2355).Kelk Lindsey - Historia Pewnej Dziewczyny - Lindse Y Kelk

O moich dziewczynach, Delli, Beth, Emmie i Terri

Prolog Nigdy nie myślałam, że sytuacja wymknie mi się spod kontroli. Straciłam pracę. Straciłam miłość mojego życia. Matka się do mnie nie odzywa. Przyjaciółka jest na mnie nieziemsko wkurzona. Współlokatorka prawdopodobnie dobije mnie i w ciągu dwudziestu czterech godzin pewnie będę bezdomna. Ale, wiecie, jak to jest, raz na wozie, raz pod wozem. Biorąc pod uwagę, jak bardzo spartaczone było moje życie, czułam się zaskakująco wesoła. Nawet szczęśliwa. Wyciągając się, jak tylko mogłam, dłońmi przytrzymałam się zagłówka, a palcami stóp marszczyłam świeżą, białą, bawełnianą pościel, aż zsunęłam ją w nogi łóżka. Panowała cisza, spokój, a ja uśmiechałam się. Gdzieś w drugim końcu pokoju rozległ się dźwięk telefonu. Zamiast wyskoczyć z łóżka, żeby dowiedzieć się, kto i czego potrzebuje i jak szybko mogę im to dostarczyć, skupiłam się na odgłosie szumu wody pod prysznicem, dochodzącym z łazienki, i zacisnęłam usta, by odświeżyć w pamięci uczucie mrowienia, zanim zblednie. Kilkudniowy zarost, który wcześniej łaskotał moje policzki, był coraz bardziej nieustępliwy. Byłam taka szczęśliwa. Moja najlepsza przyjaciółka nie miała racji. Wszystko zmierza ku dobremu. Prawdopodobnie. Nie, żebym nie miała kilku mglistych chwil w ciągu minionego tygodnia. Nie, żebym nie uważała się za zaangażowaną. Niejednokrotnie. Ale teraz miałam to już prawie za sobą. Przeżyłam. Tego popołudnia wsiądę do samolotu i wrócę do domu. Obdzwonię wszystkich, z którymi powinnam porozmawiać i zamiast zachowywać się jak bełkocząca powłoka człowieka, będę chłodna, spokojna i opanowana, i zrobię wszystko jak należy. Skoro przetrwałam ten miniony tydzień, to przetrwam wszystko. Siedem dni temu, gdyby ktoś napomknął, co mnie czeka, wpełzłabym pod biurko i odmówiła wyjścia spod niego. Ale, jak nauczyłam się z programów telewizyjnych, które kiedykolwiek oglądałam, i książek, które kiedykolwiek przeczytałam, nigdy nie wiesz, jaki jesteś silny, dopóki się o tym nie przekonasz. Okazałam się zdecydowanie silniejsza, niż ktokolwiek sądził. Albo to, albo byłam obłąkana. Te dwie możliwości dzieliła cienka linia. Znów zadzwonił telefon. Wszystko wydawało się funkcjonować. Zdjęcia były zrobione i wyglądały wspaniale. Paige zamierzała być bardzo szczęśliwa. Pan Bennet był szczęśliwy. Kekipi również nie wyglądał na zmartwionego, ale nie można mieć wszystkiego. Jedyne, czego teraz potrzebowałam, to spędzić resztę poranka w łóżku, przeżywając wszystkie te okropne rzeczy, które właśnie zrobiłam z tym okropnym mężczyzną, a jutro o tej porze będę już praktycznie w domu. Obracając się na brzuch, bardzo, ale to bardzo cieszyłam się, że nie mogę widzieć swojego stanu. Moje zbyt długie włosy były całe splątane, staranny makijaż był teraz równie starannie rozmazany po całej poszewce na poduszkę, i, powiedzmy sobie szczerze, nikt nie wygląda dobrze z poorgazmowym zadowoleniem z siebie. Gdybym teraz zobaczyła własną twarz, mogłabym się zastrzelić. Nie, żeby poorgazmowy wygląd był mi cholernie znajomy. Cóż, potargane włosy i okropny makijaż — tak, ale rola zadowolonej z siebie w stylu „właśnie zerżnął mnie bardzo przystojny facet"? Nie za bardzo. Z pewnością musiał istnieć sposób, żeby lepiej wyglądać po odbytym stosunku. To było coś, czego naprawdę powinni zacząć uczyć w szkole. Może kiedy pielęgniarka zabiera do gabinetu dziewczęta, żeby wyjaśnić wszystko o wspaniałym świecie tamponów, mogłaby zakończyć poradą, w jaki zestaw zaopatrzyć się na ranek „po". Jeśli

jest coś, co kobiety powinny wiedzieć, to to, jak najlepiej obcować z facetem, żeby w trakcie nie zdzierać sobie kompletnie, jak papierem ściernym, trzech warstw skóry z twarzy. Kolejne trzy dzwonki. Niezależnie od tego, jak bardzo starałam się go zignorować, mój telefon się nie poddawał. Smętnie pociągając nosem, zdałam sobie sprawę, że będę musiała odebrać to cholerstwo. Tylko że nie było go na stoliku nocnym, gdzie zawsze go zostawiam. Ponieważ to nie był mój nocny stolik. I nie miałam pojęcia, gdzie jest schowany. Moja śliczna, czerwona jedwabna sukienka od Valentino leżała w jednym końcu pokoju, a stanik w drugim. Gdzieś pośrodku leżała biała koszula i ręcznik plażowy. A pod stertą niedbale rzuconych męskich ciuchów inny iPhone zaczął dzwonić, wtórując mojemu. Istny chór komunikacyjny. Razem brzmiały trochę jak piosenka One Direction. Poddałam się. Wal się, Vodafonie. — Vanessa? Spojrzałam na olbrzymi bambusowy wiatrak na suficie, który kręcił się i kręcił, i kręcił, i stukał w rytm telefonów, nie podejmując żadnego wysiłku, by odpowiedzieć ani im, ani mężczyźnie w łazience. — Vanessa? No dobra. To ja. Raczej. — Tak? — zawołałam w odpowiedzi, rozglądając się po pokoju w poszukiwaniu majtek. Największym problemem wynikającym z szalonego seksu, w trakcie którego zrywacie z siebie ubrania, jest to, że potem trudno te ubrania zlokalizować w godny sposób. Niemożliwe było nie czuć się trochę puszczalską, gorączkowo szukając na podłodze swoich majtek. Wszystko było dobrze, jeśli byłaś jedną z tych dziewczyn, które po kochaniu się przekradają się nago, ale ja nie byłam naturystką. Zdecydowanie byłam osobą „zawsze śpiącą w koszuli nocnej, na wypadek gdyby w domu wybuchł pożar". Ponadto, wciąż nazywałam to „kochaniem się", na miłość boską, a jak wszystkie wiemy, jeśli nie możesz tego powiedzieć, to nie powinnaś tego robić. — Czy to mój? Możesz odebrać? — Tak. Mogę. I mogłam, teoretycznie. Chociaż byłam bardzo niezadowolona, że muszę wstać z łóżka. Zsuwając się w dół materaca i próbując zignorować smugi tuszu do rzęs na wierzchniej stronie obu rąk, odgarnęłam włosy za uszy i zawisłam na krawędzi łóżka, przekopując stertę bawełnianych i jedwabnych ciuchów jak głodny borsuk. Seksowny czarny iPhone wystawał z mojego stanika, wyświetlając prywatny numer. Ześliznęłam się z łóżka i zanurkowałam w sam środek sterty ubrań. Z klasą. — Telefon Nicka Millera — odebrałam, wdrapując się z powrotem do łóżka. — Oczywiście nie mówi Nick. — Więc kto? Nieznajomy i nieprzyjemnie oskarżycielski damski głos odbił się echem na linii. Hawaje mogły być piękne, ale zasięg telefonu komórkowego był gówniany. — Tu Tess. To znaczy Vanessa. Uhm, tak, Vanessa. — Do diabła, nie mogłam nawet myśleć, kiedy byłam zmęczona, a co dopiero kłamać. — Próbuję dodzwonić się do Nicka Millera. — To jest telefon Nicka — ziewnęłam. — Czy mogę spytać, kto dzwoni? — Przepraszam, z kim rozmawiam? I dlaczego masz telefon Nicka? — Jest pod prysznicem. — Nie mogłam pozbyć się wrażenia, że mówię do siebie w bardzo głębokiej dziurze. — Jestem Tess. Vanessa! Cholera, jestem Vanessa. — Poproś Nicka do telefonu — zażądała kobieta. — I to zaraz. Nie poprosiłam Nicka do telefonu. Zamiast tego zrobiłam jedyną rzecz, jaka przyszła mi

do głowy. Wcisnęłam przycisk zakończenia rozmowy i wrzuciłam bardzo drogi kawałek technologii do stojącej przy łóżku szklanki z wodą. I to miało załatwić sprawę. Wychylając się z łóżka, rozglądałam się po podłodze w poszukiwaniu mojego telefonu. Może mogłam coś zrobić. Może jeszcze jest czas. Może… — Hej, kto to był? Bardzo przystojny, bardzo nagi mężczyzna ukazał się w drzwiach, wycierając popielato blond włosy białym ręcznikiem. W milczeniu błagałam go, żeby się okrył. Bardzo trudno skoncentrować się na wykopaniu się z największej metaforycznej dziury świata, kiedy w pokoju stoi facet z penisem na wierzchu. — Nikt — zaszczebiotałam. — Pomyłka. — Nikt nie dzwonił do mnie przez pomyłkę od tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego siódmego roku. — Nick przeszedł przez pokój, po drodze rzucając ręcznik. W moim odczuciu było to przejawem braku szacunku dla personelu sprzątającego i środowiska. To był świeży ręcznik. — Podaj mi telefon. — Hmm, upuściłam go. — Spojrzałam znad bałaganu na podłodze, mając nadzieję, że moje nagie wdzięki odciągną jego uwagę od skrajnego aktu przemocy wobec iPhone’a, którego dopuściłam się „przypadkiem". Niestety, nie. — Cholera, co jest, Vanessa? — Chwycił szklankę i stłumił szloch, patrząc na telefon, jakby to był eksponat Damiana Hirsta. IPhone w wodzie, pewniak do Nagrody Turnera. — Mój pieprzony telefon. Jest zniszczony. Co ja zrobię bez telefonu? Ostre czy nie, utyskiwanie nigdy nie jest atrakcyjne. Po odnalezieniu majtek w jednym z butów Nicka nałożyłam je, mając nadzieję, że byłam mniej naga i czyściejsza, niż jestem w stanie pomyśleć. — Spadł. — Trzymałam ręce podniesione w geście obronnym, jednocześnie starając się zgnieść cycki razem. Zmyłka była najlepszą bronią magików, a ja zdecydowanie potrzebowałam magicznej sztuczki, żeby wybrnąć z tej sytuacji. Przypuszczalnie cudu. Gdzie jest Jezus, kiedy go potrzebujesz? Albo przynajmniej Derren Brown. Ale raczej Jezus. — Przepraszam. Nick, załamany, obmacywał swoją zamokniętą linię życia, mrucząc pod nosem, podczas gdy ja kontynuowałam poszukiwania mojego wciąż dzwoniącego, irytującego telefonu. Nadal nie mogłam uwierzyć, że wszystko zepsułam. Może jest w torebce? Zauważyłam śliczną, czarną, jedwabną torebkę, którą rzuciłam niedbale wraz z sukienką tuż przy drzwiach, gdy tylko przekroczyliśmy je z wigorem ostatniego wieczoru. Puder marki MAC, perfumy Chanel, zapasowe baterie i ponad tuzin długopisów rozsypało się po całej podłodze. Czasem bywałam dziwolągiem. Nie mogłam obyć się bez długopisu. — Halo? — odebrałam, gdy w końcu wydobyłam telefon z porzuconych bokserek Nicka. Walczyłam z chęcią rozłączenia się i zdezynfekowania go. To nie był odpowiedni moment na nawrót moich zaburzeń obsesyjno -kompulsywnych. — Tess, tu Paige. Gdzie jesteś? Dzwoniłam chyba z dziesięć razy. Wszędzie cię szukałam. Znakomicie. Paige. Czy dziewczyna nie może mieć pięciu minut ciszy i spokoju po seksie? — Jestem w mojej chacie — skłamałam. — O co chodzi? — Nieprawda. Właśnie tam byłam. — Zamilkła na sekundę. — Jesteś z Nickiem? — Boże, tak, to właśnie miałam na myśli. Chatę Nicka. — Spojrzałam na Nicka, który najwyraźniej przebolał przedwczesną śmierć swojego iPhone’a dzięki pocieszającemu urokowi moich cycków. — Właśnie przeglądaliśmy zdjęcia.

Nick uniósł brew i rzucił telefon na podłogę. Zadziwiające, jak szybko mężczyzna potrafi dojść do siebie po bolesnej stracie, jeśli pojawi się przed nim choćby maleńka szansa, że będzie mógł wsadzić w kogoś swojego penisa. — Dobrze, zaraz przyjdę. Musisz coś zrobić. Dzwoniła Stephanie… jest mega, mega wkurzona. Wyleje mnie. Do cholery, Tess… co my robimy? — Dobrze, nie panikuj, ale nie przychodź tu — powiedziałam, przytrzymując telefon policzkiem na ramieniu, podczas gdy opędzałam się od rąk Nicka, dobierającego się do moich dopiero co włożonych majtek. — Mamy ci mnóstwo do pokazania od wczoraj… zostawiałam ci wiadomości. Poważnie, uspokój się. Przyjdę do ciebie. Nick jest zajęty, ale… — Nick jest zajęty — powiedział, wsuwając kciuki pod delikatny jedwab majtek, które udało mi się podciągnąć do połowy pośladków. — A więc ty też. Wyrwał mi telefon i rzucił przez pokój. Widziałam, że poleciał ślizgiem przez lśniącą drewnianą podłogę i zniknął pod łóżkiem, zabierając ze sobą atak paniki Paige. — Wiesz, jesteś niesamowicie seksowną kobietą — powiedział, wodząc opuszkami palców w górę i w dół mojego kręgosłupa i przyciskając twarz do mojej szyi. — Nawet nie wyobrażasz sobie, jak bardzo cię teraz pragnę. — Naprawdę chciałabym to kontynuować — szepnęłam z zamkniętymi oczami i zmarszczonymi brwiami. Nie przywykłam, że ktoś nazywa mnie seksowną. Albo kobietą. Większość mężczyzn wydawała się nie zauważać, że w ogóle mam dostrzegalną tożsamość płciową, więc słuchając takich rzeczy z ust niemożliwie atrakcyjnego mężczyzny, bardzo trudno było mu się oprzeć. — Ale po prostu to jest najgorszy moment z możliwych. — Vanessa. — Wziął moje drobne pięści i przykrył swoimi dużymi rękami. — Zniszczyłaś mój telefon. Jesteś mi coś winna, więc zamknij się i rób, co ci każę. Tak jak wtedy, gdy po raz pierwszy zobaczyłam Nicka, każde jego słowo trafiało wprost do mojej waginy, ale tym razem musiałam stawić opór. Mogłam być silna. Dopóki miałam na sobie majtki. — Przepraszam, ale naprawdę muszę iść — upierałam się, wymykając się z jego ramion i chwytając stanik z podłogi jednym, zaskakująco wdzięcznym ruchem. — Przykro mi. — Nie przepraszaj. — Posłał mi mroczne spojrzenie i złapał mnie za nadgarstek. — Po prostu nie idź. Zanim zdążyłam wymyślić inteligentny argument, rozległo się bardzo głośne pukanie do drzwi. — Przepraszam, muszę iść. — Strąciłam jego ręce i próbowałam doszukać się, w splątanym stosie materiału na podłodze, części swojej wczorajszej garderoby. — Nie odpowiadaj. To Paige. Doprawdy, byłam niemożliwie głupia. Właśnie powiedziałam Nickowi Millerowi, żeby czegoś nie robił, i oczekiwałam, że mnie posłucha. — A jeśli nawet, to co? — zapytał, unosząc brew. — Jesteśmy dorośli. — Och, nie zaczynaj! — Nie miałam do tego głowy. Czasami był takim kutasem. Przez większość czasu. Nawet gdy nie używał swojego penisa, to i tak zachowywał się jak on. — Proszę tylko, żebyś nie otwierał drzwi. I wtedy, nagi jak w dniu narodzin, Nick podszedł do drzwi i otworzył je na całą szerokość. Bardzo zszokowana blondynka stała na schodku i gapiła się. — Paige — skinął jej Nick. — Vanessa i ja właśnie przeszliśmy do planów na jutro. Drobna blondynka desperacko próbowała odwrócić oczy od Nicka w całej jego nagiej wspaniałości. Kiedy jej się udało, jedyną rzeczą, na której mogła się skupić, byłam ja, w samych majtkach, i nie było już żadnych szans na naprawienie sytuacji.

Kiedy ochłonęła, dodała dwa do dwóch i wyszło jej sprośne cztery, szczęka jej opadła. Zrobiłam nierozważny krok naprzód i moja stopa zaplątała się w bokserki Nicka. — Paige. — Spojrzałam na nią. — Nick? — Spojrzała na niego. Nick po prostu wyglądał na bardzo zadowolonego z siebie. — Och, Tess. — Zaczęła się śmiać i to nie było miłe. — Tess, Tess, Tess. — Paige, nie — błagałam. Byłam w pełni świadoma, że błaganie kobiet zwykle nie wychodzi na dobre, kiedy przyłapią cię w samej bieliźnie z mężczyzną, na którego miały ochotę. Szczególnie, gdy ten mężczyzna był nagi. — Proszę. — Tess? — Mimo że chciał uchodzić za najmądrzejszego, Nick nie zawsze był najbystrzejszy. — Kim jest Tess? — To ona — oznajmiła Paige, wskazując na mnie. — Prawda? — Vanessa? — Nick przykrył dłonią swoje przyrodzenie, nie wyglądając już na tak zadowolonego z siebie jak pięć minut temu. Gdybym nie była gotowa zapaść się pod ziemię, ta sytuacja mogłaby być nawet zabawna. — Co jest grane? — Nick, mogę wyjaśnić — zaczęłam, niepewna, jak to zrobić. — To długa historia. Zabawna historia. To jest, no cóż… Nie wiem, od czego zacząć. — Ale ja wiem — wtrąciła się Paige. — To jest Tess. I jest nieodpowiedzialną, samolubną, złą, kłamliwą suką, która udaje wszystko przed wszystkimi, a nie sypnęłam jej dotąd, bo jestem idiotką. To przykre, pomyślałam. Przykre, ale prawdziwe. Nagle kolana ugięły się pode mną. Nick wydawał się bardzo zmieszany. I na dodatek wciąż był nagi. Na nieszczęście jego doskonała męskość nie wystarczyła, by spowolnić Paige, gdy już zaczęła. — Długa historia jest krótka. Nie ma na imię Vanessa — oznajmiła moja przyjaciółka, mentorka i powierniczka. Była na fali. — Nazywa się Tess Brookes i jest kupą gówna. Cóż. Była to znacznie bardziej zwięzła wersja wydarzeń, niż sama mogłam przedstawić.

Rozdział 1 Dwa tygodnie wcześniej. To był mniej więcej dzień jak każdy inny, kiedy wszystko poszło źle. Wyłączyłam budzik, wstałam, po cichu wzięłam prysznic i obejrzałam pięciominutowe wiadomości poranne z napisami, żeby nie budzić współlokatorki. Ubrałam się, sprawdziłam torebkę, żeby upewnić się, czy mam kilka zapasowych tamponów ilość tamponów, mimo że okres miałam dobre trzy tygodnie temu, a następnie dwukrotnie rozprostowałam włosy prostownicą i wyszłam do biura. Jak zwykle byłam pierwsza. Nikt inny nie przychodził w poniedziałki przed dziesiątą, ale ja należałam do tych irytujących osób, które zrobią znacznie więcej, gdy nie rozprasza ich klikanie klawiatur innych pracowników. Wczesne poranki i późne wieczory były moimi przyjaciółmi. A biorąc pod uwagę, z jaką częstotliwością występowały, były moimi jedynymi przyjaciółmi. Jednak nie tego szczególnego poniedziałku, gdy miałam dobry powód do bycia tak pełną energii i optymizmu. Po siedmiu latach ciężkiej harówki dostałam wymarzony awans. Ja, Tess Brookes, miałam być najmłodszym dyrektorem kreatywnym w historii Donovan & Dunning. Oczywiście nikt nie był tym tak podekscytowany jak ja, więc nie było nic szokującego w tym, że siedziałam przed biurem dyrektor do spraw zarządzania zasobami ludzkimi, zanim jeszcze ona sama wysiadła z metra. Śmiało można powiedzieć, że byłam oszołomiona. — Dzień dobry, Raquel. — Posłałam jej boleśnie szeroki uśmiech, gdy wreszcie pojawiła się u szczytu schodów. To nie może boleć, rozmyślałam. W końcu to był mój dzień. Jedne dziewczyny mają śluby, inne dzieci, a ja miałam swój awans. I to był jedyny powód do smutku, jeśli już miałabym się doszukiwać. — Tess. — Raquel, niska, farbowana blondynka z martwym spojrzeniem skinęła na mnie, żebym podążyła za nią do biura. Nie wyglądała na zaskoczoną moim widokiem. A dlaczego miałaby być? Dyskutowałyśmy o tym awansie przez ostatnie sześć miesięcy. Pomyślałam, że pewnie byłaby zadowolona, oglądając moje plecy. Wszystko, co mi pozostało, to podpisać nowy kontrakt, a potem zejdę jej z drogi. Na sześć miesięcy. Byłam ambitna. — Dobrze, więc przejdźmy od razu do rzeczy. — Usiadła za zbyt dużym biurkiem i uśmiechnęła się. — Mam złe wieści. — Właśnie. — Usiadłam i przybrałam maskę w stylu „słucham". Złe wieści? Odchodzi? Może odchodzi. Naprawdę miałam taką nadzieję. — Jak wiesz, firma wprowadziła wiele zmian w ciągu ostatnich dwunastu miesięcy — powiedziała Raquel, składając ręce przed sobą i przekrzywiając głowę na jedną stronę. Była taka poważna. Pewnie dlatego, że zwalniała ludzi za to, że żyją, i każdy jej nienawidził. — A zatem musimy podjąć pewne konieczne kroki w celu zapewnienia pomyślnej restrukturyzacji. — W porządku — przytaknęłam. To był zabawny sposób na uściśnięcie mi dłoni i wręczenie klucza do łazienki zarządu. Oczywiście wiedziałam, że będzie restrukturyzacja. Przeniosą mnie do narożnego biura i wypłacą dużo wyższe wynagrodzenie, co było bardzo istotne, żebym mogła zapłacić za absurdalnie drogie Awansowe Buty, które właśnie miałam na nogach i cholernie mnie obcierały. — Jak wiesz — powtórzyła — pierwotny plan zakładał przesunięcie ciebie na stanowisko dyrektora kreatywnego, wraz z podlegającymi ci bezpośrednio zespołami kopiowania i projektowym. — Pierwotny plan? — Czułam, że moja euforia powoli zaczyna słabnąć.

— Pierwotny plan — potwierdziła, nie odrywając ode mnie wzroku. To już nie brzmiało wspaniale. Dlaczego nie zapiszczała i nie wręczyła mi prezentu? I dlaczego się uśmiechała? Raquel nigdy się nie uśmiecha. — Niestety, z powodu nowej restrukturyzacji rezygnujemy z realizacji pierwotnego planu. Stanowisko dyrektora kreatywnego, na które zostałaś przesunięta, nie jest już częścią planowanej redukcji zatrudnienia w firmie. Słowa, które oficjalnie nie cieszyły mnie. Niestety. Restrukturyzacja. Redukcja zatrudnienia. — A co za tym idzie, twoje stanowisko zostało zrestrukturyzowane. Zdecydowanie byłam przygotowana na uściski i prezent. — Stanowisko dyrektora kreatywnego… — mój głos nie brzmiał tak pewnie, jak bym sobie życzyła — …zostało zrestrukturyzowane? Po siedmiu latach nadgodzin, wieczorów i weekendów zostałam pozbawiona awansu przez demona od zarządzania zasobami ludzkimi z gębą pełną biznesowego żargonu i stereotypów. — Tak. — Raquel popatrzyła na mnie w taki sam sposób, w jaki patrzy się na małe dziecko, które właśnie pomyślnie wydedukowało, że krowy robią muu. — Więc będę nowym dyrektorem kreatywnym? — Nie będziesz. Puf. Stało się. Żegnaj, awansie. Witaj, Bóg wie, ile jeszcze lat z powrotem przy moim starym biurku. Witajcie, pieprzone nadgodziny, które będę musiała brać, żeby zapłacić za nowe buty. Popatrzyłam na kubek Uniwersytetu Oksfordzkiego, stojący na brzegu jej biurka, i poczułam potrzebę przestawienia go w bezpieczniejsze miejsce. Kto idzie do Oksfordu, a potem kończy, zarządzając zasobami ludzkimi dla firmy reklamowej? — Przekonasz się, że wyznaczyliśmy bardzo uczciwy pakiet redukcyjny — kontynuowała Raquel, nabierając takiego tempa, że nie byłam pewna, czy dobrze ją usłyszałam. Pchnęła sztywną kopertę przez biurko w moją stronę i przyklepała ją dwukrotnie. — Biorąc pod uwagę okoliczności, zrozumiemy, jeśli będziesz chciała odejść natychmiast. Mogę przesłać twoje rzeczy osobiste. Jeśli zostawisz mi swój telefon i wejściówkę, to zajmę się nimi. Spojrzałam na kopertę, a potem ponownie na ulubienicę szatana. — Obawiam się, że nie nadążam — powiedziałam tak uprzejmie, jak to możliwe. — Pakiet redukcyjny? — Firma nie ma już stanowiska odpowiedniego dla ciebie. — Raquel zadarła lekko nos. Pohamowałam chęć uderzenia w niego. Właśnie. — Wcale. — Więc, skoro mówisz, że stanowisko dyrektora kreatywnego zostało zrestrukturyzowanie… — Wzięłam głęboki oddech i bardzo starałam się nie zwymiotować. — Mówisz, że ja zostałam zrestrukturyzowana? — Stanowisko dyrektora kreatywnego — powtórzyła, przytakując skinieniem głowy — nie ma już prawa bytu w aktualnym planie biznesowym, a ty jesteś dyrektorem kreatywnym. — Ale ja nawet nie zaczęłam pracy. Jak mogłam zostać z niej zrestrukturyzowana? — Byłam świadoma, że mój głos zaczyna wchodzić na nieprzyjemnie wysokie tony. A jeszcze bardziej byłam świadoma faktu, że zaraz się rozpłaczę. Zamrugałam dwa razy i popatrzyłam stanowczo na oksfordzki kubek, próbując odzyskać spokój. — Rozumiem, że możesz mieć pytania. — Rekinie oczy Raquel patrzyły gdzieś ponad mną. — Może chciałabyś je usystematyzować i zadać jutro przez telefon. — A może chciałabym, żebyś przestała być mendą i powiedziała mi, dlaczego zostałam zwolniona? — krzyknęłam.

Nie byłam w stanie powstrzymać łez. Pomiędzy pęcherzami na moich piętach a ślepą wściekłością nie było miejsca na nic, co mogłabym zrobić, żeby zdławić szloch. Nie było to ani kobiece, ani profesjonalne, ale widocznie nie miałam już profesji, więc kto przejmowałby się, czy jestem kobieca, czy nie? — Może wyjaśnisz mi, dlaczego „pozwolono mi odejść", skoro zamierzaliście mnie awansować? Może mogłabyś wyjaśnić mi, kto dokładnie poprowadzi zespół kreatywny? Może powiesz mi, kto wygra wszystkie wasze interesy i poprowadzi wszystkie wasze kampanie, i kto będzie pracował w sylwestra, żebyście nie stracili rachuby z czyszczeniem toalet? — Chwyciłam sztywną kopertę i uderzałam nią o biurko po każdym wypowiedzianym słowie, zanim rzuciłam nią przez pokój. — A to było bzdurne czyszczenie toalet. — Nikt nie kwestionuje twojego zaangażowania w pracę — powiedziała Raquel bez mrugnięcia. — I będziemy bardzo szczęśliwi, dając ci referencje, kiedy znajdziesz nową posadę. — Nową posadę? — Wykorzystałam okazję, żeby wykrzyczeć: — To nie jest pieprzone Downton Abbey, a ja nie jestem pomywaczką. Jestem najlepszym kreatywnym, jakiego tutaj macie, i dobrze o tym wiecie. Gdzie jest Michael? Gdzie jest pieprzony Michael? Michael był moim szefem. Był kutasem. Kiedy na corocznym przyjęciu bożonarodzeniowym Michael wylał szklankę wina na mój top, śmiałam się z tego. Kiedy minionego lata przedstawiał nowemu klientowi mnie i moje piersi jako „swoich trzech najlepszych pracowników", pozwoliłam na to. Kiedy Michael próbował obłapiać mnie pod pretekstem wykonania rękoczynu Heimlicha, kiedy miałam czkawkę, a miałam ją dość często przez te siedem lat, trzymałam buzię zamkniętą. A gdzie był teraz? — Pana Donovana nie ma dziś rano w biurze — odpowiedziała Raquel, wyraźnie już znudzona. — Rozumiem, że jesteś przybita, ale naprawdę, nie ma w tym nic osobistego. To tylko kwestia restrukturyzacji w firmie. — Cóż, sądzę, że ty potrzebujesz restrukturyzacji twarzy — zawołałam. To nie był mój najlepszy dzień. — To śmieszne. Prowadzę ten zespół kreatywny. Wszystkie profile korzyści funkcjonują na moich pomysłach. Wszystkie. — Ta rozmowa naprawdę nie ma związku z decyzją, która zapadła. — Raquel wstała i otworzyła drzwi biura. Przyjęłam do wiadomości, że dała mi do zrozumienia, że mam przez nie wypieprzać. — Twoje stanowisko nie istnieje już w firmie. Wszystkie twoje rzeczy osobiste oraz szczegóły naszego bardzo hojnego pakietu prześlę na twój adres domowy. Dołączę też mój bezpośredni numer telefonu. Z przyjemnością odpowiem na wszystkie pytania, które możesz mieć, kiedy już przemyślisz swoją sytuację. Przypuszczalnie powinnyśmy załatwić to przez telefon. Z braku innych możliwości chwyciłam z jej biurka kubek Uniwersytetu Oksfordzkiego i z całej siły cisnęłam nim o podłogę. Odbił się raz od beżowego dywanu i, niestety, pozostał na nim, a obok cienka strużka kawy. — Ulżyło ci? — zapytała Raquel, unosząc brew. — Nie bardzo — przyznałam, uniosłam wysoko brodę i wyciągnęłam rękę, żeby strącić plik dokumentów z jej biurka. Tupiąc bolącą nogą, zgarnęłam z półki klej w sztyfcie i bezczelnie wepchnęłam go do kieszeni. — Zabieram to — wyjaśniłam, jeszcze bardziej rozdrażniona. — Możesz potrącić to z mojego hojnego pakietu. To dziwne, dokąd podąża twój umysł, kiedy jesteś w szoku. Siedem lat pracy, a mój szef nie miał nawet tyle przyzwoitości, żeby przyjść na czas i zwolnić mnie osobiście. Zaniedbywałam śluby i imprezy urodzinowe, bo ważniejsze było dotrzymywanie terminów, ratowanie projektów, wygłaszanie prezentacji, a robiłam to wszystko z uśmiechem. Podczas gdy wszyscy moi przyjaciele rzygali na ulicy i obcałowywali obcych, ja

spędzałam sylwestra w sali konferencyjnej, odbijając antystresową piłeczkę o ścianę przez trzy godziny, w ciągu których próbowałam wymyślić innowacyjną kampanię, której celem było promowanie produktu Toilet Duck. I robiłam to cholernie dobrze. Moje mieszkanie było pełne książek, które kupiłam, ale nigdy ich nie przeczytałam, płyt DVD, których nie obejrzałam, i płyt CD, których nie słuchałam. Dobry Boże, tyle czasu minęło, odkąd słuchałam muzyki, wciąż miałam płyty CD. Wcześniej nie miało to znaczenia, ponieważ taki był plan. Bez względu na to, jak często moje dwie pozostałe przyjaciółki mówiły mi, żebym odpuściła, że praca nie jest wszystkim, nie słuchałam. Byłam szczęśliwa. Nie brakowało mi własnego życia. Praca była moim życiem. A teraz nie miałam nic. Ale co mnie naprawdę ubodło — zdałam sobie sprawę, gdy po raz ostatni zjeżdżałam na moje piętro windą, która zawsze zalatywała trochę karmą dla kotów — co naprawdę mnie ubodło, to nie utrata samej pracy, lecz wszystkiego, co się z nią wiązało. Najważniejsze było marzenie o przeprowadzce do własnego mieszkania i opuszczenie demonicznej współlokatorki. Ponieważ posiadanie własnego mieszkania oznaczało prawdziwy początek życia. Kupiłabym fantazyjny serwis obiadowy i ładne firanki i nauczyłabym się przyrządzać sushi, i kupiłabym fajny telewizor ze zdumiewającym systemem audio. A potem zaprosiłabym Charliego na obiad i skończylibyśmy, wypijając trochę za dużo i oglądając film, w którym niemal na pewno grałaby Emma Stone, i właśnie wtedy, gdy byłaby najbardziej ujmująca dla kobiet i pociągająca dla mężczyzn, położyłabym głowę na jego ramieniu, a on uświadomiłby sobie, że jestem jego Emmą Stone, i pocałowalibyśmy się, a potem bylibyśmy razem już na zawsze. Ale nie. Teraz to nie mogło się zdarzyć. Ponieważ nie miałam pracy. A zatem nie będzie mieszkania. Nie będzie obiadu ani nocnego filmu z Emmą Stone, ani pocałunku, ani szczęśliwego zakończenia. Nigdy. Puf, wszystko przepadło. Nigdy wcześniej nie byłam zwolniona, nie odchodziłam ani w żaden sposób nie usprawiedliwiałam się, więc nie byłam pewna, jakie są prawidłowe procedury. Po raz pierwszy byłam wdzięczna, że wszyscy inni w biurze byli takimi leniwymi draniami. Nikt nie widział mnie pochlipującej i upychającej swoje osobiste rzeczy do torby z Tesco, prócz okropnie wyglądającego stażysty i projektanta graficznego, o którym wszyscy wiedzieli, że wącha Bostick w łazience. Firma bankrutowała i ja zostałam zwolniona, a wąchacz kleju zachował posadę. Po prostu idealnie. Podniosłam mój zszywacz i przyglądałam mu się przez chwilę. Nie mogłam przypomnieć sobie czasu, kiedy nie miałam planu. Czy było to utworzenie dziewczęcej drużyny piłkarskiej, bo uznałam nauczyciela wychowania fizycznego za seksistę, wykazanie zysku na stoisku z przekąskami na wiejskim przedstawieniu gwiazdkowym, czy upewnienie się, w wieku dziesięciu lat, że siedzę obok Jasona Hutchinsa na autokarowej wycieczce do Alton Towers, zawsze miałam plan. A Pantery z Cloverhill przyszły jako jedne z ostatnich z naszej lokalnej grupy, rozcieńczając ribenę na przedstawieniu gwiazdkowym, póki nie zmieniła się w różowe siki warte dokładnie cztery funty i siedemnaście centów, tak więc przez pierwsze dwie godziny miałam Jasona Hutchinsa tylko dla siebie. Zawsze miałam plan i ten plan zawsze się spełniał. Wrzuciłam zszywacz do torby i wyszłam. Po dziesięciominutowym spacerze w dół Theobalds Road znalazłam się na Bloomsbury Square, z torbą zakupową w jednej ręce i godnością w drugiej. Dokuśtykałam do pustej ławki, zrzuciłam nowe buty, nie przejmując się, co brytyjski letni kurz zrobi wspaniałemu zamszowi, i bezmyślnie zapatrzyłam na dwa psy biegające po parku. Pomyślałam, że zawsze wyglądały na szczęśliwe. Psy nie miały planu. Nie wspinały się po drabinie kariery przez ostatnich siedem lat. Nie były beznadziejnie zakochane w najlepszym przyjacielu przez ostatnie dziesięć lat. Cóż, nie mogłam, z ręką na sercu, powiedzieć, że to na pewno było prawdą, ale wydawało się mało

prawdopodobne. Grzebałam w mojej torbie z Tesco, szukając czegoś do stymulowania emocji, co nie byłoby żałosne. Wszystko, co tam było, to skradziony zszywacz, trzy zdjęcia w ramkach, nowe pudełko batoników zbożowych Special K i około siedemnastu różnych długopisów (wiele wyróżnień. Uwielbiałam wyróżnienia). To wszystko. Siedem lat i usunęłam z biura wszelkie ślady mojej egzystencji, pakując je do jednej w połowie napełnionej, przyjaznej dla środowiska torby zakupowej. Wyjęłam zdjęcia, jedno po drugim, i położyłam na odzianym na czarno kolanie. Na pierwszym byłam ja i Amy, mała dziewczęca wersja mnie i moja najlepsza przyjaciółka, przebrane za księżniczki i tulące się desperacko przed aparatem. Następne było bardziej formalnym ujęciem mnie, mojej siostry, mamy i babci, wyglądających znacznie mniej radośnie. Nie byłyśmy przytulaczkami, lecz Brookersami. Ktoś musiałby umrzeć, żeby przekonać moją mamę do czegokolwiek więcej niż zdawkowe poklepanie po ramieniu. Kiedy zmarł mój pierwszy dziadek, zmierzwiła mi włosy. To było wzruszające. Trzecie i ostatnie zdjęcie znów przedstawiało mnie i Amy, tym razem dorosłe, z Charliem, moim współpracownikiem, najlepszym przyjacielem i mężczyzną, w którym byłam zakochana przez ostatnie dziesięć lat. Wszyscy troje rozłożyliśmy się na kanapie w przypadkowym paryskim hotelu przed olbrzymim lustrem i z drugim takim samym za nami. Moją twarz zasłaniał aparat, który wszędzie zabierałam ze sobą tego lata, ale obcięte dżinsy i pasiata koszulka mnożyły się w nieskończoność w odbiciach dwóch luster. Odbite twarze Charliego i Amy uśmiechały się do mnie. Amy siedziała po mojej lewej stronie, w głębokiej fazie Amelie, z czarnymi włosami obciętymi przy samej głowie i nogami wyciągniętymi przeze mnie i Charliego. Po prawej stronie miłość mojego życia złożyła głowę na moim ramieniu, a z boku trzymał zapalone cygaro, żeby nie upuścić popiołu na moją nagą skórę. Mimo że nie widać tego na zdjęciu, pamiętam, że uśmiechałam się. Byliśmy trzema muszkieterami. Kamień, papier i nożyczki. Amy była nożyczkami, Charlie papierem, a ja kamieniem. Zawsze byłam kamieniem. Powoli, ale pewnie, czułam, że mój oddech wraca do normy, a napięcie w ramionach nieznacznie zelżało. W samą porę zorientowałam się, że ktoś usiadł obok mnie na ławce. — Dzień dobry. — Bardzo przeciętnie wyglądający mężczyzna z ogoloną głową i w czarnej szturmówce skinął mi głową. — Dzień dobry — odpowiedziałam, starannie wkładając zdjęcia z powrotem do torby. Nie miałam powodu być nieuprzejma. W końcu teraz to było moje życie. Po prostu przesiadywanie w londyńskich parkach i rozmawianie z innymi niepracującymi pokiereszowanymi włóczęgami, chociaż żyłam pośrednio dzięki udziałowi w życiu innych ludzi. Zastanawiałam się, czy w Tesco przy Russell Square sprzedają White Lightning. Czułam się jak w dniu, kiedy zapomniałam butelki White Lightning. — Nie rób scen — powiedział mężczyzna, przysuwając się do mnie na ławce i patrząc przed siebie. — Daj mi swój portfel i telefon. — Słucham? — Nie byłam całkiem pewna, czy dobrze go usłyszałam. Czyżbym była okradana? Po siedmiu latach w Londynie właśnie byłam okradana? Cholernie nieprawdopodobne. — Telefon i portfel. Już. — Wyjął z kieszeni mały, szwajcarski wojskowy nóż i posłał mi tak straszne spojrzenie, jakby był w stanie go użyć. — Nie każ mi tego robić. Wciąż nie dowierzając, przechyliłam głowę na bok i przyglądałam mu się. Nie mogłam oprzeć się myśli, że z włosami byłby straszniejszy. Wyglądał jak przerośnięty dzieciak. — Nie mam telefonu — odpowiedziałam. To się naprawdę działo. Byłam okradana przez gigantycznego dzieciaka w szturmówce. — I nie możesz dostać mojego portfela. Nic w nim nie

ma, a poza tym to prezent. — Każdy ma telefon — oznajmił trochę zbity z tropu. — Daj mi go. — Nie, naprawdę. — Otworzyłam torebkę i odwróciłam do góry nogami, wysypując jej zawartość na ławkę między nami. Trzy szminki, puder kompaktowy, klucze, więcej tamponów, niż ktokolwiek mógł realnie potrzebować, i jeszcze więcej długopisów stukających o drewniane listwy. Podniosłam portfel i ścisnęłam między kolanami. Miałam na myśli to, co powiedziałam, że nie może dostać mojego portfela, i nie mogłam nie dotrzymać słowa danego kryminaliście. — Widzisz? Nie mam telefonu. Właśnie zostałam zwolniona. Zabrali mi telefon. Nie mam innego. — W ogóle nie masz telefonu? — Niedoszły złodziej był wyraźnie zaszokowany. — To niedorzeczne. — Rzeczywiście — zgodziłam się. Przez chwilę siedzieliśmy w milczeniu. — Pracy też nie mam — powiedziałam, gdy zaczęłam zbierać swoje rzeczy, wrzucając je z powrotem do torby. Wyglądało na to, że nie był aż tak zainteresowany kosmetykami jak ja. Pewnie w jego grze nie było dla nich nazwy. — Telefon nie jest takim problemem. — Ja też nie — odpowiedział, chwytając kilka tamponów i upychając je do mojej torby. — Miałem. Ale straciłem. Pieprzeni torysi, co? — Sądzę, że recesja jest trudna dla każdego — solidaryzowałam się. — Ciężkie czasy. — Potrzebujesz do kogoś zadzwonić? — zapytał duży dzieciak. Poszperał w drugiej kieszeni, tej bez noża, i wyciągnął całkiem nowego iPhone’a. — Możesz skorzystać z mojego telefonu, jeśli chcesz. — Rzeczywiście, to będzie zabawne — powiedziałam, gotowa przyjąć telefon, ignorując kontrowersyjny znak na obudowie. Z całą pewnością w Carphone Warehouse nie sprzedawali obudów typu Swastyka iPhone. Ta zdecydowanie była domowej roboty. — Dziękuję. — Nie martw się, dam ci trochę prywatności. — Skinął szorstko, wstał i odszedł kilka kroków. Obserwowałam, jak wyglądająca na zmartwioną kobieta w średnim wieku, w woskowanej kurtce i opasce na włosach zrobiła ostry zwrot i wybrała okrężną drogę. — Halo? — Amy. — Nigdy nie odbierałam telefonów z nieznanego numeru. Natomiast Amy zawsze. — To ja. — Z jakiego telefonu dzwonisz? Co się dzieje? Dali ci nowy telefon. Dostałaś iPhone’a? Ma Siri? Mogę zadać mu pytanie? — To nie jest mój telefon. — Przerwałam jej, zanim wyskoczyła z jakimś nieprzyzwoitym pytaniem do wszechwiedzącego Siri. — Jesteś w pracy? — Tak. — Nie wydawała się przekonana. — Do piątej. — Zostałam zwolniona z pracy i pomyślałam, że może chciałabyś się bardzo, bardzo upić. — STELLA! — Oderwałam głowę od telefonu, gdy Amy wydarła się do swojej szefowej, nie odsuwając telefonu od ust. — Mam migrenę. Idę do domu. Dobrze? — Nie sądzę, żebyś mogła tak głośno krzyczeć, gdybyś miała migrenę — wytknęłam jej. — Bądź u siebie za pół godziny — odpowiedziała Amy, ignorując mnie. — Tylko wcześniej nie zabij się, dobrze? — Dobrze — odpowiedziałam. Nie przyszło mi to do głowy, dopóki o tym nie wspomniała, ale Tamiza była okropnie blisko i uchroniłoby mnie to od konieczności rejestrowania się jako bezrobotna. Nie wiedziałam, gdzie obecnie znajduje się biuro zatrudnienia. Może mój nowy znajomy mógłby mi powiedzieć. Albo może powinnam po prostu się zabić. Amy rozłączyła się, zanim zdążyłam zapytać ją o opinię, i zauważyłam, że właściciel telefonu

krąży w pobliżu. Rozłączyłam się, uśmiechnęłam i podałam mu go. — Wiesz co? — Odtrącił moją rękę. — Zatrzymaj go. Ja zawsze mogę mieć inny. — Och, nie. — Próbowałam wcisnąć mu go w wytatuowaną dłoń. — To niemożliwe. Naprawdę, nie mogę. — Nie, weź go. — Wcisnął mi go z powrotem w rękę i wstał. — Jak chcesz znaleźć inną pracę bez telefonu? Po prostu zatrzymaj go. — Cóż, dziękuję bardzo. — Obdarzyłam go moim najweselszym uśmiechem. — To naprawdę miłe z twojej strony. — Nie martw się. — Uniósł ramię w geście pozdrowienia, który mgliście rozpoznałam, i nie było to pozdrowienie skautów. — I nie martw się. Laska taka jak ty? Poradzisz sobie. Tylko pamiętaj, pieprz ich wszystkich. — Tak, pieprzyć ich wszystkich — powtórzyłam, próbując pogodzić się z faktem, że jego komplement mnie uszczęśliwił, z faktem, że pochodził z ust mężczyzny, który najwyraźniej był kimś w rodzaju neonazisty. Patrzyłam za moim bajkowym złodziejem odchodzącym przez park, a krawędzie kradzionego telefonu z emblematem swastyki wcinały mi się w palce, gdy lunął deszcz. Zaczęłam płakać. I nie wiedziałam, jak przestać.

Rozdział 2 Dziewczyna, którą ujrzałam w lustrze, nie była tą samą dziewczyną, która opuściła mieszkanie trzy godziny wcześniej. Mój elegancki kok zmienił się w plątaninę mokrych loków, a starannie nałożony, ale bardzo delikatny makijaż cały się rozmył, z powodu łez albo deszczu. Brązowe oczy, tak błyszczące, kiedy wychodziłam z domu, były matowe i zaczerwienione. Moja prosta czarna sukienka była przemoczona i pozbawiona biurowego szyku — wyglądała jak czarny lateksowy kitel z klejem w sztyfcie wciąż spoczywającym w kieszeni. Przynajmniej teraz rozumiałam, dlaczego ten mały chłopiec wybuchnął płaczem, kiedy uśmiechnęłam się do niego przed supermarketem. Nadal wpatrywałam się w swoje odbicie, gotowa usunąć z czoła to, co uważałam za trzy nowe zmarszczki. A wtedy frontowe drzwi otworzyły się gwałtownie i drobna, czarnowłosa dziewczyna wpadła do środka, rzucając się na mnie, zanim zdążyłam odetchnąć. — O mój Boże! Co się stało? Co zrobiłaś? — Amy stanęła na palcach i zmiażdżyła mnie w niedźwiedzim uścisku. — Uszczypnęłaś kogoś? Skserowałaś sobie cycki? Oskubałaś ich na miliony? — Redukcja zatrudnienia — czknęłam, wysuwając moją rozmoczoną jaźń z jej ramion. — Była „restrukturyzacja". — Wiesz, że nienawidzę, kiedy używasz slangu — powiedziała Amy, opuszczając moje ręce wzdłuż ciała. — A ten jest naprawdę, naprawdę denerwujący. Nikogo nie uszczypnęłaś? Nawet Charliego? Amy i ja byłyśmy najlepszymi przyjaciółkami, odkąd nauczyłyśmy się mówić. Wcześniej upewniłam się, że bardzo dobrze się dogadujemy. Dzieliła nas różnica sześciu tygodni, nasze mamy były najlepszymi przyjaciółkami, odkąd połączyła je silna więź na zajęciach aerobiku w wiejskiej sali. Razem oznaczałyśmy każdy kamień milowy — od pierwszego kroku i pierwszego słowa po pierwsze pocałunki i ostatniego kaca. Zawsze mogłyśmy liczyć na siebie w potrzebie, czy to zabrakło mi herbaty ekspresowej, zanim powstały dwudziestogodzinne sklepy Tesco we wschodnim Londynie, czy to Amy odeszła od narzeczonego, Dave’a, trzy dni przed ślubem. Nigdy nie była dobra w podejmowaniu decyzji i trzymaniu się jej. W ciągu minionych dwóch lat miała trzy miejsca pracy i cztery zeroprocentowe karty kredytowe, ale kiedy chodziło o mnie, to była równie niezawodna jak Ken Barlow i zawzięcie lojalna. Nie mogłam jej nic zarzucić. — Nie miałam szansy uderzyć kogoś. — Nadal nie mogłam uwierzyć w to, co się stało. Okazałam się niepotrzebna. Swego czasu wzywano mnie z wielu powodów, ale słowo na „R" było najgorsze. — Wezwała mnie dyrektorka do spraw zarządzania zasobami ludzkimi. Myślałam, że chodzi o dokumenty związane z moim awansem, a okazało się, że po prostu pozwalają mi odejść. Słowa ugrzęzły mi w gardle. — Nic dramatycznego. Nic ekscytującego. Po prostu restrukturyzacja. — Dobrze się czujesz? — Przyjrzała mi się uważnie, jakbym miała nagle stracić mój mały rozum i wysadzić w powietrze cały apartament. To było jasne. Gdybym w ogóle była w stanie cokolwiek odczuwać, to istniało ryzyko, że zareagowałabym właśnie w ten sposób. — Praca jest dla ciebie wszystkim. Właśnie to potrzebowałam usłyszeć. — Nic mi nie jest — powiedziałam ostrożnie. Miałam wrażenie, że usta mi spuchły i słowa nie wychodziły z nich całkiem poprawnie. — Nic nie czuję.

— Nic? — Najwyraźniej udzieliłam złej odpowiedzi. — Żadnej złości, albo smutku, albo zażenowania albo, nie wiem, poczucia, że ktoś wbił ci nóż w plecy? Amy miała spore doświadczenie w wylatywaniu z pracy. — Nic — powtórzyłam. — Tylko… trochę pustki. I trochę chłodu. — Emocjonalnego chłodu? — Była trochę nadgorliwa jak na mój gust. — Czujesz się martwa w środku? — Fizycznego chłodu? — Może telefon do niej był złym pomysłem. — I tak jakbym musiała siku. — A jeszcze bardziej rozczarowana. — Amy powlokła mnie przez mały pokój dzienny do kuchni, z pyknięciem otworzyła jedną z trzech butelek taniego wina musującego, które dzwoniły wesoło w torbie z Sainsbury’s. — Nie rozumiem. Z pewnością nie mogli wylać cię z pracy. Wszyscy wiedzą, że jesteś jedyną, która cokolwiek robi w tym miejscu. Oszalałaś? Wylali cię, ponieważ oszalałaś? Co powiedział Charlie? — Nie było go, kiedy wychodziłam. — Przyjęłam kubek ze Snoopym pełen wina, które wypiłam do dna. Tanie bąbelki łaskotały. I było to przyjemne uczucie. — Nie mam pojęcia, czy wie. Oczywiście, że Charlie wiedział. Wszyscy wiedzieli. Wszyscy wiedzieli, że zostałam wylana. Wszyscy. — Nie zadzwonił? — Amy dolała mi wina, zanim sięgnęła po paczkę Pop Tarts z szafki mojej współlokatorki i wetknęła je do tostera. Nie miałam siły ani chęci, żeby ją powstrzymać. — Dyrektorka zabrała mi telefon — powiedziałam, szukając w torbie mojego nowego iPhone’a. — Na szczęście padłam ofiarą odwrotności rabunku w parku i ktoś dał mi ten. Najlepsza przyjaciółka wyrwała mi telefon z ręki i oglądała uważnie, nie pytając mnie o szczegóły. — O rany, jest nowy. Niezły. Dziwna sprawa. Odebrałam go jej, zdjęłam obudowę z kontrowersyjnym znakiem i wręczyłam jej z powrotem. — Nie mogę go zatrzymać. Jest kradziony. — No to zamienimy się? Możesz wziąć mój. — Nacisnęła kilka okienek i odkaszlnęła, zanim odezwała się: — Siri, dlaczego Donovan and Dunning są bandą ciot? — Przepraszam, nie wiem, co przez to rozumiesz — padła odpowiedź. Bardzo dyplomatycznie jak na bezduszną aplikację. Oparłam się o kuchenną ścianę, sącząc drugi, ukradkiem dopełniany winem kubek i spoglądając ponad dachami Wschodniego Londynu. Wyglądały dokładnie tak samo jak tego ranka. Kiedy koncentrowałam się na niezmiennych nadstawkach kominowych, głupie myśli pojawiały się w mojej głowie, jak na przykład, co powiedziałaby moja mama. Co zrobię, gdy jutro rano zadzwoni mój budzik? Czy skończę bezdomna? Nie wiedziałam, jak znaleźć pracę. Pracowałam w Donovan & Dunning, odkąd opuściłam uczelnię. Nawet zanim opuściłam uczelnię — odbywałam tam staż przez cały ostatni rok studiów. Będę musiała napisać CV. Czy ludzie nadal piszą CV? Czy było coś, czym mogłabym zabłysnąć? Może w moim nowym telefonie była aplikacja bezrobocia. Najbardziej denerwujące było to, że dręczyły mnie wszystkie niedokończone sprawy, które prowadziłam w pracy. Ktoś powinien sprawdzić korektę prezentacji odświeżacza powietrza. I kto inny mógł zająć się skopiowaniem reklamy nowej fasolki po bretońsku? Może po prostu ściągną ją z epizodu Szaleńców, oszczędzając czas. Z braku czegoś lepszego do roboty przycisnęłam plecy do chłodnej ściany i osunęłam się na podłogę. Ach. Tak było lepiej. Amy usiadła na blacie kuchennym, z telefonem w jednej ręce, a tostem w drugiej, patrząc na mnie z góry z troską. Nie czułam się dobrze. To ja powinnam się

nią opiekować, a nie odwrotnie. — Tess — odezwała się. Spojrzałam na nią wielkimi oczami ponad krawędzią kubka. — Siedzisz na kuchennej podłodze i masz mokrą sukienkę. — Tak. — Nie myliła się. — Głowę opierasz o śmietnik. A śmietnik cuchnie. — Tak. — Znowu przytaknęłam. — No tak. — Nie sądzisz, że powinnaś iść i się przebrać? Nie sądziłam, że powinnam się przebrać. Bałam się, że jak zdejmę sukienkę do pracy, to nie będę miała co na siebie włożyć, oprócz piżamy, a jeśli nałożę piżamę, to mogę jej już nigdy nie ściągnąć. Czy Michael pamiętał o lunchu z tym okropnym człowiekiem z firmy samochodowej? Ostatecznie Amy przyjęła moje milczenie jako zaprzeczenie. — A co powiesz na kąpiel? Musiałaś zmarznąć. Kąpiel brzmiała równie przygnębiająco. Nie miałam nic do roboty w kąpieli, która nie pociągałaby za sobą szlochania albo skorzystania z ostrza brzytwy. Zastanawiałam się, czy Sandra, projektantka, pamiętała, by zmienić kolor wiewiórki w tym projekcie reklamy papierowych ręczników. — Tess, będę potrzebowała jakiejś werbalnej odpowiedzi od ciebie. — Amy odłożyła swoje śniadanie i pstryknęła palcami tuż przede mną. — Co chcesz zrobić? Spojrzałam na nią, odgarnęłam włosy z twarzy i pokręciłam głową. — Nie wiem — odpowiedziałam. — Szczerze mówiąc, nie wiem. Nic nie wiem. Po raz drugi tego dnia zaczęłam płakać. Moja matka byłaby upokorzona. Ze smutnym westchnieniem Amy zeskoczyła z blatu i skuliła się obok mnie. — Wiem, że musisz czuć się beznadziejnie — powiedziała, wsuwając ramię między mnie a ścianę i zmuszając do przytulenia się. — Ale jesteś ponad to. Wiem, że byłaś niesamowita w pracy. Jakikolwiek mieli powód do tego, co zrobili, to ich strata. To miejsce zabijało cię. W następny poniedziałek o tej porze będziesz miała inną pracę, lepszą, w lepszej agencji. Wiesz, że mam rację. Pomijając fakt, że pomimo kursu pierwszego stopnia z filologii angielskiej i studiów dziennikarskich najdłuższym zobowiązaniem w karierze Amy była posada bileterki w lokalu Odeon, postanowiłam jej uwierzyć. Jaki miałam wybór? Byłam dobra w swojej pracy. Charlie powiedział mi kiedyś, że jestem tak dobra, że sprzedałabym nawet lód Eskimosom, że przekonałabym ich, że mój lód jest ręcznie cięty przez skrzaty i zawiera zamarznięte łzy jednorożca i że powinni być mi wdzięczni za danie im choćby możliwości pomyślenia o zakupie tego lodu. Po prostu potrzebowałam nowego planu. I więcej kiepskiego wina. — Przede wszystkim, jeśli nie chcesz się wykąpać, to powinnaś przynajmniej wziąć prysznic. — Amy pocałowała mnie w policzek i zerwała się na nogi. — Przeziębisz się i, całkiem szczerze, ani sekundy dłużej nie mogę patrzeć na twoje włosy. Wyglądasz koszmarnie. — No, dobrze. — Pozwoliłam jej się podnieść i wytarłam policzki wierzchem dłoni. Czasami sprawiała, że czułam się jak olbrzymka, mając metr siedemdziesiąt pięć wzrostu, podczas gdy ona miała godną podziwu figurę chochlika. Moja niania zawsze mówiła mi, że mam posągowe kształty, ale tak naprawdę kto chciałby być posągiem? — Więc ty weź prysznic, a ja wyjdę i przyniosę trochę prawdziwego jedzenia, bo nic tu nie masz — powiedziała Amy, dając mi klapsa i popychając w kierunku prysznica. — Chyba nie spodziewasz się szybkiego powrotu tej twojej Hitler, prawda? — Proszę, nie nazywaj jej Hitlerem — jęknęłam. Można śmiało powiedzieć, że Amy i moja współlokatorka nie znosiły się. Na szczęście rzeczona współlokatorka wyjechała na cały tydzień. — Nie ma jej w domu, aż do weekendu.

— Dzięki Bogu — oznajmiła Amy z wyrazem przesadnej ulgi na twarzy. — Jest ostatnią rzeczą, której tu potrzebujemy. — Zgadzam się. — Nienawidziłam brać żadnej ze stron, ale to prawda, że moja współlokatorka nie była najbardziej pomocną osobą na świecie. Jeśli uda mi się przetrwać ten tydzień i przywrócić sprawy na właściwe tory, zanim ona przyjedzie, to moje życie będzie łatwiejsze. — W porządku. — Amy wyjęła z kieszeni klucze do mojego mieszkania i użyła ich jako małego, błyszczącego wskaźnika. — A więc ty — prysznic i mycie włosów, ja — Sainsbury’s i siedem czekolad pomarańczowych, a za piętnaście minut spotykamy się przed telewizorem na maraton Buffy. I daję ci tylko jeden dzień wolny, ponieważ jutro każda agencja pracy w mieście będzie walczyć o ciebie, a wtedy nie będzie czasu na zabijanie wampirów. Skinęłam głową, uścisnęłam ją i zamknęłam się w łazience, nagle rozpaczliwie pragnąc zdjąć mokre wierzchnie ubranie. Rzucone na łazienkowe płytki, upadło z satysfakcjonującym plaśnięciem, a ja weszłam pod prysznic niemal uśmiechnięta. Moja skóra była zimna i lepka, a gorąca woda przyjemnie szczypała. Czułam, jak rozgrzewam się do kości, co przynajmniej oznaczało, że jednak nadal coś czuję. Poważnie, ktoś powinien uzmysłowić Londynowi, że jest lato. Od maja mieliśmy zaledwie trzy słoneczne dni, a był prawie lipiec. — Może pojadę w podróż — powiedziałam do gumowego kaczora, który mieszkał w narożniku prysznica. — Może pojadę gdzieś, gdzie jest ciepło. — Skąd weźmiesz pieniądze? — zapytał kaczor. Był taki cyniczny. — Nie masz żadnych oszczędności. Może i był cyniczny, ale miał rację. Cholerny kaczor. Po skończeniu dwudziestki pięć lat spędziłam, pogrążając się w imponującym zadłużeniu, korzystając zarówno z pożyczki studenckiej, jak i różnych kart kredytowych. Staż i asystowanie nie były dobrze płatnymi profesjami, i bez Banku Rodzicielskiego pomagającego mi przez pierwszych kilka lat musiałabym polegać na uprzejmości obcych. To znaczy, urzędnika z działu pożyczek w Banku HSBC. Gotów był pomóc, a jeszcze bardziej odzyskać każdego pensa. A zatem nie mam żadnych oszczędności, ale tak naprawdę nie mam też żadnych długów, a to już coś. W pewnym sensie. — Będzie dobrze — powiedziałam do kaczora wyroczni, kiedy się namydlałam. — Jutro wyślę maile do wszystkich, których znam w innych agencjach. Ile referencji napisałam w ciągu ostatniego roku? Kaczor nie odpowiedział. Był cyniczny i nieuprzejmy. — Wiele. Napisałam ich wiele. Muszę gdzieś mieć wszystkie e -maile do dyrektorów do spraw zarządzania zasobami ludzkimi. I miałam. Oprócz tego, że byłam niesamowita w pracy, byłam również jedną z najdłużej pracujących w D&D. Mieli całkiem sporą rotację pracowników i z powodów, których tak naprawdę nigdy nie byłam w stanie zrozumieć, aż do dzisiaj, nikt nie lubił prosić dyrektorki o referencje. — Nie powinnam panikować z tego powodu — kontynuowała. — To jest jak czkawka. Do poniedziałku będę miała nową pracę. Lepszą pracę. Najlepszą ze wszystkich. No, może nie najlepszą ze wszystkich. Tak naprawdę zamierzałam powalczyć o posadę czyścicielki kłów Alexandra Skarsgarda w kolejnym sezonie Prawdziwej krwi. Ale nigdy nie mów „nigdy". Pójdę i będę pracować w lepszej agencji. Będę pracować nad większymi sprawami. Będę zarządzać zespołem, który nie będzie wąchał permanentnych markerów, kiedy odwrócę wzrok. To był czas snucia wielkich marzeń. Może nawet powinnam wyjechać z Londynu. Znałam kilka dziewczyn, które dostały transfery do Nowego Jorku. Może powinnam wyjechać i popracować w Stanach przez kilka lat, pożyć jak w Seksie w wielkim mieście. Albo

może nawet w Australii. Miałam nadzieję, że bez większego wysiłku uda mi się przekonać Charliego i Amy, żeby pojechali ze mną. Zostałam w łazience, ścierając wstyd i rozczarowanie, i dwie wierzchnie warstwy skóry, dopóki nie usłyszałam trzaśnięcia drzwi wejściowych, a po chwili odgłosu włączonego telewizora. Wycierając się w największe, najbardziej puszyste ręczniki, jakie mogłam znaleźć, ręczniki, które oczywiście nie były moje, wyszłam z łazienki gotowa powiedzieć Amy o wszystkich moich planach. Ku osłupieniu kaczora, uśmiechałam się od ucha do ucha. Przez całe trzy sekundy. — Czy to moje ręczniki? — Moja współlokatorka, Vanessa, stała pośrodku dziennego pokoju ze zdecydowanie niewzruszonym wyrazem twarzy. — Bo jeśli tak, to powinnaś odłożyć je na miejsce. A niech to. — Nie mogę ich po prostu wyprać? — zapytałam, a moje kruche pozytywne nastawienie rozprysło się dokoła. — Nie. Nie możesz. — Wyglądała na bardzo mną rozczarowaną. — To są ręczniki. Nie dzielę się ręcznikami. To jest obrzydliwe. Niewielu było ludzi na tym świecie, którzy byli autentycznie okropni. Tak, zdarzały się kanalie, jak Raquel, które wykopywały ludzi z posad, czyniąc ich życie trudniejszym, ale to nie to samo, co przychodzenie do domu i kopanie szczeniaka dla zabawy. A jak przekonałam się już tego dnia, nawet biali zwolennicy supremacji mogą mieć serce, jeśli trafisz na ich dobry dzień. Ale Vanessa Kittler była autentycznie okropnym człowiekiem. Nie byłabym zaskoczona, gdyby okazało się, że miała w pokoju cały stos szczeniaków do kopania. Nikt nie byłby zaskoczony, widząc ją w futrze z dalmatyńczyków. Gdybym odkryła, że była członkiem skrajnie nacjonalistycznej partii BNP, nie byłabym zszokowana. Gdybym dowiedziała się, że była tajnym przywódcą faszystowskiej grupy planującej ludobójstwo wszystkich z niepożądanym wskaźnikiem masy ciała lub z farbowanymi w domu włosami, mogłabym unieść brew. Choć tylko jedną. Była dosłownie najgorszą osobą, jaką kiedykolwiek spotkałam. Olśniewająca, w obcisłych czarnych dżinsach, nieprzyzwoicie głęboko wyciętej białej koszulce i czarnej skórzanej kurtce motocyklowej, Vanessa mierzyła mnie wzrokiem od stóp do głów, a mała srebrna walizka spoczywała u jej nóg w butach na wysokich obcasach. — Dlaczego jesteś w domu w środku dnia i używasz moich ręczników? — zapytała z miną, która sugerowała, że właśnie przyłapała mnie na robieniu działek koki na oczach mojej mamy. — Nie powinnaś być w pracy? — Myślałam, że nie będzie cię cały tydzień? — Grałam na zwłokę, naprawdę pragnąc nie stać na środku pokoju dziennego w ręczniku. I to w ręczniku Vanessy. — Nie zarezerwowałaś sobie polowania czy czegoś? — Odwołałam — odpowiedziała, odrzucając błyszczące blond włosy. — Dostałam się na lotnisko i zarezerwowali mi miejsce w easyJecie. A niech to. Dlaczego jesteś w moim mieszkaniu? Dla kogoś tak sumiennego i obrzydliwie lojalnego, że wciąż walczył z chęcią zadzwonienia do biura, żeby upewnić się, czy ktoś zmienił kolor wiewiórki w reklamie ręczników papierowych, ta wiadomość wywołała niemal fizyczny ból. Vanessa była fotografem. I dlatego jeden z jej przyjaciół wynajmował ją do pracy, na którą od czasu do czasu zgadzała się i znikała z domu na kilka dni z aparatem, który musiałam jej sprzedać pewnego miesiąca cztery lata temu, kiedy zabrakło mi na opłacenie wynajmu, a którego odsprzedania później odmówiła mi. Pominę już fakt, że dom, w którym mieszkałam od pięciu lat, określała jako „swoje mieszkanie". Wiedziałam, że w rzeczywistości mój wynajem pokrywał więcej niż dwie trzecie

raty hipoteki, ale fakt, że sama nigdy nie zapłaciła pensa za dach nad naszą głową, absolutnie nie robił Vanessie różnicy, chociaż to był jej dom. Wprawdzie oficjalnie hipotekę spłacał jej tata i robił to, odkąd została przyjęta na wydział artystyczny w Central Saint Martins nie wiadomo ile lat temu. Umówili się, że będzie płacił, aż Vanessa ukończy studia. Ona nigdy ich nie skończyła, a on nadal płacił. Dopóki jednak wykazywała zainteresowanie nauką, umowa była umową. Wzięłam głęboki oddech i ponownie zaczęłam moją ulubioną rozmowę. — Dziś rano dostałam coś w rodzaju wypowiedzenia. — Co takiego? — Zamrugała i uśmiechnęła się. — Zostałam zwolniona. Bez względu na to, jak często to mówiłam, wcale nie było łatwiej. — O mój Boże. — Vanessa roześmiała się. Naprawdę się śmiała. — Straciłaś pracę? Przytaknęłam i oparłam jedną mokrą stopę na drugiej, a krople wody cicho kapały na podłogę. — I co zamierzasz robić? — zapytała i powoli usiadła na kanapie, nie odrywając ode mnie oczu. — No wiesz, praca była dla ciebie wszystkim. — Nic wielkiego, to była tylko restrukturyzacja — powiedziałam, przypominając sobie, co powiedzieć. — Do przyszłego tygodnia będę miała nową pracę. — Naćpałaś się? — zapytała. — Gdzie dokładnie? Jeśli firma, w której pracowałaś po dwanaście godzin dziennie przez pięć lat, nie chce cię trzymać, to na jakiej podstawie sądzisz, że jakakolwiek inna firma zechce cię przyjąć? Jak zamierzasz wyjaśnić, że cię wylali? — Nie wylali mnie — powtórzyłam, próbując nie panikować. — Zostałam zwolniona. Nikogo nie będzie to obchodzić. Mam mnóstwo doświadczenia. — Mnóstwo doświadczenia w byciu zwalnianym — odpowiedziała Vanessa. — Wiesz, co mówią… że łatwiej jest znaleźć pracę, kiedy ma się pracę. Kto uwierzy, że wyrzucono cię za nic? Nie takie słowa potrzebowałam usłyszeć. — Gdybym przeprowadzała rozmowę kwalifikacyjną, to kogo bym przyjęła? Osobę, która aplikowała, ale nadal ma pracę, ponieważ jest wystarczająco dobra dla swojej firmy, żeby chcieli ją zatrzymać, czy osobę, która została wylana za bycie nadwyżką w stosunku do zapotrzebowania? Niech diabli wezmą jej przeklętą logikę. — Szczerze mówiąc, dziwię się, że jeszcze się nie zabiłaś — powiedziała, wyciągając się na kremowej kanapie bez zdejmowania butów. Była naprawdę zła. — Teraz nie masz pracy, a to musi doprowadzić do skupienia się na wszystkich innych tragicznych aspektach twojego życia. — Inne tragiczne aspekty? — Bez pracy, bez chłopaka, bez przyjaciół… — Wyliczała moje braki na palcach. — I te włosy. Strząsnęłam ręcznikowy turban z głowy i przeczesałam wilgotne pasma. — Co jest nie tak z moimi włosami? — Może powinnaś wyjechać na jedną z tych samopoznawczych przygód typu Jedz, módl się, kochaj — kontynuowała, najwyraźniej dobrze się bawiąc. — Chociaż to wymagałoby trochę wyobraźni. Możesz wstawić czajnik? Miałam okropny ranek. Zacisnęłam usta w ponurą linię. Vanessa miała okropny ranek. Oczywiście. Vanessa i ja spotkałyśmy się pięć lat temu. Szukałam nowego mieszkania bliżej biura, a ona szukała nowej współlokatorki, która nie odeszłaby po trzech miesiącach, ponieważ była żywym koszmarem. Oczywiście, wtedy tego nie wiedziałam. Zostałyśmy sobie przedstawione przez „wspólnego przyjaciela", a dokładniej przyjaciela Charliego, który próbował dobrać się do

majtek Vanessy, i choć nie zapałałyśmy do siebie miłością od pierwszego wejrzenia, jej mieszkanie było piękne, w samym centrum Clerkenwell i tylko dwadzieścia minut spacerem od biura. Powiedziała mi, że jest fotografem, a ja byłam zapalonym fotografem amatorem, zanim praca nie pochłonęła kompletnie mojego życia, więc myślałam, że będzie miło. Odbyłyśmy małą pogawędkę o naszej wspólnej miłości: Bradleyu Cooperze, o Kinder Niespodziankach i noszeniu krótkich spodenek na rajstopy, i w ciągu piętnastu minut podpisałam umowę najmu. W dniu, w którym się wprowadzałam, Charlie, Amy i ja zostaliśmy uraczeni widokiem Vanessy i przyjaciela Charliego uprawiających seks na tylnej kanapie samochodu. Nigdy więcej go nie zobaczyłam. I utknęłam z Vanessą. W ciągu kilku tygodni Vanessa złamała wszystkie zasady współlokatorstwa. Piła moją wódkę, moją herbatę i moje mleko. Nigdy nie kupowała papieru toaletowego. Włączała muzykę tak głośno, że musiałam spać z zatyczkami w uszach. W połowie roku dogoniła Angelinę Jolie na mojej liście najbardziej wrednych żyjących kobiet. Toczyła boje z moimi przyjaciółkami, sypiała z moimi przyjaciółmi, brała moje rzeczy bez pytania, i byłam święcie przekonana, że przynajmniej raz ukradła pieniądze z mojego portfela. W moje dwudzieste piąte urodziny odstawiła improwizowany striptiz na barze restauracji, w której jadłyśmy, ponieważ „rozważała karierę tancerki burleskowej" i nazwała mnie nudną cipą, kiedy poprosiłam ją, żeby zeszła. Wystarczy powiedzieć, że odwiedzający mnie dziadkowie nie byli pod wrażeniem. W dniu śmierci mojego drugiego dziadka (o ile mi wiadomo, niezwiązanego z produkcją burleski), uszczypnęła mnie w ramię tak mocno, że miałam sińca przez tydzień, i powiedziała mi na pocieszenie, że przecież to nie ja umarłam. Jej ulubionym pieszczotliwym określeniem Amy było „pitolona cipa", i otwarcie próbowała dobierać się do Charliego od dnia, w którym przywiózł moje rzeczy do mieszkania, mimo, że wiedziała, co do niego czuję. I pomimo faktu, że akurat bzykała się z jego przyjacielem, kiedy się poznali. Oczywiście były powody, dla których zostałam. Nienawidziłam przeprowadzek, a jeszcze bardziej nienawidziłam mieszkania z obcymi. Amy odmówiła opuszczenia dzielonego domu w Shepherd’s Bush, a ja odmówiłam dzielenia łazienki z pięcioma studentkami pielęgniarstwa, więc sprawa była przesądzona. A biorąc pod uwagę, że tata Vanessy spłacał hipotekę, wynajem był tak śmiesznie tani, że byłam w stanie opłacić go ze studenckiej pożyczki i nie zbankrutować. A kiedy od wielkiego dzwonu zrobiła coś ludzkiego, myślałam, że nie jest taka zła. Spędziłyśmy wieczór na kanapie, oglądając kiepskie komedie romantyczne i obgadując każdego mężczyznę, który kiedykolwiek chodził po ziemi, albo proponowała zamówienie chińszczyzny na wynos i potrafiła nie obrażać mnie częściej niż dwukrotnie przez cały czas, gdy jadłyśmy. A każdego roku, niezawodnie, kupowała mi nowy wibrator na urodziny. Zdaniem Vanessy był Miłą Rzeczą do Zrobienia. Na dodatek ja byłam bardzo zajęta, a ona często wyjeżdżała. Dotychczas jakoś to funkcjonowało. Ale kiedy ponownie rozległ się dźwięk dzwonka u drzwi, nadal stałam w pokoju dziennym, owinięta ręcznikiem, który nie był mój, i naprawdę, naprawdę pragnęłam mieszkać w kawalerce z jedną toaletą na sześć mieszkań w Zachodnim Londynie. — Hej, przepraszam, że trwało to tak długo. Zagadałam się z tą przypadkową… — Och, ja pieprzę, tylko nie ta cipa — jęknęła Vanessa. — Nie mogę. Po prostu nie mogę. Jest wystarczająco źle, że jesteś tutaj, i bez tej psycholki. — O Jezu Chryste, ona jest w domu. — Amy zamarła na progu pokoju dziennego, a wyraz jej twarzy zmieniał się od sugerującego zbliżające się czekoladowe obżarstwo do takiego, przy którym wyraz twarzy Meduzy można uznać za „nieco chłodny". Podczas ich drugiego spotkania Vanessa zapytała moją przyjaciółkę, czy trudno być lesbijką. Zadała to pytanie wyłącznie na podstawie butów i fryzury Amy. Fakt, że Vanessa

zapytała o to akurat w momencie, kiedy Amy siedziała na kolanach swojego narzeczonego, Dave’a, na własnym przyjęciu zaręczynowym, wydawał się nie mieć znaczenia. W każdym razie zaszufladkowała Amy w swoim umyśle, w ślicznym małym pudełku podpisanym „lesbijka", mimo że Amy nie przejawiała ani odrobiny tego typu skłonności. W najmniejszym stopniu nie miało to znaczenia. — Tak, jestem w domu — odpowiedziała Vanessa, nie odrywając oczu od telewizora. — Ponieważ mieszkam tutaj. Natomiast ty nie, więc możesz wypieprzać. — Z całą pewnością Tess również tu mieszka, więc nie zamierzam tego zrobić. — Głos Amy przesycony był fałszywą uprzejmością. — Myślałam, że wyjechałaś. — Śledzisz mnie? — zapytała Vanessa. — Powiedziałam ci już wcześniej, że nie jesteś w moim typie. — Tak, wiem. Wolisz kogoś z fiutem. Albo, no wiesz, każdego z fiutem. Jak tam chlamydioza? Vanessa usiadła gwałtownie. — Ja pieprzę, powiedziałaś jej? Dobrze wiedzieć, co może przyciągnąć jej uwagę. Oczywiście, nie powinnam mówić Amy, że moja współlokatorka złapała trypra od, cóż, nie wiadomo, od kogo dokładnie, ale złapała, a ja powiedziałam. Na swoją obronę mogę jedynie dodać, że nie musiała mi o tym mówić, ale oczywiście zrobiła to. I jako jedyna dorosła osoba w mieszkaniu zostałam obarczona przypominaniem jej o zażywaniu antybiotyku każdego dnia. Zawsze miło być wtajemniczonym w sprawy, nawet w chorobę weneryczną współlokatorki. — To nie wina Tess, że jesteś zdzirą — powiedziała Amy, rzucając torbę pełną czekoladowych słodkości na boczny stolik i podwijając rękawy. Uhu, czyżby zanosiło się na bójkę? Wreszcie? — Może gdybyś trzymała usta i uda zaciśnięte przez piętnaście minut każdego dnia, to by się nie stało. Wewnątrz plastikowej torby zamigał ekran komórki Amy. Jej aparaty przeżywały średnio dwa miesiące — szczerze mówiąc, nigdy nie spotkałam nikogo równie niedbałego. Ciekawe, ile z jej telefonów trafiło się w przeszłości mojemu przyjacielowi z parku. Ale zamiast dać jej lekcję odpowiedniej dbałości i posługiwania się urządzeniami elektronicznymi, wyjęłam telefon z torby i zostawiłam dziewczyny same. Nie zauważą, że mnie tam nie ma. Nigdy nie zauważały. Musiałam odebrać telefon. Dzwonił Charlie. — Telefon Amy — powiedziałam, lekko zdyszana. Tak, znałam go od dziesięciu lat. Tak, pracowałam w tym samym biurze co on przez ostatnie trzy lata. Nie, to niczego nie ułatwiało. A wręcz przeciwnie. — Tu Tess. — Tess? Tu Charlie. Dobrze… dobrze się czujesz? Och, Charlie. Taki troskliwy. — Nic mi nie jest — skłamałam, zamykając drzwi mojej sypialni, żeby odgrodzić się od wybuchu trzeciej wojny światowej w pokoju dziennym. — Amy jest u mnie. — Co się stało? — Sądząc po głosie, był bardzo zmartwiony. Niech będzie błogosławiony. — Dwie minuty temu dostaliśmy e -maila, że nie jesteś już pracownikiem firmy. Co się dzieje? Rzuciłaś pracę, nic mi nie mówiąc? Można się uśmiać, prawda? — Wysłali e -maila, że nie jestem już pracownikiem firmy? — Oparłam się plecami o grube, miękkie poduszki i zamknęłam oczy. — I to wszystko? — Tak. Wysłałem do ciebie e -maila dziś rano, ale odbiło go z powrotem, a potem nie odpowiadałaś na mojego esemesa, więc zadzwoniłem do dyrektorki, żeby sprawdzić, czy zgłosiłaś, że jesteś chora. Wtedy wysłali tę informację. Tess, co się stało?

— Restrukturyzacja? — zasugerowałam. — Redukcja zatrudnienia? Zwolnienia? — O kurczę. — Tak. — Poczułam pierwszą łzę spływającą mi po policzku. Słyszałam, jak Charlie wzdycha po drugiej stronie telefonu, i wyobraziłam go sobie siedzącego przy biurku trzy na dwa metry, po którego drugiej stronie zwykle ja siedziałam. Jego włosy, niemal w takim samym odcieniu ciemnego, miedzianego brązu jak moje, rozczochrane jak zwykle. W poluzowanym krawacie, jakby była czwarta piętnaście w piątek, a nie dwunasta dwadzieścia w poniedziałek, i okularach typu „nerdy", które kupił w Urban Outfitters, starając się sprawiać wrażenie trochę inteligentniejszego, ponieważ tego popołudnia miał spotkanie z ważnym klientem. — Gówno, Tess — powiedział po dłuższej przerwie. — Przepraszam. To brednie. Co za stek bzdur. Co za magiczny dobór słów określających, dlaczego ja byłam dyrektorem kreatywnym, a on doradcą klienta. Albo przynajmniej dlaczego on był doradcą klienta. Byłam zakochana w Charliem Wilderze od dziesięciu lat, ale czułam się, jakby trwało to znacznie dłużej. Odkąd zauważyłam go siedzącego przed naszym akademikiem i grającego na gitarze pokrytej naklejkami The Smiths, ze sfatygowanym egzemplarzem Buszującego w zbożu u boku, po prostu wiedziałam, że był tym jedynym. No dobrze, rzeczywiście nie przeczytałam Buszującego w zbożu i znałam tylko jedną czy dwie piosenki The Smiths z filmów albo telewizji, ale niezależnie od tego, poraziło mnie. Ponieważ te dwie rzeczy świadczyły, że Charlie Wilder, w przeciwieństwie do chłopaków, z którymi chodziłam do szkoły, był Szalenie Głęboki. Kiedy dodało się tę obserwację do faktu, że miał metr dziewięćdziesiąt, zatem więcej niż ja, nawet w obcasach, trudno było walczyć z przeznaczeniem. Niestety, można śmiało powiedzieć, że nie tak łatwo było trafić Charliego strzałą Kupidyna. Prawie dziewięć miesięcy zajęło mi zebranie się na odwagę (tzn. upicie się wystarczająco), żeby z nim porozmawiać, i od tego czasu miał dziewczynę. Ostatecznie, po dwóch latach spędzonych na czytaniu każdej książki, o której wspomniał, i uczeniu się każdego możliwego utworu Morrisseya wreszcie zostaliśmy przyjaciółmi. A kiedy już byliśmy przyjaciółmi, bałam się przepłoszyć Charliego z mojego życia, wyznając mu moją wszechogarniającą, miażdżącą duszę miłość. Powiedziałabym, że nie starał się dokładnie ukrywać swoich uczuć do mnie. Nie przypominało to pijackiej piosenki, ale, jak Amy zwykła mówić, każda dziewczyna w pewnym momencie obcałowuje swojego najlepszego przyjaciela. Albo, jeśli jest Vanessą, daje mu w prezencie trypra. Dokądkolwiek poszliśmy, ludzie uważali nas za parę. Kiedy dochodzili do wniosku, że nie jesteśmy parą, chcieli wiedzieć, dlaczego. Charlie zawsze śmiał się i mówił, że jestem dla niego za dobra. A ja śmiałam się i przytakiwałam. A potem umierałam wewnętrznie. Tak więc byliśmy dokładnym odzwierciedleniem definicji „tylko dobrych przyjaciół". Każdej niedzieli szliśmy do pubu i jedliśmy zbyt dużo puddingu Yorkshire. On pozabijał u mnie w pokoju pająki, ja kupiłam mu skarpetki. Wciąż zapominał o kupieniu skarpetek. Pod tym względem był straszny. Ale za każdym razem, gdy rozmawialiśmy, czy to o pracy, piłce nożnej czy o sezonowym specjale kawiarni Starbucks, pragnęłam tylko, żeby objął mnie, okręcił dokoła i powiedział, że mnie kocha. Bezspornie, było to trochę smutne. Dopóki interesowałam się tym, istniały dla mnie dwa rodzaje mężczyzn — Charlie i nie -Charlie. Tych ostatnich nie zaszczycałam nawet spojrzeniem. Możecie więc zrozumieć, dlaczego trochę wolniej docierało do mnie, co powiedział. — Poczekaj… nikogo więcej nie wylali? Żadnego więcej nadmiaru zatrudnienia? — Nie. Nikogo. A Michael po prostu oznajmił, że wygraliśmy sprawę odświeżacza powietrza. Nikt nie pytał, gdzie jesteś. To jest chore. Co dokładnie ci powiedział?

Niechętnie powtórzyłam całą historię, a serce zamierało mi w miarę, jak docierała do mnie rzeczywistość. W Donovan & Dunning nie było restrukturyzacji. Jedyną zredukowaną osobą byłam ja, a firma funkcjonowała jak dawniej. Nigdy, w całym moim życiu, nie czułam się mniejsza. Tylko nie mogłam zrozumieć dlaczego. Co takiego robiłam źle? — Spróbuję dowiedzieć się, co się dzieje — obiecał, kiedy skończyłam. — Chcesz przyjść później? Możemy się porządnie upić i obejrzeć Top Gun. Lubiłam ten film. — I kupię wszystkie te dziewczyńskie bzdety, które lubisz. No wiesz, wino, te wielkie ciacha, czekoladę, która nie jest batonikiem Mars. Lubiłam też dziewczyńskie bzdety. — Daj spokój, Tess, poczujesz się lepiej. Wiesz, że tego chcesz. I chciałam. Ale perspektywa zwinięcia się na kanapie Charliego i zajadanie czekoladek, które nie są batonikami Mars, podczas gdy on będzie siedział obok i żałował mnie, była nie do zniesienia. Jedyną rzeczą gorszą od zakochania się w kimś, kto cię nie kocha, jest zakochanie się w kimś, kto lituje się nad tobą. — Myślę, że po prostu chcę iść spać. Jestem naprawdę zmęczona — powiedziałam, odwijając się z ręcznika i wyciągając spod poduszki koszulę nocną. Co z tego, że był środek dnia. Nie miałam zatrudnienia. — Zadzwonię jutro. — Tylko na pewno — powiedział surowo. — Będzie dobrze, zobaczysz. Kocham cię. — Ja też cię kocham — odpowiedziałam, krzywiąc się przy każdym słowie. Nie dlatego, że tak nie myślał, bo myślał. Tyle że rozumiał to w inny sposób. — Aha, Charlie… wiem, co powiesz, ale czy mógłbyś upewnić się, czy Sandra zmieniła kolor wiewiórki? — Jesteś beznadziejna — westchnął. — Zrobię to. Rozłączając się, podciągnęłam się, przesuwając pupę wyżej na łóżku, aż mogłam wsunąć stopy pod przykrycie i naciągnąć je na głowę. Vanessa i Amy wciąż prowadziły energiczną wymianę zdań w pokoju dziennym. Nie mogłam nawet zrozumieć, o co spierały się w tej chwili, było to po prostu piszczenie na wysokie tony. Brzmiało, jakby delfiny odtwarzały Toy Story 3. I nie kłamałam — naprawdę byłam wykończona. Jutro wstanę i napiszę swoje CV. Charlie dowie się dokładnie, co działo się w pracy, a ja zadzwonię do wszystkich cudownych agencji rekrutacyjnych i reklamowych i powiadomię je, że jestem gotowa na nowe wyzwania. Może jeśli po prostu pójdę spać, to wszystko będzie dobrze, kiedy się obudzę. W końcu w filmach to zawsze działało.

Rozdział 3 W ciągu czterech dni, które upłynęły, odkąd zostałam zwolniona, nauczyłam się kilku rzeczy. Po pierwsze: to, co sprawdza się w filmach, nie działa w prawdziwym życiu. Po drugie: reklama była kreatywnym przemysłowym odpowiednikiem filmu Wredne dziewczyny. Po trzecie: cztery dni to stanowczo za krótko, żeby włosy zaczęły myć się same. Po czwarte: jeśli jednak nie wstajesz z łóżka, to przestajesz zauważać, że twoje włosy już po dwóch i pół dnia zaczynają nieprzyjemnie pachnieć, więc tak naprawdę nie przejmujesz się tym. W czwartek obudziłam się silna, zdecydowana i pełna zaangażowania w napisanie nowego rozdziału Historii Tess. Amy wymówiła się kolejną migreną i odgrywała cheerleaderkę w rytm motywacyjnej mieszanki muzycznej z mojej ogromnej nieodtwarzanej płytoteki. Do południa miałam wyjątkowe CV, zadzwoniłam, gdzie trzeba, aby zostawić wiadomość głosową we wszystkich agencjach reklamowych w Londynie, i wypiłam pięć i pół kubka kawy. Dużego kubka. Do czwartej po południu wysłałam moje CV do ośmiu agencji reklamowych, sześć razy byłam w toalecie, a Charlie przekazał mi przynajmniej sześć różnych plotek na temat tego, że „nie jestem już pracownikiem firmy". Trzy najczęściej powtarzające się dotyczyły przekazywania przeze mnie informacji konkurencji, oczerniania firmy, żeby wypromować siebie, oraz ta, która osobiście podobała mi się najbardziej, że sypiałam z Michaelem i że wysłał mnie do Francji, żebym urodziła jego dziecko. Ponieważ oczywiście mieliśmy 1852 rok i tak właśnie postępowałyśmy, gdy zostałyśmy wydymane przez szefa. O szóstej po południu, po wyjściu Amy do pracy w barze, gdzie dorabiała sobie od czasu do czasu, po tym, jak Charlie przysłał mi mailem piętnaście różnych plotek (że zmieniłam płeć albo że wrócę po Nowym Roku jako Terence) oraz po pięciu telefonach wyjaśniających, że w tej chwili nikogo nie zatrudniają, że obecna sytuacja jest naprawdę trudna. Gdy padło pytanie, czy rozważałam przekwalifikowanie się na nauczycielkę, poddałam się. Przebrałam się w moją najbardziej obrzydliwie banalną flanelową piżamę, zjadłam wszystko z lodówki i wyłączyłam kradziony telefon. A kiedy dwadzieścia cztery godziny później włączyłam go z powrotem, jedynymi ludźmi, którzy próbowali skontaktować się ze mną, byli Amy i Charlie. Więc ponownie go wyłączyłam. Jedynym jasnym punktem było, że kiedy opuściłam swój pokój w porze emisji serialu EastEnders, Vanessa w tajemniczy sposób zniknęła, zabierając ze sobą walizkę i swoją toksyczną osobowość. Przez ostatnie siedemdziesiąt dwie godziny wstawałam z łóżka tylko po to, żeby wysiusiać się, wziąć coś z lodówki albo przynieść kolejny pakiet Seksu w wielkim mieście z pokoju dziennego. W serialu nigdy nikt nie został zwolniony. A wszystkie kobiety w końcu zdobywały mężczyzn, których chciały. Nawet jeśli jednym z nich był Steve. To nie poprawiało mi samopoczucia, ale nie wyłączyłam. Trzy dni później wszechświat i Amy zdecydowali, że dosyć tego. — Wstawaj, wstawaj, wstawaj! — wołała, klepiąc dłońmi po obu stronach mojej głowy i podskakując w szczycie łóżka. — Jest sobota. Musisz wstać. Organizujemy interwencję. — Nie chcę żadnej interwencji — wychrypiałam, odpychając Amy i rzucając się twarzą w stertę poduszek. — Zostaw mnie w spokoju. — Nie, nie jesteś Anne Frank, nie ukrywasz się przed nazistą. Czas, żebyś podniosła tyłek i wyszła — powiedziała, wskakując mi na plecy i oplatając nogami moją talię. Była bardzo silna, jak na taką drobną dziewczynę. — Musisz wziąć prysznic. Pójdziemy w kilka miejsc, zobaczymy się z ludźmi.

— Niemożliwe — protestowałam, podnosząc się na czworaki i próbując ją strzasnąć, ale Amy przytuliła się do mnie, jakby jechała na narowistym koniu. — Pozwól mi tylko spać. — Nie mamy czasu… zaparkowałam na drugiego. Ubierz się, ty brudna kobyło. Oczywiście drugą osobą, biorącą udział w interwencji Amy, był Charlie. Uwolniłam się od przyjaciółki i próbowałam upiąć kołtuny na czubku głowy w coś w rodzaju kucyka. Nie, żeby nie spędził więcej niż jednej nocy na podłodze mojej łazienki, przytrzymując mi włosy, kiedy zwymiotowałam pół batonika, ale nadal, kiedy mogłam, starałam się nie wyglądać w jego oczach jak kompletna szumowina. — Jak to zaparkowałaś na drugiego? Nie masz samochodu. — Zamrugałam w świetle dnia i z powodu sylwetki bardzo wysokiego, bardzo pięknego mężczyzny przy oknie. — To jest łatwizna, Tess. Po prostu wejdź w internet i zapytaj faceta, czy możesz jeden wypożyczyć, a potem podaj swoje dane z karty kredytowej i masz samochód — odpowiedział. Sarkazm nie był mocną stroną Charliego. W przeciwieństwie do jego pięknych, miękkich włosów i cudownych oczu. I jego długich, długich nóg. I szerokiej klaty. Ale odbiegam od tematu. — Jeśli nie wychodzisz z samym Howardem Hughesem, to przypominam, że tego popołudnia jest chrzest mojej siostrzenicy i jesteśmy zaproszone — powiedziała Amy, markując cios kung -fu i, krzywiąc się, przeturlała się przez łóżko. Jej czarna fryzura na boba była zmierzwiona od nadmiernego wysiłku, a policzki zarumienione. Wyglądała jak okaz zdrowia. Była moim całkowitym przeciwieństwem. — Więc wstań i weź prysznic, bo wyruszamy w drogę na północ, czy ci się to podoba, czy nie. Ci bogowie przeznaczenia nie postępowali uczciwie. — Tess! Amy! Jak nakazywała tradycja, mama zerwała się od kuchennego stołu, jakbym wracała z wojny i jakbyśmy nie dzwoniły siedemnaście minut temu, żeby powiedzieć, że zjeżdżamy z drogi M1 i będziemy za siedemnaście minut. Mimo to nie było żadnych uścisków. Nie przytulałyśmy się. — I Charlie. Jak nakazywała tradycja, mój najlepszy przyjaciel spotkał się z szalenie niestosownym okrzykiem powitalnym, jakbym po raz pierwszy przyprowadziła go do domu. Jedyną osobą na ziemi, która kochała Charliego bardziej niż ja, była moja mama. Nie byłam pewna, czy chciała, żeby poślubił mnie czy ją. Oczywiście była już mężatką, a mój ojczym był najlepszym człowiekiem na ziemi, ale to nie powstrzymało jej przed uściskaniem Charliego o pół uderzenia serca za długo. Ściskali się. Zawsze się ściskali. — Miło cię widzieć, Julie — sapnął, gdy dotknęła go podstępnie. — Dobrze wyglądasz. — Czyż to nie cudowny weekend? — Kiedy wreszcie puściła Charliego, usiadła z powrotem przy stole, podczas gdy Amy częstowała się wszystkim z naszej lodówki. — Zapowiadają się piękne chrzciny. Amy, musisz być taka dumna ze swojej siostry. — Tak, przypadkowe ciąże są w dzisiejszych czasach nie lada osiągnięciem — odpowiedziała Amy, otwierając piwo. — I dwoje dzieci dwóch różnych mężczyzn. Jest żywym cudem. — Taka dumna. — Mama promieniała, z uśmiechem przyklejonym do twarzy. — A ty, co teraz robisz w pracy? Wciąż widujesz się z tym uroczym kolorowym mężczyzną? Potrząsnęłam głową i dotknęłam twarzą zimnego kuchennego stołu. Pachniał chusteczkami dezynfekującymi i wstydem. — Nie, chodziło tylko o seks — odpowiedziała Amy. Uwielbiała droczyć się z moją mamą. A najgorsze było to, że tak naprawdę tylko rozgrzewała się przed spotkaniem z własną

matką. — Ale wiesz, co mówią… czarni mają… — Tak, tak, to bardzo ciekawe. — Mama zawsze traciła zainteresowanie rozmową z Amy i dlatego przeniosła uwagę na Charliego. — A co z tobą, kochany? Jak w pracy? Tess wciąż robi za kierowcę -niewolnika? Ponieważ atmosfera nie była jeszcze wystarczająco napięta. Podczas dwóch godzin jazdy do siódmego kręgu piekła Amy i Charlie zostali dokładnie poinformowani o sytuacji. Wiedzieli, że nie powiedziałam matce o moim nowym statucie bezrobotnej, i wiedzieli, że nie zamierzam tego robić. Najpierw nie byłam w stanie stawić temu czoła, a potem przekonałam samą siebie, że uda mi się znaleźć nową pracę tak szybko, że nie było sensu jej o tym mówić. A potem spędziłam trzy dni pod kołdrą, jedząc jedną paczkę ciastek owsianych po drugiej. Charlie uważał, że powinnam jej powiedzieć. Jego zdaniem moja mama była milsza niż Mary Poppins po zażyciu xanaxu. Charlie uwielbiał moją mamę, ponieważ moja mama uwielbiała Charliego. Z kolei Amy uważała, że nie powinnam jej mówić. Nie lubiła mojej mamy, ponieważ moja mama też jej nie lubiła. A ponieważ nikt nie chce źle myśleć o swoich rodzicach, opinia Amy o mojej mamie prawdopodobnie była bliższa prawdy niż opinia Charliego. Dobrze wiedzieć, że jest ktoś, kto wiedział o mnie wszystko i nie był genetycznie czy prawnie zobowiązany do kochania mnie, a jednak mnie kochał. Niestety, oznaczało to również, że Amy była świadkiem wszystkich kłótni, wszystkich krzyków i łez, i jak przystało na najlepszą przyjaciółkę, chowała wszystkie urazy, czego mi biologicznie odmówiono. Kochałam moją mamę i wiedziałam, że ona też mnie kocha. Wiedziałam również, że kochała mnie bardziej, gdy dobrze się sprawowałam. Jeśli dostałam dziewięćdziesiąt osiem procent na teście, chciała wiedzieć, co stało się z pozostałymi dwoma procentami. Gdy dostałam podwyżkę, chciała wiedzieć, dlaczego nie dostałam awansu. Gdy awansowałam, dla potwierdzenia chciała zobaczyć biznes kartę. Była karierowiczką. Była przebojową matką. Jeśli kiedykolwiek denerwowałam się z tego powodu, to zawsze starałam się przypominać sobie, że powinnam być szczęśliwa, że skoncentrowała swoje wysiłki na pokazaniu mi, jak piąć się po akademickiej i profesjonalnej drabinie, a jeszcze szczęśliwsza, że reality TV nie istniało, kiedy byłam dzieckiem. Niemal na pewno w wieku sześciu lat skończyłabym w X Factor, tańcząc do Milkshake Kelis w diamentowym staniku i pantalonach. To nie jej wina, upominałam siebie tysiąc razy w roku. Po prostu chciała dla mnie jak najlepiej. Chciała tylko, żebym miała to, czego ona nie miała. A poza tym w latach osiemdziesiątych zbyt wiele razy oglądała Pracującą dziewczynę. To nie zbieg okoliczności, że miałam na imię Tess. — Och, wiesz, że Tess nie pracuje w moim zespole — odpowiedział Charlie z ostrożną dyplomacją. — I dzięki Bogu. Jest tak dobra w pracy, że od razu by nie zdemaskowała. Zawsze wiedział, co powiedzieć. Siedziałyśmy z mamą naprzeciwko siebie i uśmiechałyśmy się. Jej włosy były krótsze niż moje i zaczynały siwieć, ale miałyśmy ten sam kolor oczu i identyczny ogromny potencjał. Wzrost Wielkiego Ptaka, analityczny umysł i totalny brak słuchu odziedziczyłam po ojcu, ale resztę po nieskalanej Julii. — To co tam słychać? — zapytała, wreszcie zwracając się do mnie. — Jak tam to luksusowe biuro? Masz już nową biznes kartę? — Jeszcze nie — odpowiedziałam, bardzo starając się nie kłamać. — I tak naprawdę praca dyrektora kreatywnego nie różni się zbytnio od tego, co robiłam wcześniej. Właściwie to tylko inny tytuł. Faktycznie założyłam, że to prawda. Każdy wiedział, że nowe obowiązki wykonywało się przynajmniej rok wcześniej, zanim w końcu nadano ci tytuł. — Wszyscy byli pod wrażeniem. Nie mogą się doczekać, żeby cię zobaczyć i usłyszeć

wszystko na ten temat. — Mama obnosiła się z moimi osiągnięciami jak z odznakami. — Twoje siostry będą na chrzcinach. Sukces. — A gdzie jest Brian? — zapytałam, rozglądając się po domu, w którym dorastałam, w poszukiwaniu śladów mojego ojczyma, będącego jedynym zdrowym członkiem rodziny. To dobitnie świadczyło o tym, że w żaden sposób nie byliśmy ze sobą genetycznie spokrewnieni. — Chowa się — potwierdziła mama. — Gra w golfa. Wróci o drugiej. Skinęłam głową i próbowałam się nie martwić. Wygląda na to, że ostatnio Brian sporo grał w golfa. — Aha, Tess, mama Amy wpadła wcześniej i pytała, czy mogłabyś po południu zrobić trochę zdjęć? — Mogłabym, ale nie wzięłam aparatu — powiedziałam, zagryzając wargę i mając nadzieję, że nie zapyta, co się z nim stało. Było późne lato, kiedy zaczęło brakować mi pieniędzy ze względu na absurdalny, spontaniczny wyjazd z Charliem, na który nie mogłam sobie pozwolić, a który dla niego zakończył się poderwaniem dwudziestodwuletniej blondynki, podczas gdy ja siedziałam w B&B nadąsana, że oddałam Vanessie mój aparat w zamian za miesięczny czynsz. Aparat, o który ubłagałam mamę. Aparat, który zabierałam ze sobą wszędzie, aż zaczęłam pracować w ten sposób. Aparat, który leżał nieużywany na biurku mojej współlokatorki „fotografki". — Więc będzie musiała obejść się bez zdjęć. — Mama wzruszyła ramionami. — Powiedziałam jej, że nie wypada prosić cię o to. Pracowałaś cały tydzień, a ona oczekuje, że będziesz jeszcze robić zdjęcia na cholernych chrzcinach jej wnuczki. To znaczy, na litość boską, jesteś teraz cholernym dyrektorem. I nie jest powiedziane, że nie będzie kolejnych chrzcin, biorąc pod uwagę, jak ta dziewczyna się prowadzi. Bez obrazy, Amy. — Niepojęte — odpowiedziała Amy. — Moja siostra jest większą puszczalską niż ja. — Może lepiej pójdziemy się przebrać? — Wstałam i złapałam moją naprędce spakowaną torbę, zastanawiając się, jaką krawiecką gratkę upchnęła do niej Amy, gdy brałam prysznic. — Nie chcemy potem walczyć o łazienkę. — Dobrze. — Mama udała rozczarowanie, że próbujemy uciec tak szybko, ale wiedziałam, że ulżyło jej. — Bądźcie na dole za kwadrans trzecia. Pójdziemy razem do kościoła. Modliłam się tylko, żeby nie spłonąć w wejściu do niego. Chrzciny przebiegły tak dobrze, jak było to możliwe w przypadku małych wiejskich chrzcin. Dzieci płakały, mamy gruchały, a dwudziestoparoletnie dzieci, które uciekły stąd w wieku lat osiemnastu, stały, niezręcznie odpowiadając na pytania byłych liderów skautów, dlaczego jeszcze nie wyszły za mąż albo nie ożeniły się. — Nie możemy wziąć ślubu — wyjaśniła Amy naszej siedemdziesięcioletniej Brązowej Sowie — ponieważ jest nas troje. Ja, Tess i Charlie. Społeczeństwo nie rozumie naszej miłości. To się nazywa poliamoria. — Pollyanna? — Pani Rogers sprawiała wrażenie bardzo zmieszanej. — Nie bardzo nadążam, Amy, kochanie. — Tego tylko nam potrzeba — szepnął mi Charlie do ucha, gdy padł na krzesło obok mnie. Przyjęcie po chrzcinach odbywało się w pubie, „prawdziwej wiejskiej świątyni", jak napisano. Niemal każdy, z kim chodziłam do szkoły, opychał się w ogrodzie zimowym Millhouse, wznosząc toasty kuflami piwa i robiąc sobie zdjęcia z nową siostrzenicą Amy, Katniss, telefonami komórkowymi i wysyłając je prosto na jej stronę na Facebooku. Myślałam, że Amy posika się, kiedy wyjawiła mi imię dziecka, ale nie. Powinnam była wiedzieć. W końcu jej starsza siostra miała na imię Bella.

— Co jest? — Stuknęłam szklanką mojej dietetycznej coli o jego kufel piwa i upiłam łyk. Zgodnie z przewidywaniami, Amy walczyła z moją szafą pełną ciuchów do pracy i w rezultacie siedziałam w pubie w Yorkshire na chrzcinach dziecka siostry mojej najlepszej przyjaciółki ubrana, w lipcu, w czarne skórzane buty do kolan, złotą cekinową minispódniczkę, którą miałam na sobie raz na sylwestra jeszcze na uczelni, i białą bawełnianą bluzkę, która naprawdę wymagała prasowania. I to by było na tyle, jeśli chodzi o strój. — Amy opowiada wszystkim dokoła, że tworzymy trójkąt — oznajmił, rozwiązując i tak już luźny krawat. — Myślę, że męczą ją już pytania o Dave’a. — Amy była zmęczona pytaniami o Dave’a siedem sekund po tym, jak z nim zerwała — odpowiedziałam, wyobrażając sobie zabawną rozmowę z Lorraine z biblioteki i Donną z poczty, zanim minął wieczór. — Teraz jest po prostu znudzona. Dlaczego właściwie chciała, żebyśmy tu przyjechali? — Jestem niemal pewien, że po to, by przypomnieć ci, dlaczego stąd wyjechałaś. Czy to działa? — Charlie opróżnił swój kufel i wskazał na moją w połowie opróżnioną szklankę. — Co pijesz? Wybieram się do baru. Wyciągając rękę, wytarłam pienistego wąsa z jego górnej wargi i uśmiechnęłam się. — Tylko dietetyczną colę. Nie jestem w nastroju na drinki. — Nie daj Boże zrobiłabyś scenę. — Obejrzał się na Amy wykonującą jazzowe kawałki dla emerytów mieszkających w bungalowach obok jej mamy. — Nie jestem aż tak zajmująca — odpowiedziałam. — Tak czy inaczej, dziękuję, że przyjechałeś z nami. Wiem, że to irytujące. — Tak, ale bez względu na wszystko — wstał i przeciągnął się — jakakolwiek rodzina jest lepsza niż brak rodziny, pamiętasz? — A trawa jest zawsze bardziej zielona — powiedziałam. — Pamiętasz? Charlie na wpół roześmiał się, kiedy odszedł, górując nad wszystkimi innymi w barze, podczas gdy patrzyłam za nim. To było Boże Narodzenie na trzecim roku studiów, kiedy po raz pierwszy przyjechał ze mną do domu. Jego rodzice rozwodzili się, więc zaproponowałam, żeby pojechał ze mną. Nigdy, za nic w świecie, nie sądziłabym, że się zgodzi. A teraz, po ośmiu latach, miał skarpetę z wyhaftowanym swoim imieniem i stałe miejsce przy naszym bożonarodzeniowym stole. Podobnie jak ja nie widywał swojego ojca, a mama kilka lat temu, wraz z jego ojczymem, wyprowadziła się na Maltę. Bez dziadków czy rodzeństwa, wkrótce został honorowym Brookesem. — Tess! Przyjechałaś! Martwiliśmy się, że możesz być zbyt zajęta! Tylko Brookesowie pełnej krwi mogli być tak pasywnie agresywni. Przeniosłam spojrzenie z tyłka Charliego na znacznie mniej przyjemny widok moich dwóch młodszych sióstr, stojących przede mną z ramionami pełnymi dzieci i osądem wypisanym na twarzach. — Czy to nowe buty? — zapytała Melanie. — Masz za długie włosy — stwierdziła Liz. — A wy obie dobrze wyglądacie — odpowiedziałam, spoglądając na moją siostrzenicę i siostrzeńca i obdarzając każde z nich lakonicznym skinieniem. — Cześć, dzieciaczki. — Masz, potrzymaj ją. — Melanie, dwudziestosześcioletnia mężatka i matka dwójki dzieci, podała mi Tallulah. — Ona nawet nie wie, kim jesteś. Czy to nie zabawne? Zagryzłam wargę, żeby powstrzymać się od wytknięcia jej, że Tallulah miała dopiero dziewięć miesięcy i ledwie wiedziała, kim sama jest, i wzięłam dziecko z wymuszonym uśmiechem. — Proszę, tylko nie zwymiotuj na tę bluzkę — szepnęłam do mojej siostrzenicy. — To był prezent.

— Pasuje ci! — Liz, dwudziestodwulatka, zaręczona, matka jednego dziecka i desperacko starająca się o drugie. — Weź Harry’ego, a ja przyniosę nam coś do picia. — Nie mogę trzymać dwójki dzieci — pisnęłam, biorąc mniejszy tłumoczek na drugie ramię i rozglądając się z rozpaczą. — A co, jeśli będę musiała siusiu? — Nie wolno ci chcieć siusiu — oznajmiła Mel, wygładzając pogniecioną sukienkę i siadając obok mnie. Wzięła kieliszek wina, który wcale nie był jej, i wypiła do dna. — Witaj w moim świecie. — Chyba czytałam coś na temat przeludnienia, więc nie mogę zostać — powiedziałam. — Naprawdę chciałam oddać jej jedno dziecko, ale z pełnymi ramionami nie miałam pojęcia, jak jedno odciążyć. Dzieci dziwnie pachniały. — Wszystko z nimi w porządku? Nie widzę ich twarzy. Jak ty to robisz? — Nie myśl za dużo, bo upuścisz któreś — poradziła mi. Jej włosy, identyczne jak moje, sprężynowały wokół jej twarzy. Podczas gdy ja mój miedziany bałagan starannie związałam w długi koński ogon, Mel najwyraźniej postanowiła zakręcić loki. Był to kontrowersyjny i ryzykowny krok, który się nie opłacał. — Jednak widzę, że mówienie tobie, żebyś o czymś za dużo nie myślała, jest jak powiedzenie Liz „nie". Mel była biedną średnią siostrą. Kiedy mama zajęta była popychaniem mnie w górę wyimaginowanej drabiny sukcesu, a ojczym psuł małą Lizzie swoją niezachwianą uwagą, prawdziwe dziecko rozwodu i oficjalnego zespołu pomocy dziecku, Mel, siedziała cicho w samym środku tego wszystkiego, potrząsając głową i odliczając dni, aż będzie mogła wynieść się, wyjść za mąż i pieprzyć całą swoją rodzinę. Im dalej, tym lepiej. Miała dom, męża, Rava 4 i dwójkę dzieci. Dopóki była na tym skupiona, wygrywała. I pomimo jej otwartej dezaprobaty wobec mnie, naprawdę lubiłam Mel. Była zabawna, ironiczna i rozpaczliwie uczciwa. Nie widywałyśmy się zbyt często głównie dlatego, że omijałam wieś jak zarazę, a ona nie mogła po prostu przyjechać do Londynu zaszaleć z dwójką dzieci poniżej trzech lat. Może wydawać się dziwne, że mówię tak o mojej siostrze, ale gdybyśmy nie były spokrewnione, to chciałabym być jej przyjaciółką. — Wiiiiino. — Liz wróciła z baru i wręczyła Mel szklany pucharek białego wina, podejrzanie zabarwionego na zielono. — Więc, Tess, opowiedz mi wszystko. Nigdy nie aktualizujesz Facebooka. Masz chłopaka? Natomiast Liz nie lubiłam tak bardzo. — Czy Mel mówiła ci, że ja i Jamie przeprowadzamy się pod koniec miesiąca? Niedaleko niej, tuż za rogiem. Czyż to nie cudowne? Wszystkie nasze dzieci będą dorastały razem. Naprawdę powinnaś się pospieszyć, wiesz, nie będziesz coraz młodsza. Nie ma to jak być upominaną przez o sześć lat młodszą przyrodnią siostrę, że twój zegar biologiczny tyka. To jak umieszczanie wisienki na gównianym cieście tego tygodnia. A ciasto nigdy nie powinno być gówniane. — Czy Charlie spotyka się z kimś? — zapytała, poprawiając blond kucyk. Liz była jedyną z nas trzech, która uniknęła genów mamy, będących nośnikiem ciemnych włosów i dużych piersi. — Mógłby być zainteresowany, jeśli jest zdesperowany. Mogłabym porozmawiać z nim w twoim imieniu? — Albo ja mogłabym cię zabić — zaproponowałam, zdesperowana próbując oddać jedno z dzieci. Najchętniej to, od którego zaczynało zalatywać kupą. — Charlie nie jest zdesperowany. Liz i Mel wymieniły niezbyt ukradkowe spojrzenia. — I ja też nie jestem — dodałam. — Wiesz, krąży plotka, że ty i Amy jesteście lesbami. — Liz upiła łyk wina i zmrużyła

oczy. — Ale powiedziałam Karen, że ty nie jesteś. Bo nie jesteś. Prawda? — Nie, Liz, Amy i ja nie jesteśmy lesbijkami. Jesteśmy bardzo zajętymi karierowiczkami, które martwią się o inne rzeczy niż dzieci i faceci. — Bez względu na to, ile było w tym prawdy, nadal brzmiało to jak wymówka. — I sądzę, że wkrótce dowiecie się, że to prawdopodobnie Amy rozpuściła tę plotkę, żeby Karen wyszła na głupią. — Więc dobrze ci idzie w nowej pracy? — Mel przejęła śledztwo i jedno z dzieci. Niestety, nie to zalatujące. Obdarzyłam Tallulah najpaskudniejszym spojrzeniem, na jakie mogłam się zdobyć, ale ona tylko zwróciła na mnie maliny. Ta dziewczynka nie ma za grosz szacunku. — Tak, a bo co? — Byłam najgorszą kłamczuchą. — Ponieważ wysłałam do ciebie e -maila i wrócił się. Cholerny e -mail. Nie mogła posłać mi kwiatów? — Och, był problem z serwerem. — Ale nie na poczcie Charliego? Ponieważ do niego też wysłałam i ten dotarł. I to by było na tyle, jeśli chodzi o bycie miłą siostrą. Oprócz włosów i piersi Mel odziedziczyła po mamie również zdolność do psucia krwi, a kiedy wyczuła, że coś jest nie tak, nie odpuściła. — Nie chciałam nic mówić na chrzcinach. — Amy zawsze powtarzała mi, że dobrze jest zaczynać kłamstwo od zrobienia dobrego wrażenia. — Ale już tam nie pracuję. — Więc gdzie pracujesz? — Obie wpatrywały się we mnie, jakby już znały odpowiedź, ale tak naprawdę chciały usłyszeć ją ode mnie. — Nigdzie nie pracuję — odpowiedziałam spokojnie. — Zostałam zredukowana. Mel zaparło dech w piersi. Liz wyrwała mi Tallulah z ramion na wypadek, gdyby brak zatrudnienia był zaraźliwy. — Wiesz, że to nie twoje? — zapytałam. — Mamo! — Liz złapała mijającą nas mamę za ramię, kompletnie pobladła na twarzy. — Tess straciła pracę! — No, do kurwy nędzy. — Przycisnęłam rękę do czoła i modliłam się do kogokolwiek, kto mógł mnie usłyszeć, żeby położył mnie trupem na miejscu. Akurat teraz nie byłam w stanie sobie z tym poradzić. Cicho przeklinałam Amy za to, że mnie tu przywlokła, i zsyłałam zarazę na dom Charliego za jazdę samochodem. Moja matka zamarła w pół kroku, jej twarz zmroziło przerażenie, a na wypadek gdyby ludzie nie usłyszeli Liz, upuściła kieliszek pełen czerwonego wina na wyłożoną płytkami podłogę. Roztrzaskał się na niezbyt wiele kawałków (w końcu nie był kryształowy), a tani czerwony sikacz ochlapał nas wszystkich dokoła. — Tess, o czym ona mówi? — Ignorując fakt, że właśnie zniszczyła rajstopy przynajmniej siedmiu osób, moja mama wyglądała, jakby dostała apopleksji. Naprawdę miałam nadzieję, że jednak nie. — Co ona ma na myśli, mówiąc, że straciłaś pracę? — Zamierzałam powiedzieć ci po… — Powiodłam ręką po bardzo cichej sali. — Zostałam zredukowana. I wtedy zaczęło się szeptanie. Każdy znał kogoś, kto został zredukowany, ale Tess Brookes? Ta, która wyprowadziła się do Londynu? Z jej luksusową pracą? Skandaliczne. — Ale twój awans? — Twarz mamy wciąż miała niepokojący odcień szarości. — Nie ma żadnego awansu — odpowiedziałam. Dzięki Bogu, nie przesadziłam. To było dokładnie tak straszne, jak się spodziewałam. — Nie mogę uwierzyć, że narobiłaś mi takiego wstydu — powiedziała przez zaciśnięte zęby, spoglądając na wszystkich dokoła prócz mnie. — Nie mogę uwierzyć, że przyjeżdżasz tu i oznajmiasz to, jakby nic się nie stało. Nie mogę uwierzyć, że chciałaś upokorzyć mnie przed

wszystkimi moimi przyjaciółmi. Spuściłam głowę, udając, że nie pieką mnie oczy, i wpatrzyłam się w kałużę rozlanego wina, spływającego w kierunku białej papierowej serwetki i powoli wsiąkającego w nią, tworząc ciemnorubinową plamę. Tyle rzeczy chciałam powiedzieć. Nie planowałam poinformowania jej o tym w ten sposób. Nie chciałam nikogo zawstydzać. Liz jej powiedziała! Poczułam się, jakbym znowu miała piętnaście lat. Liz była takim kapusiem. Ale tak jak wtedy, kiedy miałam piętnaście lat, wiedziałam, że nie ma sensu odpowiadać. Jeszcze nie skończyła. — Nie siedź tu, płacząc. Co zrobiłaś? Liz wstała, zamieniła się dzieckiem z Mel i, miotając się, wymamrotała coś o potrzebie przewinięcia Harry’ego. Mel obdarzyła mnie szybkim wspierającym uściśnięciem ramienia i podążyła za nią. Całkiem jakbym miała piętnaście lat. Gdzie jest Amy, kiedy jej potrzebuję? — Nic nie zrobiłam. Po prostu zwalniają ludzi — wyjaśniłam. Nic nie mogłam poradzić na to, że istotnie nie wiedziałam, co mi się przytrafiło. — Nie zrobiłam nic złego. — Cóż, ludzie nie tracą pracy bez powodu, Tess — kontynuowała, podczas gdy jakaś szesnastolatka, która prawdopodobnie chodziła do mojej starej szkoły, zaczęła sprzątać bałagan wokół nas. — Powinnam wiedzieć, że coś jest nie tak, skoro przyjechałaś ubrana w ten sposób. Miała rację. Powinna wiedzieć. — Nie mogę w to uwierzyć. Po wszystkim, co dla ciebie zrobiłam. — Co? Po wszystkim, co zrobiłaś? Ach. To była Amy. I kiedy moja najlepsza przyjaciółka podeszła do mojej matki, szepty zastąpiło niskie pobrzękiwanie szkła z towarzyszącym mu od czasu do czasu odgłosem otwierania paczek chipsów McCoya. — Co dokładnie zrobiłaś? — zapytała, torując sobie drogę pomiędzy mnie a matkę, z rękami wspartymi na chudych biodrach i tupiąc bardzo małą nóżką. — Poza tyranizowaniem swojej córki przez ostatnie dwadzieścia lat? Amy i moja mama były tego samego wzrostu. Przez lata zastanawiałam się, która z nich wygrałaby starcie, i wyglądało na to, że w końcu się dowiem. — Wiem, że to będzie dla ciebie trudne, Amy, ale proszę, nie wtrącaj się tam, gdzie cię nie chcą — odpowiedziała. Ach, interesujące. Grała kartą odpowiedzialnej matki. — Możemy tego nie robić? — zapytałam tak spokojnie, jak to możliwe. — Możemy porozmawiać o tym w domu. To jest… dzień Katniss? Nie, to po prostu nie zabrzmiało dobrze. — Och, porozmawiamy o tym w domu — odpowiedziała mama, patrząc na Amy spod zmarszczonych brwi. — Porozmawiamy o tym, kiedy zdecydowałaś, że okłamywanie matki jest w porządku. I Amy, myślę, że będzie lepiej, jeśli dzisiejszego wieczoru zatrzymasz się we własnym domu. Zanim Amy zdążyła odpowiedzieć, moja mama odwróciła się na praktycznym obcasie i odmaszerowała. Kiedy drzwi pubu zatrzasnęły się, goście przerwali ciszę i przyjęcie wróciło do pełnej głośności z nową energią, skoro wydarzyło się coś skandalicznego i mieli o czym rozmawiać. Dzięki Bogu, że moja utrata pracy posłużyła jakiemuś celowi. — Przepraszam. — Amy usiadła mi na kolanach, opierając głowę na moim ramieniu, co na pewno mogło uciszyć te lesbijskie plotki. — Nie mogłam słuchać, jak cię krytykuje. — Och, jestem pewna, że tylko nieznacznie pogorszyłaś sytuację — powiedziałam, głaskając ją po głowie. — Dowiedziałaby się wcześniej czy później. — Pewnie tak. Przepraszam, że przeze mnie znalazłaś się w centrum uwagi — pociągnęła nosem. — Myślałam, że powrót i spotkanie z tymi wszystkimi przegranymi przypomni ci, jakie niesamowite jest nasze życie.

Spojrzałam na nią z niedowierzaniem. Wzruszyła ramionami. — Jakie niesamowite jest moje życie? — W porządku. — Jęknęłam i wstałam wyprostowana, ignorując spojrzenia i uśmieszki otaczających mnie ludzi. — Wybieram się na spacer. Zaczerpnąć świeżego powietrza. Dobrze się czujesz? Widziałam, że wcześniej tańczyłaś dla pani Rogers. Ładne ruchy. — Możesz przestać martwić się o mnie przez minutę i pomartwić się o siebie? — powiedziała, obciągając niestosownie kusą czerwoną sukienkę i poprawiając błyszczący czarny kok. — Kiedy nie czuję się dobrze? To prawda. Zawsze dobrze się czuła. Dlatego uśmiechnęłam się do niej i, ignorując wszystkich moich kolegów z Cloverhill, utorowałam sobie drogę do wyjścia ewakuacyjnego i uciekłam.

Rozdział 4 Na tyłach pubu Millhouse znajdował się staw młyński, niewielki zbiornik wodny, ale na tyle duży, żeby mieć dobre i złe strony. Naturalnie złą stroną było, że zbierały się tam nastolatki i piły tani alkohol, podczas gdy dobrą stroną mogło być to, że babcie przyprowadzały tu swoje wnuki, żeby rzucały kawałki starego chleba parszywym kaczkom. Wiele godzin spędziłam na rzucaniu chleba tym kaczkom, z babcią i bez. Wolnym krokiem okrążyłam staw i znalazłam ławkę gdzieś pomiędzy dwoma słupkami, ale moja bezładna kreacja naprawę nie pasowała do siedzącej na niej ekipy. Nastolatki wyraźnie uznały mnie za zbyt starą, żebym siedziała z nimi, i nie na tyle fajną, żebym kupiła im więcej okazyjnej wódki, a dziadkowie nie chcieli, żeby ich cenne wnuki rozmawiały z kobietą ubraną jak striptizerka w drodze do pracy w telefonicznym centrum obsługi klienta. Nie przejmowałam się tym. Właściwie nic nie czułam. Mój mózg był tak przeładowany, że jedyne, co byłam w stanie zrobić, to usiąść na ławce, próbując ignorować drzazgi wbijające się w tył moich ud i, od czasu do czasu, wydawać skrzypiące dźwięki. Zastanawiałam się, czy istnieje jakieś przerażające wydarzenie astrologiczne, o którym nie wiedziałam, czy wszystkie Koziorożce przechodziły przez coś równie traumatycznego, ale to po prostu było niemożliwe. Kate Middleton była Koziorożcem — powiedzieliby coś w wiadomościach, gdyby jej życie zmieniło się w tak, ogólnie rzecz biorąc, gówniane jak moje. Na Twitterze już pojawiłaby się taka informacja. Rozciągając palce, popatrzyłam na wierzch swoich dłoni, jakbym miała przed sobą laptopa i próbowała wdrożyć się w tryb pracy. W tym trybie byłam najlepsza. Gdybym nadal była pracownikiem, funkcjonującym członkiem społeczności, a pobojowisko mojego życia kampanią, to jak bym je wypromowała? Największym problemem była sama ilość problemów. Nie miałam pracy. Nienawidziłam mojej współlokatorki, mama nienawidziła mnie, byłam zakochana w moim najlepszym przyjacielu, ale mój najlepszy przyjaciel nie był zakochany we mnie, a na domiar wszystkiego, nawet pomijając te kluczowe zagadnienia, absolutnie nie miałam własnego życia. Nie była to pojedyncza osobliwa cecha, którą można obrócić w uroczy aspekt projektu. Jako marka byłam mniej pożądana niż Ńkoda. Nawet gdybym starała się zmienić. Ale to nie było niemożliwe — potrzebowałam zmiany marki. Wszystkie kampanie, które zakończyły się sukcesem, sprowadzały się do jednego. Nawet Apple kiedyś niemal zbankrutował. A skoro ktoś mógł na nowo wypromować Old Spice’a, to ja z pewnością mogę wybronić siebie. Ale jaka była ta marka Tess Brookes? Oto dlaczego nigdy nie miałam profilu randkowego — opisanie siebie było zbyt trudne. Byłam lojalna, sumienna, kreatywna i logiczna. Zawsze potrafiłam dostrzec rozwiązanie problemu. Zawsze wiedziałam, jak spełnić oczekiwania klienta. Dopóki klient nie jest mną, oczywiście. Gdy chodzi o stronę wizualną, to nie miałam charakterystycznego wyglądu, jeśli nie liczyć okropnych włosów i pełnych piersi. Nie było ani jednej rzeczy, która skłoniłaby kogoś, żeby przysiadł się i powiedział: „Och, więc to jest Tess". Nie miałam ulubionego zespołu ani ulubionej książki. Kiedy włączałam telewizor, przeskakiwałam z jednego kanału na drugi, bez względu na to, co akurat na nich było. Mogłam opisać każdy problem demograficzny, jaki tam przedstawiano, mogłam powiedzieć, co sprawia, że ludzie wolą kupować colę niż pepsi, i tak w kółko, ale nie potrafiłam powiedzieć, czy wolę raczej grochy niż paski, czy nie. Za dużo wiedziałam o wszystkich innych, a nic o sobie. Jak miałam przekonać kogoś, żeby kupił mnie, skoro nie było co kupować?

— Tutaj jesteś. Podniosłam głowę i ujrzałam Charliego, który kroczył wzdłuż brzegu stawu, z grymasem na twarzy. Jego pięknej, pięknej twarzy. — Wszędzie cię szukałem. — Właściwie to nie odeszłam zbyt daleko. — Rozejrzałam się dokoła. Nie byłam więcej niż pięć minut spaceru od pubu. Byłam przygnębiona, ale również bardzo leniwa. — Straciłeś niesamowitą scenę. — Wiem, słyszałem, byłem w toalecie. — Usiadł obok mnie, zdjął sweter i narzucił mi go na ramiona. — Ale potem przegapiłaś Amy porywającą dziecko w ramiona i śpiewającą Krąg życia, więc sądzę, że jesteśmy kwita. — Jezu, byłam tutaj tylko pół godziny — roześmiałam się, próbując się nie smucić, że straciłam coś, co brzmiało jak niesamowity hołd z Króla Lwa. Uwielbiałam filmy Disneya. O! Wreszcie coś o sobie wiedziałam. Byłam dwudziestoośmioletnią bezrobotną singielką, która lubiła filmy animowane dla dzieci. Gdybyśmy byli w pracy, próbowałabym sprzedać sobie kocią karmę i piękny kardigan. Może powinnam po prostu zmienić nazwisko i uciec — to byłaby całkiem przyzwoita zmiana marki. — Cóż, martwiłem się o ciebie — powiedział, trącając mnie ramieniem. — To był gówniany tydzień, Brookes. Jakim cudem nadal jesteś trzeźwa? — Nie przyniosłam żadnego alkoholu. — Pomachałam przed nim pustymi rękami. — Uczniowski błąd. — Na szczęście — Charlie wyciągnął zza pleców pół butelki wódki — ja nie jestem uczniem. — Och, ty mądralo — powiedziałam, z wdzięcznością przyjmując butelkę i wypijając solidny łyk. Nigdy nie byłam zbyt dobrym pijakiem. Uwielbiałam drinki, ale one nie uwielbiały mnie. Dwa kubki wina, które wypiłam w poniedziałek, po zwolnieniu, były pierwszym napojem alkoholowym, jaki miałam w ustach, ale skoro zmienialiśmy markę, musiałam rozważyć wszystkie opcje. Może nowa Tess będzie pijaczką. Może nauczy się przyrządzać wyszukane koktajle i będzie miała przyjaciół na przyjęcia. Może będzie piła whisky i trzymała karafkę na biurku jak Don Draper. Albo może strzeli sobie tanią supermarketową wódkę nad stawem z kaczkami i poczuje mdłości. — Nie przesadzaj. — Charlie potarł moje plecy i zabrał mi butelkę. — Nie przesadzaj. — O ja chromolę, to jest obrzydliwe — zakaszlałam, czując palenie w gardle. Może, jeśli miałabym zostać pijaczką, powinnam zacząć od wina musującego za cztery funty i wódki, która kosztuje mniej niż bilet metra. — Dziękuję. — Nie ma za co. — Upił łyk bez krzywienia się i oddał mi butelkę. Słońce zaszło już po drugiej stronie stawu i złe strony zaczynały dominować nad dobrymi. — Więc co z tobą zrobimy? — Nie mam pojęcia — odpowiedziałam, odwracając się do niego i próbując uśmiechnąć. — Właśnie starałam się popracować nad sobą. — Gdybyś była klientką i próbowałbym cię zaszeregować, zacząłbym od tego, czego oczekujesz po swojej kampanii — argumentował, podczas gdy ja wypiłam drugi solidny łyk. Kątem oka dostrzegłam, że pociera środek lewej brwi. Oznaczało to, że myśli. Pocieranie brody oznaczało, że był zmieszany. Kiwanie głową i pocieranie karku znaczyło, że słuchał, ale tak naprawdę nie skupiał się na rozmowie. Nie było rzeczy, której nie wiedziałabym o tym mężczyźnie. — Czego ty chcesz? Oto dlaczego byliśmy pokrewnymi duszami. Próbował rozwiązać moje problemy dokładnie w taki sam sposób jak ja sama.

— Mojej posady — odpowiedziałam. — Nie możesz mieć swojej posady. — Klepnął mnie w nagie udo i musiałam przypomnieć sobie, że jestem obrażona i nie podniecać się. — Moją rolą, jako doradcy klienta, jest przedstawić ci uczciwą opinię, co jest i co nie jest możliwe. Twojej posady już nie ma. Czego jeszcze chcesz? — Naprawdę chcę tylko mojej posady — powiedziałam, ściskając ciepłą butelkę między kolanami. — Gdybym odzyskała pracę, mogłabym poukładać wszystko tak, jak było, i moje życie toczyłoby się dalej. Tak byłoby idealnie. — Jeśli ten tydzień nie nauczył nas niczego więcej, to znaczy, że to wszystko nie było idealne dla ciebie — powiedział Charlie. Obrócił się na ławce, aż jego kolano naparło na moje. — Każdego dnia ludzie tracą pracę, Tess. Jednak nie spędzają w łóżku czterech dni i nie załamują się. Zwracają się do przyjaciół, jadą na wakacje, nie wiem, kurde, czytają wspaniałe powieści albo coś. Piszą wspaniałe powieści. Zaczynają prowadzić blog. Powiedz mi, co cię uszczęśliwia, poza pracą. Próbowałam myśleć o czymś innym niż jego kolano przyciśnięte do mojego. — Ty? — powiedziałam tak cicho, jak to tylko możliwe. — Ja? — Ty i Amy? — Miałam ochotę trzasnąć się. Charlie przez moment kiwał głową, a potem bez słowa wziął ode mnie butelkę. Kaczki na stawie, najedzone czerstwym chlebem, zaczynały zmierzać w szuwary w poszukiwaniu swoich gniazd. — Myślę, że problem polega na tym, że za bardzo przywykłaś do bycia na czele i rozwiązywania problemów, które trudno przedstawić klientowi. To moja praca. — Charlie wziął mnie za rękę. Jego dłoń była niemal tak miękka jak moja, ale o wiele większa. Odwróciłam się, zarumieniona pod wpływem wódki, bliskości i mojego śmiesznego stroju, i spojrzałam w jego duże brązowe oczy. Był cudowny. — Tak ja to widzę. Jesteś piękną, bystrą i zabawną kobietą. Pracujesz zbyt ciężko, bierzesz na siebie zbyt dużo i jesteś za mocno skoncentrowana na oczekiwaniach innych ludzi. Za bardzo martwisz się o przyjaciół i mieszkasz z wiedźmą, ale poza tym istnieją jeszcze podstawowe elementy. Piękna. Powiedział, że jestem piękna. — Podstawowe elementy czego? — zapytałam. — Życia — odpowiedział Charlie. — Jesteś wyjątkowa, wiesz? — Znał mnie wystarczająco dobrze, by zauważyć, że jestem bliska płaczu, i zaczął mówić szybciej. — Masz tyle uporu i ambicji. Jesteś zdolna do poświęceń, żeby osiągać swoje cele. Wszystko, co musisz zrobić, to skierować tę energię na nowy cel. Nie twierdzę, że nie powinnaś martwić się o pracę — bo powinnaś. Po prostu to nie może być jedyna rzecz, o jaką się martwisz. To niemożliwe, żeby uszczęśliwiała cię tylko jedna rzecz. — Jesteś szczęśliwy? — zapytałam, nie puszczając jego dłoni. Trochę martwiłam się, że mogę nigdy jej nie puścić. — To znaczy, ogólnie rzecz biorąc, jesteś szczęśliwy? — Tak — przytaknął powoli. — Jestem szczęśliwy. Lubię moją pracę, mam dobrych współlokatorów, lubię moje mieszkanie. Są rzeczy, które chciałbym zmienić, ale ogólnie nie narzekam. A ty jesteś szczęśliwa? — Czy jestem szczęśliwa? — powtórzyłam. — Nie sądzę, żebym naprawdę była. Trudno było powiedzieć to głośno, ale gdy tylko to zrobiłam, wiedziałam, że to prawda. — Co chciałbyś zmienić? — zapytałam go, czekając, aż zacznę odczuwać wpływ alkoholu. Naprawdę chciałam się upić. — Powiedziałeś, że są rzeczy, które chciałbyś zmienić. — Och, oczywiście personel. — Ścisnął mi rękę i wbił czubek buta w błoto pod ławką. —

Pragnę własnego miejsca. Chciałbym być lepiej zorganizowany. Gorąca dziewczyna, która prałaby, żebym nie biegał bez skarpetek, byłaby mile widziana. — Mam dość kupowania ci zapasu skarpetek. Co ty z nimi robisz, zjadasz je? — Zapytałam o najbliższą rzecz, z której byłam w stanie się roześmiać. Odważnie oparłam głowę na jego ramieniu i wciągnęłam powietrze. Poczułam wodę po goleniu, którą kupiłam mu na Boże Narodzenie. Pachniał orzeźwiająco, korzennie i znajomo. To sprawiło, że moja odwaga stopniała, a w palcach poczułam mrowienie. — Jest mnóstwo dziewczyn odpowiednich dla ciebie. Mógłbyś mieć gorącą dziewczynę, gdybyś tylko chciał. Masz wszystko. — I ty też masz. — Oparł głowę na czubku mojej tak, że nasze miedziane loki zmieszały się, i objął mnie ramieniem. — Tylko jeszcze nie zdajesz sobie z tego sprawy. — Wszystko spieprzyłam — powiedziałam, próbując udawać, że nastolatki kompletnie nie dostrzegają butelki w mojej ręce. — Jak całkiem słusznie zauważyłeś. — Masz mnie — powiedział Charlie. — I wszystko ze mną w porządku. — Och, przestań. — Roześmiałam się głośno. — Akurat. Nie pierwszy raz Charlie i ja upiliśmy się na ławce. Nie pierwszy raz jedno z nas wyżalało się drugiemu. Ale po raz pierwszy patrzył na mnie takimi pociemniałymi oczami. Po raz pierwszy czułam jego kciuk delikatnie pieszczący wierzch mojej dłoni, którą trzymał. I po raz pierwszy czułam, że jego serce bije równie szybko jak moje. — Jestem w porządku, prawda? — zapytał. — Tess? Poczułam gęsią skórkę na gołych nogach i odwróciłam się, by mieć lepszy widok na Charliego. Jego ciemny, imbirowy cień na godzinie piątej zaczynał znikać, a ciemne, rozszerzone oczy były lekko przekrwione, ponieważ za wcześnie wstał, jechał tak daleko i za dużo wypił. Oparł się czołem o moje i powtarzał sobie szeptem. — Tess? Słowa były moją domeną. Słowa były istotą mojej pracy. Używałam ich każdego dnia, manipulowałam nimi, kształtowałam je, sprawiałam, że tańczyły w kółko, ale w tym momencie nie istniało na świecie słowo, które pomogłoby mi. I dlatego, zamiast próbować powiedzieć coś śmiesznego albo mądrego, wzięłam głęboki oddech i pocałowałam go. Przez chwilę nie potrafiłam powiedzieć, które z nas było bardziej zaszokowane. Żadne z nas się nie poruszyło — po prostu siedzieliśmy tak, zmrożeni, Tess przyciśnięta do Charliego. Z chłodnymi, sparzonymi wódką ustami na jego chłodnych, sparzonych wódką ustach. A potem odpowiedział na mój pocałunek. Na początku powoli, tak że nie byłam całkiem pewna, czy to dzieje się naprawdę, ale byłam zbyt zalękniona, żeby się odsunąć. A potem czułam najdelikatniejszy ruch na mojej twarzy, łaskotanie ciepłego oddechu na wilgotnych wargach. Przez dziesięć lat zastanawiałam się, jakie to uczucie całować Charliego Wildera w usta, a teraz już wiedziałam. Było nieziemskie. Objął mnie mocniej ramieniem, a drugą rękę uniósł powoli do mojej twarzy, pieszcząc mój policzek palcami, podczas gdy nasze usta poznawały się coraz lepiej. Objęłam go ramionami za szyję i zignorowałam głosik w mojej głowie, który krzyczał, że teraz już nigdy, przenigdy nie pozwolimy sobie odejść! W jego oddechu, oprócz wódki, wyczuwałam również piwo. Nie znoszę piwa, ale nie dbałam o to. Całowałam Charliego Wildera, a Charlie Wilder całował mnie. — Czekaj. — Nie mogąc się powstrzymać, odsunęłam się z wyrazem bólu na twarzy. — Nie całujesz mnie dlatego, że jestem smutna, prawda? — Nie sądzę — odpowiedział, łamiącym się głosem i wystarczająco zdyszany, by moje serce zabiło mocniej. — I nie całujesz mnie dlatego, że jesteś pijany? — Wprost nie mogłam powstrzymać się od zadawania tych śmiesznych pytań. Kogo to obchodziło, nawet jeśli całował mnie, bo był

pijany? Czasami tak bardzo nienawidziłam siebie. — Może. Trochę — przyznał, pochylając się po kolejny pocałunek. — Proszę, możesz przestać teraz o tym myśleć? — Nie — odpowiedziałam, uśmiechając się pod naporem jego ust. — Poznałeś mnie? Nastolatki po drugiej stronie ścieżki zaczęły pokrzykiwać na nas z uciechy w mniej więcej czwartej minucie drugiego pocałunku, i chociaż słońce zachodzące po drugiej stronie młyńskiego stawu wydawało się równie bliskie jak moje miasteczko, które wypiękniało i nabrało romantyzmu, one były bardzo, ale to bardzo wulgarne. — Wracamy do ciebie? — zapytał Charlie. Wzięłam głęboki oddech i wstrzymałam go na chwilę. Nie sugerował, żebyśmy po prostu wrócili do domu, tylko żebyśmy Wrócili Do Domu Razem. — Tess? — Gdzie indziej moglibyśmy pójść? — zapytałam lekko, udając, że absolutnie mnie nie zamurowało. Nie uprawiałam seksu od prawie dwóch lat, i jeśli mam być całkiem szczera, to nie było to dobre doświadczenie. Jednak to nie miało być przypadkowe pieprzenie po kiepskiej imprezie, żeby sprawdzić, czy jeszcze wiem, jak się to robi. To był Charlie. Miałam uprawiać seks z Charliem. — Zawsze jest jeszcze tylne siedzenie mojego samochodu. Odsunęłam się, żeby na niego spojrzeć, niepewna, czy żartuje, czy nie. — Ale, o ile wiem, to tylko podsyciłoby podejrzany temat wieczoru tych nastolatków, dlatego myślę, że raczej zabiorę cię do łóżka — powiedział niskim i schrypniętym głosem. Nigdy wcześniej nie słyszałam go takiego. — Jeśli to nie jest zbyt niesamowite. To było niesamowite. Cała ta sprawa była niesamowita. Siedziałam na ławce ubrana w złotą cekinową minispódniczkę, całując chłopaka, o całowaniu którego marzyłam już od pierwszej nocy, kiedy leżałam na pokrytym sztucznym tworzywem materacu w moim akademiku. Powinnam powiedzieć, że to może poczekać. Powinnam powiedzieć: nie, nie możemy zakraść się do domu moich rodziców i uprawiać seksu na mojej dolnej części piętrowego łóżka. Ale co w tym było zabawnego? Poza tym, że wypiłam jedną trzecią półlitrowej butelki samogonu i Charlie Wilder chciał uprawiać ze mną seks. Znów miałam osiemnaście lat. Cokolwiek stało się później, obwiniałam o to cekiny. — To wcale nie jest niesamowite — powiedziałam, zeskakując z ławki i ciągnąc go w dół ulicy. — Chodźmy. I tak właśnie, byliśmy razem.

Rozdział 5 Następnego ranka obudziłam się owinięta tą samą bladoniebieską kołdrą, którą zostawiłam, kiedy wyjechałam na uczelnię, i parą ramion, które były całkiem nowe. Zbyt zalękniona, żeby się ruszyć, próbowałam wyrównać oddech. Leżałam w łóżku z Charliem i żadne z nas nie miało na sobie ubrania. A powód, dla którego nie mieliśmy na sobie ubrań, był taki, że spędziliśmy w łóżku ostatnie dwanaście godzin. Zamknęłam oczy, odgradzając się od mojego dziecięcego pokoju, moich dyplomów egzaminacyjnych wiszących na ścianach, ulubionych fotografii stojących na półkach, i próbowałam przywołać tyle z nocnych wspomnień, ile tylko możliwe. Trudno było prosto trzymać się zdarzeń, nie dlatego, że byłam pijana, lecz dlatego, że cierpiałam na odrębną przypadłość, którą Amy określała mianem Bzykniętego Mózgu. Nic nie przesłania mgłą twoich wspomnień tak jak dobre bzykanie. Byłam kompletnie przeładowana szczęściem i, biorąc pod uwagę, ile czasu minęło, odkąd ostatni raz uprawiałam seks, bolała mnie każda część ciała. Na szczęście, jak wszyscy mówili, to było dokładnie jak jazda na rowerze. Na naprawdę, naprawdę zabawnym rowerze. Pamiętałam, że zakradliśmy się do ciemnego pustego domu, sprawdzając, czy nie ma rodziców, a potem całowaliśmy się w kuchni, gmerając przy guzikach i zamkach, tak że dotarcie do schodów zajęło nam sporo czasu, aż w końcu trafiliśmy do mojego pokoju. Dziwnie było znać kogoś tak dobrze, wiedzieć o nim wszystko, a potem znaleźć się w sytuacji, w której nic o nim nie wiesz. Nigdy nie widziałam Charliego nagiego. Nie miałam pojęcia, czego oczekiwać w dziale spodni. Nie miałam pojęcia, jak to będzie. Wiele razy Amy próbowała wyleczyć mnie z zauroczenia Charliem, mówiąc, że jest zbyt miły, żeby był dobry w łóżku, i że to byłoby jak pieprzenie się z własnym bratem. Wtedy nie miałam brata, ale gdyby to było jak kazirodztwo, to mogłabym dowiedzieć się, dlaczego było takie popularne na głębokim Południu. Amy się myliła. Seks był wspaniały. Piękny. Był jak filmowy seks, głęboki i znaczący, i bardzo, bardzo przyjemny. Wcisnęłam rękę w dłoń Charliego, uśmiechając się leniwie, gdy jego palce instynktownie splotły się z moimi. Mój. Był mój. — Hej. Raczej poczułam, niż usłyszałam jego słowa, łaskoczące mnie w ucho. — To co? — Przysunął się do mnie bliżej, a ja pogratulowałam sobie cicho, że zadałam sobie tyle trudu i dzień wcześniej ogoliłam nogi. — Stało się. — Stało się — powtórzyłam, zbyt zdenerwowana, żeby odwrócić się i spojrzeć mu w twarz. Nagość w ciemności to jedna rzecz. Ale nagość następnego ranka, kiedy spało się w makijażu, i nieświeży oddech? To już całkiem co innego. — I to kilka razy. Leżeliśmy cicho i cieszyłam się, że nie może widzieć mojego uśmiechu. Wyglądałam jak kot, który spił śmietankę. Przebudziłam się zaledwie kilka minut temu, ale już czułam się, jakbym była w zupełnie nowym świecie. Z nowym, fantastycznym punktem widzenia. Alladyn ze swoim magicznym dywanem mógł się schować. Nie miałam pracy i mieszkałam z psycholką, ale to nie miało znaczenia. Miałam Charliego. Mojego najlepszego przyjaciela i mojego nowego — cóż, kimkolwiek był, w czymś jeszcze też był najlepszy. Pocałował mnie szybko w ramię i przewrócił się, pozostawiając moje plecy odkryte i wystawione na chłód. Ponieważ leżał od strony ściany na pojedynczej dolnej części piętrowego łóżka, tak naprawdę nie mógł się odsunąć. Było to trudne. — Amy będzie się śmiała do rozpuku — powiedział po chwili. — I bez końca.

Naciągnęłam kołdrę na piersi, przeciągnęłam palcem pod każdym okiem, żeby zetrzeć rozmazany tusz do rzęs, i odwróciłam się, żeby spojrzeć na moją zdobycz. — Tak? — Starałam się, żeby zabrzmiało to możliwie najbardziej niewinnie. — Tak sądzisz? — O Boże, tak. — Charlie nie wyglądał na odmienionego. Jego oblicze nie jaśniało błogością. Nie patrzył na mnie z miłością tak potężną, że nie śmiał wyrazić jej słowami. Był, co najwyżej, ubawiony. Ha, ha, ha. — Nigdy nie usłyszymy końca jej śmiechu. Mam wrażenie, że zawsze się tego spodziewała. — Masz wrażenie? Spodziewała się? Miałam dużo więcej argumentów na jego obronę niż on sam. Przez ostatnie dziesięć lat Amy widziała mnie usychającą z tęsknoty, mdlejącą i nadąsaną, i rutynowo klepała mnie w tył głowy za każdym razem, gdy tylko wspomniałam słonia w moim pokoju, który był mną i Charliem. Albo „Chessem" jak mogłam, lub nie, nas nazywać. Publicznie, kiedy spotykaliśmy się we troje, było inaczej. Naśmiewała się z nas. Wyśmiewała nasze dowcipy i zawsze, kiedy oddawaliśmy się platonicznemu przytulaniu, mówiła nam, żebyśmy postarali się o pokój. Z perspektywy Charliego Amy drwiła z tego braku związku na zawsze. Nie miał pojęcia, że doradzała mi za zamkniętymi drzwiami. Nie miał pojęcia, jak się czułam. Co oznaczało, że niekoniecznie czuł to samo. Przełknęłam. Poczułam mdłości. Przełknęłam. Przeczesując dłonią swoje piękne pieprzone włosy, Charlie wzruszył ramionami i ziewnął. — Może po prostu, no wiesz, nie mówmy jej — powiedział, patrząc na mnie strasznie zdawkowo, jakby zamierzał złamać mi serce. — Tylko dopóki nie przemyślimy tego wszystkiego. — Hm, to jedna z koncepcji. — Odsunęłam się nieznacznie na krawędź łóżka. — Ale w rzeczywistości naprawdę pomogłoby, gdybyś zechciał mi coś wyjaśnić. Co masz na myśli, mówiąc „to wszystko"? Moje życie było skończone. W łóżku dogadywałam się z Charliem Wilderem bez słów. Amy dostałaby udaru, gdyby zobaczyła, co się właśnie stało. — Nie wiem — odpowiedział, jak gdyby nigdy nic. Bardzo duża część mnie chciała przytaknąć, uśmiechnąć się i zamknąć. Miałam Charliego w łóżku. Sporą część nocy spędziliśmy, kochając się — nie pieprząc, ale zdecydowanie, w stu procentach patrząc sobie w oczy, trzymając się za ręce, z uprawiającym miłość Barrym White’em w tle, z naciskiem na „miłość". Ta część mnie nie chciała wywoływać wrażenia i była prawie pewna, że jeśli tylko będę leżeć tam cicho, to Charlie przypomni sobie, że ma penisa, że wsadził go we mnie całkiem niedawno i prawdopodobnie znów to zrobi. Każdy wiedział, że na tym polega prawdziwa miłość. Ale była jeszcze jedna, maleńka część mnie, która naprawdę nie lubiła brzmienia tego „Nie wiem" i „Może nie powinniśmy mówić twojej najlepszej przyjaciółce, że grandziliśmy". — Nie wiesz? Powtórzyłam tylko. Szczerze mówiąc, nie miałam nad tym kontroli. — Staram się nie być kretynem, Tess. — Charlie usiadł, uderzył głową w górną pryczę i natychmiast położył się z powrotem. — Nie zamierzam udawać, że to się nie stało, ale musimy być realistami. Przez lata byliśmy kumplami. Po prostu nie możemy bzyknąć się, a potem wrócić do roli przyjaciół, jakby nic się nie stało. To dopiero byłoby dziwne. — Nie powiedziałam, że tego chcę — oznajmiłam, starając się nie podnosić głosu, ale ponieważ byłam sobą, było to trudne. — Nie chcę udawać, że to się nigdy nie zdarzyło. — To dobrze. Bo było wyjątkowe. — Wyciągnął rękę, żeby dać mi kuksańca w ramię,

i obdarzył mnie głupawym półuśmiechem, który ledwie rozpoznałam. — Tylko musimy to wszystko przemyśleć i raczej wolałbym zrobić to bez angażowania Amy. Poprowadzi nas do ołtarza i postara się o błogosławieństwo przez Internet albo coś podobnego. Ślubne żarty. Urządzał sobie ślubne żarty. Jak łatwo sprawić, żeby dziewczyna zamiast paskudnego uczucia mdłości w żołądku poczuła to samo, ale w pozytywnym znaczeniu. I jak niewiele wiedział o Amy, która praktycznie już pobłogosławiła nas w Internecie. — Tak, masz rację — powiedziałam z lekkim śmiechem i odrzuceniem głowy na dokładkę, jakbym była skrzyżowaniem absolutnej bogini seksu i uroczego kucyka. — Rozumiem. — Trochę to skomplikowane w przypadku korzystnego układu przyjaciół — powiedział z uśmiechem, przeczesując palcami moje włosy. A przynajmniej próbował to robić. Długie kręcone włosy i całonocny seks to połączenie prowadzące do niezłej plątaniny. — Taki układ chyba nigdy się nie sprawdza, a ty jesteś moim najlepszym kumplem. Nie chcę cię zranić. Och. To zadziwiające, jak wiele potrafił zniszczyć tymi kilkoma słowami. Korzystny układ przyjaciół. Najlepszy kumpel. I chwała Bogu, nie chciał mnie zranić. CHWAŁA BOGU. — Myślę, że potrzebuję prysznica — oznajmiłam, chwytając ręcznik z grzejnika i owijając się nim, a jednocześnie zwlekając się z łóżka. — Właśnie tak. — Czekaj, chyba nie jesteś wkurzona, co? Odwróciłam się na pięcie i popatrzyłam z góry na mężczyznę w moim łóżku. Wysoki, uroczy i, jak się okazało, cholernie dobry w te klocki. I co dziwniejsze, wydawało się, że to wszystko, co o nim wiem. — Dlaczego my, no wiesz… — zaczęłam, niepewna, do czego zmierzam. — Ostatniej nocy. Dlaczego uprawiałeś ze mną seks? — Bo pocałowałaś mnie. — Charliemu o wiele lepiej wychodziło niepodnoszenie głosu niż mi i wyglądał, jakby naprawdę chciał, żebym bardziej się starała. — I gdybym nie pocałowała cię, nigdy nie… Nie mogłam zmusić się, żeby powiedzieć to jeszcze raz. — Nie wiem, pocałowałaś mnie. — Rozmawiał ze mną, ale jednocześnie rozglądał się po pokoju w poszukiwaniu swoich bokserek. — Czy to typowe zachowanie wariatki po seksie, czy co? — Nie wiem. — Chwyciłam jego slipki i cisnęłam mu je w twarz. Bawełniane bokserki firmy M&S, zdecydowanie kupione przez jego matkę. — Ponieważ nie mam wystarczająco często przypadkowego seksu, żeby wiedzieć, czy zmienia mnie w wariatkę, czy nie. — Możesz nie krzyczeć? — wymamrotał, zdejmując bokserki z twarzy. — Twoja mama usłyszy. — A tego byśmy nie chcieli, prawda? — wrzasnęłam. Nie krzyczałam, lecz wrzeszczałam. — Nie chcielibyśmy, żeby ktokolwiek wiedział, że ci się narzucałam. — Do diabła, możesz się uspokoić? — syknął Charlie, zrywając się z łóżka i próbując położyć wielkie dłonie na moich ramionach. — Co jest z tobą nie tak? Powiedziałem tylko, że nie chcę mówić Amy, że spaliśmy ze sobą, dopóki nie będziemy mieli czasu na przemyślenie tego, co się dzieje. Co w tym jest nie tak? — Wszystko — odpowiedziałam. Nie będę płakać. Nie będę płakać. Nie będę płakać. Nie miałam już ochoty na prysznic. Po prostu chciałam wyjść. Strząsnęłam z ramion jego dłonie, założyłam majtki, jeansy rurki i workowaty czarny sweter, który Amy przezornie spakowała do mojej torby. Ubierając się, płakałam. — Nie, proszę. — Jego głos zmienił się ze zmieszanego i gniewnego w zmieszany,

gniewny i trochę przestraszony. — Usiądź i porozmawiaj ze mną. — Nie chcę usiąść — powiedziałam. Miałam zaczerwienione oczy. — Nie chcę z tobą rozmawiać. Nie chcę rozmyślać nad tym, co się dzieje. Wiem już, co się dzieje. Jesteś kutasem. — Dlaczego jestem kutasem? — zapytał Charlie z niedowierzaniem, kiedy złapałam torbę i sprawdziłam jej zawartość. Czułam, że zniszczę tę chwilę, jeśli będę musiała wciskać się w mój ogromny biustonosz, więc podniosłam go i wrzuciłam do torby. — Co takiego zrobiłem, czego sama nie chciałaś? — Nic — powiedziałam, zwijając włosy i upinając w kok. — Chciałam cię pocałować i chciałam się z tobą przespać, ale nie chcę być twoją przyjaciółką do łóżka, Charlie. Nie było sensu dłużej udawać, że nie płaczę, dlatego odwróciłam się do niego z zapłakaną twarzą i cieknącym nosem, z całą ohydną ekstrawagancją. — Tak długo byłam w tobie zakochana, że nie wyobrażałam sobie, żeby mogło być inaczej. Nie sądziłam, że przespanie się z tobą może to zmienić, a jednak zmieniło. Więc dzięki. Zanim zdążyłam rozszlochać się na dobre, otworzyłam drzwi sypialni, zatrzasnęłam je za sobą i zbiegłam po schodach. Mama i Brian pili niedzielną poranną kawę w kuchni w kompletnej ciszy. — Myślę, że powinnyśmy porozmawiać, młoda damo — powiedziała mama, zimna jak ogórek. — Nie ma mowy — odpowiedziałam, wsuwając stopy w baleriny z Primark. — Brian, czy możesz odwieźć mnie na stację? — Oczywiście, że mogę, kochanie — powiedział, odstawiając kawę na stół i wyciągając kluczyki samochodowe z kieszeni jeansów. — Chodźmy. — Nie waż się wychodzić z tego domu, dziewucho. — Sądząc po głosie, mama była zszokowana. Było to zrozumiałe. W końcu po raz pierwszy w życiu odpyskowałam jej i nie zrobiłam tego, co mi kazała. Naprawdę imponujące w wieku dwudziestu ośmiu lat. — Siadaj przy tym stole i mów dokładnie, co się z tobą dzieje, albo nigdy więcej nie wracaj do tego domu. — W takim razie zostawię klucze Brianowi — krzyknęłam, wychodząc przez frontowe drzwi. Prawdopodobnie trochę zbyt pochopnie. Prawdopodobnie nie myślałam całkiem jasno. Albo nie szłam całkiem prosto. — O Boże, to narkotyki, tak? Wiedziałam. Siedzenie do późnej nocy w biurze, ciągły brak pieniędzy, zwolniona „bez powodu". Co to jest? Heroina? Zażywasz heroinę? — Krzyczała wystarczająco głośno, by sąsiedzi w ciągu dziesięciu minut umieścili tę sensacyjną wiadomość na Facebooku. — Tak, mamo — odpowiedziałam tak spokojnie, jak się dało. — Zażywam heroinę. Ślady po igle znaczą całe moje ramiona i nie udało mi się ukryć ich przed szefostwem. Jest super. Wszystko, czego pragnęłam, maszerując do drzwi, to wydostać się z tego domu. — Tess Sigourney Brookes, wracaj tu w tej chwili. — Moja mama nie wydawała się rozbawiona. Nie odwróciłam się. Nie odpowiedziałam. Po prostu wsiadłam do samochodu. — Przepraszam, że byłam nieznośna, Brian. — Zapinając pas, posłałam mojemu kochanemu ojczymowi przepraszający uśmiech. — Po prostu nie miałam zbyt udanego tygodnia. — Zdarza się najlepszym z nas, kochanie — powiedział, włączając silnik i wycofując samochód z podjazdu. — Zdarza się najlepszym z nas. * Kiedy wreszcie przyjechałam z powrotem do domu, mieszkanie było cudownie puste.

W moim telefonie padła bateria, a ładowarkę zostawiłam u mamy, więc niewiele mogłam zrobić prócz wykąpania się, zmycia z siebie każdego śladu Charliego Wildera i zwinięcia się na kanapie z dużą paczką chrupek Wotsits. Albo czterema dużymi paczkami chrupek Wotsits. Tydzień temu przygotowywałam się do pierwszego dnia w mojej nowej pracy. Siedem dni później nie miałam pracy, nie miałam perspektyw, bzykałam się z Charliem, pokłóciłam się z nim i byłam pewna, że mama nie chciała mieć ze mną nic wspólnego. Przeszłam samą siebie. W ciągu tygodnia wyczerpałam cały dziesięcioletni limit tragedii. — Czasami potrzeba wstrząsu — powiedziałam do gumowego kaczora w łazience. — Czasami musisz przetestować limity. Nie odpowiedział. Miał własne zdanie na ten temat. Akurat oglądałam trzeci odcinek Chodź zjeść ze mną obiad, kiedy usłyszałam, że ktoś dobija się do frontowych drzwi. — O rany, Vanessa — szepnęłam, podciągając pasiasty koc pod brodę. — Tess, jesteś tam? To nie Vanessa. Charlie. Było za późno, żeby pobiec do swojego pokoju i schować się pod łóżko, więc zrobiłam najlepszą rzecz, jaką zdołałam wymyślić. Naciągnęłam koc na głowę i krzyknęłam: — Nie! Ale kiedy opuściłam koc, odsłaniając oczy, w rogu pokoju dziennego ujrzałam wysokiego, wyraźnie zmęczonego chłopaka. Przy swoim wzroście metr dziewięćdziesiąt sprawiał wrażenie przygnębionego i zgarbionego. Moje jajniki chciały wyrwać się z ciała i nigdy nie pozwolić mu odejść. — Twoja mama dała mi zapasowe klucze. — Uniósł je, po czym rzucił do mnie. — Uznałem, że mnie nie wpuścisz. — I nie wpuściłabym — odpowiedziałam, żałując, że nie mam na sobie czegoś innego zamiast koszuli nocnej z gigantycznym Kłapouchym i frotki we włosach. — Więc możesz już sobie iść. — Muszę z tobą porozmawiać. — Ostrożnie podszedł w kierunku kanapy, trzymając się możliwie jak najdalej ode mnie, i potarł brew, gdy usiadł. Zwinęłam się w kłębek i wydęłam wargi. — Powinienem cię przeprosić. — Tak, powinieneś — przyznałam. — Więc przeproś i spadaj. — Przepraszam. — I nadal tu jesteś. Charlie wziął głęboki oddech i popatrzył na swoje stopy. Podciągnęłam kolana pod nos i spoglądałam na niego znad koca. To było okropne. — Pamiętasz, jak pierwszy raz rozmawiałaś ze mną? — zapytał. — Nie w akademiku czy gdzieś, ale pierwszy raz, gdy rzeczywiście rozmawialiśmy? — Tak. — Oczywiście, że pamiętam, dupku. — To było bożonarodzeniowe przyjęcie w klubie, a ty i Amy miałyście na sobie te głupie bajkowe stroje i wszyscy chłopacy z mojego piętra zakładali się, który z nich pierwszy wyjdzie z jedną z was. Ach, uniwersytet. Uświęcone mury nauki. — A potem byliśmy w barze w tym samym czasie i nie byłaś trzeźwa — powiedział z uśmiechem. — I zapytałaś, czy nie wygłosiłbym odczytu dla naszej grupy badań medialnych, a ja odpowiedziałem, że nigdy nie wygłaszałem odczytu dla grupy badań medialnych, a ty popatrzyłaś przerażona. — Byłam bardzo gorliwą studentką — mruknęłam.

— A potem po prostu plotkowaliśmy, i ta dziewczyna, z którą się spotykałem, podeszła i pocałowała mnie. — Sarah Luffman. — Cholerna Sarah Luffman. Wciąż nie mogłam pogodzić się z wpisem jej facebookowej przyjaciółki na temat tego dnia. — Sarah, tak. Oczywiście, że pamiętasz. — Oparł ręce na kolanach, jakby zbierał się na odwagę. — W każdym razie, podeszła i pocałowała mnie, i zobaczyłem, że zmieniłaś się na twarzy. Wyglądałaś, jakbym złamał ci serce. I nie wiedziałem dlaczego, ale bardzo mnie to przygnębiło, ponieważ całą noc myślałem o całowaniu ciebie. — Z powodu zakładu? — zapytałam. — Nie — pokręcił głową. — Ponieważ uważałem, że jesteś piękna. Och. Zastanawiałam się, czy byłoby niestosowne, gdybym poprosiła go, żeby poczekał, aż pójdę się przebrać. Ta rozmowa nie powinna mieć miejsca, kiedy miałam na sobie coś, co kupiłam za dziesięć funtów na wyprzedaży w sklepie Disneya. — Ale kiedy spojrzałem ponownie, zniknęłaś. A gdy zobaczyłem cię następnym razem, mój współlokator powiedział mi, że chodzisz z tym facetem od wychowania fizycznego. Więc nie ruszyłem się. Ale mieliśmy ze sobą tyle wspólnego i byliśmy w tej samej grupie i, no wiesz, to było to. — I nigdy nie pomyślałeś, żeby spróbować ponownie? — zapytałam, przesuwając stopy trochę bliżej niego. — Przez dziesięć lat? — Wiem, że twoi rodzice rozwiedli się, Tess, ale gdybyś przeżyła to, co ja przeżyłem, nie byłabyś taka szybka, by zamienić przyjaciółkę na partnerkę do łóżka. Od chwili, kiedy oboje byliśmy singlami, byliśmy takimi dobrymi przyjaciółmi. Mieliśmy ze sobą tyle wspólnego — książki, muzykę i wszystko — i nie chciałem tego zniszczyć. Miałem dwadzieścia lat. Nie potrafiłem nawet myśleć o czymkolwiek długoterminowo. Ale z tobą było inaczej. — Wiesz, że jedyny powód, dla którego czytałam te wszystkie książki i słuchałam całej tej muzyki, był taki, że chciałam mieć o czym z tobą rozmawiać, prawda? — zapytałam, wpatrując się w sęk w desce podłogowej. — Ponieważ lubiłam cię. — Podstępna baba. — Naciągnął rękawy swetra na dłonie i uśmiechnął się. — Tak czy inaczej, chciałem tylko, żebyś wiedziała, dlaczego mogłem być trochę wkurzony tego ranka. — Nie jestem całkiem pewna, czy rozumiem — powiedziałam z bijącym sercem. Naprawdę potrzebowałam usłyszeć, jak to mówi. — Może zechciałbyś mi wyjaśnić. Wtedy zobaczyłam, opatrzony znakiem firmowym i prawami autorskimi, uśmiech Charliego Wildera, który przemknął przez jego twarz. — Wkurzyłem się, ponieważ nie wiedziałem, co to było. Albo czym ty chciałaś, żeby było. Nigdy nie mógłbym zrobić z ciebie przyjaciółki do łóżka, bo jesteś moją Tess. Kocham cię. — Kochasz mnie? Tysiące razy słyszałam wcześniej te słowa, tysiące razy sama je wymawiałam, ale nigdy, przenigdy nie miały znaczenia, dopóki nie powiedział ich Charlie. Poczułam się, jakby Amor, szczeniak Andrex z papieru toaletowego i różne kociaki zamieszkały w moim brzuchu. To było stanowczo zbyt wiele puszystego trzepotania dla moich organów, żeby funkcjonowały prawidłowo. — Kochasz mnie? — zapytałam ponownie, żeby się upewnić. — Oczywiście, że cię kocham — powtórzył, biorąc mnie za rękę. — Jesteś moją najlepszą przyjaciółką. I wtedy Amor, anonimowy labrador i różne kociaki zamarły i bardzo, bardzo powoli odwróciły się, żeby spojrzeć na mnie.

— Jestem twoją najlepszą przyjaciółką? Mój nauczyciel francuskiego zawsze mówił mi, że najlepszym sposobem na zrozumienie czegoś, jest powtarzanie tego, aż rzeczywiście wszystko wwierci ci się w mózg, ale nie byłam w stanie. — Moją najlepszą, najlepszą przyjaciółką. — Charlie ścisnął mi palce tak mocno, że myślałam, że mi je połamie, dlatego cofnęłam nie nieznacznie na sofie. — I oboje wiemy, jakie to ważne. — Tak? — Ile razy widziałaś mnie rujnującego związek? — Puścił moją dłoń i wyrzucił ramiona w powietrze. Ramiona, które obejmowały mnie przez całą długą noc. — Jestem okropny! Wiesz, że nie potrafię wytrwać w związku z dziewczyną. Wiedziałam to. Charlie średnio raz na pięć miesięcy miał inną dziewczynę. I raz na każde pięć miesięcy absolutnie nie spędzałam (średnio) dwóch godzin na linii, nie zostawiając na niej suchej nitki i modląc się do Boga, w którego nie wierzyłam, żeby po prostu odeszła bez konieczności uciekania się do przemocy. Jak dotąd te modlitwy zostały wysłuchane. Prawdopodobnie każdej głównej religii byłam winna co najmniej piątaka: dziewczyny nigdy nie wytrzymały dłużej niż kilka miesięcy. Jedna prawie sześć, ale Charlie podróżował po Australii przez trzy z nich i wiedziałam, że oszukiwał. Nie, żeby był oszustem. W większości przypadków. — Właśnie z tego powodu nigdy nie będziemy razem. — Charlie bardzo ostrożnie dobierał słowa. Miałam nadzieję, że były właściwe. — Co, jeśli nam nie wyjdzie i skończymy, nienawidząc siebie nawzajem? Zawiodę cię, Tess, zawiodę. Nie chcę, żebyś mnie znienawidziła. Chcę, żebyś w domu starców sprawdzała dla mnie wyniki meczów futbolowych, kiedy będę już zbyt stary i ślepy, żeby czytać z ekranu. Chcę, żebyś zawsze była w moim życiu. Jeden po drugim, Amor, szczeniaki i kociaki oddalały się, kulejąc i szepcząc między sobą. Przypuszczałam, że źle się czuły z moimi łzami, ponieważ, dobry Boże, gotowa byłam wybuchnąć przejmującym płaczem. Łzy, które wylałam tego ranka, były niczym w porównaniu z biblijnym potopem, którym zamierzałam zatopić wszystkich w pokoju. — Ja pierniczę… O tym właśnie mówię. Nawet jeszcze nie skończyliśmy, a już doprowadziłem cię do płaczu. — Charlie zanurkował przez sofę i wziął mnie w ramiona, próbując powstrzymać mój szloch. — Widzisz? To się nigdy nie uda. — Ale… ale zrobiliśmy to? — Kiedy słowa wyszły z moich ust, zastanawiałam się, czy zaraz oszaleję i czy w ogóle rzeczywiście „to zrobiliśmy". — Wiem. — Po dziesięciu latach? Po tym, jak w ogóle nigdy tego nie robiliśmy? — Wiem. Trzeba przyznać, że wyglądał, jakby dręczyło go straszliwe poczucie winy. Jednak nie miało to znaczenia w najmniejszym stopniu. Serce mnie bolało. Wszystko mnie bolało. — Dlaczego? — Szczerze mówiąc, nie wiem — odpowiedział. Siedzieliśmy w milczeniu na sofie, na wpół uwolnieni z najmniej seksownego uścisku w historii uścisków. Patrzyłam na niechlujne włosy Charliego, jego bladą twarz, smutne oczy. On patrzył na moją koszulę nocną z Kłapouchym. Wszystko, czego pragnęłam, to znowu objąć go i powiedzieć, że wszystko będzie dobrze, że to nie miało znaczenia i że możemy udawać, że to się nigdy nie zdarzyło. Po prostu znów będziemy najlepszymi przyjaciółmi, a ja znów będę czekać, aż on zorientuje się, że jestem tą jedyną. Choćbym miała nadal czuć gorące łzy spływające mi po policzkach, każda cząstka mnie pragnęła sprawić, żeby poczuł się lepiej. Gdzieś w kącie pokoju moja duma kręciła głową z dezaprobatą. Nie powiedział nic więcej. Ja też

nie byłam w stanie nic więcej powiedzieć. Na szczęście ktoś inny zupełnie nie toczył tej samej walki. — O Jezu Chryste, a teraz co się dzieje? W środku naszego emocjonalnego dramatu nie usłyszałam, że drzwi frontowe otworzyły się. I nie dostrzegłam Vanessy kręcącej się w korytarzu. Ale usłyszałam ją. — Nie mówcie mi, że wy dwoje się bzykacie? — Powiesiła swoje klucze na moim haczyku przy drzwiach i oglądała paznokcie. — Nie martw się, Tess, jest kiepski w łóżku. — Co powiedziałaś? — To niemożliwe, żebym dobrze usłyszała. — Powiedziałam, żebyś się nie martwiła, bo jest kiepski w łóżku — powtórzyła Vanessa powoli, znikając w sypialni. — A mówiąc między mną, tobą i panem Wilderem, hojnie obdarzony też nie jest. Niewart starania. Odsunęłam się od Charliego dokładnie w tym samym momencie, co o n ode mnie, i zsunęłam się z kanapy na pozbawione wdzięku zbyt długie nogi i koszulę z osłem. — Ty? — Wskazałam na niego. — I ona? — Wskazałam na Vanessę. — Słuchaj, nie świruj, ale… — O mój Boże, ty i ona. Było za późno. Ogarnęło mnie szaleństwo. Szczeniak Andrex przekształcił się w rottweilera, a Amor przehandlował swój łuk i strzały na AK -47. — To nic nie znaczyło — powiedział natarczywie, chwytając mnie, trochę za mocno, za nadgarstki. — To był tylko jeden raz. Nawet nie wiedziałem. To nic nie znaczyło. — To było kilka razy — zawołała Vanessa zza zamkniętych drzwi sypialni. — U ciebie, tutaj, w hotelu w czasie weekendu w Walii. — Pojechałeś do Walii? — Dyszałam. — Pojechałeś na krótki wypad? Prawdę powiedziawszy, to była kropla, która przepełniła kielich. Każdy wiedział, że krótki wypad był powszechnie uznawanym wyrazem prawdziwej miłości. Bridget Jones tak powiedziała. — Pamiętasz, prosiłeś, żebym nie mówiła Tess, dopóki „wiesz, kim jesteśmy"? — zawołała. Dokładnie to samo powiedział do mnie rano. — I ponieważ przypuszczalnie załamie się nerwowo. — Nie powiedziałem tego. — Charlie ścisnął moje nadgarstki aż do bólu. — Nie powiedziałem. Tess, to nic nie znaczyło. Nie było warte denerwowania cię. — Nie powiedziałam nic, ponieważ to naprawdę nie było warte denerwowania cię — potwierdziła Vanessa ze swojej sypialni. — Tak samo, jak nie warto było niepokoić cię moją grzybicą. — Ja pierniczę — szepnęłam do Kłapouchego. Sądząc po jego minie, rzeczywiście ją złapał. — A kiedy po wszystkich staraniach wreszcie dobrał się do moich majtek, nigdy nawet nie doszłam. Więcej frajdy miałam z elektryczną szczoteczką do zębów — powiedziała Vanessa, gdy pojawiła się ponownie, trzymając paszport w górze. — A po wszystkim okazał się takim mięczakiem. Dałabym ci posłuchać wiadomości, ale wykasowałam je po tym, jak odtworzyłam je w śmiesznych wiadomościach na telefon w audycji radiowej. A poza tym, Tess, czy ty w ogóle słuchasz? Zamierzam wyjechać na co najmniej tydzień, albo na dłużej, jeśli mi się uda. Szczerze mówiąc, wiem, że nic cię to nie obchodzi, ale miałam kilka bardzo stresujących dni. W przyszłym tygodniu mija termin płatności czynszu — zapłać go, dobrze? Oczywiście, nie zadała sobie trudu, żeby zamknąć za sobą drzwi, co ułatwiło mi złapanie Charliego i wyrzucenie go na zbity pysk. — Wynoś się! — krzyknęłam, chwytając go za włosy i fizycznie odpychając od siebie.

Nie mogłam pozbyć się go wystarczająco szybko. Skóra cierpła mi na samą myśl o Charliem i Vanessie. O nim, całującym ją. O niej, dotykającej go. — Wyjdź z mojego mieszkania. — Tess, kocham cię — powiedział, rozpaczliwie czepiając się futryny drzwi. — Proszę, wypieprzaj! — Zatrzasnęłam drzwi i naprawdę guzik mnie obchodziło, czy jego palce nadal były w środku, czy nie. W pewnym sensie miałam nadzieję, że były. Kłapouchy potwierdził. — Odejdź, Charlie. I nie wracaj. Policzyłam do dziesięciu, dysząc ciężko i czekając, aż skończą się błagania i rozlegnie wołanie. Jednak panowała zupełna cisza. Odszedł. Charlie powiedział, że mnie kocha. Charlie miał romans z Vanessą. Zbliża się termin płatności podatku lokalnego. Więc tak odczuwa się złamane serce? Bzdury. Nie będąc nigdy zakochaną w żadnym z moich chłopaków, tak naprawdę nigdy dotąd nie miałam złamanego serca. Czekałam, aż poczuję impuls do zjedzenia olbrzymiej ilości lodów i płaczu. Ale nie chciało mi się płakać, a już na pewno nie miałam ochoty na mleczne produkty. Czułam się chora. Wściekła. Miałam ochotę coś stłuc. Nie mogłam stłuc Vanessy, ale kilka jej rzeczy owszem. Z dłońmi zaciśniętymi w pięści otworzyłam drzwi pokoju Vanessy kopniakiem (całkiem niepotrzebnie, ale poczułam się lepiej) i rozejrzałam się w poszukiwaniu czegoś do zniszczenia. Jej pokój był, jak zwykle, kompletnym szambem. W moim pokoju generalnie panował trochę bałagan, ale był czysty, z białymi ścianami i kremowym dywanem — to był uporządkowany bałagan. Tu balansujące stosy nieprzeczytanych magazynów, tam kolekcja wyciągów z konta karty kredytowej. Pokój Vanessy był obrzydliwy. Natomiast mój pokój był bardziej rozczarowaniem. Przez wszystkie lata, odkąd tu mieszkałam, nie powiesiłam na ścianie żadnego obrazka czy fotografii — wszystkie stały na moim biurku w pracy, moim pierwszym domu. Była wśród nich oprawiona reprodukcja Warhola, którą widziałam w Galerii Tate Modern, a teraz stojąca na podłodze koło komody. Każdej niedzieli przez ostatnie sześć miesięcy Charlie przychodził powiesić ją, ale ostatecznie nigdy tego nie zrobił. Tak więc nadal stała na podłodze. Mój pokój wyglądał raczej jak korporacyjna noclegownia niż jak miejsce, w którym naprawdę ktoś mieszka. To tutaj wpełzałam pod kołdrę o północy po środowej kolacji z klientem i tutaj wieszałam wszystkie części mojej garderoby, nadal w workach z pralni. Patrząc na pękającą w szwach garderobę Vanessy, nagle znienawidziłam moje ubrania. Miałam wrażenie, że wszystkie, które posiadam, były czarne, niebieskie lub białe, chyba że wybierała je Amy, wtedy były wyszywane cekinami, krótkie i zazwyczaj nie nadawały się do noszenia. Nawet moje jeansy były „odpowiednie na piątek". Czubki moich trampek Converse były śnieżnobiałe. Obcasy, pomijając Awansowe Buty, wszystkie były praktyczne. Nienawidziłam tego wszystkiego. Nienawidziłam siebie. Garderoba Vanessy kipiała różnorodnością koloru i faktury. Ledwo dotknęłam drzwi, a cała zawartość szafy eksplodowała na podłogę, podejmując rozpaczliwą próbę wydostania się na wolność. Czerwone sukienki bez ramiączek, spodnie z nadrukiem, obcisłe legginsy, jedwab i satyna, i aksamit, i skóra, opływające moje stopy i błagające o ratunek. Nastąpiłam na szczególnie absurdalne skórzane spodnie i przypomniałam sobie, że widziałam w nich Vanessę, gdy tłukła się po mieszkaniu nadąsana. Jej pokój był dokładnie taki jak ona. Dwie ściany miał pomalowane w kolorze głębokiej czerwieni, a dwie pozostałe na jaskrawy róż. Teoretycznie nie powinny pasować do siebie, a jednak pasowały. Nie harmonizowały, były zbyt jasne, zbyt odważne i trochę wulgarne, ale wyglądały zdumiewająco. Podobnie jak Vanessa. Skoro pokój Vanessy był nią, to mój był mną? Czy smutna mała sypialnia z białymi ścianami, pozbawiona osobowości skorupa, naprawdę była mną? Pod moimi stopami nie było zauważalnego dywanu, tylko kolaż brudnych ubrań, otwartej korespondencji i magazynów. Brudne kubki stały wszędzie, gdzie nie spojrzeć, a do połowy

opróżnione pudełka z jedzeniem na wynos, naczynia i widelce balansowały niepewnie na każdej dostępnej powierzchni. Jednak nigdzie nie było noży. Vanessa nigdy nie używała noża, co uważałam za irytujące. Jeszcze bardziej irytujący był brak czegokolwiek do stłuczenia. Brudne naczynia wyglądały, jakby miały wstać i same wypełznąć do kuchni, więc nie dotykałam ich, a nie byłam wystarczająco rozkręcona, żeby wyrzucić telewizor przez okno. Jedyne przedmioty, które moim zdaniem mogły być coś warte i nadawały się do rozbicia, to jej zepsuty służbowy telefon BlackBerry i mój stary aparat. Nie mogłam się na to zdobyć. Sfrustrowana krzyknęłam przez zaciśnięte zęby i uderzyłam pięścią w poduszkę, trzęsąc się od stóp do głów. Byłam wzgardzoną kobietą śmieciem. Piekło nie znało większej wściekłości niż moja. Jedynie kelnerki w Pizza Hut mogły być bardziej rozwścieczone. Byłam kompletnie przegrana. Kiedy wróciłam do pokoju dziennego, usłyszałam dzwonek telefonu stacjonarnego. Nie było ani jednej osoby na ziemi, z którą chciałabym rozmawiać. Ale oczywiście i tak odebrałam. — Halo? — Przygotowałam się na najgorsze. Charliego. Vanessę. Moją matkę. — Omójbożedobrzesięczujesz? — wybełkotała Amy. — Co? — Dobrze. Się. Czujesz? — powtórzyła. — Zaczynałam tutaj wariować. Dlaczego masz wyłączony telefon? — Zostawiłam ładowarkę u mamy — odpowiedziałam. — Amy, wiedziałaś, że Charlie sypiał z Vanessą? — Hm, nie? — AMY. — On jest taki niezdecydowany! — zawołała. — Nie bądź zła. Tylko domyślałam się, bo wspomniał coś o wyjeździe do Walii, a potem ona też coś wspomniała, więc zapytałam go o ten pobyt w Walii i przyznał się, ale nie mówiłam ci, bo powiedział, że to nie było nic poważnego, i nie chciałam cię martwić i… — Nie, nie, nie! — Uderzyłam słuchawką w czoło, próbując wbić sobie tę rzeczywistość do głowy. — Wiedziałaś? I nic nie powiedziałaś? — Spójrz na to z mojego punktu widzenia — odpowiedziała Amy płaczliwie. — Pracowałaś bilion godzin dziennie nad siłą perswazji, żeby wylansować te lizaki organiczne, którymi kazałaś mi się opychać. W myślach ustaliłam, że to było sześć miesięcy temu. Te lizaki zrobiły furorę. — Poza tym okazywałaś zainteresowanie tym facetem, którego spotkałaś we Floridicie, i nie chciałam cię rozpraszać, a później, kiedy dorwałam Charliego za jaja w śmiertelnym chwycie Wulkana, przysięgał, że to skończone, że to był tylko jeden raz, że stało się i że nie chciał cię martwić, i… — Tylko jeden raz? — przerwałam jej. — Tak. — Mimo że wiedziałaś, że pojechali razem do Walii. Uprawiać seks. Co to za smak w moich ustach? A tak, żółć. To była żółć. — Och. Tak. Cóż, odkryłam to całe wieki po fakcie. — Amy. Nie mogę w to uwierzyć. — Po prostu nie mogłam zdobyć się na to, żeby ci powiedzieć — powiedziała łagodnie. — Twierdził, że to nic nie znaczyło. Wiedziałam, że to złamie ci serce, i pomyślałam, że wkrótce zamierzasz się wyprowadzić, więc… Cholera, cholera, cholera. Byłam zdezorientowana. Byłam wściekła na Amy. Wiedziała o tym i nie powiedziała mi, ale byłam taka wściekła na Vanessę, a jeszcze bardziej na Charliego, że wyczerpałam wszystkie rezerwy wściekłości. Po kilku minutach milczenia wreszcie odzyskałam głos.

— Spałam z nim. — Spałaś?! Nie miałam pojęcia, gdzie dokładnie znajduje się Amy, ale byłam niemal pewna, że w Szkocji było trochę głuchego górskiego bydła. Potrafiła być okropnie głośna, kiedy tego chciała. — To dlatego wyjechaliście? Jesteście w Gretna Green? Wzięliście już ślub? Czy to było niesamowite? Opowiedz mi wszystko. Zawsze wiedziałam, że to się stanie, jeśli wy dwoje zejdziecie się… — Była na fali i nie było szans, żeby udało mi się przerwać jej po raz trzeci. — Ja po prostu przestanę istnieć. To będzie, tak jakbym… och, ha, ha, ha, napijmy się wina i zorganizujmy przyjęcie, i, aha, pamiętasz tę zabawną, małą, ciemnowłosą dziewczynę, która ciągle się obijała? Zastanawiam się, gdzie ona teraz jest? W przeciwieństwie do ciebie, bo ty oczywiście nie zastanawiasz się nad tym, mogłabym umrzeć i nawet byś się nie przejęła. — Skończyłaś? — zapytałam. — Wyszłaś za mąż? — odparowała. — Nie — odpowiedziałam. — Więc to tak. Poczekaj, spałaś z nim, zanim dowiedziałaś się o Vanessie, czy potem? — Zanim. — O kurczę. — Tak. Trzymałam słuchawkę przy uchu i razem wsłuchiwałyśmy się w wymowną ciszę. Naprawdę nie było już nic do dodania. — Dobrze się czujesz? — Amy odezwała się pierwsza. Jak zawsze. — Nie bardzo. — Na więcej nie było mnie stać. Byłam zbyt zmęczona. — Jesteś wściekła? — zapytała. — Jestem wściekła — potwierdziłam. — Na mnie? — Na wszystkich żyjących — powiedziałam. — Może poza Ryanem Goslingiem. — Bo kto mógłby wściekać się na Ryana Goslinga? — Mogę przyjść, kiedy wrócę pociągiem? — zapytała. — Możemy spalić zdjęcia tych dwojga? Albo możemy po prostu potłuc trochę jej rzeczy? Ta moja najlepsza przyjaciółka — czytała mi w myślach. Spaliłyśmy wiele zdjęć, gdy Amy zakończyła swój związek. Mimo że to właśnie ona zerwała zaręczyny, nie potrafiła wyjść z tego związku bez sprawiedliwego gniewu. To był czas zabawy dla każdego, kto nie był jej eks -narzeczonym. Wyobrażałam sobie, że tęsknił za swoją dwudziestoletnią kolekcją komiksów niemal tak samo jak za Amy. A może nawet bardziej. — Dobra, ale mogę spać, więc wejdź sama — powiedziałam. Uczucie wyczerpania przytłaczało mnie. Kończyny ciążyły mi tak bardzo, że sama nie wiedziałam, jakim cudem trzymałam jeszcze słuchawkę. — Do zobaczenia wkrótce. — Do zobaczenia. Kocham cię — powiedziała, cmokając do słuchawki. — Nie zrób niczego głupiego. — Przez całe życie nigdy nie zrobiłam niczego głupiego — odpowiedziałam. — Nie wiedziałabym, od czego zacząć. Padłam na najbliższą miękką powierzchnię, łóżko Vanessy. Odetchnęłam głośno i próbowałam przywołać Uczucia, nadal trzymając słuchawkę. Ale nie było żadnych. Mój mózg był jak samochód klauna, załadowany po brzegi tęczowymi skrzydłami, czerwonymi nosami i miśkami w spódnicach baletnic. Powinnam wyjść z pokoju Vanessy. Powinnam ubrać się. Powinnam zadzwonić do mamy i przeprosić za moje zachowanie. Ale tak naprawdę nie

chciałam. Kiedyś będę musiała porozmawiać z Charliem. I muszę pamiętać, że trzeba zapłacić podatek lokalny. Priorytety, Tess. Zanim zdecydowałam, co z mojej listy rzeczy, których nie chciałam zrobić, powinno znaleźć się na pierwszej pozycji, znów zadzwonił telefon. I znowu odebrałam, na wypadek gdyby chodziło o podatek. — Halo? — odezwałam się bardzo, bardzo zmęczona. — Kittler. — Kobieta traciła panowanie nad sobą. — Nie mów ani jednego cholernego słowa. Jestem na ciebie cholernie wściekła. O nie. Nie zamierzałam obrywać po uszach za zachowanie Vanessy. Nie dzisiaj. — Nie jestem… — zaczęłam. — Powiedziałam, ani jednego cholernego słowa — kontynuowała kobieta. — Wiesz, jak trudno jest mi zdobyć dla ciebie pracę? Wiesz? — Nie? — odpowiedziałam, ponieważ nie wiedziałam. — Nie, oczywiście, że nie wiesz, ty samolubny bękarcie. Doprawdy cholernie trudno. A po tym, jak przez ostatni tydzień nie pokazałaś się… Powinnam cię zwolnić. Powinnam odmówić nawet zgłaszania cię do pracy. A teraz twój cholerny BlackBerry nie nadaje się do użytku? Co się z tobą, do cholery, dzieje? Przez ten czas zorientowałam się, że rozmawiam z Veronicą, agentką Vanessy. Zdradził ją specyficzny sposób wysławiania się, powszechnie znany jako „przeklinanie". Kariera Vanessy jako fotografa układała się, w najlepszym razie, różnie. Widziałam może z dziesięć zrobionych przez nią zdjęć. W większości były to portrety jej przyjaciół, którzy wykorzystywali je do projektów kosmetycznych, a potem niby przypadkiem zatrudniali ją do pracy na pokazy mody albo na sesje do indyjskiego magazynu, które, jak się wydawało, nigdy nie wypaliły. Moja wrażliwość fotoamatora została urażona. Zdjęcia, które widziałam, były płaskie, prześwietlone i zazwyczaj kompletnie nieostre. Lepsze fotki widziałam na Instagramie. Ale nikogo nie obchodziło, co myślałam. Obchodziło ich, że była kompletną idiotką, znała wszystkich właściwych ludzi i, jak już wspomniałam, była kompletną idiotką. Zanim miałam szansę wyjaśnić agentce Veronice, że po pierwsze, nie jestem Vanessą, a po drugie, co jest nie tak z moją współlokatorką, a mianowicie, że jest w stanie „do zobaczenia w następny wtorek" (przypadkiem było to ulubione pieszczotliwe określenie agentki), już znowu zaczęła na mnie krzyczeć. — Masz szczęście, że ktoś jest zdesperowany. Temu nowemu magazynowi w ostatniej chwili trafił się wywiad z Bertiem Bennettem i potrzebują fotografa. — Bertie Bennett? — Nie miałam pojęcia, kim był Bertie Bennett. — Nie igraj ze mną dzisiaj, brzydulo. Cholerny Bertie Bennett. — Agentka Veronica znów straciła nad sobą panowanie. Lubiła przeklinać. — Niezły kąsek. Kilka portretów Bertiego, kilka fotek jego ulubionych archiwalnych kawałków, jego ulubionych dobrze zapowiadających się kawałków. Nic, co choćby odrobinę przypominałoby ciężką pracę. To lepsze zlecenie, niż zasługujesz, i gdybym nie miała pecha, dzwoniąc do pierwszych trzech osób, nawet nie usłyszałabyś teraz mojego cholernego słodkiego głosu. Rzeczywiście, miała przyjemny głos. — Dziś wieczorem masz być w samolocie lecącym na Hawaje. Wrócisz w piątek. — Hawaje? — Do cholery, co się z tobą dzieje tego popołudnia? — zapytała. — Twój głos brzmi, jakbyś była naćpana. Jesteś na soku odtruwającym czy co? Nie zmartwychwstałaś, prawda? Nie mogę mieć do czynienia z maniakami religijnymi. — Przepraszam, nie… — Moje usta otworzyły się i zaczęły płynąć z nich słowa.

Wystarczyło, żebym dokończyła zdanie. Wystarczyło, żebym powiedziała, że „nie jestem Vanessą", a potem mogłabym wrócić do oglądania gównianej telewizji w mojej gównianej koszuli z Kłapouchym na gównianej kanapie, nienawidząc własnych wnętrzności, dopóki nie przyjedzie Amy i nie przyzna, że wszystko jest gówno warte. Albo mogłam polecieć na Hawaje. — Kittler, masz dokładnie dziesięć sekund na powiedzenie tak lub nie, albo nigdy więcej nie zgłoszę twojego cholernego chudego tyłka do żadnej pracy. Więc powiedz tak. Dziesięć sekund. Hawaje. Niezły kąsek. Spojrzałam w lustro nad łóżkiem Vanessy (nie, naprawdę) i skoncentrowałam się na chwilę. Koszmarne włosy, koszula ze smutnym osłem. Bez pracy. Bez chłopaka. Bez przyjaciół. Z beznadziejną rodziną. Z podatkiem lokalnym do zapłacenia. Zmiana opinii na temat Tess Brookes okazała się bardzo trudnym zadaniem. A co, gdybym nie była już Tess Brookes? Co, gdybym była Vanessą Kittler? Tylko trochę mniej puszczalską i z lekkim akcentem z Yorkshire. — Trzy. Dwa. — Zrobię to — wypowiedziałam swoją refleksję na głos i to z najlepszym akcentem lahnda. — Pojadę. — Pewnie, że pojedziesz — odpowiedziała Veronica. — Muszę przesłać ci mailem instrukcję. Wiem, że jesteś noga w kwestii latania, więc zarezerwuj sobie bilet i domagaj się zwrotu kosztów, i nie wciskaj mi kitu, jakie to będzie drogie. Jestem pewna, że karta kredytowa twojego tatusia ma wystarczający limit. — Nie, w porządku. — Mój puls znów zaczął przyspieszać. Tym razem z innego powodu. — Uhm, mój BlackBerry jest… eee… rozwalony. Możesz wysłać instrukcję na adres mojej współlokatorki? To Tess małpa Brookes na googlemailu. i, hm, dam ci inny numer. Nie dzwoń na BlackBerry. Hawaje. — Tak czy inaczej, pakuj się, Kittler. — Sądząc po głosie, agentka Veronica nie była zachwycona Vanessą, czego nie omieszkała zaraz potwierdzić. — Nie licz na mnie więcej. To twoja ostatnia cholerna szansa. Te zdjęcia muszą być tak dobre jak te, które dałaś mi, żebym wpisała twój żałosny tyłek na pierwsze miejsce, a nie takie spieprzone jak te, które przysłałaś mi w zeszłym miesiącu. Dyskutowałyśmy już o tym, że były spieprzone, prawda? — Tak? — Naprawdę chciałabym zobaczyć te zdjęcia. Przypuszczalnie była pijana, kiedy je robiła. Albo była zbyt zajęta pieprzeniem się z Charliem, żeby się skoncentrować. Kto to wiedział? Świat był pełen możliwości. — Tak, do cholery — prychnęła. — To twoja ostatnia cholerna szansa. Nie zawiedź mnie. Ostatnia szansa. Nowy początek. Tak naprawdę to było to zupełnie samo.

Rozdział 6 Gdy tylko przyleciałam na międzynarodowe lotnisko w Honolulu i zobaczyłam kierowcę czekającego w hali przylotów z dużym napisem „Vanessa Kittler", w pełni dotarło do mnie, co zrobiłam. Nie wiem, dlaczego powiedziałam agentce Veronice, że pojadę w miejsce, którego nigdy nie odwiedziłam, i zrobię zdjęcia kogoś, o kim nigdy nie słyszałam, dla magazynu, którego nigdy nie czytałam. Nie wiem, dlaczego zabrałam mój stary aparat, chwyciłam torbę z zestawu Vanessy i zaczęłam się pakować. Nie potrafię wyjaśnić, dlaczego napisałam notatkę dla Amy o treści: „Wyjechałam na Hawaje. Zadzwonię, jak dojadę. Bardzo przepraszam. Buziaki" i przyczepiłam ją do frontowych drzwi. Miałam niejasne podejrzenie, że to ma coś wspólnego z faktem, że moje życie stało się niewypowiedzianą katastrofą i tak naprawdę nie wyobrażałam go sobie dalej. I nie było tak, jakby prawdziwa Vanessa wykonywała taką spektakularną pracę swojego istnienia, gdziekolwiek była. Wówczas wydawało się to mieć sens. Tak samo jak dwa plus dwa jest trzy i jeden. To nie było złe, tylko nie całkiem w porządku. Ściskając spocony plastikowy uchwyt źle zapakowanej walizki, pieszo pokonałam drogę do kierowcy i skinęłam z największą powagą, jaką byłam w stanie wykrzesać, kiedy pomachał w moją stronę planszą z nazwiskiem. Niewiele było w tym powagi. Niemniej jednak odpowiedział mi skinieniem, otworzył bagażnik i wziął moją walizkę. Sukces. Oficjalnie oszukałam jedną osobę. Nic nie mówiąc i prawie się przewracając. Pakowanie się, gdy pod wpływem chwili zdecydowałam o zmianie mojej kariery, było nie lada wyzwaniem. Co noszą fotografowie? Moja garderoba w większości nadawała się do biura. Było dużo czerni, dużo niebieskiego i dużo Dorothy Perkins. Vanessa nosiła szpanerskie ciuchy projektantów mody, które dostawała od przyjaciół lub kupowała za pieniądze tatusia. Na szczęście okazało się, że jedyną rzeczą, jaką mamy wspólną, poza penisem Charliego Wildera, była długość spodni. Biorąc pod uwagę, że pożyczyłam sobie już jej pracę, nazwisko i aparat, nie sądzę, by przejęła się, gdybym buchnęła jej kilka par wąskich jeansów, całą szufladę koszulek i oryginalną sukienkę. I dwie pary butów, wyglądających na bardzo drogie, tak na wszelki wypadek. I ładny sweter do samolotu. Obie miałyśmy krągłości, a różnica polegała na tym, że jej były we właściwych miejscach, podczas gdy moje były wszędzie. Siedzenie przez ostatnie siedem lat na tyłku w biurze bynajmniej mi nie pomogło. Na szczęście odkryłam, że z pomocą mocno ściągającej bielizny i na wdechu mogę wcisnąć się w większość rzeczy Vanessy. Co uszczęśliwiło mnie bardziej, niż powinno. Spakowałam własne majtki, japonki i bikini. Moje nędzne, starodawne bikini. Nawet nie mogłam sobie przypomnieć, kiedy je kupiłam, ale byłam pewna, że było wystarczająco stare, by pamiętać czasy mojego ukończenia szkoły średniej. W Londynie było mżyste, szare popołudnie, kiedy wsiadałam na pokład samolotu na lotnisku Heathrow, ale kiedy jedenaście godzin później wylądował na lotnisku Lax, było jasno i pięknie. A ja byłam wystarczająco wstawiona, by uwierzyć, że to znak od bogów, że dokonałam właściwego wyboru — za odwagę zostałam nagrodzona promieniami słońca i maleńkimi buteleczkami wódki. To nie było szare niedzielne popołudnie w Heathrow ani słoneczny niedzielny wieczór Los Angeles. To był upalny poniedziałkowy ranek na Hawajach i rzeczywistość tego, co zrobiłam, zaczynała do mnie docierać. Nie, żeby ta rzeczywistość naprawdę była koncepcją, z którą gotowa byłam się zmierzyć. Zamiast jeździć autobusem wietrznymi ulicami Londynu, pędziłam autostradą samochodem prowadzonym przez szofera. Zamiast gapić się na przystanki autobusowe i analizować reklamy na nich, mrużyłam oczy,

patrząc bezmyślnie na jasnobłękitne niebo i palmy. Bez namysłu przehandlowałam Tamizę na Ocean Spokojny. Tego było za wiele. Zanim zdążyłam poprosić kierowcę, żeby zawrócił i odwiózł mnie z powrotem na lotnisko, samochód zatrzymał się przed domem, który wyglądał dokładnie jak model Błękitnego Piotrusia z Wyspy Tracy, którego nie zrobiłam jako dzieciak. Trzypiętrowy pałac wzniesiono na zboczu wzgórza, z oknami od podłogi do sufitu i miękkimi, zaokrąglonymi narożnikami zwieńczonymi na samym szczycie olbrzymimi okrągłymi balkonami. Był przykładem futuryzmu z lat sześćdziesiątych, ale jednocześnie wyglądał, jakby stał tu od zawsze, jakby wyrósł ze wzgórza. Bertie Bennett musiał być bogatszy niż Jezus. Albo J.K. Rowling. Nie miałam pojęcia, jak niewiarygodnie bogaty był ten człowiek. Oczywiście nie należał do mężczyzn, któremu zdjęcia robi zwykle dziewczyna, która przez cały tydzień, każdego wieczoru zamieszcza najnowsze eksperymenty fotograficzne na Facebooku i pobiera aplikację pokazującą, jak będziesz wyglądać, kiedy przytyjesz. Mój wzrok pozostał skupiony na architektonicznym cudzie, gdy kierowca przeciągnął kartą przed niewidocznym czujnikiem i wjechał przez olbrzymią dwuskrzydłową żelazną bramę, zostawiając pałac za nami i skręcając na jego tyłach w drogę wiodącą wśród bujnej zieleni z czymś, co wyglądało jak wzgórze, po jednej stronie i zupełnie bezludną plażą po drugiej. Szczęka mi opadła, ale zanim zdążyłam zamknąć usta, zatrzymaliśmy się i silnik zgasł. — Panna Kittler? Aloha, e komo mai. Witam w Oahu. Drzwi samochodu otworzyły się i niski, krępy mężczyzna w prostym, czarnym uniformie wyciągnął rękę. Siedziałam, patrząc na niego. Czy na Hawajach ludzie nie mówią po angielsku? Czy przegapiłam jeszcze coś równie istotnego? Jego szeroki uśmiech zbladł, kiedy nie ruszyłam się z miejsca, i zostały po nim tylko zmrużone oczy, ale jedyne, co byłam w stanie zrobić, to patrzeć na niego. Jego duże brązowe oczy były zbyt piękne, jak na mężczyznę. Miał rzęsy, na których widok zarumieniłby się nawet Bambi. — Panna Kittler? — Cześć, to ja. — Wychrypiałam moje pierwsze słowa na imigracji i przyjęłam jego dłoń. Byłam idiotką. — Jestem tutaj z powodu zdjęć? Dla pisma „Gloss"? Po opuszczeniu samolotu też byłam bardzo, ale to bardzo elokwentna. Elokwentna i śmierdząca. — Tak, oczywiście — odpowiedział mój gospodarz, bardzo uprzejmie i w perfekcyjnym angielskim, pochylając się i zawieszając mi na szyi girlandę z kwiatów, bez choćby zmarszczenia nosa, mimo że byłam świadoma swojego stanu. Długodystansowe loty były najgorsze. Czy to był Bertie Bennett? Byłam taka zmieszana. — Jestem Kekipi. Musi być pani bardzo zmęczona po podróży. Proszę za mną, pokażę pani chatę. W moim mniemaniu chata była czymś małym i krytym strzechą, z różami wokół ganku oraz gadającym jeżem ubranym w fartuch albo czarownicą w środku. Dom, do którego mnie zaprowadzono, nie był chatą. Był piękny, ze skrzącymi się bielonymi ścianami i spadzistym, łupkowym dachem — nieskazitelnie urządzony skrawek nieba. Z miejsca, w którym stałam, mogłam dostrzec cztery kolejne chaty rozsiane wzdłuż plaży, a każda była idealną miniaturą mojego domu łącznie z małą werandą, dużymi oknami i dopasowanymi, białymi, drewnianymi meblami ogrodowymi. Mała Tess oglądała za dużo Chciałabym, byś tu była… a dorosła Tess zadowalała się okropnym Lokalizacja, lokalizacja, lokalizacja. Gdyby Kristie i Phil mogli to zobaczyć, umarliby. Wszystko było takie piękne, że ledwie mogłam to znieść. Wyglądało, jakby ktoś podkręcił kontrast w telewizorze. Błękit nieba był intensywniejszy, niż kiedykolwiek widziałam, i usiany bawełnianymi kłębkami chmur, które szybko przepływały w górze, mimo że bryza od morza była idealna i lekka. Przejrzysta woda w morzu, biały piasek na plaży i soczyście

zielona gęstwina drzew naznaczona jaskraworóżowymi i purpurowymi kwiatami. Jeśli kiedykolwiek istniał argument przemawiający za inteligentnym projektem, to właśnie miałam go przed sobą. Dobór kolorów był perfekcyjny, wszystkie były jasne i wyraziste, ale jednocześnie pięknie stonowane. Wszystko, co pragnęłam zrobić, to wyciągnąć aparat i zaraz uwiecznić każdy z tych widoków. Z pewnością musiało to być dobrym znakiem? — Zarządzam majątkiem pana Bennetta — powiedział mężczyzna w czerni, przerywając moją chwilę intymności z domem i troskliwie kładąc rękę na mym ramieniu, gdy łagodnie wprowadzał mnie przez frontowe drzwi do mojego nowego domu. — Chata jest w pełni wyposażona dla pani, ale proszę dzwonić do mnie, jeśli będzie pani czegoś brakowało. Wystarczy nacisnąć jedynkę na którymkolwiek telefonie, a zaraz ktoś przyjdzie. Pan Bennett pragnie zaprosić panią do domu na obiad dziś wieczorem. Zwykle jada o ósmej. Do tego czasu proszę korzystać ze wszystkich naszych udogodnień. Z przyjemnością oprowadzę panią, jeśli nie jest pani zbyt zmęczona. Były tu udogodnienia? Gdybym zabrała Kekipiego do mojego domu, wycieczka ograniczyłaby się do ekstra szybkiego czajnika, który gotował wodę w niecałą minutę, plamy po kawie na dywanie pokoju dziennego, której nie zdołam usunąć do końca życia, oraz magicznej szafkowej suszarki do naczyń, która, wbrew swej nazwie, zawsze zalatywała wilgocią. — Szczerze mówiąc, jestem trochę zmęczona. — Posłałam mu bardzo wdzięczny uśmiech i starałam się nie być zbyt świadoma faktu, że nawet w trampkach Converse górowałam nad mężczyzną. Byłam poszarzała na twarzy, miałam wyschnięty język i gigantycznie cuchnęłam. — Ale później z przyjemnością wybiorę się na wycieczkę. Piękne miejsce. Powiodłam ramionami dokoła jak będący pod wrażeniem Wielki Ptak, z dzikimi i czerwonymi oczami. Prawdziwa Vanessa byłaby zażenowana moim publicznym wyrażaniem entuzjazmu. — Oczywiście, panno Kittler — przytaknął Kekipi. — Wystarczy nacisnąć jedynkę w telefonie, kiedykolwiek pani zechce. — Och, nazywaj mnie Tess — powiedziałam automatycznie i poczułam, że moje oczy robią się wielkie jak spodki. — Ness! Miałam na myśli Ness. Albo Vanessa. Bo tak mam na imię. — Oczywiście, Vanesso. — Kekipi nawet nie mrugnął. Co za profesjonalizm. — Mahalo. — Uhm, mahalo? — powtórzyłam, kłaniając się bardzo nisko, nie całkiem pewna, co powinnam zrobić. — To znaczy „dziękuję" — wyjaśnił Kekipi z porozumiewawczym mrugnięciem, tak nieznacznym, że mogłam je sobie wyobrazić. — Na wypadek, gdybyś martwiła się, że przeklinam cię w obcym języku. Kekipi wciągnął moją walizkę do chaty, po czym ponownie powitał mnie na Hawajach i zostawił samą, żebym odpoczęła. Wyjrzałam przez okno z niedowierzaniem. Jak to możliwe, żebym tu była? I co zamierzałam teraz zrobić? Wskoczyć w strój kąpielowy i udać się na plażę? Wbić się w szorty i powędrować pieszo w te piękne góry, które mijaliśmy po drodze? Uderzać głową o najbliższą ceglaną ścianę, aż wbiję sobie do niej trochę rozumu? Wszystkie opcje były dobre. Jednak jeszcze jedną opcją był szturm na kuchnię, przejrzenie każdej szafki, potem opróżnienie lodówki, aż wreszcie znalazłam pudełko orzechów makadamii w czekoladzie i wielką paczkę cheetos. I tak, w kuchni, w samym środku raju, stałam w całej mojej nieświeżej po locie wspaniałości, delektując się jedzeniem, aż do ostatniego orzecha i ostatniego chipsa. Bo czegóż jeszcze oczekiwano tutaj od dziewczyny? — Tess, dzięki Bogu. — Amy odebrała telefon po pierwszym sygnale. Kiedy włączyłam swój, skrzynka pełna była panicznych wiadomości od mojej najlepszej przyjaciółki, która żądała, żebym natychmiast do niej zadzwoniła, i pytała, w jakim jestem stanie psychicznym. — Gdzie

jesteś? Co ty wyprawiasz? Dlaczego twój telefon był wyłączony przez cały dzień? Gdzie jesteś? — Och, Amy. — Oparłam się o kuchenny blat, wycierając palce, oblepione pyłem z chipsów, w spodnie i wyglądając na zewnątrz przez duże francuskie drzwi, które otwierały się na moje własne małe patio zaledwie kilka kroków od plaży. — Pamiętasz, kiedy byłyśmy małe i nie chciałam jechać na obóz skautów, więc uciekłam? — Znów jesteś pod drzewem na drugim końcu mojego ogrodu? — zapytała. — Bo ostatnim razem siedziałaś tam tylko dwie godziny, zanim musiałaś przyjść na siusiu, a teraz nie było cię przez całą noc. Powiedz, że się nie zmoczyłaś. — Nie zmoczyłam się — odpowiedziałam z wahaniem, w myślach upewniając się, że to rzeczywiście prawda. — Zostawiłam ci wiadomość. Nie widziałaś jej? Jestem na Hawajach. A co, jeśli Amy nie widziała kartki z wiadomością, którą jej zostawiłam? Co, jeśli widzieli ją włamywacze? Co, jeśli włamali się do mieszkania i ukradli moje cenne… Och. Nieważne. — To najzabawniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek powiedziałaś — stwierdziła Amy po chwili namysłu. — A nie zapominaj, że byłam obecna, kiedy oznajmiłaś wszystkim w pubie, że zamierzasz wygrać X Factor. — Nadal uważam, że gdybym wystąpiła w tegorocznej edycji, śpiewający śmieciarz wygrałby… — Od ręki, Tess — krzyknęła Amy na linii. — Powiedz, że nie jesteś na Hawajach. — A jednak. — Nie byłam pewna, czy próbuję przekonać ją czy siebie. Szybkie spojrzenie przez okno potwierdziło, że nie byłam w Clerkenwell. — I jestem tego całkowicie pewna. Widzę morze i wszystko. Zdecydowanie to są Hawaje. — Nie. — A jednak. — Nie możesz być na Hawajach. — Wiem. Ale jestem. — Ależ nie jesteś. — Amy. — Tess. Gdzieś w połowie drogi dookoła świata, w mieszkaniu we wschodnim Londynie, moja najlepsza przyjaciółka wydawała gdaczące dźwięki, które odbijały się echem na linii telefonicznej, pokonując całą odległość na środek Oceanu Spokojnego. Wzdychając, ściągnęłam skarpetki, chwiejnie uwolniłam się z jeansów i podreptałam na patio. Dzięki klimatyzacji płytki na podłodze były chłodne, więc zostawiałam ślady stóp, które odparowywały niemal natychmiast. Zatoka Bertiego Bennetta otaczała posiadłość wdzięcznym łukiem, a jej piękne, przejrzyste wody pluskały o biały piasek, biały piasek ustępował miejsca zielonej trawie, zielona trawa otulała małe chaty u podnóża wzgórza, a każdą z nich otaczały wysokie, kołyszące się palmy. Zapewne właśnie w takim miejscu Vanessa spędziłaby wolny czas. Ona wybrałaby ucieczkę na Hawaje, a ja mokry weekend w Brid. — Więc jesteś na Hawajach? — zapytała Amy. — Dlaczego? Jak? Naoglądałaś się za dużo komedii romantycznych? Bo ludzie tak po prostu nie wyjeżdżają sobie z kraju z najbłahszego powodu, chyba że są Julią Roberts albo są bardzo głupi. Zeszłam z tarasu i poczułam świeżą trawę pod stopami. Od plaży dzielił mnie dosłownie jeden skok, ale ja podskakiwałam tylko wewnętrznie. A potem brnęłam dalej: — Więc, zgodnie z tą definicją, musiałam być bardzo głupia. Przerwanie Amy, rozwodzącej się nad pierwszym w moim życiu udokumentowanym

przypadkiem spontaniczności i/lub epizodem psychotycznym, zabrało mi niespodziewanie mało czasu. Z niezrozumiałych powodów niewiele się odzywała, gdy ja mówiłam, ale kiedy już mówiła, robiła to z wielkim pietyzmem. — To jest — Amy głośno wciągnęła powietrze — niesamowite. Nie to spodziewałam się od niej usłyszeć. — Nie sądzisz, że zwariowałam? — Przygryzłam delikatnie paznokieć kciuka i podążyłam w kierunku morza. Było chłodne i cudownie chłodziło moje zgrzane stopy. — Och, zdecydowanie uważam, że zwariowałaś — potwierdziła szybko Amy. — Ale już najwyższy czas, żebyś zwariowała. To cudowne. — Stoję na plaży w majtkach, udając kogoś, kim nie jestem, ponieważ straciłam pracę i, najwyraźniej, rozum, i to ma być dobre? — Tak! — wykrzyknęła. — Jak powiedziałam, to jest cudowne. A widzisz tancerkę hula? Czy wszędzie są kokosy? Jest tam wybuchający wulkan? Głupio to zabrzmi, ale Amy najwyraźniej wiedziała o wiele więcej na temat miejsca mojego pobytu niż ja. — Kokosy może. Jest tu mnóstwo palm — potwierdziłam, rozglądając się po najbliższym otoczeniu. Och, ale szok — wszędzie było boleśnie pięknie. — Zero tancerek hula, ale za mną jest cholernie wielka góra. Nie wiem, czy to jest wulkan, czy nie. Mam nadzieję, że nie, bo jeśli tak i wybuchnie, to na pewno zginę. — Gdzie dokładnie jesteś? Chcę poszukać w Google maps — powiedziała. Sądząc po głosie, wciąż była o wiele bardziej podekscytowana niż ja. Było to dziwnie uspokajające, bo może jednak nie byłam całkiem szalona. — Naprawdę kompletnie oszalałaś — dodała. To tyle, jeśli chodzi o uczucie spokoju. Przesłoniłam oczy ręką, żeby lepiej przyjrzeć się małej, czarnej skale wyłaniającej się z oceanu jak sombrero i mgliście zastanawiałam się, czy zdołałabym do niej dopłynąć. Chyba jednak nie. — Czy to źle, że właściwie nie wiem? — odpowiedziałam, zamykając oczy. Potrzebowałam wytchnienia od tego cudownego naturalnego piękna, które paliło moje siatkówki, ponieważ — och, do licha — gdy tylko otwierałam oczy, było go jeszcze więcej. Za każdym razem, gdy odwracałam się, w pełni dostrzegałam nowe wspaniałości. Hawaje nie miały wad. Hawaje były miejscem przeznaczenia Ryana Goslinga. — Przyleciałam do Honolulu i nie jechaliśmy daleko. Przypuszczam, że jestem gdzieś w pobliżu. — Dowiedz się. Chcę wiedzieć wszystko. Co sekundę przysyłaj mi esemesy. Albo maile. Albo wejdź na Facebooka. Albo wszystko naraz. Najlepiej wejdź na Twittera. Słyszysz? — Myślałam, że będę mogła najpierw wziąć prysznic, zanim dowiem się, co rzeczywiście mam robić — powiedziałam, mrużąc oczy przed słońcem. — Jestem wykończona i cuchnę. Och! Kiedy zawróciłam w stronę chaty, spocony mężczyzna bez koszulki pojawił się nie wiadomo skąd i omal nie przewrócił mnie na ziemię. — Nie mam pojęcia, czy jesteś wykończona, ale pachnieć mogłabyś bardziej słodko — burknął, niemal bez tchu. Złapał mnie za ramiona i postawił prosto. — Ładne majtki. Bez słowa odwrócił mnie tak, że znów stałam twarzą do oceanu, i pobiegł dalej. — Co to było? Czy to był mężczyzna? — piszczała Amy do telefonu. — Jesteś na darmowej wycieczce na Hawaje, przeznaczonej dla Vanessy, i są tam mężczyźni? Wsiadam do następnego samolotu. — W przeciwieństwie do mnie, masz pracę — przypomniałam jej, patrząc na plecy oddalającego się mężczyzny. Na moim przedramieniu połyskiwały niewielkie ślady jego potu, pozostałe po naszym krótkim zderzeniu. Obrzydliwe. — Tak naprawdę ja też dostałam pracę.

Pracę, o której nic nie wiem. Powinnam już iść. — Ekstremalna stylizacja: edycja Życie — westchnęła. — Ale, hm, tak naprawdę… w kwestii mojej pracy. Mogę znowu dostać wypowiedzenie. Więc prawdopodobnie będę mogła przyjechać. — Och, marzenia — powiedziałam z takim współczuciem, na jakie mogłam się zdobyć, biorąc pod uwagę, że była to jej trzecia posada w tym roku. — Jedna czwarta życiowego kryzysu naraz? — Tak jakby. I tak nienawidziłam tej pracy. — Boleśnie beztroskim głosem werbalnie wyraziła wzruszenie ramionami. — Zanim wrócisz, dojdę do siebie i znów będę miała zatrudnienie. Albo zwieję na Kubę w przebraniu szpiega. — A ja prawdopodobnie będę w więzieniu — wymamrotałam. Mężczyzna całkiem już zniknął mi z oczu. — Dobrze się czujesz? Potrzebujesz czegoś? — Drinka i biletu na Hawaje? — zapytała z nadzieją. — Myślałam o pomocy w kwestii twojego wynajmu? — Czułam się okropnie, będąc tak daleko. Amy potrzebowała mnie. — Jesteś pewna, że dobrze się czujesz? — Tak, jestem pewna — uciszyła mnie Amy i zawołała do słuchawki: — Wykorzystaj swoją chwilę. Idź i pluskaj się w falach. Zrób to dla mnie. Później porozmawiamy. — Jasne — zgodziłam się. — Obu nam przyda się codzienna kontrola. Rozłączając się, jeszcze raz spojrzałam na głupio piękny ocean. — Och, po prostu zamknijcie się, Hawaje — mruknęłam do nikogo w szczególności. Może lepsza byłaby cogodzinna kontrola. Po powrocie do chaty podłączyłam telefon do ładowarki, którą kupiłam na lotnisku, i starannie położyłam go na stoliku nocnym, w tym samym miejscu, co w domu. Dobrze było zrobić coś normalnego. Rozglądając się po sypialni, potrząsnęłam głową i poczułam, jak moje ciężkie loki, spięte w koński ogon, musnęły tył mojej głowy. Jeśli to była chata dla gości, to aż bałam się zobaczyć główny dom. Wszystko było takie perfekcyjne. Byłam pod wrażeniem pokoju dziennego i kuchni — były takie lśniące i zadbane — ale nie stanowiły nawet połowy powierzchni. Mały korytarz prowadził do otwartej, przewiewnej sypialni z olbrzymim łóżkiem, zasłanym najbardziej miękką białą pościelą, w jaką kiedykolwiek miałam zaszczyt wtulić twarz i chichotać. Po jednej jego stronie stała mała toaletka z ciemnego drewna, pasujące do całości biurko wraz z białym, skórzanym fotelem, ogromnym laptopem MacBook Pro i bardzo elegancko wyglądającą drukarką. O tak, przyjechałam tu, żeby pracować. Po drugiej stronie łóżka znajdowała się ściana szaf ubraniowych, wszystkie z białego drewna, bez widocznych śladów palców czy efektów nocnej popijawy. Na białej półce spoczywało jaskraworóżowe ukulele. Walczyłam z przemożną chęcią, by wziąć je i zacząć zagrać. Jeszcze przyjdzie na to czas. Wyglądając przez okno sypialni, zobaczyłam wąską ścieżkę, prowadzącą przez ogrody aż do dużego, osłoniętego tarasu na tyłach głównego domu. Pałacu Bertiego Bennetta. Jedynymi ludźmi, którzy mogli pozwolić sobie na mieszkanie w takim domu, były czarne charaktery z Bonda, ostatnia szóstka z amerykańskiego Top Model albo P. Daddy. Jeśli dostanę się tam na obiad i gościem będzie Beyoncé, to nie wyrobię. Kiedy wreszcie oderwałam się od widoku za oknem, zdjęłam resztę ubrania i zamknęłam się w łazience. Dzięki Boots’owi na lotnisku Heathrow miałam w walizce najpotrzebniejsze rzeczy, ale nie musiałam rozpakowywać miniaturowego szamponu Pantene. Pan Bennett dostarczył wszystko, czego może potrzebować kobieta — kosmetyki Molton Brown, świece firmy Diptyque, nawet przyzwoitą damską maszynkę do golenia, a nie pakowane pojedynczo jednorazówki, które dostajesz w hotelach i które tną twoje nogi na tasiemki. Przyzwoita damska

maszynka do golenia. On musi być gejem. Po najdłuższej i najwspanialszej kąpieli na świecie rozsiadłam się w skórzanym fotelu z laptopem na kolanie. Będąc uwięzioną w samolocie bez Wi-Fi przez większą część doby, nie byłam w stanie znaleźć tylu informacji o panie Bennetcie, ile bym chciała. Na lotniskowych stoiskach kupiłam wszystkie magazyny mody i czasopisma fotograficzne, przeczytałam od deski do deski i teraz wiedziałam, że moja powycierana kurtka jeansowa powinna być luksusową skórzaną szturmówką, luźne lniane spodnie powinny być krótkie i bawełniane, a wszystko inne, co posiadam, powinno być neonowe. Większość rzeczy, które zrabowałam z garderoby Vanessy, była tak daleka od mojej konserwatywnej kolekcji ubrań, jak tylko mogłam ścierpieć. Dawały bardzo wiele możliwości monochromatycznych, ale zdobyłam się na odwagę i ukradłam również jedną jasnożółtą sukienkę. Przeglądając walizkę pełną pasiastych koszulek i obcisłych jeansów, westchnęłam głośno. Nastawiłam się na kontynentalny elegancki wygląd, lewobrzeżne wyrafinowanie i cały ten jazz. Według magazynów „Marie Clair", „Elle", „Vogue", „InStyle", „Gloss", „Belle", „Grazia", a nawet „GQ", który wzięłam przez przypadek, popełniłam poważny błąd. Ohyda. Podłączyłam się do sieci Wi -Fi Bennetta i, najszybciej, jak mogłam, przejrzałam moją pocztę. Zignorowałam cztery wiadomości od Amy, udałam, że nie przejmuję się brakiem jakiejkolwiek wiadomości od Charliego, i otworzyłam informację, którą przesłała mi agentka Veronica. Miała prawie dziesięć stron. Nagle odniosłam wrażenie, że nie jestem jedyną, która nie uważa Vannessy za najbystrzejszą. Nie, żebym się uskarżała. W tym przypadku potrzebowałam każdej pomocy, jaką mogłam uzyskać, a ona naprawdę wykonywała pracę, która wydawała się stosunkowo prosta. Powalające uczucie wielkiej ulgi. Przeglądając informacje w magazynach, zorientowałam się, że dyrektor artystyczny „Gloss" zamierzała przybyć tutaj i osobiście pokierować sesją zdjęciową. Byłam odpowiedzialna za skierowanie aparatu we właściwe miejsce i naciśnięcie przycisku. Jedyną rzeczą, która sprawiała, że się pociłam, był portret Bertiego Bennetta. Co, jeśli okaże się skończonym draniem? Nie, żebym swego czasu nie poradziła sobie z kilkoma takimi. A biorąc pod uwagę, że moją jedyną opcją alternatywną było przyznanie się, powrót do domu i stawienie czoła Charliemu, Królowi Drani, pomyślałam, że zostanę i zaryzykuję. W końcu to tylko kilka zdjęć. Co w tym trudnego? Z nowym poczuciem pewności siebie, wyciągnęłam się na łóżku i, z długopisem w zębach, przyjrzałam się planowi zajęć. A więc, poniedziałek. Według oficjalnego dokumentu z „Gloss", przyleciałam do Honolulu, dotarłam do posiadłości Bennettów i spotkałam Bertiego. Zgodnie z notatką agentki, wyróżnioną na czerwono, miałam dotrzeć do Honolulu, do domu i „trzymać buzię na kłódkę, a pieprzone majtki na pupie". Żadna w tych rzeczy nigdy nie była dla mnie problemem. We wtorek rano miałam spotkać się z Paige, dyrektorem artystycznym, żeby przedyskutować sesję, a potem Bertie, Paige i ja mieliśmy przejrzeć ubrania, które chciał sfotografować w głównym artykule. I znów Veronica dodała swoją notatkę z poradą: „Nie wkurzaj go". Szorstkie, ale sprawiedliwe. W środę miałam fotografować pokaz mody oraz lokalizacje marketingowe TBC. Czwartek pozostawał na zrobienie portretu Bertiego, natomiast piątek mieliśmy nie zaplanowany „tak na wszelki wypadek", zanim wszyscy odlecimy do domu w sobotę wieczorem. Agentka Veronica dodała jeszcze kilka dopisków czcionką w rozmiarze 32 — w większości były to oświadczenia motywacyjne w stylu: „Spieprz to, a zabiję cię" czy „Nawet szympans z aparatem w telefonie potrafiłby to zrobić". Może szympans z aparatem w telefonie mógłby to zrobić, pomyślałam, ale szympansy wysyłano też w kosmos i potrafiły liczyć karty, jeśli je tego nauczono. Osobiście nie potrafiłam zrobić żadnej z tych rzeczy. Cholera, cholera, jasna cholera. Po wydrukowaniu planu zajęć i przyczepieniu go do lustra nad biurkiem przezroczystą

taśmą klejącą, którą znalazłam w szufladzie z artykułami biurowymi, szybko wpisałam w Google nazwisko mojego gospodarza. W zaledwie dwie minuty i trzy kliknięcia dowiedziałam się, że Bertie Bennett, po pierwsze, był psychiczny, a po drugie, posiadał super fajny dom towarowy Bennett’s w Nowym Jorku. Tę drugą informację łatwo było znaleźć. Bennett’s miał obszerną stronę internetową, polecaną przez niemal każdą stronę dotyczącą mody. Pomyślałam, że gdybym kiedykolwiek znalazła się w Nowym Jorku, zamiast tylko oglądać Przyjaciół i Seks w wielkim mieście, to wiedziałabym o tym. Natomiast pierwszy fakt łatwo było stwierdzić na podstawie zdjęć, które znalazłam, a mianowicie Bertiego ubranego w śmieszne kostiumy i robiącego śmieszne rzeczy. Zdjęć było więcej, niż się spodziewałam, ale te, które znalazłam, były wspaniałe. W latach siedemdziesiątych za każdym razem, gdy wychodził z domu, ubierał się jak aranżer programu cyrkowego, co zostało całkiem dobrze udokumentowane. Miałam nadzieję, że nadal nosił cylinder, bo wyglądał w nim bardzo elegancko. Okres pięciu miesięcy, kiedy chodził przebrany za astronautę w latach sześćdziesiątych, prawie w ogóle nie był udokumentowany, co zakrawało na wstyd. Jak na tak ważną postać w świecie mody Bertie naprawdę zdołał utrzymać niski profil: z drugiej połowy lat siedemdziesiątych nie było o nim praktycznie żadnych informacji. Faktycznie, czasy się zmieniły. Gdyby teraz zaczynał swoją karierę, miałby reality show i tytuł „projektanta z Debenhams". Wszystkie fotki, które znalazłam, przedstawiały młodego, ekscytującego mężczyznę z upodobaniem do trochę ekstrawaganckich szat i programu Barbry Streisand. Bardzo zadbany, zdecydowanie, jak powiedziałaby moja mama, „elegancki". Prawdopodobnie, jak nazwałaby go moja opiekunka, „zdeklarowany kawaler". Nie mogłam zrozumieć, dlaczego na północy kobiety po pięćdziesiątce nie mogły nazwać go po prostu „gejem". Ale nie było nic na jego temat, odkąd zaczął siwieć. Znalazłam jego nazwisko w kilku rubrykach towarzyskich, głównie plotkujących o wydarzeniach w świecie mody, ale nie zaskoczyło mnie to — w końcu modni ludzie trzymają się razem, prawda? To dlatego żadnego z nich nie znałam. Gryząc końcówkę długopisu, zastanawiałam się, co skłoniło go do ponownego pozowania fotografowi. Może reklamował kosmetyki Just For Men i chciał się pokazać. A ja byłam fotografem -szczęściarzem. To ci dopiero. Po siedmiokrotnym przeczytaniu instrukcji otworzyłam Facebooka, kliknęłam na stronę Charliego i poczułam, że mój dobry nastrój pęka jak bańka mydlana. Nie napisał nic od wielu dni — rzadko to robił — i dlatego jego stronę w większości wypełniały zdjęcia zamieszczone przez jego przyjaciół. Kliknęłam na ikonę „fotki moje i Charliego" i zatkało mnie szybciej, niż zdążyłam powiedzieć „emocjonalny popapraniec". Miałam wrażenie, jakbym patrzyła na każde z tych zdjęć świeżym okiem, lecz żadne nie poprawiło mi samopoczucia. Niemal na każdym zdjęciu pochylałam się do niego albo patrzyłam mu w twarz dużymi, błyszczącymi oczyma. Niemal na każdym zdjęciu Charlie patrzył na kogoś innego albo na aparat ze szczęśliwą, podchmieloną ambiwalencją. Pamiętałam każdą ostatnią chwilę każdej ostatniej minuty, które spędziliśmy razem. Pamiętałam wyjście do kina, żeby zobaczyć jeden z filmów o Bournie, i że przez te prawie dwie godziny ledwie mogłam oddychać, ponieważ na dworze było tak gorąco, że oboje mieliśmy na sobie krótkie spodnie i ilekroć nasze nogi zetknęły się, dotyk jego nagiej skóry zapierał mi dech. Pamiętałam czasy, kiedy przechodząc obok mojego biurka, bez słowa rzucał mi paczkę skittlesów, bo wiedział, że lubię je najbardziej. Przypomniałam sobie, jak poszłam zobaczyć się z nim, kiedy umarł jego dziadek, a on otworzył mi z zaczerwienionymi oczami i rozszlochał się. Nie powiedzieliśmy ani słowa, po prostu usiedliśmy na kanapie, oglądając jeden epizod z Top Gear po drugim, aż usnęliśmy. Obudziłam się w środku nocy w jego łóżku i znalazłam go śpiącego na kanapie w otoczeniu rodzinnych fotografii. Tak naprawdę Charlie nigdy nie rozmawiał o swojej rodzinie i widok jego bólu łamał mi serce, ale tylko przykryłam go kocem

i wróciłam do łóżka. Kiedy wstałam następnego ranka, był poważny jak zwykle. Fotografie zniknęły, a zaczerwienienie oczu składał na karb kataru siennego. Wciąż było bardzo wcześnie, zaledwie dziesiąta rano, ale mój pracujący na zwolnionych obrotach mózg nie był w stanie przetworzyć tego, co się działo. Zamknęłam laptopa i wśliznęłam się pod biały, miękki koc, podciągając go pod brodę. Albo nigdy w życiu nie byłam tak zmęczona, albo to łóżko było zrobione z chmur. Zasnęłam szybko, zanim zdążyłam odwrócić się i sprawdzić telefon.

Rozdział 7 To jest mało znany fakt, ale kiedy zmęczenie długą podróżą samolotem połączy się ze strachem, przez który żołądek podchodzi ci do gardła, to bardzo możliwe, że prześpisz cały dzień. Kiedy wreszcie się obudziłam, słońce zaczynało już zachodzić za horyzontem. Niebo było bladoniebieskie, pomalowane szerokimi smugami zwiewnego różu i pomarańczy. Był to świat daleki od szarego, przychmurzonego zachodu słońca, który oglądałam nad wiejskim stawem z kaczkami zaledwie dwa dni wcześniej. Była już prawie siódma, co dawało mi tylko niecałą godzinę na pozbieranie się na obiad z panem Bennettem. Mój pierwszy test prawdy. Za każdym razem, gdy zamykałam oczy, i za każdym razem, gdy je otwierałam, wydawało się to coraz mniej i mniej do przyjęcia. Najbardziej szaloną rzeczą, jaką kiedykolwiek zrobiłam, było zadzwonienie do pracy i zawiadomienie o chorobie w 2004 roku, ponieważ Amy miała bilety na koncert Justina Timberlake’a i bałam się, że jeśli z nią nie pójdę, to skończy w więzieniu albo przynajmniej z zakazem zbliżania się. Poza tym to był Justin. — Muszę tylko pamiętać, że mam na imię Vanessa — powiedziałam do lekko zatroskanej twarzy, której odbicie widziałam w lustrze toaletki. — To jedyna rzecz, którą muszę zapamiętać. Reszta będzie łatwa. Ha. Łatwa. Dokładnie za pięć minut ósma ruszyłam oświetloną pochodniami ścieżką do głównego domu i skierowałam się ku werandzie, starając się uspokoić oddech i odtwarzając w myślach podstawowe informacje. To tylko spotkanie jak każde inne — sprzedawałam kampanię tak, jak robiłam to każdego dnia. Oprócz dnia, w którym ja byłam kampanią, a pan Bennett klientem. Na ile mogło to okazać się trudne? Splotłam włosy w ciasny warkocz kłos, gdyż nie miałam wystarczająco dużo czasu, żeby dokładnie je wysuszyć, i istniało realne niebezpieczeństwo, że zmienią się w niepożądane afro, gdy tylko wyjdę na zewnątrz. Wybrałam prostą żółtą sukienkę zapinaną na zamek błyskawiczny, jedną z zaledwie dwóch kolorowych sztuk ubrania, które zapakowałam, i pasujące do niej skórzane japonki z mojej nowej pożyczonej garderoby. Nie miałam pojęcia, na ile ekstrawagancki będzie ten obiad, ale miałam przeczucie, że wkładanie jeansów byłoby nie na miejscu, a nie zamierzałam narażać się na więcej pytań niż to konieczne. Prosty strój, proste uczesanie, tak elegancka i klasyczna, jak to możliwe, będąc beznadziejną kobyłą z pędzlem do makijażu. Zamierzałam tylko pokazać się, zjeść obiad, być uprzejma i zadać wiele pytań bez ściągania na siebie uwagi. Jedną z rzeczy, których nauczyłam się, pracując w reklamie przez te wszystkie lata, było to, że ludzie lubią mówić o sobie. Dopóki wydajesz właściwe dźwięki i podtrzymujesz konwersację, nikt nie zauważy, że akurat nic nie mówiłeś. Między milionem pytań, które przygotowałam, i faktem, że zamierzałam jeść, aż pęknę i, co najważniejsze, unikać alkoholu, nie przewidywałam większych problemów przy obiedzie. Co oczywiście było moim pierwszym błędem. Kekipi i jego wielkie oczy łani czekali na mnie z kieliszkiem szampana u szczytu schodów prowadzących na werandę. — Panno Kittler. — Podał mi kieliszek. Wzięłam go. Nienawidziłam być nieuprzejma. — Wygląda pani zachwycająco. — Vanessa — poprawiłam go, w duchu dumna z siebie, że pamiętałam swoje nowe imię. — Proszę, po prostu Vanessa. Za plecami mojego gospodarza ujrzałam stół nakryty dla kogoś bardziej eleganckiego niż

ja, ale nie zamierzałam się poddać. Wiedziałam, który widelec był do czego. Tak zasadniczo. — Pan Bennett prosił, żebym przekazał jego przeprosiny. Nie będzie w stanie uczestniczyć w obiedzie dzisiejszego wieczoru, ale prosi, żebyś ty została i zjadła. Wkrótce podamy pierwsze danie. Sącząc szampana, skinęłam głową i podążyłam za nim do stołu, z mieszaniną ulgi i niepokoju. Takie samo uczucie towarzyszy ci, gdy przygotowujesz duże spotkanie, a potem dzwonisz do szefa, powiadamiając o chorobie, bo tak naprawdę nie chcesz być zmuszona do przechodzenia przez to, a jednocześnie jesteś tak przejęta, że nic nie możesz poradzić, iż czujesz się trochę rozczarowana. Jednak trudno było zbytnio denerwować się z kieliszkiem szampana w dłoni i delikatną hawajską bryzą owiewającą gołe nogi. Nawet najlepszy scenariusz poniedziałkowego powrotu do Anglii kończyłby się na pięćdziesiąt procent u Wagamamy z Amy. Charlie zawsze ma treningi piłki nożnej w poniedziałki. Nie, żebym myślała o Charliem. Wcale nie. — Pan Miller jest już w środku — powiedział Kekipi, dolewając mi szampana. Tym razem nie sączyłam go. — Obiad zostanie podany za kilka minut. — Pan Miller? — Dżentelmen, który przeprowadza wywiad z panem Bennettem — wyjaśnił z uśmiechem. — Zaraz wyjdzie. Nie przyszło mi do głowy, że wywiad będzie miał miejsce w tym samym czasie, co zdjęcia. Tego jeszcze mi brakowało. Irytującego dziennikarza mody, narzekającego i marudzącego i osądzającego kreacje, które nawet nie były moje. Zajęłam swoje miejsce przy stole i czekałam cierpliwie, co nigdy nie było moją mocną stroną. Podczas gdy mijały męczące minuty, wykorzystałam okazję, by obejrzeć pałac Bertiego Bennetta. Weranda, na której miał być podawany obiad, była częścią większego tarasu, ciągnącego się dookoła domu. Na lewo, kilka kamiennych stopni wyżej, znajdował się olbrzymi basen z sąsiadującym z nim jacuzzi, z którego rozciągał się widok na prywatną zatokę. Bolały mnie mięśnie i umierałam z pragnienia zanurzenia się w ciepłej wodzie, nawet jeśli miałoby to wyglądać niegrzecznie, biorąc pod uwagę, że ocean był tuż przed nami. Na prawo znajdował się inny taras, zastawiony miękkimi fotelami, leżakami i parasolami. Musnęłam dłonią gładkie drewno krzesła z prostym oparciem i próbowałam nie myśleć o tym, jak cudownie byłoby położyć się na jednym z tych foteli, z bardzo dużym koktajlem i może małym masażem ramion. Siedziałam sama jak palec przy tym pięknym stole z kieliszkiem szampana, czekając, aż ktoś poda mi obiad, podczas gdy mogłam rozkoszować się jacuzzi. Życie było tutaj brutalne, ale byłam całkiem pewna, że mogłabym przywyknąć do trudnych decyzji. Pomimo wszelkich starań, żeby tego uniknąć, uchwyciłam swoje odbicie w olbrzymim oknie za stołem. Włosy były w porządku, sukienka trochę za jasna, ale światła były przyćmione, a słońce prawie już zaszło. Każdy lepiej wyglądał w promieniach zachodzącego słońca. Widzicie, jak wiele wiem na temat światła? Zdecydowanie byłam fotografem naturalnym. Wtedy rozsunęły się drzwi i na taras wyszedł mężczyzna. — Vanessa Kittler. Och, oczywiście. To był mężczyzna z plaży. Z gracją okrążył stół, ubrany w idealnie dopasowane jeansy i białą koszulę, która podkreślała jego obrzydliwie piękną opaleniznę. Miał angielski akcent z transatlantyckim zaśpiewem, ale z pewnością niewiele czasu spędzał w Wielkiej Brytanii w ciągu ostatnich kilku miesięcy, chyba że ten złocisty odcień był zasługą solarium. I taką właśnie miałam nadzieję, ponieważ świadczyłoby to, że był kompletnym palantem i że odwróciłoby to moją uwagę od

faktu, że był bardzo przystojny. — Cześć. — Odchrząknęłam, wstałam, wyciągnęłam rękę i dołożyłam starań, by niczego nie przewrócić. — Miło cię poznać. — Och, spotkaliśmy się dziś rano na plaży. Nie pamiętasz? — Usiadł naprzeciwko mnie, ignorując moją wyciągniętą rękę. Phi, gbur. Wolałabym mieć prezentację do pokazania. Byłam biegła w PowerPoint. Bez tego mogłam polegać tylko na swoich ustach, a moje usta wygadywały głupoty. — Ubrałaś się do obiadu. Jak wspaniałomyślnie. — Nie wiedziałam, na ile będzie formalny. — Zająknęłam się lekko i poczułam, że każdy milimetr mojej skóry płonie. Miałam ochotę spoliczkować samą siebie. A potem jego. A potem znów siebie. — Koszulka i majtki wyglądały trochę nieformalnie. — Niegustownie. — Sięgnął przez stół i wyjął ze srebrnego kubełka oszronioną butelkę białego wina, po czym napełnił swój kieliszek. Nawet nie zaproponował, że doleje do mojego. — Jestem Nick. — Miło cię poznać. — Nie mogłam oderwać od niego spojrzenia. Krew pulsowała mi w żyłach i to nie był mój naturalny stan. Byłam bardzo zmieszana. — Po raz drugi. Przechylił lekko głowę. — Rzeczywiście. Vanessa. — Tak? — Czekałam na jego dalsze słowa, ale żadne nie padły. Po niemal minucie ciszy dotarło do mnie, że Nick nie zwracał się do mnie z pytaniem. Po prostu drażnił się ze mną. Zamiast wypełnić powietrze uprzejmą i niezobowiązującą pogawędką jak normalni ludzie, siedział tylko, trzymając kieliszek wina blisko ust, z lekkim uśmiechem. Odsunęłam kieliszek szampana jak najdalej od siebie, by nie wypić go duszkiem do dna tylko po to, żeby zrobić cokolwiek. Cisza działała mi na nerwy. Atrakcyjni mężczyźni działali mi na nerwy. Nieoczekiwane sytuacje działały mi na nerwy. Byłam wkurzona. — Więc, od jak dawna tu jesteś? — zapytałam, patrząc obok mojego towarzysza, w głąb domu. To było miasto duchów. Przez moment chłodny blask rozświetlił jedno z okien na najwyższym piętrze, ale zgasł niemal równie szybko, jak się pojawił. — Przyjechałeś dzisiaj? Nick nie odpowiedział. Zamiast tego uśmiechnął się szerzej i upił łyk wina. Fakt, że przerwałam ciszę, oznaczał, że on wygrał — miał to wypisane na twarzy. Zacisnęłam usta w wąską linię i powstrzymałam się od ponownych prób podjęcia rozmowy. Nie powiedziałam już ani słowa. Tylko siedziałam i patrzyłam na jego, wyrażający samozadowolenie, szeroki uśmiech. I w jego zmrużone, jasnoniebieskie, prawie szare oczy. I na idealnie równo opalone przedramiona, odsłonięte dzięki podwiniętym rękawom koszuli. Mój wzrok przykuwały właśnie te przedramiona i zmrużone oczy. Kojarzył mi się trochę z Danielem Craigiem jako Jamesem Bondem, ale z mniej uderzającymi walorami fizycznymi i nieznacznie bujniejszymi włosami. Nie było sensu udawać, że jest inaczej — był przystojny. Ale nie w moim typie. Mój typ, ostatecznie, był bardzo specyficzny. — A więc też zatrzymałeś się w jednej z chat? Słowa wymknęły mi się z ust, zanim zdałam sobie z tego sprawę. Te moje zdradzieckie usta. — Nie mogę uwierzyć, że nie spotkaliśmy się wcześniej. — Mówił powoli, spokojnym głosem i od razu wiedziałam, dlaczego był takim dobrym dziennikarzem. Słuchając jego niskiego i lekko ochrypłego, lecz zdecydowanie pewnego siebie głosu, nie wyobrażałam sobie, by ktokolwiek był w stanie mu się oprzeć. — Znam twoją reputację. — Jako fotografa? — zapytałam. — Pewnie — odpowiedział, nie mogąc powstrzymać się od śmiechu. — Znam twoją reputację jako fotografa.

Świetnie. Uciekłam od mojej gównianej sytuacji w Londynie i wylądowałam w tropikalnym raju z gorącym, nieuprzejmym mężczyzną, który uważał mnie za puszczalską. A skoro uważałam się za feministkę, to tak naprawdę nie mogłam go za to winić. Vanessa była, prawdę mówiąc, trochę puszczalska. Milczenie wydawało się najlepszą obroną, więc sięgnęłam po swojego szampana, starając się sączyć go powoli, i modliłam się, żeby szybko podano obiad. Byłam głodna. — Myślisz, że podołasz temu zadaniu? — Nick rozparł się na krześle z założonymi rękami. — Poważnie? — A ty uważasz, że podołasz temu zadaniu? — Odbiłam pytanie klasyczną techniką holdingową. — Poważnie? — Tak — odpowiedział, nie tracąc pewności siebie. — Jestem najlepszy w tym, co robię. Dlatego tutaj jestem. A ty? — Gdybym nie była, nie byłoby mnie tutaj — odpowiedziałam z taką pewnością siebie, na jaką było mnie stać. — Nieprawdaż? — Jesteś tutaj, ponieważ Dan Fraser, Oliver Voss, Erica Ishugruo i co najmniej pięciu innych fotografów, o ile wiem, było już zajętych, a to był jedyny tydzień w ciągu kolejnych sześciu miesięcy, który pan Bennett mógł nam poświęcić. — Nick nie skrzywił się, nie zamilkł, nie odwrócił wzroku. — Jesteś tutaj, ponieważ twoja agentka ma w kieszeni wydawcę „Gloss". Jesteś tutaj, ponieważ nikt inny nie mógł. — Jasne. Świetnie. Tylko na to było mnie stać. — I odbijanie moich własnych pytań nie zadziała — oznajmił, podwijając wyżej rękawy koszuli. — Jestem dziennikarzem. Zadaję pytania zawodowo. — Jasne. Świetnie. Zacisnęłam usta w mało atrakcyjną cienką linię i odwzajemniłam spojrzenie mężczyzny po drugiej stronie stołu. Zaczynał naprawdę, ale to naprawdę mnie wkurzać. — Byłoby łatwiej, gdybym sam zrobił te zdjęcia. — Nick tak zniżył głos, że nie byłam pewna, czy w ogóle miałam to usłyszeć, czy nie. — Jesteś zarówno fotografem, jak i pismakiem? — zapytałam z wymuszoną bystrością. Uniósł brew i spojrzał na mnie z góry. — Nie. Oddychając z wysiłkiem, potarłam kciuk wzdłuż paznokcia, wyczuwając poszarpane krawędzie tam, gdzie obgryzałam go w samolocie. Nie pomogło. Modliłam się, żeby Kekipi przyniósł mi jedzenie, żebym zapchała sobie nim buzię, zanim moja pięść dosięgnie twarzy Nicka. Jego spojrzenie pozostało niewzruszone, a ja byłam kompletnie wytrącona z równowagi. Głównie dlatego, że mój towarzysz wyglądał, jakby naprawdę dobrze się bawił. Im bardziej mógł mi wszystko utrudnić, tym większą sprawiało mu to przyjemność. Chwyciłam bułkę ze stojącego przede mną koszyka i oderwałam kawałek, odwracając się w stronę horyzontu i ignorując fakt, że patrząc na niego, nie mogłam usiedzieć spokojnie. Głupia wagina — nie mogła mną rządzić. — Opowiedz mi o sobie, Vanesso. Oczywiście czekał, aż wpakuję sobie garść bułki do ust, zanim zadał mi najbardziej denerwujące pytanie na świecie. Przeżułam, zakrztusiłam się i przełknęłam, zasłaniając usta dłonią. — Niewiele mam do opowiedzenia — powiedziałam. To nie było kłamstwo, jako takie. W porównaniu z ludźmi, z którymi musiał przeprowadzać wywiady, z pewnością nawet nowo upieczona nałogowa kłamczucha, jak ja, nie będzie szczególnie interesująca. — Ulubiona książka?

— Hmm. Nie wiem. — Ulubione nagranie. — Lubię różne gatunki muzyki. — Ulubione dzieło sztuki? — Czy większość ludzi ma ulubione dzieło sztuki? — Ulubiony film? — Top Gun — odpowiedziałam w jednej chwili. — To ulubiony film twojego chłopaka — odpowiedział równie szybko. — Jaki jest twój ulubiony film? Odpowiedziałam mu kamiennym spojrzeniem. Moja kolej, żeby nie grać uczciwie. — Och. — Ponownie upił łyk wina. — Świeżo po zerwaniu, co? Absolutnie nie miałam pomysłu, jak odpowiedzieć, więc wepchnęłam do ust kolejny kawałek bułki i przeżuwałam powoli. Moje wymuszone milczenie najwyraźniej nie działało na Nicka tak jak jego na mnie. W rzeczywistości wydawało się, że przynosi wręcz odwrotny skutek. Uśmiechał się do mnie szeroko. — Obiad podano. — Kekipi wyszedł z głównego domu, a za nim mała armia kelnerów wnoszących platery radości. Widok i zapach jedzenia odwrócił moją uwagę od niedorzecznych pytań Nicka i próbowałam zdecydować, co zjem najpierw, a jednocześnie zastanawiałam się, czy Bertie Bennett zawsze ma małą armię kelnerów na każde zawołanie. Doszłam do wniosku, że tak. — Czy podać coś jeszcze? — Niczego więcej nam nie potrzeba, dziękuję, Kekipi. — Nick odpowiedział za nas oboje, zanim zdążyłam się odezwać. Kolejna rzecz do wpisania na Listę powodów, żeby uderzyć Nicka pięścią w twarz. — To wygląda zjawiskowo. — Mahalo, panie Miller — odpowiedział Kekipi ze swoim profesjonalnym uśmiechem. — Będziemy w środku. Proszę zadzwonić, jeśli będzie pan czegoś potrzebował. Nick nie zaproponował, żeby Kekipi mówił mu po imieniu. Kretyn. — Czekaj, to jest dzwonek? — Nie mogłam uwierzyć, gdy Nick uniósł mały złoty dzwoneczek. — Ja cię pieprzę — westchnęłam. — Może po obiedzie — odpowiedział, ostrożnie odkładając dzwoneczek na stół daleko poza moim zasięgiem, a ja zakrztusiłam się absolutnie niczym. Zarumieniłam się i ukradkiem uszczypnęłam pod stołem, żeby sprawdzić, czy to się dzieje naprawdę. Co za kompletny kretyn. Tak długo, jak mogłam to znieść, jedliśmy w milczeniu. Nałożyłam sobie na talerz kopce wieprzowiny, drobiu i ryby, co dla pozorów próbowałam zrównoważyć porządną porcją surówki, której nie zamierzałam jeść. Po drugiej porcji hawajskiej świni kalua nie wytrzymałam. — Spotkałeś wcześniej pana Bennetta? — Starałam się zachować lekki, nieformalny ton i nie zdradzić faktu, że obmyślenie bezpiecznego pytania zajęło mi niemal tyle samo czasu, co próba nieupuszczenia kęsa wieprzowiny na sukienkę. Miałam nadzieję, że lepiej poszło mi z pytaniem niż z doniesieniem jedzenia bezpiecznie do ust. — Nie. — Na szczęście Nick postanowił odgrywać miłego i odpowiedzieć. — Nie udziela wywiadów. To wielka okazja. — Z wieloma ludźmi ze świata mody przeprowadzałeś wywiady? — Drążyłam temat, będąc na fali. I zajadałam bułkę. — Z niewieloma. — Potrząsnął głową, wyglądając, jakby zjadł coś niedobrego, choć wiedziałam, że to nieprawda. — Rozmawiam z ludźmi o konkretnych historiach. Bardzo niewielu ludzi ze świata mody może poszczycić się interesującymi historiami. — Z pewnością każdy ma jakąś historię? — zapytałam. — Jak to mówią, każdy jest

otwartą księgą. Potrząsnął głową i potarł grzbiet nosa, zanim odpowiedział. — Nie każdy jest otwartą księgą. Niektórzy ludzie nie są nawet karteczkami samoprzylepnymi. — Po prostu tak się mówi — pociągnęłam nosem, wycierając palce w grubą serwetkę i czując wyrzuty sumienia z powodu tłustych plam, które na niej zostały. — Naprawdę nie uważasz, że to prawda? — A ty tak uważasz? — odpowiedział Nick pytaniem. — Weźmy ciebie, na przykład. Nie masz ulubionej książki, ulubionego nagrania, ulubionego filmu. Jaką historię napisałabyś? — Poza wszystkim, co już wiesz, może jestem fantastyczną pisarką — powiedziałam, znów zaczynając się trochę złościć. Wzmocniona zdecydowanym nadmiarem jedzenia klepnęłam w stół. Zabolało. — Skąd wiesz, że nie piszę niesamowitej dystopijnej powieści, w której reanimowany Henryk VIII zakochuje się w wiewiórce? — Cóż, spójrz na siebie i swoją kompletnie niewinną wyobraźnię. — Pośmiał się trochę i po raz pierwszy jego głos nie brzmiał protekcjonalnie, nawet jeśli wypowiadane słowa takie właśnie były. — Powinienem częściej cię złościć, bo wtedy wyskakujesz z takimi perełkami. I powinnaś napisać tę książkę. Przeczytałbym ją. — Nieważne. — Byłam zirytowana. Pogrywał, a ja nienawidziłam gierek. To była jedna z wielu wspaniałych cech Charliego. Był równie przystojny jak ten sapiący idiota, jeśli nie bardziej, ale nie zwodził ludzi. Nigdy nie stosował sztuczek wobec dziewczyny, nigdy nie mówił nic tylko po to, by sprowokować reakcję. Nie, żebym myślała o Charliem. — Naprawdę nie zamierzasz opowiedzieć mi o zerwaniu? — zapytał Nick, popychając miskę z warzywami w moją stronę. — Było aż tak źle? Powinnaś tego spróbować. Bardzo dobre. — Nie chcę o tym rozmawiać — odpowiedziałam, nakładając sobie trochę marchewek na talerz i wmawiając sobie, że wciąż są zdrowe, nawet jeśli ociekają masłem. — Nie ma o czym mówić. — A więc było zerwanie. — Poruszył brwiami w górę i w dół, a ja wbiłam wzrok w swój talerz. Przebiegły drań. — Umówmy się. Raz ja zadam pytanie tobie, raz ty mi. Brzmi uczciwie? — Nie całkiem. Ty jesteś profesjonalnym zadawaczem pytań — odpowiedziałam cierpko — a ja fotografem. — W każdym razie żaden z ciebie językoznawca — przyznał. — Profesjonalny zadawacz pytań? Językoznawca we mnie skrzywił się. Wystarczył tydzień bez pracy, a mój zasób słownictwa zubożał zatrważająco. — Pytanie: Gdzie mieszkasz? — zapytałam, zanim straciłam panowanie nad sobą. — Mam mieszkanie w Londynie i apartament w Nowym Jorku, ale nie powiedziałbym, że mieszkam gdziekolwiek — odpowiedział Nick. — Lubię dziewczyny z apetytem. Moje pytanie: Co cenisz sobie najbardziej? — Och, ja, hm… — Byłam zakłopotana. I próbowałam dojść, czy właśnie nazwał mnie grubą. — Nie masz wymyślać, tylko po prostu odpowiedzieć — powiedział, bębniąc palcami. — Dalej, Vanessa. — Moich przyjaciół. — Pokiwałam głową. — Moich najlepszych przyjaciół. Najlepszą przyjaciółkę. Amy. Moja kolej: Ile masz lat? — Trzydzieści sześć — powiedział. — Wiem, że znakomicie wyglądam. Pytanie drugie: Jakie jest twoje największe osiągnięcie? — Ja…

— Żadnego wahania. — Zdobycie pierwszej pracy, zanim ukończyłam studia. — Zamachałam rękami w powietrzu, próbując przystopować. — Zanim zostałam fotografem. Fotografem na pełnym etacie. Znowu ja: Masz dziewczynę? — Nie. — Dlaczego nie? — Bo nie — odpowiedział Nick. — A teraz dwa pytania dla mnie. Nie byłam w tej grze tak dobra jak on. Przez ponad dziesięć kolejnych minut odpowiedziałam na wszystkie jego abstrakcyjne, nonsensowne pytania. Powiedziałam mu, jakim kolorem się czuję, że nigdy nie wrócę tam, gdzie dorastałam, że wolę urodziny od świąt Bożego Narodzenia, miasto od wsi, a wieś od plaży i że nigdy o nikim nie plotkowałam. Natomiast wszystko, czego dowiedziałam się o Nicku, to, że urodził się w Londynie, mieszka w Nowym Jorku, Paryżu i Argentynie, że nie ma prawa jazdy, jest raczej nocną sową niż rannym ptaszkiem, a jego ulubiony kolor to niebieski. Miał rację — nie byłam zawodową zadawaczką pytań. — To właśnie robisz w trakcie trudnych wywiadów? — zapytałam poza kolejnością. Oparłam się na krześle i żałośnie dziecinnie bawiłam się sztućcami, gdy Kekipi wraz z ekipą przyszli posprzątać ze stołu. Zostało tyle jedzenia, że było to marnotrawstwo. Chciałam zapakować to wszystko i wysłać biednej, bezrobotnej Amy. Przetrzebiłaby te resztki w kilka sekund. — Ja pytam ciebie, a ty mnie? — To właśnie robię, kiedy muszę przeprowadzać wywiady z dziećmi — odpowiedział. — Trudnymi dziećmi. — Dobre — skinęłam głową. A już zaczynałam żywić do niego cieplejsze uczucia. — Wiele takich było, co? — Nie. — Cóż. — Pokręciłam głową. — Nie bardzo rozumiem, jakie informacje interesujące kogokolwiek innego, mógłbyś uzyskać, pytając mnie, czy uważam się za osobę lojalną. Kto odpowiedziałby przecząco na takie pytanie? — W tym tkwi sedno sprawy. — Nick odchylił się do tyłu na krześle tak, że jego sylwetka niemal zniknęła w cieniu poza zasięgiem światła świecy. — Znacznie więcej dowiedziałem się o tobie na podstawie pytań, które mi zadawałaś, niż ty dowiedziałaś się o mnie z moich odpowiedzi. — Czyżby? — OK, oto czego się dowiedziałem. — Upił spory łyk wina i odchrząknął. — Dorastałaś w małym miasteczku, ale desperacko chciałaś się stamtąd wyrwać. Wiem, że nie jesteś zbyt blisko z rodziną, ponieważ przyjaciół cenisz sobie znacznie bardziej niż krewnych. Jesteś sama, o czym wiedziałbym, nawet gdybyś wcześniej nie wspomniała o zerwaniu, ponieważ zbyt szybko powiedziałaś mi, jaka jesteś dumna ze swoich zawodowych osiągnięć. Gdybyś była beznadziejnie zakochana, ta informacja pojawiłaby się w twoich odpowiedziach, czy chciałabyś tego, czy nie. Poza tym jedyną przyjaciółką, o której wspomniałaś, jest Amy, która jest jak z Seksu w wielkim mieście, a to powiedziało mi również, że nie jesteś w nikim zakochana. Albo przynajmniej starasz się nie być. Poza tym wywnioskowałem, że nie jesteś szczęśliwa, będąc sama, ponieważ większość twoich pytań dotyczyła mojego życia uczuciowego, a kiedy wypytywałaś mnie o moją pracę i podróże, przyjąłem, że nawet jeśli praca jest głównym źródłem twojego poczucia wartości, to niewiele podróżowałaś, nawet jeśli tego chciałaś. Dość dziwne w przypadku fotografa. Niepokój to zbyt słabe określenie tego, co poczułam. — I to wszystko? — Potrzebowałam więcej wina i to natychmiast.

— Prawdopodobnie jesteś w opałach i martwisz się swoim wiekiem, skoro zapytałaś o mój — wzruszył ramionami. — Twoje pytania były trochę banalne i przygnębiająco dosłowne, ale w jakiś sposób twórczo przyziemne, biorąc pod uwagę ulubiony kolor i wszystko inne, więc określiłbym cię jako osobę, która lubi rozwiązywać problemy, ale w twórczy sposób. A to, jak sądzę, nabiera sensu w odniesieniu do fotografa. Albo do dyrektora kreatywnego w firmie reklamowej, pomyślałam sobie. Całkiem możliwe, że był najlepszym zadawaczem pytań, z jakim się zetknęłam. — Uspokoiłaś się trochę — zauważył Nick, gdy Kekipi ponownie pojawił się ze swym orszakiem i kilkoma deserami. Dzięki Bogu, że ta sukienka była taka luźna. Jak tak dalej pójdzie, to do Anglii wrócę w rozmiarze krowy. A nawet dwóch. — Mam rację? — W pewnym sensie — przyznałam. — Ale to nieprawda, że niczego nie dowiedziałam się o tobie. — No to dalej — powiedział, gdy jeden z kelnerów napełnił filiżanki kawą. Miałam nadzieję, że była bezkofeinowa. — Zaszokuj mnie swoją wnikliwością. — Przede wszystkim zauważyłam, że jesteś po prostu nijaki. — Dolałam śmietanki do kawy i starałam się nie patrzeć na Nicka, kiedy do niego mówiłam. Za bardzo mnie to rozpraszało. — Ulubiony kolor, prawo jazdy, pytania na tak i nie, wszystko to bardzo proste, ale cała reszta… Sądzę, że nie lubisz, gdy ludzie wiedzą o tobie zbyt wiele. — Interesująca teoria — stwierdził. — Mów dalej. Więc mówiłam. — Nie wiem. To znaczy, nie jestem dziennikarką, oczywiście, ale po prostu to wszystko — szybkie powroty, gołe stopy, czarna kawa. Trzydziestosześcioletni kawaler, niezwiązany z miastem, bez miejsca, które mógłby nazwać domem. Może do niczego nie potrafisz się przywiązać? — Nie sądzę, żebyś zmieniła coś, sugerując kawalerowi po trzydziestce, że powinien mieć jakieś zobowiązania — powiedział Nick z wymuszonym znudzeniem. Spojrzałam znad filiżanki kawy. Mógł nadać głosowi zblazowane brzmienie, ale wyglądał na naprawdę zaniepokojonego. Zdumiewające. — Chyba zdajesz sobie sprawę, że zobowiązania zostały wymyślone przez kobiety? Żaden mężczyzna nie ma zobowiązań. Kiedy kobieta mówi coś takiego, to tak naprawdę ma na myśli: „On nie chce związać się ze mną". To trochę przygnębiające. — O rany — odpowiedziałam, pochylając się w stronę świecy, żeby lepiej go widzieć. — Jesteś zły na wszystkie kobiety, czy jest jedna, która rzeczywiście cię wkurzyła? — To byłoby oryginalne, prawda? — Wycofał się w cień tak, że nie mogłam widzieć jego twarzy. — Zraniony, zniszczony i ze złamanym sercem, spędzałem dni na spisywaniu historii innych ludzi, więc nigdy nie musiałem myśleć o własnej. Wciąż próbowałem uciec od własnych uczuć, aż pewnego dnia spotkałem kobietę, która odmieniła wszystko? — Nigdy nie powiedziałam, że ze złamanym sercem — zaprotestowałam szybko. — No cóż. — Nick stukał palcami w stół i uśmiechał się do obrusa. — No cóż, rzeczywiście, nie powiedziałaś. Przyjemna wieczorna bryza zaszumiała wśród palm. Skupiłam uwagę na światłach w głównym domu i odgarnęłam z oczu zbłąkany kosmyk włosów. Zastanawiałam się, ilu ludzi w nim mieszka. Przypuszczalnie nie mógł to być tylko Bertie Bennett, bo dom był zdecydowanie za duży dla jednej osoby. — Więc opowiedz mi więcej o Vanessie Kittler, niezwykłej fotografce. — Nick pierwszy przerwał milczenie. Mimo iż nie wiedziałam, co powiedzieć, uznałam to za zwycięstwo. — Nadal chcę usłyszeć twoją historię.

— Nie. — Wzięłam kawałek ananasa ze stojącego przede mną talerza i użyłam jako pysznego owocowego wskaźnika. — To nie ja jestem gawędziarzem, tylko ty. Może powinieneś zostać pisarzem. — Przezabawne — odpowiedział stanowczo. W ciągu ostatnich pięciu minut coś wytrąciło go z niefrasobliwego nastroju. Zamiast wyglądać na zauroczonego całą sytuacją, wydawał się wkurzony. Natomiast ja wciąż byłam zadowolona z siebie. — To musiało być okropne rozstanie — powiedziałam z oczami rozszerzonymi udawaną niewinnością. — Biedny, załamany mężczyzna. — Tak, myślę, że naoglądałaś się za dużo filmów. — Nick wypił duszkiem resztę swojej kawy i wyrwał mi z ręki kawałek ananasa. — Bo zapewne nie przeczytałaś zbyt wielu książek. — Przeczytałam — prychnęłam w odpowiedzi. Ukradł mój owoc! Tak, wiem, był tam cały talerz ananasa w kawałkach, ale nie o to chodzi. — Czytam cały czas. — Nie licząc Pięćdziesięciu twarzy Greya. — Nick odsunął swoje krzesło. — Tego rzeczywiście nie czytałam — oznajmiłam z triumfem. Nie musi wiedzieć, że nie miałam czasu i czytałam streszczenia na Wikipedii, a potem ściągnęłam tylko co pikantniejsze fragmenty. — Jak powiedziałem, żadna z ciebie czytelniczka. Z taką samą gracją, ale znacznie większym rozmysłem niż kiedy siadał, Nick wstał, obszedł stół i oparł ręce na podłokietnikach po obu stronach mnie, pochylając się blisko. Szarpnęłam się do tyłu, patrząc mu w oczy. Miały dziwny kolor. Pochylał się, aż jego usta znalazły się tuż przy moim uchu, a ja wciągnęłam gwałtownie powietrze wraz ze świeżym zapachem jego żelu pod prysznic i szamponu, lekko przytłumionego ciemniejszą, cieplejszą wonią, która sprawiła, że ścisnęło mnie w żołądku. — Dobranoc, Vanesso — szepnął, oderwał się od mojego fotela, zbiegł po schodach i dalej w stronę plaży. — Cóż. — Trochę oszołomiona i bardzo speszona wzięłam kolejny kawałek ananasa i odgryzłam spory kęs, czekając, aż moje serce wróci do normalnego rytmu. — To było doprawdy nieuprzejme. — Trochę — dobiegł głos z półmroku. To był Kekipi. — Myślę, że dotknęłaś czułej struny. Zaśmiałam się półprzytomnie, szczęśliwa, że mam sprzymierzeńca, i tylko lekko zakłopotana, że zostałam przyłapana na mówieniu do siebie. — Jak tam ananas? — zapytał, napełniając moją filiżankę kawą i sobie również nalewając, zanim usiadł na miejscu Nicka, kładąc nagie stopy na stół. Zastanawiałam się, czy zachowywał się w ten sposób wobec wszystkich gości pana Bennetta. Zastanawiałam się, czy pan Bennett miał w ogóle dużo gości. — Przepyszny — odpowiedziałam z pełnymi ustami. Kekipi mi świadkiem, że w życiu nie jadłam lepszego ananasa. Nigdy więcej nie tknę tych małych plastikowych puszek z M&S. — Naprawdę, doskonały. — Miło to słyszeć. — Kekipi upił łyk kawy i westchnął. Sprawiał wrażenie takiego zadowolonego i spokojnego, był przeciwieństwem mojego wcześniejszego towarzysza podczas obiadu. — Mówią, że nie poznasz smaku ananasa, dopóki nie zjesz go na Hawajach. — Więc muszę najeść się go do syta, dopóki tu jestem — odpowiedziałam. — Zadbamy o to, żeby twoja chata była dobrze zaopatrzona. — Kekipi mrugnął do mnie porozumiewawczo i skinął w dół wzgórza, gdzie w chacie, sąsiadującej z moją, rozbłysło światło. Nick był w domu. — Pan Miller był interesującym towarzyszem podczas obiadu? — Mam tylko nadzieję, że nie ugryzłam więcej, niż jestem w stanie przeżuć —

odpowiedziałam, skubiąc brzeg talerza. — Mam zabawne uczucie, że będę mieć z nim problemy. — A ja mam zabawne uczucie, że chciałbym mieć z nim problem — odpowiedział. — I to zabawne uczucie ma swoje źródło w moich spodniach. On jest dokładnie w moim typie. — Ale nie w moim. — Mój wzrok wciąż był skupiony na rozświetlonym oknie. Prawdopodobnie właśnie ściągał koszulę. — Nigdy nie gustowałam w blondynach. — Jestem pewien, że mogłabyś zrobić wyjątek, gdybyś się zastanowiła. — Wsypał do filiżanki kopiastą łyżeczkę cukru i zamieszał. — Jest jednym z tych facetów, których wszyscy pragną. Jest jak pizza albo George Clooney. Każdy chce kawałek. Oczarowałby twoją matkę i flirtował z twoją babcią, natomiast twojemu ojcu zaimponowałby dogłębną wiedzą na temat wiązania węzłów i gatunków whisky. — Zna się na wiązaniu węzłów? — Spojrzałam na Kekipiego. — Prawdopodobnie. — Wzruszył ramionami. — Myślę, że jest najmniej gejowskim facetem, jakiego kiedykolwiek spotkałem. Bardzo staram się nie zakochać w nim. Mogę zasugerować ci zrobienie tego samego? — Obiecuję, że nie zakocham się w nim — powiedziałam, śmiejąc się samotnie, aż mój chichot zamarł w niezręcznej ciszy. Kekipi patrzył na mnie z powątpiewaniem na twarzy. — Nie zakocham się — powtórzyłam, niepotrzebnie przechodząc do obrony. — Poważnie. Nie zamierzam się w nim zakochiwać. — Przypomnę ci o tym na ślubie — odpowiedział. — Możesz być pierwszą druhną — mruknęłam, zwracając spojrzenie w kierunku chat i wpatrując się w małe światełko w oknie Nicka, które zamigotało i zgasło, zanim zatokę zalała ciemność.

Rozdział 8 Wtorkowy poranek był niemal równie zagmatwany dla mojego małego mózgu jak poniedziałkowy wieczór. Obudziłam się z resztkami zmęczenia spowodowanego zmianą stref czasowych, mącącego mi umysł, gdy próbowałam odtworzyć wydarzenia ostatnich dwudziestu czterech godzin. Hawaje, Amy, sen, obiad, Nick przynęta, a potem dwie godziny na werandzie z Kekipim. Według mojego nowego najlepszego przyjaciela, minęły lat, odkąd w posiadłości przebywali prawdziwi goście, a on sam był zachwycony, mając oczarowaną widownię, nawet jeśli tylko przez tydzień. W zamian za moją skupioną, lecz senną uwagę, opowiadał mi niekończące się niesamowite historie o swoich przygodach jako jedynego geja w hawajskiej wiosce i w czasie wszystkich tych lat, które przepracował dla Bertiego Bennetta. Jego opowieści o dzikich imprezach w rezydencji Bennetta przypomniały klimat Wielkiego Gatsby’ego. Co z kolei przypomniało mi, że powinnam przeczytać tę książkę do końca. Ale to było ostatniej nocy, a to był ten ranek. Pierwszy prawdziwy dzień mojego nowego podwójnego życia, pierwszy pełny dzień mojej pracy jako Vanessa Kittler. Zdecydowałam, gdzieś między drugą a trzecią rano — kiedy podejmuje się wszystkie najlepsze decyzje — że skoro miałam być Vanessą przez tydzień, to będę nią. Choć bardzo nie chciałam tego przyznać, wszystkie te słowne potyczki z Nickiem były zabawne, a podejmując wyzwanie, czułam się, jakby robiła to nie Tess, lecz Vanessa. A dlaczego nie miałabym pozwolić sobie na żartobliwy flirt z przystojnym mężczyzną? Byłam wolna. A póki co ten przystojny mężczyzna był mną zainteresowany, możliwe iż trochę jako puszczalską, biorąc pod uwagę moją reputację. Przeciągając ramiona nad głową, aż usłyszałam trzask, próbowałam zmusić się do wstania z łóżka. Przez tydzień miałam tylko to życie na kredyt i naprawdę powinnam wykorzystać go jak najlepiej. A zamiast tego odwróciłam się i objęłam poduszkę ramionami, uśmiechając się do tego, co zobaczyłam. Mój aparat, bezpiecznie spoczywający obok mnie, na wpół pod kołdrą, a na wpół na poduszce. Zdecydowanie po powrocie do domu będę się czuła, jakbym spędziła noc z moim Canonem. Nie ma to jak randka z elektronicznym sprzętem na rozpoczęcie tygodnia. Wyciągnęłam rękę i pogłaskałam go delikatnie, ostrożnie, żeby nie nacisnąć żadnego guzika i nie zbudzić z drzemki. Mieliśmy przed sobą ciężki dzień. Zostawiając mojego kochanka w łóżku, przemknęłam do kuchni w nocnej koszulce i od razu zauważyłam dwie rzeczy, których nie było tam, kiedy wreszcie dotarłam do łóżka. Talerz pełen jeszcze pyszniej wyglądających świeżych owoców, a obok grubą, białą kopertę adresowaną do Vanessy. W środku był sztywny biały bilecik ze złotą obwódką i kilkoma linijkami idealnego odręcznego pisma. Droga Panno Kittler Niestety, nie będę mógł uczestniczyć w naszym dzisiejszym spotkaniu. Proszę przyjąć moje szczere przeprosiny. Kekipi jest do Pani dyspozycji. Pozdrawiam B. Bennett Hmm. Znów odwołał spotkanie. Zastanawiałam się, dlaczego tym razem wystawił nas do wiatru. Czy powodem był kłopot, o którym wspominał Kekipi? Zatrzymała go orgia z Jackiem Nicholsonem, Mickiem Jaggerem i połową dworu „Playboya"? Bardziej prawdopodobne, że nie mógł się zdecydować, czy leżeć w jacuzzi czy na leżaku na swoim tarasie. Rozumiałam jego bolączkę — było to niemal dokładnie takie samo kłopotliwe położenie, jak w Wyborze Zofii.

— Świetnie — odpowiedziałam do pustej kuchni, odkładając bilecik z powrotem na blat i zwijając włosy w kok. — Dajesz mi jeszcze jeden dzień na uporanie się z aparatem. A gdyby doszło do najgorszego, wciąż będę miała zapasowy dzień na koniec tygodnia, żeby to nadrobić. „Gloss" był czasopismem z odpowiednimi planami awaryjnymi stworzonymi przez odpowiednio planujący typ ludzi. Nie mieli tylko odpowiedniego fotografa. Ale tego nie wiedzieli. Bez względu na to, co to naprawdę oznaczało, miałam kompletnie wolny dzień na Hawajach… Kiedy odważyłam się wyjść na zewnątrz, plaża była opustoszała i całkiem cicha. Zamiast nakrochmalonej białej koszuli i czarnych spodni miałam na sobie jedną z moich supermiękkich koszulek i stare, obcięte jeansy, które wcześniej służyły mi jako „jeansy do malowania". Dobrze było zrzucić mundurek. Wiejący dzień wcześniej wiaterek ucichł, a słońce w mgnieniu oka rozgrzało moją nagą skórę. Nie było ani zbyt gorąco, ani wilgotno — było akurat. Złota pogoda. — Musisz pamiętać, że jesteś tu z konkretnego powodu — upomniałam siebie, przekładając przez głowę szeroki pasek aparatu. — Musisz robić zdjęcia. Zdjęcia muszą być dobre. Albo przynajmniej wystarczająco dobre dla profesjonalisty od Photoshopa. Nigdzie nie było nikogo widać, ani na plaży, ani przy domu, więc wybrałam się na spacer. Wszystko wyglądało tak cicho, tak spokojnie. Albo cała wyspa była pod wpływem leku, albo wczorajszej nocy Kekipi dosypał xanaxu do mojej kawy. Mały czerwonoczuby ptaszek latał wokół mnie, gdy szłam wzdłuż plaży, a drobny piasek kleił mi się do stóp, tworząc małe, białe skarpetki. Odetchnęłam głęboko świeżym, przesyconym zapachem kwiatów powietrzem, żeby pozbyć się z płuc miejskiego, szarego smogu. — Cześć. — Skinęłam uprzejmie małemu, białemu ptaszkowi, który biegał wzdłuż brzegu, kiwając łebkiem w przód i w tył. Zatrzymał się na chwilę, spojrzał na mnie, przekrzywiając łebek na bok, a potem poszedł swoją drogą. Formalnie byłam milion mil od londyńskich parszywych, jednonogich gołębi. Po naprawdę niedługim czasie łydki zaczęły boleć mnie od spacerowania po piasku. Najwyższy czas, żeby usiąść. Gdzieś pomiędzy chatami, oceanem a środkiem niczego znalazłam wygodne miejsce, idealne dla przypadkowych ludzi biegających wzdłuż linii brzegowej, a kiedy już upewniłam się, że jestem sama, sięgnęłam po ukochany aparat. Kliknął, zawarczał i błysnął, budząc się do życia i mrugając do mnie, gdy ujęłam go jak należy. Oddanie aparatu Vanessie w zamian za opłacenie czynszu złamało mi serce, ale wtedy nie miałam wyboru. A jak mama zwykła powtarzać mi przez cały czas, jaki sens miało tracenie czasu na robienie zdjęć, skoro nie musiałam martwić się o pracę? Ale teraz, gdy znów miałam w rękach aparat, a pasek obcierał mi kark, bynajmniej nie miałam poczucia, że to strata czasu. I to wcale nie dlatego, że siedziałam na plaży na Hawajach i nie miałam pracy, o którą musiałabym się martwić — po prostu czułam się z tym bardzo, ale to bardzo dobrze. Przez chwilę majstrowałam przy ustawieniach, zmieniłam obiektyw, regulowałam naświetlenie i szybkość migawki, a następnie uniosłam wizjer do prawego oka. Aparat miał pełną automatykę, ale ja wciąż uwielbiałam ustawiać wszystko samodzielnie. — No to do dzieła — mruknęłam, kierując aparat na małą żaglówkę płynącą po zatoce i naciskając przycisk migawki. Pstryk. Zrobiłam pierwsze zdjęcie. Było rozmazane, prześwietlone i zasadniczo okropne, ale nadal było fotografią zrobioną na Hawajach. Mały krok naprzód. Przez następnych kilka godzin włóczyłam się po plaży, robiąc zdjęcia wszystkiego, co napotkałam. Na szczęście Hawaje były niewyczerpanym źródłem tematów. Gdziekolwiek spojrzałam, znajdowałam coś wręcz absurdalnie pięknego. Zanim się spostrzegłam, całą kartę pamięci zapełniłam fotkami na rozgrzewkę.

— Dobrze się bawisz? I zanim się zorientowałam, potknęłam się o człowieka siedzącego na środku plaży. Przewróciłam się, próbując utrzymać aparat w powietrzu, ale padając na kolana z takim impetem, że na pewno zostaną mi sińce. Pasek aparatu zdarł mi skórę na karku i, kompletnie tracąc nad sobą kontrolę, rozpłakałam się. — Och, moja droga, och nie, proszę. — Mężczyzna poderwał się na kolana, rześko jak na starszego kolesia, i położył niezdarną dłoń na moim ramieniu. — No, nie płacz. Naprawdę, nie mogę znieść widoku płaczącej kobiety. Bardzo przepraszam. Nic ci się nie stało? — Nie. — Z trudem łapałam powietrze. Czułam się jak pięciolatka, która zdarła sobie kolana. — To… naprawdę… nie… boli. — Łkałam. — Po prostu… nie mogę… powstrzymać… płaczu. Mój ludzki odpowiednik żyłki rozciągniętej nisko nad ziemią znów poklepał mnie po ramieniu i czekał, aż przestanę robić z siebie widowisko, zanim ponownie przemówił. Kiedy otarłam ostatnią łzę i byłam w stanie przycisnąć dłoń do bolącej rzepki w kolanie, nie wybuchając płaczem, uśmiechnęłam się do niego, a on odetchnął z ulgą. — Przepraszam, nie widziałam cię. — Wyciągnęłam niezakrwawioną rękę, a on uścisnął ją serdecznie. — Nie kopnęłam cię albo coś? — Nie, nie — odpowiedział, wciąż potrząsając moją dłonią. — To ja jestem głównym winowajcą. Widziałem, że nadchodzisz, ale wydawałaś się taka pochłonięta zdjęciami, że nie chciałem przeszkadzać. Po prostu zakładałem, że nie wejdziesz w starego człowieka. — Nigdy nie zakładaj czegoś z góry — powiedziałam z przesadnie poważną miną. — Jestem kompletną idiotką. Kiedy przyjrzałam się uważniej mojemu plażowemu kumplowi, zdałam sobie sprawę, że nie żartował. Był starym człowiekiem. Ubrany w spraną koszulkę Nike’a, która prawdopodobnie z tysiąc razy widziała suszarkę bębnową z 1989 roku, i szorty stosowne dla dziadka, wyglądał jak Święty Mikołaj na plażowym wypadzie seniorów. Imponująco gęsta biała broda zasłaniała większą część jego twarzy, która z tego, co mogłam dostrzec, była sympatycznie pomarszczona, a wokół oczu miał białe obwódki, jak panda, od noszenia okularów przeciwsłonecznych. Musiał mieć około siedemdziesiątki, ale gdyby nie siwe włosy i zmarszczki, nikt by się tego nie domyślił. — Och, nie wierzę w to ani przez sekundę — powiedział, puszczając wreszcie moją dłoń i gestem prosząc mnie o podanie aparatu. Z wahaniem, lecz zbyt uprzejma, by odmówić, spełniłam jego prośbę. — Jestem Al… miło mi cię poznać. Jesteś na wakacjach? — Pracuję, obecnie. — Obserwowałam, jak szybko przegląda moje poranne fotki. — Jestem Vanessa. Starałam się, żeby w moim głosie nie było słychać zdenerwowania, kiedy to mówiłam. — A nad czym pracujesz na Hawajach, Vanesso? — zapytał z lekkim akcentem podróżnika, oddając mi aparat. — Tak przy okazji, twoje zdjęcia są bardzo dobre. — Dziękuję — powiedziałam, wyłączając aparat, żeby oszczędzać akumulator. Nie był najlepszy pięć lat temu, to i nie będzie lepszy teraz. — Myślę, że raczej trudno zrobić tutaj złe zdjęcie, nie sądzisz? — Nie wiem. — Al zmrużył oczy w promieniach słońca. — Nawet najpiękniejsza kobieta może wyglądać okropnie, jeśli po drugiej stronie aparatu stanie niewłaściwy mężczyzna. — Machnął w moją stronę królewskim gestem. — Albo kobieta, oczywiście. — Cóż, mam nadzieję, że masz rację — odpowiedziałam, pieszcząc aparat na podołku, gdy pulsowanie w kolanie ustało. — Jestem tu, żeby zrobić fotografie dla magazynu. — Fotoamatorka, tak? — Przeczesał palcami wspaniałą brodę i zapatrzył się na ocean, aż

miałam ochotę dać mu kuksańca. Odgrywał Świętego Mikołaja w Selfridges, wyglądając jak amator. A wiedziałam to, ponieważ każdego cholernego roku Amy zmuszała mnie, żebym szła i siadała mu na kolanach. — Nie byłem pewien, czy robisz to tylko dla zabawy. A co fotografujesz? — Robię coś dla tego magazynu mody, dla „Gloss"? Robię zdjęcia Bertiemu Bennettowi? — Kończyłam zdania pytająco, dokładnie jak ten dureń, Nick. — Ponoć jest właścicielem tej plaży. Znasz go? — Znam — powiedział Al. — Jest dziwakiem. — Rzeczywiście, jest dziwakiem. Już dwukrotnie, odkąd tu przyjechałam, odwołał spotkanie ze mną. Trzymam kciuki, żeby nie okazało się, że mnie unika. — Może nie wie, jaką jesteś piękną młodą damą — powiedział, posyłając mi pomarszczony, dziadkowy uśmiech. — Jestem pewien, że gdyby wiedział, chętnie pozowałby ci do jednego czy dwóch zdjęć. Nie byłam pewna, czy to wpływ morskiego powietrza, czy fakt, że najwyraźniej kompletnie oszalałam, ale rozejrzałam się i zachichotałam. Gdzieś w zakamarkach mojego umysłu londyńska Tess posłała mi oburzone spojrzenie. Ale polubiłam Ala. Przypominał mi mojego dziadka. Przypominał mi dziadka każdego z nas. I sprawiał wrażenie miłego. — Mieszkasz w pobliżu? — zapytałam, wysuwając stopy ze skórzanych klapek i poruszając palcami, dopóki nie zniknęły w piasku. — Tutaj jest tak pięknie. — Tak — odpowiedział, wskazując małą chatkę przy plaży. — Tamta jest moja. To znaczy przez lato. Żona nigdy nie lubiła spędzać zimy z dala od miasta. Chatka wydawała się za mała, żeby ktokolwiek mógł w niej mieszkać, a co dopiero dwoje ludzi. — Jesteś żonaty? — Byłem — wyjaśnił. — Straciłem Jane dwa lata temu. Wciąż zapominam, że jej już tu nie ma. — Przykro mi. — Wzdrygnęłam się. Super. Kolejna dziwna rozmowa. — Długo byliście małżeństwem? — Byliśmy małżeństwem przez pięćdziesiąt lat — odpowiedział Al, najwyraźniej przywykły do przyjmowania kondolencji. — Tęsknię za staruszką, ale teraz jest w lepszym miejscu. Nikt nie chce wywlekać takich rzeczy, prawda? — Tak, prawda — zgodziłam się ochoczo. Zawarłyśmy z Amy obopólny pakt, ale w głębi serca martwiłam się, że nigdy nie będę w stanie wypełnić go do końca. Natomiast nie miałam wątpliwości co do jej możliwości w kwestii podjęcia tej trudnej decyzji. — Więc teraz jesteś na emeryturze? — Częściowo. — Otrząsnął się z mglistego spojrzenia i poruszył bosymi palcami w morzu. — Robiłem coś, co kochałem, a czego potem mi zabroniono. Teraz nie jestem pewien, co ze sobą zrobić. — Doskonale cię rozumiem — pokiwałam głową, nie czekając na niechciane pytania, żeby nie wprawiać go w zakłopotanie. — A więc jest jakiś pan, Vanesso? — zapytał Al w klasycznym stylu osoby w podeszłym wieku. — Ukochany został w domu? — To trochę długa historia. — Słyszałam, że głos lekko mi się rwał, i wbiłam paznokcie w dłonie, żeby się nie rozpłakać. — Więc, żeby ją skrócić, nie, nie ma żadnego. Al pokiwał poważnie głową, a jego bejsbolówka kiwała się wraz z nią. — Ach, cierpieć znów z powodu strzał młodzieńczej miłości. Zakrztusiłam się śmiechem, aż po policzku spłynęła mi samotna łza, którą szybko

otarłam, zanim Al zauważył. — Daj spokój. — Wszystko to udaje się, kiedy jest się młodym — powiedział, uśmiechając się lekko. — Opowiedz mi więcej o tych twoich zdjęciach. Od dawna się tym zajmujesz? To musi być coś, robić zdjęcia dla tego magazynu mody. — Ta historia jest nawet dłuższa od tej dotyczącej chłopaka — powiedziałam, zakładając pasek aparatu z powrotem na szyję z nadzieją, że im dłużej będę go tak nosiła, tym bardziej będę czuła się prawdziwym fotografem. — Kiedyś trochę fotografowałam, potem przez jakiś czas zajmowałam się czymś innym, ale straciłam pracę, więc teraz postanowiłam wrócić tego. — Cieszę się, że odnalazłaś powrotną drogę — powiedział. — Wydawałaś się taka szczęśliwa, kiedy robiłaś te zdjęcia, jakbyś była w innym miejscu. — Tylko skupiona — roześmiałam się, dziwnie nie potrafiąc przyjąć komplementu. Zwykle tarzałam się w profesjonalnych pochwałach jak świnia w błocie. — Po prostu starałam się zrobić je dobrze. — Uwierz mi… — Al poklepał mnie w niezranione kolano. — Kiedy będziesz w moim wieku, będziesz mogła mówić takie rzeczy. Wiem, kiedy ktoś robi coś z pasją. Byłaś milion mil stąd. — Chyba masz rację — przyznałam, spoglądając na aparat. Odwzajemnił moje spojrzenie z miłością. Może tak miało być. Albo może Al był szalonym, starym plażowym menelem, który nie miał zielonego pojęcia, o czym mówi. — Nie trać czasu, martwiąc się o rzeczy, których nie masz — kontynuował, przekazując mi swoją mądrość emeryta. — To jest to, co powinnaś robić. — Mam nadzieję, że masz rację. — Nieświadomie stuknęłam w futerał aparatu i spojrzałam na Ala. Kiwał mądrze głową. — Ja zawsze mam rację — powiedział, zrywając się na nogi o wiele szybciej i z większym wdziękiem, niż ja kiedykolwiek byłabym w stanie, i znów wyciągnął do mnie rękę. — Czas na mnie, mam sporo do zrobienia. Bardzo miło było mi cię poznać, Vanesso. — Nawzajem, Al — powiedziałam, ze smutkiem patrząc, jak odchodzi. — Dziękuję, że tak miło wypowiadałeś się o moich zdjęciach. — Po prostu byłem szczery — poprawił mnie, przechodząc w trucht. Naprawdę biegł. — Mam nadzieję, że jeszcze się zobaczymy. — Może ja też pobiegnę z powrotem do chaty — mruknęłam, odwracając się i odmierzając wzrokiem odległość mili, albo i więcej, którą pokonałam, włócząc się przez ostatnich kilka godzin. Hmm. Może zrobię sobie tylko uroczy spacer.

Rozdział 9 Powrotny spacer do chaty może nie sprawił, że lepiej wyglądałam w moim bikini, ale dał mi czas na przemyślenie i rozwinięcie trochę większej pewności siebie w fotografowaniu. Jak dotąd nie udało mi się całkiem wszystkiego schrzanić, ale fatalnie czułam się z moją podwójną tożsamością. Wciąż w dużej mierze byłam Tess, a jak ustaliłam, Tess nie pracowała dla mnie. Musiałam pracować pod marką Vanessy. Z pewnością moja Vanessa znacznie odbiegała od oryginału, ale zdecydowanie dawało to możliwość udoskonalenia mojej poprzedniej osobowości. Siadając przy biurku, wyciągnęłam z szuflady blok grubego białego papieru i kilka kolorowych markerów. Kolorowe markery sprawiają, że wszystko wygląda lepiej. Przez środek kartki narysowałam grubą pionową linię, na górze po jednej stronie napisałam TESS, a po drugiej VANESSA. — Dobra, tryb pracy — szepnęłam, wytrzepując resztki piasku z dolnej części bikini. — Co jest marką Tess? Zdejmując nakrętkę z zielonego markera, zaczęłam od słów, których byłam pewna. Lojalna, uczciwa, zdolna do poświęceń, ciężko pracująca, dobra przyjaciółka, całkiem zabawna, stosunkowo bystra. Szczera. Zatrzymałam się. Niepokojąco szybko uszła ze mnie para. Przeglądając listę wciąż od nowa, zaczęłam zastanawiać się, czy byłam dobrą przyjaciółką? Amy i ja byłyśmy najlepszymi przyjaciółkami, zanim jeszcze się urodziłyśmy, i, tak, miałam mnóstwo kumpli w pracy, ale ilu miałam innych szczerych przyjaciół, czy miałam w ogóle jakichś, oprócz gówniarza Charliego? O kim zapomniałam? No tak, moje siostry, które wyważyłyby każde drzwi, by dotrzymać mi towarzystwa. Zaciskając zęby, dodałam do listy kolejnych kilka słów, których nie lubiłam niemal równie mocno. Nieśmiała. Wycofana. Leniwa. Nudna. Niestety wiedziałam, że jestem nudna. Amy mogła nie mieć stałej pracy w ciągu tych dziesięciu lat, ale zawsze próbowała czegoś nowego, albo wdawała się w jakieś przygody. A dla mnie dotychczas najdalszą wyprawą, w jaką zabrał mnie mój paszport, była firmowa wycieczka do Brukseli, podczas której przez większość czasu wymiotowałam po podejrzanych małżach z frytkami. A jadłam tylko małże z frytkami, ponieważ ktoś mnie do tego zmusił. To była stara Tess Brookes, czyli ktoś, kto myślał, że jedzenie skorupiaków i chipsów oznacza szaleństwo i wolność. Dziewczyna, która czekała, aż jej najlepszy przyjaciel zakocha się w niej i ponownie rozrusza jej życie, ale jej życie nie potrzebowało rozruszania. Potrzebowało reanimacji i zastrzyku adrenaliny w samo serce niczym u Mii Wallace. Przyjeżdżając na Hawaje i udając Vanessę, skutecznie zmieniłam własne życie. Ale co teraz? Muszę się zmienić. Nie mogę siedzieć przez kolejny posiłek i rumienić się z powodu Nicka Millera, ani też wybuchać płaczem na plaży za każdym razem, gdy ktoś całkiem obcy robi aluzje do moich romantycznych perypetii, które miały miejsce jeszcze w domu. Skoro Tess była nudna, leniwa i tchórzliwa, to jaka była Vanessa? Zdjęłam zatyczkę z czerwonego markera. Dziwka. Bałaganiara. Egoistka. Złośliwa. Piękna. Leniwa. Ha! To interesujące — mamy coś wspólnego: obie jesteśmy leniwymi kobyłami. — Nie, żebym miała coś przeciwko dodaniu do mojej kolumny określenia „bałaganiara" — powiedziałam do pustego pokoju. Pusty pokój przywoływał wspomnienia. Przespanie się z Charliem było nie tylko najgorszym pomysłem, odkąd Amy w akademiku usiłowała zrobić Tosta, prasując kromkę chleba Kingsmill, ale również przypomniało mi, że moje żeńskie narządy nie istnieją tylko po to, by raz w miesiącu doprowadzać mnie do agonii i zapewniać mi towarzystwo termoforu. Moje hormony rozszalały

się i nic nie mogłam na to poradzić. No cóż, istniało coś, co mogło na to zaradzić — Nick Miller. Jednak byłam niemal pewna, że byłby to kolejny najgorszy pomysł, odkąd Amy zaczęła pracę u Hestona Blumenthala. Jednak to właśnie zrobiłaby Vanessa, pomyślałam — ostatniej nocy przeleciałaby go bez wahania. Na stole. Prawdopodobnie z Kekipim filmującym całe zajście. Mogłam jej nienawidzić, ale kiedy czegoś chciała, po prostu to brała. Dziesięć lat spędziłam, czekając, aż Charlie wystarczająco się upije, żeby przespać się ze mną. Przypuszczalnie Vanessie przekonanie go, żeby przeleciał ją z takim entuzjazmem, zajęło mniej niż dziesięć minut — a potem jeszcze w tygodniu zabrał ją na krótki wypad do Walii. Zgoda, niewiele obchodził mnie krótki wypad do Walii, ale z pewnością była w tym wszystkim lekcja, z której powinnam wyciągnąć wnioski. Przykładając marker do papieru, naskrobałam kolejnych kilka słów. Asertywna. Śmiała. Lekkomyślna. Seksowna. Beztroska. Pozbawiona kompleksów. Dumna. Żądna przygód. Ekscytująca. Pewna siebie. W zasadzie Vanessa była moim całkowitym przeciwieństwem. Zauważyłam, że kolumna Vanessy była znacznie dłuższa od kolumny Tess. I o wiele bardziej interesująca. Kiedy już zapisałam wszystkie słowa klucze, przeszłam do następnego etapu zmiany mojej marki. Mojego komunikatu wizualnego. Po kilku głębokich oddechach zamknęłam się w łazience i rozebrałam. No, dobrze. Nie było tak źle. W końcu widziałam gorsze w Żenujących ciałach. Bezspornie, zdecydowanie więcej godzin spędzałam, siedząc na tyłku, niż wylewając poty na bieżni, ale miałam tylko dwadzieścia osiem lat, a grawitacja nie działała jeszcze na moją niekorzyść. Moje cycki równoważyły trochę za duży tyłek, a talia nie była wcięta. Mogłam nałożyć bikini i wyskoczyć z niego, gdybym pochyliła się lub wzięła głębszy oddech. I nikt tak naprawdę nie miał ramion jak Jennifer Aniston, zgadza się? Jak w przypadku większości rzeczy w życiu, chodziło o to, by znaleźć właściwy kąt widzenia. Rozplotłam warkocz i przeczesałam włosy palcami, układając je w luźne fale. Z odpowiednią ilością szamponu prostującego włosy dałoby się je opanować. Albo mogłabym je ściąć i przefarbować na blond. Albo ogolić głowę. Miley Cyrus to pasowało. Britney Spears już nie za bardzo. A może tylko przystrzyc? Ale czego wciąż brakowało? Vanessa miała coś, czego ja nie miałam, poza tym, co między udami. Brakowało mi orientacji, pewności siebie. Vanessa była królową życia. Chwytając się brzegów umywalki, pochyliłam się w stronę lustra i spojrzałam sobie w duże, brązowe, przekrwione oko. — Gówno cię to obchodzi — powiedziałam do siebie. Nie wyglądałam na przekonaną. Przede wszystkim wyglądałam na zmarzniętą. Klimatyzacja była ustawiona na bardzo, bardzo niską temperaturę. — Jesteś odważna i śmiała i dostajesz od życia to, czego chcesz. Zawsze byłam bardzo, bardzo dobra w sprzedawaniu swoich kampanii klientom, nawet jeśli uważałam, że są idiotyczne. Sztuką było znaleźć sposób, żeby uwierzyli w nią, znaleźć prawdę w tym, co mówicie i sprzedajecie. Ale gdzie była moja prawda? Wiążąc bikini, pobiegłam do kuchni poszukać telefonu. Musiałam zadzwonić do Amy. Amy będzie wiedziała, jak nadać temu sens. Drzwi wejściowe wciąż pozostawały otwarte i ciepła bryza była znacznie bardziej kusząca niż lodowata klimatyzacja. — Ciężko pracujesz? Po drugiej stronie drogi Nick siedział przed swoją chatą z laptopem ustawionym pod olbrzymim, białym, bawełnianym parasolem na białym drewnianym stole. Utrzymanie całego tego białego wyposażenia musiało być szaleństwem. Zanotowałam w pamięci, żeby zapytać o to Kekipiego. A potem natychmiast wymazałam tę notkę. To było w stylu Tess. A ja nie byłam Tess. Byłam Vanessą.

— I co zrobiłaby Vanessa? — szepnęłam z westchnieniem. Z telefonem w dłoni, z niewykręconym numerem, pomaszerowałam do Nicka, bosa i odziana tylko w moje pasiaste bikini. Nie mogłam myśleć o tym, co miałam właśnie zrobić, w przeciwnym razie nigdy się to nie zdarzy. Nick wstał, kiedy się zbliżyłam, wyglądając na równie niepokojąco zamroczonego i irytująco przystojnego, jak podczas obiadu. Odgarniając włosy z czoła, zatrzymałam się tuż przed nim. Miałam metr siedemdziesiąt pięć i na bosaka patrzyłam mu prawie prosto w oczy. Uznałam, że nie mógł mieć więcej niż metr osiemdziesiąt pięć, no, może metr osiemdziesiąt, gdyby był bez butów. Ale to nie była pora na rozważania nad jego wyborem obuwia. To była pora na napawanie się widokiem jego złocistej skóry, popielato blond włosów i szaroniebieskich oczu. — Czy mogę ci w czymś pomóc? — zapytał. Bez słowa złapałam go za kołnierzyk jasnoniebieskiej koszuli i przyciągnęłam jego twarz do mojej. Pocałunek był eksplozją. Gdy tylko poczułam jego szorstki zarost na mojej delikatnej, opalonej skórze i jego pełne, jędrne usta przyciśnięte do moich, byłam zgubiona. Przyciągnęłam go bliżej i pocałowałam mocniej, aż zapomniałam oddychać. Nick otrząsnął się z zaskoczenia jak zawodowiec i zanim zdążyłam zamknąć oczy, jego dłonie ześliznęły się po moich plecach w dół, wzdłuż kręgosłupa. Jego skóra była gorąca w porównaniu do mojego schłodzonego klimatyzacją ciała i podczas gdy góra bikini dobrze trzymała się w okolicach biustu, zakładając, że jego ciepłe dłonie nadal będą obejmowały moje plecy, dół stroju wydał mi się nagle bardziej skąpy, niż zapamiętałam. Nagle oszołomienie kontaktem fizycznym okazało się zbyt silne. Gdy tylko dłonie Nicka zaczęły błądzić po moim ciele, odepchnęłam go, przyciskając wierzch dłoni do obolałych warg. Nick patrzył na mnie, jakbym go spoliczkowała. Spojrzałam na niego, jakbym rzeczywiście mogła to zrobić. — Więc mogę ci w czymś pomóc? — zapytał zranionym, mrocznym tonem. — Nie. — Potrząsnęłam głową i próbowałam, możliwie jak najdyskretniej, poprawić majtki, które wcięły mi się między pośladki. — Vanessa. — Nick odkaszlnął i roześmiał się nagle, wyciągnął do mnie jedną rękę, a drugą poprawił lniane szorty. Bardzo starałam się nie patrzeć, ale oczywiście zrobiłam to. I wow! — Chodź tu. — Do zobaczenia później — powiedziałam, cofając się, po czym odwróciłam się w stronę mojej chaty i wbiegłam do środka. Gdy tylko przekroczyłam próg, zatrzasnęłam drzwi, wciąż przyciskając dłoń do ust. A więc to takie uczucie być Vanessą. I wcale nie było okropne. Ostrożnie odłożyłam telefon na biurko i udawałam, że nie trzęsę się od stóp do głów. Ktoś dobijał się do frontowych drzwi, ale zamiast odpowiedzieć, podjęłam absolutnie racjonalną decyzję i uciekłam do łazienki, zamknęłam drzwi na klucz i puściłam wodę pod prysznicem, żeby zagłuszyć pukanie. To musiał być Nick, i gdybym mu otworzyła, nie miałam pojęcia, co by się wydarzyło. Albo ja przelecę go na blacie kuchennym, albo on zerżnie mnie w łazience. Żadne rozwiązanie nie byłoby korzystne, nawet jeśli jedno byłoby zabawniejsze od drugiego. Dlaczego po prostu nie zadzwoniłam do Amy? Co, do licha, podkusiło mnie, żeby zrobić coś, czego nigdy nie zrobiłam w ciągu dwudziestu ośmiu lat? Winiłam słońce. I piasek. To była wina Hawajów. Wina Vanessy. Tess nie podchodziła do mężczyzny, którego ledwie znała i zdecydowanie nie lubiła, i nie całowała go, jakby świat miał się skończyć. Tess siedziałaby na tyłku i patrzyła, jak jej najlepsza przyjaciółka całuje rzeczonego mężczyznę, a potem osądziłaby ją cicho znad kieliszka pinot noir. Musiałam zdjąć bikini i nałożyć jakieś bardziej sensowne ciuchy. Zdarłam z siebie strój kąpielowy. Kto był w stanie podejmować dobre decyzje, paradując w małych trójkącikach materiału?

— Muszę się odprężyć — powiedziałam do siebie. — I potrzebuję drinka. Ostrożnie otworzyłam drzwi i przebiegłam do kuchni. Kieliszków było aż nadto, a i tak dziewczyna z klasą, czyli ja, optowała za żłopaniem prosto z butelki i pobiegła z nią z powrotem do łazienki. Naprawdę chciałam tylko oszczędzić Kekipiemu pracy. Naprawdę byłam tylko bardzo zamyślona. — Cześć? Dlaczego nie zamknęłam na klucz frontowych drzwi? — Chwileczkę — krzyknęłam, o wiele za mocno odstawiłam butelkę na marmurową umywalkę i złapałam ręcznik, żeby się okryć. — Vanessa? — Głos zbliżał się coraz bardziej. — To ja, Paige, z „Gloss". — Hej. — Otworzyłam drzwi łazienki, zasłaniając piersi ręcznikiem, a za mną unosiły się kłęby pary. — Cześć. — Chryste, jak w teledysku Bananaramy. — Stojąca przede mną blondynka patrzyła na mnie rozszerzonymi oczami. — Ładne włosy. — Dziękuję. — Przepraszam, nie zamierzałam wyciągać cię spod prysznica. — Nie mogła oderwać ode mnie oczu. Dyskretnie spojrzałam w dół, żeby upewnić się, czy moje piersi nie wymknęły się spod ręcznika. — Szukałam Vanessy. — Tak, oczywiście. To ja. — Ostrożnie wyciągnęłam nogę do tyłu i kopnięciem zamknęłam drzwi łazienki, mając nadzieję, że nie zauważyła otwartej butelki wina. Na szczęście mój mózg przestawił się na tryb pracy i przypomniał mi, że Paige była dyrektorem artystycznym magazynu „Gloss" i miała przyjechać we wtorek. Dzisiaj był wtorek i, niech mnie diabli, oto tu była. — Vanessa Kittler? — Paige wyciągnęła rękę, zmieszana. — Tak. — Jej zachowanie wzbudzało niechęć, ale uścisnęłam jej dłoń z takim entuzjazmem, na jaki było mnie stać. Z pewnością nikt na świecie nie lubi ściskać ręki jak zdechła ryba. — Vanessa Kittler, fotograf nadzwyczajny. Nie ma to jak czasami starać się aż za bardzo. — Och, w porządku, przepraszam, nie doszłam jeszcze do siebie po locie — powiedziała Paige, odwzajemniając uśmiech z błyskotliwą, pomalowaną szminką komercyjną pewnością siebie, uśmiech, który nie całkiem sięgał jej oczu. — Dopiero co dotarłam. Strasznie spóźniona. Dosłownie, dopiero co wylądowałam. Serio. Wiem, czuję się jak gówno. Wyglądam jak gówno. Nie wyglądała jak gówno. Blond włosy opadały jej na ramiona idealnymi luźnymi lokami, makijaż oczu nawet się nie rozmazał, a usta miała pomalowane idealną hollywoodzką czerwienią. Była taka piękna, że wyglądała, jakby powinna być sławna. — I przypuszczam, że jestem trochę zażenowana, ponieważ w pewnym sensie widzę twoją waginę. — Wskazała na rąbek mojego ręcznika, ale podniosła wzrok. — A niech to diabli — mruknęłam, schylając się i rozglądając za nowym, dłuższym okryciem. — Przepraszam, właśnie brałam prysznic. — I drinka? — Wyciągnęła szyję, zaglądając ponad moim ramieniem przez drzwi, które jak na złość otworzyły się. — Małego — powiedziałam, składając razem kciuk i palec wskazujący. — Najmniejszy, jaki jest możliwy. Naprawdę. — Jak dla mnie, brzmi dobrze — powiedziała Paige, wyślizgując się z pikowanej kurtki, by odsłonić ramiona w białym bawełnianym podkoszulku, spod którego wystawały ramiączka neonowo różowego stanika. Genialne. — Jakoś sobie poradzimy. A wiesz co? Pójdę się rozpakować, a potem znowu spotkamy się tutaj na drinka. Musimy porozmawiać o zdjęciach,

nie? Zirytowało mnie trochę, że słowo „drink" wymawia jak „drynk", ale poza tym nie dostrzegałam żadnego problemu w jej planie. Lepsze to niż nic, w końcu musiałam odnaleźć się w swojej roli, a co mi szkodzi mieć dyrektora artystycznego po swojej stronie? — Tak, pewnie — zgodziłam się, wciąż przygarbiona. Założę się, że pod jeansami miała tatuaż nabijany prawdziwymi diamentami. — Do tego czasu zdążę coś włożyć. — Och, ty i twoje skandaliczne pomysły. — Wybuchła krótkim znaczącym śmiechem, który sprawił, że polubiłam ją trochę bardziej. — Ale nie za dużo, co? Może zjawi się tu jakiś kawaler do wzięcia. A skoro już o tym mowa, nie sądzę, żebyś natknęła się już na naszego dziennikarzynę? Natknęłam się, zjadłam z nim obiad i namiętnie się całowałam. — Nicka? Miałam przyjemność — odpowiedziałam, zastanawiając się, jak najlepiej wyjaśnić tej kompletnie obcej kobiecie, która była kimś w rodzaju mojego szefa, że jakieś trzydzieści minut temu napadłam seksualnie na naszego dziennikarzynę. — Mieszka w sąsiedniej chacie. — Ach, tak… powinnam, no wiesz, pójść sprawdzić — powiedziała, natychmiast sprężając się i wyglądając przez okno. — Wiesz, czy jest tam teraz? Dobrze wyglądam? O cholera. Ona go lubi. Przytaknęłam i trzymałam fason, mając nadzieję, że Nick zrobi to samo. Teraz naprawdę zaczynałam czuć się jak Vanessa. Czterdzieści osiem godzin w pracy i już obcałowałam faceta mojej szefowej. — Zatem u ciebie za dwie godziny? — Paige złapała wielką kwadratową torbę ozdobioną metalowymi ćwiekami i pomachała w moją stronę błyszczącym zegarkiem. — Koktajle i plotki? — Koktajle i plotki — potwierdziłam, trochę podekscytowana spotkaniem z potencjalną nową przyjaciółką. — Za dwie godziny. Jeśli to nie będą koktajle owocowe i plotki o nieznajomych, zapowiadał się wspaniały wieczór. Prawie trzy godziny później siedziałam na podłokietniku wyściełanej kanapy w pokoju dziennym, obserwując kręcący się wentylator sufitowy i zastanawiając się, czy picie czerwonego wina na pusty żołądek było dobrym pomysłem. Spędziłam niemal czterdzieści pięć minut, susząc i prostując włosy, przeklinając wilgotność, błagając, żeby ładnie się układały i żebym nie musiała się wstydzić przy doskonale uczesanych lokach Paige. Częściowo usłuchały, więc tylko częściowo musiałam je upiąć. Wreszcie Paige zapukała raz i weszła tak jak wcześniej. — Jesteśmy bliźniaczkami — wykrzyknęła, unosząc ramiona w zachwycie. Nie byłyśmy bliźniaczkami. Wyglądałyśmy jak „przed" i „po". Paige namalowała granatowe poprzecierane jeansy na swoich chudych jak patyki nogach, a tułów owinęła czarną maskującą taśmą, tak że przypominała top. Ja wcisnęłam się w trochę za ciasne skradzione jeansy Vanessy, a efekt muffinki zatuszowałam luźną czarną koszulką. Jednak okazało się, że nosimy takie same buty. — Więc ty też ubóstwiasz triby? — zapytała, wyciągając stopę w moją stronę. — Wiem, że buty YSL są absurdalnie drogie, ale są takie wygodne. Jak dostałam pierwszą parę, przestałam lubić choosy i looboosy. Tylko triby. — Tylko — zgodziłam się. Z pewnością wypiłam za mało wina. Nawet nie wiedziałam, że mam na sobie buty YSL. — Wiesz, ten facet, który tu pracuje, Zippy czy coś… — Paige otworzyła mniejszą wersję tej samej torebki Chanel, którą miała wcześniej, i wyjęła z niej czarną szminkę. — Był

u mnie i powiedział, że trochę dalej na plaży będzie małe luau, tradycyjne hawajskie przyjęcie. To nie mieści się w ramach oficjalnej pracy, ale on powiedział, że będzie wesoło. Będą drinki i faceci. Przypuszczałam, że mówiąc „Zippy", miała na myśli Kekipiego, ale nie sprostowałam. — Lubię drinki i facetów — powiedziałam, obserwując, jak ponownie, bez lustra, przeciąga po ustach czerwoną szminką. — Może nie powinnyśmy zakładać wysokich obcasów na piasek, co? — Trafna uwaga. — Zacisnęła lekko wargi, rozcierając szminkę, po czym wrzuciła ją z powrotem do torebki. — Ale ja nie mogę nosić jeansów bez obcasów, bo moje nogi wyglądają jak pnie drzew. — Ani przez sekundę nie mogłabym wyobrazić sobie, że to prawda. — Odmówiłam udziału w grze „jestem taka gruba — ależ wcale nie" z tak idealnie poukładaną istotą. To było obraźliwe dla nas obu. — Będzie dobrze. — Nie, będę musiała iść i się przebrać — powiedziała, rezolutnie potrząsając głową. — Jeśli założę spodnie bez obcasów, to w zasadzie wyglądam jak ten mały facecik z Gry o tron, a on miał chyba metr dwadzieścia wzrostu. Jest gorący, prawda? — Wydaje się bardzo miły. — Wstałam i odczekałam obowiązkowe trzy sekundy, aż poczułam się wygodnie na obcasach. — Więc chcesz iść i się przebrać? — Nie ma potrzeby. — Paige klasnęła w dłonie i spojrzała na mnie, jakby właśnie rozwiązała problem ubóstwa na świecie. — Pożyczę coś od ciebie. Jestem pewna, że nosimy ten sam rozmiar. Nie nosiłyśmy, ale byłam tak mile połechtana i jednocześnie zmartwiona, że nabawi się poważnego urazu głowy, że pozwoliłam jej odepchnąć się z drogi i zniknąć w moim pokoju. — Och, Vanessa. — Stała przed moją szafą, zasłaniając usta dłońmi i wpatrując się we wszystkie odrzucone przeze mnie stroje na wieczór. A przez wszystkie rozumiem sztuk trzy. Ponieważ miałam tylko trzy inne stroje. Żółtą sukienkę, którą miałam na sobie poprzedniego wieczoru, czarną jedwabną oraz obcięte drelichowe szorty. — Czy to jest wszystko, co masz? — Nie sądziłam, że dostanę tyle zaproszeń na przyjęcia — powiedziałam, stając zawstydzona w drzwiach. — I pakowałam się w pośpiechu. Paige, zdegustowana, odwróciła się plecami do mojej garderoby i skupiła na mnie bardzo dziwne spojrzenie. — W takim razie wracam do siebie. * Nie powinno być szokiem, że garderoba Paige pękała w szwach, ale wciąż byłam trochę zdumiona, że samolot w ogóle był w stanie wzbić się w powietrze z tym wszystkim, co teraz przewalało się w sypialni. Siedziałam na jej łóżku, czekając, aż pokaże mi się w stroju numer trzy, a tymczasem naliczyłam siedem strojów bikini, dwa kostiumy do pływania, dziesięć par butów i trzy koszulki w paski, które były dokładnie takie same. A to było tylko to, co leżało na podłodze. W garderobie wszystkie rodzaje jedwabnych i satynowych kompletów groziły wyskoczeniem i wyrwaniem się na wolność. — Co powiesz na to? Wyszła z łazienki w czymś, co wyglądało jak za duża biała koszula z zaszewkami z przodu i bez kołnierzyka i mimo że już wcześniej tego dnia pokazałam jej moją waginę, trochę obawiałam się, że w każdej chwili może pokazać mi swój damski ogródek. Ja przynajmniej zrobiłam to przez przypadek. — To jest Derek Lam. — Rozrzuciła ramiona na boki, jakby miało to coś dla mnie

znaczyć. — Chociaż jest z ostatniego sezonu. Czy to jest strasznie oczywiste? — Paige — powiedziałam tak spokojnie, jak to możliwe. — Idziemy na hawajskie luau. Na Hawajach. Nie sądzę, żeby miało to znaczenie, czy jest z ostatniego sezonu, czy sprzed powstania Koranu. Nie sądzę też, żeby biały jedwab był dobrym pomysłem, skoro ma tam być rumowy poncz. — Słuszna uwaga — powiedziała, ściągając sukienkę przez głowę i ukazując mi cielisty stanik i majtki, zanim złapała kolorową sukienkę z neonowo różowym napierśnikiem z przodu. Wyglądało to jak wysokiej jakości kostium niedźwiadka. — A to? — Może być — wzruszyłam ramionami. Po raz drugi posyłając mi zaniepokojone spojrzenie, Paige wciągnęła sukienkę, złapała parę paseczkowych sandałów i potrząsnęła lokami przed lustrem. — No tak. — Wydęła usta, a następnie chusteczką starła czerwoną szminkę. — Do tego pasują niepomalowane usta. Opadłam z powrotem na łóżko. Miałam wrażenie, jakbym była tam całą wieczność.

Rozdział 10 Minęło kolejnych czterdzieści pięć minut strojenia się, zanim udało mi się przekonać Paige do wyjścia na luau. Zamieniłam buty na obcasach na moje brązowe skórzane japonki, ale zostałam w jeansach i koszulce. Nocne powietrze lekko się ochłodziło, ale dla mnie i tak wciąż było za gorąco. Byłam też niewiarygodnie świadoma kresek narysowanych na mych powiekach czarnym eyelinerem, na co uparła się Paige. Żeby być wobec niej w porządku, nie musiała się specjalnie wysilać, ale po prostu było za gorąco na tyle makijażu, a ja nie przywykłam do wyglądania jak sexy panda. Jeśli istniało coś takiego. I to był powód, dla którego pandy nie robiły „tego" tak często, a ja podejrzewałam, że miało to coś wspólnego z efektem przydymionego oka w wilgotnym klimacie Chin. Ostatecznie, Paige w jej drogiej minikreacji i ja w ukradzionych ciuchach i pożyczonym makijażu znalazłyśmy się na luau Kekipiego. I pełno tam było gejów. — Przyszłaś! — Kekipi pędził w moją stronę z kokosem, który bynajmniej nie był pełen mleczka kokosowego, i uściskał mnie mocno. — Mówiłem panience, żeby cię przyprowadziła. To nie jest prawdziwe luau, tylko spotkanie towarzyskie chłopców, ale mamy tiki pochodnie, tańce i niebotyczne ilości wieprzowiny. — Wieprzowina brzmi obiecująco — powiedziałam. Kekipi śmiał się i klaskał. Był moim ulubieńcem. — Odkąd pan Bennett przestał wydawać swoje przyjęcia, uczyniliśmy tradycją zapraszanie fantastycznych kobiet na nasze własne przyjęcia, kiedy tylko są tutaj fantastyczne kobiety do zaproszenia. — Wierzę, że Paige zdecydowanie należy do kategorii fantastycznych — powiedziałam, przyjmując koktajl kokosowy oraz jaskraworóżową lei (girlandę) zrobioną z zachwycająco pachnących kwiatów. Po drugiej stronie Paige próbowała wynegocjować od półnagiego mężczyzny błękitną girlandę, gdyż różowa była „zbyt kolorowa" w zestawieniu z jej strojem. — Myślę, że ja jestem tylko dopełnieniem. — Fantastycznym dopełnieniem. — Kekipi ujął mnie pod ramię i poprowadził do pustego stolika. — Pozwól, że zapytam, czy widziałaś dzisiaj pana Dwadzieścia Pytań? — Tak — potwierdziłam i szybko zmieniłam temat. — Ale muszę cię zapytać, co się dzieje z panem Bertiem Bennettem? Dlaczego wciąż odwołuje spotkania? — Och, daj spokój — powiedział Kekipi, machając ręką przed moją twarzą. — Nie widziałem go w ostatnich dniach. Nie wiem, gdzie się ukrywa. Znajduję tylko notatki rozsiane po całym domu. To problemy rodzinnego biznesu… nie zaprzątaj sobie tym głowy. — W takim razie to nie najlepsza pora na zapraszanie dziennikarzy. — Znalazłam słomkę i upiłam łyk koktajlu. Był tak wspaniały, że bałam się, iż dopóki żyję, nigdy nie wypiję żadnego innego drinka. — Interesujące. — Hmm. — Kekipi najwyraźniej nie chciał o tym rozmawiać. — Ale trochę głupio to wygląda, zaprosić grupę ludzi na wywiad i zdjęcia, a potem postanowić, że w tym tygodniu chce się załatwić Dietricha. — Trochę — zgodziłam się, o wiele za szybko sięgając dna drinka. Może był napełniony tylko do połowy. Może byłam kompletnie ululana. — To jest naprawdę dobre. — Jest niemal tak wyborne jak pan Miller. — Wziął ode mnie pusty kokos i odstawił na stół. — Nie napełnię go ponownie, dopóki nie powiesz mi, co ci dzisiaj powiedział. Czy dręczył cię pytaniami? Wydrapaliście sobie nawzajem oczy?

— Nie całkiem. — Naprawdę chciałam dostać tego kokosa z powrotem. — W każdym razie, jeszcze nie. — Och, zdumiewające. — Kekipi klasnął w dłonie i nieprzyzwoicie przystojny młody mężczyzna z zasłoną długich czarnych włosów, rozdzielonych pośrodku, pojawił się z dwoma nowymi drinkami. Wyobraziłam sobie, że bycie odpowiedzialnym za zatrudnianie i zwalnianie ludzi przynosiło dodatkowe profity, kiedy było się zarządcą posiadłości Bertiego Bennetta. — Nienawidzisz go? Nienawidzisz, prawda? Pieprzyłaś się z nim? — Nie! — Starałam się wyglądać na zgorszoną. Krępowała mnie bezpośredniość osób, które używały słowa „pieprzyć", gdy miały na myśli, no cóż, pieprzenie. Zawiodłam go. — Absolutnie nie. — Ale chciałaś. — Przesunął nowego drinka przez stół w moją stronę. — Nie martw się, rozumiem. Jest gorący, jest dupkiem, a ty jesteś na Hawajach. Zdarza się. Wcisnęłam niesforny kosmyk włosów z powrotem pod gumkę z tyłu głowy i tylko raz stanowczo skinęłam głową. — Może, ale mnie się to nie zdarzy. — To się jeszcze okaże. — Kekipi wstał i wycofał się, poruszając brwiami. Siedziałam sama przy stole, z radością obserwując Paige i, jak przypuszczałam, resztę personelu Bertiego Ben netta, tańczących przy dźwiękach muzyki z czyjegoś iPoda pod kilkoma sznurami perfekcyjnie rozwieszonych lampek. Pochodnie tiki wyznaczały parkiet do tańca, a ktoś owinął zapasowe girlandy dookoła palmowych pni. Wyglądało to, jakbyśmy byli na planie gejowskiej, hawajskiej przeróbki Dirty dancing. Gdybym dostroiła muzykę, co zawsze było trudne, gdy ktoś puszczał Beyoncé na cały regulator, usłyszałabym fale pluskające o brzeg. Wszystko pachniało słodko. Nie mniej niż mój pyszny koktajl. Zamknęłam oczy i odetchnęłam głęboko. Już wiele lat temu powinnam zacząć podejmować głupie decyzje. Naprawdę chciałabym, żeby Amy tu była. Choć Charlie już nie. Ponieważ nie myślałam o Charliem. Przez kolejne dwa drinki nadal nie myślałam o Charliem, przez prawie godzinę wysłuchując Beyoncé, Rihanny i megamiksu Robyn. Prawie zerwałam się na równe nogi, gdy rozbrzmiała piosenka Call Me Mayby, ale Kekipi podbiegł, żeby mnie powstrzymać, ogłaszając piosenkę „zeszłorocznym przebojem", przepraszając za tę inkluzję, po czym uzupełnił mojego drinka. Wiedziałam, jeszcze z czasów imprez szkolnych, że wypicie zbyt wielu koktajli nie jest dobrym pomysłem, ale odkąd wszystkie moje złe pomysły zaczęły wychodzić mi na dobre, wykalkulowałam, że równie dobrze mogłabym utrzymać tę dobrą passę. Poza tym dzięki alkoholowi muzyka stawała się o wiele bardziej znośna. Po porywającym grupowym wykonaniu Single Ladies Paige przywędrowała zygzakiem przez piasek i usiadła w fotelu obok mnie z ckliwym uśmiechem. — Myślę, że jestem zmęczona po długiej podróży samolotem — westchnęła, odchylając głowę do tyłu i patrząc w gwiazdy. — Trochę dziwnie się czuję. — Chcesz wracać? — zapytałam, sama nie bardzo chcąc wracać do domu, ale gdzieś w mojej podświadomości wciąż czaiła się Tess samarytanka. — Możemy wrócić. — Nie, nie, nic mi nie jest. — Poklepała mnie po ręce i pochyliła się do słomki, żeby wypić łyk mojego drinka. — To pomaga. — Nie sądzę — odpowiedziałam, przekazując jej szpikulec z kurczakiem z rusztu i puszkę dietetycznej coli. Podniosła rękę i zrobiła minę wyrażającą obrzydzenie, co zrozumiałam jako odmowę. I dobrze, bo sama miałam na nie ochotę. — Nie powinnyśmy porozmawiać o sesji zdjęciowej? — zapytałam, obserwując, jak jej usta artykułują słowa jakiejś piosenki Lady Gagi. — Jak na przykład o tym, czego ode mnie

oczekujesz? — Wszystko mam zaplanowane. — Paige zamknęła oczy i zebrała włosy na czubku głowy, a następnie pozwoliła im opaść na plecy. — To po prostu niesamowity pomysł. Portret, który mamy zrobić w domu, a potem pokaz mody, na który pojedziemy do pałacu Iolani. To ten niesamowity stary pałac, w którym mieszkał król Hawajów, więc będziemy robić zdjęcia sukien, a w tle Bennett na tronie jako król mody. To zaczyna być poważne. Poważne? To zaczyna być poważne? Skubnęłam kurczaka z rusztu i skinęłam głową z taką pewnością siebie, na jaką było mnie stać. — Jednak mam do ciebie jedno pytanie. — Paige otworzyła oczy i odwróciła się tak, by patrzeć mi prosto w twarz, odgarniając włosy za uszy. — Dlaczego udajesz, że jesteś Vanessą Kittler? Upuściłam kawałek kurczaka na piasek. — Dlaczego jestem co? — Miałam nadzieję, że jest wystarczająco pijana, by gramatycznie niepoprawne pytanie zdołało ją zmylić. — Dlaczego udajesz, że jesteś Vanessą Kittler? — powtórzyła, dokładnie i precyzyjnie wypowiadając każde słowo. — Ponieważ nie jesteś nią. — Jestem — odpowiedziałam, zmuszając się do śmiechu. — Oczywiście, że jestem. Kim innym miałabym być? — Nie mam zielonego pojęcia. — Paige wzruszyła ramionami i pochyliła się do przodu, opierając łokcie na stole. — Ale nie jesteś tą dziwką Kittler. Więc zapytam cię jeszcze raz i mam nadzieję, że masz odpowiedź, która nie będzie wymagała interwencji policji i nie będę musiała jej wzywać. Dlaczego udajesz, że nią jesteś? Cholera. Jasna dupa! — O Boże, powinnam wiedzieć, że to się nie uda — powiedziałam, rezygnując z próby wymyślenia dobrej wymówki i licząc na jej zrozumienie. — Krótka wersja wydarzeń jest taka, że Vanessa jest moją współlokatorką, wyjechała z miasta, a ja miałam najgorszy tydzień z możliwych, potem odebrałam telefon od jej agentki dotyczący pracy i wtedy wszystko to wydawało się dobrym pomysłem. — Co, lot na Hawaje, okłamanie gromady ludzi i udawanie Vanessy? — zapytała Paige. — Nie wspominając tej pieprzonej suki, z którą nikt w tym przemyśle nie może wytrzymać? — Tak. Skinęła na pomocnika Kekipiego, który roznosił drinki, i poczekała, aż przyniósł świeży kokos, zanim odezwała się ponownie. — Dwa lata temu Vanessa Kittler przeleciała mojego eks -narzeczonego — zaczęła powoli i nie mogłam powiedzieć, żeby bardzo starała się zachować spokój. — Wtedy jeszcze nie był moim eks. Był moim narzeczonym. — Brzmi znajomo. — Nie chciałam powiedzieć za dużo. Wciąż istniało zbyt duże zagrożenie i wszystko mogło pójść bardzo źle. — Przykro mi. — Kiedy na biurku znalazłam informację, że wzięli ją do tej pracy, wściekłam się. Jestem pewna, że powiedzieliby mi, wprowadzili w temat. Ale wszystko było organizowane na ostatnią chwilę. Nie było mnie przez ostatni tydzień i nikt inny nie był wolny. Rzekomo. Przerwała, żeby wypić prawie połowę drinka naraz. — Z pewnością próbowałabym pozbawić ją tej pracy. Ponieważ, jak wiesz, jest gównianym fotografem. Tak, przyznaję, zrobiła kiedyś może cztery naprawdę dobre zdjęcia, ale to wszystko. Ludzie wynajmują ją teraz tylko dlatego, że ktoś chce ją przelecieć. To jest żałosne. — I znów wszystko brzmi znajomo — odpowiedziałam. — Poza tymi czterema dobrymi zdjęciami.

— Lata temu. — Zamachała rękami. — Są wręcz legendarne. Absolutnie piękne, ale wszystko inne, co robiła, było gówniane. Nie, żebym faktycznie je widziała, bo nie pracowałam z nią wtedy. Co dobrze się składa, biorąc pod uwagę, że nią nie jesteś. — I co teraz? — Wpatrywałam się przez przerwy między deskami stołu w palce stóp, a druzgocące uczucie ciążyło mi w żołądku. — Odeślesz mnie do domu? — Jakżebym mogła? — zapytała. — Nie mam innego fotografa. Nie potrafię robić zdjęć. Chyba że któryś z tych pięknych mężczyzn okaże się wprawnym fotografem, a ja będę miała jeszcze bardziej przerąbane. Masz pojęcie, jak trudno było zorganizować ten wywiad? — Nie, nie mam — przyznałam. — Wiem, że to jest szalone. A przynajmniej ja jestem. Paige starła z czoła niewidoczne bruzdy niepokoju i popatrzyła na mnie. — Nie powiedziałam nic wcześniej, ponieważ próbowałam się zorientować, co się dzieje. Myślałam, że może były dwie Vanessy Kittler, albo że może po prostu ufarbowałaś włosy i, nie wiem, miałaś kompletną przeróbkę osobowości. Może, na przykład, miałaś udar albo coś. Próbowałam znaleźć ją na Facebooku, ale oczywiście nie ma jej tam, bo jest na to zbyt wyrachowaną suką. Ale cóż, to naprawdę się dzieje. Nie jesteś Vanessą Kittler. Na Hawajach, na sesji zdjęciowej, nawet jeśli nie jesteś naprawdę fotografem. — Tak, i to by było na tyle. — Trudno było prowadzić taką poważną jednostronną rozmowę, ale jakoś dałyśmy radę. — Jesteś przynajmniej dobrym fotografem? — zapytała. — Jezu, jesteś w ogóle fotografem, tak? — Powiedzmy, że tak. — Skrzywiłam się na widok pełnego nadziei oblicza Paige. — Przepraszam, naprawdę nie wiem, co jeszcze powiedzieć. — Powiedz, że zrobisz kilka cholernie olśniewających zdjęć Bertiego Bennetta, że nie zostanę zwolniona i że w przyszły poniedziałek, kiedy wylądujemy w Londynie, to wszystko okaże się tylko bardzo dziwnym snem. — Wyglądała tak poważnie, jak to tylko możliwe w przypadku kogoś, kto przez dwie godziny pił szmuglowane malibu z wydrążonego kokosa. — Zamierzam zrobić kilka cholernie zdumiewających zdjęć Bertiego Bennetta, ty nie zostaniesz zwolniona, a w przyszły poniedziałek, naprawdę mam nadzieję, uznamy to za sen, w przeciwnym razie czeka mnie naprawdę trudny tydzień — odpowiedziałam. — I jeśli ci to pomoże, to Vanessy nie ma na Facebooku, ponieważ jest zbyt cwana. Wykasowała swój profil, ponieważ ludzie wpisywali jej naprawdę, ale to naprawdę okropne komentarze i nienawidziła odznaczania niepochlebnych postów. — Jak ci się z nią mieszka? — zapytała Paige. — Dlaczego w ogóle z nią mieszkasz? Poza tym psychotycznym epizodem wydajesz się stosunkowo normalną, miłą osobą. Nienawidzisz siebie czy coś? — Czy coś — potwierdziłam. — Zdecydowanie czy coś. I może nie zależy mi tak na sobie. — No, dobrze… cieszę się, że mamy to za sobą, „Vanessa". — Uniosła swojego drinka. — Możesz mi jeszcze powiedzieć, jak naprawdę masz na imię? Chociaż może lepiej, żebyśmy nikomu więcej o tym nie mówiły. — Tess. — Stuknęłam moim kokosem o jej, czując ulgę, że mogłam komuś, komukolwiek, powiedzieć prawdę. — Tess Brookes. — Na zdrowie, Tess — wzniosła toast Paige. — Boże, będzie mnie irytować nazywanie cię Vanessą przed innymi. — To nazywaj mnie suką — zasugerowałam. — Będziemy udawać, że bierzemy udział w RuPaul Drag Race. — Podoba mi się twój sposób myślenia — powiedziała ze słomką w ustach. — Miejmy

tylko nadzieję, że twoje zdjęcia też mi się spodobają. Dzięki Bogu jestem niesamowitym dyrektorem artystycznym. — Dzięki Bogu — zgodziłam się. — Och, musisz ze mną zatańczyć! Lubię ten kawałek. — Paige zbyt szybko odsunęła fotel od stołu, tak że przewrócił się do tyłu na piasek. — Jeśli któryś z tych chłopaków znów błyśnie do mnie zębami, to zamierzam potknąć się i upaść na jego penisa. — Jestem całkowicie pewna, że oni wszyscy są gejami. — Pozwoliłam jej zaprowadzić się na parkiet z odgarniętym piaskiem, który sypał się na mnie ze wszystkich stron. — Wszyscy. — Nie obchodzi mnie to — odkrzyknęła Paige. — Geje, kochajcie mnie. Dobrze było wiedzieć, gdzie określiła granicę. Mówią, że czas ucieka, kiedy dobrze się bawisz, ale kiedy bawisz się, pijąc i tańcząc z najbardziej fantastycznymi Hawajczykami, znika w czarnej dziurze i znów powraca, potrząsając marakasami i tańcząc cha-chę. Była prawie pierwsza, gdy spojrzałam na zegarek i odmówiłam pierwszego drinka tej nocy. Paige już dawno zdecydowała, że czas zdrzemnąć się z twarzą na jednym ze stołów. Próbowałam zabrać ją do łóżka. Kekipi próbował zabrać ją do łóżka, mieszany półnagi mężczyzna próbował zabrać ją do łóżka. Odmawiała wszelkim zaproszeniom, twierdząc za każdym razem, że „czeka". Tylko nie wiedzieliśmy, na co. Byłam w najlepsze pogrążona w zabawie przy starej piosence Madonny, gdy zauważyłam, że mamy nieproszonego gościa. Nick stał na obrzeżach placyku, na wpół ukryty za drzewem palmowym, z dobrze mi znanym wyrazem samozadowolenia na twarzy. Pierwsza rzecz, jaką sobie przypomniałam, to moja złość na niego poprzedniego wieczoru. Drugą rzeczą, jaką sobie przypomniałam, było całowanie go przed jego chatą tego popołudnia. Odchylił głowę do tyłu, przywołując mnie gestem, żebym podeszła. Milcząco odmówiłam, odwracając się do niego plecami i próbując poddać się piosence. Tak, życie jest tajemnicą, każdy musi zostać sam. Ale Nick nie zawołał mnie po imieniu, po prostu stał tam, wyglądając na zadowolonego z siebie, więc tańczyłam dalej, kręcąc tyłkiem. — Nick! Sądząc po tym okrzyku, ktoś inny na przyjęciu nie był aż tak zaangażowany w zabawę jak ja. Pozostając w całkowitej katatonii przez niemal godzinę, teraz Paige poderwała się do życia i pobiegła przez piasek, rzucając się w nieprzyjazne ramiona Nicka. Nie słyszałam jej dokładnie przez muzykę, ale udało mi się tańczyć wokół Kekipiego i dwóch nowych znajomych, Makaniego i Aikane, tak że znalazłam się w zasięgu słuchu. Paige oplotła ramionami szyję Nicka i najwyraźniej próbowała zwabić go na parkiet bardzo podejrzanymi ruchami. Oglądanie tego było przykre. Na szczęście nawet opity koktajlami i otoczony gorącymi chłopcami Kekipi nie zapominał o swoich obowiązkach. — Panno Sullivan. Paige, moja droga. — Odciął się od najbardziej niezwykłej imprezy tanecznej na świecie i pochwycił Paige w ramiona. Choć nie wyglądał na wystarczająco dużego, żeby nosić na rękach dorosłą kobietę, najwyraźniej nie był to jego pierwszy raz. — Jesteś Kopciuszkiem, zbliża się północ, na zewnątrz czeka kareta, która wkrótce zmieni się w dynię. Książę przybędzie po ciebie, pamiętasz? Nie idź sama do niego. — Nick musi zatańczyć! — krzyknęła, wskazując gdzieś w kierunku Nicka. — On potrzebuje tańca! — Dopilnuję, żeby zatańczył — obiecał Kekipi, niosąc ją z dala od świateł. — Trzecia zasada klubu tańca: jeśli to jest twój pierwszy raz w klubie tańca, musisz zatańczyć. — Jakie są pozostałe dwie zasady? — zapytał Makani. — Pierwsza zasada klubu tańca brzmi: nigdy nie rozmawiaj o klubie tańca — odpowiedział.

— A druga zasada brzmi: nigdy nie rozmawiaj o klubie tańca? — Nie, druga zasada brzmi: pij, aż nie będziesz mógł przypomnieć sobie klubu tańca. — Nagle okręcił mnie i ucieszyłam się, że nie włożyłam butów na obcasach. — W ten sposób nie możesz rozmawiać na ten temat, nawet gdybyś chciała. — Pomyślałeś o wszystkim — krzyknęłam przez muzykę, zanim poczułam w talii dwoje rąk wyciągających mnie z kręgu tańczących. — Co ty wyprawiasz? — Nic aż tak niestosownego, jak ty wcześniej — powiedział Nick, przyciskając usta do moich włosów. — Wyjmij te spinki. Chcę, żebyś rozpuściła włosy. — Co nie znaczy, że musisz dostać to, czego chcesz — powiedziałam, odpychając go, ale złapał mnie za nadgarstki i przyciągnął z powrotem. — Puść mnie. — Nie chcesz ze mną porozmawiać? — zapytał. — Żadnych więcej pytań? — Nie jestem w nastroju — powiedziałam, próbując zignorować to dziwne uczucie w dole brzucha, które nie było spowodowane faktem, że miałam za ciasne jeansy i musiałam iść siusiu. Nawet jeśli jedno i drugie było prawdą. — Myślę, że wiem już wszystko, co powinnam wiedzieć. — Zgadzam się. — Uwolnił jeden mój nadgarstek, ale okręcił mnie, trzymając za drugi, i uwięził mnie przed sobą. — Powinniśmy jeszcze wrócić do ciebie. — Dlaczego miałabym to zrobić? — Spojrzałam w dół na moje piersi. A więc tak wygląda falujący biust. — Po tym jak zostawiłeś mnie ostatniego wieczoru. — Dlaczego nie miałabyś tego zrobić? — zapytał. — Po tym jak pocałowałaś mnie tego popołudnia? — Nie znam cię, Nick. — Zauważyłam, że reszta uczestników przyjęcia utworzyła subtelny krąg wokół nas i uważnie obserwowała rozwój zdarzeń. Fantastycznie — teraz byłam główną rozrywką gejowskiego luau ze ścieżką muzyczną Lady Gagi. Doprawdy, to był tydzień pierwszych razów. — Nie wiem, dlaczego wcześniej zrobiłam to, co zrobiłam. Może za długo przebywałam na słońcu. — Vanessa. — Przestał tańczyć i przygarnął mnie mocniej do piersi. — Nie pogrywam. — Dobra robota, więc nie wyzwałam cię na rundę boggle. Zakłopotana i zdezorientowana trzepnęłam go po rękach i uwolniłam się. Wydawało się, że oddycham strasznie ciężko. — Daj spokój, to moja pierwsza noc w klubie tańca — powiedział, uśmiechając się i wyciągając rękę. Nienawidziłam tego uśmiechu. A zdecydowanie jeszcze bardziej tego głupawego uśmieszku. — Muszę tańczyć. — Jestem pewna, że znajdzie się wielu chętnych. — Odepchnęłam jego ręce i odeszłam, zostawiając go na łaskę przyjaciół Kekipiego. Radosna kombinacja szalejących hormonów i nadmiernej ilości rumu sprawiła, że płonęłam wściekłym temperamentem, którego ani trochę nie ochłodziła gigantyczna szklanka wody, którą wychyliłam, gdy tylko przekroczyłam próg chaty. Skąpana w słabym świetle lodówki stałam i dyszałam, naprawdę pragnęłam zamienić kryształowo czystą wodę na jeszcze jeden koktajl, ale ponad wszystko nie chciałam obudzić się z kacem. Pragnęłam obudzić się z pięknym mężczyzną i intymnymi otarciami, ale to nie miało szansy się zdarzyć. Ciche pukanie do drzwi przerwało moje sprośne rozmyślania i, łudząc się, że to Nick, odstawiłam wodę, poszczypałam policzki i otworzyłam drzwi. To był Kekipi. I po co ja się szczypałam. — Chciałem tylko upewnić się, że dotarłaś bezpiecznie do domu — powiedział, spokojnie i profesjonalnie. Nawet na przyjęciu Kekipi nie zapominał o interesach. Jednak ten interes miał trochę niezdrowy charakter i musiałam przyjąć, że miało to coś wspólnego z jego

nowym, intryganckim nastawieniem. — Zobaczyłem u ciebie światło z chaty panny Sullivan. Mogę jeszcze coś dla ciebie zrobić? Moja wagina była taka rozczarowana, że to on, a nie Nick stał przed moimi drzwiami, ale na to naprawdę nic nie mógł poradzić. — Nie, właśnie zamierzałam się położyć. Nie wracasz na przyjęcie? Miałam wrażenie, jakby dopiero się rozkręcało. — To prawda, i zaraz wracam — potwierdził Kekipi, znów z błyskiem w oku. — Te chłopaki to istne zwierzęta. Nie chcesz się do mnie przyłączyć? — Nie, nie — powiedziałam, potrząsając głową. — Jak dla mnie czas do łóżka. — Oczywiście — odpowiedział. — Z panem Millerem czy bez niego? Chciałam wyglądać na oburzoną, ale nie byłam w stanie. Zamiast tego po prostu roześmiałam się, jakby sam pomysł był zabawny. — Nie jestem tego typu dziewczyną — zapewniłam go. — Raczej nie z nim. — Nie rozumiem, dlaczego nie. — Kekipi wzruszył ramionami. — Jest bardzo atrakcyjny, najwyraźniej ciebie też uważa za bardzo atrakcyjną, jest między wami chemia. Dlaczego nie? — Ponieważ nie jestem gejem? — zasugerowałam. — I to właśnie jest nie tak ze światem — powiedział, zaczynając wycofywać się ścieżką, ale zostawiając drzwi szeroko otwarte. — Mężczyzna, kobieta, heteroseksualna, gej. Nie ma nic złego w tym, że kogoś pragniemy. Wszyscy jesteśmy dorośli. Pierwszą myślą, jaka wpadła mi do głowy, było to, że podczas gdy Kekipi i ja możemy uchodzić za dorosłych, Nick był rozkapryszonym dzieciakiem, któremu przydałby się porządny klaps, ale inna część mojego ciała krzyczała co innego. Ta inna część mojego ciała przypominała mi, że Nick był bardzo atrakcyjnym, solidnie zbudowanym mężczyzną, który wywoływał w dziewczynie zwierzęce pożądanie, sprawiające, że miałam ochotę wspinać się po nim jak po drzewie. Nacisnęłam klamkę ze szczerym zamiarem zamknięcia drzwi na klucz i pójścia spać. Zamiast tego nadal tam stałam, zamknęłam oczy i wzięłam głęboki oddech. Dlaczego nie miałabym wrócić? Kekipi miał rację. Dlaczego takim problemem było dla mnie przyznanie się, że pragnęłam pieprzyć się, jak diabli, z tym mężczyzną? — Bo grzeczne dziewczynki tego nie robią — szepnęłam, przekonując samą siebie. — Bo ty tak nie robisz. No dobrze, ledwie go znałam, a bezsprzecznie to, co wiedziałam, niekoniecznie mi się podobało, ale nie chodziło o spanie z kimś, kim byłam oczarowana przez dziesięć lat i kto zachowywał się całkowicie zgodnie z planem, więc, doprawdy, jaki sens miał plan? Intelektualne podejście do podejmowania decyzji zaprowadziło mnie donikąd. Kekipi miał rację. Zostało mi jeszcze tylko pięć dni na Hawajach, a potem nie muszę nigdy więcej widywać Nicka. Bóg wie, że pragnęłam go, i zgodnie z wszelkimi znakami na ziemi i niebie wyglądało na to, że on też mnie pragnął. Powinnam to zrobić. Ale nadal — wzięłam jeszcze jeden głęboki oddech i rozpuściłam włosy — jeśli miałam to zrobić, musiałam ustalić kilka podstawowych zasad. Żadnych uczuć, żadnego szlochania następnego ranka. Chciałam pójść, dać się przelecieć i wrócić do domu, do łóżka. Cała sprawa. Wszystko, co musiałam zrobić, to zebrać się na odwagę. Albo być stanowcza i zdecydowana. Albo coś w tym stylu. Jakby za sprawą magicznej siły, kiedy otworzyłam oczy, ujrzałam Nicka siedzącego pół metra ode mnie, w jednym z białych drewnianych foteli przed moją chatą, i omal nie wyskoczyłam ze skóry. Jeśli moje serce już wcześniej nie biło jak oszalałe, to teraz zaczęło. — Naprawdę chciałbym wiedzieć, o czym myślałaś — powiedział, opierając łokcie na udach odzianych w drelichowe spodnie i patrząc na mnie spod potarganych włosów. —

Zważywszy na ten pełen ekspresji wyraz twarzy. Przez chwilę stałam spokojnie, koncentrując się na oddechu i na tym, by nie upaść. Upadanie nie było seksowne. Nick natomiast był seksowny. Nawet w delikatnie oświetlonej ciemności zatoki nie dało się nie dostrzec faktu, że był bardzo przystojnym mężczyzną. I znów patrzył na mnie w ten sposób. Nikt tak na mnie nie patrzył. — Myślałam o tym, żeby pójść zobaczyć się z tobą — powiedziałam, stojąc tak spokojnie, jak to możliwe. Nie byłam pewna, co by się stało, gdybym się poruszyła. Istniała możliwość, że uciekłabym i zamknęła się w łazience. Znowu. — I o tym popołudniu. — Żeby przeprosić? — zapytał, wstając z fotela naprężając mięśnie przedramion widoczne pod podwiniętymi rękawami koszuli. Naprawdę byłam pod wrażeniem tych przedramion. — Nie — zdążyłam powiedzieć, zanim znalazł się tuż przede mną. W samą porę, bo kiedy dzieliło mnie od niego zaledwie kilka centymetrów, straciłam zdolność mówienia. Nick nie był w moim typie. Niewiele wyższy ode mnie. Miał zbyt niebieskie oczy i był za bardzo opalony. Był blondynem. Był arogancki. Nie znałam go, nie kochałam, nawet nie lubiłam. Nie był Charliem. I nigdy, w całym moim życiu, z nikim nie chciałam tak bardzo uprawiać seksu. — Nie zamierzam przepraszać. — Dobrze — odpowiedział, popychając mnie na drzwi, aż uderzyłam głową o drewno, i całując mnie głęboko i mocno, bez pytania o pozwolenie, bez przerwy, by sprawdzić, czy wszystko ze mną w porządku. A było ze mną nawet bardziej niż w porządku. Moje ciało rozpalało się pod jego dotykiem, podniecone tym, co z nim robiono, lub kimś, tak nowym, i zaczynało odkrywać napierającego mężczyznę. Nick nie tracił czasu z pocałunkami, w okamgnieniu przesuwając się z moich ust na szyję i dalej w dół dekoltu mojej koszulki. Z zamkniętymi oczami skoncentrowałam się na odczuciach, gdy opuszki jego palców kreśliły wzory na całym moim ciele, a jednocześnie starałam się pamiętać o oddychaniu. Wplótł dłonie w moje włosy i gwałtownie pociągnął moją głowę do tyłu, sprawiając, że zaparło mi dech w piersi. Usłyszałam jego śmiech. Nie zatrzymał się. Zamiast tego jego dłonie zsunęły się w dół moich pleców, pokonując najszybszą drogę do paska jeansów i wsunęły się w nie. To nie był jego pierwszy raz. Z trudem łapiąc powietrze, objęłam ramionami jego szyję i zawisłam na niej, gdy odciągnął mnie od drzwi i popchnął w głąb chaty, zamykając je kopniakiem, zanim jednym szarpnięciem pourywał mi guziki. — Utrudniają — szepnął. Miał rację, długo nie stały mu na drodze. Bez szansy na odwrót okręciłam się, opierając plecami o zamknięte drzwi i pomogłam mu zdjąć moje wierzchnie ubranie, jednocześnie sięgając do sprzączki jego paska. To była gra dla dwojga. Miałam tylko nadzieję, że nie zauważy mojej amatorszczyzny, podczas gdy on najwyraźniej był zawodowcem. Niepotrzebnie się martwiłam. Kochanie się z facetem będącym bratnią duszą mogło wzbudzać we mnie bezsensowny strach, ale kiedy chodziło o rzucenie się w ramiona niemal obcego mężczyzny, wydawało się, że zachowywałam się naturalnie. Kopałam i tupałam, próbując wydostać się z obcisłych spodni, a wszystko to podczas odpychania i przyciągania, i opierania się o kochanka, z obolałymi wargami, policzkami otartymi przez jego zarost i jego smakiem w ustach. Mój mózg dawno już się wyłączył, pozostawiając nieznaną mi wcześniej nieprzyzwoitą dziewczynę w trybie autopilota. Żadnych myśli, żadnych argumentów, żadnych trosk. Wszystko, co wiedziałam, to to, że chcę mieć tego mężczyznę w sobie najszybciej jak to tylko, po ludzku, możliwe, i nic ponadto. Słyszałam szelest drelichu i brzęk sprzączki jego paska, uderzającej o podłogę, i czułam gorące palce Nicka na moim udzie, błądzące przy brzegu mojej bielizny. Zatrzymał się, odsunął i spojrzał na mnie, nasze nosy niemal się stykały, oboje

oddychaliśmy tak ciężko, że z trudem mogłam to znieść. Spojrzenie jego oczu było głębokie i pociemniałe, i wiedziałam, że dysząc mu tak prosto w twarz, musiałam wyglądać dziko. Ale potargane włosy i rozmazany makijaż nie miały już znaczenia. Pocałował mnie ponownie, miażdżąc moje usta swoimi. Jego dłonie prześliznęły się dokoła mojej talii i chwyciły biodra, unosząc mnie w górę i unieruchamiając. Owinęłam się wokół niego w pasie i schowałam twarz w jego szyję. Pachniał ciepło i mrocznie, i zachwycająco. Czułam już zapach jego potu na mojej skórze. Dotarliśmy tylko do sofy, po czym rzucił mnie na nią, zerwał z siebie koszulę i uklęknął między moimi nogami. Wszystko było gorące i twarde, i mokre, i wilgotne, a ostatnią rzeczą, jaką zapamiętałam, zanim kompletnie się zatraciłam, było miękkie brzmienie jego śmiechu, drżenie jego palców i warczenie wentylatora sufitowego. Po raz pierwszy w życiu straciłam kontrolę nad całą sytuacją.

Rozdział 11 Nadal było ciemno, kiedy się obudziłam, i chwilę trwało, zanim moje oczy przywykły do mroku. Znajdowałam się w moim pokoju, w moim łóżku, ale byłam naga. Och, nie. Przeturlałam się do brzegu materaca i macałam podłogę, aż natrafiłam na coś, co kształtem przypominało bieliznę. Gdy jednak uniosłam ją na wysokość oczu, okazało się, że to nie moje majtki. Były to męskie slipki. Instynktownie rzuciłam je przez pokój — nikt nie chciał mieć pary bokserek tak blisko swojej twarzy, chyba że nosiłby je Michael Fassbender — i odwróciłam się bardzo powoli, bardzo ostrożnie, by ujrzeć Nicka leżącego obok mnie. Spuszczając nogi z boku łóżka, podążyłam ścieżką ubrań wiodącą do pokoju dziennego, krzywiąc się z powodu różnych urazów seksualnych, które dawały o sobie znać, kiedy się poruszałam. Jeśli pieprzenie się z Charliem było jak jazda na rowerze, to Nick był jak mechaniczny byk. Śpiący głębokim snem, twarzą w dół w stercie poduszek, wyglądał całkiem inaczej. Miałam ochotę wrócić do łóżka i delikatnie głaskać jego włosy, dopóki nie obudziłby się i nie przeleciał mnie nieprzytomnie jeszcze raz. Taka byłam romantyczna. Odtwarzając w pamięci przebieg zdarzeń, wciągnęłam majtki i koszulkę, którą podniosłam po drodze, i lustrowałam zniszczenia. Apartament przypominał arenę. Pozrzucaliśmy wazony ze stołów, poprzewracaliśmy krzesła, a poduszki były wszędzie. Dotknęłam ręką obolałego miejsca na plecach, delikatnie uciskając, żeby sprawdzić siniaki i piekące otarcia. Jak mogłam nabawić się takich piekących otarć w chacie z drewnianą podłogą? Obejrzałam się w stronę łazienki. Aha, mata łazienkowa. O rany, rzeczywiście poszliśmy na całość. — Hej. Nick się obudził. W ciemnej sypialni jego głos brzmiał bardziej miękko niż przedtem. Ochrypły. Od snu czy seksu — nie byłam pewna. Tak czy inaczej, sprawił, że pragnęłam dłoni Nicka na moim ciele. — Cześć — odpowiedziałam, wciąż stojąc w pokoju dziennym, zaglądając do sypialni. Byłam bardzo zadowolona z ciemności, bo Nick nie mógł dostrzec, że się zarumieniłam. — Więc czuję, że powinienem wspomnieć o tym teraz, zanim sprawy… — Usiadł i przeciągnął się. Był taki seksowny. — Ale wiesz, jest, jak jest. Jestem znacznie lepszym kochankiem niż partnerem. Milczałam. Zrobiło mi się niedobrze. Skinęłam głową. — Tak czy inaczej, wiem, że jesteśmy tego samego zdania — powiedział Nick, klepiąc puste łóżko obok siebie. — Po prostu zwykle najlepiej wyjaśnić sobie wszystko od razu. Tak na wszelki wypadek. — Na wszelki wypadek? — zapytałam. — No, nie chciałbym, żebyś zakochała się we mnie — powiedział ze śmiechem. — Wracaj do łóżka. — Rzeczywiście, jestem naprawdę zmęczona. — Podniosłam jego jeansy i rzuciłam mu. — I o wiele lepiej śpi mi się samej. — Poważnie? — Nick złapał jeansy i przylgnął do nich, nie okazując najmniejszej chęci założenia ich. — Wyrzucasz mnie? — Nie chciałabym, żebyś mnie źle zrozumiał — odpowiedziałam, płonąc z pożądania i udając się prosto do łazienki. — Możesz wyjść sam. Usiadłam na toalecie i ze złością tarłam twarz chusteczką kosmetyczną, póki nie usłyszałam trzaśnięcia frontowych drzwi. Jak on śmiał ostrzegać mnie, żebym się w nim nie

zakochała? Jak śmiał pomyśleć, że w ogóle coś takiego przyszłoby mi do głowy? Jak śmiał uznać, że jesteśmy „tego samego zdania"? Nawet jeśli byliśmy. Zdecydowanie. Co za dupek. Przestałam trzeć twarz, kiedy zaczęła mnie palić z innego powodu niż wstyd, i oparłam się do tyłu o chłodny porcelanowy pojemnik spłuczki toaletowej. Wyrzuciłam chusteczkę do kosza, po czym poszłam z powrotem do sypialni i uporządkowałam łóżko. Strzepnęłam pościel i poodwracałam wszystkie poduszki. Ostatnią rzeczą, jaką chciałam zrobić, to odwrócić się w nocy i poczuć zapach tego palanta. Chciałam jednonocnej przygody i miałam ją. Mój wybór. A teraz czas spać. Ale oczywiście nie mogłam zasnąć. Była na to tylko jedna rada. Wzięłam telefon i poprosiłam system Siri, żeby zadzwonił do jedynej osoby, z którą mogłam porozmawiać. — Tess? — Amy — odezwałam się. — Jestem kretynką. — Ja też… nie powinnam się martwić — odpowiedziała Amy. Jej głos brzmiał słabo i odlegle. — Jakiś szczególny powód? Bardziej lub mniej oczywisty? — Pieprzyłam się z niewłaściwym facetem. — Obróciłam się i patrzyłam na puste miejsce obok mnie, przyciskając rękę do poduszki w miejscu, w którym znajdowała się głowa Nicka. — Wiem. — Och, nie, z innym — wyjaśniłam. — Tutaj, na Hawajach. — Szybko działasz. — Sądząc po głosie, Amy była pod wrażeniem. — Kto? Gdzie? Jak? Chcę znać wszystkie pikantne szczegóły. Nie uprawiałam seksu od miesięcy, a ty pieprzyłaś się dwa razy w ciągu tygodnia. Jestem strasznie zazdrosna. — Jest dziennikarzem i pracuje dla magazynu — odpowiedziałam, utkwiwszy wzrok w odcisku dłoni na poduszce, wyobrażając sobie, że Nick nadal tam leży i śpi. — Mam okropne uczucie, że wpadłam z deszczu pod rynnę. — Mówisz to w przenośni? — zapytała. — Tylko upewniam się, że to nie jest początek innej historii. — W przenośni — potwierdziłam. — I to było głupie. Jest kompletnym dupkiem. — Gorącym dupkiem? — Najgorętszym. — O mój Boże, twoje życie zmienia się w piosenkę Taylor Swift. To jest niesamowite. — Sądząc po głosie, nie była zbytnio zaniepokojona. — Doprawdy, Tess, w czym problem? Przeleciałaś gorącego faceta. To dobrze — to takie seksualne oczyszczenie. Mycie podniebienia. Pozbycie się smaku Charliego z twojej waginy. — Ale poetyckie. — Czasami była obrzydliwa. — Miałaś od niego jakieś wieści? — Nie — odpowiedziała. — I nie zmieniaj tematu. Opowiedz mi o tym ponętnym dupku, który odczarował twój pas cnoty. — Nie mam pojęcia, co się stało, naprawdę. Myślę, że to udawanie Vanessy tak na mnie wpływa — powiedziałam, ziewając. Słuchanie głosu Amy było jak ciepła kąpiel i gorąca czekolada. — Zobaczyłam go, znienawidziłam, a potem chciałam uprawiać z nim seks. A potem zrobiłam to. Tak naprawdę nawet nie musiałam próbować. To stało się samo. — Kobiety naprawdę nie muszą próbować — ile razy ci mówiłam? — powiedziała. — Po prostu musisz być jak niebieski ptak, duży chłopiec, zróbmy to. A jeśli nie odpowiadają, to nie są warci zachodu. Albo są gejami. Albo jedno i drugie. — Nie jestem pewna, czy się z tym zgadzam, ale dobrze — mruknęłam, próbując przypomnieć sobie, czy nazwałabym Nicka „dużym chłopcem" pod jakimkolwiek względem w ciągu minionych dwóch dni. Określenie nie byłoby nieprecyzyjne, ale w najlepszym razie

nietaktowne. — Chyba oszalałam, bo on jest takim dupkiem. Nawet go nie lubię. — Więc nienawidź pieprzenia go, dopóki nie oślepniesz, wrócisz do domu i nigdy więcej o nim nie pomyślisz — zasugerowała Amy, jakby to było całkowicie racjonalne. — A szalona jesteś zawsze. Albo czujesz się winna. Albo czujesz się winna, bo jesteś szalona. Wiesz co, wolno ci po prostu cieszyć się sobą. — Wolno? — To była skandalicznie nowa koncepcja. — Naprawdę, Tess, musisz przestać dzwonić do mnie z pieprzonych Hawajów i jęczeć. Och, jestem w raju. Och, przeleciałam cudownego faceta. Och, właśnie znalazłam magicznego kucyka, który sra diamentami. Po prostu korzystaj z tego. — Nie znalazłam… — Sekundę zajęło mi zrozumienie, co miała na myśli. — Jasne. Przepraszam. Po prostu czuję się wulgarna, to wszystko. — Bo uprawiałaś seks z gorącym facetem? — Bo uprawiałam seks z gorącym facetem, którego nie znam i nie lubię. — Szczerze, Tess Sigourney Brookes — Amy zaczynała być denerwująca. — Czasami zachowujesz się, jakby feminizm nigdy nie istniał. — Jaki jest ten feminizm? — Zaczynałam żałować, że w ogóle zadzwoniłam. — Jak niby przyczyniam się do rozwoju praw kobiet, pozwalając niewłaściwemu mężczyźnie włożyć we mnie penisa? — Nigdy nie oglądałaś Seksu w wielkim mieście? I dobrze się czuję. Dzięki, że pytasz. A niech to diabli — oczywiście. Amy straciła pracę. Całkiem zapomniałam. — Przepraszam, po prostu jestem taka zmęczona. Jest piąta rano, czy coś koło tego, prawda? Nie pomyślałam. Wszystko w porządku? Znalazłaś już nową pracę? — Naprawdę nie chcę teraz o tym rozmawiać — ucięła temat, a potem westchnęła, mięknąc od razu. Nie potrafiłyśmy się na siebie złościć. — Nie martw się o to. Niczym się nie martw. Nadejdzie niedziela, nigdy więcej nie zobaczysz nikogo z tych ludzi, prawda? Więc po prostu baw się, zanim będziesz musiała wrócić do domu i znowu żyć w realnym świecie. Zrobiła dobrą, aczkolwiek niepokojącą uwagę. — Dzięki, że jesteś niesamowita — powiedziałam, walcząc z ziewaniem. I słusznie. Byłam zmęczona po długiej podróży samolotem, psychicznie wyczerpana Wszystkimi Kłamstwami i fizycznie wyczerpana Całym Tym Seksem. — Nie wiem, co bym bez ciebie zrobiła. — Jesteś mile widziana — odpowiedziała. — A teraz rozłącz się. Po prostu rozłącz się już. — Pójdę spać. — Znów się uśmiechnęłam. — Porozmawiamy później. — Nie, jeśli zadzwonisz, by powiedzieć mi, że znalazłaś lampę Alladyna — powiedziała Amy. — Kocham cię. — Ja też cię kocham — odpowiedziałam, czekając na podwójny sygnał świadczący o tym, że Amy się rozłączyła, zanim sama odłożyłam telefon na nocny stolik i szybko zapadłam w sen. Pierwszą rzeczą, jakiej dowiedziałam się o Paige, to że nie wstydziła się przekraczać osobistych granic. Demonstrując, jak bardzo swobodnie czuła się, wchodząc do mojej chaty, najwyraźniej uznała, że ma wystarczający powód, żeby wkroczyć do mojej sypialni, kiedy jeszcze głęboko spałam. — Dzień dobry, śpiochu — powiedziała, klepiąc mnie raźno po czubku głowy, dopóki nie otworzyłam oczu i zobaczyłam ją z parującym kubkiem kawy w ręce. Nie dla mnie. — Jak możesz wciąż spać? Jest prawie dziesiąta. — O rany! — Przetarłam oczy i starałam się nie urazić żadnego z moich zadrapań. Byłam

obolała dosłownie wszędzie i naprawdę nie miałam ochoty wyjaśniać Paige dlaczego. — O której spotykamy się z panem Bennettem? — Nie spotykamy się — oznajmiła Paige nachmurzona. — Odwołał. Znowu. Jednak za pół godziny spotykamy się z jego synem. Wygląda na to, że najdroższy tatuś jest trochę jak diva, a syn ma nam wyjaśnić, co się dzieje. — Ma syna? — Byłam trochę zaskoczona. Ale, jak zwykła przypominać mi Amy, nawet Elton John był żonaty. — Tak, przejmuje jego interes. Czy może już przejął. Nie wiem dokładnie, jestem tylko dyrektorem artystycznym. Nic mi nie mówią. — Więc Nick przeprowadzi wywiad z synem? — Byłam zdezorientowana. I wciąż bardzo zmęczona. Wszystko, co mogłam zrobić, to nie zakosić jej tego kubka z kawą z idealnie wymanikiurowanej dłoni. — Nie wiem. — Paige potrząsnęła głową. — Jeśli to wszystko, co dostaniemy, to trudno. Ale kto by się przejmował? To znaczy, kto chce wiedzieć o mózgu interesu. Jak często czytasz o Robercie Duffym w porównaniu z Markiem Jacobsem? — O kim? — zapytałam. — Zabawna jesteś — powiedziała. — Zapominam, że nie jesteś prawdziwą Vanessą. Ani stylistką. Ani fotografem. Rzeczywiście to była pierwsza rzecz, o jakiej należało mi przypomnieć z samego rana. — Nie, żebym miała czas tym się martwić. — Klepnęła mnie w przykryty kołdrą tyłek i wstała. — Dalej, wstawaj z łóżka. I do boju. — Wyglądasz bardzo świeżo, biorąc pod uwagę twój stan ostatniego wieczoru. — Skomentowałam w drodze do łazienki. Paige podążała za mną. Chyba nie sądziła, że będziemy plotkować, kiedy będę brać prysznic? Usiadła na klapie klozetowej i patrzyła na mnie szeroko otwartymi, błyszczącymi oczami. Och, a jednak. — Berocca, krople do oczu i cztery kubki tego — powiedziała, unosząc kubek z kawą. — A poza tym pracuję w branży mody, kochanie. Jeśli następnego ranka nie możesz pozbierać się do kupy, to równie dobrze możesz spadać do magazynu dla nastolatków, gdzie nikogo nie obchodzi, w jakim jesteś stanie. — Miło. — Puściłam wodę pod prysznicem, czekając, aż szyby pokryją się parą, po czym rozebrałam się, tak szybko, jak to możliwe, znikając pod strumieniem gorącej wody i zmywając z siebie resztki snu i seksu. — A przy okazji, w jakim stanie ty wróciłaś do domu? — zapytała Paige, przekrzykując szum wody. — Dlaczego twoje rzeczy są porozrzucane po całym pokoju? Poszczęściło ci się czy po prostu jesteś niechlujną krową? — Niechlujną krową — odkrzyknęłam niemal natychmiast. — Byłam taka zmęczona, że po prostu nie mogłam czekać, aż dojdę do łóżka. I pijana. Byłam pijana. Nie zapomniałam Paige rzucającej się na Nicka minionego wieczoru. Niby przypadkiem całkiem o tym zapomniałam, kiedy uprawiałam z nim seks, ale teraz było to bardzo wyraźnym wspomnieniem, świecącym jasno w przedniej części mojego umysłu. I bynajmniej nie napełniało mnie radością. — Czy Nick przyjdzie na spotkanie? — zapytałam niby od niechcenia. — Teoretycznie. — Odpowiedź Paige zabrzmiała z równie udawaną nonszalancją. — Wysłałam mu wiadomość. Nie odpowiadał, kiedy pukałam do drzwi. Mam nadzieję, że nie umarł. — Ha, ja też — zgodziłam się, nie całkiem pewna, czy rzeczywiście tak myślę. — Jak dobrze go znasz?

— Och, kilka razy pracowaliśmy razem w ciągu tych lat, w różnych magazynach i nad różnymi materiałami, no wiesz. Zawsze był trochę flirciarzem, tak jak ja. Nic poważnego, chociaż… on nie jest tym typem faceta. — Jakim typem faceta? — Szorowałam się żelem pod prysznic o zapachu kokosowym, aż skóra mi się zaróżowiła, żeby zmyć z siebie wszelkie ślady Nicka, na wypadek gdyby jej odpowiedź nie spodobała mi się. — Przyzwoitym — roześmiała się. — Typem, który zabiera cię na kolację i mówi miłe rzeczy, i obsypuje komplementami pomiędzy jednym pieprzeniem a drugim. — Więc spałaś z nim? — Wytknęłam głowę spod prysznica i chwyciłam ręcznik, nagle czując mdłości. Vanessa z pewnością nie czuła się tak, jak ja teraz, gdy zorientowała się, że obie spałyśmy z Charliem. — Och, nie. — Pacnęła się otwartą dłonią w twarz. — Nie dlatego, że nie próbowałam. Sama nie wiem. Naprawdę go lubię, ale on nie zadaje się z dziewczynami. Każdy wie, że nie jestem jedną z tych dziewczyn, które pieprzą się z facetem, którego lubią, mimo że jest nieprzyjemny, i mają nadzieję, że być może zrozumie, jakie są wspaniałe. To zwykłe proszenie się o kłopoty. — A co, jeśli to jest facet, którego nie lubisz? — To już całkiem inna sprawa. — Paige wstała i śmiała wrócić do sypialni. — Ubierz się, bo się spóźnimy. O planie uczynienia z Nicka Millera uczciwego faceta możemy podyskutować później. — Nie mogę się doczekać — powiedziałam bezsilnie. Blee. Wprost nie mogłam uwierzyć, jak świeżo wyglądał Kekipi, kiedy dotarłyśmy do głównej części domu. Mimo że nie byłam aż tak pijana i zdołałam przespać co najmniej sześć godzin, miałam pełną świadomość, że wyglądam fatalnie, podczas gdy on i Paige sprawiali wrażenie, jakby właśnie wyszli ze spa. A ja nigdy nie wyglądałam fatalnie, ponieważ zawsze spałam pełne osiem godzin i nigdy nie spędziłam wtorkowego wieczoru, pijąc koktajle i pieprząc się z niewłaściwym facetem. Albo ktoś będzie musiał nauczyć mnie, jak używać korektora, albo będę musiała wrócić do dawnego trybu życia prędzej, niż przewidywałam. — Przynieść wam coś jeszcze do jedzenia? — zapytał Kekipi, wzór profesjonalizmu, wskazując na zastawiony już stół. — Pan Bennett dołączy do was za chwilę. — Uściskałabym cię za kanapkę z jajecznicą — wymamrotała Paige, odwracając głowę od sushi na stole. Jakkolwiek świeżo wyglądała, najwyraźniej wcale się tak nie czuła. — Ryby? Na śniadanie? — Prośba pana Bennetta — wyjaśnił Kekipi. — Jedna kanapka z jajecznicą. A panna Vanessa? — Och, to ja — powiedziałam, tylko trochę za głośno. Paige uniosła brew i pokręciła głową. — Wszystko w porządku, naprawdę. Dziękuję. Gdy tylko odszedł, chwyciłam talerz i nałożyłam sobie stos słodko wyglądających małych ciasteczek. Potrzebowałam węglowodanów i to zaraz. — Zanim zaczniemy, na pewno dasz radę ciągnąć to dalej? — zapytała Paige, patrząc mi prosto w oczy. — Tę całą sprawę z Vanessą? — Tak? — Zabrzmiało to, jakbym sama sobie nie wierzyła. — Wszystko w porządku. — Dobrze — odpowiedziała. — Bo jak coś spieprzysz, to wiem, że obie poniesiemy konsekwencje. — Naprawdę, chociaż… — zakrztusiłam się duńskim ciasteczkiem i wzruszyłam ramionami. — Co będzie, jak ktoś się dowie? Byłoby bardzo źle?

— Pan Bennett prawdopodobnie natychmiast odwołałby wywiad. Ja zostałabym zwolniona. Magazyn prawdopodobnie pozwałby agentkę Vanessy. I zdecydowanie zaskarżyliby ciebie. — Zaczęła wyliczać możliwości na palcach. — Bennett mógłby nas pozwać. Możliwości są nieskończone, a większość z nich sprowadza się do pozwania do sądu. Odłożyłam ciasteczko na talerz. — Naprawdę nie pomyślałam, że Vanessa mi dokopie — szepnęłam. — Niech to diabli. — Mam nadzieję, że zdjęcia będą wystarczająco dobre, żeby nadawały się na okładkę — Paige uśmiechnęła się słodko. — Jeśli nie będą, to spodziewałabym się tego wszystkiego i jeszcze więcej. — Dobre zdjęcia. — Spojrzałam na swoje stopy. — Łapię. — Niesamowite zdjęcia — poprawiła Paige. — Najlepsze zdjęcia, jakie ktokolwiek kiedykolwiek widział. — Ale przecież Vanessa nie jest bardzo dobrym fotografem — wytknęłam. — Z pewnością wystarczą zdjęcia adekwatne do jej umiejętności. — Najlepsze zdjęcia, jakie ktokolwiek kiedykolwiek widział — powtórzyła Paige, tym razem bardzo powoli. — Albo nie będziesz musiała martwić się o to, że Vanessa skopie ci tyłek, ponieważ osobiście ją w tym wyręczę. Jasne? — Jasne. — Przytaknęłam na znak, że zrozumiałam. — Najlepsze zdjęcia. — Cieszę się, że wyjaśniłyśmy to sobie — odpowiedziała. — Ach, pan Miller, wreszcie. Nie spodziewałam się fizycznej reakcji na widok Nicka, ale kiedy kroczył ścieżką, z naburmuszoną miną i w okularach przeciwsłonecznych, miałam ochotę wstać od stołu i zanurkować w morzu. Jego bladoniebieska koszula była pognieciona, a szorty w kolorze khaki wyglądały, jakby zapinał je w locie i nie zrobił tego poprawnie. Nie wyglądał na człowieka, który cieszył się dobrze przespaną nocą w luksusowej willi na Hawajach. Wyglądał na mężczyznę, który spędził noc, pieprząc się z kimś zdemoralizowanym, a potem przez kilka godzin przewracał się z boku na bok, dopóki słońce nie wzeszło. Interesujące. Nachylił się przez stół, dokładnie na wprost mnie, aż podskoczyłam. Bez słowa złapał dzbanek z kawą, nalał sobie pełen kubek, a potem, w kompletnej ciszy, wrzucił do niego kilka kostek cukru. Paige spojrzała na mnie, próbując powstrzymać uśmiech, kiedy zajął miejsce przy odległym końcu stołu, jak najdalej od nas dwóch. — Gdzie jest Bennett? — zapytał po dwóch łykach kawy. — Spóźnia się. — Co tam, słoneczko? — odpowiedziała Paige. — Kiepska noc? Nawet gdyby nie zdjął okularów przeciwsłonecznych, i tak wiedziałabym, że patrzy prosto na mnie. — Miewałem lepsze — powiedział z kamienną twarzą, podczas gdy ja zarumieniłam się od stóp do głów. — Miewałem gorsze. — Wyglądasz, jakbyś przeszedł przez wyżymaczkę. — Byłam zdecydowana nie pozwolić mu wygrać. — Czasami najlepiej pozwolić, żeby sen przyszedł naturalnie. Kiedy za bardzo się starasz, kończy się to frustracją. — Och, nie martw się, nie jestem sfrustrowany — odpowiedział szybko. — Ale sama nie wyglądasz za dobrze. Może powinnaś postarać się trochę bardziej. — Hola, hola, dzieciaki — interweniowała Paige, całkowicie nieświadoma skrajnego poziomu wrednych podtekstów przelatujących nad stołem. — Tylko nie rzućcie się na siebie z pięściami. Powinniśmy wyjaśnić tę całą sytuację z Bennettem i naprawdę nie chcę być zmuszona do zrobienia tego na własną rękę. Możemy pocałować się na zgodę i zabrać do pracy? Nick uniósł kącik ust i skinął głową.

— Chętnie, jeśli ty też, Vanesso. — Sądzę, że chodziło o przenośnię — powiedziałam, dodając śmietanki do swojej kawy. — Jestem profesjonalistką. — Doprawdy? — Oparł łokcie na stole i uniósł okulary nad brwi. — W takim razie prawdopodobnie jestem ci winien pieniądze. Zanim Paige zdążyła zapytać o przytyk Nicka albo moje wyraźne oburzenie, szklane drzwi do domu odsunęły się i ukazał się w nich wysoki, szczupły mężczyzna ubrany w hawajską koszulę i szorty. Pomimo jego kreacji od razu wiedziałam, że to pan Bennett Junior. Wykapany ojciec. Ubranie miał swobodne, ale idealnie dopasowane do ciała, siwe włosy obcięte stylowo i mimo że musiał mieć około czterdziestu pięciu lat, był imponującym mężczyzną. I to nie tylko dlatego, że miał najbardziej niesamowite wąsy, jakie kiedykolwiek widziałam. Jak na zawołanie podkręcił jeden jego koniec i czekał, aż skupimy na nim całą uwagę. — Aloha. — Młodszy pan Bennett wyciągnął ramiona, zbliżając się do stołu i obchodząc go dookoła, żeby uścisnąć dłoń każdego z nas. — Przepraszam za spóźnienie. Mam nadzieję, że nie czekali państwo zbyt długo. Wydawało się, że miał amerykański akcent, ale usilnie starł się symulować coś w rodzaju lekko brytyjskiego zaśpiewu, co niezbyt dobrze mu wychodziło. Niemniej jednak był imponującą postacią. A jednocześnie trochę zabawną. Zapewne z powodu wąsa. — Nie, wcale. — Paige odpowiedziała za nas wszystkich. — Właśnie mówiliśmy, jaki to wspaniały sposób na rozpoczęcie dnia. Wcale nie, pomyślałam. Właśnie dogryzaliśmy sobie przez stół i jedno z nas w zasadzie nazwało drugie dziwką. Jednak mówienie tego głośno raczej nie popchnęłoby rozmowy naprzód, więc tylko się uśmiechałam. — Jestem Artie Bennett. — Nasz gospodarz usiadł u szczytu stołu i pozwolił, żeby Kekipi nalał mu kawy, zanim nałożył sobie na talerz tonę sushi. Na śniadanie. Obrzydliwe. — Możemy dokonać prezentacji? — Paige Sullivan. — Paige przywołała najpiękniejszy uśmiech. — Jestem dyrektorem artystycznym z „Gloss". Będę nadzorować zdjęcia. A to jest Vanessa, nasz fotograf. — Witam. — Uniosłam rękę w niezręcznym pozdrowieniu. Najwyraźniej nie dowierzała mi na tyle, żebym przedstawiła się sama. W sumie słusznie. — Nick Miller. Będę pisał artykuł o pańskim ojcu — przerwał mi Nick, nie dając mi czasu na dodanie czegokolwiek do mojego pozdrowienia. — Jak pan myśli, Artie, kiedy mógłbym się z nim spotkać? To ciągłe odwoływanie spotkań staje się naprawdę frustrujące. O rany. Nieustępliwy. Wstrzymałam oddech, czekając na odpowiedź Artiego. Spoglądając na Paige, zauważyłam, że zrobiła to samo. — Cóż, panie Miller. — Artiemu nie udało się zwrócić do Nicka nieformalnie, ale całkowicie zmienił swoje nastawienie. — Mamy tutaj mały problem. Miałem nadzieję, że będziemy mogli zjeść śniadanie i poznamy się trochę, zanim przejdziemy do rozmowy o pracy, ale skoro tak stawia pan sprawę… — Tak — potwierdził Nick. — Zamierza udzielić wywiadu czy nie? Artie odstawił swój talerz pełen sushi na stół i odwrócił się w fotelu tak, by zmierzyć się z Nickiem twarzą w twarz. Biorąc głęboki oddech, oparł łokcie na stole i podparł brodę palcami, zyskując na czasie i zastanawiając się nad odpowiedzią. Napięcie zabijało mnie. Odchrząkując i siadając prosto w fotelu w sposób, który strasznie nie harmonizował z jego przypadkowo dobranymi ubraniami, Artie posłał Nickowi słaby uśmiech. — Do tej chwili, panie Miller, mówi, że nie. Paige sapnęła straszliwie, jakby ten moment nie był wystarczająco dramatyczny,

natomiast Nick zwyczajnie popatrzył w niebo, a potem przetarł twarz dłonią. Ja zachowałam milczenie. W żaden sposób nie mogłam polepszyć sytuacji. — Więc co pan proponuje? — zapytał Nick, gdy Artie podniósł pałeczki i zabrał się za bezspornie smakowicie wyglądający kawałek łososia sashimi. — Oczekujecie, że będziemy tu wszyscy po prostu siedzieć i czekać, aż przestanie kaprysić? Wszyscy przelecieliśmy pół świata tylko po to, żeby porozmawiać z twoim ojcem, a teraz on nie chce się bawić? Zawsze wierzyłam w zasadę, że więcej much można złapać na miód niż na ocet, ale Nick najwyraźniej nie zgadzał się z nią. Niemal spodziewałam się, że skoczy przez stół, plaśnie Artiego Bennetta rękawicą i wyzwie go na pojedynek. Wyglądał na bardzo wkurzonego. Paige sprawiała wrażenie przerażonej. A ja nie mogłam się zdecydować. Nie mogłam zaprzeczyć, że pierwszą rzeczą, jaka przyszła mi na myśl, kiedy powiedział, że Bertie nie chce udzielić wywiadu, było, że skoro nie będzie wywiadu, to znaczy, że zdjęć też nie będzie. Zaczynało wyglądać na to, że mogłam wybrnąć z całej tej farsy bez szwanku. — Porozmawiam dzisiaj z ojcem trochę później — powiedział Artie, kiedy przeżuł i przełknął jedzenie. — Tłumaczyłem mu, jak ważny jest ten wywiad dla spółki, jak ważny jest dla mnie, i wyjaśniłem mu, że odbyliście bardzo daleką podróż, żeby się z nim spotkać. — To bardzo wiele z pana strony. — Nick wstał, odsuwając fotel po terakotowych płytkach werandy. — Gdyby mógł pan zadzwonić do mnie, kiedy już uzna, że jest gotowy, byłoby wspaniale. — Odwrócił się do Paige i rzucił serwetkę. — Oto, co się dzieje, kiedy umawiacie spotkania z małpą zamiast z szefem. Nie czekając na odpowiedź, Nick ruszył jak burza w kierunku chat. Zdecydowanie nie był w najlepszym humorze. Myślałby kto, że będzie trochę weselszy, biorąc pod uwagę minioną noc. — Panie Bennett, bardzo mi przykro — powiedziała Paige, wstając, ale nie ruszając się z miejsca. — Nie znajduję słów, żeby przeprosić. Nie wiem, co go naszło. Jest bardzo porywczym człowiekiem i myślę, że nie czuje się dobrze i… Ale zanim dokończyła, Artie przerwał jej gromkim, gardłowym śmiechem. — Och, panno Sullivan, proszę siadać. — Skinął na nią ręką, wciąż chichocząc do siebie. — To nic innego, jak tylko drobny epizod przy śniadaniu. Pan Miller jest najwyraźniej sfrustrowany. Nie winię go. Bardzo podobnie zareagowałem, gdy minionego wieczoru ojciec wyjawił mi swoje zamiary. Mam jednak obiekcje w kwestii nazywania mnie małpą. — Bardzo przepraszam, naprawdę. — Paige nie mogła wyglądać na bardziej zakłopotaną. — Najmocniej przepraszam. Nick jest tylko, jest tylko… — Jest tylko trochę dupkiem — wtrąciłam. — Naprawdę. I nic na to nie poradzi. — Jest tylko trochę dupkiem. — Artie znów zaczął się śmiać i tym razem w kącikach jego oczu pojawiły się łzy. — Och, to było zabawne, panno… och, przepraszam, zapomniałem pani imię. — Vanessa? — podpowiedziałam z pełnym ulgi spojrzeniem Paige. — Vanessa Kittler. — Vanessa, tak — powtórzył, jakby chciał utrwalić sobie moje imię w pamięci. — Jest trochę dupkiem. Bardzo elokwentnie ujęte. Miałem wielką nadzieję, że nie będę musiał przychodzić dzisiaj z tą wiadomością, ale w tej chwili dość trudno dojść z moim ojcem do porozumienia. — Jeśli wolno spytać — zaczęłam ostrożnie — jak twój ojciec zaaranżował to wszystko, skoro nie chciał udzielać wywiadu? Wydaje się to trochę głupie. Trochę głupio to wszystko wygląda. — Krótko mówiąc, nie on to zaaranżował — odpowiedział Artie, wracając do sushi. — Ja to zrobiłem. Mój ojciec był temu przeciwny od samego początku, ale w pewnej chwili wydawał się przekonany. To było w poniedziałek, tuż po przyjeździe pana Millera. Gdy jednak poszedłem

się upewnić, stwierdził, że w ogóle nie był tym zainteresowany. A bardzo trudno jest przekonać mojego ojca do czegoś, czego nie chce zrobić. — Przypuszczam, że właśnie dlatego jest taki popularny? — zasugerowałam. Nie ma to jak drobne pochlebstwo. — Ponieważ ma własne zdanie? — To prawda — zgodził się. — Ale to bardzo dogodny moment na udzielenie wywiadu. Nie wdając się w politykę rodzinną, jest coś, o czym dyskutowaliśmy przez jakiś czas, a mianowicie o jego przejściu na emeryturę, moim przejęciu interesu, znaku firmowym. Ta kwestia jest dla mnie naprawdę ważna. Gdyby pan Miller został, żeby porozmawiać trochę dłużej, zapewniłbym, że jakoś uratujemy ten wywiad. — To wspaniałe wieści — odpowiedziała Paige. — Dziękujemy bardzo, panie Bennett. — Proszę mi mówić po imieniu — zaproponował w końcu. — Popracujemy jakoś nad wywiadem, a tymczasem mogę wyciągnąć ciuchy na sesję zdjęciową. Twarz Paige rozjaśniła się, podczas gdy mój uśmiech zbladł. A więc nie uniknę robienia tych cholernych zdjęć. — Pomysł na oryginalne zdjęcie zakładał, że pański ojciec wystąpiłby jako swego rodzaju król mody — wyjaśniła z entuzjazmem. — Zamierzaliśmy zorganizować sesję w pałacu, z nim pośrodku kolekcji, na tronie, z całą wspaniałością natury i historyczną kulturą ścierającą się ze znacznie nowocześniejszą modą. Może zrobimy sesję z tobą jako spadkobiercą? Księciem regentem? — To zdecydowanie uda się zorganizować. — Artie wstał z gracją, podczas gdy Paige i ja gramoliłyśmy się z naszych foteli. Niemal spodziewałam się, że Paige zacznie się kłaniać w pas. — A teraz wybaczcie mi i cieszcie się dniem. Wierzę, że jutro przywrócimy wszystko na właściwe tory. Z góry przepraszam, jeśli sprawy zakończą się w lekkim pośpiechu, ale jestem pewien, że zrobimy wszystko, żeby się udało. — Uda się — powiedziała Paige. — Jeśli nic nie stanie na przeszkodzie, modelki przylecą dziś wieczorem. Może moglibyśmy przejrzeć ciuchy tego popołudnia albo wieczorem i wybrać te na sesję? — Zobaczę, co da się zrobić — odpowiedział Artie z pełnym gracji skinieniem głową i zniknął z powrotem w domu z talerzem pełnym niemal nietkniętego sushi. — Modelki? — Spojrzałam na Paige. — Do ciuchów? — Obejrzała się. — Jak chciałabyś robić zdjęcia ciuchów bez modelek? — Na wieszakach? — pisnęłam. — Jesteś kretynką — westchnęła, zagłębiając się w fotelu i delikatnie uderzając czołem o oblat stół. — Jestem przeklęta, tak? Wszystko można było o niej powiedzieć, ale nie to, że była przeklęta. To prędzej my byliśmy. Z chęci usłyszenia więcej pozytywnych odpowiedzi zjadłam kolejne ciastko i trzymałam buzię zamkniętą.

Rozdział 12 Zatem kolejny wolny dzień na Hawajach. Mogliśmy nic nie robić. Mogliśmy nigdzie nie chodzić. A wszystko, czego pragnęła Paige, to wrócić do łóżka. — Jestem wykończona — marudziła w drodze powrotnej do chat. — Kofeina przestaje działać, a poza tym muszę zadzwonić do magazynu i powiedzieć im o zmianach. — Ale nie powinnyśmy czegoś zrobić? — Rozejrzałam się po plażowym raju. — Nie powinnyśmy poszukać widoków albo coś? — Powinnaś iść i porobić trochę zdjęć — wytknęła mi. — Może poćwicz fotografowanie konkretnych ludzi? — Słuszna uwaga — mruknęłam, mój umysł pracował w trybie całkowicie turystycznym. Przeczytałam kilka ekscytujących recenzji o wolfinie w Centrum Życia Morskiego. Był pół wielorybem, pół delfinem! Kiedy znowu będę miała szansę to zobaczyć? Jednak miała rację. Powinnam poćwiczyć fotografowanie ludzi. — Ale nie mam modela. Zatrzepotałam rzęsami i dołożyłam starań, żeby wyglądać jak najdramatyczniej. Ale to nie zadziałało. — Tess, jestem zmęczona — odpowiedziała z ziewnięciem. — To nie wchodzi w rachubę. — Proszę. — Złożyłam błagalnie ręce. — Naprawdę potrzebuję praktyki. Sama tak powiedziałaś. — Tak, ale jestem zmęczona i wkurzona, i potrzebuję więcej kofeiny, zanim będę mogła cokolwiek robić — powiedziała, zbierając włosy w wysokiego kucyka, a potem pozwalając im opaść na ramiona. — Faktycznie, jestem najbliższym obiektem, jaki znajdziesz do roli modela w promieniu wielu mil. — Tylko godzinę — obiecałam, pospiesznie wchodząc do środka po sprzęt. — Poćwiczymy tylko godzinę, a potem będziesz mogła iść i się zdrzemnąć, a ja pojadę zobaczyć wolfina, a jutro, podczas zdjęć, obie będziemy czuły się lepiej. — Świetnie… będę przy basenie — zawołała za mną. — Tylko przynieś mi więcej kawy. Na tyłach naszych chat znajdował się wspaniały duży basen w kształcie nerki, otoczony leżakami i parasolami w jaskrawych kolorach. Wcześniej ledwie go zauważyłam, biorąc pod uwagę, że w odległości kilku metrów był cały ocean, ale idealnie nadawał się na naszą sesję zdjęciową. — Więc gdzie mam stanąć? — Paige wyłoniła się ze swojej chaty w oślepiająco białym bikini i wielkich okularach przeciwsłonecznych, z rozpuszczonymi, błyszczącymi blond włosami. Nie mogłam pojąć, jak zwykli ludzie mogą tak wyglądać w stroju kąpielowym, ale potem przypomniałam sobie, że Paige nie zalicza się do zwykłych ludzi — pracuje dla magazynu mody. To dlatego nosiła ogromne neonoworóżowe koturny i używała czerwonej szminki, spędzając wolny czas przy basenie. — Ehm, na tle tej ściany? — Wskazałam w kierunku krótkiej białej ściany pokrytej latoroślami i pięknymi kolorowymi kwiatami. Spoglądając na słońce, czekałam, aż Paige znajdzie się na właściwej pozycji, sprawdziłam światłomierz i wyciągnęłam cały asortyment reflektorów, obiektywów i zapasowych baterii, które pożyczyłam od Vanessy. Nigdy nie zaszkodzi być przygotowanym aż nadto. — Dobrze, zostań właśnie tam, zwróć twarz do światła, ale nie tak, jakbyś pozowała przed aparatem. Chcę tylko zrobić kilka próbnych ujęć. — Naprawdę nienawidzę pozować do zdjęć — skarżyła się, zrywając jaskraworóżowy

kwiat i ostrożnie wpinając go we włosy. — Wyglądam okropnie. — Tak, naprawdę wyglądasz odrażająco — zgodziłam się, widząc coś wręcz przeciwnego z mojej perspektywy. Paige była ładna w prawdziwym życiu, ale w obiektywie była piękna. Szczerze mówiąc, przepiękna. Kiedy powiększyłam, mogłam dostrzec zielone plamki w jej niebieskich oczach i maleńkie punkciki piegów, które próbowała zatuszować makijażem. Pstryknęłam, kiedy muskała płatki kwiatów i nieświadomie marszczyła nos. — Możemy zaczynać? Chcę mieć to już za sobą — zawołała, osłaniając oczy przed słońcem, po dziesięciu minutach bezmyślnego muskania. Tak się zaangażowałam, że zapomniałam powiedzieć jej, że już zaczęłam. — Jesteś olśniewająca — odkrzyknęłam. — Po prostu dalej rób to, co robisz. Mam już mnóstwo zdjęć. Ale gdy tylko to powiedziałam, zamarła. Całkiem jakby ktoś zmienił ją w figurę woskową. Wszystko, co ożyło przed obiektywem mojego aparatu, umarło. — Paige, byłaś niesamowita. Możesz po prostu robić to, co przedtem? — zawołałam, próbując rozgryźć, co było nie tak. — A co ja robiłam? — W jej głosie słychać było takie samo zażenowanie, jakie emanowało z jej wyglądu — sztywnych i twardych ramion oraz maski paniki na twarzy. — Nie pamiętam. — Po prostu wyglądałaś normalnie. — Nie wiedziałam, co jeszcze powiedzieć. — Odpręż się. — Jestem odprężona — odpowiedziała tonem, który świadczył o czymś wręcz przeciwnym. Odwróciła się do mnie, z rękami wyprostowanymi wzdłuż boków i ramionami uniesionymi na wysokość uszu. — Czy tak dobrze? Nie było dobrze. — Dlaczego nie usiądziesz na leżaku? — zasugerowałam. — Daj mi spróbować czegoś innego. Przytakując, i niemal z ulgą, podeszła do najbliższego leżaka i padła na swój niewiarygodnie płaski brzuch. Pocieszałam się trochę faktem, że nie była bardziej wysportowana ode mnie, tylko bardziej wygłodzona. Po zmianie osprzętu przykucnęłam przed nią na ziemi i zaczęłam pstrykać. Nadal wyglądała jak, wypisz wymaluj, jedna z Kardashianek. Musiałam skłonić ją, żeby przestała myśleć o zdjęciach. — Opowiedz mi, kiedy poznałaś Nicka. — Przeczłapałam w kuckach i pstryknęłam tak szybko, jak to możliwe. Miałam nadzieję, że jeśli uchwycę ją mówiącą, to rozproszę jej uwagę na tyle, żeby przestała się przejmować. A poza tym chciałam, nie przyznając się, wydobyć z niej informacje o moim jednonocnym kochanku. — Och, to było kilka lat temu. — Zerknęła na mnie i zacisnęła usta. — Cóż, po raz pierwszy spotkaliśmy się wiele lat temu, ale wtedy byłam z moim byłym. A on był ze swoją byłą. A więc Nick miał poważną byłą. Interesujące. — Potem wpadłam na niego na przyjęciu gwiazdkowym, zaraz po tym, jak zerwałam ze Stefanem i, wiesz, jaki on jest, on po prostu wygląda jak kłopoty. — Tak, rzeczywiście. — Nie mogłam się nie zgodzić. Wciąż rozbrzmiewała mi w głowie ta głupia piosenka Taylor Swift, odkąd Amy wspomniała o niej przez telefon. — Więc… zostaliście parą? — Och, nie. — Uśmiechnęła się i ramiona opadły jej o cal niżej. — Nie zdążyliśmy zajść tak daleko. Tak czy inaczej plotkowaliśmy przy barze, a on trzymał rękę na mojej nodze i to, szczerze mówiąc, całkiem jawnie. Prawdopodobnie poszłabym z nim do domu, ale gdy tylko stało się to jasne, pochylił się do mnie i powiedział: „Zanim pójdziemy, chyba powinienem

powiedzieć ci, że jestem kompletnym dupkiem, więc nie powinnaś zakochiwać się we mnie". Jej głowa opadła na leżak i Paige roześmiała się głośno. Moje palce, niepołączone z mózgiem, nadal pstrykały zdjęcia. Mój mózg, niepołączony z niczym, spakował walizki, pomachał na pożegnanie i próbował pospiesznie znaleźć wyjście awaryjne. — Klasyka, prawda? Na szczęście Paige nie mogła widzieć mojej twarzy za masywnym czarnym aparatem. To było klasyczne. A na dodatek dokładnie to samo usłyszałam mniej niż dwadzieścia cztery godziny wcześniej. — Dzięki Bogu poszłam po rozum do głowy, roześmiałam mu się w twarz i poszłam do domu sama. Ale jakiegoś powodu zawsze tego żałowałam. Może dlatego, jak sam mówi, dziewczyny wracają do niego. To czyni go wyzwaniem. I oczywiście odtąd za każdym razem, kiedy go widziałam, nie przejawiał najmniejszego zainteresowania mną. — Tak, ale ty z pewnością też nie byłabyś nim zainteresowana? — Podpełzłam do leżaka obok Paige i usiadłam na chwilę z aparatem na kolanie. — Musisz mieć mnóstwo chłopaków chętnych do chodzenia z tobą. — Zawsze chcemy tego, czego nie możemy mieć, prawda? — Usiadła i podciągnęła ramiona. — Albo przynajmniej czegoś, o czym wiemy, że nie jest dla nas dobre. Od czasu rozstania ze Stefanem byłam mniej więcej sama. Wciąż nie mogę uwierzyć, że to zrobił. — Przykro mi. — Przeniosłam uwagę na ekran z tyłu mojego aparatu. Te ostatnie zdjęcia były takie piękne. Te, kiedy opowiadała o Nicku. — Naprawdę. — Wiem, że udajesz Vanessę, ale nie jesteś nią, pamiętasz? — Położyła rękę na moim nadgarstku i uścisnęła. — To nie ty pieprzyłaś się z moim narzeczonym na miesiąc przed moim ślubem, prawda? — Nie? — Przypuszczalnie powinno to zabrzmieć znacznie pewniej. — Mam jeszcze suknię i wszystko. — Puściła mój nadgarstek i objęła się ramionami. — We wrześniu obchodzilibyśmy trzecią rocznicę ślubu. Myślałam, że do tego czasu będę miała dzieci. Cofnęłam się myślami o trzy lata wstecz i zastanawiałam się, czy Vanessa kiedykolwiek przyprowadziła Stefana do naszego apartamentu. Czy spotkałam go? Czy odbyłam z nim krępującą rozmowę w kuchni w sobotni poranek? Było to więcej niż możliwe. — Ale kto chce dzieci, skoro utknął na Hawajach z naprawdę gorącym facetem i niekończącymi się koktajlami? — powiedziała, wytrącając się z transu i uderzając rękami w uda, które nawet nie zadrgały. — Zamierzam przelecieć Nicka i złamać wiszącą nade mną klątwę. — Nie sądzę, żeby to był dobry pomysł. — Zakrztusiłam się, żałując, że nie mamy tych koktajli pod ręką. — Najwyraźniej ma problemy. — Tak, a ja chcę być jednym z nich — odpowiedziała z szelmowskim uśmiechem. — Nie martw się. Nie zakocham się w nim. Ale on przypadkiem może stracić głowę dla mnie. — Zrobimy jeszcze trochę zdjęć? — zaproponowałam z wymuszonym entuzjazmem, przesuwając okropne pozowane zdjęcia i kasując je najszybciej, jak mogłam, ani na moment nie rozpraszając się. — Tylko kilka? — Mogę obejrzeć te, które dotychczas zrobiłaś? — zapytała. Skinęłam zdenerwowana. Nie dość, że miałam do czynienia z kobietą, która nie lubiła, gdy ktoś robił jej zdjęcia, to na dodatek była moim szefem. — O Boże, wyglądam okropnie. — Wykrzywiła twarz i klikała dalej. Wiedziałam, że tak naprawdę miała na myśli: „twoje zdjęcia są okropne". — Wyglądam jak moja matka. — Nie są dobre? — zapytałam.

Paige potrząsnęła głową, przesuwając fotki zbyt szybko, żeby rzeczywiście dostrzec, jakie były okropne. Aż dotarła do tych na leżaku. Wreszcie zwolniła. — To jest całkiem ładne. — Zatrzymała się na fotografii przedstawiającej ją roześmianą, w połowie opowiadania o Nicku. — Naprawdę mi się podoba. Powoli, jeszcze raz przejrzała wszystkie zdjęcia, które zrobiłyśmy, aż dotarła do tych kilku pierwszych, o których nie wiedziała, że w ogóle je zrobiłam. — Och, Tess, te są piękne. — Paige spojrzała na mnie teraz zupełnie inaczej niż dotychczas. Wyglądało to dziwnie, jak szacunek. Pomieszany z zaskoczeniem. — Doprawdy, doprawdy piękne. Światło, ekspresja, które uchwyciłaś. Te są wspaniałe. Ostrożnie podała mi aparat i uśmiechnęła się. — Świetnie sobie z tym poradzisz — powiedziała, potakując głową. — Wcale się już nie martwię. — Chcesz przez to powiedzieć, że możesz iść i się zdrzemnąć? — zapytałam, rumieniąc się. — Trochę — odpowiedziała. — Ale te zdjęcia są autentycznie piękne. Są takie gorące, że pozwoliłabym ci zamieścić je na Facebooku. O rany. Teraz to był komplement. — Aloha, Vanessa. Kilka godzin później, wciąż skąpana w blasku nie nienawidzenia siebie zbytnio, przynajmniej na tyle, na ile mogłam, kiedy obudziłam się, otworzyłam drzwi chaty i ujrzałam Kekipiego, stojącego na progu z gigantycznym wiklinowym koszem piknikowym w jednej ręce i białą kopertą w drugiej. — Aloha. — Spojrzałam na piknikowy kosz jak wściekły miś Yogi. Byłam tak zajęta edytowaniem zdjęć Paige, że zupełnie zapomniałam zjeść lunch. — Jak się masz? — Odkąd pan Bennett po raz kolejny odwołał spotkanie, pojawiła się sugestia, że mogłabyś cieszyć się zwiedzaniem posiadłości. Łódź jest gotowa i mam prowiant. — Pomachał przede mną koszem, a ja podążyłam za nim wzrokiem, z językiem niemal na wierzchu. — Brzmi dobrze? — Brzmi niesamowicie! — Klasnęłam w dłonie jak mała dziewczynka i podskoczyłam z nogi na nogę. — Mogę tylko pobiec i wymienić akumulator? Chcę zabrać aparat. — Wiki wiki — powiedział, wręczając mi kopertę. — To znaczy, pospiesz się. Poczekam tutaj. Skinęłam głową i wiki wiki się do domu. Liścik pochodził z głównego domu i dotyczył potwierdzenia, że na jutro Artie przygotuje wszystko na pokaz mody. A więc to działo się naprawdę. Z pewnością siebie nabytą dzięki próbnym zdjęciom z Paige odłożyłam liścik na blat kuchenny i więcej już o tym nie myślałam. Jedyną rzeczą, która zaprzątała mi głowę, było, ile własnych fotografii mogłabym wysłać na Facebooka z dopiskiem: „Cześć, Charlie, ty dupku, jestem na Hawajach, gdzie spędzam najlepszy czas w całym moim życiu i wcale o tobie nie myślę". Albo coś w tym stylu. Cierpiałam już z powodu poparzenia słonecznego, więc włożyłam na bikini długą, czarną koszulkę, ale zdjęłam szorty. Nie było nic bardziej nieprzyjemnego niż siedzenie w wilgotnych drelichach — w dzieciństwie przekonałam się o tym dotkliwie po zjeździe na zjeżdżalni wodnej o jeden raz za dużo. To była ulubiona rozrywka Amy. Nikt nie da się nabrać, że koszulka to sukienka, ale wyszłam z założenia, że Kekipi nie będzie się czuł urażony na widok mojego tyłka. Albo przynajmniej będzie zbyt profesjonalny i uprzejmy, żeby powiedzieć co innego. Upięłam włosy na czubku głowy, złapałam torbę z aparatem i już byłam gotowa. Właśnie miałam wychodzić, gdy zadzwonił telefon. Wydobyłam go z torby, spojrzałam na wyświetlacz

i zamarłam. Charlie Wilder. Przez chwilę wpatrywałam się w wyświetlacz, w litery w jego imieniu i nazwisku, w maleńką fotografię, która wyskakiwała raz po raz, a cała sytuacja była zdecydowanie niepożądana. Nie mogąc wytrzymać ani sekundy dłużej, odebrałam i poczułam, że trzydniowy postęp prysnął jak bańka mydlana. — Halo? — Tess? — A któż by inny? — Cóż, może zdołałabym się rozłączyć, żeby zachować twarz. — Ja… chciałem tylko do ciebie zadzwonić. Nie rozmawialiśmy całą wieczność. — Zgadza się. Stojąc pośrodku kuchni, która nie była moja, na wyspie na oceanie, która była bardzo, bardzo daleko od wyspy i oceanu, na których dorastałam, zupełnie nie wiedziałam, co powiedzieć. Miałam przeczucie, że gdybym była w swojej kuchni, na swoim oceanie, to rozpłakałabym się. Jednak coś mnie powstrzymywało. — Chciałeś do mnie zadzwonić, żeby coś powiedzieć? — zapytałam, sadowiąc się na kuchennym blacie. Chociaż wiedziałam, że najrozsądniej byłoby się rozłączyć, poczułam dziwną słabość w brzuchu, która błagała go, żeby powiedział, że mnie kocha. Nieważne, gdzie byłam ani co robiłam, nie tak łatwo przekreślić dziesięć lat. Gdyby tylko powiedział, że mnie potrzebuje. — Tylko żeby powiedzieć, no wiesz, cześć i w ogóle — powiedział, śmiejąc się nerwowo. — To chyba najdłuższy okres, podczas którego nie rozmawialiśmy, odkąd się poznaliśmy. — To jest najdłuższy okres, podczas którego nie rozmawialiśmy, odkąd się poznaliśmy — odpowiedziałam, wyobrażając sobie, jak pociera brew i zagryza wargi. — Przepraszam, muszę iść. — Ale ja chciałem ci powiedzieć… — oznajmił pospiesznie. — Chciałem powiedzieć… — Co chciałeś mi powiedzieć? — zapytałam, z nadzieją wstrzymując oddech. — O pracy. Słyszałem, że spółka ma mnóstwo problemów. Najwyraźniej nie chodzi o ekonomię ani nic takiego, tylko o to, że Michael umoczył kupę pieniędzy i toniemy czy coś w tym rodzaju. Przez to nie mają pieniędzy na sfinansowanie stanowiska, które ci obiecał. Przynajmniej tak słyszałem. — To właśnie chciałeś mi powiedzieć? — Wprost nie mogłam w to uwierzyć. Zacisnęłam palce na kuchennym blacie i patrzyłam, jak moje kostki bielały. — To wszystko, co chciałeś mi powiedzieć? — Tak… — Jego głos nie brzmiał zbyt pewnie. — Wiem, że jesteś przygnębiona z powodu swojej pracy, a ja nie chcę, żebyś taka była. Przygnębiona. — Charlie? — Zacisnęłam powieki i zignorowałam piekące łzy. — Proszę, nie dzwoń do mnie więcej. — Ale ja tęsknię za tobą — powiedział łamiącym się szeptem. — Tęsknię za moją najlepszą przyjaciółką. I to wystarczyło, żebym się rozłączyła. Otworzyłam pięści i położyłam dłonie na chłodnym blacie. Pochylając się do przodu, walczyłam z uczuciem mdłości wzbierającym w moim gardle. Walczyłam z chęcią położenia się do łóżka i niewstania z niego nigdy więcej. Byłam ponad to. Rzeczy, o których mówił, były problemami starej Tess. Nowa Tess nie dbała o nie. Nowa Tess miała lepsze zajęcia. Jak zjedzenie mnóstwa serowych chipsów na łodzi. Zażenowana i bliska płaczu potknęłam się w drzwiach, zsuwając okulary

przeciwsłoneczne na zaczerwienione oczy i mając nadzieję, że Kekipi nie będzie miał nic przeciwko temu, jeśli przyjdę się przytulić. Ale zamiast spodziewanego kompana na łódź znalazłam Nicka. Trzymał w rękach kosz piknikowy i olbrzymią paczkę cheetosów. — Nie ma pikniku bez chipsów, prawda? — zapytał. — Gdzie jest Kekipi? — zapytałam, zadowolona, że wzięłam okulary. — Ty chyba nie płyniesz? — Kekipi wrócił do swoich zajęć, jakie by one nie były, i tak, płynę — odpowiedział, wyglądając na niemożliwie zadowolonego z siebie i machając pękiem kluczy. — Płyniesz ze mną, dziecinko. — Ponieważ wiesz, jak sterować łodzią? Przytaknął. — I znasz drogę dookoła Hawajów? Przytaknął. — Nie ma mowy, żebym wsiadła z tobą do łodzi. — Skrzyżowałam ramiona na piersi i zazgrzytałam zębami. — Widziałam Shirley Valentine. — Więc dokładnie wiesz, dlaczego powinnaś wsiąść ze mną do łodzi — powiedział, wsuwając klucze do kieszeni i wyciągając do mnie rękę. — Na litość boską, Vanessa, przecież nie zamierzam rzucić cię rekinom na pożarcie. — Tutaj są rekiny? — Podejrzliwie zerknęłam na ocean, odpychając wszelkie myśli o Charliem, o Donovan & Dunning, o starej Tess. — Teraz naprawdę nie jestem tego pewna. — Płyniemy. Ty i ja. — Złapał mnie za rękę i zaczął ciągnąć wzdłuż plaży. — Ponieważ ja potrzebuję towarzystwa, a ty potrzebujesz pieprzenia. — Nie potrzebuję pieprzenia — odpowiedziałam, próbując wyrwać rękę i zignorować to, że moja skóra zapłonęła, gdy tylko mnie dotknął. — A skoro potrzebujesz towarzystwa, to dlaczego nie zabierzesz Paige? — Dlaczego miałbym zabierać Paige? — zapytał, wyglądając na szczerze zakłopotanego, kiedy wlókł mnie dalej wzdłuż małego molo obok naszych chat. Na jego końcu najmniejsza na świecie łódź motorowa kołysała się na falach oceanu. — Nie rozumiem, dlaczego miałbym ją zabrać. — Nie mogłam oderwać oczu od jego tyłka, gdy pochylił się, żeby włożyć kosz piknikowy do łodzi. Nick wydawał się taki duży i męski, kiedy rozwijał linę i przywiązywał łódź do mola, obawiałam się, że mojej jajniki eksplodują. Zdrajcy. — Miałem wrażenie, że była na mnie wściekła. Mój mózg i moja wagina nie całkiem zgadzały się co do mojej pozycji w całej tej sprawie z Paige. Nic między nimi nie zaszło i naprawdę nie wyglądało na to, żeby na coś się zanosiło. Jednak wciąż czułam się, jakbym powinna powiedzieć jej o tym. Cokolwiek to było. Oczywiście, nie zrobiłam tego, ponieważ byłam mięczakiem i nie chciałam, żeby mnie znienawidziła. Nasuwała się więc naturalna konkluzja, że nie powinnam więcej spędzać czasu z Nickiem. Łatwiej było to powiedzieć, niż zrobić. — Może dlatego, że podczas śniadania zachowałeś się jak kompletny dureń? — Nie lubię być wodzony za nos. — Przez jego twarz przemknął cień, zanim zastąpił go irytujący uśmiech. — Mam nadzieję, że nie dostaniesz choroby morskiej. — Jak to możliwe, że nagle odzyskałeś taki dobry humor? — Pozwoliłam, żeby wziął mnie za rękę i pomógł mi wsiąść do łodzi, próbując ignorować nagłe przebłyski wspomnień minionej nocy. — Dziś rano zapomniałeś wziąć swoje leki? — Nigdy nie zapominam brać leków — odpowiedział, a ja nie miałam pojęcia, czy żartował, czy nie. — Wiem, że wcześniej straciłem panowanie nad sobą. To było nieprofesjonalne, ale ostatnie tygodnie były bardzo stresujące. Nie potrzebowałem gówna

dziecka Bennetta. — Był naprawdę bardzo miły wobec ciebie po tym, jak miotałeś się niczym rozkapryszona dziewczynka — powiedziałam, przypominając sobie, gdy moja pupa uderzyła o drewnianą ławkę, że nie mam na sobie szortów. A niech to. — Więc ostatecznie może nie zostaniesz zwolniony. — A gdyby mnie zwolnili, to kto zrobiłby dla nich ten wywiad? — Wskoczył za kierownicę łodzi i włożył kluczyk w stacyjkę. Nienawidziłam faktu, że zarówno jego arogancja, jak i umiejętność sterowania małą żaglówką nieziemsko mnie kręciły. Może nie tylko wyglądał trochę jak Daniel Craig. Może rzeczywiście był Jamesem Bondem. — Nie, żeby mnie to w ogóle obchodziło. Kiedy skończę tutaj, wracam do domu, do prawdziwej pracy. — Co to ma znaczyć? — Chwyciłam się burty łodzi, kiedy silnik odpalił. — Nie mów do mnie, kiedy kieruję — powiedział, ze wzrokiem utkwionym w horyzont. — Chyba że chcesz skończyć w epizodzie Lost. Muszę się skupić. Patrząc na niego zza okularów słonecznych, zmrużyłam oczy i walczyłam z chęcią kopnięcia go w tył kolana. Dlaczego wsiadłam do łodzi? Kekipi słono zapłaci za sprzedanie mnie. Odbiliśmy od molo i od plaży i skierowaliśmy się na czyste błękitne morze, ale zamiast podziwiać piękno zapierającej dech scenerii, nie mogłam oderwać oczu od kapitana. Zastanawiałam się skrycie, czy Amy polubiłaby go. Ostatecznie był bardziej w jej typie niż w moim. Krępy, solidnie zbudowany. Nie tyle kulturysta, co po prostu dobrze umięśniony, co wynikało raczej z aktywnego trybu życia niż z trenowania na siłowni. I nie należał do strasznie wysokich — miał może metr siedemdziesiąt pięć, w najlepszym razie metr osiemdziesiąt — ale naprawdę miał w sobie to coś. Niewielu było mężczyzn, którym uchodziła na sucho taka niemożliwa do zaakceptowania arogancja. Może Michaelowi Fassbenderowi, może Bradleyowi Cooperowi, a jednak. Ale nadal naprawdę nie był w moim typie. Więc dlaczego wyobrażałam sobie odbudowywanie z nim populacji świata po apokalipsie zombi, a jednocześnie opierałam się silnej potrzebie kopnięcia go w jaja tak mocno, że zmieniłby się w damę? Z pełnym rezygnacji westchnieniem sięgnęłam do kosza piknikowego i chwyciłam cheetosy. W razie wątpliwości ser zawsze był najlepszym rozwiązaniem. Byliśmy na wodzie od zaledwie piętnastu minut, ale wydawały się one wiecznością. Wychyliłam się przez burtę, udając, że absorbuje mnie morskie życie pod powierzchnią fal. W rzeczywistości próbowałam tylko powstrzymać mdłości i uniknąć żenującej sytuacji. Okazało się, że miałam chorobę morską. Doprawdy każdego dnia dowiadywałam się o sobie czegoś nowego. Na szczęście Nick ledwie dostrzegał moją obecność, kiedy sterował naszym malusieńkim statkiem, chociaż aby być uczciwym wobec niego, siedzenie razem w milczeniu było o wiele bardziej towarzyskie niż którakolwiek z naszych dotychczasowych rozmów. Wreszcie zwolniliśmy i zaczęliśmy kierować się do brzegu. Wychyliłam się przez burtę, mając nadzieję, że Nick nie wypchnie mnie i nie odpłynie. Woda była kryształowo czysta, jak w telewizji, i mogłam zobaczyć małe rybki śmigające wokół burt łodzi. Brighton nigdy tak nie wyglądało. Moja woda do kąpieli nigdy tak nie wyglądała. W oddali ocean usiany był mniejszymi, wyraźnie skalistymi wysepkami, wystającymi ponad falami i okupowanymi przez ptaki o bardzo interesującym wyglądzie. Patrząc z powrotem w kierunku głównego lądu, dostrzegało się olbrzymią zieloną górę na tyłach posiadłości Bennetta, dominującą w panoramie, wznoszącą się ponad palmami kokosowymi i figowcami bengalskimi. Nie mogłam uwierzyć, jak zapierające dech w piersi są Hawaje oglądane z wody, a za każdym razem, gdy mrugnęłam czy wytarłam morską bryzę, w twarz uderzały mnie delikatne, słodkie zapachy wyspy. Brzeg słonej wody wyzwalał jeszcze wspanialszą, delikatną kwiatową bryzę, jak lody karmelowe z dodatkiem soli morskiej. Pachniała tak czysto. Miałam ochotę zamknąć ten zapach w butelce i już zawsze

nosić go przy sobie. Albo zabutelkować go, sprzedać i zarobić tyle pieniędzy, żebym mogła zamieszkać tu na zawsze. — Wiesz, dokąd idziemy? — zapytałam Nicka, gdy wyskoczył z łodzi, boso, do wody sięgającej kostek i wytargał łódź na plażę. Taki męski. Taki gorący. — Ponieważ widziałam ten film, w którym Madonna została wyrzucona na bezludną wyspę i została tam na wieki. — Nikt nie widział tego filmu — odpowiedział Nick. — I tak, oczywiście, że wiem. Nie zamierzam osiąść z tobą na bezludnej plaży, kochanie. Chwilę zajęło mi podjęcie decyzji, z którą zniewagą zmierzyć się najpierw. — Wiele osób widziało ten film — burknęłam i wyciągnęłam do niego rękę, żeby pomógł mi wysiąść z łodzi, ale zamiast tego złapał mnie w pasie i przeniósł na ląd praktycznie bez zamoczenia stóp. Serce mi waliło i czułam słabość w kolanach. Przegrałam z kretesem. — Dlaczego zadałeś sobie tyle trudu, przenosząc mnie w pierwszej kolejności? — To… — powiedział, brodząc z powrotem do łodzi i dobywając z niej kosz piknikowy. I do połowy opróżnioną torbę cheetosów. Właściwie została ich jedna trzecia — … jest bardzo dobre pytanie. — Po prostu lubisz mieć kogoś w pobliżu, żeby się odlać? — zasugerowałam. — Czy może potrzebujesz mnie do przeniesienia czegoś ciężkiego? Nick stał trzy kroki przede mną i marszczył brwi. — Chciałem tu przypłynąć. Myślałem, że spodoba ci się. Zero ukrytych motywów. Dlaczego wsiadłaś do łodzi? — Niedobór witaminy B? — zasugerowałam z bezpiecznego miejsca za okularami słonecznymi. — Zmęczenie po długim locie? Chorobliwa nienawiść do samej siebie? Zrobił krok bliżej. Cofnęłam się o krok. — Zawsze taka jesteś? — Jaka? — Nieubłaganie cyniczna dziwka? Szczerze mówiąc, trochę mnie ogłuszyło. Nick stał tam nadal, czekając na odpowiedź. Blond włosy miał zmierzwione od wody i strasznie chciałam je przygładzić. Włosy żeglarza wyglądały bardzo seksownie i były nieprawdopodobnie rozpraszające, ale właśnie nazwał mnie cyniczną dziwką, więc nie czułam już takiej słabości w kolanach. Dzieliło nas zaledwie kilkanaście centymetrów. Patrzyłam na niego. Nigdy, w całym moim życiu, nikt nie nazwał mnie dziwką. Nawet Amy. Współlokatorka owszem. Z wzajemnością. Regularna męczennica. Wprawdzie jestem prawie jak Pollyanna, ale cyniczna dziwka? Ja? — Przepraszam, to nie było w porządku — burknął, przerywając krępujący impas, i ruszył przez plażę w stronę linii drzew. — Tędy. Uśmiechając się, podążyłam za nim. Dopóki mogłam, wlokłam się za Nickiem w milczeniu. Łatwo było być roztargnionym — dolina zapierała dech w piersi i wciąż zatrzymywałam się, żeby wszystkiego dotknąć. Kwiatów, liści, drzew, ptaków, które były za wolne, żeby przede mną uciec. Po tym, jak dwa razy dostałam po łapach, przestałam muskać palcami bugenwille i plumerie i trzymałam się blisko mojego stoickiego przewodnika. Wędrowaliśmy wśród pięknych drzew, piękną ścieżką, w górę mniej pięknych skał i wreszcie w dół rozpaczliwie niepięknego błotnistego zbocza, które przetestowało moją umiejętność pieszych wycieczek w japonkach. — Nick? — zawołałam, kiedy osłabłam w połowie ścieżki, zataczając się jak pijana kozica górska. Wczepiłam się palcami w śliskie skały po obu stronach i czułam, jak stopy ześlizgują mi się coraz dalej i dalej. — Pomożesz mi? — O cholera. — Rzucił się z powrotem, chwycił mnie za nadgarstek i pociągnął w stronę

ścieżki. Nie puścił mnie, nawet gdy poczułam już pod stopami solidny grunt. — Przepraszam. — Sprawiał wrażenie, jakby mówił szczerze. — Ponosi mnie. — Faktycznie, nie jestem doświadczonym piechurem — powiedziałam, złoszcząc się na siebie, że musiałam prosić o pomoc, kiedy tak cieszyłam się, dając mu milczącą nauczkę. — Gdybym wiedziała, że będziemy wspinać się po górach, włożyłabym odpowiednie buty. — To była zaledwie jedna góra. — Palce Nicka ześliznęły się z mojego nadgarstka, aż chwyciliśmy się za ręce. — A zabrałaś w ogóle odpowiednie buty? Spojrzałam w dół na nasze ręce i zarumieniłam się. Uśmiechnął się i sięgnął za moimi plecami, żeby zerwać delikatny różowy kwiat i wetknąć mi go za prawe ucho. — Noszenie kwiatu za prawym uchem na Hawajach oznacza, że szukasz partnera — powiedział, wędrując opuszkami palców od kwiatu w dół, na policzek. — Po lewej stronie oznacza, że jesteś już zajęta. Bez słowa wyciągnął kwiat zza mojego prawego ucha, przeczesał moje włosy palcami i umieścił go za moim lewym uchem. — Ty tandetny draniu — powiedziałam, ostrożnie dotykając delikatnych płatków i zabraniając sobie rumieńca. Nick uścisnął mi palce, a potem odwrócił się szybko, puszczając moją dłoń. — Chodź. — Przyspieszył. — To jest tam na prawo. — A co tam jest? — Starałam się patrzeć pod nogi, nie zgubić kwiatu i przypomnieć sobie, kiedy ostatnim razem trzymałam faceta za rękę, a wszystko to jednocześnie. Nie było to łatwe. — Skąd wiesz, dokąd idziemy? — To tutaj — powiedział, zatrzymując się i delikatnie popychając mnie przed siebie. — A wiem, bo byłem tutaj wcześniej. A kiedy już raz się tu było, to bardzo trudno zapomnieć. Skręciłam tam, gdzie wskazał mi Nick, i przedzierałam się przez grube, gumowate chaszcze, podążając za odgłosem płynącej wody. — Och. Och, jej — wyszeptałam, ponownie chwytając go za rękę i ściskając ją mocno. — Och, Nick. Przed nami znajdowało się małe jeziorko, mniej więcej tej samej wielkości co młyński staw. Ale na tym kończyły się podobieństwa. Niebieskozieloną wodę otaczały klify, które rozciągały się bardzo wysoko, porośnięte zielonymi pnączami i drzewami, których baldachim dawał nam schronienie. Promienie słońca przebijały się między konarami i padały na wodę, sprawiając, że iskrzyła i połyskiwała, a dokładnie naprzeciwko nas wąski biały wodospad tańczył w dół czarnych skał z jakiegoś niewidocznego miejsca w niebie. Tego było za wiele. — Skąd wiedziałeś o tym miejscu? — zapytałam niskim i pełnym szacunku głosem. Czekałam, aż przypłyną syreny i każą mi być cicho albo przynajmniej zacząć śpiewać hity Disneya. — Kilka lat temu spędziłem lato na Hawajach — powiedział, prowadząc mnie w dół łagodnie opadającej, kamienistej krawędzi na brzeg wody. — Podróżowałem z dziewczyną i pewnego dnia wybrałem się na zwiedzanie wyspy i znalazłem to miejsce. Próbowałam nie skrzywić się na użycie słowa „dziewczyna" i wyraźny brak zakwalifikowania byłej partnerki do odwiedzenia tego miejsca. Mówił, że jest sam, czyż nie? — Możesz uwierzyć, że nadal jesteśmy na terenie posiadłości Bennetta? — Nick postawił kosz piknikowy na wielkim płaskim kamieniu i zrzucił buty, żeby wejść do wody, ani na moment nie puszczając mojej ręki. Szłam za nim, pozbywając się klapek, a następnie ubrania. Woda była tak zimna i orzeźwiająca, że trudy wędrówki natychmiast poszły w niepamięć. Na płyciźnie, wokół moich stóp miotały się tuziny maleńkich kijanek, które zniknęły, gdy weszliśmy głębiej.

— Formalnie mogę powiedzieć, że ostatnim razem naruszałem prawo. — Formalnie? — Naruszałem prawo. — Woda sięgała mu już do kolan i obserwowałam, jak brzegi nogawek jego szortów ciemnieją. Tess zwróciłaby mu uwagę, ale Vanessa trzymała usta zamknięte i skupiła się na jego opowieści. — Tak naprawdę to jeden z powodów, dla których wybrałem ten zawód — od tak dawna chciałem tutaj wrócić, ale nigdy nie miałem szansy. Ten wyjazd wydawał się zrządzeniem losu. Staliśmy tak po kolana w wodzie, trzymając się za ręce i patrząc w górę na wodospad. — Nie chciałeś wrócić tu ze swoją dziewczyną? — zapytałam tak lekkim tonem, na jaki potrafiłam się zdobyć. — Nie byłoby to „twoje i jej" miejsce? — Zerwaliśmy zaraz po przyjeździe tutaj — odpowiedział, niby od niechcenia. — I nie przyszła ze mną do wodospadu. Próbowałem przekonać ją, żeby wróciła, po tym, jak go znalazłem, ale należała raczej do dziewczyn, które wolą leżeć przy basenie, niż iść piętnaście minut przez piękny las, żeby zobaczyć coś niezwykłego. Gdzieś w moim zimnym, czarnym małym sercu iskierka rozbłysła na sekundę, rozgrzana faktem, że Nick postanowił dzielić to wyjątkowe miejsce ze mną i tylko ze mną. Nie powiedział mi bynajmniej, że to będzie piętnastominutowy spacer. Gdyby to zrobił, nie byłoby gwarancji, że doszłabym do celu. — Pomyślałem, że skoro Bennett znowu odwołał spotkanie, to jest nam to winien — powiedział, odwracając się do mnie i zdejmując z siebie koszulkę. O rany, ależ on był przystojny. I romantyczny. Może jednak był kimś wyjątkowym. — I pomyślałem, po ostatniej nocy, że jesteś mi winna drugą rundę. A potem przypomniałam sobie, że był aroganckim dupkiem, a to był tylko tydzień seksu, ni mniej, ni więcej. Bynajmniej nie zamierzałam go powstrzymać. Było coś w rękach Nicka na moim ciele, co sprawiało, że kompletnie się zatracałam. Były duże, silne i gorące, i sprawiały, że czułam się małą i słabą kobietką. Przez całe życie miałam romanse, które w najlepszym razie okazywały się niefortunne. Nie było ani jednej randki, podczas której nie spędzałabym połowy gry wstępnej, rozpaczliwie próbując wmanewrować się w rolę pochlebnego anioła albo, jeszcze lepiej, pod kołdrę. Nawet z Charliem nie byłam w stanie pozbyć się z zakamarków mojego umysłu myśli o astronomicznym rozmiarze mojej pupy, ale z Nickiem byłam zbyt zajęta rozkoszowaniem się wrażeniami, stanowczością jego dotyku, intencją kryjącą się za każdym ruchem, żeby martwić się, czy nie pomyśli, że mogłabym zrzucić kilka kilogramów z mojej tylnej części ciała. Wszystko w tej chwili — jego pełen napięcia oddech, jego półprzymknięte oczy, jego ciepłe usta przyciśnięte do mojej szyi, gdy odgarnął moje włosy, owijając je sobie wokół pięści — mówiło, że nic go to nie obchodzi. Pragnął mnie. Sprawił, że czułam pożądanie i nic, w ciągu całego mojego życia, nie kręciło mnie tak bardzo. — Jesteś pewien, że nikogo nie ma w pobliżu? — szepnęłam, patrząc, jak mój różowy kwiat dryfuje w kierunku wodospadu. Ledwie rozpoznawałam własny głos, kiedy byłam z Nickiem. — Naprawdę przejmujesz się tym? — zapytał, wsuwając dłoń w majtki mojego bikini. — Nie. — Westchnęłam i przywarłam do niego, z ustami na jego ustach, udami na jego udach i kolanami bliskimi ustąpienia. — Tylko nie przestawaj. I nie przestał. * — Więc jesteś podekscytowana jutrzejszym rozpoczęciem pracy? — zapytał Nick po

wszystkim. Wygrzewałam się w popołudniowych promieniach słońca i ciepłej poświacie niesamowitego seksu, wyciągnięta na ręczniku plażowym jak szczęśliwy miedzianowłosy mors. Zdołałam zachować na sobie bikini, ale przemoczona koszulka suszyła się na dużej, płaskiej skale po drugiej stronie drogi, tuż obok wszystkich ciuchów Nicka. — Umierasz z chęci robienia zdjęć? Jesteś zdecydowana wcisnąć dwumetrowego mutanta w suknię za pięć tysięcy funtów i powiedzieć jej, jak ma przez pół godziny wydymać wargi? — Nie mogę się doczekać — jęknęłam, chowając głowę w piasek. Dosłownie. — Jesteś podekscytowany spotkaniem nieuchwytnego Bertiego Bennetta? — Po tym, jak cierpliwie znosiliśmy to wszystko? — Nick leniwie kreślił ósemki w dolnej części moich nagich pleców. — Nie mogę się doczekać. Jeśli tym razem dojdzie do skutku, będzie to albo jeden z najciekawszych wywiadów, jakie przeprowadziłem, albo gość okaże się jednym z tych skończonych drani i nie powie ani słowa. — Czy to jest trudne? — Miałam zamknięte oczy i próbowałam skupić się na zadawaniu sensownych pytań. Bardzo trudno było mi zachować inteligencję tuż po seksie. — Kiedy ludzie nie chcą z tobą rozmawiać? — A jest trudno, kiedy ludzie nie chcą, żebyś robiła im zdjęcia? — odbił pytanie. — Nigdy mi się to nie zdarzyło — odpowiedziałam. Znakomicie, kolejna rzecz, o którą nie martwiłam się, aż do teraz, bo nie przyszło mi to do głowy. Pozostaje mi tylko dodać to do listy. — Szczęściara — powiedział Nick, siadając i szperając w koszu piknikowym. — Musisz być lepszym fotografem niż ja dziennikarzem. Łudziłam się, że ma rację, ale obawiałam się, że jednak nie. — Kiedy przyjechałeś na Hawaje po raz pierwszy — zapytałam, pocierając w palcach duży zielony liść, który zwisał tuż nad moją głową — z twoją dziewczyną… — Tak? — Wyciągnął puszkę ananasów, zmarszczył brwi i odłożył je z powrotem, szukając czegoś innego. — Przyjechałeś tu do pracy? — Nie byłam pewna, czego chciałam się dowiedzieć, ale uznałam, że przekonam się, kiedy to usłyszę. — Nie, byliśmy na wakacjach — odpowiedział, stawiając butelkę wody w piasku obok mnie i odkręcając nakrętkę. — Mieszkała w Los Angeles, ja pracowałem w Australii przez kilka miesięcy, i spotkaliśmy się tutaj. Tak mniej więcej. To wszystko brzmiało dla mnie bardzo elitarnie i romantycznie. Trzy lata temu postanowiłam, że przeboleję Charliego i zakocham się w księgowym z Wimbledonu, ale po trzech randkach myśl o czterdziestu minutach na linii międzymiastowej wystarczyła, żeby stłumić jego zapał. Niewiele miało to wspólnego z Romeem i Julią. — Co się stało? — zapytałam. Nie potrafiłam wyobrazić sobie Nicka wysyłającego słodkie wiadomości tekstowe albo szepczącego słodkie słówka swojej odległej amerykańskiej kochance przez telefon, ale chciałam dowiedzieć się więcej. Potrzebowałam wszystkich szczegółów, żebym mogła potem adekwatnie wariować na tym punkcie. I możliwe, że jego była obrzucała go błotem w Internecie. — Z wami? — Nic szczególnego. — Trącił mnie butelką wody. Wzięłam ją od niego i napiłam się. — Kochałem ją bardziej niż ona mnie. Zdarza się. — Tak, zdarza się — zgodziłam się. Znajome ukłucie bólu i poczucia zdrady groziło zrujnowaniem tego idealnego seksownego popołudnia. — Nadal mieszka w Los Angeles? — Nie wiem, gdzie jest — wzruszył ramionami. Patrzyłam na niego ukradkiem, na krople wody we włosach, zmarszczki wokół niebieskich oczu, gdy spojrzał na mnie z ukosa. O rany. Odniosłam wrażenie, że znów widzę go po raz pierwszy. — Nie widzę większego sensu

w dbaniu o kogoś, kogo nic nie obchodzę. Skinęłam głową, odnotowując w pamięci, żeby przestać sprawdzać stronę Facebooka Charliego każdego wieczoru przed snem. I kiedy się budziłam. I kiedykolwiek spojrzę na telefon. Kiedy zadzwoni telefon. Tęsknił za mną. Nie, tęsknił za swoją najlepszą przyjaciółką. — Była twoją ostatnią dziewczyną? — Zastanawiałam się, ile pytań uda mi się zadać, zanim zamilknie. Przesunęłam się lekko na ręczniku, podciągając majtki bikini. Nie byłam pewna, ale pomyślałam, że mogłabym przypiec sobie tyłek, a to nie wyglądałoby dobrze. — Dlaczego? — Wyciągnął z kosza piknikowego krem do opalania i wycisnął go wprost na moje plecy. Imponujące techniki czytania w myślach. — Czy to ma znaczenie? — Tylko pytam — odpowiedziałam obronnie, zdając sobie sprawę, że to zdecydowanie ma znaczenie. — Była? — Tak. — Gdy pochylił się nade mną, poczułam jego cień zasłaniający słońce i zadrżałam bardzo, bardzo lekko. — Po niej zdałem sobie sprawę, że nie nadaję się do stałego związku. Jeszcze jakieś przenikliwe pytania? — Nie jestem profesjonalistką w tej dziedzinie — powiedziałam. — Jak już ustaliliśmy. Po prostu jestem ciekawa. — Mnie? — Wziął ode mnie butelkę wody i pił zamyślony. — Co chcesz wiedzieć? — Pomyślałam tylko, że to dziwne, że my, no wiesz, robimy to… — czułam, że zaczynam się rumienić — a prawie nic o sobie nie wiemy. — Co jeszcze jest takiego, czego nie wiesz? — Wzruszył ramionami. — Czego potrzebujesz? Drugie imię? Zawód rodziców? Grupa krwi? Nie muszę widzieć czyjegoś aktu urodzenia, żeby cieszyć się z nim seksem, Vanesso. — Nie jesteś ciekawy, żeby dowiedzieć się o mnie więcej? — zapytałam, próbując nie dopuścić, żeby jego odpowiedź ubodła mnie. To był tylko seks. Powiedział to bardzo wyraźnie. Oboje mieliśmy tego świadomość. — Tak ogólnie… Nie mam przy sobie aktu urodzenia. — Przekonałem się, że im więcej chcesz się o kimś dowiedzieć, tym większym kończy się to rozczarowaniem — odpowiedział. — A tak, ja lubię ciebie, ty mnie, miło spędzamy czas. Bardzo miło. I niech tak zostanie, zanim któreś z nas dowie się czegoś, czego nie chce wiedzieć. Przytaknęłam, choć tak naprawdę tylko rozbudził moją ciekawość i miałam ochotę zadać więcej pytań. To była tylko brawura — musiała być. Nikt nie jest tak niewiarygodnie nonszalancki w tych sprawach. A on był pełen sprzeczności. W jednej chwili wkładał mi kwiat za ucho, mówiąc, że chce dzielić ze mną to niezwykłe miejsce, a w następnej „nie nadawał się do stałego związku"? Mieszanka wybuchowa? — Po prostu czuję, że powinnam wiedzieć o tobie więcej — powiedziałam, starając się, żeby zabrzmiało to jak najbardziej nonszalancko. — Od tego powinno się zaczynać. — „Powinno" jest okropnym słowem — mruknął, wodząc palcem po moim obojczyku. — Nigdy nie rób czegoś tylko dlatego, że sądzisz, że powinnaś. — A co z robieniem czegoś, ponieważ wiesz, że nie powinieneś? — zapytałam. Ostatnie cztery dni przemknęły mi przed oczami, a skóra płonęła, rozgrzana jego dotykiem. Milczał przez chwilę, z zamyślonym wyrazem twarzy, zanim zmienił się w wilczy uśmiech. — Robię wyłącznie rzeczy, których nie powinienem. Tak jak ty. Teraz na mnie przyszła kolej, żeby być cicho. Wiedziałam, że nie gram fair, ale dla mnie jedną rzeczą było zdecydowanie się na romans, a całkiem inną na kochanka, który w najmniejszym stopniu nie jest zainteresowany tobą emocjonalnie i mówi ci to prosto w twarz. — Jaka była ostatnia rzecz, którą zrobiłaś, choć nie powinnaś? — zapytał Nick, kładąc się

z powrotem obok mnie i pozwalając, by słońce znów otuliło moje ciało ciepłym blaskiem. Wyglądał, jakby przynależał do tego raju. A to tylko przypomniało mi, że sama nie należałam do tego miejsca. — Poza mną? — Co skłania cię do myślenia, że ciebie też zaliczyłam do takich rzeczy? — Pociągnęłam liść i obserwowałam, jak odbił z powrotem. Nie spojrzałam na Nicka. Nie chciałam, żeby wiedział, że jestem przygnębiona. — Co każe ci sądzić, że wpisałam cię grubym markerem w kolumnie błędów? Może uważam, że to był świetny pomysł. — Och, zdecydowanie jestem błędem. — W jego głosie pobrzmiewał cień zarozumiałości i arogancji, które nieszczególnie mi się podobały. Słyszałam je już wcześniej i nie pasowały do niego. — Jestem po prostu bardzo zabawny. — Jesteś cudowny — odpowiedziałam. — Naprawdę lepiej się czujesz, gdy kobiety, z którymi sypiasz, uważają, że jesteś kompletnym dupkiem? — Tak. — Nick spojrzał na mnie z bliska. — Nie odpowiedziałaś na moje pytanie. Jaka była ostatnia rzecz, którą zrobiłaś, choć nie powinnaś? Wzięłam głęboki oddech i obróciłam się na bok tak, żebym mogła patrzeć prosto na niego. Jego przystojna twarz i solidne, opalone ciało były tak blisko, że ciepło bijące od jego skóry było gorętsze niż słońce w górze, ale nie mogłam całkiem rozgryźć jego osobowości — jasne popołudniowe światło otaczało go konturem na tle wodospadu. — Ostatnią rzeczą, którą zrobiłam, choć nie powinnam, było przespanie się z najlepszym przyjacielem — powiedziałam, szybko i głośno. — Nie powinnam była tego robić. — Najlepszym przyjacielem? — Natychmiast odzyskał animusz. — Z kobietą? — Z mężczyzną. — Obdarzyłam go moim najbardziej wymuszonym uśmiechem. — Przykro mi. — Dlaczego nie powinnaś tego robić? — zapytał, bez śladu zazdrości czy zatroskania na twarzy. — Był w tobie zakochany? — Nie. — Potrząsnęłam głową i spojrzałam na swoje paznokcie. — Ty byłaś w nim zakochana? Patrząc na paznokcie, uświadomiłam sobie, że powinnam zrobić manikiur. Vanessa nigdy nie wyszłaby z takimi paznokciami. Wyobraziłam sobie Paige tweetującą w tej chwili o stanie moich skórek. — Ach, ty byłaś. — Pochylił się do przodu i odgarnął włosy z mojej twarzy. — Nadal jesteś? Podniosłam głowę, ale nie byłam w stanie spojrzeć mu w oczy. W zamian skupiłam wzrok na pierwszych siwych nitkach na jego skroni. — Nadal jesteś w nim zakochana? — zapytał ponownie, tym razem ciszej, patrząc mi prosto w oczy. — To nie ma już znaczenia — powiedziałam, potrząsając włosami, żeby uwolnić je z jego rąk. — On mnie nie kocha. — Och, teraz rozumiem… nigdy wcześniej nie byłaś zakochana. Jesteś emocjonalną dziewicą. — Cmoknął i przewrócił oczami. — Albo jeszcze gorzej, jesteś emocjonalnym eunuchem i sama ucięłaś sobie jaja. Która z tych możliwości? — Żadna, idioto. — Czasami wygadywał najbardziej absurdalne rzeczy. Najbardziej absurdalne, trafne i bolesne. — Mam uczucia. Byłam zakochana. Byłam. Wiem, że byłam. Zatem dlaczego te słowa nawet dla mnie brzmiały pusto? — Więc dlaczego się z nim przespałaś? — Na chwilę odwrócił wzrok, zanim przekręcił się na plecy, podparł na łokciach i ponownie spojrzał na mnie z profesjonalnym wyrazem zainteresowania na twarzy. Mięśnie na jego ramionach uwypukliły się wystarczająco, by kusiło

mnie, żeby je delikatnie ścisnąć. — Myślałaś, że dzięki temu jego uczucia do ciebie zmienią się? — Myślałam, że już czuł co innego — odpowiedziałam, nagle skrępowana. — Dziwnie jest rozmawiać o tym z tobą. Rozumiesz? — Różne rozmowy już mi się trafiały, i nie, nie rozumiem — odpowiedział jednym tchem. — Więc przespałaś się z nim, sądząc, że dzięki temu zakocha się w tobie, podczas gdy przypuszczalnie znałaś go od lat i nigdy wcześniej nie przejawiał żadnego zainteresowania tobą? Posłałam mu ostre, surowe spojrzenie. — Do czego zmierzasz? — Nie ty pierwsza — przechylił głowę na bok i obdarzył mnie protekcjonalnym uśmiechem — i nie ostatnia. Rozmawiałaś z nim? Zapytałaś go, dlaczego do tego doszło? Zakładam, że nie podeszłaś do niego w bikini na plaży na Hawajach i nie wetknęłaś mu języka do gardła. — Powiedział, że nie wie. — Zignorowałam pieczenie policzków i jego urocze nawiązanie do naszego pierwszego pocałunku. — A teraz mówi, że chce, żebyśmy znowu byli przyjaciółmi. Po prostu nie mogę zrozumieć, dlaczego w ogóle to zrobił. — A dlaczego Hillary wspinał się na Everest? — Wzruszył ramionami. — Zrozum to. Mężczyźni są odkrywcami. Skoro już raz zdobędzie szczyt i zatknie na nim flagę, to po co trudzić się wspinaniem na niego po raz drugi? Jest wiele bardzo ekscytujących gór i zawsze znajdzie się większa i bardziej ekscytująca. — Nie chcę być górą — powiedziałam, starając się nie skamleć i nie okazywać słabości. — A to są bzdury. Gdyby to była prawda, nikt nie brałby ślubu. — Cóż, zdobywanie gór po jakimś czasie staje się męczące — filozofował, doskonale zachowując twarz. — Myślę, że pewnego dnia znajdziesz takiego, który będzie miał właściwe poglądy, skończysz z przelotnymi znajomościami i zanim się obejrzysz, rozbijesz obóz i nigdzie już nie pójdziesz. Nie znaczy to jednak, że on nie będzie patrzeć na inne góry. Góry są piękne. — Nic z tego nie jest pocieszające — odpowiedziałam. — A tobie nie do końca udało się poprawić mi samopoczucie. — Jeśli to pomoże, jesteś jedną z najbardziej fascynujących gór, jaką kiedykolwiek spotkałem. — Położył rękę na moim kolanie i delikatnie gładził moją skórę. — Czasami faceci są tylko facetami, nawet jeśli są twoimi najlepszymi przyjaciółmi. A ten najwyraźniej jest idiotą. — Dlatego, że przespał się ze mną? — zapytałam cichym głosem. — Dlatego, że nie rozbił obozu — odpowiedział Nick. Przez chwilę siedzieliśmy w milczeniu. Jego dłoń parzyła mi skórę tak, że miałam wrażenie, iż wypali mi dziurę w nodze. Byłam taka zmieszana. Jak mogłam siedzieć tutaj, z sercem boleśnie wyrywającym się do Charliego, a jednocześnie rozpaczliwie pragnąc, żeby Nick rzucił mnie na ziemię i zerżnął do nieprzytomności? Potrząsnęłam głową i ponownie spojrzałam w dół na piasek, czując się głupio. Czując się jak dawna Tess. — Może nie był wystarczająco mężczyzną, żeby pokonać całą drogę na szczyt twojej góry — powiedział Nick, przerywając ciszę i zabierając rękę. Natychmiast zatęskniłam za nią. — Może zdał sobie sprawę, że oznaczasz zbyt wielką zmianę. — Co, a ty jesteś wystarczająco mężczyzną? — zapytałam ze śmiechem, który zabrzmiał nieco bardziej gorzko, niż bym sobie życzyła. — Myślałam, że to jest tylko seks, Nick? — Bo jest — powiedział. — Ale dajesz mi więcej powodów do myślenia, niż się spodziewałem. Zerwałam się z ręcznika, otrząsając się z piasku i z jego słów. Nie pomagał. — Popływamy? — zapytałam, odwracając się w kierunku wody, zanim padła odpowiedź. Wypowiedziałam to jako pytanie, ale zdecydowanie było to stwierdzenie. Chciałam zmyć

z siebie tę rozmowę i udawać, że nigdy nie miała miejsca. Okazało się, że ta rozszczepiona osobowość Nicka to dla mnie zbyt wiele. W jednej minucie był beztroskim playboyem, a w następnej wnikliwym kochankiem. Był zabawny, a zaraz potem beznadziejnie głupi. Był słodki, a za chwilę arogancki. A rozmawianie o Charliem, mieszanie się w prawdziwe uczucia, utrudniło mi tylko odróżnienie prawdy od fałszu. Było mi wystarczająco ciężko zapamiętać, jak miało brzmieć moje imię. Weszłam do wody, ignorując szok wywołany chłodem pełznącym w górę nóg. Leżenie na słońcu rozgrzało mnie i teraz laguna, wcześniej orzeźwiająca, wydawała się lodowata. Nie oglądając się, popłynęłam w stronę wodospadu i spojrzałam w górę, zastanawiając się, skąd wypływa woda, dokąd płynie i jakim sposobem pozostaje taka czysta i świeża. Nick dał mi całe dwie minuty spokoju, zanim usłyszałam, że podpływa do mnie silnymi, równymi uderzeniami ramion. — Co stało się z twoją byłą? — zapytałam, gdy dopłynął do mnie. — Ale tak naprawdę? — Możemy po prostu zgodzić się, że nasi byli wypadli z terminarza? — zasugerował. Fakt, że nie odpowiedział mi, tylko utwierdził mnie w przekonaniu, że było coś do powiedzenia. — Po prostu jestem ciekawa. — Podskakiwałam w wodzie, znów zaczynając cieszyć się jej chłodem. — Przepraszam. — Może w ogóle nie powinniśmy rozmawiać — oznajmił Nick. — Trzymajmy się tego, w czym jesteśmy dobrzy. — Może w ogóle powinniśmy zaprzestać wszystkiego — zasugerowałam, kopiąc nogami pod wodą. — Ty zrobisz ten swój wywiad, ja zrobię zdjęcia, a potem wszyscy wrócimy do domu. — I co się stanie, jak już wrócimy do domu? — zapytał, ocierając twarz i brodząc w wodzie. — Jak już wrócimy do domu? — Byłam zmieszana. — Tak. — Nick podpłynął bliżej i nasze stopy dotknęły się pod wodą. — Kiedy to się skończy. Co masz w terminarzu, kiedy w przyszłym tygodniu wrócisz do rzeczywistości? — Och. — Uśmiechnęłam się smutno i zrobiłam unik głową. — Rzeczywistość. Dom. Londyn. Amy, Charlie, Vanessa. Znowu Tess. Oczywiście. Rozejrzałam się po lagunie, porośniętych pnączami klifach, drzewach palmowych, złotym piasku, niebieskozielonej wodzie i kaskadowym wodospadzie, który prawie zagłuszył jego słowa. To wszystko było zbyt piękne, żeby mogło być prawdziwe. To nie była rzeczywistość dla kogoś takiego jak ja. — Obudzę się, zdam sobie sprawę, że to był tylko sen — powiedziałam. — Odkryję, że mój zmarły mąż żyje i ma się dobrze pod prysznicem. A ty? — Nowy Jork — odpowiedział. — Może Hongkong tydzień później. Nadal czekam na potwierdzenie. — Nigdy się nie zatrzymujesz? — Brzmiało to wszystko, jakby bardzo ciężko pracował. — Nie męczą cię te ciągłe przeprowadzki? — Nie lubię zbyt długo pozostawać w jednym miejscu — powiedział, wybijając się nogami do tyłu w kierunku wodospadu i oddalając ode mnie. — Nie lubię pozwalać, żeby trawa urosła mi pod stopami. Przebrnęłam w jego stronę tylko pół kroku i zatrzymałam się. — W jaki sposób masz jakiekolwiek życie, skoro jesteś w ciągłym ruchu? Jak sobie z tym radzisz? — Kiedy musisz martwić się tylko o siebie, to nie jest takie trudne. Dobrze mi tak — zawołał, odpływając. — Za bardzo się przejmujesz. Patrzyłam, jak znika pod spadającą wodą, z sercem w gardle, dopóki nie pojawił się znowu. Nic mu nie było, oczywiście, że nic mu nie było, i miał rację — za dużo się martwiłam.

Ale po raz pierwszy, odkąd upewniłam się, że nic mu nie jest, zaczęłam myśleć, że nie był całkiem szczęśliwy.

Rozdział 13 Reszta popołudnia minęła zbyt szybko. Leniuchowaliśmy na plaży, Nick czytał, ja pochłonęłam wszystko, co Kekipi włożył do kosza piknikowego, i milcząco zgodziliśmy się nie zadawać sobie wzajemnie więcej trudnych pytań. Spędziliśmy również tyle czasu, całując się, że zanim wróciliśmy do naszych chat, moje usta były tak spierzchnięte, iż myślałam, że mi odpadną. Kiedy rozstaliśmy się na plaży bez pożegnania i pobiegliśmy każde do swojej chaty, zatrzymałam się przy drzwiach i obejrzałam na niego, żeby sprawdzić, czy obejrzał się za mną. Nie obejrzał się. Po prostu wszedł do chaty i zamknął za sobą drzwi. Załamałam się trochę, ale zaraz otrzeźwiałam i weszłam do środka. Nadal nie mogłam zrozumieć, jak te sprawy mogą być tak cudownie wspaniałe z kimś, kogo ledwie znam, z kimś, kogo zaledwie lubię, i kimś, kogo za cztery dni prawdopodobnie nigdy więcej nie zobaczę. Może Nick miał rację — może za dużo się martwię. Ale uczciwie mówiąc, miałam o co się martwić, aż nadto. Pierwszą rzeczą na liście była wiadomość od Paige nabazgrana na ręczniku kuchennym i przyczepiona na lodówce. Najpierw uśmiechnęłam się — pisanie na ręczniku kuchennym było zwyczajem Amy — ale kiedy dotarł do mnie sens notatki, poczułam trochę mniej ciepła i sympatii, a znacznie więcej mdłości. — Wolałabym, żeby przestała się tutaj panoszyć — wymamrotałam, rzucając okiem na jej bazgroły. Przyjeżdżają modelki. Rety, modelki. Na tej samej wyspie, co ja. Nie, żeby nie było zawsze modelek na tej samej wyspie, co ja. Mieszkałam i pracowałam we Wschodnim Londynie, na litość boską — zwykle modelki jeździły tym samym autobusem, co ja — ale to były modelki, które miałam fotografować. I byłam przerażona, że raz spojrzą na mnie, wyczują strach i będą wiedziały. Modelki są jak konie. Źle chwycę aparat albo poproszę je, żeby uśmiechały się zamiast szczerzyć zęby, i zaraz się spłoszą. Kiedykolwiek robiliśmy zdjęcia w agencji reklamowej, zawsze wysyłałam jeden komplet modelkom do uzgodnienia — były totalnie zastraszone i może to zabawne, ale zawsze przypominały mi Vanessę. Nie widziałyśmy się oko w oko. Dosłownie, może w kilku przypadkach. Reszta wiadomości zapisanej na ręczniku bynajmniej nie była bardziej pocieszająca. Przeczytałam ją kilka razy, żeby upewnić się, że nic mi nie umknęło. — Modelki przyjeżdżają o 6.00, zatrzymują się w chatach sąsiadujących z twoją. Proszę idź i przywitaj się. — Mam „plany". Spotkajmy się na zewnątrz jutro o 7 rano. — Zdjęcia robimy z Artiem, nie z Bertiem. Paige PS: Przynieś aparat. Obok ostatniej kropki znajdowała się duża puszczająca oczko buźka. Ach, dobrze, to przypuszczalnie miał być żart. * A więc byłam komitetem powitalnym. Co takiego Paige mogła mieć do zrobienia na wyspie Oahu, że było tak ważne, iż zaufała mi na tyle, żebym poszła i zajęła się modelkami na własną rękę? Kiedy spojrzałam na kanapę, zauważyłam, że okropnie nabazgrana notatka nie była jedyną rzeczą, jaką Paige zostawiła w mojej chacie. Na kanapie porozrzucane były ze trzy

walizki drogich ciuchów i widniała jeszcze jedna notatka: „Twoja garderoba zasmuciła mnie". Poczułam się obrażona. I trochę zakręciło mi się w głowie. Ciuchy Paige były o wiele ładniejsze od ciuchów Vanessy. Podniosłam kilka sukienek i bluzek, które rzuciła tak niedbale, i zadałam sobie w duchu pytanie: „Czy wcisnę w to moje cycki?" W przypadku co najmniej pięćdziesięciu procent jej propozycji odpowiedź brzmiała: nie. Ale w przypadku drugich pięćdziesięciu procent, z odpowiednim stanikiem i pozytywnym nastawieniem, prawdopodobnie mogło się udać. Rozpoznałam kilka nazwisk projektantów z magazynów, które obsesyjnie przeglądałam w samolocie, i ze sztywnych papierowych toreb, które Vanessa rozsiewała po całym naszym mieszkaniu. Ledwie oddychając, sięgnęłam po piękną jedwabną luźną sukienkę z 10 Crosby, z niezwykle ładnymi koralowymi i białymi kwiatami na popielatoniebieskim tle. Bardzo hawajską. Ostrożnie odłożyłam ją na fotel i zabrałam się do przeglądania reszty stosu. Po dwudziestu minutach czucia się jak dzieciak w bardzo drogim sklepie z cukierkami miałam kolorową kolekcję sukienek z jedwabiu, satyny i najdelikatniejszej bawełny, jaką kiedykolwiek widziałam. Przy moim stosie pożyczonych kreacji garderoba Vanessy w domu wyglądała jak z podłogi w Primarku na koniec dnia wyprzedaży. Ciuchy nigdy nie zajmowały wysokiej pozycji na mojej liście priorytetów. Zawsze byłam zbyt zajęta martwieniem się o wszystko inne na świecie. Przeważnie chciałam wyglądać elegancko i nie mieć na ubraniu plam. Sporo wylewałam. Ale kiedy byłam w nastroju, to równie dobrze mogłam być w kostiumie. Wybierając ze stosu ładną, miękką, chabrowo niebieską sukienkę od Philipa Lima, ruszyłam prosto do łazienki, by zmyć z siebie cudowne popołudnie i przygotować się do mojego wieczoru modelki. Po zafundowaniu sobie długiego, parującego prysznica i miłej rozmowy z samą sobą stałam przed sąsiednią chatą i przygotowywałam się. Byłam w ładnej sukience i nałożyłam dużo eyelinera. Aparat niezbyt pasował do mojego stroju, ale pomyślałam, że to dobry rekwizyt, a jeśli potrzeba, przyzwoita broń. Co najgorszego mogło się zdarzyć? Więc tak, dobrze, były modelkami, ale były również dziewczynami na przyjemnym wypadzie na Hawaje. Z pewnością nie będą takie zszokowane jak ja tuż po przyjeździe. Z pewnością będą szczęśliwe i podekscytowane. — I są tylko ludźmi — przypomniałam sobie, wzdychając. — Stają przed aparatami i szczerzą zęby, żeby zarobić na życie. Zdołałam przekonać pół Wielkiej Brytanii do picia pewnego gatunku herbaty ekspresowej, wymyślając śpiewającą łyżeczkę, której głosu użyczyła Barbara Windsor. To tutaj to jest nic. Po raz ostatni martwiąc się o mój nieistniejący manikiur, zastukałam w drzwi i czekałam. I czekałam. I czekałam. Jeszcze jeden głęboki oddech i zapukałam ponownie. Mocniej, głośniej i dłużej. Tym razem usłyszałam w środku szuranie, niezdarne chrobotanie przy zamku i wreszcie drzwi otworzyły się, ukazując coś, co było albo jakimś demonem, albo bardzo, bardzo wściekłą modelką. — Czego? — warknęła. Blond włosy w odcieniu słomy miała związane w kok na czubku głowy, a para niewiarygodnie dużych niebieskich oczu, przekrwionych i zwężających się, patrzyła prosto na mnie. — Czy nie powiedziałam ci, że idę spać? — Uhm, aloha. — Pomachałam ręką w daremnie przyjaznym geście. — Jestem Vanessa. — Tak, zdecydowanie powiedziałam, że idę spać — przytaknęła modelka, opierając się o drzwi, jakby miała się przewrócić, gdybym je odsunęła. — Możesz stąd spieprzać? — Jeszcze się nie poznałyśmy — powiedziałam szybko, zanim zdążyła zamknąć mi drzwi przed nosem. Wskazałam na aparat i spróbowałam pokazać zęby w uśmiechu. — Jestem fotografem. Na sesji. Jutro. — Nieważne. — Ziewnęła, nie zasłaniając ust. — Właśnie wysiadłam z samolotu,

w którym spędziłam prawie dwadzieścia cztery godziny, więc jeśli nie chcesz jutro robić zdjęć dozorcy krypty, to sugerowałabym, żebyś sobie poszła i pozwoliła mi spać. I po tych słowach zatrzasnęła drzwi. — Miło cię poznać — powiedziałam, wciąż machając ręką. — Mahalo. A więc… to była jedna z modelek. Odwróciłam się do ostatniej chaty. Żadnego światła. Żadnych dźwięków dochodzących przez okna. Może pozwolę tej biednej małej owieczce odpocząć. I to by było na tyle, jeśli chodzi o szykowanie się do wyjścia, więc rozważyłam możliwe opcje. Mogłam pójść na spacer, odkryć trochę więcej ciekawych zakątków wyspy. Mogłam wrócić do mojej chaty i wyedytować zdjęcia, które zrobiłam tego popołudnia. Mogłam ewentualnie odnaleźć Kekipiego i poprosić, żeby odegrał moje ulubione sceny z Joe kontra Wulkan. Albo mogłam pójść do chaty Nicka i popatrzeć, jaki był urodziwy. Życie było pełne trudnych wyborów. — Dokąd mnie zabierasz? Właśnie miałam zakraść się do Nicka, gdy usłyszałam chichotanie Paige. Bez powodu ukryłam się za rogiem chaty modelek, przyciskając się do ściany i wyglądając ukradkiem, żeby sprawdzić, do kogo mówiła. — Myślałam, że idziemy tylko na obiad? — Wciąż się śmiała. To nadawało jej głosowi zaraźliwą, atrakcyjną melodyjność, dziewczęce brzmienie, pod wpływem którego mężczyźni topnieją. Coś, czego nigdy do końca nie opanowałam. — Dlaczego musimy płynąć łodzią? — Chcę ci coś pokazać — odpowiedział jej randkowicz. — Więc bądź cicho i wsiadaj do łodzi. To był Nick. Paige wsiadała do łodzi z Nickiem. Tak jak ja wsiadałam do łodzi z Nickiem. Serce nagle podeszło mi do gardła, twarz mnie paliła i zrobiło mi się niedobrze. — Nie jestem ubrana do łodzi — jęczała Paige kpiąco, gdy obserwowałam, jak wchodzi na pokład w małej, czarnej, ołówkowej sukience. Nick trzymał w ręku jej buty na bardzo wysokich obcasach i pomagał jej wsiąść z tym półuśmiechem, który tak dobrze znałam. O mój Boże, ależ ja byłam głupia. I nawet nie mam prawa być oburzona, przypomniałam sobie, tłumiąc łzy wściekłości. W rzeczywistości byłam tak głupia, że aż mnie to zaskoczyło. Oczywiście, przeniósł swoją uwagę na Paige. Czyż nie wyjaśnił mi tego wszystkiego dziś po południu? Paige była właściwą górą. Ona była Snowdon, albo czymś takim. Ja nie byłam nawet wzgórzem. Może pagórkiem. Nick zatykał swoją flagę i wyruszał na kolejną ekspedycję. Zostałam tam, gdzie byłam, dopóki nie usłyszałam cichnącego warkotu silnika łodzi. Nie chciałam, żeby mnie zobaczyli. Nie chciałam, żeby Nick dowiedział się, że wbrew rozsądkowi przejmowałam się tym. Ocierając spod oczu czarne łzy, krótko rozważyłam ponowne zapukanie do drzwi chaty. Śmierć poniesiona z ręki modelki byłaby lepsza niż oglądanie tych dwojga jutro przy stole podczas śniadania. Rozanielonej Paige i zadowolonego z siebie Nicka. Co za cwaniak — udało mu się stuknąć obie dziewczyny z pracy, zanim jeszcze poznał modelki. Przypuszczalnie na zasadzie: usuń amatorki z drogi, zanim wejdziesz między profesjonalistki. Bez żadnego planu wypadłam jak burza na plażę, z dala od chat, z dala od świateł, z dala od bałaganu, w który się wpakowałam. Może mogłam tak iść, aż stracę pamięć. Zaczęłam szukać telefonu, ale zostawiłam go przy łóżku, bo był podłączony do ładowarki. Byłam pozbawiona rozrywki. Ani telefonu, ani muzyki, ani książki, ani niczego. Tylko mój głupi mózg wytwarzający głupie myśli. Nick, Charlie. Charlie, Nick. Chciałabym mieć kampanię reklamową papieru toaletowego, żeby się w niej zatracić. Ale wszystko, co miałam, to aparat. — Uspokój się — szepnęłam do siebie, zamykając oczy i oddychając głęboko. — Jedyne, co jest naprawdę ważne, to żebyś jutro zrobiła dobre zdjęcia.

Otworzyłam oczy i poczułam spokój, którego mi brakowało. Ścisnęłam w rękach mojego Canona i rozejrzałam się za odpowiednim obiektem. Kawałek dalej w dół zatoki, przy dziwnie wyglądającej desce surfingowej siedział Al. Był za daleko, żeby do niego zawołać, ale wystarczająco blisko, żeby pstryknąć fotkę. Sprawiał wrażenie głęboko zamyślonego, jego opalona twarz zastygła w dostojną maskę linii i zmarszczek. Pod gęstą, białą brodą jego profil był silny i królewski — wyglądał jak człowiek lew. Byłam pewna, że musiał być niezwykle przystojny, kiedy był młodszy, ale w tym momencie, złapany w kadr aparatu, wyglądał tylko na bardzo smutnego. Zastanawiałam się, czy rozmyślał o swojej żonie. Albo o swojej pracy. Albo czy myślał o wszystkim tym naraz, tak jak ja. — Aloha, Vanessa — zawołał, wciąż patrząc w morze. — Zrobiłaś jakieś dobre zdjęcia? — Uhm, tak, przed chwilą — odkrzyknęłam, idąc najszybciej jak mogłam po piasku ku miejscu, w którym nadal siedział Al. — Przepraszam. To było doprawdy niegrzeczne z mojej strony. — Artystka znajduje swoją inspirację w wielu dziwnych miejscach — powiedział, uśmiechając się na powitanie i klepiąc piasek obok siebie. — A kimże ja jestem, żeby stawać na drodze sztuki? — Dziękuję. — Podwinęłam nogi pod siebie, uważając, żeby nie pokazać mojemu nowemu staremu przyjacielowi majtek, i skinęłam w stronę deski. — Surfowałeś? — Tak — przytaknął. — Myślę, że to pomaga mi utrzymać młodość. Mój syn uważa, że dzięki temu szybciej dostanie swoje dziedzictwo. A jak ci idzie? Robienie zdjęć? Krzywiąc się, pogłaskałam aparat i wzruszyłam ramionami. — Jeszcze nie zrobiłam właściwych zdjęć. Wiele przypadkowych ujęć, żeby oswoić się z pracą, a poza tym czekamy na wszystkich, żeby zacząć. Jutro mam sesję zdjęciową z modelkami i staram się o tym nie myśleć. — Nie lubisz modelek? — zapytał. — To musi być trudne dla fotografa mody? — Muszę się do czegoś przyznać. — Położyłam aparat na nagich kolanach i objęłam się rękami pod nogi. — Nigdy wcześniej nie pracowałam z modelkami. — Och. — Al miał tyle przyzwoitości, by wyglądać na zaniepokojonego, ale jego oczy wciąż błyszczały i miałam dziwnie wrażenie, że był bliski śmiechu. — Więc naprawdę od niedawna bawisz się w fotografię? — Niezbyt długo. — Spojrzałam na wyświetlacz z tyłu aparatu i przejrzałam zdjęcia Ala. To było łatwiejsze niż patrzenie mu w oczy. — Pracowałam w reklamie. I straciłam pracę. A teraz jestem tutaj. Nie potrzebował więcej szczegółów. — Nie chciałaś znaleźć innej pracy w reklamie? — Hm, ta trafiła mi się całkiem niespodziewanie — powiedziałam, co ściśle mówiąc, nie było kłamstwem. — Więc pomyślałam, że spróbuję. I to nie miała być zabawa. — Pozwól mi obejrzeć te moje zdjęcia. — Wyciągnął rękę po aparat i znowu podałam mu go. Przesuwał je szybko, co jakiś czas wydając dźwięki wyrażające aprobatę bądź zdziwienie, czasami kręcąc głową, a potem potakując. — Kochałaś swoją starą pracę? — zapytał, podając mi aparat. — Byłaś w niej dobra? — Kochałam ją — powiedziałam. — I byłam niej bardzo dobra. Ale zostałam zwolniona. Bez powodu. To nie miało żadnego sensu. — Cóż, to trudne — odpowiedział z zamyślonym spojrzeniem. — Rozumiem, jak musisz się czuć. — Trochę to mną wstrząsnęło — przyznałam. — Zawsze wiedziałam, czego chcę. Albo myślałam, że wiem. Miałam plan. A teraz sama nie wiem.

— Może nadszedł czas na nowy plan — zasugerował Al. — Może to był właśnie czas na zmianę, a ty nie zdawałaś sobie z tego sprawy. Wiem, że mówiłem to wczoraj, ale twoje zdjęcia naprawdę są bardzo dobre. Masz talent, Vanesso. Jesteś bardzo inteligentną dziewczyną. — W tej chwili nie czuję się inteligentna. — Wzięłam od niego aparat i złożyłam na podołku. Krzyżując ramiona i wyciągając nogi, Al cmoknął. — Ja czuję się tak przez cały czas, każdy tak się czuje. Myślisz, że wszystko będzie łatwiejsze, kiedy będziesz starsza, ale tak nie jest. — Zrobiłeś kiedyś z siebie kompletną cipę przed facetem, który okazał się zwykłym śmieciem? — zapytałam, zastanawiając się po fakcie, czy powinnam użyć określenia „cipa" w obecności mojego hawajskiego dziadka. — W pewnym sensie. Choć prawdopodobnie nie w ten sam sposób. — To jest takie żenujące. — Oparłam głowę na kolanach, nie będąc w stanie spojrzeć wprost na niego. — Nie mogę uwierzyć, że się zakochałam. — Ten mężczyzna jest tu na wyspie? Nie chodzi o tego w domu? — zapytał. Przytaknęłam. — A więc wakacyjny romans? — Coś w tym rodzaju — odpowiedziałam, wciąż z twarzą wtuloną w kolana. — Myślałam, że potrafię tak po prostu rzucić się w romans, ale okazało się, że nie. Z jakiegoś powodu wydaje mi się, że mogę robić różne rzeczy, a potem okazuje się, że nie. — Chyba nie jestem zbyt dobry w udzielaniu rad młodym damom w kwestii nowoczesnych mężczyzn — powiedział Al, klepiąc mnie po ramieniu w nieporadny, ojcowski sposób, który dziwnie dodawał otuchy. — Bardzo długo byłem żonaty i nie byłem zbytnim łajdakiem, zanim poznałem moją Jane, ale nie rozumiem, co ci da chodzenie w tę i z powrotem po plaży o zachodzie słońca i płakanie nad kimś po trzech dniach. — Wiem, że masz rację — powiedziałam, podnosząc głowę i przecierając palcem pod każdym okiem. Dlaczego właśnie dzisiaj postanowiłam eksperymentować z eyelinerem? — Po prostu jestem głupia. Może wciąż odczuwam zmęczenie długim lotem, albo zatrułam się ananasem, albo coś. Chociaż pewnie jednak po prostu jestem głupia. — Nigdy nie nazywaj siebie głupią — powiedział, patrząc srogo. Na tyle srogo, na ile stać na to człowieka z gęstą siwą brodą. — Co doradziłby ci ojciec? — Szczerze mówiąc, nie wiem — wzruszyłam ramionami. — Nigdy tak naprawdę nie rozmawialiśmy. Nie widziałam go od lat. — Długi czas nie rozmawiałem z moim synem — powiedział Al z pełnym sympatii uśmiechem. — Zawsze był znacznie bliższy swojej matce. — Teraz ty jesteś blisko? — zapytałam, skręcając moje loki w koński ogon i roztrzepując końcówki. — Z twoim synem? — Nie powiedziałbym, że blisko — powiedział. — Po śmierci jego matki niewiele mieliśmy sobie do powiedzenia. — Bycie rodzicem nie może być łatwe. — Starałam się być dyplomatyczna, ale naprawdę nie potrafiłam wyobrazić sobie, jak ktoś mógłby nie kochać Ala, mając go za ojca. Mojego zawsze bardziej interesował futbol i Star Trek niż ja i moje siostry, ale w końcu był skończonym draniem. Obserwowałam, jak Al nabrał garść piasku i przesypywał go między palcami. — To nie jest łatwe. Ale czasami bycie dzieckiem też nie jest łatwe, prawda? Drobny biały piasek wtopił się z powrotem w plażę i przez chwilę było mi smutno, że nigdy nie zdoła zebrać dokładnie tej samej garści piasku. Pocierając skronie suchymi, zapiaszczonymi opuszkami palców, zaczynałam myśleć, że mogłabym stracić szersze spojrzenie.

Moje życie było tak ograniczone i pochłonięte przez Charliego i moją pracę, że pozwoliłam, by wszystko inne omijało mnie właściwie niezauważone. Wykorzystywałam nawet zamartwianie się o Amy jako pretekst do niemartwienia się o siebie. Teraz, siedząc tutaj na plaży z moim przyszywanym dziadkiem, milion mil od domu, łatwiej było dostrzec, że jeśli coś się zmieniło w tym wszystkim, to właśnie ja. — Ach, popatrz na to. — Al westchnął, gdy słońce zniknęło za horyzontem, a piękne niebieskozielone morze i ciemnoniebieskie niebo zlały się w jedno. — Piękne. Jak możemy się smucić, patrząc na coś takiego? Teraz sprawdź my, czy uda nam się przywrócić uśmiech na twoją twarz. — Po prostu byłam głupia. — Spojrzałam w niebo, jeszcze zabarwione czerwienią i różem i usiane gwiazdami, które zaczynały migotać. Głowa bolała mnie od nadmiaru myśli i zbyt małej ilości koktajlu mai tai. — Jak sam powiedziałeś, to było tylko kilka dni. Jak mogę rozpaczać nad kimś, kogo znałam zaledwie kilka dni? — Poprosiłem Jane, żeby za mnie wyszła, tydzień po tym, jak się poznaliśmy — powiedział Al, głaszcząc swoją brodę. Nie potrafiłam powiedzieć dlaczego, ale naprawdę wydawało się, że nadawało to jego oświadczeniu więcej powagi. — Od razu wiedziałem, że była dla mnie tą jedyną. — Oświadczyłeś się po tygodniu? — Zdmuchnęłam kosmyk włosów z twarzy i uśmiechnęłam się. — To jest nieprawdopodobne. Po prostu wiedziałeś? Oboje wiedzieliście? — Cóż, nie od razu powiedziała: tak. — Śmiał się jak Brian Blessed i to mnie bardzo uszczęśliwiło. — Złamanie jej oporu zajęło mi kolejne trzy miesiące. — Co sprawiło, że zmieniła zdanie? — zapytałam, próbując wyobrazić sobie młodego Ala starającego się o ukochaną. Nie, nie potrafiłam. Przed oczami miałam jedynie Świętego Mikołaja klęczącego na jednym kolanie przed panią Mikołajową. — Powiedziała, że nigdy nie spotkała nikogo, kto by ją tak rozzłościł i tak uszczęśliwił jednocześnie — powiedział z tęsknym uśmiechem. — A rzeczywiście, nie dałem jej zbyt wielkiego wyboru. Jak sobie coś umyślę, to nie odpuszczam. Życie jest za krótkie, żeby się lenić. — To chyba źle, kiedy ktoś cię złości? — W moim umyśle pojawiło się wspomnienie mojej mamy i taty krzyczących przy stole, kiedy próbowałam zjeść w spokoju spaghetti. — To znaczy, nie powinno się poślubiać najlepszego przyjaciela? — Była moją najlepszą przyjaciółką — odpowiedział ze stanowczym skinieniem. — To nie znaczy, że zawsze we wszystkim się zgadzaliśmy. Ale rozumieliśmy się wzajemnie. Wydobyła ze mnie to, co najlepsze, rzuciła mi wyzwanie, żebym się nie poddawał. Musi być ta iskra, ten mały kop, inaczej byłoby nudno. Zastanawiałam się, czy miał rację. Amy zawsze mówiła, że jej i Dave’owi nie wyszło, ponieważ byli zbyt zgodni, że była znudzona. Ale właśnie dlatego tak bardzo kochałam Charliego. Za to, że potrafił kończyć moje zdania. Za to, że bez pytania wiedział, jaką chciałam herbatę. Nigdy nie walczyliśmy. Nigdy mnie nie zasmucał. No, nie specjalnie. Charlie zawsze powtarzał mi, jaka jestem inteligentna, i pod jakim był wrażeniem, cokolwiek bym robiła. Wiedział o mnie wszystko i ja wiedziałam wszystko o nim. Pasowaliśmy do siebie idealnie. Ale teraz, z Nickiem… Nie mogłam przypomnieć sobie nikogo, kto tak łatwo doprowadzałby mnie do szaleństwa. Najwyraźniej uważał się za inteligentniejszego ode mnie, skoro lepiej ode mnie wiedział, że był swego rodzaju seksualnym supermanem. Ale tak bardzo go pragnęłam. Myśl o nim i Paige razem w wodospadzie sprawiała, że skóra mi cierpła. Mogłam żyć ze świadomością, że nie był mój, ale myśl, że właśnie teraz był z kimś innym, to całkiem co innego. Spojrzałam w dół, na swoje ręce zaciśnięte w pięści. W sam raz, żeby go nimi okładać. — Opowiedz mi o zdjęciach, które zrobiłaś. — Al przerwał moją zadumę, kaszlnięciem

i pytaniem. — Udało ci się uchwycić piękno tej wyspy? — Tak — przytaknęłam. — To miejsce jest przepiękne. Ale nie tego będą jutro ode mnie oczekiwać. — Ach, modelki. — Pochylił zamyśloną twarz. — Czyż to nie będzie interesujące? — Będzie interesujące — potwierdziłam. To było niedomówienie. — Dyrektor artystyczny zaplanowała tę niezwykłą koncepcję… Nie wiem. To jest dla mnie dziwne. Ale co ja tam wiem? — Jesteś fotografem — przypomniał mi Al. — Więc wyobrażam sobie, że coś tam wiesz. — To prawda — powiedziałam, biorąc oddech. — Jestem Vanessa fotograf. Dobra uwaga. — Lubię cię, Vanesso — powiedział, obdarzając mnie kolejnym wybuchem gromkiego śmiechu. — Jesteś trochę dziwna, jak wszyscy najlepsi ludzie. — Dziękuję. — Również roześmiałam się i przez chwilę poczułam się odprężona. — Miejmy nadzieję, że modelki czują to samo. Zaczynam trochę panikować. Przedsesyjne nerwy, jak przypuszczam. — Poradzisz sobie. Wiesz, że tak. Zdecydowanie nie należysz do osób, które uciekają przed czymś, dopóki nie doprowadzą tego do końca — powiedział. — Jesteś perfekcjonistką. — Tak sądzę. — Miałby rację, gdyby chodziło o dawną mnie. Zagryzłam wargę i spojrzałam mu prosto w błyszczące, stare oczy. — Ja tylko… nie wiem. Tak wiele rzeczy ostatnio mi się nie udaje. Naprawdę bardzo potrzebuję, żeby tym razem dobrze mi poszło. Może, jeśli to mi się uda, to wszystko inne też się ułoży. Jeśli choć jedną rzecz uda mi się zrobić idealnie, to resztę mojego życia też uda mi się przywrócić na właściwy tor. — To duża presja nałożona na jednego fotografa — powiedział Al. — Nie chcę cię martwić, ale nie jestem pewien, czy życie toczy się w ten sposób. — Cóż, w tym przypadku — powiedziałam, wypuszczając powietrze przez zaciśnięte zęby — miejmy tylko nadzieję, że modelki nie rozerwą mnie na strzępy. — Modelki — prychnął jak kot. — Nigdy tego nie zrozumiem. Jakie to zabawne. Kobiety są dziwnymi istotami. — Modelki? — zapytałam. — Nie sądzę, żeby można je było zaliczyć do kobiet. Są innym gatunkiem. Szczerze mówiąc, uważam, że powinni zaznaczać to w ich paszportach. — To nigdy nie miało dla mnie sensu — powiedział z chichotem. — Męscy modele nie są tacy bogaci jak modelki, ponieważ mężczyźni nie chcą patrzeć na lepszą wersję siebie w swetrze, który zamierzali kupić. Natomiast kobiety upierają się przy ubieraniu tych idealnie wyglądających istot w ciuchy, które tarmoszono, szczypano i zmieniono nie do poznania, a potem przez sześć miesięcy w roku głodzą się i płaczą, że nie wyglądają w sukience tak jak modelki, kiedy ją kupowały. Oczywiście, że nie wyglądają jak modelki. Nikt tak nie wygląda. Wszystkie jesteście szalone. — Ależ ja podzielam twoje zdanie. — Nie mogłam dyskutować z człowiekiem, który miał całkowitą rację. — Magazyny mody nie są moimi przyjaciółmi. — Naprawdę? — Spojrzał na mnie i uśmiechnął się. — Na twoim miejscu jutro zachowałbym to dla siebie. Zarumieniłam się i skinęłam głową. Chciałabym, żeby istniała aplikacja Mądrość Ala na mojego iPhone’a. Może mogłabym chociaż nagrać jego śmiech i odtwarzać zawsze, kiedy będę zdołowana. — Teraz muszę już iść i spotkać się z człowiekiem w sprawie psa — powiedział, zrywając się i energicznie podnosząc deskę z piasku. Odnotowałam w pamięci, żeby zapisać się na zajęcia jogi, kiedy wrócę do domu, i miałam nadzieję, że nie usłyszał trzasku moich kolan,

gdy wstawałam. — A wyobrażam sobie, że też musisz iść i przygotować sobie te wspaniałe modne akcesoria fotograficzne. — Nie całkiem, ale mogę udawać, że tak, jeśli to pomoże. Z deską pod pachą, zasalutował mi wolną ręką jak skaut. — Miłego wieczoru, Vanesso. Wierzę, że ta pogawędka obojgu nam dała wiele do myślenia. Nie mylił się.

Rozdział 14 Umierając z głodu, emocjonalnie wyczerpana i bez kropli alkoholu w całej chacie, zadzwoniłam do głównego domu w poszukiwaniu czegoś do jedzenia i dużej ilości czegoś do picia, ale zamiast przysłać obiad, wysłali do mnie przywódcę aksamitnej mafii. Piętnaście minut później Kekipi wybrał dla mnie strój spośród ciuchów, które zostawiła Paige, rozczesał moje włosy w luźne fale i czekał cierpliwie, gdy niezdarnie nakładałam makijaż tak, jak umiałam. Jeśli chciałam flirtować na Hawajach, musiałam robić to jak należy. Wiedziałam, że osiągnęłam zamierzony efekt, gdy wyszłam z sypialni, a Kekipi uniósł dwa kciuki w geście uznania. — Wyglądasz jak księżniczka — potwierdził, poganiając mnie do drzwi, zanim zdążyłam spojrzeć w wysokie lustro. Bynajmniej nie wyglądałam jak księżniczka. Wyglądałam jak ktoś mający na sobie za ciasną w biuście koronkową sukienkę, tak krótką, że można było zobaczyć, którędy wychodzą dzieci, i wystarczającą ilość makijażu, żeby wywołać westchnienie przerażenia perfekcyjnej pani domu. — Dokąd jedziemy? — zapytałam, przyciskając nos do szyby czarnej limuzyny, do której mnie wcisnął, gdy już gładko mknęliśmy przez olbrzymią bramę posiadłości Bennetta i dalej na drogę. — Do Waikiki — odpowiedział Kekipi. — Moim zadaniem jest zapewnić ci rozrywkę, a nie umiem wymyślić nic bardziej rozrywkowego niż napojenie cię koktajlami i obserwowanie, co się stanie. Szczególnie odkąd twoi męscy koledzy od mody są albo nieobecni nieusprawiedliwieni, albo w objęciach leku na przeziębienie Night Nurse. Roześmiałam się. Nie obchodziło mnie, co zaszło między Paige i Nickiem. Życzyłam sobie tylko, żeby Paige miała lepszy gust co do mężczyzn. A Nickowi życzyłam, żeby penis usechł mu i odpadł. — Skoro jedziemy do Waikiki, to gdzie jesteśmy teraz? Nie za bardzo orientowałam się w geografii Hawajów i coraz bardziej denerwowałam się, że opuszczamy plażę dla czegoś, co wyglądało podejrzanie jak centrum miasta Don caster. Z piętnaście minut byliśmy w samochodzie, minęliśmy trzy McDonaldy dla kierowców. — Hawaje 101. — Kekipi strzepnął wyimaginowany kurz z ramienia swojej nieskazitelnej granatowej koszulki polo, a potem ułożył ręce w wachlarz. — Stan składa się z setek wysp, ale jest osiem głównych. Z tych najgęściej zaludniona jest Oahu, na której teraz jesteś. — Nienawidzisz udzielać tej lekcji, prawda? — zapytałam, otrzepując bardzo realny kurz z mojego ramienia i rozczapierzając palce, żeby obejrzeć zaniedbane paznokcie. Nie powinnam się przejmować. — Tak — odpowiedział. — Posiadłość Bennettów jest w Kailua, małym miasteczku po nawietrznej stronie wyspy, a około dwunastu mil na południe od Kailua jest miasto Honolulu. Waikiki sąsiaduje z Honolulu. Nadążasz za mną? Przytaknęłam. — Waikiki słynie z plaż. To główny cel wizyt turystycznych na Hawajach i centrum życia nocnego na wyspie. — A więc to dobre miejsce? — zapytałam, potrząsając długimi, luźnymi falami. — Jest w porządku? — Tego nie powiedziałem. — Kekipi klapnął mnie po rękach, żebym trzymała je z daleka od włosów, i przełożył je wszystkie przez jedno ramię. — Ale to lepsze, niż bawić się za pół

stawki u Dave’a & Bustersa w centrum handlowym. W ostatniej chwili. Teraz nie dotykaj więcej swoich włosów, albo będę musiał cię trzepnąć. — Tak, szefie. — Złożyłam ręce na podołku i zacisnęłam usta, zagryzając nerwowo dolną wargę. A potem przypomniałam sobie, że pomalowałam je szminką, po raz pierwszy od jedenastu lat, i przestałam. A potem natychmiast zrobiłam to znowu. Bycie dziewczyną jest trudne. — Teraz opowiedz mi wszystko, co wydarzyło się z panem Millerem. — Kekipi pochylił się przez mały stolik ze szklanym blatem i otworzył szeroko brązowe oczy. — Powinienem już szykować sukienkę druhny? — Zanim zacznę kłamać, mogę zapytać, czy w chatach są zamontowane kamery? — Jęknęłam. Jego duże, piękne oczy błyszczały, a długie rzęsy trzepotały. — Dwa razy mai tai, proszę — Kekipi złożył zamówienie, zanim nasz kelner zdążył otworzyć usta. Obrzucił nas raczej obojętnym spojrzeniem i skierował się prosto do baru. — Oba są dla ciebie. A teraz opowiedz mi wszystko. — Naprawdę nie wiem, od czego zacząć. — Zastukałam palcami w blat stołu i spojrzałam w niebiosa, szukając odpowiedzi. Przedstawiły mi czyste, ciemnogranatowe niebo olśnione najjaśniejszymi gwiazdami, jakie kiedykolwiek widziałam, ale nie udzieliły mi odpowiedzi. Dranie. — To stek bzdur. Siedzieliśmy w barze przy basenie eleganckiego hotelu, nieopodal pięknej przystani w centrum Waikiki, jakby Bertie Bennett, jego domek Barbie, Nick, Paige, wodospad, modelki, wszystko to nie istniało. Kiedy widzisz góry, kwiaty i owoce, i niekończące się plaże, możesz być wszędzie na świecie. Cóż, wszędzie, gdzie była przystań pełna pięknych żaglówek i tuzinów amerykańskich turystów. Spędziłam z Nickiem i Paige tyle czasu, że łatwo było zapomnieć, iż w zasadzie byłam w Ameryce, a nie na planie epizodu z serialu Made in Chelsea. Kekipi tolerował moje milczenie przez całe siedemnaście sekund, pozwalając mi nasiąkać atmosferą baru i przystani, ale dłużej już nie potrafił być cicho. — Vanesso, uprawiałaś z nim seks czy nie? — Słowa dosłownie eksplodowały z jego ust, przyciągając uwagę przynajmniej czterech sąsiednich stolików. — No dobrze, mamy nagrania ochrony, ale nie każ mi ich oglądać. Nie chcę widzieć niczego, czego sam nie robię. — Dobra nowina dla wszystkich — obwieściłam moim nowym przyjaciołom przy innych stolikach. — Uprawiałam z nim seks. — Jest gorący? — zapytała głośno Australijka z krótkimi blond włosami, siedząca dwa stoliki dalej. — Jest tak gorący — odpowiedział Kekipi, zanim zdążyłam się odezwać — że myślałem o dosypaniu mu narkotyków do kawy, żebym mógł wśliznąć się i zerknąć. Jeśli wiecie, co mam na myśli. — Wszyscy wiedzą, co masz na myśli — syknęłam, za nim odwróciłam się do Australijki z szerokim uśmiechem. — Jest całkiem gorący. — Twoje zdrowie, dziewczyno. — Podniosła swojego drinka w toaście. — Daj mu raz ode mnie. Gdzie są moje mai tai? Naprawdę chciałam się napić. — OK, wygrałaś. — Kekipi klepnął w stolik, żeby przyciągnąć moją uwagę. — Chciałbym poznać wszystkie, nawet pikantne szczegóły, a ty wydajesz się zagubiona jak dziecko we mgle. Z tego powodu nawet nie mogę sobie tego wyobrazić. Co się dzieje? Chociaż Kekipi był trzydziestoparoletnim homoseksualnym hawajskim mężczyzną siedzącym w barze, czekającym na koktajle i żartującym, czułam się prawie, jakbym znów była

w domu i siedziała z Amy na kanapie. Miał niesamowitą zdolność poprawiania mi samopoczucia, mimo że pół baru nadal dyskutowało o moim ostatnim pieprzeniu, i dlatego, bez żadnego powodu, opowiedziałam mu wszystko. W każdym razie wszystko o Nicku. — To jest takie dziwne — powiedziałam, z wdzięcznością przyjmując drinka, natychmiast pochłaniając klin ananasa zatknięty na brzegu i wypijając pół szklanki. Nie mogłam się upić. Za dwanaście godzin musiałam zrobić zdjęcia modelek. Ale jeden czy dwa drinki nie zaszkodzą — ukoją nerwy, pomogą zasnąć. — Naprawdę nie byłam nim zainteresowana. Pierwszego wieczoru podczas lunchu uznałam, że owszem, jest przystojny, ale taki typ faceta nigdy mnie nie interesował. — Chciałbym, żeby mnie też nie interesował — odpowiedział, sącząc swojego drinka o połowę wolniej, niż ja swojego. — To taka moja wada. Chociaż to nie moja wina, że… jestem gejem. — Czy bycie gejem oznacza, że kręcą cię tylko odbyty? — zapytałam, lekko odsuwając od siebie drinka. Kekipi przesunął go z powrotem. — Pij. I tak, oczywiście, że tak. Teraz mów dalej. — No więc nie kręcił mnie. — Upiłam łyk przez słomkę i spojrzałam na mojego towarzysza spod ciężkich od makijażu powiek i rzęs. — Dobrze mówię. Wiedziałam, że obiektywnie jest pociągający, ale nie miałam go w planach. Poczułam się sobą, pokazując cudzysłów przy słowie „planach" i zaraz potem przestałam być sobą. Tak robiła dawna Tess. — Najwyraźniej w niektórych kwestiach rozwinęłaś plany — powiedział, powtarzając mój gest. — Co się zmieniło? — Miałam naprawdę gówniany ciąg zdarzeń w domu — powiedziałam. Czułam, że ma sens ukrywanie kwestii utraty pracy, przespania się z najlepszym przyjacielem, wyznania mu, że go kocham, jego oświadczenie, że mnie nie kocha, odkrycie, że przeleciał moją okropną współlokatorkę, a potem przywłaszczenie sobie jej tożsamości i kradzież jej zlecenia. Nie ma potrzeby wchodzenia w szczegóły. — Sama nie wiem… zalazł mi za skórę. I kiedy straciłam panowanie nad sobą, on był w pobliżu. Więc pocałowałam go. — Pocałowałaś go? — zapiszczał Kekipi. Był człowiekiem na tyle stałym w swoim homoseksualizmie, że nie interesowało go nieumacnianie stereotypu geja. — Tak po prostu? Po prostu pocałowałaś go? — Tak. — Dla mnie brzmiało to równie nieprawdopodobnie jak dla niego. A nawet bardziej. Ten mężczyzna zaledwie trzy dni temu poznał kobietę, a jedynymi pewnymi kwestiami, które musiał wziąć pod uwagę, oceniając ją, było to, że pieprzyła się z całkiem obcym facetem, z którym miała pracować, i że bardzo lubiła cheetosy. Będąc Vanessą, wykonywałam o wiele lepszą pracę, niż mogłam się spodziewać. — A co potem? Dlaczego to jest problemem? Albo raczej, dlaczego to jest wielki stek bzdur? — Dlatego, że to był tylko seks. — Ledwie zdołałam wymówić te słowa. To naprawdę cud, że w ogóle byłam w stanie to robić. — To przygodny romans. Czysto fizyczny. — Ale lubisz go — powiedział Kekipi. — Nie wiem — odpowiedziałam, na tyle uczciwie, na ile mogłam. — Ponieważ kocham kogoś innego. — Ach. — Skrzywił się. — Rozumiem. — I jestem całkowicie przekonana… — westchnęłam ciężko i wypiłam duszkiem resztę drinka. To był praktycznie tylko sok. Ledwie mogłam wyczuć alkohol. — …że Paige też

przeleciał. — Z czego to wnioskujesz? — Zrobił taką samą zaniepokojoną minę jak Amy. Częściowo wyrażała ona: Tess, słucham cię, a częściowo: Tess, znowu popadasz w paranoję? — Tylko dlatego, że nie ma ich w domu, nie oznacza, że się pieprzą. — Nie, ale właściwie powiedziała mi wprost, że zamierza go przelecieć, a potem zobaczyłam ich wsiadających razem do łodzi i jestem pewna, że przeleciałby cię, gdybyś był jedynym chętnym partnerem w okolicy. Bez obrazy. — Nie ma sprawy — powiedział z przekonaniem. — Więc Paige lubi pana Millera? To nie oznacza, że pan Miller lubi Paige. Jestem pewien, że oni tylko… coś robili. — Coś robili? — Uniosłam brew tak wysoko, że aż usłyszałam jak odbiła się od księżyca. — Coś jeszcze innego — uściślił. — Pracę pokrewną. Ale ważniejsze jest, że zobaczyłaś ich razem i byłaś zazdrosna. Jednocześnie potrząsnęłam głową, wzruszyłam ramionami i starłam mascarę z kącika oka. — Tego nie powiedziałam. — Och, powiedziałaś. — Uczepił się ostatniego słowa jakby był kotem, który złapał kanarka. Albo spił śmietankę. Albo zjadł kanarka, a śmietankę zostawił na później. — Więc nawet jeśli to był tylko seks, a ty jesteś zakochana w kimś innym, nie podoba ci się myśl, że mógłby być z inną kobietą. Interesujące. — Nie, to nie tak — powiedziałam, chociaż było to oczywiste. — Dojdziemy do tego. — Objął się ciasno ramionami i kontynuował: — Co dokładnie powiedziała ci Paige o panu Millerze? — Że lubi go, że Nick jest profesjonalnym ogierem, że jestem okropna, bo sypiam z nim, mimo że ona go lubi — odpowiedziałam. Ostatnią część dodałam od siebie. Kelner przywlókł się z powrotem do naszego stolika, ziewnął głośno i zabrał moją pustą szklankę. — Mogę prosić jeszcze jeden? Jak będziesz miał chwilkę? — poprosiłam jak najuprzejmiej. Spojrzał na mnie, spojrzał na Kekipiego i odszedł bez odpowiedzi. — Kelnerzy tutaj to dupki — powiedział Kekipi, wystarczająco głośno, by kelner usłyszał, ale ten nie zareagował. Założę się, że był albo bardzo nieuprzejmy, albo po połowicznym zabiegu lobotomii. — Ale naprawdę mają najlepsze koktajle. Kiedy będziemy już ululani, pójdziemy na drugą stronę ulicy do takiej speluny z karaoke. — Nie mogę się upić — powiedziałam z lekką czkawką, która ledwo wspierała mój argument. — Mam jutro zdjęcia. — Nic ci nie będzie — obiecał. — Nie pozwolę ci się za bardzo urżnąć. Ale wracając do historii… opowiedz mi coś więcej o tym facecie w domu. — Nie sądzisz, że zachowałam się okropnie, sypiając z Nickiem, skoro wiedziałam, że podoba się Paige? — Nie jesteśmy w gimnazjum, więc nie sądzę, żeby miało to znaczenie. Nie są parą, on nie oszukiwał, ty też nie. — Szturchnął mnie kłykciami w czoło. — I myślę, że gdyby to do mnie przyszedł taki gorący mężczyzna… i nie łudź się, Vanesso, że w poniedziałek wieczorem przyszedł na obiad dla ciebie. Byłem tam, widziałem… więc sądzę, że ktoś musiałby mnie związać, żeby powstrzymać mnie od sypiania z nim. Jednak wciąż nie mogłam otrząsnąć się z myśli, że oszukiwałam Paige. Wiedziałam, że byłaby wkurzona, szczególnie po tym, jak prawdziwa Vanessa poderwała jej byłego. Uogólniając, zaczynałam za bardzo wczuwać się w rolę.

— Opowiedz mi więcej o tym mężczyźnie, w którym jesteś zakochana. Przypuszczam, że to nie jest historia romansu ze szczęśliwym zakończeniem? — Kekipi dopił resztkę osadu z koktajlu, gdy kelner przywlókł się z powrotem z naszymi nowymi drinkami, i bez słowa podał mu pustą szklankę. Kelner wziął ją i stał obok nas, cichy, wyczekujący. — Wszystko w porządku? — zapytałam. Wyglądał, jakby ktoś właśnie przejechał jego kota. — Potrzebuję, ten tego, karty kredytowej albo coś? — Mrugnął do mnie i wyciągnął rękę. — I, ten tego, podać coś do jedzenia? — Nie chcemy nic do jedzenia, a tu jest karta kredytowa. — Kekipi wręczył mu czarną kartę American Express i odesłał go gestem. — Szczerze mówiąc, nie znoszę być nieuprzejmy dla personelu… też byłem kelnerem… ale naprawdę uważam, że ten przeholował ze swoim lekarstwem. Roześmiałam się, zastanawiając się, ilu kelnerów w Oahu miało czarną American Express, ale właściwie nie miało to znaczenia. — Więc, mężczyzna w domu, wiki wiki. — Znów klasnął w dłonie. — W porównaniu do Nicka, jaki jest gorący? I jaki jest status związku? — Zdecydowanie gorący jak Nick. Tylko inaczej. Po prostu nie jest Nickiem. — Porównanie tych dwojga okazało się dla mnie naprawdę trudne. Nick był ogniem, cielesnością i totalnym unicestwieniem. Natomiast Charlie… Charlie był wszystkim. — Charlie jest moim najlepszym przyjacielem, byłam w nim zakochana od czasów uniwersytetu… od szkoły średniej… i w końcu stało się, tydzień temu, i potem powiedziałam mu, że go kocham, a potem on powiedział, że mnie nie kocha. Och, i dowiedziałam się, że przeleciał jedną z moich koleżanek. Jeszcze raz pominęłam szczegóły mające jakikolwiek związek z Vanessą. — Hm, trudna sprawa. — Odchylił się do tyłu na krześle i zacisnął pełne wargi. — Ale powiem ci, że ten twój przyjaciel jest kretynem, i moim zdaniem powinnaś udać ciążę, żeby Nick cię poślubił. — Przemyślana, praktyczna rada — powiedziałam, powoli kiwając głową, z uśmiechem na twarzy. — Mój przyjaciel jest kretynem. — Dobrze mi zrobiło powiedzenie tego głośno. — Ale obawiam się, że Nick prawdopodobnie też jest kretynem. — Nick jest skończonym kretynem. Gdyby napotkał w dżungli plemię kretynów, uwielbialiby go i uczynili swoim królem. Ale, i mówię to z miłości… — skinął na mnie, żebym piła mojego drinka, i nie musiał powtarzać tego dwa razy — …odnoszę wrażenie, że dziecko w tobie jest samotne. Smutne i samotne. Potrzebuje przyjaciela i myślę, że powinnaś pozwolić mu być tym przyjacielem. — Bardzo przypominasz mi Amy — roześmiałam się. Czknęłam po raz drugi. Co było w tych drinkach? — Zgodziłaby się z tobą. O wilku mowa, a wilk tuż. Zajrzałam do torebki i zauważyłam wyświetlone w telefonie dwa nieodebrane połączenia i wiadomość głosową od mojej najlepszej przyjaciółki. Miałam ochotę oddzwonić do niej od razu, ale nie chciałam być nieuprzejma wobec Kekipiego. Pewnego dnia mój mózg eksploduje od próbowania uszczęśliwienia wszystkich. Odkładając torebkę na stolik, postanowiłam skupić się na facecie, którego miałam pod ręką, i zadzwonić do Amy z samego rana. Z pewnością zrozumie. — Amy nie jest tą najlepszą przyjaciółką, prawda? Przegapiłem coś istotnego, tak? — zapytał, z wyrazem skupienia na pięknej twarzy. — Nie, jest inną najlepszą przyjaciółką. Przypuszczam, że teraz jedyną. — Zaczynałam czuć się bardzo dziwnie z powodu wszystkiego, co powiedziałam. Te koktajle działały. — Jest

niesamowita. Kocham ją. — Kochasz każdego. — Machnął na mnie ręką. — Będę następnym, któremu złożysz propozycję. — Jeszcze jeden taki drink i zrobię to — zgodziłam się. — Więc powiedz mi więcej o tym barze karaoke. * — Co zamierzasz zaśpiewać? — Krzyknęłam najgłośniej, jak mogłam, żeby przekrzyczeć japońskich turystów radośnie fałszujących piosenkę Adele. Bar karaoke był dokładnie taki, jak obiecał Kekipi. Ciemny, obskurny i, co najważniejsze, serwował dania obiadowe przez dwadzieścia cztery godziny na dobę. Podczas gdy raczyłam się mrożonym ananasowym koktajlem, dobrze było wiedzieć, że nie więcej niż siedem minut temu zjadłam trochę bekonu. — Nie wiem — zawodził. — Nie chcę być banalny. — A jaki chcesz być? — zapytałam. — Fantastyczny? — zasugerował, wykonując ruch rękami w stylu „jazz hands". — Oczywiście. — Jesteś uroczo banalny — powiedziałam. — Wyskocz z jakimś przebojem Cher i po sprawie. Zostawiłam go przeglądającego śpiewnik, a sama wybrałam się na spacer wokół baru. Nie, żeby bar był na tyle duży, żeby wokół niego spacerować. Sącząc drinka przez neonowo różową słomkę i kiwając głową w rytm muzyki, przeszłam na palcach przez grupę opalonych amerykańskich turystów pijących piwo duszkiem i wcale nie opalonych Australijczyków, plotkujących z wyglądającymi na szczęśliwych miejscowymi, podczas gdy grupa Japończyków w garniturach i poluzowanym krawatach studiowała kolejną kopię grubego śpiewnika. Inaczej niż zawodowi bywalcy karaoke, widziałam wielu mężczyzn w hawajskich koszulach. Czułam się jak w programie telewizyjnym. Odchrząkując i przeczesując włosy palcami, znalazłam wolny stołek barowy i zdecydowałam, że czas usiąść. Vanessa jest zmęczona. I trochę pijana. — Ale tylko trochę — powiedziałam głośno do przechodzącej kelnerki z pięknym niebieskim kwiatem za uchem. Co Nick mówił o kwiatach? Nie mogłam sobie przypomnieć. Nieważne. — Co tam Nick wie! — Słucham? — Niebywale wysoki, niebywale jasnowłosy i, jeśli gustujecie w typie napakowanych surferów o kwadratowych szczękach, niebywale przystojny mężczyzna usiadł przy barze na sąsiednim stołku. — Nick? — On uważa… — wetknęłam słomkę w resztki lodu na dnie szklanki — że jest bardzo inteligentny. Myśli, że wie wszystko. — Racja. — Chłopak roześmiał się. Przyjrzałam mu się uważnie i próbowałam zdecydować, czy słyszałam australijski akcent, czy tylko wyglądał jak Vinnie z Zatoki serc, którą dołożyłam do gorącej kolekcji. — Ten Nick, tak? Zdecydowanie był Australijczykiem. Zawsze miałam słabość do Australijczyków. Większość z tych, których spotkałam w Londynie, była wysoka. Lubiłam wysokich. Większość z nich była wspaniała. Lubiłam wspaniałych. Większość z nich nie była interesująca. To już nie podobało mi się zbytnio. — Jest kompletnym dupkiem — zapewniłam mojego nowego przyjaciela. — Ale wiesz, tak w ogóle. — Wierzę ci. — Wyciągnął dużą, silną rękę i uścisnęłam ją, bardzo starając się nie chichotać. — Jestem Owen. — Jestem… — przerwałam i uciekłam wzrokiem w lewo. — Vanessa?

— Czy to wymyślone imię? — zapytał Owen i skinął na barmana. — Powiedziałaś je tak, jakbyś nie była pewna. — Nie jest wymyślone. — Potrząsnęłam głową tak stanowczo, że niemal natychmiast zsunęłam się ze stołka. Zaniosłam się kaszlem i ukradkiem wspięłam się z powrotem na stołek. — Zdecydowanie, to jest moje imię. — Więc dobrze. — Odwrócił się całym ciałem, tak żeby siedzieć przodem do mnie, i oparł bardzo brązowy łokieć na barze. — Co pijesz? — Pyszne — odpowiedziałam, wciągając resztę przez słomkę. — Ale nie pamiętam, jak się nazywa. Owen wziął ode mnie szklankę i odsunął resztki lodu, ani na moment nie tracąc kontaktu wzrokowego. Całkiem nagle poczułam podniecenie. Nie byłam dobra w rozmowach z chłopakami, ajest Amy, kiedy jej potrzebuję? W głupiej Anglii, tam jest. Jest taka samolubna. — Koktajl ananasowy. Pyszny. Mogę kupić ci jeszcze jeden? — zapytał Owen, przerywając łańcuch moich myśli. Miał bardzo ładne niebieskie oczy. Jak Nick. Tylko to, ponieważ nie był fujarą. Prawdopodobnie. Bo mógł być. Większość z nich była… — Vanessa? — Pochylił się trochę bliżej. — Tak mam na imię — szturchnęłam go delikatnie w ramię. — A więc dobrze. — Pomimo lekkiego zaniepokojenia odwrócił się do barmana i zamówił jeszcze dwa koktajle, a potem obrócił się z powrotem do mnie. — Co przywiodło cię na Hawaje, Vanesso? Z bliżej nieznanego mi powodu, słysząc tego wielkiego, napakowanego surfera zwracającego się do mnie imieniem Vanessy, zaczęłam chichotać. Potrzebowałam chwili, żeby pohamować śmiech i pozbierać się na tyle, żeby odpowiedzieć. — Jestem fotografem — odpowiedziałam ze zwycięskim uśmiechem. A przynajmniej miałam nadzieję, że to był zwycięski uśmiech, bo istniała szansa, że miałam szminkę na zębach. — I robię zdjęcia dla magazynu. — Interesujące — powiedział, płacąc barmanowi za żółte drinki i odgarniając włosy za uszy. Miał seksowne uszy. — Więc nie jesteś surferką? — Nie — potwierdziłam. — Dobra, dobra. — Wziął głęboki oddech przez nos i powoli wypuścił powietrze. — Ja sam jestem surferem. Gonię fale. Waikiki ma najlepsze fale na świecie. — Czy najlepsze miejsce do surfowania nie znajduje się na północnym wybrzeżu? — zapytałam, nie całkiem pewna, skąd to wiem. — I czy nie jest lepiej zimą? — Och, nie, zdecydowanie tutaj. — Owen popchnął drinka w moją stronę i wzniósł swojego w toaście. — Za Hawaje. — Za Hawaje — powtórzyłam, szukając w zakamarkach pamięci źródła mojej doskonałej znajomości surfingu. Może z Czasu na przerwę? Charlie uwielbiał Czas na przerwę. A w rzeczywistości to ja uwielbiałam Czas na przerwę. Ale nie… — I za nowych przyjaciół — dodał, zanim upił solidny łyk żółtej brei. — Chryste, to jest zimne. — O, to jest mój przyjaciel. — Odzyskałam werwę i wskazałam na scenę z podnieceniem nastolatki, gdy Kekipi wziął mikrofon. — Przyszłam z nim. — Przyszłaś z nim? — Owen uniósł brew zaniepokojony. Jasną brew. Z kolczykiem. I znów uznałam, że jest bardzo seksowny. — Och, nie. — Spojrzałam na niego, jakby był bardzo głupi, co zaczynałam sobie uświadamiać, z całą sympatią dla niego. — Oczywiście. — Oczywiście? — Wydawał się nie rozumieć, dopóki Kekipi nie zawołał: „Whitney

Houston, odeszła, ale nigdy nie została zapomniana", zanim zaprezentował zaskakująco dobre wykonanie I’m every woman. — Ach, oczywiście. — Owen zorientował się dość szybko, kiedy Kekipi zaczął tańczyć. Bardzo dobrze. — On jest gejem? — Jest gejem, jak gęś — przytaknęłam. Wydawał się zmieszany. Znowu. — Czy gęsi są gejami? — zapytał. — Nie wiem. — Zajrzałam do mojego jaskrawożółtego drinka i nagle naszło mnie intensywne pragnienie, żeby nie pić go więcej. — Kiedy to mówiłam, wydawało się w porządku. — Domyślam się, że tak samo, jak wydawało ci się, że wiesz coś o surfingu — powiedział z niezwykle protekcjonalnym śmiechem. Zanim zdążyłam zdecydować, jak się z tym czuję, patrzyłam, jak kładzie swoją opaloną rękę na moim udzie. Moje spojrzenie powędrowało od wspomnianej ręki, w górę muskularnego ramienia, przez szeroką klatkę piersiową w opiętej koszulce i wyżej, do przystojnej twarzy. — Mam rację, Vanesso? Znieruchomiałam i oddychałam przez chwilę. Jasne myślenie nie powinno być takie trudne — przecież niewiele wypiłam. A przynajmniej nie przypominałam sobie, żebym aż tak dużo wypiła. Może straciłam rachubę, gdy zaczęliśmy z Kekipim rozmowę o chłopakach. I wypiliśmy kilka łyków, podczas gdy Kekipi opowiadał mi o swoim byłym, tancerzu burleskowym. — Vanessa. — Owen uścisnął moje udo nieco wyżej, przez co nie czułam się już całkiem komfortowo. — Co powiesz na to, żebyśmy dokończyli te drinki i wyszli stąd? Przypuszczam, że twój kolega poradzi sobie bez ciebie, nie sądzisz? Byłam rozdarta. Tess znalazłaby niezręczną wymówkę, poszła do łazienki i spróbowała niepostrzeżenie wymknąć się do domu. Vanessa też poszłaby do łazienki, ale tylko po to, żeby zdjąć majtki i zaoszczędzić mu pracy w taksówce. — Nie czuję się zbyt dobrze — powiedziałam, zsuwając się ze stołka z całą gracją pijanej małpy i odpychając ludzi z drogi, aż dotarłam do damskiej toalety. Próbując znaleźć telefon, przekopałam torebkę, wysypując na podłogę balsamy do ust, stare paragony i gumy do żucia. Po przeszukaniu wszystkiego, co zostało na dnie torebki, a przy okazji złamaniu małego paznokcia, dostrzegłam wreszcie coś świecącego i wyciągnęłam to. Miałam cztery nieodebrane połączenia od Amy. Wycofując się do kabiny i jednocześnie przekręcając zamek, usiadłam na klapie i nacisnęłam wybieranie numeru. Musiałam usłyszeć jej głos. — Cholerne dzięki, że dzwonisz — krzyknęła. — Myślałam, że nie żyjesz! Może jednak nie potrzebowałam usłyszeć jej głosu. — Co ty wyprawiasz? Miałaś dzwonić do mnie codziennie! — Wyrzucała z siebie słowa jednym tchem. — Co się dzieje? Jesteś w więzieniu? — Jestem w barze karaoke — wyszeptałam tak głośno, jak zdołałam. Nagle ogarnął mnie strach, że Owen przyjdzie do toalety, żeby mnie szukać. — Dlaczego miałabym być w więzieniu? Dobrze się czujesz? — Więc dlaczego nie słyszę karaoke? — Amy najpierw chciała uzyskać odpowiedź na własne pytania, zanim odpowie na moje. — Hmm? — Ponieważ jestem w kibelku? — zasugerowałam. — Tess Brookes, jeśli załatwiasz swoje potrzeby, kiedy do mnie dzwonisz, to lepiej rozłączmy się. — Ponownie użyła głośnego i wysokiego tonu, z jakim nawet przechodzący mutację Justin Bieber z trudem mógłby rywalizować. — Oddzwoń do mnie, ty ohydna kobyło. — Nie załatwiam… — Nie mogłam zmusić się do powiedzenia tego. — Po prostu jestem w toalecie. Ukrywam się przed mężczyzną. Mój przyjaciel śpiewa Whitney.

— Przyjaciel? — Natychmiast zrobiła się podejrzliwa. — Czy to gorący facet? — Jest gejem — odpowiedziałam. — Gorący facet jest gejem? — zapytała. — Nie, nie mój gorący facet — odpowiedziałam. — Ale facet gej jest gorący. — A gdzie jest twój gorący facet? — Nie jest moim gorącem facetem. Jestem z gejem. — Więc wyszłaś z gorącym facetem gejem i nie gorącym facetem, który nie jest gejem? Teraz ja się pogubiłam. — Dlaczego miałabym być w więzieniu? — Przycisnęłam twarz do chłodnego metalu kabiny i westchnęłam. Przyjemne uczucie. A potem przypomniałam sobie, że znajduję się w kabinie toalety i to było obrzydliwe. Wytarłam policzek papierem toaletowym i zrobiło mi się niedobrze. W końcu omal nie zwymiotowałam. — Uhm, cała ta sprawa z identyfikacją złodzieja? — przypomniała mi. — Nie sądzę, żebym mogła za to iść do więzienia — powiedziałam, czując na twarzy uderzenie gorąca, po którym poczułam bardzo nieprzyjemny zimny pot. Bzdura. — Przecież nie ukradłam kart kredytowych z jej imieniem i nazwiskiem, czy czegoś takiego. — Nie, ukradłaś tylko mnóstwo jej rzeczy i użyłaś jej nazwiska, żeby dostać pracę — uzasadniła Amy. — Całkiem legalnie. Tak czy inaczej, opowiedz mi wszystko. Potrzebuję aktualizacji. — Muszę iść — powiedziałam, tym razem zdecydowana zwymiotować i przekonać się, czy Interpol czeka na zewnątrz z nakazem aresztowania. Och, żeby tak cofnąć się w czasie o pięć minut i martwić się tylko trochę nachalnym Australijczykiem, który nic nie wiedział o surfingu. — Zadzwonię do ciebie później. — Nie zadzwonisz — jęczała. — Porozmawiaj ze mną teraz. Tęsknię za tobą. — Amy, poważnie. — Zwymiotowałam tak delikatnie, jak to możliwe, i poleciałam do przodu, klękając na posadzce i próbując okręcić się w małej kabinie. To było jak próba trzykrotnego obrócenia się czołgiem w budce telefonicznej. — Muszę iść. Zadzwonię do ciebie później. Kocham cię. Właśnie zdołałam schować telefon do torebki i odgarnąć włosy do tyłu, gdy znów zwymiotowałam w spektakularny technikolorowy sposób do muszli klozetowej. Siedząc oparta plecami o metalową ściankę, dyszałam, delikatnie wycierając usta papierem toaletowym. Byłam taką damą. Nawet moje wymiociny były neonowo żółte. — Nick mówił mi o surfowaniu — powiedziałam do małego, białego dozownika papieru toaletowego, głosem pełnym grozy. — Mówił o tym tego popołudnia przy wodospadzie. — Oczywiście, że mówił — odpowiedział mi podajnik do papieru piskliwym, osądzającym głosem. — Bo Nick wie wszystko. — Nick wie wszystko — zgodziłam się, mając nadzieję, że podajnik robi sobie jaja, podobnie jak ja. Oszalałabym, gdyby nieożywiony przedmiot, z którym rozmawiałam, należał do plemienia kretynów. Ale nie miał innej odpowiedzi. Więc pochyliłam się nad toaletą, ponownie zwymiotowałam, wypłukałam usta pod kranem, a wychodząc, skinęłam poważnie Hawajce, wyglądającej na bardzo zażenowaną. — Mahalo — szepnęłam. Kiedy wróciłam do baru, Kekipi nadal był na scenie. Tłum nie wydawał się zbytnio rozentuzjazmowany jego występem, który moim zdaniem był całkiem dobry. Potem zdałam sobie sprawę, że spędziłam w łazience piętnaście minut, a on śpiewał inną piosenkę. Kekipi zawłaszczył scenę i nie zamierzał jej oddać. — Hej, Vanessa.

Ktoś chwycił mnie za ramię. Tym kimś był Owen. — Zastanawiałem się, gdzie zniknęłaś. — Rozluźnił chwyt, ale nie puścił mnie. Nie podobało mi się to. — Gdzie byłaś? — Wyrzygać się — odpowiedziałam. Owen puścił moje ramię. — Myślę, że powinnam pójść do domu. To było fascynujące, obserwować, jak wewnętrzny dramat, toczący się w jego głowie, rozgrywa się na jego przystojnym, prostodusznym obliczu. Wciąż siedząc na stołku barowym, widziałam, że rozważał możliwości. Było późno, w barze właściwie nie było innych dziewczyn, postawił mi już drinka i, żeby być szczerym, zachowywałam się raczej zalotnie. Ale wymiotowałam. Co miał zrobić? — Pieprzyć to, chodźmy do mnie. — Znów chwycił mnie mocniej i zeskoczył ze stołka. — Chodźmy. — Nie chcę iść do ciebie — powiedziałam, wyrywając ramię. — Odejdź. — Dama powiedziała, żebyś odszedł. — Głos rozległ się w pomieszczeniu, wspierany przez organy Casio w wersji I don’t know how to love him. — Nie zmuszaj mnie, żebym tam przyszedł. — Tak, racja — powiedział Owen, z szalenie nieatrakcyjnym chichotem. — Gej jak gęś. — Jak mnie właśnie nazwałeś? — Kekipi rzucił mikrofon na scenę i w mgnieniu oka znalazł się po drugiej stronie baru. Zanim prawie dwumetrowy Owen zdążył w jakikolwiek sposób zareagować, niższy o prawie trzydzieści centymetrów zarządca nieruchomości chwycił go jedną ręką za koszulkę, przeciągnął do tyłu przez bar, a drugą zacisnął w pięść. — Właściwie to mój błąd. — Machałam rękami, próbując wcisnąć się między dwóch mężczyzn, zanim posypią się ciosy. — Powiedziałam to pierwsza. To z tych piosenek dla dzieci. Przepraszam. — Och, nie martw się, dziewczyno, to jest urocze. — Kekipi puścił Owena i pozwolił mu zwalić się na podłogę. Wsunął rękę pod moje ramię i, przy całym barze patrzącym w kompletnej ciszy, nie licząc ścieżki dźwiękowej Andrew Lloyda Webbera, przeszliśmy do wyjścia. — Co powiesz na McDonalda? Jestem głodny jak wilk. — Niedobrze mi — próbowałam szeptać, ale najwyraźniej nie miałam zbytniej kontroli nad moim głosem. — Ale brzmi super. — Pieprzony pedał i jego babsztyl — usłyszałam Owena mruczącego z podłogi, gdy wychodziliśmy. Zaciskając rękę na ramieniu Kekipiego, żeby go uspokoić, uniosłam palec, zawróciłam do baru, wymierzyłam jednego bardzo mocnego i bardzo celnego kopniaka prosto w jaja Owena. Wszyscy obecni w barze skrzywili się zgodnie. — To od babsztyla. Masz szczęście, że pedał nie zamierza cię znokautować — powiedziałam, po czym przegarnęłam włosy przez jedno ramię i odwróciłam się, by napotkać pełne podziwu spojrzenie Kekipiego. — Więc mówiłeś coś o McDonaldzie?

Rozdział 15 Byłam w połowie drugiego McChikena, skulona na tylnym siedzeniu dużej czarnej limuzyny, śledząc wzrokiem skąpaną w świetle gwiazd linię brzegową, kiedy Kekipi przestał siorbać swojego truskawkowego shake’a, ostrożnie złożył pusty kartonik po ciastku bananowym i rzucił mi go prosto w twarz. — Vanessa Kittler? — zawołał. — Tak? — Ze wszystkich gości, kiedykolwiek odwiedzających posiadłość, jesteś moją ulubienicą — oznajmił Kekipi uroczyście. — Spędziłaś tu niewiele czasu, a już zdążyłaś zaliczyć gorącego faceta, wymiotować z jadącego samochodu i kopnąć innego napalonego faceta w jaja. Jesteś supergwiazdą. Zamierzam dodać cię do znajomych na Facebooku. — Nie ma mnie na Facebooku — powiedziałam, kłamiąc tak gładko, że nawet sama sobie uwierzyłam. — Nie lubię takich rzeczy. — Totalna supergwiazda — powiedział z absolutną pewnością. — Chciałbym mieć twój apetyt na życie. — Chciałabym, żebyś miał mój apetyt na smażone jedzenie — narzekałam, wciąż zajadając kanapkę. — Kiedy wrócę do domu, będę cięższa o dziesięć kilo. Dopiero co zwymiotowałam… Dlaczego ja to jem? Ale skoro jedzenie kanapek z McDonalda, kiedy było się pijanym, okazało się błędem, to czemu znowu to robiłam? — Nie chodzi o to, że miałem złe życie — zadumał się Kekipi, ignorując mnie i wyglądając przez przyciemnianą szybę. — Kocham moją pracę, kocham mój dom, kocham śpiewać karaoke, dopóki ludzie nie zaczną na mnie krzyczeć. Ale, wiesz, trochę żałuję, że nie zrobiłem więcej. Chciałbym mieć tyle wiary w siebie, ile ty masz. — Ja? — Przestałam jeść i rozejrzałam się po tylnym siedzeniu samochodu. Z pewnością musiał tu być ktoś jeszcze, do kogo on przemawiał. — Absolutnie. — Wyglądał tak, jakby wszystko, co miał na myśli, było oczywiste. — Podróżujesz po świecie, robiąc zdjęcia w wytwornych miejscach, przystojny kochanek tu, przystojny kochanek tam, złamane serce w domu i miłość na horyzoncie. Jesteś zabawna, mądra, a kiedy się postarasz, jesteś bardzo ładna. Dodaj do tego brutalny kopniak w orzeszki i masz kobietę z piekła rodem. Moglibyśmy być niczym Grace i Will z tego sitcomu. Do diabła, gdybyśmy kupili ci nowe buty, moglibyśmy być jak Carrie i Stanford. — To najmilsza rzecz, jaką ktokolwiek mi powiedział — odrzekłam, pociągając nosem. I tak mniej więcej było. Wstydziłam się, że to wszystko było skradzione. — Ale tak naprawdę przez trzysta sześćdziesiąt dni w roku jestem zwyczajną, nudną dziewczyną, stojącą w kuchni i zajadającą Dairylea Triangles przed lodówką, bo nie mogła zdecydować się, co przygotować na obiad. — Nie wiem, co to są Dairylea Triangles — powiedział, wyciągając jedną rękę przed siebie, kiedy mówił. — I nie dbam o to. Ale mam jedno pytanie. Wyobraziłam sobie świat bez serka Dairylea… — Jakie? — Pomijając fakt, że jest uwodzicielem, homofobicznym dupkiem, to dlaczego nie wyszłaś z tym napalonym facetem z baru? — A to nie jest wystarczający powód? — zapytałam.

— Gdyby ktoś tak uroczy uderzał do mnie, nie byłbym aż tak zainteresowany rozmową na ten temat, żeby mi to przeszkadzało — wzruszył ramionami. — Widziałem, że rozmawiałaś z nim chwilę. Dlaczego nie rzuciłaś się na niego jak seksowna pantera, którą wiem, że jesteś. — Po pierwsze, bardziej przypominam seksownego leniwca — wyjaśniłam. — A po drugie, sama nie wiem. Po prostu coś mnie niepokoiło. Barowi podrywacze nigdy nie robili na mnie większego wrażenia. — Dlatego, że jesteś kociakiem zadurzonym w chłopaku z domu? — zapytał. — Nie wiem — odpowiedziałam. Pomyślałam o Charliem i zrobiło mi się trochę niedobrze. — Albo dlatego, że jesteś kociakiem zadurzonym w panu Millerze? — zapytał. — Nie wiem — odpowiedziałam. Pomyślałam o Nicku i zrobiło mi się bardzo niedobrze. — Interesujące. — Kekipi upił łyk z największej, jaką kiedykolwiek widziałam, butelki dietetycznej coli i uniósł brwi. — Bardzo interesujące. — Głupie — jęknęłam i przeżułam ostatni kęs kanapki. — Bardzo głupie. Gdzieś pomiędzy drugą kanapką ze smażonym kurczakiem a egzystencjalnym kryzysem odpłynęłam na tylnym siedzeniu limuzyny i nie ocknęłam się, dopóki nie oparłam się o drzwi, które otworzyły się gwałtownie, i nie wypadłam na miękką, świeżą trawę. — Obudziłam się — zaskamlałam, gdy Kekipi postawił mnie na równe nogi. — Ale chyba zaraz umrę. Która godzina? — Nie umrzesz — obiecał, choć nie zabrzmiało to całkiem przekonująco. — I nie ma jeszcze drugiej. Naprawdę jesteś lekka jak piórko. — Ja też cię kocham — uśmiechnęłam się i ujęłam jego twarz w dłonie. — Lubię, kiedy śpiewasz, a wszyscy inni nienawidzą cię. — To niemal pięćdziesięcioprocentowy komplement — odpowiedział. — O, popatrz na to. Nie byłam pewna, na co mam patrzeć, biorąc pod uwagę, że za bardzo byłam zajęta stawianiem jednej stopy przed drugą, dopóki nie znalazłam się w łóżku. Doprawdy, bardziej byłam zmęczona niż pijana, ale i tak mój wygląd pozostawiał wiele do życzenia. — A gdzie wy dwoje byliście do tej pory? Z bardzo głośnym westchnieniem obróciłam głowę na ramieniu Kekipiego, otworzyłam oczy i jęknęłam. Nick. Siedział w białym fotelu przed moimi drzwiami, ze zmaltretowaną książką w miękkiej oprawie w dłoni, wciąż w tym samym ubraniu, w którym widziałam go wcześniej tego wieczoru. Kiedy wsiadał do łodzi z Paige. — O Boże — wymamrotałam bez tchu. — Spadaj. — Panie Miller. — Kekipi powrócił do swojego opanowanego, uspokajającego, profesjonalnego tonu i skinął wesoło Nickowi, jednocześnie wbijając mi łokieć w żebra. — Mógłby pan pomóc mi z drzwiami? Panna Kittler jest trochę zmęczona dziś wieczorem. — Właśnie widzę — odpowiedział. Nie mogłam zmusić się do spojrzenia mu w twarz, ale w jego głosie powrócił ten irytujący, uszczypliwy ton. — Ciężki dzień, Vanesso? — Jednego dupka już kopnęłam dzisiaj wieczorem w jaja. Daj mi powód do zrobienia tego po raz drugi. Proszę. — Wiesz co, Kekipi, wyręczę cię. — Wbrew mojej woli poczułam, że Nick odebrał mnie z ramion Kekipiego i zarzucił mnie sobie na ramię jak szmacianą lalkę. Co uznałabym za podniecające, gdybym nie była bardzo wkurzona, upaprana koktajlem i gdybym jakieś siedem minut temu znowu nie wymiotowała. W chwili, w której moje stopy straciły kontakt z ziemią, mój żołądek stracił kontakt ze wszystkim, co się z nim znajdowało. — Dopilnuję, żeby panna Kittler dotarła do łóżka.

— Oczywiście — odpowiedział Kekipi uprzejmie. — Dobranoc, panno Kittler. Rano przyniosę kawę tuż po telefonicznym budzeniu. — Przynieś narkotyki. — Czułam, że fala nudności przetacza się przez całe moje ciało, gdy Nick przerzucił mnie sobie przez ramię. — Twarde narkotyki. — Czekałem tu przez kilka godzin — powiedział, forsując drzwi mojej chaty i krocząc prosto do sypialni. — Dlaczego nie odbierałaś telefonu? — Dzwoniłeś do mnie? — zapytałam ostrożnie, obserwując jego tyłek pod tym interesującym nowym kątem. I starając się nie zwymiotować na niego. — Cały wieczór miałam telefon przy sobie. — Dzwoniłem trzy razy i zostawiłem wiadomość. — Położył mnie na łóżku i odgarnął mi włosy z twarzy. — Co za świństwo masz we włosach? — McFlurry. — Oparłam na nim ręce, żeby go odepchnąć. Ach, łóżko. Rozkoszne, cudowne łóżko. — Nie dzwoniłeś do mnie. — Vanessa, dzwoniłem. — Nick spojrzał srogo. — Twój głos na sekretarce brzmi dziwnie. O rany. O rany. — Jak zdobyłeś mój numer? — zapytałam, znając już odpowiedź. Jasna dupa. — Z książki telefonicznej — powiedział, zdejmując mi buty i delikatnie masując moje stopy. To było niepokojąco przyjemne. Nick miał rację — zadzwonił do Vanessy. Ale nie dzwonił do mnie. A teraz jej zepsuty BlackBerry, leżący na stoliku nocnym w Londynie, był pełen wiadomości głosowych od mężczyzny z Hawajów, który chciał uprawiać z nią seks. Albo ze mną. Nic nie mogłam na to poradzić, ale pomyślałam, że mogłaby być tym trochę zażenowana. Nie chodziło o to, że obce było jej odbieranie sprośnych telefonów, ale od mężczyzny z Hawajów, którego nigdy wcześniej nie spotkała? To było rzeczywiście nowatorskie, nawet jak na Vanessę. — Och. — Z wielkim trudem przychodziło mi myślenie wystarczająco szybko, by wybrnąć z sytuacji. Albo w ogóle myślenie. — Tego telefonu tutaj nie ma. — To stary numer? — zapytał Nick, wymyślając oczywiste rozwiązanie, co w tej chwili przekraczało moje możliwości. — Stary telefon? — Tak. — Poklepałam jego nogę i uśmiechnęłam się. Bystry chłopak. — Stary numer. …branoc. Z tymi słowami wtuliłam twarz w poduszkę i zamknęłam oczy. — Nie sądzisz, że powinnaś choćby zmyć to świństwo z włosów, zanim pójdziesz spać? Albo wziąć prysznic? — zasugerował, szczypiąc moje palce u stóp. — Rano nigdy się tego nie pozbędziesz. — Nic nie ma w moich włosach — powiedziałam z mojego poduszkowego schronienia. — Odejdź. — Wygląda na drinka, ale równie dobrze mogą to być wymiociny, nie jestem pewny — odpowiedział. — Kiedyś nosiłem irokeza postawionego na wodę z cukrem, więc wiem. Jeśli teraz tego nie zmyjesz, to dosłownie nigdy się tego nie pozbędziesz. Chodź. I znowu wbrew mojej woli Nick podniósł mnie i zaniósł do łazienki. Słyszałam siebie wydającą odgłosy niezadowolenia, ale nie walczyłam z nim. Ponieważ nie byłam w stanie. Bez względu na ilość barwników w moich drinkach i nieprzyzwoitą wartość kaloryczną jedzenia z Maccy Ds (lokalny odpowiednik McDonalda), miałam zero energii. Posadził mnie na krześle w łazience i zaczął odkręcać ciepłą wodę. — Może zmyj makijaż — powiedział Nick, trzymając biały ręcznik pod bieżącą wodą. — Wyglądasz, jakby rozzłoszczony dzieciak dopadł do twojej twarzy z paczką mazaków.

Spojrzałam w lustro. Miał rację. Poniekąd podobało mi się to. — No, cóż, nie jestem Paige, więc bla bla bla. — Krzywiłam się i cofałam głowę za każdym razem, gdy próbował ciepłą flanelą wycierać moją twarz. Była za gorąca, ale nie miałam wystarczającej kontroli nad moim słownictwem, żeby mu to powiedzieć. Albo cokolwiek innego, tak naprawdę. — Więc bla bla? — Nie dawał za wygraną, delikatnie ścierając makijaż, który pozostał pod moimi oczami. — O czym ty właściwie mówisz? — O tobie i Paige. — Wierzchem lepkich dłoni wytarłam oczy do sucha, więc mogłam na niego spojrzeć. — Poszedłeś z nią do wodospadu. — Nie, nie poszedłem — powiedział, wycierając brudne plamy z moich rąk, jednak tym razem mniej delikatnie. — A tak na poważnie, co piłaś? — Wsiadłeś z nią do łodzi, widziałam was — powiedziałam, wyrywając mu ręcznik i wycierając twarz, aż się zaróżowiła. — Więc dlaczego tutaj jesteś? — Wsiadłem z nią do łodzi — zgodził się. — Ale nie popłynęliśmy do wodospadu. Chciała iść w jakieś niesamowicie romantyczne miejsce na lunch, a ponieważ nie chciałem jej bałamucić, zaproponowałem przejażdżkę łodzią. — Och, ponieważ przejażdżka łodzią na Hawajach nie jest romantyczna, prawda? — powiedziałam, przyciskając dłonie do policzków. Wyglądało na to, że trochę zbyt entuzjastycznie tarłam twarz. Możliwe, że kiedy oderwę od niej dłonie, to okaże się, że nie mam już na niej skóry. — Nie, skoro wiedziałem, że się rozchoruje — odpowiedział zakłopotany. — Pracowaliśmy kiedyś razem w Chorwacji i pamiętałem, że całą wycieczkę statkiem spędziła z głową za burtą. Wiem, że to było podłe posunięcie, ale nie chciałem jej wkurzyć. — Nie mogłeś powiedzieć po prostu „wybacz, Paige, nie jestem zainteresowany" i pójść dalej? — Spojrzałam w lustro ponad jego ramieniem. Stwierdziłam, że byłam niemal dokładnym odbiciem Macauleya Culkina z filmu Kevin sam w domu. Raczej zrujnowało to moją wiarygodność w rozmowie. — Musiałeś zaproponować uroczą wycieczkę łodzią o zachodzie słońca. — Cóż, bardzo możliwe, że w tym momencie nie myślałem tymi kategoriami — warknął rozdrażniony. — Mam siedzieć tu jak dupek, czekając, aż ten stary psychol zdecyduje, czy udzielić mi wywiadu, nie wiedząc, czy mam przyjść, czy odejść, kiedy chodzi o ciebie, nie wspominając już o tym, że nie wiem nawet, gdzie będę mieszkał w przyszłym tygodniu. Przykro mi, jeśli mój pieprzony sposób rozwiązywania problemów nie działa na ciebie. — Co mam rozumieć przez to, że nie wiesz, czy masz przyjść, czy odejść, kiedy chodzi o mnie? — Puściłam lewy policzek. Nie, jeszcze nie. Au, au, o mamusiu, au. Musiałam załapać za dużo słońca tego popołudnia nad wodospadem. Miałam nadzieję, że to było jedyne, co złapałam. — Nie rozmawiajmy teraz na ten temat. — Ton Nicka zmienił się natychmiast. Przykrył moje dłonie swoimi i pochylił się, aż nasze nosy niemal się zetknęły. — W ogóle nie rozmawiajmy. Zamknęłam oczy i rozchyliłam usta, tylko bardzo nieznacznie. Przyjemnie pachniał. Czułam jego ciepło. Pod wpływem ciepła rumowa mgiełka zalewająca moje ciało zareagowała i oprzytomniałam. Na szczęście mój mózg również. — Nie — powiedziałam ostro, odpychając go. Dobry Boże, bolała mnie twarz. Próbowałam wstać, ale przeceniłam swoje możliwości i natychmiast opadłam z powrotem na krzesło. — Nie, nie będą uprawiać z tobą seksu. — Dlaczego nie? — Nick nadal bardzo starał się, żeby jego głos brzmiał wesoło, ale

widziałam, że nie był pewien, czy się z nim nie droczę. — Chodź do łóżka, Vanesso. Myślałem o tobie cały wieczór. Zaraz oszaleję. — Nie — powtórzyłam, patrząc w podłogę. Nie byłam pewna, czy byłabym w stanie zachować stanowczość, gdybym wtedy na niego spojrzała. Szok wywołany przyjemnością wciąż był zbyt silny. — Nie można tak po prostu uprawiać z ludźmi seksu. Myślisz, że tak jest, ale jesteś smutny i ja jestem smutna, więc się mylisz. — W porządku, pleciesz bez sensu — powiedział. Nawet jego stopy były fajne. Spojrzałam na swoje stopy. Nie były fajne. — Zaprowadzę cię do łóżka i zostawię w spokoju, zgoda? — Sama mogę iść do łóżka — odpowiedziałam i pacnęłam go po rękach, kiedy próbował mnie podnieść. — Nie jesteś za mnie odpowiedzialny. Nie znasz się. Nie jesteś moim chłopakiem. Nie jesteś niczym. — Jesteś pijana — jęknął, przyciskając moje wymachujące ramiona do moich boków i skierował mnie do sypialni. — Założę się, że o wszystkim zapomnisz. Rano kiepsko będziesz się z tym czuła. — Rano kiepsko będziesz się z tym czuła — powtórzyłam. Ten wieczór nie należał do moich najlepszych. W końcu poddałam się i pozwoliłam mu zaprowadzić się z powrotem do łóżka. Byłam rozbita. — Myślisz, że możesz to po prostu robić i wszystko będzie w porządku, bo jesteś przystojny i inteligentny i bla bla bla, ale to jest głupie, bo nie kochasz mnie i to jest głupie. Nie powinieneś uprawiać seksu z ludźmi, których nie kochasz, ponieważ oni kochają cię i potem każdy jest smutny i ty jesteś smutny. I głupi. — Czy to aby na pewno o mnie? — Nick szarpnął kołdrę z łóżka i bezceremonialnie rzucił mnie na materac. — Czy może o twoim kumplu w domu? Ponieważ naprawdę nie mam pojęcia, o czym teraz pleciesz. Chcesz trochę wody? — Nie o Charliem — powiedziałam. Walczyłam z sukienką, próbując z gracją zdjąć ją przez głowę, ale niewielka część mojego mózgu, trzeźwa i przytomna, wiedziała, że statek już odpłynął. — Nie rozmawiamy o Charliem. — Więc ma na imię Charlie. — Usłyszałam odgłos niespiesznie odpinanego zamka błyskawicznego, a potem poczułam, że sukienka dosłownie przeleciała mi przez głowę. Ach. Miała zamek błyskawiczny. Nick upuścił sukienkę na podłogę i okrył mnie kołdrą. — Przyniosę ci trochę wody i wypijesz ją. A potem pójdziesz spać, zgoda? — Mogę zwymiotować — powiedziałam słabym głosem. Opuściła mnie cała wola walki, a kiedy zamknęłam oczy, pokój wirował i wirował, i wirował. — Nie zwymiotujesz — westchnął Nick, całując mnie w czoło, zanim zniknął w kuchni. — Obiecuję. Nie zdążył nawet odkręcić wody w kranie, zanim uświadomiłam sobie, że to nie była obietnica, tylko jego pobożne życzenie. Ponieważ zdecydowanie znowu zbierało mi się na wymioty. Z nowo odnalezioną energią odrzuciłam kołdrę, dowlokłam się do łazienki i zwymiotowałam cały wieczorny posiłek do toalety, zanim Nick zorientował się, co się stało. Umyłam się szybko, żeby nie widział, i siedziałam zlana potem na chłodnych płytkach, czekając, czy nie nadejdzie druga fala. — No i? — Nick stał w drzwiach łazienki, ze szklanką wody w jednej ręce, buteleczką przeciwbólowego Advilu w drugiej. Mokra, blada i z przekrwionymi oczami, spojrzałam na niego i pociągnęłam nosem. Wysoki, opalony i beznadziejnie przystojny, popatrzył na mnie z góry i uśmiechnął się. Mogłam się mylić, ale jego uśmiech wydawał się prawdziwy, taki, który obejmuje całą twarz, sięgając oczu. — Lepiej się czujesz? Wzruszyłam ramionami, starając się nie dopuścić, żeby z moich ust wyrwały się jakieś

miauczące dźwięki, i wyciągnęłam rękę po wodę. — Pij małymi łykami — polecił, podając mi dwie tabletki Advilu. — Łóżko? — Łóżko — potwierdziłam, oddając mu szklankę i pozwalając bez walki, żeby pomógł mi wstać. — Chcę iść spać. W milczeniu przeszliśmy z powrotem do sypialni. Nick gasił po drodze światła i trzymał mnie za rękę, póki nie dotarłam bezpiecznie do łóżka. Leżałam w półmroku, obserwując, jak Nick odpina pasek i wychodzi z szortów. Ściągnął koszulę przez głowę, bez odpinania, i starannie przewiesił wszystkie rzeczy przez oparcie skórzanego fotela. — Zostaję, żeby upewnić się, że wszystko z tobą w porządku — powiedział, odkrywając kołdrę po drugiej stronie łóżka. Obróciłam się, żeby patrzeć na niego wielkimi, łzawiącymi oczami. Och, zwariowana emocjonalna huśtawka, będąca skutkiem nocnego pijaństwa. — Nie zamierzam namawiać cię do seksu, ponieważ jestem smutny. — Przepraszam — szepnęłam, podciągając kołdrę pod brodę. — Nie wiem, co robię. — Ani ja — powiedział Nick z westchnieniem, obejmując mnie ramionami i kładąc moją głowę na swojej ciepłej klatce piersiowej. — Ani ja. Ani ja.

Rozdział 16 Nigdy nie byłam dobra w piciu. Pierwszy raz upiłam się do nieprzytomności na uniwersytecie, podczas imprezy dla nowicjuszy Freshers’ Week. Wyrafinowane połączenie Archersa i lemoniadowych koktajli zmieszanych z porcją likieru Aftershock doprowadziło mnie do ekstrawagancji wymiotowania w parku. O tym, że straciłam wątek w studenckiej toalecie z majtkami opuszczonymi do kostek, po tym, jak tańczyłam na barze i śpiewałam w kółko: Oops! …I Did It Again Britney, dowiedziałam się jedynie dlatego, że Amy zrobiła mnóstwo zdjęć. Ja straciłam chęć do życia, a ona straciła but. Potem próbowałam pozbyć się tego kompotu w możliwie najbardziej ludzki dla studenta sposób, co było straszne w obliczu presji bacznie przyglądających mi się Charliego i Amy, którzy nie byli dobrymi towarzyszami dla kogoś o słabej głowie. Więc nie powinno być niespodzianką, że obudziłam się w czwartkowy ranek z bólem głowy, który w moim odczuciu mogła uleczyć jedynie gilotyna. Odważając się otworzyć jedno oko, wyłączyłam budzik, który zapomniałam nastawić, i odwróciłam się ostrożnie, zezując na puste łóżko. Czyżby leżał w nim ktoś jeszcze, kiedy zasnęłam? Byłam niemal pewna, że nie wymyśliłam opiekującego się mną Nicka. Niezależnie od wszystkiego, z pewnością nie było go tam teraz. Zajrzałam pod kołdrę, żeby przekonać się, że moja bielizna nadal bezpiecznie znajduje się na swoim miejscu, i nawet jeśli czułam się, jakbym miała za chwilę umrzeć, miałam otwarte oczy i pozornie pełną kontrolę nad wszystkimi czynnościami. Powoli zdarzenia minionej nocy zaczynały powracać w mojej pamięci, koktajle, Kekipi, karaoke. McDonald, krzyki, wymioty, a potem sen. Tak, wcześniej Nick był w moim łóżku. A teraz wyniósł się. Co za szok. Chciałam tylko przypomnieć sobie szczegóły dotyczące naszej rozmowy, pomijając moje krzyki, jego westchnienia i moje rzucanie się. Miałam dręczące uczucie, że rozmawialiśmy o czymś ważnym — tylko że nie wiedziałam, co to było. Kiedy odzyskałam zdolność właściwego skupienia, spojrzałam na telefon, który trzymałam w ręku, i zauważyłam kilka nieodebranych połączeń od Amy. Jak również trzy wiadomości głosowe, więcej niż pół tuzina wiadomości tekstowych, maili i wiadomości na Facebooku, które były groźbami z pogranicza śmierci. Miałam ochotę zadzwonić do mamy i powiedzieć jej, że padłam ofiarą cyberprzemocy. Potem przypomniałam sobie, że nie rozmawiamy ze sobą, więc tylko podłączyłam telefon z powrotem do ładowarki i załkałam. Trwało to zaledwie siedem sekund, zanim zorientowałam się, że bardziej chce mi się siku niż płakać, a energii wystarczy mi na zrobienie tylko jednej rzeczy jednocześnie. — Aloha, Vanessa? Z łazienki usłyszałam pukanie do frontowych drzwi, a po nim znajomy głos, który rozsadzał mi głowę. Myjąc ręce, poczułam przypływ mdłości i chwyciłam się umywalki, ale nic się mnie wydarzyło. Przynajmniej wyglądało na to, że nie miałam już czym wymiotować. Pocieszające w całej tej rozpaczliwej sytuacji. — Mam kawę i śniadanie, i mnóstwo leków na ból głowy. Spojrzenie na twarz Kekipiego, gdy pojawiłam się w drzwiach, było bezcenne. — Umierasz? — zapytał. — Miałaś spięcie z panem Millerem po tym, jak wyszedłem? — Myślę, że nakrzyczałam na niego, a potem trochę wymiotowałam — powiedziałam i zataczając się podeszłam po kawę. Tak przyjemnie pachniała. Nie miałam pojęcia, czy będę w stanie utrzymać ją w żołądku. — Dzięki za kawę. — Nie ma sprawy. — Cofnął się o krok. — Samochody wyjeżdżają na sesję za

czterdzieści pięć minut. Zdążysz się pozbierać? Bo ja czuje się paskudnie. On czuje się paskudnie? Czekaj, co? Samochody? Dopiero po chwili dotarło do mnie, o czym mówił. Samochody wyjeżdżały. Na sesję zdjęciową. Sesja naprawdę miała się odbyć. O dobry Boże. — Nie dam rady — powiedziałam, nalewając sobie kawy i próbując stłumić narastającą panikę, która groziła atakiem serca. — Ale ubiorę się i będę trzymać aparat z nadzieją, że to pozwoli mi jakoś przetrwać. — Niestety, nie sądzę, żebyś miała tyle szczęścia — powiedział, wsypując trzy kopiaste łyżeczki cukru do filiżanki i mieszając. — Wygląda na to, że panna Sullivan i pan Bennett junior postanowili kontynuować bez pana Bennetta seniora. — Świetnie — mruknęłam i upiłam łyk słodkiego płynu z filiżanki. Podziałała magicznie. — Cóż, nie unikam podejmowania decyzji, prawda? Kto wie, może otumaniona będę lepszym fotografem. — Przygotuję kacowy piknik, a ty doprowadź się do ludzkiego wyglądu — odpowiedział, machając ręką w moją stronę. — To będzie wielki dzień, więc przynajmniej nie cuchnij wymiocinami. Kiedy upewniłam się, że utrzymam kawę w żołądku, dokończyłam ją szybko i popiłam wodą, łykając dwie tabletki przeciwbólowe. Po wyszorowaniu się i umyciu zębów w ciągu około siedemnastu minut zaplotłam włosy, włożyłam jeansy, czarną koszulkę i trampki Converse, a następnie starannie nałożyłam na rzęsy tyle tuszu, ile były w stanie unieść. Nałożenie makijażu wydawało się jedynym sposobem na udowodnienie, że w ogóle mam oczy. Na pięć minut przed wyjściem sprawdziłam torbę z aparatem. Miałam milion opakowań w pełni naładowanych baterii, wszystkie obiektywy, wszystkie karty pamięci, statyw, reflektory, monitor światła, lampę błyskową i kilka innych rzeczy, których przeznaczenia nie byłam całkiem pewna, ale jak przypuszczałam, były czymś, co profesjonalny fotograf powinien mieć. Czas ruszać. — No, dobrze — powiedziałam do lustra. Moje odbicie, obarczone torbą, wyglądało rezolutnie i, co dziwne, nie tak źle, jak się czułam. Choć, uczciwie oceniając, prawdopodobnie nie było to możliwe. — Wszystko było dobrze aż do tej pory, prawda? Moje odbicie nie odpowiedziało, ale rzuciło mi spojrzenie, które zdawało się mówić: „Naprawdę, Tess?" — Spójrz na siebie — oświadczył Kekipi, kiedy ponownie zjawiłam się w kuchni, w pełni ubrana i niemal w formie. — Wyglądasz jak ktoś, kto przehulał całą noc, ale jest niemal pewny, że zdoła przetrwać dzień pracy. — To najlepsze, na co mogę mieć nadzieję — odpowiedziałam, chwytając kolejną filiżankę kawy i drugi kawałek ciasta. Ciastka były dobre. Koktajle były złe. — Czy samochody już są? — Tak — powiedział Kekipi, wyciągając szyję, żeby wyjrzeć przez okno. — Jedziesz z panną Sullivan. Modelki jadą razem, a ja będę podróżował z panem Bennettem. — Jedziesz? — zapytałam. Skinął głową i klasnął w dłonie. — Tak się cieszę. Gdyby mnie zabrakło, to czy mógłbyś powiedzieć wszystkim, że umarłam? — Jasne — odpowiedział. — Ale, naprawdę, nie martw się. Poradzisz sobie, masz tylko lekkiego kaca. Wszyscy tutaj są profesjonalistami. Co najgorszego mogłoby się stać? — O mój Boże, to jest kompletna pieprzona katastrofa. — Paige ukryła twarz w dłoniach i stłumiła krzyk. — Powiedz mi, że to się nie dzieje. — To się nie dzieje? — powiedziałam, kładąc rękę na jej plecach i kreśląc małe uspokajające kółka. — To zdecydowanie się nie dzieje. Ale działo się. Jak się okazało, naprawdę niepotrzebnie martwiłam się o mojego kaca.

Jedyne, czym powinnam się martwić, to nieprzewidzianą tropikalną burzą, modelką tak naćpaną jakimiś środkami nasennymi, które wzięła, że ledwie mogła stać prosto, kolekcją garderoby tak okropną, że sceniczne kostiumy Lady Gagi wydawały się przy nich konserwatywne, i miejscem, w którym najwyraźniej zapomniano, że przyjeżdżamy. Chodziło o przemoczonego, otyłego mężczyznę z Arkansas w neonowo pomarańczowej przepasce biodrowej, która rzeczywiście odbierała blask sesji zdjęciowej ekskluzywnej odzieży. O jedenastej wciąż siedziałam z tyłu SUV -a, pijąc piątą filiżankę kawy, i nawet nie wyciągnęłam aparatu z torby. Poza zdjęciem, które zrobiłam otyłemu mężczyźnie z Arkansas. W życiu nie widzieliście kogoś takiego jak ten człowiek krążący po Old Street. — Nie wiem, co robić — szepnęła do mnie Paige, z przerażeniem i śladami łez na twarzy. — Jestem tym zdumiona. Kierowałam sesjami zdjęciowymi na szczytach wulkanów, wieżę Eiffla zamknięto, żeby pieprzona Naomi Campbell mogła w spokoju pozować do zdjęć, zrobiłam całą sesję na jachcie na jeziorze Como z całkowicie włoską załogą. Nie mówię ani słowa po włosku i przez całą drogę miałam chorobę morską, a jednak wróciłam do domu z najlepszymi zdjęciami, jakie magazyn kiedykolwiek widział. Co ja mam zrobić? Jako fotograf naprawdę nie miałam do powiedzenia nic, co mogłoby pomóc. Jako dyrektor kreatywny bardzo jej współczułam. Zdarzało mi się, że zdjęcia i projekty szły źle, ale to tutaj to był kompletny chaos. Udało jej się pozbyć odpowiedzialności za reportaż, ponieważ Bertie pozo stawał nieobecny nieusprawiedliwiony, a teraz siedziała z tyłu samochodu, bez odpowiedniego miejsca, z fotografem amatorem, naćpaną modelką i niezadowolonym mężczyzną w średnim wieku, który przywiózł ze sobą połowę garderoby Lily Savage. Wyjrzałam przez okno na pałac Iolani. Przez całą drogę Paige opowiadała mi o swojej koncepcji, jak to będzie niesamowicie pięknie, jak modelki i Artie będą spoczywać, półleżąc na białych kamiennych stopniach, albo oparci o drzewa palmowe, albo pozować w sali tronowej. Że będzie to połączenie elegancji i blasku mody z elementami kulturalnego dziedzictwa Hawajów. A jak na razie bardziej przypominało to deszczowy weekend w Brighton. Nawet fontanna na podjeździe prezentowała się smutno. Fontanna nie miała szans w konkurencji z tak straszną burzą. Trochę bałam się, żeby nie zmyło naszego samochodu. — Panno Sullivan. — Drzwi samochodu otworzyły się i Kekipi wetknął do środka mokrą głowę. — Rozmawiałem z kierownikiem i powiedział, że nie ma wpisu o rezerwacji, a ponadto nie może skontaktować się ze współpracownikiem. Myślę, że będziemy musieli znaleźć inną lokalizację. — Miałam jedną. — Paige potarła skronie i zamknęła oczy. — Ale byliśmy tak opóźnieni, że nie potwierdziłam tego ponownie. Cholera, miałam trzecią i czwartą lokalizację, ale wszystkie na zewnątrz. A nie mogę liczyć na to, że przestanie padać, prawda? — Myślę, że przestanie, ale nie powinniśmy na to stawiać — odpowiedział, spoglądając na ciemnoszare niebo. — Mam pomysł. Poczekajcie chwilę. — A czy ja się dokądś wybieram? — mruknęła Paige, wyciągając iPada i w szalonym tempie zaczęła przeglądać wiadomości mailowe. Miałam wrażenie, że to jej nie pomaga, ale nie chciałam tego mówić. Nie śmiałam mówić. — Ładnie wyglądasz. Jeśli masz wątpliwości, przejdź do komplementów. — Dzięki — odpowiedziała, nie odrywając wzroku od ekranu. — To Rag & Bone. — Co porabiałaś minionej nocy? — zapytałam, dodając małe ziewnięcie, żeby pokazać, że moje pytanie było całkiem przypadkowe. Nie wiedziałam, czy wierzyć w wersję zdarzeń Nicka, kiedy pojawił się na moim progu, ale biorąc pod uwagę, że najpierw wstąpił do mnie, przypuszczałam, że sprawy nie potoczyły się zgodnie z planem Paige. — Nic zabawnego?

— Naprawdę nie chcę teraz o tym rozmawiać — powiedziała, w końcu podnosząc na mnie wzrok. Jej czarny płynny eyeliner i szkarłatna szminka ani myślały rozmazać się, nawet w przypływie jej furii. Krowa. — Możemy zjeść lunch dziś wieczorem? Jeśli nie zabiję siebie i innych na sesji? — Bezwarunkowo — obiecałam. — Możesz postarać się, żeby moja śmierć była szybka? — Bezwarunkowo — obiecała. — Myślę, że mamy rozwiązanie. — Kekipi otworzył drzwi z szerokim uśmiechem i jazzowymi rękami. — Mój przyjaciel jest menedżerem w Royal Hawaiian. To bardzo stary hawajski hotel, wyjątkowo okazały. Mają przestrzeń, którą możemy wykorzystać, i trochę rekwizytów. Może wymagać odrobiny kreatywności, ale mamy lokalizację. — Kekipi, gdyby to nie przyprawiło cię o mdłości, ucałowałabym cię — zawołała Paige, a na jej twarzy malowała się ulga. — Panno Sullivan — odpowiedział — jeśli możemy zrobić zdjęcie tego całusa i wysłać je mojej babci, to pozwoliłbym ci. — Możemy najpierw obejrzeć to miejsce? — zasugerowała, wsuwając iPada z powrotem do torebki. — A potem będziemy pozować do zaręczynowych zdjęć. — Tak, szefowo — powiedział, zamykając drzwi samochodu i pukając w dach. — Gdybyś mogła obrócić się trochę w lewo? — zawołałam do blondwłosej modelki. — Tak, żebym widziała więcej piór. Kekipi obszedł całą lokalizację. Hotel był niemal tak okazały, jak prawdziwy pałac. Niestety, był również różowy. Jasnoróżowy jak pigułka Pepto-Bismolu. Utknęliśmy na dziedzińcu tuż przy plaży, która dawałaby mi wspaniałe światło, gdybyśmy przyjechali tam trzy godziny wcześniej, ale zamiast tego miałam jedynie cienie od świecącego nad naszymi głowami południowego słońca. Burza przeszła, ale to była jedyna rzecz, która potoczyła się po naszej myśli. Nasza blond modelka, Ana, obudziła się z otumanienia wywołanego pigułką nasenną i, jeśli było to możliwe, zachowywała się jeszcze gorzej niż podczas naszego krótkiego spotkania poprzedniego wieczoru. Przeklinała miejscowych wizażystów, pokazała mi środkowy palec, kiedy poszłam przywitać się, a teraz prychała na Paige. Prychała jak wściekła kotka. Druga modelka, Martha, piękna ciemnoskóra dziewczyna z oczami tak ogromnymi, że zaczęłam obawiać się, że mnie zahipnotyzuje, dosłownie wyglądała, jakby miała się rozpłakać. Czy coś było nie tak, czy Ana uszczypnęła ją, kiedy nie patrzyliśmy, nie byłam pewna, ale podejrzewałam to ostatnie. Paige próbowała rozmawiać z nią z osiemnaście tysięcy razy, ale ta tylko krzywiła się, wzruszała ramionami i siedziała spokojnie, podczas gdy na nowo nakładano jej makijaż. Znowu. I znowu. I znowu. Jakby lokalizacja, światło i problemy personalne nie były wystarczająco złe, miałam również przyjemność dostosowania garderoby, żeby nie wyglądała jak wywleczona z szafy Joan Collins z opisem „Zachować na lepsze czasy 1982". Ciuchy, które Artie wyciągnął z krypty Bennettów, nie mogły uchodzić za wyznaczniki mody, które doprowadziły jego ojca do takiego sukcesu. Chyba że jego ojciec ubierał wyłącznie królowe narkotykowe i obsadę Muppetów. Obecnie mieliśmy na tapecie Anę w kreacji z bladoniebieskich piór muskających jej kolana i wycięciem na plecach tak głębokim, że wizażystki spędziły sporo czasu, próbując zatuszować jej tatuaż. Martha prezentowała się nie lepiej, wciśnięta w kanarkowo żółtą jedwabną suknię, która miała poduszki na ramionach tak duże, że wystarczyło przechylić głowę na bok i uciąć sobie drzemkę. Może dlatego była taka smutna. Były jeden czy dwa stroje, na których widok Paige piszczała z zachwytu — Gaultier z późnych lat osiemdziesiątych i sukienka, którą trzymała z takim pietyzmem, że musiałam

upewnić się, czy to nie całun turyński. Ale nie, to był tylko stary dobry Valentino. Myślałam, że mnie spoliczkuje, kiedy zareagowałam zwykłym „ochem". Niestety, wszystkie piękne suknie były albo czerwone lub różowe, albo szmaragdowozielone, i wszystkie wyglądały absurdalnie na tle różowego pałacu, tak że zamiast stojących tam modelek widać było, jakby ktoś zwymiotował tęczę na ścianę. A moim zadaniem było opanowanie tej tęczy. — Ana, do mnie — zawołałam znowu. — Więcej piór. Tak naprawdę wcale nie chciałam widzieć więcej piór. Wszystko, co chciałam widzieć, było po wewnętrznej stronie moich powiek i zapewne na dnie muszli klozetowej. Ten dzień oficjalnie dołączył do dnia, w którym zostałam zwolniona, dnia, kiedy wszystko poszło źle z Charliem, oraz dnia, w którym upuściłam mojego ulubionego kucyka Pony za okno pędzącego forda escorta, gdzieś na drodze M1, a moja mama nie zatrzymała się, żeby go odszukać. Kolejny z najgorszych dni w moim życiu. — Nie jestem pewna, czy to działa — powiedziałam cicho do Paige, przeglądając obrazy na wyświetlaczu aparatu, podczas gdy lokalne wizażystki dążyły do uzyskania efektu pięknej i bestii. — To wygląda na takie wymuszone. — Więc postaraj się, żeby wyglądało lepiej — odpowiedziała równie cicho. — Nie wkurzaj mnie, Tess. Nie spieprz tego. Artie zaczyna się irytować, więc powiem wprost — nie mamy więcej czasu. Spojrzałam na nią, trochę zaskoczona. Ja? Co ja robiłam źle? No dobrze, nie jestem prawdziwym fotografem i dlatego gówniane zdjęcia musiały być moją winą. Nie miało nic do rzeczy, że musiałam robić zdjęcia poirytowanego mężczyzny w średnim wieku, ubranego w paskudny garnitur i wylegującego się na makulaturowym tronie, z dwiema modelkami po bokach, które najwyraźniej wolałyby wydłubać sobie oczy wykałaczkami niż dostać zapłatę za spędzenie kilku dni na Hawajach, nosząc za pieniądze ubrania znanego projektanta. — Dobrze, ekhm, Martha, możesz teraz usiąść na stopniach i rozłożyć za sobą tren? — O tak, żółta suknia miała tren. Martha zrobiła, co jej kazano, jak smutne szczenię, i spojrzała wyczekująco. — Ana, musisz dać mi coś naprawdę solidnego, coś naprawdę mocnego! — krzyknęłam. Cokolwiek, aby zrównoważyć tragedię mężczyzny na tronie, pomyślałam sobie. Lepsze zdjęcia robiłam w foto kabinie. Trzeba przyznać, że po wymamrotaniu pod nosem czegoś niecenzuralnego Ana przyjęła pozę, która zapewniła właściwy efekt. Przez chwilę bawiłam się aparatem, ustawiając intensywność flesza, który, miałam nadzieję, rozjaśni twarz Artiego lepiej niż nieistniejący uśmiech, i znów zaczęłam pstrykać. — Moje panie, naprawdę nie jest mi zbyt wygodnie w tej koronie — wydarł się Artie ze swojego miejsca, zakłócając pierwsze przyzwoite ujęcie, jakie udało mi się zrobić wśród wielu innych w ciągu ponad godziny. — Może lepiej nie używajmy jej. — Ale korona jest podstawą całej koncepcji, Artie. — Paige użyła najbardziej uspokajającego tonu swego głosu, żeby przekonać Bennetta juniora do pozostania w nakryciu głowy. Moim zdaniem wyglądał, jakby wstąpił na pokaz mody w drodze do domu z suto zakrapianej alkoholem wycieczki do Burger Kinga, ale moje zdanie się nie liczyło. Jak kilkakrotnie już oznajmiła mi Paige. Każda moja sugestia była natychmiast odrzucana. Pewność siebie, którą zdołałam zbudować na swoich umiejętnościach fotografa, pewność siebie, którą ona tak ciężko wypracowała, pomagając mi, kompletnie legła w gruzach. Ale musiałam pamiętać, że Paige ponosiła odpowiedzialność. Była dyrektorem artystycznym. Ja byłam fotografem. Byłam tutaj tylko po to, żeby zrobić, co mi każą. I to drażniło moje zszarpane ostatnio nerwy. — Wygląda… interesująco? I kiedy już myślałam, że nie może być gorzej, przyjechał Nick.

— Jestem zajęta, my jesteśmy zajęci — odpowiedziałam, nie odrywając wzroku od aparatu i ignorując mrowienie przebiegające mi w dół pleców. — Zespół zamknięty. — Nieprawda. Tak czy inaczej, jestem tutaj, żeby porozmawiać z Artiem. — Podszedł bliżej, aż znalazł się wystarczająco blisko, żeby szepnąć mi do ucha: — Lepiej się czujesz, kochanie? — Jeśli natychmiast się nie cofniesz, to rzucę się na ciebie — odpowiedziałam. I to nie było kłamstwo. Taki miał na mnie wpływ. — Proszę, pozwól mi dalej pracować. — Wiesz, wyglądają śmiesznie — powiedział, odstępując krok w bok, z założonymi rękami. Na cenną sekundę oderwałam wzrok od aparatu, by spojrzeć na niego. Potargane włosy, niechlujny zarost, szaroniebieskie oczy na tle złotej opalenizny. A widok jego ubrania prawie bolał — śnieżnobiała koszulka z dekoltem w serek i idealnie dopasowane drelichowe szorty w kolorze khaki. A niech mnie, dobrze wygląda w szortach. Mężczyźni rzadko dobrze wyglądają w szortach. — Co o tym myśli Paige? — Dlaczego jej nie zapytasz? Ja jestem tylko małpą z aparatem. — Splotłam ciaśniej warkocz i obejrzałam się na scenę przede mną. To rzeczywiście wyglądało śmiesznie. Mario Testino może sprawiłby, żeby wyglądało dobrze. Może agentka Veronica powinna jednak wysłać szympansa z aparatem — była szansa, że dostrzegłby w tym coś więcej, niż ja byłam w stanie. — Karta pamięci jest pełna. Dajcie mi dwie minuty — zawołałam do moich modelek. I do Artiego. — Jeszcze jedna konfiguracja, obiecuję. Ja i mój cień podeszliśmy do stołu, gdzie ustawiłam laptopa i podłączyłam aparat. Coraz więcej przygnębiająco przeciętnych zdjęć z żenująco tragicznego planu. Nie mogłam dostrzec ani jednego, z którego byłabym dumna. — Wiesz, że to nie twoja wina — powiedział Nick cicho, kładąc rękę na moich plecach. — To nie są złe zdjęcia. To… to wszystko… — Machnął ręką, wskazując na hotel, modelki, pieniącą się Paige. — To nie działa na twoją korzyść. Uniosłam głowę znad ekranu i popatrzyłam na ocean. Plaża Waikiki pełna była wakacyjnych amatorów kąpieli słonecznych, goniących fale, budujących zamki z piasku i ogólnie bardzo przyjemnie spędzających czas. Zastanawiałam się, co by się stało, gdybym rozbiła aparat na głowie Paige i zaczęła biegać. Mogłabym odkrywać siebie na nowo, jako jedna z tych lekko przerażonych pań wędrujących w tę i z powrotem po piasku, sprzedając kawałki mango. To było dobre życie. — Myślę, że powinniśmy włożyć w to więcej hawajskiego uczucia — oznajmiła Paige, wyrywając mnie z marzeń na jawie i strącając rękę Nicka z moich pleców. — Musimy dodać więcej humoru, więcej wesołości. Kekipi, zróbmy to. Byłam prawie pewna, że wesołość została już bardzo dobrze przekazana poprzez lekko przechyloną koronę, którą Paige włożyła na głowę Artiego i przez fakt, że nasze modelki nosiły stroje wyglądające, jakby same je uszyły, ale nie. Według Paige „hawajskie uczucie" i „wesołość" mogły być przekazane tylko poprzez dodanie dwóch dziewczyn w spódnicach z trawy, trzymających ukulele i stos ananasów. — O dobry Boże, zastrzel mnie — wyszeptałam, ze strachem w szeroko otwartych oczach. — Gdybym mógł, zrobiłbym to — odpowiedział Nick. — Paige — zaczęłam ostrożnie. — Jesteś tego pewna? — Tak — odkrzyknęła łamiącym się głosem. — To jest po prostu… To znaczy, czy to nie jest banalne? Wielki błąd. Ogromny. — Naprawdę jestem cholernie zestresowana, Vanesso — powiedziała z okropnym

naciskiem na moje imię. — Więc czy mogłabyś się postarać i zrobić w miarę przyzwoite zdjęcie tego, co mamy, żebyśmy wszyscy mogli wyjechać stąd przed Gwiazdką? — Hej, Paige, wiem, że się stresujesz, ale nie odgrywaj się na Vanessie. — Nick stanął w obronie mojego honoru, zanim zdążyłam cokolwiek powiedzieć. I w najmniejszym stopniu nie polepszył sprawy. Paige przerwała zarządzanie dziewczynami hula i odwróciła się twarzą do nas. Odsunęłam się nieznacznie od Nicka i patrzyłam w ziemię, szepcząc do siebie: „Proszę, nie prowokuj jej, proszę, nie prowokuj jej". — Nick, możesz być tak dobry i wynieść się, dopóki nie jesteś potrzebny? — powiedziała słodko. — Próbujemy coś zrobić, a ty nie pomagasz. Vanessa nie może być rozproszona, kiedy tworzy swoje arcydzieło. Prawda, Van? — Vanessa może mówić za siebie — odpowiedział, nie ruszając się z miejsca. Pokręciłam głową, nadal wpatrując się w trawę pod stopami i modląc, żeby ziemia rozstąpiła się i mnie pochłonęła. Dlaczego na Hawajach nie było aktywnych wulkanów? Gdzie była płynąca rzeka lawy, kiedy jej potrzebowałam? — Prawdopodobnie tak — zgodziła się. — Ale poważnie, to nie miejsce ani czas. Nick, wynoś się. Jesteśmy zajęci. Moja odmowa kontaktu wzrokowego z kimkolwiek, poza małym brązowym ptaszkiem, który dziobał ziemię obok moich stóp, przypuszczalnie była oznaką braku charakteru, co zaniepokoiło Nicka. Czułam na sobie jego spojrzenie, oczekujące agresywnej reakcji z mojej strony, albo przynajmniej „Wal się" rzuconego Paige w twarz, ale zamiast tego wzruszyłam ramionami, nacisnęłam kilka guzików w aparacie i trzymałam buzię zamkniętą. — Świetnie — powiedział, pokonany. — Będę w barze. Przyślijcie tam Bennetta, kiedy skończycie. Na krótko napotkałam jego spojrzenie, próbując wyjaśnić bez wyjaśnienia, ale spojrzał tylko trochę wkurzony i bardzo zdezorientowany. — Jeśli scena, którą zamierzasz stworzyć, ma choć trochę wspólnego z tą w Księdze dżungli, w której Baloo ubierał się jak małpa, to masz rację w sprawie ceny. A jeśli nie, to zostałaś wydymana. Dobrej zabawy, moje panie. Spojrzałam na Paige. Paige spojrzała na mnie. Obie spojrzałyśmy na dziewczyny hula. — Zwolnić dziewczyny — ryknęła Paige. — Wywalić ananasy. A teraz zróbmy kilka zdjęć i chodźmy wreszcie wszyscy do domu. Dwie tancerki, smutne, odeszły, kołysząc biodrami, a ich spódnice z trawy szeleściły przy każdym kroku. Mimo że byłam bliska wybuchnięcia płaczem, czułam wzbierający we mnie chichot. Jak wtedy, gdy ktoś powiedział coś śmiesznego na lekcji przyrody, a ja kompletnie straciłam nad sobą panowanie. — Nie waż się śmiać — ostrzegła mnie Paige, wyciągając z torebki czerwoną szminkę i perfekcyjnie poprawiając makijaż bez lusterka. — Ani się waż. — Nawet przez myśl mi to nie przeszło — powiedziałam, najbardziej piskliwym głosem z możliwych. — Możemy to po prostu zrobić? — Tak. — Odpędziła z twarzy falę smutku w stylu Veronica Lake i odetchnęła z determinacją. — Potrzebuję drinka. Przepraszam. Po prostu chcę mieć to już za sobą. — A ja potrzebuję cudu — powiedziałam, odwracając się w stronę planu. Nadal gówno. — Ale zadowolę się drinkiem.

Rozdział 17 — Beznadzieja, beznadzieja, beznadzieja, beznadzieja, beznadzieja, jeszcze większa beznadzieja, totalna beznadzieja, beznadzieja… Tak czułam się kilka dni później, gdy po powrocie do chaty oglądałam owoce mojej pracy jako fotografa. Ściągnęłam na komputer setki zdjęć, setki, i każde wyglądało jak kupa. — Beznadzieja, beznadzieja. Mega beznadzieja. Totalna beznadzieja. Najbardziej beznadziejny kawał beznadziei, jaki kiedykolwiek widziałam. Och, super, po prostu największa na świecie beznadzieja. Podwinęłam nogi pod siebie i dalej przeglądałam zdjęcia, próbując nie szlochać. Czułam pulsujący ból głowy od koktajli, które wypiłam ostatniego wieczoru, i ogromnej ilości kawy, którą wlałam w siebie, żeby zachować przytomność podczas sesji. Miałam ochotę nalać pełen kubeł kryształowo czystej wody i zanurzyć w niej głowę, ale nie było czasu. Paige w każdej chwili mogła przyjść, żeby przejrzeć je ze mną, i nie mogłam znieść myśli, że będzie oglądała ten chłam. Obiektywnie wyglądały nieźle, przekonywałam sama siebie. Obiektywnie na niektórych zdjęciach modelki wyglądały niesamowicie, Artie królewsko i elegancko, a hotel choć był kiczowaty, to jednocześnie miał styl. Zdjęcia, na których ledwie mogłam dostrzec ananasy. Szkoda tylko, że żaden z tych elementów nie pojawiał się na tym samym zdjęciu. Ani razu. Miałam nadzieję, że ktoś w „Gloss" był bardzo, bardzo dobry w obsłudze Photoshopa, ponieważ ja, niestety, nie byłam. Nie miałam pojęcia, jak zareaguje Paige. Zatrzymałam się na szczególnie okropnym zdjęciu, na którym Ana pozuje na jednej nodze, Martha ma łzy w oczach, a Artie sprawdza telefon. Przynajmniej mój kac nie miał znaczenia. Mogłam wrócić do zespołu, pstryknąć każdemu zdjęcie z przodu i dalej walczyć o uzyskanie obrazu nadającego się do wykorzystania. To było niemal zabawne. Tak bardzo martwiłam się, że okażę się słabym ogniwem łańcucha, iż nie docierało do mnie, że ten łańcuch może być równie mocny jak rozmoczony papier toaletowy. — Dobrze, zobaczmy je. Jak zwykle Paige pozwoliła sobie wejść do mojej chaty bez pukania. Trzymała duży, srebrny kubek kawy, który wyciągnęła w moją stronę. Pokręciłam głową. — Dolałam whisky — wyjaśniła i ponownie podsunęła mi pod nos. Wzięłam kubek, wypiłam kilka łyków, poczułam lekkie mdłości i poczłapałam do kanapy, więc mogła zobaczyć monitor laptopa. — O rany — powiedziała, biorąc kubek z powrotem. — O rany. Spodziewałam się gorszej reakcji. — Wiem, że są okropne — powiedziałam powoli i wyciągając rękę po ochrzczoną kawę. Zadziwiające, jak szybko przeszedł mi ból głowy. — Ale jestem pewna, że coś da się z tym zrobić. — Nie są okropne — odpowiedziała Paige z największą dyplomacją, na jaką mogła się zdobyć. — Nie są moimi najbardziej ulubionymi zdjęciami na świecie, ale nie są okropne. Właściwie nie są takie złe, jak się spodziewałam. Powiedzmy, że próbowała być miła po wybuchu w czasie sesji. To było wzruszające, ale też irytujące. Siedziałam, patrząc na nią, zagryzając dolną wargę i czekając, aż zacznie krzyczeć: „Ty idiotko!", a potem uderzy mnie w twarz. — Co robimy? — zapytałam, pozwalając jej przewijać zdjęcia, dopóki nie zatrzymała się na jednym z nich na dłużej niż sekundę. Było to jedno z lepszych ujęć. W tej jednej chwili

wszystko ułożyło się w idealną całość. Oświetlenie wyglądało miękko i pięknie, stalowe spojrzenie Any było powodem smutnego, smutny, nieobecny wyraz twarzy Marthy. Niestety Artie wyglądał, jakby był pijany. — Możemy coś zrobić? — To jest to, co mieliśmy — powiedziała ostrożnie. — Będę musiała pozbierać to i coś z tego zrobić. Nie był to tak wylewny komplement, na jaki miałam nadzieję, ale lepszy niż policzek, którego się spodziewałam. — Ta korona była błędem, prawda? — Paige odsunęła się od monitora. — Zastanawiam się, czy będzie można usunąć ją w Photoshopie. Nikt nie lubi słyszeć: „A nie mówiłam", więc nie powiedziałam tego. A przynajmniej nie powiedziałam głośno. W duchu podskakiwałam, wykrzykiwałam jej to prosto w twarz i wykonywałam idiotyczny taniec, w stylu Toma Cruise’a na kanapie Oprah. — Przepraszam, byłam taką kretynką. Spanikowałam, a ja nigdy nie panikuję. — Przejrzała kilka zdjęć, tych samych, które ja uznałam jako „nie całkiem beznadziejne", i powoli pokiwała głową. — Gdybyś mogła je trochę oczyścić, tylko podstawowa obróbka, prześlę je Stephanie, a ona będzie mogła odesłać nam gotowe. Nick powinien dziś wieczorem doszlifować wywiad, a potem kończymy. Nareszcie. — Nie robimy portretu? — zapytałam, śmiało dodając jedno z moich najmniej znienawidzonych zdjęć do zatwierdzonej kolekcji. — Z Artiem? — Po tym popołudniu on już nie chce tego robić — wyjaśniła. — W każdym razie na tę chwilę. Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia, co się stanie, gdy będę jutro rozmawiać ze Stephanie. Istotą tego reportażu była retrospektywa Bertiego, a nie wielki festiwal masturbacji nad Artiem. Każdy w świecie mody kocha Bertiego — on jest jak jeden z ostatnich ze starej gwardii. Ale Artie… w pewnym sensie ma okropną reputację. Słyszałam, jak kiedyś Anna Wintour nazwała go bachorem. — Rety. Biorąc pod uwagę, jaki jest teraz, mogę sobie wyobrazić, jaki był jako mały chłopiec. — Och, nie, to było w Mediolanie ostatniego sezonu. — Paige uniosła brew. — Przepraszam, nie bardzo wcześniej pomagałam — powiedziałam. Wyczułam, że była o krok od rezygnacji, i nie mogłam jej na to pozwolić. Jeśli ona pójdzie na dno, to my wszyscy też. Nie mogłam do tego dopuścić. — Tak bardzo martwiłam się, żeby nie schrzanić zdjęć, że w ogóle nie myślałam o portrecie. — A ja byłam skupiona na tobie, żebyś nie schrzaniła zdjęć, ponieważ nie mogłam poradzić sobie z martwieniem się o wszystko inne — powiedziała, przewracając oczyma i posyłając mi blady uśmiech. — Przepraszam, że tak bardzo ci to utrudniłam. Wiem, że nie wszystko potoczyło się zgodnie z planem, ale cieszę się, że to ty tutaj jesteś, a nie Vanessa. I nie tylko dlatego, że jest złą suką z piekła rodem. Jesteś naprawdę dobrym fotografem, Tess. Tak uważam. Cholera, zobacz, co zdołałaś wydobyć z tego trio niedoskonałości. Machnęła ręką w stronę laptopa i poczułam zapalającą się we mnie iskierkę nadziei. Niemal wszystkie jej słowa były komplementami, a minęło sporo czasu, odkąd ktokolwiek miał mi do powiedzenia coś miłego. No, może z wyjątkiem Ala. I Nicka. A skoro już o tym mowa, to kiedy ostatnio trzy różne osoby komplementowały mnie? Hmm. To była miła odmiana po tym zamartwianiu się i nielubieniu samej siebie, chociaż przez chwilę. — Jestem pewna, że Stephanie zrozumie — powiedziałam, nie mając absolutnie żadnej pewności, ale czułam, że to właśnie powinnam powiedzieć. — Nie wiem, co jeszcze mogłabyś zrobić w tych okolicznościach. Wracasz do Londynu z historią i foto-rozkładówką. Nie mogą pociągnąć cię do odpowiedzialności za faceta, który był nieobecny, prawda?

— Nie, wiem. — Paige rozparła się na kanapie i dopiła resztę kawy z whisky. — Ale zwalniano ludzi za mniejsze przewinienia. A ja lubię moją pracę. — Ja lubiłam moją i zwolnili mnie za nic. — Zacisnęłam usta i zamknęłam laptopa. — Nie dojdzie do tego, wiesz, że nie… ale jeśli nawet zwolnią cię, to rusz tyłek i spróbuj uratować katastrofalną sytuację, a potem olej ich. Znajdziesz kogoś innego, kto doceni to, co robisz. — Mówisz to z własnego doświadczenia? — zapytała, odstawiając kubek na biały, drewniany stolik. — Nie wstawałam z łóżka przez tydzień, skompromitowałam się na rodzinnych chrzcinach, najlepszy przyjaciel przeleciał mnie w moim dziecięcym pokoju na piętrowym łóżku, wyobraź to sobie, a potem uciekłam na Hawaje — wzruszyłam ramionami. — Dość wysoko podniosłam poprzeczkę w obliczu zwolnienia. Nie sądzę, żeby z tobą było aż tak krucho. — O wszystko obwiniam mężczyzn — oznajmiła. — Jest tu jeszcze coś do picia? — W lodówce jest wino — powiedziałam, patrząc, jak wymyka się do kuchni, żeby poszukać alkoholu. Wyglądała naprawdę doskonale. Gdybym nie wiedziała, jaką jest neurotyczną wariatką, nie cierpiałabym jej. — Muszę popracować nad tymi zdjęciami. Wszystko będzie dobrze. Głośne trzaski świadczyły o tym, że w ogóle mnie nie słuchała, chyba że planowała sama wypić całą butelkę szampana. Przekonałam się już, że nie było to całkiem niemożliwe. — Powinnyśmy coś zjeść — zasugerowałam, gdy wróciła wolnym krokiem z otwartą butelką Veuve Clicquot i dwoma kieliszkami. Ból pojawił się na nowo z tyłu głowy, przypominając mi o naszym niepewnym rozejmie, a w brzuchu zaburczało mi tak głośno, że byłam niemal pewna, iż spowoduje to falę tsunami, które zmyje całą wyspę. — Staram się nie jeść za dużo na raz — odpowiedziała Paige, najchudsza dziewczyna świata, która nadal miała cycki. — Muszę zrzucić pięć kilo przed tygodniem mody. Wiem, że to jest banalne, ale poważne, jeśli chcę jechać na pokazy do Nowego Jorku, to muszę wyglądać bardzo apetycznie. — Co jest dość ironiczne, ponieważ wtedy zostaną z ciebie skóra i kości — powiedziałam, niechętnie przyjmując szampana i pragnąc nie być tak cholernie uprzejmą. Dzięki Bogu, że nikt nie pomyślał, by zaproponować mi kokainę. Nie wiedziałabym, jak odmówić. — Co jest lepsze, Tess, jedzenie czy komplementy? — zapytała Paige. — Jedze… komplementy? — odpowiedziałam niepewnie. Wyraz twarzy Paige wystarczył, żeby zrozumieć, że nie podałam właściwej odpowiedzi. — No to zdecydowanie będzie jedzenie. — Wiem, że to brzmi okropnie, jak propagowanie anoreksji czy coś, ale pracuję w świecie mody — kontynuowała, sącząc szampana i wydając tak intensywne odgłosy zadowolenia, że poczułam się trochę zakłopotana. Potrzebowała seksu bardziej niż ja. — To chyba Kate Moss powiedziała, że „Nic nie smakuje tak dobrze, jak poczucie, że jest się szczupłym". — Kate Moss myli się — powiedziałam, telepatycznie wzywając Kekipiego, żeby przyniósł jakąś wieprzowinę, albo sushi, albo kurczaka, albo choćby kromkę czerstwego chleba, którą znalazł przy drodze tydzień temu. Byłam nieziemsko głodna. — Kate Moss nigdy nie zjadła całej pizzy Domina. — Coca-cola czyni cuda w kwestii ograniczenia apetytu — rzuciła Paige, przypatrując mi się w krępujący sposób. — Rzekomo. — Rzekomo — powtórzyłam jak echo i stuknęłam moim kieliszkiem o jej. — A tak w ogóle, to dlaczego winisz wszystkich mężczyzn za dzisiejsze niepowodzenie? Przecież to zawalili tylko Bennettowie?

Opróżniając pierwszy kieliszek szampana i zastanawiając się nad odpowiedzią, Paige oparła głowę na podłokietniku kanapy i wyciągnęła swoje długie nogi w jeansowych spodniach, kładąc je na moich kolanach. Spojrzałam na nie, kompletnie nie wiedząc, co zrobić. Dobrze wiedzieć, że znów byłyśmy w przyjaznych stosunkach. Była dokładnie taka sama jak Amy, tylko w trochę bardziej atrakcyjnym opakowaniu. I dokładnie tak samo zwariowana, jak udowodniła na planie tego popołudnia. — Och, Tess. — Westchnęła, wypowiadając moje imię, i przyłożyła rękę do czoła, jak bohaterka Jane Austen. Głupia, drugorzędna bohaterka Jane Austen, której odważna siostra broniąc jej honoru, wydaje ją za mąż za jakieś ciepłe kluchy z dochodami powyżej tysiąca rocznie. — Czuję się jak idiotka. — Ręce w górę, kto tutaj się tak nie czuje? — Rozejrzałam się po pustym pokoju. Żadnych rąk nie widzę. — Nie, byłam kompletną kretynką. — Odchyliła głowę jeszcze bardziej do tyłu, tak że włosy opadały kaskadą aż do podłogi. — Powiedziałam Nickowi, że się w nim zakochałam. Och, nie. Choć w pewnym sensie sama zachęciłam ją do szczerości, dziwnie się poczułam, słysząc to jej wyznanie. — Ty, Paige Sullivan, wiek nieokreślony, powiedziałaś Nickowi Millerowi, lat trzydzieści sześć, że się w nim zakochałaś? — zapytałam. Po prostu, żeby się upewnić. — Mam trzydzieści lat, więc odczep się, ale tak, mieliśmy pójść na lunch ostatniego wieczoru, ale zmusił mnie do przejażdżki ta głupią łódką i zwymiotowałam za burtę, a on tak miło zachował się w tej sytuacji, że po prostu tak wyszło. — Uwielbiała wypowiadać całe zdania jednym tchem. — Zareagował całkiem uroczo, ale nie był zainteresowany, i wszystko diabli wzięli, i czuję się, jakbym znowu miała czternaście lat. — Nie był zainteresowany? — zapytałam, uświadamiając sobie, co było myślą przewodnią tej pospiesznej przemowy. — Skąd wiesz? — Cóż, pomijając fakt, że mniej więcej rzuciłam się na niego i chociaż jesteśmy na Hawajach i nie ma tu nikogo innego, kim mógłby się zainteresować… — Przerwała, żeby złapać oddech, i ze złości zacisnęła usta w wąską linię. — Co? — Nie ma tutaj nikogo interesującego. Mów dalej — powiedziałam dobitnie. — No, nie… chodzi o to, że wiem, iż nie gustuje w modelkach — wyjaśniła, tylko pogarszając sprawę. — A ty jesteś zakochana w tym facecie z domu, prawda? Brzmiało to sensownie i zrozumiałam, że myślała, iż nie byłam zainteresowana Nickiem, skoro na zabój kochałam się w Charliem — bo przecież kochałam Charliego ponad wszystko, upomniałam siebie — jednak przyszło mi na myśl, że bardzo łatwo przyszło jej zlekceważenie mnie jako rywalki. Nie, żebym ją winiła — była taka piękna, odnosiła sukcesy, była wesoła i inteligentna, miała nieprawdopodobne włosy, a kiedy byli razem, ona i Nick wyglądali jak z reklamy marki bardzo drogich jeansów. Jak te denerwujące reklamy firmy Uniqlo, wiszące w przejściach podziemnych i przedstawiające „prawdziwych" ludzi, tysiąc razy bardziej atrakcyjnych niż ktokolwiek widziany przez ciebie w metrze. Zdecydowanie zaliczyłabym je do reklam dotyczących sprzedaży ekskluzywnego wyposażenia kuchni. Ja i Charlie prawdopodobnie zostalibyśmy wynajęci do reklamy sieci Nando’s, albo podobnej. — Mów dalej — powiedziałam, upijając kolejny łyk szampana, tylko żeby przekonać się, co poczuję. — No, tak, więc zwymiotowałam, a on wciąż był miły, wesoły i przyniósł mi wody i takie tam, i powiedział, że pewnego dnia ożeni się z cudowną dziewczyną i będzie szczęśliwy, a ja roześmiałam się i powiedziałam: „Och, ja za ciebie wyjdę", a potem oboje śmialiśmy się

i potem położyłam rękę na jego… ehm… nodze, a on zrobił się trochę milczący, a potem powiedział, że „ma już kogoś na oku", a potem roześmiałam się zbyt głośno i powiedziałam, że tylko żartowałam, a on odpowiedział, że oczywiście wiedział o tym, a potem odeszłam zawstydzona. Mnóstwo było tych „potem" jak na jedno zdanie. Moją pierwszą reakcją była myśl: „Biedny Nick". Pokonał całą drogę na Hawaje, by przeprowadzić wywiad z kimś, kto wcale tego nie chciał, a potem spędzał czas, opiekując się wymiotującymi dziewczynami. Nie był to szczyt marzeń. Chyba że ktoś ma bardzo szczególne upodobania. Moją drugą reakcją była myśl, że „ma już kogoś na oku". Co takiego? — Rozmawiałaś z nim od tego czasu? — zapytałam. — Tylko na sesji tego popołudnia — powiedziała, siadając prosto, żeby pić szampana. — W porządku. Po prostu muszę przestać zakochiwać się w kretynach. — Och, rzeczywiście, drobiazg. — Poklepałam ją po nodze. — Olać to. — Teraz ty mów — warknęła, kopiąc mnie w odpowiedzi. — Podobno poderwałaś kogoś. O dobry Boże, pomyślałam, zmuszając się do głośnego śmiechu. Gdybyś tylko wiedziała. — Tak naprawdę wcale nie jesteś w nim zakochana, prawda? — zapytałam, podświadomie miałam nadzieję na odpowiedź, która pomoże mi przespać noc. — Mam na myśli Nicka. — Nie wiem. — Zakręciła na palcu pukiel włosów i wzruszyła ramionami. — Po prostu nie byłam z nikim od czasu mojego eks, a Nick jest taki… no wiesz. Jest taki męski. I wiem, że lubi zgrywać twardziela i macho, ale chłopak mojej koleżanki Jackie kumpluje się z jego przyjacielem Stevenem, a Steven twierdzi, że Nick nie miał dziewczyny od czasu tamtej, z którą lata temu wyjechał do Ameryki. — Racja — powiedziałam, dodając tę informację do profilu, który budowałam powoli. Była z Los Angeles. Ta, która była zbyt leniwa, żeby przespacerować się do wodospadu. — Nie sądzisz, że może właśnie dlatego jest okropnym podrywaczem, który nie potrafi utrzymać na sobie spodni? — Zdecydowanie uważam, że jest okropnym podrywaczem i nie potrafi utrzymać na sobie spodni. — Oczy Paige rozbłysły i wyglądała na zachwyconą tą perspektywą. — Ale tacy faceci tylko czekają na odpowiednią kobietę. Wiem, że to brzmi naiwnie, ale jak osiągasz pewien wiek, to zdajesz sobie sprawę, że to prawda. Wyglądała na tak przekonaną, że nie miałam siły, ani serca, żeby z nią dyskutować. Ale kto ma rację, Paige czy Nick? Czy mężczyźni siedzieli tylko w swojej jaskini, iskając się i czekając na miłość dobrej kobiety, czy zdobywali jedną górę po drugiej, aż już więcej nie mogli? Swoją drogą, można było odnieść wrażenie, jakby Kupidyn wyleciał z pracy. Recesja była bezlitosna. — Więc naprawdę go lubisz? — Wiesz, serce mówi, że tak, ale głowa mówi, że prawdopodobnie nie — odpowiedziała, krzywiąc się. — Chociaż moja wagina mówi coś całkiem innego. Może rzeczywiście go kocham. Może tylko chcę wysmarować go nutellą, a potem całą ją zlizać. Nie sądzę, żeby ktokolwiek potrafił podejmować rozsądne decyzje dotyczące jego stanu emocjonalnego, mając na sobie krem do opalania, którego sam zapach doprowadza cię do szaleństwa. — Słyszałam gorsze teorie na temat wakacyjnych romansów. — Musiałam przyznać, że coś w tym jest. — Uważam, że kiedy wrócisz do domu, Charlie pójdzie po rozum do głowy —

powiedziała Paige, siadając i nalewając sobie kolejny kieliszek szampana i uzupełniając mój, pomimo moich protestów. — Będzie wkurzony, że wyjechałaś i zrobiłaś coś niesamowitego bez niego, ale też będzie bardzo zazdrosny i zmartwiony, że cię stracił. Rozłąka sprawia, że zaczynamy tęsknić, Tess. — Myślisz? — Nie byłam tego taka pewna. — Tak, zdecydowanie — powiedziała Paige, zgadzając się ze sobą tak stanowczo, że zachlapała szampanem całą kanapę. Ukradkiem chwyciłam papierowy ręcznik i starłam mokrą plamę, kiedy nie zwracała na mnie uwagi. — Albo przynajmniej rozłąka sprawia, że draniowi jest trudniej. Będzie dla ciebie jak wysypka. Ostra pokrzywka. Czy on jest przystojny? — Tak. — Złożyłam wilgotny papier i podrzuciłam na stolik do kawy, bardzo starając się nie myśleć o penisie Charliego. — Pokaż mi zdjęcie. — Klęknęła i podała mi laptopa. — No, tylko jedno. Chcę zobaczyć, co w nim jest takiego specjalnego. Z całym entuzjazmem wieloryba wyrzuconego na plażę zalogowałam się na Facebooku i natychmiast odnalazłam tysiąc różnych zdjęć moich i Charliego. Dobrze sobie radziłam. Musiały minąć przynajmniej dwadzieścia cztery godziny, odkąd je oglądałam ostatnio, a teraz już nie robiły na mnie wrażenia. — Och, jest uroczy — powiedziała Paige z uznaniem. — Wysoki. Naprawdę, jak chłopak z sąsiedztwa. Założę się, że byłby świetny w wymienianiu żarówek i uprawianiu sportu. Stanowicie uroczą parę. — Hmm. — To było wszystko, na co mogłam się zdobyć. — A niech to diabli… przepraszam — powiedziała, zamykając laptopa. — Znowu to robię. Nie myślę. Ale naprawdę sądzę, że on potrzebuje trochę przestrzeni, żeby przywyknąć do pewnych faktów. Przyjazd tutaj był najlepszą rzeczą, jaką mogłaś zrobić. Przytaknęłam. Przylot na Hawaje prawdopodobnie był najlepszą rzeczą, jaką mogłam zrobić. Znalazłam w Paige wspaniałą nową przyjaciółkę, przypomniałam sobie, jak bardzo kocham fotografię i, co ważniejsze, okazało się, że jestem w tym całkiem dobra. To mnie naprawdę uszczęśliwiło. Ale również miałam romans z mężczyzną, którym zauroczona była moja nowa przyjaciółka, posługiwałam się fałszywym nazwiskiem i ukradłam pracę mojej współlokatorce. To sprawiało, że byłam trochę mniej zadowolona z siebie. Wniosek: tyle samo korzyści, co problemów. Mój plan, żeby nie upić się i móc pracować nad zdjęciami, oraz plan Paige doskonale się równoważyły, więc pozwoliłam jej wleźć z butami w moją prywatność. W ciągu godziny przejrzałyśmy na moim Facebooku zdjęcia z trzech lat i wypiłyśmy dwie butelki szampana za jej własny padół nędzy. — Wyglądacie na bardzo szczęśliwych — powiedziała z parsknięciem. — Ty i twój chłopak. Wszyscy moi chłopacy byli kretynami. Wszyscy moi koledzy byli moimi byłymi i teraz zostali mi już tylko koledzy ze świata mody. A prawda jest taka, że w świecie mody nie ma kolegów. — A magazyny? — Próbowałam dać jej szklankę wody, ale odsuwała ją i dolewała sobie szampana. Niedobrze. Nie powinna zapominać, że to nie moja kanapa i że nie chcę ponosić odpowiedzialności za plamy. — Nie ma tam wesołych dziewczyn? — Przyszłam tam spoza środowiska związanego z modą. — Pokręciła głową, klikając na zdjęcie z dwudziestych czwartych urodzin Amy. Zabrałam ją do Muzeum Historii Naturalnej, żeby obejrzeć dinozaury. Nie bawiła się tak dobrze jak ja. — Wszyscy dziennikarze zawsze się znają. Nie wiem. Nie nawiązuję tak łatwo przyjaźni. Dziewczyny mnie nie lubią. Obserwowałam z boku piękną twarz kobiety siedzącej na kanapie i pijącej alkohol,

i mimo to nadal wyglądającej, jakby właśnie wyszła z własnego pokazu mody. Nie miała ani plamki na cienkiej tkaninie swetra, a był biały, na miłość boską. Ja pozwalałam sobie na noszenie białej spódnicy tylko w te dni, kiedy piłam klarowne napoje. — Nie rozumiem, dlaczego — odpowiedziałam. — Och, ponieważ jestem, wiesz… — Niezbyt skoordynowanym ruchem ręki wskazała na swój ogólny wygląd. — Niezależnie od wszystkiego. Idealna. Przynajmniej w tej kwestii musiałam oddać jej sprawiedliwość. — Lubię cię — oświadczyłam, zabierając puste butelki po alkoholu do kuchni i wstawiając wodę w czajniku. Paige mogła być w połowie drogi do królestwa kaca, ale ja byłam wykończona i wciąż miałam sporo pracy. — A jestem dziewczyną. — Tak, ale ty nie dbasz o to wszystko, prawda? — Oparła głowę o kanapę i posłała mi ckliwy uśmiech. — Nie rywalizujesz. — Racja. — Klepnęłam ją mocno w udo. — Myślę, że czas, żebyś wróciła do swojej chaty, bo ja mam jeszcze sporo do zrobienia. Rano będę miała dla ciebie zdjęcia. — Świetnie — powiedziała z wnętrza kieliszka. Półtorej butelki temu zorientowała się, że w kieliszkach do czerwonego wina mieści się więcej szampana niż w wąskich szampanówkach. — W każdym razie jestem zmęczona. Która godzina, druga? Spojrzałam na zegar na kuchennej ścianie. Była ósma trzydzieści wieczorem. — Jest bardzo późno — odpowiedziałam groźnie. — Powinnaś iść spać. — Tak — przytaknęła, podnosząc się z miękkiej kanapy. — Zobaczymy się jutro. Dzięki, Tess. — Wracaj bezpiecznie — zawołałam, gdy wychodziła, drobiąc kroczki w tych swoich obcasach. Co za krówsko, nadal wyglądała niesamowicie. — Mam do przejścia zaledwie parę metrów — roześmiała się, sięgając do futryny drzwi i nie trafiając. — Za bardzo się martwisz. Właśnie gdy to mówiła, próbowałam obliczyć, jakie jest prawdopodobieństwo, że w drodze do domu wpadnie do basenu i utonie. Kiedy drzwi się zatrzasnęły, zamknęłam oczy, odetchnęłam i pomyślałam, że mogę pozwolić sobie na pięć minut spokoju. Dopóki mój telefon nie zaczął brzęczeć po drugiej stronie stołu. Milczał od sesji zdjęciowej i całkiem o nim zapomniałam, zajmując się moją nową alkoholiczką, ale teraz już poszła i nie było nikogo, kto głośno rozwodziłby się nad tym, jak trudno być taką piękną, więc usłyszałam cichy wibrujący dźwięk iPhone’a leżącego na książce i błyskającego wyświetlaczem na półce biblioteczki, gdzie się ładował. Pragnęłam tylko, żeby woda w czajniku wreszcie się zagotowała i żebym mogła zaparzyć sobie herbatę, udając, że niczego nie zauważyłam. Ale to była Amy. I odrzuciłam już jej połączenie przynajmniej raz w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin. Drugi raz absolutnie nie przejdzie. Lepiej mieć to już za sobą. — Hej. — Odłączyłam ładowarkę od telefonu i padłam na kanapę, wyciągając się na całą długość. — Dobry Boże, dzisiaj było okropnie. — Cześć, Amy! Jak się masz, Amy? Masz już nową pracę, Amy? Tak się o ciebie martwię, Amy. — Zaczęła swoją tyradę, zanim zdążyłam dokończyć zdanie. — Jest mi przykro, że ignorowałam twoje telefony i nie odzywałam się od kilku dni, a jeszcze bardziej mi przykro, że dzisiaj odkryłaś, że twój były narzeczony ponownie się zaręczył, ponieważ jego nowa dziewczyna od pół pieprzonej sekundy jest w ciąży. — Och. — Ale nie, proszę, nie mów nic więcej. Opowiedz mi wszystko o swoim okropnym dniu. Zapadła nieprzyjemna cisza.

— Amy, przykro mi. — Naprawdę nie wiedziałam, od czego zacząć. Nie było mnie od zaledwie pięciu minut, a miałam wrażenie, jakby to było całe życie. — Dobrze się czujesz? — Oczywiście, że nie czuję się dobrze — powiedziała, łkając. — On jest zaręczony. Będzie miał dziecko. A ja nie mam pracy, matka mnie nienawidzi i nie mam pomysłu, co zrobić ze swoim życiem. Przyjedź do domu, potrzebuję cię. — Będę w domu w niedzielę — obiecałam. — Nie rozumiem, czym się tak zdenerwowałaś. Przecież nie chciałaś za niego wyjść, nie chciałaś mieć z nim dzieci. Jest beznadziejny, zapomniałaś? — Nie wiem. — Pociągnęła nosem. W jej głosie wciąż pobrzmiewało niezadowolenie. — Nie było tak źle. Nie byłam nieszczęśliwa. — Nie byłaś szczęśliwa — przypomniałam jej, powtarzając wszystko, co powiedziała mi, kiedy go rzuciła. — Byłaś zadowolona. Zakończyłaś ten związek, ponieważ jesteś odważna i wiesz, czego chcesz, i zasługujesz na coś lepszego niż nieszczęśliwy związek w ponurym szeregowcu w Ruislip z mężczyzną, którego nie kochasz. — To był ładny szeregowiec — odpowiedziała Amy. — I czy teraz jest lepiej? Szczerze, Tess? — Nie marnujesz życia? — Chciałam mocno nią potrząsnąć. Amy nie była jedyną, która robiła się ckliwa, kiedy wpadała w taki nastrój, i wyciągnięcie jej z niego było niemożliwe bez metaforycznego kopniaka w siedzenie, a nawet, czasami, dosłownego klapsa. — Nie zasuwasz dzień w dzień zgodnie z planem kogoś innego? — Już wolałabym być z Dave’em niż sama — wyszeptała. Dobrze się stało, że dzieliły nas tysiące mil. Naprawdę dokopałabym jej za te słowa. — Nie, Amy. Po prostu, nie. Wydała z siebie kolejne refleksyjne wycie, a ja czekałam, aż jej płacz przejdzie w umęczony pisk. — Będę w domu w niedzielę — powtórzyłam, zamykając oczy i bardzo starając się nie myśleć, co to oznacza. — Nie denerwuj się Dave’em. To trwało lata. Wiesz, że bez niego jesteś szczęśliwsza. — Ale dlaczego on się żeni i będzie miał dziecko, a ja nie wychodzę za mąż i nie będę miała dziecka? Ach. Wreszcie do czegoś doszłyśmy. Łzy ustąpiły miejsca furii, a jej głos podniósł się o kilka decybeli. — Co robię źle? Dlaczego nie mam nikogo? — Wiesz, nie ma instrukcji na życie, skarbie. — Próbowałam uspokoić ją głosem brzmiącym tak pocieszająco, jak to możliwe. Moja przyjaciółka potrzebowała, żeby ktoś ją przytulił, a mnie tam nie było, żeby jej to zapewnić. Okropne uczucie. — Na każdego przychodzi właściwa pora. U mnie też nie zanosi się, żebym miała iść do ołtarza, prawda? — Tak, ale to dlatego, że jesteś cholernie głupia — powiedziała dosadnie. — Słucham? — A tak starałam się ją uspokoić. — Och, wiesz, co mam na myśli. — Słyszałam, że próbuje wycofać się z tej zniewagi na całej linii. — Nie masz chłopaka, ponieważ przez ostatnią dekadę czekałaś, aż Charlie obudzi się i zda sobie sprawę, że cię kocha, a teraz co… z chwilą, gdy zdecydowałaś, że jesteś ponad to, złapałaś przypadkowego faceta, który ślini się na twój widok? Doprawdy nie jest mi przykro z twojego powodu. — Co, więc nie zasługuję na szczęśliwy związek, ponieważ żywię określone uczucia do kogoś? — To nie było w porządku. — Przepraszam, że nie puszczałam się ze wszystkimi w całym Londynie przez ostatnie dziesięć lat z nadzieją, że przypadkiem trafię na penisa tego

Jedynego. — Nazywasz mnie puszczalską? — Głos Amy przeszedł z głośnego w cichy wkurzony. — Nie owijaj w bawełnę, Tess, powiedz mi to wprost. — Nie nazwałam cię puszczalską — odpowiedziałam. Byłam zdecydowanie zbyt zmęczona i zestresowana, by kontynuować tę rozmowę. — Ale nie jest tak, że nie miałaś swojego udziału w poszukiwaniach idealnego faceta, prawda? — Och, spadaj — warknęła w odpowiedzi. — Wiem, że jesteś szczęśliwa, będąc smutną zakonnicą, ale niektóre z nas chcą od życia czegoś więcej. Przykro mi, jeśli cię to denerwuje. — Nie chcę się z tobą kłócić — powiedziałam i uświadomiłam sobie, że dobrałam słowa w taki sposób, że zabrzmiały bardziej jak ostrzeżenie niż przeprosiny. — Dzisiejszy dzień był do kitu. Wrócę w niedzielę. Albo możemy porozmawiać o tym spokojnie teraz, albo możemy kłócić się o to później. — O tak, zapomniałam… proszę, opowiedz mi więcej o swoim okropnym dniu w raju. — Najwyraźniej chciała kłótni już teraz. — Wszyscy zorientowali się, że nie jesteś prawdziwym fotografem? Przypuszczalnie nie potrwa to długo. Byłaś tak kiepska jak w swojej wyjątkowej pracy, w której byłaś tak wyjątkowa, że zostałaś zwolniona za nic? Czy nowy facet rzucił cię, tak jak Charlie? Nawet nie odpowiedziałam. Zamiast tego rozłączyłam się i rzuciłam telefonem przez pokój. I natychmiast pożałowałam tego, gdy usłyszałam łupnięcie, trzask, brzęk rozsypującego się iPhone’a. — To nie było o tobie — powiedziałam głośno, a ciśnienie krwi rosło mi tak, że myślałam, iż para pójdzie mi uszami jak Popeye’owi. — Zrobiła to celowo. Chciała cię zranić. I udało jej się. Jak śmiała tak do mnie mówić? Wiedziała, że byłam tym wszystkim zestresowana. Wiedziała, że się bałam. W okamgnieniu przeszło mi całe zmęczenie, choć jeszcze przed chwilą mogłabym zasnąć w kuchni na podłodze, i przepełniła mnie taka wściekłość, że czułam się, jakby każda kończyna miała wystrzelić mi w innym kierunku. Moje ramiona trzęsły się, a dłonie zacisnęły się w pięści. Gdyby tylko było tu coś lub ktoś w pobliżu do obicia. Przemierzyłam kuchnię i pokój dzienny, otwierając drzwiczki szafek kuchennych i zatrzaskując je z powrotem. Nawet przekąski nie mogły mnie uspokoić. Sprawa była poważna. Chciałam zrobić coś drastycznego, na przykład obciąć sobie włosy, albo wysłać jej w pudle głowę Gwyneth Paltrow. Albo może coś pomiędzy, co nie wymagałoby ostrza. Z moim temperamentem jasna, przewiewna chata wydawała się za mała i absolutnie klaustrofobiczna. Nie przejmując się butami, kluczami czy tuzinem innych rzeczy, bez których zwykle nie mogłam wyjść z domu, wybiegłam przez drzwi na zewnątrz w nocne powietrze. Świeżość oceanu uderzyła mnie jak mokry policzek zimnego faceta i sprawiła, że zamarłam w miejscu. Oddychaj, powiedział cichy głos w głębi mojej duszy. Uspokój się i oddychaj. — Wszystko w porządku? Nick siedział przed swoją chatą, z książką w jednej ręce, drinkiem w drugiej, laptopem na stoliku obok i wyrazem zadowolenia z siebie na twarzy. — Coś nie tak? — Wszystko — odpowiedziałam, ze stopami wciąż przyklejonymi do drewnianych desek mojej werandy. — Jak tam zdjęcia? — zapytał. — Jak tam wywiad? — odpowiedziałam pytaniem. — Gówno. — Wzruszył ramionami i podniósł fajkę z popielniczki na stoliku. Naprawdę, klnę się na Boga, fajkę. — Artie jest nieciekawym, zarozumiałym kretynem. — Zdjęcia też są gówno warte — przyznałam, wiatr zaczynał opuszczać moje żagle. —

Nie wyglądają dobrze. To nie jest to, czego oczekiwano. — Całe to przedsięwzięcie było bzdurą od samego początku. — Nick potarł zapałkę i obserwowałam, jak pomarańczowy płomień przez moment oświetlił jego twarz, zanim przygasł w miękki, złoty blask. — Nie bierz tego do siebie. Będą inne zlecenia. Zaśmiałam się łagodnie i poczułam, że przestałam zaciskać pięści. Łatwo mu mówić. — Chciałam tylko, żeby jedna rzecz poszła mi dobrze — powiedziałam, odwracając się i wpatrując w ocean. — Chciałam jedynie przyjechać tu, zrobić to i wiedzieć, że zrobiłam to dobrze. Chciałam wiedzieć, że mimo wszystkiego innego, co ostatnio okazało się zupełną klapą, potrafię to zrobić. — Jestem pewien, że to nie twoja wina — powiedział. — Naprawdę łatwo się stresujesz, wiesz? — Nie wiem. — Bardzo starałam się nie płakać. Minęło wiele czasu, odkąd patrzyłam w lustro, a jeszcze więcej, odkąd smarowałam usta balsamem. Zaczerwienione oczy nie czyniły mnie bardziej atrakcyjną. — Potrzebowałam, żeby ta jedna rzecz poszła mi dobrze. — Jedna kiepska sesja nie czyni cię kiepskim fotografem, Vanesso — odpowiedział Nick, trafiając kulą w płot. — To znaczy, następny raz to będzie jak wakacje w porównaniu do tego. — Powiódł fajką dokoła naszego luksusowego zakwaterowania i uśmiechnął się. — Co jest, jeśli o tym pomyślisz, ironiczne. Niebo znów było czyste, z tuzinami konstelacji jak okiem sięgnąć, których nie rozpoznawałam. Kiedy byłyśmy małe, Amy i ja, w letnie wieczory wymykałyśmy się na pola otaczające miasteczko i leżałyśmy na plecach, wymyślając historie dla wszystkich znaków zodiaku. Myśl, że to te same gwiazdy, wydawała się dziwna. Wyszłam kawałek na plażę i położyłam się na piasku. Wciąż był nagrzany od popołudniowego słońca, które już zaszło. Odkąd pamiętałam, każdego wieczoru wypowiadałam życzenie do pierwszej gwiazdy, którą zobaczyłam na niebie. Nie pamiętam tylko, żeby moje życzenie brzmiało kiedykolwiek inaczej niż: „Proszę, spraw, żeby Charlie zakochał się we mnie". Zła na Amy i przygnębiona wszystkim w moim życiu, przynajmniej jedną rzecz widziałam wyraźnie. Nadszedł czas na nowe życzenie. — Masz pseudonim? — Nick położył się obok mnie i spojrzał w niebo. — Pseudonim? — zapytałam, ciche dzwonki alarmowe zaczęły rozbrzmiewać w moim umyśle. Czyżby słyszał, że Paige nazywa mnie Tess? — Tak, nie możesz przez cały czas dla każdego być Vanessą, prawda? To takie dramatyczne. — Roześmiał się i uniósł ręce nad głowę. — Vanessa. — Żadnych pseudonimów — odpowiedziałam. Tak bardzo chciałam powiedzieć mu prawdę. Chciałam przekręcić się na bok, podeprzeć na łokciu i powiedzieć: „Słuchaj, zabawna historia, ale moje prawdziwe imię brzmi Tess…" Ale nie zrobiłam tego. Ponieważ byłam przerażona. Właściwie nie wiedziałam, dlaczego. — Więc będę musiał ci jakiś wymyślić. — Skrzyżował nogi i zrzucił buty, zakopując bose stopy w piasku. — Naprawdę palisz fajkę? — zapytałam. — Jak nobliwy starszy pan? — Paliłem fajkę jak nobliwy starszy pan — potwierdził, szczerząc zęby w tym uśmiechu, który sprawiał, że całe moje ciało wypełniał hel i nadpobudliwe kociaki. — Uważam to za relaksujące. — Założę się, że lubisz też jazz — powiedziałam z uśmiechem. Był tak blisko, że czułam jego zapach. Był jak skrzyżowanie kocimiętki i prozacu — przebywanie blisko niego sprawiało, że wszystko inne stawało się nieistotne. Byłam całkiem spokojna, a jednocześnie krew wrzała mi w żyłach.

— Uwielbiam jazz — powiedział głosem pełnym radości. — Czy jestem dla ciebie wystarczająco banalny? Jego palce odnalazły moje w piasku i leżeliśmy tam, spokojnie trzymając się za ręce, nic nie mówiąc. Pozwoliłam, by moja głowa opadła na bok i spoczęła na jego ramieniu, spodziewając się, że się odsunie, a jednocześnie mając nadzieję, że nie zrobi tego. Nie zrobił. — Więc, kilka nocy temu — szepnęłam, nie chcąc zagłuszyć szumu fal. Wydawało się to grubiańskie. — Opowiadałeś mi, jakim byłeś draniem. Czy to część uwielbiającego jazz, palącego fajkę faceta? — Ha, ha. — Delikatnie stuknął swoją głową o moją i wtuliłam się w jego ramię. — Jestem kompletnym draniem. Wszystko to jest tylko podstępem, żeby wkraść się w twoje łaski, zanim ukradnę wszystkie srebra twojej babci. — Moja babcia nie miała sreber — powiedziałam. — Za to miała mnóstwo katalogów Argosa i figurek gęsi. — Dlaczego gęsi? — zapytał. — Kto to wie? — odpowiedziałam. — Paige powiedziała, że masz kogoś na oku. Nick przewrócił się na brzuch, obsypując mnie lekkim pyłem białego piasku, i spojrzał na mnie zmrużonymi niebieskimi oczami. Cofnęłam rękę z jego dłoni i wsunęłam pod siebie, żeby zatrzymać ciepło. — Tak powiedziała? — Tak. — Nie wiem, dlaczego to powiedziałam. Nie wiem nawet, skąd mi się to wzięło. — Pomyślałam, że mogłeś o tym wspomnieć. No wiesz, o mnie. — Gdyby było o czym wspominać, zrobiłbym to. — Racja. To nie była odpowiedź, a ja nie byłam pewna, czy czuję się lepiej. Albo okłamywał mnie, albo okłamywał Paige. Straszne. Jedyne, co udało mi się ustalić, to że Miller jest kłamcą. Nigdy nie musiałam zmagać się z takimi problemami, kiedy siedziałam za biurkiem przez osiemdziesiąt godzin tygodniowo, tęskniąc za moją najlepszą przyjaciółką i wymyślając głupie slogany, żeby sprzedać folię spożywczą. Wieczór był ciepły i spokojny, a wszystko, co wydarzyło się, zanim wyszłam na plażę, wydawało się odległe o milion lat. Kłótnia z Amy, czas spędzony z Paige, zrobienie setek okropnych zdjęć… dawno temu. Jedyną rzeczą, jaką zarejestrowałam, było leżenie z Nickiem na plaży i niechęć do ruszenia się. To nie pasowało do Tess. Stara Tess pobiegłaby z powrotem do telefonu, żeby przeprosić Amy bez względu na to, czy miała rację, czy nie. Siedziałaby na łóżku śpiącej Paige, grając w Bejeweled w komórce, tylko po to, by mieć pewność, że ta nie udusi się własnymi wymiocinami w środku nocy. Stara Tess nie krzyżowałaby nóg i nie prężyła ramion, by zmusić swoje ciało, żeby przestało myśleć o tym, że wkrótce może uprawiać seks z tym mężczyzną, którego poznała zaledwie cztery dni temu. Spojrzałam w górę na szczeciniastą linię szczęki i pełną dolną wargę, i zastanawiałam się, o czym myśli. — Co tam, ani słowa od faceta z domu? — zapytał. Och. — Nie — odpowiedziałam. — Ani słowa. — Zamierzasz do niego zadzwonić? — Nick przekręcił się z powrotem na plecy, przysuwając się trochę bliżej mnie. Przyciągał mnie jak magnes i po raz pierwszy w życiu nie chciałam rozmawiać o Charliem Wilderze. — Wywiad naprawdę był aż tak zły? — zapytałam, zmieniając temat najszybciej, jak mogłam, nie udzielając nawet odpowiedzi. — Artie rzeczywiście był taki okropny? — Naprawdę tak zły, rzeczywiście taki okropny. — Nick najwyraźniej nie potrzebował

mojej odpowiedzi. — Nic teraz nie mogę zrobić. Tak jak z twoimi zdjęciami. — Nie przypominaj mi — jęknęłam, a widok Artiego z plastikową koroną i naburmuszoną miną mignął mi przed oczami. — Nienawidzę faktu, że nie mogę tego zmienić. Nienawidzę tracić kontroli. — Może nie powinnaś pozwolić Paige przejąć dowodzenia na sesji — zasugerował Nick lekkim tonem. — Za późno na próbę odgrywania osoby lubiącej rządzić. — Nie pomagasz — pouczyłam go, zaciskając usta i zastanawiając się, czy ma rację, czy nie. Co zrobiłabym inaczej? — Paige jest dyrektorem artystycznym i to była jej koncepcja… co miałam zrobić? — O tak, ty tylko trzymałaś aparat — powiedział, ciągnąc mnie gwałtownie za rękę. — Co mogłaś zrobić? — Zamknij się. — Czułam, że wzbiera we mnie złość, a nie chciałam się złościć. Chciałam mieć orgazm. Potem czuć głód, potem jeść cheetosy, a potem spać. A potem może znów mieć orgazm. — Nie wiesz. — Rzeczywiście, myślę, że to dobrze dla ciebie, że choć raz nie postawiłaś na swoim. Odgarnął z czoła zmierzwioną blond grzywkę. — Masz, oczywiście, pewne aspekty kontroli, nad którymi musimy popracować. — Nie wiem, o czym mówisz — odpowiedziałam. Wierzyłam, że mój ton można było uznać za „wyniosły". — Nie mogę pojąć, jakim cudem jeszcze nie zwariowałaś, skoro każdym drobiazgiem przejmujesz się tak bardzo jak tą pracą — kontynuował. — Znam wielu fotografów, którzy są perfekcjonistami, ale ty bierzesz to zbyt osobiście. Nie rozumiem, dlaczego jesteś taka zła na rzeczy, których nie możesz zmienić, skoro nie zmieniasz tego, co możesz. — Na przykład czego? — zapytałam. — Co mogłabym zmienić? — Mogłaś powiedzieć jej, że rekwizyty wyglądały jak żart, zamiast czekać, aż ja to zrobię — powiedział. — Mogłaś powiedzieć jej, że ciuchy wyglądają jak gówno. Mogłaś pozbyć się tej cholernej korony. — Zależało jej na koronie — mruknęłam, zła tylko dlatego, że wiedziałam, iż miał rację. Powinnam była coś powiedzieć, ale za bardzo się bałam. — Myślała, że to dobry pomysł. — Cóż, Paige wiele rzeczy uważa za dobry pomysł — powiedział Nick. — Ale nie zawsze ma rację. — Dobra, powinnam coś powiedzieć — przyznałam, zakładając ramiona ma piersi. — To wszystko moja wina, że sesja była straszna, a zdjęcia są okropne i Paige prawdopodobnie zostanie zwolniona. W porządku, czy tak jest lepiej? — Tak, myślę, że posunęłaś się trochę za daleko — stwierdził łagodniej. — Trudno winić cię za to, że Bennett zniknął z powierzchni ziemi, prawda? — O ile wiem, nie. — Wzruszyłam ramionami. — A może jednak… — I nie mogłaś być przygotowana na to, że Paige spieprzy plan. Albo na ulewę, będącą wybrykiem natury? Nie mówiąc już o tych okropnych ciuchach, z którymi zjawił się pieprzony Artie. — Po prostu boli mnie, że nic nie mogę z tym zrobić. Jeżeli jesteś zaangażowany i ciężko pracujesz, to zawsze będziesz tam, gdzie powinieneś być — wypowiedziałam na głos słowa, które powtarzałam sobie w kółko. Zwykle w sobotnie wieczory, kiedy siedziałam w biurze, ignorując wiadomości od Amy, żebym już wyszła i spotkała się z nią. — Powinnam być w stanie to zmienić. — Więc wszyscy, którzy ciężko pracują, odnoszą sukces, tak? — zapytał, odrywając moje ramię od piersi, i ponownie wziął mnie za rękę. — Nikt nie jest źle traktowany, bez

względu na to, jak bardzo jest utalentowany albo ile godzin poświęca pracy? Och. Hmm. Gnojek. — Bo ja naprawdę ciężko pracowałem nad tym wywiadem, a nadal jest kupą gówna. — Nick wyraźnie zaczynał tracić humor. To nie wróżyło dobrze moim planom. — I bez względu na to, co zrobię, albo jak długo będę nad nim pracował, albo jakie studia zdołam wyciągnąć sobie z tyłka, to nadal będzie gównem. A jednak nadal ma być opublikowany, a ludzie będą to czytać i myśleć, że spieprzyłem sprawę. — Może nie będą? — Nic lepszego nie wymyśliłam. — Może nie pomyślą, że twoje zdjęcia są do niczego i może nie będziesz zażenowana, widząc obok nich pasek ze swoim imieniem i nazwiskiem. Ostatecznie to nie był dobry moment na wyznania w stylu: „przy okazji, nie nazywam się Vanessa". Nick usiadł, opierając ramiona na udach i zapatrzył się w morze. — Kiedy byłem tu ostatnim razem — powiedział — myślałem, że mam to wszystko poukładane. Jak to jest, że im jesteśmy starsi, tym mniej wiemy? — Skoro jestem o tyle młodsza od ciebie, powinnam znać odpowiedź na to pytanie — powiedziałam i pomyślałam, że dzień wcześniej Al powiedział prawie dokładnie to samo. — Ale nie znam. Spojrzał na mnie przez ramię i posłał mi półuśmiech, który nie sięgał oczu, kiedy usiadłam, by do niego dołączyć. Było za ciemno, żeby odczytać wyraz jego twarzy, ale widziałam, że nie był szczęśliwy, i wiedziałam, że dzieje się znacznie więcej, niż zamierzał mi powiedzieć. Zamiast cokolwiek powiedzieć, westchnął, pochylił się do przodu i pocałował mnie. Zamknęłam oczy, pozwalając, by cudowna słodycz spłynęła na mnie, i pochyliłam się w jego stronę, ale jego miękki pocałunek zmienił się w determinację, która zaskoczyła mnie, a jego drugi pocałunek sprawił, że opadłam na piach. Położył się na mnie, ciężarem ciała przytrzymując mnie w miejscu, i uniósł moje ramiona nad głowę, podczas gdy kilkudniowy zarost drapał moją twarz, a jego nogi owinęły się wokół moich. To było błogosławieństwo i przekleństwo, że oboje mieliśmy na sobie jeansy. — Powinniśmy wejść do środka — powiedziałam, odchrząkując lekko, żeby oczyścić gardło. Z pociemniałymi oczami Nick przytaknął, dodatkowo potwierdzając rubasznym nosowym dźwiękiem. — Przyjdę za minutę. — Sturlał się ze mnie i wstał, rozglądając się. — Czekaj na mnie w sypialni. Czekaj na mnie w sypialni? Co takiego miał do zrobienia, że było to takie ważne — wypalenie kolejnej fajki? Zanim zdążyłam wymyślić dowcipną ripostę, odwrócił się do mnie i uniósł brew. — Nie zaczynaj beze mnie. Mamrocząc pod nosem, wstałam, otrzepałam jeansy i, na drżących nogach, skierowałam się do sypialni w jego chacie. Pakowałam się w tarapaty.

Rozdział 18 Prawie świtało, gdy zrezygnowałam z próby zaśnięcia i stoczyłam się z łóżka Nicka. Chciałam zostać. Chciałam obudzić się z potarganymi włosami i spocona i mieć fantastyczny poranny seks, ale byłam wystarczająco mądra, by wiedzieć, że rzeczywistość była zawiłą gmatwaniną, oparzeniami słonecznymi i porannym oddechem. Poza tym spanie nie było naszą domeną. Spanie razem było czymś, co robiły pary, a my nie byliśmy parą. Z sandałami w dłoni, zmęczona, oparłam się o futrynę drzwi i obejrzałam się, patrząc na łóżko. Nick nadal spał skulony w kącie na brzegu materaca, owinięty w pasie białym prześcieradłem, splątanym w nogach. Mogliśmy nie być parą, ale zaczynałam myśleć, że byłoby mi smutno, gdyby, cokolwiek to było, stało się nagle przeszłością. Odkąd nastąpił jego nieoczekiwany zwrot o sto osiemdziesiąt stopni w stronę normalnego człowieka, byłam co najmniej skonfundowana całą tą sytuacją. Nie pomagało, że przez całą noc nie zmrużyłam oka i rozpaczliwie potrzebowałam własnego łóżka. Zbyt wiele miałam do przemyślenia, a nie byłam w stanie skupić się w promieniu dziesięciu metrów od jego penisa. W zasadzie był sygnałem naprowadzającym tego przejściowego szaleństwa. Otworzyłam drzwi mojej chaty i, z westchnieniem ulgi, wśliznęłam się do środka. To dziwne, jak szybko można gdzieś zacząć czuć się jak w domu. Nick od samego początku postawił sprawę jasno — to była bardzo fantazyjna wersja kampanii sprzedażowej dotyczącej seksu. I nawet jeśli kompletnie oszalałam i zdecydowałam, że chcę od niego czegoś więcej, było to po prostu niemożliwe. Dopóki Nick był zainteresowany, sypiał z Vanessą. W drodze do sypialni kątem oka dostrzegłam coś małego, czarnego i roztrzaskanego, leżącego na podłodze przy drzwiach. Mój telefon. Nie wyglądał najlepiej po tym, jak w przypływie złości rzuciłam nim o ścianę. Mimo że wyświetlacz nadal działał, był kompletnie zniszczony, zdjęcie na pulpicie — moje i Amy — rozsypało się na tysiąc małych kawałeczków. Po prostu nie mogłam mieć ładnych rzeczy, nawet jeśli podarował mi je neonazistowski złodziej. Dwa razy by się zastanowił, zanim dałby mi kolejny telefon, jeśli miałoby to skończyć się w ten sposób. Spojrzałam na laptopa, wciąż włączonego, ale w stanie uśpienia, w jakim sama powinnam znajdować się od dawna. Ale jak na masochistkę przystało, zatrzymałam się w drodze pod prysznic, żeby przesunąć palcem po touchpadzie i przywołać ekran do życia. Były na nim zdjęcia, wielkie jak życie i całkiem do bani. Nie zmieniły się na lepsze jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, podczas gdy ja byłam troszkę zajęta. A miałam nadzieję, że może przyjdą Photoshopowe elfy i magicznie zastąpią je innymi, sama nie wiem. Że zdarzy się coś dobrego. Wielbłąd w cylindrze. Psy grające w pokera. Cokolwiek. Wszystko byłoby lepsze. Prysznic był, jak zawsze, gorący i zaparowany, kiedy zrzuciłam ubranie i staranie rozplątałam włosy. Nienawidziłam mycia ich nawet za najlepszych czasów, ale kiedy było w nich pełno piasku, jak dziś, stawało się to prawdziwym koszmarem. Już wolałabym kolejny dzień robić zdjęcia Any z piekła rodem, niż stać oparta o ścianę prysznica i rozczesywać każdy kosmyk, zużywając przy tym pół butelki odżywki. Bycie kobietą jest takie trudne. Cóż, bycie kobietą lub Brianem Mayem z zespołu Queen. Po siniakach nabitych we wtorek zostały małe ciemnoniebieskie cętki na moich rękach i ramionach i właśnie zaczynały blednąć, zmieniając zabarwienie na żółtawe. Wszystko to przypominało Pięćdziesiąt twarzy Graya. — Które przeczytał od deski do deski — oznajmiłam słuchawce prysznica. — Dupek. Zajęło mi to o wiele za dużo czasu, ale wreszcie byłam czysta i sucha, moje włosy były świeże i gładkie i miałam na sobie czystą bieliznę.

— A wszystko to przed wschodem słońca — oznajmiłam mojemu łóżku, zanim padłam na nie na twarz. — Dobra robota, Tess. Nawet jeśli uważałam, że kłamię w słusznej sprawie, wszechświat nie zgadzał się ze mną. Miałam wrażenie, że dopiero co przytknęłam głowę do poduszki, gdy mój roztrzaskany iPhone zaczął z drugiego pokoju gwałtownie domagać się uwagi. A więc nie tylko stłukłam wyświetlacz, ale zniszczyłam również funkcję wyciszenia. Wspaniale. — Kuźwa, Vanesso Kittler, dlaczego nie odpowiedziałaś na mojego pieprzonego maila? Och, jak uroczo. To była Agentka Veronica. — Dzień dobry, Veronico — odpowiedziałam tak odważnie, jak potrafiłam. — Ponieważ jest koło siódmej rano i jeszcze go nie widziałam? — Nie bądź taka cwana — krzyczała dalej Veronica. Nie przejmowała się potrzebą snu Vanessy. — Co się dzieje? Dlaczego nie widziałam żadnych pieprzonych zdjęć? Prześlij mi je i to natychmiast, do cholery. — Nie są jeszcze całkiem gotowe, żeby je wysłać. — Nie żartowałam. — Właśnie edytuję je z dyrektor artystyczną, a potem wyślę ci je w ciągu godziny. — Lepiej nie spieprz tego, Kittler — ostrzegła mnie dziwnie wesołym głosem, biorąc pod uwagę, że przed chwilą zasiała we mnie bojaźń bożą. — Bo jeśli spieprzysz, to osobiście pofatyguję się do twojego mieszkania i powieszę cię za cycki. Zrozumiałaś? — Tak — potwierdziłam, zasłaniając piersi ramieniem. — Wkrótce odezwę się do ciebie. Veronica rozłączyła się pierwsza, zostawiając mnie w bieliźnie, siedzącą na brzegu kanapy, wpatrzoną w duży, czarny monitor srebrnego laptopa. — No dobrze — powiedziałam do nikogo. Pięć minut wcześniej spokojnie przespałabym huragan, ale teraz, w obliczu bardzo realnej groźby przemocy fizycznej wymierzonej przeciwko mnie i moim piersiom, czułam się dziwnie podminowana. Jak po pięciu filiżankach kawy i batoniku Mars. Zebrałam myśli i, co ważniejsze, zjadłam banana, włożyłam przeciwsłoneczne okulary i wyszłam na zewnątrz. Ocean uspokajał. Może mogłabym znaleźć sobie miejsce, żeby usiąść i pomedytować. A przez medytację rozumiałam wkurzanie się po cichu. Nadal było wcześnie, ale słońce już przypiekało, grzejąc moją skórę przez wciągniętą pospiesznie koszulkę i muskając mój kark. Przerzuciłam włosy przez jedno ramię i skręciłam w coś w rodzaju kucyka, próbując trochę się uspokoić i zebrać myśli. Bawiąc się końcówkami, zauważyłam, że słońce rozjaśniło je w całkiem jasne pasemka, jakich nigdy wcześniej nie miałam, i chociaż moje włosy ucierpiały od słońca i morskiej wody, to jednak wyglądały na zdrowsze, bardziej błyszczące. Mimo to lot na tropikalną wyspę przypuszczalnie nie był opłacalnym sposobem na uzyskanie ładnych pasemek. Miałam nadzieję, że po powrocie do Londynu znajdzie się bardziej przystępny kompromis dla zwolnionego fotografa i niezatrudnionej dziewczyny od reklamy. Może nadal produkowali ten spray do rozjaśniania pasemek Sun -In. W Londynie byłam zła, gdy musiałam iść więcej niż pięć minut do stacji metra, ale tutaj odkryłam, że mogłabym wieki wędrować przed siebie bez znudzenia, złości czy najeżdżania komuś wózkiem na pięty. Kiedy odwróciłam się, żeby sprawdzić, jak daleko zaszłam, chaty były tak daleko, że ledwie mogłam je dostrzec. — Muszę nacieszyć się tym wszystkim — powiedziałam sobie, kierując się w stronę wody i brodząc po kostki w łagodnych falach. Za czterdzieści osiem godzin znów będę przeglądać oferty pracy, po uszy w tarapatach. W sumie mniej kusząca perspektywa. Poczułam łzę spływającą po lewym policzku. Za nią popłynęła następna. A potem, żeby nie być gorszym, prawe oko postanowiło dołączyć, i zanim zorientowałam się, co się dzieje, otwarcie szlochałam

na środku plaży. — Przestań — pociągnęłam nosem. — Nie jesteś beksą. Ty nie płaczesz. Wiedziałam, że to był całkiem zwariowany tydzień. Wejście na pokład samolotu najwyraźniej wyzwoliło wszystkie uczucia, które dusiłam w sobie przez minione dwadzieścia lat. Nie wiedziałam nawet, dlaczego płaczę. Byłam bardzo praktyczną kobietą — nie płacze się w morzu, nie mając na sobie nic prócz koszulki i majtek. Pochyliłam się, zanurzyłam ręce w chłodnej wodzie i przycisnęłam je do twarzy. Ach, prosta przyjemność braku makijażu. — Dzień dobry, Vanesso. Ach, prosta przyjemność braku makijażu i wyglądania jak kupa, kiedy wpadasz na kogoś, kogo nie spodziewałaś się spotkać. Wyłaniając się spośród drzew, mój przewodnik życiowy, Al, pomachał do mnie i uśmiechnął się. To znaczy, chyba się uśmiechał — trudno bowiem było to stwierdzić z powodu jego niesamowitej, ogromnej brody. — Cześć, Al. — Odmachałam do niego i odwróciłam się od morza. Będę za nim tęsknić. Za wszystkim będę tęsknić. — Jak się dzisiaj masz? — Och, raz lepiej, raz gorzej — powiedział z lekceważącym machnięciem ręką. Dziś ubrany był na sportowo, w wytartą starą koszulkę Rolling Stonesów i neonowo żółte szorty. Typowy facet z Shoreditch, pomyślałam. Gdyby tylko był dwudziestosiedmioletnim szefem marketingu, a nie siedemdziesięcioletnim wdowcem, byłby bardzo modny. — Chcesz zobaczyć coś wspaniałego? — Przechylił głowę na bok i wskazał w dal. — Tak — skinęłam głową, wycierając twarz wierzchem ręki, i pomaszerowałam do niego z determinacją. — Tak, chcę. — Więc chodź ze mną. — Wyciągnął rękę jak prawdziwy dżentelmen i eskortował mnie wzdłuż plaży. Będę tęskniła za Alem i, do diabła, znów poczułam napływające łzy. — Nic ci nie jest? — Nie — odpowiedziałam krótko, zagryzając wargę od środka, dopóki nie odzyskałam panowania nad sobą. Vanessa nie płakałaby dlatego, że starszy pan był dla niej miły. Vanessa byłaby bardzo zajęta kombinowaniem, jak dobrać się do jego testamentu, a potem doprowadzić do zawału serca. Pomyślałam, że plasuję się gdzieś pośrodku, będąc po prostu uprzejmą. — Na co patrzymy? — Cóż, nie możemy podchodzić zbyt blisko… ale tam… popatrz. — Al puścił moje ramię i wskazał w kierunku dużej szarej skały na plaży. — No, dobra. — Osłoniłam oczy ręką i patrzyłam na skałę. — Czego mam szukać? — Patrzysz wprost na to — roześmiał się Al. — Nie widzisz? — Skałę? — Zmrużyłam oczy i przyjrzałam się otoczeniu skały. Nagle skała poruszyła się, a ja omal nie podskoczyłam ze strachu. — To gigantyczny żółw morski — wyjaśnił Al. — Czasami wychodzą na plażę wygrzewać się w słońcu. Jednak nie możemy podejść bliżej niż na dwa metry. Chroni je prawo federalne, ale nie sądzę, żeby w pobliżu byli jacyś policjanci. — Chyba że ty jesteś policjantem. — Szłam za nim na palcach w stronę żółwia. — A to jest akcja policyjna mająca na celu zdobycie dowodów i aresztowanie przestępców? — Ha, tak — odpowiedział niskim głosem. — Teraz jestem Magnum P.I. — Magnum Pe-co? — Ta dzisiejsza młodzież — jęknął. — Zapytaj swoją mamę. Mamę. Kolejna podstępna łza spłynęła po moim policzku. — Cześć, żółwiu. — Uklękłam kilka kroków od wielkiego, szarego stworzenia i wstrzymałam oddech. — Po czym poznać, czy to chłopak czy dziewczyna? — Najprościej jest go odwrócić — wyjaśnił. — Ale nie wyobrażam sobie tego, a ty?

Spojrzałam na gigantycznego, choć poruszającego się zwinnie żółwia, który akurat się obejrzał. — Nie, wszystko w porządku — mruknęłam. Kiedy miałam siedem lat, przez mniej więcej trzy miesiące każdemu, kto chciał słuchać, opowiadałam, że gdy dorosnę, będę syrenką. Po dwóch miesiącach mojej obsesji mama zaczęła ograniczać mi oglądanie Małej Syrenki do dwóch razy dziennie, a po zaledwie tygodniu zabroniła mi zakładać do obiadu śpiwór zakończony syrenim ogonem. Mój stanik z muszlami, starannie wykonany z dwóch pudełek po margarynie, zniknął w tajemniczy sposób, kiedy pewnej nocy leżałam w łóżku, a moje prośby o kraba na Gwiazdkę nie zostały wysłuchane. Ale wciąż znałam wszystkie słowa do piosenki Naprawdę chcę i nadal kochałam morskie stworzenia. A przynajmniej te miłe. Rekiny są bez szans. Byłam bardzo, bardzo podekscytowała spotkaniem z żółwiem. On — lub ona — wydawał się mniej podekscytowany spotkaniem ze mną. — A więc, panno Vanesso — powiedział Al cicho, po pięciu minutach cierpliwego obserwowania, jak wpatruję się w żółwia, podczas gdy stworzenie obejrzało się na mnie. — Co miały znaczyć te łzy? — Czuję się, jakby mógł zajrzeć w głąb mojej duszy — wyszeptałam, wyciągając palec, by dotknąć jego skorupy. Była oślizła. — Nie może — odpowiedział Al bezceremonialnie. Po czym dodał łagodniej: — Wszystko w porządku? — Nie bardzo — wzruszyłam ramionami, wciąż wodząc wzrokiem po pokrytej pięknymi wzorami skorupie żółwia. Chciałam dotknąć jego łapy, ale nie śmiałam. — Ale będzie dobrze. — A jeśli nie? — zapytał. — Czasami nie jest. Sesja zdjęciowa nie poszła dobrze? — Zdjęcia są gówniane… przepraszam, nadają się do śmieci. — Zarumieniłam się, gdy zdałam sobie sprawę ze swojego języka, ale Al tylko uśmiechnął się i skinął ręką, żebym kontynuowała. — Mój przyjaciel mówi, że wywiad, który zrobił, jest okropny i jest naprawdę wkurzony, ponieważ może zaważyć na jego karierze. A na dodatek jest mnóstwo problemów, z którymi będę musiała poradzić sobie, kiedy wrócę do domu, a kompletnie nie wiem, od czego zacząć. Żółw podniósł lekko głowę i mrugnął do mnie współczująco. Próbował przekazać mi, że mówię chaotycznie. — A co się stało z tym facetem? — zapytał. — Tym, który był dla ciebie taki niedobry? — Tak, to też jest pewien rodzaj zawodu. — Mój kucyk rozwinął się i loki rozsypały się luźno wokół mojej twarzy. Odgarnęłam je i westchnęłam. — To ten, który przeprowadzał wywiad. Al i żółw wymienili zaniepokojone spojrzenia, marszcząc czoła. — Zawiodłam w sprawie zdjęć, zawiodłam Charliego, zawiodłam Nicka, Paige wścieknie się, Amy ze mną nie rozmawia, mama ze mną nie rozmawia, po powrocie do domu nie będę miała pracy, to już i tak aż nadto, nie mówiąc o mojej szemranej współlokatorce. — Wzięłam głęboki oddech i starałam się równomiernie wypuszczać powietrze, by stłumić płacz wkradający się do mojego głosu, ale słyszałam, że brzmiał nisko i rwał się. — Nie wiem, czego się spodziewałam, przyjeżdżając tutaj, ale nie sądziłam, że wszystko potoczy się jeszcze gorzej. Odkaszlnęłam, wytarłam oczy rękawkiem koszulki i spojrzałam na morze. Nie chciałam, żeby żółw widział mnie w takim stanie. — Naprawdę nie wiem, kim są ci ludzie, ale może nie jest tak źle, jak myślisz — powiedział Al swoim najbardziej ugodowym tonem. — To możliwe, prawda? — Wszystko jest możliwe. — Chciałam nigdy nie opuścić tej plaży. — Ale jedyni ludzie, którzy jeszcze ze mną rozmawiają, niedługo przestaną. Jedna twierdzi, że jest zakochana

w mężczyźnie, z którym się spotykałam, a który myśli, że jestem tym, kim nie jestem. To bardzo długa historia. — Większość ludzi myśli, że jesteśmy kimś, kim nie jesteśmy — rozumował Al. — Skąd wiesz, że on nie ma racji, a ty się mylisz? Może zna cię lepiej, niż ty samą siebie. — To jest głębszy problem — powiedziałam powoli. — Jednak nic nie pomoże mi zrobić lepszych zdjęć, a Nickowi przeprowadzić dobrego wywiadu. — A co w nich jest takiego okropnego? — Wyciągnął luźną nitkę ze swojej koszulki i lekko pokręcił głową. — I dlaczego wywiad twojego przyjaciela jest taki zły? — Zdjęcia są po prostu złe. — Nie wiedziałam, czy miałam dość energii, żeby znów przez to przechodzić. — Pamiętasz, mówiłam ci, że Bertie Bennett odwołał spotkanie z nami? No i jego syn wykorzystał okazję, żeby wystąpić zamiast ojca, ale przywiózł te naprawdę okropne ciuchy, wywiadu nie czytałam, ale Nick powiedział, że Bennett Junior był naprawdę okropny i zarozumiały, a on naprawdę starał się, żeby brzmiało to tak, jakby Artie nie był, no cóż, skończonym draniem. — Do diabła. — Al przetarł dłonią twarz i całą brodę, aż po jej końce. — To wszystko rzeczywiście nie wygląda kolorowo. — Tak. To niezły fiut. Miły, ale fiut. Chciałabym tylko, żeby jego ojciec nie odwołał wszystkiego. Albo przynajmniej, żeby nie mówił, że się zgadza, a potem zmieniał zdanie, kiedy już tu przyjechaliśmy. Nick jest naprawdę bardzo wkurzony. Chciałabym móc to zmienić. — Niezły dylemat. Jęknęłam piskliwie i pragnęłam, żeby żółw podsunął mi odpowiedź. — Są walki, które możesz wygrać, i takie, których nie wygrasz. — Wyraźnie się nie poddawał. Wolałabym, żeby odpuścił. Tylko pięćdziesiąt procent z tego, co powiedział, poprawiało mi samopoczucie. — Nie możesz ciągle zmieniać wszystkiego dla wszystkich. — Zdaję sobie sprawę, patrząc z perspektywy czasu, że nie zawsze wychodzi to ludziom na dobre. — Dobrze — kontynuował. — A twoja praca nie ma nic wspólnego z tym, kim jesteś. Myślę, że wcześniej miałem rację, bo powiedziałaś, że ten Nick sądzi, że jesteś tym, kim nie jesteś. Ale szczerze, wiesz obecnie, kim jesteś? — Sytuacja z Nickiem jest trochę bardziej zawiła — odpowiedziałam, jednocześnie szturchając żółwia. — Ale tak naprawdę to ja jestem moją pracą. Zawsze byłam. Przedtem byłam dziewczyną, której dobrze szło w szkole, dziewczyną, która zawsze zostawała, żeby dokończyć zadanie domowe. Jeśli nie jestem swoją pracą, to jestem nikim. Nie wiem, jak być czymkolwiek innym. — Myślę, że to jest największym problemem — powiedział z półuśmiechem. — I to akurat rozumiem. To co, ubijemy interes? — Interes? — Spojrzałam na niego podejrzliwie. Cóż takiego mógł mieć Al, co mogłoby mi pomóc? — Pomogę ci rozwiązać problem ze zdjęciami, ale ty musisz popracować nad odkryciem, kim jest Vanessa. — Odkrycie, kim jest Vanessa, rzeczywiście jest sporą częścią problemu dla każdego — powiedziałam, przez moment zastanawiając się, czy mogłabym wjechać na żółwiu do oceanu i żyć w jego podwodnym królestwie, gdybym nie była technicznie syreną. W Plusku to działało. — Dalej. — Al nie ustępował. — Chodźmy poszukać twoich przyjaciół i uporządkujmy ten bałagan. — Myślę, że chcę zostać tutaj — powiedziałam, czując się jak wtedy, gdy wleczono mnie do pokoju siostry, żebym przeprosiła za zjedzenie jej ostatniego, schowanego przede mną

wielkanocnego jajka. — Mimo wszystko dziękuję. — Nie sądzisz, że twój przyjaciel chciałby przeprowadzić ten wywiad od nowa? — zapytał Al. — Nie chcesz jeszcze jednej sesji zdjęciowej? — No, tak, ale… co? — Przyjęłam wyciągniętą do mnie dłoń Ala i wstałam. Żółw otworzył paszczę, żeby coś powiedzieć, ale tylko zamruczał i westchnął, po czym poczłapał z powrotem do oceanu. — Jak zamierzasz to zrobić? — Wiem, że jesteś zajęta kryzysem własnej osobowości — powiedział Al, biorąc mnie pod rękę — ale sam też przeżywam jeden malutki. Czuję, że powinienem przedstawić się jak należy. Nazywam się Albert Bennett. Miło cię poznać.

Rozdział 19 — Och, cześć. Delikatnie rzecz ujmując, Nick nie był już tak zadowolony na mój widok, kiedy zapukałam do jego drzwi piętnaście minut później, jak to miało miejsce piętnaście godzin wcześniej. — Cześć — odpowiedziałam, bardziej niż trochę zażenowana. Al kręcił się kilka kroków za mną, uważnie badając sęk w drewnie jednego z foteli na werandzie i wykazując bardzo imponujące umiejętności niesłuchania. — Mam dobre wieści. — To dlatego musiałaś wymknąć się w środku nocy? — zapytał, krocząc przez pokój i wciągając koszulkę na nagi tors. A szkoda. — Z pewnością nie dlatego, że miałaś świadomość, że twoje włosy wyglądały jak jeden chaos. O rany. Naprawdę był zły. Uniosłam rękę do potarganych włosów, ale zrezygnowałam i potrząsnęłam głową, przypominając sobie, dlaczego przyszłam. Nie po to, żeby sprzeczać się i kłócić, lecz by zrobić coś dobrego. Dla odmiany. — Pewnie nie — zgodziłam się. Ostrożnie zrobiłam krok do jego chaty i czekałam, żeby zobaczyć, jak się zachowa. I nic. — Poszłam na spacer. — To ma już znacznie więcej sensu — odpowiedział. — Całkiem zrozumiałe. — Chwila. Kiedy obudziłam się wczoraj, nie było cię w pobliżu. Pomyślałam, że pewnie też nie lubisz z kimś spać. — Oparłam ręce na biodrach. Przyszłam, żeby wszystko naprawić, a nie walczyć, ale nie zanosiło się na to, żeby zamierzał dać mi jakikolwiek wybór. Otworzył drzwi lodówki, wyjął karton soku pomarańczowego i niewiarygodnie długo pił go duszkiem, głośno przełykając. Zauważyłam, że jego sok był z miąższem, a mój nie. Kekipi musiał być jakimś uczonym idiotą, jeśli chodziło o preferencje dotyczące soku. — Nick, możesz kopnąć mnie w tyłek, jeśli ci ulży, ale teraz masz wziąć swój cholerny dyktafon, pióro i notatnik i wyjść na zewnątrz. Mam kogoś, kto chce z tobą porozmawiać. — Nie mam notatnika — odburknął. Ale dziennikarska ciekawość okazała się silniejsza i odwrócił się powoli. — Z kim miałbym rozmawiać? — To będzie dobre. — Zagryzłam dolną wargę, żeby powstrzymać uśmiech. Biorąc pod uwagę wyraz jego twarzy, jeszcze za wcześnie było na poczucie satysfakcji. — Naprawdę dobre. Odstawił pusty karton na bok, przeczesał włosy, odgarniając je z twarzy, i popatrzył na mnie z niedowierzaniem. — Och, po prostu chodź ze mną. — Złapałam go za ramię i pociągnęłam w kierunku drzwi. — Mój przyjaciel Bertie Bennett chciałby uciąć sobie z tobą małą pogawędkę, a potem zrobimy kilka zdjęć. Czy to brzmi dobrze? — Ale jak… — Oczy Nicka zaświeciły się i szeroki uśmiech przemknął przez jego oblicze. W jednej chwili stał się kimś całkiem innym, ze złośliwego i humorzastego zmienił się w chętnego i podekscytowanego. I tak jak złośliwy i humorzasty Nick sprawiał, że moje majtki kurczyły się, chętny i podekscytowany Nick robił coś bardzo niepokojącego z moim sercem. — Albo chrzanić to, nie mów mi. Gdzie on jest? — Na zewnątrz. — Przesunęłam się o krok w lewo, żeby mógł zobaczyć Świętego Mikołaja po służbie, który właśnie szeptał do siebie, zeskrobując coś, czego nie widziałam, z blatu stołu paznokciem kciuka. Miałam nadzieję, że Kekipi nie będzie miał kłopotów. — Ta-da. — To jest Bertie Bennett? — Nickowi szczęka opadła ze zdziwienia. — Poważnie? — Cóż, albo to jest on, albo psychicznie chory staruszek z urojeniami, który udaje

Bertiego Bennetta. — Zaczęłam się śmiać, a potem zamarłam. Spojrzeliśmy na siebie przerażeni. — O kurczę. — Nie, nie. — Sięgnął ręką do mojego ramienia i ścisnął je lekko. — Jestem pewien, że nie jest przypadkowym wariatem. A nawet jeśli, to jestem przekonany, że udzieli mi lepszego wywiadu niż Artie. — To prawda. — Odetchnęłam i przykryłam jego dłoń moją. Nick uśmiechnął się. Ja również. Robiło mi się słabo, aż do zawrotów głowy. Podobało mi się to uczucie. — Boże, dopomóż mi ze zdjęciami. — Mogę być w pobliżu, kiedy będziesz je robić. — Skinął głową, uśmiechnął się i pochylił się, żeby pocałować mnie delikatnie w usta. — Dziękuję, Vanesso. I wtedy czar prysł. Strząsnęłam jego dłoń z ramienia, westchnęłam lekko i zignorowałam zmieszanie malujące się na jego twarzy. Co jeszcze mogłam zrobić? — Proszę bardzo — powiedziałam, kierując się do drzwi. — Teraz chodź i poznaj mojego przyjaciela Ala. * Wydawało się, że nasz przyjaciel mówił całkiem serio. Kiedy nasza mała ekipa przybyła do głównego domu, kobieta odkurzająca maszynę do gry w pinballa omal nie dostała ataku serca. W ciągu kilku sekund wszyscy obecni w domu ukradkiem wlepili w nas oczy. Tylko Kekipi zachowywał pozory i miałam wrażenie, że o wszystkim wiedział. Al wystawił bezcielesną głowę z tęczy sukienek i uśmiechnął się. — Więc jak zaczęła się pana przygoda z modą? — zapytał Nick, podczas gdy Al przetrząsał garderobę tak dużą, że mogłabym w niej mieszkać. A w ciągu dwudziestu czterech godzin mogło okazać się to przydatne, pomyślałam cicho w swoim kącie. — Kobiety — odpowiedział, mrugając do Nicka. — Mój ojciec prowadził konfekcję dla dżentelmenów w Leicester, a ja pracowałem u niego każdej soboty. Widziałem kobiety przychodzące ze swoimi mężami, a potem musiałem zabierać facetów do przebieralni i mierzyć ich, podczas gdy damy siedziały na zewnątrz, czekając. Miałem czternaście lat, kiedy zdałem sobie sprawę, że mój ojciec nie miał racji. Kiedy przejąłem dział sprzedaży, przekonałem go, że powinniśmy zająć się modą damską. Dowiedziałem się większości tego, co wiem o ubraniach, o wielu rzeczach musiałem porozmawiać z klientkami, a im więcej rozmawiasz z kobietami, tym lepsze są twoje dodatki. Mam rację, Nicholasie? — Ma pan rację, panie Bennett — odpowiedział z uśmiechem. Zamknęliśmy się w przebieralni Jane Bennett i to było niesamowite. Ściany były wyłożone lustrami, a przy jednej stała biała skórzana kanapa zarzucona sukniami, które Al już powyciągał. W kącie Nick ulokował się w fotelu stojącym przed toaletką tak niewiarygodnie różową, że sama Barbie uznałaby ją za zbyt kiczowatą. Stanowił taki obraz niewiarygodnej męskości, że musiałam pstryknąć mu zdjęcie. Jego szorty w kolorze khaki i luźna biała koszulka kontrastowały z całym tym pięknem. Wyglądał na wielkiego, niezdarnego i nie na miejscu. Martwiłam się, że zepsuje coś samą tylko swoją obecnością. — Jestem Al. Pan Bennett to mój syn. — Sięgnął w głąb garderoby, z której z wyrazem napięcia na twarzy wyciągnął z rozmachem ogromną damską torbę. — Vanesso, możesz to przejąć? Wzięłam, odpięłam zamek i westchnęłam na widok najpiękniejszej sukni, jaką kiedykolwiek widziałam. — Archiwum Valentino — wyjaśnił Al, kiedy uniosłam wieszak nad głową i wraz z suknią obróciłam się w tańcu. Nie mogła bardziej różnić się od późniejszych sukni Valentino,

które widziałam. Akry czerwonego jak szminka jedwabiu i plis wirowały wokół mnie i szeptały, o ile lepsze byłoby moje życie, gdybym posiadała coś tak bardzo pięknego. — Jedna z ulubionych sukien Jane. — Jane Bennett, jak z Austen. — Nick uśmiechnął się do mnie. Oczywiście, Nick czytał Jane Austen. Ja, oczywiście, nie czytałam Jane Austen, ale miał pecha, bo Jane Bennett była bohaterką znanego serialu, w którym Colin Firth wychodzi ze stawu, cały mokry i wspaniały. Zatem jeśli myślał, że zrobi ze mnie głupią, to się mylił. — To była jej ulubiona — przytaknął Al. — Zawsze mówiła, że byłem jej panem Darcym. Wysokim, mrocznym i cholernie irytującym. — Jak się poznaliście? — zapytał Nick, podczas gdy ja oddałam się marzeniom o historii miłosnej i Valentino. — Jak powiedziałem, to jest loteria. — Uśmiechnął się do nas ze smutkiem i ponownie zniknął wśród wieszaków. Patrzyłam za nim zamyślona. — Czasami przychodzi twój szczęśliwy dzień. Pewnego sobotniego ranka, w maju, Jane przyszła do sklepu ze swoim narzeczonym. Szukali garnituru na ślub. — Al — upomniałam go, odrywając wzrok od najpiękniejszej sukni na świecie. — Nie zrobiłeś tego? Nick rzucił mi ostre spojrzenie i przycisnął palec do ust. Och, racja. Miałam być milczącym obserwatorem wywiadu. Taki był warunek. — Vanesso, zrobiłem. — Poruszył siwymi brwiami w górę i w dół. — Była tą jedyną. Wiedziałem to, gdy tylko ją ujrzałem, wysoką i piękną z tymi jasnorudymi włosami i powagą na twarzy. Jedyne, co chciałem zrobić, to skłonić ją do uśmiechu. I musicie wiedzieć, że byłem w tym tak dobry, że jej były narzeczony nawet nie zwrócił garnituru, kiedy odwołała ślub. — A kiedy przeprowadziłeś się do Nowego Jorku? — Nick pisał na swoim laptopie, gdy Al dalej podrzucał mi jedną torbę po drugiej. Zerknęłam na mój telefon, żeby sprawdzić, czy Paige odpowiedziała na któreś z moich połączeń, ale nic nie było. Zapukałam do niej po drodze do głównego domu, ale duża biała kartka wyrwana z notatnika i przyklejona na drzwiach informowała, że Paige udała się na ZAKUPY, co zostało napisane dużymi kulfonami. Najwyraźniej jest na zakupach i nie sprawdza telefonu. Miałam nadzieję, że jej telefoniczna rozmowa z magazynem nie poszła aż tak źle. — Po skandalu Jane chciała wyjechać. — Nawet teraz Al najwyraźniej nie mógł ukryć radości z wygrania żony. Malutki, gasnący blask romansu pozostał we mnie i pomyślałam, że to słodkie, ale cyniczna, zblazowana londyńska kobieta chciała wywrócić oczami i określić go jako typowego mężczyznę. — Miała jakąś rodzinę w Ameryce. Jej matka była Irlandką, a przeprowadzili się tutaj w latach dwudziestych. Przyjechaliśmy tutaj, otworzyliśmy mały sklep i, cóż, to było to, naprawdę. — Jestem pewien, że nikt nie pozwoli mi nazywać sklepu Bennetta małym — powiedział Nick, drapiąc się po głowie z uśmiechem. — Byłem w sklepie Bennetta. Jest ogromny. — Teraz tak — zgodził się Al. — Ale kiedy przenieśliśmy się do Nowego Jorku, to był mały sklep. Tylko jedno piętro i trzy regały. Wciąż przy Madison, ale przy Madison 83. Jakieś dwadzieścia bloków dalej od miejsca, gdzie znajduje się teraz. — A co jest tajemnicą twojego sukcesu? To nie mogło być tylko szczęście. — Nick obojętnie wzruszył ramionami, kiedy Al podniósł wysoko wieczorową suknię w głębokim morskim odcieniu, która zaszeleściła, gdy strzepnął nadgarstkiem. Al w milczeniu pokręcił głową i odłożył ją z powrotem na regał. Żachnęłam się. — Nie ma żadnego sekretu — powiedział, wymachując czarną torbą na ubranie i rzucając ją prosto do mnie. — To była Jane. Kochała modę, a ja kochałem ją. To naprawdę było wszystko

w tym temacie. — Musiała mieć dobry gust. — Nick patrzył, jak odpinam zamek najwspanialszej małej czarnej ze spódnicą z czystego jedwabiu i całymi stertami tiulu pod spodem. — Czy to wszystkie jej suknie? — Dior — powiedział z westchnieniem zadowolenia. — I tak. Miała gust. I tak, jej. Ale nie lubiła świateł rampy ani świata mody, więc ja prowadziłem interes na zewnątrz, a ona wybierała ubrania. Po jakimś czasie, na szczęście, zaczęła zarażać mnie swoim smakiem. Kiedy na świat przyszedł Artie, sklep przestał ją interesować. Chociaż nadal kochała ubrania. Zawsze wyglądała oszałamiająco, moja Janey. Przełknęłam kluchę, a Nick odchrząknął w bardzo męski sposób i usiadł wyżej w fotelu. W pozłacanym, wyściełanym różową tapicerką fotelu, stojącym przy różowej toaletce. Doprawdy uroczy widok. — Oto, co wiele osób bierze dziś za modę. — Al cmoknął i podał mi jeszcze jedną torbę. Przycisnęłam ją do piersi i czekałam, aż skończy mówić. — Nie powinno chodzić o to, co jest modne, ani o rozmiar zero, ani o to, kto używa futra, a kto nie. Powinno chodzić o miłość. Powinno chodzić o kobietę wchodzącą do sklepu, której twarz rozjaśnia się na widok sukni, dokładnie tak jak twoja, Vanesso. I jako kupujący czy projektant, czy nawet sprzedawca w sklepie powinieneś o tym wiedzieć. Jeśli nie kochasz tego, co robisz, nie kochasz patrzenia na ten wyraz twarzy kobiety, kiedy znajdziesz idealną dla niej sukienkę, albo wymarzoną parę butów, to znaczy, że pracujesz w niewłaściwej branży. To nie powinien być konkurs popularności. Chodzi o miłość. Zachęcona przez Ala odpięłam zamek ostatniej torby i zaparło mi dech w piersiach. Gdzieś w głębi mojej duszy romantyczna śmierć zatrzymała się pod wpływem zastrzyku adrenaliny, odrzuciła red bulla i uszczypnęła londyńską dziwkę w twarz. — Och, Albercie Bennett — westchnęłam. — Nie możemy wykorzystać tego w czasie sesji. — Owszem, możemy — powiedział Al, przekonując mnie i sięgając przez skrzyżowane nogi Nicka po srebrną ramkę, stojącą na zagraconej toaletce. Wśród puzderek i szczotek do włosów, które skrzyły się w promieniach słońca, jakby polerowano je każdego ranka (a byłam niemal pewna, że tak właśnie było), stało zdjęcie ślubne. Uśmiechając się, jakby właśnie dowiedział się, że jego ulubiona drużyna piłkarska zagwarantowała zwycięstwo w pucharze FA każdego roku przez kolejny wiek, bez brody i zdecydowanie młodszy Al stał rozpromieniony obok wysokiej, pięknej rudowłosej kobiety, na której twarzy gościł wyraz szczęśliwej rezygnacji. Miała na sobie najwspanialszą suknię, jaką kiedykolwiek widziałam. To była suknia, którą trzymałam w rękach. — To mój artykuł i ja wybiorę suknie. Każda suknia, którą wybrałem, od dnia ślubu pozostawała pod wpływem tej jednej. Musimy włączyć ją do kolekcji. Suknia była arcydziełem w swojej prostocie. Trzymana w górze na wieszaku, nie wyglądała na takie cudeńko. Była w kolorze złamanej bieli, ciężka, ale prosta. Prosty dekolt kończył się u nasady rękawów, a pełna spódnica podkreślała talię tak szczupłą, że mój pusty żołądek zaczął zjadać siebie. Ponieważ była zwinięta, tylko częściowo można było dostrzec, jak wspaniale suknia mogła wyglądać na odpowiedniej kobiecie, ale na fotografii, którą Al trzymał tak ostrożnie, było widać, że właściwa kobieta nadawała sukni spektakularny wygląd. Czarna suknia od Diora szlochała cicho w kącie. — To jest świat mody Givenchy’ego — zaintonował Al z należną czcią. Nawet Nick wstrzymał oddech. — Elizabeth Taylor chciała mieć tę suknię, ale odmówiłem. Audrey Hepburn nosiła podróbkę w Zabawnej buzi. — Audrey Hepburn nosiła podróbkę? — pisnęłam, nagle drżąc, gdy uświadomiłam sobie,

że ta suknia prawdopodobnie była warta więcej niż moje życie. — Nie podróbkę samą w sobie. — Machnął ręką i nieświadomie przesunął kciukiem po zdjęciu w srebrnej ramce. — Jej też była od Givenchy’ego. Ale o długości koktajlowej, zamiast w pełni długiej. I nie miała tylu halek. Moja Janey była wyższa, dlatego na niej ta suknia wyglądała lepiej, jeśli mogę wyrazić swoje zdanie. Przez chwilę nie było już nic więcej do powiedzenia. Zapięłam zamek torby i przygarnęłam ją do siebie. Głównie dlatego, że pragnęłam ją mieć. — Pójdę po Marthę. — Odwiesiłam suknię na wieszak „na sesję", który ustawiliśmy przy drzwiach, i zadrżałam. — Za pół godziny będę z powrotem z aparatem. — Będziemy tutaj — odpowiedział Al z wesołym uśmiechem. — Nie mogę się doczekać, żeby zobaczyć, co zamierzasz wciągnąć na swój tyłek — powiedział Nick z sarkastycznym uśmiechem. — Jeśli wystawisz głowę z własnego, to będziesz w stanie zobaczyć — powiedziałam, ruszając korytarzem rezydencji Bennettów, zanim zdążył odpowiedzieć. Mężczyzna. — Martha — zawołałam, pukając do jej drzwi tak głośno, jak się odważyłam, ponieważ o ile chciałam, żeby moja ulubiona modelka przyszła i pomogła w zrobieniu nowych zdjęć, o tyle nie chciałam mieć do czynienia z Aną. Było po dziesiątej, ale zasłony w oknach jej chaty wciąż były zaciągnięte i miałam nadzieję, że po prostu mocno śpi. Nie rozumiałam, jak ktoś mógł przespać dzień na Hawajach, ale podejrzewałam, że miała zwyczaj odwiedzać egzotyczne lokale za pieniądze innych ludzi. A także, warto przypomnieć, była kompletną kretynką. — Martha, tu Vanessa. Obudziłaś się? — Tak — sapnął głos za drzwiami i rozległ się szczęk zamka. Zakluczyła drzwi? W Londynie musiałam zamykać drzwi na zasuwkę, nawet zanim mogłam pobiec do toalety, ale tutaj nie przyszłoby mi do głowy, żeby zamykać drzwi na klucz. — Wszystko w porządku? Nawet z czerwoną twarzą i zapuchniętymi z niewyspania oczami i szlochając tak mocno, że nie mogła przestać, żeby powiedzieć dzień dobry, Martha była nieprzyzwoicie piękna. Sprawy nie pogorszyłaby nawet papierowa torba założona na głowę — prawdopodobnie podkreśliłaby tylko jej łabędzią szyję. Ale nie było czasu na bezsensowną zazdrość. Teraz była pora na zimne okłady z torebek herbaty i jakiś bardzo drogi krem pod oczy, który miejmy nadzieję, zdziała cuda. — Wszystko w porządku. — Ściskałam torbę z aparatem i starałam się nie upuścić statywu. Miałam najlepszy pomysł na sesję zdjęciową i byłam tak podekscytowana, że nie mogłam ustać spokojnie, ale potrzebowałam pomocy Marthy. Gdyby ona się nie zgodziła, zostałaby mi Ana. Ale wszystko się ułożyło. — Dobrze się czujesz? Co za głupie pytanie. Zamiast zrobić coś tak oczywistego, jak odpowiedzenie słowami, Martha wybuchła rozpaczliwym, rozdzierającym serce szlochem i ukryła twarz w moim ramieniu. Opuściłam statyw na podłogę, ignorując nieprzyjemny szczęk, gdy uderzył o ziemię, i poklepałam ją po plecach. — Nie płacz, on nie jest tego wart — powiedziałam do niej między uspokajającymi klepnięciami. Przez pięć lat zarządzałam zespołem złożonym niemal wyłącznie z kobiet. Rozpoznawałam porzuconą przez chłopaka, gdy tylko ją zobaczyłam. — Próbowałam utrzymać ten związek, ale nie mooogę — zawodziła. — Spotyka się z kimś jeszcze. Wraca do domu do mnie każdego wieczoru, po tym jak wcześniej pieprzył inną. Nie wiem, co roooobić. O rany. Mężczyźni oszukują nawet modelki? W takim razie nie było nadziei dla nas,

zwykłych śmiertelniczek. — To okropne — powiedziałam z takim współczuciem, na jakie mogłam się zdobyć, uwalniając się z jej ramion. — Powinnyśmy wypić drinka i pogadać o tym, ale zastanawiam się, czy jest szansa, żebym mogła wypożyczyć cię na parę poprawkowych zdjęć? — O cholera, tak, oczywiście. — W mgnieniu oka Martha przestawiła się na profesjonalny tryb. Profesjonalna modelka z cieknącym nosem. Nie mogłam jej bardziej kochać. — Kiedy? — Teraz? — Podniosłam torbę z aparatem. — I, hm, nie ma wizażystki… i pomyślałam, że zrobimy to bez Any. — Dzięki Bogu — pociągnęła nosem i odrzuciła długie czarne włosy na plecy. — Nie znoszę tej krowy. Zróbmy to. Wszystko jest lepsze od siedzenia tutaj. Po prostu nie mogę przestać o nim myśleć. Jaki jest plan? — Powiem ci po drodze. — Odetchnęłam z ulgą, rozumiejąc dobrze, jak ona się czuje. — Szykuj się na kilka niesamowicie pięknych sukien. — To lepsze niż szykowanie się do wyrzucenia tego drania, kiedy wrócę do domu, prawda? — powiedziała ze smutkiem. — Prowadź. — Wygląda niesamowicie — szepnął Nick, gdy przesunęłam ramiona Kekipiego, by trzymał reflektor we właściwej pozycji. Burczał, wzdychał i rzucał głową jak wściekły kucyk, ale robił, co mu kazano. Kiedy przyszli asystenci fotografa, był — cóż, był okropny, ale chętny, a to już było coś. Martha siedziała przy toaletce Jane, patrząc w lustro i poprawiając doskonały makijaż — tak jakby ktoś zwracał uwagę na wiek — ubrana w czerwoną suknię od Valentino. Al stał w garderobie, nadal w szortach i koszulce, pogrążony we wspomnieniach o Janey noszącej tę suknię. Chciałabym móc otworzyć jego głowę i zebrać je wszystkie, jednak sposób, w jaki jego uśmiech jaśniał w obiektywie mojego aparatu, dawał niemal taki sam efekt. To było idealne. — Sposób, w jaki Al opowiadał o tym wszystkim — powiedziałam, nie odrywając oczu od planu — sprawił, że nabrało to sensu. Zdjęcia potrzebują intymności, muszą być o nim i Jane, a to jest jej pokój. — Tak. Początkowo trochę dziwnie się tutaj czułem — powiedział Nick, zaglądając mi przez ramię na obraz wyświetlony z tyłu mojego aparatu. — Jak wtedy, gdy ludzie ścielą łóżko dla nieżyjącego męża albo co wieczór nakrywają dla niego do stołu przez dziesięć lat po jego odejściu, ale to właśnie poprawia im samopoczucie. Są naprawdę szczęśliwi. — Wiem. — Przerwałam, sygnalizując Kekipiemu, żeby wyżej uniósł reflektor. Leniwy drań. — Zauważyłeś, że wszystkie jej srebrne szczotki i ramki na fotografie wyglądają na nowe? Ale to nie jest dziwne. — Może nie dziwne, ale nieco osobliwe — powiedział Nick, delikatnie kładąc rękę na mojej talii. — Te zdjęcia będą idealne. Dziękuję. Zarumieniłam się i otrząsnęłam skrępowana, odganiając go, nie wiedząc, co powiedzieć. — Uhm, Martha, myślę, że mamy tę suknię. Przymierzymy następną? — Ślubna suknia? — Zabrzmiało to, jakby pytała, czy może wreszcie pojeździć na kucyku. — Givenchy’ego? Z chwilą, gdy weszłyśmy do przebieralni, Martha zapomniała o złamanym sercu. Na zdjęciach jej oczy nadal patrzyły tęsknie, ale wyraz jej twarzy, kiedy zobaczyła ślubną suknię Jane, był niewiarygodny. Rozważałam, czy nie skłonić jej do zadzwonienia do chłopaka i zerwania z nim tu i teraz, tak ją ta sprawa niszczyła, ale zamiast tego pozwoliłam jej piszczeć do utraty tchu na widok Ala i skakać z rozłożonymi ramionami, lecz nigdy nie dotykającymi materiału sukni. To był istny „modogazm". Al wydawał się całkiem zadowolony.

— Jesteś tego pewien, Al? — zapytałam. Miałam swoje zastrzeżenia. Wszystko inne wyglądało tak nieprawdopodobnie. Magazyn nie wiedziałby, że nie dostał tego zdjęcia, a wydawało się ono bardzo osobiste. — Naprawdę? — Naprawdę — przytaknął, podając suknię drżącej z podniecenia modelce. — Spójrz na jej twarz, to jest to, o czym mówiłem wcześniej. A Janey byłaby wściekła, gdybyśmy nie dołączyli jej ulubionej sukni do kolekcji. — Nie byłaby wściekła, że pozwalasz je nosić komuś innemu? — Nie, to prawda — powiedział i zabrzmiało to bardzo przekonująco. — Janey nie należała do osób, które chowają rzeczy, aż zjedzą je mole. Nie chciałaby, żeby jej ciuchy były zamknięte na klucz i zmieniły się w łachmany. Chciałaby, żeby każdy cieszył się nimi. Chciałaby, żeby miały życie. — Chciałaby, żeby jej rzeczy miały życie? — Wydęłam wargi i uniosłam brwi. — Nie chciałaby ich chować? Może nie tylko rzeczy? — Och, bardzo inteligentnie, młoda damo — zachichotał. — I tak, masz rację. Kobiety zwykle mają rację. Im szybciej się tego nauczysz, tym lepiej, Nicholasie. Nick przytaknął mu i zacisnął dłoń, która nadal spoczywała lekko na mojej talii. — Potrzebowałem czasu, żeby przemyśleć pewne rzeczy. Wciąż smutno mi, że Jane już tu nie ma… naprawdę pęka mi serce… ale przede wszystkim cieszę się, że miałem ją, kiedy jeszcze było to możliwe. Cieszę się, że nie zmarnowaliśmy ani minuty. — Zamilkł, kiedy Martha wyszła z łazienki ubrana w suknię. Tkanina w odcieniu kości słoniowej błyszczała na tle jej ciemnej skóry, włosy upięła w prosty kok, pozostawiając pojedyncze pasma opadające na policzki. Wyglądała niesamowicie. Al cofnął się o krok, obrzucił ją pełnym podziwu spojrzeniem, potem poprawił lekko przekrzywiony dekolt i podał jej ramię. Martha przyjęła je, uśmiechając się tak promiennie, że była to dobra okazja do sfotografowania jej. Nigdy nie widziałam nikogo, kto wyglądałby na tak szczęśliwego z powodu sukni. A byłam na wielu ślubach. — Z pewnością nie po raz pierwszy ktoś wam to mówi — powiedział Al, posyłając rozpaczliwie łkającemu Kekipiemu srogie spojrzenie — ale w tym życiu nie ma dość czasu, żeby go tracić. Więc nie traćcie go. — Lepiej skończę robić te zdjęcia — powiedziałam, udając, że nie wiem, o co chodzi.

Rozdział 20 Zrobienie zdjęć nie zajęło dużo czasu. Martha i Al przypadli sobie do gustu, a wszystkie pozostałe myśli dotyczące jej głupiego chłopaka tymczasowo poszły w niepamięć, gdy tylko Martha zajrzała do legendarnej garderoby Jane Bennett. Zostawiłam tę dwójkę bawiącą się w przebieranki z Kekipim i wróciłam do chaty popracować nad zdjęciami. Gdy tylko ściągnęłam je do laptopa, wiedziałam, że są udane. Zapierały dech w piersiach. Al wyglądał na szczęśliwego i dumnego. Martha wyglądała oszałamiająco na każdym zdjęciu. Z każdą suknią wiązała się historia i, na szczęście, Nick miał teraz te historie. A pomiędzy zdjęcia pięknej mody wplotłam te, które zrobiłam Alowi na plaży. Były doskonałe. Szczere, pełne uroku i prawdziwe. I bez ukulele w tle. Jakkolwiek, dokonaliśmy niemożliwego. Zanim zdążyłam lepiej to przemyśleć, wybrałam moje ulubione i wysłałam agentce Veronice. Jeden problem z głowy. — Dopóki mam do czynienia z cudami — mruknęłam, sięgając po telefon. Rozwalony aparat z trudem wybrał numer, zadzwonił kilka razy i w końcu przełączył się na pocztę głosową. Odchrząknęłam i zamknęłam oczy. Czułam się strasznie. Nigdy wcześniej nie kłóciłyśmy się ze sobą i nie rozstawałyśmy na tak długo bez żadnego kontaktu. Nie mogłam uwierzyć, że nie zadzwoniła do mnie. Nie mogłam uwierzyć, że ja nie zadzwoniłam do niej. Nie miałam pojęcia, co zamierzam powiedzieć. — To ja — zaczęłam, nie wiedząc, co dalej. — Jestem straszną cipą. Zasługuję na kopa w tyłek i bardzo cię kocham. Przepraszam, że byłam taka egoistyczna, przepraszam, że zachowywałam się kompletnie irracjonalnie, i przepraszam, że nie ma mnie tam, kiedy mnie potrzebujesz. Mam nadzieję, że właśnie jesteś w jakimś klubie, tańcząc na stole do piosenki Rihanny, a nie na dnie Tamizy. Będę w domu w niedzielę wieczorem, około piątej. Wtedy do ciebie zadzwonię? Jeśli nie jesteś martwa. — Zamilkłam, minimalizując okno Photoshopa na monitorze laptopa i wpatrując się w zdjęcie moje, Amy i Charliego, które ustawiłam jako tapetę. Dziwne. — Więc tak, podsumowując, kocham cię. Wracam do domu. Vanessa prawdopodobnie zabije mnie we śnie, więc jeśli nie odezwę się ponownie… Zanim zdążyłam dokończyć mój wywód, sygnał oczekującej rozmowy głośno zawył mi do ucha. — Ktoś próbuje się do mnie dodzwonić i mam nadzieje, że to ty. Więc za chwilę z tobą porozmawiam. Cześć! Ale nie mogłam z nią porozmawiać, ponieważ mój telefon był oficjalnie kupą szmelcu. Raz za razem przesuwałam palcem po rozbitym wyświetlaczu, ale uparcie odmawiał odebrania połączenia. Dokonałam tak artystycznie pięknego, nowoczesnego zniszczenia aparatu, że nie mogłam nawet się upewnić, kto dzwonił. — Nienawidzę cię, Ipponie! — krzyknęłam, wściekła, że zostałam pozbawiona szansy odpowiedniego naprawienia stosunków z Amy. Wiadomości z poczty głosowej zawsze brzmią pusto i służbowo. Nikt nie zostawia już wiadomości głosowych. Poza mną i kimś, kto właśnie próbował się do mnie dodzwonić, wyglądało, jakby zielona skrzynka migała pod pajęczyną stłuczonego szkła, sygnalizując wiadomość głosową. Z czystej perwersji dźgnęłam w ikonę skrzynki i oto załączyła się natychmiast. — Oczywiście, że tak — syknęłam, podnosząc moje technologiczne fatum i trzymając je przy uchu. — Ty złomie. — Cześć, hm, Tess? — A niech mnie, to był Charlie. — Tak tylko sprawdzam. Znowu. Chciałem sprawdzić, czy wszystko u ciebie w porządku, czy nie, czy znowu ze mną rozmawiasz.

Czy nie. Próbowałem dzwonić do Amy, co prawdopodobnie było błędem. Nie jest zbyt szczęśliwa z mojego powodu, ale kiedy jest? Tak czy inaczej, hm, mam kilka wiadomości. Moja drużyna futbolowa wygrała w środowy wieczór. To żadna wiadomość, ale, no, sądzę, że to jest wiadomość… Jego wypowiedź brzmiała tak niezręcznie i tak dziwnie, że poczułam się z tym źle. Ja mu to robiłam. Fakt, że nie rozmawiałam z nim, przygnębiał go. Spędziłam dziesięć lat, próbując uszczęśliwić Charliego Wildera, a teraz raniłam go tak bardzo, że zostawiał na mojej poczcie głosowej kiepskie żarty na temat swojej drużyny futbolowej. — Ale oddzwoń do mnie, dobrze? Naprawdę muszę z tobą porozmawiać. Wiem, że jestem kompletnym kretynem, który nie zasługuje nawet na telefon, ale ja, hm, tak, naprawdę, naprawdę muszę usłyszeć twój głos. Wiadomość nie była długa i ostatecznie niezbyt spójna, ale to wystarczyła, żebym wyłączyła telefon (po sześciu próbach) i złożyła głowę na ramionach. Głupio sądziłam, że wszystko magicznie ułoży się za sprawą w miarę przyzwoitej fotografii. Albo kilku niesamowitych fotografii, jeśli rzeczywiście chciałam się wypromować. A niech to. — Vanessa? Ciche pukanie do drzwi zaanonsowało przybycie gościa, zanim się odezwał, więc wiedziałam, że to nie Paige. Pociągając szybko nosem i wycierając twarz ramieniem, podniosłam głowę, mrużąc oczy przed światłem dziennym. — Kekipi. — Próbowałam wyglądać na ucieszoną jego widokiem, a nie dlatego, że trzymał w rękach kosz piknikowy. — Jak tam szczęśliwa para? — Od bardzo dawna nie widziałem pana Bennetta szczęśliwszego. — Uśmiechnął się do mnie. — Kiedy wychodziłem, nadal przebywali w świecie mody. — Myślę, że oboje potrzebowali trochę zachęty — powiedziałam, spoglądając na kosz piknikowy, jakbym była miodożerem. Nic nie jadłam przez cały dzień, a teraz energia nagromadzona w wyniku zdenerwowania, które towarzyszyło mi przez ranek, bliska była wybuchu w formie jednej gigantycznej pięści wściekłości. — Sądząc z tego, co widać, ty też. — Postawił kosz na kanapie i podszedł bliżej, nieświadomie ryzykując życie i kończyny. — Kłopoty w raju? — Kłopoty, zdecydowanie. — Ponownie spojrzałam na mój telefon, na monitor komputera i ziewnęłam. Tego już było za wiele. — Jestem naprawdę bardzo głodna. Co jest w koszu? Słowa wymknęły się z moich ust, zanim zdołałam je powstrzymać. Moja niania byłaby zbulwersowana. — Nic do jedzenia. — Kekipi zmarszczył brwi i skierował się do kuchni. — Przygotuję ci posiłek. Ty idź i weź prysznic, ogol się, czy co tam dziewczyny robią, a ja przygotuję coś lekkiego i pysznego. — Dlaczego muszę wziąć prysznic, żeby zjeść coś lekkiego i pysznego? — Spojrzałam w dół i poklepałam lekko mój miękki brzuch. Może przybrałam parę kilo, odkąd tu przyjechałam, ale i tak czułam się urażona. — Ponieważ zabieram cię na obiad w szczególne miejsce, a ten kosz piknikowy jest pełen rzeczy, które czynią kobietę piękną — powiedział, odwracając się, by obrzucić mnie jednoznacznym krytycznym spojrzeniem. — Rzeczy, których obecnie nie posiadasz. Obraziłabym się, ale miał całkowitą rację. Nadal używałam Nivea for Men, który buchnęłam z pracy, bo nie miałam czasu, żeby iść i kupić odpowiedni krem nawilżający. Ktokolwiek przeglądający moją kosmetyczkę pomyślałby, że należy do wędrownego sprzedawcy. — Będę za minutę.

— Będziesz za minimum dziesięć — poprawił. — Nie myj włosów, podobają mi się takie jak teraz. — Tak jest, szefie. — Podniosłam się z fotela i przeszłam do łazienki, osłabiona z powodu braku przekąski i tyranii geja mającego dokonać mojej metamorfozy. Miejmy nadzieję, że nie zabierał mnie do nagrywanego na żywo RuPaul Drag Race. Albo, właściwie, miałam taką nadzieję. Kiedy Kekipi wreszcie zaprezentował swoje dzieło, zaparło mi dech w piersiach. Spektakularnie zasłonił wszystkie lustra w chacie, poza dużym w łazience, i nie wolno mi było zobaczyć siebie, dopóki nie był zadowolony z efektu. I, co dziwne, kiedy przyszła pora obejrzeć makijaż, okazało się, że to, co zadowala jego, zadowalało również mnie. Moja skóra wyglądała aksamitnie i mieniła się raczej różaną poświatą niż brązowymi tygrysimi paskami. Moje usta muśnięte były błyszczykiem podkreślającym naturalny kolor, ale za to na oczach dość obficie użyto kredki i cieni do powiek. Miałam też doklejone pojedyncze sztuczne rzęsy, i naprawdę, ale to naprawdę nie mogłam się doczekać, żeby je oderwać, kiedy wrócę do domu z tego tajemniczego miejsca. Moje oczy wydawały się ogromne, ale nie przerażające. Wyglądałam prawie tak ładnie jak Kekipi. — Dziękuję, dobra robota. — Proszę bardzo — powiedział, pudrując mi nos. I jego dzieło było ukończone. — Zwykle robiłem makijaż Jane. Kiedy nie czuła wystarczająco dobrze, by zrobić to samodzielnie. — To musiała być fascynująca kobieta — odpowiedziałam mu z równie smutnym uśmiechem i uścisnęłam jego kolano. — Żałuję, że nie mogłam jej poznać. — Była nieprawdopodobna — potwierdził. — Ale była również straszną jędzą i miała bardzo mało wyrozumiałości dla każdego, kto nie robił tego, co mu kazano. Chyba że był to Artie, oczywiście. On mógł robić, co zechce. — To dlatego on i Al nie mogą się dogadać? — Miałam mnóstwo pytań dotyczących Bennettów. To było jak wkraczanie na plan hawajskiej Dynastii. — Ponieważ pozwoliła, żeby morderstwo uszło mu na sucho? — Gdyby jej syn kogoś zamordował, to ona zakopałaby ciało i wyrwała języki wszystkim świadkom — odpowiedział. — Wszystko, cokolwiek robił ten chłopak, było doskonałe w jej oczach. Czasami nie układa się dobrze z obojgiem rodziców. — Smutne. — Zacisnęłam wargi, kołysząc nogami na wysokim stołku. — Chciałabym, żeby doszli do porozumienia. Al jest taki wspaniały. — Ma również swoje za skórą — powiedział Kekipi z westchnieniem zadowolenia, podpierając się pod boki. — Ale może teraz dojdą do porozumienia. Teraz pan Bennett wydaje się wychodzić z depresji. Przytaknęłam, rozmyślając o mojej mamie. Miałam nadzieję, że wszystko u niej w porządku. Naprawdę muszę do niej zadzwonić po powrocie do domu. Te sprawy nigdy nie są łatwe. — Ubierzemy cię? — zapytał, znikając za frontowymi drzwiami i pojawiając się ponownie z czarną torbą na ubrania. — Mam dla ciebie coś specjalnego. — Och. — Klasnęłam w dłonie i zeskoczyłam ze stołka, przytrzymując pod pachami puszysty ręcznik, którym byłam owinięta. — Co to jest? — Wiedziałem, że nie usiedziałabyś spokojnie podczas makijażu, gdybym wniósł to do środka, więc zostawiłem na zewnątrz — powiedział. — Pan Bennett wybrał. Ja miałem ostatnie słowo. I zanim zapytasz. Tak, będzie pasowała. Przycisnęłam ręce do ust i starałam się nie krzyczeć, kiedy odsunął zamek błyskawiczny, by wyciągnąć czerwona suknię od Valentino, którą zachwycałam się w czasie sesji. Naprawdę była nadzwyczajna. Musieliśmy upinać ją na Marcie, więc istniała niewielka szansa, że Kekipi

ma rację i że suknia będzie na mnie pasować. Jane Bennett mogła być równie wysoka jak ja, ale zdecydowanie nie miałyśmy tych samych proporcji. Jej talia była niewiarygodnie szczupła i żadna ilość lekkiego i pysznego jedzenia nie mogła tego zmienić. — A co, jeśli usiądę i pęknie? — jęknęłam, kiedy odpiął zamek błyskawiczny z tyłu sukni i skinął na mnie, żebym weszła w spódnicę. — Jestem nieprzyzwoicie gruba. To nie rzuca się w oczy, bo jestem wysoka. — Nie jesteś gruba — sapnął Kekipi w odpowiedzi. — „Normalne" kobiety zawsze myślą, że są otyłe, ponieważ mają pupę. — Akurat nie miałam na myśli mojej pupy — powiedziałam nadąsana. — Ale dzięki za opinię. — Zamknij się i przełóż ramiona — polecił. Suknia była zaskakująco lekka i spódnica opadła wzdłuż moich nóg, powiewając lekko i domagając się okręcenia. Resztkami silnej woli powstrzymałam się od wirowania. A więc o takie uczucie być księżniczką. Dymaj się, Kate, nadszedł mój czas, by błyszczeć. Czułam się absolutnie piękna. — A przy okazji, nosiła tę suknię, kiedy była w ciąży z Artiem. To specjalny model z zakładkami, dlatego w talii jest mnóstwo miejsca. I nagle znów poczułam się jak grubaska. Ale nie miało to znaczenia. Gdy tylko Kekipi postawił mnie przed lustrem, wszystko poszło w niepamięć. Jeśli to była suknia ciążowa, to wkrótce ktoś musiał do mnie zapukać. Szminka w odcieniu materiału zmieniła mój brak opalenizny w atut, a luźne, miękkie fale, które Kekipi wyczarował z moich włosów, sprawiały, że całość wyglądała raczej miękko i romantycznie niż sztywno i formalnie. Nie bałam się poruszyć. Nie byłam przerażona, że rozerwę ją. Stanowiłyśmy zgrany zespół — suknia idealnie współpracowała z moją figurą. Długie do ziemi warstwy czerwonego jedwabiu unosiły się przede mną, a stanik sukni, z głębokim dekoltem w kształcie V i bez rękawów, pieścił moje piersi i opinał tors. Kekipi miał rację. Wysoka linia talii nie była zbyt ciasna i, co ważniejsze, już wiedziałam, że będzie mi wolno jeść. Hurra. — O Boże, musisz zrobić mi w tym zdjęcie — powiedziałam, nie będąc w stanie oderwać oczu od lustra. — Moja przyjaciółka Amy nigdy w to nie uwierzy. — Jeszcze do mnie nie oddzwoniła. — Gotowe — odpowiedział, kładąc mi ręce na ramionach. — Myślę, że jesteś gotowa, Kopciuszku. Muszę odprowadzić cię na bal. — Idziemy na bal? — Byłam zupełnie oszołomiona. Kekipi pokręcił śliczną głową. — Nie do końca, ale masz gdzieś być, i jeśli nie dostarczę cię tam przed północą, książę się wścieknie. — Moja randka nie jest z tobą? — Kochanie, nawet odstawiona jak teraz, nie jesteś w moim typie. — Kekipi wziął mnie za rękę i poprowadził do frontowych drzwi. — Nie potrzebujesz swoich butów. Chodź za mną, skarbie. Kiedy siedzieliśmy już na tylnym siedzeniu jednej z terenówek Ala, nagle z przerażeniem zdałam sobie sprawę, że nadal nic nie zjadłam, ani lekkiego, ani pysznego. Przycisnęłam rękę do pustego brzucha i pociągnęłam nosem. A więc to w ten sposób modelki pozostawały takie chude. Nie miało znaczenia, jak pięknie, wdzięcznie i ponętnie wyglądam, skoro burczy mi w brzuchu. Poskarżyłam się Kekipiemu, a wtedy on wyciągnął skądś dwie paczki ciastek zapakowanych w celofan. Pochłonęłam je, nie pytając, skąd pochodzą ani jak długo leżały

w samochodzie. Nie dbałam o to. Byłam głodna. Zanim samochód się zatrzymał, byłam pokryta okruszkami, które były bardzo nie w stylu Valentino, a które Kekipi obsesyjnie otrzepywał ze mnie, bardzo niezadowolony. — Wiedziałem, że nie powinniśmy ubierać cię w coś tak eleganckiego — mamrotał pod nosem. — W tej szafie jest kilka idealnie pasujących kombinezonów. — Och, zamknij się — śpiewałam, oczadziała z powodu zbyt małej ilości cukru i roztargnienia. Nadal nie miałam pojęcia, gdzie jesteśmy, Kekipi nie chciał podzielić się szczegółami, ale wydedukowałam z jego komentarza dotyczącego księcia, że najprawdopodobniej miało to związek z Nickiem, i nie mogłam doczekać się, żeby zobaczył mnie w tej sukni. — Gdzie jesteśmy? — Zamknij się — odburknął zrzędliwie, ale uśmiechnął się. — Wysiądź z samochodu, to zobaczysz. To wszystko, co mogę zrobić dla miłości. Kierowca otworzył drzwi z mojej strony, zanim zdążyłam zrobić to sama, więc uśmiechnęłam się do niego najładniej, jak umiałam, a to wszystko razem sprawiało, że miałam ochotę skakać i tańczyć z radości. Całe popołudnie minęło w wirze edytowania i retuszowania zdjęć, i znów retuszowania, potem tajemniczych wycieczek i, gdziekolwiek byłam teraz, słońce właśnie zachodziło, rzucając różowo-pomarańczową poświatę przez niskie, bujne korony drzew, wiszące nad głowami. Gdzieś w pobliżu słyszałam płynącą wodę. Wszystko wydawało się bardzo znajome, ale nie było. — Tędy. — Kekipi skinął w kierunku wąskiej, piaszczystej ścieżki prowadzącej między drzewa. — Zobaczymy się później, księżniczko. — Zostanę złożona w ofierze wielkiej małpie? — zapytałam, a moja energia zmieniła się w wyczerpanie nerwowe. — Bo żadna suknia nie jest tego warta. — Idź. — Machnął na mnie ręką i wskoczył z powrotem do samochodu. — Zadzwoń do mnie, kiedy będziesz zaręczona. Jak za dotknięciem magicznej różdżki moje nerwy zmieniły się w absolutne, pochłaniające wszystko przerażenie. — On żartuje — szepnęłam do mojej sukni, podążając ścieżką. — To nie jest śmieszne. Jakoś zdołałam stawiać stopy jedna przed drugą. Szum w oddali zmienił się i nie był to już odgłos wody płynącej, lecz gwałtownie spadającej. Otaczał mnie zapach kwiatów lei, a kiedy wyłoniłam się spośród drzew, dostrzegłam płomyki małych świeczek. Początkowo stały pojedynczo lub po dwie po lewej bądź prawej stronie ścieżki, ale kiedy dróżka zmieniła się w schody, świec było więcej. Każdy stopień oświetlały trzy małe białe świeczki w małych szklanych słoiczkach. Jedna czy dwie wypaliły się już, ale nadal było pięknie. Nawet jeśli trochę tandetnie, to i tak bardzo, bardzo pięknie. Sporo czasu zajęło mi zrozumienie, dlaczego odgłos wody wydawał się taki znajomy, a byłam już prawie u podnóża stopni, zanim ujrzałam wodospad. Dokładnie tam, gdzie leżeliśmy na piasku, stał Nick. Uśmiech samozadowolenia na jego twarzy stopniał, gdy mnie zobaczył. — Wow — zagwizdał. — Tak — zawołałam, z rękami nad głową. — Wiem. Nad wodą Nick i, przypuszczalnie, Kekipi ustawili mały okrągły stolik, który nakryto do posiłku i wyglądało to bardzo zachęcająco. Zatrzymałam się u podnóża stopni i dałam sobie chwilę, by chłonąć to wszystko. Duszący zapach kwiatów, szum wody, setki płonących świeczek i, pośrodku tego wszystkiego, mężczyzna, który to zrobił, specjalnie dla mnie. Włosy nadal miał potargane — wtedy zdałam sobie sprawę, że zawsze takie były — ale jego koszula i spodnie były eleganckie, a oczy błyszczały, gdy szedł przez plażę. Kiedy nie wyglądał na zadowolonego z siebie, jego uśmiech stawał się zaraźliwy, i czułam, że uśmiech szczęścia rozkwitł na mojej

twarzy. Nic nie mogłam na to poradzić, ale czułam się trochę wystrojona w porównaniu ze strojem Nicka, ale suknia sama w sobie była bardzo piękna. Choć, prawdopodobnie, nie najlepsza do pływania. Przypuszczalnie powinnam trzymać się z dala od wody. — Więc odnalazłaś drogę — zawołał, machając do mnie. — Schodzisz czy nie? — Wiedziałeś, że prowadzi tutaj ścieżka?! — wrzasnęłam, oglądając się na schody, po których zeszłam właśnie z wielkim wdziękiem. — W środę omal nie skręciłam karku, a tutaj są cholerne schody, Nicku Millerze. Nick uśmiechnął się bez słowa i wyciągnął szampana ze srebrnego wiaderka z lodem. — Dla dobra tego wieczoru będzie lepiej, jeśli po prostu cię zignoruję — powiedział, odbijając korek i napełniając kieliszek — tylko jeden — i upijając łyk. Pozostałam po drugiej stronie plaży. — Masz pojęcie, ile czasu zabiera przyniesienie i zapalenie dwustu świeczek? — Połowa z nich zgasła. — Odgarnęłam włosy i kroczyłam tak wzburzona, jak to tylko możliwe w długiej do ziemi sukni, po piasku, i usiadłam przy stoliku. Pokusa była nie do odparcia. Byłam bezsilna w obecności jedzenia. I Nick również nieźle wyglądał. — Może powinieneś oblecieć i pozapalać je na nowo, kiedy będę piła herbatę. — Może powinnaś być cicho — odpowiedział, nalewając drugi kieliszek szampana i wręczając mi go. Opuszki jego palców tylko musnęły moje, kiedy odbierałam kieliszek, ale nawet minimalny kontakt nagiej skóry przyprawiał mnie o drżenie. Wzięłam głęboki wdech i powoli wypuściłam powietrze, sącząc szampana. — Ładna kiecka — powiedział. — W porządku, prawda? — Zakręciłam spódnicą dokoła, starając się uspokoić puls. Sama nie wiedziałam, czy byłam bardziej wygłodzona czy przytłoczona tym, co się działo. Nie mogłam polegać na swoim głosie, licząc na to, że będzie brzmiał spokojnie. A nie było niczego seksownego w piskliwym tonie. — Coś w sam raz na plażę. — Pasuje — przytaknął Nick, siadając w sąsiednim fotelu, kolanami dotykając moich. — Powinnaś częściej ją nosić. — Myślisz, że wyglądałaby dobrze w agencji zatrudnienia w poniedziałkowy poranek? — Upiłam łyk szampana i natychmiast zrozumiałam swój błąd. To był problem Tess, nie Vanessy. — Ponieważ nigdy więcej nie zamierzam pracować jako fotograf — dodałam szybko. — Te zdjęcia, które zrobiłaś dziś rano, były piękne — powiedział. — Wiesz, że były. Mówiłem ci, że wszystko będzie dobrze, jeśli tylko zaufasz sobie. Nie potrzebujesz Paige dyrygującej tobą. Sama doskonale sobie radzisz. — To nie była wina Paige — odpowiedziałam, czując, że moja silna wola słabnie, gdy Nick nałożył na mój talerz chleb, rybę i surówkę. — Wtedy wszystko się sprzysięgło przeciw nam. Dziś było lepiej, ponieważ mieliśmy Ala. Gdyby był w pobliżu od samego początku, nic takiego nie wydarzyłoby się. — Gdyby on był w pobliżu od początku, to mnie prawdopodobnie nie byłoby tutaj teraz — odpowiedział Nick. — Planowałem zamienić lot i wyjechać zaraz po przeprowadzeniu wywiadu. — Coś ekscytującego gna cię do domu? — zapytałam, wkładając kawałek marynowanej wieprzowiny do ust i starałam się nie wydawać niestosownych dźwięków. A niech mnie, była pyszna. — Gorąca randka? Nick nic nie powiedział. Zamiast tego westchnął niezadowolony i potrząsnął głową, zanim jego oblicze stwardniało. Częstował mnie jedzeniem i alkoholem, po czym sam się obsłużył. W milczeniu. — Przepisałeś wywiad? — zapytałam.

— Tak — powiedział. — Wysłałaś zdjęcia? — Chciałam najpierw pokazać je Paige. Nie było jej cały dzień. Nie mogłam jej złapać. Nick roześmiał się. Jego niebieskie oczy złagodniały trochę. — Cały dzień była na zakupach. Powinnaś sama wysłać je Stephanie. Powinna wiedzieć, że to był twój pomysł. — Nie chcę wbijać Paige noża w plecy — powiedziałam, dodając cicho: — Bardziej, niż robię to teraz. — Przypuszczam, że dlatego właśnie nasze ścieżki nigdy wcześniej nie przecięły się, Vanesso Kittler. — Nick wzniósł kieliszek w toaście. — Jesteś za ładna. — „Vanesso Kittler jesteś za ładna" — powtórzyłam jak echo, dotykając moim kieliszkiem jego i upijając maleńki łyczek. — Słowa, które nigdy wcześniej nie padły, i które, przypuszczalnie, nigdy nie padną ponownie. — Naprawdę bierzesz to do siebie, prawda? — powiedział, podwijając rękawy koszuli. Najwyraźniej byliśmy eleganccy tylko tak długo, jak musieliśmy. — W porządku, skoro ostatnim razem poszło nam tak dobrze, grajmy dalej. Chcę, żebyś wybrała pięć słów, aby opisać siebie. — Głodna, zmęczona, wystrojona i… — Rozejrzałam się po otoczeniu, szukając inspiracji. — Zła, że w środę nie skorzystaliśmy ze schodów. Twoja kolej. — To było więcej niż pięć słów — upomniał mnie, sięgając po chleb. Opierałam się chęci ugryzienia go. Ledwie. — Dam ci jeszcze jedną szansę. — Jak dżentelmen — powiedziałam, sapiąc i wpychając sobie kawał kurczaka z rożna do ust. Miałam nadzieję, że Kekipi był przygotowany do wysłania pomocników, kiedy skończę — każdy kęs jedzenia był wyśmienity. — Dokładna, pracowita, lojalna, zdolna do poświęceń, notorycznie zmęczona i głodna. — Nie wierzysz w to wszystko bardziej niż ja — odpowiedział Nick, odchylając się do tyłu w fotelu i kiwając głową, tym razem z przekonaniem. — Czy to naprawdę najlepsze określenia, jakie przychodzą ci do głowy, czy jesteś bezsensownie skromna? Bo nie mogę się zdecydować, co jest bardziej irytujące. — No, dodałabym jeszcze „atrakcyjna", ale obawiam się, że zabrzmiałoby to trochę zarozumiale — odpowiedziałam z ustami pełnymi wieprzowiny. — Twoja kolej. — Mądry, spostrzegawczy, wesoły, lojalny i szybki. — Wyliczył słowa na palcach. — I z pewnością przystojny. — Nie pierwszy raz grasz w tę grę, prawda? — zapytałam. — Czuję się oszukana. — Przynajmniej czujesz coś innego niż ciężkie brzemię oczekiwań innych ludzi — powiedział, zręcznie unikając mojej ręki, gdy wyciągnęłam ją, żeby uszczypnąć go w ramię. — Widzisz? Jestem szybki. — A także mądry, jeśli chodzi o własny interes — powiedziałam, kojąc moje posiniaczone ego kolejnym zasłużonym łykiem szampana. Bez względu na to, jaka byłam głodna, jeśli zamierzałam przetrwać kolejną intelektualną bitwę, to potrzebowałam koktajlu lub dwóch. — Naprawdę nie widzisz siebie? — zapytał Nick. — Naprawdę uważasz, że jesteś tylko koniem pociągowym pracującym z mozołem. Zakaszlałam, krztusząc się za dużym kawałkiem suchego chleba. Muszę pamiętać, by nigdy nie spieszyć się z jedzeniem tak bardzo, żeby zapomnieć o maśle. — Dziękuję za takie urocze porównanie. — Mówię poważnie — powiedział Nick z powagą. — Naprawdę jestem dobry w czytaniu w ludziach jak w księgach. To dlatego wykonuję ten zawód, ale ciebie nie mogę rozgryźć. Zdecydowanie nie jesteś dziewczyną, z którą, jak sądziłem, spotykałem się, i na pewno

nie jesteś męczennicą, za jaką się uważasz. Więc kim jesteś? — Nie wiem, o czym mówisz — odpowiedziałam, żałując, że nie ma tu toalety, do której mogłabym się wymknąć. Nie dlatego, że musiałam, ale dlatego, że rozmowa stawała się coraz bardziej niewygodna. Mimo to kiedyś będę musiała pójść za potrzebą. — Mówię o tym, że ukrywasz to, kim jesteś, pod maską „o ja biedna" — kontynuował. — Skupiasz się całkowicie na tym, co myślą inni, w sprawie pracy, w sprawie tego głupiego faceta w Londynie, który nie wie, jakim jest cholernym szczęściarzem, ale kiedy odpuszczasz sobie to wszystko, jesteś niesamowita. — Jestem niesamowita? — Spojrzałam mu w oczy, spodziewając się błysku ironii, ale nic takiego nie znalazłam. Tylko boleśnie naga szczerość. Czułam, że się rumienię, i poprawiłam się w fotelu. — Nick, nie znasz mnie. — Ależ znam — spierał się. — Wyraz twojej twarzy dzisiaj, kiedy robiłaś zdjęcia, kiedy Al opowiadał o swojej żonie. Kiedy zapominasz się starać, jesteś taka piękna. Tak samo, kiedy jesteś ze mną. Uwielbiam wyraz twojej twarzy, kiedy wiesz, że nie możesz wygrać walki. — Nigdy nie wiem, czy mogę wygrać walkę — droczyłam się, wypijając prawie cały kieliszek szampana. Ups. — I naprawdę nie musisz mówić tego wszystkiego tylko po to, żeby dostać się do moich majtek. Myślę, że mamy to już za sobą. — A to już inna sprawa — roześmiał się. — Gdy tylko sprawy przybierają choć odrobinę realną czy uczciwą formę, rzucasz żart albo mówisz coś durnego. To wszystko jest obroną, Vanesso. Wystarczająco długo przeprowadzam z ludźmi wywiady, by wiedzieć, kiedy próbują trzymać mnie na dystans. Spojrzałam na niebo i obserwowałam, jak bladoróżowe i brzoskwiniowe smugi przenikają niebieskie światło zmierzchu. — A dlaczego miałabym trzymać się na dystans? — zastanawiałam się głośno. — Naprawdę bardzo staram się zrobić coś miłego. — Poczułam, że dłoń Nicka przykryła moją na stole. Z grzeczności upuściłam kawałek chleba, który trzymałam, i splotłam moje palce z jego. — Wiem, że byłem kompletnym durniem. Przez bardzo długi czas byłem totalnym durniem wobec wszystkich i, w zasadzie, zapomniałem, jak być kimś innym. — Więc dlaczego teraz postanowiłeś się zmienić? — zapytałam, wciąż unikając jego spojrzenia. — Niech mnie diabli, jeśli wiem — odpowiedział, ze śmiechem, który nie brzmiał prawdziwie. — Sam próbowałem to zrozumieć. Wymyślałem tysiące powodów: dlatego, że wróciłem do Oahu, że właśnie miałem urodziny, że nie bzykałem się od wieków. Przez chwilę siedział w milczeniu, czekając, aż coś powiem, ale nie miałam nic do powiedzenia. Jedną ręką kołysałam kieliszkiem na moim łonie, a drugą ściskałam jego ciepłe palce. To miało być pocieszające. Miałam nadzieję, że było. — Mam straszne przeczucie, że to rzeczywiście dlatego, że naprawdę cię lubię — wyszeptał. — Ponieważ jestem lojalna, zdolna do poświęceń i pracowita? — zapytałam. — Ponieważ jesteś namiętna, wytrwała, opiekuńcza i kreatywna, i taka wesoła, i taka piękna, i kompletnie naiwna, i masz tak dużo włosów, i jesteś całkowicie niepomna wszystkiego powyższego — odpowiedział Nick, pochylając się bliżej w moją stronę. — Poza włosami. I dlatego, że rzuciłaś mi wyzwanie i wygrałaś. Wygrałam? — I dlatego, że nie boisz się mówić mi prawdy. Musiał pójść dalej i wszystko zepsuć. Chciałam stopnieć, chciałam pocałować go mocno i prosić, by mówił mi takie rzeczy

każdego dnia, ale nie mogłam. Ponieważ pojutrze dziewczyna, o której mówił, nie będzie już istnieć. A dziewczyna, która zajmie jej miejsce, nie wiedziała, jak powiedzieć mu prawdę. Zamiast tego wyrwałam rękę z jego dłoni, pozwoliłam, żeby głowa opadła mi do tyłu tak daleko, jak to było możliwe, i zakryłam oczy dłońmi. Potrzebowałam chwili, tylko chwili, żeby to przemyśleć. Powinnam po prostu powiedzieć mu. Powinnam roześmiać się, wziąć go za rękę i powiedzieć: „Wiesz, to taka zabawna historia…". To nie była wielka sprawa, prawda? To było tylko imię. Przypomniałam sobie coś z lekcji angielskiego: róża, nawet gdyby nosiła inną nazwę, pachniałaby równie słodko. Chyba jednak nie odnosiło się to do tego konkretnego przypadku. O rety. Powiem mu rano. — Naprawdę, nie otworzyłem się na chwilę — powiedział Nick, chwytając mnie mocno za nadgarstek, żeby przyciągnąć moją uwagę. Otworzyłam oczy i spojrzałam na niego. Jego usta wyrażały zdecydowanie, a oczy płonęły blaskiem. Tego było zbyt wiele do zniesienia. — Tak więc, rozumiesz, dlaczego teraz to jest dla mnie trochę krępujące. Nie powinienem tego mówić? — Po prostu nie wiem, co powiedzieć — wyszeptałam, z szeroko otwartymi, piekącymi teraz oczami. — Nie wiem, co ci powiedzieć. — Więc będę się trzymał mojego wcześniejszego wyjaśnienia — odpowiedział, pochylając się, żeby przycisnąć swoje usta do moich. — Dla dobra tego wieczoru po prostu będę cię ignorował. Obudziłam się w łóżku Nicka, w jego ramionach. Reszta wieczoru minęła idealnie tak, jak zaplanował Nick. Cicho odpowiedziałam na pocałunek, dotyk, a potem nakręcona szampanem kąpiel nago i piętnaście minut pijanego zdmuchiwania świeczek w drodze do naszego samochodu, ja ubrana w koszulę Nicka, on niosący moją cenną suknię. Jeśli czuł się zraniony moją mniej niż pozytywną reakcją na jego wyznanie, to fantastycznie to ukrywał. Spojrzałam w dół, by stwierdzić, że nadal mam na sobie jego koszulę, z zapiętymi krzywo niemal wszystkimi guzikami. Reszta moich rzeczy była porozrzucana po całym pokoju, tylko suknia od Valentino była przewieszona przez oparcie krzesła naprzeciwko łóżka, nieśmiało puszczając do mnie oko. Czułam, że nie przyniosłam jej ujmy. — Śpij — mruknął Nick, gdy znów się poruszyłam. Jego ciało było gorące i twarde, owinięte wokół mojego, a ja chętnie wtuliłam się w nie z powrotem, czując napięcie jego mięśni. Uśmiechnęłam się. Zgiął kolana, przyciągając mnie do siebie, i owinął moje nogi swoimi, nasze dłonie i ramiona już były splecione. — Powinnam wrócić do siebie i spakować się — westchnęłam w odpowiedzi. — Wylatujemy dziś po południu. Jeszcze nie wysłałam zdjęć do Stephanie, a Paige jeszcze ich nie widziała. Za dużo jest do zrobienia, żeby zostać w łóżku. — Ale tylko w łóżku jesteś taka ugodowa — odpowiedział Nick. — Gdy tylko wstajesz, zaczynasz otwierać usta, a wtedy robisz się irytująca. — Wiem — zgodziłam się. — Ale naprawdę niewiele mogę na to poradzić. — Mogłabyś wrócić ze mną do Nowego Jorku — zaproponował głosem niewiele głośniejszym od szeptu. — Moglibyśmy zostać w łóżku na wiele dni. Pozwoliłam mu pocałować moje ucho, szyję, ramię, zanim odpowiedziałam. Czy to była luźna rozmowa do poduszki, czy poważna propozycja? Nie, żebym mogła tak po prostu spakować się i wyjechać do Nowego Jorku. Mogłabym? Raz już spakowałam się i wyjechałam na Hawaje. Co znaczył jeden tydzień więcej? A może, kiedy tam dotrzemy, mogłabym wszystko wyjaśnić i zrozumiałby. Prawdopodobnie. Założę się, że Nowy Jork pełen jest patologicznych kłamczuchów. Założę się, że wszystko brzmi bardziej czarująco w cieniu Empire State Building.

Byłabym jak współczesna Meg Ryan. Bez operacji plastycznej. Och, jak śmialibyśmy się z tego… — Chcesz, żebym pojechała do Nowego Jorku? — powiedziałam z piskiem, gdy jedna z jego dłoni puściła moją i rozpoczęła wędrówkę w dół mojego uda. — Z tobą? Dzisiaj? — Dlaczego nie? — odpowiedział, głosem niskim od snu i pożądania. — Ciągle powtarzasz, że nie masz po co wracać do domu. — To prawda. — Zamknęłam oczy i pozwoliłam bardzo szybkiej serii obrazów przelatywać przez mój umysł, zanim poddałam się zręcznym palcom Nicka. — Ale nie powinnam. — Ponieważ? Uśmiechnęłam się i zaskowyczałam cicho. — Naprawdę nie wiem — powiedziałam, odwracając się twarzą do niego. — Dlaczego nie dasz mi kilku więcej powodów, dla których powinnam jechać. Pół godziny i dwa bardzo dobre powody później leżałam w łóżku, słuchając, jak Nick bierze prysznic, i nie wyrażając najmniejszych chęci powrotu do swojej własnej łazienki. Rzeczywiście powinnam, pomyślałam sobie, zbyt wiele było do zrobienia. Ale przewracanie się w miękkiej jedwabnej pościeli z zamkniętymi oczami było zbyt kuszące. Gdy tylko otworzyłam walizkę, musiałam przyznać, że ten tydzień minął, a gdy tylko przyznałam, że tydzień minął, musiałam przestać się bawić i podjąć kilka bardzo trudnych decyzji. Prawdopodobnie. Chyba że wyjadę z Nickiem. Dając sobie jeszcze minutę na owinięcie się prześcieradłem, odetchnęłam, starannie gromadząc każde wspomnienie. Zapach oceanu, Nick, który leżał na świeżo wypranej pościeli. Odtwarzałam chwilę, gdy całował mnie przy wodospadzie, tak wiele razy, że wypaliło się to w moim mózgu. Zaczynałam odbierać to jak coś, co widziałam raczej w filmie, niż coś, co mi się przydarzyło. Szum wody w łazience odbijał się echem wodospadu. Moszcząc sobie gniazdo z poduszek, ukryłam twarz przed porannym słońcem. Jeszcze jedną minutę. Tylko jeszcze jedna minuta tutaj, a potem… A potem mój telefon zaczął dzwonić. I wtedy sprawy potoczyły się naprawdę bardzo źle.

Rozdział 21 — Paige, czekaj — jęknęłam, podążając za nią przed chatę Nicka, starając się naciągnąć jego białą koszulę tak, żeby zasłonić bieliznę, zanim zderzymy się z cywilizacją. Żaden z ogrodników czy gospodarzy nie chciał oglądać moich majtek. Dosłownie, żaden. Kekipi zatrudnił połowę populacji gejów w Oahu. — Proszę, mogę spróbować wyjaśnić? — Cóż, nie! — krzyknęła, nie oglądając się za siebie. — Możesz wynieść się i umrzeć. — Może mi mogłabyś wyjaśnić? — Nick złapał mnie za ramię i pociągnął z powrotem. Niechętnie spojrzałam w dół i wydałam z siebie nieprawdopodobne westchnienie ulgi, że znalazł swoje bokserki, zanim opuścił sypialnię. — Co się dzieje, Vanesso? — Ma na imię Tess — przypomniała mu Paige. — Chociaż może być równie dobrze Vanessą, biorąc pod uwagę, jakim jest plugawym, kłamliwym kaszalotem. Och, to był cios poniżej pasa. Jednak spodziewałam się go. — Nie mogę uwierzyć, że to zrobiłaś. To tylko dowodzi, jaka jestem głupia. — Paige wyglądała na wściekłą. — Naprawdę dobrze się spisałaś, udając moją przyjaciółkę. Dobra robota. O Boże, byłam okropna. — Jestem twoją przyjaciółką — zaprotestowałam. — Naprawdę, to jest… — Dokładnie to, na co wygląda? — odparowała. — Przyjaźń? — Paige, czekaj. — Strąciłam rękę Nicka, rzuciłam mu rozpaczliwe spojrzenie i pobiegłam. — Mogę ci to wyjaśnić w ciągu minuty, tylko pozwól mi iść i wyjaśnić to jej, a potem wrócę. — Nie uważasz, że zasługuję na wyjaśnienie jako pierwszy? — Sprawiał wrażenie wściekłego. Zdezorientowanego i wściekłego. — Ponieważ Paige najwyraźniej zna twoje prawdziwe imię, co oznacza, że jest o jeden krok przede mną. — O Boże. — Przycisnęłam ręce do twarzy i wydałam sfrustrowany miaukliwy odgłos. Co powinnam zrobić? Czego ode mnie oczekiwano? — Dobrze, nie mam na imię Vanessa, tylko Tess. Vanessa jest moją współlokatorką. Jest okropną krową i w pewnym sensie pożyczyłam sobie jej aparat i pracę, no i jej imię i nazwisko, żeby tu przyjechać, ponieważ wylali mnie z pracy, rzucił mnie Charlie i może tak, a może nie, miałam bardzo małe załamanie psychiczne. To jest krótka wersja. Mogę wrócić i przedstawić ci długą wersję za pięć minut? — Idź i porozmawiaj z Paige — powiedział nienaturalnym głosem. — Tess. Cóż. Gdybym wiedziała, że tak łatwo będzie go uciszyć, mogłam powiedzieć mu prawdę tydzień wcześniej. Jego wściekłość zmieniła się w szok, a szok, jeśli miałabym być brutalnie szczera, wyglądał okropnie, jak zdumiona złota rybka. Nie był to najatrakcyjniejszy wyraz jego twarzy. Choć nadal seksowny. — Miałam ci powiedzieć — odpowiedziałam bezsilnie. — Chciałam ci powiedzieć. — Idź i porozmawiaj z Paige — powtórzył. — Idź. Wymyślenie właściwych słów było niemożliwe, więc tylko skinęłam głową i pobiegłam schodami, podążając za Paige do głównego domu. — Paige, poczekaj — wrzasnęłam, zmagając się z jednoczesnym wbieganiem po chodach i krzyczeniem. Naprawdę nie byłam w formie do tego wielkiego dramatu. — Tylko minutę. Ale to było bez sensu. Miała misję do spełnienia, a ja miałam straszne przeczucie, że nic dobrego z tego nie wyniknie. W każdym razie dla mnie. Kiedy wreszcie dotarłam z trudem na ostatni stopień, zobaczyłam Paige z ożywieniem tłumaczącą coś Alowi i Artiemu, którzy

siedzieli razem przy olbrzymim stole na werandzie, podczas gdy Kekipi przyglądał się z zachwyconym wyrazem twarzy. Dwaj Bennettowie razem to niezwykły widok. Podejmując na nowo swoją prawowitą rolę, Bertie nie zrobił nic, żeby zmienić wygląd Ala. Nawet gdy zasiadał znów u szczytu stołu, nadal dziewięćdziesiąt pięć procent jego twarzy zasłaniała broda i nadal nosił wyblakłą koszulkę i sięgające do kolan szorty. Artie z kolei, siedzący po jego lewej stronie, wyglądał olśniewająco w pełnym trzyczęściowym garniturze o dziewiątej w sobotni ranek. Przed wytwornym domem, w pełnym słońcu, trudno było powiedzieć, kto wyglądał bardziej nie na miejscu. — A więc, tak, bardzo mi przykro, panie Bennett… — Byłam wystarczająco blisko, by usłyszeć Paige, gdy dobrnęła do końca swojej historii, z rękami przyciśniętymi do piersi i z boleśnie poważnym wyrazem twarzy. — I, panie Bennett, to wszystko było takim strasznym zamieszaniem. Z pewnością rozprawimy się z panną Brookes, kiedy wrócimy do Anglii, ale doprawdy, chcę panów zapewnić, że „Gloss" absolutnie nie miało o tym pojęcia i zrobimy wszystko w ramach zadośćuczynienia. — No, no, no. — Al wstał i posłał mi największy, najbardziej słoneczny uśmiech, jaki kiedykolwiek widziałam. — Nie żartowałaś, kiedy mówiłaś, że nie jesteś tą, którą myślimy, że jesteś. Wciąż stałam na szczycie schodów, bardzo, bardzo świadoma tego, że mam na sobie tylko majtki i źle zapiętą męską koszulę, nie mówiąc o wczorajszym makijażu rozmazanym po całej twarzy. Kekipi mrugnął do mnie znacząco, zaklaskał cicho, a potem podszedł do mnie, żeby zetrzeć rozmazany tusz do rzęs spod moich oczu. — Nie wiem, co powiedzieć. — Zrobiłam krok naprzód i zamarłam, krzyżując przed sobą ramiona. Paige obrzuciła mnie lodowatym spojrzeniem i usiadła naprzeciwko Artiego. Wyglądał przede wszystkim na zmieszanego. — Naprawdę przepraszam. — Możesz powiedzieć „przepraszam" naszym prawnikom — zaintonowała Paige, nie patrząc na mnie. — Albo policji. Nie jestem całkiem pewna, jak to działa. — Och, panno Sullivan. — Z jakiegoś powodu Al najwyraźniej uznał to wszystko za strasznie zabawne. Rzeczywiście, śmiał się. — Nie sądzę, żeby była taka potrzeba. Poza tym nie jestem całkiem przekonany o winie naszej przyjaciółki… Tess, prawda? — Spuściłam głowę i pragnęłam zapaść się pod ziemię. — Nie jestem pewien, czy Tess rzeczywiście złamała prawo. Poza tym gdybym nie zawarł z nią znajomości, nie siedziałbym wczoraj z panem Millerem i nie udzielał wam wywiadu. — Ty… ty przeprowadziłaś wywiad? — Paige potrząsała głową tak gwałtownie, że jej idealne blond włosy stały się tylko plamą. — Z Nickiem? — Zostawiłam ci mnóstwo wiadomości głosowych, żebyś do mnie oddzwoniła. — Nie pamiętam, żebym kiedykolwiek czuła się bardziej zażenowana. — I wysłałam ci maila. — I zrobiliśmy nowe zdjęcia — potwierdził Al. — Myślę, że prawdopodobnie wyszły całkiem dobrze, prawda, Tess? — Tak — powiedziałam cicho. — Mogę ci pokazać. Są w moim laptopie. Wysłałam je już do agentki. Myślałam, że będziesz chciała sama wysłać je Stephanie. Powoli pokręciła głową. Jej twarz przypominała chmurę burzową. — Próbowałam dzwonić do ciebie wiele razy, ale nie odebrałaś — wyjaśniłam. — A potem nie mogłam cię znaleźć. — A ja nie mogłam ciebie znaleźć ostatniej nocy — odpowiedziała cierpko. — Ale to dlatego, że byłaś zajęta. — Przepraszam. — Artie w końcu odzyskał głos i wtrącił się. — Chyba coś tu przegapiłem. Tak?

— Nie. — Zrobiłam kolejny mały krok naprzód. — Jestem Tess. I jeszcze raz bardzo, bardzo przepraszam. — Jeśli mam być szczery, nie ma to dla mnie większego znaczenia — odpowiedział. — Chciałbym natomiast wiedzieć, co się naprawdę dzieje. Mój wywiad idzie do druku, tak? Ojcze? — Artie, naprawdę chciałbym naprawić stosunki między nami — powiedział Al z westchnieniem, napełniając filiżankę kawą i przyzywając mnie do stołu, żebym usiadła obok niego. Podeszłam małymi kroczkami, uważając, żeby nie świecić majtkami, i usiadłam, trzymając kolana ściśnięte razem. Paige była sina z wściekłości. Gdyby jej włosy były krótsze, to byłam przekonana, że zobaczylibyśmy, jak para wylatuje jej uszami. — Tęsknię za twoją mamą i za tobą. Ale pan Miller przysłał mi mailem swój wywiad z tobą, i, nie będę kłamał, synu, jest okropny. A więc, nie, nie sądzę, żeby zamierzali go wykorzystać. Napiętą i gęstą atmosferę przy stole można by ciąć nożem. Paige wyglądała, jakby chciała mnie udusić, Artie wyglądał, jakby chciał pobić swojego ojca, a Kekipi wyglądał, jakby chciał wskoczyć na najbliższe krzesło i zaśpiewać. Siedzenie cicho w kącie zabijało go. — Zgodzisz się, że zrobiliśmy ten wywiad, żeby ogłosić twoje odejście na emeryturę — przypomniał Artie swojemu ojcu, ciągnąc za koniec krawata, podczas gdy jego twarz robiła się coraz bardziej czerwona. — Chcesz mi powiedzieć, że to już nieaktualne? — Nadal przechodzę na emeryturę — odpowiedział Al spokojnie. — Interes jest cały twój. Złożyłem ci obietnicę i nigdy jej nie złamię. Ale zgodziłem się na wywiad, ponieważ Dee-Dee prosiła mnie o to. To był twój pomysł, żeby wykorzystać go do ogłoszenia mojego przejścia na emeryturę. Nie mój. Jednak stało się. Nie martw się. — Kim jest Dee -Dee? — zapytałam, kiedy Artie nic nie odpowiedział. — Delia to moja chrześniaczka — wyjaśnił Al, nie odrywając wzroku od syna. Byłam pewna, że wszyscy martwiliśmy się trochę, iż może dostać ataku. — Jest właścicielką magazynu, hm, „Gloss". — Och. — Ukradkiem spojrzałam na Paige, która wydawała się mieć atak katatonii. — Nie mógłbyś szepnąć za mną słówka? — Pewnie, że mógłbym. — Znowu roześmiał się i był to uspokajający, grzmiący śmiech. — Teraz, kiedy znam twoje prawdziwe imię i nazwisko, będzie to o wiele łatwiejsze. — Jeśli wybaczycie mi wszyscy — Artie odsunął swój fotel od stołu i zdawkowo skinął głową — muszę wykonać kilka telefonów. Ojcze, porozmawiamy później. — Zjemy razem obiad, czy tego chcesz, czy nie — zawołał Al za oddalającym się synem, po czym zwrócił się do nas: — Jego matka wściekłaby się, gdyby słyszała nas spierających się w ten sposób. — Jednak można to będzie naprawić? — Uniosłam moją filiżankę kawy, wciąż mając Paige na oku, na wypadek gdyby postanowiła wbić mi korkociąg w szyję. — Taką mam nadzieję — powiedział, biorąc kawałek chleba oraz sera i wpychając je w całości do ust, mistrzowsko unikając kruszenia sobie na brodę. — Ale myślę, że oboje wiemy, że te sprawy potrafią być bardzo skomplikowane. — Idę się spakować — wymówiła się Paige. — Dziękuję za wyrozumiałość, panie Bennett. — Paige. — Poderwałam się i chwyciłam ją za rękę. Wyrwała się, zanim zdążyłam dobrze chwycić. — Proszę tylko, żebyś pozwoliła mi wyjaśnić. — Co tu jest do wyjaśniania? — zapytała i po raz pierwszy nie patrzyła ze złością, tylko z wielkim smutkiem. — Zaufałam ci. Okłamałaś mnie. Zrobiłaś ze mnie idiotkę, a dla ciebie wszystko pięknie się złożyło, prawda? Nie miałam nic do powiedzenia.

— Widocznie nauczyłaś się więcej, niż sądzisz, mieszkając ze swoją współlokatorką — powiedziała, a łzy spływały jej po policzkach. — Masz to wrodzone, Tess. Lekko pociągając nosem, zbiegła po schodach i dalej, na plażę. Stałam tam i patrzyłam za nią, dopóki nie zniknęła w swojej chacie. Trzaśnięcie drzwiami odbiło się echem, aż na werandzie. — O rany — odezwał się Kekipi, gdy cisza stała się nie do zniesienia. — Opowiedz mi wszystko. — Kekipi — powiedział Al ostrzegawczym tonem. — Nie sądzę, żeby to był odpowiedni moment. — Zdecydowanie jest, przecież ona wyjeżdża za godzinę — argumentował. — Vanessa, Tess. Czy jak tam się nazywasz. Szczegóły. — Opowiem wam tylko krótką wersję — powiedziałam, ponownie zagłębiając się w fotelu i zwracając się do filiżanki kawy. — A potem nie chcę już do tego wracać. A więc mam współlokatorkę, która nazywa się Vanessa… Krótka wersja mojej historii, wraz ze wszystkimi pytaniami i wtrąceniami Kekipiego, zabrała mi prawie dwadzieścia minut. Trzeba przyznać, że Al milczał przez całą opowieść, dodając tylko dziwne ochy i westchnienia, żeby wyrazić poparcie. Naprawdę był najlepszym przyszywanym dziadkiem, o jakim można marzyć. Jeśli Artie zdecyduje, że go nie chce, to ja się na niego piszę. — Ale naprawdę nigdy nie robię takich rzeczy jak ta z Nickiem, wykorzystywanie chwili, kłamanie generalnie. — Zagryzłam dolną wargę i starałam się patrzeć tak szczerze, jak tylko potrafiłam. — Kiedy miałam czternaście lat, poszłam z koleżanką obejrzeć Egzorcystę, mimo że mama mi zabroniła, a kiedy wróciłyśmy, musiałam iść obudzić mamę, takie miałam poczucie winy. Nie umiem kłamać. Nie umiem nawet powiedzieć ludziom, że dobrze wyglądają w jeansach, jeśli w rzeczywistości wyglądają w nich grubo. — Ale czy nie wspominałaś, że pracowałaś w firmie reklamowej? — zapytał Kekipi, nie żałując sobie koktajlu Mimoza. — Czy to nie jest profesjonalne kłamanie? — Dokładnie, profesjonalne kłamanie — podkreśliłam. — A to całkiem inna para kaloszy. — Wiem, że chcesz, żebyśmy powiedzieli ci, jaką jesteś okropną osobą, i zakuli cię w dyby w samo południe — powiedział Al, gładząc brodę i pociągając nosem w trakcie rozważań. — Ale nie jestem do tego całkiem przekonany. — Nie nadążam — odpowiedziałam. — Paige nigdy nie wybaczy mi sprawy z Nickiem. Nick nigdy nie wybaczy mi niczego z tego, co zrobiłam. A wszystko to, zanim spróbowałam uporządkować choćby bałagan w domu. — Jeśli są twoimi przyjaciółmi, wybaczą ci — przekonywał. — A jeśli nie, to musisz to zaakceptować. Kiedy będziesz starsza, zdasz sobie sprawę, że nie mamy dość czasu, by marnować go na rozpamiętywanie tego, co się zrobiło. Przeproś, wyjaśnij i czekaj, aż do ciebie przyjdą. Nie możesz przynaglać przebaczenia, ale też nie możesz marnować życia, czekając na nich. — Nie mogę uwierzyć, że jesteś taki wyrozumiały — powiedziałam. — Żałuję, że muszę wyjechać. — Powiedziałbym, żebyś została, ale myślę, że powinnaś wrócić i rozwiązać kilka spraw — odpowiedział Al. — A wróć, kiedy dowiesz się, kim chcesz być. — Myślę, że po prostu chciałabym wrócić do bycia Tess. — Przeczesałam włosy palcami, zebrałam je na jedno ramię i powoli rozplątywałam pasma. — Chciałabym wrócić do życia, które wiodłam wcześniej.

— Nie, nie chcesz — uśmiechnął się Al. — Nie byłabyś wtedy szczęśliwsza niż teraz. — To prawda — przyznałam. — Ale wtedy wszystko było o wiele łatwiejsze. — Weź głęboki oddech — poradził Al. — Zastanów się, czego naprawdę chcesz, zanim cokolwiek zrobisz. I nie to, czego, jak sądzisz, powinnaś chcieć, ani co wmawiają ci inni, że chcesz. Naprawdę pomyśl o tym, Tess. Teraz jest na to właściwy czas. Wydawało się dziwne, że ktoś mówi mi, żebym pomyślała o sobie, po tym, co zrobiłam. — Czasami musimy wypróbować kilka różnych osobowości, zanim znajdziemy naszą — powiedział. — Wprawdzie nie każdy robi to w tak ekstremalny sposób jak ty i zwykle odnajdują ją w ciągu kilku lat po studiach, ale jednak. Myślę, że czegoś się nauczyłaś. — Jest duże prawdopodobieństwo — zgodziłam się. — Chociaż nadal staram się zrozumieć, czego. — Dojdziesz do tego — powiedział, krojąc sobie kolejną porcję sera. — Dojdziesz do tego. Nawet po słowach mądrości Ala czułam się ociężała i wyczerpana, kiedy wróciłam do chaty. Kekipi obiecał pojechać ze mną na lotnisko, przypuszczalnie tylko po to, żeby wyciągnąć ze mnie więcej informacji na temat Nicka, ale nie protestowałam — szukałam towarzystwa. Byłoby miło mieć wokół siebie uśmiechnięte twarze, ale na razie była tylko jedna. Jednak zanim mogłam wrzucić wszystkie moje — skradzione Vanessie — rzeczy do żałośnie pustej walizki, musiałam porozmawiać z Nickiem. Powiedziałam, że wrócę za pięć minut, a minęły wieki. Kto wie, do jakich wniosków mógł dojść podczas mojej nieobecności. Nadałam moim włosom jakiś bardziej uporządkowany kształt, zagryzłam wargę i potarłam policzki, świadoma, że to wejście było tak dalekie od mojego wczorajszego wejścia nad wodospad, jak to tylko możliwe. Zniknęła suknia od Valentino. Zniknęły moje rzęsy i starannie ułożone loki. Zniknęła Vanessa. Wszystko, co zostało, to Tess. Miałam nadzieję, że ona wystarczy. Zapukałam do drzwi i czekałam. Nic. Zapukałam ponownie, walcząc z narastającym we mnie niepokojem. Kiedy nie odpowiedział na moje trzecie pukanie, otworzyłam drzwi i weszłam do środka. — Nick? — zawołałam cicho. Chata była tak cicha, że nawet mój najłagodniejszy głos brzmiał natrętnie i grubiańsko. — Jesteś tam? To było głupie pytanie. Zniknął. I wszystkie jego rzeczy również zniknęły. Nigdzie w apartamencie nie było po nim ani śladu. Jego pióra, notatniki i stos książek w miękkiej oprawie, który przewróciłam ostatniej nocy. Wszystko zniknęło. Wędrowałam przez pokoje, szukając wspomnienia, które przekonałoby mnie, że Nick w ogóle tutaj był. Wzięłam głęboki oddech, zanim otworzyłam drzwi sypialni, z nadzieją, że wejdę tam i znajdę go śpiącego, tylko zbyt zmęczonego, żeby usłyszeć moje pukanie. Łóżko było puste, pościel zdjęta, zwinięta w kłębek i rzucona w kąt łazienki. Gdziekolwiek teraz był, Nick Miller porzucił to miejsce jak niezbyt zadowolony wczasowicz. Siadając na gołym materacu, pogładziłam ręką pluszowe poszycie i pociągnęłam nosem, użalając się nad sobą. To była moja wina, wiedziałam to. Mogłam powiedzieć mu prawdę, zanim sprawy wymknęły mi się spod kontroli. Mogłam powiedzieć mu pierwszej nocy, którą spędziliśmy razem. Mogłam powiedzieć mu podczas obiadu przy wodospadzie. Ale wtedy było już za późno. A zanim było za późno, było za wcześnie. Przeszedł od bycia dupkiem do bycia wszystkim tak szybko, że nie zdążyłam się w tym połapać. A teraz byłam tutaj, siedziałam na jego łóżku ubrana w jego koszulę, zastanawiając się, dokąd poszedł. Cóż, nie mogłam powiedzieć, że kłamał na temat niedotrzymywania słowa, pomyślałam, leżąc na plecach i wyobrażając go sobie obok mnie.

Chciałam tylko móc powiedzieć, że ja wcale nie kłamałam.

Rozdział 22 Pokój dzienny wyglądał dokładnie tak, jak go zostawiłam. Pilot od telewizora leżał na podłokietniku fotela, zasłony były zaciągnięte do połowy, a pusty kubek po kawie pokrył się kurzem na lewo od mojej stopy, gdy usiadłam, nadal w płaszczu, skulona pośrodku kanapy. Moja walizka, znów naprędce zapakowana rzeczami Vanessy, stała przy drzwiach, a w mieszkaniu było cicho i spokojnie. Pomimo niewyspania, jak i zmęczenia po długim locie, słyszałam trzaskanie drzwiami i klaksony rozbrzmiewające na zewnątrz, ludzi krzyczących z szorstkim londyńskim akcentem, ryk silników autobusów przejeżdżających główną ulicą i chlupotanie deszczu. Ponieważ, oczywiście, padał deszcz. Patrząc przez okno na wprost, na nasady kominowe z sąsiedztwa, zawinęłam dłonie w rękawy płaszcza. Miałam wrażenie, jakbym nigdy nie wyjeżdżała. Przez całą drogę do domu myślałam o tym, co powiedział Al — że powinnam przemyśleć, jaki będzie mój następny ruch, kim chcę być — ale nie mogłam dojść do ładu ze sobą, dopóki nie uporządkuję wszystkich spraw z innymi. Po pierwsze i najważniejsze, musiałam się teraz wyspać. Próbowałam zebrać energię, żeby zdjąć płaszcz i dowlec się do mojej sypialni, ale okazało się to za trudne. Sprawdziłam pokój suki z piekła rodem — tam też nic się nie zmieniło, więc wyglądało na to, że nadal była na swoim wyjeździe. Zawsze istniała nikła szansa na to, że dojdzie do wniosku, iż wybrała niewłaściwą drogę i wstąpi do zakonu lub zostanie tybetańskim mnichem, albo coś takiego. Można sobie pomarzyć. — Mogłabym przespać się tutaj — szepnęłam, osuwając się bokiem na kanapę, aż znalazłam się całkiem w pozycji horyzontalnej, z nogami wciąż na podłodze. — Vanessy tu nie ma, nie dowie się. Kiedy moje oczy zamknęły się i resztki energii zużyłam na podciągnięcie nóg na kanapę, usłyszałam jakieś odgłosy przy drzwiach. Szczęk klucza w zamku. Cholera. Było za późno, żeby przebiec do mojej sypialni — nie było sposobu na wyminięcie jej na czas. Mogłam schować się w łazience i zamknąć drzwi na klucz, ale wtedy już na pewno wiedziałaby, że jestem w domu. Może gdybym leżała bardzo cicho na kanapie, to pomyślałaby, że już nie żyję, i zostawiłaby mnie owczarkom alzackim na pożarcie. — Tess? Jesteś tam? Nie mogę przekręcić tego cholernego klucza. Słodki Jezu, Maryjo i Józefie, to nie była Vanessa. To Amy. Moja wspaniała, wulgarna, cudowna Amy. Po opuszczeniu chaty setki razy wyciągałam telefon, żeby do niej zadzwonić — w drodze na lotnisko, podczas niekończącego się trzygodzinnego czekania w hali odlotów i co dwie minuty w taksówce wiozącej mnie z powrotem do mieszkania. Ale nie miałam pojęcia, co powiedzieć. — Po prostu popchnij je mocniej — powiedziałam najgłośniej, jak tylko mogłam, z twarzą w poduszce. — Blokują się, kiedy pada. — Cóż, coś w tym było. — Blokują się, kiedy jest słonecznie, blokują się, kiedy pada śnieg… to cholerny szmelc — krzyknęła. Usłyszałam, jak coś twardego uderzyło w coś ciężkiego, a potem bardzo mała osóbka przeleciała przez drzwi i na podłogę. — Ale to nie to samo, co być kopanym, co, dranie? Uwielbiałam, kiedy mówiła do moich drzwi. Uwielbiałam, kiedy leżała rozciągnięta na podłodze mojego pokoju dziennego z torbą Tesco w ręce, przeklinając nieożywiony przedmiot. — Więc wreszcie wróciłaś? — powiedziała, otrzepując obcisłe jeansy i pochylając się nade mną. — Tęskniłam za tobą, ty głupia kobyło.

— Myślałam, że mnie nienawidzisz. — Próbowałam znaleźć energię, żeby obrócić się i uścisnąć ją, ale nie było to takie łatwe, kiedy mnie przygwoździła. — Tak mi przykro. — Nie pozbędziesz się mnie tak łatwo, Brookes. — Amy objęła mnie ramionami za szyję, zgięła się, jakbym niosła ją na barana, i zaczęła ocierać się o moje nogi. Gdybyśmy były nagie i pokryte kisielem, prawdopodobnie zarobiłybyśmy trochę pieniędzy. — Straciłam panowanie nad sobą. To mnie jest przykro. Tak czy inaczej, wróciłaś! Reszta nie ma znaczenia! — Wróciłam — powtórzyłam, znów ogarnięta przemożnym uczuciem, że nigdzie nie wyjeżdżałam. — A u ciebie wszystko w porządku? — To dziwne, że wszystko wydarzyło się, kiedy ciebie nie było — powiedziała, wiercąc się, dopóki nie leżałyśmy wygodnie, jak łyżeczki. — Gdybyś tutaj była, wyszłybyśmy i upiłabym się, a ty byłabyś śmiertelnie rozsądna, wygłosiłabyś mi wykład i zrobiłabyś ze mną porządek. — Nie rozśmieszaj mnie, bo nie mam siły się śmiać — przerwałam jej. — Nie jestem twoją mamą. — Nie, nie to miałam na myśli, źle się wyraziłam — powiedziała i pacnęła mnie w tył głowy. Zamilkłam. — Chodziło mi o to, że zrobiłabyś to lepiej, sposobem Tess, więc nie musiałabym sama niczego rozwiązywać. Ale ponieważ ciebie tutaj nie było, zrobiłam to. I myślę, że jest w porządku. Zaklęłam w poduszkę. — Co zrobiłaś? Czy może powinnam obawiać się odpowiedzi na to pytanie? — Poszłam na drinka z Dave’em — powiedziała. — I było miło. — Och, Amy. — Teraz mogłam sobie wszystko wyobrazić: o jeden kieliszek wina za dużo, wspominanie dawnych czasów, ale niby przypadkiem zapomnienie, że rzuciła w niego melonem na środku supermarketu przy trasie A3. — Nie zrobiłaś tego? — Trochę więcej wiary, cipo — odpowiedziała. — Rzeczywiście, wypiłam jednego drinka, poszłam do toalety i zastanowiłam się: co zrobiłaby Tess? — Więc wsiadłaś do samolotu i uciekłaś na Hawaje pod cudzym nazwiskiem? — Nie, pomyślałam: Tess uściskałaby go, pogratulowałaby mu, a potem poszła do domu. Więc tak właśnie zrobiłam. Po drodze kupiłam w supermarkecie dużą butelkę wina i tyle mleka, ile byłam w stanie unieść. — O rany, bardzo rozsądnie. — Pogłaskałam ją po głowie. Byłam pod wrażeniem. — Wiem. Zastanawiałam się, czy przypadkiem nie wypowiedziałam życzenia o zamianie ciał, albo coś, ale myślę, że po prostu musiałam trochę dorosnąć, ponieważ nie było cię tutaj, żeby być tą dorosłą. — To jest przerażające — powiedziałam, wyciągając z ust zbłąkany kosmyk włosów. — Tak naprawdę nie miałam aż tak dużego wpływu na twoje decyzje przez minione dwadzieścia siedem lat, Amy. — Owszem, miałaś i masz. — Wzruszyła ramionami i uściskała mnie. — Ale rzeczywiście nie dawałam ci wyboru, prawda? To ty byłaś tą dorosłą, a ja tą szaloną. Wygląda na to, że obie miałyśmy dosyć przydzielonych nam ról i to dokładnie w tym samym czasie. — Masz na myśli, że teraz ty jesteś tą rozsądną, a ja tą szaloną? — zapytałam, walcząc ze snem z każdym oddechem. — Może mogłybyśmy podzielić się pół na pół — wzruszyła ramionami. — Bądźmy szczere, nie powinnam na zbyt długo zostawać sama ze swoją pomysłowością. — Jak się okazuje, ja też nie powinnam. — Ziewnęłam głośno. — Która godzina? Mogę już iść do łóżka? — Nie zmrużysz oka, dopóki mi wszystkiego nie opowiesz — powiedziała, pocierając moje ramiona. — Wszystkiego. Z detalami. O gorącym mężczyźnie, Hawajach, fotografiach,

o wszystkim. — Amy, ja dosłownie odpływam. Dosłownie. — Mój głos był ochrypły, a każde wypowiadane słowo było udręką. — Przysięgam, że opowiem ci o wszystkim, jeśli prześpię się godzinkę. — Dobrze. Godzina, ale pod warunkiem, że będę mogła oglądać twoją serię Buffy, kiedy odpłyniesz — targowała się. — Dobrze, ale najpierw musisz zrobić mi filiżankę herbaty. — Zepchnęłam ją z moich pleców i zawlokłam mój biedny tyłek do sypialni, ciągnąc za sobą walizkę ze skradzionymi rzeczami. — Słodką. Bardzo słodką herbatę. — Diabetyczna herbata, raz — potwierdziła. — Cieszę się, że jesteś w domu, Tess. — Przynajmniej jedna z nas — wymamrotałam, próbując uśmiechnąć się, gdy padłam na moje piękne łóżko. — A to lepsze niż nic. Zmęczenie po długim locie było okrutnym kochankiem. Zasnęłam szybko, zanim Amy przyniosła mi filiżankę herbaty w niedzielny wieczór, ale przebudziłam się całkiem przytomna bladym świtem w poniedziałek, podczas gdy Amy chrapała obok mnie, olśniewająca w mojej starej koszuli nocnej ze Snoopym i neonowo różowych kolanówkach, które, stwierdziłam ze zdumieniem, przyniosła ze sobą. Z pewnością nie były moje. Udało mi się na krótko odzyskać przytomność, dokładnie godzinę po zaśnięciu, kiedy Amy wyłączyła telewizor i zaczęła szturchać mnie w ramię i nie przestała, dopóki nie otworzyłam jednego oka i nie opowiedziałam jej absolutnie wszystkiego ze szczegółami o minionych siedmiu dniach. Kiedy w końcu była zadowolona, że zna całą historię, pogłaskała mnie po głowie i ponownie włączyła telewizor. Tuż przed zaśnięciem byłam całkiem pewna, że usłyszałam, jak mówi, że jest ze mnie dumna. Wyłowiłam pilota z pościeli i wyłączyłam telewizor, który zostawiła włączony, co wyjaśniało, dlaczego miałam nocne koszmary o wampirach ścigających mnie przez ocean, i wymknęłam się z łóżka, nie budząc śpiącej kumpelki — umiejętność, którą opanowałam w ciągu ostatniego tygodnia. Przebudzenie we własnym łóżku, wędrówka do kuchni w majtkach i przejście przez rytuał parzenia porannej herbaty, wszystko to nie poprawiło mi samopoczucia. Było niemal tak, jakbym obudziła się ze snu, ale nie mogła całkiem się z niego otrząsnąć, tylko nie mogłam zorientować się, co było snem, Londyn czy Hawaje. Czy żeglujące po morzach wampiry. Ostatnie siedem dni było dla mnie bardziej rzeczywiste niż ostatnie dwadzieścia osiem lat w Anglii. Pomimo napięcia i niepokoju były zabawne, a ja już wszystko o nich zapomniałam. Byłam odmieniona i podniecona i odczuwałam wszystko w nowy sposób. I po raz pierwszy od dawna, od Hawajów, byłam szczęśliwa. — Powakacyjny kac — powiedziałam do tostera. — To były wakacje. Przerwa od rzeczywistości, od wszystkiego. Było, minęło. Czas wrócić do prawdziwego życia. Ale toster nie wyglądał na przekonanego. — Spadaj, tosterze — mruknęłam, zabierając herbatę z powrotem do pokoju gościnnego i siadając na kanapie, żeby oglądać wschód słońca. Myślałam, że obejrzenie BBC Breakfast może pomóc mi poczuć się bardziej obecną, ale po dwóch godzinach znoszenia nieustannie zadowolonych z siebie prezenterów doszłam do wniosku, że wyjście z domu mogłoby być dobrym pomysłem. Dlatego po trzeciej filiżance kawy i piątym toście wzięłam prysznic, ubrałam się tak cicho, jak to możliwe, wzięłam torbę, w której nadal znajdował się mój laptop, paszport i pięć opakowań orzechów makadamia w czekoladzie i zaryzykowałam wyjście do miasta. Kiedy zakluczyłam drzwi, wyciągnęłam telefon i cierpliwie stukałam i pocierałam stłuczony wyświetlacz, dopóki nie pokazał numeru, którego szukałam. — Halo? — Charlie odebrał od razu. — Cześć, to ja — powiedziałam, bardzo dziwnie odczuwając beton pod twardymi

podeszwami butów. Minęła chwila. — Możemy się spotkać? W Starbucksie przy biurze? Lepiej mieć to już za sobą, usprawiedliwiałam się, kiedy machnęłam na autobus. A wszystko lepiej robi się przy kawie i ciastku, zanim Amy się wtrąci i gdy nadal byłam częściowo oszołomiona po długim locie. To był doskonały plan. Wejść, wyjść i wrócić do łóżka. Bułka z masłem. Co mogło pójść źle? — O rany! Charlie wszedł do Starbucksa w czarnych obcisłych jeansach i niebieskim swetrze, który kupiłam mu na Gwiazdkę. Włosy zaczesał do tyłu, odsłaniając duże brązowe oczy jak u szczeniaka. Miał przy sobie męską skórzaną torbę, przewieszoną w poprzek klatki piersiowej. Nie zastanawiając się, wstałam, uścisnęłam go i wtedy dotarło do mnie, że to był błąd. Wyglądał jak Charlie, pachniał jak Charlie, dotyk również był Charliego, ale coś było nie tak. Puściłam go, siadając i chwytając dużą filiżankę kawy dwoma rękami. To było moje drugie „o rany" w tym tygodniu. — Świetnie wyglądasz. — Charlie wyglądał na naprawdę zadowolonego, że mnie widzi, podczas gdy ja walczyłam, żeby mój wyraz twarzy nie był jedynie mieszaniną szoku i przerażenia. Nie czułam się świetnie — czułam, że żołądek podchodzi mi do gardła. — Ty wyglądasz dokładnie tak samo — odpowiedziałam, przerzucając warkocz przez ramię. — Nie widziałeś mnie zaledwie przez tydzień. — Najdłuższy tydzień w moim życiu — powiedział, wyciągając do mnie rękę przez stół. Odsunęłam się i pokręciłam głową, ze wzrokiem skupionym na filiżance kawy. — Dobrze. Napiję się. Chcesz coś? Pokręciłam głową. — „Co mogło pójść nie tak? — powiedziała. Jak kiepskim pomysłem może być spotkanie z nim? — powiedziała" — mamrotałam pod nosem. — Co za idiotka. Mogłam tylko wyobrazić sobie Nicka siedzącego przy sąsiednim stoliku, ukrytego za „Guardianem", kiwającego głową mi i Charliemu, umierającego z chęci powiedzenia mi, jaką jestem debilką i jakim on jest nieudacznikiem. Już samo wyobrażenie sobie jego obecności, jego głos brzmiący w mojej głowie, wystarczyły, żebym zaczęła wić się na krześle. Minęło prawie czterdzieści osiem godzin, odkąd go widziałam i nadal nie miałam pojęcia, co zrobić w tej sytuacji. — Jedno godne pożałowania pieprzenie, Tess — powiedziałam do siebie, gdy Charlie szedł z powrotem z dużą parującą filiżanką i dwoma muffinkami. — Wiem, powiedziałaś, że niczego nie chcesz, ale czy dotyczy to również muffinki? — Przesunął jedną w moją stronę i, upijając spory łyk latte, zaczął pocierać brew. Natychmiast poczułam mdłości. — A to jest moja karta przetargowa. Żebyś zachowała spokój, dopóki nie przedstawię ci mojej propozycji. — Propozycji? — Zakrztusiłam się dużym kęsem muffinki, który miałam już w ustach. — Jakiej? — Biznesowej propozycji! — uściślił szybko. — Nie wiem, czy dostałaś moją wiadomość głosową, ale powiedziałem, że mam wiadomości, i naprawdę mam. Donovan & Dunning tonie. — To znaczy? — Uznałam, że źle go zrozumiałam. Tonie? — Zamknęli firmę. Ponoć Donovan defraudował pieniądze przez ostatnich kilka lat, odkąd interesy prowadzono nieco skromniej, i wiesz, po pierwsze to było nielegalne, a po drugie wyprowadził za dużo. W piątek rano Raquel wróciła z banku i odesłała nas wszystkich do domu. Powinnaś widzieć twarz Raquel — była bardzo niezadowolona. Tak się cieszyła, zwalniając wielu ludzi, a na końcu będzie musiała zwolnić samą siebie. Już tylko z tego powodu niemal

można uznać, że cała sprawa była tego warta. — Czekaj… więc zamknięto całą agencję? Już jej nie ma? — Jeśli wcześniej zbierało mi się na mdłości, to teraz już czułam je wyraźnie. — Tak, nie ma. — Potwierdził Charlie. — Ponoć Donovan zwrócił się do banku o przedłużenie spłaty pożyczki i to dlatego cię zwolnili. Nie pozwolono mu już nikogo zatrudnić, a technicznie rzecz biorąc, byłabyś nowo zatrudnionym pracownikiem, ale kiedy dotarli do ksiąg rachunkowych, po prostu przyszli i zamknęli całą firmę. Nie mogłam tego pojąć. To miejsce tak długo było całym moim życiem. Oczywiście, nadal byłam zła, że mnie zwolnili, ale widzieć wszystkich swoich przyjaciół na bruku, widzieć, że cała moja praca poszła na marne… to takie smutne. — Ale co ze wszystkimi klientami? — Wizje tańczących łyżeczek, mówiących szczotek toaletowych i nierealistycznie szczęśliwych sprzedawców mebli przemknęły mi przed oczami. Wszystko na nic. — Kto opiekuje się klientami? — Cieszę się, że zapytałaś — powiedział z uśmiechem bardzo zadowolonego z siebie. Doprawdy, prawie jak Nick. — My. Hm? — Hm? — Ja i ty. — Dla potwierdzenia wskazał ręką nas oboje. Bardzo starał się sprawiać wrażenie pewnego siebie i naszej wspólnej, bądź co bądź, przyszłości. W ciągu dziesięciu lat nigdy nie zdarzyło się, żeby łączył te dwie rzeczy. — I prawdopodobnie kilka innych osób, ale posłuchaj, Tess, powinniśmy to zrobić. Wilder & Brookes. Albo Brookes & Wilder. Albo coś całkiem innego. Ja zajmę się rachunkami, a ty poprowadzisz część kreatywną. Dzwoniłem już do kilku klientów — są zainteresowani. Pod warunkiem, że będziemy to ja i ty. Dlaczego nie mielibyśmy tego zrobić? Dlaczego nie mielibyśmy tego zrobić? Popatrzyłam na Charliego. Ręce, zaciśnięte na gorącej filiżance, piekły mnie lekko, ale tylko na tyle, żeby przypomnieć mi, że świat zewnętrzny poza moim umysłem nadal istnieje. Chłopak, którego zawsze kochałam, proponował mi stanowisko dyrektora kreatywnego mojej własnej agencji. Mogliśmy pracować razem na własny rachunek, z naszymi własnymi klientami. Zawodowo to było wszystko, czego kiedyś pragnęłam. Osobiście, prawdopodobnie było to najlepsze, na co mogłam mieć nadzieję — sposób na zatrzymanie Charliego w moim życiu, w moim każdym dniu, w dającej się przewidzieć przyszłości. — Charlie, to brzmi niesamowicie, ale… — mówiłam powoli, częściowo powstrzymując się, żeby nie powiedzieć nic głupiego, a częściowo, ponieważ nie miałam pojęcia, co rzeczywiście zamierzam powiedzieć. — Ale nie wiem. — Wiem, że może ci się wydawać to trochę dziwne — powiedział, cedząc słowa. Wydawał się taki nieporadny i młody, a ja tęskniłam za Nickiem. — Wiem, że namieszałem. — Spałeś z Vanessą — wyjaśniłam. — To nie jest mieszanie. To jest pieprzenie Szatana. — Nie o tym mówię — powiedział. — No, może i tak, ale kiedy mówię, że namieszałem, nie mam jej na myśli. Mam na myśli ciebie. Uprzedziłam jego dalszą wypowiedź. — Ponieważ to nie powinno się zdarzyć. Wiem. — Ponieważ to nie powinno się zdarzyć w taki sposób — poprawił mnie cicho. — Ten ostatni tydzień bez ciebie był straszny. Przez cały czas mogłem myśleć tylko o tym, jak wszystko spieprzyłem, jak cię zraniłem, jak zniszczyłem wszystko, co łączyło mnie z najlepszą przyjaciółką, i jedyne, czego pragnąłem, to żebyś uściskała mnie i powiedziała, że wszystko jest w porządku. Bo tak właśnie robisz.

Skinęłam na niego, żeby kontynuował, skupiając się na oddychaniu i pozwalając mu mówić. — Ale tym razem nie było cię tutaj, żeby wszystko naprawić, a ja zdałem sobie sprawę, że rzeczywiście długo pozwalałem ci wszystko naprawiać. Nieważne, co zrobiłem, albo jak coś schrzaniłem, zawsze to naprawiałaś. — Wygląda na to, że ty i Amy bylibyście o wiele szczęśliwsi, gdybym zniknęła wiele lat temu — powiedziałam, śmiejąc się nerwowo i odrywając brzeg muffinki. — Same objawienia. — Nie mogę mówić za Amy, a po rozmowie, którą odbyłem z nią przez telefon, nie sądzę, żeby jeszcze się do mnie odezwała — powiedział, kuląc ramiona na samo wspomnienie. — Nie, żebym na to nie zasługiwał. Miała rację. Jestem kretynem. — Powiedziała mi, że nie rozmawiała z tobą. — To ci osóbka. — A także, o rany. Użyła swojego najbardziej obraźliwego określenia. Gratulacje. — Dzięki. — Roześmiał się. — Myślałem, że to brzmiało bardziej kwieciście. Może jest przyszłość dla niej w naszej agencji. — Może. — Tarłam oczy, aż zobaczyłam tańczące przed nimi małe iskierki. Było tego zbyt wiele dla kogoś tak zmęczonego jak ja. I nadal, tak naprawdę, nie wiedziałam, co mówił. — Jestem teraz zbyt zmęczona, Charlie. Możemy porozmawiać o tym jutro? — Możemy — powiedział. — Ale muszę szybko działać z klientami, a większość z nich chce ciebie. Nie ma dla nich znaczenia, czy ja tam będę, czy nie, to ty jesteś geniuszem kreatywności, jesteś panią Draper z Mad Mena. Chcą tylko ciebie. — Zawsze miło być chcianym — westchnęłam i upiłam łyk kawy. Ze wszystkich rzeczy, które spodziewałam się od niego usłyszeć, ta była najbardziej nieoczekiwana. — Ale w zasadzie twoja odpowiedź brzmi tak? — W zasadzie, nie wiem. Pokiwał głową, mądrze nie forsując niczego na siłę. — A co z tą drugą sprawą? — zapytał, powoli wypowiadając słowa. — Też musi poczekać do jutra? — Druga sprawa? — Druga sprawa — odpowiedział, ponownie wyciągając rękę. Tym razem nie cofnęłam swojej. — Ja i ty? — Poczekaj, przegapiłam coś? — Serce biło mi mocno. Straciłam przytomność podczas bardzo ważnej części tej rozmowy? Ja i on? — O Boże, miałem dziesięć lat, żeby zrobić to jak należy, i ciągle to chrzanię. — Charlie przysunął swoje krzesło bliżej mojego i mocniej ścisnął moją dłoń. — Jestem kretynem. Tess, jeśli nadal tego chcesz, to myślę, że powinniśmy spróbować. Wiesz, być razem. — Co? Uświadomiłam sobie, że krzyknęłam, gdy goście przy sąsiednich trzech stolikach jednocześnie podskoczyli na swoich krzesłach. — Co chcesz? — syknęłam. — Mówisz poważnie? — Całkiem poważnie — powiedział, rozglądając się dokoła, trochę zakłopotany. — Nie słuchałaś? Miałem tydzień na przemyślenie tego. Tak bardzo za tobą tęskniłem, nie tylko jako za przyjaciółką. Wiem, że nie zaczęliśmy dokładnie tak jak trzeba, ani w sposób, który pochwaliłaby Amy, ale nie dbam o to. Siedzę tu, rozmawiając z tobą, a jedyne, czego pragnę, to pocałować cię. — Naprawdę? — Nie chciałabym teraz całować samej siebie. Wyglądałam okropnie. — Może to nie wszystko, co chciałbym robić, ale jesteśmy w miejscu publicznym i sądzę, że w Starbucksie krzywo by na to patrzyli — odpowiedział.

Cóż. Myliłam się. Ze wszystkich rzeczy, które mógł powiedzieć, ta była najbardziej nieoczekiwana. Nie pieprzenie się w Starbucksie, lecz sugestia, że w ogóle moglibyśmy to robić. Ja i Charlie. Przyjaciel i przyjaciółka. — Każesz mi czekać, tak? — Charlie podciągnął rękawy swetra i przybrał obrażony wyraz twarzy. Taki sam jak wtedy, gdy nie pozwalałam mu jeść lodów przed obiadem, chociaż zawsze w końcu ustępowałam. Ale nie tym razem. — Ja czekałam dziesięć lat, Charlie — powiedziałam. O wiele za długo. — Ty możesz poczekać, aż się wyśpię. Odsunęłam resztę muffinki i wstałam. Zerwał się na nogi, górując nade mną w sposób, który wcześniej zawsze sprawiał, że czułam się bezpieczna i mała, ale kiedy pochylił się, żeby pocałować mnie skromnie w usta, jedyne, o czym byłam w stanie myśleć, to sposób, w jaki oczy Nicka płonęły, patrząc w moje, na sekundę przed pocałunkiem. I w jego pocałunkach nie było żadnej skromności. — Zadzwonię do ciebie później — obiecałam. — Mam parę rzeczy do uporządkowania. — Dobrze, będę przesyłał ci wiadomości — powiedział. — Albo po prostu będę czekał, aż zadzwonisz. Ale pewnie będę przesyłał ci wiadomości. Skinęłam głową. Mój mózg eksplodował od nadmiaru informacji, gdy wyszłam z powrotem na chłodne letnie słońce. Byłam tak zmęczona, ale i tak bardzo nakręcona niewiarygodną wprost ilością kofeiny, którą pochłonęłam w ciągu ostatnich trzech godzin, że wiedziałam, iż nie będę w stanie usiedzieć spokojnie. Idąc w dół Theobalds Road, niedaleko biura, którego już tam nie było, sprawdziłam telefon i zobaczyłam kilka wiadomości od Amy, która chciała wiedzieć, czy uciekam na Karaiby i czy może jechać ze mną, oraz nieodebrane połączenie od agentki Veroniki. Oczywiście, słyszała wieści. Zbierając resztki odwagi, wybrałam jej numer i miałam nadzieję, że nie miała snajpera, który wykorzysta mój telefon jako urządzenie lokalizacyjne. Oczywiście, jeśli zamierzała mnie zabić, albo jak elokwentnie się wyraziła, powiesić za cycki, przynajmniej nie musiałabym zawracać sobie głowy dylematem dotyczącym Charliego. To byłby plus. — Pieprzona Tess Brookes. — Agentka Veronica wyglądała dokładnie tak, jak ją sobie wyobrażałam. Krótkie włosy, pet zwisający z ust, ubrana na czarno i nosząca bardzo drogie buty. Jedyne, czego się nie spodziewałam, to że wstanie, kiedy wejdę do jej biura, okrąży biurko i zamknie mnie w niedźwiedzim uścisku. — Chcesz mnie zabić? — zapytałam, z ramionami przygwożdżonymi do boków, nerwowo składając i rozkładając opakowanie po batoniku w kieszeni moich jeansów. To był mój ostatni posiłek, ale też jedyne, co byłam w stanie przełknąć w drodze do biura Veroniki. — Czy to coś w stylu pocałunku mafii? — Żartujesz sobie ze mnie? — Agentka Veronica była najwyraźniej szalona. — Dostałam w sobotę twoje zdjęcia. A potem, tego ranka, telefon z „Gloss". Zabrało mi chwilę dodanie dwa do dwóch i wyszło mi coś innego niż czterdzieści pieprzone dwa, ale zrozumiałam. To ty robiłaś zdjęcia na Hawajach. — Tak — przyznałam, gdy Veronica w końcu puściła mnie i usiadła. Wskazała mi pusty fotel naprzeciwko. Sprawdziłam szybko, czy nie ma podłożonego ładunku wybuchowego, i usiadłam. — A to z tobą rozmawiałam przez telefon. — Tak. — Powinnam była zorientować się, że to nie puszczalska Kittler. Nigdy nie odbiera telefonów, tylko maile. Paskudna dziwka. Nie zamierzałam z tym polemizować, ale nadal czułam się nieswojo.

— Veronico, czy mam kłopoty? — zapytałam. — Paige była wściekła. — Cóż, to dlatego, że poderwałaś jej faceta, prawda? Ty niegrzeczna dziewczynko. — Parsknęła śmiechem i uderzyła otwartymi dłońmi w biurko. — Nie można powiedzieć, żeby cię uwielbiała. Ale ja jestem pełna cholernego zachwytu. — Tak? — szepnęłam. — Te zdjęcia Bertiego Bennetta są niesamowite — powiedziała, nagle przełączając bieg. — Gdy tylko je zobaczyłam, wiedziałam, że nie robiła ich Vanessa. Nigdy nie zrobiła niczego tak dobrze, odkąd jest na mojej liście. Nawet zdjęcia, które skłoniły mnie do zapisania jej, nie były tak dobre jak te. — Słyszałam o tych niesamowitych zdjęciach. — Strach przed przemocą zbladł, odprężyłam się trochę w niewygodnym fotelu dla gości. — Masz je? — Tak, są w jej teczce… Daj mi chwilę. — Veronica zapaliła kolejnego papierosa, wetknęła go między jasnoczerwone wargi i odwróciła się do regału pełnego teczek z portfoliami. — Teraz, oczywiście, zamierzasz podpisać ze mną umowę agencyjną, zanim wyjdziesz z tego biura, skoro załagodziłam sprawę z „Gloss" i mam już przed sobą twoje pierwsze wykonane zlecenie. — Podała mi cienki beżowy album z imieniem Vanessy wydrukowanym na boku srebrną czcionką. Hmm, tandetne. — Proszę. — Przepraszam, nie nadążam — powiedziałam, przeglądając zdjęcia. Niemal przykro mi to mówić, ale rzeczywiście nie należały do najlepszych. Vanessa nie była fotografem z powołania. — Praca? — Bertie Bennett, twój najlepszy przyjaciel na całym świecie, w przeciwieństwie do mnie — oznajmiła kwieciście — chce, żebyś pojechała do Mediolanu i pracowała nad jego retrospektywą. Organizuje, wraz z kimś jeszcze, jakąś wystawę. Wydaje album — ot i cały interes. Dziecinada. Chce, żebyś robiła wszystkie zdjęcia, dokumentowała całe przedsięwzięcie. Potrwa to przynajmniej trzy miesiące. Rozpoczęcie, jak najszybciej. Gdyby propozycja Bertiego nie odebrała mi mowy, zrobiłyby to zdjęcia, które zobaczyłam w portfolio Vanessy. — To są jej zdjęcia? — zabrakło mi tchu. — O tak, to te. Właściwie tylko cztery nadają się do portfolio, bo faktycznie coś na nich uchwyciła. — Veronica zaciągnęła się papierosem, a potem strzepnęła popiół przez ramię. — Inaczej niż w przypadku chorób wenerycznych. Dlatego ją przyjęłam. Myślałam, że potrafi opowiedzieć historię, ale jak dotąd, dostaję od niej tylko bzdety. Zaniemówiłam. Zdjęcia były piękne. Pierwsze przedstawiało parę staruszków siedzących nad stawem o zachodzie słońca, uśmiechających się do siebie i karmiących kaczki. Następne przestawiało tę samą parę spacerującą wiejską drogą, trzymając się za ręce, w słabym świetle zapadającego zmierzchu. Kolejne dwa były podobne — matka i dziecko uśmiechające się do siebie, dwie nastolatki posyłające sobie nawzajem krzywe spojrzenia. — Intymne — powiedziała. — Szczere. Trochę jak twoje zdjęcia Bennetta. — Ponieważ to ja je zrobiłam — powiedziałam, a moje słowa zabrzmiały nienaturalnie i niepewnie. — Veronico, to są moje zdjęcia. Zrobiłam je wiele lat temu. Musiały być w pamięci karty, kiedy zabrała mi aparat. — Cholera. Dobrze. — Wyglądała na absolutnie ucieszoną. — Mówisz poważnie? Jesteś cholernie poważna. Ta podstępna krowa. — Nie wiem, co powiedzieć — odetchnęłam. Te słowa powoli stawały się moim mottem. Może powinnam wydrukować je sobie na koszulce, żeby zachować oddech. — Ale te z całą pewnością są moje. To młyński staw w miasteczku, w którym dorastałam. Nie mogę uwierzyć, że to zrobiła.

— Nie możesz? — Veronica nie wyglądała na specjalnie zaskoczoną. — Ja mogę. — Ja tylko… wiedziała, jak bardzo kocham fotografię, a nie tylko wzięła mój aparat, ale jeszcze ukradła zdjęcia, przedstawiła jako swoje i zrobiła na nich karierę? To już jest co innego. — Tak, to jest nawet bardziej szalone niż udawanie swojej współlokatorki, wyjazd na Hawaje i pieprzenie się z dziennikarzem w pracy — odpowiedziała, pochylając się przez biurko i wpijając palce w moją twarz. — Tess, to już przeszłość. Patrzymy teraz w przyszłość. Twoją przyszłość, moja ogromna prowizjo. Przyjmij tę pracę. Zaraz zarezerwujemy ci lot. Możesz pojechać i bawić się w przebieranki ze swoim kumplem Bertiem i nawet używać własnego nazwiska. Czy to nie jest ekscytujące? — To jest bardzo ekscytujące — powiedziałam, wciąż wpatrując się w fotografie na moich kolanach. — Hm, mogę dostać dzień na zastanowienie się? — Co? — Nie wydawała się ani trochę tak wyrozumiała jak Charlie. — A nad czym tu się zastanawiać? — Jestem naprawdę zmęczona i po długim locie, i myślę, że potrzebuję trochę czasu. — Zatrzasnęłam portfolio i rzuciłam na biurko, nagle zdegustowana nim. — Myślę, że potrzebuję snu, zanim podejmę jakąkolwiek ważną decyzję. — Twój przyjaciel dziennikarz wrócił do Nowego Jorku — powiedziała Veronica z porozumiewawczym mrugnięciem. — Słyszałam, że nie przyjął za dobrze ujawnienia twojej wielkiej tajemnicy. — Skąd wiesz, że jest w Nowym Jorku? — Usiadłam wyprostowana. — Znasz go? — Przelotna znajomość. — Skrzywiła się i cmoknęła. — I wspomniano o nim w mailu z magazynu. Bennett chce, żeby on również pracował nad retrospektywą. — Zgodził się? — Ledwie mogłam usiedzieć spokojnie na samo wspomnienie jego imienia. Serce biło mi mocno, i to nie z powodu zmęczenia po długim locie i kofeiny. Jeśli oboje będziemy pracować z Alem, to będzie musiał ze mną porozmawiać. — Jeszcze nie potwierdził — powiedziała. — Wydaje się bardzo zainteresowany, czy ty tam będziesz, czy nie. Napisz do niego maila. Opowiedz mu swoją wersję historii i zobacz, co odpowie. Jeśli nic innego nie jest prawdą, to wiem, że ten mężczyzna uwielbia historie. Wyciągnęłam mój roztrzaskany telefon i otworzyłam nowego maila. Ale co powinnam napisać? — Nie powiedziałam, żebyś zrobiła to teraz, wariatko. — Veronica klasnęła, żeby przyciągnąć moją uwagę. — Idź do domu i tam w spokoju wypłacz się nad swoim listem miłosnym. Wywarłaś spore wrażenie na wszystkich. Nie wiem, czy to dobrze, czy źle, ale wiem, że jesteś cholernie dobrym fotografem i chcę mieć cię na mojej liście, Brookes. Trzasnęła dłońmi w blat biurka i zarechotała. — Ha! Teraz wynoś się do domu, wyśpij się i zadzwoń do mnie rano, żeby przeprosić, że kazałaś mi czekać cały pieprzony dzień, zanim zarezerwuję to zlecenie. Znów wstałam, kiwając głową jak piesek samochodowy, i powlokłam się do drzwi kompletnie oszołomiona. — No dalej, Brookes — krzyknęła Veronica przez ramię. — Proponuję ci pracę i kochanka w jednym. Jak często coś takiego się zdarza? — Byłabym zaskoczona — powiedziałam, otwierając drzwi i żałując, że nie mam jeszcze jednego batonika do zjedzenia w drodze do domu. Albo trochę koki. Wyobraziłam sobie, że miło byłoby mieć teraz trochę koki. — Byłabym naprawdę zaskoczona.

Rozdział 23 — Brak mi słów. — Amy siedziała na kanapie ze skrzyżowanymi nogami, ściskając swoje neonowo różowe kostki, a jej twarz wyrażała szok. — Brak. Słów. Rozciągnięta na twardej drewnianej podłodze pokoju dziennego, delikatnie uderzyłam tyłem głowy o deski podłogowe i przycisnęłam stopy do ostrych krawędzi szafki telewizyjnej. Nic. Nadal nic nie czułam. — Wiem. — Nie, naprawdę, to wszystko. — Amy złapała pilota i wyłączyła przypadkowy odcinek Pamiętników wampirów, który wcześniej wyciszyła. Sprawa była poważna. — Agencja, kretyn, który w końcu dorósł do związku, Mediolan, to wszystko jest niesamowite. Ale niech mnie diabli, Tess, nie mogę uwierzyć, że Vanessa jest taką kompletną i nieuleczalną psycholką. — Wiem. Przez ostatnie dwie godziny zastanawiałyśmy się nad tym, co mogłoby być. Co by było, gdyby Vanessa pokazała moje zdjęcia agentce, ale przyznała, że były moje? Od lat mogłam być profesjonalnym fotografem. Mogłam opuścić agencję i mieć własne życie. Mogłam nie spędzać tyle czasu uwieszona na Charliem, że nie wiedziałam już nawet, jak powinien wyglądać normalny związek z mężczyzną. Wszystko mogło być inaczej. Ukradła mi moje życie. Co było zabawne, kiedy o tym pomyślałam. Ale z drugiej strony, mogło to niczego nie zmienić. Mogłam odmówić przyjęcia oferty i tkwić w męczącej, nisko płatnej, nudnej biurowej mogile, bo tego właśnie chciała dla mnie moja matka. Nie miałabym szansy dowiedzieć się, że — jak powiedział Al — życie jest zbyt krótkie, żeby czegoś żałować. Jednak nie za krótkie na szybki i gwałtowny odwet. Gdybym tylko wiedziała, gdzie jest Vanessa. — Więc co zamierzasz zrobić? — Można by powiedzieć, że Amy karmiła się dramatami. Chętnie dałabym jej coś, w co mogłaby wbić zęby, bo byłoby wtedy tak, jakby wszystkie jej Gwiazdki nadeszły naraz. — Co mówi ci instynkt? — Instynkt mówi mi, że przez najbliższy rok nie tknę ananasa — odpowiedziałam. — Nie wiem. Jestem za bardzo wkurzona. Kotłuje się we mnie więcej uczuć niż, o ile wiem, jedna osoba może odczuwać w jednym czasie. — Napij się jeszcze — powiedziała, chwytając otwartą butelkę białego wina i nalewając mi do kubka ze Snoopym. — To ci pomoże. — To nie pomoże, ponieważ jest dwunasta trzydzieści po południu — powiedziałam, upijając łyk. — Ale i tak wypiję trochę, bo naprawdę nie wiem, co robić. — Wydajesz się rozbita emocjonalnie — powiedziała Amy z takim współczuciem, na jakie mogła się zdobyć. — Jakby targały tobą uczucia bardziej sprzeczne niż wtedy, gdy kończyło się Wybrzeże Jersey, a wiem, jakie to było dla ciebie trudne. — Naprawdę martwiłam się, co się z nimi stanie, kiedy kamery przestaną kręcić. — Odstawiłam kubek na podłogę, próbując nie rozlać połowy butelki wina, którą Amy wlała do niego. — Jakie teraz będzie ich życie? — Więc myślisz, że pojedziesz do Mediolanu? — Nalała sobie, wracając do tematu, który zaczęłyśmy. — I zamierzasz zadzwonić do Nicka? I powiedzieć mu, że go kochasz? — Nie wiem. — Potrzebowałam więcej wina, niż było go w całym wszechświecie. — I nie kocham go. — Kochasz — powiedziała, kopiąc mnie w udo. — Ale przypuszczam, że nadal kochasz

również Charliego. — Nie wiem — powiedziałam znowu. I znowu. I znowu. — Tak, kochasz — powtórzyła, tym razem kopiąc mnie w głowę. — Ale to jest zdecydowanie coś więcej niż sztokholmski syndrom miłości. Jestem w drużynie Nicka. A co za tym idzie, w drużynie Mediolanu. — I co zrobisz, jeśli wyjadę do Włoch? — zapytałam, rozplatając warkocz i rozpuszczając włosy. — Zamierzasz zostać tutaj i stawać się coraz bardziej racjonalna? — Nie mam wyboru — skamlała. — Jadę z tobą. Chcę poznać tego sprawcę niesamowitego szalonego seksu, który wreszcie wpompował w ciebie trochę rozsądku. — To najbardziej interesująca interpretacja tego, co działo się przez ostatni tydzień, jaką ktoś mógł wymyślić — powiedziałam, wpatrując się w brudny sufit. Bardzo przydałoby mu się malowanie. — Inny rodzaj rozsądku, tak? — Oczywiście, rozsądnym rozwiązaniem byłoby prowadzenie agencji z Charliem — wyjaśniła, jakby to była myśl, która nie przychodziła mi do głowy milion razy w ciągu ostatniej godziny. — Ale niesamowitym rozwiązaniem byłby wyjazd do Mediolanu z Nickiem. — Zapomniałaś o jednym szczególe — wytknęłam jej ze swego miejsca na podłodze — że Nick nie odzywa się do mnie. Więc niekoniecznie będzie obecny w tym rozwiązaniu. A w drugim nie powinno być Charliego, przynajmniej nie w sferze seksu. Nie, dopóki nie zdecyduję, co chcę robić zawodowo. — Chcesz, bo chcesz robić, czy chcesz, bo sądzisz, że powinnaś robić? — zapytała Amy. — Zamknij oczy i powiedz mi, jak wygląda opcja, w której zostajesz tutaj i pracujesz w agencji. — Dobrze wygląda — powiedziałam, zginając palce stóp. — Wygląda znajomo. Znam pracę, znam klientów. Byłoby zabawnie mieć własny interes, a może dałabym się całkiem wciągnąć, tak jak wcześniej. Może byłabym w stanie zachować lepszą równowagę między pracą a życiem prywatnym. — Tak, jasne — powiedziała kpiąco, a jej niedowierzanie odbiło się echem w jej kubku z winem. — A jak wygląda wyjazd do Mediolanu? — Nie wiem — powiedziałam, z lekkim uśmiechem pobrzmiewającym w głosie. — Robiłabym zdjęcia, mieszkała w nowym miejscu, pracowałabym z Alem. To mogłoby być niesamowite, albo okropne. — Z całą pewnością we Włoszech nawet okropne rzeczy są niesamowite — powiedziała Amy rozmarzona. — Tak mówią w telewizji. — A telewizja nigdy nie kłamie — potwierdziłam uroczyście. — A więc głowa albo serce, Tess — odpowiedziała. — Co to będzie? I nie mieszaj do tego swojej waginy, bo obie wiemy, że ona również jest w drużynie Nicka. — Potrzebuję więcej wina. Leżałyśmy każda na swoim miejscu, popijając w milczeniu, Amy przypuszczalnie planując nasze włoskie przygody, a ja miotając się tam i z powrotem między tym, co łatwe, i tym, co nowe. Charlie czy Nick? Fotografia czy reklama? A co, jeśli miałam szczęście ze zdjęciami na Hawajach? Następna sesja może wyjść okropnie, a wtedy znów zostanę bez pracy. To nie to samo, co otwarcie własnej agencji reklamowej z gotowymi rachunkami i superzadowolonymi klientami. Zbyt ciężko pracowałam i zapomniałam, że powinnam mieć własne życie poza biurem, ale kochałam swoją pracę i byłam w niej dobra. W tym przypadku nie było wątpliwości czy stresu. Owszem, Charlie popełnił wielki, ogromny błąd, bzykając Vanessę, ale skoro powiedział, że chce być ze mną, to dokładnie to miał na myśli, prawda? Natomiast Nick nawet nie chciał ze mną rozmawiać. Miałam wysłać do niego maila, ale nadal nie wiedziałam, co napisać. Potrzebowałam wszystkich informacji, zanim podejmę decyzję.

— Potrzebujemy więcej wina — oznajmiła Amy ze swojej grzędy na kanapie. — Ta butelka jest pusta. — Dopiero co ją otworzyłyśmy. — Spojrzałam z niedowierzaniem na pustą zieloną butelkę tuż przy mojej głowie. — Jesteśmy pijaczkami. — Jesteśmy nowoczesnymi kobietami w obliczu dylematu — poprawiła mnie Amy. — Jesteśmy kulturowo uwarunkowane do picia. To wina Bridget Jones, nie nasza. — W lodówce powinna być butelka sauvignona — zawołałam, gdy przeskoczyła przeze mnie i zniknęła w kuchni. — I przynieś biszkopty. Jestem kulturowo uwarunkowana również do łakomstwa. Rozłożyłam ramiona na boki, robiąc anioła w zmyślonym śniegu i wpatrując się w sufit. Nie miał dla mnie żadnej odpowiedzi. Podobnie jak głupi toster. To naprawdę nie była pora, żeby mieszkanie wpływało na podejmowane tutaj decyzje. Ale o ile sufit nie kwapił się do powiedzenia mi, jak powinnam przeżyć swoje życie, o tyle drzwi wejściowe w spektakularny sposób zapewniały system wczesnego ostrzegania. Amy była w kuchni. Ja leżałam na podłodze. Więc mogła to być tylko jedna osoba. — Co robisz na podłodze? — Vanessa stała nade mną, z rękami na chudych biodrach i włosami opadającymi dookoła twarzy doskonałą blond kurtyną, gdy spoglądała w dół na podłogę. — Miałaś atak? — Nie, ale czuję, że jestem go bliska — powiedziałam, nie ruszając się. — Gdzie byłaś? — Och, byłam w spa — westchnęła, strząsając z ramion obcisłą skórzaną kurtkę motocyklową, której nie rozpoznałam, i rzucając ją na kanapę. — Po tym całym gównie, z którym miałam do czynienia przez ostatni tydzień, potrzebowałam przerwy. Żadnych telefonów. Żadnego Internetu. Żadnej telewizji. To było niesamowite. Duchowe. Usiadła i wyciągnęła z kieszeni swój nowy, niepotrzaskany iPhone, wzdychając dramatycznie podczas przeglądania maili. Zastanawiałam się, czy w ogóle pamięta, że w ma BlackBerry w swoim pokoju. — Orzeszki imbirowe czy ciastka Hobnobs? — krzyknęła Amy z kuchni. — O Boże, ona potrafi wkurzyć mnie, ledwo wróciłam do domu — prychnęła Vanessa, lekko dotykając wyświetlacza iPhone’a. — Nie po to spędziłam trzy dni, ucząc się technik relaksacyjnych, żebym po powrocie do domu musiała znosić tę mentalistkę. Nawet gdybym wiedziała, że sekundy dzielą ją od znalezienia w telefonie czegoś, co może naprowadzić ją na ślad moich przygód, i tak nie byłam w stanie podnieść się z podłogi. Zamiast tego przekręciłam się na bok, zwinęłam się w pozycję embrionalną i czekałam, aż Amy wróci do pokoju dziennego. — Idę z herbatnikami — powiedziała, trzymając paczkę ciastek w jednej ręce, a otwartą butelkę wina w drugiej. — Połączenie orzeszków imbirowych i wina wydawało się trochę tandetne. O, patrzcie, jesteś w domu. Niesamowite. Bez względu na to, jakie czary powstrzymały mnie od wstania z podłogi i ucieczki, unieruchomiły również Amy pośrodku pokoju dziennego. Vanessa spojrzała znad telefonu zdumiona. — Najadłyście się grzybków czy co? — zapytała. — Idę do łóżka. Trzymam kciuki, żeby nie było was tutaj, kiedy się obudzę. — Ukradłaś zdjęcia Tess! — krzyknęła Amy tak głośno, jak pozwalały jej na to małe płuca, wskazując palcem na oskarżoną. — Co? — Trzeba przyznać, że Vanessa wyglądała na kompletnie zbitą z tropu. — Co zrobiłam? — Kiedy Tess sprzedała ci aparat, powiedziałaś, że jej zdjęcia są twoimi zdjęciami,

i dzięki temu zostałaś fotografem, a naprawdę wcale nim nie jesteś. Jesteś kupą gówna. — Zaakcentowała ostatnie słowo, z trzaskiem stawiając pełną butelkę wina na stole tuż przed nią. A ja nadal nie mogłam się ruszyć. — Huh. — Vanessa skrzyżowała długie nogi w skórzanych spodniach i przekrzywiła głowę na bok. — A jak to wydedukowałaś, Sherlocku? — Mogłabym, w pewnym sensie, pożyczyć sobie mój aparat? — wyszeptałam z podłogi. — Już to zrobiłaś? — W jej głosie zaczęła pobrzmiewać irytacja. I nie podobało mi się to, bo zwykle kończyło się stłuczeniem czegoś. Lepiej byłoby przenieść się na otwartą przestrzeń. — I jest możliwość, że w pewnym sensie udawałam ciebie i pojechałam na sesję na Hawajach, zrobić zdjęcia dla Veroniki, a potem ona wezwała mnie i przeglądałam twoje portfolio, i stąd wiem. — Dobra, nie bardzo za tobą nadążam. — Zamrugała dwukrotnie i odłożyła telefon. — Co zrobiłaś? — Poleciała na Hawaje i zrobiła niesamowite zdjęcia i zakochała się w niesamowitym mężczyźnie, a ty jesteś suką z piekła rodem! — darła się Amy. — Niemożliwe. — Vanessa zbladła bardzo, bardzo nieznacznie pod makijażem. — Niemożliwe, że to zrobiłaś. Pewnie nie ruszyłaś się z tej podłogi, odkąd wyjechałam. — Tak naprawdę nie ma znaczenia, kto i co zrobił, gdzie byłam czy nie byłam, czy użyłam twojego nazwiska i ukradłam ci pracę, czy nie. — Czułam się upiornie spokojna, gdy wyjaśniałam to wszystko, leżąc zwinięta na podłodze. — Jakie to ma znaczenie, że ukradłaś mi zdjęcia? Ukradłaś mi życie. Myślę, że się wyprowadzę. — Dzwonię do Veroniki — warknęła, chwytając telefon. — Lepiej zacznij się pakować. Musisz znaleźć sobie inne mieszkanie. — Och, włącz na głośnomówiący — zasugerowałam. — Myślę, że wszystkie chciałybyśmy usłyszeć, co ma ci do powiedzenia. Vanessa nie przełączyła rozmowy na głośnomówiący, ale to nie miało znaczenia. Agentka Veronica — moja agentka Veronica — dobrze się sprawiła, wzmacniając własny głos. Nie dosłyszałam dokładnie całej rozmowy, ale ostatecznie zawierała słowa „jesteś cholernie zwolniona" i „ty plugawa, pozbawiona talentu, kłamliwa kupo gówna". Najważniejsze, że twarz Vanessy była jak maska. — Rozumiem. — Kopnięciem pozbyła się butów na obcasach, włosy zebrała w kucyka. Uhu, szykowała się do walki. — To dlatego, że pieprzyłam się z twoim chłopakiem. Wszyscy jesteście w to zamieszani. To jakaś dziwaczna, perfidna zemsta, którą razem przygotowaliście. — Jakby komukolwiek chciało się zadawać sobie tyle trudu dla ciebie. — Machnęłam ręką w jej stronę. Z podłogi. — Nie. Pojechałam na Hawaje. Zrobiłam zdjęcia. Okazały się o wiele lepsze od twoich. — Bertie Bennett chce, żeby Tess pojechała do Mediolanu i robiła zdjęcia do jego albumu i na jego wystawę, bo jest niesamowita! — wykrzyczała znów Amy. — A Charlie i tak cię nie kocha. Kocha Tess. Nikt nie da za ciebie funta kłaków, bo jesteś dosłownie najgorszą osobą na całym świecie. I masz grube uda. — A więc to tak. — Vanessa zerwała się na nogi, przeskoczyła nade mną i z całej siły popchnęła Amy. Ciastka pofrunęły w powietrze. Bardzo ulżyło mi, że zdążyła już odstawić wino. — Wynoś się z mojego mieszkania, ty psychopatko. — Sama jesteś psychopatką — polemizowała Amy, gdy Vanessa chwyciła ją za włosy i zaczęła wlec w kierunku drzwi. — Ukradłaś zdjęcia Tess i wykorzystałaś jako własne. To jest nienormalne! — Nie, żebym jej broniła — powiedziałam, podnosząc się wreszcie, gdy minęły mnie

w drodze do wyjścia — ale to, co zrobiłam, było trochę szalone. — Nie pomagasz, Tess — pisnęła Amy. Całe zajście obserwowali zgromadzeni sąsiedzi. Bosa Vanessa, w czarnych skórzanych spodniach i błękitnej jedwabnej bluzce, zataczała się po frontowych schodach, nadal trzymając Amy za włosy. Ale nie można powiedzieć, żeby Amy przegrała walkę. Vanessa miała więcej włosów do złapania i Amy nie przepuściła okazji. Kiedy walczyły na ulicy, wskoczyła Vanessie na plecy, nadal mając na sobie tylko koszulę ze Snoopym, majtki i neonowo różowe podkolanówki. Odzyskując władzę w nogach, rzuciłam się do szczytu schodów i zakryłam usta ręką. — Zabiję cię! — wrzeszczała Vanessa, dziko wymachując ramionami. — Powodzenia — odpowiedziała Amy, zaciskając coś, co wyglądało jak śpioszek, wokół szyi Vanessy. Kto mógł przypuszczać, że to sobotnie popołudnie spędzane na oglądaniu wrestlingu z dziadkami zakończy się rękoczynami. Dziewczyny szarpały się na ulicy, podczas gdy ludzie robili im zdjęcia i filmowali telefonami komórkowymi. Nie miałam pojęcia, co robić. Wiedziałam, że powinnam je jakoś powstrzymać, ale od czego zacząć? Vanessa wymachiwała rękami i nogami, próbując zrzucić Amy ze swoich pleców, ale moja najlepsza przyjaciółka była za drobna i bardzo szybka. Wyglądała jak wściekła pająko-małpa próbująca dopaść żyrafę łajdaczkę. A to nie była jej pierwsza walka z kimś większym od niej. — Co się dzieje? Byłam tak pochłonięta akcją, nie wspominając grupy dzieciaków ze szkoły, które otaczały teraz dziewczyny, skandując popularne „walcz, walcz, walcz", że nawet nie zauważyłam wchodzącej po schodach Paige. — Czy to Vanessa? — zapytała, wskazując wrzeszczące strzępy ubrań, które właśnie próbowały ratować się ucieczką w bezpieczne pielesze autobusu. — Tak, to ona — powiedziałam, a rękę, którą zasłaniałam usta, zsunęłam na serce. — Paige, tak mi przykro. Proszę… — Pozwól mi mówić. — Wyciągnęła grubą, brązową kopertę i potrząsnęła głową. — Możliwe, że przesadziłam na Hawajach. — Nie — powiedziałam szybko. — Powinnam powiedzieć ci o Nicku. Albo nie powinnam robić tego, co zrobiłam. Dziewczyńskie zasady — miałaś rację, jestem równie podła jak Vanessa. — Nie spałaś z moim narzeczonym — powiedziała, sprawiając wrażenie trochę zakłopotanej. — Uległaś nieodpartemu urokowi legendarnej męskiej dziwki, Nicka Millera. Przysłał mi maila, wyjaśnił mi wszystko, że to stało się, jeszcze zanim się spotkaliśmy, i że to on wykonał pierwszy ruch. Więc może trochę przesadziłam. — Nadal uważam, że powinnam ci powiedzieć — odpowiedziałam, gdy walka znów przetoczyła się obok nas. — Naprawdę mi przykro. — Więc obu nam jest przykro. Możemy przyznać, że obie mamy okropny gust, jeśli chodzi o mężczyzn, i możemy o wszystkim zapomnieć. I weź, proszę, tę cholerną kopertę — powiedziała, ponownie machając nią przede mną, zanim odwróciła się, by popatrzeć na widowisko. — To twoja przyjaciółka? — To Amy — powiedziałam, otwierając kopertę i wyciągając kilka dużych, błyszczących wydruków. — Miały sprzeczkę. — Trafina pierwsze miejsce mojej listy kartek świątecznych — powiedziała Paige, opierając się o niski murek przed naszymi drzwiami i przyglądając walce. — Poradzi sobie? — Amy poradziłaby sobie z wołem. Vanessie zbierało się od lat. To wszystko — palcami

pstryknęłam zdjęcie w ich kierunku — jest tylko pretekstem, którego potrzebowała. — Już ją lubię. — Obejrzała się na mnie. — Kiedy skończy, powinnyśmy iść i napić się razem. Wzięłam wolne popołudnie, żeby ci to przywieźć. Mimo że bardzo chciałam zobaczyć Amy walącą Vanessę po głowie przypadkiem znalezioną butelką 7 Up, którą jak podejrzewam, podrzuciły szkolne dzieciaki, nie mogłam oderwać oczu od zdjęć. Były naprawdę piękne. Al wyglądał na szczęśliwego, Martha prezentowała się oszałamiająco, kolory, światło, historia związana z każdym strojem — wszystko to aż krzyczało ze zdjęć. — Są naprawdę dobre, Tess. — Paige przerwała mój cichy moment zachwytu. — I ani śladu ananasów i ukulele. Zanim zdążyłam odpowiedzieć, plama blond włosów i czarnej skóry przemknęła, zawodząc, po schodach. — Cześć, Vanesso — powiedziała Paige, machając do niej znacząco. Z podbitym okiem i zakrwawionymi ustami moja współlokatorka zatrzymała się na schodach, patrząc z zażenowaniem, złością, a przede wszystkim z przerażeniem. — Jak leci? — Wszystkie jesteście cholernymi wariatkami! — krzyknęła, zatrzaskując za sobą drzwi mieszkania i zamykając wszystkie zamki. — Nawet nie próbujcie tu wchodzić. Wezwę policję. — Dobrze — odkrzyknęłam. — Daj mi znać, kiedy nie będzie cię w domu, to przyjdę zabrać swoje rzeczy. — Zostawiłyśmy tam butelkę wina — dąsała się Amy, wbiegając po schodach całkiem bez szwanku. — Cześć, jestem Amy. — Paige. — Znacznie mniej obraźliwa blond piękność podała rękę mojej najlepszej przyjaciółce i uścisnęła ją serdecznie, podczas gdy tłum rozproszył się niezadowolony. — Koktajl? — Koktajl — zgodziła się Amy, patrząc w dół na swój strój. — Chociaż najlepiej, żeby to było gdzieś w Shorebitch. — Znam to miejsce — powiedziała Paige, wyciągając telefon. — Mój samochód czeka. Przeglądałam zdjęcia — czarna suknia Diora, suknia ślubna Givenchy’ego, czerwona Valentino… — Są piękne — powiedziała Amy, biorąc je z moich rąk jedno po drugim. — Jestem z ciebie taka dumna. — Dzięki — powiedziałam, ze wzrokiem utkwionym w suknię Valentino. Wyciągnęłam mój potrzaskany telefon i przejrzałam maile. I był. Nick Miller. Nacisnęłam wyświetlacz tak mocno, jak mogłam, żeby otworzyć wiadomość, zanim puszczą mi nerwy. Był w nim tylko numer telefonu w Stanach i jedno zdanie. Zadzwoń do mnie. Zamrugałam, sprawdziłam jeszcze raz i uśmiechnęłam się. Nadal tam jest. Nie miałam halucynacji. Przysłał mi maila. — Oto nasz samochód, moje panie — powiedziała Paige, wskazując na dużą czarną osobówkę stojącą za rogiem. — Jedziemy? — Jesteś pewna, że nie chcesz wrócić do środka i, nie wiem, spakować rzeczy? — zapytała Amy. — Co, jeśli odbije jej i wyrzuci wszystkie twoje rzeczy na śmietnik? — Wszystkie moje rzeczy to gówno — powiedziałam, wzruszając ramionami. — Kupię sobie nowe. — Nie chciałam nic mówić — powiedziała, przeskakując z jednej neonowej stopy na drugą — ale masz rację. Będziesz potrzebowała nowych rzeczy do Mediolanu. — Albo do agencji. — Posłałam jej maleńki, szczery uśmiech i podążyłam za Paige w dół

schodów, kompletnie nie przejmując się tym, jak wyglądamy. — Albo do czegokolwiek, co będę robić. Nie muszę wiedzieć wszystkiego od razu, prawda? — Ha — odetchnęła Amy, biorąc mnie pod rękę. — Kim jesteś i co zrobiłaś z moją najlepszą przyjaciółką? — Jestem Tess Brookes — odpowiedziałam, ściskając ją. — Miło cię poznać. A teraz, co powiesz na jednego drinka?

Podziękowania Obawiam się, że lista osób, którym należą się podziękowania, mogłaby być dłuższa niż sama książka, ale muszę ją umieścić. Jak zawsze, książka nie mogłaby powstać bez mojego wspaniałego agenta i jeszcze wspanialszego przyjaciela, Rowana Lawtona (zwłaszcza ten dzień, kiedy kazał mi siedzieć cicho, zamknąć laptop i wziąć kąpiel) oraz Liane -Louise at Furniss Lawton. Thalia, nie mam pojęcia, jak udaje ci się zachować spokój w tym wszystkim, choć wyobrażam sobie, że ma to niewiele wspólnego z byciem spokojnym, kiedy tego nie widzę. Dziękuję za twą niewiarygodną dobroć. Jest też cała masa osób z HC, którym należą się podziękowania — Martha, Lucy, Elinor, Kate i, rzecz jasna, Lynne. Dzięki, że nie dostałam od was po łbie. Na razie. Ogromne podziękowania dla każdego, kto był dla mnie miły (nawet jeśli obgadywał mnie za plecami; nieważne) z wydawnictwa HarperCollins w Australii, zwłaszcza dla wspaniałej Kimberley Allsop — ze światowego stowarzyszenia miłośników dinozaurów. Dziękuję też Leo i reszcie mojej rodzinki z HarperCollins w Kanadzie. To wiele dla mnie znaczy, że wydajecie moje książki i że kiedy jestem w Toronto, mogę wpaść do waszej siedziby i podkraść trochę słodyczy od Paula Covello. Brak mi słów, by wyrazić swoją miłość do wszystkich na Twitterze, Facebooku i w ogóle w Internecie, a poza tym zabrakłoby mi tu miejsca. Uściski dla Amy Portess, która użyczyła mi swego imienia, a także dla Claire (czemuż ty jesteś Margs?), Rachel Campbell, Amandy Harper, Edelle McGinn i Kay Parker za pomoc w poszukiwaniu odpowiednich słów. Nie mogłabym nie wyrazić tu wdzięczności również Carly Thompsett i reszcie Team Kelk (wy wariaci, wiecie, o kogo chodzi) i Kevinowi Lohowi — bratnim duszom. Pisanie naprawdę wywołuje pewien stan szaleństwa, dlatego składam podziękowania paniom, które sprawiły, że nie czułam się w tym osamotniona — są to Ilana Fox, Katy Regan, Pippa Wright, Sarra Manning, Mhairi McFarlane, Kiera Cass, Katie Fforde, Meg Sanders and Lucy Robinson — jak również obowiązkowo pisarz WillHillAuthor. A kiedy nie jestem w trybie online, te biedne sukinsyny mają do czynienia ze mną w życiu — bardzo dziękuję, Della Bolat, Terri White, Beth Ziemacki, Ana Mercedes Cardenas, Georgia Adey, Jackie Dunning, Sarah Donovan, Julie Allen, Rebecca Alimena, Erin Stein, Sam Hutchinson, Sarah Benton i Ryan Child. Mahalo (dziwki), Emma Ingram. Hawaje nie były na to gotowe. Muszę podziękować mojej rodzinie za nieustające pytania, kiedy zamierzam skończyć z takim nierozsądnym życiem, zerwać z pisarstwem i wreszcie urodzić dziecko, i wielkie dzięki dla Beyoncé, pary detektywów Elliota Stablera i Olivii Benson, żelków Sour Patch Kids, ginu Hendrick’s, CM Punk i WWE Universe (oprócz Vince’a — jesteś złym człowiekiem), Camera Obscura, Sama Cooke’a, Etty James i The National. Wiem, Sam i Etta już odeszli, ale byłoby niegrzeczne im nie podziękować. Byli w to zaangażowani. I dziękuję JM za metaforyczny bat nad głową. Już możesz przestać triumfować.