanie Paula Allena z American Psycho. I wciąż ani śladu Iana. W końcu podszedł do kelnerki i spy tał, czy w klubie jest jakieś osobne pomieszczenie. Miała na sobie fartuszek z logo szampana Taittinger. – Tak, tam jest VIP room. – Wskazała. Za wahadłowy mi drzwiami znajdowały się kolejne, a między nimi stał ochroniarz. – Przy kro mi – oznajmił. – To VIP room. Ty lko dla stały ch gości. Dochodziła czwarta rano, a ostatnia doba by ła intensy wna. Teddy nie miał siły kombinować. – Jestem człowiekiem Kuma. Wpuść mnie – powiedział. Ściany VIP roomu wy łożono czerwony m aksamitem. Lampy zwisające z sufitu się iskrzy ły. Panował tu straszny tłok, jednak na balkonie, na który prowadziły krótkie schody, Teddy zobaczy ł Axela, Iana i Carla z paroma inny mi facetami i dziewczy nami. Zaczął wchodzić na górę. Nie widzieli go; nie spodziewali się go tutaj. Podszedł i położy ł rękę na ramieniu Iana. Mężczy zna odwrócił się do niego. Miał źrenice rozmiaru guzików swojej mary narki i podrażnioną skórę pod nosem. – Hej – powiedział niepewnie. Najwy raźniej nie poznał Teddy ’ego. Ten nachy lił się do jego ucha: – Możemy na chwilę stąd wy jść? Muszę z tobą porozmawiać. Stanęli przy barze. Ian wdał się w konwersację najpierw z jedny m, potem z drugim barmanem. Teddy nic nie sły szał. Po kilku minutach Ian wszedł za bar i zaczął rozmawiać z kimś w rodzaju szefa. Teddy grzecznie czekał. Szef uśmiechał się wy muszenie. Ian pobiegł na balkon, tam gdzie wcześniej siedział. Z daleka Teddy zobaczy ł, że Axel coś mu podaje. Kiedy wrócił, wręczy ł szefowi kilka banknotów.

Po chwili barman postawił na blacie dwa duże drinki. W klarowny m napoju wśród kawałków lodu pły wały zielone liście. Ian pociągnął mojito i jakby mu ulży ło. W tle leciała głośna muzy ka. – Jak się czujesz? – spy tał Teddy. – W porządku. Chcesz coś szczególnego? – Jesteś naćpany ? – Słucham? – Py tałem, czy jesteś naćpany ? Ian upił kolejny ły k. Teddy nachy lił się tak, że ustami prawie doty kał jego ucha. – Brałeś kokę? Ian odstawił szklankę. – A co ci do tego? – Właściwie nic, ale chcę, żeby ś rozumiał, co mówię. Jesteś wy starczająco przy tomny ? – Tak, spoko. – Chcę z tobą porozmawiać o Philipie. – Tak my ślałem. Coś się stało? Dowiedzieliście się czegoś więcej? – Nie mogę wchodzić w szczegóły. – Powinniście to zgłosić. Mnie też chcą dopaść. Ta twoja koleżanka, ta mała Emelie, groziła mi dziś rano pozwem, jeśli pójdę na policję. Ale wiesz co? Mam to w dupie, pójdę najpóźniej jutro COB, jeśli do tego czasu nie ruszy cie z miejsca. – COB? – Close of business, wraz z końcem dnia pracy. – Jasne. Powiedz, czy znów ci grozili? – Owszem, wczoraj wieczorem odebrałem nieprzy jemny telefon. Z zastrzeżonego numeru. Krzy czeli i wy grażali, jestem pewien, że to ci sami. Mówili, że mnie dopadną i zastrzelą oraz że mam się udać w pewne miejsce o określonej porze. – Poszedłeś? – A jak my ślisz? – Nie, to by by ło głupie. Opowiedz coś więcej o Philipie. Prowadzicie razem firmę? – To już przecież wiecie. Działamy dość niezależnie, jeśli trzeba, piszemy mejle albo dzwonimy do siebie. Robimy osobne interesy we własny ch spółkach. Firma istnieje głównie po to, żeby śmy mogli zatrudniać kilku pracowników, mieć biuro i takie tam. – Czy w ostatnim czasie z Philipem działo się coś szczególnego? – Nic mi nie przy chodzi do głowy. – Nie sprawiał wrażenia, jakby się czegoś bał? – Nie, nie sądzę. Poza ty m, że rozmawialiśmy o ty ch obrzy dliwy ch pogróżkach. Ale to już wam mówiłem.

– Nie zachowy wał się jakoś dziwnie? – Nie. – Daj mi coś. Cokolwiek, co ci wpadnie do głowy. Oczy Iana biegały na boki. – Hmm, Philip zawsze by ł odrobinę specy ficzny według mnie. – W jaki sposób? – Nie wiem, ciężko to wy jaśnić. Nigdy wy starczająco zadowolony z siebie. Dość niepewny, kiepska samoocena. – Rodzice wy wierali na niego presję? – Możliwe, a na kogo nie wy wierają? – Miał wrogów? Ian się wy szczerzy ł. – Nie, ale czasami wy ży wał się na inny ch. Tak jakby chciał w ten sposób coś sobie udowodnić. Sły szałem, jak w zeszły m ty godniu nawrzeszczał na Linnéę, naszą recepcjonistkę. Wzięła potem trzy dni zwolnienia. – Okej. By ło jej przy kro? – No, jak cholera. Chociaż zaczy na się przy zwy czajać. – Pamiętasz jakiś inny podobny incy dent? – Nie, w tej chwili nic. Z duży ch głośników ustawiony ch przy ścianach nieustannie dudniła muzy ka. – Słuchaj, jest jeszcze coś – powiedział Teddy. Ian upił duży ły k. – Namierzy liśmy miejsce, w który m przetrzy my wano Philipa. Już go tam nie ma. Ale znaleźliśmy przedmiot, na który m by ło twoje DNA. – Że co? – Potrafisz wy jaśnić, jak twoje DNA trafiło do mieszkania, w który m więziono Philipa? DJ zmienił kawałek na jeszcze głośniejszy. Powinni przejść w cichsze miejsce, ale Teddy chciał najpierw otrzy mać odpowiedź. Przy glądał się chłopakowi. Partner biznesowy i kolega Philipa nawet przez sekundę nie stał spokojnie. Przestępował z nogi na nogę, przesuwał szklankę po barze. – Skąd, do jasnej cholery, macie moje DNA? – odezwał się po chwili. – To bez znaczenia. Ale znajdowało się na przedmiocie w mieszkaniu. – Co to za przedmiot? – Butelka whisky. Ian się wzdry gnął. Ły pał oczami na prawo i lewo. – Nie mam pojęcia. To brzmi dziwnie. Może Philip kiedy ś ją ode mnie dostał. Teddy zastanawiał się nad kolejny mi py taniami. Ian wy dawał się naćpany po czubki rzęs. Trudno oceniać jego reakcję po ty m, że nie potrafi podać rozsądnego wy jaśnienia.

Muzy ka łomotała tak, że Teddy ’emu pękały błony bębenkowe. Miał sporo nowy ch informacji, które powinien omówić z Magnusem, może z Emelie. Ty lko pora by ła zby t późna. Ktoś wepchnął się pomiędzy niego a Iana. Axel Nilsson. Krzy knął do Iana na ty le głośno, żeby Teddy usły szał. – Co on tu robi? Teddy nie wy chwy cił odpowiedzi. Axel odwrócił się do niego. – Idź już. Nikogo nie bawi ta sprawa z Philipem. Chcemy się ty lko trochę rozerwać, żeby zapomnieć o takich przy krościach. Teddy zamierzał odpowiedzieć, ale Axel mu przerwał. – Ian dopiero co przy szedł, daj mu spokój. Nie wiem, jak tu wszedłeś, ale to jest VIP room. Tutaj odry wamy się od rzeczy wistości. To nie dla wszy stkich.

W więzieniu Rozmawiali kilka razy dziennie. Teddy wy korzy sty wał każdą sposobność, by ją spotkać. Gdy widział ją w stróżówce, lekceważy ł zakaz pukania w szy bę. Walił i machał do niej, żeby wy szła, ty lko po to, by zadać jakieś durne py tanie: „Wiesz, kiedy wy pada mój dzień sprzątania kory tarza?”, „Co będzie do jedzenia w niedzielę?”, „Będziesz grać w meczu unihokeja: my przeciwko wam?”. Kiedy szła otworzy ć pokój widzeń dziewczy nie któregoś z więźniów, stawał obok i czekał, aż skończy. By ła skrupulatna – pilnowała, aby żadne metalowe przedmioty nie znalazły się na tacy z kawą, którą wstawiano do środka. Plastikowe kubeczki, plastikowy termos z wrzątkiem, plastikowe ły żeczki, kostki cukru, jednorazowe porcje mleka, ciasteczka i serwetki. Teddy znał procedury. Linda, Darko i inni odwiedzali go mniej więcej raz w miesiącu. Gdy Sara przeszukiwała celę pod kątem narkoty ków lub ukry ty ch komórek, siadał, opierał się o jasnozieloną betonową ścianę na kory tarzu i się przy glądał. Miał wrażenie, jakby wciąż prowadzili jedną długą rozmowę – nigdy nie musieli zaczy nać od nowa. Nawet jeśli widzieli się przez minutę, zawsze wy dawało się to ważne. Rozmawiali o czy m bądź. O studiach Sary, gotowaniu, wy darzeniach w Sztokholmie i w całej Szwecji, o polity ce i literackim Noblu. Gadali o serialach telewizy jny ch, chociaż nie by ł na bieżąco. W więzieniu mogli wy poży czać jedno DVD ty godniowo. Rodzina Soprano, Sześć stóp pod ziemią, 24 godziny. Sara uwielbiała 24 godziny. Teddy najbardziej lubił Rodzinę Soprano, ale oby dwoje zgadzali się, że drugi sezon Prawa ulicy, ten o pracownikach z doków portowy ch, przebijał wszy stko, co widzieli. Co najważniejsze, łączy ło ich poczucie humoru. Śmiali się z ty ch samy ch rzeczy. Z tego, że Tagg wy mawiał słowo „spliff” jako „sply f”, i z tandetny ch tatuaży strażnika Haglunda – pajęczej sieci nad łokciem. Humor stanowił podstawowy składnik w ich koktajlu: Teddy nie znał lepszego dźwięku niż jej śmiech. Kiedy pewnego dnia wszedł do pokoju socjalnego, Tagg szturchnął go w bok. – Zabujasz się, człowieku, nie dajesz jej, kurde, wy tchnienia. – No chy ba ty. – Ty lko taka odpowiedź przy szła mu do głowy. Mijały ty godnie. Nie mógł przestać o niej my śleć. Pewnego ranka na początku września zjawiła się w jego celi. Strażnicy bardzo rzadko wchodzili w pojedy nkę do celi więźnia, chy ba że planowali specjalną inspekcję. Teddy nie miał nic przeciwko temu. Jeszcze w koszulce i bokserkach siedział na łóżku, przeglądając książkę Sofi Oksanen.

Wrześniowe słońce sączy ło się przez okno i rzucało na przeciwległą ścianę cienie pomalowany ch na biało, metalowy ch słupków. Kraty. Linoleum, pomarańczowa prążkowana tapeta, małe biurko, łóżko i stolik z jasnego drewna. W tej celi mimo wszy stko czuł się jak w domu. Odłoży ł książkę, opuścił stopy na podłogę i poprawił koc. – Nie chcesz usiąść? Sara usiadła obok. Jej twarz znalazła się nie dalej niż pięćdziesiąt centy metrów od jego. – Złoży łam wy powiedzenie. Teddy na kilka sekund przestał oddy chać. Zakręciło mu się w głowie. Wy jrzał przez okno, ale nie widział niczego poza szarobiały m betonowy m murem piętnaście metrów dalej. Popatrzy ł na nią. Ściany na niego napierały. Nie da sobie tutaj bez niej rady. – Ciężko pogodzić pracę ze studiami? – wy cisnął z siebie w końcu. Sara przebierała palcami; nigdy nie widział jej tak zdenerwowanej. – Nie, to coś innego. Dobrze mi idzie, mimo że tu pracuję. To twoja wina, Teddy. – Moja wina? – Trzy razy przełknął ślinę. – Bo zaczęliśmy korzy stać z przy sług Emmy ? Przecież już z ty m skończy liśmy. – To nie ma nic wspólnego z Emmą. Chciałaby m dalej tu pracować, chętnie nawet na cały etat. Ale tak się nie da. Zamilkła na kilka sekund. – Doszłam do punktu, w który m pragnę czegoś, czego mieć nie mogę. W ty m tkwi problem. Sły szał, jak Loke sapie w sąsiedniej celi – próbował robić pompki, chociaż i tak nigdy nie będzie ty pem mięśniaka, nieważne, jak bardzo się starał. – My ślałam, że mi odbiło, ale w końcu zrozumiałam. Chodzi o mój stosunek do ciebie. Cholera, nie wiem, jak to powiedzieć. Nie potrafię się skoncentrować, gdy jesteś w pobliżu. Chcę czegoś, czego nie mogę dostać. Rozumiesz, co próbuję powiedzieć? Nie wiedział, jak zareagować. Serce biło mu ze zdwojoną prędkością, na jego twarzy malował się wielki banan, a jednocześnie słowa Sary rozbrzmiewały mu echem w głowie: zamierzała stąd odejść. – Tak się nie da, nie mogę pracować w takich warunkach. Będzie ze mnie kiepski kry minolog. Położy ł rękę na brzegu łóżka. Czuł, jak musnęła ją palcami. Odwrócił twarz w jej stronę. Spojrzała na niego. – Nie jestem ty pem, który łatwo się zakochuje. Wiedziałaś o ty m? – powiedział.

21 lutego Znalazł się w inny m pokoju. Poznał po podłodze. By ła pokry ta kamienny mi pły tkami. Znów związali mu ręce i nogi. Zmusili go, żeby uklęknął i położy ł głowę na krześle. Oczy miał zasłonięte opaską. Wokół szy i owinęli mu taśmę, którą obwiązali również krzesło. Gdy by zdołał wstać, musiałby chodzić z krzesłem przy głowie. Usły szał, jak coś zachrzęściło, gdy się poruszy ł. Joker poinformował go, że od tej chwili będzie przy kuty łańcuchem. Philip nie wiedział do czego. Kiedy spojrzał w dół, to mimo zawiązany ch oczu – szmatką czy co to by ło – mógł dostrzec część ściany. Nie widział na niej tapety ani okien. Próbował poruszy ć rękami, ale od razu się zorientował, że ty m razem związali mu je dużo mocniej. Opaski wpijały się w stare otarcia. Kąt odchy lenia ramion sprawiał, że bolały go tak jak wcześniej. Spod wieży Joker w milczeniu zaprowadził go do samochodu. Zakry ł mu oczy i zaproponował coś do picia. Philip zacisnął usta. – Kasa nie przy szła. Czas się skończy ł. A ty w dodatku próbujesz uciec od odpowiedzialności. Głos Jokera by ł naprawdę wzburzony. Philip poczuł, jak coś wilgotnego ląduje mu na karku. Ślina? Poza otumanieniem czuł mrowienie w stopach. Może nabawił się odmrożeń. Cały dy gotał i pewnie miał gorączkę – musiał przeby wać na zewnątrz kilka godzin. Zaskoczy ło go natomiast, że nie wpadł w panikę. Może dlatego że tak długo nie spał. Głupi by ł, skoro wierzy ł, że to się uda. Przy pomniał sobie, jak go złapali i przenieśli z mieszkania. Wy miociny napierające na szmatę, którą wetknęli mu do ust. Bagażnik, do którego go wcisnęli. Przy pomniał sobie coś jeszcze. Stephanie zapy tała go kiedy ś, czy ją kocha. Leżeli u niego w łóżku. Obciągała mu powoli; nachy liła się i zsunęła napletek. Całowała czubek penisa i pieściła go pod moszną. Jednak nic się nie działo, nie dostawał wzwodu. Starała się, jak mogła. Zwiotczały fiut. Pieściła go po pośladkach, po plecach, nadal nic. Położy ła jego rękę na swojej piersi i pomogła mu ją masować. Polizała okolicę nasady penisa, mosznę. Przesunęła palcem wokół odby tu. Wciąż nic. Uniosła się, żeby go pocałować. Odwrócił głowę, nie chciał poczuć smaku własnego fiuta. Wtedy go zapy tała. Dziwaczne py tanie jak na środek gry wstępnej, jeżeli to w ogóle można tak

nazwać. – No jasne, że tak – odpowiedział z uśmiechem. Steffi go puściła. – Nie wierzę ci. Philip przewrócił się na bok i objął ją ramieniem. Jedwabne prześcieradło zaszeleściło; kupił je w NK Schlossberg. Spojrzał na jej mały zadarty nosek i niebieskie oczy. – Dlaczego? – Wy daje mi się, że nie jesteś zdolny tak naprawdę kogoś kochać. – Ty mały zdrajco. Ty złamasie. Coś ty sobie my ślał? – sy knął Joker. Philip nie wiedział, czy Joker oczekuje odpowiedzi. I tak żadne wy jaśnienie by go nie usaty sfakcjonowało. – Chy ba rozumiesz, że czeka cię kara? Flegma znów wy lądowała na jego karku. – Teraz się, kurwa, z tobą rozprawię. I tak nie załatwiłeś kasy. Już po tobie. Philipa oblał zimny pot. Gorączkowo zastanawiał się, jak sprawić, żeby ten szaleniec się opamiętał. Zaczął szy bciej oddy chać. Joker odchy lił jego głowę i przy łoży ł mu do gardła coś ostrego. Coś, co wrzy nało się w skórę. Philip nie potrafił dłużej zapanować nad swoim ciałem. Zaczęły mu się trząść nogi, potem ręce. Nogi krzesła uderzały o podłogę. Opaski uciskowe wrzy nały się jeszcze głębiej, o ile to możliwe. Ty lko żeby nie poruszy ć szy ją. Kręciło mu się w głowie; coś w nim pękło, wszy stkie blokady runęły. Usiłował krzy czeć, ale w ustach miał knebel i nie by ł w stanie wy dać z siebie dźwięku. Chciał się drzeć. Wy sadzić głowę w powietrze. Przez jego ciało przechodziły fale spazmów. Przewrócił się. Wpadł w panikę, cały dy gotał. Załamał się. – To już koniec – powiedział Joker. Wtedy coś przy szło Philipowi do głowy. Znieruchomiał. Odzy skał panowanie nad sobą. Potrzasnął głową; próbował zerwać taśmę, pocierając policzkiem o krzesło. Joker zrozumiał ten gest i go w ty m wy ręczy ł. Philip zaczął się wy dzierać. – Nie! Zadzwonię do Patrica. Załatwię wam te pieniądze. – Nie pierdol. Próbowaliśmy już z dziesięć razy, ale twój chujowy doradca nie odbiera. – Mam jego pry watny numer. Zadzwonię na jego komórkę, nie do pracy. Wtedy odbierze. Sły szał, jak Joker ciężko oddy cha. Wciąż czuł nóż na gardle. Cały zeszty wniał. Joker odby ł z kimś cichą rozmowę przez telefon. Zakończy ł ją słowami:

– Jeśli mu wierzy sz, niech próbuje. Ale to jest, kurwa, ostatni raz.

* Teddy zwlókł się z łóżka zdecy dowanie za wcześnie, by ten dzień mógł okazać się udany, ale nie miał wy jścia. Przespał się u Dejana ty ch kilka godzin po powrocie z klubu. Chociaż trudno powiedzieć, że spał – sądził, że szy bko padnie, ty mczasem leżał i rozmy ślał. Dejana nie zastał w domu, prawdopodobnie nocował u jakiejś laski albo by ł w terenie i, jak mawiał, „ciężko zapieprzał”. „Wiesz, kim jestem? Nazy wam się Teddy Maksumic. Sły szy sz?” Wciąż rozbrzmiewały mu jego własne słowa. Nie mógł przestać rozpamięty wać tego, co zrobił dzisiejszej nocy. My ślał, że zostawił dawne ży cie za sobą, ono jednak ciągle głęboko w nim siedziało. Miał pięć nieodebrany ch połączeń od Magnusa i ty le samo esemesów. „Gdzie jesteś? Zadzwoń do mnie”. „Jak ci idzie? Zadzwoń do mnie lub do Emelie jak najszy bciej”. „Teddy, dlaczego się nie odzy wasz? Wszy stko w porządku?” Trudno. Magnus i Emelie zaczekają. Emelie powinna go najpierw przeprosić, a poza ty m są pilniejsze sprawy. Musiał znów skontaktować się z Cassandrą. Ktoś wy py ty wał o Philipa w sposób, któremu trzeba bliżej się przy jrzeć. Guldman w końcu wy dusił z siebie, jak mu płacono. Tą samą ścieżką Teddy zamierzał teraz spróbować odnaleźć Cassandrę. Dworzec Centralny w Sztokholmie. Kioski, kasy biletowe, kawiarnie, McDonald’s – wszędzie tłum. Męskie prosty tutki przy Spottkoppen w pełnej gotowości, oparte o balustradę. Teddy nie miał w sobie wiele z globtrotera. Jako nastolatek odwiedził parę razy Serbię i Chorwację, trzy razy Londy n i raz Holandię, kilka razy by ł na Ibizie i raz na Majorce z Dejanem i Alexem, ale musieli zawinąć się do domu wcześniej, żeby tamtejsza policja nie ścignęła ich za zdewastowanie pubu w duży m porcie w Palmie. Potem ży cie Teddy ’ego zamarło na osiem lat. Jednak uświadomił sobie jedno – czy to w Belgradzie, czy Londy nie, czy Amsterdamie: dworce centralne przy ciągały ludzi ulicy, tak jak kantory przy ciągały brudne pieniądze. By ły jak magnes na ty ch, którzy znajdowali się poza nawiasem społeczeństwa. Zastanawiał się dlaczego. Madame opiekująca się dziewczy nkami płaciła Guldmanowi w ten sposób, że zostawiała reklamówkę z gotówką w schowku numer 422 na Dworcu Centralny m. Na wy padek, gdy by okazał się zajęty, opracowali standardową procedurę: wy bierała wtedy numer 421, a jeśli i ten nie by ł dostępny – 420 i tak dalej. Kod pozostawał taki sam: 1982. Lazar twierdził, że to rok urodzenia madame. Teddy stanął przy filarze i czekał. Kazał Lazarowi wy słać jej esemesa z prośbą, żeby

przy niosła coty godniową wy płatę. Pół godziny później do schowków zbliżała się bardzo wy soka czarnoskóra kobieta w nieokreślony m wieku. Gdy Teddy ją zobaczy ł, stanął po drugiej stronie alejki, udając, że zagląda do skry tki. Kobieta by ła ubrana w ciemny puchowy płaszcz sięgający kolan. Na głowie miała czarny kapelusz, a może za duży beret. Zanim podeszła do boksu 422, pospiesznie się rozejrzała. Następnie wstukała kod i otworzy ła schowek. Teddy widział, jak wkłada tam coś małego, prawdopodobnie kopertę z banknotami. Zamknęła drzwiczki, wbiła kod i odeszła. Ruszy ł za nią, kiedy znikała nieopodal ruchomy ch schodów prowadzący ch do hali głównej. Trzy mał się kilka metrów z ty łu. Raczej przy szła sama, choć nie mógł mieć pewności. Przy pomniał sobie volvo, które przy wiozło Cassandrę. Szła zdecy dowany m krokiem przez ogromną halę. Mimo że roiło się od ludzi, nietrudno by ło ją śledzić. Czarne nakry cie głowy podskakiwało niczy m mała chorągiewka. Wy szła główny mi drzwiami na Vasagatan. Przy uchu trzy mała telefon komórkowy i z kimś rozmawiała. Na zewnętrz Teddy zobaczy ł, jak zatrzy mała się przy postoju taksówek, ale do żadnej nie wsiadła. Domy ślał się, co teraz nastąpi. Przy glądał się jej. Twarz pokry ta bliznami po ospie, perkaty nos. Przy pominała mu panią ze świetlicy, którą poznał pod koniec podstawówki, chwilę zanim razem z kumplami uznali, że świetlica to przy pał. Opiekunka miała na imię Larissa i została adoptowana z jakiegoś afry kańskiego kraju. – Kim będziesz, jak dorośniesz? – zapy tała go kiedy ś. – Będę prowadzić restaurację dla dzieci. – Pamiętał, że tak odpowiedział. – Wy łącznie z daniami, które stanowią zmody fikowane warianty spaghetti bolognese. Koledzy wokół patrzy li na niego. – Zmody fikowane? Dziwnie gadasz. – Chętnie by m tam coś zjadła, choć nie jestem dzieckiem – powiedziała Larissa. Teddy się nie my lił. Pięć minut później madame wskoczy ła do lekko rozklekotanego renaulta, który zatrzy mał się przy kolejce taksówek. Kilku kierowców ły pało wściekle. By ł przy gotowany. Już wcześniej podszedł do taksówki korporacji Taxi Stockholm – całej pooklejanej reklamami mówiący mi o ty m, jaka to jest ekologiczna – żeby ustalić kurs. Kiedy renault ruszy ł, wskazał go palcem i rzucił najbardziej oklepany test: „Proszę jechać za tamty m samochodem”. Renault przemierzy ł most Centralbron i jechał dalej tunelem biegnący m pod Södermalm. Kierowca Teddy ’ego milczał. Traktował ten kurs jak zwy czajne zlecenie, ale rozumiał, że nie

wolno mu trzy mać się zby t blisko auta przed nimi. Dłonie trzy mał spokojnie na kierownicy ; raz na jakiś czas głośno wciągał smarki. W oddali, niczy m biała beza, widniało wzniesienie Hammarby backen. Sztokholm by ł wy jątkowy na wiele sposobów – stok narciarski mieścił się w środku miasta. Teddy nigdy nie jeździł na nartach, ale znał takich, co robili to od dziecka – ty le że pochodzili z inny ch dzielnic niż on. Archipelag, ły żwy i narciarstwo miały w sobie coś, co sprawiało, że wy dawały się zakazane dla ludzi takich jak jego rodzice i przy jaciele. Przy cupnął pośrodku ty lnej kanapy, żeby jak najlepiej widzieć sy tuację z przodu i jednocześnie by ć jak najmniej widoczny m z zewnątrz. Renault minął arenę Globen i sunął dalej Ny näsvägen na południe. Ruch by ł niezgorszy. Teddy zaczął się niepokoić: a co, jeśli kobieta we wsteczny m lusterku spostrzegła, że facet, który szedł za nią w dworcowej hali, wsiadł do czarnej taksówki? Może zauważy ła, że ma ogon, który ciągnie się za nią w odległości dwudziestu, stu metrów. Dotąd nie by łoby w ty m nic dziwnego – droga, którą jechali, stanowiła jeden z najbardziej ruchliwy ch odcinków w mieście. Ale jeśli odbiją w jakąś mniejszą ulicę, zacznie się to wy dawać podejrzane. Rozumiał, dlaczego Magnus chciał go włączy ć w tę sprawę, ale śledzenie samochodów w taki sposób by ło dla niego czy mś zupełnie nowy m. Wy jął telefon i zadzwonił pod numer innej korporacji, której taksówki widział pod dworcem. – Dzień dobry, czy wszy stkie wasze samochody są żółte? – Tak. – Świetnie. Czy jeden mógłby na mnie czekać na Ny näsvägen przy zjeździe na Ty resövägen najszy bciej, jak się da? Za maksy malnie pięć minut? – Ale przecież to środek autostrady ! – Wiem, ale ruch jest niewielki i to bardzo ważne. Da się to załatwić? Zapłacę podwójnie. – Proszę poczekać, sprawdzę. Chwila ciszy w słuchawce. Kierowca rzucił Teddy ’emu przelotne spojrzenie i znów pociągnął nosem. Na jego twarzy malowało się wy raźne: „Co to do cholery miało znaczy ć?”. Kliknięcie w słuchawce. – Halo? Powinno się udać. Taksówka będzie tam czekać. – Żółta? – Tak, proszę wy patry wać żółtego auta. Trzy minuty później Teddy poprosił, żeby kierowca zatrzy mał się na poboczu. Taksometr pokazy wał dwieście czterdzieści koron. Podał facetowi pięćsetkę. – Nie trzeba paragonu – powiedział i otworzy ł drzwi. Wzdłuż krawędzi jezdni leżał śnieg zmieszany ze żwirem. Teddy wskoczy ł do drugiego samochodu. – Proszę jechać. Chcę, żeby śmy trzy mali się za tamty m renaultem. Nowy taksówkarz próbował zagaić.

– Widział pan wczorajszy mecz? – Bez Zlatana nic nie znaczy my. – Ten nowy stadion, no nie wiem, moim zdaniem nie ma żadnego klimatu. I co to w ogóle za nazwa? Friends Arena. Ja bardzo przepraszam, ale kiedy ostatnio mieliśmy zwy czaj przy jaźnić się z kimś z przeciwnej druży ny ? Teddy wpatry wał się przed siebie, zadowolony, że renaulta nie śledzi już czarna taksówka. Dwie minuty później auto z madame odbiło na Skarpnäck. Ogromne budy nki z czerwonej cegły otaczały ich niczy m budowle z klocków lego. Renault zatrzy mał się przy którejś z wąskich ulic. – Jak się nazy wa ta ulica? – zapy tał Teddy, gdy płacił kierowcy. – Horisontvägen. Wy siadł. Madame sześćdziesiąt metrów dalej szła w kierunku jednego z domków szeregowy ch. Renault odjechał. Teraz zostali ty lko oni. Teddy i burdelmama.

* Atmosfera w pokoju by ła nadzwy czaj poważna, ocierała się wręcz o agresy wną. Po jednej stronie stołu siedzieli Emelie i Magnus, naprzeciwko nich Jan. Lada moment miał do nich dołączy ć Carl-Johan i ewentualnie ktoś z banku. Policja jasno dała do zrozumienia, że wezwą Emelie ponownie, by ć może jeszcze dzisiaj. Jan z początku nie chciał umawiać się w kancelarii, ale Magnus nalegał: „Mieścimy się bliżej rodziny ”. Emelie usły szała, jak wy sy czał to do telefonu, gdy omawiali tę kwestię. „Poza ty m osobie postronnej nie wy da się dziwne, że Carl-Johan do nas wpadł. A gdy by ktoś zobaczy ł go wchodzącego do was, mógłby zacząć się zastanawiać”. Siedzieli w sali konferency jnej, w której Emelie pierwszy raz widziała się z Teddy m, gdy zaczy nała mu pomagać przy wniosku o upadłość konsumencką. To zresztą on stanowił dodatkowy powód złej atmosfery – nikt nie wiedział, gdzie się podziewa. Nie odpowiadał na telefony ani esemesy Magnusa. Jan rozmawiał z nim w nocy, ale nie miał pojęcia, co później się z nim działo. Jednak główny m źródłem kiepskiego nastroju by ło wy darzenie z dzisiejszej nocy. Zorganizowali spotkanie kry zy sowe, we właściwy m znaczeniu tego słowa. Emelie nie mogła wy mazać obrazów ze swojej głowy : zapaliła lampę i wbiegła do pokoju, gdzie zobaczy ła ciało. Pod jedną ze ścian dostrzegła zasłane łóżko, kilka regałów na książki, małą sofę i stolik z paroma magazy nami – „Elle”, „Vogue”, mniej więcej te, które sama czasem kupowała. I Aninę. Leżała na plecach z rękami wzdłuż tułowia. Jej ciemne długie włosy by ły rozpuszczone. Z rany na skroni nadal sączy ła się krew.

Wpatry wała się w nią. Jej wzrok by ł utkwiony w twarzy Emelie. Ale nie, Anina spoglądała prosto w sufit. Wspomnienia z kolejny ch godzin stawały się mgliste. Emelie, która zazwy czaj pamiętała szczegóły – i potrafiła odtworzy ć konwersacje, stroje rozmówców, wy strój wnętrza, wszy stko sobie wizualizować – teraz nie kojarzy ła nawet, co powiedziała, gdy zadzwoniła na policję. Nie pamiętała, dlaczego zareagowała obłąkańczy m krzy kiem, zamiast zachować spokój. Powinna by ła skontaktować się z Magnusem lub Teddy m, starannie zamknąć drzwi i przemy śleć sy tuację. Ty mczasem darła się wniebogłosy. Niewy kluczone, że zwy miotowała. Możliwe, że usiadła na podłodze i krzy czała na to martwe ciało w nadziei, że zrobiono jej ty lko okrutny żart, a ta martwa kobieta zaraz otrze sobie krew z czoła, po czy m wstanie. Policja zjawiła się bardzo szy bko. Jakaś kobieta w mundurze odepchnęła ją na bok. Emelie nie potrafiła sobie przy pomnieć, czy później rozmawiała z funkcjonariuszami w mieszkaniu, na ulicy czy w samochodzie. W każdy m razie zabrali ją na komisariat i zaczęli przesłuchiwać. Pamiętała część py tań, jednak niewiele odpowiedzi. „Czy znała pani Aninę Hannę Björklund?” „Czy wcześniej miała z nią pani jakiś kontakt?” „Co pani robiła w ty m mieszkaniu?” W głowie Emelie płonęły wszy stkie lampki ostrzegawcze. Nie chciała opowiadać o sprawie Philipa, lecz jak miała wy jaśnić, co robiła u Aniny w środku nocy ? Powiedziała prawdę, choć nie całą: „Pojechałam do niej, bo do mnie zadzwoniła. Widziały śmy się kilka godzin wcześniej, żeby porozmawiać o pewnej sprawie, którą zajmuję się w kancelarii. Można to sprawdzić w mojej komórce”. Przesłuchania nie prowadziła policjantka z mieszkania, ty lko inspektor, którego imienia nie zapamiętała. Miał brodę i okulary. Wy glądał tak, jak każdy młodszy prawnik prezentowałby się w czasie wolny m. – A co to za sprawa? Musiał zauważy ć, że nie chciała o ty m mówić. – Chodzi o zaginioną osobę. Nie wolno mi wchodzić w szczegóły, obowiązuje mnie zachowanie tajemnicy względem klienta. Inspektor uniósł okulary. – Ten obowiązek chy ba jest uchy lony w tej chwili? Tak naprawdę Emelie nie wiedziała, co zasady ety ki adwokackiej mówiły na ten temat. – Nie przy sługuje mi prawo do adwokata? Inspektor pokręcił głową. – Na razie przesłuchujemy panią w celach informacy jny ch.

– Czy mogę wy konać jeden telefon? – spy tała. To musiało poczekać, uważał policjant. Emelie potrzebowała jednak naty chmiastowej rozmowy z Magnusem. – Będzie lepiej, jeśli opowie nam pani o tej sprawie, żeby śmy mogli zrozumieć, co pani robiła w ty m mieszkaniu. To ważne i dla nas, i dla pani. Rozumie to pani, prawda? Emelie nie miała pojęcia, co powinna odpowiedzieć. Wiedziałaby, gdy by pracowała w innego rodzaju kancelarii – może wtedy potrafiłaby lawirować między swoimi prawami i obowiązkami. Poczuła się dziwnie. W momencie wy boru studiów o zawodzie adwokata wiedziała ty le, ile usły szała w mediach. Uwielbiała książki w sty lu Prawnika z Lincolna, filmy takie jak Ludzie honoru, seriale Shark i Orły z Bostonu. Ta praca wy dawała jej się ciekawa oraz intelektualnie sty mulująca. Dawała szansę, przy najmniej niekiedy, stawania w obronie zasad i praw, o które warto walczy ć. Niesienia pomocy inny m. Między inny mi właśnie dlatego zdawała na prawo na Uniwersy tecie Sztokholmskim – chciała zostać adwokatem broniący m praw jednostki. Podczas ty ch czterech i pół roku studiów coś się jednak wy darzy ło. To samo doty czy ło chy ba wszy stkich jej kolegów. Może ze względu na to, że kancelarie zajmujące się obroną oskarżony ch w sprawach karny ch nigdy nie pojawiały się na targach pracy, albo z powodu ciągłego gadania o ty m, ile pieniędzy zarabia się na prawie handlowy m. A może podczas zajęć za mało skupiano się na prawach jednostki i na ty m, jak to w prakty ce jest kogoś bronić. Albo po prostu przezorni studenci uświadamiali sobie, jak trudno zaczepić się w jednej z takich kancelarii. Tak czy inaczej, dla Emelie i większości jej kolegów by ło oczy wiste, że po ukończeniu studiów poszukają pracy w sądzie albo w duży ch kancelariach specjalizujący ch się w prawie gospodarczy m. Ty lko jedna jej koleżanka, Johanna Näsström, uparcie truła o ty m, że chce reprezentować oby wateli, osoby z marginesu społecznego, stać na straży praworządności. Pracować z prawdziwy mi ludźmi. W ciągu dziewięciu semestrów Emelie przeszła przemianę. To, co stanowiło punkt wy jścia, jej wy obrażenie zawodu adwokata, pry sło. Zamiast tego praca z ludźmi wy dawała jej się uciążliwa i nieprzy jemna. Zaczął liczy ć się duży biznes. A teraz siedziała tutaj, w środku sy tuacji jakby ży wcem wy jętej z serialu telewizy jnego, nie mając pojęcia, co powinna powiedzieć. Inspektor nie przy ciskał, ale w kółko zadawał te same py tania, spokojnie i metody cznie. „Dlaczego przeby wała pani w ty m mieszkaniu? Czego dokładnie chciała pani od Aniny ?” „Co jako pierwsze rzuciło się pani w oczy ?” „Doty kała pani czegoś?” „Sły szała pani jakieś odgłosy w drodze windą na górę?” „Jaką sprawą się pani zajmuje?” Emelie starała się ze wszy stkich sił: „Musicie porozmawiać o ty m z moim przełożony m, Magnusem Hasselem. Wczoraj wieczorem spotkałam Aninę po raz pierwszy. Nie zamierzałam jechać do jej mieszkania, ale brzmiała na zdenerwowaną. Możecie sprawdzić na jej telefonie, że do mnie dzwoniła. Z początku nic nie widziałam, bo by ło ciemno. Najpierw weszłam do kuchni. Nie pamiętam, czy czegoś

doty kałam. Na pewno klamki, z pewnością czegoś jeszcze. Nie sły szałam żadny ch dźwięków...” Zastanowiła się przez chwilę. „Chociaż widziałam, jak ktoś wy biega z klatki i w popłochu wskakuje do samochodu”. Wy py ty wali ją o tę osobę. Emelie nie pamiętała już, co odpowiedziała poza ty m, że ten ktoś miał na sobie puchową kurtkę. Chciałaby znać się lepiej na markach samochodów – wiedziała jedy nie, że by ł czerwony. Zadawali jej wiele inny ch py tań, ale nie mogła sobie przy pomnieć, czego doty czy ły. W końcu ją zwolnili. Gdy opuszczała komisariat na Kungsholmen, dochodziło wpół do siódmej rano. Musieli ją tam trzy mać około pięciu godzin. Pobrali od niej próbkę DNA, odciski palców, zatrzy mali jej bluzkę i płaszcz. To ona zadzwoniła na policję. Wszy stko, co powiedziała, mogli zwery fikować. Nie miała na sobie śladów krwi. Może dopatrzy li się w mieszkaniu śladów kogoś innego. Może nic w ty m dziwnego, że nie stała się podejrzana. – Jedny m z podstawowy ch założeń w tej sprawie by ło, że nie mieszamy policji. To zby t ry zy kowne – powiedział Jan, wlepiając wzrok w Emelie. Magnus wy prostował się w fotelu. – Tak, to ja wprowadziłem tę zasadę i teraz została ona zmieniona. Nie chodzi już ty lko o porwanie, mamy również martwą kobietę. Emelie działała w zgodzie ze zdrowy m rozsądkiem i ety ką adwokacką. Poza ty m nie zdradziła policji niczego, co miałoby związek z sy tuacją Philipa. – Muszę porozmawiać z moim kierownictwem. – Ty jesteś kierownictwem, Janne. Musimy pracować dalej według zmieniony ch założeń. – Chcę zaczekać na Carla-Johana, zanim zaczniemy to omawiać. Magnus odrobinę podniósł ton. Choć nie o siłę głosu chodziło. Emelie już to kiedy ś sły szała, podczas negocjacji między dwoma bankami, które splajtowały. By ło coś w samy m jego tonie i ty m, jak akcentował słowa. Powolne tempo, nacisk. Pewność siebie. – Nie mamy czasu czekać na Carla-Johana. Emelie wzięła do ręki marker, wstała i zaczęła notować. W lewy m rogu białej tablicy umieściła nagłówek: „Osoby w sprawie”. Pod spodem napisała: „Jarl Poljonen. Kevin. Ian. Chamon Hanna itd. Anina Björklud. Królik Albinos. Pozostali”. Jan zaczął od informacji, że nie znaleźli DNA Jarla. Mieszkanie by ło zapisane na niego, to wszy stko. Wspomniał też o krótkich wy jazdach Kevina do Moskwy. Emelie zapisała kilka słów pod jego imieniem. – Oprócz tego udało nam się dowiedzieć, że Kevin odebrał broń w Klubie Strzelców Firdhemsplan dziewiątego lutego tego roku, a więc na krótko przed porwaniem Philipa – konty nuował Jan. Emelie zauważy ła, że Magnus zaciska szczęki. – Powiedz coś więcej.

– Utrzy mujemy bliskie relacje z klubami strzeleckimi w regionie i wy stosowaliśmy do nich py tanie o nowy ch członków w ostatnim roku oraz o to, kto pokwitował odbiór broni. Kevin został członkiem KSF siedem miesięcy temu. – Każdy, kto należy do klubu strzeleckiego, może kupić broń? – Większość klubów po sześciu miesiącach członkostwa zezwala na zakup broni w celach sportowy ch. Żeby w ogóle stać się członkiem, trzeba okazać zaświadczenie o niekaralności oraz kilka inny ch dokumentów. – Czy li każdy z czy stą kartoteką może zostać członkiem, a potem kupić pistolet? – To policja przy znaje licencję na broń, nie klub. Ale jeśli klub udziela rekomendacji, nigdy nie ma z ty m problemu. – Aha, rozumiem. Nie spodziewałem się czegoś takiego w Szwecji. A gdzie obecnie przeby wa Kevin Andersson? – Obserwowaliśmy go przez ostatnią dobę i nie zachowy wał się jakoś podejrzanie. Co prawda zgubiliśmy go dwa czy trzy razy, ale nie na dłużej niż dwadzieścia minut. W tej chwili jest na KTH[18] i ma zajęcia. Niebo za oknem by ło bezchmurne, a widok znacznie bardziej zachwy cający niż poprzedniego dnia. Klimaty zacja utrzy my wała temperaturę w pokoju zawsze na poziomie dwudziestu jeden stopni niezależnie od pogody. Mimo to Emelie dy gotała. Nie ty lko z braku snu – znów przeleciała wzrokiem po dachach domów. W oddali, za ty m szary m miastem, widziała wierzchołek Kaknästornet, jednego z najwy ższy ch budy nków w Sztokholmie, starej wieży telewizy jnej z lat sześćdziesiąty ch. Emelie przy pomniała sobie, jak bardzo chciała dostać się na górę, gdy jako dziecko przy jeżdżała z rodzicami do stolicy. Już wtedy kochała to miasto i wiedziała, że pewnego dnia się tu przeprowadzi. Znów przeszedł ją dreszcz. To miejsce wy dawało jej się obce, jakby w ogóle go nie znała. Chciała zrobić sobie przerwę od tej sprawy, od pracy. Chciała wrócić do domu. Jeszcze przez chwilę omawiali kwestię Kevina, po czy m przeszli do kolejnego imienia na liście. Magnus przedstawił swoje refleksje na temat Iana. Opowiedział o pogróżkach, które chłopak otrzy my wał, oraz jego zachowaniu podczas spotkania. – Jak rozumiem, udało ci się pobrać DNA Iana z jednej ze szklanek, które wczoraj przekazał ci Teddy, i dopasować je do materiału znalezionego na butelce whisky w mieszkaniu. Py tanie więc, skąd DNA Iana wzięło się w mieszkaniu. – Sprawdziliśmy, co robił w przeszłości, uzy skaliśmy też dostęp do kalendarzy biurowy ch jego i Philipa, ale nie znaleźliśmy niczego godnego uwagi – powiedział Jan. – Poza ty m butelka to przenośny przedmiot i mogła znaleźć się w mieszkaniu w jakiś całkowicie wy tłumaczalny sposób. Chwilę rozmawiali o Ianie. To głównie on naciskał, żeby zgłosić porwanie na policję. – Powinniśmy go obserwować? – Nie wiemy, gdzie obecnie przeby wa – zauważy ł Jan. – Co powiedział Teddy, gdy wspomniałeś mu o dopasowaniu DNA? – zapy tał Magnus.

– Niewiele. – Gdzie on się podziewa, do jasnej cholery ? Od kilku godzin próbuję się z nim skontaktować. Emelie trzy mała dłonie na kolanach pod stołem. Bębniła kciukiem o udo. Zerknęła w dół – trzęsła jej się noga. Musi wziąć się w garść. Magnus spojrzał na nią. – Emelie, nie domy ślasz się, gdzie on może by ć? Przy trzy mała nogę ręką. Zebrała się w sobie. – Nie wiem. Wczoraj mieliśmy porządne spięcie. – Porządne spięcie. Znowu? Pokłóciliście się? – Tak. Przy kro mi. Od wczorajszego popołudnia nie rozmawiałam z Teddy m. Magnus wy trzeszczy ł oczy. By ły przekrwione. Zastanawiała się, czy tak jak ona nie spał tej nocy, czy może to objaw przeziębienia. – Emelie. Dlaczego nic nie powiedziałaś? Posłuchaj, musisz się z nim skontaktować i rozwiązać ten konflikt. Nie możemy go stracić. Czy naprawdę tak trudno ci to zrozumieć? Miała ochotę zapaść się pod ziemię. Na szczęście Magnus szy bko się uspokoił. Uznał, że powinni skoncentrować się na ty m, co by ło najbardziej dramaty czne w ty m momencie: na śmierci Aniny Hanny Björklund. I py taniu, czy istnieje związek z porwaniem. Emelie przełknęła repry mendę. – Oglądałam jej profil na Facebooku. Jeden z jej znajomy ch nazy wa się Anton Antonson i ma białego królika na zdjęciu profilowy m. Usta Magnusa wy glądały jak duża, czarna dziura. – Naprawdę? – Tak. – W takim razie Facebook musi udostępnić nam informacje o ty m uży tkowniku. – Jeszcze raz spróbuję. Jan, znaleźliście coś na pocztówce z królikiem? – Niestety, nie. – Moim zdaniem to w ty m momencie najważniejszy trop – stwierdził Magnus. Nie zdąży ł rozwinąć my śli, bo przerwał mu dzwonek telefonu. – Jasna cholera – powiedział po chwili rozmowy. – Dobra, sprawa się rozkręca. To by ł Patric Öhrn – powiedział Magnus, gdy się rozłączy ł. – Philip zadzwonił na jego pry watny telefon z zastrzeżonego numeru. Patric odebrał. Jan zrobił wielkie oczy. – I co? – Powiedział Philipowi, że jest w tej chwili zajęty i żeby do niego oddzwonił za dwie godziny. Zgodnie z moją instrukcją na wy padek, gdy by tak się stało. – No i co mówił Philip?

– Znów chodziło o przelew. Patric nic więcej nie wie. Jedno jest pewne: chciałby m, żeby Teddy by ł obecny przy kolejny m telefonie. I żeby ś ty, Jan, też przy ty m by ł i spróbował namierzy ć rozmowę.

* – Znasz Moggego Wikinga? Kum podniósł wzrok znad swojego potrójnego espresso. Dochodziło południe i Dejan czuł się sterany jak osioł. Sy pało się mnóstwo spraw, przy który ch musiał na okrągło zapieprzać. Mimo to czuł, że powinien pogadać z Kumem. – Zacząłem nową dietę, rozumiesz, mali Dejan – powiedział Kum, jakby nie dosły szał py tania. – Jem ty lko dwa razy dziennie. Kolację jak zwy kle o dwudziestej drugiej. A na śniadanie codziennie wsuwam duży stek. Odkąd zacząłem, zrzuciłem trzy kilo. Ale przez to cały czas mam potworną ochotę na kawę. Jak jakiś korposzczur. Siedzieli w Nikström & Hansson, kafejce na Karlavägen, która dzięki różny m spółkom i figurantom w połowie należała do Ojca Chrzestnego. Dokoła by ło prakty cznie pusto. Kumowi zakazano posiadania czegokolwiek i prowadzenia działalności gospodarczej po mały m wy padku sprzed dwóch lat, kiedy dostał wy rok w zawieszeniu i prace społeczne za przestępstwo skarbowe oraz utrudnianie kontroli podatkowej. Prace społeczne nie stanowiły problemu – Kum przekupił kogoś z administracji parku, aby przekazał służbie więziennej, że nikt w Szwecji tak dobrze nie zamiata liści. Jednak zakaz prowadzenia działalności stanowił prawdziwy cios. A dług podatkowy by ł jak kopanie leżącego. Wszy stkie jego pieniądze musiały odtąd iść przed słupy. Właśnie to nawaliło, kiedy Dejan zarządzał restauracją Solberget. Masa rzeczy się wtedy posrała. – No proste, że znam Moggego Wikinga – powiedział Kum. Siorbał kawę tak głośno, że cała ulica musiała sły szeć. – Sły szałeś historię o ty m, jak odmówił stawienia się na procesie? Dejan zawsze czuł się lekko niekomfortowo w towarzy stwie Kuma. Najchętniej już by sobie poszedł. Nigdy nie wiadomo, jak takie spotkanie się potoczy. Z Ivanem, zastępcą szefa, dużo łatwiej by ło się dogadać, ale go tu nie by ło. – Wiking został wezwany na rozprawę. Chodziło o jakieś dragi, dwóch czy trzech oskarżony ch. Ale się nie stawił, więc musieli ją odwołać i przenieść na inny dzień. Potem też się nie pojawił. Wiesz, jak sędziowie reagują, gdy ktoś olewa wezwanie, więc podjęli decy zję o doprowadzeniu biednego Wikinga przez policję. A dzień później do sądu przy szedł faks z Rumunii z zaświadczeniem lekarskim, w który m napisano, że z powodu choroby Wiking nie może wrócić do Szwecji. Zaświadczenie informowało również dokładnie, o jaką chorobę chodzi, ty le że nikt tego nie rozumiał, bo by ło napisane po rumuńsku. Dejan przy glądał się dłoniom Kuma leżący m nieruchomo na stole. Miał na ręku swój osławiony złoty rolex z bry lantami przy każdej cy frze. Zdaniem Ivana oraz wszy stkich inny ch pleciuchów Kum dał za niego w Antwerpii ponad pół bańki. Drobna uwaga: nie by ł to ory ginalny rolex, choć wy konany z identy cznego tworzy wa. Na drugim nadgarstku boss nosił bransoletkę z mały ch koralików z napisem „World Childhood Foundation”. Pochodziła z dobroczy nnej akcji księżniczki Madeleine na rzecz chory ch dzieci.

Kum konty nuował: – Tak czy inaczej, z pomocą rumuńskiej policji nasz Mogge został w końcu sprowadzony do Szwecji i trzy miesiące później rozpoczął się proces. Adwokat Wikinga wy kłócał się jak szalony, dy skutował z sędzią. Jego zdaniem zmuszanie do powrotu kogoś tak chorego by ło wy soce niestosowne, a według zaświadczenia lekarskiego Morgan mógł uczestniczy ć w rozprawie wy łącznie na specjalny ch warunkach i tak dalej. O mały włos nie odwołano całego procesu. – A na co by ł chory ? Co napisali w zaświadczeniu? – Czekaj, zaraz usły szy sz, mali Dejan. Sąd nie by ł głupi, więc przetłumaczy li to zaświadczenie. Zdaniem tamtejszego lekarza Morgan Wiking nie mógł brać udziału w rozprawie, jeśli nie pozwolono by mu cały czas stać. Sły szy sz? Nasz mały Mogge cierpiał mianowicie na hemoroidy. Przez dziewięć dni procesu stał, żeby jelito mu nie wy padło. Hemoroidy ! Śmiech Kuma rozszedł się echem po pustej kawiarni. To by ła spoko miejscówka. Fantazy jny wy strój w industrialny m sty lu. Drewniane panele na ścianach i lampy na suficie wy glądające, jakby pochodziły z jakiejś starej fabry ki. – W każdy m razie – powiedział Dejan – Mogge Wiking próbuje ściągnąć dług od Teddy ’ego. – Od Teddy ’ego? Przecież on przed chwilą wy szedł z więzienia. – To jakaś megastara afera. Spór o pieniądze, w który zamieszany jest Robert Hillström. Teddy dał ciała, kilkaset ty sięcy przepadło, a parę osób poszło siedzieć. – Hillström? My ślałem, że on mieszka w Marbelli. – No, mieszka, ale kry zy s go przy cisnął. Teraz wy kłóca się o tę starą sprawę i napuszcza Wikinga na Teddy ’ego. Kum odsunął filiżankę, która stuknęła w szklankę z wodą tak, że aż rozległ się brzęk. – Dlaczego mi to opowiadasz? My nie mamy z ty m nic wspólnego. Poza ty m Teddy da sobie radę. By wał w gorszy ch tarapatach. Dejan wziął głęboki oddech. – Nie chodzi o to. Też sądziłem, że Teddy elegancko wszy stko rozegra. Ale zajmuje się dziwny mi rzeczami. Chy ba w jakiś sposób ugania się za kasą, żeby zapłacić Wikingowi. Wy py tuje na prawo i lewo o jakieś dziwki. Chce wiedzieć różne rzeczy i drąży przy sprawach, które nie powinny go interesować. – Dziwki? – Na to wy gląda. Przed chwilą dzwonił do mnie taki wy dy gany koleś, Guldman. Pojebane nazwisko, swoją drogą. Kiedy ś płacił mi za ochronę. Robi strony internetowe i inne takie, gdzie dziwki się ogłaszają. Wcześniej, zanim zadbał o swoje bezpieczeństwo w sieci, czasem korzy stał z moich usług. Wiesz, jakaś dziwka nie chciała by ć bita i odmawiała klientowi, który się wkurwiał i czuł się wy rolowany. Tak czy inaczej, dziś w nocy Teddy złoży ł mu wizy tę. Nie znam szczegółów, ale wy py ty wał o mnóstwo rzeczy na temat niektóry ch dziewczy n, to znaczy nigery jskich dziwek. Zastanawiam się, co on, kurwa, wy prawia. Kum wy glądał na zdziwionego. – Nigery jskie?

– No kurwa, niektóre są naprawdę zajebiste. – Pierdolisz. Nie mogą by ć zajebiste. No, ale czego chciał Teddy ? Dlaczego się tak wy py tuje? – Nie wiem. Nawet nie wiem, czy m się teraz zajmuje, nic mi nie mówi. Kum wy jął cy garetkę ze srebrnej papierośnicy leżącej na stole. Nic sobie nie robił z tego, że obowiązy wał tu zakaz palenia. – Na Teddy m zawsze można by ło polegać. Przy najmniej kiedy ś. Ale Dejan, mój drogi, wy świadcz mi przy sługę. Kum zapalił cy garetkę i głęboko się zaciągnął. – Miej oko na swojego przy jaciela. Nie pozwól, żeby coś głupiego przy szło mu do głowy. Powoli wy dmuchał trzy kółka dy mu. – Dejan, moj vojnik, obiecaj mi to. Nie pozwól, żeby zrobił coś głupiego.

* Szeregowce przy Horisontvägen wy glądały na nowe. Czerwone i piaskowe na przemian, choć wszy stkie z żółty mi ościeżnicami. Niższą, wy suniętą część wy konano z szarej cegły – prawdopodobnie mieściła komórki na opony zimowe, stare meble, rowery i sanki. Na większości podwórek rosły pożółkłe, zmizerniałe rośliny, jednak nie przy numerze 141. Dom wy glądał na opustoszały. Rolety na parterze by ły opuszczone. Teddy obszedł cały rząd, zaglądając od ty łu – przy każdy m domu znajdowało się małe patio ze szklany mi drzwiami, które wy chodziły na maleńki trawnik. Wy sunięta część, tak jak od frontu, służy ła za ściankę działową między ty mi ogródkami. Jedy nie przy mieszkaniu o numerze 141 nie zalegały żadne meble ogrodowe czy inne rupiecie. Szeregowiec nie by ł duży ; dwupiętrowy, ale wąski, nie więcej niż cztery metry szerokości i dziesięć lub jedenaście długości. Według szacunków Teddy ’ego jakieś osiemdziesiąt metrów kwadratowy ch. Na ulicy by ło prawie pusto. Nieopodal spacerowały dwie kobiety z wózkami. Z budy nku nie dochodziły żadne odgłosy, choć w obu oknach na piętrze paliły się światła. Może ktoś przeby wał na górze. Teddy stanął w odległości pięćdziesięciu metrów i obserwował dom. Poczuł wibracje w kieszeni. Wy ciągnął telefon. Emelie. Nie podawał jej swojego nowego numeru, ale mogła go dostać od Jana. Powinien odebrać, żeby powiedzieć jej, co robi. Nie w tej chwili. Odrzucił połączenie, po czy m wy łączy ł telefon i schował go do kieszeni kurtki. Co teraz? Mógłby postąpić tak jak z Lazarem Guldmanem i po prostu zadzwonić do drzwi. To, w jaki sposób dostanie się do środka, wy my śliłby na bieżąco. Inną opcją by ło wezwanie wsparcia. Ale po kogo miałby dzwonić? Na Emelie i Magnusa nie można liczy ć w takiej sy tuacji. Tagg lub Dejan mogliby pomóc, ale nie chciał ich w to mieszać. Podszedł do budy nku.

Chwilę później leżał na brzuchu na dachu przy budówki, starając się jak najbardziej rozpłaszczy ć ciało, żeby żaden przechodzień nie zwrócił na niego uwagi. Wolałby też, żeby nikt w domu go nie zauważy ł, ale to ry zy ko musiał ponieść. Uniósł głowę i na moment zerknął do środka. Okno znajdowało się zaledwie kilkadziesiąt centy metrów nad nim. Pusto, nie licząc dwóch zasłany ch łóżek, każde pod przeciwległą ścianą, oraz stosu ubrań na podłodze. Zimno i wilgoć przeszy wające go na wskroś sprawiły, że przy pomniała mu się podłoga aresztu, na której osiem lat temu spędził pierwsze noce. Nagle zarejestrował dźwięk dobiegający od strony okna, jakby w mieszkaniu ktoś otworzy ł drzwi. Znów poderwał głowę. Do pokoju weszły dwie dziewczy ny, oby dwie ściągnęły peruki. Jedna miała długie, czarne, falowane włosy, druga – krótsze i rudawe. Patrzy ł na nie. Rudą perukę zdjęła Cassandra. To by ło szaleństwo, jakiś obłęd. Jednak robił to, co musiał, nie miał wy boru. Zastukał w okno. Dziewczy ny odwróciły się w jego stronę. Przy cisnął twarz do szy by. Cassandra wy trzeszczy ła oczy. Musiała go rozpoznać. Przy łoży ł palec do ust. Druga dziewczy na odrobinę uchy liła okno. Teddy dostrzegł blokadę zamontowaną po wewnętrznej stronie. – Wha’ you want? Ten sam koślawy angielski co u Cassandry. – Get Cassandra to the window – wy szeptał. Podeszła do okna. Teddy mówił dalej swoją łamaną angielszczy zną: – Bardzo chcę się z tobą spotkać. Mogę wejść? Cassandra gapiła się na niego, jakby zobaczy ła ducha. – Nie, musisz mówić z Big Mamą. Nie mogę dłużej rozmawiać, mistah. Zamknęła okno i opuściła roletę. Teddy zgramolił się z dachu. Musiał działać szy bko. Nacisnął klamkę – dziwne, ale drzwi by ły otwarte. Zastanawiał się, kto trzy ma w domu niepełnoletnie dziwki i nie zamy ka ich na klucz. Zamknął za sobą najciszej, jak potrafił. Przy pomniały mu się słowa Guldmana: „Nie da się uratować ty ch dziewczy n”. W kory tarzu by ło cicho i pusto. Śmierdziało dy mem papierosowy m.

Na haczy kach wbity ch w ścianę wisiało kilka płaszczy. Dostrzegł ten, który miała na sobie madame. Stał w bezruchu i czekał, aż coś się wy darzy, ale panowała cisza. Wy dawało mu się, że sły szy ciche głosy dochodzące gdzieś z góry. Nikt się nie zjawił, więc równie dobrze mógł wejść dalej. Na podłodze nie stały żadne buty, inaczej niż w ty powy ch szwedzkich przedpokojach. Unosił się specy ficzny zapach – jakiejś przy prawy, zapachowy ch świeczek, a może po prostu burdelu. Zastanowił się, czy to w ogóle jest burdel. Obserwował ten dom dłuższą chwilę i nie zauważy ł, żeby wchodzili tu jacy ś faceci. Niewy kluczone, że dziewczy ny dojeżdżają do klientów. Przedpokój prowadził do kuchni. W ciemności Teddy zauważy ł stosy brudny ch naczy ń w zlewie. Po drugiej stronie kuchni mieścił się mały salon ze stary m, masy wny m telewizorem i dy wanem na podłodze. Rolety w duży m oknie wy chodzący m na patio by ły opuszczone. W głębi pod ścianą stała rozłożona kanapa; Teddy ’emu wy dawało się, że ktoś na niej leży. Stanął w bezruchu, sły sząc własny oddech. Naprawdę nie mieli tu żadny ch ochroniarzy ? Naprawdę dziewczy ny spały w otwarty ch pokojach przy otwarty ch drzwiach prowadzący ch na wolność? Znów przy pomniał sobie, co Guldman powiedział o ty ch dziewczy nach. Za rogiem natknął się na schody prowadzące na piętro. Ostrożnie stawiał każdy krok, żeby nie skrzy piały. Cały czas się spodziewał, że ktoś zacznie krzy czeć albo się na niego rzuci. Na górze znajdował się krótki kory tarz. Panował tu jeszcze większy mrok. Każde drzwi by ły zamknięte, ale Teddy dokładnie wiedział, które prowadzą do pokoju, w który m widział Cassandrę. To stamtąd dochodziło mamrotanie. Delikatnie nacisnął klamkę. Pośrodku paliła się lampa, dziewczy ny siedziały każda na swoim łóżku. By ły pochłonięte cichą rozmową. Na widok Teddy ’ego zamilkły. Wy glądały na jeszcze bardziej zszokowane, niż gdy pukał w okno. Teraz wy raźnie zobaczy ł, z czego składał się stos ubrań na podłodze. Kilka peruk, wy sokie kozaki, różnego rodzaju gorsety i inne fatałaszki. Poza ty m nic, żadny ch obrazów na ścianach, regałów czy dy wanów. Żadny ch krzeseł czy stolików nocny ch. Ty lko łóżka i lampa. – Muszę zadać ci kilka py tań, Cassandro. Zacisnęła oczy, zmarszczy ła czoło i zakry ła twarz rękoma, jakby miała nadzieję, że Teddy jest ty lko ogromną zjawą, która zniknie, jeśli wy starczająco mocno się postara. – Mistah, Big Mama wie, że tu jesteś? – Nie, ale chcę porozmawiać, nic więcej. Cassandra podniosła głos, przechodząc z szeptu do normalnego tonu. – Nie wolno rozmawiać bez zgody Big Mamy. Druga dziewczy na podeszła do drzwi. – Nie, nie, siadaj. Zapłacę wam. – Teddy usiłował wrócić do szeptu, ale by ło za późno. Druga dziewczy na otworzy ła drzwi i zawołała kogoś w obcy m języ ku. Dziesięć sekund później w progu stała madame.

By ła naprawdę dużą kobietą, w wy sokich wnętrzach hali Dworca Centralnego i na ulicy nie dostrzegał tego tak wy raźnie jak teraz. Burdelmama imponowała nie ty lko wzrostem, wszy stko w niej by ło duże: jej szy ja gruba i szeroka, głowa wy dawała się wręcz napuchnięta, dłonie przy pominały łapy boksera wagi ciężkiej, a stopy musiała mieć tego samego rozmiaru co Teddy. W jej oczach nie widział wściekłości ani strachu, raczej niezrozumienie. Może obecność mężczy zny w pokoju ty ch dziewczy n nie by ła niczy m dziwny m, poza ty m, że miały na sobie ubrania. Angielski burdelmamy brzmiał podobnie jak Cassandry. Teddy rozpoznał jej głos: to z nią wczoraj rozmawiał, gdy zamawiał usługi dziewczy ny. W dłoni trzy mała żarzącego się papierosa. – Mistah, obawiam się, że nie wolno tu panu by ć. – Przepraszam, że nie zadzwoniłem. Chciałby m Cassandrę. – Mistah, ona dojeżdża do klientów. Jeśli pan chce, okej, trzy ty siące koron za godzinę. Ale nie teraz. – Czemu nie? – Dlaczego wszedłeś do mojego domu? Madame zaciągnęła się papierosem. Zachowy wała nieprawdopodobny spokój. Teddy podszedł bliżej; by li mniej więcej tego samego wzrostu. – Chcę, żeby Cassandra poszła ze mną. Dobrze zapłacę. Ile? Madame nie patrzy ła na niego. Kątem oka widział, że Cassandra mu się przy gląda. – To ty wczoraj chciałeś z nią ty lko rozmawiać? – Tak, muszę zadać jej kilka py tań. Burdelmama głęboko się zaciągnęła. – I nie chcesz poznać jej inaczej? – Nie. – Mnie zapy taj. Teddy odczekał kilka sekund. Może powinien to zrobić – niewy kluczone, że to madame odpowiadała za czat. Nawet przez sekundę nie wierzy ł, że Cassandra sama napisała wszy stkie te wiadomości. Ale to ją zaczepiła na ulicy jakaś kobieta i to jej ktoś dał pieniądze za informacje o Philipie. To Cassandra spotkała się z tą osobą lub osobami. Musiał z nią porozmawiać. – To nie ma sensu. Jestem gotów odkupić Cassandrę tu i teraz. Podaj cenę. Madame pry chnęła, jakby złoży ł jej jakąś żałosną ofertę. – Nie rozumiesz, ile dziewczy na taka jak Honey Rose jest warta. Zwłaszcza w jej wieku. Nie ma ceny, która mogłaby mnie zadowolić. Idź stąd. – Zamierzam zabrać ją ze sobą. – Ty lko spróbuj. – Nie widzę nikogo, kto mógłby mnie powstrzy mać.

Madame spojrzała na Cassandrę. Teddy również się do niej zwrócił. – Pójdziesz ze mną i wszy stko się ułoży. Nie będziesz musiała więcej tego robić i obiecuję, że nie trafisz do jakiegoś pieprzonego haremu w Abu Zabi. Następnie popatrzy ł na madame. – Nie będę więcej cię nachodził. Cassandra przy gry zła dolną wargę. Milczała. Madame zrobiła krok w jej stronę. – Nie rozumiesz, mistah. Ona nigdy ode mnie nie ucieknie. Uniosła papierosa. – Little Bird, daj mi rękę. Teddy znów sobie przy pominał słowa Guldmana. Naprawdę czegoś tu nie pojmował. Cassandra wy ciągnęła rękę. Madame złapała ją za nadgarstek i zgasiła papierosa w jej dłoni. Dziewczy na nie krzy knęła, nawet nie pisnęła. Ty lko zagry zła zęby. Teddy wpatry wał się w oczy burdelmamy. Miała pusty wzrok. Potem zareagował: odepchnął ją, a drugą ręką chwy cił Cassandrę. Madame zatoczy ła się do ty łu. Mimo swojej postury łatwo straciła równowagę, nie by ła na to przy gotowana. Teddy złapał Cassandrę obiema rękami i przewiesił ją sobie przez ramię. – Nie możesz tak robić, mistah – powiedziała Cassandra ostry m głosem, ale sły szał, jak płacz więźnie jej w gardle. Szarpnął drzwi i zaczął zbiegać po schodach z dziewczy ną na ramieniu jak z workiem kartofli. Kobieta na rozłożonej kanapie usiadła, wy budzona ze snu. Teddy przeszedł przez kory tarz. Madame stała na górze schodów i śledziła go wzrokiem. – Nigdy ci się to nie uda! – krzy knęła. Teddy nie wiedział, co zrobił ani dlaczego. Wiedział ty lko, że jego serce łomocze jak u lwa. Wy niósł Cassandrę na mróz i popędził w kierunku większej drogi. Potrzebował samochodu.

* Emelie przy snęła przed komputerem, gdy szukała informacji na temat Jarla Poljonena, Kevina i Aniny Hanny Björklund. Powieki miała ciężkie jak z ołowiu. Potrzebowała snu. Magnus widział, w jakim jest stanie. Niemal rozkazał jej jechać do domu i przespać się parę godzin. My ślała, że zdrzemnie się już w taksówce, ale kierowca zaczął wy py ty wać, czy m się zajmuje, co sądzi na temat alternaty wny ch tras przez miasto, czy podejmuje się również spraw związany ch z migracją. Normalnie zby łaby takiego wścibskiego taksówkarza, ale teraz sprawiała jej przy jemność rozmowa o zwy czajny ch sprawach, pierwsza od kilku dni. Zadzwonił jej telefon. Zobaczy ła na wy świetlaczu numer mamy. Cieszy ła się, że Mobingela pomogła jej zsy nchronizować kontakty z Outlooka z nową komórką.

– Cześć, mamo. – Cześć, kochanie. Co sły chać? – W porządku. A u ciebie? – Wszy stko dobrze. Długo się nie odzy wałaś. Zawsze to poczucie winy. Minęło może dziesięć dni, odkąd ostatnio rozmawiały. Wprawdzie bardzo krótko, Emelie wtedy także jechała wtedy taksówką do domu, ale zawsze. – Miałam potwornie dużo pracy. – Czy li nic nowego. – No tak, chociaż teraz jeszcze więcej niż zwy kle. Nie mogę wy jaśnić, ale to wy jątkowa sprawa. – Trochę się o ciebie z tatą martwimy. – Mamo, rozmawialiśmy o ty m ty siąc razy. Wszy stko jest w porządku. Jeśli przez pierwsze lata nie harujesz, potem nie masz żadny ch szans. Poza ty m lubię swoją pracę. Pomy ślała, że akurat dzisiaj nie jest to prawda. Taksówka minęła Norrmalmstorg, przy który m mieściły się Vinge i MAQS – dwie największe szwedzkie kancelarie. Wiedziała, co mama teraz powie: ży cie nie składa się wy łącznie z pracy, liczą się również inne cele poza ty m, by zostać wspólnikiem w kancelarii. I trzeba ży ć chwilą, bo potem będzie za późno. – Ależ córeczko – powiedziała mama z wy raźny m rozczarowaniem w głosie. – Ży cie jest krótkie. Jesteś młoda, ty le przed tobą. My ślisz, że zdąży sz poży ć? – Obiecuję, że zdążę z ty m, z czy m chcę. Czasy się zmieniły, ty i tata ży liście po swojemu, a ja chcę inaczej. – Ależ oczy wiście, kochanie. Oczy wiście, że tak. A wiesz, rozmawiałam z Ingrid o czy mś, o co chciałam cię zapy tać. To super pomy sł. Ingrid i ja tak miło spędziły śmy wczoraj czas. Mama opowiadała dalej o kolacji z Ingrid, ciocią Emelie. Często przy chodziły im do głowy różne pomy sły. To nie tak że Emelie gardziła rodzicami. Nic z ty ch rzeczy, miała dzięki nim świetne dzieciństwo. Bez wy wierania presji zachęcali ją do robienia postępów w szkole i wspierali w jej wy borach. Ale inaczej patrzy li na ży cie. By ć może dlatego, że w czasach, gdy sami pracowali i studiowali, wiedzieli, że społeczeństwo się podnosi, zmierza naprzód. Oboje urodzili się w latach pięćdziesiąty ch, studia wy ższe zaczęli pod koniec siedemdziesiąty ch, a kariery zawodowe na początku osiemdziesiąty ch. Z ekonomicznego punktu widzenia by ły to złote lata, kiedy wszy scy wiedzieli, że będzie im się powodziło lepiej niż ich rodzicom. Wy dawało się również, że idee i ideologie coś wtedy znaczy ły, przy najmniej dla jej rodziców i ich znajomy ch. Oby dwoje angażowali się w działalność organizacji i stowarzy szeń walczący ch przeciwko dy ktaturom w Amery ce Łacińskiej, głównie w Chile. Później przy łączy li się do Komitetu do spraw Izolacji Republiki Południowej Afry ki. Emelie wciąż pamiętała plakat wiszący w kuchni w ich mieszkaniu, zanim przeprowadzili się do domu. Ry sunek jabłka, które przy pominało również twarz. Pod nim napis: „Nie wgry zaj się w naród chilijski”. Przekaz nakłaniał, by nie kupować owoców z Chile. Ale polity czne zaangażowanie rodziców dawno wy gasło, a dziś chodziło głównie o różne

formy samorealizacji. Szeroko zakrojone idee skurczy ły się do my śli o zdrowy m odży wianiu, mindfulness i wy stroju wnętrz – ty le że w odróżnieniu od Emelie, także zainteresowanej ty m ostatnim, tata wszy stkie meble robił sam. W końcu mama przeszła do sedna. – Zarezerwowały śmy z Ingrid weekend z jogą w Sztokholmie. No i pomy ślały śmy, że ty i Molly mogły by ście się do nas przy łączy ć. Będzie super. Emelie zdusiła westchnienie. – Fajnie, a kiedy ? – Za trzy ty godnie, od piątku do niedzieli. Studio jogi mieści się gdzieś na Södermalm, Molly tam mieszka. Kojarzy sz? – No pewnie, by łam u niej na kolacji kilka miesięcy temu. – Aha, a ty próbowałaś asztangi, prawda? – Jakieś trzy lata temu. Trenuję głównie tajski boks. A Molly chodzi na jogę? – Owszem, przede wszy stkim kundalini. Jest bardzo dobra, ćwiczy trzy razy w ty godniu i robi kurs instruktora, ale może się z nami wy brać na asztangę. Ojeju, ale fajnie, że z nami pójdziesz! Zajęcia trwają pięć godzin dziennie, więc można będzie się zaangażować. Sądzę, że będą niesamowite. Połączy my się z energią. Emelie zastanowiła się, kiedy ostatnio trenowała. Minęły ponad dwa ty godnie, odkąd zafundowała sobie porządny sparring. – Zerknę w kalendarz, mamo. Pewnie będzie ciężko, ale się postaram. Zdjęła buty w przedpokoju, nie zapaliła światła. Przez kilka minut stała i starała się o niczy m nie my śleć. Jej mieszkanie by ło dobrze rozplanowane: mała kuchnia, duży pokój, gdzie miała też rozkładany stolik, który mógł pomieścić osiem osób, oraz wnęka na łóżko. Ponieważ włoży ła w to lokum wszy stkie swoje pieniądze oraz sporą część oszczędności rodziców, nie zostało jej wiele na urządzanie. Kupiła je świeżo po remoncie. Podłoga składała się z pobejcowany ch na biało sosnowy ch desek. Ściany też miały kolor sztokholmskiej bieli, poza mały m przedpokojem, gdzie położy ła tapetę w kwiatki. Zasłonki, które mama pomogła jej oblamować, również by ły białe i sięgały podłogi. W zasadzie mieszkanie nadal wy glądało tak jak w ogłoszeniu. Nad kanapą zawiesiła dwie krowie głowy zrobione ze stary ch plastikowy ch kanistrów, korków i pokry wek. Pochodziły z Afry ki i zostały wy produkowane z odzy skiwanego plastiku, przy najmniej tak powiedzieli jej w sklepie Afroart. Patchworkowy dy wan dostała od rodziców. Na odziedziczonej w spadku kanapie leżały dwie włochate poduszki z alpaki. Znalazła je na pchlim targu w Clignancourt, gdy po ukończeniu liceum zamieszkała w Pary żu. To by ły jej jedy ne pamiątki z tamtego okresu, chociaż w głowie przechowy wała o wiele więcej wspomnień. Starała się utrzy my wać tutaj czy stość i porządek, choć rzadko by wała w domu. Jossan poleciła jej świetną pomoc sprzątającą, którą Emelie wy próbowała w ciągu ostatnich miesięcy. Dziwne uczucie, co drugi ty dzień mieć w domu obcą osobę, chociaż wszy scy w kancelarii korzy stali z tego dużo częściej. Ktoś prał i prasował ich ubrania, przy rządzał im posiłki, bawił się z ich

dziećmi – prawdziwy luksus. Tak naprawdę jednak chodziło o to, żeby wy robić jeszcze więcej godzin w pracy. Emelie nie chciała brzmieć jak swoja mama, ale czasami nie mogła przestać się zastanawiać: czy ludzie tracą bliski kontakt z własny m domem? Czy nikt już nie zajmuje się swoimi brudny mi ubraniami, swoimi posiłkami, własny mi dziećmi? Ustawiła alarm w telefonie i wy łączy ła dźwięk. W ubraniu wy ciągnęła się na łóżku. Półtorej godziny snu powinno wy starczy ć. W ciągu dnia będzie funkcjonować dzięki kawie i napojom energety czny m. Potem znów zadzwoni do Teddy ’ego. My śli kołatały jej w głowie. Obrazy z ostatniej nocy. Martwe ciało. Twarz. Dzwonek do drzwi. Chy ba na chwilę się zdrzemnęła. Roleta by ła opuszczona. Nie miała siły wstać i otworzy ć. Chciała odrobiny spokoju. Ktoś znów zadzwonił. Zwlekła się z łóżka. Czuła narastający ból głowy i lekkie łomotanie w skroniach. Kto dzwonił do jej drzwi w samy m środku dnia?

* Najpierw nie odbierała telefonu, a teraz nie otwiera. Musiała by ć w domu. Kiedy bez skutku próbował się z nią skontaktować, zadzwonił do kancelarii. Recepcjonistka poinformowała go, że Emelie pojechała do domu. Zastanawiał się, czy jest chora, czy wciąż obrażona. Nie wiedział, co o ty m my śleć. Niby powinna go przeprosić, ale w końcu od ich sprzeczki minęła prawie doba. Tak jakby nabrał do tego dy stansu, to już nie by ło takie ważne. Poza ty m nie wiedział, dokąd pójść. Potrzebował Emelie. Samochód, który zaparkował w niedozwolony m miejscu, ukradł w Skarpnäcku. Ford escort, co najmniej piętnastoletni, model, w który m zapłon nie miał elektronicznej blokady. Majstrując przy zamku, nie spuszczał oka z Cassandry. Kazał jej usiąść na ziemi. Poszczęściło mu się, że trafił akurat na to auto, z takim fordem potrafił obchodzić się z zamknięty mi oczami. Gdy już dostał się do środka, zerwał panel, wy rwał stacy jkę i wsadził tam śrubokręt – który wziął od Lazara Guldmana – a następnie w mniej niż minutę odpalił silnik. Wjechali na autostradę. Cassandra siedziała w milczeniu na miejscu pasażera. Miała obojętny wy raz twarzy, jakby wy bierali się na wy cieczkę. Zostawił ją w spokoju. To zrozumiałe, że potrzebowała czasu na przetrawienie tego, co się wy darzy ło. Sam też powinien pomy śleć.

– Nie chcesz porozmawiać? Nie chcesz wiedzieć, co teraz zrobimy ? – zapy tał, gdy przejeżdżali przez most Skanstullsbron. Cassandra milczała. – Nie martw się. Patrzy ła przed siebie. – Obiecuję, że nikt cię już nie skrzy wdzi. Spojrzała na niego. Widział mrok w jej oczach. – Mistah... Teddy znów patrzy ł na drogę. Minęli Åhléns na Ringvägen. – Człowiek Juju. – Co takiego? – Człowiek Juju – powtórzy ła. – Kto to? Nie odpowiedziała. Teddy starał się zrozumieć, o co jej chodzi, jednak nie chciała powiedzieć nic więcej. Gdy Emelie w końcu uchy liła drzwi, od razu zauważy ł, że coś się stało. By ła bardzo blada. Miała cienie pod oczami, które nie powstały pod wpły wem światła pły nącego z kory tarza. Uderzy ło go, w jak atrakcy jny sposób się poruszała. Jak dwoma palcami odgarnęła włosy za ucho. Jak przestępowała z nogi na nogę, jakby koły sała się w swoim wewnętrzny m ry tmie. – Co tutaj robisz? – Mogę wejść? – Próbowałam spać. A to kto? – Wpuść mnie, to ci opowiem. Otworzy ła drzwi i zapaliła lampę. Ten przedpokój stanowił całkowite przeciwieństwo zapy ziałej nory Lazara Guldmana. Białe, gładkie ściany. Kilka par butów, szpilki i kozaki równiutko ustawione na wy cieraczce. Na wieszaku parę płaszczy i kurtek w porządku kolory sty czny m. Teddy popy chał przed sobą Cassandrę. Usiedli w kuchni, w której stał okrągły biały stół z krzesłami My ran. Panował tu taki porządek, jak w domu Lindy, choć wszy stko wy dawało się jeszcze bardziej wy chuchane. Jakby każdy mebel starannie dopasowano do inny ch mebli, koloru ścian, podłogi i ogólnego klimatu mieszkania. Nie miał siły wracać do kłótni, więc w skrócie opowiedział, co robił od poprzedniego wieczoru. Emelie wiedziała już od Jana, że udało się dopasować DNA Iana ze szklanki do materiału z butelki whisky. Jednak nie wiedziała, że Teddy rozmawiał z Ianem w VIP roomie ani co facet mu powiedział. Wy jaśnił też, że z rozmów na czacie, do który ch dotarł, wy nikało, że ktoś zapłacił Cassandrze za informacje o Philipie. W końcu wspomniał mimochodem, że zabrał dziewczy nkę z pewnego miejsca pod miastem.

– Gdzie ona się podzieje? – zapy tała Emelie. – Nie mam pojęcia. Ale wie coś ważnego. Emelie ledwie go słuchała. Słowem nie wspomniała, że nie mieli kontaktu przez prawie dobę. Położy ła łokcie na stole i oparła głowę na dłoniach. Lekko zmruży ła oczy. – Jak w ogóle się czujesz? Podniosła głowę. – Dziś w nocy znalazłam martwą kobietę. Teddy nie wiedział, jak zareagować. Zapy tał: – Kogo? – Nazy wała się Anina Hanna Björklund i też miała coś wspólnego z Philipem. Emelie z grubsza opowiedziała, co Anina mówiła i jak ją znalazła. Potem zamilkła. Teddy zrozumiał, dlaczego wy glądała na taką przy gaszoną. Podniósł się i podszedł do niej. Gdy ukucnął, jego głowa znalazła się na wy sokości jej twarzy. Nachy lił się i objął ją tak ostrożnie, jak potrafił. Cassandra siedziała nieruchomo. Emelie się nie odsunęła. Łkała w jego ramionach. Po chwili Teddy wrócił na swoje miejsce. – Philip ma niedługo zadzwonić do swojego doradcy. Magnus chce, żeby któreś z nas przy ty m by ło i instruowało Patrica Öhrna podczas rozmowy – powiedziała Emelie. – Mogę pojechać do banku, ale zostaniesz z Cassandrą? Nie pozwól jej odejść. Emelie wstała i nastawiła czajnik. Po chwili woda zaczęła bulgotać. – Zwariowałeś. To nie więzienie. Jeśli będzie chciała iść, to pójdzie. Twarz Cassandry pozostawała bez wy razu. Wy glądała na zmęczoną, jednak cały czas siedziała wy prostowana. Teddy zapy tał, czy Emelie ma w domu komputer. – Możesz znaleźć zdjęcie Philipa oraz zdjęcia dwóch inny ch osób? – poprosił, gdy stawiała laptop na stole. – Po co ci inne osoby ? – Zrobimy konfrontację. Nie chcę, żeby odpowiadała ty lko „tak” lub „nie”, zamierzam kontrolować jej odpowiedzi. Emelie jeździła palcem po panelu doty kowy m. Po chwili zdjęcia Philipa oraz dwóch nieznajomy ch mężczy zn pojawiły się na ekranie. Teddy zwrócił się do Cassandry. – Poznajesz kogoś na ty ch zdjęciach? – A potem mnie wy puścicie? – Dokąd pójdziesz? – Nie wiem.

– Dobra – powiedział. – Podwieziemy cię. Przy sunął komputer bliżej. Philip uśmiechał się na zdjęciu. Sprawiał niewinne wrażenie. – Poznaję go. – Wskazała na Philipa. – To o niego py tali. – Kto py tał? Teddy obserwował skulone ramiona Cassandry, jej skoncentrowane oczy. Nic dziwnego, że by ła spięta. W tej sy tuacji każdy by by ł. Ale musiało chodzić o coś jeszcze. – Boisz się? – Tak, mistah. Bardzo. Emelie nachy liła się nad nią. – Napijesz się herbaty ? Napełniła sitko liśćmi i włoży ła do kubka. Potem nalała wrzątku i postawiła kubek przed dziewczy ną. – Nie wiem, kim jest Juju, o który m mówisz, ale mogę obiecać, że zrobię co w mojej mocy, żeby nic złego cię nie spotkało. Powiedz mi ty lko, jeśli wiesz, jakie osoby py tały cię o Philipa – powiedział Teddy. Cassandra przy glądała mu się i po raz pierwszy odniósł wrażenie, że naprawdę go widzi. – Nie wiem, kto to by ł na czacie. Nie zajmuję się ty m. Raz dostałam pieniądze od jakiegoś mężczy zny. – Od kogo? – Nie wiem. – A ta kobieta, która wy py ty wała się o Philipa na ulicy, kim by ła? – To by ła... – Cassandra zawahała się na krótką chwilę. – Jego siostra. – Skąd wiesz? – Widziałam. I powiedziała mi to. Gdy czekał na ulicy na taksówkę, wy ciągnął paczkę papierosów, którą kupił po drodze. Ford musiał zostać tam, gdzie stał, ale Teddy zanotował w pamięci, żeby później zadzwonić do właściciela. Wy bierał się do Patrica Öhrna po to, by wesprzeć go w rozmowie z Philipem. Emelie została w domu z Cassandrą. Pierwszy raz od ośmiu lat miał papierosa w ustach. Poprzednio palił, gdy w domku letniskowy m oglądał film. A dwadzieścia minut później leżał na brzuchu z rękami skuty mi na plecach i świadomością, że najprawdopodobniej spędzi za kratkami od ośmiu do dwunastu lat. Caroline Schale. Anina Björklund. Cassandra. Dziwaczny trójkąt z pusty m środkiem.

* Nikola nie wiedział, czego doty czy ła sprawa, poza ty m, że Yusuf wy słał jemu i Chamonowi esemesa z prośbą, by przy jechali do Steakhouse Baru. Dla Nikoli to by ł ranek. Poprzedniego wieczoru, po spotkaniu z tą dziwną prawniczką, która zadawała mnóstwo py tań, skoczy li do O’Leary s na kilka browarów. Nikola zastanawiał się, w jaki sposób Teddy jest w to zamieszany. Musi zapy tać Yusufa, czy coś wie. Jechali do Södertälje. Atmosfera by ła dobra. Wy głupiali się, żartowali. – A sły szałeś to? – spy tał Chamon. – Pewien Kurd patrzy w zoo na gory le. Jeden z gory li zaczy na do niego machać, żeby podszedł bliżej. Kurd rozgląda się, żeby sprawdzić, czy małpa jego miała na my śli. Podchodzi do klatki, a gory l szepcze: „Bracie, jak się stąd wy dostałeś?”. Nikola zarżał. Potem zmarszczy ł nos. – Ja pierdolę, co tu tak wali. Chamon wy szczerzy ł zęby. – Musiałem uwolnić bączura i my ślałem, że się nie zorientujesz, jak będę go wy puszczał stopniowo. Zaparkowali przed restauracją. Właściwie nie wolno by ło tam stawać, ale straż miejska w Södertälje miała się na baczności. Mandat za wy cieraczką nie tego gościa, co trzeba, i mogło się to źle skończy ć. Gdy weszli, Yusuf poprosił, żeby włoży li telefony do pudełka przy drzwiach. Poprowadził ich w głąb lokalu. Przy jedny m ze stolików siedział samotnie Isak i jadł stek na śniadanie. Prawdziwy twardziel. Zarówno on, jak i Yusuf milczeli. Isak starannie kroił mięso. Nikola znów pomy ślał o Teddy m. Zastanawiał się, czy m właściwie się zajmował. Yusuf gapił się na nich. W końcu Isak podniósł wzrok. – Sły szeliście, co wy darzy ło się dziś w nocy ? Chamon pokręcił głową. – Usiądź. Chamon wy sunął krzesło i usiadł. – Chy ba nic nie paliłeś? – No co ty, przecież jest wcześnie. – Okej, zaraz powiem coś zajebiście nieprzy jemnego. – No? – Ktoś zabił Aninę. – Isak nawet nie mrugnął.

Chamon wy glądał, jakby nie rozumiał. – Ktoś w nocy przy szedł do jej mieszkania, chwilę po ty m, jak tu by ła, i ją stuknął. – La, la. La afham! – wy darł się Chamon. – Przy kro mi. – Isak starał się go pocieszy ć po sy ry jsku. Położy ł dłoń na jego dłoni. Yusuf podszedł do Chamona i go objął. Chamon skowy tał i wy ł. Wy machiwał rękami i pluł, gdzie popadnie. Rzucił się na podłogę. Walił głową w stół. Nie potrafili go uspokoić. Nawet Isak próbował go przy trzy mać. W końcu Chamon położy ł się na podłodze i łkał, pociągając nosem. – To ma coś wspólnego z tamtą prawniczką? To ona? Isak kucnął przy nim. Pomógł mu usiąść na krześle. – Nie, to nie ona. Ona zadzwoniła po gliny. Ktoś inny. – Kto? Wujek Nikoli? – Misiek? Nie sądzę. On tak nie robi. Rozmawiali po sy ry jsku. Isak starał się odpowiadać najlepiej, jak potrafił. – Musimy się dowiedzieć, kto to zrobił. – La taqlaq. Załatwię to – powiedział Isak i objął Chamona. Yusuf wy prowadził chłopaka z restauracji. Miał go zawieźć do domu krewny ch. Isak odwrócił się do Nikoli. Nigdy jeszcze nie przeby wał z Isakiem sam na sam. Nie wiedział, czy powinien stać, czy siedzieć, patrzeć mu w oczy, czy spuścić wzrok. Nie wiedział, czy okazy wać wściekłość, czy może płakać. – Możliwe, że wiemy, kto ją zabił. Nie by ł to facet, któremu kazaliście wy jść na zamarzniętą zatokę – powiedział Isak. – A kto? – Powiem ci, ale muszę wiedzieć, czy z nim jesteś? – Z kim? – Czy jesteś z Chamonem. Będzie mógł sam się ty m zająć. W Szwecji tak teraz jest. – No tak. – Czy li wchodzisz w to? Nikola chciał zapy tać o Teddy ’ego, ale nie wiedział, jakich słów uży ć. Zarost Isaka by ł tak gęsty, że wy glądał jak czarny cień, a nie broda. – Mój wujek jest w to zamieszany ? – Nikola zdał sobie sprawę, że nie da się zapy tać inaczej niż wprost. Isak poklepał go po ramieniu. – Nie zrobił tego Aninie, jestem pewien. Nie martw się o niego. Odpowiedz ty lko, czy w to

wchodzisz. – Tak. – Chamon do końca ży cia ci tego nie zapomni. Gdy się dowiemy, gdzie ten kahben jest, Yusuf wy śle ci esemesem czas i miejsce. – Dobra. – Wtedy zostaw komórkę tam, gdzie będziesz, i idź w umówione miejsce. Weź ze sobą rękawiczki, kominiarkę i ubrania, które będziesz mógł później spalić. – Okej. A teraz mam coś zrobić? – Tak, idź do Gabbesa i niech ci da glocka siedemnastkę albo makarowa. Tego gnata, którego miał Yusuf, gdy kazaliście tej świni wy jść na lód. Gabbe będzie wiedział. I wie, że przy jdziesz. – Skąd może wiedzieć? – Nikola, habibi, zawsze na tobie polegałem. Jesteś jedny m z nas.

* Gdy wy ciągnął rękę, żeby przy witać się z Patrikiem Öhrnem, poczuł, że jeszcze śmierdzi fajkami. Za chwilę mijały dwie godziny, odkąd Öhrn poprosił Philipa, żeby zadzwonił później. Naprzeciwko Teddy ’ego, po drugiej stronie dębowego stołu, siedział Jan. Wy glądał na zmęczonego. Teddy puścił do niego oko. By ł wdzięczny, że tej nocy dał mu cy nk. Pomiędzy nimi leżał telefon komórkowy podłączony do jakiejś puszki, z której wy chodziły kable do dwóch par słuchawek. Mieli stąd widok na ruchliwą Sveavägen. Jeździły nią głównie taksówki. To by ło ścisłe centrum, serce Sztokholmu. Po ty m, co Cassandra powiedziała o siostrze Philipa, Teddy poprosił Emelie, żeby porozmawiała z Caroline Schale. Patric Öhrn sprawiał wrażenie potwornie zdenerwowanego. Pot niemal spły wał mu po dłoniach, pod pachami zrobiły mu się ciemne plamy. Jąkał się, gdy usiłował im zrelacjonować treść porannej rozmowy. Czekali. Jan energicznie stukał w klawiaturę komputera, który ze sobą przy niósł. Miał spróbować namierzy ć tę rozmowę. Patric Öhrn też coś pisał na swoim laptopie. Teddy odchy lił się na krześle. Starał się skupić na zadaniu, zastanawiał się, jak to wszy stko się ze sobą wiąże. Zamordowana dziewczy na, Cassandra, Sy ry jczy cy. Patric postukał go po ramieniu. – Dzwoni. Teddy sięgnął po słuchawki.

– Nagry wacie to, tak? Patric pokiwał głową, po czy m odebrał. – Cześć, tu znowu Philip. Mówiłeś, że mam zadzwonić mniej więcej o tej porze. Teddy od razu rozpoznał jego głos. Patric Öhrn robił, co mógł, żeby brzmieć swobodnie. – Tak jest, wtedy miałem spotkanie z klientem. Dobrze, że mogliśmy to przełoży ć. – Chodzi o przelew, o który m rozmawialiśmy parę dni temu. Dostałeś ode mnie kopię umowy zakupu? – Tak, przy szła. O jaką kwotę chodziło? Zarówno Teddy, jak i Jan poinstruowali Patrica, żeby przeciągał rozmowę możliwie jak najdłużej. Leżał przed nim scenariusz z py taniami. Teddy zamknął oczy i skoncentrował się na głosie Philipa. – Szesnaście milionów koron. – Westchnienie. – Racja. I pieniądze miały zostać wy słane do tajskiego banku, prawda? – Wszy stko jest w umowie. Przelew już wy szedł? – Poczekaj chwilę, zaraz sprawdzę. Patric zaszeleścił jakimiś papierami. Teddy wiedział, że umowa jest pod ręką. Jan stukał w klawiaturę komputera. W ciszy, która zapadła po drugiej stronie, Teddy sły szał ćwierkanie ptaków. Żadny ch samochodów, autobusów czy miejskiego hałasu. Ty lko ćwierkanie. Miejsce, do którego przenieśli Philipa, musiało leżeć poza miastem albo blisko parku. – Okej, już to mam. – No i? – Niestety, pieniądze nie zostały jeszcze wy słane. Wiesz, przelewy zagraniczne realizowane są do dziesiątej rano każdego dnia. Kontrakt przy szedł wczoraj i przelew powinien dzisiaj wy jść, ale coś nie zadziałało. Wy bacz. – Patric, co to ma znaczy ć? Dlaczego pieniądze nie zostały dziś wy słane? Teddy miał wrażenie, jakby dosły szał wzburzenie w głosie Philipa. Prawdopodobnie panika brała nad nim górę. – Strasznie mi przy kro. Musieliśmy to przeoczy ć. Ale zobaczę, czy da się coś zrobić. Zaczekaj chwilę. Patric wcisnął „mute” i spojrzał na Jana. – Jak ci idzie? Jan nie podniósł wzroku znad komputera. – Może mi się uda – odpowiedział. – Przy trzy maj go kilka minut. Patric wstał i obszedł stół. Kropelki potu bły szczały nad jego górną wargą. Po dwóch minutach Teddy kazał mu wrócić do rozmowy : – Powiedz mu, że powinno się udać, ale musisz to u kogoś potwierdzić. Janne, ile potrzebujesz?

– Góra dwie minuty, już prawie. Patric przy wrócił połączenie. – Halo, jesteś? Właśnie rozmawiałem z kimś, kto się na ty m zna, i chy ba powinno się udać. Ty lko będziesz musiał zapłacić za przelew i pokry ć koszty po stronie odbiorcy. Koleżanka sprawdza teraz, o jaką kwotę chodzi. Za minutę da mi znać. – Okej. – A co u ciebie poza ty m? Kiedy odbierasz klucze do nowego mieszkania? – Ech... no... jak ty lko zapłacę. – Fajnie. Czeka cię remont, czy możesz od razu się wprowadzać? – Mieszkanie jest w dobry m stanie. Dostałeś odpowiedź? – Za moment. Patric zerknął na Jana. Ćwierkanie ptaków ucichło. Pory wacze zasłaniali słuchawkę albo wy ciszy li telefon w taki sam sposób, jak przed chwilą zrobił to Patric. Znów rozległ się głos Philipa. – Słuchaj, nie mogę dłużej czekać. Przelej pieniądze na europejskie konto, dobrze? Teddy widział, jak Patric wy trzeszcza oczy. – Ale to żaden problem. Wy ślemy je do Tajlandii tak szy bko, jak się da, jutro po dziesiątej. – Nie, zmieniłem zdanie... Przelej pieniądze na inny numer konta. 45433455-4. To Citibank w Anglii. IBAN 43434. Trafią tam w ciągu kilku godzin, tak? – Philip, zaczekaj chwilę... Teddy usiłował gestami dać znać Patricowi, żeby się uspokoił. Jan pokręcił głową. Potrzebował czasu. – Zrobimy przelew do Tajlandii... Philip jakby miał się zaraz rozpłakać, głos wiązł mu w gardle. – Nie, przelej pieniądze na angielskie konto. W tej chwili. Chwila ciszy. Jan uniósł palec: jeszcze minutę. – Może jest jakieś inne konto, na które mogę zrobić przelew? – powiedział Patric. – Błagam, po prostu wy ślij teraz te pieniądze. – Dobra, już się robi. Słuchaj, muszę cię o coś spy tać... Usły szeli kliknięcie. Potem nastała cisza.

* Ty m razem wiedziała więcej na temat techniki usadawiania się na tej głębokiej kanapie. Choć i tak z trudem utrzy my wała równowagę.

Wy pchane zwierzęta na ścianach biblioteki wy glądały nieprzy jemnie. Naprzeciwko Emelie siedziała Caroline Schale. Carl-Johan właśnie wy szedł z głęboką zmarszczką między brwiami. – Chcesz rozmawiać z moją córką na osobności? Dlaczego? – zapy tał, gdy wpuścił Emelie do domu. – Tak po prostu – odpowiedziała. Nie miała siły niczego wy my ślać. Chwilę przed przy jazdem odstawiła Cassandrę na komisariat policji na Vasastan. Nie wiedziała, czy postępuje słusznie. Dziewczy na protestowała, choć niezby t głośno: poprosiła płaczliwie, żeby wy puścić ją na ulicy. Emelie odmówiła. Caroline miała sięgające uszu ciemnoblond włosy zaczesane na bok. Bły szczały od długiego niemy cia. By ła ubrana w dziergany powy ciągany sweter. Emelie nie wiedziała, jak zacząć. – Wie pani, co przy darzy ło się Philipowi, prawda? – Tak, biedaczek. – Od jak dawna jest pani w Szwecji? – Już od pewnego czasu. – Ale nie u rodziców? – Nie, przy jechałam wczoraj. – A gdzie mieszkała pani wcześniej? – U znajomego na Artillerigatan. – Widziała się pani ostatnio z Philipem? – Nie. – Ale jesteście w podobny m wieku, nie spoty kacie się? Caroline miała zielone oczy, a nie niebieskie jak Philip. By ły zaczerwienione i zaszklone, jakby niedawno płakała. Może nic w ty m dziwnego. – Czego pani właściwie chce? – zapy tała znienacka. Emelie bacznie się jej przy glądała. Prawdopodobnie by ły rówieśniczkami. W sposobie ubierania się Caroline nie wy dawała się tak konserwaty wna ani tak elegancka jak jej brat. Nosiła szerokie, postrzępione na nogawkach dżinsy i sweter przetarty na łokciach. Jedy ne, co tak naprawdę Emelie wiedziała o Caroline Schale, to to, że na co dzień mieszkała w Anglii. – Zastanawiam się, czy miała pani jakiś szczególny powód, żeby dowiady wać się różny ch rzeczy na temat Philipa. Caroline wzięła głęboki oddech. – Nie, skąd taki pomy sł? – Nie wy py ty wała pani o niego? – Ty lko mamę i tatę. Dlaczego to panią interesuje?

– Według moich informacji kontaktowała się pani z młodą dziewczy ną nigery jskiego pochodzenia i wy py ty wała o brata. Caroline jakby zabrakło tchu. – Nie wiem, o czy m pani mówi – odparła po chwili. Na moment zapadła cisza. Caroline kłamała. Emelie nie wiedziała, jak nakłonić ją do mówienia prawdy. By ła córką klienta. Rozważała, czy nie wy łoży ć kart na stół i nie powiedzieć jej o ty m, co wy znała Cassandra. Ale musiałaby poradzić się Magnusa. Zadała kilka oczy wisty ch py tań: czy Caroline przy puszcza, co mogło przy trafić się Philipowi, czy wie coś na ten temat i tak dalej. Potem podziękowała, że udało spotkać się tak szy bko. Caroline wstała: – Mogę o coś zapy tać? – Oczy wiście. – Czy to pani znalazła dziś w nocy ciało tej kobiety ? – Tak. – Widziała pani, co się stało? – O to musi pani zapy tać policję. Emelie też się podniosła. Caroline odprowadziła ją do przedpokoju. Carl-Johan spotkał je przy drzwiach. – Już skończy ły ście? – Tak sądzę. Teddy jest teraz w banku, lada moment zadzwoni i opowie, jak poszło. Caroline zdoby ła się na wy muszony uśmiech. – Przy kro mi, że nie okazałam się bardziej pomocna. Carl-Johan uścisnął dłoń Emelie na pożegnanie. Caroline wy ciągnęła rękę, żeby zrobić to samo. Rękaw jej swetra podwinął się do przegubu. Wtedy Emelie to zobaczy ła. Kilkucenty metrowy tatuaż. Biały królik z czerwony mi oczami.

* Teddy stał przed klatką na Fatbursgatan. Przy jechał tu prosto z banku. Przy pomniał sobie wczorajszą szarpaninę w mieszkaniu Lazara Guldmana oraz dzisiejszą ucieczkę z domku szeregowego na Skarpnäcku. Wtedy wpadł na pewien pomy sł. W nocy martwił się, że sąsiedzi usły szeli, jak zaatakował Guldmana. Ale ani Emelie, ani Jan nie rozmawiali z sąsiadami na Fatbursgatan. Dlatego teraz tutaj stał. W taksówce pozwolił my ślom swobodnie szy bować. On i Sara, kiedy jeszcze pracowała jako strażniczka, na spacerniaku pewnego wiosennego poranka: Teddy żartował, że więźniowie chętnie odby liby kurs wspinaczki górskiej, taki z liną,

karabińczy kiem i klinami. „I pewnie chcecie ćwiczy ć na murach?” – powiedziała, po czy m zarechotała, jak to ona. Brzmiała, jakby dostała ataku czkawki. Linda, Darko i on razem z tatą na wigilii w Towarzy stwie Serbskim: uśmiech nieschodzący z twarzy ojca, kiedy przechadzał się z papierosem w ustach, sprawdzając, co jest do jedzenia. To by ła dla ojca podniosła chwila na wiele sposobów. Potem pojawiły się inne wspomnienia. Tata, który usiłował nauczy ć go pły wania na basenie: „Nie bój się”. „Złapię cię, jeśli skoczy sz z wieży ”. „Patrz na brata, on uważa, że to super”. Nie podziałało. Teddy nie chciał zmoczy ć sobie twarzy, głowy ty m bardziej. Marzł. „Chodź tu do mnie, coś ci pokażę” – powiedział tata. Teddy wspiął się na słupek. Ojciec złapał go za ręce i pociągnął ostatni metr. Darko siedział w wodzie i krzy czał: „No, wskakuj!”. Tata miał kuse i obcisłe kąpielówki. By ł wtedy szczupły. Teddy pamiętał, że zawsze imponowały mu jego owłosione plecy. Prawdziwy tata nie mógł by ć gładki. Potem Bojan złapał go i wrzucił daleko do basenu. Wspomnienia przerwał dzwonek telefonu. Teddy rozpoznał numer Nikoli. Zerknął do przodu. Taksówkarz prowadził własną rozmowę telefoniczną. – Cześć, Teddy, to ja. – Niki, co sły chać? Rozmawiałeś z Lindą? – Luz. Matka przesadza. Muszę pogadać z tobą o czy mś ważny m. Wy jrzał przez okno i zobaczy ł tabliczkę z nazwą ulicy : Fatbursgatan. – Yusuf mówi, że przedwczoraj w nocy spuściłeś moim kumplom straszny łomot. Teddy ’ego zmroziło. – To by li twoi kumple? Na Fatbursgatan? – No, a wczoraj widzieliśmy się też z tą prawniczką. Słuchaj, muszę to powiedzieć. Z cały m szacunkiem, przestań w ty m grzebać. Nie wiem, co wiesz, a czego nie, ale musimy robić to, co do nas należy. – Czy li co? – Nie mogę o ty m gadać. Proszę, nie py taj. Znasz zasady. Teddy ’emu zabrakło języ ka w gębie. – Kocham cię, Nikola – wy doby ł z siebie po kilku sekundach. – Ale ja też muszę robić to, co do mnie należy. – Proszę cię. – Nie. Tu nie ma miejsca na prośby. Obiecaj mi jedno. – Co? – Nie zrób niczego idioty cznego. Nie bądź taki głupi jak ja. Na piętrze znajdowało się czworo drzwi. Jedne z nich prowadziły do mieszkania Philipa. Zadzwonił do ty ch obok. Nikt nie otwierał.

Zadzwonił do następnego mieszkania. Na skrzy nce na listy widniało nazwisko Persson. Otworzy ła potargana kobieta z niemowlęciem na ręku. Teddy nie mógł się powstrzy mać, żeby znów nie pomy śleć o Sarze. Kobieta by ła ubrana w dres i patrzy ła na niego z taką niechęcią, że nie zdziwiłby się, gdy by zatrzasnęła mu drzwi przed nosem. – Dzień dobry. Przepraszam za najście, ale chciałby m zadać kilka py tań. – Ech... o co chodzi? Dziecko, może trzy letnie, przy biegło do przedpokoju i zaczęło wić się wokół nogi kobiety. – Mamo, no chodź. – Jestem z administracji. Zastanawiam się, czy w okresie od jedenastego lutego do dziś sły szała pani jakieś dziwne odgłosy dochodzące z tamtego mieszkania? Otrzy maliśmy kilka takich zgłoszeń. Teddy wskazał na drzwi Philipa. Dziecko znów pociągnęło kobietę za nogę. Niemowlę na jej rękach zakwiliło. – Nie, niczego nie sły szałam. Tam chy ba nikt nie mieszka. Ja przy najmniej nikogo nie widuję. Zaczęła powoli zamy kać drzwi. Wy raźny sy gnał: nie mam czasu na twoje py tania. Teddy podziękował. Zadzwonił do ostatniego mieszkania, z nazwiskiem Pascal na skrzy nce. Otworzy ła mu kobieta w średnim wieku ubrana w szlafrok. Choć ona również wy dawała się zaskoczona na widok Teddy ’ego, panowała tu znacznie spokojniejsza atmosfera. Zadał swoje py tanie. Kobieta się zastanowiła. – Zazwy czaj jest tu bardzo cicho, wie pan. W cały m budy nku. Jedy ne, co sły chać, to autobusy kursujące przy Swedenborgsgatan. – Czy li nie sły szy pani dzieci Perssonów? – Nie, nasze mieszkania bezpośrednio ze sobą nie sąsiadują. Poza ty m ściany są tu na szczęście dość grube. – A tam? Poljonen? – No tak, od kilku dni jestem na zwolnieniu, gry pa, wie pan. Więc głównie leżę, piję herbatę i użalam się nad sobą. Jestem świeżo po rozwodzie, rozumie pan. – Aha. – I zrobiłam się jeszcze bardziej wy czulona na dźwięki. – Czy li sły szała pani coś? – Owszem. – Proszę opowiedzieć. – Dwa razy. Raz w ciągu dnia i potem w nocy. Teddy pomy ślał, że nocne hałasy mogły pojawić się wtedy, gdy zostali z Emelie napadnięci. – Proszę opowiedzieć o ty ch za dnia. – Dwa dni temu coś się tu działo, to pamiętam. Ktoś hałasował w mieszkaniu, ale jak mówiłam, ściany są tu dość grube, więc się nie przejęłam. Ale potem, koło południa, usły szałam jakiś

głuchy odgłos. Brzmiało to tak, jakby ktoś trzasnął drzwiami. Pomy ślałam: „Co to za bieganina na klatce?”. Paskudnie się czułam, choć po penicy linie by ło trochę lepiej. Wy szłam do przedpokoju, żeby zobaczy ć, co tam się dzieje. A wtedy jeszcze raz huknęło! W moje drzwi! Przestraszy łam się, czy ktoś próbuje dostać się do środka. Pamiętam, że odstawiłam na komodę kubek z herbatą i ona też zadrgała. Po cały m kory tarzu się niosło i ktoś tam krzy czał. Wy jrzałam przez wizjer. By ło dość ciemno, ale zobaczy łam trzy osoby. Jakby się ze sobą szamotały. Dwie z nich leżały na podłodze. Rzucały się na prawo i lewo. – Jak wy glądały ? – Tego nie wiem, a potem wszy scy zniknęli w mieszkaniu. Kilka minut później usły szałam, jak drzwi się zamy kają. Zastanawiałam się, czy nie zadzwonić ze skargą do przewodniczącego wspólnoty, ale pomy ślałam: po co się wtrącać? – Nie widziała pani nic więcej? – Mówił pan, że jest pan z administracji? – Tak, otrzy my waliśmy skargi. – Aha. A nie mógł pan po prostu zadzwonić? – Niby tak, ale chcemy by ć na miejscu. Widziała pani coś więcej? – Owszem. Usły szałam hałas na ulicy, więc podeszłam do okna i wy jrzałam. Wy padał chy ba dzień sprzątania ulicy, bo stało ty lko kilka samochodów. Potem znów rozległy się jakieś dźwięki. Wy chy liłam się widząc, że spod domu gwałtownie rusza czarny samochód. – Czarny samochód? – Tak, volvo, jeśli mnie pamięć nie my li. – Przy jrzała mu się pani bliżej? – Spisałam numer rejestracy jny. Przy da się panu?

* – Przecież wiesz, że nie możesz złoży ć doniesienia na klienta. Siedzieli w gabinecie Magnusa. Gdy Emelie przy pożegnaniu z Caroline zobaczy ła jej tatuaż, pojechała prosto do kancelarii. Przebiegła przez recepcję. Magnus rozmawiał przez telefon z Carlem-Johanem, gdy Emelie wparowała do środka. „Skończ rozmawiać”, napisała na karteczce. Gdy się rozłączy ł, wy jaśniła, o co chodzi: – Caroline Schale musi by ć zamieszana w jakiś sposób. – O czy m ty mówisz? Emelie powiedziała mu o tatuażu z królikiem albinosem. Prawdopodobieństwo, że to zbieg okoliczności, by ło nikłe. Magnus nie skomentował. Normalnie obracałby długopis lub bębniłby palcami o blat stołu. Teraz jednak siedział w zupełny m bezruchu.

– Porozmawiam o ty m z Carlem-Johanem – odparł. – I co mu powiesz? – Że Caroline musi pójść na policję i opowiedzieć, co ma z ty m wspólnego. – A jeśli odmówi? – Wtedy zrezy gnujemy z tej sprawy. Musi iść na policję. – A nie zaszkodzi ty m Philipowi? – No tak, wiem. Ale co możemy zrobić? – westchnął Magnus. – Jest jeszcze coś, co mi się nie podoba. – Co takiego? Emelie wy jaśniła w skrócie, że Teddy dotarł do dziewczy ny, z którą kontaktowała się siostra Philipa. Z jakiegoś powodu nie wdawała się w szczegóły. Nie potrafiła wy tłumaczy ć dlaczego, ale czuła się niekomfortowo, mówiąc o ty m Magnusowi. – Rozumiem – niemal wszedł jej w słowo. – Wszy stko po kolei. Zaraz zadzwonię do CarlaJohana i z nim porozmawiam. – Mam przy ty m by ć? – A jak sądzisz? – Nie wiem. Ale wiem, co widziałam. – Mnie się wy daje, że powinienem porozmawiać z nim w cztery oczy. W obecności kilku osób może poczuć się przy party do muru. I jeśli mam by ć z tobą szczery, Emelie, będę się starał jak najdelikatniej przekazać mu te wieści, a wtedy nie powinnaś tego sły szeć. Zastanawiała się, co miał na my śli.

* Patric Öhrn obiecał wy słać pieniądze na bry ty jskie konto. Philip kojarzy ł nazwę banku. Na własne uszy sły szał w słuchawce, jak Patric wy stukuje coś na klawiaturze i zatwierdza transakcję. Szesnaście milionów koron z jego konta. Powinni by ć zadowoleni. Przelew nie będzie szedł dłużej niż kilka godzin. Mogło dochodzić południe. Philip nadal miał gorączkę. Nie odzy skał czucia w stopach ani w żadny m z palców u dłoni. Zostawili go na tej kamiennej posadzce, przy wiązanego do krzesła, jak jakąś zmarzniętą dziwkę. Dziwki, kurwy... ty le ich w ży ciu spotkał. Za granicą łatwiej mógł trafić na takie naprawdę młode, takie jakich chciał. W Szwecji musiał zachowy wać większą ostrożność nie ty lko dlatego, żeby nie trafić za kratki. One zawsze próbowały cię wy rolować. Kara za seks z nieletnią by ła w ty m kraju nieludzko wy soka. To chore, że coś takiego w ogóle podpadało pod paragraf. Pieprzone feministy czne brednie. A cholerny m alfonsom często się zdawało, że frajer nie zauważy różnicy między czternastką a dwudziestką. Pomy ślał o tej czarnej dziwce, na którą czekał w mieszkaniu, gdy go napadli. Z początku sądził, że to jej ludzie próbują go skroić. Ale ci, którzy go zaatakowali, nie by li czarni – a nigdy nie

przy wiózł jej biały kierowca. Honey Rose, tak siebie nazy wała. To pewnie pseudonim, choć tam, skąd pochodziła, ludzie nosili najbardziej idioty czne imiona. Ważne, że by ła w odpowiednim wieku, co do tego nie miał wątpliwości. Odwiedziła go kilka razy wcześniej. Pamiętał ten pierwszy. – I like you. You handsome. Pewnie nauczy li ją, co ma mówić. Ale on nie miał ochoty na gadki szmatki. – Shut up – powiedział i usiadł w fotelu. Ważne, żeby nie zachowy wali się za głośno, nawet jeśli ściany by ły grube. – Rozbierz się. Wy raźnie nie miała w ty m wprawy. Jej nieporadność i niepewność go podniecały. Stanęła przed nim naga. Jej piersi by ły małe, ledwie widoczne; wy stawały jej żebra. Emanowała dziewczęcy m urokiem, właśnie takie lubił. Znów zaczęła swoje. Próbowała pieścić jego szy ję. – You big boy. Wstał i popchnął ją na łóżko. Patrzy ła na niego ty mi duży mi oczami. – Mistah. Jedną ręką przy cisnął ją do materaca, a drugą rozpiął rozporek i wy jął fiuta. Wsadził jej go od ty łu. Nie odzy wała się, to dobrze. Posuwał ją ostro. Dał jej klapsa. I kolejnego. Coraz mocniejsze. Jej brązowa skóra nabrała fioletowego odcienia. Wy jął fiuta, po czy m wepchnął jej go w odby t. Łóżko się koły sało. Usiłowała coś powiedzieć, ale nie słuchał. Nie potrzebował teraz jej ględzenia. Jedną ręką oplótł szy ję dziewczy ny i odgiął jej głowę do ty łu. Naparł mocniej. Sły szał, jak dy szy. Widział jej drżące wargi i łzy w kącikach oczu. Jeszcze bardziej się nakręcił. Wsunął palec w jej odby t, obok swojego fiuta. Kręcił nim, dociskał, drąży ł. Bił ją po plecach i pupie. Ciągnął za włosy. Jeszcze mocniej ją przy dusił. Ruchał ją tak, jak na to zasługiwała. Tak jak wszy scy zasługiwali. Dociskał, napierał, grzmocił.

Sły szał, jak zarzęziła. Osunęła się na poduszkę. Doszedł w jej ty łku. Po wszy stkim nie musiał nawet brać zoloftu. Przez godzinę leżał na łóżku, przy sy piając. Musiała do niego wrócić. Jego spokój nie potrwa długo. Zawsze tak by ło. Następnego dnia będzie się czuł beznadziejnie. Znał już swój schemat funkcjonowania. Odgłos zamy kany ch i otwierany ch drzwi. Gumowe podeszwy piszczące na podłodze. Oprócz tego inne podeszwy, ze skóry lub czegoś twardszego. Philip poznawał ten dźwięk. Sam nie nosił butów z gumową podeszwą nigdzie poza siłownią. Znajomy głos. Dupek Joker. – Dzięki, Philipie. Przez szparę w opasce widział sufit. Gdy sobie poszli, usiłował przekręcić odrobinę głowę i krzesło, kiedy więc Joker wrócił, Philip zobaczy ł jego nogi. Ciemne dżinsy, niebieskie trampki Nike. – Kasa przed chwilą przy szła. Philip próbował coś odpowiedzieć, ale ty lko zachry piał. Przez cały dzień nie dostał jedzenia ani picia. Mimo to poczuł głęboką ulgę. – Ale nie możesz nikomu o ty m powiedzieć, co nie? – Joker niemal bełkotał. Philip zastanawiał się, czy mężczy zna coś pił. – A więc teraz musimy to skończy ć. Poczuł, że ktoś zsuwa mu opaskę z oczu na czoło. Zobaczy ł nogi dwóch osób. Potem Joker się nad nim nachy lił. Philip wpatry wał się w parę oczu. Usiłował coś wy czy tać, ale nie widział w nich wściekłości czy nienawiści, radości ani lęku. Ty lko pustkę. Joker trzy mał w ręku młotek. Potem znów zasłonili mu oczy. – Trzy maj. – Philip usły szał, jak Joker mówi do tego drugiego. Czy żby podawał mu młotek? Nagle jego ramię eksplodowało. Palący ból promieniował do klatki piersiowej. Kolejne uderzenie. Ty m razem w plecy. – Nie! Przestańcie! – skowy tał. Próbował się poruszy ć, zasłonić przed uderzeniami. Runął na kamienną podłogę. Krzesło – nadal przy czepione taśmą do głowy – wy glądało jak dziwaczny kask. Cios trafił go w stopę. Coś w niej pękło. Czuł, jak brud wdziera się do jego krwi.

Nastała cisza. W oddali sły szał skrzy piące kroki. Trzeszczący pod nogami lód na zatoce Ny broviken. Honey Rose. Głowa Iana w pisuarze w liceum. Mrok w oczach Caroline. – Ja pierdolę, co za burdel. – Kto trzy mał młotek? – wy dusił z siebie w końcu Philip. – Nie twoja, kurwa, sprawa. Mam cię przenieść do innego pokoju. Znów jestem tu sam. Ale luz, teraz dostanę swoją zapłatę.

* – Magnus pomagał mi przy tak wielu interesach, że nawet wszy stkich nie pamiętam. To też nasz dobry przy jaciel, przecież wiesz. Jest członkiem Ny a Sällskapet[19] i ojcem chrzestny m Philipa. Od ponad dwudziestu lat należy my do tej samej druży ny my śliwskiej. Możemy na nim polegać, zaufaj mi. Carl-Johan patrzy ł na córkę. Siedziała naprzeciwko niego na kanapie. Wy pchane zwierzęta zerkały na nich ze ściany. Wbiła wzrok w kolano, na który m położy ła ręce, z pozoru zupełnie odprężona. Jak ktoś z jego rodziny mógł by ć odprężony ostatnimi czasy ? – Nie powiedziałaś mi, czego chciała Emelie – podjął Carl-Johan. – Możemy później o ty m porozmawiać. – Nie. Emelie znalazła dziś w nocy tę biedną dziewczy nę, a przed chwilą dzwonił Magnus i mówił, że zdaniem Emelie możesz by ć we wszy stko zamieszana. Czekał na jakąś reakcję, ale Caroline siedziała nieruchoma jak posąg. Potem westchnęła. – Dlaczego tak uważa? – Mogę spojrzeć na twoją prawą rękę? Caroline podwinęła rękaw. Mały biały królik siedział skulony dziesięć centy metrów nad nadgarstkiem. – Ty wiesz, o co w ty m chodzi, prawda? Milczała. – Powiedz coś, Caroline. Jeśli nie udzielimy im saty sfakcjonującej odpowiedzi, pójdą z ty m na policję. Nie rozumiesz? Nadal nic. – Powiedz, że nie jesteś w to zamieszana. Proszę cię, Caroline. Powoli podniosła się z kanapy. – Gdzie jest mama? – zapy tała cicho. – Mama śpi, by ła bardzo zmęczona i zdenerwowana. Nigdy jej takiej nie widziałem, włosy

sterczą jej na wszy stkie strony. Wzięła kilka tabletek propavanu, nie obudzi się przez kilka godzin. Caroline wy dawała się wy ższa, niż ją zapamiętał. Właściwie by li podobnego wzrostu. I pomy śleć, że tak długo mieszkała za granicą. Ostatni raz widział ją ze cztery lata temu. – Dość już ty ch wy głupów, Caroline. Co twoim zdaniem mam powiedzieć Magnusowi? Zrobiła krok w jego stronę. – A mów sobie, co tam chcesz. – O co ci chodzi? Masz z ty m coś wspólnego czy nie? – Tato, przecież to cię nie obchodzi, prawda? Czy kiedy kolwiek interesowało cię, dlaczego coś robię? Czy choć przez sekundę my ślałeś o ty m, co mi się przy trafiło? Nie przejąłeś się nawet wtedy, gdy wy lądowałam w szpitalu pod kroplówką, po ty m jak na dwa dni zamknąłeś mnie w pokoju. Czy zapy tałeś kiedy ś, dlaczego wy prowadziłam się za granicę? Carl-Johan aż się poderwał. Nigdy wcześniej nie mówiła do niego w taki sposób. – I po co to wszy stko? – ciągnęła Caroline. – Żeby wy chować mnie w duchu trady cji? A może chciałeś mnie zahartować i sprawić, żeby m stała się silniejsza? I wiesz co? W końcu naprawdę mnie to wzmocniło. Ale nie wiem, czy by ło warto. – Ależ córeczko, opanuj się. O czy m ty mówisz? – Wiesz, o czy m mówię. Wy świadcz mi przy sługę i przestań kłamać i oszukiwać samego siebie. To już koniec. Sama się ty m zajęłam. – Czy m się zajęłaś? Proszę cię, Caroline, ty lko nie mów, że stoisz za zniknięciem Philipa. Caroline miała takie ładne zielone oczy. Pamiętał, że gdy by ła mała, uwielbiał robić jej zdjęcia z profilu, żeby uwy datnić te piękne rzęsy. – Jestem w to zamieszana, tato. Carl-Johan wstrzy mał oddech. – Choć nie tak, jak my ślisz. Nic już nie rozumiał. – No to jak? Jego córka odwróciła się na pięcie i wy szła. Usły szał, jak zatrzasnęła za sobą drzwi. Pomy ślał: „Jesteś taka śliczna, córciu, taka śliczna”.

* Teddy dzwonił do niej przed chwilą, żeby zdać relację z rozmowy Philipa i Patrica. – Może uda ci się sprawdzić ten Citibank. Numer konta 45433455-4. To tam ma teraz trafić kasa, już nie do Tajlandii. Emelie miała wrażenie, że coś jej to mówi, ale nie mogła sobie przy pomnieć konkretów. Potem opowiedział jej o sąsiadce z Fatbursgatan, którą odwiedził. Kobieta widziała tablice rejestracy jne samochodu, który m najprawdopodobniej przewieziono chłopaka. – Sprawdziłem, samochód należy do wy poży czalni Avis Szwecja AB. Dzwoniłem tam

i wy poży czany jest głównie przez oddział na Sveavägen. Gadałem z ich biurem. Auto jest teraz wy najęte, ale ma zostać zwrócone w ciągu dnia. Gdzie jesteś? – W kancelarii. – Dobrze, czy li masz bliżej niż ja. Dasz radę od razu tam podejść? Niewielkie biuro Avisu z daleka rzucało się w oczy. Czerwone napisy na szy bach i markizy tego samego koloru. Wy poży czalnia samochodów: Avis MiniLease Center. Szła wzdłuż Sveavägen, jednej z najdłuższy ch ulic w Sztokholmie. W pogodny dzień, można by ło zobaczy ć cały odcinek aż do Norrtull. Arterię, która pompowała ży cie w miasto. Emelie nie mogła przestać my śleć o pozbawiony ch wy razu, wy bałuszony ch oczach Aniny. Chciała do domu. Zobaczy ć się z rodzicami. Zjeść coś w towarzy stwie kogoś, z kim czuła się bezpieczna. Z Feliksem, Jossan. Molly. Z Teddy m. Z Teddy m? Zdawała sobie jednak sprawę, że raczej nie dostanie wolnego, gdy to się skończy. Wciąż by ła młodszą prawniczką w kancelarii adwokackiej Leijon. Emelie weszła do biura wy poży czalni. W wy stroju dominowały szarości i biele. Za ladą wisiały duże proporce z logo Avisu oraz małe ekrany, na który ch wy świetlały się filmiki reklamowe. Na podłodze leżały firmowe dy waniki. – W czy m mogę pomóc? – zapy tała kobieta za ladą. Miała na sobie białą koszulę i czerwony pulower z napisem „Avis” na piersi. – Poluję na pewien samochód. Emelie wy jaśniła, że potrzebuje informacji na temat konkretnego volva, które miało dziś zostać zwrócone, podała numer rejestracy jny. Kobieta nie wy glądała na zdziwioną. Wy stukała coś na klawiaturze komputera. – Już wróciło. – Dziękuję. A czy da się zobaczy ć, kto wy najmował je około dziewiętnastego lutego? – Niestety, nie wolno nam udzielać takich informacji. – W porządku. A mogę je teraz wy poży czy ć? – Oczy wiście. Ty lko nie ma go tutaj. Stoi w garażu w Täby. Jeśli zależy pani na czasie, dy sponujemy tu takim samy m modelem. – Nie, chciałaby m wy nająć konkretnie ten samochód. Czy mogę od razu pojechać i go odebrać? Niekończące się podróże taksówkami. Ruch by ł spory. Samo objechanie ronda przy Roslagstull zajęło dziesięć minut. Przy pomniała sobie wizy tę prezy denta Obamy, kiedy ulice świeciły pustkami. Mieszkańcy Sztokholmu potraktowali poważnie ostrzeżenia o utrudnieniach w ruchu

i przerzucili się na komunikację miejską bądź jeździli po kilka osób w jedny m samochodzie. Czy li się dało – wy starczy ło, że wszy scy chcieli. Nie trzeba by ło stać w bezsensowny ch korkach jak debile. Zadzwoniła do Jana – Tajemniczego, ale Kompetentnego. Rozmawiali o prawdopodobieństwie znalezienia śladów w wy poży czony m aucie. Jan twierdził, że samochody są zazwy czaj my te i sprzątane po każdy m uży ciu, ale może coś się zachowało. – Po ty m, przez co przeszłaś w nocy, powinnaś teraz siedzieć w domu i odpoczy wać – powiedział. – Wiem, ale to teraz nie wchodzi w grę. – Wiadomo coś więcej? Policja coś ci mówiła? – Nie. – My ślisz, że wiedzą, jak to się stało? – Chy ba nie, miała ranę na skroni. Nie wiem skąd. Mogła upaść? – Trudno powiedzieć. Zazwy czaj na podstawie plam krwi można wnioskować, czy ofiara stała, czy leżała w momencie ataku. Krople krwi przy bierają różny kształt w zależności od tego, w jaki sposób sty kają się z powierzchnią. To ważne. Jeśli Anina stała, kiedy ktoś ją uderzy ł lub popchnął, to zupełnie coś innego, niż gdy by leżała. W pierwszy m wy padku mogło dojść do szarpaniny lub czegoś podobnego, co wy mknęło się spod kontroli. Drugi może oznaczać premedy tację.

Twardy dysk Wynajął osobny pokój w tym samym hotelu. Firma ubezpieczeniowa już tego nie pokrywała, ale Cecilia nie wyobrażała sobie, żeby mogło być inaczej. Mats musiał wziąć na siebie koszty i oboje zdawali sobie sprawę, że ich finanse nie przetrwają w ten sposób zbyt długo. Powinien to rozumieć, nawet jeśli nie wyraziła niczego wprost. Po prostu nie odważyłaby się na to, żeby przebywał w tym samym pokoju, w którym mieszkały dzieci. Czas mijał. Mats miał zwolnienie jeszcze przez kilka dni, mógłby więc odbierać Lillan z przedszkola, ale w tej kwestii Cecilia także wyraziła się jasno. Nie wolno mu nawet przez chwilę zostać sam na sam z dziećmi. Zasugerowała wizytę u psychologa. Odpowiedział, że najpierw musi dojść do siebie po traumie spowodowanej pożarem. – Chcesz się rozwieść? – spytał pewnego wieczoru, kiedy skończyli jeść kolację przyniesioną przez obsługę hotelową. Siedzieli w pokoju Cecilii i dzieci. Benjamin jak zwykle oglądał jakiś pełen przemocy film nie dla dzieci. Z drugiej strony miał dwanaście lat, więc może nic w tym złego. Lillan w łóżku nawlekała naszyjnik z koralików. W pościeli na sto procent zostanie mnóstwo kolorowych paciorków. Cecilia nie wiedziała, co odpowiedzieć. W pewnym sensie nadal go kochała – jego ciepłe dłonie na swoich ramionach, dołeczki w policzkach, z których jeden był głębszy, oraz to, z jaką pewnością podchodził do wszystkich praktycznych prac domowych. Jednocześnie chorował na coś bardzo złego. Musiał czuć, jak to się w nim zakorzenia. Powinien był zareagować. Owszem, myślała o rozwodzie. I o tym, że już nigdy nie odważy się zostawić go samego z dziećmi. Już nigdy mu nie zaufa. Odpowiedziała zupełnie szczerze. – Nie wiem, Mats. Jest mi teraz bardzo ciężko. Myślę, że powinieneś się leczyć. Pomyślała, że musi zaczekać i zobaczyć, co wyniknie ze spotkań w poradni. Na razie dzieci odwiedziły ją raz. Jeśli coś im zrobił, nie będzie powrotu. Mats zaczął pracować. Potrzebował pełnej pensji, głównie po to, by opłacić pokój w hotelu. Starali się otrzymać odszkodowanie od firmy ubezpieczeniowej, ale ta piętrzyła problemy: „Dlaczego nie może pan mieszkać z resztą rodziny?”. Nie zamierzał prosić nikogo ze znajomych o przenocowanie go przez kilka tygodni do czasu, aż skończy się remont: „Co miałbym im powiedzieć? Przecież zaczną coś podejrzewać”. Cecilia zastanawiała się, jak to będzie, gdy nadejdzie czas powrotu do mieszkania. Nadal nie chciała go widzieć pod jednym dachem z dziećmi.

Zaczął dwa razy w tygodniu chodzić do psychologa. Po sześciu wizytach powiedział: „Wydaje mi się, że coś się wydarzyło, gdy byłem dzieckiem. Chyba dlatego robiłem to, co robiłem. Muszę to przepracować”. Cecilia była zdziwiona, że policja nie zareagowała ostrzej. Powinni wezwać go na więcej przesłuchań. Ją pewnie też. Skonfiskować komputer. Potem uświadomiła sobie, że tak naprawdę nie wie, co Mats powiedział policji. Czy w ogóle wspomniał o komputerze? W jej głowie znów pojawiały się obrazy. Pytania Benjamina sprzed dwóch lat o to, czy jądra zwierząt są jadalne. „A myślisz, mamo, że ludzkie jądro też można zjeść, jakby je odgryźć?” Albo Lillan w zeszłym roku, gdy za żadne skarby nie chciała, żeby Mats wycierał ją po kąpieli. Stała w kabinie prysznicowej i darła się wniebogłosy, że ma przyjść mama. Cecilia była wtedy na zakupach, więc Lillan jojczyła tak przez czterdzieści pięć minut. Tylko mama. Ale tę historię opowiedział jej przecież Mats. Nadszedł czas, żeby wrócić do mieszkania. Od pożaru minęły mniej więcej dwa miesiące. Nadal nie wiedziała, jak to rozegrać. O czternastej mieli się spotkać w mieszkaniu z fachowcem od remontu. Wcześniej Cecilia była tu dwa razy z Matsem. Wybrali nowy kolor ścian i nowe tapety. Przedyskutowali wystrój kuchni. Oboje się zgadzali, że nie chcą, aby cokolwiek przypominało stan sprzed pożaru. Fachowiec spóźnił się pięć minut. Miał aktówkę z imitacji skóry krokodyla, która wyglądała przesadnie elegancko. Mats też się spóźniał. Odczekali dziesięć minut. Cecilia próbowała się dodzwonić do męża. Bez skutku. Zaczęli bez niego. Kuchnia wyszła naprawdę ładnie. Szafki, półki i blaty z Ikei, śmietankowobiałe, z uchwytami w starym stylu. Rustykalna bateria nad zlewem miała duże, białe, porcelanowe kurki. Kuchenka z płytą indukcyjną. „Tak jest też bezpieczniej”, powiedział fachowiec. Mats się nie zjawił. Ten generalny remont w pewnym sensie wydawał się luksusem – mieszkali tu tylko trzy lata. Gdy skończyli, znów próbowała się dodzwonić. Nie odbierał. Musiała zająć się codziennymi sprawami. Dzieci były tego dnia wyjątkowo marudne. Benjamin kategorycznie nie chciał wracać do domu po treningu i przez to Cecilia spóźniła się do przedszkola ponad czterdzieści minut. Lillan zsikała się w majtki w drodze do hotelu. Kiedy weszli do pokoju, Benjamin zorientował się, że zostawił swój plecak w metrze. Mats nie zjawił się na kolacji. Zdarzało się, że zostawał w pracy po godzinach, ale wtedy zawsze dzwonił. Cecilia wysłała mu esemesa. Nie dostała odpowiedzi. Tego wieczoru oglądali bardziej neutralne programy na dziecięcym kanale, ponieważ sama siedziała przed telewizorem. Około siódmej wyszła na korytarz i zapukała do drzwi Matsa.

Następnego ranka wciąż nie dawał znaku życia. Zostawiła mu na poczcie głosowej ponad dziesięć wiadomości. Zjadła z dziećmi śniadanie w restauracji na dole. To pewnie ich ostatni bufet śniadaniowy w hotelu, nazajutrz mieli wprowadzić się do mieszkania. Zastanawiała się, gdzie on się podziewa. Różne myśli krążyły jej po głowie. A może postanowił ją zostawić? Może nie potrafił już dłużej siebie znieść. Czyżby u psychologa uświadomił sobie coś na swój temat? Mimo wszystko mógł się odezwać. Przynajmniej przysłać esemesa: „Robię sobie przerwę na kilka dni” albo „Muszę przez chwilę pobyć sam, żeby przemyśleć sprawy”. Nic takiego się nie wydarzyło. Cisza. Trzy dni później nadal nie miała od niego żadnych wieści. Skontaktowała się z jego szefem i spytała, czy Mats zjawił się w pracy. Okazało się, że nie. Zapytała personel hotelowy, czy ktoś go widział – też nie. Otworzyli jego pokój. Pusto. Zadzwoniła nawet do Viktora Blomerga, najlepszego kolegi Matsa, za którym nie przepadała. Powiedział to samo, co pracownicy hotelu. Mats Emanuelsson zapadł się pod ziemię. *** – Zejdziemy od razu obejrzeć to auto? Jan niósł na ramieniu dużą torbę. – Mam przy sobie sporo sprzętu. Szli we troje w kierunku garażu, gdzie stał zaparkowany samochód. Emelie wcześniej dała im znać, że podpisała dokumenty najmu. Teraz szła obok Teddy ’ego, parę metrów za Janem. W galerii handlowej Täby o tej porze przewalała się masa ludzi i chociaż miała ogromny metraż, odnosiło się wrażenie, jakby panował tu straszny tłok. Podłoga bły szczała, a szy ldy reklamowe zachwalały fakt, że południowe skrzy dło zostało powiększone o czternaście ty sięcy metrów kwadratowy ch. Na suficie wisiało coś, co przy pominało duże kry ształy. Najprawdopodobniej służy ło za oświetlenie. Teddy przeglądał się w oknach wy stawowy ch. Wy glądał jak gówno, co również najlepiej określało to, jak się czuł. Usiłował dodzwonić się do Lindy i poprosić ją, żeby za wszelką cenę spróbowała ściągnąć Nikolę do domu. Miała wy łączony telefon. Zadzwonił do siostrzeńca, ale nie odbierał. Łudził się, że posłuchał jego rad. Emelie też wy glądała na wy kończoną. By ł pod wrażeniem, że nie poszła z powrotem spać po ty m, jak odwiedził ją w domu. Zadzwonił jej telefon.

Sły szał, jak odbiera. „Cześć”. „Nie, pracuję”. „Nie, niestety, nie mam teraz czasu rozmawiać”. „Nie, chcę, ty lko że teraz mam dość dużo na głowie”. Zwolniła kroku, żeby znaleźć się kilka metrów za Teddy m, choć i tak sły szał. „Feliks, proszę cię, przecież chcę, ale w przy szły m ty godniu. Nie potrafię teraz powiedzieć nic na pewno, możemy zdzwonić się za kilka dni?” „Aha, dobrze, rozumiem. Słuchaj, muszę już kończy ć. Sły szy my się wkrótce”. „Aha, okej. To cześć”. Odwrócił się i zobaczy ł jej twarz. Usta przy pominające cienką kreskę, wzrok utkwiony przed sobą. Zważy wszy na wy darzenia ostatniej doby, nie wiedział, czy jej zawzięta mina wy nika z przeprowadzonej właśnie rozmowy, przeży ć minionej nocy, czy ogólnie z całego tego sy fu. Bez względu na wszy stko, dobrze ją rozumiał. Część parkingu należąca do Avisu różniła się od reszty garażu ty lko ty m, że na ścianach wisiały szy ldy z ich logoty pem. Emelie kliknęła przy cisk na czarny m kluczy ku, który trzy mała w dłoni. Rozległ się dźwięk i zamrugały migacze jednego z samochodów. – Chy ba musimy go przestawić, zanim Jan zacznie – powiedziała. Teddy powstrzy mał ją gestem ręki. – Nie. Powinniśmy jak najmniej doty kać, w mieszkaniu się nie popisaliśmy. Prawda? – Im mniej obcy ch odcisków palców i inny ch śladów, ty m lepiej. – Jan postawił torbę obok samochodu, nachy lił się i wy jął parę lateksowy ch rękawiczek, które naciągnął na dłonie. – Ja się ty m zajmę – powiedział do Emelie i zabrał jej kluczy ki. Jan Kompetentny założy ł czołówkę, otworzy ł drzwi samochodu i wślizgnął się na ty lne siedzenie. Teddy nie widział, co tam wy prawia poza ty m, że raz na jakiś czas wy chy lał się i majstrował coś paty czkami, torebeczkami i pęsetą. Ciekawe, co ludzie dokoła my śleli na ten temat, choć nie zauważy ł, żeby ktoś się przy glądał. Zapewne brano Jana za pracownika Avisu, który chce zdoby ć ty tuł sprzątacza miesiąca. Emelie przy siadła z laptopem na kolanach na szarej, betonowej podłodze. Po dziesięciu minutach Teddy podszedł do auta. Niczego nie doty kał, lecz starał się zajrzeć do środka. Granatowe volvo kombi, nowszy model, ale bez przesadnej finezji. Materiałowe siedzenia powinny oznaczać lepszą przy czepność DNA. Bagażnik mógłby spokojnie pomieścić człowieka. Teddy obszedł auto i spy tał Jana, czy może otworzy ć drzwi od strony kierowcy. Zerknął na siedzenie, kierownicę i deskę rozdzielczą. Przy pomniał sobie rzęcha, który m odebrał go Dejan. Obecnie samochody składały się w większej części z komputera niż z silnika. Teraz Dejan też

jeździł taką furą. Chwalił się świetny mi głośnikami, panelem i nawigacją. Teddy zatrzy mał się z nosem prawie przy desce rozdzielczej. – Słuchaj – odezwał się. – Ten samochód ma wbudowany GPS? Jan wy jrzał z ty lnego siedzenia. – Jesteś geniuszem. Usiedli z przodu. Emelie nachy lała się przy drzwiach. Teddy czuł zapach jej skóry i włosów. Prawdopodobnie od wielu godzin nie brała pry sznica, pachniała jak człowiek. – Takie sy stemy mają pamięć. Nie wiem ty lko, ile tras zachowuje. No i nie wiemy, czy w ogóle korzy stali z GPS-u – powiedział Jan. Uży ł przy cisków na desce rozdzielczej. Na ekranie pojawił się tekst: „Plan ostatniej trasy ”. Zobaczy li kilka adresów. Jan przewijał listę i naciskał kolejne przy ciski. Przewinął jeszcze w dół. Jest. Data: 19 lutego. Adres się zgadzał: Fatbursgatan. Jan znów nacisnął przy cisk. Cel podróży : Lövtuna gård, Enbacken 1, Sörmland. Emelie siedziała za kierownicą. Jechali tam, dokąd według nawigacji udali się pory wacze dziewiętnastego lutego o godzinie dwunastej zero siedem. Najprawdopodobniej wtedy przenosili Philipa Schalego w nowe miejsce. W miejsce, gdzie nie by ło sły chać autobusów ani inny ch pojazdów, ty lko ćwierkanie ptaków. Emelie prowadziła spokojnie. – Udało mi się znaleźć coś na temat tamtego konta w Citibanku – powiedziała. Jan pojechał przeanalizować znalezione próbki. Adres z nawigacji mógł okazać się my lny m tropem i lepiej, żeby nie marnował czasu. – Dostałam sporo elektroniczny ch dokumentów doty czący ch Philipa i zapisałam je w swoim komputerze. Potem ze wszy stkiego sporządziłam małe własne due diligence. – Co zrobiłaś? – Taki raport z analizy. Nazwa banku z czy mś mi się kojarzy ła. Nie jest mały, ale niezby t popularny wśród szwedzkich firm. – No i? – Odkry łam, że wiele spółek, w które Philip inwestował, korzy stało z usług tego banku. Podobnie jak niektóre spółki Carla-Johana. Oraz Pixel Flow, firma Kevina. Siedzieli w milczeniu, starając się zrozumieć.

W więzieniu Ciemność, posępność oraz świadomość, że do wiosny zostało jakieś pół roku, sprawiała, że listopad by ł najpaskudniejszy m miesiącem w Szwecji. Zaraz po luty m. Luty by ł z kolei o ty le gorszy, że brak słońca i parszy wa pogoda już wy chodziły bokami, a na wiosnę i tak trzeba się by ło jeszcze naczekać. Ten listopad stanowił jednak wy jątek. Sara uzy skała zgodę na widzenie. Pozostawała nieugięta w swojej decy zji o odejściu z Hall. Ale wtedy o ty m nie my ślał. Móc siedzieć w celi tamtego ranka, patrzeć jej w oczy i czuć to, co czuł, by ło czy mś wy jątkowy m. Ich usta spotkały się ty lko przelotnie, drzwi celi stały otwarte, a jednak smak Sary utrzy my wał się przez kilka ty godni. Podziwiał ją za tę decy zję. Dobry strażnik musiał by ć obiekty wny, nikogo nie fawory zować, nie troszczy ć się o jedny ch więźniów bardziej niż o inny ch. A mimo to prawie się rozpłakał, gdy Hasse, najstarszy strażnik w jego skrzy dle, dwa dni później oficjalnie poinformował, że Sara złoży ła wy powiedzenie ze skutkiem naty chmiastowy m. Dziwne uczucie. W ty m samy m pokoju odwiedzin wiele razy przesiady wał z Lindą, Darkiem, tatą i czasem z Dejanem. Wpadło do niego kilku dawny ch kumpli. Większość pozostały ch nie otrzy małaby pozwolenia na widzenie w ty m zakładzie karny m – ich wnioski zostały by tu przy jęte równie ży czliwie jak członkostwo w Al-Kaidzie u kogoś, kto chciał wjechać do Stanów. Ale teraz czekała tam na niego Sara. Przeszukano ją przy wejściu, prześwietlono jej buty, musiała zostawić komórkę, pasek i zegarek. Strażnik o imieniu Boris, który otwierał drzwi, puścił do niego oko. „Dziwne, że wraca do nas w ten sposób, ale ty się chy ba cieszy sz, nie?” Teddy mógł się ty lko uśmiechnąć. Od chwili, gdy odeszła, my ślał o ty m spotkaniu każdego dnia. Czy będą się przy tulać i całować? Czy rzucą się na pokry tą folią kanapę, na temat której wśród więźniów krąży ły zbereźne historie? Czy będą coś mówić, czy posiedzą w milczeniu? Wszy stkie te my śli odpły nęły, gdy znalazł się w pokoju. Sara podeszła do niego, a on objął ją w pasie. Krew w jego ży łach buzowała. Piła kawę, a on herbatę. Przez pierwsze lata odsiadki wy pijał siedem lub osiem kubków czarnej kawy dziennie. Pewnie z nudów. Cokolwiek, co przery wało monotonię więziennej codzienności, by ło mile widziane, a pokonanie ty ch dwunastu metrów z celi do automatu stawało się wy czekiwany m przełamaniem ruty ny. Kawa jednak szkodziła mu na żołądek, więc wcisnął długopis do otworu na monety, a następnie go ułamał. Automat nie działał przez dziesięć dni. Kiedy współwięźniowie mało co nie dostali ataku furii, Teddy się cieszy ł. Pozby ł się uzależnienia

od kofeiny. Rozmawiali nieprzerwanie. O jej studiach i nowej dory wczej pracy w areszcie Kronoberg w Sztokholmie. O nowinkach z kory tarzy w Hall. Większość przedy skutowali wcześniej przez telefon. Mówili o ty m, kiedy Teddy będzie mógł dostać przepustkę, co inni strażnicy my ślą na ich temat oraz jak zareagowali jej znajomi, kiedy powiedziała im, że spoty ka się z więźniem. Niemal odnosił wrażenie, jakby miał ją tu z powrotem. W końcu wy lądowali na kanapie. Nigdy wcześniej do niczego między nimi nie doszło, a ten pokój i ta kanapa wy dawały się wy jątkowo obleśne. Ale czy nie by ło to dla nich naturalne miejsce? Nie poszli na całość – może ze względu na otoczenie, a może dlatego, że mieli ty lko trzy dzieści minut. Pierwsza wizy ta Sary odby wała się na próbę, zanim przy znają jej godzinne spotkania. Jakaś kpina. Dokładnie po upły wie pół godziny rozległo się pukanie do drzwi i stanął w nich Boris z przy mrużony mi oczami. – Czas się skończy ł. Oczy Sary bły szczały. – Daj spokój, Boris, daj nam jeszcze piętnaście minut. Wiem, że inny m na to pozwalasz. – Czternaście i pół w takim razie – wy mamrotał jej by ły kolega z pracy. Mijały ty godnie. Jesień przeszła w zimę, najmroźniejszą od wejścia w nowe stulecie, i centrala grzewcza zakładu karnego nie sprostała temu wy zwaniu. Temperatura w celach wy nosiła niezmiennie siedemnaście stopni, a podłogi zrobiły się tak lodowate, że Hasse rozdawał więźniom grube wełniane skarpety z przeceny. Większość uważała, że kupił je za własne pieniądze. Taki już by ł. Tagg mówił o celowej strategii wy chładzania podjętej przez Ministerstwo Sprawiedliwości, aby ich spacy fikować, i rozpoczął strajk głodowy. Strażnicy wpakowali go za to do izolatki na cztery ty godnie. Kiedy wy szedł, wy glądał gorzej niż Saddam Husajn, gdy wy wlekli go z ziemianki. Teddy i Sara dzwonili do siebie co drugi dzień, tak często, jak pozwalał regulamin. Widy wali się dwa razy w miesiącu przez godzinę, również w maksy malny m wy miarze. Wy pracowali własne ruty ny, nalewali sobie nawzajem kawę i herbatę, rozmawiali o przeczy tany ch książkach, o ty m, co obejrzeli w telewizji, o więzienny ch plotkach. Tak jak wszy scy inni kładli się na kanapie. Wtedy wy darzy ło się coś niespodziewanego. Podczas jednej z jej wizy t w marcu zauważy ł, że jest rozkojarzona. – Nad czy m tak my ślisz? – zapy tał. Na początku odpowiedziała wy mijająco, ale gdy dziesięć minut później zapy tał znowu, odparła: – Wiesz, że Mats Emanuelsson popełnił samobójstwo? Zmroziło go. Czuł, jakby wszy stko wokół też zamarło. Świat stanął w miejscu.

Nigdy wcześniej nie nawiązała do tego, za co go skazano. Porwanie Matsa Emanuelssona. Czy też uprowadzenie i ciężkie pobicie, jak stwierdzał wy rok. – Skąd wiesz? – Czy tałam w gazecie. – No, ale skąd wiesz, że to samobójstwo? – Tak napisali. By ł arty kuł na całą stronę, nie ty lko nekrolog. – Czekaj, dlaczego mi o ty m mówisz? My ślisz, że mam z nim coś wspólnego? – Wiem, że masz. Przeczy tałam twoje akta jeszcze wtedy, gdy tu pracowałam. – Naprawdę? Nigdy o ty m nie mówiłaś. – Po co miałaby m ci mówić? To niczego między nami nie zmienia. – Jesteś pewna? Sara pokiwała głową, lecz utworzy ła jej się zmarszczka między brwiami. Z kanału wenty lacy jnego dochodził szum. Teddy utkwił wzrok w butach Sary. By ły z czarnej skóry, bez sznurówek, ze sprzączką nad kostką. Rozległo się pukanie do drzwi i Boris otworzy ł. – Mam was! – zawołał, wy szczerzony. Ale oni nie leżeli na kanapie. Gdy prowadzono go z powrotem do celi, chciało mu się wy miotować. Dni mijały zwy czajny m ry tmem. Strażnicy budzili ich o siódmej pukaniem w drzwi celi. By li w większości mili i starali się mówić „dzień dobry ” jak najłagodniejszy m tonem. Oczy wiście trafiały się kanalie. Po śniadaniu Teddy pracował zazwy czaj sam w warsztacie. Chy ba ty lko tam czuł się dobrze po odejściu Sary. Właśnie robił kilka parkowy ch ławek. Ciężko się w pojedy nkę profilowało długie deski. Po południu wielu więźniów szło do swoich grup. Oficjalnie nazy wano to programem terapeuty czny m służby więziennej. Spotkania dla alkoholików, narkomanów, zabijaków, damskich bokserów i chłopaków z gangów. Przestępcy seksualni oczy wiście też mieli swoje grupy, choć na ty m oddziale niewielu ich przeby wało. Już Tagg się o to postarał. W ciągu ty ch lat Teddy odby ł trzy kursy : TZA – Trening Zastępowania Agresji, SAZ – Stosowana Analiza Zachowania, i w końcu RUM – Rozwijanie Umiejętności My ślenia. Programy niby w porządku, ty lko że nie działały na tutejszy ch zbirów. Obecnie nie brał w niczy m udziału, choć i tak nie wolno mu by ło przeby wać w celi. Kiedy więźniowie chodzili na spotkania, strażnicy przeszukiwali cele i wspólne przestrzenie. Zazwy czaj grał w ping-ponga z kilkoma inny mi weteranami, ludźmi takimi jak on, którzy przerobili już każdy możliwy kurs. Później chodził na spacer. Mieli prawo spędzać na zewnątrz godzinę dziennie. Czasem zdąży ł jeszcze chwilę popracować w warsztacie albo gotował coś razem z Taggiem i Lokem. Po południu przy padał czas odwiedzin. Teddy odliczał dni do kolejnej wizy ty Sary, mimo że ostatnia dziwnie się skończy ła. Ale kiedy rozmawiał z nią przez telefon następnego dnia, wszy stko

znów wy dawało się po staremu. – Sprawdziłam kilka rzeczy na jego temat – powiedziała dwa ty godnie później, gdy gadali przez telefon. – Na czy j temat? – Matsa Emanuelssona, którego porwałeś. Mam nadzieję, że ci to nie przeszkadza. Po raz pierwszy ziry tował się na Sarę. Nie potrafił zrozumieć, dlaczego tak się zachowy wała. Mówiła o czy mś, co go raniło. Skoro przeczy tała wy rok, wiedziała, co rzekomo zrobił i z jaką brutalnością. Znała jego stosunek do aktu oskarżenia: przy znał się do porwania, ale zaprzeczy ł torturom. Jeżeli miała z ty m problem, to powinna trzy mać się od niego z daleka. A jeśli podobał jej się ty lko dlatego, że – tak jak niektóre dziewczy ny tutejszy ch więźniów – lubiła groźny ch skurwieli, to by ła szurnięta i nie pasowała do niego. – Coś mi w ty m nie gra. Odkąd zaczęliśmy się spoty kać, nie mogę przestać my śleć o ty m zdarzeniu. – Dlaczego? – Bo coś się nie zgadza. Mats Emanuelsson się nie zgadza. Brałam udział w seminarium o porwaniach. W Szwecji dochodzi do nich niezwy kle rzadko. A potem rozmawiałam z prowadzący m. Polecił mi kilka książek i je przeczy tałam. Najczęściej zdarzają się porwania dla okupu lub związane z kwestią opieki nad dzieckiem. Ojciec, który wy wozi dziecko za granicę. Do tego handel ży wy m towarem, kobiety pory wane do inny ch krajów. I porachunki między gangsterami. Gdzie w ty m miejsce dla Emanuelssona? – Nie rozumiem, o co ci chodzi? Musimy o ty m rozmawiać? Wsty dzę się tego, co się stało. Nie ma dnia, żeby m tego nie żałował, nie ty lko dlatego, że wszy stko szlag trafił, ale ze względu na rodzinę Emanuelssonów. Możesz mi nie wierzy ć, ale nie brałem udziału w torturach, chociaż mnie za nie skazano. – Chcę wiedzieć, do czego pasuje Mats. Jak my ślisz? Przecież go porwałeś? – Sara, musimy ? – Nie musimy, choć wy daje mi się, że to dla twojego dobra. Proszę cię. Naprawdę tak uważam. Robię to ze względu na ciebie. – Dobra już, dobra. – Otóż widzę to tak. Mats Emanuelsson nie by ł przestępcą, prawda? Nie miałeś z nim na pieńku. A twój znajomy, którego imienia nie chciałeś podać w sądzie, chy ba też nic do niego nie miał? Teddy pomy ślał o Dejanie. Nie no, jasne, że Dejan nic nie miał do Matsa Emanuelssona. Nie spotkali go przed porwaniem. Co do Ivana, Teddy też naprawdę wątpił, żeby coś go łączy ło z Emanuelssonem. A Kum? Nie wiadomo. Teddy uważał to za zwy kłe zlecenie, które wy mknęło się spod kontroli. Przy pomniała mu się rozmowa z żoną Matsa. Widział, jak przebiega w deszczu obok ratusza i spogląda na niego zdezorientowana: „Jeżeli ty lub ktokolwiek inny pójdziecie na policję, to go zabijemy ” – powiedział jej wtedy. Czasem odnosił wrażenie, jakby to by ło wczoraj. – Przemy t ludzi i sprawę o opiekę możemy od razu wy kreślić. A wtedy zostaje klasy czne

porwanie dla okupu. Ale to przecież też się nie zgadza – powiedziała Sara. – Dlaczego nie? Mieliśmy dostać mnóstwo kasy. On by ł bogaty, miał pieniądze. – Nieprawda, nie by ł bogaty. – By ł. Wiem, że prokurator na rozprawie zarzucał mi kłamstwo, ale to bzdury. By ł bogaty, obiecano nam trzy miliony za tę robotę. Słuchaj, naprawdę nie mam powodów do dumy. Porwałem człowieka dla trzech milionów koron. Nigdy by m tego nie powtórzy ł. Każdego dnia żałuję, że wtedy liczy ła się dla mnie ty lko kasa. Próbowałem skontaktować się z Emanuelssonem i jego żoną, żeby prosić ich o wy baczenie oraz wy jaśnić im, jakim by łem idiotą. Ale zrobiłem to dla pieniędzy. – W takim razie cię oszukano, bo Mats Emanuelsson zarabiał przeciętnie i nie posiadał majątku. Sprawdziłam jego zeznania podatkowe. – Serio? – Tak. – No to musiał coś kombinować, może to brudny szmal. – Nie sądzę. Dotarłam nawet do dokumentów związany ch z jego śmiercią. Żonie i dzieciom nie przekazał prakty cznie niczego. Pojechałam też tam, gdzie mieszkał, widziałam jego samochód i dom. Żadny ch luksusów. Willa by ła zadłużona w osiemdziesięciu procentach. Mats Emanuelsson nie miał pieniędzy, nawet brudny ch. Teddy widział swoje odbicie w szy bie okalającej telefon. Rozdziawił usta. Czy to Sara zwariowała, czy jego zrobili w chuja?

*** Znowu inny pokój. Leżał na folii, pod którą znajdował się chy ba dy wan. By ł cały obolały. Szli dłuższą chwilę. Joker przy wlókł go tu po schodach. Nie potrafił już oszacować czasu. Koncentrował się ty lko na ty m, żeby znieść ból w stopie, ramieniu i plecach. Usły szał, jak Joker wita się z ty m drugim. – Czemu ty le to trwało? Wszy stko masz? Coś zaszeleściło. Rozmawiali szeptem. Znów głos Jokera: – Rób, co chcesz. Ja już jestem zadowolony. Philip poczuł się odrobinę spokojniejszy. Pomy ślał, że dostali pieniądze. Ale potem usły szał, jak Joker mówi: – Dobra, jak uważasz, ale znasz moje zdanie na ten temat.

Przez szparę przy opasce na oczy Philip zobaczy ł, że osoba w kominiarce trzy ma młotek. I że się zbliża. Wił się jak robak, rzucał się na wszy stkie strony. Próbował odskoczy ć w bok. Sły szał, jak młotek zaświszczał w powietrzu. Zadudniło mu w uszach, gdy dostał nim w głowę. Stopa tak go bolała, że by ł bliski utraty przy tomności. Niemal chciał, żeby ten młotek już go załatwił. Kolejne uderzenie trafiło w ucho. Poczuł przeszy wający ból, jakby zaraz miało mu rozsadzić głowę. Zawy ł. Żadny ch słów, ty lko długi krzy k. Nie miał wątpliwości, że osoba stojąca nad nim w szerokim rozkroku próbuje zmiażdży ć mu czaszkę. Dalej się rzucał. W uchu dzwoniło, jakby ktoś wszczepił mu sy renę w przewód słuchowy. Kolejne uderzenie trafiło w ramię. Coś chrupnęło. Potem dostał w drugie ucho. Ból całkowicie nim zawładnął. Z głowy ciekła krew. Osunął się na pomiętą folię. Leżał w bezruchu. Dzwoniło mu w uszach. Nie wiedział, czy jeszcze sły szy. Żadny ch uderzeń. Żadnej skrzy piącej podłogi. Miał wrażenie, jakby jego czaszka pękła po obu stronach. Tak jakby pośrodku miał ziejąca dziurę. Z oddali usły szał przy tłumione słowa. – Ta część twojego ży cia dobiegła już końca. Nie potrafił rozpoznać, czy głos dochodzi z bliska, czy z daleka. Brzęczenie w uszach nie ustawało. Próba zlokalizowania osoby, która mówiła, nie miała sensu. – Tu nie chodzi ty lko o pieniądze. Chodzi o ży cie. Ktoś ściągnął mu opaskę. Philip spojrzał na osobę trzy mającą młotek. Ledwo widział, jakby ktoś owinął mu twarz zmiętą folią. To nie Joker się nad nim nachy lał. Widział go metr dalej. To by ł ten drugi, w kominiarce. – Z początku mieliśmy pozwolić ci odejść, gdy dostaniemy pieniądze. Ale cholera wie, co by się wtedy stało. Szukają cię. Cała banda amatorów. Prędzej czy później cię znajdą. I co im wtedy powiesz? Nie możemy liczy ć na twoją lojalność, to nie leży w twojej naturze. Philip nie miał pewności, czy usły szał każde słowo. Głos by ł przy tłumiony. Dzwonienie w uszach wciąż go ogłuszało. To mężczy zna czy kobieta? Rozpoznawał w ty m szaleńcu coś znajomego. – Zawsze by łeś dla mnie niezwy kle ważny, Philipie. Ale trzeba postąpić sprawiedliwie. Tego, co zrobiłeś, nie da się ot tak po prostu odpokutować. Pieniądze nie wy starczą. Znów uniósł młotek.

– Zniszczy łeś mi ży cie, dlatego ja muszę zniszczy ć twoje.

* By ł bezchmurny dzień. Emelie zamknęła usta i wciągnęła powietrze przez nos. Powoli i spokojnie. Wzięła najgłębszy wdech, jaki potrafiła, pilnując przy ty m, by uży wać mięśni przepony. Teddy odwrócił się i popatrzy ł na nią. Powtórzy ła ćwiczenie jeszcze trzy razy. Głębokie oddy chanie. Trzy razy w roku do kancelarii przy chodziła specjalistka do spraw ergonomii, która oprócz tego, że przechadzała się po biurze, sprawdzając, czy krzesła są dobrze wy regulowane, proponowała również szy bkie kursy z ćwiczeniami rozciągający mi mięśnie nadgarstka oraz służące redukcji biurowego stresu. Świadomość to klucz do zmiany – relaksacja dzięki głębokiemu oddy chaniu. Emelie tak naprawdę pierwszy raz starała się robić to, czego ich uczy ła. Wielokrotnie w swoim dość krótkim ży ciu zawodowy m by ła potwornie zestresowana. Nigdy jednak nie czuła się tak zdenerwowana jak teraz. Po lewej widziała wy soki, pomarańczowy silos, a na nim tabliczkę z napisem „Saltå Kvarn”. Po prawej rozpościerały się pola pokry te cienką warstwą iskrzącego się śniegu. By li na wsi. Za kilka minut powinni dotrzeć pod adres Lövtuna gård, Enbacken 1 – do miejsca, gdzie Philip najprawdopodobniej został przewieziony z mieszkania. Właśnie ty m samochodem. Odbili z autostrady i przejechali dwa kilometry wąską asfaltową szosą, zanim znów skręcili. Ty m razem w utwardzoną drogę. W pewny m momencie minęli samotną ambonę my śliwską. Nagie drzewa w alei zasadzono jak od linijki. Mogły mieć ze sto lat; ich pnie by ły grube, a gałęzie starannie przy cięte. Przy puszczała, że to dęby, choć ciężko stwierdzić zimą. Emelie sprawdziła, że pod ty m adresem zarejestrowano bry ty jską spółkę Meadow Management Ltd. Nic więcej nie znalazła. Zwolniła. – Nie powinniśmy zaczekać na Jana lub kogoś z Redwood? – spy tała. – My ślisz, że mamy na to czas? – Trzy mają go od kilku dni, kolejne pół godziny niczego nie zmieni. – Ale teraz mają pieniądze. Mogą zażądać więcej albo uznać, że dostali, co chcieli. Nie musiał nic dodawać, Emelie rozumiała, co miał na my śli. Trasa zapisana w sy stemie nawigacy jny m się skończy ła. Minęli prowizory czny drewniany znak z napisem: „Witamy w Lövtuna gård”. Nieopodal zobaczy li kamienny dom z szerokim żwirowy m podjazdem i pomnikiem pośrodku. Stały tam dwa samochody. Zaparkowała na poboczu i wy siadła.

Powietrze z jej ust zamieniało się w parę. Teddy szedł przed nią, stawiał długie kroki. Emelie sprawdziła zasięg w komórce. Szli wzdłuż drogi obok gruby ch dębowy ch pni. Widzieli drzwi wejściowe otwarte na oścież. Kiedy aleja się skończy ła, Teddy skręcił w prawo i wszedł na teren posesji. Emelie za nim. Średnio wy soka, zmarznięta trawa szeleściła im pod nogami. Zbliżali się od strony kilku niewy sokich krzaków. Leszczy ny, bzu albo czegoś innego, Emelie nie kojarzy ła. Teddy zatrzy mał się i przy kucnął za jedny m z pozbawiony ch liści krzewów. Emelie zrobiła to samo. Stąd prawdopodobnie nikt nie mógł ich zobaczy ć. – Rozpoznajesz który ś z ty ch samochodów? Pokręciła głową. Z oddali usły szeli coś, co przy pominało krzy k. Dochodził z drugiej strony domu. – Co to by ło? – Pewnie zaraz się dowiemy – powiedział Teddy. Zatoczy li szeroki łuk. Emelie domy śliła się, jak Teddy chce się niepostrzeżenie dostać do środka. Po prawej, węższej stronie domu rosło sporo niskich drzewek owocowy ch. Za nimi rozpościerał się las z wy sokimi świerkami i sosnami. Blisko drzewek znajdowały się drzwi. By ć może wejście do piwnicy. Dopiero z bliska Emelie zdała sobie sprawę, jak duży by ł ten dom. Miał dwa piętra, a każdy poziom liczy ł co najmniej dwieście pięćdziesiąt metrów kwadratowy ch. Czarny, spadzisty, blaszany dach, kilka kominów i na każdy m piętrze przeszklona weranda wy chodząca na południe. W sumie niewielki dworek. Szli zy gzakiem pomiędzy drzewami i krzakami. Czasami odchodzili kilkadziesiąt metrów, żeby znaleźć się pod odpowiednim kątem. W końcu zatrzy mali się dwadzieścia metrów od wejścia do piwnicy, za starannie przy cięty m jałowcem, którego igły nie pożółkły wraz z nadejściem zimy. Gdy by ktoś wy jrzał przez któreś z górny ch okien, mógłby ich zauważy ć. Nie ma sposobów w pełni bezpieczny ch. Wszy stkiego nie da się zrobić perfekcy jnie. Emelie zerknęła na komórkę, którą cały czas trzy mała w ręku. Delikatnie przeciągnęła palcem po ekranie i wy brała numer 112. To by ła jej jedy na broń. Zielona ikona inicjująca połączenie świeciła w jej dłoni. W pełnej gotowości. – Podejdę tam, ty tu zostań. – wy szeptał Teddy. – Nie możemy mieć kontaktu przez telefon? – próbowała protestować. – Możemy, ale nie będę się odzy wać. Nie chcę, żeby ktoś mnie usły szał. – Jak tam wejdziesz? Teddy wy ciągnął śrubokręt. – Poży czy łem sobie od Guldmana. Nie czekał na jej komentarz. Schy lił się i wy biegł na trawnik. Sześć, siedem duży ch kroków, aż do schodów prowadzący ch w dół. Emelie nie widziała

dokładnie, co tam robił. Piętnaście sekund później otworzy ł drewniane drzwi. Zniknął we wnętrzu domu. Emelie czekała. Wy ostrzy ła zmy sły bardziej niż kiedy kolwiek. Z telefonu rzadko dobiegały odgłosy : otwieranie drzwi, trzeszczenie, jakby coś dostało się do mikrofonu. Sły szała natomiast każdy, nawet najmniejszy trzask gałęzi dookoła. Potrafiła niemal dostrzec atomy w korze drzewa, za który m stała. Cząsteczki w wietrze smagający m ją po twarzy by ły jak ziarenka żwiru. Znów spojrzała w górę. Przy jedny m z okien zauważy ła połamane deski. Potem z jakiegoś powodu przy pomniała sobie swoje pierwsze spotkanie z klientem sam na sam, bez wspólników. Przy gotowy wała się godzinami, co najmniej cztery razy przejrzała dokumenty i napisała scenariusz tego, co będzie mówić i w jaki sposób. Ostatniego wieczoru trenowała z Jossan. Klient by ł asy stentem dy rektora finansowego w średniej szwedzkiej firmie z sektora służby zdrowia. A kiedy podczas spotkania zaczął zadawać py tania, Emelie w zasadzie cały czas odpowiadała to samo. „Przy kro mi, ale muszę to skonsultować ze wspólnikiem”. „Niestety, zanim udzielę odpowiedzi, muszę to dokładnie przedy skutować z moim przełożony m”. Teraz jednak stała tutaj sama. W tej chwili to ona by ła odpowiedzialna. Ona i nikt inny.

* Otwarcie piwnicy łatwo mu poszło. Teddy przy pomniał sobie podejrzliwe spojrzenie Emelie, gdy ocenił drzwi do mieszkania Philipa na Fatbursgatan. Stara sztuczka z nadgarstkiem nadal działała i przez te piętnaście lat, odkąd wy konał ją po raz ostatni, zamki ani trochę się nie zmieniły. Poza ty m ten by ł stary, a drzwi liche. Stał w piwnicy z kamienną posadzką. Pod sufitem zamontowano sy stem alarmowy. Wy czuł go, choć został ukry ty za wenty latorem – stare nawy ki zostają w genach. Ktoś zapewne przeby wał w domu, więc alarm powinien by ć wy łączony, ale Teddy i tak się zatrzy mał. Przez kilka sekund nasłuchiwał. Wzdłuż ścian stały proste, drewniane półki z setkami butelek wina. Okna znajdowały się na samej górze pod sufitem. Temperatura by ła o kilka stopni wy ższa niż na zewnątrz. Rozejrzał się. W pomieszczeniu leżały trzy popsute rowery. Przy stanął i znów nasłuchiwał. Cisza. Wszedł do kolejnego pokoju. Wy glądał podobnie. Pod jedną ścianą znajdowały się dwie duże lodówki, pod drugą długi zlew ze stali nierdzewnej. Teddy wy tęży ł słuch. Nic. Pod belkami stropowy mi umocowano haki, łańcuchy i coś przy pominającego wieszaki. Na kamiennej posadzce dostrzegł ślady krwi. Pośrodku stało krzesło z kawałkami srebrnej taśmy na oparciu i siedzeniu. Co to za pomieszczenie? Słabe światło z piwniczny ch okien odbijało się od blatu przy zlewie. W pudełku na podłodze leżało jakieś kuchenne urządzenie. Najpewniej maszy nka do mięsa. Wtedy do niego dotarło: to tutaj obrabiali i ćwiartowali upolowane zwierzęta. To chłodnia,

w której pozwalano dziczy źnie dojrzeć. Znajdowało się tam dwoje drzwi. Wy brał te po prawej. W następny m pokoju by ło cieplej. Podłogę i ściany pokry wały duże pły tki z jasnego kamienia. W jedny m rogu stało jacuzzi, a pod ścianą ogromna kabina pry sznicowa z dwoma natry skami obok siebie. Teddy zobaczy ł też szklane drzwi do sauny, za który mi mignęły jasne drewniane ławki. Prawdopodobnie nazy wano to domowy m spa. Wy szedł stamtąd do małego kory tarza z kolejny m pięciorgiem drzwi. Wszy stkie by ły zamknięte. Otworzy ł jedne z nich i znów zobaczy ł chłodnię. Za drugimi mieściła się kotłownia. Trzecie prowadziły do pralni. Kiedy otworzy ł czwarte, zajrzał do wy pełnionego po brzegi składziku. Na półkach leżały narty i buty narciarskie, odrapane sanki, jakieś narzędzia, telewizor kineskopowy, plazma oraz mnóstwo inny ch rupieci. Stała tam też kanapa, parę foteli i rozkładany stół. Wszy stko stare i zniszczone. Otworzy ł ostatnie drzwi w kory tarzu, za który mi by ły schody na górę. Znalazł się w duży m przedpokoju. Pośrodku stał drewniany stół z dwoma wy sokimi świecznikami. Na suficie wisiał mosiężny ży randol. Szerokie schody prowadziły wy żej. Drzwi wejściowe, co zobaczy li, skradając się od samochodu, stały otworem. Zasłony w oknach zaciągnięto, a skrzy dłowe drzwi prowadzące do inny ch pomieszczeń by ły zamknięte. Ostrożnie je otworzy ł i zajrzał do dużego salonu. Również tutaj ciężkie kotary ze złoty mi frędzlami zasłaniały okna. W rogu znajdował się kominek, na nim stały świeczniki, a wy żej wisiała wy pchana głowa sarny. Dwie kanapy, szklany stolik i kilka foteli. Na podłodze dwa czerwone dy wany, chy ba dość kosztowne. Jeden z nich by ł przy kry ty białą folią. Na folii leżały bez ruchu dwie osoby.

* Emelie nie odry wała telefonu od ucha, gdy mijała kolejne pomieszczenia domu. Teddy wy szeptał, żeby weszła do środka. Poinstruował ją, jak ma iść. Ale nie przy gotował na to, co zobaczy. Mało nie upuściła telefonu na podłogę. Teddy pochy lał się nad nieruchomy m ciałem. Niedaleko leżało drugie. – To Philip – wy szeptał z drugiego końca pokoju. – A ten drugi to Ian. Emelie widziała plamy krwi na białej folii pod Philipem. Przy pomniała sobie szeroko otwarte oczy Aniny. Na miękkich nogach podeszła bliżej i pochy liła się nad folią rozłożoną na podłodze, czując ucisk w żołądku. Przez chwilę my ślała, że zwy miotuje. Kwaśna treść żołądkowa wy pełniła jej usta. Wy ciągnęła z torebki chusteczkę i przy tknęła do ust. Powinna wziąć się w garść – miała zadanie do wy konania. Te dwie nieprzy tomne osoby potrzebowały jej pomocy. Podeszła bliżej i ukucnęła obok Philipa.

Leżał z głową przechy loną na bok. Trudno by ło rozpoznać jego twarz. Nos przy pominał dużą, krwistą gulę, a powieki spuchły tak, że nie dało się dostrzec oczu. Ucho miał zmasakrowane, wargi popękane. Z jego ust i uszu ciekła krew. Pół metra dalej leżało coś przy pominającego zęby. – Ży je, sprawdzałem, czy oddy cha. – Teddy odwrócił się do niej. – Ułoży łem go w pozy cji bocznej. Na pewno doznał wstrząśnienia mózgu i urazu głowy. Ktoś ostro się z nim rozprawił. Zadzwoniłem po karetkę, ale szpital jest kawałek stąd, więc chwilę im zajmie. Emelie głęboko zaczerpnęła tchu. – Możemy zrobić coś więcej? – Raczej niewiele. Nie krwawi za bardzo, ale nie wiem, może mieć jakieś obrażenia wewnętrzne. Lepiej go nie ruszać. Najważniejsze, żeby udrożnić mu drogi oddechowe, tak mówili pod sto dwanaście. Ian też ży je, nie jest tak poharatany. Emelie zrozumiała, że w tej chwili nie pomoże Philipowi. Podeszła do Iana. Leżał na boku z podkurczony mi nogami. Miał potargane włosy, rozbity łuk brwiowy i zaczerwienione policzki. Nie zauważy ła, żeby by ł ciężko ranny. Nachy liła się nad nim i napotkała wpatrujące się w nią oczy. – Jak się czujesz? – spy tała. Powoli usiadł i wy pluł krwistą flegmę na folię. – Nic mi nie będzie. Co z Philipem? – Powinien z tego wy jść – odpowiedział Teddy. Ian rozmasowy wał sobie nadgarstki. – Mnie też dopadli. – Kto? – spy tała Emelie. – Ci, którzy porwali Philipa. – Gdzie teraz są? – Nie wiem. Wy biegli. Rozmowę przerwał ostry dźwięk dochodzący z podwórka. Coś jak strzał. Emelie podeszła do okna i przez szparę w zasłonie wy jrzała na zaśnieżony ogród. Nikogo nie widziała. Wtedy padł kolejny strzał. – Wy jdę sprawdzić, co się dzieje. Zaczekaj tu – powiedział Teddy.

* Mieszkanie by ło jak więzienie. Świat za oknem jak strefa wojny. Niemożliwie okrutne miejsce. Miejsce, gdzie należy teraz przy wrócić porządek. Inaczej Carl-Johan nie wiedział, co dalej i co ma ze sobą zrobić. Dwadzieścia minut temu dzwonił Magnus: Emelie najprawdopodobniej zlokalizowała dom, w który m przetrzy my wano

Philipa. Podał adres i dorzucił: „Dbajcie o siebie teraz. Zadzwonię, jak dowiem się czegoś więcej”. Gdy Carl-Johan odkładał słuchawkę, Titti siedziała obok. Jej twarz by ła bielsza niż śnieg na parapecie za oknem. Najwy raźniej nie chciała z nim rozmawiać. To mu odpowiadało. I tak nie wiedział, co powiedzieć. A słowa Caroline o jej udziale w sprawie? W tej chwili naprawdę się ty m nie przejmował. Carl-Johan kojarzy ł tamten adres. To gospodarstwo od co najmniej pół roku by ło wy stawione na sprzedaż. Nie wiedział, do kogo należy, ale jego dobry przy jaciel, Tom Crona, niedawno wspominał mu o tej ofercie. Tom i Christina od dziesięciu lat mieszkali w posiadłości Lagerby säteri, jakieś dziesięć kilometrów stamtąd. Carl-Johan pamiętał, jak jesienią polował u nich z podchodu. Uwielbiał polować w ten sposób. Na zwy czajnej obławie zaganiało się zwierzęta w głąb lasu, a my śliwi ty lko czekali, siedząc na ty łkach – to żaden sport. Na polowaniu z podchodu natomiast sam skradałeś się za rogaczem. Teren należący do Cronów liczy ł ponad ty siąc hektarów i zarejestrowano go jako posiadłość rolniczą. Dzięki temu płacili niższy podatek i mogli ubiegać się o niektóre dotacje unijne. Mniej więcej trzy czwarte powierzchni stanowiły obszary leśne, a resztę piękne łąki i pastwiska. Stajnię i pastwiska wy najęli kilku hodowcom koni, a żwirownię firmie SWE Shakt. Wy rębem Tom zawiady wał sam. Znajdowały się tam fantasty czne przestrzenie do polowania. Titti od zawsze chciała mieszkać w domu na wsi. Carl-Johan my ślał więc, że może powinni kupić to miejsce. Pamiętał, jak stał tam obok Toma. Las by ł gęsty. Na mały m wzniesieniu leżał rogacz, którego Tom właśnie ustrzelił. Huk rozszedł się echem po włościach. Mężczy zna obrócił zwierzę na prawy bok. Wy konał już nacięcie na szy i i zabierał się za patroszenie. – To by ł już naprawdę stary, zmęczony skurczy by k – powiedział. – To dobre dla selekcji naturalnej. Właśnie takie powinno się odsiewać na polowaniu z podchodu. Carl-Johan przy taknął. – Ty lko trudno się pogodzić z ty m, że właśnie miałem nacisnąć na spust, gdy ty wy strzeliłeś. – Takie ży cie. Tom pochy lił się nad zwierzęciem i odciął mu narządy płciowe. Następnie wy konał nacięcie wzdłuż jamy brzusznej. – Ale to już ostatni raz – powiedział. – Dlaczego? – Sprzedajemy Lagerby. – Co takiego? Nie wiedziałem.

Rękawiczka Toma zabarwiła się na czerwono od krwi. – Niezręcznie mi o ty m mówić. Nie chciałby m, żeby ś z kimś o ty m rozmawiał, nawet z Titti. Po prostu dłużej nas nie stać na to gospodarstwo. Zaciągnęliśmy na nie dość duże kredy ty, a wy rąb lasu i żwirownia nie dają takiego zy sku, jakiego się spodziewałem. To przy kre. Ian nic jeszcze nie wie. Nie potrafię mu powiedzieć. Carl-Johan nigdy nie by ł religijny. Oczy wiście należał do Kościoła szwedzkiego, a oby dwoje jego dzieci miało chrzest i konfirmację. Chodziły też na odpowiedni kurs przy gotowujący do konfirmacji, do właściwego księdza i właściwego kościoła. Carl-Johan brał udział w pasterce w kościele Oskara średnio co drugi rok, choć ty lko dlatego, że Titti zależało. A jednak teraz przy szło mu do głowy, żeby się pomodlić. Pomodlić się o to, by jego sy n odnalazł się cały i zdrowy. I o Caroline, żeby nie zrobiła czegoś, czego nie powinna.

* Gdy Teddy wy szedł przez główne drzwi, usły szał krzy ki. Głosy kilku mężczy zn. Na pokry ty ch cienką warstwą śniegu schodach werandy zobaczy ł ślady. Znów dobiegł go krzy k – od strony lasu, na prawo od domu, z przeciwnej strony niż ta, skąd nadeszli z Emelie. Zaczął biec w tamty m kierunku. Śnieg iskrzy ł się w słońcu; ślady by ły widoczne również tutaj. Siedemdziesiąt metrów przed nim wy rastały świerki i sosny. Tam teren posesji się kończy ł. Teddy przeskoczy ł przez zniszczony drewniany płot. Zobaczy ł jakichś ludzi w lesie. Dookoła piętrzy ły się drzewa, a światło zniknęło, gdy ich korony zasłoniły niebo. Trzech mężczy zn zmierzało w kierunku czwartego, który klęczał kawałek dalej. Ci trzej nosili czarne ubrania i kominiarki. Teddy miał nadzieję, że to nie goście, który ch się spodziewał. Modlił się do Boga, w którego nie wierzy ł, żeby Lindzie udało się dodzwonić do Nikoli i zatrzy mać go w domu. Czwarta osoba również miała zasłoniętą twarz. Teddy nie widział jej zby t dobrze w mroku między drzewami, ale kuliła się, jakby by ła ranna. Zatrzy mał się dwadzieścia metrów od nich. – Cokolwiek robicie, przestańcie – powiedział wy raźnie. Mężczy źni stanęli i odwrócili się w jego stronę. – Postrzeliliście go? – zapy tał głośniej. Usły szał, jak jeden z facetów odezwał się w obcy m języ ku, po arabsku, persku czy sy ry jsku. Zobaczy ł, że inny coś trzy ma w ręku, chy ba broń. Ten, który klęczał, osunął się na śnieg. Teddy zastanawiał się, jak poważny ch obrażeń doznał. Dwóch mężczy zn powoli szło w jego kierunku.

Trzeci pilnował leżącej osoby. – Chuj wie, kim jesteś, ale spierdalaj stąd – krzy knął który ś. Teddy ani drgnął. Mężczy źni podeszli bliżej; teraz lepiej widział ich ubrania. Spodnie dresowe, czarne pikowane kurtki. Nadal nie tracił nadziei. – Chłopaki, nie wiem, czy pracujecie dla Isaka, czy nie. Ale chcę wiedzieć, co zrobiliście tamtemu i co tu robicie – powiedział. By li teraz cztery metry od niego. Las wy dawał się ciemny i opustoszały. Spojrzał im w oczy widoczne w otworach kominiarek. Zatrzy mali się dwa metry od niego. Broń, którą trzy mał jeden z nich, to czarny glock siedemnastka. – Ja pierdolę, to znowu ty ? – warknął facet z bronią. Teddy uniósł rękę w ich kierunku. – Zostańcie tam, gdzie stoicie. – To ty by łeś w mieszkaniu na Södermalm z tą prawniczką?– spy tał drugi. – Tak. Sprawiał wrażenie, jakby się rozluźnił. – Misiek? Tak? – Zgadza się. Ale gość z pistoletem zareagował inaczej. Wy mierzy ł broń w Teddy ’ego. – Ty piździelcu. Mało mnie, kurwa, nie udusiłeś. A teraz znów zaczy nasz. To wszy stko twoja wina. Teddy spoglądał w wy lot lufy. Zamaskowany mężczy zna ze spluwą nie by ł w pełni zrównoważony. Teddy ’emu zakręciło się w głowie. Z jakiegoś powodu zaczął my śleć o wiązance kwiatów, którą położy ł przy grobie mamy na jej pogrzebie. By ła tak ogromna, że ledwie mógł ją unieść. Potem przy pomniała mu się szara cementowa ściana aresztu, w który m jako siedemnastolatek siedział po raz pierwszy. Czuł się wtedy jak robal pełzający po krawędzi świata. – Chamon, wy luzuj. Przecież to, kurwa, wujek twojego kumpla. I ziomek Isaka – odezwał się chłopak stojący obok. Teddy dostrzegał kątem oka, jak podchodzi do nich trzeci mężczy zna. Zatrzy mał się i zdjął kominiarkę. Miał potargane włosy i szeroko otwarte oczy. – Nikola – powiedział Teddy, nie poruszy wszy głową ani o milimetr. – Nie chciałem, żeby tak wy szło. – Kurwa, Teddy. Przecież prosiłem – powiedział cicho Nikola. Glock nadal znajdował się dziesięć centy metrów od oczu Teddy ’ego. – Daj spokój, Chamon. On jest z nami – odezwał się Nikola. Teddy przeniósł wzrok z broni na twarz Nikoli. Oko siostrzeńca zadrgało.

– Skąd niby, kurwa, mam to wiedzieć? – sy knął Chamon. – Chciał mnie wtedy zajebać. A kiedy wtrącili się z tą prawniczką, Aninę spotkało to, co spotkało. Teddy starał się mówić spokojnie. – Chamon, wiem, kim jesteś. Jesteś kumplem mojego siostrzeńca. Jedny m z ludzi Isaka. Rozumiem twoje wkurwienie. Ale ja nie jestem twoim wrogiem. Nikola z ty łu mówił coś po sy ry jsku. Z tonu głosu dało się wy wnioskować, że starał się przekonać Chamona. Teddy nie mógł się teraz na ty m skupiać. Zaglądał śmierci w oczy. Widział oczy Chamona przez otwory w kominiarce. By ły ciemniejsze niż czarny wy lot lufy.

* Emelie przy glądała się Ianowi. Nie sły szała więcej strzałów ani okrzy ków na zewnątrz. Teddy jednak nie wracał. Philip wciąż leżał na podłodze. Ale oddy chał. Obserwowała jego klatkę piersiową. Poruszała się powoli w górę i w dół. Ian siedział na fotelu. Wy glądał lepiej, zaczerwienienie na twarzy zaczy nało schodzić. Emelie zwróciła się do niego: – Jak się tu znalazłeś? Ian poruszy ł się i westchnął. – Napadli na mnie. To pewnie oni mi grozili i porwali Philipa. Zadzwonili do moich drzwi, a potem nastała ciemność. Obudziłem się tutaj. Znęcali się nad nami. Nie wiem, czy chcieli mnie zabić, głównie wy ży wali się na Philipie. W głowie się nie mieści. Całe szczęście, że ży je. – Philip by ł przy tomny, gdy się ocknąłeś? – Nie wiem, leżał tam gdzie teraz. – Wszy scy wy biegli? – Tak. Teddy musi zachować ostrożność. Emelie znów wy jrzała przez okno. Nieopodal drzewa tworzy ły zwartą, ciemną ścianę.

W więzieniu W celach zrobiło się cieplej, ale Tagg nadal zbierał podpisy pod listem protestacy jny m przeciwko Projektowi Wy chładzania – tak nazy wał problemy, które mieli w listopadzie. Teddy i Sara jak zwy kle co drugi dzień rozmawiali przez telefon, chociaż czuł, że coś się zmieniło. Wiedział, że dręczy ją sprawa, za którą go skazano, że grzebie w ty m sy fie, ty le że mu o ty m nie mówi. Za cztery ty godnie miał dostać swoją pierwszą niestrzeżoną przepustkę: przez dziesięć godzin na wolności będzie mógł robić, co zechce. Poza długo wy czekiwaną wizy tą u denty sty zamierzał spędzić ten dzień z Sarą, a nawet przedstawić ją ojcu. Zaplanowali w szczegółach każdą godzinę. O dziewiątej rano Sara przy jedzie po niego swoim fiatem punto i choć zabrali mu prawko, pozwoli mu prowadzić przez chwilę na leśnej drodze – aby przy pomniał sobie jakie to uczucie. Potem zjedzą śniadanie u niej. Pokazy wała mu zdjęcia swojego mieszkania, ale perspekty wa, że zobaczy je naprawdę, usiądzie na jej kanapie, przejrzy książki na regale i położy się na jej łóżku, wy dawała mu się wręcz nierealna. Po śniadaniu pojadą do denty sty. Teddy miał do zrobienia dwie uciążliwe stare plomby, a także ziejącą dziurę w dolnej szczęce, na której najlepiej zrobić mostek. Nie powinno to zająć dłużej niż godzinę. Potem chciał wy jść z Sarą na miasto: pospacerować, pójść na kawę. – My ślałam, że już nie pijesz kawy – śmiała się z niego. – Bo nie piję, ale w taki dzień chcę się odurzy ć – odpowiedział. Chciał kupić trochę pły t i jakieś ubrania. Potem zamierzali zjeść w McDonaldzie. – Odbiło ci, dlaczego tam? Teddy by ł nieugięty. – Obiad zjemy w lepszy m miejscu. Ale dla mnie Mac równa się wolność. To kwestia sy mboliczna, nie potrafię tego wy jaśnić. Po południu mieli odwiedzić tatę Teddy ’ego, a potem znów pojechać do Sary. Na piątą zarezerwowała stolik w Sturehofie. Będą się obżerać w eleganckiej restauracji, jednak punkt dziewiętnasta musi przejść przez bramę głównej wartowni, inaczej jego kolejna przepustka stanie pod znakiem zapy tania. Kiedy rozmawiali trzy dni przed przepustką, Sara powiedziała: – Wiesz, że nie mogę przestać my śleć o twoim wy roku. – Widzę. Ale dlaczego? To, że Mats Emanuelsson nie miał pieniędzy, niczego nie zmieni. Mój błąd, że dałem się w to wciągnąć. Ty lko ty le. – Właśnie nie ty lko. – A co więcej? Wolałaby m o ty m nie rozmawiać. Uporałem się z przeszłością i mam

nadzieję, że rodzina Emanuelssonów także. – Wiem i szanuję twoją decy zję. Ale czuję, że muszę przy jrzeć się temu bliżej. Ze względu na ciebie. Jutro dowiem się czegoś więcej. Mam się zobaczy ć z Cecilią Emanuelsson, wdową po Matsie. – My ślę, że powinnaś przestać w ty m grzebać. – Jestem pewna, że coś śmierdzi w tej sprawie. Nie wiem jeszcze dokładnie co, ale będę mogła powiedzieć więcej, gdy się spotkamy. Odliczał godziny. Nadszedł dzień przed przepustką. Jutro zobaczy świat bez murów i strażników pierwszy raz od czterech lat. Będzie się swobodnie poruszał, chodził tam, gdzie zechce, i trzy mał Sarę w ramionach, jak długo będzie miał na to ochotę. Tagg mało nie oszalał z zazdrości. – Mam prośbę, Teddy. Kiedy już będziesz bzy kać się z Sarą, możesz ją ode mnie pozdrowić? Dokładnie w momencie, gdy będziesz dochodził. Bardzo chciałby m stać się częścią tej chwili. – Zgry waj się, zgry waj, ale nie będziesz mi mówił, co mam robić, gdy jestem z Sarą. I my nie będziemy się bzy kać, będziemy się kochać. – A robiliście to już? – Nie twoja brocha. Mieli się zdzwonić ostatni raz, żeby ustalić szczegóły przed jutrem. – Cześć, to ja. Usły szał, jak Sara pociąga nosem, i od razu poczuł, że coś nie gra. – Co się dzieje? – Nie możemy się jutro spotkać – powiedziała. – O czy m ty mówisz? – W ogóle nie możemy się więcej widy wać. To koniec. – Daj spokój, przestań. Co z tobą? – Nie żartuję, to nasza ostatnia rozmowa. Nie możemy się spotkać jutro ani nigdy więcej. To się nie uda. Musimy zerwać. Teddy nic nie rozumiał. Sara nie by ła sobą. Znał ją wy starczająco dobrze, żeby usły szeć to w jej głosie. Nie by ła smutna. By ła przerażona. – Czy to ma związek z Emanuelssonem? – Nie mogę dłużej rozmawiać... mają... nie wolno... Nie powiedziała nic więcej, ty lko wy buchła spazmaty czny m płaczem. Nawet nie sły szał, co próbowała mu przekazać. Później już z nią nie rozmawiał.

*** Drzewa wy glądały, jakby miały się na niego lada moment przewrócić. Pistolet przy jego głowie. Lekkie naciśnięcie spustu dzieliło go od śmierci. Młody chłopak z Södertälje oślepiony wściekłością. Tak samo narwany jak on sam kiedy ś. Teddy próbował mówić swoim najbardziej opanowany m głosem. – Nie możesz po prostu powiedzieć, co tu robicie? Chamon go zignorował. – Masz mnie, kurwa, za idiotę? Teddy akcentował każdą sy labę. – Powiedz mi ty lko, co tu robicie. Jestem wujkiem Nikoli i przy jacielem Isaka z dzieciństwa. Niczego od ciebie nie chcę. I nie mam nic wspólnego ze śmiercią twojej kuzy nki. Twarz Chamona zadrgała. Trzy mał wy prostowaną rękę z pistoletem kilka centy metrów od oka Teddy ’ego. Lufa delikatnie zadrżała. Znak, że Chamonowi zaczęło drętwieć ramię. Powinny też na niego podziałać słowa Teddy ’ego oraz nawoły wania Nikoli. Trzeci chłopak również prosił, żeby opuścił broń. – Bracie... popełniasz błąd. Teddy wciągnął powietrze przez nos. Dobrze znał możliwości swojego ciała. Spojrzał prosto w lufę pistoletu, a potem na rękę trzy mającą broń. Naprawdę nie chciał znów zrobić krzy wdy temu chłopakowi. Lecz albo teraz, albo nigdy. Zaatakował. Chamon nawet nie się zorientował, co się wy darzy ło. Teddy wy konał jeden chwy t, przy czy m każdy ruch i każdy skręt ciała składały się na perfekcy jny manewr. Złapał rękę Chamona i wy kręcił ją pod takim kątem, żeby skierować broń w dół. Najmocniej, jak potrafił, ucisnął miejsce między kciukiem i palcem wskazujący m chłopaka, wy ginając jego nadgarstek do ty łu. Pistolet wy strzelił w ziemię. W czasie krótszy m niż ułamek sekundy ręka Chamona znalazła się pod tak nienaturalny m i bolesny m kątem, że chłopak wy puścił spluwę. Teddy kontrolował teraz jego rękę i broń. Potem zrobił to, co musiał. Wy mierzy ł kolanem cios w przeponę Chamona. Chłopak poleciał dwa metry do ty łu. Z głuchy m jękiem wy lądował na pokry ty m śniegiem mchu. Nikola wy trzeszczał oczy. Teddy trzy mał pistolet w dłoni. Trzeci chłopak też się gapił. – Gadaj, co tu robicie – kazał Teddy. Nikola zamrugał. – Śledziliśmy jednego gościa i zobaczy liśmy, jak wchodzi do tej chaty. – Iana Cronę?

– Cronę, tak. – Ten chuj zabił moją kuzy nkę – warknął Chamon. Teddy wy puścił powietrze przez nos. – Przy kro mi. Ale skąd to wiesz? – Po prostu wiem. Już wcześniej się nad nią znęcał. I ten drugi też, Philip. – No i co by ło dalej? – Weszliśmy do domu i zajęliśmy się Ianem – podjął Nikola. – Ale ten, co leży tam na ziemi, zdąży ł spierdolić. Goniliśmy go kawałek po lesie. Nie chciał się zatrzy mać, więc Chamon do niego strzelił. Potem zjawiłeś się ty. – Czy li człowiek, który tam leży, również by ł w domu, gdy przy szliście? Razem z Ianem i Philipem? – Tak, i miał na gębie tę dziwaczną bandanę. Nie wiem, kto to, ale nie powinien uciekać. Oni wszy scy mają coś wspólnego ze śmiercią kuzy nki Chamona. Gdy Nikola to powiedział, twarz Chamona wy krzy wił gry mas smutku. Teddy podszedł do mężczy zny na ziemi. Wy glądał na nieprzy tomnego. Śnieg pod jego nogą zabarwił się na czerwono. Kaptur bluzy ciasno przy legał mu do głowy, a jego usta zasłaniał dziwny szalik. Teddy przy jrzał się bliżej nadrukowi: szeroki, szy derczy uśmiech, który przy wodził na my śl Jokera. By ło coś znajomego w ty m uśmiechu. W zasadzie wszy stko wy dawało się znajome. – Halo! – zawołał Teddy. Mężczy zna się poruszy ł. Po chwili powoli usiadł. Wy raźnie cierpiał. Jego spodnie przesiąkła krew. – W porządku? Mężczy zna zakaszlał. – Co się stało? Facet odwrócił głowę. Teddy ściskał pistolet w dłoni. – Chcę wiedzieć, co tu się wy darzy ło. – Podszedł bliżej i zerwał szalik. Później Teddy wspominał to zdarzenie jako punk kulminacy jny wszy stkich swoich ży ciowy ch wy borów. Moment, który w nieubłagalny sposób podsumowy wał jego historię i zaprowadził go właśnie tutaj. Punkt, do którego nie chciał dojść, ale może nie dało się tego uniknąć. Zrozumiał, dlaczego mężczy zna z dziwaczny m szalikiem wy dawał mu się znajomy. To by ł Dejan. – Teddy, nie wiem, co ty tu, do chuja, robisz, ale znikaj stąd. Nie mieszaj się w to – sy knął. Napotkał wzrok Dejana. Swojego najlepszego przy jaciela, który otworzy ł przed nim własny dom. Przez sekundę zastanowił się, czy naprawdę kiedy kolwiek my ślał o nim w ten sposób. A teraz, skoro już tak go określił, szukał tego w oczach Dejana.

Niczego nie dostrzegł. – Nadal się w to bawisz? – zadał jedy ne py tanie, które przy szło mu do głowy. Dejan wy glądał, jakby miał wy buchnąć płaczem. – Nie oceniaj mnie. Ty i ja zawsze robiliśmy coś takiego. Nie wiesz, w co się teraz pakujesz. – Ja dawno z ty m skończy łem. Kto jeszcze jest zamieszany ? Kto z tobą by ł? – Nie czas na takie rozmowy, przy jacielu. Chy ba nie zamierzasz ściągać tu policji? Nie jesteś taki. Teddy spuścił wzrok. Dejan powtórzy ł: – Nie jesteś taki, prawda? Powiedz, że się taki nie stałeś. Teddy odwrócił się i ruszy ł biegiem z powrotem w kierunku domu.

* Przed chwilą w lesie rozległ się wy strzał. Teraz znów panowała cisza. Nie sły szała oddechu Philipa. Podeszła do niego, żeby sprawdzić. Jego klatka piersiowa się poruszała. Ian wstał. – Będę się zbierał. Powinienem pojechać do lekarza. – Nie możesz zaczekać na karetkę? – spy tała Emelie. Nie spodziewała się, że Ian będzie chciał tak szy bko sobie pójść. – Zdzwonimy się później, gdy mnie opatrzą – powiedział z krzy wy m uśmiechem. Spojrzała na niego. Naprawdę potrzebował opatrunku? Doznał lekkiego urazu głowy, musiał otrzy mać uderzenia w policzek i czoło, ale poza ty m wy glądało, że nic mu nie jest. Wtedy zobaczy ła coś, na co wcześniej nie zwróciła uwagi. Miał koszulę zaplamioną krwią. Może odniósł poważniejsze obrażenia, niż przy puszczała. – Lepiej zaczekaj na karetkę. Jesteś ranny. – Wskazała na jego koszulę. – A nie, to nic. Musiało się pojawić, gdy mnie bili. Koszula by ła mocno zakrwawiona. – Chcę, żeby ś został jeszcze chwilę. – O co ci chodzi? – O nic. Zależy mi ty lko, żeby ś zaczekał na Teddy ’ego. Nagle zmienił się nie do poznania. – Wy chodzę. A teraz dzwonię na policję – wy sy czał, a ślina try snęła mu z ust. Wy ciągnął telefon i zaczął wy bierać numer. Emelie bły skawicznie wy rwała mu go z ręki. – A nie możemy razem zadzwonić?

– Odbiło ci? Ostatnio, gdy chciałem powiadomić policję, pogroziłaś mi pozwem. Dlaczego chcecie to odwlekać? Przecież tu chodzi o ciężkie przestępstwo. – Proszę, zostań kilka minut. Niech karetka zabierze Philipa. Możemy teraz razem zadzwonić. Ian usiłował wy szarpać jej swoją komórkę. Nie przy puszczała, że trzy ma ją tak mocno i że dojdzie do rękoczy nów. Ale wy wiązała się szarpanina. Telefon poszy bował w powietrze i wy lądował na dy wanie pięć metrów dalej. W tej samej chwili otworzy ły się drzwi i Teddy wszedł do salonu. Przez krótką chwilę wy glądał nierzeczy wiście. Jak duch, który wy łonił się z wnętrza domu. Promienie słońca oświetlały jego sy lwetkę. Stał nieruchomo, obserwując scenę. Emelie nie mogła dostrzec jego twarzy pod światło.

* Patrzy li na siebie. W końcu Yusuf parsknął śmiechem. – Ty i ta twoja rodzina, człowieku. Jesteście nieźle pojebani. Co ten Teddy, kurwa, wy prawia? Nikola odetchnął. Zajebiście, że Yusuf tak zareagował. – Może to wina starej. Wy pieprzy ła go z domu i wy dzierała się na niego, jakby by ł mną. Oczy Yusufa pociemniały. – Chamon? A ty jak? Chłopak się wy krzy wił. – Fiuta mi, kurwa, w płuco wcisnęło. – Splunął krwią. – A ta pizda, która zabiła Aninę, została w domu. Niebo by ło ledwie widoczne. Wy sokie drzewa stały w milczeniu, jakby czekały na ich decy zję. Nikola przy pomniał sobie opowieść Teddy ’ego o ty m, jak kiedy ś musiał uciekać przed glinami i spał pod świerkiem. Popatrzy li na siebie. Yusuf by ł najstarszy i Isak mu ufał, ale to kuzy nka Chamona została zamordowana. – Isak kocha Teddy ’ego. Sprzedaje o nim ty le historii, że można by nakręcić serial. Nie przy pucuje nas, co nie, Nikola? – powiedział Yusuf. – Kurwa, nie. – Słuchaj, Chamon, nie odpuścimy tego. Isak złoży ł obietnicę, walla. Chamon podniósł się z ziemi. – Dobra, spierdalamy. – A co z tamty m ty pem? – zastanawiał się Nikola. Spojrzeli w miejsce, gdzie leżał facet, którego Chamon postrzelił w nogę. By ło puste. Zniknęły nawet ślady krwi na śniegu. Joker musiał je zasy pać.

Biegli truchtem w stronę auta. Chamon w pewny m momencie się zatrzy mał, zaklął pod nosem i znów splunął krwią. Stał ty lko jeden samochód. Joker musiał odjechać drugim. Nikola miał policzki skostniałe od mrozu, czuł ogromne zmęczenie. Pomieszkiwał u Chamona i inny ch kumpli i ciągle przeprowadzał się jak jakiś kloszard. Nie miał szafy na swoje rzeczy. Nie wiedział, kiedy kolejny raz będzie mógł uprać bokserki. No i ten strach, że psy przeprowadzą nalot i zgarną ich za coś, o czy m sami ledwie pamiętają. Cała ta akcja z Aniną. I Teddy m. Może najwy ższy czas znów wprowadzić się do mamy.

* – Siadaj, Ian. Teddy starał się mówić powoli i wy raźnie. To popołudnie porządnie dało mu w kość. Ian, zamiast go posłuchać, schy lił się po komórkę. Teddy chwy cił go za ramię i ścisnął. Chłopak by ł szczupły, ale na pewno nie cherlawy. Zapewne pilnie ćwiczy ł pod okiem osobistego trenera w jakiejś ekskluzy wnej siłowni w centrum. – Siadaj, powiedziałem. Ian zamarł. Teddy podniósł telefon. Chy ba się nie popsuł. – Obojgu wam odbiło – warknął Ian. Teddy zdąży ł kątem oka zobaczy ć, jak chwy ta młotek ze stolika. Insty nktownie odskoczy ł w bok. Spóźnił się. Poczuł uderzenie w szczękę. Świat pociemniał. Tunel, w który m wiała lekka bry za. Uczucie, jakby wszy stko wirowało, jakby tunel się poruszał. Mocne światło kawałek dalej, przy pominające o pierwszy ch promieniach wiosennego słońca nad murem okalający m zakład karny. Światło, które muskało jego twarz, przy pominając o czy mś lepszy m tam na zewnątrz. Teddy się poruszy ł. Musiał na kilka sekund stracić przy tomność. Leżąc na podłodze, obserwował, jak Ian podnosi telefon i idzie w kierunku drzwi. W drugiej ręce wciąż trzy mał młotek. Emelie zagrodziła mu drogę. Teddy usiłował się podnieść. Ból w szczęce sprawił, że niemal znów osunął się na ziemię. Udało mu się wstać ty lko na klęczki. Głowa mu pękała i czuł, że zaraz zwy miotuje. Miał wrażenie, jakby kręcił się na karuzeli i jednocześnie jakby ktoś przy ciskał mu nóż do szczęki. Emelie wy ciągnęła rękę, żeby zatrzy mać Iana.

– Stój. Ian próbował ją wy minąć. Złapała go za ramię. Zamachnął się młotkiem, ale odskoczy ła w bok. Nie mogła go już dłużej powstrzy my wać. Teddy ledwie otworzy ł usta, tak go bolało. – Uważaj, Emelie – zarzęził. Zignorowała go i znów zagrodziła drogę Ianowi. Ten ponownie uniósł młotek, ale ty m razem Emelie wiedziała, co robić. Skręciła przed sobą lewą stopę i bły skawicznie wy prowadziła prawą nogę. Teddy nigdy wcześniej nie widział tak perfekcy jnie wy konanego kopnięcia okrężnego muay thai. Znał gości, którzy trenowali piętnaście lat i nie potrafiliby zrobić tego co ona. Techniki można się wy uczy ć do pewnego poziomu, reszta to talent. Emelie z całej siły kopnęła Iana w klatkę piersiową. Chłopak upuścił młotek i zatoczy ł się do ty łu. Ona natomiast wróciła do pozy cji wy jściowej, stabilna niczy m skała. – Uspokój się już – powiedziała. Ian niechętnie usiadł na jedny m z foteli. Trzy mał rękę na piersi – możliwe, że miał złamane żebro. Kopnięcie Emelie by ło nie ty lko celne, lecz także silne. Ian ani słowem nie skomentował tego, co się stało. Odchy lił głowę do ty łu i zaczął się wpatry wać w sufit. Teddy mozolnie podniósł się na kolana i na czworakach dotarł do kanapy naprzeciwko. Poprosił Emelie o telefon Iana. Ian, Emelie, nieprzy tomny Philip i on sam – to musi się wreszcie skończy ć. Chciał już dostać honorarium i zająć się siostrzeńcem. Odchrząknął. – Ian, obaj wiemy, jak sprawy stoją. – Co ty, kurwa, gadasz? Jesteś zdrowo jebnięty. A ona tam – Ian wskazał Emelie – jest zupełnie popierdolona. Możesz mi oddać komórkę? Teddy zerknął na iPhone’a Iana. Potwornie bolała go szczęka. – Nie, nie teraz. Zorganizowałeś porwanie i szantaż, usiłowałeś dokonać zabójstwa, a przy najmniej ciężkiego pobicia. – Jesteś jakimś pieprzony m gliną czy co? – Zamknij się. Wy nająłeś faceta, żeby pomógł ci porwać Philipa. Przed chwilą udało mu się uciec do lasu. Nazwijmy go Jokerem. On robił takie rzeczy już wcześniej. Tak się składa, że to wiem. Ian podniósł wzrok i popatrzy ł na niego. Teddy nie potrafił rozpoznać, czy to nienawiść, czy zdziwienie try ska z jego oczu.

25 lutego – Zazwy czaj po zakończeniu sprawy wznosimy toast szampanem, jednak w ty m wy padku uznałem, że to niestosowne. Magnus Hassel postawił przed Emelie i Teddy m po filiżance kawy. Nie wiedziała, czy usiłuje by ć zabawny, czy po prostu informuje Teddy ’ego. Wy glądał tego dnia tak jak zwy kle. Włosy zaczesane do ty łu, starannie ogolone policzki. Granatowy garnitur, błękitna koszula, bławatkowy krawat i pomarańczowa poszetka. Niczy m zwy czajny dzień pracy, choć sy tuacja nadal by ła daleka od normalności. Ostatnie dni każde z nich spędziło na komisariacie i odpowiadało na niekończące się py tania. Powtórzy ła odpowiedzi udzielone już wcześniej, ale ty m razem podawała jak najwięcej szczegółów. O śledztwie w sprawie porwania powiedziała im prawie wszy stko. Teraz Magnus zarządził „swój mały debriefing”, jak nazwał to spotkanie. – Musimy jakoś zamknąć tę sprawę. Nie mogę się doczekać, jeśli mam by ć szczery. Uwielbiam pracować, sama zresztą wiesz, Emelie, jednak to nie moja działka. Poza ty m to straszne, co przy trafiło się tej dziewczy nie. No i... Philip, i w ogóle. Siorbnął kawę. Teddy pił przez słomkę, co dziwnie wy glądało. Po uderzeniu młotkiem musiał przejść operację szczęki, ale zdaniem lekarza powinno się szy bko goić. Teraz wy dawał się zainteresowany głównie obrazami wiszący mi na ścianach. Emelie zdała sobie sprawę, że przedtem by wała ty lko w salach konferency jny ch, nigdy w gabinecie Magnusa. Przy puszczała, że jego wizy ta tutaj stanowi wy raz całkowitego zaufania ze strony firmy. Przerobili już większość tego, co chciał omówić szef. Uważnie słuchała jego podsumowania i próbowała odpowiadać na py tania. Policja pojawiła się chwilę po karetce. Wy prowadzili Iana i Emelie z domu. Philip i Teddy musieli pojechać do szpitala. W salonie leżała sportowa torba, której ani Teddy, ani Emelie wcześniej nie zauważy li. Policjanci otworzy li ją ty lko na chwilę, ale Emelie dostrzegła w środku pliki banknotów. Magnus przy puszczał, że to zapłata przy wieziona przez Iana. Zapłata dla tego, którego Teddy nazy wał Jokerem. Ci, który ch Teddy spotkał w lesie, przepadli jak kamień w wodę. Bardzo zdawkowo opowiadał o ty m, co tam zaszło, i Emelie mogła się domy ślać, kogo spotkał. W jakimś sensie rozumiała jego decy zję. Zastanawiała się ty lko, czy by ł tak samo małomówny wobec policji. Stan Philipa się ustabilizował. Dwa dni temu obudził się w szpitalu w Huddinge. Inwesty cje Iana prakty cznie nie istniały, podobnie jego pry watny majątek, co Emelie mogła stwierdzić na podstawie raportu DD. Już wcześniej przy glądała się jego spółkom, lecz teraz uzy skała wgląd także w jego pry watne i firmowe zobowiązania, konta bankowe, kredy ty, wy kazy

transakcji z kart kredy towy ch i tak dalej. Informacje, za które banki normalnie wolałaby dać się pokroić niż je ujawnić. Ale zrobiły wy jątek. Dowiedziała się między inny mi, że dwudziestego pierwszego lutego po południu oddział Handelsbanken w centrum odwiedził niejaki Jonas Svensson i dokonał wy płaty z konta w wy sokości pięciuset ty sięcy koron. Transakcję przy gotowano kilka dni wcześniej, kiedy dokumenty dotarły do banku, wszy stko zgodnie z procedurami. Ty le ty lko, że Jonas Svensson, którego dowód został pokazany podczas wy płaty, od trzech lat siedział w zakładzie karny m w Kumli. Skazany za poważne przestępstwo narkoty kowe. Emelie pozwolono nawet obejrzeć nagrania z monitoringu w banku. Osoba, która weszła do oddziału, nosiła okulary przeciwsłoneczne i głęboko naciągniętą czapkę z daszkiem. Trudno ją będzie zidenty fikować, ale może policja ma na to jakieś specjalne sposoby. Emelie przy puszczała, że Ian kupił dane osobowe od Svenssona i sam poszedł do banku. Możliwe, że by li do siebie podobni. Zarówno Ian, jak i jego firma tonęli po uszy w długach. Nie inwestował własny ch pieniędzy. Łączne zadłużenie sięgało stu milionów koron, częściowo obciążając jego spółki, ale miał też dziesięć milionów koron osobistego zadłużenia. Emelie odkry ła genezę kilku długów: dwa samochody, ferrari i maserati. A przede wszy stkim konsumpcy jny sty l ży cia. Noclegi w hotelach, butelki szampana po pięć ty sięcy euro w klubach w Londy nie i Nowy m Jorku, zegarki, kolacje za trzy dzieści pięć ty sięcy koron, ubrania oraz podróże w pierwszej klasie. Oprócz tego wiele podejrzanie wy sokich wy płat gotówki. Drąży ła dalej tam, gdzie nawet Magnus by się zawahał. Dowiedziała się, że rodzice chłopaka, Tom i Christina Cronowie, sami znaleźli się w trudnej sy tuacji i nie mogliby finansowo wspomóc sy na. Sztuka ży cia ponad stan najwy raźniej tkwiła w genach. Niewy kluczone, że ty ch szesnaście milionów od Philipa uratowałoby pry watne fundusze Iana, ale pozostałe interesy przepadły. – Policja zatrzy mała jego telefon. Py tali was o esemesa, którego w nim znaleźli? – odezwał się Teddy. Emelie i Magnus przy taknęli. – Philip napisał: „Miałby ś czas zerknąć na jeden projekt? Nazy wają się CashFinans. Sprawdziłem ich sprawozdanie roczne. Zajebisty przepły w gotówki”. Esemes został wy słany tego samego wieczoru, kiedy porwano Philipa, dwunastego lutego. Teddy w telefonie Iana znalazł odpowiedź: „Możemy jutro o ty m pogadać?”. Ty mczasem kiedy Ian, Axel i Carl by li w kancelarii, Axel wspominał, że dostał od Philipa esemesa, w który m pisał mu, że jest chory, chy ba angina. Emelie pamiętała, że Ian przy taknął. – Tak – odezwał się Magnus. – Też to pamiętam. Twierdził, że otrzy mał podobną wiadomość. Powiedziałem o ty m policji. – Ale żadnego esemesa, że Philip się rozchorował nie by ło w telefonie Iana – dodał Teddy. – Ian go nie potrzebował, bo przecież cały czas wiedział, dlaczego Philip się nie odzy wa. Prawdopodobnie sam wy słał tego esemesa Axelowi i reszcie, wy konał też kilka rozmów

z telefonu Philipa na wszelki wy padek. Wszy stko, aby uśpić podejrzenia. Żadne z nich nie wiedziało, co Ian powiedział podczas przesłuchań. Kilka godzin temu na wniosek sądu rejonowego został aresztowany. Policja miała go przetrzy mać na czas śledztwa. By ł podejrzany o uprowadzenie, szantaż i ciężkie pobicie. Czy li mniej więcej o to, co wy liczy ł mu wtedy Teddy. Krew na jego koszuli, najpewniej Philipa, DNA na butelce w mieszkaniu na Fatbursgatan, torba z banknotami oraz ten dziwny komentarz w sprawie esemesa o anginie wy starczy ły aż nadto, żeby go aresztować. – Ale czy to pozwoli go skazać? Jego wina musiałaby zostać dowiedziona ponad wszelką wątpliwość – zastanawiał się Magnus. – Zobaczy my, na co jeszcze trafi policja. Transakcje, przelewy, DNA, odciski palców, kolejna kontrola telefonu. Dużo można znaleźć – podsumował Teddy. – Choć oczy wiście może powiedzieć, że krew obry zgała go, kiedy ktoś znęcał się nad Philipem. A butelkę przy niósł do mieszkania ktoś inny i to niczego nie dowodzi. Magnus się zamy ślił. Potknięciem Iana w całej tej aferze z porwaniem by ło to, że nie orientował się w działaniu sy stemu blokad bankowy ch. Gdy by banki nie miały limitu na przelewy poza Unię Europejską, pory wacze zdoby liby dziesięć milionów koron już dzięki tokenowi. Zdaniem Philipa Ian nigdy nie radził sobie z prakty czny mi kwestiami. Poza ty m Carl-Johan nabrał podejrzeń, kiedy Philip nie odzy wał się w sprawie podarunku w postaci strzelby, a takiego zbiegu okoliczności Ian i jego wspólnik nie mogli przewidzieć. Najwy raźniej sądzili, że uda im się przelać pieniądze w ciągu jednego dnia, a kiedy sprawa się przeciągała, zaczęli szukać alternaty wnej kry jówki do przetrzy my wania Philipa. Gospodarstwo Lövtuna od dłuższego czasu by ło wy stawione na sprzedaż. Właściciel potwierdził, że kilka dni temu zadzwonił do niego niejaki Jonas Svensson i naty chmiast je wy najął. Znów ta sama osoba. Ian nigdy nie wy stępował pod własny m nazwiskiem. – A chłopaki z Södertälje pojawili się, bo chcieli dobrać się do skóry temu, kto zamordował Aninę Björklund. Dobrze zrozumiałem? – konty nuował Magnus. Teddy i Emelie pokiwali głowami. – Śledzili Iana z tego samego powodu, dla którego wcześniej napadli na Philipa. Ponieważ obaj zgwałcili Aninę. Pobicie Philipa i zmuszenie go do wy jścia na lód na zatoce stanowiło początek ich zemsty – odpowiedziała Emelie. – No tak, nie jest to łatwe. Schale’owie są moimi klientami. Wolałby m nie rozmawiać z nimi o tej części sprawy. Wy starczy mi, że faceci z Södertälje nie by li pory waczami. Jednocześnie podnieśli filiżanki. Magnus zerkał na nich. – Nieźle pojebane to wszy stko – skwitował. Emelie nigdy przedtem nie sły szała, żeby przeklinał. – Przekazaliście te informacje policji? – Większość – odparł Teddy.

Magnus westchnął. – No cóż, jak mówiłem, przy kra historia. Niemniej wy wiązaliśmy się wobec klienta. Policja zbada, co spotkało tę biedną Aninę. To nie nasza sprawa. Położy ł na biurku kopertę i przy sunął ją w stronę Teddy ’ego. – Pomy ślałem, że chcesz dostać swoje honorarium. Teddy zajrzał do środka. Przez kilka sekund zaciskał usta. Potem powiedział: – Dłużej tak nie pracuję. Niech trzy sta ty sięcy zostanie na jedny m z waszy ch rachunków powierniczy ch, czy jak to się nazy wa. Resztę proszę przelać na moje konto. I chcę od tego odprowadzać składki emery talne. Magnus uśmiechnął się krzy wo, po czy m wziął od niego kopertę. – Jesteś pewien? – zapy tał. Teddy wstał i podał rękę najpierw jemu, a później Emelie. – Po tej sprawie bardziej niż kiedy kolwiek, uwierz. – Odwrócił się do Emelie. – Ktokolwiek jest twoim trenerem tajskiego boksu, przekaż jej lub jemu, że robi dobrą robotę. Gdy Teddy zamknął za sobą drzwi, Emelie i Magnus siedzieli przez chwilę w milczeniu. Nie zostało dużo do powiedzenia. Powinna zapomnieć. Wejść w odpowiedni nastrój. Poczuć spokój i harmonię, które pojawiają się w dniach po zamknięciu dużej transakcji, kiedy nie miało się nic do roboty. Chociaż raczej się na to nie zanosiło. Może będzie musiała wy brać się do psy chologa, żeby uporządkować my śli. Nie potrafiła przestać my śleć o Aninie. – Ech, Emelie – westchnął Magnus. – Co za koszmarna afera. Mam nadzieję, że gazety nie rozpiszą się zby tnio o naszy m udziale, to mogłaby by ć kiepska reklama dla kancelarii. Nie podejmiemy się nigdy więcej czegoś takiego. – Zamierzałam urwać się dziś odrobinę wcześniej, jeśli to okej. – Oczy wiście, zasłuży łaś na to, skarbie. – Chciałam cię ty lko najpierw o coś zapy tać. – Tak? – Dlaczego właściwie włączy łeś Teddy ’ego w tę sprawę? Wiem, że pochodzi z Södertälje, ale to chy ba nie jedy ny powód. Dostałam wreszcie z sądu dokumentację jego wy roku. Osiem lat temu został skazany za coś podobnego. Porwanie, znęcanie się. Czy dlatego chciałeś go zaangażować? W roli eksperta? – Po części. Ale co innego okazało się ważniejsze. Jak pewnie czy tałaś w jego aktach, w porwanie zamieszane by ły również inne osoby. A ty lko on został skazany. Wiesz dlaczego? – Nie zastanawiałam się nad ty m. – To proste. On... żeby uży ć niety powego dla mnie słowa... nigdy nie sy pnął. Zasznurował usta. Nikogo nie zdradził. Dotrzy mał obowiązku milczenia. Jak adwokat. Intuicja podpowiadała mi,

że w tej sprawie natkniemy się na rzeczy, które będą wy magały kogoś, kto nigdy nie puszcza pary z ust. Nawet w obliczu ośmiu lat więzienia. Emelie zamrugała. Magnus nie zdawał sobie sprawy, ile miał w ty m racji. Jej intuicja podpowiadała z kolei, że Teddy nigdy nic nie powie o chłopakach Isaka Nimroda, który ch spotkał w lesie. Jedy ne, czego nie wiedziała, to kim by ł Joker. Mogła z ty m ży ć.

1 marca Steffi wróciła z podróży, ale Philip zabronił jej przy chodzić do szpitala. Odkąd się obudził, dwa razy widział się w lustrze i to, co zobaczy ł, prawie przy prawiało go o płacz. Okolice nosa i górnej wargi zaklejono mocną taśmą. Brakowało mu dwóch przednich zębów, a na kilka inny ch w górnej szczęce założono coś przy pominającego aparat ortodonty czny. Pod oczami miał fioletowe sińce, wokół uszu bandaże, a na szy i kołnierz. Silne wstrząśnienie mózgu, złamania nosa, kości szczękowej, stopy i urazy uszu oraz poważne stłuczenia, poinformował go doktor Alvnäs. Poza ty m odmrożenia stóp i policzków. Planowali zrobić mu tomografię komputerową i rezonans magnety czny, lecz nie potrafili powiedzieć, jak trwałego uszczerbku na zdrowiu doznał. Ból głowy rozsadzał mu czaszkę. Nie chciał współczucia Stephanie. I nie miał siły kolejny raz wy ciągać na wierzch całego sy fu, którego doświadczy ł. Policja i rodzice już wy starczająco go przemaglowali. Chciał ty lko poskładać się w całość i stąd wy jść. Wszy stko tutaj zalaty wało państwową tandetą. Podłogę zrobiono z plastiku, a zasłony w oknach wy dawały się poliestrowe. Lampa wisząca nad mały m stolikiem by ła podróbą projektu Poula Henningsena. Nawet ciasto czekoladowe, które przed momentem przy niosła pielęgniarka, upiekła jakaś firma krzak. Wy glądało, jakby pochodziło z Korei Północnej. Policja przesłuchała go trzy krotnie. Za pierwszy m razem ledwo kojarzy ł. Nie powinni przesłuchiwać kogoś, kto nawet nie jest w stanie powiedzieć, gdzie mieszka. W gruncie rzeczy cieszy ł się, że doktor Alvnäs zaordy nował mu porządny koktajl tabletek. Morfina, flunitrazepam, propavan. Za drugim razem wy tężał pamięć, żeby przy pomnieć sobie kolejne zdarzenia. Jak go napadli w przedpokoju na Fatbursgatan. Dni spędzone w łazience. Głos Jokera zza zamknięty ch drzwi, ale nigdy tego drugiego. Ich początkowe nadzieje, że wszy stko pójdzie sprawnie. Popłoch, gdy nie wy paliło i kiedy wy musił na nich, żeby przenieśli go w inne miejsce. Ich zakry te twarze. Policjantka w kółko zadawała te same py tania. Wiele z nich doty czy ło mężczy zny z chustą Jokera. Philip naprawdę chciałby móc go wskazać, w końcu widział jego oczy. Ale gdy ty lko pomy ślał o ty m skurwielu, oczy Jokera zaczy nały w jego pamięci płonąć ogniem, który go oślepiał. Nie mógł sobie przy pomnieć, jak wy glądał. Za trzecim razem policja chciała, żeby znów opowiedział wszy stko od początku. Kiedy zaczęli go wy py ty wać, jak się znalazł na Fatbursgatan, zrobiło się nieciekawie. – Czasem tam by wam. – A kto jest właścicielem mieszkania? – Znajomy, Jarl. Nie znam go zby t dobrze.

– A jak Jarl ma na nazwisko? – Nie wiem, ale na drzwiach wisi chy ba tabliczka. Polj... coś tam. – Ma pan jego numer telefonu? – Chy ba tak, musiałby m sprawdzić w komórce, nie mam jej tutaj. – Aha. A co pan robi, gdy pan tam przeby wa? Policjantka, której imienia nie pamiętał, spojrzała na niego duży mi oczami. Na pewno starała się by ć miła, lecz czy jej py tanie nie miało lekko kry ty cznego tonu? – Nic specjalnego – odpowiedział. – Długo to jeszcze potrwa? Nie czuję się najlepiej. Skończy li po kilku minutach. To w końcu on by ł ofiarą, doświadczy ł okrutnej przemocy i znęcano się nad nim. Miał prawo zażądać przerwy. Najchętniej na zawsze zrobiłby sobie przerwę od ty ch py tań. Zaproponowali mu rozmowę z psy chologiem. Mówili o PTSD – zespole stresu pourazowego. „Terapia kognity wno-poznawcza. Moim zdaniem potrzebuje pan tego” – powiedział doktor Alvnäs i poklepał go po ramieniu. Philip jednak nie zamierzał siedzieć z jakimś czubkologiem, który zrobi mu sieczkę z mózgu, odgrzebując jego wspomnienia. Chciał zapomnieć. Chciał wrócić do domu. Miał interesy, który mi powinien się zająć. Inwesty cje. Plany biznesowe. A Ian? Trudno by ło to zrozumieć. Ledwie mógł w to uwierzy ć. Ale na trzecim przesłuchaniu powiedziano mu, że podejrzewają jego kolegę, jego partnera biznesowego. Nie mogli dłużej tego ukry wać – każda gazeta trąbiła o aresztowaniu Iana Crony. Dowiedział się od policji, że finanse Iana by ły w opłakany m stanie. Że prowadził ry zy kowną grę. Straszliwie się zadłuży ł. Potem przy pominał sobie coraz częstsze ostatnio narzekania Iana, że niektóre z jego spółek beznadziejnie prosperują. Na wspólny ch firmach też to się odbiło, Philip teraz to sobie uświadomił. Jego wspólnik zwy czajnie fałszował dane, które mu pokazy wał. Ian zachował się jak skończony idiota. Potrzebował kasy – ty m można by wy tłumaczy ć całe zajście. Ale w grę mogło wchodzić również coś jeszcze. Coś mroczniejszego. Philip czuł to w cały m swoim poharatany m ciele. Nienawiść. To prawda, on i reszta chłopaków czasem twardo obchodzili się z Ianem, gdy dorastali. Takie by ły wtedy realia. Wszy stkim się dostawało, nawet jeśli Ianowi częściej niż inny m. Philip przy pomniał sobie, jak w piątej klasie sikali mu na twarz. Pamiętał, że w ósmej zmusili go do połknięcia własnej spermy. W pierwszej licealnej Ian my ślał, że sobie pobzy ka na imprezie, a oni zamiast tego nagrali, jak jakaś dziewczy na go wy śmiała. Skopiowali ten filmik na dwudziestu pły tach i rozpowszechnili w szkole.

By li bezwzględni. Mimo to Ian zawsze do nich wracał i wszedł później do ich paczki. Philipowi nigdy przez my śl by nie przeszło, że to się tak skończy. Nie mógł zrozumieć, dlaczego Ian podtrzy mał później tę znajomość, skoro tak nim gardził. Dlaczego zdecy dował się założy ć z nim firmę. Philip znajdował ty lko jedno wy tłumaczenie. Ian nadal chciał by ć jedny m z nich. I cały czas nosił w sobie to upokorzenie. Ten złośliwy guz, o który m nikt nie wiedział i którego nikt nie potrafił zdiagnozować. Rodzice przy szli go odwiedzić kilka razy. Nie mówili wiele. Przy nosili gazety, głaskali po czole i zapewniali, że wszy stko wróci do normy. Bzdury. Nic już nie będzie normalne. Nie chciał teraz o ty m my śleć. Opowiedzieli w skrócie, kto go znalazł i jak do tego doszło. Wspomnieli też o innej tragedii. Młoda kobieta została znaleziona martwa. Kobieta, z którą zdaniem niektóry ch coś go łączy ło. Anina. Nie skomentował. To, co się z nią stało, nie miało z nim nic wspólnego. Choć by ć może Ian również w ty m maczał palce. Tak samo się nad nią znęcał. Weszła pielęgniarka. Ledwie znała szwedzki, ale miała wzbudzać zaufanie. Jak sobie to wy obrażali? – Pan odwieziny. – Że co? – Tu jakaś pani. W odwieziny. – W odwiedziny ? Proszę ją wpuścić. Caroline. Ubrana tak jak zwy kle. Bufiaste szare spodnie i wełniany sweter. Położy ła puchową kurtkę na stole i usiadła w fotelu przy oknie. Pomy ślał, że naprawdę ładnie wy gląda. – Przestali się do mnie odzy wać – powiedziała. – Nie zapy tasz najpierw, jak się czuję? – Przecież widzę. Pewnie o niebo lepiej, niż gdy cię znaleźli. – Dlaczego rodzice nie chcą z tobą rozmawiać? – Zorientowali się, że by łam królikiem albinosem. – Jak? – Ludzie z kancelarii skontaktowali się z Facebookiem, który z początku odmówił udzielenia informacji. Ale policja wszczęła śledztwo, więc ta cała Emelie znów się do nich odezwała. Facebook udostępnił niektóre informacje, między inny mi mój adres mejlowy, który by ł przy pisany do tego konta, więc mogli zobaczy ć, że to ja wy sy łałam do ciebie wiadomości. Poza ty m odkry li, że ten uży tkownik by ł powiązany również z Aniną. No i może jeszcze to. Wy ciągnęła rękę i Philip zobaczy ł niewielki tatuaż nad jej nadgarstkiem: małego królika z czerwony mi oczami.

– No to sama jesteś sobie winna. By łaś tak cholernie namolna z ty mi wiadomościami, pocztówkami i czy m tam jeszcze. – Choć ty i tak się nie zmieniłeś i nie zostawiłeś ich w spokoju. – Przy szłaś tu, żeby zrzędzić? Philip usiłował usiąść, ale niezby t mu to wy szło. Szy ja i szczęki bolały go przy każdy m ruchu. Caroline wstała i podeszła do łóżka. – Zastanawia mnie, dlaczego Ian to zrobił. Pochy liła się nad nim. Powoli wy sunęła mu spod głowy położoną najniżej poduszkę. – Proszę cię, Caroline, zadajesz dziwne py tania. Nie mam pojęcia. Ian musi by ć ciężko chory na umy śle. Nienawidzi mnie za rzeczy, które robiłem, mając czternaście lat. Nie da się tego zrozumieć. Gdy wy jęła poduszkę, głowa Philipa opadła niżej. – Nienawidzi cię za to, co robiłeś jako czternastolatek? Caroline uniosła poduszkę. Nie widział teraz siostry, ty lko jasnobeżową poszewkę dziesięć centy metrów od swojej twarzy. Co zamierzała? Usły szał jej głos. Wy dawał się odległy. – Chciał cię zabić za to, co zrobiłeś dawno temu? Philip poczuł, że ogarnia go zmęczenie. Gdy by przy cisnęła mu tę poduszkę do twarzy, nie by ł pewien, czy miałby siłę walczy ć. Nie przy ty m rwący m bólu szy i i szczęk, który jeszcze się nasilił. Nie po ty ch wszy stkich lekach, który mi faszerowali go w ciągu ostatnich godzin. – Nie wiem, Caroline. – Przełknął ślinę. – A ty ? Chciałaby ś, żeby mnie zabił? Opuściła poduszkę kilka centy metrów niżej. Kiedy próbował wy ciągnąć rękę spod koca, poczuł ból w cały ch plecach. By ł naprawdę słaby. Poduszka dotknęła czubka jego nosa. Usły szał jej głos. – Jedy ne, czego chcę, to żeby ś się zmienił i zostawił w spokoju te kobiety, dziewczy ny i dzieci. Wiem, dlaczego taki jesteś, tak samo nas traktowano w dzieciństwie, ale to nie znaczy, że trzeba stać się kimś takim jak ty. Próbował wy dusić z siebie jakąś odpowiedź, jednak miał zby t zeszty wniałe usta. Caroline się wzdry gnęła. Odrzuciła poduszkę, która wy lądowała na fotelu. Potem wzięła kurtkę i ruszy ła w stronę drzwi. Philipowi przeszło przez my śl, że ta kurtka wy daje się zaskakująco ładna i ciepła jak na nią. Caroline nie przejmowała się porami roku ani ty m, co na siebie wkłada. Idiotka.

*

Teddy nadal mieszkał u Lindy, choć nie spał w pokoju Nikoli. Obiecał jej to, kiedy wprowadzał się z powrotem. Korzy stał z kanapy. Od incy dentu w lesie Nikola, ku radości Lindy i Teddy ’ego, w zasadzie każdą noc spędzał w domu. Już od ponad ty godnia. Ty lko raz nie wrócił na noc, ale wtedy przy najmniej zadzwonił powiedzieć, gdzie będzie. Raz rozmawiali o cały m zajściu. Wpadli na siebie rano w kuchni, kiedy Linda wy szła do pracy. Nikola wbił wzrok w podłogę. Teddy stał przy ekspresie do kawy, z którego by ła taka dumna. „Nespresso – mówiła. – To jakby należeć do klubu kawowego. A sama kawa w ty ch mały ch kapsułkach zawsze zachowuje świeżość”. Za pierwszy m razem Teddy ’emu pół godziny zajęło, zanim rozgry zł, jak działa ten sprzęt. – No, powiesz coś czy nie? – Teddy się uśmiechał. Nikola otworzy ł lodówkę i nalał sobie szklankę soku. – Przepraszam. – Nie musisz przepraszać. Wiem, jak jest. Poza ty m szkoda Chamona. Jak on się czuje? – Beznadziejnie. – Rozumiem. Ale obiecaj mi coś. Nikola postawił szklankę na stole. – Nie słuchaj na ślepo rozkazów, Nikola. My śl samodzielnie. Pamiętaj o ty m. Moim zdaniem ścigaliście niewłaściwą osobę. – Skąd wiesz? – Przeczucie. Ian porwał tego drugiego, którego ścigaliście. Ale to nie on zabił kuzy nkę Chamona. Ktoś inny to zrobił. – Kto? – Jeszcze nie wiem. – Zamierzasz się dowiedzieć? Teddy nie wiedział, co odpowiedzieć. – Jedno mnie zastanawia. Dlaczego pozwoliłeś nam odejść? – spy tał Nikola. – Niko, to nie takie proste. – Ale dlaczego? Teddy włoży ł kapsułkę do ekspresu. – Moja odpowiedź brzmi: nie wiem. Po prostu nie wiem. Szczęka szy bko się goiła i opuchlizna już zeszła, choć siniak pozostał. Duży i zielonkawy. Znów mógł normalnie jeść. Na kanapie Lindy spało mu się wy godniej niż u Dejana, ale mimo to czuł w plecach, że by ła dla niego za krótka. Nie mógł się porządnie wy ciągnąć, a jednej nocy położy ł się na podłodze,

żeby rozprostować kości. Gdy Linda zastała go tak rano, pomy ślała, że spadł we śnie, i zrobiło jej się go żal. Następnego wieczoru obok sofy Teddy znalazł nadmuchany materac. Położy ł się na nim i stwierdził, że jest naprawdę wy godny. Każdego ranka sły szał ciche rozmowy Nikoli i Lindy. Leżał dalej, nie miał siły wstać. Nadal próbowała poskromić swojego sy na. Teddy znów spotkał się z referentką w biurze pośrednictwa pracy. Otrzy mał tę samą informację co wcześniej: „To może trochę potrwać, Teddy, ale jak zwy kłam mawiać, wszy stkie drogi prowadzą do Rzy mu”. No cóż, podczas jego pierwszej wizy ty mówiła, że „nie od razu Rzy m wy budowano”. Zdaniem Teddy ’ego ostatnia wersja brzmiała lepiej. I tak nie dostawał propozy cji. Honorarium z kancelarii adwokackiej Leijon po odprowadzeniu podatku wy niosło niecałe pięćdziesiąt ty sięcy koron. Utrzy ma się z tego przez kilka miesięcy. Pozostałe trzy sta ty sięcy ulokowano na jedny m z rachunków powierniczy ch Leijon zgodnie z jego ży czeniem. Pewnego popołudnia, gdy wrócił ze spaceru z Nikolą, zadzwonił do Wikinga. – Jesteś człowiekiem honoru, Teddy. Nigdy by m nie przy puszczał – zdziwił się Mogge, gdy Teddy oznajmił, że zamierza spłacić dług. – Ale pod jedny m warunkiem. Pieniądze zostaną przelane z konta na konto. – No proszę cię, nie ma takiej opcji. To kompletnie impossible, jak się mówi po francusku. My tak nie działamy. – No to zapomnij. – Chy ba żartujesz. Poważnie masz hajs na jakimś koncie? – I to nie by le jakim. Prowadzony m przez kancelarię adwokacką. Mogge Wiking parsknął śmiechem. – Dobra, for only you, my friend. Świat najwy raźniej się zmienia. Jakoś to załatwimy. W ciągu dnia Teddy trenował i starał się spędzać czas z Nikolą. Jeździli popły wać albo zalegali przez dwie godziny w saunie, gadając o Bojanie, Lindzie i codzienności w więzieniu. Jeździli do miasta i oglądali rzeczy, na które nie by ło ich stać. Rozmawiali o ty m, co Nikola powinien zrobić ze swoim ży ciem. Mówił, że interesują go komputery i trenowanie. – A prawo? – zapy tał Teddy. – Nie wy daje ci się ciekawe? Nikola wy szczerzy ł zęby. – Nie dostanę zaliczenia z ani jednego przedmiotu. Szanse, że zostanę prawnikiem, są mniej więcej takie jak to, że ty zostaniesz gliną. Teddy zakry ł usta ręką, aby ukry ć swój szeroki uśmiech. Pewnego wieczoru Linda oznajmiła, że dzwonił Dejan z prośbą o kontakt. „Nie sądzę, że powinniśmy się teraz widy wać” – napisał w esemesie Teddy. „Lepiej, żeby śmy

przez chwilę trzy mali się od siebie z daleka”. Dejan jednak nie odpuszczał. Nie dawał mu spokoju, odkąd zdoby ł jego numer. Wy dzwaniał i zasy py wał esemesami. Teddy nie odbierał, ale odsłuchiwał wiadomości. Dejan zarzekał się, że chce pogadać przy piwie. Nic więcej. Teddy nie wiedział, jak to rozumieć. Dejan mógł nalegać na spotkanie, żeby go sprzątnąć – Teddy grzebał w gównie, którego nie powinien ty kać, sam zdawał sobie z tego sprawę. Albo Dejan naprawdę chciał się wy tłumaczy ć. Jedno i drugie by ło niepokojące, choć pierwsze wy dawało się bardziej logiczne. W końcu Teddy odpisał: „Okej, spotkajmy się. Ale nie teraz. Możemy umówić się latem, kiedy wszy stko się uspokoi”. Dejan przy słał odpowiedź: „Ty lko żeby ś wiedział, no hard feelings. Czy sty biznes jak zwy kle. On mnie wy najął. Ten chciwy pojebaniec”. Potem przy szedł jeszcze jeden esemes: „No i mogę już chodzić bez kuli. Wiesz, co za świnie mnie stuknęły ?”. Dejan wstawił uśmieszek na końcu. Teddy nie odpisał.

3 marca Zebra znów zaskoczy ła Emelie, chociaż widziała ją przecież nie raz. Catharina Schale wy glądała znacznie lepiej niż ostatnio. Musiała niedawno ufarbować włosy, bo miały perfekcy jny popielaty odcień, i albo się opalała, albo uży ła świetnego podkładu. Jej twarz nabrała brązowego, zdrowego koloru. Emelie wy ciągnęła rękę na powitanie. Catharina jednak podeszła, nachy liła się i pocałowała ją w oba policzki. – Witaj. – Odebrała od niej płaszcz. Emelie spostrzegła, jaki by ł zmechacony. – To miło, że mogłaś przy jść. Wejdź, proszę. Przeszły do biblioteki. Emelie zwróciła uwagę, że Catharina potknęła się, kiedy przechodziła przez próg. Usiadły na głębokiej kanapie. Usadowienie się na niej nadal wy magało akrobaty czny ch zdolności. Emelie uznała, że niektóry ch rzeczy nigdy się nie nauczy. – Chwileczkę, pójdę po Carla-Johana – powiedziała Catharina. Emelie kilka dni temu wróciła do kancelarii. Ruszy ła nowa transakcja i musiała przy gotować raport due diligence. Nic niespodziewanego, choć ty m razem mogła przy najmniej oddelegować niektóre zadania dwóm prawnikom młodszy m od niej stażem. Mimo to ostatnie trzy dzieści godzin spędziła w małej salce komputerowej. Brakowało tam powietrza, segregatory zapełniały się dokumentami dwa razy szy bciej, niż dawali radę je przejrzeć, a dwóch młodszy ch prawników niezupełnie wiedziało, na co zwracać uwagę. Na swój sposób by ło to jednak miłe. Znajome tery torium bez ry zy ka, że jacy ś narwani bandy ci wy ważą drzwi i zaczną wy machiwać kijem bejsbolowy m. Albo że za jedny m z wózków na segregatory natknie się na martwą kobietę. Potrzebowała pracy, żeby o ty m nie my śleć. O Aninie. Jednego wieczoru zdołała spotkać się z Feliksem przy lampce wina. Za nic w świecie nie potrafił zrozumieć, dlaczego ostatnio by ła taka nieuchwy tna. Też by ł prawnikiem, świeżo upieczony m adwokatem w mniejszej kancelarii, która zajmowała się głównie drobny mi sprawami cy wilny mi oraz prawem upadłościowy m. Zupełnie inna liga niż Leijon. Feliksowi wy dawało się, że dużo pracował, jeśli dwa razy w ty godniu wrócił do domu o dwudziestej pierwszej. Potem poszli do niej i przespali się ze sobą. By ło inaczej niż zwy kle. Emelie nie potrafiła czerpać z tego takiej przy jemności jak wcześniej. My ślami błądziła gdzie indziej.

Carl-Johan w odróżnieniu od żony nie wy glądał na wy poczętego. Nie ogolił się i miał przekrwione oczy. – Witaj, Emelie. – W głosie pobrzmiewało wy czerpanie. – Tak naprawdę chcieliśmy ci ty lko podziękować za to, co zrobiłaś – odezwała się Catharina. – Niechętnie wy stawiam nos za drzwi, teraz, gdy ci wszy scy straszni dziennikarze usiłują zadawać niezręczne py tania. Więc to miło z twojej strony, że mogłaś nas odwiedzić. Emelie zastanawiała się, czy zamierzają podziękować również Teddy ’emu, ale nic nie powiedziała. Catharina położy ła na stole paczkę zawiniętą w papier. Usilnie starała się sprawiać wrażenie zadowolonej. – Otwórz. W środku Emelie znalazła duży, pękaty, szklany wazon. Na mały m bileciku przy czepiony m do pudełka widniał napis „Vas Dagg”. Prezent jej się spodobał, choć nie wiedziała, czy nie jest lekko przesadzony jak na jej malutkie mieszkanie. Przeczy tała treść bileciku: „Kiedy Carina Seth Andersson projektowała wazony dla Svenskt Tenn, czerpała inspiracje z egzoty czny ch przedmiotów, które Estrid Ericson przy woziła ze swoich podróży ”. Na dworze czuło się już wiosnę, choć wciąż wiało chłodem. Słońce wpadające do pokoju sprawiało, że jedwabne nitki w dy wanie bły szczały. – Jak się czuje Philip? – zapy tała. – Z każdy m dniem lepiej – odpowiedział Carl-Johan. – Chociaż nadal nie wy szedł z szoku. Rozmawiali kilka minut o stanie Philipa oraz o ty m, co gazety pisały na ich temat. Emelie nadal trudno by ło się skoncentrować. Cały czas my ślała o Aninie i Cassandrze. W sprawie tej ostatniej skontaktowała się z policją. Powiedzieli, że dziewczy na przeby wa ty mczasowo w Migrationsverket[20] . Po chwili Carl-Johan wstał. – Wy bacz, Emelie, ale mam kilka spraw do załatwienia. Jeszcze raz niezmiernie ci dziękuję za wszy stko, co zrobiłaś. Chcieliby śmy cię również prosić o przekazanie naszy ch najserdeczniejszy ch pozdrowień twojemu partnerowi Teddy ’emu. Emelie wstała. – To ja też chy ba będę się zbierać. – Ależ nie, zostań. Musisz się ze mną napić kawy – zaprotestowała Catharina. – Po ty m, co się stało, nie znoszę robić tego sama. Emelie usły szała, jak drzwi w przedpokoju zamy kają się za Carlem-Johanem. Na stoliku stała taca z szarlotką, sosjerką z sosem waniliowy m, łopatką do ciast, dwoma talerzy kami i filiżankami. Leżało też kilka gruszek i noży k do owoców. Emelie widziała na nim napis „Porsche”.

– Nałoży ć ci ciasta? – zapy tała Catharina. Ostrożnie ukroiła kawałek. Nie sposób by ło nie zauważy ć, jak trzęsła się jej ręka. Położy ła kawałek ciasta na talerzy ku i podała Emelie. – A może gruszkę? – Kobieta zaczęła starannie kroić owoc noży kiem. – Nie, dziękuję – odpowiedziała Emelie. Catharina wgry zła się w miąższ. – Nie jadam teraz węglowodanów, więc gruszki muszą mi wy starczy ć. Znów podniosła nóż i odkroiła kolejny kawałek.

* Teddy od paru dni chciał się z nią umówić, mimo że Magnus jasno dał mu do zrozumienia, że zamy ka sprawę. Nagrał jej pięć wiadomości. Przez kilka dni nie oddzwaniała, ale w końcu przy szedł esemes: „Możemy się zobaczy ć gdzieś niedaleko mnie?”. Ustalili, że spotkają się przy moście Djurgårdsbron. On i Caroline Schale. By ł piękny dzień i wielu mieszkańców Sztokholmu wy brało się na spacer. W kawiarni przy moście kilku pogodowy ch opty mistów siedziało nawet na zewnątrz. Aż tak ciepło jeszcze się nie zrobiło, pomy ślał Teddy. Złapał się na ty m, że nie ma pewności, czy jest sobota. A to ty lko utwierdziło go w przekonaniu, że jest bezrobotny m nieudacznikiem. Niedaleko migotały wy sokie iglice budy nku Nordiska Musseet, wy glądał jak zamek z bajki. Teddy jednak wiedział, że w ty m mieście nie ma miejsca na bajki. Dostrzegł ją już z daleka. Nadchodziła od drugiej strony mostu. Ubrana w dużą, grubą kurtkę puchową. Kiedy podeszła bliżej, rozpoznał logo na rękawie. Mountain Works. Przy witali się i ruszy li w milczeniu. To wszy stko go zastanawiało. By ł taki moment, kiedy ją podejrzewał: wiadomości i kartki do Philipa mogły wy glądać dziwnie. A teraz? – pomy ślał. Czy nadal jest podejrzana? Ta kurtka. – Zanim zaczniesz zadawać py tania, bo pewnie w ty m celu mnie tu ściągnąłeś, chciałaby m ci podziękować – powiedziała Caroline, gdy przeszli kawałek. Po prawej stronie ścieliła się gładka tafla Djurgårdskanalen. Kilka kawałków kry nadal unosiło się przy brzegu. – Za co?

– Za uratowanie tej dziewczy ny. – Jakiej dziewczy ny ? Cassandry ? – Tak, dziękuję ci. Teraz ja jej pomogę. Postaram się dopilnować, żeby dostała pozwolenie na poby t w Szwecji. Teddy miał przed oczami żarzący się papieros madame. – Zadzwoniła do mnie i opowiedziała, co zrobiłeś. To pewnie nie będzie łatwe. Cassandra panicznie boi się klątwy juju, którą nałożono na nią w Nigerii. Wy gląda na to, że ciągle tak robią podczas handlu ludźmi. Biorą kosmy k włosów albo paznokieć i dają szamanowi. Jeśli kobieta będzie później próbowała uciekać albo nie spłaci długu, który sobie wy my ślili, zostanie przez niego przeklęta. – Juju? Afry kańskie voodoo? – No. To chore. Nawet nie muszą ich pilnować ani im grozić, tak bardzo boją się klątwy. Nie udało mi się przekonać Cassandry, że to ty lko zabobon. Milczy ze strachu. – Zauważy łem. I nie muszą ich pilnować. Nawet nie zamy kają na klucz domu, w który m je trzy mają. Spacerowali dalej. Zewsząd dochodziły odgłosy szemrzącej i kapiącej wody. Nadeszła prawdziwa odwilż. – Ale nie spotkaliśmy się, żeby m mogła ci podziękować. – No tak. Zrobiłem, co miałem do zrobienia, kancelaria zamknęła sprawę. Jestem tu czy sto pry watnie. Po prostu cała ta historia nie daje mi spokoju. Muszę podomy kać wątki. – Rozumiem. Rodzice opłacili fakturę wy stawioną przez Leijon, wszy stko załatwione. Policja przejęła śledztwo. Na pewno będą drąży ć, przeprowadzą więcej przesłuchań i tak dalej. – Właśnie. A ja chciałem usły szeć twoją wersję. Ty lko ty potrafisz powiedzieć, dlaczego robiłaś to, co robiłaś. Otworzy ła usta, ale nie powiedziała nic, dopóki nie minął ich biegacz. – Nienawidzę swoich rodziców. I nienawidzę swojego brata. A mimo to nie mogę przestać się przejmować. Caroline odwróciła się i wlepiła w niego wzrok. Przez chwilę czuł się nieswojo. – Dlaczego? – Wiem, czemu mój brat taki jest. Tak samo nas wy chowano. – Co masz na my śli? – Mieliśmy by ć porządny mi i zahartowany mi apologetami wartości naszego ojca. W ty m celu stosował własne metody wy chowawcze. Nigdy nie zapomnę jego kar. To nie tak że uży wał na nas pasa czy pięści. Nie, wszy stko się ze sobą łączy ło. Jeśli nie odrobiliśmy lekcji z nianią, kazał nam ty siąc razy zapisać w jedny m ze swoich mały ch, brązowy ch notesów: „Poprawię się i będę dobry m uczniem”. To zajmowało nieraz całą sobotę. Jeśli nie ukłoniliśmy się i nie dy gnęliśmy ładnie na powitanie któregoś z gości, potem pół dnia leżeliśmy zwinięci w kłębek z pętlą wokół szy i przy wiązaną do nogi. Wciąż ma ten pieprzony sznurek, widziałam go w jego garderobie, gdy u nich mieszkałam. Dla ojca liczy ły się ty lko dwie rzeczy. Ety kieta i dy scy plina.

Kochał nas po swojemu, ale okazy wanie ciepła i czułości nie mieściło się w jego świecie. I to ukształtowało Philipa. – To znaczy ? – On też nie potrafi okazy wać ciepła ani empatii. Nigdy nie umiał. Zastąpił czy mś inny m te cechy. Dlatego usiłowałam go powstrzy mać. Próbowałam uchronić inny ch przed jego agresją. Ty chy ba jako jedy ny zrozumiałeś, czy m Philip się zajmował. – Zrozumiałem, bo w ty m mieście wielu jest takich. – Teraz to wiem. Przez trzy lata usiłowałam go zmienić. Wy dzwaniałam do niego, wy sy łałam wiadomości, listy. Wszy stko. Przez ostatnie miesiące całkowicie mnie to pochłonęło. Wzięłam urlop i przeprowadziłam się do Szwecji. W tajemnicy przed Philipem i rodzicami. Zaczęłam go obserwować, kontrolować jego ży cie. Robiłam, co mogłam, żeby go powstrzy mać i uratować te dziewczy ny. Z ty mi, który ch nie udało mi się przed nim ustrzec, kontaktowałam się później. Dziewczy ny, które spotkał w klubach nocny ch czy prosty tutki, które zgwałcił. – Jak trafiłaś na Cassandrę? – W końcu odkry łam, że Philip wy najmuje mieszkanie na Fatbursgatan. Załatwił je przez słupa, żeby nigdzie nie widniało jego nazwisko. Tam sprowadzał kobiety. Nie chciał tego robić u siebie. Bał się, że ktoś go nakry je, Stephanie albo który ś z sąsiadów. Na Fatbursgatan ściany by ły grube, a sąsiedzi się nie przejmowali. Kilka ty godni temu zobaczy łam, jak wy chodzi stamtąd Cassandra. Podeszłam, żeby porozmawiać. – A co się stało z Aniną? Z ust Caroline uniósł się obłoczek pary, który szy bko rozpły nął się w wilgotny m powietrzu. – Nie wiem. By ła ostatnią z dziewczy n skrzy wdzony ch przez Philipa, z który mi rozmawiałam. Uparła się. Nie chciała zrozumieć. – Czego? Teddy przy pomniał sobie, co Anina powiedziała Emelie. Że osoba, która się z nią skontaktowała, wpadła w furię. Caroline nie odpowiedziała. Żwir chrzęścił im pod nogami, gdy skręcili w kierunku ogrodów Rosendal. Musieli zy gzakiem omijać małe strumienie i kałuże na ścieżce. Pogoda się popsuła. Szare chmury zasnuły wiosenne niebo. Teddy miał wiele na sumieniu. Kradł, kłamał, oszukiwał. Dopuścił się ty lu aktów przemocy, że nawet jednej dziesiątej z nich nie pamiętał. Mało brakowało, a zabiłby człowieka. Uprowadził i szantażował sześć osób, w ty m Matsa Emanuelssona. Nigdy jednak nie przy szłoby mu do głowy, żeby w ten sposób skrzy wdzić kobietę. – Kiedy zaczął taki by ć? – spy tał. – Wcześnie. Sły szałam o jedny m incy dencie, gdy chodził do gimnazjum. Jakaś dziewczy nka twierdziła, że próbował ją zgwałcić na imprezie. Nikt tego nie zgłosił na policję. Ale opowiedziałam o ty m mamie. Wiesz, jak zareagowała? Teddy z jakiegoś powodu pomy ślał o wy pielęgnowany ch dłoniach Cathariny Schale.

– Powiedziała, że nikt nie będzie oczerniał Philipa, nawet jej córka. Trzy miesiące później wy prowadziłam się z domu do internatu w Anglii. Miałam piętnaście lat. Nagie drzewa zaczęły się uginać pod naporem wiatru. – Dlaczego Anina zginęła? Wiatr przy brał na sile. Drobne, lodowate krople deszczu smagały Teddy ’ego po twarzy. Caroline się rozpłakała. Teddy szukał w kieszeniach chusteczki, ale wy macał ty lko farfocle. Chwilę temu Sztokholm bły szczał. – Nie wiem – łkała. Wy jęła z kieszeni kurtki jakiś podłużny żółty świstek. Wy dmuchała w niego nos kilka razy i wy rzuciła do kosza. – To takie potworne. Po chwili się uspokoiła. – Chciałaby m móc ją uratować. To moja wina, nie powinnam jej tak przy ciskać. – Nie obwiniaj się, nic złego nie zrobiłaś. Ale powiedz mi jeszcze jedno. Ładną masz kurtkę. Twoja? Caroline spojrzała na niego z miną, jakby oszalał. Otarła łzy. – Co to ma do rzeczy ? – Nie wiem. To twoja kurtka? – Tak, moja. Jest ciepła i wy godna. – Gdzie mieszkałaś dwudziestego lutego? – A co? – Chciałby m wiedzieć. – U rodziców, ale późno wróciłam. Nie by ło mnie w domu wieczorem. Coś sugerujesz? – Ty lko się zastanawiam. Czy oprócz ciebie i rodziców mieszkał u was ktoś jeszcze? – Chy ba człowiek z Redwood. Teraz musisz mi wy jaśnić, dlaczego py tasz. – Kiedy indziej. Zawrócili w milczeniu. Teddy starał się przeanalizować sy tuację. Deszcz dalej padał. Przed mostem Caroline zatrzy mała się i podała mu rękę. – Mam nadzieję, że uzy skałeś wszy stkie odpowiedzi. Zadzwoń, jeśli coś będzie cię nurtować. Odeszła w kierunku Strandvägen. Teddy stał nieruchomo. Miał mokre włosy, a po czole spły wały mu kropelki deszczu. Weseli goście kawiarnianego ogródka przenieśli się gdzie indziej. Powinien zadzwonić na policję? A może do Emelie? Coś musiało się za ty m kry ć. Coś więcej niż ty lko kurtka. Więcej niż osoba, którą Emelie widziała wy biegającą z wieżowca przy Körsbärsvägen. Niż samochód, który odjechał z piskiem opon. Wtedy Teddy ’emu coś wpadło do głowy.

Zawrócił i zaczął biec.

* Carl-Johan poczuł się nieswojo, gdy pomy ślał o zachowaniu żony. By ła odurzona tabletkami, który mi faszerowała się w ciągu ostatnich dni. Gdy prowadziła prawniczkę pracującą dla Magnusa do salonu, chwiała się i trzęsła jak osika. Miał nadzieję, że Emelie tego nie zauważy ła. Rozmy ślał w ciszy samochodu. Kierowca, zazwy czaj rozmowny, nie zadawał żadny ch py tań od czasu, gdy rozpętała się ta straszna afera. Carl-Johan zastanawiał się, co się teraz wy darzy. Odkąd znaleźli Philipa, Titti wy dawała się jeszcze bardziej nieobecna, niż wtedy, gdy by ł zaginiony. Tak jakby wspomnienie całej tej historii bardziej ją bolało niż samo zdarzenie. Nie wy chodziła z domu, zresztą oboje rzadko to robili. Po części dlatego, że nie mieli siły mierzy ć się z atakami dziennikarzy, co przy znali przed Emelie. Tak jak przy puszczał, uprowadzenie Philipa przez kilka dni nie schodziło z pierwszy ch stron brukowców. Gdy policja zajęła się sprawą, uruchomiła bezpośrednią linię do wszy stkich ty ch dziennikarskich dupków. CarlJohan nie miał teraz ochoty na konfrontację z rzeczy wistością. Odczuwał niepokój, a nawet strach. By li tacy wrażliwi. Jego dzieci. Jego żona. On sam. Nigdy wcześniej nie sy piał tak źle jak w ciągu ostatnich dni. Ale Catharinie doskwierało coś jeszcze. Zamknęła się w sobie. Odmawiała spotkania z psy chologiem, z który m Carl-Johan widział się dwa razy. Z nikim nie chciała rozmawiać o ty m, co się stało. Nie zależało jej na spotkaniu z Magnusem, który odwiedził ich, żeby podsumować sprawy. Chciała ty lko raz dziennie jeździć do szpitala do Philipa w eskorcie chłopaków z Redwood, a przez resztę czasu oglądać telewizję. Jechał na spotkanie do firmy, mimo że by ła sobota. Dy rektor jednej ze spółek kapitałowy ch zasłuży ł na repry mendę. Carl-Johan zastanawiał się, czy da radę się skoncentrować. Musiał jednak w ty m uczestniczy ć. Nie powinien się chować. W głosie Cathariny sły szał napięcie i niezrównoważenie. Tego dnia naprawdę nie by ła sobą.

* Kosz na śmieci, standardowy model, taki jak wszy stkie w Sztokholmie. Zielony metal i pokry wka, którą można podnieść, jeśli ktoś chciał wepchnąć większe rzeczy. Teddy uniósł wieko i włoży ł rękę do środka. Wy ciągnął zmięty kawałek papieru, w który Caroline wy dmuchała nos, po czy m ostrożnie go rozwinął. Mandat za złe parkowanie. Ty powy świstek, którego żaden sztokholmczy k nie znosił znajdować za wy cieraczką. To kolor zwrócił jego uwagę. Niety powy papier, żeby w niego smarkać. Na mandacie widniał adres, pod który m samochód stał w niedozwolony m miejscu:

Körsbärsvägen 9. By ła też data i godzina: 20 lutego, 22.45. I numer rejestracy jny : MFG 637. Tuż przed blokiem, w który m mieszkała Anina. Kilka minut zanim Emelie znalazła ją martwą. Numeru rejestracy jnego nie kojarzy ł. Wy słał esemesa do Zarządu Transportu, czego nauczy ł go Tagg: stosuj ten trik, jeśli podejrzewasz, że psy siedzą ci na ogonie albo że przed twoją klatką stoi nieoznakowany radiowóz. Teddy pamiętał, że samochód, który widziała Emelie, zaparkowano w zły m miejscu, na środku chodnika. Już wcześniej przy szło mu do głowy, że ktoś powinien to zauważy ć. Zakładał, że policja pochodzi po okoliczny ch domach. Strażnicy służby miejskiej okazali się jednak gorliwsi niż ich koledzy z Södertälje i zdąży li wy pisać mandat. Mandat, który osoba wskakująca do auta schowała do kieszeni kurtki. Zabrzęczał telefon Teddy ’ego. Wy jął go i zaczął wpatry wać się w wiadomość na wy świetlaczu. Krople deszczu osiadały na ekranie niczy m małe perełki. Przy szła odpowiedź. Nie wiedział, co robić. Wy brał numer Emelie.

* Już dawno powinna sobie pójść. Ale wciąż tu siedziała. Nie wiedziała dlaczego. By ć może dlatego, że Catharina Schale wy glądała na zupełnie rozbitą, choć try skała humorem, gdy się witały. Tak jakby potrzebowała pomocy, by odnaleźć się w rzeczy wistości po ty m, co przy trafiło się jej sy nowi. A może dlatego, że zwy czajnie nie umiała się podnieść z tej kanapy. Zadzwonił jej telefon. Teddy. Nie rozmawiali od spotkania w gabinecie Magnusa. – Przepraszam na chwilę, muszę odebrać. – To ja – powiedział Teddy. – Jestem u pani Cathariny Schale, mogę oddzwonić za chwilę? – Nie, posłuchaj. – Dobra, czekaj. – Emelie wstała i wy szła z biblioteki. Teddy nie prosiłby jej o przerwanie wizy ty u rodziców Philipa, gdy by sprawa nie by ła pilna. – Co się stało? – Nie sły szy cię teraz? – Nie. – Dopiero co widziałem się z Caroline. Emelie mocniej przy cisnęła telefon do ucha. Opowiedział jej w skrócie o spotkaniu. Jaką kurtkę miała na sobie i co wy rzuciła do kosza na

śmieci. Emelie zmroziło. Miała wrażenie, że serce zaraz wy skoczy z piersi. – Mogę zadać Catharinie kilka py tań. – Chcę to usły szeć. Nie rozłączaj się. Mimo że Emelie powoli usiadła na kanapie, znów niemal straciła równowagę, gdy odchy lała się do ty łu. – Coś się stało? – Nie, to Teddy – opowiedziała Emelie. Włoży ła telefon do kieszeni mary narki. – Jest taki wielki. Emelie zastanawiała się, o czy m ona mówi. – Tak, jest dość duży. – Ale czy jest też wielki, jakby to powiedzieć, duchem? – Nie wiem, czy panią rozumiem. – A czego chciał? – Niczego konkretnego, ustaliliśmy parę rzeczy. – Nadal z nim pracujesz? – Właściwie nie. Wie pani, my ślałam o kilku sprawach. Mogę panią o coś zapy tać? – Proszę. – Mają państwo samochód o numerze rejestracy jny m MFG 637? – Tak, to nasze drugie auto. Golf. Uży wamy go, jeśli wy bieramy się gdzieś bez kierowcy. – Kto ma do niego kluczy ki? – Hm... ty lko my. – Proszę wy baczy ć, że py tam, ale czy pracownik Redwood mógł go poży czy ć wieczorem lub w nocy dwudziestego lutego? – Dwudziestego? – Tak. – Ale dlaczego? – Tak się zastanawiam. – Niech pomy ślę... nie, chy ba wy goniliśmy wtedy tamtego chłopca. Nie by ło z niego żadnego poży tku. Ale teraz mów, do czego zmierzasz. – Mam jeszcze parę py tań. Mogę? – Nie jestem pewna, czy to mnie bawi. – Pamięta pani, gdzie Caroline mieszkała dwudziestego lutego? – Mieszkała wtedy z nami. Wy prowadziła się później. Wy daje mi się, że próbujesz coś insy nuować. Dość tego. – Czy ten wieczór i tę noc pani córka spędziła w domu?

– Nie sły szałaś, co powiedziałam? Bredzisz coś o luty m i mojej córce. To nie ma związku z ty m, co przy trafiło się mojemu sy nowi, prawda? – Właściwie nie. Interesuje mnie, co wy darzy ło się w nocy dwudziestego lutego. Catharina przy sunęła się do Emelie. – Nie zamierzam dłużej tolerować takich py tań. Emelie próbowała się kawałek odsunąć, ale Catharina położy ła jej rękę na kolanie. – Chy ba najlepiej będzie, jeśli sobie pójdę. Ale by ło za późno. Z oczu kobiety sy pały się iskry. – Słuchaj no, jako rodzice Philipa zrobimy dla niego wszy stko. I nikt, ani jakaś murzy ńska dziewucha, ani ty, nie macie prawa go szkalować. A teraz przy chodzisz do mojego domu i sugerujesz jakieś rzeczy również na temat mojej córki. Emelie unikała jej wzroku, próbowała się podciągnąć. Po rozmowie z Teddy m powinna by ła usiąść w fotelu. Catharina nachy lała się nad nią. Jej dłoń wciąż wpijała się w udo Emelie. Nagle dziewczy na zdała sobie sprawę, że kobieta w drugiej ręce trzy ma noży k do owoców. – Ty mała zdziro – wy sy czała Catharina.

* Teddy biegł i uważnie słuchał rozmowy. Most Djurgården znajdował się zaledwie kilkaset metrów od mieszkania Titti i Carla-Johana. Z jakiegoś powodu szczęka bardziej go rozbolała. Tak jakby każdy krok po asfalcie zamieniał się w mikrouderzenia w brodę. Ty m razem nie zamierzał dać się zaskoczy ć jakiemuś czubkowi z młotkiem. Nic go nie powstrzy ma przed ty m, aby pomóc Emelie. Deszcz lał niemal poziomo. Teddy ciężko oddy chał. Pory wał ludzi. Dla pieniędzy zrobił ty le zły ch rzeczy. Ale odsiedział swoje. I pomógł człowiekowi, którego uprowadzono. Równowaga została przy wrócona. Nie potrzebował dokony wać kolejny ch bohaterskich czy nów. Jednak teraz musiał dotrzeć na miejsce. Sły szał w telefonie głos Cathariny Schale. Ta kobieta oszalała.

* Ży ły na jej chudej ręce nabrzmiały. Emelie się odchy lała, nie mogła wy dusić z siebie słowa. Catharina niemal na niej leżała.

Ta przeklęta kanapa. Gdy by Emelie zdołała wstać, mogłaby uciec albo poradzić sobie z tą szaloną kobietą, tak jak uporała się z Ianem. Ale w tej chwili to niemożliwe. Nie w tej pozy cji. Nie z noży kiem do owoców pięć centy metrów od oka. Catharina się darła a ślina try skała jej z ust. – Nie wiesz, jak to jest by ć matką! Zrobisz dla dziecka wszy stko! Trzeba zrobić wszy stko! Rozumiesz?! Emelie bała się ruszy ć głową. Utkwiła wzrok w ostrzu noży ka i tak się napięła, aż zabolały ją ramiona. Catharina krzy czała i mówiła szeptem na przemian. Bredziła coś o matczy ny m obowiązku i niety kalności jej sy na. Potem o lojalności i odpowiedzialności. Oraz pogardzie, którą otoczenie okazy wało jej rodzinie. W końcu uspokoiła się i zamilkła. Emelie wiedziała, że kobieta świdruje ją wzrokiem, ale nie miała odwagi podnieść oczu. – Powiedz coś – sy knęła Catharina. Emelie poczuła ślinę na swoim czole. Chciała coś odpowiedzieć, ale by ła zby t zdezorientowana, jakby ktoś napchał jej gazet do głowy. Ostrze noży ka wciąż doty kało jej prawej skroni. – Co mam powiedzieć? – wy dusiła z siebie w końcu. – Co o mnie my ślisz. – Nic nie wiem. – Ale co my ślisz? Emelie odpowiedziała mimo woli, prawie szeptem: – Zastanawia mnie, czy by ła pani na Körsbärsvägen w nocy dwudziestego lutego. Miała pani na sobie grubą, puchową kurtkę? I czy potem wskoczy ła pani do waszego golfa? Zastanawiam się, co tam zaszło, w mieszkaniu Aniny Björklund. Chcę wiedzieć, co się wy darzy ło. By ła tam pani, prawda? Catharina zawy ła. Cała się trzęsła. Jej krzy k wy pełnił mieszkanie. Brzmiała jak zranione zwierzę. Emelie zobaczy ła, jak kobieta cofa rękę, żeby ją dźgnąć. Usiłowała się osłonić. Może by ło już za późno. Nigdy nie powinna brać tej sprawy. Nagle coś powstrzy mało Catharinę. – Już wy starczy. Męski głos.

* Ciężko dy szał i stękał. Powinien by ć w lepszej formie. W końcu wy szedł na wolność. Nic nie stało na przeszkodzie, żeby znów zaczął trenować. Biały marmur na klatce schodowej bły szczał. Teddy pomy ślał, że winda za bardzo się wlecze. Wbiegł na górę. Na dole wstukał kod, który zapamiętał, gdy wcześniej odwiedzali Carla-Johana i Catharinę. Miał poczucie, jakby minęły wieki, a nie mniej niż dwa ty godnie. Jego telefon zabrzęczał w trakcie rozmowy z Emelie. Spojrzał na ekran. Dostał ememesa od Caroline, ale nie by ł pewien, czy może go otworzy ć i jednocześnie nie przerwać połączenia z Emelie. To musiało poczekać. Pokony wał po pięć stopni naraz. Aż na samą górę. Na drzwiach mieszkania brakowało tabliczki z nazwiskiem. Pewnie zdjęto ją w wy niku zdarzenia z Philipem, co by ło zrozumiałe. Teddy wziął rozpęd i cały m ciałem rzucił się na drzwi. Pamiętał, że mieli kratę od wewnątrz. Drzwi nie mogły by ć bardzo grube, skoro potrzebowali dodatkowego zabezpieczenia. Rozległ się huk. Jeszcze raz się rozpędził. Czuł, jakby miało mu zmiażdży ć ramię. Znów przy pomniał sobie, jak Ian uderzy ł go młotkiem. Ponownie rzucił się na drzwi. Wreszcie coś w nich trzasnęło i pojawiło się pęknięcie w drewnie. Puściły. Krata wewnątrz by ła otwarta. Teddy stanął oko w oko z zebrą. Usły szał krzy k z biblioteki. Ruszy ł przed siebie. – Już po wszy stkim. Teddy zobaczy ł Carla-Johana trzy mającego żonę w mocny m uścisku. – Musisz odpocząć – powiedział do niej. Siedzieli zapadnięci w kanapie. Teddy podszedł do Emelie, która stała przy stoliku, w bezpiecznej odległości od Cathariny. – Nic ci nie jest?

* – Twierdziła, że pojechałam do tej całej Aniny i ją zabiłam.

Catharina położy ła się na kanapie i zakry ła twarz dłońmi. Teatralny gest. Carl-Johan już ją puścił. Jej głos stał się spokojniejszy, ale by ła zachry pnięta i na granicy płaczu. Zupełnie się załamała. Zachowy wała się teraz jak dziecko. Emelie przy glądała im się. Oczy wiście zdziwili się, gdy usły szeli łomot w przedpokoju, a potem Teddy wtargnął do środka. Teraz jednak nie zwracali na niego uwagi. – Wcale tak nie twierdziłam. Ty lko py tałam o pewne rzeczy – powiedziała Emelie. Noży k do owoców leżał na komodzie. Carl-Johan wy kręcił go Catharinie z ręki, a teraz siedział na brzegu kanapy i gładził żonę po policzku. – Co za absurd. – Spojrzał z wy rzutem na Emelie. – Magnus się o ty m dowie. Na szczęście odwołano spotkanie i w porę wróciłem do domu. Emelie nie wiedziała, co ze sobą począć. Teddy stał obok niej i majstrował przy telefonie. Miał mokre włosy i ciężko oddy chał. Dy szał. Zastanawiała się, co takiego robił. – Ale dlaczego? Dlaczego ona tak mówi? – jęczała Catharina. Carl-Johan podniósł się, nie spuszczając wzroku z Emelie. – Nie wiem, słonko. Przecież ty nie potrafisz prowadzić. Nie masz prawa jazdy. Nigdy nie siedziałaś za kierownicą. Teddy wlepiał wzrok w ekran komórki. Potem uniósł głowę. – Ty to zrobiłeś. To ty spotkałeś się z Aniną Björklund tamtej nocy.

Epilog Teddy nadal mieszkał u Lindy. Szczęka już się zagoiła. Minęło kilka miesięcy, ale nie znalazł żadnego mieszkania, na które mógłby sobie pozwolić. I wciąż nie miał pracy. Ale przy najmniej by ł w lepszej formie. Bezrobocie pozostawiało dużo czasu na trening. Uważnie śledził relacje prasowe doty czące przebiegu dochodzenia. Proces przeciwko CarlowiJohanowi Schalemu trwał cztery dni. Kiedy policja znalazła jego odciski palców w mieszkaniu Aniny Björklund, zaczął mówić. Teddy nie kontaktował się z Emelie ani z Magnusem, choć wiedział, że zostali przesłuchani podczas rozprawy. Dzisiaj, dwudziestego drugiego maja, miał zapaść wy rok. Wiadomość, którą dostał od Caroline, przesądziła sprawę. Otworzy ł ją, gdy stał obok Emelie i słuchał wy rzutów Carla-Johana. Caroline przy słała mu swoje zdjęcie z jakimś znajomy m. Siedzieli przy lampce wina i wy glądali na zadowolony ch. Pod zdjęciem napisała: „Oto, co robiłam między dwudziestą pierwszą a północą dwudziestego lutego. Nic więcej. Chciałam, żeby ś wiedział. C”. Metodą eliminacji: Caroline nie mogła znaleźć się na Körsbärsvägen dwudziestego lutego, jeśli ten ememes by ł prawdziwy. Skoro Carl-Johan twierdził, że Titti nie miała prawa jazdy i nie potrafiła prowadzić, został więc sam Carl-Johan. Jedy na osoba z dostępem do puchowej kurtki i ich samochodu. Teddy zadzwonił do sądu. Obiecali przy słać wy rok na jego adres mejlowy. Zainteresowanie mediów by ło ogromne. Najpierw porwanie Philipa, a teraz jeszcze to. Może nic w ty m dziwnego, rodzina Schale należała przecież do szwedzkiej elity finansowej, bogatszej połowy tego kraju. Ty ch Szwedów, którzy przeby wali w społeczny m VIP roomie. W większości przy padków.

Sąd rejonowy w Sztokholmie

Oskarżony :

Carl-Johan Philip Schale 510324-0034 Ulrikagatan 5 115 23 Sztokholm

Obrońca z wy boru:

Adwokat Ulrik Hansson Hantv erkargatan 78 112 38 Sztokholm

Sprawa:

morderstwo / możliwe: zabójstwo, możliwe: nieumyślne spowodowanie śmierci

Przesłuchanie (fragmenty) Carl-Johan Schale zasadniczo powiedział, co następuje: Dowiedział się, że Anina Björklund insy nuowała coś na temat jego sy na, Philipa Schalego. Anina Björklund mówiła między inny mi, że zamierza zgłosić na policję, że została przez niego zgwałcona. Carl-Johan usiłował skontaktować się z Aniną Björklund, żeby o ty m porozmawiać. Wy dawało mu się to niesprawiedliwe, że kobieta wy suwa takie oskarżenia, tak jakby próbowała zszargać dobre imię Philipa, ale chciał poznać jej wersję. Sy tuacja by ła nadzwy czaj delikatna, ponieważ Philip już został uprowadzony. Carl-Johan odczuwał ogromne zdenerwowanie. Ponieważ nie mógł dodzwonić się do Aniny Björklund, pojechał do jej mieszkania. Poży czy ł kurtkę swojej córki, która wtedy u nich mieszkała. To by ła kurtka marki Mountain Works. Wziął swój samochód, golfa o numerze rejestracy jny m MFG 637. Zaparkował niedbale przed klatką i w niedozwolony m miejscu, za co później otrzy mał mandat. By ł środek nocy, jednak w tamtej chwili nie przy szło mu do głowy, że to nieodpowiednia pora na składanie odwiedzin. Do klatki oraz do mieszkania został wpuszczony przez samą Aninę Björklund. W mieszkaniu przeprowadzili rozmowę na temat insy nuacji kobiety. Poza nimi nikt tam nie przeby wał. Atmosfera z początku by ła dobra, potem Anina Björklund zaczęła się dziwnie zachowy wać. Wy wiązała się zażarta dy skusja. Carl-Johan nie potrafi sobie przy pomnieć w szczegółach, jakie słowa padły. Potem Anina Björklund popchnęła Carla-Johana. Zachowy wała się, jakby oszalała.

Carl-Johan poczuł się atakowany. Chwy cił Aninę Björklund. Doszło do szarpaniny. Mężczy zna nie pamięta szczegółów. Czuł się bardzo wzburzony. W końcu popchnął Aninę Björklund, która w wy niku upadku musiała się mocno uderzy ć w głowę. Carl-Johan nie zamierzał wy rządzić krzy wdy Aninie Björklund. By ł zdenerwowany i wy straszony. Nie miał pojęcia, że jego pchnięcie spowoduje tak niefortunny upadek. Ma około sześćdziesięciu lat i nie jest szczególnie silny. Uzasadnienie wyroku (fragmenty) Przesłuchania z udziałem oskarżonego Carla-Johana Schalego, lekarza medy cy ny sądowej Evy Grenlund oraz technika policy jnego, który przeprowadził oględziny miejsca przestępstwa, Pera Torulfsona, wy kazały, że pchnięcie zadane przez Carla-Johana Schalego musiało by ć bardzo silne. Anina Björklund uderzy ła głową o kalory fer, ponosząc naty chmiastową śmierć w wy niku urazu czaszkowo-mózgowego. Nie wy kazano jednak niczego, co przemawiałoby za ty m, że zamiarem Carla-Johana by ło wy rządzenie krzy wdy Aninie Björklund. Wy daje się, że jego zamiarem by ło wy rażenie dezaprobaty odnośnie do insy nuacji Aniny Björklund. Obrażenia nie mogą zostać uznane za bezpośrednie czy nieuchronne następstwo pchnięcia. Carl-Johan musiał natomiast zdawać sobie sprawę ze znacznego prawdopodobieństwa, że tak silne pchnięcie może wy wołać obrażenia takie, jakich doznała Anina Björklund. Śledztwo wy kazało również, że Carl-Johan działał pod wy pły wem silnego wzburzenia emocjonalnego. Sam przy znał, że odczuwał złość. Z zeznań świadka, sąsiada Aniny, Samana Hassana, wy nika, iż sły szał przez ścianę męski głos wy krzy kujący między inny mi: „Ty przeklęta zdziro!” oraz „Trzy maj gębę na kłódkę!”. To CarlJohan Schale musiał wy krzy czeć te słowa, nawet jeśli dzisiaj tego nie pamięta. Sposób postępowania Carla-Johana Schalego zdaniem sądu rejonowego pokazuje, iż zachował się obojętnie wobec faktu, że Anina Björklund może doznać obrażeń. Dlatego powinien zostać pociągnięty do odpowiedzialności karnej za popełnienie przestępstwa z zamiarem ewentualny m, to znaczy za morderstwo lub zabójstwo, a nie nieumy ślne spowodowanie śmierci. Czy n ten powinien zostać uznany za morderstwo lub za zabójstwo w zależności od tego, czy Anina Björklund sprowokowała oskarżonego. Kwestia ta musi zostać rozpatrzona jedy nie na podstawie tego, co o rozwoju wy darzeń powiedział sam oskarżony, ponieważ nie istnieją żadni świadkowie zdarzenia. Anina Björklund wy suwała pewne insy nuacje na temat sy na Carla-Johana oraz popchnęła Carla-Johana kilka razy. Nie świadczy to jednak o ty m, że działanie Carla-Johana zostało sprowokowane. Jego czy n należy zatem uznać za zabójstwo. Wyrok Sąd rejonowy skazuje Carla-Johana Schalego zgodnie z art. 3 i 2 kodeksu karnego za zabójstwo

na karę sześciu lat pozbawienia wolności.

Twardy dysk Cecilia zostawiła dzieci u rodziców, a sama wróciła do Sztokholmu. Myśleli, że wciąż jest przewrażliwiona z powodu pożaru – że dlatego co wieczór łkała w poduszkę i szlochała, żegnając się z Lillan i Benjaminem. Jak mogliby zrozumieć. Mężczyzna, który zadzwonił do niej przed ratuszem, przedstawił sprawę jasno. Jej rodzina znajdzie się w niebezpieczeństwie, jeżeli pójdzie na policję. Cecilia nie mogła jednak przestać się zastanawiać. Mats dopuścił się jednego z najgorszych przestępstw, jakie mogła sobie wyobrazić. Być może zasłużył na to, żeby go porwano, może to była jakaś kara boska. Ale pozostawał jej mężem i ojcem jej dzieci. Zgłosił się na policję, gdy go wezwali, i poszedł do psychologa, by uzyskać pomoc. Nie powinno go spotkać coś takiego. Siedziała sama w świeżo wyremontowanym mieszkaniu. Nie było tu jeszcze niczego, co uczyniłoby je przytulniejszym. Żadnych dywanów, zasłon czy obrazów. Nawet telewizora. Boleśnie odczuwała nieobecność dzieci. Cisza kłuła w uszy. Usiłowała czytać, ale nie mogła się skoncentrować. Siedziała i gapiła się w przestrzeń. Z odrętwienia wyrwał ją dzwonek telefonu. – Chodzi o Matsa. Nie rozpoznała głosu. To nie był mężczyzna, który wtedy stał w czapce przed ratuszem. Choć sposób mówienia miał nieco podobny. – Czego chcesz? – Mamy go. – Wiem. Ale czego tak naprawdę chcecie? – Chyba z nikim nie rozmawiałaś? – Nie. Poczuła ucisk w żołądku. Jak temu podoła? – Potrzebujemy pewnej rzeczy należącej do Matsa. – Czego? – Wiem, że wiesz. I pamiętaj, on zginie, jeśli pójdziesz na policję. Chodzi o jego komputer. Kapujesz? Musisz nam oddać jego komputer. Wstukała kod i otworzyła stalowe drzwi. To było okropne miejsce. Magazyn samoobsługowy Shurgad we Fruängen, gdzie przechowywała część dobytku. Między innymi komputer Matsa. Długi korytarz tonął w mroku. Po chwili zaczęły się stopniowo zapalać jarzeniówki. Drzwi

zamknęły się za nią z trzaskiem. Pod sufitem zamontowano kamery monitorujące. Przypomniała sobie wyraz twarzy Benjamina, gdy żegnała się z nim u rodziców: „Ale wrócisz, prawda, mamo?” – zapytał. Metalowe rolety przy boksach, które mijała, były opuszczone. Wszędzie tylko beton, metal i pleksi. Przyjechała komunikacją miejską, a potem przespacerowała się kawałek, zanim przyszła do magazynu. Chciała się upewnić, że tym razem nikt jej nie śledził. Musiała być tutaj sama. Jej kroki rozchodziły się echem po betonowej podłodze. W dłoni trzymała kluczyk do kłódki. Numer 151. Gdy podnosiła roletę do schowka, zazgrzytało. Kartony stały ściśle poupychane niczym cegły w murze. To mogło chwilę potrwać. Znalazła go. Komputer nie leżał w tak niedostępnym miejscu, jak myślała. Usiadła na kanapie, już z powrotem w mieszkaniu. Zastanawiała się, czy kiedykolwiek poczuje się tu jak w domu. W drodze powrotnej również trochę pokluczyła. Nie zauważyła, żeby ktoś za nią szedł. Na stoliku stał komputer. Obok położyła zewnętrzny dysk, który kupiła w Elgiganten w centrum handlowym Kungens Kurva. Nie była zupełnie zielona w kwestii obsługi komputera, ale i tak poprosiła sprzedawcę, żeby wyjaśnił jej, co mniej więcej powinna zrobić. Ogarnęło ją nieprzyjemne uczucie. Nie chciała widzieć zawartości tego dysku. Musiała jednak wszystko skopiować. *** Pewnego wieczoru zadzwonił telefon Teddy ’ego. Zastanawiał się, kto to, przecież zmienił kartę. Ty lko Magnus, Emelie, Linda, Nikola, tata i Dejan znali jego nowy numer. – Siema, tu Loke. – Skąd masz mój numer? – No mówię, że tu Loke. – Stary, jesteś zajebisty. – Prosiłeś mnie o przy sługę, pamiętasz? – No. – Muszę przy znać, że to zadanie by ło znacznie trudniejsze od pozostały ch. Dlatego tak długo się nie odzy wałem. Teddy miał wrażenie, jakby serce biło mu dwa razy szy bciej. Zapomniał już, że o to prosił, gdy kumpel pomagał mu dowiedzieć się czegoś na temat strony alfonsa Cassandry. Od tego czasu minęły ponad trzy miesiące.

Ale pamiętał, co powiedział mu tata: „Musisz by ć szczery wobec samego siebie”. – Przy jrzałem się temu Matsowi Emanuelssonowi – powiedział Loke. – Zmarł ponad cztery lata temu, wiedziałeś? – Tak, Sara mi powiedziała. Popełnił samobójstwo. – I wiesz to. – Tak mówiła Sara. – To ty porwałeś go kilka lat wcześniej. – Tak. – A dlaczego to zrobiłeś? – Sądziłem, że dla kasy. – Ale on nie miał pieniędzy. – Wiem, zdałem sobie z tego później sprawę. Też dzięki Sarze, po śmierci Matsa. – Mats Emanuelsson by ł członkiem Dreamboardu. Wiesz, co to jest? – Nie mam pojęcia. – To jedna z największy ch siatek pedofilskich na świecie. – Co? – To internetowa grupa pedofili. Nigdy nie trafiłem na nic bardziej pojebanego. Mają różne poziomy. Ten najwy ższy, Super VIP, wy maga od członków, żeby sami znęcali się nad ofiarami. Jeśli ktoś chce się tam znaleźć, to zgodnie z regulaminem Dreamboardu musi wy raźnie wy nikać ze zdjęć, że dzieci cierpią. Organizowali też spotkania w realu. Między inny mi w Szwecji. Teddy nie wiedział, co powiedzieć. Loke konty nuował. – Emanuelssona najwy raźniej dopadły wy rzuty sumienia i wy bierał się na policję. Mógł ujawnić całą tę jebaną siatkę, ponieważ jego komputer by ł jedny m z ich serwerów, ale wtedy został porwany... Teddy poczuł ból brzucha. – ...przez ciebie. – O niczy m nie wiedziałem, to by ła zwy kła robota na zamówienie. Przy pomniał sobie słowa Dejana: „Czy sty biznes jak zwy kle”. Wtedy też tak by ło. Potem pomy ślał o Ianie Cronie, który niedawno został skazany. Czternaście lat więzienia. – Może i nie wiedziałeś, o co naprawdę w ty m wszy stkim chodziło, ale w rezultacie komputer Emanuelssona nigdy nie trafił w ręce policji. Zmusiliście jego żonę, żeby wam go przekazała – powiedział Loke. – Nikogo nie zmuszałem... ja go ty lko porwałem i pilnowałem... – Okej, nie ty, ale ta osoba lub osoby, które na niego naciskały. Teddy ’ego zakłuło w żołądku. Przy pomniał sobie, jak Ivan i jakiś nieznajomy przy szli do domu, gdzie razem z Dejanem przetrzy my wali Emanuelssona. Zamknęli za sobą drzwi i sły szał, jak facet wy je z bólu.

Położy ł się na dmuchany m materacu. – Nie wiedziałem – powiedział cicho. Osiem lat. – Wierzę ci, Teddy. Niemniej ta jebana siatka pedofili mogła dalej normalnie działać, bo nigdy jej nie ujawniono. Ponieważ komputer zniknął. Przy puszczam, że nadal mają akty wny ch członków w całej Szwecji, na każdy m poziomie. Teddy oddy chał powoli. Pomy ślał, jak Sara niespodziewanie z nim zerwała i jaka wy dawała się wtedy przerażona. Cztery lata po porwaniu zaczęła w ty m grzebać. – Naprawdę nic się nie da zrobić? – zapy tał. – Uwierz, te zwy role są ostrożne. Popatrz, ile czasu zajęło mi zdoby cie ty ch informacji. Jedy ny sposób, żeby do nich dotrzeć, to odnalezienie tego serwera. Komputera, do którego oddania zmusiliście żonę Emanuelssona. Albo jego mirroru. To by by ło coś. – Mirroru? – No, kopii. Teddy nie wiedział, co powiedzieć. W głowie kołatała mu się ty lko jedna my śl. Osiem lat ży cia odebrano mu ze względu na ty ch pojebów. Drapieżców. Następnego dnia dzwonił ktoś z kancelarii adwokackiej Leijon. Teddy siedział sam w mieszkaniu Lindy. – Cześć, tu Emelie. Dawno nie rozmawialiśmy. Co u ciebie? Po incy dencie w mieszkaniu Carla-Johana zamienili zaledwie kilka słów. Teddy odpowiedział zgodnie z prawdą: – Tak sobie. Dostałem złe wiadomości. – Jakie? – Związane z ty m, za co siedziałem w więzieniu. – O kurczę. Chcesz o ty m pogadać? – Nie, nie teraz. – Dzwonię, żeby spy tać, czy nie miałby ś ochoty wy brać się na kolację któregoś wieczoru. – Kolację? Magnus wzy wa nas na kolejny debriefing? – Nie, nic z ty ch rzeczy. Magnusa by nie by ło. Poszliby śmy we dwoje. To co? Brzmiała na pewną siebie. Miał przed oczami jej twarz, kiedy powstrzy mała Iana w salonie w gospodarstwie Lövtuna. Światło wpadające z kory tarza poły skujące w jej włosach. – Chętnie – odpowiedział. – Bardzo chętnie.

PRZYPISY [1] Östermalm – elegancka, snobisty czna dzielnica w centrum Sztokholmu (wszy stkie przy pisy pochodzą od tłumaczki). [2] Icona Pop – szwedzki duet tworzący muzy kę elektroniczną. [3] Stureplan – plac w centrum Sztokholmu, przy który m mieszczą się ekskluzy wne kluby nocne. [4] Midsommar – szwedzkie święto obchodzone w weekend najbliższy nocy świętojańskiej. [5] Kebnekaise – najwy ższy szczy t górski w Szwecji. [6] Snus – popularny w Skandy nawii rodzaj tabaki, której grudkę umieszcza się pod dolną lub górną wargą. [7] Blatte – w języ ku szwedzkim lekceważące określenie osoby o wy raźnie „nieary jskich” cechach. [8] Lapplands jägarregemente – jeden z pułków piechoty szwedzkiej stacjonujący w Kirunie. Istniał w latach 1975–2000. [9] Komisarz Beck – bohater serii kry minałów pary autorskiej Sjöwall i Wahlöö oraz filmów kręcony ch na ich podstawie. [10] Hästens – szwedzka firma produkująca luksusowe łóżka. [11] Säpo – szwedzkie służby bezpieczeństwa. [12] Melodifestivalen – popularny konkurs muzy czny organizowany co roku przez szwedzkie media publiczne. [13] Komvux – komunalny sy stem edukacji dla osób dorosły ch w Szwecji. [14] Kurbits – szwedzki sty l ornamenty ki, z charaktery sty czny mi moty wami duży ch kwiatów i liści. [15] Projekt Milion – rządowy program budowy miliona nowy ch mieszkań w latach 1965–1975. [16] HOPP – szwedzka organizacja pracująca na rzecz zapobiegania naduży ciom seksualny m. RFSU – Szwedzkie Stowarzy szenie Edukacji Seksualnej. [17] Bratsi – młodzi ludzie ze sztokholmskich wy ższy ch sfer, o szczególny m sty lu ży cia i sposobie ubierania. [18] KTH – Królewski Insty tut Technologiczny w Sztokholmie. [19] Ny a Sällskapet – klub dla dżentelmenów w Sztokholmie. [20] Migrationsverket – szwedzki urząd do spraw cudzoziemców.