2. ZEMSTA

Więcej doskonałej jakości ebooków szukaj na: www.eBook4me.pl

PROLOG

atrzy ła p ro s to w lu fę p is to letu . Wielk imi, s zero k o o twarty mi, b łęk itn y mi jak s k rawek n ieb a o czami. Czy s ię b ała? Nie. Nie p o ty m, jak ten , k to trzy mał b ro ń wy mierzo n ą w g ło wę d ziewczy n y , p rzed ch wilą zab ił jej o jca i matk ę.

P

No s trzelaj! – zak rzy czała w my ś lach . – Na co czek as z?! – Ile mas z lat? – zap y tał n ag le. Zamru g ała. Po p o liczk u s p ły n ęła łza. – Os iemn aś cie – wy d u s iła. – Piep rzy łaś s ię ju ż? W p ierws zej ch wili n ie zro zu miała, ale w n as tęp n ej… Po czu ła, że n o g i s ię p o d n ią u g in ają, a g ard ło zacis k a s p azmaty czn ie. Więc to jes zcze n ie k o n iec! Ten b y d lak n ajp ierw ją zg wałci, a d o p iero p o tem zab ije! – Py tam: rżn ęłaś s ię z facetem? – Palec n a s p u ś cie d rg n ął o s trzeg awczo . Zap rzeczy ła. Uś miech n ął s ię. Wred n ie. Ob leś n ie. Żó łć p o d es zła jej d o g ard ła. – Nie mam czas u , żeb y cię p o rząd n ie ro zd ziewiczy ć – zaczął – ale n a s zy b k i n u merek jak n ajb ard ziej. Od wró ć s ię. Nawet n ie d rg n ęła. Sk o ro za ch wilę ma zg in ąć… n ie b ęd zie u łatwiać temu b an d zio ro wi i teg o . – Od wró ć s ię i p o ch y l, ty mała s u k o ! – wark n ął i s trzelił ją o twartą d ło n ią w twarz. Lek k o , o t jak s ię k arci k rn ąb rn eg o k o n ia. Od ru ch o wo p rzy tk n ęła d ło ń d o p o liczk a. W o czach zn ó w b ły s n ęły łzy . Nik t n ig d y jej n ie u d erzy ł. Gd y b y tata to zo b aczy ł… Ale o n n ie ży ł. Stąd wid ziała jeg o zak rwawio n ą ręk ę, wy ciąg n iętą k u jej matce. M atce, k tó ra p ró b o wała rato wać n ie s ieb ie, a s wo je d zieck o … Przen io s ła s p o jrzen ie p o ciemn iały ch o czu z ciała matk i n a jej o p rawcę. J ed n ą

ręk ą trzy mał p is to let, n ad al wy celo wan y w d ziewczy n ę, d ru g ą ro zp in ał s p o d n ie. – Das z mi p o d o b ro ci, a b ęd zies z ży ła; d o s tałem zlecen ie ty lk o n a ty ch d wo je. Nie d as z, zas trzelę jak s u k ę, b o n ią jes teś , ro zu mies z? J es teś małą, ś liczn ą s u czk ą, k tó ra zaraz d a d u p ci s wo jemu p an u … Ud erzy ł ją, ty m razem mo cn o i celn ie. Kan tem d ło n i w k rtań . Zach ły s n ęła s ię o d d ech em. Po leciała w ty ł. Ch wy cił ją wp ó ł, o d wró cił, jed n y m s zarp n ięciem p o d win ął n o cn ą k o s zu lę, d ru g im zd arł majteczk i i – n ad al walczącą o ły k p o wietrza – p rzy cis n ął d o s ieb ie. Wb ił k o lan o międ zy u d a d ziewczy n y , d y s ząc tu ż p rzy jej u ch u . Wo ń k rwi, k tó ra u n o s iła s ię w p o wietrzu , p o d n iecała g o b ard ziej n iż to mło d e, d ziewczęce ciało . Przed ch wilą o n s am miał s wó j p ierws zy raz: zab ił d wo je lu d zi i o mal s ię p rzy ty m n ie s p u ś cił w s p o d n ie. Teraz, n im zas trzeli tę małą d ziwk ę, n ajp ierw zro b i d o b rze i s o b ie, i jej. – Ro zch y l n o g i! – s y k n ął, n ie mo g ąc trafić międ zy zaciś n ięte u d a d ziewczy n y . Szarp n ął ją za wło s y . Krzy k n ęła. J ej ręk a n atrafiła n a p iln iczek d o p azn o k ci, p alce zacis n ęły s ię n a n im k u rczo wo . Dziewczy n a zamarła n iczy m p rzy czajo n e d o s k o k u zwierzę. Tamten o d s u n ął s ię n ieco , b y p o n o wn ie s p ró b o wać wed rzeć s ię międ zy jej n o g i, i w ty m mo men cie, w jed n y m ro zp aczliwy m g eś cie, s k ręciła s ię cały m ciałem i ze ws zy s tk ich s ił wb iła p iln iczek w jeg o u d o . Zawy ł i p u ś cił ją. Sk o czy ła k u d rzwio m. Po d erwał p is to let i s trzelił w p an ice, n iemal n ie celu jąc. Krzy k n ęła p o raz d ru g i i ru n ęła n a p o d ło g ę. On wy s zarp n ął p iln iczek z ran y i k ln ąc, ru s zy ł k u s wej o fierze, ale… n ag le zn ieru ch o miał. Gd zieś w o d d ali, n a u ś p io n ej u licy , ro zleg ł s ię jęk s y ren y , n aras tający z k ażd ą s ek u n d ą. Czy b y ło to p o g o to wie, czy p o licja, jech ali tu taj, czy g d zie in d ziej, n ie ch ciał teg o s p rawd zać. Sp o jrzał w p o p ło ch u n a n ieru ch o my k s ztałt zag rad zający mu d ro g ę u cieczk i, p o czy m zawró cił k u o k n u . Tęd y b ęd zie s zy b ciej… Wy s k o czy ł n a zewn ątrz, cich o jak k o t, mimo rwąceg o b ó lu w u d zie. Czu ł k rew ws iąk ającą w n o g awk ę, ale n ie zważał n a to . Po b ieg ł, k u lejąc mimo wo li, d o ty ln ej fu rtk i, o two rzy ł ją i p o ch wili b y ł n a zewn ątrz. Na cich ej, p o g rążo n ej w ciemn o ś ciach u liczce… I u ciek łb y , u d ało b y mu s ię ws zy s tk o , co zap lan o wał, g d y b y n ie k to ś , k to czek ał n a n ieg o n a zewn ątrz. Przy czajo n y . Niewid o czn y . Ten k to ś wy celo wał p o wo li i d o k ład n ie, p o czy m n acis n ął s p u s t. Gło wa tamteg o ek s p lo d o wała. Tu łó w zro b ił jes zcze d wa k ro k i i u p ad ł n a jezd n ię. Sn ajp er s p o k o jn ie zd jął n o k to wizo r, p o d n ió s ł łu s k ę p o cis k u , wło ży ł k arab in d o fu terału , zap iął g o meto d y czn ie n a ws zy s tk ie k lamry i d o p iero teraz p o łączy ł s ię

z ty m, k to zlecił mu tę ro b o tę. – Wy k o n an o – rzek ł k ró tk o i zn ik n ął, jak b y g o n ig d y w ty m miejs cu n ie b y ło .

ROZDZIAŁ I

wó ch mężczy zn , d o s iad ający ch d wó ch czarn y ch ap p alo o s a, n ies p ies zn ie p rzemierzało s p alo n ą s ło ń cem tek s ań s k ą p rerię. Ko n ie s zły k ro k za k ro k iem, z p rzy mk n ięty mi o czami zd awały s ię d rzemać. Lu d zie też, ale to b y ły p o zo ry . Tak

D

n ap rawd ę i o n i, i zwierzęta zach o wali czu jn o ś ć, n iezb ęd n ą n a ty ch mało g o ś cin n y ch ziemiach . M ło d s zy , s mag ły i czarn o wło s y , o d zian y w b łęk itn ą k o s zu lę, d żin s y , k o wb o js k i k ap elu s z i ch u s tk ę ch ro n iącą p rzed p y łem, jech ał p arę k ro k ó w za s tars zy m, tak b y n ik t n ie miał wątp liwo ś ci, k to tu rząd zi. Ale p reria b y ła p u s ta aż p o h o ry zo n t. Nik o g o n ie in teres o wała h ierarch ia w ty m n iewielk im s tad zie. Czy żb y ? M ło d s zy z mężczy zn u n ió s ł s ię n araz w s trzemio n ach , o s łan iając d ło n ią o czy p rzed o s try m s ło ń cem. Stras zy p o s łał mu p rzez ramię p y tające s p o jrzen ie. – M amy g o ś cia – mru k n ął tamten . Do p iero w tej ch wili d ru g i mężczy zn a d o jrzał d alek o n a h o ry zo n cie o b ło k k u rzu p o więk s zający s ię z k ażd ą ch wilą. Tak . Kto ś zd ążał w k ieru n k u ich d o mu , a Rau l d e Lu ca n ie p rzep ad ał za n iep ro s zo n y mi g o ś ćmi… Un ió s ł k arab in z lu n etą, k tó ry d o tej p o ry trzy mał p rzy s io d le, p rzy ło ży ł d o ramien ia, s p o jrzał w wizjer i wy o s trzy ł. Oto miał n a celo wn ik u g ło wę teg o , k to zmierzał d o n ich z wizy tą. Zak lął cich o w n as tęp n ej ch wili. J eg o mło d y to warzy s z s p o jrzał n ań p y tająco . – To p rzy jaciel – rzek ł Rau l, k ład ąc k arab in n a k o lan ach i p o s p ies zając s wo jeg o wierzch o wca d o b ieg u . – Przy n ajmn iej g d y wid zieliś my s ię o s tatn io , b y ł jes zcze mo im p rzy jacielem.

Stan ley Black well, n ieg d y s iejs zy s zef o ch ro n y VillaRo s y , b o to o n właś n ie n ad jeżd żał, zatrzy mał jeep a n a p o d jeźd zie p rzed ro zleg ły m b u n g alo wem, wy s iad ł, n ak ład ając k ap elu s z, b o s ło ń ce, jak p rzy s tało n a Tek s as , p raży ło n iemiło s iern ie, u s iad ł n a s ch o d k ach g an k u i czek ał. By ł p ewien , że p an teg o d o mu ju ż wie o jeg o p rzy b y ciu , mó g ł więc w cien iu o d p o cząć p o d łu g iej p o d ró ży . Zb y t d łu g o s ię jed n ak n ie n ao d p o czy wał. Dwa ro s łe ap p alo o s a z ch arak tery s ty czn ie p ręg o wan y mi k o p y tami wp ad ły n a p o d jazd i zatrzy mały s ię tu ż p rzed Stan ley em. Ten p o d n ió s ł s ię p o wo li, mierząc p ierws zeg o z jeźd źcó w u ważn y m s p o jrzen iem. J eg o d awn y s zef, Rau l d e Lu ca, n iemal s ię n ie zmien ił p rzez te k ilk an aś cie lat. M o że we wło s ach p o jawiło s ię k ilk a s reb rn y ch n itek , mo że p rzy b y ło mu k ilk a zmars zczek n a i tak s u ro wej twarzy , ale b y ł ró wn ie ś wietn ie zb u d o wan y i u mięś n io n y jak wted y , g d y k iero wał cy p ry js k im k artelem. Teraz zes k o czy ł lek k o n a ziemię, n iczy m ras o wy In d ian in , i ru s zy ł k u Stan ley o wi z wy ciąg n iętą ręk ą. On u ś cis n ął ją k ró tk o , ale mo cn o . W n as tęp n ej ch wili o b jęli s ię s erd eczn ie, k lep n ęli p o p lecach i b y ło p o p o witan iu . – Ch ciałb y m p o wied zieć, że cies zę s ię n a twó j wid o k , ale jes t in aczej – zaczął Rau l. J eżeli Stan ley – jeg o łączn ik z tamty m ś wiatem i tamty m ży ciem – ry zy k o wał o s o b is ty m p o jawien iem s ię w rezy d en cji Rau la, mu s iało wy d arzy ć s ię co ś … o czy m ten o s tatn i n ie ch ciał ch y b a wied zieć. Od czas ó w VillaRo s y s p o tk ali s ię ty lk o raz, g d y Stan ley p rzy wió zł d zieck o – o s iero co n eg o p rzed p aro ma ty g o d n iami s y n k a p ewn ej Fran cu zk i i p o n o ć Rau la – i zo s tawił je tu taj, n a tek s ań s k im ran czu . Nawet jeżeli d e Lu ca mó g ł s ię wy p rzeć o jco s twa, b o Fran cu zk ę, o ws zem, p amiętał, ale n ie p rzy p o min ał s o b ie, b y miał z n ią s y n a, n ie u czy n ił teg o . Ch ło p czy k b y ł s iero tą, a Rau l ży ł s amo tn ie p o ś ro d k u p rerii. I mo że to warzy s two cztero latk a n ie b y ło ty m, k tó re mó g ł s o b ie wy marzy ć, jed n ak p rzy g arn ął d zieck o , p o k o ch ał jak włas n e i wy ch o wał n a ws p an iałeg o mło d eg o mężczy zn ę, z jak ieg o k ażd y o jciec mó g ł b y ć d u mn y . J eg o s y n , o s iemn aś cie lat s tars zy , tk wił teraz n ieru ch o mo n a d ru g im ap p alo o s a, zerk ając to n a o jca, to n a n iezn ajo meg o . Nie p amiętał Stan ley a. On n ato mias t p amiętał Tris tan a… – Uró s ł – o d ezwał s ię, p atrząc n a mło d eg o mężczy zn ę b ez u ś miech u . Pró b o wał o d wlec to , co n ieu n ik n io n e, a Rau l n ie p o s p ies zał g o . – Gd y b y łeś n iewiele więk s zy o d tamteg o jag n ięcia – ws k azał zwierzątk o b ieg ające n ieo p o d al p o n iewielk iej zag ro d zie – two ja matk a p rzed ś miercią p ro s iła, b y m p rzy wió zł cię tu taj, d o two jeg o o jca. Zro b iłem to . A o n cię p rzy jął b ez zb ęd n y ch p y tań i d o ciek ań .

Ch ło p ak s k in ął g ło wą. J eg o twarz p o zo s tała o b o jętn a. Ojca k o ch ał cały m s ercem, ale o k azy wan ie u czu ć n ie b y ło w ty ch s tro n ach d o b rze wid zian e. Stan ley p rzy g ląd ał mu s ię tak u ważn ie, jak jes zcze p rzed ch wilą Rau lo wi. Tris tan b y ł ro s ły , s zczu p ły i ws p an iale u mięś n io n y – zu p ełn ie jak jeg o o jciec – z p rzy s to jn ą męs k ą twarzą, o k o lo n ą czarn y mi k ęd zio rami, d u ży mi o czami b arwy n i to s zarej, n i to zielo n ej, w o p rawie d łu g ich , czarn y ch rzęs . By ł p ewn ie o b iek tem wes tch n ień ws zy s tk ich p an ien w o k o licy . O ile n a ty m b ezlu d ziu s ą jak ieś p an n y … Stan ley ro zejrzał s ię, ro zp aczliwie p ró b u jąc zy s k ać n a czas ie. – Sp o k o jn ie tu – mru k n ął n i to d o n ich , n i d o s ieb ie. – Aż za s p o k o jn ie – o d ezwał s ię mło d y mężczy zn a, zes k ak u jąc z k o n ia n a ziemię i s ięg ając d o s p rzączek p o p ręg u . M iał g ło s p as u jący d o s y lwetk i: męs k i i zd ecy d o wan y . – Nu d zi ci s ię? – Rau l u n ió s ł b rew w u d an y m zd ziwien iu . – Cies z s ię wak acjami, b o n ied łu g o wracas z d o s łu żb y . J es t w Black Fiv e – d o d ał n ie b ez d u my . Stan ley g wizd n ął. Black Fiv e – n ajs ły n n iejs za jed n o s tk a s p ecjaln a w USA – to b y ło n ie b y le co . Rau l wzru s zy ł lek k o ramio n ami, jak b y b ag atelizo wał to o s iąg n ięcie. J eg o s y n n ie p o czu ł s ię u rażo n y . Przeciwn ie, wy d awał s ię p o d zielać lek ceważący s to s u n ek Rau la d o wo js k a, ch o ć mo że to b y ły p o zo ry . – Ważn iejs ze i b ard ziej p rzy d atn e jes t to , czeg o n au czy ł mn ie o jciec – mru k n ął i jed n ą ręk ą ś ciąg n ął z g rzb ietu s wo jeg o ap p alo o s a s io d ło , jak b y n ic n ie waży ło . – A czeg ó ż tak ieg o Rau l d e Lu ca mo że cię n au czy ć? – zak p ił Stan ley . M ło d y mężczy zn a s p o jrzał n ań ze zd u mien iem, p rzen ió s ł wzro k n a o jca. De Lu ca? To n azwis k o n ieczęs to s ię tu taj s ły s zało . Rau l u ś miech n ął s ię lek k o . J eg o s y n mó g ł więc też s ię u ś miech n ąć. – Teg o i o weg o – o d p arł en ig maty czn ie. – Stan ley jes t wtajemn iczo n y we ws zy s tk o – o d ezwał s ię Rau l, p o ważn iejąc. – By ł mo ją p rawą ręk ą n a Cy p rze, u rato wał mi ży cie, a p o tem p o zo s tał p rzy jacielem. I tak jes t d o d ziś . – Os tatn ie zd an ie miało wy d źwięk p y tan ia. Rau l u tk wił o s try , p y tający wzro k w twarzy Stan ley a. Ten o d p arł p o ważn ie: – Tak jes t d o d ziś . – Z czy m więc p rzy b y was z, p rzy jacielu ? Wres zcie… Pad ło p y tan ie, k tó reg o Stan ley n ie ch ciał s ły s zeć i n a k tó re n ie ch ciał o d p o wiad ać. Tris tan , k ład ąc s io d ło n a b alu s trad zie g an k u , zn ieru ch o miał. Cis za, tak cich a, że

aż n ien atu raln a, zato czy ła k rąg międ zy n imi trzema, a o n i p o czu li, że g d y p ad n ie o d p o wied ź, n ic ju ż n ie b ęd zie tak ie s amo . Stan ley s p o jrzał n a Rau la, jak b y mó wił ty m s p o jrzen iem: „Przy g o tu j s ię n a cio s ”, i ju ż o twierał u s ta, b y ten cio s zad ać, g d y n ag le, zu p ełn ie jak b y s ię ro zmy ś lił, rzu cił d o ch ło p ak a: – Przejed ziemy s ię? Nie czek ając n a o d p o wied ź, ru s zy ł d o jeep a. Tris tan s p o jrzał n a o jca p y tająco . Wid ział g ry mas , z jak im Rau l zacis n ął u s ta, wid ział jeg o p o b lad łą twarz. Gd y s k in ął p rzy zwalająco g ło wą, ch ło p ak , ch cąc n ie ch cąc, ws k o czy ł n a miejs ce p as ażera. – Daj zn ać, g d y b ęd zies z g o tó w n a n as z p o wró t, s zefie – mru k n ął Stan ley , p rzek ręcił k lu czy k w s tacy jce i ru s zy ł. Rau l p atrzy ł za zn ik ający m w ch mu rze p y łu jeep em, a p o tem p rzen ió s ł wzro k n a k o p ertę, k tó rą Stan ley zo s tawił p o ś ro d k u s to łu . J ed n o cześ n ie wab iła i o d rzu cała. Niemal s ły s zał jej s zep t: „Otwó rz mn ie, o twó rz!”, jak i: „Nie ró b teg o . Nie ch ces z wied zieć, co jes t w ś ro d k u ”. Zd ecy d o wan y m ru ch em s ięg n ął p o n ią, o two rzy ł, wy jął p lik zd jęć. Sp o jrzał n a p ierws ze i… Cio s b y ł d ru zg o cący . Rau l z całej s iły zacis n ął p alce n a p o ręczy g an k u , b o to , co u jrzał, d o s ło wn ie g o złamało . Stracił o d d ech n a k ilk a s ek u n d , s erce zamarło mu w p ó ł u d erzen ia. Bó l n iemal p o zb awił g o p rzy to mn o ś ci. Niemal. Czek ał b ez ru ch u , aż s erce zaczn ie n o rmaln ie p raco wać, ch o ć to b y ło ch y b a n iemo żliwe, n ie teraz, g d y jeg o ś wiat właś n ie leg ł w g ru zach ! Czek ał, aż o d d ech wró ci, a łzy , k tó re n ap ły n ęły d o o czu , wy s u s zy g o rący , p rerio wy wiatr. Zaraz o b ejrzy ws zy s tk ie zd jęcia. Po wo li i d o k ład n ie. Nau czy s ię ich n a p amięć. Wy ry je s o b ie w mó zg u k ażd y n ajmn iejs zy s zczeg ó ł. Tak , b y ten o b raz miał p rzed o czami w ch wili, g d y n ad ejd zie czas zems ty .

ROZDZIAŁ II

laczeg o p rzeży ł? Dlateg o , że jeg o b rat b y ł za mięk k i, b y d o b ić g o s trzałem w g ło wę. I k iep s k o s trzelał, b o więcej czas u s p ęd zał w łó żk ach k o lejn y ch p an ien ek n iż n a s trzeln icy . Ku le p rzeb iły p łu co , ale n ie s erce. Przeży ł ró wn ież d zięk i

D

włas n emu s zczęś ciu i temu , że VillaRo s a b y ła d o b rze p rzy g o to wan a d o o b ro n y – s n ajp er ju ż w p ierws zej ch wili „zd jął” d o wó d cę atak u jący ch , a k awaleria p o wietrzn a p u łk o wn ik a J o h an n es a Smith a p rzy b y ła z o d s ieczą w s amą p o rę. Dlaczeg o n ieo mal zg in ął z ręk i włas n eg o b rata? Bo d o k o ń ca wierzy ł, iż zd rajcą jes t Stan ley , n ie Vin cen t. Na teg o p ierws zeg o miał w zas ięg u ręk i g o to wy d o s trzału p is to let. Do b rata jed n ak n ie b y ł w s tan ie s trzelić. I n ie wierzy ł, że Vin i to zro b i. M y lił s ię. J eg o , Rau la, led wo o d rato wan o , ale n ie d b ał o to . Op eracja „Zło ty Py ł” zak o ń czy ła s ię p ełn y m s u k ces em, a ci, k tó rzy mieli wy jś ć z matn i ży wi, wy s zli. So n ia i Paweł. Rau lo wi ty lk o n a tej d wó jce zależało . Nic in n eg o n ie miało ju ż zn aczen ia. Po zwo lił, b y u wierzy li, że zg in ął. Po zwo lił, b y g o o p łak ali, p o żeg n ali n a cmen tarzu p o d Pary żem i o d es zli razem. On s tan o wił d la n ich ś mierteln e zag ro żen ie. Gd y b y mafia miała ch o ć cień p o d ejrzen ia, że Rau l d e Lu ca, ten , k tó ry o rżn ął n a k ilk a miliard ó w eu ro d wa p o tężn e k artele, ży je… J eg o p rzy jaciel i u k o ch an a k o b ieta ju ż w Zu ry ch u wp ad lib y w jej łap y i b y lib y to rtu ro wan i d o tąd i d o tąd p u s zczan o b y w in tern ecie filmy z ty ch to rtu r, aż Rau l p rzy s zed łb y z włas n ej wo li, n a k o lan ach , b łag ając, b y wzięto jeg o zamias t tamty ch d wo jg a. Dlateg o d la ś wiata – i mafii – zg in ął z ręk i Vin cen ta d wad zieś cia lat temu w VillaRo s ie. Po k azan o jeg o zwło k i, k o mu trzeb a, ten – wty k a mafii – d o n ió s ł s zefo m, że s k u rwy s y n d e Lu ca zd ech ł, zaś jeg o b rat – co za p ech ! – wy leciał w p o wietrze razem z p ięk n y m n o wy m jach tem. Ale Rau l p rzeży ł… Przeży ł, b y teraz p atrzeć n a zd jęcia So n i i Pawła. M artwy ch . Z p lamami k rwi n a p iers iach i g ło wami ro ztrzas k an y mi p rzez k u le. Dwie w s erce, trzecia w g ło wę. Tak jak

u czo n o jeg o , jak o n u czy ł s weg o b rata i jak u czy s ię ws zy s tk ich p łatn y ch zab ó jcó w. Szlo ch ro zry wał mu k rtań , ale zd u s ił g o , ch o ciaż b y ł s am. Zap łacze n ad ty mi, k tó ry ch k o ch ał, d o p iero wted y , g d y zn ajd zie ich mo rd ercę i s trzeli mu międ zy o czy . Nie wcześ n iej. – So n iu , d laczeg o tam p o jech ałaś … – wy s zep tał, d o ty k ając o p u s zk ą p alca jej g ło wy w miejs cu , g d zie wes zła k u la mo rd ercy . – Paweł, d laczeg o jej n a to p o zwo liłeś ? Przecież o s trzeg ałem cię… Tak . Os trzeg ł g o . Zro b ił to w ro czn icę s wo jej ś mierci. Co ro k u p rzy jeżd żał w o k o lice cmen tarza, g d zie zo s tał „p o ch o wan y ”, i z b ezp ieczn ej o d leg ło ś ci o b s erwo wał s wó j g ró b . Nie p o to , b y n ap awać s ię jeg o wid o k iem, a d lateg o , b y s trzec ty ch , k tó ry ch k o ch ał… Ro k p o „ś mierci” u jrzał p o raz p ierws zy So n ię, jak n ie ty le k lęk a, co u p ad a n a k o lan a. J ak d o ty k a d ło n ią ch ło d n eg o g ran itu , jak p ięk n y mi o czami, p ełn y mi łez, p atrzy n a jeg o , Rau la, zd jęcie i wy k u te w k amien iu litery . CPT. RAUL DE LUCA (1976–2012) REST IN PEACE Serce mało n ie p ęk ło mu z b ó lu , g d y p atrzy ł n a cierp ien ie So n i, ale… tak mu s iało b y ć. J ej ży cie i jej b ezp ieczeń s two p o n ad ws zy s tk o . Dlateg o , ch o ciaż wo lałb y p o b iec d o u k o ch an ej k o b iety , p o d erwać ją z k o lan , zamk n ąć w ramio n ach i ju ż n ig d y z n ich n ie wy p u ś cić, z zimn y m wy rach o wan iem zro b ił zb liżen ie i n acis n ął mig awk ę. Do p iln o wał, b y zd jęcie trafiło d o rąk Pawła, a ten – ch o ć n ie zn ał n ad awcy – p o win ien b y ł zro zu mieć: „Nig d y więcej tu n ie p rzy ch o d źcie! Gró b Rau la mo że s tać s ię was zy m g ro b em!”. I Paweł zro zu miał, ale So n ia… On a wró ciła. Piętn aś cie lat p ó źn iej. Ty lk o ten jed en jed y n y raz, ale o jed en raz za d u żo . Kto ś mu s iał o b s erwo wać cmen tarz tak jak Rau l, ro k ro czn ie. I cierp liwie czek ał. Do tąd , aż So n ia p o jawiła s ię p rzy g ro b ie Rau la p o wtó rn ie. Po tem ten , k to n a n ią p o lo wał, p o zwo lił n ieś wiad o mej zag ro żen ia k o b iecie o d jech ać, b o p rzecież n ią s amą b y s ię n ie zad o wo lił, a o n a d o p ro wad ziła g o wp ro s t d o s wo jej k ry jó wk i… Z miło ś ci d o Rau la So n ia p o p ełn iła b łąd , za k tó ry o b o je, o n a i Paweł, zap łacili ży ciem. Po n o wn ie p o d n ió s ł p lik zd jęć d o o czu , p iek ący ch o d łez. Paweł, zmas ak ro wan y , zak rwawio n y , leżący w p o p rzek łó żk a… M o rd erca mu s iał

wejś ć p rzez o k n o . J ak im cu d em?! Paweł, d laczeg o n ie zab ezp ieczy łeś o k ien ?! So n ia, zab ita w p ro g u s y p ialn i… – So n iu , d laczeg o tam p o jech ałaś ? Paweł, d laczeg o jej n ie u p iln o wałeś ? – wy s zep tał, g ład ząc o p u s zk ą p alca ro ztrzas k an ą p o cis k iem g ło wę u k o ch an ej k o b iety . M in ęło n iemal d wad zieś cia lat o d ich ro zs tan ia, a o n n ad al k o ch ał ją tak , jak wted y , g d y o d d ała mu s ię tamtej n o cy … Dru g ie i trzecie zd jęcie p rzed s tawiało zb liżen ia n a twarze ty ch d wo jg a. Nie mó g ł n a to p atrzeć. J es zcze n ie. Czwarte zaś … p o n o wn ie o d eb rało mu o d d ech . M ło d a, k ilk u n as to letn ia d ziewczy n a z p lamą k rwi n a n o cn ej k o s zu li b y ła tak p o d o b n a d o ro d zicó w, że Rau l n ie miał żad n y ch wątp liwo ś ci: to có rk a So n i i Pawła. Ban d zio r, n as łan y p rzez mafię, zab ił tak że ich d zieck o … Raz w ży ciu Rau l czu ł tak ą p u s tk ę jak w tej ch wili: wted y , g d y o g ląd ał film z g wałtu i to rtu r Ro s eM arie, s wo jej p ierws zej miło ś ci. Dziś k o s zmar wró cił i u d erzy ł p o trzy k ro ć. Ro s eM arie p o mś cił, p o s y łając k ażd emu z jej o p rawcó w k u lę międ zy o czy . Czy mo rd erco m So n i, Pawła i ich có rk i mó g łb y o d p u ś cić? Ws tał. Po d s zed ł d o s zafk i n o cn ej, w k tó rej s zu flad zie trzy mał n iezawo d n eg o s ig s au era. J ed n y m p ły n n y m ru ch em o d b ezp ieczy ł b ro ń , p rzeład o wał i wy celo wał, a ręk a mu p rzy ty m n awet n ie d rg n ęła. Zn aleźć teg o , k to d o k o n ał eg zek u cji. Zn aleźć zlecen io d awcó w. I s trzelić im międ zy o czy . J ak p o p rzed n io . Sp o k o jn e ży cie Ro g era Latimera d o b ieg ło k o ń ca. Rau l d e Lu ca wraca d o g ry , b y zak o ń czy ć ją raz n a zaws ze…

Wy s zed ł p rzed d o m, u n ió s ł p is to let i d wu k ro tn ie n acis n ął s p u s t. Dwa g ło ś n e wy s trzały s p ło s zy ły k o jo ta, k tó ry p o d k rad ał s ię d o zag ro d y z d ro b iem. Ko n ie w s tajn i zarżały , p rzes tras zo n e. Sp o k ó j tej h acjen d y zo s tał zb u rzo n y raz n a zaws ze. I b y ć mo że ju ż n ig d y n ie wró ci. Rau l s tał w p o d cien iu g an k u , czek ając, aż jeep Stan ley a wró ci p o d d o m. Tris tan wy s k o czy ł z wo zu p ierws zy . W p aru k ro k ach b y ł p rzed o jcem, p rzy g ląd ał mu s ię w n ap ięciu , b ad awczo . Stan ley p o wied ział ch ło p ak o wi, co zawiera k o p erta. Zd jęcia eg zek u cji jeg o d wo jg a p rzy jació ł. Teraz Tris tan ch ciał wied zieć, co zamierza o jciec. J emu ci d wo je – So n ia i Paweł – b y li zu p ełn ie o b o jętn i. Nie zn ał ich , a o jciec n ie

d zielił s ię zb y t wy lewn ie ws p o mn ien iami. Tris tan wied ział ty lk o , że Rau l b y ł n ieg d y ś ag en tem s p ecjaln y m, ro zp raco wu jący m mafię p ó łn o cn o cy p ry js k ą. Niemal zg in ął z ręk i zd rajcy . Niemal. Za in fo rmację, że p rzeży ł, mafia zap łaciłab y k ażd e p ien iąd ze… To też p o wied ział s y n o wi Rau l, u ś wiad amiając mu międ zy wiers zami, że n ie p o win ien o ty m g ad ać. „M as z o d tej ch wili mo je ży cie w s wo ich ręk ach ” – Tris tan zro zu miał to b ez s łó w. Teraz p atrzy ł w n ap ięciu n a ś ciąg n iętą b ó lem i wś ciek ło ś cią twarz Rau la d e Lu k i, czło wiek a, k tó reg o p o d ziwiał i s zan o wał n ajb ard ziej n a ś wiecie, i… czu ł, że o d tej p o ry n ic ju ż n ie b ęd zie tak ie s amo . Nie b ał s ię. Przy n ajmn iej n ie o s ieb ie. Bał s ię o n ieg o . O o jca, b o w jeg o czarn y ch , lek k o zmru żo n y ch o czach wid ział ś mierć. I ju ż wied ział, że Rau l zd ecy d o wał s ię p o wró cić d o g ry . Sam. Bez ws p arcia ag en cji, d la k tó rej wó wczas p raco wał, ma zamiar wy tro p ić mo rd ercó w Pawła i So n i i p o mś cić ich ś mierć. To b y ło jas n e ró wn ież d la Stan ley a. – Ojcze, co ro b imy ? – zap y tał ch ło p ak , a Stan ley s p o jrzał n ań z mimo wo ln y m p o d ziwem. Ten d wu d zies to d wu letn i ch ło p ak wied ział, że s tan ą d o walk i z cały m mafijn y m ś wiatem, b o cio s , jak i Rau l zad ał d wó m p o tężn y m k artelo m, b y ł p o liczk iem d la ws zy s tk ich , a za to jes t ty lk o jed n a k ara: ś mierć, p o p rzed zo n a d łu g imi i wy my ś ln y mi to rtu rami. M imo to b ez wah an ia s tawał u jeg o b o k u . Py tan ie b rzmiało b o wiem: „Co ro b imy ?”, a n ie: „Co zamierzas z?”… Rau l wy ch o wał s y n a n a p rawd ziweg o mężczy zn ę. Tak ieg o , jak im b y ł o n s am. – Co ro b imy , Rau l? – Stan ley p o wtó rzy ł n iczy m ech o , s tając u b o k u o jca i s y n a. – Na p o czątek p o wies z mi ws zy s tk o , co wies z – o d ezwał s ię d e Lu ca g ło s em, w k tó ry m b rzmiał ju ż ty lk o g n iew. Nie, n ie g n iew, a zimn a, mo rd ercza fu ria. Po ro zp aczy n ie zo s tało an i ś lad u . – Po tem… zło żę wizy tę mo jemu zwierzch n ik o wi i p o d zięk u ję mu u p rzejmie za o p iek ę, jak ą ro zto czy ł n ad So n ią, Pawłem i ich có rk ą. – Ch y b a n ie mas z zamiaru o d s trzelić Smith a? – zan iep o k o ił s ię Stan ley . Wo jn a z amery k ań s k im rząd em i CIA n ie b y ła Rau lo wi d o s zczęś cia p o trzeb n a. – Nie jes tem g łu p i – o d mru k n ął d e Lu ca. – Ch o ciaż… Przerwał mu d zwo n ek k o mó rk i. Stan ley p rzep ro s ił s p o jrzen iem, wy jął telefo n z k ies zen i d żin s ó w, s p o jrzał, k to d zwo n i, i… u n ió s ł b rwi w n iemy m zd u mien iu . – O wilk u mo wa – rzek ł, p o k azu jąc wy ś wietlacz Rau lo wi. „J S” wid n iało n a ek ran ie. – To b ezp ieczn e p o łączen ie? – ATP.

– No , n o , J o h an n es zain wes to wał w ATP? – By ła to n ajn o ws za tech n ik a k o d o wan ia ro zmó w telefo n iczn y ch . J es zcze n ie d o złaman ia p rzez ch ętn y ch d o in wig ilacji. – Daj mi g o – mru k n ął Rau l, wy ciąg ając ręk ę g es tem n iezn o s zący m s p rzeciwu . Stan ley , p o d ając mu telefo n , p o my ś lał, że za tak im Rau lem g o tó w jes t ru s zać d o ak cji. Ten s p rzed k wad ran s a – złaman y trag ed ią – zn ik n ął b ez ś lad u . Rau l n acis n ął zielo n ą s łu ch awk ę i zaczął: – Pu łk o wn ik u Smith … Ale p ierws ze s ło wa ro zmó wcy s p rawiły , że n ie d o k o ń czy ł p ełn eg o g n iewu p y tan ia o to , jak rząd Stan ó w Zjed n o czo n y ch ch ro n ił jeg o b lis k ich . – Dziewczy n a zn ik n ęła. Rau l n ie zap y tał: „J ak a d ziewczy n a?” – to b y ło jas n e. Niejas n e b y ło jed y n ie, czy zn ik n ęła o n a s ama, czy jej zwło k i. Bo jeś li to p ierws ze… – Pu łk o wn ik u , ch ce mi p an p o wied zieć, że có rk a So n i i Pawła p rzeży ła mas ak rę? – Tak . Przeży ła – p rzerwał mu zn iecierp liwio n y m to n em ro zmó wca. – Ży ła, g d y ją zn alezio n o , ży ła, g d y zab ieran o d o s zp itala. Zan im jed n ak p rzy b y li mo i lu d zie, b y ją ch ro n ić, o n a… zn ik n ęła. Rau l milczał p rzez ch wilę, jak zres ztą i p u łk o wn ik . Ten p ierws zy p ró b o wał s ię o p an o wać, b o n ap rawd ę o g arn ęły g o mo rd ercze u czu cia, ten d ru g i czu ł p o p ro s tu ws ty d . Po n o wn ie n awalił. Po raz d ru g i zawió d ł. – Słu ch aj, Rau l, n ik t jej w ty m zn ik n ięciu n ie p o mag ał. Nik t p o d ejrzan y . Nik t z n as zy ch też n ie. Wy s zła z p o k o ju , w k tó ry m s p ęd ziła n o c p o zab ieg u , i p o p ro s tu p rzep ad ła. – Ciężk o ran n a d ziewczy n a o t tak wy ch o d zi ze s zp itala i ro zp ły wa s ię w mro k u n o cy ? I ja mam w to u wierzy ć?! – p ry ch n ął Rau l n iemal z p o g ard ą. A n a p ewn o z wś ciek ło ś cią. – Nie b y ła ciężk o ran n a. Krew n a k o s zu li b y ła k rwią jej matk i. On a d o s tała w ramię. Po wierzch o wn ie. Nało ży li jej k ilk a s zwó w, d ali ś ro d k i p rzeciwb ó lo we i b y li s k ło n n i ją wy p is ać, ale Sû reté n ie wy d ała zg o d y … – I całe s zczęś cie! Bo ro zu miem, że zn ik n ęłab y wcześ n iej!? – Rau l, ro zu miem two je wzb u rzen ie… – Gó wn o ro zu mies z! – s y k n ął d e Lu ca. – Przed ch wilą d o wied ziałem s ię, że So n ia i Paweł n ie ży ją, b o ty n ie p o trafiłeś zap ewn ić im b ezp ieczeń s twa. Straciłeś k ied y ś p rzez jak ieg o ś rząd o weg o p artacza d wo je n ajb liżs zy ch ci lu d zi? Nie. Więc n ie p iep rz o zro zu mien iu . M as z o d n aleźć tę d ziewczy n ę, zan im in n y p artacz, k tó ry załatwił jej o jca i matk ę, zo rien tu je s ię, że jeg o trzecia o fiara p rzeży ła. Zan im ten b an d zio r wró ci,

b y ją d o b ić. To ch y b a p o trafis z zro b ić, Smith ? Od n aleźć ran n ą, p rzerażo n ą k ilk u n as to letn ią d ziewczy n ę? – Po trafię – o d mru k n ął tamten . – Gd y p rzy jad ę d o Fran cji, b ęd ę ch ciał z n ią p o ro zmawiać… – Nie mo żes z teraz p rzy jech ać! To b y ło b y d la cieb ie jak wy ro k ś mierci! Rau l zaś miał s ię k ró tk o , a w ty m ś miech u n ie b y ło za g ro s z wes o ło ś ci. – Liczę, że two i k o man d o s i zap ewn ią mi o ch ro n ę. Cio s b y ł celn y . Nap rawd ę zab o lał. J ed n ak n ie tak , jak ś mierć So n i i Pawła zab o lała Rau la. Smith mu s iał zmilczeć i tę o b elg ę. – M as z jak iek o lwiek p rzy p u s zczen ia, g d zie ta d ziewczy n a mo że teraz b y ć? – J es zcze n ie. Do wied ziałem s ię o jej u cieczce p rzed ch wilą. Wies z, jak ą d ro g ę mu s i czas ami p rzeb y ć n ajp ro s ts za in fo rmacja… Rau l wied ział. I mu s iał tu taj p rzy zn ać J o h an n es o wi rację: có rk a So n i i Pawła – trzeb a zap y tać o jej imię – n ie b y ła w żad en s p o s ó b p o wiązan a z wy d ziałem an ty n ark o ty k o wy m CIA. Smith a n ie p o win n a w o g ó le in teres o wać an i o n a, an i jej ro d zin a. – Szu k aj jej. By le d y s k retn ie. Ten , k to zlecił zab ó js two So n i i Pawła, n a p ewn o i ją ch ciał s p rzątn ąć. – M y ś lę, Rau l, że o n p o lu je n a k o g o ś in n eg o … – p u łk o wn ik zawies ił g ło s . Nie mu s iał d o d awać, k to jes t g łó wn y m celem w tej g rze. – Ty lk o wted y , g d y b y p o d ejrzewał, że ży ję – zau waży ł d e Lu ca. – Wid zis z… – zaczął n iep ewn ie p u łk o wn ik . – Nie wiązaliś my teg o in cy d en tu z to b ą… In cy d en tu ?! J ak ieg o in cy d en tu ?! – Rau l, Stan ley i Tris tan s łu ch ający ty ch s łó w s p o jrzeli n a s ieb ie. – J ak iś czas temu n a cmen tarzu , n a k tó ry m zo s tałeś rzek o mo p o ch o wan y , g ras o wał wan d al. Us zk o d ził k ilk a n ag ro b k ó w, ro zk o p ał k ilk a g ro b ó w, u k rad ł ś wieże wień ce i zn icze, ale wy d awało s ię, że to n ic p o ważn eg o . To s ię zd arza. Teraz ju ż wiemy , że b y ła to zas ło n a d y mn a. Kto ś s p rawd zał twó j g ró b . M u s iał p o b rać materiał g en ety czn y ze zwło k , k tó re p o ch o waliś my zamias t cieb ie, i zo rien to wał s ię, że to n ie ty … – Zaraz, zaraz… – Rau l p rzerwał mu tak im to n em, że Smith u milk ł. – M afia d o wied ziała s ię, że ży ję, a ty mó wis z mi o ty m d o p iero d zis iaj?! Gd y d wie n ajb liżs ze mi o s o b y zo s tały zamo rd o wan e?! – M o im zd an iem te d wie s p rawy n ie mają ze s o b ą związk u – o d p arł o s tro żn ie

J o h an n es i ju ż b y ł g o tó w n a n o wy s tek wy zwis k , ale Rau l p o wied ział ty lk o : – A to ciek awe. Ot, zb ieg o k o liczn o ś ci. M o żes z wy jaś n ić, d laczeg o tak u ważas z? – Gd y b y ten , k to wie, że ży jes z, ch ciał cię wy wab ić z k ry jó wk i, p o rwałb y So n ię i czek ał, aż p o n ią p rzy jd zies z. J ej ś mierć n ie d aje mu tak iej g waran cji. M y ś lę, że to zb ieg o k o liczn o ś ci: two i wro g o wie w k o ń cu s ię n a to b ie o s tateczn ie zemś cili, ale k to ś in n y d o p iero zaczy n a cię s zu k ać. Na two im miejs cu , Rau l… – Nie jes teś n a mo im miejs cu i n ie ch cę s łu ch ać two ich d o b ry ch rad ty p u : s ied ź, g d zie s ied zis z, i n ie wy ch y laj s ię – o d p arł zimn o d e Lu ca. – Szu k aj tej d ziewczy n y , a g d y ją zn ajd zies z, zamk n ij w Lan g ley , Pen tag o n ie, g d ziek o lwiek , b y le b y ła b ezp ieczn a. To ch y b a mo żes z zro b ić d la k o g o ś , k to o d d ał ws zy s tk o temu p iep rzo n emu k rajo wi? – M o g ę. J es t jes zcze co ś , o czy m p o win ien eś wied zieć… – zaczął z wah an iem, a Rau l zacis n ął zęb y , czek ając n a k o lejn y cio s . – Teg o też n ie wiązaliś my d o tej p o ry z to b ą, ale w ś wietle o s tatn ich wy d arzeń … – M ó w. – J ak iś czas temu ci s k u rwiele z Wik ileak s włamali s ię d o d ep artamen tu fin an s ó w i p o d p iep rzy li rach u n k i z o s tatn ich p ięciu lat. Na jed n y m z n ich b y ło two je n azwis k o . – Ty ch y b a żartu jes z – o d ezwał s ię Rau l n iemal s zep tem, zacis k ając p alce n a n ies zczęs n y m telefo n ie tak s iln ie, jak b y to b y ło g ard ło p u łk o wn ik a. – Ch ciałb y m żarto wać, ale n ie d o ś miech u mi teraz, b o … s łu ch aj… wy jaś n iamy to właś n ie… d laczeg o ten rach u n ek zamias t n a Ro g era Latimera b y ł wy s tawio n y n a Rau la d e Lu k ę. Stan ley i Tris tan , s łu ch ający z u wag ą k ażd eg o s ło wa, k tó re p ad ło p o d czas tej ro zmo wy , teraz s p o jrzeli z n ied o wierzan iem n a Rau la. On zaś … On zmru ży ł czarn e, teraz tak czarn e jak p iek ieln a czelu ś ć, o czy , p rzez ch wilę p atrzy ł p rzed s ieb ie n a ch y lące s ię k u zach o d o wi s ło ń ce, a p o tem o d p o wied ział n ien atu raln ie s p o k o jn y m g ło s em: – Tu n ie ma czeg o wy jaś n iać, p u łk o wn ik u Smith . Któ ry ś z p an a lu d zi, mo że p an o s o b iś cie, wy s tawił mn ie mo im wro g o m. Po zo s tawiam to p an a s u mien iu , o ile jes zcze co ś tak ieg o p an p o s iad a. I ro złączy ł s ię. J es zcze p rzez mo men t ś cis k ał telefo n w d ło n i, p atrząc ty m n iewid zący m s p o jrzen iem n a s u ro wą tek s ań s k ą p rerię, a p o tem p rzen ió s ł wzro k n a d wó ch mężczy zn , s y n a i p rzy jaciela, k tó rzy d o tej p o ry n ig d y g o n ie zawied li. – J a ju ż jes tem martwy – rzek ł to tak zwy czajn y m to n em, jak b y o zn ajmiał, że ju tro b ęd zie u p ał. – Do was jes zcze n ic n ie mają. Ty , Stan ley , zaws ze b y łeś s zarą

emin en cją, zwy k ły m o ch ro n iarzem, ch o ć Bó g mi ś wiad k iem, że d la mn ie p o zo s tan ies z p rzy jacielem, ty zaś , Tris tan , mo żes z p o p ro s tu zn ik n ąć. Zmien ić imię, n azwis k o , n aro d o wo ś ć… Wies z, g d zie zn ajd zies z k o mp let n o wy ch d o k u men tó w… – J eżeli my ś lis z, że ja u ciek n ę, p o d czas g d y ty b ęd zies z walczy ł o ży cie, to s ię my lis z – o d p arł mło d y mężczy zn a tak im s amy m s p o k o jn y m, o b o jętn y m to n em jak jeg o o jciec. Rau l s k in ął ty lk o g ło wą i s p o jrzał n a Stan ley a. Ten zaczął p o wo li: – Szefie, n azwałeś mn ie p rzy jacielem, a p rzy jaciel to co ś więcej n iż ład n ie b rzmiące s ło wo . By łem z to b ą d wad zieś cia lat temu , w VillaRo s ie, więc teraz ró wn ież n ie zamierzam zo s tawić cię z ty m s zajs em. Czu ję s ię ws p ó łwin n y ś mierci So n i i Pawła… – Ty zro b iłeś ws zy s tk o , co d o cieb ie n ależało . Wy tro p iłeś ich , ch o ć g ran iczy ło to z cu d em, i p o d rzu ciłeś o s trzeżen ie. Paweł je zig n o ro wał. Ob o je p o n ieś li za to n ajwy żs zą k arę – p rzerwał mu cich y m g ło s em Rau l. – Teraz trzeb a zn aleźć ich có rk ę. Wcześ n iej, n iż zro b ią to lu d zie Smith a. Nie mo żn a im ju ż u fać. Stan ley s k in ął g ło wą. On d o s łu żb s p ecjaln y ch n ig d y n ie miał p rzek o n an ia. Za d u żo b iu ro k racji, za d u żo d o k u men tó w, a n a k ażd y m czy jś p o d p is i czy jeś n azwis k o . Ch o ciażb y Rau la d e Lu k i. – J es teś cie więc ze mn ą? – Ty m razem g ło s Rau la zab rzmiał s iln ie i d źwięczn ie. J ak zaws ze. Ob aj p rzy tak n ęli. – M y ś lę, że p o win n iś my jak n ajs zy b ciej s ię s tąd u lo tn ić. To n ie jes t ju ż b ezp ieczn e miejs ce. Tris tan , p o jed zies z d o mias teczk a, wy n ajmies z k o g o ś d o o p iek i n ad ran czem, n ie mo żemy zo s tawić zwierząt n a p as twę lo s u . Stan ley , ty p o lecis z d o Was zy n g to n u , zn ajd zies z czło wiek a, k tó reg o p o trzeb u jemy . J a zaś … mu s zę wró cić d o p ewn eg o p ięk n eg o miejs ca n a Cy p rze, w o k o licach Ky ren ii, g d zie to ws zy s tk o s ię zaczęło . I g d zie s ię s k o ń czy – co ś zas zep tało w jeg o d u s zy . By ł p ewien , że w VillaRo s ie zn ajd zie o d p o wied ź p rzy n ajmn iej n a jed n o z p y tań , k tó re n ie d awało mu s p o k o ju o d ch wili, g d y d o wied ział s ię o ś mierci So n i i Pawła. Kto n ien awid ził jeg o , Rau la, tak s tras zn ie, że n ad al, p o ty lu latach , ś cig ał i n is zczy ł k ażd e o n im ws p o mn ien ie? Że n ie u wierzy ł w jeg o ś mierć? A g d y d o s tał d o wo d y , że zo s tała s fin g o wan a, zd ecy d o wan y b y ł g o o d n aleźć i zab ić? – Go to wi? J eg o s y n p rzy tak n ął b ez wah an ia. Stan ley s ek u n d ę p ó źn iej. Uś cis n ęli s o b ie d ło n ie. Siln ie, p o męs k u .

Ws zy s tk im trzem p rzemk n ęło w tej ch wili p rzez my ś l, że n ie jes t to g es t b raters twa, a p o żeg n an ie.

ROZDZIAŁ III

arie s k u liła s ię n a wąs k im, n iewy g o d n y m łó żk u i n aciąg n ęła cien k ą k o łd rę aż n a g ło wę. Ciemn o ś ć i cis za d awały złu d n e p o czu cie b ezp ieczeń s twa, k tó re b y ło jej p o trzeb n e ch o ć n a tę jed n ą n o c.

M

Ran a p o s trzało wa rwała tru d n y m d o zn ies ien ia b ó lem, ale s erce cierp iało jes zcze b ard ziej. Ro d zice n ie ży li. J ej ws p an iali, k o ch an i ro d zice – Paweł i So n ia – zo s tali zas trzelen i wczo raj w ich d o mu p rzez b an d y tę, k tó ry ją, M arie, też p ró b o wał zab ić. Dziewczy n a zacis n ęła p o wiek i i wg ry zła s ię w p o d u s zk ę, żeb y s tłu mić ro zry wający jej p ierś s zlo ch . Przerażen ie i ro zp acz p o p ro s tu o d b ierały jej zmy s ły . – M amu s iu … – k wiliła jak u mierające s zczen ię, a p o tem zn ó w zwijała s ię z b ó lu , k rzy cząc w mo k rą o d łez p o d u s zk ę d o tąd , aż traciła g ło s . – Tatu n iu … – łk ała, u d erzając p ięś cią w materac, jak b y to mo g ło p rzy n ieś ć u lg ę. – Nie p rzeży ję teg o . To n iemo żliwe, żeb y m ży ła, g d y ich ju ż n ie ma… Nie p o trafię, n ie ch cę ży ć b ez ro d zicó w. Najlep s zy ch ro d zicó w n a ś wiecie… Otęp iałą ze zmęczen ia, b ó lu i łez zas tał ją ś wit. Nieb o n ad d ach ami Pary ża zaró żo wiło s ię o d b las k u ju trzen k i. Ale M arie wy d awało s ię, że ws ch o d zi s ło ń ce b ez p ro mien i…

Sied em d łu g ich n o cy i d n i trwała n i to martwa, n i ży wa, zan im mło d y o rg an izm zap rag n ął ży ć d alej. Te d n i zab iły w d ziewczy n ie jak ąś jej cząs tk ę – n aiwn o ś ć i wiarę d zieck a, że ś wiat jes t b ezp ieczn y , a lu d zie d o b rzy – ale jed n o cześ n ie u rato wały jej ży cie. Bo ty m, k tó rzy zlecili zab ó js two ro d zin y So lay – tak ie o d jak ieg o ś czas u n o s ili n azwis k o – M arie wy ś lizg n ęła s ię z rąk . Zn ik n ęła w wielk im, g warn y m mieś cie, p o ś ró d s o b ie p o d o b n y ch p tak ó w b ez g n iazd a, ro zp ły n ęła s ię w k o lo ro wy m tłu mie tu ry s tó w i mies zk ań có w s to licy Fran cji i b ęd zie to ro b iła za k ażd y m razem, g d y tamci wp ad n ą n a jej tro p .

Uciek aj, M arie! Nie d aj s ię im! To jed y n e, co mo żes z u czy n ić d la ty ch , k tó rzy cię k o ch ali: p rzeży ć. Do czek ać ch wili, g d y p rzy jaciele p rzy jd ą ci z p o mo cą i ju ż n ig d y n ie b ęd zies z s ama… * Szczu p ły mężczy zn a o u ro d zie p o łu d n io wca s tan ął p rzed wy s o k im eleg an ck im ap artamen to wcem, zad arł g ło wę d o g ó ry , p rzy g ląd ając s ię p iątemu p iętru , p o czy m ru s zy ł d o d rzwi wejś cio wy ch . Zn u d zo n y p o rtier p o p ro s ił g o o p rawo jazd y , zerk n ął p rzelo tn ie n a zd jęcie, p o czy m z n amas zczen iem, p rzy g ry zając d o ln ą warg ę, wp is ał n azwis k o , wid n iejące n a p las tik o wy m p ro s to k ącie, d o k s ięg i, k tó rą miał ro zwartą p rzed s o b ą. M ężczy źn ie p rzemk n ęło p rzez my ś l, że to n ie ty le n amas zczen ie, co p o p ro s tu an alfab ety zm. M o że o ch ro n iarz miał k ło p o ty z p is an iem? Nie zamierzał s ię jed n ak n ad ty m zas tan awiać. – Pan v an d er Welt jes t w d o mu ? – p o n ag lił tamteg o p y tan iem. – J es t alb o i n ie jes t – o d p arł b ezczeln ie o ch ro n iarz. Dwad zieś cia d o laró w i p ó ł s ek u n d y p ó źn iej o k azało s ię, że jed n ak jes t. – Pan ie Dan ielu , jak iś ważn iak d o p an a. J o h n … Black wh ite… – Nic mi to n azwis k o n ie mó wi – o d ezwał s ię męs k i g ło s p rzez in terk o m. Stan ley , b o to o n b y ł J o h n em Black wh ite’em, wied ział, jak ie n azwis k o o twierało s weg o czas u ws zy s tk ie d rzwi, tak że te, ale n ie mó g ł s ię n a n ie p o wo łać. Nie p rzy cieciu , k tó ry n ad s tawiał u ch a, wcale s ię z ty m n ie k ry jąc. – Przy ch o d zę w imien iu p rzy jaciela. Pro s zę o ch wilę ro zmo wy w d o wo ln y m miejs cu o d o wo ln ej p o rze – p o wied ział d o mik ro fo n u , zas tan awiając s ię, co o n u lich a tu ro b i. I p o co Rau lo wi jak iś ważn iak z CIA. Bu d y n ek zamies zk iwali p raco wn icy tej właś n ie in s ty tu cji, a Dan iel v an d er Welt b y ł jed n y m z n ich . Po

d ru g iej s tro n ie in terk o mu

p an o wała cis za. Wres zcie p ad ła n iech ętn a

o d p o wied ź. – Będ ę n a d o le za p arę min u t. I lep iej, żeb y p rzy jaciel zawracał mi g ło wę czy mś ważn y m. Szczeg ó ln ie o tej p o rze. Po ch o lern y m d wu d zies to cztero g o d zin n y m d y żu rze w Firmie. Po ra b y ła p ó źn a. Do ch o d ziła p ó łn o c, ale Stan ley n ie miał czas u d o s tracen ia. Każd a min u ta zwło k i mo g ła mieć n ieo b liczaln e k o n s ek wen cje d la Rau la, Tris tan a alb o zag in io n ej d ziewczy n y . Sk o ro s zefo wi Dan iel v an d er Welt jes t p o trzeb n y

n aty ch mias t, Stan ley p ro s to z was zy n g to ń s k ieg o I wy ciąg a tamteg o z łó żk a, jeś li jes t tak a p o trzeb a.

lo tn is k a p rzy jeżd ża tu taj.

Ch o d ził p o o s zk lo n y m h o lu ap artamen to wca n iczy m wilk w k latce, n ie zwracając u wag i n a o ch ro n iarza, k tó ry wo d ził za n im n ies p o k o jn y m wzro k iem. Wres zcie d rzwi win d y ro zs u n ęły s ię z cich y m s y k iem i w k ieru n k u Stan ley a ru s zy ł s p ręży s ty m, p ewn y m k ro k iem p rzy s to jn y jas n o wło s y mężczy zn a p o czterd zies tce. Wy ciąg n ął d o n iezn ajo meg o d ło ń . Stan ley u ś cis n ął ją k ró tk o , ale s iln ie. – Dzięk u ję, że zech ciał s ię p an ze mn ą s p o tk ać – o d ezwał s ię. – Pro s zę mi mó wić p o imien iu . Dan iel. W ty m mo men cie Stan ley p o win ien p o wtó rn ie s ię p rzed s tawić i wy jawić n azwis k o p rzy jaciela, n a k tó reg o s ię p o wo łał, ale… n ie w miejs cu , k tó re n a p ewn o jes t mo n ito ro wan e. – Przejd ziemy s ię? – zap y tał zamias t teg o . Dan iel s p o jrzał n ań , mru żąc s zare o czy . W jeg o o s try m s p o jrzen iu n ie b y ło ju ż za g ro s z s y mp atii, z jak ą p rzed ch wilą wy ciąg ał d o Stan ley a ręk ę. – Żo n a zo s tała w d o mu . Ob iecałem, że b ęd ę za k ilk a ch wil – o d p arł p o wo li, d ając in tru zo wi d o zro zu mien ia, że n ig d zie s ię n ie wy b iera. Ten s k in ął g ło wą, jak b y s ię z n im zg ad zał, p o czy m wy ciąg n ął z p o rtfela zło żo n ą n a czwo ro s erwetk ę, k tó rą zach o wał właś n ie n a tę o k o liczn o ś ć, i n ap is ał n a n iej trzy s ło wa: „Rau l d e Lu ca”. Dan iel aż co fn ął s ię o k ro k . To n azwis k o p rzy ciąg ało ś mierć! Nieco b led s zy n iż ch wilę wcześ n iej s p o jrzał z n ied o wierzan iem n a mężczy zn ę o p o łu d n io wy m ty p ie u ro d y , k tó ry mó g ł b y ć zaró wn o o d n ieg o , Rau la, jak i z mafii. Za p ó źn o b y ło jed n ak n a p rzy b ran ie p o k ero wej twarzy , s twierd zen ie: „Nie zn am czło wiek a”, i p o wró t d o b ezp ieczn eg o mies zk an ia. Stan ley

p s try k n ął zap aln iczk ą, p o d p alił s erwetk ę, cis n ął ją d o

d o n iczk i

z p las tik o wy m k wiatk iem i d o p iln o wał, b y zo s tał z n iej ty lk o p o p ió ł, p o czy m p rzen ió s ł wzro k n a v an d er Welta. Pierws zy s zo k min ął. Wzro k tamteg o wy o s trzy ł s ię. Teraz s p rawiał wrażen ie p rzy czajo n eg o d rap ieżn ik a, k tó ry jes zcze n ie zd ecy d o wał: atak o wać czy o d p u ś cić. – Przejd ziemy s ię? – p ad ło p o n o wn ie to p y tan ie. – J es tem n ieu zb ro jo n y . Dan iel p ry ch n ął iro n iczn ie. To w n iczy m n ie p rzes zk ad za, b y mn ie s p rzątn ąć – p o my ś lał i s k in ął g ło wą, jak b y w to u wierzy ł. Ale… mimo ws zy s tk o wierzy ł. Z mafią

miał d o czy n ien ia w s wo im p o p rzed n im ży ciu n ie raz, n ie d wa. Wy czu wał ty p ó w s p o d ciemn ej g wiazd y jak g o ń czy p ies wy czu wa lis a. Teg o faceta n ie p rzy s łała mafia. J eś li zaś n ie mafia, to k to ? Bo ch y b a n ie… o n ?! Nie Rau l?! – Rzeczy wiś cie: p rzejd źmy s ię – mru k n ął, co raz b ard ziej zain try g o wan y . – M as z min u tę. Daj mi d o b ry p o wó d , żeb y m cię wy s łu ch ał – d o d ał, g d y zn aleźli s ię n a ch o d n ik u p rzed ap artamen to wcem. Nie zamierzał ru s zy ć s ię s tąd n a k ro k . – Sp o tk aliś my s ię, ch o ć n ie twarzą w twarz, d wad zieś cia lat temu – o d ezwał s ię Stan ley . – Po mag ałeś n am s p rzątać b ajzel p o jeg o ś mierci. By liś my wted y p o tej s amej s tro n ie. Dan iel wzru s zy ł ramio n ami. Nie p rzy tak u jąc i n ie zap rzeczając. – Czterd zieś ci s ek u n d . Stan ley s ięg n ął d o k ies zen i mary n ark i i p o d ał mu telefo n . Ty lk o ty le. Van d er Welt z wah an iem u jął k o mó rk ę, n acis n ął s łu ch awk ę i n ie s p u s zczając wzro k u z tamteg o , czek ał n a p o łączen ie. Gd y p o d ru g iej s tro n ie u s ły s zał g ło s p rzy jaciela… p rzy jaciela, k tó reg o d wad zieś cia lat temu p o g rzeb ał i o p łak ał… telefo n mało n ie wy p ad ł mu z ręk i. – Rau l, ch o lern y d ran iu … – wy s zep tał g ło s em łamiący m s ię ze wzru s zen ia. – Ty ży jes z! Niech cię s zlag ! – wś ciek ł s ię w n as tęp n ej ch wili. – J a też s ię cies zę, że cię s ły s zę – zab rzmiała żarto b liwa o d p o wied ź. I n aty ch mias t ten g ło s s p o ważn iał. – M am p ro b lem, Szak al. Po ważn y p ro b lem. Sk o ro n azy wał Dan iela d awn o zap o mn ian y m imien iem, rzeczy wiś cie miał. – J ak ie p ro b lemy mo że mieć k to ś , k to p o leg ł b o h aters k ą ś miercią n iemal d wa d zies ięcio lecia temu ? – zak p ił v an d er Welt. – Tru mn a za cias n a? Ro b al cię to czy ? – Id io ta – p ry ch n ął Rau l, a Stan ley , k tó ry s łu ch ał tej ro zmo wy z ro s n ący m n ied o wierzan iem, zmierzy ł Dan iela wzro k iem, k tó ry mó wił: Czy ab y n a p ewn o ch cę z to b ą p raco wać, wes o łk u ? – Słu ch aj, Szak al, czło wiek o wi, k tó reg o d o cieb ie p o s łałem, u fam jak … jak to b ie. Wy s łu ch aj g o i zas tan ó w s ię, czy mo żes z mi p o mó c, o k ej? Nie b ęd ę n acis k ał, b o ja n ie mam ju ż n ic d o s tracen ia, a ty o ws zem. Po p ro s tu wy s łu ch aj Stan ley a i p rzemy ś l s p rawę. – Ok ej. To mo g ę d la cieb ie zro b ić. Co ś jes zcze? M as z p ien iąd ze? Pas zp o rt? Prawo jazd y ? – Dan iel, n ieg d y ś n ajb ard ziej p o s zu k iwan y h ak er ś wiata, n ie p y tał d awn eg o p rzy jaciela, czy ten ab y ma d zies ięć d o lcó w n a h amb u rg era w M cDo n ald zie i ważn e p rawo jazd y . On p y tał, czy w razie czeg o Rau l p o rad zi s o b ie w ś wiecie d u ży ch

p ien ięd zy z b ezp ieczn y mi d o k u men tami, to jes t tak imi, k tó re n ie p o d p ad n ą an i p o licji, an i s traży g ran iczn ej. – M am. Dzięk i, że zap y tałeś – w g ło s ie Rau la zab rzmiała p rawd ziwa s erd eczn o ś ć. Do b rze b y ło s p o tk ać p o n o wn ie lu d zi, k tó ry m k ied y ś u fał i k tó ry ch k ied y ś p o p ro s tu s zczerze lu b ił. Dan iel v an d er Welt, ch o lern ie zd o ln y , mło d s zy o d n ieg o o p arę lat facet, k tó ry zo s tał p rzy d zielo n y Rau lo wi jak o ws p arcie lo g is ty czn e z ramien ia CIA, o k azał s ię właś n ie k imś tak im: g o d n y m zau fan ia p rzy jacielem, k tó ry n ie zo s tawi cię s amemu s o b ie i b ęd zie walczy ł za ws p ó ln ą s p rawę d o k o ń ca, a g d y ten k o n iec n ad ejd zie, b ęd zie jed n ą z n ieliczn y ch o s ó b n a two im p o g rzeb ie, ch o ćb y miało to s tan o wić ś mierteln e zag ro żen ie. Ro złączy ł s ię b ez p o żeg n an ia, ale żad n e in n e s ło wa n ie b y ły p o trzeb n e. M ó g ł liczy ć n a Dan iela v an d er Welta, a to n ap rawd ę co ś . Szczeg ó ln ie g d y n ie u fał ju ż n ik o mu p o za n im, Stan ley em i włas n y m s y n em. Bo ty m, k to mó g ł s p rzed ać Pawła i So n ię, a teraz wy s tawiał mafii jeg o , Rau la, mó g ł b y ć p u łk o wn ik J o h an n es Smith .

Dan iel ze Stan ley em wró cili d o h o lu . Ten p ierws zy wah ał s ię p rzez ch wilę, n im zap ro p o n o wał: – Wejd ź n a g ó rę. M o ja żo n a ma d y żu r w s zp italu . J es t ch iru rg iem – w jeg o g ło s ie zab rzmiała n ieu d awan a miło ś ć i d u ma. – M amy więc całą d łu g ą n o c n a s p o k o jn e o b g ad an ie p aru s p raw. – M ies zk an ie jes t b ezp ieczn e? – mu s iał s ię u p ewn ić Stan ley . Dan iel wzru s zy ł ramio n ami. – Sy s tematy czn ie s p rawd zan e p rzez ch ło p ak ó w z Firmy . – M o g ą p o d k ład ać włas n e p lu s k wy – zau waży ł Black well. – M as z in n y p o my s ł? – By le jak a k afejk a in tern eto wa. M acie tu taj jak ieś ? – Pewn ie tak . Ale mam lep s zy p o my s ł… Dan iel zd ecy d o wan y m k ro k iem ru s zy ł d o win d y . Stan ley za n im. Po wo li d o ch o d ziło d o g ło s u zmęczen ie. Przy leciał z Eu ro p y d o Stan ó w, p o tem złap ał lo t z p rzes iad k ą d o Tek s as u , b ez wy tch n ien ia p o g n ał n a p ó łn o c, n a ran czo Rau la, s tamtąd p o wró t n a lo tn is k o i lo t d o Was zy n g to n u , p o d czas k tó reg o n ie mó g ł zas n ąć – za d u żo wy d arzy ło s ię p rzez o s tatn ie k ilk a d n i, za wiele d o my s łó w i n iewiad o my ch n ie p o zwalało zmru ży ć o k a. Przez o s tatn ich k ilk an aś cie lat o d wy k ł o d n ieb ezp ieczeń s tw. M iał s p o k o jn ą p racę b o d y g u ard a w ag en cji o ch ro n y VIP-ó w,

n ieźle s tał fin an s o wo , a p o d o p ieczn i n ie b y li zb y t k ło p o tliwi. I n ag le z cy p ry js k ieg o zad u p ia trafia w s am ś ro d ek mafijn ej wo jn y o g ło wę d awn eg o s zefa, leg en d arn eg o Rau la d e Lu k i… M arzy ł o s p o k o jn y m ś n ie w n iewielk im, an o n imo wy m h o telu , ale jes zcze n ie czas n a o d p o czy n ek . Trzeb a zn aleźć tę, k tó ra p rzeży ła. Zan im zn ajd ą ją s iep acze mafii. – Po częs tu jes z mn ie mo cn ą k awą? M am za s o b ą ciężk i d zień … J ak i d zień , ch y b a ju ż ze trzy d n i… – p o p ro s ił Dan iela, g d y ty lk o wes zli d o n iewielk ieg o , ale p rzy tu ln eg o mies zk an ia n a p iąty m p iętrze, zu p ełn ie n iep as u jąceg o wy s tro jem d o s zk ła i alu min iu m, z k tó reg o zb u d o wan y b y ł b u d y n ek . Stan ley o wi s p o d o b ało s ię to wn ętrze. – Ład n ie tu , p rzy tu ln ie – d o d ał. – M o ja żo n a jes t ro man ty czk ą. – Dan iel u n ió s ł k ącik u s t w u ś miech u i p o d ał g o ś cio wi k u b ek z k awą. – Weź g o ze s o b ą. Przejd ziemy w miejs ce, g d zie n ik t n am n ie p rzes zk o d zi i n a p ewn o n ie ma tam p lu s k iew. Zwin ął z b iu rk a lap to p i s k iero wał s ię k u d rzwio m wy jś cio wy m. Ch wilę p ó źn iej wy ch o d zili n a d ach wieżo wca. Wiatr s mag n ął ich n iep rzy jemn ie p o twarzach , ale ju ż za zało mem mu ru b y ło zacis zn iej. Dan iel s ięg n ął za jed n ą z wy łaman y ch k ratek wen ty lacy jn y ch i wy ciąg n ął p aczk ę p ap iero s ó w. – Nie p alę – zas trzeg ł Black well. – J a też n ie, ale mu s imy mieć alib i. To p o d n ieb n a p alarn ia mies zk ań có w budynku. Stan ley s k in ął g ło wą i ju ż p o ch wili o b aj zaciąg ali s ię camelami, k rzy wiąc s ię p rzy ty m n iemiło s iern ie. – J ak lu d zie mo g ą wd y ch ać to g ó wn o ? – wy ch ry p iał Dan iel, d u s ząc s ię o d d y mu . – Ch o d ź, s tary , p o k ażę ci p an o ramę Was zy n g to n u … Po d es zli n a s k raj d ach u , o d g ro d zo n y o d p rzep aś ci s o lid n ą b arierk ą, i – n ad al z p ap iero s ami w d ło n iach – o p arli s ię o n ią, p atrząc w ro zjaś n io n e miejs k ą łu n ą n o cn e n ieb o . – Do b ra. M o żes z mó wić. – Nie wiem, n a ile jes teś wtajemn iczo n y w p o p rzed n ią d ziałaln o ś ć Rau la d e Lu k i… – zaczął Stan ley . – M iałem d o s tęp d o ws zy s tk ich d o k u men tó w. Stan ley g wizd n ął cich o . W jeg o o czach b ły s n ęła p o d ejrzliwo ś ć. Hak erzy Wik ileak s wy k rad li z cen trali rach u n k i, w ty m jed en wy s tawio n y całk iem n ied awn o n a n azwis k o Rau la. Kto , jeś li n ie Dan iel v an d er Welt, mó g ł to zro b ić b ez

n ajmn iejs zeg o wy s iłk u ? – Czy d lateg o Rau l cię p rzy s łał? – p ad ło n araz p y tan ie. – Żeb y ś mn ie s p rawd ził? Stan ley n ie wied ział, co o d p o wied zieć. Prawd ę mó wiąc, n ie miał p o jęcia, jak i jes t p lan Rau la. Po p ro s ić Dan iela v an d er Welta o p o mo c. W czy m? W zn alezien iu d ziewczy n y czy zlecen io d awcy zab ó js twa? – teg o ju ż n ie p o wied ział. J eżeli v an d er Welt s ię zg o d zi, p ad n ą n as tęp n e in s tru k cje. – To , że tu jes tem, zn aczy s amo p rzez s ię, że Rau l ci u fa – o d p arł wy mijająco . – J ak im cu d em p rzeży ł? Wid ziałem rap o rt z jeg o ś mierci, wid ziałem zd jęcia i zezn an ia ś wiad k ó w. Po jech ałem n a jeg o g ró b zło ży ć k wiaty i p o żeg n ać g o p o raz o s tatn i. Ty mczas em o n , n iczy m jak iś ch o lern y Łazarz, p o d wu d zies tu latach wraca d o ży wy ch i… ? – A wid ziałeś rap o rt o ś mierci So n i i Pawła? Dan iel s p o jrzał n a n ieg o zas k o czo n y . – Załatwili ich ? Kied y ? – Dwa d n i temu . To ja p rzek azałem Rau lo wi tę wiad o mo ś ć. – Ws zy s tk o , co jes t związan e z o p eracją „Zło ty Py ł”, p o win n o trafić w mo je ręce. Naty ch mias t. – Dan iel wb ijał w twarz mężczy zn y o s tre, u ważn e s p o jrzen ie. – J eś li n ie trafiło , to zn aczy , że mn ie o d s u n ęli o d tej o p eracji. Alb o … Umilk ł, k ręcąc g ło wą. – Alb o … ? – Alb o d o s tałeś fałs zy we in fo rmacje i ci, k tó rzy je s p rep aro wali, właś n ie id ą p o g ło wę Rau la. Bo ro zu miem, że p o jech ałeś p ro s to d o n ieg o ? – By łem o s tro żn y – mru k n ął Stan ley . – A s amą wiad o mo ś ć i zd jęcia o trzy małem o d n ie b y le k o g o , a o d s ameg o p u łk o wn ik a Smith a. Dan iel s k in ął g ło wą. Smith b y ł żo łn ierzem z k rwi i k o ś ci. Ho n o r p o n ad ws zy s tk o . Pręd zej s trzeliłb y s o b ie w łeb , n iż wy s tawił s wo jeg o czło wiek a mafii. Dlaczeg o Dan iel b y ł g o tak p ewien ? Bo mafia załatwiła jed y n eg o s y n a i u k o ch an ą żo n ę p u łk o wn ik a. Smith n ie s k u n d liłb y s ię, wch o d ząc we ws p ó łp racę z ty mi, k tó rzy zn is zczy li mu ży cie. Walk a z p rzes tęp czo ś cią zo rg an izo wan ą – to jed y n e, co mu p o zo s tało . – J a jed en b y łem łączn ik iem Firmy z Rau lem – mó wił d alej Stan ley . – Nie mam p o jęcia, ilu wied ziało , że o n ży je, ale wątp ię, b y k to ś jes zcze zn ał miejs ce, g d zie s ię u k ry wa. J u ż Rau l teg o d o p iln o wał. – Szk o d a, że n ie d o p iln o wał tamty ch d wo jg a – mru k n ął Dan iel.

– Wies z, że k ilk a d n i temu b y ło właman ie d o arch iwu m Firmy ? Wik ileak s p o d p iep rzy ło k ilk a ty s ięcy d o k u men tó w. Nie d o s zło d o ich u p u b liczn ien ia, d o teg o n ie d o p u s zczo n o , ale te s u k in s y n y zd ąży ły s p rzed ać k o p ie mafii. W ty ch d o k u men tach b y ł rach u n ek n a n azwis k o Rau la d e Lu k i… – Żartu jes z!? – Dan ielo wi aż p ap iero s wy p ad ł s p o międ zy p alcó w. – Rau l wy s tawił k o mu ś rach u n ek n a s wo je n azwis k o ?! Czy o n o s zalał?! Ży cie mu zb rzy d ło ?! – Rau l o d d wu d zies tu lat u ży wa ró żn y ch in n y ch n azwis k , ty lk o n ie s wo jeg o – o d p arł z n acis k iem Black well. – Nawet jeżeli jemu zb rzy d ło b y ży cie, to d b ał o ży cie So n i i Pawła. Kto ś o d was wy s tawił ten rach u n ek , a więc wy s tawił mafii Rau la. Ch cemy wied zieć k to . – J a też – s twierd ził s tan o wczo v an d er Welt. – Nie tu i n ie teraz, ale zajrzę, g d zie trzeb a, i zn ajd ę teg o s k u rwiela. Co ś jes zcze? – Dan iel n ajch ętn iej s k o ń czy łb y ro zmo wę w tej ch wili, p o żeg n ał s ię u p rzejmie i o d razu ws zed ł d o in tern etu , b y ro zp o cząć p o lo wan ie n a zd rajcę. – W tę n o c, g d y zg in ęli So n ia z Pawłem… – zaczął z wah an iem Stan ley . Ufał temu mężczy źn ie, in tu icy jn ie wy czu wał w n im s p rzy mierzeń ca, tak s amo jak Dan iel w Black wellu , ale… tu taj, w s amy m s ercu Stan ó w Zjed n o czo n y ch , z n ajlep iej s trzeżo n eg o arch iwu m wy k rad zio n o d o k u men ty , n ie p ierws zy zres ztą raz. J eżeli ten , k to zlecił zab ó js two , d o wie s ię, że d ziewczy n a p rzeży ła, a teraz b łąk a s ię s amo tn a, ran n a i p rzerażo n a p o Pary żu , jej g o d zin y b ęd ą p o liczo n e. Po d jął d ecy zję: d o p iero g d y Dan iel zn ajd zie źró d ło p rzeciek u i u d a s ię zlik wid o wać zd rajcę, p o p ro s zą g o o p o mo c w zn alezien iu d ziewczy n y . Ch y b a że zn ajd ą ją wcześ n iej alb o Rau l b ęd zie miał in n y p o my s ł. – J es t jes zcze co ś , co mo żes z zro b ić – zmien ił temat. – Trzeb a p rzelać p ien iąd ze, d u że p ien iąd ze, z k ilk u k o n t n a in n e k o n ta. Oczy wiś cie tak , b y n ie wzb u d ziło to p o d ejrzeń . Dan iel u ś miech n ął s ię. W ty m b y ł d o b ry . Sweg o czas u za mach in acje n a k o n tach b an k o wy ch ś cig ała g o p o licja n a cały m ś wiecie. – Leg aln e czy n ieleg aln e? – Leg aln e. Wy n ag ro d zen ie Rau la za ak cję „Zło ty Py ł”. J ak o p o leg ły w b o ju n ie mó g ł ich p o d jąć, a s k o ro zmartwy ch ws tał… – Wies z, że p o d ejmo wan ie p ien ięd zy z trefn eg o k o n ta zaws ze wiąże s ię z ry zy k iem? – Dan iel p o czu ł s ię w o b o wiązk u o s trzec Stan ley a. – Rau l b ęd zie mu s iał o s o b iś cie u d ać s ię d o b an k u , a mafia ma ws zęd zie s wo ich lu d zi. Wy s tawi s ię n a s trzał.

– M o że o to właś n ie mu ch o d zi? Wy wab ić z k ry jó wk i mo rd ercę So n i i Pawła? – Sk o ro tak … Z p rzy jemn o ś cią s ię ty m zajmę – u ś miech Dan iela s tał s ię jes zcze s zers zy , a Black well zro zu miał, d laczeg o Rau l d arzy teg o mężczy zn ę tak ą s y mp atią i zau fan iem. By li u lep ien i z tej s amej g lin y . Dwó ch tward y ch facetó w p o g ry wający ch n a cien k iej g ran icy d zielącej p rawo o d b ezp rawia. To s ię mo g ło p o d o b ać. – M as z p rzy s o b ie te zd jęcia? – zap y tał n ag le v an d er Welt, g d y Stan ley ju ż miał s ię żeg n ać. Ten d rg n ął. Na zd jęciach b y ła p rzecież d ziewczy n a, o k tó rej mu n ie ws p o mn iał. Niech ętn ie s ięg n ął za p o łę mary n ark i i wy ciąg n ął p lik fo to g rafii. Tamten s tan ął z n imi p o d s iln ą lamp ą o ś wietlającą wejś cie n a k latk ę s ch o d o wą. Wid ząc p ierws ze, s k rzy wił s ię mimo wo ln ie. Wid o k zas trzelo n ej k o b iety n ie b y ł p rzy jemn y . M imo to p rzeg ląd ał fo to g rafie z u wag ą ś led czeg o . – Co ś ch cieliś my zataić? – o d ezwał s ię d o zak rwawio n ej d ziewczy n y . – To ich có rk a? Przeży ła?

Stan ley a, u n o s ząc zd jęcie

– Sk ąd wies z, że p rzeży ła? – w g ło s ie Black wella zn ó w zab rzmiała p o d ejrzliwo ś ć. – Bo to p ró b o wałeś p rzed e mn ą u k ry ć. M u s iał p rzy tak n ąć. – Sû reté zab rała ją tej n o cy d o s zp itala, o k azało s ię, że jes t lek k o ran n a. Nało ży li jej k ilk a s zwó w, a o n a zaraz p o zab ieg u zwiała. – M am n ad zieję, że jes t b ezp ieczn a… – Będ zie. J eś li zn ajd ziemy ją p ierws i. Dan iel u n ió s ł wzro k zn ad zd jęcia d ziewczy n y . J u ż zn ał p rawd ziwy p o wó d wizy ty teg o czło wiek a. Rau l p ro s ił jeg o , Dan iela, n ie o p o mo c w tran s ferze p ien ięd zy , n ie o n amierzen ie ś p io ch a w s zereg ach CIA, a o zn alezien ie có rk i So n i i Pawła. J ed y n ej is to ty , k tó ra mu p o n ich zo s tała. – M acie jak iek o lwiek d o my s ły , g d zie o n a mo że teraz b y ć? Stan ley p o k ręcił g ło wą. – Do p ó k i n ie p o p ełn i b łęd u i n ie zo s tawi jak ieg o ś ś lad u , n ie zn ajd ziemy jej. Ale o n i ró wn ież n ie. – Nie zn ałem Pawła Ro d ło o s o b iś cie – zaczął v an d er Welt – ale b y ł p rawą ręk ą Rau la d e Lu k i, mu s iał więc mieć g ło wę n a k ark u . Na p ewn o d ał s zk o łę p rzetrwan ia s wo jej jed y n ej có rce. On a, g d ziek o lwiek teraz jes t, d a s o b ie rad ę.

ROZDZIAŁ IV

G

o tó w? – Rau l o b rzu cił s y n a u ważn y m s p o jrzen iem.

M ło d y mężczy zn a miał n a s o b ie n ieco b ard ziej cy wilizo wan e o d zien ie n iż s p ran e, wy p ło wiałe d żin s y i tak aż k o s zu la, w jak ich p rzemierzał tek s ań s k ą p rerię n a g rzb iecie s weg o ap p alo o s a. Sp o rto wa eleg an cja – b iały T-s h irt, czarn a mary n ark a i czarn e s p o d n ie – tak teraz Tris tan p o s tan o wił s ię n o s ić. W p rzewies zo n y m p rzez ramię p lecak u miał p arę ciu ch ó w, d o k u men ty n a czy s te, zu p ełn ie n iewin n e n azwis k o Latimer, p o rtfel z p ien ięd zmi i k artami p łatn iczy mi i właś ciwie n ic więcej. Najcen n iejs zy p rzed mio t – telefo n z k o d erem ATP – u k ry ł w k ies zen i mary n ark i. Tak i s am telefo n zo s tawił Rau lo wi Stan ley , b o ten p ierws zy d o n ied awn a mó g ł s ię o b ejś ć b ez o s tatn ich zd o b y czy tech n ik i. Teraz jed n ak n iezawo d n a, b ezp ieczn a k o mu n ik acja, n ie d o n amierzen ia i ro zk o d o wan ia, międ zy Rau lem, Tris tan em, Stan ley em i Dan ielem b y ła n ajważn iejs za. – Pamiętas z n u mer? – u p ewn ił s ię p o raz s etn y d e Lu ca. Tris tan p rzewró cił o czami. – Ojcze, lito ś ci… – Pamiętał. I to n ie ty lk o n u mery ws zy s tk ich trzech telefo n ó w, ale i n u mer s k ry tk i d wo rco wej, g d zie czek ała n a n ieg o p rzes y łk a o d Stan ley a. Co w n iej b ęd zie? M ło d y mężczy zn a n ie miał p o jęcia. Wied ział, co p o win n o s ię w n iej zn aleźć, ale czy jeg o o jciec zad b ał, b y we Fran cji, n ęk an ej p rzez terro ry s tó w z ISIS, Tris tan miał s ię czy m b ro n ić? – W s k ry tce mas z p ien iąd ze, n o wą to żs amo ś ć i n ajn o ws zeg o s ig s au era l-c – o d ezwał s ię Rau l, zu p ełn ie jak b y czy tał s y n o wi w my ś lach . Ten k iwn ął g ło wą z ap ro b atą. Zd o b y ć b ro ń n ie b y ło b y p ewn ie tru d n o , ale zajęło b y to cen n y czas , k tó reg o żad en z n ich n ie miał. – Strzelałeś ju ż d o czło wiek a? – p ad ło n as tęp n e p y tan ie. Ty m razem Tris tan s ię n as tro s zy ł. O jeg o u d ziale w mis ji p o k o jo wej w Lib ii d o tej p o ry n ie ro zmawiali. By ł to temat tab u , tak jak k ariera Rau la w mafii.

– M am p arę trafień n a k o n cie – o d mru k n ął n iech ętn ie. – To d o b rze. Nie zawah as z s ię, g d y b ęd zie trzeb a zab ić. – I tak b y m s ię n ie wah ał! – M y lis z s ię, s y n u … – Ten p ro tek cjo n aln y to n … jak o n wk u rza… ! – Pierws zy raz zaws ze jes t tru d n y . – J es zcze zap y taj mn ie o mó j p ierws zy raz z d ziewczy n ą – p ry ch n ął Tris tan , b y zmien ić temat. – A właś n ie: wies z, k o g o mas z o d n aleźć i ch ro n ić? – Rau l p o zo s tał p o ważn y . – Wiem! M arie So lay ! Po d ejrzewas z, że n a d emen cję zap ad łem, czy co ?! – M as z ch ro n ić o s iemn as to letn ią có rk ę mo ich p rzy jació ł – rzek ł Rau l z n acis k iem. – Ch ro n ić, a n ie ciąg n ąć ją d o łó żk a. J es t d la cieb ie n iety k aln a, jak s io s tra, ro zu mies z? – Ro zu miem! Nie mam zamiaru ciąg n ąć jej d o łó żk a! – Trzy mam cię za s ło wo , Tris – n ad al b rzmiało to p o ważn ie. Ch ło p ak s p o ważn iał więc ró wn ież. – J es teś jej n ad zieją n a p rzetrwan ie. J eżeli zaczn ies z my ś leć n ie ty m n arząd em, co trzeb a, s k o ń czy jak Paweł i So n ia. Nie s p iep rz teg o . Kiwn ął ty lk o g ło wą. Ojciec zap o mn iał ch y b a, że o n , Tris tan , jes t żo łn ierzem. Brał u d ział w d ziałan iach wo jen n y ch i wie, jak o d s u n ąć n a b o k u czu cia, g d y w g rę wch o d zi czy jeś ży cie. Zres ztą n ie zamierzał o b d arzać u czu ciami ro zh is tery zo wan ej n as to latk i. Od n aleźć ją, wy wieźć w b ezp ieczn e miejs ce i czek ać n a s y g n ał, że k ru cjata Rau la zak o ń czy ła s ię p o wo d zen iem, a jej n ik t ju ż n ie zag ro zi. Dać b u ziak a n a p o żeg n an ie, ży czy ć s zczęś cia i o n też b ęd zie wo ln y . Wró ci n a ran czo alb o d o wo js k a. – J es zcze jed n o – o d ezwał s ię p o raz o s tatn i Rau l, a ch ło p ak ty lk o wes tch n ął w d u ch u . – Nik t n ie mo że s ię d o wied zieć, że jes teś mo im s y n em. Ch lap n ies z n azwis k iem d e Lu ca i jes teś martwy . A d ziewczy n a razem z to b ą. – Ty lecis z d o Eu ro p y właś n ie jak o d e Lu ca. Rau l d e Lu ca – zau waży ł Tris tan . – To tak , jak b y ś wy mach iwał zab ó jcy p rzed n o s em ch o rąg iewk ą: „Tu jes tem! Celu j we mn ie!” Ch cę o calić tę d ziewczy n ę, ale n ie ch cę ró wn o cześ n ie s tracić o jca. Po zwó l mi jech ać s amemu , a ty zo s tań tu taj. Pro s zę… Rau l p atrzy ł n a s y n a w milczen iu . Ten ch ło p ak d a s o b ie rad ę w ży ciu . Do s tał d o b rą s zk o łę i w d o mu , i w wo js k u . Nie p o p ełn i jeg o b łęd ó w. Nie d a s ię wciąg n ąć d o ws p ó łp racy z rząd em, k tó ry – g d y zad an ie s ię p o wied zie – s k reś la s wo ich lu d zi, p rzezn acza ich n a o d s trzał. By le wy s zed ł ży wy z teg o b ag n a. I o calił M arie So lay … – Ch cę o d ciąg n ąć zab ó jcę o d was . Od cieb ie i M arie – o d rzek ł s p o k o jn ie. – Gd y

tamten zaczn ie p o lo wać n a mn ie, wy b ęd ziecie mieli więk s ze s zan s e n a u cieczk ę. – A ty ? J ak ie ty b ęd zies z miał s zan s e? – zap y tał cich o Tris tan , jak b y p o raz p ierws zy d o tarło d o ń , n a co s ię o b aj p o ry wają. Walk a n a ś mierć i ży cie z n iezn an y m p rzeciwn ik iem, k tó ry miał n ad n imi jed n ą, za to is to tn ą p rzewag ę: wied ział, k o g o s zu k a, b y ła tru d n iejs za, p o s to k ro ć tru d n iejs za n iż ws zy s tk ie mis je, w jak ich b rał u d ział. Na wo jn ie też g ro zi ci ś mierć, w k ażd ej ch wili ry zy k u jes z ży ciem, ale mas z p o s wo jej s tro n ie p rzy jació ł, p o d ru g iej wro g a. Teraz zaś i Tris tan , i Rau l b y li p ewn i jed n eg o : mo g li liczy ć jed y n ie n a s ieb ie. Na Stan ley a ró wn ież. I mo że jes zcze n a Dan iela v an d er Welta, o ile ten zg o d zi s ię im p o mó c. Ale n a n ik o g o więcej. – J ak ie mas z s zan s e z zab ó jcą, czy raczej zab ó jcami, b o n a p ewn o jes t ich więcej, n as łan y mi p rzez mafię? – p o wtó rzy ł p y tan ie, p atrząc n a Rau la s p o ch mu rn iały mi o czami. On s am n ie b ał s ię ś mierci, ale my ś l, że mo że s tracić o jca, k tó ry b y ł jeg o jed y n ą ro d zin ą, mimo ws zy s tk o ś cis k ała s erce. – M iałem d o b re ży cie, Tris . Ko ch ałem i b y łem k o ch an y . Po s tęp o wałem z h o n o rem, s tarałem s ię b y ć p rawy m czło wiek iem, ch o ć wiem, że w u s tach k o g o ś , k to p rzez lata całe b y ł s zefem mafii, b rzmi to d ziwn ie. Najważn iejs ze jed n ak , że s p ło d ziłem i wy ch o wałem ws p an iałeg o czło wiek a: cieb ie. Nic więcej s ię n ie liczy . Kied y wy b ije mo ja g o d zin a, wy jd ę ś mierci n ap rzeciw z p o d n ies io n y m czo łem. Ws iad aj d o s amo ch o d u . Od wio zę cię n a lo tn is k o . Tris tan s k in ął g ło wą. Wrzu cił n a ty ln e s ied zen ie jeep a p lecak – n ic więcej ze s o b ą n ie zab ierał – i u s iad ł n a miejs cu p as ażera. Lu b ił p ro wad zić, ale g d y jech ał z o jcem, zaws ze u s tęp o wał mu miejs ca. Tak ju ż b y ło . Ru s zy li w milczen iu , k tó re d o tej p o ry n ig d y im n ie p rzes zk ad zało . Wzajemn a b lis k o ś ć o d wielu lat s p rawiała, że s ło wa s tawały s ię zb ęd n e. Wy s tarczy ło s p o jrzen ie, p ó łu ś miech czy zmars zczen ie b rwi, b y s ię ro zu mieli. Ty m razem jed n ak Tris tan p o trzeb o wał ro zmo wy . Ale Rau l n ie. Zap ad ł s ię we włas n e my ś li, a mo że ws p o mn ien ia, i zb y wał ch ło p ak a p ó łs łó wk ami. Wres zcie ten ró wn ież zamilk ł. Tris tan n ie mu s i wied zieć, że o n , Rau l, żeg n a s ię z s y n em w tej właś n ie ch wili. By ł p ewien , że ty m razem n ie u d a mu s ię u jś ć z ży ciem. Zab ó jca b y ł wś ciek ły i zd etermin o wan y . I b ezwzg lęd n y . Teg o Rau lo wi zaws ze b rak o wało : b ezwzg lęd n o ś ci. Gd y b y ją miał, d wad zieś cia lat temu zas trzeliłb y b rata, a So n ia i Paweł d ziś cies zy lib y s ię ży ciem. I có rk ą. Ale Rau l b y ł za mięk k i, b y wy celo wać międ zy o czy k o g o ś , k o g o k o ch ał, a p o tem p o ciąg n ąć za s p u s t. Omal n ie p rzy p łacił s wo ich s k ru p u łó w ży ciem.

Po wied ział s y n o wi: „Nie s p iep rz teg o ”, ch o ć tak n ap rawd ę k iero wał te s ło wa d o s ieb ie. Tris tan jes zcze n iczeg o n ie s p iep rzy ł. On , Rau l, o ws zem…

Samo lo t d o Pary ża o d laty wał za d wie g o d zin y . Rau l u jął s y n a za ramio n a, ch ciał co ś p o wied zieć, d ać o s tatn ią rad ę, a mo że p o p ro s tu ży czy ć d o b rej p o d ró ży , ale… ty lk o u ś cis n ął g o , mo cn o , tak jak wted y , g d y Tris tan wy ru s zał n a wo jn ę, p o czy m wy p u ś cił s y n a z o b jęć i p ch n ął w s tro n ę s tan o wis k a o d p rawy . Od s zed ł, n ie o g ląd ając s ię za jed y n y m d zieck iem, k tó re wid ział – miał teg o p ewn o ś ć – o s tatn i raz. Stan ął n a taras ie wid o k o wy m, ch cąc o d p ro wad zić s amo lo t Tris tan a s p o jrzen iem, p o czy m u s p o k o ił o d d ech , o czy ś cił u my s ł z ws zelk ich my ś li i s ięg n ął p o telefo n . On s am też za d wie g o d zin y ws iąd zie n a p o k ład s amo lo tu , ale n ik t – n awet Stan ley i Tris tan – n ie p o win ien wied zieć k tó reg o . Dla mężczy zn y , k tó ry właś n ie o d b ierał p o łączen ie, wizy ta Rau la d e Lu k i b y ła ś mierteln y m zag ro żen iem. Na s zczęś cie z tak imi zag ro żen iami s p o ty k ał s ię n ie raz i n ie d wa. Nieb ezp ieczeń s two n ie b y ło mu o b ce. Od eb rał p o trzecim s y g n ale. Up ewn ił s ię, że p o łączen ie jes t b ezp ieczn ie. By ło . No wa tech n o lo g ia ATP – au d io telep o rtacji, czy li p rzen o s zen ia d źwięk u w czas ie – s p rawiała, że ś led zen ie ro zmo wy p rzez o s o b y n iep o żąd an e s tawało s ię n iemo żliwe. Ag en cje rząd o we, in wig ilo wan e p rzez mafię, wielb iły tę tech n o lo g ię i jed n o cześ n ie n ien awid ziły jej, b o mafia i terro ry ś ci n aty ch mias t zaczęli z n iej k o rzy s tać, ch o ć telefo n y z ATP b y ły n iep rawd o p o d o b n ie d ro g ie. Sp ecjaliś ci rząd o wi p raco wali więc u s iln ie n ad meto d ą ś led zen ia ro zmó w ATP. Na razie b ez p o wo d zen ia. Te in fo rmacje p rzemk n ęły p rzez my ś l ro zmó wcy Rau la, g d y s p rawd zał, czy d io d a ATP n a jeg o telefo n ie s ię zap aliła. Zielo n e ś wiatło . Ob aj s ą d o b rze ch ro n ien i. – Cies zę s ię, że zn ó w cię s ły s zę, p rzy jacielu – zaczął, u ś miech ając s ię mimo wo li. Śmierć Rau la, jak s ię o k azu je s fin g o wan a, n ap rawd ę n im ws trząs n ęła. – Nas z ws p ó ln y zn ajo my zo s tawił ciek awą p rzes y łk ę. – Dzwo n ię właś n ie w jej s p rawie – o d ezwał s ię Rau l. – I, jeś li p o zwo lis z, p o jawię s ię u cieb ie za p arę g o d zin . J es tem p ewien , że b ęd zies z miał d la mn ie d o b re wieś ci, i ch cę je u s ły s zeć o s o b iś cie. Zn ajd zies z ch wilę? – Dla cieb ie, p rzy jacielu , zaws ze. Ty lk o … u ważaj n a s ieb ie. Ko ło mn ie zaws ze k ręcą s ię p o d ejrzan e ty p y .

Zn aczy ło to raczej: „J ak p rzy s tało n a ag en ta rząd o weg o , jes tem p iln o wan y p rzez lu d zi z Firmy , z k tó ry mi n ie ch ciałb y ś mieć d o czy n ien ia” – i Rau l tak to właś n ie zro zu miał. – Dzięk i za o s trzeżen ie. Gd zie s ię s p o tk amy ? – Po d latarn ią. Tam jes t, jak wies z, n ajciemn iej – zaś miali s ię o b aj. Do wcip , ch o ć s tary , p as o wał d o s y tu acji. Sp o ważn iał p o ch wili. – Wy jd ę p o cieb ie n a lo tn is k o , jeś li p o d as z mi n u mer lo tu . Wś ró d tłu mu jes t b ezp ieczn iej n iż n a u licach City . Zn ajd ziemy s p o k o jn e miejs ce n a ro zmo wę i wy mian ę in fo rmacji, co ty n a to ? – J es tem za. À propos b ezp ieczeń s twa: k ied y wp ad n ies z n a p o my s ł, jak p rzech wy ty wać ro zmo wy ATP? – Przecen ias z mn ie. Na razie mo żemy g ad ać b ez p rzes zk ó d – zaś miał s ię i ro złączy ł. Do czas u s p o tk an ia z Rau lem mu s iał n azb ierać jes zcze więcej in fo rmacji, ws zy s tk ie, k tó re s ię tamtemu p rzy d ad zą. Czek ała g o p raco wita n o c…

Rau l rzad k o o p u s zczał s we tek s ań s k ie ran czo . Sp o k o jn e, len iwe ży cie, jak ie wió d ł w cich y m, zacien io n y m d o mu p o ś ro d k u b ezk res n ej p rerii, w zu p ełn o ś ci mu wy s tarczało . To warzy s two s y n a tak że. Ks iążk i, telewizja, czas em wy p ad d o mias ta i wieczó r w p u b ie – n iczeg o więcej p o latach s p ęd zo n y ch w s zalo n y m wirze mafijn y ch k n o wań i p o rach u n k ó w o d lo s u n ie o czek iwał. Ale wid ać lo s o czek iwał czeg o ś o d Rau la. J ak b y jes zcze b y ło mu mało … Tro ch ę zd ziczał n a ty m d o b ro wo ln y m wy g n an iu – teraz, n a g warn y m lo tn is k u w Dallas , p rzy g ląd ał s ię s wo jemu o d b iciu w wy ło żo n ej marmu rem to alecie i… n ie p as o wał d o tłu mu wy eleg an to wan y ch b izn es men ó w i p o łu d n io wy ch p ięk n o ś ci w o b cis ły ch , mo d n y ch s u k ien k ach . On u b ran y b y ł wy g o d n ie: czarn e d żin s o we s p o d n ie, b łęk itn a k o s zu la, s p o rto wa mary n ark a p rzerzu co n a n ied b ale p rzez ramię. Wło s y miał n ieco za d łu g ie, ale fry zjera s ię n a razie n ie d o czek ają. M iał ważn iejs ze s p rawy d o załatwien ia. Przeczes ał je p alcami. Uło ży ły s ię w mięk k ie, lś n iąco czarn e fale, jak n ieg d y ś , n a Cy p rze. Gd y b y zmien ił k o s zu lę n a b iałą alb o czarn ą, n iczy m b y s ię o d tamteg o Rau la d e Lu k i n ie ró żn ił. Lata d o d ały mu jed y n ie męs k o ś ci. M o że ty lk o twarz wy d awała s ię b ard ziej s u ro wa i o czy p o zb awio n e b y ły teg o b las k u , co n ieg d y ś , g d y p o trafił jes zcze k o ch ać, ale k o b ieto m i tak s ię p o d o b ał. Niejed n a s trzelała za n im s p o jrzen iem, n iejed n a u ś miech ała s ię zalo tn ie, czy wręcz p ro wo k acy jn ie, g d y mijał ją p o ś ró d tłu mu p rzy s to jn y ch , eleg an ck ich , lecz n ieco zn iewieś ciały ch mężczy zn … Rau l d e Lu ca ro ztaczał wo k ó ł s ieb ie – zu p ełn ie

n ieś wiad o mie – au rę s tu p ro cen to weg o faceta, k tó ry wie, czeg o ch ce, i p o p ro s tu p o to s ięg a. Właś n ie zap o wiad ali jeg o lo t. Ru s zy ł d o s wo jej b ramk i, z p rzy zwy czajen ia o miatając len iwy m, z p o zo ru o b o jętn y m s p o jrzen iem s p ies zący ch we ws zy s tk ich k ieru n k ach lu d zi. Nag le wzro k mu s ię wy o s trzy ł. W tłu mie mig n ęła mu twarz czło wiek a, k tó reg o – d ałb y s o b ie ręk ę u ciąć – ju ż k ied y ś s p o tk ał. M ies zk ał w Tek s as ie o d d awn a, zn ajd o wał s ię teraz n a tek s ań s k im lo tn is k u , więc n ie b y ło w ty m n ic d ziwn eg o . M o że k tó ry ś z s ąs iad ó w wy b ierał s ię w o d wied zin y d o zn ajo my ch w in n y m s tan ie… ? M imo to ws zy s tk ie zmy s ły Rau la, i tak n ap ięte d o g ran ic, jes zcze s ię wy o s trzy ły . By ł jak wilk n a p o lo wan iu , n a k tó reg o z k o lei p o lu je in n y d rap ieżn ik . Niezn ajo my s zy b k o o d wró cił wzro k , n ap o tk aws zy wzro k Rau la. Ot, p rzy p ad ek , że s p o jrzeli n a s ieb ie w ty m s amy m mo men cie. Ale Rau l d e Lu ca n ie wierzy ł w p rzy p ad k i… Sk ręcił k u to aleto m, ch o ciaż p arę min u t wcześ n iej z jed n ej wy s zed ł. Po zo rn ie s tracił tamteg o z o czu , ale mó g ł o b s erwo wać jeg o o d b icie w o k n ach lo tn is k a. M ężczy zn a ru s zy ł za Rau lem, jed n o cześ n ie u n o s ząc d ło ń d o u ch a, g es tem ty leż o d ru ch o wy m, co ch arak tery s ty czn y m d la k o g o ś , k to k o mu n ik u je s ię p rzez mik ro s łu ch awk ę. Więcej Rau lo wi n ie b y ło p o trzeb a. I n ie o b ch o d ziło g o , czy to ag en t rząd o wy , k tó ry ma g o s trzec p rzed n ieb ezp ieczeń s twem, czy s iep acz mafii. Ws zed ł d o to alety , o d k ręcił k ran p rzy jed n ej z u my walek , wło ży ł ręce p o d s tru mień zimn ej wo d y . Drzwi wejś cio we miał jak n a d ło n i w lu s trzan y m o d b iciu . Gd y zaczęły s ię o twierać, zn ieru ch o miał, g o tó w d o atak u … Tamten ws zed ł jak g d y b y n ig d y n ic. Drzwi zamk n ęły s ię z cich y m s tu k n ięciem. M ężczy zn a u n ió s ł d ło ń , ale n im zd ąży ł s ięg n ąć za p o łę mary n ark i… Rau l b ły s k awiczn ie o b ró cił s ię i z wy s k o k u rąb n ął tamteg o p iętą w k rtań . Facet zak rztu s ił s ię o d d ech em, wp ad ł n a d rzwi i o s u n ął s ię p o n ich , tracąc p rzy to mn o ś ć, a mo że i ży cie. Rau l n ie zamierzał teg o s p rawd zać. J u ż u ch y lały s ię d rzwi jed n ej z to alet, ju ż wy ch y lał s ię k to ś , zaalarmo wan y n ag ły m zamies zan iem. – FBI. Sied ź, g d zie s ied ziałeś ! – wark n ął Rau l. Drzwi to alety zamk n ęły s ię z trzas k iem. On p o ch y lił s ię n ad n iep rzy to mn y m, ws u n ął ręk ę za p azu ch ę jeg o mary n ark i. Pis to let, n o jak żeb y in aczej. W k ies zen i n a p iers i p o rtfel, p ewn ie z d o k u men tami, ale n iek o n ieczn ie. Po tem b ęd zie czas , b y to s p rawd zić. Rau l wrzu cił b ro ń d o to rb y , k tó rą miał ze s o b ą, i ju ż g o n ie b y ło . Ch wilę p ó źn iej s p o k o jn ie zd ążał d o s amo lo tu , p ro wad zo n y p rzez u ś miech ającą

s ię p rzy miln ie s teward es ę d o p ierws zej k las y . Pis to let w n iczy m mu n ie wad ził. Przeciwn ie: s k o ro n a lo tn is k u zn ajd o wał s ię k to ś u zb ro jo n y w b ro ń p aln ą – i to d zis iaj, w czas ach , g d y atak i terro ry s ty czn e b y ły n a p o rząd k u d zien n y m, a s łu żb y wy ch o d ziły z s ieb ie, b y wy łap y wać zamach o wcó w, zan im ci wy s ad zą w p o wietrze k o lejn ą s zk o łę, teatr czy s amo lo t – zn aczy , że alb o b y ł to ag en t rząd o wy , alb o p rzek u p ił k o g o ś z o b s łu g i lo tn is k a. J eś li to d ru g ie, n ależało s ię d o zb ro ić. Ten g lo ck n a p o k ład zie s amo lo tu d o Was zy n g to n u to całk iem n iezły p o my s ł – Rau l, zamk n ąws zy s ię w s wo jej k ab in ie, wy jął b ro ń z to rb y , p rzy jrzał s ię jej, zważy ł w ręk u . Ład n a, n o wo czes n a, n iezwy k le s k u teczn a zab awk a z celo wn ik iem las er-cu t. To s amo ro związan ie, co w telefo n ach : ś wiatło las era p rzerzu co n e w czas ie n a cel. Ofiara jes t n azn aczo n a, ale n ie wid zi ło wcy … Pis to lety wy p o s ażo n e w l-c k o s zto wały n iewiele mn iej n iż telefo n y z ATP, mało k to mó g ł s o b ie n a tak ą zab awk ę p o zwo lić. Nieliczn y ch wy p o s ażał w n ią rząd . Pan Walter J o h n s o n – jak Rau l p rzeczy tał n a jeg o p rawie jazd y – mu s iał b y ć k imś zn aczący m w rząd o wy ch alb o mafijn y ch s tru k tu rach , s k o ro tak ą p o s iad ał. M n iejs za z Walterem J o h n s o n em. Od p o czy wa w to alecie. J eś li „s wo i” g o ju ż o d n aleźli, o d p o czn ie w s zp italu … Rau l wy ciąg n ął s ię n a fo telu w lu k s u s o wej k ab in ie i zap atrzy ł w n iewielk ie, a mimo to więk s ze n iż w k las ie eco n o my , o k n o . Sło ń ce zach o d ziło n ad s k rzy d łem p o tężn eg o b o ein g a. Siln ik i wo d o ro we wp rawiły mas zy n ę w led wo wy czu waln e d rżen ie. Czas y ry czący ch wś ciek le d ies li d awn o o d es zły w n iep amięć. Dziś s amo lo ty , s amo ch o d y i ws zy s tk o , co jes t n ap ęd zan e en erg ią, b y ły cich e i p rzy jazn e d la ś ro d o wis k a. Czy raczej jeg o res ztek . Rau l p rzy mk n ął p o wiek i. Od ch wili p rzy b y cia Stan ley a z wiad o mo ś cią o ś mierci Pawła i So n i n ie zmru ży ł o k a. Czas u zo s tało mu n iewiele, a tak d u żo b y ło d o zro b ien ia. M iał n ad zieję n a k ilk a g o d zin s n u p o d czas lo tu . Pło n n a b y ła to n ad zieja. W ty m s amy m mo men cie, w k tó ry m wy ciąg ał s ię n a fo telu , k o mó rk a cich y m p ik n ięciem zak o mu n ik o wała p o łączen ie. Rau l zak lął i s ięg n ął d o k ies zen i mary n ark i p o telefo n . Stan ley . M u s iał o d eb rać. – Co ś ważn eg o ? – ś mierteln ie zmęczo n y .

o d ezwał s ię mimo wo ln ie o d p y ch ający m to n em. By ł

– Szefie… n ie wiem, jak to p o wied zieć, ale d zwo n ił p rzed ch wilą Smith . J o h an n es

Smith , twó j d awn y p rzeło żo n y … – Wiem, n a Bo g a, k im jes t J o h an n es Smith ! – … p o d o b n o s p rzątn ąłeś mu czło wiek a. Rau l s p o jrzał z n ied o wierzan iem n a telefo n i n ag le… p ars k n ął ś miech em. – Taaak , jak iś facet n ap as to wał mn ie w męs k iej to alecie – zaczął p o wo li, wied ząc, że Stan ley d o cen i d o wcip . – Nie p rzy jął d o wiad o mo ś ci g rzeczn ej o d mo wy , więc có ż… mu s iałem o d mó wić n ieco b ard ziej s tan o wczo . – Smith n ie ma d o cieb ie o to p reten s ji – o d p arł Stan ley , z tru d em zach o wu jąc p o wag ę. – Py ta jed y n ie, czy n ie zn alazłeś g d zieś p rzy p ad k iem b ro n i tamteg o . M u s iał ją p atałach u p u ś cić. A to d ro g a s p rawa. Glo ck l-c, jak b y ś ch ciał wied zieć. Rau l g wizd n ął p rzez zęb y . – Sam miałb y m n a n ią o ch o tę – o d p arł, p atrząc n a p is to let, k tó ry leżał n a s to lik u tu ż o b o k . – Przek aż J o h an n es o wi, że n ies tety n awet s ię o n ią n ie o tarłem i żeb y lep iej p iln o wał s wo ich lu d zi, b o n ajwy raźn iej o p y lają s łu żb o we g lo ck i l-c n a czarn y m ry n k u , a n a d o d atek d o b ierają s ię d o Bo g u d u ch a win n y ch p o d ró żn y ch . – To właś n ie mu p o wiem – zaś miał s ię Black well. – A tak n a marg in es ie, to g d zie s ię wy b ieras z? – Do Au s tralii – o d p arł Rau l n aty ch mias t. – Dawn o n ie p o lo wałem n a k an g u ry . – Aaa, to u d an y ch ło wó w ży czę. – Dzięk i, Stan . – Rau l s p o ważn iał. – Uważaj n a s ieb ie. J o h an n es ma d łu g ie ręce. Nas i „p rzy jaciele” ró wn ież. Sk o ro n as łał n a mn ie s wo jeg o czło wiek a, czło wiek tamty ch też mo że b y ć n a p o k ład zie. M o jeg o s amo lo tu alb o two jeg o . On i n ie o d p u s zczą. – To s amo mo g ę p o wied zieć to b ie, Rau l. To cieb ie ś cig ają, n ie mn ie. – Ale ty trzy mas z ws zy s tk ie s my cze w g arś ci. J es teś d la n ich b ezcen n y . Nie ch ciałb y m d o s tać two jeg o o k a alb o ręk i jak o zach ęty d o s p o tk an ia. – Ro zu miem, s zefie. Będ ę u ważał. Ro złączy ł s ię. Rau l zmru ży ł lek k o o czy , p atrząc n a leżący n iewin n ie tu ż o b o k p is to let. Co ś mu s ię w ty m ws zy s tk im n ie p o d o b ało . Ch o lern ie n ie p o d o b ało . J o h an n es Smith n ie miał żad n eg o , ale to żad n eg o p o wo d u , b y n as y łać n a n ieg o , Rau la, czło wiek a z b ro n ią. Do n ied awn a s tali p o tej s amej s tro n ie b ary k ad y . Któ ry z n ich p rzes zed ł n a d ru g ą? Na p ewn o n ie Rau l.

Po k ręcił g ło wą z n ied o wierzan iem. Każd y miał s wo ją cen ę. Każd eg o mo żn a b y ło k u p ić. Alb o za p ien iąd ze, d u że p ien iąd ze, alb o za wy s o k ie s tan o wis k o w rząd zie, w k o ń cu za ży cie żo n y czy d zieck a. J o h an n es Smith wy d awał s ię o s tatn im z lu d zi, k tó ry s p rzed ałb y s ię za p ien iąd ze czy s tan o wis k o . Żo n ę i s y n a zamo rd o wała mu mafia. J eżeli i jeg o k to ś k u p ił… Nie b ęd zie teraz o ty m my ś lał. Zn a ju ż wro g a. Zn a p rzy jació ł. Od n aleźć có rk ę So n i i Pawła, o d n aleźć zlecen io d awcę, k tó ry zap łacił za ich ś mierć, wy elimin o wać g o – trzy cele. Ob y n ie d o s zed ł d o n ich czwarty … Tris tan b y ł w d ro d ze d o Eu ro p y . Do s ameg o cen tru m p iek ła… Cich e p u k an ie d o d rzwi k ab in y p rzerwało Rau lo wi te n iewes o łe ro zważan ia. Ws tał z wes tch n ien iem, p rzek ręcił zamek . Steward es a, k tó ra wp ro wad ziła g o n a p o k ład , czek ała z tacą p ełn ą p rzek ąs ek . Za n ią, n a wó zk u , w k u b ełk u z lo d em ch ło d ził s ię s zamp an . – Czy mo g ę p an u zap ro p o n o wać… Ob ejrzał s ię p rzez ramię. Glo ck n ad al leżał n a s to lik u p rzy fo telu , a s teward es a właś n ie wch o d ziła d o ś ro d k a. Na wid o k p is to letu jej b rwi u leciały w g ó rę n iczy m s p ło s zo n e jas k ó łk i. – FBI – mru k n ął, a o n a n aty ch mias t ro zp ły n ęła s ię w u ś miech u . – Ach , wy n ieg rzeczn i ch ło p cy – zag ru ch ała, s tając tu ż p rzed Rau lem, tak b lis k o , że p o czu ł ciep ło jej ciała. – Nawet n a p o k ład s amo lo tu zab ieracie te s wo je zab aweczk i. Zu p ełn ie jak b y wam b y ło p o trzeb n e tak ie p rzed łu żen ie męs k o ś ci. Pan u n ie jes t, p rawd a? – zerk n ęła fig larn ie w d ó ł, a Rau l… o n p o czu ł, że s ię czerwien i. Nie d lateg o , że mu s iał p is to letem p rzed łu żać s o b ie męs k o ś ć, b o d o p rawd y n ie miał p o d ty m wzg lęd em k o mp lek s ó w, ale że ta d ziewczy n a, k tó ra mo g ła b y ć jeg o có rk ą, tak b ezp o ś red n io o ty m mó wi! I to g d zie? Na p o k ład zie s amo lo tu , n a k tó ry m jes t s teward es ą! W n as tęp n ej ch wili mu s iał zaczerwien ić s ię jes zcze b ard ziej, b o d ziewczy n a jak g d y b y n ig d y n ic zamk n ęła d rzwi k ab in y , p rzek ręciła s mu k łą, wy man ik iu ro wan ą d ło n ią zamek , o d wró ciła s ię z p o wro tem d o Rau la i… o s u n ęła s ię wd zięczn y m ru ch em n a k o lan a. Sięg ając d o jeg o ro zp o rk a – tak ! s teward es a! n ieee… to s ię ch y b a n ie d zieje n ap rawd ę… – s p o jrzała w g ó rę p rzep ięk n y mi, n ieb ies k imi n iczy m n iezap o min ajk i o czami i zu p ełn ie n iewin n ie zaczęła: – Cies zę s ię, że p rzy d zielo n o mn ie d o p an a k ab in y . J es t p an n iezwy k le p rzy s to jn y . Po p ro s tu p ięk n y . I ten ak cen t… Fran cu s k i, p rawd a? Lu b i p an miło ś ć fran cu s k ą? – To b y ło raczej s twierd zen ie n iż p y tan ie. – Czy tak właś n ie zaczn iemy ?

Rau l, zu p ełn ie o n iemiały , p atrzy ł, jak wd zięczn y mi ru ch ami d ło n i ro zp in a s u wak jeg o s p o d n i, ws u wa ręk ę p o d s lip y i… – Co p an i wy p rawia?! Pro s zę n aty ch mias t ws tać i wy jś ć! Dziewczy n a p o n o wn ie u n io s ła n ań wzro k . Błęk itn e o czy p o ciemn iały ze zd u mien ia. Ale w n as tęp n ej ch wili ro zjaś n ił je d o my ś ln y u ś miech . – Ach , więc tak b ęd ziemy s ię b awić!? M am p an a u wo d zić? M o że b łag ać o ch wilę ro zk o s zy ? Pro s zę p o wied zieć, co p an lu b i. Szep n ąć mi s łó wk o czy d wa, a n a p ewn o s p ro s tam p an a wy mag an io m. Nie ws tała z k o lan . Nie co fn ęła d ło n i, p o d k tó rą – wied zieli to o b o je – jeg o męs k o ś ć właś n ie s ię b u d ziła. Czek ała, wp atrzo n a w twarz Rau la n iczy m wiern y p ies w o czy p an a. Przes u n ęła d ło ń o d ro b in ę, w p rzó d i w ty ł, tak n iezn aczn ie, że n ie p o czu łb y teg o ru ch u . On , Rau l, n ie! Za to jeg o czło n ek – jak n ajb ard ziej! – A więc to lu b imy … – s zep n ęła, p o n awiając to d elik atn e mu ś n ięcie. W p rzó d i w ty ł. Rau l u s ły s zał włas n e wes tch n ien ie, g łęb o k ie, g ard ło we, k tó re wy d arło mu s ię z p iers i. W n as tęp n ej ch wili zro b ił k ro k w ty ł, d o p iął s p o d n ie i s tan o wczy m g es tem p o d n ió s ł d ziewczy n ę z k o lan . Ta s tała p o d zamk n ięty mi d rzwiami, p rzy g ląd ając s ię ch wilę mężczy źn ie z u wag ą b ad acza. On p atrzy ł n a n ią, zu p ełn ie zs zo k o wan y . Wres zcie, jak b y wp ad ła n a lep s zy p o my s ł, s ięg n ęła p o g u ziczek b lu zeczk i, o p iętej n a ład n y ch , k rąg ły ch p iers iach – teg o Rau l n ie mó g ł n ie zau waży ć – o d p ięła g o , p o tem n as tęp n y i jes zcze jed en … – Zamó wił p an p ełen s erwis – p rzech y liła fig larn ie g ło wę, tak że k o s my k wło s ó w o p ad ł jej n a p o liczek . By ła ś liczn a. M ło d a, ap ety czn a i p o p ro s tu p ięk n a. – Pro s zę więc k o rzy s tać! – Uś miech n ęła s ię, jak b y właś n ie n a to miała w tej ch wili ap ety t: n a Rau la. – Pełen s erwis ? – p o wtó rzy ł i n ag le ws zy s tk o zro zu miał. Co ś g o ch y b a o min ęło o d o s tatn ieg o lo tu p ierws zą k las ą. Kied y to b y ło ? Dzies ięć lat temu ? Dwan aś cie? Najwy raźn iej p ełen s erwis o zn aczał d zis iaj n ieco więcej n iż miłą o b s łu g ę, b ezp łatn e d rin k i i trzy p o s iłk i. Do b rze s ię d o my ś lał. Dziewczy n a o d p ięła o s tatn i g u ziczek , u waln iając ws p an iałe p iers i, k tó ry ch ciemn e s u tk i ju ż s terczały , g o to we n a p rzy jęcie męs k ich u s t. Ale czy te u s ta b y ły ró wn ie g o to we, b y o to czy ć języ k iem d wie ciemn o czerwo n e wiś n ie, p rzy g ry źć je lek k o , a mo że mo cn iej, aż z d ziewczy n a jęk n ie w p ro teś cie, a p o tem s s ać… s s ać d o tąd , aż o n a p o n o wn ie o s u n ie s ię n a k o lan a, ro zep n ie s u wak jeg o d żin s ó w, wy ciąg n ie n ab rzmiałe p rącie i rzu ci s ię n a n ie tak zach łan n ie, jak Rau l n a

jej ciemn o czerwo n e s u tk i… ? Zamru g ał. Od erwał o czy o d p iers i d ziewczy n y , k tó rej imien ia n awet n ie zn ał. Glo ria – miała p rzy p ięty d o b lu zk i id en ty fik ato r. Glo ria… p ięk n e imię. Ch wilę s mak o wał je n a języ k u , b y d ać s o b ie czas n a u s p o k o jen ie. Na wy ró wn an ie o d d ech u , n a u cis zen ie o b u d zo n y ch n ag le jej ręk ą, g ło s em i ciałem d emo n ó w. – Przep ras zam, d awn o n ie leciałem p ierws zą k las ą – o d ezwał s ię, g d y b y ł ju ż p ewien , że g ło s g o n ie zawied zie. – Nie mo g łem p rzy p u s zczać, że „p ełen s erwis ” o zn acza tak że u s łu g i s ek s u aln e. – Ty lk o w lin iach American Star – s p ro s to wała z p ełn y m d u my u ś miech em. – Nie s zk o d zi, że p an n ie wied ział o ro zs zerzo n ej u s łu d ze. Teraz, s k o ro ju ż p an wie, mo że p an z n iej s k o rzy s tać! J a n ap rawd ę – i n ie mó wię tak z o b o wiązk u – ch ętn ie s p ełn ię p an a n ajs k ry ts ze marzen ia. Gwaran tu jąc p rzy ty m p ełn ą d y s k recję! Pan a żo n a n ig d y s ię o ty m n ie d o wie. Wy leciałab y m z p racy , d o b rze p łatn ej p racy , g d y b y m ro zp o wiad ała o k lien tach p ierws zej k las y n a p rawo i lewo . Rau l s łu ch ał d ziewczy n y , b o … ch ciał jej s łu ch ać. Bo że, jak d awn o n ie ro zmawiał z k o b ietą! Nie z b arman k ą w Cin ch o City , n ajb liżs zy m mias teczk u , n ie z ek s p ed ien tk ą w Walmarcie, n ie z p ielęg n iark ą w k lin ice wetery n ary jn ej, d o k ąd wo ził s wo je p s y , ty lk o z n o rmaln ą, rad o s n ą, p ięk n ą d ziewczy n ą, flirtu jącą z n im, p o d n iecającą g o , g o to wą p ó jś ć z n im d o łó żk a, b o p o p ro s tu s ię jej p o d o b ał… Tak a b y ła An g elik a Herman – p o raziło g o n ag le ws p o mn ien ie. – Tak a n ig d y n ie b y ła… So n ia. Zap o mn ieć o So n i. Zap o mn ieć o wielk iej miło ś ci s weg o ży cia. Ch o ciaż d ziś . Ch o ć w tej ch wili, g d y ma n a wy ciąg n ięcie ręk i tę ś liczn ą, tak p ięk n ie p ach n ącą Glo rię… Przecież n ie raz p rzez te d wad zieś cia lat s zu k ał zap o mn ien ia w ramio n ach k o b iet. Szu k ał i zn ajd o wał je. Dlaczeg o więc n ie d ziś ? Po czu ł łzy p o d p o wiek ami. Palące łzy , k tó ry ch ta d ziewczy n a n ie mo że zo b aczy ć. Nie zo b aczy ła, ale mo że wy czu ła je s zó s ty m zmy s łem? Szy b k o d o p ięła b lu zk ę, a p o tem o b jęła g o ramio n ami, wtu liła s ię weń i wy s zep tała: – Pro s zę s ię n ie s mu cić ty m, co b y ło wczo raj. To p rzes zło ś ć, n ie mamy ju ż n a n ią wp ły wu . Na p rzy s zło ś ć? M o że… Ale n iewielk i. Za to mo żemy b y ć tu i teraz. Razem alb o o s o b n o . Szczęś liwi alb o zro zp aczen i. Do n as n ależy wy b ó r, czy m wy p ełn imy tę k ró tk ą ch wilę: n as ze teraz. Pro s zę p o zwo lić, b y m wy p ełn iła ją czy mś , co b ęd zie p an p ięk n ie ws p o min ał… Un io s ła n ań o czy , teraz p rawie czarn e, n iczy m wieczo rn e n ieb o .

Rau l p o ch y lił s ię i u cało wał jej mięk k ie, p ełn e, ciep łe, wilg o tn e u s ta, wp ro s t s two rzo n e d o d awan ia ro zk o s zy . – Wczo raj d o s tałem wiad o mo ś ć o ś mierci u k o ch an ej k o b iety . Zs zarg ałb y m jej p amięć, g d y b y m k o ch ał s ię d ziś z to b ą, ch o ć b ard zo teg o p rag n ę. Przep ras zam. – To ja p rzep ras zam – o d s zep n ęła i o d d ała p o cału n ek . Lek k o , d elik atn ie. Tak , jak teg o p rag n ął i p o trzeb o wał. Po g ład ziła g o p o p o liczk u . – Gd y b y mn ie p an p o trzeb o wał… jed n ak … alb o ch ciał p an p o p ro s tu p o ro zmawiać… p ro s zę mn ie wezwać ty m p rzy cis k iem. Sp ró b u ję p o mó c, jak ty lk o b ęd ę p o trafiła. Bard zo ch ciałab y m p an a p o cies zy ć p o ś mierci p rzy jació łk i. Tu … – zawah ała s ię, ale s ięg n ęła d o k ies zo n k i – jes t mo ja wizy tó wk a. Pry watn a. Po p ro s tu p ro s zę zad zwo n ić. – Dzięk u ję, Glo rio . Uś miech n ęła s ię raz jes zcze i wy s zła, cich o zamy k ając za s o b ą d rzwi. Rau l o p ad ł n a fo tel, zu p ełn ie wy p ran y z s ił. Śmierć d wo jg a p rzy jació ł, p o wró t d o ś wiata p o d wu d zies to letn im wy g n an iu n a włas n e ży czen ie, a teraz to … b u d zące s ię d o ży cia ciało i p ięk n a mło d a k o b ieta n ajwy raźn iej teg o ciała p rag n ąca… To b y ło za wiele, n awet jak n a Rau la d e Lu k ę, k tó ry k ied y ś n ie miał p ro b lemu z p o wied zen iem s o b ie: n ie. Po tarł p o wiek i. J eg o wzro k s p o czął n a p rzy cis k u d o p rzy wo ły wan ia s teward es y . Ku s ił… k u s ił ten p rzy cis k , tak jak jes zcze p rzed ch wilą k u s iła o n a s ama. J ej o czy , u s ta, d ło n ie, wres zcie te ws p an iałe p iers i. – Weź lep iej zimn y p ry s zn ic – mru k n ął. – Alb o n ap ij s ię s zamp an a. Ty lk o k ło p o tó w z k o b ietami ci teraz p o trzeb a. Wy p ił jed n y m ły k iem k ielis zek s zamp an a, a p o tem… n ie wied ząc n awet k ied y , zas n ął jak k amień . Glo ria o b u d ziła g o d wie i p ó ł g o d zin y p ó źn iej, g d y s amo lo t zn iżał s ię d o ląd o wan ia. Najp ierw mu s n ęła ręk ą n ieco ju ż s zo rs tk i o d zaro s tu p o liczek mężczy zn y , a g d y Rau l n awet n ie d rg n ął, p o cało wała g o d elik atn ie w u s ta. Ob u d ził s ię, n aty ch mias t p rzy to mn y . Wid ząc p o ch y lającą s ię n ad n im d ziewczy n ę, p ró b o wał u ś miech em u k ry ć zażen o wan ie. – Zas n ąłem. By łem b ard zo zmęczo n y . – To zro zu miałe. Za p ó ł g o d zin y ląd u jemy . Przy n io s łam p an u ś wieżu tk i, ciep ły p o s iłek .

– Nie jes tem g ło d n y . – Pro s zę jed n ak s p ró b o wać. Smu tek i g łó d to n ie n ajlep s ze p o łączen ie. – J es teś b ard zo … miła, Glo rio . – Czło wiek u , n a Bo g a, mó g łb y ś zd o b y ć s ię n a co ś b ard ziej o ry g in aln eg o ! – o fu k n ął s ię w my ś lach . „J es teś b ard zo miła, Glo rio ” – n a tak ie co ś mo g łeś s o b ie p o zwo lić w liceu m, g d y h o rmo n y mó zg ci zalewały , ale n ie d zis iaj! – Dzięk u ję, p an ie d e Lu ca – o d rzek ła z ty m s amy m p ięk n y m u ś miech em. Dźwięk teg o n azwis k a ws trząs n ął n im. Od d awn a, b ard zo d awn a g o n ie s ły s zał. Zap o mn iał, jak o n o b rzmi, zap o mn iał, czeg o jes t s y mb o lem, zap o mn iał d o czeg o zd o ln y b y ł czło wiek , k tó ry g o u ży wał. On s am. Rau l d e Lu ca. Gd y p o wtó rn ie s p o jrzał n a d ziewczy n ę, zd u miała ją zmian a, jak a zas zła n a jeg o twarzy . Zn ik n ął z n iej n ajmn iejs zy n awet cień u ś miech u . Ry s y wy o s trzy ły s ię. Oczy b ły s zczały zimn o n iczy m u d rap ieżn ik a n a p o lo wan iu . Do teg o mężczy zn y n ie o d waży łab y s ię d o b ierać tak b ezceremo n ialn ie jak jes zcze d wie i p ó ł g o d zin y wcześ n iej. Temu mężczy źn ie… n ie d ałab y s wej wizy tó wk i. Po żeg n ała s ię p o s p ies zn ie, ży cząc mu s maczn eg o i zap ewn iając, że wró ci tu ż p rzed ląd o wan iem, p o czy m u mk n ęła n iczy m łan ia n a wid o k p rzy czajo n eg o wilk a. Rau l p atrzy ł n a zn ik ającą za d rzwiami d ziewczy n ę zu p ełn ie o b o jętn ie. Gd y zamk n ęły s ię za n ią, s ięg n ął p o telefo n . Dla k o mó rek z ATP n ie o b o wiązy wał zak az u ży wan ia p o d czas lo tu . Sy g n ał, k tó ry właś ciwie n ie p o jawiał s ię w tej rzeczy wis to ś ci, n ie s tan o wił n ieb ezp ieczeń s twa d la u rząd zeń lo tn iczy ch an i żad n y ch in n y ch . Wy b rał o s tatn i n u mer, z jak im s ię łączy ł. Ro zmó wca o d eb rał o d razu . – Lecę AS4 7 0 . Ląd u ję za p ó ł g o d zin y . – Będ ę. Po łączen ie p rzerwan o . M ó g ł jes zcze n a lo tn is k u p o d ać n u mer lo tu , ale… wro d zo n a n ieu fn o ś ć k azała Rau lo wi ws trzy mać s ię n iemal d o ląd o wan ia. M o że i ro zmo wy w tech n o lo g ii au d io telep o rtacji b y ły p ewn e i b ezp ieczn e, ale ró wn ie p ewn y d o n ied awn a b y ł J o h an n es Smith . Rau l n ie u fał ju ż an i ty m p ierws zy m, an i temu d ru g iemu .

ROZDZIAŁ V

zczu p ły , jas n o wło s y , s zaro o k i mężczy zn a, k ilk a lat o d Rau la mło d s zy , czek ał n ań w s ali p rzy lo tó w. M imo że wid zieli s ię d awn o temu , tamten ru s zy ł k u Rau lo wi w ty m s amy m mo men cie, w k tó ry m o n u k azał s ię w b ramce.

S

– Witaj wś ró d ży wy ch , d ran iu – rzek ł, miażd żąc ręk ę d e Lu k i w s iln y m, s erd eczn y m u ś cis k u . – Wis is z mi s tó wę za wien iec, jak i zło ży łem n a two im g ro b ie. – Nie ma s p rawy . – Rau l s ięg n ął p o p o rtfel, g o tó w n aty ch mias t s p łacić d łu g . Tamten ro ześ miał s ię s erd eczn ie, a p rzy ty m tak s ek s o wn ie, że k ilk a k o b iet o b ejrzało s ię n a n ieg o i wes tch n ęło w d u ch u . Dwó ch wy s o k ich , n iezwy k le p rzy s to jn y ch mężczy zn : jas n o wło s y i jas n o o k i, a o b o k n ieg o czarn o wło s y i czarn o o k i. Do p rawd y , to za wiele, jak n a jed n o s k ro mn e was zy n g to ń s k ie lo tn is k o … – Zn alazłeś s p o k o jn e miejs ce? – J es t tu lo ża d la VIP-ó w. – A co ś mn iej o s ten tacy jn eg o ? – Lo ży d la b y ły ch mafijn y ch b o s s ó w n ie p rzewid zian o . – Niech b ęd zie ta d la VIP-ó w. – Rau l mach n ął ręk ą z rezy g n acją. Dan iel v an d er Welt – b o to z n im ch ciał s ię s p o tk ać p rzed wy jazd em d o Eu ro p y – zn an y b y ł z u p o d o b ań d o wy s tawn eg o ży cia. M o że ty m rek o mp en s o wał s o b ie s mu tn e i b ied n e d zieciń s two ? – Pamiętas z? Po d latarn ią n ajciemn iej. A b ard ziej wy ek s p o n o wan y n iż w Go ld en Lig u e b y ć n ie mo żes z. – M as z co ś d la mn ie? Wres zcie p ad ło p y tan ie, k tó reg o Dan iel o d p o czątk u o czek iwał. – Zn alazłem ją. Rau l s tan ął w p ó ł k ro k u . – Żartu jes z?!

– Nie żarto wałb y m z tak p o ważn ej s p rawy . Zn alazłem ją. – To co ja tu jes zcze ro b ię?! M u s zę zad zwo n ić d o Tris tan a! Naty ch mias t! On miał s ię n ią… – Zaczek aj, n ie tak s zy b k o . Namierzy łem tę d ziewczy n ę, M arie So lay , p arę min u t temu . Praco wałem d o o s tatn iej s ek u n d y p rzed two im p rzy lo tem, tu taj, n a lo tn is k u . Przed zierałem s ię p rzez ws zy s tk ie ch o lern e n ag ran ia z p ary s k ich k amer, o czy wiś cie n ajp ierw włamu jąc s ię d o arch iwó w, a wierz mi, że to n iełatwe. – Wierzę, s tary , k o n ty n u u j. – Kro k p o k ro k u , o d s ameg o s zp itala, mu s iałem ś led zić tę d ziewczy n ę. I wres zcie, b in g o ! d o tarła d o jak ieg o ś mo telu i tam s ię zas zy ła. – Daj mi jeg o ad res – rzu cił Rau l, s ięg ając p o telefo n . Tris tan czek ał n a tę właś n ie in fo rmację! – Czło wiek u , twó j s y n zn ajd u je s ię teraz n ad Ocean em Atlan ty ck im! Do p rawd y , ad res M arie So lay n ie s p rawi, że s amo lo t p rzy s p ies zy . Racja. Dan iel miał rację. J ed n ak d ziewczy n ie w k ażd ej ch wili g ro ziło ś mierteln e n ieb ezp ieczeń s two . Co mo g ą zro b ić, teraz, n aty ch mias t, żeb y mu zap o b iec? – Stan ley . Black well jes t b liżej – o d ezwał s ię Rau l. – M iał zo rg an izo wać b ezp ieczn ą k ry jó wk ę w Po ls ce, ale zawró cę g o i wy ś lę d o Fran cji, d o M arie. – To b rzmi ro zs ąd n iej. Dlaczeg o n ie wy s łałeś g o d o Pary ża o d razu ? Rau l n ie o d p o wied ział. Dan iel p rzy g ląd ał s ię mu u ważn ie p rzez d łu g ą ch wilę. – J emu też n ie u fas z? – d o my ś lił s ię. – Nik o mu n ie u fam – rzu cił zimn o d e Lu ca. – Będ zies z mu s iał, p rzy jacielu – tamten k lep n ął g o w p lecy . – W p o jed y n k ę n ic n ie zd ziałas z. – Od k ry łeś ju ż, k to wy s tawił ten rach u n ek , a więc i mn ie? Dan iel p o n o wn ie zato p ił w twarzy to warzy s za to u ważn e, p rzen ik liwe s p o jrzen ie. – Po d ejrzewas z J o h an n es a Smith a? – o d p o wied ział p y tan iem. – J a też. Ale n ie wy ciąg ajmy p o ch o p n y ch wn io s k ó w, b o mo żemy p o zb y ć s ię s p rzy mierzeń ca, a p rzeo czy ć p rawd ziweg o wro g a. – Racja – zg o d ził s ię n iech ętn ie d e Lu ca. Te p u zzle u k ład ały s ię w jed en o b raz, a b y ł n im czarn o n a b iały m: J o h an n es Smith . Nag le wy ciąg n ął zza p as k a s p o d n i g lo ck a las er-cu t i p o d ał g o n ieco ty m

s k o n s tern o wan emu Dan ielo wi. – Wies z, s k ąd mam tę arcy d ro g ą zab aweczk ę? Van d er Welt p o k ręcił g ło wą. M o że b y ł g en ialn y m h ak erem, ale n ie jas n o wid zem. – Sk o n fis k o wałem ją tak iemu jed n emu , k tó ry ch ciał mn ie zg arn ąć alb o zab ić, k to g o tam wie, n a lo tn is k u w Dallas . Ok azało s ię, że to ag en t z two jej Firmy . A wies z, k to s ię o teg o g lo ck a u p o mn iał? – Na p ewn o n ie ja. – Gd y b y ś to b y ł ty , ju ż b y ś n ie ży ł. Dan iel u ś miech n ął s ię lek k o , d o cen iając żart. – Do my ś lam s ię, że n as z b y ły p rzeło żo n y ? – Do b rze s ię d o my ś las z. – I u ważas z, że g d y b y g rał d o b ramk i p rzeciwn ik a, p rzy zn ałb y s ię o t tak ? Pro s ząc u p rzejmie o zwro t s łu żb o wej b ro n i? – Wie, że i tak b y m d o s zed ł d o teg o , k im b y ł właś ciciel. Glo ck jes t leg aln y . M a n u mery s ery jn e. Wo lał więc mn ie u p rzed zić. – Dlaczeg o Smith miałb y zatrzy my wać cię w Stan ach ? Co ch ciałb y p rzez to o s iąg n ąć? To s ię k u p y n ie trzy ma! Gd y b y g rał d o b ramk i tamty ch ś cierwo jad ó w, p o d rzu ciłb y ci fik cy jn y ad res M arie So lay , zo rg an izo wał tam k o cio ł, zg arn ął Tris tan a i p rzy s y łając raz w ty g o d n iu a to jeg o u ch o , a to o k o , a to in n ą częś ć ciała, wo lę n ie my ś leć jak ą, zmu s iłb y cię, b y ś p rzy s zed ł n a k o lan ach , b ezb ro n n y jak cielę. Do b rze mó wię? – Do b rze – o d rzek ł d e Lu ca tak im to n em, że Dan iel u milk ł, rzu cając mu zd ziwio n e s p o jrzen ie. – O n ie, n ie – o d ezwał s ię p o ch wili. – M n ie o ws p ó łp racę ze s k u rwielami n ie p o d ejrzewaj. On i wied zą, że mam ich w d u p ie, i s zan u ją to , więc ty też u s zan u j. – Gd zie jes t two ja żo n a? An n a Kras k a? – zap y tał n ag le d e Lu ca. – W s zp italu , a g d zie mo że b y ć? – Gd y b y ci s k u rwiele zg arn ęli two ją p ięk n ą żo n ę, d o b rą, s zlach etn ą d o k to r Kras k ę, i to b ie b y p o d s y łali a to jej o k o , a to u ch o , n ie wy s tawiłb y ś mn ie im? W zamian za żo n ę? Oczy Dan iela v an d er Welta, d o tąd jas n e i p o g o d n e mimo ws zy s tk o , teraz p o ciemn iały . To p y tan ie zad an e s p o k o jn y m, b ezn amiętn y m to n em, jak b y Rau l p y tał o p o g o d ę w Was zy n g to n ie, u g o d ziło mło d s zeg o mężczy zn ę w s am ś ro d ek d u s zy . Un ió s ł p o wo li wzro k , s p o jrzał Rau lo wi p ro s to w twarz i o d p o wied ział:

– Zro b iłb y m to . Od zy s k ałb y m An ię. A p o tem s trzelił s o b ie w łeb . Rau l k iwn ął g ło wą. Lek k o , zu p ełn ie n iefras o b liwie, jak b y s ię zg ad zał, że ju tro b ęd zie b ezch mu rn y d zień , p o czy m zap y tał p o n o wn ie: – Co , czy raczej k o g o , ch ce o d zy s k ać J o h an n es Smith ? – J a zap y tam in aczej: co , czy raczej k o g o , ch ce o d zy s k ać Stan ley Black well, b o to o d n ieg o d o s tałeś o b ie wiad o mo ś ci: o zab ó js twie So n i i Pawła i o u cieczce ich có rk i, p rawd a? Rau l o n iemiał. A p o tem p o wo li s k in ął g ło wą. J u ż n ie tak n iefras o b liwie jak p rzed ch wilą. J eś li k to ś ch ciał g o zwab ić w p u łap k ę, a p o tem o d d ać mafii, Stan ley Black well zro b iłb y to p erfek cy jn ie. I ty lk o o n p o ciąg ał za ws zy s tk ie s zn u rk i. Nik t in n y . – Po wiem ci więcej, p rzy jacielu … – Dan iel n ie zamierzał o s zczęd zać d e Lu k i, n ie w tak is to tn ej s p rawie, jak ą b y ło b ezp ieczeń s two jeg o ro d zin y , ży cie Rau la i Tris tan a. – J eg o Paweł wp u ś ciłb y d o d o mu n awet w ś ro d k u n o cy . Sk ąd wies z, że to n ie o n ich k ro p n ął? M arie mu s ię wy mk n ęła, a że mo g łab y g o ro zp o zn ać, co ro b i ten s zczwan y lis ? Po s y ła za n ią n ajlep s zeg o p s a g o ń czeg o , k tó ry s tan ie s ię n a k o ń cu zwierzy n ą ło wn ą – Rau la d e Lu k ę. Bo ty lk o ty mas z p rzy jació ł – ws k azał n a s ieb ie – k tó rzy p o trafią ją o d n aleźć. Po trafią o d n aleźć k ażd eg o n a ty m ch o lern y m ś wiecie. Gd y ci s ię to u d a, za jed n y m zamach em wy s tawi mafii d ziewczy n ę, cieb ie i two jeg o s y n a. Po zamiatan e. Rau l milczał d łu g ie, b ard zo d łu g ie ch wile. Sło wa Dan iela b y ły tak p ro s te. Ws zy s tk o u k ład ało s ię w jed n ą s p ó jn ą cało ś ć. Co ś jed n ak tu taj n ie g rało … – Stan ley o d p o czątk u , o d czas u ak cji „Zło ty Py ł”, wied ział, że ży ję. Wied ział, g d zie s ię u k ry wam. Gd y b y ch ciał wy s tawić mn ie mafii, zro b iłb y to s etk i razy p rzez te d wad zieś cia lat. Wied ział też, g d zie s ię u k ry wają So n ia z Pawłem. By ł jed y n y m łączn ik iem międ zy n ami. Smith reg u larn ie g o p rześ wietlał. Wario g rafem ró wn ież. Dlaczeg o n ag le, p o d wó ch d ek ad ach , p o s tan o wił n as s p rzed ać? – Nie d laczeg o , a k o mu . M o że d o p iero teraz o d n alazł g o k to ś , k o mu zależy n a two jej g ło wie? A mo że d o p iero teraz Stan ley zn alazł k o g o ś , n a k im zależy mu tak b ard zo , że g o tó w jes t wy s tawić cieb ie, two jeg o s y n a i ws zy s tk ich , k tó ry ch k o ch ałeś , b y le teg o k o g o ś o d zy s k ać? – M as z p ewn o ś ć czy zg ad u jes z? – Rau l rzu cił to p y tan ie n ies wo im g ło s em. J eżeli p o d ejrzen ia v an d er Welta s ię s p rawd zą, b ęd zie zd ru zg o tan y . M y ś l, że Stan ley mó g ł zlecić zab ó js two So n i i Pawła alb o włas n o ręczn ie g o d o k o n ać, p o p ro s tu o d b ierała ro zu m. By ł g o tó w lecieć d o Eu ro p y teraz, n aty ch mias t p o

s k o ń czo n ej ro zmo wie z v an d er Weltem, s p o tk ać s ię z Black wellem twarzą w twarz i rzu cić to o s k arżen ie. A p o tem czy tać w jeg o o czach p rawd ziwą o d p o wied ź. I ro zerwać g o włas n y mi ręk ami alb o p o zwo lić s ię zas trzelić, g d y b ęd zie za p ó źn o . Gd y mafia d o rwie M arie i Tris tan a… – Zg ad u ję, s tary – o d p arł Dan iel, p o cierając twarz zmęczo n y m g es tem. – Gd y b y m miał p ewn o ś ć, ch y b ab y m z to b ą n ie ro zmawiał. Wy b acz, Rau l, ale p rzy jaźń z k imś , k o g o ś cig a mafia, n ie n ależy d o n ajb ezp ieczn iejs zy ch ro zry wek . – Cieb ie s weg o czas u ś cig ał In terp o l – zau waży ł s u ch o d e Lu ca, ch o ć w d u ch u p rzy zn awał mu rację. Dan iel miał żo n ę, k tó rą k o ch ał p o n ad ws zy s tk o . – In terp o l, k o leg o . In terp o l. To mimo ws zy s tk o n ieco mn iej b ezwzg lęd n e zb iry n iż n ark o ty k o wy k artel. Nie k as u ją wro g ó w d o trzecieg o p o k o len ia n ap rzó d i ws tecz. Po wiem ci co ś n a p o cies zen ie… Ch ces z? Rau l s p o jrzał n a p rzy jaciela n iemal z n ien awiś cią. Najp ierw g o zd ru zg o tał, teraz b ęd zie p o cies zał?! Pro g n o zą p o g o d y n a ju tro ?! – Za cztery i p ó ł g o d zin y , co d o min u ty , b ęd ziemy wied zieli, czy Stan ley jes t zd rajcą, czy n ie. – Tris tan … ! – wy d u s ił Rau l i zb lad ł. – Tak . Tris tan . J eżeli to Stan ley zd rad ził, ju ż tam n a two jeg o s y n a czek ają. – M u s zę g o u p rzed zić! – Rau l p o d erwał s ię n a ró wn e n o g i, s ięg ając p o telefo n , ale v an d er Welt p o ciąg n ął g o za ręk aw k o s zu li i zmu s ił, b y u s iad ł. – Sam p o d ałeś im s y n a, ty , o s o b iś cie, n a s reb rn ej tacy . J es t zamk n ięty w metalo wej k latce, jak ieś d zies ięć ty s ięcy metró w n ad Atlan ty k iem. Gd zie n ib y ma u ciec? J ak ? Zg arn ą g o , g d y ty lk o b o ein g d o tk n ie k o łami p ły ty lo tn is k a. Po zo s taje n am ty lk o mo d litwa, b y to n ie Stan ley o k azał s ię zd rajcą. Rau l p rzeczes ał wło s y p alcami w p ełn y m b ezrad n o ś ci g eś cie. I n ag le… o lś n iło g o . Sięg n ął d o k ies zen i n a p iers i, wy ciąg n ął wizy tó wk ę, k tó rą k ilk a k wad ran s ó w temu d ała mu Glo ria. J eś li k to k o lwiek wie, jak u ciec z s amo lo tu p rzed wy ląd o wan iem, to ty lk o s teward es a. Ale n im zd ąży ł wy b rać n u mer i p o p ro s ić ś liczn ą Glo rię o s p o tk an ie, Dan iel p o p ro s tu wy jął mu telefo n z ręk i i s ch o wał d o k ies zen i. Rau l u n ió s ł b rwi. Nie p rzy wy k ł d o tak o b ces o weg o trak to wan ia… – Nie wiem, d o k o g o ch ciałeś d zwo n ić, i n a razie mn ie to n ie o b ch o d zi – zaczął v an d er Welt. – Wiem ty lk o , że jes teś zmęczo n y i n ie my ś lis z lo g iczn ie. Kied y o s tatn io p rzes p ałeś całą n o c w wy g o d n y m łó żk u ? – J ak iś czas temu – o d mru k n ął Rau l, czu jąc jak o b ezwład n iające zmęczen ie

ch wy ta g o w s wo je s zp o n y . Dan iel miał rację. W tak im s tan ie mó g ł fu n k cjo n o wać jes zcze jed n ą d o b ę, mo że p ó łto rej, ale wk ró tce zaczn ie p o p ełn iać b łęd y , k tó re mo g ą k o s zto wać czy jeś ży cie. – Ch y b a p o win ien em p ó jś ć d o h o telu … – Ho tel n ie jes t d o b ry m p o my s łem – Dan iel s p rzeciwił s ię łag o d n ie. – Na jak ie n azwis k o mas z p as zp o rt? – M am k ilk a p as zp o rtó w n a k ilk a n azwis k . J ak ie wy b ieras z? Latimer? De la Gard e? De Lu ca? – Tak , s zczeg ó ln ie to o s tatn ie p as u je d o cieb ie zn ak o micie. I w o g ó le n ie ś ciąg n ie ci n a g ło wę k ło p o tó w. Nap rawd ę mas z p rzy s o b ie d o k u men ty n a s wo je p rawd ziwe n azwis k o ? Rau l s k in ął g ło wą. – Ży cie ci s ię zn u d ziło ? – Zn u d ziło . Zap rag n ąłem o d ro b in y ro zry wk i. Dan iel p rzy g ląd ał mu s ię p rzez p arę s ek u n d . – Ch ces z p o d rzu cić im p rzy n ętę? Z s ieb ie? – Do my ś ln y ch ło p ak . – Nie ma in n eg o s p o s o b u ? – J eś li jak iś zn ajd ę, n ie o mies zk am g o wy k o rzy s tać. Na razie n ie wiem n ic. Nie wiem, k im s ą, n ie wiem, czeg o ch cą. Czy zad o wo lą s ię mo ją g ło wą, czy ch cą wy tęp ić ws zy s tk o , co mi d ro g ie, a n a k o ń cu , g d y n ie zo s tan ie mi n ik t, p rzy jd ą p o mn ie… Dlateg o o ws zem, jeś li b ęd zie trzeb a, wy s tawię im s am s ieb ie. Dan iel s łu ch ał p rzy jaciela w milczen iu . Oczy mu p o ciemn iały . Nien awid ził tak ich s y tu acji: facet p o ś więca d zies ięć lat n a walk ę z mafią, d o p ro wad za o g ro mn ą i arcy tru d n ą o p erację d o k o ń ca, n iemal p łacąc za to włas n y m ży ciem, a n a k o n iec ś wiat i tak zalewa fala Zło teg o Py łu , d zieciak i i tak ćp ają b ez o p amiętan ia, a o n , Rau l, jes t ś cig an y n iczy m wś ciek ły p ies … – Słu ch aj, b racie, n ie zo s tawię cię z ty m g ó wn em – o d ezwał s ię s tan o wczo . – Po jed ziemy d o mn ie, ty s ię p o ło ży s z, a ja s p ró b u ję u g ry źć to z in n ej s tro n y . Ok ej? Rau l p o tarł o czy i k iwn ął g ło wą. – Ob u d zis z mn ie za cztery g o d zin y ? Zan im Tris tan wy ląd u je? – mu s iał s ię jes zcze u p ewn ić. Alarmu w k o mó rce mó g ł p o p ro s tu n ie u s ły s zeć. – J eżeli b ęd zie tak a k o n ieczn o ś ć, o b u d zę cię. – J u ż jes t tak a k o n ieczn o ś ć! – Rau l… Tris tan a trzeb a u p rzed zić, że w Pary żu , n a lo tn is k u , mo że g o czek ać

p rzy k ra n ies p o d zian k a, ale… – Dan iel zawah ał s ię, s zu k ając o d p o wied n ich s łó w. – To mo że b y ć d o b ra o k azja d o zd emas k o wan ia Stan ley a. – Kp is z czy mó wis z s erio ? M am ry zy k o wać ży ciem s y n a? – Do p ó k i n ie d o rwali cieb ie, Tris tan jes t b ezp ieczn y . – Gen ialn ie! – Rau l p o d erwał s ię wzb u rzo n y , zwracając ty m u wag ę in n y ch p o d ró żn y ch . – J a b ęd ę s ied ział b ezp ieczn ie u k ry ty w Was zy n g to n ie, u meg o p rzy jaciela Dan iela v an d er Welta, a o n i, k imk o lwiek te s k u rwy s y n y s ą, b ęd ą mi co jak iś czas p o d rzu cali k awałek mo jeg o s y n a! M o że p o d s u n iemy im d o k to r Kras k ę? Two ją żo n ę? I razem, ramię w ramię, p o p ijając teq u ilę, b ęd ziemy czek ać n a p rzes y łk i?! Dan iel wy s łu ch ał g o d o k o ń ca. Po czek ał, aż Rau l u s iąd zie i o ch ło n ie, p o czy m rzek ł: – J ed ziemy d o mn ie. Ty id zies z s p ać, ja s iad am d o k o mp u tera. Za cztery g o d zin y mo że b ęd ę wied ział co ś więcej. Wted y zd ecy d u jemy .

Sen n ie ch ciał p rzy jś ć. Rau l, mimo zmęczen ia, rzu cał s ię z b o k u n a b o k , p ró b u jąc zas n ąć, ale s etk i my ś li, p lan ó w, p y tań i o d p o wied zi ro zry wały mu czas zk ę. Wres zcie ws tał, n arzu cił n a ramio n a k o s zu lę i wy s zed ł z g o ś cin n ej s y p ialn i ap artamen tu v an d er Weltó w. W k u ch n i p aliło s ię ś wiatło , d o b ieg ały s tamtąd s trzęp k i cich ej ro zmo wy . Rau l ru s zy ł w tamtą s tro n ę i zatrzy mał s ię p o ś ro d k u k o ry tarza. – Nie mu s zę wied zieć, k im jes t n as z g o ś ć – mó wiła k o b ieta. – Ufam ci. M ó wis z, że to twó j p rzy jaciel, jes t więc i mo im p rzy jacielem. – Wies z, że… miewałem ró żn y ch p rzy jació ł… – Taaak … to s amo mo g ę p o wied zieć o s o b ie. Sweg o czas u p rzy g arn ęłam p o d s wó j d ach h ak era p o s zu k iwan eg o p rzez In terp o l – k o b ieta zaś miała s ię miły m, s erd eczn y m ś miech em i Rau l ju ż wied ział, że to An ia Kras k a, żo n a Dan iela. Zro b ił k ro k , b y s ię u jawn ić – n ie wy p ad ało s tać w k o ry tarzu i p o d s łu ch iwać – ale zatrzy mały g o n as tęp n e s ło wa Dan iela. – J eżeli b ęd ę mu s iał wy jech ać b ez u p rzed zen ia… n a jak iś czas . Nie b ęd zies z miała mi teg o za złe? Wy jech ać? A d o k ąd to s ię wy b ieras z, p rzy jacielu ? – p rzemk n ęło Rau lo wi p rzez my ś l p o d ejrzliwe p y tan ie. Nap rawd ę n ie wierzy ł ju ż n ik o mu … – Nie, Dan ielk u . Zro b is z to , co b ęd zies z mu s iał, a ja b ęd ę tu taj n a cieb ie czek ała. Po wies z mi ty lk o , k ied y to miało b y n as tąp ić?

– By ć mo że ju ż ju tro . Nas z g o ś ć mo że p o trzeb o wać p o mo cy . J eżeli mn ie o n ią p o p ro s i, n ie b ęd ę mó g ł o d mó wić. – Ro zu miem – o d p arła cich o An ia, a Rau l zacis n ął p o wiek i, czu jąc p alący ws ty d . On p o d ejrzewał p rzed ch wilą Dan iela o zd rad ę, ty mczas em Dan iel wy b ierał s ię z n im d o Eu ro p y … Stan ął w d rzwiach jas n o o ś wietlo n ej k u ch n i. – Przep ras zam za n ajś cie – o d ezwał s ię, p atrząc n a ś liczn ą ru d o wło s ą, zielo n o o k ą k o b ietę, d o k to r Kras k ę. Zap ro s iła g o s k in ien iem d ło n i d o ś ro d k a. Po d s zed ł b liżej, u jął jej s mu k łą, ciep łą d ło ń i u n ió s ł d o u s t. – J es tem Rau l d e Lu ca. An ia p o s łała mężo wi s p ło s zo n e s p o jrzen ie. Sweg o czas u b y ło g ło ś n o o k ap itan ie Rau lu d e Lu ce, k tó ry ro zb ił d wa p o tężn e k artele n ark o ty k o we… Czy żb y miała g o p rzed s o b ą? Dan iel p rzy tak n ął. – To d la n as zas zczy t g o ś cić p an a… – Rau l. Po p ro s tu Rau l. I n ie ty le zas zczy t, co k ło p o t. Zn ajo mo ś ć ze mn ą mo że s ię o k azać n ieb ezp ieczn a. An ia u ś miech n ęła s ię. – To d la mn ie n ic n o weg o . M am s zczęś cie d o n ieg rzeczn y ch ch ło p có w. Rau l też mu s iał s ię u ś miech n ąć. Ta k o b ieta b y ła p o p ro s tu zn iewalająca. Szczęś ciarz z teg o v an d er Welta. Nag le… u ś miech zn ik ł. M u s i ch ro n ić ty ch d wo je, ich ro d zin ę, ich miło ś ć n awet wb rew im s amy m. Nie zab ierze Dan iela ze s o b ą d o Eu ro p y , o n mu s i zo s tać tu taj, b ezp ieczn y , u b o k u s wej ś liczn ej, d o b rej, k o ch an ej żo n y . Nie wo ln o ry zy k o wać ży ciem Dan iela. Bły s zczący ch rad o ś cią ży cia, zielo n y ch n iczy m wio s en n y liś ć o czu An i n ie mo że zg as ić ro zp acz… – Nap ijes z s ię k awy alb o h erb aty ? A mo że zap arzy ć ci zió ł, żeb y ś mó g ł s ię zd rzemn ąć ch o ć p arę g o d zin ? – zap ro p o n o wała An ia, n ie d o my ś lając s ię d ecy zji, jak ą Rau l p rzed ch wilą p o d jął. – Po p ro s zę o k awę. Sk o ro n ie mo g ę zas n ąć, mu s zę s ię o b u d zić. – M am co ś d la cieb ie – o d ezwał s ię n ag le Dan iel, d o tąd p rzy s łu ch u jący s ię ty m d wo jg u w milczen iu . – Przejd źmy d o mo jeg o g ab in etu . An iu , k o ch an ie, zro b is z k awę i d la mn ie? Ko b ieta p rzy tak n ęła, ws tawiając wo d ę. – M as z p ięk n ą żo n ę – zaczął Rau l n ib y b ez związk u , g d y u s ied li p rzy d u ży m, d ęb o wy m b iu rk u w p o k o ju n a s amy m k o ń cu k o ry tarza. – Bije z n iej d o b ro

i s zlach etn o ś ć. M am n ad zieję, że wies z, jak im jes teś s zczęś ciarzem? – A co ? Zamierzas z mi ją o d b ić? – o d rzek ł zaczep n ie Dan iel. – Pró b u j… Rau l p o k ręcił ty lk o g ło wą. Os tatn im, czeg o teraz p rag n ął, b y ło u wo d zen ie żo n y p rzy jaciela. – Ch ciałem p rzez to p o wied zieć, że tak ie k o b iety trzeb a ch ro n ić p rzed złem teg o ś wiata. Za ws zelk ą cen ę. – Wiem – u ciął Dan iel. – Właś n ie to s taram s ię ro b ić o d d wu d zies tu lat. J ak my ś lis z, p o co tk wię cały mi d n iami p o d ziemią, p rzek o p u jąc s ię p rzez ty s iące s tro n , wiad o mo ś ci, in fo rmacji, d o n ies ień ? Właś n ie p o to , b y ch ro n ić An ię, Tris tan a, M arie, ró wn ież cieb ie, p rzed ty m b ag n em, k tó re n as o tacza. Dlaczeg o więc ch ces z w to b ag n o wejś ć? – zap y tał w d u ch u Rau l, ale n a g ło s s ię n ie o d ezwał. Zn ał lu d zi p o k ro ju Dan iela v an d er Welta: jeś li im czeg o ś zab ro n is z, jeżeli s ię im s p rzeciwis z, o n i zro b ią to ty m b ard ziej, n a p rzek ó r to b ie, s o b ie i res zcie ś wiata… – Po d o b n o miałeś co ś d la mn ie – zmien ił temat. – Taaak – o d p arł Dan iel, s iad ając d o k o mp u tera. Nie b y ł to mały , zg rab n y lap to p , jak ieg o mo żn a s ię s p o d ziewać p o wielb icielu elek tro n iczn y ch g ad żetó w, a d u ża, n iep rawd o p o d o b n ie s zy b k a mas zy n a, p o trafiąca an alizo wać miriad y in fo rmacji w u łamk ach s ek u n d y . – M ó wiłem ci jes zcze n a lo tn is k u , że s p ró b u ję u g ry źć p ro b lem o d in n ej s tro n y … – M ó wiłeś . – Zas tan o wił mn ie ten rach u n ek . Z mo jej Firmy n a two je n azwis k o . Rau l wy p ro s to wał s ię. J emu też n ie d awało to s p o k o ju . – Tro ch ę p o s zp erałem… złamałem k ilk a zab ezp ieczeń , n a s zczęś cie d o wielu miałem d o s tęp , i… mó wi ci co ś n azwa: As in are Ban k o f Lich ten s tein ? – Nieee, a p o win n a? – Po win n a, b o two je wy n ag ro d zen ie za „p ro p erty s ecu rity ” zo s tało p rzelan e właś n ie n a k o n to b an k u w Lich ten s tein ie. – Ciek awe… – Rau l p o ch y lił s ię k u ek ran o wi k o mp u tera, p o k tó ry m p rzemy k ały k o lu mn y liczb zu p ełn ie n ic mu n iemó wiące. Do my ś lił s ię, że to k o d y d o s tęp u , a mo że p ro g ram d o ich łaman ia, b o p o ch wili ek ran ro zś wietlił s ię s tro n ą As in are Ban k . Do k ład n iej rzecz b io rąc, s tro n ą u ży tk o wn ik a o imien iu Rau l d e Lu ca. On iemiał. – Włamałeś s ię n a to k o n to ?! M o je k o n to ?! Ot tak , w ciąg u p aru s ek u n d ?! –

s p o jrzał z n ieu d awan y m p o d ziwem n a s ied ząceg o o b o k z ręk ami s p lecio n y mi za g ło wą, zad o wo lo n eg o z s ieb ie v an d er Welta. Ten wzru s zy ł ramio n ami i o d rzek ł, u ś miech ając s ię s zelmo ws k o : – M ó wiłeś , że n ic n ie wies z o ty m k o n cie. Rau l p rzy g ląd ał s ię p rzez ch wilę o p eracjo m n a rach u n k u . Kwo ta – d zies ięć ty s ięcy d o laró w – n ie b y ła imp o n u jąca. Sweg o czas u zarab iał o wiele więcej. Ale to , że k to ś p o s łu ży ł s ię n im, Rau lem, b y zak ład ać k o n to i p rzelewać n a n ie jak iek o lwiek p ien iąd ze… wk u rzało n iep o miern ie. – Ch ces z wy ś led zić, n a co zo s tała wy d an a ta fo rs a? – zap y tał p o ch wili. Dan iel p o k ręcił g ło wą. – Zu p ełn ie mn ie to n ie in teres u je. J a ch cę wied zieć, k to p rzy g arn ął two ją to żs amo ś ć i w jak im celu . Rau l s p o jrzał n a mężczy zn ę i… u ś miech n ął s ię. – Dlaczeg o mam n iejas n e p rzeczu cie, że ju ż to wies z? – Bo tro ch ę mn ie zn as z? – Dan iel o d p o wied ział tak im s amy m u ś miech em. – Ok ej, więc… ? – M ó wi ci co ś n azwis k o Lio n el Slim? – Ko mp letn ie n ic. – To mo że n ied łu g o ci co ś p o wie. J ed ziemy . – Dan iel n ag le p o d erwał s ię z k rzes ła. Filiżan k a wy p ełn io n a p ięk n ie p ach n ącą k awą zap ro tes to wała b rzęk n ięciem. – To n ied alek o – d o d ał, wy p ijając k awę jed n y m ły k iem. Rau l u czy n ił to s amo , czu jąc, jak ws tęp u je weń n o we ży cie. Nares zcie miał jak iś p u n k t zaczep ien ia. Wres zcie n ie g o n ił za cien iem, a za k o n k retn y m czło wiek iem: Lio n elem Slimem, n iech g o s zlag ! Van d er Welt cmo k n ął żo n ę w p o liczek , o b iecu jąc, że n ied łu g o b ęd zie z p o wro tem, i p o ch wili o b aj ru s zali d o d rzwi. W p ro g u zatrzy mał s ię jed n ak . – M as z b ro ń ? – rzu cił p rzez ramię d o Rau la. – M am. Sp o d ziewas z s ię k ło p o tó w? Tamten p o k ręcił g ło wą. – Sp o d ziewam s ię o p o rn eg o k lien ta, ale n ie k ło p o tó w. W razie czeg o p o trafis z wy mu s ić o d p o wied zi n a tru d n e p y tan ia? Oczy d e Lu k i b ły s n ęły w ciemn o ś ci k o ry tarza n iczy m u wilk a. – Po trafię – p ad ła k ró tk a o d p o wied ź.

ROZDZIAŁ VI

P

o d jech ali p o d n iewy s o k ą k amien icę, wo łającą o g ru n to wn y remo n t, zap ark o wali w wąs k iej b o czn ej u liczce. Dan iel zg as ił s iln ik i s p o jrzał n a Rau la.

– To jed en z p o d rzęd n y ch u rzęd n ik ó w, jak ich p ełn o w Firmie. M a d o s tęp d o

p o zio mu zero i n ic więcej. Dział k s ięg o wo ś ci. Dwad zieś cia s ied em lat. Niek aran y . J ak iś czas temu ro zs tał s ię ze s wo im ch ło p ak iem. Rau l s łu ch ał teg o k ró tk ieg o s p rawo zd an ia w milczen iu . Gd y Dan iel s k o ń czy ł, s k in ął g ło wą i wy s iad ł z s amo ch o d u . Sp o jrzał w ciemn e o k n a b u d y n k u . Pó źn a g o d zin a jak n a o d wied zin y p rzy jació ł. Ty lk o że o n i n ie b y li p rzy jació łmi Lio n ela Slima. Ch wilę p ó źn iej s tali n a k o ry tarzu p o d d rzwiami jed n eg o z k ilk u mies zk ań n a ty m p iętrze. – Pu k amy czy wch o d zimy ? – zap y tał p ó łg ło s em Dan iel. – Wch o d zimy – mru k n ął Rau l. Wy s tarczy ło mu k ilk an aś cie s ek u n d – wcale n ie mu s iał s ięg ać p o zd o b y czn y p is to let – b y zamek p u ś cił i d rzwi o d s k o czy ły z cich y m s tu k n ięciem. – Nieźle ch ro n icie s wo ich lu d zi – p ry ch n ął. – To p o d wy k o n awca, n ie p raco wn ik – Dan iel p o czu ł s ię w o b o wiązk u b ro n ić Firmy . Rau l cich o jak cień p rzemk n ął p rzez p rzed p o k ó j, trzy mając b ro ń w p o g o to wiu . Rzu cił o k iem d o k u ch n i, p o tem d o n iewielk ieg o s alo n u , b y s tan ąć p o d d rzwiami s y p ialn i. Nacis n ął k lamk ę – u s tąp iła b ez o p o ru . Kto in n y p o p ro s tu ws zed łb y d o ś ro d k a, b ęd ąc p ewn y m, że właś ciciel mies zk an ia ś p i, ale in s ty n k t k azał Rau lo wi zatrzy mać s ię n a ch wilę. Pch n ął d rzwi s y p ialn i. Otwo rzy ły s ię p o wo li. Rau l zrzu cił z ramio n czarn ą mary n ark ę i cis n ął ją d o ś ro d k a. Wted y p ad ł s trzał. Ob aj z Dan ielem o d s k o czy li o d ru ch o wo , wtu lając s ię w ś cian ę. An i d rg n ij! – Rau l n ak azał p rzy jacielo wi o s try m s p o jrzen iem.

– Wzy wam p o licję! – z s y p ialn i d o b ieg ł ich p is k liwy g ło s . – J eś li to ty , Bert, wzy wam p o licję! – M y jes teś my z p o licji – o d ezwał s ię Dan iel. – Ak u rat! Wy n o ś cie s ię s tąd alb o … – Wiem, wiem, wzy was z p o licję. Uważaj, rzu cam ci mo ją b lach ę. Dan iel wy ciąg n ął o p atrzo n ą g o d łem leg ity mację CIA i cis n ął ją d o ś ro d k a p o k o ju . Na to ty lk o czek ał Rau l. Drzwi, p o trak to wan e p o tężn y m k o p n ięciem, zb iły z n ó g Lio n ela, k tó ry p o ch y lał s ię n ad leg ity macją. Zawy ł, rąb n ięty w g ło wę. Rau l d o s k o czy ł d o n ieg o i jed n y m u d erzen iem p ięś ci wy s łał g o w n ieb y t. – Bierzemy g o – rzu cił d o Dan iela. – Tu zaraz zaczn ie s ię k o cio ł. M ary n ark a n a łeb i zab ieramy g n o ja d o s amo ch o d u . Zarzu cił s o b ie b ezwład n e ciało n a ramię i ru s zy ł w k ieru n k u wy jś cia. – Weź b ro ń . Ub ezp ieczaj. – Po d ał g lo ck a Dan ielo wi, a ten p o s zed ł p rzo d em. Ró wn ie cich o jak tu wes zli, ro zp ły n ęli s ię w mro k u n o cy …

Dawn y wars ztat s amo ch o d o wy , teraz s tras zący zag raco n y mi p o mies zczen iami i o k n ami b ez s zy b , zn ak o micie n ad awał s ię n a s alę to rtu r. O ile te b ęd ą p o trzeb n e. Wy s ied li z s amo ch o d u , o two rzy li b ag ażn ik . Z wn ętrza s p o zierały n a n ich wy trzes zczo n e z p rzerażen ia o czy ch u d eg o , zaro ś n ięteg o ch ło p aczk a. Na d wad zieś cia s ied em lat to o n n ie wy g ląd ał. M iał n a s o b ie in fan ty ln ą p iżamę w mis ie. Ty lk o k ciu k a w b u zi b rak o wało . Nies tety , u s ta miał zak lejo n e k awałk iem s reb rn ej taś my . Dło n ie związan e w n ad g ars tk ach i n o g i w k o s tk ach ró wn ież. Rau l wziął g o b ez s ło wa p o d p ach y . Sp o d taś my d o b ieg ło p ełn e s trach u p iś n ięcie, n ic więcej. Ob aj z Dan ielem p rzeciąg n ęli Lio n ela n a ro zch wian e k rzes ło , p o rząd n ie p rzy wiązali d o o p arcia i… Co teraz? Dan iel s p o jrzał n a Rau la p y tająco . On p atrzy ł n a więźn ia. – M as z jed n ą jed y n ą s zan s ę, g n o ju , p o p rawn ie o d p o wied zieć n a jed n o jed y n e p y tan ie – o d ezwał s ię n ag le tak im to n em, że n awet jeg o p rzy jaciel p o czu ł zimn y d res zcz s p ły wający wzd łu ż k ręg o s łu p a. Brzmiała w n im zap o wied ź b ó lu … – I n ie. Nie jes teś my z CIA, jak zd ąży łeś s ię ju ż d o my ś lić. Wręcz p rzeciwn ie. Tamten s k u lił s ię ty lk o . Rau l b ru taln ie zerwał mu taś mę z u s t. – J ed n o p y tan ie – p o wtó rzy ł. – Od p o wies z, mo że b ęd zies z ży ł. Sk łamies z, mo że ró wn ież b ęd zies z ży ł, ale z p rzes trzelo n y m k o lan em. Kim jes t Rau l d e Lu ca?

Ch ło p ak wy trzes zczy ł o czy . Nag le ws zy s tk o zro zu miał. Kto ś o d k ry ł jeg o maleń k ie źró d ło d o ch o d ó w! Co ro b ić?! Co ro b ić?! Ro zejrzał s ię w p an ice, n a ch wilę s p u s zczając teg o s tras zn eg o faceta z o czu i… Wted y p ad ł s trzał. Lio n el zawy ł z b ó lu , p atrząc z n ied o wierzan iem i s zo k iem n a k rew try s k ającą z p rzes trzelo n eg o k o lan a. – Strzeliłeś d o mn ie, s k u rwy s y n u ! Nap rawd ę to zro b iłeś ! – wrzas n ął, p atrząc n a Rau la z n ien awiś cią, a p o tem… ro zp łak ał s ię jak d zieck o . – Kim jes t Rau l d e Lu ca – p o wtó rzy ł Rau l zg ło s k a p o zg ło s ce. Glo ck w jeg o d ło n i zaczął s ię p o wo li u n o s ić. Teraz celo wał ju ż n ie w k o lan o jeń ca, a międ zy jeg o o czy . Ten zaczął wy rzu cać z s ieb ie p o to k s łó w: – Nie wiem! By ł… n ie wiem, k im b y ł! By ł n a n as zej liś cie p łac d wad zieś cia lat temu ! J ak iś b an d zio r z mafii alb o co ! Zd ech ł, n iech mu ziemia ciężk ą b ęd zie, zaraz p o wp ad ce z n ark o ty k ami! Po ży czy łem s o b ie jeg o to żs amo ś ć, b y u s zczk n ąć n ieco g ro s za z rząd o wej k as y ! Facet n ie ży je o d lat, ro zu mies z, s k u rwielu ?! Niep o trzeb n a mu fo rs a, to tro ch ę jej s o b ie wziąłem! To s ą n as ze p ien iąd ze! Po rząd n y ch amery k ań s k ich o b y wateli! Nas ze, a więc i mo je! I co , zab ijes z mn ie za ty ch p arę ty s iak ó w?! Zas mark an y , zap łak an y , p ró b u jący zatamo wać k rew ciek n ącą z k o lan a związan y mi ręk o ma, s p rawiał g o d n e p o lito wan ia wrażen ie, ale… Rau l n ie zamierzał s ię lito wać n ad p ars zy wy m zło d ziejem. M o rd erca So n i i Pawła n ie miał lito ś ci. – Dru g ie p y tan ie – zaczął ty m s amy m to n em. Tamten zn ieru ch o miał. Oczy n iemal wy s zły mu z o rb it. – Kim jes t Stan ley Black well? – Nie mam p o jęcia! Nie zn am żad n eg o p ierd o lo n eg o Stan ley a Black wella! – Zd jęcie – rzu cił Rau l d o Dan iela. Ten p o d etk n ął ch ło p ak o wi p o d n o s fo to g rafię Stan ley a. – Nie zn am d ziad a! – p o wtó rzy ł z u p o rem, a wid ząc, że Rau l zn ó w u n o s i p is to let, zaczął wrzes zczeć jak o p ętan y : – Nie zn am g o , n ie zn am, n ie zn am!!! M imo to Rau l s trzelił. Tamten zawy ł p o wtó rn ie. Dru g ie k o lan o p o s zło w d rzazg i. Dan iel s k rzy wił s ię lek k o , o d wró cił i wy s zed ł. – Nie zn am g o ! Po wied ziałb y m ci, s k u rwy s y n u ! Ws zy s tk o b y m ci p o wied ział, ale n ie zn am żad n eg o Black wella! – wy ł Lio n el. – Pu łk o wn ik J o h an n es Smith . Do s tawałeś o d n ieg o ro zk azy ? Nas tęp n e zd jęcie.

– Nie zn am żad n eg o p u łk o wn ik a! J es tem n ik im, ro zu mies z, b y d lak u ?! Zu p ełn ie n ik im w tej zas ran ej CIA! Nik im… – Ro ztarł p rzed ramien iem s mark i n a twarzy . Ręk a z g lo ck iem zaczęła u n o s ić s ię k u jeg o g ło wie. Umilk ł rap to wn ie. Szlo ch zamarł mu w g ard le. Patrzy ł b lis k im o b łęd u wzro k iem p ro s to w lu fę p is to letu . Nag le n a p o d ło g ę p o p ły n ęła s tru g a mo czu . Rau l zro b ił ty lk o k ro k w ty ł. I o p u ś cił p is to let. Ten p ars zy wy g n o jek n ic więcej n ie wied ział. Brzmiało to n iewiary g o d n ie, ale s y p n ął Rau la zu p ełn ie p rzez p rzy p ad ek . Po trzeb o wał martwej d u s zy , k tó ra k ied y ś p raco wała d la Firmy , b y wy s tawiać rach u n k i i wy p łacać s o b ie d o d atk o wą fo rs ę – Rau l b y ł p ewn ie n ie p ierws zą i n ie o s tatn ią o fiarą teg o ś lis k ieg o g ó wn iarza – ale p o za zło d ziejs k im p ro ced erem Lio n el Slim b y ł czy s ty . No , teraz zas zczan y , zak rwawio n y i zas mark an y , ale czy s ty . – Wezwij k aretk ę – rzu cił Rau l d o v an d er Welta, wy ch o d ząc z p o mies zczen ia, s k ąd d o b ieg ało łk an ie Slima. Zatrzy mał s ię, s p o jrzał n a p rzy jaciela. – Tak iś d elik atn y ? – zak p ił, wid ząc g ry mas n a jeg o twarzy . – J a p rzes trzeliłem temu g ad o wi ty lk o k o lan a. So n ia i Paweł n ie mieli ty le s zczęś cia. J eżeli p rzy s zło b y ci d o g ło wy lito wać s ię n ad Slimem, p rzy jrzy j s ię jes zcze raz zd jęcio m z ich eg zek u cji. Po d wa s trzały w s erce, d o b ici k u lą w g ło wę. M as z jes zcze jak ieś o b iek cje co d o mo ich meto d p rzes łu ch an ia? Dan iel p o k ręcił g ło wą. – Żad n y ch . Po p ro s tu … n ig d y teg o n ie ro b iłem. Nig d y w czy mś tak im n ie u czes tn iczy łem. Ale… jes tem za. Two ja meto d a o k azała s ię s zy b k a i s k u teczn a. Przek ręcił k lu czy k w s tacy jce h o n d y , włączy ł s iln ik , s amo ch ó d ru s zy ł n iemal b ezs zeles tn ie. – Co n ajważn iejs ze, Stan ley i J o h an n es Smith s ą czy ś ci – d o d ał Rau l. – M y ś lę, że p o zwo limy Tris tan o wi s p o k o jn ie wy ląd o wać. Na lo tn is k u d e Gau lle’a n ie p o win n a g o czek ać żad n a n ies p o d zian k a – zau waży ł v an d er Welt. Rau l s k in ął g ło wą. J eg o mło d s zy p rzy jaciel n ie zd awał s o b ie s p rawy , jak ą czu ł u lg ę p o ty m p rzes łu ch an iu . M y ś l, że zo s tał zd rad zo n y p rzez n ajb liżs zy ch ws p ó łp raco wn ik ó w, k tó ry m ty le lat u fał, b y ła n ie d o zn ies ien ia. – Tak – o d p arł cich o . – Tris tan jes t b ezp ieczn y . M am n ad zieję, że M arie też.

By ła. Na razie b y ła. Ock n ęła s ię, d ręczo n a s en n y mi k o s zmarami, p ó źn y m p o p o łu d n iem. Przez ch wilę wp atry wała s ię w s u fit, zas k o czo n a jeg o b u rą b arwą – g d zie s ię

p o d ziała b iel ś cian jej włas n eg o p o k o ju w ro d zin n y m d o mu ? – p o czy m res ztk i s n u p ry s n ęły , a b o les n a rzeczy wis to ś ć p o wtó rn ie u d erzy ła z całą mo cą, aż d ziewczy n ie zab rak ło o d d ech u , a s erce ś cis n ęło s ię z ro zp aczy i żalu . J es zcze ch ciała p łak ać, jes zcze p o trzeb o wała tej ro zp aczy , ale jej o rg an izm p o raz p ierws zy o d wielu d n i zaczął d o mag ać s ię s wo ich p raw. By ła g ło d n a. Do tej p o ry wy s tarczy ło n ap ić s ię wo d y z k ran u i p o g rąży ć z p o wro tem w letarg u , w tej ch wili jed n ak M arie czu ła wilczy g łó d . Zwlek ła s ię z łó żk a, n ad al n ak ry teg o b ru d n ą, ś mierd zącą k ap ą, jak w d n iu , w k tó ry m tu p rzy b y ła. Os tro żn ie s tawiając s to p y i p rzy trzy mu jąc s ię ś cian y , b o w g ło wie k ręciło s ię jej n iemiło s iern ie z o s łab ien ia i g o rączk i, ru s zy ła d o łazien k i. Włączy ła ś wiatło . Karalu ch y p ierzch ły n a ws zy s tk ie s tro n y , ale M arie n ie zwró ciła n a n ie u wag i. Sp o g ląd ała w lu s tro . Na d ziewczy n ę, k tó rej n ie p o zn awała. Wielk ie, p o d k rążo n e o czy o p rzerażo n y m, n iemal o b łąk an y m s p o jrzen iu , ju ż n ie s zczu p ła, a p o p ro s tu wy ch u d zo n a twarz, o k o lo n a b ru d n y mi, zwis ający mi w s mętn y ch s trąk ach wło s ami, o k tó re k ied y ś tak d b ała, s p ierzch n ięte u s ta, w k tó ry ch k ącik u n ad al b y ły ś lad y k rwi… To n ie b y ła ta ś liczn a, p s zen iczn o wło s a, b łęk itn o o k a d ziewczy n a, za k tó rą ch ło p cy w s zk o le wo d zili zach wy co n y m s p o jrzen iem. Od k ręciła k ran , n ab rała w d ło n ie wo d y i ch lu s n ęła n ią s o b ie w twarz. W n as tęp n ej ch wili p o ch y liła g ło wę. Łzy p o p ły n ęły p o zap ad n ięty ch p o liczk ach . – Nie d am rad y – wy s zep tała. Wró ciła d o p o k o ju i z p o wro tem zwin ęła s ię w k łęb ek n a łó żk u . Walen ie d o d rzwi p o d erwało ją n a ró wn e n o g i. Serce s tan ęło w p ó ł u d erzen ia. Pan ik a zd ławiła g ard ło . – Hej, ży jes z, lalu n iu ?! – u s ły s zała męs k i, zach ry p n ięty g ło s . – Alb o p łacis z za n as tęp n y ty d zień , alb o s ię wy n o s is z! Tak a b y ła u mo wa! To k o n s jerż… Ulg a b y ła o b ezwład n iająca. – Zap łacę – wy s zep tała, b o g ło s o d mó wił jej p o s łu s zeń s twa, ale w n as tęp n ej ch wili zawo łała: – Zaraz zap łacę! – J a my ś lę, że zap łacis z! – tamten jes zcze raz rąb n ął p ięś cią w d rzwi. M arie s łu ch ała jeg o ciężk ich k ro k ó w o d d alający ch s ię k o ry tarzem. Gd y u milk ły , wró ciła d o łazien k i i zn ó w s p o jrzała w lu s tro . M u s i d o p ro wad zić s ię d o p o rząd k u , wy jś ć z p o k o ju i zd o b y ć p ien iąd ze n a ży cie i n a mies zk an ie. Niemal ws zy s tk ie, jak ie miała w k ies zen i k u rtk i, wy d ała n a ten n ajp o d lejs zy , n ajtań s zy p o k ó j w n ajo h y d n iejs zy m mo telu .

Za k ażd y m razem, g d y ro d zice razem z n ią p rzen o s ili s ię d o in n eg o mias ta – a czy n ili to ś red n io co p ó ł ro k u – o jciec u k ry wał to rb ę z k o s zto wn o ś ciami i p ien ięd zmi, tak p rzy n ajmn iej mó wił có rce, w s k ry tce b ag ażo wej n a n ajwięk s zy m d wo rcu k o lejo wy m w o k o licy . M arie n ie miała p o jęcia, d laczeg o tak czy n i, ale n ie p y tała g o o to . Zn ała ty lk o tak ie ży cie: d o my , p ięk n e, wy s tawn e i wy g o d n e, wy n ajmo wan e n a k ilk a mies ięcy i p o rzu can e b ez s ło wa wy jaś n ien ia. Wciąż n o we s zk o ły , n o wi k o led zy i k o leżan k i, z k tó ry mi n ie zd ąży ła s ię p rawd ziwie zap rzy jaźn ić, a ju ż trzeb a s ię b y ło żeg n ać. Nie, n ie żeg n ać, b o o p rzep ro wad zce d o wiad y wała s ię z d n ia n a d zień , n ie p o zo s tawian o jej czas u n a p o żeg n an ia i wy mian ę ad res ó w. – Przen o s imy s ię – tata wy mawiał te d wa zn ien awid zo n e s ło wa o t tak , jak b y mó wił o p o g o d zie. M ama rzu cała mu p y tające s p o jrzen ie, p o czy m b ez s ło wa, n ie czek ając n a wy jaś n ien ie, k tó re b y ć mo że zn ała, zaczy n ała p ak o wać ich włas n y , s k ro mn y d o b y tek . Dwa p u d ła p amiątek , p arę ciu ch ó w, k s iążk i i ju ż ich v an , n o wy , k tó reg o M arie p rzed tem n ie wid ziała, b y ł g o tó w d o d ro g i. On a s ama zb u n to wała s ię n a s amy m p o czątk u , g d y miała k ilk a lat i p o raz p ierws zy mu s iała o p u ś cić p rzed s zk o le, k tó re wp ro s t p o k o ch ała. Do teg o czas u ciąg łe p rzen o s in y b y ły wp is an e w jej zwy k ły ro zk ład d n ia. Ale wted y p o s tawiła s ię o jcu z ty p o wy m d la p ięcio latk i wrzas k iem, p łaczem i cis k an iem zab awk ami. Ro d zice – p amięta to d o d ziś – p o zwo lili jej p ro tes to wać p rzez k ilk a min u t, p o czy m o jciec wziął ją n a k o lan a, mama u k lęk ła o b o k i o b o je p o ważn i, tak p o ważn i, że n awet d o p ięcio latk i to d o tarło , o p o wied zieli jej o zły ch lu d ziach , k tó rzy ś cig ają ich ro d zin ę. – M u s imy u ciek ać, có reń k o . Teraz. Właś n ie d ziś . Do p ó k i tamci n as n ie zn aleźli. Tamci – to s ło wo b y ło n iczy m fatu m wis zące n ad M arie p rzez ws zy s tk ie te lata. Na p o czątk u b y ła p rzerażo n a. Bu d ziła s ię w n o cy w k rzy k iem, s zu k ając ręk i mamy alb o taty , b y u p ewn ić s ię, że Tamci, źli lu d zie, jes zcze ich n ie zn aleźli. Po tem p rzy wy k ła d o p rzep ro wad zek , a p o p aru latach zaczęła p o d ejrzewać, że ro d zice „zły mi lu d źmi” tłu maczy li s wo ją cy g ań s k ą n atu rę. M o że lu b ili p rzen o s ić s ię z miejs ca n a miejs ce i żeb y raz n a zaws ze u ciąć p ro tes ty có rk i, wy my ś lili tak ą o to leg en d ę? Wp rawd zie n ig d y o jca an i matk i n ie p rzy łap ała n a k łams twie, ale… To b y ło ro k temu , g d y d o mek z k art, jak im b y ło b ezp ieczn e, s p o k o jn e ży cie M arie – n o , o p ró cz ciąg ły ch p rzep ro wad zek – ro zs y p ał s ię o t tak , p o p ro s tu . Teg o d n ia wró ciły z mamą ze s zk o ły – mimo że M arie miała s ied emn aś cie lat, n ad al k tó reś z ro d zicó w – co za o b ciach ! – o d wo ziło ją i p rzy wo ziło . Tata, k u jej zd u mien iu , czek ał n a n ie w d o mu , ch o ć p o win ien b y ć w s zp italu , jak k ażd y

s zan u jący s ię ch iru rg . M ama, wid ząc jeg o p o ważn ą, s u ro wą twarz, zb lad ła i p rzy tk n ęła d ło ń d o u s t, jak b y ch ciała p o ws trzy mać k rzy k . – Zn aleźli n as ?! – wy s zep tała. M arie zaś … zro zu miała w tej jed n ej ch wili, że to n ie b y ła żad n a leg en d a, że tamci n ap rawd ę ś cig ają ją i jej ro d zicó w i właś n ie ich zn aleźli. Nim zd ąży ła s ię p rzerazić, tak jak mama, o jciec o d p arł: – Nie. J es zcze n ie. Ale… – Po d ał mamie zd jęcie. On a wzięła je w d wa p alce, s p o jrzała n a to , co p rzed s tawia, i jęk n ęła. – Przep ras zam, Pawełk u , p rzep ras zam! – wy s zep tała b łag aln ie, wy ciąg ając k u n iemu ręce, ale o n s tał n iep o ru s zo n y . Na jeg o twarzy , ś ciąg n iętej g n iewem, n ie d rg n ął an i jed en mięs ień . M arie n ig d y n ie s ły s zała tak ieg o to n u u matk i. Zwy k le to o jciec o co ś ją b łag ał, to o n zab ieg ał o jej u czu cia. On s ię s tarał, p rzy n o s ił k wiaty i p rezen cik i, b y d o s tać w n ag ro d ę jed en jej u ś miech , jed n o ciep łe s p o jrzen ie. Ale n ie d ziś . Co tak ieg o matk a u czy n iła, że o jciec n ie o two rzy ramio n i n ie zamk n ie w n ich żo n y , s zep cząc, że wy b acza, że k o ch a, że ju ż n ic, ju ż ws zy s tk o d o b rze? M arie p o czu ła, że zaraz s ię ro zp łacze. J u ż wied ziała, co jes t n a ty m zd jęciu ! Nie b y ła p rzecież d zieck iem! M atk a z in n y m mężczy zn ą! Tata p rzy łap ał ją n a zd rad zie i teraz wezmą ro zwó d , a o n a, M arie, n ie d o ś ć, że b ęd zie s ię p rzep ro wad zać co p ó ł ro k u , to jes zcze mies zk ać a to z jed n y m, a to z d ru g im! – J ak mo g łaś b y ć tak n ieo s tro żn a? – o d ezwał s ię o jciec s u ch y m, o b cy m to n em. – Narażas z s ieb ie, n arażas z Ro s eM arie, n ie mó wiąc ju ż o mn ie, a to ws zy s tk o d la jed n ej ch wili p rzy jeg o g ro b ie? Gro b ie?! M arie ju ż n ic n ie ro zu miała. M atk a p o s zła n a czy jś g ró b , a o jciec tak s ię o to wś ciek a?! To ch y b a lep iej, że p o s zła n a g ró b , a n ie d o ży jąceg o ! Kimk o lwiek ten k to ś b y ł! – M u s iałam, Pawełk u , n ap rawd ę mu s iałam – wy jęczała So n ia. Ojciec s p o jrzał n a n ią… tak … że M arie – i n ie ty lk o o n a – p o czu ła to jak u d erzen ie. W jeg o d o b ry ch , k o ch ający ch o czach b y ła p o g ard a. – Po wied z to s wo jej có rce, g d y p o rwą ją i zaczn ą to rtu ro wać, p o wied z, że n araziłaś ją n a ś mierć z p o wo d u k o g o ś , k to n ie ży je o d o s iemn as tu lat. Po wied z to Ro s eM arie, g d y w k o ń cu wład u ją jej d wie k u le w s erce, jed n ą w łeb . – Paweł, b łag am… Nie p rzy Ro s eM arie… ! – J es t p rawie d o ro s ła. M u s i zd awać s o b ie s p rawę z n ieb ezp ieczeń s twa, n a jak ie ją

n araziłaś . i

Ojciec o d wró cił wzro k o d matk i i s p o jrzał n a M arie, k tó ra s tała b lad a ś mierteln ie p rzerażo n a w k o ry tarzu ich ś liczn eg o , jas n eg o d o mk u n a

p rzed mieś ciach Neap o lu . W jeg o o czach n ie b y ło ju ż p o g ard y , a miło ś ć, p rzemies zan a ze s trach em o jed y n e d zieck o , k tó re k o ch ał cały m s ercem. So n ia n ig d y n ie p o zwo liła mu n a tak ą miło ś ć d o s ieb ie. On zaws ze b y ł d la n iej n amias tk ą Rau la. Po g o d ził s ię z ty m. Ży ł z tą ś wiad o mo ś cią. Zn o s ił jej ch łó d b ez s ło wa s k arg i. Aż d o d ziś . Teg o d n ia M arie, a właś ciwie Ro s eM arie – tak ie imię d o s tała n a ch rzcie i tak z u p o rem g o d n y m lep s zej s p rawy mó wili d o n iej ro d zice – p o s zła za o jcem d o jeg o g ab in etu , matce zamk n ął d rzwi p rzed n o s em, u s iad ła w g łęb o k im fo telu , tak jak k azał, a o n s am u k lęk n ął p rzed n ią, u jął jej zimn e, d rżące d ło n ie we włas n e i o p o wied ział całą h is to rię, s tras zn ą h is to rię ich ro d zin y . Teg o d n ia p o raz p ierws zy i o s tatn i u s ły s zała to imię: Rau l d e Lu ca. Pad ły s ło wa: mafia, Cy p r, n ark o ty k i, b ro ń , miliard y eu ro . Wres zcie: ś mierć i b o h ater. Ch o ć d la n iej ó w Rau l p o zo s tał n ie b o h aterem, a k imś , k to p rzed ch wilą o mało n ie ro zb ił ich ro d zin y . Kimś , p rzez k o g o mu s zą u ciek ać i b ęd ą u ciek ać aż d o ś mierci. Wres zcie k imś , d la k o g o matk a ry zy k o wała ży ciem jej, s wo jej có rk i. – M u s iała g o b ard zo k o ch ać… – M arie u s ły s zała s wo je s ło wa, n im zd ąży ła u g ry źć s ię w języ k . Oczy Pawła p o ciemn iały . – Przep ras zam, tatu s iu , ja n ie ch ciałam… – Tak . Bard zo g o k o ch ała. J a też. Ale b ard ziej k o ch am cieb ie, Ro s eM arie. M u s is z mn ie teraz u ważn ie wy s łu ch ać. Kiwn ęła g ło wą. By ła g o to wa u czy n ić ws zy s tk o , b y p rzeg n ać cień z jeg o jas n y ch , k o ch ający ch o czu . – Gd y o n i n as zn ajd ą, a mo że tak s ię s tać, mu s is z… Te s ło wa, wy p o wied zian e cich y m, ale s tan o wczy m g ło s em ro k temu , wracały d o d ziewczy n y właś n ie w tej ch wili, g d y p o n ało żen iu ciemn o b rązo wej p eru k i i o k u laró w, k u p io n y ch p o d ro d ze, i n aciąg n ięciu n a czo ło czap k i z d as zk iem – „mu s is z s ię zmien ić n ie d o p o zn an ia, to p o p ierws ze” – wy ch o d ziła z o b s k u rn eg o p o k o ju , n ajp ierw u p ewn iws zy s ię, że k o ry tarz jes t p u s ty , p rzemy k ała p o s ch o d ach n a d ó ł, a p o tem, u d ając s p o k ó j i o b o jętn o ś ć, s zła p rzez h o l, mijała k o n s jerża, k tó ry rzu cał za n ią: – Alb o p łacis z, alb o s ię wy n o s is z, laleczk o ! Ch o ciaż za jed n ą n o c mo żes z zap łacić d u p cią! – i wy ch o d ziła n a p ary s k ą u licę, s k ąp an ą w p ro mien iach

zach o d ząceg o s ło ń ca.

ROZDZIAŁ VII

ris tan a o b u d ziła k rzątan in a n a p o k ład zie s amo lo tu . Wid ać zb liżali s ię d o Eu ro p y , b o s teward es y ś mig ały tam i z p o wro tem, ro zn o s ząc g o rące p o s iłk i i n ap o je. J ed n a z n ich p o ch y liła s ię k u n iemu , u k azu jąc b ez s k ręp o wan ia ap ety czn y

T

ro wek międ zy b u jn y mi p iers iami, i p rzy jęła zamó wien ie. Po tarł twarz zmęczo n y m g es tem. Wp rawd zie zd rzemn ął s ię g o d zin ę, mo że d wie, ale tak i s en n ie p rzy n ió s ł o d p rężen ia. Ch ło p ak czu ł k ażd y mięs ień w n ap ięty m d o g ran ic mo żliwo ś ci ciele. To b y ła n o rmaln a reak cja p rzed n ieb ezp ieczn y m zad an iem: o rg an izm s zy k o wał s ię n a n ajwięk s zy wy s iłek , a Tris tan p rzy n ajmn iej miał p ewn o ś ć, że n ie zawied zie s ameg o s ieb ie, ale k o mfo rto we to n ie b y ło . Ws tał i p rzes zed ł d o łazien k i, b y o d ś wieży ć s ię p rzed ląd o wan iem. W ty m mo men cie zad zwo n ił telefo n . Tris tan rzu cił o k iem n a wy ś wietlacz. Wp rawd zie d ziś h item b y ły h o lo fo n y , k tó re wy ś wietlały h o lo g ram ro zmó wcy w czas ie rzeczy wis ty m p rzed to b ą lu b n a ek ran ie, ale te zab aweczk i mó g ł n amierzy ć k ażd y , k to d y s p o n o wał o d p o wied n im s p rzętem. Dawn e telefo n y k o mó rk o we, s zczeg ó ln ie wy p o s ażo n e w k o d er ATP, b y ły n iezb ęd n e ty m, k tó rzy n ie ch cieli b y ć ś led zen i i p o d s łu ch iwan i. Tak im jak R, k tó ry wy ś wietlił s ię teraz Tris tan o wi. R jak Rau l. Sk o ro o jciec d zwo n i p o d czas lo tu , zn aczy , że to co ś p iln eg o . Od eb rał n aty ch mias t. – Słu ch aj, Tris – zaczął Rau l – mieliś my tu p ewien p ro b lem. Razem z Dan ielem p o d ejrzewaliś my , że n as z p rzy jaciel alb o mó j p rzeło żo n y maczali ręce w cały m ty m zamies zan iu … Zamies zan ie? To d o p rawd y s p o re n ied o mó wien ie – p o my ś lał Tris tan , ale ro zu miał o jca. M imo zab ezp ieczeń o b aj n ie d o k o ń ca wierzy li, że tech n o lo g ia ATP rzeczy wiś cie ch ro n i ich ro zmo wę w s tu p ro cen tach . – Na s zczęś cie zn aleźliś my s zczu ra, k tó ry wy s tawił lip n ą fak tu rę. M o żn a p o wied zieć, że b y ł to n ies zczęś liwy zb ieg o k o liczn o ś ci: fak tu ra, ś mierć n as zy ch p rzy jació ł i zag in ięcie p ewn ej d ziewczy n y , ale… te trzy fak ty co ś łączy . No p ewn ie, że łączy . I to n ie co ś , a k to ś : ty , tato – d o my ś lił s ię Tris tan , ale n ie

o d ezwał an i s ło wem. On miał s łu ch ać, a n ie wy mąd rzać s ię. – Dziewczy n ę u d ało s ię o d n aleźć… – Zn aleźliś cie M arie?! – wy k rzy k n ął, n im zd ąży ł p aln ąć s ię w u s ta. – Ows zem. M ó j p rzy jaciel jes t n ieo cen io n y . Wiemy , g d zie p rzeb y wa w tej ch wili, i b ęd ziemy p iln o wać k ażd eg o jej k ro k u . Zn as z Pary ż… Tak , Tris tan s p ęd ził w ty m mieś cie u p o jn e trzy lata co lleg e’u . Uś miech n ął s ię mimo wo ln ie d o ws p o mn ień … Pięk n a p o g o d a, p ełn e ży cia mias to i u ro cze, zaws ze g o to we n a flirt Fran cu zk i… – Pro s to z lo tn is k a u d as z s ię d o M o n tro u g e. Do k ład n y ad res d o s tan ies z p ó źn iej. Nie mu s zę ci p rzy p o min ać, że liczy s ię d o s ło wn ie k ażd a s ek u n d a? Tris tan p rzewró cił ty lk o o czami. Nie, o jciec n ie mu s iał mu ciąg le teg o p o wtarzać. To zro zu miałe, że d ziewczy n a b y ła w ś mierteln y m n ieb ezp ieczeń s twie i w k ażd ej ch wili mó g ł ją d o p aś ć b an d zio r z mafii. – Sp o k o jn ie. Po jad ę wp ro s t p o d jej d o m – mru k n ął. – M am łap ać tak s ó wk ę czy s tać n as n a wy n ajęcie s amo ch o d u ? – zażarto wał. W p ien iąd ze b y ł d o b rze zao p atrzo n y . Wy s tarczy ło b y n a k ilk a mies ięcy wy s tawn eg o ży cia. Szk o d a, że o jciec n ie b y ł tak h o jn y , g d y wy s y łał Tris tan a n a s tu d ia. Wted y d o p iero b y zab alo wał. Teraz jes t n a s łu żb ie i cies zy ć s ię lu k s u s ami raczej n ie b ęd zie. – Ró b , co ch ces z, b y le n ie tracić b ez s en s u czas u . Po d ro d ze d o n as zej zg u b y mu s is z zah aczy ć o p ewn e miejs ce, g d zie zo s tawio n o d la cieb ie p rzes y łk ę. Będ zie w n iej co ś , co lu b is z. Tris tan u ś miech n ął s ię. Bro ń . Do b ra, n iezawo d n a b ro ń . Sig s au er l-c, tak i s am jak o jca? We Fran cji n a p ewn o s ię p rzy d a. I n ie ch o d ziło tu o mafię, k tó ra p o lu je n a d ziewczy n ę. Fran cja b y ła to czo n a p rzez rak a zwan eg o terro ry zmem. Nie b y ło d n ia b ez b ru taln eg o zamach u , w k tó ry m g in ęli p rzy p ad k o wi lu d zie. Pary ż b y ł tak o b s tawio n y k amerami, że w cen tru m an ty terro ry ś ci wy łap ali ju ż ch y b a ws zy s tk ich o s zo ło mó w, ale o s iąg n ęli ty lk o ty le, że ISIS p rzen io s ło s ię n a p rzed mieś cia i d o mn iejs zy ch miejs co wo ś ci. Cały k raj b y ł s p araliżo wan y s trach em. Tris tan o wi b y ło jed n ak w to g raj. Im więk s zy ch ao s , ty m łatwiej zwiać. Nawet z n as to letn ią, s p an ik o wan ą d ziewczy n ą u b o k u … – Uważaj n a s ieb ie. Uważaj n a n ią – d o k o ń czy ł Rau l i ro złączy ł s ię. Samo lo t zaczął łag o d n ie zn iżać lo t. *

M arie zatrzy mała s ię n a p ro g u mo telu , o s zo ło mio n a ś wiatłem, g warem i p o ś p iech em mijający ch ją lu d zi. Przy mk n ęła n a ch wilę o czy , p o zwalając zach o d zącemu s ło ń cu łag o d n ie p ieś cić jej twarz. Ile d n i s p ęd ziła w ciemn ej b ru d n ej n o rze n a d ru g im p iętrze? Nie miała p o jęcia. Sło ń ce i ś wieże p o wietrze o s zo ło miło ją n a p arę s ek u n d . Ale n ie miała czas u , b y ro zk o s zo wać s ię letn im p ary s k im wieczo rem. Od g arn ęła wło s y , w k tó ry ch zatań czy ł zb łąk an y wiatr, p o czy m wy s zła n a u licę, b y n aty ch mias t zn ik n ąć w tłu mie p rzech o d n ió w i tu ry s tó w.

Os try d źwięk o ży wiłb y tru p a. Ho n d a, p ro wad zo n a d o tej p o ry p ewn ą ręk ą Dan iela v an d er Welta, zatań czy ła n a jezd n i. Rau l s p o jrzał n a p rzy jaciela zd u mio n y , b o ten , zamias t p ro wad zić s amo ch ó d , s zu k ał czeg o ś p o k ies zen iach . Wres zcie wy ciąg n ął min iatu ro wy k o mu n ik ato r. To ten p rzed mio t wy d awał z s ieb ie wś ciek łe p is k i. – Ch o lera. Wied ziałem, że tak b ęd zie – wark n ął v an d er Welt. – Two ja zg u b a właś n ie wy s zła z mo telu , g d zie s ied ziała d o tej p o ry p rzez ład n y ty d zień . – M ó wis z o M arie So lay ? – Właś n ie o n iej. Us tawiłem s p rzęt n a ro zp o zn awan ie twarzy . Ko mp u ter p rzes y ła s y g n ał i o b raz d o k o mu n ik ato ra, jeś li ty lk o wy k ry je o b iek t. I p rzed ch wilą wy k ry ł. M arie wy s zła z mo telu i id zie… Nie wiem, d o k ąd id zie, b o zn ik n ęła z p o la wid zen ia tej k amery . Rau l zak lął. – Tris tan jes zcze n ie wy ląd o wał. – M iałem o d wieźć cię n a lo tn is k o , ale lep iej b ęd zie, jeś li n aty ch mias t wró cimy d o d o mu . Nie ch cę jej s tracić p o n o wn ie. Od s zu k an ie tej d ziewczy n y zajęło mi n iemal cały d zień . – Nie mo żemy p o zwo lić s o b ie n a s tratę ch o ćb y min u ty . J ed ziemy d o cieb ie. J eżeli mo g ę jak o ś p o mó c… – J eżeli ją zg u b ię, o ws zem, b ęd ę p o trzeb o wał two jej p o mo cy . J eżeli n ie, ja b ęd ę jej p iln o wał, ty zaczn ies z n ap ro wad zać Tris tan a. – Deal. – M y ś lis z, że ty lk o my ją n amierzamy ? – Dan iel s p o jrzał n a Rau la p y tająco . Ten p o k ręcił g ło wą. – Nie mam tak ich złu d zeń . *

Czło wiek Bez Twarzy – tak o n im mó wio n o , zaws ze zn iżając p rzy ty m g ło s . Gd y b y u s ły s zał o d k o g o ś to o k reś len ie, ten k to ś zaliczy łb y n aty ch mias t k u lę w łeb . O s o b ie mó wił „Co jo n ” i to b y ła jeg o o ficjaln a k s y wk a. Nawet p o licja n ie zn ała jeg o p rawd ziweg o imien ia i n azwis k a. Za to d o s k o n ale wied ziała, czy m s ię ten b an d zio r zajmu je, a b y ło teg o s p o ro … Nark o ty k i? Pro s zę b ard zo . Bro ń ? Rzad k o , to g o n ie rajco wało . Sieć b u rd eli? J ak n ajb ard ziej. Han d el lu d zk imi n arząd ami? J es zcze lep iej. Lu d zie zn ik ali o t tak , p o ry wan i w b iały d zień , czas em ze s wo ich d o mó w. Od n ajd o wan o p o tem ich zmas ak ro wan e, o k aleczo n e zwło k i w o d lu d n y ch miejs cach , wy p ły wały n a p o wierzch n ię rzek i czy jezio ra, ale n ajczęś ciej zro zp aczo n e ro d zin y n ie d o s tawały i teg o . J ed n ak Co jo n s p ecjalizo wał s ię w czy m in n y m, w czy mś tak o d rażający m, że ty lk o n ieliczn i d ecy d o wali s ię z n im k o n k u ro wać. Dziecięca p ro s ty tu cja, d o s tarczan ie to waru n ajwięk s zy m d ewian to m, b u rd ele d la zb o czeń có w, n ek ro filó w, s ad y s tó w – o to , co b y ło o czk iem w g ło wie tej k reatu ry . By ł n iek wes tio n o wan y m k ró lem b ru d n eg o s u ten ers twa. M afia s p ecjaln ie s ię w ten ry n ek n ie an g ażo wała, b o s p rzed awan ie d zieci d o b u rd eli n ie b y ło d o b rze wid zian e. Ty ch , k tó rzy n a d an y m teren ie b y li p rzed n im, Co jo n b ezwzg lęd n ie elimin o wał, a n o wi p o s zu k iwacze łatwy ch p ien ięd zy o mijali jeg o tery to riu m s zero k im łu k iem. Zła s ława, jak ą s ię cies zy ł w n ajn iżs zy ch k ręg ach p iek ieł, s k u teczn ie o d s tras zała p o ten cjaln y ch k o n k u ren tó w. Po licja n ie miała n ań żad n y ch h ak ó w. Ws zy s cy wied zieli, czy m s ię zajmu je, n ik t n ie b y ł w s tan ie mu teg o u d o wo d n ić. By ł b o g aty m ren tierem, wy n ajmo wał lo k ale ag en cjo m to warzy s k im. Ty lk o ty le. Prawo teg o n ie zab ran iało . A że w ty ch lo k alach n ajo b leś n iejs zy ch zb o czeń có w o b s łu g iwały p o rwan e z u lic Rio d e J an eiro , Ban g k o k u czy M o s k wy d zieci… Nik t n ig d y n ik o g o za ręk ę n ie złap ał. Co jo n miał s wo ich lu d zi, d o b rze o p łacan y ch lu d zi, ws zęd zie. Tak że w p o licji. Do s tawał cy n k o n alo cie n a jak iś lo k al d o s tateczn ie wcześ n ie, b y p o zb y ć s ię n iewy g o d n eg o to waru . Gd y in s p ek to rzy wch o d zili d o ś ro d k a, witały ich u p rzejme, s zczęś liwe, d o b rze trak to wan e, a p rzed e ws zy s tk im p ełn o letn ie d ziwk i. Dzieci i p ro s ty tu tk i trzy man e tam p o d p rzy mu s em zn ik ały b ez ś lad u . Ten właś n ie czło wiek d o s tał k ilk a d n i temu in fo rmację, że n a jeg o teren ie p o jawiła s ię ś wieża k rew. Samo tn a, zag u b io n a, a co n ajważn iejs ze b ard zo p ięk n a – tak zap ewn iał h o telo wy cieć. Po d rzu cił Co jo n o wi n awet jej zd jęcie, ś ciąg n ięte z n ag ran ia h o telo weg o mo n ito rin g u . Ten s p o jrzał p rzelo tn ie n a fo tk ę, p o czy m u jął ją w d wa p alce, u n ió s ł b liżej u k ry ty ch p o d k ap tu rem o czu . Przy g ląd ał s ię ch wilę

s mu tn ej twarzy d ziewczy n y , zag u b io n emu s p o jrzen iu n ieb ies k ich o czu , d łu g im, jas n y m wło s o m, a p o tem rzek ł o b o jętn ie, zn iek s ztałco n y m p rzez k rtan io wy k o mu n ik ato r g ło s em: – M o że b y ć. Zg arn iemy ją. – Ty lk o n ie z mo jej firmy ! Kto ś mo że s ię p o n ią zg ło s ić i co wted y ? Wy rzu cą mn ie z ro b o ty – zaczął s k o mleć p łaczliwy m g ło s em k o n s jerż o b s k u rn eg o mo telu w jed n ej z p ars zy ws zy ch d zieln ic Pary ża. – Zd ejmiemy ją z u licy . Daj mi zn ać, g d y s ię ru s zy . Cieć n iemal u cało wał d ło ń Czło wiek a Bez Twarzy . Niemal, b o ten ręce zaws ze ch o wał w d łu g ich ręk awach s zy ty ch n a zamó wien ie s zat. Nie u b rań , n ie k o s zu l, n ie mary n arek , a właś n ie s zat. M ó wio n o , że całe jeg o ciało jes t s tras zliwie zn iek s ztałco n e, że czas zk ę ma p o s k lejan ą n iczy m p o twó r Fran k en s tein a – tak g o czas em p o tajemn ie też n azy wan o . M ó wio n o też, że jeg o twarz jes t ró wn ie o d rażająca co p ro ced er, k tó ry m s ię tru d n i. Ale n ik t jej n ie wid ział. Po d o b n o p rzy d ziewczy n ach , k tó re b rał d o s ieb ie co jak iś czas , zrzu cał te s wo je s zaty ro d em z o p o wieś ci o wamp irach , p o d o b n o ty lk o im p o k azy wał to , co zo s tało z jeg o twarzy – p o wy p ad k u ? p o s trzale? – n ik t teg o n ie wied ział, ale o n e – jak wch o d ziły d o ws p an iałeg o ap artamen tu n a o s tatn im p iętrze wieżo wca w cen tru m Pary ża, tak ży wy ch n ik t ich ju ż n ie o g ląd ał. Zas ilały zap ewn e b azę o rg an ó w d la b o g aczy , k tó rzy p o trzeb o wali n o wej n erk i czy wątro b y . Ten właś n ie czło wiek zain teres o wał s ię M arie So lay . I o n właś n ie wy s łał s wo ich lu d zi, b y ją u p o lo wali…

M arie k lu czy ła p o mieś cie d o p ó źn eg o wieczo ru . Pamiętała s ło wa o jca: „Czy jes teś ś led zo n a, czy n ie, zaws ze p ró b u j zg u b ić p o ś cig ”. Og ląd ała s ię za s ieb ie, zmien iała n ag le k ieru n ek mars zu alb o zn ien ack a p rzeb ieg ała p rzez u licę. Wres zcie p ewn a, że n ik t za n ią n ie id zie, ru s zy ła w s tro n ę d wo rca M o n tp arn as s e. To tam, w jed n ej ze s k ry tek , k tó rej n u mer Paweł zd rad ził có rce i żo n ie, g d y ty lk o p rzen ieś li s ię d o Pary ża, zn ajd o wała s ię to rb a z cen n ą zap ewn e zawarto ś cią. Co n ią b y ło ? Teg o ju ż n ie p o wied ział. M arie za ch wilę s ię p rzek o n a. To , co Paweł zo s tawił có rce, mo że o calić jej ży cie. Alb o wp ro s t p rzeciwn ie… * Samo lo t d o tk n ął k o łami p ły ty lo tn is k a. Po tęľżn a mas zy n a p o d s k o czy ła n a p as ie raz

i d ru g i, wres zcie zaczęła h amo wać. Tris tan b y ł jed n y m z p ierws zy ch , k tó rzy o p u ś cili k las ę b izn es . Szy b k im k ro k iem s k iero wał s ię k u s tan o wis k u o d p rawy . Ch wilę zas tan awiał s ię, k tó ry m z k ilk u p as zp o rtó w ma s ię p o s łu ży ć, wres zcie wy jął fran cu s k i. Ob y watele teg o k raju cies zy li s ię k ilk o ma p rzy wilejami, k tó ry ch n ie miał n ik t in n y . Bez p rzes zk ó d p rzes zed ł k o n tro lę. Teraz jes zcze wy p o ży czaln ia s amo ch o d ó w i… Telefo n ro zb rzmiał p o n o wn ie. Ojciec. – Tris tan , p o s p ies z s ię – czy żb y w jeg o s p o k o jn y m zazwy czaj, o p an o wan y m g ło s ie mo żn a b y ło wy czu ć to n p an ik i? – Id ę właś n ie d o s tan o wis k a Hertza. – Daj s p o k ó j z Hertzem! Łap tak s ó wk ę i jed ź tam! Naty ch mias t! – Tam to zn aczy g d zie? – Prawd o p o d o b n ie d wo rzec M o n tp arn as s e. – Ok ej, mo g ę… Nie zd ąży ł zap y tać, czy mo że p o d ro d ze p rzejąć p rzes y łk ę, k tó ra czek ała n ań w Pary żu , b o Rau l p o p ro s tu s ię ro złączy ł.

M arie s zy b k im k ro k iem, jak zres ztą ws zy s cy d o o k o ła, zmierzała k u h ali g łó wn ej d wo rca M o n tp arn as s e. Drzwi ro zs u n ęły s ię p rzed n ią i zn alazła s ię w tłu mie s p ies zący ch we ws zy s tk ie s tro n y lu d zi. Dwó ch mężczy zn wb ieg ło b o czn y mi d rzwiami w ty m s amy m mo men cie. Wied zieli, k o g o s zu k ają, więc zau waży li ją n aty ch mias t. On a ich n ie. Ru s zy ła p ro s to w k ieru n k u s iep aczy Co jo n a. Tris tan wy s iad ł z tak s ó wk i, g d y ty lk o zah amo wała p rzed d wo rcem. W s łu ch awce ro zb rzmiewał co raz b ard ziej zan iep o k o jo n y g ło s v an d er Welta, b o to o n teraz p ro wad ził ch ło p ak a, mając p rzed o czami o b raz ze ws zy s tk ich d wo rco wy ch k amer. Rau l wo lał s ię n ie d o my ś lać, w jak i s p o s ó b włamał s ię d o cen tru m mo n ito rin g u i co mu g ro zi, g d y b y g o n ak ry li… – M arie mas z n ap rzeciwk o . J es t jak ieś s to p ięćd zies iąt metró w o d cieb ie. J ed en z n ich zach o d zi ją o d p rawej, jeg o p o win ien eś ju ż wid zieć. – Wid zę – mru k n ął Tris tan , czu jąc u d erzen ie ad ren alin y . By ł – w p rzeciwień s twie d o tamteg o – n ieu zb ro jo n y . Nie zd ąży ł p rzejąć p rzes y łk i z p is to letem. Tamten n a p ewn o miał p o d mary n ark ą s p lu wę. A mo że i jes zcze jed n ą za p as k iem s p o d n i…

– Dru g i b ęd zie zach o d ził ją o d ty łu . Najp ierw mu s is z p o zb y ć s ię teg o p ierws zeg o . – Dan iel, n ie mó w mi, co mam ro b ić – wark n ął ch ło p ak . – A w o g ó le to n ic n a razie n ie mó w. Ru s zy ł b ieg iem, co n a d wo rcu p ełn y m s p ies zący ch d o k ąd ś lu d zi n ie b y ło n iczy m d ziwn y m. Ro ztrącał ich , p rzes k ak iwał p rzez to rb y p o d ró żn e i walizk i, n ie o g ląd ając s ię za s ieb ie, n ie p rzep ras zając za p rzewró co n e b ag aże, n ie s łu ch ając zło rzeczeń . Dło ń zacis k ał n a o s trzu n o ża, k tó ry jes zcze w tak s ó wce wy ciąg n ął z to rb y i u k ry ł w ręk awie mary n ark i. J ed en z b an d zio ró w b y ł co raz b liżej. J es zcze trzy s u s y , d wa, wres zcie… ! Tris tan , n ie zwaln iając, wb ił o s try , cien k i, mo cn y n ó ż aż p o ręk o jeś ć – p ro s to w n erk ę b an d zio ra. Ten p ad ł jak p o d cięty . Ch wilę p ó źn iej ju ż n ie ży ł. Ch ło p ak b ieg ł d alej, n ie o g ląd ając s ię za s ieb ie.

M arie p o s p ies zn ie zd ążała d o s ch o d ó w p ro wad zący ch n a an tres o lę. Nic n ie zap o wiad ało teg o , co ją za ch wilę czek a… Zan iep o k o jo n a u jrzała k ątem o k a jak iś ru ch p o p rawej s tro n ie, k to ś b ieg ł p rzez h alę, s p ies ząc s ię p ewn ie n a p o ciąg . Ścig ały g o k rzy k i i p rzek leń s twa o b u rzo n y ch p o d ró żn y ch . Nag le jak iś czło wiek , p aręn aś cie metró w p rzed n ią, p o tk n ął s ię i u p ad ł. Un io s ła b rwi ze zd u mien ia i…

Trzy o g łu s zające s trzały , jed en p o d ru g im, s p rawiły , że p as ażero wie w cały m wielk im h o lu zamarli b ez ru ch u , ale ju ż w n as tęp n ej ch wili lu d zk a ciżb a ru n ęła w p an ice p rzed s ieb ie, tratu jąc ws zy s tk o , co s tało n a jej d ro d ze. Dzieck o n ie d zieck o , b ag aż n ie b ag aż – n ic n ie mo g ło p o ws trzy mać o s zalałeg o z p rzerażen ia tłu mu .

W ch wili g d y s trzelan o tak b lis k o n iej, M arie zatrzy mała s ię g wałto wn ie jak ws zy s cy d o o k o ła. Z jej g ard ła wy d arł s ię n i to jęk , n i to p is k . Ws p o mn ien ie n o cy , g d y zamo rd o wan o jej ro d zicó w, u d erzy ło w n ią n iczy m taran . J u ż miała s ię rzu cić d o u cieczk i, g d y n ag le… p o czu ła zacis k ające s ię n a ramien iu p alce i co ś o s treg o wb iło s ię w jej w ło p atk ę. Szarp n ęła s ię w p an ice, ale g ło s zamarł jej w g ard le. Od d ech też. Ru n ęła w czerń . Ban d zio r jed n y m ru ch em zag arn ął n iep rzy to mn ą d ziewczy n ę i n ie zwaln iając k ro k u , n iezatrzy my wan y p rzez n ik o g o , a ju ż n a p ewn o n ie p rzez ro zh is tery zo wan y ch lu d zi u my k ający ch p rzed czło wiek iem z b ro n ią, ru s zy ł b ieg iem k u jed n emu z wy jś ć.

M arie, k tó rą p rzed ch wilą Tris tan miał tak b lis k o , zaled wie p arę metró w p rzed s o b ą, n ag le zn ik n ęła. Tłu m p ch n ął g o w p rzeciwn y m k ieru n k u , ale o n mimo to zatrzy mał s ię i ro zejrzał. Nig d zie n ie wid ział d ziewczy n y . Za s o b ą miał faceta, k tó reg o załatwił n o żem. To n ie o n s trzelał. Po cio s ie w n erk ę n ik t n ie b y łb y w s tan ie u n ieś ć s p lu wy . Więc k to ? – Dan iel, d o ch o lery , s ły s zy s z mn ie?! – k rzy k n ął s fru s tro wan y d o g ran ic. – Gd zie o n a jes t?! Od p o wied ziała mu cis za. M u s iał s ię ru s zy ć, n im zwró ci n a s ieb ie u wag ę s łu żb . Sto jąc p o ś ro d k u b ieg ający ch we ws zy s tk ie s tro n y lu d zi, za b ard zo rzu cał s ię w o czy . Wy b rał n a ch y b ił trafił k tó reś z b o czn y ch wy jś ć. Wy p ad ł n a zewn ątrz. – Zg arn ęli ją – u s ły s zał g ło s Dan iela i p ry ch n ął wś ciek le. Teg o s am ju ż zd ąży ł s ię d o my ś lić. – Sp arto liłem to – wark n ął p rzez zaciś n ięte zęb y . – Daj s p o k ó j. Sp ró b u ję ją o d n aleźć, a ty … b ąd ź g d zieś w p o b liżu . Tris tan z wś ciek ło ś cią k o p n ął p u s zk ę p o p iwie. Sp arto lił to k o n certo wo ! Ale co in n eg o mó g ł zro b ić? Wy elimin o wał jed n eg o z n ap as tn ik ó w. M iał M arie n iemal n a wy ciąg n ięcie ręk i. Tamten d ru g i, k tó ry zach o d ził ją z p rawej s tro n y , b y ł za d alek o . M u s iał więc b y ć jes zcze k to ś … Nag le zmartwiał, czu jąc lu fę p is to letu p rzy s tawio n ą d o s k ro n i. Zareag o wał o d ru ch o wo : u n ik i cio s k an tem d ło n i w k rtań . Niemal n a ś lep o , ale celn y . Pis to let s tu k n ął g łu ch o o tro tu ar. Tris tan jed n y m ru ch em ch wy cił za ręk o jeś ć, o b ró cił s ię i teraz to o n celo wał z g lo ck a w g ło wę n ap as tn ik a łap iąceg o p o wietrze k ró tk imi h au s tami n iczy m ry b a wy rzu co n a n a b rzeg . Bez wah an ia p o ciąg n ął za s p u s t. „Nie zo s tawiaj za p lecami ży weg o wro g a”. Tamten rzu cił s ię w k o n wu ls jach i zn ieru ch o miał. To b y ł ten d ru g i, k tó ry p o lo wał n a d ziewczy n ę, ale jej n ie d o p ad ł. Gd zie jes t trzeci? Gd zieś za n im zawy ł s iln ik ru s zająceg o n a n ajwy żs zy ch o b ro tach s amo ch o d u . Zaraz p o tem ro zleg ły s ię s trzały . Po cis k s mag n ął Tris tan a w ramię. Nie czek ał, aż d ru g i trafi g o w s erce czy g ło wę, u s k o czy ł za b eto n o wą k o lu mn ę. Samo ch ó d zb liżał s ię. Ch ło p ak ch wy cił p is to let w o b ie ręce i zamarł w b ezru ch u . Tamci s trzelali, żeb y s trzelać; o n s trzelał, żeb y zab ić. Wy celo wał d o k ład n ie, z zimn ą p recy zją, ch o ć s erce waliło mu jak o s zalałe, a w ży łach p u ls o wała czy s ta ad ren alin a. Strzelił. Bach ! Bach ! Bach ! Przed n ia s zy b a p o tężn eg o SUV-a p o s zła w p ro ch . Gło wa k iero wcy ek s p lo d o wała. SUV s k ręcił g wałto wn ie i wb ił s ię w k o lu mn ę, za k tó rą p rzed s ek u n d ą b y ł Tris tan . Przed s ek u n d ą,

o ws zem, ale teraz d o p ad ał ju ż d rzwi p as ażera i s zarp ał za k lamk ę. Ze ś ro d k a p ad ł k o lejn y s trzał i jes zcze jed en . Przy p ad ając d o ziemi, zn ó w p o czu ł s mag n ięcie o g n ia, ty m razem n a s k ro n i. Zu p ełn ie s ię ty m n ie p rzejął. Do p ó k i o n s am mo że p o ciąg ać za s p u s t, b ęd zie walczy ł. Wy s k o czy ł w g ó rę, s trzelając raz p o raz. Pis to let tamteg o o d p o wied ział o g n iem i u milk ł rap to wn ie. Na s zy b ę b ry zn ął p o to k k rwi. Ws zy s tk o n ag le u cich ło . Tris tan p rzy warł p lecami d o d ru g iej k o lu mn y i s tarał s ię u s p o k o ić o d d ech . Wy jrzał o s tro żn ie. We wn ętrzu s amo ch o d u n ie p o ru s zał s ię ju ż n ik t. Co fn ął s ię, n ad al trzy mając b ro ń g o to wą d o s trzału . Krew s p ły wała mu p o s zy i i ramien iu , ws iąk ając w materiał k o s zu li, n ie zwracał n a to jed n ak u wag i. Czy d ziewczy n a jes t w s amo ch o d zie? Ty lk o to g o in teres o wało . W d wó ch s u s ach zn alazł s ię p rzy SUV-ie, s zarp n ął za k lamk ę. Drzwi o two rzy ły s ię n a całą s zero k o ś ć. Ciało jed n eg o z tamty ch wy p ad ło n a zewn ątrz, b ro cząc k rwią. Dru g i o p ierał p rzes trzelo n ą g ło wę o k iero wn icę. Nie licząc d wó ch tru p ó w s amo ch ó d b y ł p u s ty . Bag ażn ik ! M o g li u k ry ć ją w b ag ażn ik u ! Do p ad ł ty ln y ch d rzwi. Otwo rzy ł je. I… By ła tu ! Leżała zwin ięta w p o zy cji emb rio n aln ej. Nieru ch o ma. W p ierws zej ch wili p rzeraził s ię, że n ie zd ąży ł, że tamty m u d ało s ię ją załatwić, ale g d y ch wy cił n a ręce b ezwład n e ciało d ziewczy n y i p rzy cis n ął d o p iers i, p o czu ł b icie jej s erca i o d etch n ął z u lg ą. – Po łó ż ją – p ad ło n ies p o d ziewan ie. Tris tan p o d erwał g ło wę i… p atrzy ł wp ro s t w lu fę wy celo wan eg o w s ieb ie p is to letu . To b y ł ten b an d zio r, k tó reg o b rak o wało w łamig łó wce. – Po łó ż ją, a p rzeży je. J es t d la n as cen n a. Po tem ws tań , ty lk o p o wo li – p o wtó rzy ł, a p o tem, p o n ieważ Tris tan n ie zareag o wał, o b n iży ł n ieco lu fę. Teraz celo wał w d ziewczy n ę, n ie w n ieg o . Tris tan zro zu miał, że n ie ma żad n y ch s zan s . Nie z M arie n a ręk ach . Nie z b an d zio rem s to jący m p arę metró w o d n ieg o . Zan im p o ło ży d ziewczy n ę n a ch o d n ik u , wy s zarp n ie p is to let zza p as a i s trzeli, b ęd zie martwy . Niech ch o ciaż o n a p rzeży je… Op ad ł n a k o lan a, zło ży ł b ezwład n e ciało M arie n a ch ło d n y m b eto n ie, p o d n ió s ł s ię p o wo li i s p o jrzał s wo jej ś mierci p ro s to w twarz. Ta twarz w ty m mo men cie ek s p lo d o wała. Bry zn ęła k rwią n a ś cian ę d wo rca. Tris tan … s tał, p atrząc jak k ad łu b u p ad a n a ch o d n ik . – Stan ley … ! – wy k rztu s ił w n as tęp n ej ch wili.

Tak , Stan ley wy b ieg ł wy jś ciem, w k tó ry ch p rzed ch wilą p o jawił s ię tamten . Ch wy cił b lad eg o jak ś mierć Tris tan a za ramię. Wid ząc k rew, d u żo k rwi, rzu cił p y tan ie: – Co z to b ą? Cały jes teś ? – Tak , o n a też. – To s p iep rzamy . Tris tan z p o wro tem ch wy cił d ziewczy n ę n a ręce i ru s zy ł p rzed s ieb ie, ale Stan ley s zarp n ął g o za ramię i p ch n ął w k ieru n k u p ark in g u , n a k tó ry m k o tło wało s ię mro wie lu d zi p ró b u jący ch w p o p ło ch u o p u ś cić trefn ą o k o licę. Z o d d ali ju ż d o b ieg ało jęk liwe wy cie p o licy jn y ch s y ren . Przeb ieg li p rzez p ark in g , n ie zatrzy mu jąc s ię. Samo ch ó d Stan ley a s tał w jed n ej z b o czn y ch u lic. Do b ieg li d o n ieg o w mo men cie, g d y mijał ich p ierws zy rad io wó z… Tris tan n iemal rzu cił M arie n a ty ln e s ied zen ie i ws k o czy ł n a miejs ce o b o k k iero wcy . Samo ch ó d ru s zy ł z p is k iem o p o n , zan im zd ąży ł n a d o b re zamk n ąć d rzwi. – Bierz to . – Stan ley cis n ął mu n a k o lan a s wo jeg o s ig s au era, a p o tem o d ezwał s ię d o p rzy czep io n eg o d o k lap y mary n ark i mik ro fo n u : – M am ich o b o je, s ą cali i zd ro wi. Od ezwę s ię, g d y b ęd ziemy b ezp ieczn i. Tris tan o p arł g ło wę o zag łó wek s ied zen ia i zamk n ął o czy . Serce n ad al ło mo tało mu w p iers i, o d d ech rwał s ię o d s zy b k ieg o b ieg u , d wie ran y p o s trzało we – ta w s k ro ń i d ru g a w ramię – zaczy n ały rwać o s try m b ó lem, całe ciało zaczęło lek k o d rżeć o d n ad miaru ad ren alin y . J es zcze n ig d y n ie b y ł tak b lis k o ś mierci. Nig d y n ie p atrzy ł w lu fę p is to letu wy mierzo n eg o p ro s to w twarz. – Dzięk i, Stan ley – o d ezwał s ię. – Gd y b y n ie ty … Sp iep rzy łem to k o n certo wo . – Co ty ch rzan is z, d zieciak u ! – p ry ch n ął Black well. – Z teg o , co n awijał mi cały czas v an d er Welt, wy wn io s k o wałem, że s am jed en , u zb ro jo n y ty lk o w n ó ż, załatwiłeś czterech n a p ięciu ! Os tatn ieg o też b y ś p o ło ży ł, jes tem teg o p ewien … – Nie miałem p o jęcia, że jes t ich p ięciu – mru k n ął Tris tan . – Dan iel wy s tawił mi d wó ch . Res zta… J eg o telefo n p is n ął w ty m mo men cie s y g n ałem p rzy p is an y m Rau lo wi. Ch ło p ak p rzy mk n ął p o wiek i, czu jąc ś mierteln e zmęczen ie, i o d eb rał. – Cały jes teś , s y n u ? – Cały – mru k n ął. – M arie? – Też. Ch o ciaż n iep rzy to mn a. Gd y b y n ie Stan ley …

– Wiem, wid zieliś my całą ak cję. Stan ley jak Stan ley , ale ty d ałeś im p o p alić. J es tem z cieb ie d u mn y , Tris . Ch ło p ak u ś miech n ął s ię mimo wo ln ie. Przy jemn ie b y ło u s ły s zeć tak ą p o ch wałę z u s t n ied o ś cig n io n eg o mis trza, włas n eg o o jca. – Od p o czn ij i n iczy m więcej s ię n ie martw, jes teś cie o b o je w d o b ry ch ręk ach . Stan ley , man ewru jący au tem w wieczo rn y ch k o rk ach , s k in ął g ło wą. – Kiep s k o ro b iliś cie ro zp o zn an ie – k rzy k n ął tak , b y tamci g o u s ły s zeli. – Sp ró b u j ro b ić ro zp o zn an ie w k ilk a zaled wie min u t, n a o d leg ło ś ć p aru ty s ięcy k ilo metró w i za p o mo cą k iep s k ich k amer! – u s ły s zał o b u rzo n y g ło s v an d er Welta. – Po wied z to Tris tan o wi, k tó ry mało n ie o b erwał k u li w łeb . – Dajcie s p o k ó j – p rzerwał im tę d ziecin n ą s p rzeczk ę g ło s Rau la. – Ws zy s cy s p is aliś cie s ię b ez zarzu tu . Tak iej ak cji n ie mó g ł p rzewid zieć n ik t. Tris tan , o d p o czy waj p rzez p arę d n i. Po tem mu s icie z M arie zn aleźć b ezp ieczn e miejs ce. – Będ zie n as ś cig ać p o licja z całeg o Pary ża – mru k n ął ch ło p ak . Ob o je z M arie b y li ch y b a n a ws zy s tk ich n ag ran iach . – Nie b ęd zie – rzu cił Rau l i ro złączy ł s ię, a p o tem zap y tał p ro fo rma s ied ząceg o o b o k v an d er Welta: – Sy s tem czy s ty ? – Czy s ty , s zefie – o d p arł tamten , p o s y łając o s tatn i p lik z n ag ran iem mo n ito rin g u w n ieb y t. – Nie o d zy s k ają teg o ? – Rau l, b łag am, n ie u cz mn ie zawo d u ! Wiem, jes teś wś ciek ły , o mal n ie s traciłeś d zieciak a, ale… – Nie jes tem wś ciek ły . Ró wn ie d o b rze ja mo g łem p rzewid zieć, że b ęd zie ich więcej n iż d wó ch . – Nie b y ło czas u n a p rzewid y wan ia – p rzy p o mn iał mu Dan iel. – Ws zy s tk o p o to czy ło s ię b ły s k awiczn ie. An i ja, an i ty n ie b y liś my w s tan ie p rzeczes ać w k ilk a min u t całeg o tłu mu , n ie wied ząc p rzy ty m, k o g o s zu k amy . Co racja, to racja. Rau l mu s iał mu to p rzy zn ać i s p ró b o wać wy b aczy ć s o b ie, że wy s łał s y n a – n ieu zb ro jo n eg o n a d o d atek – p rzeciwk o p ięciu b an d zio ro m. – Ale d ał rad ę – d o d ał v an d er Welt ze s zczery m p o d ziwem. Ob aj z Rau lem mo g li ty lk o p atrzeć, b ezs iln i, s fru s tro wan i d o g ran ic, jak mło d y , zaled wie d wu d zies to d wu letn i ch ło p ak p ró b u je wy rwać d ziewczy n ę, i s ieb ie s ameg o , ze ś mierteln ej p u łap k i. – J es t n ap rawd ę d o b ry ten twó j Tris . Rau l u ś miech n ął s ię ty lk o i s p o jrzał n a zeg arek .

– Za d wie g o d zin y mam s amo lo t d o Fran k fu rtu , p o tem d o Larn ak i. Po d rzu cis z mn ie n a lo tn is k o ? – Zamierzas z wró cić n a Cy p r? – Dan iel raczej s twierd ził, n iż zap y tał. – Ch y b a n ap rawd ę ży cie ci zb rzy d ło … – Po k ręcił g ło wą i wziął k lu czy k i.

ROZDZIAŁ VIII

ris tan , o win ięty w p as ie ręczn ik iem, wy s zed ł z łazien k i n iewielk ieg o mies zk an ia, k tó re wy czaro wał d la n ich Stan ley . Krew n ad al s p ły wała mu z ramien ia i s k ro n i, s k ap u jąc n a p o d ło g ę, ch o ć p ró b o wał p o ws trzy mać k rwo to k

T

p ro wizo ry czn y m o p atru n k iem. – Ch o d ź tu , b o h aterze – mru k n ął n a jeg o wid o k Black well. – Trzeb a ci to zs zy ć, b o d o ran a mo żes z s ię wy k rwawić. Up rzed zam, że b ęd zie to jazd a b ez zn ieczu len ia… – M n iej s łó w, więcej czy n ó w – p rzerwał mu ch ło p ak , p atrząc lek k o zmru żo n y mi o czami n a zes taw ch iru rg iczn y leżący n a s to le. By ło tam ws zy s tk o , czeg o p o trzeb a: ś ro d ek d o o d k ażan ia ran i n arzęd zi, ig ło trzy macz, n ici, k lamry . Nie b y ło jed n eg o : k o ag u lato ra n o wej g en eracji, k tó ry s calał ro zcięte tk an k i s zy b k o i n iemal b ezb o leś n ie. Ale o n n ie zmieś ciłb y s ię w zes tawie p ierws zej p o mo cy , a d o s zp itala Tris tan n ie mó g ł jech ać z o czy wis ty ch wzg lęd ó w – ju ż tam n a n ieg o czek an o … Z wes tch n ien iem u s iad ł n a k rześ le i p o ło ży ł g ło wę n a b lacie s to łu . Stan ley o d razu zab rał s ię d o p racy , p o n o wn ie p o d ziwiając h art d u ch a teg o ch ło p ak a, k tó ry n awet n ie d rg n ął p o d czas całeg o , n iezb y t p rzy jemn eg o , zab ieg u . – Blad y jes teś – zau waży ł, p rzemy wając p o raz o s tatn i o b ie ran y ś ro d k iem o d k ażający m. – M u s is z s ię p o ło ży ć. – Nic mi n ie b ęd zie. Po s ied zę p rzy M arie. – M as z n ie s ied zieć, ty lk o s ię p o ło ży ć. Nie wiem, k ied y o n a s ię o ck n ie, ale wiem, że ty p o trzeb u jes z o d p o czy n k u teraz. Tris tan ch ciał n o n s zalan ck o wzru s zy ć ramio n ami, ale ś wieżo zs zy ta ran a s p rawiła, że zacis n ął ty lk o zęb y z b ó lu . Tak , ten o d p o czy n ek to n ieg łu p i p o my s ł… Po żeg n ał Stan ley a s k in ien iem g ło wy , p o czy m p rzes zed ł d o jed y n ej s y p ialn i w mies zk an iu . Na d u ży m, p o d wó jn y m łó żk u , z b u zią wtu lo n ą w p o d u s zk i, s p ała M arie So lay . Tris tan n ie zd ąży ł s ię jej p rzy jrzeć – n a d wo rcu n ie b y ło n a to czas u , p ó źn iej też n ie – teraz więc p rzy k lęk n ął o b o k i u ważn y m s p o jrzen iem o b rzu cił b lad ą

twarz d ziewczy n y o p ięk n y ch , reg u larn y ch ry s ach , d łu g ie czarn e rzęs y rzu cające cień n a s zczu p łe p o liczk i, jas n o zło te wło s y s p ły wające n a p o d u s zk ę w mięk k ich falach . Wy g ląd ała ś liczn ie i n iewin n ie. I k ru ch o . J ak b ard zo , mó g ł s ię właś n ie p rzek o n ać – p o jeg o p alcach , g d y wy ciąg ał ją z b ag ażn ik a SUV-a, zo s tały n a jej ramio n ach ciemn e s iń ce, ale też n ie b y ł w tamty m mo men cie zb y t u ważn y . Po g ład ził ją wierzch em d ło n i p o p o liczk u łag o d n y m, n iewin n y m g es tem. M ało n ie zg in ął w jej o b ro n ie, a to zo b o wiązu je… I b u d zi n ajp rzeró żn iejs ze u czu cia. J ed n y m z n ich b y ła czu ło ś ć. M arie p o wo li u n io s ła p o wiek i i n araz u jrzał jej wielk ie, teraz ciemn o n ieb ies k ie o czy wp atrzo n e w jeg o twarz. Co fn ął d ło ń . On a jes zcze ch wilę s p o g ląd ała n ań , p o czy m p o wiek i o p ad ły i zas n ęła p o n o wn ie. On k lęczał p rzy n iej n ad al, jak p o rażo n y . M iał d o tej p o ry p arę d ziewczy n , d o ś ć wcześ n ie zaczął „zab awy w d o k to ra”, ale b y ły to n ic n iezn aczące flirty , raczej d la zas p o k o jen ia p o trzeb y s ek s u n iż miło ś ci. By ł mło d y , n ie p rag n ął s tałeg o związk u i… n ic teg o n ie zmien i. Nawet te d wa n iezg łęb io n e jezio ra, k tó ry mi b y ły źren ice M arie So lay . „Będ zie jak s io s tra” – o b iecał o jcu , a Tris tan Latimer d o trzy my wał s ło wa. Os tro żn ie, b y jej n ie p o trącić, ś ciąg n ął z łó żk a d ru g ą k o łd rę, ro zło ży ł n a d y wan ie o b o k , n ak ry ł s ię k o cem i n aty ch mias t, g d y ty lk o p rzy ło ży ł g ło wę d o p o d u s zk i, zap ad ł w s en tak g łęb o k i, że n ic, n awet p o cału n ek k s iężn iczk i, n ie b y ło b y w s tan ie g o o b u d zić.

M arie p o wró ciła z n ark o ty czn y ch majak ó w n as tęp n eg o d n ia p rzed ś witem. Pierws zy p o b rzas k ju trzen k i n ieco ro zjaś n ił ciemn o ś ci p an u jące w n iewielk im p o k o ju . Po wo li p o d n io s ła p o wiek i, p rzez ch wilę p atrzy ła b ezmy ś ln ie p rzed s ieb ie, jes zcze n ieco zamro czo n a, p o czy m zamru g ała, n ie p o zn ając o to czen ia. Nie b y ł to jej p o k ó j w mały m d o mk u n a p rzed mieś ciach Pary ża. Nie b y ła to p o d ła k litk a w mo telu . Us iad ła, ws p ierając s ię n a ręce. Po d ru g iej s tro n ie łó żk a, n a p o d ło d ze, s p ał jak iś mężczy zn a. M arie u n io s ła b rwi ze zd u mien ia, ale to n aty ch mias t p rzero d ziło s ię w s trach . Pamięć p o d s u n ęła o s tatn ie ch wile p rzed u tratą p rzy to mn o ś ci: p ró b a o d eb ran ia d ep o zy tu z d wo rca M o n tp arn as s e, n ag łe zamies zan ie, s trzały … Do p ad li mn ie! – ta s tras zn a my ś l n a mo men t o d eb rała d ziewczy n ie o d d ech . – Uciek ać!

Zwalczy ła ch ęć n aty ch mias to weg o p o d erwan ia s ię z łó żk a i p an iczn ej u cieczk i, d o k ąd o czy p o n io s ą. Zamias t teg o ws tała p o wo li i b ezs zeles tn ie, żeb y n ie o b u d zić ś p iąceg o b an d zio ra, ru s zy ła d o d rzwi. Nacis n ęła k lamk ę, p ewn a, że b ęd ą zamk n ięte, ale ta u s tąp iła. M arie wy s zła n a ciemn y , wąs k i k o ry tarz. Po p rawej s tro n ie, w k u ch n i, p aliło s ię ś wiatło , ale n ie d o b ieg ał s tamtąd żad en d źwięk . Z ręk ą p rzy ciś n iętą d o p iers i, g d zie trzep o tało p rzerażo n e s erce, n as łu ch iwała p rzez d łu g ą ch wilę, n im o d waży ła s ię tam zajrzeć. Pu s to . W łazien ce p o d ru g iej s tro n ie k o ry tarzy k a n ag le lu n ęła wo d a. M arie p is n ęła ze s trach u , zaty k ając n aty ch mias t d ło n ią u s ta. I n ag le aż mu s iała s ię wes p rzeć o ś cian ę z u lg i. Ten , k to p rzed ch wilą b y ł w k u ch n i, b rał p ry s zn ic. On a ma k ilk a b ezcen n y ch min u t, b y u ciec. Zawró ciła d o s y p ialn i. W zu p ełn ej cis zy u p o zo ro wała s wó j k s ztałt p o d k o łd rą, zwin ęła z s zafk i n o cn ej s wo je rzeczy i p rzemk n ęła n iczy m d u ch z p o wro tem n a k o ry tarz. Szu m wo d y u cich ł w ty m właś n ie mo men cie. Dziewczy n a s tan ęła jak wry ta, b o jąc s ię u czy n ić ch o ć n ajmn iejs zy ru ch , ale ch ęć p rzeży cia b y ła s iln iejs za o d s trach u . Zaczęła s k rad ać s ię d o d rzwi wy jś cio wy ch . M n iejs za z ty m, że jes t w za d u żej p iżamie i n a u licy n ie mo że s ię tak p o k azać, za ch wilę s ię p rzeb ierze. O ile u d a s ię jej wy mk n ąć. J eś li n ie, p iżama b ęd zie jej n ajmn iejs zy m p ro b lemem. J u ż b y ła p rzy d rzwiach . Zamk n ięte! Błag ając b ezg ło ś n ie Bo g a o p o mo c, p rzek ręciła zamek i o d s u n ęła zas u wę. Nacis n ęła k lamk ę i… b y ła wo ln a! Bezs zeles tn ie zamk n ęła za s o b ą d rzwi i rzu ciła s ię d o s ch o d ó w. Bo s e s to p y cich o tu p o tały p o marmu ro wy ch s to p n iach s tarej k amien icy . Uk ry ła s ię w k o ry tarzy k u p ro wad zący m d o p iwn icy i w ro zp aczliwy m temp ie zaczęła zd zierać z s ieb ie p iżamę i n arzu cać s wo je włas n e rzeczy . T-s h irt, d żin s y , lek k a k u rtk a… – to , co u d ało s ię jej u k raś ć ze s zp italn ej s zafy , a co zap ewn e n ależało d o d ziewczy n leżący ch razem z n ią n a s ali. Rato wn icy wy n o s zący ją z d o mu zab rali jes zcze jej p o rtfel z d o k u men tami. M iała g o n ad al w k ies zen i wraz z res ztą p ien ięd zy , k tó re jej zo s tały p o o p łacen iu mo telu . Ch wilę p ó źn iej wy s zła n a u licę. Ro zejrzała s ię zd ezo rien to wan a. Dalek o , n ad d ach ami d o mó w d o jrzała wieżę Eiffla i ju ż wied ziała mn iej więcej, g d zie jes t.

Stan ley wy s zed ł s p o d p ry s zn ica, czu jąc s ię jak n o wo n aro d zo n y . Przed k ąp ielą b y ł n ieziems k o zmo rd o wan y – led wo d o tarł d o Wars zawy , ju ż mu s iał ws iad ać w s amo lo t i g n ać d o Pary ża, g d zie v an d er Welt o d n alazł d ziewczy n ę. Ok azało s ię, że n ie ty lk o o n .

Cu d em u d ało s ię Black wello wi wraz z Tris tan em o d b ić ją z rąk … n o właś n ie, k o g o ? Czy ten , k to zab ił Pawła Ro d ło , s weg o czas u n ajb liżs zeg o ws p ó łp raco wn ik a Rau la d e Lu k i, wy s łałb y p o M arie So lay tak ich p artaczy jak tamty ch p ięciu ? Tris tan załatwił czterech . Sam! Nieu zb ro jo n y ! Gd y b y d o s tał p o rząd n e ws k azó wk i, Stan ley b y ł p ewien , że ch ło p ak zd jąłb y ws zy s tk ich . Zab ó jcy Pawła i So n i b y lib y s k u teczn iejs i. I raczej n ie p o ry walib y ich có rk i, ty lk o p o p ro s tu ją zas trzelili z b ezp ieczn ej o d leg ło ś ci. Kim b y ł, d o ch o lery , ten , z k tó ry m p rzy s zło s ię im mierzy ć? – Tak Black well b ił s ię z my ś lami, wy cierając ciało i wło s y , n aciąg ając s p o d n ie i czy s tą k o s zu lę. Ale b y ł zb y t zmęczo n y , żeb y teraz an alizo wać wy d arzen ia o s tatn ich k ilk u g o d zin . Gd y Tris tan ws tan ie i g o zmien i, a o n , Stan ley , o d eś p i mo rd erczą d o b ę, wted y o b aj u s iąd ą i zas tan o wią s ię, z k im mieli d o czy n ien ia n a d wo rcu M o n tp arn as s e. M o że v an d er Welt p o d rzu ci im jak iś tro p ? M o że d ziewczy n a co ś zap amiętała? Uch y lił d rzwi s y p ialn i p o g rążo n ej w mro k u , rzu cił o k iem d o ś ro d k a, a wid ząc o b o je – Tris tan a i M arie – p o g rążo n y ch we ś n ie, wró cił d o k u ch n i. Kawa… p rzy d a mu s ię mo cn a, aro maty czn a k awa… Włączy ł elek try czn y czajn ik , u s iad ł ciężk o n a k rześ le i p o tarł twarz. Kilk a g o d zin . Najwy żej p ięć. Ty le mo że Tris tan o wi jes zcze d ać, zan im p ad n ie ze zmęczen ia. Na razie n iech ch ło p ak wy p o czy wa. Dziewczy n a też. Sp o ro o s tatn io p rzes zła. Właś ciwie p rzech o d ziła. Na d ru g ą s tro n ę u licy . W d wó ch s u s ach d o p ad ła p rzeciwleg łej k amien icy , s k ręciła w b o czn ą u liczk ę i ru s zy ła p rzed s ieb ie, z tru d em p an u jąc n ad ch ęcią b ieg u . Sp o k o jn ie, ty lk o s p o k o jn ie! – n ap o min ała s ię, d o ch o d ząc d o n aro żn ik a. Wy jrzała o s tro żn ie, zro b iła k ro k n ap rzó d i… p is n ęła ty lk o , czu jąc ręk ę, ch wy tającą ją za ramię. Dru g a d ło ń n aty ch mias t zak n eb lo wała jej u s ta. M ężczy zn a, k tó ry zas zed ł M arie o d ty łu , zag arn ął ją ramien iem i u n ió s ł n a p arę cen ty metró w w g ó rę. Szarp n ęła s ię cały m ciałem. Pró b o wała u g ry źć g o w ręk ę, k o p n ąć w k o lan o , ale trzy mał ją tak … jak b y n ie p ierws zy raz miał d o czy n ien ia z p o ry wan ą d ziewczy n ą. Po trząs n ął n ią i wark n ął: – Us p o k ó j s ię! Sły s zy s z, u s p o k ó j, g łu p ia s mark u lo , jeś li ci ży cie miłe! Nie zamierzała p o d d ać s ię b ez walk i. Szarp n ęła s ię p o n o wn ie. – Bo ci p rzy walę! – zag ro ził, n ad al zacis k ając d ło ń n a jej u s tach , ale M arie, b lis k a o b łęd u ze s trach u , wciąż mio tała s ię w jeg o u ś cis k u , p ró b u jąc s ię wy s wo b o d zić. Naraz z całej s iły wb iła zęb y w jeg o d ło ń . Pu ś cił ją g wałto wn ie, s y cząc p rzek leń s twa. Krew n ie p o ciek ła, ale b o lało n ieziems k o . M arie wtu liła s ię we wn ęk ę międ zy ś cian ą a d rzwiami. Nie p ró b o wała u ciek ać, b o

d o g o n iłb y ją w mg n ien iu o k a. W mro k u b ły s zczały ty lk o jej p rzerażo n e o czy . W s p o jrzen iu Stan ley a, b o to o n zd ąży ł ją s ch wy tać, b y ła ch ęć mo rd u , ale o p an o wał s ię i o d ezwał s p o k o jn ie: – J es tem p rzy jacielem, d zieck o . Two ja matk a i o jciec p o wierzy li cię mo jej o p iece. W o s tatn iej ch wili wy rwałem cię z łap teg o , k to zlecił ich mo rd ers two . M arie s łu ch ała jeg o s łó w, n ie ru s zając s ię z k ąta. – D-d laczeg o mam ci wierzy ć? – wy d u s iła. Wzru s zy ł ramio n ami. – Nie mas z wy b o ru . W mies zk an iu b y łaś b ezp ieczn a. Tu taj lad a mo men t zg ło s zą s ię p o cieb ie ci, k tó ry ch n ie ch ciałab y ś w ży ciu o g ląd ać. Ch ces z s ię p rzek o n ać? – M o że… mo że jes teś jed n y m z n ich ? – Nie jes tem jed n y m z n ich – u ciął. Nie zamierzał s ię jej tłu maczy ć, n ie zamierzał jej d o s ieb ie p rzek o n y wać. Urato wał s k ó rę tej d ziewczy n ie i Tris tan o wi, to wy s tarczy ło za ws zelk ie tłu maczen ia. – Wracamy d o d o mu . J eżeli b ęd zies z p ró b o wała wy ciąć jak iś n u mer, jak Bo g a k o ch am, o g łu s zę cię. Wziął ją za ramię, wy ciąg n ął z wn ęk i i p ch n ął p rzed s o b ą, wś ciek ły b ard ziej ch y b a n a s ieb ie n iż n a n ią. Gd y b y n ie wy jrzał p rzez o k n o i n ie zo b aczy ł, jak M arie p rzeb ieg a p rzez u licę… Zwiałab y mu ! J emu , Stan ley o wi Black wello wi! M arie n ie zamierzała ty m razem p ro tes to wać, wy ry wać s ię, u ciek ać. On d o teg o n ie d o p u ś ci. Nie p o raz d ru g i. Po zwo liła wep ch n ąć s ię z p o wro tem d o mies zk an ia. Przemk n ęła d o s y p ialn i, o g ląd ając s ię za s ieb ie tu ż p rzed zamk n ięciem d rzwi: p o tężn y mężczy zn a o p rzy s to jn ej, s u ro wej twarzy p o łu d n io wca n ad al s tał w k o ry tarzu i p atrzy ł n a n ią. W jeg o o czach n ie b y ło za g ro s z s y mp atii, jak ą p o win ien mieć p rzy jaciel jej ro d zicó w. Cich o zamk n ęła za s o b ą d rzwi. By ła całk o wicie p rzy to mn a. Nie zmru ży o k a d o ran a, ch o ćb y p ró b o wała. Ro zejrzała s ię p o n iewielk im p o k o ju . Ten d ru g i, k tó ry s p ał n a p o d ło d ze o b o k łó żk a, jęk n ął cich o p rzez s en . Ramię i g ło wę miał o b an d ażo wan e. Ban d aż n a s k ro n i p rzes iąk ł k rwią. Dlaczeg o o n jes t ran n y ? – p rzemk n ęło d ziewczy n ie p rzez my ś l. Przy k u cn ęła p rzy n im. Twarz miał zwró co n ą w jej s tro n ę. By ł mło d s zy , n iż s ię jej wy d awało . M iał d wad zieś cia d wa alb o d wad zieś cia trzy lata, n ie więcej. Czarn e wło s y , n ieco za d łu g ie jak n a d zis iejs zą mo d ę, o p ad ały n a s p erlo n e p o tem czo ło .

Zamk n ięte p o wiek i d rżały lek k o w n ies p o k o jn y m ś n ie. Dłu g ie czarn e rzęs y rzu cały cień n a p o k ry te lek k im zaro s tem p o liczk i. Przez s en zrzu cił z ramio n k o c, mo g ła więc zo b aczy ć, jak ś wietn ie jes t u mięś n io n y . Niczy m g lad iato r. J emu też łatwo n ie u ciek n ie… Uciek ać? Przecież jes teś wś ró d p rzy jació ł – p ry ch n ęła k p iąco w d u ch u . – Tak p rzed ch wilą zap ewn iał cię tamten d ru g i. Szk o d a, że ty ch p rzy jació ł p rzez całe s wo je o s iemn as to letn ie ży cie n a o czy n ie wid ziałaś . I… – J ej źren ice n ag le zo g ro mn iały . Na n o cn ej s zafce leżał… p is to let. Po tężn y , czarn y , g ro źn y . M arie ws trzy mała o d d ech , zn ó w zd rętwiała ze s trach u . Przy jaciel? Nap rawd ę?! Kto n o rmaln y ś p i, mając b ro ń w zas ięg u ręk i?! Tata – o d p o wied ziała s o b ie i o d razu łzy n ap ły n ęły jej d o o czu n a ws p o mn ien ie o jca… – Tata s p ał z b ro n ią n a s zafce n o cn ej. A i tak g o zab ili. Nag le jej wzro k p ad ł n a mary n ark ę wis zącą n a o p arciu k rzes ła. Zerk ając n a ś p iąceg o ch ło p ak a, p o d k rad ła s ię b liżej i o s tro żn ie zaczęła p rzes zu k iwać k ies zeń p o k ies zen i. W jed n ej trzy mał p o rtfel, ale p ien iąd ze i d o k u men ty n iewiele ją in teres o wały . On a p o trzeb o wała czeg o ś in n eg o . Właś n ie teg o ! Zacis n ęła p alce n a telefo n ie, p o czy m p rzeb ieg ła n a d ru g ą s tro n ę łó żk a, s k u liła s ię w ro g u p o k o ju i… zawah ała s ię. Zn ała n u mer n a p amięć. Tata k azał jej d o tąd g o p o wtarzać, aż mo g ła wy recy to wać s zereg cy fr o b u d zo n a w ś ro d k u n o cy . Nie miała p o jęcia, d o k o g o n ależy , n ig d y n ie ś miałab y zad zwo n ić, żeb y to s p rawd zić – Paweł wb ił to có rce d o g ło wy ró wn ie s k u teczn ie: „Uży j g o ty lk o w o s tateczn o ś ci. M o że p o mó c ci w ro zp aczliwej s y tu acji, ale mo że ró wn ież ś ciąg n ąć n a cieb ie k ło p o ty ”. Więk s zy ch n iż w tej ch wili – g d y zo s tała u więzio n a w n iezn an y m jej miejs cu p rzez laty n o s k ieg o zb ira, a d ru g i s p ał tu ż o b o k – n ig d y n ie miała i mieć n ie b ęd zie. Wy s tu k ała p o s p ies zn ie cy fra p o cy frze i… w k u ch n i, tam g d zie s ied ział laty n o s k i zb ir, ro zleg ł s ię d źwięk telefo n u . M arie s p o jrzała n a s wo ją k o mó rk ę z n ied o wierzan iem. Dru g i s y g n ał w jej telefo n ie i… d zwo n ek w k u ch n i, p rzerwan y w p o ło wie, a p o tem męs k i g ło s , k tó ry p o zn ała p arę min u t wcześ n iej, rzu cający n iezb y t p rzy jazn e: „Halo ?”. Ro złączy ła s ię n aty ch mias t, cały czas p atrząc w s zo k u n a d rzwi, zza k tó ry ch d o ch o d ził p rzed ch wilą d źwięk d zwo n k a. On … ten Laty n o s … n ie k łamał! Paweł d ał s wo jej có rce telefo n właś n ie d o n ieg o , g d y b y k ied y k o lwiek p o trzeb o wała p o mo cy ! Nie b y ło mo żliwo ś ci, żeb y tamten u k rad ł telefo n p rzy jacielo wi ro d zicó w i p o d s zy wał s ię p o d n ieg o , b o n u mer telefo n u M arie zn ała o d wielu lat. Niemal o d zaws ze!

A s k o ro tamten b y ł p o jej s tro n ie, to ten tu taj, ś p iący w jej p o k o ju – tak że! Un io s ła g ło wę, b y n a n ieg o s p o jrzeć i… k rzy k n ęła cich o . Leżał ws p arty n a ło k ciu i p atrzy ł wp ro s t n a n ią. Oczy , n iemal czarn e w mro czn y m p o k o ju , zmru ży ł lek k o , jak b y n ie b y ł zb y t zad o wo lo n y z jej p o czy n ań , ale n a jeg o twarzy , b ard zo p rzy s to jn ej i męs k iej twarzy , n ie b y ło zło ś ci. Po p ro s tu czek ał n a wy jaś n ien ia, d laczeg o o n a d zwo n i Bó g wie g d zie z jeg o telefo n u . – J a… ja… – zaczęła M arie i mach n ęła ręk ą w n ies p recy zo wan y m k ieru n k u . – M u s iałam… s k o rzy s tać z two jej k o mó rk i, b o … b o mu s iałam – d o k o ń czy ła n iezb y t s zczęś liwie. – Ro zu miem – o d ezwał s ię, ch o ć tak n ap rawd ę n iewiele wy jaś n iła. – Do k o g o d zwo n iłaś ? M arie s p u ś ciła o czy . Nie ch ciała k łamać, ale n ie wied ziała, czy mo że p o wied zieć mu p rawd ę. „Nie u faj n ik o mu ” – p o wtarzał Paweł, a o n a p rzek o n ała s ię n a włas n ej s k ó rze, że wied ział, co mó wi. – Do p rzy jaciela. – J es teś p ewn a, że to p rzy jaciel? Wzru s zy ła ramio n ami i zmien iła temat: – J ak mas z n a imię? – Tris tan . Ty n ie mu s is z s ię p rzed s tawiać. Gn ałem n a ratu n ek to b ie, M arie So lay , p rzez p ó ł ś wiata. – Nap rawd ę? – u n io s ła b rwi w n ieu d awan y m zd u mien iu . – J es tem… n ik im. Nik im ważn y m. – Dla ty ch , k tó rzy k o ch ali two ich ro d zicó w, jes teś n ajważn iejs za n a ś wiecie – o d p arł z n acis k iem. – Zro b imy ws zy s tk o , b y ś trafiła w b ezp ieczn e miejs ce. – To tak ie n ie jes t? Ro zejrzał s ię p o p o k o ju ro zjaś n io n y m p rzez ws ch o d zące s ło ń ce. – Prawd ę mó wiąc, n ie wiem. Nie mam p o jęcia, g d zie jes teś my . Do teg o mies zk an ia p rzy wió zł n as Stan ley . Nie zd ąży łem s p rawd zić tej k litk i s am. M u s zę mu wierzy ć n a s ło wo . – Stan ley ? Po tężn y p o łu d n io wiec? Rzu cił jej p y tające s p o jrzen ie. – Zd ąży łam g o p o zn ać – wzru s zy ła ramio n ami w wielo zn aczn y m g eś cie. – Gd y ty lk o s ię o b u d ziłam, p ró b o wałam s ię wy mk n ąć… Przecież n ie mo g łam wied zieć, że jes tem wś ró d p rzy jació ł. – Nad al n ie jes tem teg o p ewn a, d o d ała w d u ch u . – On mn ie

zatrzy mał i zaciąg n ął z p o wro tem d o mies zk an ia. Nie s p rawiał wrażen ia zb y t p rzy jazn eg o . – J es t zmęczo n y i ro zd rażn io n y . Czu wał n ad n as zy m b ezp ieczeń s twem całą n o c – Tris tan p o czu ł s ię w o b o wiązk u tłu maczy ć czło wiek a, k tó ry u rato wał im o b o jg u ży cie. – Po za ty m… – u rwał, p atrząc g d zieś za n ią. M arie p o d ąży ła s p o jrzen iem w tamty m k ieru n k u i u n io s ła b rwi, zn ó w czu jąc s trach . Patrzy ł n a p is to let, n ad al leżący n a n o cn ej s zafce. Tris tan p rzen ió s ł s p o jrzen ie z b ro n i n a M arie. W o czach miał… zas k o czen ie. Pró b o wała u ciec i n ie wzięła ze s o b ą teg o , co w tej u cieczce n a p ewn o b y s ię p rzy d ało ? Sięg n ął p o p is to let, s p rawd ził, czy jes t zab ezp ieczo n y , s zczęk n ął zamek , mag azy n ek o d s k o czy ł. By ł p ełen lś n iący ch n ab o jó w. Ch ło p ak p ewn y m g es tem ws u n ął mag azy n ek n a miejs ce. Wid ać b y ło , że z b ro n ią p o trafi s ię o b ch o d zić więcej n iż d o b rze. – Umies z z n ieg o k o rzy s tać? – rzu cił p y tan ie. Po k ręciła g ło wą, mimo wo ln ie k u ląc ramio n a. Pis to let wy wo ły wał w n iej ty lk o lęk . Kilk a d n i temu p rzy s tawio n o jej tak i s am d o czo ła… – Będ zies z mu s iała s ię n au czy ć – s twierd ził, o d k ład ając b ro ń n a b o k . – Pierws ze, co zro b ię, g d y zn ajd ziemy s ię w b ezp ieczn y m miejs cu , to n au czę cię właś n ie teg o : s k u teczn ej o b ro n y . M o że ci s ię u d a… – Ucieczk a? Sp o jrzał n a jej ś liczn ą, d elik atn ą twarz o ry s ach d o s k o n ale reg u larn y ch , n a p y tające n ieb ies k ie o czy , o k o lo n e d łu g imi rzęs ami, n a jas n e, lś n iące n iczy m jed wab wło s y s p ły wające aż d o p as a w mięk k ich falach i… n ie s p ro s to wał: „M o że ci s ię u d a p rzeży ć”. Nie p o trafiłb y zg as ić n ieś miałeg o u ś miech u , jak i miała w o czach . Tamci to u czy n ią – b y ł teg o p ewien . On i n ie o d p u s zczą. Na razie trzeb a tej d ziewczy n ie d ać n amias tk ę s p o k o ju i b ezp ieczeń s twa. Ty le o n , Tris tan , p o trafi i p o win ien d la n iej u czy n ić. – Ucieczk a – p rzy tak n ął. – Nie jes teś ju ż s ama. M as z n as p o s wo jej s tro n ie. Sk in ęła g ło wą z mn iejs zy m p rzek o n an iem, n iżb y teg o p rag n ął. – Wo lałab y m mieć ty lk o cieb ie – o d p o wied ziała z ro zb rajającą s zczero ś cią. – Bo ję s ię tamteg o d ru g ieg o . J es t p o d o b n y d o teg o … teg o , k tó ry … – n as tęp n e s ło wa u więzły jej w k rtan i. Wid o k ro d zicó w martwy ch , b ru taln ie zas trzelo n y ch , leżący ch w k ału ży k rwi, p o wró cił, u d erzy ł p o n o wn ie. M arie p o ch y liła g ło wę, b y ch ło p ak n ie zo b aczy ł łez, jak ie wezb rały w jej o czach , ale łatwo b y ło s ię ich d o my ś lić. – Do teg o , k tó ry zab ił mo ich ro d zicó w – d o k o ń czy ła, d rżąc n a cały m ciele o d ws trzy my wan eg o p łaczu .

J ed n y m ru ch em p rzy g arn ął ją d o s ieb ie. Z u ry wan y m s zlo ch em wtu liła twarz w k o s zu lę n a jeg o p iers i i p o zwo liła p ły n ąć łzo m. Tris tan n ie p ró b o wał p o cies zać d ziewczy n y , żad n e s ło wa n ie mo g ły u k o ić b ó lu d zieck a, k tó re s traciło matk ę i o jca. On co ś o ty m wied ział. Po p ro s tu p rzy tu lał M arie jed n ą ręk ą, a d ru g ą g ład ził ją p o wło s ach . To p rzy n io s ło jak ąś p o ciech ę. Nie b y ła ju ż s ama. M imo ws zy s tk o … – Bo ję s ię g o – wy s zep tała, p o d n o s ząc n a Tris tan a b ły s zczące o d łez o czy . – Stan ley u rato wał ży cie i to b ie, i mn ie – o d rzek ł łag o d n ie. – M u s is z mu zau fać. Nie mas z o b o wiązk u g o lu b ić, ale p o win n aś s zan o wać. I s łu ch ać. W ty m mo men cie Stan ley o two rzy ł d rzwi s y p ialn i i ws zed ł d o ś ro d k a. Tris tan z M arie o d s u n ęli s ię o d ru ch o wo o d s ieb ie. Black well n ie zwró cił n a n ią u wag i, s p o jrzen ie czarn y ch , b y s try ch o czu s k u p iając n a Tris tan ie. – J ak s ię czu jes z, ch ło p cze? – By wało lep iej. Stan ley ju ż miał rzu cić zło ś liwą u wag ę, że n ie jes t ch y b a tak źle, s k o ro Tris tan ma s iłę o b łap iać s ię z d ziewczy n ą, ale u g ry zł s ię w języ k . Szan o wał teg o ch ło p ak a. Na tak ie k o men tarze zas łu g iwał b y le p ętak , n a p ewn o n ie Tris tan Latimer. – Trzeb a ci zmien ić o p atru n ek – p o wied ział zamias t teg o . – Krew p rzes iąk a p rzez b an d aż. Ch o d ź ze mn ą. Tris tan u n ió s ł d ło ń , d o tk n ął s k ro n i. Ran a b o lała, ale n ie tak , jak ta n a ramien iu . Prawd ę mó wiąc, mu s iał s ię p iln o wać, b y n ie jęczeć z b ó lu p rzy k ażd y m n iemal ru ch u . J eżeli to d raś n ięcie s zy b k o n ie zaczn ie s ię g o ić, b ęd zie miał k ło p o ty . Wy s tarczy jed n o p o tężn e u d erzen ie w zao g n io n ą ran ę, b y s tracił p rzy to mn o ś ć, a n a to Tris tan n ie mó g ł s o b ie p o zwo lić. By ł p ewien , że to n ie k o n iec walk i o M arie. Że tak n ap rawd ę cała zab awa d o p iero s ię zaczy n a. Py tan ie b rzmiało n ie „czy zaatak u ją”, ale „k ied y ”. Ws tał z k lęczek , wy p u s zczając d ło ń M arie ze s wo jej. Po s łała mu żało s n e s p o jrzen ie. – Hej, mała, n ie zo s tawię cię s amej – p o targ ał jej wło s y jak b rat mło d s zej s io s trze. M imo ws zy s tk o u ś miech n ęła s ię. On ró wn ież. M a p ięk n y , s zczery u ś miech – p o my ś lała, o d p ro wad zając g o s p o jrzen iem d o d rzwi. Gd y wy s zed ł, n ag le co ś s o b ie u ś wiad o miła – o n n ap rawd ę s tał p o jej s tro n ie, b y ł p rzy jacielem. Wró g n ie zo s tawiłb y w zas ięg u jej ręk i ws zy s tk ieg o , co cen n e: p o rtfela z d o k u men tami i p ien ięd zmi, telefo n u i b ro n i… Tej o s tatn iej n a p ewn o n ie.

ROZDZIAŁ IX

iewielk i p ry watn y o d rzu to wiec d o tk n ął k o łami p ły ty lo tn is k a. Wy ląd o wał łag o d n ie, b ez ws trząs ó w, tak jak miał p rawo ży czy ć s o b ie ten , k to p łacił b ajo ń s k ą s u mę za wy n ajęcie mas zy n y . Właś n ie ws tawał z fo tela, p o d zięk o waws zy

N

u p rzed n io s teward es ie za p rzy jemn y lo t – o n a ro zp ro mien iła s ię w n ieu d awan y m u ś miech u , b o tak n iek ło p o tliwy ch g o ś ci mo g łab y o b s łu g iwać co d zien n ie – d zięk o wał k ap itan o wi i zało d ze i ru s zał d o wy jś cia. Cy p r p o witał g o p o g o d ą jak z o b razk a. By ł wczes n y ran ek . Temp eratu ra miała d o p iero wzro s n ąć d o trzy d zies tu p ięciu s to p n i, ale ju ż teraz b y ło ro zk o s zn ie ciep ło . Wiatr o d mo rza ro zwiewał czarn e, n ieco za d łu g ie wło s y mężczy zn y . Os ło n ił o d s ło ń ca o czy i n ab rał d o p łu c p ełen h au s t p ach n ąceg o s ło n ą b ry zą cy p ry js k ieg o p o wietrza. Po d p o wiek ami p o czu ł łzy i zd ziwił s ię ty m wzru s zen iem. Ows zem, k o ch ał to miejs ce, o ws zem, tu b y ł i zaws ze b ęd zie jeg o d o m. Przeży ł jed n ak w ży ciu ty le trag ed ii, że p o wró t d o d o mu n ie p o win ien g o p o ru s zać, a tu p ro s zę… – Daj s p o k ó j, s tary – mru k n ął d o s ieb ie i zb ieg ł p o s ch o d k ach lek k im k ro k iem, jak b y zn ó w miał trzy d zieś ci lat. Kilk a ch wil p ó źn iej, leg ity mu jąc s ię jed n y m ze s wo ich liczn y ch p as zp o rtó w, wy n ajął s amo ch ó d p as u jący d o jeg o ch arak teru i s tatu s u : czarn e s p o rto we au d i – cab rio , o czy wiś cie, b o w tak ą p o g o d ę ty lk o o n o d awało p rawd ziwą p rzy jemn o ś ć z jazd y – i ru s zy ł w k ieru n k u Ky ren ii. M in ął to mias to o b wo d n icą. J es zcze p aręd zies iąt k ilo metró w k rętą n ab rzeżn ą d ro g ą, k tó ra n ic s ię n ie zmien iła p rzez o s tatn ie d wad zieś cia lat, i o to s k ręcał w aleję, k tó rą w p o p rzed n im ży ciu p rzemierzał s etk i razy , a zaws ze z tak ą s amą rad o ś cią w s ercu . Na jej k o ń cu czek ał d o m. VillaRo s a… Po d jech ał p o d b ramę. M u r, k tó ry o taczał p o s iad ło ś ć, n ieco zs zarzał, n ie wień czy ły g o zas iek i z d ru tu

k o lczas teg o , ale o ch ro n a p rzy b ramie czu wała. Umu n d u ro wan y mężczy zn a wy s zed ł p rzed warto wn ię. – J es tem u mó wio n y z właś cicielk ą d o mu – o d ezwał s ię Rau l, n im tamten o to zap y tał. – Ro g er Latimer. Och ro n iarz k iwn ął g ło wą i zawró cił d o warto wn i. Ch wilę p ó źn iej b rama zaczęła s ię ro zs u wać. – Tą aleją d o k o ń ca – o d ezwał s ię d ru g i o ch ro n iarz. Po d zięk o wał mu s k in ien iem ręk i. Ko mu jak k o mu , ale Rau lo wi n ie trzeb a b y ło ws k azy wać d ro g i. J ech ał wo ln o międ zy s zp alerami h ib is k u s a, k witn ąceg o ws zy s tk imi o d cien iami ró żu i k armin u , i miał wrażen ie, jak b y s ię co fn ął w czas ie. Sp o g ląd ał n a p ió ro p u s ze p alm, wy żs zy ch , n iż zap amiętał, i czu ł to s amo wzru s zen ie co n a lo tn is k u . VillaRo s a… Nawet n ie zd awał s o b ie s p rawy , jak tęs k n i za ty m miejs cem… Wres zcie za o s tatn im łag o d n y m zak rętem u k azała s ię s ama willa. Tak ws p an iała, tak o lś n iewająca jak d wad zieś cia lat temu . Śn ieżn o b iałe ś cian y k o n tras to wały z in ten s y wn ie b łęk itn y m n ieb em. Wielk ie o k n a, wy ch o d zące n a cztery s tro n y ś wiata, lś n iły w s ło ń cu . Za d o mem k ró lo wał b ezmiar M o rza Śró d ziemn eg o o b arwie n iep o ró wn y waln ej z żad n ą in n ą: s zmarag d o wo s zafiro wej, p o ły s k u jącej s reb rzy ś cie. Zło to p ias k u n a p laży . So czy s ta zieleń p almo wy ch liś ci. Pło mien n y s zk arłat i fio let b u g en willi p n ący ch s ię p o b iały ch ś cian ach . Rau l s tał n a p o d jeźd zie, s y cąc o czy czy s ty m p ięk n em teg o k awałk a raju , k tó ry k ied y ś n ależał d o n ieg o … – Dzień d o b ry – ro zleg ło s ię n araz za jeg o p lecami. Od wró cił s ię n ies p ies zn ie. Ko b ieta n ie zas k o czy ła g o s wy m p o jawien iem s ię. M imo że s tąp ała lek k o , s ły s zał jej k ro k i n a marmu ro wy ch p ły tach ch o d n ik a. Zas k o czy ła g o za to jej u ro d a. Nie b y ła p o d lo tk iem, p rzeciwn ie, miała trzy d zieś ci d ziewięć, mo że czterd zieś ci lat, ale to ty lk o d o d awało jej u ro k u . By ła s zczu p ła i n iewy s o k a. W d ro b n ej twarzy b ły s zczały o czy n ies p o ty k an eg o k o lo ru , zło to mio d o we. Sp o d o b ały s ię Rau lo wi. Dłu g ie rzęs y ró wn ież. Ale n ajwięk s zy m jej atu tem b y ły p ięk n e, lś n iące wło s y b arwy d o g as ająceg o o g n is k a, s p lecio n e w n ied b ały wark o cz p rzerzu co n y p rzez ramię. I jes zcze k ilk a d ro b n y ch p ieg ó w n a n ieco zad arty m n o s ie. I u ś miech , o d k tó reg o i tak jas n y d zień jes zcze p o jaś n iał. Dawn o n ie miał tu ż p rzed s o b ą, n a wy ciąg n ięcie ręk i k o g o ś , d o k o g o ch ciał s ię u ś miech n ąć. I n ie ty lk o . – Dzień d o b ry , p rzep ras zam za n ajś cie… – zaczął, ale p rzerwała mu : – Pan Ro g er Latimer, p rawd a? Przecież zap o wied ział p an s wo ją wizy tę! To żad n e

n ajś cie! Lu b ię g o ś ci! Ży cie w s amo tn i jes t cu d o wn e, ale czas em tęs k n i s ię za to warzy s twem. Zap ras zam d o d o mu , tam jes t n ieco ch ło d n iej. Ru s zy ła p rzo d em, a Rau l n ie mó g ł n ie zau waży ć jej u ro czo zao k rąg lo n y ch k s ztałtó w i s zczu p łej talii, k tó re p o d k reś lała ład n a, b ezp reten s jo n aln a s u k ien k a w k o lo rze mo rza, zd o b io n a czarn ą lamó wk ą. – Ach ! – o d wró ciła s ię n a p ięcie tak g wałto wn ie, że n iemal n a n ią wp ad ł. – Ty le s ię n ag ad ałam, a n ie zd ąży łam s ię p rzed s tawić! Wero n ik a Orv i jes tem. – Wy ciąg n ęła d o Rau la d ło ń . Ujął ją i zap y tał n ieco zd ziwio n y w jej i s wo im o jczy s ty m języ k u : – J es t p an i Po lk ą? Teraz o n a b y ła zas k o czo n a. Ten mężczy zn a, ch y b a n ajp ięk n iejs zy , jak ieg o w ży ciu wid ziała, wy g ląd ał raczej n a Fran cu za, p o an g iels k u ró wn ież mó wił z ty m n ies amo wicie s ek s o wn y m fran cu s k im ak cen tem, a tu s ię o k azu je… – O ran y … – wes tch n ęła z g łęb i s erca. – Nie ty lk o miły g o ś ć, ale jes zcze Po lak . Za d u żo s zczęś cia jak n a jed en d zień . – Po wied ziała to zu p ełn ie p o ważn ie, a o n … n ie mó g ł s ię n ie ro ześ miać. Serd eczn ie, s zczerze i… ch o lera, jes zcze b ard ziej s ek s o wn ie. J ak b ard zo , p o czu ła g łęb o k o n a d n ie s erca. Sp u ś ciła wzro k , p ró b u jąc p rzy wo łać s ię d o p o rząd k u . Wero n is iu , tak i mężczy zn a ma p ięk n ą żo n ę, g ro mad k ę d zieci i d o m n a p rzed mieś ciach Pary ża – u p o mn iała s ię w d u ch u . – M o żes z d o n ieg o p o wzd y ch ać, ale d o p iero wted y , g d y p o żeg n a s ię i o d jed zie, zn ik ając z two jeg o ży cia n a zaws ze. Nie wcześ n iej, o k ej? Przy g ląd ał s ię lek k o zmru żo n y mi o czami g rze u czu ć n a jej twarzy – zu p ełn ie n ie p o trafiła ich u k ry ć. Uś miech n ęła s ię, ju ż n ieco s mu tn iej, a o n zap rag n ął p rzy wró cić ś wiatło w jej o czach , p rzeg o n ić cień , k tó ry je n ag le p rzy g as ił. Un ió s ł jej d ło ń d o u s t, u cało wał lek k o i rzek ł: – M iałem n ad zieję zo s tać tu n ieco d łu żej n iż jed en d zień . Ch y b a n ie wy rzu ci p an i za d rzwi b ezd o mn eg o włó częg i? – Włó częg i? Z tak im s amo ch o d em?! – ro ześ miała s ię. Śliczn ie, d ziewczęco . Po tem wy s wo b o d ziła d ło ń , o d wró ciła s ię tak , że wark o cz ty lk o ś mig n ął w p o wietrzu , i wb ieg ła p o s ch o d k ach , o twierając d rzwi d o d o mu zap ras zający m g es tem. Od erwał o d n iej o czy , a g d y p o ch wili s tan ął n a p ro g u , zap o mn iał o cały m ś wiecie. Liczy ła s ię ty lk o VillaRo s a. J eg o p ięk n a, wy p ies zczo n a włas n y mi ręk ami p o s iad ło ś ć, g d zie ch wile s zczęś cia mies zały s ię z trag ed ią w ró wn y ch mn iej więcej p ro p o rcjach … M imo wo ln ie ws trzy mu jąc o d d ech , ws zed ł d o ś ro d k a.

Zu p ełn ie jak b y czas s ię zatrzy mał… Wy k ład zin y , o b icia, zas ło n y , ro lety rzy ms k ie – ws zy s tk o zo s tało wy mien io n e n a n o ws ze, tak , ale d o b ó r k o lo ró w i fak tu r b y ł tak i jak k ied y ś . J ak b y o n s am n ad al d b ał o ten d o m, jak b y włas n o ręczn ie g o u rząd zał. Do s y mp atii, k tó rą ju ż czu ł d o Wero n ik i Orv i, d o s zła teraz wd zięczn o ś ć. J ad ąc d o VillaRo s y , b ał s ię że n o wi właś ciciele p rzero b ili jeg o u k o ch an ą willę n a n o wo czes n y , k rzy k liwy u rb an h o u s e w mo d n y ch k o n tras to wy ch b arwach : czerń z fio letem, czerwień z zielen ią, żó łć z czern ią. Do teg o d u żo ch ro mu , s zk ła i mied zi. Ch y b a o d wró ciłb y s ię n a p ięcie i o d jech ał tak s zy b k o , jak tu d o tarł. Na s zczęś cie o d n alazł s wó j raj u traco n y tak im, jak im g o p o zo s tawił. – Po k ażę p an u … – Ro g er, p o p ro s tu Ro g er – ws zed ł jej w s ło wo . – Nie wiem, czy d o g o ś cia wy p ad a s ię zwracać p o imien iu … – Zmars zczy ła ś mies zn ie s wó j zad arty n o s ek , a o n p o s p ies zy ł z zap ewn ien iem: – Wy p ad a, a ja n aleg am. – No o o d o b rze – o d p arła z u d an y m o ciąg an iem i d o d ała, ws k azu jąc n a s ieb ie: – Wero n ik a, p o p ro s tu Wero n ik a. – Bard zo mi miło , Wero n ik o . Rzu ciła mu k ró tk ie, p y tające s p o jrzen ie. Ch y b a z n iej n ie k p i? M o g ła wy d awać s ię n ieco … h mm… zb y t s p o n tan iczn a i b ezp o ś red n ia, ale tak a właś n ie b y ła! M iała cztered zies tk ę n a k ark u , lecz w g łęb i d u s zy p o zo s tała trzp io to watą d ziewczy n k ą, k o ch ającą cały ten p ięk n y ś wiat. M imo trag ed ii, k tó ra d o tk n ęła ją trzy lata temu , p o trafiła n ad al cies zy ć s ię k ażd y m d n iem. Ws p o mn ien ie s y n a s p rawiło , że p o s mu tn iała. Ale zaraz d zieln ie s p ró b o wała s ię u ś miech n ąć, mimo łez, k tó re ro zb ły s ły w k ącik ach jej o czu . – J eżeli s p rawiłem ci czy mk o lwiek p rzy k ro ś ć, p rzep ras zam – rzek ł cich o Rau l, wid ząc te łzy . Nie ch ciał, b y ta u ro cza, p ełn a wewn ętrzn eg o ś wiatła k o b ieta cierp iała z jeg o p o wo d u ju ż p ierws zeg o d n ia ich zn ajo mo ś ci. – Nie, n ie, to n ie ty ! Po p ro s tu … wró ciłam n a ch wilę d o p rzes zło ś ci. Ale o b iecu ję, że więcej teg o n ie zro b ię. – W jak i s p o s ó b ? – zn ó w zmru ży ł czarn e jak an tracy t o czy , w k tó ry ch b ły s n ęła lek k a k p in a. – Nau czy s z mn ie, jak zap o mn ieć o ty m, co jes t częś cią n as ? – By ć tu i teraz! I czas em, ale n iezb y t częs to , wy b ieg ać my ś lami w p rzy s zło ś ć – o d p arła n aty ch mias t z tak im p rzek o n an iem, że p o n o wn ie g o ro zb ro iła. – Ok ej, p ięk n a ru d o wło s a Wero n ik o , d o p ó k i cies zę s ię two im to warzy s twem,

o b iecu ję b y ć tu i teraz. J eś li ty o b iecas z… – zawies ił g ło s . On a o two rzy ła s zero k o o czy , au ten ty czn ie zaciek awio n a. – Co o b iecam? Co ? – Że zro b is z to s amo . – Wy ciąg n ął d ło ń , u jął k o n iec jej wark o cza i u ło ży ł n a ramien iu , g es tem jed n o cześ n ie tak zwy czajn y m i n iezwy k ły m, że Wero n ik a… zn ó w mu s iała p rzy wo łać s ię d o p o rząd k u . – Tu i teraz – o d ezwała s ię s tan o wczy m to n em. – I ty , i ja. – Do k ład n ie. – Deal! – Wy ciąg n ęła d ło ń w żarto b liwy m g eś cie, d o mag ając s ię p rzy b icia „p iątk i”. Rau l, k u s wemu zd u mien iu , to właś n ie zro b ił. Ch y b a teraz o n p o trzeb o wał s zk lan k i zimn ej wo d y …

Przes zed ł za Wero n ik ą d o k u ch n i i wy s zep tał, n ie zd ając s o b ie s p rawy , że mó wi n a g ło s : – Nic s ię tu taj n ie zmien iło … Ko b ieta rzu ciła mu p rzez ramię zaciek awio n e s p o jrzen ie. – By łeś ju ż w VillaRo s ie? Op rzy to mn iał g wałto wn ie. – Tak – o d p arł z wah an iem. – Sp ęd ziłem w ty m d o mu jak iś czas . – J es t p ięk n y , p rawd a? Uwielb iam g o , ch o ć n ie my ś lałam, że k ied y k o lwiek s ię d o teg o p rzy zn am. Ku p iłam VillaRo s ę trzy lata temu , n a raty o czy wiś cie, b o tan ia n ie b y ła. Od remo n to wałam, b o d o p ro wad zo n o ją d o ru in y n iemalże – p o p rzed n i właś ciciel ch y b a Bo g a w s ercu n ie miał, b y tak zan ied b ać tę ws p an iałą p o s iad ło ś ć – i o to mies zk am s o b ie, tak a ja, zwy k ła Wero n ik a Orv i, d awn iej Orło ws k a, w n ajp ięk n iejs zy m miejs cu n a Ziemi. I czas em ty lk o s ię zas tan awiam, k ied y ten s en s ię s k o ń czy . Kto mn ie z teg o raju wy p ęd zi. Lo s jes t zazd ro s n y . Nie lu b i p atrzeć n a s zczęś liwy ch lu d zi. A ja jes tem tu taj s zczęś liwa – d o k o ń czy ła z n ieco zaws ty d zo n y m tak eg zalto wan y mi s ło wami u ś miech em. Rau l… milczał. J ak p o tak iej d ek laracji p o wied zieć tej k o b iecie, że d o m zo s tał s p rzed an y n iezg o d n ie z p rawem, b o n ad al n ależy d o Rau la d e Lu k i? Któ ry właś n ie p rzed n ią s to i? I jes t tu międ zy in n y mi p o to , b y o d zy s k ać s wo ją włas n o ś ć? Nie. Teg o n ie mó g ł jej zro b ić. M o że p ó źn iej, w s to s o wn iejs zej ch wili, ale d ziś … w ten p ięk n y , s ło n eczn y p o ran ek … n iech p o zo s tan ie s zczęś liwa.

– Czeg o s ię n ap ijes z? Nie mam zb y t wielk ieg o wy b o ru alk o h o lu , b o s ama n ie p iję, ale to , co trzy mam d la g o ś ci, jes t n ap rawd ę p rzed n ie. Tak p rzy n ajmn iej zap ewn iają. – Zn ó w ten ś miech . Tak i o d s erca. Po p ro s tu rad o s n y . Rau l p rzy zn ał w d u ch u , że jes t co raz b ard ziej o czaro wan y tą k o b ietą. A mo że p o p ro s tu za d łu g o b y ł s am n a tek s ań s k iej p rerii? – Po p ro s zę to , co ty . J a ró wn ież n ie p rzep ad am za alk o h o lem. Nie o tej p o rze. Po s tawiła p rzed n im s zk lan k ę wo d y min eraln ej z d wiema k o s tk ami lo d u , ze s wo jej u p iła ły czek i o d ezwała s ię, s p o g ląd ając n ań zn ad s zk lan k i s wy mi n iezwy k ły mi o czami: – Przed p rzy jazd em p y tałeś w mailu , czy wy n ajmu ję w Villa​R o s ie p o k o je. Otó ż czas ami tak , b o p arę g ro s zy zaws ze s ię p rzy d a. Wb rew p o zo ro m – zato czy ła ręk ą k rąg – b y wa ciężk o . Ale g o ś ci d o b ieram b ard zo s taran n ie. Nie zro zu m mn ie źle, n ie jes tem s n o b k ą, ale n ie ch cę d zielić d o mu , i p o n iek ąd ży cia, z k ażd y m, k to zalo g u je s ię n a p o rtalu tu ry s ty czn y m i k o g o b ęd zie s tać n a wy n ajęcie tu taj p o k o ju . Przech y lił lek k o g ło wę i u n o s ząc k ącik u s t w n ieco k p iący m u ś miech u , zap y tał: – M n ie wy n ajmies z? Ob iecu ję n ie s p rawiać k ło p o tó w i n ie rzu cać s ię d o mo wn ik o m s p ecjaln ie w o czy . – J ed y n eg o d o mo wn ik a mas z p rzed s o b ą. – Ws k azała n a s ieb ie p alcem. Nie u s zło jeg o u wag i, że zn ó w p o s mu tn iała. Ale zaraz zro b iła d o k ład n ie to , co o n – p rzech y liła g ło wę, o tak s o wała g o s p o jrzen iem o d s tó p d o g łó w i o d p arła p ó ł żartem, p ó ł s erio : – Po d o b as z mi s ię. M o żes z zo s tać. Do czas u , g d y p rzes tan ies z mi s ię p o d o b ać. W n as tęp n ej ch wili p acn ęła s ię ręk ą w czo ło : – Bo że, ja i ten mó j n iewy p arzo n y języ k … Wy b acz, n ie miałam n a my ś li n iczeg o d wu zn aczn eg o . Po d o b as z mi s ię jak o g o ś ć, n ie mężczy zn a. To zn aczy … – Zaś miała s ię, zmies zan a, p o k ręciła g ło wą. – M o że lep iej zo s tawię ten temat. Co d o g o ś ci: s ą ws p an iali, u wielb iam ich , ale p o jak imś czas ie ch ce s ię mieć s wó j d o m ty lk o d la s ieb ie… Stan ęli n a taras ie, z k tó reg o ro ztaczał s ię n iemo żliwie p ięk n y wid o k n a zło tą p lażę o cien io n ą p almami i b ezk res lś n iąceg o w p ro mien iach s ło ń ca mo rza. Rau l, zap atrzo n y p rzed s ieb ie, o d rzek ł: – Nie mu s is z s ię tłu maczy ć. Ro zu miem to . Gd y miałem s zczęś cie mies zk ać w VillaRo s ie, ró wn ież n ie p rzep ad ałem za g o ś ćmi. Tak i raj ch ce s ię d zielić ty lk o z k imś , k o g o s ię k o ch a – d o k o ń czy ł, zd u mio n y , że jes t tak s zczery z k o b ietą p o zn an ą d o p iero co . Ale p rzy Wero n ice ch ciał tak i właś n ie b y ć: p rawd ziwy .

– Ch y b a więc zro b imy n as tęp n y d eal. J a zajmu ję n ajwy żs ze p iętro . Res zta p o k o jó w jes t p u s ta. Wy b ierz s o b ie ten , k tó ry ci s ię s p o d o b a, ro zp ak u j s ię, ro zg o ś ć… W o g ó le czu j s ię jak u s ieb ie. J a wracam d o p racy . – Pracu jes z w d o mu czy w mieś cie? – W d o mu . J es tem p is ark ą – u ś miech n ęła s ię tro ch ę z d u mn ą, a tro ch ę n ieś miało . – Pis ark ą? – u d ał zas k o czen ie. Nie mu s iała wied zieć, że p rzed p rzy jazd em d o k ład n ie ją s p rawd ził i zn ał o d p o wied zi n a ws zy s tk ie p y tan ia, jak ie jej d o tej p o ry zad ał. – To ws p an iały zawó d . A miejs ce wy marzo n e, b y p is ać… n o właś n ie, co ? Ro man s e? Kry min ały ? Th rillery ? – Po wieś ci o ży ciu . O k o b ietach i mężczy zn ach … M iło ś ci i n ien awiś ci… Szczęś ciu i ro zp aczy … O ws zy s tk im, co mi w d u s zy g ra. – M u s zę p rzeczy tać. – To p o wieś ci raczej d la k o b iet. Ch y b a ci s ię n ie s p o d o b ają… – o d p arła. – Po za ty m… za d u żo jes t w n ich au to rk i – ws k azała n a s ieb ie. – To ch y b a d o b rze? Przy n ajmn iej p is zes z s zczerze. Wzru s zy ła ramio n ami, a o n d o my ś lił s ię res zty : wied za d aje wład zę. Ten , k to p o zn a Wero n ik ę tak ą, jak ą u k ry ła w s wo ich k s iążk ach , b ęd zie miał ją w g arś ci. Zaciś n ie ją i… Po d s zed ł d o n iej, ws u n ął za u ch o k o s my k o g n is ty ch wło s ó w, a g d y zd ziwio n a ty m g es tem p o d n io s ła n ań o czy , rzek ł mięk k o : – M n ie n ie mu s is z s ię o b awiać… Ro zch y liła lek k o u s ta, b y co ś o d p o wied zieć, a o n p o czu ł, jak b ard zo ch ciałb y ich p o s mak o wać. – … a mo że jed n ak p o win n aś ? – d o k o ń czy ł. – Ch y b a p o win n am. J eś li n ie cieb ie, to two jej żo n y . J es t p ewn ie n ieziems k o zazd ro s n a. – Nie mam żo n y – o d p arł k ró tk o . Nie mam, ale miałb y m, g d y b y m n ie mu s iał u k ry wać s ię p rzez n iemal p ó ł ży cia jak ś cig an e zwierzę… Ro s eM arie, So n ia… J ed n a z ty ch d wó ch cu d o wn y ch k o b iet b y ła mi p rzezn aczo n a, ale s traciłem o b ie. W imię czeg o ? Walk i z wiatrak ami? Bo mimo mo jeg o p o ś więcen ia Zło ty Py ł i tak zalał ś wiat. Wero n ik a p atrzy ła n ieco zmies zan a n a milcząceg o mężczy zn ę – n a jeg o p rzy s to jn ą, g ład k o o g o lo n ą twarz, ś ciąg n iętą teraz b ó lem, n a czarn e o czy , k tó re zalś n iły p rzez ch wilę o d s ło ń ca, a mo że o d łez? – i zap rag n ęła p rzy tu lić g o tak p o p ro s tu , ze zwy czajn eg o ws p ó łczu cia. On a s ama wiele w ży ciu p rzes zła. Omal jej trzy

lata temu n ie złaman o , ale p o d n io s ła s ię p o trag ed ii, o d zy s k ała s p o k ó j. Ty lk o d zięk i VillaRo s ie. M o że… mo że o n , Ro g er Latimer, też o d n ajd zie tu to , co s tracił. Nie zd awała s o b ie s p rawy , jak b lis k a jes t p rawd y . On milczał d łu g ą ch wilę, zato p io n y we włas n y ch my ś lach , n ag le – n ie d o k o ń ca ś wiad o m teg o , co ro b i – u czy n ił k ro k d o p rzo d u i ju ż b y ł b lis k o n iej, tak b lis k o , że g d y b y u n io s ła d ło ń , p o czu łab y p o d n ią b icie jeg o s erca. Ujął cien k i tro czek s u k ien k i, k tó ry zs u n ął s ię z jej ramien ia, p rzes u n ął g o n a miejs ce, czu jąc p o d p alcami ciep ło i g ład k o ś ć jej s k ó ry , i p o wtó rzy ł ty m s wo im n is k im, zmy s ło wy m g ło s em: – Nie mam żo n y . Od wielu lat jes tem s am. I… – zawies ił g ło s , p atrząc w jej s zero k o o twarte, zło cis te o czy . M am ch ęć s ię z to b ą k o ch ać, Wero n ik o – d o k o ń czy ł w d u ch u , p o czy m co fn ął d ło ń i rzek ł n a g ło s : – Ch y b a jed n ak s k u s zę s ię n a s zk lan eczk ę czeg o ś mo cn iejs zeg o o d wo d y min eraln ej. Tak , alk o h o l zamias t p ięk n ej k o b iety . Ty , d e Lu ca, n ap rawd ę mas z p o my s ły … – p o my ś lał. Nie o d ezwała s ię an i s ło wem, ch o ć wied ział, że i o n a g o p rag n ie. Po p ro s tu wes tch n ęła, jak o b u d zo n a ze s n u , u ś miech n ęła s ię, mo że tro ch ę s mu tn o , o d wró ciła n a p ięcie i ru s zy ła d o k u ch n i, b y p o częs to wać g o ś cia s zk o ck ą alb o żu b ró wk ą, czeg o tam s o b ie Ro g er Latimer zaży czy . Przez wiele lat s amo tn o ś ci n au czy ła s ię o p an o wy wać p rag n ien ia. Właś n ie tak : jed n o leciu tk ie wes tch n ien ie, o d ro b in a ro zczaro wan ia i s mu tk u , że to b y ł ty lk o p ięk n y s en , i p o wró t d o rzeczy wis to ś ci. Rau l mó g ł ch o ć n a k ilk a mo cn iejs zy ch u d erzeń s erca u k o ić jej d o jmu jącą tęs k n o tę, o czy wiś cie, ale zo s tawiłb y ją w jes zcze więk s zy m żalu . Nie zamierzał d la p aru ch wil p rzy jemn o ś ci k rzy wd zić n as tęp n ej k o b iety . Przy jął o d n iej s zk lan k ę wh is k y , wrzu cił k ilk a k o s tek lo d u i mijając Wero n ik ę s to jącą p o ś ro d k u k u ch n i, mru k n ął: – Zn ajd ę jak iś p o k ó j d la s ieb ie. Od p ro wad ziła g o s mu tn y m s p o jrzen iem. * – Dłu g o b ęd ziemy tu s ied zieć? – zap y tała M arie, g d y ty lk o Tris tan wró cił d o s y p ialn i ze ś wieżo zab an d ażo wan ą g ło wą. Wzru s zy ł ramio n ami. – Czek amy .

– Na co ? Nie p o trafił o d p o wied zieć n a to p y tan ie. Stan ley też n ie. To Rau l tu d o wo d ził, a o n o d eb rał in fo rmację, że M arie jes t z n imi, b ezp ieczn a, i więcej s ię n ie o d ezwał. Tris tan p rzy p u s zczał, że o jciec jes t ju ż w VillaRo s ie, ale… p o co wró cił n a Cy p r? Co ch ciał tam o d n aleźć? Ko g o s p o tk ać? W jak im celu ? Teg o ch ło p ak n awet n ie p ró b o wał s ię d o my ś lić. Wied ział jed n o : wcale mu s ię to n ie p o d o b a. Zu p ełn ie jak b y Rau l wies zał s o b ie n a s zy i tarczę s trzeln iczą. Czy n ie b y łb y b ezp ieczn iejs zy w tak im Pary żu ? – Stan ley też teg o n ie wie? – M arie p rzerwała p rzed łu żającą s ię cis zę. Po k ręcił g ło wą. – Nie o n wy d aje ro zk azy . – A k to ? Sp o jrzał n a n ią. Py tała z czy s tej ciek awo ś ci czy z n u d ó w – n ie miało to zn aczen ia. Ale czy o n jej o d p o wie, czy n ie, o ws zem. – Im mn iej wies z, ty m mn iej zd rad zis z – mru k n ął, o d wracając wzro k . Zab o lało . Przy jaciele s o b ie u fają! Us iad ła n a łó żk u , s p latając ręce n a p iers iach . Ch o ć n ie miała p ewn ie tak ieg o zamiaru , wp ro s t p rzeciwn ie! wy g ląd ała jak n ab u rmu s zo n e d zieck o . – On i n ie o d p u s zczą, M arie – zaczął Tris tan p o jed n awczy m to n em. – Będ ą cię ś cig ać d o k o ń ca. A g d y cię d o rwą, s p ró b u ją wy d o b y ć ws zy s tk ie in fo rmacje, jak ie p o s iad as z. Im mn iej więc wies z, ty m k ró cej b ęd ą s ię n ad to b ą zn ęcać. Ob jęła s ię ramio n ami s iln iej, jak g d y b y temp eratu ra w p o k o ju s p ad ła d o zera. – Przecież… p rzecież mó wiłeś , że o b aj jes teś cie p o mo jej s tro n ie. Że b ęd ziecie mn ie b ro n ić – wy s zep tała, s p o g ląd ając n a n ieg o zo g ro mn iały mi ze s trach u o czami. – Bo b ęd ziemy – u ciął s tan o wczo . – Co n ie zn aczy , że wam s ię u d a? – Właś n ie tak . Wczo raj mieliś my farta, ws zy s cy tro je. Stan ley zd ąży ł w o s tatn iej ch wili. Sek u n d ę p ó źn iej ja s k o ń czy łb y m z k u lą w g ło wie, a ty … wo lę s ię n ie d o my ś lać. Nas tęp n y m razem mo żemy n ie mieć ty le s zczęś cia i zan im k to ś p rzy b ęd zie z p o mo cą… Przerwało mu p u k an ie d o d rzwi. Stan ley s tan ął n a p ro g u s y p ialn i. – Przy p iln u j n as zej k s iężn iczk i, ja wy ch o d zę n a mias to . Po s łu ch am, co lu d zie g ad ają. Bard zo jes tem ciek aw, k to n a n ią p o lu je… – Sp o jrzał n a M arie tak im wzro k iem, jak b y o n a s ama zleciła zamach n a s ieb ie i s wo ich ro d zicó w. Nie lu b ił jej,

to p ewn e, ale d laczeg o ? Za p ró b ę u cieczk i? By ć mo że… Stłu miła wes tch n ien ie. Tamten o d wró cił s ię i wy s zed ł. Tris tan u s iad ł n a łó żk u , o two rzy ł lap to p , z k tó ry m p rzy leciał d o Pary ża, i rzek ł d o d ziewczy n y : – Zajmij s ię czy mś . J a też mu s zę p o p raco wać. Sk in ęła g ło wą i p rzes zła d o k u ch n i, g d zie n a ś cian ie wis iał telewizo r. Włączy ła g o i zap atrzy ła s ię b ezmy ś ln ie w mig ający ek ran … Parę min u t p ó źn iej wzro k s ię jej wy o s trzy ł, p o zn u d zen iu n ie zo s tało an i ś lad u . Po k azy wali zd jęcia z d wo rca M o n tp arn as s e. Krew, mn ó s two k rwi, p ięć tru p ó w w czarn y ch wo rk ach … Po licja n ie wied ziała, k to s to i za tą mas ak rą. Zn ik n ął, zan im d o tarły p ierws ze rad io wo zy . Nag ran ia z k amer, k tó ry ch n a d wo rcu i w o k o licach b y ło p ełn o , „n ie d ały o d p o wied zi”. M arie p atrzy ła n a to ws zy s tk o ze ws trzy man y m o d d ech em, a p o tem s p o jrzała n a d rzwi s y p ialn i, za k tó ry mi s ied ział n iewin n ie wy g ląd ający ch ło p ak , n iewiele o d n iej s tars zy , k lik ając w k lawiatu rę lap to p a. Z n ieo d łączn y m p is to letem w zas ięg u ręk i. On a wied ziała, k to i d laczeg o zab ił tamty ch . I czu ła d o teg o k o g o ś wd zięczn o ś ć, o ws zem, ale i res p ek t…

Tris tan wy g ląd ał n ie n ajlep iej. Od p aru g o d zin miał g o rączk ę, co raz wy żs zą – d ziewczy n a wid ziała to p o jeg o ro zp alo n ej twarzy i d res zczach , jak ie ws trząs ały cały m jeg o ciałem. Go d zin ę temu p o ło ży ł s ię, s zep cząc, że jes t mu zimn o . Ok ry ła g o k o łd rą, p atrząc n ań z n iep o k o jem i tro s k ą, ale o n i tak zaczął s zczęk ać zęb ami. Go rączk a ro s ła. M o że wy b ieg łab y d o n ajb liżs zeg o s k lep u i k u p iła ch o ć g łu p i p aracetamo l, ale g d y ty lk o o ty m n ap o mk n ęła, ch wy cił ją za ręk ę i n ie p u ś cił. By ł p ó łp rzy to mn y , a n ad al tro s zczy ł s ię ty lk o o n ią. – Wró ci Stan ley , p rzy n ies ie lek ars twa – p o wtarzał, p atrząc z wy czek iwan iem n a d rzwi. Ob ie ran y – ta n a ramien iu i ta n a s k ro n i – zao g n iły s ię i rwały co raz b ard ziej. Do g o rączk i d o s zed ł b ó l. M arie k ilk ak ro tn ie s ięg ała p o telefo n – zn ała p rzecież n u mer d o Black wella, ale… p o ch wili o d k ład ała k o mó rk ę. Bała s ię teg o mężczy zn y i k o n iec. Gd y w k o ń cu d o czek ali s ię jeg o p o wro tu , o k azało s ię, że s am jes t w n ie lep s zy m s tan ie. Po k tó ry mś z k o lei n iep rzes p an y m d n iu wy g ląd ał jak zo mb i p o ru s zający s ię

jed y n ie s iłą wo li. Po s zarzały n a twarzy , z p rzy g arb io n y mi ramio n ami, n ie b y ł n awet cien iem b ezwzg lęd n eg o zab ó jcy , k tó ry p o mó g ł Tris tan o wi w o d b iciu M arie. – Ku p iłem p aracetamo l i an ty b io ty k – rzu cił n a s tó ł d wa o p ak o wan ia. – Po d as z je Tris tan o wi? M arie p o s p ies zn ie s k in ęła g ło wą. – M a wy s o k ą g o rączk ę. Ch y b a zaczął majaczy ć. I b ard zo g o b o li. – To mu p o mo że. Bąd ź p rzy n im – p rzy k azał d ziewczy n ie s u ro wo . Przy tak n ęła p o raz d ru g i. Nie mu s iał wied zieć, że o n a czek a ty lk o n a jeg o p o wró t, b y s p ró b o wać p o wtó rn ie wy mk n ąć s ię z d o mu . Nie p o to , b y u ciek ać – n ie b y ła tak a g łu p ia, ju ż zro zu miała, że ty ch d wó ch mężczy zn ma p o s wo jej s tro n ie i p rzy n ich jes t b ezp ieczn a n a ty le, n a ile to mo żliwe – ale mu s iała, p o p ro s tu mu s iała o d eb rać to , co zo s tawił d la n iej o jciec. J ą też o g arn ęła g o rączk a, k tó ra ro s ła z k ażd ą g o d zin ą o czek iwan ia: d o s tać s ię n a d wo rzec M o n tp arn as s e, o two rzy ć s k ry tk ę, zab rać d ep o zy t – ty lk o o ty m my ś lała, g d y wracała d o s y p ialn i, p o d awała lek ars twa Tris tan o wi, p atrzy ła, jak zas y p ia, i wres zcie czek ała, cierp liwie, b ard zo cierp liwie, aż teg o d ru g ieg o , Stan ley a, też w k o ń cu zmo rzy s en . Bo to , że zaczy n ał p rzy s y p iać n ad k u b k iem n ied o p itej k awy , ju ż zau waży ła. J ak g d y b y n ig d y n ic p rzes zła p arę razy d o łazien k i, zag ląd ając p o d ro d ze d o k u ch n i. J u ż p o p rzed n io Black well o p arł g ło wę n a s p lecio n y ch ramio n ach . Gd y p ięć d łu żący ch s ię min u t p ó źn iej zn ó w tam zajrzała, jej cerb er s p ał, p o ch rap u jąc cich o . M arie u ś miech n ęła s ię d o s ieb ie z triu mfem. Stras zy ł ją b iciem? To teraz zo b aczy ! Zaraz jed n ak zg an iła s ię w d u ch u : „Nie u ciek as z, żeb y jemu zro b ić n a zło ś ć, id io tk o ! Od b ierzes z d ep o zy t i tu wró cis z!”. Przemk n ęła z p o wro tem d o s y p ialn i p o k u rtk ę i p lecak . Przes zła n a d ru g ą s tro n ę łó żk a, s p o jrzała n a Tris tan a, zmo rzo n eg o g o rączk ą, k rew n a b an d ażu , o d wied zio n e ramię, k tó re mu s iało g o wciąż b o leć, i p o czu ła wy rzu ty s u mien ia. Zo s tał ran n y p rzez n ią. To ją rato wał z n arażen iem ży cia. A o n a jak s ię mu o d wd zięcza? Wy my k ając s ię b ez s ło wa z d o mu , mimo że p ro s ił ją – ale n ie g ro ził – jak p rzy jaciel, b y teg o n ie ro b iła. – M u s zę – s zep n ęła, czu jąc s ię o k ro p n ie, p o czy m wy jęła z p o rtfela k awałek k artk i, n ag ry zmo liła p o s p ies zn ie p arę s łó w i ju ż miała ru s zać d o wy jś cia, g d y jej wzro k p ad ł n a p rzed mio t leżący jak p o p rzed n io n a n o cn ej s zafce. Pis to let. M ó g ł s ię M arie p rzy d ać. Ale i tak n ie p o trafiłab y g o u ży ć… Wes tch n ęła, żeg n ając s p o jrzen iem lś n iącą czern ią b ro ń i jej właś ciciela, p o czy m

wy s zła z s y p ialn i, cich o zamy k ając za s o b ą d rzwi. M u s i załatwić ważn ą s p rawę. Wró ci za g o d zin ę – tak n ap is ała n a k arteczce, k tó rą zo s tawiła tu ż o b o k b ro n i. Żeb y d o trzy mać s ło wa, mu s iała s ię p o s p ies zy ć!

Więcej d o s k o n ałej jak o ś ci eb o o k ó w s zu k aj n a: www.eBo o k 4 me.p l

ROZDZIAŁ X

S

zła s zy b k im k ro k iem, b y n ie wzb u d zać p o d ejrzeń n ieliczn y ch p rzech o d n ió w, jak n ajd alej o d mies zk an ia, z k tó reg o p rzed ch wilą s ię wy mk n ęła. Nag le… jej

wzro k p ad ł n a k amerę zain s talo wan ą p o ś ro d k u s k rzy żo wan ia. I ju ż wied ziała, w jak i s p o s ó b ją wy tro p io n o . Sk ręciła g wałto wn ie w n iewielk ą u liczk ę, p o tem raz jes zcze… Klu czy ła p rzez p arę min u t p rzez co raz ciaś n iejs ze zau łk i, b y w k o ń cu s k ry ć s ię za ś mietn ik iem. Nie miała p o my s łu , jak zn ik n ąć w mieś cie d wad zieś cia cztery g o d zin y n a d o b ę mo n ito ro wan y m p rzez g ęs tą s ieć k amer. Wied ziała jed n o : mu s i jak n ajs zy b ciej o d eb rać d ep o zy t z d wo rca M o n tp arn as s e. By ła p ewn a, że jes t tam co ś ważn eg o . Co ś , co o jciec u k ry ł właś n ie n a tak i wy p ad ek , g d y b y M arie zo s tała s ama i mu s iała u ciek ać. M o g ła s ię ty lk o d o my ś lać, że s ą tam p ien iąd ze, mo że b ro ń … ? Nie ch ciała o ty m my ś leć. M u s i s ię s k u p ić n a ty m, co tu i teraz. Nad al k lu cząc n iczy m k ró lik , zb liżała s ię d o miejs ca, g d zie ju ż raz s k u teczn ie n a n ią zap o lo wan o . Ty m razem b ęd zie o s tro żn iejs za. Ty m razem n ie d a s ię złap ać… Z zarzu co n y m n a g ło wę k ap tu rem k u rtk i i p rzy g arb io n y mi ramio n ami s ama s o b ie wy d ała s ię mło d o cian ą n ark o man k ą, k tó ry ch p arę zd ąży ła p o d ro d ze min ąć. W s wej n aiwn o ś ci s ąd ziła, że k amu flaż jes t wy s tarczający , a ci, co ch cieli ją d o rwać, w wy ch u d zo n ej, p o włó czącej n o g ami, zak ap tu rzo n ej p o s taci n ie ro zp o zn ają d awn ej M arie. Nie wied ziała jed n ak , z k im ma d o czy n ien ia…

Czło wiek Bez Twarzy s p rzątn ięcie d ziewczy n y s p rzed n o s a i wy k o s zen ie p iątk i s wo ich lu d zi p rzy jął jak o o s o b is tą zn iewag ę. J ak p o liczek wy mierzo n y mu p rzez…

n o właś n ie, n ie b ard zo wied ział, p rzez k o g o . Nag ran ia z k amer, k u o g ro mn ej k o n s tern acji s łu żb , k tó re ró wn ież p ró b o wały s ię teg o d o wied zieć, zo s tały wy czy s zczo n e. Defin ity wn ie. J u ż s amo właman ie d o miejs k ieg o s y s temu mo n ito rin g u b y ło co n ajmn iej n iep o k o jące. Sk as o wan ie d an y ch g ran iczy ło z cy b erterro ry zmem. Słu żb y n ie miały n ag rań – n ie miał ich więc Czło wiek Bez Twarzy . Ale d zięk i temu co ś zro zu miał: to b y ła ro b o ta k o g o ś n ap rawd ę mo cn eg o . A jeś li tak , to ta d ziewczy n a b y ła cen n a. Bezcen n a. Ty m b ard ziej n ależało s ię n ią zain teres o wać. Ten k to ś , k to włamy wał s ię d o s y s temu b ezp ieczeń s twa mias tafo rtecy , jak im w d zis iejs zy ch czas ach jes t Pary ż, zap łaci za tę d ziwk ę k ażd ą cen ę. Co jo n p rzez k ilk a p ierws zy ch k wad ran s ó w p o ty m, jak d ziewczy n ę s p rzątn ięto mu s p rzed n o s a, a p rzy o k azji i jeg o p ięciu lu d zi, mio tał s ię p o ap artamen cie, tłu k ąc o ś cian ę s zk ło i włas n e zd efo rmo wan e p ięś ci. Sk ó ra n a n ich b y ła tak p o k ry ta b lizn ami, że n ie czu ł b ó lu , ch o ciaż n a b iały ch ś cian ach p o k azała s ię k rew. Ale k rew, n awet włas n a, d o b rze n a Czło wiek a Bez Twarzy d ziałała. Us p o k o ił s ię, p rzy n ajmn iej p o zo rn ie, i wark n ął d o in terk o mu , żeb y p rzy p ro wad zili mu mło d ą, n ietk n iętą jes zcze d ziwk ę. J eg o lu d zie b y li s zy b cy i zn ali s ię n a s wo jej ro b o cie. Pry watn y h arem Co jo n a b y ł zaws ze g o tó w n a jeg o ro zk azy . W ciąg u k ilk u min u t d o s tarczo n o mu p o d d rzwi związan ą i zak n eb lo wan ą d ziewczy n ę. M as ak ro wał ją p rzez ład n y ch k ilk a g o d zin … Gd y s k o ń czy ł, n arzu cił n a n ag ie, p o k rwawio n e ciało s wo je p o włó czy s te s zaty i p rzes zed ł d o g ab in etu . Stan ął p rzed map ą Pary ża i zamy ś lił s ię… Wied ział ju ż, k im jes t M arie So lay . Wp ad ł n a to w mo men cie, g d y ze s zp italn y ch arch iwó w wy p ły n ęło jej n azwis k o . Po s trzelan in ie, w k tó rej zg in ęli jej ro d zice, ran n ą p rzewiezio n o d o s zp itala, ale o n a zwiała zaraz p o o p atrzen iu ran . Przez ty d zień s ied ziała zas zy ta w n o rze, w p o d łej d zieln icy Pary ża, p o czy m wy s k o czy ła z n iej n iczy m k ró lik mag ik a i p o jawiła s ię n a d wo rcu , p rawd o p o d o b n ie p ró b u jąc wy jech ać z mias ta. A jeś li n ie… ? Paweł So lay , d awn iej Paweł Ro d ło , b y ł p rawą ręk ą n ie b y le k o g o … Na p ewn o p o in s tru o wał có rk ę, co ma zro b ić w tak iej s y tu acji, w jak iej s ię właś n ie zn alazła. – Co ś tam d la n iej zo s tawiłeś ! – o lś n iło Co jo n a. I ju ż wied ział, co ro b ić. Po n o wn ie p o d s zed ł d o in terk o mu i s wo im metaliczn y m, n iep rzy jemn y m g ło s em rzu cił ro zk az. J eg o czło wiek zjawił s ię n iemal n aty ch mias t. Stan ął w d rzwiach ciemn eg o p o k o ju , wid ząc n a tle o k n a ty lk o zary s s y lwetk i s p o witej w s zaty , n ic

więcej. – Będ ziecie o b s erwo wać d wo rco we s k ry tk i. Ta d ziewczy n a wró ci. Ty m razem ch cę ją d o rwać. * Nad VillaRo s ą zap ad ła ciep ła, cy p ry js k a n o c. Rau l, k tó ry p rzes p ał cały d zień , ws tał i wy s zed ł n a taras . Op arł ręce n a b alu s trad zie i zap atrzy ł s ię w mo rze lś n iące miriad ami s reb rzy s ty ch reflek s ó w. No c b y ła jas n a. Ks ięży c o d b ijał s ię w mo rs k iej to n i, g wiazd y ś wieciły tu ż n a g ło wą – wy ciąg n ies z ręk ę i o to mas z jed n ą z n ich . Wziął g łęb o k i o d d ech , p o wietrze p ach n iało jes zcze ro zg rzan y m p ias k iem, mo rs k ą b ry zą i k wiatami, w k tó ry ch willa to n ęła. Cy k ad y ju ż ro zp o częły n o cn y k o n cert. By ł s zczęś liwy . W tej właś n ie ch wili n a taras ie s weg o d o mu b y ł s zczęś liwy . W n as tęp n ej p rzy p o mn i s o b ie, z jak ieg o p o wo d u tu jes t, i czar p ry ś n ie, ale ta ch wila d o p iero n ad ejd zie… Po g ład ził b alu s trad ę d ło n ią. Lata temu k ład ła n a n iej ręce So n ia, b o to jej p o k ó j wy b rał ze ws zy s tk ich , jak ie miał d o d y s p o zy cji. Ale w n im czu ł s ię tak , jak b y o n a za ch wilę miała s tan ąć w d rzwiach , s p o jrzeć n a n ieg o ze s wy m s ło d k im, n ieś miały m u ś miech em, p o d b iec n a p alcach d o łó żk a i… W s ercu p o czu ł b ezmiern y żal. Po czu cie s zczęś cia zn ik n ęło , ch o ciaż n o c p o zo s tała tak p ięk n a jak p rzed s ek u n d ą. Rau l wró cił d o p o k o ju . Nało ży ł czarn e s p o d n ie i b iałą k o s zu lę z k ró tk imi ręk awami. Przeczes ał d ło ń mi wło s y , k tó ry ch n ies fo rn e k o s my k i s p ad ały mu n a o czy . Ch wilę p ó źn iej wy ch o d ził z d o mu , k ieru jąc s ię k u p laży . Pias ek b y ł n ad al ciep ły . M o rze jes zcze ciep lejs ze. Z rad o ś cią d zieck a ws zed ł p o k o s tk i d o wo d y i ru s zy ł w k ieru n k u k lifó w. VillaRo s a n o cą miała s zczeg ó ln y u ro k … Sk ały ro s ły . Ws p o mn ien ia wracały . Ws zed ł n a ś cieżk ę, k tó ra p ięła s ię w g ó rę, n a s zczy t s tro meg o u rwis k a. To tu taj p rawie d wad zieś cia lat temu s zu k ał So n i, g d y p ró b o wała u ciec. To tu taj d ziś , tu ż n ad b rzeg iem p rzep aś ci, s ied ziała, o p ierając b ro d ę n a p o d win ięty ch k o lan ach i o b ejmu jąc je ramio n ami, s mu tn a ru d o wło s a, zło to o k a k o b ieta. Wero n ik a. W p ierws zy m o d ru ch u ch ciał u s zan o wać jej s mu tek i wy co fać s ię, d o p ó k i g o n ie zau waży ła, ale o n a s p o jrzała n ań i p o k lep ała s k ałę o b o k s ieb ie, zach ęcając Rau la, b y u s iad ł. Uczy n ił to b ez wah an ia. Od p ierws zej ch wili p o lu b ił tę k o b ietę. By ł p ewien , że z wzajemn o ś cią. J ej to warzy s two b y ło mu miłe, a jeś li i o n a g o p o trzeb o wała… – Nie s mu ć s ię. – Sztu rch n ął ją żarto b liwie w ramię.

– No ce b y wają ciężk ie. Szczeg ó ln ie tak p ięk n e jak ta – o d p arła p o p ro s tu . Nie b ard zo wied ział, czy mó wi o s amo tn o ś ci w p u s ty m d o mu , czy p o wraca ws p o mn ien iami d o p rzes zło ś ci, ale n im zd ąży ł s ię o d ezwać, o d p o wied ziała n a n iezad an e p y tan ie: – W tak ą n o c zg in ął mó j s y n – d o d ała. Więc jed n ak . Ws p o mn ien ia. Nie zap y tał, w jak i s p o s ó b s traciła d zieck o . Nie zap y tał, n iczy m d o mo ro s ły p s y ch o lo g , czy ch ce o ty m p o ro zmawiać. Za to o d n alazł jej d ło ń i u ś cis n ął. Dłu g ie ch wile s ied zieli w milczen iu , p atrząc n a ro zk o ły s an e mo rze i ś wietlis tą ś cieżk ę, k tó rą k s ięży c ro zp o s tarł n a wo d zie. – Zab iła g o mafia – o d ezwała s ię n ag le. – Za p ien iąd ze ze s p ad k u p o o jcu , mo im b y ły m mężu , k u p ił małą k afejk ę n a Staró wce w Gd ań s k u . Pro wad ził ją n iecały ro k . Wiem, że k o ch ał tę s wo ją res tau racy jk ę. M ó wił o n iej z tak ą d u mą. J ak o n o wo n aro d zo n y m d zieck u … Gd y p rzy s zli, p ro p o n u jąc „d o d atk o wą o ch ro n ę”, p o g o n ił ich . Ale n ie o d p u ś cili. Nęk ali g o co raz częś ciej. Szy k an o wali, wy b ijali s zy b y … Stracił k lien tó w, ale n ad al n ie zamierzał s ię p o d d ać. Zb u n to wał in n y ch res tau rato ró w. Przes tali p łacić h aracz. Pewn eg o ran k a, trzy lata temu , zn aleźli mo jeg o s y n k a n a s to p n iach jeg o k awiarn i. Zo s tał b ru taln ie zamo rd o wan y . Od cięta g ło wa leżała o b o k ciała. Na b ru k u . Tak to b y ło . – Po d n io s ła n a Rau la n ies k o ń czen ie s mu tn e o czy . Bły s zczały o d łez jak g wiazd y w mo rs k iej to n i. Un ió s ł jej zimn ą d ło ń d o u s t i u cało wał. – Ty też k o g o ś s traciłeś , p rawd a? Wró ciłeś tu p o ws p o mn ien ia? Przy tak n ął i zap atrzy ł s ię w mo rze… – Po n ad d wad zieś cia lat temu p o rwan o mo ją p ierws zą miło ś ć. Ro s eM arie. To rtu ro wan o ją, p rzy s y łan o mi filmy i zd jęcia z ty ch to rtu r, b y n a k o n iec o d es łać jej o k aleczo n e zwło k i. – Teraz to Wero n ik a zacis k ała p alce n a jeg o d ło n i. – Nied awn o zas trzelili d wo je n ajb liżs zy ch mi lu d zi. Tak … ja też k o g o ś s traciłem… Zap ad ło milczen ie. Nic więcej n ie trzeb a b y ło d o d awać. Ob o je cierp ieli tak s amo , ale p o raz p ierws zy o d n iep amiętn y ch czas ó w k to ś ro zu miał i p o d zielał to cierp ien ie. Wero n ik a s p o jrzała n a n ieg o p ełn y mi łez o czami. – Dzięk u ję, że jes teś tu d zis iaj ze mn ą – p o wied ziała cich o g ło s em, k tó ry łamał s erce. Starł wierzch em d ło n i wilg o ć z jej p o liczk ó w. Do tk n ął p y tająco k ciu k iem jej u s t. Ucało wała o p u s zk ę jeg o p alca i s zep n ęła: – Wy b acz mi, ale n ie mo g ę. Bard zo łatwo mo g łab y m s ię w to b ie zak o ch ać, n ap rawd ę. Ale ty zn ik n ies z tak n ag le, jak s ię p o jawiłeś , a ja zn ó w zo s tan ę s ama. Nie

ch cę cierp ieć b ard ziej n iż p rzed p o zn an iem cieb ie. Nic n ie mó g ł n a to o d p o wied zieć, miała rację. Nawet jeś li jemu u d a s ię p rzeży ć p o lo wan ie, b ęd zie ch ciał o d zy s k ać ten d o m. A to złamie jej s erce b ard ziej n iż jeg o o d ejś cie. By ł teg o p ewien . Przy g arn ął ją ramien iem. Z wd zięczn o ś cią, że o n n ie ch ce n iczeg o więcej, p o zwo liła s ię p rzy tu lić. – M u s zę d o rwać ty ch , k tó rzy zamo rd o wali mi p rzy jació ł, n im zro b ią to s amo z ich có rk ą – o d ezwał s ię p ó łg ło s em. – On a ma ty lk o o s iemn aś cie lat… – J ak mo g ę p o mó c? – zap y tała Wero n ik a b ez ch wili zas tan o wien ia. – Bo n ie mó wis z mi teg o b ez p o wo d u , p rawd a? – Tak . Nie mó wię b ez p o wo d u … I rzeczy wiś cie mo żes z s ię o k azać b ard zo p o mo cn a. Wy s u n ęła s ię d elik atn ie z jeg o o b jęć i s p o jrzała n ań z wy czek iwan iem. Zawah ał s ię p rzez mg n ien ie o k a, p o czy m rzek ł: – Rau l d e Lu ca. M ó wi ci to co ś ? Zaś miała s ię k ró tk o . Nie b y ł to p rzy jemn y ś miech . – Czy mi co ś to mó wi? Oczy wiś cie! O Rau lu d e Lu ce k rążą w o k o licy leg en d y , n iech mu ziemia ciężk ą b ęd zie! By ł capo di tutti capi cy p ry js k iej, i n ie ty lk o cy p ry js k iej, mafii. M iał s wo je in teres y ró wn ież w Po ls ce. A d o k ład n ie w Gd ań s k u . VillaRo s a n ależała k ied y ś d o n ieg o . Uwielb iał to miejs ce, jeś li wierzy ć miejs co wy m, i ch y b a właś n ie d lateg o je k u p iłam. By o d eb rać jed n emu z ty ch , k tó rzy zamo rd o wali mi d zieck o , co ś , co k ied y ś k o ch ał. To o n zab ił two ich p rzy jació ł? Po k ręcił g ło wą. – To ja jes tem Rau l d e Lu ca.

Co fn ęła s ię g wałto wn ie, jak b y s trzelił ją w twarz. „J a jes tem Rau l d e Lu ca”… Gd y b y p o wied ział, że jes t p o to mk iem Hitlera, mn iej b y ją ch y b a zs zo k o wał. M o rd erca jej d zieck a… s ied zi o to n a wy ciąg n ięcie ręk i… i p atrzy p ro s to w o czy jej, matce, p o g rążo n ej w ro zp aczy … – Nie wierzę – wy s zep tała, k ręcąc g ło wą. – Lo s n ie mo że b y ć tak o k ru tn y . Tak zło ś liwy . Przecież ty n ie ży jes z! Zas trzelił cię twó j b rat! Tu , w ty m d o mu ! – M ó j b rat n ig d y n ie b y ł k ró lem s trzelcó w – o d p arł Rau l. – Ch y b ił. O wło s , ale ch y b ił. – Żału ję… Zas łu g u jes z n a ś mierć – wy d u s iła. O ro man ty czn y m n as tro ju

i wzajemn y m p o cies zan iu s ię n ie b y ło ju ż mo wy . Gd y b y mo g ła – g d y b y o n n a to p o zwo lił – zep ch n ęłab y g o w tej ch wili ze s k ał. Zerwała s ię n a ró wn e n o g i, n ie mo g ąc an i ch wili d łu żej zn ieś ć jeg o to warzy s twa. Ch ciała o d ejś ć, zn ik n ąć. Po b iec d o d o mu , ch wy cić to reb k ę, ws iąś ć d o s amo ch o d u i wy jech ać. Do k ąd k o lwiek . By le n ie zo s tać p o d jed n y m d ach em z k imś , k to o d p o wiad ał za ś mierć jej s y n a. Ok ru tn ą ś mierć. Och , n ieee, Rau l d e Lu ca n ie zamo rd o wał To mk a o s o b iś cie. Bo s s o wie mafii n ie p arają s ię p rzecież b ru d n ą ro b o tą! On ty lk o wy d ał p o lecen ie, k tó re zo s tało g o rliwie wy k o n an e! – Ob win ias z n ie teg o , k o g o p o win n aś – o d ezwał s ię, ró wn ież ws tając. – Po b ieran ie h araczu o d res tau rato ró w n ig d y mn ie n ie in teres o wało . – Nie! Oczy wiś cie, że n ie! Ty ich ty lk o mo rd o wałeś ! Haracz p o b ierali two i lu d zie! Nie zb liżaj s ię d o mn ie, mo rd erco ! – k rzy k n ęła, g d y zro b ił k ro k w jej s tro n ę. – Nie wiem, p o co tu jes teś , i n ie o b ch o d zi mn ie to ! M o żes z mn ie zab ić, teraz, w tej ch wili! Zep ch n ies z mn ie z k lifu , b ęd zie wy g ląd ało n a wy p ad ek , o ty m my ś lałeś , p rzy ch o d ząc tu taj? Zró b to ! Nie b o ję s ię ś mierci! Kilk a razy s ama ch ciałam s k o czy ć, ale p o s tan o wiłam ży ć! Właś n ie d la tej ch wili! Żeb y s tan ąć twarzą w twarz z mo rd ercą mo jeg o d zieck a i… Ro zp łak ała s ię. Up ad ła n a k o lan a, zwin ęła wp ó ł i k rzy czała. Krzy czała tak s tras zn ie jak w tamtą n o c. No c, k ied y zab ito jej d zieck o . Rau l o d wró cił g ło wę, n ie mo g ąc p atrzeć n a jej b ó l. Sk rzy wd ził n iejed n ą matk ę. Niejed n eg o p o s łał d o p iach u za zd rad ę czy n iep o s łu s zeń s two . To , że n ie b y ł to s y n Wero n ik i, n ie miało w tej ch wili zn aczen ia. Bó l matk i jes t zaws ze tak i s am… Szlo ch , ro ztrzas k u jący d u s zę n a k awałk i, cich ł p o wo li. Ko b ieta ju ż ty lk o łk ała, s zep cząc p rzez łzy jak ieś s ło wa. Pewn ie p rzek leń s twa. Wres zcie o tarła p o liczk i d ło ń mi, p o k rwawio n y mi o d u d erzan ia w s k ałę, s p o jrzała w g ó rę, w jeg o twarz, i rzu ciła: – Czeg o o d e mn ie ch ces z? – Pro s zę, żeb y ś mn ie wy s łu ch ała. Ty lk o ty le. Wzru s zy ła ramio n ami, n ie p o d n o s ząc s ię z k o lan . Us iad ł z p o wro tem o b o k n iej, n a ty le b lis k o , b y s ły s zała k ażd e jeg o s ło wo , ale n a ty le d alek o , b y jej n ie d o tk n ąć, n awet p rzy p ad k iem. Wted y ws tałab y i o d es zła, n ie mo g ąc zn ieś ć jeg o d o ty k u , b y ł teg o p ewien . – M iałem d wad zieś cia lat, g d y w p rzy p ad k o wej s trzelan in ie n a u licach Ky ren ii zg in ęli mo i ro d zice. O ty m, że n ie b y ła o n a tak a p rzy p ad k o wa, d o wied ziałem s ię ro k

p ó źn iej, p o p rzep ro wad zen iu włas n eg o ś led ztwa. Ojciec jak o n o wo mian o wan y p rezes Cy p rio b an k u d o p atrzy ł s ię w n im p raln i b ru d n y ch p ien ięd zy i, zg o d n ie z p rawem, zawiad o mił n ad zó r b an k o wy . Ten ty lk o n a to czek ał. Po ło ży ł łap ę n a k o n tach g an g s teró w, a o jca… o jcu p rzy s łał d y p lo m z p o d zięk o wan iem zamias t o ch ro n y . Szy ch o m z n ad zo ru n ie s p ad ł wło s z g ło wy . Ojciec d o s tał k u lę międ zy o czy . M ama, jad ąca z n im wted y w s amo ch o d zie, zg in ęła n a miejs cu . Os iero cili mn ie, d wu d zies to latk a, i p rzy b ran eg o s y n a, d wu n as to letn ieg o Vin cen ta. Pierws ze, co zro b iłem, to zmien iłem n azwis k o . Po tem ws tąp iłem d o wo js k a. Nie b y le jak ieg o . Do s łu żb s p ecjaln y ch . Od p o czątk u wied ziałem, co ch cę ro b ić: zwalczać p rzes tęp czo ś ć zo rg an izo wan ą. Po mś cić ro d zicó w. Umilk ł n a ch wilę. Nie p atrzy ł n a Wero n ik ę. Za to o n a p atrzy ła n a n ieg o . W jej o czach jes zcze p ło n ęła ro zp acz i wś ciek ło ś ć, ale p o jawiło s ię co ś więcej: n ad zieja. – By łem d o b ry . Nap rawd ę d o b ry – o d ezwał s ię p o ch wili n i to d o n iej, n i d o s ieb ie. – We ws zy s tk im. A n ajlep s zy n a s trzeln icy . Gd y mierzy łem d o tarczy , wy o b rażałem s o b ie, że to s erce mo rd ercy mo jeg o o jca. I trafiałem b ezb łęd n ie. Ro zu mies z to , n o n ie? – rzu cił jej zimn e s p o jrzen ie. – Ro zu miem – o d p arła z tak im s amy m ch ło d em. J es zcze g o n ien awid ziła, ale… s łu ch ała d alej. – Szy b k o zo s tałem p o p ro s zo n y n a ro zmo wę d o n ajwy żs zeg o s to p n iem i o d razu wy ło ży łem k awę n a ławę: jes tem tu p o to , b y walczy ć z mafią. Praca w p o licji mn ie n ie in teres u je. Za d u ża k o ru p cja, za d u żo p ap ieró w. Ch cę d o s tać p o ważn e zad an ie, k tó re zak o ń czy s ię k rwawą jatk ą. Żad n y ch jeń có w. Przeło żo n y d łu g ą ch wilę mierzy ł mn ie s p o jrzen iem, a p o tem p o wied ział: „M am co ś d la cieb ie”. I tak , p o k ilk u latach p rzy g o to wań i u rab ian ia leg en d y , trafiłem tu taj, d o VillaRo s y , k tó ra n ależała d o mo ich ro d zicó w, a p o ich ś mierci s tała s ię mo ją włas n o ś cią… – A więc d lateg o wró ciłeś – wy s zep tała Wero n ik a, p atrząc n ań p o ciemn iały mi z g n iewu o czami. – Żeb y u p o mn ieć s ię o s wó j d o m. Sp o jrzał jej p ro s to w twarz. M ó g ł zełg ać, że s k ąd ! n ie ma tak ieg o zamiaru ! Ale o n a zas łu g iwała n a s zczero ś ć. – Tak . M y ś lałem o ty m. Ale teraz n ie jes tem ju ż p ewien , czy teg o właś n ie ch cę. Po zwó l mi d o k o ń czy ć i d o p iero wted y wy d awaj wy ro k , o k ej? Kiwn ęła o b o jętn ie g ło wą. Nie mó g ł jej zran ić b ard ziej, n iż ju ż to zro b ił. – Przez d zies ięć lat ro zp raco wy wałem mafię p ó łn o cn o cy p ry js k ą o d ś ro d k a. Przejąłem ją, jej k o n trah en tó w, k an ały p rzerzu to we, p ien iąd ze, lu d zi, ws zy s tk o … Ty lk o raz o mało co n ie zo s tałem zd emas k o wan y , g d y k o n k u ren cja p o rwała mo ją

n arzeczo n ą – wy o b raź s o b ie, że b y łem n a ty le n ieo s tro żn y , b y s ię zak o ch ać, p rawd ziwie zak o ch ać – i to rtu rami o mal n ie wy d o b y ła z n iej p rawd y o mn ie. Ale Ro s eM arie k o ch ała mn ie tak , jak ja ją. Wy trzy mała wiele. Nie ch ces z wied zieć, jak wiele. M imo to n ie wy d o b y li z n iej n ic więcej n iż ty lk o k rzy k cierp ien ia i b łag an ie o lito ś ć. W n o cy p o wies iła s ię n a s k ręco n ej z p rześ cierad ła lin ie. Urwał. Krtań zacis n ęła s ię s p azmaty czn ie. Ch wilę łap ał p ły tk ie o d d ech y . Bo lało tak s tras zn ie jak wted y , g d y p rzy s łali mu zmas ak ro wan e zwło k i Ro s eM arie… Wero n ik a, b y ć mo że n ie zd ając s o b ie z teg o s p rawy , p o ło ży ła mu d ło ń n a ramien iu i u ś cis n ęła lek k o . – M o ja mis ja zak o ń czy ła s ię p o wo d zen iem – o d ezwał s ię p o d łu g iej ch wili g ło s em zg as zo n y m p rzez b ó l. – Śmierć Ro s e​M arie i ro d zicó w p o mś ciłem. Najwięk s zy p rzerzu t w d ziejach n ark o b izn es u p o s zed ł n a d n o . Cy p ry js k o -p o ls k i k artel wraz z mo ją ś miercią p rzes tał is tn ieć. – Ale ty p rzeży łeś – wy s zep tała. – J a p rzeży łem – o d p arł o b o jętn ie. – Ty lk o p o to , b y p rzeży ć ś mierć mo ich p rzy jació ł. Lu d zi, k tó rzy b y li mi b liżs i n iż b rat… M afia n ie wy b acza – d o k o ń czy ł, p atrząc n a Wero n ik ę zmru żo n y mi jak u atak u jąceg o wilk a o czami. – Nie ty wy d ałeś ro zk az, b y zab ito mo jeg o s y n a? – mu s iała s ię u p ewn ić, ch o ć s ama s o b ie wy d ała s ię n aiwn a. Czy mo że mu wierzy ć n a s ło wo ? Co to d la n ieg o , k tó ry łg ał zawo d o wo , s k łamać i teraz. – Zajmo wałem s ię h an d lem b ro n ią i n ark o ty k ami. Nie b rałem u d ziału w b ru d n ej g an g s terce – o d p arł. – No tak , b o n ark o ty k i i b ro ń to czy s ta s p rawa – p ry ch n ęła. Wzru s zy ł ramio n ami. – O ty le czy s ta, że miałem d o czy n ien ia z mafią, n ie z n o rmaln y mi, u czciwy mi lu d źmi, tak imi jak twó j s y n . J eś li s trzelałem, to d o żo łn ierza, n ie cy wila. Uwierzy ła mu , b o … ch ciała u wierzy ć. To , co mó wił, b rzmiało tak wiary g o d n ie, tak jas n o i p ro s to . Po za ty m… ws zy s tk o s ię zg ad zało . Każd e jeg o s ło wo zn ajd o wało p o twierd zen ie w k rążący ch o n im leg en d ach . Op ró cz teg o , że b y ł tajn y m ag en tem s łu żb s p ecjaln y ch – teg o n ik t tu taj, w Ky ren ii, n ie wied ział. – Wy s o k ą cen ę zap łaciłeś za s wo je p o ś więcen ie – o d ezwała s ię cich o . – Nie ro zu miem ty lk o , jak im cu d em p o zwo liłeś s ię zas trzelić. Czy też, jak s ię o k azu je, p o s trzelić. Ro zp raco wałeś wielk ą i g ro źn ą o rg an izację, p rzejąłeś ją, a d ałeś s ię p o d ejś ć jak p ętak włas n emu b ratu ? – Ko ch ałem g o . Nie p o trafiłem zab ić Vin ieg o z zimn ą k rwią. By ł mo im mło d s zy m

b ratem, jed y n ą ro d zin ą, jak a mi zo s tała – o d p arł p o p ro s tu . – Do k o ń ca wierzy łem, że to n ie Vin cen t jes t zd rajcą. Nawet g d y wy celo wał we mn ie z g lo ck a, n ie wierzy łem, że p o ciąg n ie za s p u s t. Có ż… my liłem s ię. Zap ad ło milczen ie, k tó re p rzerwał d źwięk telefo n u Rau la. Kto mó g ł n iep o k o ić g o w ś ro d k u n o cy ? Oczy wiś cie v an d er Welt. – Przep ras zam, mu s zę o d eb rać. Nie o d ch o d ź, b ard zo cię p ro s zę – o d ezwał s ię d o k o b iety i o d s zed ł n a tak ą o d leg ło ś ć, b y n ie s ły s zała ro zmo wy . Pierws ze s ło wa Dan iela s p rawiły , że… u s iad ł. Po p ro s tu u s iad ł tam, g d zie s tał. Na mo k ry m o d mo rs k iej wo d y g łazie. – M arie p rzep ad ła. Dwie g o d zin y temu wy mk n ęła s ię z d o mu i… – Dwie g o d zin y ?! – s y k n ął, n ie d o wierzając temu , co s ły s zy . – Nie ma jej o d d wó ch g o d zin i d o p iero teraz mn ie o ty m in fo rmu jes z?! – Bo s am zo s tałem p rzed ch wilą p o in fo rmo wan y ! M as z p rawo s ię wś ciek ać, ale n ie n a mn ie! – So rry , p rzy jacielu . Szu k aj tej d ziewczy n y . J a mu s zę p o ro zmawiać z mo im s y n em. – Ro zmawiaj, b y le s p o k o jn ie. Nie ma w ty m n iczy jej win y … – Niczy jej. We d wó ch n ie p o trafili u p iln o wać n as to latk i. Daj s p o k ó j, Dan iel… – Najlep s i z n ajlep s zy ch p o p ełn iają b łęd y . Na p rzy k ład p o zwalają, b y ich włas n y b rat wp ak o wał im w p ierś p ó ł mag azy n k a – p rzy p o mn iał mu v an d er Welt. Cio s b y ł celn y . Ale n ie złag o d ził to n u , jak im p arę s ek u n d p ó źn iej Rau l p y tał Tris tan a: – J ak im cu d em M arie wy s zła z d o mu , s k o ro o b aj mieliś cie ty lk o jed en p iep rzo n y o b o wiązek : n ie s p u s zczać jej z o k a?!

Tris tan też ch ciał to wied zieć. Ock n ął s ię z g o rączk o wy ch majak ó w w ś ro d k u n o cy . Us iad ł, p o tarł s p o co n ą o d g o rączk i twarz d ło ń mi. Ob ie ran y n ad al rwały , ale n a s zczęś cie ju ż n ie tak b ard zo jak k ilk a g o d zin temu . Pamiętał, że M arie p o d ała mu lek i i… Sp o jrzał n a łó żk o . M arie w n im n ie b y ło . W u ło żen iu k o łd ry co ś mu s ię p o d ś wiad o mie n ie s p o d o b ało . J es zcze n ie d o wierzając temu , co wid zi, p o d erwał s ię n a ró wn e n o g i i ru s zy ł k u d rzwio m, mając n ad zieję, że w k u ch n i zas tan ie d ziewczy n ę p o p ijającą mięto wą h erb atę w to warzy s twie Stan ley a. Ale o n b y ł s am. Po tarł p o czerwien iałe z n iewy s p an ia o czy , s p o jrzał n a wp ad ająceg o d o ś ro d k a Tris tan a i ju ż miał p y tać, jak ch ło p ak s ię czu je, g d y tamten rzu cił: – Gd zie M arie?!

– Śp i… – Stan ley n ie d o k o ń czy ł. Wp ad ł d o s y p ialn i, o d g arn ął k o łd rę i… zak lął p ars zy wie. – Zwiała n am – wy s y czał z n ied o wierzan iem, p rzen o s ząc wzro k z k o łd ry u ło żo n ej n a k s ztałt ciała n a Tris tan a. Zwiała to b ie! – ch ciał s p ro s to wać ch ło p ak , n ap rawd ę miał to n a k o ń cu języ k a, ale Stan ley a n ie trzeb a b y ło d o b ijać ty mi s ło wami. By ł wy s tarczająco wś ciek ły . – Całą n o c s ied ziałem w k u ch n i, mając d rzwi wy jś cio we n iemal p o d n o s em. Nie mo g ła s ię tęd y wy mk n ąć! – Całą? Na p ewn o całą? – Zd rzemn ąłem s ię jak iś czas temu . Do s ło wn ie n a p arę min u t! – M as z o d p o wied ź. – Sk ąd mo g łem wied zieć, że ta g ó wn iara u ciek n ie?! Przecież tu b y ła b ezp ieczn a! – Tu o ws zem. Ale teraz jes t tam. – Tris tan ws k azał ciemn ą u licę za o k n em. – Ob y n ik t n ie p iln o wał jej lep iej n iż my … – Rau l mn ie zab ije. I b ęd zie miał rację – s twierd ził Stan ley , b io rąc d o ręk i k o mó rk ę. – J ed y n a n ad zieja w v an d er Welcie. Raz ją zn alazł, zn ajd zie p o n o wn ie. Dan iel też b y ł teg o p ewien , ale ju ż p o p ierws zy m właman iu n a s erwery u rzęd u b ezp ieczeń s twa mias ta Pary ża tę p ewn o ś ć s tracił. Dziewczy n a b ard zo s zy b k o u rwała s ię ze s my czy .

I ró wn ie s zy b k o wp ad ła w zas tawio n ą p u łap k ę. Dwo rco we s k ry tk i p rzy ciąg ały ją n iczy m mag n es . Po b ieg ła p rzez h o l p ełen lu d zi p ro s to w s tro n ę b o czn y ch s ch o d ó w, p ro wad zący ch n a p ierws ze p iętro . Tam, n a an tres o li, d łu g imi s zereg ami ciąg n ęły s ię wb u d o wan e w ś cian y p rzeg ró d k i. – Trzy s ta d wad zieś cia s ied em – n iczy m man trę p o wtarzała s zep tem n u mer, k tó ry k azał jej zap amiętać o jciec. – J es t! Zatrzy mała s ię p rzed d rzwiczk ami w ś ro d k o wy m rzęd zie, p atrząc ro zis k rzo n y m wzro k iem n a trzy cy fry : 3 2 7 . Szy fr ró wn ież miała wd ru k o wan y w p amięć. Ale n ajp ierw ś ro d k i o s tro żn o ś ci. Ro zejrzała s ię n a b o k i. Nik o g o . Sp o jrzała za s ieb ie – ś cian a s k ry tek . Ws tu k ała s zy b k o s ześ cio cy fro wy k o d i, ws trzy mu jąc o d d ech , p o ciąg n ęła za k lamk ę. Drzwiczk i o two rzy ły s ię z cich y m trzas k iem. M arie zajrzała d o ś ro d k a i… aż zatk ała u s ta ze zd u mien ia. Sp o d ziewała s ię w ś ro d k u jak ieg o ś s k arb u , ale… n ie teg o !

* – Ro g er, to zn aczy Rau l, co s ię s tało ?! – Wero n ik a b ieg ła za n im, p o ty k ając s ię w ciemn o ś ciach n a ś lis k ich o d mo rs k iej b ry zy s k ałach . Przed ch wilą s k o ń czy ł ro zmo wę, p o czy m b ez s ło wa, ch o ćb y g łu p ieg o „d o b rej n o cy , Wero n is iu ”, ru s zy ł n iemal b ieg iem k u d o mo wi. – Do s tałem wiad o mo ś ci. Złe wiad o mo ś ci. M u s zę jech ać – rzu cił jej te p arę zd ań n iczy m o ch łap i ch wilę p o tem ws k ak iwał d o k ab rio letu , n ie zawracając s o b ie g ło wy p ak o wan iem n ieliczn eg o d o b y tk u , k tó ry tu ze s o b ą p rzy wió zł. Zab rał ty lk o p o rtfel z d o k u men tami i p ien ięd zmi. – Rau l, tak n ie mo żn a! – k rzy k n ęła b lis k a łez, s tając p o ś ro d k u p o d jazd u . – Do k ąd jed zies z i p o co ?! Przed ch wilą p o wied ziałeś , że p o lu ją n a cieb ie d wa k artele! J u ż d o rwali two ich p rzy jació ł! Teraz mają ich có rk ę, a mo że to n ie o n a jes t celem?! Zamarł z ręk ą n a k iero wn icy . Sło wa tej k o b iety o trzeźwiły g o . Gn ając d o Pary ża n a złaman ie k ark u , n iczeg o n ie zmien i. Nie co fn ie czas u , n ie d o p iln u je s am, o s o b iś cie, có rk i Pawła i So n i, n ie zmu s i też Dan iela d o s zy b s zej p racy – b y ł p ewien , że p rzy jaciel d aje z s ieb ie ws zy s tk o , b y o d n aleźć d ziewczy n ę. On s am, Rau l, p o win ien s k u p ić s ię n a o d n alezien iu zu p ełn ie k o g o in n eg o . A p o s zu k iwan ia zacząć o d Cy p ru , tak jak p lan o wał. Wró cił tu , b y zn aleźć o d p o wied ź n a p ierws ze p y tan ie, a mo że zn ajd zie i n a o s tatn ie… Ro zwarł p alce, zaciś n ięte k u rczo wo n a k iero wn icy , o p ad ł n a s ied zen ie i zacis n ął p o wiek i. Przez k ilk a ch wil u s p o k ajał o d d ech i wy cis zał u my s ł. Wres zcie o two rzy ł o czy i s p o jrzał z wd zięczn o ś cią n a s to jącą p rzed s amo ch o d em k o b ietę. Gd y b y n ie Wero n ik a, p o leciałb y p ro s to d o Pary ża, wp ro s t w zas tawio n ą n a n ieg o p u łap k ę. – On a zn ik n ęła – o d ezwał s ię wres zcie. – Có rk a mo ich p rzy jació ł, M arie, u ciek ła, ale my ś lę, że mó j s y n s o b ie z ty m p o rad zi. – M ó wiąc te s ło wa, s am zy s k ał tak ą p ewn o ś ć. Tris tan o d n ajd zie M arie. Dziewczy n a n ad al jes t w mieś cie. Nie mo g ła wy jech ać b ez p ien ięd zy i d o k u men tó w. To k wes tia czas u . Wy s iad ł z au ta i p o d s zed ł d o Wero n ik i. – Dzięk u ję, że mn ie zatrzy małaś – p o wied ział z s erca. Kiwn ęła g ło wą. – To b y ł mó j o b o wiązek – o d p arła s u ch o , n ad al n ie d o k o ń ca p ewn a s wo ich u czu ć d o teg o czło wiek a. – J ak o g o s p o d y n i? – zap y tał, u n o s ząc k ącik u s t w u ś mies zk u , k tó ry b y ł jed n o cześ n ie iry tu jący i b ard zo , b ard zo s ek s o wn y . J ak b ard zo , Wero n ik a zn ó w

p o czu ła aż t a m… – J ak o p is ark a, k tó ra n ie ch ce s tracić d o b rej h is to rii, d ran iu ! – Trzep n ęła g o w ramię, mając n ad zieję, że n ie zau waży ł zd rad zieck ieg o ru mień ca, jak i wy p ły n ął n a jej twarz. By ł wp rawd zie ś ro d ek n o cy , ale p o d jazd jas n o o ś wietlały latarn ie. – Głó wn y b o h ater n ie mo że zg in ąć o t tak , w ś ro d k u o p o wieś ci. Czy teln iczk i k o ch ają s zczęś liwe zak o ń czen ia. – I ży li w s zczęś ciu i miło ś ci d o k o ń ca s wo ich d n i? – J ak o ś tak . – A jeś li mimo ws zy s tk o g łó wn y b o h ater p o leg n ie za s p rawę? – d ro czy ł s ię z n ią d la s amej p rzy jemn o ś ci o b s erwo wan ia g ry u czu ć n a twarzy Wero n ik i. – Niemo żliwe, żeb y zn ó w b y ł tak g łu p i! – o d rzek ła z n ieu d awan y m g n iewem i ru s zy ła p o s ch o d k ach k u d rzwio m Villa​R o s y . Na o s tatn im s to p n iu o d wró ciła s ię jes zcze i k rzy k n ęła: – I zab ran iam ci w ty m d o mu , n a razie jes zcze mo im d o mu , ws p o min ać o ś mierci! Ale ś mierć b y ła co raz b liżej i n ic jej n ie o b ch o d ziły n ak azy i zak azy Wero n ik i Orv i.

ROZDZIAŁ XI

G

d zie o n a jes t?! – k rzy k n ął Stan ley d o telefo n u , s fru s tro wan y i wś ciek ły d o g ran ic. Gd y d o rwie tę s mark u lę, ro zs zarp ie ją n a k rwawe s trzęp y .

– Nie wiem, czło wiek u ! – Dan iel b y ł tak s amo wś ciek ły i ró wn ie s fru s tro wan y co

tamten . – Das z mi p raco wać s p o k o jn ie?! – M as z te s wo je fan tas ty czn e zab awk i, mas z n iezawo d n y s k an er twarzy i n ie mo żes z w jed n y m g łu p im Pary żu zn aleźć jed n ej g łu p iej d ziewu ch y ?! Van d er Welt, s ły s ząc te s ło wa, zmiął w u s tach p rzek leń s two i p o p ro s tu s ię ro złączy ł. M arie wy mk n ęła s ię k amero m, k tó re ś led ziły ją o d wy jś cia z d o mu , ale… Dan iel o p ad ł n a o p arcie k rzes ła, s p ló tł ręce n a k ark u i zaczął an alizo wać s y tu ację. Gd y n ajn o ws za tech n ik a zawo d zi, p o zo s taje włas n y ro zu m… Po p rzed n io ś ciąg n ęli M arie z d wo rca M o n tp arn as s e. Co tam ro b iła? Pró b o wała wy jech ać z Pary ża? M o żliwe. Ale… b y ła có rk ą Pawła Ro d ło , p rawej ręk i s zefa mafii. Zd rad zo n ej mafii. Paweł mu s iał s ię liczy ć z ty m, że k ied y ś g o d o rwą, a wted y jeg o żo n a i có rk a zo s tan ą s ame. Co zro b iłb y ś n a jeg o miejs cu ? Oczy wiś cie zo s tawiłb y ś n ajb liżs zy m jak ieś zab ezp ieczen ie. – W miejs cu , s k ąd n ie wzb u d zając s p ecjaln y ch p o d ejrzeń , mo g ły b y o d eb rać two ją o s tatn ią wo lę: d o k u men ty , p ien iąd ze, n o wą to żs amo ś ć, b ro ń … – to mó wił d o s ieb ie p ó łg ło s em, a jeg o p alce ju ż tań czy ły p o k lawiatu rze. Wied ział, czeg o s zu k ać, i wied ział g d zie. Dwo rzec M o n tp arn as s e. Po n o wn ie. – M am cię – s y k n ął, wid ząc n a ek ran ie s p ies zącą k u d wo rco wy m s k ry tk o m d ziewczy n ę. – Ko n s p irato rk ą to ty n ie b y łaś i n ie b ęd zies z – Dan iel p o k ręcił g ło wą, wid ząc, jak M arie, zamias t p o o b s erwo wać p rzez p arę ch wil o to czen ie, ro zg ląd a s ię jed y n ie i p o d ch o d zi d o k tó rejś z wielu wb u d o wan y ch w ś cian ę p rzeg ró d ek . Nie s p u s zczając d ziewczy n y z o k a, wy b rał n u mer Stan ley a. – M am ją. J es t… – Na d wo rcu M o n tp arn as s e? – wp ad ł mu w s ło wo tamten . – Tris tan s ię teg o d o my ś lił. J u ż jes teś my w d ro d ze. Przep ras zam, s tary , za mó j wy b u ch …

Dan iel n ie o d p o wied ział, b o M arie właś n ie o twierała s k ry tk ę. W n as tęp n y m mo men cie zajrzała d o ś ro d k a, p rzy tk n ęła d ło ń d o u s t i… zatrzas n ęła d rzwiczk i. Van d er Welt u n ió s ł b rwi zas k o czo n y . On a o d wró ciła s ię n a p ięcie i – Dan iel zak lął – w tej właś n ie ch wili w p o lu wid zen ia k amer p o jawiło s ię trzech o s iłk ó w. Dziewczy n a s tan ęła jak wry ta. Nim zd ąży ła wy k o n ać n ajmn iejs zy ru ch , jed en z n ich d o s k o czy ł d o n iej i rąb n ął ją p ięś cią w s k ro ń . – J ezu Ch ry s te! – s y k n ął p rzez zęb y v an d er Welt. Tru d n o b y ło o b s erwo wać to z o d leg ło ś ci k ilk u ty s ięcy k ilo metró w, g d y n ie mo g łeś u czy n ić n ic więcej, n iż rzu cić d o telefo n u : – Zn ó w ją zg arn ęli. I n a d zień d o b ry p rzy p iep rzy li z p ięś ci tak , że s traciła p rzy to mn o ś ć. Gd zie jes teś cie, d o ch o lery ?! – Za d alek o – o d p o wied ział Tris tan . – Ży je? – Ży je – o d mru k n ął Dan iel, p atrząc, jak b an d y ci s tawiają międ zy s o b ą p ó łp rzy to mn ą d ziewczy n ę i p ro wad zą d o wy jś cia. – Piln u j jej – u s ły s zał zimn y g ło s Tris tan a. – Nie s p u s zczaj z o k a. Gd y b ęd zies z wied ział, d o k ąd ją zab ierają, d aj zn ać. Sk o ro jes t d la n ich tak a cen n a, p rzewio zą ją d o jak iejś p iep rzo n ej twierd zy i za Bo g a jej s tamtąd n ie wy d o s tan iemy . M u s imy ją p rzech wy cić p o d ro d ze. Alb o wcale. – Racja. Daj mi p o p raco wać p rzez ch wilę – o d p arł Dan iel, ro b iąc zb liżen ie n a o b u facetó w. Sy s tem ro zp o zn awan ia twarzy o ży wił s ię. Przez ek ran zaczęły p rzemy k ać w n iewy o b rażaln y m temp ie ty s iące fo to g rafii i h o lo g ramó w. Nag le ro zleg ł s ię n iep rzy jemn y s y g n ał i n a ek ran ie p o jawiło s ię p ełn e d o s s ier jed n eg o z n ich . Po ch wili k o mp u ter p is n ął p o raz d ru g i. – Bracia Kiro s . O, i jes zcze jed en . J u lien , zwan y Żu lem. Niezłe to warzy s two – mru k n ął v an d er Welt. – Pro s ty tu cja, h azard , n ark o ty k i. Prawd o p o d o b n ie zab ó js twa n a zlecen ie. Oczy wiś cie g lin y n ig d y n ie złap ały żad n eg o n a g o rący m u czy n k u , a s u ten ers two n ie jes t k aran e… – Co ś więcej? Co n ap ro wad zi n as n a tro p M arie? – p rzerwał mu s u ch o Black well. – Pracu ją d la n iejak ieg o Co jo n a. M ó wi wam to co ś ? „Nie” – u s ły s zał o d p o wied ź Tris tan a. A zaraz p o tem: „Ows zem” Stan ley a, wy p o wied zian e tak im to n em, że p o czu ł zimn y d res zcz s p ły wający p o k ręg o s łu p ie. Wrzu cił to imię, czy raczej p s eu d o n im arty s ty czn y , d o s wo jej wy s zu k iwark i, a d o mik ro fo n u p o wied ział: – Wiem, g d zie mo g ą ją wieźć. M ają n a p rzed mieś ciach włas n y in teres . Kamien icę p rzek s ztałco n ą w d o b rze s trzeżo n y p rzy b y tek ro zk o s zy . J eżeli…

– Daj ad res – p rzerwał mu Stan ley . – J ed ziemy tam. Piln u j jej. Nie mu s is z mi teg o p o wtarzać – o d p o wied ział mu Dan iel w my ś lach . – To ty p o zwo liłeś tej d ziewczy n ie zwiać, n ie ja. Ozn aczy ł las ero wy m mark erem s amo ch ó d , d o k tó reg o p rzed ch wilą d wó ch o s iłk ó w wp ro wad ziło b ezwo ln ą n iczy m k u k ła M arie i n ie s p u s zczając z n ieg o o k a, wy s łu ch ał, co k o mp u ter ma mu d o p o wied zen ia o n iejak im Co jo n ie. I n ap rawd ę zaczął s ię martwić. O M arie So lay , o Tris tan a, a p rzed e ws zy s tk im o Rau la. J eżeli ten o s tatn i miał n a p ień k u z k imś p o k ro ju Czło wiek a Bez Twarzy , n ależało s ię o n ieg o martwić… – Niech to s zlag ! – k rzy k n ął p ó łg ło s em, s tarając s ię mimo wzb u rzen ia n ie o b u d zić ś p iącej w p o k o ju o b o k żo n y . – Tris tan , Stan ley , zawracajcie! Wio zą ją d o n ieg o ! Do Co jo n a! Szlag z ty m… !

Czło wiek Bez Twarzy p rzy g ląd ał s ię d ziewczy n ie s to jącej p o d ru g iej s tro n ie lu s tra wen eck ieg o zu p ełn ie b ezn amiętn ie. Przy n ajmn iej ten , k tó ry ją p rzy p ro wad ził d o tej n o ry , n ie wid ział n a twarzy b o s s a, u k ry tej p o d k ap tu rem, żad n y ch u czu ć. W g ło s ie, zmien io n y m p rzez lary n g o fo n , też ich n ie b y ło , g d y Co jo n mó wił: – Ład n a d u p eczk a. Zmięk czy cie ją n ieco , a p o tem p rzy p ro wad zicie d o mn ie. Ro zd ziewiczę ją o s o b iś cie. M a b y ć n ietk n ięta, zro zu mian o ? – Zro zu mian o , s zefie – wy mamro tał, czu jąc mimo wo ln y d res zcz s p ły wający p o k rzy żu . On , k tó ry mo rd o wał b ez mru g n ięcia o k iem, b ał s ię czło wiek a s to jąceg o tu ż o b o k . Nie czło wiek a, mo n s tru m. – J eś li k tó ry ś z two ich ch ło p tas ió w wetk n ie fiu ta tam, g d zie n ie trzeb a… – Nie wetk n ie. Do p iln u ję teg o o s o b iś cie. Wp rawd zie n ie lu b ił – jak to Czło wiek Bez Twarzy o k reś lał – „zmięk czan ia” p o ry wan y ch d ziewczy n , b o co in n eg o k u rwa, k tó ra k u rwi s ię z włas n ej wo li, co in n eg o n as to latk a g wałco n a p rzez d wó ch , czterech , s ześ ciu n araz – tak , b y n ie n aru s zy ć p rzy ty m jej d ziewictwa – ale ty m razem weźmie u d ział w zab awie. Dla s wo jeg o włas n eg o d o b ra. Na o b cięciu czy jeg o ś fiu ta mo że s ię b o wiem n ie s k o ń czy ć. Co jo n b y ł wk u rwio n y n a tę d ziewczy n ę, a co za ty m id zie, n a cały ś wiat. Sp o jrzał n a p rzy czy n ę s wo ich k ło p o tó w. Stała p o ś ro d k u p o k o ju . Czy też raczej b alan s o wała n a czu b k ach p alcó w, wy ciąg n ięta w g ó rę za s p ętan e w n ad g ars tk ach ręce, o d k tó ry ch lin ę p rzerzu co n o p rzez h ak w s u ficie. Przerażo n y mi o czami o miatała n iewielk ie p o mies zczen ie, s zu k ając u cieczk i. Nie o n a p ierws za. I n ie o s tatn ia. Żad n ej

s ię to n ie u d ało … J es zcze b y ła u b ran a, b o w d ro d ze z d wo rca n ie d o s tali ro zk azu , co mają z n ią zro b ić p o d o wiezien iu d o „twierd zy ”, jak mó wili n a p ry watn y b u rd el Czło wiek a Bez Twarzy , w k tó ry m p o d ejmo wał n ajb o g ats zy ch i n ajb ard ziej wy mag ający ch k lien tó w. W p o d ziemiach teg o p rzy b y tk u b y ło k ilk a cel d la wielb icieli s ad o mas o , g d zie Co jo n zab awiał s ię n ajo k ru tn iej, jak ty lk o mo żn a, ze s wy mi wro g ami, a czas em z d ziewczy n ami tak imi ja ta, więc p rzy wiązali ją i zo s tawili w s p o k o ju . Ak cję n a d wo rcu J u lien , p s eu d o n im „Żu l”, p rzep ro wad ził b ezb łęd n ie. On n ie b y ł p atałach em jak tamci, co g n ili teraz w miejs k iej k o s tn icy . O n ie. Ob s tawił d wo rzec ws zy s tk imi lu d źmi, jak ich mó g ł w tak k ró tk im czas ie zeb rać, n amierzy ł d ziewczy n ę, g d y ty lk o p rzes tąp iła jeg o p ró g , i zg arn ął w ch wili, g d y o d ch o d ziła o d s k ry tk i. Nie zd ziwiło g o , że s k ry tk a n ajwy raźn iej b y ła p u s ta, b o d ziewczy n a o d ch o d zi z n iczy m, o n n ie b y ł tu o d zas tan awian ia s ię. M iał d o s tarczy ć tę małą wred n ą s u k ę Czło wiek o wi Bez Twarzy . Ty lk o ty le. Przy p ierd o lił jej więc z p ięś ci w s k ro ń , tak b y n a miejs cu s traciła p rzy to mn o ś ć, o b jął ją w p as ie i wy p ro wad ził n a zewn ątrz, n iczy m tro s k liwy wu jas zek p ijan ą s io s trzen icę, n iezatrzy my wan y p rzez n ik o g o . Sch lan e d ziewczy n y i ich „o p iek u n o wie” to b y ł o tej p o rze p o ws zed n i wid o k . Gd y b y p o licja miała zatrzy my wać k ażd ą p ark ę, n ie s tarczy ło b y czas u n a łap an ie terro ry s tó w. Plan Żu la p o wió d ł s ię więc w s tu p ro cen tach . Zad o wo lo n y z s ieb ie, p rzy wió zł d ziewczy n ę d o „twierd zy ” i wezwał Czło wiek a Bez Twarzy . Ten g o n ie p o ch walił. Ale też n ie zab ił. A to ju ż co ś . Teraz J u lien wró cił d o p o k o ju b ez o k ien , zd ecy d o wan y o s o b iś cie wy k o n ać zad an ie. Po trzeb o wał jed y n ie p aru ch ętn y ch d o p o mo cy . Dziewczy n a n a wid o k ły s eg o mięś n iak a rzu ciła s ię o d ru ch o wo w ty ł. Uś miech n ął s ię ty lk o . Cmo k n ął i p o k ręcił g ło wą. – Nie cis k aj s ię, s u czk o , b o b ard ziej cię ty lk o zab o li – p o rad ził, p o d ch o d ząc b liżej. M arie zamarła b ez ru ch u . Gd y wcis n ął k o lan o międ zy jej u d a, s zarp n ęła s ię w ty ł. Zaś miał s ię ty lk o i mlas n ął języ k iem. J eg o ch ło p cy właś n ie s ię s k rzy k iwali. J u ż d wó ch n ap alo n y ch b an d zio ró w wp ad ało d o p o k o ju b ez o k ien . – Das z p o d o b ro ci czy b ęd zies z walczy ła, s u czk o ? – wy mru czał J u lien , ch wy tając ją p ełn ą g arś cią za wło s y . Lu b ił, jak d ziwk a s ię b ro n iła. Po d n iecał g o s trach o fiary zd an ej n a jeg o łas k ę i n iełas k ę. Od g iął jej g ło wę d o ty łu , zd arł k n eb el i zacis k ając

jed n ą ręk ę n a g ard le d ziewczy n y w n iemy m o s trzeżen iu , p o ch y lił s ię, zamierzając wep ch n ąć jej języ k d o g ard ła. Strzał w g ło wę s k u teczn ie mu to u n iemo żliwił. M arie k rzy k n ęła zs zo k o wan a. Krew tamteg o b ry zn ęła jej p ro s to w twarz. Tru p o tarł s ię o n ią i u p ad ł n a b eto n o wą p o d ło g ę. – M ilcz, d ziwk o , b o i ty zaro b is z – wark n ął ten , k tó ry s trzelał. Oczy n iemal wy ch o d ziły jej z o rb it, g d y o d wiązy wał s zn u r i p o ciąg ał ją za s o b ą d o wy jś cia.

Tris tan i Stan ley , czek ając n a s y g n ał o d v an d er Welta, u s iło wali, n a razie b ez p o wo d zen ia, o p raco wać jak ik o lwiek p lan wy rwan ia M arie z łap b an d zio ra n u mer jed en p ary s k ieg o p ó łś wiatk a. Plan , k tó ry miałb y ch o ć o d ro b in ę p o wo d zen ia. We d wó ch mo g li jed y n ie wemk n ąć s ię d o ś ro d k a k an ałami wen ty lacy jn y mi, o ile ten b u d y n ek tak ie p o s iad ał. Dan iel d o s y ć s zy b k o ich ro zczaro wał. W tej s tarej k amien icy n ie b y ło k limaty zacji. – Czek ajcie. Po p ro s tu cierp liwie czek ajcie. On a n a razie jes t b ezp ieczn a. M am ją n a g łó wn y m ek ran ie – p ró b o wał ich u s p o k o ić v an d er Welt, ale s am martwił s ię o d ziewczy n ę. Tamty m wo lał n ie mó wić, że p o d wies ili ją za związan e w n ad g ars tk ach ręce d o h ak a w s u ficie i Co jo n jed y n ie wie, co mają zamiar z n ią zro b ić. Nic d o b reg o , to b y ło p ewn e. Nad zieja p o jawiła s ię wraz z b raćmi Kiro s , k tó rzy b ez mru g n ięcia o k iem załatwili jed n eg o z p o mag ieró w Co jo n a, b y w n as tęp n ej ch wili ro związać d ziewczy n ę i…

– Pró b u ją p o rwać M arie! – Dan iel k rzy k n ął cich o d o mik ro fo n u . To ich zelek try zo wało . Tris tan ch ciał n aty ch mias t wy s k o czy ć z s amo ch o d u i ru s zać w tamty m k ieru n k u , ale Black well p rzy trzy mał g o za ramię. – Nie tu taj. To jes t teren Co jo n a. Do b rze s trzeżo n y … – Właś n ie ją z teg o teren u p o ry wają! – Nie wies z, k to za ty m s to i. M o że to p ro wo k acja? Przejmiemy ją w d o g o d n y m mo men cie. – To zn aczy ?! – Sk o ro ch cą ją s tąd wy p ro wad zić, mu s zą ją g d zieś p o tem u k ry ć. Po jed ziemy za n imi…

– I cała b an d a Co jo n a za n imi p o jed zie! J eś li atak o wać, to teraz, g d y s ą p ewn i s weg o ! – Pó źn iej – u ciął Stan ley . – Teraz czek amy .

– Ru s zaj s ię – s y k n ął jed en z b an d zio ró w i p ch n ął M arie p rzed s o b ą, trzy mając b ro ń w p o g o to wiu . Bieg li ciemn y m k o ry tarzem. Zza d rzwi, k tó re mijali, czas em d o ch o d ził n ielu d zk i s k o wy t, ale M arie n ie b y ła w s tan ie s ię n ad ty m zas tan awiać. Przerażen ie o d b ierało jej ro zu m. Do b ieg li d o s ch o d ó w. Ten d ru g i p ch n ął ją p o wtó rn ie. Po tk n ęła s ię. By łab y u p ad ła, g d y b y p ierws zy tro s k liwie jej n ie p o d trzy mał. – Os tro żn ie z tą k s iężn iczk ą. J es t b ezcen n a. Co jo n o d d a za n ią włas n e cojones. Zarech o tali o b aj. Ru s zy li w g ó rę, b y p o ch wili wy p aś ć n a ciemn e p o d wó rk o , a z n ieg o n a ty ły b u d y n k u , g d zie ju ż czek ał ch o d zący n a wo ln y ch o b ro tach s amo ch ó d . Wep ch n ęli M arie d o wn ętrza. J ed en ws iad ł za n ią. Dru g i o b o k k iero wcy .

Co jo n , z p o g ard ą wy p is an ą n a twarzy , o b s erwo wał p o czy n an ia s wy ch d o n ied awn a lo jaln y ch b o d y g u ard ó w n a mo n ito rach , k tó re zajmo wały jed n ą ze ś cian w jeg o ap artamen cie. Że też lu d zie, z k tó ry mi p racu je, s ą tak d u rn i… Czy ci trzej n ap rawd ę my ś lą, że p o zwo liłb y s o b ie p o raz d ru g i wy rwać co k o lwiek z rąk ? Że z jeg o włas n ej s ied zib y mo g lib y o t tak u p ro wad zić k tó rąś z d ziwek ? M ó g ł ich p o ws trzy mać jed n y m ro zk azem, ale… n ie ch ciał. J eżeli d o b rze k alk u lo wał, s zy b ciej d o p ro wad zą g o d o teg o , k to zlecił im p o rwan ie d ziewczy n y . Z ty mi trzema p ó łg łó wk ami p o liczy s ię w s wo im czas ie. Na ich s p o n s o rze zależało mu b ard ziej. Bu rd el, d o k tó reg o wieźli M arie So lay , b y ł p o d d y s k retn ą o b s erwacją – czy te b ezmó zg i n ap rawd ę ro iły s o b ie, że o n im n ie wie? On , Co jo n , wied ział o ws zy s tk im, co s ię d ziało w ty m mieś cie! Przy n ajmn iej d o n ied awn a. Teraz k to ś wk raczał n a jeg o teren , a to b ard zo s ię Czło wiek o wi Bez Twarzy n ie p o d o b ało . Alb o b y ła to k o n k u ren cja – a ch ętn y ch n a b izn es y w n ajb o g ats zy m i n ajb ard ziej ro związły m mieś cie No wej Eu ro p y n ie b rak o wało – alb o … b y ł to ten , k tó ry o d d wu d zies tu p o n o ć lat n ie ży ł, a o s tatn io zmartwy ch ws tał. Rau l d e Lu ca. Co jo n wy k rzy wił zd efo rmo wan e u s ta w u ś miech u … J eżeli to d e Lu ca ro zto czy ł tak tro s k liwą o p iek ę n ad M arie So lay , trzeb a zwab ić g o d o s ieb ie, zamien ić p o p rzy jaciels k u k ilk a s łó w, a p o tem… k to wie?

Dan iel ró wn ież o b s erwo wał ws zy s tk o to , co Co jo n miał n a s wo ich mo n ito rach i… b ard zo s ię s am ten fak t v an d er Welto wi n ie p o d o b ał. Co in n eg o włamy wać s ię d o s y s temu mo n ito rin g u miejs k ieg o , k tó reg o n ik t s p ecjaln ie n ie s trzeże, co in n eg o d o s ieci wewn ętrzn ej – n a ty m łatwiej g o b y ło n ak ry ć. J eżeli Co jo n jes t tak cwan y , jak p is zą o n im w p o licy jn y ch rap o rtach … Od etch n ął n ieco , g d y M arie zn ik n ęła z jeg o s ied zib y , a o n , Dan iel v an d er Welt, z jeg o s ieci. Teraz mó g ł p rzerzu cić s ię n a ś led zen ie o b razu z k amer miejs k ich .

Samo ch ó d ru s zy ł z p is k iem o p o n , ale ju ż p o ch wili mu s iał h amo wać n a ś wiatłach . By ły g o d zin y s zczy tu . M in ął jed n ą p rzeczn icę, d ru g ą i s k ręcił w k ieru n k u d zieln icy s ły n ącej z tan ich b u rd eli. Właś cicielami jed n eg o z n ich b y li trzej b racia Kiro s . Na co d zień o ch ro n iarze Co jo n a, b rali czas ami u d ział w więk s zy ch ak cjach , jak ta zo rg an izo wan a p rzez J u lien a – p o lo wan k o n a n o wą d ziewczy n ę d la s zefa. Po d o b n o raz ju ż mu s ię ta mała wy ms k n ęła z rąk i teraz ch ciał ją o s o b iś cie „p rzećwiczy ć”. Przed p aro ma k wad ran s ami, g d y o p ijali u d an ą o b ławę, p rzy s zed ł im d o g ło wy s zatań s k i p o my s ł: a g d y b y tak p o d p iep rzy ć d ziewu ch ę Co jo n o wi s p o d n o s a i zażąd ać o k u p u ? Sk o ro b y ła tak cen n a… Do jeg o „twierd zy ”, jak o lo jaln i i o d d an i o ch ro n iarze, mieli n ieo g ran iczo n y d o s tęp . To s ię teraz p rzy d ało . Zes zli p o p ro s tu z p o s teru n k ó w, zg arn ęli n ag ro d ę g łó wn ą i za ch wilę b ęd ą ją mieli u s ieb ie. Tu p o czek a n a teg o , k to d a więcej, b o mo że o p ró cz Co jo n a k to ś jes zcze zech ce wziąć u d ział w au k cji. Wy s tarczy ro zp u ś cić p o mieś cie wieś ci, że ta las k a – k im właś ciwie o n a jes t? – ś liczn a, ś wieża i d ziewiczo czy s ta, czek a n a n o weg o właś ciciela… – Ile za n ią d o s tan iemy ? – k iero wca s p o jrzał we ws teczn e lu s terk o . – Sp o ro . Wies z, jak zawzięcie ten p o tłu czo n y s k u rwy s y n n a n ią p o lo wał. Pó ł mias ta p o s tawił n a n o g i, żeb y d o rwać ś liczn o tk ę. Teraz d o s tan ie ją, o ws zem, ale n ie za jak ieś p ierd o lo n e g ro s ze. M y ś lę, że milio n mo żemy n a p o czątek zaś p iewać. Po tem b ęd ziemy d łu g o n eg o cjo wać, zab awiając s ię p rzez ten czas z n as zą n o wą s u czk ą. Bo jes teś s u czk ą, co ? – Ch wy cił d ziewczy n ę za p ierś i ś cis n ął, aż k rzy k n ęła z b ó lu . Po k iwała s zy b k o g ło wą, mając n ad zieję, że ty m g o zad o wo li. –

Patrzcie, jak a ch ętn a –

zarech o tał. –

M o że ju ż teraz s ię zab awimy ?

W s amo ch o d zie? – Daj s p o k ó j, Daro . Co jo n p łaci za n ietk n ięte. Dla teg o milio n a warto trzy mać fiu ta w s p o d n iach . Po tem s o b ie p o tań cu je…

Co racja, to racja. Sied zący o b o k M arie g o ry lo waty ły s o l o d s u n ął s ię n ieco , ale łap y z jej p iers i n ie zd jął. Nie zamierzał o d p u ś cić s o b ie an i jej n iewin n eg o macan k a.

Stan ley , wid ząc p rzemy k ający o b o k s amo ch ó d tamty ch , p rzek ręcił wres zcie k lu czy k . Siln ik zawarczał cich o . M o g li ru s zać w p o ś cig . Tris tan , k tó ry n ajch ętn iej o d razu rzu ciłb y s ię d ziewczy n ie n a p o mo c, a mu s iał b ezczy n n ie p atrzeć, jak tamci wp y ch ają ją d o s amo ch o d u i o d jeżd żają, o p ad ł n a o p arcie s ied zen ia, wś ciek ły n a Black wella, n a s ieb ie, n a M arie… Ch y b a ty lk o Dan iel n ie wzb u d ził w mło d y m mężczy źn ie zło ś ci. J es zcze n ie. – To n ie tak ie g łu p ie – u s ły s zał jeg o g ło s i ju ż b y ł wś ciek ły tak że n a v an d er Welta. – Z twierd zy Co jo n a n ie wy s zlib y ś cie ży wi. J ed źcie za n imi. Będ ę was p ro wad ził. Przy o k azji p rzy jrzę s ię, czy n ie mają o g o n a… J u ż miał s ię ro złączy ć, b y s k u p ić s ię n a k ilk u czek ający ch g o zad an iach – u wag ę miał p o d zieln ą, ale n ależało ją o s zczęd zać n a ciężk ie ch wile, jak ich w n ajb liżs zy ch min u tach n a p ewn o n ie zab rak n ie – g d y co ś p rzy s zło mu d o g ło wy . Dwie my ś li. J ed n a z n ich b y ła b ard zo n iep o k o jąca. Nie mó g ł p rzek azać jej Tris tan o wi p rzez telefo n , d o p ó k i o b o k s ied ział Stan ley , ale mó g ł wy s łać wiad o mo ś ć. Ch ło p ak p rzeczy tał ją raz, d ru g i… Black well p o s łał mu p y tające s p o jrzen ie. – Ojciec p y ta, co z M arie – mru k n ął Tris tan w o d p o wied zi. – Pracu jemy n ad ty m. – To właś n ie mu o d p is ałem. Ale wiad o mo ś ć p rzy s łan a p rzez Dan iela b y ła zu p ełn ie in n a: „Sk ąd Black well wied ział, g d zie s ię u k ry wa Co jo n ? Nie p o d ałem ad res u , b o g o n ie zn ałem. Black well zn ał. Uważaj n a n ieg o . W d ru g im es emes ie p rzy ś lę ci n amiary n a p rzy jaciela”.

ROZDZIAŁ XII

zarn a to y o ta p o wo li p rzed zierała s ię p rzez u lice Pary ża, k tó re p o g rążały s ię w wieczo rn y m ch ao s ie. Ws zy s cy n araz p ró b o wali wy d o s tać s ię z cen tru m d o d o mó w p o ło żo n y ch n a p ery feriach . Tris tan ze Stan ley em trzy mali s ię o d b an d zio ró w

C

n a b ezp ieczn ą o d leg ło ś ć. J u ż Dan iel o to zad b ał. – Wiem, d o k ąd jad ą – o d ezwał s ię w p ewn ej ch wili. – Są n a ty le g łu p i, alb o p ewn i s ieb ie, co n a jed n o wy ch o d zi, b y u ży wać b ezp o ś red n ich p o łączeń . Up rzed zili s wo ich , że wio zą cen n y to war. – Do k ąd ? – p rzerwał mu Stan ley . – Av en u e Trev o re. Stan ley n ie s k wito wał teg o an i s ło wem. Po p ro s tu p rzy s p ies zy ł, s k ręcił g wałto wn ie w p rawo , p o tem w lewo i ju ż g n ał u licą ró wn o leg łą d o tej, k tó rą p o ru s zał s ię s amo ch ó d b raci Kiro s . I jak wy rwał, tak s tan ął n a ś wiatłach . Ta u lica b y ła ró wn ie zak o rk o wan a jak p o p rzed n ia. Rzu cił p rzek leń s twem. Tris tan s p o jrzał n ań u k rad k iem. Czy p o d ejrzen ie Dan iela miało p o d s tawy , czy n ie? Czy o n , Tris tan , ma u b o k u s o ju s zn ik a czy zd rajcę? Up rzed zić o jca czy d ać s o b ie n a razie s p o k ó j? Du żo p y tań , żad n ej o d p o wied zi. J es zcze n ie. Za ch wilę mo że b y ć o d wro tn ie… Zb liżali s ię d o k amien icy , w k tó rej mieś cił s ię b u rd el Kiro s ó w. Van d er Welt p ro wad ził tam Stan ley a jak p o s zn u rk u . – Przy h amu j – rzu cił n ag le Tris tan . Black well p o s łał mu p y tające s p o jrzen ie. – Zab ezp ieczę ty ły . Bez s en s u atak o wać we d wó ch n araz. Stan ley s k in ął g ło wą i n acis n ął h amu lec. Tris tan n ie czek ał, aż au to s tan ie. Wy s k o czy ł w b ieg u , zro b ił p rzewró t, s tan ął n a n o g i i zaczął p rzemy k ać p o d ś cian ami b u d y n k ó w ró wn o leg le z s amo ch o d em p ro wad zo n y m p rzez Black wella. Tamci b y li ju ż b lis k o celu . Tris tan s ły s zał w mały m au d io fo n ie p rzy p ięty m d o k o łn ierzy k a k o s zu li s p o k o jn y g ło s Dan iela, relacjo n u jący ws zy s tk o , co s ię d ziało n a u licy . Prawd o p o d o b n ie b y li ś cig an i p rzez k o g o ś o d Co jo n a. Ale v an d er Welt n ie

p o twierd ził teg o n a s to p ro cen t. Samo ch ó d Kiro s ó w d o jeżd żał d o o s tatn iej p rzeczn icy . Nag le z b o czn ej u licy wy s k o czy ł mu p rzed mas k ę n is s an Stan ley a. Tamci zah amo wali w mo men cie, g d y Black well s trzelił p o raz p ierws zy . Przed n ia s zy b a to y o ty p o s zła w d ro b n y mak . Samo ch ó d wb ił s ię w b o k n is s an a i zn ieru ch o miał. Nas tęp n e s trzały p ad ły jed en p o d ru g im. Szy b k o i celn ie. Dwó ch n a p rzed n ich s ied zen iach o s u n ęło s ię we k rwi. Ale p o zo s tał trzeci, wb ijający lu fę p is to letu w s k ro ń p ó łp rzy to mn ej z p rzerażen ia d ziewczy n y . – Rzu ć b ro ń ! – ry k n ął p rzez wy b ite o k n o . – Rzu ć tę k u rews k ą s p lu wę, b o ro zwalę d ziwk ę! Stan ley zawah ał s ię. Nie mó g ł s trzelać. Nie mó g ł ry zy k o wać ży ciem M arie. Ban d zio r o two rzy ł ty ln e d rzwiczk i. – An i d rg n ij, s k u rwielu , b o ją ro zp ierd o lę, ro zu mies z?! Stan ley u n ió s ł ręce n a b o k i. Tris tan zn ieru ch o miał, s tając w p o zy cji s trzeleck iej, n iewid o czn y d la b an d y ty . By ł ze d wad zieś cia metró w za s amo ch o d em, n ib y n ic, ale s trzał n awet z tak iej o d leg ło ś ci to ry zy k o . Tamten mó g ł o d ru ch o wo p o ciąg n ąć za s p u s t i p o d ziewczy n ie… Tris tan czek ał więc. Czek ał n a mo men t, k ied y b ęd zie mó g ł zd jąć b y d lak a. Ręce mu an i d rg n ęły , g d y ły s o l wy g ramo lił s ię z to y o ty i zas łan iając s ię d ziewczy n ą, zaczął s ię co fać za s amo ch ó d , cały czas trzy mając p rzy ty m lu fę wb itą w jej s k ro ń . Stan ley s tał n ieru ch o mo . Ban d zio r b y ł co raz b liżej Tris tan a. Ten n ap ro wad ził las ero wy celo wn ik n a jeg o p o ty licę… Ws trzy mał o d d ech , p o ło ży ł p alec n a s p u ś cie… Pad ł s trzał. M arie k rzy k n ęła. Tris tan s p o jrzał zd ezo rien to wan y n a s wó j p is to let. To n ie o n s trzelał. Ro zejrzał s ię. Nad ch o d zili we trzech . Nies p ies zn ie. Pewn i s weg o . Z trzech ró żn y ch s tro n . Czwarty , s p o wity w jak iś cału n czy p elery n ę, wy s iad ał z s amo ch o d u , k tó ry właś n ie p o d jech ał. Tris tan , wb ity p lecami w cias n y zau łek , o b s erwo wał to z n ied o wierzan iem, n iczy m jak iś s en n y k o s zmar.

– Rzu ć b ro ń ! – k rzy k n ął d o Black wella jed en z n ich . – Rzu ć b ro ń , s k u rwielu ! Stan ley p o wo li ro zwarł p alce, zaciś n ięte n a ręk o jeś ci g lo ck a i ch ciał o d rzu cić p is to let, ale… zu p ełn ie jak b y s ię ro zmy ś lił, p o d erwał lu fę d o g ó ry , mierząc w teg o , k tó ry k rzy czał i n ag le… p o wied ział co ś , co Tris tan o wi o d eb rało o d d ech : – Któ ry z was to Co jo n ? M am d la n ieg o wiad o mo ś ć! Za k tó rą zap łaci k ażd e p ien iąd ze! M o n s tru m w p elery n ie wy s u n ęło s ię n ap rzó d . – J a jes tem Co jo n – zas k rzeczało g ło s em zmien io n y m p rzez lary n g o fo n . – Pu ś ć d ziewczy n ę, to p o wiem. Co jo n zb liżał s ię d o ń k ro k p o k ro k u , n ic s o b ie n ie ro b iąc z wy mierzo n eg o w s ieb ie s ig s au era. Zatrzy mał s ię mo że d wa metry p rzed Stan ley em i zap y tał: – Co d la mn ie mas z… Black well? Tris tan ,

s łu ch ający

teg o ,

p o n o wn ie

s tracił

o d d ech .

Black ​well?!

Co jo n ,

k imk o lwiek b y ł, zn ał Stan ley a?! A więc jed n ak ! – Najp ierw d ziewczy n a. Po zwó l jej o d ejś ć. W zamian d o s tan ies z k o g o ś cen n iejs zeg o . – On a n ic d la mn ie n ie zn aczy . – Co jo n mach n ął ręk ą. J ed en z jeg o lu d zi, k tó ry trzy mał M arie za ramię, p u ś cił ją. Naty ch mias t s k o czy ła w b o czn ą u liczk ę, n ie zd ając s o b ie s p rawy z teg o , że o n i i tak za ch wilę ją d o rwą. Co jo n n ie b y ł g łu p i. M iał ze s o b ą n ie ty lk o ty ch trzech … – Teraz lep iej? – zap y tał iro n iczn ie Stan ley a. Ten wah ał s ię d łu g ą ch wilę, p atrząc w lu fy wy mierzo n y ch w s ieb ie p is to letó w, i wres zcie o d ezwał s ię. Gło ś n o . Do b itn ie. – Wiem, g d zie jes t Rau l d e Lu ca. Tris tan o p arł s ię p lecami o ś cian ę, p rzy k ład ając d o czo ła wierzch ch ło d n ej lu fy s ig s au era. Zacis n ął p o wiek i, jes zcze n ie d o wierzając w to , co u s ły s zał. W n as tęp n ej ch wili wziął g łęb o k i o d d ech , o trząs n ął s ię z s zo k u i ju ż więcej o zd rad zie Stan ley a n ie my ś ląc – n ie teraz! – ru s zy ł za u my k ającą w mro k u licy M arie. Gd y d wó ch zas tąp iło jej d ro g ę, jęk n ęła ty lk o …

Rau l k rąży ł p o s wo im p o k o ju n iczy m wilk w k latce, n ie wy p u s zczając telefo n u z ręk i. Od d ałb y ws zy s tk o , żeb y b y ć tam teraz z n imi – Tris tan em i Stan ley em – zamias t s ied zieć n a czterech literach p arę ty s ięcy k ilo metró w d alej, zu p ełn ie b ezu ży teczn y …

– Dan iel, o d ezwij s ię! – ced ził p rzez zaciś n ięte zęb y , b łag ając wzro k iem telefo n , b y ro zd zwo n ił s ię melo d y jk ą p rzy p is an ą p rzy jacielo wi. Ale telefo n milczał. Van d er Welt tak że. M in ęło p ó ł g o d zin y o d o s tatn ieg o p o łączen ia… g o d zin a… d wie… Wero n ik a zap u k ała d o d rzwi, zap ras zając g o n a k o lację, ale o d p arł s zo rs tk o , że jes t zajęty . Nie p ró b o wała p o n awiać zap ro s zen ia. Czek an ie s tawało s ię co raz tru d n iejs ze. Gd y wres zcie telefo n zad zwo n ił, Rau l… n ie o d eb rał. Przy n ajmn iej n ie w p ierws zej ch wili. Nie zn ał n u meru , k tó ry s ię wy ś wietlił. Po ch wili p rzy s zed ł es emes : „Od b ierz, Rau l. Przy jaciel”. – Przy jaciel? – rzu cił d o telefo n u , g d y ten zad zwo n ił p o n o wn ie. – Przy jaciel Dan iela – o d ezwał s ię d źwięczn y , męs k i g ło s . – Ariel M ałeck i, jeś li co ś ci to mó wi. – Nic mi to n ie mó wi – o d wark n ął n iemalże Rau l. Sp o d ziewał s ię wiad o mo ś ci o d v an d er Welta, czek ał n a n ie! Nie ch ciał ro zmawiać z n ik im in n y m! Tamten , zu p ełn ie jak b y czy tał w jeg o my ś lach , o d p arł s p o k o jn ie: – Telefo n u o d Dan iela tak s zy b k o s ię n ie d o czek as z. Nas z p rzy jaciel ma k ło p o ty .

Wied ział, że ry zy k u je, włamu jąc s ię d o wewn ętrzn ej s ieci fo rtecy Co jo n a. M iał ś wiad o mo ś ć, że n ie zacierając p o s o b ie ś lad ó w, zo s tawia je aż za wy raźn e, ale n ie miał czas u , b y zad b ać o włas n e b ezp ieczeń s two . Wy d arzen ia ro zeg rały s ię zb y t s zy b k o . Up ro wad zen ie d ziewczy n y , Co jo n , b racia Kiro s , wś ciek ła p o g o ń za n imi, p o d czas k tó rej n ie mó g ł s p u ś cić u ciek ający ch z o k a, jed n o cześ n ie p ro wad ząc Stan ley a i Tris tan a, a p rzy ty m u s iłu jąc d o wied zieć s ię czeg o ś więcej o Co jo n ie. By ła to is tn a u my s ło wa ak ro b acja i v an d er Welt p o s tawił ws zy s tk o n a jed n ą k artę: u fn o ś ć w to , że Co jo n jes t zajęty ró wn ie mo cn o co o n . I b y ł. Rzeczy wiś cie b y ł, o rg an izu jąc zas ad zk ę n a b raci Kiro s , ale p ary s k a p o licja, wś ciek ła d o g ran ic n a teg o , k to włamał s ię d o s y s temu mo n ito rin g u i s k as o wał całą p amięć, ju ż tak zajęta n ie b y ła. J ed en telefo n , że b ezczeln y h ak er, ten s am co p o p rzed n io , zn ó w s k an u je s y s tem i zaalarmo wan y p rzez Sû reté In terp o l wy p u ś cił za v an d er Weltem g o ń cze p s y . Właś n ie wy s łał d o Tris tan a, a p o tem d o s wo jeg o s erd eczn eg o k u mp la, Ariela M ałeck ieg o , wiad o mo ś ć i wy czy ś cił p amięć telefo n u – o ty m n ie zap o min ał n ig d y – g d y w ty m mo men cie d rzwi jeg o mies zk an ia p o s zły w d rzazg i i d o ś ro d k a z ry k iem: – FBI! Rzu cić b ro ń ! Ws zy s cy n a ziemię! – wp ad ła zamas k o wan a b an d a

fed eraln y ch . Dan iel n ie zamierzał zg ry wać b o h atera. Tamci s trzelali ch ętn ie i b ez u p rzed zen ia. Pad ł n a p o d ło g ę, o d rzu cając n a b o k i ręce i n o g i. W s ek u n d ę o b s zu k ali g o i s k u li. W k o ry tarzu zd ąży ł p o s łać An i, s wo jej żo n ie wy rwan ej ze s n u , p rzep ras zające s p o jrzen ie, p o czy m zarzu co n o mu n a g ło wę czarn y wo rek i b y ło p o ak cji… Wep ch n ęli g o d o fu rg o n etk i, cis n ęli n a wąs k ą, metalo wą ławeczk ę. Żad en n ie o d ezwał s ię an i s ło wem. Van d er Welt milczał tak że. Do p ó k i J o h an n es Smith , Rau l, alb o k to k o lwiek s ię o n ieg o n ie u p o mn i, miał p rzech lap an e.

Rau l zad zwo n ił d o Smith a w ch wilę p o ty m, jak zak o ń czy ł ro zmo wę z Arielem. – M u s is z g o wy ciąg n ąć z teg o b ag n a – to n ie b y ła p ro ś b a, ty lk o żąd an ie. Na wy p ad ek g d y b y p u łk o wn ik ch ciał s ię o b u rzać za ten to n i o b ces o we trak to wan ie, p rzy p o mn iał mu w n as tęp n ej ch wili: – Ty n as w to wp ak o wałeś . Przez p azern o ś ć two jeg o czło wiek a ju ż d wo je, Paweł i So n ia, s traciło ży cie. J a i mó j s y n jes teś my n as tęp n i d o o d s trzału . Stan ley , teraz v an d er Welt, s ą w s amy m ś ro d k u p iek ła. Przy n ajmn iej temu o s tatn iemu g o o s zczęd ź. I jeg o żo n ie. Ob o je wciąg n ąłem d o g ry ty lk o d lateg o , że n ie u fam an i to b ie, an i two im lu d zio m! – Rau l, p rzy b as tu j – o d ezwał s ię Smith . – M as z rację… – Sk o ro mam rację, to ru s z d u p ę i zwo ln ij v an d er Welta! – To n ie tak ie p ro s te… – Gó wn o mn ie to o b ch o d zi! M as z p iep rzo n y o b o wiązek ch ro n ić s wo ich lu d zi, a Dan iel d o n ich n ależy ! – Zwin ęli g o p rawd o p o d o b n ie fed eraln i… – Pu łk o wn ik u Smith – zaczął Rau l ju ż zu p ełn ie in n y m to n em, to n em, w k tó ry m zab rzmiała z tru d em h amo wan a fu ria – jeżeli Dan iela n ie wy p u s zczą w ciąg u g o d zin y , s twierd zę, że maczał p an p alce w jeg o ares zto wan iu . – Zarzu cas z mi zd rad ę?! – Smith zach ły s n ął s ię o b u rzen iem. – Od ch wili, g d y d o wied ziałem s ię o wy s tawio n y m n a mo je n azwis k o rach u n k u – o ws zem. Rau l ro złączy ł s ię, ale n ie wy p u ś cił telefo n u z d ło n i. Ścis k ał g o tak mo cn o , aż p o b ielały mu k n y k cie. J ak łatwo jes t d o wo d zić ak cją z b ezp ieczn eg o , k o mfo rto weg o b iu ra w p o d ziemiach Lan g ley … J ak łatwo p o s y łać n a p ewn ą ś mierć p o d wład n y ch , s amemu p o p ijając k awk ę i p aląc k u b ań s k ie cy g ara… Smith n ig d y n ie b y ł n a

p ierws zej lin ii fro n tu , n ie wied ział, jak k u rews k o b o lą ran y p o s trzało we, a jes zcze b ard ziej ś mierć p rzy jació ł… On p rzes u wał p io n k i n a s zach o wn icy , n ie zap rzątając s o b ie u wag i tak im d ro b iazg iem, że za ty mi p io n k ami s to ją ży wi, czu jący lu d zie. Sp ał s p o k o jn ie, wied ząc, że d o s tan ie s wo ją p en s ję b ez wzg lęd u n a to , czy zad an ie zo s tan ie wy k o n an e „b ez s trat”, czy też p o s tro n ie „s traty włas n e” b ęd zie mn iejs za lu b więk s za liczb a… Do d rzwi ap artamen tu p o n o wn ie cich o zap u k an o . Rau l o d etch n ął g łęb o k o ś wieży m, p ach n ący m mo rs k ą b ry zą i k wiatami b u g en willi p o wietrzem i ru s zy ł w k ieru n k u k o ry tarza. – Przep ras zam, że p rzes zk ad zam… – zaczęła Wero n ik a, ale o n n ag le wciąg n ął ją d o p o k o ju i zaczął cało wać. Z całą ro zp aczą, wś ciek ło ś cią i s trach em, jak ie ro zry wały teraz jeg o d u s zę n a s trzęp y . W p ierws zej ch wili zas k o czo n a, w n as tęp n ej p rzy lg n ęła d o mężczy zn y cały m ciałem, zatracając s ię w ty m p o cału n k u . Gd y zaczął s ię wy co fy wać, ws u n ęła p alce w jeg o czarn e wło s y , p rzy ciąg n ęła g o jes zcze mo cn iej, d o mag ając s ię więcej i więcej… Po d d ał s ię temu żąd an iu … Zas mak o wał w u s tach k o b iety … Zag arn ął ją jed n y m ramien iem, d ru g im u n ió s ł, o p arł p lecami o ś cian ę i cało wał aż d o u traty tch u . Nacis n ął n a jej lęd źwie, b y p o czu ła, jak b ard zo jes t n a n ią g o to wy , jak b ard zo jej p rag n ie. J eżeli o n a zech ce… Op lo tła g o u d ami… O tak , ch ciała. Bard zo ch ciała. Od erwali s ię o d s ieb ie. W mro k u n o cy ich o czy b ły s zczały ś wiatłem g wiazd . – Przep ras zam. Nie p o win ien em… – zaczął, ale p rzy tk n ęła o p u s zk ę p alca d o jeg o u s t. – Bard zo , b ard zo cieb ie p rag n ę – wy s zep tała, p atrząc p ro s to w jeg o ro zs zerzo n e p o żąd an iem źren ice. Ws u n ął p alce w jej p ięk n e, jed wab is te wło s y , p o ch y lił s ię, b y zn ó w cało wać n ab rzmiałe p rag n ien iem, ciemn o czerwo n e u s ta i… zad zwo n ił telefo n . Zacis n ął n a ch wilę p o wiek i. Gd y je o two rzy ł, o n a b y ła ju ż d alek o , d alek o s tąd , ch o ciaż n ad al w jeg o ramio n ach . – M u s zę o d eb rać – o d ezwał s ię p ó łg ło s em. Sk in ęła g ło wą. Wy p u ś cił ją z ramio n . Gd y p o d ch o d ził d o łó żk a, n a k tó re cis n ął k o mó rk ę, Wero n ik i ju ż n ie b y ło . Dzwo n ił Ariel. – Przes y łk a w d ro d ze – rzu cił k ró tk o . Rau l, mimo że całe ciało p ło n ęło mu o d n iezas p o k o jo n eg o p rag n ien ia, o d etch n ął

z u lg ą. Przes y łk a w d ro d ze. M o że jes zcze wy jd ą z teg o p o g ro mu o b ro n n ą ręk ą… * Dan k a M ałeck a wo lała n ie p rzy p o min ać s o b ie czas ó w, g d y jej b rat, Dan iel v an d er Welt, ży ł n iczy m ś cig an e zwierzę, a ją s amą i jej s io s trę b liźn iaczk ę n ęk ała p o licja, p ró b u jąc za ich p o ś red n ictwem d o rwać zn an eg o n a cały ś wiat h ak era. Od s u n ęła o d s ieb ie tamte czas y , ws p o min ając je ty lk o z s io s trą i ty lk o wted y , g d y s ame, we d wie, mając b u telk ę d o b reg o win a p o d ręk ą, mo g ły s o b ie n a ws p o mn ien ia p o zwo lić. Bez zn ieczu len ia win em an i ru s z! Od tamty ch czas ó w min ęło d o b ry ch k ilk an aś cie lat. Tamte wy d arzen ia p rzes zły d o leg en d y . Dan u s ia wy ch o wy wała n a p o rząd n y ch o b y wateli g ro mad k ę d zieci, o n a, Dan k a, p ły wała z miło ś cią s wo jeg o ży cia, Arielem, p o mo rzach i o cean ach . I b y ła s zczęś liwa. Dlaczeg o więc w ten p o n u ry – p rzy n ajmn iej tak i s ię jej teraz wy d awał – p ary s k i p rzed ś wit zd ąża z u d awan ą p ewn o ś cią s ieb ie p rzez h o l wielk ieg o d wo rca, b y p o d jąć n ieb ezp ieczn ą p rzes y łk ę? Nie miała p o jęcia, k to czy co czek a ją w b o czn y ch k o ry tarzach p rzech o waln i b ag ażu , g d zie d łu g imi rzęd ami ciąg n ęły s ię d wo rco we s k ry tk i. J eżeli an tres o la b y ła o b s erwo wan a – a mo żn a b y ło tak p o d ejrzewać – o n a, Dan k a, n ie p o win n a zwró cić n a s ieb ie u wag i. Nik t n ie mó g ł jej łączy ć an i z Rau lem d e Lu k ą, an i z ro d zin ą So lay . J ed y n e o g n iwo teg o łań cu ch a – jej b rat, Dan iel v an d er Welt – p rzep ad ł w k azamatach FBI. W co ty s ię zn ó w wp ak o wałeś , to talu ? – p o s łała mu p ełn ą tro s k i my ś l. – Nu d ziło ci s ię n a rząd o wy m g arn u s zk u ? Tris tan Latimer, o k tó reg o is tn ien iu jes zcze wczo raj n ie miała p o jęcia, w p aru s ło wach n ak reś lił im s y tu ację i o b o je z Arielem b y li p rzek o n an i, że d ziałają w s łu s zn ej s p rawie. J eżeli b y ło tak rzeczy wiś cie, d laczeg o Dan iela zg arn ęli fed eraln i?! Ty m zajął s ię ju ż ten , k to p o win ien – Ariel zap ewn ił o ty m s wo ją żo n ę i żo n ę v an d er Welta. M imo ws zy s tk o p y tan ie p o zo s tało … Stan ęła p rzed jed n ą z wielu s k ry tek . Nie ro zejrzała s ię n a b o k i. Po d ró żn y , k tó ry p o p ro s tu o d b iera s wó j b ag aż, n ie ma p o trzeb y s ię ro zg ląd ać. Wp ro wad ziła k o d . Po ciąg n ęła za k lamk ę. Wy jęła ze ś ro d k a g ran ato wą to rb ę, jak ich wiele, zarzu ciła s o b ie n a ramię i o d es zła p rzez n ik o g o n iezatrzy my wan a. Wielu ch ciało b y zn ać zawarto ś ć tej to rb y , wielu ch ciało b y wied zieć, d o k ąd u d aje

s ię s zczu p ła, jas n o wło s a k o b ieta, g d zie i z k im s ię s p o tk a, ale n awet ty ch wielu n ie b y ło w s tan ie ś led zić k ażd eg o , k to w ciąg u o s tatn iej d o b y o d b ierał b ag aż z d wo rco wy ch s k ry tek . I to s p rawiło , że Dan k a b ez p rzes zk ó d wró ciła n a Seren ity . Ch wilę p ó źn iej jach t o d b ił o d b rzeg u Sek wan y i s k iero wał s ię w d ó ł rzek i, w k ieru n k u k an ału La M an ch e. Stamtąd o b ierze k u rs n a p o łu d n ie, a p o tem n a Cy p r, g d zie w p ięk n ej p o s iad ło ś ci o n azwie VillaRo s a jes t z n iecierp liwo ś cią o czek iwan y .

ROZDZIAŁ XIII

O

d eb rał telefo n , u s ły s zał żarto b liwe s ło wa Ariela: „Przes y łk a w d ro d ze”, i mu s iał s ię u p ewn ić:

– Ob o je? – Ob o je. Są b ezp ieczn i. On a w s zo k u , to zro zu miałe, o n ran n y , ale n ieg ro źn ie.

Stwierd ził, że s am s o b ie p o rad zi… – M o że s p rawd ź, czy n a p ewn o n ieg ro źn ie – to n ie b y ła p ro ś b a, ty lk o ro zk az, ale Ariel n ie żach n ął s ię: „Kim ty jes teś , żeb y mi ro zk azy wać?!”, co z p ewn o ś cią b y zro b ił, g d y b y u czy n ił to k to in n y . Wied ział, z k im ma d o czy n ien ia. To b y ł Rau l d e Lu ca, ten Rau l d e Lu ca. J eg o ro zk azy p o p ro s tu s ię wy p ełn iało . – Sp rawd zę – o d p arł więc. Dan k a p o s łała mu p y tające s p o jrzen ie. – Przejmij s ter – p o p ro s ił. Kiwn ęła g ło wą. – Nas z n o wy p rzy jaciel martwi s ię o Tris tan a. – Otwo rzy ła mu s ię ran a n a ramien iu – o d rzek ła k o b ieta. – Po s zed ł ją s o b ie zab an d ażo wać. Do s y ć mo cn o k rwawi. Ariel p rzewró cił o czami. – A mi wcis k ał k it, że „to d raś n ięcie” i „p o rad zi s o b ie”… – Wies z, jacy s ą mło d zi, p ełn o k rwiś ci faceci, g d y mu s zą zg ry wać tward ziela p rzy d ziewczy n ie, w k tó rej s ię p o d k o ch u ją. Ty b y łeś tak i s am… – Zaś miała s ię cich o . Zatrzy mał s ię, zawró cił i wy cis n ął n a jej u s tach n amiętn y p o cału n ek . Uwielb iał Dan k ę o d p ierws zeg o wejrzen ia i, o ws zem, wied ział, jak p o trafią s ię zach o wy wać mężczy źn i w to warzy s twie tak ich k o b iet jak o n a. Ko b iet, n a k tó ry ch ch cą zro b ić wrażen ie. Ko b iet, k tó re p o k o ch ali… – Zajrzy j p o d ro d ze d o M arie, o k ej?

Wczo raj wieczo rem Dan iel p o p ro s ił o p o mo c, a p ro ś b a Dan iela b y ła d la jeg o s io s try i Ariela M ałeck ieg o ro zk azem. Ru s zy li p ełn ą mo cą s iln ik ó w d o miejs ca, g d zie mieli o czek iwać n a „k o n tak t”: marin a w Pary żu , p rzy Bas ty lii. Pó ł n o cy o b o je – Dan k a i Ariel – zach o d zili w g ło wę, k o mu mają p o mó c w u cieczce, jak , p rzed k im i d o k ąd . Wres zcie ten k to ś s ię o d ezwał. Tris tan Latimer, co n ik o mu n ic n ie mó wiło , ale ju ż jeg o n as tęp n e s ło wa „s y n Rau la d e Lu k i” o ws zem. Wy s łu ch ali g o u ważn ie, p o tem Dan k a p o b ieg ła n a d wo rzec p o p rzes y łk ę – b ez „s k arb u ” to warzy s zk a Tris tan a o d mó wiła o p u s zczen ia Pary ża – a g d y wró ciła n a p o k ład , jes zcze p arę d łu g ich g o d zin czek ali n a u ciek in ieró w, k tó rzy k lu czy li p o mieś cie, b y n ie ś ciąg n ąć n a n ich ws zy s tk ich n ies zczęś cia. Wres zcie wp ad li n a p o k ład : mło d a d ziewczy n a, p ó łp rzy to mn a z p rzerażen ia i s zo k u , za n ią n iewiele s tars zy ch ło p ak , u k ry wający p o d mary n ark ą zak rwawio n e ramię i… p o tężn ą s p lu wę. Ariel n ie s k o men to wał teg o an i s ło wem. Naty ch mias t o d b ił o d n ab rzeża i o g ląd ając s ię co ch wila p rzez ramię, d o d ał s iln ik o m mo cy . Seren ity ro zwin ęła s k rzy d ła i p o mk n ęła n a zach ó d . Tris tan wy p u ś cił d ło ń d ziewczy n y , d o p iero g d y Pary ż zn ik n ął im z o czu , a żad n a z ło d zi zacu mo wan y ch w marin ie n ie p u ś ciła s ię za n imi w p o g o ń . Do p iero wted y M arie, n i to z łk an iem, n i ś miech em, rzu ciła mu s ię n a s zy ję, u cało wała g o , u ś cis k ała i… zaczęła trząś ć s ię tak , że mu s iał ją p rzy trzy mać, b y n ie u p ad ła. Nie n ak łan iali jej d o zjed zen ia czeg o k o lwiek , n ie n acis k ali, b y zmy ła z twarzy i wło s ó w k rew, n ie s u g ero wali, b y s ię p rzeb rała w czy s te rzeczy . Dan k a p o d ała jej tab letk i i zap ro wad ziła d o jed n ej z d wó ch g o ś cin n y ch s y p ialn i, g d zie M arie n aty ch mias t zap ad ła w g łęb o k i, p rzery wan y k o s zmarn y mi majak ami s en . Ariel, zg o d n ie z o b ietn icą, zajrzał n ajp ierw d o n iej. Sp ała zwin ięta w g o d n y p o żało wan ia k łęb ek , wtu lając w p o d u s zk ę b lad y p o liczek , p o zn aczo n y k ro p lami zas ch n iętej k rwi. J ej p ierś u n o s iła s ię w p o wo ln y m o d d ech u . M ężczy zn a mó g ł zatro s zczy ć s ię o d ru g ieg o p as ażera. Ten s ied ział n a łó żk u w d ru g iej k aju cie i k ln ąc p o d n o s em, p ró b o wał zab an d ażo wać k rwawiące ramię. – Daj mi to . Nie mu s is z ju ż zg ry wać tward ziela – mru k n ął Ariel, o d b ierając ch ło p ak o wi b an d aż. – Niezłą jatk ę tam mieliś cie. J u ż w wiad o mo ś ciach o ty m n ad ają. Tris tan wzru s zy ł ramio n ami. Ariel u ś miech n ął s ię ty lk o , ch o ć czu ł raczej n iep o k ó j n iż ro zb awien ie. Po p rzy jęciu ich n a p o k ład zad zwo n ił, g d zie mu p rzy k azan o , z wiad o mo ś cią, że ws zy s tk o jes t o k ej, ale… ch y b a n ie b y ło . An i z d ziewczy n ą, an i z ch ło p ak iem. Ariel p rzy ło ży ł jało wy k o mp res d o k rwawiąceg o jak jas n y s zlag p o s trzału , o win ął ran ę b an d ażem i zacis n ął z cały ch s ił. Ch ło p ak

zg rzy tn ął ty lk o zęb ami. – So rry , b racie, ale n ie mam tu zes tawu d o s zy cia. Bez teg o g o tó w jes teś mi s ię wy k rwawić. – Nie tak łatwo , n ie tak s zy b k o – wy ced ził Tris tan p rzez zaciś n ięte zęb y . – Tak iś b o h ater? – zak p ił Ariel. On n ig d y n ie o b erwał k u li, ale d wu k ro tn ie o p atry wał Dan iela i p o jeg o p rzek leń s twach , rzu can y ch p rzez zaciś n ięte zęb y , mó g ł s ię d o my ś lać, jak to b o li… – Ilu włas n o ręczn ie p o ło ży łeś ? – żarto wał n ad al, ale n as tęp n e s ło wa ch ło p ak a s p rawiły , że k p iący u ś mies zek zn ik n ął z jeg o twarzy . – Tro ch ę teg o b y ło . Walczy łem w Lib ii. Po s tro n ie k o alicji, rzecz jas n a. Ariel g wizd n ął cich o , z s zacu n k iem. Amery k an ie d o s tali w Lib ii n iezłe wciry . I n ie ty lk o o n i. Pó ł ś wiata d o d ziś tłu k ło s ię tam z s iłami ISIS w n ajk rwaws zej i n ajd łu żs zej wo jn ie d wu d zies teg o p ierws zeg o wiek u , a k o ń ca tej rzezi n ie b y ło wid ać… – Piech o ta? Lo tn ictwo ? – p y tał Ariel, żeb y o d wró cić u wag ę ch ło p ak a o d b an d ażo wan ej ran y , ale i tro ch ę z ciek awo ś ci. Ten o d p arł z u d awan ą – alb o i n ie – n o n s zalan cją: – J ed n o s tk i s p ecjaln e. J es tem s trzelcem wy b o ro wy m. Szacu n ek Ariela wzró s ł. By le s iero ty n a s n ajp era n ie b io rą. Teraz ju ż wied ział, że wy mk n ięcie s ię teg o tward ziela i jeg o mło d ej to warzy s zk i z o b ławy to n ie żad en cu d . Tris tan b y ł żo łn ierzem. Umiał s trzelać. – A ty ch , co p ró b o wali was d o p aś ć? Ilu z n ich zd jąłeś ? – zap y tał zn ó w z lek k ą k p in ą. Ch ło p ak s p o jrzał n ań b ez u ś miech u . – Ws zy s tk ich – o d p arł. I wró cił ws p o mn ien iem d o p iek ła…

Szo k , g d y s ły s zy s ło wa Stan ley a: – M am wiad o mo ś ć d la Co jo n a! Wiem, g d zie jes t Rau l d e Lu ca! – wś ciek ło ś ć i p alące łzy p o d p o wiek ami. Black well, ty zd rajco ! Ufałem ci! Ojciec ci u fał, i o n a, M arie… Ale n ie czas n a g o rzk ie żale, b o M arie p rzeb ieg a tu ż o b o k . Sk u lo n a n iczy m k ró lik , p ró b u je s ię wy mk n ąć o b ławie. Tris tan a żad en z tamty ch jes zcze n ie zau waży ł. Nie wied zą, że s to i tu taj, w ś cien n ej wn ęce, n iewid o czn y z u licy , s am ma ich ws zy s tk ich jak n a d ło n i. Sk acze za M arie. On a jęczy ze s trach u , s ły s ząc za s o b ą s zy b k ie k ro k i, i p ró b u je

b iec jes zcze s zy b ciej. – M arie, to ja, Tris tan ! – k rzy czy n a ty le g ło ś n o , b y g o u s ły s zała, ale n a ty le cich o , b y n ie s ły s zeli g o s iep acze Co jo n a. On i ru s zają jed n ak za n imi. Tris tan d o g an ia d ziewczy n ę, ch wy ta ją za ręk ę, s zarp ie w b o k , wp y ch ając w jak ąś b ramę. Przy wiera p lecami d o mu ru . J ed en z tamty ch p o k azu je s ię w ś wietle b ramy . Tris tan b ły s k awiczn ie p o d ry wa b ro ń . Strzał. Precy zy jn y , międ zy o czy . Tamten wali s ię n a ch o d n ik jak d łu g i. Dru g i co fa s ię w o s tatn iej s ek u n d zie. Ku la p rzezn aczo n a d la n ieg o wb ija s ię w mu r n ap rzeciwk o . Źle. Po win ien em p o ło ży ć o b u – my ś li Tris tan , ro zg ląd ając s ię d o o k o ła s zy b k o , ale u ważn ie. Co ś mu s ię w ty m ws zy s tk im n ie p o d o b a, b o s trzał, k tó ry m s k as o wali o s tatn ieg o z b raci Kiro s , zas łan iająceg o s ię d ziewczy n ą, p ad ł z g ó ry . Tris tan jes t teg o p ewien . Niewy k lu czo n e, że g d zieś n ad g ło wą ma s n ajp era. Nie mo że ry zy k o wać ży ciem M arie. Ale też n ie mo g ą tu zo s tać… Dziewczy n a d y g o ce n a cały m ciele. Us ta ma p o s in iałe z s zo k u . Źren ice p rzerażo n ej s arn y , złap an ej w ś wiatła s amo ch o d u . Nic n ie mó wi, n ie p łacze, ale cała jes t jed n y m wielk im k rzy k iem. – Sp o k o jn ie, M arie – o d zy wa s ię Tris tan łag o d n y m, p rzy cis zo n y m to n em. – Wy jd ziemy z teg o . Wie, że mu s zą s p ro wo k o wać s n ajp era. Bierze d ziewczy n ę za ręk ę. On a p ró b u je wy rwać d ło ń , ale Tris tan n ie p u s zcza. – Zau faj mi – p ro s i i n ak azu je zarazem. – J es tem z to b ą. Wies z o ty m, p rawd a? On a k iwa g ło wą, s zy b k o , raz p o raz, jak b y s ama s ieb ie p ró b o wała p rzek o n ać, ale Tris tan n ie jes t p ewien , czy g o ro zu mie, czy w o g ó le g o s ły s zy . – M arie, p o s łu ch aj mn ie u ważn ie… – Kład zie jej ręce n a ramio n ach i zmu s za, b y n ań s p o jrzała. – Najp ierw ja p rzes k o czę n a d ru g ą s tro n ę tej u licy . – Tris tan ws k azu je b ramę n ap rzeciwk o . – Gd y k rzy k n ę „teraz!”, p rzy b ieg n ies z d o mn ie. Najs zy b ciej jak mo żes z. Zro b is z to ? M arie zn ó w p rzy tak u je. Tris tan mu s i jej wierzy ć. Ru s za b ieg iem w k ieru n k u wy jś cia i s ły s zy , że o n a b ieg n ie za n im. Tru d n o . Wy p ad a n a u licę. Dwie k u le w teg o , k tó ry czaił s ię za mu rem. Przewró t i ma s n ajp era jak n a d ło n i: wy ch y lił s ię zn ad k rawęd zi d ach u , p rzy ło ży ł o k o d o lu n ety . Strzały , raz za razem. Bach ! Bach ! Bach ! Bach ! Tris tan n ie o d ry wa p alca o d s p u s tu . Piąty jes t celn y . Sn ajp er p o d ry wa ręce d o g ło wy , p o czy m p o wo li p o ch y la s ię w p rzó d , zawis a n a g zy ms ie, ale ciężar ciała p rzeważa, s p ad a z d ach u n iczy m ciężk i wó r i z o h y d n y m o d g ło s em ro ztrzas k u je s ię n a ch o d n ik u , tu ż za p lecami b ieg n ącej M arie. On a p o ty k a s ię. Z jej u s t wy d o b y wa s ię

cich y , n ielu d zk i s k o wy t. Tris tan łap ie ją w ramio n a, b o wp ad łab y n a o ś lep n a ś cian ę, a n ie w b ramę, ch wy ta za ręk ę i ru s za b ieg iem, ciąg n ąc d ziewczy n ę za s o b ą. Go n ią ich s trzały z b ro n i au to maty czn ej. Oh o , b an d y ci s ię wk u rzy li! – Szy b ciej, M arie! – k rzy czy , p o n ag lając ją d o b ieg u . Za n imi n a mu rze d o mu ro zp ry s k u je s ię s zn u r czerwo n y ch s zram p o k u lach . Gd y s trzelec p rzen ies ie o g ień p rzed n ich , wb ieg n ą wp ro s t w ś mierć. Tris tan o ty m wie. Rap to wn ie s k acze w b o k . W n as tęp n ą b ramę. J eżeli p o d wó rk o b ęd zie zamk n ięte, ju ż p o n ich . Ro zg ląd a s ię p o zab u d o wan ej ze ws zy s tk ich s tro n b eto n o wej s tu d n i. W jed n y m z o k ien wid ać czło wiek a. Przy jaciel czy wró g ? Nie ma czas u , b y s ię o ty m p rzek o n ać. Tris tan wp y ch a o p ierającą s ię d ziewczy n ę d o d rzwi, d ru g ich o d p rawej. Wp ad ają w ciemn ą czelu ś ć k latk i s ch o d o wej i g n ają n a g ó rę. Na p o d wó rk u s ły ch ać tu p o t ciężk ich b u cio ró w g o n iący ch . Tris tan p rzy p ad a d o p arap etu . Ile ma jes zcze k u l? Wy ch y la s ię n a u łamek s ek u n d y , s trzela raz p o raz. Bach ! Bach ! Bach ! J ed en z tamty ch p o ty k a s ię z k rzy k iem. Dwaj p o zo s tali n ie wied zą, s k ąd p ad ły s trzały . Któ ra k latk a? M ają d o wy b o ru p ięć. Bieg n ą d o ś ro d k o wej, o s tro żn ie, p o d ś cian ą, mając b ro ń g o to wą d o s trzału . Tris tan mo że s trzelić ju ż teraz – ma ich w celo wn ik u , ale zd rad ziłb y s wo ją o b ecn o ś ć ty m, k tó rzy b y ć mo że ty lk o n a to czek ają. Przy czaja s ię więc za o k ien n ą framu g ą, a g d y tamci p o k azu ją s ię w o k n ie k latk i p o p rzeciwleg łej s tro n ie, s k acze w ś wiatło o k n a i… d wie k u le – d wa tru p y . Pro s to w łeb . Zap ad a martwa cis za. M o że to k o n iec. Ale Tris tan n ie jes t n iczeg o p ewien . – Ch o d ź – mó wi s zep tem d o M arie. Dziewczy n a, s k u lo n a p o d o k ien n y m p arap etem, p o d n o s i n ań o czy . J u ż n ie jas n e i n ieb ies k ie jak letn ie n ieb o , a g ran ato we jak n ad ciąg ająca n o c. A i tak p ięk n e. Ile u fn o ś ci jes t w ty ch o czach … Po d aje mu ręk ę, s zczu p łą, d rżącą i zimn ą i zn ó w zaczy n ają u ciek ać. Po s ch o d ach . Aż n a s amą g ó rę. Wp ad ają n a jak iś s try ch . I mu s zą o d etch n ąć ch o ć ch wilę. Tris tan mo że b iec d alej, n ap ęd za g o ad ren alin a, ale M arie o d d y ch a ciężk o i zwaln ia z k ażd y m k ro k iem. Wp y ch a ją n a to p o d d as ze, zatrzas k u je za n imi d rzwi. On a u p ad a n a k o lan a p o ś ro d k u zak u rzo n eg o p o mies zczen ia, o n mu s i s p rawd zić, czy jes t b ezp ieczn ie. I czy zn ajd ą in n ą d ro g ę u cieczk i, w razie g d y b y tamci wes zli p o s ch o d ach . M ałe d rzwiczk i d o s u s zarn i, k o min , d rab in a, wy łaz n a d ach . Tęd y u ciek n ą. Wy d awało b y s ię, że Tris tan mio ta s ię p o p o mies zczen iu o d ś cian y d o ś cian y , z p is to letem w wy ciąg n iętej d ło n i, ale jeg o u my s ł p racu je s zy b k o i jas n o . Sp rawd zić p o mies zczen ie, zab ezp ieczy ć d ro g i ewak u acji. Po d k lamk ę d rzwi, k tó ry mi tu wes zli, p o d s tawia k rzes ło . Kłó d k ę wy łazu n a d ach u trąca k awałk iem żelas twa. Od rzu ca k lap ę.

W trzy s ek u n d y b ęd ą n a zewn ątrz. Teraz mo że o d p o cząć… Od wraca s ię d o d ziewczy n y . On a k lęczy , tak jak ją zo s tawił. Po ch y liła g ło wę i wp atru je s ię w s wo je ręce, lep k ie o d k rwi. Plecy d rżą jej o d cich eg o łk an ia. Wielk ie łzy s k ap u ją d o wn ętrza d ło n i, mies zając s ię z tą k rwią. Cich a ro zp acz i b ezn ad zieja n a twarzy M arie łamią s erce. Tris tan p rzy p ad a d o n iej, ch wy ta ją w o b jęcia i p rzy tu la mo cn o . – Och , M arie – s zep ce. – Zab an d ażu ję ci ręce, ty lk o n ie p łacz, p ro s zę. – On i… o n i p o mn ie zn ó w p rzy jd ą. – Niech s p ró b u ją. Od s trzelę im łb y . A jeś li jed n ak … Za k ażd y m razem wy rwę cię z ich łap . Przecież wies z o ty m… J es tem p rzy to b ie, M arie So lay . Un o s i twarz d ziewczy n y , d elik atn ie o ciera łzy z jej p o liczk ó w. On a p rzy trzy mu je jeg o d ło ń . – Przy jd zies z? Za k ażd y m razem? Nie zo s tawis z mn ie? – Nig d y cię n ie zo s tawię – mó wi Tris tan z tak im p rzek o n an iem, że n awet o n s am wierzy w te s ło wa. M arie k iwa g ło wą. Zak u rzo n e wło s y zak ry wają jej twarz, n a k tó rej zak rzep ła k rew jed n eg o z b an d y tó w. Tris tan o s tro żn ie b ierze jej d ło n ie, p o h aratan e o d łamk ami ceg ieł czy s zk ła – mu s iała s ię p o d ro d ze p o tk n ąć, a o n p ewn ie p o ciąg n ął ją za s o b ą – i ro zg ląd a s ię w p o s zu k iwan iu czeg o k o lwiek , czy m mó g łb y o p atrzy ć te b ied n e, zak rwawio n e d ło n ie. Wres zcie s zarp ie zęb ami włas n ą k o s zu lę, o d d ziera d wa d łu g ie p as y materiału i d elik atn ie o wija n ajp ierw p rawą d ło ń d ziewczy n y , p o tem lewą. M arie p o d n o s i n ań o czy , b ły s zczące o d łez, ale i jes zcze czeg o ś , czeg o o n n ie ś mie n awet n azwać. Przez p arę u d erzeń s erca n ie mo że o d erwać s p o jrzen ia o d ty ch p ięk n y ch , n ieb ies k ich o czu i o d ś wiatła, k tó re tli s ię n a d n ie jej źren ic. Nag le k ilk a p ięter n iżej ro zleg ają s ię czy jeś o s tre s ło wa. Światło w o czach d ziewczy n y g aś n ie. Wtu la s ię w Tris tan a cały m d rżący m ciałem. Ob o je n as łu ch u ją. – Sp ad amy s tąd – mó wi ch ło p ak p ó łg ło s em. Czy to o b ława, czy mies zk ań cy k amien icy – to b ez zn aczen ia. Na s try ch u n ie jes t ju ż b ezp ieczn ie. Tris tan p o d aje M arie ręk ę, p o mag a jej ws tać i zn ó w s ą razem. Zn ó w u ciek ają. Po d rab in ie, p rzez wy łaz, n a s amą g ó rę. Zatrzy mu ją s ię n a ch wilę. Tris tan wy ch y la s ię p rzez o twarty wy łaz, s p rawd za, czy d ro g a wo ln a. M u s zą wy jś ć n a o twartą p rzes trzeń . J eżeli n ie czek a tam n a n ich d ru g i s n ajp er, mają s zan s ę… Dach y aż p o h o ry zo n t s ą p u s te. Ale za k ażd y m k o min em mo że czaić s ię czło wiek Co jo n a. Nie mają jed n ak wy b o ru . M u s zą wy d o s tać s ię z matn i. Tris tan d o b ieg a d o k rawęd zi, za k tó rą zieje p rzep aś ć. Dwa metry d alej zaczy n a s ię n as tęp n y b u d y n ek . On

p rzes k o czy łb y b ez n amy s łu i b ez wy s iłk u . Ale M arie… ? J eżeli s p an ik u je, s p ad n ą w p rzep aś ć o b o je. – Sk aczemy – rzu ca Tris tan . M arie p rzy tak u je, ale o n n ie jes t p ewien , czy d ziewczy n a ro zu mie to , co s ię d o n iej mó wi. Bio rą ro zb ieg . Przelatu ją n ad o tch łan ią, a Tris tan czu je u lg ę i o g ro mn ą wd zięczn o ś ć. Nie ś ciąg a g o w d ó ł ręk a d ziewczy n y , o n a s k acze razem z n im. Zau fała mu . Uwierzy ła… Sp ad ają n a s ąs ied n i d ach . Bieg n ą. J es zcze jed en s k o k . I n as tęp n y . Zatrzy mu ją s ię. M arie u p ad a n a k o lan a, p ró b u jąc złap ać o d d ech . Tris tan n as łu ch u je d łu g ą ch wilę. Nik t ich n ie g o n i. Uciek li… J es zcze ty lk o jed en telefo n d o k o g o ś , k to im p o mo że, i mo g ą o d p o cząć… Wtu len i w s ieb ie i wn ęk ę d ach u , s łu ch ają wy jący ch w d o le k aretek i p o licji, n ie ś miąc ru s zy ć s ię z miejs ca. Zres ztą… an i jej, an i jeg o n ie in teres u je to , co s ię d zieje n a d o le. Gd y zamies zan ie wres zcie u cich n ie, b ęd ą czek ali jes zcze d łu g i, d łu g i czas , n im Tris tan zd ecy d u je, że mo g ą ws tać, zejś ć n a u licę i p rzed o s tać s ię d o p rzy s tan i, n a k tó rej czek a n a n ich s reb rzy s to -b iała s mu k ła Seren ity . I p rzy jaciele.

– Ojciec p o zwala ci p ić? – p ad ło p y tan ie. Tris tan zamru g ał i p o wró cił d o teraźn iejs zo ś ci. Serce, k tó re p rzy p o mn iało s o b ie ch wile u cieczk i i teraz ło mo tało w p iers iach , zaczęło s ię p o wo li u s p o k ajać. By li p rzecież b ezp ieczn i… – Przy d ałab y ci s ię o d ro b in a wh is k y . Ojciec p o zwala ci n a alk o h o l? – p o wtó rzy ł Ariel. Od p aru ch wil s tał p rzy ch ło p ak u , zap atrzo n y m p rzed s ieb ie s zk lis ty m wzro k iem, ze s zk lan eczk ą b u rs zty n o weg o tru n k u w d ło n i. Tamten s p o jrzał n ań i u n ió s ł k ącik u s t w k rzy wy m u ś miech u . – Ojciec o wielu rzeczach n ie ma p o jęcia i n iech tak zo s tan ie – o d p arł, p o czy m wziął o d Ariela s zk lan k ę i wy ch y lił alk o h o l d o d n a, jed n y m h au s tem. – Tu taj – zato czy ł ręk ą k rąg – n ie p iję. Tam – ws k azał p o łu d n ie – trzeb a b y ło . Ariel s k in ął g ło wą. Wied ział, a p rzy n ajmn iej d o my ś lał s ię, że ch ło p ak n a wo jn ie s wo je p rzes zed ł. I rzeczy wiś cie n ik t, k to n ie b rał u d ziału w walk ach , n ie ma p o jęcia, jak tam jes t.

– Po łó ż s ię, p rześ p ij – rzek ł łag o d n ie. – J es teś b ezp ieczn y . Tris tan s k in ął g ło wą, ale zan im p ad n ie n a łó żk o i zaś n ie, g d y ty lk o zamk n ie p o wiek i, jes zcze zap y ta: – Z M arie ws zy s tk o w p o rząd k u ?

ROZDZIAŁ XIV

au l o b u d ził s ię d o b rze p o p o łu d n iu . Un ió s ł ramię, o s łan iając o czy p rzed jas k rawy m, cy p ry js k im s ło ń cem, ro zejrzał z n iejak im zd u mien iem d o o k o ła. Us iad ł. By ł w s wo im p o k o ju , w ty m s amy m, k tó ry k ied y ś p rzezn aczy ł d la So n i –

R

d awn e czas y … – a teraz wy b rał d la s ieb ie. Sp o jrzał zd ziwio n y p o s o b ie. J ak n ad ran em, p o o trzy man iu wiad o mo ś ci, że Tris tan i M arie s ą b ezp ieczn i, p ad ł n a łó żk o w k o s zu li i s p o d n iach , tak p rzes p ał p o łu d n ie i częś ć d n ia. Od n iep amiętn y ch czas ó w n ie czu ł s ię tak wy p o częty jak d ziś . Ale VillaRo s a zaws ze d o b rze n a n ieg o d ziałała. Po wietrze b y ło tu in n e, rześ k ie, p ach n ące, lek k ie, in aczej s ię o d d y ch ało , in aczej my ś lało , s p ać też mo żn a tu b y ło s p o k o jn ie. Gran ice s ą d o b rze s trzeżo n e. Ob y … Przes zed ł d o łazien k i, zrzu cił u b ran ie, wziął s zy b k i p ry s zn ic, a p o tem s tan ął p rzed lu s trem całk iem n ag i, p rzy g ląd ając s ię u ważn ie s wemu ciału . By ło s p ręży s te, wy s p o rto wan e i zah arto wan e n a tek s ań s k iej p rerii. M ięś n ie, wy ro b io n e w k ilo metrach węd ró wek p ies zy ch i k o n n y ch , ws p an iale s ię p rezen to wały p o d ś n iad ą, o p alo n ą s k ó rą. Zach o wały s iłę s p rzed lat, Rau l b y ł teg o p ewien . Gd y b y ch ciał, mó g łb y s tarto wać w d o wo ln y ch zawo d ach z Tris tan em i wcale n ie jes t p o wied zian e, że tamten b y wy g rał… Sk rzy wił s ię lek k o n a wid o k p ięciu b lizn p o k u lach . Dwó ch s p rzed czas ó w So n i i trzech , k tó re zaro b ił o d b rata. Vin cen ta. Vin i… Nie d rg n ęła mu ręk a, g d y s trzelał d o Rau la, raz p o raz, k u la w b rzu ch , p o tem d wie w s erce… Ale Rau lo wi też n ie d rg n ęła, g d y p o d k ład ał ład u n ek wy b u ch o wy p o d p ięk n ą Riv ę, łó d ź, k tó rą – b y ł teg o p ewien – Vin cen t b ęd zie u ciek ał z VillaRo s y . Tak s ię właś n ie s k o ń czy ła b raters k a miło ś ć b raci d e Lu ca… Blizn y n ie d o d awały Rau lo wi u ro k u – tak mu s ię właś n ie wy d awało , ch o ć b y ć mo że k o b iety miały n a ten temat in n e zd an ie – ale ju ż czarn e wło s y i czarn e o czy , k tó ry ch wy raz b y ł tak s amo o s try , n iemal d rap ieżn y jak p rzed laty , o ws zem. Do s wo jej u ro d y n ie p rzy k ład ał więk s zeg o zn aczen ia, ch y b a że miała s tan o wić o ręż

w walce o mafijn e wp ły wy , wted y wy k o rzy s ty wał ją, jak ws zy s tk o in n e, b y o s iąg n ąć cel. I zg ad zał s ię z Vin im czy Pawłem, g d y p o wtarzali z lek k ą zazd ro ś cią, ch o ciaż i o n i mieli s ię czy m p o ch walić: „M o żes z mieć k ażd ą k o b ietę, jak ą zech ces z. Wy s tarczy , że wy ciąg n ies z d ło ń , i jes t two ja”. Dlaczeg o więc teraz s to i p rzed lu s trem i p rzy g ląd a s ię s o b ie tak k ry ty czn y m o k iem? Bo k o b ieta, k tó rej zap rag n ął, b y ła o d n ieg o s zes n aś cie lat mło d s za. Ty lk o ty le i aż ty le. Przeg arn ął wilg o tn e wło s y p alcami. Uło ży ły s ię w mięk k ie, n ieco za d łu g ie k ęd zio ry . Og o lił s ię. Lu b ił mieć g ład k ie p o liczk i, p ach n ące d o b ry m p ły n em p o g o len iu . Ko b iety też to lu b iły . I b y ł p ewien , że Wero n ik a d o n ich n ależy . Wero n ik a… To d la n iej s tał teraz p rzed lu s trem i s zaco wał s wo je s zan s e. Och , p rag n ęła g o , to jas n e, s ama p rzecież z ro zb rajającą s zczero ś cią s ię d o teg o p rzy zn ała, Rau l też jej p rag n ął, ale… o n a n ie b y ła ty p em k o b iety n a jed n ą n o c. By ła tą, k tó rą s ię wy b iera n a całe ży cie. Czy o n , Rau l, p o trafiłb y Wero n ik ę, ś liczn ą, p ełn ą wd zięk u i u ro k u Wero n ik ę o p ło mien n y ch wło s ach i o czach zło ty ch jak ws ch ó d s ło ń ca, s k rzy wd zić p o trak to wan iem jak wak acy jn ą p rzy g o d ę? Przes p ać s ię z n ią p arę razy , n ie wy ch o d zić z jej łó żk a d o tąd , aż jed n o z n ich b ęd zie mu s iało o d ejś ć, n a d o wid zen ia p o cało wać w d ło ń i ży czy ć s zczęś cia? Nie. Nie, p o s to k ro ć n ie. On a n ie b y ła jed n o razo wą p rzy g o d ą, a o n tak iej p rzy g o d y n ie p rag n ął. Prag n ął teg o , co zaws ze: jed n ej jed y n ej, w k tó rej s ię zak o ch a, k tó rej s ię o ś wiad czy , z k tó rą s ię o żen i i… – Przy s to p u j, d e Lu ca – p ry ch n ął. – Raczej n ie u jd zies z z ży ciem z teg o b ag n a, k tó re s ię p o d to b ą o two rzy ło . Gd zie ci d o „zak o ch a s ię, o ś wiad czy , o żen i”… że o d zieciach , k tó re też ci s ię marzą, n ie ws p o mn ieć. Ale p atrząc s o b ie w o czy , g d y mó wił te s ło wa, n ie mó g ł n ie p rzy zn ać s ię p rzed s o b ą d o b łęd u , k tó ry ju ż zd ąży ł p o p ełn ić: zak o ch ał s ię w zło to o k iej Wero n ice Orv i. To n ie b y ło li ty lk o p o żąd an ie zżerające wy p o s zczo n eg o s amca – n ad ty m p o trafił p an o wać. To b y ło zak o ch an ie. J es zcze n ie miło ś ć, ale ju ż n ie zau ro czen ie. – No to mas z p ro b lem, s tary – mru k n ął, o d wró cił n a p ięcie i wy s zed ł z łazien k i, wp ad ając wp ro s t n a… Wero n ik ę o czy wiś cie. Co fn ął s ię o k ro k . On a k rzy k n ęła cich o , p atrząc n ań wielk imi o czami. Do p iero p o s ek u n d zie czy d wó ch zo rien to wał s ię, że s to i p rzed n ią n ag i, jes zcze lś n iący k ro p lami wo d y p o k ąp ieli i… có ż… z męs k o ś cią d o k ład n ie ws k azu jącą, k o g o o n , d e Lu ca, p rag n ie. Wero n ik a w p an ice cis n ęła weń ręczn ik iem. Owin ął s ię w b io d rach , co n iczeg o

s p ecjaln ie n ie zmien iło . Wciąż jej p rag n ął, a o n a wciąż mo g ła s ię o ty m n ao czn ie p rzek o n ać. – Prze-p rzep ras zam cię b ard zo – zająk n ęła s ię, o d wracając wzro k o d jeg o lęd źwi. – Pu k ałam d o d rzwi. M y ś lałam, że wy s zed łeś n a s p acer. W p o k o ju b y ło cich o , w łazien ce cich o … Przep ras zam. Przy n io s łam ś wieże ręczn ik i i… – J ed en właś n ie s ię p rzy d ał – wp ad ł jej w s ło wo , my ś ląc p rzy ty m, jak ś liczn ie i d ziewczęco wy g ląd a z ty m ru mień cem zaws ty d zen ia. Teraz p o win ien p rzy g arn ąć ją d elik atn ie, łag o d n ie, jak p ło ch liwą s arn ę, jed n y m ramien iem, d ru g ą d ło ń ws u n ąć w jej wło s y , p rzy trzy mać lek k o n a k ark u i zacząć cało wać… tak jak wczo raj wieczo rem, n im p rzerwał im telefo n o d Ariela… cało wać d o tąd , aż o n a wy s zep ce te s ame s ło wa: „Tak b ard zo , b ard zo cię p rag n ę”, a p o tem ch wy cić ją n a ręce, p rzen ieś ć n a łó żk o i k o ch ać tak , jak b y to b y ł ich p ierws zy i o s tatn i raz… Wid ział w jej o czach , k tó re p o ciemn iały z p o żąd an ia, że o n a p rag n ie teg o s ameg o , i właś n ie d lateg o o d ezwał s ię n is k im, n ab rzmiały m emo cjami g ło s em: – To n ie ma s en s u , Wero n ik o . Nic z teg o n ie b ęd zie. A p rzy n ajmn iej n ic d o b reg o . J es zcze p rzed ch wilą b y ła tak b lis k o , że mó g łb y ws u n ąć d ło n ie w jej wło s y i k ro k p o k ro k u zacząć s p ełn iać s we fan tazje, teraz co fn ęła s ię. Zaled wie o k ro k , ale międ zy n imi ro zwarła s ię o tch łań . – Dlaczeg o tak u ważas z? – zap y tała, p iln u jąc, b y jej g ło s zab rzmiał o b o jętn ie. – Przy b y łem zn ik ąd i d o n ik ąd o d ejd ę. Ty zo s tan ies z ze złaman y m s ercem. Nie ch cę cię k rzy wd zić. – Nie p o ch leb iaj s o b ie – u n io s ła k ącik u s t w u ś mies zk u , p rzech y liła n ieco g ło wę i zmru ży ła o czy . Cała b y ła jed n y m wielk im k rzy k iem żalu , ale d o b rą min ę d o złej g ry zro b iła n a p ewn o . – Nie tacy jak ty p ró b o wali n a mn ie s wo ich s ztu czek . I n ie martw s ię o mo je s erce. J es t tak p o b liźn io n e, że łatwo g o n ie złamies z. Wcis n ęła mu n aręcze ręczn ik ó w w ramio n a, o d wró ciła s ię i ru s zy ła d o d rzwi. W d wó ch s u s ach b y ł p rzy n iej, o d wracał d o s ieb ie, zamy k ał w ramio n ach i ro b ił d o k ład n ie to , co s o b ie p rzed ch wilą wy marzy ł. Cało wał ją, z p o czątk u p ró b u jącą s ię wy rwać, o d p y ch ającą g o d ro b n y mi d ło ń mi, aż d ło n ie te o p ad ły b ezwo ln ie, p o tem u n io s ły s ię i p rzy g arn ęły g o z całej s iły . Cało wał d o tąd , aż zaczęła o md lewać z ro zk o s zy o d s ameg o d o ty k u jeg o u s t. Pieś cił jej warg i s wo imi warg ami, mu s k ał języ k iem jej języ k , a g d y w k o ń cu u leg le zaczęła o d d awać p o cału n k i, jeg o g ra s tała s ię b ard ziej b ru taln a, zach łan n a, s p rag n io n a więcej i więcej, i jes zcze więcej. On a n ie zd awała s o b ie s p rawy z teg o , że p ro wad zi ją k u ś cian ie, tak jak wczo raj… Że ch ce, b y ws p arła s ię o ch ło d n ą g ład ź p lecami, b y o p lo tła jeg o lęd źwie s zczu p ły mi, o p alo n y mi

u d ami, b y mó g ł p rzy cis n ąć s wo ją g o to wą n a ws zy s tk o , tward ą, n ab rzmiałą męs k o ś ć d o jej wzg ó rk a i… Od rzu cił g ło wę d o ty łu , zacis n ął zęb y z ro zk o s zy tak s iln ej i n ieo czek iwan ej, że aż b o les n ej, i ek s p lo d o wał n iczy m u czn iak n a s wej p ierws zej ran d ce. Po wo li o two rzy ł o czy . Wero n ik a p atrzy ła p ro s to w jeg o czarn e, zo g ro mn iałe źren ice. – Przep ras zam – wy d u s ił, zażen o wan y d o g ran ic. Nie p amiętał, k ied y p rzy d arzy ł mu s ię tak i b rak k o n tro li. On a p o g ład ziła g o p o p o liczk u g es tem tak n ies k o ń czen ie czu ły m, że p o czu ł łzy p o d p o wiek ami i s zep n ęła, b o ty lk o s zep t mo g ła wy d o b y ć p rzez zaciś n ięte ze wzru s zen ia g ard ło : – To b y ł n ajp ięk n iejs zy k o mp lemen t. Dzięk u ję. Po ch y lił g ło wę tak , że zetk n ęli s ię czo łami. Stali w cis zy i ś wietle jas n eg o , s ło n eczn eg o p o p o łu d n ia, ch ło n ąc p ięk n o tej ch wili. – Dawn o , b ard zo d awn o n ie miałem k o b iety . Nie p amiętam, o d ilu lat – mó wił s zep tem, jak b y s ię b ał, że o d ezwie s ię n a g ło s i ch wila s zczęś cia p ry ś n ie. – Ty jes teś p ierws zą, k tó rą o d waży łb y m s ię p o k o ch ać. – A jes teś o d ważn y – zau waży ła, u ś miech ając s ię lek k o , p rzek o rn ie. – Więc zró b to . – Nie wies z, o co p ro s is z – p o k ręcił g ło wą. – Dwie k o b iety , właś ciwie jes zcze d ziewczy n y , k tó re wy p o wied ziały te s ło wa p rzed to b ą, n ie ży ją. Ob ie zo s tały zamo rd o wan e. Nie wies z, o co p ro s is z, Wero n ik o … Od s u n ął s ię o d n iej. Czar ch wili p ry s ł. Wero n ice wy d ało s ię, że s ło ń ce n ag le zg as ło , a p rzez p o k ó j p rzeleciał lo d o waty wiatr. – I d lateg o , że o n e n ie miały s zczęś cia, ja mam n ie s p ró b o wać? – zap y tała cich o . – Ch o ć mo że to n ajlep s ze, co mo g ło mi s ię w ży ciu p rzy d arzy ć? Nap rawd ę o d b ierzes z, jeś li n ie s o b ie, to mi, tę s zan s ę? – Nie wies z, o co p ro s is z, Wero n ik o – p o wtó rzy ł z b ó lem, o d wró cił s ię i ws zed ł d o łazien k i, zamy k ając za s o b ą d rzwi n a k lu cz. Gd y wró cił d o p o k o ju , ju ż jej n ie b y ło . * M arie wy s zła n a p o k ład , jes zcze zaru mien io n a o d d łu g ieg o s n u . Dło n ie, p o o b cieran e p o d czas u cieczk i, k to ś tro s k liwie o b my ł i o d k aził g o jący m p ły n em. J u ż n ie b o lały . Przy g ład ziła wło s y , ale mo rs k a b ry za n aty ch mias t je ro zczo ch rała. Dro b in k i wilg o ci

p ry s n ęły jej w twarz, o ży wczo , rad o ś n ie. Starła je d ło n ią, zacis n ęła p alce n a b arierce ch ro n iącej p rzed wy p ad n ięciem za b u rtę i zap atrzy ła s ię n a lś n iące wo d y , k tó re ciął n a p ó ł d zió b s zy b k iej, s mu k łej ło d zi. Ży ję! – ta my ś l p rzy s zła jej n ag le d o g ło wy . – Ży ję!!! Tak ! J ak imś cu d em p o zo s tała wś ró d ży wy ch ! By ła b ezp ieczn a! Dalek o o d zb iró w, k tó rzy ch cieli ją zg wałcić, d alek o o d b an d y tó w, k tó rzy d o n iej s trzelali, d alek o o d teg o ws zy s tk ieg o , co s tan o wiło k o s zmar o s tatn ich d n i. Ży ła! I o n , Tris tan , tak że ży ł! To n ieo mal wy ś p iewała n a g ło s , zb ieg ając z p o wro tem p o d p o k ład . M u s iała g o zn aleźć! M u s iała s tan ąć p rzed s wo im wy b awicielem, p rzed k s ięciem z b ajk i, k tó ry wy rwał ją ze s zp o n ó w b es tii, i wy ś p iewać mu całą s wo ją wd zięczn o ś ć i miło ś ć. No , n a razie wd zięczn o ś ć. Ale Tris tan a w jeg o k aju cie n ie b y ło … Sied ział n a ś ró d o k ręciu , k rzy wiąc s ię lek k o z b ó lu , p o d czas g d y jas n o wło s a k o b ieta – Dan k a, teraz M arie ją s o b ie p rzy p o mn iała – zmien iała mu p rzes iąk n ięty k rwią o p atru n ek . – Nie p o d o b a mi s ię to – p o k ręciła g ło wą. – Ile ju ż k rwi s traciłeś ? Blad y jes teś jak ... – Nie miałem czas u n a o p alan ie – wp ad ł jej w s ło wo , wzru s zy ł lek k o ramio n ami i aż p rzy g ry zł warg ę z b ó lu . – Tak s ię k o ń czą n iewczes n e żarty . – Po g ro ziła mu żarto b liwie p alcem, ale s p o d o b ała s ię jej n o n s zalan cja mło d eg o mężczy zn y . Pas o wała d o jeg o s zaro zielo n y ch o czu o zaczep n y m, n iemal wy zy wający m s p o jrzen iu , n ieco za o s try ch , zd ecy d o wan ie męs k ich ry s ó w twarzy i u s t zaciś n ięty ch teraz w wąs k ą k res k ę. – Gd y p rzy b ijemy d o p o rtu w La Ro ch elle, p ó jd zies z d o lek arza. I n ie zg ry waj b o h atera, Tris . Ta ran a n ie zag o i s ię o t tak . Trzeb a n o wy ch s zwó w i k o ń s k iej d awk i an ty b io ty k u alb o s k o ń czy s ię to g an g ren ą. Nie ch ces z s tracić ręk i, n o n ie? Zb lad ł jes zcze b ard ziej. Nie. Ręk i p o czy mś , co wy d awało s ię d raś n ięciem, tracić n ie ch ciał. Dan k a s p o jrzała n ad jeg o ramien iem, u ś miech n ęła s ię d o M arie i p u s zczając Tris tan o wi o czk o , wy s zep tała: – Ale g ło wę s tracić mo żes z. Od wró cił s ię i n ag le… jeg o o czy złag o d n iały , k ącik i u s t u n io s ły s ię w u ś miech u . – M arie, jak s ię czu jes z?

– Wy p o częta. I g ło d n a – o d rzek ła, p o d ch o d ząc d o n ich . Na ramien iu , p o wy żej ran y , p o czu ł lek k ie n iczy m mu ś n ięcie mo ty lich s k rzy d eł d o tk n ięcie jej d ło n i. – Tak b ard zo mi p rzy k ro , że cierp is z z mo jeg o p o wo d u … – Będ ę cierp iał, jeżeli jes zcze raz mi zwiejes z – n ie mó g ł d aro wać s o b ie i jej tej wy mó wk i. Po k ręciła g ło wą. – J u ż n ig d y teg o n ie zro b ię. Nie mam p o wo d u , s k o ro o d zy s k ałam s k arb . Tak . To d lateg o , ry zy k u jąc ży ciem n ie ty lk o s wo im, wy mk n ęła s ię s p o d o p iek u ń czy ch s k rzy d eł Tris tan a i p o b ieg ła z p o wro tem n a d wo rzec. Tam o two rzy ła s k ry tk ę, d o k tó rej k o d p rzek azał jej wiek i temu tata i… o n iemiała. Sk ry tk a b y ła p u s ta! Za to n a ty ln ej ś cian ie p rzy k lejo n o b iałą k artk ę z n ap is em: „Up ewn ij s ię, że n ie jes teś ś led zo n a! Wró ć za p ięć min u t! Ten s am k o d . Sk ry tk a 6 2 5 ”. Nie zd ąży ła wy k o n ać o s tatn ieg o p o lecen ia o jca, ale d zięk i temu s k arb n ie wp ad ł – razem z M arie – w łap y b an d zio ró w. Przy p o mn iała s o b ie o n im w ch wili, g d y Tris tan d zwo n ił d o k o g o ś , k to miał im p o mó c w d als zej u cieczce. J ach tem. J ach tem?! Ch y b a wy s k o czy łab y za b u rtę, g d y b y o d p ły n ęli b ez teg o , co zo s tawił jej tata. Nie mo g ła wy jech ać b ez s k arb u , czy o n i teg o n ie ro zu mieją?! Na s zczęś cie ro zu mieli. Ale n ie b y ło mo wy , b y n a M o n tp arn as s e p o n o wn ie u d ała s ię o n a, M arie. Tris tan p o wied ział jej to jas n o i wy raźn ie. M u s iała więc zau fać k o mu ś jes zcze… Przek azała zatem k o d i n u mer s k ry tk i temu , z k im n awiązali k o n tak t. Dan k a wy s iad ła n a n ab rzeżu , b ez p rzy g ó d o d eb rała z d wo rca d ep o zy t i ciąg n ącą s ię w n ies k o ń czo n o ś ć g o d zin ę p ó źn iej, k ied y to Ariel mało n ie o s iwiał ze s trach u o żo n ę, wró ciła n a Seren ity , p rzy n o s ząc ze s o b ą cen n ą zd o b y cz, b o że b y ła o n a cen n a, n ik t n ie miał wątp liwo ś ci. M arie jed n ak p o p rzy b y ciu n a jach t b y ła tak wy czerp an a, że zap o mn iała o s k arb ie, zas n ęła n aty ch mias t p o p o d an iu ś ro d k ó w u s p o k ajający ch . Teraz jed n ak , p o p rzeb u d zen iu , p rzy p o mn iała s o b ie o n im i p atrzy ła n a k o b ietę z tak im wy czek iwan iem w o czach , że ta zaś miała s ię. – J u ż, ju ż o d d aję ci twó j s k arb . Zb ieg ła d o s y p ialn i, k tó rą d zieliła z Arielem, i p o ch wili p o d awała d ziewczy n ie ciężk ą to rb ę. M arie p atrzy ła n a n ią p rzez ch wilę z n ied o wierzan iem. Wres zcie, p o ty lu p rzeży ciach , p o ty lu ciężk ich b ataliach , p o d czas k tó ry ch o mal n ie s traciła ży cia, ma s wó j s k arb . M a to , co zo s tawił jej tata…

Przy cis n ęła to rb ę d o p iers i, czu jąc n ap ły wające d o o czu łzy . – Czy ch ces z… zo b aczy ć ze mn ą? – zwró ciła s ię d o Tris tan a, b o o n zas łu g iwał, b y d zielić z M arie tę ch wilę. Po k ręcił g ło wą. – Ta ch wila n ależy ty lk o d o cieb ie. Po s łała mu p ełn e wd zięczn o ś ci s p o jrzen ie, czu jąc w s ercu n iezn an e jej d o ty ch czas u czu cie. O miło ś ci jed y n ie czy tała w ro man ty czn y ch p o wieś ciach . J ej ro d zin a n ie zag rzała n ig d zie miejs ca n a ty le, b y M arie mo g ła s ama s ię zak o ch ać i zo s tać p o k o ch an a. M o że teraz b ęd zie miała więcej s zczęś cia… ? I czas u … ? Nie zas tan awiając s ię n ad ty m ju ż d łu żej, zb ieg ła p o s ch o d k ach n a d ó ł, d o s wo jej s y p ialn i. Po wo li ro zs u n ęła zamek mag n ety czn y i jed n y m ru ch em wy s y p ała całą zawarto ś ć to rb y n a łó żk o . Czeg ó ż tu n ie b y ło … ! Pas zp o rty , d o k u men ty u ro d zen ia w k ilk u języ k ach n a k ilk a n azwis k . Gru b e p lik i b an k n o tó w: d o laró w, eu ro , fran k ó w s zwajcars k ich … Sztab k i zło ta, M arie n awet n ie p ró b o wała zg ad y wać, ile warte. Ak ty włas n o ś ci d o mu – jak ieg o d o mu ?! g d zie?! – n a ws zy s tk ie n azwis k a, jak ie zn alazła w p as zp o rtach … A n a k o n iec co ś , czeg o mo żn a s ię b y ło d o my ś lać: ciężk i, p o tężn y s ig s au er k alib er .4 5 i k ilk a p ełn y ch mag azy n k ó w. To s p o d o b a s ię Tris tan o wi – p o my ś lała M arie, czu jąc jed n o cześ n ie g d zieś w g łęb i d u s zy … ro zczaro wan ie. M iała n ad zieję… s p o d ziewała s ię… lis tu o d taty . Przecież wied ział, że s k o ro o n a o d b ierze ten d ep o zy t, jeg o n ie b ęd zie. I n ag le aż k rzy k n ęła z rad o ś ci. M ięd zy d o k u men tami, s p ięty mi cien k ą lin k ą, zn ajd o wała s ię b iała k o p erta p o d p is an a jej imien iem. A w k o p ercie… Drżący mi ręk o ma ro zd arła p ap ier i led wie p rzeczy tała p ierws ze s ło wa… Córeczko moja najdroższa… Zg ięła s ię z n ag łeg o b ó lu , k tó ry ro ztrzas k ał ją o d ś ro d k a, wb iła zęb y we włas n ą d ło ń , b y n ie k rzy czeć, i trwała tak d łu g ie ch wile. Tatu s iu … mamo … J ak s tras zn ie mi was b rak u je… Nie wy trzy mam… n ie zn io s ę teg o an i s ek u n d y d łu żej… O Bo że, Bo że, jak b o li… – M arie? – u s ły s zała g ło s Tris tan a, k tó ry s tan ął w d rzwiach k aju ty , i p o d n io s ła n ań wy p ełn io n e cierp ien iem o czy . Naty ch mias t b y ł p rzy n iej, ch wy tał d ziewczy n ę w ramio n a i p rzy tu lał d o s ieb ie.

Su ch y , rwący s erce s zlo ch wy d o b y ł s ię z s ameg o d n a jej d u s zy . Łzy , k tó re p rzy n io s ły b y u lg ę, n ie ch ciały p o p ły n ąć. Tris tan , k tó ry p amiętał s wo ją ro zp acz, ro zp acz cztero letn ieg o d zieck a, p o ś mierci matk i, n ie p ró b o wał p o cies zać M arie g łu p imi, zd awk o wy mi s ło wami: „Ws zy s tk o b ęd zie d o b rze, czas leczy ran y ”. Nie. On wied ział, że tej s traty – ś mierci ro d zicó w – n ic an i n ik t n ie u leczy . Że ta ran a b ęd zie b o leć d o k o ń ca ży cia. On czu ł żal i tęs k n o tę za matk ą, ch o ciaż ju ż n ie p amiętał jej twarzy , aż d o d ziś . M in ęło o d tamteg o d n ia ty le lat, a n ad al n ie mó g ł s ię p o g o d zić, że g o zo s tawiła, i… jak ąś cząs tk ą s wej d u s zy n ad al czek ał n a jej p o wró t, ch o ciaż b y ł n a p o g rzeb ie, wid ział jej b lad ą, n ieru ch o mą twarz, wy ry wał s ię z o b jęć Stan ley a, k rzy cząc z p rzerażen ia, g d y s k ład ali tru mn ę d o g ro b u … M arie n ie p o zwo lo n o p o żeg n ać s ię z ro d zicami. Nie b y ła n a ich p o g rzeb ie. Nawet n ie wied ziała, g d zie s ą p o ch o wan i… Przy tk n ął u s ta d o wło s ó w d ziewczy n y i g ład ził ją d elik atn ie p o ws trząs an y ch s zlo ch em p lecach d o tąd , aż zaczęła s ię u s p o k ajać, p łacz milk ł. Wres zcie u s iad ła p ro s to , s ch o wała p o zn aczo n ą k rwis ty mi ś lad ami d ło ń za s ieb ie i s zep n ęła, p atrząc n a ch ło p ak a żało ś n ie: – Dzięk u ję, że p rzy mn ie jes teś . Ty lk o ty mi p o zo s tałeś . Od g arn ął k o s my k wło s ó w z mo k reg o p o liczk a d ziewczy n y , u jął jej twarz w d ło n ie i p o cało wał ją d elik atn ie w u s ta. To zn aczy ło więcej n iż ty s iąc s łó w. Po g ład ziła g o z wd zięczn o ś cią p o ramien iu , u n io s ła lis t d o o czu i – zacis k ając p alce n a d ło n i Tris tan a – p o n o wn ie zaczęła czy tać s k reś lo n e ręk ą Pawła s ło wa. Pięk n e, p ły n ące z k o ch ająceg o s erca p o żeg n an ie. Gd y s k o ń czy ła, trwała p rzez ch wilę n ieru ch o mo , zb ierając s iły , b y ży ć d alej i mimo ws zy s tk o , p o czy m zło ży ła p o wo li lis t n a czwo ro i ws u n ęła g o d o k o p erty , zamy k ając p ewien ro zd ział w s wo im ży ciu . Nie b y ła ju ż d ziewczy n k ą, có reczk ą tatu s ia, k tó ra mo g ła s ch ro n ić s ię w jeg o ramio n ach p rzed złem całeg o ś wiata. Ojciec i matk a zg in ęli, p o zo s tawiając ją w ty m p iek le. Od tej ch wili mo że liczy ć ty lk o n a s ieb ie. I n a Tris tan a. – Ch o d ź, M arie, wy jd ziemy n a p o k ład – o d ezwał s ię cich o . – Trzeb a ży ć d alej. Tak . Twó j mały ws zech ś wiat mo że s ię ro zp aś ć n a k awałk i, ale ten n a zewn ątrz n ic s o b ie z teg o n ie ro b i. Trwa jak g d y b y n ig d y n ic. Nik t za cieb ie n ie u ło ży p u zzli two jeg o lo s u . Nik t n ie weźmie n a s ieb ie two ich tro s k , ale też n ie b ęd zie cies zy ł s ię two im s zczęś ciem, k tó re g d zieś n a cieb ie czek a, czy teraz w to wierzy s z, czy n ie. M o że mas z je n a wy ciąg n ięcie ręk i, M arie? Tris tan u jął d ło ń d ziewczy n y , p o s tawił ją p rzed s o b ą, u n ió s ł jej twarz p o d b ro d ę. Sp o jrzała mu p o ważn ie w o czy i k iwn ęła g ło wą.

J eżeli ty b ęd zies z p rzy mn ie, jes tem g o to wa s p ró b o wać – o d p o wied ziała mu b ez s łó w. Trzy mając s ię za ręce, wy s zli n a p o k ład , p o tem n a mo s tek i s tan ęli za Arielem, p atrząc, jak ten zg rab n ie man ewru je jach tem n a zatło czo n y ch wo d ach k an ału La M an ch e. Po s łał im p rzy jazn y u ś miech . – J ak ramię? – zap y tał Tris tan a. – Two ja żo n a s tras zy ła mn ie g an g ren ą i amp u tacją. – M n ie też. Najch ętn iej zaciąg n ęlib y ś my cię d o lek arza jes zcze w Pary żu , ale… to n ie b y ło b y zb y t ro zs ąd n e. M u s is z d o czek ać d o La Ro ch elle. – Do czek am. Po k o ń s k iej d awce p ro ch ó w, jak ą mi zaap lik o wała, jes t n ieźle – o d mru k n ął ch ło p ak . – J ak d łu g o b ęd ziemy p ły n ąć? – Na Cy p r? J ak ieś d zies ięć d n i. Ob o je wy p o czn iecie, ran y zaczn ą s ię g o ić. Do s tarczę was d o VillaRo s y w s tan ie zn aczn ie lep s zy m, n iż k ied y wes zliś cie n a p o k ład . Gd y z two im ramien iem b ęd zie tro ch ę lep iej, p o zwo lę ci u s iąś ć za s terem – d o d ał łas k awie. Tris tan u ś miech n ął s ię. Seren ity III b y ła n ap rawd ę p ięk n a. Pru ła fale o cean u s mu k ły m b iały m d zio b em, zo s tawiając za ru fą s zero k i k ilwater. M o żn a s ię b y ło zatracić w ty m p ęd zie p o ro zis k rzo n y ch , g ran ato wo -s reb rn y ch wo d ach . Z wiatrem s mag ający m twarz, p lączący m wło s y … Przy ciąg n ął M arie d o s ieb ie, s zczęś liwy , że ma d ziewczy n ę u s weg o b o k u , całą i zd ro wą. Po o s tatn ich d n iach , p ełn y ch p rzemo cy , s trach u i n iep ewn o ś ci, o d p o czy n ek b y ł im n ap rawd ę p o trzeb n y . Szczeg ó ln ie M arie, k tó ra n ie zd ąży ła s ię o trząs n ąć p o zab ó js twie ro d zicó w, a ju ż zg o to wan o jej k o lejn e p iek ło . Sp o jrzał n a n ią. Un io s ła p y tająco wzro k i u ś miech n ęła s ię d o Tris tan a ze s wą zwy k łą n ieś miało ś cią. Sp rawiała wrażen ie tak d elik atn ej i k ru ch ej, jed n ak s erce miała s iln e i n iezło mn e. Ch ło p ak o wi p y tan ie, jak s ię trzy ma, wy leciało z g ło wy , g d y p atrzy ł n a jej lek k o u ch y lo n e u s ta i u ś miech w o czach . Prawd ę mó wiąc, miał w tej ch wili ch ęć u jąć twarz d ziewczy n y w s p rag n io n e d ło n ie i cało wać ją d o tąd , aż o b o jg u zab rak n ie tch u . Nie, s ame p o cału n k i b y mu n ie wy s tarczy ły . Prag n ął czeg o ś zn aczn ie więcej… I o jciec cię o s k alp u je, g d y ty lk o ją tk n ies z – ws p o mn iał p o n u ro w d u ch u . Nie miał p o jęcia, jak wy trzy ma te d zies ięć d n i n a ws p an iały m, ale p rzecież n ie n ajwięk s zy m jach cie, mając M arie tak b lis k o s ieb ie. Dzień i n o c tu ż o b o k , n a wy ciąg n ięcie ręk i. Ariel p rzy g ląd ający s ię d wo jg u mło d y m lu d zio m p rzez ramię p o d ch wy cił u d ręczo n e s p o jrzen ie Tris tan a i u ś miech n ął s ię ze zro zu mien iem.

– Pro p o n u ję s zk lan k ę zimn ej wo d y – rzek ł, p u s zczając d o ch ło p ak a o czk o . Ten p ry ch n ął, n ag le ro zzło s zczo n y , o d wró cił s ię n a p ięcie i zn ik n ął im z o czu . M arie o d p ro wad ziła g o zd u mio n y m s p o jrzen iem. Wy d awało jej s ię p rzed ch wilą, że Tris tan jes t s zczęś liwy . Właś n ie teraz, tu taj, g d y n ik t ich n ie ś cig a, n ie mu s i d o n ik o g o s trzelać i s am n ie n araża s ię n a k o lejn ą k u lę, g d y o b o je s ą wres zcie b ezp ieczn i. Ty mczas em… u ciek ł, jak b y n ie ch ciał p rzeb y wać w jej to warzy s twie an i ch wili d łu żej. – Po s zed ł o ch ło n ąć – p o cies zy ł ją Ariel. – Nie zazd ro s zczę mu n ajb liżs zy ch d n i. M arie k iwn ęła g ło wą. – Te ran y mu s zą g o b ard zo b o leć… – Właś n ie – zg o d ził s ię mężczy zn a, a M arie p o czu ła, że z n iej k p i. – J es zcze b ard ziej b ęd zie g o b o lało złaman e s erce, g d y wp ad n ie ci w o k o jak iś p rzy s to jn y Cy p ry jczy k . – Ale… – M arie o two rzy ła s zero k o o czy – p rzecież Tris tan … Trak tu je mn ie jak d zieck o ! M ło d s zą s io s trę, k tó ra co ch wila p ak u je s ieb ie i jeg o w tarap aty ! – Po wiem ci jed n o , mo ja d ro g a: Tris tan jes t s two rzo n y d o rato wan ia d am z o p res ji, i p o wiem ci jes zcze co ś : o n d o k ład n ie wie, że n ie jes teś jeg o s io s trą. Res ztę n iech ci d o p o wie k o b ieca in tu icja. Zaś miał s ię d o s ieb ie, a M arie p o czu ła, że o b lewa s ię ru mień cem. Do tej p o ry ws zy s tk ie g es ty Tris tan a – te p rzy tu lan ia, p o k lep y wan ia p o p lecach , n awet o s tatn i p o cału n ek , tak i… b raters k o -s io s trzan y właś n ie – o d b ierała jak o zwy k łą ży czliwo ś ć s tars zeg o o d n iej ch ło p ak a, k tó ry d o s tał za zad an ie wy p ro wad zić ją z p iek ła, a o n a… o n a czu ła, że z g o d zin y n a g o d zin ę k o ch a Tris tan a co raz b ard ziej. Tak . Od p ierws zej ch wili czu ła d o ń co ś więcej n iż s y mp atię, wd zięczn o ś ć czy zau fan ie. By ła w n im zak o ch an a, ale n ie ś miała o k azać mu teg o an i jed n y m g es tem, an i jed n y m s ło wem. J eżeli jed n ak Ariel ma rację… M arie mu s i zd o b y ć s ię n a o d wag ę alb o s traci Tris tan a n a rzecz jak iejś p ięk n ej Cy p ry jk i. Na s amą my ś l o ty m, że za d zies ięć d n i, p o d o trzy man iu p rzy s ięg i zło żo n ej o jcu i d o s tarczen iu jej, M arie, całej i zd ro wej d o VillaRo s y , o n mo że p o p ro s tu o d ejś ć, zn ik n ąć z jej ży cia tak n ag le, jak s ię p o jawił, p o czu ła b ó l w s ercu . M u s i zd o b y ć s ię n a o d wag ę. Teraz! Zb ieg ła n a n iżs zy p o k ład . Wp ad ła d o s alo n u , g d zie Dan k a p rzy g o to wy wała k o lację. Ko b ieta s p o jrzała n a n ią d o my ś ln ie i ws k azała za s ieb ie. Tris tan s ied ział n a ru fie, wp atru jąc s ię n iewid zący m s p o jrzen iem w s p ien io n y k ilwater, k tó ry Seren ity zo s tawiała n a wo d zie.

Gd y M arie p o d es zła d o ń , u ś miech ając s ię n ieś miało , u n ió s ł n a n ią p y tające s p o jrzen ie. Us iad ła o b o k , s p lo tła n erwo wo ręce i n ag le wzięła g łęb o k i o d d ech , jak b y za ch wilę miała s k o czy ć d o mo rza, p o czy m zwró ciła s ię d o Tris tan a, p rzy ciąg n ęła g o d o s ieb ie i zaczęła cało wać. On w p ierws zej ch wili zn ieru ch o miał zas k o czo n y . To s ię źle s k o ń czy ! – p rzemk n ęła mu p rzez u my s ł alarmu jąca my ś l. – Ojciec cię zab ije! Ch rzan ić o jca! – o d p o wied ziało u p rzejmie co ś zu p ełn ie in n eg o n iż mó zg . J eg o ręce s ame p o węd ro wały d o M arie, p alce ws u n ęły s ię w jej d łu g ie, ro zwiewan e p rzez wiatr wło s y , u s ta zaczęły o d d awać p o cału n ek , języ k ro zch y lił jej warg i, p o czu ł, że o n a p ró b u je co fn ąć s ię, n iep rzy g o to wan a n a tak ą in ty mn o ś ć, ale w n as tęp n ej ch wili p o d d ała s ię u leg le i jeg o warg o m, i języ k o wi, i d ło n io m p ies zczący m jej k ark , p lecy … Lecz ciąg le b y ło mu mało . Bo że jed y n y , jak o n jej p rag n ął! Ch wy cił ją za p o ś lad k i, p o d n ió s ł i p o s ad ził s o b ie n a k o lan ach . I zn ó w zaczął cało wać, zach łan n ie, mo cn o , ale s ło d k o zarazem. W n iej zap ło n ął o g ień . J ak b o les n y , p o czu ła to aż n a d n ie jaźn i. Przy lg n ęła d o ch ło p ak a cały m ro zd y g o tan y m jak w g o rączce ciałem i zatraciła s ię w p o cału n k u . Ws u n ął d ło n ie p o d jej b lu zk ę, p o p ro s tu n ie mó g ł ich p o ws trzy mać! o b jął d ro b n e, jęd rn e p iers i d ziewczy n y , o n a jęk n ęła i n ie b y ł to jęk p ro tes tu . Ko b ieco ś ć, k tó rej d o d ziś n ie o b u d ził żad en mężczy zn a, an i jed n y m p o cału n k iem, an i jed n y m d o tk n ięciem, wy rwała s ię n a wo ln o ś ć, g o to wa o d d ać s ię temu jed y n emu n awet teraz, w tej ch wili. Zu p ełn ie n ie zd ając s o b ie z teg o s p rawy , n ap arła n a jeg o męs k o ś ć lęd źwiami. Aż ws trzy mał o d d ech . I o d erwał s ię o d n iej. – M arie… – zaczął n is k im, n ab rzmiały m p o żąd an iem g ło s em. – Po cału n ek p o cału n k iem, p ies zczo ty p ies zczo tami, ale jeś li p o s u n iemy s ię za d alek o … – J es tem p ełn o letn ia – wy s zep tała, p atrząc p ro s to w jeg o s zero k o o twarte źren ice. – Błag am, n ie k u ś mn ie… Po ru s zy ła s ię, ty m razem z ro zmy s łem, b o b ard zo p o d o b ał s ię M arie s p o s ó b , w jak i Tris tan n a n ią p atrzy . J ak b y b y ła jed y n ą d ziewczy n ą n a ś wiecie… J ęk n ął g ard ło wo i wy s zed ł jej n ap rzeciw. Ob o je b y li u b ran i. Zd awali s o b ie s p rawę u łamk iem ś wiad o mo ś ci, że lad a ch wila mo g ą zo s tać p rzy łap an i p rzez Dan k ę alb o Ariela, ale… Głó d , jak i trawił ich mło d e, p ełn e ży cia ciała, b y ł s iln iejs zy o d ro zu mu . To , co razem p rzes zli, d o mag ało s ię czeg o ś więcej n iż b raters k o -s io s trzan y ch p rzy tu lan ek . Prag n ęli s ieb ie. W tej właś n ie ch wili! Ru ch y ich b io d er s tały s ię g wałto wn iejs ze, ale b ard ziej zg ran e. J eg o d ło n ie p rzy ciąg ały ciało d ziewczy n y z tak ą s iłą, z jak ą o n a n ap ierała n a jeg o lęd źwie. Nie mó g ł s ię ju ż p o ws trzy mać, n awet g d y b y ch ciał.

Przy s p ies zy ł. Ud erzen ia s tały s ię co raz s iln iejs ze. Z g ard ła d ziewczy n y wy d o s tał s ię p ełen n ied o wierzan ia jęk . Zb liżało s ię co ś , o czy m d o tej p o ry czy tała ty lk o w k s iążk ach . Czu ła wilg o ć tam, g łęb o k o , czu ła n iezn o ś n y b ó l d o mag ający s ię s p ełn ien ia, czu ła o g arn iającą całe ciało ro zk o s z, k rzy k n ęła cich o , u n o s ząc s ię d o g wiazd , o n n ap arł n a n ią p o raz o s tatn i i zn ieru ch o miał, zacis k ając zęb y , b y też n ie k rzy k n ąć. Trwali tak p rzez k ilk a u d erzeń s erca, d zieląc s ię tą ro zk o s zą, i wres zcie o n o p ad ł n a o p arcie fo tela, a o n a o s u n ęła s ię zu p ełn ie b ez s ił n a jeg o p ierś . Un ió s ł b ezwład n e ręce i o tu lił n imi jes zcze d rżącą p o o rg azmie, p ierws zy m w jej ży ciu , d ziewczy n ę. Przy tk n ął u s ta d o jej wło s ó w. Po g ład ziła g o o s tatk iem s ił p o p lecach . – Nie p rzes zk ad zam? – d o b ieg ło ich p y tan ie Dan k i. M arie zes zty wn iała, ale Tris tan s p o jrzał n a k o b ietę z n iewin n y m u ś miech em i o d p arł: – Nie. Tak s o b ie s ied zimy n a s ło ń cu i o d p o czy wamy . – Ko lacja n a s to le. – Dzięk i, p rzeb io rę s ię w czy s te ciu ch y i zaraz b ęd ę. Zwy k le n ie p rzeb ierał s ię d o k o lacji, ale ty m razem… b y ł zmu s zo n y . Zaś miał s ię cich o , mimo ws zy s tk o zmies zan y tą s y tu acją, g d y ty lk o Dan k a o d es zła. M arie s p o jrzała mu w o czy i też zaczęła ch ich o tać. Zamk n ął jej u s ta p o cału n k iem, czu jąc, że zn ó w jej p rag n ie, zn ó w jes t g o to wy . Lecz ty m razem p o trafił n ad s o b ą zap an o wać. M o że d lateg o , że b y ł p ewien n as tęp n eg o … – M u s imy b y ć o s tro żn iejs i – wy s zep tał. Nie wy p ad ało tak s ię zach o wy wać p rzy lu d ziach , k tó rzy o calili im s k ó rę. Dziewczy n a s k in ęła g ło wą. – M o że jak zas n ą? – zap ro p o n o wała. – Nic z teg o , k o ch an a mo ja – o d p arł. – Gd y b ęd ę cię miał w łó żk u , n ie zad o wo lę s ię n iewin n y mi p ies zczo tami. A p ó jś ć n a cało ś ć n ie mo żemy . – Dlaczeg o ? Po cało wał ją p o raz o s tatn i. – Bo mó j o jciec o d s trzeli mi co ś , co mo że s ię n am jes zcze p rzy d ać. – J es tem p ełn o letn ia! – zap ro tes to wała. – J a to wiem i ty to wies z, ale Rau l to Rau l. Do p ó k i o n n ie d a n am s wo jeg o b ło g o s ławień s twa, n ie o d ważę s ię n a n ic więcej, ch o ć wierz mi, mo ja ś liczn a, że zro b iłb y m to teraz, w tej ch wili, p al lich o Dan k ę i Ariela.

– Nap rawd ę? – u d ała zd ziwien ie i p o ru s zy ła b io d rami w p rzó d i w ty ł, p atrząc z n ied o wierzan iem i rad o ś cią, jak o czy Tris tan a ciemn ieją z p o żąd an ia, czu jąc p o d wilg o tn y m wzg ó rk iem, że o n zn ó w jes t g o tó w. – Ty d iab lico – s tęk n ął, p o czy m p rzen ió s ł ją n ad s o b ą i p o s ad ził o b o k . – Nap rawd ę mu s zę s ię p rzeb rać – s p o jrzał zmies zan y n a d żin s y mo k re w k ro k u . – M am n ad zieję, że n ie s p o tk am n ik o g o p o d ro d ze. M arie zaś miała s ię. By ła w ty m ś miech u zło ś liwo ś ć, ale w o czach miała czy s tą, p rzemo żn ą miło ś ć. On a ju ż zn alazła teg o jed y n eg o . I n ik t, żad en Rau l, n ie s tan ie jej n a d ro d ze d o s zczęś cia.

ROZDZIAŁ XV

au l ty mczas em zajęty b y ł włas n ą p o g o n ią za k ró liczk iem, czy raczej p o ws trzy my wan iem s ię o d tej p o g o n i. Starał s ię u n ik ać p o k u s y , n ap rawd ę, ale b y ło to tru d n e, g d y o wa p o k u s a mies zk ała z n im p o d jed n y m d ach em, jad ała

R

ś n iad an ia, o b iad y i k o lacje w tej s amej k u ch n i, a d o s wo ich p o k o jó w wch o d ziła p o ty ch s amy ch s ch o d ach . Sp o tk an ia b y ły n ieu n ik n io n e, a u p rzejme „d zień d o b ry ” i „d o b ran o c”, g d y o b o je czu li d o s ieb ie n iep rzep arty p o ciąg , co raz b ard ziej s ztu czn e. Ch cieli s ię k o ch ać, p o zn awać s wo je ciała i p o trzeb y , s y cić s ię b lis k o ś cią, wzb u d zać w s o b ie n awzajem n amiętn o ś ć, zas y p iać razem i razem s ię b u d zić, a n ie o mijać s ię s zero k im łu k iem i rzu cać zd awk o we „jak s ię mas z?”, g d y n a s ieb ie wp ad li, p rzy p ad k iem lu b n ie całk iem p rzy p ad k o wo . Na s zczęś cie Rau l miał s wo je p ro b lemy , a Wero n ik a s wo je k s iążk i, b o atmo s fera ciąg łeg o n ap ięcia s tałab y s ię n ie d o zn ies ien ia. Przez p ierws ze d n i, g d y Seren ity o d b iła o d wy b rzeży Fran cji, k ieru jąc s ię k u Cieś n in ie Gib raltars k iej, s k u p ił s ię n a wy d o s tan iu Dan iela v an d er Welta z tarap ató w, w jak ie s am g o wp ak o wał. Na wieś ć o ares zto wan iu zad zwo n ił d o An i, żo n y Dan iela. Ch ciał p rzep ro s ić k o b ietę i b łag ać ją o p rzeb aczen ie, ale o n a n ie p o zwo liła mu d o jś ć d o s ło wa. – Dan iel ma s ię całk iem n ieźle – p o in fo rmo wała Rau la, g d y ty lk o ten zaczął s ię u s p rawied liwiać. – Do s tał wy g o d n ą celę, ma lap to p i g ry n ajn o ws zej g en eracji. Nic więcej mu d o s zczęś cia n ie p o trzeb a, a o d p o czy n ek mu s ię p rzy d a. Rau la zatk ało . – Wo lałb y m, żeb y s p ęd ził wak acje ch o ćb y w VillaRo s ie – o d ezwał s ię. – Będ ziecie o b o je h o n o ro wy mi g o ś ćmi… – Dzięk i, Rau l, n ie zro zu m mn ie źle, lecz wo lę, b y s ied ział w więzien iu , b ezp ieczn y za g ru b y mi k ratami i ch ro n io n y p rzez u zb ro jo n y ch p o zęb y s trażn ik ó w, n iż w two jej p ięk n ej p o s iad ło ś ci, g d zie w k ażd ej ch wili mó g łb y s tracić g ło wę. Do s ło wn ie i w p rzen o ś n i. – Zaś miała s ię, wcale n ie u d awan ie. Nap rawd ę wo lała, b y

u k o ch an y mąż wy s zed ł zza k rat, g d y b ęd zie p o ws zy s tk im. Gd y Rau l d e Lu ca u p o ra s ię ze s wy mi p rześ lad o wcami. On mu s iał p rzy zn ać jej w d u ch u rację, ale i tak b ęd zie walczy ł o zwo ln ien ie v an d er Welta za k au cją, a p ó źn iej o czy s zczen ie g o z zarzu tó w. By ło co ś jes zcze, o czy m An i n ie mó g ł p o wied zieć: b ez p o mo cy Dan iela czu ł s ię ś lep y . Działał p o o mack u . Po trafił zn ajd o wać w s ieci in fo rmacje, o ws zem, ale n ie b y ł h ak erem. Nie miał d o s tęp u d o czy ich ś maili czy telefo n ó w, n ie u miał włamać s ię n a k o n to b an k o we alb o d o s y s temu mo n ito rin g u . Po trzeb n y b y ł mu v an d er Welt, i to s zy b k o ! Fed eraln i o k azali s ię jed n ak wy jątk o wo o p o rn i n a ws zelk ie n acis k i, b o też o b u rzen ie n ajważn iejs zeg o s o ju s zn ik a w walce z ISIS b y ło o g ro mn e. Fran cja in wig ilo wan a p rzez Stan y Zjed n o czo n e?! Hak er CIA włamu je s ię o t tak d o s y s temu p ary s k ieg o mo n ito rin g u , ak u rat w d n iu zamach u , w k tó ry m zg in ęło p ięciu o b y wateli fran cu s k ich , p o czy m zaciera ws zelk ie ś lad y , k as u jąc n ag ran ia? To jes t p o d ejrzan e, b ard zo p o d ejrzan e i jeś li Amery k an ie n ie wy jaś n ią k ry zy s u jed n o zn aczn ie, Fran cja b ęd zie mu s iała p o d jąć k ro k i… I tak d alej, i tak d alej. Prezy d en t b y ł wś ciek ły , amb as ad o r USA w Pary żu b y ł wś ciek ły , p arlamen t b y ł wś ciek ły i ws zy s cy o n i, o b o k g łó wn ej zain teres o wan ej, czy li Fran cji, żąd ali g ło wy n ies zczęs n eg o Dan iela. – Rau l, d aj mi tro ch ę czas u – p ro s ił J o h an n es Smith , g d y d e Lu ca p o raz k o lejn y d zwo n ił z żąd an iem in terwen cji. – Niech s p rawa u cich n ie. Za mies iąc czy d wa… – Facet, k tó ry n arażał s ię d la mn ie, i d la two jej Firmy ró wn ież, ma s ied zieć mies iąc czy d wa w więzien iu fed eraln y m?! Za co ?! Działał w in teres ie Stan ó w Zjed n o czo n y ch i Fran cji! Ty lk o d zięk i Dan ielo wi M arie jes t cała i zd ro wa… – M arie So lay to n ie jes t in teres an i Stan ó w, an i Fran cji – wtrącił Smith . – M u s is z to zro zu mieć. To two je p ry watn e p o rach u n k i z mafią. – J ak ś mies z tak mó wić!? Zad an ie, k tó re p rzy d zieliłeś mi d wad zieś cia lat temu , n ie b y ło mo im p ry watn y m in teres em! A M arie So lay p o n o s i k o n s ek wen cje was zej g łu p o ty ! – I two ich b łęd ó w, Rau l. W ty m mo men cie d e Lu ca mało n ie zmiażd ży ł telefo n u . Gd y b y w ręce miał g ard ło Smith a, ten zad ławiłb y s ię s wo imi s ło wami. – M o im n ajwięk s zy m b łęd em b y ło to , że p rzeży łem – wy ced ził, g d y o d zy s k ał g ło s . – Ale p rzeży łem, p u łk o wn ik u , czy ci s ię to p o d o b a, czy n ie, a s k o ro tak , jes teś mi win ien p arę p rzy s łu g i s p o ro k as y , k tó rą d o s p ó łk i z Po ls k ą, Niemcami, Cy p rem i właś n ie Fran cją mieliś cie wp łacić n a k o n to mo je alb o Pawła i So n i. Nig d y n ie

d o s tali ty ch p ien ięd zy , ja ró wn ież n ie, więc teraz s ię ich d o mag am. Z o d s etk ami za n iemal d wad zieś cia lat. – Rau l… p racu ję n ad ty m… – zaczął Smith p o jed n awczo . – M u s zę zeb rać mn ó s two p ap ieró w i jes zcze więcej p o d p is ó w, ale d o s tan ies z te p ien iąd ze. – M o je p ien iąd ze. – Tak , o czy wiś cie, two je. – W ramach zaliczk i o p łać k o g o trzeb a i wy ciąg n ij z więzien ia Dan iela v an d er Welta. On s łu ży ł i s łu ży two jemu zas ran emu k rajo wi. M as z wo b ec n ieg o p o win n o ś ć d o s p ełn ien ia. – Działał s amo wo ln ie! – Gó wn o , n ie s amo wo ln ie. Praco wał n ad ak cją „Zło ty Py ł”. Na twó j ro zk az. Ta ak cja trwa n ad al, a ja p o trzeb u ję v an d er Welta. – Damy ci k o g o ś in n eg o . – Van d er Welta, p u łk o wn ik u Smith – p o wtó rzy ł z n acis k iem i ro złączy ł s ię. Gd y s fru s tro wan y d o g ran ic cis n ął telefo n n a k an ap ę, ws tał i wy s zed ł n a taras , b y n ieco o p an o wać targ ającą n im fu rię, n ie p o raz p ierws zy p rzy s zła mu d o g ło wy n iep o k o jąca my ś l: Dla k o g o p racu jes z, J o h an n es ie Smith ? Po czy jej s to is z s tro n ie? Bo wy g ląd a n a to , że n ie p o tej s amej co ja… Nało ży ł n a n ag i to rs czarn y p o d k o s zu lek , wciąg n ął czarn e s zo rty i wy s zed ł z d o mu . M u s iał p o b ieg ać. Nic tak n ie o czy s zczało u my s łu jak d łu g i, fo rs o wn y b ieg . M o że wy s iłek w o s try ch p ro mien iach p o p o łu d n io weg o s ło ń ca n ie b y ł n ajlep s zy m p o my s łem, ale Rau l p rzy wy k ł d o u p ału . Os tatn ie lata s p ęd ził p rzecież n a tek s ań s k iej p rerii…

Bieg ł wzd łu ż wy b rzeża ró wn o miern y m k ro k iem. Lek k i wiatr mu s k ał jeg o twarz i czarn e wło s y . Na ciele p erlił s ię p o t. Wy s iłek w tak p ięk n y m o to czen iu s p rawiał mu czy s tą rad o ś ć. Po k o n ał s tro mą ś cieżk ę n a k lify , k tó rą wy b rał p rzy p ad k iem, a mo że i n ie, i teraz miał p o p rawej s tro n ie u rwis k o , p o lewej las o taczający VillaRo s ę. Przed s o b ą zaś … Zwo ln ił k ro k u , n ie wied ząc, czy Wero n ik a ży czy s o b ie jeg o to warzy s twa. Nie mó g ł p rzecież p rzeb iec o b o k n iej, n ie zatrzy mu jąc s ię ch o ćb y n a p arę zd awk o wy ch s łó w. On a o d wró ciła zamy ś lo n e s p o jrzen ie o d mo rza, falu jąceg o łag o d n ie k ilk a p ięter p o n iżej u rwis k a. Na wid o k Rau la jej o czy ro zb ły s ły , ale zaraz ten b las k p rzy g as ł. On

n ie ży czy ł s o b ie żad n y ch u czu ć z jej s tro n y . Od p aru d n i d awał jej to wy raźn ie d o zro zu mien ia. M y ś lała, że ch wila n amiętn o ś ci, g d y d ał d o wó d , że Wero n ik a n ie jes t mu o b o jętn a, zb liży ich d o s ieb ie, ale s tało s ię o d wro tn ie. Rau l u n ik ał jej, jak ty lk o mó g ł. Teraz p o d s zed ł d o k o b iety , o d d y ch ając g łęb o k o . Od g arn ął z czo ła s k lejo n e p o tem wło s y i u s iad ł o b o k . Na ty le b lis k o , b y czu ć cały m ciałem jej o b ecn o ś ć, n a ty le jed n ak d alek o , b y n ie d o tk n ąć jej n awet p rzy p ad k iem. Przy g ląd ała mu s ię s p o d o p u s zczo n y ch rzęs . By ł… n ies amo wicie p o ciąg ający . Nap ięte mięś n ie g rały p o d o p alo n ą n a b rąz s k ó rą. Wło s y lś n iły o d wilg o ci. Pierś u n o s iła s ię w s zy b k im o d d ech u . W o czach o d b ijały s ię mig o tliwe mo rs k ie fale. Bo że mó j, jak o n a g o p rag n ęła… Szczeg ó ln ie w tej ch wili, g d y b y ł tak b lis k o , a jed n o cześ n ie tak d alek o … – Kło p o ty ? – o d ezwała s ię, b y p rzerwać co raz b ard ziej ciążącą jej cis zę. Nie mu s iała s ię z n im k o ch ać, s k o ro s o b ie teg o n ie ży czy ł, ale ch ciała ro zmawiać tak b eztro s k o i n iewy mu s zen ie jak p rzed ty m fataln y m d n iem, g d y ich p o n io s ło . – FBI ares zto wało mo jeg o p rzy jaciela – o d rzek ł. – Po mag ał mi wted y , g d y ro zp raco wy wałem mafię, p o mag a teraz, g d y p ró b u ję u rato wać có rk ę p rzy jació ł, k tó ry ch ta mafia zamo rd o wała, a ci k rety n i ws ad zają g o za k raty … M ó g ł zb y ć ją p aro ma s ło wami: „Tak , o ws zem, k ło p o ty , ale k to ich n ie ma”, ale… ch ciał b y ć z Wero n ik ą s zczery . On a ma p rawo wied zieć, k o g o g o ś ci p o d s wo im d ach em i w k im zd ąży ła s ię zak o ch ać. By mieć czas n a… Có ż, wy rzu cić g o z d o mu n ie mo g ła, d o p ó k i o n , Rau l, teg o d o mu p o trzeb u je, ale o d k o ch ać s ię? J ak n ajb ard ziej. Na to b y ł jes zcze czas . – J ak mo g ę p o mó c? – zap y tała p o ch wili milczen ia. Sp o jrzał n a n ią z n ied o wierzan iem. Po licja ares zto wała jeg o k u mp la, a o n a n ie ma żad n y ch wątp liwo ś ci, że Dan iel d ziałał p o s łu s zn ej s tro n ie? I że o n , Rau l, ró wn ież? Ujął jej d ło ń i u cało wał. – Dan ielo wi n ie jes teś w s tan ie p o mó c, ale mi o ws zem – o d p arł, czu jąc g łęb o k ą wd zięczn o ś ć d o tej n iezwy k łej, wielk o d u s zn ej k o b iety . – Dwad zieś cia lat temu tu taj, w VillaRo s ie, miała miejs ce n iezła jatk a… – Wiem. Zb ierałam n a ten temat materiały . M ó wiłam, że p is zę k s iążk ę o tamty ch wy d arzen iach , ale tak n ap rawd ę ch ciałam wied zieć o to b ie ws zy s tk o . M iałam n a two im p u n k cie o b s es ję. I mam ją d o d zis iaj. J es zcze więk s zą – d o d ała w my ś lach , ru mien iąc s ię mimo wo ln ie.

Przez trzy lata, jak ie min ęły o d ś mierci s y n a, Wero n ik a k reś liła w wy o b raźn i o b raz b ezwzg lęd n eg o mo rd ercy , Rau la d e Lu k i, k tó ry – jak p rzy p u s zczała – za tą ś miercią s tał. To jeg o k artel k o n tro lo wał Tró jmias to – p rzy n ajmn iej tak ie in fo rmacje d o cierały d o wiad o mo ś ci p u b liczn ej. Rzeczy wis to ś ć p rzero s ła jej wy o b rażen ia. Rau l s tał p o tej s amej s tro n ie b ary k ad y co o n a, Wero n ik a, i zo s tał za to tak jak o n a „wy n ag ro d zo n y ”: ś miercią n ajb liżs zy ch . Dzielili więc ten s am b ó l. A n ic tak n ie zb liża d wo jg a p o h aratan y ch p rzez lo s lu d zi jak cierp ien ie. M o g li p o cies zy ć s ieb ie n awzajem, b o ro zu mieli s ię jak n ik t in n y . M o g li zap ełn ić p u s tk ę, k tó rą o d lat o b o je n o s ili w s ercach , b o n ik t in n y n ie wied ział, jak g łęb o k i s k ry wają w n ich żal. M o g li d ać s o b ie ws zy s tk o i b y ć d la s ieb ie ws zy s tk im. Gd y b y ty lk o o n ch ciał to zro zu mieć… Patrzy ł n a s ied zącą o b o k k o b ietę w milczen iu i n ie mó g ł my ś leć o n iczy m in n y m n iż o p ięk n ie jej twarzy , teraz lek k o zaru mien io n ej, o zary s ie jej p iers i p o d o b cis łą b lu zeczk ą, lś n iący ch wło s ach , k tó re ro zwiewał wiatr, aż mu s iała o d g arn iać je co ch wila wd zięczn y m g es tem s mu k łej, o p alo n ej d ło n i, i z tru d em p an o wał n ad ch ęcią wzięcia Wero n ik i w ramio n a. Od eg n an ia s mu tk u z jej zło cis ty ch o czu , p o d aro wan ia im o b o jg u ch wili zap o mn ien ia. Ale n ie u czy n ił n ic. I o d es zła mu o ch o ta n a o p o wiad an ie o jatce, jak a miała miejs ce d wie d ek ad y temu . Zamias t teg o ws tał, p o żeg n ał ją ch ło d n iej, n iż zamierzał, i zawró cił w k ieru n k u d o mu . * Co jo n p rzy g ląd ał s ię Stan ley o wi Black wello wi s p o d s wo jeg o k ap tu ra z ciek awo ś cią b ad acza. Po to rtu rach n ik t n ie ro zp o zn ałb y w ty m s trzęp k u czło wiek a d awn eg o d o wó d cy o ch ro n y VillaRo s y . By ł zd rajcą, czy też d o s tał o d Rau la p o lecen ie, b y zwab ić Co jo n a n a Cy p r, b y ło to temu o s tatn iemu zu p ełn ie o b o jętn e. O ty m, że d e Lu ca wró cił d o VillaRo s y , d o wied ziałb y s ię wcześ n iej czy p ó źn iej. M iał w Ky ren ii s wo ich in fo rmato ró w, k tó rzy p rzy s y łali mu reg u larn e rap o rty z tamteg o rejo n u . Zn ęcał s ię więc n ad Black wellem d la s amej p rzy jemn o ś ci zad awan ia b ó lu . On cierp iał p rzez d e Lu k ę męk i d o d ziś . Ro zleg łe p o p arzelin y n ig d y n ie zag o iły s ię d o k o ń ca. Lek i, k tó re mu s iał p rzy jmo wać, u czy n iły z jeg o s zczu p łeg o , p o żąd an eg o n ieg d y ś p rzez k o b iety ciała, mo n s tru aln y , o h y d n y k awał mięs a i tłu s zczu . Nie b y ło is to ty , k tó ra n ie o d wró ciłab y s ię n a jeg o wid o k ze ws trętem. Kied y ś mó g ł mieć k ażd ą d ziewczy n ę, jak iej zap rag n ął, d ziś ty lk o tę, k tó rą u p o lo wał. Przy p ro wad zali mu o d czas u d o czas u n ietk n ięte ręk ą

mężczy zn y n as to letn ie d ziwk i – ty lk o w tak ich g u s to wał – s p o jo n e alk o h o lem i n afas zero wan e p ro ch ami, a o n e i tak zaczy n ały wrzes zczeć, g d y ty lk o s tawał p rzed n imi n ag i. Ok ład ał je wted y p ejczem, aż milk ły i p o zwalały mu n a ws zy s tk o . Wy razu o b rzy d zen ia z ich p ięk n y ch twarzy n ie mó g ł jed n ak zmazać n awet p ięś cią. Nawet p o ś mierci, b o p o ws zy s tk im d u s ił je jak k u rczak i, miały o d razę w s zk lis ty ch o czach . O tak , Czło wiek Bez Twarzy miał s ię za co mś cić n a ty m, k tó ry mu o d eb rał ws zy s tk o … M arie So lay cu d em u n ik n ęła ich lo s u . Nie cu d em, a d zięk i temu s k u rwielo wi – p o p rawił s ię w my ś lach Co jo n , p atrząc n a Black wella. – Co mi o d p ierd o liło , b y wy p u ś cić d ziewczy n ę, a zg arn ąć Black wella? Bez p ro b lemu p o trafił s am s o b ie o d p o wied zieć n a to p y tan ie: trzy mag iczn e s ło wa. Rau l d e Lu ca. W p ary s k im p ó łś wiatk u p o zo s tał czło wiek iem-leg en d ą. I za to Co jo n ró wn ież g o n ien awid ził.

J ed en z czterech o p rawcó w ws tał, p o d s zed ł d o Black wella, zg as ił o jeg o u d o p ap iero s a – k o n iec p rzerwy ! – s ięg n ął p o ro zg rzan y d o czerwo n o ś ci p ręt i zb liży ł g o d o n ag iej p iers i mężczy zn y . – Do s y ć! – wark n ął Co jo n . Ręk a z p rętem zas ty g ła b ez ru ch u . Stan ley , k tó ry p atrzy ł n a to o czami wy b ału s zo n y mi z p rzerażen ia, o k lap ł. Zmalał. Nie k rzy czał, g d y p rzy p alali mu s k ó rę żelazem. Nie s zarp ał s ię ro zp aczliwie, g d y zan u rzali mu g ło wę w wo d zie i trzy mali d o tąd , aż tracił p rzy to mn o ś ć. Nie b łag ał o lito ś ć, g d y p rzy p in ali mu d o jąd er k ab le i p rzez u d ręczo n e d o g ran ic ciało p u s zczali p rąd wy s o k ieg o n ap ięcia. Na ws zy s tk ie p y tan ia o d p o wiad ał d wo ma zd an iami, d o p ó k i mó g ł mó wić: – Rau l d e Lu ca jes t w VillaRo s ie. Czek a n a mo rd ercę So n i i Pawła. Teraz zwies ił ty lk o g ło wę n a p iers i. Wo d a ś ciek ała mu p o wło s ach i s k ap y wała n a b eto n o wą p o s ad zk ę. Nie b y ł zd rajcą. Działał n a ro zk az Rau la: miał p o d rzu cić in fo rmację temu , k to g o ś cig a. A że wy s zło , jak wy s zło … Gru n t, że ci, k tó ry ch miał ch ro n ić – Tris tan Latimer i M arie So lay – wy mk n ęli s ię p o g o n i. Tamtej n o cy n ie mieli żad n y ch s zan s p rzeciwk o zb iro m Co jo n a. Trzech u zb ro jo n y ch w k arab in y mas zy n o we i o n i d waj z p is to letem w d ło n i? Bez s zan s . J ed en mu s iał o d wró cić u wag ę b an d zio ró w. Pad ło n a Stan ley a. Nazwis k o d e Lu k i zad ziałało . Po tem, p rzez ws zy s tk ie te d n i, g d y zn ęcali s ię n ad n im b ez o p amiętan ia, żało wał,

s erd eczn ie żało wał, że d wad zieś cia lat temu d e Lu ca u rato wał ży cie jeg o ro d zin ie, n ak ład ając n a Black wella d łu g wd zięczn o ś ci. Brat z żo n ą i jeg o d wie có reczk i ży li b ezp ieczn ie d o d ziś , matk a z o jcem p o marli p arę lat temu , ale g o d n ie, s p o k o jn ie. Stan ley s p łacał s wó j d łu g o d d wu d zies tu o ś miu lat. By ć mo że p o raz o s tatn i… Po d n ió s ł u d ręczo n e o czy n a mo n s tru m w k ap tu rze, k tó re s tało d wa k ro k i o d n ieg o . – Co jes zcze ch ces z wied zieć, Co jo n ? – wy ch ry p iał p rzez s p alo n e k was em g ard ło . Wczo raj g o n ap o ili ty m ś wiń s twem. Zmu s ili d o p rzełk n ięcia jed n eg o ły k u . Palił ży wy m o g n iem aż d o teraz… Led wo u d awało s ię złap ać o d d ech , led wo p rzeły k ał wo d ę, a mimo to trzy mał s ię. Nad al s ię trzy mał, licząc, że Rau l g o u wo ln i. J ak im cu d em? Teg o n ie wied ział, a mimo to liczy ł n a d e Lu k ę jak n ig d y d o tąd . Na n ieg o alb o n a s zy b k ą ś mierć. Co jo n p atrzy ł n a n ieg o z zad o wo lo n y m u ś mies zk iem n a o s zp eco n ej b lizn ami twarzy . Nic n ie ch ciał wied zieć, ale ch ciał wid zieć: Black wella w tak im właś n ie s tan ie, w jak im teraz b y ł. Zak ato wan eg o n iemal n a ś mierć. Niemal. – Wy jd źcie – rzu cił d o s wo ich lu d zi. Naty ch mias t wy k o n ali ro zk az. Do o s tatn ieg o wy ciąg n ął ręk ę n ag lący m g es tem. Tamten p o d ał mu p ręt, k tó reg o k o n iec żarzy ł s ię jes zcze n a czerwo n o . Ciężk ie d rzwi zamk n ęły s ię za n imi. Co jo n p o wo li zd jął k ap tu r. Black well n ie p o trafił u k ry ć g ry mas u o b rzy d zen ia n a wid o k tej g ro tes k o wej twarzy . I n ag le, g d y o czy Co jo n a zn alazły s ię tu ż p rzy jeg o twarzy … źren ice Stan ley a ro zs zerzy ł s zo k . Bły s n ęło w n ich ro zp o zn an ie. Co jo n zamach n ął s ię i jed n y m cio s em p ręta zg as ił ten b ły s k . Ciało Stan ley a zawis ło n a s zn u rach , k tó ry mi b y ł p rzy wiązan y . Ze zmiażd żo n ej czas zk i try s n ęła k rew i s trzęp y mó zg u . Czło wiek Bez Twarzy p rzy g ląd ał s ię temu jes zcze p arę ch wil, p o czy m wezwał z p o wro tem s wo ich lu d zi i rzu cił: – Zap ak u jcie to ś cierwo eleg an ck o , k o k ard a, b ilecik z ży czen iami, i wy ś lijcie d o VillaRo s y . De Lu ca u cies zy s ię z p rezen tu .

Na s zczęś cie to Rau l b y ł wted y w d o mu , a n ie Wero n ik a. Lu d zie, k tó ry ch d wa d n i temu p rzy s łał J o h an n es Smith , zatrzy mali p rzed b ramą fu rg o n etk ę z lo g o firmy s p ed y cy jn ej, p rzy jęli p rzes y łk ę – s p o rą metalo wą s k rzy n ię – p rzes k an o wali ją w p o s zu k iwan iu ład u n k u wy b u ch o weg o , n as tęp n ie o two rzy li, zajrzeli d o ś ro d k a i wezwali d e Lu k ę. Wid o k b y ł mak ab ry czn y , feto r ro zk ład ająceg o

s ię p o wo li ciała jes zcze g o rs zy , ale żo łn ierze s ił s p ecjaln y ch b y li n a to o d p o rn i. Rau l ró wn ież. Sp o k o jn ie wy d ał p o lecen ie zo rg an izo wan ia p o g rzeb u , s p o k o jn ie p o wiad o mił ro d zin ę Black wella o jeg o ś mierci i ró wn ie s p o k o jn ie jes zcze teg o s ameg o d n ia o d p ro wad ził jeg o s zczątk i n a p o b lis k i cmen tarz. Ale p o tem, g d y zo s tał s am w p u s ty m d o mu , ten s p o k ó j p ry s ł… Up ił s ię. Po raz p ierws zy o d n iep amiętn y ch czas ó w s p ił s ię n iemal d o n iep rzy to mn o ś ci, b y wy mazać z p amięci o k aleczo n e, ro zczło n k o wan e ciało p rzy jaciela. M imo h ek to litró w alk o h o lu k rążący ch w jeg o ży łach p o zo s tał jed n ak p rzeraźliwie trzeźwy . W ś ro d k u n o cy , cich o , b y n ie zb u d zić Wero n ik i, k tó ra p o p o wro cie z Ky ren ii k rąży ła wo k ó ł milcząceg o Rau la, n ie ś miąc zad awać mu p y tań , ws iad ł d o jeep a i ru s zy ł z p o wro tem n a cmen tarz. Ty lk o p ó źn ej p o rze zawd zięczał d o tarcie n a miejs ce w cało ś ci. Wy s iad ł i ru s zy ł ch wiejn y m k ro k iem k u ś wieżej mo g ile. Pad ł p rzed n ią n a k o lan a, ws p arł g ło wę n a ręk ach i tk wił tak aż d o ś witu , n ie mo g ąc an i s ię p o d n ieś ć, an i u p aś ć. Gd y p ierws ze p ro mien ie s ło ń ca ro zś wietliły n o cn e n ieb o , p o d n ió s ł g ło wę. Sp o jrzał n a p ro s ty k rzy ż, n a tab liczk ę z imien iem i n azwis k iem Stan ley a, n a d atę jeg o u ro d zin i ś mierci. Czterd zieś ci d ziewięć lat. – M o g łeś jes zcze p o ży ć, b racie, g d y b y ś n a s wej d ro d ze n ie s p o tk ał mn ie, p rzek lęteg o d e Lu k i… – wy s zep tał z g o ry czą. Ws tał, p o p rawił lek k o p rzek rzy wio n y k rzy ż i o d ezwał s ię p o raz o s tatn i: – Żeg n aj, Stan ley , p rzy rzek am, że d o p ó k i ży ję, two jej ro d zin ie n ie zab rak n ie n iczeg o . Od s zed ł, n ie o g ląd ając s ię za s ieb ie. Od n ajd zie teg o , k to zak ato wał Stan ley a Black wella, a p rzed tem zas trzelił So n ię i Pawła, b o teraz b y ł p ewien , że s to i za ty mi ws zy s tk imi mo rd ers twami ten s am p lu g awy s k u rwiel, i o d p łaci mu ty m s amy m. Czas zems ty zb liżał s ię z k ażd ą s ek u n d ą. Ale jes zcze n ie n ad s zed ł… J es zcze n ie…

ROZDZIAŁ XVI

ie mó g ł teg o ro zg ry źć. Nie s am. Po trafił wiele, zn ał s ię n a b ro n i, n a s amo ch o d ach , jach tach , b o mb ach , b an k ach , p ien iąd zach , miło ś ci, mafii i s ztu ce zab ijan ia. J eżeli czeg o ś n ie p o trafił, k u p o wał lu d zi, k tó rzy b y li lep s i o d n ieg o . Ale

N

p o d wu d zies tu latach k o n tak ty s ię p o u ry wały , częś ć d awn y ch ws p ó łp raco wn ik ó w s ied ziała w więzien iach , s p o ro p o s zło d o p iach u , b o z mafią n ie ma p rzep ro ś , res zta p rzep ad ła Bó g wie g d zie, a ten , k to p o trafiłb y ich o d n aleźć, k to p o s iad ał tajemn ą wied zę, jak zd o b y ć k ażd ą, ab s o lu tn ie k ażd ą in fo rmację, g n ił w więzien iu FBI! Piep rzo n eg o FBI, k tó re o d zaws ze miało n a p ień k u z CIA i jeś li ty lk o mo g ło p rzy p iep rzy ć tej d ru g iej – o czy wiś cie n ie łamiąc p rawa – zaws ze k o rzy s tało z o k azji… – Smith , k ied y , d o ch o lery , u wo ln is z v an d er Welta?! – Ileż razy d zwo n ił d o b y łeg o zwierzch n ik a, wy k rzy k u jąc te s ło wa co raz b ard ziej s fru s tro wan y m g ło s em. Od p o wied ź b y ła zaws ze tak a s ama: „Ro b ię, co mo g ę”. – Więc g ó wn o mo żes z! – wś ciek ał s ię Rau l i cis k ał telefo n em, b o ty lk o n a p rzed mio cie mó g ł wy ład o wać wś ciek ło ś ć. Dan iel s ied ział p rzez n ieg o , Rau la, w p ierd lu , a o n s am s ied ział n a p ięk n y m Cy p rze i o p alał s ię n a jes zcze ciemn iejs zy b rąz, n iech to s zlag ! g d y mo rd erca b y ł co raz b liżej… M u s iał n amierzy ć g o p ierws zy . M u s iał zd o b y ć in fo rmacje, k im jes t, czy też k im b y ł, czy m s ię zajmu je, jak ie s ą jeg o s łab e i mo cn e p u n k ty . J ak ma walczy ć o ży cie z k imś , k to p o zo s taje w cien iu ? O Czło wiek u Bez Twarzy mo żn a b y ło zn aleźć p arę in fo rmacji w in tern ecie, ale b y ły to b ajeczk i d la n ieg rzeczn y ch d zieci, zu p ełn ie b ez warto ś ci. To , czeg o p o s zu k iwał Rau l, mó g ł zd o b y ć jed y n ie d o b ry h ak er. A tak i – n ajlep s zy z n ajlep s zy ch – o d p o czy wał właś n ie w rezy d en cji fed eraln y ch . Niech ich s zlag ! Rau l o d s u n ął s ię o d b iu rk a razem z k rzes łem, ws tał tak g wałto wn ie, aż ru n ęło n a p o d ło g ę, i wy s zed ł n a taras , b y o ch ło n ąć. Przez całe ży cie p raco wał d la rząd u , p o ś więcił s ieb ie i n ajb liżs zy ch w walce z mafią, i tak właś n ie p iep rzo n y rząd mu s ię

o d p łaca… – Kło p o ty ? – p ad ło cich e p y tan ie. Wero n ik a zaalarmo wan a g ło ś n y m ło mo tem p rzeb ieg ła z s alo n u d o g ab in etu n a p arterze, g d zie lu b ił p raco wać Rau l, i teraz s tała w d rzwiach taras u , p rzy g ląd ając mu s ię ze zmartwio n ą min ą. Wzru s zy ł ramio n ami, ch cąc ją zb y ć ty m n iezb y t s y mp aty czn y m g es tem, ale n ie p o zwo liła n a to . Rau l b y ł jej zb y t d ro g i, b y mach n ąć ręk ą n a jeg o zmartwien ia i zająć s ię włas n y mi. Szczeg ó ln ie że jed y n y m o s tatn io b y ł właś n ie o n , czy raczej u czu cie d o n ieg o , n a k tó re n ic n ie mo g ła p o rad zić. – M o g ę jak o ś p o mó c? – zap y tała p o raz s etn y ch y b a, o d k ied y s ię p o zn ali, p o d ch o d ząc b liżej i d o ty k ając lek k o jeg o ramien ia. Kło p o ty k ło p o tami, ale d o ty k tej k o b iety d ziałał n ań n iczy m imp u ls elek try czn y . Po czu ł g o w k ażd ej k o mó rce ciała… I o d s u n ął s ię n ieco . J ej d ło ń o p ad ła. – J eś li zn as z d o b reg o h ak era, to o ws zem – p ry ch n ął. – Zn am. Od wró cił s ię i s p o jrzał n a n ią z n ied o wierzan iem. – Zn as z? – zap y tał o s tro żn ie. Teraz o n a wzru s zy ła ramio n ami. – Po mag ał mi k ied y ś , g d y p is ałam p o wieś ć o mafii. Po trzeb o wałam p aru in fo rmacji, k tó re n ie s ą d o s tęp n e o g ó ło wi s p o łeczeń s twa, i n awiązałam zn ajo mo ś ć z tak im jed n y m. Po rząd n y facet. Ch o ć h ak er. Ale ro b i to raczej d la zab awy . Nie łamie p rawa – zas trzeg ła o d razu . – M afia o t tak p o zwo liła ci s k o rzy s tać z ty ch in fo rmacji? – Rau l n ag le s tał s ię o s tro żn y . Wero n ik a zaś miała s ię, ale n ie b y ł to rad o s n y ś miech . – Otó ż n ie! Ks iążk a jes zcze n ie zo s tała u k o ń czo n a, jes zcze miałam ją ja, i ty lk o ja, u s ieb ie w s wo im lap to p ie, g d y d o s tałam p o ważn e o s trzeżen ie, żeb y m d ała s o b ie s p o k ó j, b o to , co s p o tk ało mo jeg o s y n a, mo że s ię p rzy d arzy ć i mn ie. Od p is ałam „ży czliwemu ”, żeb y p o cało wał mn ie w d u p ę, b o n ic g o rs zeg o n iż ś mierć d zieck a n ie mo że mn ie s p o tk ać i… – Umilk ła n ag le. Przez jej twarz p rzemk n ął cień tamteg o s trach u . – I… ? – zap y tał, k ład ąc jej ręce n a ramio n ach i ś cis k ając lek k o . Do my ś lał s ię, co zro b iła mafia. Ch ciał mieć p ewn o ś ć. – Parę d n i p ó źn iej miałam właman ie d o d o mu . Wes zli jak d o s ieb ie. W n o cy . Niczeg o n ie u k rad li, b o n ie o to im ch o d ziło . M ieli mn ie jed y n ie n as tras zy ć. –

M ó wiła s zy b k o , p o ły k ając s ło wa. – Dwó ch mn ie trzy mało , a trzech … – Zn ó w zamilk ła. Zacis n ęła p o wiek i. Ramio n a p o d u ś cis k iem d ło n i Rau la d rżały lek k o . – Po k azali mi, co ze mn ą zro b ią, g d y wy d am tę p o wieś ć. Nie zg wałcili mn ie w p ięciu , u ży wając ws zy s tk ieg o , co wp ad n ie im w ręce, ty lk o d lateg o , że – jak p o wied ział jed en z n ich – żo n a s zefa u wielb ia mo je k s iążk i, więc i o n ma d o mn ie s łab o ś ć. Ale n as tęp n y m razem… – Nie b y ła w s tan ie d o k o ń czy ć, ro zp łak ała s ię. Rau l p rzy tu lił ją mo cn o , czu jąc, jak Wero n ik a ro zs y p u je s ię p o d jeg o d o ty k iem. Zn ał meto d y mafii. Wied ział, że to d o b ra, s k u teczn a meto d a n a k o b iety . Nien awid ził teg o . Za k ażd y m razem, g d y wid ział o fiary wy mu s zeń czy s zan taży , p rzy p o min ał s o b ie, p o co zg ło s ił s ię n a o ch o tn ik a, b y ro zb ić k artel o d ś ro d k a. Po co p o ś więcił to ws zy s tk o . Właś n ie b y tak ie Wero n ik i n ie b y ły k rzy wd zo n e n ajo k ru tn iej jak ty lk o mo żn a. Bo d la k o b iety g wałt to co ś g o rs zeg o n iż p o b icie. To zb ru k an ie ciała i złaman ie d u s zy . Nien awid ził… – Ale z ty m h ak erem, M arcelem, p o zo s tałam w p rzy jaźn i – o d ezwała s ię, p o d n o s ząc n ań b ły s zczące o d łez o czy . Po g ład ził ją d elik atn ie p o p o liczk u , zało ży ł k o s my k o g n is ty ch wło s ó w za u ch o i o d p arł cich o : – Nie mu s is z mi p o mag ać, n ie mu s is z s ię w to mies zać. To mo ja wo jn a. Po rad zę s o b ie. Przy trzy mała jeg o d ło ń . – Za p ó źn o , Rau l. J u ż jes tem zamies zan a p o u s zy . I n ie mó wię tu o two ich wo jn ach … – Wtu liła u s ta w zag łęb ien ie jeg o d ło n i w p ies zczo cie tak in ty mn ej, tak czu łej, że p o czu ł ją aż n a d n ie s wo jej jaźn i. W p ierws zy m o d ru ch u ch ciał co fn ąć ręk ę, ale n ie p o zwo liła n a to . Wy s u n ęła k o n iu s zek języ k a i zaczęła p ieś cić ciep łą wrażliwą s k ó rę d elik atn y mi mu ś n ięciami. Rau lo wi zab rak ło o d d ech u . Z g łęb i trzewi wy ry wał mu s ię jęk , ale zacis n ął zęb y , b y g o s tłu mić. – Wero n ik o , ig ras z z o g n iem – o d ezwał s ię n is k im, g ard ło wy m to n em. – Po p rzed n io zd o łałem p o ws trzy mać n as o b o je w p o rę… – Pro s ił cię k to ś o to ? – rzu ciła, mru żąc zło te o czy . Zaś miał s ię, s ek s o wn ie, p o ciąg ająco . I ty s ię d ziwis z, że wp ad łam p o u s zy ? – p o my ś lała, p atrząc w jeg o czarn e, b ły s zczące p o żąd an iem źren ice. – Słu ch aj, Rau l, s k o ro n ie ch ces z mi s ię o d d ać p o d o b ro ci, zro b imy d eal: ja zo rg an izu ję h ak era i ws zelk ie in fo rmacje, jak ich p o trzeb u jes z, ty p łacis z mi za to

w n atu rze. Sto i? – Un io s ła d ło ń , b y p rzy b ił p iątk ę. On u n ió s ł k ącik u s t w u ś mies zk u i zamias t p rzy k lep ać d eal, s p o jrzał w d ó ł i rzu cił: – Sto i. Teraz Wero n ik a p ars k n ęła ś miech em. Bo że, co za facet… Nie d o ś ć, że o b łęd n ie p rzy s to jn y , to jes zcze z p o czu ciem h u mo ru … – I co z ty m zro b imy ? – zap y tała, p rzech y lając g ło wę i p atrząc n a wy p u k ło ś ć w jeg o s p o d n iach . – Po trzeb u ję ty ch in fo rmacji. Ale zap ro p o n o wałaś mi tak i d eal…

ty , d iab lico , jes zcze

p o żału jes z, że

Nie zd ąży ła zap y tać, w jak i n ib y s p o s ó b , g d y o n zag arn ął ją n a ręce, p rzen ió s ł d o p o k o ju i rzu cił n a k an ap ę. Sp ad ła n a mięk k ie p o d u s zk i i… ju ż cało wał jej u s ta, ch wy tając wło s y p ełn ą g arś cią, jak b y p rzy s zło jej d o g ło wy u mk n ąć. Ale o n a n ie p o to g o p ro wo k o wała, b y teraz p ro tes to wać! Od d ała p o cału n ek , mo cn o , g łęb o k o , zach łan n ie. Od erwali s ię o d s ieb ie. Patrzy ł n a n ią lek k o zmru żo n y mi o czami, jak b y mó wił: jes zcze s ię n ie b o is z? To b ęd zies z! Po d ciąg n ął jej s u k ien k ę, ws u n ął ręk ę w k o ro n k o we majteczk i i b ezceremo n ialn ie zan u rzy ł p alce w jej p łeć. Wero n ik a p rzy g ry zła warg i, p o ws trzy mu jąc jęk ro zk o s zy . By ła g o rąca i wilg o tn a. I b ard zo , b ard zo s p rag n io n a jeg o d ło n i. Po ru s zy ła s ię g wałto wn ie d o p rzo d u , n acierając n a tę d ło ń , n ad ziewając s ię jes zcze g łęb iej. Sp o d o b ało mu s ię to . Nad al p atrząc jej w o czy , teraz ju ż n ie zło te, a n iemal czarn e z p rzemo żn eg o p rag n ien ia, zaczął s zy b k o , mo cn o , g łęb o k o wb ijać p alce w jej s p rag n io n e wn ętrze i g wałto wn ie co fać. Co raz s zy b ciej, co raz g łęb iej i co raz mo cn iej… – R-rau l… b łag am… – wy s zep tała rwący m s ię g ło s em. – J es tem ju ż b lis k o … b ard zo b lis k o … b łag am… wejd ź we mn ie… Zaś miał s ię. Ten ś miech zab rzmiał jak p o mru k czarn ej p an tery , k tó ra właś n ie s zy k u je s ię d o s k o k u . I co fn ął d ło ń . On a o two rzy ła s zero k o o czy . Zas k o czo n a. Nie zro b is z mi teg o ! Nie zo s tawis z mn ie tak iej! – k rzy czały czarn e źren ice. O n ieee, Rau l n ie zamierzał jej zo s tawiać… Po d win ął jej s u k ien k ę, zmy s ło wo o cierając s ię o ro zg rzan ą s k ó rę k o b iety , zd jął p rzez g ło wę i o to zd an a n a jeg o łas k ę i n iełas k ę, w s amy ch majteczk ach , k tó re n iczeg o s p ecjaln ie n ie zas łan iały , p ó łleżała n a mięk k iej k an ap ie. J ed n y m ru ch em d ło n i ro zwarł jej u d a, k lęk n ął międ zy n imi i… Nie, jeś li s p o d ziewała s ię, że o n zs u n ie teraz s p o d n ie, u wo ln i s wo ją męs k o ś ć i wed rze s ię w jej ro zed rg an e wn ętrze, b y wres zcie d ać u p u s t s wo jej żąd zy , my liła s ię. Rau l lu b ił s ię b awić k rn ąb rn y mi k o ch an k ami, k tó re ś miały co ś n a n im wy mu s zać. Prag n ies z p o czu ć mn ie g łęb o k o w s wo im wn ętrzu ? O n ie, n ie, k o ch an a, n ie tak

s zy b k o … Przy warł u s tami d o jej s u tk a. Zag arn ął g o języ k iem, zaczął s s ać, p rzy g ry zać, p u s zczać i zn ó w s s ać, p atrząc w jej twarz. By ła b lis k a ek s tazy . Błag an ie, b y p rzes tał, b o o n a ju ż n ie wy trzy ma, p ro ś b a, b y n ie p rzery wał, b o to tak o b łęd n ie ro zk o s zn e, wres zcie s trach , że p o b awi s ię n ią, ws tan ie i o d ejd zie – to ws zy s tk o wid ział w jej s zero k o o twarty ch źren icach . I jes zcze co ś , co s p rawiało , że s am zap rag n ął ją p o czu ć. M iło ś ć. Op ró cz p o żąd an ia, Wero n ik a miała w o czach czy s tą, jas n ą miło ś ć. Do n ieg o , d o Rau la. J ed n y m g es tem d ło n i zerwał cien iu tk ie majteczk i. Zn ieru ch o miała w wy czek iwan iu . Ściąg n ął s p o d n ie i o d rzu cił je. Stał p rzed n ią w całej o k azało ś ci, g ro źn y i p ięk n y , g o d n y p o żąd an ia, ale i wzb u d zający s trach . Ale o n a s ię g o n ie b ała. Bez wah an ia p ad ła p rzed n im n a k o lan a i u jęła jeg o męs k o ś ć w u s ta. Głęb o k o , aż p o s amo g ard ło . Zacis n ęła warg i n a ak s amitn ie g ład k iej s k ó rze i p ieś ciła g o tak , że teraz o n zaczął d rżeć leciu tk o z n aras tającej ro zk o s zy . Ws u n ął p alce w jej wło s y i b łag aln y m g es tem p rzy ciąg n ął ją d o s ieb ie. Głęb iej, p ro s zę, mo cn iej, s iln iej, o ch , p ro s zę, mo ja k o ch an a… mo ja ś liczn a… mo ja… By ł b lis k o … tak b lis k o … Co fn ął b io d ra, p o rwał k o b ietę w ramio n a, p rzy lg n ęła d o ń cały m ro zp alo n y m d o g ran ic ciałem. Zło ży ł ją n a k an ap ie i wres zcie ws zed ł w jej cias n ą, g o rącą wilg o ć aż p o s amo d n o . Wy s u n ął s ię d o p o ło wy i zn ó w jed n y m, mo cn y m, g łęb o k im s u wem p o s iad ł ją. Krzy k n ęła. Co fn ął s ię i ws u n ął, g łęb o k o , z całej s iły . Łzy b ły s n ęły jej w o czach . Zn ieru ch o miał. – Bo li? – s zep n ął. – Nie p rzes tawaj… Ud erzy ł p o n o wn ie. Wy g ięła s ię w łu k , czu jąc, jak jej ciało u n o s i s ię… i u n o s i… Co fn ął s ię i u d erzy ł. I zn ó w, co raz mo cn iej i s zy b ciej… Zaczęła p o jęk iwać, jak b y u mierała. Bo u mierała. Z ro zk o s zy tak iej, jak iej n ie zazn ała n ig d y w ży ciu . – Błag am… p ro s zę… jes zcze… Ud erzał raz p o raz, wd zierając s ię d o jej wn ętrza, a o n a p o ru s zała b io d rami, n ad ziewając s ię n a jeg o g o rące, n ab rzmiałe p rącie jes zcze b ard ziej, jes zcze mo cn iej, jes zcze g łęb iej, d zik a, zach łan n a, o s zalała z p o żąd an ia. Wb iła p azn o k cie w jeg o p o ś lad k i, o n wd arł s ię w n ią w o s tatn im s p azmie, o n a k rzy k n ęła n a całe g ard ło i wres zcie… o b o je, s p lecen i cias n o , z cały ch s ił, n iczy m jed n o ro zed rg an e is tn ien ie,

wy d arli ze s wo ich jaźn i s p azm ro zk o s zy , a ze s wo ich g ard eł g łęb o k i jęk . Po ru s zy ł s ię raz jes zcze, s k ład ając w jej wn ętrzu o fiarę z n as ien ia. Przy jęła ją, s zep cząc jeg o imię. I o p ad li o b o je b ez s ił n a wilg o tn ą o d ich s o k ó w k an ap ę. Leżeli tak d łu g ie min u ty , n iezd o ln i d o p o ru s zen ia s ię. Wres zcie o n u n ió s ł g ło wę, u cało wał jej n ab rzmiałe, g o rące u s ta i wy s zep tał: – Dzięk u ję. On a s cało wała łzy z k ącik ó w jeg o o czu . – To ja ci d zięk u ję – o d p arła ró wn ież s zep tem. Wtu lili s ię w s ieb ie i leżeli, s łu ch ając b icia s wo ich s erc, k tó re zaczęły zwaln iać p o tej s zalo n ej jeźd zie. Po ło ży ł s ię n a b o k u , p atrzy ł w o czy k o b iety , g ład ząc o p u s zk ami p alcó w jej k o ś ci p o liczk o we, wło s y , k ark , o b wo d ząc u s ta, aż ro zch y liła je, zag arn ęła języ k iem jeg o p alec i zaczęła lek k o s s ać. – J es zcze ci mało ? – zaś miał s ię n is k im, n ab rzmiały m n ied awn ą ro zk o s zą ś miech em. – To b y ło d o p iero za k o n tak t z h ak erem. Za res ztę b ęd ziemy ro zliczać s ię n a raty , b o n ie d as z rad y zap łacić w cało ś ci. – A zało ży my s ię, że d am? – Przy g wo źd ził ją ciałem, ch wy tając za s p lecio n e n ad g ło wą n ad g ars tk i, ro zs u n ął k o lan em jej u d a i b ez p rzes zk ó d wtarg n ął w ś lis k ie, n ad al ro zp alo n e wn ętrze. On n ie miał k o b iety o d ład n y ch k ilk u lat. M ó g ł zn ó w i jes zcze n ie raz. Ale o n a… o n a też n ie k o ch ała s ię o d ró wn ie d łu g ieg o czas u i z ch ęcią p o d jęła wy zwan ie, zap latając n o g i n a jeg o lęd źwiach i p rzy ciąg ając g o d o s ieb ie mo cn iej, g łęb iej, aż p o czu je jeg o żo łąd ź n a s amy m d n ie… I zn ó w zatracili s ię w p ęd zie p o s p ełn ien ie… Zn ó w o s iąg n ęli je w tej s amej s ek u n d zie, tak s amo wid ać s ieb ie s p rag n ien i. Ty m razem to o n s zep tał jej imię i o n s cało wy wał łzy , k tó re o rg azm wy cis n ął z jej o czu . Ko ch ała g o za to . I za czu ło ś ć, jak ą – p o wś ciek łej, wy d awało b y s ię, walce – też jej o k azy wał. Ty lk o ten mężczy zn a p o trafił b y ć jed n o cześ n ie b ru taln y i d elik atn y … Zd awało s ię, że n ie zważa n a n ic, g n a p o włas n ą ro zk o s z, ale zarazem k ażd y m g es tem p y tał, czy jej też jes t tak d o b rze jak jemu . Ko ch ała g o … Wieczó r zas tał ich n a tej s amej k an ap ie. Wtu len i w s ieb ie, s p ali p o d łu g im, wy czerp u jący m p o jed y n k u , k tó ry wy g rał o n . On a p o czwarty m o rg azmie, d o k tó reg o d o p ro wad ził ją u s tami, d ło ń mi i języ k iem, wy s zep tała b łag aln ie: – Rau l… J a ju ż n ie mo g ę… n ie mam s ił… Bierz teg o h ak era, jes t twó j… ale ja ju ż n ie mo g ę… Zaś miał s ię ty m s wo im ch o lern ie s ek s o wn y m ś miech em i zamk n ął jej u s ta o s tatn im p o cału n k iem. On też ju ż n ie mó g ł, zas p o k o jo n y d o g ran ic, ale

w p rzeciwień s twie d o Wero n ik i n ig d y b y s ię d o teg o n ie p rzy zn ał…

Ty mczas em p o ś ro d k u M o rza Śró d ziemn eg o b y ło cich o , n u d n o i s p o k o jn ie. Dwo je mło d y ch lu d zi, tak s amo s p rag n io n y ch s wo ich ciał jak Wero n ik a i Rau l, n ie p o zwalało s o b ie n a n ic więcej n iż g rzeczn e trzy man ie s ię za ręce. To Tris tan – jed y n y p rzy to mn y w ty m to warzy s twie – p iln o wał, b y międ zy n im a M arie p an o wały s to s u n k i s io s trzan o -b raters k ie i żad n e in n e. On a b y ła g o to wa n a więcej – o n o czy wiś cie też, n awet b ard ziej n iż g o tó w! – ale… M arie b y ła tak mło d a i n iewin n a. Wied ział, że jes t d ziewicą, s ama mu s ię d o teg o p rzy zn ała, wied ział, że n ig d y n awet s ię n ie cało wała z mężczy zn ą czy ch ło p ak iem w s wo im wiek u i… n ak ład ało to n a Tris tan a p ewn e zo b o wiązan ia. On mu s iał my ś leć za n ich o b o je. Szy b k i, u k rad k o wy s ek s – p o d s trach em Bo g a, że n a s p lecio n ą w miło s n y m u ś cis k u p ark ę n atk n ie s ię Dan k a alb o Ariel – w o g ó le n ie wch o d ził w g rę. Raz im s ię u d ało , b o b y li u b ran i, i to wy s tarczy . Nas tęp n y m razem mo g ą mieć mn iej s zczęś cia i d ziewczy n ie p o zo s tan ie u raz. A Tris tan b y ł za n ią o d p o wied zialn y . Nie zran i jej w ten s p o s ó b , n ie ma mo wy ! – To mu s i b y ć d la cieb ie co ś p ięk n eg o . M ag iczn a ch wila, k tó rą zap amiętas z d o k o ń ca ży cia. Ży cia ze mn ą czy b eze mn ie, ale zap amiętas z – tłu maczy ł, g d y s ied zieli, wtu len i w s ieb ie, w ty m s amy m miejs cu co p o p rzed n io , n a ru fie, mając p rzed s o b ą wach larz s p ien io n ej wo d y . – Ale ja cieb ie k o ch am! – o d p o wiad ała p łaczliwie. – I p o trzeb u ję… d o wo d u , że ty też mn ie k o ch as z! – Ro zp ięła g u zik i jeg o s p o d n i i ws u n ęła d ło ń p o d s p ó d . Nie s ięg n ęła n ag iej s k ó ry i n ab rzmiałeg o p rącia, ale i tak d o ty k jej ręk i s p rawił, że Tris tan mało n ie ek s p lo d o wał. M u s iał zeb rać całą s iłę wo li, b y p o zwo lić jej n a tę n iewin n ą p ies zczo tę. – To n ie b y łb y żad en d o wó d – o d p arł p rzez zaciś n ięte z wy s iłk u zęb y – a wy k o rzy s tan ie two jej n iewin n o ś ci. – M o żes z! Po zwalam ci n a to ! – d ło ń p o ru s zała s ię łag o d n ie w g ó rę i w d ó ł, mało n ie d o p ro wad zając ch ło p ak a d o o b łęd u . Go tó w b y ł p o rwać ją, cis n ąć n a s ied zen ie, ro zrzu cić jej u d a n a b o k i, wed rzeć s ię w jej p łeć i b rać ją d o tąd , aż zas p o k o i to b o les n e, d ręczące g o o d ty lu d n i p rag n ien ie – ch rzan ić d ziewictwo , zas ad y , mag iczn e ch wile i g o s p o d arzy b ęd ący ch tu ż o b o k ! – ale u jął ty lk o łag o d n ie jej ręk ę, wy ciąg n ął ze s p o d n i, u cało wał i rzek ł s tan o wczo : – Nie d ziś i n ie tu taj.

– To k ied y ? – o czy d ziewczy n y ro zs zerzy ły s ię n ad zieją. – Po ś lu b ie. Pry ch n ęła, ro zczaro wan a, n iezas p o k o jo n a i zła. – Nie żartu j s o b ie ze mn ie! – Nie żartu ję. Otwo rzy ła n ieb ies k ie jak jej s u k ien k a o czy jes zcze s zerzej. – To zn aczy … zn aczy , że ty mi s ię… o ś wiad czas z? Przy tak n ął z całk o witą p o wag ą. – Ale… – M arie n ag le zab rak ło s łó w. I ch y b a o d wag i, b y o d p o wied zieć: „Ok ej! Bierzmy ś lu b i ws k ak u jmy d o łó żk a!”. Nag le zro zu miała, że ten mło d y mężczy zn a n ie b y ł ty p em faceta, d la k tó reg o s ek s b y le jak i, z b y le k im jes t jak wy p alen ie p ap iero s a. On my ś lał o n iej p o ważn ie. Nap rawd ę mó wił o ś lu b ie. Czy jed n ak o n a, M arie, jes t g o to wa n a tak ie zo b o wiązan ie? Nag le p rzes tras zy ła s ię k o n s ek wen cji s wo jeg o „tak ”. I s wo ich zab aw, d la n iej n iewin n y ch , jemu s p rawiający ch k atu s ze, o czy m d o s k o n ale wied ziała, tak że. – J a… mu s zę p o my ś leć – o d p arła cich o . J eżeli o d p o wied ź d ziewczy n y ro zczaro wała g o , jeś li zab o lała, n ie d ał teg o p o s o b ie p o zn ać. Raz jes zcze u cało wał jej d ło ń , d o p iął s p o d n ie, ws tał i p rzes zed ł d o łazien k i, b y jak o ś p o rad zić s o b ie z b o les n y m p rag n ien iem ro zs ad zający m g o o d ś ro d k a. Od teg o d n ia M arie zaczęła g o u n ik ać. Co b o lało ch y b a jes zcze b ard ziej…

Więcej d o s k o n ałej jak o ś ci eb o o k ó w s zu k aj n a: www.eBo o k 4 me.p l

ROZDZIAŁ XVII

T

y d zień p o u cieczce z Pary ża, g d y Seren ity zb liżała s ię d o Krety , Wero n ik a p rzy g o to wy wała VillaRo s ę n a p rzy jęcie g o ś ci. Będ zie ich p rzecież n ieco więcej,

n iż p rzewid y wała: o p ró cz Tris tan a i M arie – s y n a Rau la b y ła s zczeg ó ln ie ciek awa – tak że Ariel i Dan k a, p rzy jaciele v an d er Welta, k tó rzy p o mo g li d wo jg u mło d y m lu d zio m w u cieczce z matn i. Właś n ie n io s ła n aręcze ś wieżej, p ach n ącej s ło ń cem p o ś cieli, g d y o d ezwała s ię jej k o mó rk a. Zerk n ęła n a wy ś wietlacz i zatrzy mała s ię g wałto wn ie, o d k ład ając p rześ cierad ła n a n ajb liżs ze k rzes ło . Z mo cn o b ijący m s ercem o d eb rała p o łączen ie. – Nis iu , k o ch an ie mo je, w co ś ty s ię wp ak o wała? – tak b rzmiały p ierws ze s ło wa M arcela, h ak era, k tó ry mi ją p o witał. – Ty lk o n ie wcis k aj mi k itu , że ty ch in fo rmacji p o trzeb o wałaś d o k o lejn ej k s iążk i! – Nie b ęd ę – mru k n ęła p o k o rn ie. – Słu ch aj, k o b ieto … n ie p o d o b a mi s ię to . Ten Co jo n … to ch o lern ie wred n y , n ieb ezp ieczn y ty p . A ci, z k tó ry mi trzy ma, s ą ch y b a jes zcze g o rs i. Na p ewn o ch ces z to ws zy s tk o wied zieć? M arn ie s k o ń czy s z, ja ci mó wię, g d y k to ś d o wie s ię, o co p y tas z i co wies z. – Nik t s ię n ie d o wie – zap ewn iła s zy b k o , czu jąc n iep rzy jemn e d res zcze s p ły wające p o k ręg o s łu p ie. M arcel b y ł tward y m g o ś ciem. By le czeg o s ię n ie b ał. M o że i n ie p o p ełn iał p rzes tęp s tw jak o tak ich , n ie o k rad ał b an k ó w n a p rzy k ład , ale ju ż s amo włamy wan ie s ię n a s erwery in s ty tu cji p ań s two wy ch b y ło k araln e, a jed n ak b awił s ię w tak ie g ierk i… Dlaczeg o więc teraz jes t ś mierteln ie p o ważn y , a ją p ró b u je o s trzec p rzed p o s iad an ą wied zą?

– Nie mo g ę ci teg o , co zeb rałem, wy s łać. Nig d zie n ie zap is y wałem p lik ó w an i lin k ó w, mam ws zy s tk o w g ło wie… – Więc jak mam s ię o ty m d o wied zieć?! – w jej g ło s ie zab rzmiała ro zp acz. Nawet n ie d lateg o , że o b iecała Rau lo wi zd o b y ć te in fo rmacje, ale co b y ło w n ich tak ieg o , że M arcel b ał s ię n awet o n ich ro zmawiać? – Wp ad n ij d o mn ie, to p o g ad amy . – N-n ie mo g ę! – zająk n ęła s ię. – Za k ilk a d n i b ęd ę miała g o ś ci i… – zab rak ło jej arg u men tó w. Najważn iejs zy m b y ł jed n ak ten , że Rau l p ro s ił ją, b y n ie o p u s zczała VillaRo s y , aż „to ws zy s tk o s ię n ie s k o ń czy ”, czy mk o lwiek miało b y to b y ć. Wied ziała też, że wzmo cn ił o ch ro n ę p o s iad ło ś ci. To ju ż n ie b y li faceci z jak iejś tam ag en cy jk i o ch ro n y , VillaRo s ę o taczał teraz p ierś cień , b ard zo d y s k retn y zres ztą, u zb ro jo n y ch p o zęb y k o man d o s ó w, p rzy s łan y ch n a ży czen ie Rau la p rzez p u łk o wn ik a Smith a. – Ch o ciaż ty le mó g łb y ś d la mn ie zro b ić – tak Rau l zak o ń czy ł k o lejn ą ro zmo wę o u wo ln ien iu Dan iela i całk o witej n iemo żn o ś ci u czy n ien ia teg o p rzez CIA. Tak więc p o s iad ło ś ć b y ła ch ro n io n a, a v an d er Welt n ad al s ied ział w więzien iu . – Do b rze – o d ezwała s ię p o ch wili milczen ia. – Przy lecę d o Po ls k i w p rzy s zły m ty g o d n iu . M u s zę ty lk o zn aleźć d o b rą wy mó wk ę, ale p rzy lecę. – Ok ej. M o g ę ci p o wied zieć jed n o : ten cały Co jo n to n ajg o rs ze, n ajp ars zy ws ze zd eg en ero wan e b y d lę, o jak im s ły s załem. Nie ch ciałb y m b y ć w s k ó rze faceta, k tó ry z n im zad arł… M a p o n o ć jak ieś p o wiązan ia z ro s y js k ą mafią, tą, k tó rej twó j p rzy jaciel s p rzątn ął s p rzed n o s a s p o ry s zmal. Nap rawd ę n ie p o d o b a mi s ię, że jes teś w to zamies zan a. Nad al ch ces z o n im ro zmawiać? – Ch cę – u cięła i ro złączy ła s ię. Sły s ząc czy jeś k ro k i w k o ry tarzu , p rzy tk n ęła d ło ń d o trzep o cząceg o w p iers i s erca, ale w n as tęp n ej ch wili mo g ła o d etch n ąć. Rau l s tan ął w d rzwiach s alo n u . Sp o jrzał n a Wero n ik ę, p o b lad łą, ro ztrzęs io n ą, p y tająco , p o czy m p o d s zed ł d o n iej, p rzy g arn ął d o p iers i i zajrzał w jej s p o ch mu rn iałe źren ice. – Co s ię s tało ? – wy mru czał, ws u wając p alce we wło s y k o b iety . Zwy k le ju ż ten g es t p o wo d o wał, że b ezwo ln ie wp ad ała w jeg o wciąż i wciąż s p rag n io n e ramio n a – o d tamteg o razu n a k an ap ie k o ch ali s ię, g d y ty lk o i g d zie ty lk o n as zła ich o ch o ta – ale ty m razem p o k ręciła g ło wą. – Do s tałam ws tęp n e in fo rmacje… – zaczęła, a o n s p o ważn iał o d razu i co fn ął d ło ń . – Co jo n to jak ieś p ars zy we, n ieb ezp ieczn e b y d lę. Na d o d atek ma p o wiązan ia

z k imś z mafii. Tej, k tó rej zg arn ąłeś s p rzed n o s a Zło ty Py ł i walizk ę p ełn ą p ien ięd zy . – Nie zg arn ąłem. Po s zły n a d n o – s p ro s to wał. Nie zn o s ił, g d y p rzy p is y wan o mu jak ik o lwiek zy s k n a tej o p eracji. Do s tał wy n ag ro d zen ie o d rząd u , k tó re jes zcze n ie d o tarło n a ws k azan e k o n ta, tak n a marg in es ie. To ws zy s tk o . Nie wziął an i cen ta b ru d n y ch p ien ięd zy i Wero n ik a p o win n a o ty m wied zieć. A ten , d o k tó reg o trafiły b y te p ien iąd ze, wie to n a p ewn o : Iv an Wo ro n co w, capo di tutti capi ro s y js k iej mafii. Po o p eracji „Zło ty Py ł”, w k tó rej n a d n o M o rza Śró d ziemn eg o p o s zed ł ład u n ek k o lu mb ijs k ieg o n ark o ty k u warteg o cztery miliard y eu ro o raz o we cztery miliard y eu ro w g o tó wce, n ależące d o ro s y js k ieg o o lig arch y Sierg ieja Go lin o wa, k artel k o lu mb ijs k i w k ró tk im czas ie p rzes tał is tn ieć. Kry zy s ten ro zerwał g o o d ś ro d k a, s y n o wie i ws p ó łp raco wn icy Silv an y d o tąd walczy li międ zy s o b ą o s ch ed ę p o o jcu , k tó ry p aln ął s o b ie w łeb , że zo s tały z n ich n ied o b itk i. Zajęła s ię n imi tro s k liwie k o lu mb ijs k a p o licja. Z k artelem ro s y js k im s tała s ię rzecz p rzed ziwn a: p o rażk a n ie ty lk o n ie o s łab iła p o zy cji mafii w Azji, a jes zcze ją wzmo cn iła. J ak ? W b ard zo p ro s ty s p o s ó b : d łu g i czas n ie b y ło wiad o mo , k to zd rad ził. Rau l d e Lu ca n ie ży ł. J eg o b rat ró wn ież. J ak i mielib y in teres w s p rzed an iu b ezcen n ej in fo rmacji? Capo di tutti capi ro s y js k ieg o k artelu , p o d o b n ie jak Silv an o Go mez, p o p ełn ił s amo b ó js two , jeg o miejs ce n ato mias t zajął k to in n y , jak iś n ic d o tamtej p o ry n iezn aczący Iv an Wo ro n co w, k tó ry k o n k u ren cji.

s wo je p an o wan ie zaczął o d

b ezwzg lęd n ej czy s tk i p o ś ró d

Dziś n ie miał s o b ie w mafijn y m ś wiatk u ró wn y ch . M o że jes zcze Amery k an ie ciąg n ęli ze s wo jeg o ry n k u p o d o b n e zy s k i co o n , ale z n imi miał n iep is an y p ak t o n ieag res ji. Dla ws zy s tk ich wy s tarczy ćp u n ó w i d rag ó w. Za to cała Azja i Eu ro p a n ależały d o Wo ro n co wa. Ów Wo ro n co w – n azwis k o n ic Rau lo wi n ie mó wiło – n ic d o n ieg o n ie miał, właś ciwie zawd zięczał d e Lu ce wład zę n iep o d zieln ą. Za to ten d ru g i, k tó remu p rzy p ad ła n ajb ru d n iejs za częś ć in teres u w Eu ro p ie – p ro s ty tu cja, p o rwan ia, h an d el lu d źmi i lu d zk imi o rg an ami – n ajwid o czn iej miał z d e Lu k ą n ied o k o ń czo n e p o rach u n k i. Co jo n . Ban d zio r b ez imien ia, b ez n azwis k a i b ez twarzy . Kim o n jes t? J ak a jes t jeg o p rzes zło ś ć? Gd zie zaczy n ał? W k tó ry m k artelu ? Kto g o ch ro n i, a k o mu u rwał s ię ze s my czy ? – tak a o to b ezcen n a wied za mo g ła s tan o wić k lu cz d o teg o b an d y ty . Po s zczu ć n a s ieb ie d wie mafijn e o rg an izacje… Tak , to mo g ło s ię u d ać. Wero n ik a czek ała w milczen iu n a p ierws ze s ło wa Rau la. J ak że p rag n ęła, b y b y ło to u s p o k ajające:

– Co jo n n ic d o mn ie n ie ma. Zap o mn ij o n im. Ale o n a wied ziała, że Rau l jej n ie o k łamie… – Do s tałem p ro p o zy cję s p o tk an ia – o d ezwał s ię za to . Nib y zu p ełn ie b ez związk u . Owa p ro p o zy cja b y ła d o łączo n a d o zwło k Stan ley a… – Zg o d ziłem s ię n a ro zmo wę tu taj, w Villa​R o s ie, właś n ie z Co jo n em. Ko b ieta co fn ęła s ię, jak b y ją u d erzy ł. Przez ch wilę p atrzy ła n a Rau la jak n a o b łąk an eg o . W n as tęp n ej b łag ała g o s p o jrzen iem, b y ro ześ miał s ię i p o wied ział, że to żart. Ale o n p o zo s tał p o ważn y . Śmierteln ie – to d o b re s ło wo w tej ch wili – p o ważn y . – Żartu jes z – wy k rztu s iła, czu jąc łzy n ap ły wające d o o czu . Po k ręcił g ło wą. – On jes t n ieb ezp ieczn y ! To b an d zio r! Zwy k łe, zwy ro d n iałe b y d lę! Tak mó wił mó j in fo rmato r! – Wiem, Wero n ik o … – Po ch wy cił jej d ło n ie, zaciś n ięte w p ięś ci. – M imo ws zy s tk o mu s zę s ię z n im s p o tk ać. – To s ię s p o tk aj! Oto czo n y p rzez żo łn ierzy Smith a s p o tk aj s ię z n im! Gd ziek o lwiek ! J es t ty le p ięk n y ch miejs c… – w jej g ło s ie zab rzmiała h is teria. On a wied ziała, co to jes t mafia, d wu k ro tn ie miała z tak imi jak Co jo n d o czy n ien ia. Raz zamo rd o wali jej s y n a, d ru g i raz wy b ili jej z g ło wy k s iążk ę n a ich temat. M iała n ad zieję, że ju ż n ig d y więcej an i o n a n ie wejd zie im w d ro g ę, an i o n i jej… Ty mczas em… miała p rzed s o b ą k o g o ś , k to właś n ie zap ro s ił d o d o mu , jej d o mu , n ajg o rs zeg o z n ich ws zy s tk ich . – Dlaczeg o w VillaRo s ie?! – k rzy k n ęła z ro zp aczą i wś ciek ło ś cią zarazem. Od p o wied ział jej s p o k o jn ie. Tak s p o k o jn ie, że za ten s p o k ó j miała o ch o tę p rzy p iep rzy ć mu w twarz: – Bo tu taj, w VillaRo s ie, ro zeg ram tę g rę n a mo ich waru n k ach . Nik t n ie s trzeli mi w łeb , d o p ó k i n a to n ie p o zwo lę. – Tak b ard zo cen is z s wo je ży cie, że g o tó w jes teś zary zy k o wać mo im? A jeś li mo je cen is z mn iej, to ży ciem Tris tan a i M arie?! – Wero n ik a p o k ręciła g ło wą z n ied o wierzan iem, jej twarz wy k rzy wił g ry mas p o g ard y . Nie tak ieg o Rau la zn ała. Nie tak ieg o zd ąży ła p o k o ch ać… – M y lis z s ię, mo ja d ro g a. Ży cie b ez was n ie ma d la mn ie żad n ej warto ś ci… – To d laczeg o ś ciąg as z d o mo jeg o d o mu b an d y tę?! Oh o , teraz s ię Wero n ik a wk u rzy – p o my ś lał i o d rzek ł: – J eś li ju ż, to d o mojego d o mu .

Rzeczy wiś cie, zatk ało ją. M ó wił więc d alej: – Rząd n ie miał p rawa s p rzed awać tej p o s iad ło ś ci. Należała – i n ależy – d o mn ie, n ie d o g u b ern ato ra Ky ren ii. Nik o mu w s p ad k u jej n ie p rzek azałem, zres ztą jak wid zis z, ży ję, więc… – Więc p ó jd ę s ię s p ak o wać – wp ad ła mu w s ło wo , z cały ch s ił p ró b u jąc s ię n ie ro zp łak ać. Ku p iła VillaRo s ę, b y ch o ć tak , s y mb o liczn ie, zemś cić s ię n a Rau lu d e Lu ce, ty mczas em ó w Rau l d e Lu ca właś n ie mś cił s ię n a n iej! Ty lk o za co , n a miło ś ć b o s k ą?! Co jes zcze p iep rzo n a mafia jej o d b ierze? Ży cie? M o g ła p o wied zieć to s amo co o n , p o d p is y wała s ię p o d k ażd y m jeg o s ło wem: ży cie b ez Rau la n ie ma d la n iej żad n ej warto ś ci! A teraz Rau l wy rzu ca ją i z d o mu , i z ży cia właś n ie!? Od wró ciła s ię, b y n ie wid ział łez, k tó re ro zb ły s ły w jej o czach . Zro b iła k ro k w k ieru n k u d rzwi, g d y ch wy cił ją za ramię i p rzemo cą o d wró cił d o s ieb ie. – Nie ch cę, żeb y ś o d ch o d ziła – wy ced ził p rzez zaciś n ięte zęb y . – Nie ch cę cię s tracić! – To załatwiaj s wo je s p rawy g d zie in d ziej! – Nie mo g ę. J ak miał jej wy tłu maczy ć, że tu taj i ty lk o tu taj mo że s p o tk ać s ię z ty m, k to g o ś cig a, mając s zan s ę n a u s u n ięcie b an d zio ra raz n a zaws ze? On , Rau l, n ie d b ał o to , czy p rzeży je, czy n ie, ale lo s M arie i Tris tan a zależał właś n ie o d teg o , k to o s tateczn ie b ęd zie g ó rą! J eżeli Rau la zd ejmie w Pary żu czy Wars zawie k u la s n ajp era, martwy n ik o mu n a n ic s ię n ie p rzy d a, n as tęp n y b ęd zie jeg o s y n alb o có rk a So n i i Pawła. Lecz d o p ó k i o n ży je, s tan o wi jak ąś warto ś ć d la teg o , k to g o ś cig a. M o że s ię więc targ o wać: jeg o ży cie za s p o k ó j tamtej d wó jk i. M u s i tu taj, d o VillaRo s y , zwab ić zab ó jcę. M u s i zak o ń czy ć g rę raz n a zaws ze, ale n a s wo ich włas n y ch waru n k ach . – Wy jed ź w b ezp ieczn e miejs ce – o d ezwał s ię zu p ełn ie in n y m to n em. Pro s zący m, n iemal b łag aln y m. Dło n ie n a ramio n ach Wero n ik i zacis k ał tak mo cn o , że n awet g d y b y ch ciała teraz o d ejś ć, n ie mo g ła. – Gd y b ęd zie p o ws zy s tk im, o d d am ci ten d o m. Teraz wy jed ź. – Od d as z mi VillaRo s ę? – p o d n io s ła n ań b ły s zczące o d łez o czy . – Ot tak ? – Zaś miała s ię g o rzk o . – J eś li ch ces z s ię mn ie p o zb y ć, o d ejd ę. Nie mu s is z wcis k ać mi k itu . – Nie ch cę s ię cieb ie p o zb y ć! – Po trząs n ął n ią z całej s iły , a p o tem p rzy tu lił ró wn ie mo cn o . – I o d d am ci ten d o m, właś n ie o t tak , b o b ez cieb ie b ęd zie n iezn o ś n ie p u s ty – d o d ał cich o , cału jąc jej wło s y , p ach n ące ro zg rzan y m p ias k iem i mo rs k ą

b ry zą. Un io s ła k u n iemu twarz. – Ch y b a n ig d y cię n ie zro zu miem – wy s zep tała. Zamk n ął jej u s ta d łu g im p o cału n k iem. Cało wał, czu jąc p o d d ło ń mi, jak jej ciało u leg a mu , jak Wero n ik a p rzy leg a d o ń , mo cn o o b ejmu jąc g o ramio n ami, jak n ap iera n a jeg o lęd źwie b io d rami, s p rag n io n a p ies zczo t, d o ty k u , p o cału n k ó w, wres zcie tward ej, g o rącej męs k o ś ci g łęb o k o w s o b ie. On też teg o ch ciał. Właś n ie teraz. J es zcze n ie n as y cił s ię tą k o b ietą i o g n iem w jej wn ętrzu , k tó ry m tak ch ętn ie, tak wielk o d u s zn ie s ię z n im d zieliła. Ws p arł ją p lecami o ś cian ę, n ie p rzes tając cało wać. Pu ś ciła g o , s ięg ając g o rączk o wo d o jeg o ro zp o rk a, o d s u n ął s ię o d ro b in ę, b y mo g ła g o ro zp iąć i w n as tęp n ej ch wili zacis n ąć d ło ń n a tward y m, g o rący m p rąciu . Wes tch n ął ty lk o , g d y to u czy n iła. Wd arł s ię języ k iem międ zy jej warg i jes zcze b ard ziej zach łan n ie. On a wy p u ś ciła g o n a ch wilę, b y zs u n ąć majteczk i. Gd y to zro b iła p o d n ió s ł ją i p o wo li, p atrząc w jej s zero k o o twarte źren ice, n ad ział n a s terczące p rącie. Zas ty g li n a ch wilę b ez ru ch u , o b o je cały m ciałem czu jąc zap o wied ź ro zk o s zy . Ale zaraz o n a p o ru s zy ła s ię n ag ląco , a jeg o n ie trzeb a b y ło d wa razy p ro s ić. Zag łęb ił s ię w n iej p o wo li, ale mo cn o zarazem, tak jak u wielb iała. Ten g łęb o k i s u w wy d arł z jej g ard ła jęk n ied o wierzan ia i p ro ś b ę o więcej. Ud erzy ł więc p o n o wn ie. Wy d o b y wając z n iej d ru g i jęk . I jes zcze raz. Ko lejn y . Nies amo wicie g o to p o d n iecało . J ą też. Zaczął taran o wać jej p łeć raz p o raz, o n a jęczała co raz g ło ś n iej, co raz b ard ziej b łag aln ie. Och , jak ież to b y ło o b łęd n e! Zatracili s ię w ty m p ęd zie p o s p ełn ien ie b ez p amięci. Nik t n ie mó g ł ich s ły s zeć, b y li s ami jed n i w wielk im p u s ty m d o mu , mo g li p o zwo lić s o b ie n a ws zy s tk o . J ęk i ro zb rzmiewały w cały m d o mu , o d g ięła g ło wę d o ty łu , zacis n ęła p o wiek i i b łag ała g o co u d erzen ie: – Bierz mn ie, Rau l, k o ch an y … Bierz… J es tem two ja… Oo o o ch , g łęb iej, k o ch an y mó j… M o cn iej, o o o ch tak , tak , właś n ie tak , o mó j Bo że… M o cn iej, Rau l, mo cn iej, o o o o ch … Oo o o ch … – n ie b y ła ju ż w s tan ie s zep tać, ty lk o jęczała co raz g ło ś n iej, jak b y zad awał jej n iezn o ś n y b ó l, a n ie ro zk o s z. Wres zcie p o tężn y s p azm s zarp n ął jej ciałem. Raz, d ru g i, trzeci. Zacis n ęła u d a n a jeg o lęd źwiach i s zarp iąc b io d rami w p rzó d i w ty ł, p rzeży wała ek s tazę, k rzy cząc. On wb ił s ię w n ią g łęb o k o jes zcze k ilk a razy i też d o s zed ł, zacis k ając zęb y z cały ch s ił, b y n ie wy d ać z s ieb ie an i jed n eg o d źwięk u . Trzy mał ją p o tem, zwis ającą b ezwład n ie w jeg o ramio n ach , d łu g ą ch wilę… Wres zcie o d erwali s ię o d s ieb ie. Zajrzeli s o b ie w o czy , jes zcze zamg lo n e o d n ied awn eg o o rg azmu . On zaś miał s ię cich o , ty m s wo im n is k im s ek s o wn y m

ś miech em. – Gd y b y m miał wy b ierać międ zy to b ą a VillaRo s ą… – zaczął, p o wracając d o ich ro zmo wy . – Wy b rałb y ś VillaRo s ę, ty d ran iu – wp ad ła mu w s ło wo i trzep n ęła g o d ło n ią w ramię. – Patrz, co ze mn ą wy rab ias z. – Ws k azała n a p o miętą s u k ien k ę. – Wy n ag ro d zę ci to – ro zejrzał s ię za p o rtfelem, ale Wero n ik a trzep n ęła g o p o raz d ru g i. – Nie ch cę two ich p ien ięd zy ! – A czeg o ch ces z? – d ro czy ł s ię z n ią, zas p o k o jo n y i s y ty . – Cieb ie – s zep n ęła, cału jąc g o p ro s to w u s ta. Od d ał p o cału n ek , len iwie, p ewn y jej u czu ć d o s ieb ie. Bawił s ię ch wilę jej warg ami i języ k iem, p rzy trzy mu jąc p ełn ą g arś cią jej wło s y , tak jak u wielb iała, wres zcie ro zwarł g arś ć, zamias t teg o u jmu jąc jej twarz w g o rące d ło n ie. – Wy jd ź za mn ie – p o p ro s ił. Wero n ik a zn ieru ch o miała. J ej p o wied ział?!

o czy

ro zs zerzy ło

n ied o wierzan ie.

Co

on

– Wy jd ź za mn ie – p o wtó rzy ł. – T-to żart? – zająk n ęła s ię. – Nie ś miałb y w ten s p o s ó b z cieb ie żarto wać. Przez n iemal d wad zieś cia lat marzy łem o k o b iecie tak iej jak ty . O to b ie, Wero n ik o . Nie ch cę cię s tracić, więc p ro s zę: zo s tań mo ją żo n ą. Os trzeg am jed n o cześ n ie – w ty m mo men cie n ap arł n a n ią cały m ciałem – że n ie wy p u s zczę cię d o tąd , aż s ię n ie zg o d zis z. Będ ę cię to rtu ro wał d ło n ią, języ k iem i czy mś jes zcze, zaraz s ię p rzek o n as z, w jak i s p o s ó b , d o p ó k i n ie p o wies z: tak . Zs u n ął d ło ń p o jej p iers i n iżej, tam g d zie p rzed ch wilą d o zn ał s p ełn ien ia. Zag łęb ił p alce w jej g o rące, wilg o tn e wn ętrze i zaczął p o ru s zać n imi d elik atn ie w p rzó d i w ty ł. Zareag o wała n aty ch mias t, zn ó w g o p rag n ąc. Zarzu ciła mu ręce n a s zy ję, wtu liła twarz w zag łęb ien ie międ zy jeg o s zy ją a o b o jczy k iem i wy s zep tała p rzez łzy , k tó re n ie wied zieć k ied y n ap ły n ęły jej d o o czu : – Tak , Rau l, tak , p o trzy k ro ć, p o ty s iąck ro ć tak ! Ko ch am cię, o o o o ch … ty lk o p ro s zę, n ie ró b mi teg o zn ó w! Oo o ch … n o d o b rze, ró b …

ROZDZIAŁ XVIII

ięk n y , lś n iący b ielą jach t d alek o mo rs k i wp ły wał d o p rzy s tan i w VillaRo s ie, o czek iwan y p rzez Rau la i Wero n ik ę i d y s k retn ie s k an o wan y p rzez lu d zi J o h an n es a Smith a, jak ws zy s tk o , co p o ten cjaln ie mo g ło zag rażać mies zk ań co m

P

p o s iad ło ś ci. Ale n a p o k ład zie Seren ity b y li p rzy jaciele, n ie wro g o wie! Tris tan s tał n a d zio b ie, trzy mając M arie za ręk ę. Os ło n ił o czy o d s ło ń ca i p o żerał wzro k iem miejs ce, o k tó ry m ty le s ły s zał, a jes zcze więcej s o b ie wy o b rażał. Pięk n o d o mu , wzn o s ząceg o s ię n a p ó łwy s p ie, k tó ry to n ął w k wiatach i zielen i, p rzes zło jed n ak jeg o wy o b rażen ia. Zap rag n ął p rzy b ić d o p rzy s tan i raz n a zaws ze i n ig d zie s ię s tąd n ie ru s zać. O ile b ęd zie miał u b o k u M arie So lay , rzecz jas n a. Dziewczy n a ró wn ież p atrzy ła s zero k o zap ierający d ech w p iers iach k rajo b raz.

o twarty mi

o czami

na

ws p an iały ,

J ach t p rzy b ił łag o d n ie d o b rzeg u , Tris tan zes k o czy ł n a p o mo s t, p rzy wiązał cu mę d o u ch wy tu i… wp ad ł w o b jęcia o jca. Uś cis n ęli s ię s erd eczn iej n iż zwy k le, ale w n as tęp n ej s ek u n d zie co fn ęli s ię o k ro k , o b aj tak s amo zmies zan i s wo ją wy lewn o ś cią. – Cies zę s ię, że jes teś cały i zd ro wy , s y n u – o d ezwał s ię Rau l, mierząc ch ło p ak a u ważn y m s p o jrzen iem. – Ran a n a ramien iu s ię zag o iła? – J u ż p rawie. Dro b iazg . – Od wró cił s ię i p o mó g ł zejś ć z p o k ład u s p ło n io n ej z n iep o k o ju , jak zo s tan ie tu taj p rzy jęta, d ziewczy n ie. – Po zwó l, że ci p rzed s tawię M arie So lay . M arie, to mó j o jciec, Rau l d e Lu ca. Przez s u ro wą twarz mężczy zn y p rzemk n ął u ś miech . On a, M arie, b y ła tak p o d o b n a d o So n i, g d y ta p o raz p ierws zy zawitała w VillaRo s ie… ! Gd y b y zamk n ął o czy i p rzen ió s ł s ię w wy o b raźn i d o tamty ch d n i, mó g łb y p rzy rzec, że to So n ię ma p rzed s o b ą… Tak s amo p ięk n a, s zczu p ła twarz, o czy , k tó re s k rad ły b arwę n ieb u , wło s y b ły s zczące w s ło ń cu n iczy m s zczere zło to i u ś miech , n ieś miały , p y tający … I jes zcze rzęs y , k tó re rzu ciły cień n a p o liczk i, g d y d ziewczy n a s p u ś ciła wzro k p o d jeg o

u ważn y m s p o jrzen iem. – Witaj w d o mu , M arie – o d ezwał s ię łag o d n ie, z n ieu d awan ą s erd eczn o ś cią. Od razu p o wes elała. – To n ap rawd ę b ęd zie mó j d o m? J es t tak i p ięk n y … ! – Rzeczy wiś cie n iczeg o s o b ie – o d ezwał s ię Ariel, k tó ry właś n ie zs zed ł z trap u , wy ciąg ając d o Rau la ręk ę. Rau l u ś cis n ął ją s iln ie, z wd zięczn o ś cią. – Dzięk i za o calen ie s k ó ry ty m d wo jg u . – Cała p rzy jemn o ś ć p o mo jej s tro n ie. Dan k a, to p rzy jaciel mo jeg o p rzy jaciela, a two jeg o n ies fo rn eg o b rata, leg en d arn y Rau l d e Lu ca – p rzed s tawił g o żo n ie. Dan k a u ś miech n ęła s ię d o Rau la z o d ro b in ą rezerwy . „Co za facet… !” – wes tch n ęła jed n o cześ n ie w d u ch u . Do b rze, że o n a ma s wo jeg o Ariela, b o n ap rawd ę b y ło b y tru d n o n ie zak o ch ać s ię w k imś tak czaru jący m i p rzy s to jn y m jak Rau l d e Lu ca. Wero n ik a, s to jąca n ieco z ty łu , mu s iała jed n ak d o jrzeć mimo wo ln y zach wy t w o czach n iezn ajo mej, b o u ś miech n ęła s ię d o n iej ze zro zu mien iem. Nie b y ła o Rau la zazd ro s n a. To n ie b y ł ty p faceta, k tó ry p o leci n a in n ą, g d y jes t zak o ch an y w n iej, Wero n ice. A że b y ł zak o ch an y , d ał temu d o wó d jes zcze ch wilę p rzed wy jś ciem n a p rzy s tań . Do teraz czu ła p alący d o ty k jeg o d ło n i tam. Zaru mien iła s ię, s p u ś ciła wzro k n iczy m p en s jo n ark a. Dan k a p o czu ła, że ju ż lu b i tę u ro czą, ru d o wło s ą An ię z Zielo n eg o Wzg ó rza… – M acie o ch o tę n a o b iad czy co ś lżejs zeg o ? – Rau l, g d y ws zy s cy zo s tali s o b ie p rzed s tawien i, zap ro s ił ich g es tem d ło n i d o jeep ó w zap ark o wan y ch p rzy p rzy s tan i. – Po rząd n y o b iad , s tary – o d p arł Ariel. – Wo mitu ję zu p k ami z p ro s zk u ! – J a ci d am zu p k i z p ro s zk u ! – zb u lwers o wała s ię Dan k a. – Ilek ro ć p rzy b ijaliś my d o p o rtu , wy s y łałeś mn ie n a zak u p y , a p o tem s tałam p ó ł d n ia p rzy g arach ! Co za n iewd zięczn ik ! I k łamca! Ariel zaś miał s ię, u n ik ając cio s ó w d ro b n ej p ięś ci. – Ko ch am cię, n awet jak s ię zło ś cis z. – Po s łał żo n ie b u ziak a. Ta p ry ch n ęła jak ro zzło s zczo n a k o tk a. Wero n ik a z Rau lem n ie mieli wątp liwo ś ci, że o b o je b ęd ą u ro czy mi g o ś ćmi…

Wieczo rem, g d y Dan k a z Arielem, M arie i Tris tan p o s zli d o s wo ich s y p ialn i, zmo rd o wan i d zies ięcio d n io wą p o d ró żą, Wero n ik a u s iad ła n a taras ie p rzy Rau lu . – Nie p rzy p u s zczałam, że ten d o m wy d a mi s ię k ied y ś za mały – zaczęła z ro zb awien iem. – Ty lu g o ś ci n ie miałam tu n ig d y . A ty ? To p rzecież twó j d o m –

p o p rawiła s ię. – Twó j, Wero n ik o . Po wied ziałem, że ci g o p o d aru ję, g d y d o p ro wad zę s wo je s p rawy d o k o ń ca, i tak zro b ię. – A s am o d ejd zies z? Nie ch cę. VillaRo s a b ez cieb ie b ęd zie ty lk o czterema ś cian ami, ch o ć lu k s u s o wy mi, mu s zę p rzy zn ać. J ed n ak żad n y m lu k s u s em n ie zap ełn ię p u s tk i, g d y zn ik n ies z z mo jeg o ży cia. – Nie zamierzam zn ik ać – o b ru s zy ł s ię. – Nie p o to zmu s iłem cię tą o to d ło n ią d o p rzy jęcia o ś wiad czy n , b y teraz zn ik ać. Uk ry ła twarz n a jeg o p iers i, zaru mien io n a n a ws p o mn ien ie, jak ją zmu s zał… – Ale mi p o zwo lis z? – zap y tała. – Na co ? Teraz ty ch ces z mn ie d o czeg o ś zmu s ić? Ró wn ież d ło n ią? – M o że… a mo że ty m razem czy m in n y m… – u n io s ła n ań b ły s zczące w ciemn o ś ci o czy . Po ch y lił s ię i p o cało wał jej p ro wo k u jąco u ś miech n ięte u s ta. – Dłu g o b ęd ę s ię b ro n ił, żeb y ś d łu g o mu s iała mn ie zmu s zać – wy mru czał. – M o g ę zacząć ju ż teraz – wy s zep tała, p o ch y lając s ię k u jeg o lęd źwio m. – Nie ch ces z wied zieć, o co p ro s zę? – Nie. Zg ad zam s ię n a ws zy s tk o …

Piętn aś cie min u t p ó źn iej ju ż n ie b y ł teg o tak i p ewien . – To ty lk o d wa-trzy d n i – p o wtó rzy ła, wid ząc g ry mas n iech ęci n a jeg o twarzy . – Załatwię s wo je s p rawy – n ie p o wied ziała mu , że to b ard ziej jeg o s p rawy – i o d razu wracam. Nie zd ąży s z za mn ą n awet zatęs k n ić! Tęs k n ię, g d y zn ik as z mi n a mo men t z o czu – p rzemk n ęło mu p rzez my ś l, a n a g ło s o d p o wied ział: – Po za g ran icami VillaRo s y n ie jes teś tak b ezp ieczn a jak tu taj. – Nig d zie n ie jes teś my d o k o ń ca b ezp ieczn i – zau waży ła łag o d n ie. – A to n ie mn ie ś cig ają, ty lk o Rau la d e Lu k ę. – Dźg n ęła g o p alcem w mo s tek . – Na lo g ik ę b io rąc, im d alej o d cieb ie, ty m b ezp ieczn iej. Nie miał n a to o d p o wied zi. Zaraz p o k o lacji Ariel zad ał mu p o d o b n e p y tan ie: s k o ro to Rau l jes t zwierzy n ą ło wn ą d la czło wiek a p o k ro ju Co jo n a, d laczeg o ś ciąg a d o s ieb ie s y n a i p o d o p ieczn ą? Czy n ie ro zs ąd n iej b y ło b y u k ry ć g d zieś d zieciak i, d o p ó k i Co jo n o wi n ie p rzy d arzy s ię ś mierteln y wy p ad ek ? M imo ws zy s tk o Rau l u ważał, że w VillaRo s ie n ic n ik o mu n ie g ro zi. Wed rzeć s ię d o willi mo żn a b y ło ty lk o o d s tro n y mo rza. Alb o wziąć p o s iad ło ś ć s ztu rmem. Na to

o s tatn ie n ik t b y s ię n ie zd ecy d o wał, jeś li n ie ch ciał zad zierać z s iłami s p ecjaln y mi USA, a o d s tro n y mo rza, p atro lo wan eg o p rzez o we s iły , n ik t n iezap ro s zo n y ró wn ież s ię tu n ie d o s tan ie. – Nie zatrzy mam cię s iłą, n ie jes teś mo im więźn iem, ale n a lo tn is k o o d wio zę cię o s o b iś cie. I d o p iln u ję, b y ś wes zła cała i zd ro wa n a p o k ład s amo lo tu lecąceg o p ro s to d o Wars zawy . Kiwn ęła g ło wą zad o wo lo n a. M iała wp rawd zie s wo je p lan y d o ty czące teg o wy jazd u , ale Rau l n ie mu s i ich zn ać! Wy mk n ie s ię z d o mu jes zcze tej n o cy , b o n ajb liżs zy s amo lo t d o An taly i ma za p arę g o d zin , w p o łu d n ie b ęd zie w Wars zawie i n im Rau l zd ąży s ię s tęs k n ić, czy n ie d aj Bo że zacząć ro zg ląd ać za in n ą k an d y d atk ą n a żo n ę, o n a, Wero n ik a, ju ż b ęd zie z p o wro tem!

Zro b iła d o k ład n ie to , co zap lan o wała. M o że z wy jątk iem n iezau ważaln eg o wy mk n ięcia s ię z Villa​R o s y . W mo men cie g d y jej s reb rn a, n iewielk a mazd a p rzejech ała p rzez b ramę, Rau l d o s tał meld u n ek : – Pan i Wero n ik a wy jeżd ża z VillaRo s y , jak ieś ro zk azy ? – Ows zem, es k o rtu jcie ją d y s k retn ie tam, d o k ąd s ię u d aje, p rawd o p o d o b n ie n a lo tn is k o , i p rzy p iln u jcie, b y b ezp ieczn ie ws iad ła d o s amo lo tu . M am n ad zieję, że p o leci p ro s to d o Po ls k i. Gd y ek ran in terk o mu zg as ł, p o k ręcił g ło wą i wes tch n ął. Tak a u cieczk a w ś ro d k u n o cy co ś mu p rzy p o mn iała: So n ię i jej n iep o ws trzy my wan y p ęd k u wo ln o ś ci. Na s zczęś cie Wero n ik a, jeś li ju ż miała u ciek ać, to d o n ieg o , Rau la, i d o Villa​R o s y , a n ie w p rzeciwn y m k ieru n k u . Właś ciwie d o b rze s ię s tało , że o n a b ęd zie b ezp ieczn a w Po ls ce, b o za trzy d n i miała s ię tu , w VillaRo s ie, p o jawić jad o wita żmija. A Rau l n ie ch ciał b ez p o trzeb y n arażać n a s p o tk an ie z Co jo n em n ik o g o więcej n iż s ieb ie. I Tris tan a. Bo s y n , jeg o celn e o k o i p ewn a b ro ń b ęd ą mu p o trzeb n e.

Przez cały n as tęp n y d zień Ariel z Dan k ą i M arie wy g rzewali s ię n a p laży , wielb iąc n ieo mal s tały ląd p o d s to p ami, zaś Rau l z Tris tan em… o n i n ie mieli czas u d o s tracen ia. Omó wić p lan A, o mó wić p lan B i k o lejn e, s p rawd zić b ro ń , p rzes trzelać ją n a s trzeln icy w p o b liżu p rzy s tan i, p o ro zs tawiać lu d zi, u p ewn ić s ię, że o b aj wied zą, g d zie k to ma b y ć… M o że p rzes ad zali z o s tro żn o ś cią, ale lep iej p rzecen ić wro g a, n iż g o n ie d o cen ić. O ty m Rau l d o b rze p amiętał, a jeś li k ied y k o lwiek b y zap o mn iał,

b lizn y p o k u lach , d wie w o k o licach s erca i trzecia n ad wątro b ą, k tó re o g ląd ał co d zien n ie w lu s trze, p rzed k ąp ielą i p o n iej, s zy b k o b y mu p rzy p o mn iały , jak to jes t właś n ie zlek ceważy ć wro g a… Wieczo rem wy p ili z g o ś ćmi p o k ielis zk u d o b reg o alk o h o lu i ro zes zli s ię d o s wo ich s y p ialn i. Nieo mal ws zy s cy . Bo w s alo n ie n a d o le zo s tała M arie z Tris tan em. Przez d łu g i k wad ran s s ied zieli z d ala o d s ieb ie, u d ając p rzed k ażd y m, k to n ie s p ęd ził z n imi d zies ięciu d n i n a n iewielk iej mimo ws zy s tk o ło d zi, że s ą d la s ieb ie n iczy m więcej n iż p arą p rzy jació ł. Sio s trą i b ratem, jak s o b ie teg o ży czy ł Rau l. Teraz zaś , g d y s alo n o p u s to s zał, g d zieś z p iętra d o b ieg ał jes zcze s zu m p ry s zn ica, ale i o n w k o ń cu u cich ł… teraz M arie mo g ła wres zcie p o d erwać s ię z k an ap y , p o d b iec n a p alcach d o Tris tan a, u s iąś ć mu n a k o lan ach i zacząć cało wać jeg o u s ta, tak s amo s p rag n io n e jej. Nie p rzery wali, d o p ó k i o b o jg u s tarczy ło o d d ech u . Do p iero wted y Tris tan o d s u n ął s ię o d ro b in ę, u jął twarz d ziewczy n y w d ło n ie i zap atrzy ł s ię w jej o czy , w p ó łmro k u s alo n u ciemn o n ieb ies k ie i b ły s zczące n iczy m s zafiry . – Zró b my to d zis iaj – wy s zep tała g o rączk o wo . – J u ż n ie jes teś my n a ło d zi Ariela. J es teś my w two im d o mu . M as z p rawo … zap ro s ić mn ie d o s wo jej s y p ialn i n a całą n o c, a n awet i n a d łu żej. J es tem p ełn o letn ia, s ama zd ecy d u ję, k o mu i k ied y s ię o d d am… Przerwał jej p o cału n k iem. Och , jak p rag n ął zro b ić to , d o czeg o g o n amawiała. By ło b y to tak ie p ro s te: p rzemk n ąć d o s y p ialn i, zatrzas n ąć d rzwi n a k lu cz i k o ch ać s ię z n ią, k o ch ać p rzez całą n o c, aż p o ś wit, n ie p rzes tawać an i n a ch wilę, b rać ro zk o s z i d awać ro zk o s z, właś n ie tej d ziewczy n ie, M arie So lay , jeg o miło ś ci… A jed n ak mu s iał o d mó wić. Gd y zo s tan ą w d o mu s ami, mo że wted y , ale jes zcze n ie d ziś . Po k ręcił g ło wą, s p u s zczając wzro k . J ak jej to wy tłu maczy ć, b y n ie p o czu ła s ię o d rzu co n a? Un io s ła s ię n ag le i u s iad ła mu n a k o lan ach o k rak iem. Sap n ął ty lk o . Nap arła lęd źwiami n a jeg o męs k o ś ć, k tó ra o d p ierws zeg o p o cału n k u d o mag ała s ię czeg o ś więcej, a g d y mimo to n ie p o rwał jej w ramio n a, n ie zło ży ł n a k an ap ie, n ie p o d win ął s u k ien k i i p o p ro s tu jej, M arie, s o b ie n ie wziął, zaczęła s ię p o ru s zać, zmy s ło wo , u wo d ziciels k o , p atrząc p ro s to w jeg o zo g ro mn iałe źren ice. – M arie – wy d u s ił. – To s ię mo że źle s k o ń czy ć… – Po k aż, jak ch ciałb y ś zacząć… i s k o ń czy ć… – wy s zep tała i n acis n ęła jes zcze mo cn iej. Niemal czu ła g o w s o b ie. Naraz i ją ta g ra, k tó ra miała b y ć ty lk o g rą, zaczęła

p o n o s ić jak wted y , n a jach cie. Po ch y liła s ię k u n iemu , o d n alazła jeg o u s ta. Zaczął ją cało wać w ry tm jej ru ch ó w, zach łan n ie, mo cn o , n iemal z n ien awiś cią za to , co o n a z n im ro b i. By ł co raz b liżej, ale… o n ieee, M arie… n ie mo żemy s ię k o ch ać, jes zcze n ie tak , jak o b o je teg o p rag n iemy , ale p o k ażę ci, jak ja p o trafię k o ch ać k o b ietę… Po d erwał s ię tak g wałto wn ie, że s p ad łab y , g d y b y jed n o cześ n ie n ie p o rwał jej n a ręce. Ch wilę p ó źn iej p o s ad ził ją n a s wo im miejs cu , a s am u k ląk ł międ zy jej k o lan ami. Ws u n ął d ło n ie p o d jej majteczk i. J es zcze raz zap y tał ją wzro k iem, czy n ap rawd ę teg o ch ce. Kiwn ęła s zy b k o , z d etermin acją g ło wą i zamk n ęła o czy . Gd y jed n y m ru ch em zd arł z n iej wąs k i k awałek k o ro n k i, o d ru ch o wo p ró b o wała zacis n ąć u d a, ale n ie p o zwo lił n a to , p rzy trzy mu jąc je d ło ń mi s iln ie, n iemal b ezwzg lęd n ie. Uleg ła. Przes tała walczy ć. Os u n ęła s ię n a o p arcie k an ap y , p o d d ając mu s wo ją in ty mn o ś ć. Ciemn o ró żo wą i d ziewiczą. Po ch y lił s ię i mu s n ął d elik atn e p łatk i języ k iem. J ęk n ęła cich u tk o , jes zcze n ie wied ząc, czy b ard ziej s ię b o i, czy b ard ziej p rag n ie. Zag łęb ił warg i w jej wilg o tn e ciep ło , o d n alazł n ab rzmiałą łech taczk ę i zaczął s s ać. M arie wp lo tła p alce w jeg o wło s y i p rzy ciąg n ęła g o jes zcze s iln iej, b y ro b ił to … d o k ład n ie tak … o ch , tak … jes zcze mo cn iej… i s zy b ciej… J eg o języ k i warg i d o p ro wad zały d ziewczy n ę d o o b łęd u . M u s iał zatk ać jej u s ta d ło n ią, b o zaczęła p o jęk iwać co raz g ło ś n iej, n ie zd ając s o b ie z teg o s p rawy . J ęzy k tań czy ł w jej wn ętrzu , warg i s s ały n iep rzerwan ie, zaczęła n iek o n tro lo wan ie p o d rzu cać b io d rami w ry tm ty ch p ies zczo t. Nag le wb iła zęb y w jeg o d ło ń , wy g ięła s ię w łu k , a jej ciałem ws trząs n ął s p azm ro zk o s zy . I jes zcze jed en . Trwała tak p rzez p arę u d erzeń s erca, p o czy m o p ad ła n a k an ap ę, n iemal tracąc p rzy to mn o ś ć o d o rg azmu , jak ieg o n ie p rzeży ła jes zcze n ig d y . Tris tan wp atry wał s ię w d rg ające p o wiek i d ziewczy n y , w u s ta, u ło żo n e w jeg o imię, w s zczu p łe, p ięk n e ciało , k tó remu d ał p rzed ch wilą ty le ro zk o s zy , i… czu ł tak ą miło ś ć, że to aż b o lało . Nawet n ie fizy czn ą, ch o ć o ws zem, s am p rag n ął s p ełn ien ia. Czu ł, że k o ch a M arie cały m s ercem i całą d u s zą. I b y ł p ewien jed n eg o : to ta k o b ieta. To M arie zo s tała mu p rzezn aczo n a. Żad n ej in n ej tak n ie k o ch ał i n ie p o k o ch a. Ty lk o tę. Un io s ła p o wo li p o wiek i i wy s zep tała: – Ko ch am cię. A p o p aru d łu g ich ch wilach , g d y trzy mał ją w ramio n ach , z p o wro tem u b ran ą, i g ład ził p o wło s ach , d o d ała: – J eżeli zap y tas z mn ie jes zcze raz, o d p o wiem: tak .

Zaczęło ś witać, a o n i jes zcze s ię s o b ą n ie n as y cili. Ko ch ał M arie tak jak p o p rzed n io jes zcze k ilk a razy , d o p ó k i o n a n ie p o p ro s iła o lito ś ć, a p o tem s ied zieli wtu len i w s ieb ie, p o p ro s tu cies ząc s ię s wo ją b lis k o ś cią. – Ch cę ci co ś p o d aro wać n a p amiątk ę tej n o cy – o d ezwał s ię n ag le p ó łg ło s em. Un io s ła n ań ro zk o ch an e s p o jrzen ie. – Dałeś mi wy s tarczająco wiele… Ws tał, p o d s zed ł d o lap to p a, n a k tó ry m częs to p raco wał o jciec, o d n alazł p ewien p lik i włączy ł g ło ś n ik i. Przez s alo n p o p ły n ęły s ło d k ie d źwięk i melo d ii… M arie wy p ro s to wała s ię n ag le. Ta p io s en k a… ! Tak zn ajo ma… Ws tała i p o d b ieg ła d o Tris tan a. – To u lu b io n a p io s en k a mo jej mamy ! Ale s łu ch ała jej ty lk o wted y , g d y taty n ie b y ło w d o mu . Sk ąd ją zn as z? – M ó j o jciec też ją lu b ił. Słu ch ał jej częs to , g d y my ś lał, że jes t s am. Wtu len i w s ieb ie zaczęli k o ły s ać s ię w ry tm melo d ii, s łu ch ając p ierws zy ch s łó w Harry ’eg o Nils s o n a, ś p iewan y ch n is k im, zmy s ło wy m g ło s em: No, I can’t forget this evening Or your face as you were leaving. – Tris tan , co ty wy p rawias z?! – ro zleg ł s ię n ag le o s try g ło s Rau la. Od s k o czy li o d s ieb ie o d ru ch o wo , ale ju ż w n as tęp n ej ch wili Tris tan o b jął M arie o b ro n n y m g es tem, u n o s ząc wy zy wająco p o d b ró d ek . Rau l s tał n a p ro g u s alo n u , p o b lad ły z fu rii. Nie wied ział, czy b ard ziej wk u rzy ło g o to , że jeg o s y n lep i s ię w ś ro d k u n o cy d o M arie, czy to , że włączy li tę właś n ie p io s en k ę. Gd y ją s ły s zał, wid ział s ieb ie i So n ię! Ten u twó r b y ł p o ś więco n y jej p amięci! Nik t n ie miał d o n ieg o p rawa! By ł w jeg o d o mu zak azan y ! Po d s zed ł d o lap to p a i zatrzas n ął g o . Zn ó w p atrzy ł n a s y n a p ełn y m g n iewu wzro k iem. – To two ja siostra! Zap o mn iałeś ? Ch ło p ak zro b ił k ro k d o p rzo d u , mru żąc o czy z n aras tającej zło ś ci. – Ch y b a ty o czy mś zap o mn iałeś , o jcze – zaczął jes zcze w miarę s p o k o jn ie. – M arie nie jest mo ją s io s trą. – Umawialiś my s ię – o d p arł Rau l to n em, k tó ry b rzmiał jak p o mru k b u rzy . – M as z trak to wać M arie jak ro d zo n ą s io s trę. Ty mczas em wid zę, że n ie p o trafis z u trzy mać łap p rzy s o b ie…

– J a też n ie – zau waży ła d ziewczy n a n ieś miało , ale i tro ch ę zad zio rn ie. Zamierzała b ro n ić Tris tan a! Właś n ie tak ! – Z to b ą, mo ja p an n o , p o ro zmawiam in n y m razem. Nie zap o mn ę zap y tać p rzy ty m, co p o wied zielib y two i ro d zice, g d y b y zo b aczy li cieb ie tu taj, w p u s ty m d o mu , w o b jęciach mo jeg o s y n a, k tó ry p rzy rzek ł cię ch ro n ić! – I ch ro n ił! Gd y b y n ie Tris tan , n ie b y ło b y mn ie teraz! Gwałciłb y mn ie zb ir Co jo n a alb o o n s am! J a o ty m wiem i ty p o win ien eś o ty m wied zieć! J es tem win n a Tris tan o wi wd zięczn o ś ć… – A o n tę two ją wd zięczn o ś ć w ten s p o s ó b wy k o rzy s tu je? Tris tan p o b lad ł i zro b ił k o lejn y k ro k d o p rzo d u . J es zcze jed n o s ło wo – o s trzeg ał Rau la b ezg ło ś n ie – jes zcze jed n o o b raźliwe s ło wo i rzu cę ci s ię d o g ard ła, o jcze. – M arie jes t mo ją n arzeczo n ą – o d rzek ł, n ad al n ad s o b ą p an u jąc. – Po p ro s iłem ją o ręk ę, a o n a s ię zg o d ziła. Rau l o n iemiał. Teg o s ię n ie s p o d ziewał… Ows zem, s zczen iack ie zau ro czen ie, o ws zem, wd zięczn o ś ć o calo n ej k s iężn iczk i d la k s ięcia, k tó ry wy rwał ją z łap o p rawcy , ale… n arzeczeń s two ? Ślu b ?! Ch y b a co ś g o o min ęło … Nie zd ając s o b ie z teg o s p rawy , p o wtó rzy ł te s ło wa n a g ło s . Tris tan , wciąż g o tu jąc s ię z wś ciek ło ś ci, ch ciał je o d p o wied n io zrip o s to wać, ale M arie… ro ześ miała s ię n ag le. Serd eczn ie, d źwięczn ie, u ro czo . – Rzeczy wiś cie s p o ro cię o min ęło . J eg o s p o jrzen ie złag o d n iało . By ła tak p o d o b n a d o So n i… Ale jed n o cześ n ie p o zo s tała s o b ą, k imś zu p ełn ie in n y m, M arie So lay . – M ó wis z s erio czy p ró b u jes z my d lić mi o czy ? – zwró cił s ię s u ro wy m g ło s em d o s y n a. – Rzeczy wiś cie zamierzas z p o ś lu b ić tę d ziewczy n ę? Przecież M arie to jes zcze d zieck o ! – Nie jes tem d zieck iem! – zap ro tes to wała o b u rzo n a. – So n ia b y ła w jej wiek u , k ied y tu p rzy b y ła, p rawd a? – zap y tał n iewin n ie Tris tan . Rau lo wi n ie p o zo s tało n ic in n eg o , jak p rzy tak n ąć. – Najp ierw p o p ro s iłeś ją o ręk ę, a p o tem zaciąg n ąłeś d o łó żk a czy o d wro tn ie? – Tris !!! – Tak ty lk o p y tam – o d p arł ch ło p ak , p atrząc n a o jca z k p iący m u ś miech em. – J a u czciwie s ię M arie o ś wiad czy łem i jeżeli ch ces z wied zieć, n ad al jes t d ziewiczo czy s ta. – Tris !!! – ty m razem to o n a k rzy k n ęła, zas łan iając twarz d ło ń mi, zaws ty d zo n a d o

g ran ic. – Błag am, s k o ń czmy to i ro zejd źmy s ię d o s wo ich s y p ialn i. – Gło s ro zs ąd k u – mru k n ął Rau l. – M am n ad zieję, że d o ś lu b u p o traficie p o ws trzy mać s ię o d … – M ając tak i p rzy k ład … – wp ad ł mu w s ło wo Tris tan z ty m s amy m k p iący m u ś mies zk iem. Rau l o d wró cił s ię n a p ięcie i ru s zy ł d o s ch o d ó w n a p iętro , ale mu s iał mieć o s tatn ie zd an ie: – Z to b ą, Tris , jes zcze n a te tematy p o ro zmawiam. Ch ło p ak p ars k n ął ś miech em. – O s ek s ie wiem ws zy s tk o , tato . Rau l p o s łał mu wś ciek łe s p o jrzen ie i… mu s iał s ię u ś miech n ąć, ch o ciaż d o k o ń ca ch ciał zach o wać s u ro wą min ę. Ko ch ał teg o ch ło p ak a i wy b aczy łb y mu wiele, jeś li n ie ws zy s tk o . By ł jeg o p ewien tak jak s ieb ie: żad en z n ich n ie p o trafiłb y s k rzy wd zić k o b iety , k tó rą k o ch a. Nie o g ląd ając s ię więcej n a ty ch d wo je, zn ik n ął n a s ch o d ach .

ROZDZIAŁ XIX

y d arzen ia o s tatn iej n o cy p o s zły – ch wilo wo b y ć mo że – w n iep amięć. Przed n imi d wo ma, Rau lem i jeg o s y n em, s tało p o ważn e zad an ie, k tó remu ramię w ramię mu s ieli s p ro s tać. Nie b y ło mo wy o g łu p ich n ies n as k ach czy d ąs ach , s k o ro

W

wch o d ziło w g rę ży cie jed n eg o z n ich , a mo że ich o b u . Zaraz p o ś n iad an iu Rau l zap ro p o n o wał więc g o ś cio m cało d n io wą wy cieczk ę d o Ky ren ii n a n ieo g ran iczo n e żad n ą k wo tą zak u p y – rząd Stan ó w Zjed n o czo n y ch fu n d u je – s y n a zaś zab rał n a s trzeln icę. I d o p iero d ał p o p is … – Niezły jes teś , tato – mru k n ął Tris tan , p atrząc p rzez lo rn etk ę n a tarczę s trzeln iczą. – Cały mag azy n ek w celu . Rau l o p u ś cił ręk ę z s ig s au erem i u ś miech n ął s ię z n ieu k ry wan ą d u mą. Strzelał ró wn ie d o b rze co jeg o d wu d zies to d wu letn i s y n . By ł ró wn ie s zy b k i. Ko n d y cją ró wn ież Tris tan o wi n ie u s tęp o wał. I n ie miał tu n a my ś li jed y n ie b ieg ó w p rzełajo wy ch . Taaak … mimo p ięćd zies ięciu p aru lat Rau l d e Lu ca p o zo s tał s tu p ro cen to wy m mężczy zn ą. Ciało , tren o wan e b ez lito ś ci p rzez ws zy s tk ie te lata, jes zcze d łu g o g o n ie zawied zie. – Teraz ty p o k aż, co p o trafis z – p o d ał p is to let s y n o wi. Ten u jął b ro ń w o b ie d ło n ie i n iemal n ie mierząc, z jak ąś n ieu ch wy tn ą eleg an cją, a mo że b y ła to n o n s zalan cja mło d eg o , p ewn eg o s ieb ie mężczy zn y , o d d ał s zy b k o , b ard zo s zy b k o , s zes n aś cie s trzałó w. Rau l g wizd n ął cich o . Ws zy s tk ie w celu . Tak jak u n ieg o . Klep n ął s y n a z u zn an iem w ramię. – Wracajmy d o d o mu . Ru s zy li n o g a za n o g ą, n ig d zie s ię n ie s p ies ząc, w s tro n ę VillaRo s y , k tó ra s tała s k ąp an a w p ro mien iach zach o d ząceg o s ło ń ca, zach wy cająca jak zaws ze. J es zcze teg o s ameg o d n ia, g d y Tris tan p o jawił s ię w Villa​R o s ie, p o raz p ierws zy o mó wili z o jcem, jak ró wn y z ró wn y m, p lan wizy ty Co jo n a. Ch ło p ak n ie s p o tk ał teg o ty p a twarzą w twarz, ale p o zn ał n a włas n ej s k ó rze, d o czeg o zd o ln i s ą jeg o

s iep acze. Dals zy ch in fo rmacji d o s tarczy ła d ziś n ad ran em Wero n ik a, p rzy s y łając Rau lo wi p lik z k ilk o ma zd an iami n a temat Czło wiek a Bez Twarzy . By ło tam p arę cen n y ch ws k azó wek : jak ą b ro n ią s ię p o s łu g u je, jak ie k o n tak ty ma w k raju i p o za g ran icami, jak wy g ląd a s tan jeg o k o n t b an k o wy ch … Ale n ajważn iejs zeg o – k im jes t – w d o s s ier zab rak ło . Nik t, n awet ś wietn y p o d o b n o h ak er, n ie p o trafił wy rwać tej in fo rmacji z trzewi in tern etu . Zu p ełn ie jak b y Czło wiek Bez Twarzy b y ł jed n o cześ n ie czło wiek iem b ez p rzes zło ś ci. A p rzecież k ażd y , b ez wy jątk u , jak ąś p o s iad a! Nie p o d o b ało s ię to Rau lo wi, ale… b ęd zie miał o k azję, b y o to zap y tać. Co jo n p o jawi s ię w VillaRo s ie jes zcze d ziś . – Tris , n ie mu s zę ci mó wić, że mo je ży cie jes t w two ich ręk ach ? – Rau l s p o jrzał n a s y n a z tak s zczeg ó ln y m wy razem twarzy , że ten n ie wied ział, czy o jciec z n ieg o k p i, czy mó wi p o ważn ie. A mo że to włas n ej ś mierci ch ciał raz jes zcze zaś miać s ię w twarz? – Nie mu s is z – o d mru k n ął ch ło p ak . – Do s k o n ale zd aję s o b ie z teg o s p rawę. Ale czy ty ró wn ież jes teś teg o ś wiad o m? Bo zd ajes z s ię ty m ws zy s tk im d o b rze b awić… – Bawi mn ie iro n ia s y tu acji. Uciek ałem p rzed s iep aczami mafii całe ży cie, b y w k o ń cu zap ro s ić ich d o s ieb ie. Do VillaRo s y . Tris tan n ic n ie p o trafił n a to o d p o wied zieć. Czu ł n aras tającą g ro zę k ażd ą k o mó rk ą ciała. Zu p ełn ie jak b y n ad VillaRo s ą zawis ło to rn ad o . Na zewn ątrz k o tłu ją s ię czarn e ch mu ry , w ś ro d k u trwa cis za. Cis za p rzed ap o k alip ty czn ą n awałn icą. Ws zy s cy to czu li. Ariel, Dan k a, M arie, że o o ch ro n ie, k tó ra o to czy ła p o s iad ło ś ć s zczeln y m, ale d y s k retn y m k o rd o n em, n ie ws p o mn ieć. Cy p ry js k ie n ieb o b y ło jed n ak b łęk itn e, b ez jed n ej ch mu rk i, s ło ń ce ro zp ies zczało mies zk ań có w p o s iad ło ś ci jak zwy k le, o d mo rza wiał p rzy jemn y , ch ło d n y wiatr, fale łas iły s ię d o s tó p o b u mężczy zn , jak b y n ik o mu n ic tu n ie zag rażało , a o n i d waj zn ajd o wali s ię n a miłej, p o p o łu d n io wej p rzech ad zce. – J es teś p ewien , że to ju ż d ziś , w n o cy ? – o d ezwał s ię Tris tan . Rau l p o k ręcił g ło wą. – Niczeg o n ie jes tem p ewien . Ale… d o my ś lam s ię, że Co jo n mo że wp aś ć w o d wied zin y właś n ie d zis iaj. Nag le Tris tan a o lś n iło . – Ro czn ica! Dwu d zies ta ro czn ica two jej „ś mierci” właś n ie tu taj, w VillaRo s ie! – Tru d n o wy b rać lep s zą d atę n a zems tę. Przez ch wilę s zli w milczen iu , k ażd y zato p io n y we włas n y ch my ś lach . – Po wtó rz jes zcze raz n as z p lan – o d ezwał s ię Rau l.

Tris tan k iwn ą g ło wą i zaczął: – Ty wy ciąg n ies z g o n a k lify , zres ztą, jeś li zn a p o s iad ło ś ć, a mu s imy zało ży ć, że p rzy g o to wał s ię d o teg o s p o tk an ia, s am zap ro p o n u je s p o tk an ie właś n ie tu taj… Tak . Klify , o d leg łe o p o n ad k ilo metr o d d o mu i o g ro d zen ia p o s iad ło ś ci, miały tę zaletę, że teren b y ł zu p ełn ie p łas k i, a wid o czn o ś ć d o ch o d ziła d o d wó ch k ilo metró w. Z tak iej zaś o d leg ło ś ci s n ajp er b y ł b ez s zan s , zaś ci, co s tali n a s k ałach , mo g li s ię czu ć całk iem b ezp ieczn ie. Nie b y ło mo żliwo ś ci p o d s łu ch an ia, o czy m ro zmawiają, n ie b y ło mo żliwo ś ci o d s trzelen ia k tó reg o ś z ro zmó wcó w, n ie b y ło ró wn ież z k lifó w u cieczk i… Do mo rza, wś ciek le tłu k ąceg o o k amien n e ś cian y , n ajeżo n eg o o s try mi s k ałami, n ik t o zd ro wy ch zmy s łach b y n ie s k ak ał. A jed n ak o n i d waj mu s ieli zn aleźć s p o s ó b , b y zap ewn ić Rau lo wi o ch ro n ę. I zn aleźli. W VillaRo s ie b y ło jed n o jed y n e miejs ce, z k tó reg o s trzelec wy b o ro wy , n ap rawd ę wy b o ro wy , mó g ł o d d ać celn y s trzał: taras n ad ap artamen tem Rau la, k tó ry d o n ied awn a zajmo wała Wero n ik a. To międ zy in n y mi d lateg o Rau l n ie n aleg ał, b y u k o ch an a k o b ieta zo s tała w d o mu – p o d jej n ieo b ecn o ś ć mó g ł wejś ć d o jej p o k o ju i s k o rzy s tać z taras u b ez zb ęd n y ch tłu maczeń . Wero n ik a b y łab y p rzerażo n a p lan o wan ą w tak mak ab ry czn y ch s zczeg ó łach ak cją. – Das z rad ę? – zap y tał s y n a, p atrząc z k lifó w w k ieru n k u d o mu . Taras zas łan iały p ió ro p u s ze p alm. Do mu n ie b y ło s tąd wid ać. Tris tan mu s iałb y u wierzy ć o jcu n a s ło wo , g d y b y p o p rzed n iej n o cy o s o b iś cie n ie s p rawd ził s wo jej p o zy cji s trzeleck iej: u ło ży ł s ię n a taras ie, p rzełączy ł n iezawo d n ą b erettę n a termo wizjer i… rzeczy wiś cie, mimo zas łan iający ch co ch wila wid o k p almo wy ch liś ci miał k lify jak n a d ło n i. By ły d alek o , mo że n awet p ó łto ra k ilo metra s tąd , ale Tris tan b y ł ś wietn y m s n ajp erem. A jeś li d o d ać d o teg o ży cie o jca, k tó re b ęd zie zależeć o d jeg o u miejętn o ś ci, n ie mó g ł ch y b ić. – Dam – u ciął k ró tk o . Nie miał n as tro ju n a p rzy jaciels k ie p o g awęd k i. Ciało ju ż teraz s p in ało s ię d o tru d n eg o zad an ia. Umy s ł an alizo wał k ażd ą mo żliwo ś ć. Wo lałb y s p ęd zić res ztę d n ia i wieczó r w s amo tn o ś ci, n iż ro zp ras zać s ię ro zmo wami z o jcem, n ad wy raz wy lu zo wan y m, jak b y to n ie o n za k ilk a g o d zin miał s tan ąć – właś ciwie b ezb ro n n y – twarzą w twarz z p s y ch o p aty czn y m mo rd ercą. – M o że jes t jes zcze czas , b y s ię wy co fać? – u s ły s zał ze zd ziwien iem włas n y g ło s . Zd awało mu s ię, że ty lk o o ty m p o my ś lał. Rau l p rzez ch wilę p atrzy ł n a mo rs k i b ezmiar. – Zmęczy ły mn ie te u cieczk i – o d p arł wres zcie.

Tak … Prag n ął zo s tać tu , w n ajp ięk n iejs zy m miejs cu n a ziemi, z Wero n ik ą. Nie o g ląd ać s ię wciąż za s ieb ie, n ie p o d ejrzewać k ażd eg o o zd rad ę, ży ć jak n o rmaln y czło wiek , mąż i o jciec, d o k o ń ca s wo ich d n i. Czy to zb y t wy g ó ro wan e ży czen ia? J eżeli d ziś w n o cy u s u n ie wro g a, b ęd zie miał tę s zan s ę. J eżeli n ie… k o lejn a k o b ieta b ęd zie g o o p łak iwać. Co za p ars zy wy lo s … – Nik t o p ró cz Co jo n a n ie ma p rawa p rzed o s tać s ię n a teren p o s iad ło ś ci – o d ezwał s ię n a g ło s . Tris tan p rzy tak n ął. To też ju ż p rzerab iali. Lu d zie Smith a d o s tali ro zk azy . Nie p rzep u s zczą n ik o g o . Ty lk o tamten d o s tał zg o d ę n a s p o tk an ie z Rau lem. Nik t więcej. Świta b an d zio ra p rzes zu k a o czy wiś cie cały teren w wy zn aczo n y m czas ie, o to czy p ewn ie p o s iad ło ś ć s wo im włas n y m k o rd o n em – b ąd ź co b ąd ź ch ro n ią capo di tutti capi fran cu s k ieg o p ó łś wiatk a, ale d o VillaRo s y n a s p o tk an ie z Rau lem Co jo n wejd zie li ty lk o w to warzy s twie jed n eg o , n ieu zb ro jo n eg o o ch ro n iarza. Zo s tał o ty m u p rzed zo n y i zg o d ził s ię b ez wah an ia. On ch ciał d o rwać d e Lu k ę, a z ty m zaro zu miały m s k u rwielem p o rad zi s o b ie włas n y mi ręk ami. Nad VillaRo s ą p o wo li zap ad ał wieczó r. – Wracajmy – Rau l s k iero wał s ię k u ś cieżce, p ro wad zącej d o d o mu , ale Tris tan zatrzy mał g o w p ó ł k ro k u . Sp o jrzał n a s y n a p y tająco . Ten … p o p ro s tu o b jął o jca i u ś cis n ął. Kró tk o , ale mo cn o . Rau l u n ió s ł k ącik u s t w u ś miech u . – Pamiętas z? J u tro ran o jes teś my u mó wien i n a s p arin g . Nie zamierzam p rzep u ś cić o k azji, b y zło ić ci s k ó rę. Tris tan zaś miał s ię ty lk o . I p o k ręcił g ło wą: – Ty , s taru s zk u ? Ch ces z wy g rać ze mn ą? Ch y b a ty lk o w warcab y … – O ile s ię zak ład as z? – Rau l wy ciąg n ął z k ies zen i mary n ark i s to eu ro . – M am ty lk o p ięć d y ch . – M o że b y ć p ięć d y ch . Przy b ili zak ład , b y jes zcze raz p o czu ć s iln y , n iezło mn y u ś cis k ręk i teg o d ru g ieg o . Rau l p o my ś lał, że n ie mó g łb y s o b ie wy marzy ć ws p an ials zeg o p o d ark u o d lo s u n iż jeg o s y n . Tris tan . – Po wied ziałem ci k ied y ś , że jes tem z cieb ie n ap rawd ę d u mn y ? – zap y tał, id ąc w k ieru n k u d o mu . – Nie. A jes teś ? Rau l s p o jrzał n ań p rzez ramię. Zaś miali s ię o b aj. Sło ń ce zap ad ło łag o d n ie za lin ię

h o ry zo n tu . Os tatn ie p ro mien ie o ś wietlały p lażę, malu jąc ją ws zy s tk imi b arwami zło ta i s zk arłatu . Ch wilę p ó źn iej wy g ląd ała jak s k ąp an a we k rwi. Tris tan p o czu ł zimn y d res zcz. Z u lg ą wb ieg ł d o d o mu p o b iały ch s ch o d ach .

M arie n a wid o k ch ło p ak a p is n ęła z rad o ś ci n iczy m mała d ziewczy n k a, rzu ciła s ię k u n iemu i ju ż miała zawis n ąć Tris tan o wi n a s zy i, wtu lając s ię weń cały m ciałem, g d y zatrzy mało ją s u ro we s p o jrzen ie Rau la. Po zwo liła więc s o b ie n a p o g ład zen ie u k o ch an eg o mężczy zn y p o ramien iu i zap ro s iła ws zy s tk ich n a k o lację, k tó rą z Dan k ą p rzy g o to wały wcześ n iej. – Będ ziemy mieć d ziś w n o cy g o ś cia – o d ezwał s ię Rau l międ zy jed n y m k ęs em p y s zn eg o , ś wieżeg o ch leb a z mas łem a d ru g im. – Nap rawd ę? Kto p rzy jeżd ża? – u cies zy ła s ię M arie, tro ch ę zn u d zo n a len iwy m ży ciem w o d o s o b n ien iu . – M y d waj, ja i Tris tan , b ęd ziemy mieć g o ś cia – s p recy zo wał Rau l tak im to n em, że n ag le ws zy s cy zn ieru ch o mieli, a d ziewczy n a zb lad ła. – Kto ? – zd o łała wy k rztu s ić, ale d e Lu ca n ie zamierzał jej s tras zy ć. – Ariel, mam p ro ś b ę – zwró cił s ię d o mężczy zn y , s ied ząceg o p o jeg o p rawej s tro n ie. – Zab ierz Dan k ę i M arie… g d zieś . By le d alek o s tąd . J ach tem, n ie s amo ch o d em. – Będ zie g o rąco ? – Prawd o p o d o b n ie. M ieliś my to p rzed wami u k ry ć i wy p rawić was s tąd p o d b y le p retek s tem, ale u zn aliś my z Tris tan em, że n ależy s ię wam p rawd a. Ten , k to d ziś w n o cy n as o d wied zi, jes t n ieb ezp ieczn y . Śmierteln ie n ieb ezp ieczn y . – Co jo n – wy s zep tała M arie. Rau l zmru ży ł lek k o s we czarn e o czy i p rzy tak n ął. – Co jo n . Nawet Ariel, k tó ry zb y t p ło ch liwy n ie b y ł, p o czu ł n iep rzy jemn y s k u rcz w żo łąd k u . Ten b an d zio r cies zy ł s ię n ajg o rs zą s ławą w całej ch y b a Eu ro p ie. Czy n ap rawd ę Rau l d e Lu ca n ie mó g ł zn aleźć s o b ie in n eg o „p rzy jaciela”? – Kied y mamy wy p ły n ąć? – zad ał jed y n e s łu s zn e w tej s y tu acji p y tan ie. – Po k o lacji – p ad ła s p o k o jn a o d p o wied ź. – Ale… ja n ie ch cę – zap ro tes to wała cich o M arie, p atrząc p o ciemn iały mi z p rzerażen ia o czami n a Tris tan a. J es zcze czu ła n a s wo ich warg ach ciep ło i mięk k o ś ć jeg o warg , jes zcze p rzeży wała

ro zk o s z, k tó rą jej d ał d zis iejs zej n o cy . Za k ażd y m razem, g d y g o wid ziała, s erce aż b o lało o d u czu ć, d la k tó ry ch miała ty lk o jed n o imię: miło ś ć. I teraz, led wo p o zn ała jej s mak , mu s i s ię z Tris tan em ro zs tać? A jeżeli… jeżeli co ś mu s ię s tan ie?! – Nig d zie s ię s tąd n ie ru s zam! – o d ezwała s ię tak s tan o wczy m to n em, że n awet Rau l s p o jrzał n a n ią zas k o czo n y . Do tej p o ry b y ła cich a, zamk n ięta w s o b ie i n iemal n iewid o czn a. Czy żb y zn ó w co ś p rzeo czy ł? M arie s tawała s ię k o b ietą, to p ewn e, k tó ra b ro n i s wo jej miło ś ci. Od ezwał s ię łag o d n ie: – Tris tan a s p o tk as z ju tro ran o . To n ie o n jes t celem. – Nic mn ie to n ie o b ch o d zi! – M arie aż u n io s ła s ię z k rzes ła, zaciś n ięty mi p ięś ciami u d erzając w s tó ł. – Przy rzek aliś my s o b ie, że n ig d y s ię n ie ro zs tan iemy ! I n ie zamierzam… – M ilcz! – s y k n ął Rau l tak im to n em, że d ziewczy n a u s iad ła. – Tris tan d o s tał zad an ie. Nik t an i n ic n ie mo że g o ro zp ras zać. A n a p ewn o n ie u k o ch an a siostra k ręcąca s ię w p o b liżu . – Zo s tan ę w s wo im p o k o ju … – p ró b o wała jes zcze i aż s ię s k u liła, g d y Rau l ws tał g wałto wn ie i rzek ł o s tro : – Ko n iec k o lacji. Ariel, zab ierz p an ie n a wy cieczk ę. Naty ch mias t. I zn ó w, jak p arę ty g o d n i temu , Ariel mó g ł s ię o b ru s zy ć, że jes t Rau la g o ś ciem, a n ie p o d wład n y m, ale ro zu miał teg o mężczy zn ę. J eżeli ma s ię tu ro zeg rać jak iś d ramat, a p o Co jo n ie ws zy s tk ieg o mo żn a s ię b y ło s p o d ziewać, k o b iety , k tó re o n i k o ch ają, mu s zą b y ć b ezp ieczn e. – Co z Wero n ik ą? Od ezwała s ię? – zap y tał, ws tając o d s to łu . – Przy s łała es emes a, że wraca za k ilk a d n i. – Das z zn ać, k ied y b ęd zie p o ws zy s tk im? – Ariel s tan ął n ap rzeciw Rau la, n ie ś miąc u czy n ić n ic więcej. Na p rzy jaciels k ie u ś cis k i czy p o k lep y wan ia p o p lecach n ie b y ł to an i czas , an i miejs ce, an i o d p o wied n i czło wiek . – Dam. Rau l wy ciąg n ął d o ń ręk ę. Tak , tak ie p o żeg n an ie, s iln e, męs k ie, b y ło jak n ajb ard ziej n a miejs cu . Ale Dan k a n ic s o b ie ze s ro g ich min g o s p o d arza n ie ro b iła. Po p ro s tu u cało wała Rau la w g ład k i p o liczek i s zep n ęła: – Nie d aj s ię zab ić. Uś miech n ął s ię ty lk o . M arie s tała p o d ru g iej s tro n ie s to łu . Zb u n to wan a i zła. Nie miała zamiaru z n ik im

s ię żeg n ać! Przecież wró cą tu n ied łu g o , p rawd a? W d o mu ws zy s tk o zo s tan ie p o s taremu . Rau l i Tris tan , s zczeg ó ln ie Tris tan , b ęd ą n a n ich czek ać, n o n ie? Nag le zerwała s ię d o b ieg u , o k rąży ła s tó ł i wp ad ła ch ło p ak o wi w ramio n a. On p rzy tu lił ją mo cn o , wy s zep tał k ilk a s łó w. Sp o jrzała n ań o czami p ełn y mi łez i k iwn ęła g ło wą, a p o tem o s wo b o d ziła s ię z jeg o o b jęć i… s tan ęła p rzed Rau lem. Patrzy ł n a jas n o wło s ą, tak p o d o b n ą d o So n i i Pawła d ziewczy n ę z mies zan in ą d wó ch u czu ć. M iło ś ć i wś ciek ło ś ć, to właś n ie czu ł w tej ch wili d o M arie. M iło ś ć, b o b y ła có rk ą ty ch , k tó ry ch k o ch ał, a wś ciek ło ś ć, b o … p o k o ch ała Tris tan a, n ieo d ro d n eg o s y n a d e Lu k i, k tó ry n ie raz b ęd zie s ię z n ią żeg n ał tak jak d zis iaj i k ied y ś mo że n ie wró cić… Nag le, n ie wied zieć jak , zn alazła s ię w o b jęciach Rau la. Zas k o czo n a, ale s zczęś liwa u n io s ła n ań n ieb ies k ie jak n iezap o min ajk i o czy s wej matk i. Ucało wał ją w czo ło i wy p u ś cił z o b jęć tak s amo n ag le, jak ją p rzy tu lił. Otarła wierzch em d ło n i d wie łzy , n ie p o zwalając im s p ły n ąć p o p o liczk ach , i o d ezwała s ię, trzy mając fas o n : – Gd y wró cimy , b ęd ziecie n am win n i wy cieczk ę d o Larn ak i. Na jes zcze więk s ze zak u p y ! – M as z to jak w b an k u – o d mru k n ął Rau l. Od p ro wad zili całą tró jk ę d o p rzy s tan i. Patrzy li, ju ż ty lk o we d wó ch , jak ś wiatła jach tu zn ik ają w o d d ali. Wres zcie, g d y d źwięk s iln ik a u cich ł, Rau l z Tris tan em s p o jrzeli n a s ieb ie. – Go tó w? – Go tó w. – M as z k lu czy k i. Ch ło p ak złap ał je w lo cie. Uś miech n ął s ię zwy cięs k o n a p o trzeb y ewen tu aln eg o s zp ieg a, k tó ry mó g ł ich z d alek a o b s erwo wać, p o czy m p rzes zed ł n a k o n iec p o mo s tu , g d zie cu mo wał jach t wy n ajęty wczo raj p rzez Rau la. Us iad ł za s terem, o d p alił o b a p o tężn e s iln ik i, u n ió s ł k ciu k i p o d ąży ł w ś lad p o p rzed n iej ło d zi. Ws zy s tk o zg o d n ie z ty m, co o mó wili p o wielek ro ć. J ed n ak u s talen ia u s talen iami, a k to ś z wo jen n y m d o ś wiad czen iem – tak i Tris tan Latimer n a p rzy k ład – lu b ił mieć włas n e p lan y . Na ws zy s tk o . Na d zis iejs zą n o c ró wn ież…

Rau l wró cił d o cich eg o , p u s teg o d o mu . Nie zap rzątał s o b ie g ło wy s p rawd zan iem, czy o ch ro n a p o zo s taje w g o to wo ś ci.

By li żo łn ierzami. Do s tali ro zk azy . M u s iał p o k ład ać zau fan ie w lu d ziach Smith a. Zamias t więc mio tać s ię o d o k n a d o o k n a i o d k amery d o k amery , u s iad ł w s wo im d awn y m ap artamen cie, n ie włączając mo n ito ró w, n alał s o b ie s zk lan eczk ę d o b rej s zk o ck iej i zap atrzy ł s ię w p o ły s k u jące o s tatn imi b arwami wieczo ru mo rze. Do m b y ł cich y i p u s ty . Niemal tak cich y i p u s ty jak w tamtą n o c. Dwad zieś cia lat temu . Piętro n iżej, w s wo im p o k o ju , k u liła s ię ze s trach u So n ia, a o n tu taj, n a ty m s amy m taras ie czek ał n a teg o , k tó ry b y ł zd rajcą. Vin cen ta d e Lu k ę. Brata. Teraz czek ał n a k o g o ś , k to – Rau l jes zcze o ty m n ie wied ział – p rzy p o mn i mu tamtą n o c i tamtą zd rad ę. Przy p o mn i ró wn ie b o leś n ie…

ROZDZIAŁ XX

o k ład n ie o p ó łn o cy n ad VillaRo s ą ro zb rzmiał d źwięk n ad latu jąceg o ś mig ło wca. M as zy n a zato czy ła n ad p o s iad ło ś cią k ilk a o k rążeń . Kto ś lu s tro wał teren b ard zo u ważn ie, zap ewn e p rzez termo wizjer, n ie s p ies ząc s ię s p ecjaln ie.

D

Szczeg ó ln ie p iln ie p rzy g ląd ał s ię k lifo m. Ty lk o tam mo żn a b y ło zas tawić p u łap k ę. Teren zd awał s ię jed n ak czy s ty . Nik o g o in n eg o n a k lifach n ie b y ło . Ty lk o Rau l d e Lu ca. On s tał b ez s trach u p o ś ro d k u p łas k o wy żu , o ś wietlo n eg o s iln y mi reflek to rami, n ic s o b ie n ie ro b iąc z wy mierzo n ej w n ieg o lu fy k arab in u . Co jo n o wi martwy ju ż teraz n a n ic s ię n ie p rzy d a. On mu s i n ajp ierw z d e Lu k ą p o g ad ać. Do p iero p o tem p o s łać g o d o p iek ła, g d zie o d d wu d zies tu lat b y ło jeg o miejs ce. Zres ztą g d y b y ty lk o p ad ł s trzał, ś mig ło wiec zo s tałb y zes trzelo n y w n as tęp n ej ch wili wraz z ty mi, co n a p o k ład zie. J ak Co jo n ch ciał zab ić Rau la i o p u ś cić VillaRo s ę ży wy ? Teg o d e Lu ca n ie wied ział, d u żo jed n ak s ły s zał o p o my s ło wo ś ci Czło wiek a Bez Twarzy … Helik o p ter wy ląd o wał łag o d n ie. Pierws zy g arn itu rze. Po d b ieg ł d o Rau la.

wy s iad ł o ch ro n iarz w czarn y m

– M u s zę p an a o b s zu k ać – o d ezwał s ię, p rzek rzy k u jąc ry k s iln ik ó w. – Nie mu s is z – u ciął d e Lu ca. – M am p rzy s o b ie s ig s au era. Nic więcej. – Nie d o jd zie d o s p o tk an ia, jeś li p an a n ie p rzes zu k am. Rau l zacis n ął s zczęk i, u n ió s ł ramio n a i ro zs tawił n o g i. Tamten s zy b k o , s p rawn ie o b macał g o i s k in ął g ło wą w s tro n ę ś mig ło wca. Na ten zn ak z h elik o p tera wy n u rzy ła s ię mo n s tru aln ej tu s zy p o s tać, s p o wita w n i to p elery n ę, n i s zatę o b łąk an eg o mag a, i zes zła n a ziemię. M as zy n a n aty ch mias t u n io s ła s ię w p o wietrze i p o ch y lając s ię d o p rzo d u , ru s zy ła k u o twartemu mo rzu . Rau l o d p ro wad ził ją s p o jrzen iem. Co ty k n u jes z?

Za ch wilę miał s ię d o wied zieć… Po wró cił wzro k iem d o s wo jeg o „g o ś cia”. Ta k ary k atu ra czło wiek a, z tru d em k o leb iąca s ię n a g ru b y ch , wy g ięty ch o d ciężaru ciels k a n o g ach , zb liży ła s ię i zatrzy mała ze d wa metry p rzed n im. Co jo n p rzez d łu g ą ch wilę mierzy ł p rzeciwn ik a s p o jrzen iem. Sp o d k ap tu ra n ie wid ać b y ło jeg o twarzy . Ty lk o o czy , b ły s zczące jak u wś ciek łeg o p s a. – Rau l d e Lu ca – o d ezwał s ię n ielu d zk im, g en ero wan y m p rzez lary n g o fo n g ło s em. – Wies z, p o co s ię s p o ty k amy ? – Na p ewn o zaraz mn ie u ś wiad o mis z – o d p arł o b o jętn ie. – Ch cę o d eb rać d łu g . – Nie jes tem n iczeg o win ien tak im b an d zio ro m jak ty . Tamten zaś miał s ię. Zg rzy tliwie. Niep rzy jemn ie. I wark n ął: – A ty zaws ze n iep o k o rn y . Zaraz cię jed n ak n au czę s zacu n k u . W ty m mo men cie w s łu ch awce, k tó rą Rau l miał tu ż p rzy u ch u , o d ezwał s ię g ło s Geo rg e’a Llo y d a, s zefa o ch ro n y . – Pan ie d e Lu ca, o d s tro n y mo rza p o d ch o d zi d o k lifó w n iewielk a łó d ź. Po łączy li s ię z n ami p rzez rad io i mó wią, że mają zak ład n ik a. Zak ład n ik a? Rau l p o czu ł zimn y d res zcz. Niemo żliwe, b y d o rwali Tris tan a czy Ariela, że o v an d er Welcie n ie ws p o mn ieć! J ed y n e, co mu p rzy ch o d ziło d o g ło wy , to p u łk o wn ik Smith . – Kto to ? – Nie wiemy . Przes k an o waliś my ich . Nie mają b ro n i. Zatrzy mać? – Przep u ś cić – o d p arł d e Lu ca, n ie zd ając s o b ie s p rawy , jak wielk i p o p ełn ia b łąd . Co jo n , p rzy s łu ch u jący s ię tej wy mian ie zd ań , u ś miech n ął s ię p o d s wo im k ap tu rem s zero k o . Do k ład n ie o to mu ch o d ziło … Z mro k u wy n u rzy ła s ię n iewielk a mo to ro wa łó d ź. Po d p ły n ęła d o k lifó w i zatrzy mała s ię n a ty le d alek o , b y Rau l n ie wid ział, co s ię d zieje n a p o k ład zie. – Nie wiem, czeg o ch ces z, ale ży cie J o h an n es a Smith a, o ile to jeg o d o rwałeś , n iewiele d la mn ie zn aczy . – Dla mn ie jes zcze mn iej – o d p arł Czło wiek Bez Twarzy i jed n y m ru ch em zerwał z g ło wy k ap tu r. Rau l aż s ię co fn ął. M iał p rzed s o b ą… zamru g ał z n ied o wierzan iem i zg ro zą… właś ciwie n ie wied ział, co p rzed s o b ą ma. Twarz Co jo n a b y ła jed n ą wielk ą p o b liźn io n ą o p arzelin ą. Oczy ,

u k ry te wś ró d zg ru b ień i n ad żerek , b y ły lu d zk ie, o ws zem, ale ich wy raz p rzerażał. Pło n ęły w n ich o b łęd i n ien awiś ć. Nag a czas zk a, g d zien ieg d zie p o k ry ta k ęp k ami rzad k ich wło s ó w, ś wieciła n ien atu raln ą b ielą s ztu czn ej s k ó ry . Kto i p o co rato wał teg o n ies zczęś n ik a, zamias t p o zwo lić mu u mrzeć?! Wtem to mo n s tru m zro b iło k ro k w p rzó d i o d ezwało s ię: – Nie p o zn ajes z mn ie… b racie? Rau l… n ag le ws zy s tk o zro zu miał. I aż s ię zach wiał o d teg o cio s u . – Vin i… – wy s zep tał. – Tak , to ja! – wy k rzy k n ął Co jo n . M ech an iczn a rad o ś ć w jeg o g ło s ie b rzmiała u p io rn ie. – Co za s p o tk an ie p o latach ! Ty ży jes z, ja ży ję. Pad n iemy s o b ie w o b jęcia? Ro zp o s tarł ramio n a. Rau l, wciąż zs zo k o wan y , co fn ął s ię o k o lejn y k ro k . – Có ż to , n ie p rzy tu lis z u k o ch an eg o b racis zk a, k tó reg o wy s łałeś k ilo g ramem s emtek s u w k o s mo s ? – I n ag le ten p rześ miewczy g ło s zmien ił s ię w s y k , p o d n o s zący wło s y n a g ło wie. – Brzy d zis z s ię mn ą, p rzy s to jn iaczk u ? Nie mo żes z p atrzeć n a b es tię, k tó ra jes t two im d ziełem? Two im p ierd o lo n y m d ziełem!? Przy p atrz s ię, b racis zk u , b o za ch wilę czek a cię jes zcze b ard ziej n iemiła n ies p o d zian k a… Rau l o trząs n ął s ię i wy ced ził: – Bes tią b y łeś , Vin i, ju ż p rzed tem. W p ięk n y m, s ek s o wn y m ciele, a jed n ak p o d łą, b ezmy ś ln ą, zd rad zieck ą b es tią. Teraz mas z wres zcie o p ak o wan ie p as u jące d o ws ad u . Co jo n ry k n ął. Rau l zmru ży ł ty lk o o czy . Patrzy li teraz n a s ieb ie z tak ą s amą n ien awiś cią. – Nie b y ło d n ia, żeb y m n ie ch ciał s trzelić s o b ie w łeb – zaczął p o wo li Czło wiek Bez Twarzy . – I n ie b y ło d n ia, żeb y m n ie marzy ł o zemś cie. Za to , co ze mn ie u czy n iłeś . J es tem o d rażający , o ws zem, jes tem b es tią, jak mó wis z o s wy m u k o ch an y m, mło d s zy m b racis zk u , zg ad za s ię. A mimo to , wy o b raź s o b ie, p rzy p ad łem d o g u s tu … two jej p an i! Two jej ś liczn ej, s ek s o wn ej i n ieo d mawiającej żad n emu Wero n iczce! Rau l zd rętwiał o d s tó p d o g łó w. Co o n mó wi?! Co o n s u g eru je?! Przecież Wero n ik a jes t w Po ls ce! Bezp ieczn a! Zaraz p o wy ląd o wan iu p rzy s łała wiad o mo ś ć, że… Ran y b o s k ie! Wiad o mo ś ć! Przy s y łała ty lk o wiad o mo ś ci, n ie o d b ierając p o łączeń ! M u s ieli d o rwać ją w An taly i! J eżeli to b y d lę wy rząd ziło k rzy wd ę Wero n ice… żad n a ś mierć n ie b ęd zie d la n ieg o za łag o d n a…

– Gd zie o n a jes t? – wy ch ry p iał p rzez zaciś n ięte s p azmaty czn ie g ard ło . – Do ch o d zi d o s ieb ie p o ty m, jak zab awiałem s ię z n ią p rzez d wa d n i. – Nie zro b iłeś teg o . Nie tk n ąłeś Wero n ik i… – Rau l mu s iał ced zić s ło wa, całą s iłą wo li p an u jąc n ad ch ęcią rzu cen ia s ię tamtemu g o ły mi ręk ami d o g ard ła. – Ależ o czy wiś cie, że s p ró b o wałem b rzo s k win k i mo jeg o b rata! Prawd ę mó wiąc, p rzerżn ąłem ją n iemal n a wy lo t. Po tem o d d ałem ją mo im ch ło p co m. Zab awiali s ię z two ją d ziwk ą w d zies ięciu , n a p rzemian . Za ch wilę s ama ci o ty m o p o wie… Na jeg o zn ak łó d ź wp ły n ęła w k rąg ś wiatła, rzu can y p rzez reflek to r. Rau l p atrzy ł, jak jed en z o s iłk ó w p o d ry wa d o g ó ry Wero n ik ę, s tawia p rzed s o b ą i zacis k a p alce n a jej k rtan i. J eg o d ło ń s ama s ięg n ęła p o d mary n ark ę. – J ed n a rad a, Rau l, n ie wy k o n u j g wałto wn y ch ru ch ó w, k tó re mo g ły b y s ię n ie s p o d o b ać to warzy s zo m n as zej s ło d k iej p an i. Nie, ty mo żes z b y ć s p o k o jn y , to b ie jes zcze wło s z g ło wy n ie s p ad n ie, ale jej mo g ą n iech cący zmiażd ży ć k rtań . Od rzu ć b ro ń , Rau l – p o wied ział ju ż zu p ełn ie in n y m to n em. – Rzu ć b ro ń alb o ro zp ierd o lę two ją d ziwk ę! Rau l mu s iał zacis n ąć n a ch wilę p o wiek i. To , co s ię d ziało , n ie mo g ło b y ć p rawd ą. Nie p rzewid ział teg o n awet w n ajk o s zmarn iejs zy ch s n ach … Ro zwarł p alce zaciś n ięte n a ręk o jeś ci s ig s au era p o d mary n ark ą, cis n ął g o w b o k . Och ro n iarz, k tó ry s tał d o tej p o ry n ieru ch o mo tu ż za Vin cen tem, n a jeg o zn ak p o d n ió s ł b ro ń i wetk n ął za p as ek . Rau l, b ezb ro n n y , zn alazł s ię n a łas ce i n iełas ce b rata. Ten p rzy g ląd ał mu s ię p rzez ch wilę, zas tan awiając s ię, jak u d erzy ć, p o czy m rzu cił: – Oto mamy tró jk ącik w k o mp lecie. J a, mó j b racis zek i jeg o k u rwa. Rau l zacis n ął s zczęk i tak s iln ie, że aż ch ru p n ęło . Wero n ik a n ie zareag o wała, ch o ć mu s iała s ły s zeć jeg o s ło wa. Alb o n afas zero wali ją n ark o ty k iem, alb o p o p ad ła w o b łęd . J ed n o z d wo jg a. Przep ras zam, p rzep ras zam cię, n ajmils za mo ja – ty lk o te b łag aln e s ło wa k o łatały s ię w p u s ty m u my ś le Rau la, g d y p atrzy ł n a u k o ch an ą k o b ietę. – Bo że jed y n y , co o n ci zro b ił?! – Czeg o ch ces z? – o d ezwał s ię n ies wo im g ło s em, o d wracając g ło wę o d ło d zi. – Ch cę zad ać ci tak i b ó l, żeb y ś s trzelił s o b ie w łeb n a mo ich o czach – o d p arł p o p ro s tu Co jo n . – W n as tęp n ej ch wili, co mi tam! mo że mn ie s p rzątn ąć s n ajp er u k ry ty n a taras ie. Ha, my ś lałeś , że n ie wiem, z k tó reg o miejs ca mo żn a mn ie p o s łać d o d iab ła? Pamiętaj, że mies zk ałem tu taj razem z to b ą, b racis zk u ! Ko lejn y b łąd … Rau l, p o p ełn iłeś k o lejn y b łąd ! Kto ś zap łaci za to ży ciem!

A Co jo n b awił s ię jeg o k o s ztem d alej: – Sk o ro ju ż tak s o b ie g awęd zimy , wies z ró wn ie d o b rze jak ja, że łó d ź jes t z d o mu n iewid o czn a. – Zaś miał s ię, wid ząc ro zp acz w o czach d e Lu k i. – A mo i lu d zie d o s tali jas n e ro zk azy : s p ad n ie mi wło s z g ło wy , Wero n ice s k ręcą k ark alb o zmiażd żą k rtań . An i teg o , an i teg o n ie p rzeży je. – Czeg o ch ces z? – wy ced ził d e Lu ca, d o p ro wad zo n y d o o s tateczn o ś ci. Vin cen t wy ciąg n ął z fałd s wo jej s zaty p is to let i cis n ął g o Rau lo wi p o d n o g i.

Tris tan , p atrząc n a to p rzez wizjer b eretty , u n ió s ł b rew w n iemy m zd u mien iu . Wied ział, k ied y ma s trzelać: g d y o jciec złączy k ciu k i p alec ws k azu jący w zn ak u „o k ej”, alb o g d y tamten wy celu je d o n ieg o z b ro n i. Rau l p rzewid ział n iemal ws zy s tk o ! Op ró cz teg o , że Co jo n weźmie zak ład n iczk ę…

Rau l p o wo li s ch y lił s ię p o p is to let, k tó ry tamten cis n ął mu p o d n o g i… Co ro b ić?! Na miło ś ć b o s k ą, co ja mam ro b ić?! Strzelić s o b ie w łeb , tak jak ch ce teg o to b y d lę? Gd y b y m b y ł p ewien , że ty m o calę ci ży cie, Wero n ik o … Po wo li u n ió s ł p is to let d o s k ro n i…

Tris tan zd rętwiał. – Co ro b is z, d o jas n ej ch o lery ?! – wy s zep tał zd u s zo n y m g ło s em, n ak iero wał celo wn ik n a d ło ń o jca, ś cis k ającą ręk o jeś ć g lo ck a, g o tó w mu tę d ło ń o d s trzelić, jeś li b ęd zie trzeb a. – Damy s k u rwielo wi rad ę! Ws trzy maj s ię ch wilę, tato !!!

– Nie tak o d razu , b racis zk u . – Gło s Co jo n a s p rawił, że ręk a z p is to letem zas ty g ła w b ezru ch u . – Nie jes t n ab ity . – Po mach ał Rau lo wi p rzed n o s em mag azy n k iem z n ab o jami i zarech o tał. – Ch y b a n ie my ś lis z, że p o zwo lę ci zd ech n ąć tak s zy b k o ? Ob iecałem n am o b u zab awę, n a k tó rej wid o k s trzelis z s o b ie w łeb . Ta zab awa jes zcze s ię n ie zaczęła! Klęk aj! Będ zies z n a to p atrzy ł, a p o tem u mierał n a k o lan ach . Klęk aj! – wark n ął, g d y Rau l trwał n ieru ch o mo . Ten , k tó ry s tał za Wero n ik ą, o d g iął jej g ło wę jes zcze b ard ziej w ty ł. Zaczęła p o jęk iwać z b ó lu . Rau l o p ad ł n a k o lan a, n ie p atrząc w tamtą s tro n ę. Przez u my s ł p rzelaty wały s etk i my ś li n araz, ale jed n a p o wracała: Co ro b ić? J ak u rato wać Wero n ik ę?! J eżeli s k o czy n a o ch ro n iarza, wy rwie mu s wo jeg o s ig s au era i zaczn ie

s trzelać d o tamty ch , czy zd ąży ? Nie. Nie miał s zan s . Wied ział, że tamci w s ek u n d ę zd ążą ją zab ić… Co jo n p rzy g ląd ał s ię b ratu z u ś miech em s zp ecący m i tak o h y d n ą twarz. Czek ał n a ten mo men t, n a ch wilę triu mfu , p rawie d wad zieś cia lat. Od d n ia, g d y Rau l u czy n ił z n ieg o p o two ra, ty lk o to trzy mało g o p rzy p ars zy wy m ży ciu , jak ie wió d ł: zems ta. Zems ta n a b racie, ch o ciaż ten n ie ży ł. Os o b iś cie g o p rzecież Vin cen t zas trzelił, zan im ws iad ł n a ten ch o lern y jach t, wy leciał razem z n im w p o wietrze i led wo u s zed ł z ży ciem, ciężk o p o p arzo n y , p o h aratan y p rzez o d łamk i ło d zi… Rau la n ie mó g ł ju ż d o s ięg n ąć, ale So n ię i Pawła, d wo je lu d zi, k tó ry ch tamten n ap rawd ę k o ch ał, jak n ajb ard ziej. Po lo wał n a n ich cierp liwie p rzez n iemal d wad zieś cia lat, aż k tó reg o ś d n ia ta cierp liwo ś ć s ię o p łaciła. So n ia p o p ełn iła b łąd … Zaraz p o tem wy p ły n ął n a ś wiatło d zien n e d o k u men t, w k tó ry Co jo n n ie p o trafił z p o czątk u u wierzy ć: rach u n ek n a Firmę p o d p is an y p rzez Rau la d e Lu k ę. Ale mu s iał s p rawd zić k ażd y tro p . Ud ał s ię o s o b iś cie n a cmen tarz p o d Pary żem, zd ewas to wał d la zatarcia ś lad ó w k ilk a g ro b ó w ty lk o p o to , b y n a k o n iec p o b rać ze s zczątk ó w b rata o d ro b in ę materiału d o b ad ań i p o ró wn ać g o z DNA ro d zicó w. Wy n ik i zs zo k o wały g o : w g ro b ie leżał k to in n y , a to zn aczy ło , że Rau l d e Lu ca ży je. Ży je! Co za n ies p o d zian k a! So n ię i Pawła s p rzątn ął z p o d wó jn ą s aty s fak cją. J ak że Rau la mu s iała zab o leć ich ś mierć! Dziewczy n ę p u ś cił ży wą, wied ząc, że n a tę p rzy n ętę wy wab i b rata z k ry jó wk i. Nie my lił s ię. Co jo n o wi M arie b y ła n ajzu p ełn iej o b o jętn a. Liczy ł s ię ty lk o Rau l. I… jes zcze k to ś . Kto b y ł mu n ajwy raźn iej tak b lis k i jak n ieg d y ś So n ia: s to jąca teraz n a ło d zi, w to warzy s twie d wó ch jeg o lu d zi, Wero n ik a Orv i. To o n a b ęd zie n arzęd ziem, k tó ry m o s tateczn ie złamie d e Lu k ę… Prześ wietlił p rzes zło ś ć k o b iety , cierp liwie i b ez p o ś p iech u . M iała s łab y p u n k t – k ażd y jak iś ma – zamo rd o wan eg o p rzez mafię s y n a. Zas tan awiał s ię, jak wy wab ić ją z Villa​R o s y , k tó rą Rau l zamien ił w p iep rzo n ą fo rtecę, g d y trzy d n i p rzed s p o tk an iem – ależ fart! – jeg o in fo rmato r d ał cy n k , że Wero n ik a wy latu je d o Po ls k i. Z Co jo n em i jeg o lu d źmi n ie miała żad n y ch s zan s . Nie zd ąży ła n awet ws iąś ć d o s amo lo tu . Do p ad li ją n a lo tn is k u w An taly i. Og łu s zy li cio s em w p o ty licę, zawlek li d o s amo ch o d u . Po tem Co jo n , w wy n ajęty m d o mu , z d ala o d lu d zk ich s ied zib , zab awiał s ię z n ią o s o b iś cie d o tąd , aż u czy n ił z n iej n arzęd zie zems ty d o s k o n ałej. A Rau l, jeg o p ierd o lo n y b rat, b ęd zie teraz n a to p atrzy ł. Co jo n mlas n ął języ k iem. Co za ro zk o s z… – Dalej, J u n g er! – k rzy k n ął w s tro n ę ło d zi. – Bierz s ię za tę k u rwę!

Rau l n ag le zro zu miał. Dło n ie s ame zacis n ęły s ię w p ięś ci. Tamci b ęd ą s ię zn ęcać n ad Wero n ik ą d o tąd , aż o n s trzeli s o b ie w łeb , tak jak teg o ch ciał Co jo n , ale n ie wcześ n iej, n iż ten mu n a to p o zwo li… – Wid zę, że d o tarło ? – Co jo n ś miał s ię s wo imi b ezzęb n y mi u s tami. Rech o tał metaliczn ie n iczy m o b łąk an y ro b o t. J ed en z b an d zio ró w zaczął ro zp in ać s p o d n ie. Ko b ieta n ag le o ży ła. – Nie… n ie… n ie… – zaczęła p o wtarzać b łag aln ie, ale n awet n ie d rg n ęła. Zu p ełn ie jak b y … On i ci to ju ż ro b ili – załk ał w d u ch u Rau l. – Krzy wd zili cię tak p rzez ws zy s tk ie te d n i… Co ja zro b iłem… Ten za jej p lecami p ch n ął ją d o p rzo d u . Po ch y liła s ię, n ad al s k o wy cząc s wo je „n ie… n ie… n ie… ”. I wted y … Dwa s trzały zab rzmiały jak jed en . Ci n a ło d zi, jak zd mu ch n ięci, wp ad li d o wo d y . Trzeci z czwarty m s trzałem ró wn ież zlał s ię w jed n o . Och ro n iarz p ad ł n a wzn ak . Gło wa Co jo n a ek s p lo d o wała. Ciels k o trwało jes zcze p rzez ch wilę w p io n ie, b ry zg ając k rwią, p o czy m ru n ęło – o h y d n e, rzu cające s ię w o s tatn ich d rg awk ach – u s tó p Rau la.

Tris tan o d etch n ął g łęb o k o . Nap rawd ę n iewiele b rak o wało … – Do b ra ro b o ta, J immy – s zep n ął d o mik ro s k o p ijn eg o k o mu n ik ato ra p rzy mo co wan eg o d o k o łn ierza k u rtk i. J ames Stu art, k u mp el z wo js k a, b y ł jeg o mały m, s ek retn y m p lan em n a wy p ad ek … tak ich właś n ie n ies p o d zian ek . Parę d n i p rzed ak cją, g d y ty lk o o jciec p o wied ział mu , k to s ię wy b iera s ię d o n ich w o d wied zin y d o VillaRo s y i w jak im celu , Tris tan zas zy ł s ię w s wo im p o k o ju i p rzez p arę g o d zin z n ieg o n ie wy ch o d ził, an alizu jąc p u n k t p o p u n k cie cały p lan . By ł d o b ry , Rau l n a k lifie n ie p o zo s tał b ezb ro n n y , jeś li miał s n ajp era zd o ln eg o zd jąć z o d leg ło ś ci d wó ch k ilo metró w teg o , k to p rzy b ęd zie. Ale… p lan miał s łab y p u n k t. M o rza tu ż u p o d s tawy k lifó w n ie b y ło wid ać z taras u VillaRo s y , a to zn aczy ło , że k to ś , k to p rzy b ęd zie d ro g ą mo rs k ą, b ęd zie s tan o wić zag ro żen ie. Wp rawd zie p o s iad ło ś ć i o d tej s tro n y b y ła p atro lo wan a i n ik t n ie miał p rawa p o d p ły n ąć b ez zezwo len ia Rau la, jed n ak … Tris tan , żeb y n ie p o d ważać au to ry tetu Rau la, p o s tarał s ię o zab ezp ieczen ie i teg o

o b s zaru . J eg o s erd eczn y d ru h , J immy , zwan y „Setk ą”, b o ty lu s zu s zwo li miał n a k o n cie, d o p ó k i ch ciało mu s ię liczy ć, b y ł ró wn ie d o b ry co Tris tan . J emu mó g ł u fać jak s amemu s o b ie. Po p ro s ił p rzy jaciela o d ro b n ą p rzy s łu g ę n a d alek im, malo wn iczy m Cy p rze, a ten – mło d y zab ijak a – z ch ęcią s ię zg o d ził. Dwa d n i temu s p o tk ali s ię w k y reń s k im p o rcie, b o d wó ch d n i p o trzeb o wał s trzelec wy b o ro wy , b y n iep o s trzeżen ie d la n ik o g o , an i d la o ch ro n y VillaRo s y , an i d la o b s erwato ró w Co jo n a, p rzed o s tać s ię n a k lify i mieć n a o k u zaró wn o p łas k o wy ż, jak i mo rze u p o d n ó ża s k ał. Tej więc n o cy o b aj – Tris tan i J ames – b y li n a s wo ich s tan o wis k ach . Ob aj mieli ze s o b ą łączn o ś ć. Ob aj wy mien iali s ię in fo rmacjami. Tris tan wied ział, że d o k lifó w p ły n ie łó d ź. Wied ział, że n a p o k ład zie mają zak ład n iczk ę, ale w p rzeciwień s twie d o Rau la b y ł p ewien , że p o rad zą s o b ie z ty m p ro b lemem. I p o rad zili. Ch o ć n ie o d razu . – Bio rę teg o o b o k n iej – s zep n ął d o mik ro fo n u Tris tan . – Do b ra. J a d ru g ieg o , ale mam ją n a lin ii o g n ia. Nie mo g ę teraz s trzelać. – Ok ej. Czek amy … Ob aj zas ty g li b ez ru ch u , jed en n a k lifach , d ru g i n a taras ie, n ie o d ry wając wzro k u o d celo wn ik a, a p alca o d s p u s tu . Gd y k o b ieta, p ch n ięta p rzez b an d y tę s to jąceg o za n ią zaczęła s ię p o ch y lać, o b aj w ty m s amy m mo men cie p o ciąg n ęli za s p u s ty . Dwa s trzały . Dwa tru p y . Bły s k awiczn e p rzeło żen ie i n as tęp n y cel. J ed n a k u la d la o ch ro n iarza, d ru g a d la Co jo n a. Pro s to w jeg o wraży łeb . By ło p o zamiatan e.

Rau l tk wił jes zcze ch wilę n ad ciels k iem Czło wiek a Bez Twarzy , teraz d o s ło wn ie b ez twarzy , p o czy m o trząs n ął s ię i ru s zy ł b ieg iem k u s k rajo wi k lifu . Łó d ź z Wero n ik ą, k tó ra zn ó w s tała n ieru ch o mo n iczy m b ielejący w mro k u p o s ążek , o d p ły wała p o wo li n a p ełn e mo rze. Nie wah ał s ię an i ch wili – p iep rzy ć s k ały ! – s k o czy ł d o ciemn ej wo d y i zaczął p ły n ąć k u d ry fu jącej ło d zi. Gd y Tris tan p rzy b ieg n ie n a k lify g o s zu k ać, mo że n ie o d p ły n ą d alek o … Nie wied ział, że jeg o s y n jes t d o s k o n ale zo rien to wan y w s y tu acji i w tej właś n ie ch wili b ieg n ie k u p rzy s tan i, b y ru s zy ć o jcu n a p o mo c. Parę min u t p ó źn iej p o wo li

p o d p ły wał d o ło d zi, n a k tó rej Rau l tu lił w ramio n ach s wo ją Wero n ik ę. – J es teś cie cali? – rzu cił Tris tan p ierws ze i n ajważn iejs ze p y tan ie. Rau l b ez s ło wa wziął k o b ietę n a ręce i p rzen ió s ł, wb rew jej s łab y m p ro tes to m, n a mo to ró wk ę. Tris tan ru s zy ł, z k ażd ą ch wilą n ab ierając p ręd k o ś ci. – Co z n ią? – rzu cił p rzez ramię. – Zd ąży li s ię d o n iej d o b rać? – Zd ąży li. Zak lął. Gd y b y s p ró b o wali to zro b ić M arie… Zab iłb y k ażd eg o , k tó ry ją tk n ął tak , b y ten czu ł, że zd y ch a. – Przewieziemy ją d o Ky ren ii – o d ezwał s ię, żeb y ty lk o s ły s zeć g ło s o jca. Niech Rau l mó wi co k o lwiek , n iech o d p o wiad a p ó łs łó wk ami, b y le n ie p o g rążał s ię w s zaleń s twie, b o teg o właś n ie Tris tan zaczął s ię o b awiać, wid ząc g o w tak im s tan ie. J u ż to , że Rau l s k o czy ł z k lifó w, n ie wid ząc n awet mo rza w d o le, b y ło s zaleń s twem. J es zcze k ilk a min u t i Wero n ik a s p o częła n a ty ln y m s ied zen iu jeep a, k tó ry jak zwy k le b y ł zap ark o wan y p rzy p o mo ś cie. Rau l u s iad ł o b o k n iej. Tris tan ws k o czy ł za k iero wn icę i ru s zy ł k u d ro d ze wy jazd o wej. Brama zaczęła s ię ro zs u wać, zan im d o n iej d o tarli. Żo łn ierz p rzeb ran y w mu n d u r o ch ro n iarza zas alu to wał całk iem p rzep is o wo . Ale Rau l n ie zwracał u wag i n a n ic p o za Wero n ik ą, leżącą n ieru ch o mo z s zero k o o twarty mi o czami. – Nie ch cę ży ć, jeś li o n a ma p o zo s tać d o ś mierci w tak im s tan ie – o d ezwał s ię n ag le. – Co o n i jej zro b ili, że złamali tak s iln ą, ws p an iałą k o b ietę? – g ło s mu d rżał, g d y wy p o wiad ał te s ło wa. – Wies z, co s k u rwiele p o k ro ju Co jo n a p o trafią ro b ić z k o b ietami. I n ie ty lk o z k o b ietami – o d p arł cich o Tris tan . Zn ó w s tan ęła mu p rzed o czami d elik atn a twarzy czk a M arie. Gd y b y to o n a leżała teraz n a ty ln y m s ied zen iu jeep a, g d y b y to ją wieźli d o s zp itala, b ez n ad ziei, że k ied y ś p o wró ci tak a jak p rzed u p ro wad zen iem… – On b y ł mo im b ratem – wy s zep tał z n ied o wierzan iem Rau l. – Co ?! – To b y ł Vin cen t. M ó j b rat. – Przecież zab iłeś g o d wad zieś cia lat temu ! Żało wałeś teg o p rzez cały ten czas ! Nie mó w, że o n … – Przeży ł wy b u ch . Tak jak ja p rzeży łem jeg o trzy k u le. – To mu s iał b y ć n iezły s zo k – mru k n ął Tris tan . – Sp o tk an ie z b ratem, k tó reg o wy s łało s ię w k o s mo s … – Szk o d a, że n ies k u teczn ie – d o d ał w d u ch u . – Żału ję, że n ie zas trzeliłem g o tamtej n o cy – rzek ł cich o Rau l, wied ząc, że Tris tan

my ś li to s amo . – Dwa razy w s erce, raz w g ło wę. Ży łab y So n ia, ży łb y Paweł. Wero n ik a s ied ziałab y teraz ze mn ą n a taras ie… – Nie p o zn ałb y ś Wero n ik i – zau waży ł p rzy to mn ie Tris tan . – I b ęd zie jes zcze s ied zieć z to b ą n a taras ie. – Nie wid ziałeś jej n a tej łó d ce – o d rzek ł cich o Rau l. – Nie s ły s załeś jej b łag aln eg o „n ie… n ie… n ie… ”. Złamali ją. M o g ę s ię ty lk o d o my ś lać jak , ale Wero n ik a n ig d y ju ż n ie b ęd zie s o b ą. Sy n rzu cił mu zamy ś lo n e s p o jrzen ie. On zn ał p ewien s p o s ó b , b y wy mazać n awet n ajg o rs ze ws p o mn ien ia. Czy mo że jed n ak zap ro p o n o wać to włas n emu o jcu ? Ten s ię d o p iero n ag ad a. Warto jed n ak zn ieś ć maru d zen ie s tareg o , b y p o mó c s k rzy wd zo n ej k o b iecie, n o n ie? Sięg n ął d o k ies zen i, n ie o d ry wając wzro k u o d d ro g i, i wy ciąg n ął n iewielk ą p aczu s zk ę, wy p ełn io n ą d o p o ło wy zło tawo p o ły s k u jący m p ro s zk iem. – Zn as z to ? – zap y tał reto ry czn ie. O tak , k to jak k to , Rau l zn ał s ię n a n ark o ty k ach . I n aty ch mias t s ię o ży wił. – Sk ąd u cieb ie to ś wiń s two ?! – s y k n ął. – Kied y ś ro zmawialiś my o p ro ch ach i p rzy rzek ałeś , że n ie ćp as z! – Bo n ie ćp am – o d p arł Tris tan z n acis k iem. – Ale b y wały czas y , że mu s iałem wziąć co ś n a zres eto wan ie mó zg u . Zło ty Py ł jes t id ealn y … – Uzależn ia! Siln ie u zależn ia o d p ierws zej d ziałk i! J es teś … – Tato – p rzerwał mu tak im to n em, że d e Lu ca zamilk ł – s p o ro n ie wies z o s wo im jed y n y m d zieck u , czy li o mn ie. Nie wies z, ilu lu d zi i w jak i s p o s ó b zab iłem. Nie wies z, jak mu s iałem s o b ie z ty m rad zić. Gd y b y n ie Zło ty Py ł, p rawd o p o d o b n ie miałb y ś w d o mu czu b k a, n ie s y n a. I n ie ty lk o ty . Wielu ch ło p ak ó w p rzes zło p rzez p iek ło Lib ii ty lk o d zięk i temu s zajs o wi. Wies z, że Zło ta Pan i, jak n a to mó wimy , zmies zan a z p ewn y m s p ecy fik iem, p o wo d u je s elek ty wn ą u tratę W zależn o ś ci o d d awk i amn ezja s ięg a o d jed n ej n o cy d o ty g o d n ia ws tecz.

p amięci?

Rau l milczał, p atrząc p rzed s ieb ie. Ty lk o zaciś n ięte s zczęk i mó wiły , że Tris tan g o n ie p rzek o n ał. De Lu ca „ro b ił” w n ark o ty k ach p rzez ład n e d zies ięć lat i d o s y ć s ię n ap atrzy ł, żeb y zn ien awid zić to g ó wn o n a res ztę ży cia… – Ta mies zan k a, łag o d ząca zres ztą s k u tk i u b o czn e Zło teg o Py łu , jes t o ficjaln ie d o p u s zczo n a d o s to s o wan ia p rzez żo łn ierzy Stan ó w Zjed n o czo n y ch – mó wił Tris tan d alej, mimo wro g ieg o milczen ia ze s tro n y o jca. – W s zp italach leczą ty m s y n d ro m s tres u p o u razo weg o .

– Serio ? – ta in fo rmacja ju ż Rau la zain teres o wała. Od k ied y s k o ń czy ł z mafijn ą d ziałaln o ś cią, n ie czy tał n iczeg o , co d o ty czy ło n ark o ty k ó w, h an d lu b ro n ią, p rzemy tu lu d zi, czy li teg o , czy m s ię p rzez lwią częś ć s weg o ży cia zajmo wał. By ć mo że zn alezio n o in n e zas to s o wan ie Zło teg o Py łu … Ale z Tris tan em jes zcze n ie s k o ń czy ł. – I ty , ze wzg lęd u n a s y n d ro m s tres u p o u razo weg o , n o s is z to ś wiń s two p rzy s o b ie? – rzu cił iro n iczn ie. Tris tan wzru s zy ł ramio n ami. – Tak wy s zło . – Kied y o s tatn io b rałeś ? – Lito ś ci… – Ch ło p ak p o s łał mu zd eg u s to wan e s p o jrzen ie. – J ak b y ś n ie zau waży ł, mam d wad zieś cia d wa lata. Od jak ieg o ś czas u jes tem p ełn o letn i. I jeżeli b ęd ę ch ciał, b ęd ę ćp ał. – To n ie jes t o d p o wied ź n a mo je p y tan ie – u ciął o s tro Rau l. Tris tan o wi mimo ws zy s tk o p o d o b ała s ię ta ro zmo wa. Ojciec rzad k o wy k azy wał tro s k ę o n ieg o , u ważając, że s y n p o rad zi s o b ie s am. – Kied y ? – Brałem, g d y b y łem n a wo jn ie – o d p arł cich o . – Ty lk o wted y . Rau l s p o jrzał n a s y n a, k tó ry w mo men cie g d y zab ił p ierws zeg o czło wiek a, p rzes tał b y ć d zieck iem i s tał s ię mężczy zn ą. Dlaczeg o my ś lał, że u d ział w k rwawy ch walk ach , g d zie Tris tan jak o s n ajp er p atrzy ł o fiaro m p ro s to w o czy , a p o tem międ zy te o czy s trzelał, s p ły n ie p o ch ło p ak u jak wo d a p o k aczce? Tris tan p o d mas k ą tward ziela b y ł wrażliwy m czło wiek iem, miał s u mien ie. Rau l d o b rze to zn ał. By ł z s y n a d u mn y , o tak , ale n ig d y n ie zap y tał, jak s o b ie z zab ijan iem czło wiek a rad zi. A o n , Rau l, p o win ien wied zieć, że b y wa to tru d n e… – Przep ras zam – o d ezwał s ię ró wn ie cich o . Tris tan s k in ął p o p ro s tu g ło wą. Zb liżali s ię d o s zp itala. Uliczk i Ky ren ii s tawały s ię co raz b ard ziej k ręte. Rau l milczał, g ład ząc ś p iącą Wero n ik ę p o wło s ach , ale… mu s iał jes zcze o to s p y tać: – Sk o ro b rałeś Zło ty Py ł trzy lata temu , s k ąd o n d zis iaj w two jej k ies zen i? Tris tan u n ió s ł k ącik u s t w iry tu jący m – i b ard zo Rau lo wy m – u ś mies zk u : – Dla k u mp la, k tó ry p o mag ał mi w d zis iejs zej ak cji. On jes t u zależn io n y . – By ł k to ś jes zcze? – Przecen ias z mn ie, tato . Nawet twó j n iep rawd o p o d o b n ie s zy b k i s y n n ie d ałb y

rad y w tej s amej s ek u n d zie zd jąć czterech facetó w – to p o wied ziaws zy , zah amo wał p rzed s zp italem, zg as ił s iln ik i u ś miech n ął s ię s zero k o . Z s aty s fak cją. – Trzy maj – rzu cił o jcu p aczu s zk ę. Ten ch wy cił ją w lo cie. – M o że s ię p rzy d ać. Lek arze wied zą, co z ty m zro b ić. Wy s zli n a p o d jazd o b aj, Rau l z Wero n ik ą n a ręk ach , i ru s zy li s p ies zn y m k ro k iem k u wejś ciu . Tam n aty ch mias t p o d es zły d o n ich p ielęg n iark i. Razem z s an itariu s zem p o ło ży ły k o b ietę n a łó żk u , zas u n ęły zas ło n y . J ed n a p o b ieg ła p o lek arza, d ru g a zaczęła mierzy ć p arametry ży cio we n iep rzy to mn ej p acjen tk i. Rau l s tał o b o k Wero n ik i i g ład ził ją p o b ezwład n ej d ło n i. Parę ch wil p ó źn iej p rzy s zed ł mło d y czło wiek w b iały m k itlu . Zwy k le tro ch ę trzeb a p o czek ać, aż zn ajd ą d la cieb ie czas , n awet w p ry watn ej k lin ice, ale d la k o g o ś , k to rzu ca n a b lat recep cji p laty n o wą k artę, o b s łu g a mu s i b y ć n ajwy żs zej jak o ś ci. Szy b k a, miła i d y s k retn a. – Co n as zej p acjen tce d o leg a? – zaczął p rzy miln y m to n em lek arz. Dav id Zu ck er, g ło s iła p lak ietk a. Rau l o b rzu cił g o n iep rzy jazn y m s p o jrzen iem i wark n ął: – Zo s tała p o wielek ro ć b ru taln ie zg wałco n a. I p rawd o p o d o b n ie n afas zero wan a n ark o ty k ami. Lek arz zb lad ł lek k o . Pielęg n iark a p o s łała Rau lo wi s p ło s zo n e s p o jrzen ie. – M u s imy zb ad ać p ań s k ą żo n ę – zaczął Zu ck er. – Oczy wiś cie, że mu s icie! I n ie jes t mo ją żo n ą. Wk u rzał Rau la ten u lizan y d u p ek . Ale jes zcze b ard ziej wk u rzało g o to , że jemu , Rau lo wi, czas s ię k o ń czy , a ch ciałb y d o czek ać ch wili, g d y Wero n ik a o two rzy o czy i s p o jrzy n a n ieg o p rzy to mn ie, z u ś miech em, b ez o b łęd u , jak i wid ział n a jej twarzy jes zcze p arę k wad ran s ó w temu . – Ch ciałb y p an p o zo s tać p rzy b ad an iu czy … Rau l o d wró cił s ię n a p ięcie, s k in ął n a Tris tan a i wy s zed ł. – Nie b y łeś zb y t u p rzejmy – zau waży ł ch ło p ak , rzu cając o jcu p ełn e p rzy g an y s p o jrzen ie. Nag le jeg o wzro k s ię wy o s trzy ł. – Co ci jes t? – zan iep o k o ił s ię, b o Rau l p o b lad ł. W n as tęp n ej ch wili u g ięły s ię p o d n im n o g i, ch wy cił s y n a jed n ą ręk ą za ramię, d ru g ą ws u n ął p o d mary n ark ę. – Co ci jes t?! – k rzy k n ął Tris tan p rzerażo n y . – Ob erwałem – o d rzek ł s łab n ący m g ło s em Rau l. – Och ro n iarz zd ąży ł s trzelić… Wy jął ręk ę s p o d mary n ark i. By ła czerwo n a o d k rwi.

J es zcze zd ąży ł u s ły s zeć k rzy k s y n a: – Po mó żcie mi!!! On jes t ran n y !!! – i o s u n ął s ię w czerń .

ROZDZIAŁ XXI

T

y p iep rzo n y b o h aterze… – to b y ło p ierws ze, co u s ły s zał o d s y n a, g d y o d zy s k ał p rzy to mn o ś ć.

Tris tan ś cis k ał jeg o d ło ń w s wo ich tak s iln ie, jak b y ju ż n ig d y miał jej n ie

wy p u ś cić. – Dzięk i, s y n u – wy s zep tał, s iląc s ię n a żart, ale… b y ł tak b ard zo s łab y … Sp ać. Zas n ąć i s ię n ie o b u d zić, ty lk o o ty m marzy ł w tej ch wili, ale b ó l w b o k u n ie p o zwalał u ciec z p o wro tem w n ieś wiad o mo ś ć. A p rzecież n ie b ęd zie p ro s ił o co ś , co g o złag o d zi. Otwo rzy ł o czy . Nap o tk ał p o ciemn iałe ze zmartwien ia s p o jrzen ie Tris tan a. – Ku la u tk wiła w ran ie – o d ezwał s ię cich o mło d y mężczy zn a. – Nie mo g ą cię wziąć n a s tó ł, b o s traciłeś d u żo k rwi. Ran y , tato , s k o czy łeś z p rzes trzelo n y m b o k iem d o mo rza! W n o cy , n a o ś lep ! Po tem p rzez g o d zin ę s ię wy k rwawiałeś . Gan iałeś z Wero n ik ą n a ręk ach , n ie p o zwalając s o b ie p o mó c! Co ty s o b ie my ś lis z, że jes teś n iezn is zczaln y ?! – jeg o g ło s załamał s ię lek k o . Rau l s p ró b o wał s ię u ś miech n ąć. – Nic mi n ie b ęd zie. Co z Wero n ik ą? – Us ta z tru d em u k ład ały s ię w p y tan ie, ale mu s iał wied zieć. – Śp i. Po d ali jej k o k tajl z n ark o ty k u i teg o d o d atk u , teraz o d s y p ia o s tatn i ty d zień . – Bard zo … b y ła p o ran io n a? Tris tan o d wró cił wzro k . By ła. Bard zo . Tamci s k u rwiele zn ęcali s ię n ad n ią n a wiele s p o s o b ó w. Czeg o u ży li d o g wałtu , lek arz n ie p o wied ział, ale… o ws zem. By ła. Ojciec n ie mu s i jed n ak o ty m wied zieć. On jes t teraz ważn iejs zy o d Wero n ik i. – Wy jd zie z teg o – o d p arł, p iln u jąc, b y w jeg o g ło s ie zab rzmiała p ewn o ś ć. – Ty też. Sły s zy s z? Tato ? Tato ?! – Pu ls o k s y metr zaczął p is zczeć alarmu jąco . – Tato , p ro s zę cię!!!

Telefo n Ariela, k tó reg o n ie wy p u s zczał z ręk i, ro zd zwo n ił s ię n ag le. „Tris ” wid n iało n a wy ś wietlaczu . – M o żecie wracać d o d o mu , ju ż p o ws zy s tk im – u s ły s zał g ło s ch ło p ak a i o d etch n ął z g łęb o k ą u lg ą. Do zes p o łu Rau la d o łączy li – o n i Dan k a – n ajp ó źn iej, ale n ie s p o s ó b b y ło o p rzeć s ię ch ary zmie teg o czło wiek a, o n p o trafił wzb u d zać we ws p ó łp raco wn ik ach g łęb o k i s zacu n ek . Ich trak to wał d o d atk o wo jak ro d zin ę, a n ie p o d k o men d n y ch , i Ariel o d razu o d k ry ł p o d p o zo rem o s ch ło ś ci wielk ie s erce Rau la i jeg o b ezg ran iczn e p o ś więcen ie d la ty ch , k tó ry ch o b d arzy ł miło ś cią czy s y mp atią. By ł ś wietn y m, tward y m facetem. Ariel p o d ziwiał g o i s zczerze lu b ił. Zaś Tris tan … n ieo d ro d n y s y n Rau la, to b y ł d o p iero ws p an iały ch ło p ak ! Sły s ząc jeg o zmęczo n y g ło s o d etch n ął z u lg ą, ch o ciaż… Sp o d ziewał s ię telefo n u o d Rau la. – J ak ie s traty ? – zap y tał o s tro żn ie. – Ojciec jes t ciężk o ran n y . Stracił ch o lern ie d u żo k rwi. Ale mam n ad zieję, że z teg o wy jd zie. Po p rzed n io zaro b ił trzy k u le i d ał rad ę, więc teraz… – Tris tan u rwał. Po p rzed n io Rau l b y ł d wad zieś cia lat mło d s zy i d wad zieś cia razy mąd rzejs zy ! Nie g an iał z ciężk im p o s trzałem p o k lifach ! Nie s k ak ał z d ziu rą w b rzu ch u d o mo rza! Co o p ętało teg o id io tę?! – Gd zie d o s tał? – W o k o lice wątro b y . Przed ch wilą g o rean imo wali i o d razu wzięli n a s tó ł. Będ ą g o s tab ilizo wać p o d czas zab ieg u , tak mi tłu maczy ł ch iru rg . Ariel zak lął. – To d o b ry s zp ital? Dad zą rad ę? – Nie wiem. Ojciec k azał tu p rzy wieźć Wero n ik ę, więc ch y b a d o b ry … – Wero n ik ę?! A z n ią co s ię s tało ?! Przecież miała s ied zieć w Po ls ce! Tris tan p o tarł o czy zmęczo n y m g es tem. By ł n a n o g ach o d jak ich ś trzy d zies tu g o d zin . M arzy ł o o d ro b in ie s n u , ale wied ział, że d o p ó k i z o jcem n ie b ęd zie ws zy s tk o w p o rząd k u , n ie zmru ży o k a. – Wero n ik ę zg arn ął z lo tn is k a Co jo n . Os tro s ię n ad n ią zn ęcał p arę d n i, p o czy m wziął ją n a zak ład n iczk ę. M iał zamiar p rzy p o mo cy s wo ich b an d zio ró w g wałcić ją n a o czach o jca, a p o tem d ać mu b ro ń , żeb y ze s o b ą s k o ń czy ł. Ud ało s ię temu zap o b iec. Od b iliś my ją, jes t teraz w ś p iączce farmak o lo g iczn ej. O ży cie o jca walczą lek arze. To ws zy s tk o . – Po d rzu cę d ziewczy n y d o VillaRo s y i p rzy jeżd żam – zd ecy d o wał Ariel.

Tris tan n ig d y b y s ię d o teg o n ie p rzy zn ał, ale b y ł n a s k raju wy czerp an ia. Od k ied y u marła jeg o matk a, d e Lu ca b y ł cały m jeg o ś wiatem. Po d ziwiał o jca, k o ch ał, s tawiał s o b ie za wzó r. Nie mó g ł s tracić i jeg o ! Ale b o leś n ie zd awał s o b ie s p rawę, że w tej ch wili lo s Rau la b y ł w ręk ach lek arzy ze s zp italik a w p ro win cjo n aln ej cy p ry js k iej mieś cin ie. On , Tris tan , n ie mó g ł u czy n ić ju ż n ic. Ty lk o s ię mo d lić. By ło co ś jes zcze. – Ariel, mam p ro ś b ę… W VillaRo s ie trzeb a p o s p rzątać. Nie zd ąży łem s ię ty m zająć, a n ie wiem, czy lu d zie Smith a d o s tali s to s o wn e ro zk azy . To żo łn ierze. Sami z s ieb ie p alcem n ie k iwn ą. – Nie zawracaj s o b ie ty m g ło wy . Do p iln u ję, b y ws zy s tk o b y ło n a tip -to p . Gd zie ten b ałag an ? W d o mu ? – zap y tał p rzy cis zo n y m g ło s em. Nie ch ciał n arażać Dan k i i M arie n a mało p rzy jemn y wid o k . – Na k lifach . Dwa tru p y . W mo rzu też d wa. Ariel g wizd n ął cich o . – Nieźle. J ak ieś ży czen ia co d o miejs ca i czas u p o ch ó wk u ? – Szy b k o i d y s k retn ie. Op ró cz teg o : żad n y ch . – Załatwio n e. Ty s ied ź w s zp italu i p iln u j, b y n iczeg o Rau lo wi n ie b rak ło … – Nie mu s is z mi teg o mó wić. – … ja p rzy jad ę, g d y ty lk o u p o ram s ię ze s p rzątan iem. – Dzięk i, b racie. Ro złączy ł s ię, o p arł g ło wę o d ło n ie, zaciś n ięte n a k o mó rce i p rzez ch wilę trwał b ez ru ch u , walcząc z n iemęs k imi łzami. M ając tak ich p rzy jació ł, p rzy jació ł n a ś mierć i ży cie, mo żn a p o d jąć walk ę z cały m ś wiatem. Teraz ju ż wied ział, d laczeg o Rau l d e Lu ca wy g rał d wad zieś cia lat temu i d laczeg o mu s i wy g rać teraz: właś n ie d la n ich . I d la n ieg o , Tris tan a, też.

M u s iał zas n ąć n a s ied ząco , mo że n awet z o twarty mi o czami, b o jeg o u my s ł n ie zarejes tro wał n ad ejś cia M arie. Do p iero g d y p o ło ży ła Tris tan o wi ręk ę n a ramien iu i u ś cis n ęła lek k o , p o d erwał g ło wę i s p o jrzał n a n ią jak n a d u ch a. Ariel miał ją i Dan k ę p o d rzu cić d o VillaRo s y , ty mczas em M arie k lęk ała właś n ie p rzed Tris tan em, b io rąc jeg o d ło n ie w s wo je i zag ląd ając w p o czerwien iałe o d n iewy s p an ia o czy z tro s k ą. I miło ś cią. To u czu cie ro zś wietlało ją o d ś ro d k a. Tris tan o wi n ig d y n ie wy d ała s ię p ięk n iejs za n iż w tej ch wili, g d y właś n ie to – miło ś ć M arie – b y ło mu p o trzeb n e.

Ws tał, p rzy ciąg n ął ją d o s ieb ie i p rzy tu lił z cały ch s ił. Zan u rzy ł twarz w jej wło s y , p ach n ące mo rs k ą b ry zą, p o d p alcami czu ł jej s zczu p łe, ciep łe ciało . – Ws zy s tk o b ęd zie d o b rze, p rawd a? – zas zep tała, p rzy tu lając p o liczek d o jeg o p iers i. Sk in ął g ło wą, n ie mo g ąc wy d u s ić an i s ło wa p rzez zaciś n ięte g ard ło . Ale jes zcze p rzez k ilk a g o d zin n ic n ie ch ciało b y ć d o b rze. Do p iero k o ło p o łu d n ia z s ali o p eracy jn ej wy s zed ł s tars zy lek arz, p amiętający Rau la s p rzed lat, i p o wied ział, u ś miech ając s ię d o d wo jg a mło d y ch lu d zi: – De Lu ca ma ch o lern eg o farta. Zn ó w wy win ął s ię ś mierci. Któ ry to ju ż raz? Gd y b y miał p rzed s o b ą Rau la, ten o d p arłb y p ewn ie ze s wo ją zwy k łą n o n s zalan cją: „Nie wiem, n ie liczy łem”. Tris tan p o p ro s tu p o d s zed ł d o d o k to ra i p o d zięk o wał mu u ś cis k iem ręk i. – Kied y mo g ę g o zo b aczy ć? – J es t jes zcze p o d n ark o zą, n a p o o p eracy jn ej. Zwy k li ś mierteln icy n ie mają tam ws tęp u , ale ty mo żes z p rzy n im p o s ied zieć. VIP-ó w n ie o b o wiązu ją s zp italn e reg u lamin y – to b y ła s u b teln a alu zja d o wy s o k o ś ci rach u n k u , jak i s zp ital wy s tawi Rau lo wi za k ró lews k ie trak to wan ie. Tris tan zro zu miał ją, lecz o b o jętn ie s k in ął g ło wą. Za ws zy s tk o , co związan e z ak cją „Zło ty Py ł”, n ad al p łacił rząd Stan ó w Zjed n o czo n y ch . Uś miech lek arza s tał s ię jes zcze s zers zy . Ch ciał p rzy milać s ię h o jn y m k lien to m d łu żej, ale ch ło p ak u ciął jeg o zap ęd y : – Pro s zę ws k azać d ro g ę.

J ak p rzez mg łę p amiętał p ierws ze p rzeb u d zen ie. Po ch y lo n a n ad n im twarz s y n a, jeg o p o ciemn iałe ze zmartwien ia o czy i cich e, p ełn e miło ś ci s ło wa, z k tó ry ch n ie zap amiętał an i jed n eg o . Po wiek i s ame o p ad ły , a o n s p ad ł z p o wro tem w o tch łań b ez d n a. Po raz d ru g i o d zy s k ał p rzy to mn o ś ć ch wilę p ó źn iej, p rzy n ajmn iej jemu s ię tak wy d awało , ty mczas em Tris tan czu wał p rzy n im ju ż trzeci d zień , zmien ian y czas em p rzez Ariela, M arie alb o Dan k ę, b y mó g ł s ię zd rzemn ąć ch o ciaż n a p arę ch wil. Teg o p o p o łu d n ia n ie ch ciał jed n ak o jca o p u ś cić. Wied ział, czu ł cały m s o b ą, że lad a ch wila n as tąp i k ry zy s . I alb o Rau l g o p rzeży je, alb o … Tris tan wo lał n ie my ś leć, co b ęd zie, g d y o s łab io n y k rwo to k iem o rg an izm s ię p o d d a. Tk wił więc p rzy jeg o łó żk u , trzy mając b ezwład n ą d ło ń o jca p rzy ciś n iętą d o czo ła i… mo d lił s ię b ezg ło ś n ie. Urwał, s ły s ząc p u k an ie d o d rzwi. Po d n ió s ł p rzek rwio n e o d

n iewy s p an ia i n iewy p łak an y ch łez o czy . I aż k rzy k n ął cich o z zas k o czen ia i rad o ś ci. Do p o k o ju wes zła, p o d trzy mu jąc s ię leciu tk o ś cian … – Wero n ik a! Stan ęła p rzy łó żk u Rau la i u ś miech n ęła s ię d o jeg o s y n a. Zes zczu p lała i b y ła b ard zo b lad a, ale o b łęd u w o czach ju ż n ie miała. – J ak s ię czu jes z? – mu s iał zap y tać. M u s iał u s ły s zeć jej g ło s . Gło s czło wiek a p rzy to mn eg o i o zd ro wy ch zmy s łach . – Do b rze – wy s zep tała, mając g ard ło o tarte o d ru rk i in tu b acy jn ej. – M iałam wy p ad ek , tak p o wied ział lek arz, k tó ry s ię mn ą zajmo wał, ale… n ic n ie p amiętam. Czy ty co ś wies z? Czy … Rau l b y ł wted y ze mn ą? Wy p ad ek ? M u s iała my ś leć, że jech ali z Rau lem s amo ch o d em i wted y zd arzy ł s ię ten wy p ad ek . Nie wo ln o jej aż tak o k łamy wać. Należy – teg o Tris tan b y ł p ewien , zn ając p o d o b n e p rzy p ad k i z wo js k a – p o wied zieć p rawd ę, złag o d zo n ą, n iecałą, ale jed n ak p rawd ę. – Up ro wad zili cię b an d y ci – zaczął łag o d n y m g ło s em. Wero n ik a o two rzy ła s zero k o o czy i p o wo li p rzy tak n ęła. – By łaś ich zak ład n iczk ą… Teg o ju ż s o b ie n ie p rzy p o min ała. Ty lk o mo men t, g d y wy s iad ała n a lo tn is k o wy m p ark in g u z s amo ch o d u , a k to ś ch wy cił ją p o d ramię. Nic więcej. – Ojciec cię u wo ln ił, ale s am o b erwał… Po d es zła z d ru g iej s tro n y łó żk a, u jęła d ru g ą d ło ń Rau la i p rzy cis n ęła ją d o u s t. – Będ zie ży ł, p rawd a? M u s i ży ć! M a cieb ie, ma mn ie, ma VillaRo s ę… J ej s ło wa mu s iały w jak iś s p o s ó b d o trzeć d o p o g rążo n eg o w ś p iączce u my s łu Rau la, b o o to p o wo li u n ió s ł p o wiek i, s p o jrzał n a p o ch y lo n ą k u n iemu Wero n ik ę, p rzen ió s ł wzro k n a p o d n o s ząceg o s ię z k rzes ła Tris tan a i… u ś miech n ął s ię. Samy mi o czami, b o n a więcej n ie miał s iły , ale s ię u ś miech n ął.

ROZDZIAŁ XXII

y p o wied ział s ło wa p rzy s ięg i małżeń s k iej, p atrząc w p ięk n e, zło te, ro zjaś n io n e s zczęś ciem o czy Wero n ik i. Nig d y w ży ciu n ie b y ł n iczeg o tak p ewien jak d ziś , w tej ch wili, p rzy s ięg ając jej miło ś ć, d o p ó k i ś mierć ich n ie ro złączy .

W

Bo że jed y n y , jak o n ją k o ch ał… ! Wid ziała tę miło ś ć w czarn y ch o czach Rau la i p ro mien iała s zczęś ciem, jas n a i ś liczn a w zwiewn ej, b iałej s u k n i, z k wiatem h ib is k u s a w ro zp u s zczo n y ch wło s ach . Dzień n ie mó g ł b y ć p ięk n iejs zy i b ard ziej s ło n eczn y , a n ieb o b łęk itn iejs ze. Zg ro mad zen i n a p laży g o ś cie, n ieliczn i, ale jak że mile wid zian i – Tris tan z M arie, Dan iel z An ią, Ariel z Dan k ą – ro zk o s zo wali s ię łag o d n y m s zu mem fal, d elik atn ą b ry zą u n o s zącą welo n p an n y mło d ej, zap ach em k wiató w, a p rzed e ws zy s tk im s p o k o jem teg o miejs ca. VillaRo s a b y ła p o p ro s tu rajem, ch o ć ty le k rwi ws iąk ło w jej ziemię, i d ziś , w ty m s zczęś liwy m d n iu , ws zy s cy p rag n ęli, b y ty m rajem d la Rau la i Wero n ik i p o zo s tała d o k o ń ca ich d n i. Ale b y ł k to ś , k to ży czy ł s o b ie czeg o in n eg o . I ju ż n ied łu g o u p o mn i s ię o s p łatę d łu g u . Ten k to ś p o zwo lił p rzeży ć Rau lo wi s p o tk an ie z b ratem i p o wró cić d o zd ro wia p o ciężk im p o s trzale. Po zwo lił n acies zy ć s ię Rau lo wi Wero n ik ą, Tris tan em i M arie i s p ęd zić z n imi w VillaRo s ie k ilk a b eztro s k ich , letn ich mies ięcy . Dał mu u łu d ę s p o k o ju i b ezp ieczeń s twa, b y cio s b y ł ty m b ard ziej b o les n y . Zad a g o właś n ie d ziś , w d zień ś lu b u Rau la z Wero n ik ą.

By ła p ó źn a n o c, g d y p o ceremo n ii ś lu b n ej, a p o tem ws p an iały m p ełn y m rad o ś ci wes elu , wró cili o b o je d o s y p ialn i, zmęczen i, ale s zczęś liwi. Pach n iała ró żami. Ciemn o czerwo n y mi ró żami, k tó ry ch o g ro mn y b u k iet s tał n a to aletce. Wero n ik a p o d es zła d o n ich i zan u rzy ła twarz w p rzep ięk n y ch , aro maty czn y ch k wiatach .

– Są tak ie ś liczn e. Dzięk u ję, k o ch an y – o d wró ciła s ię d o Rau la, teraz ju ż jej męża, p atrząc n ań b ły s zczący mi miło ś cią i s zczęś ciem o czami. On p rzy g ląd ał s ię k wiato m z d ziwn y m wy razem twarzy . Nie b y ły o d n ieg o – to p o p ierws ze. Stały tu taj, w ich s y p ialn i, d o k tó rej n ik t n ie miał d o s tęp u – to p o d ru g ie. I wcale mu s ię to n ie p o d o b ało – to p o trzecie. Po d s zed ł, wziął w d wa p alce małą k o p ertę, d o łączo n ą d o b u k ietu , wy jął z n iej k artk ę z ży czen iami s zczęś cia n a n o wej d ro d ze ży cia. Na jej o d wro cie zn alazł to , czeg o s ię s p o d ziewał. Kró tk i liś cik . Właś ciwie k ilk a s łó w: „M amy d o o mó wien ia d awn e s p rawy . Zap ras zam n a No wh ere Is lan d . I.W.”. Po ciemn iały mi n ag le o czami s p o jrzał n a ws p an iały b u k iet. Os trzeg ał Rau la jas n o i wy raźn ie: Sp ró b u j ty lk o o d mó wić! Od wró cił s ię, b y Wero n ik a n ie u jrzała u czu ć, jak ie n ag le n im zawład n ęły . Zmiął k artk ę w d ło n i. Wied ział, k to zap ras za g o d o s ieb ie: Iv an Wo ro n co w, ro s y js k i mafio s o k o n tro lu jący n iemal całą Azję i p ó ł Eu ro p y . Wied ział ró wn ież, że to zap ro s zen ie n ie wró ży n iczeg o d o b reg o , ale mu s i je p rzy jąć, b o jeś li o n , Rau l, n ie s p o tk a s ię z n ad awcą lis tu n a jeg o p ry watn ej wy s p ie, tamten p o faty g u je s ię d o VillaRo s y z całą p iep rzo n ą, n ajemn ą armią. J u ż s amo to , że k to ś o d n ieg o b y ł tu taj, w VillaRo s ie, w ich s y p ialn i, d zis iaj, w d n iu ś lu b u , że mó g ł p o p ro s tu p o d ejś ć d o Wero n ik i i n a o czach Rau la ją zas trzelić… M afia n ie zap o min a i n ie wy b acza, wied ziałeś o ty m, d e Lu ca, p rzy s tęp u jąc d o g ry . – M u s zę s ię p rzejś ć – rzu cił d o n ieco zd ziwio n ej Wero n ik i, wy s zed ł z d o mu i ru s zy ł k u k lifo m. Wo ro n co w n ie mo że p rzek ro czy ć p ro g ó w jeg o , Rau la, d o mu ! VillaRo s a ma p o zo s tać o s to ją b ezp ieczeń s twa d la ws zy s tk ich jej mies zk ań có w! Nic n ie mo że zab u rzy ć s p o k o ju teg o miejs ca. Wero n ik a, co k o lwiek z Rau lem b y s ię n ie s tało , mu s i ży ć tu taj, w miejs cu , k tó re p o k o ch ała i k tó re d ało jej p o cies zen ie p o s tracie s y n a, b ez wzg lęd u n a ws zy s tk o . To Rau l s wo jej u k o ch an ej żo n ie b y ł win ien . Zap atrzy ł s ię n a mo rs k i b ezmiar. Przeczy tał d wa k ró tk ie zd an ia raz jes zcze. Po wo li p o d arł k artk ę n a małe s k rawk i, p o d s zed ł d o k rawęd zi k lifu i u p u ś cił je d o mo rza. Wziął g łęb o k i o d d ech , czu jąc tak wielk ą miło ś ć d o teg o miejs ca, d o Wero n ik i, d o s y n a, Tris tan a, i jeg o n arzeczo n ej, a d la Rau la p rzy b ran ej có rk i, M arie, że aż zab o lało .

M u s i zo s tawić ich ws zy s tk ich i u d ać s ię n a n ajważn iejs zą ro zmo wę w s wy m ży ciu . Po d czas n iej alb o ws zy s tk o zy s k a, alb o ws zy s tk o s traci. Nie b y ło n iczeg o p o międ zy . Nie b y ło żad n ej in n ej o p cji. Alb o – alb o . Wró cił d o d o mu . Zap u k ał d o s y p ialn i, zn ajd u jącej s ię n a p ierws zy m p iętrze, n ie mając n ad ziei, że u s ły s zy „p ro s zę”, b y ł p rzecież ś ro d ek n o cy , a jed n ak … Ws zed ł d o ś ro d k a, zatrzy mu jąc s ię w k o ry tarzu . Dan iel v an d er Welt, b o to o n ze s wo ją żo n ą zajmo wał ten ap artamen t, o d wró cił s ię o d b iu rk a i u ś miech n ął n a wid o k Rau la. – Wid zę, że ty też tak i p raco wity – zażarto wał. Do p iero n a ś lu b Rau la i Wero n ik i u d ało s ię Dan ielo wi i An i wy rwać ze Stan ó w w o d wied zin y d o VillaRo s y , a i tak v an d er Welt k ażd ą wo ln ą ch wilę p o ś więcał p racy . Z więzien ia wy p u s zczo n o g o za o b łęd n ą k au cję, k tó rą wp łacił d e Lu ca, i p o d p ewn y m waru n k iem: zmien i p raco d awcę. Przejd zie z CIA d o FBI. Dan ielo wi b y ło d o p rawd y ws zy s tk o jed n o , n a czy j ro zk az b ęd zie s ię włamy wał d o b az d an y ch i k rad ł z n ich in fo rmacje. Zg o d ził s ię. Po o d p o wied n io d łu g im wah an iu , b y fed eraln i n ie my ś leli, że p rzy leci d o n ich o t tak , n a p s try k n ięcie, ale s ię zg o d ził. I d o p iero wted y mó g ł o d etch n ąć wo ln o ś cią. Nie trak to wan o g o w więzien iu źle, n ie mó g ł n arzek ać, ale An ia b y ła co raz b ard ziej n ies zczęś liwa, a n a n iej i ty lk o n a n iej Dan ielo wi zależało . Od d wó ch mies ięcy włamy wał s ię więc n a te s ame s erwery , co p o p rzed n io , ty lk o s k rad zio n e z n ich d an e p rzek azy wał k o mu in n emu . Pro s te. J ed y n ie czas u d la s ieb ie i żo n y miał o wiele mn iej, b o fed eraln i za k arę zarzu cali g o ro b o tą – mo że d lateg o , b y w wo ln y ch ch wilach n ie s trzeliło mu d o g ło wy p o mag ać d e Lu ce. Kto ich tam wie… – J eżeli zn ó w ch ces z mn ie wp lątać w co ś , p o czy m wy ląd u ję za k ratami… – zaczął g ro źn ie, ch o ć w s zary ch o czach miał p rzy jazn e b ły s k i. Lu b ił Rau la i n awet p o b y t w więzien iu teg o n ie zmien ił. – Oczy wiś cie, że ch cę – o d p arł Rau l lek k im g ło s em, ale mimo to Dan iel mu s iał wy czu ć co ś p o d tą lek k o ś cią, b o s p o ważn iał. – Zamien iam s ię w s łu ch . – Do s tałem d ziś zap ro s zen ie n a p ry watn ą g reck ą wy s p ę No wh ere o d n iejak ieg o Iv an a Wo ro n co wa. – Szefa ru s k iej mafii?! – Do k ład n ie. M o żn a p o wied zieć, że d zięk i mn ie s tał s ię ty m, k im s ię s tał, b o p rzed ak cją „Zło ty Py ł” o n im n ie s ły s załem. M as z jak iś p o my s ł, czeg o p o d wu d zies tu latach mo że o d e mn ie ch cieć? Bo ch y b a n ie d zięk o wać mi za

n iezamierzo n ą, ale jed n ak p o mo c… – J eżeli ty n ie mas z żad n eg o , to ja ty m b ard ziej, ale ciek awe, co o Iv an ie Wo ro n co wie p o wie n as ze lu s tereczk o . Wró cił d o b iu rk a, o two rzy ł d ru g i lap to p , b ard ziej n iep o zo rn y n iż ten , n a k tó ry m zwy k le p raco wał. J eg o p alce zatań czy ły n a k lawiatu rze. Zmars zczy ł w s k u p ien iu b rwi. – Gd zie s ię włamu jes z? – Rau l s tan ął za n im, p rzy g ląd ając s ię rzęd o m cy fr p rzemy k ający ch p o ek ran ie. – Do arch iwu m GRU. – Żartu jes z?! – d e Lu ca n ie mó g ł p o ws trzy mać o k rzy k u . – Ciiich o , żo n ę mi o b u d zis z! A g d zie mam n ib y zd o b y ć zas trzeżo n e in fo rmacje, jak n ie u źró d ła? – Więc o t tak włamu jes z s ię d o cen traln eg o u rzęd u b ezp ieczeń s twa Fed eracji Ro s y js k iej?! – M o że n ie „o t tak ”, b o złaman ie ich zab ezp ieczeń zajęło mi s weg o czas u ład n y ch p arę mies ięcy , ale o ws zem, właś n ie tam. Rau l p o p atrzy ł n a p rzy jaciela z n iek łaman y m p o d ziwem. Wied ział, że v an d er Welt jes t zd o ln y , n iep rawd o p o d o b n ie zd o ln y , ale n ie p rzy p u s zczał, że jes t ró wn ież s zalo n y . Ro s ja to n ie Fran cja. J eżeli So wieci p rzy łap ią g o n a właman iu , więzien iem fed eraln y m mo że s ię to n ie s k o ń czy ć… – Sp o k o jn a g ło wa, n ie zo s tawiam ś lad ó w. Rau l zaczął s ię jed n ak n iep o k o ić, ale za ch wilę miało s ię to o k azać jeg o n ajmn iejs zy m zmartwien iem, b o Dan iel wy p ro s to wał s ię n ag le, s p o jrzał mu p ro s to w twarz z jak imś d ziwn y m, o s try m b ły s k iem w o czach , i rzek ł p o wo li: – Iv an Wo ro n co w jes t s y n em Sierg ieja Go lin o wa. Brzmi zn ajo mo ? Rau l p o b lad ł. Sierg iej Go lin o w. Dru g i z jeg o d awn y ch k o n trah en tó w, k tó ry miał o d k u p ić o d k o lu mb ijs k ieg o k artelu „Zło ty Py ł” za – b ag atela – cztery miliard y eu ro … Dru g i, k tó ry s trzelił s o b ie w łeb n a wieś ć, że cały tran s p o rt i cała fo rs a, n ie ty lk o jeg o włas n a, ale i in n y ch ro d zin mafijn y ch , p o s zła n a d n o . Przez zd rad ę n iejak ieg o Rau la d e Lu k i… A Iv an Wo ro n co w b y ł jeg o s y n em. Żeg n aj, Rau l… Aż s ię wzd ry g n ął, czu jąc n a ramien iu u ś cis k czy jejś d ło n i. To Dan iel. Patrzy ł n ań ze zg ro zą. On tak że b y ł w to zamies zan y . On też b y ł tu taj, w VillaRo s ie!

– Słu ch aj, b racie – zaczął g o rączk o wy m s zep tem – n ie leć n a tę jeg o zas ran ą wy s p ę. Zab ieraj Wero n ik ę, Tris tan a, M arie i s p iep rzaj jes zcze d ziś , tej n o cy , jak n ajd alej o d Wo ro n co wa i jeg o zap ro s zeń . – J eg o czło wiek b y ł tu taj d ziś , w d n iu ś lu b u . M ó g ł ją zas trzelić, Wero n ik ę. M ó g ł zamo rd o wać Tris tan a alb o M arie, alb o ws zy s tk ich n araz. Nie, Dan iel… – Rau l p o k ręcił g ło wą, mając w o czach rezy g n ację i ś mierteln e zmęczen ie. – M am d o s y ć tej g ry . Tej wieczn ej u cieczk i i s trach u o n ajb liżs zy ch . Trzeb a to zak o ń czy ć raz n a zaws ze. – Teraz o n k ład ł ręk ę n a ramien iu p rzy jaciela. – Zao p iek u j s ię Wero n ik ą. Po s taraj s ię, b y zro zu miała, d laczeg o mu s iałem… o d ejś ć. Dan iel zd o b y ł s ię jed y n ie n a p o tak n ięcie. W g ard le czu ł b o les n y u cis k . On , b y ch ro n ić ro d zin ę, zro b iłb y to s amo . Ale… – Od wio zę cię n a lo tn is k o – o d ezwał s ię wres zcie, walcząc ze łzami. Lecz Rau l zatrzy mał g o g es tem d ło n i. – Zo s tań tu taj. Ch cę, żeb y o d wió zł mn ie Tris tan . Ty p iln u j d ziewczy n . To n ie p o trwa d łu g o . J u tro o tej p o rze b ęd zie p o ws zy s tk im. Dan iel k iwn ął g ło wą. Tak ciężk o b y ło s łu ch ać ty ch s łó w. Tak tru d n o b ęd zie czek ać n a wiad o mo ś ć… – A jeżeli… – zaczął Rau l i g ło s mu s ię załamał, mu s iał wziąć g łęb o k i o d d ech , b y mó wić d alej. – J eżeli n ie u d a mi s ię p rzeh an d lo wać mo jeg o ży cia za ży cie n ajb liżs zy ch , jeś li ten s k u rwiel s k rzy wd zi ty ch , k tó ry ch k o ch am… d o rwij g o , b racie. Po p ro s tu zró b to . Dan iel ch ciał co ś p o wied zieć, ale n ie b y ł w s tan ie. Uś cis n ęli s o b ie d ło n ie. M o cn o . Aż p o b ielały im k n y k cie. Żad n e in n e s ło wa n ie zn aczy ły b y więcej n iż te d wa o s tatn ie: – Żeg n aj, p rzy jacielu .

Teraz czek ało g o n ajtru d n iejs ze… Z ciężk im s ercem ws zed ł p o s ch o d ach n a n ajwy żs ze p iętro . Cich o o two rzy ł d rzwi ich s y p ialn i, mając n ad zieję, że Wero n ik a ś p i, a o n u k lęk n ie p rzy łó żk u o s tro żn ie, b y jej n ie zb u d zić, i p o p atrzy n a n ią. Ty lk o ty le. Będ zie ch ło n ął p ięk n o ś p iącej żo n y , b y ć mo że o s tatn i raz, żeb y zach o wać w s ercu i p amięci jej o b raz, g d y n ad ejd zie k o n iec. Ale Wero n ik a czek ała n a n ieg o . Sied ziała p rzed to aletk ą, s zczo tk u jąc s we p ięk n e, k as ztan o we wło s y . Gd y ws zed ł

d o p o k o ju , u ś miech n ęła s ię d o ń p o p rzez o d b icie w lu s trze. Ob jął ją, p o ch y lił s ię i zan u rzy ł twarz w jej wło s ach , d o tk n ął u s tami ak s amitn ie g ład k iej s k ó ry n a jej k ark u . Bo że mó j, jak o n ją k o ch ał… J ak b ard zo n ie ch ciał u mierać… J es zcze n ie d ziś … – Po s mu tn iałeś – o d ezwała s ię p ó łg ło s em, u n o s ząc n ań o czy , n a k tó ry ch d n ie p ło n ęła czu ło ś ć. Po ch y lił s ię i p o cało wał ją w mięk k ie, s p rag n io n e teg o p o cału n k u u s ta. M u zy k a, k tó ra g rała cich o w tle, u milk ła. I n ag le… p o p ły n ęły d źwięk i tej jed n ej jed y n ej melo d ii, k tó rą Rau l trzy mał w s ercu d la s wej miło ś ci. Najp ierw d la Ro s eM arie, p o tem d la So n i, teraz d la Wero n ik i. J eg o s erce ro ztrzas k ało s ię n a milio n k awałk ó w, g d y Harry Nils s o n zaczął ś p iewać Without you. Rau l u n ió s ł d ło ń Wero n ik i d o u s t, u cało wał ją i zap y tał łamiący m s ię g ło s em: – Zatań czy s z ze mn ą? On a ws tała, zarzu ciła mu ręce n a s zy ję, u k ry ła twarz n a jeg o p iers i i zap o mn iała o cały m ś wiecie, b ęd ąc ty lk o tu i teraz, w tej mag iczn ej, cu d o wn ej ch wili ze wzru s zającą d o g łęb i p io s en k ą i mężczy zn ą, k tó ry b y ł cały m jej ży ciem… No, I can’t forget this evening Or your face as you were leaving But I guess that’s just the way the story goes You always smile but in your eyes your sorrow shows Yes, it shows. Nie mogę zapomnieć tego wieczoru I twojej twarzy, gdy odchodziłaś Lecz myślę, że ta historia tak właśnie miała się potoczyć Uśmiechałaś się jak zawsze, lecz w twoich oczach był smutek. W o czach Wero n ik i ro zb ły s ły łzy . Nie zn io s łab y u traty Rau la. Gd y b y co ś mu s ię s tało … Teg o cio s u ju ż b y n ie u d źwig n ęła. Przy tu liła s ię d o n ieg o jes zcze mo cn iej, jak b y ty m mo g ła p o ws trzy mać zły lo s p rzed o d eb ran iem jej miło ś ci. Rau l k o ły s ał ją łag o d n ie w s wy ch ramio n ach … No, I can’t forget tomorrow When I think of all my sorrow When I had you there but then I let you go And now it’s only fair that I should let you know What you should know.

I can’t live if living is without you I can’t live, I can’t give any more Nie mogę myśleć o jutrze, Gdy pomyślę z rozpaczą, Że miałem cię i pozwoliłem ci odejść. Teraz jest dla mnie jasne, że powinienem był wyznać ci to, Co powinnaś wiedzieć. Nie mogę żyć, jeśli to życie ma być bez ciebie. Nie mogę żyć, nie potrafię ofiarować nic więcej. Os tatn ie d źwięk i u cich ły . Rau l b ez s ło wa wziął Wero n ik ę n a ręce, p o d s zed ł d o łó żk a, zło ży ł ją n a ś n ieżn o b iałej, p ach n ącej cy p ry js k im s ło ń cem p o ś cieli. A p o tem zaczął ją k o ch ać, n a p o czątk u czu le i p ięk n ie, jak b y to b y ł ich o s tatn i raz, ale z k ażd ą ch wilą co raz b ard ziej g wałto wn ie, z jak ąś d zik ą d etermin acją, zu p ełn ie s ię w n iej zatracając. On a p rzy jmo wała g o u leg le, z o d d an iem… Nie mo g ła wied zieć, co o n n ap rawd ę czu je w tej ch wili, jak ro zp aczliwie ją k o ch a i tak s amo n ien awid zi. Za to , że mu s i o d ejś ć zaraz p o ty m, jak o n a, md lejąc z ro zk o s zy , k rzy k n ie: „Ko ch am cię, Rau l, k o ch am cię, k o ch am!”. Za to , że mu s i ją o k łamać i zo s tawić. Za to , że n ie mo że s ię p o żeg n ać tak , jak b y ch ciał. I w k o ń cu za to , że mo że ju ż n ig d y jej n ie zo b aczy ć. Po ws zy s tk im tu lił ją d o tąd , d o p ó k i n ie zas n ęła, s p o k o jn a i s zczęś liwa. Wted y d o p iero ws tał, p o żeg n ał ją o s tatn im k o ch ający m s p o jrzen iem i wy s zed ł, cich o zamy k ając za s o b ą d rzwi…

Ob u d ził Tris tan a i p o p ro s ił o o d wiezien ie n a lo tn is k o . Tris tan b ez zb ęd n y ch p y tań – mo że d o s tan ie jak ieś wy jaś n ien ie p o d ro d ze – u b rał s ię, o ch lap ał twarz zimn ą wo d ą i p arę min u t p ó źn iej ws iad ali d o s amo ch o d u . Teraz p ro wad ził czarn e au d i o jca s zy b k o i p ewn ie. Kilo metry mijały , o s tatn ie ich ws p ó ln e min u ty tak że. Ale o n jes zcze o ty m n ie wied ział. Ru ch b y ł zn ik o my . No c ciep ła i b ezch mu rn a. J ak iś czas temu zo s tawili za s o b ą o b wo d n icę i z k ażd ą ch wilą zb liżali s ię d o lo tn is k a w Larn ace. Rau l milczał p rzez cały czas , zb ierając s iły n a p o żeg n an ie z s y n em, o czy m o n n ie miał p o jęcia. Z rad ia s ączy ła s ię cich a mu zy k a… – M u s zę ci s ię d o czeg o ś p rzy zn ać. – Tris tan o d erwał n a ch wilę wzro k o d ciemn ej ws tęg i s zo s y i s p o jrzał n a o jca. – Gd y leżałeś w s zp italu i p o b ierali ci k rew, zleciłem b ad an ia p o ró wn awcze DNA. M o jeg o i two jeg o …

– Tak ? – Rau l wy d awał s ię mało zain teres o wan y ty m tematem. Tris tan n acis n ął n ag le h amu lce i zjech ał n a p o b o cze. To b y ła zb y t ważn a ro zmo wa, b y p rzep ro wad zić ją o t tak , n iczy m p o g awęd k ę o p o g o d zie. Teraz mó g ł p atrzeć o jcu p ro s to w twarz, g d y p y tał: – Od k ied y wied ziałeś … ? On u ś miech n ął s ię lek k o i rzek ł: – Od zaws ze, Tris . – Od zaws ze wied ziałeś , że n ie jes tem two im s y n em?! Rau l s p o jrzał n ań z u d an y m zd u mien iem: – A n ie jes teś ? Bo ja u ważam s ieb ie za two jeg o o jca. Tris tan p atrzy ł d łu g ą ch wilę w czarn e o czy czło wiek a, k tó ry – ch o ć n ie b y ł jeg o b io lo g iczn y m o jcem – p rzy g arn ął g o i wy ch o wał. I k o ch ał b ard ziej, n iż s am b y s ię d o teg o p rzy zn ał. Po czu ł wzru s zen ie i… ws ty d , że zwątp ił w tak ą właś n ie o d p o wied ź. – Dzięk i, tato – wy d u s ił p rzez zaciś n ięte g ard ło . Ch ciał d o d ać co ś więcej n iż ty lk o te d wa zd awk o we s ło wa, ch ciał p o wied zieć, jak i jes t z n ieg o , Rau la, d u mn y i jak b ard zo g o k o ch a, ale… n ie p o trafił. W ich d o mu n a d alek iej p rerii n ie ro zmawiało s ię o u czu ciach . Po za ty m o jciec o ty m wie, p rawd a? Przek ręcił k lu czy k i z p o wro tem włączy ł s ię d o ru ch u . Do jeżd żali d o lo tn is k a. Tris tan zap ark o wał n a p u s ty m p ark in g u , p o g rążo n y m w mro k u . Wy s ied li o b aj. – Nie ch cę, żeb y ś o d p ro wad zał mn ie d alej – o d ezwał s ię Rau l, s tając p rzed s y n em. Nad s zed ł czas … Ch ciał, b y Tris tan zap amiętał g o tak im jak w tej ch wili: s p o k o jn eg o i zd ecy d o wan eg o . Na s ali o d p raw, w jas n y m ś wietle lamp , mo że d o jrzeć w o czach Rau la to , co o n n ap rawd ę teraz czu ł: s trach . Nie o s ieb ie, a o n ich . O Tris tan a, M arie i Wero n ik ę. Ch ło p ak s p o jrzał n ań u ważn iej. – Do k ąd ty s ię właś ciwie wy my k as z? Ch y łk iem? W n o c p o ś lu b n ą? Wero n ik a n ie b ęd zie zach wy co n a, g d y ran o o b u d zi s ię w p u s ty m łó żk u … Teraz weź g łęb o k i o d d ech , d e Lu ca, i o d p o wied z n a ws zy s tk ie p y tan ia s p o k o jn ie, b ez emo cji. Tak , b y twó j s y n b y ł z cieb ie d u mn y aż d o k o ń ca. – Do s tałem zap ro s zen ie o d s zefa ro s y js k iej mafii, Iv an a Wo ro n co wa. Tris tan o n iemiał. – I mó wis z o ty m o t tak ?! Czeg o ten b an d zio r o d cieb ie ch ce?! Dlaczeg o w o g ó le zg o d ziłeś s ię z n im s p o tk ać?!

– Nie d ał mi wy b o ru – o d p arł cich o Rau l, p rzy p o min ając s o b ie b u k iet ró ż w ich s y p ialn i. Czło wiek Wo ro n co wa b y ł tak b lis k o . – M o że p o win n iś my p o g ad ać z n im we d wó ch ? – Tris tan g o tó w b y ł tak , jak s to i, ws iąś ć d o s amo lo tu razem z o jcem i lecieć tam g d zie o n . – Nie ma mo wy – u ciął Rau l. – J es teś p ewien , że ch o d zi ty lk o o p rzy jaciels k ą ro zmo wę? M as z p ewn o ś ć, że wró cis z? – M am p ewn o ś ć, że nie wrócę, Tris . Tris tan o wi n ag le zab rak ło o d d ech u . Patrzy ł o g ro mn iejący mi o czami w s p o k o jn ą twarz o jca i… w jeg o p iers iach n aras tał k rzy k . Ale milczał. Rau l mó wił więc d alej: – Wo ro n co w jes t s y n em Sierg ieja Go lin o wa, k tó ry s trzelił s o b ie w łeb p o ty m, jak u to p iłem jeg o cztery miliard y . Teraz ro zu mies z, że mu s zę tam jech ać i mam małe s zan s e n a p o wró t? Nie, Tris tan n ie ro zu miał. Nie ch ciał zro zu mieć! – Uciek ałeś p rzed tak imi jak Wo ro n co w całe ży cie. Dlaczeg o p o d d ajes z s ię teraz? J eżeli n ie o b ch o d zę cię ja i M arie, to mas z Wero n ik ę, o n a tak b ard zo cię k o ch a… – g ło s mu s ię załamał. – Nig d y n ie mó w, an i n awet n ie my ś l, że mn ie n ie o b ch o d zis z! – o d p arł z g n iewem Rau l. Tak ciężk o b y ło tłu maczy ć jed y n emu d zieck u , d laczeg o mu s i s tawić s ię n a żąd an ie Wo ro n co wa… – On n ie o d p u ś ci, n ig d y . Teraz, g d y wie, że ży ję i mam k o g o ś , d la k o g o warto ży ć, b ęd zie mn ie ś cig ał ty m b ard ziej zajad le. Nie ma mo wy , b y m ry zy k o wał was zy m ży ciem. Ty , Tris tan , p o win ien eś to ro zu mieć. I ro zu miał… Tris tan n ap rawd ę ro zu miał… Ale n ie p o trafił s ię z ty m p o g o d zić. Ojciec b y ł d zis iaj tak i s zczęś liwy … Tak b ard zo k o ch ał s wo ją Wero n ik ę… Dlaczeg o o d b ierają mu , i im ws zy s tk im, to s zczęś cie tak s zy b k o ?! Za co tak s tras zn ie g o k arzą?! By ł ws p an iały m, s zlach etn y m czło wiek iem, k tó ry zas łu g iwał n a ws zy s tk o , co n ajlep s ze, a n a p ewn o n a s p o k o jn e, p ełn e miło ś ci ży cie u b o k u u k o ch an ej k o b iety . Gd zie jes t J o h an n es Smith , d laczeg o rząd USA p o zwala, b y Rau l leciał teraz w ś ro d k u n o cy n a s k in ien ie ru s k ieg o b an d zio ra, n ie mając n ad ziei, że wró ci?! A cieb ie ile razy d o wó d cy zo s tawiali w Lib ii n a p as twę lo s u ? – o d p o wied ział s o b ie z g o ry czą. – Gd y b y n ie k u mp le… g d y b y n ie J immy Stu art i in n i… Po ch y lił g ło wę, b y Rau l n ie d o s trzeg ł w jeg o o czach łez, ale o n s am z tru d em n ad łzami p an o wał. Tak ciężk o b y ło s ię żeg n ać z s y n em… Ujął ramio n a ch ło p ak a i zmu s ił, b y ten s p o jrzał mu p ro s to w o czy . – Tris tan , mam d o cieb ie d wie p ro ś b y – zaczął. – Przy rzek n ij, że je s p ełn is z.

Ch ciał co ś o d p o wied zieć, ch ciał wy k rzy czeć, żeb y o jciec ws ad ził s o b ie te p ro ś b y g d zieś ! s k o ro n ie ch ce wy s łu ch ać jeg o b łag ań , b y n ig d zie n ie leciał, ale… k iwn ął ty lk o g ło wą. – Nie mś cij s ię n a Wo ro n co wie, to p ierws za… – Nawet p rawo d o zems ty mi o d b ierzes z?! – k rzy k n ął łamiący m s ię g ło s em. – Dru g a: n ie p o zwó l s ię wman ewro wać rząd o wi w walk ę z mafią. Nig d y . I jed n o , i d ru g ie jes t ty m s amy m, ty lk o in aczej s ię n azy wa. Przy rzek n ij, Tris , że b ęd zies z d b ał ty lk o o ty ch , k tó ry ch k o ch as z. O M arie, was ze d zieci, p rzy jació ł, mo ją Wero n ik ę… Tris tan p atrzy ł w p o ciemn iałe o czy o jca i… n ie mó g ł p o ws trzy mać d łu żej łez. Otarł je wierzch em d ło n i. – Wró ć, tato – p o p ro s ił jak wted y , g d y miał s ied em lat, a o jciec p o raz p ierws zy zo s tawiał g o w d o mu s ameg o . Rau l tak jak wted y p rzy tu lił Tris tan a mo cn o i o d rzek ł: – Wró cę, s y n k u . Lecz d ziś , g d y o d ch o d ził w mro k n o cy , zo s tawiając s y n a p o ś ro d k u p u s teg o p ark in g u , wied ział, że n ie d o trzy ma o b ietn icy . * Wy s p a jawiła s ię jak o raj n a ziemi. Wy n u rzała s ię z b łęk itn o zielo n y ch wó d Ad riaty k u , witała p rzy b y ły ch zło cis ty m p ias k iem ro zleg łej p laży , za k tó rą – p rzez p almo wy g aj – wio d ła ś cieżk a d o d o mu . Ch o ciaż s ło wo „d o m” n ie b y ło ad ek watn y m o k reś len iem ws p an iałej rezy d en cji, g o d n ej mafijn eg o k ró la Eu razji, Iv an a Wo ro n co wa. On s am n ad ch o d ził n ies p ies zn ie ś cieżk ą z b iałeg o marmu ru , p ro wad zącą s p o d rezy d en cji d o p rzy s tan i. M o to ró wk a p rzy cu mo wała n a jej k o ń cu . Rau l, w ś n ieżn o b iałej k o s zu li, czarn y ch s p o d n iach i tak iejż mary n arce, wy s zed ł n a mo lo i ru s zy ł n a s p o tk an ie g o s p o d arza. Wo ro n co w b y ł mu s k u larn y m, wy s p o rto wan y m facetem o s zero k ich b arach i k wad rato wej s zczęce, p rzy s to jn y m, o ws zem, ale n ieco p ro s tack im. U jeg o ramien ia u wies zo n a b y ła g reck a p ięk n o ś ć. M iała n ie więcej n iż p iętn aś cie lat. Zatrzy mali s ię p rzed Rau lem. Wo ro n co w wy ciąg n ął d o ń ręk ę. De Lu ca u ś cis n ął ją b ez wah an ia. To n ie b y ł czas n a o k azy wan ie p rawd ziwy ch u czu ć. Na p rzy k ład g łęb o k iej p o g ard y . W tej g rze liczy ły s ię tak że, a mo że p rzed e ws zy s tk im, p o zo ry . – Witaj w mo ich s k ro mn y m p ro g ach – zag aił Wo ro n co w p rzy jaciels k im to n em.

– Nie s ą tak ie s k ro mn e – mru k n ął Rau l. Tamten s k in ął g ło wą, całk o wicie s ię z n im zg ad zając. – Ch ces z zwied zić mo ją No wh ere czy o d razu p rzejd ziemy d o rzeczy ? – Przejd źmy d o rzeczy , ro d zin a n a mn ie czek a. Wo ro n co w p o n o wn ie p rzy tak n ął. – Ro d zin a jes t n ajważn iejs za, ch o ć ja mam jes zcze czas . – Klep n ął Greczy n k ę w zg rab n y p o ś lad ek . – Zmy k aj d o d o mu – rzu cił. Dziewczy n a n aty ch mias t wy k o n ała p o lecen ie. Na ramio n ach miała ś lad y p o p rzy p alan iu p ap iero s em. Rau l p o wró cił s p o jrzen iem d o Wo ro n co wa. – Przejd źmy s ię – zap ro p o n o wał tamten , ch o ć b y ła to p ro p o zy cja z ro d zaju ty ch n ie d o o d rzu cen ia. Ru s zy li wzd łu ż p laży , ś cieżk ą wy s y p an ą b iały m żwirem. – Wies z ju ż zap ewn e, k im jes tem, i wies z, czeg o n ie mo g ę ci wy b aczy ć, Rau l. De Lu ca p rzy tak n ął. M ó g ł s ię b ro n ić, p rzy p o min ać, że to d zięk i n iemu Wo ro n co w jes t d ziś ty m, k im jes t, ale… jak i to miało s en s ? Ten b an d zio r n ie wezwał g o , b y wy s łu ch iwać tłu maczeń , o n czeg o ś ch ciał. Co to b y ło , Rau l mó g ł s ię jed y n ie d o my ś lać… – Zd rad ziłeś mo ją ro d zin ę, p rzez cieb ie o jciec b y ł zmu s zo n y targ n ąć s ię n a włas n e ży cie, a wies z p rzecież, że my n ie p u s zczamy zd rad y p łazem. Zn ó w p rzy tak n ięcie. Wo ro n co w, n ieco ro zczaro wan y milczen iem d e Lu k i, ciąg n ął d alej: – M imo to mas z u mn ie p ewn e zas łu g i… Cen ię two ją in telig en cję, zn ajo mo ś ć b ran ży , wres zcie zwy k ły s p ry t. Do p rawd y , wy k iwać d wa p o tężn e k artele… Ty lk o ty b y łeś d o teg o zd o ln y . Szan u ję to . – Dzięk i – o d mru k n ął Rau l. Ty lk o s zacu n k u b an d zio ra b y ło mu d o s zczęś cia p o trzeb a. – J eś li p rzes zed łb y ś n a ciemn ą s tro n ę mo cy , mó g łb y m p u ś cić w n iep amięć to , co b y ło . Org an izacja Co jo n a p ó jd zie w ro zs y p k ę p o jeg o ś mierci, a my n ie lu b imy tracić tak ich p ien ięd zy . Przejmij jeg o b izn es , p racu j d la mn ie, Rau l, a n ie p o żału jes z. Rau l zatrzy mał s ię. Sp o jrzał Iv an o wi p ro s to w twarz. Ten wy ciąg n ął d o ń ręk ę jak wted y , n a p rzy s tan i, i zap y tał: – Co ty n a to , b racie? Nad s zed ł czas … – Nig d y n ie p ó jd ę n a ws p ó łp racę z mafią – wy ced ził d e Lu ca i o d trącił tę d ło ń .

Stali n ap rzeciw s ieb ie. J u ż n ie p rzy jaciele, a ś mierteln i wro g o wie. – Ro zu miem – o d ezwał s ię Wo ro n co w p o d łu g iej, d łu g iej ch wili, jak ą mu zajęło o p an o wan ie wś ciek ło ś ci. – Ho n o r p o n ad ws zy s tk o … Wies z, że mó g łb y m cię zmu s ić d o p o s łu s zeń s twa, b io rąc zak ład n ik ó w: two jeg o s y n a, M arie So lay , p ięk n ą Wero n ik ę. Szczeg ó ln ie ta o s tatn ia b y łab y o zd o b ą No wh ere… – zawies ił g ło s , p atrząc z s aty s fak cją, jak Rau l b led n ie, jak w b ezs iln y m g n iewie zacis k a p ięś ci, ale o n o p an o wał u czu cia i o d p arł: – M am p rzy jació ł, k tó rzy p o ms zczą i mo ją ś mierć, i mo ich n ajb liżs zy ch . – Teg o s ię o b awiam – wes tch n ął Wo ro n co w teatraln ie. – Wy p ad ało b y więc zak o ń czy ć tę wo jn ę raz n a zaws ze. Nag le s ięg n ął d o k ab u ry n a p iers i, wy ciąg ając g lo ck a. – Zro b is z to s am, czy mam ci p o mó c? – zap y tał ju ż zu p ełn ie in n y m to n em. Przez twarz Rau la p rzemk n ął cień . – Zro b ię to s am – o d rzek ł, p iln u jąc, b y g ło s mu n ie zad rżał, ale tak n ap rawd ę, w s ercu , ro zs y p ał s ię n a k awałk i. J ak ciężk o b ęd zie Wero n ice p o jeg o ś mierci. J ak żeż b ęd zie cierp iała… A Tris tan ? J es t jes zcze tak i mło d y … Stracił matk ę, teraz s traci o jca… Do b rze, że ma ch o ciaż M arie. On a p rzy n im b ęd zie… To s iln a d ziewczy n a… Zro zu mie jeg o b ó l… Po wo li u jął ręk o jeś ć g lo ck a. Sp rawd ził mag azy n ek . By ł p ełn y . Ws u n ął g o n a miejs ce. Przeład o wał. – M o że s ię jes zcze zas tan o wis z? Dam ci czas d o n amy s łu … – s p ró b o wał Wo ro n co w p o raz o s tatn i. Szk o d a b y ło tracić tak ieg o g racza jak d e Lu ca. Gd y b y miał g o p o s wo jej s tro n ie, cały ś wiat p ad łb y im d o s tó p . – A d as z mi czas , b y m p o żeg n ał s ię z ro d zin ą? – o d p o wied ział p y tan iem Rau l. Tamten p o k ręcił g ło wą, tłu miąc wś ciek ło ś ć i ro zczaro wan ie. – Nic z teg o , s tary . Two je „n ie” zn aczy n ie. Ro zliczamy s ię tu i teraz. De Lu ca milczał ch wilę, walcząc z ro zp aczą. – Nie k rzy wd ź ich – o d ezwał s ię wres zcie. W jeg o g ło s ie n ie b y ło jed n ak b łag an ia, n ie b y ło żalu , właś ciwie n ie b y ło ju ż n ic. – J eżeli twó j s y n n ie zaczn ie s ię mś cić, wło s im z g ło wy n ie s p ad n ie – zap ewn ił tamten . – I… n ie b ierz teg o – ws k azał p is to let w ręk u Rau la – o s o b iś cie. – Uś miech n ął s ię jak p o u s ły s zen iu d o b reg o d o wcip u . – Zd rad a to zd rad a. Gd y b y ś b y ł mo im b ratem, p o s tąp iłb y m tak s amo . Rau l zacis n ął ty lk o zęb y , p atrząc n a u ś miech n iętą k rzy wo twarz tamteg o . „Nie

b ierz teg o o s o b iś cie”… Przez u łamek s ek u n d y miał o ch o tę p o d erwać b ro ń i wp ak o wać temu s k u rwielo wi cały mag azy n ek w łeb . Wied ział jed n ak , że o ws zem, zd ąży łb y Wo ro n co wa załatwić, ale w n as tęp n ej s ek u n d zie zg in ęlib y – o p ró cz n ieg o , Rau la, co o czy wis te – Tris tan , M arie i Wero n ik a. Wero n ik a… Żeg n aj, mo ja k o ch an a, mo ja ś liczn a, mo ja miła… Tak ciężk o mi cię o p u s zczać… Wy b acz… Sp o jrzał p o raz o s tatn i n a b łęk itn o zielo n y b ezmiar wó d , p o raz o s tatn i s p o jrzał w n ieb o , czu jąc jak d o o czu n ap ły wają mu łzy . To ju ż czas . Nie wo ln o o k azać s łab o ś ci! Bo że jed y n y , to tak ie tru d n e… zo s tawiać was s amy ch … Zacis n ął s zczęk i, p rzy ło ży ł lu fę d o s k ro n i i p o ciąg n ął za s p u s t. Strzał s p ło s zy ł s tad k o k o lo ro wy ch p ap u g . Zaraz p o tem zap ad ła martwa cis za. Ciało o s u n ęło s ię n a k o lan a i u p ad ło n a mięk k i zło ty p ias ek . Po p o liczk u s p ły n ęła s amo tn a łza. Wo ro n co w p o d n ió s ł p is to let. – So rry , Rau l – mru k n ął i s trzelił jes zcze d wu k ro tn ie. On n ie p o p ełn iał b łęd ó w. Nig d y .

Zad zwo n ił telefo n . Tris tan i Dan iel, wp atrzen i w n ieg o o d wielu g o d zin , d rg n ęli. Tris tan p rzez ch wilę trwał w b ezru ch u , b o jąc s ię o d eb rać. Wres zcie s p o jrzał n a wy ś wietlacz – „R” – mo że o jcu s ię u d ało ?! Po d ał k o mó rk ę Dan ielo wi, b o jąc s ię, że wy p u ś ci ją z rąk . Ten z tak ą s amą n ad zieją o d eb rał p o łączen ie, ale n a p ierws ze s ło wa: – M am wiad o mo ś ć d la ro d zin y Rau la d e Lu k i – łzy n ap ły n ęły mu d o o czu . – J es tem jeg o p rzy jacielem. J ak a to wiad o mo ś ć? – wy d u s ił. – Przy k ro mi to mó wić, ale p ań s k i p rzy jaciel miał wy p ad ek z b ro n ią. Ob awiam s ię, że ś mierteln y wy p ad ek . Bo że jed y n y … – Dan ielo wi zab rak ło o d d ech u . – J ed n ak zro b ili to ! Zas trzelili Rau la! – Czy mam o d es łać ciało d o VillaRo s y ? – Tak . Do VillaRo s y – o d p arł, n acis n ął czerwo n ą s łu ch awk ę, n ie mo g ąc an i ch wili d łu żej zn ieś ć teg o d rewn ian eg o , o b o jętn eg o g ło s u i… s p o jrzał n a Tris tan a. Na Tris tan a, k tó ry zb lad ł i wy s zep tał: – Ojciec n ie ży je.

A p o tem zaczął k rzy czeć. Dan iel o b jął g o i p rzy cis n ął d o s ieb ie, n ie mo g ąc p atrzeć n a jeg o ro zp acz…

Zeb rali s ię n a n iewielk im cmen tarzu n ieo p o d al VillaRo s y . Tam, o b o k ro d zicó w, ch ciał s p o cząć Rau l d e Lu ca. Wero n ik a, o b ejmo wan a p rzez An ię i Dan k ę, led wo trzy mała s ię n a n o g ach . W ch wili, g d y u s ły s zała te trzy s tras zn e s ło wa – Rau l n ie ży je – u marła tak że. Przez ws zy s tk ie te d n i, w k tó ry ch czek ała, aż jeg o mo rd erca, Iv an Wo ro n co w, o d eś le ciało jej męża, i p rzez n as tęp n e, g d y trwały p rzy g o to wan ia d o p o g rzeb u , mo d liła s ię jed y n ie, ab y d o trwać d o k o ń ca ceremo n ii, a p o tem p o ło ży ć s ię o b o k g ro b u Rau la i u mrzeć. Ży cie b ez n ieg o … n ie p o trafiła i n ie ch ciała s o b ie teg o n awet wy o b rażać. Straciła jed y n eg o s y n a, s traciła jed y n ą miło ś ć, p o co d alej ży ć? Dla kogo? Tris tan jak o ś s o b ie rad ził. M arie So lay n ie o d s tęp o wała g o n a k ro k , razem z n im p rzech o d ząc p rzez p iek ło ro zp aczy , żalu i n ien awiś ci. On a, Wero n ik a, b y ła ze s wy m cierp ien iem zu p ełn ie s ama… Patrzy ła teraz n a tru mn ę z jas n eg o d rewn a s to jącą p rzy g łęb o k im d o le. J ej o czy b y ły d wiema czarn y mi d ziu rami w b lad ej, wy ch u d zo n ej twarzy . Niech to s ię s k o ń czy … – b łag ała k s ięd za, k tó ry b red ził co ś o Nieb ie, Piek le i wieczy s tej n ag ro d zie. Niech to s ię s k o ń czy … – b łag ała n ieliczn y ch p rzy jació ł, k tó rzy s tawali n ad zło żo n ą d o g ro b u tru mn ą i u p u s zczali n a n ią g arś ć ziemi. Ten o d g ło s , s tras zn y d źwięk g ru d p ad ający ch n a d rewn o , b ęd zie ją p rześ lad o wał w s n ach . Wres zcie… o n a s ama mu s i p o d ejś ć, rzu cić w d ó ł k wiat h ib is k u s a, b o teg o , a n ie g arś ci ziemi, ch ciałb y Rau l i… z jej g ard ła wy rwało s ię cich e zawo d zen ie. An ia n aty ch mias t ją p rzy tu liła, s zep cząc p rzez łzy k o jące s ło wa. Od es zły , żeg n an e p ełn y mi ws p ó łczu cia s p o jrzen iami żało b n ik ó w. Ty lk o jed en z n ich miał twarz zu p ełn ie b ez wy razu . Ten , k tó ry p rzy jech ał n a cmen tarz jak o o s tatn i i s tan ął p o d mu rem, n ie zb liżając s ię d o res zty . Teraz, g d y n iewielk ą g ru p k ą s k iero wali s ię w s tro n ę VillaRo s y , o n ru s zy ł k u d wo jg u mło d y m lu d zio m id ący m n a s amy m k o ń cu . Zas tąp ił im d ro g ę i rzek ł d o ch ło p ak a: – Ch ciałb y m zło ży ć ci s zczere k o n d o len cje… Tris tan s p o jrzał z n ied o wierzan iem n a wy ciąg n iętą k u s o b ie ręk ę, a p o tem p rzen ió s ł p o ciemn iałe z n ien awiś ci o czy n a teg o , k to p rzed n im s tał. Iv an Wo ro n co w. M o rd erca Rau la d e Lu k i wy ciąg ał d o n ieg o , Tris tan a, d ło ń , s k ład ając mu

k o n d o len cje. – Przy jmij, p ro s zę, wy razy ws p ó łczu cia. Wiem, co czu jes z w tej ch wili. J a mo jeg o o jca p rawie n ie zn ałem, wy ch o wy wała mn ie matk a z d ala o d jeg o b ru d n y ch in teres ó w, a jed n ak ta ś mierć złamała mi s erce. Twó j o jciec b y ł b an d y tą! – ch ciał k rzy czeć Tris tan . – By ł zwy k ły m b an d zio rem! M ó j – ws p an iały m, s zlach etn y m czło wiek iem! J ak ś mies z g o p o ró wn y wać d o tamteg o zera! – Ale milczał. Iv an Wo ro n co w n ie p o jawił s ię n a p o g rzeb ie Rau la ty lk o p o to , b y ws p ó łczu ć jeg o ro d zin ie. Tris tan zacis k ał więc s zczęk i w b ezs iln y m g n iewie i czek ał. – Nie wiem, czy to n ajlep s za ch wila, ale n as tęp n ej mo że n ie b y ć… – zaczął Wo ro n co w p o wo li, z ro zmy s łem. – Ty mas z ro d zin ę, ja mam ro d zin ę. J a s traciłem o jca, ty s traciłeś o jca. Śmierć Rau la d e Lu k i zamy k a p ewien ro zd ział w n as zy m ży ciu . I co , mo że zap ro p o n u jes z mi ws p ó łp racę?! – Daru j s o b ie zems tę, Tris , a ja d aru ję ży cie to b ie, M arie So lay i Wero n ice Orv i. Oto mo ja p ro p o zy cja. Uczciwa p ro p o zy cja. Nad al s tał z wy ciąg n iętą ręk ą, d ając mło d emu mężczy źn ie czas n a o p an o wan ie emo cji i p rzy wo łan ie ro zs ąd k u . Od ejd ź z n im n a b o k , zab ierz g o z o czu tłu mu i s k ręć s k u rwielo wi k ark ! – wy ło co ś w d u s zy Tris tan a, ale u my s ł o s trzeg ał: Za twó j b łąd zap łacą M arie i Wero n ik a. Nie ró b teg o . Przy jmij d ło ń , wy ciąg n iętą n a zg o d ę, i zak o ń cz to raz n a zaws ze. Przecież teg o właś n ie ch ciał twó j o jciec. W o czach Tris tan a ro zb ły s ły łzy , g d y wy ciąg ał ręk ę d o mo rd ercy Rau la. Uś cis k b y ł k ró tk i, ale s iln y , tak i, jak im ty d zień temu s am Rau l p ieczęto wał lo s s wó j i s wo ich n ajb liżs zy ch . Wo ro n co w s k in ął Tris tan o wi g ło wą, p o ważn ie, z s zacu n k iem i o d s zed ł p o wo li, k ro k za k ro k iem, zas tan awiając s ię p rzelo tn ie, czy d o s tan ie k u lę w p lecy , czy n ie… Tris tan o d p ro wad ził g o wzro k iem, p ełn y m n ien awiś ci i ro zp aczy . Zems ta. To s ło wo n ad al wwiercało mu s ię w mó zg . Ale n as tęp n e b y ło ju ż całk iem in n e. M iło ś ć. Za n ią warto u mierać, ale p o s to k ro ć b ard ziej warto d la n iej ży ć…

DZIEWIĘĆ MIESIĘCY PÓŹNIEJ

A

jed n ak Iv an Wo ro n co w p o p ełn ił b łąd .

Ten b łąd p rzy s zed ł n a ś wiat p rzed d wiema g o d zin ami, miał n a imię Rau l d e Lu ca, czarn e o czy s wo jeg o o jca i matk ę, k tó ra ś wiata p o za n im n ie wid ziała. Całą miło ś ć, jak ą Wero n ik a d arzy ła s weg o męża, p rzelała n a ten maleń k i cu d , jeg o s y n k a. Pamiątk ę ich o s tatn iej, n ajp ięk n iejs zej n o cy … – J es t tak i maleń k i i tak i ś liczn y – wy s zep tała M arie, p o ch y lając s ię n ad n o wo ro d k iem. – I tak p o d o b n y d o … – „Swo jeg o taty ” – ch ciała d o k o ń czy ć, ale ro zp łak ała s ię ty lk o . Tris tan , s to jący o b o k , n ic n ie p o wied ział, ale ty lk o d lateg o , że p rzez zaciś n ięte g ard ło n ie mó g ł wy d o b y ć an i s ło wa. Wy ciąg n ął p ro s ząco ręce. Wero n ik a p o d ała mu zawin iątk o , d o s k o n ale wied ząc, co mło d y mężczy zn a czu je w tej ch wili, b o o n a czu ła to s amo : rad o ś ć i s mu tek , wzru s zen ie i s tras zliwy żal, że to n ie jeg o o jciec b ierze n o wo n aro d zo n eg o s y n k a w ramio n a. Tris tan p o ch y lił s ię i u cało wał mięk k ie, czarn e wło s k i maleń s twa. On też ju ż zd ąży ł je p o k o ch ać. Cały m s ercem. To o n o u rato wało ży cie Wero n ice, ws zy s cy p rzy jaciele b y li teg o p ewn i. Gd y b y n ie ten cu d , d ziś s p o czy wałab y o b o k Rau la. Ale w k o b ietach ro d zin y d e Lu ca d rzemie p o tężn a s iła. Wy s tarczy im p ro my k n ad ziei, b y p o d n o s iły s ię z k o lan i s tawały d o walk i z lo s em, zn ó w s iln e i n ieu g ięte. J es zcze wczo raj złaman a ro zp aczą, d ziś Wero n ik a d e Lu ca miała d la k o g o ży ć, miała o k o g o walczy ć. Wy ch o wa s y n k a n a d zieln eg o czło wiek a, g o d n eg o imien ia, k tó re n o s i – k ap itan a Rau la d e Lu k i – n ajws p an ials zeg o mężczy zn y , jak ieg o miała s zczęś cie s p o tk ać w s wo im ży ciu . Dlaczeg o jed n ak to d zieck o , tak teraz maleń k ie i b ezb ro n n e, o k aże s ię b łęd em Iv an a Wo ro n co wa? Teg o d ziś , g d y led wie p rzy s zło n a ś wiat, n ik t jes zcze n ie mo że wied zieć, ale za jak iś czas , d o k ład n ie za d wad zieś cia s ied em lat, ten właś n ie Rau l d e Lu ca wy p o wie wo jn ę p rzes tęp czy m k artelo m całeg o ś wiata.

I ch o ciaż p rzeg ra ws zy s tk o , co d lań d ro g ie i k o ch an e, s traci ro d zin ę i p rzy jació ł, p o zo s tając zu p ełn ie s am w tej n ieró wn ej walce, k o n iec k o ń có w tę wo jn ę wy g ra. Ro zb ije ś wiat mafii i ciemn y ch in teres ó w raz n a zaws ze. W imię s wo jeg o o jca.

Wars zawa, 1 1 .0 1 .2 0 1 6

Co p y rig h t © b y Katarzy n a M ich alak

Ko n cep cja o k ład k i Katarzy n a M ich alak

Fo to g rafie n a p ierws zej s tro n ie o k ład k i Co p y rig h t © Ilin a Simeo n o v a / Trev illio n Imag es Co p y rig h t © v lad imirflo y d / Fo to lia.co m

ISBN 9 7 8 -8 3 -2 4 0 -3 6 1 8 -9

M ięd zy Sło wami u l. Ko ś ciu s zk i 3 7 , 3 0 -1 0 5 Krak ó w E-mail: p ro mo cja@mied zy .s lo wami.p l Ks iążk i z d o b rej s tro n y : www.zn ak .co m.p l Dział s p rzed aży : tel. 1 2 6 1 9 9 5 6 9 , e-mail: czy teln icy @zn ak .co m.p l Wy d an ie I, Krak ó w 2 0 1 6 Plik o p raco wał i p rzy g o to wał Wo b lin k

wo b lin k .co m