2 Zbuntowana Veronica Roth

Roth Veronica

02

Zbuntowana

„Prawda, jak dzikie zwierzę, jest zbyt silna, by pozostać w zamknięciu.” fragment manifestu Prawości

Rozdział 1

Budzę się z jego imieniem na ustach. Will. Zanim otworzę oczy, widzę, jak znów wpada na chodnik. Martwy. Przeze mnie. Tobias kuca przede mną, kładzie mi rękę na lewym ramieniu. Wagon podskakuje na szynach, a Marcus, Peter i Caleb stoją przy drzwiach. Biorę głęboki wdech i zatrzymuję powietrze w płucach, by choć trochę pozbyć się ucisku, który narasta mi w piersi. Jeszcze godzinę temu wszystko, co się wydarzyło, wydawało mi się nierealne. Teraz jest realne. Wypuszczam powietrze, ale ten ucisk się nie zmniejsza. – Tris, chodź – mówi Tobias, jego oczy szukają moich. – Musimy skakać. Jest za ciemno, żeby zobaczyć, gdzie jesteśmy, ale skoro wyskakujemy, to pewnie gdzieś przy płocie. Tobias pomaga mi wstać i prowadzi mnie do wyjścia. Inni wyskakują po kolei: Peter pierwszy, potem Marcus, potem Caleb. Biorę Tobiasa za rękę. Gdy stajemy w otwartych drzwiach wagonu, wzmaga się wiatr, jest jak ręka, która pcha mnie do tyłu, ku bezpieczeństwu. Mimo to rzucamy się w ciemność i lądujemy twardo na ziemi. Od sity uderzenia boli mnie rana postrzałowa na ramieniu. Zagryzam wargi, żeby nie krzyczeć z bólu, i rozglądam się za bratem. – W porządku? – pytam, gdy widzę go na trawie kilka metrów dalej, jak siedzi i rozciera sobie kolano. Potakuje. Słyszę, że pociąga nosem, jakby walczył ze łzami. Muszę się odwrócić. Wylądowaliśmy na trawie przy płocie, kilka metrów od wyjeżdżonej ścieżki, którą ciężarówki Serdecznych dostarczają do miasta żywność, niedaleko bramy wyjazdowej – teraz brama zamknięta jest na głucho, więzi nas w środku. Płot wznosi się nad nami, zbyt wysoki i giętki, by przez niego przejść, zbyt masywny, by go sforsować. – Powinni tu być strażnicy Nieustraszonych – mówi Marcus. – Gdzie oni są?

– Pewnie byli pod wpływem symulacji – odpowiada Tobias. – A są... – Urywa. – Kto wie gdzie. I kto wie, co robią. – Przerwaliśmy symulację – przypomina mi o tym ciężar twardego dysku w mojej

tylnej kieszeni – ale nie czekaliśmy, żeby zobaczyć, co z tego wyniknie. Co się stało z naszymi przyjaciółmi, kolegami, przywódcami, frakcjami? Nie ma jak się dowiedzieć. Tobias podchodzi do małej metalowej skrzynki po prawej stronie bramy i otwiera ją – w środku widać klawiaturę. – Miejmy nadzieję, że Erudytom nie przyszło do głowy, aby zmienić kod – mówi, po czym wklepuje kilka cyfr. Po ósmej przestaje stukać brama i otwiera się z kliknięciem. – Skąd to wiedziałeś? – pyta Caleb. Głos ma schrypnięty z emocji do tego stopnia, że dziwię się, że w ogóle mu przechodzi przez gardło. – Pracowałem w pokoju kontrolnym u Nieustraszonych, monitorowałem system zabezpieczeń. Zmienialiśmy kody tylko dwa razy w roku – wyjaśnia Tobias. – Co za szczęście. – Caleb zerka na niego nieufnie. – Szczęście nie ma tu nic do rzeczy – stwierdza Tobias. – Pracowałem tam tylko dlatego, że chciałem mieć pewność, że zdołam się wydostać. Wstrząsa mną dreszcz. Mówi o wydostaniu się – jakby uważał, że jesteśmy w pułapce. Nigdy wcześniej tak o tym nie myślałam, choć teraz wydaje mi się to głupie. Idziemy małą grupką. Peter przyciska zakrwawioną rękę do piersi – rękę, w którą ja go postrzeliłam – a Marcus podtrzymuje go za ramię. Caleb co kilka sekund ociera sobie policzki, wiem, że płacze, ale nie wiem, jak go pocieszyć, ani dlaczego sama nie płaczę. Zamiast tego obejmuję prowadzenie. Tobias idzie w milczeniu obok i chociaż mnie nie dotyka, to on mnie też podtrzymuje. Punkciki światła są pierwszą oznaką, że zbliżamy się do siedziby Serdecznych. Potem kwadraty światła, które zamieniają się w rozświetlone okna. Kompleks budynków z drewna i szkła. Zanim do nich dotrzemy, musimy przejść przez sad. Stopy zapadają mi się w ziemię, a nade mną gałęzie splatają się, tworząc coś w rodzaju tunelu. Ciemne owoce wiszą między liśćmi, już gotowe, żeby spaść. Ostry, słodki zapach gnijących jabłek miesza się w moim nosie z wonią mokrej ziemi.

Gdy jesteśmy blisko, Marcus zostawia Petera i wychodzi naprzód. – Wiem, jak iść – mówi. Mija pierwszy budynek i prowadzi nas do drugiego, po lewej. Wszystkie, za wyjątkiem szklarni, są zrobione z tego samego ciemnego drewna, niemalowanego, surowego. Słyszę śmiech dochodzący z otwartego okna. Kontrast między śmiechem a kamienną ciszą uderza we mnie: jest porażający. Marcus otwiera jakieś drzwi. Zdziwiłby mnie brak strażników, gdyby nie to, że znajdujemy się w siedzibie Serdecznych. Oni często balansują na granicy między ufnością a głupotą. W tym budynku jedynym dźwiękiem jest skrzypienie naszych butów. Już nie słyszę szlochania Caleba, ale chyba przestał płakać wcześniej. Marcus zatrzymuje się przed otwartym pokojem, w którym siedzi Johanna Reyes, przedstawicielka Serdecznych, i gapi się przez okno. Poznaję ją, bo trudno zapomnieć twarz Johanny, bez względu na to, czy widziało się ją raz, czy tysiąc razy. Blizna – gruba linia, która zaczyna się tuż nad prawą brwią i ciągnie się aż do ust – sprawia, że Johanna jest ślepa na jedno oko, a kiedy mówi, sepleni. Słyszałam ją tylko raz, ale pamiętam. Gdyby nie ta szrama, byłaby piękną kobietą. – Och, dzięki Bogu – odzywa się na widok Marcusa. Podchodzi do niego z otwartymi ramionami. Ale zamiast go objąć, tylko dotyka jego ramion, jakby pamiętała, że Altruiści nie lubią zwykłego kontaktu fizycznego. – Reszta z waszej grupy dotarła tu kilka godzin temu, ale nie wiedzieli, czy wam się udało – mówi. Chodzi jej o Altruistów, którzy byli z moim ojcem i Marcusem w kryjówce. Do głowy mi nawet nie przyszło, żeby się o nich martwić. Johanna patrzy nad ramieniem Marcusa, najpierw na Tobiasa i Caleba, potem na mnie i na Petera. – O rany. – Długo wpatruje się w zakrwawioną koszulę Petera. – Poślę po lekarza. Mogę wam wszystkim pozwolić zostać na noc, ale jutro musi zadecydować nasza cała wspólnota. A... – zerka na Tobiasa i na mnie – ...raczej nie będą zachwyceni obecnością Nieustraszonych w naszej siedzibie. Oczywiście proszę was, żebyście oddali wszelką

broń, jaką macie. Nagle zaczyna mnie zastanawiać, skąd wie, że jestem Nieustraszona. Ciągle mam na sobie szarą koszulę. Mojego ojca. W tej samej chwili jego zapach, wyrównana mieszanka mydła i potu, unosi się i wypełnia mi nos, wypełnia mi całą głowę. Zaciskam dłonie w pięści tak mocno, że paznokcie wpijają mi się w skórę. Nie tu. Nie teraz. Tobias przekazuje swój pistolet, ale kiedy ja sięgam do tyłu, by wyciągnąć schowaną broń, łapie mnie za rękę i przesuwa ją znów na przód. Potem splata palce z moimi, żeby zatuszować to, co właśnie zrobił. Wiem, mądrzej, żeby jedno z nas zatrzymało pistolet. Ale ulżyłoby mi, gdybym go oddała. – Nazywam się Johanna Reyes – mówi kobieta i podaje rękę najpierw mnie, potem Tobiasowi. Powitanie Nieustraszonych. Jestem pod wrażeniem jej znajomości zwyczajów innych frakcji. Zawsze zapominam, że Serdeczni są tacy taktowni, póki nie przekonam się o tym osobiście. – To jest T... – zaczyna Marcus, ale Tobias mu przerywa. – Jestem Cztery – mówi. – A to Tris, Caleb i Peter. Kilka dni temu tylko ja wśród Nieustraszonych znałam imię „Tobias”. W ten sposób dał mi kawałek samego siebie. Pamiętam, czemu poza siedzibą Nieustraszonych ukrywa to imię przed światem. Bo łączy go z Marcusem. – Witajcie na terenie Serdecznych. – Johanna zatrzymuje wzrok na mojej twarzy i uśmiecha się krzywo. – Pozwólcie, że się wami zajmiemy. Pozwalamy im. Pielęgniarka Serdecznych daje mi balsam – udoskonalony przez Erudytów, by przyspieszać gojenie ran – żebym posmarowała sobie ramię, po czym prowadzi Petera na oddział szpitalny, aby opatrzyć mu rękę. Johanna zabiera nas do stołówki, gdzie spotykamy kilku Altruistów, którzy wcześniej byli w kryjówce z Calebem i moim ojcem. Jest tam Susan i paru dawnych sąsiadów; rzędy drewnianych stołów ciągną się przez całą salę. Wszyscy nas witają – zwłaszcza Marcusa. Powstrzymują łzy i uśmiechają się. Kurczowo trzymam się ramienia Tobiasa. Przytłacza mnie widok członków frakcji

moich rodziców – ich życie i łzy mi ciążą. Jeden z Altruistów podsuwa mi pod nos parujący kubek. – Wypij to – mówi. – Pomoże ci spać, tak jak wielu innym pomogło. Bez snów. Płyn jest różowoczerwony jak truskawki. Łapię kubek i szybko wypijam. Gorący napój na kilka sekund sprawia, że znów czuję, jakbym była pełna czegoś. Kiedy wypijam ostatnią kroplę, czuję, że się rozluźniam. Ktoś prowadzi mnie korytarzem do pokoju z łóżkiem. To wszystko.

Rozdział 2

Otwieram oczy przerażona i moje dłonie zaciskają się na pościeli. Ale nie biegnę ulicami miasta ani korytarzami siedziby Nieustraszonych. Leżę w łóżku w siedzibie Serdecznych, w powietrzu unosi się zapach trocin. Obracam się i krzywię, kiedy coś wbija mi się w plecy. Sięgam za siebie i trafiam palcami na pistolet. Przez chwilę widzę stojącego przede mną Willa, oboje trzymamy broń – ręka, mogłam go postrzelić w rękę, dlaczego tego nie zrobiłam, dlaczego? Już prawie wykrzykuję jego imię. Potem go nie ma. Wstaję z łóżka i jedną ręką unoszę materac, podtrzymując go w górze kolanem. Wsuwam pod spód pistolet i przykrywam go. Gdy broń znika mi z oczu i nie czuję już na skórze jej nacisku, w głowie trochę mi się przejaśnia. Teraz kiedy wczorajsze buzowanie adrenaliny minęło i przestało działać, to, co sprawiło, że spałam, głęboki ból i rwanie w ramieniu są intensywniejsze. Mam na sobie te same ubrania co wczoraj. Spod poduszki wystaje róg twardego dysku, który wsunęłam tam, zanim zapadłam w sen. Znajdują się na nim dane z symulacji, która kontrolowała Nieustraszonych, a także zapis tego, co zrobili Erudyci. Wydaje mi się, że dane są zbyt ważne, żeby w ogóle ruszać dysk, ale nie mogę go tu zostawić, więc chwytam go i wciskam między komodę a ścianę. Jakaś część mnie myśli, że dobrze by było go zniszczyć, ale wiem, że zawiera jedyny zapis śmierci moich rodziców, więc będę trzymać go w ukryciu. Ktoś puka do drzwi. Siadam na brzegu łóżka i staram się przygładzić włosy. – Proszę – mówię. Drzwi otwierają się i staje w nich Tobias – drzwi przedzielają jego ciało na pół. Jest w tych samych dżinsach co wczoraj, ale zamiast swojej czarnej koszulki ma ciemnoczerwoną, pewnie pożyczoną od kogoś z Serdecznych. Dziwnie wygląda w tym kolorze, za jaskrawym, ale kiedy opiera głowę o framugę, widzę że czerwień rozjaśnia mu niebieskie oczy. – Za pół godziny spotykają się Serdeczni. – Unosi brwi i dodaje nieco melodramatycznie: – Aby zadecydować o naszym losie.

Kręcę głową. – Nigdy nie przypuszczałam, że mój los znajdzie się w rękach gromady Serdecznych. – Ja też nie. Aha. Przyniosłem ci coś. – Odkręca małą buteleczkę i podaje mi zakraplacz wypełniony przezroczystym płynem. – Środek przeciwbólowy. Wkraplaj sobie co sześć godzin. – Dzięki. – Wyciskam zawartość zakraplacza do gardła. Lekarstwo smakuje jak stara cytryna. Tobias zahacza palec o jedną ze szlufek paska. – Jak się czujesz, Beatrice? – Czy ty nazwałeś mnie właśnie Beatrice? – Pomyślałem, że wypróbuję to imię. – Uśmiecha się. – Nie jest dobre? – Może jest, tylko na jakieś wyjątkowe okazje. Inicjację, Ceremonię Wyboru... – Urywam. Chciałam wymienić jeszcze kilka uroczystości, ale obchodzą je tylko Altruiści. Nieustraszeni, przypuszczam, mają własne święta, tyle że nie wiem jakie. Poza tym sam pomysł świętowania czegokolwiek w tej chwili jest tak absurdalny, że już nie ciągnę tego. – Umowa stoi. – Z twarzy znika mu uśmiech. – Jak się czujesz Tris? To nie jest dziwne pytanie, po tym, co przeszliśmy, ale spinam się, gdy je zadaje. Boję się, że jakoś odczyta moje myśli. Nie powiedziałam mu jeszcze o Willu. Chcę to zrobić, ale nie wiem jak. Już na samą myśl, że wypowiem te słowa na głos, robi mi się tak ciężko, że mogłabym chyba roztrzaskać parkiet. – Czuję się... – Kręcę głową kilka razy. – Nie wiem, Cztery. Obudziłam się. Jestem... – Nie przestaję kręcić głową. Tobias gładzi mnie po policzku i zaczepia jeden palec o moje ucho. Potem pochyla się i całuje mnie, a przez moje ciało przepływa fala gorąca. Obejmuję go i przytrzymuję przy sobie jak najdłużej. Gdy mnie dotyka, uczucie pustki w piersi i brzuchu przestaje być aż tak dojmujące. Nie muszę mu mówić. Mogę po prostu spróbować zapomnieć – on pomoże mi zapomnieć. – Wiem – odzywa się. – Przepraszam. Nie powinienem pytać. Przez chwilę myślę tylko o jednym: skąd mógłbyś wiedzieć? Ale coś w wyrazie jego twarzy przypomina mi, że on też wie, co to strata. W dzieciństwie stracił matkę. Nie

pamiętam, jak zmarła, pamiętam tylko, że byliśmy na jej pogrzebie. Nagle przypominam sobie, jak zaciska palce na zasłonach u siebie w salonie, ma jakieś dziewięć lat, jest ubrany na szaro, jego ciemne oczy są zamknięte. Obraz jest ulotny i równie dobrze mogła podsuwać mi go wyobraźnia, a nie pamięć. Tobias wypuszcza mnie z objęć. – Pozwolę ci się przyszykować. Damska łazienka jest dwoje drzwi dalej. Na podłodze są ciemnobrązowe kafelki, a każda kabina prysznicowa ma drewniane ścianki i plastikową zasłonę, która oddziela ją od głównej części pomieszczenia. Na tylnej ścianie wisi tabliczka z napisem: „Oszczędzaj zasoby. Woda pod prysznicem leci tylko przez pięć minut”. Strumień wody jest tak zimny, że nawet gdybym mogła, nie chciałabym dodatkowych minut. Myję się szybko lewą ręką, prawą trzymam przy boku. Środek przeciwbólowy od Tomasa zadziałał błyskawicznie – ból w ramieniu przygasł już do tępego pulsowania. Gdy wychodzę spod prysznica, na moim łóżku czeka stosik ubrań. Żółte i czerwone są od Serdecznych i szare od Altruistów – kolory, które rzadko widzi się jedne obok drugich. Gdybym miała zgadywać, powiedziałabym, że te ubrania zostawił dla mnie ktoś od Altruistów. To coś, o czym oni by pomyśleli. Wkładam ciemnoczerwone spodnie zrobione z dżinsu – tak długie, że muszę trzy razy podwijać nogawki – i szarą koszulę Altruistów, która jest na mnie za duża. Rękawy sięgają mi po czubki palców, więc je też muszę podwinąć. Prawa ręka boli mnie, gdy się ruszam, więc staram się wykonywać małe i wolne ruchy. Ktoś puka do drzwi. – Beatrice? – Łagodny głos należy do Susan. Otwieram. Niesie tacę z jedzeniem, którą stawia mi na łóżku. Szukam na jej twarzy oznaki poczucia straty – jej ojciec, przywódca Altruistów, nie przeżył ataku – ale widzę jedynie spokojną determinację, tak typową dla mojej dawnej frakcji. – Przykro mi, że ubrania nie pasują – mówi. – Jestem pewna, że znajdziemy jakieś lepsze, jeśli Serdeczni pozwolą nam zostać. – Są w porządku – odpowiadam. – Dzięki. – Słyszałam, że zostałaś postrzelona. Potrzebujesz mojej pomocy, żeby się uczesać? Albo

włożyć buty? Już zamierzam odmówić, ale faktycznie potrzebuję pomocy. – Tak, dziękuję. Siadam na stołku przed lustrem, a ona staje za mną, pilnie wyszkolona, aby skupiać wzrok na zadaniu, a nie na swoim odbiciu. Nie podnosi oczu ani na chwilę, kiedy pociąga grzebieniem po moich włosach. I nie pyta mnie o ramię, jak zostałam postrzelona, co się stało, gdy opuściłam kryjówkę Altruistów, by zatrzymać symulację. Mam wrażenie, że gdyby w nią wniknąć, okazałoby się, że jest na wskroś Altruistką. – Widziałaś się już z Robertem? – pytam. Jej brat Robert wybrał Serdecznych w tym samym czasie, gdy ja wybrałam Nieustraszonych, więc jest tu gdzieś teraz. Zastanawiam się, czy ich ponowne spotkanie będzie choć trochę przypominać moje i Caleba. – Krótko wczoraj wieczorem – odpowiada. – Zostawiłam go, by przeżywał żałobę ze swoją frakcją, tak jak ja przeżywałam ze swoją. Ale miło było go znów zobaczyć. Słyszę w jej tonie pewną stanowczość, która mówi mi, że temat skończony. – To wstyd, że stało się to, co się stało – mówi Susan. – Nasi przywódcy chcieli zrobić coś wspaniałego. – Tak? A co? – Nie wiem. – Susan się rumieni. – Wiedziałam tylko, że coś się dzieje. Nie chciałam być ciekawska. Po prostu zauważałam pewne rzeczy. – Nie winiłabym cię, nawet gdybyś była ciekawska. Kiwa głową, nie przerywając czesania. Zastanawiam się, co robili przywódcy Altruistów – łącznie z moim ojcem. I nie przestaje mnie dziwić, czemu Susan uważa, że cokolwiek robili, to było to wspaniałe. Chciałabym mieć znów taką wiarę w ludzi. O ile kiedykolwiek ją miałam. – Nieustraszeni noszą rozpuszczone włosy, prawda? – pyta. – Czasami. Umiesz zapleść warkocz? Jej zwinne palce splatają kosmyki moich włosów w warkocz, który łaskocze mnie w kręgosłup. Twardo wpatruję się we własne odbicie, póki Susan nie kończy mnie czesać. Dziękuję jej za pomoc, a ona wychodzi z nieśmiałym uśmiechem i zamyka za sobą drzwi. Nadal się gapię w lustro, ale nie widzę siebie. Na karku ciągle czuję dotyk jej palców,

kiedy rozczesywała mi włosy – tak podobny do dotyku palców mojej matki w nasz ostatni wspólny poranek. Do oczu napływają mi łzy i kiwam się na stołku, usiłując odegnać te wspomnienia. Boję się, że jeśli zacznę płakać, to nie przestanę, póki całkiem nie wyschnę i nie pomarszczę się jak rodzynka. Na komodzie zauważam przybornik do szycia. W środku są nitki w dwóch kolorach, czerwona i żółta, i nożyczki. Czuję spokój, gdy rozplatam warkocz i na nowo rozczesuję włosy. Robię pośrodku przedziałek i upewniam się, że włosy leżą prosto i gładko. Zbliżam nożyczki do włosów na wysokości brody. Jak mogę wyglądać tak samo, gdy jej nie ma i gdy wszystko się zmieniło? Nie mogę. Staram się ciąć jak najrówniej, kierując się linią żuchwy. Najtrudniejszy jest tył, bo nie widzę zbyt dobrze, więc staram się pomóc sobie dotykiem. Jasne pukle opadają półkolem na podłogę. Wychodzę z pokoju, już ani razu nie spoglądając w lustro. Kiedy później przychodzą po mnie Tobias z Calebem, gapią się na mnie, jakbym nie była tą samą osobą co wczoraj. – Ścięłaś włosy. – Caleb unosi wysoko brwi. Chwytanie się faktów w chwili zdumienia jest w nim bardzo erudyckie. Włosy sterczą mu po tej stronie głowy, na której spał, oczy ma zaczerwienione. – Tak – potwierdzam. – Jest... za gorąco na długie. – No słusznie. Idziemy razem korytarzem. Deski skrzypią nam pod stopami. Tęsknię za echem swoich kroków w siedzibie Nieustraszonych, tęsknię za chłodnym podziemnym powietrzem. Ale przede wszystkim tęsknię za obawami ostatnich tygodni, które wydają mi się błahe wobec tych teraz. Wychodzimy z budynku. Powietrze na dworze napiera na mnie i przydusza mnie jak poduszka. Pachnie zielenią jak liść, kiedy rozerwiesz go na pół. – Czy ktoś wie, że jesteś synem Marcusa? – pyta Caleb. – To znaczy ktoś z Altruistów? – Nic mi na ten temat nie wiadomo – odpowiada Tobias, zerkając na niego. – I byłbym wdzięczny, gdybyś nikomu o tym nie wspominał.

– Nie muszę o tym wspominać. Każdy, kto ma oczy, sam to zobaczy. – Caleb patrzy na niego i marszczy brwi. – Ile ty w ogóle masz lat? – Osiemnaście. – I nie sądzisz, że jesteś trochę za stary dla mojej małej siostrzyczki? Tobias parska śmiechem. – Ona nie jest żadną twoją małą. – Przestańcie. Obaj – nakazuję. Przed nami idzie tłum ludzi w żółtych ubraniach, kierując się w stronę szerokiego, przysadzistego budynku zrobionego w całości ze szkła. Słońce odbija się od szyb i ostro razi mnie w oczy. Osłaniam twarz dłonią i idę dalej. Drzwi do budynku są szeroko otwarte. Na obrzeżach okrągłej cieplarni, w rowach z wodą lub małych stawikach rosną różne

rośliny

i

drzewa.

Kilkadziesiąt

wentylatorów

rozmieszczonych

wokół

pomieszczenia służy tylko do tego, żeby mieszać gorące powietrze, więc natychmiast zaczynam się pocić. Ale przestaję o tym myśleć, gdy tłum przede mną przerzedza się i widzę resztę sali. Na środku rośnie ogromne drzewo. Jego gałęzie rozpościerają się nad większością cieplarni, a korzenie wybulwiają się nad ziemią, tworząc gęstą korową sieć. Pomiędzy korzeniami nie widzę ziemi, tylko wodę i metalowe pręty przytrzymujące korzenie w miejscu. To nie powinno dziwić – Serdeczni spędzają życie na robieniu takich botanicznych wyczynów, korzystając z technologii Erudytów. Na pęku korzeni stoi Johanna Reyes, włosy opadają jej na tę część twarzy z blizną. Na lekcjach historii frakcji uczyłam się, że Serdeczni nie wyłaniają oficjalnego przywódcy – wszystko rozstrzygają przez głosowanie, a decyzje zwykle zapadają niemal jednomyślnie. Są jak liczne elementy jednego umysłu, a Johanna jest ich rzecznikiem. Serdeczni siedzą na podłodze, większość z tak skrzyżowanymi, zapętlonymi nogami, że ich kończyny przypominają mi trochę korzenie drzewa. Altruiści siedzą w ciasnych rzędach kilka metrów ode mnie po lewej stronie. Przez chwilę przeszukuję wzrokiem tłum, zanim zdaję sobie sprawę z tego, czego szukam: rodziców. Przełykam z trudem i staram się zapomnieć. Tobias lekko dotyka moich pleców i kieruje mnie na obrzeże miejsca spotkania, za Altruistów. Siadamy, ale wcześniej przytyka

usta do mojego ucha i szepcze: – Podoba mi się twoja nowa fryzura. Zdobywam się na słaby uśmiech i opierając się o niego, siadam ramię w ramię. Johanna unosi ręce i pochyla głowę. Zanim udaje mi się wziąć następny oddech, na sali cichną wszystkie rozmowy. Wszędzie dokoła mnie siedzą w milczeniu Serdeczni – część ma zamknięte oczy, część porusza ustami, mówiąc coś, czego nie słyszę, część wpatruje się w jakiś odległy punkt. Każda sekunda ciągnie się niemiłosiernie. W momencie gdy Johanna podnosi głowę, jestem już całkowicie wyczerpana. – Stoimy dziś przed ważnym pytaniem – mówi. – A mianowicie: jak mamy postępować w tych dniach konfliktu, będąc ludźmi ceniącymi pokój? Każdy Serdeczny w sali odwraca się do swojego sąsiada i zaczyna rozmawiać. – Jak im się udaje cokolwiek ustalić? – pytam, bo minuty narady wloką się w nieskończoność. – Im nie zależy na tempie – wyjaśnia Tobias. – Im zależy na zgodzie. Patrz. Siedzące kilka metrów dalej dwie kobiety w żółtych sukienkach wstają i podchodzą do trzech mężczyzn. Młody mężczyzna przesuwa się i tak jego mały krąg dyskutantów łączy się z grupą obok i staje się dużym kręgiem. W całym pomieszczeniu małe grupki powiększają się i rozrastają, rozmowy cichną jedna za drugą, aż słychać tylko trzy czy cztery głosy. Do mnie docierają urywki tego, co mówią: „Pokój – Nieustraszeni – Erudyci – kryjówka – zaangażowanie”. – Dziwne – mówię. – A moim zdaniem piękne – stwierdza Tobias. Zerkam na niego. – No co? – Parska śmiechem. – Każdy odgrywa w rządzie taką samą rolę, każdy czuje się w równym stopniu odpowiedzialny. Przez to im zależy, przez to są dobrzy. Uważam, że to piękne. – A ja uważam, że to nieżyciowe. Jasne, w przypadku Serdecznych działa. Ale co się dzieje, jak nie każdy ma ochotę brzdąkać na bandżo i uprawiać ogródek? Co się dzieje, jak ktoś zrobi coś strasznego i rozmowa nie rozwiąże problemu? Wzrusza ramionami. – Chyba się przekonamy.

W końcu jedna osoba z każdej większej grupy wstaje i podchodzi do Johanny, ostrożnie przekraczając korzenie wielkiego drzewa. Przypuszczałam, że zwrócą się bezpośrednio do całej reszty, ale oni stają w kręgu z Johanną i innymi rzecznikami i rozmawiają ze sobą po cichu. Zaczynam odnosić wrażenie, że nigdy się nie dowiem, co mówią. – Nie będą się wdawać z nami w dyskusję, prawda? – pytam. – Raczej nie – odpowiada Tobias. No to po nas. Gdy każdy już powiedział, co swoje, wszyscy znów siadają i zostawiają Johannę samą na środku sali. Odwraca się w naszą stronę i krzyżuje ręce na piersi. Dokąd pójdziemy, jeśli każą nam odejść? Z powrotem do miasta, gdzie nic nie jest bezpieczne? – Nasza frakcja od zawsze miała bliskie relacje z Erudycją. Potrzebujemy się wzajemnie, by przetrwać. Zawsze też ze sobą współpracowaliśmy – przemawia Johanna. – Ale w przeszłości łączyła nas też silna więź z Altruizmem, więc sądzimy, że to nie w porządku cofać się i odrzucać przyjacielską dłoń, która tak długo była wyciągnięta. Jej głos jest słodki jak miód i tak samo płynie – powoli i ostrożnie. Ocieram grzbietem dłoni pot z czoła. – Uważamy, że jedyny sposób, by uchronić nasze dobre stosunki z obiema frakcjami, to zachować bezstronność i nie angażować się – ciągnie. – Wasza obecność, choć mile widziana, to komplikuje. No to teraz będzie, myślę. – Doszliśmy do wniosku, że przekształcimy naszą siedzibę w schron dla członków wszystkich frakcji. Ale są pewne warunki. Po pierwsze, posiadanie jakiejkolwiek broni jest zabronione. Po drugie, jeśli dojdzie do jakiegokolwiek poważniejszego konfliktu, werbalnego czy fizycznego, wszystkie zaangażowane strony będą musiały odejść. Po trzecie, w obrębie tej siedziby nie wolno dyskutować na temat konfliktów, nawet prywatnie. I po czwarte, każdy, kto tu zostanie, musi wnieść swój wkład dla dobra naszej społeczności poprzez pracę. Powyższe ustalenia przekażemy Erudytom, Prawym i Nieustraszonym tak szybko, jak tylko zdołamy. – Jej wzrok przenosi się na Tobiasa i na mnie, i się zatrzymuje. – Jesteście tu mile widziani, ale tylko i wyłącznie pod warunkiem, że dostosujecie się do naszych reguł. Taka jest nasza decyzja. Myślę o pistolecie schowanym pod materacem i o napięciu między mną i Peterem oraz

Tobiasem i Marcusem, i czuję, że robi mi się sucho w ustach. Unikanie konfliktów kiepsko mi wychodzi. – Nie damy rady długo tu zostać – szepczę do Tobiasa. Jeszcze przed chwilą lekko się uśmiechał. Teraz kąciki jego ust się wykrzywiły. – Nie, nie damy rady.

Rozdział 3

Tego wieczoru wracam do pokoju i wsuwam rękę pod materac, żeby się upewnić, że pistolet ciągle tam jest. Muskam palcami cyngiel i gardło mi się zaciska jak przy reakcji alergicznej. Cofam rękę, klękam na brzegu łóżka i ciężko łapię powietrze, póki to odczucie nie mija. Co się z tobą dzieje? Kręcę głową. Weź się w garść. I to jest właśnie tak: jakbym musiała pozbierać różne części samej siebie i związać razem jak sznurowadłem. Czuję się przyduszona, ale przynajmniej silna. Kątem oka rejestruję jakiś drobny ruch, więc wyglądam przez okno wychodzące na sad jabłkowy. Johanna Reyes i Marcus Eaton spacerują ramię w ramię i przystają w ogrodzie ziołowym, gdzie zrywają z łodyżek listki mięty. Wymykam się z pokoju, zanim jestem w stanie ocenić, po co chcę ich śledzić. Biegnę przez budynek, żeby ich nie zgubić. Na dworze muszę być bardziej ostrożna. Obchodzę cieplarnię z przeciwnej strony, a gdy dostrzegam, że Johanna i Marcus znikają za rzędem drzew, nisko pochylona zakradam się za następnym. Liczę, że nie będzie mnie widać zza gałęzi, jeśli któreś z nich się odwróci. – ...dla mnie niejasne, to czas ataku – mówi Johanna. – Czy Jeanine wreszcie skończyła planować i przystąpiła do działania, czy też wydarzyło się coś, co to zainicjowało? Przez rozdwajający się pień drzewa widzę twarz Marcusa, jego mocno zaciśnięte usta. – Hm – mruczy. – Chyba nigdy się nie dowiemy. – Johanna unosi zdrową brew. – Prawda? – Nie, chyba nie. Johanna kładzie mu rękę na ramieniu i staje na wprost niego. Sztywnieję na chwilę, boję się, że mnie zobaczy, ale ona patrzy tylko na Marcusa. Przykucam i podkradam się do jednego z drzew, żeby schować się za pniem. Kora drapie mnie w plecy, ale się nie ruszam. – Ale ty wiesz – stwierdza Johanna. – Wiesz, czemu zaatakowała właśnie wtedy. Może nie należę już do Prawych, ale nadal potrafię powiedzieć, kiedy ktoś zataja przede mną prawdę. – Wścibstwo to oznaka samolubstwa, Johanno.

Na jej miejscu walnęłabym go za taką uwagę, ale ona odpowiada uprzejmie: – Pełnię funkcję doradczą w swojej frakcji, więc jeśli posiadasz tak istotną informację, ja też muszę ją znać, by móc się nią podzielić z ludźmi. Jestem pewna, że mnie rozumiesz, Marcusie. – Nie bez powodu nie wiesz wszystkiego, co ja wiem. Dawno temu Altruistom zostały powierzone pewne delikatne informacje. Jeanine zaatakowała nas, by je wykraść. I jeśli nie zachowam ostrożności, zniszczy je, więc nic więcej nie mogę ci powiedzieć. – Ale na pewno... – Nie – ucina Marcus. – Nawet sobie nie wyobrażasz, jak ważne są te informacje. Większość przywódców w tym mieście ryzykowała życie, by chronić je przed Jeanine. I zginęła. Nie będę teraz ryzykować tylko po to, by zaspokoić twoją samolubną ciekawość. Johanna milczy przez kilka sekund. Jest już tak ciemno, że ledwie widzę własne dłonie. Powietrze pachnie ziemią i jabłkami, staram się oddychać jak najciszej. – Przepraszam – mówi Johanna. – Musiałam zrobić coś, przez co uważasz, że nie jestem godna zaufania. – Ostatnim razem, gdy zaufałem przedstawicielowi innej frakcji i przekazałem te informacje, wszyscy moi przyjaciele zostali zamordowani – odpowiada Marcus. – Nikomu już nie ufam. Nie mogę się powstrzymać – wychylam się zza pnia drzewa. Marcus i Johanna są zbyt pochłonięci rozmową, żeby dostrzec mój ruch. Stoją blisko siebie, ale się nie dotykają, ja natomiast nigdy nie widziałam Marcusa tak znużonego, a Johanny – tak wściekłej. Ale jej twarz łagodnieje. Znów dotyka ręki Marcusa, tym razem z lekką pieszczotą. – Żeby mieć pokój, najpierw musimy mieć zaufanie. Dlatego liczę na to, że zmienisz zdanie. Pamiętaj, Marcusie, że zawsze byłam twoim przyjacielem, nawet gdy niewielu opowiadało się za tobą. – Nachyla się, całuje go w policzek i wychodzi z sadu. Marcus stoi w miejscu jeszcze kilka chwil, najwyraźniej zdumiony, po czym rusza w stronę budynków. Rewelacje ostatnich trzydziestu minut kłębią mi się w głowie. Myślałam, że Jeanine zaatakowała Altruistów, by przejąć władzę, ale jej zależało na informacjach – na informacjach, które posiadali tylko oni.

Nagle szaleńcza gonitwa myśli ustaje, bo przypominam sobie coś jeszcze. Marcus powiedział: „Większość przywódców w tym mieście ryzykowała życie, by je chronić”. Czy mój ojciec był jednym z nich? Muszę się tego dowiedzieć. Muszę odkryć, co mogło być na tyle ważne dla Altruistów, by za to umierać – i na tyle ważne dla Erudytów, by z tego powodu zabijać. Nie pukam do drzwi Tobiasa od razu, tylko zatrzymuję się i nasłuchuję, co się dzieje w środku. – Nie, nie tak – mówi Tobias ze śmiechem. – Ale czemu „nie tak”? Zrobiłem dokładnie tak samo jak ty. – Drugi głos należy do Caleba. – Nieprawda. – No to pokaż jeszcze raz. Otwieram drzwi w chwili, gdy Tobias, który siedzi na podłodze z jedną nogą wyprostowaną przed sobą, rzuca nożem do masła w przeciwległą ścianę. Trzonek noża sterczy z dużego kawałka sera ułożonego na komodzie. Caleb stoi za Tobiasem i wpatruje się z niedowierzaniem – najpierw w ser, potem we mnie. – Powiedz, że to jakiś Nieustraszony geniusz – prosi. – Ty też tak potrafisz? Wygląda lepiej niż przedtem. Nie ma już zaczerwienionych oczu i widać w nich dawną iskrę ciekawości, jakby odzyskał zainteresowanie światem. Brązowe włosy Caleba są potargane, a guziki koszuli ma zapięte nie w te dziurki co trzeba. Mój brat jest takim niedbałym przystojniakiem, jakby w ogóle go nie obchodziło to, jak wygląda. – Prawą ręką... może – odpowiadam. – Ale owszem, Cztery jest Nieustraszonym geniuszem. Mogę spytać, czemu rzucacie nożem w ser? Gdy wypowiadam słowo „Cztery”, Tobias patrzy mi w oczy. Caleb nie wie, że ksywka Tobiasa wyraża jego doskonałość. – Caleb wpadł, żeby omówić ze mną pewną kwestię – wyjaśnia Tobias i opiera głowę o ścianę, przypatrując mi się. – I jakoś tak wyszło, że zaczęliśmy rzucać nożem. – Jak zwykle. – Na twarz wypływa mi lekki uśmiech. Tobias wygląda na bardzo wyluzowanego, z odchyloną głową, ręką opartą na kolanie. Patrzymy na siebie o kilka

sekund dłużej, niż to społecznie dopuszczalne. Caleb chrząka. – Tak czy inaczej, muszę wracać do swojego pokoju. – Zerka to na Tobiasa, to na mnie. – Czytam książkę o systemach filtracji wody. Chłopak, który mi ją dał, patrzył na mnie tak, jakbym był szurnięty, skoro chcę to czytać. To miała być instrukcja obsługi i konserwacji, ale książka jest fascynująca. – Milknie. – Przepraszam. Wy też pewnie myślicie, że jestem szurnięty. – Ani trochę – mówi Tobias z udawaną szczerością. – Może ty też powinnaś ją przeczytać, Tris. Chyba by ci się spodobała. – Chętnie ci pożyczę – oferuje Caleb. – Może później – odpowiadam. Gdy mój brat zamyka za sobą drzwi, posyłam Tobiasowi namiętne spojrzenie. – Wielkie dzięki. Teraz będzie mi nawijać o filtracji wody. Chociaż i tak wolę to od tego, o czym chce ze mną porozmawiać. – Tak? Czyli od czego? – Tobias unosi brwi. – Od hydroponiki? – Hydro co? – To jedna ze stosowanych tu metod uprawy roślin. Nie chcesz znać szczegółów. – Masz rację, nie chcę – potwierdzam. – O czym przyszedł z tobą pogadać? – O tobie. Gadka starszego brata: „Zabraniam ci bawić się moją siostrą” i takie tam. – Tobias wstaje. – I co mu powiedziałeś? Podchodzi do mnie. – Opowiedziałem, jak zaczęliśmy być razem... stąd wzięło się rzucanie nożem – wyjaśnia. – I powiedziałem, że to wcale nie zabawa. Zalewa mnie fala ciepła. Tobias obejmuje mnie w biodrach i przyciska lekko do drzwi. Odnajduje moje usta. Zupełnie zapominam, po co tu przyszłam. I nic mnie to nie obchodzi. Obejmuję go zdrowym ramieniem i przyciągam bliżej. Odnajduję palcami brzeg jego koszulki, wsuwam pod nią rękę i przyciskam mocno do jego pleców. Jest taki muskularny. Znów mnie całuje, tym razem namiętniej, ściskając rękami w pasie. Jego oddech, mój oddech, jego ciało, moje ciało – jesteśmy tak blisko, że zlewamy się w jedno. Tobias odsuwa się, tylko o kilka centymetrów. Ale ja nie chcę go od siebie puścić aż tak daleko.

– Nie po to tu przyszłaś – mówi. – Nie. – Więc po co? – Co za różnica? Wplatam palce w jego włosy i znów przyciągam do siebie jego usta. Nie stawia oporu, ale po kilku sekundach mruczy mi w policzek: – Tris. – Dobra już, dobra. – Zamykam oczy. Przyszłam tu z ważnego powodu: powiedzieć mu o tym, co podsłuchałam. Siadamy obok siebie na jego łóżku i zaczynam od początku. Mówię, że poszłam za Marcusem i Johanną do sadu. Mówię o tym, że Johanna pytała o czas ataku symulacyjnego, i o tym, co odpowiedział jej wtedy Marcus. Mówię o dyskusji, która się później między nimi wywiązała. Cały czas obserwuję wyraz twarzy Tobiasa. Nie wygląda na zszokowanego ani zaciekawionego. Na jego ustach pojawia się natomiast wyraz drwiny, jak zawsze, gdy mowa o Marcusie. – I co myślisz? – pytam na koniec. – Myślę – odpowiada ostrożnie – że Marcus chce się poczuć kimś ważniejszym, niż jest w rzeczywistości. Nie takiej odpowiedzi oczekiwałam. – Czyli... co? Uważasz, że po prostu gadał bzdury? – Uważam, że Altruizm pewnie posiada jakieś informacje, które chciała poznać Johanna, ale że Marcus wyolbrzymił ich znaczenie. Że chciał podbudować swoje ego, przekonując Johannę, że ma coś, czego ona chce, ale że jej tego nie da. – Chyba nie... – Marszczę brwi. – Chyba nie masz racji. Nie wyglądało, jakby kłamał. – Nie znasz go tak dobrze jak ja. To świetny kłamca. Fakt – nie znam Marcusa, a już na pewno nie tak dobrze jak Tobias. Ale instynkt podpowiada mi, żeby wierzyć w słowa Marcusa, a zwykle ufam swojemu instynktowi. – Może i racja – mówię. – Ale czy nie powinniśmy się jednak dowiedzieć, co jest grane? Tak dla pewności? – Wydaje mi się, że teraz ważniejsza jest bieżąca sytuacja – stwierdza Tobias. – Trzeba wrócić do miasta. Sprawdzić, co się dzieje. Znaleźć sposób, żeby sprowadzić do parteru

Erudytów. Potem, jak już to wszystko załatwimy, może uda nam się dowiedzieć, o czym mówił Marcus. Okej? Przytakuję. To wydaje się dobrym planem – mądrym planem. Ale nie wierzę Tobiasowi – nie wierzę, że ważniejsze jest, aby iść naprzód niż poznawać prawdę. Gdy dowiedziałam się, że jestem Niezgodna... gdy dowiedziałam się, że Erudyci zaatakują Altruistów... ta wiedza wszystko zmieniła. Prawda potrafi zmienić człowiekowi plany. Ale trudno przekonać Tobiasa, żeby zrobił coś, czego nie chce robić, a jeszcze trudniej uzasadnić moje odczucia, nie mając żadnych dowodów poza intuicją. Więc się zgadzam. Ale zdania nie zmieniam.

Rozdział 4

– Biotechnologia istnieje od dawna, ale nie zawsze była bardzo efektywna – tłumaczy Caleb. Zaczyna jeść skórkę tostu. Środek zjadł najpierw, jak to robi od dziecka. Siedzi naprzeciwko mnie w stołówce przy stole pod oknem. W drewnie wyryte są inicjały „D” i „T”, połączone serduszkiem, tak małe, że ledwie je widać. Przesuwam po nich palcem, kiedy Caleb mówi. – Ale naukowcy Erudytów opracowali jakiś czas temu niezwykle skuteczne rozwiązanie mineralne. Okazało się, że jest dla roślin dużo lepsze niż ziemia – wyjaśnia. – To pierwotna wersja balsamu, którym posmarowali ci ramię. Przyspiesza rozwój nowych komórek. Od tych nowych informacji ma aż dzikość w oczach. Nie wszystkim Erudytom zależy na władzy i nie wszyscy są pozbawieni sumienia jak ich przywódczyni Jeanine Matthews. Część jest jak Caleb: wszystko ich fascynuje, nie spoczną, póki nie dowiedzą się, jak coś działa. Opieram brodę na dłoni i uśmiecham się lekko do brata. Dziś rano wydaje się mocno nakręcony. Cieszę się, że znalazł sobie coś, co pozwala mu zapomnieć o bólu. – Czyli Erudycja i Serdeczność ze sobą współpracują? – pytam. – W przypadku Erudytów to jest współpraca dużo bliższa niż z jakąkolwiek inną frakcją. Nie pamiętasz? Było o tym w podręczniku historii frakcji. To tak zwane „frakcje niezbędne”, bez nich nie dalibyśmy rady przetrwać. W niektórych tekstach Erudycji mówi się o „frakcjach wzbogacających”. Natomiast Erudycja jako frakcja ma podwójną misję: chcą być jednocześnie frakcją niezbędną i wzbogacającą. Nie podoba mi się, że funkcjonowanie naszego społeczeństwa aż tak bardzo zależy od Erudytów. Ale rzeczywiście są niezbędni – bez

nich

nie

byłoby

wydajnego

rolnictwa,

skutecznego

leczenia

i

rozwoju

technologicznego. Gryzę jabłko. – Nie będziesz jeść tostu? – pyta Caleb. – Ten chleb dziwnie smakuje. Weź, jak chcesz. – Zdumiewa mnie, jak oni tu żyją – podejmuje Caleb i bierze sobie tost z mojego talerza.

– Są zupełnie samowystarczalni. Mają własne źródło energii, własne pompy wodne, własną oczyszczalnię, własne zasoby żywności... Są niezależni. – Niezależni – podchwytuję. – I niezaangażowani. Musi być miło. I z tego, co widzę, jest miło. Ogromne okna przy stole wpuszczają tyle światła, że czuję się tak, jakbym była na dworze. Przy innych stołach siedzą grupki Serdecznych, ubrania odcinają się jaskrawo od ich opalonej skóry. Na mnie żółty wygląda mdło. – Domyślam się, że nie ciągnęło cię do Serdeczności – stwierdza z szerokim uśmiechem Caleb. – Nie. – Kilka krzeseł dalej gromadka Serdecznych wybucha śmiechem. Odkąd usiedliśmy do posiłku, nie zaszczycili nas ani jednym spojrzeniem. – Mów ciszej, dobra? Niekoniecznie chcę rozgłaszać to przed całym światem. – Przepraszam. – Nachyla się nad stołem, żeby móc mówić ciszej. – Więc gdzie cię ciągnęło? Czuję, że cała się napinam, prostuję. – Czemu pytasz? – Tris, jestem twoim bratem. Mnie możesz powiedzieć wszystko. Ani na moment nie odwraca ode mnie spojrzenia swoich zielonych oczu. Zdjął bezużyteczne okulary, które nosił jako członek Erudycji, i zamienił je na szarą koszulę Altruistów. Ściął też na krótko włosy – to ich znak firmowy. Wygląda identycznie jak kilka miesięcy temu, gdy mieszkaliśmy po przeciwnych stronach korytarza i każde z nas zastanawiało się nad zmianą frakcji, ale nie miało odwagi powiedzieć o tym drugiemu. Nie chcę drugi raz popełnić tego samego błędu i mu nie ufać. – Ciągnęło mnie do Altruistów, Nieustraszonych... i do Erudytów. – Do trzech frakcji naraz? – Unosi brwi. – Tak, a co? – Nic, to trochę dużo – mówi. – Podczas inicjacji w Erudycji każdy musiał wybrać obszar zainteresowań badawczych, a ja zdecydowałem się na symulację sprawdzianu umiejętności, więc wiem całkiem sporo na temat tego, jak on działa. Naprawdę trudno uzyskać dwa wyniki; program właściwie to wyklucza. A żeby uzyskać trzy... Nie wiem nawet, jak to możliwe.

– Administratorka testu musiała zmienić jego formę – wyjaśniam. – Stworzyła taką sytuację w autobusie, żeby wykluczyć Erudycję... tyle że jej się nie udało. Caleb opiera brodę na pięści. – Sterowanie ręczne – mówi. – Ciekawe, skąd wiedziała, jak to zrobić. Nie uczą ich tego. Zmarszczyłam brwi. Tori była tatuażystką i na ochotnika przeprowadzała test przynależności – ale czy wiedziała, jak zmienić program? Nawet jeśli znała się na komputerach, to tylko hobbistycznie, a wątpię, by wiedza hobbistyczna wystarczyła do majstrowania przy symulacji Erudytów. Nagle przypomina mi się pewna rozmowa. „I ja, i mój brat zrobiliśmy transfer z Erudytów”. – Była Erudytką – mówię. – Transfer frakcji. Może stąd. – Może. – Caleb bębni palcami po policzku. Śniadanie stoi między nami niemal nietknięte. – Co to mówi o chemii twojego mózgu? Czy też o jego anatomii? Uśmiecham się lekko. – Nie mam pojęcia. Wiem tylko, że podczas symulacji zawsze zachowuję świadomość, a niekiedy potrafię się z nich wybudzić. Czasem w ogóle nie działają. Jak symulacja ataku. – Jak się z nich budzisz? Co robisz? – Ja... – Usiłuję sobie przypomnieć. Mam wrażenie, że od ostatniej symulacji upłynęło mnóstwo czasu, choć minęło dopiero kilka tygodni. – Ciężko stwierdzić, bo symulacje Nieustraszonych miały się zakończyć, gdy się uspokoimy. Ale podczas jednej z nich... tej, podczas której Tobias rozpoznał, kim jestem... zrobiłam coś niemożliwego. Rozbiłam szkło, po prostu kładąc na nim rękę. Caleb staje się nieobecny, jakby patrzył gdzieś daleko. Nic takiego, co właśnie opisałam, nigdy nie przydarzyło mu się podczas testu przynależności. Może się zastanawia, co się wtedy czuje lub jak to jest możliwe. Zaczynają mi płonąć policzki – analizuje mój mózg, jakby to był komputer albo jakieś urządzenie. – Ej, wracaj. – Przepraszam. – Znów się na mnie skupia. – Tylko że to... – Fascynujące. Tak, wiem. Gdy coś cię fascynuje, zawsze wyglądasz tak, jakby ktoś ci odciął zasilanie.

Parska śmiechem. – Zmieńmy temat, dobra? Może wokół nas nie ma zdrajców z Erudycji czy Nieustraszoności, ale mimo to dziwnie mi rozmawiać o tym publicznie. – Jasne. Zanim jednak podejmuje inny wątek, drzwi do stołówki otwierają się i wchodzi grupka Altruistów. Mają na sobie ubrania Serdecznych, tak jak ja, ale też tak jak po mnie, od razu po nich widać, do której frakcji naprawdę należą. Są cisi, ale nie ponurzy – uśmiechają się do mijanych Serdecznych, kiwają na powitanie głowami, kilka osób zatrzymuje się, by zamienić parę zdań. Susan przysiada się z uśmiechem do Caleba. Włosy ma jak zwykle upięte w kok, ale i tak lśnią jak złoto. Siedzą z Calebem odrobinę bliżej niż zwykli przyjaciele, ale się nie dotykają. Susan kiwa mi głową na powitanie. – Przepraszam, przerwałam wam? – pyta. – Nie – odpowiada Caleb. – Jak się miewasz? – W porządku. A ty jak się miewasz? Chcę właśnie wymknąć się z jadalni, bo niespecjalnie mam ochotę uczestniczyć w ostrożnej, uprzejmej rozmowie Altruistów, ale w tej samej chwili wchodzi wyraźnie udręczony Tobias. Pewnie pracował rano w kuchni, zgodnie z umową z Serdecznymi. Ja muszę jutro pracować w pralni. – Co się stało? – pytam, gdy przy mnie siada. – W swoim zapale do rozwiązania konfliktu Serdeczni najwyraźniej zapomnieli, że mieszanie się w nie swoje sprawy rodzi jeszcze więcej konfliktów – mówi Tobias. – Jeśli zostaniemy tu dłużej, przyrzekam, że komuś przywalę, i to mocno. Caleb i Susan patrzą na niego z uniesionymi brwiami. Kilku Serdecznych z sąsiedniego stolika przerywa rozmowę i gapi się na nas. – Dobrze słyszeliście – mówi do nich Tobias. Odwracają głowy. – Pytałam – zakrywam usta, żeby ukryć uśmiech – co się stało. – Później ci powiem. To musiało mieć jakiś związek z Marcusem. Tobias nie lubi powątpiewających spojrzeń,

jakimi obrzucają go Altruiści, gdy mówi o okrucieństwie Marcusa, a Susan siedzi dokładnie naprzeciwko. Zaciskam ręce na kolanach. Altruiści siedzą przy naszym stole, ale nie bezpośrednio przy nas – zachowują pełen poszanowania dystans dwóch krzeseł, choć większość kiwa nam głową. To byli przyjaciele, sąsiedzi i współpracownicy mojej rodziny i wcześniej ich obecność kazałaby mi milczeć i się nie wychylać. Ale teraz mam ochotę mówić głośniej, żeby jak najbardziej oddzielić się od swojej dawnej tożsamości i związanego z nią bólu. Tobias nieruchomieje, a czyjaś ręka opada mi wprost na prawe ramię, wywołując spazmy bólu. Zaciskam zęby, żeby nie wyć. – Została postrzelona w to ramię – mówi Tobias, nie patrząc na stojącego za mną człowieka. – Najmocniej przepraszam. – Marcus zabiera rękę i siada po mojej lewej stronie. – Cześć. – Czego chcesz? – pytam. – Beatrice – odzywa się cicho Susan. – Po co tak... – Susan, proszę – mamrocze cicho Caleb. Susan zaciska usta i odwraca wzrok. Ze złością patrzę na Marcusa. – Zadałam ci pytanie. – Chciałbym o czymś z tobą porozmawiać. – Minę ma spokojną, ale jest wściekły, zdradza go zacięcie w głosie. – Rozmawiałem z innymi Altruistami i stwierdziliśmy, że nie powinniśmy tu zostawać. Biorąc pod uwagę fakt, że dalsza walka w mieście jest nieunikniona, uznaliśmy, że to byłoby egoistyczne, zostać tu, podczas gdy reszta naszej frakcji znajduje się za ogrodzeniem. Chcieliśmy was prosić o eskortę. Tego się nie spodziewałam. Po co Marcus chce wracać do miasta? Czy to rzeczywiście decyzja Altruizmu, czy raczej to on coś knuje? Coś, co ma związek z posiadanymi przez Altruizm informacjami. Wpatruję się w niego przez kilka sekund, potem patrzę na Tobiasa. Trochę się rozluźnił, ale nadal wbija wzrok w stół. Nie wiem, czemu tak się zachowuje przy swoim ojcu. Zwykle nikt, nawet Jeanine, nie jest w stanie go zastraszyć.

– Co myślisz? – pytam. – Myślę, że powinniśmy wyjść pojutrze – odpowiada. – Dobrze. Dziękuję – mówi Marcus. Wstaje i przesiada się na drugą stronę stołu, gdzie siedzą Altruiści. Przysuwam się do Tobiasa, choć nie wiem, jak go pocieszyć, nie pogarszając sprawy. Lewą dłonią biorę jabłko, a prawą łapię go pod stołem za rękę. Nie mogę jednak oderwać wzroku od Marcusa. Chcę się dowiedzieć więcej o tym, co powiedział Johannie. A czasem, gdy człowiek chce prawdy, musi jej zażądać.

Rozdział 5

Po śniadaniu mówię Tobiasowi, że wybieram się na spacer, ale zamiast tego idę za Marcusem. Myślę, że pójdzie do pokojów dla gości, ale on mija podwórze za jadalnią i kieruje się do oczyszczalni. Chwilę waham się na dolnym stopniu. Naprawdę chcę to zrobić? Wchodzę po schodach i otwieram drzwi, które Marcus właśnie za sobą zamknął. Oczyszczalnia jest nieduża, to tylko jedno pomieszczenie z kilkoma wielkimi maszynami. Z tego, co wiem, część z nich zbiera brudną wodę z całego kompleksu, kilka ją oczyszcza, pozostałe badają, a ostatni zestaw pomp odprowadza ją z powrotem do budynków. Kanalizacja w większości jest pod ziemią, za wyjątkiem jednej rury, która biegnie na powierzchni i doprowadza wodę do elektrowni, niedaleko płotu. Elektrownia zasila całe miasto, wykorzystując energię czerpaną z wiatru, wody i słońca. Marcus stoi przy urządzeniach filtrujących. Rury są tu przezroczyste. Widać, jak brązowawa woda przelatuje przez jedną z nich, znika w filtrze, a po chwili wypływa czysta. Oboje obserwujemy proces oczyszczania, a ja zastanawiam się, czy Marcus myśli o tym samym co ja: że fajnie by było, gdyby życie wyglądało tak samo – gdyby można się było pozbyć brudu i wrócić do świata czystym. Ale najwidoczniej część brudu pozostaje na zawsze. Wpatruję się w tył głowy Marcusa. Muszę to zrobić teraz. Teraz. – Słyszałam cię wczoraj – wypalam. Gwałtownie odwraca głowę. – Co ty tu robisz, Beatrice? – Przyszłam za tobą. – Krzyżuję ręce na piersi. – Słyszałam, jak rozmawiałeś z Johanną o tym, co skłoniło Jeanine do ataku na Altruistów. – Czy to Nieustraszeni nauczyli cię, że można naruszać czyjąś prywatność, czy może sama się tego nauczyłaś? – Jestem ciekawska z natury. Nie zmieniaj tematu. Marcus marszczy czoło, zwłaszcza brwi, a przy ustach tworzą mu się głębokie bruzdy. Wygląda jak człowiek, który przez większość życia się krzywił. W młodości mógł być

całkiem przystojny – może nadal jest dla swoich rówieśniczek, na przykład dla Johanny – ja jednak patrząc na niego, widzę wyłącznie bezdenne, czarne oczy z krajobrazu strachu Tobiasa. – Skoro podsłuchałaś moją rozmowę, to wiesz, że nawet Johannie o niczym nie powiedziałem. Dlaczego więc myślisz, że tobie cokolwiek powiem? Z początku nie wiem, co odpowiedzieć. Ale nagle mnie olśniewa. – Mój ojciec – zaczynam. – Mój ojciec nie żyje. – Mówię o tym po raz pierwszy od chwili, gdy powiedziałam w pociągu Tobiasowi, że moi rodzice zginęli za mnie. Wtedy „zginęli” było dla mnie suchym faktem, z którym nie wiązały się żadne emocje. Ale „nie żyje” w połączeniu z hałaśliwym tłuczeniem i bulgotaniem w tym pomieszczeniu wali mnie w pierś jak młot, budzi potwora bólu, drapie w oczy i gardło. Zmuszam się, by mówić dalej. – Może wcale nie zginął w związku z informacjami, o których wspominałeś. Ale chcę wiedzieć, czy to właśnie dlatego ryzykował życie. Usta Marcusa drżą. – Tak. Dlatego. Łzy napływają mi do oczu. Powstrzymuję je. – No to co to było? – pytam zdławionym głosem. – Coś, co staraliście się ochronić? Czy ukraść? Czy co? – Chodziło o... – Kręci głową. – Nie powiem ci tego. Robię krok w jego stronę. – Ale chcesz to odzyskać. A Jeanine to ma. Marcus rzeczywiście jest świetnym kłamcą – a przynajmniej kimś, kto potrafi utrzymywać sekrety. Nie reaguje. Żałuję, że nie umiem patrzeć tak, jak patrzy Johanna, jak patrzą Prawi – żałuję, że nie potrafię odszyfrować jego wyrazu twarzy. Może niewiele brakuje, by wyjawił mi prawdę. Jeśli nacisnę wystarczająco mocno, może się złamie. – Mogłabym ci pomóc – mówię. Marcus krzywi górną wargę. – Nie masz pojęcia, jak absurdalnie to brzmi – rzuca ostro. – Owszem, udało ci się powstrzymać symulację ataku, dziewczyno, ale to po prostu fart, nie umiejętności. Padnę trupem ze zdziwienia, jeśli jeszcze kiedyś zdołasz zrobić coś pożytecznego.

To Marcus, jakiego zna Tobias. Ten, który dokładnie wie, gdzie uderzyć, by najbardziej zabolało. Cała się trzęsę z wściekłości. – Tobias ma rację co do ciebie – mówię. – Jesteś aroganckim kłamliwym śmieciem. – Tak powiedział, naprawdę? – Unosi brwi. – Nie. Nie mówi o tobie na tyle często, żeby powiedzieć coś takiego. Sama doszłam do takiego wniosku. – Zaciskam zęby. – Jesteś dla niego prawie nikim, wiesz? I w miarę upływu czasu znaczysz coraz mniej i mniej. Nic na to nie odpowiada. Odwraca się do filtra. Przeżywam chwilę triumfu, a odgłos bulgocącej wody zlewa się z dudnieniem mojego serca. Wychodzę z budynku i dopiero w połowie drogi uświadamiam sobie, że nie zwyciężyłam. Marcus zwyciężył. Bez względu na to, jaka jest prawda, będę musiała ją wydobyć od kogoś innego, bo jego już więcej nie poproszę.

Tej nocy śni mi się, że jestem na polu i widzę na ziemi zbite w stado wrony. Kiedy odganiam kilka z nich, dostrzegam, że obsiadły jakiegoś człowieka i rozdziobują mu ubrania – szare jak Altruisty. Nagle wszystkie odlatują, a do mnie dociera, że tym człowiekiem jest Will. Potem się budzę. Wciskam twarz w poduszkę, ale zamiast jego imienia z moich ust wydobywa się szloch i wstrząsa całym moim ciałem. Znów czuję potworny żal, który wwierca mi się w puste miejsca, gdzie wcześniej były serce i żołądek. Dyszę ciężko i przyciskam obie dłonie do piersi. Teraz potwór bólu rozszarpuje mi pazurami gardło, zaciska szpony na tchawicy. Zwijam się i wsuwam głowę między kolana – oddycham, dopóki uczucie, że się duszę, nie mija. Mimo że jest ciepło, drżę. Wygrzebuję się z łóżka i zakradam do pokoju Tobiasa. Moje gołe nogi niemal świecą w ciemności. Drzwi skrzypią przy otwieraniu na tyle głośno, że budzą Tobiasa. Wpatruje się we mnie przez kilka sekund. – Chodź do mnie – mówi zaspanym głosem. Przesuwa się, żeby zrobić mi miejsce w łóżku.

Powinnam wcześniej o tym pomyśleć. Śpię w długim T–shircie, pożyczonym od kogoś z Serdecznych. Ledwie zakrywa mi pośladki, a nie przyszło mi do głowy, żeby przed wyjściem z pokoju włożyć spodenki. Tobias przesuwa wzrokiem po moich gołych nogach, aż robi mi się gorąco. Kładę się twarzą w jego stronę. – Zły sen? – pyta. Przytakuję. – Co się stało? Kręcę głową. Nie mogę mu powiedzieć, że mam koszmary i śni mi się Will, bo musiałabym wytłumaczyć czemu. Co sobie o mnie pomyśli, gdy się dowie, co zrobiłam? Jak będzie na mnie patrzeć? Kładzie mi rękę na policzku i odruchowo gładzi mnie kciukiem. – Między nami jest w porządku – mówi. – Między tobą i mną. Wiesz? Czuję ukłucie w piersi i kiwam głową. – Poza tym nic nie jest w porządku. – Jego szept łaskocze mnie w policzek. – Ale między nami jest w porządku. – Tobias – zaczynam, ale cokolwiek chciałam powiedzieć, już mi wyleciało z głowy, więc tylko przyciskam usta do jego warg, bo wiem, że gdy go pocałuję, oderwę się od tego, co mnie dręczy. Tobias oddaje pocałunek. Zaczynając od policzka, przesuwa rękę wzdłuż mojego ciała, do wcięcia w talii, zaokrąglonego biodra, gołej nogi. Sprawia, że zaczynam cała drżeć. Przyciskam się do niego mocniej i zaplatam wokół niego nogę. W głowie mi huczy ze zdenerwowania, ale reszta mnie jakby doskonale wie, co robi, bo pulsuje w tym samym rytmie, chce tego samego: uciec od siebie i wtopić się w niego. Tobias całuje mnie zachłannie, a jego ręka wślizguje się pod moją koszulkę. Nie zatrzymuję jej, choć wiem, że powinnam. Czuję, że policzki płoną mi z zawstydzenia. Wzdycham cicho. Tobias albo tego nie słyszy, albo się tym nie przejmuje, bo przyciska mi dłoń do pleców i przyciąga mnie bliżej do siebie. Jego palce suną powoli w górę wzdłuż mojego kręgosłupa. Koszulka podjeżdża mi wyżej, nie obciągam jej, nawet gdy czuję na brzuchu chłodny powiew. Tobias całuje mnie w szyję, a ja chwytam go za ramię, żeby się uspokoić, zaciskam pięść

na jego koszulce. Jego dłoń dociera na szczyt moich pleców i obejmuje moją szyję. Nasze pocałunki stają się coraz bardziej namiętne. Ręce trzęsą mi się od tej nerwowej energii nagromadzonej we mnie, więc zaciskam je mocniej na ramionach Tobiasa, żeby nie zauważył tego drżenia. Nagle muska palcami bandaż na moim ramieniu, przeszywa mnie ból. Nie jest bardzo silny, ale przywraca mnie do rzeczywistości. Nie mogę być z Tobiasem w ten sposób, nie po to, by zapomnieć o cierpieniu. Odsuwam się i delikatnie obciągam koszulkę, zasłaniając ciało. Przez chwilę leżymy tylko, dysząc ciężko. Nie chcę płakać, to nie jest dobra pora na łzy. Nie, muszę przestać, ale nie mogę odegnać łez, bez względu na to, jak często mrugam. – Przepraszam – mówię. – Nie masz za co – stwierdza niemal surowo. Ociera mi łzy z policzków. Wiem, że jestem jak ptak, drobna i smukła, jakbym zaraz miała ulecieć – bez wcięcia w talii, delikatna. Ale gdy Tobias dotyka mnie tak, jakby nie był w stanie oderwać ode mnie ręki, wcale nie żałuję, że nie jestem inna. – Nie chciałam się rozkleić. – Głos mi się łamie. – Tylko że czuję się tak... – Kręcę głową. – Bo tak nie powinno być – mówi Tobias. – Nieważne, czy twoi rodzice są teraz w lepszym miejscu, czy nie, nie ma ich tutaj z tobą, a tak być nie powinno, Tris. To nie powinno się przydarzyć. To nie powinno się przydarzyć tobie. I każdy, kto mówi ci, że to w porządku, kłamie. Moim ciałem znów wstrząsa szloch, a Tobias obejmuje mnie tak mocno, że aż ciężko mi oddychać, ale to nieważne. Przestaję się kontrolować i zaczynam wyglądać naprawdę paskudnie: mam otwarte usta, wykrzywioną twarz, a z ust wydobywają mi się dźwięki jak zdychającemu zwierzęciu. Jeszcze chwila i się rozpadnę – tak byłoby lepiej, może byłoby lepiej rozlecieć się na kawałki i nie znosić takiego bólu. Tobias milczy dłuższy czas, dopóki znów się nie uspokajam. – Śpij – szepcze. – Odpędzę koszmary, jeśli znów się pojawią. – A jak? – Pięściami, oczywiście.

Obejmuję go w pasie i wdycham zapach jego ramienia. Pachnie potem, świeżym powietrzem i miętą z balsamu, którego czasem używa, żeby odprężyć obolałe mięśnie. Pachnie też bezpieczeństwem, to jak spacer w sadzie w słoneczny dzień i śniadanie w jadalni. Tuż przed zaśnięciem niemal zapominam o targanym wojną mieście i problemach, które wkrótce znów nas dopadną, jeśli my nie dopadniemy ich pierwsi. Tuż przed zaśnięciem dociera do mnie szept Tobiasa: – Kocham cię, Tris. I może odpowiedziałabym mu to samo, tyle że już odpłynęłam.

Rozdział 6

Budzi mnie brzęczenie golarki elektrycznej. Tobias stoi przed lustrem z odchyloną głową, żeby widzieć skraj szczęki. Podciągam nakryte kołdrą kolana i mu się przyglądam. – Dzień dobry – mówi. – Jak się spało? – Dobrze. – Wstaję, a gdy znów odchyla głowę, by przesunąć golarką po brodzie, obejmuję go w pasie i wtulam czoło w jego plecy, w miejsce, w którym spod koszulki wystaje tatuaż Nieustraszonych. Odkłada maszynkę i splata dłonie z moimi. Żadne z nas nic nie mówi. Wsłuchuję się w jego oddech, a on gładzi moje palce, zupełnie zapominając o tym, co przed chwilą robił. – Powinnam iść się przygotować – odzywam się po chwili. Niechętnie myślę o wyjściu, ale mam pracować w pralni, a nie chcę, żeby Serdeczni stwierdzili, że nie wywiązuję się z umowy. – Przyniosę ci jakieś ubrania – odpowiada Tobias. Kilka minut później idę boso korytarzem w koszulce, w której spałam, i w szortach, które Tobias pożyczył od Serdecznych. W moim pokoju zastaję przy łóżku Petera. Instynktownie prostuję się i rozglądam za czymś ciężkim. – Wynoś się – mówię tak spokojnie, jak tylko mogę. Ale trudno powstrzymać drżenie głosu. Nie potrafię zapomnieć wyrazu jego oczu, gdy trzymał mnie za gardło nad szczeliną lub gdy przyciskał mnie do muru w siedzibie Nieustraszoności. Peter odwraca się do mnie. Gdy na mnie patrzy, w spojrzeniu nie ma jego zwykłej złośliwości – wygląda tylko na wyczerpanego, jest przygarbiony, zraniona ręka leży na temblaku. Ale nie dam się zwieść. – Co robisz w moim pokoju? Podchodzi do mnie. – A ty co robisz? Dlaczego śledzisz Marcusa? Widziałem cię wczoraj po śniadaniu. Wytrzymuję jego spojrzenie. – Nie twoja sprawa. Wynocha. – Przyszedłem, bo nie rozumiem, dlaczego to ty masz pilnować twardego dysku – stwierdza. – W ostatnim czasie jesteś jakoś mało opanowana.

– Ja jestem mało opanowana? – Parskam śmiechem. – W twoich ustach brzmi to naprawdę zabawnie. Peter zagryza wargi i nic nie mówi. Mrużę oczy. – A swoją drogą, to czemu tak cię interesuje ten twardy dysk? – Nie jestem głupi. Wiem, że zawiera coś więcej niż dane symulacji. – Nie, nie jesteś głupi, to fakt – przyznaję. – Wydaje ci się, że jeśli przekażesz dysk Erudycji, to wybaczą ci niedyskrecję i przywrócą cię do łask. – Nie chcę, by mnie przywracali do łask. – Znów robi krok naprzód. – Gdybym chciał, nie pomagałbym ci w siedzibie Nieustraszoności. Dźgam go palcem wskazującym w mostek, mocno wbijając paznokieć. – Pomogłeś, bo się bałeś, że znów cię postrzelę. – Wielbicielem Altruizmu i zdrajcą frakcji nie jestem. – Chwyta mnie za palec. – Ale nikt nie będzie mnie kontrolować, a już na pewno nie Erudycja. Wyrywam mu swój palec i chowam rękę za siebie tak, by nie mógł mnie znów złapać. Mam spocone dłonie. – Nie oczekuję od ciebie zrozumienia. – Wycieram ręce o koszulkę i podchodzę do komody. – Jestem pewna, że gdyby zaatakowano Prawość, a nie Altruizm, bez słowa protestu pozwoliłbyś, żeby członkowie twojej rodziny dostali po kulce między oczy. Ale ja jestem inna. – Licz się ze słowami, Sztywniaczko. Idzie za mną do komody, ale ja staję tak, by zasłonić ciałem szuflady. Nie zamierzam zdradzać miejsca, w którym schowałam twardy dysk, ani dawać jakichkolwiek wskazówek, gdzie się znajduje. Peter spogląda na komodę za mną, na lewo, gdzie schowałam dysk. Patrzę na niego z wściekłością, a zaraz potem moją uwagę przykuwa coś, czego wcześniej nie zauważyłam: prostokątne wybrzuszenie w jednej z jego kieszeni. – Oddawaj – rozkazuję. – Natychmiast. – Nie. – Oddawaj, bo inaczej zabiję cię, jak będziesz spać. Uśmiecha się wrednie.

– Gdybyś tylko wiedziała, jak żałośnie wyglądasz, gdy komuś grozisz. Jak mała dziewczynka, która zapowiada, że udusi kogoś skakanką. Ruszam w jego kierunku, ale on zaczyna się cofać w stronę korytarza. – Nie nazywaj mnie małą dziewczynką! – Będę cię nazywać tak, jak mi się podoba. Rzucam się na niego, celując lewą pięścią w najbardziej czułe miejsce: ranę postrzałową na ręce. Uchyla się przed ciosem, a ja zamiast jeszcze raz próbować uderzyć, łapię go z całych sił za rękę i mu ją wykręcam. Wrzeszczy na całe gardło; wykorzystując, że jest zamroczony bólem, kopię go mocno w kolano i przewracam na ziemię. Na korytarz wybiegają ludzie ubrani na szaro, czarno, żółto i czerwono. Peter atakuje mnie z półprzysiadu i wali w brzuch. Zginam się, ale ból mnie nie powstrzymuje – z moich ust wydobywa się ni to jęk, ni to krzyk. Rzucam się na niego, zginając łokieć na wysokości ust i celując nim w twarz Petera. Ktoś z Serdecznych przytrzymuje mnie za ręce i na wpół unosi nad ziemią, a na wpół odciąga od Petera. Rana na ramieniu pulsuje bólem, ale pod wpływem adrenaliny ledwie to czuję. Wyrywam się; staram się nie zwracać uwagi na zszokowane twarze otaczających mnie Serdecznych i Altruistów – i Tobiasa. Przy Peterze klęka jakaś kobieta i szepcze coś do niego kojąco. Usiłuję nie zważać na jego jęki i na szarpiące mną poczucie winy. Nienawidzę go. Mam to gdzieś. Nienawidzę go. – Tris, uspokój się! – woła Tobias. – Zabrał twardy dysk! – wrzeszczę. – Ukradł mi go! Ma go w kieszeni! Tobias podchodzi do Petera, ignorując klęczącą przy nim kobietę, i przyciska go nogą do podłogi. Potem schyla się i wyciąga mu z kieszeni dysk. – Nie zostaniemy tu na zawsze, więc niezbyt mądrze zrobiłeś – cedzi do niego przez zęby. Potem odwraca się do mnie i dodaje: – Ty też niezbyt mądrze zrobiłaś. Chcesz, żeby nas stąd wykopali? Krzywię się. Serdeczny, który przytrzymuje mnie za ręce, zaczyna mnie ciągnąć w głąb korytarza. Próbuję się mu wyrwać. – Co ty sobie wyobrażasz? Puszczaj! – Naruszyłaś warunki naszej umowy pokojowej – oznajmia spokojnie. – Musimy

trzymać się protokołu. – Idź – mówi Tobias. – Musisz ochłonąć. Przyglądam się twarzom zebranych osób. Nikt nie polemizuje z Tobiasem. Wszyscy unikają mojego wzroku. Pozwalam więc, by dwóch Serdecznych odeskortowało mnie gdzieś korytarzem. – Uważaj pod nogi – ostrzega jeden z nich. – Podłoga jest tu nierówna. Serce mi wali, znak, że się uspokajam. Siwiejący Serdeczny otwiera jakieś drzwi po lewej. Widzę na nich nalepkę. „Sala konfliktów”. – Zamykacie mnie w izolatce czy jak? – Marszczę brwi. To by było w stylu Serdeczności: wsadzić mnie do izolatki i uczyć oczyszczającego oddychania albo pozytywnego myślenia. W pokoju jest tak jasno, że muszę mrużyć oczy, by cokolwiek widzieć. Na przeciwległej ścianie są wielkie okna z widokiem na sad. Mimo to pokój wydaje się mały, pewnie dlatego, że sufit, tak jak ściany i podłoga, jest obłożony boazerią. – Usiądź, proszę. – Starszy mężczyzna wskazuje mi stołek na środku pomieszczenia. Stołek zrobiony z surowego drewna jak cała reszta mebli u Serdecznych. Wygląda masywnie, jakby był zakorzeniony w ziemi. Nie siadam. – Już po walce. To się nie powtórzy – obiecuję. – Nie tutaj. – Musimy trzymać się protokołu – oznajmia młodszy mężczyzna. – Usiądź, proszę, to porozmawiamy o tym, co się stało, a potem cię wypuścimy. Ich głosy są niezwykle łagodne. Nie przyciszone, jak Altruistów, którzy zawsze stąpają po uświęconej ziemi i starają się nikomu nie przeszkadzać. Są łagodne, kojące, niskie – zastanawiam się, czy tego tu uczą swoich nowicjuszy. Jak mówić, poruszać się i uśmiechać, żeby budować atmosferę pokoju. Wbrew sobie przysiadam na brzegu stołka, by w razie konieczności móc się szybko podnieść. Młodszy mężczyzna staje naprzeciwko mnie. Za moimi plecami skrzypią zawiasy. Odwracam się – starszy mężczyzna krząta się przy stole. – Co robisz? – Herbatę – odpowiada. – Naprawdę nie wydaje mi się, żeby herbata rozwiązała sprawę.

– W takim razie powiedz nam – mówi młodszy, a ja znów odwracam się do okna. Uśmiecha się do mnie. – Co twoim zdaniem rozwiązuje sprawę? – Pozbycie się Petera. – A mnie się zdaje – odpowiada łagodnie – że to ty go zaatakowałaś. I że to ty postrzeliłaś go w rękę. – Nie macie pojęcia, jak sobie na to zapracował. – Policzki znów mi płoną i pulsują w rytmie serca. – Próbował mnie zabić. A inną osobę... inną osobę dźgnął w oko... nożem do masła. On jest zły. Miałam pełne prawo... Czuję w szyi ostry ból. Czarne punkciki przesłaniają mężczyznę przede mną, tak że nie widzę jego twarzy. – Przykro mi, moja droga – mówi. – Musimy trzymać się protokołu. Starszy trzyma w ręce strzykawkę. Jest w niej jeszcze kilka kropli środka, który mi podał. Jasnozielonego, w kolorze trawy. Mrugam gwałtownie, czarne kropki znikają, ale świat nadal dziwnie się kołysze, jakbym siedziała na fotelu bujanym. – Jak się czujesz? – pyta młodszy. – Jestem... – Wściekła. To chciałam powiedzieć. Wściekła na Petera, wściekła na Serdeczność. Ale to przecież nieprawda, czyż nie? Uśmiecham się. – Dobrze się czuję. Trochę tak, jakbym... pływała. Albo się bujała. A ty jak się czujesz? – Zawroty głowy to skutek uboczny serum. Dziś po południu będziesz pewnie musiała trochę odpocząć. Ja natomiast czuję się doskonale. Dziękuję za troskę. Jeśli chcesz, możesz już iść. – Powiecie mi, gdzie znaleźć Tobiasa? – pytam. Gdy wyobrażam sobie jego twarz, zalewa mnie fala miłości i znów mam ochotę go pocałować. – To znaczy Cztery? Przystojniak z niego, co nie? Naprawdę nie rozumiem, czemu aż tak mu się podobam. Nie jestem zbyt miła, prawda? – Zwykle nie – przyznaje mężczyzna. – Ale chyba mogłabyś, gdybyś się postarała. – Dziękuję. Miło, że tak sądzisz. – Chyba znajdziesz go w sadzie – informuje. – Widziałem, jak wychodzi po bójce. Parskam śmiechem. – Po bójce. Co za głupota...

I rzeczywiście okładanie kogoś pięściami wydaje mi się głupotą. To jak pieszczota, tyle że za mocna. Pieszczota jest dużo przyjemniejsza. Lepiej bym zrobiła, gładząc Petera po ręce. I jemu, i mnie sprawiłoby to większą przyjemność. Nie bolałyby mnie teraz kłykcie. Wstaję i kieruję się w stronę drzwi. Muszę się oprzeć o ścianę, żeby nie stracić równowagi, ale ściana jest stabilna, więc niczym się nie przejmuję. Wytaczam się na korytarz, chichocząc, że nie potrafię utrzymać równowagi. Znów jestem nieporadna jak wtedy, gdy byłam mała. – Uważaj pod nogi, Beatrice – powtarzała mi mama z uśmiechem. – Nie chcę, żebyś zrobiła sobie krzywdę. Wychodzę na dwór, a zieleń na drzewach wydaje się zieleńsza niż zwykle, tak intensywna, że niemal czuję jej smak. Może mogłabym jej spróbować i okazałoby się, że smakuje jak trawa, którą z ciekawości jadłam jako dziecko. Niemal spadam ze schodów, bo tak mi się kręci w głowie, ale wybucham śmiechem, gdy trawa łaskocze mnie w bose stopy. Idę do sadu. – Cztery! – wołam. Po co wołam cyfrę? Aha. Bo to jego imię. Wołam jeszcze raz: – Czwórko! Gdzie jesteś? – Tris? – odzywa się jakiś głos spomiędzy drzew po mojej prawej stronie. Wydaje mi się, jakby to drzewa do mnie mówiły. Chichoczę, ale to oczywiście tylko Tobias schyla się pod gałęzią. Biegnę do niego, a ziemia ucieka mi spod stóp, tak że omal się nie przewracam. Tobias łapie mnie w pasie i podtrzymuje. Jego dotyk wstrząsa mną i zaczynam w środku cała płonąć, jakby jego palce wywołały pożar. Przytulam się do niego mocniej, lgnę całym ciałem i unoszę głowę, żeby go pocałować. – Co oni... – zaczyna, ale zamykam mu usta pocałunkiem. Oddaje go, ale zbyt pospiesznie, więc wzdycham ciężko. – To było słabe – mamroczę. – No dobra, nie było słabe, ale... Wspinam się na palce, bo chcę znów go pocałować, ale on kładzie mi palec na ustach, by mnie powstrzymać. – Tris, co oni ci zrobili? Zachowujesz się jak obłąkana. – To niemiłe z twojej strony tak mówić – stwierdzam. – Wprawili mnie w dobry nastrój, nic poza tym. A teraz naprawdę mam ochotę się z tobą całować, więc gdybyś mógł po

prostu się wyluzować... – Nie będę się z tobą całować. Dowiem się, co jest grane. Na chwilę robię kwaśną minę, ale potem uśmiecham się szeroko, bo nagle mnie olśniewa. – To dlatego mnie lubisz! – wołam. – Bo sam też nie jesteś zbyt miły! Teraz już rozumiem. – Chodź. Idziemy do Johanny. – Ja też cię lubię. – To brzmi zachęcająco – stwierdza cierpko. – No chodźże. Do cholery. Sam cię zaniosę. Bierze mnie na ręce – jedną rękę wsuwa mi pod kolana, a drugą podtrzymuje plecy. Obejmuję go za szyję i cmokam w policzek. A potem odkrywam, że powietrze przyjemnie chłodzi stopy, gdy się nimi porusza, więc zaczynam nimi wymachiwać. Tobias niesie mnie do budynku, w którym pracuje Johanna. Gdy wchodzimy do jej gabinetu, siedzi za biurkiem zawalonym stosem dokumentów i gryzie gumkę na ołówku. Unosi głowę i rozchyla usta. Lewą stronę twarzy zasłania jej kosmyk ciemnych włosów. – Naprawdę nie powinnaś zakrywać blizny – mówię. – Wyglądasz ładniej, jak nie zasłaniasz twarzy włosami. Tobias stawia mnie na podłogę trochę zbyt ciężko, przez co ramię przeszywa mi lekki ból. Podoba mi się za to plaśnięcie stóp o ziemię. Wybucham śmiechem, ale ani Johanna, ani Tobias nie podzielają mojej wesołości. Dziwne. – Co wy jej zrobiliście? – pyta bez zbędnych wstępów Tobias. – Co wy, do diabla, jej zrobiliście? – Ja... – Johanna patrzy na mnie ze złością. – Musieli jej dać za dużo. Jest bardzo drobna, pewnie nie wzięli pod uwagę jej wzrostu i wagi. – Musieli jej dać za dużo czego? – pyta. – Masz przyjemny głos – stwierdzam. – Tris, nie odzywaj się, proszę – gasi mnie Tobias. – Serum pokoju – wyjaśnia Johanna. – W niewielkich dawkach łagodnie uspokaja i poprawia nastrój. Jedynym skutkiem ubocznym są lekkie zawroty głowy. Podajemy ten

środek tym członkom naszej społeczności, którzy nie potrafią żyć w pokoju. Tobias prycha. – Nie jestem idiotą. Każdy członek waszej społeczności ma problem z tym, żeby żyć w pokoju, bo oni wszyscy są ludźmi. Pewnie dolewacie tego do wody. Johanna milczy przez kilka sekund. Krzyżuje ręce na piersi. – Doskonale wiesz, że tak nie jest, bo wtedy nie doszłoby do tego konfliktu – odzywa się w końcu. – Ale bez względu na to, co postanowimy tu robić, robimy to wspólnie, jako frakcja. Gdybym mogła zaaplikować serum całemu miastu, zrobiłabym to. A wówczas z pewnością nie znalazłbyś się w obecnym położeniu. – Och, nie wątpię – odpowiada Tobias. – Nafaszerować wszystkich prochami to najlepsze rozwiązanie naszego problemu. Świetny plan. – Sarkazm jest niegrzeczny, Cztery – upomina go łagodnie Johanna. – Bardzo mi przykro, że Tris dostała przez pomyłkę za dużą dawkę. Naprawdę. Ale pogwałciła warunki umowy i obawiam się, że w rezultacie nie będziecie tu mogli dłużej zostać. Nie możemy przymykać oczu na jej konflikt z tym chłopakiem. Z Peterem. – Bez obaw – stwierdza Tobias. – Zamierzamy stąd odejść, jak tylko to będzie możliwe. – To dobrze. – Johanna uśmiecha się niewyraźnie. – Pokój między Serdecznością a Nieustraszonością jest możliwy wyłącznie wtedy, gdy trzymamy się na odległość. – To wiele wyjaśnia. – Słucham? Co sugerujesz? – To wyjaśnia – rzuca Tobias przez zaciśnięte zęby – czemu, zasłaniając się neutralnością, o ile coś takiego w ogóle istnieje, pozwoliliście nam umierać z rąk Erudytów. Johanna wzdycha cicho i wygląda przez okno. Na zewnątrz jest małe patio obrośnięte winoroślą. Winorośl wpełza na rogi okna, jakby chciała przedostać się do środka i wziąć udział w dyskusji. – Serdeczność nie zrobiłaby czegoś takiego – protestuję. – To podłe. – Nie angażujemy się, żeby zachować pokój... – zaczyna Johanna. – Pokój – parska wzburzony Tobias. – Tak jestem pewny, że zapanuje pokój, gdy wszyscy będziemy martwi, zostaniemy spacyfikowani groźbą kontroli umysłu lub

utkniemy w niekończącej się symulacji. Johanna krzywi się, a ja robię to samo, by się przekonać, jak to jest mieć taką minę. Niezbyt fajnie. Nie rozumiem, po co to w ogóle zrobiła. – To nie była moja decyzja – odzywa się powoli. – Gdyby była, to pewnie w ogóle inaczej byśmy teraz rozmawiali. – Chcesz powiedzieć, że się z nimi nie zgadzasz? – Chcę powiedzieć, że nie mam prawa publicznie sprzeciwiać się swojej frakcji, ale mogę to zrobić we własnym sercu. – Za dwa dni ja i Tris odejdziemy – informuje Tobias. – Mam nadzieję, że twoja frakcja nie zmieni zdania i że wasza siedziba pozostanie bezpieczną kryjówką. – Tak łatwo nie odwołujemy swoich decyzji. A co z Peterem? – Sami będziecie musieli sobie z nim poradzić. Bo on z nami nie pójdzie. – Tobias bierze mnie za rękę. Miło czuć dotyk jego skóry, choć nie jest ani gładka, ani miękka. Uśmiecham się przepraszająco do Johanny, ale ona nie zmienia wyrazu twarzy. – Cztery – mówi. – Jeśli ty i twoi przyjaciele nie chcielibyście... zażywać naszego serum, nie jedzcie chleba. Tobias rzuca jej przez ramię podziękowanie i wychodzimy na korytarz. Ja co drugi krok podskakuję.

Rozdział 7

Pięć godzin później, kiedy słońce zaczyna zachodzić, serum przestaje działać. Tobias zamyka mnie w pokoju na resztę dnia i zagląda do mnie co godzinę. Tym razem, gdy wchodzi, siedzę na łóżku i gapię się w ścianę. – Dzięki Bogu – mówi i opiera się czołem o drzwi. – Już myślałem, że nigdy nie przestanie działać i będę cię musiał tu zostawić, żebyś... wąchała kwiatki czy co tam chciałaś robić na haju. – Zamorduję ich. Normalnie ich zamorduję. – Daj spokój. Niedługo i tak stąd spadamy. – Zamyka za sobą drzwi. Z tylnej kieszeni wyciąga twardy dysk. – Pomyślałem, że możemy go schować za komodę. – Właśnie tam był wcześniej. – Tak, i dlatego Peter nie będzie już go tam szukać. – Tobias jedną ręką odchyla komodę od ściany, a drugą wsuwa dysk. – Czemu nie mogłam oprzeć się serum pokoju? – pytam. – Skoro mój mózg jest na tyle nietypowy, że potrafi zwalczyć serum symulacji, to dlaczego z tym sobie nie poradził? – Nie wiem naprawdę. – Opada obok mnie na łóżko, robiąc wgłębienie w materacu. – Może by oprzeć się działaniu serum, trzeba tego chcieć? – Ale przecież chciałam – stwierdzam poirytowana, choć bez przekonania. – Chciałam? A może fajnie było na kilka godzin zapomnieć o złości, o bólu, o wszystkim? – Czasem – mówi Tobias, obejmując mnie ramieniem – ludzie po prostu chcą się czuć szczęśliwi, nawet jeśli to złudzenie. Ma rację. Teraz spokój między nami też bierze się stąd, że o pewnych rzeczach nie rozmawiamy – o Willu, o moich rodzicach, o tym, że omal nie postrzeliłam go w głowę, o Marcusie. Ale nie mam odwagi tego zniszczyć, mówiąc prawdę, bo za bardzo potrzebuję jego wsparcia. – Może masz rację – mówię cicho. – Przyznajesz mi rację? – Rozdziawia buzię w udawanym zaskoczeniu. – Wygląda na to, że serum miało jednak na ciebie jakiś pozytywny wpływ... Popycham go z całej siły.

– Odwołaj to. Odwołaj to, już. – Dobra, dobra! – Unosi ręce. – Wiesz... po prostu ja też nie jestem zbyt miły. I dlatego tak bardzo cię lubię... – Wynocha! – wrzeszczę, wskazując na drzwi. Śmiejąc się pod nosem, Tobias cmoka mnie w policzek i wychodzi z pokoju. Tego wieczoru jestem zbyt zawstydzona tym, co się stało, żeby iść na kolację, dlatego chowam się między gałęziami jabłonki w najdalszej części sadu i zrywam dojrzałe jabłka. Wspinam się po nie na tyle wysoko, na ile mam odwagę, czując palenie w mięśniach. Odkryłam, że bezruch robi małe miejsca na ból, więc staram się być cały czas w ruchu. Stoję na gałęzi i ocieram czoło skrawkiem koszulki, gdy nagle słyszę jakiś dźwięk. Z początku niewyraźny, miesza się z odgłosami cykad. Zastygam i nasłuchuję, a po chwili już rozpoznaję, co to jest: samochody. Serdeczność ma około kilkunastu ciężarówek dostawczych, ale jeżdżą tylko w weekendy. Czuję mrowienie na karku. Skoro to nie Serdeczność, to pewnie Erudycja. Ale muszę się upewnić. Łapię się obiema rękami gałęzi nad głową i podciągam tylko na lewej ręce. Dziwi mnie, że nadal jestem w stanie to zrobić. Stoję przygarbiona, z wplątanymi we włosy liśćmi i patyczkami. Kiedy przenoszę ciężar, na ziemię spada kilka jabłek. Jabłonie nie są zbyt wysokie, więc prawdopodobnie nie sięgnę wzrokiem wystarczająco daleko. Używam pobliskich konarów jak stopni, podtrzymując się rękami, wyginam się i wykręcam między gąszczem gałęzi. Przypominam sobie, jak wspinałam się na diabelski młyn na przystani, drżą mi mięśnie, ręce pulsują bólem. Jestem ranna, ale też silniejsza, więc mam wrażenie, że łatwiej mi się wspina. Konary robią się coraz cieńsze i słabsze. Oblizuję wargi i rozglądam się za następną gałęzią. Muszę wejść jak najwyżej, ale gałąź, na której chcę stanąć, jest krótka i giętka. Stawiam na niej stopę i sprawdzam jej wytrzymałość. Ugina się, ale nie łamie. Zaczynam się podciągać, żeby postawić na niej drugą nogę, a wtedy pęka z trzaskiem. Wydaję głuchy okrzyk i spadam, ale w ostatniej chwili chwytam się pnia. Taka wysokość musi wystarczyć. Staję na czubkach palców i mrużąc oczy, patrzę w kierunku, z którego dochodzi dźwięk.

Z początku widzę tylko pola, pas gołej ziemi, płot, a potem trawniki i pierwsze zabudowania. Ale do bramy zbliża się kilka ruchomych punkcików – srebrnych, gdy odbija się od nich światło słoneczne. Samochody z czarnymi dachami – bateriami słonecznymi, co może oznaczać tylko jedno. Erudycja. Oddech świszczy mi między zębami. Nie pozwalam sobie myśleć. Przekładam nogę za nogą tak szybko, że zdzieram korę z gałęzi. Gdy tylko czuję pod stopami ziemię, rzucam się do biegu. Liczę mijane rzędy drzew. Siedem, osiem. Gałęzie zwisają nisko, a ja przebiegam tuż pod nimi. Dziewięć, dziesięć. Przyciskam prawą rękę do piersi i przyspieszam, rana na ramieniu pulsuje bólem przy każdym kroku. Jedenaście, dwanaście. Gdy dobiegam do trzynastego rzędu, robię zwrot w prawo, w jeden z prześwitów. W trzynastym rzędzie drzewa rosną bardzo blisko siebie. Ich gałęzie splatają się, tworząc plątaninę liści, patyków i jabłek. Z braku tlenu czuję w płucach kłucie, ale sad zaraz się kończy. Pot zalewa mi oczy. Dobiegam do jadalni, otwieram drzwi i przeciskam się przez grupę Serdecznych. Jest. Tobias siedzi na końcu stołówki z Peterem, Calebem i Susan. Ledwie ich widzę, bo mam mroczki przed oczami. Tobias kładzie mi rękę na ramieniu. – Erudycja. – Tylko tyle udaje mi się z siebie wykrztusić. – Jadą tu? – pyta. Przytakuję. – Mamy czas na ucieczkę? Tego nie jestem pewna. Altruiści po drugiej stronie stołu już zaczynają się nam przysłuchiwać. Zbierają się wokół nas. – Czemu mamy uciekać? – pyta Susan. – To strefa bezpieczeństwa Serdeczności. Konflikty są zakazane. – Serdecznym trudno będzie wyegzekwować tę zasadę – stwierdza Marcus. – Bo jak nie dopuścić do walki bez walki? Susan kiwa głową. – Ale nie możemy się stąd wydostać – mówi Peter. – Nie mamy czasu. Zobaczą nas. – Tris ma broń. Możemy spróbować się przedrzeć. – Tobias podnosi się, żeby iść do

sypialni. – Czekaj – powstrzymuję go. – Mam pomysł. – Przyglądam się grupce Altruistów. – Przebrania. Erudyci nie mają pewności, czy jeszcze tu jesteśmy. Możemy udawać Serdecznych. – W takim razie ci, którzy nie mają na sobie ubrań Serdecznych, niech idą do sypialni – nakazuje Marcus. – Reszta, rozpuśćcie włosy i starajcie się zachowywać jak oni. Ubrani na szaro Altruiści wychodzą ze stołówki i idą przez podwórze do gościnnych sypialni. Biegnę do swojego pokoju, klękam i sięgam pod materac po pistolet. Po chwili znajduję go i czuję, że zasycha mi w gardle tak, że nie mogę przełknąć śliny. Nie chcę dotykać broni. Nie chcę dotykać jej nigdy więcej. Weź się w garść, Tris. Wsuwam pistolet za pasek czerwonych spodni. Dobrze, że są za luźne. Na nocnym stoliku widzę fiolki z balsamem na gojenie ran i środkiem przeciwbólowym, więc pakuję je sobie do kieszeni, na wypadek gdyby jednak udało nam się uciec. Potem wyciągam zza komody twardy dysk. Jeśli Erudyci nas złapią – co bardzo prawdopodobne – będą nas przeszukiwać, a ja nie chcę oddawać im symulacji ataku. Ale na dysku jest też nagranie z kamery monitorującej, na którym zarejestrowano atak. Zapis tego, co straciliśmy. Zapis śmierci moich rodziców. Jedyne, co mi po nich zostało. A ponieważ Altruiści nie robią zdjęć – jedyny, jaki mam, zapis tego, jak wyglądali. Wraz z upływem lat, gdy wspomnienia zaczną blednąc, co mi zostanie, by przypominać o ich wyglądzie? Ich twarze zamażą się w mojej pamięci. Już nigdy więcej ich nie zobaczę. Nie bądź głupia. To nieistotne. Ściskam dysk tak mocno, że aż boli. Więc czemu mam poczucie, że to tak bardzo istotne? – Nie bądź głupia – parskam na głos. Zaciskam zęby i biorę ze stolika nocnego lampę. Wyrywam wtyczkę z gniazdka, rzucam abażur na łóżko i nachylam się nad dyskiem. Walcząc ze łzami, walę podstawą lampy w dysk i robię wgniecenie. Uderzam tak długo, dopóki dysk całkiem się nie rozwala i nie rozsypuje na podłodze. Wsuwam odłamki pod komodę, odstawiam lampę na miejsce i wychodzę, ocierając oczy grzbietem dłoni.

Kilka minut później na korytarzu stoi nieduża grupka ubranych na szaro ludzi – wśród nich Peter – i przegląda stosy ciuchów. – Tris – mówi Caleb. – Cały czas masz na sobie szare rzeczy. Dotykam koszuli ojca i waham się chwilę. – To taty – wyjaśniam. – Jeśli ją zdejmę, będę musiała ją tu zostawić. Boleśnie gryzę się w wargę, żeby się opanować. Muszę ją zdjąć. To tylko koszula. Nic więcej. – Włożę ją pod swoją – proponuje Caleb. – Nic nie będzie widać. Kiwam głową i chwytam z topniejącej sterty ubrań czerwoną koszulę. Jest na tyle luźna, żeby zamaskować wybrzuszenie od pistoletu. Daję nura do pobliskiego pokoju, żeby się przebrać, a po wyjściu na korytarz oddaję szarą koszulę Calebowi. Drzwi są otwarte, więc widzę, jak Tobias upycha ciuchy Altruistów w kontenerze na śmieci. – Myślisz, że Serdeczność będzie nas kryć? – Opieram się o otwarte drzwi. – Żeby nie doszło do walki? – Kiwa głową. – Oczywiście. Ma na sobie koszulę z czerwonym kołnierzykiem i wystrzępione na kolanach dżinsy. W tym zestawieniu wygląda absurdalnie. – Ładna koszula – mówię. Patrzy na mnie i marszczy nos. – To jedyna rzecz, która zakrywała mi tatuaż na szyi, okej? Uśmiecham się nerwowo. Zapomniałam o swoich tatuażach, ale spod koszuli żadnego nie widać. Na teren Serdecznych zajeżdżają samochody Erudycji. Jest ich pięć – srebrne z czarnymi dachami. Koła toczą się po nierównym gruncie, a silniki mruczą cicho. Chowam się do budynku, zostawiając za sobą otwarte drzwi. Tobias szamocze się chwilę z pokrywą kontenera. Ciężarówki zatrzymują się, otwierają się drzwi, w środku siedzi co najmniej pięć osób w błękitach Erudytów. I jakieś piętnaście w czerni Nieustraszonych. Gdy Nieustraszeni podchodzą bliżej, widzę, że na ramieniu mają opaski z niebieskiego materiału, co może oznaczać tylko jedno – posłuszeństwo względem Erudycji. Frakcji, która podporządkowała sobie ich umysły. Tobias bierze mnie za rękę i prowadzi do dormitorium.

– Nie myślałem, że nasza frakcja okaże się taka głupia – stwierdza. – Masz broń, prawda? – Mam. Ale nie gwarantuję, że mogę celnie strzelać lewą ręką. – Powinnaś nad tym popracować – mówi. Wieczny nauczyciel. – Dobrze – obiecuję. Trochę się trzęsę, gdy dorzucam: – O ile przeżyjemy. Rozciera mi gołe ręce. – Musisz tylko wykonywać trochę bardziej zamaszyste ruchy przy chodzeniu. – Całuje mnie w czoło. – I udawać, że boisz się pistoletów. – Kolejny pocałunek między brwi. – I wyglądać jak delikatny fiołek. – Pocałunek w policzek. – Wtedy wszystko będzie dobrze. – Okej. – Ręce mi się trzęsą, gdy łapię go za kołnierzyk koszulki. Przyciągam go do siebie, żeby sięgnąć jego ust. Rozlega się dźwięk dzwonka – jeden, dwa, trzy. To wezwanie do jadalni, gdzie Serdeczność zbiera się przy mniej oficjalnych okazjach niż narada, w której uczestniczyliśmy. Dołączamy do gromady Altruistów przebranych za Serdecznych. Wyciągam Susan spinki z włosów – ma zbyt surową fryzurę jak na Serdeczność. Uśmiecha się do mnie z wdzięcznością; włosy opadają jej na ramiona – po raz pierwszy widzę ją w takim uczesaniu. Fryzura łagodzi jej ostre rysy. Powinnam być odważniejsza niż Altruiści, ale oni wydają się mniej zaniepokojeni niż ja. Uśmiechają się do siebie i idą w milczeniu – zachowują się zdecydowanie za cicho. Wciskam się między nich i stukam jakąś starszą kobietę w ramię. – Powiedz dzieciakom, żeby zaczęły się bawić w berka – mówię. – W berka? – Zachowują się strasznie nabożnie i... sztywniacko – wyjaśniam i krzywię się, bo Nieustraszeni przezywali mnie Sztywniaczką. – A dzieciaki Serdecznych robiły wokół siebie mnóstwo zamieszania. No, powiedz im, okej? Kobieta dotyka ramienia jednego z dzieci Altruistów i mówi coś maluchowi przyciszonym głosem, a kilka chwil później grupka małolatów rozbiega się po korytarzu. Robią uniki i wrzeszczą: – Dotknąłem cię! Berek! – Nieprawda, dotknąłeś tylko rękawa!

Dołącza do nas Caleb i dźga Susan w żebra, zmuszając ją do śmiechu. Staram się rozluźnić i iść trochę bardziej zamaszyście, jak sugerował Tobias, więc mocniej wymachuję rękami. To niesamowite, jak wszystko się zmienia, gdy człowiek udaje, że należy do innej frakcji – nawet krok. Pewnie dlatego to dziwne, że bez problemu mogłabym należeć aż do trzech frakcji. Przemierzając dziedziniec, zrównujemy się z idącymi przed nami Serdecznymi i wtapiamy się w tłum. Cały czas zerkam kątem oka na Tobiasa, bo nie chcę się od niego za bardzo oddalać. Serdeczni nie zadają pytań. Pozwalają, żebyśmy wmieszali się w ich frakcję. Przy drzwiach do jadalni stoi dwóch zdrajców Nieustraszoności – z bronią w ręku. Sztywnieję. Nagle dociera do mnie, że wchodzę nieuzbrojona do budynku otoczonego przez Erudycję i Nieustraszoność i że jeśli odkryją, kim jestem, nie będę miała nawet dokąd uciec. Zastrzelą mnie na miejscu. Zastanawiam się, jak się stąd wymknąć. Ale gdzie miałabym się schować, żeby mnie nie dopadli? Staram się oddychać normalnie. Już prawie ich mijam – nie patrzcie, nie patrzcie. Kilka kroków dalej – odwróćcie się, odwróćcie się. Susan bierze mnie pod ramię. – Opowiadam ci kawał – mówi. – Jest strasznie śmieszny. Zakrywam dłonią usta i zmuszam się do śmiechu, który brzmi obco i piskliwie, ale sądząc po uśmiechu, jaki posyła mi Susan – wypada wiarygodnie. Idziemy pod rękę, jak zwykle chodzą dziewczyny Serdecznych, zerkamy na Nieustraszonych i znów chichoczemy. Dziwi mnie, że jestem w stanie to robić mimo przytłaczającego mnie ciężaru. – Dziękuję – mruczę już w środku budynku. – Nie ma za co. Tobias siada naprzeciwko mnie przy jednym z długich stołów, a Susan obok. Reszta Altruistów rozchodzi się po całej sali, a Caleb i Peter zajmują miejsca kilka krzeseł dalej od nas. Bębnię palcami o kolana, kiedy czekamy na to, co zaraz nastąpi. Przez długi czas po prostu tak siedzimy, więc udaję, że słucham jakiejś Serdecznej po mojej lewej stronie, która coś opowiada. Ale co chwilę zerkamy na siebie z Tobiasem, jakbyśmy wymieniali się strachem.

W końcu do sali wchodzi Johanna z jakąś Erudytką – jej jasnoniebieska koszula niemal się jarzy na tle ciemnobrązowej skóry. Kobieta przepatruje salę i mówi coś do Johanny. Wstrzymuję oddech, gdy oczy kobiety zatrzymują się na mnie – i wypuszczam powietrze, gdy ta bez chwili wahania przesuwa wzrok dalej. Nie poznała mnie. Przynajmniej na razie. Ktoś stuka w stół i w sali zapada cisza. Nadeszła chwila prawdy. Johanna albo nas wyda, albo nie. – Nasi przyjaciele z Erudycji i Nieustraszoności poszukują pewnych osób – odzywa się Johanna. – Kilkunastu członków Altruizmu, trzech Nieustraszoności i byłego nowicjusza Erudycji. – Uśmiecha się. – W imię dobrze rozumianej współpracy poinformowałam ich, że ci ludzie faktycznie przebywali tu jakiś czas, ale już wyjechali. Nasi przyjaciele proszą, żeby pozwolić im przeszukać naszą siedzibę, co oznacza, że musimy głosować. Czy ktoś jest przeciwny przeszukaniu? Napięcie w jej glosie sugeruje, że nawet jeśli ktoś jest przeciwny, powinien trzymać język za zębami. Nie wiem, czy Serdeczni wyłapują takie sygnały, ale nikt nic nie mówi. Johanna kiwa głową w stronę Erudytki. – Trzech z nas niech tu zostanie – rzuca kobieta pełniącym rolę strażników Nieustraszonym, zebranym przy wejściu. – Reszta, przeszukać wszystkie budynki. I dajcie mi znać, jeśli coś znajdziecie. Do roboty. Jest mnóstwo rzeczy, które mogą znaleźć. Kawałki twardego dysku. Ubrania, które zapomniałam wyrzucić. Podejrzany brak ozdóbek i dekoracji w naszych pokojach. Czuję za oczami tępe pulsowanie, gdy trzech żołnierzy Nieustraszoności przechadza się wzdłuż stołów. Włoski jeżą mi się na karku, gdy jeden z Nieustraszonych mija mnie, głośno i ciężko stawiając stopy. Nie po raz pierwszy cieszę się, że jestem drobna i niczym się nie wyróżniam. Nie przyciągam niczyjej uwagi. Ale Tobias owszem. Z jego postawy bije duma, jego oczy obejmują w posiadanie wszystko, na czym spoczną. A to nie jest cecha Serdeczności. To cecha Nieustraszoności. Nieustraszona, która idzie w jego kierunku, od razu na niego patrzy. Podchodząc bliżej, mruży oczy, po czym zatrzymuje się tuż przed nim. Żałuję, że jego kołnierzyk nie jest wyższy. Żałuję, że Tobias ma tak dużo tatuaży. Żałuję,

że... – Masz trochę za krótkie włosy jak na Serdecznego – zauważa. ...nie obciął włosów na Altruistę. – Jest gorąco – odpowiada Tobias. Wymówka może by ją przekonała, gdyby nie ostry ton, jakim ją wypowiedział. Kobieta wyciąga rękę i palcem wskazującym odchyla kołnierzyk koszuli, odsłaniając tatuaż. Tobias zrywa się z miejsca. Łapie ją za nadgarstek i pociąga tak, że ta traci równowagę. Uderza głową o kant stołu i upada na ziemię. W sali rozlegają się wystrzały, ktoś krzyczy i wszyscy chowają się pod stołami lub przykucają przy ławach. Wszyscy oprócz mnie. Siedzę tam, gdzie siedziałam, zanim rozległ się strzał, i ściskam blat. Wiem, gdzie jestem, ale przed oczami nie mam już stołówki. Widzę uliczkę, którą uciekałam po śmierci matki. Wpatruję się w pistolet w swoim ręku i w gładką skórę między brwiami Willa. W gardle bulgocze mi cichy odgłos. Gdybym nie miała mocno zaciśniętych zębów, byłby to krzyk. Wspomnienie znika, ale nadal nie mogę się poruszyć. Tobias chwyta Nieustraszoną za kark i stawia ją na nogi. W ręce ma jej pistolet. Zasłania się nią jak tarczą i strzela nad jej prawym ramieniem do żołnierza Nieustraszonych po drugiej stronie sali. – Tris! – woła. – Może byś mi pomogła? Podciągam koszulę na tyle, by sięgnąć do rękojeści pistoletu, i natrafiam palcami na metal. Wydaje się tak zimny, że aż bolą mnie palce, ale przecież to niemożliwe, bo w środku jest strasznie gorąco. Nieustraszony na drugim końcu sali mierzy do mnie z broni. Czarny otwór na końcu lufy się powiększa. Nie słyszę nic poza biciem własnego serca. Caleb przyskakuje do mnie i wyrywa mi pistolet. Trzyma go oburącz i strzela w kolana Nieustraszonego, który stoi ledwie kilka kroków dalej. Nieustraszony wrzeszczy i upada, łapiąc się za nogę. Tobias wykorzystuje okazję i strzela mu w głowę. Strażnik nie cierpi długo. Cała się trzęsę, nie jestem w stanie się uspokoić. Tobias ciągle trzyma Nieustraszoną za gardło, ale tym razem celuje do Erudytki.

– Jeszcze słowo i strzelę – ostrzega. Erudytka ma otwarte usta, ale nic nie mówi. – Ktokolwiek jest z nami, niech natychmiast ucieka – krzyczy Tobias, a jego donośny głos niesie się po całej sali. Wszyscy Altruiści wychodzą spod stołów i ławek i kierują się w stronę drzwi. Caleb podnosi mnie z ławki. Ruszam do drzwi. Nagle coś widzę. Drgnięcie, ukradkowy ruch. Erudytka unosi mały pistolet i mierzy do idącego przede mną mężczyzny w żółtej koszuli. To instynkt, a nie przytomność umysłu każe mi działać. Popycham mężczyznę i kula trafia w ścianę, a nie w niego czy we mnie. – Odłóż broń – rozkazuje Tobias, mierząc w Erudytkę. – Mam świetne oko, nie tak jak ty. Mrugam kilka razy, bo oczy zachodzą mi mgłą. Peter odwraca się do mnie. Właśnie uratowałam mu życie. Ale nie dziękuje mi, a ja udaję, że go nie znam. Erudytka rzuca pistolet na ziemię. Idziemy z Peterem do wyjścia. Tobias idzie za nami tyłem, żeby nie spuścić z muszki Erudytki. W ostatniej chwili, tuż przed tym, zanim mija próg, zatrzaskuje za sobą drzwi. Rzucamy się do biegu. Pędzimy bez tchu główną alejką w sadzie. Wieczorne powietrze jest ciężkie jak koc i pachnie deszczem. Gonią nas krzyki. Trzaskanie drzwi samochodów. Biegnę szybciej, niż myślałam, że w ogóle mogę, jakbym oddychała adrenaliną, a nie powietrzem. Warkot silników każe mi wskoczyć między drzewa. Tobias bierze mnie za rękę. Gnamy długim rzędem przez pole kukurydzy. Samochody zrównują się z nami. Światła przeświecają przez wysokie łodygi, oświetlając to jakiś liść, to kawałek kolby. – Rozdzielcie się! – wrzeszczy ktoś, chyba Marcus. Rozdzielamy się i rozprzestrzeniamy po całym polu jak rozlewająca się woda. Łapię za rękę Caleba. Za jego plecami słyszę sapanie Susan. Tratujemy kukurydzę. Ciężkie liście tną mi policzki i ramiona. Biegnąc, wpatruję się między łopatki Tobiasa. Słyszę głuchy łoskot i krzyk. Wszędzie słychać krzyki, po lewej, po prawej. Wystrzały. Altruiści znów umierają, jak wtedy umierali, gdy udawałam, że jestem pod wpływem symulacji. A ja tylko biegnę. W końcu docieramy do ogrodzenia. Tobias pędzi wzdłuż ogrodzenia i wali w nie, póki nie znajduje dziury. Przytrzymuje siatkę, żebyśmy mogli przedostać się z Calebem i Susan na drugą stronę. Zanim znów zrywamy się do biegu, zatrzymuję się jeszcze na chwilę i

oglądam na pole kukurydzy, które zostawiliśmy za sobą. W oddali widzę światła reflektorów. Nic jednak nie słyszę. – Gdzie reszta? – szepcze Susan. – Została zabita – odpowiadam. Susan zaczyna szlochać. Tobias przyciąga mnie mocno do siebie i rusza naprzód. Twarz mi płonie, poraniona liśćmi kukurydzy, ale oczy mam suche. Śmierć Altruistów to kolejny ciężar, którego nie mogę znieść. Trzymamy się z daleka od drogi – tędy przyjechała Erudycja i Nieustraszoność – i idziemy w stronę miasta wzdłuż torów kolejowych. Nie ma gdzie się schować – żadnych drzew ani budynków, które mogłyby nas osłonić – ale to nie ma większego znaczenia. Erudyci i tak nie sforsują płotu, a dojechanie do bramy chwilę im zajmie. – Muszę... stanąć... – mówi Susan gdzieś z ciemności za moimi plecami. Zatrzymujemy się. Susan pada z płaczem na ziemię, a Caleb kuca przy niej. Tobias i ja patrzymy na miasto, nadal oświetlone, bo jeszcze jest przed północą. Chcę coś poczuć. Strach, gniew, ból. Ale nie czuję nic. Tylko tyle że trzeba iść naprzód. Tobias odwraca się do mnie. – Co to było, Tris? – Co? – pytam i wstyd mi, że mój głos brzmi tak słabo. Nie wiem, czy Tobias mówi o Peterze, czy o tym, co się przed chwilą zdarzyło, czy jeszcze o czymś innym. – Zamurowało cię! Chcieli cię zabić, a ty nie ruszyłaś się z miejsca! – Zaczyna wrzeszczeć. – Myślałem, że mogę na tobie polegać, przynajmniej pod tym względem, że będziesz ratować własne życie. – Ej! – woła Caleb. – Daj jej spokój, okej? – Nie. – Tobias wbija we mnie wzrok. – Ona nie potrzebuje spokoju. – Głos mu łagodnieje. – Co się stało? Tobias ciągle wierzy, że jestem silna. Na tyle silna, że potrafię się obejść bez współczucia. Kiedyś też tak uważałam, ale teraz nie jestem już pewna. Odchrząkuję. – Spanikowałam – tłumaczę. – To się więcej nie powtórzy. Unosi brwi. – Nie powtórzy się – mówię znów, tym razem głośniej.

– Dobra. – Nie wygląda na przekonanego. – Musimy znaleźć jakąś bezpieczną kryjówkę. Tamci się przegrupują i zaczną nas szukać. – Myślisz, że my aż tak bardzo ich obchodzimy? – pytam. – My? Owszem. Tak naprawdę chodziło im pewnie tylko o nas. I może jeszcze o Marcusa, który już pewnie nie żyje. Nie wiem, czego się spodziewałam: że powie to z ulgą, że Marcus – jego ojciec i zmora w jego życiu – wreszcie zniknął? Albo z bólem i smutkiem, że być może zabili mu ojca – bo czasem ból pojawia się zupełnie bez sensu. Ale on wypowiada te słowa rzeczowym tonem, jakby wskazywał kierunek marszu albo podawał godzinę. – Tobias... – zaczynam, ale nagle uświadamiam sobie, że nie wiem, co mam powiedzieć. – Czas na nas – rzuca przez ramię. Caleb pomaga Susan wstać. Dziewczyna idzie wyłącznie dzięki temu, że Caleb obejmuje ją i popycha lekko naprzód. A ja aż dotąd nie zdawałam sobie sprawy, że nowicjat w Nieustraszoności nauczył mnie czegoś ważnego: jak iść mimo wszystko.

Rozdział 8

Postanawiamy iść do miasta wzdłuż torów, bo żadne z nas nie jest dobre w orientacji w terenie. Przeskakuję z podkładu na podkład, Tobias kroczy po jednej z szyn, z rzadka tylko tracąc równowagę, a Caleb i Susan wloką się za nami. Wzdrygam się na każdy podejrzany odgłos. Spinam się cała, póki się nie zorientuję, że to tylko wiatr albo skrzypienie butów Tobiasa. Wolałabym biec, ale to i tak niezły wyczyn, że moje nogi w ogóle się poruszają. Nagle od torów rozlega się niski pomruk. Przyklękam, przykładam dłonie do szyn i zamykam oczy, żeby bardziej się skoncentrować. Stal wibruje lekko, jakby moje ciało przeszywał dreszcz. Wpatruję się pomiędzy kolanami Susan w ciemność, ale nie widzę świateł pociągu, tyle że to nic nie znaczy. Pociąg może nie puszczać sygnału i nie włączać świateł, żeby nie było wiadomo, że nadjeżdża. Dostrzegam błysk małego wagonu, na razie jeszcze daleko. Porusza się jednak z dużą prędkością. – Jedzie – mówię. Wstanie wymaga wysiłku, bo tak naprawdę mam ochotę po prostu usiąść, ale podnoszę się i otrzepuję ręce o dżinsy. – Myślę, że powinniśmy wsiąść. – Nawet jeśli prowadzi go Erudycja? – pyta Caleb. – Gdyby prowadziła go Erudycja, pojechaliby pociągiem szukać nas w siedzibie Serdeczności – zauważa Tobias. – Wydaje mi się, że warto zaryzykować. Będziemy mogli ukryć się w mieście. Bo tutaj to tylko kwestia czasu, kiedy nas znajdą. Odsuwamy się z torów. Caleb daje Susan dokładne instrukcje, jak wskoczyć do jadącego pociągu – tylko były Erudyta potrafi tak precyzyjnie to wyjaśnić. Dostrzegam pierwszy wagon – wsłuchuję się w rytmiczne dudnienie pociągu na podkładach, w szept metalowych kół sunących po metalowych szynach. W chwili, gdy mija mnie pierwszy wagon, zaczynam biec. Mięśnie nóg mnie palą, ale nie zwracam na to uwagi. Caleb najpierw pomaga Susan dostać się do środkowego wagonu, potem sam wskakuje. Biorę szybki wdech, rzucam się na prawo i spadam na podłogę wagonu. Nogi zwisają mi nad krawędzią. Caleb łapie mnie za lewą rękę i wciąga

do środka. Tobias chwyta za poręcz i wskakuje za mną. Podnoszę głowę i wstrzymuję oddech. W ciemności błyszczą oczy. W wagonie siedzą ciemne postacie, jest ich więcej niż nas. Bezfrakcyjni. W wagonie gwiżdże wiatr. Wszyscy stoją z bronią w ręku – poza mną i Susan, bo my nie mamy broni. Bezfrakcyjny z przepaską na oku mierzy do Tobiasa. Zastanawiam się, skąd wziął pistolet. Obok niego stoi starsza kobieta z nożem – takim, którego zwykle używałam do krojenia chleba. Ktoś inny trzyma deskę z wystającym gwoździem. – Nigdy nie widziałam Serdecznych z bronią – mówi bezfrakcyjna z nożem. Mężczyzna z pistoletem wygląda znajomo. Ma na sobie różnokolorowe obszarpane ciuchy – czarną koszulkę i porwaną kurtkę Altruistów, niebieskie dżinsy pozszywane czerwoną nitką, brązowe buty. Ci ludzie przede mną są w ubraniach wszystkich frakcji: czarnych spodniach Prawości, czarnych koszulach Nieustraszoności, żółtych sukienkach i niebieskich bluzach. Większość rzeczy jest podarta i poplamiona, ale część nie. Domyślam się, że te zostały dopiero co ukradzione. – To nie Serdeczni – stwierdza mężczyzna z pistoletem. – To Nieustraszeni. Nagle go rozpoznaję: Edward, znajomy nowicjusz, który opuścił Nieustraszoność, gdy Peter zaatakował go nożem do masła. Dlatego nosi na oku przepaskę. Pamiętam, że przytrzymywałam mu głowę, gdy wił się z bólu na podłodze, i że potem zmywałam z niej jego krew. – Cześć, Edwardzie – mówię. Odwraca w moją stronę głowę, ale nie opuszcza pistoletu. – Tris. – Kimkolwiek jesteście, jeśli chcecie pozostać przy życiu, musicie wysiąść z pociągu – oznajmia kobieta. – Błagam – mamrocze Susan drżącym głosem. Do oczu napływają jej łzy. – Musieliśmy uciekać... cała reszta nie żyje, a ja nie... – Znów zaczyna szlochać. – Ja nie dam rady dalej biec. Ja.... Mam dziwną ochotę walić głową w ścianę. Płacz innych ludzi wytrąca mnie z

równowagi. Może to z mojej strony samolubne. – Uciekamy przed Erudycją – wyjaśnia Caleb. – Jeśli wysiądziemy, łatwiej nas znajdą. Bylibyśmy wdzięczni, gdybyście pozwolili nam dojechać z wami do miasta. – Tak? – Edward przechyla głowę. – A czy wy kiedykolwiek zrobiliście coś dla nas? – Jako jedyna przyszłam ci z pomocą – mówię. – Pamiętasz? – Ty może tak. Ale reszta? Nie bardzo. – Jestem Tobias Eaton – odzywa się Tobias. – Nie sądzę, żebyście chcieli wyrzucać mnie z tego pociągu. Jego nazwisko robi na zebranych w wagonie piorunujące wrażenie: natychmiast opuszczają broń. Spoglądają na siebie znacząco. – Eaton? Serio? – Edward unosi brwi. – Przyznam, że się tego nie spodziewałem. – Odchrząkuje. – No dobra, możecie zostać. Ale jak dojedziemy do miasta, musicie iść z nami. – Uśmiecha się lekko. – Znamy kogoś, kto cię szuka, Tobiasie Eatonie. Siedzimy z Tobiasem na brzegu wagonu ze spuszczonymi nogami. – Wiesz o kogo chodzi? Przytakuje. – O kogo? – To skomplikowane. Mam ci dużo do powiedzenia. Opieram się o niego. – Tak. Ja tobie też. Nie wiem, ile czasu upływa, zanim nam mówią, że trzeba wysiadać. Ale gdy już to robią, znajdujemy się w części miasta zamieszkanej przez bezfrakcyjnych, jakieś dwa kilometry od mojego domu rodzinnego. Rozpoznaję każdy mijany budynek, bo chodziłam tędy za każdym razem, jak spóźniłam się na autobus, wracając ze szkoły. Budynek z popękanymi cegłami. Budynek z latarnią, która przewróciła się i oparła o niego. Stajemy w drzwiach wagonu, całą czwórką w jednym rzędzie. Susan jęczy. – A jeśli coś nam się stanie? – pyta. Biorę ją za rękę. – Skoczymy razem. Ty i ja. Robiłam to już dziesiątki razy i nigdy nic mi się nie stało. Susan kiwa głową i boleśnie ściska mi palce. – Na trzy. Raz – odliczam. – Dwa. Trzy.

Skaczę i pociągam ją za sobą. Spadam na ziemię i siłą rozpędu przebiegam kilka kroków, ale Susan od razu przewraca się na chodnik i turla kawałek. Ale poza zdartym kolanem raczej nic jej nie jest. Cała reszta wyskakuje bez większych problemów – nawet Caleb, który z tego, co wiem, jak dotąd wyskakiwał z pociągu tylko raz. Nie wiem, kto wśród bezfrakcyjnych może znać Tobiasa. Może Drew albo Molly, którzy nie przeszli inicjacji na Nieustraszonych – ale oni nie znali jego prawdziwego imienia, a poza tym Edward zdążyłby już ich pewnie zamordować, sądząc po tym, że nas był gotów od razu zastrzelić. Musi chodzić o kogoś z Altruizmu albo ze szkoły. Susan najwyraźniej trochę się uspokoiła. Idzie już samodzielnie obok Caleba, a policzki zaczynają jej wysychać – nie spływają już po nich świeże łzy. Tobias maszeruje obok mnie, lekko stykając się ze mną ramieniem. – Już dość dawno nie oglądałem twojego ramienia – mówi. – Jak z nim? – W porządku. Na szczęście zabrałam środek przeciwbólowy – wyjaśniam. Cieszę się, że możemy pogadać o czymś mało istotnym, o ile można tak powiedzieć o ranie postrzałowej. – Ale chyba nie pomagam mu zdrowieć. Ciągle albo używam tej ręki, albo na nią upadam. – Będzie mnóstwo czasu na zdrowienie, kiedy to wszystko się skończy. – Tak. – Albo przestanie mieć znaczenie, czy wyzdrowieję, dodaję w myślach. Bo będę martwa. – Trzymaj. – Wyciąga z tylnej kieszeni mały nóż. – Na wszelki wypadek. Chowam nóż do kieszeni. Przez to jeszcze bardziej się denerwuję. Bezfrakcyjni prowadzą nas w lewo, do brudnej uliczki, w której śmierdzi śmietnikiem. Szczury uciekają nam spod nóg z piskiem przerażenia, tak że widzę tylko ich ogony, wsuwające się pomiędzy stosy śmieci, puste kubły, rozmiękłe kartony. Oddycham przez usta, żeby nie zwymiotować. Edward zatrzymuje się przed jednym z rozpadających się murowanych budynków i otwiera oporne stalowe drzwi. Krzywię się, bo mam wrażenie, że napiera na nie tak mocno, że cały budynek zaraz się zawali. Okna pokrywa tak gruba warstwa brudu, że światło prawie w ogóle nie przedostaje się do środka. Wchodzimy za Edwardem do

zawilgoconego pomieszczenia. W migocącym świetle latarki widzę... ludzi. Ludzi, którzy siedzą przy zwiniętych posłaniach. Ludzi, którzy zaglądają do otwartych puszek z jedzeniem. Ludzi, którzy popijają wodę z butelek. I dzieci wplecione pomiędzy grupkami dorosłych, w ubraniach nie jakiegoś jednego konkretnego koloru – bezfrakcyjne dzieci. Jesteśmy w magazynie bezfrakcyjnych, a oni – ci, którzy powinni być rozproszeni po całym mieście, samotni, nienależący do żadnej społeczności... siedzą tu w środku razem. Razem – jak frakcja. Nie wiem, czego się spodziewałam, ale dziwi mnie, że wyglądają tak zwyczajnie. Nie kłócą się ani nie unikają nawzajem. Niektórzy żartują, inni rozmawiają o czymś przyciszonym głosem. Stopniowo jednak do wszystkich najwyraźniej dociera, że nie powinno nas tu być. – Chodźcie. – Edward przywołuje nas do siebie skinieniem palca. – Jest tam. Witają nas milczące spojrzenia, gdy idziemy za Edwardem w głąb budynku, który powinien być w zasadzie pusty. Pytania same cisną mi się na usta. – Co się tu dzieje? Czemu się tu zebraliście? – Myśleliście, że żyli oddzielnie – rzuca przez ramię Edward. – Owszem, przez jakiś czas tak żyli. Byli zbyt głodni, żeby zajmować się czymś poza zdobywaniem jedzenia. Ale potem

Sztywniacy

zaczęli

dawać

im

jedzenie,

ubrania,

narzędzia...

wszystko.

I bezfrakcyjni zaczęli rosnąć w siłę, i czekali. Gdy ich odnalazłem, sytuacja wyglądała właśnie tak. Przyjęli mnie do siebie. Wchodzimy do ciemnego korytarza. Czuję się jak w domu, mrok i cisza przypominają mi tunele w siedzibie Nieustraszoności. Tobias natomiast owija sobie wokół palca nitkę wyprutą z koszuli – odwija i rozwija, odwija i rozwija. Wie, z kim mamy się spotkać, choć ja dalej nie mam pojęcia. Jak to możliwe, że tak mało wiem o chłopaku, który twierdzi, że mnie kocha – o chłopaku, którego prawdziwe imię robi na innych takie wrażenie, że ratuje nam życie w pociągu pełnym wrogów? Edward zatrzymuje się przed metalowymi drzwiami i wali w nie pięścią. – Zaraz, powiedziałeś, że czekali? – mówi Caleb. – Na co właściwie czekali? – Aż rozpadnie się świat – wyjaśnia Edward. – I się doczekali.

Drzwi otwierają się i staje w nich poważna kobieta z zezem w jednym oku. Zdrowym obrzuca nas uważnym spojrzeniem. – Zabłąkani? – pyta. – A gdzie tam, Therese. – Wskazuje kciukiem na Tobiasa. – Ten tutaj to Tobias Eaton. Therese wpatruje się przez kilka sekund w Tobiasa, po czym kiwa głową. – Faktycznie. Moment. Znów zamyka drzwi. Tobias z trudem przełyka ślinę, aż podskakuje mu grdyka. – Wiesz, kto tam jest, prawda? – pyta mój brat Tobiasa. – Caleb, przymknij się z łaski swojej. Ku mojemu zaskoczeniu Caleb powstrzymuje swoją erudycką ciekawość. Drzwi znów się otwierają, a Therese cofa się trochę, by wpuścić nas do środka. Wchodzimy do starej kotłowni: urządzenia wyłaniają się z ciemności tak niespodziewanie, że uderzam w nie kolanami i łokciami. Therese prowadzi nas przez metalowy labirynt na tyły pomieszczenia, gdzie nad stołem zwisa z sufitu kilka żarówek. Za stołem stoi kobieta w średnim wieku. Ma czarne kręcone włosy i oliwkową skórę. I surowe, ostre rysy – jest prawie brzydka, choć nie do końca. Tobias ściska moją rękę. W tej samej chwili dociera do mnie, że i on, i kobieta mają takie same haczykowate nosy – u niej nos wydaje się co prawda za duży, ale u Tobiasa jest w sam raz. Mają też jednakowe mocne szczęki, wyraźnie zarysowane podbródki, wąskie górne wargi, odstające uszy. Tylko ich oczy są inne – jego niebieskie, a jej tak ciemne, że niemal czarne. – Evelyn – odzywa się Tobias lekko drżącym głosem. Żona Marcusa, a matka Tobiasa miała na imię Evelyn. Rozluźniam uścisk na dłoni Tobiasa. Kilka dni temu przypomniał mi się jej pogrzeb. Jej pogrzeb. A teraz ona stoi przede mną z tak lodowatym spojrzeniem, jakiego nie widziałam u żadnej Altruistki. – Witaj. – Wychodzi zza stołu i przygląda się synowi. – Wydoroślałeś. – No cóż. Takie są skutki upływu czasu. Wiedział, że żyje. Od jak dawna? Evelyn się uśmiecha. – Więc w końcu przyszedłeś...

– To nie tak, jak ci się wydaje – przerywa jej. – Uciekaliśmy przed Erudycją, a jedyną szansą na ratunek było powiedzieć twoim kiepsko uzbrojonym pachołkom, kim jestem. Musiała go czymś rozzłościć. Ale gdybym to ja po tak długim czasie odkryła, że moja matka żyje, to niezależnie od tego, co by mi wcześniej zrobiła, nigdy tak bym się do niej nie odezwała. Ta myśl sprawia mi ból. Odsuwam ją i skupiam na tym, co się dzieje teraz. Na stole za Evelyn leży duża mapa, pozaznaczana w różnych miejscach. To mapa miasta, ale nie mam pojęcia, co na niej jest. Z tyłu na ścianie wisi tablica, na której wyrysowano jakąś tabelę. Nie mogę odczytać, co jest na niej napisane, bo użyto dziwnych skrótów. – Rozumiem. – Evelyn nadal się uśmiecha, ale z jej twarzy znika wyraz wcześniejszego rozbawienia. – No to przedstaw mnie reszcie uciekinierów. – Zatrzymuje wzrok na naszych splecionych palcach. Tobias puszcza moją rękę. Najpierw wskazuje na mnie. – To Tris Prior. Jej brat Caleb. A to ich przyjaciółka Susan Black. – Prior – powtarza Evelyn. – Znam kilka osób o tym nazwisku, ale żadna nie ma na imię Tris. Chociaż Beatrice... – No proszę – mówię. – A ja znam kilka żyjących osób o nazwisku Eaton, ale żadna nie ma na imię Evelyn. – Wolę, jak się mnie nazywa Evelyn Johnson. Zwłaszcza wśród Altruistów. – A ja wolę jak się mnie nazywa Tris – wypalam. – I nie jesteśmy Altruistami. A przynajmniej nie wszyscy. Zerka na Tobiasa. – Masz bardzo interesujących przyjaciół. – To dane dotyczące liczebności populacji? – pyta Caleb za moimi plecami. Wysuwa się naprzód z otwartymi ustami. – A... to? Kryjówki bezfrakcyjnych? – Wskazuje na pierwszy wiersz w tabeli, w którym jest napisane „7... Grn Hse”. – Te miejsca zaznaczone na mapie? To kryjówki, takie jak ta, prawda? – Zadajesz dużo pytań. – Evelyn unosi brew. Znam tę minę. Tobias taką robi. I ona, żeby wyrazić niezadowolenie. – Ze względów bezpieczeństwa nie odpowiem na żadne z nich. Poza tym czas na kolację. – Wskazuje drzwi.

Susan i Caleb wychodzą, a za nimi ja, Tobias i na końcu jego matka. Znów idziemy przez labirynt maszyn. – Nie jestem głupia – mówi niskim głosem Evelyn. – Wiem, że nie chcesz mieć ze mną nic wspólnego, a mimo to nadal nie do końca rozumiem, czemu... Tobias prycha. – Ale... – ciągnie Evelyn – ponowię swoje zaproszenie. Przydałaby się nam tu twoja pomoc, a wiem, że masz podobne zdanie na temat systemu... – Evelyn, wybrałem Nieustraszoność. – Zawsze można zmienić zdanie. – Dlaczego myślisz, że chciałbym przebywać tam gdzie ty? – pyta ze złością Tobias. Zatrzymuje się, więc zwalniam i słyszę jej odpowiedź. – Bo jestem twoją matką – mówi niemal łamiącym się głosem, dziwnie słabym. – Bo jesteś moim synem. – Ty naprawdę tego nie rozumiesz – kwituje Tobias. – Nie masz bladego pojęcia, co mi zrobiłaś. – Jest wzburzony. – Nie chcę dołączać do twojej małej bandy bezfrakcyjnych. Chcę się stąd jak najszybciej wynieść. – Moja mała banda bezfrakcyjnych jest dwukrotnie większa od Nieustraszoności – stwierdza Evelyn. – Nie lekceważ jej. Bo jej działania mogą zadecydować o losach tego miasta. – Mówiąc to, wymija najpierw jego, potem mnie. W mojej głowie dźwięczą słowa: „dwukrotnie większa od Nieustraszoności”. Kiedy zdążyli się tak rozrosnąć? Tobias patrzy na mnie przygaszonym wzrokiem. – Od jak dawna wiesz? – pytam. – Mniej więcej od roku. – Opiera się o ścianę i zamyka oczy. – Przesłała mi zaszyfrowaną wiadomość do Nieustraszoności, prosząc o spotkanie na bocznicy kolejowej. Poszedłem z ciekawości i okazało się, że faktycznie żyje. Jak pewnie się domyślasz, to nie było szczęśliwe spotkanie po latach. – Czemu odeszła z Altruizmu? – Miała romans. – Kręci głową. – Nic dziwnego, skoro mój ojciec... – Znów kręci głową. – Ujmijmy to tak: Marcus był dla niej tak samo dobry jak dla mnie. – Czy... to dlatego jesteś na nią wściekły? Bo była mu niewierna?

– Nie – stwierdza napiętym głosem i otwiera oczy. – Nie dlatego jestem wściekły. Zbliżam się do niego, jakbym podchodziła do dzikiego zwierzęcia, ostrożnie stawiając każdy krok na betonowej posadzce. – To dlaczego? – Rozumiem, że musiała zostawić ojca. Ale czy pomyślała, żeby zabrać mnie ze sobą? Zaciskam wargi. – Aha. Zostawiła cię z nim. Zostawiła go samego z jego największym koszmarem. Nic dziwnego, że jej nienawidzi. – Właśnie. – Tobias kopie nogą w podłogę. – Zostawiła. Biorę go za rękę, a on splata swoje palce z moimi. Wiem, że na razie dość pytań, więc między nami zalega cisza, dopóki on nie decyduje się jej przerwać. – Wydaje mi się – mówi – że lepiej mieć w bezfrakcyjnych przyjaciół niż wrogów. – Być może. Ale ile będzie nas kosztować ta przyjaźń? Kręci głową. – Nie wiem. Ale chyba i tak nie mamy wyboru.

Rozdział 9

Ktoś z bezfrakcyjnych rozpalił ogień, żeby podgrzać jedzenie. Osoby chętne, żeby coś zjeść, siadają w kręgu wokół dużej metalowej misy, w której pali się ogień, i najpierw podgrzewają puszki, potem rozdają łyżki i widelce, a na koniec puszczają w ruch puszki, żeby każdy mógł skubnąć wszystkiego po trochu. Staram się nie myśleć o tym, iloma chorobami można się w ten sposób zarazić, tylko zanurzam łyżkę w zupie. Edward siada obok mnie na ziemi i przejmuje ode mnie puszkę. – Więc wszyscy należeliście do Altruizmu, tak? – Wkłada do buzi kilka klusek i kawałek marchewki, po czym przekazuje puszkę kobiecie z lewej strony. – Tak – potwierdzam. – Ale oczywiście ja i Tobias przenieśliśmy się, a... – Nagle uświadamiam sobie, że nie powinnam nikomu mówić, że Caleb przeszedł do Erudytów. – Caleb i Susan zostali w Altruizmie. – Caleb to twój brat? Rozbiłaś rodzinę, żeby przejść do Nieustraszoności? – Mówisz jak Prawy – stwierdzam ze złością. – Może zachowasz swoje uwagi dla siebie? Therese nachyla się do nas. – Na początku należał do Erudytów, a nie do Prawości. – Wiem – mówię. – Ja... – Ja też – wchodzi mi w słowo. – Ale musiałam odejść. – Co się stało? – Nie byłam wystarczająco mądra. – Wzrusza ramionami, bierze od Edwarda fasolkę i zanurza w niej łyżkę. – Nie zdobyłam odpowiedniej liczby punktów w teście na inteligencję. Dostałam ultimatum: „Albo całe życie będziesz sprzątać laboratoria, albo zrezygnujesz”. Więc zrezygnowałam. – Spuszcza wzrok i oblizuje łyżkę do czysta. Biorę od niej fasolę i podaję zapatrzonemu w ogień Tobiasowi. – Czy wśród was jest wielu Erudytów? – pytam. Therese kręci głową. – Większość jest z Nieustraszoności. – Kiwa głową w stronę Edwarda, który krzywi się z niezadowoleniem. – A potem z Erudycji, Prawości i kilka osób z Serdeczności. Nikt nie

oblewa inicjacji w Altruizmie, więc od nich nie ma prawie nikogo, poza garstką ocalonych z symulacji ataku, którzy znaleźli u nas schronienie. – Co do Nieustraszoności, to chyba nie powinnam się dziwić – mówię. – No tak. Macie jedną z najtrudniejszych inicjacji, a poza tym pozostaje jeszcze kwestia wieku. – Kwestia wieku? – powtarzam. Zerkam na Tobiasa. Teraz już słucha rozmowy i znów wygląda prawie tak jak zwykle. Oczy ma zamyślone i niemal czarne w świetle ognia. – Gdy Nieustraszeni zaczynają tracić siły – wyjaśnia – w którymś momencie proszeni są o opuszczenie frakcji. W ten czy inny sposób. – A jaki jest ten inny sposób? – Serce mi wali, jakby znało już odpowiedź, na którą nie chcę się zgodzić. – Ujmijmy to tak – mówi Tobias – że dla niektórych śmierć to lepsze rozwiązanie niż brak frakcji. – Idioci – kwituje Edward. – Wolę być bezfrakcyjny niż Nieustraszony. – No to masz szczęście, że wszystko skończyło się tak, a nie inaczej – stwierdza zimno Tobias. – Szczęście? – prycha Edward. – Jasne. Rzeczywiście mam cholerne szczęście, że zostało mi jedno oko. – Z tego co słyszałem, sam sprowokowałeś atak – mówi Tobias. – Co ty gadasz? – wtrącam się. – On po prostu wygrywał, a Peter był zazdrosny, więc... Na twarzy Edwarda dostrzegam uśmieszek, więc milknę. Może wcale nie wiem dokładnie, co się wydarzyło podczas inicjacji. – Doszło do pewnego incydentu – mówi Edward – w którym Peter nie zwyciężył. Ale to nie uzasadnia ciosu nożem w oko. – Bez dwóch zdań – przyznaje Tobias. – W ramach pocieszenia powiem ci, że podczas symulacji ataku Peter został postrzelony z bliska w rękę. To chyba rzeczywiście go pociesza, bo złośliwy uśmiech na jego twarzy maluje się jeszcze wyraźniej. – Kto to zrobił? Ty? Tobias kręci głową.

– Tris. – Dobra robota – chwali mnie Edward. Kiwam głową, ale źle mi z tym, że gratuluje mi czegoś takiego. No może nie aż tak źle. W końcu chodziło o Petera. Wpatruję się w płomienie liżące szczapki drewna. Są w ciągłym ruchu jak moje myśli. Przypominam sobie chwilę, gdy po raz pierwszy zorientowałam się, że nigdy nie widziałam wśród Nieustraszonych nikogo starszego. I chwilę, gdy uświadomiłam sobie, że ojciec jest za stary, żeby chodzić stromymi ścieżkami w Jamie. Teraz rozumiem to trochę lepiej, niżbym chciała. – Wiesz może, jak w tej chwili wygląda sytuacja? – pyta Tobias Edwarda. – Wszyscy Nieustraszeni stanęli po stronie Erudytów? Prawość coś zrobiła? – W Nieustraszoności nastąpił rozłam – bełkocze Edward z pełnymi ustami. – Połowa siedzi u Erudycji, a połowa u Prawych. Niedobitki Altruistów są z nami. Jak dotąd do niczego poważniejszego nie doszło. Poza tym, co stało się z wami. Tobias kiwa głową. Czuję ulgę, że przynajmniej połowa Nieustraszonych nie okazała się zdrajcami. Jem, łyżka za łyżką, aż mam pełny żołądek. Po kolacji Tobias przynosi nam sienniki i koce, a ja wynajduję jakiś pusty kąt do spania. Gdy Tobias schyla się, żeby rozwiązać buty, widzę, że ma na dole pleców symbol Serdecznych, gałęzie wijące się wzdłuż kręgosłupa. Prostuje się, a ja podchodzę do niego, obejmuję go i muskam tatuaż palcami. Tobias zamyka oczy. Mam nadzieję, że w przygasającym ogniu nas nie widać, więc przesuwam ręką po plecach Tobiasa, po omacku zatrzymując się na każdym tatuażu. Wyobrażam sobie oko Erudycji, przechylone szalki wagi Prawości, złączone dłonie Altruizmu i płomienie Nieustraszoności. Drugą ręką odnajduję płomień wytatuowany na żebrach. Na policzku czuję gorący oddech Tobiasa. – Chciałbym być teraz z tobą sam na sam – mówi. – Ja prawie zawsze tego chcę – odpowiadam. Odpływam w sen przy odgłosach przyciszonych rozmów. Ostatnio łatwiej mi zasypiać, gdy nie jest całkiem cicho. Wtedy mogę skoncentrować się na dźwiękach, a nie na myślach, które dopadają mnie w ciszy. Hałas i ruch to ostoja pogrążonych w żalu i poczuciu winy.

Budzę się, gdy ogień już prawie dogasa i tylko kilku bezfrakcyjnych jeszcze nie śpi. Dopiero po chwili dociera do mnie, dlaczego się obudziłam. Kilka kroków dalej słychać głosy Evelyn i Tobiasa. Leżę nieruchomo i mam nadzieję, że nie zauważyli, że nie śpię. – Jeśli chcesz, żebym ci pomógł, musisz mi powiedzieć, co się tu dzieje – mówi Tobias. – Choć nadal nie rozumiem, do czego właściwie jestem ci potrzebny. Na ścianie widzę cień Evelyn drżący w blasku płomieni. Matka Tobiasa jest szczupła i silna, tak samo jak on. Cały czas okręca sobie włosy wokół palców. – A co konkretnie chcesz wiedzieć? – O co chodzi z tą tabelą? I z mapą? – Twój przyjaciel miał rację, ta mapa i tabela pokazują nasze kryjówki. Mylił się jednak co do danych dotyczących populacji... przynajmniej częściowo. Dane nie dotyczą wszystkich frakcji, tylko niektórych. I założę się, że zgadniesz których. – Nie mam ochoty na zgadywanki. Evelyn wzdycha. – Niezgodnych. Rejestrujemy Niezgodnych. – A skąd wiecie, kto jest wśród nich? – Przed atakiem symulacyjnym Altruiści pomagali między innymi tak, że badali pewne anomalia genetyczne – wyjaśnia. – Niekiedy badania polegały na tym, że powtórnie przeprowadzano test przynależności. Niekiedy to było bardziej skomplikowane. Altruiści wyjaśnili nam jednak, że podejrzewają, iż w naszej grupie może być największy odsetek Niezgodnych spośród wszystkich frakcji w mieście. – Nie rozumiem. Czemu... – Czemu bezfrakcyjni mają duży odsetek Niezgodnych? – Mówi, jakby się uśmiechała. – To oczywiste, że ci, którzy nie potrafią się ograniczyć do jednego sposobu myślenia, będą też najczęściej występować z szeregów frakcji lub oblewać inicjację, prawda? – Nie o to chciałem spytać. Chodziło mi o to, czemu ciebie interesuje liczba Niezgodnych? – Erudyci potrzebują mocnych ludzi. Chwilowo zasilili swoje szeregi Nieustraszonymi. Ale zaczną szukać dalej, a my jesteśmy następni w kolejności, chyba że zorientują się, że u nas jest więcej Niezgodnych niż w jakiejkolwiek innej grupie. Ale na wypadek gdyby się

nie zorientowali, chcę wiedzieć, ile mamy osób odpornych na symulacje. – Rozumiem. Ale dlaczego Altruistom aż tak zależało, żeby namierzyć Niezgodnych? Nie robili przecież tego po to, by pomóc Jeanine, prawda? – Oczywiście, że nie. Ale niestety, nie wiem dlaczego. Altruiści dość niechętnie udzielali wyjaśnień, które miały służyć jedynie zaspokojeniu naszej ciekawości. Wyjawili nam tyle, ile uważali za stosowne. – Dziwne – mruczy Tobias. – Może powinieneś spytać o to swojego ojca. To on mi o tobie powiedział. – O mnie? Ale co o mnie? – Że podejrzewa u ciebie Niezgodność – wyjaśnia Evelyn. – Zawsze bacznie cię obserwował. Zwracał uwagę na twoje zachowanie. Poświęcał ci wiele uwagi. Dlatego... dlatego myślałam, że przy nim będziesz bezpieczny. Bezpieczniejszy niż przy mnie. Tobias milczy. – Teraz widzę, że chyba się myliłam. Tobias nadal milczy. – Żałuję... – zaczyna Evelyn. – Nawet nie próbuj przepraszać. – Głos mu się trzęsie. – Nie da się tego załatwić jednym czy dwoma słowami i mocnym uściskiem. – Dobrze, dobrze. Nie będę przepraszać. – Po co bezfrakcyjni się łączą? Co planujecie? – Chcemy obalić Erudycję – wyjaśnia Evelyn. – Gdy już się ich pozbędziemy, nic nie stanie nam na przeszkodzie, żeby przejąć władzę. – Oczekujesz, że ja ci w tym pomogę? Obalić jeden skorumpowany rząd, żeby zastąpić go tyranią bezfrakcyjnych? – prycha. – Nie ma mowy. – Nie chcemy być tyranami. Chcemy zbudować nowe społeczeństwo. Bez frakcji. Zasycha mi w ustach. Bez frakcji? Świat, w którym nikt nie wie, kim jest ani gdzie przynależy? Nie potrafię sobie tego wyobrazić. Jak dla mnie to oznacza tylko chaos i samotność. Tobias parska śmiechem. – Jasne. A jak zamierzacie obalić Erudycję?

– Czasem radykalna zmiana wymaga radykalnych środków. – Cień Evelyn unosi rękę. – Jestem świadoma, że to spowoduje ogromne spustoszenie. Drżę, gdy słyszę „spustoszenie”. Jakaś mroczna część mnie pragnie spustoszenia, pod warunkiem że będzie dotyczyć Erudycji. Ale to słowo ma teraz dla mnie zupełnie nowy wydźwięk, bo na własne oczy widziałam, co tak naprawdę oznacza: leżące na chodnikach ciała w szarych ubraniach, przywódcy Altruizmu zabijani przed swoimi domami, przy skrzynkach na listy. Wciskam twarz w siennik tak mocno, że aż boli mnie czoło, byle tylko wyrzucić z głowy to wspomnienie. – A wracając do tego, po co nam jesteś potrzebny – podejmuje Evelyn. – Żeby to zrobić, potrzebna nam pomoc Nieustraszoności. Macie broń i doświadczenie w walce. Mógłbyś pomóc nam się porozumieć. – Jeśli sądzisz, że Nieustraszeni się ze mną liczą, to się mylisz. Jestem tylko kimś, kto nie zna strachu. – Sugeruję jedynie, że mogą zacząć się z tobą liczyć. – Wstaje, a jej cień rozciąga się od podłogi do sufitu. – Nie wątpię, że jeśli zechcesz, uda ci się do tego doprowadzić. Przemyśl to. Zbiera do tyłu swoje kręcone włosy i wiąże w kok. – Drzwi są zawsze otwarte. Kilka minut później Tobias znów się przy mnie kładzie. Nie chcę się przyznawać, że podsłuchiwałam, ale muszę mu powiedzieć, że nie ufam ani Evelyn, ani bezfrakcyjnym, ani nikomu, kto tak spokojnie mówi o wymordowaniu całej frakcji. Zanim jednak zbieram się na odwagę, by się odezwać, Tobias zaczyna oddychać miarowo – zasypia.

Rozdział I 0

Przesuwam ręką wzdłuż karku, żeby odgarnąć włosy, które mi się do niego przykleiły. Boli mnie całe ciało, zwłaszcza nogi. Mam zakwasy, które czuję, nawet gdy się nie ruszam. Poza tym nie pachnę różami. Muszę wziąć prysznic. Wychodzę na korytarz i idę do łazienki. Nie ja jedna pomyślałam, żeby się umyć – przy umywalkach stoi grupka kobiet. Połowa jest naga, ale druga połowa w ogóle nie zwraca na to uwagi. Znajduję wolną umywalkę w rogu i pakuję głowę pod kran; zimna woda wlewa mi się do uszu. – Cześć – mówi Susan. Odwracam głowę w jej stronę. Woda ścieka mi po policzku i wpływa do nosa. Susan ma dwa ręczniki: biały i szary, oba wystrzępione na brzegach. – Cześć. – Mam pomysł. – Staje do mnie plecami i rozkłada ręcznik, tworząc parawan, który oddziela mnie od reszty pomieszczenia. Wzdycham z ulgą. Prywatność. A przynajmniej na tyle, na ile to możliwe. Rozbieram się szybko i biorę mydło z umywalki. – Jak się czujesz? – odzywa się znów Susan. – W porządku. – Wiem, że pyta tylko dlatego, że takie są zasady w jej frakcji. Wolałabym, żeby rozmawiała ze mną zwyczajnie. – A ty, Susan? – Lepiej. Therese powiedziała mi, że w jednym ze schronów bezfrakcyjnych jest duża grupa Altruistów – mówi, gdy ja mydlę sobie włosy. – Tak? – Znów wkładam głowę pod kran i lewą ręką szoruję głowę, by spłukać pianę. – Chcesz tam iść? – Tak. Chyba że potrzebna ci moja pomoc. – Dzięki, ale wydaje mi się, że twoja frakcja bardziej cię potrzebuje. – Zakręcam wodę. Wolałabym nie musieć się ubierać. Jest za gorąco na dżinsy. Podnoszę z podłogi drugi ręcznik i wycieram się pospiesznie. Znów narzucam na siebie czerwoną koszulę. Nie chcę po raz kolejny wkładać tych samych brudnych ciuchów, ale nie mam wyboru.

– Wydaje mi się, że bezfrakcyjne mają jakieś zbędne ubrania – mówi Susan. – Pewnie tak. Dobra, twoja kolej. Staję z ręcznikiem, żeby Susan mogła się umyć. Po chwili zaczynają mnie boleć ręce, ale skoro ona wytrzymała w takiej pozycji, to ja też wytrzymam. Gdy myje włosy, chlapie mi wodą na kostki. – Nigdy nie sądziłam, że znajdziemy się razem w takiej sytuacji – mówię po chwili. – Że będziemy się myć w zlewie w jakiejś ruderze i uciekać przed Erudycją. – Myślałam, że będziemy mieszkać obok siebie – stwierdza Susan. – Razem brać udział w różnych spotkaniach towarzyskich. Razem odprowadzać dzieci na przystanek. Słysząc to, zagryzam wargi. Oczywiście to moja wina, że taka wersja wydarzeń nigdy nie byłaby możliwa, bo to ja wybrałam inną frakcję. – Przepraszam, nie chciałam do tego wracać – mówi Susan. – Przykro mi tylko, że nie byłam bardziej uważna. Bo gdybym była, to może bym zauważyła, przez co przechodzisz. Zachowałam się samolubnie. Parskam śmiechem. – Susan, nie zrobiłaś nic złego. – Skończyłam – obwieszcza. – Podasz mi ręcznik? Zamykam oczy i odwracam się, żeby mogła wziąć z mojej ręki ręcznik. Zjawia się Therese, żeby zapleść sobie włosy w warkocz, więc Susan pyta ją o ubrania. Gdy opuszczamy łazienkę, mam na sobie dżinsy i czarną koszulę, która u góry jest tak luźna, że zsuwa mi się z ramion, natomiast Susan jest ubrana w workowate dżinsy i białą koszulę z kołnierzykiem – element stroju Prawości. Zapina ją pod samą szyję. Altruiści przedkładają skromność nad wygodę. Kiedy znów wchodzę do dużej sali, część bezfrakcyjnych wychodzi z wiaderkami farby i pędzlami. Wzrokiem odprowadzam ich do drzwi. – Idą pisać wiadomość dla ludzi z pozostałych schronów – wyjaśnia Evelyn za moimi plecami. – Na jednym z billboardów. Zaszyfrowaną za pomocą różnych prywatnych informacji: czyjegoś ulubionego koloru, imienia zwierzątka, które ktoś miał jako dziecko. Nie rozumiem, po co mi mówi o szyfrach stosowanych przez bezfrakcyjnych, póki się do niej nie odwracam. W jej oczach dostrzegam znajomy wyraz – dumę. Tak samo

patrzyła Jeanine, gdy mówiła Tobiasowi, że opracowała serum, za pomocą którego zdoła go kontrolować. – Mądre – przyznaję. – To twój pomysł? – Prawdę mówiąc, tak. – Wzrusza ramionami, ale nie daję się zwieść. Daleko jej do nonszalancji. – Zanim przeszłam do Altruizmu, byłam Erudytką. – Aha. Domyślam się, że życie naukowca nie bardzo ci pasowało, co? Nie daje się złapać. – Coś w ten deseń. – Milknie na chwilę. – Twój ojciec odszedł pewnie z tego samego powodu. Chcę się odwrócić i zakończyć rozmowę, ale jej słowa powodują dziwny ucisk w mojej głowie, jakby zgniatała mi mózg rękami. Wpatruję się w nią. – Nie wiedziałaś? – Marszczy brwi. – Przepraszam. Zapomniałam, że członkowie frakcji rzadko rozmawiają o dawnych frakcjach. – Co? – mówię łamiącym się głosem. – Twój ojciec urodził się w Erudycji – wyjaśnia. – Jego rodzice przyjaźnili się z rodzicami Jeanine Matthews. Twój ojciec i Jeanine trzymali się razem, jak byli dziećmi. W szkole zawsze pożyczali sobie książki. Oczyma wyobraźni widzę swojego ojca, dorosłego mężczyznę, który siedzi obok dorosłej Jeanine w szkolnej stołówce, a między nimi leży książka. Ten obraz jest tak absurdalny, że na samą myśl o tym ni to prycham, ni to parskam śmiechem. To nie może być prawda. Tylko... Tylko że ojciec nigdy nie mówił ani o swojej rodzinie, ani o dzieciństwie. Tylko że nie miał w sobie łagodności człowieka, który dorastał wśród Altruistów. Tylko że nienawidził Erudytów tak bardzo, że musiał mieć ku temu osobiste powody. – Przykro mi, Beatrice. Nie chciałam rozdrapywać starych ran. Patrzę na nią ze złością. – Owszem, chciałaś. – Nie rozumiem... – Posłuchaj mnie uważnie – zniżam głos. Sprawdzam, czy Tobias nie stoi gdzieś w pobliżu, bo wolę, żeby tego nie słyszał. W kącie na podłodze widzę tylko Caleba i Susan,

przekazują sobie puszkę masła orzechowego. Nigdzie nie ma Tobiasa. – Nie jestem głupia. Widzę, że chcesz go wykorzystać. I zamierzam mu o tym powiedzieć, o ile sam się jeszcze nie domyślił. – Moja droga – mówi Evelyn. – Ja jestem jego matką. Zawsze będę w jego życiu. Ty jesteś tylko tymczasowo. – Jasne. Mama go porzuciła, a tata lał. Jakżeby miał nie pozostać lojalny wobec takiej rodziny? – Odwracam się na pięcie, czuję, że trzęsą mi się ręce, i przysiadam się do Caleba. Susan poszła na drugą stronę sali pomóc bezfrakcyjnym posprzątać. Caleb podaje mi słoik z masłem orzechowym. Przypominam sobie grządki orzechów ziemnych w szklarniach Serdeczności. Uprawiają je, bo są bogatym źródłem białka i tłuszczów, co ma szczególne znaczenie w przypadku bezfrakcyjnych. Nabieram sobie trochę masła palcami i zjadam. Czy powinnam powiedzieć Calebowi o tym, co właśnie usłyszałam od Evelyn? Nie chcę, żeby zaczął myśleć, że w jego żyłach płynie krew Erudycji. Nie chcę dawać mu żadnego powodu, by do nich wracał. Postanawiam na razie zachować to dla siebie. – Możemy o czymś pogadać? – pyta Caleb. Kiwam głową, starając się jednocześnie pozbyć masła orzechowego, które przykleiło się mi do podniebienia. – Susan chce iść do Altruistów – mówi. – I ja też. Poza tym wolę być blisko niej, żeby nic złego jej się nie stało. Ale nie chcę cię zostawiać samej. – Nie ma problemu. – Może pójdziesz z nami? Altruiści bardzo się ucieszą z twojego powrotu. Jestem tego pewny. Oczywiście – Altruiści nie potrafią się obrażać. Ale jestem na skraju rozpaczy, a jeśli wrócę do dawnej frakcji rodziców, dam się jej całkowicie pochłonąć. Kręcę głową. – Muszę iść do siedziby Prawości i sprawdzić, co się tam dzieje. Oszaleję, jeśli się nie dowiem. – Zmuszam się do uśmiechu. – Ale ty powinieneś iść. Susan cię potrzebuje. Wygląda już lepiej, ale i tak cię potrzebuje.

– Dobra – zgadza się Caleb. – To zobaczymy się później. Ale bądź ostrożna. – Przecież zawsze jestem ostrożna. – Nie. Zwykle pasuje do ciebie inne słowo: „lekkomyślność”. Brat lekko ściska mnie za zdrowe ramię. Nabieram jeszcze trochę masła orzechowego. Kilka minut później z męskiej łazienki wychodzi Tobias. Zamiast czerwonej koszuli Serdecznych ma na sobie czarny T–shirt. Jego krótkie włosy są mokre. Z daleka patrzymy sobie w oczy i wiem, że czas na nas.

Siedziba Prawości jest ogromna. Przynajmniej jak dla mnie. Znajduje się w rozległym cementowym budynku z widokiem na coś, co dawniej było rzeką. Wisi na nim szyld „Hala owa”, kiedyś „Hala Targowa”, ale większość ludzi mówi teraz „Hala Bezsercowa”, bo Prawość, choć uczciwa, nie ma serca. Nazwa chyba im się spodobała. Nie wiem, czego się spodziewać, bo nigdy nie byłam w środku. Zatrzymujemy się z Tobiasem przed drzwiami i patrzymy na siebie. – No to jesteśmy – mówi. W szklanych drzwiach widzę tylko własne odbicie. Jestem zmęczona i brudna. Po raz pierwszy przychodzi mi na myśl, że przecież wcale nie musimy nic robić. Możemy zaszyć się w schronie bezfrakcyjnych i zostawić cały ten bajzel na ich głowie. Moglibyśmy być nikim, być bezpieczni, być razem. Tobias ciągle jeszcze nie powiedział mi o swojej wczorajszej rozmowie z matką i wydaje mi się, że nie zamierza tego zrobić. Tak bardzo zależało mu na wizycie w siedzibie Prawości, że zastanawiam się, czy nie planuje czegoś za moimi plecami. Nie wiem, czemu przestępuję próg. Może stwierdzam, że skoro zaszliśmy tak daleko, to równie dobrze możemy zobaczyć, co się dzieje. Ale podejrzewam, że chodzi o coś więcej niż poznanie prawdy. Jestem Niezgodna, więc nie jestem nikim, coś takiego jak „bezpieczni” nie istnieje w moim słowniku i mam inne sprawy na głowie niż zabawa w dom z Tobiasem. Najwyraźniej on uważa tak samo. Hol jest przestronny i jasno oświetlony. Wyłożona czarnym marmurem posadzka ciągnie się aż do wind. Na środku pomieszczenia ułożono z białych marmurowych kafli

symbol Prawości: przechylone szalki wagi mają symbolizować prawdę, która przeważa nad kłamstwem. Wszędzie wokół aż roi się od uzbrojonych Nieustraszonych. Podchodzi do nas kobieta z karabinem na pasku, gotowym do strzału. Celuje w Tobiasa. – Kim jesteście? – pyta. Jest młoda, ale nie na tyle, by znać Tobiasa. Pozostali zbierają się za jej plecami. Część przygląda się nam podejrzliwie, inni ciekawie, ale dużo dziwniejszy jest błysk w oczach niektórych. Błysk rozpoznania. Tobiasa rzeczywiście mogą znać, ale mnie? – Jestem Cztery – przedstawia się Tobias. Wskazuje na mnie skinieniem głowy: – A to Tris. Oboje Nieustraszeni. W spojrzeniu tej z karabinem widać zdziwienie, ale nie opuszcza broni. – Czy ktoś może mi pomóc? – prosi. Kilku Nieustraszonych podchodzi bliżej, ale bardzo ostrożnie, jakbyśmy stanowili zagrożenie. – W czym problem? – pyta Tobias. – Macie broń? – No pewnie. W końcu jestem z Nieustraszoności! – Ręce za głowę – rzuca ze złością kobieta, jak gdyby obawiała się, że będziemy stawiać opór. Zerkam na Tobiasa. Czemu wszyscy zachowują się tak, jakbyśmy chcieli ich zaatakować? – Weszliśmy głównym wejściem – mówię powoli. – Myślicie, że zrobilibyśmy tak, gdybyśmy mieli złe zamiary? Tobias nie patrzy na mnie. Lekko opiera palce o tył głowy. Po chwili robię to samo. Żołnierze Nieustraszonych otaczają nas. Jeden z nich obmacuje Tobiasowi nogi, drugi wyciąga mu zza paska pistolet. Jeszcze inny, chłopak o okrągłej twarzy i różowych policzkach, patrzy na mnie przepraszająco. – W tylnej kieszeni mam nóż. Dotknij mnie tylko, a pożałujesz – ostrzegam. Chłopak mruczy jakieś „przepraszam”. Ostrożnie wyciąga nóż, starając się mnie nie dotknąć.

– Co jest grane? – pyta Tobias. Kobieta, która nas zatrzymała, wymienia spojrzenia zresztą żołnierzy. – Przykro mi – odpowiada. – Ale dostaliśmy rozkaz, żeby was aresztować, jak tylko się pojawicie.

Rozdział 11

Otaczają nas, ale nie skuwają. Prowadzą do wind. Bez względu na to, ile razy pytam, czemu jesteśmy aresztowani, nikt mi nie odpowiada ani nawet na mnie nie patrzy. W końcu daję za wygraną i milczę, tak jak Tobias. Jedziemy na trzecie piętro, gdzie prowadzą nas do małego pokoju wyłożonego białym, a nie czarnym marmurem. Za wyjątkiem ustawionej pod ścianą ławki nie ma tu żadnych mebli. Każda frakcja musi mieć areszt, w którym można zamknąć kogoś, kto sprawia kłopoty, ale nigdy dotąd nie trafiłam do takiego miejsca. Drzwi zamykają się za nami i rozlega się zgrzyt zamka. Znów zostajemy sami. Tobias siada na ławce i marszczy czoło. Chodzę przed nim w tę i we w tę. Gdyby wiedział, czemu się tu znaleźliśmy, powiedziałby mi, więc o nic nie pytam. Robię pięć kroków naprzód, potem pięć w tył, pięć naprzód, pięć w tył, w tym samym rytmie. Liczę na to, że dzięki temu coś mi przyjdzie do głowy. Skoro Erudycja nie przejęła kontroli nad Prawością – a tak powiedział Edward – to dlaczego Prawi nas aresztowali? Co takiego im zrobiliśmy? Jeśli Erudycja rzeczywiście nie przejęła nad nimi kontroli, jedyne, co mogą nam zarzucić, to że sprzymierzyliśmy się z Erudycją. Czy zrobiłam coś, co można by zinterpretować jako sprzymierzenie się z Erudycją? Zagryzam dolną wargę tak mocno, że aż krzywię się z bólu. Owszem, zrobiłam. Zabiłam Willa. I jeszcze paru innych członków Nieustraszoności. Byli pod wpływem symulacji, ale może Prawość o tym nie wie albo nie uważa tego za wystarczające wytłumaczenie. – Możesz się uspokoić? – prosi Tobias. – Przez ciebie zaczynam się denerwować. – Ale ja właśnie tak się uspokajam. Nachyla się, opiera łokcie o kolana i wpatruje w podłogę pomiędzy adidasami. – Twoja pogryziona warga świadczy o czymś innym. Siadam obok niego i zdrową ręką przyciągam kolana do piersi. Prawą rękę trzymam opuszczoną luźno z boku. Tobias milczy przez dłuższą chwilę, a ja coraz mocniej obejmuję nogi. Mam wrażenie, że im bardziej się kulę, tym jestem bezpieczniejsza.

– Czasem się boję – zaczyna Tobias – że mi nie ufasz. – Ufam ci. Oczywiście, że ci ufam. Czemu uważasz, że jest inaczej? – Wydaje mi się, że nie mówisz mi wszystkiego. Ja powiedziałem ci rzeczy... – kręci głową – których nie powiedziałbym nikomu innemu. Ale ciebie coś męczy, a mimo to nic mi jeszcze nie powiedziałaś. – Dużo rzeczy mnie męczy, bo dużo się zdarzyło. A ty? Mogłabym to samo powiedzieć o tobie. Tobias dotyka mojego policzka i wsuwa mi dłoń we włosy. Ignoruje moje pytanie, tak jak ja zignorowałam jego. – Jeśli chodzi tylko o twoich rodziców – mówi łagodnie – to powiedz mi, a ja ci uwierzę. W jego oczach powinien malować się strach, biorąc pod uwagę sytuację, w jakiej się znaleźliśmy, ale jest w nich spokój. Przenoszą mnie w dobrze znane miejsce. W miejsce, w którym czuję się bezpieczna, tam gdzie z łatwością mogę wyznać, że zastrzeliłam jednego z moich najlepszych przyjaciół, gdzie nie boję się tego, co zobaczę wtedy w oczach Tobiasa. Nakrywam dłonią jego dłoń. – Tylko o to chodzi – odpowiadam niepewnie. – Okej. – Całuje mnie w usta. Żołądek ściska mi się w poczuciu winy. Drzwi się otwierają. Do środka wchodzi kilka osób – dwóch Prawych z bronią, ciemnoskóry starszy mężczyzna z Prawości, kobieta z Nieustraszoności, której nie kojarzę. A za nimi Jack Kang – przywódca Prawości. Według standardów większości frakcji jest młody jak na lidera – ma tylko trzydzieści dziewięć lat. Ale według standardów Nieustraszoności to jeszcze nic. Erie został przywódcą Nieustraszoności w wieku siedemnastu lat. I między innymi dlatego inne frakcje nie liczą się z naszym zdaniem. Jack jest przystojny. Ma krótkie czarne włosy i ciepłe skośne oczy jak Tori. Do tego wysokie kości policzkowe. Mimo swojego wyglądu nie jest czarusiem, pewnie dlatego, że pochodzi z Prawości, a u nich bycie czarującym oznacza zwodniczość. Wierzę, że wyjaśni nam, o co chodzi, nie tracąc czasu na uprzejmości. To zawsze coś. – Podobno nie rozumiecie, czemu was aresztowano. – Głos ma niski, a jednocześnie

dziwnie płaski, taki który nie wywołałby echa nawet na dnie pustej jaskini. – Dla mnie znaczy to tyle, że albo zostaliście fałszywie oskarżeni, albo potraficie świetnie udawać. Jedyny... – O co zostaliśmy oskarżeni? – wchodzę mu w słowo. – On jest oskarżony o zbrodnie przeciwko ludzkości, a ty o współudział. – Zbrodnie przeciwko ludzkości? – W głosie Tobiasa wreszcie słychać wściekłość. Patrzy na Jacka z niesmakiem. – Że co? – Widzieliśmy nagranie z ataku. Przeprowadziliście symulację ataku – wyjaśnia Jack. – Jakim cudem widzieliście nagranie? Zabraliśmy je – mówi Tobias. – Zabraliście kopię. Nagranie z ataku w siedzibie Nieustraszoności zostało przesłane do komputerów w całym mieście – wyjaśnia Jack. – Jedyne, co widzieliśmy, to że przeprowadziliście atak, a ona omal nie została pobita na śmierć, zanim się poddała. Potem zatrzymaliście się, doszło do raczej nagłego pojednania kochanków i ukradliście twardy dysk. Może zrobiliście to dlatego, że symulacja dobiegła końca i nie chcieliście, by dowody wpadły nam w ręce. Omal nie wybuchłam śmiechem. Mój wielki heroiczny wyczyn, jedyny, jaki mam na swoim koncie, został uznany za kolaborację z Erudycją. – Symulacja nie dobiegła końca – tłumaczę. – My ją przerwaliśmy, wy... Jack unosi rękę. – Nie interesuje mnie, co macie w tej chwili do powiedzenia. Prawda wyjdzie na jaw, gdy zostaniecie przesłuchani przy użyciu serum prawdy. Christina mówiła mi kiedyś o tym serum. Powiedziała, że najgorsze podczas inicjacji w Prawości było to, że trzeba zażyć to serum i odpowiadać na osobiste pytania w obecności wszystkich członków frakcji. Nie muszę zagłębiać się w swoje najgłębsze, najmroczniejsze sekrety, by wiedzieć, że serum prawdy to ostatnia rzecz, jaką chcę zażyć. – Serum prawdy? – Kręcę głową. – Nie. Wykluczone. – A masz coś do ukrycia? – Jack unosi brwi. Chętnie bym mu powiedziała, że każdy, kto ma choć odrobinę godności, chce zachować pewne rzeczy wyłącznie dla siebie, ale wolę nie wzbudzać jego podejrzeń. Więc tylko kręcę głową. – W takim razie w porządku. – Patrzy na zegarek. – Jest dwunasta. Przesłuchanie

odbędzie się o dziewiętnastej. Nie próbujcie się przygotowywać. Serum prawdy uniemożliwia zatajenie jakichkolwiek informacji. – Odwraca się na pięcie i wychodzi z pokoju. – Cóż za miły człowiek – kwituje Tobias.

Wczesnym popołudniem grupka uzbrojonych Nieustraszonych prowadzi mnie do łazienki. Nie spieszę się. Wpatruję się w swoje odbicie w lustrze i trzymam ręce pod gorącą wodą tak długo, że robią się całe czerwone. Gdy należałam do Altruizmu i przeglądanie się w lustrze było zabronione, wydawało mi się, że przez trzy miesiące człowiek się bardzo zmienia. Tym razem wystarczyło kilka dni. Wyglądam starzej. Może to przez krótkie włosy, a może przez to, że wszystko, co się wydarzyło, przylgnęło do mnie jak maska. Tak czy inaczej, zawsze przypuszczałam, że się ucieszę, gdy przestanę wyglądać jak dziecko. Ale teraz czuję tylko gulę w gardle. Moi rodzice by mnie nie poznali. Już nigdy mnie nie zobaczą. Odwracam się od lustra i nasadą dłoni otwieram drzwi. Gdy Nieustraszeni odprowadzają mnie do aresztu, zatrzymuję się w drzwiach. Tobias wygląda tak jak wtedy, gdy go poznałam – ma czarną koszulkę, krótkie włosy, poważną minę. Jego widok zawsze budzi we mnie zdenerwowanie i podniecenie jednocześnie. Przypominam sobie, jak złapałam go za rękę po wyjściu z sali szkoleniowej, tylko na kilka sekund, i jak siedzieliśmy razem na skałach nad przepaścią, i ogarnia mnie tęsknota za tym, co minęło. – Głodna? – pyta. Podaje mi kanapkę ze stojącego przy nim talerza. Biorę ją, siadam i opieram głowę o jego ramię. Nie pozostało nam nic innego, jak czekać, więc to właśnie robimy. Zjadamy wszystko do czysta. Siedzimy, aż robi się nam niewygodnie. Potem kładziemy się na podłodze. Leżymy, stykając się ramionami i wpatrując w biały sufit. – Czego się boisz powiedzieć? – pyta. – Wszystkiego. Nie chcę na nowo tego przeżywać. Kiwa głową. Zamykam oczy i udaję, że zasypiam. W pokoju nie ma zegara, więc nie mogę odliczać czasu do przesłuchania.

Czas mógłby tu równie dobrze nie istnieć, tyle że w miarę gdy nieuchronnie zbliża się siódma, czuję jego presję, czuję, jak wciska mnie coraz mocniej w podłogę. Może nie ciążyłby mi tak bardzo, gdyby nie poczucie winy – świadomość, że znam prawdę i ją ukrywam, nawet przed Tobiasem. Może nie powinnam się bać, że coś powiem, bo szczere wyznanie prawdy przyniesie mi ulgę. W końcu chyba zasypiam, bo budzi mnie odgłos otwieranych drzwi. Wstajemy, a do środka wchodzi kilku Nieustraszonych. Ktoś wypowiada moje imię. Christina przepycha się naprzód i obejmuje mnie. Wpija mi palce w ranę na ramieniu, więc krzyczę: – Zostałam postrzelona. W ramię. Aua. – O Boże! – Puszcza mnie. – Przepraszam, Tris. W ogóle nie wygląda jak Christina, którą zapamiętałam. Ma krótsze włosy, ścięte na chłopaka, i szarawą skórę, a nie w odcieniu ciepłego brązu jak wcześniej. Uśmiecha się, ale tylko ustami, oczy wciąż są zmęczone. Chcę odwzajemnić uśmiech, ale jestem zbyt zdenerwowana. Christina będzie obecna podczas mojego przesłuchania. Dowie się, co zrobiłam Willowi. Nigdy mi nie wybaczy. Chyba że przeciwstawię się serum, zataję prawdę, jeśli zdołam. Ale czy naprawdę tego chcę? Czy naprawdę chcę już zawsze to w sobie dusić? – Wszystko w porządku? Dowiedziałam się, że tu jesteś, więc zgłosiłam się do eskorty – mówi, gdy wychodzimy z pokoju. – Wiem, że tego nie zrobiłaś. Nie jesteś zdrajczynią. – W porządku – mówię. – I dziękuję. A ty jak się miewasz? – Ja... – Urywa i zagryza wargę. – Nie wiem, czy ktoś ci mówił... bo to pewnie nie najlepszy moment, ale... – Co? Co się stało? – No bo... Will zginął podczas ataku. – Patrzy na mnie z pełnym niepokoju wyczekiwaniem. Czego właściwie oczekuje? Aha. Myśli, że nie wiem, że Will nie żyje. Mogłabym udawać, że się przejęłam, ale chyba nie wypadłoby to zbyt przekonująco. Najlepiej przyznać, że wiem. Ale jak, nie mówiąc jednocześnie wszystkiego.

Nagle robi mi się niedobrze. Czy ja naprawdę zastanawiam się, jak najlepiej oszukać swoją przyjaciółkę? – Wiem – mówię. – Widziałam go na ekranach w pokoju kontrolnym. Przykro mi, Christino. – Aha. – Kiwa głową. – To... cieszę się, że już wiesz. Naprawdę nie chciałam ci o tym mówić na korytarzu. Krótki śmiech. Zdawkowy uśmiech. Zupełnie inaczej niż kiedyś. Wchodzimy do windy. Czuję na sobie spojrzenie Tobiasa – wie, że nie widziałam Willa na ekranach, poza tym nie miał pojęcia, że Will nie żyje. Z uporem wpatruję się przed siebie i udaję, że nie zauważam jego palącego spojrzenia. – Nie przejmuj się serum prawdy – mówi Christina. – To nic takiego. Właściwie to nie kojarzysz, co się wtedy dzieje. Dopiero gdy przestaje działać, dociera do ciebie, co powiedziałaś. Przechodziłam przez to jako dziecko. W Prawości to norma. Pozostali Nieustraszeni spoglądają po sobie. W zwykłych okolicznościach ktoś by ją pewnie upomniał za to, że rozmawia na temat dawnej frakcji, ale to nie są zwykłe okoliczności. Christina nigdy w życiu nie odprowadzała swojej najlepszej przyjaciółki, podejrzanej o zdradę, na publiczne przesłuchanie. – Co z pozostałymi? – pytam. – Z Uriahem, Lynn, Marlenę? – Wszyscy tu są. Poza bratem Uriaha, Zeke, który jest z resztą Nieustraszonych. – Co? – Zeke, który zapinał mi paski przed zjazdem na linie, zdradził? Winda zatrzymuje się na najwyższym piętrze i wysiadamy. – Tak. – Christina kiwa głową. – Nikt się tego nie spodziewał. Bierze mnie za rękę i ciągnie do drzwi. Idziemy korytarzem wyłożonym czarno– białym marmurem – łatwo się pogubić w siedzibie Prawości, bo wszystko wygląda tak samo. Skręcamy w kolejny korytarz i przechodzimy przez podwójne drzwi. Z zewnątrz Hala Bezsercowa to przysadzisty budynek z wąską, wysoką przybudówką na środku. Wewnątrz przybudówka składa się z trzypoziomowego pomieszczenia, w którym zamiast okien są tylko otwory w ścianach. Widzę nad sobą ciemniejące bezgwiezdne niebo. Na białej podłodze, na środku widnieje czarny symbol Prawości. Ściany są oświetlone

rzędami przytłumionych żółtych świateł, przez co całe pomieszczenie spowija poświata. Wszelkie odgłosy niosą się echem. Zebrała się tu już większość Prawych i niedobitki Nieustraszonych. Część siedzi na ławkach ustawionych rzędami wzdłuż ścian, ale nie ma miejsca dla wszystkich, więc reszta stoi wokół symbolu Prawości. W centralnej części znaku, pomiędzy przechylonymi szalkami wagi, znajdują się dwa puste krzesła. Tobias bierze mnie za rękę. Splatamy palce. Strażnicy z Nieustraszoności prowadzą nas na środek sali; rozlegają się nie tylko pomruki, ale i gwizdy. W pierwszym rzędzie ławek widzę Jacka Kanga. Starszy ciemnoskóry mężczyzna podchodzi do nas z czarnym pudełkiem w dłoni. – Nazywam się Niles. Będę was przesłuchiwać – informuje. – Ty. – Wskazuje Tobiasa. – Zostaniesz przesłuchany jako pierwszy. Bardzo proszę, żebyś podszedł... Tobias ściska mnie za rękę, po czym puszcza mnie, a ja zostaję z Christiną na brzegu symbolu Prawości. W pokoju jest ciepło – czuć wilgotne, letnie wieczorne powietrze – ale mnie jest zimno. Niles otwiera czarne pudełko. Są tam dwie igły, jedna dla Tobiasa, druga dla mnie. Wyjmuje też z kieszeni chusteczkę odkażającą i podaje ją Tobiasowi. W Nieustraszoności nie zawracamy sobie głowy takimi rzeczami. – Będę się wkłuwać w szyję – oznajmia Niles. Tobias przeciera sobie skórę, a ja słyszę wyłącznie świst wiatru. Czarnoskóry podchodzi do Tobiasa, wbija mu igłę w szyję i wstrzykuje w żyłę mętny, niebieskawy płyn. Ostatni raz, gdy widziałam, jak ktoś mu coś wstrzykuje, było wtedy gdy Jeanine aplikowała nową symulację, na którą nawet Niezgodni nie byli odporni – tak przynajmniej mi się wydawało. Myślałam wówczas, że straciłam go na zawsze. Cała się wzdrygam.

Rozdział 12

– Zadam ci teraz kilka prostych pytań, żebyś się przyzwyczaił do działania serum – mówi Niles. – Zaczynamy. Jak się nazywasz? Tobias siedzi przygarbiony, ze spuszczoną głową, jakby nie mógł udźwignąć ciężaru własnego ciała. Krzywi się i kręci na krześle, po czym cedzi przez zaciśnięte zęby: – Cztery. Może pod wpływem serum prawdy nie da się kłamać, ale da się wybrać wersję prawdy: Cztery jest i nie jest jego imieniem. – To pseudonim – stwierdza Niles. – Jak naprawdę masz na imię? – Tobias. Christina szturcha mnie łokciem. – Wiedziałaś? Potwierdzam skinieniem głowy. – Jak się nazywają twoi rodzice, Tobiasie? Otwiera usta, żeby odpowiedzieć, po czym zaciska zęby, jakby chciał powstrzymać słowa, które cisną mu się na usta. – A jakie to ma znaczenie? – pyta. Zebrani wokół mnie Prawi wymieniają pomruki, część marszczy czoła. Patrzę na Christinę spod uniesionych brwi. – Pod wpływem serum bardzo trudno nie odpowiedzieć od razu – wyjaśnia. – To znaczy, że ma niezwykle silną wolę. I coś do ukrycia. – Może wcześniej nie miało żadnego znaczenia – mówi Niles. – Ale już ma, skoro nie zechciałeś udzielić odpowiedzi na to pytanie. Imiona rodziców, proszę. Tobias zamyka oczy. – Evelyn i Marcus Eatonowie. Nazwiska służą tylko dodatkowej weryfikacji, żeby zapobiec pomyłce w dokumentach. Po ślubie jedno z małżonków musi przyjąć nazwisko drugiego lub oboje decydują się na nowe. Mimo że możemy przejść z nazwiskiem rodowym do nowej frakcji, to rzadko kiedy go używamy.

Każdy jednak zna nazwisko Marcusa. Widzę to, bo słowa Tobiasa wywołują poruszenie. Prawość doskonale się orientuje, że Marcus to jeden z najbardziej wpływowych przedstawicieli rządu, a część osób na pewno czytała artykuł, jaki Jeanine opublikowała na temat jego okrucieństwa względem własnego syna. To była jedna z niewielu prawdziwych rzeczy, które kiedykolwiek powiedziała. A teraz wszyscy wiedzą, że Tobias to jego syn. Tobias Eaton – to robi wrażenie. Niles czeka, aż sala się uspokoi, po czym ciągnie dalej. – A więc zmieniłeś frakcję, tak? – Tak. – Przeszedłeś z Altruizmu do Nieustraszoności? – Tak – rzuca Tobias. – To chyba oczywiste, prawda? Zagryzam wargi. Powinien się uspokoić, bo się demaskuje. Im bardziej jest niechętny do udzielenia odpowiedzi, tym bardziej Niles chce tę odpowiedź usłyszeć. – To przesłuchanie ma między innymi na celu sprawdzenie twojej lojalności – mówi Niles. – Muszę więc spytać: czemu zmieniłeś frakcję? Tobias patrzy ze złością na Nilesa i nie otwiera ust. Kolejne sekundy upływają w całkowitym milczeniu. Im dłużej opiera się działaniu serum, tym większe ma z tym trudności: robi się czerwony na twarzy, zaczyna oddychać szybciej i z większym trudem. Strasznie mu współczuję. Powinien móc zachować dla siebie szczegóły dotyczące swojego dzieciństwa, jeśli właśnie tego pragnie. Prawość postępuje okrutnie, zmuszając go, by je wyjawił; odbiera mu wolność. – To straszne – szepczę zdenerwowana do Christiny. – Złe. – Ale co? Przecież to proste pytanie. Kręcę głową. – Nic nie rozumiesz. Christina uśmiecha się lekko. – Naprawdę ci na nim zależy. Jestem zbyt pochłonięta obserwacją Tobiasa, żeby jej odpowiadać. – Zadam pytanie jeszcze raz – oznajmia Niles. – Musimy ustalić, w jakim stopniu jesteś lojalny względem wybranej przez siebie frakcji. Czemu więc zdecydowałeś się na transfer

do Nieustraszoności, Tobiasie? – Żeby się chronić. Przeniosłem się, żeby się chronić. – Przed czym? – Przed ojcem. Na sali milkną wszystkie rozmowy, a cisza, która zapada, jest dużo gorsza niż wcześniejsze pomruki. Czekam, aż Niles zacznie drążyć dalej, ale tego nie robi. – Dziękuję za szczerość – mówi. Prawi powtarzają za nim to samo. Wszędzie wokół mnie rozlegają się słowa: „Dziękuję za szczerość” – wypowiadane w różnej tonacji i w różnym natężeniu. Mój gniew trochę przygasa. Szept jakby wita Tobiasa, obejmuje go i w końcu oczyszcza z najmroczniejszej tajemnicy. Może nie powoduje nimi okrucieństwo, ale pragnienie zrozumienia. To mnie wcale nie uspokaja. – Czy jesteś lojalny względem swojej obecnej frakcji, Tobiasie? – Jestem lojalny względem każdego, kto nie wspiera ataku na Altruizm – odpowiada. – Skoro o tym mowa... Myślę, że powinniśmy skoncentrować się na tym, co się tamtego dnia wydarzyło. Co pamiętasz z symulacji? – Początkowo nie znajdowałem się pod jej wpływem – wyjaśnia Tobias. – Nie zadziałała. Niles parska śmiechem. – Co to znaczy: nie zadziałała? – Jedną z podstawowych cech Niezgodnych jest to, że ich umysły są odporne na symulacje. A ja jestem Niezgodny. Więc nie, nie zadziałała. Więcej szeptów. Christina szturcha mnie łokciem. – Ty też? – szepcze mi w ucho, żeby nikt inny nie słyszał. – Dlatego byłaś przytomna? Patrzę na nią. Przez kilka ostatnich miesięcy bałam się słowa „Niezgodna”. Przerażało mnie, że ktoś może się dowiedzieć, kim jestem. Ale nie zdołam już dłużej tego ukrywać. Kiwam głową. Mam wrażenie, że puchną jej oczy, tak mocno je wytrzeszcza. Nie bardzo wiem, jak interpretować jej minę. To szok? Przerażenie? Podziw?

– Wiesz, co to oznacza? – pytam. – Słyszałam o tym, jak byłam mała – odpowiada nabożnym szeptem. Zdecydowanie podziw. – To było jak bajka – ciągnie. – „Są wśród nas ludzie posiadający szczególną moc!” Jakoś tak. – Ale to ani nie bajka, ani nic takiego wielkiego – mówię. – To jak symulacja krajobrazu strachu, byłaś wtedy świadoma i mogłaś ją sama kształtować. Tyle że w moim przypadku jest tak z każdą symulacją. – Ale Tris... – Christina łapie mnie za łokieć. – To niemożliwe. Stojący na środku Niles unosi ręce i stara się uciszyć zebranych, ale głosów jest zbyt wiele – część wrogich, część przerażonych, a część pełnych podziwu, jak głos Christiny. W końcu Niles wstaje i krzyczy: – Jeśli się nie uspokoicie, będziecie poproszeni o opuszczenie sali! W końcu wszyscy milkną. Niles znów siada. – Dobrze. – Zwraca się do Tobiasa. – Co masz na myśli, mówiąc, że umysły są „odporne na symulację”? – Zwykle to oznacza, że w trakcie symulacji zachowujemy świadomość – wyjaśnia Tobias. Mam wrażenie, że znacznie lepiej znosi działanie serum, gdy odpowiada na pytania dotyczące faktów, a nie te, które wzbudzają emocje. Wcale nie brzmi, jakby znajdował się pod wpływem serum, choć przygarbione ramiona i rozbiegany wzrok wskazują co innego. – Ale symulacja ataku była inna – tłumaczy dalej. – Wykorzystano do niej inne serum, z transmiterami dalekiego zasięgu. A one najwyraźniej w ogóle nie działają na Niezgodnych, bo rano obudziłem się z własną świadomością. – Ale stwierdziłeś, że początkowo nie znajdowałeś się pod wpływem symulacji. Co chciałeś przez to powiedzieć? – Chodzi o to, że mnie namierzyli i zaprowadzili do Jeanine, a ona wstrzyknęła mi serum symulacyjne przeznaczone dla Niezgodnych. Podczas tej drugiej symulacji

zachowałem świadomość, choć to w niczym nie pomogło. – Na nagraniu z siedziby Nieustraszoności widać, że to ty przeprowadzasz symulację – oznajmił ponuro Niles. – Jak to wyjaśnisz? – Podczas symulacji oczy normalnie widzą otaczający świat, ale mózg nie jest w stanie odszyfrować otrzymywanych danych. Na jakimś poziomie jednak nadal rozumie to, co widzisz, i wie, gdzie się znajdujesz. Druga symulacja odnotowywała moje reakcje emocjonalne na bodźce zewnętrzne. – Tobias na chwilę zamyka oczy. – I odpowiednio zmieniała sposób postrzegania tych bodźców. Pod wpływem symulacji wrogowie zamieniali się w przyjaciół, a przyjaciele we wrogów. Wydawało mi się, że odłączam symulację, a tak naprawdę otrzymywałem instrukcje, jak ją podtrzymywać. Słysząc to, Christina kiwa głową. Uspokajam się trochę, gdy widzę, że większość osób robi to samo. Dociera do mnie, że taka jest korzyść z serum prawdy. Dzięki niemu nie można zakwestionować zeznania Tobiasa. – Na nagraniu widać, co się w końcu z tobą dzieje w pokoju kontrolnym – mówi Niles. – I to jest dla nas niezrozumiałe. Możesz nam o tym opowiedzieć? – Do pokoju kontrolnego weszła jakaś kobieta. Myślałem, że to żołnierz Nieustraszonych chce mnie powstrzymać od przerwania symulacji. Zacząłem z nią walczyć, ale nagle... – Tobias krzywi się i szuka słów – .. .ale nagle ona przestała walczyć i to zbiło mnie z tropu. Nawet gdybym był świadomy, zbiłoby mnie z tropu. Czemu się poddała? Czemu mnie po prostu nie zabiła? – Wpatruje się w otaczające go twarze, aż odnajduje moją. Czuję w gardle bicie własnego serca. Czuję je w policzkach. – Nadal nie rozumiem, skąd wiedziała, że to zadziała – dodaje cicho. Czuję bicie serca w opuszkach palców. – Myślę, że to moje sprzeczne emocje zakłóciły symulację. A potem usłyszałem jej głos. I to jakoś pozwoliło mi zwalczyć działanie serum. Pieką mnie oczy. Starałam się nie wracać myślami do tej chwili, gdy sądziłam, że już go straciłam i że sama też niedługo zginę, gdy chciałam jedynie poczuć bicie jego serca. Teraz też staram się do tego nie wracać. Siłą powstrzymuję łzy. – W końcu ją poznałem. Poszliśmy do pokoju kontrolnego i przerwaliśmy symulację.

– Jak ta kobieta się nazywa? – Tris. To znaczy Beatrice Prior. – Znałeś ją, zanim to wszystko się wydarzyło? – Tak. – Skąd? – Byłem jej instruktorem – odpowiada Tobias. – Teraz jesteśmy parą. – Jeszcze jedno pytanie. Zanim przyjmiemy kogoś do Prawości, taka osoba musi wyjawić wszystko. Biorąc pod uwagę wyjątkowo trudną sytuację, w jakiej się znaleźliśmy, muszę cię prosić o to samo. Tak więc Tobiasie Eatonie: czego najbardziej żałujesz? Patrzę na niego: na jego schodzone buty, długie palce, proste brwi. – Żałuję... – Przechyla głowę i wzdycha. – Żałuję tego, co wybrałem. – To znaczy czego? – Nieustraszoności. Urodziłem się w Altruizmie. Chciałem odejść z Nieustraszoności, zostać bezfrakcyjny. Ale wtedy spotkałem ją i... pomyślałem, że może jeszcze się zastanowię nad tą decyzją. Ją. Przez chwilę mam wrażenie, że patrzę na kogoś zupełnie innego, kto wszedł w skórę Tobiasa, na kogoś, kto wcale nie jest tak nieskomplikowany, jak przypuszczałam. Chciał odejść z Nieustraszoności, ale został ze względu na mnie. Nigdy mi tego nie powiedział. – Wybór Nieustraszoności, by uciec od ojca, był tchórzostwem – mówi. – Żałuję tego tchórzostwa. Oznacza, że nie jestem godny swojej frakcji. Zawsze będę tego żałować. Czekam, aż rozlegną się pogardliwe okrzyki Nieustraszonych, aż ktoś rzuci krzesłem albo stłucze Tobiasa na miazgę. Nieustraszeni są zdolni nawet do bardziej nieobliczalnych zachowań. Ale nic takiego nie robią. Stoją w milczeniu z kamiennymi twarzami, wpatrując się w chłopaka, który co prawda ich nie zdradził, ale też nigdy nie czuł, że do nich przynależy. Przez chwilę nikt nic nie mówi. Nie wiem, kto zaczyna pierwszy. Odnoszę wrażenie, że szept pojawia się znikąd, że nie wypływa z niczyich konkretnie ust. Ale ktoś szepcze: „Dziękuję za szczerość” i nagle powtarza to cala sala: – Dziękuję za szczerość.

Nie przyłączam się do nich. Jedynie ze względu na mnie został we frakcji, którą chciał opuścić. Nie zasługuję na to. Chyba powinien o tym wiedzieć. Niles staje na środku sali z igłą w ręce. Igła lśni w padającym z góry świetle. Wszyscy dokoła, Nieustraszeni i Prawi, czekają, aż wyjdę naprzód i odsłonię przed nimi całe swoje życie. Znów pojawia mi się w głowie myśl: może uda mi się zwalczyć serum. Ale nie wiem, czy w ogóle powinnam próbować to robić. Dla ludzi, których kocham, byłoby chyba lepiej, gdybym powiedziała prawdę. Idę sztywnym krokiem na środek sali i zamieniam się miejscami z Tobiasem. Gdy się mijamy, łapie mnie za rękę i ściska mocno. Potem odchodzi i zostaję sama z czarnoskórym mężczyzną i igłą. Odkażam sobie szyję, ale gdy Niles zbliża do mnie strzykawkę, odsuwam się. – Wolę sama. – Wyciągam rękę. Nigdy już nie pozwolę wbić sobie igły. Nie po tym, jak po egzaminach końcowych Erie wstrzyknął mi serum symulacji ataku. Oczywiście, zawartość strzykawki nie zmieni się przez to, że sama ją sobie zaaplikuję, ale przynajmniej samodzielnie dokonam własnej destrukcji. – A potrafisz? – unosi krzaczastą brew. – Tak. Podaje mi strzykawkę. Przybliżam ją do żyły na szyi, wbijam igłę i naciskam. Prawie w ogóle nie czuję ukłucia. Jestem zbyt nabuzowana adrenaliną. Ktoś podchodzi do mnie z kubłem na śmieci, do którego wrzucam igłę. Zaraz potem zaczyna działać serum. Mam wrażenie, że zamiast krwi płynie mi w żyłach ołów. Kiedy nachylam się, żeby usiąść, omal się nie przewracam – Niles musi mnie podtrzymać i naprowadzić na krzesło. Kilka sekund później czuję pustkę w głowie. O czym to ja myślałam? To chyba bez znaczenia. Nic już nie ma znaczenia poza moim krzesłem, i mężczyzną siedzącym naprzeciwko. – Jak się nazywasz? – pyta. Niemal w tej samej chwili, w której zadaje to pytanie, z moich ust wyskakuje odpowiedź.

– Beatrice Prior. – Ale mówią na ciebie Tris? – Tak. – Jak się nazywają twoi rodzice, Tris? – Andrew i Natalie Priorowie. – Ty również zmieniłaś frakcję, zgadza się? – Tak – mówię, ale z tyłu głowy pojawia się inna myśl. Również? „Również” oznacza jeszcze kogoś, a w tym przypadku tym kimś musi być Tobias. Marszczę brwi, starając się go sobie wyobrazić, ale trudno mi przywołać jego wizerunek. Jednak nie aż tak trudno, by nie dało się tego zrobić. Widzę go, a zaraz potem przed oczami miga mi obraz: Tobias siedzi na tym samym krześle co ja teraz. – Wywodzisz się z Altruizmu, ale wybrałaś Nieustraszoność? – Tak – powtarzam, tym razem lakonicznie. Właściwie nie wiem dlaczego. – Czemu się przeniosłaś? To pytanie jest trochę bardziej skomplikowane, ale mimo to znam odpowiedź. Na końcu języka mam już słowa: „Bo nie nadawałam się do Altruizmu”, ale zaraz za nimi pojawiają się inne: „Chciałam być wolna”. Oba stwierdzenia są prawdziwe. I oba chcę podać. Ściskam poręcze i staram się sobie przypomnieć, gdzie jestem i co robię. Widzę wokół siebie ludzi, ale nie mam pojęcia, po co tu przyszli. Cała się spinam, jak wtedy gdy już prawie przypominałam sobie odpowiedź na pytanie testowe, ale ciągle nie potrafiłam jej podać. Zamykałam wtedy oczy i wyobrażałam sobie stronę z podręcznika, na której się znajdowała. Wysilam się przez chwilę, ale nic z tego. Nie mogę sobie przypomnieć. – Nie nadawałam się do Altruizmu – mówię. – I chciałam być wolna. Więc wybrałam Nieustraszoność. – Czemu się nie nadawałaś? – Bo byłam samolubna. – Byłaś? To znaczy, że już nie jesteś? – Oczywiście, że jestem. Moja matka mówiła, że wszyscy są samolubni. Ale odkąd przeszłam do Nieustraszoności, trochę mniej. Odkryłam, że są ludzie, za których

mogłabym walczyć. Nawet umrzeć. Odpowiedź mnie zaskakuje – ale dlaczego? Na chwilę zaciskam wargi. Przecież to prawda. Skoro mówię to tutaj, to musi być prawda. To stwierdzenie jest jak zagubiona myśl, którą starałam się odszukać. Biorę udział w teście na prawdomówność. Wszystko, co mówię, to prawda. Czuję, że po karku spływa mi kropla potu. Test wykrywający kłamstwa. Serum prawdy. Muszę o tym pamiętać. W szczerości bardzo łatwo się zatracić. – Tris, czy zechcesz nam powiedzieć, co się wydarzyło w dniu ataku? – Obudziłam się. A wszyscy byli pod wpływem symulacji. Udawałam więc, że ja też jestem, dopóki nie odnalazłam Tobiasa. – Co się działo po tym, jak zostaliście rozdzieleni? – Jeanine usiłowała mnie zabić, ale uratowała mnie moja matka. Kiedyś należała do Nieustraszoności, więc umiała posługiwać się bronią. – Ciało jeszcze bardziej mi ciąży, ale nie jest mi już zimno. Czuję jakieś poruszenie w piersi – coś gorszego niż smutek, gorszego niż żal. Wiem, co zaraz powiem: Moja matka zginęła, a potem ja zabiłam Willa. Zastrzeliłam go. Zamordowałam. – Odciągnęła uwagę żołnierzy Nieustraszoności, żebym mogła uciec, a oni ją zabili – mówię. – Część zaczęła mnie ścigać, ale ich zabiłam. – Wśród otaczających mnie ludzi są Nieustraszeni i o tych Nieustraszonych, których zabiłam, nie powinnam wspominać w tym miejscu. – Biegłam. I... – I Will pobiegł za mną. A ja go zabiłam. Nie, nie. Czuję na czole krople potu. – I znalazłam swojego brata i ojca – ciągnę pełnym napięcia głosem. – Obmyśliliśmy plan, jak przerwać symulację. – Krawędź poręczy wbija mi się w dłonie. Zataiłam część prawdy. A to oznacza oszustwo. Przeciwstawiłam się serum. I przez tę jedną krótką chwilę byłam górą. Powinnam triumfować, ale czuję tylko, jak znów przygniata mnie ciężar tego, co zrobiłam. – Przedostaliśmy się do siedziby Nieustraszoności i ruszyłam z ojcem do pokoju kontrolnego. Tata walczył z żołnierzami Nieustraszoności i przypłacił to życiem. Udało mi się wejść do pokoju kontrolnego, gdzie zastałam Tobiasa. – Tobias mówił, że zaczęłaś z nim walczyć, ale potem przestałaś. Dlaczego? – Bo zrozumiałam, że jedno z nas będzie musiało zabić drugie. A ja nie chciałam go

zabić. – Poddałaś się? – Nie! – rzucam. Kręcę głową. – To nie tak. Przypomniałam sobie coś, co zrobiłam podczas inicjacji w Nieustraszoności w swoim krajobrazie strachu... w trakcie symulacji zażądano, żebym zabiła swoją rodzinę, ale ja wolałam dać się zabić. Wtedy zadziałało. Pomyślałam... – Ściskam palcami nasadę nosa. Zaczyna mnie boleć głowa, tracę nad sobą panowanie, moje myśli zamieniają się w słowa. – Byłam zdesperowana, ale cały czas miałam poczucie, że coś w tym jest. Że to musi coś dać. Poza tym nie mogłam go zabić, więc musiałam spróbować. – Hamuję łzy. – Więc w ogóle nie znajdowałaś się pod wpływem symulacji? – Nie. – Wciskam w oczy nadgarstki, żeby powstrzymać łzy. Nie chcę płakać przy ludziach. – Nie – powtarzam. – Nie. Jestem Niezgodna. – Żebyśmy mieli pełną jasność – podsumowuje Niles. – Omal nie zginęłaś z rąk Erudytów... a mimo to przedarłaś się do siedziby Nieustraszoności... i przerwałaś symulację? – Tak – potwierdzam. – Myślę, że wyrażę opinię wszystkich tu zebranych, gdy powiem, że zasłużyłaś na miano Nieustraszonej. Po lewej stronie rozlegają się okrzyki, a w półmroku unoszą się niewyraźne pięści. To moja frakcja wiwatuje na moją część. Ale się mylą. Nie jestem odważna, nie jestem odważna, zastrzeliłam Willa i boję się do tego przyznać, nie potrafię się do tego przyznać... – Beatrice Prior – odzywa się znów Niles. – Czego najbardziej żałujesz? Czego żałuję? Nie żałuję, że wybrałam Nieustraszoność i że opuściłam Altruizm. Nie żałuję nawet, że zastrzeliłam strażników przed pokojem kontrolnym, bo naprawdę musiałam dostać się do środka. – Żałuję... Odwracam głowę od Nilesa i szukam wzrokiem Tobiasa. Jego twarz jest bez wyrazu, usta mocno zaciśnięte, spojrzenie puste. Krzyżuje ręce na piersi, dłonie zaciska tak mocno, że aż bieleją mu kłykcie. Obok niego stoi Christina. Czuję taki ucisk w piersi, że nie mogę

oddychać. Muszę im powiedzieć. Muszę wyznać prawdę. – Will – zaczynam. To brzmi prawie jak westchnienie, jakby wydobywało się prosto z moich wnętrzności. Nie ma już odwrotu. – Zastrzeliłam Willa – mówię. – Znajdował się pod wpływem symulacji. A ja go zabiłam. Chciał mnie zabić, ale byłam pierwsza. Zabiłam swojego przyjaciela. Will, z głęboką bruzdą między brwiami, z oczami zielonymi jak por, z pamięcią, która pozwalała mu bez zająknienia recytować manifest Nieustraszoności. Brzuch boli mnie tak mocno, że mam ochotę jęczeć. Boli pamięć o Willu. Boli każda część mojego ciała. Poza tym jest coś jeszcze. Coś, czego wcześniej sobie nie uświadamiałam. Wolałam umrzeć, niż zabić Tobiasa, ale w przypadku Willa taka myśl w ogóle nie przyszła mi do głowy. W ułamku sekundy zdecydowałam się go zabić. Czuję się naga. Nie zdawałam sobie sprawy, że zasłaniałam się swoimi tajemnicami jak zbroją, a skoro je ujawniłam, wszyscy widzą mnie taką, jaka jestem naprawdę. – Dziękujemy za szczerość – mówią. Ale Christina i Tobias milczą.

Rozdział 13

Wstaję z krzesła. Nie kręci mi się już w głowie tak, jak jeszcze przed chwilą. Serum przestaje działać. Tłum się rozstępuje, a ja rozglądam się, gdzie drzwi. Zwykle nie uciekam, ale stąd chcę uciec. Wszyscy zaczynają wychodzić z sali. Poza Christiną. Stoi tam, gdzie stała, zaciska pięści, ale powoli je rozluźnia. Patrzy mi w twarz, a jednocześnie nie patrzy. W oczach ma łzy, ale nie płacze. – Christino... – Do głowy przychodzi mi tylko „przepraszam”, co w tej sytuacji brzmi bardziej jak obraza niż przeprosiny. „Przepraszam” mówi się, gdy szturchniesz kogoś łokciem albo musisz komuś w czymś przeszkodzić. A mnie nie jest tak po prostu przykro. – Miał broń. Chciał mnie zastrzelić. Był pod wpływem symulacji. – Zabiłaś go. – Słowa Christiny brzmią mocniej niż zwykle, jak gdyby urosły w siłę w jej ustach, zanim zostały wypowiedziane. Patrzy na mnie kilka sekund, jakby w ogóle nie wiedziała, kim jestem, po czym się odwraca. Bierze ją za rękę jakaś dziewczyna o takiej samej karnacji i tego samego wzrostu – jej młodsza siostra. Widziałam ją w Dniu Wizyt, wieki temu. Serum prawdy sprawia, że ich obraz rozmywa mi się przed oczami, a może to wina napływających łez? – W porządku? – Uriah wychodzi z tłumu i dotyka mojego ramienia. Ostatnim razem widziałam go przed symulacją ataku, ale nie jestem w stanie zdobyć się na powitanie. – Tak. – Ej. – Ściska mnie za rękę. – Zrobiłaś to, co trzeba, jasne? Żeby nas uratować, żebyśmy nie stali się niewolnikami Erudycji. Christina kiedyś to zrozumie. Gdy przestanie tak bardzo cierpieć. Nie jestem nawet w stanie zdobyć się na to, by pokiwać głową. Uriah uśmiecha się do mnie i odchodzi. Kilku Nieustraszonych przechodzi obok mnie, mrucząc słowa podziękowania, uznania czy pocieszenia. Inni omijają mnie szerokim łukiem, patrzą podejrzliwie spod przymrużonych powiek. Ubrane na czarno postacie zlewają się mi przed oczami. Jestem pusta. Wszystko się ze

mnie wylało. Tobias staje przede mną. Przygotowuję się na jego reakcję. – Odzyskałem naszą broń. – Podaje mi nóż. Chowam go z powrotem do kieszeni, nie patrząc Tobiasowi w oczy. – Możemy pogadać o tym jutro – mówi cicho. A cichy głos to u niego zły znak. – Dobrze. Obejmuje mnie ramieniem. Kładę mu rękę na biodrze i przytulam się do niego. Idziemy razem do windy, a ja trzymam się go kurczowo. Znajduje dla nas dwa łóżka polowe gdzieś na końcu korytarza. Leżymy, głową tuż przy głowie, w milczeniu. Gdy mam już pewność, że zasnął, wysuwam się spod koców i idę wzdłuż korytarza, mijając kilkunastu śpiących Nieustraszonych. Znajduję drzwi prowadzące na schody. Wchodzę stopień po stopniu, mięśnie zaczynają mnie palić, płuca domagają się powietrza – pierwszy raz od wielu dni odczuwam ulgę. Po płaskim biegam całkiem nieźle, ale wchodzenie po schodach to zupełnie inny wysiłek. Na dwunastym piętrze, rozmasowuję sobie skurcz pod kolanem i usiłuję trochę wyrównać oddech. Uśmiecham się, czując ostry ból w nogach i w piersi. Łagodzenie bólu za pomocą bólu. To przecież bez sensu. Gdy dochodzę na osiemnaste piętro, nogi mam jak z waty. Wlokę się do sali, gdzie byłam przesłuchiwana. Teraz nikogo tam nie ma, ale zostały ustawione w półkole ławki i krzesło, na którym siedziałam. Księżyc prześwieca zza chmur. Opieram się rękami o oparcie krzesła. Jest zwykłe: drewniane, lekko skrzypi. Dziwne, że coś tak prostego mogło przyczynić się do zrujnowania jednej z najważniejszych relacji w moim życiu i do zniszczenia drugiej. Nie dość, że zabiłam Willa, że nie umiałam szybko wymyślić innego rozwiązania. Teraz będę musiała żyć z tym, jak inni mnie osądzili i jak sama siebie osądziłam, a także ze świadomością, że już nigdy nic – nawet ja – nie będzie takie samo. Prawość hołduje prawdzie, ale nie mówi, jak dużo to kosztuje. Oparcie krzesła wbija mi się w dłonie. Zaciskałam palce mocniej, niż myślałam. Patrzę na krzesło przez chwilę, po czym podnoszę je nogami do góry i opieram na zdrowym ramieniu. Rozglądam się po brzegach sali w poszukiwaniu drabiny lub schodów, które pomogą mi wejść wyżej. Widzę jednak tylko amfiteatralne ławki, stopniowo wznoszące

się nad podłogą. Podchodzę do tej najwyżej ustawionej i przytrzymuję sobie krzesło nad głową. Ledwie dotyka parapetu pod jednym z okien. Podskakuję i wsuwam krzesło na parapet. Boli mnie ramię – naprawdę nie powinnam go używać – ale mam inne sprawy na głowie. Robię wyskok, chwytam się parapetu i podciągam na trzęsących się rękach. Zarzucam nogi na parapet i wdrapuję się tam cała. Przez chwilę leżę na górze, wciągając ze świstem powietrze i wypuszczając je ciężko. Staję pod dawnym sklepieniem okiennym, w którym kiedyś była szyba, i spoglądam na miasto. Martwa rzeka wije się pomiędzy budynkami i znika. Nad błotem przewiesza się most obłażący z czerwonej farby. Po drugiej stronie są budynki, większość opustoszała. Trudno uwierzyć, że kiedyś w mieście mieszkało pełno ludzi. Na moment wracam wspomnieniami do przesłuchania. Do pozbawionej wyrazu twarzy Tobiasa, do jego późniejszej wściekłości, którą pohamował ze względu na mnie. Do pustego spojrzenia Christiny. Do szeptów. „Dziękujemy za szczerość”. Łatwo im mówić, gdy to, co zrobiłam, nie dotyczy ich bezpośrednio. Biorę krzesło i wyrzucam je przez okno. Z ust wydobywa mi się słaby okrzyk. Zamienia się w krzyk, potem we wrzask. Stoję na parapecie w Hali Bezsercowej, wrzeszcząc i patrząc, jak krzesło leci na ziemię, wrzeszcząc do zdarcia gardła. Krzesło spada na ziemię i roztrzaskuje się jak kościotrup. Siadam, opieram się o framugę i zamykam oczy. Przypominam sobie Ala. Zastanawiam się, jak długo stał na półce skalnej, zanim rzucił się w przepaść. Chyba długo, tworząc w głowie listę wszystkich strasznych rzeczy, które zrobił – między innymi to, że omal mnie nie zabił. Oraz drugą – wszystkich dobrych, bohaterskich, odważnych rzeczy, na które się nie zdecydował. A potem uznał, że ma dość. Nie tylko życia, ale w ogóle istnienia. Dość bycia Alem. Otwieram oczy i wpatruję się w ledwie widoczne kawałki krzesła na chodniku. Po raz pierwszy czuję, że rozumiem Ala. Mam dość bycia Tris. Zrobiłam dużo złych rzeczy. Nie mogę ich cofnąć i one są częścią mnie. Zwykle wydaje mi się, że w zasadzie jedyną częścią. Nachylam się, zawisam w powietrzu, trzymając się jedną ręką framugi. Jeszcze kilka

centymetrów i przeważy mnie własny ciężar, i spadnę. Nie zdołam się uratować. Ale nie mogę tego zrobić. Moi rodzice stracili życie z miłości do mnie. Strasznie bym im się odpłaciła za ich poświęcenie, gdybym ja straciła swoje nie z tak ważnego powodu, bez względu na to, co zrobiłam. „Niech poczucie winy nauczy cię, jak postąpić następnym razem”, powiedziałby mój ojciec. „Kocham cię. Bez względu na wszystko”, powiedziałaby matka. Część mnie chciałaby wymazać ich z pamięci, żebym już nigdy nie musiała za nimi płakać. Ale cała reszta boi się tego, kim się stanę bez nich. Wzrok zamazuje mi się od łez. Schodzę do sali przesłuchań. Nad ranem wracam do łóżka. Tobias już nie śpi. Odwraca się i idzie do windy, a ja za nim, bo wiem, że tego właśnie oczekuje. W windzie stoimy obok siebie. Dzwoni mi w uszach. Na wysokości drugiego piętra zaczynam się trząść. Najpierw drżą mi dłonie, potem całe ręce, pierś, aż w końcu całym moim ciałem wstrząsają dreszcze i nie potrafię nad

tym

zapanować.

Stoimy

między

windami,

przed

symbolem

Prawości

–

przechylonymi szalkami wagi. Taki sam symbol znajduje się na środku kręgosłupa Tobiasa. Tobias przez dłuższą chwilę w ogóle na mnie nie patrzy. Stoi ze skrzyżowanymi ramionami i spuszczoną głową, aż w końcu nie jestem w stanie dłużej tego znieść, mam wrażenie, że zaraz zacznę wrzeszczeć. Powinnam coś powiedzieć, ale nie wiem co. Nie mogę przeprosić, bo powiedziałam prawdę, a prawdy nie da się zamienić w kłamstwo. Nie mam nic na swoje usprawiedliwienie. – Nic mi nie powiedziałaś – odzywa się Tobias. – Dlaczego? – Bo... – Kręcę głową. – Nie wiedziałam jak. Marszczy brwi. – To dość łatwe, Tris... – Jasne – przytakuję. – Bardzo łatwe. Wystarczy przyjść i powiedzieć: „A tak przy okazji, zastrzeliłam Willa. Zżera mnie poczucie winy, a co na śniadanie?”. Tak? Tak? – Nagle to wszystko mnie przerasta. Do oczu napływają mi łzy i krzyczę: – Może sam spróbuj zabić jednego ze swoich najlepszych przyjaciół, a potem poradzić sobie z

konsekwencjami? – Zakrywam twarz dłońmi. Nie chcę, żeby znów widział, jak płaczę. Kładzie mi rękę na ramieniu. – Tris – zaczyna, tym razem łagodnie. – Przepraszam. Nie powinienem udawać, że rozumiem. Chodziło mi tylko o to... – Szuka przez chwilę właściwych słów. – Szkoda, że nie masz do mnie na tyle zaufania, żeby mi mówić o talach rzeczach. Chcę powiedzieć, że mu ufam. Ale to nieprawda – nie wierzę, że będzie mnie kochać, mimo tych strasznych rzeczy, które zrobiłam. Nie wierzę, że ktokolwiek jest do tego zdolny, ale to nie jego problem, tylko mój. – No bo – mówi – sam musiałem się dowiedzieć, że Caleb omal cię nie utopił w zbiorniku na wodę. Nie wydaje ci się to trochę dziwne? A już miałam przeprosić. Ocieram palcami policzki i patrzę na niego. – Są dziwniejsze rzeczy. – Staram się, żeby mój głos brzmiał lekko. – Na przykład gdy przekonujesz się na własne oczy, że matka twojego chłopaka, która podobno umarła, jednak nadal żyje. Albo gdy podsłuchujesz, że twój chłopak planuje się sprzymierzyć z bezfrakcyjnymi, ale nic ci o tym nie mówi. Jak dla mnie to jest dziwne. Zabiera rękę z mojego ramienia. – Nie udawaj, że to tylko mój problem – mówię. – Nawet jeśli ja tobie nie ufam, to ty mnie też nie ufasz. – W którymś momencie chciałem o tym porozmawiać. Czy o wszystkim muszę ci mówić od razu? Jestem tak wściekła, że przez kilka chwil nie mogę wydobyć z siebie głosu. Czuję, że płoną mi policzki. – Na litość boską, Cztery! – wypalam ze złością. – Ty nie chcesz mi o wszystkim mówić od razu, ale ja muszę? Nie uważasz, że to absurd? – Po pierwsze nie używaj tego imienia, żeby mnie zranić. – Wskazuje na mnie palcem. – Po drugie nie planowałem sprzymierzyć się z bezfrakcyjnymi. Tylko się nad tym zastanawiałem. Gdybym podjął jakąś decyzję, na pewno bym ci powiedział. A po trzecie, co innego, gdybyś w ogóle chciała mi w którymś momencie powiedzieć o Willu, ale nie chciałaś.

– A właśnie że ci powiedziałam! To nie był wpływ serum prawdy, tylko mój wybór. Powiedziałam, bo ja tak zdecydowałam. – O czym ty mówisz? – Zachowałam świadomość. Pod wpływem serum. Mogłam skłamać. Mogłam to przed tobą zataić. Ale nie zrobiłam tego, bo uznałam, że zasługujesz na to, żeby usłyszeć prawdę. – Idealny moment na wyznania! Na oczach ponad setki ludzi! Pełna intymność! – Aha, czyli nie wystarczy, że wyjawię prawdę. Muszę to jeszcze zrobić we właściwej scenerii? – Unoszę brwi. – Następnym razem powinnam zaparzyć herbatkę i zadbać o odpowiednią oprawę? Tobias prycha ze złością i odchodzi kilka kroków. Gdy wraca, twarz ma upstrzoną czerwonymi cętkami. Nie przypominam sobie, żebym kiedykolwiek widziała go w takim stanie. – Czasami – mówi cicho – nie jest łatwo być z tobą, Tris. – Odwraca głowę. Chcę mu powiedzieć, że wiem o tym, ale że bez niego nie dałabym sobie rady przez kilka ostatnich tygodni. Zamiast tego tylko patrzę na Tobiasa, czując pulsowanie w uszach. Nie mogę się przyznać, że go potrzebuję. Nie mogę go potrzebować. A właściwie nie możemy potrzebować siebie nawzajem, bo kto wie, jak długo pożyje każde z nas podczas tej wojny. – Przepraszam – odzywam się już bez złości. – Od początku powinnam być z tobą szczera. – I tyle? Tylko tyle masz mi do powiedzenia? – Marszczy brwi. – A co mam jeszcze powiedzieć? Kręci głową. – Nic, Tris. Nic. Patrzę, jak odchodzi. Czuję, jakby coś we mnie pękało w takim tempie, że chyba zaraz rozpadnę się na kawałki.

Rozdział 14

– No dobra, co ty tu, do diabła, robisz? – pyta z naciskiem jakiś głos. Siedzę na materacu na jednym z korytarzy. Przyszłam tu po coś, ale po drodze zapomniałam po co, więc po prostu usiadłam. Podnoszę głowę. Z uniesionymi brwiami stoi nade mną Lynn. Poznałam, gdy nadepnęła mi na nogę w windzie w budynku Hancocka. Włosy jej odrastają – nadal są krótkie, ale nie widać już skóry głowy. – Siedzę – odpowiadam. – A co? – To żałosne, wiesz? – wzdycha. – Zbieraj manatki. Jesteś Nieustraszona i najwyższy czas, żebyś to pokazała. Psujesz nam reputację. – A jak konkretnie? – Zachowujesz się tak, jakbyś się do nas nie przyznawała. – Wyświadczam tylko przysługę Christinie. – Christinie – parska Lynn. – Zakochany szczeniak. Ludzie umierają. Na wojnie tak bywa. W końcu to do niej dotrze. – Owszem, ludzie umierają, ale nie zawsze giną z ręki przyjaciela. – Mniejsza z tym – znów wzdycha z niecierpliwością. – Rusz się. Nie widzę powodu, żeby się jej sprzeciwiać. Wstaję i idę za nią ciągiem korytarzy. Lynn porusza się szybko, trudno mi za nią nadążyć. – Gdzie twój przerażający chłopak? – pyta. Wykrzywiam wargi, jakbym właśnie zjadła coś gorzkiego. – On nie jest przerażający. – No pewnie. – Uśmiecha się złośliwie. – Nie wiem, gdzie jest. Wzrusza ramionami. – Jemu też możesz zająć łóżko. Staramy się zapomnieć o tych bękartach z Nieustraszoności i Erudycji. Wziąć się w garść. Parskam śmiechem. – Bękartach z Nieustraszoności i Erudycji! Lynn otwiera drzwi i wchodzimy do dużej sali, przypominającej tutejsze hole. Podłoga

jest oczywiście czarna, z białym symbolem na środku. Wszędzie stoją piętrowe łóżka. Pełno tu mężczyzn, kobiet i dzieci z Nieustraszoności – i ani jednego Prawego. Lynn prowadzi mnie na lewo, między rzędy łóżek. Patrzy na chłopaka, który siedzi na jednym z dolnych posłań – jest od nas o kilka lat młodszy i usiłuje rozwiązać supeł na sznurowadle. – Hec – zwraca się do niego. – Musisz sobie znaleźć inną miejscówkę. – Co? Nie ma mowy – odpowiada chłopak, nie podnosząc głowy. – Nie zamierzam się znów przenosić tylko dlatego, że chcesz sobie poplotkować przed snem z jedną ze swoich głupich koleżanek. – To nie jest moja koleżanka – warczy Lynn, a ja omal nie wybuchłam śmiechem. Ma rację. Kiedyś na dzień dobry zmiażdżyła mi stopę. – Hec, to Tris. Tris, to mój młodszy brat Hector. Na dźwięk mojego imienia chłopak podrywa głowę i gapi się na mnie z rozdziawioną buzią. – Miło cię poznać – witam się. – Jesteś Niezgodna – wypala. – Moja mama kazała mi trzymać się od ciebie z daleka, bo możesz być niebezpieczna. – Tak. To wielka przerażająca Niezgodna, która siłą swojego umysłu sprawi, że eksploduje ci głowa. – Lynn stuka go palcem wskazującym w czoło. – Tylko mi nie wmawiaj, że naprawdę wierzysz w te dziecinne brednie na temat Niezgodnych. Hector cały czerwienieje i zabiera kilka ciuchów ze stosu przy łóżku. Głupio mi, że przeze mnie siostra każe mu się przenosić, ale widzę, że rzuca rzeczy parę łóżek dalej. Daleko nie musiał chodzić. – Ja mogłam to zrobić – mówię. – To znaczy spać tam. – Wiem – szczerzy się Lynn. – Ale zasłużył sobie na to. Rzucił Uriahowi w twarz, że Zeke to zdrajca. To prawda, ale po co zachowywać się jak świnia. Wydaje mi się, że Prawość ma na niego zły wpływ. Myśli, że może gadać, co mu się żywnie podoba. Ej, Mar! Marlenę wystawia głowę zza jednego z łóżek i uśmiecha się do mnie szeroko. – Cześć, Tris! Witaj. Co tam, Lynn? – Weź od młodszych dziewczyn trochę ubrań, dobra? – prosi Lynn. – Ale nie same

koszule. Dżinsy, bieliznę, jakieś buty. – Jasne – odpowiada Marlenę. Kładę nóż przy dolnym łóżku. – O jakich dziecinnych bredniach mówiłaś? – pytam. – Niezgodni. Ludzie o wyjątkowej mocy? Daj spokój. – Wzrusza ramionami. – Wiem, że ty w to wierzysz, ale ja nie. – To jak wytłumaczysz, że podczas symulacji zachowuję świadomość? Albo że w ogóle potrafię się im przeciwstawić? – Uważam, że przywódcy wybierają ludzi na chybił trafił i zmieniają dla nich symulację. – Po co mieliby to robić? Macha mi ręką przed twarzą. – Żeby odwrócić uwagę. Tak bardzo przejmujesz się Niezgodnymi, jak w przypadku mojej mamy, że przestajesz zwracać uwagę na to, co robią liderzy. To po prostu inna metoda kontrolowania umysłu. Odwraca wzrok i wbija czubek buta w marmurową podłogę. Zastanawiam się, czy przypomina sobie właśnie ostatni raz, gdy przejęto kontrolę nad jej umysłem. Podczas symulacji ataku. Do tego stopnia skupiłam się na tym, co się przydarzyło Altruizmowi, że omal nie zapomniałam o tym, co się stało z Nieustraszonymi. Setki ludzi z mojej frakcji obudziło się z krwią na rękach, choć to ktoś inny zadecydował, że będą zabijać. Dochodzę do wniosku, że nie ma co z nią dyskutować. Nie sądzę, żebym mogła jej wyperswadować teorię spiskową, skoro chce w nią wierzyć. Sama się przekona, jak jest. – Przyniosłam ciuchy. – Marlenę staje przed łóżkiem z naręczem czarnych ubrań i wręcza mi je z dumą. – Przekonałam nawet twoją siostrę, Lynn, żeby oddała sukienkę. Dwie jej wystarczą. – Masz siostrę? – pytam Lynn. – Tak. Ma osiemnaście lat. Była w nowicjacie z Cztery. – Jak się nazywa? – Shauna. – Lynn zerka na Marlenę. – Mówiłam jej, że żadna z nas w najbliższym czasie

nie włoży sukienki, ale ona jak zwykle nie słucha. Pamiętam Shaunę. Razem z innymi łapała mnie po zjeździe na linie. – Myślę, że w sukience łatwiej by się walczyło – stwierdza Marlenę, bębniąc palcami w brodę. – Można swobodniej się poruszać. I co z tego, że świecisz majtkami, skoro i tak skopujesz komuś tyłek? Lynn milczy, jakby wiedziała, że jest w tym dużo racji, ale nie chciała tego przyznać. – Jakimi majtkami? – Zza łóżka wychodzi Uriah. – Zresztą nieważne, tak czy inaczej wchodzę w to. Marlenę uderza go pięścią w ramię. – Część z nas idzie dziś wieczorem do budynku Hancocka – mówi Uriah. – Też powinniście iść. Wyruszamy o dziesiątej. – Zjazd na linie? – pyta Lynn. – Nie. Inwigilacja. Podobno Erudyci nie wyłączają na noc świateł, przez co łatwo zajrzeć im w okna i zobaczyć, co robią. – Pójdę– mówię. – Ja też – dołącza się Lynn. – Co? Ech. To ja też. – Marlenę uśmiecha się do Uriaha. – Idę po coś do jedzenia. Idziesz ze mną? – Pewnie – odpowiada. Marlenę macha nam na pożegnanie. Zwykle wysoko podnosiła nogi przy chodzeniu, jakby lekko podskakiwała. Teraz ma płynniejszy krok – pewnie bardziej elegancki, ale jednocześnie pozbawiony dziecięcej radości, z którą zawsze mi się kojarzyła. Zastanawiam się, co robiła pod wpływem symulacji. Lynn krzywi się. – Co? – pytam. – Nic – odpowiada ze złością. Kręci głową. – Tylko ostatnio cały czas coś razem robią. – Uriahowi pewnie potrzebna jest przyjazna dusza. Po tej akcji z Zekem i w ogóle. – Pewnie tak. To był koszmar. Jednego dnia jest z nami, a potem... – wzdycha Lynn. – Bez względu na to, jak długo kogoś szkolisz, nigdy nie masz pewności, jak się zachowa, póki coś się nie wydarzy naprawdę.

Patrzy na mnie. Nigdy nie zwróciłam uwagi na to, jak dziwne ma oczy – złotobrązowe. A ponieważ włosy już jej trochę odrosły i łysina nie rzuca się tak w oczy, zauważam też jej delikatny nos, pełne usta – jest piękna zupełnie naturalnie. Przez chwilę jej zazdroszczę, ale zaraz potem dochodzę do wniosku, że pewnie nienawidzi swojej urody i dlatego zgoliła głowę. – Ty jesteś odważna – stwierdza. – Nie muszę ci tego mówić, bo sama o tym wiesz. Ale chcę, żebyś wiedziała, że wiem. To komplement, a mimo to czuję się tak, jakby zdzieliła mnie czymś ciężkim. Potem dodaje: – Nie schrzań tego.

Kilka godzin później, po lunchu i drzemce, siadam na brzegu łóżka, żeby zmienić sobie opatrunek na ramieniu. Zdejmuję T–shirt i zostaję w samej podkoszulce – wszędzie pełno Nieustraszonych, stoją grupkami przy łóżkach, śmieją się z jakichś dowcipów. Właśnie kończę nakładać balsam na gojenie ran, gdy słyszę w pobliżu wybuch śmiechu. Między łóżkami biegnie Uriah z Marlenę przerzuconą przez ramię. Mijają mnie, a Marlenę macha do mnie, cała czerwona na twarzy. Lynn siedzi na sąsiednim łóżku. – Nie kumam, jak w takiej sytuacji może z nią flirtować? – parska. – A powinien ciągle chodzić ze smętną miną? – pytam i zaczynam obwiązywać ramię bandażem. – Mogłabyś wziąć z niego przykład. – I kto to mówi!? Sama zawsze snujesz się z kąta w kąt z nieszczęśliwą miną. Powinniśmy zacząć cię nazywać Beatrice Prior, Królowa Tragedii. Wstaję i uderzam ją pięścią w rękę – mocniej niż dla żartu, ale słabiej niż na poważnie. – Przymknij się. Nie patrząc na mnie, popycha mnie na łóżko. – Żadna Sztywniaczka nie będzie mi rozkazywać. Zauważam na jej ustach lekki uśmiech i sama też powstrzymuję się, żeby się nie roześmiać. – Gotowa? – pyta Lynn.

– Gdzie idziecie? – Tobias przeciska się między swoim i moim łóżkiem do przejścia. Zasycha mi w gardle. Nie odzywałam się do niego cały dzień i właściwie nie wiem, czego się spodziewać. Będzie się zachowywać sztucznie czy normalnie? – Do budynku Hancocka na obserwację Erudycji – odpowiada Lynn. – Idziesz z nami? Tobias patrzy na mnie. – Nie, mam tu kilka spraw do załatwienia. Ale uważajcie na siebie. Kiwam głową. Wiem, czemu nie chce iść – stara się unikać dużych wysokości. Dotyka mojej ręki i przytrzymuje mnie na chwilę. Cała się spinam – ostatni raz dotknął mnie przed kłótnią. Puszcza. – Do zobaczenia – mruczy. – Nie rób głupstw. – Dzięki za zaufanie. – Marszczę brwi. – Nie o to mi chodziło. Nie pozwól innym robić głupstw. Będą się ciebie słuchać. Nachyla się, jakby zamierzał mnie pocałować, ale potem zmienia zdanie i odsuwa się, zagryzając wargi. Niby nic takiego, ale i tak czuję się odrzucona. Uciekam wzrokiem i biegnę za Lynn. Idziemy korytarzem do wind. Cześć Nieustraszonych zaczęła oznaczać ściany kolorowymi kwadratami. Siedziba Prawości jest dla nich jak labirynt i chcą się nauczyć jakoś w nim poruszać. Ja umiem tylko dojść w kilka najważniejszych miejsc: do sypialni, stołówki, holu i sali przesłuchań. – Czemu wszyscy opuszczają siedzibę Nieustraszoności? – pytam. – Przecież nie ma tam zdrajców? – Nie, są u Erudycji. Wyprowadziliśmy się, bo nasza siedziba jest najbardziej naszpikowana kamerami w całym mieście – tłumaczy Lynn. – Wiedzieliśmy, że Erudycja może mieć dostęp do nagrań i że odszukanie wszystkich kamer zajmie nam wieki, więc pomyśleliśmy, że najlepiej po prostu się wynieść. – Mądra decyzja. – Miewamy przebłyski geniuszu. Lynn naciska przycisk na pierwsze piętro. Wpatruję się w nasze odbicia w drzwiach. Jest ode mnie tylko o kilka centymetrów wyższa i, choć stara się to zamaskować luźną koszulą i workowatymi spodniami, to i tak widać, że ma wszystkie niezbędne krągłości i wypukłości.

– Co? – Patrzy na mnie ze złością. – Czemu zgoliłaś włosy? – Na inicjację. Kocham Nieustraszoność, ale podczas inicjacji faceci nie widzą w dziewczynach zagrożenia. Miałam tego dość. Stwierdziłam, że jeśli będę wyglądać mniej kobieco, przestaną na mnie patrzeć jak na dziewczynę. – Moim zdaniem mogłaś wykorzystać to, że nie traktują cię poważnie. – Tak? I co? Mdleć na widok strasznych rzeczy? – Przewraca oczami. – Myślisz, że nie mam godności? – Wydaje mi się, że Nieustraszoność popełnia błąd, rezygnując ze sprytu. Nie zawsze trzeba komuś przywalić, żeby udowodnić swoją siłę. – Może powinnaś ubierać się na niebiesko – stwierdza Lynn. – Skoro chcesz się zachowywać jak Erudytka. Poza tym robisz dokładnie to samo, tyle że bez golenia głowy. Wychodzę z windy, zanim powiem coś, czego będę żałować. Lynn łatwo wybacza, ale równie łatwo się wkurza, jak większość Nieustraszonych. Jak ja – no może ja tak łatwo nie wybaczam. Przy wejściu jak zwykle krąży kilku Nieustraszonych z karabinami, pilnują, żeby

nie

wszedł

nikt

nieproszony.

Przed

drzwiami

stoi

grupka

młodszych

Nieustraszonych: Uriah, Marlenę, siostra Lynn – Shauna, i Lauren, która szkoliła urodzonych w Nieustraszoności nowicjuszy, podczas gdy Cztery zajmował się szkoleniem transferów. Ucho jej błyszczy przy każdym ruchu głową – jest całe wykolczykowane. Lynn zatrzymuje się i nadeptuje jej na piętę. Przeklina. – Aleś ty urocza. – Shauna uśmiecha się do siostry. Nie są do siebie za bardzo podobne, nie licząc brązowego koloru włosów, które Shaunie sięgają do brody, tak samo jak mnie. – Tak, to mój cel. Być uroczą – odparowuje Lynn. Shauna obejmuje ją ramieniem. Dziwnie widzieć Lynn z siostrą – dziwnie widzieć, że w ogóle coś ją z kimś łączy. Shauna zerka na mnie i przestaje się uśmiechać. Na jej twarzy pojawia się nieufność. – Cześć – mówię, bo nie bardzo wiem, co innego powiedzieć. – Witaj – odpowiada. – Rany, ciebie mama też przekabaciła? – Lynn zakrywa sobie twarz dłonią. – Shauna... – Lynn. Mogłabyś się choć raz przymknąć? – Shauna nie spuszcza mnie z oczu. Jest

wyraźnie spięta, jakby myślała, że w każdej chwili mogę ją zaatakować. Siłą swojego umysłu. – O! – Uriah przychodzi mi na ratunek. – Tris, znasz Lauren? – Tak – odpowiada Lauren, zanim udaje mi się otworzyć usta. Mówi ostrym, wyraźnym głosem, jakby strofowała Uriaha, tyle że to chyba jej zwykły sposób mówienia. – Podczas inicjacji przeszła w ramach ćwiczeń przez mój krajobraz strachu. Więc pewnie zna mnie nawet lepiej, niż powinna. – Naprawdę? Myślałem, że transfery przechodzą przez krajobraz strachu Cztery – mówi Uriah. – Akurat by komuś pozwolił – parska Lauren. Zalewa mnie fala ciepła. Mnie pozwolił. Za plecami Lauren błyska coś niebieskiego, więc wychylam się, żeby zobaczyć co to takiego. W tej samej chwili rozlegają się wystrzały. Szklane drzwi roztrzaskują się na kawałki. Na chodniku stoją żołnierze Nieustraszoności z bronią, jakiej nigdy wcześniej nie widziałam – z luf wydobywają się wiązki niebieskiego światła. – Zdrajcy!– wrzeszczy ktoś. Nieustraszeni niemal jednocześnie wyciągają broń. Ja nie mam się czym bronić, więc chowam się za mur lojalnych członków Nieustraszoności, z chrzęstem rozgniatając odłamki szkła, i wyciągam z kieszeni nóż. Wokół mnie ludzie padają na podłogę. Członkowie mojej frakcji. Najbliżsi przyjaciele. Wszyscy się przewracają – martwi lub umierający. Uszy wypełnia mi rozdzierający huk wystrzałów. Nagle zamieram. Jeden z niebieskich promieni zatrzymuje się na mojej piersi. Rzucam się w bok, by zejść z linii strzału, ale nie robię tego wystarczająco szybko. Karabin wypala. Upadam.

Rozdział 15

Ból zamienia się w tępe pulsowanie. Wsuwam rękę pod kurtkę i próbuję namacać ranę. Nie krwawię. Ale siła strzału mnie powaliła, więc musiałam czymś dostać. Obmacuję sobie ramię i wyczuwam twarde wybrzuszenie w miejscu, gdzie skóra jest zwykle gładka. Coś z trzaskiem upada na podłogę, obok mojej twarzy, metalowy walec mniej więcej wielkości dłoni toczy się i zatrzymuje tuż przy mojej głowie. Zanim mogę się ruszyć, z obu jego końców zaczyna się wydobywać biały dym. Kaszlę i rzucam walec w głąb holu. Ale jest ich więcej – są wszędzie, wypełniają pomieszczenie dymem, który ani nie parzy, ani nie dusi. Właściwie tylko na kilka sekund zamazuje widoczność, po czym rozmywa się bez śladu. Po co to było? Wszędzie dokoła leżą żołnierze Nieustraszoności. Mają zamknięte oczy. Marszczę brwi i dokładnie przyglądam się Uriahowi – nie widzę, żeby krwawił. W okolicy najważniejszych organów nie ma ran, więc chyba żyje. Więc dlaczego stracił przytomność? Odwracam się i widzę Lynn na wpół zwiniętą w dziwnej pozycji. Też jest nieprzytomna. Zdrajcy z Nieustraszoności wchodzą do holu z uniesionymi karabinami. Postanawiam robić to, co robię zawsze, gdy nie wiem, co się dzieje: zachowywać się jak reszta. Opuszczam głowę i przymykam oczy. Serce mi wali, gdy słyszę zbliżające się kroki Nieustraszonych, buty skrzypiące na marmurowej posadzce. Gryzę się w język, żeby nie wrzasnąć z bólu, gdy jeden z nich nadeptuje mi na rękę. – Nie rozumiem, dlaczego po prostu nie wystrzelamy ich co do jednego – mówi któryś z nich. – Skoro nie ma armii, to wygrywamy. – Bob, nie możemy przecież zabić wszystkich – odpowiada jakiś zimny głos. Włosy na karku stają mi dęba. Wszędzie poznałabym ten głos. To Erie, przywódca Nieustraszoności. – Bez ludzi nie da się stworzyć korzystnych warunków życia – tłumaczy. – Poza tym nie jesteś tu od zadawania pytań. – Podnosi głos. – Połowa do wind, połowa na schody, na prawo i lewo! Ruszać się! Jakiś metr na lewo leży pistolet. Gdybym otworzyła oczy, mogłabym do niego

doskoczyć i zastrzelić Erica, zanim by się zorientował, kto to zrobił. Ale nie mam pewności, że znów nie spanikuję. Czekam, aż wszystkie kroki ucichną za drzwiami windy lub na schodach, i dopiero wtedy otwieram oczy. Wszyscy w holu są nieprzytomni. Bez względu na to, czym nas odurzyli, gaz musiał wywołać symulację, bo inaczej nie byłabym jedyną świadomą osobą. To bez sensu – wbrew wszelkim znanym mi zasadom działania symulacji – ale nie mam czasu się nad tym zastanawiać. Biorę nóż i wstaję, próbując nie zwracać uwagi na rwanie w ramieniu. Podbiegam do jednego z martwych zdrajców pod drzwiami. To kobieta w średnim wieku, na jej ciemnych włosach widać pierwsze oznaki siwizny. Staram się nie patrzeć na ranę postrzałową głowy, ale słabe światło pada akurat na coś, co wygląda jak kość. Krztuszę się. Myśl. Nieważne, kim była, jak się nazywała i ile miała lat. Liczy się tylko niebieska przepaska na jej rękawie. Na tym trzeba się skupić. Zahaczam palec o materiał, ale przepaska nie chce się zsunąć. Chyba jest przyszyta do czarnej kurtki. Więc będę musiała ją też wziąć. Zdejmuję swoją kurtkę i rzucam ją kobiecie na twarz, żebym nie musiała na nią patrzeć. Potem rozpinam i ściągam jej kurtkę, najpierw z lewej ręki, potem z prawej. Zaciskam zęby, gdy próbuję wyszarpnąć ją spod ciężkiego ciała. – Tris! – odzywa się jakiś głos. Odwracam się z kurtką w jednej ręce i nożem w drugiej. Odkładam nóż; Nieustraszeni, którzy nas napadli, nie mieli noży, więc nie chcę się wyróżniać. Za moimi plecami stoi Uriah. – Niezgodny? – pytam. Nie ma czasu na zdziwienie. – Tak. – Znajdź sobie kurtkę. Uriah nachyla się nad jednym ze zdrajców, bardzo młodym, za młodym, żeby należeć do Nieustraszoności. Wzdrygam się, widząc jego trupio bladą twarz. Taki dzieciak nie powinien umrzeć. Właściwie w ogóle nie powinno go tu być. Czerwona z wściekłości zakładam kurtkę Nieustraszonej. Uriah też się ubiera i zaciska usta.

– Tylko oni nie żyją – szepcze. – Nie wydaje ci się, że coś tu jest nie tak? – Na pewno wiedzieli, że ich zastrzelimy, ale i tak przyszli – mówię. – Później będzie czas na pytania. Teraz musimy iść na górę. – Na górę? Po co? Powinniśmy raczej stąd spadać. – Chcesz uciekać, zanim się dowiesz, co się dzieje? – Patrzę na niego ze złością. – Zanim Nieustraszeni, którzy zostali na górze, dowiedzą się, co to było? – A jeśli ktoś nas rozpozna? Wzruszam ramionami. – Miejmy nadzieję, że nie. Biegnę do schodów, Uriah za mną. W chwili, gdy stawiam stopę na pierwszym stopniu, zastanawiam się, co właściwie zamierzam zrobić. W budynku na pewno jest więcej Niezgodnych, ale czy wiedzą, kim są? Czy będą wiedzieć, że muszą się ukryć? I co, do diabła, chcę osiągnąć, rzucając się na armię zdrajców z Nieustraszoności? Gdzieś w głębi serca znam odpowiedź: to lekkomyślność. Pewnie nic w ten sposób nie zyskam. Pewnie zginę. Bardziej niepokojące jest jednak co innego: mało mnie to obchodzi. – Będą szli na górę – mówię zdyszana. – Musisz więc... iść na trzecie piętro. Kazać im... uciekać. Byle cicho. – A ty gdzie pójdziesz? – Na drugie. – Popycham ramieniem drzwi na drugie piętro. Wiem, co muszę tam zrobić: znaleźć Niezgodnych. Idę korytarzem, przekraczając nieprzytomnych ludzi ubranych na biało i czarno. Przypominam sobie słowa piosenki śpiewanej przez dzieci Prawości, gdy myślały, że nikt ich nie słyszy: „Nieustraszeni są najokrutniejsi z całej piątki, Sami siebie rozrywają na strzępy...” Nigdy nie wydawało mi się to bardziej prawdziwe niż teraz, gdy widzę, jak zdrajcy z Nieustraszoności aplikują symulację snu, a ta wcale aż tak bardzo nie różni się od tej, która niecały miesiąc temu sprawiła, że zabijali członków Altruizmu. Tylko w naszej frakcji mogło dojść do takiego rozłamu. Serdeczność nie dopuściłaby do podziału, a żaden z Altruistów nie byłby aż takim egoistą. Prawi dyskutowaliby do czasu,

aż znaleźliby rozwiązanie, które zadowalałoby wszystkich, i nawet Erudyci nigdy nie postąpiliby równie nielogicznie. Naprawdę jesteśmy najokrutniejszą frakcją. Przechodzę nad czyimś ramieniem i kobietą z otwartymi ustami, mrucząc cichutko początek następnej linijki piosenki: „Erudyci są najbardziej wyrachowani z całej piątki, Wiedza to drogocenna rzecz...” Zastanawiam się, kiedy Jeanine zorientowała się, że Erudyci i Nieustraszeni to śmiertelne połączenie. Wygląda na to, że za pomocą bezwzględności i zimnej logiki można osiągnąć właściwie wszystko, nawet uśpić półtorej frakcji. Przyglądam się twarzom i ciałom, staram się wypatrzeć nieregularny oddech, ruch drżących powiek, cokolwiek, co wskazywałoby, że leżący na ziemi ludzie tylko udają, że stracili przytomność. Jak dotąd wszyscy oddychają miarowo i nie poruszają powiekami. Może wśród Prawych nie ma Niezgodnych? – Erie! – krzyczy ktoś z drugiego końca korytarza. Wstrzymuję oddech, bo Erie idzie prosto na mnie. Zastygam. Jeśli się poruszę, zobaczy mnie i na pewno rozpozna. Spuszczam wzrok i spinam się tak, że aż zaczynam się trząść. Nie patrz na mnie, nie patrz na mnie, nie patrz na mnie... Mija mnie i skręca w korytarz po lewej. Powinnam jak najszybciej wznowić poszukiwania, ale ciekawość każe mi podejść bliżej do osoby, która zawołała Erica. Bo jej głos brzmiał tak, jakby chodziło o coś ważnego. Podnoszę wzrok i widzę żołnierza Nieustraszoności – stoi nad klęczącą kobietą. Kobieta ma na sobie białą bluzkę i czarną spódnicę, ręce trzyma na potylicy. Uśmiech Erica nawet z profilu wygląda drapieżnie. – Niezgodna – mówi. – Dobra robota. Zabierz ją pod windy. Później ustalimy, kogo zabijemy, a kogo weźmiemy ze sobą. Nieustraszony łapie swoją ofiarę za kucyk i zaczyna ciągnąć ją w stronę wind. Kobieta wrzeszczy, po czym z trudem podnosi się na nogi i idzie zgięta wpół. Próbuję przełknąć ślinę, ale mam wrażenie, że gardło zapchało mi się kłębkami waty. Erie oddala się korytarzem w przeciwną stronę, a ja staram się nie patrzeć na mijającą mnie Prawą, którą żołnierz Nieustraszoności ciągle trzyma za włosy. Już wiem, na jakiej zasadzie działa ich terror: poddaję się mu na kilka sekund, potem zmuszam do działania.

Jeden... dwa... trzy... Ruszam naprzód z nowym poczuciem celu. Przyglądanie się każdemu, żeby sprawdzić, czy zachował świadomość, zajmuje za dużo czasu. Gdy natykam się na nieprzytomnego, mocno nadeptuję mu na mały palec. Zero reakcji, ani drgnie. Zostawiam go i znajduję kolejną osobę. Czubkiem buta przygniatam jej palec. Też zero reakcji. Słyszę, jak gdzieś z daleka ktoś krzyczy: „Mam!”, i zaczynam szukać bardziej gorączkowo. Przeskakuję nad leżącymi mężczyznami, kobietami, dziećmi, nastolatkami i staruszkami; depczę im po palcach, brzuchach i kostkach, wypatrując oznak bólu. Po chwili niemal przestaję widzieć ich twarze, ale i tak nie wychwytuję żadnej reakcji na ból. Bawię się w chowanego z Niezgodnymi, ale wiem, że nie tylko ja jestem jedną z „tych”. I nagle jest. Nadeptuję na mały palec dziewczynki z Prawości, a ona się krzywi. Tylko odrobinę – imponująca próba zamaskowania bólu – wystarczy jednak, by zwrócić moją uwagę. Oglądam się przez ramię, żeby sprawdzić, czy w pobliżu ktoś się kręci, ale wszyscy rozeszli się na boki. Zerkam na główną klatkę schodową – widzę jednego Nieustraszonego, jakieś trzy metry ode mnie, w bocznym korytarzu po prawej stronie. Nachylam się nad dziewczyną. – Ej, mała – mówię jak najciszej. – Nie bój się. Nie jestem z nimi. Leciutko uchyla powieki. – Kawałek stąd są schody – ciągnę. – Powiem ci, jak nikt nie będzie patrzeć, a wtedy uciekaj, jasne? Kiwa głową. Podnoszę się i powoli zerkam za siebie. Zdrajca po mojej lewej odwrócony tyłem szturcha nogą bezwładną Nieustraszoną. Za moimi plecami dwóch innych z czegoś się śmieje. Kolejny idzie w moim kierunku, ale nagle unosi głowę i zawraca w przeciwną stronę. – Teraz! – szepczę nagląco. Dziewczynka zrywa się i pędzi do drzwi na klatkę schodową. Obserwuję ją, dopóki drzwi nie zamykają się za nią z trzaskiem. W jednym z okien widzę swoje odbicie. Ale myliłam się, nie jestem sama na korytarzu pełnym śpiących ludzi. Tuż za mną stoi Erie.

Patrzę na jego odbicie, a on patrzy na mnie. Mogłabym spróbować uciec. Jeśli zadziałam błyskawicznie, może nie zdąży zareagować i mnie nie złapie. Ale w chwili, gdy pojawia się ta myśl, wiem, że i tak mnie dogoni. A ja nie będę go mogła zastrzelić, bo nie mam pistoletu. Robię szybki obrót, unosząc łokieć i mierząc nim w twarz Erica. Trafiam w czubek jego brody, ale nie na tyle mocno, by zrobić mu krzywdę. Łapie mnie za lewą rękę i z uśmiechem przystawia mi do czoła lufę pistoletu. – Nie rozumiem – mówi. – Jak mogłaś być na tyle głupia, żeby przychodzić tu bez broni. – Ale jestem na tyle mądra, żeby zrobić to. – Z całych sił nadeptuję mu na nogę, w którą niecały miesiąc temu go postrzeliłam. Wrzeszczy, wykrzywia twarz z bólu i wbija mi kolbę w brodę. Zagryzam zęby, żeby nie jęknąć. Po szyi cieknie mi strużka krwi – rozciął mi skórę. Ani na chwilę nie rozluźnia uścisku na mojej ręce. Jednak to, że od razu nie strzelił mi w głowę, coś mi mówi: na razie nie może mnie zabić. – Zdziwiłem się, kiedy usłyszałem, że jeszcze żyjesz. Biorąc pod uwagę fakt, że to ja powiedziałem Jeanine, żeby skonstruowała dla ciebie tamten zbiornik. Usiłuję wymyślić, jak zadać mu na tyle duży ból, żeby mnie puścił. W chwili, gdy stwierdzam, że przyładuję mu kolanem w krocze, staje za mną, łapie mnie za obie ręce i przyciska się do mnie tak mocno, że ledwie mogę poruszać stopami. Wpija mi się paznokciami w skórę, a ja zaciskam zęby – z bólu, ale też z obrzydzenia, które czuję, gdy dotyka moich pleców. – Uznała, że to będzie fascynujące obserwować reakcję jednego z Niezgodnych na symulację przeniesioną do rzeczywistości – ciągnie i napiera na mnie tak, że muszę zacząć iść. Czuję na włosach jego oddech. – A ja się z nią zgodziłem. Bo widzisz, zdolność tworzenia wynalazków, czyli jedna z cech, którą najbardziej cenimy w Erudycji, wymaga kreatywności. Obraca dłonie i jego szorstka, stwardniała skóra drapie mi ręce. Idąc, przesuwam się odrobinę w lewo, staram się ustawić którąś stopę tak, by znalazła się między jego stopami. Z okrutną przyjemnością zauważam, że kuleje.

– Niekiedy kreatywne myślenie wydaje się stratą czasu, czymś nielogicznym... chyba że służy wyższym celom. W tym przypadku zdobywaniu wiedzy. Przystaję akurat na tyle długo, by zdążyć podnieść nogę i walnąć go piętą w krocze. Z gardła wydobywa mu się piskliwy wrzask, ale cichnie, zanim nabiera pełnej mocy. Erie na krótką chwilę rozluźnia uchwyt. A wtedy ja wykręcam się z całych sił i wyszarpuję z jego uścisku. Nie wiem, gdzie ucieknę, ale muszę uciekać. Muszę... Łapie mnie za łokieć, szarpie w tył, wsadza kciuk w ranę postrzałową i wciska go tak, że robi mi się ciemno przed oczami. Wrzeszczę na całe gardło. – Tak mi się wydawało, że na filmie ze zbiornika widać, że zostałaś postrzelona właśnie w to ramię – mówi. – Miałem rację. Kolana uginają się pode mną, a Erie chwyta mnie za kołnierz koszuli, jakby od niechcenia, i wlecze do windy. Koszula wpija mi się w gardło, dusząc mnie, więc drepczę za nim z trudem. Ciało pulsuje mi bólem. Gdy dochodzimy do wind, rzuca mnie na kolana obok kobiety z Prawości, którą widziałam wcześniej. Siedzi z czterema innymi osobami pomiędzy dwoma rzędami wind, unieruchomiona wymierzonymi w nią pistoletami Nieustraszonych. – Cały czas trzymajcie jej lufę przy głowie – rozkazuje Erie. – Nie wystarczy mieć ją na muszce. Lufa przy głowie. Jakiś Nieustraszony wciska mi pistolet w kark. Czuję na skórze zimny metal. Patrzę na Erica. Ma czerwoną twarz i załzawione oczy. – Co jest, Erie? – unoszę brwi. – Boisz się małej dziewczynki? – Nie jestem głupi – odpowiada i przeczesuje rękami włosy. – oże wcześniej mogłaś mnie nabrać na małą dziewczynkę, ale więcej ci się to nie uda. Jesteś najbardziej zajadłym psem, jakiego mają. – Nachyla się nade mną. – Dlatego na pewno niedługo zostaniesz zlikwidowana. Otwierają się drzwi jednej z wind i wysiada z niej jakiś żołnierz z Uriahem – popycha go w kierunku małej grupki Niezgodnych. Uriah ma zakrwawione usta. Patrzy na mnie, ale nie potrafię odczytać wyrazu jego twarzy: nie wiem, czy mu się udało, czy nie. Skoro tu jest, to pewnie nie. Teraz znajdą wszystkich Niezgodnych i większość z nas zabiją. Powinnam się bać. Ale zamiast strachu narasta we mnie histeryczny śmiech, bo właśnie

coś sobie przypomniałam. Może i nie jestem w stanie wziąć do ręki pistoletu. Ale w tylnej kieszeni mam nóż.

Rozdział 16

Przesuwam rękę do tyłu, centymetr po centymetrze, żeby żołnierz celujący do mnie z broni niczego nie zauważył. Znów otwiera się winda i wysiadają kolejni Niezgodni w obstawie zdrajców z Nieustraszoności. Kobieta po mojej prawej jęczy cicho. Kosmyki włosów lepią się jej do ust, mokrych od łez lub śliny. Moja dłoń dociera do tylnej kieszeni. Zatrzymuję ją, choć palce drżą mi ze zniecierpliwienia. Muszę zaczekać na właściwy moment, aż Erie znajdzie się blisko mnie. Skupiam się na oddechu; wyobrażam sobie, jak przy wdechu powietrze wypełnia mi każdy skrawek płuc, a przy wydechu cała krew z mojego ciała, natleniona i nienatleniona, pokonuje drogę do serca i z powrotem. Łatwiej myśleć o fizjologii niż o Niezgodnych siedzących rzędem między windami. Z lewej strony siedzi chłopak z Prawości, może mieć nie więcej niż jedenaście lat. Jest odważniejszy niż kobieta z prawej – bez mrugnięcia wpatruje się w stojącego przed nim żołnierza Nieustraszoności. Wdech, wydech. Krew dociera mi do kończyn – serce to bardzo silny mięsień, pod względem długowieczności najsilniejszy w całym ciele. Zjawiają się kolejni Nieustraszeni i zgłaszają, co udało im się znaleźć na różnych piętrach w Hali Bezsercowej. Na podłodze leżą setki nieprzytomnych ludzi, postrzelonych czymś innym niż kule. Nic z tego nie rozumiem. Ale myślę o sercu. Już nie o swoim, ale Erica. O tym, jaka cisza zalegnie w jego piersi, gdy serce przestanie mu bić. Mimo że strasznie nienawidzę tego typa, nie chcę go zabijać – przynajmniej nie nożem, nie z bliska, nie tak, żeby widzieć, jak uchodzi z niego życie. To jednak ostatnia szansa, żeby zrobić coś użytecznego, a jeśli zamierzam zadać Erudycji bolesny cios, muszę zabić jednego z przywódców. Nikt jeszcze nie przyprowadził dziewczynki z Prawości, której kazałam uciekać na schody, co oznacza, że jej się udało. Doskonale. Erie klaszcze w dłonie i zaczyna chodzić w tę i we w tę naprzeciwko rzędu Niezgodnych. – Dostałem rozkaz, żeby do siedziby Erudycji zabrać tylko dwoje z was, w celach

badawczych – oznajmia. – Cała reszta zostanie zabita. Można na kilka sposobów ustalić, kto z was najmniej nam się przyda. – Zbliża się do mnie i zwalnia. Napinam palce i już chcę chwycić rękojeść noża, ale Erie nie podchodzi wystarczająco blisko. Idzie dalej i przystaje przy chłopcu obok mnie. – Mózg rozwija się do dwudziestego piątego roku życia – mówi. – Dlatego twoja Niezgodność nie jest jeszcze w pełni ukształtowana. – Unosi pistolet i strzela. Dzieciak upada na ziemię, a z mojego gardła wydobywa się dziwny krzyk. Mocno zaciskam powieki. Każdy mięsień w moim ciele każe mi się rzucić do ataku, ale się powstrzymuję. Czekaj, czekaj, czekaj. Nie mogę teraz myśleć o chłopcu. Czekaj. Zmuszam się, żeby otworzyć oczy i pohamować łzy. Mój krzyk zdał się przynajmniej na jedno: Erie staje przede mną, uśmiecha się. Zwróciłam na siebie jego uwagę. – Ty też jesteś raczej młodziutka – ocenia. – Daleko ci do pełnej dojrzałości. – Robi krok do przodu. Przysuwam palce do rękojeści noża. – Większość Niezgodnych uzyskuje dwa wyniki podczas testu przynależności. Niektórzy tylko jeden. Nikomu nie udało się uzyskać trzech i to nie ze względu na umiejętności, ale po prostu dlatego, że aby uzyskać taki wynik, trzeba odmówić dokonania wyboru. – Podchodzi jeszcze bliżej. Odchylam głowę, żeby na niego spojrzeć – na stalowy błysk na jego twarzy, na puste oczy. – Moi przełożeni podejrzewają, że uzyskałaś dwa wyniki, Tris. Ich zdaniem wcale nie jesteś aż tak skomplikowana. Po prostu masz w sobie cechy Altruizmu i Nieustraszoności w równych proporcjach, twoja bezinteresowność graniczy z głupotą. A może to twoja odwaga graniczy z głupotą? Zaciskam palce na rękojeści. Erie się nachyla. – Tak między nami... Osobiście uważam, że mogłaś uzyskać trzy wyniki, bo jesteś uparta jak osioł i nie dokonasz prostego wyboru tylko dlatego, że ktoś ci tak każe – syczy. – Jak to z tobą jest, co? Rzucam się na niego i jednocześnie wyciągam rękę z kieszeni. Zamykam oczy i wbijam

ostrze. Nie chcę widzieć krwi Erica. Czuję, jak nóż wchodzi w jego brzuch, a po chwili go wyszarpuję. Całe ciało pulsuje mi w rytmie mojego serca. Kark mam lepki od potu. Otwieram oczy, a Erie upada na ziemię. Zaraz potem rozpętuje się piekło. Zdrajcy z Nieustraszoności nie mają w rękach śmiercionośnej broni, tylko tę, z której strzelali do nas wcześniej, więc wszyscy sięgają po prawdziwe pistolety. Uriah rzuca się wtedy na jednego z nich i wali go z całej siły w zęby. Żołnierz traci przytomność i przewraca się na ziemię. Uriah bierze jego pistolet i zaczyna strzelać do najbliżej stojących Nieustraszonych. Sięgam po pistolet Erica, ale jestem tak przerażona, że ledwie widzę na oczy, a kiedy podnoszę głowę, mam wrażenie, że liczba przeciwników się podwoiła. Wokół rozlegają się strzały, więc padam na podłogę. Wszyscy dokoła biegają. Czuję pod palcami lufę pistoletu i się wzdrygam. Nie mam siły go unieść. Czyjaś ciężka ręka obejmuje mnie i odciąga pod ścianę. Prawe ramię płonie mi bólem. Na karku widzę wytatuowany symbol Nieustraszoności. Tobias odwraca się i kuca przy mnie, zasłaniając mnie swoim ciałem przed strzelaniną, po czym sam strzela. – Powiedz, jeśli ktoś będzie za mną! – mówi. Zerkam mu nad ramieniem i zaciskam palce na jego koszuli. Do pomieszczenia wpada jeszcze więcej Nieustraszonych – bez niebieskich opasek na ręce, lojalnych. Moja frakcja. Moja frakcja przybyła nam z odsieczą. Jak to możliwe, że nie stracili przytomności? Zdrajcy uciekają spod wind. Nie byli przygotowani na odsiecz, a już na pewno nie na atak ze wszystkich stron. Część z nich usiłuje się bronić, ale większość ucieka na schody. Tobias strzela, aż wyczerpuje mu się magazynek i cyngiel wydaje tylko cichy trzask. Wzrok mi się rozmazuje od łez, a dłonie są zupełnie niezdolne, by utrzymać broń. Bezradna krzyczę przez zaciśnięte zęby. Nie mogę pomóc. Jestem bezużyteczna. Erie jęczy gdzieś na podłodze. Jeszcze żyje. Strzały stopniowo cichną. Mam mokrą rękę. Dostrzegam błysk czerwieni i wiem, że jest cała we krwi – we krwi Erica. Ocieram ją o spodnie i próbuję powstrzymać łzy. W uszach mi dzwoni. – Tris – odzywa się Tobias. – Już możesz odłożyć nóż.

Rozdział 17

Tobias opowiada mi taką wersję wydarzeń: Gdy członkowie Erudycji ruszyli schodami, jeden z nich nie poszedł na drugie piętro. Pobiegł na najwyższe. Wyprowadził stamtąd grupę lojalnych Nieustraszonych, w tym Tobiasa, na schody przeciwpożarowe, a tych zdrajcy nie obstawili. Lojalni Nieustraszeni zebrali się w holu i podzielili na cztery grupy, które jednocześnie przypuściły szturm na wszystkie klatki schodowe, otaczając zdrajców zgromadzonych przy windach. Przeciwnicy nie spodziewali się takiego oporu. Myśleli, że poza Niezgodnymi nikt nie zachował przytomności. No i zaczęli uciekać. Tym członkiem Erudycji była Cara. Starsza siostra Willa. Wzdycham i zdejmuję kurtkę, żeby obejrzeć sobie ramię. W skórę mam wczepione metalowe kółko wielkości paznokcia małego palca. Wokół niego rozchodzą się niebieskie linie, jakby ktoś wstrzyknął mi w naczynka niebieski barwnik. Marszczę brwi i próbuję oderwać metalowe kółko. Czuję tylko ostry ból. Zagryzam zęby, podważam kółko ostrzem noża i je odciągam. Tłumię krzyk, gdy przeszywa mnie ból, od którego na chwilę robi mi się czarno przed oczami. Ale ciągnę dalej, jak najmocniej się da, aż w końcu kółko odrywa się na tyle, że można je złapać palcami. Od spodu ma przymocowaną igłę. Krztuszę się, chwytam za kółko i szarpię ostatni raz. Igła wychodzi z ciała. Ma długość małego palca i jest umazana krwią. Nie zwracam uwagi na strużkę cieknącą mi po ręce i biorę zakończone igłą kółko pod światło. Sądząc po niebieskim barwniku na mojej ręce i igle, musieli nam coś wstrzyknąć. Ale co? Truciznę? Materiał wybuchowy? Kręcę głową. Gdyby chcieli nas zabić, większość osób i tak była nieprzytomna, więc mogli po prostu nas powystrzelać. Bez względu na to, co nam wstrzyknęli, nie zamierzają nas zabić. Ktoś puka do drzwi. Nie wiem po co – w końcu to ogólnodostępna toaleta. – Tris, jesteś tam? – pyta przytłumionym głosem Uriah. – Tak.

Uriah wygląda już dużo lepiej niż godzinę temu – zmył krew z ust, twarz znów nabrała kolorów. Nagle uderza mnie to, jaki on przystojny – ma bardzo proporcjonalną budowę, ciemne, żywe oczy, złocistą skórę. Pewnie zawsze był taki przystojny. Tylko faceci od dziecka świadomi swojego niesamowitego wyglądu uśmiechają się z taką arogancją. Nie tak jak Tobias, który uśmiecha się niemal nieśmiało, jakby dziwił się, że ktoś w ogóle zwraca na niego uwagę. Boli mnie gardło. Odkładam kółko z igłą na brzeg umywalki. Uriah patrzy najpierw na mnie, potem na igłę, którą trzymam w dłoni, w końcu na strużkę krwi spływającą mi po łokciu do nadgarstka. – Ohyda – mówi. – No, faktycznie. – Odkładam igłę i odrywam kawałek papierowego ręcznika, żeby wytrzeć krew z ręki. – Jak reszta? – Marlenę jak zwykle opowiada dowcipy. – Uśmiecha się szerzej, aż robią mu się dołeczki w policzkach. – Lynn zrzędzi. Czekaj, wyrwałaś to sobie z ręki? – Wskazuje na igłę. – Rany, Tris. Nie masz zakończeń nerwowych czy jak? – Chyba potrzebny mi bandaż. – Chyba? – Kręci głową. – Powinnaś sobie też przyłożyć trochę lodu na twarz. No więc, wszyscy się teraz budzą. Istny dom wariatów. Obmacuję sobie szczękę. W miejscu, w którym Erie przywalił mi pistoletem, jest obolała – będę musiała posmarować ją sobie balsamem przyspieszającym gojenie, żeby nie zrobił mi się siniak. – Erie nie żyje? – Sama nie wiem, co chciałabym usłyszeć: tak czy nie. – Nie. Żyje. Jacyś Prawi zdecydowali się opatrzyć mu rany. – Uriah krzywi się przy zlewie. – Mówili coś o poszanowaniu praw jeńców. Kang przesłuchuje go teraz na osobności. Nie chce, żebyśmy mu przeszkadzali w tym sam na sam. Parskam. – Właśnie. Tak czy inaczej, nikt nic nie kuma. – Uriah opiera się o sąsiednią umywalkę. – Po co nas atakowali, ostrzelali tymi dziwnymi rzeczami, a potem pozbawili przytomności? Czemu od razu nas nie zabili? – Nie mam pojęcia. Na razie nie widzę dla nich innej korzyści niż ta, że dzięki temu

dowiedzieli, kto jest Niezgodny, a kto nie. Ale to nie może być jedyny powód. – Nie kapuję, po co przyszli. Jasne, wtedy gdy chcieli podporządkować sobie umysły, żeby stworzyć armię, to rozumiem. Ale teraz? To wydaje się bez sensu. Marszczę brwi i przyciskam papierowy ręcznik do ramienia, żeby zatamować krwawienie. Uriah ma rację. Jeanine już zebrała armię. Po co teraz zabijać Niezgodnych? – Jeanine nie chce zabić wszystkich – mówię z namysłem. – Wie, że to byłoby nielogiczne. Społeczeństwo nie może funkcjonować bez poszczególnych frakcji, bo każda z nich szkoli swoich członków pod kątem konkretnych zadań. Jeanine pragnie przejąć całkowitą kontrolę. – Patrzę na swoje odbicie. Opuchnięta szczęka i ślady po paznokciach na ręce. Obrzydliwe. – Musi planować kolejną symulację. Tak samo jak wcześniej, jednak tym razem chce mieć pewność, że wszyscy albo znajdą się pod jej wpływem, albo zginą. – Ale symulacja trwa określony czas. Jest przydatna tylko w konkretnym celu. – Racja – wzdycham. – Nie wiem. Nie ogarniam tego. – Biorę igłę. – Nie rozumiem też, co to jest. Jeśli to coś w rodzaju wcześniejszych zastrzyków uaktywniających symulację, to miało zadziałać jednorazowo. Jaki sens ostrzeliwać nas tym tylko po to, by pozbawić nas świadomości? To absurd. – Cholera wie, Tris, ale teraz trzeba się zająć wielkim budynkiem pełnym spanikowanych ludzi. Chodź, opatrzymy ci rękę. – Milknie na chwilę, po czym pyta: – Mogę cię o coś prosić? – Tak? – Nie mów nikomu, że jestem Niezgodny. – Zagryza wargę. – Przyjaźnię się z Shauną i nie chcę, żeby nagle zaczęła się mnie bać. – Jasne. – Posyłam mu wymuszony uśmiech. – Zachowam to dla siebie. Całą noc wyrywam ludziom igły z rąk. Po kilku godzinach nawet nie usiłuję robić tego delikatnie. Po prostu wyszarpuję je z całej siły. Dowiaduję się, że chłopak z Prawości, któremu Erie strzelił w głowę, miał na imię Bobby, że stan Erica jest stabilny i że spośród setek ludzi w Hali Bezsercowej tylko osiemdziesiąt osób nie ma w ciele igieł, z czego siedemdziesiąt to Nieustraszeni, jedna to Christina. Całą noc zastanawiam się nad igłami, serum i symulacjami, starając się przeniknąć sposób myślenia wroga.

Rano nie mam już komu usuwać igieł, więc idę do stołówki, trąc zmęczone oczy. Jack Kang zwołał na dwunastą w południe spotkanie, więc po śniadaniu może uda mi się trochę przespać. Po wejściu do stołówki widzę Caleba. Podbiega i obejmuje mnie delikatnie. Wzdycham z ulgą. Myślałam, że osiągnęłam taki punkt, że już nie potrzebuję swojego brata, ale teraz sądzę, że ten punkt w ogóle nie istnieje. Rozluźniam się na chwilę, jednak zaraz potem dostrzegam za jego plecami wzrok Tobiasa. – Nic ci nie jest? – pyta Caleb i odsuwa się trochę. – Twoja broda... – To nic takiego. Tylko trochę spuchła. – Słyszałem, że dorwali grupę Niezgodnych i zaczęli ich zabijać. Na szczęście ciebie nie znaleźli. – Znaleźli. Ale zdążyli zabić tylko jedną osobę. – Zatykam sobie nos, żeby wyrównać ciśnienie w uszach. – Ale nic mi nie jest. Kiedy przyszedłeś? – Jakieś dziesięć minut temu. Z Marcusem. Uznał, że skoro jest naszym jedynym legalnym przywódcą politycznym, ma obowiązek tu być. O ataku dowiedzieliśmy się dopiero przed godziną. Ktoś z bezfrakcyjnych widział, jak Nieustraszeni szturmują budynek, tyle że wśród bezfrakcyjnych wieści nie rozchodzą się szybko. – To Marcus żyje? – pytam. Właściwie nie widzieliśmy, jak ginie podczas ucieczki z siedziby Serdeczności, tylko po prostu uznałam, że tak się stało. Nie jestem pewna, co teraz czuję. Rozczarowanie, bo nienawidzę go za to, jak potraktował Tobiasa? Czy ulgę, bo ostatni przywódca Altruizmu zachował się przy życiu? Czy można czuć i rozczarowanie, i ulgę naraz? – Uciekł z Peterem i wrócił piechotą do miasta – wyjaśnia Caleb. Z pewnością natomiast nie czuję ulgi, słysząc, że Peter żyje. – Gdzie Peter? – Tam, gdzie można się było spodziewać... – U Erudytów. – Kręcę głową. – Co za... Nawet

nie

potrafię

znaleźć

odpowiedniego

określenia.

Najwyraźniej

muszę

popracować nad słownictwem. Caleb krzywi się, po czym kiwa głową i kładzie mi rękę na

ramieniu. – Głodna? Przynieść ci coś? – Będę wdzięczna. Zaraz wracam, dobra? Chcę pogadać z Tobiasem. – Okej. – Brat ściska mnie za ramię i idzie do długaśnej kolejki po jedzenie. Przez kilka chwil stoimy z Tobiasem kilka metrów od siebie, potem Tobias podchodzi do mnie powoli. – Nic ci nie jest? – pyta. – Chyba się porzygam, jeśli jeszcze raz będę musiała odpowiadać na to pytanie. Nie dostałam kulką w łeb. Więc nic mi nie jest. – Masz tak spuchniętą twarz, że wyglądasz, jakbyś trzymała w ustach pełno jedzenia. Poza tym dźgnęłaś Erica nożem. – Marszczy brwi. – Nie wolno mi spytać, czy nic ci nie jest? Wzdycham. Powinnam powiedzieć mu o Marcusie, ale wolę nie robić tego tutaj, w takim tłumie. – Nic mi nie jest. Podnosi rękę, jakby zamierzał mnie dotknąć, ale się rozmyśla. Po chwili jednak zmienia zdanie, obejmuje mnie i przytula do siebie. Nagle myślę, że może powinnam pozwolić, żeby ktoś inny wziął na siebie całe ryzyko. Że może powinnam zacząć być trochę bardziej samolubna, żeby móc być blisko Tobiasa i przestać go ranić. Jedyne czego pragnę, to wtulić twarz w jego szyję i o wszystkim zapomnieć. – Przepraszam, że kazałem ci na siebie tak długo czekać – szepcze mi we włosy. Wzdycham i dotykam jego pleców zaledwie czubkami palców. Chętnie tak bym stała, aż zemdleję z wyczerpania, ale nie, nie mogę. Odsuwam się. – Musimy pogadać – stwierdzam rzeczowo. – Chodźmy w jakieś ustronne miejsce, dobrze? Przytakuje i wychodzimy ze stołówki. Mijamy jakiegoś Nieustraszonego, który woła: – Proszę, proszę! Tobias Eaton! Prawie już zapomniałam o przesłuchaniu i o tym, że wszyscy Nieustraszeni dowiedzieli się, kim jest Cztery. Ktoś inny krzyczy:

– Widziałem przed chwilą twojego tatusia, Eaton! Idziesz się schować? Tobias prostuje się i sztywnieje, jakby ktoś celował do niego z pistoletu, a nie się z niego wyśmiewał. – Właśnie, idziesz się schować, tchórzu? Kilka osób się śmieje. Biorę Tobiasa za rękę i odciągam w stronę wind, zanim zdąży zareagować. Wygląda, jakby chciał komuś przywalić. Albo zrobić coś gorszego. – Miałam ci właśnie powiedzieć. Przyszedł z Calebem. Uciekł z Peterem z siedziby... – To na co czekałaś? – pyta, ale niezbyt ostro. Jego głos brzmi tak, jakby był od niego oderwany, jakby unosił się między nami. – To nie informacja, którą się przekazuje w stołówce – mówię. – Racja. W milczeniu czekamy na windę. Tobias zagryza dolną wargę i wpatruje się pustym wzrokiem przed siebie. Zachowuje się tak przez całą drogę na osiemnaste piętro. Teraz nikogo tam nie ma. Cisza otula mnie jak ramiona Caleba. Uspokaja. Siadam na jednej z ławek w sali przesłuchań. Tobias przysuwa sobie krzesło i stawia je naprzeciwko mnie. – Były chyba dwa. – Patrzy spod zmarszczonych brwi na krzesło. – Tak – odpowiadam. – Ja, eee... jedno wyleciało przez okno. – Dziwne – mruczy pod nosem i siada. – O czym chciałaś porozmawiać? O Marcusie? – Nie, nie o Marcusie. Nic ci... nie jest? – pytam ostrożnie. – Nie dostałem kulką w łeb. – Wpatruje się w swoje ręce. – Więc nic mi nie jest. Zmieńmy temat. – Chcę pogadać o symulacjach. Ale najpierw coś jeszcze: twoja matka uważała, że Jeanine w pierwszej kolejności przyjdzie po bezfrakcyjnych. Najwidoczniej się myliła. Tylko nie wiem dlaczego. Nie żeby Prawość była gotowa do bitwy, czy coś... – Zastanów się. Przeanalizuj to jak Erudytka. Patrzę na niego ostro. – No co? Jeśli ty nie dasz rady tego rozgryźć, nie ma dla nas nadziei. – Dobrze. Hm... stało się tak pewnie dlatego, że Nieustraszoność i Prawość stanowiły najbardziej oczywisty cel. Dlatego, że... bezfrakcyjni są rozproszeni po całym mieście, a my skupiamy się w jednym miejscu.

– Racja – przyznaje Tobias. – Poza tym, gdy Jeanine zaatakowała Altruizm, zdobyła wszystkie dane. Moja matka mówiła, że Altruiści rejestrowali liczbę Niezgodnych wśród bezfrakcyjnych, co oznacza, że po ataku Jeanine musiała się dowiedzieć, że wśród bezfrakcyjnych jest znacznie więcej Niezgodnych niż wśród Prawych. Atak na nich stracił więc sens. – W porządku. To powiedz mi jeszcze raz o serum – proszę. – Składa się z kilku elementów, tak? – Z dwóch: z transmitera i płynu aktywującego symulację. Transmiter przekazuje informacje z komputera do mózgu i na odwrót, a płyn wprowadza mózg w stan symulacji. Kiwam głową. – Transmiter działa tylko podczas jednej symulacji, prawda? Co się potem z nim dzieje? – Rozpuszcza się – wyjaśnia Tobias. – Z tego, co wiem, Erudytom nie udało się opracować transmitera na więcej niż jedną symulację, choć symulacja ataku trwała znacznie dłużej niż jakakolwiek inna, którą widziałem. Uderzają mnie słowa: „z tego, co wiem”. Jeanine większość dorosłego życia poświęciła pracy nad serum. Skoro dalej ściga Niezgodnych, to znaczy, że ciągle obsesyjnie dąży do tego, żeby stworzyć bardziej zaawansowaną technologię. – Czemu o to pytasz, Tris? – Widziałeś to? – Pokazuję swoje zabandażowane ramię. – Nie z bliska. Przez cały ranek nosiliśmy z Zekem rannych Erudytów na czwarte piętro. Odchylam brzeg bandaża i pokazuję ukłucie – na szczęście już nie krwawi – i niebieskie ślady, które w ogóle nie bledną. Potem wyciągam z kieszeni igłę, tę którą miałam wbitą w ramię. – Podczas ataku nie chcieli nas zabić. Strzelali do nas tym – mówię. Tobias dotyka przebarwionej skóry wokół ranki. Zmieniał się na moich oczach, więc nie zauważyłam, że wygląda teraz inaczej niż wcześniej, niż podczas inicjacji. Ma lekki zarost i dłuższe włosy – na tyle gęste, że widać, że są brązowe, a nie czarne. Wyjmuje mi z ręki igłę i stuka w metalowe kółko. – Chyba puste. Musiała w nim być ta niebieska substancja, którą masz teraz w ręce. Co

się stało po tym, jak zostałaś postrzelona? – Wrzucili pojemniki z gazem i wszyscy stracili przytomność. To znaczy poza mną, Uriahem i resztą Niezgodnych. Nie wygląda na zaskoczonego. Mrużę oczy. – Wiedziałeś, że Uriah jest Niezgodny? Wzrusza ramionami. – Oczywiście. Przecież przeprowadzałem jego symulacje. – I nic mi nie powiedziałeś? – To poufna informacja. Niebezpieczna informacja. Zalewa mnie fala gniewu – co jeszcze przede mną ukrywa? – ale próbuję się uspokoić. No jasne, że nie mógł mi powiedzieć, że Uriah jest Niezgodny. Musiał uszanować jego prywatność. To ma sens. Odchrząkam. – Uratowałeś nam życie, wiesz? – mówię. – Erie chciał nas zabić. – Myślałem, że to już mamy za sobą. Nie musimy się licytować, kto ile razy ratował komuś życie. – Przygląda się mi dłuższą chwilę. – W każdym razie – przerywam milczenie – gdy zorientowaliśmy się, że wszyscy śpią, Uriah pobiegł na górę ostrzec pozostałych, a ja poszłam na drugie piętro, żeby sprawdzić, co się dzieje. Erie zaganiał Niezgodnych pod windy i zastanawiał się, kogo z nas ze sobą zabrać. Powiedział, że wolno mu wziąć tylko dwie osoby. Nie wiem w ogóle po co. – Dziwne – stwierdza Tobias. – Jakieś teorie? – Zakładam, że igła zaaplikowała wam transmitery. A gaz to coś jak płyn zmieniający mózg, tyle że w aerozolu. Ale po co... – Między brwiami pojawia mu się zmarszczka. – No tali. Uśpiła wszystkich, żeby się dowiedzieć, kto jest Niezgodny. – Sądzisz, że tylko dlatego zaaplikowali nam transmitery? Tobias kręci głową i patrzy mi prosto w oczy. Tak dobrze znam ten błękit, tak ciemny, że mógłby mnie całą pochłonąć. Przez chwilę żałuję, że tak się nie dzieje, bo wtedy uciekłabym od tego miejsca i od wszystkiego, co się wydarzyło. – Chyba już znasz odpowiedź – mówi. – Ale chcesz, żebym zaprzeczył. A ja tego nie

zrobię. – Opracowali trwały transmiter. Przytakuje. – Czyli teraz jesteśmy zaprogramowani na wielokrotne symulacje – dodaję. – Może nawet na tyle, na ile zechce Jeanine. Znów przytakuje. Kolejny wydech wydobywa się z moich ust z drżeniem. – Niedobrze, Tobiasie.

Tobias zatrzymuje się na korytarzu przed salą przesłuchań i opiera o ścianę. – Więc rzuciłaś się na Erica – mówi. – Podczas ataku? Czy przy windach? – Przy windach. – Nie rozumiem jednego. Byłaś na dole. Mogłaś po prostu uciec. Ale ty postanowiłaś iść sama między uzbrojonych Nieustraszonych. I założę się, że nie wzięłaś pistoletu. Zaciskam wargi. – Tak? – dopytuje się. – Czemu myślisz, że nie miałam pistoletu? – pytam ze złością. – Bo od poprzedniego ataku nie jesteś w stanie tknąć broni. Potrafię to zrozumieć... ta cała akcja z Willem, ale... – To nie ma żadnego związku. – Nie? – Unosi brwi. – Zrobiłam to, co musiałam zrobić. – Tak. Ale już wystarczy. – Odsuwa się od ściany i staje naprzeciwko mnie. Korytarze Prawości są szerokie. Wystarczająco szerokie, żeby zapewnić mi dystans, jaki chcę między nami utrzymać. – Powinnaś zostać z Serdecznymi. Nie powinnaś się w to mieszać. – Nieprawda – sprzeciwiam się. – Wydaje ci się, że wiesz, co jest dla mnie najlepsze? Nic nie wiesz. U Serdecznych dostawałam szału. Tu wreszcie znów czuję się... zdrowa psychicznie. – Co dziwne, biorąc pod uwagę to, że zachowujesz się jak psychopatka – wypala Tobias. – Sytuacja, w której się wczoraj postawiłaś, nie ma nic wspólnego z odwagą. To

nawet nie głupota, to działanie samobójcze. Czy ty w ogóle nie cenisz swojego życia? – Oczywiście, że cenię! Ale chciałam zrobić coś użytecznego! Przez kilka sekund Tobias patrzy na mnie bez słowa. – Jesteś kimś więcej niż Nieustraszoną – mówi cicho. – Ale jeśli chcesz być taka jak oni, jeśli chcesz się bez powodu narażać i mścić na wrogach, lekceważąc wszelkie zasady moralne, to bardzo proszę. Myślałem, że jesteś inna, ale najwyraźniej się myliłem! Zaciskam pięści i zęby. – Nie powinieneś obrażać Nieustraszonych. Przyjęli cię do siebie, gdy nie miałeś gdzie się podziać. Zaufali ci i dali dobrą pracę. Dali przyjaciół. – Opieram się o ścianę i wbijam wzrok w podłogę. Kafelki w Hali Bezsercowej są zawsze czarne i białe, a tu układają się w szachownicę. Kiedy nie skupię wzroku, widzę dokładnie to, w co Prawość w ogóle nie wierzy: szarość. Może Tobias i ja też w to nie wierzymy. Chyba nie. Czuję na sobie tak duży ciężar, że nie jestem w stanie go unieść, tak duży, że omal nie wgniecie mnie w podłogę. – Tris. Nie odrywam wzroku od kafelków. – Tris. W końcu podnoszę na niego oczy. – Ja po prostu nie chcę cię stracić. Stoimy tak przez kilka minut. Nie mówię tego, co myślę, czyli że być może ma rację. Jest we mnie coś, co pragnie śmierci, co chce połączyć mnie z rodzicami i Willem, żebym nie musiała już dłużej za nimi płakać. Coś, co chce się przekonać, co jest potem.

– Czyli jesteś jej bratem? – mówi Lynn. – No to chyba wiadomo, komu dostały się dobre geny. Śmieję się z miny Caleba: wykrzywia lekko usta i rozszerza oczy. – Kiedy musisz wracać? – Szturcham go łokciem. Gryzę kanapkę, którą wystał mi w kolejce w stołówce. Jego obecność tutaj mnie stresuje – smutne pozostałości mojego życia rodzinnego mieszają się ze smutnymi pozostałościami mojego życia w Nieustraszoności. Co sobie pomyśli o moich przyjaciołach, o mojej frakcji? Co moja frakcja pomyśli o nim?

– Zaraz – odpowiada. – Nie chcę, żeby ktoś się martwił. – Nie wiedziałam, że Susan zmieniła imię na „Ktoś”. – Unoszę brew. – Ha, ha – odpowiada i patrzy na mnie groźnie. Żarty między rodzeństwem powinny być czymś normalnym, ale dla nas nie są. Altruizm zniechęcał do czegokolwiek, co mogłoby wprawić kogoś w zakłopotanie, a dogryzanie sobie znajdowało się na liście rzeczy zakazanych. Czuję, że zachowujemy się przy sobie bardzo ostrożnie. Teraz uczymy się być ze sobą na nowo, skoro oboje zmieniliśmy frakcje, a rodzice nie żyją. Za każdym razem, gdy na niego patrzę, mam świadomość, że tylko on mi został z rodziny, i rozpaczliwie staram się zachować go przy sobie, zmniejszyć dzielący nas dystans. – Czy Susan też jest zbiegiem z Erudycji? – pyta Lynn, nabijając na widelec fasolkę szparagową. Uriah i Tobias stoją w kolejce za kilkudziesięcioma Prawymi, których tak pochłaniają kłótnie, że nie mają czasu nabrać sobie jedzenia. – Nie, kiedyś mieszkaliśmy obok siebie. Pochodzi z Altruizmu – mówię. – I jest twoją dziewczyną? – zwraca się Lynn do Caleba. – Nie uważasz, że to głupie? Bo jak będzie po wszystkim, znajdziecie się w różnych frakcjach, w zupełnie innych miejscach... – Lynn... – Marlenę kładzie jej rękę na ramieniu. – Zamknij się z łaski swojej. W oddali miga coś niebieskiego. Do sali weszła Cara. Odkładam kanapkę, bo nagle przestaję być głodna. Przyglądam się jej spode łba. Idzie na przeciwną stronę stołówki, gdzie przy kilku stołach siedzą zbiegowie z Erudycji. Większość zdjęła niebieskie ubrania i włożyła czarno–białe, ale na nosach mają jeszcze okulary. Usiłuję znów skupić się na Calebie, ale on też przygląda się Erudytom. – Nie mogę wrócić do Erudycji, tak samo jak oni – stwierdza Caleb. – Kiedy to wszystko się skończy, pozostanę bez frakcji. Po raz pierwszy zauważam, z jakim smutkiem mówi o Erudycji. Nie zdawałam sobie sprawy, jak ciężko musiało mu było od nich odejść. – Możesz się do nich przysiąść. – Wskazuję głową zbiegów z Erudycji. – Nie znam ich. – Wzrusza ramionami. – Jak pamiętasz, byłem w Erudycji tylko miesiąc.

Uriah z impetem stawia tacę i się krzywi. – W kolejce podsłuchałem kogoś, kto opowiadał o przesłuchaniu Erica. Wygląda na to, że praktycznie nic nie wiedział o planach Jeanine. – Co? – Lynn rzuca widelec na stół. – Jak to? Uriah wzrusza ramionami i siada. – Wcale mnie to nie dziwi – mówi Caleb. Wszystkie oczy zwracają się w jego stronę. – No co? – Czerwieni się. – To głupota powierzać cały plan jednej osobie. O wiele mądrzej przekazać każdemu współpracownikowi tylko mały wycinek. Dzięki temu, jeśli ktoś zdradzi, straty nie będą duże. – Aha – mówi Uriah. Lynn bierze widelec i znów zaczyna jeść. – Słyszałam, że Prawość zrobiła lody. – Marlenę odwraca się, żeby zobaczyć, jaka jest kolejka. – No wiecie: „Do dupy, że nas zaatakowali, ale przynajmniej jest deser”. – Od razu mi lepiej – stwierdza cierpko Lynn. – Pewnie nie będą takie dobre jak ciasto Nieustraszonych – mówi z żalem Marlenę. Wzdycha, a na oczy opada jej kosmyk mysioszarych włosów. – Mieliśmy dobre ciasto – wyjaśniam Calebowi. – A my napoje gazowane. – A mieliście półkę skalną wychodzącą na podziemną rzekę? – pyta Marlenę, poruszając brwiami. – Albo pokój, w którym musieliście się zmierzyć ze wszystkimi swoimi koszmarami naraz? – Nie – odpowiada Caleb. – I szczerze mówiąc, wcale nie żałuję. – Cykor, cykor – nuci Marlenę. – Zaraz, ze wszystkim swoimi koszmarami? – dopytuje się Caleb, a w jego oczach pojawia się błysk. – A jak to działało? Koszmary generował komputer czy mózg? – O Boże. – Lynn chowa twarz w dłoniach. – Zaczyna się. Marlenę opisuje symulację, a ja wyłączam się i nie słucham już ani jej, ani Caleba. Kończę kanapkę, a potem, mimo szczękania widelców i odgłosów setek rozmów, kładę głowę na stole i zasypiam.

Rozdział 18

– Cisza! Jack Kang unosi dłonie i tłum milknie. To się nazywa talent. Stoję w tłumie Nieustraszonych, którzy zjawili się tu na tyle późno, że nie zostały już żadne wolne miejsca. Kątem oka dostrzegam błysk – nadciąga burza. Nie najlepsza pora na spotkanie w sali z dziurami zamiast okien, ale to największe pomieszczenie w tym budynku. – Wiem, że wielu z was jest zdezorientowanych i wstrząśniętych tym, co się wczoraj stało – mówi Jack. – Wysłuchałem różnych wersji wydarzeń i mam już mniej więcej pojęcie o tym, co się stało i co wymaga dalszej analizy. Zakładam mokre włosy za uszy. Obudziłam się dziesięć minut przed spotkaniem i pobiegłam pod prysznic. Choć nadal czuję się wykończona, trochę się orzeźwiłam. – Moim zdaniem dalszej analizy wymagają Niezgodni – oznajmia Jack. Wygląda na zmęczonego – oczy ma podkrążone, a włosy sterczą mu na wszystkie strony, jakby przez całą noc próbował je sobie powyrywać. Mimo że na sali panuje nieznośny zaduch, Jack ma na sobie koszulę z długim rękawem z zapiętymi mankietami. Musieli mu przerwać, jak się ubierał rano. – Proszę, żeby wszyscy Niezgodni wystąpili naprzód, żebyśmy mogli wysłuchać tego, co macie do powiedzenia. Zerkam na Uriaha. To niebezpieczne. Powinnam ukrywać swoją Niezgodność. Przyznanie się do niej może oznaczać śmierć. Ale nie ma sensu się teraz kryć – przecież i tak już o mnie wiedzą. Tobias rusza pierwszy. Wchodzi w tłum i choć początkowo musi się przeciskać, po chwili ludzie się rozstępują. Wyprostowany staje przed Jackiem Kangiem. Ja też idę, mrucząc „przepraszam” do tych, co stoją przede mną. Odsuwają się, jakbym miała opluć ich jadem. Podchodzi jeszcze kilka osób w czerni i bieli Prawości, ale nie za dużo. Jest wśród nich dziewczynka, której pomogłam. Mimo złej sławy, którą okrył się Tobias wśród Nieustraszonych, oraz mojego nowo nabytego miana „Tej dziewczyny, co dźgnęła nożem Erica”, to nie na nas skupia się uwaga zebranych, tylko na Marcusie.

– Ty, Marcusie? – dziwi się Jack, gdy ojciec Tobiasa wychodzi na środek i staje na szczycie niższej szalki ułożonej na podłodze z kafli. – Tak. Rozumiem twoje obawy... obawy was wszystkich. Tydzień temu nie mieliście pojęcia o istnieniu Niezgodnych, a dziś wiecie tylko, że są odporni na coś, na co wy jesteście podatni. I to was przeraża. Ale zapewniam, że jeśli o nas chodzi, możecie być spokojni. Gdy mówi, przechyla głowę i ze współczuciem unosi brwi, a ja zaczynam rozumieć, czemu niektórzy go lubią. Sprawia wrażenie, że jeśli całkowicie się mu zawierzy, wszystkim się zajmie. – Rozumiem, że zostaliśmy zaatakowani, żeby Erudycja mogła odnaleźć Niezgodnych. Wiesz po co? – pyta Jack. – Nie wiem – odpowiada Marcus. – Może chcieli nas tylko zidentyfikować. To chyba dość przydatna wiedza, jeśli znów będą chcieli zastosować symulację. – Nie o to im chodziło. – Słowa wydobywają się z moich ust, jeszcze zanim podejmuję decyzję, żeby się odezwać. W porównaniu z głosem Marcusa i Jacka mój głos brzmi słabo i piskliwie, ale już za późno. – Chcieli nas zabić. Zabijali już wcześniej. Jack ściąga brwi. Słyszę każdy najdrobniejszy dźwięk, krople deszczu bębniące o dach. W sali robi się ciemno, jakby na skutek złowrogich słów, które właśnie wypowiedziałam. – To mi zakrawa na teorię spiskową – stwierdza Jack. – Z jakiego powodu Erudycja miałaby was zabijać? Moja matka mówiła, że ludzie boją się Niezgodnych, bo nie da się ich kontrolować. Może to prawda, ale strach przed tym, czego nie da się kontrolować, to za mało konkretny powód, żeby przedstawić go Jackowi Kangowi jako argument, dlaczego Erudycja pragnie naszej śmierci. Serce zaczyna mi walić, bo dociera do mnie, że nie potrafię odpowiedzieć na jego pytanie. – Ja... – zaczynam, ale Tobias wchodzi mi w słowo. – Nie mamy pojęcia. Jednak w ciągu ostatnich sześciu lat co najmniej kilkunastu Niezgodnych zginęło w niewyjaśnionych okolicznościach. Poza tym istnieje związek pomiędzy Niezgodnymi a nieregularnymi wynikami w tekście przynależności lub w symulacji inicjacyjnej.

Salę rozświetla błyskawica. Jack kręci głową. – To bardzo intrygujące, ale taki związek to żaden dowód. – Przywódca Nieustraszonych strzelił dziecku Prawości w głowę – rzucam ze złością. – Słyszałeś o tym? Czy to nie „wymaga dalszej analizy”? – Słyszałem – przyznaje. – Zabójstwo dziecka z zimną krwią to straszna zbrodnia, która nie może ujść płazem. Na szczęście zatrzymaliśmy sprawcę i będziemy mogli postawić go pod sąd. Jednakże... trzeba pamiętać, że żołnierze Nieustraszoności nie dali nam żadnych podstaw, by sądzić, że chcieli skrzywdzić większość z nas, skoro mogli pozabijać wszystkich, gdy byliśmy nieprzytomni, ale tego nie zrobili. Z tłumu dobiegają mnie poirytowane pomruki. – Ich pokojowy najazd każe mi przypuszczać, że istnieje możliwość zawarcia traktatu pokojowego z Erudycją i pozostałymi Nieustraszonymi – ciągnie Jack. – Zorganizuję więc spotkanie z Jeanine Matthews, by jak najszybciej przedyskutować tę kwestię. – To nie był pokojowy najazd – wołam. Z miejsca, gdzie stoję, widzę z boku usta Tobiasa. Uśmiecha się. Robię głęboki wdech i zaczynam od nowa. – To, że nie dostaliście po kulce w łeb, nie oznacza, że oni mieli szlachetne intencje. Po co twoim zdaniem się tu zjawili? Żeby przebiec się po korytarzach, zamroczyć was i sobie pójść? – Przypuszczam, że zjawili się tu po takich ludzi jak wy. I choć wasze bezpieczeństwo leży mi na sercu, nie sądzę, że możemy ich atakować tylko dlatego, że chcieli zabić niewielki odsetek naszej populacji. – Wymordowanie was to wcale nie najgorsze, co może się zdarzyć – mówię. – Dużo gorsze będzie przejęcie kontroli. Jack robi rozbawioną minę. Rozbawioną. – Tak? A jak mieliby tego dokonać? – Wstrzelili wam igły – wtrąca się Tobias. – Z transmiterami symulacji. A za pomocą symulacji można przejąć nad wami kontrolę. Ot, i cała tajemnica. – Wiemy, jak działa symulacja – mówi Jack. – Transmiter to nie implant, który pozostaje w ciele na zawsze. Gdyby planowali przejąć nad nami kontrolę, zrobiliby to od razu. – Ale... Jack mi przerywa.

– Wiem, że ostatnio bardzo dużo przeszłaś, Tris – mówi cicho. – I że bardzo się przysłużyłaś swojej frakcji i Altruizmowi. Ale wydaje mi się, że te traumatyczne przeżycia zaburzają twoją zdolność obiektywnej oceny sytuacji. Nie mogę zarządzić ataku na podstawie domysłów małej dziewczynki. Totalnie mnie zamurowuje. W głowie mi się nie mieści, jak można być tak głupim. Twarz mi płonie. Nazwał mnie małą dziewczynką. Małą dziewczynką, która tak się zestresowała, że popadła w paranoję. Tak nie jest, ale Prawość myśli inaczej. – Ty nie możesz decydować za nas, Kang – oznajmia Tobias. Zebrani Nieustraszeni krzykiem wyrażają, że są tego samego zdania. Ktoś rzuca: – Nie jesteś przywódcą naszej frakcji! Jack czeka, aż ludzie się uspokoją – To prawda. Jeśli chcecie, możecie sami zaatakować siedzibę Erudycji. Ale nie liczcie na nasze wsparcie. I jeśli wolno, przypominam wam, że zostaliście zdziesiątkowani i nie jesteście przygotowani. Racja. Nie możemy zaatakować Erudycji i zdrajców z Nieustraszoności bez pomocy Prawych. Poszlibyśmy na pewną śmierć. Jack Kang ma nas w ręku. I wszyscy o tym wiemy. – Tak właśnie myślałem – dodaje z wyższością, gdy nikt się nie odzywa. – Doskonale. Skontaktuję się z Jeanine Matthews i spróbuję się przekonać, czy uda nam się wynegocjować zawarcie pokoju. Ktoś zgłasza obiekcje? Nie możemy zaatakować bez Prawości, myślę. Chyba że dołączą do nas bezfrakcyjni.

Rozdział 19

Po południu przyłączam się do grupki Prawych i Nieustraszonych, którzy sprzątają rozbite okna w holu. Skupiam się na ścieżce wyznaczanej przez miotłę i wpatruję w brud między odłamkami szkła. Mięśnie przypominają sobie odpowiedni ruch, zanim zrobi to umysł, ale kiedy spuszczam wzrok, zamiast czarnego marmuru widzę proste białe kafelki i kawałek jasnoszarej ściany. Widzę kosmyki jasnych włosów przycinanych przez matkę i lustro wsunięte bezpiecznie za panele na ścianie. Robi mi się słabo i muszę podeprzeć się na miotle. Ktoś kładzie mi rękę na ramieniu, natychmiast ją z siebie strząsam. Ale to tylko dziewczynka z Prawości, jeszcze dziecko. Patrzy na mnie wielkimi oczami. – Nic ci nie jest? – pyta piskliwym, niewyraźnym głosem. – Wszystko w porządku – odpowiadam. Za ostro. Staram się szybko to zamaskować. – Jestem tylko zmęczona. Dziękuję. – Wydaje mi się, że kłamiesz. Zauważam, że spod rękawa wystaje jej bandaż, pewnie obwiązany wokół ukłucia po igle. Na myśl, że ta mała może znaleźć się pod wpływem symulacji, ogarniają mnie mdłości. Nie mogę nawet na nią patrzeć. Odwracam się. I nagle widzę ich na dworze: zdrajcę z Nieustraszoności podtrzymującego jakąś kobietę z zakrwawioną nogą. Widzę siwe pasemka we włosach kobiety, czubek zakrzywionego nosa mężczyzny i niebieską opaskę zdrajcy tuż poniżej ich ramion. Zaraz potem ich rozpoznaję. To Tori i Zeke. Tori stara się iść samodzielnie, ale wlecze za sobą jedną nogę, zupełnie bezwładną. Większą część jej uda pokrywa mokra, ciemna plama. Prawi przestają zamiatać i gapią się na nich. Strażnicy przy windach rzucają się biegiem do wejścia, unosząc broń. Sprzątające osoby cofają się i schodzą z drogi, ale ja zostaję, gdzie jestem; czuję, że w miarę, jak Tori i Zeke się zbliżają, robi mi się gorąco. – Czy oni w ogóle mają broń? – pyta ktoś. Tori i Zeke dochodzą do pozostałości po drzwiach, a na widok szeregu Nieustraszonych z pistoletami w dłoniach Zeke podnosi jedną rękę. Drugą obejmuje w

pasie Tori. – Potrzebny jej lekarz – mówi. – I to szybko. – Czemu mielibyśmy udzielać zdrajcom pomocy? – rzuca znad wycelowanej broni Nieustraszony z jasnymi rozwichrzonymi włosami i dwoma kolczykami w wardze. Na przedramieniu ma ślad niebieskiego barwnika. Tori jęczy, a ja przeciskam się między Nieustraszonymi i podchodzę do niej. Bierze mnie za rękę lepką od krwi dłonią. Zeke puszcza Tori ze stęknięciem. – Tris – mamrocze Tori wyraźnie oszołomiona. – Lepiej się odsuń, mała – nakazuje blondyn. – Nie – sprzeciwiam się. – Zabierzcie te spluwy. – Mówiłem, że Niezgodni są szurnięci – mruczy jeden z uzbrojonych Nieustraszonych do kobiety obok. – Mało mnie obchodzi, czy zabierzecie ją na górę i przywiążecie do łóżka, żeby przypadkiem wszystkich nie wystrzelała! – warczy ze złością Zeke. – Ale nie pozwólcie jej wykrwawić się na śmierć w holu Prawości! W końcu kilku Nieustraszonych rusza się i bierze Tori na ręce. – Gdzie... ją zanieść? – pyta któryś z nich. – Znajdźcie Helenę – mówi Zeke. – Pielęgniarkę Nieustraszonych. Mężczyźni kiwają głowami i zabierają dziewczynę do windy. Patrzymy sobie z Zekem w oczy. – Co się stało? – pytam. – Zdrajca z Nieustraszoności odkrył, że szpiegujemy. Tori próbowała uciekać, ale ją postrzelił. Pomogłem jej się tu dostać. – Ładna bajeczka – prycha blondyn. – Powtórzysz to pod wpływem serum prawdy? Zeke wzrusza ramionami. – Nie ma sprawy. – Teatralnie wyciąga przed siebie nadgarstki. – Zakujcie mnie, jeśli bardzo wam na tym zależy. – Nagle dostrzega coś za moimi plecami i zaczyna iść. Odwracam się i widzę, że z windy wybiega Uriah. Uśmiecha się szeroko. – Doszły mnie pogłoski, że jesteś parszywym zdrajcą – mówi Uriah. – Taak, jasne – odpowiada Zeke.

Rzucają się sobie w objęcia z taką siłą, że chyba musi boleć. Klepią się po plecach i śmieją, ściskając sobie dłonie.

– Nie wierzę, że nic nam nie powiedziałeś. – Lynn kręci głową. Siedzi naprzeciwko mnie przy stole z rękoma skrzyżowanymi na piersi i opiera o blat jedną nogę. – Przestań się już złościć – mówi Zeke. – Nie wolno mi było nic mówić nawet Shaunie i Uriahowi. Poza tym bycie szpiegiem trochę mija się z celem, jeśli wszyscy o tym wiedzą. Jesteśmy

w

siedzibie

Prawości,

pomieszczeniu

zwanym

żartobliwie

przez

Nieustraszonych Miejscem Zgromadzeń. To duża sala, na każdej ścianie czarno–białe zasłony, a na środku okrągłe podium. Lynn powiedziała mi, że co miesiąc organizuje się tu debaty, tak dla rozrywki, a raz w tygodniu są nabożeństwa religijne. Ale nawet gdy nie odbywają się żadne oficjalne uroczystości, sala jest zwykle pełna. Przed godziną Prawi oczyścili Zekego z zarzutów podczas krótkiego przesłuchania na osiemnastym piętrze. Nie było tak poważne jak moje i Tobiasa, częściowo dlatego, że nie znaleziono żadnych podejrzanych nagrań obciążających Zekego, a częściowo dlatego, że chłopak jest zabawny nawet po zaaplikowaniu serum prawdy. A może zwłaszcza wtedy. W każdym razie przyszliśmy do Miejsca Zgromadzeń na imprezę pod hasłem: „Proszę, proszę, nie jesteś parszywym zdrajcą!”, jak to ujął Uriah. – Ale od czasu ataku symulacyjnego wyzywaliśmy cię od najgorszych – przyznaje się Lynn. – Teraz czuję się przez to jak kretynka. Zeke obejmuje Shaunę ramieniem. – Bo jesteś kretynką, Lynn. Taki twój urok. Lynn rzuca w niego plastikowym kubeczkiem, a Zeke go odbija. Woda wylewa się na stół i pryska Zekemu w oko. – W każdym razie, jak już mówiłem – podejmuje Zeke, wycierając oko – zajmowałem się przede wszystkim bezpiecznym wyprowadzaniem zbiegów z Erudycji. Dlatego macie ich tutaj tak dużo. Mniejsza część znajduje się w siedzibie Serdeczności. Ale Tori... nie mam pojęcia, co robiła. Czasem nie było jej całymi godzinami, a za każdym razem, jak ją widziałem, odnosiłem wrażenie, że zaraz wybuchnie. Nic dziwnego, że nas wydała. – Jak dostałeś tę robotę? – dopytuje Lynn. – Nie jesteś wcale taki wyjątkowy.

– Stało się tak bardziej ze względu na to, gdzie się znalazłem po ataku. W samym środku grupy zdrajców z Nieustraszoności. Postanowiłem iść za ciosem – wyjaśnia. – Ale z Tori nie mam pojęcia, jak było. – Przeniosła się z Erudycji – mówię. Nie dodaję natomiast – bo jestem pewna, że nie chciałaby, żeby ktoś o tym wiedział – że zachowywała się tak wybuchowo w siedzibie Erudycji, bo zamordowali jej brata za to, że jest Niezgodny. Wyznała mi kiedyś, że czeka, aż nadarzy się okazja do zemsty. – Aha. Skąd wiesz? – Transfery ze wszystkich frakcji założyły potajemne stowarzyszenie – odpowiadam i sadowię się wygodniej. – Spotykamy się w każdy czwartek. Zeke parska śmiechem. – Gdzie Cztery? – Uriah zerka na zegarek. – Zaczynamy bez niego? – Nie możemy – mówi Zeke. – Poszedł po wielką nowinę. Uriah kiwa głową, jakby zrozumiał. Zaraz potem nieruchomieje. – Jaką znów wielką nowinę? – pyta. – Na temat pokojowego spotkanka Kanga z Jeanine, oczywiście. Po przeciwnej stronie pomieszczenia dostrzegam Christinę – siedzi przy stole ze swoją siostrą i obie coś czytają. Cała się spinam. Przez salę idzie Cara, starsza siostra Willa, i podchodzi do stolika Christiny. Pochylam głowę. – Co? – Uriah się odwraca. Mam ochotę go rąbnąć. – Przestań! – syczę. – Musisz to robić tak demonstracyjnie? – Nachylam się i splatam ręce na stole. – Przyszła siostra Willa. – Gadałem z nią kiedyś o ucieczce z Erudycji – włącza się Zeke. – Powiedziała, że podczas jednej z misji zorganizowanej przez Jeanine widziała, jak mordują kobietę z Altruizmu. Stwierdziła, że ma tego dość. – Skąd pewność, że nie szpieguje dla Erudycji? – Lynn mruży oczy. – Bo dzięki niej połowa naszej frakcji nie ma tego. – Marlenę stuka palcem w bandaż osłaniający miejsce, gdzie została postrzelona przez zdrajców. – No może połowa połowy naszej frakcji.

– Niektórzy mówią na to jedna czwarta, Mar – stwierdza Lynn. – Co za różnica, czy jest zdrajczynią? – Zeke wzrusza ramionami. – Nie planujemy nic, o czym mogłaby im donieść. A nawet gdyby tak było, i tak nie wtajemniczalibyśmy jej w nasze plany. – Może tu zdobyć mnóstwo informacji – zauważa Lynn. – Na przykład ile nas jest albo jak dużo ludzi nie zostało zaprogramowanych do symulacji. – Nie widziałaś jej, jak mówiła, czemu odeszła – odpowiada Zeke. – Ja jej wierzę. Cara i Christina wstają i wychodzą z sali. – Zaraz przyjdę. – Zrywam się z miejsca. – Muszę iść do łazienki. Czekam, aż Cara i Christina wyjdą, po czym na wpół idąc, a na wpół biegnąc, podążam w tym samym kierunku co one. Otwieram jedne z drzwi, powoli, żeby nie skrzypiały, potem ostrożnie zamykam je za sobą. Znajduję się w ciemnawym korytarzu, w którym śmierdzi śmieciami. Pewnie Prawi urządzili tu zsyp. Zza rogu dobiegają mnie dwa kobiece głosy, więc podkradam się na koniec korytarza, żeby lepiej słyszeć. – ...nie mogę znieść, że tutaj jest – mówi z płaczem jeden z nich Christina. – Cały czas to sobie wyobrażam... to, co zrobiła... Nie rozumiem, jak mogła to zrobić! Płacz Christiny rozdziera mi serce. Cara namyśla się chwilę, zanim odpowiada. – A ja rozumiem. – Jak to? – łka Christina. – Pamiętaj, że zostaliśmy przyuczeni do tego, żeby na wszystko patrzeć logicznie. Nie myśl więc, że jestem bezduszna. Ale ta dziewczyna musiała być śmiertelnie przerażona i na pewno nie potrafiła trzeźwo ocenić sytuacji. O ile w ogóle kiedykolwiek była do tego zdolna. Gwałtownie otwieram oczy. Co za... przebiegam w myślach krótką listę inwektyw, po czym słucham dalej. – A przez symulację nie mogła przemówić mu do rozsądku, więc kiedy chciał ją zabić, zareagowała tak, jak uczą Nieustraszeni: strzelaj, żeby zabić. – Czyli że co? Mamy o tym po prostu zapomnieć, bo wszystko układa się perfekcyjnie w logiczną całość? – pyta z goryczą Christina.

– No jasne, że nie. – Cara waha się chwilę, po czym powtarza, tym razem cicho: – No jasne, że nie. – Odchrząkuje. – Problem tylko w tym, że nie masz wyjścia i musisz przebywać w jej towarzystwie, więc chciałabym ci to jakoś ułatwić. Nie musisz jej wybaczać. Właściwie nie ogarniam, czemu w ogóle się z nią przyjaźniłaś. Jak dla mnie zawsze była trochę niezrównoważona. W napięciu czekam, czy Christina się z nią zgodzi, ale ku mojemu zdziwieniu – i uldze – milczy. Cara mówi dalej: – Tak czy inaczej nie musisz jej wybaczać, ale powinnaś postarać się zrozumieć, że nie zrobiła tego z wyrachowania, tylko ze strachu. W ten sposób będziesz mogła na nią patrzeć, nie chcąc jednocześnie jej przywalić w ten wyjątkowo długi nochal. Odruchowo macam się po nosie. Christina parska śmiechem, a ja czuję się tak, jakby ktoś rąbnął mnie w brzuch. Wracam do Miejsca Zgromadzeń. Mimo że Cara nie mówiła o mnie miłych rzeczy – a uwaga na temat mojego nosa była poniżej pasa – jestem jej wdzięczna za to, co powiedziała. Zza drzwi ukrytych za długą białą kotarą wychodzi Tobias. Ze złością odsuwa tkaninę, podchodzi do nas i siada obok mnie. – Kang spotka się jutro o siódmej rano z wysłannikiem Jeanine Matthews. – Z wysłannikiem? – dziwi się Zeke. – To ona nie przyjdzie? – Jasne, przyjdzie i wystawi się na cel rozwścieczonej, uzbrojonej bandy. – Uriah uśmiecha się lekko. – Chciałbym to zobaczyć. Naprawdę bym chciał. – Czy geniusz Kang idzie chociaż z eskortą? – pyta Lynn. – Tak – potwierdza Tobias. – Zgłosiło się kilku starszych członków frakcji. Bud obiecał, że będzie miał oczy i uszy otwarte i że o wszystkim nas poinformuje. Patrzę na niego spod zmarszczonych brwi. Skąd on to wie? I czemu po dwóch latach, kiedy za wszelką cenę uciekał od roli przywódcy Nieustraszoności, nagle zachowuje się tak, jakby nim był? – A więc myślę, że podstawowe pytanie brzmi: – Zeke opiera ręce na stole – co wy byście powiedzieli podczas tego spotkania, gdybyście byli Erudytą?

Każdy patrzy na mnie. Z wyczekiwaniem. – No co? – obruszam się. – Jesteś Niezgodna – mówi Zeke. – Tobias też. – Tak, ale nie ma cech Erudyty. – A skąd wiesz, że ja mam? Zeke wzrusza ramionami. – Bo to prawdopodobne. Nie sądzicie? Uriah i Lynn kiwają głowami. Usta Tobiasa drżą lekko, jakby w uśmiechu, ale nawet jeśli się uśmiecha, to szybko się pohamowuje. Czuję się tak, jakbym właśnie połknęła kamień. – Wszyscy macie sprawne mózgi, a przynajmniej mieliście, jak ostatnio sprawdzałam – burzę się. – Też możecie spróbować myśleć jak Erudyci. – Ale nie mamy wyjątkowych mózgów Niezgodnych! – rzuca Marlenę. Opiera czubki palców na mojej głowie i ściska mnie lekko. – No, pokaż, jak czarujesz. – To nie żadne czary, Mar – stwierdza Lynn. – Tak czy inaczej nie powinniśmy na nich polegać – odzywa się Shauna po raz pierwszy, odkąd tu przyszliśmy. Nawet na mnie nie patrzy. Ciska tylko wściekle spojrzenie swojej młodszej siostrze. – Shauna... – odzywa się Zeke. – Ty mi tu nie Shaunuj! – przerywa mu, przelewając na niego całą swoją wściekłość. – Nie wydaje wam się, że ktoś, kto nadaje się do kilku frakcji naraz, może mieć problem z lojalnością? Skoro ona pasuje do Erudycji, skąd pewność, że dla nich nie pracuje? – Nie bądź śmieszna – mówi Tobias niskim głosem. – Nie jestem. – Shauna wali ręką w stół. – Wiem, że należę do Nieustraszoności, bo wskazywało na to wszystko, co zrobiłam podczas testu przynależności. Dlatego jestem oddana swojej frakcji, bo tylko w niej mogę być. A ona? A ty? – Kręci głową. – Nie mam pojęcia, komu pozostajecie wierni. I nie zamierzam udawać, że wszystko gra. Wstaje, a kiedy Zeke chce ją zatrzymać, odpycha jego rękę i wychodzi z sali. Patrzę za Shauną, aż zamykają się za nią drzwi, a zasłaniająca je czarna tkanina opada na swoje

miejsce. Z wściekłości mam ochotę wrzeszczeć – tylko na kogo, skoro Shauna się zmyła. – To nie żadne czary – warczę podminowana. – Wystarczy zadać sobie pytanie, jaka jest najbardziej logiczna reakcja w danej sytuacji. Patrzą na mnie nierozumiejącym wzrokiem. – Serio – mówię. – Ja w takiej sytuacji, stojąc naprzeciwko oddziału strażników z Nieustraszoności i Jacka Kanga, najprawdopodobniej nie uciekłabym się do rozwiązań siłowych. – Mogłabyś, gdybyś miała przy sobie własny zastęp Nieustraszonych. A potem wystarczy tylko jeden strzał i bach, już po nim, Erudyci wygrywają – stwierdza Zeke. – Bez względu na to, kogo wyślą do rozmów z Kangiem, to nie będzie pierwszy lepszy dzieciak z Erudycji, tylko ktoś ważny – ciągnę. – Zrobiliby głupio, gdyby strzelali do Jacka Kanga i ryzykowali życie osoby, którą poślą w zamian za Jeanine. – A widzisz? Dlatego właśnie ty musisz przeanalizować sytuację – kwituje Zeke. – Ja na przykład bym go zabił. Uznałbym, że warto podjąć ryzyko. Ściskam palcami mostek nosa. Coraz bardziej boli mnie głowa. – No dobra. Próbuję postawić się na miejscu Jeanine Matthews. Wiem, że nie będzie negocjować z Kangiem. Bo po co? Nie ma jej nic do zaoferowania. Jeanine tylko wykorzysta sytuację. – Myślę – zaczynam – że Jeanine Matthews będzie chciała nim manipulować. A on zrobi wszystko dla bezpieczeństwa własnej frakcji, nawet jeśli przyjdzie mu w tym celu poświęcić Niezgodnych. – Urywam, bo przypominam sobie, jak podczas spotkania podkreślał znaczenie swojej frakcji. – Albo Nieustraszonych. To oznacza, że musimy wiedzieć, o czym będą rozmawiać. Uriah i Zeke wymieniają spojrzenia. Lynn uśmiecha się, ale nie tak jak zwykle. Nie oczami. Teraz jej oczy bardziej niż kiedykolwiek przypominają złoto – są tak samo zimne. – No to posłuchajmy – mówi.

Rozdział 20

Patrzę na zegarek. Jest siódma wieczór. Za dwanaście godzin usłyszymy, co Jeanine ma do powiedzenia Jackowi Kangowi. W ciągu ostatniej godziny sprawdzałam czas co najmniej kilkanaście razy, jakby dzięki temu miał szybciej płynąć. Nosi mnie – muszę się czymś zająć, czymkolwiek, byle nie siedzieć w stołówce z Lynn, Tobiasem i Lauren, i ciągle nie zerkać na Christinę, która je kolację przy innym stole ze swoją rodziną z Prawości. – Zastanawiam się, czy po tym wszystkim będziemy w stanie żyć jak dawniej – mówi Lauren. Od pięciu minut rozmawia z Tobiasem na temat metod szkolenia nowicjuszy w Nieustraszoności. To chyba jedyne, co mają ze sobą wspólnego. – O ile po tym wszystkim w ogóle zostanie jakaś frakcja – wtrąca Lynn i nakłada sobie tłuczone ziemniaki na bułkę. – Nie mów, że zamierzasz jeść kanapkę z ziemniakami. – Unoszę brwi. – A nawet jeśli, to co? Obok naszego stołu przechodzi grupka Nieustraszonych. Są starsi od Tobiasa, ale niedużo. Jedna z dziewczyn ma włosy w pięciu różnych kolorach, a ręce tak mocno wytatuowane, że nie widać skrawka gołej skóry. Jakiś chłopak spośród nich nachyla się nad Tobiasem, który siedzi do nich plecami, i szepcze: – Tchórz. Kilka innych osób robi to samo: syczy mu do ucha „tchórz” i idzie dalej. Tobias zamiera z nożem przy kromce chleba i kawałkiem masła czekającym na rozsmarowanie. Wbija wzrok w blat. Czekam z napięciem, aż wybuchnie. – Banda idiotów – stwierdza Lynn. – A Prawi, którzy zmusili cię, żebyś wyjawił swoją historię rodzinną przy wszystkich... to też idioci. Nie odpowiada. Odkłada nóż i kromkę, odsuwa się od stołu. Podnosi oczy i wpatruje się w coś po przeciwnej stronie sali. – To się musi skończyć – mówi niewyraźnie i idzie w tamtą stronę, a ja dopiero po chwili orientuję się, na co patrzył. To nie wróży nic dobrego. Przeciska się między stołami i

ludźmi bardziej jak ciecz niż ciało stałe, a ja przepycham się za nim, mrucząc przeprosiny. Nagle widzę, w czyją stronę zmierza Tobias. W stronę Marcusa, który siedzi w towarzystwie kilku starszych Prawych. Podchodzi do niego, łapie go za kark i zwleka z krzesła. Marcus otwiera usta, żeby coś powiedzieć, to jednak błąd, bo Tobias wali go z całej siły w zęby. Ktoś krzyczy, ale nikt nie przychodzi

Marcusowi

z

pomocą.

Ostatecznie

znajdujemy

się

w

sali

pełnej

Nieustraszonych. Tobias popycha ojca na środek stołówki, gdzie jest kawałek wolnej przestrzeni z symbolem Prawości. Marcus staje na jednej z szalek wagi i zakrywa rękami twarz, więc nie widzę, czy mocno dostał. Tobias przewraca Marcusa na ziemię i przygniata mu gardło nogą. Ten okłada rękami nogę Tobiasa, z ust cieknie mu krew, ale nawet w swojej szczytowej formie nie dorównałby siłą synowi. Tobias rozpina pasek i wysuwa go ze szlufek. Zdejmuje nogę z gardła Marcusa i bierze zamach. – To dla twojego dobra – krzyczy. Przypominam sobie, że to właśnie powtarzał Marcus – i jego liczne wcielenia – w krajobrazie strachu Tobiasa. Pasek ze świstem przecina powietrze i spada na rękę Marcusa. Twarz Marcusa jest cała czerwona, a on zasłania głowę przed następnym ciosem, tym razem wymierzonym w plecy. Od strony stołów Nieustraszonych dobiegają śmiechy, ale mnie wcale nie jest do śmiechu. Jak miałoby mnie to bawić? W końcu się otrząsam. Podbiegam i łapię Tobiasa za ramię. – Przestań! – wrzeszczę. – Tobias, przestań natychmiast! Spodziewam się, że spojrzy na mnie z obłędem w oczach, ale kiedy się do mnie odwraca, wcale tak nie jest. Nie ma zaczerwienionej twarzy ani przyspieszonego oddechu. Nie zrobił tego w przypływie wściekłości. To było przemyślane działanie. Rzuca pasek i sięga do kieszeni. Wyjmuje z niej srebrny łańcuszek z kółkiem w miejscu wisiorka. Marcus leży na boku, dysząc ciężko. Tobias rzuca kółko na ziemię, tuż przy twarzy ojca. Kawałek zaśniedziałego, matowego metalu. Obrączka ślubna Altruistów. – Matka przekazuje pozdrowienia – mówi Tobias.

Odchodzi, a ja dopiero po kilku sekundach odzyskuję oddech. Zostawiam Marcusa skulonego na podłodze i biegnę za Tobiasem. Doganiam go dopiero na korytarzu. – Co to miało być? – pytam. Tobias naciska przycisk windy i nie patrzy na mnie. – To było konieczne – odpowiada. – Do czego? – Co, czyżby zrobiło ci się go żal? – Odwraca się do mnie ze złością. – Wiesz, ile razy on mnie tak potraktował? Jak myślisz, skąd wiedziałem, jak to się robi? Czuję się tak, jakbym się miała rozpaść na kawałki. Jego ruchy faktycznie wydawały się wyuczone, jak gdyby wielokrotnie odgrywał je wcześniej w myślach, jak gdyby powtarzał słowa przed lustrem. Znał to wszystko na pamięć. Tylko że tym razem wszedł w drugą rolę. – Nie – zaprzeczam cicho. – Nie zrobiło mi się go żal, ani trochę. – To o co chodzi, Tris? – Tobias mówi ostrym głosem i może właśnie dlatego czuję się tak, jakbym rozpadała się na kawałki. – Od tygodnia masz gdzieś to, co robię i mówię. Co nagle się zmieniło? Prawie się go boję. Nie wiem, jak się zachować, gdy wpada w szał, a tak właśnie jest teraz. Obłęd buzuje mu tuż pod powierzchnią skóry, tak samo jak okrucieństwo we mnie. Każde z nas toczy wewnętrzną wojnę. Czasem to ona utrzymuje nas przy życiu. A czasem to ona nam zagraża. – Nic – odpowiadam. Rozlega się sygnał zatrzymującej się windy. Tobias wchodzi do środka i wciska guzik zamykania drzwi, które nas rozdzielają. Wpatruję się w gładki metal i odtwarzam w myślach ostatnie dziesięć minut. „To się musi skończyć”. „To”, czyli ośmieszanie go przez innych od czasu, gdy wyjawił, że przeszedł do Nieustraszoności ze strachu przed ojcem. A teraz pobił Marcusa – publicznie, na oczach wszystkich Nieustraszonych. Po co? Żeby ocalić dumę? Niemożliwe. To było zbyt przemyślane. Idę z powrotem do stołówki, a po drodze widzę, jak jakiś Prawy odprowadza Marcusa do łazienki. Marcus wolno stawia kroki, ale nie kuli się, co oznacza, że Tobias nie mógł mu

zrobić poważnej krzywdy. Patrzę, jak drzwi łazienki zamykają się za nimi. Prawie zapomniałam o tym, co podsłuchałam w siedzibie Serdeczności, o informacjach, których posiadanie mój ojciec przypłacił życiem. Podobno, poprawiam się w myślach. Niemądrze jest ufać Marcusowi. Poza tym obiecałam sobie, że nie będę się go więcej o to dopytywać. Sterczę przed łazienką, aż wychodzi z niej Prawy. Wślizguję się do środka, zanim drzwi zdążą się zatrzasnąć. Marcus siedzi na podłodze przy umywalce z papierowym ręcznikiem przy ustach. Nie jest zachwycony moim widokiem. – Co, przyszłaś się nade mną pastwić? Wynoś się. – Nie, nie po to przyszłam. Po co właściwie przyszłam? Marcus patrzy na mnie wyczekująco. – No słucham? – Pomyślałam, że może warto ci o czymś przypomnieć. Bez względu na to, co chcesz wydobyć od Jeanine, nie uda ci się tego zrobić samemu ani nawet przy pomocy Altruistów. – Wydawało mi się, że zakończyliśmy rozmowę na ten temat. – Papierowy ręcznik tłumi jego głos. – Myśl, że mogłabyś pomóc... – Nie wiem, na jakiej podstawie sobie uroiłeś, że jestem bezużyteczna, ale to urojenie, nic więcej – rzucam ze złością. – Więc nie zamierzam o tym słuchać. Chcę tylko powiedzieć, że jak już przestaniesz mieć urojenia i jak z rozpaczą stwierdzisz, że sam nie dasz rady, to wiesz, gdzie mnie szukać. Wychodzę z łazienki akurat w chwili, gdy mężczyzna z Prawości wraca z kostkami lodu.

Rozdział 21

Stoję przy umywalkach w damskiej łazience na tak zwanym teraz piętrze Nieustraszoności. Na mojej otwartej dłoni leży pistolet. Lynn włożyła mi go do ręki kilka minut temu. Była wyraźnie zdezorientowana, widząc, że nie zacisnęłam na nim palców i go nie schowałam – do kabury lub za pasek dżinsów. I tak został, a ja poszłam panikować do łazienki. Nie bądź kretynką. Nie zrobię tego, co zamierzam zrobić, bez pistoletu. To by było szaleństwo. Więc w ciągu najbliższych pięciu minut muszę uporać się ze swoimi problemami. Najpierw kładę na kolbie mały palec, potem serdeczny, potem kolejne. Czuję znajomy ciężar. Palec wskazujący zsuwa się na cyngiel. Wypuszczam powietrze z płuc. Powoli unoszę pistolet i dołączam lewą rękę do prawej, żeby ją podtrzymać. Odsuwam pistolet od siebie, prostując ręce, jak uczył mnie Cztery w okresie, gdy nie wiedziałam, że ma inne imię. Za pomocą takiego pistoletu broniłam taty i brata przed znajdującymi się pod wpływem symulacji Nieustraszonymi. Za pomocą takiego pistoletu nie dopuściłam, by Erie zastrzelił Tobiasa. Pistolet sam w sobie nie jest zły. To tylko narzędzie. W lustrze dostrzegam jakiś ruch i zanim jestem w stanie się powstrzymać, spoglądam na swoje odbicie. Tak wyglądałam, myślę. Tak wyglądałam, gdy do niego strzelałam. Skowycząc jak zranione zwierzę, wypuszczam pistolet i obejmuję się w talii. Chcę płakać, bo wiem, że dzięki temu mi ulży, ale nie daję rady wydusić z siebie łez. Klęczę tylko na podłodze łazienki i wpatruję się w białe kafelki. Nie mogę. Nie mogę wziąć ze sobą pistoletu. Właściwie to w ogóle nie powinnam iść, a mimo to i tak pójdę. – Tris? – Ktoś puka do drzwi. Wstaję i opuszczam luźno ramiona. Drzwi skrzypiąc, uchylają się na kilka centymetrów. Wchodzi Tobias. – Zeke i Uriah powiedzieli mi, że idziesz podsłuchiwać Jacka. – Aha. – Naprawdę? – Czemu mam ci cokolwiek mówić? Ty o swoich planach mnie nie informujesz.

Marszczy brwi. – O czym ty gadasz? – O tym, że pobiłeś Marcusa na oczach Nieustraszonych, bez wyraźnego powodu. – Robię krok w jego stronę. – Ale powód jest, prawda? Wcale nie straciłeś nad sobą panowania. On w żaden sposób cię nie sprowokował, więc powód musi być! – Zamierzałem udowodnić Nieustraszonym, że nie jestem tchórzem. To wszystko. Tylko o to chodziło. – Po co miałbyś... – zaczynam. Po co Tobias miałby cokolwiek udowadniać Nieustraszonym? Owszem, musiałby to zrobić, gdyby chciał zdobyć ich szacunek. Gdyby chciał zostać przywódcą frakcji. Przypominam sobie głos Evelyn w półmroku schronu bezfrakcyjnych: „Sugeruję tylko, że mogą zacząć się z tobą liczyć”. Chce, żeby Nieustraszeni sprzymierzyli się z bezfrakcyjnymi, a wie, że to będzie możliwe wyłącznie wtedy, gdy sam do tego doprowadzi. Dlaczego ukrywa przede mną swoje plany, to już zupełnie inna rzecz. Zanim o to pytam, Tobias mówi: – To idziesz podsłuchiwać czy nie? – A jakie to ma znaczenie? – Znów bez powodu narażasz się na niebezpieczeństwo. Tak samo jak wtedy, gdy pobiegłaś walczyć z Erudycją uzbrojona jedynie w... w scyzoryk. – Ale powód jest. I to ważny. Nie będziemy wiedzieć, co się dzieje, jeśli ich nie podsłuchamy, a wiedzieć musimy. Tobias krzyżuje ręce na piersi. Nie jest masywny jak niektórzy Nieustraszeni. Innym dziewczynom pewnie przeszkadzałyby jego odstające uszy czy haczykowaty nos, ale dla mnie... Nie pozwalam sobie dokończyć tej myśli. Przyszedł tu na mnie nawrzeszczeć. Nic mi nie mówi. Bez względu na to, co nas teraz łączy, nie mogę sobie pozwolić, żeby myśleć o tym, jaki jest przystojny. Przez to tylko trudniej mi będzie zrobić to, co muszę zrobić. A muszę iść usłyszeć, co Jack Kang ma do powiedzenia Erudytom. – Nie ścinasz się już jak Altruista – zauważam. – To dlatego, że chcesz wyglądać bardziej jak Nieustraszony?

– Nie zmieniaj tematu. Już cztery osoby idą podsłuchiwać. Ty nie musisz. – Czemu tak ci zależy, żebym została? – Zaczynam mówić coraz głośniej. – Nie jestem osobą, która siedzi z założonymi rękami i każe innym nadstawiać karku! – Ale dopóki jesteś osobą, która najwyraźniej w ogóle nie ceni własnego życia... która nie może nawet wziąć do ręki pistoletu i strzelić... – nachyla się w moją stronę – powinnaś siedzieć z założonymi rękami i kazać innym nadstawiać karku. Jego cichy głos pulsuje w przestrzeni wokół mnie jak drugie serce. W głowie cały czas rozbrzmiewają mi słowa: „która najwyraźniej w ogóle nie ceni własnego życia”. – I co zrobisz? – pytam. – Zamkniesz mnie w łazience? Bo tylko w ten sposób uda ci się mnie powstrzymać. Tobias kładzie sobie rękę na czole, potem przesuwa ją w dół. Nigdy nie widziałam na jego twarzy takiego smutku. – Nie chcę cię powstrzymywać. Chcę, żebyś sama się powstrzymała. Ale jeśli zamierzasz być aż tak lekkomyślna, to ty nie powstrzymasz mnie i pójdę z tobą.

Jest jeszcze ciemno, ale tylko trochę, gdy docieramy do dwupoziomowego mostu, z kamiennymi słupami na jednym i drugim końcu. Schodzimy po schodach przy jednym z filarów i jak najciszej idziemy dnem rzeki. Ogromne kałuże mienią się w świetle budzącego się dnia. Słońce zaczyna wschodzić. Musimy zająć pozycje. Uriah i Zeke są w budynkach po obu stronach mostu, bo stamtąd mają lepszy widok i mogą nas lepiej osłaniać. Mogą strzelać dokładniej niż Lynn czy Shauna, która poszła z nami na prośbę Lynn, mimo swojego wybuchu na Miejscu Zgromadzeń. Lynn idzie pierwsza, przyciska się plecami do kamienia, powoli przesuwając się wzdłuż wsporników. Ja idę za nią, a za mną Shauna i Tobias. Most wspiera się na czterech metalowych konstrukcjach, które mocują go do kamiennej ściany, i na labiryncie wąskich dźwigarów umiejscowionych poniżej dolnego poziomu. Lynn wciska się pod jedną z metalowych konstrukcji i szybko wspina po dźwigarach. Przemieszcza się na środek mostu. Przepuszczam Shaunę, bo nie jestem w stanie wspinać się aż tak sprawnie. Lewa ręka mi drży, gdy usiłuję utrzymać równowagę na szczycie metalowej konstrukcji. Czuję na

talii chłodną dłoń Tobiasa, który mnie podtrzymuje. Kucam, by zmieścić się między spodnią częścią mostu a dźwigarami. Nie udaje mi się wcisnąć zbyt głęboko. Zatrzymuję się z nogą na jednym dźwigarze i lewą ręką na drugim. I będę musiała wytrzymać w takiej pozycji dłuższy czas. Tobias przesuwa się wzdłuż jednego z dźwigarów i podpiera mnie kolanem. Wypuszczam powietrze i uśmiecham się do niego w ramach podziękowania. Po raz pierwszy od chwili opuszczenia Hali Bezsercowej pokazujemy, że w ogóle się widzimy. Tobias też się uśmiecha, ale ponuro. Czekamy w ciszy na właściwy moment. Oddycham ustami i staram się zapanować nad drżeniem rąk i nóg. Shauna i Lynn porozumiewają się bez słów. Robią do siebie niezrozumiałe dla mnie miny, po czym kiwają głowami i uśmiechają się na znak, że wszystko jasne. Nigdy się nie zastanawiałam, jakby to było mieć siostrę. Czy Caleb jako dziewczyna byłby mi bliższy? Rano miasto jest tak ciche, że kiedy nadchodzą, ich kroki niosą się echem. Dźwięk dobiega gdzieś z tyłu, co oznacza, że to Jack z obstawą Nieustraszonych, a nie Erudycja. Nieustraszeni wiedzą o naszej obecności, ale Kang nie ma o tym pojęcia. Gdyby popatrzył w dół odrobinę dłużej niż kilka sekund, pewnie by nas zobaczył przez metalową siatkę pod stopami. Staram się oddychać jak najciszej. Tobias patrzy na zegarek, po czym wyciąga rękę, żeby pokazać mi godzinę. Punkt siódma. Podnoszę głowę i zaglądam przez stalową siatkę. Nade mną przesuwają się stopy. I wtedy ich słyszę. – Cześć, Jack – odzywa się męski głos. To Max, który z polecenia Jeanine mianował Erica przywódcą Nieustraszoności, który zapoczątkował okrutne i brutalne zasady przeprowadzania inicjacji Nieustraszonych. Nigdy nie rozmawiałam z nim osobiście, ale sam dźwięk jego głosu przyprawia mnie o drżenie. – Max – odpowiada Jack. – Gdzie Jeanine? Myślałem, że przynajmniej sama raczy się tu pofatygować. – Dzielimy się obowiązkami w zależności od tego, kto jest w czym lepszy. Decyzje militarne należą więc do mnie. A sądzę, że z tym będziemy mieć tu do czynienia.

Marszczę brwi. Nieczęsto miałam okazję słuchać Maksa, ale coś w słowach, których używa, w rytmie, w jakim je wypowiada, brzmi... nie tak. – W porządku – mówi Jack. – Przyszedłem... – Uprzedzam, że to nie będą żadne negocjacje – przerywa mu Max. – Negocjować może równy z równym, a ty Jack nie jesteś mi równy. – Co chcesz przez to powiedzieć? – Chcę przez to powiedzieć, że Prawość to jedyna zbędna frakcja. Nie zapewnia nam ani ochrony, ani żywności, ani innowacji technologicznych. Dlatego z naszego punktu widzenia nie jesteście potrzebni. Poza tym nie bardzo wkupiliście się w łaski waszych gości z Nieustraszoności – stwierdza Max. – Więc jesteście nie tylko zupełnie bezbronni, ale też zupełnie bezużyteczni. Radziłbym więc, żebyście robili dokładnie to, co mówię. – Ty szumowino – rzuca przez zaciśnięte zęby Jack. – Jak śmiesz... – Nie bądź taki drażliwy – mówi Max. Zagryzam wargi. Powinnam ufać swojej intuicji, a ona podpowiada mi, że coś tu nie gra. Żaden szanujący się członek Nieustraszoności nie użyłby określenie „drażliwy”. Ani nie zareagował tak spokojnie na obelgę. Max mówi jak ktoś zupełnie inny. Jak Jeanine. Czuję mrowienie na karku. To ma sens. Jeanine nigdy nie zaufałaby nikomu na tyle, by pozwolić wypowiadać się w jej imieniu, zwłaszcza nie wybuchowemu Nieustraszonemu. Najłatwiej rozwiązać tę kwestię, wkładając Maksowi do ucha słuchawkę. A sygnał w takim urządzeniu ma najwyżej pół kilometra zasięgu. Patrzę Tobiasowi w oczy i ostrożnie pokazuję palcem na swoje ucho. Potem wyciągam rękę do góry i wskazuję miejsce, gdzie według mojej oceny znajduje się Max. Tobias marszczy brwi, po czym kiwa głową, ale nie mam pewności, czy mnie zrozumiał. – Stawiam trzy warunki – ciągnie Max. – Po pierwsze żądam, żebyście uwolnili przywódcę Nieustraszoności, którego u siebie przetrzymujecie. Po drugie, żebyście umożliwili naszym żołnierzom przeszukanie waszej siedziby w celu wyprowadzenia Niezgodnych; i po trzecie chcę listy osób, którym nie wstrzyknięto serum symulacyjnego. – Po co? – pyta z goryczą Jack. – Czego szukacie? I po co wam ta lista? Co zamierzacie zrobić z tymi ludźmi? – Szukamy Niezgodnych. Musimy ich zidentyfikować i usunąć z waszej siedziby. A co

do listy, to nie twoja sprawa. – Nie moja sprawa! Słyszę szuranie kroków i podnoszę głowę, żeby spojrzeć przez siatkę. Z tego, co widzę, Jack złapał Maksa za kołnierz koszuli. – Puść mnie – mówi Max. – Bo rozkażę strażnikom strzelać. Marszczę brwi. Jeśli to Jeanine mówi za pośrednictwem Maksa, to znaczy, że musi go widzieć, bo inaczej nie wiedziałaby, że Jack się na niego rzucił. Wychylam się, żeby spojrzeć na zabudowania po drugiej stronie mostu. Rzeka zakręca z lewej strony, a na brzegu stoi przysadzisty szklany gmach. To musi być tam. Zaczynam się wycofywać do metalowych wsporników, w kierunku schodów prowadzących na Wacker Drive. Tobias bez namysłu rusza za mną, a Shauna klepie Lynn w ramię. Ale Lynn jest zajęta czym innym. Jeanine za bardzo zaprzątała mi myśli i nie zauważyłam, że Lynn wyciągnęła pistolet i wspięła się wyżej. Shauna otwiera usta i wybałusza oczy, bo Lynn wyskakuje naprzód, przytrzymuje się krawędzi mostu i sięga ręką głębiej. Naciska na spust. Max wydaje głuchy okrzyk, łapie się za pierś i zatacza do tyłu. Gdy odsuwa dłoń od ciała, ta jest ciemna od krwi. Już nie zawracam sobie głowy powolnym złażeniem. Skaczę w błoto, a zaraz za mną to samo robią Tobias, Lynn i Shauna. Nogi grzęzną mi w mule, a stopy plaskają, gdy je uwalniam. Spadają mi buty, ale zatrzymuję się dopiero na betonie. Rozlega się kanonada wystrzałów, kule grzęzną w błocku. Doskakuję do ściany pod mostem, żeby mnie nie dosięgły. Tobias przyciska się za mną do muru, tak mocno, że jego brodę mam tuż nad głową i czuję, jak jego tors przygniata mi ramiona. Osłania mnie. Mogę wrócić do siedziby Prawości i jej tymczasowego bezpieczeństwa. Lub mogę odnaleźć Jeanine, zwłaszcza że bardziej bezbronna już chyba nie będzie. Właściwie nie ma się nad czym zastanawiać. – Chodźcie! – krzyczę. Pędzę po schodach, a pozostali za mną. Na niższym poziomie mostu nasi Nieustraszeni strzelają do zdrajców. Jack jest bezpieczny, zgięty pod ciężarem ramienia kogoś z Nieustraszonych. Przyspieszam. Przebiegam przez most, nie oglądając się za siebie. Tuż

za moimi plecami dudnią kroki Tobiasa. Tylko on jest w stanie dotrzymać mi tempa. Mam już w zasięgu wzroku szklany budynek. Nagle słyszę kolejne kroki, kolejne wystrzały. Gnam slalomem, żeby zdrajcom trudniej było mnie trafić. Już niedaleko. Jeszcze kilka metrów. Zaciskam zęby i zmuszam się do jeszcze szybszego biegu. Nogi mam zdrętwiałe; ledwie czuję ziemię pod stopami. Ale zanim dopadam do drzwi, w uliczce po prawej widzę jakieś poruszenie. Najpierw moje ciało robi gwałtowny zwrot, potem nogi. Uliczką biegną trzy osoby. Jedna z jasnymi włosami. Druga wysoka. A trzecia – to Peter. Potykam się i o mały włos nie upadam. – Peter! – wrzeszczę. Unosi pistolet, Tobias robi to samo. Stoimy kilka metrów od siebie, nieruchomo. Ponad ramieniem Petera widzę, że jasnowłosa kobieta – zapewne Jeanine – i wysoki zdrajca z Nieustraszoności skręcają za róg. Choć nie mam ani broni, ani planu działania, chcę za nimi biec i pewnie bym pobiegła, gdyby Tobias nie przytrzymał mnie za ramię. – Ty zdrajco – wołam do Petera. – Wiedziałam. Wiedziałam. Powietrze przeszywa jakiś krzyk. Krzyk bólu. Krzyk kobiety. – Twoje koleżanki chyba cię potrzebują. – Peter uśmiecha się przelotnie, a może tylko błyska zębami. Trudno powiedzieć. Nie spuszcza nas z muszki. – Masz wybór. Albo pozwolisz nam odejść i im pomożesz, albo umrzesz, próbując nas ścigać. Prawie wrzeszczę. Oboje wiemy, co zrobię. – Oby cię szlag trafił – wypluwam z siebie. Przysuwam się do Tobiasa, a potem razem cofamy się do końca uliczki. Tam odwracamy się i uciekamy.

Rozdział 22

Shauna leży twarzą do ziemi, na jej koszuli rozlewa się plama krwi. Lynn klęczy przy siostrze. Tylko patrzy. Nic nie robi. – To przeze mnie – mamrocze. – Nie powinnam do niego strzelać. Nie powinnam... Gapię się w krwawą łatę. Shauna dostała w plecy. Nie widzę, czy oddycha. Tobias przykłada jej dwa palce do szyi i kiwa głową. – Musimy spadać – mówi. – Lynn. Spójrz na mnie. Wezmę ją na ręce. Będzie ją bardzo bolało, ale nie ma innego wyjścia. Lynn przytakuje. Tobias kuca przy Shaunie i łapie ją pod ramiona. Kiedy wstaje, ona jęczy. Podbiegam, żeby pomóc mu przerzucić bezwładne ciało przez ramię. Ściska mnie w gardle, więc odkasłuję, żeby trochę rozluźnić ten ucisk. Tobias stęka z wysiłku. Razem ruszamy do Hali Bezsercowej – Lynn z pistoletem przodem, ja na końcu. Poruszam się tyłem, żeby widzieć, czy nikt za nami nie idzie, ale jest pusto. Muszę jednak mieć pewność. – Ej! – woła ktoś. Uriah. Biegnie w naszym kierunku. – Zeke musiał pomóc im wydostać Jacka... o rany. – Zatrzymuje się. – O rany, Shauna? – Nie ma czasu – mówi ostro Tobias. – Leć do hali i sprowadź lekarza. Ale Uriah stoi jak wmurowany. – Uriah! Rusz się! – Krzyk rozdziera ciszę. Na ulicy nie ma nic, co mogłoby go stłumić. Uriah odwraca się w końcu i rzuca biegiem przed siebie. Od siedziby Prawych dzieli nas niecały kilometr, ale stękanie Tobiasa, urywany oddech Lynn i świadomość, że Shauna wykrwawia się na śmierć, wydłużają tę odległość w nieskończoność. Patrzę, jak mięśnie na plecach Tobiasa z każdym zmęczonym oddechem na przemian kurczą się i rozprężają. Nie słyszę nawet naszych kroków, słyszę tylko bicie własnego serca. Gdy wreszcie docieramy do drzwi, czuję, że zaraz zwymiotuję, zemdleję albo zacznę wrzeszczeć na całe gardło. W wejściu czeka na nas Uriah, jakiś Erudyta z apteczką i Cara. Rozkładają na podłodze prześcieradło. Tobias kładzie Shaunę, a lekarz natychmiast rozcina jej koszulę na plecach. Odwracam się. Nie chcę widzieć rany postrzałowej.

Tobias staje przede mną czerwony z wysiłku. Chciałabym, żeby mnie znów przytulił, jak po ostatnim ataku, ale nie robi tego, a ja wiem, że nie powinnam go do tego zmuszać. – Nie będę udawał, że rozumiem, co się z tobą dzieje – mówi. – Ale jeśli jeszcze raz narazisz się bez sensu na niebezpieczeństwo... – Nie narażam się bez sensu na niebezpieczeństwo. Staram się tylko poświęcać, jak moi rodzice, jak... – Ale nie jesteś swoimi rodzicami. Jesteś szesnastoletnią dziewczyną... Zaciskam zęby. – Jak śmiesz... – ...która nie rozumie, że wartość poświęcenia polega na konieczności, a nie na marnowaniu życia! Jeśli jeszcze raz zrobisz coś takiego, koniec z nami. Tego się nie spodziewałam. – Stawiasz mi ultimatum? – cedzę cicho, żeby nikt nas nie słyszał. Tobias kręci głową. – Nie, mówię ci, jak jest. – Zaciska usta w wąską linię. – Jeśli jeszcze raz bez powodu narazisz się na niebezpieczeństwo, staniesz się zwykłą, uzależnioną od adrenaliny Nieustraszoną, która szuka okazji, by znów znaleźć się na adrenalinowym haju, a ja nie zamierzam ci w tym pomagać. – W jego głosie słychać gorycz. – Kocham Nieustraszoną Tris, która podejmuje decyzje bez względu na lojalność wobec frakcji, która nie jest żadnym frakcyjnym archetypem. Ale Tris, która ze wszystkich sił próbuje samą siebie zniszczyć... Nie mogę jej kochać. Chce mi się wrzeszczeć. Ale nie z wściekłości, tylko z obawy, że ma rację. Trzęsą mi się ręce, więc chwytam brzeg koszuli, żeby jakoś nad tym zapanować. Tobias styka się ze mną czołem i zamyka oczy. – Wierzę, że ty to ciągle ty – mówi z ustami przy moich ustach. – Wróć do mnie. Całuje mnie lekko, a ja jestem zbyt zszokowana, żeby zareagować. Odchodzi do Shauny i staje na jednej z szalek przy wadze Prawości – na tej, która oznacza przegraną.

– Kopę lat. Siadam ciężko na łóżku naprzeciwko Tori, która na wpół leży z nogą opartą o stos poduszek. – Owszem – mówię. – Jak się czujesz? – Jakby mnie ktoś postrzelił. – Na jej ustach błąka się uśmieszek. – Słyszałam, że taki stan nie jest ci obcy. – Fakt. Świetne uczucie, co? – Nie potrafię przestać myśleć o kuli w plecach Shauny. Ja i Tori przynajmniej wyzdrowiejemy. – Dowiedziałaś się czegoś ciekawego podczas spotkania Jacka? – pyta. – Kilka rzeczy. Wiesz, jak zwołać naradę Nieustraszoności? – Mogę to załatwić. Bycie tatuażystką w Nieustraszoności ma tę zaletę, że... prawie wszystkich się zna. – No tak. Do tego dochodzi prestiż byłego szpiega. Tori się uśmiecha. – Prawie o tym zapomniałam. – A ty dowiedziałaś się czegoś ciekawego? To znaczy jako szpieg. – Moja misja koncentrowała się na Jeanine Matthews. – Tori wpatruje się w swoje dłonie. – Na tym, co robi w ciągu dnia. I przede wszystkim, gdzie to robi. – Rozumiem, że nie we własnym gabinecie? Tori nie odpowiada od razu. – Zakładam, że mogę ci zaufać, Niezgodna. – Patrzy na mnie kątem oka. – Jeanine ma na najwyższym piętrze prywatne laboratorium. Z ochroną rozbudowaną do granic absurdu. Usiłowałam się tam dostać, ale właśnie wtedy domyślili się, kim jestem. – Usiłowałaś się tam dostać – podchwytuję, a Tori odwraca wzrok. – Nie w celach wywiadowczych, jak przypuszczam. – Uznałam, że byłoby... wskazane, gdyby Jeanine Matthews w miarę szybko zakończyła żywot. Widzę na jej twarzy rodzaj żądzy, takiej samej jak wtedy, gdy na zapleczu salonu tatuażu mówiła mi o swoim bracie. Przed symulacją ataku uznałabym to za pragnienie sprawiedliwości czy nawet chęć zemsty, ale teraz widzę w tym żądzę krwi. I chociaż to

mnie przeraża, dobrze ją rozumiem. Co chyba powinno przerażać mnie jeszcze bardziej. – Zajmę się organizacją spotkania – mówi.

Nieustraszeni

zbierają

się

między

rzędami

piętrowych

łóżek

i

drzwiami,

zablokowanymi mocno związanymi prześcieradłami. To najlepsza blokada, jaką udało się im wymyślić. Ani przez chwilę nie wątpię, że Jack Kang przystanie na warunki Jeanine. Nie jesteśmy tu już bezpieczni. – Jakie postawili żądania? – pyta Tori. Siedzi na krześle, z ranną nogą wyciągniętą przed sobą. Zwraca się do Tobiasa, ale on najwyraźniej w ogóle nie słucha. Stoi oparty o łóżko ze skrzyżowanymi ramionami i wzrokiem wbitym w podłogę. Odchrząkuję. – Zażądali trzech rzeczy. Żeby odesłać Erica do Erudycji. Przekazać listę z imionami osób, które nie zostały postrzelone igłą. I wydać Niezgodnych. Patrzę na Marlenę. Uśmiecha się do mnie trochę smutno. Pewnie martwi się o Shaunę, która ciągle jest pod opieką lekarza z Erudycji. Są z nią Lynn, Hector, ich rodzice i Zeke. – Skoro Jack Kang zamierza dogadać się z Erudycją, trzeba stąd zwiewać – oznajmia Tori. – Ale gdzie możemy iść? Myślę o krwi na koszuli Shauny i tęsknię za sadami Serdeczności, za szelestem liści na wietrze, za dotykiem kory. Nigdy nie sądziłam, że tak bardzo będzie mi brakować tego miejsca. Nigdy nie sądziłam, że zapadło mi w serce. Na moment zamykam oczy, a gdy znów je otwieram, wracam do rzeczywistości. Serdeczność zostaje tylko snem. – Do domu. – Tobias wreszcie podnosi głowę. Wszyscy słuchają. – Musimy odzyskać, co do nas należy. Możemy zniszczyć kamery w naszej siedzibie, żeby Erudycja nas nie widziała, ale powinniśmy wrócić do domu. Ktoś woła, że się zgadza. Ktoś inny przytakuje. W ten sposób podejmuje się decyzje w Nieustraszoności: kiwaniem głową i wrzaskami. W takich chwilach przestajemy być odrębnymi jednostkami. Stajemy się jednym umysłem. – Ale zanim to zrobimy – wtrąca się Bud, który kiedyś też pracował w salonie tatuażu; a teraz jedną ręką opiera się o krzesło Tori. – Musimy postanowić, co z Erikiem. Zostawiamy

go z Erudycją czy zabijamy. – Erie należy do Nieustraszoności – mówi Lauren, przekręcając koniuszkami palców kolczyk w wardze. – A to oznacza, że my decydujemy o tym, co się z nim stanie. Nie Prawość. Tym razem krzyk sam wyrywa się z mojej piersi i łączy z chórem pozostałych. – Zgodnie z prawem Nieustraszoności, tylko przywódcy frakcji mogą dokonać egzekucji. Cała piątka naszych byłych liderów to zdrajcy – stwierdza Tori. – Uważam więc, że najwyższy czas powołać nowych. Prawo nakazuje wybrać więcej niż jedną osobę, a liczba przywódców musi być nieparzysta. Jeśli chcecie zgłosić jakąś kandydaturę, od razu krzyczcie. W razie potrzeby przeprowadzimy głosowanie. – Ty! – woła ktoś. – Dobra – mówi Tori. – Kto jeszcze? Marlenę robi trąbkę z dłoni i wrzeszczy: – Tris! Serce mi wali. Ale ku mojemu zaskoczeniu, nikt nie zgłasza sprzeciwu i nikt się nie śmieje. Kilka osób kiwa natomiast głowami tak samo jak w chwili, gdy ktoś wymienił Tori. Przyglądam się zebranym i odnajduję Christinę. Stoi z rękami założonymi na piersi i w żaden sposób nie reaguje na moją nominację. Zastanawiam się, jak jestem postrzegana. Inni muszą widzieć we mnie kogoś, kogo ja nie dostrzegam. Kogoś mądrego i silnego. Kogoś, kim nie mogę być. Kogoś, kim mogę być. Tori skinieniem głowy dziękuje Marlenę i rozgląda się, czekając na dalsze rekomendacje. – Harrison – odzywa się ktoś. Nie wiem, kto to Harrison, dopóki sąsiad nie klepie po ramieniu mężczyzny w średnim wieku z jasnym kucykiem. Harrison uśmiecha się szeroko. Rozpoznaję go – to on powiedział na mnie „mała”, gdy Zeke i Tori przyszli do nas z siedziby Erudycji. Na chwilę zapada cisza. – A ja chcę zgłosić Cztery – oznajmia Tori. Gdzieś z tyłu rozlega się kilka wściekłych pomruków, ale poza tym nikt nie oponuje. Nikt już nie wyzywa go od tchórzy, nie po tym, jak pobił Marcusa w stołówce. Ciekawe,

jak by zareagowali, gdyby wiedzieli, że zaatakował ojca z pełnym rozmysłem. Teraz będzie mógł zrobić dokładnie to, co zamierza. Chyba że mu w tym przeszkodzę. – Potrzebujemy tylko trzech liderów – przypomina Tori. – Musimy głosować. Nigdy nie wzięliby mnie pod uwagę, gdybym nie przerwała symulacji ataku. A może nie wzięliby mnie pod uwagę, gdybym nie dźgnęła Erica nożem. Albo gdybym nie podsłuchiwała pod mostem. Im bardziej lekkomyślnie się zachowuję, tym większą popularnością cieszę się wśród Nieustraszonych. Tobias patrzy na mnie. Nie mogę być popularna wśród Nieustraszonych, bo Tobias ma rację – nie jestem Nieustraszona. Jestem Niezgodna. Jestem tym, kim chcę być. A nie mogę chcieć być przywódcą. Muszę pozostać niezależna. – Nie. – Odchrząkuję i zaczynam jeszcze raz, głośniej. – Nie musicie głosować. Rezygnuję z nominacji. Tori unosi brwi i patrzy na mnie. – Na pewno, Tris? – Tak. Nie chcę być liderką. Na pewno. I w ten sposób bez żadnych kłótni i bez żadnych uroczystości Tobias zostaje przywódcą Nieustraszonych. A ja nie.

Rozdział 23

Nie mija nawet dziesięć sekund od momentu, kiedy wybraliśmy nowych przywódców, gdy rozbrzmiewa jakiś sygnał – jeden długi i dwa krótkie. Idę za dźwiękiem z prawym uchem przy ścianie i znajduję zawieszony przy suficie głośnik. Po drugiej stronie pokoju znajduje się taki sam. Nagle rozlega się głos Jacka Kanga. – Uwaga mieszkańcy siedziby Prawości. Kilka godzin temu odbyłem spotkanie z wysłannikiem Jeanine Matthews. Przypomniał mi, że nasza frakcja zajmuje słabą pozycję, że nasze przetrwanie zależy od Erudycji. Zapowiedział, że jeśli chcę, by Prawi zachowali wolność, muszę spełnić trzy żądania. Ze zdumieniem gapię się na głośnik. Nie powinno mnie dziwić, że przywódca Prawości mówi tak wprost, ale nie spodziewałam się publicznego wystąpienia. – Aby spełnić te żądania, proszę, by wszyscy udali się do Miejsca Zgromadzeń i zgłosili, czy mają implant, czy go nie mają. Erudycja poleciła nam również przekazać Niezgodnych. Nie wiem w jakim celu. Jego głos jest apatyczny. Przegrany. Bo Jack faktycznie przegrał, myślę. Okazał się za słaby, żeby podjąć walkę. Nieustraszeni wiedzą coś, czego nie wiedzą Prawi: jak walczyć nawet wtedy, gdy walka wydaje się bez sensu. Czasem odnoszę wrażenie, że gromadzę nauki, które ma dla mnie każda z frakcji, i przechowuję je w głowie jak przewodnik wyjaśniający zawiłości życia. Zawsze można się czegoś nauczyć, zawsze można uświadomić sobie coś ważnego. Obwieszczenie Jacka Kanga kończy się takimi samymi trzema sygnałami jak na początku. Nieustraszeni rozbiegają się po pokoju i zaczynają się pospiesznie pakować. Kilku młodszych chłopaków rozcina prześcieradła blokujące drzwi i krzyczy coś na temat Erica. Czyjś łokieć przygważdża mnie do ściany, więc tylko stoję i patrzę na coraz większe zamieszanie. Z drugiej strony Prawi wiedzą coś, czego nie wiedzą Nieustraszeni: jak nie dać się zwariować.

Nieustraszeni stoją półkolem przy krześle do przesłuchań, na którym siedzi teraz Erie. Bardziej wygląda, jakby był martwy niż żywy. Jest zgarbiony, na bladym czole błyszczą mu krople potu. Patrzy na Tobiasa, ale głowę ma spuszczoną, więc rzęsy prawie zlewają mu się z brwiami. Staram się cały czas na niego patrzeć, ale jego uśmiech – to, jak kolczyki na wargach rozdzielają się, gdy rozchyla usta – jest dla mnie nie do zniesienia. – Chcesz, żebym ja przedstawiła listę twoich zbrodni? – pyta Tori. – Czy sam je wymienisz? Deszcz chłoszcze budynek i spływa strumieniami po ścianach. Stoimy w sali przesłuchań, na najwyższym piętrze Hali Bezsercowej. Popołudniowa burza wydaje się tu dużo głośniejsza. Przy każdym uderzeniu pioruna i przy każdej błyskawicy czuję mrowienie w karku, jakby elektryczność tańczyła na mojej skórze. Lubię zapach mokrego chodnika. Tutaj słabo go czuć, ale jak już będzie po wszystkim i Nieustraszeni zbiegną po schodach, i opuszczą Halę Bezsercową, tylko to będę czuć – mokry chodnik. Wzięliśmy swoje rzeczy. Ja zrobiłam sobie tobołek z prześcieradła i kawałka sznurka. Spakowałam do niego ubrania i zapasową parę butów. Mam na sobie kurtkę, którą ukradłam zdrajczyni z Nieustraszoności. Chcę, żeby Erie mnie w niej zobaczył. Przez chwilę przygląda się zebranym, potem zatrzymuje wzrok na mnie. Splata palce i ostrożnie kładzie je sobie na brzuchu. – Niech ona je wymieni. Skoro dźgnęła mnie nożem, to najwyraźniej dobrze je zna. Nie mam pojęcia, w co on się bawi, ani dlaczego się ze mną drażni, zwłaszcza teraz, tuż przed egzekucją. Zachowuje się arogancko, ale gdy porusza palcami, widzę, że mu się trzęsą. Nawet Erie boi się śmierci. – Nie mieszaj jej w to – rzuca Tobias. – Bo co? Bo ją posuwasz? – Erie uśmiecha się obleśnie. – A nie, zaraz. Zapomniałem. Sztywniaki przecież nie robią takich rzeczy. Pomagają sobie tylko wiązać sznuróweczki i podcinać włoski. Twarz Tobiasa ani drgnie. Powoli do mnie dociera: Erie ma mnie gdzieś. Ale dokładne

wie, jakie są najczulsze punkty Tobiasa i gdzie uderzyć, żeby najmocniej go zabolało. A jeden z najbardziej czułych punktów Tobiasa to ja. Do tego właśnie nigdy nie chciałam dopuścić: żeby moje upadki i wzloty stały się upadkami i wzlotami Tobiasa. Więc nie mogę mu pozwolić, żeby mnie teraz bronił. – Niech ona je wymieni – powtarza Erie. Odzywam się najspokojniej, jak tylko mogę: – Spiskowałeś z Erudycją. Ponosisz odpowiedzialność za śmierć setek Altruistów. – W miarę, jak mówię, przestaję panować nad swoim głosem. Zaczynam wypluwać słowa, jakby to był jad. – Zdradziłeś Nieustraszoność. Strzeliłeś dziecku w głowę. Jesteś żałosną marionetką Jeanine Matthews. Erie przestaje się uśmiechać. – Zasługuję na śmierć? – pyta. Tobias otwiera usta, żeby się wtrącić. Ale ja jestem szybsza. – Tak. – Dobrze. – Ciemne oczy Erica są puste jak wyschnięta studnia, jak bezgwiezdna noc. – Ale czy masz prawo o tym decydować, Beatrice Prior? Tak jak zadecydowałaś o losie tego chłopaka... jak mu było? Will? Nie odpowiadam. Słyszę swojego ojca, który podczas próby przedarcia się do pokoju kontrolnego w siedzibie Nieustraszoności spytał: „Czemu uważasz, że masz prawo zabijać?” Powiedział mi wtedy, że na wszystko jest właściwy sposób, muszę go tylko odnaleźć. Czuję coś w gardle: jakby kłębek waty tak gruby, że ledwie przełykam, ledwie oddycham. – Popełniłeś wszystkie zbrodnie, które w Nieustraszoności karze się śmiercią – oznajmia Tobias. – Zgodnie z kodeksem Nieustraszonych mamy prawo skazać cię na śmierć. – Kuca przy trzech pistoletach leżących na podłodze obok Erica. Po kolei opróżnia magazynki. Kule upadają na kafle, pobrzękując przy tym jak dzwoneczki i toczą się do nóg Tobiasa. Bierze do ręki środkowy pistolet i wkłada kulę do pierwszego otworu. Potem przesuwa po podłodze pistolety, a one wirują tak szybko, że gubię się i nie wiem już, który z nich jest ten środkowy. Nie wiem, w którym znajduje się kula. Tobias podnosi pistolety i podaje jeden Tori, drugi Harrisonowi.

Staram się myśleć o symulacji ataku i o jej skutkach dla Altruizmu. O wszystkich ubranych na szaro niewinnych ludziach, którzy leżeli martwi na ulicy. Nie zostało nawet na tyle dużo Altruistów, żeby odpowiednio zająć się zmarłymi, więc pewnie większość ciągle tam leży. Bez Erica by do tego nie doszło. Przypominam sobie chłopca z Prawości, zastrzelonego bez chwili wahania. Przypominam sobie, jak bezwładnie upadł na ziemię tuż obok mnie. Może to wcale nie my decydujemy o tym, czy Erie będzie żyć, czy umrze. Może to on sam o tym zadecydował, dopuszczając się tych okrucieństw. Mimo to nadal oddycham z wysiłkiem. Patrzę na niego bez złości, bez nienawiści, bez strachu. Kolczyki na jego twarzy błyszczą, kosmyk brudnych włosów opada mu na oczy. – Czekajcie – mówi. – Mam życzenie. – Nie spełniamy życzeń zbrodniarzy – odpowiada Tori. Już od kilku minut stoi na jednej nodze. Wygląda na zmęczoną, pewnie chce mieć już to wszystko za sobą, żeby znów móc usiąść. Dla niej ta egzekucja to tylko przykry obowiązek. – Jestem przywódcą Nieustraszoności. Chcę tylko, żeby to Cztery mnie zastrzelił. – Czemu? – pyta Tobias. – Żebyś musiał żyć z poczuciem winy. Ze świadomością, że zostałeś uzurpatorem i zabiłeś mnie strzałem w głowę. Chyba rozumiem. Erie chce patrzeć, jak ludzie się załamują – zawsze tego chciał, odkąd umieścił kamerę w moim pokoju egzekucyjnym, w którym omal nie utonęłam. I pewnie na długo przed tym. Jest przekonany, że jeśli Tobias będzie musiał go zabić, właśnie to zobaczy przed śmiercią. Chore. – Nie będzie żadnego poczucia winy – oznajmia Tobias. – W takim razie nie powinieneś mieć problemu, żeby to zrobić. – Erie znów się uśmiecha. Tobias podnosi z podłogi jedną z kul. – Powiedz mi... – zaczyna cicho Erie. – Bo zawsze mnie to ciekawiło. Czy to twój tatuś pokazuje się w każdym krajobrazie strachu, przez który przechodzisz?

Tobias wkłada kulę do pustego magazynka, ale nie podnosi głowy. – Nie podoba ci się to pytanie? – ciągnie Erie. – Co? Boisz się, że Nieustraszeni zmienią zdanie o tobie? Ze uświadomią sobie, że chociaż masz tylko cztery lęki, to i tak jesteś tchórzem? Erie prostuje się na krześle i opiera ręce na poręczach. Tobias przytrzymuje pistolet na wysokości lewego ramienia. – Ericu – mówi. – Odwagi. Naciska spust. Zamykam oczy.

Rozdział 24

Krew ma dziwny kolor. Ciemniejszy niż się człowiek spodziewa. Wpatruję się w dół, na dłoń Marlenę zaciśniętą na moim ramieniu. Paznokcie ma krótkie i nierówne – obgryza je. Pociąga mnie do przodu, a ja chyba idę, bo czuję, że się poruszam, ale w myślach stoję przed Erikiem, który ciągle żyje. Umarł tak jak Will. Upadł dokładnie tak jak Will. Myślałam, że po jego śmierci uczucie uścisku w gardle mi przejdzie, ale nie przeszło. Na siłę muszę robić głębokie wdechy, żeby nabrać dość powietrza. Przynajmniej dobrze, że tłum wokół mnie jest na tyle głośny, że nikt mnie nie słyszy. Maszerujemy w stronę drzwi. Na przodzie grupy idzie Harrison, niesie Tori na plecach, jak dziecko. Ona się śmieje i obejmuje go za szyję. Tobias kładzie mi dłoń na plecach. Wiem, bo widzę, jak podchodzi do mnie od tyłu i unosi rękę, nie dlatego, że czuję. Nie czuję w ogóle nic. Drzwi otwierają się od zewnątrz. Mało nie wpadamy na Jacka Kanga i Prawych, którzy za nim tu przyszli. – Co zrobiłaś? – mówi. – Właśnie się dowiedziałem, że Erie zniknął ze swojej celi. – Podlegał naszemu sądowi – odpowiada Tori. – Przeprowadziliśmy proces i wykonaliśmy wyrok. Powinieneś nam dziękować. – Czemu... – Twarz Jacka czerwienieje. Krew jest ciemniejsza niż rumieniec, chociaż to krew wywołuje rumieniec. – Czemu powinienem wam dziękować? – Bo ty też chciałeś, żeby został skazany, zgadza się? Od momentu, kiedy zamordował jedno z twoich dzieci? – Tori przechyla głowę, patrzy szeroko otwartymi, niewinnymi oczami. – No więc zajęliśmy się tym za ciebie. A teraz, przepraszam, wychodzimy. – Jak to wychodzicie? – parska Jack. Jeżeli wyjdziemy, nie będzie w stanie spełnić dwóch z trzech żądań, jakie postawił mu Max. Ta myśl go przeraża, ma to wypisane na twarzy. – Nie mogę wam na to pozwolić – burzy się. – Na nic nie musisz nam pozwalać – mówi Tobias. – Jeżeli się nie cofniesz, będziemy zmuszeni przejść po tobie, nie obok ciebie.

– Nie przyszliście tu przypadkiem szukać sprzymierzeńców? – Jack spogląda gniewnie. – Jeżeli odejdziecie, staniemy po stronie Erudycji, przyrzekam i nigdy więcej nie znajdziecie w nas sprzymierzeńców, wy... – Nie potrzebujemy was jako sprzymierzeńca – wypala Tori. – Jesteśmy Nieustraszonymi. Wszyscy krzyczą, a ich wrzaski jakimś cudem przedzierają się przez mgłę w moim umyśle. W jednej chwili cały tłum napiera do przodu. Prawy na korytarzu skowyczy i odskakuje z drogi, a my wylewamy się na korytarz, jakby pękła rura, i strumień Nieustraszonych rozprzestrzenia się, aby wypełnić puste miejsca. Marlenę puszcza moją rękę. Zbiegam po schodach, depczę po piętach Nieustraszonym przede mną i nie zwracam uwagi na trącanie łokciami i na krzyki dookoła mnie. Czuję się, jakbym znów była nowicjuszką, która gna po schodach Bazy po Ceremonii Wyboru. Nogi mnie pieką, ale to nic. Docieramy do holu. Czeka w nim grupa Prawości i Erudycji, a także blondynka z Niezgodnych, która została zaciągnięta do windy za włosy, dziewczynka, której pomogłam uciec, i Cara. Bezradnie przyglądają się, jak mija ich potok Nieustraszonych. Cara dostrzega mnie, chwyta za ramię i odciąga do tyłu. – Dokąd tak pędzicie? – Do siedziby Nieustraszonych. – Usiłuję wyszarpnąć rękę, ale ona mocno trzyma. Nie patrzę jej w twarz. W tej chwili nie mogę na nią patrzeć. – Idź do Serdeczności – mówię. – Obiecali bezpieczeństwo każdemu, kto będzie chciał. Tu nie będziesz bezpieczna. Uwalnia mnie, prawie przy tym odpychając. Tenisówki ślizgają mi się po ziemi, a tobołek z ubraniami obija się o plecy, kiedy zwalniam do truchtu. Deszcz kapie na głowę i kark. Stopy rozbryzgują kałuże, spodnie nasiąkają wodą. Wdycham zapach mokrego chodnika i udaję, że nic więcej tu nie ma. Stoję przy barierce i spoglądam w przepaść. Woda uderza w ściany pode mną, ale nie dociera na tyle wysoko, żeby dotknąć moich stóp. Sto metrów dalej Bud wręcza markery do paintballa. Ktoś inny rozdaje kulki z farbą. Niedługo zakamarki siedziby Nieustraszonych będą pokryte wielokolorową farbą i zasłonią soczewki nadzorujących kamer.

– Hej, Tris. – Zeke dołącza do mnie przy barierce. Oczy ma czerwone i podpuchnięte, ale wargi unoszą mu się w lekkim uśmiechu. – Hej. Udało ci się. – Tak. Odczekaliśmy, aż stan Shauny się ustabilizuje i zabraliśmy ją tutaj. – Pociera kciukiem oko. – Nie chciałem jej ruszać, ale... przy Prawości nie była już bezpieczna. To oczywiste. – Jak ona się czuje? – Nie wiem. Przeżyje, ale zdaniem pielęgniarki może być sparaliżowana od pasa w dół. Nie przejmowałbym się tym, ale... – Wzrusza ramieniem. – Jak będzie mogła być Nieustraszoną, skoro nie da rady chodzić? Wpatruję się na drugą stronę Jamy, gdzie na ścieżce goni się kilkoro dzieciaków Nieustraszonych i rzuca kulkami do paintablla w ściany. Jedna z nich rozbija się i ochlapuje kamień żółcią. Myślę o tym, co powiedział mi Tobias, kiedy spędzaliśmy noc z bezfrakcyjnymi. Że starsi Nieustraszeni opuszczają frakcję, bo nie są w stanie fizycznie dłużej w niej wytrzymać. Myślę o piosence Prawych, w której nazywa się nas najokrutniejszą frakcją. – Będzie mogła – mówię. – Tris. Ona nie będzie w stanie się poruszać nawet po okolicy. – Na pewno będzie. – Podnoszę na niego wzrok. – Załatwi się wózek, ktoś może ją pchać ścieżkami w Jamie, a tam, na górze w budynku jest winda. – Wskazuję ponad nasze głowy. – Nie musi chodzić, żeby zjeżdżać po linie czy strzelać. – Nie zgodzi się, żebym ją pchał. – Głos lekko mu się załamuje. – Nie zgodzi się, żebym ją podnosił czy nosił. – Będzie się musiała przełamać. Pozwolisz, żeby wyleciała z Nieustraszonych z tak głupiego powodu jak to, że nie może chodzić? Zeke milczy przez kilka sekund. Błądzi wzrokiem po mojej twarzy, mruży oczy, jakby oceniał moją wagę i wzrost. Nagle odwraca się, pochyla i mnie obejmuje. Tak dawno nikt mnie nie przytulał, że sztywnieję. W końcu się rozluźniam, pozwalam, żeby ciepło tego gestu przenikało do mojego ciała, które jest wyziębione od wilgotnego ubrania. – Idę postrzelać. – Odsuwa się. – Chcesz iść?

Wzruszam ramionami i biegnę za nim przez Jamę. Bud wręcza każdemu z nas markery, nabijam swój. Jego ciężar, kształt i struktura są na tyle inne niż pistoletu, że trzymam go bez problemu. – Jamę i podziemie mamy prawie obstawione – mówi Bud. – Ale musimy się uporać z Pire. – Pire? Bud wskazuje szklany budynek nad nami. Widok przeszywa mnie jak igła. Ostatni raz, kiedy stałam w tym miejscu i wpatrywałam się w ten sufit, brałam udział w misji zniszczenia symulacji. Byłam z ojcem. Zeke wchodzi już po ścieżce. Zmuszam się, żeby ruszyć za nim, stawiam nogę za nogą. Ciężko się idzie, bo ciężko się oddycha, ale jakoś mi się udaje. Zanim docieram do schodów, ucisk w piersi prawie znika. Kiedy jesteśmy już w Pire, Zeke unosi marker i celuje w kamerę pod sufitem. Strzela i zielona farba rozbryzguje się na jednej z szyb, nie trafia w obiektyw. – Och. – Krzywię się. – Auć. – Tak? Chciałbym zobaczyć, jak ty za pierwszym razem celujesz idealnie. – Naprawdę? – Podnoszę marker, wspierając go na lewym ramieniu, a nie na prawym. Dziwnie trzymać broń w lewej ręce, ale prawą jeszcze nie utrzymam jej ciężaru. Przez celownik odnajduję kamerę i mrużę oczy, patrząc w obiektyw. Głos w mojej głowie szepcze: „Wdech. Celuj. Wydech. Pal”. Dopiero po kilku sekundach dociera do mnie, że to głos Tobiasa, bo to on nauczył mnie strzelać. Naciskam spust i nabój trafia w kamerę, rozbryzgując na obiektywie niebieską farbę. – Proszę. Masz. W dodatku nie tą ręką. Zeke mruczy coś pod nosem, co nie brzmi przyjemnie. – Hej! – krzyczy ktoś radośnie. Marlenę wystawia głowę nad szklaną podłogę. Czoło ma pomazane farbą, brew fioletową. Z szelmowskim uśmiechem celuje w Zekego, trafia go w nogę, a potem mierzy we mnie. Dostaję nabojem w rękę, to piecze. Marlenę śmieje się i nurkuje pod szkło. Patrzymy po sobie z Zekem i puszczamy się za nią pędem. Śmieje się, gnając w dół, przedzierając się przez tłum dzieciaków. Strzelam do niej, ale pudłuję. Marlenę wypala do chłopca przy poręczy, Hectora, młodszego brata

Lynn. W pierwszej chwili wygląda na przerażonego, ale zaraz oddaje strzał i trafia w osobę obok Marlenę. Rozlega się huk, kiedy wszyscy w Jamie zaczynają strzelać do siebie nawzajem, młodzi i starzy, w jednej chwili zapominając o kamerach. Rzucam się na ścieżkę, otoczona śmiechem i krzykiem. Zbieramy się razem i tworzymy grupy, które stają przeciwko sobie. Kiedy walka ustaje, całe moje ubranie jest bardziej kolorowe niż czarne. Postanawiam zatrzymać tę koszulę, żeby przypominała mi, dlaczego przede wszystkim wybrałam Nieustraszonych: nie dlatego, że są idealni, ale dlatego, że żyją. Dlatego, że są wolni.

Rozdział 25

Ktoś robi najazd na kuchnie Nieustraszonych i podgrzewa trzymane tam nieśmiertelne zapasy, więc wieczorem jemy ciepłą kolację. Siedzę przy tym samym stole, który zwykle zajmowałam z Christiną, Alem i Willem. Odkąd tylko usiadłam, rośnie mi gula w gardle. Jak to się stało, że została nas tylko połowa? Czuję się za to odpowiedzialna. Moje przebaczenie mogło uratować Ala, ale się powstrzymałam. Moja trzeźwość umysłu mogła ocalić Willa, ale nie zdołałam jej przywołać. Zanim całkowicie pogrążę się w poczuciu winy, obok mnie upuszcza swoją tacę Uriah. Jest wyładowana gulaszem wołowym i ciastem czekoladowym. Wpatruję się w stos ciasta. – Było ciasto? – Spoglądam na swój talerz, który jest napełniony z większym umiarem niż Uriaha. – Tak, właśnie ktoś je wyjął. Gdzieś z tyłu znalazł kilka pudełek mieszanki i upiekł. Możesz wziąć ode mnie parę gryzów. – Parę gryzów? Zamierzasz zjeść tę górę ciasta sam? – Tak. – Wygląda na zmieszanego. – Czemu? – Nieważne. Christina siada po drugiej stronie stołu, najdalej ode mnie, jak tylko się da. Zeke stawia swoją tacę obok niej. Niedługo potem dosiadają się do nas Lynn, Hector i Marlenę. Dostrzegam przelotny ruch pod stołem i widzę dłoń Marlenę, która dotyka dłoni Uriaha nad jego kolanem. Ich palce się splatają. Oboje wyraźnie starają się wyglądać zwyczajnie, ale zerkają na siebie ukradkiem. Lynn, z lewej strony Marlenę, ma taką minę, jakby właśnie spróbowała czegoś kwaśnego. Gwałtownie wpycha jedzenie do ust. – Pali się? – pyta ją Uriah. – Puścisz pawia, jak będziesz tak szybko jeść. – Pawia puszczę tak czy siak. – Lynn spogląda na niego ze złością. – Od tego, że cały czas robicie do siebie maślane oczy. – O czym ty mówisz? – Uriahowi czerwienieją uszy. – Nie jestem idiotką, inni też nie. Czemu po prostu nie zaczniesz się z nią całować i

będzie po temacie? Uriah siedzi oniemiały. Za to Marlenę obrzuca Lynn gniewnym spojrzeniem, pochyla się i mocno całuje Uriaha w usta, a jej palce zsuwają się po jego karku za kołnierz koszuli. Zauważam, że z widelca spadł mi cały groszek, który unosiłam do ust. Lynn chwyta tacę i zrywa się od stołu. – O co tu chodzi? – dziwi się Zeke. – Mnie nie pytaj – mówi Hector. – Ona zawsze jest o coś zła. Już nie próbuję za nią nadążać. Uriah i Marlenę nadal mają twarze blisko siebie. I nadal się uśmiechają. Zmuszam się, żeby nie odrywać oczu od talerza. Dziwnie patrzeć na dwoje ludzi, których zna się osobno, a którzy zaczynają być razem, chociaż widziałam to już wcześniej. Słyszę zgrzyt, kiedy Christina bezmyślnie skrobie po talerzu widelcem. – Cztery! – Zeke kiwa do niego. Widać, że czuje ulgę. – Chodź, jest miejsce. – Tobias kładzie mi dłoń na zdrowym ramieniu. Kilka kostek palców ma porozcinanych, a krew wygląda na świeżą. – Przepraszam, nie mogę zostać. – Pochyla się. – Mogę cię porwać na chwilę? Wstaję, kiwam na pożegnanie każdemu, kto zwraca na to uwagę, czyli właściwie tylko Zekemu, bo Christina i Hector gapią się w swoje talerze, a Uriah i Marlenę rozmawiają po cichu. Tobias i ja wychodzimy ze stołówki. – Dokąd idziemy? – Do pociągu. Mam spotkanie i chcę, żebyś była ze mną i pomogła mi rozszyfrować sytuację. Wchodzimy pod górę jedną ze ścieżek, biegnącą wzdłuż murów Jamy. Zmierzamy do schodów, które zaprowadzą nas do Pire. – Dlaczego potrzebujesz mnie do... – Bo jesteś w tym lepsza ode mnie. Nie mam na to odpowiedzi. Wspinamy się po schodach i maszerujemy przez szklaną posadzkę. Po drodze przecinamy wilgotną salę, w której mierzyłam się z krajobrazem strachu. Sądząc po strzykawce na podłodze, ktoś tu niedawno był. – Przechodziłeś dziś przez swój krajobraz strachu? – pytam.

– Czemu o to pytasz? – Jego ciemne oczy unikają moich. Pchnięciem otwiera wejściowe drzwi, a mnie otula letnie powietrze. Nie ma wiatru. – Masz porozcinane kostki, a ktoś był w tej sali. – Właśnie o to mi chodzi. Jesteś bardziej spostrzegawcza od innych. – Zerka na zegarek. – Kazali mi złapać ten o ósmej pięć. Chodź. Czuję przypływ nadziei. Może tym razem nie będziemy się kłócić. Może w końcu między nami się poprawi. Idziemy w stronę torów. Ostatnim razem, kiedy tędy szliśmy, chciał mi pokazać, że w siedzibie Erudytów palą się światła, chciał mi powiedzieć, że oni planują atak na Altruistów. Teraz czuję, że mamy się spotkać z bezfrakcyjnymi. – Na tyle spostrzegawcza, żeby zauważyć, że migasz się od odpowiedzi na pytanie – mówię. Wzdycha. – Tak, przechodziłem swój krajobraz strachu. Chciałem zobaczyć, czy się zmienił. – Zmienił się, prawda? Odgarnia sobie kosmyk włosów z twarzy i unika mojego spojrzenia. Nie wiedziałam, że ma tak gęste włosy – trudno to było dostrzec, kiedy nosił je obcięte na krótko jak Altruiści, ale teraz mają z pięć centymetrów długości i prawie opadają mu na czoło. Wygląda przez to mniej groźnie, bardziej przypomina człowieka, którego poznałam prywatnie. – Tak. Ale cyfra nadal jest ta sama. Słyszę gwizd pociągu po lewej, ale lokomotywa nie ma włączonych świateł. Sunie po szynach, jakby się skradała. – Piąty wagon od końca! – krzyczy. Oboje puszczamy się biegiem. Odnajduję piąty wagon, chwytam poręcz z boku lewą ręką i przyciągam się najmocniej, jak potrafię. Próbuję wskoczyć, ale nie bardzo mi się to udaje, moje nogi są niebezpiecznie blisko kół – wrzeszczę, bo zdzieram sobie kolano o podłogę, kiedy wpadam do środka. Tobias daje susa zaraz po mnie i przyklęka obok. Ściskam kolano i zagryzam zęby. – Daj, zobaczę. – Podciąga mi nogawkę dżinsów nad kolano.

Jego palce pozostawiają zimne smugi na mojej skórze, niewidzialne dla oka, a ja mam ochotę złapać go za koszulę i przyciągnąć, żeby mnie pocałował; mam ochotę przytulić się do niego, ale nie mogę, bo wszystkie nasze tajemnice tworzą między nami dystans. Kolano mam czerwone od krwi. – Zadrapanie, szybko się zagoi – ocenia. Kiwam głową. Ból już się zmniejsza. Tobias podwija mi dżinsy, żeby nie opadły na ranę. Kładę się i wpatruję w sufit. – I co, on ciągle jest w twoim krajobrazie strachu? – pytam. Wydaje się, jakby ktoś zapalił mu przed oczami zapałkę. – Tak, ale nie w ten sam sposób. Kiedyś mi wyznał, że jego krajobraz strachu nie zmienił się, odkąd przechodził go po raz pierwszy, podczas inicjacji. Więc jeśli teraz się zmienił, choćby minimalnie, to już coś. – Ale ty jesteś w nim. – Marszczy brwi, wpatrując się w dłonie. – Teraz już nie muszę zabijać tamtej kobiety, tylko się przyglądać, jak umierasz. I nie mogę tego powstrzymać. – Drżą mu ręce. Staram się wymyślić coś, żeby go pocieszyć. Nie umrę – ale tego nie wiem. Żyjemy w niebezpiecznym świecie, a mnie aż tak bardzo nie zależy na życiu, żeby zrobić wszystko, by przeżyć. Nie potrafię go pocieszyć. Spogląda na zegarek. – Mogą tu być w każdej chwili. Wstaję i widzę Evelyn i Edwarda, stoją przy torach. Biegną, zanim pociąg ich minie, i wskakują do środka niemal z taką łatwością jak Tobias. Musieli ćwiczyć. Edward uśmiecha się do mnie z wyższością. Dziś ma przepaskę na oko z wielkim wyszytym niebieskim X. – Cześć. – Evelyn spogląda tylko na Tobiasa, kiedy to mówi, jakby mnie tu wcale nie było. – Miłe miejsce na spotkanie – zauważa z ironią Tobias. Jest już prawie ciemno, więc widzę jedynie cienie budynków na tle granatowego nieba i parę zapalonych latarni przy jeziorze, które pewnie stoją na terenie siedziby Erudytów. Pociąg nie jedzie tam, gdzie zwykle – skręca w lewo, oddala się od blasku świateł

Erudytów i wjeżdża do opustoszałej części miasta. W wagonie robi się coraz ciszej, po tym rozpoznaję, że zwalniamy. – Wydawało się najbezpieczniejsze – wyjaśnia Evelyn. – Więc chciałeś się spotkać. – Tak. I porozmawiać o przymierzu. – Przymierzu – powtarza Edward. – A kto cię do tego upoważnił? – Jest przywódcą Nieustraszonych – odpowiadam. – Ma władzę. Edward unosi brwi, jakby był pod wrażeniem. Evelyn w końcu kieruje na mnie wzrok, ale tylko na sekundę, a potem znów uśmiecha się do Tobiasa. – Interesujące. A ona też jest przywódczynią Nieustraszonych? – Nie. Jest tu, żeby pomóc mi ocenić, czy warto wam zaufać. Evelyn wydyma wargi. Jakaś część mnie chce pokazać, że mam ją w nosie i powiedzieć: „Ha!” Ale zdobywam się na lekki uśmiech. – Oczywiście, zgodzimy się na przymierze... pod pewnymi warunkami – mówi Evelyn. – Zagwarantowane i równe miejsce w rządzie, jakikolwiek powstanie po pokonaniu Erudytów, i pełną kontrolę nad danymi Erudytów po ataku. Rzecz jasna... – Co zamierzacie zrobić z danymi Erudytów? – przerywam. – Oczywiście je zniszczymy. Jedyny sposób na to, żeby pozbawić Erudytów mocy, to pozbawić ich wiedzy. W pierwszej chwili chcę jej palnąć, że jest głupia. Ale coś mnie powstrzymuje. Bez technologii symulacji, bez danych, jakie Erudycja posiada na temat każdej frakcji, bez ich zaangażowania w postęp technologiczny, atak na Altruistów nie byłby możliwy. Moi rodzice by żyli. Nawet, gdyby udało nam się zabić Jeanine, czy można wierzyć Erudytom, że nie uderzą ponownie i nie przejmą władzy? Wątpię. – Co dostaniemy w zamian, na tych warunkach? – pyta Tobias. – Naszych, ludzi bardzo potrzebnych, żeby przejąć siedzibę Erudytów, i równe miejsce w rządzie, z nami. – Tori na pewno poprosi też o prawo do zgładzenia Jeanine Matthews – dodaje ściszonym głosem Tobias.

Unoszę brwi. Nie wiedziałam, że nienawiść Tori do Jeanine jest powszechnie znana – a może nie jest. Teraz, kiedy Tobias i Tori są przywódcami, on z pewnością wie o niej coś, czego inni nie wiedzą. – To da się załatwić – odpowiada Evelyn. – Nieważne, kto ją zabije, mnie wystarczy, że zginie. Tobias zerka na mnie. Żałuję, że nie mogę mu wyjaśnić, dlaczego czuję się taka rozdarta... wytłumaczyć mu, dlaczego akurat ja, z całego świata, mam opory przed zrównaniem Erudytów z ziemią, że się tak wyrażę. Ale nie wiedziałabym, jak to powiedzieć, nawet gdybym miała na to czas. Odwraca się do Evelyn. – Więc umowa stoi. – Wyciąga rękę, a Evelyn nią potrząsa. – Powinniśmy się spotkać za tydzień. Na neutralnym gruncie. Większość Altruistów łaskawie pozwoliła nam zatrzymać się w ich sektorze miasta, żeby zrobić plany, kiedy oni będą uprzątać pokłosie ataku. – Większość – powtarza Tobias. Evelyn ma znudzoną minę. – Obawiam się, że twój ojciec nadal wymagał lojalności od wielu z nich i radził, żeby nas unikali, kiedy przyjechał z wizytą kilka dni temu. – Uśmiecha się gorzko. – A oni się zgodzili, tak jak wtedy, kiedy nakazał im, żeby mnie wygnali. – Wygnali cię? – ożywia się Tobias. – Myślałem, że odeszłaś. – Nie, Altruiści są skłonni do przebaczenia i pojednania, jak się można domyślać. Ale twój ojciec ma wielki wpływ na Altruistów, zawsze miał. Postanowiłam odejść, żeby nie znosić poniżenia, jakim jest publiczne wygnanie. Tobias wygląda na zdumionego. – Już czas – oznajmia Edward, który przez parę sekund wychylał się z wagonu. – Do zobaczenia za tydzień – rzuca Evelyn. Kiedy pociąg zrównuje się z poziomem ulicy, Edward wyskakuje. Zaraz po nim Evelyn. Tobias i ja zostajemy w wagonie i w milczeniu słuchamy turkotu kół. – Po co w ogóle mnie wziąłeś, skoro tak czy siak zamierzałeś zawrzeć przymierze? – pytam stanowczo. – Nie powstrzymałaś mnie.

– A co miałam zrobić, wymachiwać rękami? – Spoglądam na niego gniewnie. – Nie podoba mi się to. – Nie ma wyjścia. – Nie wydaje mi się – mówię. – Musi być jakiś inny sposób... – Jaki inny sposób? – Krzyżuje ręce na piersi. – Po prostu jej nie lubisz. Nie lubiłaś jej od samego początku. – Jasne, że jej nie lubię! Porzuciła cię! – Wygnali ją. A jeżeli postanowię jej wybaczyć, będzie lepiej, jak ty też się postarasz! To ja zostałem porzucony, nie ty. – Chodzi o coś więcej. Ja jej nie ufam. Wydaje mi się, że próbuje cię wykorzystać. – Nie tobie to oceniać. – Więc pytam po raz drugi, po co mnie zabierałeś? – Naśladuję jego gest i krzyżuję ręce na piersi. – Ach, tak, żebym pomogła ci rozszyfrować sytuację. Cóż, rozszyfrowałam, a że ci się nie podoba to, co stwierdziłam, nie oznacza... – Zapomniałem, że uprzedzenia przesłaniają ci zdrowy rozsądek. Gdybym pamiętał, pewnie wcale bym cię nie zabierał. – Moje uprzedzenia. A co z twoim uprzedzeniami? Co z przekonaniem, że każdy, kto nienawidzi twojego ojca tak samo jak ty jest twoim sprzymierzeńcem? – On nie ma tu nic do rzeczy! – Oczywiście, że ma! On coś wie, Tobias. Powinniśmy się dowiedzieć co. – Znowu to samo? Myślałem, że to już rozstrzygnęliśmy. Marcus jest kłamcą, Tris. – Tak? – Unoszę brwi. – Czyli tak jak twoja matka. Wierzysz, że Altruiści naprawdę by kogoś wypędzili? Bo ja nie. – Nie mów tak o mojej matce. Widzę z przodu światło. To Pire. – Dobrze. – Podchodzę do drzwi wagonu. – Nie będę. Wyskakuję i biegnę parę kroków, żeby złapać równowagę. Tobias wyskakuje za mną, ale nie daję mu szans, żeby mnie dogonił. Idę prosto do budynku, schodzę po schodach i wracam do Jamy, żeby znaleźć sobie miejsce do snu.

Rozdział 26

Coś mną potrząsa. – Tris! Wstawaj! Krzyk. Nie pytam co to. Przerzucam nogi przez krawędź łóżka i daję się pociągnąć czyjejś dłoni w stronę drzwi. Stopy mam bose, a ziemia jest tu chropowata. Drapie mnie w palce i w pięty. Mrużę oczy, żeby zobaczyć, kto mnie ciągnie. Christina. Mało nie wyrwie mi lewej ręki ze stawu. – Co się stało? O co chodzi? – Zamknij się i biegnij! Lecimy do Jamy, a za mną niesie się ryk rzeki. Ostatnim razem Christina wyciągnęła mnie z łóżka po to, żebym zobaczyła, jak wyciągają z przepaści ciało Ala. Zaciskam zęby i staram się o tym nie myśleć. To nie mogło się znowu stać. Nie mogło. Dyszę – ona biegnie szybciej ode mnie, kiedy pędzimy po szklanej posadzce Pire. Wbija palec w przycisk windy, wślizguje się do środka, zanim drzwi się do końca otworzą, i wciąga mnie za sobą. Wali w guzik „Zamknij drzwi”, a potem w guzik na najwyższe piętro. – Symulacja – sapie. – Jest symulacja. Nie wszyscy, tylko... kilka osób. – Kładzie ręce na kolanach i bierze głębokie wdechy. – Ktoś z nich mówił coś o Niezgodnych. – Mówił? W czasie symulacji? Kiwa głową. – Marlenę. Ale nie był to jej głos. Za bardzo... monotonny. Drzwi otwierają się, a ja drepczę za nią korytarzem do drzwi oznaczonych napisem „Wejście na dach”. – Christina, po co idziemy na dach? Nie odpowiada. Schody na dach pachną starą farbą. Na murach z pustaków rozciąga się graffiti wymalowane czarną farbą. Symbol Nieustraszonych. Inicjały i znaki: RG+NT, BR+FH. Pary, które są już pewnie wiekowe, może się rozeszły. Dotykam piersi, żeby

poczuć bicie serca. Łomocze tak mocno, że to cud, że w ogóle jeszcze oddycham. Noc jest chłodna; dostaję gęsiej skórki na ramionach. Oczy już zdążyły przywyknąć do ciemności i po drugiej stronie dachu widzę trzy postacie – stoją na gzymsie, twarzą do mnie. Jedna to Marlenę. Jedna to Hector. Jednej nie rozpoznaję – jakaś mała Nieustraszona, zaledwie ośmioletnia, z zielonymi pasemkami we włosach. Tkwią nieruchomo na gzymsie, chociaż wieje silny wiatr i zawiewa im włosy na czoła, do oczu, ale ani drgną. – Natychmiast złaźcie stamtąd – woła Christina. – Nie róbcie nic głupiego. No dalej, już... – Nie słyszą cię – mówię cicho i idę w ich stronę. – Ani cię nie widzą. – Powinnyśmy znienacka skoczyć na nich wszystkich naraz. Ja się zajmę Hecem, ty... – To niebezpieczne; możemy zepchnąć ich z dachu. Stój przy dziewczynce, na wszelki wypadek. Jest za młoda, żeby ginąć, myślę, ale nie mam serca tego powiedzieć, bo to oznaczałoby, że Marlenę jest wystarczająco dorosła. Wpatruję się w Marlenę – jej oczy są nieruchome jak pomalowane kamienie, jak szklane gałki. Mam wrażenie, że te kamienie zsuwają mi się po gardle, osiadają na żołądku i ciągną do ziemi. Nie ma sposobu, żeby zabrać ją z tego gzymsu. W końcu otwiera usta i się odzywa. – Mam wiadomość dla Niezgodnych. – Jej głos brzmi beznamiętnie. Symulacja posługuje się jej strunami głosowymi, ale pozbawia je naturalnej modulacji wyrażającej emocje. Przenoszę wzrok z Marlenę na Hectora. Hectora, który bał się tego, czym jestem, bo tak kazała mu matka. Lynn pewnie cały czas stoi przy łóżku Shauny w nadziei, że ta poruszy nogami, kiedy się obudzi. Lynn nie może stracić Hectora. Robię krok do przodu, żeby przyjąć wiadomość. – To nie są negocjacje. To ostrzeżenie. – Symulacja porusza wargami Marlenę i wibruje w jej gardle. – Co dwa dni, dopóki ktoś z was nie odda się do siedziby Erudytów, to będzie się powtarzać. To.

Marlenę cofa się, a ja rzucam się do przodu, ale nie na nią. Nie na Marlenę, która kiedyś w ramach zakładu pozwoliła Uriahowi zestrzelić muffinkę ze swojej głowy. Która zebrała dla mnie stos ciuchów. Która zawsze, zawsze witała mnie z uśmiechem. Nie, nie na Marlenę. Kiedy Marlenę i druga Nieustraszona przekraczają krawędź dachu, rzucam się na Hectora. Chwytam to, na co trafia moja dłoń. Rękę, koszulę. Szorstki dach drapie mnie w kolana, kiedy ciężar Hectora ciągnie mnie do przodu. Nie jestem na tyle silna, żeby go podciągnąć. – Pomocy – szepczę, bo głośniej nie mogę mówić. Christina już doskakuje do mnie. Pomaga mi wholować bezwładne ciało Hectora na dach. Jego ręka opada na bok, bez życia. Kilka metrów dalej, dziewczynka leży na plecach na dachu. Symulacja się kończy. Hector otwiera oczy, już nie są puste. – Auć – syczy. – Co się dzieje? Dziewczynka jęczy, Christina podchodzi do niej, mrucząc coś pod nosem uspokajająco. Stoję i cała drżę. Przysuwam się do krawędzi dachu i spoglądam na ziemię. Ulica w dole nie jest zbyt dobrze oświetlona, ale widzę niewyraźny zarys postaci Marlenę na chodniku. Oddychanie, kto by się przejmował oddychaniem? Odwracam wzrok, słyszę bicie serca w uszach. Wargi Christiny się poruszają. Mijam ją bez słowa, podchodzę do drzwi, idę po schodach, przemierzam korytarz i wsiadam do windy. Drzwi zamykają się, a ja opadam na podłogę, tak jak Marlenę, kiedy postanowiłam, że jej nie uratuję, krzyczę, moje dłonie rozdzierają ubranie. Po kilku sekundach mam zdarte gardło, a na rękach, w miejscach, gdzie nie trafiam w materiał, pojawiają się zdrapania, ale nadal krzyczę. Winda zatrzymuje się z głośnym „dzyń”. Drzwi się otwierają. Obciągam koszulę, wygładzam włosy i wychodzę. „Mam wiadomość dla Niezgodnych”. Ja jestem Niezgodna. „To nie są negocjacje”. Nie, nie są. „To ostrzeżenie”. Rozumiem. „Co dwa dni, dopóki ktoś z was nie odda się do siedziby Erudytów...” Ja to zrobię. „...to będzie się powtarzać”. To się już nigdy nie powtórzy.

Rozdział 27

Przeciskam się przez tłum przy przepaści. W Jamie jest głośno, ale nie tylko z powodu ryku rzeki. Pragnę odnaleźć trochę ciszy, więc uciekam w korytarz, który prowadzi do sypialni. Nie chcę słuchać mowy, jaką Tori wygłosi w imieniu Marlenę, ani być świadkiem toastów i wiwatów, jakie Nieustraszeni będą wznosić, żeby uczcić pamięć jej życia i odwagi. Tego ranka Lauren poinformowała, że nie zauważyliśmy kilku kamer w sypialniach nowicjuszy, gdzie spali Christina, Zeke, Lauren, Marlenę, Hector i Kee – dziewczynka z zielonymi włosami. To dzięki temu Jeanine wydedukowała, kto znalazł się pod wpływem symulacji. Nie mam wątpliwości, że wybrała młodych Nieustraszonych dlatego, że wiedziała, że ich śmierć zrobi na nas większe wrażenie. Zatrzymuję się w nieznanym korytarzu i przyciskam czoło do ściany. Kamienie są zimne i twarde. Nieustraszeni krzyczą za mną, warstwy głazów tłumią ich głosy. Słyszę, że ktoś się zbliża, i spoglądam na bok. Parę kroków ode mnie stoi Christina, ciągle w tym samym ubraniu, które miała na sobie zeszłego wieczoru. – Cześć – mówi. – Naprawdę nie mam nastroju, żeby czuć się bardziej winna. Więc odejdź, proszę. – Chcę tylko powiedzieć jedną rzecz, potem odejdę. – Oczy ma podpuchnięte, a głos jakby lekko senny, albo z powodu wyczerpania albo malej ilości alkoholu, albo jednego i drugiego. Patrzy jednak trzeźwym wzrokiem, więc na pewno wie, co mówi. Odsuwam się od ściany. – Nigdy wcześniej nie widziałam takiej symulacji. No wiesz, tak z zewnątrz. Ale wczoraj... – Kręci głową. – Miałaś rację. Nie słyszeli cię, nie widzieli cię. Jak Will... – Zacina się, kiedy wymawia jego imię. Przerywa, bierze wdech, z trudem przełyka ślinę. Kilka razy mruga. A potem znów na mnie spogląda. – Powiedziałaś, że musiałaś to zrobić, bo inaczej by cię zastrzelił, a ja ci nie uwierzyłam. Teraz wierzę i... postaram się ci wybaczyć. Tylko to... chciałam powiedzieć. W pewnym sensie czuję ulgę. Wierzy mi, spróbuje mi wybaczyć, chociaż to nie będzie łatwe. Ale w większym stopniu czuję złość. A co sobie myślała do tej pory? Że zamierzałam zastrzelić Willa, jednego z najlepszych przyjaciół? Powinna mi wierzyć od

początku, powinna wiedzieć, że nie zrobiłabym tego, gdybym wtedy znalazła jakieś inne wyjście. – Jakie szczęście, że w końcu zdobyłaś dowód, że nie jestem morderczynią bez serca. No, dowód inny niż moje słowo. Bo przecież, czemu miałabyś mi wierzyć? – Zmuszam się do śmiechu, usiłując zachowywać się nonszalancko. Otwiera usta, ale ja ciągnę dalej, nie mogę się powstrzymać. – Lepiej się pospiesz z tym wybaczaniem, bo czas ucieka... Głos mi się załamuje i dłużej nie jestem w stanie nad sobą panować. Wybucham płaczem. Opieram się o ścianę i zsuwam się po niej, kiedy miękną mi nogi. Oczy mam za bardzo zamglone, żeby ją widzieć, ale czuję, jak mnie obejmuje i ściska tak mocno, że aż boli. Pachnie olejkiem kokosowym i jest silna, dokładnie taka jak w czasie nowicjatu, kiedy wisiała nad przepaścią, utrzymując się czubkami palców. Wtedy – czyli wcale nie tak dawno – czułam się przy niej słaba, ale teraz jej siła sprawia, że wydaje mi się, że ja też mogę być silniejsza. Klęczymy razem na kamiennej posadzce, a ja ściskam ją tak mocno, jak ona mnie. – To już załatwione – mówi. – To miałam na myśli. Że już ci wybaczyłam. Wszyscy Nieustraszeni milkną, kiedy tego wieczoru wchodzę do stołówki. Nie winię ich. Jako jedna z Niezgodnych mam moc, żeby pozwolić Jeanine zabić jednego z nich. Większość pewnie chciałaby, żebym poświęciła siebie. A może są przerażeni, że tego nie zrobię. Gdyby to byli Altruiści, teraz nie siedziałby tu żaden Niezgodny. Przez chwilę nie wiem, dokąd pójść ani jak się tam dostać. Ale nagle Zeke z pochmurną miną macha do mnie, żebym przyszła do jego stołu, więc idę w tamtą stronę. Zanim tam docieram, podchodzi do mnie Lynn. Jest inna od tej Lynn, którą zawsze znałam. Nie ma srogiego spojrzenia. Jest blada i zagryza dolną wargę, żeby ukryć jej drżenie. – Hm... – zaczyna. Spogląda w lewo, potem w prawo, wszędzie, byle nie patrzeć mi w twarz. – Ja naprawdę... tęsknię za Marlenę. Znałam ją tak długo i... – Kręci głową. – Ale wiesz... nie chodzi mi o Marlenę – mówi, jakby mnie ganiła. – No... dziękuję, że uratowałaś Heca. Przestępuje z nogi na nogę, wzrokiem błądzi po sali. W końcu obejmuje mnie jedną

ręką i zaciska dłoń na mojej koszuli. Ból przeszywa mi ramię. Nie mówię jej o tym. Wypuszcza mnie, pociąga nosem i odchodzi do swojego stołu jakby nigdy nic. Przez kilka sekund wpatruję się w jej oddalające się plecy, potem siadam. Zeke i Uriah siedzą obok siebie przy pustym stole. Uriah ma lekko otępiałą twarz, jak gdyby nie do końca się obudził. Przed nim stoi ciemnobrązowa butelka, z której co chwilę popija. Czuję się przy nim niespokojna, ocaliłam Heca, a to oznacza, że nie udało mi się uratować Marlenę. Ale Uriah na mnie nie patrzy. Wysuwam krzesło naprzeciwko niego i przysiadam na samym brzegu. – Gdzie Shauna? – pytam. – Jeszcze w szpitalu? – Nie, tam. – Zeke głową wskazuje stół, do którego wróciła Lynn. Shauna, tak blada, że niemal przezroczysta, siedzi na wózku inwalidzkim. – Nie powinna wstawać, ale Lynn jest trochę skołowana, więc dotrzymuje jej towarzystwa. – Ale jeżeli zastanawiasz się, dlaczego oni wszyscy są tak daleko... Shauna dowiedziała się, że jestem Niezgodny – informuje ospale Uriah. – I nie chce się zarazić. – Och. – Na mnie dziwnie patrzy – wzdycha Zeke. – „Skąd wiesz, że twój brat nie knuje przeciwko nam?” Dałbym wszystko, żeby przywalić w zęby temu, kto namieszał jej w głowie. – Nie musisz nic dawać – prycha Uriah. – Jej matka siedzi tuż obok niej. Podejdź i jej przyłóż. Podążam wzrokiem za jego spojrzeniem w stronę kobiety w średnim wieku z niebieskimi pasemkami we włosach i kolczykami wzdłuż całego płatka ucha. Jest ładna, tak jak Lynn. Chwilę później do stołówki wchodzi Tobias, a za nim Tori i Harrison. Unikałam go. Nie rozmawiałam z nim od czasu naszej sprzeczki, zanim Marlenę... – Cześć, Tris – mówi, kiedy jest na tyle blisko, żebym go usłyszała. Jego głos jest niski, chrapliwy. Przenosi mnie do spokojnych miejsc. – Cześć – odpowiadam spiętym, słabym głosem, który nie należy do mnie. Tobias siada obok mnie, kładzie jedną rękę na oparciu mojego krzesła i przysuwa się bliżej. Nie odwzajemniam spojrzenia. Walczę ze sobą, żeby nie spojrzeć. Spoglądam.

Ciemne oczy – specyficzny odcień błękitu, jakimś cudem zdolny przesłonić całą resztę pomieszczenia, pocieszyć mnie, ale też przypomnieć, że jesteśmy od siebie dalej, niżbym chciała. – Nie spytasz mnie, czy wszystko w porządku? – Nie, bo na pewno nie jest w porządku. – Kręci głową. – Przyszedłem cię prosić, żebyś nie podejmowała żadnych decyzji, zanim ich nie omówimy. Za późno, myślę. Decyzja już podjęta. – To znaczy, zanim ich wspólnie nie omówimy, bo to dotyczy nas wszystkich – poprawia go Uriah. – Moim zdaniem nikt nie powinien oddawać się w ręce Erudycji. – Nikt? – pytam. – Nie! – krzyczy Uriah. – Myślę, że powinniśmy odwzajemnić atak. – Jasne – przyznaję kpiąco. – Prowokujmy kobietę, która potrafi zmusić połowę ludzi stąd, żeby się zabili. Świetny pomysł. Byłam zbyt szorstka. Uriah wlewa sobie resztę napoju do gardła i odstawia butelkę tak mocno, że ta omal się nie rozbija. – Nie mów tak – warczy. – Przepraszam. Ale wiesz, że mam rację. Najłatwiejszym sposobem, żeby mieć pewność, że połowa naszej frakcji nie umrze, to poświęcić życie jednej osoby. Nie wiem, czego się spodziewałam. Może tego, że Uriah, który aż za dobrze wie, co się stanie, jeżeli któreś z nas nie pójdzie, zgłosi się sam. Ale on spogląda w dół. Nie wyrywa się. – Tori, Harrison i ja postanowiliśmy zwiększyć bezpieczeństwo. Liczymy na to, że jeżeli wszyscy będą się strzegli tych ataków, zdołamy je powstrzymać – oznajmia Tobias. – Jeżeli się nie uda, pomyślimy nad innym rozwiązaniem. Koniec dyskusji. Ale na razie nikt nic nie będzie robił. Jasne? – Spogląda przy tym na mnie i unosi brwi. – Dobrze – mruczę pod nosem i nie patrzę mu w oczy. Po kolacji próbuję wrócić do sypialni, w której spałam, ale nie bardzo mogę przestąpić próg. Chodzę więc po korytarzach, przesuwam palcami po kamiennych ścianach i słucham echa własnych kroków. Mimowolnie mijam fontannę, gdzie zaatakowali mnie Peter, Drew i Al. Wiedziałam, że

to Al – po zapachu. Cały czas jestem w stanie przywołać w pamięci aromat trawy cytrynowej. Nie utożsamiam go już z przyjacielem, ale z bezsilnością, jaką czułam, kiedy ciągnęli mnie do przepaści. Idę szybciej, z szeroko otwartymi oczami, żeby było mi trudniej widzieć w myślach atak. Muszę stąd odejść – daleko od miejsc, gdzie zaatakował mnie przyjaciel, gdzie Peter dźgnął Edwarda, gdzie bezkresna armia moich kumpli zapoczątkowała marsz w stronę sektora Altruizmu i rozpoczęła się ta cała chora sytuacja. Idę prosto do ostatniego miejsca, w którym czułam się bezpieczna – małego mieszkania Tobiasa. W chwili, kiedy docieram do drzwi, czuję się spokojniejsza. Drzwi są lekko uchylone. Trącam je stopą, żeby otworzyć szerzej. Nie ma go, ale nie wychodzę. Siadam na jego łóżku i zgarniam kołdrę, zanurzam twarz w materiale i biorę głęboki wdech. Zapach już prawie zniknął, od tak dawna pod nią nie spał. Drzwi otwierają się i do środka wślizguje się Tobias. Moje ręce robią się bezwładne, a kołdra opada mi na kolana. Jak wytłumaczę swoją obecność? Powinnam być na niego zła. Nie patrzy z gniewem, ale usta ma zacięte i wiem, że to on jest na mnie zły. – Nie bądź idiotką – mówi. – Idiotką? – Kłamałaś. Mówiłaś, że nie pójdziesz do Erudytów, a jeżeli pójdziesz, będziesz idiotką, więc nie rób tego. Odkładam kołdrę i wstaję. – Nie próbuj tego upraszczać. To nie takie proste. Wiesz równie dobrze jak ja, że tak należy postąpić. – Akurat w tej chwili postanawiasz zachowywać się jak Altruistka? – Jego głos wypełnia pokój i wywołuje ukłucia strachu w mojej piersi. Złość Tobiasa wydaje się zbyt nagła. Zbyt dziwna. – Przez ten cały czas tutaj udowadniałaś, że jak na nich jesteś zbyt samolubna, a teraz, kiedy gra się toczy o twoje życie, musisz być bohaterką? Co się z tobą dzieje? – Chyba co się dzieje z tobą! Zginęli ludzie. Przekroczyli krawędź budynku! A ja mogę sprawić, żeby to się nie powtórzyło! – Jesteś zbyt ważna, żeby po prostu... umrzeć. – Kręci głową.

Nie chce nawet na mnie spojrzeć, omija wzrokiem moją twarz i patrzy na ścianę za mną albo na sufit nade mną, na wszystko, byle nie na mnie. Jestem zbyt oszołomiona, żeby być zła. – Nie jestem ważna. Wszyscy sobie beze mnie poradzą. – Kogo obchodzą wszyscy? Co ze mną? – Spuszcza głowę i chowa ją w dłoniach, zakrywając oczy. Palce mu drżą. Pokonuje pokój dwoma dużymi krokami i dotyka ustami moich warg. Ten delikatny dotyk wymazuje kilka ostatnich miesięcy i znów jestem tamtą dziewczyną, która siedziała na kamieniach przy przepaści, rzeka obmywała jej kostki, a ona całowała go pierwszy raz. Jestem tamtą dziewczyną, która chwyciła go za rękę na korytarzu, bo po prostu miała na to ochotę. Odsuwam się, kładę dłoń na jego piersi, żeby go powstrzymać. Problem w tym, że jestem też tą dziewczyną, która zastrzeliła Willa i się do tego nie przyznała, dokonała wyboru pomiędzy Hectorem a Marlenę, i oprócz tego robiła tysiąc innych rzeczy. I nie mogę tych rzeczy wymazać. – Dasz sobie radę. – Nie patrzę na niego. Gapię się na jego koszulkę między moimi palcami i czarny atramentowy znak wijący mu się na karku, ale nie patrzę w twarz. – Nie od razu. Ale potem się otrząśniesz i będziesz robił, co musisz robić. Obejmuje mnie w pasie i przyciąga do siebie. – To kłamstwo. – I znów mnie całuje. Niedobrze. Niedobrze zapominać, kim się stałam, i pozwolić mu się całować teraz, kiedy wiem, co zamierzam zrobić. Ale chcę tego. Och, jak bardzo chcę. Wspinam się na palce i obejmuję Tobiasa. Przyciskam jedną dłoń do jego pleców między łopatkami, a drugą chwytam go za kark. Czuję jego oddech na swojej dłoni, jego ciało rozpręża się i kurczy, i wiem, że jest silny, opanowany, niepowstrzymany. Taki jaka powinnam być ja, ale nie jestem, nie jestem. Cofa się i ciągnie mnie ze sobą tak, że się potykam. Wyskakuję z butów. On siada na krawędzi łóżka, a ja stoję przed nim, w końcu patrzymy sobie w oczy. Dotyka mojej twarzy, kładzie mi dłonie na policzkach, potem delikatnie przesuwa palcami po moim karku, po plecach, aż kładzie je na mojej lekko wciętej talii. Nie mogę się powstrzymać. Dotykam wargami jego ust; smakuje jak woda i pachnie jak czyste powietrze. Wsuwam

dłoń pod jego koszulę. Całuje mnie mocniej. Wiedziałam, że jest silny, ale nie wiedziałam, jak bardzo, dopóki sama nie poczułam; mięśnie na jego plecach tężeją pod moim dotykiem. Przestań, mówię sobie. Nagle, jakby nas coś gnało, jego palce gładzą mój bok pod koszulą, moje dłonie ściskają go, żeby być jeszcze bliżej, ale bliżej już się nie da. Nigdy nie pragnęłam nikogo w ten sposób ani tak bardzo. Odsuwa się na tyle, żeby spojrzeć mi w oczy spod przymkniętych powiek. – Obiecaj mi – szepcze – że nie pójdziesz. Dla mnie. Zrób dla mnie tę jedną rzecz. Czy mogłabym to zrobić? Mogłabym tu zostać, naprawiać sytuację między nami, pozwolić, żeby ktoś inny zginął zamiast mnie? Spoglądam na niego do góry i przez chwilę wierzę, że mogłabym. Aż nagle widzę Willa. Zmarszczkę między jego brwiami. Pusty, owładnięty symulacją wzrok. Bezwładne ciało. „Zrób dla mnie tę jedną rzecz”. Tobias patrzy na mnie błagalnie ciemnymi oczami. Ale jeżeli ja nie pójdę do Erudytów, to kto to? Tobias? To do niego podobne. Czuję ukłucie w piersi, kiedy go okłamuję. – Dobrze. – Obiecaj – nalega, marszcząc czoło. Ukłucie zamienia się w ból, rozlewa się wszędzie – wszystko się miesza: poczucie winy, przerażenie, tęsknota. – Obiecuję.

Rozdział 28

Kiedy zaczyna zasypiać, mocno trzyma mnie w objęciach – jak w ratującym życie więzieniu. Ale czekam – od snu powstrzymuje mnie myśl o ciałach uderzających o chodnik; w końcu jego uścisk poluźnia się, a oddech staje się miarowy. Nie pozwolę Tobiasowi pójść do Erudytów, kiedy to się znów stanie, kiedy znów ktoś umrze. Nie pozwolę. Wyślizguję się z jego ramion. Wkładam koszulkę Tobiasa, żeby zabrać ze sobą jego zapach. Wsuwam stopy w buty. Nie zabieram broni ani pamiątek. Przystaję w progu i spoglądam na niego – leży do połowy zagrzebany pod kołdrą, spokojny i silny. – Kocham cię – mówię cicho, próbując te słowa. Pozwalam, żeby drzwi się za mną zamknęły. Czas uporządkować sprawy. Idę do sypialni, gdzie kiedyś spali nowicjusze urodzeni jako Nieustraszeni. Sala wygląda dokładnie tak jak ta, w której ja spałam jako nowicjuszka – jest długa i wąska, z piętrowymi łóżkami po obu stronach i tablicą na jednej ze ścian. Dzięki niebieskiemu światłu w kącie widzę, że nikt nie zawracał sobie głowy zamazywaniem rankingu – na górze nadal widnieje imię Uriaha. Christina śpi na dolnym łóżku, pod Lynn. Nie chcę jej przestraszyć, ale nie da rady obudzić jej inaczej, więc zakrywam jej usta dłonią. Budzi się natychmiast, patrzy szeroko otwartymi oczami, dopóki nie widzi, że to ja. Przykładam sobie palec do warg i kiwnięciem głowy pokazuję, żeby poszła za mną. Idę do końca korytarza i skręcam za rogiem. Korytarz jest oświetlony opryskaną farbą lampą awaryjną, która wisi nad jednym z wyjść. Christina nie ma butów, kuli palce u nóg, żeby chronić je przed zimnem. – Co jest? – pyta. – Idziesz gdzieś? – Tak, ja... – Muszę skłamać, bo inaczej będzie próbowała mnie powstrzymać. – Idę się spotkać z bratem. Jest u Altruistów, pamiętasz? Mruży oczy. – Przepraszam, że cię tak zerwałam – mówię. – Ale chcę, żebyś coś zrobiła. To naprawdę ważne.

– Dobrze. Tris, zachowujesz się naprawdę dziwnie. Na pewno nie... – Nie. Posłuchaj. Pora ataku symulacyjnego nie była przypadkowa. Stało się to akurat w tym czasie, bo Altruiści coś planowali, nie wiem co, ale to musiało mieć związek z jakąś ważną informacją, a teraz Jeanine posiada tę informację... – Co? – Marszczy czoło. – Nie wiesz, co zamierzali robić? O jaką informację chodzi? – Nie mam pojęcia. – Na pewno sprawiam wrażenie wariatki. – Rzecz w tym, że nie mogłam dowiedzieć się za wiele na ten temat, bo tylko Marcus Eaton wie wszystko, a on mi nie powie. Ja tylko... to jest powód ataku. To jest powód. I musimy go poznać. Nie wiem, co więcej powiedzieć. Ale Christina już przytakuje. – Powód, dla którego Jeanine zmusiła nas, żebyśmy atakowali niewinnych – mówi gorzko. – Tak, musimy go poznać. Prawie zapomniałam, ona przechodziła symulację. Jak dużo Altruistów zabiła pod wpływem symulacji? Jak się czuła, kiedy obudziła się z tego snu jako morderczyni? Nigdy jej o to nie pytałam i nigdy nie zapytam. – Chcę twojej pomocy, i to szybko. Potrzebuję, żeby ktoś przekonał Marcusa do współpracy, i myślę, że ty sobie z tym poradzisz. Przechyla głowę i gapi się na mnie przez kilka sekund. – Tris. Nie rób nic głupiego. Wymuszam z siebie uśmiech. – Dlaczego ludzie mi to ciągle powtarzają? – Ja nie żartuję. – Chwyta mnie za rękę. – Mówiłam ci, idę odwiedzić Caleba. Wrócę za parę dni i wtedy obmyślimy strategię. Uznałam tylko, że lepiej, żeby ktoś jeszcze wiedział o tym wszystkim, zanim odejdę. Na wszelki wypadek. Jasne? Przez chwilę ściska moją rękę, potem puszcza. – Dobrze – mówi. Ruszam do wyjścia. Trzymam się, dopiero za drzwiami czuję, że zbiera mi się na płacz. Ostatnia rozmowa, jaką z nią odbyłam, a była pełna kłamstw. Na zewnątrz wkładam na głowę kaptur bluzy Tobiasa. Kiedy docieram do końca ulicy, rozglądam się w poszukiwaniu oznak życia. Zupełnie pusto. Chłodne powietrze piecze

mnie w płuca, kiedy dostaje się do środka, a kiedy wychodzi, rozpościera się jako chmura pary. Niedługo przyjdzie zima. Zastanawiam się, czy Erudyci i Nieustraszeni nadal będą wtedy tkwić w martwym punkcie, czekając, aż jedna frakcja zniszczy drugą. Cieszę się, że nie będę musiała na to patrzeć. Zanim wybrałam Nieustraszonych, myśli takie jak ta nigdy nie przychodziły mi do głowy. Byłam tak pewna długiego życia jak niczego innego. Teraz nie ma żadnej pewności prócz tego, że tam, dokąd idę, idę dlatego, że tak postanowiłam. Przechodzę pod cienistą osłoną budynków w nadziei, że moje kroki nie ściągną niczyjej uwagi. W tej okolicy żadne z miejskich świateł się nie palą, ale księżyc jest na tyle jasny, że mogę iść bez większego problemu. Przechodzę pod wiaduktem kolejowym. Drży pod wpływem ruchu nadjeżdżającego pociągu. Muszę się spieszyć, jeżeli chcę dotrzeć do celu, zanim ktoś się zorientuje, że mnie nie ma. Omijam dużą dziurę w jezdni i przeskakuję nad leżącą latarnią. Kiedy wyruszałam, nie myślałam o tym, jak daleko będę musiała iść. Moje ciało szybko rozgrzewa się od wysiłku – cały czas maszeruję, oglądam się przez ramię i pokonuję przeszkody na drodze. Przyspieszam kroku, to już nie jest chód, raczej trucht. Niedługo znajdę się w dobrze znanej mi części miasta. Ulice są tu lepiej utrzymane, pozamiatane, nie ma w nich aż tylu dziur. W oddali widzę światło siedziby Erudytów – naruszają nasze przepisy o oszczędzaniu energii. Nie wiem, co zrobię, kiedy się tam dostanę. Zażądam spotkania z Jeanine? Czy po prostu będę tak stać, aż ktoś mnie zauważy? Opuszkami palców muskam okno budynku obok mnie. Już niedługo. Teraz, kiedy jestem niedaleko, cała zaczynam tak dygotać, że ciężko mi iść. Oddychanie też jest zdradzieckie; już nie staram się być cicho, pozwalam, żeby powietrze dostawało się do płuc i wychodziło z nich ze świstem. Co ze mną zrobią, kiedy się tam zjawię? Jakie mają wobec mnie plany, zanim dokonam swojego bezużytecznego żywota i mnie zabiją? Bo na pewno w końcu mnie zabiją. Skupiam się, żeby iść do przodu, na tym, żeby poruszać nogami, które wyraźnie nie chcą dźwigać mojego ciężaru. A potem stoję przed siedzibą Erudytów. Wewnątrz przy okrągłych stołach siedzą stłoczeni ludzie w niebieskich koszulach, piszą na komputerach, pochylają się nad

książkami i podają sobie w tę i z powrotem kartki. Niektórzy są przyzwoitymi ludźmi, nie rozumieją, co zrobiła ich frakcja, ale gdyby cały budynek zawalił się na nich na moich oczach, może wcale by mnie to nie wzruszyło. To ostatni moment, kiedy mogę zawrócić. Zimne powietrze szczypie mnie w policzki i w dłonie, kiedy się waham. Jeszcze mogę odejść. Schronić się w siedzibie Nieustraszonych. Mieć nadzieję, modlić się i życzyć sobie, żeby nikt inny nie zginął z powodu mojego samolubstwa. Ale nie mogę odejść, bo poczucie winy, ciężar życia Willa, życia moich rodziców, a teraz jeszcze życia Marlenę, połamie mi kości, sprawi, że nie dam rady oddychać. Powoli idę w stronę budynku i pchnięciem otwieram drzwi. To jedyny sposób, żeby się nie udusić. Przez sekundę po tym, jak moje stopy dotykają drewnianej podłogi, a ja stoję przed gigantycznym portretem Jeanine Matthews wiszącym na przeciwległej ścianie, nikt mnie nie zauważa, nawet dwóch strażników, zdrajców z Nieustraszoności, którzy kręcą się przy wejściu. Podchodzę do recepcji; za biurkiem siedzi mężczyzna w średnim wieku z łysym plackiem na czubku głowy i przekopuje plik papierów. Kładę ręce na blacie. – Przepraszam... – Za chwilkę, dobrze. – Nie podnosi wzroku. – Nie. Teraz podnosi wzrok; zza przekrzywionych okularów patrzy groźnie, jakby miał zaraz na mnie nakrzyczeć. Jeżeli rzeczywiście chciał coś powiedzieć, to słowa utknęły mu w gardle. Wpatruje się we mnie z otwartymi ustami, wzrokiem przeskakując z mojej twarzy na czarną bluzę, którą mam na sobie. W moich przerażonych oczach, jego mina wydaje się zabawna. Uśmiecham się lekko i cofam dłonie, które drżą. – Jeanine Matthews chyba chciała się ze mną widzieć – mówię. – Więc byłabym wdzięczna, gdyby pan ją powiadomił. Daje znak zdrajcom z Nieustraszoności przy drzwiach, ale niepotrzebnie. Strażnicy w końcu się połapali. Żołnierze – Nieustraszeni – z innych części pomieszczenia też ruszyli do przodu, otaczają mnie, ale nie dotykają i nie odzywają się.

Przyglądam się ich twarzom i robię wszystko, żeby wyglądać najłagodniej jak się da. – Nieustraszona? – pyta w końcu jeden z nich, kiedy mężczyzna za biurkiem chwyta słuchawkę systemu komunikacyjnego budynku. Jeżeli zacisnę dłonie w pięści, przestaną drżeć. Kiwam głową. Przenoszę wzrok na Nieustraszonych, którzy wychodzą z windy po lewej stronie holu, i wiotczeją mi mięśnie twarzy. Idzie do nas Peter. Tysiące możliwych reakcji, od chęci rzucenia się Peterowi do gardła po płacz albo palnięcie jakiegoś żartu, przychodzą mi na myśl jednocześnie. Na żadną nie mogę się zdecydować. Więc stoję nieruchomo i mu się przyglądam. Jeanine musiała wiedzieć, że się zjawię, musiała celowo wysłać po mnie Petera, musiała. – Kazano nam zabrać cię na górę – oznajmia Peter. Planuję odpowiedzieć mu jakoś ostro albo nonszalancko, ale jedyny dźwięk, jaki z siebie wydaję, to pomruk zgody, zdławiony przez moje ściśnięte gardło. Peter rusza w stronę wind, a ja za nim. Idziemy eleganckimi korytarzami. Chociaż wspinamy się po kilku ciągach schodów, czuję się, jakbym zanurzała się w głąb ziemi. Spodziewam się, że zaprowadzą mnie do Jeanine, ale nie robią tego. Zatrzymują się w krótkim korytarzu z kilkoma metalowymi drzwiami z każdej strony. Peter wbija kod, żeby otworzyć jedne z nich, a zdradzieccy Nieustraszeni otaczają mnie, stają ramię przy ramieniu, tworząc wąski tunel, przez który mam przejść do pokoju. Pomieszczenie jest małe, może dwa na dwa metry. Podłoga, ściany i sufit są z tych samych jasnych paneli, teraz ciemniejszych, które lśniły w sali testowej dla nowicjuszy. W każdym kącie znajduje się mała czarna kamera. W końcu pozwalam sobie na panikę. Patrzę po kątach, na kamery i zmagam się z krzykiem narastającym mi w brzuchu, piersi i gardle, krzykiem, który wypełnia każdą cząstkę mnie. Znów poczucie winy i żal rozszarpują mnie od środka, walczą ze sobą nawzajem o panowanie, ale przerażenie jest silniejsze niż te dwa uczucia. Biorę wdech i nie wypuszczam powietrza. Ojciec kiedyś powiedział mi, że to sposób na

czkawkę. Spytałam, czy od wstrzymywania oddechu mogę umrzeć. – Nie – odparł. – Twoje ciało zareaguje instynktownie i zmusi cię, żebyś oddychała. Wielka szkoda, naprawdę. To pozwoliłoby mi uciec. Chce mi się śmiać z tej myśli. A potem krzyczeć. Kulę się, żeby ukryć twarz w kolanach. Muszę ułożyć plan. Jeżeli zdołam ułożyć plan, nie będę się tak bać. Nie ma ucieczki z siedziby Erudytów, nie ma ucieczki od Jeanine i nie ma żadnej ucieczki od tego, co zrobiłam.

Rozdział 29

Zapomniałam zegarka. Kilka minut czy godzin później, kiedy panika ustępuje, tego żałuję najbardziej. Nie przede wszystkim tego, że tu w ogóle przyszłam, co wydawałoby się zrozumiałe, ale gołego nadgarstka, bo nie wiem, jak długo siedzę w tym pokoju. Bolą mnie plecy, co jest jakąś wskazówką, jednak dość dokładną. Po chwili wstaję i zaczynam się przechadzać, wyciągam ręce nad głową. Waham się, zanim cokolwiek zrobię, bo są tu kamery, ale obserwatorzy nie mogą się dowiedzieć niczego, patrząc, jak dotykam palców u nóg. Na tę myśl zaczynają mi drżeć ręce, ale nie staram się jej odpędzić. Powtarzam sobie za to, że należę do Nieustraszonych i że strach nie jest mi obcy. Umrę w tym miejscu. Pewnie niedługo. Takie są fakty. Ale można też myśleć o tym inaczej. Niedługo oddam cześć swoim rodzicom, umierając tak jak oni. A jeżeli wszystko, w co wierzyli w związku ze śmiercią, to prawda, niedługo dołączę do nich, gdziekolwiek teraz są. Otrząsam dłonie, chodząc. Nadal drżą. Chcę wiedzieć, która godzina. Dotarłam tu tuż po północy. Musi być wcześnie rano, czwarta albo piąta. A może nie minęło tyle czasu, tylko tak mi się wydaje, bo nic nie robiłam. Drzwi otwierają się i w końcu staję twarzą w twarz ze swoim wrogiem i jej Nieustraszonymi strażnikami. – Witaj, Beatrice – odzywa się Jeanine. Nosi błękit Erudytów i okulary Erudytów i otacza ją aura wyższości Erudytów, której ojciec nauczył mnie nienawidzić. – Tak przypuszczałam, że właśnie ty przyjdziesz. Ale nie czuję nienawiści, kiedy na nią patrzę. Nie czuję w ogóle nic, chociaż wiem, że to ona ponosi odpowiedzialność za śmierć niezliczonej liczb osób, włącznie z Marlenę. Te śmierci istnieją w moim umyśle jak ciąg równań bez znaczenia i stoję jak zamurowana, bo nie potrafię ich rozwiązać. – Witaj, Jeanine – odpowiadam, bo tylko to przychodzi mi do głowy. Przenoszę wzrok z wyblakłych szarych oczu Jeanine na Nieustraszonych, którzy ją otaczają. Peter stoi po prawej stronie, a kobieta ze zmarszczkami przy ustach po lewej. Za

nią jest łysy mężczyzna z kanciastą czaszką. Marszczę brwi. Jak Peter znalazł się na tak zaszczytnym stanowisku, jako ochroniarz Jeanine Matthews? Gdzie w tym logika? – Chciałabym wiedzieć, która godzina – mówię. – Doprawdy. Interesujące. Powinnam wiedzieć, że nie usłyszę odpowiedzi. Każda najmniejsza informacja, jaką otrzymuje, wpisuje się w jej strategię i Jeanine nie powie mi, która godzina, dopóki nie stwierdzi, że przekazanie tej informacji jest bardziej użyteczne, niż jej ukrycie. – Moi towarzysze Nieustraszeni są z pewnością rozczarowani, że do tej pory nie próbowałaś wydrapać mi oczu – stwierdza. – To byłoby głupie. – Prawda. Ale zgodne z waszą zasadą postępowania „najpierw działaj, potem myśl”. – Mam szesnaście lat. – Zagryzam wargi. – Zmieniłam się. – Jakie budujące. – Potrafi spłaszczyć nawet te zdania, w które wpisana jest modulacja głosu. – Chodźmy na małą przechadzkę, dobrze? – Cofa się i wskazuje drzwi. Ostatnią rzeczą, jakiej chcę, to opuścić ten pokój i iść w nieznanym kierunku, ale się nie waham. Wychodzę, a Nieustraszona o groźnym wyglądzie przede mną. Peter depcze mi po piętach. Korytarz jest długi i jasny. Skręcamy za rogiem i kroczymy kolejnym korytarzem, dokładnie takim samym jak poprzedni. Po nim następują kolejne dwa korytarze. Jestem tak zdezorientowana, że w życiu nie znalazłabym drogi powrotnej. Ale nagle otoczenie się zmienia – biały tunel otwiera się na wielką salę, w której Erudyci i Erudytki w długich niebieskich marynarkach stoją za stołami, gdzie trzymają w rękach narzędzia, jedni mieszają różnokolorowe płyny, inni wpatrują się w monitory komputerów. Gdybym miała zgadywać, powiedziałabym, że mieszają serum symulacji, ale nie wiem, czy pracę Erudytów można ograniczyć do samych symulacji. Większość z nich przerywa swoje zajęcie i przygląda nam się, jak idziemy środkowym przejściem. A raczej: przyglądają się mnie. Kilka osób coś szepcze, ale reszta milczy. Jest tu strasznie cicho. Tuż za zdrajczynią z Nieustraszonych przechodzę przez próg i przystaję tak nagle, że Peter na mnie wpada. Ta sala jest równie duża jak poprzednia, ale są tu tylko dwie rzeczy: długi metalowy

stół i maszyna obok niego. Maszyna, którą rozpoznaję jak przez mgłę, ma monitor. A nad nim dynda kamera. Wzdrygam się mimowolnie. Bo wiem, co to jest. – Bardzo się cieszę, że akurat ty tu jesteś. – Jeanine mija mnie i przysiada na stole, palcami chwyta się krawędzi. – Cieszę się oczywiście z powodu twoich testów przynależności. – Moją uwagę przykuwają jej blond włosy, mocno przylizane, połyskujące w świetle. – Nawet wśród Niezgodnych jesteś dość nietypowa, bo cechuje cię przynależność do trzech frakcji. Altruizmu, Nieustraszoności i Erudycji. – Skąd... – Głos mi się łamie. Wyduszam z siebie pytanie: – Skąd wiesz? – Wszystko w swoim czasie. Na podstawie twoich wyników ustaliłam, że jesteś jedną z najsilniejszych Niezgodnych i nie mówię tego jako komplementu, ale żeby wyjaśnić ci mój cel. Jeżeli mam stworzyć symulację, która nie będzie mogła być unicestwiona przez umysł Niezgodnych, muszę przeanalizować umysł najsilniejszego z Niezgodnych, żeby dopracować wszystkie słabe punkty technologii. Rozumiesz? Nie odpowiadam. Nadal wpatruję się w elektrokardiograf przy stole. – Dlatego, tak długo jak tylko się da, moi naukowcy i ja będziemy cię badać. – Uśmiecha się lekko. – A potem, w ramach podsumowania badań, zostaniesz stracona. Wiedziałam. Wiedziałam, więc dlaczego miękną mi kolana, dlaczego skręca mi się żołądek, dlaczego? – Egzekucja odbędzie się tutaj. – Przesuwa opuszkami palców po blacie. – Na tym stole. Pomyślałam, że ciekawie będzie ci go pokazać. Chce zbadać moją reakcję. Ledwie oddycham. Do tej pory myślałam, że okrucieństwo wymaga złośliwości, ale to nieprawda. Jeanine nie ma powodu, żeby działać pod wpływem złośliwości. Jest okrutna, bo niczym się nie przejmuje, dopóki coś ją fascynuje. Równie dobrze mogłabym być elementem puzzli albo zepsutą maszyną, którą chce naprawić. Otworzy mi czaszkę tylko po to, żeby zobaczyć od środka jak funkcjonuje mój mózg; umrę tu i to będzie miłosierne. – Wiedziałam, co się stanie, kiedy tu przychodziłam – mówię. – To zwykły stół. A teraz chciałabym już wrócić do swojego pokoju. Właściwie nie zdaję sobie sprawy z upływu czasu, w każdym razie nie tak jak dawniej,

kiedy mogłam dysponować czasem. Więc kiedy drzwi znowu się otwierają i Peter wchodzi do mojej celi, nie wiem, ile czasu minęło, wiem tylko, że jestem wyczerpana. – Chodźmy, Sztywniaczko. – Nie jestem Altruistką. – Unoszę ręce nad głowę tak, że palcami niemal muskam ściany. – A teraz, kiedy jesteś sługusem Erudytów, nie możesz nazywać mnie Sztywniaczką. To niewłaściwe. – Powiedziałem: chodźmy. – I co, żadnych złośliwych komentarzy? – Spoglądam na niego w górę z udawanym zaskoczeniem. – Żadnego: „Jesteś idiotką, że tu przyszłaś; mózg masz chyba równie wybrakowany, jak niezgodny”? – Tego nie trzeba mówić – stwierdza. – Albo wstaniesz, albo cię wyciągnę na korytarz siłą. Wybieraj. Czuję się spokojniejsza. Peter zawsze jest wobec mnie złośliwy, to coś znajomego. Wstaję i wychodzę z pokoju. Po drodze zauważam, że Peter nie nosi już ręki na temblaku, w którą go postrzeliłam. – Wyleczyli ci ranę po kuli? – Tak. Teraz będziesz musiała sobie znaleźć inny słaby punkt do wykorzystywania. Ja, niestety dla ciebie, się ich pozbyłem. – Chwyta mnie za zdrowe ramię i ciągnie szybciej obok siebie. – Jesteśmy spóźnieni. Mimo że korytarz jest długi i pusty, nasze kroki nie niosą się echem. Mam wrażenie, że ktoś zakrył mi dłońmi uszy, a ja dopiero teraz się zorientowałam. Staram się zapamiętać układ korytarzy po drodze, ale wkrótce się gubię. Dochodzimy do końca jednego i skręcamy w lewo, do ciemnego pokoju, który kojarzy mi się z akwarium. Jedna ze ścian jest zrobiona ze szkła weneckiego – z mojej strony odbija światło, ale z drugiej na pewno przepuszcza. Naprzeciwko stoi wielka maszyna, z której wychodzi taca wielkości człowieka. Rozpoznaję to urządzenie z podręcznika Historii Frakcji, rozdział o Erudytach i medycynie. Aparat do rezonansu magnetycznego. Będzie robił zdjęcia mojego mózgu. Coś we mnie iskrzy. Od tak dawna tego nie czułam, że z początku to rozpoznaję. Ciekawość. Głos Jeanine, rozlega się przez intercom.

– Połóż się, Beatrice. Spoglądam na tacę, na której mam wjechać do maszyny. – Nie. Wzdycha. – Jeżeli nie zrobisz tego sama, mamy sposoby, żeby cię zmusić. Peter stoi za mną. Nawet ranny w rękę był od mnie silniejszy. Wyobrażam sobie jego ręce na mnie, jak pchają mnie w stronę tacy, rzucają mnie na metal, zaciągają pasy na moim ciele, zbyt mocno. – Zawrzyjmy umowę – mówię. – Jeżeli będę współpracować, zobaczę obraz. – Będziesz współpracować czy tego chcesz, czy nie. – Nieprawda. – Unoszę palec.Spoglądam w lustro. Wcale nie tak trudno udawać, że mówię do Jeanine, kiedy mówię do własnego odbicia. Włosy mam blond jak ona; obie jesteśmy blade i wyglądamy groźnie. Ta myśl wydaje mi się na tyle niepokojąca, że na kilka sekund gubię wątek i stoję w milczeniu z uniesionym palcem. Mam jasną skórę, jasne włosy i jestem zimna. Ciekawią mnie obrazy własnego mózgu. Jestem jak Jeanine. I mogę się tym albo brzydzić, zmagać się z tym, starać się to wymazać... albo to wykorzystać. – Nieprawda – powtarzam. – Bez względu na to, ilu pasów użyjecie, nie dacie rady mnie zmusić, żebym leżała tak nieruchomo, jak trzeba, żeby obrazy były wyraźne. – Odchrząkuję. – Chcę zobaczyć skany. I tak mnie zabijecie, więc właściwie jakie to ma znaczenie, ile wcześniej się dowiem o swoim mózgu? Cisza. – Dlaczego tak strasznie chcesz je zobaczyć? – Akurat ty powinnaś to rozumieć. W końcu mam równe predyspozycje do tego, żeby być Erudytką, jak żeby być Nieustraszoną czy Altruistką. – Dobrze. Możesz je zobaczyć. Połóż się. Podchodzę do tacy i się kładę. Metal jest zimny jak lód. Taca odjeżdża do tyłu, a ja znajduję się w aparacie. Wpatruję się w biel. Kiedy byłam mała, myślałam, że na pewno tak wygląda niebo, sama jasność, biel i nic poza tym. Teraz wiem, że to nie może być prawda, bo białe światło jest złe.

Słyszę dudnienie i zamykam oczy. Przypomina mi się jedna z przeszkód w moim krajobrazie strachu: pięści walą w okna i jacyś niewidoczni ludzie usiłują mnie porwać. Udaję, że dudnienie to bicie serca albo odgłosy perkusji. Dudnienie rzeki, łomoczącej w ściany przepaści w siedzibie Nieustraszonych. Dudnienie stóp po zakończeniu Ceremonii Wyboru. Nie wiem, ile czasu minęło, kiedy dudnienie ustaje, a taca znów się wysuwa. Siadam i rozcieram sobie kark. Drzwi otwierają się, ukazując Petera na korytarzu. Kiwa na mnie. – Chodź, możesz obejrzeć skany. Zeskakuję z metalowej leżanki i podchodzę do niego. Kiedy jesteśmy w korytarzu, kręci głową, patrząc na mnie. – Co? – Nie wiem, jak ci się udaje, że zawsze dostajesz to, co chcesz. – Jasne, bo chciałam się znaleźć w celi w siedzibie Erudytów. I chciałam być stracona. Moje słowa brzmią nonszalancko, jakbym na co dzień miała do czynienia z egzekucjami. Ale kiedy wypowiadam „stracona”, przechodzi mnie dreszcz. Udaję, że mi zimno, rozcieram dłońmi ramiona. – A nie chciałaś? – pyta. – To znaczy, przyszłaś tu z własnej woli. Nie nazwałbym tego instynktem samozachowawczym. Wystukuje kilka cyfr na klawiaturze przy kolejnych drzwiach i te się otwierają. Wchodzę do pokoju po drugiej stronie lustra. Pełno tu ekranów i światła – to wszystko odbija się w szkłach okularów Erudytów. Po drugiej stronie pokoju inne drzwi zamykają się z kliknięciem. Za jednym z ekranów nadal obraca się puste krzesło. Ktoś właśnie wyszedł. Peter stoi zbyt blisko za mną – gotowy mnie złapać, gdybym zdecydowała się kogoś zaatakować. Ale nikogo nie zaatakuję. Jak daleko zdołałabym uciec? Przebiegłabym jeden korytarz, dwa? I już po mnie. Nie mogłabym się stąd wydostać, nawet gdyby nie było strażników, którzy uniemożliwią mi ucieczkę. – Daj je tam. – Jeanine wskazuje olbrzymi ekran na ścianie po lewej. Jeden z naukowców Erudytów dotyka ekranu swojego komputera i obraz pojawia się na ścianie. Obraz mojego mózgu.

Właściwie nie wiem, na co patrzę. Orientuję się, jak wygląda mózg i ogólnie za co odpowiada każdy obszar, ale nie potrafię stwierdzić, czym różni się mój od innych. Jeanine puka palcem w brodę i wpatruje się w skan przez, jak mi się wydaje, bardzo długi czas. – Niech ktoś wyjaśni pannie Prior, za co odpowiada przedczołowa kora mózgowa – odzywa się w końcu. – To obszar mózgu za czołem, że tak powiem – odzywa się jedna z naukowców. Nie wygląda na wiele starszą ode mnie, ma na nosie duże okrągłe okulary, w których jej oczy wydają się większe. – Jest odpowiedzialna za organizację myśli i działań skierowanych na osiągnięcie celów. – Dobrze. Teraz niech ktoś powie, co zaobserwował w bocznym płacie przedczołowej kory mózgowej panny Prior. – Jest duży – mówi inny naukowiec, łysiejący mężczyzna. – Konkrety – żąda Jeanine. Jakby go ganiła. Dociera do mnie, że jestem w szkolnej klasie, bo każde pomieszczenie z więcej niż jednym Erudytą zamienia się w salę lekcyjną. A w śród nich Jeanine – ich najbardziej ceniony nauczyciel. Wszyscy wpatrują się w nią szeroko otwartymi oczami, z zapałem, z otwartymi ustami i czekają, żeby zrobić na niej wrażenie. – Dużo większy niż przeciętny – poprawia się łysiejący mężczyzna. – Lepiej. – Jeanine przechyla głowę. – Prawdę mówiąc, to jeden z największych płatów bocznej przedczołowej kory mózgowej, jakie widziałam. Ale kora oczodołowa– czołowa jest wyraźnie mała. Co oznaczają te dwa fakty? – Kora oczodołowa– czołowa jest ośrodkiem nagrody w mózgu. Osoby, których zachowaniem kieruje poszukiwanie nagrody, mają duży płat kory oczodołowej – recytuje ktoś. – To oznacza, że panna Prior przejawia bardzo niewielkie dążenie do nagrody. – Nie tylko to. – Jeanine uśmiecha się lekko. Niebieskie światło ekranów sprawia, że jej kości policzkowe i czoło wydają się jaśniejsze, ale rzucają cień na oczodoły. – Nie tylko mówi coś o jej zachowaniu, ale też o pragnieniach. Panny Prior nie motywuje nagroda. Ale jest wyjątkowo dobra w kierowaniu myśli i działań na osiąganie celów. To wyjaśnia zarówno jej szkodliwe, ale nieegoistyczne zachowanie, jak i, być może, zdolność unikania

symulacji. Jak to zmienia nasze podejście do nowego serum symulacji? – Powinno tłumić, ale nie całkowicie, aktywność kory przedczołowej – odpowiada dziewczyna w okrągłych okularach. – Właśnie – potwierdza Jeanine. W końcu na mnie spogląda oczami pełnymi blasku z zadowolenia. – Więc tak będziemy postępować. Czy wywiązałam się ze swojej części umowy, panno Prior? Mam sucho w ustach, więc trudno mi przełknąć ślinę. Co się stanie, jeżeli stłumią aktywność

mojego

płata

kory

przedczołowej?

Jeżeli

zniszczą

moją

zdolność

podejmowania decyzji? Co, jeżeli serum zadziała, a ja stanę się niewolnikiem symulacji jak wszyscy inni? Co, jeżeli całkowicie zapomnę o rzeczywistości? Nie wiedziałam, że cała moja osobowość, cała istota może być potraktowana jako produkt uboczny mojej anatomii. A jeżeli naprawdę jestem po prostu kimś z dużym płatem przedczołowej kory mózgowej ...i niczym więcej? – Tak – mówię. Peter i ja w milczeniu pokonujemy drogę powrotną do celi. Skręcamy w lewo, po drugiej stronie korytarza stoi grupa ludzi. To najdłuższy z korytarzy, którym przejdziemy, ale odległość skraca się, kiedy widzę jego. Podtrzymywany z obu stron przez zdradzieckich Nieustraszonych, z pistoletem przy skroni. Tobias – krew cieknie po twarzy i zabarwia na czerwono białą koszulę; Tobias, tak jak ja Niezgodny, stoi u wrót tego pieca, w którym spłonę. Dłonie Petera zaciskają się na moich ramionach i przytrzymują mnie w miejscu. – Tobias – mówię, a brzmi to jak westchnienie. Zdrajca z Nieustraszonych z bronią pcha Tobiasa w moją stronę. Peter też usiłuje pchnąć mnie do przodu, ale moje stopy są jak zakorzenione. Przyszłam tu po to, żeby nikt więcej nie zginął. Przyszłam, żeby ochronić tylu ludzi, ilu się da. A na bezpieczeństwie Tobiasa zależy mi bardziej niż na czyimkolwiek. Więc po co tu jestem, skoro on tu jest? Jaki to ma sens? – Coś ty zrobił? – mamroczę. Znajduje się teraz kilka kroków ode mnie, ale nie na tyle blisko, żeby mnie słyszeć. Mijając mnie, wyciąga rękę. Obejmuje moją dłoń i ją ściska. Ściska, a potem puszcza. Oczy

ma przekrwione, jest blady. – Coś ty zrobił? – Tym razem pytanie wyrywa mi się z gardła jak warknięcie. Rzucam się w jego stronę, walcząc z chwytem Petera, chociaż jego dłonie ocierają mi skórę. – Coś ty zrobił? – krzyczę. – Ty umrzesz, ja też umrę. – Ogląda się na mnie przez ramię. – Prosiłem cię, żebyś tego nie robiła. Podjęłaś inną decyzję. To są jej skutki. Znika za rogiem. Ostatnie co widzę po nim i prowadzących go zdradzieckich Nieustraszonych to błysk lufy pistoletu i krew za płatkiem ucha od zranienia, którego wcześniej nie zauważyłam. Kiedy znika, uchodzi ze mnie całe życie. Przestaję się szarpać i pozwalam, żeby dłonie Petera pchały mnie w stronę celi. Kiedy tylko wchodzę do środka, padam na ziemię i czekam, aż drzwi się zamkną, co będzie oznaczało, że Peter sobie poszedł, ale tak się nie dzieje. – Dlaczego on tu przyszedł? – pyta. Zerkam na niego. – Bo jest idiotą. – No cóż. Opieram głowę o ścianę. – Myślał, że cię uratuje? – prycha lekko. – To chyba typowe dla Sztywniaków. – Chyba tak nie myślał. Gdyby zamierzał mnie uratować, inaczej by to rozegrał; sprowadziłby innych. Nie wtargnąłby do siedziby Erudytów sam. Łzy napływają mi do oczu, a ja nie staram się mrugać, żeby je pohamować. Patrzę przez nie i widzę, jak wszystko dookoła mnie zlewa się w jedno. Parę dni temu w życiu nie rozpłakałabym się w obecności Petera, ale teraz... co za różnica. Jest ostatnim z moich wrogów. – Wydaje mi się, że przyszedł po to, żeby ze mną zginąć. Zakrywam dłonią usta, żeby stłumić szloch. Jeżeli mogę nadal oddychać, mogę przestać płakać. Nie potrzebuję ani nie chcę, żeby ze mną ginął. Co za idiota, myślę, ale moje serce czuje co innego. – To śmieszne – mówi Peter. – Zupełnie bez sensu. Ma osiemnaście lat, znajdzie sobie inną dziewczynę, jak zginiesz. Jest głupi, jeżeli tego nie wie.

Łzy spływają mi po policzkach, z początku gorące, potem zimne. Zamykam oczy. – Jeżeli myślisz, że to o to chodzi. – Przełykam kolejny szloch. – To ty jesteś głupi. – Jasne. Nieważne. – Jego buty piszczą, kiedy się odwraca. Wychodzi. – Czekaj! – Podnoszę wzrok na jego rozmazaną postać, nie jestem w stanie dostrzec jego twarzy. – Co mu zrobią? To samo co mnie? – Nie wiem. – Możesz się dowiedzieć? – Wycieram policzki grzbietem dłoni, zrezygnowana. – No to przynajmniej dowiedz się, czy nic mu nie jest, dobrze? – Czemu miałbym to robić? Czemu miałbym cokolwiek dla ciebie robić? Chwilę później słyszę, jak drzwi się zamykają.

Rozdział 30

Czytałam gdzieś, kiedyś, że płaczu nie da się wyjaśnić naukowo. Łzy mają jedynie nawilżać oczy. Nie ma żadnego racjonalnego powodu, żeby gruczoły łzowe nadmiernie produkowały łzy pod wpływem emocji. Moim zdaniem płaczemy po to, aby uwolnić naszą zwierzęcą część, nie tracąc człowieczeństwa. Bo wewnątrz mnie siedzi warcząca i rycząca bestia, która wyrywa się na wolność, do Tobiasa, i przede wszystkim, do życia. Chociaż bardzo się staram, nie potrafię jej zabić. Więc szlocham w dłonie. Lewo, prawo, prawo. Lewo, prawo, lewo. Prawo, prawo. Skręcamy po kolei od miejsca wyjścia – mojej celi – do miejsca przeznaczenia. To nowa sala. Znajduje się w niej częściowo rozkładany fotel, jak u dentysty. W rogu stoi monitor i biurko. Przy biurku siedzi Jeanine. – Gdzie on jest? Czekałam długie godziny, żeby zadać to pytanie. Zasypiałam i śniłam, że gonię Tobiasa po siedzibie Nieustraszonych. Bez względu na to, jak szybko biegłam, on zawsze był na tyle przede mną, że widziałam, jak znika za zakrętem, i dostrzegałam tylko rękaw albo tył buta. Jeanine posyła mi zdezorientowane spojrzenie. Ale nie jest zdezorientowana. Bawi się ze mną. – Tobias – odpowiadam mimo to. Drżą mi ręce, ale tym razem nie ze strachu. Ze złości. – Gdzie on jest? Co z nim robicie? – Nie widzę powodu, żeby udzielać ci tej informacji – oznajmia Jeanine. – A skoro oboje nie macie nic do powiedzenia, nie widzę też możliwości, żebyście dali mi powód, chyba że zmieniłabyś warunki naszej umowy. Chcę krzyczeć, że oczywiście, oczywiście wolałabym wiedzieć coś o Tobiasie niż o swojej Niezgodności, ale nie robię tego. Nie podejmuję pochopnych decyzji. Ona zrobi to, co zamierza zrobić Tobiasowi, czy będę o tym wiedzieć, czy nie. Ważniejsze, żebym w pełni rozumiała, co dzieje się ze mną. Wdycham powietrze przez nos i wydycham przez nos. Strząsam ręce. Siadam na krześle. – Interesujące – mówi.

– Nie powinnaś teraz dowodzić frakcją i planować wojny? – pytam. – Co tu robisz, przeprowadzasz badania na szesnastolatce? – Wybierasz różne sposoby mówienia o sobie, zależnie od tego, jak ci wygodniej. – Opiera się na krześle. – Czasami podkreślasz, że nie jesteś małą dziewczynką, a czasami upierasz się, że nią jesteś. Ciekawe, jak naprawdę się postrzegasz. Kim dla siebie jesteś? Jedną czy drugą? A może obiema? Albo żadną? – Nie widzę powodu, żeby udzielać ci tej informacji – odpowiadam beznamiętnie i oschle, tak jak ona. Słyszę lekkie prychnięcie. Peter zakrywa usta. Jeanine spogląda na niego ze złością, a jego śmiech natychmiast zamienia się w pokasływanie. – Szyderstwo to dziecinada, Beatrice. Nie przystoi ci. „Szyderstwo to dziecinada, Beatrice”, powtarzam w myślach, próbując jak najlepiej naśladować jej głos. „Nie przystoi ci”. – Serum. – Jeanine zerka na Petera. Peter wychodzi do przodu i przeszukuje czarne pudełko na biurku, po czym wyjmuje strzykawkę z zamocowaną na niej igłą. Rusza w moją stronę. – Pozwól mi. – Wyciągam rękę. Spogląda, czy Jeanine się zgodzi. – W porządku – mówi Jeanine. Peter podaje mi strzykawkę. Wkłuwam igłę w bok szyi i naciskam tłoczek. Jeanine dotyka palcem jeden z przycisków i robi się ciemno. Moja matka stoi w przejściu, z ręką wyciągniętą nad głową tak, żeby trzymać się metalowego uchwytu. Twarz ma odwróconą, nie w stronę siedzących obok mnie ludzi, ale w stronę miasta, które mijamy w jadącym autobusie. Widzę zmarszczki na jej czole i wokół warg, kiedy marszczy brwi. – O co chodzi? – pytam. – Tyle trzeba zrobić. – Lekko wskazuje głową szybę autobusu. – A tak niewielu nas zostało. To jasne, o czym mówi. Za oknami, jak okiem sięgnąć, gruzy. Po drugiej stronie ulicy widać ruiny budynku. Odłamki szklą zaśmiecają chodniki. Zastanawiam się, co

spowodowało tak ogromne zniszczenia. – Dokąd jedziemy? Uśmiecha się do mnie, a ja widzę inne zmarszczki niż wcześniej, w kącikach jej oczu. – Jedziemy do siedziby Erudytów. Marszczę czoło. Przez większą część życia unikałam siedziby Erudytów. Mój ojciec zwykł mawiać, że nie chce nawet oddychać tamtejszym powietrzem. – Po co tam jedziemy? – Oni nam pomogą. Czemu czuję ucisk w żołądku na myśl o ojcu? Przypominam sobie jego twarz, zniszczoną ciągłym rozczarowaniem do otaczającego go świata; jego włosy, krótkie zgodnie z zasadami Altruizmu, i czuję ten sam ból w żołądku jak wtedy, kiedy zbyt długo nie jem – ściskanie w dołku. – Czy coś się stało tacie? – Czemu o to pytasz? – Kręci głową. – Nie wiem. Nie czuję bólu, kiedy patrzę na matkę. Ale mam wrażenie, jakbym każdą sekundę, jaką spędzamy w odległości tych paru centymetrów, musiała wyryć sobie w umyśle, aż cała moja pamięć dopasuje się do tego kształtu. Ale jeżeli matka nie jest czymś trwałym, kim jest? Autobus się zatrzymuje i drzwi otwierają się, skrzypiąc. Matka rusza przejściem, a ja za nią. Jest ode mnie wyższa, więc mój wzrok pada pomiędzy jej łopatki, na górę kręgosłupa. Wygląda na kruchą, ale krucha nie jest. Schodzę na chodnik. Kawałki szkła chrzęszczą mi pod stopami. Są niebieskie i sądząc po dziurach w budynku po mojej prawej stronie, kiedyś to była szyba. – Co się stało? – Wojna – odpowiada matka. – To, czego tak bardzo staraliśmy się uniknąć. – I Erudyci pomogą nam... jak? – Boję się, że całe to gadanie ojca o Erudytach było dla ciebie ze szkodą – mówi łagodnie. – Oczywiście, popełnili błędy, ale jak każdy, mają w sobie dobro i zło: ani tylko dobro, ani całkiem zło. Co byśmy zrobili bez naszych lekarzy, naukowców, nauczycieli? –

Głaszcze mnie po głowie. – Postaraj się o tym pamiętać, Beatrice. – Będę pamiętać – obiecuję. Nie przerywamy marszu. Jednak coś z tego, co powiedziała, niepokoi mnie. Czyżby to, co powiedziała o ojcu? Nie, ojciec zawsze narzekał na Erudytów. Może to, co powiedziała o Erudytach? Przeskakuję duży odłamek szkła. Nie, niemożliwe. Co do Erudytów miała rację. Wszyscy moi nauczyciele pochodzili z Erudycji, tak jak lekarz, który składał rękę matki, kiedy ją złamała parę lat temu. To ta ostatnia część. „Postaraj się o tym pamiętać”. Jakby później mogła nie mieć okazji mi o tym przypomnieć. Czuję, że coś się zmienia w moim umyśle, jakby coś, co było zamknięte, nagle się otworzyło. – Mamo? Odwraca się i spogląda na mnie. Jasny lok wysuwa się z koka i dotyka jej policzka. – Kocham cię – dodaję. Wskazuję okno po mojej lewej stronie, a ono eksploduje. Cząsteczki szkła sypią się na nas. Nie chcę się obudzić w pokoju w siedzibie Erudytów, więc nie otwieram oczu od razu, nawet kiedy symulacja znika. Staram się jak najdłużej zachować obraz matki i włosów przylegających jej do policzka. Ale kiedy widzę już tylko czerwień pod powiekami, otwieram oczy. – Będziesz musiała wymyślić coś lepszego – zwracam się do Jeanine. – To dopiero początek – odpowiada.

Rozdział 31

Tej nocy śnię nie o Tobiasie i nie o Willu, ale o matce. Stoimy w sadzie Serdeczności, gdzie dojrzałe jabłka dyndają tuż nad naszymi głowami. Cienie liści tworzą wzór na jej twarzy; jest ubrana na czarno, chociaż za życia nigdy jej w czerni nie widziałam. Uczy mnie zaplatać warkocz, pokazując na własnym kosmyku, i śmieje się, kiedy plączą mi się palce. Budzę się z myślą: jak to możliwe, że nie zauważyłam – chociaż codziennie siedziałam

naprzeciwko

niej

przy

stole

przy

śniadaniu –

że tryska

energią

Nieustraszonych. Czyżby dlatego, że dobrze to skrywała? Czy może dlatego, że się nie przyglądałam? Ukrywam twarz w materacu, na którym spałam. Nigdy jej nie poznam. Ale przynajmniej ona się nigdy nie dowie, co zrobiłam Willowi. W tej chwili wydaje mi się, że nie zniosłabym tego, gdyby się dowiedziała. Ciągle mrugam, żeby odpędzić z oczu senność, kiedy idę za Peterem korytarzem, kilka sekund czy minut później, nie wiem. – Peter. – Boli mnie gardło, pewnie krzyczałam we śnie. – Która godzina? Ma zegarek, ale tarcza jest zasłonięta, więc jej nie widzę. A Peter w ogóle na niego nie spogląda. – Dlaczego ciągle mnie eskortujesz? – pytam. – Nie ma jakiejś niemoralnej akcji, w której powinieneś brać udział? Kopanie szczeniaków albo podglądanie dziewczyn, kiedy się przebierają, albo coś innego? – Wiem, co zrobiłaś Willowi. Nie udawaj, że jesteś lepsza ode mnie, bo ty i ja, jesteśmy dokładnie tacy sami. Jedyna rzecz, która różni tu jeden korytarz od drugiego, to długość. Postanawiam określić je według tego, ile kroków stawiam do zakrętu. Dziesięć. Czterdzieści siedem. Dwadzieścia dziewięć. – Mylisz się – mówię. – Może oboje jesteśmy źli, ale istnieje między nami ogromna różnica: ja nie cieszę się z tego, że taka jestem. Peter lekko parska, kiedy przechodzimy między stołami laboratoryjnymi Erudytów. Wtedy właśnie dociera do mnie, dokąd idziemy: do pokoju, który pokazała mi Jeanine.

Do pokoju, gdzie zostanę stracona. Wzdrygam się tak mocno, że szczękam zębami i ciężko mi iść, ciężko zachować trzeźwość umysłu. To tylko pokój, powtarzam sobie. Zwykły pokój jak każdy inny. Straszna ze mnie kłamczucha. Tym razem sala egzekucyjna nie jest pusta. W jednym kącie kręci się czterech zdrajców z Nieustraszoności i dwoje Erudytów – ciemnoskóra kobieta i starszy mężczyzna, oboje w fartuchach laboratoryjnych stoją z Jeanine przy metalowym stole na środku. Wokół niego ustawiono kilka urządzeń; wszędzie ciągną się kable. Nie wiem, do czego służy większość z tych maszyn, ale w śród nich rozpoznaję elektrokardiograf. Co planuje Jeanine, do czego byłby potrzebny elektrokardiograf? – Daj ją na stół – mówi, wyraźnie znudzona. Przez chwilę wpatruję się w płaski arkusz stali. A jeżeli zmieniła zdanie i nie chce czekać, żeby mnie stracić? Co, jeżeli teraz umrę? Dłonie Petera zaciskają się na moich ramionach, a ja się wyrywam, walczę z całych sił. Ale on mnie zwyczajnie podnosi, uchylając się przed moimi kopniakami, i kładzie z hukiem na metalowym blacie, aż tracę dech. Z trudem łapię powietrze i wyciągam zaciśniętą pięść, żeby uderzyć w pierwsze co mi się nawinie – trafiam w nadgarstek. Peter krzywi się, ale inni zdrajcy z Nieustraszonych już zdążyli dotrzeć z pomocą. Jeden z nich przytrzymuje mi nogi w kostkach, a drugi trzyma mnie za ramiona, kiedy Peter przeciąga nad moim ciałem czarne pasy i mnie przypina. Zaciskam zęby z bólu w rannym ramieniu i przestaję się szarpać. – Co tu się dzieje, do cholery? – pytam kategorycznie i wyciągam szyję, żeby spojrzeć na Jeanine. – Umówiłyśmy się na współpracę w zamian za wyniki! Umówiłyśmy się... – To nie ma żadnego związku z naszą umową – oznajmia Jeanine, zerkając na zegarek. – Nie chodzi o ciebie, Beatrice. Drzwi znowu się otwierają. Kuśtykając, wchodzi Tobias w obstawie zdrajców z Nieustraszonych. Twarz ma posiniaczoną, a między brwiami rozcięcie. Nie porusza się z tą co zwykle ostrożnością, trzyma się idealnie prosto. Musi być ranny. Staram się nie myśleć o tym, co doprowadziło go do takiego stanu. – Co to jest? – pyta szorstkim, zachrypniętym głosem.

Pewnie od krzyku. Gardło mam ściśnięte. – Tris. – Rzuca się do mnie, ale Nieustraszeni zdrajcy są zbyt szybcy. Chwytają go zaledwie po kilku krokach. – Tris, nic ci nie jest? – Nie. A tobie? Kiwa głową. Nie wierzę mu. – Żebyśmy nie tracili więcej czasu, panie Eaton, pomyślałam, że zastosuję najbardziej logiczną metodę. Serum prawdy byłoby oczywiście wskazane, ale potrzebowałabym paru dni, żeby zmusić Jacka Kanga, by nam go trochę oddał, bo jest zazdrośnie strzeżone przez Prawość, a ja wolałabym nie marnować tych kilku dni. – Robi parę kroków naprzód, ze strzykawką w dłoni. Substancja jest zabarwiona na szaro. Mogłaby to być nowa wersja serum symulacji, ale wątpię. Zastanawiam się, jakie ma działanie. Nie może to być nic dobrego, skoro Jeanine jest taka zadowolona z siebie. – Za kilka sekund wstrzyknę Tris ten płyn. Wtedy, mam nadzieję, górę weźmie odruch bezinteresowności i dasz mi dokładnie to, czego potrzebuję... – Czego ona potrzebuje? – przerywam jej. – Informacji na temat schronów bezfrakcyjnych – odpowiada Tobias, nie patrząc na mnie. Oczy otwierają mi się szeroko. Bezfrakcyjni są ostatnią nadzieją każdego z nas, teraz, kiedy połowa lojalnych Nieustraszonych i cała Prawość jest podatna na symulację, a połowa Altruistów nie żyje. – Nie mów jej. Ja i tak umrę. Nie mów jej niczego. – Proszę mi przypomnieć, panie Eaton – mówi Jeanine. – Co robią symulacje Nieustraszonych? – To nie jest sala lekcyjna – cedzi przez zaciśnięte zęby. – Ty mi powiedz, co zamierzasz zrobić. – Powiem, jeżeli odpowiesz na moje proste pytanie. – Dobrze. – Tobias przenosi na mnie wzrok. – Symulacje pobudzają ciało migdałowate, które odpowiada za przetwarzanie strachu, wywołują halucynacje w oparciu o ten strach, a następnie przekazują dane do komputera, aby zostały przetworzone i przeanalizowane.

Brzmi to tak, jakby już znał tę formułkę na pamięć. I może rzeczywiście tak jest – zajmował się symulacjami od lat. – Bardzo dobrze. – Jeanine kiwa głową. – Kiedy opracowywałam symulacje dla Nieustraszonych, dawno temu, odkryliśmy, że ta moc opanowywała mózg i sprawiała, że stawał się zbyt nieprzytomny z przerażenia, żeby cokolwiek tworzyć, i to właśnie wtedy rozcieńczyliśmy roztwór, żeby symulacje były bardziej kształcące. Ale nadal pamiętam, jak zrobić poprzednią mieszankę. – Uderza w strzykawkę paznokciem. – Strach – ciągnie – jest potężniejszy niż ból. Więc czy jest coś, co chciałbyś powiedzieć, zanim wstrzyknę to pannie Prior? Tobias zaciska wargi. Jeanine wbija igłę. Zaczyna się cicho, biciem serca. Z początku nie za bardzo wiem, czyje bicie serca słyszę, bo jest o wiele za głośne, żeby to mogło być moje. Ale wtedy dociera do mnie, że to jednak moje serce, a bicie staje się coraz szybsze i szybsze. Pot zbiera mi się na dłoniach i pod kolanami. I wtedy muszę gwałtownie nabrać powietrza, żeby wziąć oddech. Wtedy zaczyna się krzyk i nie mogę myśleć. Tobias walczy ze zdradzieckimi Nieustraszonymi przy drzwiach. Słyszę obok coś, co przypomina płacz dziecka, odwracam głowę, żeby zobaczyć, skąd ten płacz dochodzi, ale widzę tylko elektrokardiograf. Nade mną linie między płytkami sufitowymi wyginają się i przybierają postać monstrualnych stworów. Zapach gnijącego ciała wypełnia powietrze, a ja zaczynam się dławić. Gigantyczne kreatury przyjmują bardziej wyraziste kształty – są ptakami, krukami, z dziobami długimi jak moja ręka i skrzydłami tak ciemnymi, że wydaje się, że pochłaniają całe światło. – Tris – odzywa się Tobias. Odwracam wzrok od kruków. Stoi przy drzwiach tam, gdzie stał, zanim dostałam zastrzyk, ale teraz trzyma nóż. Wyciąga go ze swojego ciała i odwraca tak, że czubek celuje w jego brzuch. Zbliża go do siebie, czubek ostrza dotyka brzucha. – Co robisz? Przestań! – Robię to dla ciebie. – Uśmiecha się lekko. Popycha nóż dalej, powoli, i krew plami

brzeg jego koszuli. Krztuszę się i miotam w pasach, którymi jestem przypięta do stołu. – Nie! Przestań! – Rzucam się i w symulacji zdążyłabym się już uwolnić, więc to na pewno znaczy, że to prawda, to prawda. Krzyczę, a on wbija nóż aż po rękojeść. Pada na ziemię, krew wylewa się z niego szybko i go otacza. Ciemne ptaki zwracają na niego swoje paciorkowate oczy i tłoczą się w tornadzie skrzydeł i ogonów, dziobiąc skórę. Widzę jego oczy pośród wirujących piór, jest nadal przytomny. Na palcach, które trzymają nóż, ląduje ptak. Tobias znów wyciąga nóż upuszcza go na ziemię; powinnam mieć nadzieję, że umarł, ale jestem tak samolubna, że chcę, aby żył. Unoszę plecy znad stołu; wszystkie moje mięśnie napinają się, gardło boli od krzyku, który już nie układa się w słowa i nie ustaje. – Środek uspokajający – rozkazuje surowy głos. Kolejna igła w szyję i serce zaczyna mi zwalniać. Szlocham z ulgi. Przez kilka sekund jestem w stanie tylko szlochać z ulgi. To nie był strach. To było coś innego, uczucie, które nie powinno istnieć. – Wypuśćcie mnie – mówi Tobias głosem bardziej ochrypłym niż wcześniej. Mrugam szybko i widzę go przez łzy. Na rękach ma czerwone ślady w miejscach, gdzie przytrzymywali go Nieustraszeni zdrajcy, ale nie umiera, nic mu nie jest. – Tylko wtedy wam powiem, jak mnie wypuścicie. Jeanine kiwa głową, a on biegnie do mnie. Obejmuje dłonią moją dłoń, a drugą dotyka moich włosów. Jego palce są mokre od łez. Nie ociera ich. Pochyla się i przyciska czoło do mojego. – Schrony bezfrakcyjnych – odzywa się ponurym głosem, prosto w mój policzek. – Dajcie mi mapę, to wam je zaznaczę. Jego czoło jest zimne i suche. Bolą mnie mięśnie, pewnie od tego, że były napięte przez ten czas – nie wiem jak długi – kiedy pulsowało we mnie serum. Odsuwa się, ale wciąż obejmuje palcami moje palce, aż w końcu Nieustraszeni zdrajcy odciągają go ode mnie i prowadzą gdzie indziej. Moja dłoń opada ciężko na stół. Nie chcę już walczyć z pasami. Chcę spać. – Skoro już tu jesteś... – mówi Jeanine, kiedy Tobias i jego strażnicy znikają. Unosi wzrok i skupia swoje wodniste oczy na jednym z Erudytów. – Weź go i przyprowadź tutaj.

Nadeszła pora. – Znów spogląda na mnie. – Kiedy będziesz spać, zastosujemy pewną procedurę, żeby zbadać kilka rzeczy w twoim mózgu. To nie będzie inwazyjne. Ale wcześniej... obiecałam ci pełną przejrzystość tych procedur. Więc postąpię uczciwie i wyjawię, kto pomaga mi w moich wysiłkach. – Uśmiecha się lekko. – Kto mi powiedział, do jakich trzech frakcji miałaś predyspozycje, jak najlepiej cię tu zwabić i jak wstawić twoją matkę do ostatniej symulacji, żeby ta zadziałała skuteczniej. Spogląda na drzwi; środek uspokajający zaczyna działać, przez co zamazują mi się wszystkie kontury. Oglądam się przez ramię i przez mgłę wywołaną lekiem widzę jego. Caleba.

Rozdział 32

Budzę się z bólem głowy. Próbuję znowu zasnąć – przynajmniej kiedy śpię, jestem spokojna – ale obraz Caleba stojącego w drzwiach krąży mi cały czas po głowie, a towarzyszy mu krakanie wron. Dlaczego nigdy nie zastanawiałam się nad tym, skąd Erie i Jeanine wiedzą, że mam predyspozycje do trzech frakcji? Dlaczego nigdy nie przyszło mi do głowy, że tylko trzy osoby mogły im o tym powiedzieć: Tori, Caleb i Tobias? Głowa mi pęka. Nie potrafię się w tym wszystkim połapać. Dlaczego Caleb mnie zdradził? I kiedy do tego doszło – po ataku symulacyjnym? Po ucieczce od Serdeczności? A może wcześniej, wtedy, kiedy ojciec jeszcze żył? Caleb wyjaśnił nam, że odszedł od Erudytów, kiedy się zorientował, co planują – czyżby kłamał? Widocznie tak. Przyciskam grzbiet dłoni do czoła. Dla mojego brata ważniejsza była frakcja niż więzy krwi. Musiał mieć powód. Musiała mu grozić. Albo zmusić go w inny sposób. Drzwi się otwierają. Nie podnoszę głowy ani nie otwieram oczu. – Sztywniaczko. To Peter. Oczywiście. – Tak. – Kiedy pozwalam dłoni opaść z twarzy, wraz z nią opada kosmyk włosów. Spoglądam na niego kątem oka. Do tej pory nigdy nie miałam tak tłustych włosów. Peter stawia mi przy łóżku butelkę wody i kanapkę. Na myśl o jedzeniu dostaję mdłości. – Masz wyprany mózg? – pyta. – Chyba nie. – Nie bądź taka pewna. – Ha, ha. Jak długo spałam? – Około doby. Kazali mi zaprowadzić cię pod prysznic. – Jeżeli powiesz coś w stylu, że bardzo jest mi potrzebny, to dostaniesz w zęby – mówię zmęczonym głosem. Pokój wiruje, kiedy unoszę głowę, ale udaje mi się przełożyć nogi za brzeg łóżka i wstać. Ruszamy z Peterem korytarzem. Kiedy skręcamy, żeby dojść do łazienki, na końcu

korytarza dostrzegam ludzi. Wśród nich Tobiasa. Widzę, gdzie nasze ścieżki się przetną, pomiędzy miejscem, gdzie stoję teraz, a drzwiami mojej celi. Wpatruję się, nie w Tobiasa, ale w punkt, w którym się znajdzie, kiedy wyciągnie rękę po moją dłoń, jak ostatnio, kiedy się mijaliśmy. Z przejęcia dostaję gęsiej skórki. Przez chwilę znów go będę dotykać. Sześć kroków i się miniemy. Pięć. Jednak kiedy zostają cztery, Tobias się zatrzymuje. Całe jego ciało zamiera; strażnik jest zdezorientowany, na sekundę poluźnia uchwyt, a Tobias pada na ziemię. Potem się obraca. Wyrywa do przodu. I chwyta broń z kabury niższego Nieustraszonego zdrajcy. Pistolet wypala. Peter nurkuje na prawo, ciągnąc mnie ze sobą. Usta strażnika Nieustraszonych są otwarte – na pewno krzyczy. Nie słyszę go. Tobias kopie go mocno w brzuch. Ja jako Nieustraszona jestem pełna podziwu dla jego formy – doskonałej, i prędkości – niewiarygodnej. Nagle robi zwrot i kieruje broń na Petera. Ale ten już mnie wypuścił. Tobias chwyta mnie za lewą rękę, pomaga mi wstać i zaczyna biec. Kuśtykam za nim. Za każdym razem, kiedy moja stopa uderza w ziemię, ból rozsadza mi głowę, ale nie mogę stanąć. Mrugam, żeby przegonić z oczu łzy. Biegnij, mówię sobie, jakby to mogło w czymś pomóc. Dłoń Tobiasa jest szorstka i silna. Pozwalam, żeby prowadziła mnie za róg. – Tobias – sapię. Zatrzymuje się i spogląda na mnie przez ramię. – O, nie. – Gładzi mój policzek. – Wskakuj mi na plecy. Pochyla się, a ja obejmuję go za szyję i ukrywam twarz między jego łopatkami. Podnosi mnie bez trudu i przytrzymuje nogę lewą ręką. W prawej nadal trzyma broń. Biegnie, i mimo mojego ciężaru, jest szybki. A ja się tak zastanawiam: jakim cudem on mógł być Altruistą? Wydaje się, że to, co go wyróżnia, to szybkość i zabójcza celność. Ale nie siła, nie tak szczególnie. Jest sprytny, ale nie silny. Silny tylko na tyle, żeby mnie udźwignąć. Korytarze są teraz puste, ale nie na długo. Wkrótce wszyscy Nieustraszeni w tym budynku zaczną pędzić do nas z każdej strony, a my będziemy uwięzieni w tym jasnym labiryncie. Ciekawe, jak Tobias zamierza się przez nich przedrzeć. Lekko unoszę głowę i widzę, że mijamy wyjście. – Tobias, przegapiłeś je. – Co przegapiłem? – dyszy.

– Wyjście. – Nie chcę uciekać. Zastrzeliliby nas. Chcę coś... znaleźć. Mogłabym podejrzewać, że to mi się śni, gdyby nie potworny ból głowy. Zwykle tylko moje sny są aż tak pozbawione sensu. Skoro nie próbuje uciec, dlaczego zabrał mnie ze sobą? Zatrzymuje się gwałtownie, mało mnie nie upuszczając, kiedy dociera do szerokiego korytarza wyłożonego taflami szkła po obu stronach, za którymi widać biura. Erudyci siedzą jak zamurowani przy biurkach i gapią się na nas. Tobias nie zwraca na nich uwagi; z tego, co widzę, wzrok ma skupiony na drzwiach na końcu korytarza. Przed nimi stoi znak „Kontrola”. Tobias przepatruje każdy kąt pomieszczenia i strzela do kamery zamocowanej przy suficie po naszej prawej stronie. Kamera spada. Obiektyw się rozbija. – Możesz zejść – mówi. – Koniec z bieganiem, obiecuję. Zsuwam się z jego pleców i biorę go za rękę. Idzie w stronę zamkniętych drzwi, które właśnie minęliśmy, do magazynku. Zatrzaskuje drzwi i przysuwa pod klamkę zdezelowane krzesło. Stoję do niego przodem, za plecami mam półkę wypełnioną papierem. Nad nami migocze niebieskie światło. Jego oczy błądzą po mojej twarzy niemal łakomie. – Nie mam dużo czasu, więc powiem prosto z mostu. Kiwam głową. – Nie przyszedłem tu na misję samobójczą. Przyszedłem z dwóch powodów. Po pierwsze, chciałem znaleźć dwa główne pokoje kontrolne Erudytów, żebyśmy podczas ataku wiedzieli, co zniszczyć najpierw, żeby pozbyć się wszystkich danych z symulacji. Wtedy Jeanine nie zdoła uruchomić przekaźników Nieustraszonych. To wyjaśnia, dlaczego biegliśmy, choć nie uciekaliśmy. I znaleźliśmy pokój kontrolny, na końcu korytarza. Wpatruję się w niego, nadal zamroczona po kilku ostatnich minutach. – Po drugie... – odchrząkuje. – Chciałem mieć pewność, że się trzymasz, bo mamy plan. – Jaki plan? – Według tego, co mówi jeden z naszych szpiegów, twoja egzekucja jest wstępnie zaplanowana za dwa tygodnie od dzisiaj. W każdym razie, to docelowa data Jeanine

wprowadzenia nowej symulacji, odpornej na Niezgodnych. Więc za czternaście dni od dzisiaj bezfrakcyjni, lojalni Nieustraszeni i Altruiści, którzy chcą walczyć, zaatakują siedzibę Erudytów i odbiorą im ich największą broń: system komputerowy. To oznacza, że liczebnie będziemy przewyższać zdradzieckich Nieustraszonych, a przez to Erudytów. – Ale powiedziałeś Jeanine, gdzie znajdują się schrony bezfrakcyjnych. – Tak. – Marszczy lekko czoło. – To problem. Jednak jak oboje dobrze wiemy, wielu bezfrakcyjnych jest Niezgodnymi i kiedy wyruszałem, spora ich część już przeniosła się do sektora Altruizmu, dlatego ucierpią tylko nieliczne schrony. Więc nadal mnóstwo ludzi będzie mogło wziąć udział w inwazji. Dwa tygodnie. Czy wytrzymam tu dwa tygodnie? Już jestem tak zmęczona, że z trudem stoję o własnych siłach. Nawet ratunek, który proponuje Tobias, ledwie do mnie przemawia. Nie chcę wolności. Chcę spać. Chcę, żeby się to skończyło. – Ja nie... – Słowa więzną mi w gardle i zaczynam płakać. – Nie dam rady... tak długo. – Tris – mówi ostro. Nigdy się nade mną nie rozczula. Chciałabym, żeby chociaż ten jeden raz się nade mną porozczulał. – Musisz. Musisz to przetrwać. – Dlaczego? – Pytanie rodzi się w brzuchu i wyrywa się z gardła jak jęk. Mam ochotę okładać go pięściami po piersi, jak dziecko w napadzie szału. Łzy zalewają mi policzki i wiem, że zachowuję się niedorzecznie, ale nie mogę przestać. – Dlaczego muszę? Dlaczego choć raz nie może czegoś zrobić ktoś inny? A jeżeli ja już nie chcę dłużej tego znosić? Dociera do mnie, że „tego” oznacza „życia”. Nie chcę go. Chcę rodziców, i to od wielu tygodni. Próbuję się do nich przedrzeć i teraz jestem tak blisko, a on mi mówi, żebym tego nie robiła. – Wiem. – Nigdy nie słyszałam, żeby jego głos brzmiał tak miękko. – Wiem, że to trudne. Najtrudniejsze, co kiedykolwiek musiałaś zrobić. Kręcę głową. – Nie mogę cię zmusić – ciągnie. – Nie mogę sprawić, żebyś chciała to przetrwać. – Przyciąga mnie do siebie, przeczesuje dłonią moje włosy i zakłada mi je za ucho. Jego palce wędrują w dół po mojej szyi i po ramieniu. – Ale przetrwasz. Bez względu na to, czy w to wierzysz, czy nie. Wytrzymasz, bo taka jesteś. Odsuwam się i dotykam wargami jego warg, nie delikatnie, nie nieśmiało. Całuję go jak

kiedyś, kiedy byłam nas pewna, przesuwam dłońmi po jego plecach, po rękach, jak dawniej. Nie chcę mówić mu prawdy – że się myli i że nie chcę tego przeżyć. Drzwi się otwierają. Do magazynku wdzierają się zdradzieccy Nieustraszeni. Tobias się cofa, obraca pistolet w dłoni i podaje go, rękojeścią, najbliższemu Nieustraszonemu zdrajcy.

Rozdział 33

– Beatrice. Budzę się gwałtownie. Pokój, w którym się znajduję – do jakiegoś eksperymentu, który chcą na mnie przeprowadzić – jest duży, z ekranami na tylnej ścianie, niebieskimi światłami tuż nad podłogą i rzędami tapicerowanych ławek biegnących przez środek. Siedzę na najdalszej z Peterem po lewej stronie i opieram głowę o ścianę. Czuję, jakby ciągle brakowało mi snu. Teraz żałuję, że się obudziłam. Kilka kroków ode mnie stoi Caleb, wspierając cały ciężar ciała na jednej nodze, w niepewnej pozie. – Czy ty kiedykolwiek opuściłeś Erudytów? – pytam. – To bardziej skomplikowane – zaczyna. – Ja... – To nie jest skomplikowane. – Chcę krzyczeć, ale mój głos brzmi monotonnie. – W którym momencie zdradziłeś naszą rodzinę? Zanim umarli rodzice czy potem? – Zrobiłem to, co musiałem. Wydaje ci się, że to rozumiesz, Beatrice, ale nie rozumiesz. Ta cała sytuacja... jest o wiele poważniejsza, niż przypuszczasz. Jego oczy błagają mnie o zrozumienie, ale rozpoznaję ten ton: kiedy byłam młodsza, używał go, żeby mnie zganić. Jest protekcjonalny. Arogancja to jedna ze skaz w sercu Erudyty, wiem. Często znajduję ją w swoim. Ale kolejna to zachłanność. A tej nie posiadam. Więc w połowie jestem jak oni, w połowie nie, jak zwykle. Dźwigam się na nogi. – Nadal nie odpowiedziałeś mi na pytanie. Caleb się cofa. – Nie chodzi o Erudytów, chodzi o wszystkich. O wszystkie frakcje. I o miasto. I o to, co za płotem. – Mam to gdzieś – mówię, ale to nieprawda. Zdanie „I o to, co za płotem” przyprawia mnie o dreszcz. Za płotem? Jak cokolwiek z tego, co się tu dzieje, może dotyczyć tego, na zewnątrz? Coś niepokoi mnie w myślach. Marcus powiedział, że informacje, jakie posiadał Altruizm, były powodem ataku Jeanine. Czy te informacje mają też coś wspólnego z tym,

co na zewnątrz? Chwilowo odpycham tę myśl. – Sądziłam, że dla ciebie liczą się tylko fakty. Wolność informacji? A co powiesz na ten fakt, Caleb? Kiedy... – Głos mi się łamie. – Kiedy zdradziłeś naszych rodziców? – Zawsze byłem Erudytą – mówi łagodnie. – Nawet wtedy, kiedy miałem być Altruistą. – Skoro jesteś z Jeanine, nienawidzę cię. Tak jak nienawidziłby nasz ojciec. – Nasz ojciec – prycha. – Nasz ojciec był Erudytą, Beatrice. Wiem to od Jeanine, chodzili do jednej klasy. – Nie był Erudytą – odzywam się po paru sekundach. – Postanowił ich opuścić. Wybrał inną tożsamość, tak jak i ty, i stał się kimś innym. Tylko że ty wybrałeś to... to zło. – Mówisz jak prawdziwa Nieustraszona – stwierdza ostro Caleb. – Coś musi być czarne albo białe. Nie ma odcieni. Świat tak nie wygląda, Beatrice. Czy coś jest dobre czy złe, zależy, z której strony patrzysz. – Nieważne, z której strony patrzę, nadal będę uważała, że kontrolowanie umysłów mieszkańców całego miasta jest złem. – Czuję, że drżą mi wargi. – Nadal będę uważała, że wydanie siostry na tortury i stracenie jest złem! To mój brat, ale mam ochotę rozedrzeć go na strzępy. Jednak zamiast tego, znowu siadam. Nigdy nie zdołałabym zranić go tak, żeby jego zdrada przestała mnie boleć. A boli, każdą cząstkę mojego ciała. Przyciskam palce do piersi, żeby rozmasować ostre napięcie. Jeanine i jej armia Erudytów naukowców i zdrajców Nieustraszonych wchodzi do środka w chwili, kiedy ocieram zły z policzków. Mrugam szybko, żeby nie zauważyła, że płaczę. Ale ona tylko ledwie omiata mnie spojrzeniem! – Przyjrzyjmy się wynikom – oznajmia. Caleb, który stoi teraz przy ekranach, wciska coś z przodu sali i włączają się ekrany. Zapełniają je słowa i liczby, których nie rozumiem. – Odkryliśmy coś niezmiernie interesującego, panno Prior. – Nigdy wcześniej nie widziałam jej tak radosnej. Prawie się uśmiecha, choć niezupełnie. – Masz olbrzymią ilość szczególnego rodzaju neuronów, nazywanych, dość zwyczajnie, neuronami lustrzanymi. Czy ktoś wytłumaczyłby pannie Prior, za co dokładnie odpowiadają neurony lustrzane? Erudyci naukowcy jednocześnie podnoszą ręce. Jeanine wskazuje starszą kobietę z

przodu. – Neurony lustrzane uaktywniają się pod wpływem wykonywania pewnej czynności lub obserwowania, jak wykonuje ją inna osoba. Pozwalają nam naśladować zachowanie. – Za co jeszcze są odpowiedzialne? – Jeanine mierzy wzrokiem swoją „klasę” jak moi nauczyciele w Wyższych Poziomach. Zgłasza się inny Erudyta. – Za naukę języków, rozumienie intencji innych ludzi na podstawie ich zachowania, hm... – Marszczy czoło. – I empatię. – A konkretniej... – podejmuje Jeanine i tym razem naprawdę się do mnie uśmiecha, szeroko, aż robią jej się dołki w policzkach. – Osoba z wieloma silnymi neuronami lustrzanymi może mieć elastyczną osobowość, zdolną naśladować innych, jeżeli w danej sytuacji to jest bardziej wskazane niż pozostawanie niezmiennym. Rozumiem, czemu się uśmiecha. Czuję, jakby mój umysł się otworzył, a jego tajemnice wylały przede mną na podłogę, żebym je w końcu zobaczyła. – Osobowość elastyczna – ciągnie Jeanine – prawdopodobnie przejawia predyspozycje do więcej niż jednej frakcji, zgodzi się pani, panno Prior? – Prawdopodobnie – mówię. – Jeżeli tylko uda się stworzyć symulację, która zwalcza tę szczególną zdolność, sprawa będzie załatwiona... – Po kolei – przerywa. – Muszę przyznać, że czuję się trochę dziwnie z tym, że tak się rwiesz do własnej egzekucji. – Nieprawda. – Zamykam oczy. – Wcale się dziwnie z tym nie czujesz. – Wzdycham. – Mogę już wrócić do swojej celi? Moje zachowanie pewnie wygląda na nonszalanckie, ale to pozory. Chcę wrócić do siebie, żeby się w spokoju wypłakać. Nie chcę jednak, żeby o tym wiedziała. – Ale się za bardzo nie ciesz – szczebiocze. – Już niedługo będziemy mieć do wypróbowania serum symulacji. – Dobrze. Wszystko jedno.

Ktoś potrząsa mnie za ramię. Budzę się, rozglądam szeroko otwartymi oczami i widzę klęczącego przy mnie Tobiasa. Jest ubrany w marynarkę zdradzieckiego Nieustraszonego,

a głowę z jednej strony ma zakrwawioną. Krew cieknie z rany na uchu – czubka ucha nie ma. Krzywię się. – Co się stało? – pytam. – Wstawaj. Musimy uciekać. – Za wcześnie. Nie minęły dwa tygodnie. – Nie mam czasu ci tłumaczyć. Chodź. – Ojej, Tobias. Siadam, obejmuję go i wtulam twarz w jego szyję. Ściska mnie mocno. Przepływają przeze mnie fale ciepła i spokoju. Skoro on tu jest, to znaczy, że nic mi nie grozi. Jego skóra robi się śliska od moich łez. Wstaje i podciąga mnie na nogi. Czuję ból w rannym ramieniu. – Posiłki niedługo nadejdą. Ruszaj się. Pozwalam mu się wyprowadzić z pokoju. Bez problemu pokonujemy pierwszy korytarz, ale w drugim napotykamy dwóch strażników Nieustraszonych – młodego mężczyznę i kobietę w średnim wieku. Tobias w ciągu paru sekund wypala dwa razy i za każdym razem trafia, strażnika w głowę, a strażniczkę w pierś. Kobieta zwala się na ścianę, ale nie umiera. Idziemy dalej. Jeden korytarz, potem następny, wszystkie wyglądają tak samo. Tobias ani na chwilę nie rozluźnia uścisku na mojej dłoni. Wiem, że skoro potrafi rzucić nożem tak, żeby wcelować w koniuszek mojego ucha, precyzyjnie strzeli też do żołnierzy Nieustraszonych, którzy się na nas zaczają. Przekraczamy leżące ciała – to pewnie ludzie, których Tobias zabił, wchodząc – i w końcu docieramy do wyjścia ewakuacyjnego. Tobias wypuszcza moją dłoń, żeby otworzyć drzwi, a mnie w uszach zaczyna wyć alarm pożarowy, mimo to biegniemy dalej. Dyszę ciężko, ale się tym nie przejmuję, bo nareszcie uciekam i ten koszmar się kończy. Zaczyna mi się robić czarno przed oczami, więc chwytam Tobiasa za rękę i trzymam mocno; wierzę, że sprowadzi mnie bezpiecznie na dół po schodach. Brakuje mi schodów, żeby biec dalej; otwieram oczy. Tobias sięga do klamki drzwi wyjściowych, ale go powstrzymuję. – Muszę... złapać oddech...

Zatrzymuje się, a ja kładę sobie ręce na kolanach i się pochylam. Ramię ciągle mnie boli. Marszczę czoło i spoglądam na niego w górę. – Dalej, uciekajmy stąd – ponagla. Tracę zapał. Wpatruję się w jego oczy. Są ciemnoniebieskie z jaśniejszymi plamkami na prawej tęczówce. Chwytam go za podbródek, przyciągam jego usta do swoich i całuję go powoli. Wzdycham, kiedy się odsuwam. – Nie możemy stąd uciec – szepczę. – Bo to symulacja. Pociąga mnie za prawą rękę. Prawdziwy Tobias pamiętałby, że jestem ranna w ramię. – Co? – Spogląda na mnie gniewnie. – Chyba bym wiedział, gdybym był pod wpływem symulacji? – Ty nie jesteś pod wpływem symulacji. Ty jesteś symulacją. – Unoszę wzrok i mówię na głos: – Mogłaś wymyślić coś lepszego, Jeanine. Teraz wystarczy tylko, żebym się obudziła i wiem, jak to zrobić – robiłam to już wcześniej, w swoim krajobrazie strachu, kiedy zbiłam akwarium, tylko go dotykając, albo kiedy w trawie pojawił się pistolet, żebym zestrzeliła zlatujące ptaki. Wyjmuję z kieszeni nóż – jeszcze przed chwilą go tam nie miałam – siłą woli zmuszam swoją nogę, żeby była twarda jak diament. Dźgam nożem w udo, ostrze się łamie. Budzę się ze łzami w oczach. Budzi mnie krzyk sfrustrowanej Jeanine. – Co to jest? – Wyrywa Peterowi pistolet z ręki i sztywnym krokiem idzie przez pokój, po czym przystawia mi lufę do skroni. Zamieram, robi mi się zimno. Nie zastrzeli mnie. Jestem problemem, którego nie potrafi rozwiązać. Nie zastrzeli mnie. – Co cię naprowadza? Powiedz mi. Powiedz, bo cię zabiję. Powoli unoszę się z krzesła, wstaję, moja skóra przyciska się mocniej do zimnej lufy. – Myślisz, że powiem? – mówię. – Myślisz, że wierzę, że zabiłabyś mnie, zanim poznasz odpowiedź na to pytanie? – Ty głupia dziewucho! Uważasz, że chodzi o ciebie i twój nienormalny mózg? Nie chodzi o ciebie. Nie chodzi o mnie. Chodzi o to, żeby uchronić to miasto przed ludźmi, którzy chcą rozpętać w nim piekło!

Zbieram resztki sił i rzucam się na nią, na oślep wbijam paznokcie w skórę, gdzie popadnie, tak mocno, jak tylko się da. Wrzeszczy co sił w płucach, a jej ryk podburza mi krew. Walę ją pięścią w twarz. Czyjeś ręce mnie chwytają, odciągają od Jeanine i dostaję cios w bok. Jęczę i się wyrywam do niej, ale przytrzymuje mnie Peter. – Bólem tego ze mnie nie wydusisz. Serum prawdy tego ze mnie nie wydusi. Symulacje tego ze mnie nie wyduszą. Jestem odporna na wszystkie te trzy rzeczy. Leci jej z nosa krew i widzę zadrapania od paznokci na jej policzkach, z boku na szyi, pręgi czerwienieją od zbierającej się krwi. Spogląda na mnie gniewnie, tamując krwawienie z nosa. Ma potargane włosy, ręce jej drżą. – Nie udało ci się. Nie możesz mnie kontrolować! – krzyczę tak głośno, że boli mnie gardło. Przestaję się szarpać i opieram się o pierś Petera. – Nigdy nie zdołasz mnie kontrolować. – Śmieję się smutno, szaleńczo. Rozkoszuję się gniewem na jej twarzy, nienawiścią w jej oczach. Była jak automat – zimna i bez emocji, kierowała się jedynie logiką. A ja ją złamałam. Złamałam.

Rozdział 34

Kiedy jestem już na korytarzu, przestaję wyrywać się do Jeanine. Boli mnie bok w miejscu, gdzie uderzył mnie Peter, ale ten ból jest niczym w porównaniu z triumfem na mojej twarzy. Peter bez słowa odprowadza mnie do celi. Przez długą chwilę stoję na środku pokoju i wpatruję się w kamerę w lewym rogu. Kto mnie obserwuje przez cały czas? Zdradzieccy Nieustraszeni, którzy mnie pilnują, czy Erudyci, którzy mnie badają? Kiedy palenie ustępuje z mojej twarzy, a bok przestaje boleć, kładę się. Jak tylko zamykam oczy, pod powiekami pojawia się obraz rodziców. Raz, kiedy miałam jedenaście lat, przystanęłam przy drzwiach ich sypialni, żeby popatrzeć, jak razem ścielą łóżko. Tata uśmiechał się do mamy, kiedy naciągali kołdrę i wygładzali ją idealnie zsynchronizowani. Po tym, jak na nią patrzył, wiedziałam, że darzy ją większym szacunkiem niż siebie samego. Nie było w nim egoizmu czy niepewności, które nie pozwalałyby mu dostrzegać ogromu jej dobra, jak często się dzieje w przypadku reszty nas. Czy taka miłość jest możliwa tylko w Altruizmie? Nie wiem. Mój ojciec – urodzony jako Erudyta, wychowany jak Altruista. Często trudno mu było sprostać wymaganiom wybranej przez niego frakcji, tak jak mnie. Ale próbował i rozpoznawał prawdziwą bezinteresowność, gdy miał z nią do czynienia. Przyciskam poduszkę do piersi i ukrywam w niej twarz. Nie płaczę. Po prostu cierpię. Poczucie straty nie jest tak ciężkie jak poczucie winy, ale więcej ci zabiera. – Sztywniaczko. Budzę się natychmiast; cały czas ściskam dłońmi poduszkę. Na materacu pod moją twarzą jest mokra plama. Siadam, trę palcami oczy. Brwi Petera, zwykle uniesione, są zmarszczone. – Co się stało? – Cokolwiek to jest, to na pewno nic dobrego. – Twoja egzekucja została zaplanowana na jutro rano, na ósmą. – Moja egzekucja? Ale Jeanine... nie opracowała jeszcze odpowiedniej symulacji, chyba

nie może... – Powiedziała, że dalsze eksperymenty będzie prowadzić na Tobiasie, nie na tobie. – Och. – Nic więcej nie jestem w stanie wykrztusić. Ściskam materac i kołyszę się w przód i w tył, w przód i w tył. Jutro moje życie się skończy. Tobiasowi może uda się przeżyć na tyle długo, żeby uciec podczas inwazji bezfrakcyjnych. Nieustraszeni wybiorą nowego przywódcę. Wszystkie niedokończone sprawy, które zostawię, bez trudu zostaną rozwiązane. Kiwam głową. Nie będzie żadnej pozostawionej rodziny, żadnej niedokończonej sprawy, żadnej wielkiej straty. – Mogłabym ci wybaczyć, wiesz? To, że próbowałeś mnie zabić podczas inicjacji. Pewnie bym mogła. Oboje przez chwilę milczymy. Nie mam pojęcia, czemu mu to powiedziałam. Może dlatego, że to prawda, a akurat dziś wieczorem jest czas na szczerość. Dziś wieczorem będę szczera, bezinteresowna i odważna. Niezgodna. – Nigdy cię o to nie prosiłem. – Odwraca się do wyjścia. Ale nagle zatrzymuje się w progu. – Jest dziewiąta dwadzieścia cztery. Informując mnie, która godzina, dopuszcza się drobnego aktu zdrady – a tym samym zwykłego aktu odwagi. To chyba pierwszy raz, kiedy widzę Petera jako naprawdę Nieustraszonego. Jutro umrę. Już dawno niczego nie byłam pewna, więc ta pewność wydaje się prezentem. Dziś wieczorem, nic. Jutro, to co następuje po życiu. A Jeanine nadal nie wie, jak przejąć kontrolę nad Niezgodnymi. Kiedy zaczynam płakać, przyciskam poduszkę do piersi i pozwalam płynąć łzom. Plączę na całego, jak dziecko, aż twarz mam rozpaloną i czuję, że zaraz zwymiotuję. Mogę udawać, że jestem odważna, ale nie jestem. Domyślam się, że teraz byłaby odpowiednia pora na to, żeby poprosić o wybaczenie wszystkiego, co zrobiłam, ale jestem przekonana, że moja lista nigdy nie będzie kompletna. Nie wierzę też, że to, co następuje po życiu, zależy od tego, czy poprawnie wyrecytuję listę swoich przewinień – to za bardzo kojarzy mi się z życiem pośmiertnym Erudytów –

precyzja i zero uczuć. Nie wierzę, że to, co następuje później, w ogóle zależy od czegokolwiek, co zrobię. Lepiej wychodzi mi to, czego nauczył mnie Altruizm – odwróć się od siebie, patrz zawsze na innych i miej nadzieję, że tam, gdzie znajdziesz się potem, będzie ci lepiej niż tu, gdzie jesteś teraz. Uśmiecham się lekko. Chciałabym móc powiedzieć swoim rodzicom, że umrę jak Altruistka. Byliby dumni, chyba.

Rozdział 35

Tego ranka wkładam czyste ubranie, które dostałam: czarne spodnie – są za luźne, ale kto by się przejmował? – i czarną koszulkę z długimi rękawami. Butów nie ma. To jeszcze nie pora. Łapię się na tym, że splatam palce i pochylam głowę. Czasami robił tak ojciec rano, zanim usiadł przy stole do śniadania, ale nigdy nie pytałam go, co robi. Jednak chciałabym czuć, że znów jestem córką swojego ojca, zanim... cóż, zanim będzie po wszystkim. Kilka przemilczanych chwil później Peter mówi mi, że czas iść. Prawie na mnie nie patrzy, spogląda pochmurnym wzrokiem na ścianę. Chyba prosiłabym o zbyt wiele – zobaczyć dziś rano przyjazną twarz. Wstaję i razem wychodzimy na korytarz. Zimno mi w palce u stóp. Stopy przyklejają się do płytek. Skręcamy za rogiem i słyszę stłumione krzyki. Z początku nie jestem w stanie stwierdzić, co mówi głos, ale w miarę, jak się zbliżamy, staje się wyraźniejszy. – Chcę ją...! – Tobias. – ...ją zobaczyć! Zerkam na Petera. – Nie mogę z nim porozmawiać ten jeden ostatni raz, co? Kręci głową. – Ale tam jest okno. Może jak cię zobaczy, w końcu się zamknie. Prowadzi mnie ślepym korytarzem, który ma tylko dwa metry długości. Na końcu są drzwi i, Peter ma rację, jest małe okienko u góry, jakieś pół metra nad moją głową. – Tris! – Głos Tobiasa brzmi tutaj wyraźniej. – Chcę się z nią zobaczyć! Wyciągam rękę i przyciskam dłoń do szyby. Krzyki ustają, a za szybą pojawia się jego twarz. Oczy ma czerwone, skórę całą w plamach. Przystojny. Przez kilka sekund wpatruje się we mnie w dół, a potem przyciska dłoń do szyby tak, że pokrywa się z moją dłonią. Udaję, że przez szkło czuję jej ciepło. Opiera czoło o okno i zaciska powieki. Opuszczam rękę i odwracam się, zanim otworzy oczy. Czuję ból w piersi, gorszy niż wtedy, kiedy zostałam postrzelona w ramię. Ściskam przód koszulki, mrugam, żeby odpędzić łzy, i dołączam do Petera w głównym korytarzu. – Dziękuję – mówię cicho. Chciałam powiedzieć to głośniej.

– Nieważne. – Znów patrzy pochmurnym wzrokiem. – Chodźmy już. Słyszę odgłosy zamieszania gdzieś przed nami – pomruk tłumu. Następny korytarz jest pełen Nieustraszonych, wysokich i niskich, młodych i starych, uzbrojonych i nieuzbrojonych. Wszyscy noszą na ręce niebieską przepaskę zdrajców. – Ej! – krzyczy Peter. – Zrobić przejście! Nieustraszeni zdrajcy najbliżej nas słyszą go i przyciskają się do ścian, żeby nas przepuścić. Reszta po chwili idzie w ich ślady i wszyscy milkną. Peter cofa się, żebym przeszła przed niego. Stąd znam już drogę. Nie wiem, gdzie zaczyna się dudnienie, ale ktoś wali pięściami o ścianę, dołącza się ktoś inny, a ja idę przejściem pomiędzy zdrajcami Nieustraszonych – milczą, ale hałasują, poruszają rękami po bokach. Łomot jest tak szybki, że moje serce zaczyna szybciej bić, żeby mu dorównać. Niektórzy Nieustraszeni zdrajcy wychylają do mnie głowy – nie bardzo wiem dlaczego. Ale to nieważne. Dochodzę do końca korytarza i otwieram drzwi do pokoju egzekucji. Ja je otwieram. Zdrajcy Nieustraszonych tłoczyli się na korytarzu, w pokoju egzekucji tłoczą się Erudyci, ale oni już zdążyli zrobić mi przejście. W milczeniu obserwują mnie, kiedy idę do metalowego stołu na środku. W odległości kilku kroków stoi Jeanine. Spod pośpiesznie zrobionego makijażu widać zadrapania na jej twarzy. Nie patrzy na mnie. Z sufitu zwisają cztery kamery, jedna przy każdym rogu stołu. Najpierw siadam, wycieram dłonie w spodnie i się kładę. Stół jest zimny. Lodowaty chłód przenika pod skórę, do kości. Prawidłowo, bo to właśnie się stanie z moim ciałem, kiedy opuści je życie: zrobi się zimne i ciężkie, cięższe niż ja za życia. Jeżeli chodzi o resztę mnie, nie jestem pewna. Niektórzy wierzą, że nigdzie nie pójdę, i może mają rację, a może nie. Takie rozważania na nic mi się już zdadzą. Peter wsuwa elektrodę pod kołnierz mojej koszuli i przykleja mi ją do piersi, tuż nad sercem. Do elektrody mocuje przewód i podłącza go do elektrokardiografu. Słyszę bicie własnego serca, szybkie i mocne. Niedługo w miejsce tego miarowego rytmu nie będzie nic. Nagle wewnątrz mnie pojawia się samotna myśl: Nie chcę umierać.

Zawsze, kiedy Tobias ochrzaniał na mnie za to, że ryzykuję życie, nie traktowałam go poważnie. Byłam przekonana, że chcę być z rodzicami i żeby to wszystko się skończyło. Byłam pewna, że chcę pójść w ich ślady i złożyć siebie w ofierze. Ale nie. Nie, nie. Płonie we mnie i wrze pragnienie życia. Nie chcę umierać. Nie chcę umierać! Nie chcę! Jeanine występuje naprzód ze strzykawką pełną fioletowego serum. W jej okularach odbija się fluorescencyjne światło nad nami, więc prawie nie widzę jej oczu. Każda cząstka mojego ciała śpiewa to jednym głosem: Żyć, żyć, żyć. Myślałam, że w zamian za życie Willa, w zamian za życie moich rodziców, muszę umrzeć, ale się myliłam; muszę żyć swoim życiem w świetle ich śmierci. Muszę żyć. Jeanine jedną ręką przytrzymuje mi głowę, a drugą wbija igłę w szyję. To nie koniec! – krzyczę w myślach, ale nie na Jeanine. Nie skończę tutaj! Naciska tłok. Peter pochyla się i zagląda mi w oczy. – Serum zacznie działać za minutę. Bądź odważna, Tris. Te słowa mnie przerażają, bo dokładnie to powiedział Tobias, kiedy poddawał mnie pierwszej symulacji. Serce zaczyna mi walić jak szalone. Dlaczego Peter mówi mi, żebym była odważna? Dlaczego w ogóle coś do mnie mówi? Wszystkie mięśnie mojego ciała w jednej chwili się rozluźniają. Ręce i nogi stają się ciężkie, bezwładne. Jeżeli to śmierć, to nie jest taka straszna. Oczy mam nadal otwarte, ale głowa opada mi na bok. Próbuję zamknąć oczy, ale nie mogę, nie mogę się ruszyć. Nagle elektrokardiograf przestaje wydawać pulsacyjne dźwięki.

Rozdział 36

Jednak nadal oddycham. Nie głęboko; nie dość efektywnie, ale oddycham. Peter zamyka mi powieki. Wie, że nie jestem martwa? A Jeanine wie? Widzi, że oddycham? – Zabierz ciało do laboratorium – rozkazuje Jeanine. – Sekcja zwłok odbędzie się po południu, zgodnie z planem. – Dobrze – odpowiada Peter. Pcha stół do przodu. Słyszę szepty dookoła, kiedy przejeżdżamy przez grupę stojących po bokach Erudytów. Dłoń osuwa mi się za krawędź stołu, kiedy skręcamy, i uderza o ścianę. Czuję ból w opuszkach palców, ale nie mogę ruszyć dłonią, choć bardzo się staram. Tym razem, gdy przemierzamy korytarz zdrajców Nieustraszonych, panuje cisza. Peter z początku idzie powoli, później znów skręca i przyspiesza kroku. Następnym korytarzem niemal biegnie, ale nagle staje. Gdzie ja jestem? Nie mogę być jeszcze w laboratorium. Gdzie się zatrzymał? Ręce Petera wsuwają się pod moje kolana i ramiona; podnosi mnie. Moja głowa opada mu na ramię. – Taka jesteś mała, a taka ciężka, Sztywniaczko – mruczy. Wie, że jestem przytomna. Wie. Słyszę serię kliknięć i odgłos przesuwania – otwierania zablokowanych drzwi. – Co... – Głos Tobiasa. Tobias! – O, mój Boże. O... – Daruj sobie te jęki, dobra? – rzuca Peter. – Nie jest martwa; tylko sparaliżowana. To potrwa z minutę. Szykuj się do ucieczki. Nie rozumiem. Skąd Peter wie? – Pozwól mi ją ponieść – prosi Tobias. – Nie. Jesteś ode mnie lepszy w strzelaniu. Weź mój pistolet. Ja ją będę niósł. Słyszę, jak broń wyślizguje się z kabury. Tobias muska dłonią moje czoło. Obaj zaczynają biec. Z początku dociera do mnie jedynie dudnienie ich stóp; boleśnie podskakuje mi głowa. Czuję mrowienie w dłoniach i stopach. – W lewo! – krzyczy Peter do Tobiasa. Później krzyk z głębi korytarza.

– Ej, co...! Huk. I nic. Znowu bieg. – W prawo! Słyszę kolejny huk, i kolejny. – Nieźle – mruczy Peter. – Czekaj, stój! Mrowienie w kręgosłupie. Uchylam powieki, kiedy Peter znów otwiera jakieś drzwi. Wparowuje przez nie i dosłownie chwilę, zanim uderzyłabym głową o framugę, wyciągam rękę i nas zatrzymuję. – Uważaj! – mówię spiętym głosem. Gardło ciągle mam ściśnięte jak wtedy, kiedy wstrzyknął mi serum i nie mogłam oddychać. Peter rozgląda się na boki, żeby przenieść mnie przez drzwi, a potem piętą zamyka je z hukiem i kładzie mnie na podłodze. Pokój jest prawie pusty, jeżeli nie liczyć rzędu opróżnionych pojemników na śmieci pod ścianą i kwadratowych metalowych drzwi, na tyle dużych, żeby wpasował się w nie pojemnik. – Tris. – Tobias klęka przy mnie. Twarz ma bladą, prawie żółtą. Mam mu tyle do powiedzenia. Pierwsze, co mówię, to: – Beatrice. Śmieje się słabo. – Beatrice – poprawia się i dotyka ustami moich ust. Wczepiam palce w jego koszulę. – O ile nie chcecie, żebym się na was porzygał, zostawcie to sobie na później. – Gdzie jesteśmy? – pytam. – W spalarni śmieci. – Peter wali w kwadratowe drzwi. – Wyłączyłem ją. Tędy wydostaniemy się na ulicę. I lepiej niech twój cel będzie idealny, Cztery, jeżeli chcesz żywy uciec z sektora Erudytów. – O mój cel się nie martw – odparowuje Tobias. On, tak jak ja, jest boso. Peter otwiera drzwi spalarni. – Tris, ty pierwsza. Zsyp na śmieci ma jakiś metr szerokości i metr dwadzieścia wysokości. Zsuwam w dół jedną nogę i z pomocą Tobiasa przerzucam do środka drugą. Serce stoi mi w gardle, gdy

ześlizguję się krótką metalową rurą. Później serie wałków walą mnie w plecy, kiedy się na nie wślizguję. Czuję ogień i popiół, ale nie jestem przypalona. Spadam i jęczę, bo moja ręka uderza w metalową ścianę. Zwalam się na cementową posadzkę, twardo, a ból wywołany uderzeniem promieniuje w górę aż do kolan. – Auć. – Kuśtykając, odsuwam się od otworu. – Dalej ! – krzyczę. Moje golenie mają się już dobrze, kiedy ląduje Peter, na boku, nie na nogach. Niemal wyje i odsuwa się od otworu, żeby się pozbierać. Rozglądam się. Jesteśmy w spalarni, w której byłoby zupełnie ciemno, gdyby nie linie świateł pokrywające się z kształtem małych drzwi po drugiej stronie. Podłoga jest z litego metalu w kilku miejscach i z metalowych krat w innych. Wszędzie dookoła pachnie gnijącymi śmieciami i ogniem. – Nie mów, że nigdy nie zabrałem cię w żadne ładne miejsce – mówi Peter. – Nawet by mi się nie śniło – odpowiadam. Tobias upada, najpierw na nogi, potem na kolana. Krzywi się. Pomagam mu wstać i przytulam się do niego. Mam wrażenie, że wszystkie zapachy, widoki i odczucia świata są spotęgowane. Omal nie umarłam, ale żyję. Dzięki Peterowi. Akurat jemu. Peter przechodzi przez kratę i otwiera małe drzwi. Do spalarni wlewa się światło. Tobias cofa się ze mną od zapachu ognia, od metalowego pieca, w głąb pomieszczenia o cementowych ścianach. – Masz broń? – pyta Tobiasa Peter. – Nie. Pomyślałem, że będę strzelał kulkami ze swojego nosa, i zostawiłem ją na górze. – Ej, daruj sobie. Peter trzyma przed sobą inny pistolet i wychodzi ze spalarni. Wita nas przesiąknięty wilgocią korytarz z odsłoniętymi rurami pod sufitem, ale ma niewiele ponad trzy metry długości. Tabliczka przy drzwiach na końcu informuje: „Wyjście”. Żyję i wychodzę. Pas ziemi pomiędzy siedzibą Nieustraszonych a siedzibą Erudytów nie wygląda tak samo od drugiej strony. Chyba wszystko musi wyglądać inaczej, kiedy nie idzie się ku śmierci. Docieramy do końca uliczki. Tobias przyciska ramię do jednego muru i wychyla się, żeby wyjrzeć za róg. Twarz ma bez wyrazu, wyciąga rękę za róg, stabilizuje ją,

opierając o mur, i wypala dwa razy. Zatykam sobie uszy palcami i próbuję nie zwracać uwagi na strzały i na to, o czym mi przypominają. – Szybko – mówi Tobias. Pędzimy Wabash Avenue, Peter pierwszy, ja za nim, Tobias ostatni. Oglądam się przez ramię, żeby zobaczyć, do czego strzelał, i widzę dwóch mężczyzn na ziemi przed siedzibą Erudytów. Jeden się nie rusza, a drugi kurczowo trzyma się za rękę i biegnie do drzwi. Poślą za nami innych. Jestem zamroczona, pewnie z wyczerpania, ale adrenalina sprawia, że gnam dalej. – Wybierz najmniej oczywistą drogę! – woła Tobias. – Co? – odkrzykuje Peter. – Najmniej oczywistą drogę! Żeby nas nie znaleźli! Peter skręca w lewo, biegnie następną uliczką, zawaloną kartonami pełnymi wytartych koców i poplamionych poduszek – przypuszczam, że to stare schronienia bezfrakcyjnych. Przeskakuje przez karton, po którym ja depczę i kopię za siebie. Na końcu ulicy skręca w lewo, w kierunku bagien. Jesteśmy z powrotem na Michigan Avenue. Dokładnie w polu widzenia z siedziby Erudytów, jeżeli ktoś zada sobie trud, żeby spojrzeć w ulicę. – Zły pomysł! – krzyczę. Peter na następnym skrzyżowaniu biegnie w prawo. Tutaj przynajmniej wszystkie ulice są czyste – nie ma przewróconych znaków drogowych, które trzeba omijać, ani dziur, które trzeba przeskakiwać. Piecze mnie w płucach, jakbym nawdychała się trucizny. Nogi, z początku obolałe, teraz są bez czucia, i tak lepiej. Gdzieś w oddali słyszę wrzaski. Wtedy przychodzi mi do głowy: najmniej logiczną rzeczą jest przestać biec. Chwytam Petera za rękaw i ciągnę go w stronę najbliższego budynku – ma pięć pięter, bardzo szerokie okna, ułożone w kratkę, przedzielone ceglanymi filarami. Pierwsze drzwi, które próbuję pchnąć, są zamknięte, ale Tobias strzela w okno obok nich i rozbija szybę, a potem otwiera od wewnątrz. W środku jest zupełnie pusto. Ani jednego krzesła czy stołu. I za dużo okien. Idziemy w stronę schodów ewakuacyjnych; w kucki wchodzę pod pierwszy ciąg, żeby kryła nas klatka schodowa. Tobias siada obok mnie, a Peter naprzeciw nas i podciąga kolana pod

brodę. Staram się złapać oddech i się uspokoić, ale to nie takie proste. Byłam martwa. Byłam martwa, a potem nie, dlaczego? Dzięki Peterowi? Peterowi? Wpatruję się w niego. Nadal wygląda niewinnie, mimo tego wszystkiego, co zrobił, żeby udowodnić, że niewinny nie jest. Włosy leżą mu gładko na głowie, błyszczące i ciemne, jakbyśmy wcale nie przebiegli kilometra co sił w nogach. Okrągłe oczy mierzą klatkę schodową, potem spoczywają na mojej twarzy. – Co jest? – pyta. – Czemu tak na mnie patrzysz? – Jak to zrobiłeś? – pytam. – To nie było trudne. Zabarwiłem serum paraliżujące na fioletowo i zamieniłem je z serum śmierci. Podmieniłem kabel, który miał odczytywać rytm twojego serca, na zepsuty. Z elektrokardiografem było gorzej, musiałem poprosić o pomoc Erudytów przy zdalnym sterowaniu i innych rzeczach, i tak tego nie zrozumiecie, jak wam wytłumaczę. – Czemu to zrobiłeś? Przecież chciałeś, żebym umarła. Ty sam chciałeś mnie zabić! Co się zmieniło? Zaciska wargi i przez długi czas nie odwraca wzroku. W końcu otwiera usta, waha się, ale się odzywa. – Nie mogę być nikomu nic winien. Jasne? Myśl, że mam jakiś dług wobec ciebie, nie dawała mi spokoju. Budziłem się w środku nocy i robiło mi się niedobrze. Dług wobec Sztywniaczki? To śmieszne. Po prostu śmieszne. Nie mogłem tego znieść. – O czym ty gadasz? Byłeś mi coś winien? Przewraca oczami. – Siedziba Serdeczności. Ktoś do mnie strzelił. Kula była na wysokości głowy; trafiłaby mnie między oczy. A ty mnie zepchnęłaś z linii strzału. Mieliśmy ze sobą do czynienia jeszcze wcześniej, mało cię nie zabiłem podczas inicjacji, i niewiele brakowało, żebyś ty mnie zabiła w czasie ataku symulacji; jesteśmy kwita, zgadza się? Ale potem... – Jesteś chory – mówi Tobias. – Świat tak nie funkcjonuje... że wszyscy zdobywają punkty. – Nie? – Peter unosi brwi. – Nie wiem, w jakim świecie ty żyjesz, ale w moim ludzie

robią coś dla drugiego z dwóch powodów. Po pierwsze, jeżeli chcą czegoś w zamian. Po drugie, jeżeli czują, że są coś winni. – Nie tylko z tych powodów ludzie robią coś dla drugiego człowieka – stwierdzam. – Czasami robią coś, bo cię kochają. No, może nie ciebie, ale... Prycha. – To właśnie brednie, jakich spodziewam się po żyjącej w iluzji Sztywniaczce. – Chyba musimy pilnować, żebyś miał wobec nas dług – kwituje Tobias. – Bo inaczej pobiegniesz do tego, kto zaoferuje ci najlepszy układ. – Tak. Mniej więcej tak to wygląda. Kręcę głową. Nie mogę sobie wyobrazić takiego życia – zawsze pamiętać, kto mi co dał i co powinnam dać w zamian, bez miłości, wierności czy przebaczenia. To tak jakby facet latał z nożem i szukał kogoś, komu mógłby wydłubać oko. To nie jest życie. To jakaś równoległa wersja życia. Zastanawiam się, skąd się tego nauczył. – To kiedy będziemy mogli stąd wyjść, jak myślisz? – pyta Peter. – Za parę godzin – odpowiada Tobias. – Pójdziemy do sektora Altruizmu. Tam teraz powinni być bezfrakcyjni i Niezgodni niewrażliwi na symulacje. – Super – odburkuje Peter. Tobias obejmuje mnie. Przytulam się policzkiem do jego ramienia i zamykam oczy, żeby nie musieć patrzeć na Petera. Wiem, że mamy sobie dużo do powiedzenia, ale nie jestem pewna, co tak konkretnie, poza tym, nie możemy powiedzieć tego teraz, tutaj. Kiedy idziemy ulicami, które dawniej nazywałam domem, rozmowy cichną i zamierają, a oczy wlepiają się w moją twarz, ciało. Z tego, co wiedzą – a wiedzą na pewno, bo Jeanine potrafi rozpuszczać wieści – zmarłam niecałe sześć godzin temu. Zauważam, że jeden z bezfrakcyjnych, którego mijam, jest oznaczony plamami niebieskiej farby. Są gotowi na symulację. Teraz, kiedy jesteśmy tutaj, bezpieczni, uświadamiam sobie, że mam porozcinane całe podeszwy stóp od biegania po szorstkim chodniku i kawałkach szkła z porozbijanych okien. Przy każdym kroku strasznie mnie pieką. Skupiam się na tym, nie na spojrzeniach. – Tris? – krzyczy ktoś przed nami. Podnoszę głowę i widzę Uriaha i Christinę; stoją na chodniku i porównują pistolety.

Uriah upuszcza swoją broń na trawę i rzuca się pędem do mnie. Christina rusza za nim, ale wolniej. Uriah wyciąga do mnie ręce, Tobias jednak kładzie mu dłoń na ramieniu, żeby go powstrzymać. Czuję przypływ wdzięczności. W tej chwili raczej nie zniosłabym uścisku Uriaha ani jego pytań, ani zaskoczenia. – Dużo przeszła – wyjaśnia Tobias. – Musi się wyspać. Będzie na tej ulicy, pod trzydziestym siódmym. Przyjdź ją odwiedzić jutro. Uriah patrzy na mnie, marszcząc brwi. Nieustraszeni na ogół nie rozumieją co to ograniczenia, a Uriah zna tylko Nieustraszonych. Ale widocznie szanuje zdanie Tobiasa, bo kiwa głową. – Dobrze. Jutro. Christina wyciąga rękę, kiedy ją mijam, i lekko ściska mnie za ramię. Staram się bardziej wyprostować, ale moje mięśnie są jak klatka, w której się kulę. Oczy ludzi podążają za mną, kiedy idę ulicą, świdrują mój kark. Czuję ulgę, kiedy Tobias kieruje się ścieżką do szarego domu, który należał do Marcusa Eatona. Nie wiem, skąd bierze siłę, żeby przekroczyć próg. Jemu ten dom musi kojarzyć się z krzykiem rodziców, uderzeniami pasa i godzinami spędzonymi w małych, ciemnych komórkach, ale wygląda, jakby się tym nie przejmował, gdy prowadzi mnie i Petera do kuchni. Jeżeli już, to się prostuje. Ale może taki właśnie jest Tobias – kiedy mógłby być słaby, jest silny. W kuchni stoją Tori, Harrison i Evelyn. Ten widok mnie przytłacza. Opieram się ramieniem o ścianę i zaciskam powieki. Pod nimi mam obraz stołu egzekucyjnego. Otwieram oczy. Próbuję oddychać. Rozmawiają, ale nie słyszę, co mówią. Dlaczego jest tu Evelyn, w domu Marcusa? Gdzie Marcus? Evelyn jedną ręką obejmuje Tobiasa, a drugą dotyka jego twarzy i przytula się policzkiem do jego policzka. Szepcze coś do niego. On się do niej uśmiecha i odsuwa. Matka i syn, pojednani. Nie wiem, czy to mądre. Tobias mnie obraca i, trzymając jedną dłoń na moim ramieniu, a drugą w pasie, żeby oszczędzać ranne ramię, kieruje mnie w stronę schodów. Wspinamy się po nich razem. Na górze znajduje się dawna sypialnia rodziców i jego dawna sypialnia, które dzieli

łazienka, i to wszystko. Prowadzi mnie do swojej sypialni, a ja stoję przez chwilę i rozglądam się po pokoju, gdzie spędził większą część życia. Trzyma dłoń na moim ramieniu. W ten czy inny sposób trzyma mnie cały czas, odkąd wyszliśmy spod schodów tamtego budynku, jakby się bał, że się rozpadnę na kawałki, jeżeli mnie puści. – Jestem raczej pewien, że Marcus nie wchodził do tego pokoju po moim odejściu – mówi. – Bo kiedy wróciłem, wszystko było nietknięte. Członkowie Altruizmu nie mają zbyt wielu mebli ani ozdób – inaczej to by oznaczało, że pobłażają sobie – ale on ma tyle, ile nam wolno mieć. Plik zeszytów szkolnych. Mały regał z książkami. I, co ciekawe, rzeźba z niebieskiego szkła na komodzie. – Moja matka przemyciła to dla mnie, jak byłem mały. Kazała mi to schować. W dniu Ceremonii Wyboru, przed wyjściem postawiłem ją na komodzie. Żeby on ją zobaczył. Taka mała prowokacja. Kiwam głową. To dziwne uczucie przebywać w miejscu, które w tak pełny sposób skrywa jedno wspomnienie. Ten pokój to szesnastoletni Tobias, który lada moment ma wybrać Nieustraszoność, żeby uciec od ojca. – Zajmijmy się twoimi stopami – mówi. Ale się nie rusza, tylko przesuwa palce do mojego łokcia. – Dobrze. Idziemy do przyległej łazienki, siadam na brzegu wanny. On siada obok mnie, z ręką na moim kolanie, odkręca kran i zatyka odpływ. Woda leje się do wanny, przykrywając moje paznokcie u nóg. Krew barwi wodę na różowo. Tobias klęka przy wannie i kładzie sobie moją stopę na kolanach. Głębsze rozcięcia przeciera myjką. Nie czuję tego. Nawet kiedy obmywa je mydlaną pianą, nic nie czuję. Woda w wannie robi się szara. Biorę kostkę mydła i obracam ją w dłoniach, aż skóra pokrywa się białą pianą. Wyciągam do Tobiasa ręce i myję jego dłonie, starannie, po bokach i między palcami. Miło coś robić, myć coś i znów go dotykać. Ochlapujemy całą podłogę w łazience, kiedy oboje spłukujemy z siebie mydło. Od wody jest mi zimno, ale nie przejmuję się tym, że drżę. Tobias bierze ręcznik i zaczyna wycierać mi dłonie.

– Ja nie... – zaczynam tak, jakby mnie duszono. – Część mojej rodziny nie żyje, a część należy do zdrajców. Jak mogę... – Gadam bez sensu. Szloch ogarnia moje ciało, mój umysł, wszystko. Tobias przytula mnie do siebie. Jego uścisk jest mocny. Słucham bicia jego serca i po chwili ten rytm mnie uspokaja. – Od tej chwili ja będę twoją rodziną – mówi. – Kocham cię. Powiedziałam to już kiedyś, zanim wyruszyłam do siedziby Erudytów, ale wtedy spał. Nie wiem, czemu nie wyznałam tego tak, żeby słyszał. Może bałam się mu zaufać i zapewnić go o swoim oddaniu. Albo bałam się, że nie wiem, co to znaczy kogoś kochać. Ale teraz wiem, że najstraszniejszą rzeczą było nie powiedzieć tego do momentu, kiedy było prawie za późno. Kiedy było prawie za późno dla mnie. Należę do niego, a on do mnie – od zawsze. Przygląda mi się. Czekam, ściskając go za ramiona, żeby utrzymać równowagę, a on zastanawia się nad odpowiedzią. – Powtórz to, proszę. – Marszczy brwi. – Kocham cię, Tobias. Jego skóra jest śliska od wody, pachnie potem i moja koszula przylepia się do jego rąk, kiedy mnie obejmuje. Wtula twarz w moją szyję i całuje mnie tuż nad obojczykiem, całuje w policzek, całuje w usta. – Ja też cię kocham – odpowiada.

Rozdział 37

Leży obok mnie, gdy zasypiam. Spodziewam się, że będę mieć koszmary, ale widocznie jestem za bardzo zmęczona, bo mój umysł pozostaje pusty. Kiedy znowu otwieram oczy, jego nie ma, ale na łóżku widzę stertę ubrań. Wstaję i idę do łazienki. Czuję się obolała, jakby moja skóra została zdarta do żywego. Każdy oddech lekko piecze, ale jest miarowy. Nie włączam światła w łazience, bo wiem, że będzie jasne i ostre, jak w siedzibie Erudytów. Biorę prysznic po ciemku, ledwie odróżniam mydło od odżywki do włosów i mówię sobie, że wyjdę nowa i silna, że woda mnie uzdrowi. Przed wyjściem z łazienki mocno szczypię policzki, żeby krew dotarła na powierzchnię skóry. To głupie, ale nie chcę wyglądać na słabą i zmęczoną. Kiedy wracam do pokoju, na łóżku rozciągnięty na brzuchu leży Uriah; Christina trzyma niebieską rzeźbę nad biurkiem Tobiasa i przygląda się jej, a Lynn szykuje się do ataku na Uriaha z poduszką w rękach i szelmowskim uśmiechem na twarzy. Z impetem wali Uriaha w tył głowy. – Hej, Tris! – odzywa się Christina. – Auć! – krzyczy Uriah. – Lynn, do licha, co ty robisz, że nawet uderzenie poduszką boli? – To moja wyjątkowa siła – odpowiada. – Dostałaś w twarz, Tris? Jeden policzek masz jaskrawoczerwony. Widocznie drugiego nie uszczypnęłam dość mocno. – Nie, to tylko... mój poranny blask. Ćwiczę żarty, jakbym poznawała nowy język. Christina się śmieje z mojej uwagi, może trochę zbyt przesadnie, ale doceniam jej wysiłek. Uriah podskakuje na łóżku kilka razy, przysuwając się do krawędzi. – No, to sprawa, o której żadne z nas nie mówi. – Wskazuje na mnie. – Mało nie umarłaś, uratował cię fipek sadysta, a teraz wszyscy debatujecie o poważnej wojnie z bezfrakcyjnymi w roli sprzymierzeńców. – Fipek? – Christina unosi brwi.

– Slang Nieustraszonych. – Lynn uśmiecha się chytrze. – To miała być wielka obelga, tylko nikt jej już nie używa. – Dlatego, że jest tak obraźliwa – potakuje Uriah. – Nie, bo jest tak głupia, że żaden Nieustraszony z odrobiną oleju w głowie by jej nie użył, nawet w myślach. Fipek. Ile ty masz lat, dwanaście? – I pół – dodaje. Odnoszę wrażenie, że droczą się ze względu na mnie, żebym nie musiała nic mówić. Mogę się tylko śmiać. I to robię, na tyle, że ogrzewa się kamień, który utworzył mi się w brzuchu. – Na dole jest jedzenie – informuje Christina. – Tobias zrobił jajecznicę, która, jak się okazało, jest ohydnym daniem. – Ej, ja lubię jajecznicę – protestuję. – W takim razie to chyba śniadanie dla Sztywniaków. – Chwyta mnie za rękę. – Chodź. Razem zbiegamy po schodach, tupiąc tak, jak nigdy nie było mi wolno w domu moich rodziców. Ojciec krzyczał na mnie za bieganie po schodach. – Nie zwracaj na siebie niczyjej uwagi – pouczał. – To niegrzeczne wobec ludzi wokół ciebie. W salonie słyszę głosy – prawdę mówiąc, cały chór, któremu od czasu do czasu towarzyszą wybuchy śmiechu i cicha melodia – ktoś brzdęka na instrumencie: banjo albo gitarze. Nie tego się spodziewałam w domu Altruistów, gdzie zawsze panuje cisza, bez względu na to, ilu jest w nim ludzi. Wrzawa, śmiech i muzyka ożywiają ponure ściany. Robi mi się jeszcze cieplej. Staję na progu salonu. Pięć osób tłoczy się na trzyosobowej kanapie i gra w karty – znam tę grę z siedziby Serdeczności. Na fotelu siedzi mężczyzna, a na jego kolanach kobieta, ktoś inny wspiera się na poręczy z kubkiem zupy w ręce. Tobias siedzi na podłodze, oparty plecami o ławę. Cała jego postawa wskazuje na to, że czuje się zupełnie swobodnie – jedna noga ugięta, druga wyprostowana, ręka położona luźno na kolanie, głowa przechylona, żeby lepiej słyszeć. Nigdy nie widziałam go tak wyluzowanego bez broni. Nie myślałam, że to możliwe. Dostaję takich samych mdłości jak zawsze, kiedy się dowiaduję, że byłam okłamywana,

ale nie wiem, kto właściwie tym razem mnie okłamał i w czym. Ale nie tego uczono mnie o bezfrakcyjnych. Wpojono mi, że bezfrakcyjność to gorsze niż śmierć. Stoję tak przez kilka sekund, zanim obecni orientują się, że tu jestem. Rozmowa milknie. Wycieram dłonie w brzeg spódnicy. Zbyt wiele par oczu, zbyt głucha cisza. Evelnyn odchrząkuje. – Panie i panowie, oto Tris Prior. Na pewno dużo o niej słyszeliście wczoraj. – I Christina, Uriah i Lynn – dodaje Tobias. Jestem wdzięczna, że próbuje odwrócić uwagę ode mnie, ale jego starania nie skutkują. Przez kilka sekund stoję przyklejona do framugi drzwi, aż odzywa się jeden z bezfrakcyjnych, starszy facet z pomarszczoną skórą, całą w tatuażach. – Chyba miałaś być martwa? Parę osób wybucha śmiechem, a ja silę się na śmiech – wychodzi mi krzywy i niewyraźny. – Miałam – przyznaję. – Ale nie chcemy dać Jeanine Matthews tego, co ona chce. – Tobias wstaje i podaje mi puszkę, w której zamiast groszku jest jajecznica. Aluminium ogrzewa mi palce. Tobias siada, a ja obok niego. Wkładam sobie małą porcję do ust. Nie jestem głodna, ale muszę się posilić, więc przeżuwam i połykam. Wiem, jak jedzą bezfrakcyjni, więc podaję jajecznicę Christinie i biorę od Tobiasa puszkę z groszkiem. – Dlaczego wszyscy się zebrali w domu Marcusa? – pytam. – Evelyn go wywaliła. Oznajmiła, że to także jej dom i że on z niego korzystał przez tyle lat, więc teraz jej kolej. – Tobias się uśmiecha. – Była wielka awantura na środku trawnika, ale matka w końcu wygrała. Zerkam na Evelyn. Siedzi w rogu pokoju, rozmawia z Peterem i je jajecznicę z innej puszki. Aż mnie skręca w środku. Tobias mówi o niej niemal z namaszczeniem, ale ja pamiętam, co mi powiedziała: że w życiu Tobiasa jestem tylko na chwilę. – Gdzieś jest chleb. – Bierze koszyk z ławy i mi go podaje. – Weź dwa kawałki. Potrzebujesz go. Żuję skórkę chleba i znów spoglądam na Petera i Evelyn.

– Chyba próbuje go zwerbować – szepcze do mnie Tobias. – Potrafi przedstawić życie bezfrakcyjnych jako niewiarygodnie pociągające. – Byle tylko wyciągnęła go od Nieustraszonych. To co, że uratował mi życie, dalej go nie lubię. – Miejmy nadzieję, że nie będziemy musieli martwić się już podziałami na frakcje, zanim to się skończy. Myślę, że to będzie fajne. Nic nie mówię. Nie mam ochoty zaczynać się z nim tu kłócić. Ani przypominać mu, że nie uda się tak łatwo przetłumaczyć Nieustraszoności i Serdeczności, żeby dołączyli do bezfrakcyjnych w ich krucjacie przeciwko systemowi frakcji. Może dojdzie do kolejnej wojny. Drzwi wejściowe się otwierają i wchodzi Edward. Dzisiaj ma przepaskę z namalowanym niebieskim okiem i półprzymkniętą powieką. Za duże oko na jego skądinąd ładnej twarzy wygląda jednocześnie groteskowo i zabawnie. – Eddie! – woła ktoś na powitanie. Ale zdrowe oko przybysza zdążyło już powędrować w kierunku Petera. Edward rusza przez pokój, mało nie wykopując komuś po drodze puszki z jedzeniem. Peter wciska się w cień przy framudze drzwi, jakby chciał się w nim rozmyć. Edward zatrzymuje się parę centymetrów przed stopami Petera, a potem nagle wykonuje dynamiczny ruch, jak gdyby zamierzał zadać mu cios pięścią. Peter odskakuje do tyłu tak gwałtownie, że uderza głową w ścianę. Edward szczerzy się, a wszyscy bezfrakcyjni dookoła nas wybuchają śmiechem. – W dziennym świetle nie jest tak odważny – stwierdza Edward. – Uważaj, żeby nie dawać mu żadnych sztućców. Nie wiadomo, co mógłby nimi zrobić. – Wyrywa Peterowi z ręki widelec. – Oddawaj – burzy się Peter. Edward wolną ręką chwyta go za szyję i ściska między palcami zęby widelca, tuż przy grdyce Petera. Ten sztywnieje, krew napływa mu do twarzy. – Siedź cicho przy mnie – cedzi ściszonym głosem. – Bo inaczej zrobię to jeszcze raz, tylko wtedy wbiję ci go w przełyk. – Wystarczy – mówi Evelyn. Edward upuszcza widelec i uwalnia Petera. Idzie przez pokój i siada obok osoby, która chwilę wcześniej nazwała go „Eddim”.

– Nie wiem, czy wiesz, ale Edward jest trochę niezrównoważony – informuje mnie Tobias. – Domyśliłam się. – Pamiętasz tego Drew, który pomógł Peterowi ze sztuczką z nożem do masła? Okazało się, że kiedy został wyrzucony z Nieustraszonych, próbował przyłączyć się do tej samej grupy bezfrakcyjnych, do której należał Edward. Zauważ, że nie widziałaś nigdzie Drew. – Edward go zabił? – pytam. – Mało brakowało. Pewnie dlatego ta druga, która się przeniosła, chyba miała na imię Myra, zostawiła Edwarda. Była za delikatna, żeby to znieść. Czuję pustkę na myśl o Drew, który omal nie zginął z rąk Edwarda. Drew też mnie zaatakował. – Nie chcę o tym rozmawiać. – Dobrze. – Tobias dotyka mojego ramienia. – Ciężko być ci znowu w domu Altruistów? Miałem spytać wcześniej. Możemy przenieść się gdzie indziej. Kończę drugi kawałek chleba. Wszystkie domy Altruistów są identyczne, więc ten salon wygląda dokładnie tak samo jak mój, a to rzeczywiście budzi wspomnienia, jeżeli dobrze się temu przyjrzeć. Światło wpadające każdego ranka przez żaluzje na tyle tylko, żeby ojciec mógł czytać. Nie czuję się jednak przytłoczona. To dobry początek. – No, łatwo nie jest – odpowiadam. – Ale znów nie tak ciężko, jak myślisz. Unosi brwi. – Naprawdę – zapewniam. – Symulacje w siedzibie Erudytów... w pewnym sensie mi pomogły. Trzymać się. – Marszczę czoło. – A może nie. Może pomogły mi przestać się trzymać tak kurczowo. – To brzmi sensownie. – Kiedyś ci o tym opowiem. – Mój głos wydaje się odległy. Dotyka mojego policzka i – chociaż w pokoju jest mnóstwo ludzi, pełno śmiechu i rozmów – powoli mnie całuje. – Nieźle, Tobias – odzywa się facet po mojej lewej stronie. – Nie zostałeś wychowany na Sztywniaka? Myślałem, że wy, ludziska, pozwalacie sobie najwyżej na to, żeby trzymać się za ręce czy coś w tym stylu. – To skąd by się wzięły dzieci Altruistów? – Tobias unosi brwi.

– Są powoływane do życia samą siłą woli – wtrąca kobieta, która siedzi na poręczy fotela. – Nie wiedziałeś? – Nie, nie wiedziałem. – Uśmiecha się. – Przepraszam. Wszyscy się śmieją. Wszyscy się śmiejemy. Przychodzi mi do głowy, że to może prawdziwa frakcja Tobiasa. Nie mają jednej wspólnej cechy. Są różnobarwni, zajmują się różnymi rzeczami, mają różne zalety i wady. Nie wiem, co ich łączy. Z tego, co mi wiadomo, ich jedyną wspólną płaszczyzną jest niepowodzenie. Zresztą cokolwiek ich zespala, wydaje się wystarczające. Patrząc na Tobiasa, czuję, że w końcu widzę go takiego, jakim jest, a nie takiego, jakim jest wobec mnie. Więc na ile go znam, skoro wcześniej tego nie dostrzegałam? Słońce zaczyna zachodzić. Sektor Altruistów nie milknie. Nieustraszeni i bezfrakcyjni snują się po ulicach, niektórzy z butelkami w ręce, niektórzy z bronią w drugiej. Przede mną Zeke pcha Shaunę na wózku inwalidzkim przed domem Alice Brewster, dawnej przywódczyni Altruistów. Nie zauważają mnie. – Jeszcze raz! – prosi Shauna. – Na pewno? – Tak! – Dobrze. – Zeke zaczyna biec z wózkiem. W pewnej chwili, kiedy jest tak daleko, że ledwie go widzę, odpycha się, zwisa na rączkach wózka i razem pędzą środkiem ulicy. Shauna krzyczy, Zeke się śmieje. Skręcam w lewo na następnym skrzyżowaniu i ruszam popękanym chodnikiem do budynku, gdzie Altruiści odbywają swoje comiesięczne spotkania frakcyjne. Chociaż mam wrażenie, że minęło dużo czasu, odkąd tam szłam, pamiętam, gdzie się znajduje. Jedna przecznica na południe, dwie przecznice na zachód. Idę, a słońce pochyla się w stronę horyzontu. W wieczornym świetle okoliczne zabudowania blakną i wszystkie wydają się szare. Fasada siedziby Altruistów jest zwykłym betonowym prostokątem, jak wszystkie inne fasady w sektorze tej frakcji. Ale kiedy otwieram drzwi wejściowe, wita mnie znajomy widok: drewniana podłoga i rzędy drewnianych ławek, ustawionych w kwadrat. Na

środku znajduje się świetlik, który wpuszcza do środka kwadrat pomarańczowego światła. To jedyna ozdoba tego pomieszczenia. Siadam na dawnej ławce swojej rodziny. Zwykle zajmowałam miejsce obok ojca, a Caleb obok mamy. Teraz czuję się jak jedyna, która pozostała. Ostatnia z Priorów. – Ładnie tu, prawda? – Ojciec Tobiasa wchodzi i siada naprzeciwko mnie, kładąc sobie ręce na kolanach. Dzieli nas światło słoneczne. Marcus ma dużego siniaka na twarzy, tam, gdzie uderzył go Tobias. Jest świeżo ogolony. – Ładnie – przyznaję i się prostuję. – Co tu robisz? – Widziałem, jak wchodzisz. – Uważnie przygląda się swoim paznokciom. – Chcę zamienić z tobą słowo na temat informacji, które wykradła Jeanine Matthews. – A co jeżeli się spóźniłeś? Jeżeli już wiem? Unosi wzrok znad paznokci i mruży ciemne oczy. Jego spojrzenie jest o wiele bardziej jadowite niż jakiekolwiek, które zdołał wykrzesać z siebie Tobias, chociaż ma oczy ojca. – To chyba niemożliwe. – Tego nie wiesz. – Akurat wiem. Bo widziałem, co się dzieje z ludźmi, kiedy słyszą prawdę. Wyglądają, jakby zapomnieli, czego szukają, i włóczą się, usiłując sobie przypomnieć. Dreszcz wspina mi się po kręgosłupie i rozlewa na ręce, przyprawiając o gęsią skórkę. – Wiem, że Jeanine postanowiła wymordować połowę frakcji, żeby wykraść tę informację, więc musi być niesamowicie ważna. – Przerywam. Wiem też coś jeszcze, ale dopiero teraz sobie to uświadamiam. Tuż przed tym, jak zaatakowałam Jeanine, powiedziała: „Tu nie chodzi o ciebie! Nie chodzi o mnie!” Miała na myśli to, co mi robiła; próbowała odkryć symulację, która by podziałała na mnie. Na Niezgodnych. – Wiem, że to ma coś wspólnego z Niezgodnymi – wyrzucam z siebie. – Wiem, że informacja dotyczy tego, co znajduje się za płotem. – To nie to samo, co wiedzieć, co znajduje się za płotem. – Cóż, zamierzasz mi powiedzieć czy będziesz mi dyndać nią nad głową, żebym skakała jak piesek? – Nie przyszedłem tutaj, żeby się kłócić dla przyjemności. I nie, nie zamierzam ci powiedzieć, ale nie dlatego, że nie chcę. Dlatego, że nie mam pojęcia, jak ci to opisać.

Musisz to zobaczyć sama. Kiedy mówi, zauważam, że słońce robi się bardziej pomarańczowe niż żółte i rzuca ciemniejszy cień na jego twarz. – Myślę, że Tobias może mieć rację – odzywam się po chwili. – Podoba ci się to, że tylko ty o tym wiesz. Podoba ci się to, że ja nie wiem. Czujesz się dzięki temu ważny. To dlatego mi nie zdradzisz tej tajemnicy, nie dlatego, że to nie do opisania. – Nieprawda. – Skąd mogę wiedzieć. Marcus wpatruje się we mnie, a ja odwzajemniam spojrzenie. – Tydzień przed atakiem symulacyjnym, przywódcy Altruizmu postanowili, że czas ujawnić

informacje

wszystkim.

Wszystkim,

całemu

miastu.

Dzień,

w

którym

planowaliśmy to zrobić, był mniej więcej siódmym dniem po ataku. To zrozumiałe, że nie mogliśmy tego zrobić. – Nie chciała, żebyście wyjawili, co jest za płotem? Dlaczego? Skąd w ogóle o tym wiedziała? Chyba mówiłeś, że o sprawie wiedzieli tylko przywódcy Altruistów. – My nie jesteśmy stąd, Beatrice. Zostaliśmy umieszczeni tutaj w pewnym celu. Jakiś czas temu Altruiści zostali zmuszeni, żeby podpisać układ. Zobowiązali się pomóc Erudytom w zamian za osiągnięcie tego celu, ale w końcu wszystko poszło nie tak przez Jeanine. Bo nie chce zrobić tego, co powinniśmy zrobić. Woli posunąć się do morderstwa. Umieszczeni tutaj. Mam wrażenie, że mózg mi się gotuje od nadmiaru informacji. Chwytam się krawędzi ławki. – Co powinniśmy zrobić? – pytam niewiele głośniej od szeptu. – Powiedziałem ci dość, żeby udowodnić, że nie kłamię. Jeżeli chodzi o resztę, naprawdę nie czuję się na siłach, żeby podjąć się tłumaczenia ci tego. Powiedziałem ci aż tyle tylko dlatego, że sytuacja zrobiła się straszna. Straszna. Nagle zaczynam rozumieć problem. Plan bezfrakcyjnych – chcą zniszczyć nie tylko ważne osoby w Erudycji, ale wszystkie dane, które tamci posiadają. Wszystko zrównają z ziemią. Nigdy nie uważałam, że to dobry pomysł, ale wiedziałam, że zawsze jest od niego

powrót, bo Erudyci nadal będą znać ważne informacje, nawet jeżeli stracą swoje dane. Ale tu chodzi o coś, czego nie wiedzą nawet najbardziej inteligentni Erudyci; o coś, czego – jeżeli zostanie zniszczone – nie damy rady odtworzyć. – Jeżeli ci pomogę, zdradzę Tobiasa. Stracę go. – Z trudem przełykam ślinę. – Dlatego musisz mi podać dobry powód. – Poza dobrem każdego członka naszego społeczeństwa? – Zdegustowany marszczy nos. – To dla ciebie za mało? – Nasze społeczeństwo jest w kawałkach. Więc zgadza się, to za mało. Wzdycha. – Twoi rodzice zginęli za ciebie, to prawda. Ale twoja matka była w siedzibie Altruistów tej nocy, kiedy omal nie zostałaś zabita, nie po to, żeby cię uratować. Nie wiedziała nawet, że tam jesteś. Próbowała uratować plik przed Jeanine. A kiedy usłyszała, że grozi ci śmierć, pobiegła cię ratować i zostawiła plik w rękach Jeanine. – Ona powiedziała mi co innego – wypalam gwałtownie. – Kłamała. Bo musiała. Ale Beatrice... rzecz w tym, że twoja matka wiedziała, że prawdopodobnie nie wyjdzie z siedziby Altruistów żywa, ale musiała próbować. Ten plik... to było coś, za co była skłonna zginąć. Rozumiesz? Altruiści są skłonni zginąć za każdą osobę, przyjaciela czy wroga, jeżeli wymaga tego sytuacja. Może dlatego trudno im przeżyć w sytuacjach zagrażających życiu. Ale niewiele jest rzeczy, za które są skłonni zginąć. Niewiele rzeczy cenią w świecie fizycznym. Więc jeżeli on mówi prawdę i moja matka rzeczywiście była skłonna umrzeć za to, żeby ta informacja ujrzała światło dzienne... Zrobiłabym prawie wszystko, żeby osiągnąć cel, którego jej osiągnąć się nie udało. – Usiłujesz mną manipulować. Prawda? – Przypuszczam – odpowiada, a jego oczy zasnuwa cień jak ciemna woda – ...że to musisz stwierdzić sama.

Rozdział 38

Nie spieszę się, wracając do domu Eatonów. Próbuję sobie przypomnieć, co matka mówiła, kiedy ratowała mnie ze zbiornika podczas ataku symulacyjnego. Coś o tym, że obserwowała pociągi, odkąd rozpoczął się atak. „Nie wiedziałam, co zrobię, kiedy cię znajdę. Cały czas jednak chciałam cię uratować”. Ale kiedy odtwarzam sobie w myślach jej głos, brzmi inaczej. „Nie wiedziałam, co zrobię, kiedy cię znajdę”. To znaczy: „Nie wiedziałam, jak uratować i ciebie, i plik. Cały czas jednak chciałam cię uratować”. Kręcę głową. Naprawdę tak to powiedziała, czy manipuluję własnymi wspomnieniami przez to, co usłyszałam od Marcusa? Tego nie da się stwierdzić. Jedyne, co mogę, to zdecydować, czy ufam Marcusowi, czy nie. Co prawda robił okrutne, złe rzeczy, ale nasze społeczeństwo nie jest podzielone na „dobrych” i „złych”. Okrucieństwo nie czyni z kogoś człowieka nieuczciwego, podobnie jak odwaga nie czyni z kogoś człowieka dobrego. Marcus nie jest ani dobry, ani zły, jest taki i taki. No, może bardziej zły niż dobry. Na ulicy widzę przed sobą pomarańczową kulę ognia. Przestraszona idę szybciej. Płomienie wzbijają się z ogromnych – wielkości człowieka – metalowych mis ustawionych na chodniku. Pomiędzy nimi zebrali się bezfrakcyjni i Nieustraszeni, obie grupy dzieli nieduży odstęp. Przed tłumem stoją Evelyn, Harrison, Tori i Tobias. Z prawej strony zbiorowiska Nieustraszonych dostrzegam Christinę, Uriaha, Lynn, Zeke'a i Shaunę; dołączam do nich. – Gdzie byłaś? – pyta Christina. – Wszyscy cię szukaliśmy. – Poszłam na spacer. Co się dzieje? – W końcu mają nam zdradzić plan ataku – wyjaśnia Uriah podekscytowany. – Aha. Evelyn unosi ręce, wnętrzem dłoni na zewnątrz, i bezfrakcyjni milkną. Są lepiej wyszkoleni niż Nieustraszeni, których głosy cichną dopiero po trzydziestu sekundach. – Przez kilka ostatnich tygodni opracowywaliśmy plan walki z Erudytami. – Niski głos Evelyn roznosi się gładko. – Teraz, kiedy go skończyliśmy, chcielibyśmy się nim z wami podzielić. – Skinieniem

daje znak Tori i ta mówi dalej. – Nasza strategia nie skupia się na jednym celu, jest szeroko zakrojona. Nie ma sposobu, żeby się dowiedzieć, kto z Erudytów wspiera Jeanine, a kto nie. Dlatego bezpieczniej przyjąć, że wszyscy, którzy jej nie wypierają, opuścili już siedzibę Erudytów. – Wiemy, że moc Erudytów nie leży w ludziach, ale w informacjach – podejmuje Evelyn. – Tak długo, jak posiadają te informacje, nie uwolnimy się od nich, zwłaszcza że wielu z nas jest podatnych na symulacje. Stanowczo za długo posługiwali się informacjami, żeby nas kontrolować i trzymać pod butem. Krzyk, który rodzi się wśród bezfrakcyjnych i rozprzestrzenia na Nieustraszonych, wznosi się z tłumu, jakby cała nasza gromada była częścią jednego organizmu, wykonującą polecenia jednego mózgu. Ale ja nie jestem pewna tego, co czuję, ani tego, co myślę. Jest we mnie cząstka, która też krzyczy, domaga się zniszczenia każdego Erudyty i wszystkich, którzy są dla nich drodzy. Spoglądam na Tobiasa. Ma obojętny wyraz twarzy i stoi za poświatą ognia, przez co trudno go zobaczyć. Zastanawiam się, co o tym myśli. – Przykro mi to powiedzieć, a ci, którzy zostali rażeni przekaźnikami symulacji, muszą zostać tutaj – oznajmia Tori. – Inaczej w każdej chwili możecie zostać aktywowani jako broń Erudytów. Słychać kilka okrzyków protestu, ale nikt nie wydaje się zaskoczony. Wszyscy chyba doskonale wiedzą, co Jeanine może zrobić za pomocą symulacji. Lynn wydaje z siebie jęk i spogląda na Uriaha. – Musimy zostać? – Ty musisz zostać. – Ty też byłeś rażony. Widziałam. – Jestem Niezgodny, zapomniałaś? Lynn przewraca oczami, a on szybko dodaje, pewnie, żeby uniknąć wysłuchiwania spiskowej teorii Lynn na temat Niezgodnych: –

Tak

czy

inaczej,

założę

się,

że

nikt

tego

nie

sprawdza,

a

jakie

jest

prawdopodobieństwo, że cię aktywuje, skoro wie, że wszyscy z przekaźnikami symulacji zostają?

Lynn marszczy czoło i zastanawia się nad tym. Ale rozpromienia się – na tyle, na ile Lynn jest w stanie się rozpromienić – kiedy Tori zaczyna przemawiać dalej. – Reszta podzieli się na mieszane grupy bezfrakcyjnych i Nieustraszonych. Jedna, duża grupa postara się przedostać do siedziby Erudytów i przedrzeć się przez budynek, oczyszczając go z ich wpływów. Parę innych, mniejszych grup wejdzie od razu na wyższe poziomy budynku, żeby pozbyć się Erudytów na ważnych stanowiskach. Wieczorem dostaniecie przydział do grup. – Atak nastąpi za trzy dni – mówi Evelyn. – Przygotujcie się. To będzie niebezpieczne i trudne. Ale bezfrakcyjnym trudności nie są obce... Na te słowa bezfrakcyjni reagują entuzjazmem, a mnie przypomina się, że to właśnie my, Nieustraszeni, zaledwie kilka tygodni temu krytykowaliśmy Altruistów za to, że dają bezfrakcyjnym chleb i inne niezbędne rzeczy. Jak też łatwo się o tym zapomina. – A Nieustraszonym nieobce jest niebezpieczeństwo... Wszyscy wokół mnie wyrzucają w górę ręce z zaciśniętymi pięściami i wrzeszczą. Czuję ten ryk w swojej głowie i płomień triumfu w piersi, który sprawia, że chcę do nich dołączyć. Evelyn ma zbyt obojętny wyraz twarzy jak na kogoś, kto wygłasza pełną emocji mowę. Jej twarz wygląda jak maska. – Zniszczyć Erudytów! – krzyczy Tori, a wszyscy powtarzają za nią, głosy łączą się w jeden, bez względu na frakcje. Mamy wspólnego wroga, ale czy to czyni z nas przyjaciół? Zauważam, że Tobias nie przyłącza się do skandowania, Christina też nie. – To nie w porządku – mówi. – Jak to? – pyta Lynn, kiedy wkoło nas robi się coraz głośniej. – Nie pamiętasz, co nam zrobili? Poddali nasze umysły symulacji i zmusili nas, żebyśmy strzelali do ludzi, nawet o tym nie wiedząc. Zamordowali każdego przywódcę Altruizmu, co do jednego. – Tak – przyznaje Christina. – Tylko że... Napadanie na siedzibę frakcji i mordowanie wszystkich... to właśnie zrobili Erudyci Altruistom. – To co innego. To nie jest atak ni stąd, ni zowąd, bez powodu. – Lynn piorunuje ją wzrokiem.

– Jasne. Wiem. Christina spogląda na mnie. Milczę. Ma rację. To nie w porządku. Idę do domu Eatonów w poszukiwaniu ciszy. Otwieram drzwi i wchodzę po schodach. Kiedy docieram do dawnego pokoju Tobiasa, siadam na łóżku i wyglądam przez okno na zebranych przy ogniu bezfrakcyjnych i Nieustraszonych – śmieją się i rozmawiają. Ale nie są wymieszani ze sobą; jest między nimi niezręczny podział, bezfrakcyjni z jednej strony, Nieustraszeni z drugiej. Obserwuję Lynn, Uriaha i Christinę przy jednym z ognisk. Uriah chwyta płomienie, zbyt szybko, żeby się poparzyć. Jego uśmiech przypomina bardziej grymas, wykrzywiony przez żal. Po kilku minutach słyszę kroki na schodach i do pokoju wchodzi Tobias. Zrzuca buty w progu. – Co się stało? – pyta. – Nic, naprawdę. Tylko myślałam; jestem zaskoczona, że bezfrakcyjni tak łatwo zgodzili się współpracować z Nieustraszonymi. Przecież Nieustraszeni nie zawsze byli dla nich mili. Stoi obok mnie przy oknie i pochyla się w stronę framugi. – To nie jest naturalne przymierze, fakt. Ale mamy wspólny cel. – Teraz. Ale co się stanie, kiedy cel się zmieni? Bezfrakcyjni chcą znieść podział na frakcje, a Nieustraszeni nie. Tobias zaciska wargi, aż tworzą linię. Nagle przypominają mi się Marcus i Johanna, jak razem idą przez sad – Marcus robił identyczną minę, kiedy coś przed nią ukrywał. Czyżby Tobias miał tę minę po ojcu? Czy może oznacza ona coś innego? – Jesteś w mojej grupie – oznajmia. – Podczas ataku. Chyba nie masz nic przeciwko temu, co? Nasze zadanie to poprowadzić resztę do pokojów kontrolnych. Atak. Jeżeli wezmę udział w ataku, nie będę mogła szukać informacji, które Jeanine wykradła Altruistom. Muszę wybrać, jedno albo drugie. Tobias powiedział, że rozprawienie się z Erudytami jest ważniejsze niż odnalezienie prawdy. I gdyby nie obiecał bezfrakcyjnym, że przejmą kontrolę nad wszystkimi danymi Erudytów, może miałby rację. Ale nie zostawił mi wyboru. Muszę pomóc Marcusowi, jeżeli istnieje choćby najmniejsza szansa, że mówi prawdę. Muszę działać przeciwko

ludziom, których kocham. I w tej chwili muszę kłamać. Wykręcam palce u rąk. – Co jest? – pyta Tobias. – Nie mogę jeszcze strzelać. – Spoglądam na niego w górę. – A po tym, co się stało w siedzibie Erudytów... – odchrząkuję. – ... ryzykowanie życia nie wydaje mi się już tak pociągające. – Tris. – Gładzi mnie po policzku. – Nie musisz iść. – Nie chcę wyjść na tchórza. – Ej. – Jego palce wędrują pod moją brodę. Są zimne w zetknięciu z moją skórą. Wpatruje się we mnie nieruchomym wzrokiem. – Zrobiłaś dla tej frakcji więcej niż ktokolwiek inny. Ty... – Wzdycha i dotyka czołem mojego czoła. – Jesteś najodważniejszą osobą, jaką w życiu poznałem. Zostań tu. Kuruj się. Całuje mnie, a ja czuję, jakbym znów się rozpadała, począwszy od najgłębszej części w środku. Myśli, że będę tutaj, ale ja będę działać przeciwko niemu, pracować z jego ojcem, którym gardzi. To kłamstwo... to kłamstwo jest najgorsze, jakie kiedykolwiek powiedziałam. Nigdy nie zdołam go cofnąć. Kiedy się rozdzielamy, boję się, że usłyszy drżenie mojego oddechu, więc odwracam się do okna.

Rozdział 39

– O, tak. Wyglądasz zupełnie jak jakaś mimoza brzdąkająca na bandżo – mówi Christina. – Naprawdę? – Nie. Prawdę mówiąc, w ogóle. Tylko... zrobię z tym coś, dobra? Przez kilka sekund szpera w swojej torebce i wyjmuje małą kosmetyczkę. Są w niej różnej wielkości tubki i pudełeczka, które – jak rozpoznaję – służą do makijażu, ale ja nie wiedziałabym, co z tym zrobić. Jesteśmy w domu moich rodziców. Było to jedyne miejsce, jakie przyszło mi do głowy, żeby się przygotować. Christina myszkuje bez żadnych oporów – zdążyła już odkryć dwa podręczniki wetknięte pomiędzy komodę a ścianę, dowód skłonności Caleba do Erudycji. – Wytłumacz mi to. Opuściłaś obóz Nieustraszonych, żeby przygotować się do wojny i... zabrałaś ze sobą kosmetyczkę? – Tak. Pomyślałam, że trudniej będzie komuś do mnie strzelić, jeżeli zobaczy, że jestem powalająco atrakcyjna. – Unosi brew. – Nie ruszaj się. Odkręca nakrętkę czarnej tubki wielkości mojego palca, odkrywając czerwony sztyft. Szminka, oczywiście. Przykłada ją do moich warg i muska nią usta, aż są czerwone. Widzę, kiedy ułożę je w dziubek. – Czy ktoś ci kiedyś mówił o cudzie regulacji brwi? – Wyciąga pęsetę. – Weź to ode mnie. – Dobrze. – Wzdycha. – Wyjęłabym róż, ale raczej to nie jest odcień dla ciebie. – Szokujące, biorąc pod uwagę, że nasze karnacje tak niewiele się różnią. – Ha, ha. Kiedy wychodzimy, mam czerwone wargi i podkręcone rzęsy, a ubrana jestem w jaskrawoczerwoną sukienkę. Do kolana przymocowałam nóż. Wszystko ma głęboki sens. – Gdzie Marcus, Niszczyciel Życia, z nami się spotka? – pyta Christina. Dla siebie wybrała żółte ubrania Serdeczności, nie czerwone. Ten kolor dodaje blasku jej skórze. Śmieję się. – Za siedzibą Altruizmu.

Idziemy chodnikiem w ciemności. Inni teraz jedzą kolację – upewniłam się – ale na wypadek gdybyśmy jednak na kogoś wpadły, włożyłyśmy też czarne żakiety, żeby ukryć większość naszego ubioru Serdeczności. Odruchowo przeskakuję pęknięcie w chodniku. – A wy dwie, dokąd to? – odzywa się Peter. Oglądam się przez ramię. Stoi za nami. Ciekawe, jak długo tam jest. – Dlaczego nie jesz kolacji ze swoją grupą ataku? – Nie mam swojej grupy. – Dotyka ręki, którą postrzeliłam. – Jestem ranny. – Tak, akurat, też coś – prycha Christina. – Dobra, nie chcę iść na wojnę z bandą bezfrakcyjnych – mówi z błyskiem w zielonych oczach. – Zostanę tutaj. – Jak tchórz. – Christina krzywi się zdegustowana. – Niech wszyscy inni posprzątają za ciebie ten bałagan. – Tak! – Śmieje się złośliwie. Klaszcze. – Miłego umierania! – Przechodzi na drugą stronę ulicy, pogwizdując, i rusza w przeciwnym kierunku. – Zmyliłyśmy go – stwierdza Christina. – Już drugi raz nie spytał, gdzie idziemy. – No, na szczęście. – Odchrząkuję. – Więc... ten plan. Jest trochę głupi, wiesz? – Nie jest... głupi. – Daj spokój. To głupie ufać Marcusowi. To głupie próbować minąć Nieustraszonych przy płocie. To głupie występować przeciwko Nieustraszonym i bezfrakcyjnym. A te trzy rzeczy razem są... innym rodzajem głupoty, o jakiej ludzkość do tej pory nie słyszała. – Niestety, to najlepszy plan, jaki mamy – zauważa. – Jeżeli chcemy, żeby wszyscy poznali prawdę. Zaufałam Christinie na tyle, żeby przekazać jej tę misję, kiedy myślałam, że umrę, więc wydawało mi się głupie nie ufać jej teraz. Martwiłam się, że nie będzie chciała ze mną iść, ale zapomniałam, skąd pochodzi – z Prawości, dla której nie ma nic ważniejszego od poszukiwania prawdy. Fakt, teraz jest Nieustraszoną, ale nauczyłam się jednego – nigdy całkowicie nie odcinamy się od naszych dawnych frakcji. – Więc tu się wychowałaś. Podobało ci się w Altruizmie? – Marszczy brwi. – Chyba nie bardzo, skoro odeszłaś. Kiedy idziemy, słońce pochyla się w stronę horyzontu. Nigdy nie lubiłam wieczornego

światła, bo w nim wszystko w sektorze Altruizmu wygląda jeszcze bardziej bezbarwnie niż zazwyczaj, ale teraz w tej niezmiennej szarości odnajduję pociechę. – Jedne rzeczy lubiłam, innych nie cierpiałam – odpowiadam. – A z istnienia niektórych nie zdawałam sobie sprawy, dopóki ich nie straciłam. Docieramy do siedziby Altruizmu – betonowego szarego prostokąta, podobnego do wszystkich w dzielnicy Altruistów. Strasznie chciałabym wejść do sali spotkań, powdychać zapach starego drewna, ale nie mamy czasu. Zakradamy się w uliczkę przy budynku i idziemy na tył – Marcus powiedział, że będzie tam czekał. Widzimy pudrowoniebieskiego pick–upa, stoi z włączonym silnikiem. Za kierownicą siedzi Marcus. Przepuszczam Christinę przodem, żeby to ona usiadła na środku. Wolę nie siadać przy Marcusie, jeżeli nie muszę. Czuję, że nienawidząc go – chociaż z nim współpracuję – w jakiś sposób łagodzę to, że zdradzam Tobiasa. Nie masz wyjścia, mówię sobie. Nie ma innego rozwiązania. Z tą myślą zatrzaskuję drzwi i szukam pasa, żeby się zapiąć. Znajduję jedynie postrzępioną końcówkę i złamaną klamrę. – Skąd wytrzasnąłeś tego trupa? – pyta Christina. – Ukradłem bezfrakcyjnym. Naprawiają takie wraki. Nie było łatwo go odpalić. Lepiej wywalcie te żakiety, dziewczyny. Zwijam w kulkę nasze żakiety i wyrzucam przez półotwarte okno. Marcus wrzuca jedynkę, pick–up wyje. Właściwie spodziewam się, że ani drgnie z miejsca, kiedy Marcus wciska pedał gazu, ale jednak jedzie. Z tego, co pamiętam, z sektora Altruistów do sektora Serdeczności jest jakaś godzina drogi, a trasa jest wymagająca, trzeba doświadczonego kierowcy. Marcus wyjeżdża na jedną z głównych arterii i dodaje gazu. Pędzimy do przodu i ledwie omijamy dziurę w jezdni. Chwytam się deski rozdzielczej, żeby utrzymać równowagę. – Spokojnie, Beatrice – rzuca Marcus. – Jeździłem już samochodami. – Ja robiłam już wiele rzeczy, co nie znaczy, że jestem w nich dobra! Marcus się uśmiecha i gwałtownie skręca w lewo, żeby nie najechać na leżące na ziemi

światła drogowe. Christina wykrzykuje, kiedy podskakujemy na jakichś innych szczątkach, jakby świetnie się bawiła. – Inny rodzaj głupoty, co? – zwraca się do mnie na tyle głośno, żeby było ją słychać przy tym szumie wiatru w kabinie. Ja ściskam fotel pod sobą i staram się nie myśleć o tym, co jadłam na kolację. Kiedy dojeżdżamy do płotu, w świetle reflektorów widzimy Nieustraszonych – stoją przy bramie. Niebieskie przepaski na rękach wyróżniają się na tle reszty ich stroju. Silę się na miły wyraz twarzy. Z pochmurną miną nie zdołam wmówić im, że jestem z Serdeczności. Ciemnoskóry facet z bronią w ręce podchodzi od strony kierowcy. Świeci latarką najpierw na Marcusa, potem na Christinę i na mnie. Mrużę oczy i zmuszam się do uśmiechu, jakbym nie miała nic przeciwko temu, że wali mi żarową po oczach i niemal celuje w głowę. Ci z Serdeczności są chyba szurnięci, jeżeli naprawdę nie przejmują się takimi rzeczami. Albo jedzą za dużo chleba. – A co w jednym samochodzie robi członek Altruistów z dwiema z Serdeczności? – pyta mężczyzna. – Te dwie dziewczyny zgłosiły się na ochotnika, żeby przywieźć do miasta zapasy żywności – tłumaczy Marcus. – A ja zgodziłem się je eskortować, żeby nic im się nie stało. – Poza tym, nie umiemy prowadzić – wtrąca Christina z uśmiechem. – Tata próbował mnie nauczyć parę lat temu, ale cały czas mylił mi się gaz z hamulcem; porażka, mówię panu. W każdym razie, to bardzo miłe ze strony Joshui, że nas podwiózł, bo inaczej trwałoby to całą wieczność, a kartony były takie ciężkie... Nieustraszony unosi rękę. – Wystarczy, rozumiem. – Jasne, przepraszam. – Christina chichocze. – Pomyślałam, że wytłumaczę; wydawał się pan zdezorientowany, i trudno się dziwić, bo ile razy spotka się pan z takim... – Dobrze, dobrze. Zamierzacie wrócić do miasta? – Nie w najbliższym czasie – odpowiada Marcus. – W porządku. Jedźcie. – Kiwa głową do innych Nieustraszonych przy bramie.

Jeden z nich wystukuje serię liczb na klawiaturze i brama się rozsuwa. Marcus kiwa głową strażnikowi, który nas wypuścił i jedzie wyboistą drogą do siedziby Serdeczności. W świetle reflektorów widać koleiny, dziko rosnącą trawę i latające wkoło owady. W ciemności po prawej świetliki świecą w rytmie przypominającym bicie serca. Po kilku sekundach Marcus zerka na Christinę. – Co to było, do diabła? – Nieustraszeni najbardziej nie znoszą beztroskiej paplaniny Serdeczności. – Christina wzrusza ramionami. – Pomyślałam, że jak straci cierpliwość, to się zdekoncentruje i nas puści. – Jesteś genialna. – Szczerzę się szeroko. – Wiem. – Potrząsa głową, jakby chciała zarzucić sobie włosy za ramię, tylko że nie ma czego zarzucać. – Poza tym, że „Joshua” nie jest imieniem Altruistów – zaznacza Marcus. – Nieważne, co za różnica. Przed nami dostrzegam blask siedziby Serdeczności; znajome skupisko drewnianych budynków ze szklarnią na środku. Przejeżdżamy przez sad jabłoniowy. Powietrze pachnie ciepłą ziemią. Znowu przypominam sobie matkę, jak wyciąga się, żeby zerwać jabłko w tym sadzie, wiele lat temu, kiedy przyjechałyśmy pomagać Serdeczności w zbiorach. Czuję ukłucie w piersiach, ale wspomnienie nie przytłacza mnie tak jak parę tygodni temu. Może dlatego, że odbywam misję na jej cześć. A może dlatego, że jestem za bardzo przejęta tym, co mnie czeka, żeby odpowiednio przeżywać żałobę. Ale coś się zmieniło. Marcus parkuje pick–upa za jedną z chat. Dopiero teraz zauważam, że w stacyjce nie ma kluczyków. – Jak ty go odpaliłeś? – pytam. – Ojciec dużo mnie nauczył z mechaniki i obsługi komputerów. Tę wiedzę przekazałem swojemu synowi. Chyba nie sądziłaś, że Tobias sam na to wszystko wpadł? – Prawdę mówiąc, tak właśnie myślałam. – Otwieram drzwi i wysiadam z samochodu. Trawa łaskocze mnie w palce i łydki. Christina stoi po mojej prawej stronie i odchyla głowę do tyłu.

– Tu jest tak inaczej – stwierdza. – Właściwie można zapomnieć o tym, co się dzieje tam. – Wskazuje kciukiem miasto. – Oni często zapominają – mówię. – Ale ogólnie się orientują, prawda? – Wiedzą tyle, ile patrole Nieustraszonych – odpowiada Marcus. – Czyli że świat za płotem jest nieznany i potencjalnie niebezpieczny. – Skąd wiesz, co oni wiedzą? – Bo my im to powiedzieliśmy. – Marcus kieruje się do szklarni. Spoglądamy na siebie z Christiną. Biegniemy, żeby go dogonić. – Co znaczy: „to”? – Kiedy człowiek posiada wszystkie informacje, musi zdecydować, ile powinni wiedzieć inni. My, przywódcy Altruizmu, powiedzieliśmy im to, co musieliśmy powiedzieć. Miejmy nadzieję, że Johanna nie zmieniła zwyczajów. Wczesnym wieczorem jest tutaj. – Otwiera drzwi do szklarni. Powietrze jest tak gęste jak ostatnim razem, kiedy tu byłam, ale teraz także mgliste. Wilgoć chłodzi mi policzki. – O rany – wzdycha Christina. Szklarnię oświetla jedynie blask księżyca, więc trudno odróżnić drzewa od wykonanych przez człowieka konstrukcji. Liście muskają mnie po twarzy, kiedy idę zewnętrzną ścieżką. Nagle dostrzegam Johannę – kuca przy krzewie z miską w dłoni i zrywa coś, co wygląda na maliny. Włosy ma związane z tyłu, więc widzę jej bliznę. – Nie myślałam, że cię jeszcze tu zobaczę, panno Prior – mówi. – Dlatego, że powinnam być martwa? – Zawsze się spodziewam, że ci, którzy z bronią wojują, od broni giną. Często jestem mile zaskoczona. – Opiera sobie miskę na kolanach i spogląda na mnie w górę. – Chociaż doskonale też zdaję sobie sprawę, że nie zjawiłaś się w naszej siedzibie dlatego, że ci się tu podobało. – Fakt – przyznaję. – Przyjechaliśmy z innego powodu. – W porządku. – Wstaje. – W takim razie chodźmy o tym porozmawiać. Niesie miskę na środek pomieszczenia, gdzie odbywają się spotkania Serdeczności.

Idziemy za nią do korzeni drzewa, siada na nich i podaje mi miskę z malinami. Biorę małą garść i przekazuję miskę Christinie. – Johanno, to Christiną – przedstawia moją przyjaciółkę Marcus. – Nieustraszona urodzona w Prawości. –

Witamy

w

siedzibie

Serdeczności,

Christino.

–

Johanna

uśmiecha

się

porozumiewawczo. Wydaje się dziwne, że dwie osoby urodzone w Prawości mogły wylądować w tak różnych miejscach: w Nieustraszoności i Serdeczności. – Powiedz mi, Marcus: dlaczego przyjechaliście? – Chyba Beatrice powinna to zrobić. Ja jestem tylko kierowcą. Johanna skupia się na mnie bez wahania, ale po jej nieufnym spojrzeniu widzę, że wolałaby rozmawiać z Marcusem. Zaprzeczyłaby, gdybym ją spytała, ale jestem prawie pewna, że mnie nienawidzi. – Hm... – Cóż, to niezbyt błyskotliwy wstęp. Wycieram dłonie w spódniczkę. – Sytuacja się pogorszyła. Słowa zaczynają płynąć, nie są wyszukane ani wycyzelowane. Tłumaczę, że Nieustraszeni sprzymierzyli się z bezfrakcyjnymi i że zamierzają zniszczyć wszystkich Erudytów, zostawiając nas bez jednej z dwóch podstawowych frakcji. Mówię, że w siedzibie Erudytów znajduje się ważna informacja – poza całą wiedzą, jaką posiadają – którą w szczególności należy odzyskać. Kiedy kończę, dociera do mnie, że nie wyjaśniłam, co to ma wspólnego z nią i jej frakcją, ale... jak to powiedzieć? – Nie rozumiem, Beatrice – odzywa się po chwili. – Czego dokładnie od nas oczekujesz? – Nie przyjechałam prosić o pomoc. Pomyślałam, że powinniście wiedzieć, że wielu ludzi umrze, całkiem niedługo. I wiem, że nie będzie chciała pani tu bezczynnie tkwić, kiedy przyjdzie co do czego, chociaż niektórzy z pani frakcji, owszem, woleliby trzymać się od tego z daleka. Spogląda w dół, a jej krzywy uśmiech zdradza, że się nie mylę. – Chciałam też spytać, czy moglibyśmy porozmawiać z Erudytami, którym daje pani schronienie. Jasne, są w schronie, ale zależy mi, żeby się z nimi skontaktować.

– A co zamierzasz zrobić? – Zastrzelić ich. – Przewracam oczami. – To nie jest śmieszne. – Przepraszam. – Wzdycham. – Potrzebuję informacji. To wszystko. – No to musisz poczekać do jutra. Możesz tu przenocować.

Zasypiam jak tylko przykładam głowę do poduszki, ale budzę się wcześniej, niż planowałam. Od horyzontu bije blask – znak, że słońce zaraz zacznie wschodzić. Po drugiej stronie wąskiego odstępu między dwoma łóżkami śpi Christina, z twarzą wciśniętą w materac i z poduszką na głowie. Między nami stoi komódka z lampką nocną. Drewniane klepki trzeszczą bez względu na to, w którym miejscu się na nie nastąpi. A po lewej wisi lustro, ot, tak. Nikt oprócz Altruistów nie unika luster. Nadal czuję dreszcz przerażenia, kiedy widzę je na wierzchu. Ubieram się; nawet nie staram się być cicho – pięciuset tupiących Nieustraszonych nie obudziłoby Christiny, kiedy ta głęboko śpi, za to wystarczyłby szept Erudyty, żeby zerwała się na równe nogi. Pod tym względem jest dziwna. Wymykam się na dwór, kiedy słońce przebija się pomiędzy gałęziami drzew, i widzę małą grupę Serdeczności zebraną przy sadzie. Podchodzę bliżej, żeby zobaczyć, co robią. Stoją w kręgu, trzymając się za ręce. Połowa z nich to nastolatki, druga połowa – dorośli. Najstarsza kobieta, ze splecionymi siwymi włosami, przemawia. – Wierzymy w Boga, który daje pokój i go miłuje. Dlatego przekazujemy sobie pokój nawzajem i go miłujemy. Nie odczytałabym tego jako wskazówki, ale Serdeczność najwyraźniej tak to odbiera. Wszyscy w jednej chwili ruszają przed siebie, znajdują osobę z naprzeciwka kręgu i chwytają się z nią za ręce. Kiedy każdy ma parę, stoją przez kilka sekund, patrząc na siebie. Jedni coś mruczą, drudzy się uśmiechają, a niektórzy milczą i tkwią nieruchomo. Potem się rozdzielają, przesuwają do kogoś innego i powtarzają to samo od nowa. Nigdy wcześniej nie widziałam ceremonii religijnej Serdeczności. Znam tylko religię frakcji swoich rodziców, której cząstka mnie cały czas się trzyma, a inna odrzuca jako

głupotę: modlitwy przed kolacją, cotygodniowe spotkania, akty posługi, pieśni o bezinteresownym Bogu. Ale to tutaj, to coś innego, tajemniczego. – Przyłącz się do nas – proponuje siwowłosa kobieta. Dopiero po kilku sekundach uświadamiam sobie, że mówi do mnie. Kiwa do mnie z uśmiechem. – Oj, nie. Ja tylko... – Chodź – nalega. Nie mam wyboru i muszę wyjść do przodu i stanąć wśród nich. Kobieta podchodzi do mnie, bierze mnie za rękę. Palce ma suche i szorstkie, a jej wzrok szuka mojego, nieustępliwy, chociaż dziwnie się czuję, patrząc jej w oczy. Kiedy to robię, skutek jest natychmiastowy i dziwny. Stoję nieruchomo, każda cząstka mnie zamiera w bezruchu i wydaje się, jakby ważyła więcej niż wcześniej, tyle że ten ciężar nie jest nieprzyjemny. Jej oczy są brązowe, całe w jednym odcieniu, nieruchome. – Niech Boży pokój będzie z tobą – mówi ściszonym głosem. – Nawet w kłopotach. – Dlaczego miałby być? – pytam szeptem, żeby nikt nie usłyszał. – Po tym wszystkim, co zrobiłam... – Nie chodzi o ciebie. To dar. Nie można na niego zasłużyć, bo wtedy przestałby być darem. Puszcza mnie i przechodzi do kogoś innego, a ja zostaję z wyciągniętą ręką, sama. Zaraz jednak ktoś ujmuje moją dłoń, ale ja wycofuję się z grupy, z początku wolno, potem biegiem. Pędzę między drzewa najszybciej jak potrafię i zatrzymuję się, dopiero kiedy pali mnie w płucach. Przyciskam czoło do najbliższego pnia, chociaż kora drapie mi skórę, i zmagam się ze łzami. Później tego ranka idę w lekkim deszczu do głównej szklarni. Johanna zwołała nadzwyczajne spotkanie. Ukrywam się jak mogę na końcu pomieszczenia, między dwiema rozłożystymi roślinami, zawieszonymi w roztworze mineralnym. Dopiero po kilku minutach odnajduję Christinę, po prawej stronie, ubraną w żółty kolor Serdeczności, ale Marcusa łatwo zauważyć – stoi z Johanną na korzeniach gigantycznego drzewa.

Johanna trzyma dłonie splecione przed sobą, włosy znów spięła w kitkę. Rana, po której została jej blizna, uszkodziła też oko – powieka jest tak zgrubiała, że przesłania źrenicę, a lewe oko nie porusza się wraz z prawym, kiedy Johanna przygląda się stojącej przed nią gromadzie Serdecznych. Nie zebrała się tu jednak sama Serdeczność. Są też ludzie z włosami ostrzyżonymi na jeża i z ciasno upiętymi kokami – to Altruiści, a ci ustawieni w kilku rzędach, w okularach – to na pewno członkowie Erudycji. Jest wśród nich Cara. – Otrzymałam wiadomość z miasta – oznajmia Johanna, kiedy wszyscy się uciszają. – I chciałabym ją wam przekazać. – Pociąga za rąbek spódnicy, potem splata dłonie przed sobą.

Sprawia

wrażenie

zdenerwowanej.

–

Nieustraszeni

sprzymierzyli

się

z

bezfrakcyjnymi. Za dwa dni zamierzają zaatakować Erudytów. Walka nie będzie się toczyła przeciwko armii Erudytów– Nieustraszonych, ale przeciwko niewinnym Erudytom i wiedzy, którą z takim trudem zdobywali. – Spuszcza wzrok i bierze głęboki wdech. – Wiem, że nie uznajemy przywództwa, więc nie mam prawa zwracać się do was z pozycji przywódcy. Ale mam nadzieję, że mi wybaczycie, jeżeli ten jeden raz poproszę, abyśmy ponownie rozważyli naszą wcześniejszą decyzję, że nie będziemy się angażować. Rozlegają się szepty. W niczym nie przypominają szeptów Nieustraszonych – są łagodniejsze, jak szum ptaków podrywających się z gałęzi. – Pomijając nasze stosunki z Erudytami, lepiej niż jakakolwiek inna frakcja zdajemy sobie sprawę, że w tym społeczeństwie odgrywają rolę fundamentalną – ciągnie Johanna. – Trzeba ich chronić przed niepotrzebną rzezią, jeżeli nie dlatego, że są ludźmi, to dlatego, że bez nich nie jesteśmy w stanie przetrwać. Proponuję, żebyśmy wkroczyli do miasta jako powstrzymujący się od przemocy, bezstronni obrońcy pokoju, by w każdy możliwy sposób zahamować ekstremalną przemoc, do której niewątpliwie dojdzie. Proszę, porozmawiajmy o tym. Deszcz pada na szklane panele nad naszymi głowami. Johanna siada na korzeniu drzewa i czeka, ale wśród Serdeczności nie wybuchają rozmowy, jak ostatnim razem, kiedy tu byłam. Szepty, niewiele głośniejsze od szumu deszczu, zamieniają się w zwykłą rozmowę; kilka głosów, niemal krzyków, wybija się ponad gwar. Każdy podniesiony głos sprawia, że podskakuję. Widziałam w życiu wiele kłótni, głównie w ciągu dwóch

ostatnich miesięcy, ale żadna z nich nie napełniła mnie takim strachem jak ta. Serdeczność nie powinna się kłócić. Postanawiam nie czekać dłużej. Idę wzdłuż brzegu miejsca spotkania, przeciskam się przez tych Serdecznych, którzy stoją, i przeskakuję przez ręce i wyciągnięte nogi tych, którzy siedzą. Ludzie mi się przyglądają – co prawda, mam na sobie czerwoną bluzkę, ale tatuaże na obojczyku są widoczne jak zwykle, nawet z daleka. Przystaję przy szeregu Erudytów. Cara wstaje, kiedy podchodzę, krzyżuje ręce na piersi. – Co ty tu robisz? – pyta. – Przyjechałam poinformować Johannę, co się dzieje. I poprosić o pomoc. – Mnie? Czemu... – Nie ciebie. – Próbuję zapomnieć, co powiedziała na temat mojego nosa, ale to trudne. – Was wszystkich. Mam plan, jak uratować niektóre dane waszej frakcji, ale potrzebuję pomocy. – A tak konkretnie... – wtrąca Christina, pojawiając się przy moim lewym ramieniu – to my mamy plan. Cara przenosi wzrok na nią, potem znów na mnie. – Wy chcecie pomagać Erudytom? Czegoś tu nie łapię. – Ty chciałaś pomóc Nieustraszonym – przypominam. – Myślisz, że ty jedyna nie chcesz ślepo wykonywać tego, co ci każe frakcja? – Chodzi o to, żeby postępować według waszego wzorca zachowania – stwierdza Cara. – W końcu strzelanie do tych, którzy wchodzą wam w paradę, jest typowe dla Nieustraszonych. Czuję ucisk w gardle. Jest taka podobna do brata, ze zmarszczką między brwiami i ciemnymi kosmykami w blond włosach. – Cara – mówi Christina. – Pomożesz nam czy nie? – Oczywiście, że pomogę. – Wzdycha. – Inni na pewno też. Przyjdźcie do sypialni Erudytów po spotkaniu i przedstawcie nam plan. Spotkanie w szklarni trwa jeszcze godzinę. Deszcz przestaje padać, chociaż krople wody nadal zraszają szklane ściany i sufit. Christina i ja siedzimy pod jedną ze ścian i

gramy w grę, w której staramy się złapać za kciuk przeciwnika. Zawsze wygrywa Christina. W końcu Johanna i inni, którzy wyłonili się jako przywódcy w dyskusji, ustawiają się w rzędzie na korzeniach drzewa. Johanna pochyla głowę i włosy opadają jej na twarz. Ma nam przekazać ustalenia, ale stoi z założonymi rękami, stukając palcami w łokieć. – O co chodzi? – pyta Christina. Johanna w końcu podnosi wzrok. – Ciężko było dojść do porozumienia – mówi. – Ale większość z was chce utrzymać naszą politykę bezstronności. Nie ma dla mnie znaczenia, czy Serdeczność zdecyduje się wkroczyć do miasta, czy nie. Ale zaczęłam mieć nadzieję, że nie wszyscy są tchórzami, a dla mnie ta decyzja zalatuje tchórzostwem. Opieram się o szybę. – Nie chcę zachęcać tej społeczności, która tak wiele mi dała, do podziału – ciągnie Johanna. – Ale sumienie każe mi opowiedzieć się przeciwko tej decyzji. Wszystkich, którym sumienie nakazuje iść do miasta, zapraszam, żeby się do mnie przyłączyli. Z początku, tak jak i inni, nie za bardzo kapuję, o czym ona mówi. – Rozumiem, że to oznacza, że nie mogę już należeć do Serdeczności – dodaje. Przechyla głowę tak, że znów widać jej bliznę. Pociąga nosem. – Ale chcę, żebyście wiedzieli, że chociaż was opuszczam, robię to z miłością, a nie ze złością. – Kłania się zgromadzonym, zakłada sobie włosy za uszy i idzie w stronę wyjścia. Kilka osób z Serdeczności gramoli się na nogi, po chwili wstaje kilka kolejnych, aż w końcu stoi cały tłum i niektórzy – niewielu, ale kilku – wychodzi za nią. – Nie tego się spodziewałam – stwierdza Christina.

Rozdział 40

Sypialnia Erudytów jest jedną z największych w siedzibie Serdeczności. W sumie stoi tu dwanaście łóżek – osiem, jedno przy drugim, wzdłuż ściany i dwa złączone bokami, dzięki czemu na środku pokoju zostaje duża przestrzeń. Zajmuje ją ogromny stół, zawalony narzędziami, skrawkami metalu, mechanizmami i kablami. Christina i ja właśnie skończyłyśmy wyjaśniać nasz plan, który brzmiał jeszcze bardziej głupio, kiedy wpatrywało się w nas ponad dwunastu Erudytów. – Wasz plan ma błędy. – Cara pierwsza zabiera głos. – Dlatego przyszłyśmy do was – mówię. – Żebyście powiedzieli, jak go poprawić. – Przede wszystkim ta ważna informacja, którą chcecie ocalić... To śmieszne nagrywać ją na płytę. Płyta się połamie albo wpadnie w ręce niepowołanej osoby, jak inne rzeczy. Lepiej wykorzystać sieć danych. – Że co? Spogląda na drugą Erudytkę. – Mów dalej – odzywa się jeden z pozostałych, ciemnoskóry chłopak w okularach. – Powiedz im. Już nie ma sensu utrzymywać tego w tajemnicy. – Wiele komputerów w siedzibie Erudytów jest podłączonych do komputerów innych frakcji. Dlatego Jeanine tak łatwo było przeprowadzić atak symulacyjny z komputera Nieustraszonych zamiast z maszyn Erudytów. – Jak to? – wypala Christina. – Chcecie powiedzieć, że możecie sobie łazić po danych każdej frakcji, kiedy tylko chcecie? – Po danych nie można „sobie łazić” – zauważa okularnik. – To nielogiczne. – To przenośnia. – Christina marszczy brwi. – Jasne? – Metafora czy po prostu figura retoryczna? – Chłopak też marszczy brwi. – Czy metafora jest może określoną kategorią, która mieści się w grupie figur retorycznych? – Fernando. – Cara piorunuje go wzrokiem. – Skup się. Ciemnoskóry kiwa głową. – Ważne jest to... – ciągnie Cara – ...że istnieje sieć danych i że z punktu widzenia etyki to rzecz sporna. Na tej samej zasadzie, na jakiej komputery mają dostęp do danych innych

frakcji, mogą wysyłać dane. Jeżeli wyślemy dane, które chcecie uratować, do każdej z pozostałych frakcji, nie będzie można ich wszędzie zniszczyć. – Mówisz „my” – zauważam. – Sugerujesz, że... – Że pójdziemy z wami? – pyta. – Na pewno nie pójdą wszyscy, ale niektórzy muszą. Jak chciałybyście same poruszać się po siedzibie Erudytów? – Chyba zdajecie sobie sprawę, że jeżeli do nas dołączycie, możecie zginąć? – Christina się uśmiecha. – I nie ma żadnego chowania za nami, żeby nie rozbić sobie okularów czy coś takiego. Cara zdejmuje okulary i łamie je na środku noska. – Ryzykowaliśmy życie, odchodząc z naszej frakcji – mówi. – I zaryzykujemy znowu, żeby ocalić naszą frakcję od niej samej. – Poza tym... – rozlega się wątły głos. Zza łokcia Cary wygląda dziesięcio–, może jedenastoletnia dziewczynka. Czarne loki tworzą wokół jej twarzy aureolę. – Mamy przydatne gadżety. Wymownie spoglądamy na siebie z Christiną. – Jakie gadżety? – To prototypy – odpowiada Fernando. – Nie ma potrzeby dokładnie studiować ich struktury. – Studiowanie nie jest naszą najmocniejszą stroną – przyznaje Christiną. – No to jak udoskonalacie rzeczy? – pyta dziewczynka. – Nie udoskonalamy. – Christiną wzdycha. – One się chyba pogarszają. – Entropia. – Mała kiwa głową. – Co? – Entropia – szczebiocze. – To teoria, która mówi, że cala materia we wszechświecie stopniowo zmierza do osiągnięcia tej samej temperatury. Znana także jako „cieplna śmierć”. – Elia, to ogromne uproszczenie – krytykuje ją Cara. Elia pokazuje Carze język. Nie mogę powstrzymać śmiechu. Nigdy wcześniej nie widziałam Erudyty wystawiającego język. Ale, co tu dużo mówić, nie miałam styczności z wieloma młodymi Erudytami. Tylko z Jeanine i ludźmi, którzy dla niej pracują. Włącznie z moim bratem.

Fernando klęka przy jednym z łóżek i wyciąga pudło. Grzebie w nim przez kilka sekund i wyjmuje mały dysk zrobiony z jasnego metalu, który często widziałam w siedzibie Erudytów, ale nigdzie indziej. Niesie go do mnie na dłoni. Kiedy wyciągam po niego rękę, gwałtownie go przede mną cofa. – Uważaj! Wziąłem go z siedziby. Nie stworzyliśmy go tutaj. Byłaś tam, kiedy zaatakowali Prawość? – Tak. W samym środku. – Pamiętasz, jak roztrzaskała się szyba? – Ty też tam byłeś? – Mrużę oczy. – Nie. Nagrali film i pokazali w siedzibie Erudytów. Wyglądało to tak, jakby szyba się rozwaliła od strzału, ale to nie do końca prawda. Jakiś żołnierz Nieustraszonych rzucił jeden z takich dysków pod okna. To urządzenie emituje sygnał, dźwięku nie słychać, ale od niego rozbija się szkło. – Okej. Jak nam się to może przydać? – Ludzie będą raczej zaskoczeni, kiedy wszystkie ich szyby trzasną w jednej chwili – mówi z uśmiechem. – Zwłaszcza w siedzibie Erudytów, tam jest mnóstwo okien. – To fakt. – Co jeszcze macie? – dopytuje Christiną. – To spodoba się Serdeczności – mówi Cara. – Gdzie to jest? A, tutaj. – Bierze czarne plastikowe pudełko, na tyle małe, że może zamknąć je w dłoni. Na górze są dwa kawałki metalu, które wyglądają jak zęby. Włącza przycisk pod pudełkiem i w szparze pomiędzy zębami pojawia się nitka niebieskiego światła. – Fernando. Chcesz zademonstrować? – Żartujesz? – Facet szeroko otwiera oczy. – Nigdy więcej. Jesteś z tym niebezpieczna. Cara uśmiecha się do niego. – Gdybym teraz dotknęła was tym cudem, potwornie by was zabolało, a później unieruchomiło. Fernando boleśnie się o tym wczoraj przekonał. Zrobiłam ten porażacz tak, żeby Serdeczność mogła się bronić, nie strzelając do nikogo. – To... – Marszczę brwi. – Wyrozumiałe z twojej strony. – Dzięki technologii życie ma stawać się lepsze – mówi. – Bez względu na to, w co wierzysz, technologia powinna ci służyć, nie szkodzić.

Co powiedziała moja matka podczas symulacji? „Martwię się, że całe to psioczenie ojca na Erudytów nie wyszło ci na dobre”. A jeśli miała rację, nawet jeżeli to była tylko część symulacji? Ojciec nauczył mnie postrzegać Erudytów w specyficzny sposób. Nigdy nie mówił mi, że oni nie oceniają tego, w co ludzie wierzą, ale projektują dla nich technologie, które uwzględniają te przekonania. Nigdy nie mówił mi, że mogą być zabawni ani że umieją krytykować własną frakcję. Cara rzuca się na Fernanda z aparatem, roześmiana, a on odskakuje. Nie mówił mi, że Erudytka mogłaby zaoferować mi pomoc po tym, jak zabiłam jej brata. Atak zacznie się po południu, zanim zrobi się za ciemno, żeby zobaczyć niebieskie przepaski, które oznaczają Nieustraszonych zdrajców. Po omówieniu planów idziemy przez sad na polanę, gdzie stoją ciężarówki. Kiedy wyłaniam się spomiędzy drzew, widzę Johannę Reyes – siedzi na masce jednego z samochodów, z kluczykami w ręce. Za nią czeka mały konwój aut pełen Serdecznych, ale nie tylko, bo są wśród nich też Altruiści – to ci z surowymi fryzurami i nieruchomymi wargami. Jest z nimi Robert, starszy brat Susan. Johanna zeskakuje z maski. Na pace tej ciężarówki znajduje się stos skrzynek oznaczonych „Jabłka, mąka, kukurydza”. Dobrze, że z tyłu musimy zmieścić tylko dwie osoby. – Witaj, Johanno – mówi Marcus. – Marcus. Mam nadzieję, że zgodzisz się, żebyśmy pojechali z tobą do miasta. – Pewnie. Pilotuj. Johanna podaje Marcusowi kluczyki i wskakuje na ławkę jednej z pozostałych ciężarówek. Christina zajmuje miejsce w kabinie, a ja na pace, z Fernandem. – Nie chcesz siedzieć z przodu? – pyta Christina. – I ty nazywasz się Nieustraszoną? – Tu jest najmniejsze prawdopodobieństwo, że zwymiotuję – tłumaczę. – Rzyganie to część życia. Już chcę spytać, ile razy ona zamierza puścić pawia, kiedy ciężarówka rusza. Chwytam ścianki obiema rękami, żeby nie wypaść, ale po kilku minutach, kiedy przyzwyczajam się do podskakiwania i szarpania, daję spokój. Przed nami toczy się kolejna ciężarówka, za samochodem Johanny, który prowadzi.

Jestem spokojna, aż dojeżdżamy do płotu. Spodziewam się, że spotkamy tych samych strażników, którzy próbowali nas zatrzymać w tamtą stronę, ale brama stoi otwarta, a przy niej nie ma nikogo. Strach rodzi mi się w piersi i rozlewa aż do dłoni. W ferworze poznawania nowych ludzi i robienia planów zapomniałam, że moim planem jest wkroczenie wprost do walki, która może kosztować mnie życie. Tuż po tym, kiedy dotarło do mnie, że warto żyć. Konwój zwalnia, kiedy przejeżdżamy przez bramę, jakby Marcus i Johanna się spodziewali, że ktoś wyskoczy i nas zatrzyma. Wszędzie panuje cisza, słychać tylko cykady na drzewach w oddali i warkot silników. – Myślisz, że już się zaczęło? – pytam Fernanda. – Może tak, a może nie. Jeanine ma wielu informatorów. Możliwe, że ktoś jej doniósł, że coś się szykuje, więc wezwał wszystkie siły Nieustraszonych do siedziby Erudytów. Kiwam głową, ale tak naprawdę myślę o Calebie. On też należy do grona tych informatorów. Zastanawiam się, dlaczego był tak święcie przekonany, że to, co na zewnątrz, powinno być przed nami ukryte, że zdradziłby każdego, na kim przypuszczalnie mu zależało, dla Jeanine, której nie zależy na nikim. – Znasz kogoś o imieniu Caleb? – pytam. – Caleb – powtarza Fernando. – Tak, w nowicjacie poznałem jednego Caleba. Bystry, ale... jak to się potocznie mówi? Lizus. – Uśmiecha się szelmowsko. – Między nowicjuszami był pewien podział. Na tych, którzy wszystko chłoną, co mówi Jeanine, i na pozostałych. Ja należałem do tej drugiej grupy. Caleb do pierwszej. Czemu pytasz? – Trafiłam na niego, kiedy zostałam uwięziona. – Mój głos wydaje się odległy nawet mnie samej. – Byłam po prostu ciekawa. – Nie osądzałbym go zbyt surowo. Jeanine potrafi być wyjątkowo przekonująca dla tych, którzy z natury nie są podejrzliwi. Ja zawsze byłem z natury podejrzliwy. Spoglądam za jego lewe ramię – kontur miasta na tle nieba staje się coraz wyraźniejszy, w miarę jak się zbliżamy. Szukam dwóch iglic na czubku Bazy, a kiedy je znajduję, czuję się lepiej i gorzej jednocześnie – lepiej, bo to tak bardzo znajome miejsce, a gorzej, bo to, że widać iglice, oznacza, że dojeżdżamy do celu. – Tak – mówię. – Ja też.

Rozdział 41

Kiedy docieramy do miasta, wszystkie rozmowy w ciężarówce milkną, teraz każdy siedzi z zaciśniętymi ustami, blady. Marcus omija dziury wielkości człowieka i części porozbijanych

autobusów.

Droga

jest

gładsza,

kiedy

opuszczamy

terytorium

bezfrakcyjnych i wjeżdżamy do czystszego rewiru. Nagle słyszę strzały. Z tej odległości brzmią jak trzaski. Przez chwilę jestem zdezorientowana i widzę jedynie przywódców Altruizmu na kolanach na chodniku i Nieustraszonych z leniwym wyrazem twarzy i karabinami w ręku; widzę jedynie matkę, która odwraca się, żeby przyjąć kule, i Willa, jak pada na ziemię. Zaciskam pięści, żeby nie krzyczeć, a ból sprowadza mnie z powrotem do teraźniejszości. Matka powiedziała mi, żebym była odważna. Ale gdyby wiedziała, że jej śmierć napełni mnie takim strachem, czy poświęciłaby się tak ochoczo? Marcus wyłamuje się z konwoju, skręca w Madison Avenue i – kiedy dwie przecznice dzielą nas od Michigan Avenue, gdzie toczy się walka – wjeżdża w boczną uliczkę i wyłącza silnik. Fernando schodzi z paki i podaje mi rękę. – Chodź, Buntowniczko. – Puszcza do mnie oko. – Co? – Chwytam go za rękę i bokiem zeskakuję z ciężarówki. Otwiera torbę, z którą siedział. Jest pełna niebieskich ubrań. Przegląda je i rzuca Christinie i mnie. Biorę koszulkę i dżinsy. – Buntowniczka – mówi. – Rzeczownik. Kobieta, która sprzeciwia się ustanowionej władzy, choć niekoniecznie jest postrzegana jako rewolucjonistka. – Czy ty musisz wszystko nazywać? – Cara przeczesuje dłońmi swoje ciemnoblond włosy, żeby przylizać niesforne kosmyki. – Właśnie coś robimy i akurat całą grupą. Nowe tytuły nie są potrzebne. – Tak się składa, że klasyfikacja sprawia mi przyjemność. – Fernando unosi ciemną brew. Spoglądam na niego. Ostatnio, kiedy wtargnęłam do siedziby frakcji, robiłam to z bronią w ręku i zostawiłam za sobą ciała. Chcę, żeby tym razem było inaczej. Tym razem

musi być inaczej. – Mnie się podoba – stwierdzam. – Buntowniczka. Pasuje jak ulał. – Widzisz? – mówi Fernando do Cary. – Nie jestem sam. – Gratulacje – prycha kpiąco. Przyglądam się swoim ciuchom Erudytki, kiedy inni zdejmują wierzchnie warstwy ubrania. – To nie pora na skromność, Sztywniaczko! – Christina posyła mi ostre spojrzenie. Wiem, że ma rację, więc ściągam z siebie czerwoną koszulkę i wkładam niebieską. Zerkam na Fernanda i Marcusa, żeby się upewnić, że nie patrzą, i zmieniam też spodnie. Dżinsy muszę podwijać cztery razy, a kiedy je zapinam, marszczą się w talii jak góra ściśniętej torebki papierowej. – Nazwała cię Sztywniaczką? – zaciekawia się Fernando. – Tak. Do Nieustraszonych przeniosłam się od Altruistów. – Hm. Niezły przeskok. Taka różnica osobowości między pokoleniami jest obecnie prawie niemożliwa genetycznie. – Czasami osobowość nie ma nic wspólnego z decyzją, jaką się wybierze frakcję. – Myślę o matce. Opuściła Nieustraszonych nie dlatego, że do nich nie pasowała, ale dlatego, że bezpieczniej być Niezgodną u Altruistów. I jest też Tobias, który przeszedł do Nieustraszonych, żeby uciec przed ojcem. – Trzeba brać pod uwagę wiele czynników. Żeby uciec przed ojcem, z którego ja zrobiłam sojusznika. Ogarnia mnie przypływ poczucia winy. – Mów tak dalej, a nigdy nie odkryją, że w rzeczywistości jesteś Erudytką – kwituje Fernando. Przeczesuję grzebieniem włosy, żeby je wygładzić, a potem zakładam je sobie za uszy. – Masz. – Cara bierze mi z twarzy kosmyk włosów i przypina go srebrną spinką, jak robią Erudytki. Christina wyciąga broń, którą ze sobą zabrałyśmy, i spogląda na mnie. – Chcesz? Czy wolisz porażacz? Wpatruję się w pistolet w jej ręce. Jeżeli nie wezmę porażacza, będę zupełnie bezbronna wobec ludzi, którzy z radością mnie zastrzelą. Jeżeli wezmę, przyznam się do słabości

przed Marcusem, Carą i Fernandem. – Wiesz, co powiedziałby Will? – pyta Christina. – Co? – mówię łamiącym się głosem. – Powiedziałby ci, żebyś sobie odpuściła. Żebyś przestała się zachowywać nieracjonalnie i wzięła ten głupi pistolet. Will nie znosił, jak ktoś zachowywał się nieracjonalnie. Christina chyba ma rację. Znała go lepiej niż ja. I ona, która tamtego dnia straciła kogoś bliskiego, tak jak ja, zdobyła się na to, żeby mi wybaczyć, co wydawałoby się prawie niemożliwe. Byłoby niemożliwe dla mnie, gdyby odwrócić sytuację. Więc dlaczego tak trudno mi wybaczyć sobie samej? Zaciskam dłoń na broni, którą dała mi Christina. Metal jest ciepły w miejscu, gdzie go dotykała. Czuję, że do mojego umysłu wdziera się wspomnienie tego, jak strzelam do Willa, i usiłuję je przegonić. Ale nie da się tego przegonić. Wypuszczam pistolet. – Porażacz jest doskonałą opcją – podsuwa Cara, strząsając włos z rękawa koszulki. – Moim zdaniem, Nieustraszeni za bardzo rwą się do broni. Fernando podaje mi porażacz. Chciałabym jakoś podziękować Carze, ale nie patrzy na mnie. – Jak mam to schować? – pytam. – Nie musisz – odpowiada Fernando. – Racja. – Lepiej ruszajmy. – Marcus zerka na zegarek. Moje serce bije tak mocno, że wyznacza mi każdą sekundę, ale reszta mnie jest ogłuszona. Ledwie czuję ziemię pod stopami. Nigdy wcześniej tak się nie bałam, a biorąc pod uwagę wszystko, co widziałam podczas symulacji, i wszystko, co widziałam w czasie ataku symulacyjnego, to nie ma żadnego sensu. A może ma sens. Cokolwiek Altruiści chcieli wyjawić przed atakiem, wystarczyło, żeby Jeanine podjęła drastyczne i potworne działania, żeby ich powstrzymać. A teraz ja muszę dokończyć ich dzieło, dokończyć to, za co moja dawna frakcja oddała życie. Więc w tej chwili stawka jest znacznie większa niż moje życie.

Christina i ja prowadzimy. Biegniemy czystymi, równymi chodnikami Madison Avenue, mijamy State Street, kierujemy się do Michigan Avenue. Pół przecznicy od siedziby Erudytów nagle się zatrzymuję. W czterech rzędach przed nami stoją ludzie – w większości ubrani na czarno–biało – w odstępach co pół metra, z podniesioną i wycelowaną bronią. Mrugam i stają się kontrolowanymi przez symulację Nieustraszonymi w sektorze Altruizmu, podczas ataku symulacyjnego. Weź się w garść! Weź się w garść... Mrugam znowu i znów zmieniają się w Prawych – chociaż niektórzy, ci na czarno, naprawdę wyglądają na Nieustraszonych. Jeżeli nie będę uważna, stracę poczucie, gdzie i kiedy to wszystko się dzieje. – O, mój Boże – mamrocze Christina. – Moja siostra, moi rodzice... a jeżeli oni... Spogląda na mnie, a mnie się wydaje, że znam jej myśli, bo wcześniej sama takie miałam. Gdzie moi rodzice? Muszę ich odnaleźć. Ale jeżeli jej rodzice są jak ci z Prawości, pod wpływem symulacji i uzbrojeni, nic nie może dla nich zrobić. Zastanawiam się, czy gdzieś indziej w którymś z takich rzędów stoi Lynn. – Co robimy? – pyta Fernando. Stawiam krok w kierunku Prawości. Może nie są zaprogramowani, żeby strzelać. Wpatruję się w zamglone oczy kobiety w białej bluzce i czarnych spodniach. Wygląda, jakby właśnie wróciła z pracy. Robię kolejny krok. Bum. Instynktownie padam na ziemię, zakrywam głowę rękami i czołgam się do tyłu, w stronę butów Fernanda. Pomaga mi wstać. – A może byśmy się wycofali? – proponuje. Wychylam się, nie za bardzo, i zaglądam w uliczkę pomiędzy budynkiem obok nas a siedzibą Erudytów. Prawość stoi też w uliczce. Nie zdziwiłabym się, gdyby grubym murem otaczali cały kompleks budynków Erudytów. – Jest jakaś inna droga do siedziby Erudytów? – pytam. – Ja nie znam – odpowiada Cara. – Chyba żeby skakać z dachu na dach. – Śmieje się lekko, jakby to był żart. Unoszę brwi i spoglądam na nią. – Zaraz – mówi. – Chyba nie myślisz o... – O dachach? – pytam. – O oknach. Idę w lewo, uważając, żeby nie przesunąć się nawet o centymetr do Prawości. Budynek

po mojej lewej graniczy z siedzibą Erudytów na końcu. Na pewno parę okien jest naprzeciwko siebie. Cara mamrocze coś o kaskaderskich wyczynach stukniętych Nieustraszonych, ale biegnie za mną, a dalej Fernando, Marcus i Christina. Próbuję otworzyć tylne drzwi budynku, ale są zamknięte. – Odsuńcie się. – Christina wychodzi naprzód. Celuje w zamek. Osłaniam twarz dłońmi, kiedy strzela. Słyszymy głośny huk, a później piskliwe dzwonienie – skutek strzału w tak zamkniętą przestrzeń. Zamek już nie blokuje drzwi. Wkraczam do środka. Wita mnie długi korytarz z podłogą wyłożoną płytkami, z drzwiami po obu stronach – jedne są otwarte, inne zamknięte. Kiedy zaglądam do otwartych pomieszczeń, widzę rzędy starych biurek i tablice na ścianach, jak te w siedzibie Nieustraszonych. W powietrzu czuć stęchliznę, zapach kartek bibliotecznej książki połączony ze smrodkiem rozpuszczalnika. – To był kiedyś biurowiec – wyjaśnia Fernando. – Ale Erudyci zamienili go w szkołę, która zajmuje się edukacją po Wyborze. Potem, jak już wyremontowali swoją siedzibę, jakieś dziesięć lat temu... wiesz, kiedy wszystkie budynki po drugiej stronie od Millenium zostały połączone, przestali tu uczyć. Przestarzałe, ciężkie do unowocześnienia miejsce. – Dzięki za lekcję historii – mówi Christina. Kiedy docieram do końca korytarza, wchodzę do jednej z klas, żeby wyjrzeć i zorientować się, gdzie jestem. Widzę tył siedziby Erudytów, ale po drugiej stronie ulicy na poziomie parteru nie ma okien. Tuż za moim oknem – na tyle blisko, że mogłabym jej dotknąć, gdybym wyciągnęła rękę – stoi mała dziewczynka z Prawości; trzyma broń długości swojego ramienia. Tkwi tak nieruchomo, że zastanawiam się, czy w ogóle oddycha. Mocno wykręcam szyję, żeby ogarnąć wzrokiem większą część budynku. Nad głową widzę mnóstwo okien. Na tyłach siedziby Erudytów jest tylko jedno na tej wysokości. Na drugim piętrze. – Dobre wieści – oznajmiam. – Znalazłam drogę na drugą stronę.

Rozdział 42

Na moje polecenie wszyscy rozbiegają się po budynku w poszukiwaniu schowków woźnego, żeby znaleźć drabinę. Słyszę skrzypienie tenisówek na płytkach i krzyki: – Mam! Nie, zaraz, są tu wiadra, nieważne. Zaraz potem: – Jaka długa ma być ta drabina? Rozkładana będzie za krótka? Szukają, a ja odnajduję salę na drugim piętrze, która wychodzi na okno Erudytów. Próbuję trzy razy, zanim udaje mi się otworzyć okno. Wychylam się na uliczkę. – Ej! – krzyczę i natychmiast się chowam. Ale nie słyszę strzałów. Dobrze, myślę. Nie reagują na hałas. Christina wchodzi do klasy z drabiną pod pachą, a za nią pozostali. – Jest! Chyba wystarczy, jak się ją rozłoży. Za szybko próbuje się obrócić i uderza drabiną Fernanda w ramię. – Oj, sorry, Nando. Od uderzenia chłopakowi przekrzywiają się okulary. Uśmiecha się do Christiny i je zdejmuje, potem chowa do kieszeni. – Nando? – Unoszę brwi. – Myślałam, że Erudyci nie lubią zdrobnień. – Kiedy tak woła cię ładna dziewczyna, to logiczne, że się reaguje – mówi. Christina odwraca wzrok, z początku myślę, że słowa Fernanda ją onieśmieliły, ale po chwili widzę, że się krzywi, jakby zamiast komplementu dostała policzek. Za mało czasu minęło od śmierci Willa, żeby chciała flirtować. Razem z nią wysuwam drabinę przez szkolne okno i przekładam między budynkami. Marcus pomaga nam ją trzymać prosto. Fernando wykrzykuje, kiedy drabina dosięga okna Erudytów po drugiej stronie ulicy. – Pora wybić szybę – oznajmiam. Fernando wyciąga z kieszeni urządzenie do tłuczenia szyb i podaje mi je. – Ty pewnie wycelujesz najlepiej. – Nie liczyłabym na to. Mam niesprawną prawą rękę. Musiałabym rzucać lewą. – Ja to zrobię – zgłasza się na ochotnika Christina. Wciska guzik z boku i rzuca urządzenie spod ręki.

Zaciskam dłonie w pięści i czekam, aż upadnie. Uderza w parapet i wpada na szkło. Błyska pomarańczowe światło i w jednej chwili okno – a przy okazji okna nad nim, pod nim i obok – rozbija się na setki maleńkich odłamków, które lecą na tych z Prawości na dole. W tym samym momencie Prawi odwracają się i strzelają w niebo. Wszyscy inni padają na ziemię, ale ja stoję, w pewnym sensie zachwycona doskonałą synchronizacją, ale też zdegustowana tym, że Jeanine Matthews zamieniła ludzi z kolejnej frakcji w części maszyny. Żadna z kul nie dociera do okien klasy, nie mówiąc o tym, żeby wpadła do środka. Prawi nie posyłają drugiej serii, więc spoglądam na nich z góry. Powrócili do wyjściowej pozycji, zwróceni w połowie do Madison Avenue, a w połowie do Washington Street. – Reagują tylko na ruch, więc... nie spadnijcie z drabiny – radzę. – Ten, kto przejdzie pierwszy, będzie zabezpieczał drabinę z drugiej strony. Zauważam, że Marcus, który powinien bezinteresownie zaoferować się do każdego zadania, nie zgłasza się. – Nie czujesz się dziś wielkim Sztywniakiem, Marcus? – szydzi Christina. – Na twoim miejscu uważałbym, kogo obrażasz – ostrzega. – Nadal jestem jedyną osobą, która może odnaleźć to, czego szukamy. – To groźba? – Ja pójdę – mówię, zanim Marcus zdąży odpowiedzieć. – Po części też jestem Sztywniaczką, no nie? Wsuwam sobie porażacz za pasek dżinsów i wskakuję na biurko, żeby lepiej ustawić się do okna. Christina trzyma drabinę, a ja wchodzę na metalowy stopień i ruszam do przodu. Kiedy jestem już za oknem, stawiam stopy na wąskich krawędziach drabiny, a dłonie kładę na szczeblach. Drabina wydaje się tak stabilna i mocna jak aluminiowa puszka. Trzeszczy i skrzypi pod moim ciężarem. Staram się nie patrzeć w dół na tych z Prawości; staram się nie myśleć o tym, że unoszą broń i strzelają do mnie. Oddycham płytko i wpatruję się w swój cel – okno Erudytów. Zostało już tylko kilka szczebli. Podmuch wiatru w uliczce spycha mnie na bok, a ja przypominam sobie, jak wdrapywałam się na diabelski młyn. Wtedy szedł za mną Tobias. Teraz nie ma nikogo, kto by mnie podtrzymał. Zerkam na ziemię, dwa piętra niżej, na dziwnie małą kostkę

brukową, na rzędy niewolników Jeanine. Ręce, zwłaszcza prawa, mnie bolą, kiedy pokonuję ostatnie metry. Drabina przemieszcza się, przesuwa bliżej framugi okna w budynku Erudytów. Christina przytrzymuje ją z jednej strony, ale nie może zrobić nic, żeby drugi koniec nie zsunął się z parapetu. Zaciskam zęby i staram się za bardzo nie poruszać drabiną, ale nie jestem w stanie stawiać kroków obiema nogami naraz, dlatego drabina kołysze się lekko. Jeszcze tylko trochę. Drabina podskakuje na lewo, a potem, kiedy stawiam z przodu prawą nogę, nie trafiam w szczebel. Krzyczę, kiedy moje ciało przechyla się na bok, a noga mi dynda w powietrzu. – Nic ci nie jest? – woła Christina z tyłu. Nie odpowiadam. Podnoszę nogę. Przez to wszystko drabina jeszcze bardziej zsunęła się z parapetu. Teraz utrzymuje się zaledwie na skrawku betonu. Decyduję się na szybkie ruchy. Rzucam się w stronę okna po przeciwnej stronie. Chwytam dłońmi parapet, beton kaleczy mi palce. Słyszę wrzaski za mną. Zaciskam zęby i podciągam się, chociaż ból rozsadza prawe ramię. Kopię ceglany budynek w nadziei, że zyskam podparcie, ale to niewiele pomaga. Krzyczę przez zaciśnięte zęby i robię wyskok – połowa mojego ciała jest już w budynku, a połowa nadal zwisa na zewnątrz. Na szczęście Christina nie pozwoliła, żeby drabina spadła całkowicie. Żaden z Prawości mnie nie zastrzelił. Wciągam się do pomieszczenia Erudytów. To łazienka. Upadam na podłogę na lewe ramię i staram się oddychać, mimo bólu. Pot cieknie mi z czoła. Z kabiny wychodzi Erudytka, gramolę się na nogi, wyciągam porażacz i celuję w nią bez chwili zastanowienia. Zamiera z uniesionymi rękami i papierem toaletowym przyklejonym do buta. – Nie strzelaj! – Oczy wychodzą jej z orbit. Wtedy przypominam sobie, że jestem ubrana jak Erudytka. Odkładam porażacz na brzeg umywalki. – Wybacz. – Staram się wysławiać oficjalnie, tak jak Erudyci. – Jestem trochę podenerwowana przez to wszystko, co się dzieje. Wchodzimy tędy, żeby wydobyć wyniki

naszych testów z... laboratorium 4–A. – Och – mówi kobieta. – To trochę niemądre. – To informacje wielkiej wagi. – Silę się na ton tak arogancki, jaki słyszałam u kilku poznanych Erudytów. – Wolałabym, żeby kule nie zamieniły ich w sito. – Nie jest raczej moją rolą powstrzymywanie cię przed ich odzyskaniem. A teraz, za pozwoleniem, umyję ręce i się ukryję. – Rozsądny plan – przyznaję. Stwierdzam, że nie będę jej mówić, że ma papier toaletowy przyklejony do buta. Odwracam się do okna. Po drugiej stronie uliczki Christina i Fernando próbują podnieść drabinę i położyć ją z powrotem na parapet. Chociaż bolą mnie ramiona i dłonie, wychylam się przez okno, chwytam drugi koniec drabiny i wciągam z powrotem na parapet. Trzymam ją, kiedy przechodzi po niej Christina. Tym razem drabina jest bardziej stabilna i Christina bez trudu pokonuje odległość. Zastępuje mnie, a ja wysuwam kosz na śmieci przed drzwi, żeby nikt inny nie wchodził do środka. Potem wkładam palce pod zimną wodę, żeby ukoić ból. – Całkiem sprytnie, Tris – mówi Christina. – Nie musisz udawać zdziwienia. – Chodzi o to, że... – przerywa. – Nadawałaś się do Erudytów, prawda? – A jakie to ma znaczenie? – ucinam zbyt ostro. – Frakcje są zniszczone, a w ogóle to wszystko było głupotą. Nigdy wcześniej niczego takiego nie mówiłam. Nigdy nawet tak nie pomyślałam. Ale z zaskoczeniem odkrywam, że naprawdę tak uważam. Z zaskoczeniem odkrywam, że zgadzam się z Tobiasem. – Nie chciałam cię obrazić – usprawiedliwia się Christina. – Predyspozycje do Erudycji nie są niczym złym. Zwłaszcza teraz. – Przepraszam. Jestem po prostu... spięta. To wszystko. Przez okno wchodzi Marcus i upada na wyłożoną płytkami podłogę. Cara jest zaskakująco zwinna – porusza się, jakby grała na bandżo, jedynie muska każdy szczebel i przechodzi na kolejny. Ostatni ma przejść Fernando, i moja sytuacja się powtórzy – drabina będzie

zabezpieczona tylko z jednej strony. Przysuwam się do okna; chcę mu powiedzieć, żeby się zatrzymał, jeżeli zobaczę, że drabina się przesuwa. Chłopak, który moim zdaniem powinien łatwo poradzić sobie z zadaniem, porusza się bardziej niezdarnie niż inni. Całe życie pewnie spędził przy komputerze albo nad książką. Z trudem przesuwa się do przodu, czerwony na twarzy, trzyma się szczebli tak mocno, że dłonie mu bieleją i puchną. W połowie drogi widzę, że coś wyślizguje mu się z kieszeni. Okulary. – Fernan... – krzyczę. Za późno. Okulary wypadają, uderzają w krawędź drabiny i lecą na chodnik. W mgnieniu oka ludzie z Prawości na dole odwracają się i strzelają w górę. Fernando wrzeszczy i upada na drabinę. Jedna kula trafia go w nogę. Nie widzę, gdzie trafiają inne, ale kiedy zauważam krew lecącą strumieniem spomiędzy szczebli, wiem, że dostał paskudnie. Fernando wpatruje się w Christinę, twarz ma poszarzałą. Christina wyrywa się do przodu, za okno, żeby go chwycić. – Nie bądź głupia – odzywa się ledwie słyszalnym głosem. – Zostaw mnie. To są jego ostatnie słowa.

Rozdział 43

Christina wycofuje się do łazienki. Stoimy bez ruchu. – Nie chcę być niedelikatny – mówi Marcus. – Ale musimy iść, zanim Nieustraszeni i bezfrakcyjni wejdą do tego budynku. O ile jeszcze nie weszli. Słyszę stukanie w szybę. Gwałtownie odwracam głowę i przez ułamek sekundy wierzę, że to Fernando próbuje się dostać do środka. Ale to tylko deszcz. Wychodzimy za Carą z łazienki. Teraz ona prowadzi. Najlepiej zna tę siedzibę. Christina idzie za nią, potem Marcus i ja. Przemieszczamy się korytarzem, który wygląda jak każdy inny korytarz Erudytów – jest mdły, jasny, sterylny. Ale ten korytarz bardziej tętni życiem niż te, które do tej pory widziałam. Ludzie w błękicie Erudytów biegają w tę i z powrotem, grupami i sami, wykrzykują do siebie: – Są przed głównym wejściem! Idźcie najwyżej jak się da! Unieruchomili windy! Biegnijcie na schody! Dopiero tam, w tym zamieszaniu dociera do mnie, że zostawiłam w łazience porażacz. Znów nie mam żadnej broni. Obok nas przebiegają też zdrajcy z Nieustraszoności, chociaż oni są mniej spanikowani niż Erudyci. Zastanawiam się, co w tym chaosie robią Johanna, Serdeczni i Altruiści. Opatrują rannych? Czy stoją pomiędzy uzbrojonymi Nieustraszonymi a niewinnymi Erudytami i zbierają kule w imię pokoju? Wzdrygam się. Cara prowadzi nas do tylnej klatki schodowej i przyłączamy się do grupy przerażonych Erudytów, którzy pokonują jeden, dwa, trzy ciągi schodów. Pcha ramieniem drzwi przy półpiętrze, trzymając broń przy piersi. Rozpoznaję to piętro. To moje piętro. Moje myśli wyhamowują. Niewiele brakowało, żebym tu umarła. Tu otarłam się o śmierć. Zwalniam i zostaję z tyłu. Nie mogę wyrwać się z oszołomienia, chociaż ludzie mijają mnie biegiem, a Marcus coś do mnie krzyczy, ale jego głos jest stłumiony. Christina wraca, chwyta mnie za rękę i ciągnie w stronę Control–A.

W pokoju kontrolnym patrzę na rzędy komputerów, ale tak naprawdę wcale ich nie widzę; na oczach mam przesłonę. Próbuję mrugać, żeby się jej pozbyć. Marcus siada przy jednej z maszyn, a Cara przy drugiej. Będą wysyłać wszystkie dane zgromadzone przez Erudytów do komputerów innych frakcji. Drzwi za mną się otwierają. – Co tu robicie? Głos Caleba przywraca mi trzeźwość. Odwracam się i patrzę prosto w jego pistolet. Caleb ma oczy mojej matki – ciemnozielone, prawie szare, ale błękit koszuli wydobywa z nich głębię koloru. – A jak myślisz? – odwarkuję. – Jestem tu, żeby was powstrzymać, cokolwiek robicie! – oznajmia drżącym głosem. Niepewnie trzyma broń. – Jesteśmy tu, żeby uratować dane, które chcą zniszczyć bezfrakcyjni – odparowuję. – Nie sądzę, żebyś chciał nas powstrzymać. – To nieprawda. – Gwałtownie odwraca głowę w stronę Marcusa. – Po co zabieralibyście go ze sobą, gdybyście nie próbowali czegoś znaleźć? Czegoś, co jest dla niego o wiele ważniejsze niż wszystkie dane Erudytów razem wzięte? – Powiedziała ci o tym? – pyta Marcus. – Tobie? Dziecku? – Nie od razu. Ale nie chciała, żebym stawał po którejś ze stron, nie znając faktów! – Fakty są takie, że ją przeraża rzeczywistość – odpowiada Marcus. – A Altruistów nie przerażała. Nie przeraża. Tak jak twojej siostry. Co się jej chwali. Spoglądam groźnie. Może to komplement, ale mam ochotę dać Marcusowi w twarz. – Moja siostra – mówi spokojnie Caleb, znów na mnie spoglądając – ...nie wie, w co się pakuje. Nie wie, co takiego zamierzasz pokazać, nie wie, że to zniszczy wszystko! – Jesteśmy tu, żeby służyć sprawie! – Marcus już prawie krzyczy. – Wykonaliśmy misję, teraz pora, żebyśmy zrobili to, po co zostaliśmy tu wysłani! Nie mam pojęcia, o jaki cel czy misję chodzi Marcusowi, ale Caleb nie wygląda na zaskoczonego. – Nie zostaliśmy tu wysłani – sprzeciwia się. – Nie odpowiadamy przed nikim, jedynie przed sobą.

– Właśnie takiego egoistycznego myślenia można się spodziewać po ludziach, którzy za długo przebywali z Jeanine Matthews. Tak bardzo nie chcesz rezygnować ze swojej wygody, że twój egoizm odziera cię z człowieczeństwa! Już nie mogę tego słuchać. Caleb wpatruje się w Marcusa, a ja robię półobrót i mocno kopię brata w nadgarstek. Uderzenie go zaskakuje, broń wypada mu z rąk. Czubkiem stopy popycham ją po podłodze. – Musisz mi zaufać, Beatrice – mamrocze. Broda mu drży. – Po tym, jak pomogłeś Jeanine mnie torturować? Po tym, jak dopuściłeś do tego, że o mało mnie nie zabiła? – Nie pomagałem jej tort... – Na pewno jej nie przeszkodziłeś! Byłeś tam i się zwyczajnie przyglądałeś... – A co miałem zrobić? Co... – Mogłeś chociaż próbować, ty tchórzu! – wrzeszczę. Twarz mam rozpaloną, łzy napływają mi do oczu. – Próbować, nawet jeżeli by ci się nie udało. Bo mnie kochasz! – Łapczywie nabieram powietrza, którego mi brakuje. Słyszę tylko klikanie klawiatury, kiedy Cara pracuje nad swoim zadaniem. Calebowi najwyraźniej brakuje słów. Jego błagalne spojrzenie powoli znika, pojawia się tępy wzrok. – Tu nie znajdziecie tego, czego szukacie – oznajmia. – Nie trzymałaby tak ważnych plików w ogólnodostępnych komputerach. To byłoby nielogiczne. – Więc ich nie zniszczyła? – pyta Marcus. – Nie wierzy, że można zniszczyć informacje. – Caleb kręci głową. – Można tylko je kontrolować. – No, to świetnie – mówi Marcus. – Gdzie je trzyma? – Nie powiem. – Chyba wiem – wykrzykuję. Caleb powiedział, że nie przechowywałaby ważnych informacji w ogólnodostępnym komputerze. A więc na pewno trzyma je w prywatnym... albo w swoim biurze, albo w laboratorium, o którym wspominała mi Tori. Caleb nie patrzy na mnie. Marcus podnosi pistolet, obraca go w dłoni tak, że chwyta za lufę. Robi zamach i kolbą uderza mojego brata w szczękę. Caleb przewraca oczami i pada na podłogę. Nie chcę

wiedzieć, jak Marcus nauczył się tej sztuczki. – Nie możemy pozwolić, żeby uciekł i wygadał komuś, co robimy – mówi. – Idziemy. Cara sobie poradzi z resztą, tak? Cara kiwa głową, nie odrywając wzroku od monitora. Niedobrze mi, ale wychodzę za Marcusem i Christiną z pokoju kontrolnego. Idziemy do schodów. Na korytarzu jest już pusto. Na płytkach widać skrawki papieru i ślady butów. Wpatruję się w tył głowy Marcusa, gdzie przez krótko ostrzyżone włosy wyraźnie widać zarys jego czaszki. Patrząc na niego, widzę tylko pas dyndający nad Tobiasem i kolbę pistoletu, którą wali Caleba w szczękę. Nie chodzi mi o to, że zrobił mojemu bratu krzywdę – ja też bym to zrobiła – ale że jest człowiekiem, który wie, jak zadawać ludziom ból, a jednocześnie robi z siebie przywódcę Altruistów, który w ogóle nie myśli o sobie. Ta świadomość tak mnie denerwuje, że nie mogę jasno myśleć. Zwłaszcza dlatego, że wybrałam jego. Wybrałam go zamiast Tobiasa. – Twój brat jest zdrajcą – stwierdza Marcus, kiedy skręcamy za rogiem. – Zasługiwał na coś gorszego. Niepotrzebnie tak na mnie patrzysz. – Zamknij się! – krzyczę i z całej siły pcham go na ścianę. Jest za bardzo zaskoczony, żeby stawić opór. – Nienawidzę cię! Nienawidzę za to, co mu zrobiłeś, i nie chodzi mi o Caleba. – Pochylam się nad jego twarzą. – I chociaż sama cię nie zastrzelę, na pewno nie kiwnę palcem, jeżeli ktoś spróbuje wpakować ci kulkę, więc lepiej módl się, żebyśmy nie znaleźli się w takiej sytuacji – syczę. Przygląda mi się z wyraźną obojętnością. Puszczam go i znów ruszam w stronę schodów. Christina idzie tuż za mną, a Marcus kilka kroków z tyłu. – Dokąd idziemy? – pyta. – Caleb powiedział, że to, czego szukamy, nie będzie w ogólnodostępnym komputerze, więc musi być w prywatnym. Z tego co wiem, Jeanine ma tylko dwa prywatne komputery, jeden w gabinecie, drugi w laboratorium. – Więc gdzie idziemy? – Tori mówiła, że laboratorium jest chronione nieprawdopodobnymi systemami. A w gabinecie Jeanine już byłam, to zwykły pokój. – Czyli... laboratorium.

– Najwyższe piętro. Docieramy do drzwi na klatkę schodową, a kiedy je otwieram, widzę grupę Erudytów, w tym dzieci – zbiegają po schodach. Mocno chwytam się poręczy i łokciem toruję sobie drogę między nimi. Nie przyglądam się ich twarzom, jakby nie byli ludźmi tylko masą, którą trzeba odepchnąć. Spodziewałam się, że ten strumień zaraz się skończy, ale z wyższego piętra zbiega jeszcze więcej ludzi – niebieski potok sunie w słabym niebieskim świetle. Białka ich oczu są jasne jak lampy, w przeciwieństwie do wszystkiego innego. Ich przerażony szloch odbija się w betonowej klatce schodowej setki razy, przypomina wycie demonów z błyszczącymi oczami. Kiedy docieramy na siódme piętro, tłum rzednie, aż w końcu znika. Pocieram dłońmi ramiona, żeby strząsnąć z siebie duchy włosów, rękawów i skóry, które mnie musnęły po drodze. Z miejsca, gdzie stoimy, widzę szczyt schodów. Widzę też ciało strażnika z ręką przewieszoną za barierkę i stojącego nad nim bezfrakcyjnego z przepaską na oku. Edward. – Patrzcie, patrzcie – mówi. Stoi na szczycie krótkiego biegu schodów, a ja na dole. Pomiędzy nami leży strażnik, zdrajca z Nieustraszonych, z pustym spojrzeniem i ciemną plamą na piersi – ktoś, pewnie Edward, właśnie tam go postrzelił. – Dziwne wdzianko jak na kogoś, kto powinien gardzić Erudytami – stwierdza. – Wydawało mi się, że masz być w domu i czekać, aż twój chłopak wróci jako bohater? – Jak powinieneś się domyślić – robię krok w górę – ...to było niemożliwe. Niebieskie światło rzuca cień na małe dołki w policzkach Edwarda. Sięga za siebie. Skoro tu stoi, to oznacza, że Tori jest już na górze. A to z kolei oznacza, że Jeanine może już być martwa. Czuję Christinę tuż za sobą, słyszę jej oddech. – Miniemy cię. – Robię kolejny krok. – Wątpię. – Chwyta broń. Rzucam się do przodu, wskakuję na leżącego strażnika. Edward strzela, ale trzymam go za nadgarstek, więc nie celuje na wprost. Dzwoni mi w uszach, staram się utrzymać równowagę na plecach martwego zdrajcy. Christina wymachuje pięścią. Wali Edwarda w nos. Nie jestem w stanie ustać na ciele; opadam na kolana, wbijając paznokcie w

nadgarstek Edwarda. Siłą przewraca mnie na bok i znów strzela. Trafia Christinę w nogę. Christina bierze wdech, wyciąga pistolet i strzela. Edward dostaje w bok. Krzyczy i wypuszcza broń. Leci do przodu, upada na mnie, a ja uderzam głową o cementowy stopień. Ręka martwego faceta wbija mi się w ramię. Marcus podnosi pistolet Edwarda i kieruje go na nas oboje. – Chodź, Tris – rozkazuje. – A ty – zwraca się do Edwarda – nie ruszaj się. Przytrzymuję się krawędzi stopnia i przeciskam między Edwardem i trupem. Edward się podnosi i siada na strażniku, jakby ten był jakąś poduszką. – Nic ci nie jest? – pytam Christinę. – Auć. – Krzywi się. – Nie, oberwałam w nogę, ale nie w kość. Wyciągam rękę, żeby pomóc jej wstać. – Beatrice – mówi Marcus. – Musimy ją zostawić. – Jak to: zostawić? – pytam kategorycznie. – Nie możemy jej zostawić! Może się stać coś strasznego. Marcus przyciska palec wskazujący do mojego mostka, tuż przy obojczykach i pochyla się nade mną. – Posłuchaj. Jeanine Matthews będzie musiała wycofać się do laboratorium, jak tylko dotrze do niej sygnał o ataku, bo to najbezpieczniejsze pomieszczenie w tym budynku. I w każdej chwili może dojść do wniosku, że już po Erudytach i lepiej wykasować informacje niż ryzykować, że ktoś je znajdzie. Wtedy koniec z naszą misją. A ja stracę wszystkich: rodziców, Caleba i w końcu Tobiasa, który nigdy mi nie wybaczy, że współpracowałam z jego ojcem, szczególnie, jeżeli nie będę miała jak udowodnić mu, że postąpiłam słusznie. – Zostawimy tu twoją przyjaciółkę. – Ma nieświeży oddech. – Pójdziemy dalej, chyba że wolisz, żebym szedł sam. – On ma rację – wtrąca się Christina. – Czas ucieka. Ja tu zostanę i powstrzymam Eda, żeby za wami nie polazł. Przytakuję. Marcus cofa palec, po którym zostaje bolesny okrągły ślad. Rozcieram to miejsce i otwieram drzwi na półpiętrze. Oglądam się za siebie, zanim przekraczam próg, a Christina posyła mi zbolały uśmiech, ściskając udo.

Rozdział 44

Kolejne pomieszczenie bardziej przypomina korytarz: jest szerokie, ale nie długie; na podłodze niebieskie płytki, ściany niebieskie i sufit niebieski, wszędzie jednakowy odcień. Od wszystkiego bije blask, ale nie potrafię określić, skąd dochodzi światło. Z początku nie widzę żadnych drzwi, ale kiedy moje oczy przystosowują się do zmiany kolorystycznej, dostrzegam prostokąt w ścianie po mojej lewej stronie, i kolejny w ścianie po prawej. Po prostu dwie pary drzwi. – Musimy się rozdzielić – mówię. – Nie mamy czasu razem sprawdzać każde po kolei. – Które wybierasz? – pyta Marcus. – Te po prawej. Zaraz, nie. Po lewej. – Dobrze. Ja pójdę w prawo. – Jeżeli to ja znajdę komputer, czego szukać? – Jeżeli znajdziesz komputer, znajdziesz Jeanine. Zakładam, że znasz kilka sposobów, jak ją skłonić, żeby zrobiła to, co chcesz. W końcu nie jest oswojona z bólem. Kiwam głową. Idziemy tym samym krokiem, każde do swoich drzwi. Jeszcze chwilę temu powiedziałabym, że odłączenie się od Marcusa przyniesie mi ulgę. Ale dalsza droga w pojedynkę ma swoje minusy. A co jeżeli nie uda mi się przedostać przez systemy zabezpieczeń, które Jeanine na pewno zainstalowała, żeby chronić się przed intruzami? A jeżeli jakimś cudem zdołam przez nie przebrnąć, ale nie będę mogła znaleźć właściwego pliku? Kładę rękę na klamce. Wygląda na to, że drzwi nie są zablokowane. Kiedy Tori mówiła o niesamowitych systemach zabezpieczeń, myślałam, że chodzi jej o skanery oka, hasła, zamki, ale jak na razie na nic takiego się nie natknęliśmy. Dlaczego mnie to martwi? Otwieram drzwi, a Marcus swoje. Wymieniamy spojrzenia. Wchodzę do następnego pomieszczenia. Pokój, podobnie jak korytarz przed nim, jest niebieski, ale tym razem, nie ulega wątpliwości, skąd dochodzi światło. Świeci ze środka każdego panelu, sufitu, podłogi i ścian. Kiedy drzwi się za mną zamykają, słyszę trzask, jakby rygiel zaskoczył na swoje miejsce. Znów łapię klamkę i naciskam najmocniej, jak mogę, ale ani drgnie. Jestem w pułapce.

Zewsząd dochodzi do mnie świdrujące światło. Powieki nie wystarczają, żeby się od niego odciąć, muszę zakryć sobie oczy dłońmi. Słyszę spokojny kobiecy głos: – Beatrice Prior, drugie pokolenie. Frakcja pochodzenia: Altruizm. Frakcja wybrana: Nieustraszoność. Potwierdzona Niezgodność. Skąd ten pokój wie, kim jestem? I co znaczy „drugie pokolenie”? – Status: Intruz. Słyszę kliknięcie i rozsuwam palce na tyle, żeby zobaczyć, czy światło znikło. Nie znikło, ale z instalacji w suficie wydobywa się barwiona para. Odruchowo zasłaniam dłonią usta. Po kilku sekundach wpatruję się przed siebie przez niebieską mgłę. A potem gapię się na nic. Stoję w zupełnej ciemności, takiej, że kiedy wyciągam rękę przed nos, nie widzę nawet zarysu dłoni. Powinnam iść dalej i szukać drzwi po drugiej stronie pomieszczenia, ale boję się ruszyć – kto wie, co się wtedy ze mną stanie? Nagle światło się zmienia i stoję w sali treningowej Nieustraszonych, w kręgu, w którym zwykle walczyliśmy w ramach ćwiczeń. Mam wiele mieszanych wspomnień związanych z tym kręgiem, niektóre zwycięskie – jak to, że pokonałam Molly, inne bolesne – jak to, że pobił mnie Peter, aż upadłam nieprzytomna. Pociągam nosem, powietrze pachnie tak samo: potem i kurzem. Po drugiej stronie kręgu znajdują się drzwi, których w sali treningowej nie było. Marszczę czoło. – Intruzie – odzywa się znów głos; teraz przypomina głos Jeanine, ale może to tylko moja wyobraźnia. – Masz pięć minut, żeby dotrzeć do niebieskich drzwi, zanim zadziała trucizna. – Co? Ale wiem, co powiedziała. Trucizna. Pięć minut. Nie powinnam być zaskoczona. To robota Jeanine, bezlitosna, jak ona sama. Zaczynam drżeć i zastanawiam się, czy trucizna opanowała już mój mózg. Skup się. Nie mogę się wydostać. Muszę iść do przodu, bo... bo nic. Muszę iść do przodu. Ruszam w kierunku drzwi, ale ktoś pojawia się na mojej drodze. Niska, chuda blondynka z sińcami pod oczami. To ja. Odbicie? Macham do niej ręką, żeby zobaczyć, czy wykona lustrzany ruch. Nie.

– Cześć – mówię. Nie odpowiada. Tak naprawdę nie liczyłam na to, że odpowie. Co to jest? Z trudem przełykam ślinę, żeby odetkać sobie uszy – mam wrażenie, że są zapchane watą. Jeżeli wykombinowała to Jeanine, to jest to prawdopodobnie test inteligencji lub logiki, co oznacza, że muszę trzeźwo myśleć, co z kolei oznacza, że muszę się uspokoić. Zaplatam ramiona wokół piersi i zaciskam w nadziei, że poczuję się bezpiecznie, jak w objęciach. Niestety. Robię krok w prawo, żeby widzieć drzwi pod lepszym kątem, a mój sobowtór odskakuje na bok, skrzypiąc butami po zakurzonej podłodze, i znów blokuje mi drogę. Chyba wiem, co się stanie, kiedy ruszę do drzwi, ale muszę próbować. Rzucam się biegiem, żeby ją minąć, ale ona jest przygotowana – chwyta mnie za ranne ramię i odciąga. Krzyczę tak głośno, że zdzieram sobie gardło. Czuję, jakby w prawy bok coraz głębiej wbijały mi się noże. Kiedy zaczynam osuwać się na kolana, kopie mnie w brzuch. Leżę jak długa na ziemi i wdycham kurz. Właśnie to – uświadamiam sobie, ściskając się za brzuch – zrobiłabym na jej miejscu. Czyli, żeby ją pokonać, muszę pokonać siebie. A jak mogę walczyć lepiej od siebie samej, skoro ona zna te sam strategie co ja i jest dokładnie tak zaradna i sprytna jak ja? Znów rusza w moją stronę, więc dźwigam się z trudem i próbuję nie zwracać uwagi na ból ramienia. Serce bije mi szybciej. Chcę ją uderzyć pięścią, ale ona mnie wyprzedza. Uchylam się w ostatniej chwili, ale dostaję w ucho; tracę równowagę. Cofam się kilka kroków; może nie pójdzie za mną. Idzie. Podchodzi do mnie znowu, tym razem łapie mnie za ramiona i pcha w dół, na swoje ugięte kolano. Wciskam ręce pomiędzy swój brzuch i jej kolano i pcham z całych sił. Nie spodziewała się tego, potyka się, ale nie upada. Biegnę prosto na nią, a kiedy w moich myślach pojawią się pragnienie, żeby ją podciąć, uświadamiam sobie, że to również jej pragnienie. Odwracam się od niej. W tej sekundzie, w której zaczynam czegoś chcieć, ona też tego chce. Ona i ja, możemy, w najlepszym przypadku, remisować, ale ja muszę ją pokonać, żeby dotrzeć do drzwi. Żeby przeżyć. Staram się to przeanalizować, ale znów do mnie dochodzi, z czołem zmarszczonym w skupieniu. Ona chwyta moje ramię, ja chwytam jej,

tak, że obie jesteśmy w uchwycie. W tym samym momencie cofamy łokcie i robimy nimi wymach. Pochylam się w ostatniej sekundzie i trafiam ją łokciem w zęby. Obie krzyczymy. Krew tryska jej z wargi i spływa po mojej ręce. Zaciska zęby i wrzeszczy, atakuje mnie mocniej niż ja ją. Padam powalona jej ciężarem. Przyszpila mnie do ziemi kolanem i usiłuje walnąć w twarz, ale krzyżuję przed sobą ramiona. Jej pięści trafiają w moje ręce, mam wrażenie, że na mojej skórze lądują kamienie. Z ciężkim sapnięciem chwytam ją za nadgarstek. Nagle przed oczami, w kącikach, zaczynają mi tańczyć mroczki. Trucizna. Skup się. Kiedy walczy, żeby się uwolnić, przyciągam kolano do piersi. Odpycham ją, stękając z wysiłku, aż mogę przycisnąć stopę do jej brzucha. Kopię, twarz mnie piecze. Logiczna układanka: jak może zwyciężyć jedna ze stron w walce pomiędzy dwiema idealnie równymi stronami? Odpowiedź: nie może. Podnosi się na nogi i ociera krew z wargi. Dlatego: widocznie nie jesteśmy idealnie równe. W takim razie, co nas różni? Znów się do mnie zbliża, ale potrzebuję więcej czasu na myślenie, więc z każdym krokiem, który robi naprzód, ja o jeden krok się cofam. Pokój się kołysze, potem zaczyna wirować, a ja przechylam się na bok. Muskam palcami podłogę, żeby się podtrzymać. Co nas różni? Mamy taką samą masę, poziom umiejętności, sposób myślenia... Nad jej ramieniem widzę drzwi i nagle to do mnie dociera: różni nas cel. Ja muszę się wydostać przez te drzwi. Ona musi je chronić. Ale nawet w symulacji nie ma mowy, żeby była tak zawzięta jak ja. Pędzę do krawędzi okręgu, gdzie stoi stół. Chwilę temu był pusty, ale znam zasady symulacji i wiem, jak je kontrolować. Kiedy tylko o tym pomyślę, pojawia się na nim broń. Wpadam na stół, bo mroczki przesłaniają mi widok. Nawet mnie nic nie boli, kiedy się z nim zderzam. Pulsuje mi cała twarz, jakby serce odłączyło się od miejsca cumowania w piersi i zaczęło się przemieszczać w stronę mózgu. Po drugiej stronie pokoju broń pojawia się na ziemi przed moim sobowtórem. Obie chwytamy pistolety. Czuję ciężar broni, jej gładkość i zapominam o swojej przeciwniczce; zapominam o truciźnie, zapominam o wszystkim. Mam ściśnięte gardło, jakby ktoś mnie

dusił, coraz mocniej. W głowie mi dudni od nagłego braku powietrza; teraz serce bije mi wszędzie, dosłownie wszędzie. Po drugiej stronie pokoju nie ma już sobowtóra, który stoi pomiędzy mną a moim celem. Jest tam Will. Nie, nie. To nie może być Will. Zmuszam się, żeby wziąć oddech. Trucizna odcina mi dopływ tlenu do mózgu. To tylko halucynacja podczas symulacji. Wypuszczam powietrze ze szlochem. Przez chwilę znów widzę swojego sobowtóra z bronią w ręce, wyraźnie drżącej, tak odsuniętej od ciała, na ile tylko się da. Jest tak samo słaba jak ja. Nie, nie tak słaba, bo nie ślepnie i nie brakuje jej tchu, ale prawie tak słaba. Prawie. Nagle Will wraca. Wzrok ma nieruchomy pod wpływem symulacji, a jego włosy tworzą wokół głowy żółtą aureolę. Z każdej strony ukazują się murowane budynki, ale za nim znajdują się drzwi, te drzwi, które dzielą mnie od ojca i brata. Nie, nie, to drzwi, które dzielą mnie od Jeanine i mojego celu. Muszę się przedostać przez te drzwi, muszę. Unoszę broń, chociaż boli mnie przy tym ramię, podtrzymuję je drugą ręką. – Ja... – Dławię się, a łzy ciekną mi po policzkach i spływają do ust. Czuję sól. – Przepraszam. I robię jedyną rzecz, jakiej mój sobowtór nie zdoła zrobić, bo nie jest wystarczająco zdesperowany. Strzelam.

Rozdział 45

Nie widzę, jak znowu umiera. Zamykam oczy w chwili, kiedy spust wraca, a kiedy je otwieram, ciemne plamy niemal całkowicie przesłaniają mi widok. Ale widzę, że na ziemi leży ta druga Tris; to ja. Wypuszczam pistolet i pędzę przed siebie, mało jej nie tratując. Rzucam się na drzwi całym ciałem, naciskam klamkę i wypadam na drugą stronę. Ręce mam zdrętwiałe, zamykam za sobą drzwi i potrząsam dłońmi, żeby odzyskać czucie. Następny pokój jest dwa razy większy od poprzedniego i też oświetlony na niebiesko, ale słabiej. Na środku stoi duży stół, a do ścian są przymocowane fotografie, wykresy i listy. Biorę kilka głębokich wdechów i zaczynam odzyskiwać wzrok, a serce powraca do swojego normalnego rytmu. Na zdjęciach rozpoznaję swoją twarz i Tobiasa, Marcusa i Uriaha. Obok wisi długa lista czegoś, co przypomina wzory chemiczne. Każdy jest skreślony czerwonym flamastrem. To tutaj Jeanine opracowuje serum symulacyjne. Gdzieś przed sobą słyszę głosy i ganię samą siebie. Co robisz? Spiesz się! – Imię mojego brata – słyszę. – Chcę usłyszeć, jak je wypowiadasz. To głos Tori. Jak włączyła się do tej symulacji? Czyżby też była Niezgodną? – Nie zabiłam go. – Głos Jeanine. – Myślisz, że to cię usprawiedliwia? Myślisz, że dzięki temu nie zasługujesz na śmierć? Tori nie krzyczy, ale zawodzi, daje upust całemu żalowi. Ruszam w stronę drzwi. Za szybko, bo uderzam się biodrem o róg stołu i muszę przystanąć. Krzywię się. – Powody mojego postępowania są dla ciebie nie do pojęcia – mówi Jeanine. – Chciałam złożyć ofiarę w imię wyższego dobra, czego ty nigdy nie rozumiałaś, nawet kiedy chodziłyśmy do jednej klasy! Kuśtykam do drzwi z oszronionego szkła. Otwierają się, żeby mnie wpuścić i widzę Jeanine wciśniętą w ścianę i Tori w odległości kilku kroków od niej, z uniesioną bronią. Za nimi stoi szklany stół, a na nim srebrne pudełko – komputer i klawiatura. Całą

przeciwległą ścianę zajmuje ekran. Jeanine gapi się na mnie, ale Tori ani drgnie; jakby mnie w ogóle nie słyszała. Twarz ma czerwoną i zalaną łzami, dłoń jej drży. Nie mam pewności, że sama dam radę znaleźć plik wideo. Skoro Jeanine tu jest, mogę ją zmusić, żeby mi go znalazła, ale jeżeli zginie... – Nie! – krzyczę. – Tori, nie! Ale jej palec jest już na spuście. Z impetem skaczę na nią i okładam ją pięściami po boku. Broń wypala, słyszę krzyk. Uderzam głową o płytki. Nie zwracam uwagi na gwiazdy w oczach i rzucam się na Tori. Popycham pistolet do przodu – odsuwa się od nas. – Czemu go nie chwyciłaś, idiotko? Tori wymierza mi cios w szyję. Dławię się, a ona wykorzystuje okazję, żeby się mnie pozbyć, i czołga się po broń. Jeanine siedzi oparta o ścianę, krew plami jej nogę. Noga! Przypominam sobie i mocno walę Tori obok rany na udzie. Jęczy, a ja podrywam się z ziemi. Ruszam w stronę leżącej na podłodze broni, Tori jednak jest za szybka. Łapie mnie za łydkę i pozbawia równowagi. Uderzam kolanami o podłogę, ale nadal jestem nad Tori; tłukę ją po piersi. Jęczy, ale nic jej nie powstrzymuje; kiedy przeczołguję się do pistoletu, wbija zęby w moją dłoń. To inny ból niż ten po uderzeniach, inny od rany od kuli. Krzyczę głośniej, niż myślałam, że można krzyczeć, łzy przesłaniają mi obraz. Nie zaszłam tak daleko po to, żeby pozwolić Tori zastrzelić Jeanine, zanim dostanę to, czego potrzebuję. Wyszarpuję dłoń spomiędzy jej zębów i chociaż mam czarno przed oczami, zaciskam palce na kolbie pistoletu. Obracam się i celuję w Tori. Moja dłoń. Moja dłoń jest we krwi, podobnie jak broda Tori. Odsuwam rękę z pola widzenia, żeby łatwiej mi było nie zwracać uwagi na ból, i wstaję, cały czas celując w Tori. – Nie myślałam, że jesteś zdrajczynią, Tris – mówi, a brzmi to jak prychnięcie, nie jak dźwięk, który może wydobyć z siebie człowiek. – Bo nie jestem. – Mrugam, żeby łzy spłynęły mi na policzki i żebym ją lepiej widziała. – Teraz nie mogę ci tego wytłumaczyć, ale... proszę cię, zaufaj mi. Proszę. Chodzi o coś ważnego, o coś, co znajduje się w miejscu, o którym wie tylko ona... – To prawda! – wtrąca się Jeanine. – To jest w tym komputerze, Beatrice, i tylko ja potrafię to znaleźć. Jeżeli nie pomożesz mi przeżyć, to zginie razem ze mną.

– Ona kłamie – rzuca Tori. – Kłamie, i jeżeli jej wierzysz, to jesteś idiotką i zdrajczynią w jednym, Tris! – Wierzę jej – odpowiadam. – Wierzę, bo to się układa w logiczną całość! Najważniejsza informacja jaka istnieje, znajduje się w tym komputerze, Tori! – Biorę głęboki wdech i ściszam głos. – Błagam, posłuchaj mnie. Nienawidzę jej tak samo jak ty. Nie mam powodu, żeby jej bronić. Mówię ci prawdę. To ważne. Milczy. Przez chwilę myślę, że wygrałam, że ją przekonałam. – Nie ma nic ważniejszego niż jej śmierć – oznajmia nagle. – Jeżeli uparcie w to wierzysz, nie mogę ci pomóc. Ale nie pozwolę ci jej zabić. Tori podciąga się na kolana i ociera krew z brody. Spogląda mi w oczy. – Jestem przywódczynią Nieustraszonych. Nie będziesz decydować o tym, co zrobię. I zanim zdążę pomyśleć... Zanim zdążę choćby pomyśleć, żeby strzelić z broni, którą trzymam... Wyciąga długi nóż z buta, robi zamach i dźga Jeanine w brzuch. Wrzeszczę. Jeanine wydaje z siebie potworny odgłos – gulgoczący śmiertelny wrzask. Widzę zaciśnięte zęby Tori, słyszę, jak mruczy imię i nazwisko swojego brata – Jonathan Wu – i widzę, jak nóż zanurza się znowu. Oczy Jeanine robią się szklane.

Rozdział 46

Tori wstaje i z dzikim wzrokiem kieruje się na mnie. Czuję się odrętwiała. Całe ryzyko związane z przyjściem tutaj: konspiracja z Marcusem, proszenie Erudytów o pomoc, czołganie się po drabinie na wysokości dwóch pięter, postrzelenie samej siebie w symulacji; i wszystkie ofiary, które poniosłam: związek z Tobiasem, życie Fernanda, moje miejsce wśród Nieustraszonych – na nic. Na nic. Chwilę później szklane drzwi otwierają się ponownie. Do środka wpadają Tobias i Uriah, jakby mieli stoczyć walkę – Uriah kaszle, pewnie od trucizny – ale jest już po bitwie. Jeanine nie żyje, Tori zwyciężyła, a ja jestem zdrajczynią Nieustraszonych. Tobias zatrzymuje się w pół kroku i omal nie pada na mój widok. Szerzej otwiera oczy. – Ona nas zdradziła – oznajmia Tori. – Zastrzeliłaby mnie, żeby bronić Jeanine. – Co? – pyta Uriah. – Tris, o co tu chodzi? O czym ona mówi? Skąd ty się tu w ogóle wzięłaś? Ale ja patrzę tylko na Tobiasa. Przeszywa mnie promyk nadziei, dziwnie bolesny w połączeniu z poczuciem winy, jakie dręczy mnie przez to, że go oszukałam. Tobias jest uparty i dumny, ale jest mój – może będzie chciał słuchać, może istnieje szansa, że nie zrobiłam tego wszystkiego na próżno... – Wiesz, dlaczego tu jestem – odzywam się cicho. – Prawda? Wyciągam dłoń z pistoletem Tori. Podchodzi, trochę niepewnie trzymając się na nogach, i bierze broń. – Znaleźliśmy Marcusa w następnym pokoju, pod wpływem symulacji – mówi Tobias. – Przyszłaś tu z nim. – Tak. – Krew od ugryzienia Tori cieknie mi po ręce. – Wierzyłem ci. – Drży z wściekłości. – Wierzyłem ci, a ty mnie zostawiłaś, żeby współpracować z nim? – Nie. – Kręcę głową. – Powiedział mi coś. I wszystko, co słyszałam od mojego brata, wszystko, co słyszałam od Jeanine, kiedy byłam w siedzibie Erudytów, doskonale

pasowało do tego, co mi powiedział Marcus. I chciałam... musiałam poznać prawdę. – Prawdę – prycha. – Myślisz, że dowiedziałaś się prawdy od kłamcy, zdrajcy i sadysty? – Prawdę? – wtrąca się Tori. – Co ty gadasz? Tobias i ja patrzymy na siebie. Jego niebieskie oczy, zwykle tak wyrozumiałe, są teraz stanowcze i krytyczne, jakby odzierały mnie warstwa po warstwie i każdą z nich badały. – Myślę... – Muszę przerwać, żeby załapać oddech, bo nie przekonałam Tobiasa; nie udało mi się i to jest prawdopodobnie ostatnia rzecz, jaką pozwolą mi powiedzieć, zanim mnie aresztują. – Myślę... że jesteś kłamcą! – Głos mi drży. – Mówisz mi, że mnie kochasz, że mi ufasz, że twoim zdaniem jestem bardziej spostrzegawcza niż inni. I w pierwszej sekundzie, kiedy ta twoja wiara w moją spostrzegawczość, to zaufanie, ta miłość, są wystawione na próbę, wszystko się wali. – Płaczę, ale nie wstydzę się łez, które błyszczą mi na policzkach, ani zmienionego głosu. – W takim razie musiałeś kłamać, kiedy mi to mówiłeś... Musiałeś kłamać, bo nie wierzę, żeby twoja miłość była aż tak krucha. – Przysuwam się do niego na tyle, że dzieli nas parę centymetrów i nikt poza nim mnie nie słyszy. – Nadal jestem osobą, która wolałaby umrzeć, niż cię zabić. – Przypominam sobie atak symulacyjny i to, kiedy czułam bicie jego serca pod swoją dłonią. – Jestem dokładnie tą osobą, za jaką mnie masz. I w tej chwili oznajmiam ci, że wiem... wiem, że ta informacja odmieni wszystko. Wszystko, co zrobiliśmy, i wszystko, co zrobimy. – Wpatruję się w niego, jakbym mogła mu przekazać prawdę spojrzeniem, ale to niemożliwe. Odwraca wzrok; czy w ogóle dotarły do niego moje słowa? – Dość – rzuca Tori. – Zabierzcie ją na dół. Będzie sądzona razem z pozostałymi przestępcami wojennymi. Tobias się nie rusza. Uriah bierze mnie za rękę i odciąga mnie od niego, prowadzi mnie przez laboratorium, przez pokój światła, przez niebieski korytarz. Dołącza tam do nas Therese z bezfrakcyjnych i bacznie mi się przygląda. Kiedy jesteśmy już na schodach, czuję, że coś trąca mnie w bok. Odwracam się i widzę gazę w ręku Uriaha. Biorę ją, chcę się do niego uśmiechnąć z wdzięcznością, ale mi się nie udaje. Kiedy schodzimy po schodach, mocno owijam sobie dłoń gazą, omijam ciała, nie patrząc na twarze. Uriah podtrzymuje mnie za łokieć, żebym się nie przewróciła. Opatrunek nie łagodzi bólu po ugryzieniu, ale sprawia, że czuję się trochę lepiej, podobnie

jak to, że Uriah, w końcu, nie wygląda tak, jakby mnie nienawidził. Po raz pierwszy to, że Nieustraszeni nie zwracają uwagi na wiek, nie wydaje się rzeczą pozytywną. Wygląda na to, że takie podejście mnie pogrąży. Nie powiedzą: „Jest młoda, widocznie się pogubiła”. Powiedzą: „Jest dorosła i podjęła decyzję”. Oczywiście, zgadzam się z nimi. To prawda, podjęłam decyzję. Wybrałam matkę i ojca i to, o co walczyli. Po schodach łatwiej się schodzi, niż wchodzi. Docieramy do czwartego piętra, zanim zdążę się zorientować, że idziemy do holu. – Daj mi swoją broń, Uriah – mówi Therese. – Ktoś musi zastrzelić potencjalnych napastników, a ty tego nie zrobisz, skoro przytrzymujesz ją, żeby nie spadła. Uriah oddaje pistolet bez słowa protestu. Marszczę brwi – przecież Therese ma broń, więc po co każe mu oddawać swoją? Ale nie pytam. I tak już tkwię w kłopotach po uszy. Na parterze mijamy dużą salę konferencyjną pełną ludzi ubranych na czarno–biało. Przystaję na chwilę, żeby się im przyjrzeć. Niektórzy stoją zbici w grupkach, podtrzymują się nawzajem, łzy ciekną im po policzkach. Inni są sami, opierają się o ściany, siedzą po kątach, z pustką w oczach albo zapatrzeni w jakiś odległy punkt. – Tylu musieliśmy zastrzelić... – mruczy Uriah, ściskając mnie za rękę. – Tylko po to, żeby wejść do środka, musieliśmy. – Wiem – mówię. Widzę siostrę i matkę Christiny, skulone w prawej części sali. A po lewej stronie chłopaka z ciemnymi włosami, błyszczącymi we fluorescencyjnym świetle – Petera. Dłoń trzyma na ramieniu kobiety w średnim wieku; poznaję ją – to jego matka. – Co on tu robi? – pytam. – Mały tchórz przyszedł, kiedy było już po sprawie – odpowiada Uriah. – Podobno jego ojciec nie żyje. Ale z matką, jak widać, wszystko w porządku. Peter ogląda się przez ramię i nasze spojrzenia krzyżują się na sekundę. W tej sekundzie próbuję przywołać trochę współczucia dla człowieka, który uratował mi życie. Ale chociaż wcześniejszej nienawiści do niego już nie ma, nie czuję nic. – Co to za przystawanie? – rzuca kategorycznie Therese. – Idziemy. Przechodzimy obok sali konferencyjnej do głównego holu, gdzie kiedyś wpadłam na Caleba. Gigantyczny portret Jeanine leży roztrzaskany. Dym unoszący się w powietrzu

jest gęstszy w okolicy pólek z książkami – zostały spalone na popiół. Wszystkie komputery są w kawałkach, a te walają się po całej podłodze. W rzędach na środku holu siedzą Erudyci, którzy nie uciekli, i zdrajcy z Nieustraszoności, którzy przeżyli. Rozglądam się, szukając znajomej twarzy. Odnajduję Caleba z tyłu, wygląda na oszołomionego. Odwracam wzrok. – Tris! – słyszę. Z przodu, obok Cary, siedzi Christina, z nogą mocno owiniętą jakimś materiałem. – Nie udało się? – pyta cicho. Kręcę głową. Wzdycha i obejmuje mnie. Ten gest jest tak krzepiący, że mało brakuje, żebym się rozpłakała. Ale Christina i ja nie zaliczamy się do tych, co razem płaczą, należymy do tych, co razem walczą. Więc powstrzymuję łzy. – Widziałam twoją mamę i siostrę w sąsiedniej sali – mówię. – Ja też je widziałam. Mojej rodzinie nic się nie stało. – To dobrze. Jak noga? – W porządku. Cara powiedziała, że będzie w porządku. Rana nie krwawi mocno. Jedna z pielęgniarek Erudytów wsunęła jej do kieszeni środki przeciwbólowe i odkażające i gazę, zanim ją tu zabrali, więc nie boli aż tak strasznie. – Cara siedzi obok niej i ogląda rękę innej Erudytki. – Gdzie Marcus? – Nie wiem. Musieliśmy się rozdzielić. Powinien być tu gdzieś na dole. Chyba że go zabili. – Prawdę mówiąc, nie zdziwiłabym się. W pomieszczeniu przez chwilę panuje chaos – ludzie szybko wchodzą i szybko wychodzą, nasi bezfrakcyjni strażnicy się wymieniają, nowe osoby w błękitach Erudytów są sprowadzane i sadzane między nami, ale powoli wszystko się uspokaja. I wtedy go widzę: Tobias wchodzi drzwiami od strony schodów. Mocno zagryzam wargi, i staram się nie myśleć, staram się nie zastanawiać nad uczuciem chłodu, które pojawia się w mojej piersi, i nad ciężarem, który wisi mi nad głową. On mnie nienawidzi. Nie wierzy mi. Christina ściska mnie mocniej, kiedy Tobias nas mija, nawet na mnie nie patrząc. Ja obserwuję go przez ramię. Zatrzymuje się przy Calebie, chwyta go za rękę i podciąga na nogi. Caleb szarpie się przez chwilę, ale nie jest w połowie tak silny jak Tobias i nie może

się wyrwać. – Co? – pyta spanikowany. – Czego chcesz? – Chcę, żebyś rozbroił system zabezpieczeń do laboratorium Jeanine – odpowiada Tobias, nie oglądając się za siebie. – Żeby bezfrakcyjni mogli się dostać do jej komputera. I go zniszczyć, myślę, a moje serce – jeśli to możliwe – robi się jeszcze cięższe. Tobias i Caleb znów znikają na schodach. Christina opiera się o mnie, a ja o nią, i tak się podtrzymujemy. – Jeanine aktywowała wszystkie przekaźniki Nieustraszonych – mówi. – Jedna z grup bezfrakcyjnych wpadła w zasadzkę Nieustraszonych, kontrolowanych przez symulację w sektorze Altruistów, jakieś dziesięć minut temu. Bezfrakcyjni chyba zwyciężyli, ale jak można nazwać zwycięstwem strzelanie do ludzi z wyłączonym mózgiem. – Taak. – Nic więcej nie można tu powiedzieć. Christina też zdaje sobie z tego sprawę. – Co się stało po tym, jak mnie postrzelili? – pyta. Opisuję jej niebieski korytarz z dwojgiem drzwi, symulację, która się potem wydarzyła, od chwili, kiedy rozpoznałam salę treningową Nieustraszonych do chwili, kiedy się postrzeliłam. Nie mówię jej o tym, że w halucynacjach zobaczyłam Willa. – Zaraz – mówi. – To była symulacja? Bez przekaźnika? Marszczę czoło. Nie zastanawiałam się nad tym. Zwłaszcza wtedy. – Skoro laboratorium rozpoznaje ludzi, to pewnie ma dane na temat każdej osoby. I może przedstawić odpowiednio zaaranżowane otoczenie, w zależności od frakcji. W tej chwili nie ma sensu wnikać w to, jak Jeanine zorganizowała zabezpieczenia do swojego laboratorium. Ale dobrze czymś się zająć, skupić na nowym problemie do rozwiązania, teraz kiedy nie udało mi się rozwiązać najważniejszego. Christina się prostuje. Może czuje to samo. – Albo przekaźnik był jakoś zawarty w truciźnie? O tym nie pomyślałam. – Ale jak to przeszła Tori? Nie jest Niezgodną. – Nie wiem. – Przechylam głowę. Może jest Niezgodną, myślę. Jej brat był, ale po tym, co się z nim stało, nie chce się do tego przyznawać, choć to już akceptowane. Odkryłam, że ludzie mają wiele warstw

tajemnic. Wydaje ci się, że kogoś znasz, że go rozumiesz, ale jego pobudki zawsze są przed tobą ukryte, schowane w jego sercu. Nigdy ich nie poznasz, ale czasem postanawiasz zaufać. – Jak sądzisz, co nam zrobią, jeżeli stwierdzą, że jesteśmy winne? – odzywa się po paru minutach milczenia. – Szczerze? – A czy to nie jest pora na szczerość? Spoglądam na nią kątem oka. – Chyba zmuszą nas, żebyśmy zjadły kawał ciasta, a potem strzeliły sobie nieprawdopodobnie długą drzemkę. Śmieje się. Ja próbuję się powstrzymać – jeżeli pozwolę sobie na śmiech, zacznę też płakać. Słyszę krzyk i rozglądam się wśród ludzi, skąd dobiega. – Lynn! – To Uriah. Biegnie do drzwi, gdzie dwaj Nieustraszeni niosą Lynn na prowizorycznych noszach zrobionych z czegoś, co przypomina półkę na książki. Lynn jest blada, zbyt blada, dłonie ma złożone na brzuchu. Zrywam się na równe nogi i ruszam w jej stronę, ale broń bezfrakcyjnych nie pozwala mi zajść daleko. Podnoszę ręce i stoję nieruchomo. Przyglądam się. Uriah obchodzi tłum przestępców wojennych i wskazuje siwą Erudytkę o groźnym wyglądzie. – Ty. Chodź tu. Kobieta wstaje i otrzepuje spodnie. Idzie lekkim krokiem do końca siedzącego tłumu i spogląda na Uriaha. – Jesteś lekarką, zgadza się? – Tak – odpowiada Erudytka. – To się nią zajmij! – Spogląda gniewnie. – Jest ranna. Lekarka podchodzi do Lynn i prosi dwóch Nieustraszonych, żeby położyli nosze na ziemi. Robią to, a kobieta pochyla się nad ranną dziewczyną. – Moja droga, zdejmij dłonie z rany. – Nie mogę – jęczy Lynn. – Boli. – Wiem, że boli. Ale nie będę mogła obejrzeć rany, jeżeli mi jej nie pokażesz.

Uriah klęka naprzeciwko Erudytki i pomaga jej odsunąć dłonie Lynn z brzucha. Lekarka ponosi zakrwawioną koszulkę. Sama rana po kuli to zwykłe czerwone kółko na skórze, ale dookoła niej jest siniak. Nigdy nie widziałam tak ciemnego siniaka. Lekarka zagryza wargi, a ja wiem, że Lynn jest już jedną nogą na tamtym świecie. – Ratuj ją! – ponagla Uriah. – Możesz ją uratować, więc zrób to! – Niestety. – Kobieta unosi wzrok. – Podpaliliście szpitalne piętra tego budynku. – Są inne szpitale! – prawie krzyczy. – Możesz wziąć stamtąd środki i ją wyleczyć! – Jej stan jest zbyt ciężki – odpowiada lekarka cicho. – Gdybyście nie uparli się, żeby palić wszystko po drodze, mogłabym próbować, ale w tej sytuacji, nie ma szans. – Zamknij się! – Uriah przystawia kobiecie pistolet do piersi. – To nie ja spaliłem szpital! A to moja przyjaciółka i... i., tylko... – Uri – mamrocze Lynn. – Zamknij się. Już za późno. Uriah wypuszcza pistolet na podłogę – ten upada z głośnym brzękiem – i chwyta Lynn za rękę. Wargi mu drżą. – Ja też jestem jej przyjaciółką – mówię do bezfrakcyjnego, który trzyma mnie na muszce. – Mógłbyś przynajmniej celować we mnie tam? – Wskazuję miejsce, gdzie leżą nosze. Przepuszczają mnie, biegnę do Lynn, biorę ją za rękę, lepką od krwi. Nie zwracam uwagi na lufy skierowane w moją głowę i skupiam się na twarzy Lynn, która nie jest już biała, ale żółtawa. Chyba mnie nie zauważa. Wpatruje się w Uriaha. – Cieszę się tylko, że nie umarłam w symulacji – mówi słabym głosem. – Teraz też nie umrzesz. – Nie bądź głupi. Uri, posłuchaj. Ja ją też kochałam, naprawdę. – Kogo? – pyta łamiącym się głosem. – Marlenę. – Tak, wszyscy kochaliśmy Marlenę. – Nie, nie to mam na myśli. – Kręci głową. Zamyka oczy. Jednak dopiero po kilku minutach jej dłoń staje się bezwładna. Kładę ją na brzuchu, biorę drugą dłoń z ręki Uriaha i też przenoszę na brzuch. Uriah ociera łzy, zanim zdążą popłynąć. Nasze spojrzenia

krzyżują się nad jej ciałem. – Powinieneś powiedzieć Shaunie – mówię. – I Hectorowi. – Dobrze. – Pociąga nosem i gładzi twarz Lynn. Ciekawe, czy policzek ma jeszcze ciepły. Nie chcę jej dotykać i przekonać się, że nie. Wstaję i wracam do Christiny.

Rozdział 47

Umysł cały czas podsuwa mi wspomnienia związane z Lynn, kiedy usiłuję sobie uświadomić, że jej naprawdę nie ma, ale odpycham te krótkie scenki, gdy się pojawiają. Pewnego dnia przestanę to robić, jeżeli nie zostanę stracona jako zdrajczyni albo nie zginę w sposób zaplanowany przez naszych nowych przywódców. Ale w tej chwili walczę o to, żeby mieć pustkę w głowie, żeby udawać, że poza tym pomieszczeniem nic nigdy nie istniało i nie będzie istniało. To powinno być trudne, ale nie jest. Nauczyłam się przeganiać żal. Po chwili w holu pojawiają się Tori i Harrison. Tori kuśtyka w stronę krzesła, prawie zapomniałam o tym, że jest ranna; była taka żywiołowa, kiedy zabijała Jeanine. Harrison idzie za nią, a za nimi jeden z Nieustraszonych niesie ciało Jeanine przerzucone przez ramię. Zwala je jak kamień na stół przed rzędami Erudytów i zdrajców z Nieustraszoności. Słyszę za sobą westchnienia i szepty, ale żadnego pochlipywania. Jeanine nie należała do tych przywódców, za którymi się płacze. Patrzę w górę na jej ciało – po śmierci wydaje się o wiele mniejsza niż za życia. Jest tylko kilka centymetrów wyższa ode mnie, włosy ma tylko kilka odcieni ciemniejsze. Teraz wygląda na spokojną, właściwie przepełnioną pokojem. Ciężko mi powiązać to ciało z kobietą, którą znałam, kobietą bez sumienia. A była bardziej skomplikowana, niż myślałam. Kierowana okropnie pokrętnym instynktem obronnym utrzymywała w tajemnicy coś, co uznawała za zbyt potworne, żeby to ujawniać. Do holu wchodzi Johanna Reyes, przemoczona do suchej nitki od deszczu, w czerwonym ubraniu umazanym ciemniejszą czerwienią. Otaczają ją bezfrakcyjni, ale ona wygląda tak, jakby nie widziała ani ich, ani broni, którą niosą. – Cześć – rzuca do Harrisona i Tori. – Czego chcecie? – O, nie przypuszczałam, że przywódczyni Serdeczności może być taka ordynarna. – Tori uśmiecha się szyderczo. – Czy to nie jest sprzeczne z waszym manifestem? – Gdybyś naprawdę znała obyczaje Serdeczności, wiedziałabyś, że nie mamy oficjalnego przywódcy – odpowiada Johanna głosem łagodnym i stanowczym

jednocześnie. – Ale ja nie jestem już przedstawicielką Serdeczności. Opuściłam ją, żeby przyjść tutaj. – Jasne, widziałam ciebie i twoją małą bandę obrońców pokoju, jak wchodzicie wszystkim w paradę. – Tak, robiliśmy to celowo – odpowiada Johanna. – Ponieważ wchodząc w paradę, stawaliśmy pomiędzy bronią a niewinnymi i ratowaliśmy życie niemałej liczbie ludzi. Na jej policzkach pojawia się rumieniec, a mnie znowu przychodzi do głowy ta myśl: Johanna Reyes nadal jest ładna. Tylko że teraz nie myślę, że jest ładna pomimo blizny, ale że w jakimś sensie jest ładna z nią, tak jak Lynn z ostrzyżonymi na krótko włosami, jak Tobias ze wspomnieniami okrucieństwa ojca, które nosi niczym zbroję, jak moja matka w swoim prostym szarym ubraniu. – Skoro jesteś taka uczynna, zastanawiam się, czy mogłabyś zanieść wiadomość do Serdeczności – mówi Tori. – Nie czułabym się spokojnie, zostawiając ciebie i twoją armię, żebyście wymierzali sprawiedliwość według własnego uznania. Ale na pewno wyślę kogoś do Serdeczności z wiadomością. – Świetnie. Powiedz im, że wkrótce zostanie stworzony nowy system polityczny, w którym nie będą mieli swojej reprezentacji. To, naszym zdaniem, jest karą za to, że w tym konflikcie nie stanęli po niczyjej stronie. Oczywiście, będą musieli produkować i dostarczać żywność do miasta, ale pozostaną pod nadzorem jednej z frakcji rządzących. Przez sekundę wydaje mi się, że Johanna rzuci się na Tori i ją udusi. Ale ona się prostuje. – To wszystko? – Tak. – Dobrze. Zrobię coś pożytecznego. Nie sądzę, że pozwolicie przyjść tu niektórym z nas, żeby opatrzyć rannych? Tori posyła jej znaczące spojrzenie. – Tak myślałam. – Johanna kiwa głową. – Ale pamiętaj, że czasem ludzie, których nękasz, stają się silniejsi, niżbyś chciała. – Odwraca i wychodzi z holu. Coś w jej słowach mnie uderza. Jestem pewna, że wypowiedziała je jako groźbę, ukrytą,

ale słyszę w niej coś więcej – jakby mówiła nie tylko o Serdeczności, ale też o innej ciemiężonej grupie. Bezfrakcyjnych. Kiedy się rozglądam i patrzę na każdego żołnierza Nieustraszonych i każdego żołnierza bezfrakcyjnych, zaczynam dostrzegać pewną prawidłowość. – Christina – mówię. – Bezfrakcyjni mają całą broń. Spogląda w lewo, w prawo, znów na mnie i marszczy brwi. W myślach widzę Therese, która odbiera broń Uriahowi, chociaż ma swoją. Widzę zaciśnięte wargi Tobiasa, kiedy pytam go o niełatwy sojusz Nieustraszonych z bezfrakcyjnymi. Coś ukrywa. Nagle do holu wchodzi Evelyn, w pozie królowej powracającej do swojego królestwa. Tobiasa z nią nie ma. Gdzie on jest? Evelyn staje za stołem, na którym leży ciało Jeanine Matthews. Pojawia się Edward. Idzie, kuśtykając. Evelyn wyciąga broń, celuje w leżący portret Jeanine i wypala. Wśród zgromadzonych rozlega się szmer. Evelyn kładzie broń przy głowie Jeanine. – Dziękuję – mówi. – Wiem, że wszyscy się zastanawiacie, co będzie dalej, więc jestem tu, żeby wam to objaśnić. Tori prostuje się na krześle i pochyla w stronę Evelyn, jakby chciała coś powiedzieć. Ale ta nie zwraca na nią uwagi. – System frakcji, który tak długo opierał się na plecach ludzi wyrzuconych poza margines, zostanie od razu zniesiony – obwieszcza. – Wiemy, że ta transformacja będzie dla was trudna, ale... – Wiemy? – Tori wygląda na zgorszoną. – O czym ty mówisz? Zniesiony? – Mówię o tym – Evelyn po raz pierwszy spogląda na Tori – ... że twoja frakcja, która jeszcze kilka tygodni temu wraz z Erudytami domagała się ograniczenia żywności i dóbr dla bezfrakcyjnych, co zakończyło się zniszczeniem Altruizmu, przestanie istnieć. – Uśmiecha się lekko. – A jeżeli zdecydujecie się wystąpić przeciwko nam zbrojnie, będziecie mieli duży problem ze znalezieniem broni. Widzę, jak każdy żołnierz bezfrakcyjnych unosi pistolet. Bezfrakcyjni są równo porozmieszczani wokół holu i znikają na schodach. Otaczają nas. To takie eleganckie, sprytne, że omal nie wybucham śmiechem. – Pouczyłam swoją połowę armii, żeby pozbawiła broni waszą połowę, jak tylko misja

zostanie zakończona – ciągnie Evelyn. – Teraz widzę, że im się udało. Przykro mi, że byłam dwulicowa, ale wiedzieliśmy, że jesteście związani z systemem frakcji jak z własną matką, a zniesienie podziału ułatwi wam przejście do nowej ery. – Ułatwi nam? – pyta Tori stanowczo. Zrywa się z krzesła i kuśtyka do stołu. Evelyn spokojnie bierze broń do ręki i celuje w Tori. – Nie po to głodowałam ponad dekadę, żeby ulec Nieustraszonej rannej w nogę – mówi. – Więc jeżeli nie chcesz, żebym cię zabiła, usiądź obok członków swojej dawnej frakcji. Widzę wszystkie mięśnie ręki Evelyn w gotowości, oczy nie są zimne, nie takie jak oczy Jeanine. Ta kobieta myśli, ocenia, planuje. Nie wiem, jak to możliwe, że kiedykolwiek uległa woli Marcusa. Widocznie wtedy jeszcze nie była cała ze stali, wypróbowana w ogniu. Tori stoi przed Evelyn przez kilka sekund. W końcu, nieporadnie cofa się, oddalając od broni, i idzie na skraj holu. – Ci z was, którzy pomagali nam w wysiłkach obalenia Erudytów, zostaną nagrodzeni – podejmuje Evelyn. – Ci, którzy się nam sprzeciwili, zostaną osądzeni i ukarani stosownie do popełnionych przestępstw. – Ostatnie zdanie wypowiada głośniej, a ja jestem zaskoczona tym, jak jej głos dobrze się niesie. Drzwi na klatkę schodową za nią się otwierają i do środka wchodzi Tobias, a za nim Marcus i Caleb, niemal niepostrzeżenie. Niemal, bo ja zauważam Tobiasa – wyćwiczyłam się w tym, żeby go zauważać. Obserwuję jego buty, kiedy podchodzi coraz bliżej. Czarne adidasy z chromowanymi oczkami na sznurowadła zatrzymują się tuż przede mną. Tobias kuca przy moim ramieniu. Spoglądam na niego przekonana, że jego oczy będą zimne i nieubłagane. Ale nie są. Evelyn nadal przemawia, ale ja jednak już nie słyszę tego, co mówi. – Miałaś rację – odzywa się cicho Tobias, balansując na piętach. Uśmiecha się lekko. – I dobrze wiem, kim jesteś. Musiałem sobie tylko przypomnieć. Otwieram usta, ale nie wiem, co powiedzieć. Nagle wszystkie ekrany w holu Erudytów – w każdym razie te, które nie zostały zniszczone podczas ataku – włączają się; uruchamia się też projektor umieszczony na

ścianie w miejscu, gdzie wcześniej wisiał portret Jeanine. Evelyn przerywa w środku zdania. Tobias bierze mnie za rękę i pomaga mi wstać. – Co się dzieje? – pyta Evelyn stanowczo. – To... – Tobias zwraca się tylko do mnie – jest informacja, która odmieni wszystko. Nogi mi drżą z wrażenia i obawy. – Ty to zrobiłeś? – pytam. – Nie, ty. Ja tylko zmusiłem Caleba do współpracy. Zarzucam mu ręce na szyję i przyciskam usta do jego warg. Ujmuje moją twarz w dłonie i odwzajemnia pocałunek. Wtulam się w niego mocno, aż dzieląca nas odległość znika, miażdżąc tajemnice, które kryliśmy i podejrzenia, które mieliśmy – na dobre, mam nadzieję. Nagle słyszę głos. Rozdzielamy się i odwracamy – na ścianie wyświetla się kobieta z krótkimi brązowymi włosami. Siedzi na metalowym biurku ze złożonymi dłońmi, miejsca nie rozpoznaję. Tło jest zbyt ciemne. – Witajcie – mówi. – Nazywam się Amanda Ritter. W tym nagraniu powiem wam tylko to, co powinniście wiedzieć. Jestem przywódcą organizacji walczącej o pokój i sprawiedliwość. W ciągu kilku ostatnich dekad ta walka zyskała na znaczeniu... i w konsekwencji stała się prawie niemożliwa. Z powodu tego. Na ścianie pojawiają się obrazy, ale zmieniają się zbyt szybko, żeby się im przyjrzeć. Mężczyzna na kolanach z bronią przystawioną do czoła. Kobieta celuje w niego z twarzą bez wyrazu. Drobna osoba w oddali wisi na słupie telefonicznym. Dół w ziemi wielkości domu, pełen ciał. Są też inne zdjęcia, ale migają jeszcze szybciej, więc dociera do mnie jedynie obraz krwi, kości, śmierci i okrucieństwa, pustych twarzy, oczu bez duszy, przerażonych oczu. Kiedy mam dość i czuję, że zacznę krzyczeć, jeśli zobaczę więcej tych strasznych scen, na ekranie pojawia się znów kobieta, za biurkiem. – Tych rzeczy nie pamiętacie. Ale jeżeli myślicie, że to działania terrorystów albo rządu tyranów, tylko w części macie rację. Połowa ludzi na tych zdjęciach, którzy dopuszczają się tak potwornych czynów, była waszymi sąsiadami. Krewnymi. Współpracownikami. Walka, którą toczymy, nie jest przeciwko konkretnej grupie. To walka przeciwko samej naturze ludzkiej... a w każdym razie taką się stała.

To dlatego Jeanine chciała zniewolić umysły i mordować – żebyśmy nie wiedzieli. Żeby utrzymać nas w niewiedzy, bezpiecznych, w obrębie płotu. Cząstka mnie to zrozumie. – Dlatego jesteście tacy ważni – ciągnie Amanda. – Nasza walka przeciwko przemocy i okrucieństwu jedynie leczy objawy choroby, nie samą chorobę. Wy jesteście lekarstwem. Aby zapewnić wam bezpieczeństwo, wymyśliliśmy, jak was od nas odciąć. Od naszych zapasów wody. Od naszej technologii. Od naszej struktury społecznej. Stworzyliśmy wasze społeczeństwo w szczególny sposób, w nadziei że na nowo odkryjecie moralność, którą większość z nas zatraciła. Liczymy na to, ze z czasem zaczniecie się zmieniać tak, jak większość z nas już nie może. To nagranie zostawiam po to, żebyście wiedzieli, kiedy nadejdzie pora, żeby nam pomóc. Zorientujecie się, że nadeszła, kiedy znajdzie się wśród was wielu, których umysły będą bardziej elastyczne od innych. Takich ludzi nazywajcie Niezgodnymi. Kiedy będzie ich wśród was dużo, wasi przywódcy powinni oddać władzę Serdeczności i otworzyć bramy na zawsze, żebyście mogli wyjść z izolacji. Tego właśnie chcieli moi rodzice: żebyśmy wykorzystali to, czego się nauczyliśmy, aby pomagać innym. Altruiści do końca. – Informacje, które znajdują się na tym nagraniu, są przeznaczone jedynie dla rządzących – mówi Amanda. – Macie być czystą tablicą. Ale nie zapominajcie o nas. – Uśmiecha się lekko. – Ja dołączę do waszych szeregów. Podobnie jak inni, dobrowolnie zapomnę o swoim nazwisku, rodzinie i domu. Przyjmę nową tożsamość, z nieprawdziwymi wspomnieniami i nieprawdziwą historią. Ale żebyście wiedzieli, że informacja, którą wam przekazuję, jest prawdziwa, powiem wam, jakie przyjmę nazwisko. – Jej uśmiech staje się bardziej promienny i przez chwilę wydaje mi się, że ją poznaję. – Będę się nazywać Edith Priori. I o wielu rzeczach z radością zapomnę. Prior. Nagranie się kończy. Projektor rzuca na ścianę niebieskie światło. Ściskam Tobiasa za rękę. Nastaje chwila ciszy, jakby wszyscy wstrzymywali oddech. A potem rozlegają się okrzyki.