2.Justin Cronin - Dwunastu

JUSTIN CRONIN

DWUNASTU

Z angielskiego przełożył ZBIGNIEW KOŚCIUK

O książce

Druga część bestsellerowej trylogii stawianej obok Bastionu Stephena Kinga i Drogi Cormaca McCarthy’ego. 97 lat wcześniej Ameryka pogrążyła się w chaosie i śmierci. W rezultacie nieudanego eksperymentu naukowego, zwanego „Projektem Noe”, prowadzonego w tajnej bazie wojskowej w Kolorado, na wolność wydostaje się dwunastu niebezpiecznych skazańców zarażonych wirusem, który przemienia ludzi w wampiry. Zaczyna się prawdziwe piekło na ziemi: zarażeni (zwani wirolami) atakują każdego napotkanego człowieka, a kraj ogarnia epidemia. Niedobitki chronią się za wysokimi murami w odciętych od świata koloniach. Spełnia się największy koszmar – teraz to wampiry stanowią przyszłość, a cywilizacji ludzkiej grozi całkowita zagłada. Ocalałych przy życiu trzymają tylko resztki nadziei. Muszą przetrwać, by uratować ludzkość: wytropić Dwunastu, unicestwić ich, zniszczyć główne kryjówki dysponującego gigantyczną przewagą wroga. Jak dotąd, wszelkie wysiłki ludzi okazywały się bezskuteczne, być może nie bez powodu. Zachowanie wiroli zmienia się. Czyżby stopniowo stawali się nieśmiertelni? Tropy prowadzą do otoczonego zasiekami miasta w stanie Iowa, nazywanego Ojczyzną, którym rządzi naczelnik Horace Guilder i czerwonoocy. Przed wybuchem epidemii Guilder był zastępcą dyrektora Departamentu Broni Specjalnych, odpowiedzialnym za „Projekt Noe”. Śmiertelnie chory Guilder, chcąc odzyskać zdrowie, wykonuje polecenia Dwunastu: trzyma ludzi w lochach, używając ich do niewolniczych prac i jako karmy dla wiroli. Kilkunastoletnia Amy – obdarzona nieśmiertelnością Dziewczyna Znikąd – jest ostatnią nadzieją ludzkości. Tylko ona, również ofiara eksperymentu, potrafi przeniknąć do umysłów Dwunastu i odkryć przerażające tajemnice Ojczyzny…

JUSTIN CRONIN

Pisarz amerykański, absolwent Uniwersytetu Harvarda i Iowa Writers Workshop. Zdobywca prestiżowych nagród literackich Pen/Hemingway Award, Stephen Crane Prize i Whiting Writer’s Award. Jest autorem powieści Mary and O’Neil, The Summer Guest oraz trylogii Przejście, obejmującej Przejście, Dwunastu i The City of Mirrors (publikację trzeciej części zapowiedziano na jesień 2014). Adaptację filmową trylogii przygotowuje firma producencka Ridleya Scotta. www.justincronin.com Z recenzji prasowych o trylogii Cronina Najlepsza powieść tego lata. USA Today Mroczna strona ZMIERZCHU – tylko dla dorosłych. Telegraph

Trylogia PRZEJŚCIE PRZEJŚCIE DWUNASTU MIASTO LUSTER

Dla Leslie, stopa do stopy

Towarzyszyła mi przez całe lata, choć może była to tylko chwila. Nie potrafię sobie przypomnieć. Może ją kochałem, a może nie. Był tam dom, a później go nie było. I były drzewa, ale żadne nie przetrwało. Kiedy nikt nie pamięta, cóż pozostaje? Ty, której chwile przeminęły, która przepłynęłaś jak dym na drugą stronę, powiedz mi coś, powiedz cokolwiek. MARK STRAND, In the Afterlife

DRAMATIS PERSONAE DWUNASTU Tim Fanning alias Zero – profesor biochemii z Uniwersytetu Columbia, zarażony wirusem CV-0 podczas wyprawy badawczej do Boliwii 21 lutego 20XX. Giles Babcock (nie żyje) – skazany na karę śmierci za morderstwo, okręg Nye, Nevada, 2013. Joseph Morrison – skazany na karę śmierci za morderstwo, okręg Lewis, Kentucky, 2013. Victor Chavez – skazany na karę śmierci za morderstwo i dwa gwałty na osobach nieletnich, okręg Elko, Nevada, 2012. John Baffes – skazany na karę śmierci za morderstwo pierwszego i drugiego stopnia dokonane ze szczególnym okrucieństwem, okręg Pasco, Floryda, 2010. Thaddeus Turrell – skazany na karę śmierci za zamordowanie funkcjonariusza Departamentu Bezpieczeństwa Krajowego, Okręg Federalny Nowy Orlean, 2014. David Winston – skazany na karę śmierci za morderstwo i trzy gwałty, okręg New Castle, Delaware, 2014. Rupert Sosa – skazany na karę śmierci za spowodowanie katastrofy w ruchu drogowym i szczególne okrucieństwo, okręg Lake, Indiana, 2009. Martin Echols – skazany na karę śmierci za morderstwo i napaść z bronią w ręku, parafia Cameron, Luizjana, 2012. Horace Lambright – skazany na karę śmierci za podwójne morderstwo i gwałt, okręg Maricopa, Arizona, 2014. Julio Martínez – skazany na karę śmierci za zamordowanie funkcjonariusza policji, okręg Laramie, Wyoming, 2011. William Reinhardt – skazany na karę śmierci za potrójne morderstwo i gwałt, okręg Miami-Dade, Floryda, 2012. Anthony Carter – skazany na karę śmierci za morderstwo, okręg Harris, Teksas, 2013. ROK ZEROWY Bernard Kittridge alias Ostatni Bastion Denver– jeden z ocalałych. April – jedna z ocalałych. Timothy – przyrodni brat April. Danny Chayes – kierowca szkolnego autobusu. Lila Kyle – lekarka. Lawrence Grey – dozorca, pracownik projektu Noe. Horace Guilder – zastępca dyrektora Departamentu Broni Specjalnych („Skład”). Major Frances Porcheki – oficer Gwardii Narodowej stanu Iowa. Vera – pielęgniarka Czerwonego Krzyża. Ignacio – dozorca, pracownik projektu Noe. Nelson – dyrektor techniczny, Departament Broni Specjalnych. Shawna – prostytutka. Rita Chernow – detektyw policji. INNI OCALENI

Pastor Don Wood Delores Jamal Pani Bellamy Joe Robinson Linda Robinson Boy Junior MASAKRA NA POLU, 79 ROK PO WYBUCHU EPIDEMII Curtis Vorhees – brygadzista Północnego Kompleksu Rolnego, Kerrville w Teksasie. Delia „Dee” Vorhees – jego żona. Boz Vorhees – jego brat (nie żyje). Nitia i Siri Vorhees – córki Curtisa i Delii Vorhees. Nathan Crukshank – brat Delii Vorhees; funkcjonariusz straży obywatelskiej (SO). Tifty Lamont – funkcjonariusz straży obywatelskiej. INNE RODZINY OBECNE PODCZAS MASAKRY NA POLU Członkowie rodziny Tylera Vorheesa Członkowie rodziny Withersa Członkowie rodziny Dodda Członkowie rodziny Apgara Członkowie rodziny Cauleya Członkowie rodziny Francisa Członkowie rodziny Cuomo Członkowie rodziny Martineza Członkowie rodziny Wrighta Członkowie rodziny Bodine’a KERRVILLE W TEKSASIE, 97 ROK PO WYBUCHU EPIDEMII Amy Harper Bellafonte – Dziewczyna Znikąd. Porucznik Peter Jaxon – oficer wojsk ekspedycyjnych, Armia Republiki Teksasu. Porucznik Alicia Donadio – oficer wojsk ekspedycyjnych. Pułkownik Gunnar Apgar – oficer wojsk ekspedycyjnych. Major Alexander Henneman – oficer wojsk ekspedycyjnych. Porucznik Satch Dodd – oficer wojsk ekspedycyjnych. Lucius Greer – więzień. Hollis Wilson – wykidajło. Dunk Withers – przestępca. Abram Fleet – generał Armii Republiki Teksasu. Victoria Sanchez – prezydent Republiki Teksasu. Siostra Peg – zakonnica, przełożona sierocińca. Siostra Catherine – zakonnica. Caleb Jaxon – bratanek Petera Jaxona, syn Theo Jaxona i Mausami Patal. RAFINERIA FREEPORT W TEKSASIE Michael Fisher – nafciarz pierwszej klasy (NPK), brygadzista rafinerii we Freeport.

Lore DeVeer – nafciarka. Juan „Ceps” Sweeting – nafciarz. Ed Pope – nafciarz. Dan Karlovic – naczelny inżynier rafinerii we Freeport. OJCZYZNA Jackie – robotnik. Eustace – rebeliant. Nina – rebeliantka. Vale – funkcjonariusz zasobów ludzkich. Whistler – funkcjonariuszka zasobów ludzkich. Sod – funkcjonariusz zasobów ludzkich. Doktor Verlyn – lekarz. Dani – służąca pracująca w Kopule. Jenny – służąca pracująca w Kopule. Fred Wilkes – szef kancelarii. Vikram Suresh – minister zdrowia publicznego. Aidan Hoppel – minister propagandy.

PROLOG Z pism Pierwszego Kronikarza (Księga Dwunastu) Przedstawionych na Trzeciej Globalnej Konferencji Poświęconej Okresowi Północnoamerykańskiej Kwarantanny Centrum Badań Kulturowych i Konfliktów Uniwersytet Nowej Południowej Walii, Republika Indoaustralijska 16–21 kwietnia 1003 rok po wybuchu epidemii [Początek fragmentu] ROZDZIAŁ PIERWSZY Na świecie zapanowało zło. Sercem ludzi zawładnął duch wojny i dopuszczali się niegodziwości na wszelkich istotach żywych, zamieniając ziemię w krainę śmierci. Bóg wejrzał ze smutkiem na swoje stworzenie, bo Jego duch opuścił człowieka. I rzekł PAN: Podobnie jak za dni Noego, ziemię ogarnie wielki potop, lecz tym razem będzie to potop krwi. Potwory zamieszkujące ludzkie serca staną się ciałem i pochłoną wszystkich, którzy staną im na drodze. I nazwą ich wirolami. Pierwszy będzie żył pośród was, podając się za człowieka prawego i ukrywając zło w swoim wnętrzu. Kiedy dosięgnie go choroba, stanie się podobny demonom, a jego widok będzie wzbudzał przerażenie. Stanie się on ojcem zniszczenia, a imię jego Zero. Ludzie zaczną mówić: „Czyż ta istota nie jest najpotężniejszym z żołnierzy? Czy armie naszych wrogów nie odłożą broni, żeby zasłonić oczy na jego widok?”. Z najwyższych kręgów władzy wyjdzie dekret nakazujący wybranie dwunastu przestępców, aby mieli udział w krwi Zero i stali się demonami jak on. A ich imiona połączą się w jedno imię Babcock-Morrison-Chavez-Baffes - Turrell-Winston-Sosa-Echols – Lambright-Martinez-Reinhardt-Carter. I będą nazwani Dwunastoma. Zostanie też wybrana spośród was osoba o czystym sercu i umyśle, dziecko, które zdoła stawić im czoło. I ześlę znak, aby wszyscy mogli je poznać, a znakiem tym będzie wielkie zamieszanie wśród zwierząt. Będzie to Amy, której na imię Miłość: Amy Dusz, Dziewczyna Znikąd. Znak został dany w mieście Memphis, przy wtórze wycia, pisku i trąbienia zwierząt. Tą, która go ujrzała, była Lacey, siostra w Bożych oczach. I rzekł PAN do Lacey: Zostałaś wybrana, żeby być towarzyszką Amy i wskazywać jej drogę. Pójdziesz za nią wszędzie, dokąd się uda. Twoja podróż będzie mozolna, trwająca wiele pokoleń. Będziesz jak matka dziecku, które powołałem, aby uzdrowić skażony świat. Amy stanie się jak arka, w której ocaleją dusze sprawiedliwych”. Lacey uczyniła wszystko, co nakazał jej Bóg. ROZDZIAŁ DRUGI Później zabrano Amy do pewnego miejsca w Kolorado, gdzie znalazła się w niewoli u złych ludzi. Przebywali tam w kajdanach Zero i Dwunastu. Ci, którzy pojmali Amy, chcieli, żeby stała się jedną z nich i połączyła się z nimi duchem. Kiedy przetoczyli jej krew Zera, pogrążyła się w omdleniu, jakby umarła, ale nie zginęła ani nie przybrała odrażającej postaci, bo Bóg nie pozwolił, aby tak się stało. Wiele dni pozostawała we śnie, aż wydarzyła się wielka katastrofa, jakiej nie było ani nie będzie. Dwunastu i Zero uciekli, żeby siać zniszczenie i śmierć na ziemi.

A był tam mąż, który zaprzyjaźnił się z Amy. Pożałował jej i wywiózł z tego miejsca. Był nim Wolgast, człowiek sprawiedliwy wśród swojego pokolenia, umiłowany przez Boga. Wolgast zabrał Amy i zawiózł do Oregonu, w odludne góry. Mieszkali tam w czasie nazywanym rokiem zerowym. W tamych dniach Dwunastu pustoszyło oblicze ziemi swoim wielkim głodem, zabijając każdą żywą istotę. Ci, którzy nie zostali pożarci, przyłączyli się do nich duchem. Dwunastu zamieniło się w miliony, z których powstało dwanaście plemion wiroli. Każde składało się z Wielu. Przemierzali oni ziemię bez imienia i pamięci, niszcząc wszystkie żywe istoty. Mijały kolejne pory roku. Wolgast był dla Amy jak ojciec, bo nie miała nikogo, a on nie miał własnych dzieci. I ją pokochał, a ona pokochała jego. Zauważył też, że Amy nie była taka jak on ani żaden człowiek stąpający po obliczu ziemi. Nie starzała się ani nie czuła bólu, nie potrzebowała pożywienia ani odpoczynku. I zaczął się lękać, co się z nią stanie, kiedy go zabraknie. Później w okolicy zjawił się człowiek pochodzący z Seattle. Wolgast zabił go, żeby nie stał się demonem wśród nich. Bo świat był miejscem potworów i oprócz nich nie pozostała żadna żywa istota. W ten sposób żyli jak ojciec i córka, troszcząc się o siebie aż do dnia, gdy niebo rozbłysło oślepiającym blaskiem zbyt jasnym, aby można było nań patrzeć. Następnego ranka w powietrzu pojawiła się cuchnąca woń, a wszystko wokół pokrył popiół. Światło, które ujrzeli, było światłem śmierci. Sprawiło, że Wolgast zapadł na śmiertelną chorobę. Amy została sama i błąkała się samotnie po opustoszałym obliczu ziemi, mając za towarzyszy jedynie wiroli. W ten sposób upłynęły cztery dwudziestolecia i dwanaście lat. ROZDZIAŁ TRZECI W dziewięćdziesiątym ósmym roku życia Amy przybyła do miasta w Kalifornii, do Pierwszej Kolonii liczącej cztery dwudziestki i dziesięć dusz mieszkających za murami. Byli to potomkowie dzieci, które wysłano z Filadelfii w Poprzednich Czasach. Ludzie przerazili się na jej widok, bo nie mieli pojęcia o świecie. Oskarżyli ją o wiele rzeczy i uwięzili. Powstało tak wielkie zamieszanie, że musiała uciec wraz z kilkorgiem towarzyszy. Byli to Peter, Alicia, Sara, Michael, Hollis, Theo, Mausami i Cholewka. Wszyscy byli prawi i pragnęli poznać świat za murami miasta, w którym mieszkali. Pierwszym wśród nich był Peter, drugą Alicia, trzecią Sara, a czwartym Michael. Także pozostali byli błogosławieni w oczach Boga. Wyszli z miasta pod osłoną ciemności, żeby poznać tajemnicę zagłady świata. Wyruszyli w sześciomiesięczną podróż do Kolorado, podczas której przemierzali pustkowia i stawiali czoło wielu przeciwnościom. W Las Vegas schwytano ich i postawiono przed obliczem Babcocka, pierwszego z Dwunastu, bo mieszkańcy miasta byli niewolnikami Babcocka i jego Wielu. Żeby przeżyć, w porze nowiu składali w ofierze dwóch spośród siebie. Amy i jej towarzysze zostali zapędzeni w miejsce ofiarne i stoczyli walkę z Babcockiem, który okazał się strasznym przeciwnikiem. Wielu straciło życie. Później uciekli z tego miejsca, żeby uniknąć podobnego losu. Jeden z nich poległ – chłopak zwany Cholewką. Amy i jej towarzysze pochowali go i oznaczyli miejsce na pamiątkę. I ogarnął ich wielki smutek, bo Cholewka był najbardziej umiłowanym pośród nich. Nie

mogli się jednak ociągać, bo ścigał ich Babcock i jego Wielu. Po pewnym czasie Amy i jej przyjaciele dotarli do domu nietkniętego ręką czasu. Bo Bóg go pobłogosławił, czyniąc ziemią świętą. Miejsce to nazywało się Farmą. Odpoczywali tam bezpiecznie przez siedem dni. Dwoje z nich postanowiło pozostać w domu, bo kobieta była brzemienna. Urodziła dziecko i nazwała je Caleb, umiłowany Boga. Reszta udała się w dalszą drogę, zostawiając tych dwoje. ROZDZIAŁ CZWARTY Po wielu dniach i nocach Amy i jej towarzysze dotarli do Kolorado, gdzie napotkali oddział wojskowy liczący pięć dwudziestek żołnierzy. Był to korpus ekspedycyjny wysłany z miasta w Teksasie. W tamtym czasie Teksas był miejscem schronienia na ziemi. Żołnierze wyruszyli, żeby toczyć walkę z wirolami, przysięgając oddać życie za braci. Jeden z towarzyszy Amy postanowił do nich dołączyć i został żołnierzem sił ekspedycyjnych. Była to Alicia, którą zwano Ostrą. Do ich grona przyłączył się Lucius zwany Wiernym. Nie mogli pozostać tam dłużej, bo nadciągała zima. Czworo z nich chciało wyruszyć w podróż z żołnierzami do tego miejsca w Teksasie, ale Amy i Peter postanowili, że dalej pójdą sami. Po wielu dniach wędrówki przybyli do miejsca, w którym kiedyś przebywała Amy, i tam, na najwyższej górze, ujrzeli anioła PANA. Anioł rzekł do Amy: „Nie lękaj się, bo jestem taki jak Lacey, którą pamiętasz. Czekałem tu wiele pokoleń, aby wskazać drogę tobie i Peterowi, który jest Mężem Dni. Został wybrany, aby stanąć u twojego boku”. Podobnie jak za czasów Noego, Bóg postanowił dać ludziom wielki statek, aby mogli się przeprawić przez wody zagłady. Tym statkiem była Amy, Peter zaś miał wyprowadzić swoich towarzyszy na suchy ląd. Bo PAN zapragnął uczynić pełnym to, co złamane, i udzielić pocieszenia duszom sprawiedliwych. To wydarzenie zostanie nazwane Przejściem. Później anioł Lacey wezwał z ciemności Babcocka, pierwszego z Dwunastu, i rozegrała się wielka bitwa. Lacey rozgromiła go wybuchem światła, powierzając swego ducha PANU. W ten sposób Wielu Babcocka zostało uwolnionych spod jego jarzma i przypomnieli sobie, kim byli w Poprzednim Czasie: mężczyznami i kobietami, mężami i żonami, rodzicami i dziećmi. Amy przechadzała się wśród nich, błogosławiąc każdemu, bo zamiarem Boga było, żeby stała się statkiem, który przewiezie ich przez długą noc zapomnienia. Później ich dusze opuściły ziemię i umarli. W ten sposób Amy i jej naśladowcy dowiedzieli się, co ich czeka, choć ich podróż była trudna i znajdowali się na początku drogi.

I DUCH

Lato, 97 rok po wybuchu epidemii,

pięć lat po upadku Pierwszej Kolonii

Pamiętaj o mnie, choć przeminę, Odchodząc precz, w krainę snów. CHRISTINA ROSSETTI, Remember

1

SIEROCINIEC ZGROMADZENIA SIÓSTR MIŁOSIERDZIA, KERRVILLE W TEKSASIE Później, po kolacji i wieczornej modlitwie, i kąpieli, jeśli tego dnia przypadała kąpiel, i po negocjacjach, które zawsze kończyły dzień („Proszę, siostro! Błagam, opowiedz jeszcze jedną historię!”), kiedy dzieci wreszcie zasnęły i zapadła cisza, Amy siadała i na nie patrzyła. Nie istniały zasady, które by tego zabraniały, a siostry przywykły do jej nocnych wędrówek. Niczym zjawa snuła się po pogrążonych w ciszy salach, przesuwając się bezszelestnie między rzędami łóżek, w których spały dzieci, ufnie położywszy głowy na poduszkach. Najstarsze skończyły trzynaście lat i stały na progu dorosłości, najmłodsze były niemowlętami. Każde miało własną, zwykle ponurą historię. Wiele było trzecim dzieckiem porzuconym na progu sierocińca przez rodziców, których nie było stać na zapłacenie podatku. Inne spotkał bardziej okrutny los. Matki umierały w połogu albo były niezamężne i nie mogły znieść hańby. Ojcowie znikali w ciemnych zaułkach miasta albo byli wynoszeni za mur. Dzieci miały różne pochodzenie, ale wszystkie czekało to samo: dziewczynki miały wstąpić do Zgromadzenia, a chłopcy mieli zostać żołnierzami wojsk ekspedycyjnych, złożywszy inną, choć nie mniej wiążącą przysięgę. Mimo to w snach pozostały dziećmi, pomyślała Amy. Chociaż jej dzieciństwo było odległym wspomnieniem przypominającym wymyśloną historię, obserwując śpiące maleństwa i przypatrując się snom igrającym pod ich powiekami, miała wrażenie, że znowu jest małą istotą, niewinną i nieświadomą zbyt długiej podróży, jaką jest jej życie. Miniony czas był w niej jak przepastna otchłań, bo przeżyła tak wiele lat, że nie mogła odróżnić jednego roku od drugiego. Może właśnie dlatego przechadzała się między śpiącymi dziećmi – może robiła to, aby nie zapomnieć. W końcu stawała przy łóżku Caleba, bo chłopak zawsze na nią czekał. Nie był niemowlęciem, ale pięcioletnim chłopcem, silnym i energicznym, jak wszystkie dzieci. Zadziwionym światem, radosnym i otwartym. Po matce odziedziczył wysokie kości policzkowe i oliwkową skórę typową dla jej rodziny. Od ojca dostał nieustępliwy wzrok, mroczny i badawczy, i szorstką ciemną czuprynę, którą ludzie z Kolonii nazywali włosami Jaxona. Jego cechy fizyczne przypominały układankę, wziął coś od każdego członka swojej rodziny. Amy widziała ich w jego oczach. Chłopiec był synem Mausami i Theo, a jednocześnie istotą odrębną i niepowtarzalną. – Opowiedz mi o nich. Co noc powtarzali ten sam rytuał, jakby chłopiec nie mógł zasnąć bez powrotu do przeszłości, której nie pamiętał. Amy usiadła wygodnie na brzegu pryczy. Pod kocem rysowało się szczupłe ciało małego dziecka. Dwudziestka śpiących maluchów otoczyła ich chórem milczenia. – Dobrze – zaczęła. – Od czego mam zacząć? Twoja mama była bardzo piękną kobietą… – I wojownikiem. – Tak. – Amy skinęła z uśmiechem głową. – Pięknym wojownikiem o długich czarnych włosach, splecionych w warkocz wojownika. – Potrafiła strzelać z łuku. – Właśnie, ale przede wszystkim była nieustępliwa. Wiesz, co to znaczy? Tłumaczyłam ci to już.

– Była uparta? – Tak, ale w dobrym znaczeniu. Jeśli każę ci umyć ręce przed obiadem, a ty odmówisz, nie postąpisz właściwie. Wykażesz zły upór. Twoja mama była nieustępliwa, bo zawsze robiła to, co uważała za słuszne. – Dlatego mnie urodziła – powiedział z naciskiem malec. – Bo przyniesienie światła na świat… było słuszne. – Znakomicie. Widzę, że pamiętasz. Nigdy nie zapominaj, że jesteś jasnym promyczkiem, Calebie. Twarz chłopca się rozpromieniła. – Opowiedz mi o Theo. O moim ojcu. – O twoim ojcu? – Proooszę! Amy się uśmiechnęła. – Dobrze. Opowiem ci o twoim ojcu. Był bardzo odważny. Był dzielnym człowiekiem i bardzo kochał twoją mamę. – Ale był smutny. – To prawda, był smutny, ale właśnie to czyniło go odważnym. Nie cofał się przed największymi wyzwaniami. Wiesz, co to oznacza? – Że nie stracił nadziei. – Tak. Nie stracił nadziei, choć sytuacja wydawała się beznadziejna. O tym również nie wolno ci zapominać. – Pochyliła się i pocałowała go w ciepłe, wilgotne czoło. – Późno już. Pora spać. Jutro czeka nas kolejny dzień. – Czy oni… czy oni mnie kochali? Pytanie chłopca ją zaskoczyło. Właściwie nie samo pytanie, bo powtarzał je wiele razy, czekając na potwierdzenie, ale niepewność pobrzmiewająca w jego głosie. – Oczywiście, Calebie. Mówiłam ci to wiele razy. Bardzo cię kochali. Nadal cię kochają. – Bo są w niebie? – Właśnie. – Tam będziemy na zawsze razem. Niebo jest miejscem, do którego powraca ludzka dusza. – Odwrócił wzrok. – Mówią, że jesteś bardzo stara. – Kto tak mówi, Calebie? – Nie wiem. – Owinął się kołdrą niczym kokonem, lekko wzruszając ramionami. – Wszyscy. Inne siostry. Słyszałem, jak rozmawiały. Wcześniej nie poruszali tego tematu. Amy sądziła, że tylko siostra Peg zna jej historię. – No cóż, jestem starsza od ciebie, to wiem na pewno. Wystarczająco stara, aby wiedzieć, że pora spać. – Czasami ich widzę. Te słowa ją zmroziły. – Jak często ich widujesz, Calebie? – Chłopiec nie patrzył na nią, a jego oczy miały dziwny wyraz, jakby zaglądał do swojego wnętrza. – W nocy. Kiedy śpię. – Kiedy śnisz? Czy to miałeś na myśli? Chłopiec nie odpowiedział. Dotknęła jego ramienia przez kołdrę. – To nic złego, Calebie. Możesz mi o tym opowiedzieć, kiedy będziesz gotowy. – Nie widziałem ich we śnie. To było inaczej. – Znów spojrzał jej w oczy. – Ciebie też widziałem, Amy. – Mnie?

– Tylko że byłaś inna. Nie taka, jak teraz… Czekała, aż dokończy zdanie, ale nie powiedział nic więcej. Jak to inna? – Tęsknię za nimi – westchnął malec. Skinęła głową rada, że zmienił temat. – Wiem, że tęsknisz. Kiedyś ich zobaczysz, ale tymczasem masz mnie. I wujka Petera. Wkrótce wróci do domu, wiesz? – Z oddziałem… eskpudacyjnym. – Twarz chłopca zabłysła postanowieniem. – Kiedy dorosnę, zostanę żołnierzem jak wujek Peter. Amy jeszcze raz pocałowała go w czoło i wstała, zamierzając odejść. – Jeśli zechcesz, zostaniesz żołnierzem. Teraz czas spać. – Amy? – Tak, Calebie? – Czy ciebie ktoś tak kochał? Kiedy pochyliła się nad łóżkiem chłopca, ogarnęły ją wspomnienia. Ujrzała wiosenną noc i wirującą karuzelę. Poczuła w ustach smak waty cukrowej. Zobaczyła jezioro i domek w lesie. Poczuła uścisk wielkiej dłoni oplatającej jej rączkę. Łzy napłynęły jej do oczu. – Myślę, że mnie kochano. Mam nadzieję. – A wujek Peter? Ściągnęła brwi i spojrzała zdumiona na Caleba. – Dlaczego o to spytałeś? – Nie wiem. – Kolejne wzruszenie ramion i lekki grymas zakłopotania na twarzy. – Bo tak na ciebie patrzy i zawsze się uśmiecha. – Cóż… – Starała się niczego nie okazać, ale nie była pewna, czy jej się to udało. – Uśmiecha się, bo jest rad, że cię widzi. Teraz śpij. Obiecujesz, że zaśniesz? Caleb westchnął. – Obiecuję. ♦♦♦ Choć na dworze paliły się światła, nie było tak jasno, jak w Pierwszej Kolonii, bo Kerrville było na to zbyt duże. Oświetlano tylko mury miasta, a na niebie lśniła korona gwiazd. Amy wyszła na dziedziniec, trzymając się cienia. Odnalazła drabinę u podstawy wałów. Nie próbowała się ukrywać. Na szczycie wyszedł jej naprzeciw mężczyzna w średnim wieku, o szerokim torsie, z karabinem przewieszonym przez pierś. – Co tu robisz? – spytał. Nie zdążył powiedzieć nic więcej, bo nagle zmorzył go sen. Amy ułożyła jego bezwładne ciało na pomoście, opierając plecy o mur i kładąc mu karabin na kolanach. Wiedziała, że gdy się obudzi, wspomnienie będzie graniczyć z halucynacją. Dziewczyna? Jedna z sióstr noszących szorstki szary habit? Może nie obudzi się sam, ale zostanie wyrwany z drzemki przez towarzyszy i zniesiony z murów. Za spanie na posterunku dostanie kilka dni aresztu. Nic wielkiego. W każdym razie nikt mu nie uwierzy. Amy ruszyła pomostem w kierunku pustej platformy obserwacyjnej. Patrole zjawiały się co dziesięć minut. Nie potrzebowała więcej czasu. Snopy reflektorów oświetlały ziemię w dole, ich światło wyglądało jak lśniący płyn. Amy zamknęła oczy, odchrząknęła i poszybowała myślami ponad polem rozciągającym się za murem. – Chodźcie do mnie. Chodźcie do mnie, chodźcie do mnie, chodźcie do mnie. Przybyli, wyłaniając się z ciemności. Pierwszy, a po nim drugi i kolejni, tworząc lśniącą falangę przyczajoną na skraju cienia. W głowie słyszała głosy, niemilknące głosy. Głosy

i pytanie. „Kim jestem?” Czekała. „Kim jestem, kim jestem, kim jestem?” Bardzo za nim tęskniła. Za Wolgastem, który ją kochał. Gdzie jesteś? –pomyślała ze ściśniętym sercem, bo w jej wnętrzu zaczęło kiełkować coś nowego, bo noc w noc coraz dotkliwiej odczuwała jego brak. Dlaczego zostawiłeś mnie samą? Ale nigdzie nie widziała Wolgasta, nie wyczuła go w powietrzu, nie dostrzegła na niebie, nie usłyszała w powolnym wirowaniu ziemi. Człowiek, którym był, odszedł na zawsze. „Kim jestem, kim jestem, kim jestem, kim jestem, kim jestem, kim jestem?” Czekała, dopóki starczyło jej odwagi. Mijały minuty. W końcu usłyszała zbliżające się kroki. Wartownicy. – Jesteście mną – powiedziała do nich. – Jesteście mną. Odejdźcie. Rozpierzchły się w ciemności. 2

STO DWADZIEŚCIA KILOMETRÓW NA POŁUDNIE OD ROSWELL, NOWY MEKSYK Porucznik Alicia Donadio – Ostra Alicia, Nowa Istota, adoptowana córka wielkiego Nilesa Coffee, snajper zwiadowca Drugiego Korpusu Ekspedycyjnego Armii Republiki Teksasu, zaprzysiężona i ochrzczona – obudziła się, czując w powietrzu woń krwi. Miała dwadzieścia siedem lat i metr siedemdziesiąt wzrostu. Była krępa, o silnych ramionach i rudych, krótko obciętych włosach. Jej oczy, kiedyś błękitne, teraz płonęły pomarańczową poświatą niczym bliźniacze węgle. Podróżowała z niewielkim bagażem, bez zbędnego obciążenia. Na nogach miała płócienne sandały z podeszwą z wulkanizowanej gumy, dżinsy wytarte na kolanach i siedzeniu oraz bawełnianą koszulę z obciętymi rękawami, aby można ją było szybciej włożyć. Na jej piersi krzyżowały się dwa skórzane pasy z sześcioma stalowymi nożami tkwiącymi w pochwach, które były jej znakiem rozpoznawczym. Do tego kusza wisząca na plecach na szorstkim powrozie z konopi. W kaburze na udzie znajdowała się jej ostatnia deska ratunku: półautomatyczny browning czterdziestkapiątka, z magazynkiem mieszczącym dziewięć naboi. Osiem plus jeden, jak mówiła. Osiem kul dla wiroli, jedna dla niej. Osiem, a później jedna i koniec. Miasto nazywało się Carlsbad. Upływ lat zebrał swoje żniwo, wymiatając je do czysta niczym gigantyczna miotła. Jednak niektóre budynki przetrwały: puste łuski domów, zardzewiałe wiaty, milczący i zrujnowany dowód upływającego czasu. Alicia cały dzień odpoczywała w cieniu stacji benzynowej – której metalowe zadaszenie jakimś cudem przetrwało – aby obudzić się o zmierzchu i wyruszyć na łowy. Zabiła zająca – jeden strzał z kuszy w szyję. Później obdarła go ze skóry, upiekła nad ogniskiem z jadłoszynu i zaczęła jeść, odrywając łykowate kawałki mięsa z udźca, pod którym trzeszczał ogień. Nie spieszyła się. Była kobietą z zasadami, przestrzegającą rytuałów. Nie zabiłaby śpiącego wirola. Nie używała pistoletu, jeśli mogła się bez niego obyć. Karabiny robią dużo hałasu, na dodatek są niecelne, niewarte zachodu. Zabijała nożem, szybko i cicho, albo bełtem kuszy, czysto i bez wyrzutów sumienia. Zawsze z błogosławionym miłosierdziem w sercu. Mówiła: „Wysyłam was

do domu, bracia i siostry. Oswobadzam z niewoli waszego istnienia”. Kiedy już nie żyli, wyciągała broń ze śmiertelnej rany, dotykała rękojeścią czoła, a później piersi, głowy i serca, jakby konsekrowała w ten sposób ocalenie tych biednych stworzeń, w nadziei że nadejdzie dzień, gdy nie zawiedzie jej odwaga i sama zostanie wybawiona. Poczekała do zmierzchu, zgasiła ognisko i wyruszyła. Od wielu dni szła szeroką równiną porośniętą niskimi zaroślami. Na południu i zachodzie majaczyły cienie gór, opadających wzgórzami w dolinę. Gdyby Alicia kiedykolwiek widziała morze, mogłaby pomyśleć, że to miejsce je przypomina. Że jest niczym dno wielkiego śródlądowego oceanu, a usiane jaskiniami góry, zatrzymane w czasie, są pozostałością gigantycznej rafy koralowej z epoki, gdy lądy i wody zamieszkiwały niewyobrażalne potwory. Gdzie jesteście? – pomyślała. Gdzie się ukrywacie, moi bracia i siostry krwi? Była kobietą o trzech wcieleniach, dwóch przed zarażeniem i jednym po. W pierwszym wcieleniu była zwykłą małą dziewczynką. Jej świat zapełniały niewyraźne postacie i rozbłyski świateł, przepływał przez nią jak powiew wiatru we włosach, nic nie mówiąc. Miała osiem lat, kiedy Pułkownik zabrał ją nocą za mur otaczający Kolonię i zostawił samą, nie dając nawet noża. Przesiedziała całą noc pod drzewem, nie przestając płakać. Gdy odnalazło ją poranne słońce, była inną osobą. Zmieniła się. Nie była już dziewczynką. „Czy teraz rozumiesz?” – spytał Pułkownik, klękając przed siedzącą na ziemi Alicią. Nie próbował jej pocieszać, ale patrzył prosto w oczy jak żołnierz. „Czy teraz rozumiesz?” Odpowiedziała, że tak. Jej przypadkowe życie było pozbawione sensu. Porzuciła je. Tamtego dnia złożyła przysięgę. Ale to było dawno temu. Była wtedy dzieckiem, później stała się kobietą, a jeszcze później… No właśnie, kim stała się później? Trzecią Alicią, Nowym Stworzeniem. Nie była wirolem ani człowiekiem, ale w jakiś sposób jednym i drugim. Dziwnym połączeniem, złożoną, wewnętrznie rozdartą istotą. Wędrowała między wirolami, niewidzialna, należąc i nie należąc do ich świata, jawiąc się niczym duch przed ich duszami. W jej żyłach krążył wirus, ale jego działanie równoważył inny, pochodzący od Amy, Dziewczyny Znikąd. Wirus z jednej z dwunastu fiolek, które Amy wrzuciła do ognia. Krew Amy ocaliła jej życie, choć uczyniła coś jeszcze: sprawiła, że ona, porucznik Alicia Donadio, snajper zwiadowca wojsk ekspedycyjnych, była jedyną taką istotą na świecie. Czasami, właściwie bardzo często, sama nie wiedziała, kim jest. Wgramoliła się na wiatę – dziurawą pokrzywioną konstrukcję na pół zagrzebaną w piasku, z pochyłym metalowym dachem. Nagle coś poczuła… Było to dziwne doznanie, jakiego wcześniej nie znała. Wirus nie wyposażył jej w moc, ta była wyłącznie udziałem Amy. Amy przypominała yin, a Alicia yang – miała siłę i szybkość wiroli, ale była uwolniona od niewidzialnej sieci, która je ze sobą splatała, łączyła jedną myśl z drugą. A może nie? Czyżby coś wyczuła? Tamtych? U podstawy czaszki pojawiło się mrowienie. W głowie rozległ się cichy szmer, ledwie słyszalne słowa: „Kim jestem, kim jestem, kim jestem, kim jestem, kim jestem, kim jestem?”. Dostrzegła trzy wirole. Wszystkie były kiedyś kobietami. Wyczuła też coś więcej. Czy to możliwe? W każdym tliło się słabe wspomnienie. Ręka zamykająca okno i bębnienie kropel deszczu. I ptak o barwnych piórkach śpiewający w klatce. Widok z progu na ciemny pokój i dwójkę małych dzieci, chłopca i dziewczynkę, śpiących na łóżkach. Alicia ujrzała te obrazy, jakby były jej wspomnieniem – widoki i dźwięki, zapachy i emocje, splot czystego istnienia, jak trzy małe ogniki tlące się w jej wnętrzu. Na chwilę opanowały ją wspomnienia, zamarła w niemym zadziwieniu, w obliczu okruchów utraconego świata. Świata Poprzedniego Czasu.

Oprócz tego było jednak coś jeszcze. Każde z tych wspomnień otaczała przepastna i bezlitosna ciemność. Ciemność tak nieprzenikniona, że Alicia poczuła się do głębi wstrząśnięta. Ciekawe, co to było, pomyślała. Chwilę później wiedziała. Sen człowieka o nazwisku Martinez. Julio Martlneza z El Paso w Teksasie, Dziesiątego z Dwunastu, skazanego na śmierć za zamordowanie oficera Korpusu Pokoju. Alicia miała odnaleźć Martlneza. W swoim śnie Martlnez gwałcił kobietę imieniem Louise – której wypisane zamaszystym pismem imię widniało na kieszeni bluzki – jednocześnie dusząc ją kablem. Drzwi szopy ledwie wisiały na zardzewiałych zawiasach. Mało miejsca. Alicia wolała więcej przestrzeni, szczególnie gdy miała do czynienia z trzema. Podkradła się, podążając za czubkiem kuszy, i wślizgnęła do szopy. Dwa wirole zwisały do góry nogami z krokwi, a trzeci przykucnął w kącie, z mlaskaniem pożerając kawał mięsa. Przed chwilą zjadły antylopę. Resztki zwierzęcia walały się na ziemi – fragmenty sierści, skóry i kości. Drzemiące po posiłku wirole nie zauważyły, kiedy weszła. – Dobry wieczór paniom. Wystrzeliła z kuszy do jednego z wiszących na krokwi. Głuchy odgłos uderzenia i nagle przerwany pisk. Ciało runęło na podłogę. Pozostałe zaczęły się podnosić. Drugi wirol uczepiony belki przyciągnął kolana do piersi i wylądował na łapach o potężnych szponach. Kiedy potoczył się w drugą stronę, Alicia odrzuciła kuszę i wyciągnęła nóż. Płynnym ruchem posłała wirujące ostrze w kierunku trzeciego, który się podniósł i spojrzał w jej stronę. Dwa załatwione. Został jeszcze jeden. Łatwa sprawa. Nagle okazało się, że była w błędzie. Kiedy sięgała po drugi nóż, ostatni wirol wykonał obrót i złapał jej rękę z taką siłą, że ostrze zatoczyło łuk i znikło w mroku. Zanim stworzenie zdążyło zadać kolejny cios, Alicia runęła na podłogę i potoczyła się w drugą stronę. Kiedy podniosła się z kolejnym nożem w ręku, wirola już nie było. Cholera. Podniosła kuszę z ziemi, nałożyła bełt i wybiegła na dwór. Gdzie, u licha, się podział? Dwoma szybkimi susami wskoczyła na dach szopy. Wylądowała z głośnym hukiem, rozglądając się. Po tamtym ani śladu. Chwilę później wirol wyrósł za jej plecami. Zrozumiała, że to pułapka. Musiał się ukryć, przyczaić nieruchomo na krawędzi dachu. Później niemal jednocześnie stały się dwie rzeczy: Alicia odwróciła się na pięcie, instynktownie mierząc z kuszy, i w tej samej chwili usłyszała trzask pękającego drewna i jęk wyginanej blachy. Zrozumiała, że dach się pod nią zawalił. Wylądowała na brzuchu i poczuła wirola na plecach. Kusza odleciała w bok. Alicia sięgnęłaby po nóż, ale obiema rękami trzymała wirola na odległość wyciągniętego ramienia. Stwór spojrzał w lewo, później w prawo i znów w lewo. Kłapnął zębami, pochylając się nad gardłem Alicii. Ogromna siła przyłożona do nieruchomego obiektu. Jak długo mogli tak trwać? Dzieci leżą w łóżkach, pomyślała Alicia. Wirol był kobietą, która spoglądała z progu na swoje śpiące dzieci. Pomyśl o dzieciach, powiedziała w myślach Alicia, a później głośno: – Pomyśl o dzieciach. Wirol zamarł, na jego twarzy pojawił się smutek. Ich oczy spotkały się w ciemności na krótką chwilę – nie dłużej niż pół sekundy. Mary, pomyślała Alicia. Masz na imię Mary. Sięgnęła po nóż. Wyślę cię do domu, moja siostro Mary. Uwolnię cię z więzienia twojej egzystencji. Pchnęła w górę, zatapiając ostrze w ciele wirola, zanurzając je po rękojeść w „idealnym punkcie”. Alicia zepchnęła z siebie nieruchome ciało. Inne leżały tam, gdzie upadły. Wyciągnęła

nóż i bełt z dwóch pierwszych, a później przyklękła obok ciała trzeciego. Po walce czuła zwykle nieokreśloną pustkę, ale teraz ze zdumieniem stwierdziła, że trzęsą jej się ręce. Skąd ją znała? Była pewna, że tamta kobieta nazywała się Mary. Wyciągnęła ostrze, a następnie dotknęła nim czoła i serca. Dziękuję ci, Mary, że mnie nie zabiłaś przed wypełnieniem misji. Mam nadzieję, że połączyłaś się ze swoimi dziećmi. Mary leżała z otwartymi oczami, wpatrując się w pustkę. Alicia zamknęła jej powieki końcami palców. Nie chciała zostawić biedaczki w takim miejscu. Zarzuciła sobie ciało na ramię i wyniosła na dwór. Na niebie błyszczał sierp księżyca, obmywając wszystko srebrzystą poświatą, dzięki której można było przeniknąć ciemności. Ale Mary nie potrzebowała światła księżyca. Sto lat przeżytych pod nocnym niebem w zupełności wystarczy, pomyślała Alicia, układając ciało na ziemi. Rano odnajdzie je słońce, a prochy rozwieje wiatr. ♦♦♦ Alicia zaczęła się wspinać. Minęły noc i kolejny dzień. Była w górach, wędrowała korytem wyschniętego potoku przez wąski wąwóz. Czuła wyraźnie obecność wiroli: dokądś się zbliżała. Co chcesz mi powiedzieć, Mary? – pomyślała. Przed świtem dotarła do wierzchołka wzniesienia. Nagle horyzont odskoczył w dal. U jej stóp, w smaganej wiatrem ciemności, ukazało się dno doliny, a nad nim rozgwieżdżone niebo. Alicia wiedziała, że w pozornie przypadkowym układzie gwiazd można się dopatrzyć postaci ludzi i zwierząt, choć sama nigdy nie nauczyła się tej sztuki. Później ją ujrzała: ziejącą paszczę ciemności w zagłębieniu przypominającym misę. Otwór miał trzydzieści lub więcej metrów głębokości. Otaczały go łukowato wygięte ławy, jak w amfiteatrze, wyżłobione w skalistym zboczu góry wokół wejścia do jaskini. W powietrzu krążyły nietoperze. Alicia pomyślała, że to wrota piekła. Jesteś tam, prawda? Uśmiechnęła się do siebie. Znalazłam cię, draniu.

II POBRATYMIEC

Wiosna

rok zerowy

Teraz jest właśnie czarodziejska, straszna Godzina nocy, w której się podnoszą Groby i same piekła wyziewają Na świat zarazę. WILLIAM SZEKSPIR1

3

Posterunek policji, Denver Sprawa nr 193874 Okręg VI Maszynopis przesłuchania Lili Beatrice Kyle Osoba prowadząca przesłuchanie: detektyw Rita Chernow 3 maja, 4.17 Rita Chernow: Dla porządku dodam, że podejrzanej odczytano przysługujące jej prawa i że zrezygnowała z obecności adwokata. Przesłuchanie prowadzi detektyw policji w Denver, okręg szósty. Doktor Kyle, proszę podać pełne imię i nazwisko. Lila Beatrice Kyle: Lila Beatrice Kyle. RC: Pracuje pani jako chirurg ortopeda w szpitalu ogólnym w Denver. Czy tak? LK: Tak. RC: Wie pani, dlaczego się tu znalazła? LK: W szpitalu coś się stało. Chcieliście mi zadać kilka pytań. Co to za pokój? Nie znam go. RC: Jest pani na posterunku policji, doktor Kyle. LK: Mam kłopoty? RC: Rozmawiałyśmy o tym, nie pamięta pani? Próbujemy ustalić, co zaszło tej nocy na waszym oddziale pomocy doraźnej. Wiem, że jest pani zdenerwowana. Zadam tylko kilka pytań. LK: Jestem ubrudzona krwią… Czyja to krew? RC: Pamięta pani, co się wydarzyło na oddziale, doktor Kyle? LK: Jestem bardzo zmęczona. Dlaczego jestem taka zmęczona? RC: Chce pani czegoś? Może kawy? LK: Nie mogę pić kawy. Jestem w ciąży. RC: Chce pani wody? Może szklankę wody? LK: Dobrze. (Cisza). RC: Zacznijmy od początku. Dziś wieczorem pracowała pani na oddziale pomocy doraźnej, czy tak? LK: Nie, byłam na górze. RC: Ale zeszła pani na oddział? LK: Tak. RC: O której godzinie? LK: Nie jestem pewna. Około pierwszej w nocy. Wezwali mnie. RC: Z jakiego powodu? LK: Byłam dyżurnym ortopedą. Zgłosił się pacjent ze złamanym nadgarstkiem. RC: Pan Letourneau? LK: Tak, chyba tak. RC: Powiedzieli o nim coś jeszcze? LK: Zanim zeszłam na dół? Czy o to pani pyta? RC: Tak. LK: Że został pokąsany przez jakieś zwierzę. RC: Na przykład psa? LK: Właśnie. Nie wyjaśnili dokładnie.

RC: Coś jeszcze? LK: Miał wysoką gorączkę. Wymiotował. RC: To wszystko, co pani powiedzieli? LK: Tak. RC: Co pani zobaczyła, kiedy dotarła pani na oddział? LK: Pan Letourneau leżał na trzecim łóżku. Oprócz niego było niewielu pacjentów. Niedziele są zwykle spokojne. RC: Która mogła być wtedy godzina? LK: Pierwsza piętnaście, pierwsza trzydzieści. RC: Czy zbadała pani tego Letourneau? LK: Nie. RC: Proszę pozwolić, że spytam inaczej: widziała pani pacjenta? (Cisza). RC: Doktor Kyle? LK: Przepraszam, czy może pani powtórzyć pytanie? RC: Czy dziś wieczorem widziała pani Letourneau na oddziale pomocy doraźnej? LK: Tak. Mark też tam był. RC: Ma pani na myśli doktora Marka Shina? LK: Był tam. Rozmawialiście z nim? RC: Doktor Shin nie żyje, doktor Kyle. Jest jedną z ofiar. LK: (Niesłyszalne). RC: Może pani mówić głośniej? LK: Ja… sama nie wiem. Przepraszam. Co chcecie wiedzieć? RC: Proszę mi opowiedzieć o panu Letourneau. Co pani o nim pomyślała? LK: Co pomyślałam? RC: Tak. Czy był przytomny? LK: Był przytomny. RC: Czy zauważyła pani coś jeszcze? LK: Wydawał się zdezorientowany. Poruszony. Jego skóra miała dziwny kolor. RC: Jak to? (Cisza). LK: Muszę pójść do łazienki. RC: Chciałabym najpierw zadać pani kilka pytań. Wiem, że jest pani zmęczona. Obiecuję, że zwolnimy panią tak szybko, jak to będzie możliwe. LK: Ma pani dzieci, detektyw Chernow? RC: Przepraszam? LK: Czy ma pani dzieci? Pytam z ciekawości. RC: Tak, dwóch chłopców. LK: W jakim wieku? Proszę wybaczyć, że o to zapytałam. RC: Pięć i siedem lat. Mam jeszcze tylko kilka pytań. Jest pani w stanie udzielić odpowiedzi? LK: Założę się, że chciała pani mieć dziewczynkę, prawda? Proszę mi wierzyć, nie ma nic wspanialszego niż własna mała dziewczynka. RC: Skupmy się na panu Letourneau, dobrze? Powiedziała pani, że był poruszony. Mogłaby pani to rozwinąć? LK: Rozwinąć? RC: Tak. Jak się zachowywał?

LK: Wydawał dziwne odgłosy. RC: Potrafi pani je opisać? LK: Coś mlaskało mu w krtani. Jęczał, jakby odczuwał silny ból. RC: Dali mu jakiś środek przeciwbólowy? LK: Tramadol. Myślę, że dostał tramadol. RC: Czy był tam ktoś jeszcze oprócz doktora Shina? (Cisza). LK: Jedna z pielęgniarek. Próbowała go uspokoić. Był bardzo zdenerwowany. RC: Ktoś jeszcze? LK: Nie pamiętam. Jeden sanitariusz. Nie, dwóch. RC: Co się stało później? LK: Dostał drgawek. RC: Chciała pani powiedzieć, że pacjent miał atak? LK: Tak. RC: Co pani wtedy zrobiła? LK: Gdzie jest mój mąż? RC: Czeka na zewnątrz. Przyszedł razem z panią. Zapomniała pani? LK: Czy Brad tu jest? RC: Przepraszam, kim jest Brad? LK: To mój mąż. Brad Wolgast. Pracuje w FBI. Może pani go zna? RC: Chyba się pogubiłam, doktor Kyle. Mężczyzna, który z panią przyszedł, nazywa się David Centre. To nie pani mąż? (Cisza). RC: Doktor Kyle? Czy pani zrozumiała pytanie? LK: Oczywiście, David jest moim mężem. Mówi pani dziwne rzeczy. Skąd się wzięła ta krew? Uczestniczyłam w wypadku? RC: Nie, doktor Kyle. Była pani w szpitalu. Właśnie o tym rozmawiamy. Trzy godziny temu na oddziale pomocy doraźnej zginęło dziewięć osób. Próbujemy ustalić, co się stało. (Cisza). LK: To coś na mnie patrzyło. Dlaczego tak na mnie patrzyło? RC: Co? Co na panią patrzyło, doktor Kyle? LK: To coś było potworne. RC: Co? LK: Najpierw zabiło pielęgniarkę. Wokół było mnóstwo krwi. Ocean krwi. RC: Mówi pani o panu Letourneau? Czy to on zabił pielęgniarkę? Muszę mieć jasność w tej sprawie. LK: Chce mi się pić. Mogę dostać trochę wody? RC: Za minutę. Jak Letourneau zabił pielęgniarkę? LK: Wszystko stało się bardzo szybko. Jak można się tak szybko poruszać? RC: Proszę się skoncentrować, doktor Kyle. Jakim narzędziem Letourneau zabił pielęgniarkę? Miał broń? LK: Broń? Nie przypominam sobie żadnej broni… RC: W takim razie, jak to zrobił? (Cisza). RC: Doktor Kyle? LK: Nie mogłam się poruszyć. To… to po prostu na mnie patrzyło. RC: Coś na panią patrzyło? Czy na sali był ktoś jeszcze?

LK: Zębami… zabił ją zębami. RC: Chce pani powiedzieć, że pan Letourneau ugryzł pielęgniarkę? (Cisza). LK: Sądziłam, że pani wie. Będę miała dziecko. RC: Widzę, doktor Kyle. Wiem, że to bardzo stresujące. LK: Muszę odpocząć. Chcę wrócić do domu. RC: Wypuścimy panią tak szybko, jak to będzie możliwe. Dla jasności, powiedziała pani, że pan Letourneau ugryzł pielęgniarkę? LK: Nic jej się nie stało? RC: Ktoś odciął jej głowę, doktor Kyle. Kiedy przyjechaliśmy na miejsce, trzymała pani bezgłowe ciało. Niczego pani nie pamięta? LK: (Niesłyszalne). RC: Może pani mówić głośniej? LK: Nie rozumiem, czego pani ode mnie chce. Dlaczego zadaje pani te wszystkie pytania? RC: Bo pani tam była. Jest pani naszym jedynym świadkiem. Widziała pani, jak dziś wieczorem zamordowano dziewięć osób. Zostali rozdarci na strzępy, doktor Kyle. LK: (Niesłyszalne). RC: Doktor Kyle? LK: Te oczy. Miałam wrażenie, jakbym wpatrywała się w otchłań piekła. Jakbym przez całą wieczność spadała w mroczną czeluść. Wierzy pani w piekło, detektyw Chernow? RC: Czyje oczy? LK: To nie była ludzka istota. Nie mogła być… RC: Mówi pani o panu Letourneau? LK: Nie mogę o tym myśleć. Muszę myśleć o dziecku. RC: Co pani widziała? Proszę mi powiedzieć, co pani widziała. LK: Chcę wrócić do domu. Nie chcę więcej o tym mówić. Proszę mnie nie zmuszać. RC: Co zabiło tych ludzi, doktor Kyle? (Cisza). RC: Doktor Kyle, nic pani nie jest? (Cisza). RC: Doktor Kyle? (Cisza). RC: Doktor Kyle? 4 Bernard Kittridge, znany światu jako Ostatni Bastion Denver, zrozumiał, że pora odejść, tego ranka, gdy skończył się prąd. Aż dziw, że trwało to tak długo. Miejska elektrownia nie mogła przecież działać bez pracowników, a z wysokości dziewiętnastego piętra widać było, że w całym Denver nie została ani jedna żywa dusza. Nie oznaczało to jednak, że Kittridge czuł się samotny. Rozkoszował się wczesnymi, ciepłymi godzinami pierwszego czerwcowego poranka – było ze dwadzieścia pięć stopni – opalając się na balkonie luksusowego apartamentu, który zajął w drugim tygodniu kryzysu, bo wiedział, że te krwiożercze potwory ożywiają się o zmierzchu. Ogromne mieszkanie przypominało podniebny pałac. Dawny właściciel miał ascetyczne upodobania: eleganckie skórzane fotele i kanapy, które były przyjemniejsze dla oka niż siedzenia, lśniące podłogi, małe puszyste dywany i szklane stoły, wydające się unosić w powietrzu. Kiedy Kittridge podjął decyzję, połowa mieszkańców nie żyła, uciekła lub zaginęła. Gliniarze odjechali dawno temu.

Początkowo Kittridge chciał się zabarykadować w jednym z tych wielkich domów w Cherry Creek, ale to, co widział, skłoniło go do wybrania wyżej położonego lokum. Znał trochę właściciela apartamentu, bo facet regularnie zaglądał do sklepu, w którym Kittridge pracował. Gość nazywał się Warren Filo. Tak się szczęśliwie złożyło, że Warren przyszedł coś kupić dzień wcześniej, zanim to wszystko się zaczęło. Planował wyprawę myśliwską na Alaskę i potrzebował sprzętu. Młody mężczyzna, zbyt młody, żeby wiedzieć, ile ma forsy – najpewniej szmalu z Wall Street lub ze sprzedaży pierwszej oferty publicznej jednej z firm branży nowoczesnych technologii. Tego dnia, gdy świat nadal radośnie szumiał, Kittridge pomógł Warrenowi zanieść zakupy do samochodu. Do ferrari, jakżeby inaczej. Stojąc obok jego bryki, Kittridge pomyślał: Dlaczego nie załatwiłeś sobie indywidualnej tablicy rejestracyjnej, dupku? Musiał mieć to pytanie wypisane na twarzy, bo Warren natychmiast poczerwieniał z zakłopotania. Nie miał na sobie garnituru, jak zwykle, ale dżinsy i podkoszulek z godłem jakiejś szkoły zarządzania. Pewnie chciał, żeby Kittridge zobaczył jego wóz i dopiero poniewczasie odkrył, jakim był durniem, chwaląc się taką bryką prostemu menedżerowi piętra z Outdoor World, który wyciągał nie więcej niż pięćdziesiąt tysięcy rocznie. (Dokładnie czterdzieści sześć). Kittridge roześmiał się w duchu – o rzeczach, których ten dzieciak nie widział, można by napisać całą książkę – przedłużając bolesną chwilę, żeby dać mu to do zrozumienia. „Wiem, wiem, przyznał Warren. To lekka przesada. Obiecywałem sobie, że nigdy nie będę taki jak jeden z tych dupków, którzy rozbijają się po ulicach ferrari. Z drugiej strony żałuj, że nie wiesz, jak się to prowadzi”. Kittridge wziął adres Warrena z jego rachunku. Kiedy się do niego wprowadzał – w tym czasie Warren pewnie bawił bezpiecznie na Alasce – wystarczyło znaleźć odpowiednią kartę-klucz w biurze menedżera, umieścić ją w czytniku na panelu windy i wjechać na dziewiętnaste piętro do rzeczonego apartamentu. Rozpakował swój dobytek: walizkę na kółkach wypchaną ubraniami, trzy skrzynki broni, ręcznie strojone radio, noktowizor, świece dymne, apteczkę z przyborami pierwszej pomocy, kilka butelek wybielacza, spawarkę łukową do zaspawania stalowych drzwi windy, niezawodny laptop z przenośną anteną satelitarną, pudło książek oraz żarcie i wodę pozwalające na przeżycie miesiąca. Z balkonu po zachodniej stronie budynku rozciągał się szeroki widok na autostradę międzystanową numer dwadzieścia pięć i pola Mile High. Kittridge umieścił na nim kamery wyposażone w detektory ruchu. Jedna obejmowała swoim zasięgiem ulicę, a druga budynek po drugiej stronie. Uznał, że w ten sposób zdobędzie dobry materiał, ale tym razem zamiast zdjęć dla forsy chodziło o zabójcze strzały. Wybrał powtarzalnego remingtona 700P kalibru trzysta trzydzieści osiem – karabin będący dobrym połączeniem celności i siły ognia, o zasięgu trzystu metrów. Na spluwie zamontował cyfrową lunetę na podczerwień. Za jej pomocą lokalizował cel, a karabin ustawiony na dwunożnej podstawie załatwiał sprawę. Pierwszej bezwietrznej nocy, oświetlonej tylko słabym blaskiem ćwiartki księżyca, Kittridge załatwił siedem: pięć w alei, szóstego na dachu przeciwległego budynku, a siódmego w oknie banku na parterze domu po drugiej stronie ulicy. To właśnie ostatni strzał uczynił go sławnym. Dziwny stwór – wampir lub „zarażona osoba”, jak je oficjalnie nazywano – spojrzał w celownik, zanim Kittridge wpakował mu kulkę w „idealny punkt”. Później umieścił zdjęcie na YouTube, dzięki czemu w ciągu kilku godzin fotka stała się znana na całym świecie. Rano pokazywały ją wszystkie główne sieci telewizyjne. Wszyscy chcieli wiedzieć, kto je zrobił. Kim jest nieustraszony wariat o skłonnościach samobójczych, który zabarykadował się w apartamencie na wysokim piętrze wieżowca w Denver, tworząc ostatni przyczółek oporu? W ten sposób zyskał przydomek Ostatni Bastion Denver. Początkowo sądził, że jest tylko kwestią czasu, kiedy ktoś go załatwi, kiedy zestrzelą go

agenci CIA, NSA lub Departamentu Bezpieczeństwa Krajowego. Trzeba przyznać, że wywołał niezłe zamieszanie. Na jego korzyść działało to, że aby wyciągnąć wtyczkę, musieliby przyjechać do Denver, bo adres IP Kittridge’a był praktycznie nie do wyśledzenia, przepuszczony przez śliczniutki łańcuch anonimowych serwerów w kolejności, którą zmieniał co noc. Większość znajdowała się za granicą: w Rosji, Chinach, Indonezji, Izraelu i Sudanie. W miejscach będących poza zasięgiem agencji federalnych, które mogłyby chcieć go uciszyć. Jego wideoblog – który pierwszego dnia odwiedziły dwa miliony osób – miał ponad trzysta serwerów lustrzanych, a ich liczba rosła z każdym dniem. Nie minął tydzień, a stał się światowym fenomenem bona fide. Wzmianki o nim pojawiały się na Twitterze, Facebooku, Headshocie i Sphere, zdjęcia trafiały do internetu, choć Kittridge nawet nie kiwnął palcem. Jedna ze stron jego fanów liczyła ponad dwa miliony subskrybentów, a na eBayu podkoszulki z napisem „Jestem Ostatnim Bastionem Denver” szły jak świeże bułeczki. Jego ojciec stale powtarzał: „Synu, najważniejszą rzeczą w życiu jest to, aby wnieść swój wkład”. Któż by pomyślał, że wkładem Kittridge’a będzie wideoblog z materiałem pochodzącym z pierwszej linii apokalipsy? Tylko że świat nadal istniał. Słońce świeciło, a rysujące się na zachodzie góry obojętnie wzruszały skalistymi ramionami, obserwując odejście człowieka. Przez jakiś czas nad miastem unosiły się obłoki dymu – całe dzielnice zostały doszczętnie spalone – ale teraz dym się rozwiał, z upiorną wyrazistością odsłaniając obraz zniszczenia. W nocy na miasto spadła nieprzenikniona ciemność, choć gdzieniegdzie w poświacie księżyca migotały światła ulicznych lamp, stacje benzynowe, sklepy ogólnospożywcze otoczone charakterystyczną fluorescencyjną poświatą i żarówki na werandach, zapalone w oczekiwaniu na powrót domowników. Kiedy Kittridge czuwał na balkonie, sygnalizacja świetlna dziewiętnaście pięter niżej sumiennie zmieniała światło z zielonego na żółte i czerwone, by znów zapłonąć zielenią. Nie czuł się samotny. To uczucie opuściło go dawno temu. Miał trzydzieści cztery lata i był krępej budowy ciała, nieco cięższy, niż wyglądał, bo z jego nogą trudno było utrzymać wagę. Kiedyś miał żonę, przed wielu laty. Zapamiętał ten okres jako dwadzieścia miesięcy wypełnionych nadmiarem seksu i małżeńskiego szczęścia, po którym nastąpiła podobna liczba miesięcy pełnych wrzasków i krzyków, oskarżeń i kontroskarżeń. W końcu wszystko szlag trafił. Ich małżeństwo poszło na dno jak kamień. Kittridge cieszył się, że nie dorobili się dzieci. Jego związek z Denver nie miał sentymentalnej czy osobistej natury. Po opuszczeniu Wirginii po prostu wylądował w tym mieście. Wszyscy powtarzali, że odznaczony licznymi medalami weteran nie powinien mieć większych problemów ze znalezieniem pracy. Może i tak, ale Kittridge’owi się nie spieszyło. Większą część roku spędził na czytaniu. Zaczął od typowych lektur: powieści o gliniarzach i thrillerów, ale w końcu dogrzebał się do bardziej wartościowych książek. Kiedy umieram, Komu bije dzwon, Przygody Hucka, Wielki Gatsby. Spędził cały miesiąc na czytaniu Melville’a, brnąc przez Moby Dicka. Miał wrażenie, że większość z tych książek powinien był przeczytać, ale w szkole uszły jego uwagi. Mimo to wiele naprawdę lubił. Siedział w cichym salonie swojego mieszkania, zatopiony w opowieściach o innych ludziach i czasach, czując, jakby sączył drinka po latach posuchy. Zapisał się nawet na kilka kursów w lokalnym college’u, w ciągu dnia pracował w Outdoor World, a nocami i podczas przerwy na lunch czytał i odrabiał prace pisemne. Na kartach książek było coś, co sprawiało, że pogodniej patrzył na życie, były jak tratwa ratunkowa, której mógł się uchwycić, zanim uniesie go mroczny strumień wspomnień. W jaśniejsze dni wyobrażał sobie nawet, że przez jakiś czas mógłby tak żyć. Że mógłby prowadzić proste, ale znośne życie. Tylko że później nadszedł koniec świata. ♦♦♦

Tego ranka, gdy skończył się prąd, Kittridge załadował do internetu materiał z poprzedniej nocy i siedział na tarasie, czytając Opowieść o dwóch miastach Dickensa. Angielski adwokat Sydney Carton wyznał właśnie dozgonną miłość Lucie Manette, narzeczonej tego nieuleczalnego idealisty Charlesa Darnaya, kiedy Kittridge’owi przyszło do głowy, że ranek byłby jeszcze piękniejszy, gdyby uraczył się porcją lodów. O dziwo, w przepastnej kuchni Warrena – mając taką kuchnię, można by prowadzić pięciogwiazdkową restaurację – prawie w ogóle nie było jedzenia. Kittridge dawno temu wyrzucił pokryte pleśnią pojemniki z żarciem na wynos, stanowiące marną zawartość lodówki. Nie było jednak wątpliwości, że poprzedni właściciel miał słabość do lodów Ben and Jerry’s Chocolate Fudge Brownie, bo zapchał nimi całą zamrażarkę. Nie jakimiś Chunky Monkey, Cherry Garcia czy Phish Food, czy choćby zwykłymi lodami waniliowymi. Nic, tylko Chocolate Fudge Brownie. Kittridge wolałby nieco większą różnorodność, bo wszystko wskazywało na to, że przez jakiś czas w ogóle nie będzie lodów, ale miał niewielki wybór, bo oprócz nich były tylko zupy w puszce i krakersy. Dlatego starał się nie narzekać. Położył książkę na poręczy fotela, podniósł się i wszedł przez rozsuwane drzwi do apartamentu. Kiedy dotarł do kuchni, poczuł, że coś nie gra, chociaż nie przyszło mu do głowy nic konkretnego. Olśniło go dopiero, gdy otworzył pojemnik i zanurzył łyżkę w miękkiej masie roztopionych Chocolate Fudge Brownie. Nacisnął włącznik. Nic. Obszedł mieszkanie, sprawdzając lampy i inne włączniki. Tak samo. Stanął pośrodku salonu i odetchnął głęboko. W porządku, pomyślał, niech i tak będzie. Oczekiwał takiego zakończenia. W sumie trwało to całkiem długo. Spojrzał na zegarek. Dziewiąta trzydzieści dwie. Słońce zachodzi kilka minut po dwudziestej. Ma dziesięć i pół godziny, żeby się zmyć. Spakował plecak z prowiantem: batony proteinowe, kilka butelek wody, czyste skarpetki i bieliznę, zestaw pierwszej pomocy, ciepłą kurtkę, opakowanie zyrtecu (na wiosnę alergia dokuczała mu jak cholera), szczoteczkę do zębów i golarkę. Przez chwilę zastanawiał się, czy zabrać Opowieść o dwóch miastach, ale uznał, że to niepraktyczne, i odłożył książkę z ukłuciem żalu. W sypialni włożył wojskowy podkoszulek i luźne spodnie, kamizelkę myśliwską i lekkie buty turystyczne. Kilka minut zastanawiał się nad wyborem broni, aby w końcu zabrać nóż Bowie, dwa glocki dziewiętnastki oraz karabin AK ze składaną kolbą – bezużyteczny do walki na odległość, ale nieoceniony w bliskim starciu, którego się spodziewał. Glocki mieściły się elegancko w kawaleryjskiej kaburze. Napełnił kieszenie kamizelki magazynkami z amunicją, przypiął pasek do AK i wrócił na taras. Wtedy zauważył sygnalizację na ulicy. Zielone, żółte, czerwone. Zielone, żółte, czerwone. Mógł to być zwykły przypadek, ale w to wątpił. Znaleźli go. Sznur był przywiązany do dachowej rynny. Założył uprząż wspinaczkową, zapiął klamry i przewiesił przez poręcz najpierw zdrową, a później chorą nogę. Wysokość nie stanowiła problemu, ale nie patrzył w dół. Przysiadł na krawędzi balkonu, zwrócony twarzą do okien apartamentu. W oddali usłyszał dźwięk nadlatującego helikoptera. Ostatni Bastion Denver schodzi z posterunku. Odepchnął się nogami i zadyndał w powietrzu. Opuszczał się, coraz dalej od apartamentu. Jedno piętro, dwa piętra, trzy. Lina przesuwała się płynnie w jego rękach. Wylądował na balkonie mieszkania cztery piętra niżej. W lewym kolanie poczuł znajomy ból promieniujący w górę nogi. Zacisnął zęby, żeby nad nim zapanować. Helikopter był coraz bliżej. Dudnienie wirników odbijało się echem od ścian budynków. Wypiął się z liny, wyciągnął glocka i oddał jeden strzał w okno drzwi balkonowych.

Mieszkanie wypełniało stęchłe powietrze, jak w domku letniskowym zamkniętym na zimę. Ciężkie meble, lśniące lustra, olejny obraz przedstawiający konia stojącego przy ognisku. Skądś doleciał go odór zgnilizny. Przeszedł przez pogrążone w ciszy wnętrza, prawie się nie rozglądając. W drzwiach przystanął na chwilę, żeby przymocować reflektor punktowy do szyny AK, po czym wyszedł na korytarz i skierował się w stronę schodów. W kieszeni miał kluczyki do ferrari zaparkowanego w podziemnym garażu szesnaście pięter niżej. Otworzył barkiem drzwi na klatkę schodową i szybkim ruchem omiótł przestrzeń reflektorem zamocowanym na AK, unosząc i opuszczając lufę. Czysto. Wyciągnął z kamizelki flarę i odkręcił zębami plastikową nakrętkę, odsłaniając zapalnik. Flara zapłonęła z trzaskiem, strzelając fontanną iskier. Kittridge przechylił się przez poręcz, wycelował i rzucił. Jeśli na dole coś jest, wkrótce się o tym dowie. Podążył wzrokiem za spadającą pochodnią wlokącą za sobą smugę dymu. Kilka pięter niżej uderzyła o poręcz i zniknęła mu z oczu. Kittridge policzył do dziesięciu. Nic. Żadnego ruchu. Trzy flary później był już na dole. Do garażu prowadziły ciężkie stalowe drzwi z małym okienkiem ze zbrojonego szkła. Podłogę zaścielała warstwa śmieci: butelki po napojach, opakowania batonów, puszki. Wygnieciony śpiwór i sterta pokrytych pleśnią ubrań wskazywały, że ktoś tu spał, ukrywał się jak on. Kittridge sprawdził parking w dniu przybycia. Ferrari stało w pobliżu południowo-wschodniego narożnika, w odległości około sześćdziesięciu metrów od niego. Może powinien był przestawić wóz bliżej drzwi, ale odnalezienie kluczyków Warrena zajęło mu trzy dni – kto trzyma kluczyki w szufladzie szafki w łazience? – a wtedy już zabarykadował się w apartamencie. Klucz miał cztery przyciski: dwa do drzwi, jeden do alarmu i jeden, jak sądził, służący do zdalnego uruchomienia silnika. Zaczął od naciśnięcia ostatniego. Z głębi garażu doleciało kliknięcie, a po nim pojedynczy sygnał i gardłowy odgłos silnika ferrari. Kolejny błąd. Wóz stał zaparkowany przodem do ściany. Powinien był o tym pomyśleć. Taka pozycja nie tylko spowolni ucieczkę, lecz także ograniczy widoczność. Gdyby auto ustawiono w drugą stronę, przednie reflektory pozwoliłyby mu lepiej zobaczyć wnętrze garażu. Przez maleńkie okienko w drzwiach widział tylko dalekie, tonące w półmroku miejsce, gdzie stał samochód, i przemykającego w ciemności kota. Zarażeni lubili zwisać do góry nogami, uczepieni wszystkiego, czego można się było uczepić: rur, belek na suficie. Wystarczyła najmniejsza szczelina. Zwykle atakowali z góry. Musiał podjąć decyzję. Może rzucić kolejną flarę i obserwować, co się stanie, albo przemknąć bezszelestnie w ciemności. A gdyby tak otworzyć drzwi i popędzić, ile sił w nogach? Nagle wysoko nad głową usłyszał zgrzyt drzwi wychodzących na klatkę schodową. Wstrzymał oddech i zaczął nasłuchiwać. Było ich dwóch. Odsunął się od garażu i zadarł głowę, spoglądając w górę. Dziesięć pięter wyżej na ścianach zatańczyły dwie czerwone kropki. Skoczył do drzwi i zaczął biec jak szalony. Był w połowie drogi do ferrari, kiedy pierwszy wirol zeskoczył na posadzkę za jego plecami. Nie było czasu, żeby się odwrócić i strzelić. Kittridge pędził dalej. Ból kolana zamienił się w ostre pieczenie, jakby ktoś wbił mu sopel lodu aż do kości. Ogarnęła go niejasna, wywołująca przykre mrowienie świadomość, że wokół budzą się wirole, że garaż ożywa. Otworzył drzwi ferrari, rzucił AK i plecak na fotel pasażera, wskoczył do środka i zatrzasnął drzwi. Wóz miał tak niskie zawieszenie, że czuł się, jakby siedział na ziemi. Tablica rozdzielcza, pełna tajemniczych zegarów i przełączników, lśniła jak pulpit statku kosmicznego. Czegoś mu brakowało. Gdzie jest dźwignia zmiany biegów? Usłyszał metaliczny dźwięk i nagle ujrzał go przed sobą. Wirol skoczył na maskę i wygiął ciało w gadzim przysiadzie. Czas stanął w miejscu. Wirol przypatrywał się Kittridge’owi

chłodnym wzrokiem, jak drapieżnik kontemplujący zdobycz. Był nagi, z wyjątkiem bransoletki na nadgarstku, lśniącego grubego roleksa przypominającego kostkę lodu. Warren? – pomyślał Kittridge, bo gość miał takie cacko, kiedy Kittridge odprowadzał go do samochodu. Warren! Czy to ty, stary draniu? Bo jeśli tak, mógłbyś szepnąć słówko, jak uruchomić tę brykę. Wtedy wyczuł końcami palców dwie dźwignie umieszczone pod kierownicą. Łopatki zmiany biegów. Powinien był się domyślić. Ta z prawej włącza wyższy, a ta z lewej niższy bieg. Jak w motocyklu. Dźwignia wstecznego powinna być gdzieś na desce rozdzielczej. Ta z literą R, geniuszu! Kapujesz?! Wcisnął przycisk i dodał gazu. Za szybko. Auto szarpnęło do tyłu z piskiem palonej gumy i wyrżnęło w betonowy słup. Kittridge’a wcisnęło w fotel, a później rzuciło do przodu. W głowie mu dźwięczało, jakby ktoś uderzył w kamerton, a przed oczami tańczyły srebrne iskierki. Było w nich coś intrygującego, intrygującego i pięknego, ale wewnętrzny głos przypomniał mu, że kontemplowanie tego zjawiska, nawet przez chwilę, oznacza śmierć. Wirol, który sturlał się z maski, zaczął stawać na nogi. Kittridge nie miał wątpliwości, że bydlak będzie chciał go dorwać przez przednią szybę. Nagle na piersi wirola zatańczyły dwie czerwone kropki. Z ptasią szybkością potwór przesunął wzrok z Kittridge’a na dwóch żołnierzy wychodzących z klatki schodowej. Kittridge obrócił kierownicę i nacisnął prawą dźwignię, jednocześnie dodając gazu. Poczuł szarpnięcie, a po nim nagłe przyspieszenie. Kiedy pomyślał, że za chwilę znowu straci panowanie nad pojazdem, ściany garażu zaczęły się przesuwać. Żołnierze podarowali mu tylko chwilę. Krótki rzut oka w lusterko wsteczne wystarczył, by w blasku tylnych świateł ujrzeć coś, co przypominało wybuch ludzkiego ciała, eksplozję, która rozerwała je na strzępy. Kittridge nie dostrzegł drugiego żołnierza, ale gotów był się założyć, że gość już nie żyje, że zamienił się w rozdarte, zakrwawione strzępy. Nie obejrzał się po raz drugi. Rampa prowadząca na ulicę znajdowała się dwa piętra wyżej, na drugim końcu garażu. Kiedy Kittridge zredukował bieg na zakręcie, przy wtórze ryku silnika i pisku opon z sufitu runęły dwa kolejne wirole, zastępując mu drogę. Jeden wpadł pod koła i zniknął z wilgotnym chrzęstem, ale drugi przesadził dach pędzącego ferrari niczym płotkarz. Kittridge poczuł ukłucie zadziwienia, ba, podziwu. W szkole dowiedział się, że nie można złapać ręką muchy, bo owad inaczej postrzega czas. Dla muchy sekunda jest godziną, a godzina rokiem. Tak samo było z zarażonymi. Zachowywały się jak istoty żyjące poza czasem. Były dosłownie wszędzie, wyłaniały się z rozmaitych kryjówek. Doprowadzone do obłędu przez głód, rzucały się na pędzący samochód niczym samobójcy. Kittridge przedzierał się przez nie, widząc, jak obok przelatują ciała, jak groteskowo wykrzywione twarze uderzają o przednią szybę i wylatują w górę. Jeszcze dwa zakręty i będzie wolny. Jeden wirol uczepił się dachu. Kittridge przyhamował na zakręcie, ślizgając się na mokrym betonie. Zwolnił tak gwałtownie, że wirol potoczył się po masce. Kobieta. Miała na sobie suknię ślubną. Uchwyciła się szponami szpar na dole przedniej szyby i podciągnęła, stając na czworakach. Rozwarła paszczę przypominającą pułapkę na niedźwiedzia, wypełnioną rzędem zakrwawionych zębów. Na jej szyi dyndał mały złoty krzyżyk. Przykro mi z powodu twojego ślubu, pomyślał Kittridge, wyciągając pistolet. Uniósł go nad kierownicą i strzelił przez szybę. Szybko minął ostatni zakręt. Przed sobą ujrzał złocisty snop dziennego światła wskazujący drogę. Dojechał do rampy z prędkością stu dziesięciu kilometrów na godzinę, cały czas przyspieszając. Wyjazd zagradzała metalowa krata, ale uznał to za marną przeszkodę, prawie żadną. Wziął ją na cel, wdepnął pedał gazu i pochylił głowę. Usłyszał potężny huk i ferrari wzbiło się w powietrze na dwie pełne sekundy, które Kittridge’owi wydały się wiecznością w miniaturze. Samochód wystrzelił jak rakieta i wypadł na

ulicę, uderzając o chodnik z rozdzierającym kości tąpnięciem. Spod podwozia prysnął deszcz iskier. Kittridge był wolny, ale miał teraz inny problem: nie było gdzie wyhamować. Miał zamiar wjechać do holu banku po drugiej stronie ulicy. Wóz podskoczył na pasie oddzielającym jezdnie. Kittridge wcisnął hamulec i skręcił w lewo, szykując się na uderzenie. Niepotrzebnie. Z piskiem palonej gumy opony wgryzły się w jezdnię i zatrzymały. Kittridge pomyślał, że wystrzeli z fotela prosto na ulicę, w wiosenny poranek. Trzeba przyznać, że Warren miał rację. Jak to powiedział? „Żałuj, że nie wiesz, jak się to prowadzi”. To prawda. Kittridge nigdy w życiu czegoś takiego nie prowadził. 5 Przez długi czas, który, mówiąc ściślej, wcale nie był czasem, człowiek znany jako Lawrence Grey – dawny więzień Zakładu Karnego dla Mężczyzn w Beeville, notowany jako przestępca seksualny w Teksaskim Departamencie Bezpieczeństwa Publicznego, a także cywilny pracownik projektu Noe i Departamentu Broni Specjalnych, Grey zwany Źródłem, Oswobodziciel Nocy, znajomy tego, którego nazywano Zerem – w ogóle nie istniał. Był nikim i nigdzie się nie znajdował, uległ unicestwieniu, nie miał pamięci ani historii, a jego świadomość rozlała się po bezbrzeżnym oceanie. Po szerokim mrocznym morzu głosów szemrzących jego imię: „Grey, Grey”. Byli tam i nie byli, wołali do niego, gdy unosił się samotnie na powierzchni, zjednoczony z ciemnością, kołyszący się na oceanie wieczności, mając nad sobą tylko gwiazdy. Właściwie nie tylko gwiazdy, bo teraz pojawiło się światło – delikatne, złociste światło omywające mu twarz. Przesuwało się nad Greyem niczym ogniste koło. Dziwnemu światłu towarzyszył gardłowy dźwięk przypominający bicie serca, bum-bum-bum, pulsujący miarowym rytmem w takt jego wirowania. Grey obserwował to cudowne zjawisko. Nagle pomyślał, że to, co widzi, to Bóg. Bóg jaśniejący wysoko na niebie, poruszający się ponad wodami, omiatający oblicze ziemi niczym rąbek zasłony, dotykający i błogosławiący swoje dzieło. Myśl przerodziła się w wybuch radości. Wielkiej radości! Wielkiej radości i przebaczenia! Światło jest Bogiem, a Bóg miłością. Grey musi tylko w nie wkroczyć, wystarczy, że wyjdzie na światło i będzie przez wieki doświadczał tej miłości. „Nadszedł czas, Grey”. „Chodź do mnie”. Poczuł, że coś unosi go w górę. Podniósł się, a gdy to zrobił, niebo rozpostarło swoje skrzydła, przyjęło go do siebie, uniosło w światło. Było to doznanie tak wspaniałe, że z trudem je zniósł. Później ogarnęła go oślepiająca światłość, światłość usuwająca wszystko, jak dźwięk jego krzyku. Grey wstępujący. Grey odrodzony. „Otwórz oczy, Grey”. Posłuchał. Otworzył oczy. Jego wzrok odzyskał ostrość. Nad jego twarzą nieprzyjemnie wirował jakiś ciemny kształt. Wentylator na suficie. Zamrugał. Poczuł w ustach gorzki smak przypominający wilgotny popiół. Znajdował się w pokoju podobnym do tych, które znał z sieci tanich hoteli. Szorstka narzuta na łóżku i tania poduszka z gąbki, materac usiany kraterami wgłębień i sufit barwy prażonej kukurydzy. Poczuł woń przetworzonego, zużytego powietrza. Głowę miał pustą niczym dziurawe wiadro, a jego ciało przypominało bezkształtną masę, pozbawioną formy żelatynę. Pokój wypełniało lepkie żółte światło dnia sączące się przez zasłony. Wiatrak nad głową kręcił się i kręcił, kołysząc na

wsporniku i wydając rytmiczne skrzypiące rzężenie. Chociaż widok był tak przykry dla zmysłów jak wąchanie soli, Grey nie mógł odwrócić głowy. (Może z powodu przeszywającego dźwięku, a może z powodu snu? Oślepiające światło unoszące go w górę? Niczego już nie pamiętał). – Dobrze, że się obudziłeś. Na brzegu drugiego łóżka siedział mężczyzna ze spuszczoną głową. Niski, miękki facet wypełniający jednoczęściowy kombinezon jak parówka bułkę. Jeden z cywilnych pracowników projektu Noe, których nazywano sprzątaczami. Taki jak Grey, którego robota polegała na uprzątaniu szczyn i gówna, wykonywaniu kopii bezpieczeństwa, obserwowaniu patyków przez długie godziny i powolnym dostawaniu świra. Byli przestępcami seksualnymi, wzgardzonymi i zapomnianymi, ludźmi pozbawionymi przeszłości, którą ktoś chciałby pamiętać, o mięśniach zmiękczonych przez zażywane hormony, bezpłciowych ciałach i umysłach wykastrowanych psów). – Pomyślałem, że wentylator cię obudzi. Nie mogę patrzeć na to paskudztwo. Grey chciał odpowiedzieć, ale nie potrafił. Język miał obrzmiały, jakby wypalił miliard papierosów. Obraz przed oczami znów się zamazał. W głowie mu huczało. Od czasu, gdy wypił więcej niż kilka piw, minęły całe lata – bo w połączeniu z lekarstwami sprawiały, że robił się senny i nic go nie interesowało – ale nie zapomniał, czym jest kac. Właśnie tak się teraz czuł: jakby miał najgorszego kaca na świecie. – Co z tobą, Grey? Kot odgryzł ci język? – Jego kompan zarechotał z własnego dowcipu. – To zabawne, wiesz? Zważywszy na okoliczności. Nie miałbym nic przeciwko tatarowi z kota. – Odwrócił się do Greya i uniósł brwi. – Nie udawaj takiego zdziwionego. Wkrótce zrozumiesz, co miałem na myśli. Za kilka dni dostaniesz prawdziwego kopa. Grey przypomniał sobie jego imię: Ignacio. Choć Ignacio, którego pamiętał, był starszy i sterany życiem, o czole pooranym zmarszczkami, porach skóry, w których można by zaparkować samochód, i policzkach zwisających jak u basseta. Nowy Ignacio był rumianym okazem zdrowia – dosłownie rumianym, bo jego policzki odzyskały kolor, skóra była gładka jak u niemowlęcia, a oczy błyszczały niczym cyrkonie. Nawet włosy wydawały się młodsze. Grey nie miał wątpliwości, co to za jeden, tylko dzięki tatuażowi – wydzierganemu więziennym atramentem, rozmazanemu i sinemu. Przedstawiał kapturzastego węża unoszącego głowę i wyglądającego przez rozpięty kołnierz kombinezonu. – Gdzie jestem? – Prawdziwy z ciebie buntownik, wiesz? Jesteśmy w motelu Czerwony Dach. – Co?! Grey prychnął cicho. – W pieprzonym motelu Czerwony Dach, Grey. Co się tak gapisz? Mieli nas wysłać do Ritza? Jacy oni? – zastanawiał się Grey. Co za oni? Co Ignacio miał na myśli, mówiąc, że ich „wysłali”? Po jaką cholerę? Dopiero w tej chwili Grey spostrzegł, że Ignacio ściska coś w ręku. Pistolet?! – Iggy? Co robisz? Ignacio leniwie uniósł broń, czterdziestkępiątkę o długiej lufie, i spojrzał na nią, ściągając brwi. – Nic takiego. – Skinął głową w stronę drzwi. – Tamci faceci też tu byli. Ale wpadli tylko na chwilę. Teraz wszyscy odeszli. – Jacy faceci? – Daj spokój, Grey! Przecież wiesz! Ten chudy, George, Eddie jak mu tam i Jude, gość

z kucykiem. – Iggy spojrzał na zasłonę. – Prawdę mówiąc, nigdy go nie lubiłem. Słyszałem, co zrobił, choć nie jestem nikim ważnym. Wiesz, nie jestem człowiekiem, z którym gada się o takich sprawach. Ten Jude, wiesz, był po porostu odrażający. Ignacio mówił o innych sprzątaczach. Co tu robią? I co on tu robi? Pistolet to zły znak, ale Grey za nic nie mógł sobie przypomnieć, jak się tu znalazł. Ostatnią rzeczą, którą pamiętał, był obiad zjedzony w stołówce w bazie: wołowina po burgundzku w gęstym sosie, a do tego zapiekane ziemniaki i zielony groszek, które popił cherry coke. Jego ulubiona potrawa. Zawsze z utęsknieniem czekał na wołowinę po burgundzku. Choć jeśli się nad tym głębiej zastanowić, żołądek mu się przewracał od jej tłustego smaku. Poczuł w ustach żółć. Musiał odczekać chwilę, żeby odetchnąć. Ignacio skinął bez entuzjazmu w stronę drzwi. – Sprawdź sam, jeśli masz ochotę, ale jestem pewny, że sobie poszli. Gray przełknął ślinę. – Dokąd? – To zależy. Tam, dokąd powinni. Grey poczuł się zagubiony. Nie miał pojęcia, o co zapytać. Z drugiej strony był niemal pewny, że nie spodoba mu się odpowiedź. Może lepiej siedzieć cicho. Miał nadzieję, że nie zrobił niczego okropnego, jak za dawnych czasów. Za czasów Dawnego Greya. – No cóż – Ignacio odchrząknął – skoro już się obudziłeś, będzie lepiej, jeśli sobie pójdę. Czeka mnie długa droga. – Wstał i podał Greyowi pistolet. – Masz. Grey się zawahał. – Na co mi spluwa? – Na wypadek gdybyś, no wiesz… gdybyś chciał się zastrzelić. Grey był zbyt zaszokowany, żeby odpowiedzieć. Spluwa to ostatnia rzecz, której pragnął. Gdyby ktoś znalazł przy nim broń, z pewnością odesłaliby go do więzienia. Kiedy się nie poruszył, Ignacio położył gnata na stoliku przy łóżku. – Zastanów się. Nie zwlekaj jak ja. Im dłużej czekasz, tym trudniej podjąć decyzję. Spójrz, co się ze mną stało. Ignacio ruszył do drzwi, aby po chwili się zatrzymać i ostatni raz rozejrzeć po pokoju. – Naprawdę to zrobiliśmy. Mówię to na wypadek, no wiesz… gdybyś miał wątpliwości… – Nabrał powietrza i wypuścił je, wydymając policzki i unosząc głowę. – To zabawne, naprawdę nie wiem, czym sobie na to zasłużyłem. Wiesz, wcale nie jestem taki zły. Nie chciałem zrobić połowy rzeczy, które zrobiłem. Taki już jestem. – Znów spojrzał na Greya, a oczy zaszły mu łzami. Grey nie miał pojęcia, co powiedzieć. Ponieważ czasami nie trzeba niczego mówić, uznał, że teraz właśnie tak jest. Twarz Ignacia przypominała mu twarze skazańców, których poznał w Beeville, facetów tak długo tkwiących w pudle, że przypominali zombie z jakiegoś starego filmu. Ludzi bez przeszłości, o której mogliby rozmyślać, mających przed sobą tylko bezbrzeżną nicość. – Pieprzyć to! – rzucił Ignacio i potarł nos nadgarstkiem. – Nie ma co narzekać. Jak sobie pościeliłeś, tak się wyśpisz. Pomyśl o tym, co powiedziałem, dobrze? Do zobaczenia, Grey. – W otworze drzwi mignęło światło i Ignacio zniknął. Co o tym wszystkim sądzić? Grey długi czas leżał bez ruchu, a jego myśli wirowały jak łysa opona na lodzie. Nie wiedział do końca, czy się obudził, czy nadal śpi. Zaczął analizować fakty, żeby dać umysłowi punkt zaczepienia. Leży na łóżku. Na łóżku w motelu Czerwony Dach. Motel znajduje się gdzieś w Kolorado. Chyba tak, bo pewnie nie dotarł zbyt daleko. Światło w oknach wskazuje, że jest ranek. Nie zauważył na swoim ciele żadnych ran. W ciągu ostatnich

dwudziestu czterech godzin, może ciut wcześniej lub później, ale pewnie nie dłużej niż dobę temu, stracił przytomność. Będzie musiał opuścić to miejsce. Oparł się na łokciach. Pokój cuchnął potem i dymem papierosowym. Jego kombinezon był poplamiony i rozdarty na kolanach, a stopy bose. Kiedy poruszył palcami, stawy chrupnęły 1 strzeliły. Wszystko jak należy. Pomyślał, że chyba czuje się lepiej. Gdzie tam lepiej, znacznie lepiej! Ból i zawroty głowy minęły. Odzyskał wzrok. Jego członki wydawały się twarde i mocne, pełne świeżej, drzemiącej energii. Nadal miał w ustach paskudny smak – pierwszym zadaniem będzie znalezienie szczoteczki do zębów lub gumy – ale poza tym czuł się zdrowy jak ryba. Postawił stopy na podłodze. Pokój był mały, wystarczający, by wstawić dwa łóżka przykryte pomarańczowo-brązową narzutą, mały stolik i telewizor. Kiedy sięgnął po pilota, zobaczył tylko niebieski ekran i usłyszał dźwięk przypominający sygnał telefoniczny. Zaczął skakać po kanałach – telewizje kablowe, CNN, War Channel i GOVTV – wszystkie miały niebieski ekran. Skandal. Będzie musiał powiedzieć kierownikowi. Przypomniał sobie, że nie zapłacił za pokój, a jego portfel został skonfiskowany wiele miesięcy temu, kiedy przyjechał do ośrodka. Do ośrodka, pomyślał, a słowo to uderzyło go w brzuch jak kamień. Niezależnie od tego, co się stało, jest w poważnych tarapatach. Człowiek nie mógł stamtąd po prostu wyjść. Przypomniał sobie Jacka i Sama, dwóch sprzątaczy, którzy oddalili się samowolnie. Wkurzyli Richardsa. Mówiąc oględnie, lepiej było Richardsa nie denerwować. Wystarczyło, że facet na niego spojrzał, aby Greya ściskało w żołądku. Może dlatego wszyscy sprzątacze uciekli? Może bali się Richardsa? Poczuł pragnienie – oszalałe, dzikie pragnienie, jakby nie pił od wielu dni. Poszedł do łazienki i wetknąwszy głowę pod kran, gulgotał łapczywie, pozwalając, by strumień obmył mu twarz. Wyluzuj, Grey, pomyślał, rozchorujesz się, jeśli będziesz tak pił. Za późno. Woda uderzyła w żołądek jak niszczycielska fala. Chwilę później osunął się na kolana, czekając, aż skurcze ustaną, czekając i wdychając zapach własnych wymiocin – głównie wody, a na końcu przypominającej żółtko mazi, bez wątpienia niestrawione resztki wołowiny po burgundzku. Musiał coś nadwyrężyć, bo szumiało mu w uszach. Słyszał cichy, prawie niesłyszalny jęk, jakby w jego głowie wirował maleńki silniczek. Dźwignął się na nogi i starł wymiociny. Na toaletce dostrzegł małą nietkniętą tubkę pasty do zębów, mydło i płyn do kąpieli. Wypił łyk wody, żeby oczyścić usta, długo gulgotał i wypluwał ślinę do umywalki. Później spojrzał na swoje odbicie w lustrze. W pierwszej chwili pomyślał, że ktoś zrobił mu kawał – wymyślny, mało zabawny, nieprawdopodobny kawał. Że lustro zostało zastąpione oknem, a po drugiej stronie stoi facet znacznie młodszy i przystojniejszy niż on. Impuls, by wyciągnąć rękę i go dotknąć, był tak silny, że naprawdę to zrobił. Gość w lustrze wykonał identyczny ruch, jakby próbował go naśladować. Co jest, do licha? – pomyślał Grey, a później to powiedział: – Co jest, do licha?! – Twarz, która na niego spoglądała, była szczupła, o czystej cerze, wręcz atrakcyjna. Gęste kasztanowe włosy opadały na uszy. Oczy były jasne i błyszczące. Właściwie iskrzyły. Nigdy w życiu tak nie wyglądał. Po chwili jego uwagę zwróciła kolejna rzecz: dziwny znak na szyi. Przysunął się do lustra i przechylił głowę. Dwie linie symetrycznych wgłębień przypominających paciorki, o kolistym kształcie. Górna kropka sięgała linii szczęki, dolna wygięcia obojczyka. Rana miała różowy kolor, jakby niedawno się zagoiła. Kiedy to się stało, do cholery? Gdy był dzieckiem, pogryzł go pies. Ten ślad wyglądał podobnie. Złośliwy stary kundel ze schroniska, którego Grey kochał

mimo wszystko, bo był jedną z niewielu rzeczy, które posiadał. Dopóki bydlak nie dziabnął go w rękę. Bez powodu. Grey chciał go poczęstować herbatnikiem. Ojciec zaciągnął zwierzaka na podwórko. Grey do dziś pamięta dwa strzały – po pierwszym rozległ się przeraźliwy skowyt, a drugi uciszył psa na dobre. Wabił się Buster. Grey nie myślał o nim od lat. Ale ten znak na szyi… Skąd się wziął? Było w nim coś znajomego, wywoływał uczucie przypominające déjà vu, jakby wspomnienie zostało umieszczone w niewłaściwej szufladzie jego umysłu. „Nie wiesz, Grey?” Odskoczył od lustra. – Iggy? Cisza. Wrócił do sypialni, otworzył szafkę i uklęknął, żeby zajrzeć pod łóżka. Nikogo. „Grey. Grey” – Gdzie jesteś, Iggy? Przestań się ze mnie nabijać. „Nie pamiętasz, Grey?” Coś popieprzyło mu się w głowie, popieprzyło jak cholera. Głos, który słyszał, nie należał do Iggy’ego. Dochodził z wnętrza jego łepetyny. Każdy przedmiot, na który spojrzał, wydawał się jaskrawo pulsować. Potarł oczy, ale to tylko pogorszyło sprawę. Nie żeby stracił wzrok, bo teraz także dotykał, wąchał i smakował, jakby ktoś zwarł przewody w jego mózgu. „Nie pamiętasz… umierania?” Nagle sobie przypomniał. Wspomnienie przeszyło mu pierś jak strzała. Cela barwy morskiego błękitu, wolno otwierające się drzwi i pochylający się nad nim Zero, prostujący się na całą przerażającą wysokość swojego cielska. Poczuł na szyi jego szczęki, usłyszał kłapnięcie zębów wbijających się w ciało rząd po rzędzie. Zero odszedł, zostawiając go samego. Słyszał wycie syren i odgłos strzałów, i krzyki umierających ludzi. Wywlókł się na korytarz. Jego oczom ukazał się obraz rodem z piekła. Krew była wszędzie, znacząc ściany i podłogę. I te upiorne szczątki, oderwane nogi i ręce, torsy, z których wypływały wnętrzności. Kleiste fontanny krwi tętniczej zaczęły się sączyć między palcami, które przycisnął do krtani. Czuł, jak uchodzi z niego powietrze. Osunął się na podłogę i ogarnęła go ciemność. Obraz przed oczami zaczął falować. Później zemdlał. Boże. „Chodź do mnie, Grey. Chodź do mnie”. Wypadł z pokoju, czując w oczach eksplozję słonecznego światła. To wszystko było szalone. Oszalał. Zaczął biec przez parking niczym wielkie, ciężkie zwierzę. Na ślepo, nie wiedząc, dokąd zmierza, z rękami przyciśniętymi do uszu. Na placu stało kilka samochodów zaparkowanych pod przypadkowym kątem. Wiele miało otwarte drzwi. Oszalały umysł Greya tego nie odnotował, podobnie jak nie odnotował innych niepokojących szczegółów: wybitych okien we frontowej części hotelu, autostrady, którą nie jechał żaden pojazd, pustej stacji benzynowej przy zjeździe, z pomazanymi na czerwono oknami i ciałem opartym o dystrybutor, jakby przed chwilą ogłoszono sjestę, zniszczonej restauracji McDonald’s z poprzewracanymi krzesłami i stołami, opakowaniami keczupu i zabawkami dodawanymi do Happy Meal oraz klientami różnej rasy i wieku, w popłochu uciekającymi przez okna, oraz obłoku chemicznego dymu unoszącego się z płonącego ciągnika stojącego trzy kilometry dalej. I ptaków. Wielkiego stada dużych czarnych ptaków – wron, kruków i myszołowów – wirujących leniwie padlinożerców. Nagle wszystko zamarło, jak obraz po strasznej bitwie skąpany w bezlitosnych promieniach letniego słońca. „Widzisz, Grey”. – Przestań! Zamknij się!

Potknął się. Pod stopami poczuł coś cielistego, wilgotnego i miękkiego. Poślizgnął się i runął na czworaki, ślizgając się na asfalcie. „Popatrz na świat, który stworzyliśmy”. Zacisnął powieki, żeby nie widzieć. Łapczywie zaczerpnął powietrza. Nie musiał patrzeć, żeby wiedzieć, że miękki przedmiot to ciało. Błagam, pomyślał, nie wiedząc, do kogo ani w jakiej sprawie się zwraca. Do siebie. Do głosu we wnętrzu swojej głowy. Do Boga, w którego nigdy tak naprawdę nie wierzył, choć teraz bardzo pragnął uwierzyć. Żałuję tego, co zrobiłem. Żałuję, żałuję, żałuję! Kiedy w końcu podniósł głowę, opuściła go wszelka nadzieja. Na ziemi leżały zwłoki kobiety. Twarz została odarta z mięsa do kości, więc nie można było powiedzieć, w jakim była wieku. Miała na sobie spodnie od dresu oraz podkoszulek z kapturem i małą różową koronkową falbanką przy dekolcie. Musiała wstać z łóżka, żeby zobaczyć, co się dzieje. Leżała na chodniku, z dziwnie wykręconymi plecami i ramionami. Unosiła się nad nią chmara much, obsiadała usta i oczy. Jedna ręka była wyciągnięta, dłoń zwrócona wnętrzem do góry. Palce drugiej dotykały rany na szyi. Nie rozcięcia czy blizny, niczego, co wyglądałoby tak schludnie. Szyja została rozpłatana do kości. Nie była jedyna. Obraz przed oczami Greya stał się mniej wyraźny, jakby ktoś uniósł kamerę nad planem filmowym. Z lewej, w odległości sześciu metrów od niego, stał półtonowy chevy z otwartymi drzwiami od strony kierowcy. Otyły mężczyzna w spodniach od garnituru i szelkach został wyrwany z fotela i zawisł bezwładnie pochylony nad deską rozdzielczą. Tylko że nie miał głowy. Była gdzie indziej. Więcej ciał leżało u wejścia do motelu. Mówiąc dokładnie, nie były to ciała, tylko ludzkie szczątki. Jakiejś policjantce wypruto wnętrzności w chwili, gdy wysiadała z radiowozu. Oparła się plecami o błotnik, zaciskając palce na kolbie pistoletu, z otwartą klatką piersiową rozsuniętą niczym poły płaszcza. Jakiś facet w lśniącym fioletowym dresie, mający na szyi tyle złota, że można by nim napełnić piracką skrzynię, został ciśnięty w górę. Jego korpus wylądował w konarach klonu niczym latawiec. Dolna część ciała spadła na maskę lśniącego czarnego mercedesa. Nogi nieszczęśnika były skrzyżowane w kostkach, jakby dolna połowa ciała nie wiedziała, że brakuje reszty. Grey poczuł, że jest w stanie bliskim transu. Nie można patrzeć na coś takiego i niczego nie czuć. Gdyby komuś udało się przeżyć, oznaczałoby, że tam nie był. Dwa samochody, Honda Accord i Chrysler Countryside, zderzyły się czołowo przy zjeździe. Przednie maski wgryzły się w siebie, wygięte niczym akordeony. Kierowca sedana został zastrzelony przez przednią szybę. Poza tym wóz był nietknięty, choć minivan wyglądał na splądrowany. Rozsuwane drzwi wydarto i rzucono na parking jak frisbee. Obok otwartych drzwi na stercie gratów – walizek, zabawek i ogromnej paczki jednorazowych pieluszek – leżało na plecach ciało kobiety. Poza zasięgiem jej wyciągniętej ręki spoczywało puste nosidełko na niemowlę. Co się stało z dzieckiem? – zastanawiał się Grey. – Jezu – jęknął po chwili. ♦♦♦ Grey wybrał furgonetkę. Nie miałby nic przeciwko mercedesowi, ale uznał, że tak będzie rozsądniej. Kiedyś miał półtonowego chevy’ego, więc furgonetka wydała mu się bardziej znajoma. Wyciągnął bezgłowego kierowcę i ułożył go na chodniku. Trudno było nie spojrzeć na biedaka. Zostawienie go bez głowy wydawało się niestosowne, ale Grey nie mógł jej dostrzec w pobliżu. Rozejrzał się za butami, które by na niego pasowały – numer trzynaście EEE.

Niezależnie od tego, co zrobił mu Zero, rozmiar stopy nie uległ zmniejszeniu. W końcu zdecydował się na mokasyny tkwiące na stopach faceta w mercedesie. Buty z włoskiej jagnięcej skóry, miękkiej niczym masło, trochę za wąskie w palcach, ale taka skóra się rozciągnie. Wsiadł do furgonetki i uruchomił silnik. Bak był w ponad trzech czwartych pełny. Grey pomyślał, że zdoła dojechać prawie do Denver. Już miał ruszyć, kiedy o czymś sobie przypomniał. Zaciągnął ręczny hamulec i pobiegł do pokoju. Trzymając pistolet w niewielkiej odległości od tułowia, wrócił do samochodu i umieścił broń w schowku na rękawiczki. Później, mając gnata za jedynego towarzysza, wrzucił bieg i odjechał. 6

Mama była w domu. Leżała bez ruchu w sypialni, do której nie miał wstępu. Mówiąc dokładniej, mama nie żyła. Kiedy odejdę, pamiętaj o jedzeniu. Czasami o tym zapominasz. Myj się co drugi dzień. Mleko jest w lodówce, płatki Lucky Charms w szafce, a w zamrażarce hamburgery do odgrzania. Wstaw je do piecyka na godzinę, na sto osiemdziesiąt stopni, a kiedy je wyjmiesz, nie zapomnij wyłączyć piecyka. Bądź moim wspaniałym chłopcem, Danny. Zawsze będę Cię kochała. Po prostu nie potrafię się dłużej bać. Kocham Cię, mama. Zostawiła liścik pod solniczką i pieprzniczką, które stały na kuchennym stole. Danny lubił sól, ale pieprzu nie znosił, bo wywoływał kichanie. Minęło dziesięć dni – Danny wiedział o tym, bo skreślał je każdego ranka w kalendarzu – a kartka nadal tam była. Nie wiedział, co z nią zrobić. W mieszkaniu ohydnie cuchnęło, zalatywało jak w klatce szopa albo oposa, który biega tam i z powrotem przez całe dnie. Mleko też się zepsuło. Skwaśniało, bo wyłączyli prąd, było ciepłe i zostawiało w ustach paskudny posmak. Próbował jeść płatki z kranówą, ale to nie było to samo. Zresztą nic nie było takie jak dawniej. Wszystko było inne, bo w sypialni leżała mama. Nocami przesiadywał po ciemku w swoim pokoju, zamknąwszy drzwi. Wiedział, gdzie mama trzymała świeczki – w szafce nad zlewem, tam gdzie była butelka wódki, z której pociągała, gdy puszczały jej nerwy – ale miał zakaz dotykania zapałek. Zapałki były na liście. Właściwie nie było żadnej listy, ale wiedział, że są rzeczy, których nie powinien ruszać. Na przykład opiekacz, bo zawsze przypalał grzanki. I pistolet w nocnej szafce mamusi, bo nie był zabawką i mógł się postrzelić. I dziewczęta w autobusie, bo tego nie lubiły. W ogóle nie będzie już jeździł dwunastką, co było fatalną wiadomością. Najgorszą rzeczą w świecie dla Danny’ego Chayesa. Wyłączyli prąd, więc nie było telewizji, a to oznaczało, że nie mógł oglądać Tomka. Filmy o Tomku były dla małych dzieci. Mama powtarzała to miliony razy, ale jego terapeuta, doktor Francis, powiedział, że może to robić pod warunkiem, iż spróbuje także czegoś innego. Jego ulubionym bohaterem był Kuba. Danny lubił czerwony kolor lokomotywy i węglarki, i narratora naśladującego głos Kuby, taki łagodny, że aż łaskotało w gardle. Miał trudności z rozpoznaniem twarzy, ale napisy na pociągach Tomka były łatwe do odczytania. Bohaterowie filmu płatali sobie różne figle. Zmieniali tory, żeby Piotruś wjechał w węglarkę, i oblewali czekoladą Gabrysia, który ciągnął ekspres, bo Gabryś był zarozumiałą lokomotywą. Czasami dzieci w autobusie żartowały z Danny’ego, przezywały go Topham Hatt i śpiewały piosenkę z brzydkimi słowami, zamiast prawdziwych, ale Danny nie zwracał na to uwagi. Oprócz nich był pewien chłopiec. Chodził do szóstej klasy, ale Danny podejrzewał, że kilka razy powtarzał rok, bo miał ciało dorosłego mężczyzny. Wsiadał co rano z książką w ręku, gapiąc się na Danny’ego. Wchodził po stopniach, przybijając piątki i dzieląc się nowinami z kolegami, kiedy szedł

przejściem, wlokąc za sobą woń papierosów. „Część, Tophamie Hacie, co słychać na wyspie Sodor u gadającej lokomotywy? Czy to prawda, że pani Hatt lubi mieć to w tyłku?” Ha-ha-ha, rechotał Billy. Ha-ha-ha. Danny nie odpowiadał, bo wiedział, że w ten sposób tylko pogorszy sprawę. Nigdy nie wspominał o tym panu Purvisowi, bo wiedział, co od niego usłyszy. „Do licha, Danny, dlaczego pozwalasz, żeby ten mały śmieć cię poniżał? To prawda, jesteś dziwakiem, ale powinieneś się bronić. Jesteś kapitanem tego statku. Jeśli przymkniesz oko na bunt na pokładzie, wszystko szlag trafi”. Danny lubił pana Purvisa, dyspozytora. Pan Purvis był miły dla niego i mamy. Mama pracowała w kawiarni i właśnie tam się poznali. Pan Purvis do nich przychodził i naprawiał różne rzeczy, na przykład odpływ w zlewie albo luźną deskę na werandzie, chociaż miał żonę, panią Purvis. Był ogromnym łysym facetem, który lubił gwizdać przez zęby i stale podciągał spodnie. Czasami odwiedzał ich nocą, kiedy Danny leżał w łóżku. Danny słyszał telewizor w salonie, słyszał, jak się śmieją i rozmawiają z mamą. Danny lubił te noce. Budziły w nim przyjemne uczucia, jak wesołe klikanie. Kiedy ludzie pytali o ojca Danny’ego, mama odpowiadała: „nie ma go na zdjęciu”, co było prawdą. W domu były zdjęcia mamy i zdjęcia Danny’ego, i dwa zdjęcia, na których byli razem. Ale nigdy nie widział na nich taty. Danny nie wiedział nawet, jak się nazywa. Autobus był pomysłem pana Purvisa. To on nauczył Danny’ego prowadzić na parkingu zajezdni i chodził z nim na zajęcia, żeby zdobył prawo jazdy kategorii B, a później pomógł mu wypełnić podanie. Początkowo mama nie była przekonana do tego pomysłu, bo mówiła, że potrzebuje Danny’ego w domu i że dostają zasiłek, takie pieniądze od rządu. Ale Danny wiedział, że prawdziwy powód był inny, że miał związek z tym, jaki jest. Mama wyjaśniła mu ostrożnie, starannie dobierając słowa, że w pracy człowiek musi umieć się „dostosować”. Że mogą się wydarzyć różne rzeczy. Weźmy na przykład kawiarnię. Czasami podają hot dogi, a kiedy indziej lasagne lub kotlety z kurczaka. W menu jest jedno, a serwują coś zupełnie innego. Nie zawsze można wszystko przewiedzieć. Czy Danny’ego to nie zdenerwuje? Ale autobus to nie kawiarnia. Autobus to autobus. Autobus musi przyjeżdżać o czasie, zgodnie z rozkładem. Kiedy Danny siadał za kółkiem, czuł przyjemne mrowienie, najsilniejsze i najgłębsze w życiu. Kierował autobusem! Wielkim żółtym autobusem z rzędami foteli, sześciobiegową dźwignią zmiany przełożenia i biegiem wstecznym. W autobusie wszystko było ładne i schludne. Nie był to pociąg, to prawda, ale coś bardzo podobnego. Co rano wyjeżdżał z dworca, wyobrażając sobie, że jest Gabrysiem, Heniem lub Piotrusiem, czasem nawet samym Tomkiem. Zawsze przyjeżdżał o czasie. Czterdzieści dwie minuty z dworca do ostatniego przystanku. Trzynaście kilometrów, dziewiętnaście przystanków, dwudziestu dziewięciu pasażerów. Dokładnie. „Robert-Shelly-Brittany-Maybeth-Joey-Darla/Denise (bliźniaczki)-Pedro-Damien-Jordan-Charlie-Oliver (O-Man)-Sasha-Billy-Molly-Lyle-Dick (Dickhead)-Richard-Lisa-Mckenna-Anna-Lily-Matthew-Charlie-Emi ly-JohnJohn-Kayla-Sean-Timothy” Czasami rodzice czekali na rogu, matka w podomce albo ojciec w garniturze i krawacie, trzymający w ręku kubek kawy. „Jak leci, Danny?” – pytali z uśmiechem. „Za pomocą twojego autobusu można regulować zegarek”. „Jesteś moją pożyteczną lokomotywą”, powtarzała mama, a Danny faktycznie nią był. Ale teraz dzieci odeszły. Nie tylko dzieci, wszyscy. Mama i pan Purvis, może nawet wszyscy ludzie na świecie. Przez jakiś czas w okolicy było dużo hałasu, ludzie krzyczeli, syreny wyły, ulicami pędziły wojskowe ciężarówki. Danny słyszał nawet huk wystrzałów. Bum-bum-bum-bum-bum! Pytał, do kogo strzelają, ale mama nie chciała powiedzieć. Mocnym,

stanowczym tonem powtarzała, żeby nie wychodził z domu, nie oglądał telewizji i trzymał się z daleka od okien. Spytał, co z autobusem, ale mama powiedziała tylko: „Do diabła z nim, Danny! Nie martw się o autobus. W szkole nie ma zajęć”. „A jutro?” – spytał Danny. Mama na to, że jutro też nie będzie. Bez autobusu nie wiedział, co ze sobą zrobić. Myśli skakały mu w głowie jak kukurydza na rozgrzanej patelni. Chciał, żeby przyszedł pan Purvis i oglądał z mamą telewizję, bo wtedy zawsze lepiej się czuł, ale pan Purvis się nie zjawił. Świat przycichł i pozostał taki do dziś. Bo na dworze grasowały potwory. Danny sam się tego domyślił. Na przykład po drugiej stronie ulicy mieszkała kobieta, pani Kim. Uczyła gry na skrzypcach i dzieci przychodziły do niej na lekcje. W letnie dni, kiedy okna były otwarte, Danny słyszał, jak grają Gwiazdko, gwiazdko, powiedz nam i Mary miała owieczkę, i inne melodie, których nie znał. Teraz nie było lekcji skrzypiec, a pani Kim wisiała na balustradzie werandy. Którejś nocy usłyszał, że mama płacze w sypialni. Czasami popłakiwała ukradkiem, więc nie było w tym niczego niezwykłego. Normalnie Danny nie musiałby się martwić, ale tym razem było inaczej. Leżał w łóżku, czujnie nasłuchując i zastanawiając się, jak można odczuwać tak wielki smutek, żeby człowiekowi chciało się płakać. Rozwikłanie tej zagadki przypominało przedmiot leżący na wysokiej półce, której nie mógł dosięgnąć. Kiedy indziej obudził się w ciemności i poczuł, że ktoś dotyka jego włosów. Otworzył oczy i zobaczył, że na łóżku siedzi mama. Danny nie lubił, kiedy go dotykano, bo czuł wtedy przykre mrowienie. Mogła go dotykać tylko mama, przywykł do tego. „Co się stało, mamo? – zapytał. Coś złego?” Ale mama kazała mu być cicho. Cicho sza, cicho sza, Danny. Na jej kolanach zauważył jakiś przedmiot zawinięty w ręcznik. „Kocham cię, Danny. Czy wiesz, jak bardzo cię kocham?” „Ja też cię kocham, mamo”, odpowiedział, bo należy tak zrobić, kiedy ktoś wyznaje nam miłość. Później poczuł dotknięcie jej ręki kołyszące do snu. Rano drzwi jej sypialni były zamknięte, a gdy się nie otworzyły, Danny wiedział. Bez zaglądania do środka. ♦♦♦ W końcu zdecydował, że poprowadzi autobus. Bo może na świecie pozostał tylko on. Bo prowadzenie autobusu sprawiało mu przyjemność. Bo nie wiedział, co innego mógłby ze sobą począć, kiedy mama leżała w sypialni, mleko się zepsuło i minęło tyle dni. Poprzedniego wieczoru przygotował sobie ubranie, tak jak robiła to mama: spodnie khaki, koszulę z białym kołnierzykiem i brązowe buty ze sznurówkami, oraz drugie śniadanie. Zostało niewiele jedzenia z wyjątkiem masła orzechowego, grahamowych krakersów, i paczki nieświeżych ślazowych cukierków, ale udało mu się zaoszczędzić butelkę napoju Mountain Dew. Zapakował to wszystko do plecaka razem ze scyzorykiem i szczęśliwą jednocentówką, i poszedł do szafy po czapkę w niebieskie prążki – czapkę maszynisty, którą mama kupiła mu w parku Traintown, gdzie dzieci mogły jeździć kolejkami takimi jak Tomek. Danny chodził tam od małego, bo było to jego ulubione miejsce na świecie. Wagoniki były za ciasne, żeby mógł do nich zmieścić swoje duże nogi i ręce, więc tylko patrzył, jak pociągi jeżdżą w kółko, wydmuchując kominami małe obłoczki dymu. Mama pozwalała mu zakładać czapkę tylko wtedy, gdy jechali do Traintown. Nie chciała, żeby paradował w niej po ulicy, bo ludzie by się z niego śmiali. Danny wykombinował, że teraz to bez znaczenia. Wyruszył o świcie. Kluczyki do autobusu miał w kieszeni spodni, na udzie. Dworzec był oddalony od domu dokładnie o pięć kilometrów. Zanim dotarł do końca przecznicy, zobaczył pierwsze ciała. Niektóre tkwiły w samochodach, inne leżały na trawniku albo na kubłach od śmieci, zwisały z gałęzi drzew. Ich skóra zsiniała, jak skóra pani Kim, a ciało nabrzmiało w letnim skwarze. Był to brzydki widok, a jednocześnie dziwny i intrygujący. Gdyby miał więcej czasu, pewnie by się zatrzymał i przyjrzał uważniej. Dostrzegł również dużo śmieci, strzępy

papieru i papierowe kubki, i unoszące się w powietrzu plastikowe torby ze spożywczego. Bardzo nieładnie. Ludzie nie powinni śmiecić. Kiedy dotarł na dworzec, słońce paliło mu ramiona. Większość autobusów stała na stanowiskach, ale nie wszystkie. Czekały w karnych rzędach, ale gdzieniegdzie były puste miejsca, jak w ustach, kiedy wypadnie ząb. Na szczęście dwunastka Danny’ego była na swoim miejscu. Na świecie jest wiele różnych autobusów – autobusy wahadłowe i wycieczkowe, miejskie i autokary – a Danny wiedział o nich wszystko. Bo Danny lubił uczyć się wszystkiego o jednej rzeczy. Jeździł redbirdem 450, model foresight, skonstruowanym zgodnie z najwyższymi standardami inżynierii, o wytrzymałych ramach, systemie podnoszenia maski Easy Hood Assist oraz zaawansowanej desce rozdzielczej, dostarczającej wielu informacji kierowcy i technikom serwisującym pojazd, a także scalonym podwoziem Redbird Comfortride, które sprawiało, że czterystapięćdziesiątka była wzorem bezpieczeństwa i trwałości. Danny wsiadł do kabiny i włożył kluczyk do stacyjki. Kiedy potężny silnik diesla marki Caterpillar ożył, poczuł ciepło w żołądku. Spojrzał na zegarek. Szósta pięćdziesiąt dwie. Kiedy duża wskazówka dotarła do dwunastej, wrzucił bieg i ruszył. Z początku czuł się dziwnie, jadąc pustymi ulicami, na których nie było żywej duszy, ale kiedy dotarł do pierwszego przystanku – tego, na którym wsiadali Robert i Shelly Mayfieldowie – przystosował się do rytmu poranka. Można by pomyśleć, że to kolejny zwykły dzień. Zatrzymał autobus. Cóż, Robert i Shelly czasem się spóźniali. Kiedy zatrąbił, wpadali do autobusu, a matka wołała za nimi, żeby byli grzeczni i dobrze się bawili, i żegnała ich machaniem. Mieszkali w bungalowie niewiele większym od tego, w którym Danny mieszkał z mamą, ale ich był ładniejszy, pomalowany na kolor dyni, a z przodu miał szeroką werandę z bujaną ławką. Wiosną z balustrady zwisały kosze z kwiatami. Kosze pozostały do dziś, ale wszystkie kwiaty zwiędły, a trawnikowi przydałoby się strzyżenie. Danny wyciągnął szyję, spoglądając przez szybę. Okno na drugim piętrze wyglądało tak, jakby ktoś wyrwał je razem z futryną. Tam, gdzie się kiedyś znajdowało, powiewała roleta, wysuwając się na zewnątrz niczym język. Zatrąbił i poczekał minutę, ale nikt nie wyszedł. Jezu, siódma osiem. Ma do objechania inne przystanki. Ruszył, omijając leżącego na boku priusa. Po chwili dotarł do innych przedmiotów rozrzuconych na drodze – przewróconego policyjnego radiowozu, karetki pogotowia i martwego kota. Na drzwiach wielu domów wymalowano sprayem literę X oraz jakieś cyfry i litery. Kiedy dotarł do drugiego przystanku, kompleksu domów jednorodzinnych Castle Oaks, miał już dwanaście minut spóźnienia. „Brittany-Maybeth-Joey-Darla/Denise”. Zatrąbił przeciągle raz i drugi. Na próżno. Danny wykonywał bezmyślne, mechaniczne ruchy, bo Castle Oaks zamieniło się w dymiące zgliszcza. Cały kompleks spłonął do gruntu. Później były kolejne przystanki, ale wszędzie widział to samo. Skręcił na zachód, do Cherry Creek. Tam domy były większe, oddzielone od drogi szerokim pochyłym trawnikiem. Wielkie liściaste drzewa rzucały cień na ulicę. Było tu nieco ciszej, bardziej spokojnie. Domy wyglądały tak jak zawsze, a Danny nie zauważył żadnych ciał. Mimo to w okolicy nie było ani jednego dziecka. Zwykle o tej porze w autobusie znajdowałoby się dwadzieścioro pięcioro dzieci. Cisza zaczęła go drażnić. W miarę zapełniania się autobusu harmider narastał, bo na każdym przystanku wsiadały kolejne urwisy – narastał jak muzyka w filmie, zbliżając się do finałowej sceny. Bo w ostatniej scenie było podrzucenie. Przyspieszenie i podrzucenie autobusu na Lindler Avenue. „Szybciej, Danny!” – wołali, a Danny, chociaż nie powinien tego robić, lekko dodawał gazu, żeby dzieciarnię wcisnęło w fotele, i przez krótką chwilę czuł się jednym z nich. Bo Danny nigdy nie był takim dzieckiem jak one, takim, które chodzi do szkoły. Ale gdy autobus podskakiwał na wyboju, Danny stawał się jednym z nich. Pomyślał o tym, tęskniąc za

dzieciakami, nawet za Billym Nice’em i głupimi kawałami, i tym jego paskudnym rechotem. Właśnie wtedy zobaczył chłopca. Timothy’ego. Mały czekał ze swoją starszą siostrą na końcu podjazdu. Danny rozpoznałby go wszędzie po kosmyku włosów opadającym na czoło i dwóch kępkach sterczących z tyłu głowy niczym czułki jakiegoś insekta. Timothy był jednym z najmłodszych dzieci i chodził do drugiej, może trzeciej klasy. Czasami odprowadzała go gosposia w fartuchu, pulchna kobieta o brązowej skórze, ale zwykle robiła to starsza siostra. Danny podejrzewał, że chodziła do ogólniaka. Śmieszna dziewczyna. Nie pospolita, ale osobliwie śmieszna. Miała włosy barwy pepto, tego lekarstwa, które dostał od mamy, kiedy nabawił się bólu żołądka od łapczywego jedzenia, i oczy podkreślone grubą czarną kredką, która sprawiała, że przypominała postacie z tych przerażających filmów przewracające oczami. Na dodatek po dziesięć kolczyków w każdym uchu i psią obrożę. Wyobrażacie sobie? Psią obrożę! Jakby była psem! Danny pomyślał, że to dziwne, bo gdyby nie wszystkie te dziwactwa, byłaby nawet ładna. Nie znał żadnych dziewcząt w jej wieku, właściwie w żadnym wieku, więc lubił patrzeć, jak czeka razem z bratem, trzymając go za rękę. Puszczała ją, kiedy autobus się zbliżał, żeby inne dzieci tego nie spostrzegły. Danny podjechał do końca podjazdu i pociągnął dźwignię, żeby otworzyć drzwi. – Cześć! – rzucił, bo tylko to przyszło mu do głowy. – Cześć! Dzień dobry! Teraz była ich kolej, ale żadne nie odezwało się słowem. Danny rzucił im szybkie spojrzenie, ale nie potrafił niczego wyczytać z ich twarzy. Pociągi z filmów o Tomku były radosne albo smutne, albo zagniewane, ale w tym przypadku chodziło o coś innego, coś przypominającego pusty ekran telewizora, kiedy nie działała kablówka. Oczy dziewczyny były spuchnięte i czerwone, a włosy miały jakiś wygnieciony, potargany wygląd. Timothy’emu ciekło z nosa i stale wycierał go wierzchem dłoni. Ich ubrania były wymięte i poplamione. – Usłyszeliśmy, jak zatrąbiłeś – powiedziała dziewczyna. Jej głos był ochrypły i drżący, jakby nie używała go od jakiegoś czasu. – Schowaliśmy się w piwnicy. Dwa dni temu skończyło się jedzenie. Danny wzruszył ramionami. – Mam płatki, ale z wodą. Niezbyt smaczne. – Czy oprócz ciebie pozostał ktoś jeszcze? – spytała dziewczyna. – Gdzie? – Przy życiu. Danny nie wiedział, co odpowiedzieć. Pytanie wydawało się zbyt doniosłe. Może faktycznie nie ma nikogo, bo widział dużo ciał, ale nie chciał tego powiedzieć, kiedy obok stał Timothy. Spojrzał na chłopca, który do tej pory się nie odezwał, a tylko nerwowo pocierał nos. – Cześć, Timbo. Masz alergię? Mnie też czasem dokucza. – Nasi rodzice pojechali do Telluride – wyjąkał chłopak, wpatrując się w swoje tenisówki. – Została z nami Consuela, ale odeszła. Danny nie miał pojęcia, kim jest ta Consuela. Trudno mu było się połapać, kiedy ludzie nie odpowiadali na zadane pytania, ale zadawali własne, o których wcześniej nie pomyślał. – W porządku – powiedział. – Leży na podwórku z tyłu domu. – Jak to leży, przecież odeszła? Chłopak zrobił wielkie oczy. – Ona jest martwa. Milczeli przez chwilę. Danny zaczął się zastanawiać, dlaczego jeszcze nie wsiedli do autobusu. Może powinien ich o to poprosić?

– Wszyscy mieli pojechać do Mile High – dodała dziewczyna. – Słyszeliśmy w radiu. – Co jest w Mile High? – Wojsko. Mówili, że w Mile High jest bezpiecznie. Danny się zdziwił, bo z tego, co widział, wynikało, że większość wojskowych też nie żyje. Z drugiej strony Mile High oznaczało, że mieliby dokąd jechać. Bo Danny wcześniej o tym nie pomyślał. Dokąd właściwie się wybierał? – Jestem April 2 – przedstawiła się dziewczyna. Faktycznie wyglądała jak April. To zabawne, ale tak właśnie było z niektórymi imionami. Po prostu pasowały. – Danny – powiedział. – Wiem. – Skinęła głową. – Błagam cię, Danny! Zabierz nas stąd jak najszybciej! 7 Lila uznała, że kolor nie pasuje. Był zupełnie do niczego. „Maślanokremowy” odcień, jakoś tak go nazwali. Na opakowaniu z próbką farba miała wypłowiałą żółtą barwę, jak stary len. Tylko że teraz, kiedy Lila cofnęła się z ociekającym wałkiem w ręku, aby ocenić swoje dzieło – szczerze mówiąc, nieźle nabałaganiła, ale dlaczego David nie mógł się tym zająć? – wyglądał jak… no właśnie, jak wyglądał? Jak cytryna? Tak, jak elektryczna cytryna. Taki kolor nadawałby się do kuchni – jasnej, słonecznej kuchni z oknami wychodzącymi na ogród. Ale nie do dziecinnego pokoju. Boże, pomyślała, w takich ścianach żadne niemowlę nie zmruży oka. Przykra sprawa. Tyle ciężkiej pracy poszło na marne. Musiała wyciągnąć drabinę z piwnicy i zawlec ją na górę po schodach. Rozłożyć malarskie płachty i na czworakach zalepić listwy przypodłogowe tylko po to, aby odkryć, że musi wrócić do sklepu i zacząć wszystko od nowa. Zamierzała skończyć malowanie przed lunchem, bo wtedy farba miałaby dość czasu, aby obeschnąć, zanim przylepi pasek tapety z motywami z książek Beatrix Potter. David uważał, że pasek jest idiotyczny, „sentymentalny”. David często używał tego słowa, ale Lila miała to gdzieś. Kiedy była dziewczynką, uwielbiała opowieści o króliku Piotrusiu. Gramoliła się na kolana ojca lub układała wygodnie w łóżku, żeby setny raz wysłuchać opowieści o tym, jak to Piotruś uciekł z ogrodu pana McGregora. Podwórko ich domu w Wellesley ograniczał żywopłot, który przez całe lata – długo po tym, jak powinna była przestać wierzyć w takie rzeczy – przeczesywała cierpliwie w poszukiwaniu królika w małym niebieskim fraczku. Królik Piotruś będzie musiał poczekać. Podniosła się na nogi zupełnie wyczerpana. Zapach farby sprawił, że zakręciło jej się w głowie. Coś było nie tak z klimatyzacją, choć teraz, gdy pojawiło się dziecko, pomieszczenia zawsze wydawały się odrobinę przegrzane. Miała nadzieję, że David szybko wróci do domu. W szpitalu było istne urwanie głowy. Zadzwonił, by powiedzieć, że się spóźni, ale więcej się nie odezwał. Zeszła na dół do kuchni. Panował w niej straszny bałagan. W zlewie piętrzyły się stosy brudnych naczyń, blaty były brudne, a podłoga pod bosymi nogami lepiła się od kurzu. Stanęła w drzwiach i rozglądała się zdumiona. Czyżby aż tak się zapuścili? Co się stało z Yolandą? Kiedy ostatnio u nich była? Zwykle przychodziła sprzątać we wtorki i piątki. Jaki dziś dzień? Pomyślała, że sądząc po wyglądzie kuchni, Yolanda nie odwiedziła ich od tygodni. Może jej angielski rzeczywiście nie był najlepszy i czasami robiła różne dziwne rzeczy, na przykład myliła łyżki do herbaty ze stołowymi – David bardzo marudził z tego powodu – albo wyrzucała do

śmieci niezapłacone rachunki. Robiła też inne irytujące rzeczy, ale nie opuściła ani jednego dnia pracy. W pewien zimowy poranek zjawiła się z takim paskudnym kaszlem, że Lila słyszała go na górze. Musiała wyrwać jej z ręki mop, mówiąc: „Por favor, Yolando, pozwól, że ci pomogę. Jestem lekarzem, Soy médico’”. (Oczywiście przyszła z zapaleniem oskrzeli. Lila osłuchała jej klatkę piersiową i wypisała receptę na amoxicillinę, bo wiedziała, że Yolanda nie ma nawet lekarza, a co dopiero ubezpieczenia). Zgoda, czasami wyrzucała korespondencję i myliła sztućce, i wkładała skarpetki do szuflady z bielizną, ale była pracowita i niezmordowana, wesoła i punktualna. Mogli na niej polegać mimo swojego zwariowanego rozkładu zajęć. A teraz nawet nie zadzwoniła. Z tym telefonem to inna sprawa. Telefony nie działały, a na dodatek przestała przychodzić poczta. I gazety. David powiedział jej, żeby pod żadnym pozorem nie wychodziła z domu, więc Lila tego nie sprawdziła. Może gazety leżą na podjeździe? Wyjęła z kredensu szklankę i odkręciła wodę. Kran zagulgotał, wystrzelił powietrzem i… nic. Wody też nie było! Przypomniała sobie, że od jakiegoś czasu nie mieli wody. Będzie musiała zadzwonić do hydraulika, jakby miała za mało zmartwień. A właściwie powinna to zrobić, gdyby telefony działały. Że też David musiał wyjść z domu akurat wtedy, gdy wszystko zaczęło się sypać. Było to ulubione określenie ojca Lili. Śmieszne wyrażenie, pomyślała. Wszystko zaczęło się sypać. Cóż to właściwie oznacza? I skąd się wzięło? Oczywiście było mnóstwo podobnych wyrażeń, nawet najprostsze słowa potrafiły ni stąd, ni zowąd nabrać dziwnego znaczenia, jakiego nie miały nigdy wcześniej. Pielucha. Wprowadzona w błąd. Hydraulik. Mężatka. Czy poślubienie Davida naprawdę było jej pomysłem? Nie pamiętała, żeby kiedykolwiek pomyślała: Poślubię Davida. Chyba człowiek powinien tak pomyśleć, zanim zdecyduje się i to zrobi. To dziwne, jak w ciągu minuty może się zmienić ludzkie życie. W jednej chwili jest takie, a w następnej zupełnie inne. Na dodatek człowiek nie potrafi sobie przypomnieć, co zrobił i dlaczego właściwie tak się stało. Nie powinna była mówić, że go kocha, w ścisłym sensie tego słowa. Lubiła go i podziwiała. (Któż by nie podziwiał Davida Centre’a, szefa kardiologii szpitala ogólnego w Denver, założyciela Instytutu Elektrofizjologii w Kolorado, faceta, który biegał w maratonie, uczestniczył w posiedzeniach licznych rad nadzorczych, dostawał darmowe bilety na mecze Nuggetsów i do opery, i codziennie ratował pacjentów?) Tylko czy te wszystkie uczucia równały się miłości? Bo jeśli nie, to nie powinna była za niego wychodzić, bo teraz nosi w sobie jego dziecko – nieplanowane dziecko, które im się po prostu przydarzyło – tylko dlatego, że w typowej dla siebie chwili szlachetnego uniesienia David oznajmił, że „ma zamiar zrobić to, co właściwe”. Co było właściwe? I dlaczego czasami David wydawał się nie być sobą, ale kimś innym, kto go przypominał – wzorowanym na nim sobowtórem naturalnej wielkości? Kiedy powiedziała ojcu o zaręczynach, zauważyła to na jego twarzy. Wiedział. Siedział przy biurku w swoim gabinecie, otoczony książkami, które kochał, pociągając klejem bukszpryt modelu statku. Lekko uniósł krzaczaste brwi, wyrażając w ten sposób całą prawdę. – No cóż. – Odchrząknął, robiąc pauzę, żeby zakręcić małą tubkę kleju. – Rozumiem, że w tych okolicznościach możesz tego pragnąć. To dobry człowiek. Możecie wziąć ślub tutaj, jeśli będziecie chcieli. David był dobrym człowiekiem, więc tak zrobili, przylatując do Bostonu wraz z wiosenną śnieżycą, kiedy wszystko stanęło. Tylko garstka krewnych i przyjaciół zdołała dotrzeć na miejsce, aby tkwić niezręcznie w salonie, kiedy oni składali sobie przysięgę (wszystko zajęło jakieś dwie minuty), a później zacząć się nieporadnie tłumaczyć. Nawet przedstawiciel firmy cateringowej wyszedł wcześniej. Nie czuli się skrępowani, dlatego że Lila była w ciąży. Wiedziała, że brakowało czegoś ważnego.

Pal sześć. Pal sześć Davida i ich okropny ślub (szczerze mówiąc, uroczystość bardziej przypominała czuwanie przy zwłokach), stosy niezjedzonego łososia, śnieg i całą resztę. Najważniejsze było dziecko i dbanie o siebie. Cały świat mógł się rozsypać, jeśli chciał, bo liczyło się tylko ono. Dziecko powinno być dziewczynką. Lila widziała ją na monitorze ultrasonografu. Maleńka dziewczynka. Drobne rączki i stópki, małe serduszko i płuca unoszące się w ciepłym wywarze jej ciała. Niemowlę często miało czkawkę. „Hep!”, czknęło. „Hep! Hep!” Kolejne śmieszne słowo. Niemowlę oddychało, połykając i wypluwając płyn owodniowy, zaciskając przeponę, co powodowało, że zamykała się nagłośnia. Synchroniczne trzepotanie przepony, czkawka lub singultus, od łacińskiego słowa singult. „Rytmiczne skurcze przepony objawiające się charakterystycznym odgłosem wydawanym przez zamknięcie głośni i strun głosowych”. Kiedy Lila dowiedziała się o tym w szkole medycznej, pomyślała: O rany. Po prostu, o rany. Oczywiście natychmiast sama dostała czkawki, podobnie jak połowa studentów. Lila słyszała, że w Australii był człowiek, który od siedemnastu lat bez przerwy miał czkawkę. Przeczytała o nim w „Today”. W dzienniku o nazwie „Today”. Czy to było dzisiaj? Ruszyła do holu. Kiedy odsunęła zasłonę, żeby rzucić okiem na dwór, poczuła się tak, jakby jej umysł stanął na palcach, próbując wyjrzeć zza parapetu. Nie, nie było żadnych gazet. Żadnego „Denver Post” ani „New York Timesa”, ani lokalnych szmatławców, które od razu wędrowały do kosza. Zza szyby od strony drzew dolatywało wysokie letnie bzyczenie owadów. Zwykle ulicą przejeżdżały jeden lub dwa samochody, chodnikiem szedł listonosz, wesoło pogwizdując, opiekunka pchała wózek. Dzisiaj było inaczej. „Wrócę, kiedy będę coś wiedział. Nie wychodź i dobrze zamknij drzwi. Pamiętaj, pod żadnym pozorem nie wychodź na ulicę”. Lila pamiętała, co powiedział David. Stała w oknie, obserwując jego samochód – nową toyotę z napędem wodorowym, bezszelestnie sunącą podjazdem. Dobry Boże, nawet jego samochód jest wzorem cnót. Z pewnością papież przesiądzie się do takiego wehikułu. Czy to pies? Lila przysunęła twarz do szyby. Pies Johnsonów wałęsał się środkiem ulicy. Johnsonowie mieszkali dwa domy dalej. Starsza para, która odchowała dzieci. Ich córka wyszła za mąż i dokądś wyjechała, a syn studiował. W MIT? A może w Caltech? Jedno albo drugie. Pani Johnson („Mów mi Sandy!”) była pierwszą sąsiadką, która zapukała do ich drzwi tego dnia, gdy się wprowadzili. Stanęła na progu z czekoladową babką i gromkim „cześć”. Lila widywała ją co wieczór, kiedy nie była na dyżurze. Czasami w towarzystwie męża, Geoffa, wyprowadzała Roscoe, dużego uśmiechniętego golden retrievera. Zwierzak był tak potulny, że gdy ktoś się do niego zbliżył, kładł się na chodniku brzuchem do góry. („Wybaczcie tej pieprzonej namiastce psa”, mówił Geoff). Na dworze hasał Roscoe, ale coś było nie w porządku. Wyglądał jakoś inaczej. Żebra mu sterczały jak klawisze ksylofonu (Lila poczuła przelotne wzruszenie, bo przypomniała sobie, jak grała na dzwonkach w szkole podstawowej łzawą melodię Panie Janie), poza tym włóczył się zupełnie bez celu, trzymając coś w pysku. Coś… zwisającego bezwładnie. Czy Johnsonowie wiedzą, że wyszedł z domu? Może powinna do nich zadzwonić? Ale telefony nie działały, a ona obiecała Davidowi, że nie będzie wychodziła na dwór. Na pewno ktoś go zauważy i powie: „Przecież to Roscoe! Musiał się zgubić!”. Niech cię szlag, Davidzie, pomyślała. David potrafił być tak zaabsorbowany sobą, tak nieczuły na potrzeby innych. Bóg jeden wie, co robi, kiedy ona tkwi sama w domu pozbawionym wody, telefonu i prądu, a kolor dziecinnego pokoju w ogóle się nie udał. Ani trochę nie przypomina tego na puszce! Co prawda była dopiero w dwudziestym czwartym tygodniu ciąży, ale wiedziała, jak szybko płynie czas. W jednej chwili od rozwiązania dzieliły ją miesiące, a w drugiej wybiegła na dwór w środku nocy, z małą walizeczką, i pojechała jak szalona do szpitala, a później leżała na plecach w świetle reflektorów, sapiąc i dysząc, czując coraz silniejsze

skurcze, skurcze i nic tylko skurcze, aż urodziło się dziecko. Później przez obłok bólu poczuła jego rękę w swojej, otworzyła oczy i ujrzała obok siebie Brada z miną, którą trudno było opisać. Zobaczyła jego piękne przerażone i bezradne spojrzenie i usłyszała głos: „Przyj, Lilu! Jeszcze chwilę! Jeszcze raz i będzie po wszystkim!”. Tak też się stało. Zajrzała w głąb siebie i znalazła siłę na ostatnie pchnięcie, po którym dziecko wyszło na świat. Później zapadła cisza i Brad podał jej magiczny, owinięty w pieluszkę prezent w postaci jej dziecka. Fala szczęścia oblała jej policzki, bo wiedziała, że wybrała właśnie tego mężczyznę, i że jej dziecko, Eva, to ciepłe małe stworzonko, które spłodzili, stanowiło połączenie ich dwojga. Brad? Dlaczego pomyślała o Bradzie? David. Jej mężem jest David, a nie Brad. Papież David i jego papamobile. Czy jakiś papież nosił to imię? Całkiem możliwe, ale Lila była metodystką, więc nie miała kogo o to zapytać. Dość tego, pomyślała, kiedy Roscoe zniknął jej z oczu. Miała dość samotnego tkwienia w brudnym domu. David może robić, co mu się podoba. Nie widziała powodu, żeby nie wyjść na dwór w taki piękny czerwcowy dzień, szczególnie że trzeba załatwić tyle spraw. Jej wierne stare volvo czeka na podjeździe. Gdzie jest torebka? Portfel? Kluczyki? Wszystko było na miejscu, na małym stoliku przy drzwiach. Dokładnie tam, gdzie je zostawiła jakiś czas temu. Poszła do łazienki na górze – Boże, toaleta była w takim stanie, że wolała o tym nie myśleć – i przyjrzała się odbiciu swojej twarzy w lustrze. Kiepski widok. Można pomyśleć, że jest rozbitkiem. Włosy przypominały gniazdo szczurów, oczy zapadnięte i pozbawione wyrazu. Skóra blada, jakby od tygodni nie oglądała słońca. Nie należała do kobiet, które potrzebują wielu godzin przygotowań, żeby wyjść z domu, ale uznała, że trochę jej to zajmie. Miała ochotę wziąć prysznic, co oczywiście nie było możliwe. Zadowoliła się opłukaniem twarzy wodą z jednego ze słojów, które stały na zlewie, używając myjki, by wyszorować skórę, aż zrobiła się różowa. Przejechała szczotką po włosach, nałożyła róż na policzki, musnęła mascarą rzęsy i umalowała usta. Było gorąco, więc miała na sobie tylko podkoszulek i figi. Wróciła do sypialni, w której migotały świece. Wszędzie walały się sterty brudnych ubrań i czuć było stęchły zapach brudnych prześcieradeł. Wyciągnęła z szafy koszulę Davida, tę z długimi rękawami. Problemem było to, co włożyć na nogi, bo nic na nią nie pasowało. W końcu zdecydowała się na luźne dżinsy, które mogła włożyć, jeśli nie zapięła ostatniego guzika, i sandały. Jeszcze raz spojrzała w lustro. Nieźle, pomyślała. Znacznie lepiej. W końcu nie chodzi o nic specjalnego. Z drugiej strony miło byłoby pójść gdzieś na lunch, kiedy załatwi sprawunki. Z pewnością zasłużyła na to po tak długim uwięzieniu we własnym domu. Znajdzie jakieś ładne miejsce, gdzie będzie można zjeść na dworze. Nie umiała sobie wyobrazić niczego lepszego od szklanki herbaty i sałatki, i siedzenia na słońcu w wiosenne popołudnie. Uznała, że w Cafe des Amis będzie doskonale. Mają tam wspaniałą werandę z kratkami oplecionymi wonnymi kwiatami i najwspanialszego szefa kuchni – raz nawet przywitał ich przy stole – który uczył się w Cordon Bleu. Jak miał na imię? Pierre? Francois? Facet przyrządzał cudowne sosy, wydobywające z najprostszych potraw najgłębszy smak. Dałaby się pokroić za jego coq au vin, choć Des Amis było najlepiej znane z deserów, szczególnie z czekoladowego musu. Lila w życiu nie jadła niczego o równie niebiańskim smaku. Ona i Brad zwykle brali jeden na spółkę, po obiedzie, i karmili się nawzajem, jak para zadurzonych nastolatków, dla których świat przestał istnieć. Dawne szczęśliwe dni – pełne obietnic dni zalotów – otwierały się przed nimi niczym karty książki. Pamiętała, jak się śmiali, kiedy o mało nie połknęła zaręczynowego pierścionka wetkniętego w warstwę delikatnej masy kakaowej, i jak pewnej nocy wysłała go na deszcz – powiedziała, że może być wszystko, kit kat, almond joy albo zwyczajne stare czekoladki Hersheya – i obudziła się godzinę później, widząc, jak stoi w drzwiach sypialni przemoczony do suchej nitki, z tym swoim komicznym uśmiechem, i trzyma w ręku gigantyczny plastikowy

pojemnik ze słynnym musem czekoladowym od Francoisa – a może Pierre’a? – tak wielki, że można by nakarmić całą armię. Bo Brad taki właśnie był. Zaszedł od zaplecza, gdzie jeszcze paliły się światła, i zapukał do drzwi, czekając, aż ktoś otworzy i przyjmie przemoczony pięćdziesięciodolarowy banknot. Właśnie to było w nim najbardziej urocze. „Mój Boże, Lilu, mówił, wkładając jej do ust łyżkę czekoladowego musu, jeśli tak dalej pójdzie, dziecko będzie w połowie z czekolady”. Później znowu sobie przypomniała. David. Jej mężem jest teraz David Centre. Musi jakoś sobie z tym poradzić. Nie żeby ona i David nigdy nie jedli czekoladowego musu, nie byli w Cafe des Amis ani nie robili czegoś w tym rodzaju. David był po prostu pozbawiony romantyzmu. Jakim cudem dała mu się namówić na małżeństwo? Czy nie była jeszcze jednym punktem na jego chwalebnej liście? Zostać sławnym lekarzem. Odhaczone. Zrobić dziecko Lili Kyle. Odhaczone. Zajmować się szlachetnymi rzeczami. Odhaczone. Ale David prawie jej nie znał. Zeszła na dół. Na dworze świeciło słońce, wypełniając korytarz blaskiem przypominającym złocisty gaz. Kiedy dotarła do drzwi, ogarnęła ją fala podniecenia. Cóż za słodkie wyzwolenie! Wyjść na świat po tak długim uwięzieniu! Mogła sobie tylko wyobrazić, co powiedziałby David, gdyby ją przyłapał. „Na Boga, Lilu! Powtarzałem ci, że to niebezpieczne. Powinnaś myśleć o dziecku”. Tylko że dokładnie o nim myślała, bo to właśnie dla niego wyszła. David nigdy tego nie rozumiał. David, który był zbyt zajęty ratowaniem świata, żeby pomóc jej pomalować pokój dziecka, który jeździł samochodem na olej ze szparagów albo jakiś czarodziejski pył, miał przyzwoite myśli, czy jakie tam one były, i zostawiał ją samą. Samą! A najgorsze, naprawdę najgorsze ze wszystkiego było to, że nie lubił królika Piotrusia. Jak to możliwe, że będzie miała dziecko z mężczyzną, który nie lubi królika Piotrusia? Co o nim wygadywał? Co z niego będzie za ojciec? Nie, to nie jego sprawa, co robi, zdecydowała, biorąc ze stolika w korytarzu torebkę i kluczyki i otwierając drzwi. To nie jego sprawa, że wyjdzie na dwór albo pomaluje pokój dziecka na żółtozielono, cynobrowo lub fioletowobrązowo. Niech się wali. Lila Kyle sama kupi sobie farbę. 8

Nie był to najlepszy dzień w biurze zastępcy dyrektora. Dzisiejszy dzień, trzydziesty pierwszy maja, Dzień Pamięci, jakby to kogoś obchodziło, przypominał dzień końca świata. Kolorado przestało istnieć. Kolorado było kaput, a wraz z nim Denver, Greeley, Fort Collins, Boulder, Grand Junction, Durango i tysiące małych miasteczek rozrzuconych pomiędzy nimi. Podczas ostatniego rekonesansu lotniczego cały teren przypominał strefę działań wojennych: rozbite samochody na autostradach, płonące budynki, ciała leżące na ulicach. W ciągu dnia nie poruszało się nic z wyjątkiem ptaków, ogromnych stad ptaków, jakby światem rządziła Centralna Komenda Dowodzenia Sępów. Czy ktoś byłby łaskaw mu powiedzieć, kto wpadł na pomysł, żeby wybić całą ludność stanu Kolorado? A wirus nadal się rozprzestrzeniał. We wszystkich kierunkach dwunastopalczastej dłoni. Kiedy Bezpieczeństwo Krajowe zablokowało główne autostrady międzystanowe – te niezdecydowane głąby nie potrafiły wydostać się z płonącego domu – konie już wybiegały galopem ze stajni. Dziś rano Centrum Zwalczania i Zapobiegania Chorobom, CDC3, potwierdziło nowe przypadki zachorowań w Kearney, w Nebrasce; w Farmington, w Nowym Meksyku; w Sturgis, w Dakocie Południowej i Laramie w Wyoming. A były to tylko przypadki, o których wiedzieli. Nie dotarły jeszcze żadne wiadomości z Utah lub Kansas, choć to jedynie kwestia czasu. Może zaledwie godzin. W północnej Wirginii była siedemnasta trzydzieści, trzy godziny

do zachodu słońca, a na zachodzie właśnie dochodziła siedemnasta. Tamci zawsze poruszali się nocą. Narada z członkami Kolegium Połączonych Szefów Sztabów nie przebiegła dobrze, choć Guilder na to nie liczył. Zacznijmy od „problemu” broni specjalnych. Wojskowym szychom niezręcznie było mówić jasno i wyraźnie o tym, czym zajmuje się Departament Broni Specjalnych, DSW4, i dlaczego ulokowano go poza wojskowym łańcuchem dowodzenia, przekazując środki wprost z budżetu, oraz, nie wiedzieć czemu, z Departamentu Rolnictwa. (Odpowiedź: Bo wszyscy mają gdzieś, co się dzieje w rolnictwie). W wojsku najważniejsza jest hierarchia, to, kto szcza najwyżej na hydrant. Naczalstwo twierdziło, że DSW przed nikim nie odpowiada, że został stworzony z komórek kilkunastu agencji i prywatnych firm. Do złudzenia przypominało to grę w trzy karty na chodniku: królowa była w ciągłym ruchu, nigdy tam, gdzie się jej spodziewałeś. Guilder słyszał różne żarty na temat tego, czym naprawdę zajmuje się DSW. „Duby Smalone Wojny”, „Departament Schrzanionych Wynalazków”, „Durne Strategie Wojenne” i jego ulubiony: „Dyskontowy Skład Wojskowy”. (Zaczął go nawet nazywać Składem). Zastępca dyrektora, Horace Guilder (czy zostali jeszcze jacyś dyrektorzy?), zasiadł przed członkami Kolegium Połączonych Szefów Sztabów (gwiazdek i belek wokół stołu było tyle, że starczyłoby do założenia żeńskiej drużyny skautów), aby przedstawić ważniakom oficjalne stanowisko w sprawie sytuacji w Kolorado. (Przepraszam, stworzyliśmy wampiry. Sądziliśmy, że to dobry pomysł). Minęło trzydzieści sekund osłupiałego milczenia, bo wszyscy czekali, aż ktoś zabierze głos. „Chciałbym się upewnić, że dobrze zrozumiałem”, zaczął przewodniczący, opierając na stole złożone dłonie. Guilder poczuł, jak kropla potu ześlizguje mu się spod pachy i spływa po brzuchu. „Postanowiliście zmodyfikować starożytnego wirusa, żeby zamienić kilkunastu oczekujących na śmierć skazańców w niezniszczalne potwory żywiące się krwią. Czy nie przyszło wam do głowy, żeby komukolwiek o tym powiedzieć?” Zacznijmy od tego, że „postanowiliście” nie było najszczęśliwszym określeniem. Guilder nie pracował w DSW od początku. Przyszedł wraz z nową administracją, kiedy w tę pieprzoną szczurzą norę wpakowano tyle pieniędzy i roboczogodzin, że nie mógłby zaciągnąć hamulca, nawet gdyby chciał. Projekt Noe podlegał tak niejasnej hierarchii dowodzenia, że nawet Guilder nie miał pojęcia, skąd się wziął – pewnie z NSA – choć miał niejasne przeczucie, że wypłynął z najwyższych kręgów władzy, może nawet z samego Białego Domu. Jednak, siedząc przed członkami Kolegium Połączonych Szefów Sztabów, zdawał sobie sprawę, że to rozróżnienie jest bezcelowe. Guilder przepracował trzy dekady w agencjach, które były tak ściśle tajne, że właściwie nikt za nic nie odpowiadał. Pomysły pojawiały się same z siebie. „Co niby zrobiliśmy? Nie, to nieprawda”. Później wszystkie dokumenty wędrowały do niszczarki. Podobny los miał spotkać Departament Broni Specjalnych, pewnie nawet samego Guildera, ale tymczasem trzeba było zwalić na kogoś winę. Spotkanie szybko zamieniło się w konkurs pokrzykiwania, a Guilder inkasował jeden słowny cios za drugim. Poczuł ulgę, kiedy kazali mu wyjść z pokoju, bo wiedział, że nie ma wpływu na sytuację. Od tej chwili wojskowi zajmą się całą sprawą jak innymi problemami: strzelając do wszystkiego w zasięgu wzroku. Patrząc z perspektywy czasu, pomyślał, że mógł to rozegrać bardziej dyplomatycznie, ale prognozy CDC mówiły same za siebie. Za trzy, najwyżej cztery tygodnie wirus dotrze do Chicago, Saint Louis i Salt Lake. A za sześć będzie już na wybrzeżu. Chryste, wampiry. O czym on myślał? O czym oni wszyscy myśleli? Mimo to nie było wątpliwości, że Lear wpadł na trop czegoś niezwykłego. Wielki Jonas

Lear – nawet Guilder czuł się onieśmielony w jego towarzystwie. Biochemik z Harvardu o ilorazie inteligencji idącym w miliony, który na dobrą sprawę stworzył dyscyplinę o nazwie paleowirologia, odnajdując i ożywiając starożytne organizmy, by wykorzystać je we współczesnym świecie. W jego kręgu powszechnie sądzono, że Lear jest geniuszem, że pewnego dnia dostanie Nagrodę Nobla. W porządku, wykorzystanie skazańców czekających na egzekucję nie było najmądrzejszym posunięciem. Trochę się zagalopowali. Poza tym nawet Lear nie wiedział do końca, co robi. Z drugiej strony trzeba przyznać, że jego pomysł miał duży potencjał. Na przykład goście nie umierali. Nigdy. Ta kwestia niedawno bardzo go zainteresowała. Jedyną nadzieją Guildera była ta dziewczynka. Amy, nazwisko nieznane. Trzynasty obiekt badawczy, porwana ze Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia w Memphis, stan Tennessee, gdzie podrzuciła ją matka. Guilder nie czuł się szczególnie komfortowo, aprobując ten krok. Na Boga, przecież chodziło o dziecko. Ktoś musiał to zauważyć, i tak też się stało. Kiedy Wolgast ją przywiózł, o porwaniu wiedzieli wszyscy, od policji drogowej w Oklahomie po szeryfów federalnych, którzy przeczesywali kraj, żeby ją odnaleźć. Na dodatek ten szaleniec Richards zostawił za sobą krwawy szlak usiany trupami. Zakonnice Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia zostały zastrzelone we śnie. Zabito dwóch gliniarzy z małego miasteczka. Sześciu ludzi w barze, których jedynym błędem było to, że przyszli na śniadanie w tym samym czasie co Wolgast i dziewczynka. Guilder nie mógł odmówić, bo prośba wyszła od samego Leara. Każdy ze skazańców został zainfekowany innym, nieco zmodyfikowanym wirusem, ale efekt był ten sam. Choroba, śpiączka i przemiana, a później wszyscy wisieli do góry nogami, uczepieni sufitu, i wypruwali flaki królikom. Tylko że wirus przeznaczony dla Amy był inny. Nie pochodził od Fanninga, tego biochemika z Kolumbii, który został zainfekowany podczas nieszczęsnej wyprawy Leara do Boliwii. Nie od Fanninga, ale grupki turystów, od których wszystko się zaczęło – nieuleczalnie chorych na raka, którzy wybrali się na wyprawę do dżungli z biurem o uroczej nazwie Ostatnie Życzenie. Wszyscy zmarli w ciągu miesiąca – na udar, atak serca, tętniaka – ich ciała eksplodowały. Jednak wcześniej stan ich zdrowia uległ znacznej poprawie – jednemu całkowicie odrosły włosy – a w chwili śmierci żaden nie chorował na raka. Próba przeniknięcia zamysłów Leara wydawała się daremna, ale widać doszedł do wniosku, że rozwiązania należy szukać w tej odmianie wirusa. Chodziło o to, żeby utrzymać obiekt badawczy przy życiu. Dlatego wybrał Amy, małą zdrową dziewczynkę. No i się udało. Guilder wiedział, że się udało, bo Amy nadal żyła. Okna biura Guildera na trzecim piętrze niepozornego, niskiego budynku federalnego w hrabstwie Fairfax – DSW dzielił go z innymi agendami rządowymi: Biurem Analiz Nowoczesnych Technologii, Oddziałem Specjalnym Departamentu Bezpieczeństwa Krajowego do spraw Energii Specjalnych, Narodową Agencją Oceanów i Atmosfery – wychodził na międzystanową sześćdziesiątkęszóstkę. Chociaż był poniedziałek i zbliżał się Dzień Pamięci, na drodze prawie nie było ruchu. Dużo ludzi wyjechało z miasta. Guilder pomyślał, że musieli odbyć wiele telefonicznych pogaduszek. Z teściową mieszkającą w północnej części stanu Nowy Jork i przyjacielem, który miał domek w górach. Ale teraz, gdy ruch lotniczy zamarł, nie można było pojechać nigdzie dalej, a poza tym i tak nie miałoby to większego sensu. Nie można wiecznie uciekać przed naturą. Przynajmniej tak powiedziano Horacemu Guilderowi. Dziewczynka musiała jakoś wydostać się z Kolorado. Podczas pierwszych godzin wychwycili jej sygnał w południowym Wyoming, co oznaczało, że podróżowała samochodem i nie była sama, bo ktoś musiał prowadzić. Później rozpłynęła się w powietrzu. Nadajnik jej biomonitora miał krótki zasięg, zbyt słaby dla satelitów. Żeby mogli ją namierzyć, musiałaby znajdować się w odległości kilku kilometrów od anteny telefonii komórkowej, a te

w południowym Wyoming można było bez trudu ominąć, jeśli unikało się głównych autostrad. Teraz mogła być dosłownie wszędzie. Człowiek, który jej towarzyszył, był inteligentny. Z zadumy wyrwało go pukanie do drzwi. Guilder odwrócił się od okna i zobaczył na progu kierownika technicznego, Nelsona. Chryste, co teraz? – Przynoszę dobre i złe wieści – oznajmił Nelson. Jak zwykle miał na sobie czarny podkoszulek i dżinsy oraz kapcie na brudnych stopach. Ten terkoczący jak karabin maszynowy stypendysta fundacji Rhodesa, nie z jednym, ale dwoma doktoratami MIT – w dziedzinie biochemii i zaawansowanych systemów informatycznych – był najbardziej inteligentnym gościem w całym budynku. Dystansował innych i dobrze o tym wiedział. Zachował właściwą młodym skłonność do postrzegania świata jako szeregu irytujących problemów wywołanych przez ludzi mniej wyluzowanych i inteligentnych od nich. Chociaż łączyła ich serdeczna relacja, Nelson miał nawyk traktowania Guildera jak zramolałego, podstarzałego rodzica, postać otoczoną szacunkiem, choć już na niego niezasługującą. Wkurzający nawyk u faceta, który czesał się chyba raz na cztery dni, choć Guilder musiał przyznać, że ma trochę racji. – Trafiliście na jakiś ślad dziewczynki? – Nie. – Nelson zmierzwił rzadką brodę. – Nie mamy niczego. Guilder przetarł zaspane oczy. Powinien wrócić do domu, żeby wziąć prysznic i zmienić garnitur. Od dwóch dni nie wychodził z biura. Wykradał minuty snu, leżąc na kanapie, i jadł śmiecie z automatu na korytarzu. Coś się działo z jego palcami. Były jakieś odrętwiałe i dziwnie mrowiły. – Wspomniałeś o dobrych wieściach. – To zależy, jak na to spojrzeć. Z punktu widzenia wolności słowa nie jest to najlepsza wiadomość, ale wygląda na to, że w końcu ktoś zastrzelił tego świra z Denver. Stawiam na NSA. Albo w końcu dopadł go któryś z rozkosznych pupilków Leara. Tak czy siak, gość zamilkł na dobre. Ostatni Bastion Denver. Guilder oglądał jego filmy wideo, jak wszyscy. Trzeba przyznać, że gość miał jaja. Krążyły różne teorie najego temat, choć sądzono powszechnie, że jest byłym wojskowym z oddziałów specjalnych albo SEAL. – A złe? – Są nowe dane z CDC. Wygląda na to, że pierwotny algorytm nie uwzględnił w wystarczającym stopniu żarłoczności tych stworzeń. Powiedziałbym im, gdyby spytali. Albo jakiś stażysta przesunął przecinek, myśląc o ostatnim razie, kiedy baraszkował ze swoją dziewczyną. Czasami rozmowa z Nelsonem przypominała próbę nakłonienia pięciolatka do zjedzenia płatków śniadaniowych. Pięcioletni geniusz, ale geniusz. – Możesz to wydusić? Nelson wzruszył ramionami. – Najnowsze prognozy wskazują, że trzeba wyznaczyć krótszą perspektywę czasową. Rzędu trzydziestu dziewięciu dni. – Zanim dotrą do wybrzeża? – Niezupełnie. – Jak to? – Zanim opanują całą Amerykę Północną. Guilderowi pociemniało w oczach. Musiał usiąść. – Ci z Kolegium Połączonych Szefów Sztabów już pracują nad odpowiedzią – dodał Nelson. – Będą chcieli wypalić plagę. Najpierw ośrodki o dużym zaludnieniu, a później

niedobitki. – Chryste! Nelson zmarszczył czoło. – W sumie to niska cena. Wiem, co bym zrobił, gdybym był… powiedzmy prezydentem Rosji. Za nic nie pozwoliłbym, żeby to paskudztwo znalazło się po drugiej stronie sadzawki. Guilder wiedział, że facet ma rację. Zauważył, że jego prawa ręka zaczęła dygotać. Przytrzymał ją lewą, starając się opanować drżenie, a jednocześnie wykonał taki gest, aby wydało się to naturalne. – Wszystko w porządku, szefie? Teraz także prawa stopa podskakiwała. Guilder poczuł niepohamowane pragnienie wybuchnięcia śmiechem. To pewnie stres. Z trudem przełknął ślinę, czując żółć w ustach. – Znajdź dziewczynkę. ♦♦♦ Kiedy Nelson wyszedł, Guilder siedział przez kilka minut, próbując wziąć się w garść. Drżenie minęło, ale nadal chciało mu się śmiać – objaw eufemistycznie określany mianem „niekontrolowanej reakcji emocjonalnej”. W końcu się poddał i wydał pojedynczy oczyszczający chichot przypominający szczeknięcie. Jezu, zupełnie jakby był opętany. Miał nadzieję, że nie usłyszał tego nikt z zewnątrz. Wyszedł z budynku i ruszył do garażu po wóz – beżową toyotę camry – a później pojechał do swojego domu w Arlington. Chciał się umyć, ale nagle wydało mu się to ciężką pracą. Nalał sobie szkockiej i włączył telewizor. Nie trzeba było dużo czasu, aby każda ze stacji, nawet Weather Channel, opatrzyła stan zagrożenia jakimś chwytliwym sloganem („Kryzys narodowy” itd.). Wszyscy reporterzy wyglądali na zmęczonych i niewyspanych, szczególnie ci, którzy przekazywali wiadomości z pobocza autostrady – z polem kukurydzy za plecami i długimi kolumnami samochodów przesuwających się wolno przed kamerą – przy wtórze bezsensownego trąbienia. Cały kraj zatarł się jak zepsuta skrzynia biegów. Spojrzał na zegarek. Dwudziesta pięć. Za niecałe pół godziny nad środkową częścią kraju zapadną ciemności. Dźwignął oporne ciało z kanapy i powlókł się na górę. Schody – w przyszłości trzeba będzie o tym pomyśleć. Co zrobi, kiedy nie będzie miał siły po nich wchodzić? Teraz było to bez znaczenia. Odkręcił wodę w kabinie prysznicowej w głównej łazience, i rozebrał się do slipek. Stał przed lustrem, czekając, aż woda się nagrzeje. To zabawne, ale nie wyglądał na chorego. Może odrobinę schudł. Kiedyś uważał się za sportowca – brał udział w biegach przełajowych w Bowdoin – ale tamte czasy dawno minęły. Charakter jego pracy i konieczność trzymania wszystkiego w największej tajemnicy wykluczały małżeństwo, ale jako czterdziestokilkuletni mężczyzna jakoś sobie z tym radził – cóż, może czasami oglądał się za spódniczkami, ale nie zaprzątał sobie zbytnio głowy kobietami. Miał kilka dyskretnych romansów, za każdym razem powiadamiając o tym przełożonych. Chlubił się starannie zaplanowaną jakością tych spotkań, ale pewnego dnia z tym skończył. Zaczął ignorować spojrzenia, które mógł odwzajemnić, i ucinał obiecujące rozmowy. Guilder uznał to za coś nieuchronnego, choć z drugiej strony trudno było się cieszyć. Przyjrzał się swojemu odbiciu, robiąc krótki bilans. Kwadratowa twarz, która kiedyś sprawiała wrażenie surowej, obwisłe policzki. Rzadkie, zaczesane do tyłu włosy, nieporadnie próbujące ukryć upiorną białą łysinę. Wory pod oczami, wystający gumowaty brzuch i chude cherlawe nogi. Niezbyt ładny widok, choć spodziewał się tego jako nieuniknionej degradacji typowej dla schyłku wieku średniego. Gdyby ktoś na niego spojrzał, nigdy by nie odgadł, że umiera. Wziął prysznic i włożył czysty garnitur. W jego szafie nie było prawie nic innego – same skromne dwurzędowe garnitury,

w większości ciemnogranatowe, choć zdarzały się szare, w delikatne paski i, rzadziej, khaki, na lato. Do tego jasnoniebieskie lub białe wykrochmalone koszule i krawaty utrzymane w tonacji tak neutralnej jak Szwajcaria. Wspomniane części garderoby były z nim tak nieodłącznie związane, że bez nich czuł się nagi. Uważając, by nie stracić równowagi, zszedł po schodach do salonu, gdzie telewizor posłusznie wywarkiwał tyradę złych wiadomości. Chociaż nie czuł się głodny, podgrzał w mikrofalówce mrożone lasagne, stojąc obok i nasłuchując mijających sekund. Później usiadł przy stole i podjął próbę przełknięcia czegoś, ale diazepam powodował, że wszystko miało mdły, metaliczny smak, a gardło było tak ściśnięte, jakby miał o dwa numery za mały kołnierzyk. Lekarz zalecił mu mleczne koktajle lub coś delikatnego, na przykład makaron, ale za nic nie sięgnąłby po jedzenie dla dzieci. Bo później wszystko posypałoby się na łeb, na szyję. Wyrzucił nietknięte lasagne do kosza i znów spojrzał na zegarek. Kilka minut po dwudziestej pierwszej. Cóż, w środkowej części kraju dzieje się to, co się dzieje. Nelson by zadzwonił, gdyby go potrzebował. Wyszedł z domu i pojechał do McLean. Czekał go smutny obowiązek, ale wiedział, że jest jedyną osobą, która może to zrobić. Dom stał w pewnym oddaleniu od drogi, za szerokim zielonym trawnikiem. Obok podjazdu widniała tablica „Ośrodek Rekonwalescencyjny Shadowdale”. W recepcji pokazał pielęgniarce prawo jazdy, a później ruszył korytarzem zalatującym lekarstwami, obok tanich reprodukcji olejnych obrazów przedstawiających pola i letnie zachody słońca. W środku było bardzo cicho, nawet jak na tę porę. Zwykle po korytarzach krążyli sanitariusze, a w świetlicy siedzieli pacjenci, którzy czerpali jeszcze przyjemność z towarzystwa ludzi. Tego wieczoru było tu cicho jak w grobie. Stanął przed drzwiami pokoju ojca, zapukał cicho i otworzył, nie czekając na zaproszenie. – To ja, tato. Ojciec siedział na wózku inwalidzkim stojącym przy oknie. Szczęka mu obwisła, a mięśnie twarzy były miękkie jak masło na naleśniku. Z jego ust zwisała przypominająca wahadło słomka i sięgała papierowego śliniaka na szyi. Ktoś ubrał go w poplamiony dres i ortopedyczne buty z plakietką Velcro. Kiedy Guilder wszedł do pokoju, ojciec w żaden sposób nie zasygnalizował, że go rozpoznał. – Jak się masz, tato? Powietrze wokół ojca zalatywało moczem. Choroba Alzheimera była tak zaawansowana, że nikogo nie rozpoznawał, nadal jednak wykonywał mechaniczne ruchy. Guilder pomyślał o przerażającej samotności ludzkiego umysłu. Jednak milczenie ojca i wrażenie jego nieobecności nie były niczym nowym. W życiu – podobnie jak w obliczu śmierci – jego starego cechował niemal gadzi chłód. Guilder wiedział, że tak go wychowano. Dorastał w miasteczku drobnych farmerów prowadzących mleczne farmy, którzy trzy razy w tygodniu chodzili do kościoła i zarzynali świnie, a mimo to nie mógł pozbyć się niechęci do niego od czasów, gdy jako chłopiec miał nadzieję, że zwróci na siebie uwagę człowieka, który był po prostu niezdolny do miłości. Prosił ojca o drobną, zupełnie naturalną rzecz tylko dlatego, że się urodził: żeby traktował go jak syna. Żeby zagrał z nim w piłkę w jesienne popołudnie, krzyknął słowo zachęty zza bocznej linii boiska, okazał choćby cień zainteresowania jego życiem. Bo Guilder robił wszystko jak należy. Miał dobre stopnie, występował w szkolnych przedstawieniach, grał w piłkę, poszedł do college’u i szybko stał się pożytecznym dorosłym człowiekiem. Mimo to ojciec ani razu tego nie skomentował. Guilder nie mógł sobie przypomnieć, by choć raz powiedział mu, że go kocha, lub dotknął go z czułością. Ojciec zwyczajnie miał go gdzieś. Najgorsze było piętno, jakie odcisnął na matce Guildera, towarzyskiej kobiecie, która z samotności wpadła w alkoholizm, co ją w końcu zabiło. W późniejszym okresie życia Guilder

doszedł do wniosku, że jego matka szukała pociechy w ramionach innych, że miała romanse, przypuszczalnie więcej niż jeden. Kiedy przeniósł ojca do Shadowdale, zrobił porządek w ich domu w Albany – w rodzinnym gnieździe panował straszny bałagan, szuflady i szafki pełne były różnych gratów – i znalazł w toaletce matki aksamitne pudełeczko od Tiffany’ego. Kiedy zajrzał do środka, odkrył bransoletkę, bransoletkę z diamentem. Musiała kosztować tyle, ile jego ojciec, inżynier budownictwa, zarabiał w ciągu całego roku. Nie byłoby go stać na takie cacko, a poza tym miejsce, w którym znalazł pudełko – ukryte w tylnej części szuflady, pod stosem zapleśniałych rękawiczek i apaszek – powiedziało Guilderowi, że to przedmiot, którego szukał. Dar kochanka. Tylko kto nim był? Matka pracowała jako sekretarka w kancelarii prawniczej. Czy był to jeden z prawników pracujących w firmie? A może ktoś, kogo poznała przypadkiem? Na nowo rozpalona namiętność z czasów młodości? Był rad, że matka znalazła odrobinę szczęścia, które opromieniło jej samotność, chociaż dokonane odkrycie wpędziło go w utrzymującą się tygodniami depresję. Matka była jedynym ciepłym wspomnieniem z dzieciństwa, ale okazało się, że jej życie, jej prawdziwe życie, było przed nim ukryte. Wspomnienie to powracało zawsze, gdy odwiedzał ojca. Kiedy się z nim rozstawał, czuł się przybity lub dyszał z niewypowiedzianej wściekłości utrudniającej jasne myślenie. Choć miał pięćdziesiąt siedem lat, nadal pragnął odrobiny uznania. Ustawił jedyne krzesło przed wózkiem ojca. Głowa staruszka, łysa jak u niemowlęcia, opierała się pod dziwnym kątem o ramię. Guilder wyjął spod nocnego stolika chusteczkę i starł mu ślinę z brody. Na tacy stał otwarty pojemnik z budyniem waniliowym i tanią metalową łyżeczką. – Jak się czujesz, tato? Dobrze cię traktują? Milczenie. Mimo to Guilder usłyszał w głowie głos ojca, wypełniający puste miejsca. „Chyba żartujesz? Spójrz na mnie, na Boga. Nie mogę się nawet wysrać jak należy. Wszyscy traktują mnie jak dziecko. Pomyśl, jak mogę się czuć, synku”. – Widzę, że nie zjadłeś deseru. Chcesz trochę budyniu? Co ty na to? „Pieprzony budyń! Cały czas wciskają mi budyń. Budyń na śniadanie, budyń na lunch, budyń na obiad. Smakuje jak smarki”. Guilder wetknął mu łyżeczkę między zęby. Mechaniczny odruch sprawił, że staruszek cmoknął i przełknął odrobinę. „Spójrz na mnie. Myślisz, że jesteśmy na pikniku? Że się ślinię i siedzę we własnych szczynach?” – Nie wiem, czy oglądałeś ostatnie wiadomości – rzekł Guilder, wkładając ojcu do ust kolejną łyżeczkę. – Myślę, że powinienem ci o czymś powiedzieć. „Dalej! Wyduś to z siebie i zostaw mnie w spokoju”. Tylko co Guilder chciał mu powiedzieć? Że umiera? Że wszyscy umrą, jeśli jeszcze nie umarli? Czemu ta informacja miałaby służyć? Przeszedł go zimny dreszcz. Co się stanie z ojcem, kiedy wszyscy odejdą, lekarze, pielęgniarki i sanitariusze? Guilder był zbyt zaabsorbowany tym, co działo się w ostatnich tygodniach, żeby o tym pomyśleć. Bo miasto z każdą chwilą coraz bardziej pustoszało. Już wkrótce, za kilka tygodni, może nawet dni, wszyscy rzucą się do ucieczki, by ratować życie. Guilder pamiętał, co się stało w Nowym Orleanie po przejściu huraganów Katriny, a później Vanessy. Znał opowieści o pacjentach w podeszłym wieku, którzy gnili we własnych odchodach, powoli konali z głodu i odwodnienia. „Czy ty mnie słuchasz, synku? Siedzisz z durną miną. Cóż jest tak ważnego, że przyjechałeś mi o tym powiedzieć?” Guilder pokręcił głową. – To nic, tato. Nic ważnego. – Wsunął mu ostatnią łyżeczkę puddingu do ust i otarł wargi

chusteczką. – Teraz odpocznij, dobrze? – powiedział. – Odwiedzę cię za kilka dni. „Wiesz, że twoja matka byłą dziwką? Dziwką, dziwką, dziwką…” Guilder wyszedł z pokoju. Przystanął na chwilę w pustym korytarzu, by odetchnąć. Wiedział, że głos, który słyszał, nie był prawdziwym głosem, a jednak czasami miał wrażenie, jakby umysł ojca opuścił ciało i zagnieździł się w jego głowie. Wrócił do recepcji. Pielęgniarka, młoda Latynoska, wypełniała ołówkiem krzyżówkę. – Ojcu trzeba zmienić pieluchę. Nawet nie podniosła głowy. – Wszystkim trzeba zmienić pieluchy. Kiedy Guilder się nie poruszył, podniosła oczy. Były ciemne i podkrążone. – Powiem, komu trzeba. – Proszę to zrobić. Zatrzymał się w drzwiach. Pielęgniarka już zdążyła wrócić do krzyżówki. – Niech pani to komuś powie, do jasnej cholery! – Przecież powiedziałam, że to zrobię. Poczuł gwałtowny odruch obronny. Miał ochotę wetknąć babie ołówek do gardła. – Proszę podnieść tę pieprzoną słuchawkę, jeśli nie chce pani sama tego zrobić! Sięgnęła po nią z westchnieniem i wybrała numer. – Tu Mona z recepcji. Guilderowi ze sto dwudziestkiszóstki trzeba zmienić pieluchę. Tak, jest tu jego syn. Dobrze, powiem mu. Odłożyła słuchawkę. – Zadowolony? Jej pytanie było tak absurdalne, że nie wiedział, co powiedzieć. ♦♦♦ Guilder nie umrze jak jego ojciec, wręcz przeciwnie. Załatwi go ALS, stwardnienie zanikowe boczne, znane powszechnie jako choroba Lou Gehriga. Najpierw zanikną główne funkcje motoryczne, skurcze mięśni będą coraz słabsze, a później straci zdolność mówienia i przełykania. Nieoczekiwane wybuchy śmiechu i płaczu stanowiły jego małą tajemnicę, nikt nie wiedział, co było ich powodem. W końcu umrze pod respiratorem, jego ciało znieruchomieje. Najgorsze było jednak to, że wspomnianym zmianom nie będzie towarzyszyło osłabienie zdolności myślenia. W przeciwieństwie do ojca, który najpierw postradał rozum, Guilder będzie z pełną świadomością przeżywał każdą chwilę swojego upadku. Będzie umierał powoli, mając za towarzyszkę tylko naburmuszoną pielęgniarkę. Wiedział, że gdy usłyszy diagnozę, przeżyje szok. Tak też tłumaczył sobie idiotyczny sposób, w jaki potraktował Shawnę – oczywiście to nie było jej prawdziwe imię. Od dwóch lat Guilder odwiedzał ją w drugi wtorek każdego miesiąca, zawsze w apartamencie, który wynajmowali jej pracodawcy. Była ciemnoskórą smukłą pięknością o delikatnych azjatyckich oczach. Miała tyle lat, że mogłaby być jego córką, choć nie to stanowiło główną atrakcję, bo jeśli mógłby wybierać, wolałby, żeby była starsza. Znalazł ją przez agencję, ale po okresie próbnym pozwolono mu dzwonić bezpośrednio do niej. Początkowo denerwował się jak uczniak. Nie był z kobietą od jakiegoś czasu i bał się, czy sprosta zadaniu, co później okazało się zupełnie niedorzeczne. Dziewczyna sprawiła, że szybko się rozluźnił, przejmując kontrolę nad sytuacją. Zawsze odprawiali identyczny rytuał. Guilder naciskał dzwonek na dole. Później rozlegał się sygnał. Wchodził po schodach do mieszkania, widząc, jak czeka na niego w otwartych drzwiach. Jak uśmiecha się zachęcająco, ubrana w czarną koktajlową suknię, pod którą znajdowała się zmysłowa bielizna z koronki i jedwabiu. Wymieniali kilka uprzejmości, jak dwoje kochanków,

którzy spotkali się popołudniową porą. Kiedy kładł kopertę na toaletce, wszystko toczyło się samo. Zwykle Guilder rozbierał się pierwszy, a później patrzył, jak Shawna pozwala, by suknia opadła na podłogę niczym zasłona. Kochała się z nim spontanicznie, w sposób, który nie wydawał się sztuczny ani nadmiernie profesjonalny. W ciągu tych krótkich minut umysł Guildera znajdował ukojenie, z jakim nie mogło się równać nic, czego w życiu doświadczył. W chwili największego uniesienia Shawna powtarzała jego imię, tworząc całkiem wiarygodną kopię orgazmu. Guilder unosił się na fali dźwięków i doznań jak surfer zmierzający w kierunku spokojnego brzegu. „Dlaczego nie przychodzisz częściej? – pytała. – Jesteś zadowolony z tego, co robię? Nie masz nikogo innego, prawda? Chcę być twoją jedyną, Guilder”. „Jestem bardzo zadowolony”, odpowiadał, gładząc jej aksamitne włosy. Nic o niej nie wiedział, a przynajmniej nic prawdziwego. Jednak w tygodniach, które nastąpiły po tym, jak usłyszał diagnozę, jedyną ucieczką dla jego umysłu był absurdalny pomysł, że jest w niej zakochany. Wprawiało go to w zakłopotanie, bo psychologiczny podtekst był oczywisty – nie chciał umierać w samotności – ale wtedy był o tym głęboko przekonany. Był szaleńczo, beznadziejnie zakochany. Przecież to możliwe, a nawet bardzo prawdopodobne, że Shawna odwzajemnia jego uczucia. Czy nie to miała na myśli, kiedy powiedziała, że pragnie być jego jedyną? To, co robili i co do siebie mówili, nie mogło być fałszywe. Takie rzeczy zdarzają się na płaszczyźnie, którą może dzielić dwoje ludzi czujących, że są ze sobą naprawdę związani. Doprowadził się do takiego stanu, że potrafił myśleć tylko o niej. Wtedy postanowił, że coś jej podaruje, coś będącego symbolem jego miłości. Coś drogiego i godnego jego uczuć. Jakiś klejnot. Tak, to musi być klejnot. Nie coś nowego, ze sklepu, ale bardziej osobistego. Diamentowa bransoletka jego matki. Ożywiony tym postanowieniem, owinął pudełeczko od Tiffany’ego w srebrny papier i pojechał do mieszkania Shawny. Nie był to wtorek, ale uznał, że to bez znaczenia. Zadzwonił i czekał. Mijały minuty, co wydało mu się dziwne. Shawna zawsze szybko otwierała. W końcu w głośniku zatrzeszczało i usłyszał jej głos. – Słucham? – Mówi Horace. Krótka przerwa. – Nie zapisałam cię w notesie. Sprawdzę jeszcze raz. Może to moja wina. Dzwoniłeś? – Mam coś dla ciebie. W głośniku ucichło. – Zaczekaj chwilę – rzuciła. Minęło kilka minut. Guilder usłyszał kroki na schodach. Może zamek nie działa? Pomyślał, że Shawna schodzi na dół, żeby otworzyć mu drzwi, ale postać, która wyłoniła się zza rogu, nie była Shawną, lecz sześćdziesięcioletnim łysym, otyłym mężczyzną, o chamskiej gębie rosyjskiego gangstera. Miał na sobie wymiętą marynarkę w prążki i rozluźniony krawat. Wnioski były oczywiste, ale pobudzony umysł Guildera nie chciał ich zaakceptować. Tamten wyszedł, rzucając Guilderowi przelotne spojrzenie. – Szczęściarz – mruknął, łypiąc porozumiewawczo okiem. Guilder popędził na górę. Zapukał trzy razy i czekał z narastającym niepokojem. W końcu drzwi się otworzyły. Shawna nie miała na sobie sukni, ale jedwabny szlafrok. Do tego potargane włosy i rozmazany makijaż. Może ją obudził? – Co tu robisz, Horace? – Przepraszam – wymamrotał, nagle tracąc oddech. – Wiem, że powinienem był zadzwonić. – Prawdę mówiąc, to nie jest najlepsza pora.

– Zajmę ci tylko minutę. Mogę wejść? Spojrzała na niego niepewne, a później nagle złagodniała. – Zgoda, ale będziemy musieli się pospieszyć. Stanęła z boku, żeby go przepuścić. Mieszkanie było jakieś inne, choć Guilder nie potrafił powiedzieć dlaczego. Wydawało się brudne, powietrze było nieprzyjemnie gęste. – Co tam masz? – Spojrzała na pudełeczko owinięte w srebrny papier. – Horace, nie trzeba było. Guilder podał jej pakunek. – To dla ciebie. W jej oczach zatańczyło ciepłe światełko, gdy rozpakowała prezent i wyjęła bransoletkę. – Jakie to miłe! Cóż za piękna rzecz! – To pamiątka rodzinna. Bransoletka mojej matki. – Dzięki temu jest jeszcze bardziej wyjątkowa. – Cmoknęła go przelotnie w policzek. – Zaczekaj minutkę, to się ogarnę. Zaraz do ciebie wrócę, kochanie. Zalała go fala miłości. Z trudem się pohamował, by jej nie objąć i nie przywrzeć ustami do jej warg. – Chcę się z tobą kochać, ale tak naprawdę. Spojrzała na zegarek. – Rozumiem, ale nie mam pełnej godziny. Guilder zaczął się rozbierać jak oszalały, majstrując przy pasku i zrzucając buty. Tylko że coś było nie tak. Wyczuł jej wahanie. – Nie zapomniałeś o czymś? – spytała. No tak, pieniądze. Pyta o pieniądze. Jak może w takiej chwili myśleć o forsie? Chciał jej powiedzieć, że tego, co ich łączy, nie da się wyrazić w dolarach i centach, coś w tym rodzaju, ale wybełkotał tylko „nie wziąłem”. Ściągnęła brwi. – Kochanie, to niezgodne z zasadami. Przecież wiesz. Guilder był tak oszalały, że niewiele zrozumiał. Stał przed nią w bokserkach i podkoszulku, ze spodniami owiniętymi wokół kostek. – Wszystko w porządku? Nie wyglądasz zbyt dobrze. – Kocham cię – powiedział. Uśmiechnęła się nonszalancko. – To urocze. – Powiedziałem, że cię kocham. – W porządku, rozumiem. Nie ma sprawy. Połóż forsę na toaletce, a powiem wszystko, co zechcesz. – Nie mam przy sobie. Dałem ci bransoletkę. Nagle jej oczy straciły ciepły, a nawet przyjazny wyraz. – Horace, w tej branży płaci się gotówką. Nie muszę ci tego tłumaczyć. Nie podoba mi się sposób, w jaki do mnie mówisz. – Błagam, chcę się z tobą kochać. – Puls zadudnił mu w skroniach. – Jeśli chcesz, możesz sprzedać bransoletkę. Jest warta dużo pieniędzy. – Nie sądzę, kochanie. – Oddała mu klejnot z nieskrywaną pogardą. – Przykro mówić, ale to szkiełko. Nie wiem, kto ci to sprzedał, ale powinieneś poprosić o zwrot pieniędzy. A teraz zrób, co trzeba, złotko. Znasz zasady. Musiał jej wyjaśnić, co czuje. Zrozpaczony wyciągnął do niej ręce, ale stopy zaplątały mu się w spodnie. Shawna krzyknęła, a on runął jak długi na podłogę.

– Spadaj! – Błagam – jęczał głosem ochrypłym od łez. – Powiedziałaś, że chcesz być moją jedyną. – Mówię różne rzeczy! Zabieraj tę swoją gównianą bransoletkę! – Zachwiał się. Choć nigdy w życiu nie doświadczył takiego upokorzenia, nadal przepełniała go miłość. Bezsilna, melancholijna miłość, która pochłonęła go bez reszty. – Jestem umierający. – Wszyscy umieramy, kochanie – powiedziała, wskazując mu drzwi pistoletem. – Dalej, bo odstrzelę ci jaja. Wiedział, że więcej jej nie zobaczy. Jak mógł być takim głupcem? Wrócił do domu, wjechał do garażu, zgasił silnik i zamknął drzwi pilotem. Przesiedział w wozie całe pół godziny, nie mając siły się ruszyć. Umiera. Zrobił z siebie głupca. Nigdy więcej nie zobaczy Shawny, bo nic dla niej nie znaczy. Wtedy zrozumiał, dlaczego ciągle siedzi w aucie. Wystarczyło, że znowu zapali silnik. Śmierć ogarnie go jak sen. Nie będzie musiał myśleć o Shawnie, o projekcie Noe, żyć w więzieniu ciała i odwiedzać ojca. Nie będzie musiał robić żadnej z tych rzeczy. Wszystkie troski odpłyną w jednej chwili. Pod wpływem niewytłumaczalnego impulsu zdjął zegarek i wyciągnął z tylnej kieszeni portfel, a następnie położył je na desce rozdzielczej, jakby szykował się do snu. Może powinien zostawić list pożegnalny, tylko co miałby napisać? I do kogo go zaadresować? Trzy razy próbował zmusić się do przekręcenia kluczyka i trzy razy zawiodła go odwaga. Później zrobiło mu się głupio, że siedzi w samochodzie. Kolejne upokorzenie. Nie pozostało mu nic innego, jak założyć zegarek i wsunąć portfel do kieszeni, a później wejść do domu. Kiedy wracał do domu z McLean, zadzwonił telefon. Nelson. – Ruszyli. – Dokąd? – Są wszędzie. W Utah, Wyoming i Nebrasce. Dużą grupę widziano w zachodniej części Kansas. – Przerwał. – Ale nie dlatego dzwonię. Guilder ruszył prosto do biura. Nelson czekał na niego w holu. – Odebraliśmy sygnał tuż przed zachodem słońca. Zarejestrowała go antena na zachód od Denver, w miasteczku Silver Plume. Musiałem się trochę natrudzić, ale ci z Bezpieczeństwa Krajowego byli mi winni przysługę, więc udało się wyżebrać drona. Wiesz, żeby zrobić parę zdjęć. Pokazał Guilderowi fotografię na swoim terminalu, ziarniste czarno-białe zdjęcie. Nie było na nim dziewczyny, ale mężczyzna. Stał obok furgonetki zaparkowanej na poboczu autostrady, jakby załatwiał potrzebę. – Co to za jeden, do cholery? Któryś z lekarzy? – To jeden z ludzi Richardsa. Guilder osłupiał. – O czym ty mówisz? Nelson przez chwilę sprawiał wrażenie lekko zakłopotanego. – Przepraszam, myślałem, że wiesz. To ułaskawieni przestępcy seksualni. Jeden z pomysłów Richardsa. Ze względów bezpieczeństwa wszystkich sześćdziesięciu cywilnych pracowników zgarnięto z narodowego rejestru pedofilów. – Chrzanisz? – Nie. – Nelson stuknął palcem w monitor. – Wiesz, kim jest ten facet? Jedyny ocalały z projektu Noe? To pieprzony pedofil. 9

Furgonetka odmówiła posłuszeństwa późnym rankiem drugiego dnia podróży Greya. Zbliżało się południe, słońce stało wysoko na niebie. Po nieprzespanej nocy spędzonej w Motelu 6 niedaleko Leadville Grey skręcił w autostradę międzystanową numer siedemdziesiąt, w okolicy Vail, a później zaczął zjeżdżać w kierunku Denver. Na wschód od miasta droga była pusta, ale gdy wjechał na przedmieścia z ogromnymi centrami handlowymi i bezładnymi skupiskami osiedli, sytuacja zaczęła się zmieniać. Całe odcinki autostrady były zakorkowane porzuconymi samochodami, co zmusiło go do skrętu w drogę dojazdową. Ogromne parkingi ciągnące się wzdłuż autostrady przypominały zastygłe sceny chaosu. Rozbite szyby wystawowe, towary rozrzucone na chodniku. Także cisza była inna – nie zwyczajny brak dźwięków, ale coś głębszego, bardziej złowieszczego. Dużo zwłok, które widział, nie miało głów, jak zwłoki faceta zwisające w motelu Czerwony Dach. Grey pomyślał, że Zero i inni lubią zabierać głowy. Starał się nie odrywać oczu od drogi, spychając krwawą jatkę na margines pola widzenia. Dziwna, szumiąca energia, którą czuł w motelu, nie osłabła. Jego mózg drgał niczym szarpnięta struna. Nie spał od półtora dnia, ale nie czuł się zmęczony. Ani głodny, co nie było do niego podobne. Grey przywykł do stałego głodu, ale teraz, nie wiadomo dlaczego, nawet nie chciało mu się myśleć o jedzeniu. W Leadville z automatu w holu Motelu 6 wyskrobał batonik Baby Ruth, sądząc, że powinien wrzucić coś do żołądka, ale nie potrafił zbliżyć paskudztwa do nosa. Batonik cuchnął tak, że skręcały mu się kiszki. Czuł środki konserwujące, które do niego dodano, ohydny chemiczny smród przypominający przemysłowy środek do czyszczenia podłóg. Kiedy ujrzał w oddali centrum miasta, wiedział, że będzie musiał zjechać z autostrady. Nie było mowy o objechaniu porzuconych samochodów, a z każdym kilometrem sytuacja robiła się coraz gorsza. Skręcił na parking przed 7-Eleven i rozłożył mapę. Uznał, że najlepiej będzie objechać miasto szerokim łukiem od południa, choć nie miał zielonego pojęcia o Denver. Ruszył na południe, a później znowu na wschód, przedzierając się przedmieściami. Wszędzie było tak samo, ani żywej duszy. Pomyślał, że do towarzystwa ma przynajmniej radio, ale gdy zaczął szukać jakiejś stacji, usłyszał tylko trzaski, które towarzyszyły mu od półtora dnia. Trąbił co jakiś czas, mając nadzieję, że w ten sposób powiadomi ocalałych o swojej obecności, ale w końcu zrezygnował także z tego. Nie został nikt, kto mógłby go usłyszeć. Denver zamieniło się w kryptę. Kiedy silnik wysiadł, Grey był pogrążony w tak głębokiej rozpaczy, że przez kilka sekund tego nie zauważył. Niepokojąca cisza sprawiła, że pomyślał, iż już nigdy nie ujrzy żywej duszy, że wyludnił się cały świat, nie tylko Denver. Później zrozumiał, co się dzieje, że silnik traci moc. Furgonetka sunęła przez kilka sekund siłą rozpędu, ale kierownica też się zablokowała. Grey mógł tylko siedzieć i patrzeć, jak pojazd toczy się coraz wolniej. Chryste, pomyślał, tylko tego brakowało. Wsunął spluwę Iggy’ego do kieszeni kombinezonu, wysiadł i otworzył maskę. Miał w życiu wystarczająco dużo takich gruchotów, żeby wiedzieć, że pękł pasek klinowy. Logicznym posunięciem było zostawienie furgonetki i znalezienie innego pojazdu z kluczykami. Był na szerokim bulwarze, przy którym stały wielkie hale detalicznych outletów: Best Buy, Target, Home Depot. Słońce prażyło niemiłosiernie. Na każdym parkingu stały bezładnie porzucone samochody, ale Grey nie miał serca do nich zaglądać, bo wiedział, co znajdzie w środku. Wiele razy wymieniał pasek klinowy. Musi tylko znaleźć pasek i kilka podstawowych narzędzi – śrubokręt i klucze francuskie – żeby wyregulować naprężenie paska. Może w Home Depot mają części samochodowe? Przeszedł przez jezdnię i ruszył w stronę otwartych drzwi. Stojące przy wejściu klatki ze zbiornikami propanu były otwarte, a wszystkie kanistry zniknęły, ale poza tym front sklepu wydawał się nienaruszony. W drzwiach jak gdyby nigdy nic stała cała falanga połączonych

łańcuchem kosiarek do trawy, a na wystawie pokryte żółtym pyłem meble ogrodowe. Jedynym znakiem wskazującym, że coś nie jest w porządku, była duża kwadratowa płyta ze sklejki oparta o ścianę, z wymalowanym sprayem napisem: GENERATORÓW BRAK. Grey wyciągnął z kieszeni pistolet, otworzył drzwi i wszedł do środka. Chociaż nie było prądu, ocalały pewne pozory ładu. Z wielu półek zniknął towar, ale na podłodze nie było gruzu. Grey wyciągnął przed siebie rękę z pistoletem i ruszył ostrożnie wzdłuż frontowej części sklepu, wypatrując napisu CZĘŚCI SAMOCHODOWE nad alejkami. Był w połowie drogi, gdy nagle się zatrzymał. Przed sobą, po lewej stronie, usłyszał cichy szmer, a po nim ledwie słyszalne mamrotanie. Zrobił kilka kroków i wyjrzał zza rogu. Kobieta. Stała przed regałem z próbkami farby. Miała na sobie dżinsy i męską koszulę. Jasnobrązowe włosy założone za uszy przytrzymywały okulary przeciwsłoneczne na czubku głowy. Była w ciąży – nie takiej, żeby za chwilę miała urodzić, ale widocznej. Kiedy Grey na nią patrzył, sięgnęła po jedną z próbek i przekręciła ją w jedną, a później drugą stronę, marszcząc w zamyśleniu brwi. Po chwili odłożyła je na miejsce. Widok był tak nieoczekiwany, że Grey mógł się tylko gapić w niemym zadziwieniu. Co tu robi? Minęło trzydzieści sekund, a ona nawet nie zauważyła jego obecności, bez reszty pochłonięta swoim tajemniczym zajęciem. Nie chcąc jej przestraszyć, Grey delikatnie położył gnata na półce i zrobił ostrożny krok do przodu. Co powinien powiedzieć? Nigdy nie umiał zagaić rozmowy. Poważnie, w ogóle nie umiał gadać z ludźmi. Pomyślał, że na początek odchrząknie. Kobieta spojrzała na niego przez ramię. – Nareszcie, najwyższy czas. Stoję tu od dwudziestu minut. – Proszę pani… co pani tu robi? Odwróciła się od regału. – To dział z farbami, prawda? Podniosła kilka próbek, rozkładając je niczym talię kart. – Myślałam o farbie „Ogrodowa brama”, ale obawiam się, że może być zbyt ciemna. Grey zaniemówił. Chce, żeby pomógł jej wybrać kolor? – Wiem, że pewnie nikt nie prosi pana o radę – podjęła energicznie; nieco zbyt energicznie, pomyślał Grey. – Chcą, żeby przygotował pan puszkę i odebrał pieniądze, ale ja będę wdzięczna za opinię kogoś, kto zna się na rzeczy. Jak pan sądzi? Jaka jest pańska fachowa opinia? Grey stał w odległości zaledwie kilkudziesięciu centymetrów od niej. Miała delikatną bladą twarz i subtelną sieć kurzych łapek w kącikach oczu. – Pani się pomyliła. Nie pracuję tutaj. Zmrużyła oczy, wpatrując się w niego uważnie. – Jak to pan nie pracuje? – Proszę pani, w tym sklepie już nikt nie pracuje. Na jej twarzy pojawił się wyraz zagubienia. Pojawił się i równie szybko zniknął, zamieniając w grymas irytacji. – Nie musi mi pan tego mówić – prychnęła. – Proszenie o pomoc w tym sklepie przypomina wyrywanie zęba. Muszę wiedzieć, który z tych kolorów będzie lepiej nadawał się do dziecinnego pokoju. – Uśmiechnęła się nieśmiało. – Chyba nie jest tajemnicą, że spodziewam się dziecka. W swoim czasie Grey znał paru wariatów, ale ta babka nie miała konkurencji. – Proszę pani, nie powinna pani tu być. To niebezpieczne. Zanim odpowiedziała, minęła krótka chwila, jakby przetwarzała jego słowa, a później

analizowała ich znaczenie. – Szczerze mówiąc, gada pan jak David. Mam po dziurki w nosie tych bredni. – Westchnęła ciężko. – „Ogrodowa brama” czy ta? Kupię dwa galony półmatowej. Proszę wybaczyć, ale się spieszę. Grey był zbity z pantałyku. – Chce pani, żebym sprzedał jej farbę? – Jest pan menedżerem czy nie? Menedżerem? Od kiedy? Zaczęło mu świtać, że babka nie udaje. – Proszę pani, czy pani nie wie, co się tu dzieje? Zdjęła z półki dwie puszki i wyciągnęła w jego stronę. – Powiem panu. Kupuję dwie puszki farby, a pan ją dla mnie przygotuje, panie… nie przypominam sobie, żeby pan się przedstawił. Grey przełknął ślinę. Coś w tej babce sprawiało, że był zupełnie bezsilny, jakby wlókł go za sobą znarowiony koń. – Grey… – wybąkał. – Lawrence Grey. Wepchnęła mu puszki do rąk, zmuszając, by je odebrał. Jezu, praktycznie zmusiła go do wypełnienia podania o pracę. – A zatem, panie Grey, chciałabym dwa galony farby „Ogrodowa brama”. – Hm, nie mam pojęcia, jak ją przygotować. – Niech pan nie udaje. – Wskazała ladę. – Proszę to wsypać do tego ustrojstwa. – Droga pani… nie potrafię. – Jak to pan nie potrafi? – Zacznijmy od tego, że wysiadł prąd. Miał wrażenie, że jego słowa odniosły dobroczynny skutek. Kobieta uniosła głowę i spojrzała na sufit. – Rzeczywiście, też to zauważyłam – powiedziała beztrosko. – Jest tu trochę ciemno. – Próbowałem to pani wyjaśnić. – Dlaczego po prostu pan tego nie zrobił?! – fuknęła. – Widzę, że nie dostanę „Ogrodowej bramy”. Z tego, co pan mówi, wynika, że nie kupię u was żadnej farby. Muszę przyznać, że jestem rozczarowana. Miałam nadzieję, że pomaluję dzisiaj pokój dziecka. – Proszę pani, nie sądzę… – Prawdę mówiąc, to robota Davida, ale musiał wyjść, żeby ratować świat. Zostawił mnie w domu, jakbym była więźniem. Gdzie się, u licha, podziała Yolanda? Pardon za mój francuski. Wie pan, po tym wszystkim, co dla niej zrobiliśmy, oczekiwałam odrobiny poszanowania. Mogła chociaż zadzwonić. David. Yolanda. Co to za ludzie? Grey był zdezorientowany, ale jedno było oczywiste: biedaczka jest zupełnie sama. Jeśli Grey nie znajdzie sposobu, żeby ją stąd wyciągnąć, długo nie pożyje. – Może po prostu pomaluje go pani na biało? – zaproponował. – Jestem pewny, że mają dużo białej farby. Spojrzała na niego z powątpiewaniem. – Dlaczego miałabym pomalować pokój na biało? – Mówią, że biały pasuje do wszystkiego, prawda? – Na miły Bóg, tylko go posłuchaj. Facet ględzi jak jeden z tych pieprzonych pedałów w telewizji. – Z białym można połączyć dosłownie wszystko. Można też wprowadzić dodatkowy kolor. Zasłony i inne takie. Zawahała się.

– Sama nie wiem. Biel wydaje się trochę mdła. Z drugiej strony zamierzałam dzisiaj pomalować pokój. – Właśnie – przytaknął Grey, uśmiechając się najmilej jak potrafił. – Właśnie to miałem na myśli. Pomaluje pani pokój na biało, a później wymyśli resztę, kiedy zobaczy, jak się prezentuje. Taka jest moja rada. – Biały pasuje do wszystkiego. W tej sprawie ma pan rację. – Wspomniała pani o pokoju dziecinnym? Może później doda pani pasek, żeby trochę go rozweselić. Wie pani, taki z króliczkami lub czymś w tym rodzaju. – Króliczkami? Powiedział pan „króliczkami”? Grey przełknął ślinę. Skąd mu to przyszło do głowy? Króliki były przysmakiem patoli. Widział, jak Zero pożera je pęczkami. – Tak – wykrztusił. – Wszyscy lubią króliczki. Pomysł z króliczkami najwyraźniej przypadł jej do gustu, bo zadała kolejne pytanie. Co zrobić, jeśli babka zgodzi się wyjść ze sklepu? Nie mógł pozwolić, żeby odeszła sama. Ciekawe, w którym jest miesiącu. Piątym? Może szóstym? Nie znał się na tych sprawach. – Ma pan rację – powiedziała, kiwając lekko głową. – Odnoszę wrażenie, że nadajemy na tej samej fali, panie Grey. – Proszę mówić mi Lawrence – odrzekł. Uśmiechnęła się i wyciągnęła rękę. – Jestem Lila. ♦♦♦ Dopiero siedząc w jej volvo – kiedy Lila zostawiła plik banknotów w jednej z kas, z karteczką informującą, że niebawem wróci – Grey uświadomił sobie, że podczas noszenia puszek do samochodu i ładowania ich do bagażnika zdołała go nakłonić, żeby pomalował jej dziecinny pokój. Właściwie Grey nie przypominał sobie, żeby to obiecywał. Zanim zdążył się zorientować, było po wszystkim. Ruszyli. Lila lawirowała między porzuconymi samochodami i wzdętymi ciałami, przewróconymi wojskowymi ciężarówkami i dymiącymi zgliszczami domów. – Ludzie powinni mieć dość rozsądku, aby wezwać pomoc drogową, zamiast zostawiać auto na środku drogi – utyskiwała, objeżdżając spalony wrak samochodu dostawczego FedExu, ledwo rzucając na niego okiem. Trajkotała coś o pokoju dziecka (nieźle palnął z tymi króliczkami), kolejny raz narzekając na Davida, który musiał być jej mężem. Grey domyślił się, że facet dokądś wyszedł i zostawił ją samą w domu. Z tego, co zdążył zobaczyć, wynikało, że pewnie został zabity. Może wcześniej jej odbiło, ale Grey nie sądził, aby tak się stało. Tej kobiecie przydarzyło się coś złego, coś naprawdę złego. Wiedział, że jest na to jakieś uczone określenie. Coś pourazowego. Wiedziała i nie wiedziała, bo przerażony umysł chronił ją przed prawdą – prawdą, którą wcześniej czy później Grey będzie musiał jej powiedzieć. Zajechali przed duży dom z cegły w stylu Tudorów, który wydawał się górować nad ulicą. Ze sposobu, w jaki się do niego zwracała, Grey domyślił się, że jest zamożna, ale to było co innego. Wytaszczył zakupy z bagażnika volvo (oprócz farby babka wybrała zestaw wałków, tacę i kilka pędzli) i wszedł na schody. Lila próbowała otworzyć drzwi. – Zawsze zajmuje mi to trochę czasu. Kiedy pchnęła drzwi barkiem, owionęło ich stęchłe powietrze. Grey ruszył za nią do holu. Spodziewał się, że wnętrze takiej chaty będzie przypominało pałac, z ciężkimi draperiami, tapicerskimi meblami i żyrandolami, ale okazało się dokładnie na odwrót. Wystrój bardziej przypominał biuro niż miejsce, w którym mieszkają ludzie. Z lewej strony było szerokie

łukowate wejście prowadzące do jadalni, w której stały długi szklany stół i kilka krzeseł niewyglądających na zbyt wygodne. Z prawej był salon – pusty pokój, którego jałową przestrzeń zakłócały jedynie niska kanapa i duży czarny fortepian. Grey stał przez chwilę osłupiały, trzymając puszki z farbą, i próbował zebrać myśli. Później poczuł jakiś zapach – gryzącą woń starych śmieci dolatującą z głębi domu. Gdy milczenie zaczęło się przedłużać, Grey zebrał się w sobie. – Grasz? – zapytał. Lila położyła torebkę i klucze na małym stoliku przy drzwiach. – Na czym? Grey wskazał fortepian. Odwróciła głowę i spojrzała zdziwiona na instrument. – Nie – odparła, ściągając brwi. – To był pomysł Davida. Nieco pretensjonalny, jeśli chcesz znać moje zdanie. Zaprowadziła go na górę. Miał wrażenie, że powietrze gęstnieje z każdym krokiem. Poszedł za nią na koniec wyłożonego dywanem korytarza. – To tutaj – oznajmiła. Pokój wydawał się nieproporcjonalnie mały w stosunku do rozmiarów domu. W kącie stała drabina, a na podłodze leżała folia malarska przyklejona do listew taśmą. Na tacce spoczywała rolka z farbą, która stwardniała wskutek wysokiej temperatury. Grey wszedł. Ściany miały kiedyś neutralną kremową barwę, ale ktoś – najpewniej Lila – pokrył ją szerokimi, chaotycznymi paskami żółtej farby, bez żadnego planu. Pomyślał, że trzeba będzie położyć trzy warstwy, żeby to przykryć. Lila stała w drzwiach z rękami opartymi na biodrach. – Jak widzisz, nie mam pojęcia o malowaniu – powiedziała. – Nie jestem takim zawodowcem jak ty. Znowu, pomyślał Grey. Postanowił przystać na jej plan, więc nie widział powodu, aby pozbawiać ją złudzeń, że wie, co robi. – Potrzebujesz czegoś, zanim zaczniesz? – Chyba nie – odrzekł Grey. Ziewnęła, zasłaniając usta dłonią. Ogarnęło ją nagłe zmęczenie, jakby była balonem, z którego wolno uchodzi powietrze. – W takim razie na chwilę się położę. Po tych słowach zostawiła go samego. Grey usłyszał trzask zamykanych drzwi w korytarzu. Kiedy obudził się w motelu Czerwony Dach, nie sądził, że przyjdzie mu malować dziecinny pokój w domu jakiejś bogatej paniusi. Nasłuchiwał przez chwilę, ale do jego uszu nie doleciał żaden dźwięk. Najzabawniejsze było to, że Grey właściwie nie miał nic przeciwko temu. Serio. Babka była lekko stuknięta, tak to bywa, do tego trochę apodyktyczna, ale jej nie oszukał, nie nakłamał jej, kim jest, bo go nie spytała. Był rad, że ktoś mu zaufał, nawet jeśli na to nie zasługiwał. Przyniósł z holu materiały i przybory, a następnie zabrał się do pracy. Rzadko malował, ale nie była to przecież żadna wielka sztuka. Szybko złapał rytm, a jego umysł wypełniła przyjemna pustka. Niemal zapomniał o tym, jak się obudził w motelu Czerwony Dach – o Zerze, Richardsie, bazie w Kolorado i pozostałych. Minęła godzina, a po niej druga. Malował krawędzie przy suficie, kiedy Lila stanęła w drzwiach, trzymając w rękach tacę z kanapką i szklanką wody. Przebrała się w dżinsową ciążową sukienkę o wysokiej talii, która mimo iż była obszerna, sprawiała, że Lila wyglądała, jakby była w jeszcze bardziej zaawansowanym stanie. – Mam nadzieję, że lubisz tuńczyka. Zszedł z drabiny, żeby odebrać tacę. Chleb był pokryty puszystą zieloną pleśnią i zalatywał zjełczałym majonezem. Grey poczuł skurcz żołądka.

– Może później – wybełkotał. – Najpierw położę drugą warstwę. Lila nie zareagowała, ale cofnęła się o krok, żeby obejrzeć pokój. – Muszę przyznać, że teraz wygląda lepiej. Znacznie lepiej. Nie wiem, dlaczego wcześniej nie pomyślałam, żeby pomalować go na biało. – Spojrzała na Greya. – Wybacz, że jestem taka bezpośrednia, Lawrence. Nie chcę, żebyś sobie coś pomyślał, ale chciałabym spytać, czy masz gdzie przenocować? Zatkało go. Nie mógł uwierzyć własnym uszom. Nie pomyślał o tym wcześniej, jakby obłąkanie Lili było zaraźliwe. Najwyraźniej chciała, żeby u niej został. Po tylu dniach spędzonych w samotności nie było mowy, żeby go puściła. Właśnie o to jej chodziło. Poza tym, dokąd miałby pójść? – Doskonale, zatem sprawa załatwiona. – Roześmiała się nerwowo. – Muszę przyznać, że mi ulżyło. Czuję się winna, że cię w to wciągnęłam, nie zapytałam, czy masz jakieś miejsce. Poza tym byłeś bardzo pomocny. – W porządku – odparł Grey. – Cieszę się, że mogę zostać. – Nie ma o czym mówić. – Rozmowa wydawała się skończona, ale Lila odwróciła się w drzwiach, z niezadowoleniem marszcząc nos. – Przepraszam za kanapkę. Wiem, że nie jest zbyt apetyczna. Ciągle odkładam pójście do sklepu. Ugotuję ci smaczny obiad. ♦♦♦ Grey pracował przez całe popołudnie, kładąc trzecią warstwę farby, gdy zaczęło zachodzić słońce. Trzeba przyznać, że pokój prezentował się nieźle. Odłożył pędzle i wałki na tacę, zszedł na dół i ruszył głównym korytarzem w kierunku kuchni. Podobnie jak reszta domu, pomieszczenie zostało urządzone nowocześnie i było w nim niewiele mebli – białe szafki, czarne granitowe blaty i urządzenia kuchenne połyskujące chromem – ale efekt psuły piętrzące się torby ze śmieciami zalatujące zepsutą żywnością. Lila stała przy kuchni – chyba nie odcięto gazu – i mieszała coś na patelni przy blasku świeczki. Na stole stała porcelanowa zastawa, do tego serwetki i srebrne sztućce. Znalazł się nawet obrus. – Mam nadzieję, że lubisz pomidory – powiedziała, uśmiechając się do niego. Wskazała mały pokój za kuchnią, w którym był zlew. Ponieważ nie było wody i nie mógł umyć pędzli, zostawił je w zlewie i wytarł ręce szmatą najlepiej, jak potrafił. Robiło mu się słabo na myśl o pomidorówce, ale będzie musiał udawać, że je. Nie dało się tego uniknąć. Kiedy wrócił, Lila nalewała dymiącą zupę do dwóch głębokich talerzy. Później postawiła na stole półmisek z krakersami Ritza. – Smacznego. Pierwsza łyżka sprawiła, że o mało się nie udławił. Breja nie miała smaku jedzenia. Przełknął ją wbrew sobie. Lila zachowywała się tak, jakby nie dostrzegała jego katuszy, krusząc krakersy do zupy. Najwyższym wysiłkiem woli Grey przełknął kolejną łyżkę. Czuł, jak zupa opada na samo dno jego żołądka niczym bezwładna masa. Kiedy podniósł do ust czwartą łyżkę, miał wrażenie, jakby coś chwyciło jego wnętrzności w obcęgi. – Przepraszam na chwilę. Udając, że się nie spieszy, poszedł do pokoju gospodarczego, w ostatniej chwili pochylił się nad zlewem. Zwykle krztusił się, wymiotując, ale tym razem zupa bez trudu wyleciała z żołądka. Dobry Jezu, co się z nim dzieje? Lila spojrzała na niego zaniepokojona. – Coś nie w porządku z zupą? – spytała niepewnie. Nie mógł nawet spojrzeć na to paskudztwo. Zastanawiał się, czy wyczuła zapach wymiotów w jego oddechu. – Skądże – wykrztusił. – Po prostu… nie jestem głodny.

Odpowiedź najwyraźniej jej nie zadowoliła. Przyglądała mu się przez dłuższą chwilę, a później powiedziała: – Nie gniewaj się, że o to spytam. Nie szukasz czasem pracy, Lawrence? – Chcesz, żebym pomalował coś jeszcze? – Tak, ale mam też inną robotę. Wybacz, że to mówię, może wyciągam pochopne wnioski, ale mam wrażenie, że… cienko przędziesz. To nic złego. Nie zrozum mnie źle. W życiu różnie bywa. – Zmrużyła oczy, spoglądając na niego z drugiej strony stołu. – Nie pracujesz w Home Depot, prawda? Grey pokręcił głową. – Tak sądziłam! Kazałeś mi zbyt długo czekać. Mimo to odwaliłeś kawał dobrej roboty. Naprawdę wspaniałej. To potwierdza moją obserwację. Jeśli rozumiesz, o co mi chodzi. Chciałabym ci pomóc stanąć na nogi. Byłeś taki pomocny, że pragnę odwzajemnić przysługę. Bóg jeden wie, ile jest tu rzeczy do zrobienia. Trzeba przykleić pasek w pokoju dziecka, klimatyzacja szwankuje, do tego ogród… nie widziałeś ogrodu… Wiedział, że jeśli teraz jej nie powstrzyma, nigdy się stąd nie wydostanie. – Droga pani… – Proszę… – Uniosła rękę, uśmiechając się ciepło. – Mów mi Lila. – Dobrze, Lilu. – Grey odetchnął głęboko. – Niczego nie zauważyłaś? Niczego dziwnego? Spojrzała na niego, ściągając ze zdumienia brwi. – Nie wiem, o czym mówisz. Grey pomyślał, że najlepiej będzie powolutku się wycofać. – Na przykład, że wysiadł prąd. – Ach, to. – Machnęła lekceważąco ręką. – Wspomniałeś o tym w sklepie. – Nie wydaje ci się dziwne, że nadal go nie ma? Nie sądzisz, że do tej pory powinni go naprawić? Przez jej twarz przemknął niepokój. – Nie mam zielonego pojęcia… naprawdę, nie rozumiem, do czego zmierzasz. – Powiedziałaś, że David nie zadzwonił. Od jak dawna? – Jest bardzo zajęty. To bardzo zajęty człowiek. – Nie sądzę, żeby właśnie dlatego nie zadzwonił. Jej głos był pozbawiony wyrazu. – Nie sądzisz? – Nie. Lila podejrzliwie zmrużyła oczy. – Lawrence, czy ty coś przede mną ukrywasz? Jeśli jesteś przyjacielem Davida, mam nadzieję, że będziesz miał dość przyzwoitości, aby mi powiedzieć, co się z nim stało. Grey równie dobrze mógłby próbować schwytać muchę w locie. – Nie, nie jestem przyjacielem Davida. Chciałem tylko powiedzieć… – Nie pozostało mu nic więcej, jak tylko wyznać prawdę. – Nie zauważyłaś, że w mieście nie ma innych ludzi? Lila przypatrywała się mu uważnie, skrzyżowawszy ręce na brzuchu. W jej oczach mignęła z trudem powstrzymywana wściekłość. Nagle podniosła się gwałtownie, wzięła talerz ze stołu i zaniosła do zlewu. – Lilu… Wymownie pokręciła głową, nie patrząc na niego. – Nie zamierzam rozmawiać w taki sposób. – Musimy stąd wyjechać.

Z brzękiem cisnęła talerz do zlewu i odkręciła kran, z którego wydobyło się buczenie. Na próżno gwałtownie kręciła kurkiem w jedną i drugą stronę. – Cholera, nie ma wody! Dlaczego nie ma pieprzonej wody? Grey wstał. Odwróciła się do niego, zaciskając z gniewu ręce. – Nie rozumiesz? Nie mogę znowu jej stracić? Nie mogę! Czy ma na myśli dziecko? Dlaczego powiedziała „znowu”? – Nie możemy tu zostać. – Zrobił ostrożny krok w jej stronę, jakby zbliżał się do nieufnego zwierzęcia. – Tu nie jest bezpiecznie. Po jej policzkach zaczęły płynąć łzy wściekłości. – Dlaczego musisz to robić? Dlaczego?! Rzuciła się na niego z pięściami uniesionymi niczym młoty, odrzucając go do tyłu. Zaczęła okładać go po piersi, jakby próbowała wyważyć drzwi, ale jej atak nie był zorganizowany. Był wyrazem czystej paniki, burzy emocji, które wybuchły w jej wnętrzu. Kiedy się cofnęła, Grey odzyskał równowagę i przyciągnął ją do siebie jak bokser dążący do zwarcia. Zrobił to odruchowo, bo nie miał pojęcia, co innego mógłby uczynić. – Nie mów tak! – krzyczała błagalnie, szamocząc się w jego uścisku. – To nieprawda! Nieprawda… – Wypuściła powietrze, jęknęła z rezygnacją i oparła się o niego. Trwali tak przez chwilę, która mogła trwać całą minutę, spleceni w dziwacznym uścisku. Grey nie mógłby być bardziej zdumiony – nie jej gwałtowną reakcją, którą mógł przewidzieć, ale tym, że trzymał w ramionach kobietę. Jaka jest krucha! Jaka inna od niego! Jak dawno temu Grey przytulał kobietę? Kiedy ostatnio kogokolwiek przytulał? Albo ktoś go dotykał? Czuł krągłość brzucha Lili, jej upartą obecność. Dziecko, pomyślał, i po raz pierwszy pojął konsekwencje tego faktu. Pośrodku chaosu i rzezi, która ogarnęła zwariowany świat, ta nieszczęsna kobieta spodziewa się dziecka. Rozluźnił uścisk i cofnął się o krok. Lila wpatrywała się w podłogę. Energiczna, apodyktyczna kobieta ze sklepu zniknęła. Zamiast niej miał przed sobą kruchą, małą, niemal dziecinną postać. – Mogę cię o coś spytać, Lawrence? – szepnęła ledwo słyszalnym głosem. Grey skinął głową. – Co robiłeś wcześniej? Przez chwilę nie rozumiał pytania, a później zdał sobie sprawę, że chodzi o zajęcie. – Sprzątałem – powiedział, wzruszając ramionami. – No wiesz, byłem dozorcą. Przyjęła jego słowa obojętnie. – Cóż, to mnie załatwiłeś. – Westchnęła żałośnie. – Bo, prawdę mówiąc, nie sądzę, abym ja była kimkolwiek. Zapadła kolejna chwila milczenia. Lila gapiła się w podłogę, a Grey zastanawiał się, co teraz powie. Bo miał wrażenie, że od tego zależy przetrwanie ich obojga. – Widzisz, straciłam już jedno dziecko – wyznała. – Dziewczynkę. Grey milczał wyczekująco. – Była chora na serce, rozumiesz? – powiedziała, kładąc rękę na piersi. Dziwna sprawa, bo stojący w milczeniu Grey miał wrażenie, jakby od dawna o tym wiedział. Jeśli nie o samym zdarzeniu, to ogólnie. Jakby patrzył na jedno z tych zdjęć, które z bliska nie mają żadnego sensu, ale kiedy się cofniesz, nagle go nabierają. – Jak miała na imię? – zapytał. Lila podniosła głowę, jej twarz była mokra od łez. Patrzyła na niego przez chwilę, mrużąc oczy, jakby próbowała go ocenić. Może popełnił błąd, pytając o imię dziecka? Sam nie wiedział, kiedy to się stało.

– Dziękuję ci, Lawrence. Nikt mnie o to nie zapytał. Nie wiem, od jak dawna. – Dlaczego nie pytali, jak miała na imię? – Nie wiem. – Nieznacznie wzruszyła ramionami. – Może uważali to za zły omen albo coś w tym rodzaju. – Ja tak nie uważam. Znów krótka chwila milczenia. Grey nigdy w życiu nie czuł się tak paskudnie. – Eva – powiedziała w końcu Lila. – Moja córka miała na imię Eva. Stali, wsłuchując się w dźwięk tego imienia. Na dworze, za oknami domu Lili, zapadała noc. Grey zdał sobie sprawę, że o szyby bębni cichy letni deszcz. – Nie jestem taki, jak sądzisz – odezwał się. – Nie? Co właściwie chciał jej powiedzieć? Jasne, że prawdę albo jakąś wersję prawdy, ale w ciągu minionego półtora dnia pojęcie prawdy zupełnie się zamazało. Nie wiedział nawet, od czego zacząć. – W porządku – uspokoiła go Lila. – Nie musisz nic mówić. Nie ma znaczenia, kim byłeś wcześniej. – Może mieć… Widzisz, miałem pewne problemy. – Jak my wszyscy, nie sądzisz? Jeszcze jedna osoba z tajemnicą. – Odwróciła głowę. – Jeśli się zastanowić, właśnie to jest najgorsze. Możesz próbować z całych sił, ale nikt nie zrozumie, kim naprawdę jesteś. Jesteś sam w domu, mając za towarzystwo własne myśli i nic więcej. Grey skinął głową. Co niby miał jej powiedzieć? – Obiecaj, że mnie nie zostawisz – poprosiła Lila. – Że nie zrobisz tego bez względu na to, co się stanie. – Zgoda. – Że będziesz się o mnie troszczył. Że będziemy się o siebie troszczyli. – Obiecuję. Rozmowa wydawała się skończona. Lila westchnęła i opuściła ramiona. – Cóż, chyba powinnam się przygotować. Pewnie będziesz chciał wyruszyć skoro świt. Jeśli dobrze odczytuję twoje intencje. – Myślę, że tak będzie najlepiej. Ze smutkiem popatrzyła na kuchnię z lśniącymi sprzętami, górami śmieci i stertami brudnych naczyń. – Szkoda. Chciałam skończyć pokój dla dziecka. Trzeba będzie z tym poczekać. – Spojrzała na niego. – Nie zmuszaj mnie, żebym o tym myślała. Grey zrozumiał, o co prosi. „Nie każ mi myśleć o tym świecie”. – Skoro tego chcesz… – Wyobraź sobie, że… – urwała, szukając właściwych słów – że wybraliśmy się w podróż na wieś. Jak to brzmi? Mógłbyś to dla mnie zrobić? Grey skinął głową. Jej prośba wydawała się dziwaczna, nawet trochę głupia, ale musiał włożyć kostium klauna, jeśli miał ją stąd wyprowadzić. – Dobrze, jeśli tego chcesz. Czekał, spodziewając się, że powie coś jeszcze albo wyjdzie z pokoju, ale nic takiego się nie stało. Twarz Lili się zmieniła – pojawił się na niej wyraz skupienia, jakby starała się odczytać drobny druk, który tylko ona może odcyfrować. Później nieoczekiwanie wytrzeszczyła oczy, jakby miała wybuchnąć śmiechem. – Boże, ale scenę urządziłam! Nie mogę w to uwierzyć! – Przesunęła rękami po

policzkach i włosach. – Muszę okropnie wyglądać! Wyglądam okropnie, prawda? – Moim zdaniem całkiem ładnie – wykrztusił Grey. – Jesteś gościem w moim domu, a tu nie ma wody! Brad dostałby szału. Nie słyszał wcześniej o żadnym Bradzie. – Kim jest Brad? Lila ściągnęła brwi. – Jak to kim? Moim mężem. – Sądziłem, że to David. Spojrzała na niego pustym wzrokiem. – Bo nim jest, to znaczy David. – Przed chwilą powiedziałaś… Lila machnęła ręką. – Mówię różne głupstwa. To jedna z rzeczy, które powinieneś o mnie wiedzieć. Pewnie myślisz, że mi odbiło, ale się mylisz. – Wcale nie – skłamał Grey. Na jej delikatnej twarzy pojawił się ironiczny uśmiech. – Cóż, oboje wiemy, że mówisz tak, bo chcesz być miły. Doceniam to. – Spojrzała na pokój, lekko kiwając głową. – To dopiero był dzień, nie sądzisz? Obawiam się, że nie mamy pokoju gościnnego, ale przygotuję ci posłanie na kanapie. Jeśli nie masz nic przeciwko temu, zostawię naczynia do jutra i powiem „dobranoc”. Grey nie miał pojęcia, co o tym wszystkim sądzić. Jakby Lila wyrwała się z transu zaprzeczenia tylko po to, by znowu się w nim pogrążyć. Pomyślał, że nie zrobiła tego przez pomyłkę. Że zrobiła to dla siebie, siłą woli kierując myśli na dawne tory. – Bardzo się cieszę, że tu jesteś, Lawrence – powiedziała. – Jestem pewna, że ty i ja będziemy dobrymi przyjaciółmi. Po prostu to wiem. I sobie poszła. Grey słuchał, jak wlecze się korytarzem i wchodzi na górę. Sprzątnął naczynia ze stołu. Byłby je pozmywał, żeby jutro rano mogła wrócić do czystej kuchni, ale mógł tylko włożyć je do zlewu razem z innymi. Wziął ze stołu świeczkę i zaniósł do salonu, ale gdy tylko ułożył się na kanapie, wiedział, że nie zaśnie. Jego mózg przeszedł na tryb czuwania. Nadal czuł mdłości od zupy. Wrócił myślami do sceny w kuchni, kiedy ją objął. Właściwie nie było to objęcie – próbował ją tylko powstrzymać przed okładaniem go pięściami. Jednak w pewnym momencie uścisk zamienił się w objęcie. To było przyjemne, właściwie więcej niż przyjemne. Nie odczuwał wówczas żadnych doznań seksualnych. O ile sobie przypominał, minęły długie lata od czasu, gdy zdarzały mu się takie rzeczy. Poza tym, na Boga, Lila jest brzemienna. Może dlatego było to takie przyjemne. Bo kobiety w ciąży nie obejmują ludzi bez powodu. Przytulając Lilę, Grey miał wrażenie, jakby wstąpił do kręgu, w którym znajdowało się nie dwoje, ale troje ludzi. Bo oprócz nich było dziecko. Ale nie jemu to osądzać. Wybrała go, żeby jej pomógł, i Grey właśnie to zrobił. Prawie ukołysał się do snu, kiedy ciszę przerwało zwierzęce skomlenie. Wyprostował się na kanapie, strząsając sen z powiek. Dźwięk dochodził z dworu. Podbiegł do okna. Wtedy przypomniał sobie o spluwie Iggy’ego. Był tak zdezorientowany, że zostawił ją w Home Depot. Jak mógł być takim durniem? Przywarł twarzą do szyby. Na środku ulicy leżało coś przypominającego psa. Chyba się nie poruszało. Grey zamarł, wstrzymując oddech. Między wierzchołkami drzew mignął niewyraźny kształt, przygasł, a po chwili zniknął. Wiedział, że przez całą noc nie zmruży oka, ale nie miało to znaczenia. Na górze śpi Lila, śniąc o świecie, którego nie ma, a na dworze czai się monstrualne zło – zło, którego Grey jest

częścią. Wrócił myślami do sceny w kuchni. Lila stała koło zlewu, po jej policzkach płynęły łzy rozpaczy, a jej dłonie zaciskały się z wściekłości. „Nie mogę znowu jej stracić! Nie mogę!” Do rana będzie pełnił wartę przy oknie, a później, o świcie, uciekną stąd gdzie pieprz rośnie. ♦♦♦ Lila Kyle krążyła w ciemności. Usłyszała dolatujące z dworu skomlenie. Pies, pomyślała. Później coś się z nim stało. Może potrącił go jakiś bezmyślny kierowca pędzący ulicą na złamanie karku? Tak, to pewne. Ludzie powinni zwracać większą uwagę na swoich pupilów. Nie myśl, powiedziała sobie. Nie myśl, nie myśl, nie myśl, nie myśl… Ciekawe, jak to jest być psem? Dostrzegła w tym pewne korzyści: bezmyślne istnienie wypełnione oczekiwaniem na kolejne poklepanie po głowie, spacer i miłe uczucie towarzyszące pełnemu żołądkowi. Może Roscoe (bo to jego słyszała, tego nieszczęsnego Roscoego) nie wiedział nawet, co się z nim stało? No dobrze, może trochę wiedział. W jednej chwili łaził ulicą w poszukiwaniu jedzenia – Lila przypomniała sobie bezwładny przedmiot zwisający mu z pyska i momentalnie odsunęła od siebie przykre wspomnienie – a w następnej… No cóż, następnej chwili nie było. Roscoe rozpłynął się w nicości. A teraz ten człowiek. Lawrence Grey. Uświadomiła sobie, że nic o nim nie wie. Był dozorcą. Sprzątał. Ciekawe co? David dostałby szału, gdyby usłyszał, że wpuściła do domu obcego. Żałowała, że nie może zobaczyć jego miny. Wiedziała, że mogła źle ocenić tego człowieka, tego Lawrence’a Greya, ale nie sądziła, żeby tak było. Lila zawsze znała się na ludziach. A jednak Lawrence powiedział w kuchni niepokojące rzeczy, bardzo niepokojące. O światłach, które zgasły, i ludziach. Z drugiej strony pięknie pomalował dziecinny pokój. Wystarczyło na niego spojrzeć, żeby wiedzieć, że ma serce po właściwej stronie. Kolejne ulubione powiedzenie jej ojca. Co właściwie znaczy? Czy serce mogłoby się znajdować gdzie indziej? Tato, jestem lekarzem, powiedziała mu kiedyś ze śmiechem. Zapewniam cię, że serce jest tam, gdzie być powinno. Usłyszała, jak wzdycha. Ileż wysiłku wymaga myślenie o wszystkim jak należy. Bo tego jej trzeba. Musi postrzegać sprawy w takim, a nie innym świetle. Bez względu na to, co się stało. Nie można odwrócić wzroku. Świat mógłby ją przytłoczyć, zatopić jak fala. Jaki los by ją wtedy czekał? Nie będzie tęskniła za niczym w tym domu. Nienawidziła go skrycie od chwili, gdy pierwszy raz przekroczyła jego próg – te pretensjonalne rozmiary, liczne pokoje i gazowe żółte światło. Był zupełnie inny niż dom, w którym ona i Brad mieszkali przy Maribel Street – przytulny, ciepły, pełen rzeczy, które kochali. Jak mogłoby być inaczej? Czym jest dom bez toczącego się w nim życia? Pompatyczną ohydą, muzeum nicości. Oczywiście pomysł jego kupna wyszedł od Davida. Dom Davida. Czy nie czytała o tym w Biblii? Biblia jest pełna domów, domów tego i owego, takich i innych. Kiedy była małą dziewczynką, kładła się na kanapie, żeby oglądać Boże Narodzenie Charliego Browna. Uwielbiała Snoopy’ego prawie tak jak królika Piotrusia. W pewnym momencie Linus, ten spryciarz udający chłopca, choć w rzeczywistości był mężczyzną, pojawiał się na scenie z kocem, żeby powiedzieć Charliemu Brownowi, o co chodzi w Bożym Narodzeniu. W tej samej okolicy przebywali w polu pasterze i trzymali straż nocną nad swoją trzodą. Naraz stanął przy nich anioł Pański, i chwała Pana zewsząd ich oświeciła, tak że bardzo się przestraszyli. Lecz anioł rzekł do nich: „Nie bójcie się! Oto zwiastuję wam radość wielką, która będzie udziałem całego narodu: dziś w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel, którym jest Mesjasz, Pan”5. Miasto Dawida. Dom Dawida.

Lila pomyślała o dziecku, bo teraz to ono pochłaniało jej myśli. Nie dom ani dochodzące z zewnątrz hałasy (bo na zewnątrz czyhały potwory), ani to, że David nie wraca do domu (martwy David), ani cała reszta. Cała fachowa literatura bezsprzecznie potwierdzała, że negatywne emocje mają wpływ na płód. Bo dziecko myśli i czuje jak ona. Co się stanie, jeśli będzie bez przerwy przerażona? Te wszystkie niepokojące rzeczy, które Lawrence powiedział jej w kuchni. Chciał dobrze, starał się zrobić to, co jego zdaniem jest najlepsze dla niej i dla Evy (Evy?). Ale czy jego słowa czyniły to prawdą? Przedstawił jej teorie. Własne opinie, co nie oznaczało, że się z nimi nie zgadzała. Pomyślała, że nadszedł czas, by odejść. To miejsce ogarnęła potworna cisza. (Biedny Roscoe). Gdyby Brad tu był, właśnie tak by powiedział. Lilu, pora odejść. Bo czasami, bardzo często, a właściwie przez cały czas, Lila Kyle czuła, jakby rozwijające się w niej dziecko nie było kimś nowym, jakby nie było zupełnie nową osobą. Myślała o tym od tamtego ranka, kiedy przykucnęła na toalecie z plastikowym wziernikiem między udami, obserwując z niemym zadziwieniem, jak ukazuje się mały siny krzyżyk. Dziecko nie jest nową Evą, inną Evą ani jej następczynią. Jest Evą, jej własną małą dziewczynką, która wróciła do domu. Jakby świat naprawił błąd, kosmiczną pomyłkę, którym była śmierć jej córeczki. Chciała powiedzieć o tym Bradowi. Więcej, jego imię obudziło w niej tak silną tęsknotę, że w oczach błysnęły łzy. Nie powinna była wychodzić za Davida! Dlaczego poślubiła Davida – świętoszkowatego, apodyktycznego, prawego i sprawiedliwego Davida – skoro nadal jest żoną Brada? Szczególnie teraz, kiedy ma się urodzić Eva, gdy znów mają stać się rodziną? Bo Lila nadal go kochała. Właśnie w tym rzecz. Taka jest smutna, przygnębiająca prawda, którą przed wszystkimi ukrywała. Nigdy nie przestała kochać Brada, ani on jej, nawet gdy miłość oznaczała dla nich zbyt wielkie cierpienie, bo ich mała dziewczynka odeszła. Rozstali się także po to, żeby zapomnieć, bo nie mogli zapomnieć, przebywając ze sobą – to było smutne, nieuniknione rozstanie, przypominające oddzielenie prastarych kontynentów. Do samego końca walczyli z tą myślą. W noc przed wyprowadzką, kiedy jego walizki stały w korytarzu domu przy Maribel Street, gdy opłacili prawników i wylali tyle łez, że już nie wiedzieli, z jakiego powodu płaczą – co w świecie nieustannych łez wydawało się tak znajome jak pogoda – przyszedł do jej sypialni, którą opuścił dawno temu, i wślizgnął się pod kołdrę. Przez godzinę znowu byli małżeństwem, poruszając się razem, bo ich ciała nadal pragnęły tego, czego serce nie potrafiło znieść. Nie zamienili ani słowa. Następnego ranka obudziła się sama. Ale teraz wszystko się zmieniło. Nadchodzi Eva! Eva praktycznie już tu jest! Napisałaby list do Brada. Tak, właśnie to by zrobiła. Na pewno by przyjechał, żeby się nią zaopiekować, bo takim jest człowiekiem. Na Bradzie można było polegać, kiedy świat walił się w gruzy. Jak by się czuł, gdyby odkrył, że jej nie ma? Podjęła decyzję. Podeszła do małego biurka stojącego pod oknem i wygrzebała z szuflady ołówek i kartkę. Jakie słowa wybrać? Wyjeżdżam. Sama nie wiem dokąd. Czekaj na mnie, kochany. Kocham cię. Eva niebawem się urodzi. Proste, zrozumiałe słowa elegancko wyrażające istotę rzeczy. Zadowolona złożyła kartkę na trzy, wsunęła do koperty i napisała na niej „Brad”, a później zostawiła na biurku, żeby zobaczyć ją rano. Położyła się na łóżku. List obserwował ją z drugiego końca pokoju – lśniący biały prostokąt. Zamknęła oczy, pozwalając, by dłonie zsunęły się po krzywiźnie brzucha. Poczuła się pełna, a później usłyszała wydobywające się z wnętrza gazowe czknięcie, po którym nastąpiło kolejne. Dziecko miało czkawkę. „Hep”, czknęło maleństwo. Lila zamknęła oczy, pozwalając, żeby to doznanie ją ogarnęło. W jej wnętrzu, pod sercem, na narodziny czeka maleńkie życie, więcej – ona, to znaczy Eva, wraca do domu. Lila wiedziała, że ten dzień jest coraz bliżej. Jej myśli odpłynęły na falach snu jak surfer unoszący się na grzbiecie przypływu. Za chwilę fala

przewali się nad nią, zagarnie pod wodę. Eva ucichła pod koniuszkami jej palców. Kocham cię, Evo, pomyślała Lila Kyle i zasnęła. 10

Kiedy dotarli do Mile High, dochodziła dziesiąta. Danny utkwił w labiryncie ulicznych barykad skleconych z porzuconych humvee, czołgów i karabinów maszynowych ustawionych na workach z piaskiem. Kilkanaście razy musiał zawracać, żeby poszukać innej drogi tylko po to, by odkryć, że także ta jest zablokowana. W końcu, kiedy opadły resztki porannej mgły, odnalazł drogę i skręcił w zjazd prowadzący na stadion. Parking przed obiektem pokrywała siatka oliwkowozielonych namiotów, upiornie spokojnych w promieniach porannego słońca. Namioty otaczał pierścień pojazdów oraz wagonów osobowych i policyjnych radiowozów, często uszkodzonych, z powybijanymi szybami, zderzakami dyndającymi na karoserii i drzwiami wyrwanymi z zawiasów. Danny zatrzymał autobus. Kiedy wysiedli, ogarnął ich tak ciężki odór rozkładu, że Danny niemal się zakrztusił. Widok był gorszy od widoku mamy i ciał, które widział rano, idąc na dworzec. Była to woń z rodzaju tych, które mogą wpełznąć jak wąż do wnętrza, przez nos i usta, by pozostawać tam całymi dniami. – Hej! – krzyknęła April, a jej słowa odbiły się echem na parkingu. – Hej! Jest tam kto?! Danny poczuł mdłości. Mdłości spowodowane przez cuchnącą woń, ale nie tylko. Ogarnęło go niepokojące uczucie. – Hej! Czy ktoś mnie słyszy?! – Może jednak odjedźmy? – zasugerował Danny. – Powinno tu być wojsko. – Może już wyjechali? April zdjęła plecak, rozpięła górną kieszonkę i wyciągnęła młotek. Zamachnęła się, jakby chciała sprawdzić jego wagę. – Trzymaj się mnie, Tim. Zrozumiałeś? Nie odchodź! – Strasznie tu śmierdzi – jęknął mały przez nos. April zarzuciła plecak na ramiona. – Śmierdzi w całym mieście. Będziesz musiał się przyzwyczaić. Chodź. Danny też nie miał ochoty nigdzie iść, ale dziewczyna była uparta. Ruszył za nimi labiryntem utworzonym przez rozbite pojazdy. Z każdym krokiem Danny lepiej rozumiał, co ma przed oczami. Samochody ustawiono wokół namiotów w celu obrony. Jak w czasach pionierów, kiedy zaatakowani przez Indian osadnicy tworzyli krąg z wozów. Danny wiedział, że tamci nie byli Indianami, a do tragedii doszło dawno temu. Gdzieś muszą być ciała – bo odór nasilał się z każdym krokiem – ale do tej pory nie zauważyli żadnego. Jakby wszyscy zniknęli. Dotarli do pierwszego namiotu. April rozsunęła poły i zajrzała do środka, trzymając młotek przed sobą, gotowa do zadania ciosu. W środku była plątanina noszy i stojaków do kroplówek oraz mnóstwo bandaży, basenów i strzykawek. Nadal żadnych ciał. Zajrzeli do drugiego namiotu, a później do trzeciego. To samo. – Co się z nimi stało? – zastanawiała się April. Został tylko stadion. Danny nie miał ochoty tam iść, ale wiedział, że April nie przyjęłaby odmowy. Jeśli wojskowi kazali tu przyjść, musiał być powód. Ruszyli drogą prowadzącą do bramy. April szła przodem, jedną ręką trzymając Tima, a w drugiej młotek. Danny pierwszy zauważył ptaki. Ogromną, ciemną chmurę ptaków unoszącą się nad stadionem. Ich ostre skrzekliwe głosy przerwały milczenie, a jednocześnie je pogłębiały.

– Na waszym miejscu bym tam nie wchodził – usłyszeli za plecami głos. ♦♦♦ Ferrari odmówiło posłuszeństwa, kiedy Kittridge wjeżdżał na parking. Już wcześniej auto szarpało jak znarowiony koń, a spod maski i podwozia wydobywały się oleiste obłoki dymu. Nie miał wątpliwości, co się stało – wyskakując w górę i uderzając o jezdnię podczas ucieczki z podziemnego garażu, uszkodził miskę olejową. Olej wyciekał, a silnik stopniowo się zacierał. Metal się rozszerzał, aż tłoki zakleszczały się w cylindrach. Przepraszam za wóz, Warrenie. Dopóki jechał, był całkiem niezły. Kittridge potrzebował trochę czasu, żeby pozbierać się po tym, co zobaczył na stadionie. Dobry Jezu, cóż to była za scena! Nie, żeby się tego nie spodziewał, ale co innego mieć taki widok przed oczami. Zrobiło mu się od tego słabo. Widząc swoje trzęsące się ręce, pomyślał, że jest chory. Kittridge naoglądał się w życiu różnych strasznych rzeczy. Widział ciała ułożone w rowach jak kłody drewna na stosie; widział wioski, których mieszkańcy zostali zagazowani, członków rodzin leżących tam, gdzie upadli, daremnie wyciągających ręce, by ostatni raz dotknąć ukochanej osoby; niewyobrażalnie zmasakrowane ciała mężczyzn, kobiet i dzieci, rozerwane na strzępy w centrum handlowym przez jakiegoś szaleńca z bombą przyczepioną do klatki piersiowej. Ale w życiu nie widział takiej jatki. Siedział na masce ferrari, zastanawiając się, co robić, kiedy z oddali doleciał odgłos zbliżającego się pojazdu. Kittridge drgnął nerwowo, przyjmując czujną postawę. Sądząc po dźwięku, duży silnik Diesla. Czyżby transporter opancerzony? Później na drodze dojazdowej ujrzał surrealistyczny, duży, żółty szkolny autobus. Skąd się tu wziął, u licha? – pomyślał Kittridge. Pieprzony szkolny autobus, jakby ktoś zorganizował wycieczkę z okazji końca świata. Kittridge obserwował, jak pojazd się zatrzymuje. Ze środka wysiadło troje ludzi: dziewczyna z różowymi pasemkami we włosach, chłopak o chudych nogach w podkoszulku i krótkich spodenkach oraz facet w zabawnym kapeluszu – Kittridge domyślił się, że to kierowca. „Hej – zawołała dziewczyna. – Jest tam kto?” Po chwili narady ruszyli między pojazdami, podążając za dziewczyną. Chyba powinienem coś powiedzieć, pomyślał Kittridge, ale zdradzenie swojej obecności oznaczałoby całe mnóstwo zobowiązań, których przyrzekł sobie unikać. W jego planie nie było miejsca dla innych ludzi. Miał się poruszać w pojedynkę, bez zbędnego balastu, jak najdłużej utrzymać się przy życiu i sprzątnąć tyle wiroli, ile się da. Aż nadejdzie koniec. Aż Ostatni Bastion Denver pogrąży się w nicości z jasnością spadającego meteorytu. Dopiero teraz pojął, że tak się nie stanie. Trójka obcych szła prosto na stadion. To oczywiste, że właśnie tam się udadzą, bo Kittridge zrobił to samo. Na Boga, przecież to dzieciaki, pal licho plan, nie może pozwolić, żeby to zobaczyli. Chwycił karabin i wybiegł im naprzeciw. Kierowca tak gwałtownie zareagował na dźwięk jego głosu, że Kittridge zamarł bez ruchu. Tamten wydał donośny okrzyk i skoczył naprzód, a później się potknął i zasłonił twarz ramieniem. Dwoje pozostałych cofnęło się w popłochu. Dziewczyna przytuliła chłopca opiekuńczym gestem, jednocześnie wykonując zamach młotkiem i mierząc w Kittridge’a. – Spokojnie – wycedził Kittridge, unosząc ręce z karabinem. – Jestem jednym z tych dobrych facetów. Zauważył, że dziewczyna jest starsza, niż początkowo sądził, że ma jakieś siedemnaście lat. Jej różowe włosy były zabawne. W obojgu uszach miała mnóstwo kolczyków, które wyglądały tak, jakby przynitowano je do głowy, jednak ze sposobu, w jaki na niego patrzyła,

chłodno i bez cienia lęku, wyczytał, że jest znacznie lepsza, niż się wydaje. Nie miał wątpliwości, że przygrzmoci mu młotkiem, a przynajmniej spróbuje to zrobić, jeśli Kittridge zrobi jeszcze jeden krok. Miała na sobie obcisły czarny podkoszulek, postrzępione na kolanach dżinsy i buty marki Chuck Taylors, do tego skórzane paski nabijane srebrnymi ćwiekami i żółty plecak, żółty jak policyjna taśma. Chłopiec był najwyraźniej jej bratem, pokrewieństwo można było wyczytać nie tylko z rysów twarzy – mały, zadarty nos, wysokie, płaskie kości policzkowe i oczy barwy morskiego błękitu – lecz także ze sposobu, w jaki zareagowała, osłaniając go z gwałtowną opiekuńczością, która wydała się Kittridge’owi osobliwie rodzicielska. Największy problem miał z przejrzeniem trzeciego członka małej gromadki, kierowcy. Facet był jakiś dziwny. Miał na sobie spodnie khaki i białą koszulę zapiętą pod szyją. Jego rude włosy sterczały na wszystkie strony spod dziwacznej czapki, jakby zostały wystrzyżone profilowanymi nożyczkami. Jednak najbardziej rzucał się w oczy sposób, w jaki stał i się poruszał. Pierwszy przemówił chłopak. Dzieciak miał najkoszmarniejszy opadający na czoło kosmyk, jaki Kittridge oglądał na oczy. – Czy to prawdziwy AK? – spytał, wskazując karabin. – Cicho, Tim. – Dziewczyna przyciągnęła go bliżej. – Coś za jeden, u licha? Kittridge nadal trzymał ręce w górze. Przez chwilę miał ochotę sprowokować cios. – Nazywam się Kittridge. A to… tak, to prawdziwy AK – powiedział do chłopca. – Tylko nie myśl, że pozwolę ci go dotknąć, młody człowieku. Twarz chłopca pojaśniała z podniecenia. – Jest super! Kittridge uniósł brodę i spojrzał na kierowcę, który przyglądał się uporczywie czubkom swoich butów. – Nic mu nie jest? – Nie lubi, gdy ktoś go dotyka – wyjaśniła dziewczyna, przyglądając się nieufnie Kittridge’owi. – Wojskowi mówili, żeby tu przyjechać. Słyszeliśmy przez radio. – Spodziewałem się tego, ale wygląda na to, że prysnęli. Nie zapamiętałem, jak się nazywacie. Dziewczyna zawahała się chwilę. – Jestem April, a to mój brat Tim. Ten tam to Danny. – Miło cię poznać, April. – Kittridge uśmiechnął się najmilej, jak potrafił. – Myślisz, że mógłbym opuścić ręce? Skoro zostaliśmy sobie przedstawieni… – Skąd masz karabin? – Z Outdoor World. Pracowałem tam jako sprzedawca. – To oni sprzedawali broń? – Handlowali głównie sprzętem kempingowym i wędkarskim – wyjaśnił Kittridge – ale dawali przyzwoity rabat. To jak będzie? Zagramy w tej samej drużynie, April? – Jakiej drużynie? Wzruszył ramionami. – Drużynie ludzi, tak bym to ujął. Dziewczyna uważnie zmierzyła go wzrokiem. Ostrożna sztuka ta April. Kittridge przypomniał sobie, że nie jest zwykłą dziewczyną, ale wojowniczką. Niezależnie od wszystkiego zasługuje na poważne traktowanie. Kilka sekund później opuściła młotek. – Co jest na stadionie? – zapytał Tim. – Coś, czego nie chcesz zobaczyć – odrzekł Kittridge, znów spoglądając na April. Pomyślał, że naprawdę wygląda jakoś tak wiosennie. Zabawne, ale czasami z imionami tak

właśnie jest. – Jakim cudem zdołaliście przeżyć? – Ukrywaliśmy się w piwnicy. – Co z waszymi rodzicami? – Nie wiemy. Wyjechali do Telluride. Jezu, pomyślał Kittridge. Telluride zrównano z ziemią, tam wszystko się zaczęło. – Mądre posunięcie. Macie głowy na karku. – Wskazał Danny’ego, który stał w odległości trzech metrów od nich, z rękami w kieszeniach i wzrokiem wbitym w ziemię. – A wasz przyjaciel? – Danny nas znalazł. Usłyszeliśmy klakson jego autobusu. – Zuch z ciebie, Danny. Zostałeś bohaterem dnia. Facet rzucił Kittridge’owi przelotne, ukradkowe spojrzenie. Jego twarz pozostała bez wyrazu. – W porządku. – Dlaczego nie mogę zobaczyć, co jest na stadionie? – dopytywał się Tim. April i Kittridge wymienili spojrzenie. „To kiepski pomysł”. – Widziałeś kogoś? – Nie, przynajmniej od jakiegoś czasu. Oczywiście to nie oznacza, że nikt nie ocalał. – Ale ty w to nie wierzysz? – Najmądrzej będzie założyć, że zostaliśmy sami. Kittridge domyślił się, do czego to zmierza. Godzinę temu pędził wzdłuż budynku, próbując ratować życie. Teraz miał przed sobą perspektywę opieki nad dwójką dzieciaków i facetem, który nie potrafi nawet spojrzeć mu w oczy. Ale sytuacja jest, jaka jest. – To twój autobus, Danny? – zapytał. Mężczyzna skinął głową. – Obsługuję niebieską trasę. Numer dwanaście. Mniejszy pojazd byłby bardziej praktyczny, ale Kittridge miał przeczucie, że gość nie ruszy się nigdzie bez autobusu. – Mógłbyś nas stąd wywieźć? Twarz dziewczyny stężała. – Kto ci powiedział, że z nami jedziesz? Kittridge był zaskoczony. Nie sądził, że napotkana trójka nie zechce jego pomocy. – Właściwie nikt. Odniosłem wrażenie, że to zasugerowałaś. Pomyślałem, że mnie zaprosiłaś. – Dlaczego nie mogę zobaczyć? – jęknął Tim. April przewróciła oczami. – Cholera, Tim, możesz się zamknąć i przestać gadać o tym pieprzonym stadionie? – Powiedziałaś słowo na ch! Poskarżę się! – Ciekawe komu? Chłopak zrobił taką minę, jakby za chwilę miał się rozpłakać. – Nie mów tak! – Posłuchajcie, nie ma na to czasu – przerwał im Kittridge. – Zostało osiem godzin światła. Wolałbym nie kręcić się w pobliżu stadionu, kiedy zapadną ciemności. W tej samej chwili chłopak wyczuł okazję, odwrócił się na pięcie i popędził w kierunku stadionu. – Jasny szlag! – krzyknął Kittridge. – Wy dwoje zostańcie tutaj! Odwrócił się i zaczął biec, kuśtykając. Nie był jednak w stanie skrócić dystansu. Kiedy

dopadł chłopca, ten stał w otwartej paszczy jednej z bram, gapiąc się w osłupieniu na boisko. Stał tak przez kilka sekund, ale wystarczyło. Kittridge złapał go od tyłu, przyciskając do piersi. Chłopak oparł się o niego bezwładnie, nie wydając żadnego dźwięku. Jezu, pomyślał Kittridge, dlaczego dał się tak zaskoczyć dzieciakowi? Kiedy dotarli do wylotu drogi, Tim zaczął ni to czkać, ni to szlochać. Kittridge postawił go na ziemi przed April. – Co ty wyprawiasz? – spytała głosem ochrypłym od gniewu i łez. – Prze… przepraszam – wyjąkał chłopak. – Nie możesz uciekać! Nie możesz tego robić! – Złapała go za ramiona i potrząsnęła, a później przyciągnęła do siebie i rozpaczliwie przytuliła. – Powtarzałam ci tysiące razy, żebyś trzymał się blisko mnie. Kittridge stanął obok Danny’ego, wkładając ręce do kieszeni i gapiąc się w ziemię. – Naprawdę są sami? – zapytał cicho. – Była z nimi Consuela – odrzekł Danny. – Ale odeszła. – Jaka Consuela? Mężczyzna wzruszył ramionami. – Czasami wychodziła po Tima, kiedy wracał ze szkoły autobusem. Nie było o czym gadać. Może Danny nie jest do końca przytomny, ale uratował dwoje bezbronnych, osieroconych dzieciaków. Uznał, że to dużo warte. Więcej niż to, czego on sam dotąd dokonał. – Posłuchaj, przyjacielu, mógłbyś uruchomić autobus? – zagadnął. – Dokąd chcesz jechać? – Myślałem o Nebrasce. 11 Wyruszyli godzinę po świcie. Grey zabrał z kuchni wszystko, co nadawało się do jedzenia – parę puszek zupy, kilka opakowań wyschniętych krakersów, pudełko płatków i butelki wody – i załadował do volvo. Jeśli chodzi o rzeczy osobiste, miał tylko szczoteczkę do zębów, za to Lila pojawiła się w korytarzu z dwiema walizkami na kółkach. – Pozwoliłam sobie zabrać dla ciebie kilka rzeczy. Była ubrana, jakby wybierała się na wakacje – miała na sobie czarne legginsy i wykrochmaloną koszulę o długich połach. Umyła twarz, uczesała włosy, a nawet założyła kolczyki i zrobiła sobie delikatny makijaż. Na jej widok Grey poczuł się brudny. Nie mył się od wielu dni. Pewnie nie pachniał najładniej. – Chyba powinienem doprowadzić się do porządku. Lila zaprowadziła go do łazienki na górze, gdzie przygotowała świeżą bieliznę, schludnie złożoną na szafce. Na toaletce obok słoja z wodą zauważył nowiuteńką szczoteczkę do zębów, jeszcze w opakowaniu, i pastę Colgate. Grey zdjął kombinezon i obmył twarz, a później skropił pachy, umył zęby i spojrzał w szerokie lustro. Nie patrzył na swoje odbicie od czasu tamtego ranka w Czerwonym Dachu. Znowu przeżył szok, widząc, jak młodo wygląda: czysta napięta skóra, gęste włosy i oczy błyszczące jak klejnoty. Na dodatek zrzucił parę kilogramów, co nie było dziwne, bo nie jadł od dwóch dni. Jednak liczba, jakość i rodzaj zmian były zdumiewające. Wydawał się nie tylko szczuplejszy, lecz także bardziej kształtny. Jakby przeżył głęboką przemianę. Stanął bokiem do lustra i na próbę przesunął dłonią po brzuchu. Jego bandzioch zawsze był pulchniutki, ale teraz dostrzegł pod skórą zarys naprężonych mięśni. Ugiął ręce w łokciach jak dziecko podziwiające własny wygląd. Nieźle, pomyślał. Lawrcence Grey ma

bicepsy. Niech to szlag! Włożył ubranie, które przygotowała mu Lila – białe bokserki, dżinsy i sportową koszulę w kratkę – i ku swemu zdziwieniu odkrył, że dobrze na nim leży. Rzucił ostatnie spojrzenie na swoje odbicie i zszedł do salonu. Lila siedziała na kanapie, przeglądając magazyn „People”. – Nareszcie – powiedziała, lustrując Greya od stóp do głów i uśmiechając się w ten swój nonszalancki sposób. – Ładnie wyglądasz. Potoczył walizki do volvo. W porannym powietrzu unosiła się rosa, a na gałęziach drzew śpiewały ptaki. Jakbyśmy jechali na wycieczkę na wieś, pomyślał Grey, kręcąc z niedowierzaniem głową. Chociaż stał na podjeździe w ubraniu obcego mężczyzny, wydawało się to niemal prawdziwe. Jakby rozpoczął nowe życie. Facet w dżinsach i sportowej koszuli na odmienionym, szczupłym i umięśnionym ciele. Odetchnął głęboko. Powietrze wydawało się rześkie i czyste, pełne zapachów – trawy, świeżych zielonych liści i wilgotnej ziemi. Pozbawione śladów nocnych koszmarów, jakby światło dnia oczyściło świat. Zamknął bagażnik i podniósł głowę. Lila stała w drzwiach. Odwróciła się, żeby je zamknąć, a później wyjęła coś z torebki. Kopertę. Później wyciągnęła z torebki rolkę taśmy maskującej i przykleiła ją do drzwi, a następnie cofnęła się o krok i spojrzała. List, pomyślał Grey. Dla kogo go zostawiła? Dla Davida? Brada? Pewnie dla któregoś z nich, choć Grey w dalszym ciągu nie potrafił ich odróżnić. Bo wydawało się, że w myślach Lili występują na zmianę. – Wszystko gotowe – oznajmiła. – Możemy ruszać. –Kiedy podeszli do volvo, podała mu kluczyki. – Mógłbyś poprowadzić? To też mu się spodobało. Zdecydował, że powinni unikać głównych dróg, przynajmniej dopóki nie wyjadą z miasta. Nie powiedział o tym, bo uznał, że to część umowy, którą zawarł z Lilą. Że będzie się starał nie poruszać wszelkich tematów, które mogłyby jązaniepokoić. Okazało się, że nie miało to większego znaczenia, bo Lila prawie nie podnosiła głowy znad magazynu. Jechał przedmieściami, które rankiem przypominały spieczone połacie pustej przestrzeni barwy przypalonej grzanki, podążając na wschód, w kierunku ciemnych wzgórz. Miasto zniknęło za ich plecami, a w dali ukazał się siny zarys Gór Skalistych, by po chwili rozpłynąć się we mgle. Okolica, przez którą jechali, przypominała zapomnianą ziemię jałową – po niebie płynęły rzadkie, wysokie obłoki, a autostrada rozwijała się gładko pod kołami volvo. W końcu Lila zrezygnowała z czytania i zasnęła. Dziwaczność sytuacji była intrygująca, a jednak w miarę pokonywanych kilometrów i upływających godzin Grey czuł, że pierś rozpiera mu poczucie, iż robi coś dobrego. Nigdy w życiu dla nikogo się nie liczył. Zaczął szukać czegoś, co można by porównać do tego uczucia. Jedyną rzeczą, która przyszła mu do głowy, była opowieść o Józefie i Marii uciekających do Egiptu – opowieść z dzieciństwa, bo Grey od wieków nie chodził do kościoła. Zawsze uważał Józefa za dziwaka, bo facet zaopiekował się kobietą, która nosiła dziecko innego. Teraz zaczął dostrzegać w tym pewien sens, zrozumiał, że można się do kogoś przywiązać tylko dlatego, że jest się potrzebnym. Poza tym Grey lubił kobiety. Zawsze. Inaczej niż chłopców. Z chłopcami nie chodziło o to, co się lubi albo nie, ale o to, co musiał zrobić z powodu przeszłości i krzywdy, jaką mu wyrządzono. Tak przynajmniej twierdził pan Wilder, więzienny psycholog. Na chłopców reagował kompulsywnie, wyjaśnił doktor Wilder, wracając do chwili, gdy sam padł ofiarą molestowania, żeby odegrać to na nowo i zrozumieć. Nie podejmował świadomej decyzji, że będzie dotykał chłopców, tak jak nie decydował, że się podrapie. Grey uważał ględzenie Wildera za brednie, z wyjątkiem tej części, bo świadomość, że nie był jedynym winowajcą, poprawiała mu samopoczucie. Nie, żeby mu się

to do końca udało, bo wielokrotnie oskarżał samego siebie. Właściwie poczuł ulgę, kiedy go odkryli. Stary Grey – czający się w pobliżu placów zabaw, przechadzający się wolnym krokiem w sąsiedztwie gimnazjów koło piętnastej, mitrężący czas w szatniach miejskich pływalni – ten Grey był człowiekiem, którego teraz nie chciałby poznać. Pomyślał o tym, jak objęli się w kuchni. Zdawał sobie sprawę, że nie był to uścisk, jaki wymieniają chłopcy i dziewczęta, ale z drugiej strony coś oznaczał. Pomyślał o Norze Chung, dziewczynie, z którą chodził w ogólniaku. Właściwie nie była jego sympatią, nic między nimi nie zaszło. Grali w jednym zespole, bo przez krótki czas Greya pochłaniała bez reszty gra na trąbce. Czasami po próbie odprowadzał ją do domu. Nawet się nie dotykali, choć w tych spacerach było coś, co sprawiło, że pierwszy raz poczuł, iż nie jest sam na świecie. Chciał ją pocałować, ale nigdy nie zdobył się na odwagę. W końcu odsunęła się od niego. Dziwne, że właśnie teraz Grey sobie o niej przypomniał. Nie myślał o niej od dwudziestu lat. Koło południa znaleźli się na granicy stanu Kansas. Lila nadal spała, a Grey pogrążył się w stanie przypominającym sen na jawie, ledwie zwracając uwagę na drogę. Udało mu się ominąć większe miasta, ale nie mogło to trwać w nieskończoność. Wkrótce będą potrzebowali benzyny. W oddali dostrzegł wieżę wodną górującą nad równiną. Miasteczko nazywało się Kingwood – jedna krótka zakurzona ulica z oknami sklepów zaklejonymi papierem i kilka przecznic ponurych domów po obu stronach. Porzucone miasteczko wyglądało niegroźnie, jedynym śladem wskazującym na to, że coś tu zaszło, była karetka stojąca przed remizą strażacką, z tylnymi drzwiami otwartymi na oścież. Mimo to Grey coś wyczuł. Mrowiły go ręce i nogi, jakby ktoś ukryty w cieniu obserwował, jak się zbliżają. Przejechał wolno ulicą, by w końcu skręcić na stację benzynową na wschodnim końcu mieściny – bez marki, o nazwie U Frankiego. Lila drgnęła, kiedy Grey zgasił silnik. – Gdzie jesteśmy? – W Kansas. Ziewnęła i zmrużyła oczy, przyglądając się przez szybę opuszczonemu miasteczku. – Dlaczego się zatrzymaliśmy? – Potrzebujemy benzyny. Wrócę za sekundę. Grey chciał uruchomić pompę, ale próby okazały się daremne. Nie było prądu. Będzie musiał jakoś wypompować trochę benzyny, ale do tego będzie mu potrzebny długi wąż i kanister. Wszedł do biura. Przy frontowym oknie stało sfatygowane metalowe biurko zasłane papierami. Za biurkiem kołysało się na sprężynach stare biurowe krzesło, wywołując upiorne wrażenie, jakby przed chwilą ktoś z niego wstał. Grey wszedł drzwiami prowadzącymi do stanowisk serwisowych – mrocznej przestrzeni zalatującej olejem silnikowym. Na jednym z podnośników stał cadillac seville z końca lat dziewięćdziesiątych. Drugie stanowisko zajmował chevy z napędem na cztery koła, z podwyższonym zawieszeniem i grubymi ubłoconymi oponami. Obok niego na podłodze stał kanister z benzyną, taki o pojemności pięciu galonów. Na jednym ze stołów Grey zauważył długi gumowy wąż. Uciął kawałek długości dwóch metrów i wetknął jeden z końców do baku chevy’ego. Następnie pociągnął łyk, wypluł i zaczął spuszczać benzynę do kanistra. Kanister był prawie pełny, kiedy wyczuł nad głową ruch. Wszystkie zakończenia nerwowe jego ciała zareagowały równocześnie, powodując, że zamarł bez ruchu. Uniósł powoli głowę. Stworzenie wisiało na jednej z belek sufitu, do góry nogami, z kolanami na rozporze, jak dziecko bawiące się na drabinkach. Było mniejsze niż Zero, o bardziej ludzkiej postaci. Kiedy na siebie spojrzeli, serce Greya zamarło między dwoma uderzeniami. Z głębi krtani tamtego dobył się wibrujący dźwięk.

„Nie musisz się obawiać, Grey”. Co jest, do cholery? Poczuł, że uginają się pod nim nogi, i skoczył do tyłu, padając na twardy beton. Wyrwał wąż z kanistra, choć paliwo nadal spływało z baku, i wyskoczył z warsztatu, wybiegając na dwór przez biuro. Lila stała oparta plecami o samochód. – Wsiadaj! – rzucił bez tchu. – Może mają w środku automat? Zjadłabym batonik lub coś innego. – Do diabła, Lila! Pakuj się do samochodu! – Grey otworzył bagażnik, cisnął kanister do środka i zatrzasnął. – Musimy stąd zmiatać! Natychmiast! Lila westchnęła. – W porządku, skoro tak mówisz. Nie wiem, dlaczego jesteś taki niegrzeczny. Ruszyli z piskiem opon. Dopiero gdy znaleźli się w odległości półtora kilometra od miasteczka, tętno Greya zaczęło zwalniać. Zatrzymał volvo, otworzył drzwi i wywlókł się z samochodu. Stanął na poboczu, opierając ręce na kolanach i oddychając głęboko. Jezu, to coś do niego przemówiło. Jakby mlaśnięcia były obcym językiem, który rozumiał. Skąd wiedziało, jak ma na imię? Poczuł na ramieniu dłoń Lili. – Lawrence, ty krwawisz. Rzeczywiście. Rozciął sobie łokieć. Głęboko. Z ręki zwisał płat skóry. Musiał to zrobić, kiedy się przewrócił, choć niczego nie poczuł. – Pozwól, że obejrzę. Ze skupionym wyrazem twarzy zaczęła delikatnie badać krawędzie rany końcami palców. – Jak to się stało? – Chyba się potknąłem. – Dlaczego mi nie powiedziałeś? Możesz ruszać ręką? – Taak, chyba tak. – Zaczekaj – poleciła. – Nie dotykaj. Otworzyła bagażnik i zaczęła grzebać w walizce. Po chwili wyjęła metalową skrzyneczkę i butelkę wody, a następnie zamknęła pokrywę. – Usiądź. Grey usadowił się na zderzaku, a Lila otworzyła skrzynkę, w której znajdowały się przybory medyczne. Wtarła w dłonie kropę płynu Purell, wyjęła lateksowe rękawiczki, założyła i znów ujęła jego ramię. – Czy miałeś kiedyś obfite krwawienie? – zapytała. – Nie sądzę. – Zapalenie wątroby, HIV? Coś w tym rodzaju? Grey pokręcił głową. – A ostatnie szczepienie przeciwtężcowe? Pamiętasz kiedy? Kim ta Lila jest? Kogo Grey ma przed oczami? Na pewno nie zagubioną niewiastę z Home Depot albo przegraną babkę, która gadała z nim w kuchni. Nagle stała się kimś innym. Trzecią Lilą, sprawną i kompetentną. Przez chwilę badała ranę. – Paskudna rana. Będę musiała założyć szwy. – Znaczy się… zszyć? – Zaufaj mi, robiłam to miliony razy. Oczyściła ranę alkoholem, wyjęła ze skrzyneczki jednorazową strzykawkę, napełniła płynem z małej fiolki i pstryknęła w nią palcem wskazującym.

– Zrobię zastrzyk, żeby cię znieczulić. Nie będzie bolało. Przyrzekam. Poczuł ukłucie igły, a po kilku sekundach ból zniknął. Lila rozłożyła ligninę na pokrywie bagażnika, położyła na niej kleszcze, szpulkę ciemnej nici i maleńkie nożyczki. – Jeśli chcesz, możesz patrzeć, choć większość ludzi woli odwrócić głowę. Poczuł kilka lekkich szarpnięć i na tym koniec. Po chwili odwrócił głowę i spostrzegł, że oderwany płat skóry zastąpiła naprężona czarna linia. Lila posmarowała ją maścią i owinęła bandażem. – Za kilka dni szwy się rozpuszczą – wyjaśniła, ściągając rękawiczki. – Może trochę swędzieć, ale nie wolno ci się drapać. Po prostu nie dotykaj rany. – Gdzie się tego nauczyłaś? – zapytał Grey. – Jesteś pielęgniarką czy co? To pytanie ją zaskoczyło. Otworzyła usta, jakby chciała coś powiedzieć, ale po chwili je zamknęła. – Lilu? Wszystko w porządku? Zamknęła skrzyneczkę, włożyła do bagażnika volvo i zatrzasnęła klapę. – Powinniśmy ruszać, nie sądzisz? Nagle kobieta, która zszyła mu ramię, zniknęła bez śladu, wymazując epizod swojego pojawienia się. Grey chciał jej zadać więcej pytań, ale wiedział, jak na nie zareaguje. Umowa, którą zawarli, była jasna: mogli rozmawiać tylko o niektórych sprawach. – Chcesz, żebym prowadziła? – spytała Lila. – Pewnie teraz moja kolej. Grey wiedział, że właściwie nie było to pytanie. Naturalnie, że musiała spytać, tak jak on musiał odrzucić jej propozycję. – Nie, dam sobie radę. Wsiedli do auta. Kiedy Grey zapalił silnik, Lila wzięła z podłogi czasopismo. – Poczytam chwilę, jeśli nie masz nic przeciwko temu. ♦♦♦ Po przejechaniu dwustu kilometrów autostradą międzystanową siedemdziesiąt sześć Kittridge też zaczął się martwić o paliwo. Kiedy wyruszyli, autobus miał pełen bak, ale teraz została zaledwie jedna czwarta. Jeśli nie liczyć kilku małych objazdów, trzymali się autostrady aż do Fort Morgan. April i jej brat zasnęli. Podczas jazdy Danny gwizdał przez zęby – jakąś melodię, której Kittridge nie potrafił rozpoznać – zręcznie kręcąc kierownicą, pracując na zmianę pedałami hamulca i gazu. Naciągnął czapkę na czoło, skupiony i wyprostowany niczym kapitan statku zmierzający na spotkanie burzy. Na miły Bóg, pomyślał Kittridge, jak, u licha, ten facet został kierowcą szkolnego autobusu? – Mhm – mruknął Danny. Kittridge momentalnie się wyprostował. Drogę aż po horyzont tarasowała długa kolumna porzuconych pojazdów. Wszędzie leżały ciała. Danny zatrzymał autobus. April i Tim się obudzili i patrzyli przez przednią szybę. – Zabierz go stąd – zakomenderował Kittridge. – Przejdźcie na tył, ale już! – Co mam robić? – spytał Danny. – Zaczekaj. Kittridge wysiadł z autobusu. Muchy unosiły się dużymi czarnymi chmurami, a w powietrzu czuć było przytłaczającą woń gnijących ciał. Powietrze wisiało nad ziemią, jakby nie mogło unieść się ani odrobinę. Jedynymi żywymi istotami były ptaki, sępy i wrony krążące nad ich głowami. Kittridge ruszył w kierunku kolumny samochodów. Nie miał wątpliwości, że pobojowisko jest dziełem wiroli. Musiały być ich setki, ba, tysiące. Co to oznacza? Dlaczego

samochody stoją razem, jakby coś zmusiło je do zatrzymania się? Nagle obok niego stanął Danny. – Nie powiedziałem ci, żebyś z nimi został? Danny zmrużył oczy od słońca. – Zaczekaj. – Podniósł rękę, a po chwili powiedział: – Coś słyszałem. Kittridge zaczął nasłuchiwać. Żadnego dźwięku z wyjątkiem cykania świerszczy na pustych polach. A później hałas: stłumione walenie przypominające młócenie pięściami o metal. – Tam – pokazał Danny. Z każdym krokiem dźwięk się nasilał. Ktoś zdołał przeżyć, uwięziony we wraku pojazdu. Stopniowo można było rozróżnić poszczególne dźwięki, a łomotowi zaczęło towarzyszyć stłumione echo ludzkich głosów. – Wypuśćcie nas! Jest tam kto?! Ratunku! – Hej! – krzyknął Kittridge. – Słyszycie mnie? – Jest tam kto? Ratunku! Szybko, bo ugotujemy się na śmierć! Dźwięk dochodził z ciągnika z naczepą, z jasnożółtym znakiem FEMA umieszczonym na obu bokach. Walenie było coraz bardziej energiczne, a głosy zamieniły się w kakofonię dziwnych dźwięków. – Trzymajcie się! – wrzasnął Kittridge. – Wyciągniemy was! Drzwi zakleszczyły się we framudze. Kittridge rozejrzał się, szukając przedmiotu, którego mógłby użyć jako dźwigni. Zauważył łyżkę do opon i wsunął koniec pod drzwi. – Pomóż mi, Danny. Początkowo drzwi ani drgnęły, ale po chwili nieznacznie ustąpiły. Kiedy otwór się powiększył, ujrzeli rząd palców obejmujących krawędź, próbujących pchnąć je w górę. – Razem, na trzy! – krzyknął Kittridge. Drzwi otworzyły się ze skrzypieniem. ♦♦♦ Byli z Fort Collins. Trzydziestoparoletnie małżeństwo, Joe i Linda Robinsonowie, w ubraniach do biura, oraz niemowlę, które nazywali Boy Junior; korpulentny czarnoskóry mężczyzna w mundurze ochroniarza, nazwiskiem Wood, i jego dziewczyna Delores, pielęgniarka z oddziału pediatrii, mówiąca z silnym akcentem z Indii Zachodnich, oraz starsza kobieta, pani Bellamy – Kittridge za nic nie mógł zapamiętać jej imienia – z aureolą lekko niebieskich siwych włosów i ogromną torebką, którą przyciskała do piersi; młody mężczyzna, na oko dwudziestopięcioletni, imieniem Jamal, o krótkich, wygolonych z boku włosach, z kolorowymi tatuażami pokrywającymi nagie ramiona. Ostatnim z ocalałych był pięćdziesięcioletni mężczyzna o szorstkich siwych włosach i masywnej klatce piersiowej podstarzałego sportowca. Przedstawił się jako Pastor Don. Wyjaśnił, że właściwie nie jest pastorem, tylko biegłym księgowym, a ksywa „Pastor Don” została mu z czasów, gdy trenował drużynę futbolową Pop Warner. – Powtarzałem zawodnikom, żeby się modlili, by przeciwnik nie skopał im tyłków – powiedział Kittridge’owi. Choć Kittridge początkowo sądził, że podróżowali razem, spotkali się przez przypadek. Każdy opowiedział swoją wersję tej samej historii. Uciekli z miasta i utknęli w długim korku na granicy z Nebraską. Z samochodu do samochodu powtarzano plotkę, że wojsko urządziło blokadę na drodze i nikogo nie przepuszcza. Że żołnierze czekają na rozkaz. Tkwili tak przez cały dzień. Kiedy zapadł zmrok, ludzie zaczęli panikować. Wszyscy mówili, że nadchodzą wirole. Że zostawiono ich tu na pewną śmierć. Tak też się stało.

Pastor Don powiedział, że przyjechali po zachodzie słońca. Z przodu kolumny dobiegały krzyki, strzały, zgrzyt miażdżonej blachy. Ludzie zaczęli biegać, ale nie było dokąd uciec. Po kilku sekundach dopadły ich wirole, setki bestii nadciągnęły od strony pól, wgryzając się w tłum. – Zacząłem uciekać, ile sił w nogach, jak pozostali – opowiadał Pastor Don. On i Kittridge odeszli na bok, żeby się naradzić, a pozostali usiedli na ziemi obok autobusu. April rozdawała butelki wody, które znaleźli na stadionie. Pastor Don wyciągnął z kieszeni koszuli paczkę marlboro reds i wytrząsnął dwa papierosy. Kittridge nie palił od czasu, gdy skończył dwadzieścia lat, ale teraz cóż szkodzi? Podziękował za ogień i zaciągnął się ostrożnie. Nikotyna zadziałała natychmiast. – Nie potrafię tego opisać. – Don wypuścił kłąb dymu. – Te pieprzone bestie były dosłownie wszędzie. Zobaczyłem ciężarówkę i pomyślałem, że lepsze to niż nic. Inni byli już w środku. Nie mam pojęcia, jak te drzwi się zakleszczyły. – Dlaczego wojsko nie chciało was przepuścić? Don wzruszył filozoficznie ramionami. – Wiesz, jak to działa. Pewnie ktoś zapomniał o wypełnieniu odpowiedniego formularza. – Zmrużył oczy, przypatrując się Kittridge’owi przez smużkę dymu. – A ty? Masz kogoś? Pytał, czy Kittridge ma rodzinę, czy kogoś zgubił lub kogoś szuka. Kittridge pokręcił głową. – Mój syn mieszka w Seattle, jest chirurgiem plastycznym. Ożenił się z dziewczyną z college’u. Mają dwoje dzieci, chłopca i dziewczynkę. Do tego duży dom nad wodą. Właśnie odnowili kuchnię. – Pastor Don pokręcił smutno głową. – Gadaliśmy o tym, kiedy zadzwonił ostatnio. O pieprzonej kuchni. Pastor Don miał strzelbę trzydziestkę z trzema kulami, Wood pustą trzydziestkęósemkę, a Joe Robinson pistolet dwudziestkędwójkę z czterema nabojami – dobry do polowania na wiewiórki. I na tym koniec. Don rzucił okiem w stronę autobusu. – Ten kierowca, skąd się wziął? – Myślę, że facet jest lekko stuknięty. Nie dotykaj go, bo może wpaść w szał. Poza tym jest w porządku. Steruje autobusem, jakby to był Queen Mary. – Co z dzieciakami? – Ukrywały się w piwnicy domu rodziców. Znalazłem je, kiedy wałęsały się po parkingu w Mile High. Don zaciągnął się łapczywie i zgasił peta podeszwą. – Mile High – powtórzył. – Domyślam się, że nie było to nic przyjemnego.

Stwierdzili, że nie przejadą przez pobojowisko. Będą musieli zawrócić i poszukać innej drogi. Rozejrzeli się za jedzeniem. Znaleźli kilka butelek wody i sprawne latarki, lampę na propan, jakieś narzędzia oraz linę, która kiedyś może się przydać. Później wsiedli do autobusu. Kiedy Kittridge stanął na dolnym stopniu, Pastor Don dotknął jego łokcia. – Może powinieneś coś powiedzieć… Kittridge spojrzał na niego zdziwiony. – Ja? – Ktoś musi objąć dowodzenie. To twój autobus. – Niezupełnie. Technicznie rzecz biorąc, pojazd należy do Danny’ego. Pastor Don spojrzał Kittridge’owi w oczy. – Miałem na myśli co innego. Ludzie są zmęczeni i przerażeni. Potrzebują kogoś takiego jak ty. – Przecież mnie nie znasz. Don uśmiechnął się chytrze. – Znam cię lepiej, niż sądzisz. Sam byłem w rezerwie, dawno temu. Wypełniałem księgi kwatermistrzowskie, ale nauczyłem się czytać znaki. Służyłeś w oddziałach specjalnych. W Rangersach? – Gdy Kittridge nie odpowiedział, Pastor Don wzruszył ramionami. – Cóż, twoja sprawa, ale nie mam wątpliwości, że wiesz lepiej od pozostałych, co robić. To twoje przedstawienie, przyjacielu, czy ci się to podoba, czy nie. Mam wrażenie, że oni czekają, aż coś powiesz. Tak było i Kittridge o tym wiedział. Stanął w przejściu i przyjrzał się grupie. Robinsonowie siedzieli z przodu. Linda trzymała Boya Juniora na kolanach. Za nimi przycupnął samotnie Jamal, a dalej Wood i Delores. Don zajął miejsce z drugiej strony. Pani Bellamy usiadła z tyłu, ściskając obiema rękami wielką białą torebkę, jak emerytka imprezująca w kasynie. April i jej brat siedzieli po stronie kierowcy, tuż za Dannym. Kiedy ich spojrzenia się spotkały, otworzyła szeroko oczy. Wyczytał w nich milczące pytanie: „Co teraz?”. Kittridge odchrząknął. – Posłuchajcie, wiem, że jesteście przerażeni. Tak jak ja. Wydostaniemy się stąd. Nie wiem dokładnie, dokąd pojedziemy, ale udamy się na wschód. Prędzej czy później znajdziemy bezpieczne miejsce. – Co z wojskiem? – spytał Jamal. – Ci dranie nas zostawili! – Nie wiemy, co się stało, ale ze względów bezpieczeństwa będziemy jechali bocznymi drogami. Tak daleko, jak się da. – Moja matka mieszka w Kearney. – Tym razem odezwała się Linda Robinson. – Pojedźmy w tamtą stronę. – Jezu, paniusiu! – prychnął Jamal. – Przecież powiedziałem pani, że Kearney spotkał taki sam los jak Fort Collins. Słyszałem przez radio. Kittridge pomyślał, że w każdej grupie znajdzie się taki gość. Tylko tego im trzeba. Mąż Lindy, Joe, odwrócił się w fotelu. – Mógłbyś się łaskawie zamknąć? – Przykro to mówić, ale twoja matka zwisa pewnie z belki na suficie, wcinając psa – dodał Jamal. Nagle wszyscy zaczęli się przekrzykiwać. Dwa dni w ciężarówce, pomyślał Kittridge. Nic dziwnego, że skaczą sobie do gardeł. – Proszę o ciszę! – krzyknął Kittridge. – Kto cię wyznaczył na dowódcę? – Jamal wycelował w niego oskarżycielski palec. – Bo

jesteś opasany tym gównem? – Właśnie – przyłączył się Wood. Kittridge pierwszy raz usłyszał jego głos. – Powinniśmy przeprowadzić głosowanie. – W jakiej sprawie? – zapytał Jamal. Wood posłał mu ostre spojrzenie. – Po pierwsze, czy wyrzucić cię z autobusu. – Chrzań się, gorylu! Wood skoczył na równe nogi. Zanim Kittridge zdążył zareagować, złapał Jamala za szyję. Zakotłowały się ręce i nogi. Jamal i Wood runęli na podłogę, a pozostali zaczęli krzyczeć. Linda przytuliła niemowlę, próbując się wycofać. Joe Robinson przyłączył się do bójki, starając się złapać Jamala za nogi. Nagle rozległ się strzał i wszyscy zamarli. Spojrzeli na tył autobusu, gdzie pani Bellamy mierzyła w sufit z olbrzymiego dymiącego pistoletu. – Co pani wyrabia, do cholery?! – wrzasnął Jamal. – Młody człowieku, myślę, że wyrażę uczucia pozostałych, gdy powiem, że mam dość twoich bredni. Jesteś przerażony jak wszyscy. Powinieneś przeprosić tych ludzi. Kittridge pomyślał, że to czysty surrealizm. Z jednej strony był przerażony, z drugiej chciało mu się śmiać. – Dobrze, już dobrze – wybełkotał Jamal. – Tylko niech pani odłoży tę armatę. – Myślę, że stać cię na więcej. – Przepraszam. Teraz dobrze? Przestań tym wymachiwać. Pomyślała chwilę, po czym opuściła rękę z pistoletem. – Chyba tak zrobię. Podoba mi się pomysł głosowania. Ten miły pan z przodu… przepraszam, ale nie słyszę tak dobrze jak kiedyś… jak pan powiedział, że się nazywa? – Kittridge. – Pan Kittridge wydaje się idealny do tej roli. Wszystko przemawia za tym, aby został przywódcą. Mam nadzieję, że ujrzę las rąk. Wszyscy podnieśli ręce. Oprócz Jamala. – Byłoby ładnie, gdybyśmy byli w tej sprawie jednomyślni, młodzieńcze. Twarz Jamala zapłonęła z upokorzenia. – Chryste, starucho! Czego jeszcze ode mnie chcesz? – Czterdzieści lat uczyłam w szkole publicznej, więc naoglądałam się takich jak ty więcej, niż ustawa przewiduje. Dalej, chłopcze, podnieś rękę. Śmiało. Zobaczysz, że od razu poczujesz się lepiej. Jamal zrobił zrezygnowaną minę i podniósł dłoń. – Teraz lepiej. – Pani Bellamy spojrzała na Kittridge’a. – Może pan kontynuować, panie Kittridge. Kittridge rzucił okiem na Pastora Dona, który z trudem tłumił śmiech. – W porządku, Danny – powiedział Kittridge. – Zawróć autobus i znajdź drogę. 12

Zgubili go. Na Boga, jak mogli go zgubić?! Wiedzieli, że Grey wjechał do Denver, ale później zniknął z ekranu – bo sieć łączności Denver była w fatalnym stanie – ale następnego dnia namierzyli jego sygnał z wieży telekomunikacyjnej Verizon w Aurorze. Guilder poprosił o kolejnego drona, żeby przeczesać teren, ale niczego nie znaleźli. Jeśli Grey zjechał z autostrady międzystanowej, co wydawało się

prawdopodobne, i ruszył w kierunku słabo zaludnionej wschodniej części stanu, mógł przebyć wiele kilometrów bez żadnego śladu. Po dziewczynie też słuch zaginął. Praktycznie rzecz biorąc, przepadła na wielkich połaciach kontynentu. Ponieważ oprócz czekania na wiadomość od Nelsona Guilder nie miał nic do roboty, zapoznał się z teczką Greya oraz opinią psychiatryczną sporządzoną dla Teksaskiego Wydziału Sprawiedliwości. O czym, do cholery, myślał Richards, zatrudniając takich ludzi? Właściwie ludzkie śmiecie. Guilder dostrzegł pewien powód. Podobnie jak w przypadku dwunastu pierwszych obiektów badawczych – Babcocka, Sosy, Morrisona i całej tej pierzonej gromadki – sprzątacze byli ludźmi, których zniknięcia nikt by nie zauważył. Lawrence Alden Grey, urodzony w 1970 roku w McAllen w Teksasie. Matka, gospodyni domowa, i ojciec, mechanik, oboje nie żyli. Ojciec odsłużył trzy tury w Wietnamie jako wojskowy sanitariusz. Odszedł z honorami, udekorowany Brązową Gwiazdą i Purpurowym Sercem, ale wojna odcisnęła na nim ponure piętno. Zastrzelił się w kabinie swojej furgonetki, a Grey, wówczas sześcioletni dzieciak, go znalazł. Później chłopak trafił pod opiekę ojczymów, konkubentów matki. Jeden był pijakiem, a drugi, wszystko na to wskazywało, wykorzystywał go seksualnie. W wieku osiemnastu lat podrostek rozpoczął samodzielne życie, pracując jako robotnik na platformie wiertniczej w pobliżu Odessy, a później na pływających platformach wiertniczych w Zatoce. Nigdy się nie ożenił, co nie było wielką niespodzianką. Jego profil psychologiczny przypominał worek pełen problemów, było tam wszystko, od zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych po depresję i dysocjację pourazową. Zdaniem psychiatry gość był w zasadzie heteroseksualny, ale miał tyle zahamowań, że nie miało to większego znaczenia. Używał chłopców do odgrywania scen własnego molestowania w dzieciństwie – przeżycia tłumionego przez jego świadomy umysł. Został dwukrotnie aresztowany: pierwszy raz za publiczne obnażanie się (prawnikom udało się to zakwalifikować jako wykroczenie), drugi za napaść o podłożu seksualnym. W zasadzie ograniczał się do dotykania dzieci, co nie było przestępstwem zasługującym na stryczek, choć z drugiej nie należało do rzeczy przyjemnych. Ponieważ był wcześniej karany, sędzia wymierzył mu najwyższą karę, od osiemnastu do dwudziestu czterech lat, ale nikt już nie odsiadywał pełnego wyroku, więc zwolniono go warunkowo po dziewięćdziesięciu siedmiu miesiącach. Później właściwie niewiele się wydarzyło. Grey wrócił do Dallas i imał się różnych dorywczych prac, ale nie miał stałego zajęcia. Co drugi tydzień odwiedzał kuratora sądowego, żeby szczać do kubka i przysięgać na wszystkie świętości, że jego noga nie postała w odległości stu metrów od szkoły lub boiska. Nakazane przez sąd przymusowe leczenie antyandrogenami było standardem, podobnie jak ponawiana co sześć miesięcy ocena psychiatryczna. Wszystko wskazywało na to, że Lawrence Grey był wzorowym obywatelem, przynajmniej w takim stopniu, w jakim może nim być chemicznie wykastrowany pedofil molestujący dzieci. Nie było nic, co wyjaśniłoby Guilderowi, jakim cudem ten facet ocalał. Jak zdołał tak długo uniknąć śmierci? To wszystko po prostu nie miało sensu. Nowy plan Nelsona polegał na obdzwonieniu wszystkich anten telefonii komórkowej w Kansas i Nebrasce, wyłączeniu łączności w obu stanach na dwie godziny i podjęciu próby wyizolowania sygnału chipa Greya. W normalnych okolicznościach wymagałoby to zgody sądu federalnego, stosu dokumentów wysokości piętnastu kilometrów oraz miesięcznego oczekiwania, ale Nelson wykorzystał tylną furtkę w Departamencie Bezpieczeństwa Krajowego. Koledzy z siostrzanej agencji zgodzili się wydać specjalne rozporządzenie na podstawie artykułu sześćdziesiątego siódmego Ustawy o bezpieczeństwie narodowym – w kręgach wywiadu znanego pod wdzięczną nazwą Możesz, Kurwa, Robić, Co Zechcesz. Chip umieszczony w szyi

Greya był urządzeniem zasilanym prądem o niskiej mocy, nadającym na częstotliwości tysiąca czterystu trzydziestu dwóch megaherców. Gdyby po wyciszeniu innych sygnałów Grey przejechał w odległości kilkunastu kilometrów od anteny, mogliby określić jego pozycję metodą triangulacji i nakierować satelitę, żeby uzyskać obraz. Przerwanie łączności wyznaczono na ósmą rano. Guilder przyjechał o szóstej i zastał Nelsona piszącego coś na komputerze. Ze słuchawek wetkniętych do uszu dolatywał szum muzyki. – Pozwól Mozartowi pracować – powiedział, odganiając Guildera. Guilder trzymał się na nogach dzięki kawie i adrenalinie. Poszedł do świetlicy, żeby coś przekąsić. Mieli tam tylko automaty. Wrzucił trzy dolary za snickersy, kiedy zdał sobie sprawę, że ich przełknięcie oznaczałoby zbyt duży wysiłek. Położył je na tacy i wybrał baton Reese, ale nawet on, wypełniony lepkim masłem orzechowym, był trudny do łyknięcia. Włączył telewizor i nastawił CNN. Wszędzie pojawiały się nowe przypadki zachorowań: w Amarillo, Baton Rouge, Phoenix. Organizacja Narodów Zjednoczonych opuściła swoją centralę w Nowym Jorku, przenosząc siedzibę do Hagi. Po ogłoszeniu stanu wojennego oddziały stacjonujące za granicą miały zostać sprowadzone do kraju. Zanosiło się na wielkie fiasko. Fiasko, przy którym puszka Pandory będzie przypominać koszyk piknikowy. W drzwiach stanął Nelson. – Czapki z głów, Houston! – oznajmił z uśmiechem. – Schwytaliśmy przestępcę seksualnego! Nelson już nakierował satelitę. Kiedy dotarli do komputera, na ekranie zaczął ukazywać się obraz. – Co to jest, do diabła? Nelson wystukał coś na klawiaturze, wyostrzając obraz. – Zachodnia część Kansas. Zobaczyli satelitarne zdjęcie pola kukurydzy, a na środku długi niski budynek oraz miejsca parkingowe. Na placu stał jeden wóz, kombi. Z budynku wyszła jakaś postać, ciągnąc za sobą walizkę. – To on? – spytał Nelson. – Nie jestem pewny, zrób zbliżenie. Obraz zniknął, by po chwili znowu się ukazać. Odległość od obiektu zmniejszyła się do około dwóch i pół metra. Tym razem Guilder był pewny, że ma przed sobą Lawrence’a Greya. Facet pozbył się kombinezonu, ale nie było wątpliwości, że to on. Grey wrócił do budynku, by minutę później wyjść z kolejną walizką, którą włożył do bagażnika samochodu. Przez chwilę stał nieruchomo, jakby się zamyślił. Później z budynku wyszła inna osoba. Kobieta. Nieco otyła, o ciemnych włosach. Miała na sobie spodnie i jasną kolorową bluzkę. Co jest, do cholery? Zostało im niecałe trzydzieści sekund. Obraz zaczął tracić ostrość. Grey otworzył drzwi auta od strony pasażera i kobieta wsiadła. Jeszcze raz rozejrzał się po parkingu. Jakby wiedział, że jest obserwowany, pomyślał Guilder. Później wsiadł do wozu i odjechał, w chwili gdy obraz zaczął się zamieniać w statyczny szum. Nelson podniósł głowę znad klawiatury komputera. – Wygląda na to, że nasz obiekt nawiązuje nowe przyjaźnie. Jestem trochę zaskoczony, po tym, co przeczytałem w raporcie psychiatrycznym. – Cofnij do ostatniej klatki, na której jest kobieta. Da się poprawić obraz? Nelson spróbował, ale zmiana była nieznaczna. – Co to za budynek?

Nelson przesunął się na krześle do sąsiedniego terminalu. – Main Street trzydzieści-osiem-dwanaście, Ledeau w Kansas. Miejsce nazywa się Angie’s Resort. Co to za babka? Co Lawrence Grey z nią kombinuje? Czy pracowała w bazie? – W którą stronę pojechał? – Wygląda, że prosto na wschód. W oko cyklonu. Jeśli chcesz go dorwać, lepiej się pospiesz. – Zlokalizuj naszą najbliższą placówkę. Którąś za linią kwarantanny. Kolejne klikanie klawiszy. – Wygląda na to, że najbliżej będzie stare laboratorium NBC w Fort Powell. Armia zamknęła je trzy lata temu, kiedy przeniesiono wszystko do White Sands, ale zapalenie światła nie powinno być trudne. – Co jest w okolicy? – Nie ma niczego z wyjątkiem ośrodka w Midwest State, jakieś pięć kilometrów na wschód. To wasza główna kuźnia kadr, z kilkoma salami wykładowymi. Oprócz tego jest magazyn broni Gwardii Narodowej, przetwórnia bydła i trzody chlewnej oraz mała fabryka sprzętu oświetleniowego. Widzę również niewielką elektrownię wodną, ale została czasowo wyłączona, kiedy zbudowali większą w dole rzeki. W zasadzie głównym powodem istnienia tego miejsca jest college. Guilder pogrążył się w zadumie. On i Nelson są jedynymi, którzy wiedzą o Greyu. Przynajmniej do tej pory. Najwyższy czas wtajemniczyć CDC i Instytut Medyczny Chorób Zakaźnych Armii Amerykańskiej – USAMRIID6. Mimo to się zawahał. Po części z powodu nieprzyjemnego posmaku w ustach, który został mu po spotkaniu z członkami Kolegium Połączonych Szefów Sztabów. Co się stanie, gdy naczelne dowództwo usłyszy, że trzymali potwory Leara pod nadzorem bandy przestępców seksualnych przebywających na zwolnieniu warunkowym? Nigdy się nie dowie, jak to wszystko się skończy. Ale nie to jest największym problemem. „Lekarstwo na wszystkie choroby”. Czy tak wyraził się Lear? Czy nie od tego rozpoczęła się cała ta poroniona operacja? Skoro Grey został zarażony, ale jakimś cudem nie oszalał, może wirus w jego krwi przeszedł mutację? Może udało się osiągnąć skutek, o jakim marzył Lear? Może Grey jest równie cenny, jak dziewczyna. Chociaż śmierć stała się ostatnio problemem wszystkich, ta sprawa była dla Guildera niezwykle ważna i paląca, bo los, który go czekał, nie pozostawiał miejsca przypadkowi. Czyż nie ma prawa użyć wszelkich środków, jakimi dysponuje, aby zapewnić sobie przetrwanie? Czyż inni nie postąpiliby podobnie, gdyby znaleźli się w jego skórze? „Wszyscy umieramy, kochanie”. Sprawiedliwy układ, ale niektórzy umierają bardziej od innych. Może Grey jest rozwiązaniem jego problemu, a może nie. Może to zwyczajny sukinsyn, do którego uśmiechnęło się szczęście – zdołał uciec z płonącego budynku i wymykać się wirolom na tyle długo, by dotrzeć do Kansas. Im dłużej Guilder się zastanawiał, tym bardziej w to wątpił. Gdyby przekazał Greya wojsku, nie usłyszałby więcej o nim ani o jego tajemniczej kobiecie. Nie pozwoli na to. On, Horace Guilder, zastępca dyrektora Departamentu Broni Specjalnych, zachowa Lawrence’a Greya dla siebie. – Co teraz? Co mam zrobić? Nelson się na niego gapił, a Guilder obmyślał szczegóły. Kogo jeszcze potrzebuje? Nelson nie jest człowiekiem, którego określiłby mianem lojalnego, ale przez jakiś czas mógłby

się odwoływać do jego poczucia własnej korzyści. Gość jest najlepszą osobą do tej roboty, jednoosobową ekipą dysponującą biochemicznym know-how. Prędzej czy później zorientuje się, co Guilder knuje, i trzeba będzie coś zdecydować, ale kiedy nadejdzie czas, Guilder przekroczy ten most. Jeśli chodzi o transport, zawsze znajdzie kogoś spoza firmy. Wystarczy jeden telefon, aby wprawić wszystko w ruch. – Pakuj manatki – powiedział. – Jedziemy do Iowa. 13

O wchodzie słońca następnego dnia byli już daleko na terytorium Nebraski. Danny, zgarbiony za kółkiem, z oczami piekącymi z niewyspania, prowadził przez całą noc. Wszyscy z wyjątkiem Kittridge’a zasnęli, nawet ten nieznośny Jamal. Dobrze było znowu mieć ludzi w autobusie. Czuć się przydatnym. Być pożyteczną lokomotywą. Na małym lotnisku w McCook znaleźli zbiornik z ropą. Nieliczne miasta, które mijali po drodze, były opuszczone i porzucone, jak z filmu o dawnym Dzikim Zachodzie. Może naprawdę się zgubili lub coś w tym rodzaju. Na szczęście Kittridge i ten drugi, Pastor Don, mówili, że to bez znaczenia, dopóki będą jechali na wschód. To wszystko, co musisz zrobić, Danny, powtarzał Kittridge. Po prostu zabierz nas na wschód. Myślał o tym, co widział na autostradzie. Był wstrząśnięty. W ciągu ostatnich dni widział dużo ciał, ale niczego tak potwornego. Lubił Kittridge’a, bo przypominał mu pana Purvisa. Nie wyglądał jak pan Purvis, w niczym go nie przypominał. Chodzi o to, jak się do niego zwracał, jakby Danny się liczył. Podczas jazdy myślał o mamie i panu Purvisie, o Tomku i Piotrusiu, i Kubie, i o tym, że jest pożyteczny. Mama i pan Purvis byliby z niego dumni. Słońce wyjrzało zza horyzontu, powodując, że Danny zmrużył oczy. Niedługo wszyscy się obudzą. Kittridge pochylił się nad jego ramieniem. – Jak stoimy z paliwem? Danny spojrzał na licznik. Została jedna czwarta zbiornika. – Zjedź na pobocze, dolejemy z kanistrów – powiedział Kittridge. – Pozwólmy ludziom rozprostować kości. Skręcili z drogi na parking stanowy. Kittridge i Pastor Don sprawdzili toalety, a później dali znak, że jest bezpiecznie. – Trzydzieści minut przerwy – ogłosił Kittridge. Mieli teraz więcej zapasów – pudełka krakersów i masło orzechowe, jabłka i batony energetyczne, napoje gazowane i soki, i pieluszki, i odżywkę dla Boya Juniora. Kittridge zdobył nawet pudełko płatków Lucky Charms dla Danny’ego, choć mleko w chłodni spożywczaka się zepsuło. Musiał je pałaszować na sucho. Danny, Kittridge i Pastor Don wyładowali kanistry z ropą z bagażnika autobusu i zaczęli napełniać zbiornik. Danny powiedział, że ma pojemność pięćdziesięciu galonów. Dokładnie. Na pełnym baku można przejechać około pięciuset kilometrów. – Jesteś bardzo dokładnym facetem – pochwalił go Kittridge. Kiedy napełnili bak, Danny wyciągnął pudełko płatków i puszkę letniego doktora peppera i klapnął pod drzewem. Pozostali zasiedli wokół stołu piknikowego. Jamal też. Chociaż rzadko się odzywał, Danny miał wrażenie, że wszyscy postanowili zapomnieć o dawnych urazach. Linda Robinson przewijała Boya Juniora, słodko gruchając i sprawiając, że malec poruszał rączkami i nóżkami. Danny rzadko przebywał w towarzystwie niemowląt. Słyszał, że często płaczą, choć

do tej pory Boy Junior siedział cichutko jak mysz pod miotłą. Mama powtarzała, że dzieci są dobre i złe. Widać Boy Junior jest jednym z tych dobrych. Danny próbował sobie przypomnieć, jak to było, kiedy sam był mały, żeby sprawdzić, czy mu się uda, ale jego pamięć nie sięgała tak daleko, a przynajmniej nie potrafiła tego dokonać w systematyczny sposób. To dziwne, że człowiek nie umie sobie przypomnieć całego rozdziału swojego życia z wyjątkiem kilku oderwanych obrazów: promieni słońca na szybie, martwej żaby rozjechanej na podjeździe albo kawałka jabłka na talerzu. Ciekawe, czy był dobrym dzieckiem, jak Boy Junior. Danny obserwował grupę, wpychając do ust garście płatków i popijając doktorem pepperem, kiedy Tim wstał od stołu i podszedł do niego. – Cześć, Timbo. Jak się masz? – rzucił Danny. Po nocy spędzonej w autobusie włosy chłopca sterczały na wszystkie strony. – W porządku. – Chłopiec wzruszył ramionami. – Mogę usiąść obok ciebie? Danny przesunął się, żeby zrobić mu miejsce. – Przykro mi, że inne dzieci czasami ci dokuczały – odezwał się Tim po minucie. – Nie przejmuj się. Nie zwracałem na to uwagi. – Billy Nice to kretyn. – Tobie też dokuczał? – Czasami. – Chłopak ściągnął brwi. – On dokuczał wszystkim. – Nie zwracaj na niego uwagi – poradził Danny. – Ja tak robiłem. Po dłuższej chwili milczenia Tim zapytał: – Naprawdę lubisz Tomka, prawda? – Jasne. – Kiedyś oglądałem te filmy. Miałem w piwnicy dużą makietę z pociągami Tomka. Węglarkę i maszynę do mycia lokomotyw. Wszystko. – Chętnie rzuciłbym okiem. – Danny westchnął. – Założę się, że pięknie to wyglądało. Zapadła krótka cisza. Danny czuł na twarzy ciepłe promienie słońca. – Ciekawi cię, co widziałem na stadionie? – zapytał Tim. – Jeśli chcesz mi powiedzieć. – Tam było tysiąc… tysiąc milionów ciał. Danny nie był pewny, jak zareagować. Domyślił się, że Tim miał potrzebę z kimś się tym podzielić. Bo takich rzeczy nie da się zatrzymać w środku. – To było potworne. Tim pokręcił głową. – Chcesz, żebym zachował to w sekrecie? – Możesz? – Jasne – odparł Danny. – Umiem dochować tajemnicy. Tim wziął do ręki garść piasku spod drzewa i patrzył, jak ziarenka przelatują mu między palcami. – Nie boisz się, prawda, Danny? – Czasami mam pietra. – Ale nie teraz? Danny musiał się nad tym zastanowić. Pewnie powinien się bać, ale nie odczuwał lęku. Raczej zainteresowanie. Ciekawe, co się teraz wydarzy. Dokąd pojadą? Zdumiało go to, jak potrafi się przystosować. Doktor Francis byłby z niego dumny. – Nie, chyba nie. Pod wiatą, gdzie stał stół, ludzie zaczęli się pakować. Danny żałował, że nie potrafi znaleźć właściwych słów, aby pocieszyć chłopaka, wymazać z jego pamięci to, co zobaczył na

stadionie. Ruszyli w stronę autobusu, kiedy przyszedł mu do głowy pewien pomysł. – Słuchaj, mam coś dla ciebie. – Sięgnął do plecaka i wyjął swoją szczęśliwą jednocentówkę. – Trzymaj ją, a nic złego cię nie spotka. Tim położył monetę na dłoni. – Co się z nią stało? Dlaczego jest taka sprasowana? – Przejechał po niej pociąg. Właśnie dlatego przynosi szczęście. – Skąd ją masz? – Nie wiem, po prostu zawsze ją miałem. – Danny skinął głową w kierunku otwartej dłoni chłopca. – Śmiało, możesz ją zatrzymać. Po chwili wahania Tim wsunął rozpłaszczoną jednocentówkę do kieszeni szortów. Danny wiedział, że to niewiele, ale zawsze coś. Czasami nawet mała rzecz może pomóc. Na przykład butelka wódki, po którą sięgała mama, kiedy miała nerwy, i nocne odwiedziny pana Purvisa, kiedy śmiali się razem. I basowy pomruk uruchamianego silnika, kiedy co rano przekręcał kluczyk w stacyjce. I podskakiwanie na wyboju Lindler Avenue, gdy wszystkie dzieciaki wrzeszczały, wyskakując w górę na siedzeniach. Małe rzeczy, a jednak. Danny poczuł się dumny, że o tym pomyślał, bo nie każdy by się na to zdobył. Kiedy stali obok siebie w blasku porannego słońca, kątem oka zauważył, że twarz chłopca się zmieniła. Jakby pojaśniała. Może nawet się uśmiechnął. – Dzięki, Danny – szepnął. ♦♦♦ Stan Omaha płonął. Na dalekim horyzoncie ujrzeli pulsującą łunę. Zaczęło szarzeć. Zbliżali się do miasta od południowego zachodu, międzystanową osiemdziesiątką. Na drodze nie było ani jednego samochodu. Wszystkie budynki były ciemne. Ogarnęło ich uczucie całkowitego, głębokiego porzucenia, jakiego do tej pory nie zaznali. Bo w tym mieście mieszkało, albo powinno mieszkać, niemal pół miliona ludzi. Przez otwory wentylacyjne zaczął wdzierać się do autobusu swąd dymu. Kittridge kazał Danny’emu się zatrzymać. – Musimy przedostać się na drugi brzeg – powiedział Pastor Don. – Skręć na południe albo na północ i szukaj przejazdu. Kittridge podniósł głowę znad mapy. – Danny, ile mamy paliwa? Została jedna ósma baku, a kanistry były puste. Mogli przejechać najwyżej osiemdziesiąt kilometrów. Mieli nadzieję, że uzupełnią paliwo w Omaha. – Jedno jest pewne, nie możemy tu zostać – stwierdził Kittridge. Skręcili na północ. Następna przeprawa znajdowała się w miasteczku o nazwie Adair, ale mostu nie było, bo został wysadzony w powietrze. Nie został po nim ślad. Tylko rzeka, mroczna i szeroka, płynąca nieprzerwanym nurtem. Musieli jechać do Decatur, kolejnych pięćdziesiąt kilometrów na północ. – Półtora kilometra temu minęliśmy szkołę podstawową – zauważył Pastor Don. – To lepsze niż nic. Rano rozejrzymy się za paliwem. W autobusie zapadła cisza, bo wszyscy czekali na decyzję Kittridge’a. – Zgoda, zróbmy to. Wrócili do centrum małego miasteczka. W domach nie paliły się światła, a ulice były puste. Zajechali przed szkołę, nowoczesny gmach oddalony od drogi, stojący na skraju pól. Obok parkingu umieszczono przypominającą cyrkowy afisz tablicę z dużym napisem: NAPRZÓD LWY! ŻYCZYMY UDANYCH WAKACJI!

– Zaczekajcie w środku – polecił Kittridge. Wszedł do budynku, by po kilku minutach wyjść. Wymienili z Pastorem Donem porozumiewawcze spojrzenie i skinęli głową. – Zanocujemy tutaj – oznajmił Kittridge. – Trzymajcie się razem. Nie oddalajcie się. W budynku nie ma prądu, ale jest woda, a w stołówce zostało trochę jedzenia. Jeśli musicie skorzystać z toalety, chodźcie parami. W holu powitał ich charakterystyczny zapach szkoły podstawowej: potu i brudnych skarpetek, farb i nawoskowanego linoleum. Obok drzwi prowadzących do sekretariatu stała gablota z nagrodami, a malowane ściany z pustaków zdobiły kolaże przedstawiające ludzi i zwierzęta, wykonane z wycinków gazet i czasopism. Obok każdego widniała wydrukowana karta z nazwiskiem, wiekiem i klasą artysty. Wendy Mueller, druga klasa. Gavin Jackson, piąta klasa. Florence Ratcliffe, czwarta zerowa. – April, poszukaj materaców z Woodem i Donem. Powinniście coś znaleźć w przedszkolu. W spiżarni za stołówką znaleźli puszki z groszkiem i koktajlem owocowym, a także chleb i dżem, z których można było zrobić kanapki. Nie było gazu, więc nie mogli niczego ugotować. Podali groszek na zimno, wykładając go na metalowe tace ze stołówki. Na dworze zapadł zmrok. Kittridge rozdzielił latarki. Mówili szeptem, żeby wirole nie zdołały ich usłyszeć. Koło dwudziestej pierwszej wszyscy się położyli. Kittridge zostawił Dona, żeby pełnił wartę na parterze, i poszedł na górę, niosąc lampę. Wiele sal było zamkniętych, ale nie wszystkie. Wybrał pracownię przyrodniczą – duże otwarte pomieszczenie z blatami i szklanymi szafkami pełnymi zlewek i innych sprzętów. W powietrzu unosił się słaby zapach butanu. Na białej tablicy w przedniej części sali napisano: Końcowe powtórzenie, rozdziały 8-12. W środy zajęcia w pracowni. Kittridge zdjął koszulę i obmył się w narożnej umywalce, a następnie usiadł na krześle i ściągnął buty. Proteza zrobiona z tytanowej ramy pokrytej sylikonem zaczynała się poniżej lewego kolana. Sterowany mikroprocesorem hydrauliczny cylinder, zasilany mikroskopijną baterią wodorową, zmieniał położenie pięćdziesiąt razy na sekundę, obliczając odpowiednią prędkość kątową stawu skokowego i naśladując naturalny chód. Ta sztuczna noga była najnowszym wynalazkiem w dziedzinie protetycznych części zastępujących kończyny. Kittridge nie miał wątpliwości, że armia musiała na nią wyłożyć kupę kasy. Podwinął spodnie, zdjął mocowanie protezy i umył kikut w umywalce, używając mydła z dozownika. W miejscu kontaktu skórę pokrywały odciski, była zaczerwieniona i podrażniona po dwóch dniach bez odpowiedniej pielęgnacji. Starannie wytarł kikut, pozwalając, by przez kilka minut sechł na powietrzu, a następnie przytwierdził protezę i opuścił nogawkę spodni. Nagle drgnął, słysząc za plecami ruch. Odwrócił się i zobaczył April stojącą w otwartych drzwiach. – Przepraszam, nie chciałam… Szybko włożył koszulę i wstał. Ciekawe, co widziała. Światło było przyćmione, a jego zasłaniał częściowo jeden ze stołów. – Nie ma sprawy. Trochę się obmyłem. – Nie mogę spać. – W porządku – powiedział. – Możesz wejść, jeśli chcesz. Ruszyła niepewnym krokiem. Kittridge podszedł do okna, trzymając w ręku AK. Rzucił okiem na ulicę przed szkołą. – Wszystko w porządku? – zapytała, stając obok niego. – Do tej pory spokojnie. Co z Timem?

– Zasnął jak kamień. Jest twardszy, niż wygląda. W każdym razie twardszy ode mnie. – Wątpię. Jak dla mnie jesteś niezła. Tak uważam. April zmarszczyła czoło. – Mylisz się. Udaję, że jestem spokojna. Prawdę mówiąc, jestem tak przerażona, że nie czuję nic innego. Przez całą długość sali pod oknami biegła półka. April usiadła na niej, opierając plecy o framugę okna i przyciągając kolana do piersi. Kittridge zrobił to samo. Siedzieli zwróceni do siebie twarzami. Cisza, która ich ogarnęła, nie była przykra, ale pełna oczekiwania. Choć April była młoda, Kittridge czuł, że jest odporna. Człowiek po prostu to ma albo nie. – Masz chłopaka? – To przesłuchanie? Kittridge zachichotał, a później poczuł, że się czerwieni. – Próbuję zacząć rozmowę. Wszystkich tak traktujesz? – Tylko tych, których lubię. Minęła kolejna chwila. – Skąd to imię? April? – Nie przyszło mu do głowy nic innego. – Urodziłaś się w kwietniu? – To z Jałowej ziemi. – Kiedy Kittridge nic nie odpowiedział, uniosła podejrzliwie brwi. – Z poematu T.S. Eliota. Kittridge słyszał nazwisko, ale nic więcej. – Nie zdążyłem przeczytać. Jak to leci? Spojrzała w dal. Kiedy zaczęła recytować, jej głos przenikało głębokie uczucie, którego Kittridge nie potrafił określić – szczęście, smutek i melancholia… – Najokrutniejszy miesiąc to kwiecień. Wywodzi/Z nieżywej ziemi łodygi bzu, miesza/Pamięć i pożądanie, podnieca/Gnuśne korzenie sypiąc ciepły deszcz… Zima nas otulała i kryła Ziemię śniegiem łaskawym, karmiła Maleńkie życie strawą suchych kłączy. Zaskoczyło nas lato, idąc nad Starnbergersee Rzęsistym deszczem… 7 – Rany – westchnął Kittridge. Znowu na niego patrzyła. Zauważył, że jej oczy mają barwę mchu, przypominającą złote ścinki unoszące się na powierzchni źrenic. – Ładny wiersz. April wzruszyła ramionami. – Mam imię z tego poematu. Ten, kto go napisał, musiał być nieźle zdołowany. – Pociągnęła wystrzępione miejsce na kolanie dżinsów. – To pomysł mojej matki. Była profesorką literatury angielskiej, kiedy poznała mojego ojczyma. Mieliśmy wszystko, byliśmy bogaci i tak dalej. – Twoi rodzice się rozwiedli? – Ojciec umarł, kiedy miałam sześć lat. – Przepraszam, nie powinienem był… Nie pozwoliła mu dokończyć. – Nie przepraszaj. Nie zaliczał się do ludzi godnych podziwu. Był reliktem okresu, gdy matka lubiła złych chłopców. Zalał się w trupa i uderzył samochodem w podporę mostu. To by było na tyle, rzekł Kubuś Puchatek. Powiedziała to głosem pozbawionym emocji, jakby mówiła o pogodzie. Letnia noc za oknami spowiła wszystko czarną zasłoną. Najwyraźniej Kittridge źle ją ocenił, tak jak większość ludzi. Ich historia nigdy nie była taka, jak sądził. Zdumiewające, ile może w sobie kryć drugi człowiek.

– Widziałam cię, wiesz? – powiedziała April. – Twoją nogę i blizny na plecach. Byłeś na wojnie, prawda? – Dlaczego tak sądzisz? Spojrzała na niego z niedowierzaniem. – O rety! Sama nie wiem. Z powodu tego wszystkiego? Bo wydajesz się jedynym, który wie, co robić? Bo znasz się na broni i całym tym gównie? – Przecież ci powiedziałem. Jestem sprzedawcą, handluję sprzętem kempingowym. – Ani trochę ci nie wierzę. Jej bezpośredniość była tak rozbrajająca, że Kittridge na chwilę zaniemówił. Przyłapała go na gorącym uczynku. – Jesteś pewna, że chcesz usłyszeć? To niezbyt przyjemne. – Jeśli chcesz mi powiedzieć… Odwrócił twarz do okna. – Masz rację, byłem na wojnie. Zaciągnąłem się zaraz po ogólniaku. Nie do armii, ale do marines. Skończyłem służbę jako sierżant sztabowy żandarmerii wojskowej. Wiesz, co to takiego? – Byłeś gliną? – Coś w tym rodzaju. Zajmowaliśmy się głównie zabezpieczaniem amerykańskich instalacji, baz powietrznych i tajnej infrastruktury, tego rodzaju rzeczami. Często nas przenosili. Do Iranu, Iraku, Arabii Saudyjskiej. Przez krótki czas byliśmy w Czeczenii. Moją ostatnią placówką było lotnisko Bagram w Afganistanie. Zwykle były to rutynowe czynności: sprawdzanie manifestów przewozowych, wpuszczanie i wypuszczanie z bazy miejscowych robotników. Jednak co pewien czas zdarzały się incydenty. Nie doszło jeszcze do zamachu stanu, więc nadal było to terytorium kontrolowane przez Amerykanów, choć wszędzie byli talibowie, do tego Al-Kaida i dwudziestu lokalnych watażków. Przerwał, żeby wziąć się w garść, bo następna część opowieści była najtrudniejsza. – Pewnego dnia zobaczyliśmy ten samochód. Typowy poobijany rzęch. Nadjeżdżał drogą. Punkty kontrolne są dobrze oznaczone, więc wszyscy wiedzą, że należy się zatrzymać. Ale ten facet nie wiedział. Pruł prosto na nas. W środku były dwie osoby, mężczyzna i kobieta. Zaczęliśmy strzelać. Wóz zjechał z drogi, kilka razy przekoziołkował i wylądował na kołach. Sądziliśmy, że wybuchnie, ale tak się nie stało. Jestem podoficerem, więc moim zadaniem było tam pójść i sprawdzić. Kobieta nie żyła, ale mężczyzna jeszcze oddychał. Wisiał na kierownicy. Wszędzie była krew. Na tylnym siedzeniu zobaczyłem dziecko. Chłopaka. Miał nie więcej niż cztery lata. Przypięli go do tylnego siedzenia wyładowanego materiałami wybuchowymi. Widziałem przewody odchodzące z przedniej części pojazdu, gdzie jego tatuś miał detonator. Mruczał do siebie: Anta al-mas’ul, Anta al-mas’ul. Dzieciak zawodził, wyciągając do mnie rączkę. Nigdy tego nie zapomnę. Miał nie więcej niż cztery lata, ale zachowywał się tak, jakby wiedział, co się stanie. – Jezuuu! – Na twarzy April pojawiło się przerażenie. – Co zrobiłeś? – Jedyną rzecz, która przyszła mi do głowy: rzuciłem się do ucieczki. Nie pamiętam wybuchu. Obudziłem się w szpitalu w Arabii Saudyjskiej. Dwaj ludzie z mojego oddziału zginęli, trzeci oberwał odłamkiem w kręgosłup. April patrzyła na niego w milczeniu. – Mówiłem ci, że to nic przyjemnego. – Facet wysadził własne dziecko? – Taak, na to wygląda. – Jacy ludzie są do tego zdolni?

– Przejrzałaś mnie. Nigdy nie znalazłem odpowiedzi na to pytanie. April milczała. Kittridge jak zawsze zastanawiał się, czy nie powiedział za dużo, ale był rad, że uwolnił się od ciężaru. Poza tym, jeśli April dostała więcej, niż prosiła, potrafiła dobrze to ukryć. Teoretycznie wiedział, że jego opowieść jest błaha, że były setki podobnych, może nawet tysiące. Bezsensowne okrucieństwo wydaje się cechą tego świata, jednak gdy człowiek doświadczył tego na własnej skórze, trudno je zaakceptować. – Co się stało później? – chciała wiedzieć April. Kittridge wzruszył ramionami. – Nic. Koniec pieśni. Śmierć i wieczny taniec z hurysami. – Miałam na myśli ciebie. – Nie spuszczała z niego wzroku. – Ja byłabym zdruzgotana. Coś nowego, pomyślał, bo nikt nie pytał go o dalszy ciąg opowieści. Zwykle po przedstawieniu podstawowych faktów słuchacze mieli dość. Ale nie ta dziewczyna, nie April. – Cóż, nie czułem się zdruzgotany, a przynajmniej nie sądzę, aby tak było. Spędziłem pół roku na garnuszku Urzędu do spraw Kombatantów, ucząc się chodzić, ubierać i jeść, a później mnie wypisali. Wojna się skończyła, stary. Przynajmniej dla ciebie. Nie byłem rozgoryczony jak wielu facetów. Nie chowałem się pod łóżkiem, gdy w jakimś aucie wystrzelił gaźnik. Nic z tych rzeczy. Co się stało, to się stało, pomyślałem. Pół roku później, kiedy się zadomowiłem, wybrałem się w podróż w rodzinne strony, do Wyoming. Moi starzy umarli, siostra przeprowadziła się z mężem do Kolumbii Brytyjskiej i praktycznie zniknęła z horyzontu, ale nadal miałem tam paru znajomych, ludzi, z którymi chodziłem do szkoły, choć żaden z nas nie był już dzieckiem. Jeden z nich chciał urządzić wielkie przyjęcie powitalne dla uczczenia mojego powrotu. Wszyscy mieli rodziny, dzieci, żony i pracę, ale tego dnia urządziliśmy tęgą popijawę. Mój przyjazd był tylko pretekstem, żeby się urżnąć, ale nie widziałem w tym nic złego. Chcesz, to zorganizuj imprezę, powiedziałem, i kumpel to zrobił. Przyszło ze sto osób, nad werandą wisiał wielki transparent z moim imieniem, nawet zamówili zespół. To wszystko mnie powaliło. Stałem na tylnym podwórku, słuchając muzyki, kiedy przyjaciel mówi do mnie: „Chodź, przedstawię ci babki, które chcą cię poznać. Nie stój tu jak ciota”. Zaprosił mnie do środka. Okazało się, że chodziło o trzy panie, wszystkie niczego sobie. Znałem jedną z dawnych czasów. Gadaliśmy, oglądaliśmy jakiś program w telewizji i plotkowaliśmy jak zwykle. Normalne codzienne sprawy. Trzymałem w ręku butelkę piwa i słuchałem, gdy nagle uświadomiłem sobie, że nie mam pojęcia, o czym oni rozmawiają. Nie chodziło o słowa, ale o to, co znaczyły. Wydawały się pozbawione związku z czymkolwiek, jakbyśmy żyli w dwóch różnych światach niemających ze sobą nic wspólnego. Jestem pewny, że psychiatrzy mają na to jakieś uczone określenie. Wiem tylko, że obudziłem się na podłodze i wszyscy się nade mną pochylali. – Przerwał, lekko zaskoczony samym sobą. – Szczerze mówiąc, nikomu o tym nie mówiłem. Jesteś pierwsza. – To przypomina dzień w ogólniaku. Kittridge się roześmiał. – Trafiony. Ich spojrzenia się spotkały. Dziwna sprawa, pomyślał. W jednej chwili jesteś sam ze swoimi myślami, a w drugiej zjawia się ktoś, kto zna twoje najskrytsze tajemnice, kto może cię otworzyć jak księgę. Nie potrafiłby powiedzieć, jak długo na siebie patrzyli. Miał wrażenie, że trwali tak bez końca, jakby żadne nie miało woli czy odwagi lub choćby pragnienia odwrócenia wzroku. April sprawiała wrażenie osoby nad wiek dojrzałej. Kittridge słyszał to określenie, ale nigdy do końca nie rozumiał, co znaczy. Taka właśnie była April. Nad wiek dojrzała. Żeby przypieczętować umowę, wyciągnął z kabury pod pachą jeden z glocków

i wyciągnął w jej stronę. – Wiesz, jak się tym posługiwać? Spojrzała niepewnie na pistolet. – Niech zgadnę, nie tak, jak pokazują w telewizji. Kittridge wysunął magazynek i odciągnął suwadło, żeby wyjąć nabój z komory. Położył pistolet na jej dłoni i oplótł jej palce swoimi. – Nie naciskaj spustu knykciem, bo kula pójdzie nisko. Użyj opuszki palca. Naciśnij tak. – Puścił jej rękę i klepnął się w mostek. – Jedna kula w to miejsce. Więcej nie trzeba, ale nie możesz chybić. Nie spiesz się. Wyceluj i strzel. – Przeładował broń i oddał ją April. – Śmiało. Weź. Trzymaj nabój w komorze, jak ci pokazałem. Uśmiechnęła się cierpko. – O rany! Dzięki! Szkoda, że nic dla ciebie nie mam. Kittridge odwzajemnił uśmiech. – Może następnym razem. Minęła krótka chwila. April obróciła pistolet w dłoni, oglądając go, jakby był dziwnym artefaktem. – Co powiedział ojciec tego malca? Anta-jakoś tam? – Anta al-mas’ul. – Dowiedziałeś się, co to znaczy? Kittridge skinął głową. – „To twoja robota”. Kolejna chwila milczenia, choć inna od poprzednich. Cisza nie była murem, który ich oddzielał, ale współprzeżywaniem, jak ściany pokoju, w którym mieszka dwoje ludzi. To dziwne, pomyślał Kittridge, że facet powiedział właśnie to: Anta al-mas’ul. Anta al-mas’ul. – Postąpiłeś właściwie, wiesz? – odezwała się April. – Mogłeś zginąć jak oni. – Zawsze mamy wybór. – Co innego mogłeś zrobić? Uznał, że jej pytanie było retoryczne. April nie oczekiwała odpowiedzi. „Co innego mogłeś zrobić?” Tylko że Kittridge znał odpowiedź. Od samego początku. – Mogłem złapać go za rękę. ♦♦♦ Całą noc pełnił wartę przy oknie. Brak snu nigdy mu nie przeszkadzał. Wystarczała krótka drzemka. April leżała zwinięta na podłodze pod oknem. Kittridge zdjął kurtkę i ją przykrył. Żadnych świateł. Z okna rozciągał się widok na spokojny świat, drzemiący pod niebem roziskrzonym gwiazdami. Zamknął oczy dopiero wtedy, gdy na horyzoncie pojawiły się pierwsze promienie słońca. Obudził go warkot nadjeżdżających pojazdów. Drogą ciągnął wojskowy konwój złożony z dwudziestu samochodów. Kittridge wyciągnął drugi pistolet i podał go April, która usiadła na podłodze, przecierając oczy. – Trzymaj. Szybko zbiegł po schodach. Kiedy wyskoczył na ulicę, samochody znajdowały się w odległości trzydziestu metrów od szkoły. Wybiegł na drogę i zaczął wymachiwać rękami. – Stójcie! Jadący przodem humvee stanął zaledwie kilka metrów od niego. Żołnierz siedzący na dachu powiódł za nim lufą pięćdziesiątki. Dolną część jego twarzy zasłaniała biała maska chirurgiczna.

– Nie ruszaj się! Kittridge podniósł ręce. – Nie mam broni. Żołnierz przeładował karabin. – Powiedziałem, żebyś się nie ruszał. Po pięciu pełnych napięcia sekundach, kiedy wydawało się, że w każdej chwili może wystrzelić, prawe drzwi humvee otworzyły się na oścież. Z wozu wysiadła dobrze zbudowana kobieta i ruszyła w jego stronę. Z bliska okazało się, że ma zmęczoną, pooraną zmarszczkami twarz pokrytą kurzem. Była oficerem, ale nie z tych, którzy pracują za biurkiem. – Major Porcheki, Dziewiąty Bojowy Batalion Wsparcia, Gwardia Narodowa z Iowa. Kim jesteś, u licha? Mógł rzucić na stół tylko jedną kartę. – Sierżant sztabowy Bernard Kittridge. Kompania Charlie, Pierwszy Batalion Żandarmerii Wojskowej, Korpus Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych. Zmrużyła oczy, przyglądając się jego twarzy. – Jesteś żołnierzem marines? – Zwolniony do cywila z przyczyn medycznych, proszę pani. Spojrzała na szkołę za jego plecami. Kittridge nie musiał się odwracać, żeby wiedzieć, że inni wyglądają przez okna. – Ilu cywilów macie w środku? – Jedenastu i autobus z prawie pustym bakiem. – Są chorzy i ranni? – Wszyscy są zmęczeni i przerażeni, ale to wszystko. Pomyślała o tym, co powiedział, z obojętnym wyrazem twarzy. Po chwili krzyknęła: – Caldwell! Valdez! Dwóch kaprali ruszyło truchtem. Oni także mieli na twarzach maski chirurgiczne. Wszyscy z wyjątkiem major Porcheki. – Podjedźcie cysterną i zatankujcie autobus. – Zabieramy cywilów? Możemy to zrobić? – Pytałam was o zdanie, kapralu? Zawołajcie tu sanitariusza. – Rozkaz, proszę pani. Przepraszam, proszę pani. Żołnierze odbiegli truchtem. – Dziękuję, pani major. Czeka nas długa droga. Porcheki odpięła od pasa manierkę i upiła łyk. – Macie szczęście, że nas spotkaliście. Zaczyna brakować paliwa. Wracamy do strzeżonego magazynu broni w Fort Powell, więc do tego miejsca możecie jechać z nami. FEMA8 założyła tam obóz przejściowy dla uchodźców. Stamtąd przeniosą was pewnie do Chicago lub Saint Louis. – Proszę się nie gniewać, że pytam… czy ma pani jakieś wieści? – Nie gniewam się, choć sama nie wiem, co wam powiedzieć. W jednej chwili ci przeklęci dranie są dosłownie wszędzie, w drugiej nikt nie potrafi ich znaleźć. Lubią drzewa, ale zadowalają się każdą kryjówką. Centralne Dowództwo Stanów Zjednoczonych9 donosi, że duży punkt koncentracji widziano na granicy Kansas i Nebraski. – Punkt koncentracji? Upiła z manierki kolejny łyk. – Nazywają tak duże skupiska zarażonych.

Kiedy nadszedł sanitariusz, ludzie zaczęli wychodzić ze szkoły. Kittridge wyjaśnił im, jaka jest sytuacja, a żołnierze otoczyli ich kordonem. Sanitariusz zbadał cywilów, sprawdzając temperaturę i zaglądając do ust. Kiedy wszyscy byli gotowi do drogi, Porcheki podeszła do Kittridge’a stojącego przy stopniach autobusu. – Jeszcze jedno. Lepiej nie przyznawajcie się do tego, że jesteście z Denver. Jeśli was spytają, mówcie, że przyjechaliście z Iowa. Pomyślał o autostradzie i kolumnie rozbitych samochodów. – Powtórzę pozostałym. Wsiadł do autobusu i zajął miejsce za Dannym, kładąc karabin na kolanach. – Niech mnie szlag! – powiedział Jamal, uśmiechając się od ucha do ucha. – Wojskowy konwój! Cofam wszystko, co o tobie powiedziałem, Kittridge! – Wskazał panią Bellamy, która ocierała czoło chusteczką wyjętą z rękawa. – Do licha, nie mam nawet pretensji, że ta stara damulka do mnie celowała. – Nie zdołasz mnie obrazić, młodzieńcze – odrzekła Bellamy. – Nic z tego! Odwrócił się i spojrzał na nią z drugiej strony przejścia. – Chciałem panią spytać, dlaczego stare damulki zawsze trzymają chusteczkę w rękawie. Nie pomyślała pani, że to trochę niehigieniczne? – Kto to mówi? Młody człowiek, który ma tyle tuszu na ramionach, że można by nim napełnić zbiornik powielacza? – Powielacza? Z jakiej jesteś epoki? – Kiedy na ciebie patrzę, przychodzi mi do głowy tylko jedno: zapalenie wątroby. – Chryste, nie możecie przestać? –jęknął Wood. – Załatwcie sobie jakiś pokój. Konwój ruszył. 14 Przystąpił do realizowania planu. Zmontował zespół, a o świcie miał na nich czekać odrzutowiec. Guilder pozostawał w kontakcie ze swoim człowiekiem w Blackbird. Wszystko było gotowe. Serwer i twarde dyski w Magazynie zostały wyczyszczone. Możecie iść do domu, oznajmił pracownikom. Idźcie do domu, do rodzin. Po północy pojechał do domu w mieście cichymi, mokrymi od deszczu ulicami. Z radia płynął nieprzerwany strumień złych wieści: chaos na autostradach, przegrupowania wojska, niepokoje za granicą. Tylko z Białego Domu dochodziły uspokajające słowa – kryzys został zażegnany, nad rozwiązaniem głowią się najtęższe umysły – ale nikt nie dał się na to nabrać. W ciągu najbliższych godzin na terenie całego kraju miał zostać ogłoszony stan wojenny. CNN donosiło, że okręty NATO zmierzają w kierunku wybrzeża. Drzwi prowadzące do Ameryki Północnej zostaną zatrzaśnięte. Świat może nami gardzić, pomyślał Guilder, ale co im da nasze zniknięcie? Podczas jazdy czujnie spoglądał w lusterko wsteczne. Nie był paranoikiem, ale sytuacja często przybierała zły obrót. Pisk opon, furgonetka zajeżdżająca drogę i faceci w czarnych garniturach wyskakujący na ulicę. „Pan Horace Guilder? Proszę z nami”. Był zdumiony, że jeszcze do tego nie doszło. Wjechał do garażu i zamknął drzwi. Poszedł do sypialni i spakował do torby najpotrzebniejsze rzeczy – ubrania na kilka dni, przybory toaletowe, lekarstwa – i zniósł bagaż na dół. Później poszedł do gabinetu po laptop i włożył go do kuchenki mikrofalowej, żeby przysmażyć obwody w obłoku iskier. Jego teczka już zniknęła, wyrzucona przez okno z jadącego

samochodu. W salonie zgasił światła i rozsunął zasłony. Po drugiej stronie ulicy sąsiad ładował walizki do bagażnika SUV-a. Jego żona stała w drzwiach domu, tuląc śpiącego dwulatka. Jak oni się nazywają? Guilder nigdy tego nie wiedział albo nie potrafił zapamiętać. Od czasu do czasu widywał babkę pchającą małą dziewczynkę w kolorowym plastikowym samochodziku w górę i dół podjazdu. Patrząc na nich, ze wzruszeniem przypomniał sobie Shawnę – nie ich ostatnie nieszczęsne spotkanie, ale to, jak leżeli obok siebie po stosunku. Przypomniał sobie jej cichy szept łaskoczący mu skórę na piersi. „Lubisz, kiedy to robię? Chcę, żebyś był moim jedynym”. Jej słowa były zwykłym udawaniem, tanią grą stanowiącą właściwe ukoronowanie wspólnie spędzonej godziny. Ależ był głupcem! Mężczyzna wziął dziewczynkę z rąk żony i delikatnie umieścił w foteliku. Później oboje wsiedli do samochodu. Guilder wyobraził sobie ich rozmowę. „Wszystko będzie dobrze. Już nad tym pracują. Zabawimy u twojej matki tydzień lub dwa, dopóki sytuacja się nie uspokoi”. Usłyszał warkot uruchamianego silnika. Wycofali wóz z podjazdu. Guilder patrzył, jak tylne światła samochodu znikają w oddali. Powodzenia, pomyślał. Odczekał pięć minut. Na ulicach panowała cisza. W żadnym domu nie paliło się światło. Zadowolony, że nikt go nie obserwuje, zaniósł torbę do auta. ♦♦♦ Dotarł do Shadowdale o drugiej nad ranem. Parking był pusty. Nad wejściem paliło się samotne światło. Wszedł do środka, ale w recepcji nie było nikogo. Obok stał pusty wózek inwalidzki, a kolejny w korytarzu. Wszędzie panowała cisza. Może obserwują go przez kamery systemu bezpieczeństwa? Tylko kto miałyby obejrzeć taśmy? Jego ojciec leżał w ciemności na łóżku. W pokoju czuć było potworny smród. Nikt tu nie zaglądał od wielu godzin, może nawet przez cały dzień. Na tacy przy łóżku ktoś zostawił kilkanaście słoiczków z jedzeniem Gerbera dla niemowląt i dzbanek wody. Po przewróconym kubku domyślił się, że ojciec próbował się napić, ale jedzenie było nietknięte. Nie zdołałby otworzyć słoika, nawet gdyby chciał. Guilder miał niewiele czasu, ale w takich sprawach nie wolno się spieszyć. Oczy ojca były zamknięte, głos – kiedyś władczy – zamilkł. Tak jest lepiej, pomyślał. Czas mówienia się skończył. Cofnął się pamięcią, szukając najmniejszego przyjemnego wspomnienia związanego z ojcem. Najprzyjemniejszym z zapamiętanych zdarzeń był dzień, gdy ojciec zabrał go na spacer do parku. Guilder był wtedy mały. Wspomnienie było niejasne, rzec by można impresjonistyczne – możliwe, że taki spacer nigdy się nie odbył – ale nie miał nic innego. Był zimowy dzień. Twarz Guildera spowijał obłok pary. Nagie konary drzew huśtały się w górę i dół, kiedy ojciec kołysał go na huśtawce. Czuł jego wielką dłoń na plecach – dłoń, która go chwytała i wynosiła w przestrzeń. Guilder nie zapamiętał nic więcej z tamtego dnia. Mógł mieć pięć lat. Kiedy wysunął poduszkę spod głowy ojca, jego oczy drgnęły, ale ich nie otworzył. Guilder pomyślał, że stanął nad przepaścią, w obliczu śmiertelnej chwili. Że tego, co za chwilę zrobi, nie będzie można odwrócić. Pomyślał o słowie „ojcobójstwo”. Łaciński wyraz patricidium pochodził od pater, „ojciec”, i caedere, „ścinać”. Choć nie miał odwagi popełnić samobójstwa, położył poduszkę na twarzy ojca. Nie zawahał się. Chwycił ją za rogi i nacisnął z całej siły, aby się upewnić, że powietrze nie ma dostępu do jego nosa i ust. Minęła minuta. Guilder po cichu odliczał sekundy. Ręka ojca drgnęła na kołdrze, próbując stawić opór. Jak długo jeszcze? Skąd będzie wiedział, że jest po wszystkim? Co zrobi, jeśli sposób z poduszką nie wypali? Przypatrywał się ręce ojca przez dłuższą chwilę, ale ta więcej się nie poruszyła. Powoli zaczął sobie uświadamiać, że bezruch ciała spoczywającego pod jego rękami może oznaczać tylko

jedno: ojciec przestał oddychać. Zabrał poduszkę. Twarz starca wydawała się niezmieniona, jakby śmierć oznaczała jedynie subtelną zmianę stanu, w którym się znajdował. Guilder nie próbował ukryć swojego przestępstwa – bo w pobliżu nie było nikogo, kto by to zauważył – ale chciał, żeby ojciec miał pod głową poduszkę, szczególnie teraz, gdy wszystko wskazywało na to, że poleży tak jakiś czas. Guilder sądził, że w takim momencie przytłoczą go emocje, że uwolniony zostanie cały ból i żal, które się w nim zebrały. Potworne dzieciństwo. Samotne życie matki. Jego własne jałowe, pozbawione miłości istnienie, w którym za jedyną towarzyszkę miał kobietę do wynajęcia. Jednak wszystkim, co poczuł, była ulga. Przeszedł najtrudniejszą próbę swojego życia. W korytarzu, jak wcześniej, panowała cisza. Kto wie, jakie niedole kryją się za innymi drzwiami, ile rodzin stanie przed podobną okrutną decyzją. Spojrzał na zegarek. Od chwili, gdy wszedł do budynku, minęło dziesięć minut. Zaledwie dziesięć minut, ale wszystko stało się inne. Guilder był inny i inny był świat, bo nie było już na nim jego ojca. Kiedy o tym pomyślał, łzy napłynęły mu do oczu. Ruszył szybko korytarzem, mijając świetlicę i pusty pokój pielęgniarek, i leżącego nieruchomo ojca. Wyszedł na dwór, na wczesny poranek. 15

Pod wieczór drugiego dnia, kiedy zbliżali się do granicy Missouri, Grey dostrzegł na drodze przeszkodę. Byli w szczerym polu, wiele kilometrów od najbliższego miasta. Zatrzymał wóz. Lila uniosła głowę znad magazynu, który czytała. „Today’s Parenting”. Grey znalazł go w minimarkecie w Ledeau wraz ze stosami innych. „Family Life”, „Baby and Child”, „Modern Toddler”. W ciągu ostatniej doby jej stosunek do Greya uległ pewnej zmianie. Może był to efekt psychicznego zmęczenia wywołanego podtrzymywaniem fikcji, że ich podróż jest czymś zwyczajnym. Tak czy owak, Lila wydawała się coraz bardziej rozdrażniona i gadała, jakby był jej opornym małżonkiem. – Spójrz tylko na to! – powiedziała, podnosząc głowę znad magazynu leżącego na jej kolanach. Na okładce widniało zdjęcie dziewczynki o zarumienionych policzkach, w różowych śpioszkach. Pod spodem umieszczono napis: Kiedy spotkanie na wspólną zabawę nie wypali. – Co to ma być?! – Chyba czołg? – Co tu robi czołg? – Może zostawili go przez pomyłkę albo co? – Nie zostawia się czołgów przez pomyłkę, Lawrence. Nawiasem mówiąc, widziałeś mój bezrękawnik? Powinien gdzieś tu być. – Westchnęła ciężko. – Będą musieli go przestawić. – Chcesz, żebym ich poprosił? – spytał Grey. – Tak, Lawrence. Właśnie o to mi chodziło. Nie miał ochoty tego robić, ale czuł, że odmowa nie wchodzi w grę. Wysiadł z wozu, czując, jak ogarnia go zapadający zmierzch. – Hej! Jest tam kto?! – zawołał. Spojrzał na Lilę, która obserwowała go, wystawiając przez okno lekko przekrzywioną głowę. – Myślę, że w środku nikogo nie ma. – Może po prostu cię nie słyszą? – Zawróćmy. Znajdziemy inną drogę. – Tu chodzi o zasady. Nie można blokować drogi. Spróbuj otworzyć właz. Jestem pewna,

że ktoś tam jest. Grey miał wątpliwości, ale nie chciał się kłócić. Wspiął się po odsłoniętych gąsienicach i podciągnął na wieżyczkę. Zajrzał przez właz, ale w środku było tak ciemno, że nie mógł niczego zobaczyć. Lila wysiadła z volvo i stanęła obok czołgu z latarką w ręku. – Nie wiem, czy to najlepszy pomysł – powiedział Grey. – Przecież to tylko czołg, Lawrence. Poważnie. Czasami mam wrażenie, że wszyscy faceci są tacy sami. Podała mu latarkę. Greyowi nie pozostało nic innego, jak zajrzeć do środka. Skierował promień światła do wnętrza. Jasna cholera! – Widzisz coś? Co tam jest? Grey pomyślał, że musiało być ich dwóch, ale trudno było to ustalić. To znaczy wizualnie. Wyglądało, jakby ktoś wrzucił do środka granat, który eksplodował w miejscu, gdzie się znajdowali. Tylko że to nie był granat. „Widzisz, Grey?” Drgnął, jakby przeszedł go prąd. Głos. Inny niż ten w garażu. Ten głos był w jego głowie. Głos Zera. Lila patrzyła na niego z dołu. Próbował coś powiedzieć, ostrzec ją, ale z jego ust nie wydobyło się żadne słowo. „Ty jesteś… głodny, Grey”. Rzeczywiście był. Gdzie tam głodny, Grey umierał z głodu. Doznanie ogarnęło go całego, każdą komórkę i molekułę, najdrobniejsze atomy kłębiące się w jego wnętrzu. Nigdy w życiu nie czuł tak przemożnego głodu. „To mój prezent dla ciebie. Dar krwi”. – Co się stało, Lawrence? Przełknął ślinę. – Zaczekaj… za chwilę wrócę. Opuścił się na dół, gubiąc latarkę, ale nie miało to żadnego znaczenia. W jego oczach wnętrze czołgu jaśniało, każda powierzchnia lśniła piękną warstwą krwi. Ogarnęło go potężne pragnienie. Przywarł twarzą do chłodnego metalu i przesunął po nim językiem. – Lawrence! Co tam robisz?! Stanął na czworakach, lizał podłogę, zanurzając twarz w lepkich szczątkach. Cudowne! Jakby nie jadł od roku, ba, od dekady, od stu lat tylko po to, żeby zostać zaproszonym na najwspanialszą ucztę w dziejach świata! Wszystkie przyjemności cielesne połączyły się w jedną, w trans najczystszej rozkoszy! Czar prysł z głośnym hukiem. Nagle stwierdził, że ma twarz umazaną krwią i oblizuje palce. Co on wyprawia? I co to za dźwięk przypominający grzmot? – Lawrence! Chodź tu szybko! Usłyszał kolejne „bum”, głośniejsze od poprzedniego. Na niebie działo się coś złego. Wdrapał się po drabinie. Całą okolicę oblewała ognista poświata. Lila spojrzała na jego zakrwawioną twarz i zaczęła krzyczeć. Nad ziemią przemknęły dwa odrzutowce, rozdzierając przestrzeń. Grey poczuł uderzenie ściany gorącego powietrza i spadł z wieżyczki. Grzmotnął o ziemię, czując owiewający go podmuch. Obok przeleciały kolejne samoloty, a niebo na wschodnim horyzoncie rozbłysło światłem. Lila zaczęła się cofać, zasłaniając twarz rękami. – Odejdź! Odejdź ode mnie! Nie było czasu na wyjaśnienia, zresztą co miałby jej powiedzieć? Wszystko było jasne.

Znaleźli się na obszarze działań wojennych. Grey złapał Lilę za ramię i zaczął ciągnąć do samochodu, a ona wrzeszczała i kopała, szamocząc się w jego uścisku. Jakoś zdołał otworzyć prawe drzwi i wepchnąć ją do środka, ale natychmiast zrozumiał swój błąd. Kiedy zatrzasnął drzwi, Lila zablokowała zamki. Zaczął walić w szyby. – Lila! Wpuść mnie do środka! – Odejdź! Odejdź ode mnie! Potrzebował czegoś ciężkiego. Rozejrzał się, ale niczego nie znalazł. Za chwilę Lila zrozumie, co powinna zrobić: usiąść za kierownicą i odjechać. Nie może na to pozwolić. Cofnął się, zacisnął dłoń w pięść i z całej siły grzmotnął w szybę po stronie kierowcy. Oczekiwał potężnego bólu zgruchotanych kości, ale tak się nie stało. Jego ręka przeszła na wylot, jakby szyba była z bibułki. Okno zamieniło się w kaskadę lśniących odłamków. Zanim Lila zdążyła zareagować, otworzył drzwi, skoczył na fotel kierowcy i wrzucił bieg wsteczny. Obrócił wóz o sto osiemdziesiąt stopni, włączył bieg i wcisnął gaz. Tylko że czas na ucieczkę minął. Nagle znaleźli się w samym środku akcji. Nadleciały kolejne samoloty, a przed nimi wyrosła ściana ognia. Grey skręcił kierownicę w prawo. Chwilę później przedzierali się przez pole kukurydzy. Koła dziko buksowały na mokrej ziemi, a ciężkie zielone liście uderzały o przednią szybę. Wypadli z pola. Grey zauważył rów. Za późno. Volvo zanurkowało w dół i wystrzeliło w górę. Przez chwilę szybowało w powietrzu, by runąć na cztery koła. Lila wrzeszczała. Wrzeszczała bez przerwy. Wtedy Grey ją zobaczył. Drogę. Szarpnął kierownicę i wdepnął gaz w podłogę. Pędzili wzdłuż rowu. Słońce znikło za horyzontem, pogrążając pola w atramentowej ciemności, a niebo eksplodowało ogniem. Właściwie nie był to tylko ogień. Nagle samochód ogarnęło oślepiające światło. – Zatrzymaj samochód. Przednią szybę wypełnił ogromny czarny kształt, przypominający wielkiego ognistego czarnego ptaka. Grey nacisnął hamulec tak gwałtownie, że rzuciło ich do przodu. Kiedy helikopter usiadł na autostradzie, Grey usłyszał brzęk tłuczonej szyby. Coś upadło mu na kolana – pojemnik o ciężarze i wielkości puszki zupy – wydając syczący dźwięk. – Lilu, uciekaj! Otworzył drzwi, ale gaz dostał się już do jego wnętrza, do głowy, serca i płuc. Zdołał pokonać nie więcej niż trzy metry, kiedy uległ. Ziemia uniosła się jak nadciągająca fala, wychodząc mu na spotkanie. Czas stanął w miejscu, świat stał się dziwnie zamazany i daleki. Poczuł na twarzy silne uderzenie fali powietrza. Kątem oka dostrzegł zbliżających się ludzi w kosmicznych skafandrach. Dwaj inni ciągnęli Lilę do helikoptera. Była zwrócona twarzą do ziemi, jej ciało wydawało się bezwładne, a nogi wlokły się po ziemi. – Nie róbcie jej krzywdy! – wrzasnął Grey. – Błagam, nie zróbcie krzywdy dziecku! – Ale jego słowa wydawały się bez znaczenia. Pochyliły się nad nim dziwne postacie. Zasłonięte twarze unosiły się nad ziemią jak zjawy. Na niebie błysnęły gwiazdy. Duchy, pomyślał Grey. Tym razem na pewno jest martwy. Później poczuł na sobie ich ręce. 16

Jechali przez cały dzień. Kiedy konwój wreszcie się zatrzymał, było późne popołudnie. Porcheki wysiadła z humvee na czele kolumny i podeszła do autobusu. – Tutaj was zostawię. Wartownicy przy bramie powiedzą wam, co robić.

Miejsce przypominało punkt zborny: ciężarówki z prowiantem, sprzęt wojskowy, cysterny, nawet działa. Kittridge pomyślał, że ma przed sobą zgrupowanie wielkości co najmniej dwóch batalionów. Do terenu przylegała brama, za którą rozciągało się pole namiotów otoczone drucianą siatką zwieńczoną drutem kolczastym. – Dokąd jedziecie? – spytał Kittridge, żeby się dowiedzieć, gdzie trwają walki. Porcheki wzruszyła ramionami. „Dokąd nam każą”. – Powodzenia, sierżancie. Nie zapominajcie, co powiedziałam. Konwój ruszył w dalszą drogę. – Jedź, Danny – powiedział Kittridge. – Powoli. W bramie stali dwaj zamaskowani żołnierze uzbrojeni w M16. Na dużej tablicy przymocowanej do siatki widniał napis: OŚRODEK ODPRAWY UCHODŹCÓW AGENCJI FEDERALNEJ DS. ZARZĄDZANIA KRYZYSOWEGO. ZAKAZ OPUSZCZANIA TERENU. ZAKAZ WNOSZENIA BRONI PALNEJ. Kiedy znaleźli się w odległości sześciu metrów od bramy, żołnierze dali im znak, żeby stanęli. Jeden z wartowników podszedł do drzwi od strony kierowcy. Dzieciak miał nie więcej niż dwadzieścia lat i policzki usiane trądzikiem. – Ilu was? – Dwunastu – odrzekł Kittridge. – Skąd? Z autobusu dawno temu zerwano tablice. – Des Moines. – W porządku. Zgaś silnik i zostań tam, gdzie jesteś. Żołnierz wrócił po chwili, podnosząc do okna płócienny marynarski worek. – Włóżcie do środka broń i telefony komórkowe i podajcie do przodu. Kittridge rozumiał zakaz wnoszenia broni, ale komórki? Przecież nie ma sygnału. – Gdyby tak duża liczba ludzi próbowała skorzystać z telefonu, wysiadłaby lokalna sieć. Przepraszam, takie są zasady. Wyjaśnienie wydało się Kittridge’owi podejrzane, ale cóż było robić. Odebrał worek i przeszedł między fotelami. Kiedy dotarł do pani Bellamy, staruszka kurczowo przycisnęła torebkę do piersi. – Młodzieńcze, nie chodzę bez broni nawet do salonu piękności. Kittridge uśmiechnął się najmilej, jak umiał. – Ma pani rację, ale tu jesteśmy bezpieczni. Daję pani słowo. Z wyraźną niechęcią wyciągnęła z torebki ogromną spluwę i dołożyła do innych. Kittridge zaniósł worek na przód autobusu i zostawił u podstawy schodów. Pierwszy z żołnierzy błyskawicznie sięgnął do środka i go wyszarpnął. Później kazali im wysiąść z resztą bagażu i odsunąć się od autobusu, a jeden z żołnierzy przeszukał ich rzeczy. Za bramą Kittridge dostrzegł dużą otwartą wiatę, pod którą zebrali się jacyś ludzie. Wzdłuż ogrodzenia chodziły wojskowe patrole. – W porządku – oznajmił wartownik. – Możecie wejść. Idźcie do punktu odpraw, to was zakwaterują.

– Co z autobusem? – zapytał Kittridge. – Paliwo i pojazdy przechodzą pod komendę armii Stanów Zjednoczonych. Jesteście w środku albo nie. Kittridge zauważył udręczoną minę Danny’ego. Jeden z żołnierzy wsiadł do autobusu, aby odjechać. – Co mu jest? – spytał wartownik. Kittridge spojrzał na Danny’ego. – Tak będzie dobrze. Zadbają o niego. Dostrzegł w jego oczach wewnętrzną walkę, ale po chwili Danny skinął głową. – Oby tak było – mruknął. Na placu przed długim stołem czekało w kolejce mnóstwo ludzi. Rodziny z dziećmi, starsi, małżeństwa, nawet niewidomy z psem. Młoda kobieta w koszulce Czerwonego Krzyża, o kasztanowych włosach zaczesanych do tyłu, przechodziła wzdłuż linii z kieszonkowym komputerem. – Są jacyś nieletni bez opieki? – Tak jak major Porcheki zrezygnowała z noszenia maski. Miała niespokojne, zaspane oczy. Spojrzała na April i Tima. – A wy dwoje? – To mój brat – wyjaśniła April. – Skończyłam osiemnaście lat. Kobieta spojrzała na nią z powątpiewaniem, ale nic nie powiedziała. – Chcielibyśmy zostać zakwaterowani razem – odezwał się Kittridge. Dziewczyna wstukała coś w komputer. – Nie powinnam tego robić. – Jak ci na imię? – Kittridge pomyślał, że nigdy nie zawadzi spytać o imię. – Vera. – Żołnierze, którzy nas tu przywieźli, powiedzieli, że zostaniemy ewakuowani do Chicago lub Saint Louis. Z komputera wysunął się pasek papieru. Vera oderwała go i podała Kittridge’owi. – Nadal czekamy na autobusy. Wkrótce powinny przybyć. Pokaż to człowiekowi przy biurku. Przydzielili ich do namiotu i dali plastikowe żetony, które pełniły funkcję kartek żywnościowych. Później pogrążyli się w obozowym zgiełku i woni – zapachu drzewnego dymu, środków chemicznych do czyszczenia toalet i ludzkiego potu. Teren obozu był błotnisty i usłany śmieciami. Ludzie gotowali strawę na ogniskach i rozwieszali pranie na linkach namiotów, czekali przy pompach, aż wiadra napełnią się wodą, i leżeli na ogrodowych leżakach niczym uczestnicy samochodowego pikniku, z wyrazem otępiałego wyczerpania na twarzy. Z kubłów na śmieci wysypywały się odpadki, a w górze unosiły się chmary much. Wszystko to oblewały bezlitosne promienie słońca. Kittridge nie zauważył żadnych samochodów poza wojskowymi pojazdami. Wyglądało na to, że wszyscy uchodźcy dotarli tu pieszo, porzuciwszy pozbawione szyb auta. W ich namiocie były już dwie osoby, starsze małżeństwo, Fred i Lucy Wilkesowie. Pochodzili z Kalifornii, ale mieli rodzinę w Iowa, do której przyjechali na ślub, kiedy wybuchła epidemia. Byli w obozie od sześciu dni. – Są jakieś wiadomości o autobusach? – zapytał Kittridge. Joe Robinson poszedł zapytać o racje żywnościowe, a Wood i Delores rozglądali się za wodą. April pozwoliła bratu pobawić się z dziećmi z sąsiedniego namiotu, przypominając, żeby się za bardzo nie oddalał. Z Kittridge’em został tylko Danny. – Co gadają ludzie? – Bez końca powtarzają „jutro” – odrzekł Fred Wilkes, zadbany siedemdziesięcioletni

staruszek o jasnoniebieskich oczach. Był skwar, więc zdjął koszulę, odsłaniając pierś pokrytą siwymi włosami. On i jego żona, kobieta tak duża, jak on drobny – niczym Jack Sprat10 i jego połowica – grali w remika, siedząc na sąsiednich pryczach i używając kartonowego pudła jako stołu. – Jeśli wkrótce nie przyjadą, ludzie stracą cierpliwość, a wtedy co? Kittridge wyszedł na dwór. Byli otoczeni przez żołnierzy, przynajmniej chwilowo bezpieczni. Wszystko zamarło, jakby każdy czekał, aż coś się wydarzy. Piechurzy pilnowali ogrodzenia, rozstawieni co sto metrów. Wszyscy mieli na twarzach maski chirurgiczne. Jedyną drogą wejścia i wyjścia wydawała się frontowa brama. Od północy z obozem graniczył niski, pozbawiony okien budynek, bez tablic i oznaczeń, z wejściem odgrodzonym betonową barykadą. Kiedy Kittridge patrzył w tamtą stronę, ze wschodu nadleciały dwa smukłe czarne helikoptery, zatoczyły szeroki krąg i wylądowały na dachu. Z pierwszego wysiadły cztery postacie z automatami – mężczyźni w ciemnych okularach, czapkach baseballowych i kamizelkach z kewlaru. To nie wojskowi, pomyślał Kittridge. Może to ludzie z Blackbird lub Riverstone. Jedni albo drudzy. Kiedy czterej z nich zajęli pozycje na rogach dachu, otworzyły się drzwi drugiej maszyny. Kittridge osłonił oczy, żeby lepiej widzieć. Przez chwilę nic się nie działo, po czym ukazał się człowiek w pomarańczowym skafandrze biologicznym. Za nim wysiadło pięciu kolejnych. Śmigła helikopterów wirowały. Po krótkiej naradzie ludzie w skafandrach wyciągnęli z części ładunkowej dwie długie metalowe skrzynie wielkości trumien z rozkładanymi nóżkami na kółkach, i wtoczyli je do małej przybudówki na dachu. Kittridge domyślił się, że to winda towarowa. Po upływie kilku minut na dachu pojawiło się sześć innych osób i weszło na pokład drugiego helikoptera, który uniósł się w górę i odleciał. Za jego plecami stanęła April. – Też to widziałam – odezwała się. – Co jest grane? – Nie mam pojęcia. Pewnie nic ważnego – odrzekł Kittridge, opuszczając rękę. – Gdzie Tim? – Znalazł nowych przyjaciół. Gra w piłkę z jakimiś dzieciakami. Patrzyli, jak helikopter znika w oddali. Kittridge pomyślał, że to, co się stało, nie było pozbawione znaczenia. – Myślisz, że jesteśmy tu bezpieczni? – spytała April. – Dlaczego miałoby być inaczej? – Sama nie wiem. – Jej mina mówiła co innego. Myślała o tym samym co on. – Ostatniej nocy w pracowni przyrodniczej… wiesz, czasami tak się zachowuję… ale nie myśl, że jestem wścibska. – Nie powiedziałbym ci, gdybym nie chciał. Dziwna sprawa, bo patrzyła jednocześnie na niego i w dal. W takich chwilach wydawała się starsza, niż była. Właściwie nie wydawała się, pomyślał Kittridge, po prostu była starsza. – Naprawdę masz osiemnaście lat? Spojrzała na niego rozbawiona. – Dlaczego pytasz? Nie wyglądam na osiemnastkę? Kittridge wzruszył z zakłopotaniem ramionami, bo pytanie zwyczajnie mu się wymknęło. – Nie, a właściwie tak, wyglądasz na osiemnaście lat. Tylko że… sam nie wiem. April miała wyraźną frajdę. – Dziewczyna nie powinna mówić, ile ma lat, ale cię uspokoję: tak, skończyłam osiemnaście lat. Mam osiemnaście lat, dwa miesiące i siedemnaście dni. Nie, żebym liczyła… wiesz. Ich oczy się spotkały, jakby oboje tego pragnęli. Co jest w niej takiego niezwykłego? – pomyślał Kittridge. Co w tej April siedzi?

– Nadal wiszę ci pistolet – powiedziała. – Chociaż mi go zabrali. Myślę, że to najfajniejszy prezent, jaki w życiu dostałam. – Spodobał mi się wiersz. Uznajmy rachunki za wyrównane. Jak się nazywał ten gość? – T.S. Eliot. – Napisał coś oprócz tego? – Nic wartościowego. Jeśli pytasz mnie o zdanie, był gwiazdą jednego sezonu. Nie mieli broni ani kontaktu ze światem zewnętrznym. Któryś raz z rzędu Kittridge pomyślał, że powinni byli zwyczajnie jechać dalej. – Kiedy stąd wyjdziemy, sam się przekonam. 17 „Grey”. Ujrzał białe światło i poczuł, że unosi się w przestrzeni. Zrozumiał, że jest w samochodzie. Dziwna sprawa, bo samochód był jednocześnie pokojem w motelu, takim z łóżkami, garderobą i telewizorem. Kiedy zaczęli produkować takie wozy? Grey siedział w nogach jednego z łóżek, w osobliwie falującym pokoju – kolumna kierownicy sterczała z podłogi pod nietypowym kątem, a telewizor okazał się przednią szybą. Na sąsiednim łóżku przycupnęła Lila, tuląc do piersi różowe zawiniątko. „Czy już dotarliśmy na miejsce, Lawrence? – spytała. – Trzeba przewinąć dziecko”. Jakie dziecko? – pomyślał Grey. Kiedy to się stało? Czy do porodu nie zostało kilka miesięcy? „Jest taka piękna – westchnęła Lila. – Mamy takie piękne dziecko. To straszne, że będziemy musieli ją zastrzelić”. „Dlaczego mielibyśmy ją zastrzelić?” – zdziwił się Grey. „Nie bądź głupcem – odpowiedziała Lila. – Zabijamy wszystkie niemowlęta. W ten sposób nie zostaną zjedzone”. „Lawrence Grey”. Sen się zmienił – jedna cząstka Greya śniła, a druga się przebudziła. Grey był teraz w czołgu. Coś po niego szło, a on nie mógł się poruszyć. Stał na czworakach i chłeptał krew. Jego zadanie polegało na tym, żeby ją wypić, wylizać do czysta, co było niemożliwe, bo krew zaczęła wlewać się włazem. Wypełniała całe wnętrze. Ocean krwi. Krew dosięgała brody, ust i nosa Greya. Zaczął się krztusić i tonąć… „Lawrensie Greyu, obudź się”. Otworzył oczy i zobaczył ostre światło. Poczuł, że coś utkwiło mu w gardle. Zaczął kaszleć. Czyżby tonął? Ale sen zaczął się rozwiewać, obrazy rozpadły się na kawałki, pozostawiając po sobie tylko strach. Gdzie jest? W jakimś szpitalu. Miał na sobie koszulę i nic więcej. Czuł pod nią chłód nagości. Jego nadgarstki i nogi przywiązano grubymi pasami do poręczy łóżka, unieruchamiając go niczym mumię spoczywającą w sarkofagu. Spod koszuli wystawały przewody połączone z wózkiem, na którym ustawiono sprzęt medyczny. W prawym ręku tkwiła kroplówka. Ktoś jest w pokoju. Właściwie dwie osoby. Dwie osoby pochylające się w nogach łóżka, w obszernych skafandrach biologicznych, o twarzach zasłoniętych plastikowymi maskami. Za nimi znajdowały się ciężkie stalowe drzwi, a w rogu, wysoko na ścianie, obserwująca wszystko bez mrugnięcia okiem kamera systemu bezpieczeństwa. – Panie Grey, nazywam się Horace Guilder – powiedział ten z lewej. Ton jego głosu zdziwił Greya osobliwą wesołością. – A to mój kolega, doktor Nelson. Jak się pan czuje? Grey starał się skupić wzrok na ich twarzach. Ten, który do niego mówił, był w bliżej

nieokreślonym średnim wieku, krępej budowy ciała, o kwadratowej głowie i ziemistej cerze. Drugi, znacznie młodszy, miał przenikliwe ciemne oczy i małą, postrzępioną spiczastą bródkę. Nie przypominał żadnego z lekarzy, z którymi Grey miał do tej pory przyjemność. Oblizał wargi i przełknął ślinę. – Co to za miejsce? Dlaczego jestem związany? – To dla pańskiego bezpieczeństwa, panie Grey – odrzekł Guilder uspokajająco. – Dopóki nie ustalimy, co panu dolega. Jeśli chodzi o to, gdzie się pan znajduje, obawiam się, że nie możemy tego jeszcze ujawnić. Niech panu wystarczy, że jest wśród przyjaciół. Grey zdał sobie sprawę, że musieli mu podać środki uspokajające. Ledwie mógł się poruszyć, ale nie tylko z powodu skórzanych pasów. Jego członki były ciężkie jak z żelaza, a myśli krążyły z leniwą bezcelowością jak gupiki w akwarium. Guilder przytknął mu do ust kubek z wodą. – Proszę się napić. Greyowi przewróciło się w żołądku. Woń cieczy budziła odrazę, cuchnęła jak ohydne chlorowane bajoro. Chwilę później wróciły myśli i mroczne obrazy: krew w czołgu i chciwie zanurzona w niej twarz Greya. Czy to wszystko wydarzyło się naprawdę? Może tylko mu się przyśniło? Pytania nie zdążyły się do końca uformować, kiedy w jego wnętrzu rozległ się ryk, głód życia tak przemożny, że całe ciało drgnęło, napinając pasy. – Hola! – krzyknął Guilder, odsuwając się od łóżka. – Spokojnie! Otoczyły go kolejne obrazy, wynurzając się z mgły. Porzucony czołg na drodze, zabici żołnierze, wybuchające pociski. Jego ręka rozbijająca szybę volvo, pola eksplodujące ogniem, samochód pędzący zagonem kukurydzy, jaskrawe reflektory helikoptera i ludzie w skafandrach wlokący Lilę. – Gdzie ona jest? Co jej zrobiliście? Guilder spojrzał na Nelsona, który ściągnął brwi. Interesujące, zdawała się mówić jego twarz. – Proszę się nie martwić, panie Grey. Otoczyliśmy ją troskliwą opieką. Jest po drugiej stronie korytarza. – Nie róbcie jej krzywdy. – Zacisnął pięści, napinając skórzane pasy. – Jeśli ją tkniesz… – To co, panie Grey? Ale nic się nie stało, bo pasy mocno trzymały. Cokolwiek mu dali, pozbawiło go siły. – Proszę się nie ekscytować, panie Grey. Pańska przyjaciółka jest w dobrym stanie. Dziecko również. Nie wiemy tylko, jak się poznaliście. Liczę, że pomoże mi pan to ustalić. – Dlaczego chce pan to wiedzieć? Jedna z brwi uniosła się z niedowierzaniem nad maską. – Zacznijmy od tego, że jesteście jedynymi, którzy według naszej wiedzy przeżyli katastrofę w Kolorado. Przyznam, że nas to intryguje. Spotkaliście się w bazie w Kolorado? Czy tam pan ją poznał? Na dźwięk słowa „baza” Greya przeszedł zimny dreszcz. – W bazie? – Tak, panie Grey, w bazie. Pokręcił głową. – Nie. – W takim razie gdzie? Przełknął ślinę. – W Home Depot. Guilder milczał przez chwilę.

– Gdzie to jest? Grey próbował zebrać myśli, ale obraz w jego mózgu znów się zamazał. – Gdzieś w Denver. Nie wiem dokładnie. Chciała, żebym pomalował pokój dziecka. Guilder rzucił krótkie spojrzenie drugiemu mężczyźnie, który wzruszył ramionami. – Może to skutek działania fentanylu – wyraził przypuszczenie Nelson. – Będzie potrzebował trochę czasu, żeby dojść do siebie. Ale Guilder nie dał się zniechęcić. Jego spojrzenie stało się bardziej przenikliwe. Jakby chciał prześwidrować Greya na wylot. – Musimy wiedzieć, co wydarzyło się w bazie. Jak pan zdołał uciec? – Nie pamiętam. – Była tam dziewczynka? Widział ją pan? Jaka dziewczynka? O czym oni mówią? – Nikogo nie widziałem. Po prostu… nic nie pamiętam. Mam mętlik w głowie. Obudziłem się w Czerwonym Dachu. – W Czerwonym Dachu? Cóż to takiego? – Motel… taki przy autostradzie. Zdumione uniesienie brwi. – Kiedy to było? Grey zaczął liczyć. – Trzy… nie, cztery dni temu. – Skinął głową, opierając ją na poduszce. – Przed czterema dniami. Mężczyźni spojrzeli na siebie. – To nie ma sensu – orzekł Nelson. – Baza w Kolorado została zniszczona dwadzieścia dwa dni temu. Facet nie jest Ripem Van Winklem. – Gdzie byłeś przez ostatnie trzy tygodnie? – naciskał Guilder. To pytanie nie ma sensu. Jakie trzy tygodnie? – Nie mam pojęcia – wybąkał Grey. – Zapytam ponownie, panie Grey: czy Lila była w Kolorado? Czy tam pan ją poznał? – Już powiedziałem – odrzekł błagalnie, bez cienia oporu. – Była w Home Depot. Jego myśli zaczęły wirować jak woda w studzience odpływowej. Nie wiedział, co mu podali, ale paskudztwo nieźle zakręciło mu w głowie. Poczuł skurcz w żołądku, uświadamiając sobie, czemu miały służyć skórzane pasy. Chcieli go badać jak tamtych. Jak patoli. Jak Zera. Kiedy skończą, Richards albo jakiś inny postawi na nim krzyżyk i będzie po wszystkim. – Błagam, to o mnie wam chodzi. Przepraszam, że uciekłem. Nie róbcie krzywdy Lili. Milczeli chwilę, spoglądając na niego zza masek. Później Guilder odwrócił się do Nelsona i skinął głową. – Daj go pod narkozę. Nelson wziął ze stolika strzykawkę i fiolkę z przezroczystym płynem. Grey patrzył bezradnie, jak wbija igłę w przewód kroplówki i naciska tłoczek. – Ja tylko sprzątałem – jęknął słabo. – Byłem dozorcą. – Myślę, że jest pan kimś więcej. Znacznie więcej, panie Grey. Grey odpłynął, słysząc w uszach echo ostatnich słów. ♦♦♦ Guilder i Nelson weszli do komory odkażania przez śluzę powietrzną. Najpierw wzięli prysznic w skafandrach, a później rozebrali się i wyszorowali od stóp do głów szorstkim mydłem o mocnej chemicznej woni. Wypłukali usta, przez minutę gulgocząc silnym środkiem

dezynfekcyjnym, i wypluli ślinę do zlewu. Kłopotliwy rytuał miał trwać, dopóki nie dowiedzą się więcej o stanie Greya, ale jego przestrzeganie było rozsądne. W budynku był niewielki personel: trzech techników laborantów – Guilder mówił na nich Mrugacz, Migacz i Przytakiwacz – lekarz i czterech ochroniarzy z Blackbird. Budynek wzniesiono pod koniec lat osiemdziesiątych jako szpital dla żołnierzy, którzy ucierpieli wskutek wystawienia na działanie substancji promieniotwórczych, biologicznych lub chemicznych. Stan urządzeń irytował jak cholera – na terenie obiektu nie działał naziemny system grzewczo-wentylacyjny ani system kamer telewizji przemysłowej. Poza tym panowała w nim przygnębiająca atmosfera opuszczenia. Jedynym plusem było to, że na takim zadupiu nikt nie będzie ich szukał. Nelson i Guilder weszli do laboratorium, dużej sali ze stołami i sprzętem, potężnymi mikroskopami elektronowymi i wirówkami do krwi, których potrzebowali, żeby wyizolować i wyhodować wirusa. Kiedy Grey i Lila byli nieprzytomni, zrobili im tomografię i pobrali krew. Wyniki analizy krwi okazały się nierozstrzygające, ale badanie tomograficzne Greya wykazało znacznie powiększoną grasicę, co było typowe dla zarażonych. Nelson i Guilder nie zauważyli innych objawów. Facet był pod każdym względem okazem zdrowia. Więcej, wyglądał tak dobrze, że mógłby pobiec w maratonie. – Pozwól, że coś ci pokażę – powiedział Nelson, prowadząc Guildera do komputera w sąsiednim gabinecie, gdzie się rozlokował. Otworzył plik i wyświetlił zdjęcie w formacie JPEG. Na ekranie ukazała się twarz Lawrence’a Greya, a raczej człowieka, który go przypominał. Twarz na fotografii wyglądała znacznie starzej. Obwisłe policzki, rzadkie, zaczesane na bok włosy, podkrążone oczy wpatrujące się w aparat tępym, niemal cielęcym spojrzeniem. – Kiedy je zrobiono? – spytał Guilder. – Siedemnaście miesięcy temu. To zdjęcie z archiwum Richardsa. Jasna cholera, pomyślał Guilder. Tak jak powiedział Lear. – Jeśli został zarażony wirusem, to dlaczego jego organizm zareagował inaczej? Ten przypadek może być nieznanym wcześniej wariantem. Wirus wywarł wpływ na grasicę, ale poza tym pozostał uśpiony. Albo w grę wchodzi inny czynnik właściwy dla organizmu Greya. – Na przykład co? – spytał Guilder. – Wiem tyle co ty. Podejrzewam działanie układu odpornościowego, ale kto wie? Może ma to związek z antyandrogenami, które przyjmował. Wszyscy dozorcy brali sporą ilość tych substancji. Depo-provera, spironolakton, prednizon. – Sądzisz, że to działanie steroidów? Nelson bez przekonania wzruszył ramionami. – Może to jeden z czynników. Wiemy, że wirus wchodzi w interakcję z układem wewnątrzwydzielniczym. – Zamknął plik i odwrócił się na krześle. – Jest coś jeszcze. Sprawdziłem tę babkę. Niewiele się dowiedziałem, ale to, co odkryłem, jest bardzo intrygujące. Wydrukowałem dla ciebie. Nelson podał mu gruby plik kartek. Guilder spojrzał na pierwszą stronę. – Jest lekarzem? – Chirurgiem ortopedą. Czytaj dalej. Guilder pogrążył się w lekturze. Lila Beatrice Kyle, urodzona dwudziestego dziewiątego września 1974 roku w Bostonie, w Massachusetts. Oboje rodzice byli profesorami. Ojciec wykładał literaturę na Uniwersytecie Bostońskim, matka historię w Simmons. Kyle studiowała w Andover, a później w Wellesley, by po czterech latach uzyskać dyplom lekarski w Dartmouth-Hitchcock. Następnie była rezydentura i etat naukowo-dydaktyczny w szpitalu ogólnym w Denver. Całkiem nieźle, tylko że niewiele z tego wynikało. Guilder spojrzał na drugą

kartkę. Co to takiego? Pierwsza strona formularza podatkowego IRS o symbolu 1040, sprzed czterech lat. Lila Kyle była żoną Brada Wolgasta. – Jaja sobie robisz? Na twarzy Nelsona ukazał się triumfalny uśmiech. – A nie mówiłem, że ci się spodoba? Była żoną tego Wolgasta. Agenta Wolgasta. Mieli jedno dziecko. Ich córeczka zmarła. Wrodzona wada serca. Rozwiedli się trzy lata później. Cztery miesiące temu powtórnie wyszła za mąż, za lekarza z tego samego szpitala. Znanego kardiochirurga. Masz tam kilka stron na jego temat, choć niewiele wnoszą. – W porządku, babka jest lekarzem. Czy kiedykolwiek była w bazie w Kolorado? Mogła być członkiem tamtejszego personelu? Nelson pokręcił głową. – Nie. Wątpię, aby Richards to przeoczył. Według mnie nie ma powodu sądzić, że Grey poznał ją inaczej, niż powiedział. – Mogła być w ciężarówce na pierwszym zdjęciu lotniczym, które dostaliśmy. To tłumaczyłoby, dlaczego jej nie zauważyliśmy. – To prawda, ale nie sądzę, żeby Grey skłamał, gdzie ją poznał. Historia jest zbyt zwariowana, żeby ją wymyślić. Sprawdziłem. Kyle mieszkała parę kilometrów od Home Depot w Denver. Grey kierował się w tamtą stronę, więc w naturalny sposób przejeżdżałby obok. Gadałeś z nią. Sądzi, że Grey jest kimś w rodzaju złotej rączki. Babka nie ma pojęcia, co się dzieje. Najwyraźniej jej odbiło. – To twoja oficjalna diagnoza? Nelson wzruszył ramionami. – W dokumentach nie ma wzmianki o chorobie psychicznej, ale jeśli wziąć pod uwagę jej obecną sytuację… Jestwciąży, ukrywa się, ucieka. Wokół giną ludzie rozrywani na strzępy. Jakoś zdołała przeżyć, ale została sama. Jak byś się czuł na jej miejscu? Nasz mózg to bardzo sprawny organ. Pewnie podsunął jej nowy obraz rzeczywistości i bardzo dobrze sobie radzi. Sądząc z teczki Greya, powiedziałbym, że dużo ich łączy. Guilder odłożył teczkę na biurko, pogrążony w myślach. – Nie kupuję tego. Jakie jest prawdopodobieństwo, że tych dwoje wpadło na siebie przypadkiem? To zbyt duży zbieg okoliczności. – Może i tak – przyznał Nelson. – Tak czy owak, niewiele nam to mówi. Poza tym kobieta może być zarażona, a my po prostu o tym nie wiemy. Ciąża mogła jakoś to zamazać. – W którym jest miesiącu? – Nie jestem lekarzem, ale sądząc po wielkości płodu, to trzydziesty tydzień. Możesz się skonsultować z Sureshem. Suresh był lekarzem, którego Guilder skaptował z USAMRIID, specjalistą od chorób zakaźnych, który dołączył do Sił Specjalnych zaledwie pół roku temu. Guilder powiedział mu tylko, że Grey i ta babka są „obiektami zainteresowania”. – Ile czasu zajmie nam wyhodowanie porządnej kultury wirusa? – To zależy. Od czterdziestu ośmiu do siedemdziesięciu dwóch godzin, zakładając, że w ogólne uda się go wyizolować. Jeśli chcesz znać moje zdanie, powinniśmy wysłać faceta do Atlanty. Tam są najlepiej przygotowani do badania takich przypadków. Jeśli Grey jest uodporniony na wirusa, nie widzę powodu, dla którego nie mieliby zapomnieć o dawnych urazach. Stawka jest wysoka. Guilder pokręcił głową.

– Poczekajmy, aż zdobędziemy coś pewnego. – Na twoim miejscu nie czekałbym długo. Nie w takiej sytuacji jak obecna. – Nie będziemy, ale sam słyszałeś, co facet powiedział. Myślał, że spał w motelu. Wątpię, by ktokolwiek potraktował nas poważnie, jeśli nie będziemy mieli niczego więcej. Zamkną nas obu i wyrzucą klucz… jeśli będziemy mieli szczęście. Nelson gładził w zamyśleniu brodę. – Rozumiem. Zapadła cisza. Czy Nelson to kupił? Po chwili doktor skinął głową. – Szukaj dalej. – Guilder poklepał go po ramieniu. – I powiedz Sureshowi, żeby trzymał tych dwoje na środkach uspokajających. Nie chcę ryzykować, że któreś wpadnie w szał. – Myślisz, że pasy ich utrzymają? Pytanie było retoryczne, bo obaj znali odpowiedź. Guilder zostawił Nelsona w laboratorium i pojechał windą na dach. Znowu ciągnął za sobą lewą nogę, kuśtykał, jakby miał czkawkę. Dowódca oddziału Blackbird, Masterson, skinął mu głową w zdawkowym geście pozdrowienia, ale inni zostawili go w spokoju. Facet był wzorem ochroniarza Blackbird: przypominający wywrotkę, o ramionach grubych niczym hydranty i twarzy skamieniałej w uśmieszku samozadowolenia przerośniętego członka studenckiego bractwa. W okularach przeciwsłonecznych oplatających głowę, czapce baseballowej i kamizelce kuloodpornej Masterson przypominał raczej maszynę niż człowieka. Skąd oni ich biorą? Hodują skurczybyków na jakiejś farmie? W szalce Petriego? Guilder nie lubił mieć z nimi do czynienia – najlepszym przykładem wspomnianego gatunku był Richards – choć z drugiej strony ich niemal mechaniczne posłuszeństwo sprawiało, że do pewnych zadań nadawali się idealnie. Gdyby nie istnieli, trzeba by było ich wynaleźć. Stanął na skraju dachu. Niedawno minęło południe. Powietrze znieruchomiało w promieniach białego, bezkształtnego słońca, ziemia była płaska i pozbawiona wyrazu jak powierzchnia sadzawki. Jedynym zakłóceniem idealnie płaskiego krajobrazu był widniejący na południu sklepiony budynek, przypuszczalnie jeden z gmachów college’u, przypominający wielką lśniącą misę stadionu piłkarskiego. Guilder pomyślał, że była to jedna z tych specyficznych uczelni, które przypominają klub sportowy działający na zasadzie franszyzy, pod płaszczykiem college’u, gdzie przestępcy dryfują od jednego lipnego kursu do drugiego, napełniając szkolną kasę i w jesienne popołudnia tłukąc rywali na kwaśne jabłko. Pozwolił oczom spocząć na rozciągającym się w dole obozie FEMA. Obecność uchodźców stanowiła komplikację, której nie przewidział, i początkowo się tym martwił. Później, kiedy dokładniej przemyślał sytuację, uznał, że to bez znaczenia. Od ludzi z kręgów wojskowych wiedział, że za dzień lub dwa wszyscy odejdą. Grupka chłopców grała, kopała przy siatce sflaczałą piłkę. Guilder obserwował ich przez kilka minut. Świat się wali, ale dzieci pozostają dziećmi. W jednej chwili potrafią zapomnieć o troskach i bez reszty oddać się grze. Może właśnie to odczuwał w towarzystwie Shawny, może na kilka minut stawał się chłopcem, którym nigdy tak naprawdę nie był. Może tylko tego pragnął, może wszyscy tylko tego pragnęli. Pomyślał o Lawrensie Greyu. Coś w tym facecie nie dawało mu spokoju. Nie chodziło o jego niewiarygodną historię i nieprawdopodobny zbieg okoliczności, bo kobieta, z którą podróżował, była żoną agenta Wolgasta. Chodziło o sposób, w jaki Grey o niej mówił. „Błagam, to o mnie wam chodzi. Nie róbcie krzywdy Lili”. Guilder nigdy nie podejrzewał, że Grey jest zdolny do takiej troski o inną osobę, a co dopiero o kobietę. Zawartość jego teczki kazała oczekiwać w najlepszym razie samotnika, w najgorszym socjopaty. Jego błaganie, by zostawili ją w spokoju, było szczere. Coś musiało między nimi zajść, coś, co doprowadziło do powstania więzi.

Omiótł wzrokiem obóz. Wszyscy ci ludzie są uwięzieni. Nie tylko z powodu zasieków, które ich otaczają. Fizyczne bariery są niczym w porównaniu z barierami umysłu. Tym, co naprawdę ich niewoli, są inni. Mężowie i żony, rodzice i dzieci, przyjaciele i koledzy – to, co miało im dodawać sił, przyniosło odwrotny skutek. Guilder przypomniał sobie małżeństwo z domu naprzeciwko, niosące do samochodu śpiącą córeczkę. Jaka ciężka musiała im się wydawać. Gdy dosięgnie ich koniec, będą opuszczali świat ogarnięci falą cierpienia, ich agonia zostanie zwielokrotniona milion razy z powodu jej utraty. Czy będą patrzyli, jak umiera? A może zginą, wiedząc, co się z nią stanie, gdy ich zabraknie? Jak byłoby lepiej? Ani tak, ani tak. Miłość przypieczętowała ich zagładę. Bo taka właśnie jest miłość. Tego nauczył Guildera ojciec. Guilder umiera. Trudno temu zaprzeczyć. Takie są fakty, jak faktem jest to, że Lawrence Grey – to zero jednorazowego użytku, ten pieprzony dozorca, który w swoim żałosnym życiu sprowadził na ten świat jedynie niedolę – żyje sobie w najlepsze. Gdzieś w jego organizmie kryje się tajemnica ostatecznej wolności. Horace Guilder ją odkryje i uczyni własną. 18

Mijał dzień za dniem, a oni nie słyszeli ani słowa o autobusach. Wszyscy byli zaniepokojeni. Po drugiej stronie zasieków przesuwały się coraz mniejsze oddziały wojska. Każdego ranka Kittridge szedł pod wiatę, żeby zapytać, jaka jest sytuacja, i codziennie wracał z tą samą odpowiedzią: autobusy są w drodze, bądźcie cierpliwi. Wczoraj padało przez cały dzień, więc obóz zamienił się w ogromne błotniste bajoro. Teraz wróciło słońce, oblepiając wszystko warstwą spieczonej ziemi. Każdego popołudnia przywożono wojskowe racje żywnościowe i zrzucano ze skrzyń pięciotonowych ciężarówek, ale nadal nie było żadnych nowych wiadomości. Chemiczne szamba cuchnęły, z pojemników wysypywały się śmiecie. Kittridge godzinami obserwował frontową bramę. Uchodźcy przestali napływać. Z każdym dniem obóz coraz bardziej przypominał wyspę otoczoną przez wzburzone morze. Zaprzyjaźnił się z Verą, wolontariuszką Czerwonego Krzyża, która do nich podeszła, gdy pierwszego dnia stali w kolejce do recepcji. Była młodsza, niż początkowo sądził, studiowała pielęgniarstwo na Uniwersytecie Stanowym Midwest. Podobnie jak wszyscy cywilni pracownicy, wydawała się wycieńczona, dni pełne napięcia zaczęły odciskać piętno na jej twarzy. Powiedziała, że rozumie jego frustrację, że wszyscy rozumieją. Też liczyła na przyjazd autobusów, czuje się porzucona jak oni. Jednego dnia autobusy jechały z Chicago, drugiego z Kansas City, a trzeciego z Joliet. Ktoś z FEMA pokpił sprawę. Mieli dostać kilka telefonów satelitarnych, aby ludzie mogli zadzwonić do bliskich i powiedzieć, że są cali. Vera nie wiedziała, co się z nimi stało. Nawet lokalna sieć komórkowa wysiadła. Kittridge stale widywał te same twarze: elegancko ubraną kobietę, która wyprowadzała kota na smyczy, grupkę młodych Afroamerykanów ubranych w białe koszule i czarne krawaty świadków Jehowy, dziewczynę w stroju cheerleaderki. W obozie zapanowała atmosfera apatii – ponury dramat opuszczenia wtrącił wszystkich w stan bierności. Krążyły pogłoski, że zapasy wody uległy skażeniu, a namiot medyczny jest pełen ludzi uskarżających się na skurcze żołądka, bóle mięśni i gorączkę. Kilku miało działające radioodbiorniki, ale dochodziły z nich jedynie trzaski przerywane komunikatami Radiowej Rozgłośni Kryzysowej. „Nie opuszczajcie domów. Ukryjcie się. Wykonujcie polecenia władz wojskowych i funkcjonariuszy porządkowych”. Kolejny minutowy sygnał i kolejny komunikat. Kittridge zaczął się zastanawiać, czy kiedykolwiek się stąd wydostaną. Całymi nocami obserwował zasieki.

♦♦♦ Późnym popołudniem czwartego dnia Kittridge grał w karty z April, Pastorem Donem i panią Bellamy. Skończyli partyjkę brydża i przerzucili się na pokera w pięć kart, obstawiając absurdalne sumy, których nie mieli. April, która utrzymywała, że w życiu nie usiadła do pokera, ograła Kittridge’a na blisko pięć tysięcy dolarów. Wilkesowie zniknęli. Od środy nikt ich nie widział. Nie wiadomo, dokąd poszli, ale zabrali ze sobą bagaże. – Jezu, można się usmażyć – jęknął Joe Robinson, który cały dzień nie ruszył się z pryczy. – Przyłącz się na jedną partyjkę – zaproponował Kittridge. – Przestaniesz myśleć o upale. – Chryste – westchnął zlany potem Robinson. – Ledwo się ruszam. Kittridge, który miał tylko parę szóstek, złożył karty. April z miną pokerzysty rozbiła kolejny bank. – Nudzę się – jęknął Tim. April zaczęła składać paski papieru, których używali jako pieniędzy. – Możesz grać ze mną. Pokażę ci, jak licytować. – Chcę zagrać w ósemki! – Uwierz, że poker jest znacznie lepszy. Pastor Don skończył rozdawać, kiedy w wejściu do namiotu ukazała się Vera. Rzuciła Kittridge’owi szybkie spojrzenie. – Możemy zamienić słówko na zewnątrz? Wstał z pryczy i wyszedł na wieczorny skwar. – Coś się dzieje – powiedziała Vera. – FEMA przekazała wiadomość, że wszystkie cywilne transporty na wschód od Missisipi zostały wstrzymane. – Jesteś pewna? – Podsłuchałam, jak rozmawiali o tym w gabinecie dyrektora. Połowa personelu FEMA została zarażona. – Czy ktoś jeszcze o tym wie? – Żartujesz? Nie powiedziałam nawet tobie. Zostali porzuceni. – Kto jest dowódcą? – Jakaś major. Chyba Porcheki. Mieli szczęście. – Wiesz, gdzie jest? – Powinna być pod wiatą. Wcześniej dowodził jakiś pułkownik, ale wyjechał. Wielu wyjechało. – Pogadam z nią. Vera spojrzała na niego z powątpiewaniem. – Myślisz, że coś wskórasz? – Może i nie, ale przynajmniej spróbuję. Odeszła w pośpiechu, a Kittridge wrócił do namiotu. – Gdzie jest Delores? Wood uniósł wzrok znad kart. – Pewnie pracuje w jednym z namiotów medycznych. Czerwony Krzyż wezwał do pomocy ochotników. – Niech ktoś po nią pójdzie.

Kiedy wszyscy się zeszli, Kittridge wyjaśnił, jaka jest sytuacja. Jeśli Porcheki da im benzynę do autobusu – wielkie „jeśli” – poczekają do następnego ranka i wyruszą skoro świt. – Naprawdę myślisz, że Porcheki nam pomoże? – spytał Pastor Don. – Przyznaję, to ryzykowne założenie. – Ukradnijmy paliwo i zmywajmy się stąd – zaproponował Jamal. – Nie czekajmy do rana. – Nawet bym się zgodził, gdyby nie dwie rzeczy. Po pierwsze, mamy do czynienia z wojskiem, więc kradzież paliwa mogłaby się skończyć rozstrzelaniem. Po drugie, zostało tylko kilka godzin światła. Do Chicago daleka droga, nie chcę ryzykować podróży po zmroku. Rozumiesz? Jamal skinął głową. – Musimy zachować to w tajemnicy i trzymać się razem. Kiedy sprawa się wyda, rozpęta się tu istne piekło. Nie oddalajcie się od namiotu. Ty również, Timie. Żadnego łażenia po obozie. Gdy Kittridge wyszedł z namiotu, dogoniła go Delores. – Martwię się tą gorączką – powiedziała szybko. – Namioty medyczne są przepełnione. Lekarstwa się skończyły. Nie ma antybiotyków. Niczego. Sytuacja zaczyna wymykać się spod kontroli. – Co sądzisz? – Najbardziej oczywistym wytłumaczeniem jest tyfus. To samo wydarzyło się w Nowym Orleanie po przejściu huraganu Vanessa. Kiedy tylu ludzi żyje stłoczonych w jednym miejscu, epidemia jest tylko kwestią czasu. Jeśli chcesz znać moje zdanie: im wcześniej stąd wyjedziemy, tym lepiej. Kolejne zmartwienie, pomyślał Kittridge. Przyspieszył kroku, zmierzając w kierunku wiaty, mijając po drodze przepełnione śmietniki i wrony żerujące w odpadkach. Przyleciały poprzedniego wieczoru, zwabione cuchnącym odorem śmieci. Obóz wydawał się pełen rozzuchwalonych ptaków gotowych wyrwać jedzenie z ręki. Pomyślał, że pojawienie się wron nigdy nie jest dobrym znakiem. W namiocie dowódcy wybrał najbardziej bezpośredni sposób podejścia, nie uprzedzając o swojej obecności, ale wchodząc do środka. Porcheki siedziała przy długim stole i rozmawiała przez telefon satelitarny. W pomieszczeniu wypełnionym sprzętem elektronicznym było trzech podoficerów. Jeden z żołnierzy zerwał słuchawki z głowy i skoczył na równe nogi. – Co tu robisz?! Cywile nie mają tu wstępu! Kiedy ruszył w kierunku Kittridge’a, Porcheki go powstrzymała. – W porządku, kapralu. – Odłożyła telefon ze znużoną miną. – Czym mogę panu służyć, sierżancie Kittridge? – Odjeżdżacie, prawda? – Pomyślał o tym, gdy wypowiadał pytanie. Porcheki zmierzyła go wzrokiem, po czym spojrzała na żołnierzy: – Moglibyście zostawić nas samych? – Pani major. – Nie słyszeliście, kapralu? Wszyscy trzej z ociąganiem wyszli z namiotu. – Tak – potwierdziła Porcheki. – Dostaliśmy rozkaz wycofania się za linię Illinois. Jutro na sto osiemdziesiąt godzin w całym stanie wprowadzą kwarantannę. – Nie może pani zostawić tych ludzi. Są bezbronni. – Wiem. – Przyjrzała mu się uważnie, jakby zamierzała coś powiedzieć. – Służyliście w Bagram, prawda? – Tak, proszę pani.

– Myślę, że was pamiętam. Byłam tam z Siedemdziesiątą Drugą Medyczną Grupą Ekspedycyjną. Nie sądzę, żebyście mnie zapamiętali. – Spojrzała w dół. – Jak wasza noga? Kittridge’a zamurowało, więc odpowiedział z trudem: – W porządku. Przywykłem. Lekko skinęła głową i na jej zmartwionej twarzy pojawiło się coś, co mogłoby ujść za uśmiech. – Jestem rada, że wam się udało, sierżancie. Słyszałam, co was spotkało. Straszna sprawa z tym chłopcem. – Wróciła do oficjalnego tonu. – Jeśli chodzi o drugą sprawę, jedzie tu kilkanaście autobusów i dwie cysterny z magazynu broni w Rock Island. Do tego wasz autobus. Niewiele, ale tylko tyle mam. Nawiasem mówiąc, to poufna wiadomość. Nie chcemy wzniecać paniki. Powiem szczerze, zdradziłam wam więcej, niż powinnam. Czy to jasne? Kittridge skinął głową. – Kiedy przyjadą autobusy, powinniście być gotowi. Sami wiecie, jak to bywa. Będziemy próbowali zapanować na sytuacją, ale prędzej czy później wymknie nam się spod kontroli. Ludzie sobie policzą i nikt nie będzie chciał zostać. Powinniśmy zrobić cztery tury, zanim zamkną granicę. Może to wystarczy, ale margines bezpieczeństwa jest bardzo mały. Macie kierowcę autobusu? Kittridge znów skinął głową. – Danny’ego. – Tego w czapeczce? Wybaczcie, sierżancie, nie chciałam z niego żartować. Muszę być pewna, że sobie poradzi. – Nie zawiedzie. Daję pani słowo. Po chwili wahania wyraziła zgodę. – Niech stawi się o trzeciej trzydzieści rano. Pierwsza grupa wyjedzie o czwartej trzydzieści. Pamiętajcie, co powiedziałam. Wiem, że będziecie chcieli wydostać stąd swoich ludzi, wsadzić ich do autobusów. To, co później zrobiła, zaskoczyło Kittridge’a. Porcheki pochyliła się, otworzyła szufladę biurka i wyjęła dwa pistolety. Glocki Kittridge’a, w kaburach. Podała mu granatową wiatrówkę z napisem FEMA na plecach. – Schowajcie broń. Zameldujcie się u kaprala Danesa na zewnątrz. Zaprowadzi was do magazynu broni. Weźcie tyle nabojów, ile trzeba. Kittridge wsunął pistolety za pas i naciągnął kurtkę. Doskonale ją zrozumiał. Znajdowali się za linią frontu. Front ich ominął. – Zbliżają się? – zapytał Kittridge. Twarz major Porcheki pociemniała. – Już tu są. ♦♦♦ Lawrence Grey w życiu nie czuł takiego głodu. Jak długo go tu trzymali? Trzy dni? Cztery? Czas stracił sens, mijające godziny przerywały tylko wizyty mężczyzn w kosmicznych skafandrach. Przychodzili bez uprzedzenia, jak zjawy wyłaniające się z narkotycznej mgiełki. Słyszał syk śluzy, a później widział, jak się nad nim pochylają. Czuł ukłucie igły i patrzył, jak plastikowa torba wypełnia się powoli karmazynową cieczą. W jego krwi coś jest, coś, czego pragną. Mimo to wydawali się wiecznie niezadowoleni. Wytoczą z niego całą krew jak z zaszlachtowanego wołu. Czego chcecie? Dlaczego mi to robicie? Gdzie jest Lila? Był wygłodniały. Zmienił się w czyste pragnienie, w dziurę wielkości człowieka,

czekającą, żeby ją wypełnić. Człowiek mógłby oszaleć. Zakładając, że jeszcze jest człowiekiem, co wydawało się mało prawdopodobne. Bo Zero go zmienił, zmienił istotę jego jestestwa. Zagonił go do swojej zagrody. W głowie Greya rozbrzmiewały głosy, szum głosów przypominający szmer dalekiego tłumu. Dźwięk narastał z każdą godziną, jakby tłum nadciągał. Grey wił się w powrozach niczym ryba w sieci. Z każdym plastikowym woreczkiem krwi jego siła słabła. Czuł, jak starzeje się od środka, jak w głębi komórek dokonuje się jego upadek. Wkrótce zniknie, zamieni się w nicość. Tamci go obserwują – jeden ma na nazwisko Guilder, drugi Nelson. Grey wyczuwał ich obecność za soczewkami kamery bezpieczeństwa, czuł przenikliwe spojrzenie dwóch par oczu. Jest im potrzebny, ale się go boją. Przypomina prezent, z którego po otworzeniu może wyskoczyć wąż. Nie miał dla nich odpowiedzi, a oni zrezygnowali z zadawania pytań. Milczenie było wszystkim, co mu pozostało. Myślał o Lili. Czy traktują ją tak jak jego? Czy dziecko jest zdrowe? Pragnął tylko ją ochronić, zrobić w swoim nędznym życiu jedną dobrą rzecz. To rodzaj miłości, jak w przypadku Nory Chung, tylko tysiąc razy głębszy – energia, która nie pragnie niczego w zamian i niczego nie zabiera. Chce jedynie złożyć się w ofierze. Bo Lila nie pojawiła się w jego życiu bez powodu – zrobiła to, by dać mu ostatnią szansę. A Grey ją zawiódł. Usłyszał syk śluzy. Do pokoju ktoś wszedł. Mężczyzna w skafandrze zawisł nad nim niczym wielki pomarańczowy bałwan. – Panie Grey, jestem doktor Suresh. Grey zamknął oczy, czekając na ukłucie igły. Śmiało, pomyślał, weź ją całą. Tak się jednak nie stało. Grey otworzył oczy i zobaczył, że lekarz wyjmuje igłę z kroplówki. Zabezpieczył ją ostrożnie i z hukiem wrzucił do kosza na śmieci. Oczy Greya zasnuła mgła. – Teraz możemy porozmawiać. Jak się pan czuje? Miał ochotę powiedzieć: „Ajak myślisz, do licha?” albo „Odpieprz się”. – Gdzie jest Lila? Lekarz wyjął z kieszonki skafandra małą latarkę i pochylił się nad twarzą Greya. W szybce na hełmie ukazały się jego rysy: krzaczaste brwi, skóra o żółtawym zabarwieniu, małe białe zęby. Poruszył latarką przed oczami Greya. – Czy światło sprawia panu ból? Grey pokręcił głową. Usłyszał nowy dźwięk, rytmiczne pulsowanie. Bicie serca tamtego, pulsowanie krwi w żyłach. Ślina napłynęła mu do ust. – Nie miał pan stolca, prawda? Grey przełknął i znów pokręcił głową. Lekarz stanął w nogach łóżka. Wyjął mały srebrny zgłębnik i przesunął nim szybko po podeszwie stopy Greya. – Bardzo dobrze. Badanie trwało. Lekarz zapisywał wszystkie dane w przenośnym komputerze. Podniósł koszulę Greya i pomacał jądra. – Proszę zakaszleć. Grey wydobył z siebie słabe kaszlnięcie. Twarz lekarza za szybką nie zdradzała żadnych emocji. Mózg Greya wypełnił przenikliwy dźwięk, usuwając każdą inną myśl. – Teraz zbadam pańskie węzły chłonne. Wyciągnął rękę w rękawiczce w kierunku szyi Greya. Kiedy koniuszki palców dotknęły skóry, Grey wyrzucił głowę do przodu. Odruchowo. Nie zdołałby tego powstrzymać, nawet gdyby próbował. Jego zęby wbiły się w miękką dłoń Suresha, zaciskając niczym imadło. Najpierw poczuł wstrętny chemiczny smak lateksu, a po nim jego usta wypełniła cudowna słodycz. Suresh zaczął wrzeszczeć, próbując się uwolnić. Wolną ręką nacisnął czoło Greya, chcąc zastosować dźwignię. Później cofnął się i zdzielił Greya pięścią w twarz. Nie zabolało go,

ale zaskoczyło. Grey rozwarł szczęki. Suresh zrobił na chwiejnych nogach krok do tyłu, trzymając się za krwawiący nadgarstek, uciskając go kciukiem i palcem wskazującym. Grey sądził, że wydarzy się coś wielkiego – zacznie wyć alarm i do pokoju wpadną ludzie – ale nic się nie stało. Chwila zatrzymała się w czasie, nieobserwowana przez nikogo. Suresh nadal się cofał, patrząc na Greya oczami wytrzeszczonymi ze strachu. Zerwał zakrwawioną rękawiczkę i podbiegł do zlewu. Odkręcił kurek i zaczął gwałtownie szorować rękę, mrucząc pod nosem: – Boże! Boże! Boże! Po chwili wybiegł. Grey leżał nieruchomo z wyrwanym przewodem kroplówki. Na jego twarzy i wargach była krew. Wylizał ją dokładnie z powolną przyjemnością. Właściwie ledwo posmakował, ale wystarczyło. Wracały mu siły, niczym fala płynąca do brzegu. Napiął skórzane pasy i poczuł, że nity zaczynają puszczać. Kolejną przeszkodą będzie śluza, ale prędzej czy później się otworzy, a wtedy Grey zajaśnieje w ciemności jak anioł śmierci. „Idę do ciebie, Lilu”. 19

Trzecia trzydzieści rano. Zebrali się przed namiotem z bagażami, czekając na nadejście poranka. Kittridge kazał im się wyspać, przygotować do podróży. Krótko po północy po drugiej stronie siatki stanęły obiecane autobusy, tworząc długą szarą kolumnę. Wojskowi nie zapowiedzieli ich przybycia, ale nie uszło to niczyjej uwagi. W całym obozie szeptano o wyjeździe. Kto wsiądzie pierwszy? Czy przyjedzie więcej autobusów? Co się stanie z chorymi? Czy zostaną ewakuowani oddzielnie? Kittridge poszedł z Dannym na odprawę zorganizowaną przez major Porcheki w namiocie dowództwa. W obozie został tylko personel cywilny, pracownicy FEMA i Czerwonego Krzyża, którzy mieli nadzorować załadunek. Żołnierze Porcheki, których liczba zmalała do trzech plutonów, mieli pilnować porządku. Po drugiej stronie siatki stało kilkanaście humvee i transporterów opancerzonych do eskortowania konwoju. Przewidywano, że podróż do Rock Island zajmie im niecałe dwie godziny. Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, ostatnie cztery grupy dotrą na miejsce około siedemnastej trzydzieści, tuż przed ostatecznym terminem. Kiedy spotkanie dobiegło końca, Kittridge wziął Danny’ego na stronę. – Gdyby coś się stało, nie czekaj. Weź tylu, ilu zdołasz, i jedź. Unikaj głównych dróg. Gdyby most w Rock Island był zamknięty, skręć na północ jak ostatnim razem. Jedź wzdłuż rzeki, aż dotrzesz do mostu. Zrozumiałeś? – Mam nie czekać. Unikać głównych dróg. W razie czego kierować się na północ. – Dokładnie. Inni kierowcy już ruszyli w stronę autobusów. Kittridge miał tylko chwilę, by powiedzieć coś jeszcze: – Gdyby coś się stało, Danny, wiedz, że bez ciebie nie dotarlibyśmy tak daleko. Danny energicznie pokiwał głową i odwrócił wzrok. – Zrozumiałem. – Przybij piątkę, zgoda? Danny ściągnął brwi z niemal bolesnym napięciem. Kittridge pomyślał, że się zagalopował, kiedy Danny szybko wyciągnął rękę i ich dłonie przelotnie się zetknęły. Jego uścisk, choć pełen wahania, nie był pozbawiony siły. Mocna graba. Danny przez sekundę patrzył mu w oczy, a później się skończyło. – Powodzenia – rzekł na pożegnanie Kittridge.

Wrócił do namiotu. Nie pozostało mu nic więcej, jak czekać. Usiadł na ziemi, opierając się plecami o drewnianą skrzynkę. Kilka minut później poły namiotu się rozsunęły. April usiadła obok niego, przyciągając kolana do piersi. – Nie masz nic przeciwko? Kittridge pokręcił głową. Patrzyli na obozową bramę sto metrów dalej. Obszar wokół niej lśnił w blasku reflektorów jak jasno oświetlona scena. – Chciałam ci podziękować – powiedziała April. – Za to, co dla nas zrobiłeś. – Każdy postąpiłby tak samo. – Nie sądzę. Wiem, że tak myślisz, ale jesteś w błędzie. Kittridge nie wiedział, czy to prawda, ale w końcu uznał, że to bez znaczenia. Los zetknął ich ze sobą, dlatego tu są. Wtedy przypomniał sobie o pistoletach. – Mam coś twojego. Sięgnął za pazuchę i wyjął glocka. Cofnął suwadło, żeby wprowadzić nabój do komory, a następnie obrócił pistolet w dłoni i podał dziewczynie. – Pamiętaj, co powiedziałem: jedna kula w środek klatki piersiowej. Jeśli to zrobisz, przewrócą się jak domek z kart. – Jak go odzyskałeś? Uśmiechnął się. – Wygrałem w pokera. – Skinął gnatem w jej stronę. – Śmiało. Weź. To ważne, żeby go miała. April wzięła glocka, po czym pochyliła się do przodu i wsunęła pistolet za pasek dżinsów, czując, jak uciska kręgosłup. – Dziękuję. Zrobię z niego dobry użytek. Przez minutę żadne nie powiedziało ani słowa. – Oboje wiemy, jak to wszystko się skończy, prawda? – odezwała się April. – Prędzej czy później. Kittridge odwrócił głowę, żeby na nią spojrzeć. Patrzyła w bok, a na jej twarzy migotały obozowe światła. – Zawsze jest jakaś szansa. – Miło, że tak mówisz, ale to niczego nie zmieni. Może inni tego potrzebują, ale nie ja. Zimny podmuch poruszył połami namiotu. April oparła się o Kittridge’a. Zrobiła to instynktownie, ale ten gest coś oznaczał. Kittridge objął ją, żeby się ogrzała. – Myślisz o nim, prawda? – Głowa April spoczywała na jego piersi, głos zamienił się w ledwo łyszalny szept. – O chłopcu w tamtym samochodzie. – Tak. – Opowiedz mi. Kittridge zaczerpnął powietrza i wypuścił je w mrok. Zapadło głębokie milczenie. Obóz ogarnęła przenikliwa cisza jak w domu, w którym wszyscy poszli spać. – Chciałabym cię prosić o przysługę – powiedziała April. – O co? Kittridge poczuł, że jego ciało lekko się napięło. – Wspomniałam ci, że jestem dziewicą? Roześmiał się wbrew sobie, choć nie wydało się to niewłaściwe. – Myślę, że zapamiętałbym coś takiego. – Nie miałam, jak to mówią… wielu mężczyzn w swoim życiu. – Przerwała, a po chwili podjęła: –Wiesz, nie kłamałam, mówiąc, że mam osiemnaście lat. Chociaż teraz to bez znaczenia. Takie rzeczy przestały się liczyć.

Kittridge pokiwał głową. – Może i tak. – Wiesz, to nie musi być nic wielkiego. – To zawsze jest coś wielkiego. April oplotła palcami jego dłoń, wolno przesuwała kciukiem po knykciach. Doznanie było promienne i ciepłe jak pocałunek. – To zabawne. Wiedziałam, kim jesteś, zanim zobaczyłam twoje blizny. Nie chodzi mi o armię, bo to oczywiste. Wiedziałam, że przeżyłeś coś na wojnie. – Zamilkła na moment. – Słuchaj, nie wiem nawet, jak ci na imię. – Bernard. Odsunęła się, żeby na niego spojrzeć. Jej oczy błyszczały. – Proszę, Bernardzie. Proszę, dobrze? ♦♦♦ Nie odrzuca się takiej prośby, choć Kittridge wcale tego nie pragnął. Poszli do jednego z sąsiednich namiotów. Kto wie, co się stało z jego mieszkańcami? Kittridge wyszedł z wprawy, ale starał się być delikatny i się nie spieszyć, obserwując twarz April w przyćmionym świetle. Wydała kilka westchnień, ale w sumie niewiele, a kiedy skończyli, pocałowała go długo i czule, skuliła się na jego piersi i szybko zasnęła. Kittridge leżał w ciemności, wsłuchując się w jej oddech, czując ciepło tam, gdzie ich ciała się stykały. Pomyślał, że to, co się stało, mogłoby się wydać dziwne, ale wcale takie nie było. Wydawało się naturalną konsekwencją zdarzeń. Jego myśli odpłynęły, zatrzymując się na chwilę to tu, to tam. Na lepszych wspomnieniach, wspomnieniach miłości. Nie miał ich wiele. Teraz otrzymał kolejne. Jakim był głupcem, pragnąc zrezygnować z życia. Gdy tylko zamknął oczy, zza bramy doleciał ryk silników i przestrzeń rozświetliły snopy reflektorów. April drgnęła. Wstał i pospiesznie rozsunął poły namiotu, słysząc nadciągający z zachodu huk gromu. Czy nie wiedział, że będą odjeżdżali w deszczu? – Już są? – zapytał Pastor Don, wyłaniając się z sąsiedniego namiotu. Za nim stał Wood. Kittridge skinął głową. – Zabierajcie rzeczy, wszyscy. Już czas. ♦♦♦ Gdzie, u licha, jest Suresh? Od wielu godzin nikt go nie widział. Od chwili gdy poszedł zbadać Greya. Poszedł i słuch po nim zaginął. Guilder wysłał Mastersona, żeby go odnalazł. Wrócił dwadzieścia minut później i powiedział, że Suresha nie ma w budynku. Pierwszy przypadek ucieczki, pomyślał Guilder. Szpara, która zacznie się poszerzać. Dokąd facet chce uciec? Przecież sąpośrodku pola kukurydzy, nadchodzi noc. Mijały kolejne dni, a im nadal nie udało się wyizolować wirusa, wydobyć go z zarażonych komórek. Nie mieli wątpliwości, że Grey jest zarażony. Wystarczyło spojrzeć na jego powiększoną grasicę. Wirus zachowuje się tak, jakby się przed nimi ukrywał. Ukrywał! Takiego słowa użył Nelson. Jak wirus może się ukrywać? Znajdź go, do cholery, powiedział Guilder, bo ich czas dobiega końca. Coraz częściej przesiadywał na dachu, wpatrując się w przestrzeń. Minęła północ, a Guilder znowu tam był, bo sen stał się dla niego wspomnieniem. Kiedy tylko zmrużył oczy, budził się ze ściśniętym gardłem. Siedemdziesięciodwugodzinny termin dawno minął. Nelson tylko pytająco uniósł brwi. „Co robimy?” Tchawica Guildera była tak zaciśnięta, że ledwie przełykał ślinę. Lewa ręka dygotała jak ptak. Połowa ciała ciągnęła się, jakby do kostki

przywiązano mu pięciokilogramowy ciężar. Nie mógł dłużej ukrywać przed Nelsonem prawdy. Z dachu obserwował topniejące oddziały wojska. Jak daleko są wirole? Ile czasu im zostało? Zadzwonił przenośny komputer na jego nadgarstku. Nelson. – Lepiej przyjdź to zobaczyć. Nelson spotkał go w drzwiach windy. Miał potargane włosy i brudny fartuch laboratoryjny. Wręczył Guilderowi kartkę. – Co to jest? Twarz Nelsona wykrzywiła się w uśmiechu. – Sam przeczytaj. DEPARTAMENT ARMII STANÓW ZJEDNOCZONYCH CENTRALNE DOWÓDZTWO 7115 SOUTH BOUNDARY BOULEVARD MACDILL AFB, FL 33621-5101 16CZERWCA010500 ROZKAZ OPERACYJNY USCENTCOM–IMMACULATA ADNOTACJE: ROZKAZ DOWÓDZTWA 929621, 1. Helikopterowa Brygada Zwiadu OPORD 18–26, Mapa V107 GRUPA ZADANIOWA: Siły Specjalnego Przeznaczenia SCORCH w składzie: 388. Skrzydło Myśliwskie (388 FW), 23. Grupa Myśliwska (23 FG), 62. Grupa Sił Obrony Powietrznej Kraju (62 HADG), Gwardia Narodowa Armii Stanu Kolorado (CO ANG), Gwardia Narodowa Armii Stanu Kansas (KS ANG), Gwardia Narodowa Armii Stanu Nebraska (NE ANG) oraz Gwardia Narodowa Armii Stanu Iowa (IA ANG) 1. SYTUACJA a. Siły przeciwnika: nieznane, ok. 200 tysięcy b. Ukształtowanie terenu: mieszane: wysokie równiny/pastwiska/tereny miejskie c. Warunki pogodowe: zmienne, umiarkowana widoczność za dnia, ograniczona widoczność w nocy, niska przy braku księżyca d. Sytuacja nieprzyjaciela: w dniu 16CZERWCA010500 zaobserwowano 763 duże skupiska zarażonych („gniazda”) w Sektorach 1-26. Ruchy nieprzyjaciela spodziewane tuż po zachodzie słońca (2116). 2. ZADANIE BOJOWE Siły Specjalnego Przeznaczenia/JFK SCORCH będą prowadziły działania wojenne od 16CZERW012100 do 17CZERW052400 w wyznaczonej Strefie Kwarantanny w celu zniszczenia wszystkich zarażonych. 3. WYKONANIE Cel: Siły Specjalnego Przeznaczenia SCORCH przeprowadzą operacje powietrzne i lądowe w Strefie Kwarantanny. Główne zadanie: wyeliminowanie całego zarażonego personelu w Strefie Kwarantanny. Cały personel, w tym cywile przebywający w Strefie Kwarantanny, ma zostać uznany za zarażony i przeznaczony do likwidacji, zgodnie z rozkazem 929621. Celem ostatecznym jest eliminacja całego zakażonego personelu w Strefie Kwarantanny.

Przebieg operacji: Operacja zostanie przeprowadzona w dwóch fazach. FAZA 1: 16CZERW012100 Siły Specjalnego Przeznaczenia użyją jednostek taktycznych 388 FW, 23 FG i 62 HADG do przeprowadzenia zmasowanego bombardowania Sektorów 1-26. FAZA 1. dobiegnie końca po zbombardowaniu całej Strefy Kwarantanny. FAZA 2. rozpocznie się natychmiast po zakończeniu FAZY 1. FAZA 2: Siły Specjalnego Przeznaczenia użyją trzech zmechanizowanych dywizji piechoty złożonych z lądowych grup taktycznych CO ANG, KS ANG, NE ANG, IA ANG do ostrzelania resztek sił nieprzyjaciela w Sektorach 1-26. FAZA 2. dobiegnie końca po zniszczeniu całego zarażonego personelu w Strefie Kwarantanny. W dalszej części znajdowały się szczegóły logistyczne, taktyczne oraz dowódcze i sygnałowe. Typowa biurokracja wojny. Rezultat końcowy wydawał się jasny: wszystko, co znajduje się za linią kwarantanny, można spisać na straty. – Jezu. – Mówiłem ci – powiedział Nelson. – Prędzej czy później musiało do tego dojść. Do świtu pozostały niecałe dwie godziny. Nie sądzę, aby nocą coś nam groziło, ale nie powinniśmy czekać. Ich czas dobiegł końca. Po tym wszystkim, czego dokonał, musi się pogodzić z porażką! – Co robimy? Guilder odetchnął głęboko, żeby się uspokoić. – Ewakuuj techników samochodami. Masterson ma zostać. Umieścimy Greya i kobietę w kapsułach i zaczekamy na transport. – Mam powiadomić Atlantę? Wiesz, żeby znali sytuację. Guilder pomyślał z wdzięcznością, że Nelson powstrzymał się od biadolenia „a nie mówiłem”. – Nie, sam to zrobię. W gabinecie dyrektora placówki była bezpieczna linia. Guilder wszedł po schodach i minął pusty korytarz, żałośnie ciągnąc za sobą lewą nogę. Wszystkie pokoje były puste. W gabinecie dyrektora zostały tylko krzesło, tanie metalowe biurko i telefon. Guilder opadł na krzesło i siedział bez ruchu, wpatrując się w telefon. Po pewnym czasie zdał sobie sprawę, że jego policzki są mokre. Płakał. Był to dziwny, pozbawiony emocji płacz, który zjawił się niczym posłaniec przeznaczenia, a jednocześnie nieproszone wyznanie ciała składającego świadectwo o jego nędznym, małym życiu. Jakby własne ciało mówiło mu: poczekaj. Poczekaj, a zobaczysz, co dla ciebie przygotowałem. Śmierć na żywo, synu. Nie dojdzie do tego. Kiedy podniesie słuchawkę, wszystko będzie skończone. To marne pocieszenie, wiedzieć, że nie będzie żył dostatecznie długo, aby doczekać własnego upadku. Zrobią to, czego sam nie potrafił wtedy w garażu. „Pan Guilder? Proszę pójść z nami”. A później dłoń na ramieniu i marsz korytarzem. Nie. 20

Kiedy dotarli do autobusów, otaczał je zwarty kordon wojska. Tłum zaczął gęstnieć w ciemności poprzedzającej świt. Autobus Danny’ego stał na trzecim stanowisku. Kittridge dostrzegł go przez przednią szybę, z czapką na głowie i dłońmi zaciśniętymi kurczowo na kierownicy. Vera stała w drzwiach, trzymając podkładkę. Bóg z tobą, Danny Chayesie, pomyślał Kittridge. Czeka cię jazda twojego życia. – Proszę wszystkich o zachowanie spokoju! – Major Porcheki chodziła przed czołem

autobusów, za linią żołnierzy, wykrzykując przez megafon: – Stanąć w kolejce i wchodzić tylnym wejściem! Jeśli zabraknie miejsca, pojedziecie w następnej grupie! Żołnierze wznieśli prowizoryczną barykadę pełniącą funkcję bramy. Tłum naciskał na wartowników, pchając się w kierunku wyjścia. „Dokąd pojedziemy? – pytali ludzie. – Do Chicago, czy gdzie indziej?” Przed grupą Kittridge’a stała rodzina z dwójką dzieci, chłopcem i dziewczynką w brudnych piżamach. Maluchy – nie starsze niż pięć lat – miały też brudne stopy i potargane włosy. Dziewczynka ściskała w ręku nagą Barbie. Z zachodu doleciał kolejny huk gromu, a horyzont rozświetliła błyskawica. Kittridge i April położyli ręce na ramionach Tima, jakby bali się, że zostanie wciągnięty przez tłum. Kiedy minęli wyjście, szybko podeszli do autobusu Danny’ego. Pierwsi wsiedli Robinsonowie i Boy junior. Na stopniach stali Wood i Delores, Jamal i pani Bellamy. Pastor Don szedł na końcu, a za nim Kittridge, Tim i April. Mrok rozdarła upiorna biała błyskawica, utrwalając tę scenę w pamięci Kittridge’a. Pół sekundy później po niebie przetoczył się długi huk. Ziemia zadrżała. Zrozumiał, że to nie grom, lecz artyleria. Nad ich głowami przeleciały trzy odrzutowce, a po nich dwa kolejne. Nagle wszyscy zaczęli krzyczeć – wysokimi, przeraźliwymi głosami pełnymi niepowstrzymanej paniki, która zaczęła narastać od tyłu i ogarniać tłum niczym fala. Kittridge spojrzał na zachód. Nigdy nie widział tak dużej grupy wiroli. Czasami, ze swojej wysokiej grzędy na dziewiętnastym piętrze, widział trzy, nigdy mniej ani więcej. Oczywiście dwadzieścia innych siedziało w podziemnym garażu. Ale to wszystko nic w porównaniu z tym, co zobaczył teraz. Ich widok przywodził na myśl stado nielotów, setki, może tysiące zwierząt pędzących w kierunku siatki. Gniazdo, przypomniał sobie Kittridge. Tak to nazywali. Gniazdo. Na chwilę ogarnął go podziw, zapierające dech w piersi zadziwienie naturalnym majestatem tego zjawiska. Sunęli w kierunku obozu jak fala tsunami. Humvee pędziły do zachodniego ogrodzenia, wlokąc tumany kurzu unoszące się spod kół. Nagle autobusy straciły ochronę. Ludzie rzucili się ku nim na oślep. Kittridge poczuł na plecach ciężar wielkiej masy. Kiedy otoczył ich tłum, usłyszał krzyk April: – Tim! Zanurkował w stronę, z której doleciał jej głos, przepychając się między ludźmi jak pływak walczący z prądem, odpychając na bok innych. Grupa kilku osób próbowała wepchnąć się do autobusu Danny’ego, napierając i spychając innych. Kittridge ujrzał mężczyznę, który stał przed nimi w kolejce, trzymając nad głową córkę. – Proszę, niech ktoś ją weźmie! – krzyczał. – Niech ktoś weźmie moją córkę! W tej samej chwili zobaczył April, która utknęła w tłumie. Zamachał rękami. – Wsiadaj do autobusu! – Nie mogę go znaleźć! Nie mogę znaleźć Tima! Ryknęły silniki. Z tyłu ruszył autobus, a po nim kolejny i następny. Ogarnięty szałem Kittridge zaczął przedzierać się w kierunku April. Chwycił ją w talii i zaczął ciągnąć do autobusu, ale dziewczyna zaczęła wierzgać, próbując się uwolnić. – Nie pojadę bez niego! Puszczaj! U podstawy schodków dostrzegł Pastora Dona i pociągnął April do przodu. – Pomóż mi, Don! Wsadź ją do autobusu! – Nie mogę wyjechać bez niego! Nie mogę! – Znajdę go, April! Don, trzymaj ją! Don rzucił się przez ciżbę, odnalazł rękę April i pociągnął ją do drzwi. Chwilę później zniknęła. Autobus był tylko w połowie pełny, ale nie było czasu, żeby czekać. Kittridge spojrzał

na nią ostatni raz, przyciskała twarz do szyby i wołała jego imię. – Wywieź ich stąd, Danny! Drzwi się zamknęły i autobus ruszył. ♦♦♦ Lila Kyle leżała w piwnicy bazy NBC. Cztery ostatnie dni spędziła w stanie narkotycznego zawieszenia, na pół świadomego mroku, w którym widziała otaczający ją pokój, jakby był kadrem jednego z oglądanych równocześnie filmów. Spała i śniła – śniła prosty szczęśliwy sen. Była noc, a ona jechała do szpitala, żeby urodzić dziecko. Nie wiedziała, kto prowadzi samochód, bo peryferie pola widzenia spowijał mrok. „Jesteś tam, Brad?” – spytała. Wtedy ciemności się rozproszyły, uniosły jak kurtyna przed sceną i Lila go ujrzała. Przeniknęła ją jasna złocista radość, lekka jak promień czerwcowego słońca. „Za chwilę będziemy na miejscu, kochanie – powiedział Brad. – Za sekundę. Nic się nie zawali na łeb. Wytrzymaj jeszcze chwilę. Dziecko jest już w drodze. Praktycznie już tu jest”. Lila powtarzała sobie jego słowa – „dziecko jest już w drodze, dziecko jest już w drodze” – kiedy pokojem wstrząsnęła gwałtowna eksplozja, posypały się szyby, a przedmioty zaczęły spadać na podłogę, która zakołysała się jak mała łódeczka na wzburzonym morzu. Zaczęła krzyczeć. 21

Gniazdo wiroli, które we wczesnych godzinach rannych dziewiątego czerwca zaatakowało przejściowy obóz dla uchodźców we wschodniej części stanu Iowa, wchodziło w skład większego skupiska z Nebraski. W późniejszych raportach połączonej grupy zadaniowej o kryptonimie JTF SCORCH pojawiały się różne liczby – jedni uważali, że zarażonych było pięćdziesiąt tysięcy, inni, że znacznie więcej. Kilka dni później miały się połączyć z innym, większym gniazdem przybywającym z północy, ze stanu Missouri, i trzecim, jeszcze większym, nadciągającym z południa, od strony Minnesoty. Ich liczba stale rosła. Kiedy zaraza dotarła do Chicago, zarażonych było pół miliona. Siedemnastego lipca przełamali pierścień obronny miasta i zajęli je w ciągu dwudziestu czterech godzin. Pierwsze wirole, które pokonały zasieki Obozu Przejściowego dla Uchodźców, pojawiły się o czwartej czterdzieści osiem. W tym czasie we wschodniej części stanu od ośmiu godzin trwały zakrojone na szeroką skalę operacje powietrzne. Zniszczono wszystkie mosty na Missisipi z wyjątkiem jednego, w Dubuque. Wojsko celowo podało błędną datę wprowadzenia kwarantanny. Dowódcy połączonej grupy zadaniowej byli przekonani – kierując się zdrowym oficerskim rozsądkiem i informacjami wywiadu – że duże grupy ludzi w strefie objętej kwarantanną posłużą za przynętę dla zarażonych, skłaniając wirole do skupienia się we wspomnianych rejonach i zwiększając w ten sposób skuteczność bombardowań. Jeden z członków dowództwa połączonych grup zadaniowych porównał to do wykorzystania lizawki podczas polowania na jelenie. Pozostawienie uchodźców poza granicą strefy kwarantanny miało być ceną położenia kresu bezprecedensowej wojnie. Poza tym według wszelkich danych ci ludzie i tak pewnie już nie żyli. Chociaż major Frances Porcheki z Gwardii Narodowej stanu Iowa – w cywilu menedżerka w fabryce odzieży sportowej dla kobiet – nie miała pojęcia o celu operacji połączonych sił zadaniowych, nie była głupia. Prywatnie była katoliczką, czerpiącą pocieszenie i wskazówki ze swojej wiary. Nie wykonała rozkazu i nie zostawiła uchodźców. Podjęła decyzję, że poświęci własne życie i życie żołnierzy pozostających pod jej komendą – stu sześćdziesięciu

pięciu mężczyzn i kobiet, którzy niemal co do jednego zajęli pozycje przy zachodnim ogrodzeniu – żeby zapewnić osłonę odjeżdżającym autobusom. W tym czasie pozostali cywile pędzili za autobusami, wołając, żeby się zatrzymały, ale nie można było już nic zrobić. Trudno, pomyślała Porcheki. Gdybym mogła, ocaliłabym więcej ludzi. Na zachodnim horyzoncie ukazała się jasnozielona łuna, drżąca, migocząca ściana przypominająca płonący krzew. Nad ich głowami przelatywały myśliwce, zasypując bombami centrum gniazda. W powietrzu migotały świetliste pociski smugowe i języki ognia. Przestrzeń rozdzierał huk gromu. Mimo niszczycielskiej siły gniazdo wiroli nadal się zbliżało. Porcheki wyskoczyła z jadącego humvee, krzycząc do swoich ludzi: – Wstrzymać ogień! Zaczekajcie, aż dotrą do siatki! Później zajęła pozycję strzelecką i nie mając innych rozkazów do wydania, stanęła naprzeciwko wrogów. i zaczęła się modlić. ♦♦♦ Można było odnieść wrażenie, że nawet czas pogrążył się w chaosie. Pośrodku ogromnego zamieszania ludzkie istnienia stapiały się ze sobą w sposób, jakiego wcześniej nie widziano. W piwnicy kompleksu NBC trwały dramatyczne zmagania. Kiedy helikopter Blackbird oświetlił dach, Horace Guilder, który po rozpoczęciu ataku ukrył się przed Nelsonem w gabinecie, postanawiając nie dzwonić do swojego odpowiednika w CDC, pozbył się jednego ciężaru, by zastąpić go drugim (bo nie miał pojęcia, co robić w zaistniałej sytuacji). Z najwyższym trudem zszedł do piwnicy, gdzie zastał Mastersona i Nelsona pospiesznie ładujących próbki krwi do pojemnika z suchym lodem i wrzeszczących coś w rodzaju: „Gdzie się, do cholery, podziewałeś?”, „Musimy uciekać!” i „Za chwilę ta buda zawali nam się na głowę!”. Ich emocje, choć uzasadnione, dotknęły Guildera tylko powierzchownie, bo ważne było tylko to, gdzie jest Lawrence Grey. Bo nagle, ni stąd, ni zowąd, Guilder wiedział, co powinien zrobić. Jakby ktoś zdzielił go w twarz. Jest tylko jeden sposób. Dlaczego wcześniej go nie dostrzegł? Czuł, że jeszcze chwila, a jego ciało sparaliżuje atak skurczów. Z trudem oddychał. Mimo to zdobył się na wysiłek woli – woli umierającego – żeby chwycić pistolet Mastersona i wyszarpnąć go z kabury. Później, ku własnemu zaskoczeniu, go zastrzelił. ♦♦♦ Tłum stratował Kittridge’a. Kiedy autobusy odjechały, przerażeni ludzie powalili go na ziemię. Gdy próbował wstać, czyjś but kopnął go w policzek. Jego właściciel osunął się na niego z jękiem. Za nim pojawiło się więcej ciał i wierzgających nóg. Mógł tylko przyjąć pozycję obronną, przywrzeć do ziemi, chroniąc rękami głowę. – Gdzie jesteś, Tim?! Wtedy go zobaczył. Tłum zostawił chłopca za sobą. Mały siedział na ziemi niecałych dziesięć metrów dalej. Kittridge pokuśtykał w jego stronę, powłócząc nogą. – Nic ci nie jest? Możesz biec? Chłopak trzymał się za bok głowy. Miał nieprzytomny wzrok, płakał urywanym szlochem, z nosa spływały mu smarki. Kittridge postawił go na nogi. – Chodź. Nie miał żadnego planu. Jedynym planem była ucieczka. Autobusy odjechały w tumanach

kurzu i spalin diesla. Kittridge chwycił Tima w pasie, zarzucił sobie na plecy i kazał mocno się trzymać. Po trzech krokach ból powrócił, a kolano zaczęło dygotać. Potknął się i złapał za nogę, ale jakimś cudem się nie przewrócił. Jedno było pewne: z taką nogą i chłopakiem na plecach daleko nie zajdzie. Wtedy przypomniał sobie o magazynie broni. Zauważył, że w środku stał humvee z otwartą skrzynią. Miał uniesioną maskę, a jeden z żołnierzy przy nim majstrował. Czy nadal tam jest? Czy nadaje się do jazdy? Gdy żołnierze przy zachodnim ogrodzeniu otworzyli ogień, Kittridge zgrzytnął zębami i zaczął biec. Kiedy dotarł do zbrojowni, jego noga była bliska zwichnięcia. Nie miał pojęcia, jakim cudem przebiegł dwieście metrów. Wóz stał tam, gdzie ostatnio go widział, między pustymi regałami. Maska była zamknięta – dobry znak – ale czy zdoła go uruchomić? Posadził Tima na fotelu pasażera, usiadł za kierownicą i wcisnął rozrusznik. Żadnej reakcji. Odetchnął głęboko, żeby się uspokoić. Myśl, Kittridge, myśl, chłopie. Pod deską rozdzielczą wisiał pęk rozłączonych przewodów. Ktoś majstrował przy zapłonie. Kittridge sięgnął po przewody, wybrał dwa i połączył końcówki. Nadal nic. Nie miał pojęcia, co robić. Dlaczego sądził, że mu się uda? Na chybił trafił wybrał dwa kolejne, czerwony i zielony. Zaiskrzyło. Silnik ryknął i ożył. Kittridge wrzucił bieg, skierował pojazd na drzwi i wdepnął gaz w podłogę. Wystrzelili w kierunku bramy, ale pojawił się nowy problem: jak przez nią przejechać? Kilka tysięcy ludzi próbowało zrobić to samo, kipiąca ludzka masa przeciskała się przez wąskie przejście. Nie zdejmując nogi z gazu, Kittridge zatrąbił i natychmiast zrozumiał swój błąd. Tłum nie miał nic do stracenia. Ludzie odwrócili się, zobaczyli samochód i skoczyli w jego stronę. Kittridge zahamował i skręcił kierownicę. Za późno. Dzika horda pochłonęła humvee niczym wielka fala. Usłyszał zgrzyt otwieranych drzwi i poczuł gąszcz rąk próbujących oderwać go od kierownicy. Walcząc o utrzymanie kontroli nad pojazdem, usłyszał krzyk Tima. Ludzie skakali na wóz ze wszystkich stron, okładając go pięściami. Jakaś twarz zderzyła się z przednią szybą, by po chwili zniknąć. Dłonie oplatały jego głowę od tyłu, orały paznokciami, inne ciągnęły go za ręce. – Puszczajcie! – ryknął, daremnie próbując strząsnąć z siebie ludzi. Ale było ich zbyt wielu. Gdy kolejne ciała zaczęły uderzać o szybę i wpadać pod koła pojazdu, humvee się przewrócił. Kittridge objął Tima, przygotowując się na zderzenie, i tak się to wszystko skończyło. ♦♦♦ W tym samym czasie, pięć kilometrów dalej, kolumna autobusów wioząca dwa tysiące czterdziestu trzech cywilnych uchodźców, trzydziestu sześciu pracowników FEMA i Czerwonego Krzyża oraz dwudziestu siedmiu wojskowych pędziła na wschód. Wielu ludzi płakało, inni pogrążyli się w cichej modlitwie. Ci, którzy mieli dzieci, tulili je rozpaczliwie. Nieliczni, mimo błagań towarzyszy, żeby raczyli się zamknąć, nadal krzyczeli. Jeszcze innych przygniatały wyrzuty sumienia, że tylu zostawili, choć większość nie miała podobnych wątpliwości. Siedzący za kółkiem redbirda Danny Chayes pierwszy raz w życiu doświadczył uczucia, które można opisać jako wspaniałą wewnętrzną pełnię. Jakby przeżył dwadzieścia sześć lat w sztucznym, wąskim korytarzu niespełnionego człowieczeństwa, by w końcu z jego oczu opadły łuski. Jak autobus, którym kierował, Danny gnał przed siebie w nowym stanie istnienia, doświadczając jednocześnie całej gamy sprzecznych, choć intensywnych emocji. Chociaż bał się,

szczerze i bardzo, strach go nie paraliżował, ale dodawał sił, stawał się źródłem odwagi, które wystrzeliło w jego wnętrzu i wypełniło całego. „Jesteś kapitanem tego statku”, powiedział pan Purvis i Danny naprawdę nim był. Za jego plecami Pastor Don i Vera prowadzili niespokojną rozmowę o tym i owym. Za nimi na ławkach kulili się inni. Robinsonowie i ich dziecko, wydające dźwięki przypominające miauczenie; Wood i Delores, którzy trzymali się za ręce i modlili; Jamal i pani Bellamy przywarli jedno do drugiego. Tylko April siedziała rozpaczliwie samotna, z twarzą zbyt skamieniałą, aby płakać. Ich ocalenie stało się jedynym celem Danny’ego, jedynym niewzruszonym punktem jego kosmosu, wokół którego wirowało wszystko inne. Jednak dramatyzm sytuacji i jego nowe niezwykłe ożywienie sprawiły, że ich istnienie wydawało się czystą abstrakcją. Danny Chayes siedzący za kółkiem redbirda 450 był zjednoczony z samym sobą i z kosmosem. Podobnie jak kierowcy innych autobusów spostrzegł, że na południu z mroku poprzedzającego brzask wyłania się druga fala wiroli, a po niej trzecia, nadciągająca z północy. Kiedy przeprowadził błyskawiczną trójwymiarową analizę, doszedł do wniosku, że te dwie grupy połączą się w jedną masę, która otoczy ich ze wszystkich stron i runie na autobusy niczym wypuszczone z gniazda szerszenie. Wiedział, co trzeba zrobić. Skręcił kierownicę w lewo, odłączył się od konwoju i wcisnął gaz do dechy. Jechał sto dziesięć, sto dwadzieścia, sto trzydzieści kilometrów na godzinę. Każdym gramem swojego istnienia przynaglał autobus do szybszej jazdy. „Co robisz?! – krzyknął Pastor Don. – Na Boga, Danny, co ty wyprawiasz?!” Ale Danny doskonale wiedział. Jego celem nie był unik, bo nie było takiej możliwości. Chciał zadać pierwszy cios, uderzyć w gniazdo z takim rozpędem, żeby przebić się na drugą stronę, wydrążyć tunel w nadciągającej fali zniszczenia. Przestrzeń za jego plecami eksplodowała chórem okrzyków. W przedniej szybie widział nadciągającą falę zarażonych, wzbierający świetlisty legion. Jego palce zbielały na kierownicy. – Wszyscy na podłogę! – wrzasnął. – Na podłogę! ♦♦♦ – Co robisz, do licha?! Nelson się cofał, zasłaniając rękami twarz. Guilder zrozumiał, że Nelson myśli, iż jego też zastrzeli. Właściwie mógłby to zrobić, ale w najbliższej przyszłości miał wobec niego inne plany. – Przyprowadź kobietę! – rzucił, machając pistoletem. – Nie ma czasu! Chryste, nie musiałeś tego robić! Budynek znów zadrżał. W powietrzu zawirował kurz. – Ja o tym decyduję! Ruszaj! Później się zastanawiał, skąd wiedział, że najpierw należy przyprowadzić ją, bo okazało się to jedną z najbardziej brzemiennych decyzji jego życia. Gdyby ją zostawił, wynik byłby zupełnie inny. Może podpowiedziała mu to intuicja? A może łzawy sentymentalizm z powodu więzi łączącej ją z Greyem? Więzi, której jemu samemu nigdy nie udało się stworzyć? Szturchnął Nelsona lufą pistoletu i ruszył przez laboratorium w kierunku pomieszczenia, w którym była Lila. – Otwieraj! ♦♦♦ Obudzona hukiem wybuchów Lila Kyle dygotała ze strachu. Nie miała pojęcia, gdzie jest ani co się dzieje. Leżała przywiązana do łóżka skórzanymi pasami. Łóżko stało w jakimś pokoju. Pokój i wszystkie sprzęty kołysały się gwałtownie. Jakby obudziła się ze snu i odkryła, że znajduje się w innym, równie nierealnym świecie. Zdawała sobie niejasno sprawę z obecności Nelsona i Guildera, którzy weszli do pokoju. Mężczyźni się kłócili. Usłyszała słowo „helikopter”, a później „ucieczka”. Mniejszy wbił jej w ramię igłę. Lila nie mogła się temu

sprzeciwić, ale gdy igła przeszyła skórę, poczuła przypływ energii, jakby została podłączona do gigantycznej baterii. Adrenalina, pomyślała. Byłam pod wpływem środków uspokajających. Teraz wstrzyknęli mi adrenalinę, żebym się obudziła. Niższy mężczyzna postawił ją na nogi. Poczuła chłodne mrowienie nagiej skóry pod koszulą. Czy zdoła ustać? Czy da radę iść? „Wyprowadź ją stąd”, powiedział drugi. Z ogromnym pośpiechem, którego przyczyny nie była w stanie pojąć, na pół przeciągnął, na pół przeniósł ją przez dużą salę przypominającą laboratorium. Światła były zgaszone, w rogach migotały lampy alarmowe. Z oddali dochodziły odgłosy wybuchów, po których następowało dłuższe drżenie, jakby trzęsła się ziemia. Szyby dygotały, brzęcząc przenikliwie. Dotarli do ciężkich drzwi z metalowym kołem, jak w łodzi podwodnej. Niższy mężczyzna otworzył je i wszedł do środka. Teraz podtrzymywał ją większy. Ten z pistoletem. Chwycił ją od tyłu, obejmując jedną ręką w talii, a drugą przyciskając lufę do brzucha. Poczuła, że rozjaśnia jej się w głowie. Serce biło równo jak metronom. Co wyłoni się zza drzwi? Czuła zapach jego oddechu na twarzy, ciepłą woń zepsucia. W jego uścisku wyczuła lęk. Jego ręce i ciało drżały. – Jestem w ciąży… – powiedziała Lila, a właściwie zaczęła mówić, sądząc, że to zmienia sytuację. Jednak przerwał jej kobiecy wrzask dochodzący z drugiej strony drzwi. ♦♦♦ Operacje powietrzne w rejonie zachodniej i środkowej części stanu Iowa, rozpoczęte nocą dziewiątego czerwca, nie były pozbawione ryzyka. Główne niebezpieczeństwo polegało na tym, że piloci odmówią wykonania rozkazów. Niektórzy tak zrobili. Siedem załóg odmówiło zbombardowania celów cywilnych, a trzy powiadomiły o usterkach technicznych, które uniemożliwiły im wykonanie zadania. W sumie operacyjna klapa w sześciu procentach. (Ze wspomnianych dziesięciu załóg trzy postawiono przed sądem wojennym, pięć dostało naganę i wróciło do służby, a dwie zdezerterowały i więcej o nich nie słyszano). W następnych tygodniach, gdy misja połączonej grupy zadaniowej Scorch została rozszerzona i objęła skupiska ludności w środkowej część kraju oraz obszar na zachodzie, pomiędzy Górami Skalistymi, Górami Kaskadowymi i Sierra Nevada, żołnierze wspominali te statystyki z niejakim rozrzewnieniem jako stare dobre czasy. Pierwszego sierpnia tylu lotników gniło w karcerach jako więźniowie sumienia lub zniknęło wraz z maszynami na niebie ponad umierającym kontynentem, że coraz trudniej było przeprowadzać skoordynowane ataki powietrzne, co stawiało pod znakiem zapytania wszelkie działania wojskowe. Trudności dodatkowo pogłębiły secesjonistyczne tendencje w Kalifornii i Teksasie, które ogłosiły niepodległość i przejęły wszystkie siły federalne stacjonujące na ich terytorium, rzucając wyzwanie rządowi w Waszyngtonie, by powstrzymał ich siłą. Było to sprytne posunięcie wojskowe i polityczne, bo sytuacja całkowicie wymknęła się spod kontroli. Doszło do wielu potyczek, które osiągnęły punkt kulminacyjny w bitwie pod Wichita Falls i Fresno, kiedy to wielu amerykańskich żołnierzy sił lądowych i powietrznych poddało się, złożyło broń i poprosiło o azyl. W ten sposób w połowie października roku, który dla przyszłych pokoleń miał się stać rokiem zerowym, państwo o nazwie Stany Zjednoczone przestało istnieć. Jednak we wczesnych godzinach rannych dziewiątego czerwca, pod bezksiężycowym niebem stanu Iowa, połączone siły zadaniowe Scorch nadal trwały w pogotowiu, mogąc liczyć na całkowite lub niemal całkowite współdziałanie podległych oddziałów. Zgodnie z prognozami wojskowych duże grupy zarażonych zgromadziły się w czterech gniazdach na terenie całego stanu: w Mason City, Des Moines, Marshalltown i Obozie Przejściowym dla Uchodźców FEMA w Fort Powell. O drugiej nad ranem pierwsze trzy były już zniszczone. Zwycięstwo miało przypieczętować uderzenie na Fort Powell. Atak rozpoczęły samoloty Fairchild A-10 Warthog

i myśliwce bombardujące F-18. Po nich nadleciały samoloty transportowe C-130 z bazy sił powietrznych w MacDill. W ich ładowniach spoczywały bomby GBU-43 MOAB11. Zawierająca dziewięć tysięcy osiemset kilogramów materiału wybuchowego H6 GBU-43, była największą bombą konwencjonalną w arsenale armii Stanów Zjednoczonych, zdolną do wydrążenia w ziemi krateru o średnicy stu pięćdziesięciu pięciu metrów i wytworzenia fali uderzeniowej wystarczającej do zrównania z ziemią obszaru wielkości dziewięciu miejskich kwartałów. Po eksplozji wszystko paliłoby się przez wiele dni. ♦♦♦ Kiedy Nelson się nachylił, żeby rozpiąć pasy Greya – które nie były do niczego przytwierdzone – ten skoczył na niego, chwycił za ramiona i wbił zęby w jego szyję. Ugryzł głęboko. Poczuł, jak szczęki miażdżą tchawicę Nelsona. Gdy obaj runęli na łóżko, Grey potrząsnął nim jak wilk trzymający w zębach królika. Jego usta wypełnił strumień ciepłej krwi. Chwilę później znaleźli się na podłodze, Nelson na plecach, a Grey na nim. Ręce i nogi Nelsona wykrzywiły się w agonii i na tym koniec. Grey głębiej zatopił zęby w miękkiej tkance. Pił. Czy dla Zera było to równie łatwe? – zastanawiał się. I równie przyjemne? Poczuł, jak przenika go ożywcza siła, cudowne, intensywne i czyste doznanie. Wypijając ostatni, zaspokajający duszę łyk krwi, Grey podniósł głowę. Przez kilka sekund wpatrywał się w leżące na podłodze ciało. Skóra na twarzy Nelsona wyglądała tak, jakby została zdarta z głowy. Jego oczy, jak oczy tamtej kobiety na parkingu przed motelem Czerwony Dach, sterczały gadzio wybałuszone w kostnej orbicie, wpatrując się w jądro nicości. Szukał jakiejś emocji, która odpowiadałaby jego działaniom, poczucia winny, żalu lub choćby odrazy. Jest mordercą, człowiekiem, który zabił. Pozbawił życia inną żywą istotę. A jednak nic nie czuł. Zrobił to, co musiał. Drzwi do jego pomieszczenia stały otworem. Lilu, pomyślał, idę cię ocalić. Przesądziło o tym wszystko, co się stało. Wyszedł na korytarz. ♦♦♦ Z drzwi wynurzył się mężczyzna. Był oświetlony od tyłu, spowity cieniem. Na jego twarzy pulsował odblask świateł awaryjnych. Fartuch miał poplamiony krwią. Lawrence? – Nie! – Facet z pistoletem pociągnął Lilę do tyłu, wbijając jej lufę w żebra. Jego kroki były niepewne, chwiejne. Całe ciało dygotało jak liść. Wydawało się, że w każdej chwili może upaść. – Nie zbliżaj się! Grey wyciągnął przed siebie żałośnie zakrwawione dłonie. – To ja, Lila. Strach, odraza i otępienie wywołane szybkością i gwałtownością zdarzeń sprawiły, że umysł Lili zastygł w pozbawionym punktu skupienia przerażeniu – stanie, w którym jej ciało i mózg wydawały się niemal odrębnymi bytami. Przez mgłę zrozumiała, co oznaczały krzyki dochodzące z sąsiedniego pomieszczenia. Ze stanu koszuli Greya wynikało, że nie tylko zabił mniejszego z mężczyzn, lecz także rozerwał go na strzępy. W sumie można się było tego spodziewać. Powinna była to przewidzieć. Przypomniała sobie czołg i twarz Lawrence’a – zakrwawioną maskę jak z horroru pokazywanego w telewizji w Halloween. Widziała, jak ukazuje się we włazie czołgu, a później, jak pod uderzeniem jego pięści pęka szyba volvo. Grey

stał się potworem. Jednym z tych… zarażonych. (Biedny Roscoe). Mimo to w jego oczach było coś, co sugerowało, że nie powinna się bać. Wydawało się, że przewiercają ją na wylot, płonąc niemal świętym blaskiem. – Nie wiesz, co się dzieje?! – warknął ten drugi. – Musimy uciekać! – Puść ją! Kolejny wybuch na górze, a po nim drżenie podłogi. Posypało się szkło, wszystko wokół zaczęło się zapadać. Lila czuła lufę pistoletu wbijającą się w żebra jak chłodny palec wycelowany w samo serce. Mężczyzna wskazał głową róg pokoju. – Na schody! Helikopter już czeka! – Odłóż broń, to z tobą pójdę. – Do cholery, nie ma na to czasu! Lila poczuła, że coś się z nią stało. Jakby się przebudziła. Nie chodziło tylko o pistolet. Miała wrażenie, jakby ocknęła się po wielu latach snu. Jakaż była głupia! Zachciało jej się malować pokój dziecka! Udawać, że jadą na wycieczkę na wieś, jakby to mogło coś zmienić! Przecież David nie żyje, i Eva, i Brad, któremu złamała serce. Przekonała samą siebie, że świat się nie kończy, choć już się skończył. Do tego ten człowiek, Lawrence Grey, który zjawił się niczym odkupiciel, niczym anioł prowadzący ją w bezpieczne miejsce, jakby dziecko, które nosiła, było jego. Wiedziała, co musi powiedzieć. – Proszę, Lawrence, zrób, co każe. Pomyśl o naszym dziecku. Pełna napięcia chwila zawisła w próżni, jakby unosiła się poza czasem. Lila dostrzegła na twarzy Lawrence’a pytanie. Czy zdoła wyrwać mu pistolet, zanim wystrzeli? A jeśli nawet, co wtedy? – Pokaż nam drogę. Kiedy dotarli na dach, śmigła helikoptera już się obracały, wytwarzając silny powietrzny wir. Niebo lśniło upiornym szmaragdowym blaskiem, jakby znajdowali się we wnętrzu szklarni. Wydawało się, że helikopter odleci bez nich, co byłoby przejawem ostatecznej ironii, ale Lila spostrzegła, że pilot rozpaczliwie macha do nich znad kokpitu. Weszli na pokład i Guilder zatrzasnął drzwi. Maszyna uniosła się w górę. ♦♦♦ Kittridge ocknął się, leżąc z twarzą do ziemi. Czuł w ustach smak krwi. Próbował wstać, ale uświadomił sobie, że ma tylko jedną nogę. Proteza zniknęła. Odwrócił głowę i zobaczył, że humvee leży na boku sto metrów dalej, niczym morskie stworzenie wyrzucone na plażę. Przednia szyba była rozbita, a spod maski i podwozia wydobywała się para. Tłum opadł go jak stado zwierząt. Niektórzy próbowali postawić samochód na kołach, ale wysiłek był nieskładny, podejmowany ze wszystkich stron. Inni stali na maszynie, odpychając i próbując odpędzić rywali kopniakami, broniąc swojej pozycji, jakby mogło im to zapewnić bezpieczeństwo. Kittridge podczołgał się do leżącego Tima. Chłopak oddychał, ale był nieprzytomny. Marna pociecha. Jego ciało wygięło się pod pełnym udręki kątem, a potargane włosy były zlepione krwią, która ciekła z ust i nosa. Kittridge zdał sobie sprawę, że strzały ucichły. Żołnierze rzucili się do ucieczki, choć nie było gdzie się schronić. Za siatką leżały stosy ciał wiroli, które padły pod gradem strzałów, ale gdy Kittridge się rozejrzał, zrozumiał, że atak przeprowadzono na próbę, że wysłano pierwszą grupę, aby osłabić ich linie obronne. W oddali zaczęła się gromadzić druga, znacznie większa chmara. Kiedy wirole ruszyły, ich obraz uległ rozciągnięciu, rozpłynął się jak lśniący zielony płyn otaczający obóz. Rozstrzygający atak miał nadejść ze wszystkich

stron. Kittridge wziął chłopca za ramiona i przytulił do piersi. Znajdowali się pośrodku chaosu – wokół biegali ludzie, słychać było krzyki i wybuchy bomb. Mimo to, kiedy przykucnęli w pyle, otoczyła ich bańka milczącego bezwładu, chroniąc przed zagładą. Kittridge spojrzał na wschód. Przez krótką chwilę miał wrażenie, że widzi autobus Danny’ego znikający w ciemności, choć wiedział, że to złudzenie. Tamci są już daleko, poza zasięgiem wzroku. „Z Bogiem, Danny Chayesie”. Ogarnęła go głęboka cisza, a wraz z nią nadpłynęły dawne obrazy przypominające déjà vu – nadal znajdował się w tym samym miejscu, a jednocześnie był gdzie indziej, był tu i nie był, był bawiącym się chłopcem i mężczyzną walczącym na wojnie, i kimś trzecim, kim miał się stać. Przed oczami jego świadomości przesunął się korowód obrazów: wirol w ślubnej sukni uczepiony maski ferrari; widok rozświetlonej promieniami słońca rzeki, w której od lat łowił ryby; April tamtej nocy, kiedy siedzieli razem w oknie szkoły, obserwując gwiazdy, i cichy spokój na jej twarzy, kiedy się kochali; chłopak w samochodzie, z przerażonym wzrokiem i ręką – ręką małego chłopca – rozpaczliwie wyciągniętą w jego stronę. A później wszystko zniknęło. Wszystko i jeszcze więcej. Przypomniał sobie matkę, która śpiewała mu piosenki. Jego twarz owionął jej ciepły oddech. Poczuł się bardzo mały i nowy na świecie. Świat nie jest moim domem, śpiewała łagodnym głosem. Jestem przechodniem. Skarby są w górze, za błękitnym niebem. Anioły wołają mnie z otwartych bram nieba. Świat nie jest moim domem. Nagle Tim zakaszlał. Poruszył powiekami, próbując je otworzyć, a później się uspokoił. Wirole otoczyły obóz i zaczęły podchodzić do ogrodzenia. Kittridge zauważył, że z ich strony nie dolatuje żaden dźwięk. Później w głębokiej ciszy usłyszał warkot dużego samolotu. Podniósł głowę i spojrzał w niebo. Z południa nadlatywał transportowy C-130. Kiedy nad nimi przelatywał, z jego wnętrza wyleciał jakiś przedmiot. Przez chwilę pikował w dół, by zawisnąć w powietrzu na spadochronie. Transportowiec wzniósł się w górę i odleciał. Kittridge zamknął oczy. A więc to koniec. Zginą w jednej chwili, bezboleśnie, szybciej, niż sądził. Ostatni raz poczuł swoje ciało. Smak powietrza w płucach, krew płynącą w żyłach, bicie serca przypominające werble. Bomba wolno opadała. – Trzymam cię – wyszeptał, tuląc Tima z całych sił. – Trzymam cię, trzymam, trzymam – powtarzał bez końca, żeby chłopak mógł go usłyszeć. ♦♦♦ Fala uderzeniowa bomby MOAB zakołysała helikopterem wiozącym Greya i Lilę, odrzucając go na bok. Po chwili zobaczyli oślepiający błysk, a po nim uderzenie gorąca i huk. Maszyna poleciała do przodu, jakby uniosła się na grzbiecie fali, z nosem opuszczonym pod kątem czterdziestu pięciu stopni. Później wyskoczyła w górę i zaczęła się obracać, zwiększając prędkość kątową, jak łyżwiarze kręcący piruety na lodowisku. Wirowała bez końca, z pilotem bezwładnie zwisającym w fotelu, bo siła uderzenia była tak wielka, że skręciła mu kark. Pasażerowie, ogłuszeni przenikliwym rykiem alarmu i działaniem siły odśrodkowej wywołanej prędkością obrotową, nie mieli czasu pomyśleć o czymkolwiek. Siły, które uniosły ich w górę, przestały działać, i nie miało się wydarzyć nic więcej, dopóki nie uderzą o ziemię. Lawrence Grey zapamiętał moment upadku jako przerwę w czasie – w jednej chwili siedział wtulony w ścianę helikoptera opadającego śmiertelnym korkociągiem, a w następnej leżał we wraku. Poczuł zetknięcie z ziemią, choć nie zapamiętał szczegółów. Jego ciało zarejestrowało osobliwe dzwoniące doznanie, jakby Grey był dzwonem, w który ktoś uderzył. Nie czuł zapachu paliwa lotniczego ani dymiących przewodów, nie słyszał elektrycznych trzasków. Poczuł na sobie coś ciężkiego, bezwładnego i miękkiego. Okazało się, że to Guilder. Oddychał, ale był nieprzytomny. Helikopter, a raczej to, co z niego zostało, leżał na boku, a tam,

gdzie powinien być dach, znajdowały się drzwi. – Lawrence, pomóż mi! Głos doleciał zza jego pleców. Odsunął ciało Guildera i zaczął pełznąć po omacku na tył maszyny. Jedna z ław oderwała się od podłogi i przygniotła Lilę, miażdżąc ją w talii. Obnażone nogi i zwiewna tkanina szpitalnej koszuli lśniły od gęstej ciemnej krwi. – Pomóż mi – jęknęła, zanosząc się kaszlem. W kącikach jej zamkniętych oczu błyszczały łzy. – Boże, błagam, pomóż mi. Mam krwotok. Krwawię. Próbował wyciągnąć ją za nogę, ale krzyknęła z bólu. Nie było innego wyjścia, musiał odsunąć ławę. Grey chwycił ramę i zaczął ją wyginać. Metal skrzypnął, po czym trzasnął i oderwał się od ściany. Lila szlochała i jęczała z bólu. Grey wiedział, że nie powinien jej ruszać, ale nie miał wyboru. Przesunąwszy ławę poniżej otwartych drzwi, zarzucił sobie Lilę na ramię, wygramolił się na zewnątrz i położył ją delikatnie na dachu. Później wspiął się na przeciwległy bok, ześlizgnął z kadłuba, obszedł maszynę i wyciągnął ręce, żeby opuścić ją na ziemię po bocznej ścianie helikoptera. – Boże, błagam! Nie pozwól, żebym ją straciła! Nie pozwól, żebym straciła moje dziecko! Grey położył Lilę na ziemi usłanej szczątkami zniszczonego laboratorium: powyginanymi dźwigarami, kawałkami betonu i odłamkami szkła. Płakał jak ona. Wiedział, że jest za późno. Dziecko umarło. Ciemna krew wypływała nieprzerwanie spomiędzy jej nóg. W innej chwili poszłaby za swoim dzieckiem w mrok. Do warg Greya odnalazł drogę pacierz z czasów dzieciństwa: Święta Mario, Matko Boża, módl się za nami grzesznymi teraz i w godzinę śmierci naszej, amen. Święta Mario, Matko Boża, módl się za nami grzesznymi teraz i w godzinę śmierci naszej, amen… „Ocal ją, Grey”. „Wiesz, co robić”. Tak, wiedział. Wiedział od początku. Od czasu przebudzenia w motelu Czerwony Dach, od rozstania z Ignaciem, spotkania w Home Depot i projektu Noe. Odpowiedź kryła się w nim już wcześniej, znacznie wcześniej. „Rozumiesz, Grey?” Uniósł głowę, żeby je zobaczyć. Wirole. Były wszędzie, otaczały go ze wszystkich stron, wyłaniając się z ciemności i płomieni: ciało z jego ciała, potworne, żądne krwi bestie otaczały go niczym demoniczny chór. Klęczał przed nimi z twarzą mokrą od łez. Nie czuł lęku, a tylko zdumienie. „Są twoi, Grey. Dałem ci ich”. – Tak, są moi. „Ocal ją. Zrób to”. Potrzebował czegoś ostrego. Zaczął macać rękami ziemię, by po chwili wziąć w palce kawałek metalu – jakiś pęknięty przedmiot, jeden z wielu połamanych sprzętów. Miał dwadzieścia centymetrów długości i krawędzie postrzępione niczym piła. Grey przyłożył go do nadgarstka, zamknął oczy i głęboko rozciął ciało. Z rany trysnęła krew, napełniając jego dłoń jak szeroka ciemna rzeka. Krew Greya, Wyzwoliciela Nocy, druha tego, którego zwano Zero. Lila jęczała, umierała na jego oczach. Każdy oddech mógł być ostatnim. Po chwili wahania – ostatnim gasnącym promyku człowieczeństwa – delikatnie przyłożył rozcięty nadgarstek do jej warg, czule jak matka podsuwająca pierś nowo narodzonemu niemowlęciu. – Pij – powiedział. Grey nawet go nie zobaczył. Nie dostrzegł ważącego piętnaście kilogramów kawałka

skały, który Guilder dźwignął całą siłą, jaką w sobie znalazł, i cisnął na głowę Greya. 22

Dotarli do Chicago, kiedy zachodziło słońce, zalewając niebo złocistym blaskiem. Najpierw minęli zewnętrzny pierścień przedmieść, cichych i opustoszałych, a później ujrzeli przed sobą miasto wyrastające z ziemi jak obietnica. Samotni ocaleni, połączeni tajemniczą więzią przetrwania. Jechali w milczeniu, jak marzyciele przemierzający zapomnianą krainę, a ich posuwanie się naprzód odmierzał jedynie pomruk pracującego silnika i hipnotyzujący szum asfaltu pod kołami. Obok nich siedziały duchy, duchy ludzi, którzy odeszli. Kiedy kontury miasta stały się bardziej wyraźne, Pastor Don pochylił się w fotelu za Dannym. Nad miastem krążyły helikoptery, bucząc między drapaczami chmur niczym rój pszczół, a wysoko w górze, na tle ciemniejącego błękitu, kreśliły barwne wstęgi smugi kondensacyjne samolotów. Miasto wydawało się bezpieczną przystanią, ale to nie mogło trwać wiecznie. W głębi serca wiedzieli, że bezpieczne miejsce nie istnieje. – Stań na chwilę. Danny zjechał na pobocze i zatrzymał autobus. Pastor Don podniósł się, żeby przemówić do grupy. Muszą podjąć decyzję: zatrzymać się czy jechać dalej. Mają autobus, wodę, żywność i paliwo. Nikt nie wie, co ich czeka. Zastanówcie się, powiedział Pastor Don. Rozległ się pomruk aprobaty, a po nim w górę powędrowały ręce. Werdykt był jednogłośny. – W porządku, Danny. Okrążyli miasto od południa i ruszyli na wschód, wiejską asfaltową drogą. Noc zapadła nagle, jakby ktoś nakrył ziemię ciemną kopułą. O świcie byli w Ohio, otoczeni nijakim, anonimowym krajobrazem. Mogli być dosłownie wszędzie. Czas zaczął się nieznośnie wlec. Pola, drzewa i domy, przesuwające się skrzynki pocztowe i horyzont wiecznie uciekający w dal. W małych miasteczkach panowała atmosfera udającej życie wegetacji, ludzie nie wiedzieli, dokąd pójść, co robić. Mówiono, że autostrady są zakorkowane. W minimarkecie, gdzie się zatrzymali, by uzupełnić zapasy, kasjerka spojrzała przez okno na autobus i zapytała, czy może z nimi jechać. W telewizorze wiszącym na ścianie za jej plecami widać było miasto w płomieniach. Mówiła szeptem, żeby nikt jej nie usłyszał. Nie zapytała, dokąd jadą, bo jechali po prostu jak najdalej stąd. Zadzwoniła gdzieś i kilka minut później obok autobusu stali jej mąż oraz dwóch nastoletnich synów z walizkami w rękach. Przyłączyli się także inni. Jakiś mężczyzna w roboczym kombinezonie idący samotnie autostradą ze strzelbą na ramieniu. Starsza para, ubrana, jakby wybierała się do kościoła, stojąca na poboczu drogi obok zepsutego samochodu z otwartą maską i kłębami pary buchającymi z uszkodzonej chłodnicy. I dwóch rowerzystów, Francuzów, którzy podróżowali przez kraj, gdy wybuchł kryzys. Do autobusu wciskały się całe rodziny. Wielu było wstrząśniętych, zajmowało miejsca ze łzami wdzięczności. Wchłaniali ich jak ryby przyłączające się do ławicy. Mijali kolejne miasta: Columbus, Akron, Youngstown, Pittsburgh. Ich nazwy zaczęły nabierać historycznego brzmienia, przywodząc na myśl miasta dawno zapomnianych imperiów. Giza. Kartagina. Pompeje. Stworzyli nawet własne zwyczaje, jakby byli miastem na kółkach. O pewne rzeczy można było pytać, o inne nie. Słyszeliście, co się stało w Salt Lake, Tulsie, Saint Louis? Czy już wiedzą? Czy znaleźli odpowiedź? Czasami śpiewali Ants Go Marching, On Top of Spaghetti i A Hundred Bottles of Beer on the Wall. Teren wznosił się i opadał, oplatając ich zielonymi objęciami: Pensylwania i pasmo Endless Mountains. Ludzkie osiedla były teraz nieliczne i rozproszone, jak relikt dawno

minionych czasów. Podupadłe górnicze miasteczka, zapomniane osady z jedną fabryką zamkniętą wiele lat temu, czerwone kominy sterczące ponuro na tle błękitnego letniego nieba. Powietrze wypełniała intensywna woń sosen. Było ich teraz siedemdziesięcioro, stłoczonych między fotelami, z dziećmi na kolanach i twarzami przyciśniętymi do szyby. Paliwo było stałym zmartwieniem, ale jakimś cudem w ostatniej chwili zawsze coś znajdowali, jakby chroniła ich niewidzialna, opiekuńcza ręka. Około południa trzeciego dnia zaczęli zbliżać się do Filadelfii. Pokonali połowę szerokości kontynentu. Przed nimi rozciągało się Wschodnie Wybrzeże z barykadą miast, ludzką ścianą przypartą do morza. Zapanowała atmosfera nieuchronności. Po prostu nie mieli już dokąd jechać. Zatrzymali się w mieście nad rzeką Schuylkill, o toni ciemnej i nieprzeniknionej jak granit. Sąsiednie miasta przyczaiły się w ukryciu: okna domów pozabijano deskami, na ulicach nie było samochodów. Rzeka stała się szersza, tworząc rozległe dorzecze. Gęste drzewa pokryte cętkami słońca ocieniały drogę niczym kurtyna. Zauważyli znak: PUNKT KONTROLNY 4 KILOMETRY. Po krótkiej naradzie doszli do zgody. Dotarli do kresu podróży. Tutaj wyjdą na spotkanie przeznaczeniu. Żołnierze udzielili im wskazówek. Chociaż do godziny policyjnej zostały dwie godziny, ulice opustoszały, zamarł ruch z wyjątkiem pojazdów wojskowych i nielicznych radiowozów. Mijali wąskie, zalane słońcem uliczki, rozpadające się kamienice i niesławne zaułki, w których kiedyś zbierały się grupki młodych mężczyzn. Później nagle pojawił się park, zielona oaza w samym sercu miasta. Przejechali przez barykady, podążając za znakami. Żołnierze w maskach przepuścili ich machnięciem ręki. W parku roiło się od ludzi, jakby za chwilę miał się zacząć koncert. Wszędzie stały namioty i kampery, ludzie leżeli na ziemi obok walizek, jakby zniosła ich tu fala przypływu. Tłum zgęstniał, więc musieli zostawić autobus na poboczu i dalej pójść pieszo. Był to akt desperacji, bo porzucenie go wydawało się nielojalnością, jak uśpienie ukochanego psa, który już nie może chodzić. Szli razem, nie mogąc się rozstać, nie potrafiąc zamienić się w pozbawioną twarzy masę. Utworzyli długą kolumnę w powietrzu gęstym jak mleko. Ponad nimi, w ciemniejących gałęziach drzew, bzyczała niewidzialna armia owadów. – Nie mogę tego zrobić – powiedział Pastor Don, zatrzymując się na środku ścieżki z nagłym przerażeniem w oczach. Wood też przystanął. Dwadzieścia metrów dalej stał rząd bramek oświetlonych ostrym snopem reflektorów umieszczonych na słupach. Ludzie podawali swoje nazwiska i byli rewidowani przez żołnierzy. – Wiem, co to znaczy. – Jezu, jak tam, skąd przyjechaliśmy. Obok ciągnęły tłumy. Dwóch Francuzów minęło ich, nie podnosząc oczu, ściskając pod pachą nędzny dobytek. Wszyscy to czuli. Coś zostało bezpowrotnie utracone. Zeszli na bok. – Myślisz, że znajdziemy benzynę? – spytał Jamal. – Wiem tylko, że tam nie wejdę. Wrócili do autobusu. Jakiś mężczyzna próbował wyważyć łomem stacyjkę. Był chudy, z twarzą czarną od brudu, z rozbieganymi oczami, jakby wziął jakieś prochy. Wood złapał go za kołnierz i zrzucił ze stopni. „Zmiataj stąd”, warknął. Wsiedli. Danny przekręcił kluczyk i pod ich stopami ryknął silnik. Zaczęli wolno cofać. Tłum się rozdzielał, opływając autobus jak fale statek. Powietrze spijało ostatnie promienie światła. Zatoczyli na trawie szerokie koło i odjechali. – Dokąd? – zapytał Danny. Nikt nie odpowiedział. – To bez znaczenia – mruknął Pastor Don.

Przenocowali w parku Valley Forge, śpiąc na ziemi obok autobusu, a później wyruszyli na południe, unikając autostrad. Minęli Maryland, Wirginię i Karolinę Północną. Wciąż przed siebie. Podróż zyskała własny sens niezależny od miejsca, do którego zmierzali. Celem stało się pozostawanie w ruchu, ciągłym ruchu. Byli razem i tylko to się liczyło. Autobus podskakiwał na zmęczonych resorach. Zostawiali za sobą jedno miasto po drugim, widząc, jak gasną ich światła. Świat się rozpadał, zabierając ze sobą swoją historię. Wkrótce miał przeminąć. Nazywała się April Donadio, a dziecko, które nie zdążyło się jeszcze na dobre zadomowić w jej wnętrzu, miało być chłopcem. Bernardem. April miała dać mu nazwisko Donadio, aby w swoim imieniu i nazwisku zawarło cząstkę każdego z nich. Rok w rok opowiadała chłopcu o jego ojcu, jakim był człowiekiem – dzielnym, uprzejmym, może trochę smutnym – i jak w ciągu ich krótkiej znajomości obdarzył ją największym darem, którym była odwaga, by dalej żyć. Na tym polega miłość, powtarzała chłopcu, po tym ją rozpoznasz. Mam nadzieję, że pewnego dnia kogoś pokochasz, jak ja kochałam jego. Ale to miało być później. Autobus z ocalałymi. Dwunastoma. Mogli tak podróżować bez końca. W pewnym sensie to robili. Letnie pola pokryte zielenią, porzucone, zastygłe w czasie miasteczka, cieniste lasy i autobus bez przerwy jadący naprzód. Byli jak wizja, prześlizgnęli się do wieczności, do obszaru poza czasem. Byli tam i nie byli, ich obecność była niewidoczna, ale wyczuwalna jak gwiazdy na dziennym niebie.

III POLE

Północny Kompleks Rolny

pomarańczowa strefa, za murami

Kerrville w Teksasie,

lipiec, 79 rok po wybuchu epidemii

Bo ten, kto dzisiaj ze mną krew przeleje, Będzie mym bratem. Choć najniższy stanem, Ten dzień stan jego podniesie. WILLIAM SZEKSPIR12

***UWAGA*** JESTEŚ W POMARAŃCZOWEJ STREFIE. PATRZ NA ZEGAREK. ZLOKALIZUJ NAJBLIŻSZY SCHRON. NIE WCHODŹ NA NIEOCZYSZCZONY TEREN. JEŚLI NIE ZDĄŻYSZ NA OSTATNI TRANSPORT, NIE OCZEKUJ, ŻE ZOSTANIESZ OCALONY. OKOP SIĘ NA MIEJSCU. WYKONUJ WSZYSTKIE POLECENIA LOKALNYCH WŁADZ. NARUSZAJĄCY PRAWO ZOSTANĄ UKARANI GRZYWNĄ LUB WIĘZIENIEM ZGODNIE Z ARTYKUŁEM 694 PUNKT 12 ZMIENIONYCH PRZEPISÓW PRAWA STANU WYJĄTKOWEGO REPUBLIKI TEKSASU. JEŚLI MASZ WĄTPLIWOŚCI, UCIEKAJ.

23 To Dee Vorhees pierwsza powiedziała, że chce zabrać dzieci. Nie ona jedna. Jej mąż Curtis szybko odkrył, że wszystkie kobiety należą do spisku. Kuzynka Dee, Sally, i Mace Francis, i Shar Withers, i Cece Cauley, i Ali Dodd, nawet Matty Wright – ta wiecznie przerażona, trajkocząca jak najęta Matty. Wszystkie powiedziały mężom to samo. Jak w zasadzce osaczyły ich prośbami, których nie mogli odrzucić: „Spędźmy kilka godzin na słońcu – powiedziały, wylegując się w łóżku, zmywając naczynia lub szykując dzieci do szkoły. – Cóż to szkodzi? Zbierzmy dzieci”. Przecież już wcześniej zabierali dziewczynki ex murus, przypomniała mu Dee. Pamiętasz, jaki spokój zapanował w kuchni, kiedy położyliśmy je spać? Tamtego dnia, powiedziała (jak dawno temu to było?), wybrali się na Zielone Pole z okazji urodzin Nitii. Mała Siri miała dwa latka, a Nitia łaziła wszędzie z tym brudnym prześcieradłem. Czy pamięta wypełnione spokojem godziny nad przelewem? I motyle? Motyle, które wydawały się płynąć na powietrznej rzece, opuszczając i unosząc barwne skrzydełka. I tego jednego, który wylądował na nosie Nitii. Czy w takich chwilach nie czujesz obecności Boga? – zapytała Dee. Czy nie czujesz go w uroczym, beztroskim śmiechu małych dziewczynek, chichoczących bez przerwy? W dźwięku ostrzegawczych syren odmierzających upływ czasu? W odległej przyszłości? W błękitnym niebie wiszącym nad głowami niczym boskie sklepienie i ich czwórce bawiącej się razem ex murus? Nie była to Zielona Strefa, ale widzieli jej pierścień, wieże strażnicze, wartowników i zasieki z drutu kolczastego. Kto postanowił, że tak ma być? Dlaczego wyprawa do Północnego Kompleksu miałaby być inna? Czy naprawdę jest tam bardziej niebezpiecznie? Przecież zastaną tam Cruka i Tifty’ego (wypowiedziała to imię, zanim zdążyła się powstrzymać, ale cóż było robić?). I schrony, gdyby coś się stało, ale dlaczego właściwie miałoby się stać coś złego? W samym środku letniego dnia? Pułapki świecą pustkami od miesięcy, w okolicy nie ma ani jednego głupka. Wszystkie tak mówiły. Spędźmy kilka godzin na słońcu, z dala od ponurej szarości miasta. Urządźmy letni piknik na łące. Nie prosi o nic więcej. Czy mógłby to zrobić? Tę jedną rzecz? Dla dziewczynek? Dlaczego nie? Nie zrobiłby tego dla niej, dla żony, która tak go kocha? W ten sposób dwa dni później, w parny lipcowy poranek, gdy temperatura przekroczyła dwadzieścia pięć stopni i zbliżała się do trzydziestu, Curtis Vorhees, trzydziestodwuletni ojciec i brygadzista Północnego Kompleksu Rolnego, wetknął za pas starą trzydziestkęósemkę ojca z trzema nabojami w magazynku (bo ojciec już wystrzelił trzy), wsiadając do autobusu wiozącego całe rodziny, ba, nawet dzieci. Nitię i Siri, i ich kuzyna Carsona, który niedawno skończył dwanaście lat, ale był taki drobny, że jego stopy dyndały dziesięć centymetrów nad podłogą; bliźniaków, Baba i Dunka Withersów. Dziewczynki Francisów, Renę i Jules, posadzono z tyłu, żeby nie musiały zaprzątać sobie głowy chłopcami, a mała Jenny Apgar jechała na kolanach starszego brata Gunnara. Dean i Amelia Wrightowie byli wystarczająco duzi, żeby udawać znudzonych i nadąsanych. Merry Dodd siedziała ze swoim małym braciszkiem, a mała Louis Cauley była jeszcze w kołysce. Byli też Reese Cuomo i Dash Martinez, i Cindy-Sue Bodine. Razem siedemnaścioro. Dzieciaki wytwarzały tyle ciepła i hałasu, co rój bzyczących pszczół. Żony zwykle przyłączały się do mężów w porze siewu i żniw, kiedy liczyła się każda para rąk, ale chodziło o coś nowego. Curtis Vorhees poczuł to, gdy autobus minął bramę, stary silnik Diesla wystrzelił, a jego zmęczone podwozie zakołysało się pod nimi. Nagle mozolna, nużąca praca stała się wydarzeniem. Dzień wypełniła atmosfera nadziei, że oto rodzi się nowa tradycja. Dlaczego nie pomyśleli o tym wcześniej? Że zabranie dzieci uczyni ten dzień

szczególnym? Minęli zaporę, stację benzynową i linię zasieków ze strażnikami machającymi na pożegnanie i ruszyli w kierunku doliny, w złocisty lipcowy poranek. Kobiety siedziały z tyłu z koszami z prowiantem, śmiejąc się i plotkując, a dzieci, po nieudanej próbie podjętej przez jedną z matek – oczywiście tę Ali Dodd – żeby skłonić je do chóralnego odśpiewania hymnu Teksasu, jedynej pieśni, której słowa wszyscy znali (O Teksasie, nasz Teksasie! Chwała ci, wielki stanie! O Teksasie, nasz Teksasie! Jakiś jest ogromny i wspaniały!), podzieliły się na rywalizujące gromadki. Starsze dziewczynki szeptały i chichotały, świadomie ignorując chłopców, a chłopcy udawali, że jest im to zupełnie obojętne. Malcy podskakiwali na ławkach i biegali przejściem, przeprowadzając najrozmaitsze ataki. Mężczyźni siedzieli z przodu, w typowym czujnym milczeniu, porozumiewając się jedynie sporadycznymi spojrzeniami lub uniesieniem brwi oznaczającym: „W cośmy się wpakowali?”. Byli rolnikami o ogorzałych twarzach i dłoniach zgrubiałych od pracy, krótko obciętych włosach i z brudem za paznokciami. Vorhees wyjął z kieszeni zegarek i sprawdził godzinę. Siódma pięć. Jedenaście godzin do syreny, dwanaście do ostatniego autobusu, trzynaście do zapadnięcia zmroku. Patrz na zegarek. Zlokalizuj najbliższy schron. Jeśli masz wątpliwości, uciekaj. Te słowa wryły się w jego pamięć jak słowa dziecinnej rymowanki lub modlitwy sióstr. Vorhees odwrócił się w fotelu, żeby spojrzeć na Dee. Trzymała Siri na kolanach, a mała dziewczynka przyciskała nos do szyby, podziwiając świat przesuwający się obok nich. Dee posłała mu znużony uśmiech i nieme „dziękuję”. Siri zaczęła podskakiwać, wytknęła pulchny paluszek za okno i pisnęła z radości. „Dziękuję ci za to”. Zanim zdążyli się zorientować, byli na miejscu. Za przednią szybą autobusu ukazał się obszar Północnego Kompleksu Rolnego z szeroką szachownicą poletek przypominającą barwną kwadratową narzutę – polami kukurydzy i pszenicy, bawełny i fasoli, ryżu, jęczmienia i owsa. Piętnaście tysięcy akrów połączonych geometrycznym ornamentem bitych dróg oraz granicznych wiatrochronów z ketmii i dębiny. Z wieżami strażniczymi i pompami, obok których stały beczki, węzłami rur i rozproszonymi w regularnych odstępach schronami oznaczonymi wysokimi pomarańczowymi chorągwiami zwisającymi bezwładnie w nieruchomym powietrzu. Vorhees znał ich położenie na pamięć, ale kiedy kukurydza urosła, bez chorągwi nie mógłby ich szybko odnaleźć. Wstał i ruszył na przód autobusu, gdzie za kierowcą stał brat Dee, Nathan, którego wszyscy nazywali Crukiem. Chociaż Vorhees był brygadzistą, dowodził Cruk, starszy oficer straży obywatelskiej. – Dobry dzień na wycieczkę – zagaił Vorhees. Cruk wzruszył ramionami, nie odpowiadając. Podobnie jak rolnicy był ubrany w to, co miał: połatane dżinsy i koszulę khaki wytartą na kołnierzu i mankietach. Na koszulę narzucił plastikową jasnopomarańczową kamizelkę z napisem TEKSASKI WYDZIAŁ TRANSPORTU na plecach. Na piersi dyndał mu długolufowy karabin z lunetą snajperską na naboje Springfield, a w kaburze na udzie tkwił przerobiony smith & wesson czterdziestkapiątka. Karabin stanowił standardowe wyposażenie, ale czterdziestkapiątka była czymś wyjątkowym. Stary wojskowy lub policyjny rewolwer o lśniącym czarnym wykończeniu i polerowanej drewnianej rękojeści. Cruk wymyśli mu nawet imię: Abigail. Trzeba było mieć znajomości, żeby zdobyć takie cacko. Vorhees nie musiał się zbytnio wysilać, by odgadnąć, kto załatwił Crukowi spluwę. Wszyscy wiedzieli, że maczał w tym palce Tifty. Trzydziestkaósemka Vorheesa z marnymi trzema nabojami w porównaniu z nią wydawała się chuchrem, ale nie było go stać na smitha & wessona. – Zawsze możesz zwalić winę na Dee – mruknął Cruk. – Myślisz, że to zły pomysł? Szwagier zareagował stłumionym śmiechem. W takich chwilach jego podobieństwo do

siostry było najbardziej uderzające, chociaż przypominało raczej sugestię niż autentyczne fizyczne podobieństwo. Właściwie tylko Vorhees to dostrzegał. Większość ludzi twierdziła, że w ogóle nie są do siebie podobni. – To, co myślę, nie ma znaczenia. Wiesz o tym równie dobrze jak ja. Jeśli Dee się uprze, nic nie wskórasz. Autobus podskoczył z głośnym hukiem. Dzieciaki z tyłu pisnęły radośnie, a Vorhees musiał się złapać siedzenia, żeby nie upaść. – Słuchaj, Dar, myślisz, że udałoby ci się ominąć choć jedną dziurę?! – krzyknął Cruk. Staruszka siedząca za kółkiem odpowiedziała wilgotnym warknięciem. Zasugerowanie Dar, jak ma kierować autobusem, równało się wypowiedzeniu wojny. Autobusy prowadziły wyłącznie starsze kobiety, zwykle wdowy. Nie było żadnych przepisów w tej sprawie, ale jakoś tak się złożyło. Dar, babcia o twarzy skamieniałej w wiecznym grymasie, słynęła z kłótliwości i była tak zasadnicza, jak żadna kobieta na ziemi. Pilnowała czasu, patrząc na stoper wiszący na szyi, i zostawiłaby w tumanie kurzu każdego, kto spóźniłby się choć minutę na ostatni autobus. Niejeden robotnik spędził noc w schronie, trzęsąc portkami i odliczając minuty do świtu. – Autobus pełen dzieciaków! Na rany Boga! Ledwie mogę myśleć w tym hałasie! – Dar rzuciła okiem w podziurawione lusterko wsteczne nad szybą. – Na miłość boską, ciszej tam z tyłu! Duncanie Withersie, natychmiast zejdź z ławki! Jules Francis, nie myśl, że cię nie widzę! Tak, ciebie! – ostrzegła dziewczynkę, mierząc ją lodowatym wzrokiem. –Do ciebie mówię, młoda damo! Możesz wytrzeć ten smark z twarzy! Nagle wszyscy zamilkli, nawet żony, ale gdy Dar znów spojrzała na drogę, Vorhees zrozumiał, że tylko udaje rozgniewaną. Robiła, co mogła, by nie wybuchnąć śmiechem. Cruk poklepał go grubym łapskiem po ramieniu. – Wyluzuj, Vor. Pozwól ludziom się nacieszyć. – Czy powiedziałem, że się martwię? Twarz Cruka spoważniała. – Słuchaj, wiem, że nie chciałeś, żeby Tifty z nami jechał. Jasne? Zrozumiałem, ale to najlepszy z moich ludzi. Mów, co chcesz, ale facet potrafi ustrzelić wirola z trzystu metrów. Vorhees nie miał zielonego pojęcia, czy myślał o Tiftym, ale gdy Cruk o nim wspomniał, uznał, że mogło tak być. – Skoro uważasz, że go potrzebujemy. Cruk wzruszył ramionami. – Nie powinniśmy mieć problemów w taki niedzielny dzień. Po prostu jestem ostrożny. Moje dziewczynki też tu są. – Uśmiechnął się. – Mam nadzieję, że Dee nie zrobi z tego zwyczaju. Musiałem się upomnieć o pięćdziesiąt przysług, żeby zorganizować tę wycieczkę. Możesz jej to powiedzieć. Autobus zajechał na przystanek. Z pola kukurydzy wracali ostatni wymiatacze, ubrani w obszerne kombinezony, grube rękawice i hełmy z kratownicą zasłaniającą twarz. Byli obwieszeni całym arsenałem broni: dubeltówkami, karabinami i pistoletami, znalazło się nawet kilka maczet. Cruk kazał dzieciom zostać na miejscach. Pozwolono im wysiąść, dopiero gdy sprawdzili, że jest bezpiecznie. Kiedy dorośli zaczęli wynosić prowiant, Tifty zszedł z platformy umieszczonej na dachu autobusu. Później on i Cruk poszli za autobus, żeby odbyć naradę z dowódcą oddziału wymiataczy, Dillonem. Reszta ludzi Dillona, ośmiu mężczyzn i cztery kobiety, poszła naczerpać wody z koryta przy stacji pomp. Po chwili Cruk wrócił do Vorheesa czekającego z resztą mężczyzn. Słońce już porządnie grzało. Wilgoć poranka wyparowała. – Czysto jak łza. Za wiatrochronami też. – Mrugnął porozumiewawczo do Vorheesa. –

Dee będzie musiała dołożyć coś ekstra. Zanim Cruk zdążył dokończyć, dzieciarnia zaczęła wysypywać się z autobusu, zwalniając miejsce wymiataczom, którzy mieli wrócić do miasta. Obserwując dzieci rozbiegające się po okolicy, ich małe ciałka i promieniujące radością twarze, Vorhees zamarł na chwilę, ogarnięty falą wspomnień. Dla wielu, szczególnie najmłodszych, ta wycieczka była pierwszą wyprawą za mury. Od początku wiedział, że tak będzie, ale co innego na to patrzeć. Ciekawe, czy uznają, że tutejsze powietrze jest inne, że słońce świeci inaczej, że inna jest ziemia pod stopami? Czy także dla niego miały inny smak, gdy wiele lat temu pierwszy raz wysiadał z autobusu? Jasne, że tak. Wyjście ex murus oznaczało odkrycie świata o nieskończonej wielości wymiarów – świata, o którego istnieniu wiedział, choć nigdy nie wierzył w to, że jest jego częścią. Przypomniał sobie doznanie niezwykle ulotnej fizycznej radości, a jednocześnie przerażenia, jak we śnie, w którym obdarzono go zdolnością latania, by odkrył, że nie potrafi wylądować. Przy wieży Fort i Chess wbijali tyczki, żeby rozstawić markizę, a kobiety taszczyły stoły, krzesła i kosze z jedzeniem. Ali Dodd w szerokim słomkowym kapeluszu osłaniającym twarz próbowała nauczyć dzieciaki, jak częstować się jedzeniem ze stołu. Wszystko tak, jak przewidziała Dee, kiedy podsunęła pomysł zabrania dzieci na wycieczkę. – Fajnie, co? – Obok niego stanął kuzyn Vorheesa, Ty, przyciskając do piersi koszyk. Mający ponad metr osiemdziesiąt wzrostu, o wąskiej ponurej twarzy, przypominał Vorheesowi pewnego psa. Dar pozdrowiła ich z oddali, trąbiąc trzykrotnie. Autobus wystrzelił oleistym tumanem spalin i odjechał. – Opowiadałem ci, jak pierwszy raz wyszedłem za mur? – Nie sądzę. – Słuchaj – Ty pokręcił głowąw sposób, który zakomunikował Vorheesowi, że facet nie ma zamiaru rozwijać tematu – to dopiero była historia. Kiedy wszystko rozładowano, Cruk zawołał dzieciaki do namiotu, żeby powtórzyć zasady, które wszyscy dobrze znali. Po pierwsze, zaczął, każdy z was potrzebuje towarzysza. Waszym towarzyszem może być dowolna osoba – brat, siostra lub przyjaciel – ale musicie kogoś mieć i przez cały czas się go trzymać. To jest najważniejsze. Otwarty teren u podstawy stacji pomp jest bezpieczny. W jego granicach mogą robić wszystko, co zechcą, ale pod żadnym pozorem nie wolno im wchodzić na pole kukurydzy. Zakazana jest również grupa drzew na południowym krańcu pola. A teraz chorągiewki. Widzicie chorągiewki? – spytał Cruk, wskazując pole. Te pomarańczowe, obwisłe? Kto mi powie, co oznaczają? W górę powędrowało pół tuzina rąk. Cruk popatrzył na twarze i zatrzymał wzrok na Dashu Martinezie. Siedmiolatek z potarganą czarną czupryną, sama skóra i kości, zamarł pod jego spojrzeniem. Siedział między Merry Dodd i Reese’em Cuomo, którzy zasłaniali usta, żeby się nie roześmiać. Schrony, wydukał chłopak. Tak, przytaknął Cruk. To schrony. A teraz powiedzcie mi, ciągnął, zwracając się do wszystkich, co powinniście zrobić, jeśli usłyszycie syreny? – Uciekać! – odpowiedziało jedno dziecko, a po nim drugie i trzecie. – Uciekać! – Uciekać dokąd? – zapytał Cruk. – Uciekać do schronów! – tym razem rozległ się chór głosów. Twarz Cruka rozjaśnił uśmiech. – Doskonale! Teraz możecie pójść się bawić! Wszystkie dzieciaki wybiegły z namiotu, z wyjątkiem nastolatków, którzy odczekali chwilę pod markizą, żeby zdystansować się od młodych. Vorhees wiedział, że nawet oni znajdą drogę na słońce. Wyjęli karty do gry i kłębki wełny do robótek. Kobiety obserwowały dzieci z cienia, wachlując się, bo było bardzo gorąco. Vorhees skrzyknął ludzi i rozdzielił tabliczki soli.

Jeśli człowiek pracował w skwarze, nawet częste picie wody nie chroniło przed niebezpiecznym odwodnieniem. Napełnili butelki wodą z pompy. Nie było potrzeby wyjaśniania, na czym polega ich zadanie. Usuwanie kitek było wyczerpującą, choć prostą robotą, którą wykonywali wiele razy. Po każdych trzech rzędach kukurydzy sadzono czwarty, innej odmiany. Później pozbawiano go kitek, żeby zapobiec samozapyleniu. W okresie żniw zbierano nową skrzyżowaną odmianę, bardziej żywotną, której używano jako ziarna do następnego zasiewu. Kiedy ojciec Vorheesa wyjaśnił mu to pierwszy raz, wiele lat temu, wydawało się to ekscytujące, mgliście erotyczne. W końcu to, co robili, było elementem procesu reprodukcji, nawet jeśli chodziło o głupią kukurydzę. Ale potwornie ciężka praca – długie godziny spędzone w promieniach niemiłosiernie prażącego słońca, z owadami brzęczącymi nad głową, szukającymi okazji, aby wejść do uszu, nosa i ust – sprawiła, że wyleciało mu to z głowy. Podczas pierwszego tygodnia w polu jeden z mężczyzn zasłabł z powodu udaru słonecznego. Vorhees nie pamiętał, kto to był i co się z nim stało. Wsadzili go do następnego autobusu i wrócili do roboty. Całkiem możliwe, że facet zmarł. Włożyli grube płócienne rękawiczki, kapelusze z szerokimi rondami i koszule z długimi rękawami. Kiedy byli gotowi do pracy, wszystkich oblewał pot. Vorhees spojrzał na szczyt wieży wartowniczej, gdzie na posterunku trwał Tifty, obserwując linię drzew przez lunetę karabinu. Cruk miał rację, facet idealnie się do tego nadaje. Czego by o nim nie mówić, Tifty Lamont był znakomitym strzelcem. A jednak sam dźwięk jego imienia, mimo upływu tylu lat, nadal budził w Vorheesie gniew. Jeśli czas odegrał jakąś rolę, to chyba tylko wzmocnił jego uczucia. Każdy rok był kolejnym rokiem bez Boza. Dlaczego Tifty wyrósł na mężczyznę, skoro Bozowi nie zostało to dane? W chwilach opamiętania Vorhees zdawał sobie sprawę, że jego emocje są pozbawione racjonalnych podstaw. Tifty tamtej pamiętnej nocy może i był prowodyrem, ale każdy z nich mógł odmówić, a wówczas Boz by żył. Jednak niezależnie od tego, co powiedzieli Dee, Cruk czy sam Tifty – który teraz obserwował linię drzew, wodząc karabinem i ślubując bronić dzieci Vorheesa – nic nie zdołało odwieść go od przekonania, że winę ponosił Tifty. W końcu Vorhees był zmuszony uznać te uczucia za skazę charakteru i zatrzymać je dla siebie. Podzielił robotników na trzy drużyny i przydzielił każdej po cztery rzędy. Później poszli do cienia, żeby pożegnać się z kobietami. Na boisku dzieciaki grały w piłkę. Z drugiej strony wieży dolatywał brzęk końskich podków. Dee odpoczywała w cieniu, grając w kierki z Sally i Lucy Martinez. Toczyły epickie karciane zmagania, trwające czasem wiele dni. – Idziemy do roboty. Dee odłożyła karty i podniosła głowę, żeby na niego spojrzeć. – Chodź do mnie. Zdjął kapelusz i pochylił się, by ją pocałować. – Boże, ty już śmierdzisz. – Roześmiała się, marszcząc nos. – Obawiam się, że to dzisiaj ostatni całus. – Po chwili dodała: – Powinnam ci przypomnieć, żebyś na siebie uważał? Zawsze tak robili. – Jeśli chcesz. – Wobec tego powiem: Uważaj na siebie. Do namiotu weszły Nit i Siri. Miały we włosach źdźbła trawy i pogniecione fartuszki. Wyglądały jak szczeniaki uwielbiające baraszkować na ziemi. – Uściskajcie tatę, dziewczynki. Vorhees uklęknął i mocno je przytulił. – Słuchajcie mamusi, dobrze? Wrócę na lunch. – Jesteśmy swoimi towarzyszkami – oznajmiła Siri.

Wyjął źdźbła trawy z jej wilgotnych od potu włosów. Czasami na widok dziewczynek ogarniała go fala miłości, powodująca, że w oczach wzbierały łzy. – To zrozumiałe. Pamiętajcie, co powiedział wujek Cruk. Bawcie się tak, żeby mama was widziała. – Carson mówi, że w polu czają się potwory – powiedziała Siri. – Potwory, które piją ludzką krew. Vorhees spojrzał na Dee, a ona wzruszyła ramionami. Nie pierwszy raz. – Myli się – odpowiedział małym. – Zażartował, żeby was przestraszyć. – Dlaczego nie wolno podchodzić do pola? – Bo takie są zasady. – Obiecujesz? – powtórzyła Dee. Uśmiechnął się do niej. Postanowili, że będą unikali tego tematu w rozmowach z dziewczynkami, jak długo się da, choć oboje wiedzieli, że nie mogą ich trzymać w wiecznej niewiedzy. – Obiecuję. Przytulił je znowu, jedną po drugiej, później razem, i ruszył w kierunku swoich ludzi, czekających na skraju pola. Zielona ściana miała dwa metry wysokości. Rzędy kukurydzy, tworzące długie korytarze, biegły aż do wiatrochronów. Słońce przekroczyło niewidzialną granicę, zbliżając się do środka dnia. Nikt się nie odzywał. Vorhees ostatni raz spojrzał na zegarek. „Patrz na zegarek. Zlokalizuj najbliższy schron. Jeśli masz wątpliwości, uciekaj”. – W porządku – powiedział, naciągając rękawiczki. – Zróbmy, co trzeba. I ruszyli razem w pole. ♦♦♦ W pewnym sensie ukształtowały ich wydarzenia jednej nocy, ostatniej nocy ich dzieciństwa. Cruk i Vorhees, Boz i Dee biegli razem, jak co dzień okrążając mury miasta pod czujnym okiem sióstr prowadzących szkołę i straży obywatelskiej, która zajmowała się wszystkim innym. Był to czas plotek, pogłosek i opowieści przekazywanych z ust do ust w tumanach kurzu. Czwórka dzieci o brudnych rękach i buziach rozmawiała w alejce za przecznicą mijaną w drodze ze szkoły do domu. Jaki jest świat? Gdzie się znajduje i czy będzie im dane go zobaczyć? Dokąd odeszli ich ojcowie, a czasami matki, pozostawiając im niewdzięczną pracę i obowiązki, i tajemniczy niepokój? Na zewnątrz, to oczywiste, ale czym świat zewnętrzny różni się od miasta? Jakie budzi uczucia, jak smakuje, jakie wydaje dźwięki? Dlaczego co jakiś czas ktoś, matka lub ojciec, odchodzi i nigdy nie wraca, jakby pochłonęła go niewidzialna kraina za murami? Głupki, draki, wampiry, skoczki – znali wszystkie te określenia, ale nie rozumieli do końca ich znaczenia. Najgorsze ze wszystkich były draki, nazywane także skoczkami lub wampirami (tego określenia używali starsi). Były też głupki, podobne, ale nie takie same. Przypominały raczej utrapienie, jak skorpiony i węże. Niektórzy twierdzili, że głupki są starymi drakami, a inni, że to zupełnie inny gatunek. Że nigdy nie byli ludźmi. To kolejna dziwna rzecz. Jeśli wirole były kiedyś ludźmi, takimi jak oni, dlaczego stały się tym, czym są? Najlepszą ze wszystkich była opowieść o słynnym Nilesie Coffee, pułkowniku Coffee, założycielu wojsk ekspedycyjnych, nieustraszonym wojowniku, który przemierzał świat, gotów walczyć i zginąć. Pochodzenie Coffee, podobnie jak inne szczegóły jego życia, było owiane mgiełką mitu. Był trzecim dzieckiem wychowanym przez siostry, sierotą Kampanii Wielkanocnej trzydziestego ósmego roku, który widział śmierć rodziców, lub maruderem, który

pewnego dnia stanął u bram miasta, chłopcem wojownikiem odzianym w skóry, niosącym na pice odciętą głowę wirola. Coffee zabił jedną ręką sto wiroli, gdzie tam sto, cały tysiąc, dziesięć tysięcy. Liczba zabitych stale rosła. Nigdy nie postawił stopy w mieście. Chodził ubrany jak zwykły człowiek, jak robotnik pracujący w polu, ukrywając swoją tożsamość, albo w ogóle nie istniał. Powiadano, że jego ludzie składali przysięgę – przysięgę krwi – nie Bogu, ale jedni drugim – i golili głowy na znak złożonej obietnicy, która była obietnicą śmierci. Zapuszczali się daleko za mury, nie ograniczając się do terenu Teksasu. Byli w Oklahoma City, Wichita w Kansas i Roswell w Nowym Meksyku. Na ścianie nad swoją piętrową pryczą Boz powiesił starą mapę Stanów Zjednoczonych. Fragmenty wyblakły i pasowały do siebie jak kawałki układanki. Aby oznaczyć każde nowe miejsce, wbijał w nią jedną ze szpilek matki, a później łączył je nitką, żeby nanieść trasę wędrówek Coffee. W szkole zasypywali pytaniami siostrę Peg, której brat pracował na Szlaku Naftowym. Może coś słyszała? Czy o czymś wie? Czy to prawda, że wojska ekspedycyjne odnalazły innych ocalałych? Całe osady, a nawet miasta pełne ludzi? Siostra Peg kręciła głową, ale w błysku oczu, z jakim wypowiadała jego imię, dostrzegli iskierkę nadziei. Bo właśnie taki był Coffee: niezależnie od tego, skąd pochodził i jak tego dokonał, stał się źródłem nadziei. Wiele lat później, długo po odejściu Boza i ich matki, w głowie Vorheesa zaczęły kiełkować wątpliwości. Dlaczego on i brat nigdy nie rozmawiali o tym z rodzicami? Przecież nie byłoby w tym nic dziwnego. Mimo to nie odnalazł w pamięci żadnego epizodu, podobnie jak nie mógł sobie przypomnieć, by matka lub ojciec wspomnieli choć jednym słówkiem o mapie Boza. Dlaczego? Co się z nią stało, bo Vorhees pamiętał, że jednego dnia wisiała na ścianie, a drugiego zniknęła. Jakby opowieści o Coffeem i wojskach ekspedycyjnych były częścią sekretnego świata – chłopięcego świata, który na zawsze przeminął. Pytania nurtowały go tak długo, że pewnego ranka przy śniadaniu zdobył się na odwagę i zapytał ojca. Ojciec go wyśmiał. „Żartujesz?” Thad Vorhees nie był jeszcze wówczas starym człowiekiem, choć na takiego wyglądał. Wyłysiał i stracił połowę zębów, jego skóra błyszczała od kwaśnego potu, a dłonie leżące na stole przypominały gniazdo kości. „Mówisz poważnie? Ty byłeś inny, ale Boz… ten chłopak nie przestawał o tym mówić. Nic tylko Coffee, Coffee, Coffee. Całymi dniami. Nie pamiętasz?” Oczy ojca nagle posmutniały. „I ta jego głupia mapa. Powiem ci prawdę, nie miałem serca jej zerwać, ale zdumiało mnie, że to zrobiłeś. Nigdy nie widziałem, żebyś tak płakał. Pewnie się domyśliłeś, że to brednie. Że ten Coffee i cała reszta to próżne gadanie”. Tylko że to nie było próżne gadanie. Nie było, bo nie mogło być. Jak mogłoby być, skoro tak bardzo kochali Boza? Wszystko przez Tifty’ego – tego kłamcę i bajarza, który rozpaczliwie pragnął być komuś potrzebny – bo twierdził, że widział Coffee na własne oczy. „Nie chrzań, Tifty – wyśmiali go. – Nie wiedziałeś Coffee ani nikogo innego”. Mimo kpin jego słowa w nich zapadły, bo chłopak od początku miał talent, potrafił sprawić, że wierzyło się w jedno, choć wiedziało coś zupełnie innego. Wkradł się do ich kręgu tak niepostrzeżenie, że nikt nie umiał powiedzieć, kiedy to się stało. Jednego dnia Tifty’ego nie było, a następnego już był. Tamten dzień zaczął się jak każdy inny: kościół, szkoła, a później wypatrywanie nadejścia piętnastej, pełne agonii długiego oczekiwania. I dźwięk dzwonka obwieszczający nagłe uwolnienie, a później trzysta ciał pędzących szkolnymi korytarzami i schodami na popołudniowe słońce. I spacer ze szkoły do domu, i rozglądanie się za znajomymi twarzami, aż koledzy z klasy się rozejdą i zostanie tylko ich czworo. No, niezupełnie. Kiedy weszli w alejkę pełną starych sklepowych wózków, zapleśniałych materaców i połamanych krzeseł – bo ludzie od zawsze wyrzucali tam śmiecie, niezależnie od tego, co powiedział kwatermistrz – poczuli, że są śledzeni. Śledzeni przez chorobliwie chudego

chłopaka o wymizerowanej twarzy i czapie rudych włosów, która wyglądała tak, jakby spadła mu na głowę z dużej wysokości. Chociaż był styczeń, a powietrze wypełniała przenikliwa wilgoć, nie miał kurtki, a tylko sweter, dżinsy i plastikowe klapki. Odległość, z jakiej ich śledził z rękami w kieszeniach, była na tyle mała, by wzbudzić ciekawość, a jednocześnie się nie narzucać. Ostrożny dystans komunikował: Może was zainteresuję. Może dacie mi szansę. – Jak myślicie, czego on chce? – spytał Cruk. Dotarli do końca alejki, gdzie zbudowali mały szałas z kawałków drewna. Za podłogę służyły zapleśniałe materace ze sterczącymi sprężynami. Obcy stanął w odległości dziesięciu metrów, przestępując z nogi na nogę. W jego postawie było coś, co sprawiało wrażenie, jakby części ciała były luźno połączone, jakby został złożony z czterech różnych chłopaków. – Śledziłeś nas?! – krzyknął Cruk. Tamten nie odpowiedział. Patrzył pod nogi i odwracał głowę jak pies unikający kontaktu wzrokowego. – Głuchy jesteś?! Nie słyszałeś pytania? – Nie śledziłem. Cruk odwrócił się do reszty. Starszy o rok od pozostałych, był nieoficjalnym przywódcą paczki. – Ktoś go zna? Nikt nie miał pojęcia, co to za jeden. Cruk znów spojrzał na chłopaka. – Hej, ty! Jak cię wołają? – Tifty. – Tifty? Co to za imię, Tifty? Nieznajomy utkwił wzrok w czubkach sandałów. – Zwyczajnie, imię. – Matka tak na ciebie woła? – spytał Cruk. – Nie mam matki. – Umarła czy cię zostawiła? Chłopak wygrzebał coś z kieszeni. – Jedno i drugie. Spytałeś, tak jakby na jedno wychodziło. – Zmrużył oczy i na nich spojrzał. – Jesteście jakimś klubem czy co? – Dlaczego tak myślisz? Chłopak wzruszył ramionami. – Widuję was razem, to wszystko. Cruk spojrzał na pozostałych, a później na nieznajomego. Westchnął ciężko i powiedział: – Nie ma sensu, żebyś tak stał jak głupek. Podejdź, żebyśmy mogli cię obejrzeć. Tamten ruszył w ich stronę. Vorhees pomyślał, że jest w nim coś znajomego, chyba ta jego mina winowajcy. A może to, że każdy z nich mógł być samotny jak on. Znamię na twarzy okazało się dużym fioletowym siniakiem. – Słuchaj, ja go znam – odezwała się Dee. – Mieszkasz w barakach komunalnych, prawda? Widziałam, jak wprowadzałeś się z ojcem. Miała na myśli baraki komunalne okręgu Hill – labirynt mieszkań, w których gnieździły się całe rodziny. Wszyscy nazywali je po prostu komunalnymi. – To prawda? – spytał Cruk. – Skąd przyjechałeś? Chłopak skinął głową. – Z Houston. – Kto z tobą jest? – dopytywał się Cruk. – Ojciec? – Mam także ciotkę. To ona się mną opiekuje.

– Co chowasz w kieszeni? Widzę, że czymś majstrujesz. Tifty wyciągnął składany scyzoryk pełen najróżniejszych przyborów. Cruk wziął go do ręki, a troje pozostałych przysunęło się bliżej. Czego tam nie było: zwykłe ostrza, a do tego piłka, śrubokręt, nożyczki, korkociąg, a nawet szkło powiększające, choć soczewka zmatowiała ze starości. – Skąd go masz? – spytał Cruk. – Tata mi dał. Cruk ściągnął brwi. – Handluje? Chłopak pokręcił głową. – Nieee. Jest hydraulikiem. Pracuje przy zaporze. – Wskazał scyzoryk. – Jeśli chcesz, może być twój. – Na co mi twój scyzoryk? – Jeśli nie chcesz scyzoryka, chętnie go zatrzymam – wtrącił się Boz. – Pokaż. – Zamknij się! – Cruk zmierzył tamtego wzrokiem. – Co ci się stało w twarz? – Nic, upadłem. Ton jego głosu nie był defensywny, ale wszyscy wyczuli puste brzmienie kłamstwa. – Chyba na czyjąś pięść. Ojciec nabił ci limo czy ktoś inny? Chłopak nie odpowiedział. Vorhees zauważył, że lekko zacisnął szczęki. – Daj mu spokój, Cruk – powiedziała Dee. Ale Cruk nie spuszczał z niego wzroku. – Zapytałem cię. – Czasami ojciec spuszcza mi lanie. Kiedy wypije. Rose mówi, że nie chce tego robić. Że to z powodu mamy. – Bo cię zostawiła? – Bo umarła, kiedy mnie rodziła. Jego słowa zawisły w powietrzu. Nie wiedzieli, czy to prawda, ale nie potrafili odmówić milczącej prośbie. Cruk wyciągnął scyzoryk w jego stronę. – Masz. Weź go. Nie chcę scyzoryka twojego taty. Chłopak wsunął go do kieszeni. – Jestem Cruk. To moja siostra Dee. A ci dwaj to Boz i Vor. – Wiem, jak się nazywacie. – Spojrzał na nich niepewnie. – Czy teraz jestem członkiem klubu? – Ile razy mam ci powtarzać, że nie jesteśmy żadnym klubem – prychnął Cruk. ♦♦♦ Zostało postanowione: Tifty stał się jednym z nich. Później poznali Braya Lamonta, gwałtownego, przerażającego mężczyznę, którego oczy lśniły od nielegalnie pędzonej whisky nazywanej gorzałą. Co wieczór, zanim zawyły syreny, wołał Tifty’ego z okna głosem ochrypłym od alkoholu. „Tifty, do jasnej cholery! Tifty, powinieneś tu być, żebym nie musiał cię szukać!” Kilka razy chłopak pojawiał się w alejce z siniakami, raz miał nawet rękę na temblaku, bo w napadzie pijanej wściekłości ojciec rzucił nim o ścianę i wybił mu bark. Może powinni powiedzieć strażnikom? Albo rodzicom? A może ciotce Rose? Może ona mogłaby pomóc? Ale Tifty zawsze kręcił głową, jakby nie chował urazy z powodu odniesionych ran. Zaciskał usta w grymasie rezygnacji, który podziwiali, sądząc, że taka postawa wymaga siły. „Nie mówcie nikomu – prosił Tifty. – On już taki jest. Nie zmieni się”.

Były też inne historie. Pradziadek Tifty’ego był, a przynajmniej tak utrzymywał Tifty, jednym z sygnatariuszy Deklaracji Niepodległości Teksasu i nadzorował oczyszczenie Szlaku Naftowego. Z kolei dziadek był bohaterem Kampanii Wielkanocnej 38 roku. Śmiertelnie pokąsany podczas pierwszej fali potyczek, poprowadził atak i zginął bohaterską śmiercią na polu walki, na oczach swoich ludzi, odbierając sobie życie czubkiem ostrza. Kuzyn Tifty’ego, którego imienia chłopak nie chciał wymienić („wszyscy nazywali go po prostu Kuzynem”), był poszukiwanym gangsterem, hersztem największej nielegalnej destylarni w Houston. Jego matka, wielka piękność, przed szesnastymi urodzinami otrzymała dziewięć propozycji małżeństwa, w tym od człowieka, który później został członkiem gabinetu prezydenta. Bohaterowie, dygnitarze, przestępcy – szeroki i barwny korowód znanych postaci ze świata, który znali, i tego czającego się pod jego powierzchnią, świata czarnego runku. Bo Tifty znał ludzi, którzy mieli znajomości. Przed Tiftym Lamontem otwierały się wszystkie drzwi. Nic to, że był synem hydraulika pijaczka z Houston, jeszcze jednym dzieciakiem z posiniaczoną twarzą i w niedopasowanym ubraniu, którego nigdy nie prał. Troszczyła się o niego niezamężna ciotka, mieszkał w komunalnych barakach jak wszyscy pozostali. Opowieści Tifty’ego były zbyt dobre, zbyt interesujące, żeby w nie nie wierzyć. Ale przegiął, gdy zaczął się przechwalać, że widział Coffee. Wiedzieli, że to sprzeczne z faktami. Coffee był niepoznawalny. Coffee był postacią ze świata cienia, jak wirole. Mimo to w opowieści Tifty’ego było coś realnego. Pojechał z ojcem do Houston – do miasta bezprawia, gdzie były ulice nędzy – żeby spotkać Kuzyna, tego gangstera. Właśnie tam, w pomieszczeniu na tyłach narzędziowni, gdzie znajdowała się nielegalna destylarnia – ogromna fabryka przypominająca żywego smoka, z tymi wszystkimi przewodami i rurami, i sapiącymi kotłami – wśród mężczyzn o groźnych spojrzeniach, obleśnych uśmiechach odsłaniających poczerniałe zęby i gnatach wetkniętych za pas przechodziły z rąk do rąk pieniądze i gorzała. Podróże do Houston były rutyną, bo Tifty opisywał je wielokrotnie, ale tym razem pojawił się nowy element. Tym razem był tam on. Inny od pozostałych, stroniący od nielegalnego handlu. Tifty od razu to wyczuł. Facet był wysoki, o wyprostowanej postawie żołnierza. Trzymał się z boku, z zasłoniętą twarzą, ubrany w ciemny, przewiązany w pasie płaszcz. Tifty zauważył, że ma ogoloną głowę. Kimkolwiek był, przyszedł w pilnej sprawie. Zwykle ojciec siedział tam dłużej, pijąc i rozmawiając z kompanami, ale nie tamtej nocy. Kuzyn, brzuchaty olbrzym, który siedział za biurkiem niczym jajko w gnieździe, bez słowa przyjął pieniądze. Tifty miał wrażenie, że zostali wyproszeni za drzwi w tej samej chwili, w której przyszli. Dopiero gdy znaleźli się na ulicy, ojciec powiedział: „Wiesz, kim jest człowiek, którego widziałeś, synu? Nie wiesz? To ci powiem. To był Niles Coffee we własnej osobie”. – Powiem wam coś jeszcze. – Cała piątka siedziała ściśnięta w szałasie na końcu alejki. Tifty grzebał w ziemi scyzorykiem, który ostatecznie pozostał jego własnością. – Mój stary mówi, że Coffee ma obozowisko poniżej zapory. Na otwartym terenie, jakby nie przerażało go to, co jest na zewnątrz. Pozwalają, żeby draki do nich przychodziły, a później łapią je w pułapki. – Wiedziałem! – wykrzyknął Boz, a jego twarz rozbłysła entuzjazmem. Pochylił się do Vorheesa. – A nie mówiłem?! – Chrzanisz – zbeształ go Cruk. W ich gronie odgrywał rolę sceptyka, uważając to za swój obowiązek. – Mówię ci, że to był on. Czułem to, tak jak pozostali. – Co mogłoby łączyć Coffee z bandą spekulantów? No co? – Skąd mam wiedzieć? Może kupuje od nich gorzałę? – Nagle Tifty zrobił taką minę, jakby przyszła mu do głowy pewna myśl. Pochylił się i ściszył głos: – Albo broń.

Cruk zarechotał ironicznie. – Tylko posłuchajcie tego dzieciaka. – Możesz sobie żartować, ale ja ich widziałem. Gadali o wojskowym uzbrojeniu z dawnych czasów. O M-szesnaście i automatach, nawet o ręcznych wyrzutniach. – Kurczę blade! – westchnął Boz. – Skąd ten twój Kuzyn miałby je wytrzasnąć? – spytał Vorhees. Tifty podniósł się na kolanach i rozejrzał, jakby chciał się upewnić, że nikt ich nie słyszy. – Nie wiem, czy powinienem wam mówić, ale w pobliżu starej bazy wojskowej niedaleko San Antone jest bunkier. Kuzyn wysyła tam patrole… – Mam dość tych bredni – prychnął Cruk. – Nie widziałeś Coffee ani nikogo innego. – Nie wierzysz, że Coffee istnieje? Taka myśl byłaby świętokradztwem. – Nie mówię, że nie wierzę, ale nie sądzę, żeby to był on. – A ty, Vor? Vorhees znalazł się w potrzasku. Wiedział, że połowa tego, co powiedział Tifty, to brednie, może nawet więcej niż połowa. Z drugiej strony pragnienie, aby dać mu wiarę, było bardzo silne. – Sam nie wiem – wymamrotał. – Może… nie mam pojęcia. – A ja mu wierzę – oznajmiła Dee. Tifty wybałuszył oczy z radości. – Widzisz? Cruk machnął ręką. – Dee to dziewczyna. Dziewczyna uwierzy we wszystko. – Hejże! – Czego chcesz? To prawda! Tifty spojrzał na starszego z chłopców. – A gdybym powiedział, że możesz zobaczyć Coffee na własne oczy? – Jak to? – To proste. Możemy przeleźć rurami odpływowymi. Robiłem to wiele razy. O tej porze roku nie spuszczają wody przed świtem. Otwory wychodzą u podstawy zapory. Z tego miejsca powinniśmy zobaczyć obóz. Wyzwanie zostało rzucone. Nie było mowy o jego odrzuceniu. – Nie ma żadnego pieprzonego obozu, Tifty. ♦♦♦ Żeby zebrać się na odwagę, potrzebowali trzech dni, ale nawet wtedy Cruk zabronił siostrze z nimi iść. Zaplanowali, że wymkną się z domów, kiedy rodzice pójdą spać, i spotkają się w szałasie. Tifty zaplanował drogę do zapory tak, aby ominąć straże. Zjawił się po północy. Pozostali już na niego czekali. Ukazał się na końcu alejki i szybko ruszył w ich stronę, z kapturem kurtki naciągniętym na głowę. Kiedy wszedł do szałasu, wyciągnął plastikową butelkę. – Przyniosłem coś na odwagę. – Odkręcił nakrętkę i podał Vorheesowi. W środku była gorzała. Rodzice Vorheesa i Boza, pobożni ludzie, którzy co niedziela chodzili do kościoła u sióstr, nie trzymali jej w domu. Vorhees powąchał zawartość butelki. Przezroczysty płyn miał ostrą chemiczną woń jak mydło z ługu. – Dawaj to tutaj – rozkazał Cruk. Wyrwał mu butelkę, upił łyk i oddał Vorheesowi. – Nigdy nie piłeś gorzały? – zdziwił się Tifty.

Vorhees udał, że jest obrażony. – Skądże. Jasne, że piłem. Wiele razy. – Ciekawe kiedy? – zakpił Boz. – Jest wiele rzeczy, o których nie wiesz, braciszku. – Upił ostrożny łyk, żałując, że nie może zatkać nosa. Szybko przełknął płyn, żeby nie czuć jego smaku. Piekące uderzenie gorąca wypełniło zatoki. W dół krtani spłynęła rzeka ognia. Boże, cóż za paskudztwo! Zakrztusił się i zaniósł kaszlem, czując, jak łzy napływają mu do oczu. Wszyscy wybuchnęli śmiechem. Następny był Boz. Vorhees zauważył z zakłopotaniem, że młodszy brat bez mrugnięcia okiem przełknął spory łyk. Butelka zrobiła trzy okrążenia. Za czwartym Vorhees zdołał pociągnąć tęgi łyk bez krztuszenia się. Zaskoczyło go, że nic nie czuje, ale w chwili gdy wstał, zrozumiał powód. Ziemia się zakołysała i musiał wyciągnąć rękę, żeby nie upaść. – Chodźmy – zarządził Tifty. Kiedy dotarli do zapory, wszyscy chichotali jak szaleni. Droga, która normalnie zajęłaby im kilka minut, dziwnie się wydłużyła – mieli wrażenie, jakby szli na miejsce bardzo długo, a jednocześnie dotarli tam w jednej chwili. Vorhees pamiętał niejasno, jak schowali się pod ciężarówką przed patrolem straży, ale nie potrafiłby opisać okoliczności ani tego, jak uniknęli zatrzymania. Wiedział, że był pijany, ale jego umysł nie potrafił się skoncentrować na tym fakcie. Kiedy zatrzymali się w cieniu, ktoś – Vorhees zdał sobie sprawę, że Boz był najbardziej pijany ze wszystkich – zwymiotował na kępę chwastów. A Dee? Co, u licha, robi tu Dee? Czy ich śledziła? Cruk warknął, żeby wracała do domu, ale Dee to Dee. Kiedy coś sobie ubzdurała, nie było na nią siły, równie dobrze można by próbować wyrwać kość z psiego pyska. Sęk w tym, że Vorhees kochał Dee. Zawsze. Miłość przytłoczyła go nagle, jak balon emocji pęczniejący w piersi. Zbierał się na odwagę, by jej o tym powiedzieć, kiedy dołączył Tifty do nich i powiedział, żeby za nim poszli. Doprowadził ich do małego betonowego budynku z metalowymi schodkami wiodącymi pod ziemię. Na dole był szyb techniczny, wilgotny i ponury, o ścianach ociekających wilgocią. Byli w środku zapory, powyżej przelewów. Żarówki w metalowych kratownicach rzucały na ściany długie cienie. Przypływ adrenaliny sprawił, że Vorhees oprzytomniał. Dotarli do włazu zamykanego zardzewiałym metalowym kołem. Cruk i Tifty stanęli po przeciwnych stronach i pociągnęli z całej siły, ale koło ani drgnęło. – Będziemy potrzebować dźwigni – powiedział Tifty. Zniknął w głębi tunelu, aby po chwili wrócić z długą rurą. Wetknął ją między szprychy koła i naparł całym ciężarem. Koło skrzypnęło i zaczęło się kręcić. Po chwili właz się otworzył. W środku był pionowy szyb i opadająca w dół drabina. Tifty zapalił świecę dymną i wrzucił do środka. Później zaczęli schodzić. Najpierw Tifty, a po nim Vor, Dee i Boz. Stawkę zamykał Cruk. Znaleźli się wewnątrz szerokiej rury, jednego z sześciu przelewów, przez które raz dziennie spuszczano wodę na pola. Za nimi były miliony litrów wody powstrzymanej przez zaporę. Zimne powietrze pachniało kamieniem. Do ujścia – bladego dysku oświetlonego księżycem nieba – płynęła środkiem strużka wody. Zaczęli się czołgać w jego stronę, oddalając od świecy dymnej Tifty’ego. Vorhees czuł, jak wali mu serce. Przed nimi rozciągał się pogrążony w ciemności świat za murami. To po prostu nie mieściło się w głowie. Trzy metry przed otworem Tifty przykucnął, a inni poszli za jego przykładem. Drogę zagradzała ciężka stalowa krata. – Pójdę pierwszy – wyszeptał Tifty. Ruszył na czworakach w stronę końca tunelu. Pozostali znieruchomieli. W zamroczonym gorzałą umyśle Vorheesa ujrzenie obozu Coffee stało się drugorzędnym celem. Ten wieczór był sprawdzianem odwagi, a ich misja nie miała większego znaczenia. Niemal oczekiwał, że zakończone szponami łapsko sięgnie przez kratę, chwyci ich przyjaciela i rozszarpie na kawałki.

Dotarło do niego jak przez mgłę, że Dee musi bać się tak jak oni, że mógłby jej dodać otuchy, ale nie wiedział, co powiedzieć, i musiał zapomnieć o tym wzniosłym pomyśle. Przed wyjściem z tunelu Tifty opadł na kolana, chwycił kratę i wyjrzał na zewnątrz. – Widzisz coś? – szepnął Cruk. Chwila ciszy, a później dwa słowa: – Jasny… szlag! Vorhees wyczuł z jego tonu, że coś jest nie tak. Bo nie był to okrzyk towarzyszący odkryciu, ale nagłemu lękowi. – Co jest? – wyszeptał Cruk ochrypłym głosem. – Widzisz Coffee? – Chcę popatrzeć! – krzyknął Boz. – Cisza! – warknął Cruk. – Do licha, Tifty, co tam widzisz?! Vorhees poczuł to w kolanach: przypominające grom dudnienie, a po nim skrzypienie metalu. To działo się za ich plecami. Tifty skoczył na równe nogi. – Spadajmy stąd! To była woda. Dźwięk, który usłyszał Vorhees, był odgłosem wody wypuszczanej ze zbiornika. Ktoś otwierał jeden kanał przepływowy po drugim. Tifty od razu zrozumiał. Uderzenie wody rozerwie ich na strzępy. Vorhees wstał, chwycił Boza za ramię i pociągnął za sobą, ale chłopak się wyrwał. – Chcę go zobaczyć! – Nic tam nie ma! Boz wybuchnął płaczem. – Jest! Jest! Szarpnął się i zaczął biec w kierunku wylotu. Tifty i pozostali gnali już w stronę drabiny. Huk wody się nasilił. Otworzono sąsiedni kanał przepływowy. Za kilka sekund uderzy ich ściana wody. Na końcu tunelu Vorhees złapał brata w pasie, ale ten kurczowo trzymał się krat. – Widzę! To Coffee! Vorhees pociągnął go z całej siły i obaj runęli na ziemię. Inni wołali: „Chodźcie! Szybko!”. Vorhees wziął brata za rękę i zaczął biec. Cruk machał do nich z dołu drabiny. Vorhees poczuł w uszach falę napięcia. W twarz uderzył go lodowaty wiatr. Kiedy Cruk zniknął w górze drabiny, Vorhees zaczął się wspinać, trzymając brata za sobą. Później nadpłynęła woda. Uderzyła go jak pięść, jak sto, tysiąc pięści. Boz krzyknął pod nim z przerażenia. Vorhees zdołał przytrzymać się drabiny, ale nie mógł zrobić nic więcej. Gdyby puścił choć jedną rękę, porwałby go nurt. Woda podpłynęła mu do nosa i ust. Próbował zawołać brata, ale z jego gardła nie wydobył się żaden dźwięk. To koniec, pomyślał. Wystarczył jeden błąd i byłoby po wszystkim. Jakie to proste. Dlaczego ludzie częściej nie giną w taki sposób? Później, gdy palce na drabinie zaczęły słabnąć, zdał sobie sprawę, że giną tak przez cały czas. To Cruk go ocalił. Cruk, który miał zostać jego najlepszym przyjacielem. Który pewnego dnia stanie u jego boku, gdy będzie brał Dee za żonę. Który będzie strzegł jego dzieci tego dnia, gdy wszyscy przywiozą swoje pociechy na letni piknik w polu; który się do niego przyłączy w ostatecznej rozgrywce o życie, wiele kilometrów i lat dalej. Kiedy dłonie Vorheesa zaczęły zsuwać się ze szczebli, Cruk chwycił go za nadgarstek i pociągnął. Po chwili zaczęli wspinać się w górę szybu, w bezpieczne miejsce. Wszyscy z wyjątkiem Boza. Ciało chłopca znaleziono dopiero następnego ranka, roztrzaskane o kraty. Może Tifty widział wtedy Coffee, a może nie. Bo Tifty nigdy im nie powiedział. Po pewnym czasie Vorhees uznał, że to bez znaczenia. Nawet gdyby go zobaczył,

nie byłoby to dla nich żadnym pocieszeniem. ♦♦♦ Do południa robotnicy usuwający kitki kukurydzy obrobili szesnaście akrów. Słońce prażyło niemiłosiernie. Na niebie nie było ani jednej chmurki. Nawet dzieci, po porannych zabawach i śmiechu, schowały się w namiocie. Vorhees stanął przy pompie, zdjął kapelusz, napełnił kubek wodą i pił, a później napełnił go jeszcze raz i opłukał twarz. Zdjął mokrą od potu koszulę i wytarł się nią. Boże wszechmogący, co za upał. Kobiety i dzieci już zjadły. Robotnicy zgromadzili się przy namiocie na lunch. Były chleb i masło, jajka na twardo i peklowane mięso, ser oraz dzbanki z wodą i lemoniadą. Cruk zszedł z wieży, żeby zjeść. Tifty’ego nie było widać, ale co z tego? Tifty może robić, co mu się podoba. Jedli łapczywie, nie rozmawiając ze sobą. Później wszyscy ucięli sobie drzemkę w cieniu. – Godzinę – oznajmił po chwili Vorhees, wstając od stołu. – Żeby nie było wam za wygodnie. Wszedł po stopniach na wieżę, gdzie Cruk obserwował pole przez lornetkę. – Coś ciekawego? Cruk milczał przez chwilę, po czym podał lornetkę Vorheesowi. – Na szóstej. Za linią drzew. Powiedz mi, co widzisz. Vorhees spojrzał w tamtą stronę, ale nie dostrzegł niczego, tylko drzewa i rozciągające się za nimi wyschnięte brunatne wzgórza. – Co tam widziałeś? – Sam nie wiem. Coś błyszczącego. – Jakby z metalu? – Taak. Po chwili Vorhees opuścił lornetkę. – Nic tam nie ma. Może to promień słońca odbity od soczewek? – Też tak pomyślałem. – Cruk upił łyk wody z butelki. – Co słychać na dole? – Niebawem wszyscy zasną. Większość dzieci już śpi. Nikt się nie spodziewał, że będzie taki upał. – Przecież mamy teksaski lipiec, brachu. – Gunnar pytał, czy mógłby pomóc. Ten chłopak ma wielkie serce i za grosz rozumu. Cruk sięgnął po karabin. – Co mu powiedziałeś? – „Poczekaj, kiedyś zrozumiesz, jak głupio gadasz”. Cruk zachichotał. – Byliśmy tacy sami. Nie mogliśmy się doczekać, żeby wyjść na świat. – Może ty. Cruk zamilkł, spoglądając w dal. Vorhees wyczuł, że jego przyjaciela coś trapi. – Posłuchaj – zaczął Cruk – podjąłem decyzję i chciałbym, żebyś dowiedział się o tym ode mnie. Pewnie słyszałeś o nowych wojskach ekspedycyjnych. Vorhees słyszał te plotki. Nie były niczym nowym. Ciągle pojawiało się coś takiego. Od czasu, gdy Coffee i jego ludzie zniknęli – ile lat temu? – ten temat nigdy do końca nie przycichł. – Ludzie ciągle gadają. – Tym razem to nie jest puste gadanie. Wojsko przyjmuje ochotników ze straży obywatelskiej. Próbują sformować oddział w sile dwustu ludzi. Vorhees spojrzał uważnie na przyjaciela. Co chce mu powiedzieć? – Cruk, chyba o tym nie myślisz? To były dziecinne bajeczki.

Cruk wzruszył ramionami. – Może i tak. Wtedy. Wiem, jakie masz zdanie po tym, co spotkało Boza. Z drugiej strony pomyśl o moim życiu. Nie ożeniłem się. Nie mam rodziny. Na co ja właściwie czekałem? Vorhees od razu zrozumiał. – Jezu, ty już się zaciągnąłeś, prawda? Cruk skinął głową. – Wczoraj złożyłem rezygnację w komendzie straży. Nie jest to oficjalna decyzja, dopóki nie złożę przysięgi. Vorheesa zamurowało. – Słuchaj, nie mów Dee – poprosił Cruk. – Chciałbym to zrobić osobiście. – Przeżyje szok. – Wiem. Dlatego najpierw powiedziałem tobie. Rozmowę przerwał warkot furgonetki nadjeżdżającej drogą techniczną. Kiedy zajechała na parking i stanęła przed namiotem, z szoferki wysiadł Tifty. Ruszył w kierunku skrzyni i otworzył tylną klapę. – Ciekawe, co przywiózł. Okazało się, że arbuzy. Wszyscy otoczyli go w mgnieniu oka, a Tifty zaczął je kroić i rozdawać dzieciom grube, ociekające sokiem kawałki. Arbuzy! W upalny dzień była to nie lada uczta. – Chryste – jęknął Vorhees, przyglądając się przedstawieniu. – Skąd, u licha, je wytrzasnął? – A jak sądzisz? Trzeba przyznać, że chłopina jest zaradny. Nie umrze bez przyjaciół. – Czy ja to powiedziałem? Cruk spojrzał na niego znacząco. – Nie musisz go lubić, Vor. Nie mnie go osądzać, ale facet się stara. Nie możesz zaprzeczyć. Ktoś otworzył drzwi na schody. Po chwili ich oczom ukazała się Dee, niosąca dwa talerze z różowymi kawałkami arbuza. – Tifty przywiózł… – Dzięki, widzieliśmy. Zrobiła minę, którą Vorhees znał aż za dobrze. „Daj spokój. Błagam, nie dzisiaj. Przecież to tylko arbuzy”. Cruk odebrał od niej talerze. – Dziękujemy, Dee. To prawdziwy strzał w dziesiątkę. Przekaż mu nasze podziękowania. Spojrzała na Vorheesa, po czym zatrzymała wzrok na bracie. – Zrobię, jak powiedziałeś. Vorhees zdawał sobie sprawę, że wygląda jak marudny głupek, że jeśli nic nie powie, jeśli nie zmieni tematu, będzie nosił w sobie to gorzkie uczucie do końca dnia. – Jak tam dzieciaki? Dee wzruszyła ramionami. – Siri wybiegła na dwór jak fryga, a Niti poszła z Ali i pozostałymi. Zbierają polne kwiaty. – Przerwała, żeby otrzeć brwi wierzchem dłoni. –Naprawdę chcecie wrócić na pole? Wytrzymacie w taki upał? Może powinniście zaczekać, aż słońce zejdzie trochę niżej. – Jest mnóstwo roboty. Nie martw się o mnie. Patrzyła na niego przez dłuższą chwilę. – To twoja decyzja. Chcecie coś jeszcze, Cruk? – Nie, dziękuję.

– W takim razie wracam na dół. Kiedy poszła, Cruk podał mu jeden z talerzy, ale Vorhees pokręcił głową. – Obejdzie się, dziękuję. Olbrzym wzruszył ramionami. Spałaszował swoją porcję, po brodzie spływały mu strużki soku. Kiedy została tylko skórka, wskazał drugi talerz stojący na parapecie. – Mogę? Vorhees wzruszył ramionami. Cruk dokończył drugi kawałek, otarł twarz rękawem i odrzucił skórki na bok. – Powinieneś jak najszybciej powiedzieć Dee – wrócił do przerwanego wątku Vorhees. ♦♦♦ Minęła piętnasta i dzień powoli się kończył. Rano wiał lekki wietrzyk, ale teraz powietrze znieruchomiało. W namiocie Dee bez entuzjazmu rozgrywała kolejną partyjkę kart z Cece Cauley, a mały Louis spał w koszyku u ich stóp. Pulchne, zadbane niemowlę o tłuściutkich paluszkach u rąk i nóg i miękkich wydętych wargach. Mimo upału nie płakał, a teraz spał głębokim snem. Dee pamiętała czasy, kiedy jej dzieci były małe – charakterystyczne doznania, dźwięki i zapachy, i poczucie głębokiej fizycznej więzi, jakby stanowiła jedno z niemowlęciem. Wiele kobiet się na to skarżyło. „Nie mam chwili dla siebie! Nie mogę się doczekać, kiedy mała zacznie chodzić!” Ale Dee była inna. Niedawno skończyła trzydziestkę i chętnie urodziłaby jeszcze jedno, może nawet dwoje dzieci. Byłoby fajnie mieć syna, ale zasady były jasne: dwoje dzieci i koniec. W biurze gubernatora rozważano poszerzenie murów, więc może kiedyś zakaz zostanie cofnięty. Tylko że wtedy będzie za późno. Teraz dysponowali ograniczoną ilością jedzenia, paliwa i wolnej przestrzeni. A Vor? Cóż mogła na to poradzić? Śmierć Boza sprawiła, że w jego głowie powstała bariera, a wypaczona i powiększona upływem lat prawda z czasem zamieniła się w bolącą ranę w jego sercu. Tifty był Tiftym i takim miał pozostać. Jednego dnia pakowali go do karceru za wrzucenie przez okno ludzkiej głowy podczas karczemnej burdy, a drugiego, w skwarne letnie popołudnie, za sprawą sobie tylko znanej magii przywoził całą furgonetkę arbuzów zdobytych na czarnym rynku. Pomyślała, że to tylko kwestia czasu, kiedy na dobre trafi do pudła. Mimo to nie mogła zaprzeczyć, że Tifty zawsze pozostanie ich częścią, a szczególnie jej. Czasami Dee patrzyła na swoją starszą córkę i sama nie wiedziała, jaka jest prawda. Bo mogło być tak i tak. Pod pewnymi względami Nitia była wykapanym Vorem, ale kiedy uśmiechnęła się lub zmrużyła oczy, przypominała Tifty’ego Lamonta. Wystarczyła jedna noc, nawet nie to. Ich romans trwał nie dłużej niż dziewięćdziesiąt minut. Jak to możliwe, żeby półtorej godziny tak zmieniło ludzkie życie? Dee i Tifty zgodzili się później, że był to fatalny błąd – może nieunikniony, jak upływ lat, któremu żadne nie potrafiło zapobiec. Zgodnie postanowili, iż tego nie powtórzą. Przecież oboje kochają Vora, prawda? Obrócili wszystko w żart, nawet uścisnęli sobie dłonie na znak zawarcia umowy, jak dwoje starych przyjaciół, którymi byli, choć oczywiście nie był to żart – nie wtedy i nie dziewięć miesięcy później. To, co się stało, nie było żartem także teraz. „Nigdy nie pozwolę, żeby stała ci się krzywda – powiedział jej Tifty. Nie tylko tamtej nocy, lecz wiele razy. – Tobie ani dziewczynkom czy Vorowi. Wygadywałem różne rzeczy, ale to moja uroczysta przysięga przed Bogiem. Stanę się ziemią pod twoimi stopami. Pamiętaj, że zawsze jestem przy tobie”. Dee pamiętała. Wiedziała. Pomyślała o tym, bo letni piknik doszedł do skutku tylko dlatego, że Tifty zgodził się im towarzyszyć. Czy Dee go kocha? A jeśli tak, jaka to jest miłość? Jej uczucie do Tifty’ego różniło się

o tych, które żywiła do Vora. Vor był stały, można było na nim polegać. Zbudowany z wytrwałości i poczucia obowiązku, dobry ojciec dla dziewczynek. Solidny, tak jak Tifty utkany z plotek i faktów. Nie miała wątpliwości, że ona i Vor są dla siebie stworzeni. Kiedy leżeli sami w ciemności, w intymnych chwilach, które dzielili, wypowiadał jej imię z tak wielką czułością, że graniczyła z bólem. Bo Vor bardzo ją kochał. Sprawiał, że czuła się jak… No właśnie jak? Bardziej rzeczywista. Jakby ona, Dee Vorhees – żona i matka, córka Sis i Jedediaha Crukshanków, którzy odeszli do Pana; obywatelka Kerrville w Teksasie, ostatniej oazy światła i bezpieczeństwa na świecie – jakby naprawdę istniała. Dlaczego więc przyłapała się na tym, że znowu myśli o Tiftym Lamoncie? To przez te karty, skwarne lipcowe popołudnie, i przez to, że zabrali dzieci na piknik na polu. Tak się rozmarzyła, że nie zauważyła, co robi Cece. Zanim się zorientowała, tamta uśmiechnęła się zwycięsko. Wzięła królową. Dwie, trzy sztuczki i było po wszystkim. Cece radośnie zapisała wynik gry w notatniku. – Co powiesz na jeszcze jedną partyjkę? Normalnie Dee by się zgodziła, choćby po to, żeby wypełnić czas, ale w nieznośnym skwarze gra zaczęła przypominać pracę. Ali, która właśnie przyszła do namiotu po wodę, zbyła propozycję machnięciem ręki, z chochlą podniesioną do ust. – Nie ma mowy. – Chodź, tylko kilka partyjek – prosiła Cece. – Mam dobrą passę. Dee wstała od stołu. – Zobaczę, co porabiają dziewczynki. Wyszła z namiotu. W oddali widziała wierzchołki kukurydzy falującej tam, gdzie pracowali mężczyźni. Przechyliła głowę i spojrzała na szczyt wieży, osłaniając oczy dłonią. Upiorny księżyc, biały za dnia, wisiał na niebie w pobliżu słońca. Dziwna sprawa. Wcześniej tego nie spostrzegła. Cruk i Tifty stali na platformie – Cruk patrzył przez lornetkę, a Tifty przeczesywał teren lunetą zamontowaną na karabinie. Zauważył ją i pomachał, sprawiając, że zapłonęła rumieńcem. Jakby wiedział, że o nim myślała. Odmachnęła w odpowiedzi, czując wyrzuty sumienia. Kilkanaścioro dzieci grało w piłkę, a Dash Martinez czekał z boku boiska. W roli miotacza wystąpił Gunnar, który po południu stał się nieoficjalnym opiekunem dzieci. – Cześć, Gunnarze! Chłopak – a właściwie szesnastoletni mężczyzna – spojrzał w jej stronę. – Cześć, Dee! Chcesz zagrać? – Dzięki, za gorąco jak dla mnie! Widziałeś dziewczynki? Gunnar się rozejrzał. – Przed sekundą tu były. Chcesz, żebym ich poszukał? Nagle jej spojrzenie spochmurniało. Dokąd one poszły? Mogłaby wejść na wieżę i poprosić Cruka, żeby wypatrzył je przez lornetkę, ale gdy pomyślała o wspinaniu się po schodach, uznała to za zbyt męczące. Będzie łatwiej, jeśli sama się rozejrzy. – Nie, dzięki. Jeśli wrócą, powiedz, żeby na chwilę poszły do cienia. – Gunnar, łap piłkę! – krzyknął Dash. – Zaczekaj. – Oczy Gunnara i Dee się spotkały. – Jestem pewny, że są w pobliżu. Widziałem je dwie sekundy temu. – W porządku. Znajdę je. Łąka polnych kwiatów, pomyślała. Pewnie tam poszły. Czuła się bardziej rozdrażniona niż zatroskana. Miały się nie oddalać bez pozwolenia. Pewnie to pomysł Nit. Ta dziewczyna

zawsze w coś się pakuje. Zostało im pięć minut. ♦♦♦ Tifty patrzył z wieży, jak Dee odchodzi. – Daj lornetkę, Cruk. Cruk podał mu szkła. Łąka pełna polnych kwiatów rozciągała się na północ od wieży, granicząc z polem kukurydzy. Wyglądało na to, że Dee idzie właśnie tam. Pewnie chce odpocząć w spokoju przez kilka minut, pomyślał Tifty, z dala od dzieci i innych żon. Oddał lornetkę Crukowi i omiótł pole lunetą karabinu, by skierować ją w stronę linii drzew. – Znowu coś błyszczy. – Gdzie? – Przed tobą. Dziesięć stopni w prawo. Tifty wytężył wzrok, patrząc przez lunetę. Wśród drzew błyszczał wyraźny prostokątny kształt. – Co to jest, u licha? – zastanawiał się Cruk. – Jakiś pojazd? – Może. W pobliżu przebiega droga techniczna. – O tej porze nie powinno tam nikogo być. – Cruk przysunął lornetkę bliżej oczu. Po chwili milczenia powiedział: – Posłuchaj. Tifty wytężył słuch. Usłyszał cykanie świerszczy, powiew wiatru i szmer wody w systemie nawadniającym. A później ten dźwięk. – Silnik? – Też wydawało mi się, że go słyszę – mruknął Cruk. – Zachowaj czujność. Zszedł na dół, a Tifty przytknął oko do celownika. Teraz obraz był wyraźny: duży ciągnik z naczepą, ze skrzynią ładunkową pokrytą jakimś ocynkowanym metalem. Wyjął zza paska krótkofalówkę. – Cruk, to ciężarówka. Po drugiej stronie drzew. Nie wygląda na wóz straży. Na linii zatrzeszczało. „Wiem. Uważaj”. Zobaczył, jak Cruk ukazuje się u podstawy wieży i idzie w kierunku schronu, machając do Gunnara, żeby przyprowadził dzieci. Tifty przesunął celownik po polu. Mężczyźni pracowali w kukurydzy, a flagi, którymi oznaczono schrony, zwisały w nieruchomym powietrzu. Wszystko jest tak, jak być powinno. Nie, nie do końca. Coś jest inaczej. Czyżby miał przywidzenia? Podniósł głowę. Przez pole sunął przypominający ostrze cień. Zawyły syreny. Spojrzał w kierunku słońca i od razu wiedział. Dawno tak się nie bał, właściwie od tamtej nocy w zaporze. Tym razem nawet Tifty’ego ogarnął strach. Do końca pozostała jedna minuta. ♦♦♦ Vorhees wyczuł zmianę światła, bo zatarły się szczegóły, jakby nagle zapadł zmierzch. Ponieważ miał ciemne okulary chroniące oczy przed pyłkami i promieniami popołudniowego słońca, w pierwszej chwili nie pomyślał, że zmiana jest godna większej uwagi. Zdjął okulary dopiero wtedy, gdy usłyszał krzyki.

Na tarczę słońca nasuwał się wielki okrągły kształt otoczony lśniącym półcieniem. Zaćmienie. Kiedy syreny ucichły, skoczył przed siebie. Wszyscy biegli na łeb, na szyję, krzycząc: „Zaćmienie! Zaćmienie! Do schronów!”. Wypadł z gąszczu prosto na Cruka i Dee. – Gdzie są dzieci? Dee była oszalała z przerażenia. – Nie mogę ich znaleźć! Ciemność rozlewała się wokół jak atrament. Za chwilę ogarnie całe pole. – Cruk, zabierz ludzi do schronu! Dee, idź z nim! – Nie mogę! Gdzie są dziewczynki? – Znajdę je! – Wyciągnął zza pasa pistolet. – Cruk, zabierz ją stąd! Vorhees popędził na pole. ♦♦♦ Tifty przeczesywał pole z wieży z sercem walącym od adrenaliny. Jeszcze niczego nie dostrzegł, ale to było tylko kwestią czasu. Do tego ciężarówka? Co to jest? Nadal stała nieruchomo po drugiej stronie wiatrochronów. Próbował skontaktować się z Crukiem przez krótkofalówkę, ale tamten nie odpowiadał. Pewnie w panującym zamieszaniu go nie usłyszał. Przycisnął kolbę do ramienia. Skąd nadejdą? Od strony drzew? Sąsiedniego pola? Przecież ludzie Dillona wszystko sprawdzili. Oczywiście nie oznaczało to, że wiroli nie ma, a tylko że nie zdołali ich wypatrzyć. Kątem oka dostrzegł słaby ruch w kukurydzy. Nie większy niż szelest. Obok chorągiewek na skraju pola. Powiększył obraz i przyłożył oko do lunety. Klapa schronu jest otwarta. Jedyne miejsce, którego nie sprawdzili. Nigdy nie zaglądali do schronów. ♦♦♦ Wszyscy biegli przez pole w kierunku chorągiewek, łapiąc po drodze dzieci. Tifty wyłonił się spod wieży i popędził przed siebie. – Nie! Cruk niósł pod pachami dwójkę dzieci, Dash Martinez i Reese’a Cuomo. Dee biegła obok niego, a Cece i Ali kilka kroków z tyłu. Cece tuliła do piersi małego Louisa, a Ali, Merry i Satcha. – Do schronów! – krzyczał Cruk. – Wszyscy do schronów! – Nie! Oni tam są! Ukryli się w schronach! Nad polem huknęło. Dee zauważyła, że Tifty przyklęknął i oddał trzy szybkie strzały. Kiedy się odwróciła, z kukurydzy wyskoczył pierwszy wirol. Wyskoczył i runął prosto na Ali Dodd. Dee zrobiło się słabo. Nagle nie mogła poruszać nogami. Kiedy wirol skończył z Ali, wbił szczęki w szyję Cece. Kobieta wiła się i krzyczała, wymachując rękami i nogami jak owad. Ten widok oślepił Dee jak eksplozja światła – mogła się tylko przyglądać w bezradnym przerażeniu. Cruk zrobił krok do przodu, przystawił lufę karabinu do głowy potwora i wystrzelił. Gdzie jest Satch? Chłopak nagle zniknął jej z oczu. Merry stała w tumanie kurzu, drąc się wniebogłosy. Dee chwyciła małą dziewczynkę i zaczęła uciekać. Wirole były wszędzie. Oślepieni paniką ludzie pędzili do namiotu, co było pozbawione sensu, bo namiot nie mógł zapewnić im bezpieczeństwa. Wirole opadły go ze wszystkich stron, rozrywając na strzępy. Powietrze wypełnił przeraźliwy wrzask. – Do wieży! – krzyczał Tifty. – Biegnijcie do wieży! – Za późno, nikt go nie słuchał. Dee

pomyślała o córkach i się z nimi pożegnała. W jednej chwili wszystko zamieniło się w koszmar – nadzieje wiązane z dziećmi prysły przebite brutalnym okrucieństwem świata, a ich miejsce zajęła rozpaczliwa nadzieja, że spotka je szybka śmierć. Modliła się, żeby nie cierpiały. Żeby nie stało się najgorsze. Żeby nie zostały zabrane. Bo to była najstraszniejsza rzecz, jaka mogła się zdarzyć. Ogromna siła pchnęła ją w plecy. Upadła na ziemię, a mała Merry wyleciała jej z rąk. Podniosła oczy i ujrzała brata stojącego sześć metrów dalej, celującego do niej z karabinu. Zastrzel mnie, pomyślała. Cokolwiek ma się stać, nie chcę tego. Jej wargi przypomniały sobie słowa modlitwy z dzieciństwa. Zamknęła oczy i wymamrotała ją szybko w ziemię. Usłyszała strzał. Za jej plecami coś runęło ze zwierzęcym skowytem. Zanim zdążyła się połapać, Cruk postawił ją na nogi. Jego usta się poruszały, wypowiadały słowa, których nie rozumiała. Karabin zniknął. Został mu tylko pistolet. Jego Abigail. Dlaczego facet miałby nazywać spluwę Abigail? Dlaczego w ogóle nadał jej imię? Coś musiało stać jej się w głowę, bo myśli o pistolecie Cruka, gdy wokół giną ludzie. Opadły ją inne myśli, dziwne i przerażające. Jak będzie się czuła, gdy zostanie rozerwana na dwoje jak biedna Ali Dodd? Jej córki są w polu, a ona nie wie, co się z nimi dzieje. Pomyślała, że nie chciałaby żyć choćby sekundę dłużej niż jej dzieci. Byłoby to coś najbardziej przerażającego na tym przerażającym świecie. Cruk ciągnął ją do drzwi. Wlekł ją, bo sądził, że tego chce, ale jej było to zupełnie obojętne – szczerze powiedziawszy, nie mogłaby umrzeć wystarczająco szybko. Wyrwała się nagłym szarpnięciem i popędziła na pole, wołając dzieci. ♦♦♦ Vorhees słyszał swoje córki chichoczące w kukurydzy. Wiedział, że są zbyt małe, by się bać. Wymknęły się, żeby zrobić dokładnie to, czego im zabroniono. Pewnie myślały, że to zabawa, ta śmieszna rzecz ze światłem. Vorhees pędził między rzędami kukurydzy, wykrzykując imiona, dysząc ze strachu, próbując zlokalizować ich głosy. Dźwięk dolatywał z przodu i z tyłu, z prawej i lewej. Wydawało się, że dochodzi zewsząd, nawet z wnętrza jego głowy. – Nit! Siri! Gdzie jesteście?! Wtedy ją zobaczył. Stała pośrodku rzędu kukurydzy. W czarnym płaszczu, jak kobieta z bajki lub leśna zjawa. Miała na głowie kaptur, oczy zasłonięte ciemnymi okularami zakrywającymi górną połowę twarzy. Vorhees był tak zaskoczony, że przez chwilę myślał, iż ma przywidzenia. – To twoje córki? Kim jest ta kobieta? – Gdzie one są? – wysapał. – Wiesz, gdzie są? Ospałym ruchem zdjęła okulary, odsłaniając zmysłowo gładką, piękną młodą twarz, z oczami lśniącymi niczym diamenty. Zrobiło mu się słabo. – Jesteś zmęczony – powiedziała. Nagle poczuł, że jest zmęczony. Curtis Vorhees nigdy w życiu nie był tak zmęczony. Jego głowa stała się ciężka jak kowadło, jakby ważyła pięćset kilogramów. Z najwyższym trudem utrzymał się na nogach. – Mam córkę. Piękną córkę. Za plecami słyszał ostatnie paniczne wystrzały. Pole i niebo ogarnął nieziemski mrok. Chciało mu się płakać, ale nawet nad tym nie miał władzy. Padł na kolana i jeszcze chwila, a byłby się przewrócił. – Błagam… – wykrztusił. – Chodźcie do mnie, piękne dzieci. Chodźcie do mnie w ciemności. Ktoś dźwignął go na nogi. Tifty. Jego twarz była bardzo blisko, ale Vorhees z trudem

skupił na niej wzrok. Tifty pociągnął go za ramię. – Chodź, Vor! Czuł, że język spuchł mu w ustach. – Ta kobieta… – Nagle zniknęła. Miejsce, w którym przed chwilą stała, było puste. – Widziałeś ją? – Nie ma czasu! Musimy dotrzeć do wieży! Vorheesowi było to obojętne. Resztką sił wyrwał się z uścisku. – Muszę je znaleźć! Uderzenie kolby Tifty’ego sprawiło, że wszystko zamarło. Tifty wymierzył jeden fachowy energiczny cios w jego głowę. Przed oczami Vorheesa zamigotały gwiazdy, a później cały świat wywrócił się do góry nogami, gdy Tifty chwycił go w pasie, zarzucił sobie na ramię i zaczął biec. Grube liście przesuwały się obok nich, smagając go po twarzy. – Nit! Siri! Wracajcie! – wołał, ale nie miał siły dłużej się opierać. Wiedział, że jego rodzina nie żyje. Tifty nie przyszedłby po niego, gdyby było inaczej. Usłyszał strzały i krzyki umierających. Schrony, powiedział głos. Wyszli ze schronów. Kto przeżyje ten dzień? Bo Vorhees wiedział w swoim nieskończonym smutku, że i tym razem znajdzie się wśród garstki szczęśliwców. Wypadli z pola kukurydzy na otwarty teren. Pomiędzy strzępami namiotu leżały rozrzucone przedmioty i ciała, ale Vorhees nie dostrzegł swoich dzieci. Dziewczynki zniknęły. „Chodźcie do mnie, piękne dzieci. Chodźcie do mnie w ciemności”. Kiedy zatrzasnęły się drzwi wieży, runął na podłogę, pogrążając się w łaskawej nieświadomości. Jego ostatnią myślą było: Czy to musiało się tak skończyć, Tifty?

IV JASKINIA

Jesień

97 rok po wybuchu epidemii

Jednak nie pada blask z tych płomieni, Lecz raczej ciemność widoma, służąca Tylko odkryciu żałosnych widoków. JOHN MILTON13

24

W końcu Wolgast przyszedł do Amy. W snach. Raz byli w jednym miejscu, raz w drugim. Właściwie byli opowieściami o tym, co się wydarzyło, zdarzeniami i uczuciami z przeszłości, które odtworzono na nowo; bezładną mieszaniną, pastiszem, nakładającymi się na siebie obrazami, które teraz wydawały się zupełnie nowe. Byli jej życiem, połączeniem jej przeszłości i teraźniejszości, wypełniali jej świadomość tak całkowicie, że po przebudzeniu była zdumiona odkryciem, iż istnieje w zwykłej rzeczywistości namacalnych przedmiotów i chronologicznego czasu. Miała wrażenie, jakby świat czuwania i świat sennych marzeń zamieniły się miejscami, przy czym ten ostatni odznaczał się żywością, która nie słabła, gdy wracała do rzeczywistości. Mogła nalewać wodę z dzbana lub czytać dzieciom siedzącym wokół niej, lub zamiatać liście na dziedzińcu, gdy nagle, bez żadnego ostrzeżenia, jej umysł ogarniało dziwne doznanie, jakby znalazła się pod powierzchnią widzialnego świata i została uniesiona prądem podziemnej rzeki. Wirowała na karuzeli w takt wznoszącej się i opadającej muzyki przypominającej dzwonki. Czuła na wargach smak chłodnego mleka i waty cukrowej. Widziała pokój wypełniony niebieskim światłem, gdy jej umysł ogarnęła gorączka, i słyszała głos – głos Wolgasta – delikatnie wyprowadzający ją z ciemności. „Wróć do mnie, Amy. Wróć do mnie”. Najwyraźniejszy ze wszystkich był sen z pokojem – brudnym, przenikniętym stęchlizną pokojem ze stertami bezładnie rozrzuconych ubrań i pojemnikami po starej żywności, i telewizorem wypluwającym okrutne, pozbawione sensu wiadomości, i kobietą, którą Amy uznała za swoją matkę – poczuła to wraz z przypływem beznadziejnego pragnienia – z paniczną energią krążącą w ciasnej przestrzeni, zbierającą rzeczy leżące na podłodze i wciskającą je do toreb. „Kochanie, obudź się! Obudź się, Amy! Musimy iść!” Wyjeżdżały. Jej matka wyjeżdżała, a świat Amy rozpadał się na dwoje – mama znajdowała się z jednej strony przepaści, a ona z drugiej. Chwila rozstania i towarzyszące jej uczucia nienaturalnie się wydłużyły, jakby obserwowała matkę z rufy statku odbijającego od nabrzeża. Wiedziała, że to wtedy, w tamtym pokoju jej życie zaczęło się zmieniać. Że była świadkiem swoistych narodzin. Ale w snach nie były tylko ona i matka. Występował w nich także Wolgast, co nie miało sensu, bo Wolgast pojawił się w jej życiu później. W osobliwej logice snu jego obecność była początkowo niemal niedostrzegalna. Wolgast przewijał się w jej snach, bo po prostu był. Wcześniej nie zauważała jego cielesnej obecności, a jedynie mglisty obłok emocji unoszący się nad sceną. Im bardziej czuła, że matka się od niej oddala, powodowana jakąś sobie tylko znaną, pilną koniecznością, której Amy nie pojmowała ani jej nie podzielała – musiało się wydarzyć coś strasznego – tym wyraźniej wyczuwała Wolgasta. Ogarnął ją głęboki spokój. Przypatrywała się wszystkiemu obojętnie, wiedząc, że wydarzenia, choć pozornie teraźniejsze, tak naprawdę zaszły dawno temu. Doświadczała ich pierwszy raz, a jednocześnie je wspominała – była aktorem i zarazem widzem – z jedną tylko anomalią w postaci Wolgasta, który siedział na brzegu jej łóżka, gdy matka zniknęła z oczu. Miał bose stopy, choć był ubrany w ciemny garnitur i krawat. Zaaferowany oglądał swoje dłonie, które trzymał tak, że koniuszki palców się stykały. „Bo tutaj jest kościół – zanucił, poruszając złączonymi palcami wskazującymi – i tu jego wieża. Otwórzcie drzwi – jego kciuki się rozłączyły, odsłaniając kręte linie papilarne – i ujrzyjcie to wszyscy. Amy, witaj”. – Witaj – odpowiedziała.

„Wybacz, że byłem daleko. Tęskniłem za tobą”. – Ja też za tobą tęskniłam. Otaczająca ich przestrzeń się zmieniła. Pokój pogrążył się w ciemności, w której istniało tylko ich dwoje, byli jak aktorzy na scenie oświetlonej snopem reflektora. „Coś się zmienia”. – Tak, ja też to czuję. „Będziesz musiała do niego pójść, Amy”. – Do kogo? Do kogo powinnam pójść? „Jest inny od pozostałych. Zrozumiałem to, gdy na niego spojrzałem. Poprosił o szklankę zimnej herbaty. Nie chciał niczego więcej. Pragnął się tylko ochłodzić w upale. Kochał tę kobietę z całego serca. Ale ty to wiesz, prawda, Amy?”. – Tak. „Ocean czasu – tak mu odpowiedziałem. – Mogę dać ci ocean czasu, Anthony. Ocean czasu”. Nagle na jego twarzy pojawiło się rozgoryczenie. „Zawsze nienawidziłem Teksasu. Wiesz, prawda?” Jeszcze na nią nie spojrzał. Amy wyczuła, że rozmowa tego nie wymaga, a nawet na to nie pozwala. „Myślałem o kempingu. O tym, jak razem czytaliśmy i graliśmy w monopol. Jak mijaliśmy pola Park Place, Boardwalk i Marvin Gardens. Zawsze wygrywałaś”. – Pozwalałeś mi. Wolgast się zaśmiał. „Skądże. Nie oszukiwałem. Pamiętasz, jak czytałem ci o Jacobie Marleyu? Uwielbiałaś Opowieść wigilijną. Myślę, że nauczyłaś się całej na pamięć. Pamiętasz?” – Pamiętam wszystko. Pamiętam dzień, w którym zaczął padać śnieg i robiliśmy śnieżne anioły. „Dźwigał kajdany, które sam sobie nałożył. – Wolgast ściągnął brwi w nagłym zdumieniu. – Co za smutna historia”. To rzeka, pomyślała Amy. Wielka płynąca rzeka przeszłości. „Nie mogłem tak dłużej żyć. – Wolgast podniósł oczy, zwracając się w stronę ciemności. – Nie rozumiesz tego, Lilu? Tylko tego pragnąłem. Nie chciałem niczego więcej”. A później: „Czy ty… czy znasz to miejsce, Amy?”. – Nie sądzę, aby było to miejsce. Myślę, że śnię. Skinął lekko głową, zastanawiając się nad jej słowami. „Cóż, może i tak. Gdy to powiedziałaś, wiele rzeczy zaczęło mieć sens. – Nabrał powietrza i wolno je wypuścił. – To dziwne. Nie mogę sobie przypomnieć tylu rzeczy. Tak to już jest, wiesz? Jakby człowiek mógł zatrzymać jedynie małą cząstkę siebie. Ale teraz wszystko stało się bardziej wyraźne”. – Tęsknię za tobą, tato. „Wiem. Ja też za tobą tęsknię, kochanie. Nie wiesz, jak bardzo. Z nikim nie byłem tak szczęśliwy jak z tobą. Żałuję, że nie zdołałem cię ocalić, Amy”. – Przecież to zrobiłeś. Ocaliłeś mnie. „Byłaś małą dziewczynką, samą na świecie. Nie powinienem był pozwolić, żebyś wpadła w ich ręce. Próbowałem, ale widać za mało się starałem. To była prawdziwa próba, wiesz? Prawdziwa miara ludzkiego życia. Zawsze za bardzo się bałem. Mam nadzieję, że zdołasz mi przebaczyć”. Ogarnął ją smutek. Bardzo pragnęła go pocieszyć, wziąć w ramiona, jednak wiedziała, że gdyby próbowała to zrobić, gdyby przysunęła się bliżej, choćby o krok, sen by prysł, a ona znowu zostałaby sama.

– Przebaczam ci. Pewnie, że przebaczam. Choć właściwie nie ma czego. „Nie powiedziałem ci o tylu rzeczach. – Wciąż przypatrywał się intensywnie swoim dłoniom. – O Lili i Evie. O naszej małej dziewczynce. Byłaś taka do niej podobna”. – Nie musiałeś tego robić, tatusiu. Ja wiedziałam, wiedziałam. Zawsze wiedziałam. „Wypełniłaś pustkę w moim sercu, Amy. Właśnie to dla mnie zrobiłaś. Wypełniłaś miejsce, które wcześniej zajmowała Eva. Nie zdołałem cię uratować, jak nie uratowałem Evy”. Kiedy ostatnie słowa wybrzmiały, obraz pokoju zaczął gasnąć, a przestrzeń, która ich dzieliła, wydłużyła się jak długi korytarz. Nagle ogarnęła ją rozpacz. „Dobrze wspominać z tobą dawne czasy, Amy. Jeśli nie masz nic przeciwko temu, zostanę jeszcze chwilę”. Opuszczał ją, niknął w dali. – Tatusiu, proszę! Nie odchodź. „Moja dzielna dziewczynka. Moja dzielna Amy. On na ciebie czeka. Czekał cały czas, na statku. Tam znajdziesz odpowiedź. Będziesz go potrzebowała, gdy nadejdzie czas”. – Jaki statek? Nie wiem nic o żadnym statku. Ale jej prośby były daremne. Sen gasł, Wolgast prawie zniknął. Przysiadł na krawędzi wszechogarniającej ciemności. – Błagam, tato! – wołała. – Nie zostawiaj mnie! Nie wiem, co robić! W końcu na nią spojrzał, odnalazł ją oczami. Jasnymi, lśniącymi, przeszywającymi serce. „Nie sądzę, abym kiedykolwiek cię opuścił, Amy”. 25

OBÓZ VORHEES, ZACHODNI TEKSAS Zachodnia Kwatera Główna Wojsk Ekspedycyjnych Chociaż porucznik Peter Jaxon były oficerem odznaczonym wieloma medalami, weteranem trzech kampanii i człowiekiem, o którym krążyły opowieści, czasami czuł, że jego życie utknęło w martwym punkcie. Czekał na rozkaz, czekał na posiłek, czekał w kolejce do latryny. Czekał na zmianę pogody, a kiedy nie nadchodziła, nadal czekał. Rozkazy, broń, wiadomości – na wszystko czekał. Czekał dniami i tygodniami, czasem miesiącami, jakby jego czas pobytu na ziemi był poświęcony wyłącznie czynności czekania, jakby był czekającą maszyną rozmiarów człowieka. Czekał także teraz. W namiocie dowództwa działo się coś ważnego. Nie miał co do tego wątpliwości. Apgar i pozostali siedzieli tam przez cały ranek. Peter zaczął obawiać się najgorszego. Od miesięcy krążyły plotki. Jeśli wojska ekspedycyjne w najbliższym czasie żadnego nie zabiją, odwołają łowy. Od jego wyprawy w góry razem z Amy minęło pięć lat. Pięć lat polowania na Dwunastu. Pięć lat bez niczego, czym mogliby się pochwalić. Houston, rodzinne miasto Anthony’ego Cartera, obiektu numer dwanaście, wydawało się logicznym miejscem rozpoczęcia poszukiwań, gdyby nie zamieniło się w nieprzebyte mokradła. Podobnie jak Nowy Orlean, rodzinne miasto obiektu Piątego, Thaddeusa Turrella. Wyprawa do Tulsy w stanie Oklahoma, siedziby Ruperta Sosy, też niczego nie dała. Miasto było w ruinie, wszędzie roiło się od draków. Podczas ucieczki stracili szesnastu ludzi. Były też inne miejsca. Jefferson City w Missouri. Oglala w Dakocie Południowej. Everett w stanie Waszyngton. Bloomington w Minnesocie. Orlando na Florydzie. Black Creek

w Kentucky. Niagara Falls w stanie Nowy Jork. Wszystkie odległe i niedostępne, oddalone od siebie o wiele kilometrów i lat. Na drzwiczkach szafki Petera wisiała mapa, a każde z miast było zakreślone atramentem. Rodzinne miasta Dwunastu. Zlikwidowanie jednego z Dwunastu oznaczało unicestwienie wszystkich jego potomków, uwolnienie ich dusz, by mogły wyruszyć w zaświaty. Tak przynajmniej sądził. Tego nauczyła go Lacey, kiedy zdetonowała bombę, która zabiła Babcocka, obiekt numer jeden. To pokazała mu Amy, wychodząc z domku Lacey na pokryte śniegiem pole, gdzie Wielu Babcocka leżało na słońcu, by umrzeć. „Ty jesteś Smith, a ty Tate, ty Dupree, a ty Erie Ramos Ward Cho Singh Atkinson Johnson Montefusco Cohen Murrey Nguyen Elberson Lazaro Torres.” Wówczas byli dziesięcioosobową gromadką. Teraz zostało sześciu. Odeszli brat Petera i Maus, i Sara. Z piątki, która wyruszyła do garnizonu w Roswell, przeżyli tylko Hollis i Caleb – „maleńki Caleb” – który nie był już niemowlęciem, ale sierotą w przytułku w Kerrville, wychowywaną przez siostry. Kiedy wirole pokonały pierścień obronny garnizonu, Hollis ukrył się z Calebem w jednym ze schronów. Theo i Maus już nie żyli. Nikt nie wiedział, co się stało z Sarą. Po prostu zniknęła w panującym zamieszaniu. Hollis szukał później jej ciała, ale nie znalazł. Jedynym wytłumaczeniem było to, że została zabrana. Mijające lata rozproszyły ich niczym wiatr. Michael pracował w rafinerii we Freeport jako nafciarz pierwszej klasy. Greer, który dołączył do nich w Kolorado, gnił w pudle, skazany na sześć lat za opuszczenie posterunku. A któż wie, gdzie jest Hollis? Mężczyzna, którego znali i kochali jak brata, załamał się po śmierci Sary. Cierpienie spowodowało, że przeszedł do mrocznego światka nielegalnego handlu. Peter słyszał, że awansował na jednego z głównych pomocników Tifty’ego. Z pierwotnej grupy tylko Peter i Alicia brali udział w polowaniu. I Amy. Jaka Amy? Peter często o niej myślał. Wyglądała jak zawsze – jak czternastoletnia dziewczyna, choć miała sto trzy lata – ale od ich pierwszego spotkania wiele się zmieniło. Dziewczyna Znikąd, która mówiła zagadkami, jeśli w ogóle się odzywała, odeszła. Jej miejsce zajęła osoba bardziej rzeczywista, bardziej ludzka. Często opowiadała o swojej przeszłości, nie tylko o latach samotnej wędrówki, lecz także o najdawniejszych wspomnieniach z poprzedniego czasu. O matce i Lacey, o kempingu w górach i człowieku, który ją ocalił. O Bradzie Wolgaście, który nie był jej prawdziwym ojcem. Amy powiedziała, że nigdy się nie dowiedziała, kto nim był, ale mimo to Wolgast pozostawał jej ojcem. Zawsze gdy o nim mówiła, w jej oczach pojawiał się smutek. Peter wiedział, że Wolgast zginął, aby ją ocalić. Że nigdy nie zdoła spłacić długu, choć poświęciła na to całe, nie wiadomo jak długie życie. Była teraz z Calebem i siostrami, przywdziawszy szary zakonny habit. Peter nie sądził, by Amy podzielała ich wiarę – siostry były ponurym stadkiem wyznającym filozoficzną i cielesną czystość odzwierciedlającą przekonanie, że nadeszły ostatnie dni ludzkości – ale było to wygodne przebranie, pod którym Amy mogła się ukryć. Po tym, co wydarzyło się w Pierwszej Kolonii, zdecydowali, że prawdziwa tożsamość Amy i moc, jaką ma, powinny być znane tylko przywódcom. Peter poszedł do stołówki i przesiedział w niej całą godzinę. Jego dwudziestoczteroosobowy pluton niedawno wrócił z misji zwiadowczej do Lubbock w poszukiwaniu tego, co zdołało ocaleć. Dopisało im szczęście, bo nie doszło do żadnego incydentu. Największą nagrodą był skład starych opon. Za dzień lub dwa pojadą tam ciężarówką i zabiorą tyle, ile się da, a później dostarczą do zakładu wulkanizacyjnego w Kerrville. Starsi oficerowie od wielu godzin naradzali się w namiocie dowództwa. O czym rozmawiają? Wrócił myślami do Pierwszej Kolonii. Dziwna sprawa, bo nie robił tego od tygodni, ba,

miesięcy, a później wspomnienia napływały bez żadnego ostrzeżenia. Wydarzenia poprzedzające jego odejście wyglądały teraz tak, jakby przydarzyły się komu innemu – nie porucznikowi Peterowi Jaxonowi z wojsk ekspedycyjnych ani nawet strażnikowi Kolonii Peterowi Jaxonowi, ale jakiemuś ni to chłopcu, ni to mężczyźnie, który czuł, całe jego istnienie definiuje ten mały skrawek ziemi. Ile energii poświęcał na podsycanie uczucia niewystarczalności, objawiającego się małostkową rywalizacją ze swoim bratem Theo? Z melancholijną dumą pomyślał, co jego ojciec, wielki Demitrius Jaxon, Głowa Rodu, Kapitan Dalekich Wypraw, powiedziałby o nim teraz. „Dobrze się spisałeś, chłopcze. Jestem dumny, że mogę cię nazywać swoim synem”. Peter oddałby wszystko za możliwość spędzenia jednej godziny w towarzystwie Theo. Zawsze, gdy patrzył na Caleba, widział swojego brata. Do stolika przysiadł się Satch Dodd. Satch, podobnie jak Peter młodszy oficer, miał dwa lata, kiedy jego rodzina zginęła podczas Masakry na Polu. Chociaż Peter nie pamiętał, aby Satch wspomniał o tym choćby jednym słowem, historia była powszechnie znana. – Wiesz, o co chodzi? – zapytał Satch. Okrągła chłopięca twarz nadawała mu szczery wygląd. Peter pokręcił głową. – Dobrze wam poszło w Lubbock. – To tylko opony. Obaj byli myślami gdzie indziej i rozmawiali dla zabicia czasu. – Właśnie. Niewiele można zrobić bez opon. Oddział Satcha miał wyruszyć następnego ranka w liczącą sto pięćdziesiąt kilometrów wyprawę przeczesującą w kierunku Midland. Była to niewdzięczna robota, bo okolica przypominała szambo wypełnione ropą wypływającą z dawnych szybów naftowych, które nie zostały zatkane. – Słyszałem – zaczął Satch – że władze cywilne chcą sprawdzić, czy da się wykorzystać stare szyby, bo nasze zapasy niebawem się skończą. Niedługo może się okazać, że jesteśmy tu uziemieni. Peter był zaskoczony, bo nigdy wcześniej o tym nie pomyślał. – Myślałem, że zapasy we Freeport nigdy się nie wyczerpią. – Nigdy nie mów nigdy. Teoretycznie mają tam dużo ropy, ale wcześniej czy później wszystko się skończy. – Satch mrugnął porozumiewawczo. – Nie masz czasem przyjaciela nafciarza? Jednego z waszej kalifornijskiej gromadki? – Michaela. Satch pokręcił głową. – Przejść na piechotę taki szmat drogi. To najbardziej zwariowana historia, jaką w życiu słyszałem. – Oparł dłonie o blat i wstał. – Daj mi znać, jeśli usłyszysz coś od tych na górze. Gdybym miał zgadywać, powiedziałbym, że niebawem wyślą nas wszystkich do Midland, żebyśmy taplali się w ropie. Po chwili odszedł i Peter znów został sam. Słowa Satcha go nie rozbawiły. Wręcz przeciwnie. Do stołówki weszło pół tuzina poborowych. Rozmawiali z surową męską poufałością przeplataną przekleństwami, typową dla wygłodniałych facetów. Peter nie miałby nic przeciwko towarzystwu, bo uwolniłoby jego umysł od zmartwień, ale gdy żołnierze odchodzili z kolejki w poszukiwaniu stolika, żaden nie spojrzał w jego stronę. Wytarta srebrna belka na kołnierzu i kiepski nastrój wystarczyły, żeby ich odstraszyć. O czym mogą rozmawiać starsi oficerowie? O odwołaniu polowania? Peter nie potrafił sobie tego wyobrazić. Od pięciu lat nie myślał o niczym innym. Wstąpił do wojsk ekspedycyjnych zaraz po wypadkach w Roswell. Jak wielu

mężczyzn. Bo każdy człowiek, który poległ tamtej nocy, miał przyjaciela, brata lub syna, i oni zajęli jego miejsce. Ci, którymi powodowała jedynie chęć zemsty, wykruszyli się lub zginęli – trzeba było mieć lepszy powód – ale Peter nie miał co do siebie złudzeń. Zemsta jest ważnym czynnikiem, ale korzenie jego motywacji sięgają głębiej. Przez całe życie, od czasów Dalekich Wypraw, marzył o tym, aby stać się częścią czegoś większego, częścią większej sprawy niż on sam. Czuł to w chwili, gdy składał przysięgę, która wiązała go z towarzyszami broni. Jego cel, los i osoba splotły się z ich przeznaczeniem. Nie wiedział, czy się nie zatraci, łącząc swojątożsamość z kolektywem, ale stało się dokładnie na odwrót. Chociaż nie mógłby tego powiedzieć Theo i tym, którzy odeszli, wstąpienie do wojsk ekspedycyjnych sprawiło, że czuł się ożywiony jak nigdy wcześniej. Obserwując jedzących żołnierzy – śmiejących się i żartujących, wsuwających łyżki fasoli do ust, jakby to był ostatni posiłek w ich życiu – z zazdrością wspominał swoje pierwsze dni. Tamto uczucie niepostrzeżenie go opuściło. Gasło w nim powoli podczas kolejnych kampanii i śmierci towarzyszy, bezsensownego zdobywania i tracenia terytoriów. Pozostała tylko więź łącząca go z jego ludźmi, siła równie stała, jak grawitacja. Bez mrugnięcia okiem poświęciłby życie za każdego z nich, podobnie jak oni za niego. Ale czegoś mu brakowało. Wiedział, co powiedziałaby Alicia: po prostu jest zmęczony. Za długo harował. Każdy to czuje, więc powinien być cierpliwy. Oczywiście wszystko to prawda, ale jest coś jeszcze. Nie mógł dłużej tego znieść. Wyszedł ze stołówki i ruszył przez obóz. Potrzebował pretekstu, by zapukać. Przy odrobinie szczęścia wpuściliby go do środka, a wtedy mógłby się domyślić, co planują. Niepotrzebnie się martwił, bo gdy zbliżył się do namiotu, w wejściu stanął major Henneman, adiutant pułkownika. Krótkie jasne włosy i trochę krzywe zęby, które pokazywał tylko wtedy, gdy się uśmiechał, czyli nigdy. – Jaxon. Kazali mi cię odszukać. Wejdź do środka. Peter wkroczył do mrocznego wnętrza, na chwilę zatrzymując się w wejściu, żeby jego oczy przywykły do ciemności. Przy szerokim stole siedzieli wszyscy starsi oficerowie: majorzy Lewis i Hooper, kapitanowie Rich, Perez i Childs oraz pułkownik Apgar, dowódca wojsk ekspedycyjnych. I ktoś jeszcze. – Cześć, Peterze. Alicia. ♦♦♦ – Znalazłam dwa wejścia, tutaj i tutaj. Alicia wskazała mapę rozłożoną na stole – MAPĘ GEOLOGICZNĄ POŁUDNIOWEJ CZĘŚCI NOWEGO MEKSYKU. Obok niej leżała druga, mniejsza, wyblakła na krawędziach – MAPA PARKU NARODOWEGO JASKINI CARLSBAD. – Główne wejście do jaskini ma około trzystu metrów szerokości. Nawet największy oddział nie zdołałby go zablokować. Poza tym teren jest zbyt nierówny, żeby wciągnąć sprzęt. – Co proponujesz? – zapytał Apgar. – Zamknąć go w pułapce. – Postukała w mapę. – Sprawdzałam drugie wyjście, pięćset metrów dalej. To stary szyb windy. Martinez musi być gdzieś między tymi dwoma punktami. Umieścimy kilka ładunków wybuchowych H-dwa w głównym wejściu, w korytarzu prowadzącym do szybu. Eksplozja spowoduje, że ruszy w kierunku szybu windy, gdzie powita go nasz człowiek. – Jeden człowiek? – zdziwił się Apgar. – Masz na myśli siebie? Alicia skinęła głową.

Pułkownik odchylił się na krześle. Wszyscy czekali. – Nie zrozumcie mnie źle, poruczniku. Wiem, na co was stać. Wszyscy jednak wiemy, ale Martinez nie jest podobny do wiroli, które widzieliście w Nevadzie. Według mnie to wygląda na podróż w jedną stronę. – Druga osoba tylko mnie spowolni. Apgar sceptycznie ściągnął brwi. – Jesteście pewni, że Martinez tam jest? – Wszystko się zgadza, panie pułkowniku. Babcock też siedział w jaskini, a El Paso jest oddalone zaledwie sto pięćdziesiąt kilometrów od Carlsbadu. To jego rodzinny teren. Apgar pogrążył się w zadumie. – Zgoda, schemat pasuje, ale skąd ta pewność? Alicia się zawahała. – Nie potrafię tego wytłumaczyć, panie pułkowniku. Petera posadzono przy drugim końcu stołu. – Panie pułkowniku, proszę o pozwolenie na zabranie głosu. Apgar przewrócił oczami. – W porządku, Jaxon. Wal. Powiedz to, o czym wszyscy wiemy. – Jestem jedyną osobą, która widziała jednego z Dwunastu. Ufam porucznik Donadio. Jeśli mówi, że Martinez jest w jaskini, to tam jest. – Wszyscy znamy pańską historię, poruczniku. Nie zmienia to faktu, że bawimy się w zgadywanki, idziemy za głosem przeczucia. Nie widzę powodu, abyśmy mieli ryzykować czyjeś życie, jeśli nie zyskamy pewności. – Znam inny sposób. Wszystkie pierwotne obiekty badań mają chipy, jak Amy. Możemy użyć sygnału radiowego, żeby go zlokalizować. – Już o tym myślałem. Problem w tym, że fale radiowe nie przejdą przez skałę. Jak mamy odebrać sygnał od obiektu znajdującego się trzysta metrów pod ziemią? – Nie musimy odbierać go z powierzchni. Wejdziemy do jaskini. Peter skierował uwagę zebranych na mapę. – Jak powiedziała Alicia, umieścimy ładunek wybuchowy H-dwa w korytarzu łączącym główne wejście z poszczególnymi salami. Każdy z Dwunastu jest potężny, ale w ciasnym wnętrzu to powinno wystarczyć do zwrócenia uwagi Martineza. Bomba zostanie połączona przewodem z radiowym detonatorem na powierzchni, abyśmy mogli ją zdetonować z bezpiecznej odległości. Zajmie się tym oddział niebieskich. Apgar skinął głową. – Do tego momentu się zgadzam. – Nie wyślemy jednego człowieka do szybu windy, żeby zastąpił drogę Martinezowi, ale dwóch z radionamiernikiem. Będą oddziałem czerwonym. Czerwoni zaczną od umieszczenia drugiego ładunku H-dwa na dnie szybu. Nastawimy detonator na krótki czas, powiedzmy piętnaście sekund. Pierwszy człowiek wejdzie do jaskini, żeby zlokalizować Martineza za pomocą radionamiernika, a drugi zajmie pozycję wewnątrz szybu. Powodzenie operacji będzie zależało od utrzymania ciągłego kontaktu radiowego z powierzchnią; to zadanie człowieka numer dwa. Drugi będzie pośrednikiem. Zastosujemy system przypominający wianuszek stokrotek. Pierwszy ma łączność radiową z drugim, a drugi z trzecim, na górze szybu, ten zaś będzie pozostawał w kontakcie z niebieskimi. To umożliwi nam skoordynowanie wszystkich elementów operacji. Nie będzie żadnego zgadywania. Apgar znów pokiwał głową. – Rozumiem, ale dostrzegam pewien problem, poruczniku. W jaskini jest labirynt

korytarzy. Co się stanie, jeśli pierwszy i drugi stracą kontakt? Wszystko się zawali. – Zgadzam się, istnieje ryzyko, ale nie widzę powodu, żeby miało do tego dojść, jeśli pierwszy nie przekroczy tych trzech punktów. – Peter wskazał je na mapie. – Nie da nam to obrazu całej jaskini, ale powinniśmy zbadać większość sal. – Mówcie dalej. – A zatem rozmieścimy dwa ładunki. Jeden człowiek pójdzie szukać Martineza, a drugi poczeka na wiadomość. Później wszystko będzie tylko kwestią czasu. Kiedy pierwszy zlokalizuje Martineza, zawiadomi drugiego przez radio, a ten przekaże wiadomość na powierzchnię. Niebiescy zdetonują ładunek i Martinez się wkurzy. Pierwszy popędzi do szybu, czym ściągnie go do windy, a drugi włączy detonator czasowy. Kiedy uciekną, wybuchnie druga bomba i Martinez przejdzie do historii. – Peter zatarł ręce. – Prosta sprawa. Apgar zastanowił się nad jego słowami. – Nie zostawiłeś żadnego marginesu błędu. Wiem, że porucznik Donadio jest szybka, ale piętnaście sekund może nie wystarczyć na ucieczkę przed wybuchem. Wątpię, czy zdołamy tak szybko ją wyciągnąć. – Nie będziemy musieli. Szyb zapewni dostateczną ochronę. Powinno wystarczyć piętnaście metrów. – Powiedzmy otwarcie: chcesz użyć pierwszego w charakterze przynęty. – Tak, panie pułkowniku. – Mówisz tak, jakbyś to wcześniej robił. – Nie ja, ale siostra Lacey. – Ta twoja zakonnica mistyczka? – Lacey była kimś znacznie większym, panie pułkowniku. Apgar złączył końce palców i spojrzał na mapę, po czym podniósł głowę i utkwił wzrok w Peterze. – Pierwszym będzie pewnie Donadio. Macie jakiś pomysł, kto mógłby być drugim z samobójców? – Tak, proszę pana. Zgłaszam się na ochotnika. – Dlaczego nie jestem zaskoczony? – Apgar odwrócił się do pozostałych. – Macie coś do dodania? Hooper? Lewis? Obaj skinęli głowami na znak zgody. – Donadio? Spojrzała na Petera – „Jesteś tego pewny?” – i nieznacznie przytaknęła. – Jestem za, panie pułkowniku. Krótka pauza i pełne rezygnacji westchnienie. – Zgoda, porucznicy, to wasze przedstawienie. Henneman, sądzisz, że powinny to zrobić dwa oddziały? – Tak, pułkowniku. – Zapoznajcie z planem porucznika Dodda, zbierzcie ludzi i przygotujcie transportery. Rozejrzyjcie się też za radionamiernikiem. Chciałbym, żebyśmy byli gotowi za czterdzieści osiem godzin. – Apgar znów spojrzał na Petera. – Macie ostatnią szansę, żeby zmienić zdanie, poruczniku. – Nie zmienię, panie pułkowniku. – Nie sądziłem, że to zrobisz. – Pułkownik zwrócił się do zebranych: – W porządku. Pokażmy dowództwu, na co nas stać, i załatwmy drania. ♦♦♦

Dwie noce później rozbili obóz u podnóża góry. Dwa transportery i dwudziestu czterech ludzi śpiących na siedzeniach. Obudzili się o świcie, żeby przygotować się do wspinaczki. Na ziemi wokół transporterów widniały liczne ślady nocnych gości ściągniętych zapachem dwóch tuzinów śpiących mężczyzn – wielką ucztą, która ich ominęła z powodu stalowych ścian. Góra była zbyt stroma dla pojazdów, a ścieżka za wąska. Mogli zabrać tylko to, co zdołali unieść na plecach. Wiedzieli, że bez transporterów, które chroniłyby ich na szczycie, nie dostaną drugiej szansy. W jasnym świetle poranka cel ich misji wydawał się wyraźnie określony: znaleźć i zabić Martineza albo zginąć w ciemności. Oficerem dowodzącym był Henneman – niezwykła sprawa, bo facet rzadko wychodził poza mury garnizonu. Po wielu latach zdobył względnie bezpieczną pozycję, choć wcześniej robił coś dokładnie odwrotnego. Tulsa, Nowy Orelean, Kearney, Roswell – Henneman awansował, pnąc się po drabinie kolejnych bitew i przelanej krwi. Nikt nie wątpił w umiejętności majora, ale jego udział w akcji był znamienny. Peter miał poprowadzić pierwszy oddział, a Dodd drugi. Alicia to Alicia – strzelec zwiadowca, dziwna osoba, która nie do końca pasuje do ich gromadki i przed nikim nie odpowiada. Wszyscy wiedzieli, na co ją stać, a jednak jej pozycja była dla mężczyzn źródłem przykrego dyskomfortu. Peter nie przypominał sobie, aby ktoś o tym wspomniał – jeśli wyrażali wątpliwości, nie robili tego przy nim – a jednak ich skrępowanie było wyraźnie widoczne w zachowywanym dystansie 1 ukradkowych spojrzeniach, które rzucali w jej stronę, jakby nie mogli zdobyć się na to, by spojrzeć jej prosto w oczy. Alicia była łącznikiem między światem ludzi i wirolami, usytuowana gdzieś pomiędzy. Do której grupy właściwie należała? Wyruszyli zaraz po świcie, ścigając się z czasem. Musieli rozmieścić ładunki i zająć pozycje przed zachodem słońca. Zimna pustynna noc ustąpiła miejsca piekącemu słońcu, kłującemu w plecy, a później w ramiona i głowy ostrymi promieniami. Nie było czasu na odpoczynek. Podczas wspinaczki rozdzielili racje żywnościowe. Alicia szła przodem, czasami odwracając się i naradzając z Hennemanem. Kiedy dotarli do jaskini, było późne popołudnie. – Dobry Jezu, nie żartowałaś – mruknął Henneman. Stali u wejścia do jaskini. Święcące od zachodu słońce oświetlało wnętrze, ale jego promienie sięgały tylko do pewnego miejsca, za którym rozciągała się ciemna czeluść. Na zboczach znajdował się absurdalny amfiteatr z wygiętymi kamiennymi ławami, między którymi leżały suche liście i inne śmiecie. Jakie przedstawienia oglądała siedząca na nich publiczność? Metalowe poręcze wskazywały kręty szlak opadający w dół jaskini. Zostały im trzy godziny światła. Ostatni raz powtórzyli plan. Oddział Dodda założy ładunki w głównym wejściu jaskini. Z mapy Alicii wynikało, że idący zakosami szlak kończy się sześćdziesiąt metrów pod ziemią, przechodząc w wąski tunel prowadzący kolejnych sześćdziesiąt metrów w dół, do pierwszej z kilku dużych komór. Ładunki miały zostać umieszczone w tunelu i połączone przewodem z detonatorem radiowym widocznym z wejścia. Wybuch w tunelu wzbudzi falę uderzeniową – jej niszczycielska moc będzie wzrastać wykładniczo wraz z drogą przebytą w wąskiej przestrzeni – która teoretycznie zmiecie wszystko, co napotka na drodze do szybu windy. Po założeniu ładunków ludzie Dodda wrócą na powierzchnię, a Peter i Alicia rozpoczną schodzenie. Kabina windy była na dole, dwieście dziesięć metrów pod ziemią, utrzymywana na miejscu przez znajdujący się na górze balast. Peter i Alicia mieli zostać opuszczeni na dół za pomocą linowej wyciągarki, a później wciągnięci na górę w ten sam sposób. Dodd i jego ludzie wyruszyli. Piętnaście minut później zameldowali przez radio, że dotarli na miejsce. Byli przy wejściu do tunelu. – Upiorne miejsce, przypomina piekło – powiedział Dodd. – Powinniście to zobaczyć.

Wkrótce mieli się o tym przekonać. Oddział Dodda rozwinął dziewięćdziesiąt metrów kabla, żeby połączyć ładunek z detonatorem radiowym. Po pięciu minutach znów rozległ się głos Dodda. Bomba i kabel były gotowe. Jego zespół wyruszył w drogę powrotną na powierzchnię. Peter i Alicia czekali na górze szybu windy znajdującego się pięćset metrów dalej, w budynku, w którym kiedyś mieściły się biura parku narodowego. Wyciągarka była już gotowa. Siedemnasta zero zero. Najwyższy czas. – Oddział niebieskich gotowy – zameldował przez radio Dodd. Alicia i Peter zapięli uprzęże, Henneman życzył im powodzenia, po czym odbili się od krawędzi szybu i zaczęli opuszczać, spadając w ciemność jak monety wrzucone do studni. Przenośne lampy fluorescencyjne przypięte do kamizelek barwiły ściany żółtawą poświatą. Umysł Petera był jasny, zmysły wyostrzone. Szybko spadająca temperatura powodowała, że czuł mrowienie włosków na ramionach. Trzydzieści metrów, sześćdziesiąt, dziewięćdziesiąt. Opadali, wisząc w uprzężach, jakby byli opuszczani w dwóch złożonych dłoniach. Obok nich przemknęły kable windy – gruby trzon splecionej stalowej liny i dwa mniejsze przewody w plastikowej izolacji. W dole ukazał się ciemny kształt, sufit kabiny. Kable były przytwierdzone do uchwytu na dachu. Wylądowali z cichym tąpnięciem. – Oddział czerwonych na dole. Alicia otworzyła klapę w suficie i opuścili się do środka. Drzwi windy były otwarte, a za nimi rozciągała się niezmierzona przestrzeń, jakby stali na progu wielkiej katedry. Powietrze było wilgotne i chłodne, pachnące ziemią i czymś przypominającym mocznik. Omietli przestrzeń światłami latarek zamieszczonych na karabinach niknącymi w bezkresnej czerni. Wszystko wokół wydawało się dziwne. Jaskinia przypominała organiczną formę, jakby ściany zrobiono z ciał zabitych ludzi. – Kurczę! Spójrz tam!–powiedziała Alicia, zdejmując okulary. Była w swoim żywiole, w strefie nieprzerwanej nocy. Uklękła na ziemi i w świetle lamp wyjęła z plecaka dwa przedmioty. Pierwszym był pakunek z ładunkiem wybuchowym – osiem lasek HEP podłączonych przewodem do mechanicznego zegara. Ostrożnie położyła je na dnie jaskini. Drugim urządzeniem był radionamiernik – małe pudełko z anteną kierunkową i licznikiem rejestrującym siłę sygnału na częstotliwości tysiąca czterystu trzydziestu dwóch megaherców. Włączyła prąd i wyszła z kabiny, trzymając licznik przed sobąi badając ciemną przestrzeń. Urządzenie zaczęło wydawać słabe regularne sygnały. Wskazówka ożyła. – Mam cię! Peter powiadomił ludzi na powierzchni, że zarejestrowano obiekt. Chociaż nie miał powodu wątpić w słowa Alicii, jej zapewnienia nagle nabrały bardziej realnego charakteru. Gdzieś w tych jaskiniach leży przyczajony Julio Martinez, Dziesiąty z Dwunastu. – Powiedz Doddowi, żeby był w pogotowiu i czekał na sygnał – poprosił Hennemana. – Przyjąłem, uważajcie na siebie. Długo oczekiwana chwila nadeszła. Peter i Alicia wymienili ostatnie spojrzenia. Znów stanęli nad przepaścią. Nie potrzebowali słów, żeby to wyrazić, bo wszystko zostało już powiedziane. Żadne nie potrafiłoby żyć bez drugiego, a jednak wiedzieli, że dzieląca ich przepaść nigdy nie zostanie pokonana. Są żołnierzami na wojnie. Ich więź przewyższa wszystkie z wyjątkiem jednej, która nie może być ich udziałem. Alicia miała na sobie tradycyjne bandoliery, ale zastąpiła kuszę karabinem M4, z grubą tubą granatnika zamocowaną pod lufą. Martinez nie mógł liczyć na miłosierdzie, na żadne ostatnie błogosławieństwo. – Do zobaczenia niebawem – rzuciła Alicia. I zniknęła w ciemności. ♦♦♦

Oddział Satcha Dodda zajął stanowiska przy wejściu do jaskini, za najniższym rzędem ław amfiteatru. Niebo pociemniało, mieniąc się kolorami, gdy dzień zaczynał ustępować miejsca nocy. Dodd ściskał w ręku detonator. Sygnał przekazany do odbiornika na dnie jaskini zamknie prosty obwód elektryczny, przesyłając impuls przewodem do bomby. Nawet z tej odległości huknie jak diabli. Chociaż nie dał tego po sobie poznać, podróż na dno jaskini go przeraziła. Dodd nigdy w życiu nie widział takiego miejsca, takiej nieziemskiej scenerii pełnej obcych kształtów i dziwacznych barw, wykrzywionych form i mrocznej otchłani nicości. Podróż w dół tunelu przypominała wczołgiwanie się do własnego grobu. W sierocińcu słyszał o piekle, o krainie wiecznego mroku, gdzie dusze grzeszników wiją się w wiecznych męczarniach. Chociaż idea piekła początkowo go przeraziła, nawet wtedy uznał ją za mało wiarygodną. Czuł, że piekło jest bajeczką wymyśloną przez siostry, żeby zapanować nad dziećmi, podobną do baśni, które czytały, by przekazać im jakąś moralną naukę. To, że Dodd był najmłodszy z tych, którzy ocaleli podczas Masakry na Polu, sprawiało, że wyróżniał się spośród innych dzieci, jakby był mądrzejszy. Oczywiście to nieprawda – nigdy nie poznał swoich rodziców, więc nie odczuwał ich straty i nie zapamiętał niczego z tamtego dnia, ale koledzy tak podziwiali jego rzekome cierpienie, że Dodd zaczął się uważać za chłopca obdarzonego niezwykłą mocą rozumienia, szczególnie gdy chodziło o mistyczne objawienia sióstr. Akceptował przyjemną koncepcję nieba, bo nic go to nie kosztowało, ale dalej pójść nie zamierzał. Piekło było czystym nonsensem. Teraz jednak, gdy stał u wejścia do jaskini z detonatorem w ręku, przestał być tego pewny. Czekanie nie było łatwe. Kiedy słyszał pierwsze strzały, zawsze odzyskiwał jasność myślenia. Mógł zginąć albo nie, zabić lub zostać zabitym – jedno albo drugie i nic pomiędzy. W niespokojnych minutach wypełnionych waleniem serca wiedział, na czym stoi, unosił się na fali adrenaliny, która wymazywała wszystko, co osobowe. Można powiedzieć, że w chaosie bitwy człowiek nazywający się Satch Dodd przestawał istnieć nawet dla siebie samego. Dopiero gdy opadł bitewny pył, odkrywał, że nadal stoi na nogach, i doświadczał czystego istnienia, jakby wystrzelono go z armaty do tego świata. Oczekiwanie sprawiało, że Dodd zbyt intensywnie doświadczał siebie. Opadały go wspomnienia, wątpliwości, wyrzuty sumienia, niepokoje i całe mnóstwo możliwości, jakie kryła przyszłość. Myśli wirowały w jego głowie niczym zupa. Kiedy jedna połowa wytężonej uwagi Dodda była skupiona na bieżącej sytuacji – na trzymanym w ręku detonatorze i ludziach wokół niego, i krótkofalówce na ramieniu, przez którą miał nadejść rozkaz Hennemana, żeby wysadzić jaskinię – druga odbijała się rykoszetem od ścian jego prywatnego „ja”. Dopiero gdy Henneman wyda polecenie zdetonowania ładunku, te uczucia – ogarniające całe ciało jak psychiczne mdłości – osłabną, budząc zdolność do działania. W słuchawce zatrzeszczał głos majora: – Niebiescy, uwaga! Donadio wchodzi do środka! Coś się w nim napięło, poczuł, że wraca do rzeczywistości. – Zrozumiałem. To, co ma się wydarzyć, nie może nadejść za szybko. ♦♦♦ Alicia Donadio znajdowała się dwieście dziesięć metrów pod ziemią. Ciemna jaskinia została daleko w tyle. Bogata w siarczki woda wypłukiwała skałę, tworząc spękane wapienne osady przypominające starożytną rafę. Szła w kierunku sygnału emitowanego przez chip

umieszczony w szyi Julia Martineza, jednego z dwunastu więźniów oczekujących na wykonanie kary śmierci, zainfekowanych wirusem CV wyhodowanym przez naukowców biorących udział w projekcie Noe na początku obecnej ery. Nie miała wątpliwości. Louise, myślała. Louise. W chwili gdy stanęli na dnie jaskini, imię Louise opanowało jej umysł. Dziwna sprawa, bo z notatek ocalałych w budynkach projektu Noe wynikało, że Martinez został skazany na karę śmierci za zabicie policjanta, a nie za zgwałcenie i zamordowanie kobiety. Może nie wiedzieli o jej śmierci albo nigdy go z nią nie skojarzyli? W myślach Alicii pojawiało się także zabójstwo policjanta, jak gwałtowny błysk, jak rozpalona do białości iskra, ale każdy z Dwunastu skrywał jedną wyjątkową historię, jedną opowieść stanowiącą jego najgłębszą esencję, jądro tego, kim był. W przypadku Martineza była to historia Louise. Z mapy Alicii wynikało, że od windy odchodzą dwa korytarze prowadzące do poszczególnych sal o nazwach sugerujących majestatyczny ogrom. Królewski Pałac. Sala Olbrzymów. Komnata Królowej i, oczywiście, Wielka Sala. Aby nie stracić kontaktu z Peterem i utrzymywać łączność z ludźmi na powierzchni, Alicia nie mogła przekroczyć punktów na przeciwległym końcu każdego korytarza. Bo tam byłaby zdana wyłącznie na siebie. Królewski Pałac, pomyślała. Jakoś nie pasuje. – Skręcam w lewo. Kiedy weszła do bocznego korytarza, wskazówka licznika drgnęła, a sygnał przyspieszył. Miała rację. Ściany jaskini napierały na nią, w świetle latarki zamontowanej na karabinie na powierzchni skały lśniły kawałki jakiejś jasnej substancji. Były tu wirole, wielka chmara, jak zakopany skarb, nad którym zasiadał Martinez. Alicia ujrzała wszystko dokładnie: Louise z kablem elektrycznym zadzierzgniętym na szyi, wyraźną linią oddzielającą skórę powyżej i poniżej, mlecznobiałą szyję i czerwoną, nabrzmiałą od krwi twarz; zdumienie i przerażenie w oczach, i zimną nieuchronność nadchodzącej śmierci. Obraz był tak jasny, jakby Alicia sama to przeżyła. Nagle coś się zmieniło. Zaczęła doświadczać tego, co się stało, jednocześnie w dwóch kierunkach. Patrzyła na Louise, a jednocześnie w drugą stronę. Jak to możliwe? Kiedy zdołała tak dostroić się do niewidzialnego świata? Widziała twarz Martlneza oczami Louise. Zadbanego mężczyznę o wyrazistych rysach twarzy, zaczesane do tyłu siwe włosy tworzące delikatne, wąskie pasmo między zatokami. Zwyczajna ludzka twarz, choć nie do końca, bo za jego oczami nie było niczego, co można by nazwać człowieczym. Nic, tylko bezduszna pustka. Doświadczał wyłącznie zwierzęcej przyjemności. Louise nic dla niego nie znaczyła. Sprowadzała się do miękkich krągłości stworzonych wyłącznie dla jego rozkoszy. Chociaż na bluzce wyhaftowano imię kobiety, umysł Martlneza nie potrafił połączyć go z ludzką osobą, którą dusił i gwałcił, bo dla Martlneza jedynym rzeczywistym bytem był on sam. Czuła przerażenie Louise i jej ból, a później mroczną chwilę, w której zdała sobie sprawę, że nadchodzi śmierć, że jej życie zbliża się do końca. Że umrze, a wszechświat nawet nie zauważy, że w ogóle istniała. I że ostatnią rzeczą, której doświadczy, rozstając się z życiem, będzie widok gwałcącego ją Martlneza. Alicia dotarła do rozwidlenia nazywanego Cmentarzem. Poczuła silną woń moczu, pokrywającą cienką warstwą usta i krtań. W wilgotnym powietrzu jej oddech tworzył lodowatą mgiełkę. Radionamiernik wydawał coraz szybsze sygnały, które w końcu zmieniły się w ciągły dźwięk. Wiedziała, co zamierza. Wiedziała od samego początku. Chciała osobiście zabić Martlneza. Chciała czuć, jak umiera. ♦♦♦

Czekający w windzie Peter zaczął się niepokoić, gdy Alicia zniknęła mu z oczu. Nie umiałby podać racjonalnego uzasadnienia tego przeczucia – po prostu wyrwało go z odrętwienia, przenikając głęboko, aż do kości. – Zgłoś się, Lish. Żadnej odpowiedzi. – Słyszysz mnie, Lish? Statyczny trzask, a po nim: – Nie ruszaj się. W jej głosie było coś niepokojącego. Rezygnacja, jakby przecinała linę, na której zwisała nad przepaścią. Zanim zdążył odpowiedzieć, znowu usłyszał jej głos: – Zrób, co powiedziałam, Peterze. Później radio zamilkło. Połączył się z ludźmi na powierzchni. – Coś się stało. Straciłem z nią kontakt. – Zostań na stanowisku, Jaxon. Czy powiedziała coś o lewym korytarzu? Tak, lewym. – Idę za nią – oznajmił Hennemanowi. – Odmawiam, pozostań… Ale Peter nie usłyszał dalszej części rozkazu Hennemana, bo już pędził przed siebie. ♦♦♦ W tym samym czasie porucznik Dodd gnał jak szalony krętym szlakiem prowadzącym w głąb jaskini. Nie wiedział, że łańcuch łączności radiowej został przerwany. Że Peter, a więc także Alicia, nie mają pojęcia, iż bomba umieszczona w głównym wejściu sama się rozbroiła, co było pierwszym niefortunnym zdarzeniem w całej lawinie zdarzeń, których nigdy nie udało się rozwikłać w sposób zadowalający dowództwo. Nie wiedzieć czemu – z powodu zwarcia, mechanicznego defektu lub kaprysu losu – odbiornik we wnętrzu jaskini stracił kontakt z powierzchnią. Fatalna awaria sprawiła, że Dodd pędził teraz w gardziel piekieł. Pierwsze zejście zajęło mu piętnaście minut. Teraz pokonał zdradziecką ścieżkę, pędząc na łeb, na szyję, i dotarł na dół w niecałe pięć minut. Kątem oka dostrzegł coś nad głową i usłyszał wysoki, przenikliwy pisk, ale w pośpiechu nie zwrócił na to uwagi. Jeśli Henneman wyda rozkaz zdetonowania bomby, zanim zdoła wrócić, jego ludzie odpalą ładunek, a przy okazji zabiją także jego. Myślał tylko o tym, by zbiec na dół, naprawić detonator i wrócić na powierzchnię. Zobaczył odbiornik. Dodd zostawił go na gładkim, przypominającym stół głazie usytuowanym w wejściu do podziemnego korytarza. Teraz leżał na ziemi, przewrócony na bok. Jaka siła go zrzuciła? Dodd opadł na kolana, ciężko dysząc. Po twarzy spływały mu strużki potu. W powietrzu czuć było potworny smród. Delikatnie podniósł odbiornik. Urządzenie miało dwa przełączniki, jeden do uzbrojenia detonatora, drugi do zamknięcia obwodu i zdetonowania bomby. Dlaczego to cholerstwo nie działa? Nagle zauważył, że antena się poluzowała, że przekrzywiła się wskutek upadku. Wyciągnął z plecaka śrubokręt. Chwilę później sufit ożył. ♦♦♦ Alicia zauważyła pierwsze kości. Kości i zapach, a właściwie obezwładniający smród – obrzydliwy, biologiczny smród, niczym odór gazu nagromadzonego w grobie. Zrobiła krok do przodu. Stawiając stopę, poczuła, a później usłyszała chrupnięcie kości. Szkielet czegoś małego.

Drobna czaszka z zębami wyszczerzonymi w szyderczym uśmiechu. Jakiś gryzoń? Jej pole widzenia się poszerzyło. Ziemia była usiana ostrymi szczątkami, w wielu miejscach sięgającymi kolan, a nawet talii, niczym zaspy śniegu. Gdzie jesteś? – pomyślała. Pokaż się, draniu. Mam dla ciebie wiadomość od Louise. Martinez był blisko, bardzo blisko. Była praktycznie nad nim. Pierwszy raz od wielu lat poczuła strach, ale oprócz strachu coś jeszcze: nienawiść. Czystą nienawiść, ogarniającą i przenikającą każdą jej cząstkę. Jakby całe jej życie prowadziło do tej chwili. Martinez był wielkim utrapieniem świata. Nie zabiegała o chwałę ani o sprawiedliwość. Chodziło o zemstę. Nie o zabicie, ale sam akt zabijania. O to, żeby powiedzieć: „To za Louise”. Żeby poczuć, jak pod jej ręką opuszcza go życie. „Chodź do mnie. Chodź do mnie”. Z ciemności wyłoniła się jakaś postać. W promieniu światła karabinu dostrzegła błysk białej skóry. Zamarła. Co, do jasnej… Zrobiła krok do przodu, a po nim kolejny. Przed nią stał mężczyzna. Zniszczony i przygarbiony wiekiem. Wychudły, kościsty starzec. Jego skóra była pozbawiona barwy, niemal przezroczysta. Kulił się nagi na posadzce jaskini. Nawet nie mrugnął, kiedy snop światła przesunął się po jego twarzy. Martwe, niewidzące oczy przypominały białe kamienie. W rękach starca wił się nietoperz, trzepocząc bezsilnie długimi, przypominającymi latawiec skrzydłami. Mężczyzna podniósł nietoperza i z zaskakującą energią wepchnął sobie jego drobny łeb do ust. Po chwili rozległ się ostatni stłumiony pisk i skrzydła zwierzęcia zatrzepotały, a później Alicia usłyszała trzask. Mężczyzna wypluł głowę zwierzęcia na ziemię. Później przyłożył jego ciało do ust i zaczął energicznie ssać, poruszając się rytmicznie i wydając ciche odgłosy przypominające niemowlęce gaworzenie, mlaskanie dochodzące z pulsującej krtani. Głos Alicii zabrzmiał niepewnie w ogromnej przestrzeni. – Kim jesteś, do licha? Mężczyzna odwrócił niewidzącą, martwą twarz w kierunku źródła dźwięku. Jego wargi i broda lśniły od krwi. Alicia dopiero teraz dostrzegła siny tatuaż z boku szyi. Kształt węża. – Mów! Wydał słabe tchnienie, przypominające bardziej sapanie niż mowę. – Ig… Ig… – Ig? Nazywasz się Ig? – …nacio. – Ściągnął brwi. – Ignacio? Za plecami usłyszała kroki. Odwróciła się. Jej twarz oświetlił snop światła z karabinu Petera. – Kazałam ci zaczekać! Twarz Petera była pozbawiona wyrazu, sparaliżowana widokiem mężczyzny skulonego na ziemi. Alicia przyłożyła starcowi lufę do czoła. – Gdzie on jest? Gadaj, gdzie jest Martinez! W niewidzących oczach błysnęły łzy. – Opuścił nas. – Jego głos przypominał jęk bólu. – Dlaczego nas opuścił?! – Co to znaczy? Jak to cię opuścił? Starzec uniósł rękę i namacał lufę karabinu Alicii, zacisnął na niej palce i przyłożył sobie do czoła. – Błagam – powiedział. – Zabij mnie. ♦♦♦

Były nietoperzami. Setkami, tysiącami, milionami nietoperzy. Zerwały się z sufitu wielką powietrzną masą, przytłaczając zmysły Dodda swoim ciepłem i ciężarem, dźwiękiem i wonią. Uderzyły go jak fala, zamykając w wirze czystego, zwierzęcego szału. Dodd machał rękami jak szalony, próbując odpędzić je od twarzy i oczu. Czuł, jak wgryzają się w jego ciało, choć nie doświadczał tego w całej pełni, a tylko jako serię poszczególnych ukłuć. Umysł podpowiadał mu, że rozerwą go na strzępy. Że tak to wszystko się skończy. Że zginie w tej jaskini straszną śmiercią, rozszarpany przez nietoperze. Zaczął krzyczeć. Kiedy krzyczał, doznanie bólu stało się odrębnym bytem, a jego umysł i ciało w jednej chwili zjednoczyły się w czystej, unicestwiającej wszystko agonii. Ruszył w kierunku migającego światełkami detonatora, a jego fizyczna osoba stała się podobna do opadającego młota. Jedyna myśl, która przeszła mu przez głowę – jasny szlag! – stała się ostatnią. ♦♦♦ Fala uderzeniowa przedwcześnie zdetonowanego ładunku ruszyła korytarzem w stronę kompleksu podziemnych sal i pieczar z impetem rozpędzonej lokomotywy i docierała do Królewskiego Pałacu z potwornym łoskotem, na który nałożył się skok ciśnienia i głęboki podziemny wstrząs. Po nim ziemia znowu zadrżała, jakby o pokład łodzi uderzyła wielka fala. Było to zjawisko w równym stopniu atmosferyczne, co akustyczne, cieplne i sejsmiczne, o sile mogącej przeniknąć do wnętrza ziemi. Nazywali ich zwisającymi – śpiące wirole, których procesy metaboliczne uległy spowolnieniu, trwające w stanie przedłużonej hibernacji. Potrafiły tak przeżyć wiele lat, a nawet dekad, z nieznanych powodów – być może biologicznego pokrewieństwa z nietoperzami zapisanego głęboko w pamięci ich gatunku – woląc zwisać do góry nogami, z ramionami schludnie złożonymi na piersi, jak mumie spoczywające w sarkofagu. Zastygły w oczekiwaniu w salach jaskini Carlsbad (z wyjątkiem Królewskiego Pałacu, który zajmował Ignacio) niczym drzemiący skład organicznych stalaktytów, senna armia lśniących sopli obudzonych wybuchem bomby. Podobnie jak inne gatunki uznały wybuch za śmiertelne zagrożenie. Jako wirole natychmiast wyczuły w pobliżu zapach ludzkiej krwi. Peter i Alicia zaczęli uciekać. Gdyby Alicia była sama, pewnie zaczęłaby się bronić. Chociaż zostałaby pochłonięta przez hordę, walka była tak głęboko zakorzeniona w jej naturze, że mogłaby uznać niemożliwą misję za osobliwie satysfakcjonującą, za szczęśliwe zrządzenie losu, pozwalające honorowo odejść z tego świata. Ale był z nią Peter. Wirole pragnęły jego krwi, nie jej. Sunęły ku nim, wypełniając podziemne korytarze jaskiń jak niepowstrzymane wody potopu. Sto metrów dzielących ich od windy zamieniło się w kilometry. Wpadli do kabiny, słysząc za plecami ryk wiroli. Nie było czasu na włączenie detonatora. Plan wziął w łeb. Alicia podniosła z ziemi ładunek wybuchowy, chwyciła Petera za rękę, wypchnęła go przez właz i skoczyła w za nim, z hukiem zamykając klapę. – Łap linę! – krzyknęła. Spojrzał na nią pytająco. – Rób, co mówię! Czy zrozumiał, o co jej chodzi? Uznał, że to bez znaczenia, i wykonał polecenie. Alicia rzuciła ładunek na dach windy, wycelowała karabin w płytę, do której przytwierdzono liny, i nacisnęła spust. Uwolnione od ciężaru kabiny balasty runęły w dół. Poczuli mocne szarpnięcie, a po nim ogromną narastającą siłę unoszącą ich w górę. Peter doświadczył wznoszenia w postaci zamazanej smugi czystego ruchu – doznania, które skoncentrowało się w dłoniach stanowiących

jedyne ogniwo łączące go z życiem. Byłby się puścił, gdyby nie Alicia, która wisiała pod nim jak siatka zabezpieczająca, chroniąc go przed ześlizgnięciem się i pogrążeniem w otchłani. Wirowali w plątaninie rąk i nóg, przytłoczeni mnóstwem doznań, które przekraczały jego zdolność pojmowania. Nie widział wiroli skaczących w górę szybu w ślad za nimi, odbijających się od ścian, z każdym ruchem wznoszących się coraz wyżej, coraz bardziej zmniejszających dzielący ich dystans. Na szczęście Alicia potrafiła nad tym zapanować. W przeciwieństwie do wyposażonego w ludzkie zmysły Petera miała ten sam wewnętrzny żyroskop co stwory, które ich ścigały. Jej poczucie czasu, przestrzeni i ruchu pozwalało nie tylko utrzymać linę, lecz także skierować karabin w dół. Zamierzała użyć granatnika, a jej celem był ładunek wybuchowy umieszczony na dachu windy. Nacisnęła spust. 26

FEDERALNE WIĘZIENIE WOJSKOWE, KERRVILLE W TEKSASIE Major Lucius Greer, były żołnierz Oddziału Ekspedycyjnego, a obecnie więzień numer sześćdziesiąt dwa, osadzony w Wojskowym Więzieniu Federalnym Republiki Teksasu – Lucius zwany Wiernym, Tym, który Uwierzył – czekał, aż coś się wydarzy. Jego cela miała powierzchnię czterech metrów kwadratowych. Znajdowały się w niej prycza, toaleta, umywalka i mały stolik z krzesłem. Jedynym źródłem światła było małe okienko ze wzmocnionej szyby wysoko na ścianie. W tym pomieszczeniu Lucius Greer spędził ostatnie cztery lata, dziewięć miesięcy i jedenaście dni swojego życia. Skazano go za dezercję, co zdaniem Luciusa nie było do końca sprawiedliwe. Można by powiedzieć, że opuszczając posterunek i idąc z Amy na górę, na spotkanie Babcocka, po prostu wykonywał inne, znacznie ważniejsze rozkazy. Ale Lucius był żołnierzem i miał żołnierskie poczucie obowiązku, więc przyjął wyrok bez szemrania. Całe dnie spędzał na rozmyślaniach – co było poniekąd koniecznością, choć Lucius wiedział, że niektórzy nigdy by się na to nie zdobyli, bo słyszał, jak po nocach wyli z samotności. Więzienie miało mały dziedziniec. Osadzeni mogli raz w tygodniu wyjść na dwór, ale tylko w pojedynkę i tylko na godzinę. Przez pierwsze pół roku Lucius myślał, że oszaleje. Człowiek może wykonać określoną liczbę pompek, przespać określoną liczbę godzin. Nie minął miesiąc odsiadki, a Lucius zaczął gadać do siebie, wygłaszać rozwlekłe monologi o wszystkim i o niczym, o pogodzie i posiłkach, myślach i wspomnieniach, o świecie za murami więzienia i bieżącej sytuacji. Czy jest lato? Czy pada? Czy na obiad będą krakersy? Z upływem miesięcy przemowy coraz bardziej koncentrowały się na strażnikach. Był przekonany, że go szpiegują, a gdy jego paranoja się pogłębiła, że chcą go zabić. Przestał spać, a później jeść. Nie chciał ćwiczyć, a nawet wychodzić z celi. Całymi nocami siedział skulony na brzegu pryczy, gapiąc się na drzwi, w których mieli pojawić się zabójcy. Po pewnym czasie Lucius uznał, że dłużej tego nie wytrzyma. Że niebawem straci nędzną resztkę rozumu, która mu jeszcze została. Myśl, że mógłby umrzeć bez świadomości – bez doświadczeń, wspomnień i osobowości – wydawała się nieznośna. Popełnienie samobójstwa w celi nie było łatwe, ale możliwe. Zdeterminowany samobójca mógł stanąć na stole, przyciągnąć głowę do piersi, a następnie przechylić się do przodu i skręcić kark podczas upadku. Lucius próbował trzy razy i trzy razy mu się nie udało. Zaczął się modlić – prostą, złożoną z jednego zdania modlitwą zawierającą prośbę o boską pomoc. „Pomóż mi umrzeć”. We

łbie mu dzwoniło od kolejnych uderzeń o betonową posadzkę. Wybił sobie nawet ząb. Znowu wgramolił się na stół, obliczył kąt upadku i skoczył w ramiona siły ciężkości. Odzyskał przytomność po bliżej nieokreślonym czasie. Leżał na plecach, na zimnej betonowej posadzce. Wszechświat znowu odmówił jego przyjęcia. Nie potrafi otworzyć bramy śmierci. Ogarnęła go rozpacz, do oczu napłynęły łzy. „Dlaczego mnie porzuciłeś, Luciusie?” To, co usłyszał, nie było słowami. Niczym tak prostym i zwyczajnym jak słowa. Było to raczej wrażenie głosu – delikatna, władcza obecność istniejąca pod powierzchnią świata. „Nie wiesz, że tylko ja mogę ci je odebrać? Śmierć zależy wyłącznie ode mnie”. Poczuł się tak, jakby jego umysł otworzył się niczym okładki książki, odsłaniając ukrytą rzeczywistość. Leżał na podłodze, jego ciało zajmowało określone miejsce w czasie i przestrzeni, a mimo to miał wrażenie, jakby jego świadomość się poszerzyła, połączyła z nieopisanym bezkresem. Była wszędzie i nigdzie, istniała na niewidzialnej płaszczyźnie, którą mógł dostrzec jedynie umysł, a nie oczy rozproszone przez zwyczajne przedmioty, pryczę, toaletę i ściany celi. Pogrążył się w spokoju, który ogarnął wnętrze jego umysłu niczym fala światła. „Nie dokończyłeś dzieła swojego życia, Luciusie”. Nagle jego uwięzienie dobiegło końca. Ściany celi zamieniły się w cieniutką bibułę, w magiczną sztuczkę materii. Z każdym dniem jego kontemplacja stawała się coraz głębsza, a umysł stapiał się z niezmierzonym spokojem i przebaczeniem, i mądrością, które odkrywał. Oczywiście był to Bóg, a przynajmniej tak można było to określić. Ale słowo „Bóg” wydawało się zbyt małe, zostało wymyślone przez ludzi, by nazwać coś, co nie ma imienia. Świat nie był światem, ale przejawem głębszej rzeczywistości, jak farba na płótnie jest przejawem myśli artysty. Z tą świadomością przyszło odkrycie, że podróż jego życia nie dobiegła końca, że prawdziwy cel jego istnienia nie został jeszcze ujawniony. I jeszcze jedno: wydawało się, że Bóg jest kobietą. ♦♦♦ Wychował się w przytułku, wśród sióstr. Nie pamiętał rodziców ani innego życia. W wieku szesnastu lat wstąpił do straży obywatelskiej, a kiedy ogłoszono nabór, jako jeden z pierwszych wstąpił do Oddziału Ekspedycyjnego. Było to zaraz po wydarzeniach, które stały się znane jako Masakra na Polu. Jedenaście rodzin wpadło w zasadzkę podczas pikniku. Dwadzieścia osiem osób zginęło lub zostało uprowadzonych. Wielu spośród mężczyzn, którzy ocaleli, wstąpiło do Oddziału. Jednak motywy Luciusa były bardziej mgliste. Nawet gdy był chłopcem, nie podniecały go opowieści o wielkim Nilesie Coffee, którego bohaterskie czyny wydawały się zwyczajnie niemożliwe. Jaki człowiek przy zdrowych zmysłach polowałby na draki? Ale Lucius był młody i niecierpliwy i nudziły go obowiązki strażnika: pełnienie warty na miejskich murach, przeczesywanie pól i uganianie się za dzieciakami, które nie przestrzegały godziny policyjnej. Oczywiście czasem trafił się jakiś głupek (choć uważano to za marnowanie amunicji, można było do nich strzelać z platform wartowniczych, a przełożeni przymykali oko, jeśli człowiek nie przesadzał) lub karczemna burda w Houston. Choć wspomniane wydarzenia dostarczały miłej odmiany, nie mogły wynagrodzić dojmującej nudy. Jakby uganianie się za gromadką szaleńców ogarniętych pragnieniem śmierci było jedyną operacją, w której brał udział Lucius Greer. To właśnie w wojskach ekspedycyjnych Lucius znalazł to, czego potrzebował, czego mu w życiu brakowało: rodzinę. Pierwszy oddział, w którym służył, zostały wysłany na Drogę do Roswell, by eskortował konwoje z ludźmi i sprzętem dla garnizonu, który w tamtym czasie był małą placówką. Wśród nich znaleźli się dwaj nowi rekruci, Nathan Crukshank i Curtis Vorhees.

Podobnie jak Lucius Cruk przyszedł ze straży, ale Vorhees był farmerem. Ponieważ podczas Masakry na Polu stracił żonę i dwie małe córeczki, nikt nie mógł mu odmówić. Ciężarówki jechały zwykle przez całą noc. W drodze powrotnej do Kerrville ich konwój wpadł w zasadzkę. Zaatakowały ich godzinę przed świtem. Lucius jechał z Crukiem i Vorem w humvee, za pierwszą cysterną. Kiedy wirole na nich skoczyły, Lucius pomyślał, że to koniec. Że nie ujdzie z życiem. Okazało się, że kierujący samochodem Crukshank był innego zdania lub zwyczajnie miał to gdzieś. Wdepnął gaz, a siedzący za pięćdziesiątką Vorhees zaczął kasować jednego po drugim. Nie wiedzieli, że kierowca cysterny już nie żyje, trafiony przez przednią szybę. Kiedy jechali obok ciężarówki, wóz skręcił w lewo, zahaczając o przód humvee. Lucius musiał stracić przytomność, bo następną rzeczą, którą zapamiętał, było to, jak Cruk wyciąga go z wraku. Cysterna stała w płomieniach. Reszta konwoju odjechała, zniknęła na Drodze do Roswell. Zostali sami. Kolejna godzina była najkrótszą i zarazem najdłuższą godziną w życiu Luciusa. Wirole atakowały raz za razem, a trzej mężczyźni raz za razem odpierali ich ataki, oszczędzając amunicję i strzelając dopiero wtedy, gdy stworzenia znajdowały się zaledwie kilka kroków od nich. Mogli próbować ucieczki, ale przewrócony humvee był najlepszą osłoną, na jaką mogli liczyć. Poza tym Lucius złamał nogę w kostce i nie mógł chodzić. Kiedy znalazł ich patrol, siedzieli na drodze, zaśmiewając się do łez. Wiedział, że nigdy nie był z nikim tak blisko, jak z tymi dwoma, którzy tamtej nocy przeszli razem z nim ciemnym korytarzem. Roswell, Laredo, Texarkana. Lubbock, Shreveport, Kearney, Kolorado. Minęły całe lata, zanim Lucius zobaczył Kerrville, bezpieczną przystań otoczoną murami i światłami. Jego dom był teraz wszędzie. Jego domem był Oddział Ekspedycyjny. A przynajmniej był nim, dopóki nie poznał Amy, Dziewczyny Znikąd. Bo wtedy wszystko się zmieniło. ♦♦♦ Miał przyjąć trzech gości. Pierwszy przybył we wczesny wrześniowy ranek. Greer właśnie zjadł śniadanie złożone z wodnistej owsianki i robił poranną gimnastykę: pięćset pompek i brzuszków, a po nich taką samą liczbę przysiadów i wyrzutów nóg. Zwisając z rury biegnącej pod sufitem celi, podciągnął się sto razy, w seriach po dwadzieścia, nachwytem i podchwytem, jak Bóg przykazał. Kiedy skończył, usiadł na brzegu pryczy, przygotowując umysł do rozpoczęcia niewidzialnej podróży. Zawsze zaczynał od modlitwy, której nauczyły go siostry. Nie liczyły się słowa, ale rytm. Modlitwy przypominały układy rozciągające przed właściwymi ćwiczeniami, były przygotowaniem umysłu na czekający go skok. Właśnie zaczął, kiedy jego myśli zamarły, spłoszone dudnieniem kroków. Drzwi celi otworzyły się ze skrzypnięciem. – Masz gościa, Sześćdziesiąty Drugi. Lucius podniósł się na widok kobiety wchodzącej do jego klitki. Była drobna, o czarnych włosach przetykanych siwizną i małych ciemnych oczach, z których promieniował niekwestionowany autorytet. Była z tych, przed którymi nie można się nie otworzyć, dla których jego tajemnice są niczym otwarta księga. – Witam, majorze Greer. – Pani prezydent?! Odwróciła się do strażnika, zwalistego pięćdziesięciokilkuletniego faceta. – Dziękuję wam, sierżancie. Proszę zastawić nas samych. Klawisz nazywał się Coolidge. Człowiek powinien znać swoich strażników, więc Coolidge i Lucius dobrze się znali, choć Coolidge nie miał pojęcia, co sądzić o modłach Luciusa. Był trzeźwo myślącym prostym

człowiekiem, uczciwym, choć nieco ociężałym w myśleniu, miał dwóch dorosłych synów, służących w straży jak on. – Jest pani pewna? – Tak, dziękuję wam. To wszystko. Strażnik wyszedł, zamykając za sobą drzwi. Pani prezydent rozejrzała się po ciasnej celi. – Niesamowite. – Spojrzała na Luciusa. – Powiedzieli mi, że nie opuszczasz celi. – Nie widzę powodu. – Co robisz całymi dniami? Lucius się uśmiechnął. – To samo, co robiłem, kiedy pani się zjawiła. Rozmyślam. – Rozmyślasz – powtórzyła pani prezydent. – O czym? – Zwyczajnie, rozmyślam. Koncentruję się na własnych myślach. Prezydent usiadła na krześle, a Lucius na brzegu pryczy twarzą do niej. – Zacznę od tego, że oficjalnie mnie tu nie było. Oficjalnie. Nieoficjalnie dodam, że przyszłam tutaj, by poprosić cię o pomoc w sprawie ogromnej wagi. Ostatnio dużo się o tobie mówi. Postanowiłam zaufać twojej dyskrecji. Nikt nie może się dowiedzieć o naszej rozmowie. Czy wyraziłam się jasno? – Tak, proszę pani. Otworzyła teczkę, wyjęła z niej pożółkłą kartkę i podała Luciusowi. – Poznajesz? Mapę narysowano kawałkiem węgla drzewnego: linia rzeki, pospiesznie naszkicowana droga, kropkowana linia oznaczająca granicę obozowiska. Właściwie nie obozowiska, ale całego miasta. – Gdzie ją pani znalazła? – spytał Lucius. – To nieistotne. Znasz ją? – Powinienem. – Dlaczego? – Bo sam ją sporządziłem. Spodziewała się takiej odpowiedzi. Lucius poznał to po jej twarzy. – Odpowiem na twoje pytanie. Była w dowództwie, w prywatnych dokumentach generała Vorheesa. Musiałam trochę powęszyć, żeby ustalić, kto z nim był. Ty, Crukshank i młody rekrut o nazwisku Tifty Lamont. Tifty. Ile czasu minęło, od kiedy Lucius słyszał to imię? Oczywiście wszyscy w Kerrville znali Tifty’ego Lamonta. I Crukshanka. Lucius poczuł smutek na myśl o przyjacielu zabitym pięć lat temu, po upadku garnizonu w Roswell. – Myślisz, że zdołałbyś odnaleźć to miejsce na mapie? – Nie wiem. To stare dzieje. – Czy komuś o nim wspominałeś? – Kiedy złożyliśmy raport w dowództwie, powiedzieli nam wprost, żeby tego nie robić. – Wiesz, kto wydał rozkaz? Lucius pokręcił głową. – Nigdy się nie dowiedziałem. Oddziałem dowodził Crukshank, zastępcą był Vorhees. Tifty odpowiadał za zwiad. – Dlaczego akurat Tifty? – O ile wiem, nikt nie potrafi czytać śladów tak dobrze jak Tifty Lamont. Pani prezydent na dźwięk nazwiska słynnego gangstera Tifty’ego Lamonta, kierującego nielegalnym handlem, najbardziej poszukiwanego przestępcy w mieście, ściągnęła brwi.

– Ilu ludzi twoim zdaniem tam mieszkało? – Trudno powiedzieć. Miasto było co najmniej dwa razy większe od Kerrville. Z tego, co widzieliśmy, wynikało, że było także dobrze uzbrojone. – Mieli prąd? – Tak, ale nie sądzę, żeby używali ropy. Mieli raczej pojazdy z napędem bioelektrycznym i diesle na biopaliwo. Kompleksy rolniczy i wytwórczy były rozległe. Ludzie mieszkali w barakach. W trzech dużych budynkach: jednym w centrum, z czymś w rodzaju kopuły, drugim na południu, przypominającym dawny stadion piłkarski. Trzeci znajdował się po zachodniej stronie rzeki, nie byliśmy pewni, co to takiego. Można było odnieść wrażenie, jakby dopiero go budowano. Pracowali nad nim dzień i noc. – Nie pozyskaliście żadnego kontaktu? – Nie. Pani prezydent wskazała granicę. – Co to takiego? – Umocnienia. Linia zasieków. Dość potężna, ale niewystarczająca do powstrzymania draków. – Po co w takim razie ją zbudowano? – Nie potrafię odpowiedzieć, ale Crukshank miał pewną teorię. – Jaką? – Żeby ludzie nie mogli uciec. Prezydent spojrzała na mapę, po czym przeniosła wzrok na Luciusa. – Nigdy o tym nie rozmawialiście? Z nikim? – Nie, proszę pani. Aż do dzisiaj. Zapadła cisza. Lucius odniósł wrażenie, że nie usłyszy więcej pytań. Pani prezydent dostała to, po co przyszła. Włożyła mapę do teczki. Kiedy zaczęła wstawać z krzesła, Lucius się odezwał: – Pani prezydent, proszę wybaczyć śmiałość, ale dlaczego pani mnie o to wypytuje? Po tylu latach. Kobieta podeszła do drzwi i zapukała dwa razy. Kiedy z korytarza dobiegł odgłos kroków, odwróciła się do Luciusa. – Mówią, że religijny z was człowiek. Lucius skinął głową. – Skoro tak, módlcie się, żebym była w błędzie. 27 Peter leżał w szpitalu już dziesięć dni. Trzy złamane żebra, wybity bark, oparzenia nóg, ręce obtarte do mięsa. Siniaki, stłuczenia i rany cięte trudno było zliczyć. Pewnie stracił przytomność, ale nie uszkodził czaszki. Bolał go najmniejszy ruch, nawet oddech. – Masz cholerne szczęście, że żyjesz – powiedział lekarz, sześćdziesięcioletni mężczyzna o kartoflowatym nosie czerwonym od gorzały i ochrypłym głosie. Do pacjentów mówił tonem, jakim można by się zwracać do beznadziejnie nieposłusznego psa. – Nie ruszajcie się z łóżka, poruczniku. Dopóki nie powiem, jesteście moi. Henneman odebrał raport Petera tego samego dnia, gdy oddział wrócił do garnizonu. Peter był półprzytomny, odurzony środkami przeciwbólowymi. Pytania majora unosiły się w jego głowie wraz ze strzępami rozmowy prowadzonej w sąsiednim pokoju przez ludzi, których ledwie znał. Pytał o jakiegoś człowieka, bardzo starego, z wytatuowanym na szyi wężem. Tak, Peter

skinął ciężką głową spoczywającą na poduszce. To jego widzieli. Powiedział, że jak się nazywa? Ignacio, odparł Peter. Powiedział, że ma na imię Ignacio. Major najwyraźniej nie miał pojęcia, co sądzić o jego odpowiedziach, podobnie zresztą jak sam Peter. Henneman zadawał to samo pytanie wielokrotnie, tylko nieznacznie zmieniając jego brzmienie. W pewnym momencie Peter odpłynął. Kiedy znowu otworzył oczy – okazało się, że minęły już dzień i noc – był sam. Do popołudnia czwartego dnia, kiedy przy jego łóżku stanęła Alicia, nie widział nikogo oprócz lekarza. Już samodzielnie siadał, z lewą ręką na temblaku, żeby unieruchomić bark. Tego wieczoru odbył pierwszy spacer do latryny, co było prawdziwym kamieniem milowym, choć zrobienie kilku kroków osłabiło go przed kolejnym wyzwaniem, jakim było zjedzenie czegoś zabandażowanymi rękami. – A niech mnie, paskudnie wyglądacie, poruczniku. W namiocie panował półmrok, więc Alicia mogła zdjąć okulary. Peter przywykł do pomarańczowej barwy jej oczu, choć rzadko pozwalała, by oglądali je inni. Usiadła na krześle obok jego łóżka i wskazała miskę z papką kukurydzianą, którą Peter bez powodzenia próbował wsunąć łyżką do ust. – Pomóc ci? – Nawet nie próbuj! Uśmiechnęła się szeroko. – Cieszę się, że nie straciłeś dumy. Henneman cię maglował? – Niewiele pamiętam. Nie sądzę, żeby moje odpowiedzi mu się spodobały. Łyżka wypadła mu z ręki, zostawiając na koszuli kleistą plamę. – Cholera! – Pozwól, że ja to zrobię. Próbował wsunąć łyżkę między kciuk i krawędź miski, aby umieścić ją w dłoni. – Powiedziałem ci, że dam sobie radę! – Naprawdę? Przestań. Peter westchnął i upuścił łyżkę na tacę. Alicia włożyła ją do miski, nabrała odrobinę papki i skierowała do jego ust. – Otwórz usta dla mamusi. – Słuchaj, nigdy nie zauważyłem u ciebie skłonności macierzyńskich. – Dla ciebie jestem gotowa zrobić wyjątek. Jedz. Opróżnił miskę, łyżka po łyżce. Alicia sięgnęła po ścierkę i otarła mu brodę. – To potrafię zrobić. – Akurat. Wytarcie twarzy wchodzi w skład pakietu. – Odchyliła się na krześle. – Tak dobrze. – Odłożyła ścierkę. – Dziś rano było nabożeństwo żałobne za Satcha. Bardzo wzruszające. Henneman i Apgar przemawiali. Chociaż uznano, że Satch zginął w wyniku eksplozji, Henneman wysłał na górę oddział, żeby go poszukać. Był to symboliczny gest, a jednak musieli to zrobić. W każdym razie niczego nie zaleźli. Nigdy się nie dowiedzą, co zaszło na dole jaskini. – Chyba tak powinno być. – Satch był porządnym gościem. Wszyscy go lubili. – Zawsze tak mówią. Alicia wzruszyła ramionami. – Co nie oznacza, że to nieprawda. Peter wiedział, że myślą o tym samym: to oni zaplanowali operację, a Satch zginął. – Chyba powinnam już iść, skoro zostałeś nakarmiony. Apgar wysyła mnie na południe, mam przeprowadzić rekonesans pól naftowych.

– Lish, skąd wiesz, że tam w ogóle coś jest? Odniósł wrażenie, że to pytanie ją zaskoczyło. – Nie wiem, co ci odpowiedzieć, Peterze. To tylko… przeczucie. – Przeczucie? Spojrzała na niego. – Nie wiem, jak to opisać słowami. – Sądziłem, że tylko Amy ma tę zdolność. Alicia wzruszyła ramionami. „Nie naciskaj”. – Jestem ci winna przysługę, ryzykowałeś dla mnie. Miło było mieć towarzystwo w tej psiarni. – Co z nami zrobią? – spytał ponuro. – Apgar zrobi to, co zrobi. Nie potrafię czytać w jego myślach. – Sądzisz, że nam wierzy? Alicia nie odpowiedziała. Odwróciła wzrok i odrzekła zagadkowo: – Pamiętasz film Drakula, Peterze? Natychmiast cofnął się myślami pięć lat. Peter oglądał go z ludźmi Vorheesa w garnizonie w Kolorado tamtej nocy, gdy Alicia wróciła z akcji, podczas której znaleźli gniazdo wiroli w opuszczonej kopalni miedzi. – Nie wiedziałem, że go oglądałaś. – Czy go oglądałam? Do licha, ja go analizowałam. Ten film to coś w rodzaju podręcznika obsługi wirola. Nie chodzi mi o pelerynę, zamek i inne bzdury, ale reszta pasuje. Istota ludzka, której życie zostało „nienaturalnie wydłużone”. Wbijanie kołka w serce, żeby ją uśmiercić. Sposób, w jaki śpi w swojej rodzinnej ziemi. Cała ta historia ze zwierciadłami… – Pamiętasz rondel w Las Vegas? – przerwał jej Peter. – Pomyślałem o tym samym. – Jakby własne odbicie, sama nie wiem… jakby ich to podkręcało. Cały ten film taki jest. – Lish, o co ci chodzi? Zawahała się. – Pewna scena od dawna nie daje mi spokoju. Nie potrafię jej zrozumieć. Drakula ma kogoś w rodzaju pomocnika. Kogoś, kto nadal wygląda jak człowiek. Peter sobie przypomniał. – Tego wariata, który je pająki? – Właśnie. Renfielda. Drakula go zaraża, ale facet nie zamienia się w wampira, a przynajmniej nie do końca. Bardziej przypomina kogoś, kto zatrzymał się w pierwszym stadium choroby. Wiesz, zastanawiam się, czy oni wszyscy mają kogoś takiego. – Spojrzała na niego uważnie. – Pamiętasz, co Olson powiedział na temat Jude’a? Olson był przywódcą wspólnoty, którą spotkali w Nevadzie – Przystani – całego miasta, które składało swoich w ofierze Babcockowi, Pierwszemu z Dwunastu. Nominalnie szefem był Olson, ale okazało się, że to Jude wszystkim rządził. Łączyła go z Babcockiem szczególna więź, choć nigdy nie zrozumieli jej natury. – „On był… pobratymcem” – zacytował Olsona Peter. – Nigdy nie rozumiałem, co Olson miał na myśli. Nie było w tym sensu. Mierzyłaś mu w głowę z pistoletu… – Tak. Czasami żałuję, że nie pociągnęłam za spust. Ale nie sądzę, aby to był pusty bełkot. Sprawdziłam to słowo w bibliotece w Kerrville. W słowniku napisali, że to archaiczne wyrażenie, więc musiałam sprawdzić jeszcze jedno słowo. Archaiczne, czyli po prostu bardzo stare. Napisali, że pobratymiec to rodzaj służebnego demona, na przykład kot czarownicy. Ktoś w rodzaju pomocnika. Może to miał na myśli Olson? Peter zastanawiał się przez chwilę.

– Chcesz powiedzieć, że Ignacio był… pobratymcem Martineza? Alicia wzruszyła ramionami. – Przyznaję, że może się to wydać nieco naciągane… Wiesz, próbuję połączyć różne fakty. Inną rzeczą, którą trzeba wziąć pod uwagę, jest sygnał. Ignacio miał chip, jak Amy i Dwunastu. To znaczy, że łączyło go coś z projektem Noe. – Powiedziałaś o tym Apgarowi? – Mówisz poważnie? I bez tego mam dość kłopotów. Peter nie miał wątpliwości. Nie wątpił również w to, że jeśli obciążą ją winą za nieudaną akcję w jaskini, będzie ona w równym stopniu jego udziałem. Alicia podniosła się, żeby odejść. – Tak czy owak, będziemy wiedzieli więcej, kiedy wrócę z Odessy. Nie ma sensu martwić się na zapas. Wiem, że uważasz, iż jesteś niezastąpiony, ale zdołamy przeżyć kilka dni bez ciebie. – Nie poprawiłaś mi nastroju. Uśmiechnęła się. – Tylko nie oczekujcie, że tu wrócę i znowu będę was karmiła, poruczniku. To się więcej nie powtórzy. Kiedy ruszyła do drzwi, Peter rzucił: – Lish, zaczekaj sekundę. Odwróciła się i spojrzała na niego. – Co powiedział Ignacio? „Opuścił nas”? Co to może oznaczać? – Nie mam pojęcia. Wiem tylko, że nie miało go tam być. – Dokąd poszedł? Nie odpowiedziała od razu. Jej twarz pociemniała. Peter nigdy wcześniej tego u niej nie dostrzegł. Nawet w najtrudniejszych chwilach była opanowana, niezwykle skoncentrowana, potrafiąca skupić uwagę tylko na wykonywanym zadaniu. Teraz było podobnie, ale promieniowała z niej inna energia, która wydawała się pochodzić z głębszego źródła. – Chciałabym to wiedzieć – odrzekła, zakładając okulary. – Możesz mi wierzyć. Poły namiotu zafalowały, gdy wyszła. Peter jak zawsze natychmiast poczuł jej brak. Bo zawsze jedno zostawiało drugie. ♦♦♦ Peter już jej nie zobaczył. Sześć dni później wypisali go ze szpitala. Aby zrosły się pęknięte żebra, trzeba było więcej czasu, dlatego przez kilka tygodni musiał na siebie uważać, ale przynajmniej nie leżał już w łóżku. Idąc przez garnizon, żeby zameldować się do służby, czuł, że z każdym krokiem nabiera sił. Podobnie było wiele lat temu, kiedy był małym chłopcem i miał wysoką gorączkę. Gdy gorączka ustąpiła i wstał z łóżka, wykonywanie najzwyklejszych czynności dodawało mu sił. Tym razem jednak coś się zmieniło. Peter wyraźnie to czuł. Wszystko wydawało się takie jak zawsze – żołnierze na murach, szum generatorów, zdyscyplinowana wojskowa krzątanina – a jednak wyczuwał zmianę, wyraźne osłabienie intensywności. Wszedł do namiotu dowództwa. Apgar stał za wysłużonym metalowym biurkiem, patrząc z niezadowoleniem na sterty papierów. – Jaxon! Spodziewałem się ciebie za kilka dni. Jak się masz? To pytanie wydało się Peterowi dziwnie osobiste. – Dobrze, panie pułkowniku. Dziękuję, że pan zapytał. – Usiądziesz?

Pułkownik przez chwilę przeglądał dokumenty. Chociaż nie był rosłym mężczyzną – Peter przewyższał go co najmniej o dwie dłonie – robił duże wrażenie, wykonywał precyzyjne ruchy, z których żaden nie był zbędny. Po upływie dwóch minut zdołał zaprowadzić ład w dokumentach i opadł na krzesło, zwrócony twarzą do Petera. – Mam dla ciebie nowe rozkazy. Przyszły dziś rano w torbie pocztowej z Kerrville. Zanim odpowiesz, chciałbym, żebyś wiedział, że nie ma to nic wspólnego z wydarzeniami w Carlsbadzie. Powiem szczerze, spodziewałem się tego od jakiegoś czasu. Resztki nadziei Petera zniknęły. Zabulgotały i poszły na dno. – Rezygnujemy z łowów, prawda? – „Rezygnujemy” to zbyt mocne określenie. Musimy na nowo ocenić sytuację. W dowództwie panuje przekonanie, że trzeba przegrupować siły. Na jakiś czas zostaniesz wysłany na Szlak Naftowy. Jest gorzej, niż Peter oczekiwał. – To robota dla straży obywatelskiej. – W zasadzie tak, ale były już podobne precedensy. Rozkaz wydała pani prezydent. Najwyraźniej doszła do wniosku, że ochrona konwojów z ropą jest zbyt słaba. Życzy sobie, aby zajęła się tym armia. Pod koniec tygodnia wyrusza konwój do Kerrville. Chcę, żebyś z nim pojechał. Od tego momentu będziesz podlegał dowództwu straży obywatelskiej we Freeport. Mimo zapewnień Apgara, Peter wiedział, że ta decyzja jest bezpośrednio związana z wypadkami w Carlsbadzie. Został zdegradowany – jeśli nie stopniem, to zadaniami, jakie mu przydzielono. – Nie może pan tego zrobić, panie pułkowniku. Apgar uniósł brwi. – Chyba się przesłyszałem, poruczniku. Mógłbym przysiąc, że powiedzieliście, co mogę, a czego nie mogę zrobić. Peter poczerwieniał. – Przepraszam, panie pułkowniku, nie to miałem na myśli. Apgar przyglądał mu się przez chwilę. – Rozumiem was, Jaxon. Powiedzcie mi coś. Jak długo tu jesteście? Oczywiście pułkownik znał odpowiedź. Pytał tylko po to, żeby podkreślić, o co mu chodzi. – Szesnaście miesięcy. – Spędziliście długi czas wśród wiroli. Powinniście zostać przeniesieni dawno temu. Zatrzymałem was tylko dlatego, że o to prosiliście. Pozwoliłem, bo wiedziałem, jakie to dla was ważne. W pewnym sensie jesteśmy tu z waszego powodu. – Nie ma innego miejsca, w którym chciałbym służyć, panie pułkowniku. – Daliście to wyraźnie do zrozumienia. Z drugiej strony jesteście tylko człowiekiem, poruczniku. Powiem szczerze, przyda wam się przerwa. Sam wracam do Kerrville, gdy tylko załatwię wszystkie sprawy. Postaram się jak najszybciej przesłać do dywizji prośbę o przeniesienie was od służby czynnej. Nie zawieram układów, dlatego radzę, żebyście to zaakceptowali. Nie pozostało nic innego, jak tylko wyrazić zgodę. – Pułkowniku, proszę pozwolić, że zapytam o porucznik Donadio. – Ona też dostała nowe rozkazy. Jak widzicie, nie wy jedni. Kiedy wróci z pól naftowych, wyruszy na północ do Kearney. Fort Kearney był najdalej na północ wysuniętym przyczółkiem wojsk ekspedycyjnych. Wraz z linią zaopatrzeniową biegnącą z Amarillo, przed nadejściem pierwszych śniegów był

zwykle zamykany. – Dlaczego akurat tam? Przecież do zimy zostało tylko kilka miesięcy. – Dowództwo nie mówi mi wszystkiego, ale z tego, co słyszałem, wynika, że zrobiło się tam nieciekawie. Zważywszy na talenty Donadio, sądzę, że poprosili o kolejnego zwiadowcę, aby pomógł im oczyścić teren przed ewakuacją placówki. Wyjaśnienie nie było przekonujące, ale Peter wiedział, że nie powinien naciskać. – Przykro mi z powodu Satcha – dodał Apgar. – Był dobrym oficerem. Wiem, że się przyjaźniliście. – Dziękuję, panie pułkowniku. – Możecie odejść, poruczniku. ♦♦♦ Resztę tygodnia Peter spędził w stanie zawieszenia. Nie mając czym się zająć, całymi dniami przesiadywał w swojej kwaterze. Mapa przyklejona do wewnętrznej strony drzwiczek szafki, kiedyś widomy znak jego misji, teraz wydawała się kiepskim żartem. Może w domysłach Alicii coś jest, a może nie. Wygląda na to, że nigdy się tego nie dowiedzą. Pomyślał o dawnych czasach, zanim wstąpił do wojsk ekspedycyjnych. Czy nie popełnił błędu, zaciągając się do armii? Wtedy toczył samotną walkę, dziś stał się częścią większego przedsięwzięcia z zasadami, protokołami i łańcuchem podległości, w którym niewiele miał do powiedzenia. Zrezygnował z wolności, aby stać się kolejnym młodszym oficerem, o którym powiedzą pewnego dnia: „Był porządnym facetem”. Rano nadszedł czas wyjazdu. Peter zawiózł swoją szafkę do punktu zbornego, w którym czekał środek transportu: ciągnik z naczepą wyładowaną oponami przywiezionymi przez ludzi Petera z Lubbock. Włożył bagaż do przedziału ładunkowego samochodu eskortującego i wspiął się na fotel pasażera. – Dobrze wracać do domu, prawda, proszę pana? Peter ledwo skinął głową. Każda odpowiedź zabrzmiałaby cierpko, a kapral z oddziału Satcha nie zasługiwał na to, żeby znosić jego kiepski nastrój. – Kiedy tylko odbiorę żołd – powiedział kapral, z trudem ukrywając entuzjazm – pojadę do Houston i wydam jedną połowę na gorzałę, a drugą na dziwki. – Nagle się zmiarkował i rzucił Peterowi niespokojne spojrzenie. – Przepraszam, panie poruczniku. – Nic się nie stało, kapralu. – Ktoś na pana czeka, poruczniku? Przepraszam, że pytam. Odpowiedź była zbyt skomplikowana, żeby zadawać sobie trud jej sformułowania. – W pewnym sensie. Kapral uśmiechnął się znacząco. – Cóż, kimkolwiek jest, pana widok ją uszczęśliwi. Rozkazy zostały wydane i konwój ruszył w obłokach spalin. Peter pogrążył się w rodzaju transu, w którym miał zamiar trwać przez kolejne trzy dni, kiedy usłyszał, jak ktoś próbuje przekrzyczeć ryk silników: – Zatrzymajcie się w bramie! W kierunku humvee biegła Alicia. Peter opuścił szybę. – Wróciłam godzinę temu – wysapała. – Za kogo ty się masz, że wyjeżdżasz bez pożegnania? Jej twarz pokrywała warstwa oleistego brudu. Lekko pachniała benzyną, ale uwagę Petera zwrócił kawałek metalu lśniący na jej kołnierzu. Dwie kapitańskie belki. – Nieźle. – Pokiwał głową, uśmiechając się oschle i mając nadzieję, że ten grymas

zamaskuje zazdrość. – Będę musiał zwracać się do ciebie „pani kapitan”. – Nawet mi się to podoba. Możesz mnie tak tytułować. – Apgar mnie wywalił. – Wiem. Szlak Naftowy. – Nie było sensu ciągnąć tego wątku. – To łatwa służba, Peterze. Zasłużyłeś na chwilę odpoczynku. – Tak mi powiedzieli. – Pozdrów ode mnie Obwoda i Greera, jeśli ich spotkasz. Peter skinął głową. Tylko tyle mógł powiedzieć w obecności kierowcy. – Kiedy wyjeżdżasz do Kearney? – Za dwa dni. – Uważaj na siebie. Apgar powiedział, że zrobiło się tam nieciekawie. – Ty też. – Spojrzała na kaprala, który gapił się w kierownicę, po czym przesunęła wzrok na Petera. – O mnie się nie martw. Pamiętasz, o czym rozmawialiśmy niedawno? To jeszcze nie koniec, rozumiesz? W jej słowach wyczuł presję czegoś niewypowiedzianego. Z tyłu dochodził niecierpliwy ryk silników. Wszyscy na nich czekali. – Powinniśmy jechać, panie poruczniku – wtrącił nieśmiało kierowca. – Ruszaj, rozmowa skończona. – Alicia rzuciła Peterowi ostatnie spojrzenie. – Nie żartowałam, Peterze. Wszystko będzie dobrze. Jedź zobaczyć swojego chłopaka. 28

Pierwszy napad bólu pojawił się jak spóźniony pociąg z rykiem wjeżdżający na stację. W ciepłe słoneczne popołudnie pod koniec września, pod błękitnym niebem. Amy była na dziedzińcu, obserwując bawiące się dzieci. Kilka minut później miał zabrzmieć dzwonek wzywający maluchy do szkoły na ostatnie lekcje. Amy zamierzała pójść do kuchni, żeby pomóc w przygotowaniu obiadu. Wyspa wytchnienia pośrodku nieskończonego rytmu dnia wypełnionego kolejnymi obowiązkami. Po lunchu zbierano brudne talerze i dawano dzieciom chwilę wolnego, żeby mogły dać ujście nagromadzonej energii. Amy wychodziła razem z nimi na dwór i stawała na skraju boiska, wystarczająco blisko, żeby cieszyć się pogodną energią ich zabawy, a jednocześnie nie za blisko, żeby nie wciągnęły jej do swoich igraszek. Było to jej ulubione pół godziny dnia. Wystawiła twarz na ciepłe promienie słońca pierwszych dni jesieni, kiedy poczuła silny atak bólu – potężny skurcz brzucha, który sprawił, że zgięła się, zachwiała i cicho jęknęła z szoku, co nie umknęło uwagi nawet w zgiełku boiska. – Amy? Wszystko w porządku? Zobaczyła siostrę Catherine – wysoką, bladą zakonnicę o szczupłej twarzy i źrenicach błękitnych jak chabry. Amy była zlana potem, a jej dłonie i stopy stały się lodowate jak galareta. Czuła się tak, jakby dolna część jej ciała straciła gęstość. W każdej chwili mogła runąć na ziemię. Z jednej strony chciało jej się wymiotować, z drugiej nie miała na to ochoty, co prowadziło do wewnętrznego impasu odbierającego zdolność mowy. – Może usiądziesz? Jesteś blada jak zjawa. Siostra Catherine zaprowadziła ją do ławki stojącej przy murze sierocińca. Odległość sześciu metrów wydłużyła się do półtora kilometra. Kiedy dotarły na miejsce, Amy czuła, że nie zdoła zrobić ani kroku więcej. Siostra Catherine zostawiła ją, po chwili wróciła zdenerwowana z kubkiem wody i wcisnęła go Amy do ręki. Wyglądało na to, że zabawa na boisku trwa w najlepsze, ale Amy czuła, że niektóre dzieci ją obserwują. Ból przerodził się w mdłości, ale nie czuła się osłabiona. Było jej jednocześnie zimno i gorąco. Wokół niej zebrały się inne siostry,

rozmawiając przyciszonymi głosami i wypytując siostrę Catherine. Amy nie chciała wody, ale wszyscy nalegali, więc wypiła mały łyk. – Przepraszam – wyjąkała. – Za chwilę mi przejdzie… – Tutaj, siostro! – zawołała Catherine, machając w stronę drzwi sierocińca. – Szybko. Mała gromadka rozstąpiła się na widok siostry Peg. Starsza kobieta przyjrzała się Amy ze ściągniętą twarzą, która wydawała się jednocześnie zatroskana i poirytowana. – Co się stało? Ktoś mi powie czy mam zgadywać? – Nie wiem – odparła siostra Catherine. – Po prostu… się przewróciła. Zabawa na boisku ustała. Wszystkie dzieci patrzyły na Amy, która zaczęła wypatrywać Caleba, ale chłopca zasłoniła siostra Peg. Nie pamiętała, kiedy ostatnio była chora. Rozumiała, czym jest choroba, ale nigdy jej nie doświadczyła. Jednak zakłopotanie wydawało się gorsze od bólu. Chciała coś powiedzieć, wszystko jedno co, żeby ludzie przestali się na nią gapić. – Amy? Co się stało? – Po prostu zrobiło mi się niedobrze. Boli mnie brzuch. Nie wiem, co to jest. Stara kobieta położyła dłoń na jej czole. – Nie masz gorączki. – Pewnie coś zjadłam. Posiedzę chwilę i mi przejdzie. – Kiepsko wygląda – wtrąciła się siostra Catherine, a pozostałe przytaknęły. Zaczęły szeptać między sobą. Nie, nie wygląda dobrze, nic a nic. Może to grypa? Albo coś gorszego? Jeśli dziewczyna się zatruła, dlaczego wszystkie nie są chore? Siostra Peg pozwoliła na chwilę domysłów, po czym uciszyła kobiety gestem ręki. – Nie ma powodu ryzykować. Amy, idź do łóżka. – Już mi lepiej. Jestem pewna, że nic mi nie będzie. – Pozwól, że sama to osądzę. Siostro Catherine, mogłabyś odprowadzić Amy do dormitorium? Catherine pomogła jej wstać. Amy nadal czuła się trochę niepewnie, a jej brzuch nie był do końca taki, jak być powinien. Na szczęście najgorsze minęło. Catherine zaprowadziła ją do budynku, do sali, w której spały wszystkie siostry z wyjątkiem siostry Peg, bo jako matka przełożona miała własny pokój. Amy się rozebrała i położyła do łóżka. – Mogę coś dla ciebie zrobić? – zapytała siostra Catherine, zaciągając zasłony. – Już mi lepiej. – Amy się uśmiechnęła. – Muszę tylko trochę odpocząć. Stojąca w nogach pryczy siostra Catherine przyglądała jej się przez chwilę. – Wiesz, co to mogło być, prawda? U dziewczyny w twoim wieku… „W twoim wieku”. Gdyby siostra Catherine wiedziała, pomyślała Amy. Z drugiej strony domyśliła się, co tamta sugeruje. Była zaskoczona. Siostra Catherine uśmiechnęła się ze zrozumieniem. – Wkrótce się przekonasz, czy jest tak, jak myślę. Uwierz mi, wszystkie przez to przeszłyśmy. Zmusiła Amy, by obiecała, że ją zawoła, jeśli będzie czegoś potrzebowała, i wyszła. Amy ułożyła się wygodnie na pryczy i zamknęła oczy. Zadźwięczał popołudniowy dzwonek. Za chwilę na schodach zaroi się od dzieci biegnących na zajęcia. Budynek wypełni zapach słońca i potu, i świeżego popołudniowego powietrza. Niektóre dzieci będą się zastanawiały, z jakiego powodu na boisku było takie zamieszanie. Pewnie Caleb będzie się o nią martwił. Powinna była poprosić siostrę Catherine, żeby coś mu powiedziała. „Po prostu jest zmęczona. Źle się poczuła. Zobaczysz, że zaraz jej się poprawi”. „U dziewczyny w twoim wieku”. Czy to możliwe? Wszystkie siostry narzekały na

„dopust Boży”, jak to nazywały. W przytułku żartowano, że gnieżdżenie się w ciasnych pomieszczeniach powoduje, iż wszystkie dostają okresu tego samego dnia. W ten sposób każdy czwarty tydzień miesiąca zamieniał się w koszmar pełen zakrwawionych szmat i wybuchów gniewu. Amy przeżyła sto lat, nie znając podstawowych faktów. Nawet teraz nie mogłaby powiedzieć, że dobrze rozumie to zjawisko, choć zdołała uchwycić jego istotę. Kobieta krwawi, niewiele, ale jednak trochę, co jest niewygodne i trwa kilka dni. Przez chwilę Amy z przerażeniem myślała o tej perspektywie, ale po pewnym czasie strach ustąpił miejsca gwałtownemu, niemal biologicznemu pragnieniu i lękowi, że nic takiego się nie zdarzy, że brama prowadząca do człowieczeństwa zostanie przed nią na zawsze zamknięta i że na wieki pozostanie uwięziona w ciele dziecka. Sprawdziła. Krwawienia nie było. Jeśli siostra Catherine ma rację, kiedy się pojawi? Szkoda, że nie skorzystała z okazji i nie zadała jej kilku pytań. Jak dużo będzie tej krwi? Czy to bolesne? Pod jakim względem poczuje się inaczej? Po chwili pomyślała, że w jej przypadku nic nie jest takie jak u innych. Może będzie gorzej, a może lepiej. Może krwawienie w ogóle się nie pojawi. Z rozmyślań wyrwało ją ochrypłe miauczenie. To Mouser przyszedł sprawdzić, co się z nią dzieje. Stary szary kot szedł leniwym krokiem w stronę jej łóżka. Przedstawiał żałosny widok: oczy zamglone zaćmą, sfilcowane, wyliniałe futro, oklapły ogon. – Przyszedłeś zobaczyć, jak się czuję? Naprawdę? Chodź tutaj. – Amy podniosła Mousera z podłogi, opadła na pryczę i położyła go sobie na piersi. Zaczęła głaskać jego futro. Odpowiedział, opierając głowę o jej szyję. „Słońce jeszcze nie zaszło, dlaczego leżysz w łóżku?” Wstał, okrążył ją trzy razy, zanim znów ułożył się na jej piersi, głośno mrucząc. „W porządku. Śpij. Będę czuwał”. Amy zamknęła oczy. ♦♦♦ Nadeszła noc. Amy stała na dworze. W jaki sposób wyszła? Nadal miała na sobie koszulę nocną. Jej bose stopy były mokre od rosy. Czy śni? Jeśli śni, dlaczego wszystko jest takie realne? Rozejrzała się. Była niedaleko zapory, w górze rzeki. Powietrze wydawało się chłodne i wilgotne. Poczuła, że musi się spieszyć, jakby obudziła się ze snu, w którym ktoś ją gonił. Dlaczego tu jest? Czyżby lunatykowała? Coś otarło się o jej nogę. W pierwszej chwili się przeraziła. Spojrzała w dół i zobaczyła Mousera spoglądającego na nią zamglonymi oczami. Zamiauczał głośno, po czym ruszył w kierunku zapory, by po kilku krokach stanąć i znów na nią spojrzeć. Było jasne, o co mu chodzi. Amy poszła za nim. Stary kocur zaprowadził ją do małej betonowej budowli u podstawy zapory. Czy w środku są jakieś urządzenia mechaniczne? Mouser stał przed drzwiami, głośno pomiaukując. Otworzyła drzwi i weszła do środka. Ogarnęła ją ciemność. Jak odnajdzie drogę? Zaczęła macać ścianę w poszukiwaniu włącznika. Jest. Nad jej głową zabłysł rząd świateł. Pośrodku małego pomieszczenia zainstalowano metalową poręcz osłaniającą kręte schody. Mouser stał na górnym stopniu. Odwrócił się, spojrzał na nią, po raz kolejny miauknął niecierpliwie i zaczął schodzić. Schody opadały spiralnie w dół. Na dole znów otoczyła ją ciemność. Poszukała na ścianie przełącznika. Po chwili go wyczuła. Wtedy zorientowała się, gdzie jest: w szerokim tunelu prowadzącym tylko w jedną stronę, naprzód. Mouser znacznie ją wyprzedził, wlokąc po ścianie długi cień. Jego pośpiech wydawał się zaraźliwy, wciągał coraz głębiej do podziemnego świata.

Dotarli do drugiej klapy z kołem. Obok na posadzce leżał kawałek rury. Amy wsunęła ją między szprychy i naparła. Drzwi skrzypnęły i stanęły otworem, odsłaniając drabinę. Odwróciła się, jakby szukała rady Mousera, który patrzył na nią z powątpiewaniem. „Obawiam się, że to nie dla mnie. Dalej będziesz musiała iść sama”. Zaczęła schodzić po drabinie. Na dole coś na nią czekało. Czuła w kościach obecność tego czegoś. Strasznego, smutnego i przepełnionego tęsknotą. Dotknęła stopami posadzki. Była w kolejnym tunelu, szerszym od poprzedniego. Po posadzce płynęła strużka wody. Na końcu ujrzała krąg światła. Wiedziała, gdzie jest: w przelewie spływowym. Kiedy ruszyła w kierunku niewyraźnego blasku, po tarczy przesunął się cień. Właściwie nie był to cień, ale postać. Wiedziała. „Amy, Amy, moja ukochana córeczko”. Wyciągnął rękę przez kraty – długą z rozczapierzonymi palcami zakończonymi wygiętymi pazurami. Kiedy ich dłonie się spotkały, szpony oplotły jej palce. Nie czuła lęku, a tylko ogarniającą ją jasność. Łzy sprawiły, że obraz się zamazał. „Pamiętam, Amy. Wszystko pamiętam”. Ich dłonie splotły się w mocnym uścisku. Doznanie wywołane jego dotykiem ogarnęło całe jej ciało, napełniając ciepłem – ciepłem miłości i domu. Ciepłem, które mówiło: „Zawsze będę przy tobie. Będę cię ochraniał, moja dzielna dziewczynko. Moja dzielna Amy. Nie płacz”. Jej ciałem wstrząsnął silny szloch, fala czystych emocji. Była szczęśliwa i smutna, czuła ciężar swojego istnienia. – Co się ze mną dzieje? Dlaczego tak się czuję? Proszę, powiedz mi. Jego twarz pozostała nieruchoma, bo nie mogła się poruszyć. Bo wszystko, czym był, znajdowało się w jego oczach. „Otrzymasz odpowiedź na wszystkie pytania. On na ciebie czeka. Na statku. Pokażę ci drogę, gdy nadejdzie czas”. – Kiedy? Kiedy nadejdzie czas? Gdy wypowiadała te słowa, znała już odpowiedź. „Wkrótce – odrzekł Wolgast. – Już niedługo”.

V SZLAK NAFTOWY

Czy mógłbym widzieć smutek twój I nie czuć twej niedoli? Z pomocą nie przyjść, Patrząc, jak straszliwie cię boli? WILLIAM BLAKE, On Another’s Sorrow

29

KOMPLEKS RAFINERII Freeport, Teksas Michael Fisher, nafciarz pierwszej klasy – Zmyślny Michael, Zwornik Światów – obudził się z głębokiego, pozbawionego marzeń snu z nieomylnym wrażeniem, że ktoś się do niego dobiera. Otworzył oczy. Lore siedziała na nim okrakiem, z wygiętymi plecami i czołem pokrytym gorącym, lśniącym potem. Cholera, pomyślał, przecież niedawno to robili. Do licha, robili to przez całą noc. Namiętnie i przekomicznie, w każdej pozycji, na jaką pozwalała ludzka fizjologia, na pryczy o wymiarach zbliżonych do trumny. – Dzień dobry – powitała go z uśmiechem. – Nie gniewasz się, że zaczęłam bez ciebie? Niech będzie i tak, pomyślał. Z pewnością istnieją gorsze sposoby rozpoczęcia dnia. Po czerwonych policzkach rozpoznał, że Lore znacznie go wyprzedziła, ale gdy się nad tym zastanowił, uznał, że nie jest tak daleko w tyle, jak początkowo sądził. Zaczęła kołysać biodrami, uderzając w niego jak fale uderzają plażę. Nadpływały i odpływały. – Nie tak prędko, proszę pana. – Na Boga, nie możecie robić tego ciszej?! – Zamknij się, Ceps! – odkrzyknęła Lore. – Tu się pracuje! – Robię się twardy! To odrażające! Michael przysłuchiwał się rozmowie, jakby odbywała się na jakiejś odległej planecie. Ponieważ wszyscy mieszkali razem, oddzieleni cienką zasłoną prywatności, człowiek musiał się nauczyć ignorować pewne rzeczy. W jego doznaniu było jednak coś jeszcze. Zmysły Michaela pogrążyły się w czystej fizyczności, w seksie przenikniętym hipnotycznym rytmem wywołującym stan osobliwego oddzielenia. Jakby umysł wlókł się trzy kroki za ciałem, przemierzając krajobraz pełen trosk, zmartwień i emocjonalnie neutralnych obrazów, które pojawiały się jak banieczki gazu w bojlerze. Zniszczona uszczelka wymagająca wymiany. Termin najbliższej dostawy ropy do składów. Wspomnienia z Pierwszej Kolonii, o których wcześniej nie myślał. Tymczasem Lore kontynuowała swoją podróż ponad nim. Zdał sobie sprawę, że nie jest z nią myślami, i podjął próbę dostrojenia się do niej. W końcu się udało. Narastająca namiętność Lore zwyciężyła. Kiedy odsunęli zasłonę, Cepsa już nie było, a zegar nad włazem wskazywał szóstą trzydzieści. – Cholera! Michael postawił stopy na podłodze i naciągnął kombinezon. Leżąca z tyłu Lore oplotła jego pierś ramionami. – Zostań, a nie pożałujesz. – Pracuję na pierwszej zmianie. Jeśli znowu się spóźnię, Karlovic przeżuje mój tyłek na śniadanie. Wetknął stopy w buty i odwrócił się, żeby ją pocałować. Poczuł smak soli i seksu, i czegoś, co należało tylko do niej. Nie powiedziałby, że łączy ich miłość. Początkowo seks był sposobem na zabicie czasu, ale z upływem miesięcy ich relacja powoli ewoluowała, przekształcając się w coś silniejszego od przyzwyczajenia. – Znowu rozmyślałeś? – Kto? Ja?

– Nie kłam. – W jej tonie nie było rozgoryczenia, strofowała go. – Któregoś dnia tak cię wykocham, że zapomnisz o wszystkich troskach. – Westchnęła i rozluźniła uścisk. – W porządku. Możesz odejść. Wstał z pryczy i zdjął z kołka gruby kapelusz i rękawiczki. – Zobaczymy się dzisiaj? Lore opadła na posłanie. – Na pewno. ♦♦♦ Kiedy Michael wyszedł z baraków, nad zatoką wschodziło słońce, powodując, że jej powierzchnia lśniła niczym arkusz wypolerowanej blachy. Może i nadszedł pierwszy tydzień października, ale już zaczęło robić się gorąco, a powietrze znad oceanu było cierpkie od soli i siarkowego odoru płonącego butanu. Zaburczało mu w brzuchu, ale jedzenie musi poczekać. Ruszył energicznym krokiem przez rafinerię, obok bufetu, drucianych koszy z obciążnikami i koszar, w których stacjonowała straż obywatelska, kierując się do szopy Quonset, gdzie zbierali się robotnicy z pierwszej zmiany. Karlovic, główny inżynier, wykrzykiwał zadania ze swojej grzędy. Posłał Michaelowi chłodne spojrzenie. – Czyżbyśmy zakłócili sen twojej śpiącej królewnie, Fisher? Nasza wina! – Otóż to – mruknął Michael, zapinając kombinezon. – Przykra sprawa! – Za chwilę zrobi się naprawdę przykro. Będziesz odpalał Bombę. Razem z Cepsem. Postaraj się nie wysadzić w powietrze swojej załogi. Pierwsza wieża destylacyjna, nazywana Bombą, była najstarsza w całej rafinerii. Jej zardzewiały korpus spajała zbieranina przyspawanych łat, drutu i modlitwy. Wszyscy powtarzali, że to tylko kwestia czasu, kiedy zostanie wyłączona lub wystrzeli załogę na pół drogi do Marsa. – Dzięki, szefie. Fantastycznie. – Akurat! – Karlovic przesunął wzrokiem po grupie. – W porządku. Do dostawy zostało siedem dni. Chcę, żeby zbiorniki były pełne. Fisher, zaczekaj. Chciałbym zamienić z tobą słówko. Załogi zaczęły się rozchodzić do swoich wież, a Michael ruszył za Karlovicem do baraku. Jezu, ciekawe, o co mu chodzi? Przecież spóźnił się tylko kilka minut, nie ma o czym gadać. – Słuchaj, Dan, przepraszam za dzisiejszy ranek… Karlovic nie pozwolił mu dokończyć. – Zapomnij o tym. Chciałem pogadać o czymś innym. – Podciągnął spodnie i klapnął na krześle stojącym za biurkiem. Karlovic był masywnym facetem, nie otyłym, ale potężnym pod każdym względem. Ciężkim i zwalistym. Na ścianie za jego głową wisiało kilkanaście kartek: harmonogramy dyżurów, zadania do wykonania, terminy dostaw. – Tak czy siak, wysłałbym cię na Bombę. Ty i Ceps jesteście najlepsi do tej roboty. Uznaj to za komplement, że wysłałem was na tę rozklekotaną starą dziwkę. Gdybym mógł, zamieniłbym ją w stertę gruzu. Michael nie miał co do tego wątpliwości. Z drugiej strony wiedział, że pochwała padła w strategicznym momencie. – O co chodzi, szefie? – O to. Karlovic rozłożył na biurku kartkę. Michael natychmiast dostrzegł widniejący na dole podpis: „Victoria Sanchez, prezydent Republiki Teksasu”. Szybko przejrzał list złożony z trzech krótkich paragrafów. Cóż, postąpiłbym tak samo, pomyślał. – Rozumiesz, o co chodzi?

– Dlaczego tak sądzisz? – Byłeś ostatnim szefem załogi. Może, kiedy tam byłeś, coś wyniuchałeś. Podsłuchałeś, co gadają w składzie i dlaczego wysłali dodatkowe siły. – Nic nie kojarzę. – Michael wzruszył ramionami. – Rozmawiałeś ze Starkiem? Może on coś wie. Stark był szefem ochrony rafinerii, niepoprawnym krzykaczem, który miał słabość do gorzały, a mimo to wśród nafciarzy i członków straży obywatelskiej cieszył się dużym szacunkiem, jeśli nie z innego powodu, to dlatego, że umiał grać w pokera. Jego karciana przebiegłość kosztowała Michaela kupę forsy, choć z drugiej strony gratisowe akcje nie były wielką stratą, bo za zasiekami rafinerii nie było na co wydać forsy. – Jeszcze nie. Wiem, że to mu się nie spodoba. – Karlovic przyjrzał się uważnie Michaelowi. – Nie jesteście przyjaciółmi? Wiesz, ta cała historia z Kalifornią… – Taak, znam faceta. – Może będziesz musiał trochę nasmarować tryby. Wystąpić w roli… sam nie wiem… oficera łącznikowego między strażą obywatelską i wojskiem. Michael milczał przez chwilę, zastanawiając się, co czuje. Był rad, że zobaczy kogoś z dawnych czasów, a jednocześnie zdawał sobie sprawę z wewnętrznego niepokoju, poczucia obnażenia. Spokojne życie nafciarza pomogło mu uwolnić się od bólu po stracie siostry, wypełniając pustkę, którą po sobie zostawiła. Z jednej strony wiedział, że się ukrywa, z drugiej było mu to zupełnie obojętne. – Nie widzę problemu. – Będziesz miał u mnie przysługę. Rozegraj to, jak chcesz. – Karlovic wskazał głową drzwi. – A teraz zmiataj. Masz ropę do przerobienia. Pamiętaj, co powiedziałem: uważaj na to cholerstwo. Kiedy Michael dotarł do wieży destylacyjnej, zastał swoją załogę, kilkunastu robotników, stojącą wokół cysterny z wyrazem konsternacji na twarzach. Urządzenie było wyłączone, a Ceps jeszcze się nie pojawił. – W porządku. Ja się tym zajmę. Dlaczego jej nie napełniliście? Ceps wypełzł spod elementu grzewczego u podstawy wieży. Jego dłonie i nagie ramiona pokrywała czarna breja. – Najpierw trzeba będzie wypłukać zbiornik – orzekł. – Do licha, to nam zajmie cały ranek. Kto był szefem poprzedniej zmiany? – Nie uruchamiano jej od miesięcy. Musisz spytać Karlovica. – Ile ropy trzeba zlać? – Będzie kilkaset baryłek. Osiem tysięcy galonów częściowo przetworzonej ropy naftowej, która znajdowała się tam kto wie jak długo. Będą potrzebowali dużego zbiornika na zanieczyszczenia, wozu z pompą do przepompowywania ropy i szlauchów z wodą pod dużym ciśnieniem, żeby wypłukać cysternę. Minimum dwanaście godzin czyszczenia, a później szesnaście godzin ponownego napełniania i uruchamiania nagrzewnicy. Na koniec dwadzieścia cztery godziny, zanim z rury skapnie pierwsza kropla. Przez tego drania Karlovica człowiek może się nabawić tętniaka. – Zabierajmy się do roboty. Złożę zamówienie, a wy przygotujcie szlauchy. – Michael pokręcił głową. – Kiedy dowiem się, kto to zrobił, skopię mu tyłek. Spuszczanie brudnej ropy zajęło im resztę ranka. Michael uznał, że to, co zostało w cysternie, nie nadaje się do użytku, i wysłał ciężarówkę do zbiorników z odpadami, by spalono ładunek. Spuszczenie brei było łatwiejszą częścią zadania. Wszyscy bali się płukania cysterny. Wtłaczana z góry woda zmywała większość osadów – kleistą trującą maź powstałą w wyniku

procesu rafinacji – ale nie wszystko. Żeby wyczyścić dno i spłukać asfaltowy nalot, trzej ludzie musieli włożyć skafandry ochronne i wejść do środka. Jedyną drogą prowadzącą do wnętrza cysterny był ślepy otwór przelotowy szerokości metra, przez który trzeba było przejść na czworakach. Nazywali to „włażeniem odbytnicą”, co zdaniem Michaela było całkiem trafnym określeniem. Michael miał być jednym z trójki. Chociaż nie regulowały tego żadne przepisy, zawsze to robił, żeby wzmocnić morale załogi. Dwóch innych wybierano przez ciągnięcie słomki. Pierwszym, który wyciągnął krótszą, okazał się Ed Pope, najstarszy członek załogi. Ed był mentorem Michaela, facetem, który nauczył go tego fachu. Trzydzieści lat pracy na podgrzewaczach zebrało swoje żniwo. Ciało Pope’a wyglądało jak pokładowy rejestr katastrof. Facet stracił trzy palce w wypadku z nożem do profili złączowych. Na boku głowy i na szyi miał pozbawiony włosów różowy placek, wypalony eksplozją propanu, w wyniku której zginęło dziewięciu ludzi. Ed był głuchy na jedno ucho, a jego kolana były w takim stanie, że Michael krzywił się, widząc, jak facet kuca. Pomyślał, żeby mu odpuścić, ale wiedział, że Ed jest zbyt dumny, by to przyjąć. Pozostało mu tylko patrzeć, jak Pope idzie do baraku, żeby włożyć skafander. Drugą krótszą słomkę wyciągnął Ceps. – Zapomnij o tym. Potrzebuję cię przy pompach – powiedział Michael. Ceps pokręcił głową. Tak wcześnie rano wszyscy byli zniecierpliwieni. – Do diabła z tym! Załatwmy sprawę! Włożyli skafandry i butle z tlenem, a następnie zebrali się, by sprawdzić sprzęt: ciężkie szczotki na tyczkach, wiadra z rozpuszczalnikiem i pistolety połączone przewodami z kompresorem. Michael naciągnął na twarz maskę, zapiął uszczelki rękawic i sprawdził butlę. Chociaż przewietrzyli cysternę, powietrze w środku było trujące – przypominało lotną zupę złożoną z oparów benzyny i siarczków, która mogłaby spalić im płuca na wiór. Michael poczuł w masce uderzenie ciśnienia, włączył czołówkę i uklęknął, żeby otworzyć śluzę. – Chodźcie, hombres. Wślizgnął się do środka i opadł na czworaki w brei głębokiej na dziesięć centymetrów. Ed i Ceps wpełzli tuż za nim. – Ale syf! Michael włożył rękę w szlam i otworzył odpływ do spuszczania asfaltu. Wszyscy trzej zaczęli zgarniać w jego stronę brejowaty osad. Temperatura w zbiorniku dochodziła do czterdziestu stopni. Spływali potem, a wilgotny oddech uwięziony pod maską sprawiał, że parowały szybki. Kiedy usunęli najgorszą maź, wylali rozpuszczalnik, włączyli pistolety i zaczęli czyścić ściany i dno zbiornika wodą pod ciśnieniem. Skafandry i ryk kompresora powodowały, że rozmowa była prawie niemożliwa. Myśleli tylko o tym, żeby jak najszybciej skończyć i wydostać się na zewnątrz. Byli w środku zaledwie kilka minut, kiedy Michael poczuł pukanie w ramię. Odwrócił się i zobaczył, że Ceps wskazuje Eda. Facet stał nieruchomo i gapił się na ścianę jak posąg, z pistoletem zwisającym wzdłuż tułowia. Kiedy Michael na niego patrzył, urządzenie wyślizgnęło mu się z ręki, ale Ed nawet tego nie zauważył. – Coś z nim nie tak! – wrzasnął Ceps, próbując przekrzyczeć hałas. Michael podszedł do Eda, wziął go za ramiona i odwrócił. Zobaczył tylko puste spojrzenie. – Wszystko w porządku, Ed? Twarz Eda ożyła. – Ach! To ty, Michael! – powiedział z przesadnym entuzjazmem. – Hej, brachu! Jak

leci?! – Co on gada?! – krzyknął Ceps. Michael przesunął palcem w poprzek gardła, dając Cepsowi znak, żeby wyłączył kompresor. Spojrzał Edowi w oczy. – Mów do mnie, stary. Z ust tamtego wydobył się dziewczyński chichot. Dyszał ciężko, unosząc rękę do szybki hełmu. – Uf! Michael wiedział, co się za chwilę stanie. Kiedy Ed sięgnął do maski, złapał go za ręce. Facet nie był dzieckiem ani słabeuszem. Zaczął się szarpać, próbując odepchnąć Michaela. Jego twarz zsiniała ze strachu. Nie, nie ze strachu. Michael zrozumiał, że to hipoksja. Ciało drgnęło konwulsyjnie, kolana zadygotały i Ed całym ciężarem runął w ramiona Michaela. – Ceps, pomóż mi go stąd wyciągnąć. Ceps wziął bezwładnego kolegę za nogi. Wspólnymi siłami przenieśli go do śluzy. – Weź go który! – krzyknął Michael. Kiedy z drugiej strony wysunęły się ręce, Michael i Ceps wypchnęli Eda na zewnątrz. Michael wygramolił się ze śluzy, ściągając rękawiczki i maskę, żeby zaczerpnąć świeżego powietrza. Ed leżał na brzuchu. Ktoś zdjął mu maskę i butlę. Michael uklęknął obok nieruchomego ciała. Ed nie oddychał. Michael umieścił prawą dłoń pośrodku jego klatki piersiowej i nacisnął. Nic. Zaczął uciskać raz za razem, licząc do trzydziestu, jak go nauczono. Później wsunął rękę pod szyję Eda, żeby udrożnić drogi oddechowe, uszczypnął go w nos i przytknął usta do jego zsiniałych warg. Jeden, dwa, trzy wydechy. Umysł Michaela był czysty jak lód, myśli skupiły się na jednym celu. Kiedy wszystko wydawało się stracone, poczuł silny skurcz przepony i piersi Eda wypełniły się powietrzem. Odwrócił głowę, krztusząc się i ciężko dysząc. Michael zakołysał się na piętach i usiadł na ziemi, czując, jak serce wali mu od adrenaliny. Ktoś podał mu manierkę. Ceps. – Wszystko w porządku, kolego? Pytanie wydawało się pozbawione sensu. Upił długi łyk. Michael i Ceps odprowadzili Eda do baraku i posadzili na ławie. – Jak się czujesz? – zapytał Michael. Policzki Pope’a zaczęły odzyskiwać kolor, choć jego skóra była wilgotna i śliska. Pokręcił żałośnie głową. – Nie wiem, co się stało. Mógłbym przysiąc, że sprawdziłem tlen. Michael wiedział, że butle Eda były puste. – Może czas z tym skończyć, Ed. – Jezu, Michael, chcesz mnie zwolnić? – Nie, wybór należy do ciebie. Mówię tylko, że nie będzie wstydu, jeśli się wycofasz. – Kiedy Ed nie odpowiedział, Michael wstał. – Zastanów się. Poprę cię niezależnie od tego, co zdecydujesz. Odwieźć cię do baraków? Ed wpatrywał się ze smutkiem w przestrzeń. Michael wyczytał prawdę z jego twarzy: facet nie ma w życiu nic innego. – Posiedzę chwilę. Poczekam, aż wrócą mi siły. Kiedy Michael wyszedł z baraku, zastał resztę załogi czekającą przy drzwiach. – Co tak stoicie, do diabła? – Koniec zmiany, szefie.

Michael spojrzał na zegarek. Faktycznie. – Ale nie dla nas. Przedstawienie skończone. Ruszcie leniwe tyłki! Do roboty! ♦♦♦ Minęła północ, kiedy Lore powiedziała: – Ed miał szczęście. Leżeli skuleni na pryczy Michaela. Mimo starań Lore nie potrafił zapomnieć o wydarzeniach minionego dnia. Wystarczyło, że zamknął oczy, a widział twarz Eda, twarz człowieka idącego na szubienicę. – Jak to, miał szczęście? – Miał szczęście, że tam byłeś. Że to zrobiłeś. – Nie zrobiłem nic wielkiego. – Wręcz przeciwnie. Facet mógł umrzeć. Skąd wiedziałeś, jak zrobić sztuczne oddychanie? Powróciła przeszłość, a wraz z nią fala bólu. – Siostra mnie nauczyła. Była pielęgniarką. 30

MIASTO Kerrville, Teksas Przybyli razem z deszczem. Najpierw ujrzeli nabrzmiałe wilgocią pola i poczuli zapach ziemi, a później, kiedy wyjeżdżali z doliny, na tle brunatnych teksaskich wzgórz spostrzegli sięgające ośmiu pięter mury miasta. Przed bramą stała kolumna pojazdów: transportery, ciężkie pojazdy mechaniczne i furgonetki straży obywatelskiej z mężczyznami w grubych ochraniaczach. Peter wysiadł z samochodu, prosząc kierowcę, żeby dostarczył jego szafkę do koszar, a następnie pokazał rozkazy strażnikowi w tunelu dla pieszych. Mężczyzna dał mu znak, żeby wszedł do środka. – Witamy w domu, panie poruczniku. Po sześciu miesiącach spędzonych na terenach objętych walkami Petera oszołomiła tak przytłaczająca liczba ludzi. Zbyt krótko mieszkał w mieście, by przywyknąć do klaustrofobicznej gęstości dźwięków i zapachów oraz morza ludzkich twarzy. Pierwsza Kolonia nigdy nie liczyła więcej niż sto dusz. Tutaj było ich co najmniej czterdzieści tysięcy. Ruszył do budynku kwatermistrzostwa, żeby odebrać żołd. Nigdy nie przywykł do pieniędzy. Za rozsądniejszą uważał zasadę „równej części”, która rządziła gospodarką Kolonii. Dostawałeś swojądziałkę i mogłeś z nią zrobić, co chciałeś, ale miałeś tyle co inni, ani mniej, ani więcej. Jakim sposobem te zadrukowane paski papieru – nazywane austinami, od nazwiska człowieka, którego podobizną je ozdobiono, gościa o wysokim, sklepionym czole, zakrzywionym nosie i dziwacznym ubiorze – mogły odpowiadać wartości ludzkiej pracy? Cywilny urzędnik odliczył pieniądze z zamykanej kasetki, rzucił je na kontuar i odwrócił podkładkę za kratą, ani razu nie patrząc Peterowi w oczy. – Podpiszcie tutaj. Pieniądze, gruby zwitek banknotów, dziwnie wypychały mu kieszeń. Kiedy tylko wyszedł na słoneczne popołudnie, zaczął obmyślać plan, jak się ich pozbyć. Do godziny policyjnej zostało sześć godzin – przed zameldowaniem się w koszarach może wstąpić do sierocińca i wojskowego

karceru. Miał do dyspozycji tylko jedno popołudnie, bo konwój do rafinerii wyruszał jutro o szóstej rano. Najpierw postanowił odwiedzić Greera, bo w ten sposób nie rozczaruje Caleba, wychodząc przed sygnałem. Karcer znajdował się w starym więzieniu, w zachodniej części śródmieścia. Peter wpisał się do księgi – bo w Kerrville należało wszystko zapisywać, co było kolejnym dziwactwem – a następnie zostawił nóż i broń noszoną przy boku. Chciał iść dalej, ale strażnik go zatrzymał. – Muszę pana obszukać, poruczniku. Jako żołnierz wojsk ekspedycyjnych Peter przywykł do niemal automatycznego szacunku, a już na pewno powinien okazać go członek straży obywatelskiej mający nie więcej niż dwadzieścia lat. – Czy to konieczne? – Nie ja ustalam zasady, panie poruczniku. Peter był poirytowany, ale nie miał czasu na kłótnie. – Tylko się pospieszcie. Strażnik przesunął dłońmi po ramionach i nogach Petera, a następnie wyciągnął ciężki pęk kluczy i zaprowadził go do bloku więziennego – długiego korytarza, na który wychodziły masywne stalowe drzwi. W ciężkim powietrzu czuć było zapach mężczyzn. Zatrzymali się przed celą numer sześćdziesiąt dwa. – To zabawne, Greer nie miał gości od trzech lat, a teraz w ciągu miesiąca odwiedziły go dwie osoby – zauważył strażnik. – Kto u niego był? – Nie pełniłem służby tamtego dnia. Będzie pan musiał zapytać Greera. Chłopak odnalazł właściwy klucz i włożył go do zamka. Drzwi otworzyły się z jękliwym zgrzytem. Greer, ubrany w szorstkie płócienne spodnie, siedział bez butów na pryczy. Jego szeroka pierś lśniła od potu, a dłonie spoczywały spokojnie na kolanach. Włosy, a właściwie to, co z nich zostało, srebrzyły się siwizną, opadając na potężne ramiona, a bujna potargana broda – broda proroka przemierzającego pustynię – sięgała do połowy policzków. Promieniował z niego głęboki spokój, wydawał się pogrążony w głębokiej ciszy, jakby umysł i ciało zredukował do czystej esencji. Przez denerwującą chwilę nie dał po sobie poznać, że zauważył dwóch mężczyzn stojących w drzwiach, co skłoniło Petera do zastanowienia, czy przebywanie w odosobnieniu nie zaszkodziło jego duszy. Na szczęście po chwili otworzył oczy i jego twarz się rozpromieniła. – Peter, to ty?! – Miło pana widzieć, majorze Greer. Greer zachichotał. Jego głos był ochrypły od milczenia. – Od dawna nikt tak się do mnie nie zwraca. Dziś jestem po prostu Luciusem lub więźniem numer sześćdziesiąt dwa. Jak sobie życzysz. Większość ludzi woli mnie nazywać Sześćdziesiątym Drugim. – Greer odwrócił się do strażnika. – Dasz nam kilka minut, Sanders? – Nie wolno mi zostawić nikogo sam na sam z więźniem. Peter posłał mu chłodne spojrzenie. – Myślę, że sobie poradzę, synku. Po chwili wahania strażnik ustąpił. – Skoro pan tak mówi, poruczniku. Myślę, że dziesięć minut powinno wystarczyć. Później kończy się moja zmiana. Nie chcę mieć kłopotów. Peter ściągnął brwi. – Czy my się znamy? – Widziałem pański podpis. Wszyscy wiedzą, kim pan jest. Tym gościem z Kalifornii.

Legendą. – Nagle wszystkie pozory jego władzy prysły i był tylko zafascynowanym dzieciakiem. Na jego twarzy malował się podziw. – Jak to było? Wie pan, przebycie takiej drogi? Peter nie wiedział, co odpowiedzieć. – No tak, to była długa podróż. – Nie mam pojęcia, jak pan tego dokonał. Ja narobiłbym w portki ze strachu. – Uwierzcie, że często tak właśnie było – zapewnił go Peter. Sanders wyszedł, zostawiając ich samych. Peter sięgnął po jedyne krzesło i postawił je naprzeciwko Greera. – Wygląda na to, że zrobiłeś na chłopaku wrażenie. Mówiłem, że trudno będzie utrzymać to w sekrecie. – Mimo to dziwnie się czuję, kiedy o tym słyszę – wyznał Peter. – Jak się miewasz? Greer wzruszył ramionami. – Jakoś sobie radzę. A ty? Dobrze wyglądasz, Peterze. Mundur ci służy. – Masz pozdrowienia od Lish. Właśnie awansowała na kapitana. Greer spokojnie skinął głową. – Wyjątkowa dziewczyna, ta nasza Lish. Przeznaczona do wielkich rzeczy. Jak tam na froncie? Może nie powinienem pytać? – Nieszczególnie. Zero do trzech. Zasadzka na Martineza zakończyła się katastrofą. Dowództwo chyba zaczyna mieć wątpliwości. – To ich specjalność. Nie martw się, niebawem wiatry się zmienią. Więzienie uczy cierpliwości. – Bez ciebie to nie to samo. Nie mogę uwolnić się od myśli, że gdybyś z nami był, byłoby inaczej. – Wątpię. To twoje przedstawienie. Nie miałem wątpliwości od chwili, gdy cię poznałem. Pamiętasz, jak zostaliście schwytani w sieć i wirowaliście do góry nogami? Peter roześmiał się na to wspomnienie. – Michael obrzygał nas wszystkich. – Tak, pamiętam. Co u niego słychać? Pewnie nie jest już dzieckiem. Zawsze miał na wszystko odpowiedź. – Nie sądzę, żeby się zmienił. Tak czy siak, jutro się dowiem. Przenieśli mnie do ochrony rafinerii. Greer ściągnął brwi. – Dlaczego właśnie tam? – To nowa inicjatywa dowództwa, chcą wzmocnić ochronę Szlaku Naftowego. – Straż obywatelska przyjmie to z zachwytem. Będziesz miał pełne ręce roboty. – Greer uderzył dłońmi w kolana i zmienił temat: – A Hollis? Słyszałeś o Hollisie? – Nic dobrego. Źle przyjął wieści o śmierci Sary. Mówią, że działa na czarnym rynku. Greer zamyślił się nad tymi słowami. – Właściwie nie mogę powiedzieć, że go potępiam. Znając Hollisa, możesz uznać to, co powiem, za dziwne, ale w podobnych okolicznościach niejeden facet zrobiłby to samo. Pewnie jeszcze o nim usłyszymy, prędzej czy później. Hollis ma głowę na karku. – A ty? Wkrótce wyjdziesz. Jeśli chcesz, szepnę o tobie słówko w dowództwie. Może pozwolą ci znów się zaciągnąć. Greer pokręcił głową. – Obawiam się, że ten okres mam już za sobą, Peterze. Nie zapominaj, że jestem dezerterem. Kiedy przekroczysz linię, nie ma odwrotu. – Co będziesz robił?

Greer uśmiechnął się tajemniczo. – Myślę, że coś się trafi. Zawsze tak jest. Przez kilka minut rozmawiali o znajomych, nowinach i dawnych dziejach. Towarzystwo Greera sprawiło, że Petera ogarnęło ciepłe zadowolenie, a jednocześnie nieokreślone poczucie straty. Major zjawił się w jego życiu dokładnie wtedy, gdy Peter go potrzebował. Wierna obecność Greera umacniała jego determinację, żeby iść naprzód wtedy, gdy tracił wiarę. Wiedział, że nigdy nie zdoła mu za to odpłacić, że nie odda długu odwagi. Czuł, że pobyt w więzieniu zmienił Greera. Choć był tym samym mężczyzną, pod powierzchnią pojawiła się rzeka wewnętrznego spokoju. Wydawało się, że czerpie siłę z odosobnienia. Kiedy dziesięć minut dobiegało końca, Peter opowiedział przyjacielowi o jaskini, dziwnym człowieku imieniem Ignacio i domysłach Alicii na jego temat. Słysząc swoje słowa, zdał sobie sprawę, jak absurdalnie brzmi jej teoria, a jednocześnie poczuł, że jest prawdziwa. Że w ostatnich dniach nabrała głębszego znaczenia. – Coś może być na rzeczy – przyznał Greer. – Powiedział: „Opuścił nas”? – Dokładnie. Greer milczał, gładząc długą brodę. – Dokąd poszedł Martinez? Czy Alicia ma jakieś przypuszczenia? – spytał po chwili. – Nie powiedziała. – A ty jak sądzisz? – Myślę, że odnalezienie Dwunastu może się okazać trudniejsze, niż początkowo sądziliśmy. Czekał, obserwując twarz Greera. Kiedy major nie odpowiedział, dodał: – Nie cofam mojej propozycji. Myślę, że mógłbyś nam się przydać. – Przeceniasz mnie, Peterze. Po prostu się z wami zabrałem. – Nie sądzę. Alicia też by tak nie powiedziała. Żadne z nas. – Dziękuję za komplement, ale to niczego nie zmienia. Co się stało, to się nie odstanie. – To niesprawiedliwe, że tu jesteś. Greer wzruszył ramionami. – Może tak, a może nie. Uwierz mi, długo o tym rozmyślałem. Siły ekspedycyjne były całym moim życiem. Brakuje mi wojska, ale wtedy zrobiłem to, co uważałem za słuszne. Nie ma innej miary, którą człowiek mógłby osądzić własne życie. To wystarczy. – Zmrużył oczy i spojrzał na Petera. – Chyba nie muszę ci tego tłumaczyć, prawda? Major przyparł go do muru. – Chyba nie. – Jesteś dobrym żołnierzem, Peterze. Zawsze nim byłeś. Mundur nie ma z tym nic wspólnego. Pasuje do ciebie, ale czy ty pasujesz do niego? Pytanie nie było oskarżycielskie, wręcz przeciwnie. – Czasami sam się nad tym zastanawiam – wyznał Peter. – Jak każdy. Wojsko jest takie, jakie jest. Człowiek nie może pójść do latryny, nie wypełniwszy formularza w trzech egzemplarzach. W twoim przypadku pytanie sięga głębiej. Człowiek, którego poznałem, wirujący do góry nogami w sieci, nie wykonywał rozkazów kogoś innego, ale własne. Nie sądzę, aby wiedział, jak to możliwe. Pięć lat później przychodzisz do mnie i mówisz, że dowództwo chce odwołać polowanie. Powiedz mi, czy mają rację? – Oczywiście, że nie. – Możesz sprawić, aby to zrozumieli? Skłonić ich, żeby zmienili zdanie? – Jestem młodszym oficerem, nie posłuchają mnie. Greer skinął głową.

– Zgadzam się. Jesteśmy w kropce. Zapadło milczenie. – Może to ci pomoże – podjął Greer. – Pamiętasz, co powiedziałem tamtej nocy w Arizonie? – Spędziliśmy razem wiele nocy, Luciusie, i powiedzieliśmy sobie dużo rzeczy. – Tak, ale to było coś wyjątkowego. Nie pamiętam dokładnie, gdzie wtedy byliśmy. Tak czy owak, kilka dni drogi od Farmy. Rozłożyliśmy się obozem pod mostem. Wszędzie były dziwne skały. Zapamiętałem je z powodu światła, które opromieniało je o zachodzie słońca. Wyglądały, jakby lśniły od środka. Wdaliśmy się w pogawędkę. Tamtej nocy zapytałem, co zamierzasz zrobić z fiolkami, które dała ci Lacey. Wtedy sobie przypomniał. Czerwone skały, głęboką ciszę i rozmowę, którą prowadzili, leżąc przy ognisku. Jakby to wspomnienie unosiło się w jego świadomości przez pięć lat, by dopiero dziś wypłynąć na powierzchnię. – Pamiętam. Greer skinął głową. – Wiedziałem, że nie zapomnisz. Zgłosiłeś się, żeby wstrzyknięto ci wirusa. Powiem szczerze, była to najodważniejsza rzecz, jaką widziałem, a widziałem ich wiele. Sam bym się na to nie zdobył. Już wcześniej bardzo cię szanowałem, ale po tym… – Urwał. – Tamtej nocy powiedziałem: „To coś więcej niż przypadek”. Wtedy mówiłem bardziej do siebie, próbując opisać słowami coś, czego do końca nie rozumiałem, choć dużo o tym rozmyślałem. Ty odnalazłeś Amy, ja odnalazłem ciebie, do tego Lacey, Babcock i wszystko, co stało się na górze. Wszystkie te wydarzenia mogą się wydawać przypadkowe, kiedy w nich uczestniczysz, ale gdy spoglądasz wstecz, co widzisz? Łańcuch przypadkowych zdarzeń? Stare poczciwe szczęście? A może coś więcej? Powiem ci, co widzę, Peterze. Widzę wyraźną ścieżkę. Więcej, widzę prawdziwą ścieżkę. Jakie jest prawdopodobieństwo, że te wydarzenia zaszły same z siebie? Że każdy element trafił na miejsce dokładnie wtedy, gdy był potrzebny? To dzieło jakiejś siły wyższej, czegoś przekraczającego nasze rozumienie. Możesz to nazwać, jak chcesz. To coś nie potrzebuje imienia, bo zna twoje, przyjacielu. Zapytałeś, co robię całymi dniami. Odpowiedź jest prosta: czekam na to, co ma nastąpić. Ufam w boski plan. – Posłał Peterowi zagadkowy uśmiech. Zapach potu lśniącego na jego twarzy i obnażonym muskularnym torsie wyostrzył powietrze w celi. – Jesteś zdziwiony, że mówię takie rzeczy? – Greer nagle poweselał. – Pewnie pomyślałeś: Biedak, siedzi samotnie w małej celi, musiał postradać rozum. Nie ty pierwszy. Peter potrzebował chwili, żeby odpowiedzieć. – Nie. Szczerze mówiąc, pomyślałem o tym, że bardzo mi kogoś przypominasz. – Kogo? – Mówiliśmy na nią Ciocia. Teraz to Greer sobie przypomniał. – To ta staruszka, którą pochowaliśmy po powrocie do Kolonii? Nigdy mi o niej nie opowiadałeś. Byłem zaintrygowany, ale nie chciałem wydać się wścibski. – Trzeba było spytać. Byliśmy zaprzyjaźnieni, choć z Ciocią trudno było się dogadać. Często miałem wrażenie, że uważa mnie za kogoś innego. Miałem zwyczaj chodzić do niej po radę. Lubiła opowiadać o Bogu. – Naprawdę? – Greer wydawał się uradowany. – Co mówiła? Peter uznał za dziwne, że pomyślał o Cioci właśnie w tej chwili. Podobnie jak w przypadku opowieści Greera o tamtej nocy w Arizonie wspomnienia związane z osobą staruszki i czasem, który wspólnie spędzili, pojawiły się na powierzchni jego świadomości, jakby było to wczoraj. Przypomniał sobie przegrzaną kuchnię i ohydną herbatę,

którą go częstowała. Pedantyczne, wręcz nabożne ustawienie sprzętów w ciasnym domku, meble i książki, fotografie i rodzinne pamiątki. Jej krzywe bose stare stopy, pomarszczone bezzębne usta i mglistą plątaninę siwych włosów, które wydawały się unosić nad głową niczym obłok, jakby nie były do niczego przyczepione. Podobnie było z samą Ciocią, która mieszkała samotnie w chatce na skraju polany – egzystowała w zupełnie innym świecie, w rzeczywistości ludzkich wspomnień istniejących poza czasem. Po zastanowieniu uznał, że właśnie to go do niej przyciągnęło. W obecności Cioci codzienne zmagania wydawały się łatwiejsze. – Z grubsza to samo co ty. Nie było łatwo ją zrozumieć. – Na powierzchnię wypłynęło kilka wyraźnych wspomnień. – Coś sobie przypomniałem. To było tej samej nocy, kiedy u bram stanęła Amy. – Naprawdę? – Powiedziała: „Bóg, którego znam, nie zostawiłby nas bez szans”. Greer patrzył na Petera z zapartym tchem. – Tak powiedziała? Peter był zdumiony jasnością tego wspomnienia. – Pomyślałem sobie, wiesz… że to wykapana Ciocia. Greer nagle uśmiechnął się promiennie. – Cóż – powiedział – wygląda na to, że starowinka wiedziała to i owo. Szkoda, że nie miałem okazji jej poznać. Idę o zakład, że przypadlibyśmy sobie do gustu. Peter wybuchnął śmiechem. – Całkiem możliwe. – Czas najwyższy, żebyś trochę bardziej zaufał, Peterze. Tylko o to mi chodziło. Pozwól, żeby to do ciebie przyszło. – Jak Martinez? – Może tak, a może nie. Nie ma sposobu, żeby dowiedzieć się wcześniej. Nigdy cię nie pytałem, w co wierzysz, i nie mam zamiaru tego robić. Każdy człowiek musi zdecydować sam. Nie zrozum mnie źle. Jestem żołnierzem, a przynajmniej nim byłem. Świat potrzebuje wojowników. Nadejdzie dzień, kiedy tylko to będzie się liczyć. Wtedy staniesz do walki, przyjacielu. Nie mam co do tego wątpliwości. Ale na tym świecie jest więcej rzeczy, niż można zobaczyć oczami. Nie znam wszystkich odpowiedzi, jednak tyle wiem. – Chciałbym mieć twoją pewność. Major machnął lekceważąco ręką. – Próbujesz zrozumieć sytuację, jak każdy z nas. Kiedy wychowywałem się w przytułku, siostry powtarzały, że człowiek wiary to ktoś przekonany o czymś, czego nie potrafi dowieść. Nie powiem, że się z tym nie zgadzam, choć to tylko połowa historii. Chodzi o cel, nie środki. Sto lat temu ludzkość była bliska samozagłady. Łatwo było pomyśleć, że Bóg nas nie lubi. Albo że Boga nie ma, że nic nie ma celu ani sensu, a my możemy jedynie skapitulować i dać sobie spokój. Dziękujemy, planeto Ziemio, miło było cię poznać. Tylko że nie było to rozwiązanie dla ciebie, Peterze. Dla ciebie odpowiedzią nie jest nawet polowanie na Dwunastu. Chodzi o pytanie. Czy istnieje ktoś, komu na nas zależy? Czy jesteśmy warci ocalenia? Czego chciałby ode mnie Bóg, gdyby istniał? Przejawem wiary jest gotowość do zadawania pytań wbrew wszelkim dowodom. Wiara nie jest tylko zaufaniem do Boga, ale do nas wszystkich. Jesteś w trudnym okresie i, jeśli chcesz znać moje zdanie, będzie tak przez jakiś czas. Tak powinno być. Dopiero wtedy Peter zrozumiał, co zobaczył: Greer jest wolny, jest wolnym człowiekiem. Ściany celi dla niego nie istnieją. Jego życie toczy się gdzie indziej, uwolnione od rzeczy materialnych. Ze zdumieniem odkrył, że zazdrości człowiekowi, którego całe życie rozgrywa się w więziennej celi, niewiele większej od porządnej latryny.

Usłyszeli zgrzyt klucza w zamku. Kiedy Sanders wszedł do środka, obaj wstali. – A zatem – powiedział Greer, klaszcząc na zakończenie – czeka cię krótki czas przestoju we Freeport, dzięki uprzejmości dowództwa. Nie pachnie tam najładniej, ale widoki są wspaniałe. Z pewnością na nie zasłużyłeś. – Dokładnie tak powiedział pułkownik Apgar. – Bystry gość, ten Apgar. – Greer wyciągnął rękę. – Dobrze było cię widzieć, przyjacielu. Uścisnęli sobie dłonie. – Uważaj na siebie, dobrze? Greer się uśmiechnął. – Wiesz, co mówią: trzy posiłki i prycza. Kiedy się nad tym zastanowić, to całkiem nieźle. Co do reszty… znam cię, Peterze. Gdy nadejdzie czas, odkryjesz, o co chodzi. Sanders odprowadził go na korytarz. Dopiero wtedy Peter uświadomił sobie, że zapomniał zapytać Greera o drugiego gościa. I że major ani razu nie spytał o Amy. – Mam nadzieję, że pan się nie pogniewa – powiedział Sanders, kiedy przechodzili przez drugie drzwi. – Czy mógłby pan to podpisać? Trzymał w ręku skrawek papieru i ogryzek ołówka. – To dla żony – wyjaśnił. – Na dowód, że pana spotkałem. Peter wziął kartkę, skreślił swoje imię i oddał Sandersowi, a ten przyglądał jej się przez chwilę w milczeniu. – O rany – wyszeptał. ♦♦♦ – Wujek Peter! Caleb odłączył się od gromadki dzieci i popędził ku niemu przez boisko. Na koniec zrobił trzy susy i rzucił się w ramiona Petera, o mało go nie przewracając. – Już dobrze! Spokojnie! Twarz chłopca promieniała z radości. – Amy powiedziała, że przyjedziesz! A teraz tu jesteś! Jesteś! Peter zdziwił się, że wiedziała, ale szybko sobie przypomniał, że Amy po prostu wie, jakby jej umysł był dostrojony do ukrytego rytmu świata. Trzymając Caleba w ramionach, poczuł falę jego fizycznej obecności – chłopięcy ciężar i ciepło, mleczny zapach włosów i skóry, pot wywołany wysiłkiem połączony ze słabą wonią mydła z ługu, którego używały siostry. Z drugiego końca boiska patrzyły na nich inne dzieci. Peter dostrzegł siostrę Peg, spoglądającą na niego chłodno zza drabinek, bo jego niezapowiedziane przybycie oznaczało naruszenie ukochanej rutyny. – Niech ci się przyjrzę. Postawił Caleba na ziemi. Jak zawsze uderzyło go jego podobieństwo do Theo. Poczuł ukłucie żalu, że tak lekkomyślnie zmarnował czas. – Ależ urosłeś! Nie wierzę własnym oczom! Malec wyprostował się dumnie. – Gdzie byłeś? Co widziałeś? – Mnóstwo rzeczy. Byłem w Nowym Meksyku. – W Nowym Meksyku! – Na twarzy chłopca odmalował się zachwyt, jakby Peter powiedział mu, że był na Księżycu. Chociaż w Kerrville nie ukrywano przed dziećmi istnienia wiroli, jak to było w Pierwszej Kolonii, jego dziecięcy umysł nie przyswoił jeszcze wszystkich konsekwencji tego faktu. Dla Caleba wojska ekspedycyjne oznaczały wielką przygodę, jak opowieści o piratach pływających po morzach lub dawnych rycerzach, o których czytały im

siostry. – Długo zostaniesz? – spytał błagalnie. – Krótko, ale mamy dla siebie całe popołudnie. Poza tym wkrótce znów cię odwiedzę. Za tydzień lub coś koło tego. Co chciałbyś robić? – Pójść nad zaporę – odpowiedział bez wahania Caleb. – Dlaczego akurat tam? – Bo stamtąd można wszystko zobaczyć! Peter się uśmiechnął. W takich chwilach dostrzegał w bratanku cząstkę siebie, tę samą nieposkromioną ciekawość, która rządziła jego życiem. – Niech będzie zapora. Siostra Peg stanęła za chłopcem. Chociaż delikatną budową przypominała ptaka, budziła powszechny strach, a jedno karcące spojrzenie jej czarnych oczu potrafiło sprawić, że ludziom skręcały się kiszki. Koledzy Petera, którzy wychowali się w sierocińcu – ludzie przywykli do trudnych warunków i ciągłego niebezpieczeństwa – mówili o niej z podziwem graniczącym z przerażeniem. „Dobry Boże – powtarzali – jak my się baliśmy tej kobiety”. – Witam siostrę. Jej zniszczona twarz przypominała mapę, sucha, z głębokimi bruzdami zmarszczek. Stanęła o krok dalej, niż staje się zwykle podczas rozmowy, co dodatkowo podkreśliło jej władzę. Zęby siostry Peg miały żółtobrązowe plamy od dmuchania na wąsy kukurydzy – niepojęty zwyczaj rozpowszechniony w Kerrville, który budził w Peterze jednocześnie zdumienie i wstręt. – Witam, poruczniku Jaxon, nie spodziewałam się pańskiej wizyty. – Przepraszam, wszystko stało się tak nagle. Pozwoli siostra, że zabiorę Caleba na resztę dnia? – Byłoby lepiej, gdyby nas pan wcześniej uprzedził. Nasze życie płynie ustalonym rytmem. Caleba rozsadzała energia. – Proszę, siostro! Jej władcze spojrzenie przesunęło się na chłopca, oceniając sytuację. Kiedy wciągnęła policzki, w kącikach ust pogłębiły się wachlarzyki zmarszczek przypominające literę delta. – W zaistniałych okolicznościach nie widzę przeszkód. Mam nadzieję, że nie zapomni pan o sygnale, poruczniku. Wiem, że wy z wojsk ekspedycyjnych uważacie, iż was zasady nie obowiązują, ale nie mogę tego tolerować. Peter puścił mimo uszu tę kąśliwą uwagę, bo było w niej ziarenko prawdy. – Odprowadzę chłopca przed osiemnastą. – Przygaszone spojrzenie siostry Peg sprawiło, że jego następne pytanie wydało się dziwnie bezceremonialne. – Czy Amy jest na terenie sierocińca? Chciałbym ją odwiedzić, zanim wyjdziemy. – Poszła na rynek. Minęliście się. – Po tych oschłych słowach nastąpiło cierpkie sapnięcie. – Zostanie pan na kolacji? – Dziękuję, siostro. To miło z siostry strony. Znudzony zdawkowymi uprzejmościami Caleb pociągnął go za rękę. – Proszę, wujku Peterze! Chcę już iść! Na ułamek sekundy surowa mina siostry Peg zniknęła, a w jej oczach błysnęła niemal matczyna czułość. Przeminęła jednak tak szybko, iż Peter uznał, że mu się to przywidziało. – Proszę patrzeć na zegarek, poruczniku. Zwrócę na to uwagę. ♦♦♦ Zapora była pod wieloma względami sercem miasta i jego głównych instalacji. Oprócz

ropy, którą zasilano generatory, długowieczność Kerrville tłumaczono położeniem nad rzeką Guadalupe, która dostarczała miastu wody potrzebnej do nawadniania pól oraz tworzyła barierę od północy i zachodu, bo nikt nie słyszał, żeby jakiś wirol podjął próbę jej przepłynięcia – pewnie bały się wody lub po prostu nie umiały pływać. Sama rzeka początkowo była niewielka, wąska i niepokaźna, latem zamieniała się w strumyk. Niszczycielska powódź z 22 roku doprowadziła do meteorologicznej zmiany, która trwale podniosła poziom wody o trzy metry, co spowodowało konieczność ujarzmienia jej zaporą. Było to ogromne przedsięwzięcie wymagające tymczasowego skierowania rzeki do innego koryta oraz przeniesienia dużych ilości ziemi i wapienia, aby wykopać przypominającą miskę nieckę, tworzącą zbiornik retencyjny. Następnie zbudowano zaporę, co było inżynierskim wyczynem na skalę, którą Peter zawsze łączył z Poprzednimi Czasami, a nie ze znanym sobie światem. Dzień pierwszego spuszczenia wody uznawano za przełomowe wydarzenie w historii Republiki. Zapora ujarzmiająca siły natury pokazywała Peterowi, jak niepozorna była ich Kolonia. Mieli szczęście, że zdołali przetrwać tak długo. Na szczyt zapory prowadziły stalowe schody z kratownicy. Caleb wbiegł na nie, nie zważając na wołanie Petera, żeby zwolnił. Kiedy Peter pokonywał ostatni odcinek, Caleb już patrzył na wodę, zwrócony w kierunku pofałdowanych grzbietów wzgórz majaczących na horyzoncie. Dziesięć metrów pod nimi rozpościerała się olśniewająca, przejrzysta tafla zbiornika retencyjnego. Peter widział nawet pływające w wodzie ryby – białe kształty sunące leniwie w szklistej toni. – Co tam jest? – zapytał chłopiec. – Teksas. Pasmo, na które patrzysz, dzieli od nas zaledwie kilka kilometrów. – Gdzie jest Nowy Meksyk? Peter wskazał na zachód. – Tam, ale to bardzo, bardzo daleko. Trzy dni jazdy samochodem bez postojów. Malec przygryzł dolną wargę. – Chcę go zobaczyć. – Może pewnego dnia tak się stanie. Ruszyli zakrzywionym wierzchołkiem zapory w stronę przelewu. W regularnych odstępach czasu kilkoma odpływami spuszczano wodę do szerokiego zbiornika, skąd pompy wyporowe transportowały ją do kompleksu rolnego. W oddali rysowały się wieże wyznaczające granicę pomarańczowej strefy. Znowu się zatrzymali, podziwiając widok. Petera uderzyła misterność całej konstrukcji. Zupełnie jakby w jednym miejscu ludzka historia nadal płynęła nieprzerwanym nurtem, nie zważając na to, że pewna epoka dobiegła końca, bo pojawiły się wirole. – Wyglądasz jak on. Peter się odwrócił i spostrzegł, że Caleb patrzy na niego, mrużąc oczy. – Jak kto? – Jak Theo. Mój tata. Słowa malca go zaskoczyły. Skąd może wiedzieć, jak wyglądał Theo? To oczywiste, że nie może, lecz nie o to chodziło. Stwierdzenie Caleba było formą życzenia, sposobem na zachowanie ojca przy życiu. – Wszyscy tak mówią. Wiesz, że dostrzegam w tobie wiele jego cech? – Tęsknisz za nim? – spytał chłopiec. – Tak, codziennie. – Po chwili posępnego milczenia Peter rzekł: – Coś ci powiem. Dopóki kogoś pamiętasz, nie odszedł na dobre. Jego myśli i uczucia, wspomnienia związane z jego osobą są częścią nas. Pamiętasz rodziców, nawet gdy ci się wydaje, że jest inaczej. Oni są w tobie

podobnie jak we mnie. – Byłem mały, kiedy odeszli. – Małe dzieci pamiętają najlepiej. – Nagle przyszła mu do głowy pewna myśl. – Słyszałeś o Farmie? – Miejscu, gdzie się urodziłem? Peter skinął głową. – Tak. Było w niej coś niezwykłego. Jakbyś zawsze był tam bezpieczny, jakby ktoś nad tobą czuwał. – Przypatrywał się chłopcu dłuższą chwilę. – Twój ojciec uważał, że to był duch, wiesz? Malec wytrzeszczył oczy. – A ty? – Sam nie wiem. Często o tym rozmyślałem. Może rzeczywiście był to duch albo coś w tym rodzaju. Może miejsca też mają pamięć. – Położył dłoń na ramieniu chłopca. – Wiem tylko, że świat pragnął, abyś się urodził, Calebie. Chłopiec milczał, ale po chwili na jego twarzy pojawił się szelmowski uśmiech. – Wiesz, co chcę zrobić? – Co? – Chcę się wykąpać. Dotarli do podstawy przelewu krótko po szesnastej. Stojąc na krawędzi zbiornika, rozebrali się do majtek. Kiedy Peter wszedł na skały i się odwrócił, spostrzegł, że Caleb skamieniał na brzegu. – Co się stało? – Nie umiem pływać. Peter tego nie przewidział. Podał chłopcu rękę. – Chodź, nauczę cię. Woda była lodowata, o charakterystycznym mineralnym smaku. Caleb z początku się bał, ale po trzydziestu minutach pluskania nabrał odwagi. Po kolejnych dziesięciu pływał pieskiem. – Spójrz na mnie! Spójrz na mnie! Peter nie widział go jeszcze tak szczęśliwym. – Złap mnie za szyję – powiedział. Chłopiec wgramolił się na jego plecy i chwycił za ramiona. – Co zrobimy? – Nabierz powietrza i mocno się trzymaj. Dali nurka. Peter wypuścił powietrze, wyciągnął ramiona i silnym kopnięciem odbił się od kamienistego dna. Mały trzymał się kurczowo i płynął za nim. Woda była przejrzysta niczym szkło. Peter przypomniał sobie, że gdy był mały, pluskał się w jaskini. Z ojcem. Po trzech ruchach nóg wynurzyli się na powierzchnię. – Jak było? – spytał Peter. – Widziałem rybę! – A nie mówiłem? Choć nurkowali raz za razem, entuzjazm małego nie słabł. Peter ogłosił koniec, kiedy minęła siedemnasta trzydzieści, a cienie zaczęły się wydłużać. Weszli ostrożnie na skały i włożyli ubrania. – Powiem siostrze Peg, że wyszliśmy na zewnątrz – oznajmił rozpromieniony Caleb. – Myślę, że będzie lepiej, jeśli tego nie zrobisz. Niech to pozostanie naszą tajemnicą, dobrze?

– Tajemnicą? – Malec wymówił to słowo z zakazaną przyjemnością, bo teraz obaj należeli do spisku. – Właśnie. Kiedy ruszyli w stronę śluzy, chłopiec wsunął małą wilgotną dłoń w rękę Petera. Za kilka minut rozlegnie się sygnał. Nagle w Peterze wezbrała fala miłości. „Dlatego tu jestem”. ♦♦♦ Odnalazł ją w kuchni, przy dużym piecu, na którym stały garnki z gotującymi się potrawami. W pomieszczeniu huczało od ciepła i zgiełku – brzęku naczyń, sióstr biegających tam i z powrotem, narastającego gwaru dzieci zbierających się w jadalni. Amy stała odwrócona plecami do drzwi. Jej opalizujące czarne włosy spływały do talii długim warkoczem. Peter zamarł, przyglądając się jej uważnie. Była bez reszty pochłonięta pracą, mieszała w garnku drewnianą łyżką. Spróbowała potrawy i dodała soli, a następnie zręcznie podeszła do jednego z kilku piecyków z czerwonej cegły, aby wyciągnąć długą łopatę z sześcioma świeżo upieczonymi bochenkami chleba. – Amy. Odwróciła się i uśmiechnęła szeroko na jego widok. Spotkali się pośrodku wypełnionej krzątaniną kuchni i objęli się po chwili wahania. – Siostra Peg powiedziała, że przyjechałeś. Cofnął się o krok. W jej dotyku wyczuł coś nowego. Zniknęło milczące, udręczone dziecko o potarganych włosach ubrane w łachmany. Wydawało się, że Amy dorasta zrywami i przypływami, nie tyle rozwijając się fizycznie, ile zyskując głębszą świadomość siebie, jakby brała w posiadanie swoje życie. Zawsze była paradoksem. Osoba, która przed nim stała, na pozór nastolatka, w rzeczywistości była najstarszą osobą na ziemi. Długa nieobecność Petera, która Calebowi wydawała się całą erą, dla Amy była jak mrugnięcie okiem. – Długo zostaniesz? – spytała, nie odrywając od niego wzroku. – Jedną noc. Jutro wyruszam z konwojem. – Amy! – zawołała jedna z sióstr stojących przy kuchni. – Czy zupa gotowa? Robi się coraz głośniej! – Jeszcze chwilę! – odkrzyknęła Amy. Odwróciła się do Petera. – Okazało się, że jestem niezłą kucharką. Zajmij mi miejsce. – Szybko uścisnęła jego dłoń. – Naprawdę się cieszę, że cię widzę. Peter poszedł do jadalni. Wszystkie dzieci siedziały przy długich stołach, podzielone według wieku. Gwar był potwory, przypominał warczenie ogromnego silnika. Zajął miejsce na końcu ławki, obok Caleba, kiedy w przedniej części sali pojawiła się siostra Peg i klasnęła. Jakby huknął grom. Na sali w jednej chwili zapadła cisza. Dzieci wzięły się za ręce i pochyliły głowy. Peter znalazł się między Calebem i małą dziewczynką o kasztanowych włosach, siedzącą po drugiej stronie stołu. – Ojcze Niebieski – zaczęła modlitwę siostra Peg – dziękujemy Ci za ten posiłek i za to, że możemy być razem. Za dar Twojej miłości i opieki, którego nam udzielasz w swoim miłosierdziu. Dziękujemy za bogactwo ziemi i niebios i Twoją opiekę do czasu, aż spotkamy się w przyszłym życiu. Na koniec dziękujemy Ci za naszego wyjątkowego gościa, jednego z dzielnych żołnierzy, który przebył długą i niebezpieczną drogę, aby dziś wieczorem być z nami. Modlimy się, żebyś uchronił od złego Petera i jego towarzyszy. Żebyś strzegł ich podczas wypraw. Amen. – Amen – powtórzył chór głosów. Peter był szczerze wzruszony. Może siostra Peg nie ma nic przeciwko jego obecności? Na

stołach pojawiło się jedzenie: wazy z zupą i pajdy chleba, dzbanki z wodą i mlekiem. U szczytu każdego stołu jedna z sióstr nalewała zupę i przekazywała wazę dalej, dzbanki krążyły z rąk do rąk. Amy usiadła na ławce obok Petera. – Powiedz, czy ci smakuje – poprosiła. Zupa była wyśmienita. Peter nie jadł takiej od miesięcy. Ciepły, rozpływający się w ustach chleb sprawił, że niemal jęknął z rozkoszy. Z trudem powstrzymał się przed poproszeniem o dokładkę, uważając, że byłoby to niegrzeczne, ale gdy w jego misce ukazało się dno, jedna z sióstr podeszła z kolejną i postawiła ją przed Peterem. – Rzadko mamy gości – wyjaśniła, czerwieniąc się z zakłopotania, i szybko odeszła. Rozmawiali o sierocińcu i obowiązkach Amy – gotowaniu, uczeniu czytania najmłodszych dzieci i, mówiąc jej słowami, „robieniu wszystkiego, co trzeba zrobić” – i wymieniali się wiadomościami o innych. Robili to w sposób ogólnikowy, wiedząc, że będą mogli pomówić otwarcie, gdy dzieci pójdą spać. Siedzący obok Petera Caleb prowadził ożywioną rozmowę z innych chłopcem. Mówili o koniach, królowych i pionkach. Kiedy chłopiec wstał od stołu, Peter spytał Caleba, o czym gadali. – O szachach. – Szafach? Caleb przewrócił oczami. – Nie, o szachach! To taka gra. Mogę cię nauczyć, jeśli chcesz. Peter spojrzał na Amy, a ta się roześmiała. – Przegrasz – ostrzegła. Po zjedzeniu kolacji i zmyciu naczyń cała trójka udała się do świetlicy, gdzie Caleb rozłożył szachownicę, a następnie wymienił nazwy poszczególnych pionków i wyjaśnił, jak się poruszają. Kiedy dotarł do królowej, Peterowi zakręciło się w głowie. – Naprawdę potrafisz to wszystko spamiętać? Jak długo się uczyłeś? Malec wzruszył ramionami. – Niedługo. To proste. – Nie sądzę. – Peter odwrócił się do Amy, a ona spojrzała na niego z chytrym uśmiechem. – Nie patrz na mnie. Musisz grać sam. Caleb machnął ręką nad szachownicą. – Ty pierwszy. Rozpoczęła się bitwa. Peter uznał, że pójdzie mu łatwo – przecież szachy to gra dla dzieci, więc z pewnością szybko się połapie, o co chodzi – ale wkrótce odkrył, jak bardzo zlekceważył młodego przeciwnika. Wydawało się, że Caleb przewiduje wszystkiego jego ruchy, odpowiadając bez wahania zdecydowanymi, pewnymi posunięciami. Coraz bardziej zdesperowany Peter przystąpił do ataku, używając królowej, żeby zbić jednego z gońców chłopca. – Jesteś pewny, że chcesz to zrobić? – spytał Caleb. – A co? Nie powinienem? Chłopiec przyglądał się szachownicy z brodą opartą na dłoniach. Opracowywał strategię, obmyślał następne posunięcia i odpowiedzi przeciwnika kilka ruchów naprzód. Pięciolatek, pomyślał Peter. To zdumiewające. Caleb przesunął więżę o trzy pola, zbijając kolejnego skoczka Petera, którego ten zostawił bez osłony. – Popatrz. – Po krótkiej wymianie pionków król Petera znalazł się w potrzasku. – Szach i mat – oznajmił Caleb. Peter spojrzał bezradnie na szachownicę. – Tak szybko? Jak tego dokonałeś?

Siedząca obok Amy wybuchnęła śmiechem. – A nie mówiłam? Caleb uśmiechnął się szeroko. Peter zrozumiał, co się stało. Najpierw pływanie, a teraz szachy. Bratanek bez trudu odwrócił role, pokazując Peterowi, na co go stać. – Trzeba myśleć do przodu – wyjaśnił. – Szachy są jak opowieść, wujku. – Powiedz prawdę, jesteś w tym dobry? Caleb skromnie wzruszył ramionami. – Kiedyś kilku starszym udało się mnie ograć, ale teraz już nie dają rady. – Naprawdę? Ustaw pionki, młodzieńcze. Chcę rewanżu. Zanim rozległ się dzwonek wzywający do dormitorium, Caleb wygrał trzy razy z rzędu, za każdym razem bardziej zdecydowanie niż poprzednio. Czas płynął zbyt szybko. Amy poszła do sali dziewczynek, a Peter odprowadził chłopca do łóżka. W dużym pomieszczeniu pełnym pryczy Caleb włożył koszulę nocną, po czym uklęknął na kamiennej posadzce obok łóżka i złożył dłonie do modlitwy – długiej serii „Boże pobłogosław” zakończonej „moich rodziców w niebie” i słowami w intencji Petera. – Zawsze zostawiam cię na koniec – wyjaśnił. – Żebyś był bezpieczny. – Kim jest Mouser? Okazało się, że Mouser to kot. Peter dostrzegł nieszczęsne zwierzę leżące na parapecie w świetlicy – biedne stworzenie o skórze zwisającej na starych kruchych kościach jak pranie na sznurku. Peter podciągnął koc pod brodę Caleba i pochylił się, żeby pocałować go w czoło. Siostry chodziły między łóżkami, uciszając dzieci. Zagaszono światła. – Kiedy wrócisz, wujku Peterze? – Nie jestem pewny. Mam nadzieję, że niebawem. – Pójdziemy popływać? Peter poczuł, że jego ciało ogarnęło ciepło. – Pod warunkiem, że zagramy w szachy. Chyba jeszcze nie załapałem, o co chodzi. Mógłbyś udzielić mi kilku rad. Chłopiec się rozpromienił. – Obiecuję. ♦♦♦ Amy czekała na niego w pustej świetlicy razem z kotem ocierającym się o jej nogi. Peter miał się zameldować w koszarach o dwudziestej pierwszej, więc zostało im zaledwie kilka minut. – Biedak – powiedział Peter. – Dlaczego ktoś go nie uśpi? To okrutne. Amy przesunęła ręką po grzbiecie kocura. Mouser zamruczał cicho i wygiął grzbiet. – Jego czasu już minął, ale dzieci go uwielbiają, a siostry nie wierzą w takie metody. Tylko Bóg może odebrać życie. – Widać, że nigdy nie były w Nowym Meksyku. To był żart, chociaż nie do końca. Amy spojrzała na niego z troską. – Wyglądasz na zmartwionego, Peterze. – Sytuacja nie rozwija się najlepiej. Chcesz, żebym ci opowiedział? Zastanowiła się nad jego pytaniem. Była blada. Peter zastanawiał się, czy dobrze się czuje. – Może innym razem. – Przyjrzała się uważnie jego twarzy. – On cię kocha, wiesz? Gada o tobie cały czas. – Kiedy tak mówisz, czuję się winny. Pewnie na to zasługuję. Wzięła Mousera i położyła go sobie na kolanach.

– On to rozumie. Powiedziałam to tylko dlatego, żebyś wiedział, jaki jesteś dla niego ważny. – A ty? Jak się tu czujesz? – Ogólnie jestem zadowolona. Lubię towarzystwo dzieci i sióstr. No i oczywiście Caleba. Pierwszy raz w życiu czuję, że… sama nie wiem. Czuję się potrzebna. To miło być zwyczajną osobą. Peter był zdumiony, jak szczerze i swobodnie rozmawiają. Jakby runęła jakaś bariera, która ich od siebie oddzielała. – Czy inne siostry wiedzą? Oprócz siostry Peg? – Kilka. A może tylko podejrzewają? Jestem z nimi od pięciu lat, musiały zauważyć, że się nie starzeję. Myślę, że siostrze Peg trochę to przeszkadza, nie pasuje do jej wyobrażeń. Ale nie wspomniała o tym ani słowem. – Uśmiechnęła się. – W końcu gotuję doskonały krupnik. Chwila rozstania nadeszła zbyt szybko. Amy odprowadziła go do drzwi. Peter wyjął z kieszeni zwitek banknotów. – Przekaż to siostrze Peg, dobrze? Amy milcząco skinęła głową i wsunęła pieniądze do kieszeni spódnicy. Przyciągnęła go do siebie i mocno uściskała. – Tęskniłam za tobą, naprawdę – szepnęła, kładąc mu głowę na piersi. – Uważaj na siebie, dobrze? Obiecaj. Wyczuł napięcie w jej prośbie, przeczucie nieuchronnego, znacznie poważniejszego rozdzielenia. Dlaczego mu nie powiedziała? Ciało Amy sprawiało wrażenie rozgorączkowanego. Przez gruby materiał munduru niemal czuł, jak pulsuje. – Nie martw się. Nic mi nie będzie. – Gdyby coś ci się stało, Peterze, nie mogłabym… – Jej głos odpłynął, jakby porwał go podmuch niewidzialnego wiatru. – Po prostu nie dałabym rady. Teraz miał pewność. O czymś mu nie powiedziała. Przyjrzał się jej twarzy, próbując to wybadać. Czoło Amy pokrywała cienka warstwa lśniącego potu. – Jesteś chora? Wzięła jego rękę i uniosła, przyciskając dłoń do jego dłoni tak, że koniuszki ich palców się zetknęły. Ten gest wyrażał jednocześnie spotkanie i rozstanie, połączenie i rozdzielnie. – Pamiętasz, kiedy cię pocałowałam? Nigdy o tym nie rozmawiali. Nie mówili o jej szybkim, ptasim cmoknięciu w centrum handlowym, kiedy pędziły ku nim wirole. Od tamtego czasu dużo się wydarzyło, ale Peter nie zapomniał. Jak mógłby zapomnieć? – Często o tym myślę – wyznał. Wydawało się, że ich dłonie wiszą w ciemnej przestrzeni, która ich oddziela. Amy spojrzała na nie, jakby próbowała odgadnąć znaczenie tamtego pocałunku. – Tak długo byłam samotna. Nie potrafię tego opisać. Później zjawiłeś się ty. Nie mogłam uwierzyć własnym oczom. – Nagle cofnęła rękę, jakby wyrwana z transu, a jej twarz zapłonęła rumieńcem. – To wszystko. Idź już… spóźnisz się. Ale Peter nie chciał odejść. Podobnie jak pocałunek, dotyk jej dłoni pobrzmiewał w jego zmysłach, jakby zadomowił się na stałe w końcach palców. Chciał coś powiedzieć, ale nie mógł znaleźć słów. Zaczarowana chwila minęła. – Jesteś pewna, że nic ci nie jest? – spytał. Uśmiechnęła się. – Nigdy nie czułam się lepiej. Pomyślał, że naprawdę wygląda na chorą.

– Wrócę za dziesięć dni. Nie odpowiedziała. – Zobaczymy się jeszcze, prawda? – Zdziwiło go, że to powiedział. – Oczywiście, Peterze. Dokąd miałabym wyjechać? ♦♦♦ Kiedy odszedł, Amy wróciła do sypialni sióstr – mniejszej wersji dormitorium, w którym spały dzieci. Zakonnice już zasnęły, kilka starszych cicho chrapało. Zdjęła habit i położyła się na pryczy. Po jakimś czasie nagle się obudziła. Jej ciało oblewał zimny pot, przenikał przez koszulę. Nadal dźwięczała w niej gwałtowność niespokojnych snów. „Pomóż mu, Amy”. Zamarła. „On na ciebie czeka, Amy. Na statku”. – Tata? „Idź do niego, idź do niego, idź do niego, idź do niego”. Wstała, czując nagły przypływ determinacji. Oczekiwana chwila nadeszła. Do zrobienia pozostała tylko jedna rzecz, ostatnie zadanie w krótkim okresie życia, który tak pokochała. Podreptała do świetlicy korytarzami pogrążonymi w ciszy. Znalazła Mousera dokładnie tam, gdzie go zostawiła, drzemiącego na kanapie. W jego oczach widać było zmęczenie, miał łapy zwiotczałe, ledwo mógł unieść głowę. „Proszę – szepnął błagalnie oczami. – Bardzo mnie boli. To wszystko trwa za długo”. Podniosła go delikatnie i przytuliła do piersi. Przesunęła ręką po jego grzbiecie, odwracając tak, aby mógł spojrzeć przez okno na rozgwieżdżone niebo. – Widzisz, jaki piękny jest świat, Mouserze? – szepnęła mu do ucha. – Widzisz te cudne gwiazdy? „To… piękne”. Jego kark trzasnął z chrupnięciem, ciało opadło bezwładnie na jej ręce. Amy stała nieruchomo przez kilka minut, patrząc, jak gaśnie, gładząc jego futerko, całując łepek i mordkę. Żegnaj, Mouserze. Z Bogiem. Dzieci cię kochają. Znowu będziesz z nimi. Później wyniosła go do ogrodu i poszukała łopaty. 31 – Kogóż to wiatry przywiały? Ubrudzony smarem mężczyzna skierował Petera do bufetu, gdzie zastał Michaela w towarzystwie kilkunastu mężczyzn i kobiet. Jedli fasolę widelcami trzymanymi w brudnych rękach. Michael skoczył na równe nogi i klepnął go w ramię. – Peter Jaxon! Nie wierzę własnym oczom! – Cześć, Michaelu! Ależ ty urosłeś! Klatka piersiowa Michaela powiększyła się niemal dwukrotnie, napinając materiał kombinezonu, na ramionach rysowały się mięśnie, a jego policzki pokrywała bujna jasna szczecina. – Oprócz przetwarzania ropy i podnoszenia ciężarów nie ma tu nic do roboty. Nawiasem mówiąc, nikt tu nie mówi „urosłeś”. Cały czas tylko „pieprzone to” lub „pieprzone tamto”. – Machnął ręką w stronę stołu. – To moja załoga. Przywitajcie Petera, hombres. Zaczęli się przedstawiać. Peter starał się zapamiętać imiona, ale po minucie miał pustkę

w głowie. – Zgłodniałeś? – spytał Michael. – Żarcie nie jest złe, pod warunkiem, że oddychasz ustami. – Nie powinienem zameldować się najpierw u dowódcy straży? – Możesz z tym zaczekać. Minęła dwunasta, więc poczciwy Stark jest pewnie zalany w trupa. Musisz się zobaczyć z Karlovicem, ale facet poszedł sprawdzić zbiorniki z ropą. Przyniosę ci talerz. Wymienili się najnowszymi wiadomościami, zjedli, po czym odnieśli tace do kuchni i wyszli na dwór. – Zawsze tak tu cuchnie? – spytał Peter. – Jeszcze jak! Dzisiaj jest całkiem nieźle. Kiedy zmieni się wiatr, będziesz płakał od smrodu. Wywala całe gówno z kanału. Chodź, oprowadzę cię po okolicy. Pierwszym punktem okazały się koszary – pudełkowaty barak z pustaków z zardzewiałym metalowym dachem. Wzdłuż ścian ustawiono zasłonięte kotarami prycze. Przy stojącym na środku stole siedział potężnie zbudowany mężczyzna o podłużnej twarzy i tasował bez końca talię kart. – To Juan Sweeting, mój zastępca – przedstawił go Michael. – Wołają go Ceps. Uścisnęli sobie dłonie, a Ceps burknął coś pod nosem. – Dlaczego mówią na ciebie Ceps? – zainteresował się Peter. – Nigdy nie słyszałem takiego imienia. Juan naprężył ramiona, pokazując bicepsy ogromne jak dwa duże grejpfruty. – No tak, teraz rozumiem – mruknął Peter. – Nie przejmuj się – powiedział Michael. – Jego maniery nie należą do najlepszych i kiedy czyta, porusza ustami, ale w zasadzie jest grzeczny, jeśli nie zapomnisz go nakarmić. Z pryczy podniosła się kobieta w samej bieliźnie. Ziewnęła, zasłaniając usta pięścią. – Jezu, Michael, chciałam się trochę zdrzemnąć… –jęknęła i ku zaskoczeniu Petera zarzuciła ramiona na szyję Michaela. Jej twarz rozpromienił zmysłowy uśmiech – ale jeśli miałbyś ochotę… – Nie tym razem, mi amiga. – Michael delikatnie uwolnił się z jej objęć. – Może nie zauważyłaś, ale mamy towarzystwo. Lore, to Peter, Peterze, to Lore. Miała szczupłe i mocne ciało oraz krótko obcięte, wyblakłe od słońca włosy. Była atrakcyjna w nietypowy, nieco męski sposób, promieniowała otwartą, niemal żarłoczną zmysłowością. – To ty? – Tak. Zaśmiała się znacząco. – Powodzenia, przyjacielu. – Lore jest nafciarką w czwartym pokoleniu – wyjaśnił Michael. – Wykarmiona ropą. – To mój zawód – przytaknęła Lore. Odwróciła się do Petera: – Pewnie dużo razem przeżyliście. Zdradź dziewczynie jeden sekret. Jaki wtedy był? – Był największym mądralą w okolicy. Wszyscy nazywali go Obwodem. Taką miał ksywę. – Głupie przezwisko. Dzięki, Peterze. – Obwód – powtórzyła Lore, tak jakby smakowała to słowo. – Wiesz co, nawet mi się podoba. Ceps, który wcześniej się nie odzywał, jęknął jak kobieta.

– Ach! Ach! Obwodzie, spraw, żebym poczuła się jak kobieta! – Zamknijcie się oboje! Michael poczerwieniał, co nie pasowało do jego nowej męskości, choć Peter wyczuł, że cieszy go, iż o nim rozmawiają. – Co z tobą, Peterze? Masz trzynaście lat? Chodź – powiedział Michael, prowadząc go do drzwi. – Zostawmy te dzieciaki. – Do zobaczenia, poruczniku! – zawołała za nim. – Chciałabym posłuchać twoich opowieści. W narastającym skwarze popołudnia Michael pokazał Peterowi okolicę i wyjaśnił proces przeróbki ropy. – Czy to niebezpieczne? – spytał Peter. – Zdarzają się wypadki. – Gdzie są zbiorniki z ropą? – Peter wiedział, że ropę przepompowywuje się ze zbiornika umieszczonego głęboko pod ziemią. – Pięć kilometrów na północ stąd. To naturalny wysad solny, fragment dawnych Strategicznych Rezerw Ropy Naftowej. Ropa unosi się na powierzchni, więc wpompowujemy do środka morską wodę i wypływa. Peter zauważył, że przyjaciel mówi z lekkim teksaskim akcentem. W jego ustach „ropa” brzmiała jak „uopa” – Ile tego zostało? – Całkiem sporo. Według naszych szacunków do kuchenek wystarczy na kolejnych pięćdziesiąt lat. – A kiedy się skończy? – Szukamy nowych złóż. Jest ich dużo przy kanale wodnym biegnącym do Houston. To naprawdę toksyczne grzęzawisko. W okolicy roi się od głupków, ale na jakiś czas może nam wystarczyć. Następny wysad jest w Port Arthur. Przeniesienie maszyn nie będzie łatwe, ale wątpię, żebym żył wystarczająco długo, aby się tym martwić. Na koniec Michael oznajmił, że ma dla Petera niespodziankę. Poszli do magazynu broni po karabin, a później do bazy pojazdów po furgonetkę. Michael umieścił broń na stojaku w podłodze szoferki i kazał Peterowi wsiadać. – Dokąd pojedziemy? – Zobaczysz. Wyjechali z rafinerii i skręcili na południe w popękaną asfaltową drogę biegnącą wzdłuż brzegu. Przez otwarte okna samochodu wpadał słony wiatr, łagodząc żar. Peter widział zatokę kilka razy w życiu – jej ogromna przestrzeń, zbyt wielka, by zdołał ogarnąć ją umysłem, niezmiennie zapierała mu dech w piersi. Najbardziej urzekające były fale, długie tuby wody, coraz większe, nabierające rozpędu w miarę zbliżania się do brzegu, i opadające na plażę lokami brunatnej piany. Nie mógł oderwać od nich wzroku. Mógłby godzinami siedzieć na piasku, obserwując fale. Niektóre odcinki plaży były czyste, ale na innych zachowały się ślady wielkiej katastrofy: sterty rdzewiejącego metalu powyginanego w dziwaczne kształty; wyrzucone na brzeg statki różnej wielkości, z bielejącymi, powykręcanymi lub odartymi do szkieletu kadłubami, sterczącymi z piasku niczym nagie żebra; stosy bliżej nieokreślonego gruzu wyrzuconego na brzeg przez falę przypływu. – Byłbyś zdumiony, ile rzeczy fale wyrzucają na plażę – powiedział Michael. – Wiele spływa Missisipi i unosi się przy brzegu. Ciężkie przedmioty poszły na dno, ale plastikowe części przetrwały.

Michael zjechał z drogi i ruszył wzdłuż linii wody. Peter wyglądał przez okno. – Widziałeś kiedyś coś większego? – Czasami. Rok temu fale wyrzuciły na brzeg dużą barkę wyładowaną wielkimi kontenerami. Cholerstwo musiało dryfować ze sto lat. Byliśmy wszyscy bardzo podekscytowani. – Co było w środku? – Ludzkie szkielety. Dotarli do wąskiej cieśniny i skręcili na zachód, jadąc brzegiem spokojnej zatoki. Przed nimi wznosiła się mała betonowa budowla przycupnięta na skraju wody. Kiedy Michael zatrzymał samochód, Peter spostrzegł, że budynek jest pustą skorupą, choć na oknie widniał wypłowiały szyld z napisem „Krabowa Buda Arta”. – W porządku, poddaję się – powiedział Peter. – Co to za niespodzianka? Jego przyjaciel uśmiechnął się szelmowsko. – Możesz zostawić tę pukawkę. – Wskazał browninga przytroczonego do uda Petera. – Nie będzie ci potrzebna. Peter zostawił broń w schowku na rękawiczki i udał się za Michaelem na tył budynku, zastanawiając się, co jego przyjaciel knuje. Był tam mały dok na betonowych palach, długości około dziesięciu metrów, wystający ponad powierzchnię wody. – Cóż to takiego? – Najpewniej łódź. Na końcu pomostu stała mała żaglówka, delikatnie kołysząc się na falach. – Skąd ją wytrzasnąłeś? Twarz Michaela rozpromieniła duma. – Z wielu miejsc. Kadłub znaleźliśmy w warsztacie oddalonym piętnaście kilometrów od oceanu. Resztę poskładaliśmy lub zrobiliśmy sami. – Jacy „my”? – Lore i ja. – Odchrząknął i nagle poczerwieniał. –Uznałem to za oczywiste… – Nie musisz się przede mną tłumaczyć, Michaelu. – Chciałem tylko powiedzieć, że nie jest tak, jak myślisz. Chociaż z drugiej strony… Ale nie powiedziałbym, że jesteśmy parą. Lore jest po prostu… cóż, Lore jest, jaka jest. Peter stwierdził, że czerpie perwersyjną przyjemność z zakłopotania przyjaciela. – Wygląda na miłą dziewczynę i najwyraźniej ma do ciebie słabość. – To prawda. – Michael wzruszył ramionami. – Może nie użyłbym słowa „miła”… wiesz, o co mi chodzi. Prawdę mówiąc, ledwo za nią nadążam. Kiedy Michael wszedł na pokład, Peter nagle zdał sobie sprawę, że to bardzo mała łódka. – Jakiś problem? – spytał Michael. – Chcesz tym wypłynąć? Michael zaczął zwijać liny i układać je na dnie żaglówki. – Jak sądzisz, dlaczego tu przyjechaliśmy? Nie martw się i wsiadaj. Peter opuścił się ostrożnie do kabiny. Łódka się zakołysała, reagując na jego ciężar. Złapał się relingu, pragnąc, by przestała się bujać. – Znasz się na tym? – spytał. Michael uśmiechnął się pod nosem. – Nie bądź dzieckiem. Pomóż mi postawić żagiel. Szybko omówił podstawy: żagiel, ster, rumpel, grot. Później odrzucił cumy, przeszedł na rufę i zrobił coś, co sprawiło, że żagiel nagle napełnił się powietrzem. Raptownie ruszyli, odpływając od doku ze zdumiewającą szybkością. – Podoba ci się?

Peter spojrzał nerwowo na niknący w oddali brzeg. – Muszę się przyzwyczaić. – Podsunę ci temat do rozmyślań – powiedział Michael. – Pierwszy raz w życiu jesteś w miejscu, w którym wirole nie mogą cię zabić. – Nie pomyślałem o tym. – Przez kilka godzin będziesz bez pracy, przyjacielu. Płynęli halsem przez zatokę. Kiedy znaleźli się na głębinie, woda zmieniła barwę ze zgniłozielonej na ciemnogranatową. Na powierzchni migotały promienie słońca, odbijając się od nieregularnej płaszczyzny. Napięty żagiel powodował, że łódka wydawała się solidniejsza, więc Peter się rozluźnił, chociaż nie do końca. Wyglądało na to, że Michael wie, co robi, ale ocean to ocean. – Daleko tym wypływałeś? Michael spojrzał w dal, mrużąc oczy. – Trudno powiedzieć. Jakieś osiem kilometrów. – A bariera? Sądzono powszechnie, że w pierwszym okresie epidemii narody świata porozumiały się i narzuciły Ameryce Północnej kwarantannę, zaminowując wybrzeże i bombardując wszystkie jednostki próbujące wypłynąć w morze. – Jeśli naprawdę tam jest, jeszcze do niej nie dotarłem – odparł Michael, wzruszając ramionami. – Jeśli chcesz wiedzieć, uważam, że to wszystko brednie. Peter spojrzał na niego podejrzliwie. – Chyba jej nie szukałeś, co? Michael nie odpowiedział, ale wyraz jego twarzy zdradził Peterowi, że trafił w dziesiątkę. – To obłęd. – Tak jak twoja robota. Nawet jeśli bariera istnieje, ile min może nadal unosić się na wodzie? Po stu latach na oceanie woda wszystko by przeżarła. Poza tym i tak zdetonowałyby je pływające resztki. – Mimo to postąpiłeś lekkomyślnie. Mogłeś wylecieć w powietrze. – Może i tak. Może jutro jedna z wież, w których przerabiamy ropę, wystrzeli mnie w kosmos. Tutejsze standardy bezpieczeństwa są bardzo niskie. To bez znaczenia. Nie sądzę, żeby bariera kiedykolwiek istniała. Wzdłuż całej linii wybrzeża? Jeśli dodasz Meksyk i Kanadę, otrzymasz linię długości ponad czterystu tysięcy kilometrów. To niemożliwe. – A jeśli się mylisz? – Wtedy, jak powiedziałeś, któregoś dnia wylecę w powietrze. Peter zrezygnował z dalszego drążenia tego tematu. Wiele się zmieniło, ale Michael pozostał człowiekiem o nienasyconej ciekawości. Wypłynęli na otwarte morze. Wiatr się nasilił, rozbijając o dziób skrzące się fale. Peter poczuł ucisk w żołądku. Nie tylko z powodu kołysania łodzi. Wokół było tyle wody. – Może za pierwszym razem będziemy się trzymali bliżej brzegu? – zaproponował. Michael przesunął żagiel, zaciskając rękę na rumplu. – To zupełnie nowe doznanie, Peterze. Nie potrafię tego wyjaśnić. Sam musisz to przeżyć. – Powinienem wrócić na brzeg. Zostawmy to na inną okazję. Michael spojrzał na niego i się roześmiał. – Jasne – powiedział. – Na inną okazję. 32

Alicia podążała na północ, w kierunku otwartych równin. Wąski pas ziemi, nazywany Panhandle, przypominał ogromne spokojne morze. Wiatr poruszał trawami, a nad jej głową rozciągało się bezkresne niebo zabarwione jesiennym błękitem. Horyzont przecinały gdzieniegdzie rosnące nad strumieniami topole, orzeszniki 1 wierzby o melancholijnie pochylonych gałęziach, skłaniających się ulegle, kiedy przejeżdżała. Dni były ciepłe, ale w nocy temperatura spadała, powodując, że trwa pokrywała się rosą. Używając paliwa umieszczonego w zbiornikach na trasie podróży, pokonała drogę w ciągu czterech dni. Do garnizonu w Kearney przybyła rankiem szóstego listopada. Obawy dowództwa, gdy nie wrócił konwój z zaopatrzeniem, potwierdziły się – w obozie nie została ani jedna żywa dusza, która mogłaby ją powitać. Garnizon przypominał otwarty grób. Można było odnieść wrażenie, że w powietrzu nadal rozlegają się krzyki ginących żołnierzy, uwięzione w smaganej wiatrem ciszy. Alicia spędziła dwa dni na ładowaniu zmasakrowanych szczątków na skrzynię ciężarówki i przewożeniu na polanę nad brzegiem rzeki Platte. Ułożyła je tam w długim rzędzie, aby mogli być razem, oblała paliwem i podpaliła. Następnego dnia zobaczyła konia. Stał za umocnieniami. Dereszowaty ogier sinej maści, o długiej mocnej szyi, pasący się w bujnej trawie na skraju placu defilad. Jego obecność była tak niewytłumaczalna jak jedynego domu nietkniętego przez tornado. Miał w kłębie przynajmniej osiemnaście dłoni. Alicia podeszła ostrożnie, z uniesionymi rękami. Zwierzę było bliskie ucieczki – rozwierało chrapy i kładło po sobie uszy, łypiąc na nią jednym dużym okiem. Kim jest ta dziwna istota i co zamierza? – zdawało się pytać. Alicia zrobiła kolejny krok. Koń się nie poruszył. Czuła dzikość pulsującą w jego krwi, wybuchową, zwierzęcą energię. – Dobry chłopiec – szepnęła. – Widzisz? Nie jestem taka groźna. Zostańmy przyjaciółmi. Ty i ja. Co ty na to? Kiedy znaleźli się w odległości wyciągniętego ramienia, podsunęła pod jego chrapy otwartą dłoń. Ściągnął wargi, odsłaniając mur żółtych zębów. Jego oczy przypominały ogromne bryły czarnego marmuru. Nadeszła chwila decyzji. Ciało rumaka napięło się czujnie, po czym spuścił łeb, pokrywając jej otwartą dłoń wilgotnym ciepłem oddechu. – Chyba znalazłam sobie wierzchowca. – Zwierzę trącało nosem jej rękę, przechylając głowę. W kącikach pyska widać było krople piany. Pogładziła je po karku, po lśniącej, mokrej od potu sierści. Ciało konia było jak wyrzeźbione, twarde i czyste, a jednak to oczy promieniowały prawdziwą siłą. – Musisz mieć jakieś imię – powiedziała Alicia. – Jak mam cię nazwać? Postanowiła nadać mu imię Żołnierz. Od chwili gdy wskoczyła na jego grzbiet, wiedziała, że do siebie należą. Byli jak starzy przyjaciele, którzy odnaleźli się po wielu latach. Jak towarzysze dzielący się historią swoich żywotów lub milczący, kiedy przyszła im na to ochota. W pustym garnizonie zabawiła trzy dni, gromadząc zapasy i planując dalszą podróż. Naostrzyła noże, szykując się do drogi. W torbie miała rozkazy. Dla: Alicii Donadio, kapitana wojsk ekspedycyjnych. Podpisano: Victoria Sanchez, prezydent Republiki Teksasu. Rankiem dwunastego listopada wyruszyła na wschód. ♦♦♦ Na Missouri ocalał jeden most, osiemdziesiąt kilometrów na północ od Omaha, w mieście Decatur. Dotarli do niego szóstego dnia wyprawy. Ranki były chłodne, w powietrzu czuć było nadchodzącą zimę. Drzewa zapomniały o wstydzie i obnażyły konary. Kiedy zaczęli zbliżać się do rzeki, Alicia wyczuła w chodzie Żołnierza pewne wahanie. „To naprawdę rzeka?” Dotarli do skarpy. Pod nimi kłębił się szeroki nurt, na powierzchni pojawiały się wiry mroczne jak kamień.

Pół kilometra na północ zobaczyli most na masywnych betonowych filarach, jakby stał w rozkroku na ogromnych nogach. „Tak – powiedziała Alicia – to rzeka”. Czasami miała wrażenie, że decyzję o jego budowie podjęto pochopnie. W miejscach, gdzie beton się wykruszył, widać było kłębiącą się w dole wodę. Zeskoczyła na ziemię i wzięła Żołnierza za wodze. Powoli przeszli na drugą stronę, mając świadomość, że w każdej chwili most może się zawalić. Kto podjął tę głupią decyzję? – wydawał się pytać Żołnierz. Ach, to ty. Na drugim brzegu urządzili biwak. Nadchodził wieczór. Słońce zaczęło się chować za skarpami. Wszystko się zmieniło: gdy przemieszczała się pieszo, Alicia spała w dzień i wyruszała nocą. Ale teraz jechała konno. Rozpaliła ognisko na brzegu rzeki, napełniła rondel wodą i postawiła nad ogniem, żeby sie zagotowała. Wyciągnęła z sakwy resztki prowiantu: garść suszonego grochu, jakiś przecier w puszce i kawałek twardego jak skała suchara. Miała ochotę zapolować, ale nie chciała zostawić Żołnierza samego. Zjadła skromny posiłek, umyła rondel w rzece, weszła do śpiwora i zaczęła podziwiać niebo. Pomyślała, że jeśli będzie przypatrywała się niebu dostatecznie długo, może zobaczy spadającą gwiazdę. Jakby w odpowiedzi na nocnym sklepieniu ukazała się świetlista smuga, a po niej dwie kolejne, jedna po drugiej. Michael powiedział jej kiedyś, dawno temu, że niektóre są pozostałościami statków powietrznych zbudowanych przez ludzi w Poprzednim Czasie. Nazywali je satelitami. Próbował jej wyjaśnić, do czego służyły – miało to coś wspólnego z pogodą – ale Alicia zapomniała, co mówił, lub wyparła to ze świadomości jako jeszcze jedną przechwałkę wszechwiedzącego Michaela, chełpiącego się swoją inteligencją. Uderzyła ją ich abstrakcyjna wymowa, związek ze światłem i siłą – tajemnicze obiekty służące nieznanemu celowi krążyły wokół ziemi niczym kamienie wystrzelone z procy, uwięzione w swoich trajektoriach równoważącym się działaniem woli i siły ciążenia, by w końcu zrezygnować z dalszych zmagań i runąć na ziemię, wlokąc za sobą ogon własnej chwały. Po chwili zobaczyła inne spadające gwiazdy. Zaczęła je liczyć. Im dłużej patrzyła w niebo, tym więcej widziała. Dziesięć, piętnaście, dwadzieścia… Liczyła tak zapamiętale, że nie zauważyła, kiedy zasnęła. Gdy się obudziła, był rześki pogodny dzień. Założyła okulary i przeciągnęła się leniwie, czując przyjemną energię przenikającą ciało po nocnym odpoczynku. W porannym powietrzu szum rzeki wydawał się głośniejszy. Zostawiła sobie kawałek suchara na śniadanie. Oderwała połowę, dała Żołnierzowi i ruszyła dalej. Byli w Iowa. Pokonali połowę drogi. Krajobraz się zmienił, pojawiły się falujące wzgórza piaszczystego iłu i płaskie doliny o żyznej, czarnej glebie. Z zachodu nadciągały niskie chmury, tłumiąc światło. Było późne popołudnie, kiedy Alicia dostrzegła ruch na linii wzgórz. Wiatr przywiał zapach zwierząt. Żołnierz też go wyczuł. Alicia zamarła, czekając, aż ukaże się jego źródło. Tam. Na tle wierzchołka wyłoniło się stado jeleni. Dwadzieścia sztuk, wśród nich duży kozioł. Miał ogromne poroże przypominające drzewo, które zrzuciło liście na zimę. Będzie musiała podejść je z wiatrem. Może już wyczuły jej obecność? Wsunęła karabin do kabury. Sięgnęła po kuszę i kołczan z bełtami, po czym zsiadła z konia. Żołnierz spojrzał na nią nieufnie. – Nie patrz tak na mnie. Dziewczyny też muszą jeść. – Poklepała go zachęcająco po karku. – Nie ruszaj się stąd, dobrze? Okrążyła wzgórze od południa. Wydawało się, że jelenie nie dostrzegają jej obecności. Zaczęła posuwać się w górę na czworakach. Była szybka, ale one przewyższały ją chyżością. Miała jeden strzał, najwyżej dwa. Nie więcej. Stado rozproszyło się na wzgórzu, tworząc kształt przypominający literę V. Kozioł stał w odległości dwunastu metrów od niej. Alicia przywarła do ziemi i nałożyła bełt. Lekki podmuch wiatru i zwierzęca czujność sprawiły, że jeleń skoczył przed siebie.

Kiedy Alicia podniosła się na nogi, zwierzęta biegły w dół zbocza. – Cholera! Cisnęła kuszę na ziemię, wyciągnęła ostrze i rzuciła się w pogoń. Skupiła wszystkie myśli na jednym celu. Nic nie mogło odwrócić jej uwagi. Po piętnastu metrach zbocze nagle się urwało. Alicia dostrzegła szansę – jej umysł z idealną precyzją dostrzegł zbieżność linii. Kiedy kozioł sunął pod urwiskiem, uniosła ostrze i skoczyła. Spadła na niego jak jastrząb, wyrzucając ostrze do przodu i przeciągając nim po szyi zwierzęcia. Trysnęła krew, przednie nogi kozła się ugięły. Ułamek sekundy za późno zrozumiała, co się stanie. Przeleciała nad jego głową, rzucona siłą ciążenia. Zaczęła toczyć się po zboczu. Zatrzymała się dopiero na dole. Zgubiła okulary. Szybko przekręciła się na brzuch, kryjąc twarz w ramionach. Jasny szlag! Czy będzie musiała tak leżeć bezbronna, aż zapadną ciemności? Wyciągnęła rękę i zaczęła obmacywać ziemię wokół siebie. Po okularach ani śladu. Nie pozostało jej nic innego, jak otworzyć oczy i się rozejrzeć. Z twarzą osłoniętą zgiętym ramieniem, podniosła się na kolana. Czuła, jak wali jej serce. Cóż, pomyślała, nie ma innego wyjścia. Początkowo widziała tylko biel, wszechogarniającą jasność, jakby spoglądała w jądro słońca. Szok był tak duży, jakby ktoś wbijał jej w czaszkę igły. Później coś zaczęło się dziać. Powoli odzyskiwała wzrok. Z mgły wyłoniły się barwy i kształty. Patrzyła przez zamknięte powieki, powoli je otwierając. Krok po kroku jasność bladła, odsłaniając więcej szczegółów. Po pięciu długich latach spędzonych w mroku Alicia Donadio, kapitan wojsk ekspedycyjnych, ujrzała światło dnia. Dopiero wtedy zorientowała się, gdzie jest. ♦♦♦ Nazwała to miejsce Polem Kości. Właściwie nie było to pole ani nie pokrywały go kości. Były to raczej splątane, wysuszone na słońcu szczątki ogromnej masy wiroli, pokrywające równinę aż po daleki horyzont. Ile ich było? Sto tysięcy? Milion? Więcej? Alicia ruszyła przed siebie. Z każdym jej krokiem z ziemi unosił się popiół. Czuła jego smak w nosie i krtani, pokrywał wnętrze ust niczym przecier. W jej oczach pojawiły się łzy. Łzy smutku? A może ulgi? Zwyczajnego zdumienia tym niewyjaśnionym zjawiskiem? To nie ich wina, że się tu znaleźli. Uklękła, wyciągnęła z bandolieru nóż i dotknęła nim głowy i serca. Zamknęła oczy i pochyliła głowę, odmawiając cichą modlitwę. „Wysyłam was do domu, moi bracia i siostry. Oswobadzam was z niewoli waszego istnienia. Opuściliście ziemię, żeby poznać to, co kryje się za tym życiem. Niechaj wasza siła mnie napełni, abym mogła stawić czoło dniom, które mi pozostały. Bóg z wami”. Żołnierz był tam, gdzie go zostawiła. Spojrzał na nią z irytacją. Sądziłem, że się umówiliśmy, mówiły jego oczy. Gdzie się, do diabła, podziewałaś? Kiedy się zbliżyła, w oczach zwierzęcia pojawiło się zrozumienie. Alicia pogładziła jego kłąb, ucałowała długą mądrą głowę. Silny język rumaka zlizał łzy z jej oczu. „Jesteś moim dobrym chłopcem – powiedziała. – Moim dobrym, dobrym chłopcem”. Mogłaby ruszyć dalej, ale jej zdobycz nie mogła czekać. Rozstawiła namiot między drzewami, usiadła na ziemi i zdjęła z ramienia torbę. Był w niej drżący, krwawy kawał wątroby kozła owinięty w ceratę. Przytknęła go do nosa i zaciągnęła się głęboko, czując cudowną ziemistą woń przenikniętą krwią. Tej nocy nie rozpali ogniska. Mięso jest dobre na surowo. Coś się zmieniło. Świat się zmienił. Alicia czuła to w kościach. Czuła głęboką zmianę – sejsmiczną, związaną z porami roku – jakby ziemia przechyliła się na swojej osi. Później przyjdzie czas na zmartwienia. Dzisiejszej nocy będzie jadła.

33

W ciągu trzech kolejnych dni Peter prawie nie widywał Michaela. Termin wyruszenia konwoju wisiał nad wszystkimi. Załogi pracowały na dwie zmiany. Nie mając pieniędzy, które mógłby przepuścić przy karcianym stole, Peter spędzał czas, śpiąc, krążąc po terenie rafinerii i przesiadując w kantynie. Karlovic mu się spodobał, ale ze Starkiem była inna sprawa. Z niechęcią przyjął przybycie Petera, dokładnie tak, jak przepowiedział Greer. Facet prawie się do niego nie odzywał. Niech się kisi we własnym sosie, pomyślał Peter. Przecież nie chciał tej roboty. Najciekawiej było w towarzystwie Lore. Wypytywała o Pierwszą Kolonię i Michaela z typową dla siebie żarłocznością. Między zmianami odnajdywała go w kantynie i zabierała do pustego stołu, gdzie mogli spokojnie gadać z dala od niepożądanych uszu. Wbrew deklaracjom Michaela było jasne, że mimo nieokiełznanej zmysłowości, jest do niego bardzo przywiązana. Zadawała pytania głębokie i dociekliwe, jakby Michael był zamkiem, którego nie umiała otworzyć. Jaki wtedy był? Inteligentny – to oczywiste dla wszystkich, którzy go znają – ale jaki jeszcze? Czy Peter mógłby jej opowiedzieć o Sarze? O ich rodzicach? Jaka była ich historia? Znała tylko oficjalną wersję ich podróży z Kalifornii. Kiedy w Pierwszej Kolonii skończył się prąd, wyruszyli na wschód w poszukiwaniu innych i przypadkowo natrafili na ludzi z garnizonu w Kolorado. Nie miała pojęcia o Amy i o tym, co się wydarzyło na górze w Telluride. Peter postanowił jej o tym nie mówić. Najbardziej zaskakujące było jej zainteresowanie Alicią. Najwyraźniej Michael dużo jej o niej opowiadał. Pod powierzchnią pytań Peter wyczuł ducha rywalizacji, a nawet zazdrość. Rozmyślając o ich rozmowach, doszedł do wniosku, że często poruszali ten temat. Posunął się nawet do zapewnienia, że Lore nie ma się czego obawiać. Michael i Alicia są jak ogień i woda, powiedział. Nigdy nie spotkał dwóch tak różnych osób. Lore zareagowała wybuchem śmiechu. Dlaczego sądzi, że się niepokoi? Z powodu jakiejś zwariowanej babki z wojsk ekspedycyjnych, która włóczy się nie wiadomo gdzie? „Nawet o tym nie pomyślałam” – zapewniła, machając lekceważąco ręką. Ostatni dzień upłynął Peterowi na naradzie z Karlovicem i Starkiem i omawianiu szczegółów wyprawy. Przy bramie czekało dziesięć cystern z paliwem, z ropą i wysokooktanową benzyną. Konwój miał wyruszyć pod eskortą sześciu pojazdów ochrony, humvee z napędem na cztery koła i pięćdziesiątkami zamontowanymi na dachu. Musieli pokonać pięćset kilometrów: na północ od Freeport drogą trzydzieści sześć, a później, od Sealy, autostradą numer dziesięć, prosto jak w mordę strzelił, aż do przedmieść San Antonio, gdzie zamierzali objechać miasto kilkoma wiejskimi drogami, by wrócić na międzystanową dwudziestkę, żeby przebyć nią ostatnie osiemdziesiąt kilometrów. Wzdłuż trasy w regularnych odstępach znajdowały się schrony, ale zwykle jechali bez postojów. Podróżując ze średnią prędkością trzydziestu pięciu kilometrów na godzinę, dotrą do Kerrville tuż po północy. Peter zwrócił uwagę na pięć głównych przeszkód na trasie: most na rzece San Bernard, na zachód od Sealy; kolejny most w Columbus, gdzie mieli przeprawić się na drugi brzeg rzeki Kolorado; most na rzece San Marcos w Luling oraz dwie przeprawy na rzece Guadalupe, pierwsza na zachód od Seguin, druga w mieście Comfort. Trzy pierwsze stanowiły niewielki problem – konwój miał je przejechać za dnia – ale do Seguin zamierzali dotrzeć po zachodzie słońca. Często widywano wirole grasujące w okolicy rzek. Poza tym wszyscy wiedzieli, że przyciąga je warkot silników Diesla. Co gorsza, most na rzece San Marcos był w tak kiepskim stanie, że za jednym razem mogła nim przejechać tylko jedna cysterna. Wystrzelenie flar dałoby

im pewną ochronę, ale konwój i tak rozproszyłby się prawie na godzinę. Zebrali się przy cysternach w mroku poprzedzającym świt. Powietrze było wilgotne i chłodne. Niemal wszyscy brali udział w podobnych wyprawach. Przywykli do tej roboty, byli nawet trochę znudzeni. Rozdano kubki kawy z cykorią. Jako główny nafciarz, Michael miał jechać w pierwszym humvee, razem z Peterem. Ceps usiadł za kierownicą pierwszej cysterny, a Lore drugiej. Peter w geście dobrej woli zaproponował, żeby Stark pojechał przodem, ale ku jego uldze facet zrezygnował, decydując się na pozostanie w rafinerii wraz z resztą straży obywatelskiej. O świcie otworzono bramy i kilkanaście potężnych diesli ryknęło, wypuszczając z kominów kłęby gęstego dymu. Michael szedł z tyłu kolumny, rozdzielając krótkofalówki i wymieniając ostatnie uwagi z kierowcami. Usiadł za kółkiem humvee i kolejno nawiązał łączność z każdym kierowcą. – Cysterna pierwsza. „Gotowi do drogi”. – Cysterna druga. „Gotowi do drogi”. – Cysterna trzecia… – I tak dalej. Michael oddał Peterowi krótkofalówkę i wrzucił bieg. – Sam się przekonasz – powiedział. – To jedna wielka nuda. Raz przespałem prawie całą drogę. Opuścili bazę, gdy zaczynał się dzień. ♦♦♦ Późnym rankiem minęli objazd w Rosenberg i skręcili na zachód w kierunku drogi I-dziesięć. Autostrady stanowe były usiane dziurami, co powodowało, że cysterny musiały poruszać się w żółwim tempie, ale po dotarciu do międzystanowej dziesiątki konwój wyraźnie przyspieszył. Ceps zameldował przez radio: „Michaelu, mam problem”. Peter odwrócił się w fotelu. Pojazdy za nimi stanęły. Michael zatrzymał humvee i wycofał. Ceps wysiadł z kabiny i stał na przednim zderzaku, grzebiąc pod maską. – Co się stało? – spytał Michael. Ceps trzepnął silnik szmatą, rozwiewając parę. – Myślę, że wysiadła pompa płynu chłodzącego. Naprawa zajmie kilka godzin. Mieli dwa wyjścia: zaczekać, aż pojazd zostanie naprawiony, lub zostawić cysternę. Po obu stronach drogi rosły gęste zarośla, a najbliższa mijanka była dziesięć kilometrów za nimi. Musieliby zawrócić konwój aż do Wallis. – Dasz radę to naprawić? – spytał Peter. – Czemu nie? Zabraliśmy części zapasowe. Peter dał mu znak. Michael sięgnął po krótkofalówkę. – Do wszystkich, wyłączamy silniki. – Mówisz poważnie? – zdziwiła się Lore. – Powiedz Cepsowi, żeby ściągnął ten wrak z drogi. – Tak, nie żartuję. Wyłączcie silniki. Peter rozmieścił swoich ludzi po obu stronach konwoju i kazał skierować broń w stronę ściany zarośli i drzew, bo taka gęstwina była idealną kryjówką dla wiroli. Ceps i Lora zaczęli majstrować przy silniku. Większość kierowców wysiadła z kabin i wkrótce zaczęli grać w karty. Kiedy Ceps oznajmił, że układ chłodzenia działa, minęła piętnasta. Naprawa zajęła

prawie cztery godziny. Do Kerrville pozostało dwanaście godzin jazdy – właściwie więcej, bo teraz większą część drogi musieli pokonać w ciemności. – Nie jest jeszcze za późno, żeby się wycofać – powiedział Michael. – Możemy zjechać z międzystanowej w Columbus i zawrócić. Zjazdy są w dobrym stanie. – Co radzisz? Stali obok humvee, z dala od innych. – Skoro pytasz, uważam, że powinniśmy jechać dalej. Kilka dodatkowych godzin jazdy w ciemności nie robi większej różnicy. To nie pierwszyzna. Cysterny są stare i psują się przez cały czas. Aż do Seguin będziemy mieli szerokie pasy. – Michael wzruszył ramionami. – Decyzja należy do ciebie. Peter zastanawiał się przez chwilę. Ryzykowna sprawa, ale przecież ryzykują każdego dnia. Argumenty Michaela wydawały się rozsądne. Skinął głową. – Jedziemy dalej. – To mi się podoba. Uważaj, bracie. ♦♦♦ Dziurawe i zardzewiałe znaki informujące o zjazdach, pochylone jak pijacy; stare autostrady z powyginanymi barierami… Mijali zrujnowane przydrożne restauracje, stacje benzynowe i motele. Na szyldach, które oparły się wiatrowi, widniały niezrozumiałe nazwy: McDonald’s, Exxon, Whataburger, Holiday Inn Express. Peter obserwował krajobraz przesuwający się za szybą. Nadrabiali stracony czas, ale szybka jazda nie mogła trwać wiecznie. Zapadał zmrok. Gdy wyjechali z Flatonii, zrobiło się ciemno. Znajdowali się pięćdziesiąt kilometrów na wschód od trzeciego mostu i poruszali ze stałą prędkością czterdziestu kilometrów na godzinę. Radio, które przez cały dzień trzeszczało od rozmów kierowców, zamilkło. Przed miasteczkiem Luling w świetle reflektorów humvee pojawił się znak zjazdu oznaczony czerwonym X. Schron. Peter spojrzał na Michaela, wypatrując jakiejkolwiek zmiany na jego twarzy, ale niczego nie zauważył. Ruszyli dalej. Zbliżali się do mostu, kiedy Michael pochylił się nad kierownicą i utkwił wzrok w dali. – Co, u licha…? Peter runął na deskę rozdzielczą, kiedy Michael raptownie zahamował. W wozie zrobiło się jasno, gdy drugi humvee niemal najechał na nich z tyłu, jednak zatrzymał się w ostatniej chwili. Kolumna stanęła. Michael patrzył przez szybę. – Czyżbym miał przywidzenia? W krótkofalówce zatrzeszczał głos Lore: „Co się dzieje? Dlaczego stoimy?” Peter wyrwał krótkofalówkę z uchwytu. – Trójka i czwórka do przodu! Jedynka i dwójka pozostać na miejscach! Reszta siedzi w kabinach! Na drodze stała jakaś postać. Nie był to wirol, ale człowiek. Kobieta z pochyloną głową, w czymś przypominającym pelerynę. – Co ona robi? – zastanawiał się Michael. – Dlaczego tam stoi? – Zaczekaj. Peter wyskoczył z samochodu. Kobieta się nie poruszyła, w żaden sposób nie

zasugerowała, że ich widzi. Dwa wozy straży obywatelskiej z napędem na cztery koła stanęły obok humvee. Peter wyciągnął broń i ostrożnie ruszył naprzód. – Kim jesteś? Kobieta stała przed wjazdem na most. Jego żelazne rozpory kreśliły na tle nieba ciemne zakrzywione linie. Peter uniósł karabin, zbliżając się do nieznajomej. Kobieta trzymała coś w rękach. – Hej! – zawołał. – Do ciebie mówię! Podniosła głowę. Jej twarz oblało światło reflektorów. Peter nie mógł rozstrzygnąć, co widzi. Kobietę? Dziewczynę? Staruchę? Obraz jej twarzy zdawał się migotać w jego umyśle, co rusz powstając na nowo, jak przedmiot oglądany w wartkiej wodzie. Poczuł mdłości. – Wiemy, gdzie jesteście. – Jej głos był zwiewny jak bibuła. – To tylko kwestia czasu. Peter wycelował pistolet w jej głowę. – Odpowiadaj! Jej oczy były intensywnie niebieskie i migoczące. Kiedy utkwiła w nim wzrok, Peter zdał sobie sprawę, że to piękna kobieta. Być może najpiękniejsza, jaką w życiu widział. Miała delikatne, pełne usta i lekko zadarty nos. Kształtne kości policzkowe i gładką skórę. Wystarczyło na nią spojrzeć, żeby poczuć potężną falę zmysłowości. Peterowi zaschło w ustach. – Jesteś zmęczony – powiedziała. Jej zaskakujące słowa wyrwały go z osłupienia. Jaki jest? – Powiedziałam, że jesteś zmęczony – powtórzyła. – Nie wiem, o czym mówisz. Na twarzy kobiety odmalowało się zdziwienie, jakby ją rozczarował. Wzrok Petera spoczął na przedmiocie, który trzymała w ręku. Metalowa skrzynka. Wyciągnęła zza pleców drugą rękę. Trzymała w niej długi metalowy pręt. Peter wiedział, co to takiego. Skoczył ku niej, ale w tej samej chwili palec odnalazł przełącznik. Ujrzał błysk światła i głośny huk, jakby ktoś zatrzasnął ogromne drzwi. W plecy uderzyła go gorąca fala powietrza, zwalając z nóg. Most, pomyślał. Kimkolwiek jest, przed chwilą wysadziła most. Peter leżał na plecach, mrugając i spoglądając w niebo. Czas na chwilę zamarł. Z nieba spadało coś dużego, zataczając powolny łuk. Płonący podkład runął na ziemię kilkadziesiąt centymetrów od jego głowy. Turlając się w bok, poczuł na sobie czyjeś ręce. Nagle znalazł się na nogach. Michael ciągnął go do humvee. – Cofnąć się! – wrzeszczał do krótkofalówki, obejmując Petera w pasie. – Wycofać się! Wszyscy! Nagle zewsząd otoczyły ich oślepiające światła. Zanim Peter zdążył się połapać, z zarośli wyjechała furgonetka, przeskakując rów na dużych, oblepionych błotem kołach. Wykonała gwałtowny skręt i stanęła przed nimi przechylona na bok. Ze skrzyni podniosły się cztery postacie przypominające zjawy i jak na komendę oparły na ramionach jakieś cylindryczne przedmioty. – Jasny szlag! – krzyknął Michael. Rzucili się na ziemię, gdy pociski wystrzeliły z wyrzutni w smudze białego dymu. Po chwili odgłosy kanonady zostały stłumione przez detonacje pojazdów straży. Nad ich głowami przeleciały płonące kawałki samochodów. – Uciekaj, Ceps! – warknął do krótkofalówki Michael. Postacie na furgonetce przerwały ostrzał, ładując wyrzutnie. Następna miała być cysterna Cepsa. Peter sięgnął po broń, ale ta zniknęła. Stracił jąpo

pierwszej eksplozji. Z końca konwoju doleciał potworny huk. Nafciarze wyskakiwali z samochodów i uciekali z krzykiem. Zaatakowano przód i tył kolumny. Utknęli w pułapce między rzeką i tym, co zbliżało się do nich od tyłu. To pewnie kolejne furgonetki z ręcznymi granatnikami przeciwpancernymi. Paliwo było stracone, więc nie pozostało im nic innego, jak rzucić się do ucieczki. Peter i Michael popędzili w kierunku pierwszej cysterny, kiedy Ceps wyskoczył z kabiny, rzucając Peterowi karabin. Ten złapał go w powietrzu, odwrócił się, wycelował w furgonetkę i posłał serię, zmuszając napastników do ukrycia się za skrzynią. Zyskali chwilę, ale nic więcej. Kiedy Lore wyskoczyła z szoferki, Michael złapał ją za rękę i pociągnął na ziemię. – Uciekaj od samochodów! Widmowe postacie znów się ukazały. Wystarczyło jedno trafienie w pierwszą cysternę, żeby było po wszystkim. Trzy tysiące galonów paliwa w każdej cysternie, w sumie trzydzieści sześć tysięcy. Cały konwój wyleci w powietrze, eksploduje jak połączone laski dynamitu. Peter zdał sobie sprawę, że jedną z postaci jest kobieta w pelerynie. Uniósł karabin i nacisnął spust, ale usłyszał tylko głuchy szczęk. Kobieta rozpostarła szeroko ramiona. ♦♦♦ Z tyłu konwoju nadjechał inny pojazd. Pędził ku nim z ogromną prędkością, świecąc reflektorami sodowymi zamontowanymi na dachu kabiny. Sześcioosiowy ciągnik siodłowy, a za nim połączone szeregowo dwa duże kontenery z galwanizowanej blachy wypolerowanej na błysk. Później ten intrygujący element – bo kontenery przypominały dwa pokryte zwierciadłami pudła pędzące autostradą – miał nabrać znaczenia, stał się wskazówką w całym ciągu poszlak, ale w chwili gdy wóz dotarł na miejsce, zgrzytając hamulcami pneumatycznymi, nikt nie zwrócił na to uwagi. Uciekający nafciarze byli tak przerażeni, że przestali logicznie myśleć i nie zauważyli, że mniejsze pojazdy, które zlikwidowały tylną straż, zniknęły w zaroślach. Kiedy w ich serca wstąpiła nadzieja, tamci znowu uderzyli. Bezlitosny, wprawiający w osłupienie atak nadszedł nie wiadomo skąd. Kontenery były solidne i lśniące, przypominały transportery. I były nimi, choć przewoziły zgoła innych pasażerów. Jednym z tych, którzy to spostrzegli, był Juan Sweeting. Mimo odpychających manier i wprawiającego w zakłopotanie szorstkiego sposobu bycia Ceps miał duszę poety. Wieczorami, leżąc samotnie w łóżku, wyciągał długopis i ołówek, by spisywać swoje najgłębsze myśli, ujmując je w strofy pełne muzyki i niezwykłej wrażliwości. Mimo licznych przejść uparcie wierzył, że świat jest wspaniałym miejscem dotkniętym palcem Boga, godnym ludzkiej nadziei. Często pisał o morzu, które kochał. Chociaż nikomu nie pokazał swoich wierszy, były esencją jego życia, niczym potajemna kochanka. Czasami, usuwając oleisty szlam z pieca lub wrzucając kawał żelaza do pojemników z balastem, czuł tak silne pragnienie napisania wiersza, że z najwyższym trudem powstrzymywał się przed rzuceniem roboty i pognaniem do baraku, aby opisać wspaniałość istnienia. Pojawienie się lśniącego, odbijającego światło ciągnika zbiegło się z kiełkującym w Cepsie i Peterze podejrzeniem, że nie wszystko jest takie, jakim się wydaje. Atak nie miał najmniejszego sensu. Dlaczego ludzie mieliby atakować ludzi? Czy nie mają wspólnego wroga? Dlaczego mieliby niszczyć źródło energii, które podtrzymuje istnienie ich gatunku? W głowie zaświtała mu myśl, która okazała się prawdziwa: napastnicy nie należą do tego samego gatunku co oni. Kiedy pierwszy z lśniących kontenerów wyrzucił swój ładunek, podejrzenia zamieniły się w pewność. Tylko że wtedy było już za późno. Zawsze było za późno.

Wirole opadły konwój całym stadem. Były ich setki. W następnej chwili Ceps zdał sobie sprawę, że nie zabijają wszystkich. Niektórzy zostali miłosiernie rozszarpani, aż tryskała krew, ale innych porwano. Nieszczęśnicy krzyczeli, wymachując rękami i nogami, kiedy wirole chwytały ich w pasie i uciekały. Bo porwanie było znacznie gorsze. Podjął szybką decyzję. Ciągnik siodłowy stał w odległości niecałych dwudziestu metrów od ostatniej cysterny. Ceps widział wybuch samochodu z przodu kolumny. Zniszczenie spowodowane potężną eksplozją było natychmiastowe i całkowite, ale w ciągu ułamka sekundy, który je poprzedził, wydarzyło się coś intrygującego. Rozszerzające się paliwo, szukając najsłabszego punktu konstrukcji, sprawiło, że tylna pokrywa zbiornika wystrzeliła niczym korek z butelki. Eksplodujące paliwo było karabinem, zanim stało się bombą. Ceps dotarł do ostatniej cysterny. Srebrna ciężarówka stała dwadzieścia metrów dalej, w zasięgu strzału. Potężnymi ramionami odkręcił zawór. Benzyna chlusnęła lśniącym strumieniem. Stał w nim, czując, jak ciecz przesiąka przez ubranie. Wyciągnął ręce i zwilżył włosy. Wspaniały świat, pomyślał, chłonąc zapach paliwa przypominający zduszony ogień. Boleśnie gorzko-słodki, wspaniały świat. Może ktoś odnajdzie plik wierszy wetknięty pod materac i je przeczyta? Przypomniał sobie słowa wiersza, który kochał. Emily Dickinson. Kiedy był ośmioletnim chłopcem, znalazł tomik jej poezji w bibliotece. W pokoju, do którego rzadko ktoś zaglądał. Wydawało się, że nikt nie miał z niego żadnego pożytku. Ogarnięty ludzką sympatią dla jego samotności Ceps wsunął tomik do kieszeni i go ukradł. Później usiadł na śmietniku w alejce i zaczął wsłuchiwać się w głos, który zamilkł dawno temu, przenikający do najgłębszych pokładów jego „ja”. Teraz, stojąc w strugach benzyny tryskającej z otworu, zamknął oczy, pozwalając, aby słowa wyryte w pamięci, powróciły do niego ostatni raz: Dręczysz mnie piękno każdego dnia Piękno, odetchnąć daj chociaż chwilę Lecz gdy wybije godzina ta Przysiądź na mojej mogile… Wyjął z kieszeni zapalniczkę i położył kciuk na kółku z krzemieniem. ♦♦♦ W tym czasie Peter był trzysta metrów dalej, w kabinie trzeciej cysterny, próbując wrzucić bieg. Wytarte znaki na gałce nic mu nie mówiły. Każdej próbie towarzyszył przykry zgrzyt. – Rusz się! Nagle drzwi się otworzyły i do środka wskoczyła Lore, a za nią Michael. Peter się odsunął, żeby zrobić mu miejsce za kółkiem. – Masz jakiś plan? – spytał Michael. – Żadnego. Michael spojrzał w boczne lusterko i wytrzeszczył oczy. – Teraz już mam. Wrzucił bieg, skręcił kierownicę w lewo, nacisnął gaz i uderzył w drugą cysternę. Jednak zamiast wycofać, jeszcze raz dodał gazu. Usłyszeli zgrzyt metalu i nagle stali się wolni. Piętnastotonowa bomba na kółkach w podskokach wjechała w zarośla. Świat za jego plecami eksplodował. Cysterna wyskoczyła do przodu jak rakieta. Petera rzuciło na siedzenie. Tył samochodu uniósł się i zakołysał, by po chwili jakimś cudem opaść na koła. Kabina dygotała tak gwałtownie,

że mieli wrażenie, iż zostaną z niej wytrząśnięci. Michael zmieniał biegi, ciągle przyspieszając. W szybę uderzył jakiś krzak. Gnali przed siebie, ślepi jak nietoperze. Michael skręcił w lewo, jadąc szerokim łukiem przez zarośla i pędząc na wschód. Ich ucieczka nie uszła uwagi tamtych. W bocznym lusterku Peter zobaczył rząd jasnozielonych świateł. – Nie uciekniemy tym gratem – powiedział Michael. – Jedyna nadzieja w schronie. Peter wsunął magazynek do karabinu. – Co masz? – spytał Lore, a ona pokazała mu pistolet. – Mamy jeszcze jeden problem – dodał Michael. – Straciliśmy sprzęgło hamulca. – Co z tego? – Nie mogę zwolnić, bo wóz złoży się jak scyzoryk. Będziemy musieli skakać. Wirole były coraz bliżej. Sto metrów za nimi, może mniej. – Zdołasz dojechać do zjazdu? – Przy tej prędkości nie ma mowy. Będę musiał zawrócić na estakadzie. To dziewięćdziesiąt stopni. – W jakiej odległości od zjazdu znajduje się schron? – Sto metrów na południe w linii prostej. Nie było mowy, żeby zdołali do niego dotrzeć, gdyby wyskoczyli przy zjeździe. Sto metrów nie zostawiało żadnego marginesu błędu, nawet gdyby nie odnieśli żadnych obrażeń. W świetle reflektorów ukazał się znak informujący o schronie. Lore przelazła przez oparcie i przysunęła się do drzwi, kiedy Michael zredukował bieg, zmniejszając prędkość do pięćdziesięciu kilometrów. Spojrzał w prawo i skręcił w drogę zjazdową. Kiedy otworzyli drzwi, kabinę wypełniło wirujące powietrze. – Teraz! Gdy dotarli do wierzchołka nasypu, Michael i Lore wyskoczyli z kabiny, a Peter dał susa w ślad za nimi. Wylądował na nogach, uginając kolana, żeby zamortyzować uderzenie, a później zaczął się toczyć po chodniku. Pęd wycisnął mu powietrze z płuc. Zatrzymał się w samą porę, by zobaczyć, jak tylne światła cysterny znikają za barierą. Na ułamek sekundy ważący siedemdziesiąt ton pojazd zawisł na krawędzi, jakby chciał unieść się w powietrze. Po chwili zniknął i nastąpiła kolejna głośna eksplozja. W górę, niczym ogromna flara, wystrzelił rozżarzony do białości obłok. Z lewej strony dobiegł głos Lore: – Peterze, pomóż mi! Michael leżał nieprzytomny na ziemi. Jego włosy były mokre od krwi, a ramię wykręcone w sposób sugerujący złamanie. Do podstawy nasypu dotarł pierwszy wirol. Światło płonącej cysterny dało im krótką chwilę, ale to wszystko. Peter zarzucił sobie Michaela na plecy. Chryste, pomyślał, gdy jego kolana ugięły się pod ciężarem, kilka lat temu byłoby łatwiej. Na tle rozgwieżdżonego nieba widać było zarys chorągwi, którą oznaczono schron. Zaczęli biec w jego stronę. 34

Stanęła w drzwiach, kiedy Lucius kończył wieczorną medytację. W jej ręku brzęknęło kółko z kluczami. Prosty szary habit i spokojne zachowanie nie pasowały do kogoś, kto właśnie ucieka z więzienia. Lucius zauważył pot na jej twarzy, mimo że wieczór był chłodny. – Miło pana widzieć, majorze. Jego serce przepełniło uczucie uniesienia wywołane ponownym wprawieniem w ruch

ciągu zdarzeń, zatoczeniem kręgu, odsłonięciem przeznaczenia. – Coś się stało, prawda? Amy powoli skinęła głową. – Tak sądzę. – Modliłem się o to. Modliłem się o ciebie. Amy przytaknęła. – Musimy się spieszyć. Wyszli z celi i ruszyli ciemnym korytarzem. Sanders spał za biurkiem w zewnętrznym pomieszczeniu, z głową na rękach. Drugi strażnik, Coolidge, chrapał na podłodze. – Pośpią przez jakiś czas – rzekła Amy. – A później nie będą niczego pamiętali. Po prostu znikniesz. Lucius pochylił się, by wyciągnąć z kabury pistolet Sandersa, a gdy podniósł głowę, spostrzegł, że Amy przygląda mu się z rezerwą. – Pamiętaj, że Carter jest jednym z nas – ostrzegła. Lucius wprowadził nabój do komory, zabezpieczył broń i wetknął ją za pas. – Zrozumiałem. Kiedy wyszli na dwór, ruszyli energicznym krokiem do tunelu dla pieszych, trzymając się cienia. W bramie stali bezczynnie trzej strażnicy, grzejąc ręce przy ognisku rozpalonym w koszu na śmieci. – Dobry wieczór panom – pozdrowiła ich Amy. Opadli na kolana z wyrazem lekkiego zdumienia na twarzach. Lucius i Amy przywarli do ziemi. – Co to za sztuczka? – zapytał Lucius. – Kiedyś będziesz musiała mnie tego nauczyć. Z drugiej strony tunelu czekały dwa osiodłane konie. Lucius podsadził Amy, po czym wskoczył na swojego wierzchowca, biorąc wodze do rąk. – Muszę spytać o jedno: dlaczego właśnie ja? Amy się zastanowiła. – Każdy z nas kogoś ma, Luciusie. – A Carter? Kogo ma Carter? Spojrzała na niego nieprzeniknionym wzrokiem, jakby odpłynęła myślami gdzieś daleko. – Carter jest inny. Chowa w sobie opiekuńczego ducha. – Kobietę w wodzie? Amy się uśmiechnęła. – Widzę, że odrobiłeś pracę domową, Luciusie. – Wszystko kiedyś do nas wraca. – Tak, to prawda. Kochał ją nad życie, ale nie zdołał ocalić. Ona jest jego sercem. – A głupki? – Są jego Wieloma, wirolami z jego szczepu. Zabijają tylko dlatego, że muszą. Z największym trudem. Myślą tak jak on. Kiedy Carter marzy, marzą i one. Marzą o niej. Końskie kopyta zadudniły o ziemię. Niedawno minęła północ, a świadkiem ich ucieczki było tylko bezksiężycowe niebo. – Jak ja o tobie… – szepnął Lucius Greer. – Jak ja o tobie. Odjechali, znikając w ciemności. 35 „Bracia, bracia”.

Słowa poszybowały w noc. Julio Martínez, Dziesiąty z Dwunastu, ten, którego legiony się rozproszyły, rzucone na wiatr. Julio Martínez odpowiedział na wołanie Zera. „Nadszedł czas. Nadeszła chwila odrodzenia. Urządzicie świat na nowo. Staniecie się prawdziwymi panami ziemi, władcami nie tylko śmierci, ale i życia. Jesteście porami roku. Jesteście obrotami ziemi. Jesteście kręgiem w kręgu kręgów. Jesteście czasem, moi bracia krwi”. W poprzednim życiu Martínez był adwokatem, praworządnym obywatelem. Stawał przed sędziami, bronił i oskarżał bliźnich przed ławą przysięgłych. Specjalizował się w sprawach zagrożonych karą śmierci, bo na tym znał się najlepiej. Zyskał nawet sławę w tej dziedzinie. Zewsząd napływały prośby. Czy wielki Julio Martínez, wielmożny pan Martinez, zechciałby pomóc takiemu a takiemu? Czy dałby się namówić na wzięcie sprawy? Bronił gwiazdora rocka, który lampą rozwalił głowę swojej dziewczynie. Senatora z krwią martwej dziwki na rękach. Matkę z przedmieścia, która utopiła w wannie swoje nowo narodzone trojaczki. Martinez brał je wszystkie, jak leci. Bez względu na odrażający charakter czynu. Bez względu na to, czy oskarżony prosił o łaskę, czy groziła mu igła lub mała cela, czy miał szansę wyjść na wolność. Bo dla Julia Martineza, wielmożnego pana Martineza, wynik nie miał najmniejszego znaczenia. Liczyła się tylko dramaturgia widowiska. Fascynowało go obserwowanie, jak człowiek skazany na śmierć walczy z nieuchronnością losu. Kiedy był chłopcem, któregoś dnia na polu za domem znalazł królika, który wpadł w sidła – wnyki składające się z metalowych szczęk i sprężyny. Żelazo wbiło się w tylne nogi zwierzęcia, rozrywając ciało do kości. Królik był mały, a jego czarne, przypominające plamki oleju oczy patrzyły tak, jakby przeczuwał, że umrze. Życie opuszczało go w szeregu spazmatycznych skurczów. Mały Martinez przyglądał się temu całymi godzinami, nie chcąc przepuścić ani chwili. Kiedy królik nie zdechł przed zapadnięciem nocy, zaniósł go do stodoły, a następnie wrócił do domu, zjadł kolację i udał się do swojej sypialni pełnej chłopięcych zabawek i trofeów. Niecierpliwie czekał do rana, by znowu obserwować umierającego zwierzaka. I tak przez trzy dni. Trzy wspaniałe dni. Podobnie było w późniejszym życiu Martineza. Martinez miał swoje powody. Swoje argumenty. Miał również własną metodę: szmatę, niezawodny sznur i elastyczną taśmę, a także wilgotne, ukryte kazamaty. Wybierał proste kobiety bez wykształcenia i ogłady, nie dlatego że nimi gardził lub potajemnie pożądał, ale dlatego że łatwo było je usidlić. Nie mogły się oprzeć jego eleganckim garniturom, fryzurze gwiazdora filmowego i gładkiej mowie rodem z sali sądowej. Były dla niego ciałami bez imienia, historii i osobowości. Kiedy nadchodziła chwila śmierci, nie stawiały oporu. Liczyła się tylko odpowiednia synchronizacja, zaplanowane, równoczesne uwolnienie. Pradawny śpiewny chór seksu i śmierci. Oczywiście do czegoś takiego potrzebna była praktyka. Zdarzały się niepowodzenia, a nawet, niezamierzenie, komiczne sceny. Pierwsza ofiara umarła za szybko, druga tak bardzo się szamotała, że cały spektakl zamienił się w farsę, a trzecia płakała tak żałośnie, że nie potrafił się skoncentrować. Na szczęście po niej zjawiła się Louise. Louise w tym swoim żałosnym uniformie kelnerki, obuwiu ortopedycznym i grubych rajtuzach pozbawionych zmysłowości. Jakże pięknie zakończyła życie! Z jakim cudownym zachwytem w oczach! Jej oczy przypominały wrota otwierające się na wspaniałą rzeczywistość za grobem, jak brama do nieprzeniknionego, mrocznego niebytu. Została unicestwiona, starta na proch. Poczuł, jak owiewa go wiatr wieczności, wymiatając wszystko do czysta. Było lepiej, niż sobie wymarzył. Po takim widowisku nie można było przestać. Jeśli chodzi o tamtego policjanta z drogówki, trzeba przyznać, że wszechświat nie był pozbawiony ironii. Dawał i odbierał. Bo jego jaguar naprawdę nie miał tylnych świateł. Martinez wiózł w bagażniku ciało jednej z ofiar. Gliniarz szedł wolnym krokiem w stronę jego samochodu,

z ręką na kolbie pistoletu. Nachylił się i zajrzał do środka. Przysunął do niego twarz z szyderczą miną śmiertelnie znudzonego stróża prawa, wypowiadając te same słowa: „Witam pana, proszę o prawo…”. Ale nie dokończył zdania. Kiedy było po wszystkim, Martinez pospiesznie załadował ciało do bagażnika, aby jego nocne praktyki się nie wydały i nie przesądziły o jego losie. Sęk w tym, że martwy policjant na poboczu autostrady 1 nagranie z kamery wideo zamontowanej na desce rozdzielczej radiowozu, cóż… W końcu, gdy jego dom rozbłysł od świateł sprawiedliwości, Juliowi Martinezowi, wielmożnemu panu Martinezowi, mistrzowi w dziedzinie, w której osiągnięcie mistrzostwa było niemożliwe, obrońcy wzgardzonych i pozbawionych obrony, pozostało tylko wlać w siebie szklaneczkę trzydziestoletniej whisky, a następnie, jak mówi przysłowie, grzecznie wyjść z rękami nad głową. Z drugiej strony, zważywszy na ostateczny obrót sprawy, okazało się to całkiem szczęśliwym rozwiązaniem. Nie mógłby powiedzieć, że obchodził go los bliźnich. Z wyjątkiem tego żałosnego Cartera – Martinez w życiu nie słyszał takiego biadolenia, wydawało się, że facet nie wie, kim jest ani co zrobił – jego klienci byli pospolitymi przestępcami, a ich czyny wydawały się przypadkowe i banalne. Nieumyślne pozbawienie życia w wyniku wypadku drogowego. Napad z bronią w ręku, po którym sytuacja wymknęła się spod kontroli. Jakaś błazenada w barze zakończona ciałem zastygłym na podłodze. Sto lat kiszenia się we własnym sosie nie poprawiło sytuacji, bo życie Martineza nie było pozbawione irytujących elementów. Nigdy nie był tak naprawdę sam. Wiecznie doskwierał mu nienasycony głód, a do tego ta nieustanna gadanina w głowie. Nie tylko jego braci, ale Zera. Zera i Ignacia. Z facetem po prostu nie można było wytrzymać. Nieprzerwana litania wymówek i użalania się nad sobą. „Nie chciałem zrobić połowy rzeczy, które zrobiłem. Po prostu taki już jestem”. Po stu latach słuchania jego marudzenia Martinez miał zwyczajnie dość. Na szczęście w szale Babcocka było coś intrygującego. Trzeba przyznać, że gość zdobył się na interesującą metaforę. Wyciął matce krtań kuchennym nożem. W innym życiu z pewnością byłby poetą. W ciągu minionych dziesięcioleci Martinez miliony razy wyobrażał sobie, że siedzi w tamtej podłej kuchni. Fakt, baba sama nigdy by się nie zamknęła. Na tym świecie są ludzie, którzy przywodzą na myśl obrazy, i właśnie taka była matka Babcocka. Pewnego dnia Babcock po prostu zniknął, jego sygnał zamilkł jak sygnał stacji telewizyjnej, który nagle zgasł w eterze. Miejsce w umyśle Martineza, w którym Babcock bez końca wyrywał wystającą, żylastą krtań swojej matki, było puste. Wszyscy wiedzieli, co się stało. Wymagało tego ich zbiorowe, zrodzone z więzów krwi istnienie. Jeden z braci odszedł. Niech Bóg cię zachowa i błogosławi, Gilesie Babcocku. Obyś w śmierci doświadczył spokoju, którego nie zaznałeś za życia i w tym, co przyszło po nim. W ten sposób Dwunastu stało się Jedenastoma. Choć śmierć Babcocka przypominała utratę jednej płytki zbroi, nie miała większego znaczenia dla nadchodzących przełomowych zdarzeń. W sumie Julio Martinez uważał minione stulecie za udane. Z rozrzewnieniem wspominał pierwsze dni. Dni pełne krwi i zamętu, wielkiego rozplenienia jego rodzaju na ziemi. Zabijanie było chwalebne, ale porywanie jeszcze bardziej. Bo taki bankiet dawał jeszcze większe zadowolenie. Martinez uszczknął z każdego jeden smakowity kęs duszy, a później przyłączał do owczarni, poszerzając swoje panowanie. Bo Wielu Martineza nie było przedłużeniem jego samego, częścią jego osoby. Byli nim samym. Jak on, Julio Martinez, był jednym z Dwunastu i Zerem, współzależnym i współistniejącym, zjednoczonym z nimi w ciemności, którą zamieszkiwali. „Bracia! Bracia, już czas! Bracia! Bracia, nadeszła godzina!” Wkrótce wydarzy się nieuniknione. Zrodzili żarłoczną rasę. Wielu, stworzonych po to,

aby ich chronili i pożerali ziemię jak szarańcza, nie pozostawiając niczego na swojej drodze. Po uczcie nastał głód, po letniej obfitości zimowy niedostatek. Będą potrzebowali domu, miejsca bezpiecznego odpoczynku. Aby mogli w nim śnić swoje sny. Aby Martinez mógł śnić o Louise. „Bracia, czeka na was nowy dom. Będą wam oddawali pokłony. Będziecie żyli jak królowie”. Martinez lubił brzmienie tych słów. ♦♦♦ Wyrzucił ich bez żadnych ceregieli. Swoich Wielu, swoją liczącą miliony trzodę. Wezwał ich ze wszystkich kryjówek i powiedział: „Umrzyjcie”. Kiedy świt uniósł nad horyzontem swój czerwony palec, zwrócili ku niemu ślepe oblicza. Nie okazali wahania. Wykonali jego rozkaz. Słońce zmierzało ku nim jak ostrze światła przesuwające się nad ziemią. „Połóżcie się, moi synowie i córki. Połóżcie się na słońcu i umrzyjcie”. Wtedy rozległy się krzyki. Noc w noc posuwał się na wschód przez bezkresne połacie lądu. Jego instynkt był nieomylny. Świat falował zmysłowymi doznaniami, pieszcząc go dźwiękami i zapachami. Trawą. Wiatrem. Delikatnym kołysaniem drzew. Zatrzymywał się i smakował wszystko. Za długo go nie było. Wezwał swoich towarzyszy i usłyszał ich głosy szybujące w ciemności, kiedy zdążali ze wszystkich stron ziemi do miejsca odnowienia. – Jesteśmy Morrison-Chavez-Baffes-Turrell - Winston-Sosa-Echols-Lambright Martinez-Reinhardt-Carter. Jedenastoma z Dwunastu. Jeden z braci odszedł. Zero odpowiedział podobnie: „Moi bracia, boleję nad tym podobnie jak wy, ale niebawem znów staniecie się Dwunastoma, bo uczyniłem nowego, który będzie nad wami czuwał i podtrzymywał w miejscu waszego odpoczynku”. – Kogo? – zapytali po kolei i wszyscy razem. – Kogo uczyniłeś? W ciemności rozległ się głos Zera: „Naszą siostrę”.

VI BUNTOWNIK

Fort Powell, Iowa

69 172 mieszkańców

97 rok po wybuchu epidemii

Noc na swych kolanach gromadzi to, Co jasny rozproszył poranek: Małe dziecko do matki wraca, Do zagrody trafia koźlę i baranek. SAFONA, ok. 612 rok p.n.e., Pieśń 120

UWAGA OBWIESZCZENIE NACZELNIKA Obywatele! Wśród nas są zdrajcy! Haniebne metody stosowane przez „buntowników” osiągnęły dno. Wielu waszych współobywateli, niewinnych kobiet i dzieci, zostało zamordowanych z zimną krwią przez bezlitosnych, tchórzliwych spiskowców. Musimy się bronić!

Opowiedzcie się za Naczelnikiem!

Połóżcie kres pladze przemocy! Wzywamy obywateli, żeby pomogli nam postawić przed obliczem sprawiedliwości nikczemnych zdrajców. Zagrożone jest bezpieczeństwo Ojczyzny. Każdy musi wypełnić swój obowiązek! • Bądźcie czujni. Osoba stojąca obok was może planować śmierć setek ludzi. • Informujcie personel zasobów ludzkich o wszelkich podejrzanych działaniach. • Utrzymujcie dyscyplinę w pracy i miejscu zamieszkania. • Bądźcie gotowi. W każdej chwili możecie zostać poproszeni o pomoc przy obronie kraju. • Wszystkie osoby udzielające pomocy buntownikom lub utrudniające działanie władz zostaną uznane za wrogów państwa. Czuwajcie! Nasłuchujcie! Bądźcie gotowi!

Wspólnie przywrócimy spokój i bezpieczeństwo naszej ukochanej Ojczyźnie!

36

Wszyscy o tym szeptali. Na rynku doszło do kolejnego zamachu bombowego. Listopadowy ranek zaczął się chłodem i szarugą, w powietrzu czuć było nadchodzącą zimę. Sarę obudził dźwięk syren, po którym nastąpił chór pokasływań, chrząknięć i strzelania kości budzących się ze snu. Jej oczy i usta były suche jak wiór. W pokoju śmierdziało brudnymi ciałami, nieświeżymi oddechami i proszkiem na wszy – biologiczna woń ludzkiego zepsucia – ale Sara prawie tego nie czuła. Wiedziała, że sama też śmierdzi. Kolejny bezlitosny wschód słońca, pomyślała. Kolejny ranek obywatela Ojczyzny. Wiedziała, że nie powinna wylegiwać się na pryczy. Wystarczyło minutę za późno stanąć w kolejce, by cały dzień chodzić o pustym żołądku. Aby dostać miskę kukurydzianej papki, trzeba było odstać w półśnie kilka krótkich minut. Zaburczało jej w brzuchu, kiedy schyliła głowę i postawiła na deskach stopy w tenisówkach. Spała w tenisówkach – postrzępionych reebokach odziedziczonych po zmarłej towarzyszce z pryczy – bo ludzie ustawicznie kradli buty. Ni stąd, ni zowąd rozlegał się donośny okrzyk: „Kto zabrał moje buty?!”, a później nieszczęsna ofiara biegała po całym baraku, prosząc i ciskając oskarżenia, by w końcu rzucić się na podłogę w bezsilnych łzach. „Umrę bez butów! Błagam, niech ktoś mi pomoże!” To prawda, człowiek bez butów umierał. Chociaż Sara pracowała w fabryce, gdzie wytwarzano biopaliwo do silników Diesla, ludzie plotkowali, że na Równinach była pielęgniarką. Widzieli, jak ogląda czarne, odmrożone palce. Jak wyciąga zagnieżdżone gnidy. Jak przykłada ucho do zapadniętych piersi, nasłuchując suchotniczego chlupotu tonących płuc. Jak obmacuje wzdęte brzuchy, wyczuwając zapalenie wyrostka robaczkowego, złośliwy guz lub zwyczajny głód. Jak kładzie rękę na czołach rozpalonych gorączką i opatruje ropiejące rany, od których całe ciało może zacząć gnić. Powtarzała wszystkim, czując w ustach cierpki smak kłamstwa: „Wszystko będzie dobrze. Nie martw się. Za kilka dni będziesz zdrowy, obiecuję”. Nie udzielała pomocy medycznej, ale obdarzała ich szczególnym błogosławieństwem. Umrzesz, będziesz cierpiał, ale odejdziesz tutaj, wśród swoich. Nikt nie chciał, żeby inni dowiedzieli się o jego chorobie, nawet o tym, że ma zaczerwienione oczy. Chociaż nie mówiono tego głośno, mieszkańcy Ojczyzny wiedzieli, co naprawdę dzieje się w szpitalu. Nie miało znaczenia, czy było się mężczyzną, czy kobietą, młodym czy starym, jeśli przekroczyło się drzwi szpitala, przepadało się bez wieści. Szło się na stracenie. Baraki były różnej wielkości. Sara mieszkała w największym. Prycze sięgały czterech pięter, ustawione w dziesięciu rzędach po dwadzieścia prycz. W pomieszczeniu wielkości obory tłoczyło się osiemset dusz. Ludzie wstawali, zakładali dzieciom czapki, mruczeli do siebie i tłoczyli się przy drzwiach z potulną powolnością trzody. Sara rozejrzała się, żeby sprawdzić, czy ktoś ją widzi, po czym uklękła obok pryczy, uniosła materac i wsunęła pod niego rękę. Wyjęła złożoną kartkę i wsunęła ją do kieszeni fartucha. – Jackie, wstawaj – powiedziała cicho. Staruszka leżała zwinięta w pozycji płodu, z kocem podciągniętym pod brodę. Jej oczy wpatrywały się tępo w szare światło wpadające przez wysokie okna. Sara przez całą noc słyszała jej kaszel. – Takie światło, jakby była zima – westchnęła Jackie. Sara położyła rękę na jej czole. Ani śladu gorączki. Trudno było określić wiek Jackie. Urodziła się na Równinach, ale jej rodzice pochodzili z innej części kraju. Staruszka niechętnie rozmawiała o przeszłości, ale Sara wiedziała, że kobiecina przeżyła trójkę swoich dzieci i męża,

którego wysłano na Żerowisko za to, że pomógł przyjacielowi katowanemu przez kolów. Barak szybko opustoszał. – Proszę cię, Jackie. – Sara potrząsnęła ją za ramię. – Wiem, że jesteś zmęczona, ale musimy iść. Staruszka skupiła na niej wzrok. Jej ciałem szarpnął suchy kaszel. – Przepraszam, kochanie – powiedziała, kiedy atak minął. – Nie chcę sprawiać ci kłopotu. – Stracę śniadanie. Ty też powinnaś jeść. – Wiem, zawsze się o mnie troszczysz. Pomagasz staruszce, co? Sara podała jej rękę i pomogła stanąć na deskach. Starowinka była dziwnie lekka, jakby składała się z patyków i powietrza. Jej piersią wstrząsnął kolejny atak kaszlu, można było odnieść wrażenie, że ktoś potrząsnął workiem z kamykami. Wyprostowała się powoli. – Jeszcze chwilę – poprosiła, zatrzymując się, aby przełknąć ślinę. Jej twarz poczerwieniała, a na czole perliły się krople potu. – Wszystko dobrze. Sara ściągnęła z pryczy pled i otuliła nim Jackie. – Na dworze jest zimno. Trzymaj się mnie, dobrze? Na twarzy staruszki pojawił się bezzębny uśmiech. – A niby dokąd miałabym pójść, kochanie? ♦♦♦ Sara zapamiętała tylko pojedyncze sceny. Była pewna, że zginie, że wszystko minęło, że wszystko skończone. Później jej ciało pochwyciła jakaś ogromna siła, bezlitosna energia. Kiedy wirol uniósł ją w powietrze, spojrzała na ziemię ostatni raz. Dlaczego jej nie zabił? Później poczuła kolejne potężne szarpnięcie, gdy w powietrzu chwycił ją drugi, a później trzeci i następne. Z każdym powietrznym skokiem katapultowali ją coraz dalej od murów i świateł garnizonu, we wszechogarniającą ciemność. Sara przelatywała z jednej powietrznej ręki do drugiej, jak piłka w dziecięcej zabawie. Nie wiedziała, co się z nią dzieje. Na koniec uderzyła głową o deski, kiedy wrzucili ją do ciężarówki. Odzyskując przytomność, czuła się potwornie, jakby wspinała się po drabinie przez kolejne kręgi piekieł. Całe dni bez wody i jedzenia. Niekończące się godziny dygotania i szeptanych pytań bez odpowiedzi. Dokąd jadą? Co się z nimi stanie? Porwano głównie kobiety, pracownice korpusu cywilnego stacjonującego w Roswell, choć znalazła się wśród nich garstka żołnierzy. Słychać było jęki rannych i krzyki przerażenia. Później ogarnęła ich duszna ciemność. Sara nie mogła jasno myśleć. Jakby podczas podróży jej umysł się rozciągnął, by z trzaskiem odzyskać poprzedni kształt, gdy otworzono drzwi ciężarówki i do środka wlał się oślepiający blask słońca. Słońca odsłaniającego… no właśnie, co? Połowa porwanych nie przetrwała podróży. Kilkoro zmarło już na początku, ciężarówkę wypełnił odór rozkładu, inni zginęli od ran odniesionych podczas porwania. Reszta z głodu, pragnienia i dusznej beznadziejności. Sara siedziała na podłodze, jak pozostali – żywi i martwi – z bezwładnymi kończynami i opuchniętym językiem, opierając się plecami o ścianę i mrużąc oczy nieprzywykłe do jasności. Miała wrażenie, że jej proporcje uległy zmianie. Jakby główna masa ciała przemieściła się do głowy. W życiu oglądała śmierć wielu ludzi, ale pierwszy raz leżała obok nieboszczyków. Oddzielająca ich granica była jak przezroczysta gaza. Piekącymi oczami obserwowała pół tuzina ludzi o twarzach pozbawionych wyrazu. Mieli podarte spodnie khaki i ciężkie, dudniące o deski buciory. Zaczęli niedbale wynosić zmarłych. Zrozumiała, że przywykli do bezwładnego ciężaru ciał, a pozbawione sensu połączenie martwych członków nie wymagało większego poszanowania niż jakiś nieporęczny przedmiot, który człowiek musiał

dźwigać. Bezceremonialnie wyrzucali z ciężarówki ciało za ciałem. Kiedy doszli do niej, Sara podniosła rękę, żeby zaprotestować. Mogła powiedzieć coś w rodzaju „proszę” albo „zaczekajcie”, czy „nie możecie tego zrobić”. Jej mizerne wysiłki zostały natychmiast uciszone palącym policzkiem, po którym dostała kopniaka, który trafiłby ją w brzuch, gdyby nie zgięła się wpół. – Zamknij się, do kurwy nędzy! Zamilkła. Zamknęła się, do kurwy nędzy. Później dowiedziała się, że na tego, który ją uderzył, wołają Sod. Obywatele Równin mieli ksywę dla każdego klawisza. Sod był Sodem, bo lubił gwałcić, jak wielu z nich, jakby to była jakaś gra. Ale Sod był znany z różnorodnych nienasyconych upodobań. Gwałcił kobiety i mężczyzn, dzieci i bydło. Sod zgwałciłby nawet wiatr, gdyby ten miał jakiś otwór. Na Sarę przyszła kolej w szopie. Wziął ją szybko i brutalnie. Zanim zdążyła się zorientować, było po wszystkim. O dziwo, ból wywołany gwałtownymi pchnięciami sprawił, że oprzytomniała. Zaczęła obmyślać strategię przetrwania, wyznaczać sobie priorytety. W końcu doszła do wniosku, że warto pozostać przy życiu, a zamknięcie-się-do-kurwy-nędzy jest najlepszym sposobem osiągnięcia tego celu. Nie odzywaj się, powiedziała sobie. Wmieszaj się w tłum. Może zdołasz coś zobaczyć. Jeśli będą chcieli cię zabić, i tak to zrobią. Nie wspominaj o dziecku. Kiedy maszerowali w słońcu, kole zaczęli ich trącać i poszturchiwać pałkami. Byli w jakiejś zielonej okolicy. Bujna roślinność wydawała się z niej szydzić, była najokrutniejszym z żartów. Ciężarówka zatrzymała się w miejscu przypominającym obóz przejściowy, przy otoczonym drutem kolczastym kompleksie niskich betonowych budynków o błyszczących metalowych dachach. Kilkaset metrów dalej wznosiła się masywna wielokondygnacyjna budowla, jakiej Sara nigdy wcześniej nie widziała. Przypominała ogromną wannę. Na wygiętych ścianach o wysokości kilkudziesięciu metrów zainstalowano baterie reflektorów. Kiedy Sara na nią patrzyła, nadjechał srebrny ciągnik siodłowy podobny do ciężarówki, z której przed chwilą wysiedli. Obok niego biegli truchtem mężczyźni z karabinami. Mieli grube kurtki i zakratowane maski na twarzach. Ciągnik podjechał do ściany i nagle jakby zapadł się pod ziemię. Sara zrozumiała, że zjechał rampą na podziemny parking. – Spuścić wzrok! Nie gadać! Ustawić się w dwóch szeregach! Kobiety z lewej, mężczyźni z prawej! W jednym z baraków kazali im się rozebrać i rzucić ubrania na stertę. Stały nagie. Dwadzieścia trzy kobiety, odruchowo zasłaniające piersi i genitalia. Trzej mężczyźni w mundurach gapili się bez skrępowania, kołysząc się na piętach, przeplatając głodne spojrzenia odpychającym rechotem. W podłodze były rynny i odpływy. Z góry, przez kilka zakratowanych okien pod dachem wpadały ukośne promienie słońca. Dwadzieścia trzy nagie i zapłakane kobiety wpatrywały się milcząco w podłogę, bo odezwanie się byłoby pogwałceniem niepisanej umowy nakazującej przeżycie. Później przyszła pora na szlauch. Woda trysnęła jak strumień lodu. Przypominała broń, uderzającą pięść. Wszystkie krzyczały. Zaczęły się ślizgać i przewracać. Mężczyzna trzymający szlauch miał wyraźną frajdę, podskakując niczym jeździec dosiadający galopującego konia. Kolejno brał je na cel. Manewrując silnym strumieniem, ustawiał je w rzędach, zygzakiem przesuwał go z twarzy na piersi i nogi. Woda je smagała, przestawała na chwilę, a później znów uderzała. Nie miały dokąd uciec, gdzie się ukryć. Mogły tylko to przetrzymać. Kąpiel dobiegła końca.

– Wstawać! Wyprowadzili je na dwór, nagie i dygoczące. Woda spływała im po twarzach, lała się strumykami z włosów. Skóra była napięta od parowania. Na środku placu ustawiono jedno drewniane krzesło. Obok stał strażnik, leniwie ostrząc brzytwę o skórzany pas. Po chwili zjawili się czterej kolejni, każdy z dużym plastikowym pudłem. – Ubierać się! Cisnęli im ubrania – obszerne spodnie ze sznurkiem w talii, sięgające bioder bluzy z długim rękawem, uszyte z szorstkiej wełny pachnącej ostrym środkiem chemicznym, a do tego przeróżne buty: tenisówki, plastikowe sandały, kozaki z odpadającymi podeszwami. Stopy Sary pływały w sznurowanych botkach. – Ty! Wystąp! Mężczyzna z brzytwą wskazał właśnie ją. Poczuła, że inne się od niej odsunęły. W tym ruchu było coś nielojalnego, ale Sara nie miała pretensji. Na ich miejscu zachowałaby się podobnie. Pełna złych przeczuć podeszła do krzesła i usiadła. Twarzą do pozostałych. Cokolwiek się wydarzy, najpierw ujrzy to w ich oczach. Strażnik chwycił jej włosy i szarpnął. Jeden ruch brzytwy i było po nich. Później zaczął na chybił trafił obcinać to, co zostało, przesuwając ostrze blisko skóry. Jego ruchy były nieskładne. Równie dobrze mógłby wycinać sobie drogę przez las. Włosy Sary spadały na ziemię złocistymi pasmami. – Wstań! Dołącz do pozostałych! Wróciła do grupy. Kiedy dotknęła głowy, poczuła na palcach lepką krew. Zbadała jej konsystencję opuszkami. To moja krew, pomyślała. Krew jest moja, a więc żyję. Na krześle usiadła kolejna kobieta. Sara pomyślała, że ma na imię Caroline. Poznała ją w izbie chorych garnizonu w Roswell. Caroline była pielęgniarką, jak Sara. Wysoką dziewczyną o mocnych kościach, promieniującą zdrowiem, radością i kompetencją. Teraz płakała, kiedy fryzjer golił jej głowę. Strzygł jedną po drugiej. Sara zdała sobie sprawę, jak wiele zależy od włosów. Oszpecone, na pół łyse głowy pozbawiały ich czegoś prywatnego, zmieniając w anonimowy kolektyw, jak zwierzęta w stadzie. Z głodu zakręciło jej się w głowie. Nie wiedziała, jakim cudem jeszcze stoi. Żadna nie dostała niczego do jedzenia – bez wątpienia zrobili to, żeby skłonić je do uległości, aby po otrzymaniu pożywienia poczuły wdzięczność. Kiedy strzyżenie dobiegło końca, kazano im przemaszerować przez teren przejściowy do kolejnego betonowego budynku, by się „zarejestrowały”. Ustawili je w kolejce przed długim stołem, za którym siedział poirytowany strażnik o władczym wyrazie twarzy. Kiedy wywoływano nową osobę, zmieniał formularz na podkładce. – Nazwisko? – Sara Fisher. – Wiek? – Dwadzieścia jeden lat. Zmierzył ją wzrokiem od stóp do głów. – Umiesz czytać? – Tak, umiem. – Co jeszcze potrafisz? Zawahała się. – Potrafię jeździć… – Jeździć? – Konno. Przewrócił z irytacją oczami.

– Coś użytecznego? – Nie wiem. – Próbowała wymyślić coś bezpiecznego. – Szyć? Ziewnął. Jego zęby były w tak kiepskim stanie, że wydawały się chwiać w dziąsłach. Zaznaczył coś na podkładce i oderwał dolną część kartki. Z kubła stojącego pod stołem wyciągnął złachmaniony pled, metalową tabliczkę oraz wyszczerbioną łyżkę i widelec. Podał je Sarze, kładąc kartkę na górze. Spojrzała, co na niej, napisano. Na kartce widniało jej nazwisko, pięć cyfr oraz napis Barak 216, apod nim Biodiesel 3. Nieporadne litery nakreślone dziecięcym charakterem pisma. – Następna! Jeden ze strażników wziął ją za ramię i poprowadził korytarzem, na który wychodziły zamknięte drzwi. Kolejna mała klitka i kolejne krzesło, choć Sara w życiu takiego nie widziała – groźne, z popękanej czerwonej skóry i stali, z odchylanym oparciem umieszczonym pod kątem czterdziestu pięciu stopni oraz skórzanymi pasami na wysokości klatki piersiowej, kostek i nadgarstków. Powyżej krzesła czaiły się lśniące metalowe narzędzia przypominające nogi pająka na jedwabistej pajęczynie. Strażnik wepchnął ją do środka. – Siadaj. Przywiązał ją do krzesła i wyszedł. Z zewnątrz dolatywał dźwięk stłumiony przez grube ściany. Przeraźliwie wysoki i przenikliwy. Krzyk? Pomyślała, że jest chora. Poczuła, że walą się ostatnie linie obrony. Prosiłaby i błagała. Nie miałaby siły dłużej się opierać. Za jej plecami otworzyły się drzwi i wszedł mężczyzna w szarym fartuchu. Miał mały brzuszek, zaparowane, zsunięte na czubek nosa okulary oraz krzaczaste brwi, które wyginały się na końcach niczym ptasie skrzydła. W jego twarzy było coś życzliwego, przypominającego dziadka. Tak jak siedzący za stołem strażnik, gapił się na podkładkę. Po chwili podniósł oczy i się uśmiechnął. – Jesteś Sara, tak? Skinęła głową, czując żółć w ustach. – Jestem doktor Verlyn. – Spojrzał na pasy, ścigając brwi i kręcąc głową. – Ci ludzie to idioci. Założę się, że umierasz z głodu. Zobaczmy, co da się zrobić. Sara poczuła promyk nadziei, który najwyraźniej pragnął w niej wzbudzić, ale gdy przyciągnął stołek do fotela i założył gumowe rękawiczki, wiedziała, że miał na myśli coś innego. Ujął ją pod brodę i kazał otworzyć usta. Zajrzał do gardła, a później przesunął przed jej twarzą dwa palce. – Patrz na nie, dobrze. Sara powiodła wzrokiem za palcami, które utworzyły ósemkę i się odsunęły. Później zbadał tętno, po czym wyjął z kieszeni fartucha stetoskop i posłuchał serca. Wyprostował się i znów spojrzał na podkładkę, mrużąc oczy. – Chorujesz na coś? Pasożyty, infekcja, nocne poty, trudności z oddawaniem moczu? Pokręciła głową. – A miesiączka? – Odhaczył kolejne pole. – Jakieś problemy? Na przykład zbyt obfite krwawienie? – Nie. – Napisali tu… – Przerwał, cofając się o kilka kartek. – Napisali, że masz dwadzieścia jeden lat. To prawda? – Tak. – Byłaś w ciąży? Coś zacisnęło się w jej wnętrzu. – To proste pytanie.

Pokręciła głową. – Nie. Jeśli wyczuł kłamstwo, nie okazał tego. Położył podkładkę na kolanach. – Wygląda na to, że jesteś zdrowa. Masz piękne zęby, nie gniewaj się, że to powiedziałem. Nic tu po mnie. Może powinna mu podziękować? Nad jej twarzą nadal wisiał srebrny pająk, błyszcząc złowrogo. – Zakończmy to jak najszybciej i wyprawmy cię w dalszą drogę. Nagle coś się zmieniło. Sara zauważyła, że rysy jego twarzy stwardniały, nawet powietrze w pokoju stało się jakieś inne. Lekarz zaczął energicznie naciskać pedał umieszczony pod fotelem. Maszyna zaterkotała. Verlyn wyciągnął rękę ponad jej głową i chwycił jedną z pajęczych nóg. Jej koniec wirował w takt pompowania, wydając terkoczący dźwięk obracającego się wiertła. – Pójdzie nam łatwiej, jeśli nie będziesz się ruszała. ♦♦♦ Kilka minut później Sara stała na zewnątrz, tuląc do piersi swój mizerny dobytek. Gdy zaczęła krzyczeć, lekarz dał jej do zagryzienia pasek skóry. W jasnym miejscu po wewnętrznej stronie przedramienia umieścił lśniący metalowy identyfikator z ciągiem cyfr, który napisano na kartce: 94801, i używając rozżarzonego pręta, „wtopił” go w jej skórę. Od dziś jesteś numerem 94801, wyjaśnił Sarze, wyjmując jej z ust skórzany pasek, na którym widniał odcisk zębów. Zdjął rękawiczki i podszedł do umywalki, żeby umyć ręce. Nie jesteś osobą, za którą się kiedyś uważałaś. Jesteś obywatelką Równin numer 94801. Ciągnik przegubowy zniknął, a jego miejsce zajęła pięciotonowa ciężarówka z otwartą skrzynią. Na drzwiach od strony kierowcy Sara zauważyła napis GWARDIA NARODOWA IOWA – pierwsza wskazówka, gdzie jest. Strażnik dał znak, żeby wsiadła. Drugi stał z przodu, leniwie oparty o kabinę kierowcy, bawiąc się pałką na skórzanym rzemieniu. W środku było już kilka kobiet i mężczyzn. Wszyscy siedzieli na ławach z nieruchomymi twarzami, na których odcisnęło się piętno ostatnich wydarzeń. Usiadła obok jednego z mężczyzn, młodego porucznika imieniem Eustace. Zwiadowcy, który przyprowadził ich do Roswell. Kiedy opadła na ławę, nachylił ku niej ogoloną głowę. – Co to za miejsce, u licha? – szepnął. Strażnik zareagował, zanim Sara zdążyła odpowiedzieć. – Ty! – warknął, wskazując Eustace’a końcem pałki. – Nie gadaj! – Kim jesteście? Dlaczego nic nam nie mówicie? – Powiedziałem, żebyś się zamknął! Sara wyczuła, co się niebawem wydarzy. Czekał ich kulminacyjny punkt dnia, kolejny dowód bezsilności. – Co?! – Twarz Eustace’a zapłonęła buntowniczo, wargi się wydęły. Wiedział, że ryzykuje, ale było mu wszystko jedno. – Idź do diabła! Wszyscy idźcie do diabła! Strażnik zrobił długi krok w jego stronę i z wyrazem znudzenia na twarzy zdzielił go pałką po kolanach. Eustace zakołysał się do przodu, zaciskając z bólu zęby. Nikt się nie poruszył. Wszyscy wbili wzrok w podłogę. – Sukinsynu… –jęknął Eustace. Tamten zamachnął się z całej siły i uderzył go w nos. Trysnęła krew, zataczając purpurowy łuk i obryzgując twarz Sary. Głowa Eustace’a odskoczyła do tyłu, zamrugał szybko. Przesunął językiem po górnej wardze i wypluł kawałek zęba.

– Powiedziałem… odpieprz się… Na Eustace’a runął grad ciosów, na głowę, twarz i ręce. Kiedy osunął się na deski, widać było białka jego oczu, a twarz przypominała krwawą miazgę. Całe ciało krwawiło. – Przywykniecie do tego. – Strażnik pochylił się, żeby wytrzeć pałkę o jego spodnie, i powiódł wzrokiem po pozostałych. – Takie tu są zasady. Kiedy ciężarówka ruszyła, Sara przyciągnęła Eustace’a do siebie i położyła sobie na kolanach jego okaleczoną głowę. Był półprzytomny. Coś gulgotało mu w krtani. Chociaż mógł umrzeć (Sara pomyślała, że to całkiem prawdopodobne), jego postawa dawała poczucie zwycięstwa. Pochyliła się i szepnęła mu do ucha: – Dziękuję. Tak się to wszystko zaczęło. We krwi. ♦♦♦ – Jeden naród! Jeden naczelnik! Jedna Ojczyzna! Ile razy zmuszali ją do wykrzykiwania tych słów? Po porannym apelu i odśpiewaniu hymnu ludzie rozchodzili się do ciężarówek. Sara podsadziła Jackie, a następnie sama wsiadła. Dostrzegła nowe twarze. Jedną rozpoznała: Constance Chou, żonę Starego Chou. Przywitały się nieznacznym skinieniem głowy, ale to wszystko. W ciągu kilku lat kawałek po kawałeczku dowiedziała się, jaki los spotkał Pierwszą Kolonię. Ta historia była podobna do innych, które słyszała. Od wydarzeń w Roswell różniła się jedynie skalą. Największy szok wywołała wiadomość, ilu ludzi zdołało przeżyć. Kiedy Sara przybyła do Ojczyzny, ocalali z Kolonii rozproszyli się na Równinach. Sara słyszała o pięćdziesięciu sześciu. Pięćdziesiąt sześć osób rozpłynęło się w anonimowej masie. Ogolone głowy i identyczne bluzy powodowały, że wszyscy wyglądali podobnie. Mimo to co jakiś czas widziała znajomą twarz. Dostrzegła kobietę, w której rozpoznała Belle Ramirez. Mogłaby przysiąc, że to Belle Ramirez, żona Reya, ale gdy zawołała ją po imieniu, tamta nie zareagowała. Pewnego ranka, gdy stała w kolejce po jedzenie, jej miskę napełnił człowiek, którego często widywała, choć nie rozpoznała w nim swojego kuzyna, Russella Curtisa. Wydawał się dużo starszy od mężczyzny, którego zapamiętała, więc dopiero po dłuższej chwili zorientowała się kto to taki. Przez większą część roku mieszkała w baraku z Karen Molyneau, wdową po Jimmym, i jej dwiema córkami, Alice i Avery. To od Karen Sara dowiedziała się najwięcej, między innym o tych, którzy umarli. Ian Patal zginął w obronie elektrowni. Szwagierka Hollisa, Leigh, i jej małe dziecko, Dora, zginęli w drodze do Ojczyzny. Inna Sandy zmarła zaraz po przybyciu na miejsce, ale Karen nie znała okoliczności. Odeszły Gloria i Sanjay Patal. Mimo ponurych wieści Sara uważała rok spędzony z Karen i jej dziewczynkami za krótki czas wytchnienia – za okres, gdy czuła się związana z przeszłością. Ale tamci ciągle przenosili ludzi z baraku do baraku. Pewnego dnia wszystkie trzy zniknęły, a na pryczach, które zajmowały, spali nieznajomi ludzie. Od tamtej pory Sara ich nie widziała. Droga do wytwórni biopaliwa prowadziła wzdłuż rzeki, przez labirynt nędznych domostw aż na obszar przemysłowy na północnym krańcu Równin. Nie zanosiło się na poprawę pogody. Przenikliwy wiatr smagał ich twarze kropelkami deszczu. W powietrzu unosił się smród: zwierzęcych odchodów i stłoczonych, brudnych ludzi, a tuż za nim ciężka i ziemista woń gleby. Mijali kolejne posterunki, otwierane i zamykane bramy, strażników z podkładkami i długopisami, nigdy niesytych papierkowej roboty, i kolejnych przełożonych dających znak, że mogą przejechać. Po drugiej stronie rzeki rozciągały się obszary zalewowe, obnażone i bezbarwne, bo plony zebrano przed nadejściem zimy. Od wschodu, wysoko nad rzeką górowało Wzgórze, na którym mieszkali wszyscy czerwonoocy, zwieńczone Kopułą nakrytą złotą czapą. Mówiono, że ta budowla i jej otoczenie stanowiły kiedyś część uniwersytetu, rodzaju szkoły

wyższej, choć Sara, która za punkt odniesienia miała jedynie Schron, nie mogła tego pojąć. Nigdy nie była na Wzgórzu, a co dopiero wewnątrz Kopuły. Niektórym robotnikom pozwalano wchodzić do środka – ogrodnikom, hydraulikom, pomocom kuchennym, no i oczywiście służącym – kobietom wybranym do usługiwania naczelnikowi i jego gwardii czerwonookich. Ludzie powtarzali, że służebne wygrały los na loterii, bo żyją w luksusie, dostają dobre jedzenie i śpią na miękkich łóżkach, ale były to informacje z drugiej ręki. Żadna nigdy nie wróciła na Równiny. Kiedy tam szły, Kopuła stawała się ich domem. – Spójrz tam – mruknęła Jackie. Sara szła pogrążona w myślach, jej czujność stępił chłód. Z szosy nad rzeką skręcili w drogę techniczną. Kierowali się na północ, w stronę granicy Ojczyzny. Sara ujrzała w oddali zarys dźwigów sterczących wśród drzew niczym ogromne ptasie szkielety. Dziwna budowla, którą czerwonoocy nazywali Projektem. Było to przedsięwzięcie rozłożone na długie dekady – konstrukcja z betonu i stali wzniesiona w nieznanym celu. Ludzie, którzy pracowali na budowie, niemal wyłącznie mężczyźni, byli rewidowani każdego dnia, gdy przychodzili i wychodzili z roboty. Rozmawianie o tym, co tam robili, uważano za zdradę, za którą można było zostać wysłanym na Żerowisko, ale plotki nie przestawały krążyć. Pierwsza teoria ustąpiła miejsca drugiej, a później trzeciej, by znów wrócić do łask i rozpocząć cykl od nowa. Nawet kiedy udało się przekonać mężczyzn, żeby coś powiedzieli, okazywało się, że sami nie wiedzieli, co budują. Opowiadali o labiryncie korytarzy, ogromnych salach i stalowych drzwiach grubych na trzydzieści centymetrów. Niektórzy utrzymywali, że to pomnik na cześć naczelnika, inni, że jakaś fabryka. Nieliczna garstka sądziła, że to obiekt pozbawiony znaczenia – przedsięwzięcie wymyślone przez czerwonookich, by zająć czymś mieszkańców Równin. Czwarta teoria, która w ostatnich miesiącach zyskała na znaczeniu, mówiła, że Projekt pełni funkcję bunkra. Gdyby któregoś dnia cudowna zdolność naczelnika do utrzymywania wiroli w ryzach zawiodła, budowla miała być schronem dla ludności. Czymkolwiek była, prace nad nią dobiegały końca. Rano na plac budowy przewożono coraz mniej mężczyzn, głównie starszych, którzy pracowali tam od lat. Jednak to nie dźwigi zwróciły uwagę Jackie. Kiedy pięciotonowa ciężarówka przejeżdżała obok ostatniej strażnicy, Sara dostrzegła dwa słowa nagryzmolone na zewnętrznym murze szerokimi pociągnięciami białej farby: SERGIO ŻYJE! Dwóch obywateli Równin zanurzało szczotki na długich kijach w kubłach z mydlinami, szykując się do usunięcia napisu. Obok nich stał kol z karabinem na piersi. Posłał gniewne spojrzenie pasażerkom, zatrzymując lodowaty wzrok na Sarze. Odwróciła głowę. – Fisher, zauważyłaś coś ciekawego? Głos należał do jednego z dwóch kolów jadących na pace ciężarówki, krótko ostrzyżonego dwudziestopięcioletniego mężczyzny imieniem Vale. – Nie, proszę pana. Przez ostatnie pięć minut drogi Sara siedziała ze wzrokiem wbitym w podłogę. Sergio, pomyślała. Kim jest Sergio? To imię, rzadko wypowiadane głośno, miało niemal magiczną moc. Sergio, przywódca powstania, organizator zamachów bombowych na targach, posterunkach policji i strażnicach, wraz z niewidzialnymi towarzyszami szybował niczym duch nad Ojczyzną, rozpalając ogniska buntu. Sara uznała słowa wypisane na murze za rodzaj szyderstwa. „Jesteśmy – mówiły – stoimy tam, gdzie wy, jesteśmy wśród was”. Metody działania Sergia cechowało niepojęte okrucieństwo. Celem powstańców były wszystkie miejsca, w których bywali kole. Przeprowadzali zamachy bombowe, żeby zabijać i siać zamęt wśród wrogów. Jeśli jednak ktoś

znalazł się w niewłaściwym miejscu o niewłaściwym czasie, jego obecność nie robiła na nich wrażenia. Mężczyzna lub kobieta rozpinali płaszcz, odsłaniając laski dynamitu przytwierdzone do piersi, i nadchodził koniec. W ostatniej chwili, kiedy kciuk namacał detonator, którego naciśnięcie wysyłało w niebyt ich samych i każdego znajdującego się w promieniu rażenia bomby, wołali dwa słowa: „Sergio żyje!”. Ciężarówka zajechała przed fabrykę. W powietrzu czuć było zapach drożdży. Sarę i Jackie przydzielono do maszyn do mielenia, jak większość kobiet. Sara nie miała pojęcia, dlaczego akurat tam – bo robota nie była bardziej ani mniej uciążliwa od innej – ale tak już było. Kukurydzę mielono, a następnie dodawano enzymy grzybowe i czekano, aż sfermentuje, dając paliwo. Smród był tak intensywny, że wydawał się wnikać w skórę, choć Sara musiała przyznać, że bywały gorsze prace: karmienie świń, robota w przetwórni śmieci lub na zbiornikach ze ściekami przemysłowymi. Stanęły w kolejce, żeby zameldować się u brygadzisty, zawiązując na twarzy chusteczki. Później ruszyły do ogromnej hali. Kukurydzę przechowywano w dużych kubłach z otworami na dole. Robotnice wyciągały z otworu po buszlu ziarna i ładowały do młynków, gdzie obracające się łopatki przerabiały je na miazgę. Kiedy wilgoć zawarta w kukurydzy uzyskała postać lepkiej masy przylegającej do ścian młynka, operator maszyny ją wyjmował, co wymagało wielkiej zręczności i szybkości, bo łopatki nie przestawały wirować. Trudność tej czynności dodatkowo potęgował chłód, który sprawiał, że wszyscy poruszali się ciężko i niezgrabnie. Sara zabrała się do pracy. Wiedziała, że nadchodzący dzień minie jej jak w transie. Nauczyła się tego przez lata, pozwalała, by hipnotyczny rytm oczyścił jej umysł z wszelkich myśli. Sprowadzone do czysto biologicznego poziomu zmysły rejestrowały tylko najbardziej bezpośrednie doznania: wirowanie łopat młynka, smród fermentującej kukurydzy, zimne ssanie w pustym żołądku, który dawno temu strawił nędzną miskę wodnistego kleiku. Przez następnych dwanaście godzin była obywatelką Równin o numerze 94801, nikim mniej, nikim więcej. Prawdziwa Sara, ta, która czuła i pamiętała – Sara Fisher, Pierwsza Pielęgniarka, obywatelka Kolonii, córka Joego i Kate Fisherów i siostra Michaela, ukochana Hollisa, przyjaciółka wielu i matka jednego – była ukryta w złożonym kawałku papieru wetkniętym do kieszeni niczym talizman. Starała się mieć oko na Jackie. Staruszka ją martwiła. Kasłała, a taki kaszel nie wróżył niczego dobrego. Na Równinach człowiek nie miał prawdziwych przyjaciół, a przynajmniej nie w tym sensie, jaki Sara zapamiętała z przeszłości. Oczywiście widywało się znane twarze i ufało jednym bardziej niż innym, ale na tym koniec. Nie mówiło się o sobie, bo było się nikim, nie wspominało o nadziejach, bo było się ich pozbawionym. Jednak w przypadku Jackie Sara pozwoliła, żeby bariera ochronna runęła. Zawarły pakt, złożyły niepisaną przysięgę, że będą się wzajemnie strzegły. W południe ogłoszono piętnastominutową przerwę, która wystarczała na pobiegnięcie do latryny – drewnianej platformy zawieszonej nad dołem, z otworami, nad którymi można było przykucnąć – i przełknięcie kolejnej miski wodnistego kleiku. Nie było gdzie usiąść, więc jadły na stojąco lub na ziemi, używając palców jako łyżki, a później stanęły w innej kolejce po wodę czerpaną wspólną chochlą. Przez cały czas były obserwowane przez kolów, którzy stali z boku, bawiąc się pałkami. Oficjalnie nazywano ich pracownikami zasobów ludzkich, ale żaden z obywateli Równin nie określał ich tym mianem. Dla nich byli kolaborantami. Prawie wszyscy byli mężczyznami, choć zdarzały się także kobiety, często najbardziej okrutne ze wszystkich. Jedna z nich, którą nazywały Gwizdawka – od rozszczepionej górnej wargi, wrodzonej wady, która nadawała jej głosowi charakterystyczne świszczące brzmienie przypominające szelest trzciny – wydawała się czerpać szczególną przyjemność z wymyślania pomysłowych sposobów

uprzykrzania ludziom życia, jakby przeprowadzała jakiś eksperyment. Kiedy Gwizdawka zatrzymywała na kimś wzrok, ten ktoś wiedział, że za chwilę wyciągnie go sprzed latryny na rewizję, choć właśnie nadeszła jego kolej, zleci jakąś niemożliwą do wykonania bezsensowną robotę lub przeniesie do innej brygady tuż przed przerwą. Można było tylko zacisnąć zęby, żeby zapanować nad bólem pęcherza, pustym żołądkiem lub utrudzonymi kończynami, wiedząc, że za chwilę Gwizdawka zwróci uwagę na kogoś innego. Niestety to tylko pogarszało sprawę, bo wydawało się głównym celem tortury. Człowiek chciał, żeby cierpiał ktoś inny, stając się w ten sposób współwinowajcą, częścią systemu, trybem w kole tortur, które ani na chwilę nie przestawało się obracać. Na przerwie szukała Jackie, ale ta gdzieś znikła. Sara szła szybkim krokiem między młynkami, wypatrując przyjaciółki. W każdej chwili mógł zabrzmieć gwizdek brygadzisty, wzywając ludzi do pracy. Już niemal zrezygnowała, kiedy spostrzegła Jackie siedzącą na ziemi w kącie, z twarzą zroszoną potem i chusteczką przy ustach. – Przepraszam… – wyjąkała. – Nie mogłam zapanować nad kaszlem. Chustka była nasiąknięta krwią. Sara się domyśliła. Już wcześniej widziała skutki wieloletniej obecności pyłu w płucach. W jednej chwili człowiek czuł się dobrze, a w drugiej tonął we własnych płucach. – Musisz stąd wyjść. Pomogła jej wstać, kiedy rozległ się gwizdek. Objęła Jackie w talii i ruszyła do drzwi. Chciała wyjść na dwór, tak aby nikt ich nie zauważył. Nie miała pojęcia, co zrobi. Zmiany pilnował Vale. Nie był lepszy ani gorszy od innych. Kilka razy gapił się na nią, jakby miał coś na myśli, coś osobistego, chociaż nigdy nie przeszedł do czynów. Może zrobi to teraz? Na samą myśl o tym Sara poczuła mdłości, ale wiedziała, że wytrzyma. Że zachowa się jak należy. Już prawie były przy drzwiach, kiedy ktoś zastąpił im drogę. – A wy dokąd? Nie był to Vale. W drzwiach stał Sod. Zawisł nad nimi oświetlony od tyłu kontur jego postaci. – Ona musi zaczerpnąć świeżego powietrza. Pył… – Czy to prawda, babciu? Przeszkadza ci pył? – Sod szturchnął Jackie w pierś końcem pałki, wywołując atak kaszlu. – Wracaj do roboty. – W porządku, Saro – wychrypiała Jackie, wysuwając ramię z ręki Sary. – Dam sobie radę. – Jackie… – Naprawdę. – Spojrzała na Sarę wzrokiem, który mówił: „Nie”. – Ona się narzuca. Myśli, że wie, co dla mnie najlepsze. Sod zmierzył Sarę wzrokiem. – Taak, słyszałem o tobie. Jesteś lekarzem czy co? – Nigdy tego nie powiedziałam. – Nie wątpię. – Sod złapał się za krocze i zaczął poruszać biodrami. – Pani doktor, boli mnie w tym miejscu. Mogłaby pani rzucić okiem? Czas się zatrzymał. Sara pomyślała o tym, co spotkało Eustace’a w ciężarówce. Stojąc przed tym draniem, chciała wypowiedzieć podobne słowa, skląć go tak, żeby ją zaatakował. Widziała tę scenę oczami duszy. Dwa słowa, a po nich błysk wściekłości w oczach Soda i uderzenie pałką. Jej życie składało się z tysięcy znoszonych codziennie upokorzeń. Pozbawili ją wszystkiego. Zaakceptowanie najgorszego – radosne przyjęcie śmierci – było jedyną formą oporu. – Saro, proszę. – Jackie spojrzała na nią. „Nie w taki sposób. Nie dla mnie”.

Sara przełknęła ślinę i odeszła. Wokół niej zapadła dziwna cisza. Słyszała tylko bicie własnego serca. – Nie martw się, Fisher! – zawołał za nią Sod, głośno rechocząc. – Wiem, gdzie cię znaleźć! Obiecuję, że będzie tak dobrze jak ostatnim razem! Dopiero później, gdy leżała na pryczy, zrozumiała, co się stało. Coś w niej pękło. Stanęła nad przepaścią, szykując się do skoku. Pięć długich lat. Równie dobrze mogło być ich tysiąc. Przeszłość rozpłynęła się w jej wnętrzu, została zmyta przez upływ czasu, ogarniający serce chłód, monotonię kolejnych dni. Zbyt długo się chowała. Nadchodziła zima. Zimowe światło. Jakoś zdołała pomóc Jackie dotrwać do końca dnia. Teraz staruszka spała na górnej pryczy, a taśmy łóżka napinały się, gdy niespokojnie przewracała się z boku na bok. Wiedziała, że śmierć Jackie będzie bolesna, wypełniona długimi godzinami agonii. Że będzie się dusiła, by w końcu znieruchomieć. Czy Sarę spotka podobny los? Czy latami będzie się słaniała, żyjąc bez celu, samotna, żeby na koniec pogrążyć się w pustej skorupie nicości? Sara nie odłożyła kartki do schowka pod materacem. Dostała ją od pomocnicy położnej na oddziale porodowym – tej samej, która oznajmiła, że wcześniak nie przeżył. Powiedziała, że dziecko było dziewczynką. Dodała, że jest jej przykro. Później wsunęła kartkę do ręki Sary i zniknęła. Mimo mgiełki cierpienia i bólu Sara pragnęła przytulić córkę, ale nie mogła. Zabrali jej dziecko. Nigdy więcej nie zobaczyła tej kobiety. Ostrożnie rozłożyła kartkę z kruchego papieru. W środku był kosmyk włosów niemowlęcia. Chociaż barak był pogrążony w ciemności, wyraźnie widziała ich jasny złocisty kolor. Przysunęła go do twarzy i próbowała poczuć jego zapach. Wiedziała, że nie będzie miała innego dziecka. Zbyt boleśnie to przeżyła. Kate była jej jedyną córką. Bo tak nazwała dziewczynkę. Kate. Bardzo żałowała, że nie powiedziała o niej Hollisowi. Czekała na właściwą chwilę, na najlepszy moment, żeby dać mu prezent, który powstał z nich dwojga. Ależ była głupia. Wiem, że teraz ci lepiej, kochany, pomyślała. Gdziekolwiek jesteś, mam nadzieję, że to miejsce pełne światła i miłości. Szkoda, że nie mogę cię choć raz przytulić, powiedzieć, jak bardzo cię kochałam. 37

Ta cała historia z Sergiem trwała za długo. Oczywiście już wcześniej dochodziło do buntu. W 31, a później w 68 roku. Nie wspominając o stu innych małych rebeliach, które trzeba było gasić w ciągu minionych lat. Czy źródło problemu sprowadza się do jednego człowieka, samotnego renegata, który po prostu nie rozumie, o co w tym wszystkim chodzi? Gdyby zajęli się nim jak należy (bo źródłem kłopotów zawsze był mężczyzna), pozbawione tlenu ognisko oporu samo by się wypaliło. Ale Sergio nie odpuszczał. Gość wydawał się inny od pozostałych. Stojąc w oknie u podstawy Kopuły, naczelnik Horace Guilder robił bilans sytuacji, spoglądając na ponure pola i bezbarwny zimowy obszar zalewowy za rzeką. Zacznijmy od tego, że Sergio stosuje inne metody. Nie chodzi o ilość, ale o jakość. Ci ludzie wysadzają się w powietrze! Przyczepiają sobie do piersi laski dynamitu lub rurobomby wypełnione odłamkami szkła i popękanymi śrubami, a następnie zamieniają siebie i wszystkich wokół w krwawą miazgę! To przekracza granice szaleństwa, jest w pełni rozwiniętą psychozą. Zatem Sergio, kimkolwiek jest, ma większą władzę nad swoimi zwolennikami niż poprzedni przywódcy. Przecież mieszkańcy Równin mają zapewnione bezpieczeństwo, dostają jedzenie i mogą spać, nie bojąc się wiroli. Pozwala im żyć, a oni tak mu dziękują? Czy nie widzą, czego dokonał? Co dla nich zrobił? Że stworzył ludzkości dom, aby mogła przetrwać wbrew wszelkim przeciwnościom?

To prawda, istnieje pewna… niesprawiedliwość: nierówny podział zasobów, członkowie zarządu i robotnicy, ci, którzy mają, i ci, którzy nie mają niczego, oni i my. Do tego dochodzi przykre poleganie na ludzkiej skłonności do odgradzania się od innych i wypróbowane narzędzia: lodowaty prysznic, ciągłe wystawanie w kolejkach, zbyt częste stosowanie nazw własnych, głośniki wypluwające strumienie bredni, pozwalające zmusić społeczność do uległości. „Jeden naród! Jedna Ojczyzna! Jeden Naczelnik!” Skrzywił się na myśl o tych słowach, ale władza wymaga efektownej demagogii. W sumie nic nowego, wszystko uzasadnione panującymi warunkami. Jednak czasami, jak w ten chłodny poranek, gdy pierwszy lodowaty arktyczny front uderzył w Iowa niczym pędzący pociąg, Guilderowi trudno było podsycić w sobie entuzjazm. Jego duży gabinet, a jednocześnie mieszkanie, w różnych okresach swoich dwustuletnich dziejów pełnił funkcję siedziby gubernatora stanu Iowa, dyrekcji stanowego muzeum historycznego i magazynu. Za dawnych czasów zajmował je rektor Uniwersytetu Stanowego Midwest, niejaki August Frye (takie nazwisko widniało na ocalałej papeterii), który z jego wspaniałych okien mógł przez długie godziny sycić wzrok pokrzepiającym widokiem radosnych, podkarmionych kukurydzą słuchaczy studiów licencjackich, maniakalnie flirtujących z dziewczętami w drodze na kolejne zajęcia, kroczących starannie wypielęgnowanymi trawnikami Iowa. W dniu, gdy Guilder przejął jego gabinet, ze zdumieniem odkrył, że rektor August Frye udekorował to miejsce przedmiotami o charakterze marynistycznym: statkami w butelkach, mapami z wężami, irytującymi obrazami olejnymi przedstawiającymi latarnie morskie i morskie pejzaże oraz kotwicą. Osobliwy widok, zważywszy że Środkowy Zachód (naprzód Bearcats!) jest twardą ziemią, jedną z najbardziej lądowych części tej planety. Po niemal stu latach Guilder nie miałby nic przeciwko drobnej zmianie scenerii. Abstrahując od dziwacznej diety, z nieśmiertelnością był jeden problem: wszystko zaczynało człowieka nudzić. W takich chwilach Guildera bawił jedynie ogrom własnych dokonań. Niebagatelnych. Zbudowali miasto dosłownie od zera. Jakież podniecenie odczuwał w pierwszych dniach, słysząc nieustanny huk młotów. Ciężarówki wracały z wypraw w wyludnione rejony kraju, przywożąc porzucone skarby starego świata. Musiał codziennie podejmować setki taktycznych decyzji, otoczony kipiącą energią współpracowników, ludzi wybranych z powodu swojej wiedzy. Krótko mówiąc, stworzyli istny trust mózgów z tych, którzy przeżyli katastrofę. Mieli chemików, inżynierów i urbanistów. Specjalistów od rolnictwa. Nawet astronoma (facet okazał się zaskakująco przydatny) i historyka sztuki, który doradzał Guilderowi (bo Horace nie potrafiłby odróżnić Wodnych lilii Moneta od psów grających w pokera) w sprawie ochrony i wystawienia znacznej części dzieł z Instytutu Sztuki w Chicago, które zdobiły obecnie ściany Kopuły i gabinet Guildera. Mieli niezłą frajdę! Oczywiście jeśli za punkt odniesienia przyjąć mentalność studenckiego bractwa, bez całej tej seksualnej błazenady. (Bo wirus w dużym stopniu zmienił ich psychikę, wybebeszył jak pstrągi; większość personelu nie potrafiła spojrzeć na kobietę, nie krzywiąc się). Jednak koniec końców w Ojczyźnie rządziły decorum i czysty profesjonalizm. Tyle szczęśliwych wspomnień, a tu nagle Sergio. I rurobomby. I krwawa mgiełka. Z zadumy wyrwało go pukanie do drzwi. Westchnął ciężko. Kolejny dzień wypełniania formularzy, przydzielania obowiązków, wydawania ogłaszanych z wysokości rozporządzeń. Zasiadłszy za biurkiem, potężnym osiemnastowiecznym meblem z polerowanego mahoniu wielkości stołu do ping-ponga, które słusznie należało się Umiłowanemu Naczelnikowi Ojczyzny, Guilder przygotował się na kolejny ranek, głodny nowych możliwości, co niemal natychmiast obudziło w nim bardziej fizyczny apetyt pilnej natury wraz z kwaśnym posmakiem pustki dochodzącym z żołądka. Już? Jaki to dzień miesiąca? Jedyną rzeczą gorszą od bekania było następujące po nim puszczanie gazów, oczyszczające eksplozje cebulowatej woni, którymi

nie mógł się cieszyć nawet sam pierdzący. – Wejść! Kiedy drzwi się otworzyły, Guilder poprawił krawat i pochylił się nad biurkiem, udając zajętego, wertując dokumenty z gorączkowym animuszem. Wybrał jeden na chybił trafił – raport dotyczący napraw w fabryce uzdatniania ścieków, tekst o gównie w dosłownym tego słowa znaczeniu – i zrobił taką minę, jakby uważnie go studiował, by trzydzieści sekund później podnieść głowę i spojrzeć z wyrazem dyrektorskiego znużenia w oczach na postać w czarnym garniturze, czekającą w drzwiach z podkładką, na której spoczywał plik papierów. – Masz chwilę? Do gabinetu wszedł Fred Wilkes, szef kancelarii Guildera. Podobnie jak inni mieszkańcy Wzgórza miał oczy nabiegłe krwią od chronicznego palenia trawki. Odznaczał się też elegancką, smukłą sylwetką dwudziestopięciolatka, jakże różną od postaci żylastego siedemdziesięciolatka, którego Guilder poznał na początku. Wilkes dołączył do jego zespołu jako pierwszy. Guilder znalazł faceta kilka dni po ataku, ukrywającego się w jednym z akademików. Biedak był sam, jeśli nie liczyć zwalistego, wzdętego od gazów ciała zmarłej żony, któremu nie dodały urody trzy dni rozkładu w skwarze Iowa. Wilkes opowiedział mu, jak uciekli na piechotę z obozu przejściowego, kiedy nie przyjechały autobusy. Szli przez trzy parne godziny, a później jego żona złapała się za klatkę piersiową i runęła na ziemię. Zmarła na zawał. Nie chcąc jej zostawić, Wilkes znalazł jakąś taczkę i zawiózł jej zwaliste cielsko do college’u, gdzie się schronił, mając za towarzystwo jedynie zwłoki i wspomnienia wspólnie spędzonego życia. Mimo potwornego odoru (na który Wilkes nie zwracał uwagi), dwójka staruszków stanowiła wzruszający widok, który mógłby poruszyć Guildera, gdyby był takim człowiekiem jak kiedyś, ale po tamtym pozostało jedynie wspomnienie. – Słuchaj – odezwał się Guilder, klękając przed pogrążonym w smutku staruszkiem – mam dla ciebie propozycję. Tak się to zaczęło. Tego samego dnia, a właściwie w tej samej godzinie, obserwując, jak Wilkes upija z odrazą pierwszy łyk, Guilder usłyszał Głos. O ile wiedział, nadal był jedynym. Żaden z pozostałych członków personelu nie zdradzał oznak, że doświadcza duchowej obecności Zera. Bo któż wiedział, co siedziało w głowie tej kobiety? Teraz, po okresie równym półtorej długości ludzkiego życia, jego wielki plan zbliżał się ku końcowi. U jego stóp zgromadziły się ocalałe niedobitki (grupka w Kerrville, podobnie jak Sergio, była małym, choć uciążliwym źródłem irytacji, ziarnkiem grochu pod materacem jego Planu). Teraz stał przed nim Wilkes z tą swoją nieodłączną podkładką i wyrazem twarzy zwiastującym złe nowiny. – Uznałem, że powinieneś wiedzieć o powrocie grupy zaopatrzenia… a właściwie tego, co z niej zostało. Po tym niepokojącym wstępie Wilkes wziął z podkładki pierwszą kartkę i położył ją na biurku Guildera, a następnie zrobił krok do tyłu, jakby był rad, że się jej pozbył. Guilder szybko przejrzał dokument. – Co się, u licha, stało? Fred? – Cóż, nie poszło zgodnie z planem. Wilkes wskazał kartkę. – Dostawy ropy zostały przynajmniej czasowo wstrzymane. To plus. Pojawi się wiele nowych możliwości. Ale Guilder był niepocieszony. Najpierw Kearney, a teraz to. Kiedyś porywanie ocalałych było łatwe. Pojawiała się kobieta. Tamci otwierali bramy. Koło zaczynało się obracać i zwodzony most opadał nad fosą. Kobieta robiła swoje, jak treser lwów w cyrku. Później

ciężarówki napakowane ludzkim towarem gnały do Iowa. Zawsze tak było. W jaskiniach w Kentucky. Na wyspie na jeziorze Michigan. W porzuconym silosie rakiety taktycznej w Dakocie Północnej i, całkiem niedawno, podczas rajdu w Kalifornii, gdy natrafili na istną żyłę złota w postaci pięćdziesięciu sześciu ocalałych. Kiedy prąd przestał płynąć i uzgodniono warunki, większość ruszyła do ciężarówki potulnie jak owieczki. (Wsiadajcie, przerobimy was na mięso). Mimo strat – na zwykłym poziomie, bo niektórzy umierali w drodze, a inni nie przystosowywali się do nowych warunków – i tak pozostawał im niezły łup. A później, poczynając od Roswell, jedna krwawa łaźnia po drugiej. – Wygląda na to, że w ogólne nie doszło do negocjacji. Konwój był uzbrojony po zęby. – Nie obchodzi mnie, czy mieli rakiety z głowicami jądrowymi. Wiedzieliśmy, co jest grane. To Teksańczycy. – W pewnym sensie to prawda. – Lada dzień zaczynamy, a ty mi mówisz takie rzeczy? Potrzebujemy ciał, Fred. Żywych, oddychających ciał. Czy ona nie ma już nad nimi kontroli? – Możemy to zrobić po staremu. Powtarzałem ci od początku. Ponosimy pewne straty, ale jeśli w dalszym ciągu będziemy atakowali linie zaopatrzenia, wcześniej czy później ich obrona osłabnie. – Posłuchaj, Fred! Chcemy zbierać ludzi, a nie ich tracić! Czy wyraziłem się jasno? Potrafisz dodać dwa do dwóch? Chodzi o ludzi! Wilkes wzruszył przepraszająco ramionami. – Chcesz z nią pogadać? Guilder potarł oczy. Wiedział, że powinien to zrobić, ale gadanie z Lilą przypominało granie w piłkę ręczną z samym sobą – piłka zawsze wracała, choćby nie wiadomo jak mocno ją rzucić. Najbardziej przykrą częścią jego roboty było wysłuchiwanie dziwacznych fantazji tej kobiety, zderzanie się ze ścianą urojeń, którą Guilder mógł przeniknąć tylko wtedy, gdy zastosował największy nacisk. Dlaczego, kompletując specjalistów z różnych dziedzin, nie pomyślał o psychiatrze? Podsuwanie jej niemowląt sprawiało, że była spokojna. Bo niezwykły talent tej kobiety stanowił bezcenne dobro, z którym należało obchodzić się jak z jajkiem. Z drugiej strony ogarnięta macierzyńską gorączką była dosłownie niedostępna, a Guilder martwił się, że jej krucha psychika może doznać jeszcze większego uszczerbku. Bo taka właśnie była Lila. Ze wszystkich, którzy zakosztowali krwi, tylko ona miała władzę nad wirolami. Właściwie więcej niż władzę. W obecności Lili stawały się niczym domowi pupile, potulne, a nawet czułe. Uczucie to było zresztą odwzajemnione. Wystarczyło, żeby znalazła się w odległości dwustu metrów od Żerowiska, a zamieniała się w mruczącą kotkę otoczoną gromadką kociąt. Guilderowi nigdy się to nie udało, choć Bóg jeden wie, że próbował. W pierwszych latach miał istną obsesję na tym punkcie. Raz za razem zakładał ochraniacze i szedł na Żerowisko, myśląc, że gdyby zdołał wymyślić odpowiednią sztuczkę, użyć odpowiedniego języka ciała lub łagodnego tonu głosu, wirole padłyby przed nim na kolana jak psy czekające, by je podrapać za uszami. Niestety, wszystko na próżno. Tolerowały jego obecność przez trzy sekundy, a później któryś wirol wyrzucał go w powietrze, bo nie uważały go za pokarm, ale zabawkę wielkości człowieka. Pamiętał tylko, jak szybował tam i z powrotem, aż ktoś włączył reflektory, żeby go wyciągnąć. Oczywiście dawno przestał próbować. Widok Horace’a Guildera, naczelnika Ojczyzny, ciskanego niczym plażowa piłka, nie był pokrzepiający i nie należało go propagować. Żaden z pracowników medycznych nie potrafił mu wyjaśnić, co powoduje, że Lila jest inna. Jej grasica pracowała na wyższych obrotach, potrzebowała krwi co siedem dni, a jej oczy wyglądały inaczej:

były pozbawione plamki na siatkówce, którą mieli starsi członkowie personelu. Z drugiej strony, zdaniem Suresha, wrażliwość Lili na światło była równie silna, a wirus w jej krwi był taki sam jak u pozostałych. W końcu facet wyrzucił ręce w górę i złożył jej zdolności na karb oczywistego faktu, że jest kobietą – jedyną kobietą w stadzie, dokładnie tak, jak chciał Guilder. „Może właśnie w tym tkwi tajemnica, powiedział Suresh. Może sądzą, że to ich matka”. Guilder zdał sobie sprawę, że Wilkes na niego patrzy. O czym rozmawiali? O Lili? Nie, o Teksasie. Wilkes powiedział mu, że ma coś jeszcze. – To prowadzi… do następnej kwestii. – Zawsze tak mówił, gdy informował Guildera o zamachu bombowym na targowisku. Kurwa! Kurwa! Kurwa! Kurwa! – Wiem, wiem – powiedział Wilkes, kręcąc głową jak to on. – Kiepska sprawa. – Przecież to jeden człowiek! Jeden! Twarz, a później całe ciało Guildera zakipiały sprawiedliwym gniewem. Dyszał żądzą zemsty. Pragnął, żeby sytuacja wreszcie się uspokoiła. Chciał dopaść tego Sergia, kimkolwiek jest, i zatknąć jego głowę na cholernej pice. – Nasi ludzie nad tym pracują. Ci z ludzkich wypytują robotników. Wyznaczyliśmy podwójną rację żywności dla każdego, kto wskaże cenny trop. Nikt tam na dole nie dał się skusić. – Czy ktoś może mi powiedzieć, jakim cudem drań porusza się po Równinach niczym pieprzony ekspres? Gdzie są nasze patrole? Czy nie mamy punktów kontrolnych? Czy ktoś mógłby rzucić trochę światła na tę sprawę? – Mamy pewną hipotezę. Wszystko wskazuje na istnienie klasycznej organizacji złożonej z oddzielnych komórek. Z małych garstek buntowników działających w ramach luźnej struktury organizacyjnej. – Wiem, jak działa komórka terrorystyczna, Fred. Szef kancelarii machnął nerwowo rękami. – Mówię tylko, że ujęcie jednego człowieka może nie być rozwiązaniem. Chcemy wykorzenić ideę Sergia, a nie Sergia per se. Wiesz, co mam na myśli? Guilder wiedział, ale nie była to szczególnie radosna myśl. Wiedział już wcześniej, najpierw w Iraku, a później w Afganistanie i Arabii Saudyjskiej, po zamachu. Odrąbywałeś głowę, ale ciało nie umierało. Wyrastała nowa głowa. W takiej sytuacji jedyną skuteczną strategią było podejście psychologiczne. Uśmiercenie ciała nigdy nie wystarczało. Trzeba było zabić ducha. – Ilu siedzi w areszcie? Kolejne papiery. Guilder przeczytał cały raport. Według relacji świadków zamachowcem na targowisku była kobieta, trzydziestoparoletnia robotnica rolna. Nigdy nie przysparzała problemów. Wszyscy twierdzili, że była łagodna jak baranek, co w niepokojący sposób współgrało z profilami psychologicznymi innych zamachowców samobójców. Nie miała rodziny z wyjątkiem siostry. Jej mąż i syn zmarli sześć lat temu podczas epidemii salmonelli. Najwyraźniej przeszła przez posterunki kontrolne w mundurze kola (właściciela wspomnianego uniformu znaleziono w pojemniku na śmiecie, z rozpłatanym gardłem i ramieniem tajemniczo uszkodzonym w łokciu), ale nie było wiadomo, jak zdobyła materiały wybuchowe. Nie doniesiono o kradzieży w zbrojowni ani magazynie budowlanym, choć nie przeprowadzono jeszcze pełnej inwentaryzacji. Dziewięć jej towarzyszek z baraku i rodzina siostry, w tym dwójka małych dzieci, zostali zatrzymani celem przesłuchania. – Wygląda na to, że nikt nic nie wie – ciągnął Wilkes, machając ręką. Usiadł po drugiej stronie biurka, kiedy Guilder pogrążył się w lekturze. – Z wyjątkiem siostry, prawie jej nie znali.

Możemy ich bardziej przycisnąć, ale nie sądzę, żebyśmy uzyskali więcej informacji wywiadowczych. Ci ludzie mogli się już zaszyć w jakiejś kryjówce. Guilder położył raport obok wielu innych. Bekanie nie dawało mu spokoju, pokrywając wnętrze ust ohydnym posmakiem zwierzęcego rozkładu, podobnym do odoru gnijącego ciała pani Wilkes. Wywołało to z trudem skrywany grymas niesmaku na młodzieńczej twarzy szefa jego kancelarii, który nie uszedł uwagi Guildera. – Nie ma potrzeby – mruknął Guilder. Wilkes z powątpiewaniem ściągnął brwi. – Mam ich wypuścić? Nie sądzę, żeby było to mądre posunięcie. Niech posiedzą kilka dni. Podzwonią łańcuchami. Zobaczymy, do czego nas to zaprowadzi. – Przed chwilą stwierdziłeś, że gdyby coś wiedzieli, toby powiedzieli. Guilder zamilkł, czując, że za chwilę przekroczy granicę. Trzynastu mieszkańców Równin, trzynaście ludzkich istnień, osób, które przypuszczalnie nie zrobiły nic złego. Co ważniejsze, stanowią składnik majątku trwałego bardzo ważny w ich ekonomii deficytu. Z jednej strony osaczała go niemożność schwytania Sergia, klęska w Teksasie i wrażliwa na czynnik czasu natura wielkich, bliskich realizacji zamierzeń; z drugiej, narastająca gwałtownie fizyczna potrzeba, potężny biologiczny imperatyw. Przyglądał się Wilkesowi zza lśniącej prerii ogromnego biurka, czując, jak głód rozkwita w nim niczym kwiat na filmie wyświetlanym w przyspieszonym tempie. Wszystko to sprawiło, że nie zastanawiał się zbyt długo. – Dochodzę do wniosku – powiedział naczelnik Horace Guilder – że nadszedł czas. ♦♦♦ Po zakończeniu rozmowy z Wilkesem Guilder odczekał kilka minut, żeby właściwie zainscenizować swoje odejście. Wiedział, że jego władza w dużym stopniu zależy od poczucia godności prezentowanego podczas wystąpień publicznych, a poza tym ludzie nie powinni oglądać go w stanie tak silnego wzburzenia. W końcu wyjął z szuflady pęk kluczy i wyszedł. Dziwne, że głód nadszedł tak szybko. Zwykle narastał przez kilka dni, a nie minut. Z podstawy Kopuły na parter wiodły kręte schody. Na ścianach wisiały olejne obrazy przedstawiające książęta i generałów, baronów i władców – korowód postaci o pogardliwych twarzach i wydatnych szczękach, ubranych w historyczne stroje. (Na szczęście Guilder oparł się pokusie i nie kazał namalować swojego portretu, choć jeśli się nad tym zastanowić, właściwie czemu nie?) Wyjrzał za poręcz. Piętnaście metrów niżej stały małe postacie w mundurach ochrony, a członkowie zarządu w czarnych garniturach i krawatach biegali energicznie tu i tam, trzymając pękate teczki i podkładki. Dostrzegł nawet kilka służących, sunących zwiewnie jak papierowe łódeczki po wypolerowanych kamiennych posadzkach w strojach przypominających habit zakonnicy. Wypatrywał Wilkesa. Znalazł go. Stał obok masywnych frontowych drzwi, inkrustowanych kiczowatymi scenami życia na prerii (dłoń chwytająca źdźbła pszenicy i pług orzący radośnie żyzną glebę Iowa). Jego wierny szef kancelarii przystanął, aby zamienić słówko z ministrami Hoppelem i Chee. Guilder pomyślał, że Wilkes przekazał już rozkazy dnia, a teraz szybko zapoznaje ich z sytuacją. Najwyraźniej się mylił, bo Hoppel odrzucił głowę do tyłu, klasnął i głośno zarechotał. Śmiech odbił się od marmurowej posadzki niczym kula wystrzelona w łodzi podwodnej. Guilder był ciekaw, co, u licha, jest takie zabawne. Odwrócił się i ruszył w kierunku innych schodów, wygodniejszych i niewidocznych, z których mógł korzystać tylko on. Czuł, że jego wnętrzności ryczą z głodu. Z trudem powstrzymał się, by nie przeskakiwać po trzy stopnie naraz, bo mógłby się przewrócić i złamać jakąś kość. Bo chociaż wyzdrowiałby w ciągu kilku godzin, bolałoby jak cholera. Niosąc własne ciało niczym kryształowy kielich, który w każdej chwili może wylać swoją zawartość na

podłogę, Guilder schodził ostrożnie stopień po stopniu. Dostał ślinotoku, czuł istny potok śliny, którą wciągał przez zęby. Ślinotok wampira, pomyślał. Można by na tym zbić kokosy. Wreszcie znalazł się w piwnicy, przed ciężkimi drzwiami przypominającymi wrota skarbca. Z kieszeni marynarki wyjął klucze. Drżącymi, niecierpliwymi rękami otworzył zamek, pokręcił ciężkim kołem i pchnął barkiem drzwi. W połowie korytarza był już rozebrany do pasa i zrzucał buty. Poczuł, że głód ogarnął go z ogromną siłą. Był jak surfer żeglujący na fali. Obok niego przesuwały się kolejne drzwi. Guilder słyszał dochodzące zza nich stłumione krzyki potępionych – dźwięk, który dawno przestał wzbudzać w nim najmniejszy żal. Jakby kiedykolwiek go odczuwał. Przebiegł obok znaków ostrzegawczych – obecność eteru, zakaz używania otwartego ognia – dotarł pędem do chłodni, skręcił za rogiem i o mało nie wpadł na technika w laboratoryjnym fartuchu. – Dyrektor Guilder! – wyjąkał zaskoczony mężczyzna. – Nie wiedzieliśmy… Przerwał, bo Guilder pchnął go tak gwałtownie, że uderzył o ścianę. Pragnął krwi, ale nie byle jakiej krwi. Bo była zwykła krew i ta krew. Dotarł do ostatnich drzwi i stanął. Drżącymi palcami rozpiął spodnie i odrzucił je na bok, a następnie przekręcił klucz w zamku i otworzył drzwi. – Witaj, Lawrence. 38

Rano Jackie zniknęła. Sara obudziła się i spostrzegła, że prycza staruszki jest pusta. Przebiegła przerażona przez barak, przeklinając siebie za to, że tak twardo zasnęła. Czy ktoś widział staruszkę z drugiego rzędu? Czy tędy przechodziła? Nikt niczego nie zauważył, a przynajmniej tak mówili. Podczas porannego apelu zapadło tylko krótkie milczenie, gdy wyczytano numer Jackie. Wszyscy stali ze wzrokiem wbitym w ziemię. Wody zamknęły się nad nią, jakby nic się nie stało. Jakby nigdy nie istniała. Przez cały dzień Sara poruszała się jak we mgle. Jej umysł zawisł na cienkiej krawędzi oddzielającej rozpaczliwą nadzieję od rozpaczy. Prawdopodobnie nie mogła nic zrobić. Ludzie znikali. Po prostu tak już było. Z drugiej strony nie potrafiła uwolnić się od myśli, że jeśli Jackie była w szpitalu, jeśli nie została zabrana na Żerowisko, istnieje jakaś nadzieja. Jak mogli ją zabrać? Czy nie usłyszałaby wołania? Czy staruszka nie protestowała? To po prostu nie miało sensu. Wtedy ją olśniło. Niczego nie słyszała, bo nie było żadnego wołania. „Nie tak. Nie dla mnie”. Jackie wyszła z baraku na własne życzenie. Zrobiła to, żeby ochronić Sarę. Gdy nadeszło popołudnie, wiedziała, że musi coś zrobić. Poczucie winy nie dawało jej spokoju. Nie powinna była wyprowadzać jej z hali ani rozmawiać z Sodem w taki sposób. Robiąc to, wymalowała Jackie tarczę strzelniczą na plecach. Mijały minuty. Wirole na Żerowisku ucztowały po zmroku. Sara widziała ciężarówki, bydlęce wozy pełne muczących krów i furgonetki bez okien używane do przewożenia więźniów z aresztu. Jedna stała zawsze na tyłach szpitala, wiadomo po co. Robotnic pracujących przy młynach pilnowało dwoje koli, Vale i Whistler. Sara wiedziała, że z Valem sobie poradzi, ale obecność Whistler komplikowała sytuację. Przyszedł jej do głowy tylko jeden pomysł. Sięgnęła po kosz pełniący funkcję miarki, zrobiła trzy kroki w stronę młynka i stanęła. – Ach! – krzyknęła, wypuszczając kosz i łapiąc się za brzuch.

– Ach! Ach! Osunęła się z jękiem na kolana. Przez chwilę wydawało się, że w szumie młynków jej przedstawienie umknęło uwagi pozostałych. Podniosła głos, przyciągając nogi do piersi i trzymając się za brzuch. – Co ci jest, Saro? – Obok przykucnęła jedna z kobiet, Constance Chou. – Boli! Potwornie boli! – Wstań, bo cię zobaczą! Kolejny głos. Tym razem Vale’a. – Co tu się dzieje? Constance się cofnęła. – Nie wiem, proszę pana. Ona… ona się przewróciła… – Fisher? Co z tobą? Sara nie odpowiedziała. Jęczała, kołysząc się i kopiąc spazmatycznie dla większego efektu. Wkrótce otoczył ją krąg gapiów. – To wyrostek – stęknęła. – Co powiedziałaś? Zacisnęła zęby, udając, że ją boli. – Myślę, że… że to wyrostek. Whistler przedarła się przez tłum, odpychając pałką natrętów. – Co z nią? Vale podrapał się w głowę. – Mówi, że dolega jej jakiś rostek. – Na co się gapicie?! – warknęła Whistler. – Wracać do roboty! – Odwróciła się do Vale’a. – Co chcesz z nią zrobić? – Dasz radę iść, Fisher? – Błagam… – stęknęła. – Potrzebuję lekarza. – Mówi, że potrzebuje lekarza – zameldował Vale. – Słyszałam! – odburknęła Whistler. – Dobrze, zabieraj ją stąd! Pomogli jej dotrzeć do furgonetki stojącej za halą i położyli na skrzyni. Kiedy Sara nie przestała jęczeć i zwijać się z bólu, odbyli krótką naradę, czy powinno ją odwieźć jedno z nich, czy lepiej zadzwonić po szofera. – Pieprzyć to, sama się nią zajmę! – powiedziała Whistler. – Jak cię znam, zmarnowałbyś na to cały dzień. Jazda do szpitala zajęła im około dziesięciu minut. Sara wykorzystała ten czas na opracowanie planu. Myślała tylko o tym, jak dotrzeć do szpitala i odnaleźć Jackie, zanim zabierze ją furgonetka. Nie miała pojęcia, co zrobi później. Uznała, że ma tylko dwa atuty: po pierwsze, nie jest chora. Kiedy doświadczy cudownego uzdrowienia, nie wyekspediują na Żerowisko zdolnej do pracy kobiety. Po drugie, jest pielęgniarką. Nie wiedziała, jak to wykorzystać. Będzie musiała improwizować, użyć swojej wiedzy medycznej, aby przekonać odpowiedzialną osobę, że Jackie nie jest taka chora, na jaką wygląda. A może nie będzie to miało żadnego znaczenia? Może gdy raz przekroczy drzwi szpitala, nigdy z niego nie wyjdzie? Pomyślała, że taka perspektywa nie byłaby najgorsza, bo dawała jej do ręki trzeci atut: obojętność na to, czy będzie żyła, czy umrze. Whistler zajechała przed wejście do szpitala, podeszła do skrzyni i otworzyła klapę. – Wysiadaj! Idziemy! – Nie dam rady! – Spróbuj! Nie mam zamiaru cię nieść!

Sara usiadła na deskach. Słońce wyjrzało zza chmur, oświetlając okolicę chłodnym blaskiem. Szpital był trzypiętrowym kompleksem z cegły, skupiskiem niskich, zwyczajnych budynków na południowym krańcu Równin. Dwadzieścia metrów dalej stał jeden z trzech głównych posterunków zasobów ludzkich. Kilkunastu kolów rozmawiało przed wejściem otoczonym betonowymi zaporami. – Nie słyszałaś?! Faktycznie, Sara ledwie ją słyszała. Skupiła uwagę na samochodzie – małym sedanie z rodzaju tych, których kole używali do poruszania się między barakami. Samochód pędził ku nim z dużą prędkością, wzbijając tuman kurzu. Sara zwlekła się ze skrzyni. W tej samej chwili zobaczyła, że ktoś biegnie w jej stronę. Wóz był coraz bliżej, ale nie zmniejszał prędkości. Wyczuła w nim coś dziwnego. Samochód miał zamalowane okna, co uniemożliwiało rozpoznanie kierowcy. Na masce napisano pociągnięciami białej farby: SERGIO ŻYJE! Kiedy samochód niemal dotarł do zapory, ktoś skoczył na nią od tyłu. Runęła na ziemię. Jej ciało pokryło się pyłem, gdy pojazd eksplodował, wypełniając okolicę głośnym hukiem i niewyobrażalną falą gorąca. Uderzenie wypchnęło jej powietrze z płuc. Wokół latały różne przedmioty. Ciężkie rzeczy żeglowały w powietrzu i spadały wokół Sary niczym meteory. Słyszała zgrzyt wyginanego metalu i brzęk szkła. Cały świat skurczył się do huku, gorąca i ciężaru ciała, które przygniotło ją do ziemi. I nagle zapadła cisza. Poczuła na uchu ciepły oddech i głos: – Chodź ze mną. Rób, co ci powiem. Sara skoczyła na równe nogi. Jakaś nieznajoma kobieta ciągnęła ją za rękę, próbując wyrwać ze stanu bezwładu i zdumienia. Z jej oczami stało się coś dziwnego, bo wszystko pogrążyło się w nierealnej mlecznej mgiełce. Posterunek zamienił się w dymiący krater. Furgonetka zniknęła. Leżała na boku tam, gdzie jeszcze przed chwilą było wejście do szpitala. Sara poczuła na rękach i twarzy coś wilgotnego. Krew. Była umazana krwią. Krwią, czymś lepkim biologicznego pochodzenia i drobnym proszkiem przypominającym diamentowy pył, złożonym z maleńkich kawałeczków szkła. To zdumiewające, pomyślała. Wszystko było zdumiewające, a najbardziej to, co spotkało Whistler. Jej ciało zostało rozrzucone na szerokim obszarze, zamieniając się w bliżej nieokreślone ludzkie szczątki. Kto by pomyślał, że kiedy człowiek eksploduje, co najwyraźniej miało miejsce, rozleci się na kawałki. Otrząsnęła się z szoku. Najpierw odzyskała wzrok, a później resztę zmysłów. Tamta biegła, a Sara za nią. Pędziła, przeniknięta energią swojej wybawicielki – bo Sara zrozumiała, że nieznajoma kobieta ochroniła ją przed siłą wybuchu – energii płynącej z dłoni, które ją trzymały. Za plecami cisza ustąpiła miejsca dziwnej muzyce krzyków i nawoływań. Kobieta przystanęła za budynkiem, który jakimś cudem ocalał (czy nie eksplodowały wszystkie budynki na świecie?) i przywarła do ziemi. W ręku miała rodzaj haka, którym odsunęła właz studzienki. – Wchodź! – powiedziała. Sara posłuchała. Wsunęła się do środka i zeszła po drabinie. W środku potwornie śmierdziało. Śmierdziało gównem, bo faktycznie było tam gówno. Kiedy dotknęła stopami dna, jej tenisówki napełniły się paskudną mazią. Kobieta ze szczękiem zamknęła właz, pogrążając je w nieprzeniknionej ciemności. Dopiero wtedy Sara zdała sobie sprawę, że wskutek eksplozji zginęło wielu ludzi i doszło do ogromnych zniszczeń, i że niecałą minutę później oddała swój los w ręce nieznanej kobiety, która w jednej chwili przeniosła ją w niebyt. Bo w efekcie tego wszystkiego Sara zniknęła. – Zaczekaj.

Ujrzała słaby błysk płomienia. Kobieta trzymała w ręku zapalniczkę i przykładała ją do głowni pochodni. Po chwili buchnął płomień, oświetlając jej twarz. Miała dwadzieścia kilka lat, długą szyję i małe, czarne, pełne napięcia oczy. Było w niej coś znajomego, ale Sara nie mogła się skupić. – Bez gadania. Możesz biec? Sara przytaknęła. – Za mną. Kobieta ruszyła truchtem kanałem ściekowym, a Sara za nią. Biegły jakiś czas. Na każdej z licznych krzyżówek tamta pewnie wybierała drogę. Sara zaczęła odczuwać ból z powodu ran odniesionych podczas wybuchu. A właściwie różne bóle, niektóre przenikliwe, inne łagodniejsze, przypominające ćmienie. Jednak żaden nie był tak poważny, aby nie mogła dotrzymać kroku kobiecie. Po odległości, jaką przebyły, Sara zorientowała się, że są poza zasiekami otaczającymi Ojczyznę. Uciekły! Są wolne! W oddali pojawił się pierścień światła, wyjście. Za nim rozciągał się świat – groźny, śmiertelnie niebezpieczny świat, po którym swobodnie grasują wirole, a mimo to jawiący się jej jak złota obietnica. Weszła w krąg światła. – Przepraszam. Kobieta stanęła za Sarą, obejmując ją w pasie i przytrzymując. W drugiej ręce miała szmatę. Podniosła ją do twarzy Sary. Co, do licha? Zanim zdążyła zaprotestować, tkanina zasłoniła jej usta i nos, ogarniając zmysły potwornie duszącym chemicznym zapachem. Zobaczyła miliony gwiazdek i tak się to wszystko skończyło. 39

Lila Kyle. Nazywała się Lila Kyle. Oczywiście wiedziała, że twarz w lustrze ma także inne imiona. Królowa Obłędu. Jej Pomylona Wysokość. Jej Królewska Stuknięta Mość. Ach! Tak, Lila słyszała je wszystkie. Trzeba było wstać wcześnie rano, żeby tak ją nazywać. Mów, co chcesz, powtarzała sobie (jak jej ojciec), mów, co chcesz, ale tym, co najbardziej ją wkurzało, było szeptanie po kątach. Bo ludzie bez końca szeptali! Jakby byli dorosłymi, a ona dzieckiem. Albo bombą, która w każdej chwili może eksplodować. Dziwna sprawa! Dziwna i trochę upokarzająca, bo po pierwsze, nie jest wariatką – w tej sprawie byli w błędzie – a po drugie, nawet gdyby była, przyjmijmy na próbę, nawet gdyby rozbierała się do naga w świetle księżyca i wyła jak pies (biedny Roscoe), co ich to obchodzi? (Musiała jednak przyznać, że zdarzały się dni, trudne dni, kiedy myśli odmawiały posłuszeństwa niczym naręcza jesiennych liści, które próbowała włożyć do worka). To nie było przyjemne. Nie mieściło się w granicach dobrego wychowania. Rozmawiać za plecami drugiego, wypowiadać takie złośliwe insynuacje – ba, przekraczało granice zwyczajnej przyzwoitości. Czym sobie zasłużyła na takie traktowanie? Przecież trzyma się z boku, nigdy o nic nie prosi i jest cicha jak myszka. Jest szczęśliwa, mogąc przebywać w swoim pokoju z tymi uroczymi drobiazgami: buteleczkami, grzebykami i szczotkami, i toaletką, przy której teraz siedzi, szczotkując włosy. Swoje włosy. Kiedy spojrzała w lustro, ogarnęła ją ciepła fala wywołana znajomym widokiem. Obraz w lustrze zawsze ją zaskakiwał: różowa gładka skóra, błyszczące oczy, pulchne policzki, delikatne, proporcjonalne rysy twarzy. Wygląda… po prostu wspaniale! Ale najwspanialsze są włosy. Jakże lśniące i bujne, jakże miłe w dotyku, jakże bogate w swojej gęstości, przypominające melasę. Właściwie raczej czekoladę. Bo mają barwę wybornej czarnej czekolady pochodzącej z cudownego i wyjątkowego miejsca, ze Szwajcarii lub podobnego kraju, pysznej jak cukierki, które ojciec trzymał w szufladzie biurka. Jeśli była grzeczna, bardzo

grzeczna, choć czasem również bez powodu, bo po prostu ją kochał i chciał, żeby o tym wiedziała, wołał ją do gabinetu – świętego przybytku przenikniętego męskim zapachem, w którym pisał te swoje ważne artykuły, czytał niezrozumiałe książki i zajmował się innymi tajemniczymi, ojcowskimi sprawami – aby obdarzyć ją symbolem swojej miłości. „Możesz wziąć tylko jednego”, mówił. To, że cukierek był jeden, podkreślało jego wyjątkowość, bo sugerowało, że w przyszłości tam wróci. Ojciec wyciągał złote pudełko, podnosił wieczko i po pełnej napięcia chwili jej mała rączka zatrzymywała się nad obfitym bogactwem jego czekoladowej zawartości niczym nurek na krawędzi basenu, obliczający idealny kąt skoku. Cukierki były czekoladowe, z orzechowym i wiśniowym nadzieniem (wiśniowych nie lubiła, wypluwała je na chusteczkę). Ale najlepsze były cukierki z samej czekolady, istne samorodki czystej słodyczy. Przepadała za nimi, za ich bogatą mleczną słodyczą rozpływającą się w ustach, i to właśnie je próbowała wyłowić spośród wielu podobnych. Czy to ta? A może ta? – Yolando! Milczenie. – Yolando! Do pokoju wpadła służąca, szeleszcząc spódnicą, woalką i zwiewną tkaniną. Lila pomyślała, że to śmieszny strój. Ile razy powtarzała, żeby ubierała się bardziej praktycznie? – Yolando, gdzie się podziewałaś? Wołam cię i wołam! Kobieta gapiła się na Lilę, jakby postradała rozum. Czyżby do niej też się dobrali? – Wołała mnie pani? – A kogóż innego mogłabym wołać? – Lila westchnęła głęboko. Czasami Yolanda jest taka tępa. Z drugiej strony jej angielski nie jest najlepszy. – Chciałabym… o coś prosić. Jeśli pozwolisz. Por favor. – Oczywiście, proszę pani. Ma się rozumieć. Chciałaby pani, żebym jej poczytała? – Poczytała? Nie. –Nagle myśl o czytaniu wydała się kusząca. Ta mała Beatrix Potter mogłaby ukoić jej nerwy. Królik Piotruś w małym niebieskim kaftaniku. Wiewiórka Orzeszko i jej brat Roziskrzona Jagódka. Ta dwójka wyczyniała niebywałe psikusy! Wtedy sobie przypomniała. – Mam ochotę na czekoladę. Mamy czekoladę? Kobieta była zdezorientowana. Może się upiła? – Czekoladę, proszę pani? – Jakiś cukierek, który został po Halloween? Muszą gdzieś być. Przynieś mi szybko, wszystko jedno co. Mogą być hershey’s kisses, almond joy lub kit katy. Cokolwiek. – Uhm… – Si? Odrobinę cze-ko-la-dy? Sprawdź w szafce nad zlewem. – Przepraszam, ale nie wiem, o co pani chodzi. To zaczyna być irytujące. Tamta udaje, że nie wie, co to czekolada! – Nie rozumiem, w czym problem, Yolando. Muszę wyznać, że twoja postawa zaczyna mnie niepokoić. Właściwie nawet bardzo. – Błagam, niech się pani nie gniewa. Gdybym wiedziała, co to takiego, chętnie bym pani przyniosła. Może Jenny będzie wiedziała? – Właśnie o to mi chodzi. Dokładnie to miałam na myśli. – Lila westchnęła ciężko. Szkoda, ale nie pozostało jej nic innego. Lepiej zerwać plaster z opatrunkiem niż dłużej to ciągnąć. – Obawiam się, że będę musiała cię zwolnić, Yolando. – Zwolnić?! Oczy służącej niemal wyszły z orbit.

– Nie może pani tego zrobić! – Bardzo mi przykro. Chciałabym, żeby nam się udało, ale w tych okolicznościach nie pozostawiasz mi wyboru. Kobieta przypadła do jej kolan. – Proszę! Zrobię, co pani zechce! – Weź się w garść, Yolando. – Błagam panią! – bełkotała w jej suknię. – Przecież pani wie, co ze mną zrobią! Będę się bardziej starała, przysięgam! Lila spodziewała się, że tamta źle to przyjmie, ale tak niegodna reakcja ją zaskoczyła. Wprawiła w zakłopotanie. Miała wielką ochotę przytulić ją na pocieszenie, ale wzięła się w garść, bo to mogłoby jeszcze bardziej skomplikować sytuację. Jej dłonie zawisły groteskowo w powietrzu. Może powinna była poczekać do powrotu Davida? David zawsze lepiej sobie z tym radził. – Oczywiście dostaniesz dobre referencje. Zapłacimy za dwa tygodnie z góry. Nie powinnaś tak lamentować. – Przecież to wyrok śmierci! – Yolanda uchwyciła się kolan Lili, jakby były tratwą ratunkową. – Wyślą mnie do Piwnicy! – Nie sądzę, aby było to równoznaczne z wyrokiem śmierci. Przesadzasz. Ale Yolandzie nie dało się przemówić do rozsądku. Nie mogła mówić, wstrząsana szlochem. Zrezygnowała z błagania, mocząc suknię Lili przypominającymi śluz łzami. Lila myślała tylko o tym, jak najszybciej wyplątać się z tej niezręcznej sytuacji. Nienawidziła takich scen, naprawdę nienawidziła. – Co tu się dzieje? Lila podniosła głowę i westchnęła z ulgą na widok postaci stojącej w drzwiach. – David. Dzięki Bogu. Mamy tu pewien problem. Yolanda, cóż, jest trochę zdenerwowana. Postanowiłam ją odprawić. – Chryste, kolejną?! Co z tobą?! Jak zwykle. Cały David. – Łatwo ci mówić. Nie ma cię całymi dniami, a ja siedzę sama w domu. Sądziłam, że mnie poprzesz. – Błagam, proszę tego nie robić! – zawodziła Yolanda. Lila skinęła ręką, jakby chciała powiedzieć: zabierz-ode-mnie-tę-kobietę. – Mógłbyś mi pomóc? Nie było to takie proste, jak się wydawało. Kiedy David (właściwie nie był to David) pochylił się, żeby oderwać szlochającą Yolandę (która nie była Yolandą) od kolan Lili, kobieta złapała się jeszcze mocniej jej sukni i wydała przenikliwy wrzask. Urządziła prawdziwą scenę! Na miłość boską, można by pomyśleć, że utrata posady pomocy domowej oznacza wyrok śmierci. David pociągnął ją mocno i uwolnił Lilę, unosząc wrzeszczącą dziewkę w powietrze. Służąca wierzgała i krzyczała w jego ramionach, młócąc rękami jak wariatka. Zdołał nad nią zapanować tylko dzięki swojej niezwykłej sile. Bo jedno trzeba mu przyznać – dba o formę. – Przepraszam, Yolando! – zawołała Lila, kiedy ją wynosił. – Prześlę ci czek pocztą! Drzwi się zatrzasnęły. Lila wypuściła powietrze. Czyż to było nic? Czyż nie była to najtrudniejsza rzecz, przez którą przechodziła w życiu? Była rozdygotana, nie wspomniawszy o lekkim poczuciu winy. Yolanda pracowała u niej od lat, a teraz wszystko tak paskudnie się skończyło. W ustach Lili pozostał gorzki posmak. Z drugiej strony musiała przyznać, że Yolanda

nie była najlepszą służącą. Ostatnio naprawdę zaniedbywała robotę. Może miała jakieś problemy osobiste? Lila nigdy nie była u niej w domu. Nie miała zielonego pojęcia o jej życiu. No, ale czyż mogło być w nim coś ciekawego? Chociaż Yolanda przychodziła do niej od lat, Lila niczego o niej nie wiedziała. – Odeszła. Moje gratulacje. Lila, która wróciła do szczotkowania włosów, spojrzała chłodno na odbicie Davida w lustrze, gdy stanął w drzwiach, żeby poprawić krawat. – Sądzisz, że to moja wina? Sam widziałeś. Straciła nad sobą panowanie. – To trzecia w ciągu roku. Dobre służące nie rosną na drzewach. Rozczesywała włosy długimi pociągnięciami szczotki. – Zadzwoń do agencji. To nic wielkiego, sam wiesz. David nie powiedział nic więcej, jakby chciał zapomnieć o całej sprawie. Wszedł na dywan, lekko podciągnął spodnie i usiadł. – Musimy porozmawiać. – Nie widzisz, że jestem zajęta? Nie potrzebują cię w szpitalu, czy coś takiego? – Nie pracuję w szpitalu. Rozmawialiśmy o tym miliony razy. Naprawdę? Czasami jej myśli przypominały jesienne liście, a czasami były jak pszczoły uwięzione w słoiku, bzyczące i wirujące. – Co się stało w Teksasie, Lilu? – W jakim Teksasie? Westchnął. – Konwój. Szlak Naftowy. Sądziłem, że moje polecenia są jasne. – Nie mam najmniejszego pojęcia, o czym mówisz. W życiu nie byłam w Teksasie. – Przerwała szczotkowanie i spojrzała mu w oczy. – Brad zawsze nienawidził Teksasu, ale ty nie chcesz pewnie o tym słuchać. Zauważyła, że jej słowa trafiły w czuły punkt. Brad był jej sekretną bronią. Wiedziała, że nie powinna była tego robić, ale czerpała perwersyjną przyjemność, patrząc na twarz Davida, kiedy wypowiadała to imię – oklapniętą obojętną twarz mężczyzny, który wiedział, że nigdy nie zdoła dorównać rywalowi. – Nie proszę cię o wiele. Zacząłem się zastanawiać, czy nadal masz nad nimi władzę. – Tak. – Znowu to bzyczenie w głowie. – Czy ty mnie słuchasz? Nie stać nas na więcej takich wpadek. Nie teraz, gdy jesteśmy tak blisko celu. – Nie wiem, co cię tak denerwuje. Szczerze mówiąc, nie obchodzi mnie, co do mnie mówisz. – Do licha, odłóż tę cholerną szczotkę! Zanim zdążyła to zrobić, wyrwał jej szczotkę z ręki i cisnął w drugi koniec pokoju. Chwycił ją za włosy i szarpnął do tyłu, tak że jej twarz znalazła się przy jego twarzy. Poczuła cuchnący oddech przeniknięty wonią zgnilizny i bakterii. – Mam dość słuchania tych bredni! – Poczuła jego ślinę na policzkach i oczach, odrażającą ślinę tryskającą z jego ust na jej usta. Końce jego zębów były pokryte jakąś ciemną substancją, co nadawało im przerażającą barwę. Krew. Jego zęby były umazane krwią. – Mam dość tego udawania. Tej idiotycznej gry. – Proszę – jęknęła. – Sprawiasz mi ból. – Ja?! – Pociągnął ją za włosy. Skórę głowy przeszyły tysiące bolesnych ukłuć. – Błagam cię, Davidzie – jęknęła ze łzami w oczach. – Zastanów się, co robisz. Ślimacza twarz wykrzywiła się z wściekłości.

– Nie jestem Davidem! Nazywam się Horace! Horace Guilder! – Znowu ją szarpnął. – Powtórz! – Nie wiem! Nie wiem! Pokręciłeś mi w głowie! – Powtórz! Powiedz, jak mam na imię! Dokonał tego ból. Odzyskała świadomość z siłą cyklonu. – Jesteś Horace! Błagam, przestań! – Jeszcze raz! Imię i nazwisko! – Horace Guilder! Jesteś Horace Guilder, naczelnik Ojczyzny! Guilder puścił jej włosy i cofnął się o krok, a Lila osunęła się na toaletkę, wstrząsana szlochem. Odejdź, pomyślała, zaciskając powieki, chciała, żeby ten przerażający człowiek, ten Horace Guilder zniknął jej z oczu. „Lilu, wracaj. Ześlij się znowu na banicję”. Zadrżała z powodu fali mdłości, która wezbrała z miejsca ukrytego tak głęboko, że nie miało nazwy – choroby, która nie była chorobą ciała, ale duszy, z metafizycznego jądra jej pękniętego „ja”. Chwilę później osunęła się na kolana, wymiotując i ciężko dysząc, krztusząc się i wypluwając tę obrzydliwą krew, do której wypicia zmusiła się tego rana. – Dobrze – odburknął Guilder, wycierając ręce o marynarkę. – Przynajmniej jedno jest jasne. Lila nie odpowiedziała. Tak bardzo pragnęła wyekspediować samą siebie gdzieś dlatego, że nie potrafiłaby wykrztusić ani słowa, choćby próbowała. – Przed nami wielkie czasy, Lilu. Muszę wiedzieć, czy jesteś z nami. Nie chcę więcej słyszeć tych nonsensów. I proszę, żebyś więcej nie odsyłała służących. Te dziewczęta nie rosną na drzewach. Wierzchem dłoni starła z brody ślinę. – Już to mówiłeś. – Przepraszam? – Powiedziałam, że już to mówiłeś. – Jej głos był jakiś obcy. – Że służące nie rosną na drzewach. – Naprawdę? – Zachichotał cicho. –Rozumiem. To zabawne, jeśli się nad tym zastanowić. Szkoda, że nie rosną na drzewach, zważywszy na naglącą potrzebę w naszym łańcuchu pokarmowym. Jestem pewny, że twój koleś, Lawrence, by się z tym zgodził. Zdziwiłabyś się, gdybym ci powiedział, jaki ten facet ma apetyt! – Przerwał na chwilę, bawiąc się tą myślą, po czym jego spojrzenie stwardniało. – Doprowadź się do porządku! Nie obraź się, Lilu, ale obrzygałaś sobie włosy. 40 – Saro? Słyszysz mnie? Głos płynął w jej stronę. Głos i twarz, twarz, którą znała, choć nie potrafiła powiedzieć skąd. Twarz ze snu. Ze snu, który kiedyś jej się przyśnił. Z niepokojącego snu, w którym dokądś biegła, mijając ciała i kawałki ciał, a wszystko wokół stało w ogniu. – Nadal jest nieprzytomna – powiedział głos. Wydawało się, że dociera do niej z bardzo daleka. Z innego kontynentu. Zza oceanu. Może z gwiazd. – Ile użyłaś? – Trzy krople. No, może cztery. – Cztery? Chciałaś ją zabić? – Spieszyłam się, nie rozumiesz? Przecież powiedziałeś, że ma stracić przytomność. Miała, to straciła. Ciężkie westchnienie.

– Przynieś wiadro wody. Wiadro, pomyślała Sara. Co te głosy chcą zrobić z wiadrem? Co wiadro ma z tym wszystkim wspólnego? Zanim zdążyła sobie odpowiedzieć, poczuła uderzenie lodowatej wilgoci, które przywróciło jej świadomość. Zaczęła się krztusić, tonąć, panicznie wymachiwać rękami. Jej nos i gardło napełniły się lodowatą wodą. – Spokojnie, Saro. Usiadła, ale zrobiła to zbyt gwałtownie. Mózg poruszył się w czaszce, powodując, że wszystko zawirowało. – Au! – jęknęła. – Uuu! – Wiem, że boli cię głowa. To wkrótce minie. Staraj się oddychać. Zamrugała, żeby usunąć wodę z oczu. Eustace? Tak, to on. Stracił przednie górne siekacze. Zostały wyłamane u podstawy. Prawe niewidzące oko zaszło bielmem. Podawał jej metalowy kubek w sękatej dłoni. – Miło znowu cię widzieć, Saro. Ninę już poznałaś. Przywitaj się, Nino. Za plecami Eustace’a stała kobieta z kanałów. Na piersi miała karabin, na którym swobodnie oparła ręce. – Cześć, Saro. – Nie martw się – dodał Eustace. – Wiem, że masz dużo pytań. W swoim czasie do tego przejdziemy. Teraz się napij. Sara wzięła kubek i przełknęła łyk wody. Była zdumiewająco chłodna i miała metaliczny smak, jakby zlizywała ją z żelaznej kraty. – Sądziłam… – Że nie żyję? – Eustace się uśmiechnął, odsłaniając połamane zęby. – W pewnym sensie wszyscy tutaj nie żyją. Nino, przypomnij mi, jak umarłaś? – Na zapalenie płuc, proszę pana. Na zapalenie płuc, a może spadło na mnie coś ciężkiego? Nie pamiętam, co napisaliśmy w papierach. Wybuch i ucieczka kanałami. Wspomnienia nagle zaczęły powracać. Sara dopiła wodę i się rozejrzała. Byli w jakimś bunkrze, bo nie widziała okien. Czuła, że znajdują się pod ziemią. Jedynym źródłem światła były płonące pochodnie. – Gdzie jesteśmy? – W miejscu, gdzie czerwonoocy nie mogą nas znaleźć. – Eustace przechylił głowę, patrząc na nią zdrowym okiem poważnie i przenikliwie. –Nie mogę ci powiedzieć nic więcej. Najważniejsze, że jesteś tu bezpieczna. – Sergio… to ty? Kolejny uśmiech odsłaniający połamane zęby. – Schlebia mi, że tak myślisz. Nie jestem Sergio. Sergio nie istnieje. Przynajmniej w takim sensie, jaki masz na myśli. – Sądziłam… – Bo miałaś tak myśleć. Sergio to skrót od „powstania”. Nino, jeśli się nie mylę, to był twój pomysł, prawda? – Tak mi się wydaje. – Ludzie potrzebują imion. Potrzebują twarzy, którą mogliby połączyć z ideą. Sergio to nasza twarz. Sara spojrzała na kobietę, która lustrowała ją chłodnym wzrokiem, po czym odwróciła się do Eustace’a. – Ten wybuch… to twoja robota, prawda? Eustace skinął głową.

– Z naszych wstępnych ustaleń wynika, że zginęło siedemnaścioro kolów, w tym twoja przyjaciółka Whistler, oraz dwaj ludzie z zarządu, którzy przeprowadzali inspekcję. Powiedziałbym, że to nieźle jak na jeden dzień. Ale nie to jest najważniejsze. – Nie? – Nie. Najważniejsza jesteś ty, Saro. Eustace i Nina patrzyli na nią uważnie. Sara zadrżała z zimna. Dokonała się jakaś zmiana, jakieś odwrócenie energii. Eustace chciał ją wybadać, sprawdzić, czy mogą jej zaufać i, co wydawało się bardziej istotne, czy ona może zaufać im. – Powinnaś zapytać „dlaczego?”. Sara skinęła głową, nie chcąc zdradzić zbyt wiele. – Od dzisiejszego ranka nie ma Sary Fisher. Sara Fisher, obywatelka Równin numer dziewięćdziesiąt cztery tysiące osiemset jeden zginęła w wyniku samobójczego ataku bombowego, w którym straciło życie dziewiętnastu lojalnych funkcjonariuszy umiłowanej Ojczyzny. Jedyną dającą się rozpoznać częścią Sary Fisher jest, szczęśliwym trafem, ręka opatrzona plakietką z numerem. Użyliśmy w tym celu ramienia strażniczki, która jeszcze dwadzieścia cztery godziny temu używała go do bicia kobiet i dzieci w oborach dla krów. Uznaliśmy, że w obecnych okolicznościach może się przysłużyć lepszej sprawie, choć tamta była chyba innego zdania. Stawiała silny opór, prawda, Nino? – Była wojowniczką. Muszę jej to przyznać. Eustace znów spojrzał na Sarę. – Z wyrazu twojej twarzy odgaduję, że nasze metody cię szokują. Nie powinny. To wszystko rozgrywało się stanowczo za szybko jak dla niej. – Zabijacie ludzi. Nie tylko kolów. Oprócz nich giną niewinni przypadkowi obserwatorzy. Eustace spokojnie skinął głową. – To prawda, ale mniej, niż chciałby to przyznać nasz wspaniały dyrektor. Powstanie nie może się obyć bez strat. Sarę przeraził lekki ton, jakim wypowiedział te słowa. – To was nie usprawiedliwia. – Myślę, że tak. Pozwól, że o coś zapytam. Jak sądzisz, co czerwonoocy zrobią po dzisiejszym ataku? Sara nie odpowiedziała. – Dobrze. Ja ci powiem. Przeprowadzą akcję odwetową. Uderzą z całej siły. Nie będzie to szczególnie ładny widok. Sara popatrzyła na Eustace’a, a później na Ninę, by w końcu znów odwrócić się w jego stronę. – Dlaczego to robicie? Eustace westchnął głęboko. – Ujmę to najprościej, jak potrafię: toczy się wojna. Ni mniej, ni więcej. Dodam, że mamy znacznie mniejsze siły. Zdołaliśmy przeniknąć na niemal każdy szczebel dowodzenia wroga, ale liczby nadal przemawiają na korzyść tamtych. Nigdy nie zdołamy ich pokonać w otwartym starciu. Prowadzimy operacje w psychologicznym teatrze wojny. Nękamy dowództwo. Prowokujemy. Każdy aresztowany jest czyimś ojcem lub żoną, synem lub córką. Za każdego, którego czerwonoocy wyekspediują na Żerowisko, przyłączy się do nas dwóch. Możesz uznać, że to brutalne, ale taka jest prawda. – Przerwał, pozwalając, żeby te słowa dotarły do świadomości Sary. – Może nie ma to dla ciebie sensu, ale wkrótce go nabierze, jeśli moje przeczucia co do ciebie były słuszne. W każdym razie w wyniku dzisiejszego zamachu przestałaś

istnieć. To sprawia, że jesteś dla nas niezwykle cenna. – Chcesz powiedzieć, że zaplanowaliście to wszystko? Wzruszył ramionami, jakby dawał do zrozumienia, że odpowiedź na jej pytanie jest bardziej skomplikowana, niż sądzi. – Jest planowanie i planowanie. Znaczna część naszych działań to wynik sprzyjających okoliczności i szczęścia. Bardzo długo zastanawialiśmy się, jak cię wyciągnąć. Obserwowaliśmy cię od jakiegoś czasu, czekaliśmy na odpowiednią chwilę. To Jackie poskładała wszystko i dała sygnał do działania. Scena w fabryce biopaliwa została zainscenizowana, podobnie jak nagłe zniknięcie Jackie ostatniej nocy. Wiedziała, że będziesz jej szukała w szpitalu. Szczerze mówiąc, uważałem to wszystko za zbyt skomplikowane. Miałem wątpliwości, ale jej wiara w ciebie zwyciężyła. Jestem rad, że mogę przyznać jej rację. Sara spojrzała na niego z niedowierzaniem. Czuła się ogłuszona. – Jackie jest… chcesz powiedzieć, że Jackie jest jedną z was? Eustace skinął głową. – Była z nami od początku. To nasza starsza agentka. Sam nie wiem, ile zamachów zorganizowała. Jej ostatnią misją było wyprowadzenie ciebie. Sara otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, ale nie potrafiła znaleźć słów. Po prostu nie mogła skojarzyć kobiety opisywanej przez Eustace’a ze staruszką, którą znała. Jackie? Jackie należy do powstania? Przez ponad rok prawie nie spuszczała jej z oczu. Spały w odległości metra od siebie, pracowały ramię w ramię, jadły razem każdy posiłek. I mówiły sobie o wszystkim. Nie, to nie ma sensu. To po prostu niemożliwe. – Co to znaczy „ostatnią”? Sara wyczuła w powietrzu jakąś zmianę. – Przykro mi, Jackie nie żyje – odrzekł Eustace. Jego słowa były jak policzek. – To nie mogła być ona! – Niestety. Wiem, ile dla ciebie znaczyła. – Przecież nie wywożą ludzi ze szpitala przed zapadnięciem zmroku! Widziałam furgonetkę! Musimy ją wydostać! – Posłuchaj… – Jeszcze jest czas! Musimy coś zrobić! – Spojrzała na Ninę, stojącą obojętnie z rękami na karabinie, po czym przesunęła wzrok na Eustace’a. – Dlaczego nic nie robicie? – Bo jest za późno, Saro. – Jego twarz złagodniała. – Jackie nigdy nie była w szpitalu. Próbowałem ci to powiedzieć. To ona prowadziła samochód z ładunkiem wybuchowym. Poczuła, jakby coś zaczęło w niej pękać. Jakby w jej wnętrzu coś runęło. Jakby zerwała się ostatnia nić łącząca ją z poprzednim życiem. Zaczęła odpływać. – Wiedziała, że jest poważnie chora. W najlepszym razie za kilka miesięcy wysłaliby ją na Żerowisko. – Eustace przysunął się do Sary. – Pragnęła odejść w taki sposób. Chciała, żeby to było ukoronowanie jej wspaniałej kariery. Nie chciałaby odejść inaczej. – Jackie nie żyje… – szepnęła Sara. – Zrobiła to, co musiała. Jackie była bohaterką powstania. Teraz jej miejsce zajęłaś ty, gotowa przejąć pałeczkę. Nie potrafiła zmusić się do płaczu. Ciekawe dlaczego? Wtedy zrozumiała, że wypłakała wszystkie łzy. Nie została ani jedna kropla. Pomyślała, że to dziwne, nie móc płakać. Że to dziwne, kochać kogoś tak, jak ona kochała Jackie, i nie móc go opłakiwać. – Dlaczego właśnie ja? – Bo ich nienawidzisz, Saro. Nienawidzisz i się nie boisz. Widziałem cię tamtego dnia

w ciężarówce. Pamiętasz? Sara skinęła głową. – Istnieją dwa rodzaje nienawiści: jedna daje siłę, druga ją odbiera. Twoja jest pierwszego rodzaju. Zawsze to wiedziałem. Podobnie jak Jackie. To prawda. Nienawidzi ich. Nienawidzi ich za chytre oczy, za łatwe, szydercze okrucieństwo. Nienawidzi ich wodnistego kleiku i lodowatych pryszniców. Nienawidzi kłamstw, które kazali jej wykrzykiwać. Nienawidzi pałek, którymi okładają ludzi, i uśmiechów na ich zadowolonych gębach. Nienawidzi ich wszystkimi kośćmi i całą krwią, każdą komórką swojego ciała. Jej nerwy pałają nienawiścią, płuca nią oddychają, serce pompuje tętnicami eliksir czystej nienawiści. Żyje nienawiścią do nich i nienawidzi ich, niemal wszystkich, za to, że odebrali jej córkę. Poczuła, że Eustace i Nina czekają, aż coś powie. Zrozumiała, że wszystko, co zrobili i powiedzieli, miało służyć jednemu celowi. Ostrożnie, krok po kroku, zaprowadzili ją na skraj przepaści. Kiedy skoczy, nie będzie już sobą. – Co chcecie, żebym zrobiła?

VII WYJĘTY SPOD PRAWA

Czym muchy w rękach rozbrykanych chłopców, Tym my we władzy bogów: uśmiercają Nas dla zabawy. WILLIAM SZEKSPIR14

41

Następnego popołudnia całą trójkę uratował patrol straży obywatelskiej wysłany na poszukiwania, gdy cysterny nie dotarły do Kerrville. Do tego czasu Peter, Michael i Lore opuścili schron i wrócili na miejsce ataku. Wybuch wyżłobił w ziemi wielki krater o średnicy co najmniej pięćdziesięciu metrów. W całej okolicy leżały powyginane części pojazdów. Z płonących sadzawek paliwa bił oleisty czarny dym, zasłaniając niebo, po którym krążyły sępy. Ciała, zwęglone czarne szczątki, mieszały się z gruzem. Jeśli niektóre należały do napastników, nie można było tego rozpoznać. Z tajemniczej lśniącej ciężarówki pozostało tylko kilka kawałków galwanizowanej blachy, która niczego nie dowodziła. Michael był zdruzgotany. Fizyczne obrażenia – wybity bark, który nastawił, uderzając ramieniem o ścianę bunkra, nadwyrężona kostka i rana nad prawym uchem, która wymagała zszycia – były najmniej ważne. Zginęło jedenastu nafciarzy i dziesięciu członków straży obywatelskiej, mężczyzn i kobiet, z którymi żył i pracował. Michael był dowódcą, ufali mu. A teraz odeszli. – Jak sądzisz, dlaczego to zrobił? – spytał Peter. Miał na myśli Cepsa. Podczas długich nocnych godzin w schronie Michael opowiedział Peterowi, co zobaczył w bocznym lusterku. Siedzieli na ziemi nad brzegiem rzeki. Lore poszła w górę. Peter widział, jak przykucnęła nad wodą. Jak dygoczą jej ramiona wstrząsane szlochem, który chciała przed nimi ukryć. – Pewnie uznał, że nie ma innego wyjścia. – Michael spojrzał na krążące po niebie ptaki, choć wydawało się, że niczego nie zauważa. – Nie poznałem go tak, jak bym tego chciał. Coś w nim było. Za nic nie pozwoliłby, żeby go porwali. Szkoda, że nie miałem odwagi, by zrobić to samo. Peter dostrzegł na twarzy przyjaciela cierpienie i wątpliwość – hańbę człowieka, któremu udało się przeżyć. Znał to uczucie. Czegoś takiego nie można zapomnieć. – To nie była twoja wina, Michaelu. Jeśli ktoś zawinił, to tylko ja. Nie miał pojęcia, czy jego słowa go pocieszyły. – Kim byli ci ludzie? – zapytał Michael. – Sam chciałbym wiedzieć. – Peterze, co to było, u diabła? Samochód pełen wiroli? Jakby były domowymi zwierzątkami, czy co? I ta kobieta? – Też tego nie rozumiem. – Jeśli chcieli paliwa, mogli je zwyczajnie zabrać. – Nie sądzę, żeby im na tym zależało. – Taak, ani ja. – Peter poczuł, jak fala gniewu ogarnia całe jego ciało. – Jedno wiem na pewno: jeśli kiedykolwiek ich spotkamy, dopilnuję, żeby skręcali się z bólu. ♦♦♦ Kolejną noc spędzili wraz z członkami ekipy poszukiwawczej w schronie na wschód od San Antonio. Do Kerrville przybyli następnego ranka, by niezwłocznie udać się do różnych komend: Peter do dowództwa garnizonu, a Michael i Lore do biura władz cywilnych, które sprawowały nadzór nad majątkiem za murami, między innymi nad kompleksem naftowym we Freeport. Peterowi pozwolono przed złożeniem meldunku się odświeżyć. Było południe, więc w barakach zostało niewielu ludzi. Długo stał pod prysznicem, obserwując tłusty strumyk sadzy znikający w otworze obok stóp. Znał siebie na tyle dobrze, aby wiedzieć, że jeszcze nie dotarł do niego emocjonalny wydźwięk ostatnich zdarzeń. Nie wiedział, czy to oznaka słabości, czy siły.

Wiedział tylko, że ma poważne kłopoty, ale to martwiło go najmniej. Najbardziej było mu żal Michaela i Lore. Włożył swój najczystszy mundur polowy i ruszył do dowództwa, które mieściło się w dawnym kompleksie biurowym przylegającym do ratusza. Wszedłszy do sali konferencyjnej, ze zdumieniem zobaczył znajomą twarz. Gunnar Apgar. Jeśli oczekiwał słów otuchy z jego strony, szybko stało się jasne, że ich nie usłyszy. Kiedy Peter stanął na baczność, pułkownik zmierzył go chłodnym wzrokiem i spojrzał na dokumenty leżące na długim stole – bez wątpienia raport patrolu straży obywatelskiej. Jednak to drugi z trzech obecnych na sali zdumiał Petera najbardziej. Po prawej stronie Apgara siedział potężny Abram Fleet, generał armii. Peter widział go tylko raz w życiu. Zgodnie z tradycją generał przyjmował przysięgę wszystkich wstępujących do wojsk ekspedycyjnych. W jego wyglądzie nie było niczego szczególnego, a jednak swoją obecnością zmieniał atmosferę w pomieszczeniu, sprawiał, że cząstki powietrza zaczynały wibrować z inną częstotliwością. Peter nie rozpoznał trzeciej osoby – cywila z krótką, szarą brodą i włosami przypominającymi rżysko pszenicy. – Siadajcie, poruczniku – odezwał się generał. – Przedstawię panu obecnych. Zna pan pułkownika Apgara. Pan Chase jest przedstawicielem kancelarii prezydenta. Będzie oczami i uszami pani prezydent… – przerwał, szukając odpowiedniego określenia – w tej niefortunnej sprawie. Przez dwie godziny zasypywali Petera pytaniami. Najwięcej mówił generał, a po nim Chase. Apgar siedział w milczeniu, co jakiś czas zapisując uwagi lub prosząc o wyjaśnienie. Ton spotkania wydawał się niepokojąco kategoryczny, jakby chcieli przyłapać Petera na kłamstwie. Jakby sugerowali, że jego historia jest próbą ukrycia katastrofy, za którą Peter, jeden z trójki ocalałych i szef jadących w konwoju nafciarzy, ponosi całkowitą odpowiedzialność. Jednak w miarę zadawania pytań Peter zaczął wyczuwać, że jego podejrzenia są bezpodstawne, że wszystko to jest fasadą ukrywającą coś bardziej niepokojącego. Raz po raz powracał temat tajemniczej kobiety. Jak była ubrana? Co powiedziała? Jak wyglądała? Czy w jej postaci było coś niezwykłego? Na każde z pytań Peter odpowiadał najlepiej, jak potrafił. Tajemnicza nieznajoma miała na sobie pelerynę. Była uderzająco piękna. Powiedziała: „Jesteś zmęczony”. „Wiemy, gdzie jesteście. To tylko kwestia czasu”. „Wy? – spytał generał. – Jacy wy?”. „Nie wiem” „Nie wiesz, bo nie pamiętasz?” „Nie, po prostu nie wiem. Nie powiedziała nic więcej”. I tak w kółko, aż Peter zaczął wątpić we własne słowa. Kiedy przesłuchanie się skończyło – a stało się to równie nagle, jak napastliwie je prowadzono – był wyczerpany nie tylko emocjonalnie, lecz także fizycznie. – Ostrzegam pana, poruczniku – zakończył spotkanie generał – aby nie rozmawiał pan z nikim o wydarzeniach na Szlaku Naftowym ani o treści naszej rozmowy. Także z pozostałymi osobami, które ocalały, i członkami zespołu poszukiwawczego, który was odnalazł. Jeśli zapytają, odpowiedzcie, że doszliśmy do wniosku, iż jedna z cystern eksplodowała z niewyjaśnionych przyczyn, niszcząc pozostałe pojazdy konwoju i most w San Marcos. Czy to jasne? Tyle gwoli prawdy. Zatem oprócz napaści na Szlaku Naftowym wydarzyło się coś jeszcze. Ostatnie wypadki stanowiły jedynie element większej układanki, którą ci trzej próbują złożyć do kupy. Peter rzucił okiem na Apgara, który miał minę wyrażającą sztuczną neutralność człowieka wykonującego rozkazy przełożonych. – Tak, panie generale. Fleet po chwili podjął tonem przestrogi: – Jest jeszcze jedna sprawa, Jaxon. Dodam, że ona również musi pozostać tajemnicą.

Wasz przyjaciel, Lucius Greer, uciekł z więzienia. Peter nie wierzył własnym uszom. – Przepraszam, panie generale? – Spojrzał pytająco na pozostałych. – Jakim cudem… – Jeszcze tego nie wiemy. Wygląda na to, że ktoś mu pomógł. W dniu zniknięcia Greera jedna z sióstr opuściła sierociniec i do tej pory nie wróciła. Członkowie straży obywatelskiej na zachodniej czujce widzieli dwie osoby odjeżdżające konno o trzeciej nad ranem. Mężczyznę, przypuszczalnie Greera, i nastolatkę w zakonnym habicie. – Ma pan na myśli… Amy? – Na to wygląda. – Fleet pochylił się nad stołem. – Przede wszystkim niepokoi mnie Greer. To zbiegły więzień. Trzeba go odnaleźć, choć Amy to zupełnie inna sprawa. Zawsze odnosiłem się sceptycznie do waszych twierdzeń, że ta dziewczyna stanowi ważny atut wojskowy. – Fleet zmierzył Petera uważnym spojrzeniem. – Wiemy, że odwiedziliście Greera i Amy przed wyjazdem do rafinerii. Jeśli macie coś do powiedzenia, powiedzcie to teraz. Peter potrzebował chwili, żeby zrozumieć sugestię. – Sądzi pan, że o tym wiedziałem? – A wiedział pan, poruczniku? Umysł Petera zmagał się jednocześnie z dwoma sprawami. Amy uwolniła Luciusa i oboje uciekli z miasta w nieznanym kierunku. Generał podejrzewa go o współudział. Każda z tych rzeczy mogłaby go wprawić w osłupienie, ale wszystkie razem sprawiły, że skupił myśli na tym, by się bronić. Z tyłu głowy pojawiło się także nowe pytanie: Jaki związek miało zniknięcie Amy ze spotkaniem tajemniczej kobiety na Szlaku Naftowym? – Nie, panie generale. Nic mi nie powiedzieli. – Jest pan pewny? Przypominam, że zostanie to odnotowane jako wasze oficjalne oświadczenie. – Tak, całkowicie. Jestem równie zdziwiony jak panowie. – Macie pojęcie, dokąd mogli się udać? – Chciałbym. Fleet wpatrywał się w niego przez chwilę z zaciętą twarzą. Później odwrócił się do Chase’a, który skinął głową. – Rozumiem, Jaxon. Wierzę wam na słowo. Pułkownik Apgar przekazał nam, że chcecie jak najszybciej wrócić do Fort Vorhees. Jestem skłonny przychylić się do tej prośby. Zameldujcie się u oficera w parku pojazdów. Przygotuje wam miejsce w następnym konwoju. Nagle wyjazd do Fort Vorhees stał się ostatnią rzeczą, której Peter pragnął. Intencje generała były oczywiste: wysyłają go na banicję, żeby zagwarantować jego milczenie. – Jeśli mógłbym prosić, panie generale, chciałbym wrócić do rafinerii. – To wykluczone, poruczniku. Otrzymaliście rozkazy. Nagle przyszło mu coś do głowy. – Mógłbym powiedzieć coś otwarcie, panie generale? Fleet westchnął ciężko. – Sądziłem, że cały czas mówiliście otwarcie, poruczniku. Słucham. – Co z Martinezem? – W jakim sensie? – Człowiek w jaskini powiedział: „Zostawił nas”. To jego słowa. – Wiem, Jaxon. Czytałem raport. O co wam chodzi? – Nie był tam, gdzie być powinien. Może Greer i Amy pojechali go odnaleźć? – Spojrzał po kolei na każdego z nich, a później na wszystkich naraz. – Może wiedzą, gdzie on jest. Zapadła chwila ciszy.

– Interesująca sugestia, poruczniku – stwierdził Fleet. – Chcielibyście zapytać o coś jeszcze? – Nie, panie generale. Oczy Fleeta pociemniały ostrzegawczo. – Przypominam raz jeszcze, żebyście nie rozmawiali z nikim o tej sprawie. Chyba nie muszę dodawać, że wszelkie przejawy niedyskrecji spotkają się z chłodnym przyjęciem. Możecie odejść, poruczniku. ♦♦♦ – Przykro mi, siostra Peg wyjechała na jeden dzień. Siostra Peg nigdy nie opuszczała sierocińca. Obronna postawa zakonnicy stojącej w drzwiach sprawiła, że wszystko stało się jasne. Nie przyjmie Petera. – Czy siostra mogłaby przynajmniej powiedzieć Calebowi, że tu jestem? – Oczywiście, poruczniku. – Spojrzała za niego, jakby obawiała się, że ktoś ich obserwuje. – Jeśli pan pozwoli… Peter wrócił do koszar i spędził niespokojne popołudnie na pryczy, gapiąc się w sufit. Jego konwój wyjeżdżał następnego ranka o szóstej. Nie miał wątpliwości, że celowo wyprawiają go w drogę tak szybko. Mężczyźni wchodzili i wychodzili z sali, stukając ciężkimi buciorami, ale jego świadomość prawie tego nie rejestrowała. Amy i Greer. Dokąd mogli się udać? Dlaczego akurat tych dwoje? Jak zdołała wyciągnąć go z więzienia? I jak minęli strażników przy bramie? Zaczął szukać w pamięci czegoś, co któreś z nich zrobiło lub powiedziało, co mogłoby wskazywać, że planowali ucieczkę. Jedyną rzeczą, która przyszła mu do głowy, był dziwny spokój promieniujący z majora – jakby ściany celi dla niego nie istniały, jakby ich realność stanowiła iluzję. Jak to możliwe? Było to zagadką, tak jak wydarzenia ostatnich trzydziestu dni. Wszystko przypominało postacie unoszące się za zasłoną gęstej mgły, jednocześnie obecne i nieobecne. Peter wrócił myślami do wieczoru spędzonego z siostrami. Do czasu z Calebem, do młodzieńczej energii i inteligencji chłopca; do radości malującej się na twarzy Amy, kiedy odwróciła się od kuchni i go zobaczyła; do cichej chwili rozstania, gdy ich ręce się spotkały. Gest sprawiał wrażenie naturalnego, był mimowolnych odruchem pozbawionym wahania czy oporu. Wydawało się, że wypływa z głębokiej studni w jego wnętrzu i jakiegoś dalekiego miejsca, jak siły poruszające falami, na które tak lubił patrzeć, toczące się bałwanami na brzeg. Z wydarzeń ostatnich dni w jego pamięci najżywiej zapisała się chwila w drzwiach. Zamknął oczy, próbując odtworzyć tę scenę. Poczuł na piersi ciepło jej policzka, jasną siłę promieniującą z jej objęć. Wyraz twarzy, gdy ich dłonie się zetknęły. „Pamiętasz, kiedy cię pocałowałam?” Słyszał te słowa, gdy zasypiał. Kiedy się obudził, było ciemno. Miał sucho w ustach. Był zdumiony, że spał tak długo. Że w ogóle zasnął. Sięgnął po stojącą na podłodze manierkę i ujrzał postać siedzącą na sąsiedniej pryczy. – Pan pułkownik? Apgar patrzył na niego, oparłszy dłonie na kolanach. Zanim się odezwał, odetchnął głęboko. Peter zrozumiał, że to jego obecność go obudziła. – Słuchajcie, Jaxon, przykro mi z powodu dzisiejszej rozmowy. To, co za chwilę powiem, ma pozostać między nami. Czy to jasne? Peter skinął głową. – Kobieta, którą opisaliście, była widziana już wcześniej. Wiele lat temu. Ja jej nie widziałem, ale inni tak. Słyszeliście o Masakrze na Polu?

Peter ściągnął brwi. – Był pan tam? – Byłem wówczas młody. Miałem szesnaście lat. Nikomu o tym nie wspomniałem. Żaden z nas tego nie zrobił. Straciłem rodziców i młodszą siostrę. Matka i ojciec zginęli na miejscu, ale nie zdołałem ustalić, co stało się z siostrą. Najprawdopodobniej ją porwali. Do dziś gnębią mnie koszmary. Miała cztery lata. Apgar nigdy nie powiedział Peterowi czegoś tak osobistego. Właściwie nigdy nic o sobie nie mówił. – Przykro mi, panie pułkowniku. Na twarzy pułkownika pojawił się ból wywołany wspomnieniem i wysiłek, na który musiał się zdobyć, żeby o tym powiedzieć. – Cóż, dawne dzieje. Dziękuję za wyrazy współczucia, ale nie po to przyszedłem. Nadstawiam karku, mówiąc wam o tym. Gdyby Fleet się dowiedział, zostałbym zdegradowany albo trafiłbym do więzienia. – Przyrzekam, że nikomu nie powiem, panie pułkowniku. – Tamtego dnia zginęło dwadzieścia osiem dusz, z czego szesnastu, w tym mojej siostry, nigdy nie odnaleziono – podjął Apgar. – Wszyscy wiedzieli o zaćmieniu, ale nie wiedzieli, że wirole ukryły się w schronach, jakby wcześniej o tym wiedziały. Przed rozpoczęciem ataku młody oficer straży obywatelskiej czuwający na wieży zauważył dużą ciężarówkę czekającą za linią drzew, podobną do tej, którą opisaliście. Domyślacie się, dlaczego o tym mówię? – Sądzi pan, że to ci sami ludzie? Apgar skinął głową. – Dwaj mężczyźni widzieli tę kobietę. Pierwszy, o którym wspomniałem, służył w straży obywatelskiej. Drugi był rolnikiem, brygadzistą z Północnego Kompleksu Rolnego. Jego żona i córki zaginęły tamtego dnia. Nazywał się Curtis Vorhees. Kolejna niespodzianka. – Generał Vorhees? – Pomyślałem sobie, że uznacie to za interesujące, zważywszy na fakt, że przyjaźnił się z Greerem. Vorhees zaciągnął się do wojsk ekspedycyjnych zaraz po masakrze. Połowa dowództwa Drugiego Oddziału Ekspedycyjnego zgłosiła się tamtego dnia. Drugim członkiem straży obywatelskiej, tym na wieży, był Nate Crukshank. Musieliście słyszeć to nazwisko. Wiecie, że Crukshank był szwagrem Vorheesa? Crukshank dowodził garnizonem w Roswell. Nagle kawałki układanki wskoczyły na swoje miejsce. Peter przypomniał sobie czas spędzony z Greerem i Vorheesem w garnizonie w Kolorado – ciepłą, przyjacielską relację, która ich łączyła, i szkice węglem, które Greer pokazał mu po śmierci generała. Przez cały czas Vorhees malował ten sam portret przedstawiający kobietę z dwiema małymi dziewczynkami. – A drugi strażnik? Kim był? – Wszyscy znają jego nazwisko: Tifty Lamont. To nie miało sensu. – Tifty Lamont służył w straży obywatelskiej?! – Czy służył?! Wielokrotnie ocalił mi życie. Mnie i wielu innym. Po masakrze także on wstąpił do wojsk ekspedycyjnych. Był strzelcem wyborowym i zwiadowcą, być może najlepszym, jakiego mieliśmy. Doszedł do stopnia kapitana, zanim go zdegradowali. Vorhees, Crukshank i Tifty przeszli razem kawał drogi. Nie znam ich historii, ale wiem, że była długa. Tifty Lamont żołnierzem wojsk ekspedycyjnych? Oficerem? Było to sprzeczne z tym, co Peter słyszał na jego temat.

– Co się z nim stało? – Z Tiftym? – Dlaczego stał się człowiekiem wyjętym spod prawa? Twarz Apgara się zmieniła. – Nie wiem, poruczniku. Sami musicie go o to spytać. Oczywiście wcześniej musielibyście go znaleźć, znać kogoś, kto zna kogoś… Zapadła dłuższa cisza. Apgar patrzył na Petera wyczekująco, po czym zapytał: – Ilu ludzi liczyła wasza kolonia w Kalifornii? – Dziewięćdziesiąt dwie osoby. – Dziewięćdziesiąt dwie dusze zaginęły bez śladu. Gdybyście mnie spytali, powiedziałbym, że to zdumiewające. Nie wygląda mi to na typowy atak wiroli. Jeśli dodać do tego sześćdziesiąt siedem osób z Roswell, wyjdzie, że wyparowało prawie dwieście osób. A teraz znika Amy, dokładnie w tym samym czasie, gdy zjawia się ta kobieta i skutecznie odcina nam linię zaopatrzenia w ropę. Nie jestem zdziwiony, że szefostwo się niepokoi. Tym bardziej że jedyną żywą duszą, która widziała tę kobietę, jest… jak to powiedzieliście? – Człowiek wyjęty spod prawa. – Właśnie. Persona non grata. Oględnie mówiąc, sytuacja jest delikatna politycznie. Z jednej strony mamy wojsko, które nie chce mieć z tamtym nic wspólnego, z drugiej władze cywilne, które nie mogą się z nim kontaktować, przynajmniej nie oficjalnie. Rozumie pan, co mam na myśli, poruczniku? – Nie znam się na polityce, panie pułkowniku. – W takim razie jest nas dwóch. Wielu ludzi chroni własny tyłek. Dlatego jesteśmy tu, gdzie jesteśmy. Korzysta na tym trzecia strona. Ktoś przejawiający, nazwijmy to, prywatną inicjatywę, kto potrafi kombinować. Nie jestem w tej kwestii osamotniony. Trwają poufne rozmowy w kręgach władzy. Cywilnych, nie wojskowych. Jako wasz dowódca stałem się znawcą waszego charakteru. Waszego i Donadio. Peter ściągnął brwi. – Co Alicia ma z tym wspólnego? – Nie mam pojęcia, ale mogę wam powiedzieć dwie rzeczy. Sami dodacie sobie dwa do dwóch. Po pierwsze, od trzech miesięcy nie nadeszły żadne wieści z Fort Kearney. Po drugie, Donadio dostała podwójne rozkazy. Wiedziałem tylko o pierwszych… tych, które nadeszły z dowództwa dywizji. Miały taką treść, jaką wam przekazałem. Drugie przybyły w zapieczętowanym worku z kancelarii prezydent Sanchez i były przeznaczone wyłącznie dla jej oczu. – Nie rozumiem. Dlaczego nie chcieli, żeby dowiedział się pan, jakie otrzymała rozkazy? – Dobre pytanie. Wychodzi na to, że najważniejsze jest to, ile kto wie. Ktoś jest zainteresowany utrzymaniem wszystkiego w tajemnicy. Nie dotyczy to wyłącznie was. Fleet chce się was pozbyć. Nie mówię niczego, czego już nie wiecie. Między nami powiem, że Fleet i Sanchez nie zawsze się ze sobą zgadzają, a hierarchia służbowa nie zawsze jest tak wyraźna, jak można by sądzić. Deklaracja pozostawia pewne pole do interpretacji, więc czasami sytuacja robi się mętna. Ta historia z kobietą na Szlaku Naftowym nie jest sprawą, w której władze wojskowe i cywilne są zgodne. Nie jest nią również sprawa Martlneza, który, jak to lapidarnie ujęliście, nie był tam, gdzie powinien być dokładnie w chwili, gdy Amy w jakiś sposób wyciągnęła Greera z więzienia i zniknęła. Wszystko to jest bardzo intrygujące. – Sądzi pan, że chodzi o Martineza? Apgar wzruszył ramionami. – Jestem tylko posłańcem, ale Fleet nigdy nie był kimś, kogo można by nazwać

prawdziwym wyznawcą. Generał sądzi, że Amy tylko rozprasza naszą uwagę, a Dwunastu to zwyczajny mit. Tolerował obławę tylko dlatego, że Sanchez narobiła tyle szumu, że nie warto było oponować. To, co wydarzyło się w Carlsbadzie, było okazją, żeby ostatecznie zakończyć operację. Peter potrzebował chwili, aby to przetrawić. – Zatem Sanchez działa za plecami Fleeta? Apgar ironicznie uniósł brwi. – Nie przypominam sobie, żebym to powiedział. Prowadzenie takich rozmów wykracza poza moje kompetencje. Gdyby tak jednak było, uznałbym za osobistą przysługę, gdybyście pomogli mi odnaleźć pewną przedsiębiorczą osobę, aby połączyć kilka faktów. Kogoś odpowiedniego, poruczniku… Przesłanie było jasne. – Myślę, że mogę to zrobić, panie pułkowniku. – Znakomicie. Zabawna sprawa z tym waszym jutrzejszym konwojem. To niezwykle szczęśliwy zbieg okoliczności. Wygląda na to, że jakiś papier trafił w niewłaściwe ręce. Wiecie, jak czasem bywa. Będziemy potrzebowali czterdziestu ośmiu godzin, żeby wyjaśnić sprawę, może nawet siedemdziesięciu dwóch. – Dobrze wiedzieć, panie pułkowniku. – Pomyślałem sobie, że będziecie takiego zdania. – Apgar klepnął dłońmi o kolana. – Niebawem będę chyba potrzebny gdzie indziej. Zostałem przydzielony do specjalnej grupy roboczej działającej przy pani prezydent, stworzonej do wyjaśnienia tej… niefortunnej sytuacji. Nie wiem, jak im się przydam, ale zrobię, co każą. – Podniósł się z pryczy. – Cieszę się, że odpoczęliście, poruczniku. Czeka nas dużo pracy. Tylko uważajcie na niego, Jaxon. Z Lamontem lepiej nie zadzierać. ♦♦♦ Jechali dwie noce. Byli teraz na wschód od Luling. Nie mieli mapy, ale nie była im potrzebna. Autostrada międzystanowa numer dziesięć doprowadzi ich do samego Houston, do przypominającego dżunglę centrum miasta. Greer już tam kiedyś był – dotarł tylko do przedmieść, ale wiedział o nim wystarczająco dużo. Miasto przypominało nieprzebyte mokradła, pełne splątanych drzew i przesiąkniętych wilgocią ruin, w których roiło się od głupków. Jeśli kogoś nie dopadły, robiły to aligatory. Ogromne bestie krążyły w brudnej brei jak na pół zanurzone łodzie, nieustannie szukając zdobyczy potężnymi szczękami. W powietrzu unosiły się gęste chmury komarów. Ciągnęły do nosa, ust i oczu, szukając słabych punktów, bramy prowadzącej do wnętrza ciała. Houston, a raczej to, co z niego zostało, nie było miejscem stworzonym dla ludzi. Greer zastanawiał się, dlaczego w ogóle uznano je za nadające się do zamieszkania. Niebawem mieli się tam znaleźć, jednak tymczasem byli na prerii, wśród wysokich traw i zarośli opadających kilometrami ku morzu. Wschodni odcinek autostrady nie był uprzątnięty – wydawał się raczej sugestią drogi niż prawdziwą autostradą, z popękaną nawierzchnią miejscami pokrytą łachami gliniastej gleby. Drogę często zagradzały im cmentarzyska starych samochodów. Od wyjazdu zamienili tylko kilka słów – rozmowa po prostu nie była konieczna. W ciągu mijających dni Greer wyczuł zmianę, jaka się w niej dokonała, aurę fizycznej nieobecności. Pociła się i krzywiła z bólu, ale kiedy wyraził troskę, Amy zbyła go machnięciem ręki. „Czuję się dobrze – zapewniła. – Nic mi nie jest”. Mówiła gniewnie, jakby dawała do zrozumienia, by nie drążył tego tematu. Kiedy zapadły ciemności, rozłożyli się na polanie, z której rozciągał się widok na ruiny

hotelu. Niebo było czyste, a temperatura spadła, co powodowało, że w powietrzu pojawiła się rosa. Greer wiedział, że nocą nic im nie grozi. Obecność Amy powodowała, że znajdował się w strefie bezpieczeństwa. Rozłożyli śpiwory i zasnęli. Nagle się obudził. Coś było nie tak. Przekręcił się na bok i stwierdził, że śpiwór Amy jest pusty. Nie pozwolił sobie na panikę. Kiedy spali, na niebie pojawił się niepełny księżyc, rozcinając ciemności na pole światła i cienia, krajobraz pełen groźnie wydłużonych kształtów i plamy ciemności. Konie jak gdyby nigdy nic przeżuwały jakieś zielsko. Greer wyciągnął z plecaka browninga i ostrożnie wkroczył w mrok, zmuszając oczy do rozróżniania poszczególnych kształtów. Dokąd poszła? Może powinien ją zawołać? Wydawało się, że cisza i czające się w mroku niebezpieczeństwo tego zakazują. Wtedy ją zobaczył. Stała w odległości kilku metrów od obozowiska, spoglądając w drugą stronę. Do jego uszu doleciał szmer. Czyżby z kimś rozmawiała? Na to wyglądało, choć w pobliżu nie było nikogo. Stanął za jej plecami. – Amy? Nie odpowiedziała. Mruczała coś do siebie, w ogóle się nie poruszając. – Amy, co się stało? Odwróciła się i spojrzała na niego z wyrazem lekkiego zdziwienia na twarzy. – Ach! To ty! – Z kim rozmawiałaś? Nie odpowiedziała. Sprawiała wrażenie nieobecnej. Czyżby lunatykowała? – Powinniśmy wracać – powiedziała po chwili. – Nie strasz mnie tak więcej. – Przepraszam. Nie chciałam. – Spojrzała na pistolet. – Co chcesz z tym zrobić? – Nie wiedziałem, dokąd poszłaś. Zaniepokoiłem się. – Sądziłam, że wyraziłam się jasno. Odłóż broń. Ruszyła za nim do obozu. 42 Czas nieskończony. Czas bez końca. Jego życie przypominało senny koszmar, z którego nie można się obudzić. Myśli wirowały w jego głowie jak lśniące drobinki kurzu. Przychodzili codziennie. Mężczyźni o błyszczących, nabiegłych krwią oczach. Zdejmowali z haków wzdęte pojemniki i wywozili je na terkoczącym wózku, wcześniej zawiesiwszy na stojakach nowe. Ciągle te pojemniki, wiecznie potrzebne, stale napełniane skapującą przez rurkę krwią Greya. Ta robota sprawiała im wyraźną przyjemność. Opowiadali dowcipy i zabawiali jeden drugiego. Robili sobie jaja jego kosztem, jak dzieci drażniące zwierzę w zoo. Spójrz tylko, gruchali radośnie, wsuwając mu do ust wonny zakraplacz. Czy dzidziuś chce butelkę? Czy dzieciątko zgłodniało? Próbował się opierać. Napinał mięśnie, ciągnął za łańcuch, odwracał twarz. Wykorzystywał całą siłę woli, żeby się sprzeciwić, ale w końcu ulegał. Głód wzbierał w jego wnętrzu jak wielki czarny ptak. – Powiedz mamusi: „Jestem dzidziusiem i chcę butelkę. Obiecuję, że będę grzeczny”. Bądź dobrym chłopcem, Grey. Koniec zakraplacza dyndał mu nęcąco przed nosem, a woń krwi eksplodowała w jego mózgu niczym bomba, ogarniając ogniem miliony neuronów i wzbudzając elektryczną burzę czystego pożądania.

– Ta ci zasmakuje. To doskonały rocznik. Lubisz młode, prawda Grey? W jego oczach błysnęły łzy. Łzy tęsknoty i odrazy. Łzy, bo żył zbyt długo i od stu lat leżał nago w kajdanach. Łzy z powodu tego, że jest Greyem. – Błagam. – No, powiedz: „Lubię młode”. – Proszę, nie zmuszajcie mnie. – Przecież to tylko słowa. – Poczuł na uchu ciepły, kwaśny oddech. – Chcę usłyszeć… te słowa. – Tak! Tak! Lubię młode! Proszę! Dajcie choć skosztować! Odrobinkę! Z zakraplacza skapnął na język płyn o cudownie ziemistym smaku. Grey cmoknął. Wodził językiem po wnętrzu ust. Ssał jak niemowlę, pragnąc, żeby uczucie błogości pozostało, choć nigdy nie udało mu się tego dokonać. Po chwili czkał i cudowny smak znikał. – Więcej! Chcę więcej! – Nie nudź, Grey! Przecież wiesz, że nie dostaniesz. Gdy kroplówka codziennie się zdarza, obejdzie się bez lekarza. Dostaniesz dokładnie tyle, żebyś wyprodukował te cudowne wirusy. – Daj choć skosztować! Nic więcej! Przyrzekam, nikomu nie powiem. Ponury chichot. – A gdybym to zrobił? Gdybym dał ci drugą kroplówkę? Wiesz, co by się stało? – Będę milczał jak grób. Przysięgam. Chcę tylko kropelkę… – Powiem ci, czego chcesz. Chcesz wyrwać te łańcuchy z podłogi, przyjacielu. Na twoim miejscu pragnąłbym tego samego. Zastanawiałem się nad tym. Gdybym był tobą, chciałbym zabić ludzi, którzy mnie tu umieścili. – Po chwili głos się przybliżył. – Czy tego chcesz, Grey? Zabić nas wszystkich? Właśnie tego pragnął. Chciał im wyrywać jedną kończynę po drugiej. Sprawić, żeby ich krew popłynęła strumieniem. Marzył, by usłyszeć krzyki ich agonii. Pragnął tego bardziej niż własnej śmierci, choć tylko odrobinkę. Lilu, pomyślał, Lilu, czuję cię. Wiem, że jesteś blisko. Ocaliłbym cię, gdybym mógł. – Do zobaczenia jutro, Grey. ♦♦♦ I tak bez końca. Przywozili puste i zabierali pełne pojemniki. Kroplomierz spełniał swoją funkcję, bo jego krew utrzymywała przy życiu ludzi o błyszczących oczach. Karmili się krwią Greya i żyli wiecznie jak on. Wieczny Grey w łańcuchach. Czasami zastanawiał się, skąd pochodzi krew, którą go karmili, ale robił to rzadko. Wolał nie myśleć o takich sprawach. Od czasu do czasu słyszał Zero, choć nie wyglądało na to, żeby Zero zwracał się bezpośrednio do niego. Wydawało się, jakby część ich umowy wygasła dawno temu. Głos był stłumiony i daleki, jakby Grey podsłuchiwał rozmowę prowadzoną po drugiej stronie muru, ale zważywszy na okoliczności, uznał za przejaw miłosierdzia, że zostawiono go samego z własnymi myślami. Bez Zera wypełniającego mu czaszkę nieustanną gadaniną. Guilder jako jedyny dostawał krew wprost ze źródła. Bo tak nazywali Greya, Źródło, jakby nie był osobą, ale rzeczą, bo naprawdę się nią stał. Czasami, gdy był szczególnie głodny lub z innych niezrozumiałych powodów, Guilder zjawiał się u niego w samej bieliźnie, żeby nie ubrudzić garnituru krwią. Zdejmował pojemnik ze stojaka i wylewał na siebie kleisty płyn. Wkładał rurkę do ust i ssał krew Greya, jak dziecko pije napój przez słomkę. „Kiepsko wyglądasz, Lawrence – mówił. – Źle cię karmią? Martwię się o ciebie. Siedzisz tu samiuteńki”.

Kiedyś, dawno temu, całe lata albo dziesiątki lat, Guilder przyniósł lusterko. Składane lusterko, jakiego używają kobiety. Uniósł wieczko i przystawił je do twarzy Greya, pytając: „Dlaczego nie chcesz spojrzeć?”. Grey podniósł głowę i ujrzał przed sobą twarz starca, pomarszczoną jak zeschła śliwka. Twarz człowieka stojącego na progu śmierci. Bo Grey umierał. Któregoś dnia obudził się i spostrzegł, że Guilder siedzi okrakiem na krześle i mu się przygląda. Miał rozluźniony krawat i potargane włosy. Jego garnitur był wymięty i poplamiony. Grey domyślił się, że jest w końcowej fazie cyklu. Czuł zalatującą od niego woń zgnilizny, odór śmieci, lekko owocowy zapach rozkładających się zwłok, ale Guilder nie zamierzał żerować. Grey wyczuł, że naczelnik siedzi tak od jakiegoś czasu. – Pozwól, że cię o coś spytam, Lawrence. Przecież i tak by to zrobił. – Wal. – Czy ty kiedykolwiek… jak by to ująć… – Guilder wzruszył niepewnie ramionami – czy byłeś kiedykolwiek zakochany? Zdumiewające pytanie w ustach takiego człowieka. Miłość należała do innych czasów. Była zjawiskiem prehistorycznym. – Nie rozumiem pytania. Guilder ściągnął brwi. – Sądziłem, że to oczywiste. Słyszysz chór aniołów, twoje stopy unoszą się kilkanaście centymetrów nad ziemią. No wiesz, jesteś zakochany… – Chyba nie. – Tak lub nie, Lawrence. Byłeś zakochany albo nie byłeś. Pomyślał o Lili. Darzył ją miłością, ale nie w takim sensie, w jakim rozumiał ją Guilder. – Nie, nigdy nie byłem zakochany. Guilder spojrzał na niego niewidzącym wzrokiem. – A ja byłem. Raz w życiu. Nazywała się Shawna. Oczywiście to nie było jej prawdziwe imię. Miała skórę jak masło, Lawrence. Mówię poważnie. I smakowała jak masło. Miała coś w tych swoich oczach Azjatki. Znasz to spojrzenie? Jej ciało… – Przesunął ręką po twarzy i westchnął melancholijnie. – Już tego nie czuję. Nie czuję seksu. Wirus się o to zatroszczył. Nelson sądził, że to skutek sterydów, którymi cię faszerowali. Że dlatego działanie wirusa było inne. Może i tak. W każdym razie nie mogę narzekać. Jak sobie pościelisz, tak się wyśpisz. – Zachichotał ironicznie. – Jak sobie pościelisz! A to dobre! Śmiechu warte! Grey nie odpowiedział. Milczał, bo wydawało się, że nastrój Guildera nie ma żadnego związku z jego osobą. – W sumie nie stało się najgorzej. Nie mógłbym uczciwie powiedzieć, że seks dał mi coś dobrego, ale mimo upływu lat ciągle o niej myślę. O drobnych szczegółach, słowach, które wypowiedziała. O promieniach słońca padających na jej łóżko. Trochę mi tego słońca brakuje. – Przerwał na chwilę. – Wiem, że mnie nie kochała. Udawała, ot co! Wiedziałem od początku, choć nie potrafiłem tego przyznać. Tak to już było. – Dlaczego mi o tym mówisz? – Dlaczego? – Guilder utkwił wzrok w oczach Greya. – Nie rozumiesz? Wybacz, że to mówię, ale czasami bywasz strasznie tępy. Mówię o tym, bo jesteśmy przyjaciółmi, Lawrence. Pewnie sądzisz, że jestem najgorszą rzeczą, jaka mogła ci się przytrafić. Z pewnością na to wygląda. Wiem, że to wszystko możesz uważać za trochę niesprawiedliwe, ale nie dałeś mi wyboru. Powiedzieć ci coś szczerze, Lawrence? Chociaż może się to wydać dziwne, jesteś moim

najstarszym przyjacielem. Grey ugryzł się w język. Facetowi odbiło. Mimowolnie naprężył łańcuchy. Największym szczęściem, oprócz własnej śmierci, byłoby dla niego urwanie Guilderowi głowy. – A Lila? Wybacz, że jestem wścibski, ale zawsze sądziłem, że coś was łączy. Dziwna sprawa, zważywszy na twoją przeszłość. Coś skręciło mu się w środku. Nie chciał o tym gadać. Teraz ani nigdy. – Daj mi spokój! – prychnął. – Bądź grzeczny. Przecież tylko zapytałem. – Dlaczego się nie odpieprzysz? Guilder przysunął twarz do twarzy Greya i konfidencjonalnie zniżył głos do szeptu. – Powiedz mi coś. Czy nadal go słyszysz, Lawrence? Nie kłam. – Nie wiem, o czym mówisz. Guilder spojrzał na niego z przyganą. – Nie udawaj, dobrze? Pytam, czy nadal jest dla ciebie realny. Nie chodzi o jakieś brednie w mojej głowie. – Spojrzał z napięciem na Greya. – Wiesz, co kazał mi zrobić, prawda? Zaprzeczanie nie miało sensu. Grey skinął głową. – Tak w sumie, biorąc wszystko pod uwagę, sądzisz, że to dobry pomysł? Jestem ciekaw twojego zdania. – Dlaczego to dla ciebie ważne? – Nie umniejszaj swojego znaczenia. Nadal jesteś jego ulubieńcem, Lawrence. Nie mam co do tego wątpliwości. Oczywiście ja tu rządzę. Ja jestem kapitanem tego okrętu, ale wiem, co się święci. – Nie. – Co „nie”? – Nie, nie sądzę, żeby to był dobry pomysł. Szczerze mówiąc, jest potworny. To najgorszy pomysł na świecie. Brwi Guildera uniosły się niczym dwa spadochrony, które pochwyciły wiatr. – Spójrz na siebie. – Grey roześmiał się pierwszy raz od eonów lat. – Sądzisz, że on jest twoim przyjacielem? Że którykolwiek z nich uważa cię za przyjaciela? Jesteś ich dziwką, Guilder. Znam ich. Znam Zero. Ja tam byłem. Trafił w czuły punkt. Guilder zaczął zaciskać i otwierać dłonie. Grey pomyślał leniwie, że ma ochotę go uderzyć. Nie byłby tym zmartwiony, bo taki gest przerwałby codzienną monotonię. Byłby czymś nowym, nowym rodzajem bólu. – Muszę przyznać, że twoja odpowiedź to coś więcej niż małe rozczarowanie, Lawrence. Sądziłem, że mogę liczyć na odrobinę wsparcia z twojej strony. Nie zamierzam zniżać się do twojego poziomu. Wiem, że sprawiłoby ci to frajdę, ale jestem człowiekiem większego formatu. Dla twojej wiadomości dodam, że dzisiaj zakończyliśmy nasz Projekt. Przecięliśmy wstęgę. Zachowałem tę wiadomość na koniec jako niespodziankę. Pomyślałem, że się ucieszysz, gdy o tym usłyszysz. Sądziłem, że będziesz chciał stać się częścią tego przedsięwzięcia. Najwyraźniej myliłem się co do ciebie. Wstał i ruszył do drzwi. – Czego ty ode mnie chcesz, Guilder? – Naczelnik odwrócił się i utkwił w Greyu nabiegłe krwią oczy. – Co chcesz na tym zyskać? Nigdy tego nie rozumiałem. Zapadło długie milczenie. – Wiesz, jacy oni są, prawda, Grey? – Jasne, że wiem. Guilder pokręcił głową.

– Nie, nie masz zielonego pojęcia. Gdybyś wiedział, nie musiałbyś pytać. Powiem ci. Są najbardziej wolnymi istotami na ziemi. Bez sumienia. Bez litości. Bez miłości. Nic nie może ich zranić, wyrządzić im krzywdy. Pomyśl o tym, Lawrence. Pomyśl o nieograniczonej wolności, jaką to daje. To jest wspaniałe. Grey nie odpowiedział, bo odpowiedź była zbędna. – Zapytałeś, czego chcę, przyjacielu. Odpowiem ci: chcę tego, co oni: wygnać tę małą dziwkę z mojej głowy. Nie chcę czuć… niczego. ♦♦♦ Uderzenie wazonem o ścianę wywołało przyjemną eksplozję szkła. Zamach z użyciem samochodu przepełnił czarę goryczy. Trzeba było niezwłocznie położyć temu kres. Guilder wezwał Wilkesa do swojego gabinetu. Kiedy szef kancelarii wszedł, Guilder zdołał się nieco opanować. – Zwiększ liczbę do dziesięciu dziennie. Wilkes spojrzał na niego zdumiony. – Chodzi ci o kogoś szczególnego? – To bez znaczenia! – Jezu, czasami Wilkes jest tępy jak kołek. – Nie rozumiesz? To nigdy nie miało znaczenia. Wybierz ich podczas porannego apelu. Wilkes się zawahał. – Chcesz powiedzieć, że mam wybrać dowolne osoby? Że nie muszą być ludźmi podejrzewanymi o kontakty z buntownikami? – Brawo, Fred! Dokładnie to miałem na myśli! Wilkes stał przez chwilę jak skamieniały, gapiąc się na Guildera. Właściwie nie był zdumiony, ale zaniepokojony. – Zrozumiałeś?! Czyżbym mówił do siebie?! – Skoro tego chcesz. Przygotuję listę i prześlę na Wzgórze tym z zasobów ludzkich. – Mam gdzieś, co zrobisz. Tylko mi tego dopilnuj! – Guilder wskazał drzwi. – A teraz się wynoś! I przyślij służącą, niech posprząta ten burdel. 43

Dotarcie do Hollisa okazało się trudniejsze, niż oczekiwał. Udali się do przyjaciela Lore, który znał kogoś, kto znał kogoś innego. Zawsze gdy wydawało się, że dzieli go od Hollisa jeden krok, okazywało się, że gdzieś się przeniósł. Ostatni człowiek skierował ich do szopy krytej blachą falistą, w której działało nielegalne kasyno. Było po północy, kiedy skręcili w ciemną, zaśmieconą alejkę w Houston. Dawno minęła godzina policyjna, ale zewsząd dochodziły urywane dźwięki: szczekliwe głosy, brzęk szkła, brzdąkanie na pianinie. – Co za miejsce – mruknął Peter. – Rzadko bywasz w takich przybytkach, prawda? – spytał Michael. – Szczerze mówiąc, nigdy. Z drzwi wyłoniła się jakaś mroczna postać i zastąpiła im drogę. – Oye, mi soldadito. ¿Tienes planes esta noche?15 Wyszła z cienia. Nie była ani młoda, ani stara, tak szczupła, że wyglądała jak chłopak. Mimo to zmysłowa pewność głosu i sposób, w jaki stała – przenosząc ciężar z jednej nogi na drugą i lekko wypinając biodra pod kusą spódnicą – w połączeniu ze skośnymi oczami, którymi mierzyła Petera, sprawiały, że emanowała z niej seksualna siła.

– ¿Cómo te puedo ayudar, Teniente?16 Peter przełknął ślinę, czując, że palą go policzki. – Szukamy kuzyna. Kobieta się uśmiechnęła, odsłaniając białe zęby. – Każdy jest czyimś kuzynem. – Przesunęła wzrok na Lore, a później Michaela. – A ty, przystojniaku? Mogę przyprowadzić przyjaciółkę? Twoja dziewczyna może pójść z nami, jeśli ma ochotę. Może zechce popatrzeć. Lore szarpnęła Michaela za ramię. – On nie jest zainteresowany. – Po prostu kogoś szukamy – wyjaśnił Peter. – Przepraszam, że sprawiliśmy ci kłopot. Zaśmiała się ponuro. – Żaden kłopot. Jeśli zmienisz zdanie, wiesz, gdzie mnie szukać, Teniente. Ruszyli dalej. – Miły gość – stwierdził Michael. Peter obejrzał się za siebie. Kobieta lub osoba, którą wziął za kobietę, zniknęła w drzwiach. – Niech mnie szlag. Jesteś pewny, że to facet? Michael zachichotał, z żalem kręcąc głową. – Naprawdę powinieneś częściej bywać w mieście, hombre. W oddali zobaczyli barak kryty blachą falistą. Przez szpary w drzwiach, których pilnowało dwóch osiłków, sączyło się światło. Stanęli w cieniu kontenera, z którego wysypywały się śmiecie. – Zostawcie gadanie mnie – powiedziała Lore. Peter pokręcił głową. – To był mój pomysł. Ja powinienem pójść. – W tym mundurze? Nie bądź śmieszny. Zostań z Michaelem. Postarajcie się, żeby nie poderwali was transwestyci. Patrzyli, jak podchodzi do drzwi. – Czy to naprawdę dobry pomysł? – spytał cicho Peter. Michael podniósł rękę. – Zaczekaj. Widząc zbliżającą się Lore, dwaj faceci wyprężyli się i przysunęli do siebie, zastępując jej drogę. Rozmawiali przez chwilę, czego Peter nie mógł usłyszeć. Chwilę później Lore wróciła. – W porządku. Wpuszczą nas. – Co im powiedziałaś? – Że właśnie odebraliście żołd i jesteście pijani. Postarajcie się dobrze odegrać swoje role. Barak był zatłoczony i gwarny. W sali stały duże sześciokątne stoły, przy których grano w karty. W powietrzu unosiły się obłoki jedwabistego dymu i słodko-kwaśna woń zacieru. Najwyraźniej gdzieś w pobliżu była destylarnia. Pod ścianami siedziały na stołkach półnagie kobiety – Peterowi wydawało się, że to jednak nie chłopcy. Najmłodsza mogła mieć szesnaście lat i jeden dzień, najstarsza dobijała do pięćdziesiątki, a makijaż klauna sprawiał, że wyglądała jak jędza. Inne wychodziły i wchodziły za kotarę z tyłu, uczepione ramion wstawionych mężczyzn. Peter podejrzewał, że władza celowo przymyka oko na pewne rodzaje przestępstw, otaczając takie speluny szczelnym kordonem oddzielającym je od świata zewnętrznego. Uznał to za logiczne – ludzie są tylko ludźmi – ale co innego oglądać to na własne oczy. Czy Michael miał rację co do niego? Jakim cudem zrobił się taki pruderyjny? – W co grają? – zapytał Michaela. – W pokera nazywanego teksaskim klinczem. Widzę, że na wejście trzeba wyłożyć dwadzieścia dolców. Trochę za dużo, jak dla mnie.

Podobnie jak Peter, rozglądał się po sali, szukając Hollisa. – Powinniśmy wmieszać się w tłum. Ile ci zostało z żołdu? – Nic. – Jak to nic? – Dałem wszystko siostrze Peg. Michael westchnął. – Oczywiście, powinienem był się domyślić. Jesteś konsekwentny, muszę ci to przyznać. – Ale z was cioty – prychnęła Lore. – Patrzcie i uczcie się, przyjaciele. Podeszła niedbałym krokiem do najbliższego stolika i usiadła na krześle. Z kieszeni dżinsów wyciągnęła zwitek banknotów, odliczyła dwa i dorzuciła do banku. Trzecim banknotem zapłaciła za jakiegoś drinka o barwie, która harmonizowała z kolorem jej wypłowiałych od słońca włosów. Rozdający dał każdemu z graczy po dwie karty i rozpoczęła się licytacja. Wydawało się, że Lore jest mało zainteresowana kartami. Składała je szybkim ruchem, strzelała oczami i gadała z innymi graczami. Za piątym razem jej zachowanie się zmieniło. Zaczęła podbijać stawkę. Peter pomyślał, że na stole leży przynajmniej trzysta austinów. Gracze wykruszali się jeden po drugim, aż został ostatni – chudy facet o dziobatej twarzy, w kombinezonie hydraulika. Dobrali karty. Lore z kamienną twarzą dołożyła do banku pięć kolejnych banknotów. Mężczyzna pokręcił głową i złożył karty. – W porządku, jestem pod wrażeniem – westchnął Peter, patrząc, jak Lore zgarnia forsę. Stali z boku, na tyle blisko, żeby obserwować wszystko bez zwracania na siebie uwagi. – Jak to zrobiła? – Oszukuje. – Naprawdę? Nie zauważyłem. – To proste. Wszystkie karty są znaczone. Niezbyt wyraźnie, ale da się rozpoznać. Jeden z siedzących przy stole gra dla kasyna, żeby firma wyszła na swoje. Lore wykorzystała pierwsze rozdania, by zdemaskować faceta i ustalić, jak rozpoznaje karty. Nie zaszkodziło to, że jest kobietą. Nikt nie brał jej poważnie. Zakładali, że obstawia, kiedy ma dobrą kartę, a wycofuje się z gry, gdy nie dopisze jej szczęście. W trzech czwartych przypadków blefowała. – Co się stanie, jeśli tamci się połapią? – To wymaga czasu. Zdąży wygrać raz lub dwa. – A później? – Później pora się zwijać. Nagłe zamieszanie w tylnej części sali sprawiło, że się odwrócili. Zza zasłony wypadła ciemnowłosa kobieta w podartej sukience, zasłaniając nagie piersi i wrzeszcząc. Sekundę później ukazał się mężczyzna w spodniach komicznie opuszczonych do kostek. Wydawało się, że unosi się kilka centymetrów nad podłogą, jakby wisiał w powietrzu. Dopiero po chwili Peter zauważył, że z tyłu ktoś go trzyma. Kiedy biedak poszybował w powietrzu, Peter go rozpoznał. Był to młody kapral z drużyny Satcha, który prowadził konwój z obozu Vorhees. Drugim facetem, potężnym jak góra, z dolną częścią twarzy zasłoniętą brodą barwy soli z pieprzem, okazał się Hollis. – No, no, no – mruknął Michael. Z imponującą łatwością Hollis postawił tamtego na nogi, trzymając za kołnierz. Kobieta wykrzykiwała przekleństwa, wskazując obu palcem – „Zabij drania! Nie muszę tego znosić! Słyszałeś?! Jesteś trupem, dupku!” – kiedy Hollis trochę pchał, a trochę niósł faceta do wyjścia. – Teraz – powiedział Peter. Szybko ruszyli do drzwi. Lore dołączyła do nich, gdy wychodzili z baraku. Kapral wykrzykiwał rozpaczliwe przeprosiny, próbując jednocześnie podciągnąć spodnie i uciec. Jeśli

Hollis dał się ubłagać, w żaden sposób tego nie okazał. Ochroniarze zarechotali, gdy złapał kaprala za pasek i cisnął na ziemię. Kiedy go podniósł, Peter zawołał jego imię: – Hollis! Mężczyzna spojrzał z konsternacją, jakby go nie rozpoznał, po czym sapnął zdumiony. – Peter! Hola! Kapral nadal wił się w jego uścisku. – Panie poruczniku! Niech pan coś zrobi, na Boga! Ten potwór chce mnie zabić! Peter spojrzał na przyjaciela. – Naprawdę chcesz to zrobić? Olbrzym wzruszył komicznie ramionami. – Skoro to jeden z twoich, tym razem mu daruję. – Właśnie! Puść mnie! Nigdy więcej tu nie wrócę! Przysięgam! Peter spojrzał na przerażonego żołnierza, przypominając sobie, że mówili na niego Udall. – Kapralu, gdzie powinniście być o tej porze? Tylko nie wciskajcie mi kitu. – W zachodnich koszarach, panie poruczniku. – W takim razie niezwłocznie się tam udajcie, zrozumieliście? – Tak jest! Dziękuję, panie poruczniku! Nie pożałuje pan tego! Czmychnął co sił w nogach, trzymając spodnie w rękach. – Nie zamierzałem zrobić mu krzywdy – zapewnił uroczyście Hollis. – Chciałem tylko gnojka przestraszyć. – Co zrobił? – Próbował ją pocałować. To zabronione. Przewinienie Udalla było zdaniem Petera błahe. Po tym, co zobaczył, w ogóle nie wydawało się przestępstwem. – Naprawdę? – Takie sązasady. Oprócz tego dozwolone jest prawie wszystko. To zależy od kobiety. Michaelu, miło cię widzieć. Kopę lat. Nieźle wyglądasz. – Ty też. Poznaj Lore. Hollis posłał uśmiech w jej stronę. – Wiem, kim jesteś, choć to miło, że w końcu przedstawiono nas sobie jak należy. Jak ci dzisiaj poszło przy stoliku? – Całkiem nieźle – odrzekła Lore. – Wasz człowiek przy trójce to straszny matoł. Dopiero się rozkręcałam. Twarz Hollisa lekko stężała. – Nie osądzaj mnie, Peterze. Nie proszę o nic więcej. Tak tu działamy. – Masz moje słowo. Wszyscy wiemy… – Peter przerwał, szukając odpowiednich słów. – Wszyscy wiemy, co przeżyłeś. Minęła krótka chwila. Hollis odchrząknął. – Rozumiem, że nie przyszliście z wizytą towarzyską. Peter obejrzał się przez ramię na dwóch ochroniarzy, którzy nawet nie próbowali ukryć, że podsłuchują. – Moglibyśmy gdzieś spokojnie pogadać? ♦♦♦ Dwie godziny później spotkali się w domu Hollisa, małej budzie pokrytej smołowaną papą, na zachodnim krańcu miasta. Chociaż z zewnątrz domostwo nie wyglądało najlepiej, wnętrze okazało się zdumiewająco przytulne, z zasłonami w oknach i suszonymi ziołami

zwisającymi na sznurkach z belek sufitu. Kiedy usiedli przy małym stoliku, Hollis rozpalił pod kuchnią i nastawił wodę na herbatę. – To herbata z cytrynową melisą – wyjaśnił, stawiając na stole cztery parujące kubki. – Sam ją wyhodowałem w małym ogródku za domem. Peter opowiedział mu, co się wydarzyło na Szlaku Naftowym oraz czego się dowiedział od Apgara. Hollis słuchał uważnie, gładząc brodę między kolejnymi łykami. – Możesz nas zaprowadzić do Tifty’ego? – spytał Peter. – Nie o to chodzi. Tifty nie jest człowiekiem, z którym chciałbyś mieć do czynienia. Twój dowódca miał rację. Mogę za was zaręczyć, ale z tymi ludźmi lepiej nie zadzierać. Moje wpływy nie sięgają tak daleko. Wojskowi nie są tam mile widziani. – Nie widzę innej możliwości. Intuicja mi podpowiada, że Tifty wie, dokąd udali się Amy i Greer. Czuję, że to wszystko jest powiązane. Apgar też tak sądzi. – A ja mam wrażenie, że twoje wnioski są lekko naciągane. – Może i tak, ale jeśli Apgar ma rację, ci sami ludzie mogą być odpowiedzialni za to, co wydarzyło się w Roswell. – Peter nie chciał naciskać przyjaciela, ale musiał zadać następne pytanie. – Co pamiętasz? Na twarzy Hollisa pojawił się grymas bólu. – Dajmy temu spokój, Peterze. Niczego nie widziałem. Złapałem Caleba i rzuciłem się do ucieczki. Może powinienem był postąpić inaczej. Wierz mi, długo nad tym rozmyślałem, ale z niemowlęciem… – Nikt nie mówi, że powinieneś był postąpić inaczej. – W takim razie nie wracajmy do tego, proszę. Wiem tylko, że kiedy otworzyli bramy, tamci wdarli się do środka. Peter spojrzał na Michaela. Nowy fakt, o którym wcześniej nie wiedzieli. Kolejny fragment układanki. – Dlaczego ktoś otworzył bramy? – Nie sądzę, żeby ktokolwiek zdołał to ustalić – odparł Hollis. – Ten, kto wydał rozkaz, musiał zginąć podczas ataku. Nigdy nie słyszałem o tej kobiecie. Jeśli tam była, nie widziałem jej. Ani tej waszej ciężarówki. – Westchnął ciężko. – Wiem tylko, że Sara zginęła. Gdybym choć przez sekundę myślał, że jest inaczej, pewnie bym oszalał. Nie będę udawał, że się z tym pogodziłem, choć tak byłoby chyba najlepiej. Dla ciebie również, Michaelu. – Sara była moją siostrą. – Miała zostać moją żoną. – Hollis spojrzał na zdumioną twarz Michaela. – Nie wiedziałeś o tym, prawda? – Do licha, Hollis! Nie miałem pojęcia! – Zamierzaliśmy ci powiedzieć, kiedy dotrzemy do Kerrville. Chciała tam na ciebie zaczekać. Przykro mi, Obwód. Zapadła cisza, jakby nikt nie wiedział, co powiedzieć. Kiedy milczenie się przedłużało, Peter rozejrzał się po pokoju. Dopiero teraz zrozumiał, co widzi. Ta mała buda z kuchnią i ziołami, przeniknięta swojską, domową atmosferą, jest miejscem, w którym Hollis miał zamieszkać razem z Sarą. – Nie wiem nic więcej – dodał Hollis. – Będziecie musieli się z tym pogodzić. – Nie potrafię. Spójrz na to miejsce. Wygląda tak, jakby czekało na jej powrót. Hollis zacisnął dłoń na kubku. – Daj temu spokój, kuzynie.

– Może masz rację, może Sara nie żyje. A jeśli jest inaczej? – Że niby została porwana? Przecież grzecznie cię poprosiłem. Jeśli nasza przyjaźń coś dla ciebie znaczy, nie zmuszaj mnie, żebym o tym myślał. – Muszę. My też ją kochaliśmy, Hollis. Byliśmy rodziną. Jej rodziną. Hollis wstał i zaniósł kubek do zlewu. – Proszę tylko, żebyś zaprowadził nas do Tifty’ego. Nie chcę nic więcej. – Nie o to chodzi. Dużo mu zawdzięczam. – Hollis westchnął. – Co? Robotę w burdelu? Hollis spuścił głowę, zaciskając palce na krawędzi zlewu, jakby przyjął cios. – Jezu, Peter! Ty się nigdy nie zmienisz! – Nie zrobiłeś nic złego. Postąpiłeś tak, jak musiałeś. Uratowałeś Caleba. – Caleba – powtórzył Hollis. – Jak on się miewa? Wciąż myślę o tym, żeby go odwiedzić. – Powinieneś to zrobić. Zawdzięcza ci życie, dobre życie. Hollis odwrócił się w ich stronę. Coś się zmieniło. Peter dostrzegł to w jego oczach. Słaby błysk nadziei. – A ty, Michaelu? Co myślisz? Bo co myśli Peter, już wiem. – Zginęli także moi przyjaciele. Jeśli można się zemścić, chcę to zrobić. Jeśli istnieje choćby najmniejsza szansa, że moja siostra żyje, nie mam zamiaru siedzieć bezczynnie. – To wielki kraj. – Zawsze taki był. Nigdy mi to nie przeszkadzało. Hollis spojrzał na Lore. – A jakie jest twoje zdanie? Popatrzyła na niego zdumiona. – Dlaczego pytasz? Po prostu się z nimi zabrałam. Olbrzym wzruszył ramionami. – Sam nie wiem. Dobrze grasz w pokera. Powiedz, jakie mamy szanse. Lore przesunęła wzrok na Michaela, po czym znów spojrzała na Hollisa. – To nie jest kwestia szans. Ze wszystkich mężczyzn na świecie ta kobieta wybrała właśnie ciebie. Jeśli żyje, z pewnością na ciebie czeka. Próbuje przeżyć, dopóki jej nie odnajdziesz. Tylko to się liczy. Zamilkli, czekając na reakcję Hollisa. – Twarda z ciebie sztuka, wiesz? Lore uśmiechnęła się do niego. – Jestem z tego znana. Znów zapadła cisza. – Zaczekajcie chwilę. Spakuję kilka rzeczy. 44 Pierwszy śnieg spadł trzeciej nocy, gdy Alicia przeczesywała obrzeża miasta. Ciężkie płatki wirowały, spadając z atramentowego nieba. Ziemię owionął czysty zimowy chłód. Powietrze wydawało się twarde i przejrzyste. Przepływało przez jej ciało szeregiem małych wykrzykników, eksplozjami lodowatej przejrzystości w płucach. Z chęcią rozpaliłaby ognisko, ale mogliby ją zauważyć. Ogrzewała dłonie własnym oddechem i kopała zmrożoną ziemię, kiedy czuła, że zmarznie. W szoku wywołanym zimnem było coś z przedsmaku bitwy. Żołnierz już nie kroczył u jej boku. Nie mógł pójść za nią tam, dokąd zmierzała. Pomyślała, że było w nim coś niebiańskiego, jakby przysłano go do niej ze świata duchów.

Dzięki przenikliwej świadomości wyczuł mroczną zmianę, jaka się w niej dokonywała. Potężny głód zaczął narastać od dnia, gdy zatopiła ostrze w ciele kozła na wzgórzu i wyrwała bijące serce. Była w nim upajająca moc i potężna energia, ale także wysoka cena. Zastanawiała się, ile czasu upłynie, zanim zawładnie nią bez reszty. Zanim jej ludzka postać zniknie i stanie się Tym. Kiedy przestanie istnieć Alicia Donadio, zwiadowca wojsk ekspedycyjnych. „Odejdź – powiedziała. – Nie jesteś przy mnie bezpieczny”. W jej oczach błysnęły łzy. Chciała odwrócić wzrok, ale nie mogła. „Jesteś wielkim, wspaniałym chłopcem. Nigdy cię nie zapomnę”. Ostatnie kilometry pokonała pieszo, przekraczając rzekę. Spokojnie toczyła swoje wody, choć wkrótce wszystko miało się zmienić. Lód zaczął już skuwać brzegi. Wokół było pusto i jałowo. Gdy zapadał zmierzch, na horyzoncie lśnił zarys miasta. Czuła jego zapach od wielu godzin. Zdumiał ją jego ogrom. Wyjęła z plecaka pożółkłą, sporządzoną odręcznie mapę i rozłożyła ją na ziemi. Na wzgórzu kopuła, obok czasza stadionu i rzeka z zaporą elektrowni wodnej, dzieląca miasto na dwie części. Dostrzegła masywne betonowe budynki z żurawiami oraz rzędy baraków otoczonych drutem kolczastym. Wszystko dokładnie tak, jak piętnaście lat temu opisał Greer. Wyciągnęła radionamiernik i zdrętwiałymi z zimna palcami nastawiła częstotliwość. Usłyszał trzask, a później igła drgnęła ułamek milimetra. Odbiornik wskazywał kopułę. Ktoś jest w domu. Nie potrzebowała już ciemnych okularów, z wyjątkiem najjaśniejszych godzin dnia. Jak to możliwe? Co się stało z jej oczami? Przyjrzała się odbiciu swojej twarzy w wodzie. Pomarańczowe światło źrenic słabło. Co to oznacza? Wygląda prawie… normalnie. Jak zwykła kobieta. Czy to możliwe? Dwa dni krążyła wokół zasieków, analizując system obronny. Policzyła pojazdy, ludzi i uzbrojenie. Nie miała problemu z ominięciem regularnych patroli, które wyjeżdżały przez główną bramę. Ich starania wydawały się powierzchowne, jakby nie spodziewali się zagrożenia. O wschodzie słońca ciężarówki rozjeżdżały się po mieście, dowożąc robotników z baraków do fabryk, zagród i pól, aby wrócić z nastaniem ciemności. Po kilku dniach obserwacji Alicia doszła do wniosku, że to rodzaj więzienia, miejsce, w którym są niewolnicy i panowie, choć zabezpieczenia wydawały się marne. Płot z drutu kolczastego był słabo obsadzony. Wyglądało na to, że wielu strażników w ogóle nie ma broni. Porządek utrzymywała jakaś tajemnicza siła. Alicia skupiła uwagę na dwóch budowlach. Pierwszą był duży budynek z dźwigami, przypominający twierdzę. Przez lornetkę widziała jedno wejście, szeroką bramę z ciężkimi metalowymi wrotami. Dźwigi stały bezczynnie. Wszystko wskazywało na to, że prace dobiegły końca, a jednak można było odnieść wrażenie, że gmach nie jest używany. Jakiemu służy celowi? Czy jest schronem, w którym ukrywają się przed wirolami? Ostatnią deską ratunku? Całkiem możliwe, choć żadne inne cechy miasta nie wskazywały na poczucie bezpośredniego zagrożenia. Drugą budowlą był stadion położony za południową granicą miasta, na otoczonym zasiekami terenie. W przeciwieństwie do bunkra, w okolicy stadionu codziennie trwała ożywiona krzątanina. Samochody przyjeżdżały i odjeżdżały. Wozy dostawcze i większe ciężarówki. Zawsze o zmierzchu lub tuż po nim. Przyjeżdżały i znikały w głębokiej rampie prowadzącej do podziemi. Dopiero czwartego dnia, gdy rampą zjechał wóz do transportu żywca, zorientowała się, co przewożą. Był pełen bydła. Najwyraźniej kogoś tam karmiono. Kiedy po południu piątego dnia odpoczywała w przepuście, gdzie urządziła sobie biwak, usłyszała daleki huk eksplozji. Spojrzała przez lornetkę na centrum miasta. U podstawy wzgórza w niebo wznosił się obłok czarnego dymu. Przynajmniej jeden z budynków płonął. Patrzyła, jak

ludzie i pojazdy pędzą w tamtą stronę. Po chwili nadjechał wóz strażacki, żeby ugasić pożar. Alicia nauczyła się już rozróżniać więźniów i strażników, ale tym razem pojawiła się trzecia grupa. Było ich trzech. Przyjechali na miejsce eleganckim czarnym pojazdem przypominającym zdobyczne wraki, które kiedyś widziała. Poprawili krawaty i wygładzili garnitury, wychodząc na zimowe słońce. Cóż to za dziwaczne przebrania? Ich oczy zasłaniały ciemne okulary. Bo jest jasny dzień? A może chodzi o coś innego? Ich obecność przyniosła natychmiastowy efekt, jak rzucony do stawu kamień, który wywołuje kręgi na powierzchni wody. Z innych obecnych na miejscu zdarzenia zaczęły promieniować fale niespokojnej energii. Jeden z facetów w garniturze zapisywał coś w notatniku na podkładce, a dwaj inni wykrzykiwali rozkazy i energicznie gestykulowali. Co się tam dzieje? Czy ci trzej należą do kasty przywódców? To oczywiste. Wszystko w tym dziwnym mieście zakładało ich istnienie. Co oznaczał wybuch? Czy był to wypadek, czy celowa eksplozja? A może mała szczelina w zbroi? Dostała jasne rozkazy: przyjrzeć się miastu, ocenić zagrożenie i w ciągu sześćdziesięciu dni wrócić z raportem do Kerrville. Mieszkańcy pod żadnym pozorem nie mogą się dowiedzieć o jej istnieniu. Ale nikt nie kazał jej pozostać po drugiej stronie zasieków. Nadszedł czas, aby przyjrzeć się temu bliżej. ♦♦♦ Wybrała stadion. Przez dwa dni obserwowała wjeżdżające i wyjeżdżające ciężarówki. Zasieki nie stanowiły problemu. Dostanie się do podziemi będzie trudniejsze, bo drzwi, podobnie jak wrota do bunkra, wydawały się nie do pokonania. Brama unosiła się w górę dopiero wtedy, gdy ciężarówka stanęła na górze rampy, i zamykała, gdy tylko wjechał do środka. Wszystko było idealnie zsynchronizowane. O zmierzchu trzeciego dnia całą broń ukryła za kępą krzaków. Zostawiła tylko kaburę z browningiem i jeden nóż w pochwie na plecach. Znalazła miejsce, w którym mogła wspiąć się na ogrodzenie, osłonięta jednym z opuszczonych budynków. Oddzielało je od rampy kilkaset metrów otwartej przestrzeni. Kiedy kierowca furgonetki wyjedzie zza rogu, będzie miała sześć sekund na jej pokonanie. Łatwizna, powiedziała sobie. Pestka. Przesadziła ogrodzenie dwoma ruchami, podbiegła do tylnej ściany budynku i wyjrzała zza rogu. W samą porę. W kierunku stadionu jechał z terkotem samochód dostawczy. Szofer zredukował bieg, zbliżając się do zakrętu. Teraz. Kiedy pojazd dotarł do szczytu rampy, Alicia była sześć metrów za nim. Drzwi, unoszone w górę na brzęczących łańcuchach, zbliżały się do górnego punktu. Skoczyła i wylądowała na dachu twarzą w dół, pół sekundy przed tym, jak samochód przejechał na drugą stronę. Kurczę, jest naprawdę niezła. Od razu wyczuła tamtych. Pojawiło się znajome mrowienie skóry i wodny szmer w głębi czaszki, przypominający szum fal uderzających o daleki brzeg. Furgonetka zwolniła i ruszyła tunelem. Przed sobą Alicia dostrzegła kolejne drzwi. Kierowca zatrąbił. Drzwi uniosły się w górę, żeby go przepuścić. Trzy sekundy później samochód stanął. Znajdowali się na dziedzińcu o boku piętnastu metrów. Alicia wyjrzała zza krawędzi dachu i naliczyła ośmiu mężczyzn. Sześciu miało karabiny, dwaj inni ciężkie plecaki ze zbiornikami oraz długie stalowe tyczki. W przeciwległym końcu dziedzińca znajdowały się trzecie drzwi, inne od pozostałych, ciężkie stalowe wrota z grubymi wspornikami na ramach. Jeden z mężczyzn ruszył ospałym krokiem w stronę samochodu, trzymając w ręku podkładkę. Alicia leżała na dachu tak płasko, jak tylko mogła.

– Ilu dzisiaj? – Tylu co zwykle. – Mam ich odprawić jako grupę? – Nie wiem. Co jest w rozkazie? Szelest kartek. – Nic nie napisali – odpowiedział drugi mężczyzna. – Pewnie jako grupę. – Przyjmujecie jeszcze zakłady? – Jeśli masz ochotę. – Obstawiam siedem sekund. – Sod obstawił siedem. Musisz wybrać coś innego. – Dobrze, w takim razie sześć. – Drzwi od strony kierowcy otworzyły się ze zgrzytem. Alicia usłyszała tupot butów na betonie. – Wolę krowy. Zabawa trwa dłużej. – Jesteś popieprzonym świrem, wiesz? – Kolejna pauza. – Choć nie można odmówić ci racji. Nieźle to wygląda. – Mężczyzna odwrócił się i głos poszybował w drugą stronę. – Hej, wy tam! Zaczynamy przedstawienie! Wyłączcie światła! Rozległ się tępy odgłos i światła zgasły. Ich miejsce zajęła blada poświata bijąca z osłoniętych metalową siatką żarówek na murach. Mężczyźni cofnęli się w przeciwległy koniec dziedzińca. Alicia nie miała wątpliwości, co znajduje się z drugiej strony. Czuła to w kościach. Mężczyźni z plecakami zajęli pozycje z obu stron bramy, a na końcach tyczek zatańczyły płomienie. Kierowca ruszył na tył ciężarówki i otworzył klapę. – Wychodzić! Wszyscy! – Błagam! – jęknął jakiś mężczyzna. – Nie musicie tego robić! Nie jesteście tacy jak oni! – Spokojnie. To nie tak, jak myślisz. Nie opieraj się. – Nie zrobiliśmy nic złego! – krzyknęła kobieta. – Mam tylko trzydzieści osiem lat! – Żartujesz? Przysiągłbym, że jesteś starsza. –Alicia usłyszała szczęk odbezpieczanego rewolweru. – Ruszać się! Wszyscy wychodzić! Wywlekli z furgonetki sześć osób, jedną po drugiej, z kostkami i nadgarstkami skutymi kajdankami. Ludzie płakali, błagali o darowanie życia. Ledwo trzymali się na nogach. Dwaj strażnicy wycelowali karabiny, a szofer zaczął zdejmować więźniom kajdany. – Po co ich rozkuwasz? – spytał jeden ze strażników. – Proszę! Nie rób tego! – krzyknęła jakaś kobieta. – Błagam! Mam dzieci! Kierowca zdzielił ją w twarz, przewracając na ziemię. – Mówiłem, żebyś się zamknęła! – Machnął kajdankami w kierunku strażnika. – Chcesz to potem czyścić? Założę się, że nie. „Nie zwracać uwagi mieszkańców! –przypomniała sobie Alicia. – Nie zwracać uwagi mieszkańców! Nie zwracać uwagi mieszkańców!” – Sod! – zawołał szofer. – Jesteście gotowi? Zza jakiegoś panelu sterowniczego wyjrzał mężczyzna o świńskiej gębie. Przesunął dźwignię i brama lekko skrzypnęła. – Zaczekaj! Zacięła się! „Nie zwracać na siebie uwagi, nie zwracać uwagi, nie zwracać uwagi… ” – Gotowe! Do licha z tym. Alicia stoczyła się z dachu i stanęła twarzą w twarz z szoferem. – Siemasz! – Co… u diabła?!

Wyciągnęła nóż i wepchnęła mu pod żebra. Stęknął i się zachwiał. – Wszyscy na podłogę! – krzyknęła Alicia. Wyciągnęła browninga i ruszyła przed siebie, trzymając broń w obu rękach i strzelając. Strażnicy byli zbyt zaskoczeni, żeby zareagować. Zdejmowała jednego po drugim, w górę tryskały rdzawe fontanny krwi. Głowa. Serce. Znów głowa. Więźniowie za jej plecami zaczęli przeraźliwie krzyczeć. Jej umysł był skupiony, czysty jak szkło. Powietrze zgęstniało od słodkiej, przyprawiającej o zawrót głowy woni krwi. Zwaliła ich z nóg. Rozświetliła jak błyskawica. Miała w magazynku dziewięć kul. Wykończyła wszystkich z wyjątkiem jednego. Trafił ją strażnik uzbrojony w miotacz. Choć najwyraźniej nie miał takiego zamiaru. Kiedy Alicia nacisnęła spust, instynktownie próbował się bronić – schylił głowę i odwrócił się w jej stronę. 45 – Dokumenty! Sara siłą woli zmusiła palce, by przestały drżeć, gdy podawała strażniczce sfałszowaną przepustkę. Jej serce waliło tak mocno, że aż dziw, iż tamta niczego nie usłyszała. Wyrwała jej przepustkę, przejrzała pobieżnie i jeszcze raz rzuciła okiem na twarz Sary, by oddać dokument z obojętną miną. – Następny! Sara przeszła przez obrotowe drzwi z siatki. Ostatni krok. Kiedy znajdzie się po drugiej stronie, będzie zdana tylko na siebie. Za drzwiami znajdowała się ogrodzona siatką zsuwnia, jak w rzeźni. Obok niej przechodziła kolumna robotników, szurając nogami – ogrodnicy, pomoce kuchenne, mechanicy. Po obu stronach stali kole. Trzymali na łańcuchach ujadające psy i rechotali, gdy któryś z mieszkańców Równin się wzdrygnął. Sprawdzali zawartość torebek i przeprowadzali rewizję osobistą. Sara owinęła głowę szalem i odwróciła wzrok. Najbardziej bała się tego, że ktoś ją rozpozna – obywatel Równin lub kol, bez znaczenia. Będzie bezpieczna, dopiero gdy włoży suknię służącej. Nie miała pojęcia, jak Eustace zdołał wprowadzić ją do Kopuły. „Wszędzie mamy swoich ludzi” – wyjaśnił lakonicznie. Kiedy przeniknie do środka, ich kontakt ją odnajdzie. Wymienią hasło i odzew. Proste słowa mające ukryte znaczenie, by w ten sposób potwierdzić swoją tożsamość. Ruszyła na wzgórze ze wzrokiem wbitym w ziemię, jakby chciała stać się niewidzialna. Może nie powinna tego robić? Może byłoby bardziej naturalne, gdyby się rozglądała? Nawet powietrze wydawało się tu inne, czystsze, a jednocześnie bardziej przytłaczające, przeniknięte niebezpieczeństwem. Kątem oka dostrzegła groźną obecność pracowników zasobów ludzkich, patrolujących teren dwójkami i trójkami. Pewnie po wybuchu samochodu pułapki zaostrzyli środki bezpieczeństwa. Ale kto wie, może zawsze tak było? Kopuła była otoczona betonowymi zaporami. Sara pokazała przepustkę w wartowni i ruszyła szerokimi schodami prowadzącymi do wejścia, do masywnych drzwi osadzonych w ramie z brązu. Na progu odetchnęła głęboko. Uważaj, pomyślała. Drzwi otworzyły się na oścież, zmuszając ją, by odskoczyła. Obok niej przeszli dwaj czerwonoocy. Było zimno, więc postawili kołnierze marynarek, nieśli skórzane teczki. Pomyślała, że jej nie zauważyli, kiedy ten z lewej stanął na górnym stopniu i odwrócił się, żeby na nią spojrzeć. – Uważaj, jak chodzisz, obywatelko Równin! Wbiła wzrok w podłogę, żeby nie patrzeć im w oczy. Mimo ciemnych okularów gapili się tak, że przewracały jej się wnętrzności. – Przepraszam pana, to moja wina.

– Patrz na mnie, kiedy mówisz. Poczuła się osaczona. – Nie chciałam pana obrazić – szepnęła. – Mam przepustkę. Pokazała dokument. – Powiedziałem, żebyś na mnie spojrzała. Wbrew sobie powoli podniosła głowę. Przez krótką chwilę czerwonooki mierzył ją zza nieprzeniknionej tarczy szkieł, nie wykonując żadnego ruchu, by oddać przepustkę. Drugi z mężczyzn wydawał się czymś zaaferowany – cieszył się z obecności kolegi, traktując to jako miłą odmianę. Sara pomyślała, że jest w nich coś osobliwie dziecinnego. Delikatne, pozbawione skaz twarze i chłopięca zwinność ciał, jakby byli wyrośniętymi dzieciakami dla zabawy przebranymi za dorosłych. Jakby wszystko było dla nich zabawą. – Kiedy któryś z nas powie, żebyś coś zrobiła, masz to zrobić. Drugi niecierpliwie wydął policzki. – Do licha, co z tobą? Możemy już iść? – Nie, dopóki nie skończę. – Odwrócił się do Sary. – Czy wyraziłem się jasno? Miała wrażenie, jakby krew w jej żyłach zamieniła się w lód. Z najwyższym trudem nie odwróciła głowy. Te demoniczne oczy. Ten pogardliwy uśmieszek. – Tak, proszę pana – wyjąkała. – Całkiem jasno. – Powiedz mi, czym się zajmujesz. – Czym się zajmuję? Na jego twarzy błysnął uśmiech jak u kota trzymającego mysz. – Tak. Co robisz? Na czym polega twoja praca? Skromnie wzruszyła ramionami. – Sprzątam, panie. – Kiedy nie odpowiedział, dodała: – Mam być służącą. Czerwonooki utkwił w niej wzrok, jakby się zastanawiał, czy udzielona odpowiedź jest satysfakcjonująca. – Coś ci poradzę, obywatelko Równin. Uważaj, kiedy wchodzisz tymi drzwiami. – Będę uważała, panie. Dziękuję. – A teraz jazda do roboty! Sara poczekała, aż zejdą po schodach, i trochę się rozluźniła. Do licha, pomyślała, weź się w garść. Za chwilę wejdziesz do gmachu, w którym roi się od tych stworzeń. Zebrała się na odwagę i otworzyła drzwi. Przytłoczyła ją ogromna przestrzeń, którą zamykała wielka kopuła. Nigdy czegoś takiego nie widziała – lśniące marmurowe posadzki, rzędy balkonów, masywne kręte schody. Przyćmione promienie światła wpadały z wysoka przez zasłonięte okna, zalewając wnętrze słabą poświatą przypominającą zmierzch. Wszystko wydawało się jednocześnie głośne i przytłumione, najcichszy dźwięk odbijał się echem, zanim został wchłonięty przez próżnię. Przy ścianach i na schodach w regularnych odstępach czekali strażnicy. Przed stanowiskiem recepcji na środku sali stały kolejki, każda po dziesięć osób. Sara zatrzymała się za mężczyzną, który miał na ramieniu torbę z narzędziami. Opanowała silną pokusę, żeby się rozejrzeć. Kolejka posuwała się naprzód przy akompaniamencie stemplowania przepustek. Była piąta, a później trzecia i druga. Człowiek z torbą odszedł na bok, odsłaniając postać siedzącą za biurkiem. Vale. Adrenalina sprawiła, że jej serce zabiło mocniej. Nie mogła się poruszyć. Nie mogła oddychać. Za chwilę wszystko się skończy, chociaż jeszcze na dobre się nie zaczęło. Rozkazy były jasne: nie mogą wziąć jej żywej. Nina nie szczędziła najdrobniejszych szczegółów, opisując, jak potraktowaliby ją czerwonoocy. „Czegoś takiego jeszcze nie przeżyłaś. Będziesz błagała,

żeby cię zabili. Nie możesz się wahać”. Co powinna zrobić? Może rzucić się do drzwi i modlić, by ją zastrzelili? – Dobrze się panienka czuje? Vale spojrzał na niąwyczekująco, wyciągając rękę po przepustkę. – Co pan powiedział? – Dobrze… się… panienka… czuje? Sara miała wrażenie, jakby ktoś odciągnął ją znad krawędzi urwiska. Zaczęła szukać właściwej odpowiedzi. – Jestem tylko trochę zdenerwowana. Jeśli Vale był zdziwiony jej widokiem, w żaden sposób tego nie zdradził. Był po prostu lepszym aktorem niż ona. Znała go tyle lat, ale o tym nie wiedziała. – Kopuła wydaje się przytłaczająca, kiedy człowiek widzi ją po raz pierwszy. Jesteś pewnie tą nową. Dani? Tak ci na imię? Skinęła głową. Od tej pory tak się będzie nazywała. Nie Sara, ale Dani. – Pokaż identyfikator. Podwinęła rękaw i wyciągnęła ramię. Eustace wykorzystał swojego człowieka w archiwum, żeby nadać numerowi Sary nową, fikcyjną tożsamość. Vale zrobił mały znaczek na formularzu. – Masz się stawić u zastępcy dyrektora, pana Wilkesa. – Skinął innemu kolowi, żeby zajął jego miejsce. – Chodź ze mną. Sara nie znała tego nazwiska, ale zastępca dyrektora musiał należeć do ścisłego kierownictwa. Vale zaprowadził ją krótkim korytarzem do windy z lśniącymi metalowymi drzwiami. Stali w milczeniu, patrząc przed siebie i czekając na kabinę. – Wsiadaj. Vale wszedł za nią i nacisnął guzik szóstego piętra. Kabina zaczęła wolno jechać w górę. Nadal na niąnie patrzył. Zastanawiała się, czy w ogóle coś powie. Kiedy minęli czwarte piętro, wcisnął jakiś guzik i winda nagle stanęła. – Mamy tylko chwilę – wyjaśnił. – Przydzielili cię do tej kobiety, Lili. Nie mogło być lepiej. – Kim jest Lila? – To ona panuje nad wirolami. Stanowi ważny cel. Przebywa pod strażą i prawie nie opuszcza swojego apartamentu. Sara starała się zapamiętać każde słowo. – Co mam robić? – Obserwuj ją. Spróbuj zdobyć jej zaufanie. Nie będziemy się więcej kontaktowali. Wszystkie polecenia będziesz dostawała przez służącąprzynoszącąposiłki. Jeśli łyżeczka na tacy będzie odwrócona, pod talerzem znajdziesz kartkę. Przekazuj wiadomości w ten sam sposób, ale tylko w awaryjnej sytuacji. Zrozumiałaś? Sara skinęła głową. – Zawsze cię lubiłem, Saro. Robiłem, co mogłem, żeby cię chronić, ale tutaj to bez znaczenia. Jeśli czerwonoocy odkryją, kim jesteś, nie będę mógł nic zrobić. – Wsunął palce za pasek, wyjął mały złożony w kwadrat skrawek folii i wcisnął jej do ręki. – Zawsze noś to przy sobie. W środku jest kawałek bibułki. Nasączono ją tą samą substancją, za której pomocą Nina pozbawiła cię przytomności po wyprowadzeniu z obozu. Wsuń to pod język. Umrzesz w ciągu kilku sekund. Wierz mi, to lepsze niż trafić do Piwnicy. Sara włożyła folię do kieszeni spodni. Od tej chwili będzie miała za towarzyszkę śmierć. Oby zdobyła się na odwagę i użyła trucizny, gdy stanie się to konieczne.

Ręka Vale’a spoczęła na przełączniku. – Jesteś gotowa? Kabina drgnęła i ruszyła w górę, by po chwili zwolnić, docierając na szóste piętro. Vale powrócił do odgrywania swojej roli, kładąc jej dłoń na ramieniu i ujmując drugą poniżej łokcia. Kiedy drzwi się otworzyły, stanął przed nimi barczysty kol o ciemnych zębach, z rękami opartymi na biodrach. – Co się dzieje z tą windą, do cholery? – Przesunął wzrok na Sarę. – Co ona tutaj robi? – To nowa służąca. Prowadzę ją do Wilkesa. Kol zlustrował ją od stóp do głowy, znacząco unosząc brwi. – Szkoda. Całkiem milutka. Vale poprowadził ją korytarzem z kilkorgiem ciężkich drewnianych drzwi. Na każdych widniała umieszczona na wysokości oczu mosiężna tabliczka z nazwiskiem i tytułem. Sara przypomniała sobie niektóre z afiszy rozlepianych na Równinach: „Aidan Hoppel, minister propagandy”, „Clay Anderson, minister robót publicznych”, „Daryl Chee, minister ds. odzyskiwania zasobów”, „Vikram Suresh, minister zdrowia”. Na ostatnich drzwiach widniała tabliczka: „Frederick Wilkes, szef kancelarii i zastępca naczelnika Ojczyzny”. – Wejść! Mężczyzna w gabinecie pochylał się nad biurkiem zasłanym stertami dokumentów, gryzmoląc coś wiecznym piórem. Przez zasłony w oknach za jego plecami wpadało do środka blade zimowe światło. Po chwili podniósł głowę. – Jesteś Dani? Sara skinęła głową. Czerwonooki przesunął wzrok na Vale’a. – Zaczekajcie na zewnątrz. Drzwi się zatrzasnęły. Wilkes zakołysał się na krześle. Wziął kartkę ze stosu leżącego na biurku i zaczął czytać. – Mleczarnia. Tam wcześniej pracowałaś? – spytał po chwili. – Tak, panie dyrektorze. – Nie masz rodziny? – Nie, panie dyrektorze. Wilkes spojrzał na kartkę leżącą na biurku. – Cóż, nadszedł twój szczęśliwy dzień. Będziesz usługiwała Lili. Czy to imię coś ci mówi? Sara pokornie pokręciła głową. – Słyszałaś jakieś plotki? Nie łudzimy się, że ochrona jest idealna. Nie bój się, mnie możesz powiedzieć. Z ogromnym wysiłkiem spojrzała mu w oczy. – Nie, panie dyrektorze. Niczego nie słyszałam. – Ograniczę się do stwierdzenia, że Lila to wyjątkowa osoba. Robota jest prosta, masz robić to, o co poprosi. Przekonasz się, że Lila potrafi być… jakby to ująć… odrobinę nieprzewidywalna. Czasami miewa dziwne zachcianki. Poradzisz sobie? Odpowiedziała energicznym skinieniem głowy. – Tak, proszę pana. – Najważniejsze, abyś skłoniła ją do jedzenia. Oczywiście wymaga to odrobiny zachodu. Lila potrafi być bardzo uparta. – Może pan na mnie liczyć, panie dyrektorze. Odchylił się na krześle, kładąc ręce na kolanach.

– Przekonasz się, że życie w Kopule jest znacznie wygodniejsze niż na Równinach. Będziesz dostawała trzy posiłki dziennie i ciepłą wodę do kąpieli. Oprócz obowiązków, które wymieniłem, nie będziemy wymagali od ciebie zbyt dużo. Jeśli dobrze się spiszesz, będziesz mogła przez długie lata doświadczać naszej wspaniałomyślności. Jeszcze jedna sprawa. Jak radzisz sobie z dziećmi? – Z dziećmi, panie? – Tak. Lubisz dzieci? Umiesz sobie z nimi poradzić? Wyznam, że osobiście uważam dzieci za męczące. Sara poczuła znajome ukłucie w sercu. – Tak, panie dyrektorze. Lubię dzieci. Czekała na słowo wyjaśnienia, ale Wilkes najwyraźniej nie miał nic więcej do dodania. Przyglądał się jej przez kilka sekund, po czym podniósł słuchawkę telefonu. – Powiedzcie, że już idziemy. ♦♦♦ Godzinę później, ubrana w strój służącej, Sara stanęła na progu pokoju urządzonego tak bogato, że trudno było ogarnąć wszystkie szczegóły. Okna były zasłonięte ciężkimi kotarami. Jedyne źródło światła stanowiło kilka dużych srebrnych kandelabrów porozstawianych w różnych miejscach. Stopniowo odsłoniło się przed nią całe wnętrze. Wielość mebli i bibelotów sprawiała, że pokój bardziej przypominał magazyn niż miejsce do mieszkania. Na ogromnej kanapie leżały poduchy z frędzlami. Naprzeciwko kanapy, obok niskiego kwadratowego stołu z polerowanego drewna, na którym piętrzyły się książki, stały dwa fotele. Kolejne różnokolorowe poduszki leżały rozrzucone na podłodze przykrytej wzorzystym dywanem. Ściany zdobiły olejne obrazy w ramach kapiących od złota – krajobrazy, sceny myśliwskie z końmi i psami oraz wielkie portrety kobiet z dziećmi w dziwnych strojach, drażniąco nierzeczywiste. Jeden z nich zwrócił uwagę Sary. Przedstawiał kobietę w niebieskiej sukni i pomarańczowym kapeluszu, siedzącą w ogrodzie obok małej dziewczynki. Podeszła bliżej, żeby lepiej się przyjrzeć. Na małej tabliczce w dolnej części ramy widniał napis: „Pierre-Auguste Renoir, Na tarasie, rok 1881”. – Tu jesteś! Zwykle o tej porze kogoś przysyłają! Sara odwróciła się na pięcie. W drzwiach sypialni stała kobieta z rękami skrzyżowanymi na piersi. Jednocześnie przewyższała i nie dorastała do wyobrażeń, które Sara wyrobiła sobie na podstawie tego, co usłyszała od Vale’a i Wilkesa. Spodziewała się postawnej osoby, ale kobieta, która przed nią stała, wydawała się dziwnie krucha. Mogła mieć około sześćdziesięciu lat. Jej twarz pokrywały głębokie zmarszczki. Fałdy skóry zwisały niczym hamaki pod wodnistymi oczami. Jej blade usta były praktycznie niewidoczne, jak usta ducha. Miała na sobie połyskującą szatę z cienkiej lśniącej tkaniny, a na głowie gruby ręcznik zawinięty jak turban. – ¿Hablas ingles? Sara spojrzała na nią zdziwiona, nie potrafiąc odpowiedzieć na niezrozumiałe pytanie. – Czy… mówisz… po… angielsku? – Tak – odpowiedziała Sara. – Mówię po angielsku. Kobieta wyglądała na przestraszoną. – Naprawdę? Przyznam, że to niespodzianka. Czy wiesz, ile razy prosiłam, żeby przysłali mi kogoś, kto choć trochę zna angielski? Lepiej nie mówić. – Machnęła ręką. – Przepraszam, możesz powiedzieć jeszcze raz, jak cię wołają? Nieważne, że Sara się nie przedstawiła. – Dani. – Dani – powtórzyła kobieta. – Skąd pochodzisz?

Sara pomyślała, że najmądrzejsza będzie zdawkowa odpowiedź. – Stąd. – Pytałam o kiedyś. Myślałam, że to oczywiste. O twoje plemię. Naród. Klan. – Poruszyła nerwowo rękami. – Wiesz, o twoją familia. Z każdym słowem Sara pogrążała się coraz głębiej w ruchomych piaskach, które przywodziła na myśl dziwaczność tej kobiety. Z drugiej strony było w niej coś sympatycznego. Wydawała się bezradna jak ptak w klatce. – Z Kalifornii. – No, to już coś wiemy. – Kobieta spojrzała na Sarę takim wzrokiem, jakby zaświtała jej jakaś myśl. – Rozumiem. Pracujesz, żeby zarobić na naukę? Dlaczego nie powiedziałaś? – Przepraszam? – Błagam – zaświergotała – mów mi Lila. I nie bądź taka skromna. To, co robisz, jest godne podziwu. To dowód siły charakteru. Oczywiście nie wynika z tego, że będę ci płaciła więcej niż innym dziewczętom. Dałam to jasno do zrozumienia tym z obsługi. Czternaście za godzinę. Zgadzasz się czy nie? Czternaście czego? – zastanawiała się Sara. – Zgadzam się na czternaście. – Do tego ubezpieczenie społeczne. To chyba oczywiste. Będziemy je za ciebie płacili i wypełniali roczne zeznania podatkowe. David jest bardzo zasadniczy w tych kwestiach. Wzór praworządnego obywatela. Wielki, stary nudziarz. Niestety nie dostaniesz ubezpieczenia zdrowotnego, ale załatwię to przez twoją szkołę. – Uśmiechnęła się zachęcająco. – To co? Zgoda? Sara skinęła głową zupełnie zbita z tropu. – Doskonale. Muszę powiedzieć, Dani – ciągnęła Lila, idąc posuwistym krokiem w głąb pokoju – że zjawiłaś się w samą porę. Szczerze powiedziawszy, ani trochę za późno. – Wyjęła z kieszeni szlafroka paczkę zapałek i zapaliła świeczki na dużym kandelabrze stojącym obok toaletki. – Dlaczego nie postawisz jej tutaj? Miała na myśli tacę, którą Wilkes dał Sarze. Stał na niej metalowy termos i kubek. Sara postawiła tacę na stoliku wskazanym przez Lilę, obok bogato rzeźbionej sofy przykrytej chustami. Lila stanęła przed dużym lustrem, obracając się to w jedną, to w drugą stronę i przypatrując swojemu odbiciu. – Co sądzisz? – Przepraszam? Lila położyła rękę na brzuchu i nacisnęła, jednocześnie wydychając głośno powietrze. – Wszystko przez tę potworną dietę. Nie sądziłam, że będę w życiu tak głodowała. Z drugiej strony wygląda na to, że jest niezwykle skuteczna. Jak wyglądam, Dani? Powinnam zrzucić trzy kolejne kilogramy? – Była bardzo szczupła, sama skóra i kości. – Według mnie wygląda pani jak należy – odrzekła cicho Sara. – Na pani miejscu nie starałabym się zrzucić ani kilograma więcej. – Naprawdę? Bo widzisz, kiedy spoglądam w lustro, myślę sobie: co to za grubaska? Wielka jak sterowiec! Ach, ci ludzie. O czym ja myślę? Sara przypomniała sobie polecenie Wilkesa. – Szczerze mówiąc, myślę, że powinna pani coś zjeść. – Stale to powtarzają. Wierz mi, słyszałam to już wcześniej. – Oparła ręce na biodrach, napięła mięśnie twarzy i podniosła głos o oktawę. – „Lilu, jesteś za chuda! Lilu, powinnaś mieć trochę ciała na tych kościach! Lilu to, Lilu tamto! Bla, bla, bla”. – Nagle wytrzeszczyła oczy. – Boże, która godzina?

– Chyba… dochodzi południe. – Dobry Boże! – Lila zaczęła biegać po pokoju, brała różne części garderoby i wkładała je w zupełnie przypadkowy sposób. – Nie stój jak słup! – krzyknęła, biorąc stertę książkę i ustawiając je na półce. – Co mam robić? – Sama… sama nie wiem. Wszystko. Trzymaj… – Wetknęła Sarze kilka poduszek. – Połóż je tutaj. Na tym-tam-czymś. – Na kanapie? – Oczywiście! Nagle twarz Lili się rozświetliła. Emanowała cudownym jasnym światłem. Spojrzała ponad ramieniem Sary w kierunku drzwi. – Witaj, kochanie! Pochyliła się, kiedy małe dziecko, dziewczynka w prostej sukience, z jasnymi loczkami przebiegła obok Sary prosto w rozpostarte ramiona Lili. – Mój aniołek! Moja słodka, słodka dziewczynka! Dziecko, które trzymało w ręku kartkę kolorowego papieru, wskazało turban na głowie Lili. – Kąpałaś się, mamusiu? – Dlaczego pytasz? Tak! Przecież wiesz, jak mamusia lubi się kąpać. Bystra z ciebie dziewczynka! Powiedz mi, co słychać w szkole? Czy Jenny ci czytała? – Czytałyśmy Królika Piotrusia. – Cudownie! Dobrze się bawiłaś? Podobało ci się? Chyba ci wspominałam, jak lubiłam tę książkę, kiedy byłam w twoim wieku. – Spojrzała na kartkę. – Co my tu mamy? Dziewczynka uniosła rysunek. – To portret. – Mój? A może nas obu? – To ptaki. Jeden ma na imię Martha, a drugi Bill. Wijągniazdo. W oczach Lili błysnęło przelotne rozczarowanie. – No tak! Przecież to jasne. Jasne jak nosek na twojej ślicznej buzi. I tak bez końca. Sara prawie tego nie dostrzegała, bo ogarnęło ją nowe doznanie, rodzaj biologicznego alarmu. Odezwało się w niej coś głębokiego i atawistycznego, mocą i ruchem przypominającego przypływ. Towarzyszyło mu wyostrzenie zmysłów skupionych na tylnej części główki dziewczynki: na jej loczkach. I na jej małym ciałku. Nie rozumiejąc, jak to możliwe, Sara poczuła, że dziwny paradoks tworzy w jej wnętrzu rodzaj korytarza, niczym obrazy odbijające się w nieskończonym szeregu luster ustawionych naprzeciwko siebie. – Jestem okropna – trajkotała Lila, a jej głos dolatywał do uszu Sary z oddali, jak transmisja nadawana z innej planety. – Zupełnie zapomniałam o dobrym wychowaniu. Evo, chciałabym ci kogoś przedstawić. To nasza nowa przyjaciółka… – Przerwała, nie mogąc sobie przypomnieć imienia Sary. – Dani – wyjąkała Sara. – Nasza nowa, wspaniała przyjaciółka Dani! Przywitaj się, Evo. Dziewczynka się odwróciła. Kiedy Sara zobaczyła jej twarz, czas się zatrzymał. Wyjątkowe połączenie rysów i kształtów, jedyne w całym wszechświecie. Nie miała wątpliwości. Mała posłała jej promienny uśmiech. – Jak się masz, Dani? Sara patrzyła na swoją córkę.

♦♦♦ W następnej sekundzie coś się zmieniło. Na pokój padł cień, jakby nagle nadeszła jakaś mroczna postać. Sara drgnęła i wróciła do rzeczywistości. – Lilu! Sara się odwróciła. Stał za nią. Miał pospolitą męską twarz, niezapadającą w pamięć, podobną do tysięcy innych, ale promieniowała z niej niewidzialna, złowroga siła, niepokonana jak siła ciążenia. Patrząc na niego, Sara miała wrażenie, że pogrąża się w sobie. Spojrzał jej prosto w oczy, nie kryjąc pogardy, świdrując wzrokiem na wylot. – Wiesz, kim jestem? Przełknęła ślinę. Jej gardło zacisnęło się jak sucha trzcina. Pierwszy raz pomyślała o foliowej kopercie ukrytej w kieszeni sukienki. Jeszcze nie. – Tak, panie. Jesteś, panie, naczelnikiem Guilderem. Koniuszki jego ust opadły z niesmakiem. – Na Boga, załóż woalkę na twarz. Na twój widok robi mi się niedobrze. Zrobiła to drżącymi palcami. Cień stał się prawdziwy, a rysy Guildera rozmazały miłosiernie za zasłoną tkaniny, jakby za mgłą. Przeszedł obok niej do miejsca, w którym Lila nadal klęczała obok córki Sary. Nie zauważyła, żeby jego obecność zrobiła wrażenie na dziecku, ale z Lilą była inna sprawa. Cała się spięła. Chwyciła dziewczynkę i zasłoniła się nią jak tarczą. – Davidzie… – Przestań! – warknął, spoglądając na nią nieprzyjemnym wzrokiem. – Okropnie wyglądasz, wiesz? – Odwrócił się i znów spojrzał na Sarę. – Gdzie to jest? Domyśliła się, że chodzi o tacę. Pokazała ją. – Przynieś! Nie wiedziała, jak jej ręce zdołały wykonać polecenie. – Pozbądź się ich! – powiedział do Lili. – Evo, wyjdź z Dani na dwór, dobrze? – Lila rzuciła Sarze szybkie błagalne spojrzenie. – Jest taki piękny dzień. Co powiesz na odrobinę świeżego powietrza? – Chcę iść z tobą! – zaprotestowała dziewczynka. – Nigdy nie wychodzisz na dwór! Głos Lili miał takie brzmienie, jakby ktoś kazał jej nucić piosenkę. – To prawda, kochanie, ale mama jest uczulona na słońce! Mamusia musi wziąć teraz lekarstwo. Wiesz, jaka jestem, kiedy je biorę. Dziewczynka ustąpiła z ociąganiem i ruszyła w stronę stojącej przy drzwiach Sary. Z nieznośną cudownością wzięła ją za rękę. Ciało dotknęło ciała. Ten mały gest miał niezwykłą moc przywoływania wspomnień. Wszystkie doznania Sary skupiły się na tym niezwykłym dotyku małej rączki spoczywającej w jej ręce. Ich ciała zetknęły się pierwszy raz od czasu, gdy dziewczynka rosła w jej wnętrzu. Tylko że teraz było na odwrót, bo tym razem w środku była Sara. – Pobiegnijcie na dwór – wychrypiała Lila, wskazując drzwi. – Bawcie się dobrze. Kate – albo Eva – bez słowa wyprowadziła Sarę z pokoju. Sara stąpała ciężko, jakby ważyła milion kilogramów. Eva, pomyślała. Muszę pamiętać, żeby mówić do niej Eva. Krótki korytarz, a po nim schody. I drzwi na dole, wychodzące na małe, otoczone murem podwórko z ławką i zardzewiałą huśtawką. Niebo spoglądało na ziemię uroczystym, śnieżnym światłem. – Chodź! – zawołała dziewczynka i ruszyła przodem. Usiadła na huśtawce, a Sara stanęła za jej plecami. – Popchnij mnie!

Sara przyciągnęła do siebie łańcuchy, nagle zdenerwowana. Czy to bezpieczne? Na deseczce siedzi jej drogocenne, ukochane maleństwo. Święta, cudowna, ludzka osoba. Podniesienie huśtawki na metr wydawało się więcej niż wystarczające. Puściła łańcuchy i mała poszybowała w górę, energicznie machając nogami. – Wyżej! – krzyknęła. – Jesteś pewna? – Wyżej! Chcę wyżej! Każde doznanie przeszywało Sarę na wylot. Każde było bezbolesnym grawerunkiem na jej sercu. Sara pchnęła huśtawkę. Mała poszybowała w grudniowym powietrzu, oddalając się od Sary, lecąc w górę. Przy każdym wzlocie jej włosy powiewały, napełniając powietrze słodką wonią. Dziewczynka huśtała się w milczeniu. Jej szczęście zamknęło się w skupieniu na tym, co robi. Mała dziewczynka huśtająca się w zimowy dzień. Moja kochana Kate, pomyślała Sara. Moje dzieciątko, moja jedyna. Odpychała ją raz po raz, a Eva odlatywała, ale zawsze powracała w jej ręce. Wiedziałam! Wiedziałam! Zawsze to wiedziałam! Jesteś płonącym węgielkiem życia, na który dmuchnęłam! Tysiącem samotnych nocy! Nigdy nie pozwolę ci umrzeć. 46

Houston. Miasto, które przeszło w stan ciekły, zatopione przez morze. Wielkie urbanistyczne grzęzawisko, z którego zostały jedynie drapacze chmur w centrum. Huragany, tropikalne ulewy i masy wody napływające z wnętrza kontynentu, szukające ujścia w zatoce. Sto lat przypływów i odpływów, morskiej wody zalewającej niziny, rzeźbiącej brudne tereny zalewowe, zanieczyszczającej deltę i niszczącej wszystko na swojej drodze. Od śródmieścia dzieliło ich piętnaście kilometrów. Ostatnie dni podróży przypominały grę w klasy: wyszukiwanie suchych miejsc i przejezdnych odcinków dróg, przedzieranie się przez kolczaste zarośla pełne owadów. W takich rejonach natura odsłaniała swoją złowrogą twarz. Wszystko chciało użądlić, opaść chmarą, ugryźć. Powietrze trzeszczało od miazmatów zgnilizny. Wydawało się, że drzewa, sękate niczym dłonie, pochodzą z innej epoki. Jakby ktoś je zaprojektował. Tylko kto mógłby wymyślić takie drzewa? Ciemność nadchodziła wraz z blednięciem żółtej chemicznej poświaty. Poruszali się w żółwim tempie. Nawet Amy zaczęła się irytować. Oznaki jej choroby nie znikły, wręcz przeciwnie, jakby się nasiliły. Kiedy myślała, że Greer nie widzi, przyciskała ręce do brzucha, z bólem wydychając powietrze. Tej nocy rozłożyli się biwakiem na dolnym piętrze domu, który szokował zrujnowanym bogactwem – zwisające z sufitów żyrandole, pokoje wielkości auli, a wszystko pokryte czarną pleśnią wywołaną ulatniającym się gazem. Przez ściany, metr nad marmurową podłogą, biegła brązowa linia, wskazując, do jakiego poziomu sięgnęła woda podczas powodzi. Schronili się w ogromnej sypialni. Greer otworzył okna, żeby usunąć woń amoniaku. Na dole, na oplecionym winoroślą podwórku, był basen wypełniony brudną breją. Całą noc nasłuchiwał głupków krążących między drzewami. Przeskakiwały z gałęzi na gałąź niczym wielkie małpy. Słyszał ich szelest w liściach i przeraźliwe zwierzęce wrzaski szczurów, wiewiórek i innych małych zwierząt, które spotkała zagłada. Mimo upomnienia Amy drzemał niespokojnie z pistoletem w ręku. „Nie zapominaj, że Carter jest jednym z nas”. Modlił się, żeby to była prawda. Rankiem stan Amy nie uległ poprawie. – Powinniśmy zaczekać – powiedział Greer. Z trudem wstała. Nie próbowała ukryć tego, że cierpi, łapała się za brzuch, zgięta wpół

z bólu. Widział wstrząsające nią drgawki, gdy łapały ją skurcze. – Chodźmy – szepnęła przez zaciśnięte zęby. Podążali coraz dalej na wschód. Na tle nieba ukazały się drapacze chmur w centrum miasta. Niektóre wieżowce runęły, bo gliniasta gleba, rozszerzając i kurcząc się przez lata, osłabiła ich fundamenty. Inne pochyliły się i oparły o siebie jak pijacy drepczący chwiejnym krokiem z baru do domu. Amy i Greer wędrowali wąską łachą piasku między terenami zalewowymi zduszonymi przez chwasty. Jasne słońce stało wysoko na niebie. Stopniowo zaczęły się pojawiać naniesione przez morze śmiecie: łodzie i szczątki łodzi, przewrócone na płyciźnie, zastygłe w zmęczonym omdleniu. Kiedy dotarli do miejsca, w którym kończył się ląd, Greer zsiadł z konia, z torby przy siodle wyciągnął lornetkę i skierował ją na pokryte plamami morze. Przed nimi, oparty o drapacz chmur, stał ogromny tankowiec wryty głęboko w ziemię. Rufa wznosiła się niemożliwie wysoko, a ogromne śruby wystawały ponad linię wody. Na burcie widniała zardzewiała nazwa jednostki: Chevron Mariner. – Tutaj go znajdziemy – powiedziała Amy. Do statku nie można było dotrzeć lądem. Musieli znaleźć jakąś łódkę. Szczęście się do nich uśmiechnęło, bo kiedy cofnęli się pół kilometra, odkryli przewróconą aluminiową łódź wiosłową leżącą wśród trzcin. Dno i nitowanie wydawały się nienaruszone. Greer przyciągnął ją na brzeg i zepchnął do wody. Kiedy nie zatonęła, pomógł Amy zsiąść z konia. – Co zrobimy z końmi? – zapytał. Na jej twarzy pojawił się grymas bólu. – Myślę, że wrócimy przed zmrokiem. Trzymał łódź, kiedy Amy wsiadała, a później zajął miejsce na środkowej ławce. Za wiosło posłużyła deska z podłogi. Siedząca na rufie Amy zamknęła oczy, trzymając się za brzuch. Na jej czole perlił się pot. Nie wydawała żadnych dźwięków, ale Greer uznał, że to przez wzgląd na niego. W miarę jak się zbliżali, tankowiec rósł do niewiarygodnych rozmiarów. Jego zardzewiałe burty wznosiły się dziesiątki metrów nad laguną. Był przechylony na bok, a otaczająca go woda poczerniała od ropy. Greer skierował ich łupinę do holu sąsiedniego wieżowca i zakotwiczył obok nieruchomych wind. – Luciusie, chyba będę potrzebowała twojej pomocy – odezwała się Amy. Pomógł jej wysiąść z łodzi i zaprowadził do najbliższej windy, podtrzymując w pasie. Znaleźli się w atrium z kilkoma windami, o ścianach z przydymionego szkła. Na tablicy widniał napis PIERWSZE CENTRUM ALLENA, z umieszczoną poniżej listą biur. Czekała ich wyczerpująca wspinaczka na wysokość co najmniej dziesięciu pięter. – Dasz radę? – spytał Greer. Amy przygryzła wargę i skinęła głową. Ruszyli za znakiem wskazującym schody. Greer zapalił pochodnię, znów objął Amy w talii i zaczęli iść. Powietrze uwięzione w klatce schodowej było trujące od pleśni. Co kilka pięter musieli wychodzić na zewnątrz, żeby oczyścić płuca. Kiedy dotarli do dwunastego piętra, stanęli. – Myślę, że wyżej nie trzeba – powiedział Greer. Ze szczelnie zamkniętych okien gabinetu pełnego książek rozciągał się widok na pokład tankowca opartego o bok wieżowca trzy metry niżej. Łatwy skok. Greer wziął stojący za biurkiem fotel, uniósł go nad głowę, wziął zamach i rozbił szybę. Odwrócił się i spojrzał na Amy. Dziewczyna przyglądała się własnej dłoni, trzymając ją przed sobą niczym kubek. W środku była czerwona ciecz. Dopiero wtedy Greer zauważył plamę krwi na jej sukience. I krew spływającą po nogach.

– Amy… Spojrzała mu w oczy. – Jesteś zmęczony. Poczuł, że ogarnęła go wielka słabość. Jakby sen otulił kocem całe jego ciało. – Cholera – mruknął, zamykając oczy i osuwając się na podłogę. 47

Peter i jego towarzysze dotarli do San Antonio autostradą numer dziewięćdziesiąt. Był wczesny ranek. Pierwszą noc spędzili w schronie na przedmieściach – bezładnym skupisku zrujnowanych domów zniszczonych przez wodę. Schron znajdował się pod komendą policji, z umocnioną tylną rampą. Nie był to schron wojsk ekspedycyjnych, wyjaśnił Hollis, ale jeden z należących do Tifty’ego. Był większy od schronów, które Peter wcześniej widywał, ale równie prymitywny jak one – duszne pomieszczenie z rzędami pryczy i miejscem parkingowym, gdzie czekała furgonetka na grubych oponach, załadowana kanistrami z benzyną. Pod ścianami stały metalowe wojskowe szafki i drewniane skrzynki. „Co w nich jest?” – zapytał Michael. Hollis uniósł jedną brew i odrzekł, że nie wie. „A jak ci się wydaje, Michaelu?” O świcie wyruszyli w dalszą drogę pod niebem ciężkim jak ołów. Hollis za kółkiem, obok Peter, a Michael i Lore na pace. Większa część miasta spłonęła podczas epidemii. W centrum ostało się tylko kilka wyższych budynków, wznoszących się z rozpaczliwą surowością na tle jaśniejących wzgórz, wypalonymi fasadami zwiastującymi poczerniałe, zniszczone wnętrza, w których drzemały całe rzesze głupków. „To tylko głupki”, mówili ludzie, chociaż nie zmieniało to faktu, że wirol to wirol. Peter oczekiwał, że Hollis skręci, aby zawieźć ich na północ lub południe, ale on wjechał do centrum miasta, opuszczając autostradę i klucząc wąskimi ulicami. Droga została oczyszczona, samochody i ciężarówki stały na poboczu. Kiedy na samochodzie położył się cień budynku, Hollis opuścił tylne okno. – Trzymajcie broń w pogotowiu – ostrzegł Michaela i Lore. – Miejcie się na baczności. – Jesteśmy czujni, hombre – odpowiedział Michael. Peter przypatrywał się pobojowisku. Miasta sprawiały, że zawsze wracał myślami do dawnego świata. Budynki, samochody i ulice, niegdyś wypełnione gorączkową krzątaniną ludzi nieznających przyszłości. Niewiedzących, że pewnego dnia historia świata nagle się zatrzyma. Przejechali bez żadnych przygód. Kiedy odstępy między budynkami zrobiły się większe, przy drodze zaczęła pojawiać się roślinność. – Daleko jeszcze? – spytał Hollisa. – Nie martw się. Już niedługo. Dziesięć minut później objechali linię zasieków. Hollis zatrzymał samochód przed bramą, wyjął ze schowka na rękawiczki klucz i wysiadł. Petera zalały wspomnienia. Hollis przypominał sobie swojego brata Theo, wiele lat temu otwierającego bramę elektrowni. – Gdzie jesteśmy? – zapytał, kiedy Hollis wrócił do samochodu. – W Forcie Sam Houston. – To baza wojskowa? – Raczej szpital. Kiedyś był tu szpital wojskowy, ale dziś nikogo tu nie leczą. Wjechali do środka. Peter miał wrażenie, że znaleźli się w małej wiosce. Z boku kwadratowego dziedzińca, który kiedyś mógł stanowić centrum osady, wznosiła się wysoka wieża z zegarem. Oprócz kilku armat używanych podczas uroczystości nie dostrzegł żadnych

wojskowych akcentów, żadnych ciężarówek ani czołgów, stanowisk ogniowych czy umocnień. Hollis zatrzymał wóz przed długim, niskim budynkiem o płaskim dachu. Na drzwiami widniał napis „Ośrodek wodny”. – Ośrodek wodny? – zdziwiła się Lore, kiedy wysiedli z samochodu. Zmrużyła oczy, patrząc podejrzliwie na znak, trzymając rękę na odbezpieczonym karabinie wiszącym na piersi. – Chodzi o… pływanie? Hollis wskazał karabin. – Powinniście zostawić to tutaj. Nie spodoba im się broń. – Spojrzał na Petera. – To wasza ostatnia szansa, żeby się wycofać. – Wiem. Nie zmieniłem zdania. Weszli w korytarz. W porównaniu z otoczeniem wnętrze budynku prezentowało się całkiem nieźle: sufity były mocne, okna wyglądały na solidne, na posadzce nie walały się śmiecie. – Słyszycie? – spytał Michael. Od podłogi promieniowało basowe dudnienie, jakby ktoś szarpał ogromną strunę. Gdzieś w środku pracował generator. – Spodziewałem się strażników – szepnął Peter do Hollisa. – Czasami wystawiają straże, kiedy Tifty chce urządzić przedstawienie, ale właściwie nie są potrzebni. Hollis zaprowadził ich do podwójnych drzwi. Kiedy je otworzył, zobaczyli duże, wyłożone płytkami pomieszczenie z wysokim sufitem, pośrodku którego znajdował się długi, pusty basen. Ruszyli w stronę kolejnych wahadłowych drzwi prowadzących do biegnących w dół schodów, oświetlonych bzyczącymi świetlówkami. Peter chciał zapytać Hollisa, skąd mają benzynę do generatora, ale sam sobie odpowiedział: Tifty zdobywa ją w taki sam sposób jak wszystko inne, kradnie. Schody prowadziły do pomieszczenia pełnego rur i metalowych zbiorników. Byli pod dnem basenu. Przeszli przez ciasne pomieszczenie do następnych drzwi, innych od poprzednich, obitych grubą stalową blachą. Brak oznaczeń powodował, że w pierwszej chwili trudno było się połapać, jak je otworzyć, bo na gładkiej powierzchni nie było żadnego mechanizmu. Na ścianie obok drzwi umieszczono panel z klawiszami. Hollis wprowadził szybko ciąg cyfr i drzwi otworzyły się z głośnym kliknięciem, ukazując ciemny korytarz. – Wszystko w porządku – uspokoił Hollis swoich towarzyszy. – Światła zapalają się automatycznie. Kiedy olbrzym wszedł do środka, rząd świetlówek ożył. Szpitalna biel korytarza podkreślała migotanie świateł. Wyobrażenia Petera na temat Tifty’ego zdecydowanie się zmieniły. Czego się właściwie spodziewał? Nędznego obozowiska z gromadą małpoludów uzbrojonych po zęby? To, co zobaczył, dalekie było od takich wyobrażeń. Wszystko wskazywało na techniczne zaawansowanie i przewyższało to, co widział w Kerrville. Michael też był pod wrażeniem. Niezłe miejsce, mówiła jego mina. Korytarz kończył się windą, nad którą zainstalowano kamerę. Ten, kto był po drugiej stronie, wiedział, że nadchodzą. Byli obserwowani od chwili, gdy weszli do korytarza. Hollis podniósł głowę, po czym wcisnął guzik w ścianie obok małego głośnika. – Wszystko w porządku – powiedział do kamery. – Oni są ze mną. W głośniku zatrzeszczało i dał się słyszeć głos: – Hollis, co jest, do jasnej cholery? – Nie mają broni. To moi przyjaciele. Ręczę za nich. – Czego chcą? – Musimy pogadać z Tiftym.

Chwila przerwy, jakby właściciel głosu z drugiej strony interkomu z kimś się naradzał. – Nie możesz ich tak po prostu przyprowadzić. Odbiło ci? – Nie zrobiłbym tego, gdyby sprawa nie była poważna. Otwórz drzwi, Dunk. Kolejna pauza. Drzwi lekko się uchyliły. – To twój tyłek – mruknął głos. Weszli do środka. Kabina zaczęła wolno opadać. – Dobra – odezwał się Michael. – Co to za miejsce? Chętnie posłucham. – Jesteśmy w dawnej stacji USAMRIID. To jednostka pomocnicza głównego ośrodka w Marylandzie, uruchomiona po wybuchu epidemii. – Co to jest USAMRIID? – spytała Lore. Odpowiedział jej Michael: – Instytut Medyczny Chorób Zakaźnych Armii Amerykańskiej. – Ściągnął brwi i spojrzał na Hollisa. – Czegoś nie łapię. Co Tifty tu robi? Kiedy drzwi zaczęły się otwierać, usłyszeli trzask przeładowywanej broni. Po chwili każde z nich ujrzało przed sobą lufę karabinu. ♦♦♦ – Wszyscy na kolana! Było ich sześciu. Najmłodszy miał nie więcej niż dwadzieścia lat, najstarszy wyglądał na czterdziestkę. Niechlujne brody, przetłuszczone włosy, żółte, od dawna niemyte zęby. Jeden z nich, olbrzym o wielkiej łysej głowie i fałdach tłuszczu na karku, miał siny tatuaż pokrywający całą twarz i odsłonięte ramiona. Wyglądało na to, że Dunk to właśnie on. – Powiedziałem ci, że to moi przyjaciele. – Hollis uklęknął na podłodze obok pozostałych. – Zamknij się! – Ubiór Dunka składał się z elementów różnych mundurów, wojskowych i straży obywatelskiej. Wielkolud wsunął rewolwer do kabury i przykucnął przed Peterem, patrząc na niego badawczymi, szarymi oczami. Z bliska rysunki na jego twarzy stały się wyraźne. Przedstawiały wiroli. Ręce, twarze i zęby wiroli. Peter nie miał wątpliwości, że pod ubraniem znajdują się podobne obrazki. – Wojska ekspedycyjne – mruknął, przeciągając samogłoski i kiwając poważnie głową. – Tifty’emu się to spodoba. Jak się nazywasz, poruczniku? – Jaxon. – Peter Jaxon? – Tak. Dunk obrócił się do pozostałych, wciąż w przysiadzie. – Co wy na to, panowie? Nie codziennie mamy takich gości. – Utkwił wzrok w Peterze. – Właściwie nigdy nie mamy gości. Przyznam, że to pewien problem. Do takiego miejsca nie ciągną turyści. – Muszę porozmawiać z Tiftym. – Już to słyszałem. Niestety Tifty kiepsko się dziś czuje. Ten nasz Tifty bardzo ceni sobie prywatność. – Przestań pieprzyć! – warknął Hollis. – Powiedziałem, że za nich ręczę! Tifty powinien usłyszeć, co mają do powiedzenia! – To twój problem, przyjacielu. Nie sądzę, by wasze położenie umożliwiało stawianie żądań. A tych dwoje? – spytał, wskazując Lore i Michaela. – Jesteśmy nafciarzami – odparł Michael. – Interesujące. Przywieźliście ropę? – Przeniósł wzrok na Lore. Na jego twarzy błysnął

złowrogi uśmiech. – Chyba cię znam. To był poker? A może kości? Pewnie nie pamiętasz. – Jak mogłabym zapomnieć partyjkę z takim frajerem? Dunk się podniósł, zacierając mięsiste łapska. – Cóż, miło było was poznać. To prawdziwa przyjemność. Czy któreś z was chciałoby coś powiedzieć przed śmiercią? Może „żegnajcie”? – Powiedz Tifty’emu, że chodzi o Masakrę na Polu – powiedział Hollis. Coś się zmieniło. Peter od razu to wyczuł. Wypowiedziane słowa padły na twarz Dunka niczym cień. – Dalej, powiedz mu. Dunk skamieniał, po czym wyciągnął pistolet. – Chodźmy. Dunk i jego ludzie poprowadzili ich długim korytarzem. Peter się rozglądał, choć niewiele było do oglądania – tylko korytarze i zamknięte drzwi. Obok wielu drzwi znajdowały się panele z numeryczną klawiaturą, jak ta pod basenem. Stanęli przed jednymi z nich i Dunk zapukał trzy razy. – Wejść! Słynny gangster Tifty Lamont. Peter musiał przyznać, że wyobrażał go sobie zupełnie inaczej. Tifty okazał się krępym mężczyzną z okularami tkwiącymi na końcu długiego, haczykowato zakrzywionego nosa. Pod jasnymi, opadającymi na kark włosami widać było różową skórę głowy. Siedział za dużym metalowym biurkiem, zajęty absurdalną czynnością budowania nieprawdopodobnie wysokiej wieży z drewnianych patyczków. – Słucham, Dunk? – zapytał, nie podnosząc głowy. – O co chodzi? – Złapaliśmy troje intruzów, proszę pana. Hollis ich przyprowadził. – Rozumiem. – Lamont nie przerywał cierpliwego układania. – Nie zabiłeś ich, bo… Dunk odchrząknął. – Bo chcieli porozmawiać o Masakrze na Polu. Powiedzieli, że o czymś wiedzą. Dłonie Tifty’ego zamarły. Po kilku sekundach podniósł głowę i na nich spojrzał. – Kto to powiedział? Peter zrobił krok do przodu. – Ja. Tifty przypatrywał mu się przez chwilę. – A inni? Co wiedzą? – Byli ze mną, kiedy ją zobaczyłem. – Kogo? – Kobietę. Tifty milczał. Jego twarz była nieruchoma jak twarz ślepca. – Wszyscy wyjść. Z wyjątkiem ciebie… – Wskazał palcem Petera. – Jak cię nazywają? – Peter Jaxon. – Wszyscy z wyjątkiem pana Jaxona. – Co mam z nimi zrobić? – spytał Dunk. – Użyj wyobraźni. Wyglądają na głodnych. Może dałbyś im coś do jedzenia? – A Hollis? – Czyżbym się przesłyszał? Nie wspomniałeś, że to Hollis ich tu przyprowadził? – Właśnie. Pokazał im naszą kryjówkę. Tifty westchnął ciężko. – Cóż, przykra sprawa. Hollis, co mam z tobą zrobić? Znasz zasady, wiesz, jaki mamy

kodeks. Słyszałeś o honorze złodziei. Ile razy mam ci to powtarzać? – Przepraszam, Tifty. Pomyślałem, że chciałbyś usłyszeć, co mają do powiedzenia. – Przepraszam to za mało. Postawiłeś mnie w bardzo niezręcznej sytuacji… – Tifty rozejrzał się znużonym wzrokiem po pokoju, jakby następne zdanie można było znaleźć wśród półek i teczek. – Bardzo dobrze. Który jesteś na liście? – Czwarty. – Już nie. Odsuwam cię od klatki do odwołania. Wiem, jak bardzo ci się to spodoba. Z pewnością docenisz moją hojność. Twarz Hollisa nie zdradzała żadnych uczuć. O jaką klatkę chodzi? – zastanawiał się Peter. – Dziękuję, Tifty – mruknął Hollis. – A teraz wynoście się wszyscy. Drzwi się zamknęły. Peter czekał, aż Tifty odezwie się pierwszy. Mężczyzna wstał zza biurka i podszedł do małego stolika, na którym stał dzbanek z wodą. Napełnił szklankę i wypił. Kiedy cisza zaczęła się przeciągać, spytał, nie odwracając się do Petera: – Co miała na sobie? – Czarną pelerynę i okulary. – Widziałeś coś jeszcze? Mieli ciężarówkę? Peter opowiedział, co się stało na Szlaku Naftowym. Tifty pozwolił mu mówić. Kiedy Peter skończył, Tifty usiadł za biurkiem. – Coś ci pokażę – rzekł. Otworzył górną szufladę, wyjął kartkę i przesunął po blacie w stronę Petera. Był to rysunek wykonany węglem drzewnym na sztywnym, lekko odbarwionym papierze, przedstawiający kobietę i dwie małe dziewczynki. – Widziałeś wcześniej jeden z nich, prawda? Wiem to. Peter skinął głową. Coś takiego trudno zapomnieć. Rysunek krył w sobie przytłaczającą udrękę, jakby kobieta i jej dzieci spoglądały z kartki w miejsce istniejące poza ramami czasu i przestrzeni. Peter miał wrażenie, że patrzy na ducha, a właściwie na trzy duchy. – Tak, w Kolorado. Greer pokazał mi je po śmierci Vorheesa. Sporo tego było. – Podniósł głowę i zauważył, że Tifty uważnie mu się przypatruje, jak nauczyciel przeprowadzający egzamin. – Dlaczego masz jeden z nich? – Bo je lubię – odrzekł Tifty. – Vor i ja mieliśmy swoje problemy, ale zawsze wiedział, co czuję. Poza tym byli moją rodziną. Dlatego mi to dał. – Zginęli na polu? – Tak, Dee i młodsza z dziewczynek, Siri. Zginęły od razu. Szybko, choć pewnie słyszałeś przysłowie: „Zrób to szybko, tylko nie dziś”. Starszej, Nitii, nigdy nie odnaleziono. – Ściągnął brwi. – Jesteś zaskoczony? Nie spodziewałeś się tego? Peter nie zdążył odpowiedzieć. – Mówię ci o tym, żebyś zrozumiał, kim byliśmy. Każdy kogoś stracił. Dałem im dom i wroga, przeciwko któremu mogli zwrócić swój gniew. Weźmy Dunka. Może i wyrósł na olbrzyma, ale gdy na niego patrzę, wiesz, kogo widzę? Jedenastoletniego dzieciaka. On też był tamtego dnia na polu. Stracił ojca, matkę i siostrę. – Dlaczego czarny rynek? – To tylko część naszej działalności. Sposób na opłacenie rachunków, jeśli wolisz. Władze cywilne nas tolerują, bo nie mają wyboru. W pewnym sensie nas potrzebują, tak jak my ich. Nie różnimy się zbytnio od twoich wojsk ekspedycyjnych, jesteśmy drugą stroną medalu.

Logika Tifty’ego wydawała się zbyt wygodna, stanowiła sposób usprawiedliwiania jego przestępstw. Z drugiej strony Peter nie mógł zaprzeczyć, że porównanie jest trafne. – Pułkownik Apgar powiedział, że był pan oficerem. Strzelcem zwiadowcą – rzekł. Na twarzy Tifty’ego pojawił się przelotny uśmiech. Musieli sporo razem przejść. – Powinienem był się domyślić, że Gunnar maczał w tym palce. Co ci powiedział? – Że przed odejściem dosłużył się pan stopnia kapitana. Mówił, że jest pan najlepszym zawiadowcą, jakiego znał. – Naprawdę? Cóż, chciał być miły, ale tylko trochę. – Dlaczego pan zrezygnował? Tifty wzruszył ramionami. – Z wielu powodów. Można powiedzieć, że wojskowe życie mi nie pasowało. Domyślam się, że tobie również raczej nie leży. Zgaduję, że gonisz resztkami sił, poruczniku. Ile dni byłeś na samowolce? Peter poczuł się przyłapany. – Tylko parę. – Samowolka to samowolka. Wierz mi, wiem coś o tym. Wracając do twojego pytania, opuściłem wojska ekspedycyjne z powodu tej kobiety na polu. A dokładniej, bo powiedziałem przełożonym, skąd się wzięła, a oni nie chcieli niczego w tej sprawie zrobić. Peter oniemiał z wrażenia. – Wiesz pan, skąd pochodzi? – Oczywiście. Podobnie jak dowództwo. Jak sądzisz, dlaczego Gunnar cię tu przysłał? Piętnaście lat temu wchodziłem w skład trzyosobowej grupy wysłanej na północ, by zlokalizowała źródło sygnału docierającego z terenu Iowa. Bardzo słabego, marnych trzasków, ale wystarczającego, żeby uchwycić go radionamiernikiem. Nie mieliśmy pojęcia dlaczego, bo wojska ekspedycyjne nie zajmowały się badaniem każdego przypadkowego sygnału, ale sprawa była poufna, ściśle tajna. Mieliśmy przeprowadzić zwiad i złożyć raport. Nic więcej. Znaleźliśmy miasto trzykrotnie większe od Kerrville. Bez murów i świateł. Według wszelkich danych w ogóle nie powinno było istnieć. Wiesz, co tam zobaczyliśmy? Ciężarówki podobne do tych, które stały na polu przed atakiem. Jak ta, którą zobaczyłeś trzy dni temu. – Co powiedzieli w dowództwie? – Zabronili komukolwiek o tym mówić. – Dlaczego? – Oczywiście Peter dostał identyczne polecenie. – Kto wie? Domyślam się, że rozkaz wyszedł od władz cywilnych, a nie wojskowych. Musieli być przerażeni. Kimkolwiek byli tamci, władze musiały dojść do wniosku, że nie mamy odpowiedniej broni, aby się z nimi zmierzyć. – Wirole? Tifty spokojnie skinął głową. – Zatkaj uszy palcami i miej nadzieję, że nigdy nie wrócą. Może nie była to zła decyzja, ale nie potrafiłem jej zaakceptować. – Wrócił pan tam kiedyś? – Do Iowa? Po co? – Bo może tam być córka Vorheesa. I Sara. Widział pan ciężarówki. – Przepraszam, jaka Sara? Czy ja ją znam? – spytał Tifty. – To żona Hollisa, a raczej miała nią zostać. Zaginęła w Roswell. Na twarzy Tifty’ego pojawił się wyraz żalu. – Oczywiście. Mój błąd. Powinienem był się domyślić, choć nigdy nie wymówił jej imienia. Niestety to niczego nie zmienia, poruczniku.

– Przecież one być może żyją! – Nie sądzę, żeby było to prawdopodobne. Upłynęło tyle lat. Tak czy owak, niewiele mógłbym zrobić w tej sprawie. Ani wtedy, ani teraz. Trzeba by całej armii. Centralna Administracja zapewniała, że jej nie mamy. Na usprawiedliwienie dowództwa dodam, że ci ludzie, kimkolwiek byli, już nie wrócili. Aż do dziś, jeśli to, co mówisz, jest prawdą. Nadal czegoś brakuje, pomyślał Peter. Jakiegoś dręczącego szczegółu czającego się na obrzeżach jego świadomości. – Kto jeszcze z wami był? – spytał. – W grupie rozpoznania? Dowodził Nate Crukshank. Trzecim człowiekiem był młody porucznik, Lucius Greer. Wiadomość przeszyła Petera jak prąd. – Zaprowadź mnie tam! Pokaż, gdzie to jest! – Zdenerwowany Peter zaczął mówić do Tifty’ego per „ty”. – Co zrobimy, gdy znajdziemy się na miejscu? – Odnajdziemy naszych ludzi i ich wyciągniemy. – Czy ty mnie słuchasz? Nie przebywają tam tylko ci, którzy ocaleli. Oni zawarli sojusz z wirolami – tłumaczył Tifty. – Więcej, ta kobieta ma nad nimi władzę. Obaj widzieliśmy to na własne oczy. – Nic mnie to nie obchodzi. – A powinno. Wskórasz tylko tyle, że cię zabiją lub zostaniesz porwany. Domyślam się, że byłoby to znacznie gorsze od śmierci. – W takim razie powiedz mi, jak się tam dostać. Dam sobie radę bez niczyjej pomocy. Tifty wstał zza biurka i podszedł do stojącego w kącie stolika, aby nalać sobie kolejną szklankę wody. Pił wolno, łyk po łyku. Milczenie się przedłużało, a Peter miał nieodparte wrażenie, że Tifty poszybował myślami gdzieś daleko. Był ciekaw, czy ich spotkanie dobiegło końca. – Powiedz mi coś, Jaxon. Masz dzieci? – odezwał się wreszcie Tifty. – Jakie to ma znaczenie? – Zaspokój moją ciekawość. Peter pokręcił głową. – Nie. – A rodzinę? – Mam bratanka. – Gdzie przebywa? Pytania Lamonta były boleśnie przenikliwe, ale ton, jakim mówił, był tak serdeczny, że odpowiedzi same znajdowały drogę do ust. – Pod opieką sióstr. Jego rodzice zginęli w Roswell. – Jesteście blisko związani? Jesteś dla niego ważny? – Po co te wszystkie pytania? Tifty zignorował ostatnie słowa. Postawił pustą szklankę na stole i wrócił za biurko. – Podejrzewam, że chłopak cię podziwia. Wielki Peter Jaxon. Ta dziewczyna, Amy, i polowanie na Dwunastu. Nie obwiniaj Hollisa. Mam własnych informatorów. – Kogo? Tifty się uśmiechnął. – Pogadamy o tym następnym razem. Rozmawiamy o twoim bratanku. Jak mu na imię? – Caleb. – Pytam, czy jesteś dla Caleba jak ojciec. Czy oprócz włóczenia się po dalekich

terytoriach, aby uwolnić świat od wiroli, powiedziałbyś, że jesteś dla niego ojcem? Nagle Peter odniósł wrażenie, że został sprytnie wmanewrowany. Przypomniał sobie partyjkę szachów z Calebem – w jednej chwili grał sobie w najlepsze, a w drugiej znalazł się w sytuacji bez wyjścia. Szach i mat. – Zadałem proste pytanie, poruczniku. – Nie mam pojęcia. Tifty przyglądał mu się chwilę, a później stwierdził takim tonem, jakby sprawa była rozstrzygnięta: – Dziękuję za szczerą odpowiedź. Radzę, żebyś o wszystkim zapomniał, wrócił do domu i zajął się wychowaniem chłopca. Ze względu na jego i swoje dobro. Wypuszczę cię i twoich przyjaciół. Tytułem ostrzeżenia dodam, że rozpowiadanie o miejscu naszego pobytu, jak by to powiedzieć… nie przyniesie wam nic dobrego. Kolejny szach i mat. – To wszystko? Nie zamierzasz niczego zrobić? – Uznaj to za największą łaskę, jaką kiedykolwiek ci wyświadczono. Wracaj do domu, Jaxon, i zajmij się swoim życiem. Kiedyś mi podziękujesz. Peter zastanawiał się, co powiedzieć, aby skłonić Tyfty’ego do zmiany decyzji. Wskazał leżący na biurku rysunek. – A te dziewczynki? Powiedziałeś, że je kochałeś. – Kochałem. Nadal kocham. Dlatego nie zamierzam ci pomóc. Możesz mnie nazwać sentymentalnym, ale nie chcę mieć na sumieniu twojej śmierci. – Na sumieniu? – Tak, mam sumienie. – A wiesz, że mnie zaskoczyłeś? – Doprawdy? Czym? – Nigdy nie sądziłem, że Tifty Lamont okaże się tchórzem. Jeśli Peter sądził, że coś w ten sposób wskóra, przeliczył się. Tifty odchylił się na krześle, złączył palce obu rąk i spojrzał na niego chłodnym wzrokiem znad okularów. – Sądziłeś, że mnie wkurzysz? – Taak, przyznam, że na to liczyłem. – W takim razie popełniłeś błąd, biorąc mnie za człowieka, którego obchodzi, co myślą o nim inni. Niezła sztuczka, poruczniku. – Powiedziałeś, że jednej z osób nigdy nie odnaleziono. Nie rozumiem, jak możesz bezczynnie siedzieć, jeśli ona może żyć. Tifty westchnął. – Może nie dotarło do ciebie, że nie żyjemy w hipotetycznym świecie. Takie przypuszczenia to recepta na bezsenną noc, a snu nigdy za mało. Nie zrozum mnie źle, podziwiam twój optymizm. No, może nie podziwiam… to zbyt mocne określenie… nie podziwiam, ale rozumiem. Kiedyś byłem taki jak ty, ale te czasy minęły. Został mi tylko ten rysunek. Patrzę na niego codziennie. I muszę się tym zadowolić. Peter znów wziął kartkę. Promienny uśmiech kobiety, włosy uniesione niewidocznym powiewem wiatru i małe dziewczynki o szeroko otwartych oczach, pełnych dziecięcej nadziei, jak u wszystkich dzieci stojących na progu życia. Patrząc na nie, Peter wyczuł skomplikowane zobowiązanie, zażyłość i obietnicę. Ten rysunek był nie tylko pamiątką, lecz także sposobem, w jaki Tifty wymierzał karę samemu sobie. Dziwna sprawa, ale zrobiło mu się go żal.

Odłożył obrazek na biurko. – Powiedziałeś, że przemyt jest tylko jednym z waszych zajęć. Czym jeszcze się zajmujecie? Nie wyjaśniłeś mi tego. – Doprawdy? – Tifty zdjął okulary i wstał. – Masz rację. Chodź ze mną. ♦♦♦ Tifty wcisnął kilka guzików zamka cyfrowego, otworzył ciężkie drzwi i odsłonił ogromną salę z dużymi metalowymi klatkami stojącymi przy ścianach. W powietrzu czuć było słabą zwierzęcą woń, zapach krwi i surowego mięsa oraz ostry odór alkoholu. Światło miało chłodną, fioletowoniebieską barwę – „błękit wiroli”, wyjaśnił Tifty, długość fali czterysta nanometrów, na samym końcu widzialnego spektrum. Żeby były spokojne, powiedział Peterowi. Ci, którzy zbudowali ten pawilon, dobrze znali naturę trzymanych w nim istot. Przyłączyli się do nich Michael i Lore. Minęli pomieszczenie pełne klatek i weszli po krótkich schodach. Wiedzieli, co ich czeka. Reszta była tylko kwestią czasu. – To platforma obserwacyjna – powiedział Tifty, otwierając panel z dwoma przyciskami, zielonym i czerwonym. Stali na długim balkonie z szeregiem pomostów wznoszących się nad metalową półką. Tifty wcisnął zielony przycisk. Łańcuchy i przekładnie brzęknęły, a półka zaczęła wsuwać się w przeciwległą ścianę, odsłaniając powierzchnię wykonaną z pancernego szkła. – Śmiało – zachęcił ich Tifty. – Spójrzcie. Peter i pozostali weszli na pomost. Jeden z wiroli natychmiast uderzył o szybę z głuchym łoskotem, by odbić się i potoczyć w kąt celi. – Kurwa mać! – krzyknęła przerażona Lore. Tifty ruszył za nimi. – Zbudowaliśmy ten obiekt, by obserwować wirole. A mówiąc dokładniej, poznać najskuteczniejsze sposoby ich zabijania. Cała trójka spojrzała na stojące w dole skrzynie. Peter naliczył dziewiętnaście stworzeń. Dwudziesta skrzynia była pusta. Większość wiroli wydawała się głupkami ledwo reagującymi na ich obecność, ale ten, który na nich skoczył, był inny – był dorosłym drakiem rodzaju żeńskiego. Kiedy szli kładkami, samica spoglądała na nich łakomym wzrokiem, napinając ciało i zaciskając szpony. – Skąd ich wytrzasnęliście? – zapytał Michael. – Schwytaliśmy w pułapki. – Z czym? Z wirnikami? – Wirniki są dobre dla amatorów. To prawda, unieruchamiają te potwory, ale nie nadają się do niczego więcej, chyba że chcesz je usmażyć. Żeby złapać drani żywych, używamy tej samej przynęty, co budowniczowie tego kompleksu, bardzo mocnego stopu wolframu. Peter oderwał wzrok od draka. – Co zdołaliście ustalić? – Nie tyle, ile bym chciał. Klatka piersiowa, górne podniebienie. Jest też trzecie wrażliwe miejsce, u podstawy czaszki, chociaż bardzo małe. Jeśli ich poćwiartować, wykrwawią się na śmierć, ale nie jest łatwo przebić grubą skórę. Ciepło i zimno nie robią na nich większego wrażenia. Próbowaliśmy różnych trucizn, ale są na to za sprytne. Mają bardzo wyczulone powonienie. Nie tkną niczego zatrutego, choćby były nie wiem jak głodne. Wiemy, że zanurzone w wodzie toną. Ich ciała mają zbyt duży ciężar właściwy, aby utrzymać się na powierzchni, a nie potrafią wystarczająco długo wstrzymywać oddechu. Najtwardszy był pod wodą siedemdziesiąt sześć sekund.

– Może je zagłodzić? – podsunął Michael. – Próbowaliśmy. Brak jedzenia powoduje spowolnienie funkcji życiowych. Wpadają wtedy w stan przypominający sen. – I? – Z tego, co wiemy, wynika, że mogą w nim trwać nieskończenie długo. Zaniechaliśmy prób. Nagle Peter zrozumiał, co widzi. Szmuglowanie było jedynie przykrywką. Prawdziwy cel Tifty’ego znajduje się przed nim, na tej sali. – Tifty, chyba ci odbiło. Wszyscy odwrócili się w jego stronę. Tifty skrzyżował ręce na piersi i spojrzał twardo na Petera. – Masz coś konkretnego na myśli, poruczniku? – Zawsze chciałeś wrócić do Iowa, ale nie potrafiłeś wykombinować, jak to zrobić. Mina Tifty’ego się nie zmieniła, ale jego twarz wydała się nagle stara, znużona życiem. – Interesująca teoria. – Naprawdę? Przez pięć sekund patrzyli sobie w oczy. Nikt nie odezwał się słowem. Kiedy milczenie stało się nieznośne, Michael je przerwał: – Myślę, że ona cię lubi, Peterze. Pięć metrów niżej gapił się na niego duży dark, leniwie kręcąc głową i wyginając szyję. Samica rozwarła szczęki, jakby ziewała, i odsłoniła błyszczące zęby. „To dla ciebie”. Tifty zrobił krok do przodu. – To nasz ostatni nabytek – powiedział. – Jesteśmy z niej bardzo dumni. Tropiliśmy ją tygodniami. Ostatnio bardzo trudno złapać dorosłego draka. Nazwaliśmy ją Sheila. – Co zamierzacie z nią zrobić? – spytał Michael. – Jeszcze nie zdecydowaliśmy. Pewnie to co zawsze. Mniej lub bardziej. Trochę tego i owego, ale jest zbyt niebezpieczna do klatki. Peter przypomniał sobie karę Hollisa. – Co to jest ta klatka? Twarz Tifty’ego rozpromienił uśmiech. – Och! – westchnął. ♦♦♦ Wybiła północ. Do czasu jej nadejścia cała trójka musiała pozostać w małym, nieużywanym pomieszczeniu pilnowanym przez stojącego na zewnątrz wartownika. Kiedy Peter wreszcie zdołał zasnąć, zadźwięczał dzwonek i drzwi się otworzyły. – Chodźcie ze mną – powiedział Tifty. – Dokąd? – zapytała Lore. – Jak to dokąd? Na dwór. Dlaczego udał zdziwienie? – pomyślał Peter. Bo Tifty już taki był. Lubił teatr. – Gdzie jest Hollis? – spytał Peter. – Nie martw się, niebawem do nas dołączy. Była pochmurna, bezgwiezdna noc. Czekała na nich ciężarówka zaparkowana obok schodów. Weszli na pakę, a Tifty usiadł w kabinie obok kierowcy. Nie byli pilnowani, ale dokąd mogliby pójść w ciemności, bez broni? Kilka minut później ciężarówka zajechała przed ogromny prostokątny budynek, przypominający lotniskowy hangar. Obok stały inne pojazdy i duża platforma. W świetle

pochodni krążyli ludzie uzbrojeni w pistolety i karabiny. Niektórzy popalali wąsy kukurydzy. Z wnętrza dochodził szmer ludzkich głosów. – Za chwilę zobaczycie, o co naprawdę nam chodzi – rzekł Tifty. W środku budynku znajdowała się ogromna, oświetlona pochodniami sala. Z belek podtrzymujących strop zwisała zniszczona amerykańska flaga. Pośrodku stała klatka średnicy około piętnastu metrów z opadającym z sufitu łańcuchem. Otaczały ją odkryte trybuny pełne mężczyzn. Wszyscy głośno rozmawiali, wymachując plikami austinów w kierunku człowieka chodzącego między rzędami. Na widok Tifty’ego rozległy się radosne okrzyki i głośne tupanie. On jednak nie zareagował, prowadząc trójkę gości do pustego sektora w niższej części trybuny, zaledwie kilkadziesiąt centymetrów od krat. – Pięć minut do końca zakładów! – rozległ się głos. – Pięć minut! Hollis usiadł obok nich. – Czy to jest to, co myślę? – spytał Peter. Hollis nieznacznie skinął głową. – W zasadzie tak. – Obstawiają wynik walki? – Niektórzy. W przypadku głupoli zakładają się, ile minut będzie trwała. – Robiłeś to? Hollis spojrzał na niego dziwnie. – A dlaczego by nie? Przerwały im głośne owacje. Peter podniósł głowę i zobaczył dużą metalową skrzynię wjeżdżającą na wózku widłowym. Z drugiej strony ukazał się dumnie kroczący mężczyzna. Dunk. Facet założył ciężkie ochraniacze na nogi i ramiona, a w ręku trzymał pikę. Na czubku głowy miał otwartą maskę, żeby odsłonić wytatuowaną twarz. Uniósł prawą pięść i potrząsnął nią w powietrzu, wywołując oszalały tupot nóg na trybunach. Kierowca wózka postawił klatkę na środku areny i wycofał pojazd, a inny mężczyzna przyczepił łańcuch do podnoszonej klapy. Kiedy wyszedł z klatki, do środka wkroczył Dunk. Drzwi opadły z brzękiem. Zrobiło się cicho. Siedzący obok Petera Tifty wstał z megafonem w ręku. Odchrząknął i przemówił do tłumu: – Powstać do hymnu! Wszyscy wstali, położyli prawe dłonie na sercu i zaczęli śpiewać: O, powiedz, czy widzisz w pierwszym świetle świtu, Cośmy tak dumnie sławili w ostatnim blasku zmierzchu? Na czyje to pasy i błyszczące gwiazdy w szaleńczej walce Ponad szańcami spoglądaliśmy, jak dumnie łopotały?17 Peter też wstał, choć nie pamiętał słów. Była to pieśń z zamierzchłej przeszłości, z czasu, który był przedtem. Nauczycielka uczyła jej dzieci w Schronie. Tylko że melodia była skomplikowana, a słowa zbyt trudne dla małego chłopca, więc nigdy nie nauczył się jej jak należy. Spojrzał na Michaela, który uniósł brwi, równie zdumiony. Ostatnią piskliwą nutę zagłuszyła kolejna fala wrzasku. Z chaosu podniesionych głosów wyłonił się refren powtarzany w rytm grzmiącego tupotu stóp: „Dunk, Dunk, Dunk, Dunk…”. Tifty pozwolił, żeby okrzyki wybrzmiały, po czym podniósł rękę, nakazując publiczności zamilknąć. Odwrócił się do klatki. – Dunku Withersie, jesteś gotów? – Jestem gotów! – A zatem… włączyć zegar! Rozpętało się istne pandemonium. Dunk opuścił maskę na twarz. Później rozległ się

sygnał i łańcuch brzęknął, unosząc klapę skrzyni. Przez chwilę nic się nie działo, a po chwili z klatki wyskoczył głupol i smyrgnął w górę niczym karaluch. Może szukał wyjścia albo szykował się do ataku, Peter nie potrafił tego powiedzieć. Tłum miał własny rozum. Okrzyki zamieniły się w gwizdy i wycie niezadowolenia. Dotarłszy do wierzchołka klatki, głupol złapał się krat i wyprostował tułów tak, że czubek głowy był skierowany ku podłodze, a ręce zwisały luźno. Dunk stał pod nim, wykrzykując szyderstwa i potrząsając piką, prowokując stworzenie, żeby spadło. „Mięso!” – skandował tłum, klaszcząc. „Mięso! Mięso! Mięso!” Głupol sprawiał wrażenie zdezorientowanego, niemal otępiałego. Jego spojrzenie przesuwało się po sali, wyglądało na to, że harmider i zamieszanie pozbawiły go instynktu. Jego twarz wydawała się zamazana, jakby ludzkie rysy zostały rozpuszczone w żrącym kwasie. Wisiał tak pięć, dziesięć sekund… – Mięso! Mięso! Mięso! Mięso! – Dość! – Tifty wstał, biorąc do ręki megafon. – Rzucić mięso! Do klatki wrzucono duże, ociekające krwią ochłapy, które wylądowały na posadzce z wilgotnym plaśnięciem. Tylko tego było trzeba. Stworzenie puściło się stalowej kraty, sięgnęło po najbliższy kawałek, dolną część krowiej nogi, zatopiło kły w fałdach tłuszczu, nie tyle pijąc zawarte w nim płyny, ile je wciągając. W dwie sekundy było po wszystkim. Wirol odrzucił wyssane resztki i ruszył w stronę Dunka. Przykucnął, zakołysał się na tylnych chwytnych kończynach i rozpostarł potężne ramiona. W charakterystyczny sposób przekrzywił głowę, jakby się zastanawiał. I skoczył. Runął na Dunka, sięgając szponami do jego gardła. Dunk przypadł do ziemi, po czym wyskoczył w górę, machając piką. Tłum oszalał. Entuzjazm udzielił się także Peterowi, w jego żyłach wezbrało dzikie podniecenie walką. Unikając ciosów dzidy, wirol przywarł plecami do prętów klatki. Tym razem nie był to chaotyczny odwrót, jego zamiary były oczywiste. Wspiąwszy się sześć metrów w górę, odepchnął się od krat i runął głową w dół, wykonując przewrót w powietrzu, robiąc korkociąg i lądując na łapach w odległości trzech metrów od Dunka. Później powtórzył się ten sam scenariusz: Dunk wykonał gwałtowny ruch do przodu, a wirol się cofnął. Pika przeszyła powietrze nad jego głową. Kiedy rozpędzony Dunk runął naprzód, wirol wyskoczył i uderzył z byka w osłonięty pancerzem środek tułowia Dunka, rzucając go na pręty klatki. Oszołomiony Dunk podniósł się, oparty plecami o pręty. Na lewo od niego na posadzce leżała pika. Maska zsunęła mu się z twarzy. Peter zauważył, że sięga po broń, ale gest był nieznaczny, a ręka poruszała się niepewnie. Klatka piersiowa Duka wznosiła się i opadała jak miech, a z nosa i górnej wargi ciekła krew. Dlaczego wirol jeszcze go nie zabił? Bo myślał, że to pułapka. Bo coś podejrzewał. Kiedy stworzenie przyglądało się leżącemu Dunkowi, Peter wyczuł, że jest wewnętrznie rozdarte. Impulsowi zabicia nieprzyjaciela sprzeciwiało się niejasne podejrzenie – resztki ludzkiej zdolności myślenia – że nie wszystko jest takie, na jakie wygląda. Która z sił weźmie górę? Tłum skandował imię Dunka, starając się wydobyć go ze stanu otępienia. Albo skłonić wirola do działania. Bo chodziło o śmierć, wszystko jedno czyją. Wchodząc do klatki, Dunk zapewnił już sobie największe zwycięstwo, dowiódł, że jest człowiekiem i że nie godzi się na panowanie wiroli nad nim, jego braćmi i światem. Jeśli chodzi o całą resztę, co ma być, to będzie. Zwyciężyła żądza krwi. Wirol skoczył w górę, a Dunk namacał pikę i zacisnął na niej palce. Kiedy wirol na niego spadał, Dunk uniósł drzewce pod kątem czterdziestu pięciu stopni, mierząc w środek jego piersi, i oparł koniec o posadzkę między kolanami.

Czy wirol wiedział, co się stanie? Czy w ułamku sekundy zrozumiał, czym zakończy się to starcie? Czy miał świadomość, że pędzi na spotkanie śmierci? Czy był szczęśliwy? Smutny? Po chwili czubek piki trafił w cel, przeszywając potwora na wylot i powodując, że zakończył życie pojedynczym, głośnym, śmiertelnym stęknięciem. Dunk przetoczył się na bok. Peter skoczył na równe nogi jak reszta widzów. Energia Dunka stała się ich energię, płynęła jednym wezbranym nurtem. – Dunk, Dunk, Dunk, Dunk! – skandowali ludzie. Peter zastanawiał się, dlaczego to doznanie jest inne, a z drugiej strony było mu to najzupełniej obojętne, bo dał się ponieść niespodziewanej ekstazie. Wiele razy walczył z wirolami na murach, w mieście i na pustyni, w lesie i na polu. Opuścił się pięćset metrów do jaskini, w której roiło się od tych bestii. Setki razy narażał życie, a mimo to odwaga Dunka wydawała się większa, czystsza, przynosząca odkupienie. Peter spojrzał na przyjaciół, na Michaela, Hollisa i Lore. Nie miał wątpliwości: czuli to samo co on. Tylko Tifty wyglądał inaczej. Wstał jak pozostali, ale na jego twarzy nie malowały się żadne emocje. Co widzi oczami umysłu? W jakich rejonach błądzi? Pewnie przeniósł się na tamto pole. Nawet klatka nie mogła zdjąć ciężaru z jego barków. Peter dostrzegł szansę. Kiedy owacje ucichły, zaczęto przeliczać i wypłacać wygrane. – Pozwól mi wejść do klatki – poprosił. Tifty spojrzał na niego zdziwiony, unosząc brwi. – Czy wiesz, o co prosisz, poruczniku? – Załóżmy się. Jeśli przeżyję, zawieziesz mnie do Iowa. Nie powiesz, gdzie jest miasto, ale mnie tam zabierzesz. Pojedziesz ze mną. – Peterze, to nie jest najlepszy pomysł – ostrzegł go Hollis. – Wiem, co czujesz. Nazywamy to szałem klatki. – Chodzi o coś innego. Tifty skrzyżował ręce na piersi. – Jaxon, czy ja wyglądam na głupca? Twoja sława cię wyprzedza. Nie wątpię, że zdołasz pokonać głupola. – Nie miałem na myśli głupola – odparł Peter. – Chodziło mi o Sheilę. Tifty Lamont zmierzył go uważnym spojrzeniem. Michael i Lore, którzy za nim siedzieli, nie odezwali się słowem. Może wiedzieli, co ma zamiar zrobić, a może nie. Może – przerażeni, że postradał rozum – nie mogli mówić. W sumie nie miało to większego znaczenia. – Zgoda, poruczniku. To będzie twój pogrzeb, choć nie sądzę, aby było co chować. Hollis i dwóch ludzi Tifty’ego zaprowadzili Petera do małego pomieszczenia z tyłu areny. Lore została na trybunie. W pokoju stał tylko długi stół, na którym leżały ochraniacze i cały arsenał broni. Peter założył ochraniacze. Początkowo bał się, że za bardzo go spowolnią, ale okazały się zdumiewająco lekkie i sprężyste. Inna sprawa z maską – Peter nie miał pojęcia, na co mogłaby mu się przydać, a poza tym ograniczała pole widzenia, więc ją odłożył. Teraz broń. Mógł wybrać dwie sztuki. Nie wolno było używać broni palnej, a tylko oręż przeszywający. Noże i kusze, piki i miecze oraz topory różnej długości i ciężaru. Poczuł pokusę, by sięgnąć po kuszę, ale miał walczyć prawie twarzą w twarz, a jej ładowanie zajęłoby zbyt dużo czasu. Wybrał pikę długości półtora metra, ze stalowym czubkiem z zadziorami. Później rozejrzał się za drugą sztuką broni, szukając czegoś odpowiedniego. W rogu pokoju zobaczył kubeł na śmiecie z ocynkowanej blachy. Podniósł wieko i uważnie mu się przyjrzał. – Dajcie szmatę. Przynieśli mu kawałek tkaniny, a Peter splunął i potarł wnętrze pokrywki. Ujrzał własne

odbicie, niewyraźny zarys, ale musiało wystarczyć. – Chcę to. Ludzie Tifty’ego wybuchnęli śmiechem. „Pokrywka kosza na śmiecie?! Taka żałosna tarcza przeciwko dorosłemu drakowi?! Chcesz popełnić samobójstwo?” – Twoja głupota to inna sprawa, poruczniku – mruknął Tifty – ale na to po prostu nie mogę pozwolić. Michael spojrzał na niego pytająco. – Jak… w Las Vegas? Peter nieznacznie skinął głową i odwrócił się do Tifty’ego. – Powiedziałeś, że mogę wziąć cokolwiek z tego pokoju. – To prawda. – W takim razie jestem gotowy. Zaprowadzili Petera na arenę. Tłum ryknął na jego widok, tupiąc, ale doping był inny niż w przypadku Dunka. Ludzie odnosili się do niego z rezerwą, bo Peter nie był jednym z nich. Byli podekscytowani, że zobaczą jego śmierć, że będą patrzyli, jak kona arogancki oficer wojsk ekspedycyjnych, który ośmielił się wierzyć, że da radę wirolowi. Skrzynia stała już pośrodku okrągłej klatki. Kiedy się zbliżył, zauważył, że lekko podskakuje. Od strony trybun doleciało wołanie: – Koniec zakładów! – Możesz się jeszcze wycofać – szepnął Hollis. –Uciekniemy. – Jak oceniają moje szanse? – Dają dziesięć do jednego, jeśli przeżyjesz trzydzieści sekund. Sto do jednego, jeśli wytrwasz minutę. – Obstawiłeś jakiś wynik? – Że zwyciężysz w ciągu czterdziestu pięciu sekund. Będę ustawiony na całe życie. – Umawiamy się jak zawsze, dobrze? – Peter nie musiał tłumaczyć, o co mu chodzi. „Jeśli zostanę pokąsany, ale przeżyję, dobij mnie. Tylko szybko!” – Michaelu? Dopilnuj, żeby dotrzymał słowa. Na twarzy Michaela nie było widać żadnych emocji. – Jezu, Peter, wiem, że raz ci się udało. Ale może tamtą spowolniło coś innego. Zastanowiłeś się, co robisz? Peter spojrzał na skrzynię stojącą pośrodku ringu. Podskakiwała jak silnik. – Dzięki… właśnie się zastanawiam. Uścisnęli sobie dłonie. Była to ponura chwila, ale przeżyli już podobne. Peter wszedł do klatki, a jeden z ludzi Tifty’ego zatrzasnął ją za nim. Hollis i Michael zajęli miejsca na trybunach obok Lore. Lamont wstał i przyłożył megafon do ust. – Poruczniku Jaxon z wojsk ekspedycyjnych, jesteś gotowy? Przez salę przeszło głośne buczenie. Peter starał się je ignorować. Kierował się przeczuciem, ale nadeszła chwila, gdy ciało zwątpiło w wewnętrzny głos. Serce zaczęło mu walić, dłonie były mokre od potu. Trzymana w ręku pika nagle wydała się absurdalnie ciężka. Odetchnął głęboko. – Jestem gotowy! – odkrzyknął. – A zatem… włączyć zegar! Później dowiedział się, że walka trwała całe dwadzieścia osiem sekund. Długo, a jednocześnie krótko. Wszystko działo się jednocześnie wolno i błyskawicznie. Zamazane zdarzenia nie mieściły się w zwyczajnych ramach czasu. Oto co zdołał zapamiętać.

Drak wystrzelił ze skrzyni niczym woda ze szlauchu. Majestatyczny skok wprost na dach klatki był demonstracją czystej siły. Po nim nastąpiły trzy szybkie skoki z boku na bok, tak błyskawiczne, że Peter nie mógł nadążyć za nimi wzrokiem. Oczami umysłu ujrzał, jak wirol pręży się do skoku, jak jego ciało zatacza łuk w powietrzu, by na niego spaść. Później stało się dokładnie tak, jak przewidział. Potężne uderzenie, gdy się połączyli – jedno nieruchome, drugie lecące głową naprzód. Wirol odrzucił go do tyłu. Peter – pozbawiony tchu, poobijany, zdający sobie sprawę z tego, że pożyje jeszcze tylko chwilę, nie dłużej – toczył się bez końca. Wylądował na brzuchu. Pokrywka od śmietniczki i pika zniknęły. Przekręcił się na plecy i zaczął cofać na rękach i nogach. Wtedy namacał to, co zostało z piki. Drzewce pękło pół metra od stalowego ostrza. Na dalekiej planecie tłum wył z radości. Wirol ruszył ku niemu w sposób, który Peter określiłby jako leniwy, niemal ospały. Samica przekręciła głowę i rozwarła paszczę, pozwalając mu obejrzeć swoje zębiska. Ich oczy się spotkały. Naprawdę spotkały. Patrzyli na siebie uważnie, jakby sięgali do swoich dusz. Chwila zastygła w czasie. Peter poczuł, że zjednoczyli się myślami – ogarnęły go jej doznania i wspomnienia, myśli i pragnienia, ujrzał osobę, którą kiedyś była, i cierpienie wywołane tym, że zamieniła się w potwora. Wyraz jej twarzy nieco złagodniał, postawa wyraźnie się rozluźniła. Groźną minę zastąpiła głęboka melancholia. W środku nadal tliła się ludzka istota, niczym maleńki płomyk w ciemności. Nie odwracaj głowy, powiedział sobie Peter. Za żadne skarby nie odwracaj spojrzenia. W ręku trzymał kawałek piki. Podniósł się powoli, zrobił jeden krok, a po nim drugi. Sheila ani drgnęła. Przeszedł go lekki dreszcz, nie lęku, ale tęsknoty. Ona tego chce. Tłum zamilkł. Byli sami w ogromnej, wypełnionej ciszą sali. W przestrzeni przypominającej pusty kościół, opuszczony teatr lub jaskinię. Peter cofnął pikę, kładąc drugą rękę na jej ramieniu, by się nie przewróciła. „Proszę”, błagały jej oczy. I było po wszystkim. Na trybunach zapadła cisza. Peter zdał sobie sprawę, że drży. Stało się coś nieodwołalnego, przekraczającego granice poznania. Spojrzał na jej ciało. Czuł, że opuszcza je dusza. Musnęła go jak wietrzyk, tylko że powiew przesunął się w jego wnętrzu i miał postać słów: „Dziękuję. Dziękuję ci. Jestem wolna”. Kiedy wyszedł z klatki, Tifty już na niego czekał. – Nie nazywała się Sheila, lecz Emily. Zdumiony Tifty milczał. – Gdy została porwana, miała siedemnaście lat. Ostatnią rzeczą, jaką zapamiętała, był pocałunek z chłopakiem. – Nie rozumiem… Hollis, Michael i Lore schodzili z trybun. Peter ruszył w ich stronę, ale nagle się zatrzymał i odwrócił do Tifty’ego. – Chcesz wiedzieć, jak ich zabić? Tifty pokiwał powoli głową. – Trzeba im patrzeć prosto w oczy. 48

Wypełniali cały umysł Amy. Carter i ta kobieta. Rachel. Rachel Wood. Amy to czuła, czuła wszystko. Czuła, widziała i znała. Widziała ramiona tej kobiety oplatające go kurczowo, ciągnące coraz głębiej w dół. Miała w ustach smak wody z basenu przypominający oddech demona. Słyszała miękki odgłos uderzenia ich ciał o dno, splecionych

jak ciała kochanków. Jak ten Carter ją kochał, bo Amy właśnie to czuła najwyraźniej – jego miłość. Życie Cartera zakończyło się w tamtym momencie, na dnie basenu. Jego umysł na wieki utknął w pętli cierpienia. Błagam, pozwól mi, pomyślał Anthony Carter. Umrę, jeśli zechcesz. Oddałbym życie, gdybyś o to poprosiła. Pozwól, że umrę zamiast ciebie. Ku powierzchni uniosły się bąbelki powietrza, gdy Rachel Wood odetchnęła i jej płuca zaczęły się wypełniać tą paskudną wodą. Później przeszył ją skurcz śmierci i odeszła. Jego smutek w samym środku świata. Bo właśnie takim miejscem był Chevron Mariner – bijącym sercem cierpienia. Gdy szła przez pochylony pokład ku rufie, kapała z niej krew. Czuła, że zbliża się zmiana, słyszała dudnienie dochodzące od strony wzgórz. Wiedziała, że fala zmiecie ją jak lawina. Unicestwi i ukształtuje na nowo. Zaczęła schodzić do wnętrza statku, do labiryntu wypełnionych rurami korytarzy. Pod stopami chlupotała stojąca rdzawa woda. Na jej powierzchni tańczyły połyskujące barwy tęczy. Amy poruszała się instynktownie, jakby naprowadzał ją sygnał nadawany przez Cartera, nieubłaganie wciągając ją coraz głębiej. Pomieszczenie pomp. Zwisały z sufitów, wypełniając przestrzeń swoim blaskiem. Oblepiały wszystkie powierzchnie. Leżały zwinięte na podłodze jak dzieci. Tutaj było ich gniazdo, ich matecznik. Gniazdo Anthony’ego Cartera i jego smętnych, trwających w zawieszeniu legionów. Gdzie jesteś? – pomyślała, a gdy to zrobiła, zadrżała. Jakby przeszedł ją prąd, wywołując skurcz w brzuchu. Jakby uderzyła ją ogromna pięść. Zachwiała się, z trudem utrzymując równowagę. Przed oczami latały jej ciemne plamy. To dzieje się naprawdę. Dzieje się teraz. „Jestem tutaj”. – Gdzie? Gdzie jesteś? Błagam… ja umieram. „Chodź do mnie, Amy. Chodź do mnie, chodź do mnie, chodź do mnie…” Dostrzegła drzwi. Czy to ona je otworzyła? Ruszyła ku nim chwiejnym krokiem. Za drzwiami ciągnął się wąski korytarz. Podłoga była śliska od ropy – krwi ziemi, destylatu czasu skompresowanego przez planetę. Dotarła do kolejnych drzwi. Widniał na nich napis „T1. Zbiornik 1”. Wiedziała, co się za nimi kryje. Zawsze tak było. Z całej siły chwyciła zardzewiałe koło i obróciła. Otworzyła się przed nią ogromna przestrzeń, jakby weszła do wielkiej katedry. W środku był on. Anthony Carter, ostatni z Dwunastu. Pomarszczony i skurczony. Nie był już taki jak dawniej, ale jego serce nadal biło. Odrzucony, który stał się ciałem. Leżał na podłodze w ściekach świata. Wyprostował się powoli, wstając na jej powitanie. Carter Ponury, Ten, Który Nie Potrafił, który sam zamknął się w więzieniu. – Pomóż mi – powiedziała Amy, czując kolejny potężny skurcz i osuwając się w jego ramiona. ♦♦♦ Otworzyła oczy i znalazła się zupełnie gdzie indziej. Pod wysoką estakadą autostrady. Amy znała to miejsce albo budziło w niej znajome skojarzenia. Widoki, dźwięki i zapachy uginały się od ciężaru wspomnień. Słyszała głośne echo przejeżdżających nad głową samochodów i monotonne dudnienie płyt autostrady. Czuła w powietrzu smród śmieci, brudu i ciężkiego, dławiącego spalinami powietrza. Amy stała na poboczu, trzymając w ręku kartkę z napisem: „Jestem głodna. Przyjmę każdą pomoc. Niech Bóg Cię błogosławi”. Mijały ją pojazdy, samochody osobowe i ciężarówki, ale nikt nawet nie spojrzał w jej stronę. Czuła w brzuchu chłodną, kamienną pustkę. Auta śmigały obok obojętnie. Dlaczego nikt się nie zatrzymał?

Później nadjechał ten samochód. Potężny SUV, ciemny i lśniący. Zwolnił i stanął; nie tyle podjechał do krawężnika, ile na nim wylądował jak wielki czarny ptak. Jego przyciemniane szyby przypominały idealne zwierciadła, zdwajające obraz świata. Rozległ się cichy metaliczny szum i okno po stronie pasażera zjechało w dół. – Cześć, Amy! – Za kierownicą siedział Wolgast ubrany w granatowy garnitur i czarny krawat. Był gładko ogolony, a włosy zaczesał do tyłu, odsłaniając czoło, które lśniło lekko, jakby nadal było wilgotne po kąpieli. – Jesteś w samą porę. – Pochylił się z uśmiechem, żeby otworzyć jej drzwi. – Wsiądziesz? Amy położyła na ziemi karton z napisem i wgramoliła się na fotel. W środku było chłodno, pachniało skórą. – Cudownie znów cię wiedzieć – powiedział Wolgast. – Zapnij pas, kochanie. Była tak zdumiona, że z trudem wydusiła: – Dokąd pojedziemy? – Zobaczysz. Wyjechali z dolnego przejazdu na letnie słońce. Obok nich przesuwały się sklepy, domy i samochody. Świat gorączkowej ludzkiej krzątaniny. Samochód kołysał się przyjemnie. – Czy to daleko stąd? Wolgast wzruszył ramionami. – Nie, tylko kawałek. – Spojrzał na nią. – Muszę przyznać, że pięknie wyglądasz, Amy. Urosłaś. – Co… co to za miejsce? – Jesteśmy w Teksasie. – Na jego twarzy pojawił się grymas niesmaku. – Wszystko wokół to Houston w Teksasie. Lila robiła się chora, gdy to słyszała. „Teksas to taki sam stan jak każdy inny, Brad”, powtarzała. – Jak się tu znaleźliśmy? – Jak? Nie mam pojęcia. Nie sądzę, aby ktoś znał odpowiedź na to pytanie. Jeśli spytasz dlaczego… – Znowu na nią spojrzał. – Jestem jednym z jego, rozumiesz? – Cartera? Wolgast skinął głową. – Też mieszkasz na statku? – Na statku? Nie. – To gdzie? Nie odpowiedział. – Myślę, że on sam najlepiej ci to wyjaśni. Naprawdę cudownie wyglądasz, Amy. Tak jak sobie wyobrażałem. Wiem, że on się ucieszy na twój widok. Wjechali do dzielnicy pełnej wielkich rezydencji, bujnych drzew i rozległych wypielęgnowanych trawników. Wolgast skręcił na podjazd kolonialnego domu z białych cegieł i zatrzymał samochód. – Jesteśmy na miejscu. Tutaj cię zostawię. – Nie pójdziesz ze mną? – Tym razem jestem tylko posłańcem. Właściwie nie posłańcem, raczej doręczycielem. Będę w pobliżu. – Nie chcę tam iść bez ciebie. – Nie bój się, on cię nie ugryzie. – Wziął jej dłoń i delikatnie uścisnął. – Idź już. Carter czeka. Zobaczymy się niebawem. Wszystko będzie dobrze. Obiecuję. Wysiadła z samochodu. W drzewach cykała szarańcza, co w dziwny sposób potęgowało

ciszę. Powietrze było ciężkie od wilgoci i miało woń świeżo skoszonej trawy. Amy odwróciła się, żeby spojrzeć na Wolgasta, ale samochodu już nie było. Pomyślała, że to miejsce jest inne, bo przedmioty mogą tu po prostu znikać. Ruszyła podjazdem, mijając kratowaną bramę porośniętą kwitnącą winoroślą, i weszła na tylny dziedziniec. Carter siedział przy stole na patiu. Miał na sobie dżinsy, brudny podkoszulek i ciężkie buciory z rozwiązanymi sznurowadłami. Wycierał szyję i włosy ręcznikiem. Obok stała kosiarka wydzielająca słabą woń benzyny. Kiedy Amy podeszła bliżej, podniósł głowę i się uśmiechnął. – Nareszcie jesteś. – Wskazał dwie szklanki z jakimś napojem stojące na stole. – Pomyślałem, że będziesz miała ochotę na łyk herbaty. – Uśmiechnął się szeroko, odsłaniając białe zęby. – Czy jest coś lepszego od szklanki zimnej herbaty w skwarny czerwcowy dzień? Amy usiadła na krześle naprzeciwko niego. Miał małą gładką twarz, łagodne oczy i krótko obcięte włosy przypominające czapkę z czarnej wełny. Jego kakaowa skóra była usiana czarnymi piegami. Na koszulce i ramionach widać było źdźbła trawy. Basen obok patia był jak chłodne błękitne zaproszenie, z wodą delikatnie pluszczącą o wyłożoną płytkami krawędź. Amy zdała sobie sprawę, że w tym samym domu nocowali z Greerem. – To miejsce… –zaczęła, wskazując głowąbzyczące owadami drzewa. Gorące słońce ogrzewało jej skórę. – Tutaj jest tak pięknie. – To prawda, panienko Amy. – Ale nadal jesteśmy we wnętrzu statku, prawda? – W pewnym sensie – odparł spokojnie Carter. – W pewnym sensie. Siedzieli w milczeniu, pijąc herbatę. Po szklance spływały kropelki wody. Teraz wszystko nabrało bardziej wyraźnych kształtów. – Myślę, że wiem, dlaczego tu jestem – odezwała się Amy. – Tego się spodziewałem. Nagle się ochłodziło. Amy zadrżała i objęła się rękami. Na patio posypały się suche liście przypominające brązowy papier. Światło utraciło ciepłą barwę. – Myślałem o tobie, panienko Amy. Od jakiegoś czasu. Odbyliśmy pogawędkę… ja i Wolgast. Dobrą pogawędkę, jak ty i ja teraz. Nie miała pojęcia, co Carter chce jej powiedzieć, ale nagle uświadomiła sobie, że woli pozostać w niewiedzy. To liście ją do tego skłoniły. Przestraszyła się. – Powiedział, że jest jednym z twoich. Że należy do ciebie. Carter skinął głową. – Ludzie mówią, że jest mi to winien. Chyba to prawda, ale ja również mam w zanadrzu coś dla niego. To on dał mi czas, żeby wszystko przemyśleć. Masz ocean czasu, Anthony. Tak powiedział. Potrzebowałem trochę czasu, choć nigdy się do tego nie przyznałem. Czy to głód mnie stworzył? Może i tak, ale nigdy nie mogłem się z tym pogodzić. To Wolgast pomógł mi wszystko naprawić. – Czy to on zamknął cię na statku? – Tak, panienko. Poprosiłem, żeby to zrobił, gdy głód stał się nieznośny. Gdyby nie ty, zamknąłby także siebie. Poszukaj swojej dziewczynki, powiedziałem. Ten człowiek kocha cię całym sercem. Amy zauważyła, że w basenie coś jest. Ciemny kształt unosił się wolno ku powierzchni, wypychając wodę, aby zająć jej miejsce wśród jesiennych liści. – Ona zawsze tu jest. – Carter skinął ze smutkiem głową. – W tym całe zmartwienie. Codziennie koszę trawnik, a ona codziennie wypływa. Zamilkł, a na jego twarzy pojawił się w smutek. Po chwili wziął się w garść i znów

spojrzał Amy prosto w oczy. – Wiem, że to, co powiem, nie będzie sprawiedliwe. Wolgast też zdaje sobie z tego sprawę, ale to twoja jedyna szansa. Drugiej takiej nie dostaniesz. Wątpliwości przerodziły się w pewność, jakby w jej wnętrzu otworzyło się nasionko. Czuła to od wielu dni, tygodni i miesięcy. Słyszała wzywający ją głos Zera: „Amy, dołącz do nich. Dołącz do nich, nasza siostro krwi. Znam cię i czuję. Jesteś omegą, a ja alfą. Tą, która ich strzeże i podtrzymuje”. – Błagam – wyszeptała drżącym głosem. – Nie proś mnie o to. – Moja rola nie polega na tym, żeby prosić i mówić. Po prostu tak już jest. – Carter wyjął z tylnej kieszeni spodni chusteczkę i podał jej. – Masz. Popłacz sobie, panienko Amy. Masz do tego prawo. Sam wypłakałem rzekę łez. Zrobiła tak, jak powiedział. Płakała. W sierocińcu zakosztowała życia. Z Calebem, siostrami, Peterem i innymi. Stała się częścią wspólnoty. Członkiem rodziny. Zadomowiła się w świecie, a teraz ma go opuścić. – Oni nas zabiją. – Będą próbowali. Wiedziałem o tym od początku. – Pochylił się nad stołem i wziął Amy za rękę. – Wiem, że to niesprawiedliwe, ale taki nasz los. To jedyna szansa. Drugiej nie dostaniemy. Nie mogła odmówić. Los ją odnalazł. Światło zaczęło gasnąć, a liście wciąż spadały z drzew. W basenie zwłoki kobiety kontynuowały swoją powolną podróż, unosząc się i wirując w wiecznym nurcie. – Powiedz mi, co mam zrobić.

VIII ODMIENIEC

Jestem nikim! A kim ty jesteś? Czy także – jesteś – Nikim? A więc dwoje nas? Nic nie mów, Bo ogłoszą to – z krzykiem EMILY DICKINSON18

49 Spadł pierwszy prawdziwy śnieg tej zimy, jak zawsze w samym środku nocy. Sara spała na kanapie, kiedy obudziło ją stukanie. Od jakiegoś czasu dziwny dźwięk stapiał się w jej głowie ze snem, który śniła. Była w ciąży i próbowała powiedzieć o tym Hollisowi. Akcja snu rozgrywała się w wywołującej zamęt plątaninie miejsc – na progu domu w Pierwszej Kolonii, gdzie dorastała; w fabryce biopaliwa do silników Diesla, w ryku maszyn do mielenia; w zrujnowanym teatrze, całkowicie zmyślonym, o postrzępionej kurtynie zwisającej nad sceną – ale choć na obrzeżach snu pojawiały się inne postacie (Jackie, Michael, Karen Molyneau i jej córki), dominowała atmosfera osamotnienia. Ona i Hollis byli sami, oni i dziecko, które kopało w jej wnętrzu – Sara pomyślała, że musi to być jakiś rodzaj szyfru – prosząc, żeby mogło się urodzić. Za każdym razem, gdy próbowała wyjaśnić to Hollisowi, jej wargi wypowiadały zupełnie inne słowa: zamiast „Jestem w ciąży”, mówiła „Znowu pada”, zamiast „Spodziewam się dziecka”, „Mamy dzisiaj wtorek”. Początkowo Hollis patrzył na nią zdumiony, potem rozbawiony, a później zaczął się z niej śmiać. „To nie jest zabawne”, odpowiadała. W jej oczach błyszczały łzy, gdy Hollis śmiał się w ten swój serdeczny, rubaszny sposób. „To nie jest zabawne, to nie jest zabawne, to nie jest zabawne…” Sen trwał nadal, aż w końcu się obudziła. Przez chwilę leżała nieruchomo. Pukanie dochodziło od strony okna. Odrzuciła kołdrę, podeszła do okna i odsunęła zasłony. Nocą teren Kopuły był oświetlony niczym jasna wyspa na oceanie ciemności. W snopach reflektorów widać było padający lodowaty śnieg miotany powiewami wiatru. Bardziej przypominał lód niż płatki, ale gdy przysunęła się bliżej, coś się zmieniło. Drobiny zwolniły i napęczniały, stając się płatkami śniegu. Spadały na wszystko, pokrywając okolicę białym całunem. W dwóch sąsiednich pokojach spały Lila i córeczka Sary, szczelnie opatulona w małym łóżeczku. Sara pragnęła do niej pójść, wziąć w ramiona, zanieść na kanapę i trzymać we śnie. Dotykać jej włosów i skóry, czuć ciepło dziecięcego oddechu. Mogła o tym tylko pomarzyć, bo żadna z tych rzeczy nie wydawała się możliwa. Obolała z tęsknoty, patrzyła na padający śnieg, rada, że szary świat powoli znika, choć wiedziała, że na Równinach nadejście zimy oznacza coś zgoła innego. Odmrożone palce rąk i nóg, ciało dygoczące z zimna. Miesiące ciemności i niedoli. Cóż, pomyślała z drżeniem, zima. W końcu nadeszła zima. Przynajmniej nie będę musiała wychodzić na dwór. Gdy obudziła się rano, znów coś uległo zmianie. – Dani! Popatrz! Śnieg! Do pokoju wpadło migoczące światełko. Mała dziewczynka ubrana w koszulę nocną wgramoliła się na krzesło, żeby odsunąć zasłony. Teraz stała z nosem przytkniętym do zmrożonej szyby. Sara wstała szybko i zasłoniła okno. – Chcę popatrzeć! Z głębi mieszkania doleciał inny głos: – Dani! Gdzie jesteś? Potrzebuję cię! – Za minutkę! – Sara spojrzała w błagalne oczy małej. – Przykro mi, kochanie. Znasz zasady. – Ona może zostać w łóżku! – Dani! Sara westchnęła ciężko. Ranki z Lilą były trudne, pełne nieokreślonego niepokoju i nienazwanego strachu. Sytuacja pogarszała się z każdym dniem upływającym od ostatniego karmienia. Pod wpływem pokrzepiającego działania krwi Lila stawała się radosna i czuła dla nich obu, nawet lekko roztrzepana, choć jej zainteresowanie Kate wydawało się abstrakcyjne. Chyba

nie zdawała sobie sprawy, w jakim wieku jest dziecko, i często przemawiała do dziewczynki tak, jakby była niemowlęciem. W te szczęśliwe dni Lila wydawała się przekonana, że mieszka w miejscu o nazwie Cherry Creek i jest żoną mężczyzny o imieniu David – choć wspominała również o jakimś Bradzie, bo Brad i David pojawiali się na zmianę – i że Sara jest jej gosposią wysłaną przez jakąś „agencję”, cokolwiek mogło to oznaczać. Gdy działanie krwi słabło, po czterech lub pięciu dniach, stawała się szorstka i wystraszona, jakby wiara w to urojenie przychodziła jej z coraz większym trudem. – Zaprowadzę ją do łazienki. Później może uda mi się zabrać cię na dwór, żebyś mogła się pobawić. Umowa stoi? Dziewczynka pokiwała energicznie głową. Kiedy Sara weszła do pokoju, Lila siedziała na brzegu łóżka, przyciskając do piersi fałdy cienkiej koszuli nocnej. Gdyby Sara miała odgadnąć jej wiek, powiedziałaby, że wygląda na pięćdziesiątkę. Jutro jeszcze bardziej się postarzeje. Zmarszczki na twarzy się pogłębią, mięśnie obwisną, włosy przerzedzą się i posiwieją. Czasami zmiany następowały tak szybko, że Sara mogła je obserwować. Później Guilder przynosił krew, a Sarę i Kate wypraszano z pokoju. Gdy do niego wracały, Lila znów była dwudziestopięcioletnią kobietą o gęstych włosach i gładkiej skórze. Cykl rozpoczynał się od nowa. – Dlaczego nie odpowiedziałaś? Martwiłam się. – Przepraszam panią, zaspałam. – Gdzie jest Eva? Sara powiedziała, że dziewczynka się ubiera, i wytłumaczyła, że teraz musi przygotować kąpiel. Podobnie jak toaletka, wanna była czymś, co swoim znaczeniem dorównywało totemowi. W jej głębokim kokonie na lwich łapach Lila mogła moczyć się całymi godzinami. Sara odkręciła kurek i wlała do wanny ulubione mydła 1 olejki Lili z małych flakoników oraz wyłożyła dwa grube czyste ręczniki. Lila lubiła się kąpać przy świecach, więc Sara wyjęła z toaletki pudełko zapałek i zapaliła kandelabr. Kiedy Lila ukazała się w drzwiach, w powietrzu było już gęsto od pary. Sara, ubrana w grubą suknię służącej, zaczęła się pocić. Lila zamknęła drzwi i odwróciła się, żeby zdjąć szlafrok. Górna część jej tułowia była szczupła, ale nie tak, jak kiedyś, bo w miarę upływu dni dolne części robiły się pulchne, szczególnie biodra i uda. Odwróciła się do Sary i z niepokojem spojrzała na wannę. – Kiepsko się czuję, Dani. Pomożesz mi wejść? Sara wzięła Lilę za rękę, kiedy ta ostrożnie wchodziła do parującej wody. Jej twarz złagodniała, napięcie zniknęło. Zanurzona po szyję, odetchnęła głęboko, szczęśliwa, poruszając dłońmi jak łopatkami i przesuwając wodę to w jedną, to w drugą stronę. Odchyliła się do tyłu, żeby zamoczyć włosy, po czym usiadła, opierając się o bok wanny. Uwolnione od siły ciążenia piersi uniosły się, wykonując pantomimę odnowionej młodości. – Uwielbiam kąpiele – westchnęła. Sara zajęła swoje miejsce na stołku obok wanny. – Najpierw włosy? – Mmm – wymruczała Lila, zamykając oczy. – Proszę. Sara zabrała się do roboty. Lila lubiła, żeby robić to w ściśle określony sposób, jak wszystko. Najpierw czubek głowy. Dłonie Sary zaczęły energicznie masować skórę, by po pewnym czasie przesunąć się ku dołowi płynnymi długimi pociągnięciami, przepuszczając długie kosmyki włosów między palcami. Najpierw namydlić, później opłukać i powtórzyć wszystko od początku, tylko z wonnym olejkiem. Czasami Lila życzyła sobie, aby zrobić to kilka razy. – W nocy padało – zagaiła nieśmiało Sara. – Hm. – Twarz Lili była rozluźniona, oczy zamknięte. – Musisz się czuć jak w Denver.

Jeśli nie lubisz takiej pogody, wystarczy chwilę poczekać, a się zmieni. Ojciec zawsze to powtarzał. Powiedzonka ojca Lili, opatrzone należytym komentarzem, stanowiły stały element ich rozmów. Sara zanurzyła dzbanek w wodzie, spłukała mydliny z czoła Lili i zaczęła nakładać oliwkę. – Pewnie wszystko będzie zamknięte – podjęła Lila. – Chciałam pojechać na rynek. Praktycznie wszystko nam się skończyło. – Sara nie okazała zdziwienia, choć wiedziała, że Lila nigdy nie opuszcza mieszkania. – Wiesz, na co mam ochotę, Dani? Na długi pyszny lunch. W jakimś wyjątkowym miejscu. W lokalu z porządnymi obrusami, porcelaną i kwiatami na stole. Sara nauczyła się jej przytakiwać. – To brzmi nieźle. Lila westchnęła tęsknie, poddając się wspomnieniom i zanurzając w wodzie. – Nie pamiętam, kiedy zjadłam ostatnio taki spokojny, pyszny lunch. Milczały kilka minut, gdy Sara wmasowywała olejek w skórę jej głowy. – Myślę, że Eva byłaby szczęśliwa, gdyby mogła pobawić się na dworze – odezwała się. Wypowiadanie tego imienia wydawało się monstrualnym kłamstwem, ale czasami nie można było tego uniknąć. – Masz rację, pewnie sprawiłoby jej to radość – odparła obojętnie Lila. – Ciekawe, czy są tu inne dzieci, z którymi mogłaby się pobawić. – Inne dzieci? – Tak, w jej wieku. Myślę, że powinna mieć kilkoro przyjaciół. Lila ściągnęła brwi. Sara nie była pewna, czy powinna naciskać. – No cóż – odrzekła Lila – jest jedna dziewczynka w sąsiedztwie, ta mała… jak jej tam? Ta z czarnymi włosami. Ostatnio rzadko ją widuję. Większość rodzin w okolicy spędza czas we własnym gronie. Jeśli chcesz wiedzieć, to banda nudziarzy. – Po chwili dodała: – Jesteś jej dobrą przyjaciółką, prawda, Dani? Przyjaciółką. Cóż za bolesna ironia. – Staram się, proszę pani. – Nie, to coś więcej. – Lila uśmiechnęła się sennie. – Jest w tobie coś innego, czuję to. Myślę, że to wspaniale, że Eva ma taką przyjaciółkę jak ty. – Czy to znaczy, że mogę zabrać ją na dwór? – zapytała Sara. – Za minutkę. – Lila znów zamknęła oczy. – Miałam nadzieję, że mi poczytasz. Lubię, gdy ktoś czyta mi książki, kiedy leżę w wannie. ♦♦♦ Kiedy zdołały wreszcie czmychnąć na dwór, dochodziło południe. Sara włożyła Evie płaszczyk, rękawiczki z jednym palcem, gumowe kalosze i wełnianą czapeczkę. Sama miała tylko sukienkę służącej, dziurawe tenisówki i wełniane skarpety, ale nie zwracała na to uwagi. Zmarzną jej stopy? No to co? Wyszły na dwór i pogrążyły się w świecie tak odmienionym, że wydawał się zupełnie nowy. Powietrze miało ostrą, chłodną woń, a słońce odbijało się od śniegu, oślepiając je. Po wielu dniach przymusowego zamknięcia w ponurym mieszkaniu Sara przystanęła w progu, żeby oczy zdążyły przywyknąć do blasku, ale Kate nie miała takiego problemu. Energicznie wyszarpnęła rączkę z dłoni Sary i pognała przez podwórko. Kiedy Sara zaczęła brnąć w jej stronę – chyba popełniła błąd z tymi tenisówkami – mała wepchnęła do ust garść śniegu. – To ma… chłodny smak. –Twarz dziewczynki rozpromieniła się ze szczęścia. – Spróbuj! Sara zrobiła to.

– Pycha. – Pokiwała głową. Pokazała dziewczynce, jak ulepić bałwana. Jej umysł wypełniła słodka nostalgia. Poczuła się tak, jakby znów była dzieckiem i bawiła się na podwórku Schronu. Jednak tym razem było inaczej. Sara była matką. Czas zatoczył nieubłagany krąg. Jak cudownie było czuć zaraźliwe szczęście córki, doświadczać zadziwienia, które przepływa między nimi. Na chwilę zapomniała o cierpieniu. Mogły być dosłownie wszędzie. Tylko one i nikt więcej. Sara pomyślała o Amy, która nigdy nie była dziewczynką, bo wszystko na to wskazywało, choć z drugiej strony ani na chwilę nie przestała nią być. Amy, Dziewczyna Znikąd, w której przypadku czas nie zatoczył kręgu, ale się zatrzymał i nie chciał drgnąć. Sto lat zatrzymanych w dłoni. Nagle ogarnął ją nieoczekiwany smutek. Często się zastanawiała, dlaczego tamtej nocy na Farmie Amy zniszczyła fiolki z wirusem. Dlaczego cisnęła je w płomienie? Sara nienawidziła ich, nie tylko z powodu tego, co oznaczały, ale dlatego że istniały. Z drugiej strony wiedziała, czym były: nadzieją na wybawienie, jedyną bronią wystarczająco potężną, by pokonać Dwunastu. (Dwunastu, pomyślała, jak dawno temu to słowo przyszło jej do głowy?) Sara nigdy do końca nie wiedziała, co sądzić o decyzji Amy, ale teraz znalazła odpowiedź. Amy wiedziała, że wirus zamknięty w fiolkach pozbawił ją jedynego prawdziwego ludzkiego życia. W dziewczynce, w tej cudownie ożywionej maleńkiej osóbce, którą zrodziło ciało Sary, kryło się rozwiązanie największej z zagadek, tajemnicy śmierci i tego, co po niej następuje. To oczywiste! Śmierć jest niczym, bo śmierci nie ma. Przez sam fakt istnienia Kate Sara połączyła się z czymś wiecznym. – Zróbmy aniołki na śniegu – zaproponowała. Kate nigdy ich nie robiła. Położyły się jedna obok drugiej, otoczone bielą, tak, by końce ich palców się stykały. Przyglądały się im słońce i niebo. Zaczęły poruszać rękami i nogami, po czym wstały, żeby obejrzeć ślady na śniegu. Sara wyjaśniła małej, czym są anioły. Anioły to my. – To śmieszne – odpowiedziała z uśmiechem Kate. Niebawem służąca Jenny przyniesie lunch. Ich zabawa na śniegu dobiegła końca. Sara wyobraziła sobie resztę dnia. Lila pogrążona w świecie urojeń zostawi je same. Mokre ubranie będzie schło na suszarce przy ogniu. Sara i jej córka skulą się na kanapie, ogrzewając się nawzajem, i będą czytały książki – Królika Piotrusia i Wiewiórkę Orzeszko, i Jakubka i brzoskwinię olbrzymkę – a później zasną razem, a ich sny będą się ze sobą splatały. Sara jeszcze nigdy nie czuła się taka szczęśliwa. Kiedy szły do drzwi, podniosła głowę i spojrzała w okno. Zauważyła, że ktoś odsłonił zasłony. Lila je obserwowała, ukrywszy oczy za ciemnymi okularami. Jak długo tam stała? – Co ona robi? – spytała Kate. Sara zmusiła się do uśmiechu. – Myślę, że lubi na nas patrzeć – odrzekła, choć w głębi serca poczuła iskierkę lęku. – Dlaczego muszę ją nazywać mamusią? Sara zatrzymała się w pół kroku. – Co powiedziałaś? Dziewczynka milczała przez chwilę. Z gałęzi kapał roztopiony śnieg. – Zmęczyłam się, Dani – powiedziała Kate. – Możesz wziąć mnie na ręce? Nieznośna radość. Dziecko było w jej ramionach jak piórko. Wydawało się jej odzyskaną brakującą częścią. Lila patrzyła na nie z okna, ale Sarze było to obojętne. Kate oplotła ją kurczowo rączkami i nóżkami, i w ten sposób Sara przeniosła córkę ze śniegu do mieszkania. Sara nie otrzymała żadnej widomości. Każdego dnia szukała kartki przyklejonej do talerza, ale niczego nie znajdowała. Jenny przychodziła i odchodziła, podawała jedzenie i oddalała się w milczeniu. Ponieważ Sara prawie w ogóle nie opuszczała apartamentu – chyba że zabierała Kate na podwórko – widziała Vale’a tylko raz, kiedy Lila posłała ją po hydraulika,

który miał odetkać wannę. Szedł korytarzem z dwoma mężczyznami – jednego z nich Sara spotkała w windzie pierwszego dnia. Obok niej przeszedł Vale. Jego kamuflaż – pewny krok człowieka świadomego swojej pozycji – był jak zawsze nienaganny. Udali, że się nie rozpoznali. Jeśli Vale wiedział, kim jest, w żaden sposób tego nie okazał. ♦♦♦ Mogła przesłać wiadomość tylko w ostateczności, ale brak kontaktu zaczynał ją denerwować. W końcu postanowiła zaryzykować. W mieszkaniu nie było luźnych kartek, ale oczywiście były książki. Pewnej nocy, kiedy Lila położyła się do łóżka, Sara wydarła mały kawałek z końca Kubusia Puchatka. Większy problem stanowiło znalezienie czegoś do pisania, bo w mieszkaniu nie było także długopisów ani ołówków. Na szczęście na dnie szuflady toaletki Lili znalazła zestaw do szycia z poduszeczką pełną igieł. Wybrała tę, która wydawała się najbardziej ostra, i ukłuła się w palec wskazujący, po czym wycisnęła kropelkę krwi. Używając igły jak prowizorycznego pióra, nagryzmoliła wiadomość na skrawku papieru. Potrzebuję spotkania. D. Następnego dnia, kiedy Jenny przyszła zabrać tacę po lunchu, Sara już na nią czekała. Zamiast pozwolić, by dziewczyna wyślizgnęła się jak zwykle, Sara wzięła tacę ze stołu i jej podała, nawiązując kontakt wzrokowy i wskazując oczami w dół tak, żeby tamta zrozumiała, o co chodzi. – Dziękuję, Jenny. Po dwóch dniach nadeszła odpowiedź. Sara ukryła ją w fałdach sukni i czekała, aż będzie sama. Odpowiednia chwila nadeszła dopiero pod koniec dnia, kiedy Lila ucięła sobie drzemkę. Była teraz w ostatnich dniach cyklu, pomarszczona, zniedołężniała i przybita. Niebawem zjawi się Guilder z krwią. Sara weszła do łazienki i rozłożyła karteczkę, na której zapisano czas i miejsce spotkania oraz jedno zdanie. Jej serce zadrżało, bo nie zdawała sobie sprawy, że będzie musiała opuścić Kopułę. Wydębi zgodę pod jakimś wiarygodnym pretekstem. Nie miała pojęcia, co zrobi, jeśli jej nie otrzyma. Ponieważ Lila była w kiepskim stanie, Sara nie miała pewności, czy w ogóle zrozumie jej prośbę. Podjęła temat następnego dnia, myjąc włosy Lili. Wyjdzie tylko na parę godzin. Na rynek. Dobrze jej zrobi, gdy zobaczy nowe twarze, a przy okazji będzie mogła rozejrzeć się za specjalnymi olejkami i mydłami. Jej prośba wyraźnie zaniepokoiła Lilę. Ostatnio prawie nie spuszczała Sary z oczu. W końcu jednak uległa delikatnej perswazji. „Tylko nie zabaw zbyt długo – powiedziała. – Nie wiem, co bym bez ciebie zrobiła, Dani”. Vale wszystko przygotował. W recepcji na dole kol wręczył jej przepustkę ze zdawkowym ostrzeżeniem, że musi wrócić za dwie godziny. Sara wyszła na wiatr i ruszyła w stronę rynku. Mogli się tam zapuszczać tylko kole i czerwonoocy. Pieniądze były małymi plastikowymi żetonami w trzech kolorach: czerwonym, niebieskim i białym. Sara miała w kieszeni po pięć sztuk każdego rodzaju – część wynagrodzenia, które Lila wypłacała jej co siedem dni, podtrzymując w ten sposób fikcję, że Sara jest płatną opiekunką. Na terenie, który kiedyś musiał pełnić funkcję małego miejskiego centrum handlowego – trzy przecznice zabudowane domami z cegły, sąsiadujące z college’em – z chodników odgarnięto śnieg. Większość miasta była niezamieszkana i z wolna popadała w ruinę. Niemal wszyscy czerwonoocy, z wyjątkiem wyższego kierownictwa, mieszkali w kompleksie kilkupiętrowych apartamentowców na południowym skraju śródmieścia. Rynek stanowił serce miasta, z posterunkami kontrolnymi na każdym końcu. Znaki widniejące na niektórych budynkach

przypominały o funkcji, jaką kiedyś pełniły: Bank Stanowy Iowa, Fort Powell Army-Navy, kawiarnia Wimpy’s, Księgarnia Praire. Było nawet małe kino z wejściem ocienionym markizą. Sara słyszała, że kole mogą tam chodzić od czasu do czasu, żeby obejrzeć kilka filmów, które wyświetlano na okrągło. Pokazała przepustkę na posterunku kontrolnym. W mieście nie było nikogo z wyjątkiem patroli i nielicznych czerwonookich, paradujących w eleganckich ciężkich paltach i ciemnych okularach. Ukryta za woalką Sara poruszała się w bańce anonimowości, choć wiedziała, że poczucie bezpieczeństwa jest groźną iluzją. Szła krokiem, który nie był ani szybki, ani wolny, ze spuszczoną głową, w chłodnych powiewach wiatru smagających ulice i wypadających zza rogów budynków. Weszła do apteki. Kiedy otworzyła drzwi, zadźwięczały dzwoneczki. W środku było ciepło, pachniało dymem drzewnym i ziołami. Za ladą stała kobieta o siwych włosach i ściągniętych, bezzębnych ustach. Pochylała się nad wagą, odmierzając niewielką ilość jasnożółtego proszku i wsypując go do maleńkich szklanych fiolek. Kiedy Sara weszła, podniosła wzrok, wskazując oczami kola pochylonego nad gablotką z olejkami. „Uważaj. Wiem, kim jesteś. Nie podchodź, dopóki go nie spławię”. Później przemówiła podniesionym, usłużnym głosem: – Szuka pan czegoś konkretnego, proszę pana? Kol wąchał właśnie kostkę mydła. Trzydziestokilkuletni mężczyzna, całkiem przystojny, roztaczający aurę próżności. Odłożył mydło na półkę. – Szukam czegoś na ból głowy. – Rozumiem. – Ekspedientka uśmiechnęła się uprzejmie. – Za chwilę przyniosę. Zdjęła słój ziół z półki za plecami, wsypała łyżeczkę suszonych liści do papierowej torebki i podała mu przez ladę. – Proszę to zalać ciepłą wodą. Wystarczy szczypta. Kol przyjrzał się podejrzliwie torebce. – Co zawiera? Chyba nie chcesz mnie otruć, stara kobieto? – Nic prócz pospolitego kopru ogrodowego. Sama to stosuję. Jeśli pan chce, żebym skosztowała, chętnie to zrobię. – Nie trzeba. Zapłacił jednym niebieskim żetonem i ruszył do drzwi. Kobieta powiodła za nim wzrokiem, kiedy znikał przy dźwiękach dzwoneczków. – Chodź za mną – szepnęła do Sary. Zaprowadziła ją do magazynu z tyłu sklepu, w którym stały stół i krzesła. Drugie drzwi wychodziły na alejkę. Kazała jej zaczekać, a sama wróciła do sklepu. Minęło kilka minut. Nagle drzwi się otworzyły i stanęła w nich Nina w sukni mieszkanki Równin, czarnym palcie i długiej chuście zakrywającej dolną część twarzy. – Głupio postąpiłaś, Saro. Zdajesz sobie sprawę, jakie to niebezpieczne? Sara spojrzała w jej stalowe oczy. Dopiero wtedy zrozumiała, że jest wściekła. – Wiedzieliście, że moja córeczka żyje, prawda? Nina zdjęła chustę. – Oczywiście, że wiedzieliśmy. Na tym polega nasza robota, Saro. Wiemy to i owo, robimy też użytek z posiadanych informacji. Sądziłam, że się ucieszysz. – Od jak dawna? – Czy to ważne? – Tak, do diabła! Nina spojrzała na nią twardo.

– Zgoda. Załóżmy, że wiedzieliśmy od samego początku. Załóżmy, że byśmy ci o tym powiedzieli. Co byś zrobiła? Nie musisz odpowiadać. Zareagowałabyś emocjonalnie i palnęła jakieś głupstwo. Nie zdołałabyś zrobić dziesięciu kroków w Kopule, żeby się nie zdradzić. Jeśli to cię pocieszy, długo się nad tym zastanawialiśmy. Jackie uważała, że powinnaś wiedzieć, ale przeważyła opinia, że najważniejsze jest powodzenie operacji. – Przeważyła opinia? Twoja? – Moja i Eustace’a. –Na krótką chwilę twarz Niny złagodniała. – Nie wściekaj się. Dostałaś to, czego chciałaś. Bądź szczęśliwa. – Chcę ją stąd wyciągnąć. – Też mamy taki zamiar, Saro. Wydostaniemy ją we właściwym czasie. – Kiedy? – Sądziłam, że to oczywiste. Kiedy to wszystko się skończy. – Szantażujesz mnie. Nina wzruszyła ramionami. – Nie zrozum mnie źle. Nie cofnę się przed szantażem, ale w tym przypadku nie będę musiała. Spojrzała uważnie na Sarę. – Jak myślisz, co się dzieje z dziewczynkami? – spytała. – Z jakimi dziewczynkami? Nie ma tam innych oprócz mojej córki! – Teraz, ale Kate nie była pierwsza. Co jakiś czas pojawia się nowa Eva. Guilder może uspokoić Lilę, tylko podsuwając jej dziecko. Kiedy osiągną pewien wiek, Lila przestaje się nimi interesować albo dziecko ją odrzuca. Wtedy załatwiają jej następne. Sarze zakręciło się w głowie. Musiała usiąść. – Jaki wiek? – Pięć, sześć lat. To zależy. Zawsze tak się dzieje, Saro. Próbuję ci to powiedzieć. Zegar bije. Może nie dziś, może nie jutro, ale wkrótce. Wtedy wyślą ją do Piwnicy. Sara zmusiła się do zadania następnego pytania: – Do jakiej Piwnicy? – Do Piwnicy, w której przygotowują krew dla czerwonookich. Nie znamy wszystkich szczegółów. Proces produkcji rozpoczyna się od ludzkiej krwi, ale później coś się z nią dzieje. Jakoś ją zmieniają. Trzymają tam człowieka, kogoś przypominającego wirola. A przynajmniej krążą takie pogłoski. Nazywają go Źródłem. Wirol pije destylat ludzkiej krwi i przerabia go w swoim ciele na coś innego. Widziałaś, co się dzieje z tą kobietą? Sara skinęła głową. – Podobnie jest ze wszystkimi, choć u mężczyzn proces przebiega nieco wolniej. Krew Źródła ich odmładza. Utrzymuje przy życiu. Kiedy twoja córka tam trafi, już nie wróci. Sara czuła gniew, bezsilność i gwałtowne pragnienie, by chronić córkę. To wszystko było tak intensywne, że pomyślała, iż jest chora. – Co mam zrobić? – Powiemy ci, kiedy przyjdzie czas. Wydostaniemy ją. Masz na to moje słowo. Sara zrozumiała, że Nina nie prosi, lecz oznajmia. Zmanipulowali ją. Kate jest zakładniczką, za której uwolnienie trzeba będzie zapłacić krwią. – Znienawidź ją za to, Saro. Pomyśl o tym, co robi. Na każdego z nas przyjdzie pora, także na mnie. Tak jak przyszła na Jackie. Kiedy mnie o to poproszą, będę gotowa. Jeśli sprawa się wyda, twoja córka będzie zdana na siebie. Nigdy więcej nie zdołamy do niej dotrzeć. – Gdzie to jest? – zapytała Sara. Nie musiała wyrażać się jaśniej, bo sens pytania był oczywisty.

– Lepiej, żebyś tego nie wiedziała. Otrzymasz wiadomość w umówiony sposób. Jesteś zawleczką, najważniejszy jest odpowiedni moment. – A jeśli nie zdołam tego zrobić? – Tak czy siak, umrzesz. Twoja córka również – tłumaczyła Nina. – To tylko kwestia czasu. Powiedziałam ci, jak to się stanie. – Patrzyła na Sarę. W jej oczach nie było współczucia, a tylko lodowata przejrzystość. – Jeśli zrealizujemy nasz plan, będzie to oznaczać koniec czerwonookich. Koniec Guildera, Lili, ich wszystkich. Rozumiesz, co do ciebie mówię? Sara była otępiała. Pokiwała machinalnie głową i odpowiedziała słabym głosem: – Tak. – W takim razie rób, co do ciebie należy. Dla córki. Dla Kate, czy tak ma na imię? Sara oniemiała. – Skąd wiecie… – Przecież sama mi powiedziałaś. Nie pamiętasz? Powiedziałaś, jak ma na imię, w dniu, kiedy się urodziła. Oczywiście, pomyślała Sara. To ma sens. Nina była kobietą z bloku położniczego, która przekazała jej pukiel włosów córeczki. – Możesz mi nie wierzyć, Saro, ale staram się naprawić wyrządzone zło. Sara miała ochotę się roześmiać. Zrobiłaby to, gdyby takie rzeczy nadal były możliwe. – Zabawnie to okazujesz. – Może i tak, ale w takich czasach żyjemy. – Kolejna pauza. – Masz w sobie siłę. Wiem, bo to widzę. Czy rzeczywiście? Odpowiedź nie miała znaczenia. W jakiś sposób Sara będzie musiała ją w sobie znaleźć. – Zrób to dla córki, Saro. Dla Kate. W przeciwnym razie nie będzie miała szans. 50 Mogła znieść to, co jej robili. Oczywiście nie bez bólu i jego kuzyna – oczekiwania na cierpienie. Ale dało się wytrzymać. Przez długi czas o nic jej nie prosili. Niczego nie żądali. Zwyczajnie lubili to robić i w najbliższym czasie nie zamierzali przestać, gdyż czerpali z tego mroczną przyjemność, której Alicia łatwo się nie poddawała. Tłumiła krzyki, znosząc wszystko ze stoickim spokojem. Czasami nawet się śmiała, mówiąc: „Czyńcie swoją powinność, przyjaciele. Musicie mnie trzymać w łańcuchach. Nie sądzicie, że to swego rodzaju zwycięstwo?”. Najgorsza była woda. Dziwna sprawa, bo Alicia zawsze ją lubiła. Jako dziecko była nieustraszoną pływaczką, nurkowała głęboko w jaskini na terenie Kolonii i wstrzymywała oddech tak długo, jak mogła. Dotykała dna, czując wodę dudniącą w uszach, i obserwowała bąbelki powietrza unoszące się z ciemności ku rozświetlonej słońcem powierzchni. Czasami wlewali jej wodę do ust. Czasami zdejmowali łańcuchy, przywiązywali do deski i wkładali głowę do balii wypełnionej lodowatą wodą. Za każdym razem myślała: Zaczynamy, i odliczała sekundy do czasu, aż ją wyciągali. W miarę upływu dni jej siła wyraźnie słabła. Nieznacznie, ale wystarczyło. Podawali jej jedzenie, papkowaty kleik z soi lub kukurydzy i mocno uwędzone paski mięsa, twarde jak skóra. Chcieli utrzymać ją przy życiu, by czerpać z tego egoistyczną (niestety) przyjemność tak długo, jak się da. Przysięgła sobie, że gdy zakosztuje ludzkiej krwi, co wydawało się nieuchronnym końcowym aktem przemiany, będzie to ich krew. Wyrzeknięcie się przynależności do rodzaju

ludzkiego było trudne, ale ta myśl dostarczała jej pewnego pocieszenia. Wyssie drani do sucha. Nie było sposobu liczenia dni. Pozostawiona samej sobie, zaczęła odtwarzać wydarzenia z przeszłości, poruszając się w niej, jakby była korytarzem o ścianach obwieszonych obrazami. Na jednym pełniła straż na murach Pierwszej Kolonii. Na drugim wędrowała z Peterem, Amy i innymi przez równiny do Kolorado. Na trzecim było jej dziwne, puste dzieciństwo przeżyte u boku Pułkownika. Zawsze zwracała się do niego „proszę pana”, nigdy „tatusiu” lub choćby „Nilesie”. Od początku był jej przełożonym, a nie ojcem czy przyjacielem. Wspomnienia minionego życia niosły całą gamę emocji – od smutku i szczęścia po radosne podniecenie i samotność, a nawet, w pewnym stopniu, miłość, choć uczucie, którym się darzyli, bardziej przypominało świadomość wzajemnej przynależności. Była swoimi wspomnieniami, a one były nią. Miała nadzieję, że zdoła je zachować, kiedy wszystko zostanie już powiedziane i zrobione. Kiedy zaczęła się zastanawiać, czy wszystko, co dla niej wymyślili, będzie się sprowadzać do ciągłego ponawiania żałosnych prób, rytm jej zniewolenia zakłóciło przybycie człowieka, który zachowywał się tak, jakby był szefem. Nie przedstawił się i przez minutę nie powiedział ani słowa. Po prostu stał przed Alicią wiszącą na łańcuchach przymocowanych do sufitu. Przypatrywał jej się z takim wyrazem twarzy, jakby czytał jakąś zagadkową książkę. Miał na sobie czarny garnitur i krawat, i wykrochmaloną białą koszulę. Nie wyglądał na starszego niż trzydzieści lat. Jego skóra była delikatna i blada, jakby nigdy nie widziała słońca. Ale to oczy opowiadały prawdziwą historię. Dlaczego nie była nią zaskoczona? – Jesteś… inna. –Podszedł bliżej, wydając ostry nosowy świst i jak pies wciągając otaczające ją powietrze. – Nie krępuj się, mam tego dużo – mruknęła Alicia. – Czuję twój zapach. – Nie mogę powiedzieć, żebym miała okazję się umyć. – Uśmiechnęła się najzuchwalej, jak umiała. – Ty jesteś pewnie… – Ja tu zadaję pytania. – Nie powinieneś czytać po ciemku, wiesz? Masz w oczach piekło. Cofnął się i zdzielił ją w twarz otwartą dłonią. – Au! – Alicia poruszyła szczęką. – Au! To piecze! Wykręcił jej uniesione ramię. – Dlaczego nie masz identyfikatora? – Szykowny ten twój garnitur. Przy takim dżentelmenie dziewczyna nie czuje się odpowiednio ubrana. Kolejny policzek jak uderzenie pejcza. Alicia zamrugała załzawionymi oczami i oblizała zęby, czując smak krwi. – Wy, mężczyźni, często to robicie. Powinieneś wiedzieć, że nie jest to szczególnie mile widziane. Nie sądzę, abym to lubiła. Z wściekłości zmrużył oczy nabiegłe krwią. Wreszcie jakaś reakcja. – Opowiedz mi o Sergiu. – Nie przypominam sobie żadnego Sergia. Znów ją uderzył. Zobaczyła gwiazdy. Czuła, że mężczyzna nie uderza z całej siły, że ją oszczędza, że odmierza ból kropla po kropli, stopniowo zwiększając cierpienie. – Słuchaj, może byś mnie zdjął? Moglibyśmy pogadać. W ten sposób niczego nie zdziałasz. Jego dłoń poszybowała w powietrzu, tym razem zaciśnięta w pięść. Alicja poczuła się tak, jakby zdzielono ją deską. Potrząsnęła głową i splunęła krwią. – Gadaj!

– Wal się! Potężne uderzenie w brzuch, przypominające walnięcie młotem. Powietrze zamarło w piersi, jakby ściśnięto jej krtań w imadle. Mijały sekundy bez oddechu. Kiedy płuca w końcu się rozszerzyły, znowu uderzył. – Kim. jest… Sergio? Alicia miała mały problem ze skupieniem się. Z koncentracją, oddychaniem i myśleniem. Przygotowała się na kolejny cios, ale ten nie padł. Spostrzegła, że tamten otwiera drzwi. Do środka weszli trzej mężczyźni i wnieśli rodzaj sięgającej pasa ławy, z szeroką ramą na dole. – Chciałbym ci przedstawić mojego przyjaciela. To Sod. Właściwie chyba już się poznaliście. Obraz przed oczami Alicii stopniowo się wyostrzył. Z twarzą tamtego było coś nie tak. A raczej z jej połową, która wyglądała jak kawał niedogotowanego mięsa – czerwonego pośrodku i pociemniałego na krawędziach. Połowa włosów została wypalona, podobnie jak większa część nosa. Lewe oko przypominało galaretę. – Fu! – Alicia ze wstrętem odwróciła głowę. – Sod był w magazynie, kiedy zachciało ci się strzelić do zbiornika wypełnionego płynnym propanem. Nie jest z tego powodu szczęśliwy. – Pomyśleć, że dokonałam tego wszystkiego w ciągu jednego dnia pracy. Miło cię poznać, Sod. Fajne masz imię, Sod. – Sod ma szczególną pasję. Można powiedzieć, że sobie na nią zasłużył. Sod chętnie się z tobą rozmówi. – Mężczyzna w garniturze odwrócił się do dwóch pozostałych. – Rozwiążcie ją. Nie, poczekajcie chwilę. Znów posypały się ciosy. Na twarz. Tułów. Kiedy się zmęczył, Alicia prawie nic nie czuła. Ból stał się daleki i nieokreślony. Zadzwoniły łańcuchy i nacisk na nadgarstki zelżał. Umieścili ją okrakiem na ławie, ze stopami przywiązanymi do ramy i szeroko rozłożonymi nogami. Później zdarli jej spodnie. – Zapewnijmy Sodowi odrobinę prywatności – powiedział pierwszy z mężczyzn. Alicia usłyszała zgrzyt zamykanych drzwi, a później złowieszczy i ostateczny szczęk obracanego w zamku klucza. 51 Co noc, kiedy zmierzała z Greerem na północ, śniła o Wolgaście. Czasami byli na karuzeli, innym razem jechali samochodem, a obok nich przesuwały się małe miasteczka i zielony wiosenny krajobraz, z majaczącymi na horyzoncie górami o wierzchołkach lśniących lodem. Tej nocy byli na kempingu w Oregonie. W głównym pokoju domku. Siedzieli naprzeciwko siebie na podłodze, skrzyżowawszy po indiańsku nogi. Między nimi leżała plansza monopolu z wyblakłymi polami i starannie ułożonymi plikami banknotów oraz małym kapelusikiem Amy i samochodzikiem Wolgasta. Wolgast wyrzucił kostki z kubeczka i ustawił pionek na polu z napisem „St. Charles Place” – działce, na której Amy miała sześć (słownie sześć!) hoteli. Od pieca bił żar, choć za oknem, na tle aksamitnej ciemności i przenikliwego zimowego chłodu, padał śnieg. – Boże! – jęknął Wolgast. Zaczął odliczać banknoty. Udawał rozczarowanie, bo chciał przegrać. Powiedział jej, że jest szczęściarą, a jego słowa sprawiły, iż się nią poczuła. Masz szczęście, Amy. Pionki krążyły wokół planszy, pieniądze przechodziły z rąk do rąk. Park Place, Illinois Avenue, Marvin Gardens i działka o komicznej nazwie B. & O. Stos banknotów Amy urósł,

a Wolgasta skurczył się do zera. Kupiła kolej i przedsiębiorstwo usług komunalnych, wszędzie budowała domy i hotele, bo ich posiadanie pozwalało stawiać kolejne i zapełnić całą planszę. Zrozumienie tej nabierającej tempa matematyki stanowiło klucz do zwycięstwa. – Chyba będę musiał wziąć pożyczkę – westchnął w końcu Wolgast. – Spróbuj w banku. – Amy uśmiechnęła się zwycięsko. Jeśli pożyczy mu pieniądze, koniec nadejdzie błyskawicznie. Później uniesie ręce w geście kapitulacji i usiądą na kanapie. Przykryją się kocem aż po brody i będą na zmianę czytali. Tego wieczoru przyszła kolej na Wehikuł czasu H.G. Wellsa. Wolgast wyrzucił kostki na planszę. Trójka i czwórka. Przesunął samochód do przodu i wylądował na polu „Podatek od towarów luksusowych”, z małym diamentowym pierścionkiem. – Znowu? – Przewrócił oczami i zapłacił. – Wspaniale z tobą być. – Podniósł głowę i spojrzał w okno. – Ależ pada. Pamiętasz, kiedy zaczęło? – Myślę, że pada od dłuższego czasu. – Zawsze to lubiłem. Śnieg przypomina mi dzieciństwo. Kiedy pada, czuję się tak, jakby było Boże Narodzenie. Trzasnęło drewno w piecu. W gęstym lesie padało i padało. Poranek nadszedłby w delikatnym białym świetle i ciszy, ale w miejscu, gdzie się znajdowali, nie było ranka. – Co roku rodzice zabierali mnie na Opowieść wigilijną. Gdziekolwiek mieszkaliśmy, znajdowali kino i szliśmy tam razem. Zawsze bałem się ducha Jacoba Marleya. Nosił kajdany, które wykuł sobie za życia. Jakie to smutne, a jednocześnie jakie prawdziwe. Tyle jest podobnych opowieści. – Zamyślił się na chwilę. – Czasami chciałbym zostać z tobą na zawsze. Wiem, że to głupie. Nic nie trwa wiecznie. – Niektóre rzeczy są wieczne. – Jakie? – Te, które lubimy wspominać. I miłość, którą darzyliśmy innych ludzi. – Moja miłość do ciebie – przytaknął Wolgast. Amy skinęła głową. – Wiesz, że cię kocham, prawda? – spytał. – Czy ci to kiedykolwiek powiedziałem? – Nie musiałeś. Zawsze wiedziałam. Od początku. – Nie, powinienem był powiedzieć. – Jego głos był pełen żalu. – Jest dużo lepiej, kiedy się to powie. Zapadła cisza, gęsta jak las i głęboka jak śnieg, który na niego padał. – Jesteś jakaś inna, Amy – powiedział Wolgast, przypatrując się uważnie jej twarzy. – Coś się zmieniło. – Tak, odnoszę podobne wrażenie. Półmrok skradał się z kątów pokoju, jakby światła skierowane na scenę gasły, pozostawiając tylko ich dwoje. – Cokolwiek to jest, podoba mi się – powiedział z uśmiechem. Milczeli przez kilka sekund. – Powiedziałaś Carterowi, że było mi przykro? – On to wie. – Jest coś, czego nigdy sobie nie wybaczę. Wiedziałem o tym od chwili, gdy spojrzałem mu w oczy. Carter kochał tamtą kobietę całym sercem. – Spojrzał na planszę monopolu. – Wygląda na to, że wygrałaś. Nie wiem, jak ci się to udało. Następnym razem się odegram. – Chcesz poczytać? Usiedli na kanapie pod wełnianym kocem. Na stoliku stały kubki z gorącym kakao, a później pojawiło się wszystko inne. Wolgast sięgnął po książkę i zaczął przewracać kartki, aż odnalazł właściwą.

– Wehikuł czasu, rozdział siódmy. – Odchrząknął i spojrzał na Amy. – Moja dzielna dziewczynka. Moja dzielna Amy. Naprawdę cię kocham, wiesz? – Ja ciebie też – odpowiedziała, opierając się o niego wygodnie. Tak upływały nieskończone godziny, aż nagle otuliła ich ciemność. 52

Podążali wschodnią linią zaopatrzenia biegnącą na północ od Texarkany, uzupełniając prowiant i paliwo oraz śpiąc w schronach. Ich pojazd, jedna z małych ciężarówek Tifty’ego, był wyposażony jak transporter, którego niebawem będą potrzebowali. Na północ od Little Rock trzeba będzie biwakować na otwartym terenie. Z paliwem nie ma problemu, wyjaśnił Tifty. Samochód może wieźć dwieście galonów zapasu. Piętnaście lat temu, podczas jego wyprawy na północ z Greerem i Crukshankiem, znajdowali paliwo przez całą drogę do granicy Iowa – na lotniskach, w elektrowniach spalinowych i dużych przemysłowych składach ze zbiornikami sterczącymi w górę jak grzyby. Ciężarówka była wyposażona w filtry usuwające zanieczyszczenia i natleniające związki chemiczne. Była to powolna wędrówka, ale przy odrobinie szczęścia i dobrej pogodzie dotrą do Iowa w połowie grudnia. Pierwszą noc w transporterze spędzili sto pięćdziesiąt kilometrów na południe od rzeki Missouri. Kiedy zapadł zmierzch, Tifty wyciągnął z przedziału ładunkowego duży plastikowy pojemnik, owinął twarz szmatą i rozlał płyn wokół pojazdu. – Co to takiego? – spytała Lore. Smród był tak potworny, że zaczęły im łzawić oczy. – To stary rodzinny przepis. Draki nie znoszą tego zapachu, poza tym maskuje naszą woń. Nie będą nawet wiedziały, że tu jesteśmy. Zjedli kolację złożoną z fasoli i sucharów, i ułożyli się do snu na półkach. Po chwili Hollis chrapał. Czy to Hollis? – pomyślał Peter. Nie, Lore. Spała tak, jak robiła inne rzeczy, na swój sposób. Peter rozumiał, dlaczego Michael do niej lgnie – siła jej przyciągania była potężna – choć wiedział również, dlaczego przyjaciel nie chce się do tego przyznać. Kto potrafiłby znieść, że jest tak bardzo pożądany? Nawet jeśli zdobycz chciała zostać schwytana, musiała udawać, że się opiera. Podczas długich dni oczekiwania w rafinerii Peter zastanawiał się, czy Lore z nim flirtuje. W końcu uznał, że tak, ale była to tylko taktyka. Chciała lepiej poznać świat Michaela. Kiedy dotrze do jego serca, facet nie będzie mógł się bronić. Będzie cały jej. Peter przekręcił się na półce, próbując przyjąć wygodną pozycję. Zawsze miał trudności z zaśnięciem w transporterze. Kiedy zaczynał odpływać, jakiś dochodzący z zewnątrz hałas powodował, że czujnie otwierał oczy. Raz, w pobliżu Amarillo, wirole waliły o ściany transportera przez całą noc. Aby pokrzepić się na duchu, ludzie z drużyny Petera godzinami grali w pokera i opowiadali dowcipy, jakby nie działo się nic ważnego. „Co za piekielny hałas – mówili. – Jak mamy się skoncentrować na kartach?” Peterowi brakowało żołnierskiego życia. Był na samowolce dziewiąty dzień i stał się banitą jak Hollis i Tifty. Niezależnie od tego, co Gunnar mógł powiedzieć w jego obronie, przekaz był jasny: robisz to z własnej inicjatywy, nikt się nie przyzna do tego, że cię zna. Następną rzeczą, która do niego dotarła, było to, że Hollis nim potrząsa, żeby się obudził. Wyszli na chłód. Wystarczyło spojrzeć na północ, aby nie mieć wątpliwości, że nadchodzi nowa pora roku. Na niskim niebie wisiały ciężkie szare chmury przypominające skały. – Widzisz? – powiedział Tifty, pokazując ziemię wokół pojazdu. – Żadnych śladów. Ruszyli dalej. Brak wiroli nie dawał Peterowi spokoju. Nie widzieli ich śladów nawet wokół schronów i przy zwierzęcych odchodach. Sprzyjający zbieg okoliczności, choć z drugiej strony bardzo niepokojący, jakby wirole szykowały dla nich coś specjalnego.

Poruszali się coraz wolniej. Tifty często zatrzymywał pojazd, żeby wyznaczyć właściwy kurs, używając kompasu i map, a czasem sekstantu, którego Peter nigdy wcześniej nie widział. Michael wyjaśnił mu, jak działa. Mierząc wysokość słońca nad horyzontem, a następnie uwzględniając dzień i godzinę, można ustalić swoje położenie bez innych punktów odniesienia. Zwykle używano go na morzu, dodał, gdzie widać otwarty horyzont, ale urządzenie działa także na lądzie. „Gdzie się tego dowiedziałeś?” – zapytał Peter. Zadając pytanie, natychmiast odgadł odpowiedź. Michael nabył tę umiejętność, szykując się do wypłynięcia w morze, by odnaleźć barierę. Mijały kolejne dni i nadal ani śladu wiroli. W końcu zaczęli mówić o tym otwarcie. Zastanawiali się nad tym głośno, podkreślając dziwność tego faktu. „Dziwna sprawa – mówili. – Czyżby dopisało nam szczęście?” Bo faktycznie tak było, choć szczęście ma zwyczaj odwracania się od nas w ostatniej chwili. Po jedenastu dniach Tifty oznajmił, że zbliżają się do granicy stanów Missouri i Iowa. Byli brudni i wyczerpani. I coraz bardziej rozdrażnieni. Dwa dni zabawili nad nieznaną rzeką, przemierzając brzeg kilometr po kilometrze w poszukiwaniu mostu. Paliwo się kończyło. Krajobraz znów się zmienił – nie był taki płaski jak w Teksasie, ale podobny, z niewysokimi wzgórzami porośniętymi sięgającą pasa trawą. Zbliżało się południe, kiedy siedzący za kierownicą Hollis zatrzymał pojazd. Petera, który drzemał z tyłu, obudził trzask otwieranych drzwi. Wyprostował się i stwierdził, że jest sam w kabinie. Dlaczego się zatrzymali? Sięgnął po karabin i zeskoczył na ziemię. Wszystko było pokryte drobnym białym proszkiem. Trawa i drzewa. Śnieg? Powietrze miało cierpką woń, jakby coś się paliło. Jednak nie był to śnieg, lecz popiół. Kiedy wchodził na wierzchołek wzgórza, gdzie stali inni, spod jego stóp unosiły się małe białe obłoczki. Zatrzymał się jak oni, sparaliżowany tym, co zobaczył. – Dobry Boże – wyszeptał Michael. – Cóż to jest, do cholery? 53

Ta kobieta, kim ona właściwie jest? Szpiegiem? Jednym z powstańców? To oczywiste. Jej próba uwolnienia zakładników nosiła wszelkie znamiona działania rebeliantów. Poza tym zabiła sześciu ludzi, zanim popełniła fatalny błąd. Nie pasował tylko brak identyfikatora na ręku. No i ten dziwny zapach, który Guilder wyczuł. Co mógł oznaczać? Odnaleźli jej broń – półautomatycznego browninga z dwiema kulami w magazynku. Guilder nigdy wcześniej takiej nie widział. Nie mają browningów na wyposażeniu. Albo powstańcy mają tajny skład broni z nieznanego źródła, albo kobieta przybyła tu z zupełnie innego miejsca. Guilder nie lubił takich zagadek. Nie lubił ich bardziej niż idei Sergia. Babka wydawała się niezłomna. Nie powiedziała nawet, jak ma na imię. Nawet ten psychopata Sod, typ znany z odrażających skłonności, nic z niej nie wyciągnął. Decyzja skorzystania z jego usług przyszła Guilderowi z dziwną łatwością. Czym innym było wysyłanie ludzi na Żerowisko, bo wirole szybko załatwiały sprawę, niemal miłosiernie, a poza tym trzeba było czymś te stworzenia karmić. Nic przyjemnego, ale szybko było po wszystkim. Jeśli chodzi o tych parę klapsów w celi lub delikatne podtapianie, cóż… czasami takie środki są po prostu nieodzowne. Jak je nazywali w dawnych czasach? Wzmocnione techniki przesłuchań? Ale usankcjonowanie gwałtu to coś nowego. Nowego i odrobinę kłopotliwego. Takie rzeczy zdarzały się tylko w małych brutalnych państewkach, gdzie ludzie bez najmniejszego powodu ćwiartowali maczetami bliźnich, chyba żeby uznać za powód to, iż urodzili się

w niewłaściwej wiosce, że ich uszy miały nieco inny kształt lub woleli lody czekoladowe od waniliowych. Już sama myśl o tym powinna wzbudzić jego odrazę. Powinna być poniżej… jego godności. Przeklęty Sergio! To Sergio go do tego doprowadził! Guilder pomyślał, że to dziwne, iż jednego dnia coś może się wydawać zwariowane, a drugiego najzupełniej rozsądne. Guilder myślał o tym wszystkim, siedząc u szczytu stołu. Gdyby miał wybór, zrezygnowałby z cotygodniowych narad, które nieuchronnie przeradzały się w zawiłe sprzeczki proceduralne. Typowy przykład sytuacji „gdzie kucharek sześć, tam nie ma co jeść”. Był zwolennikiem jasno określonej hierarchii służbowej i delegowania władzy w ramach pionowej struktury organizacyjnej. Wprawdzie powodowało to zbędną krzątaninę na dole oraz mnóstwo papierkowej roboty i precedensy, ale przynajmniej każdy pilnował własnego nosa. Z drugiej strony trzeba było podtrzymywać fikcję dzielenia się władzą, przynajmniej przez jakiś czas. – Czy ktoś chciałby coś powiedzieć? Wyglądało na to, że nikt nie ma ochoty. Po chwili przykrego milczenia minister propagandy Hoppel, który siedział po lewej stronie Guildera, obok ministra zdrowia Suresha i naprzeciwko Wilkesa, odchrząknął i zagaił: – Myślę, że wszyscy się martwią… no, może nie tyle martwią, ile są zatroskani… myślę, że będę wyrazicielem wszystkich… – Na Boga, wyduś to z siebie! I zdejmij te przeklęte okulary! – Dobrze. – Hoppel zdjął przydymione szkła i położył na stole. – Jak powiedziałem… – Odchrząknął i podjął: – Nie sądzicie, że sytuacja wymknęła się nieco spod kontroli? – Masz cholerną rację. To pierwsze inteligentne zdanie, jakie dzisiaj usłyszałem – mruknął Guilder. – Chodzi mi o to, że nasze metody nie przynoszą pożądanego rezultatu. Guilder westchnął z irytacją. – Co sugerujesz? Hoppel spojrzał na kolegów. „Lepiej mnie poprzyjcie. Nie mam zamiaru sam nadstawiać karku”. – Może powinniśmy poluzować śrubę. Na pewien czas. – Poluzować? Wykopią nas! – Właśnie. Ludzie na Równinach gadają. Może powinniśmy nieco złagodzić rygory? Spójrzcie, do czego doprowadziła obecna polityka. – Postradałeś rozum? Czy wy wszyscy postradaliście rozum?! – Sam powiedziałeś, że sytuacja nie rozwija się po naszej myśli. – Nie! To twoje słowa! – Może i tak, ale kilku z nas rozmawiało o… – To najgorzej strzeżony sekret w tym pokoju. – Racja. Zgoda. Pojawił się pomysł, żeby spróbować czegoś odwrotnego. Użyć podejścia przemawiającego do serc i umysłów. Rozumiesz, co mam na myśli? Guilder odetchnął głęboko, żeby się uspokoić. – Sugerujesz, wybacz porównanie, że powinniśmy udawać cioty? – Naczelniku Guilder, czy mógłbym… – Teraz Suresh. – Zwycięskie powstanie cechuje się… – Oni zabijają ludzi. Zabijają mieszkańców Równin. Czy jest w tym coś niejasnego? Rebelianci to rzeźnicy. – Nikt nie twierdzi, że jest inaczej – ciągnął Suresh, patrząc na Guildera niewidzącym wzrokiem. – Przez pewien czas było to dla nas korzystne, ale robiąc naloty na baraki, nie zdobyliśmy żadnych przydatnych informacji wywiadowczych. W dalszym ciągu nie znamy

miejsca pobytu Sergia i nie wiemy, jak się przemieszcza. Nikt się nie ujawnił. Tymczasem zastosowane środki odwetowe okazały się skutecznym narzędziem rekrutowania nowych powstańców. – Wiesz, jak mówisz? Jeśli nie wiesz, to ci powiem. Gadasz, jakbyś wykuł to na pamięć. Suresh zignorował przytyk. – Pozwólcie, że coś wam pokażę. Z leżącej na stole teczki wyjął kartkę i przesunął po blacie w stronę Guildera. Była to jedna z jego gazetek propagandowych, ale na odwrocie napisano wiadomość: Obywatele Równin, powstańcie! Koniec czerwonookich jest bliski! Przyłączcie się do waszych braci powstańców! Każdy akt nieposłuszeństwa będzie ciosem wymierzonym reżimowi! I tak dalej w podobnym duchu. Guilder podniósł głowę i zauważył, że wszyscy się w niego wpatrują, jakby był bombą, która w każdej chwili może wybuchnąć. – No i co? Czego to niby dowodzi? – Pracownicy zasobów ludzkich znaleźli pięćdziesiąt sześć takich ulotek – odpowiedział Suresh. – Podam ci przykład problemów, które to powoduje: na porannym apelu cały barak odmówił odśpiewania hymnu. – Zostali przykładnie ukarani? – Było ich ponad trzystu. Areszt pomieści tylko stu pięćdziesięciu. Po prostu nie mamy miejsca. – Obciąć o połowę racje żywnościowe. – Mieszkańcy Równin już otrzymują minimum niezbędne do przeżycia. Jeśli jeszcze bardziej zmniejszymy racje, nie będą zdolni do pracy. To jakiś obłęd. Każdy argument Guildera był momentalnie obalany. Miał przed sobą ni mniej, ni więcej tylko zorganizowany bunt na pokładzie. W kręgu wyższego kierownictwa! – Wynoście się! Wszyscy! Do twarzy napłynęła mu ciepła krew. Żyły pulsowały, jakby miał dostać napadu apopleksji. Wziął kartkę i machnął nią w powietrzu. – Przemówić do serc i umysłów! Czy wy słyszycie samych siebie?! Czytaliście to?! – Naczelniku Guilder. – Nie mam wam nic więcej do powiedzenia! Wynocha! Zebrali papiery, pozamykali teczki i wymienili niespokojne spojrzenia, po czym wstali i zaczęli przesuwać się do wyjścia. Guilder objął głowę rękami. Jezu Chryste, tylko tego mu trzeba! Musi coś zrobić, i to szybko. – Wilkes, zostań na chwilę. Mężczyzna odwrócił się i uniósł brwi. – Ty zostajesz. Pozostali wyszli. Szef kancelarii czekał przy drzwiach. – Usiądź. Wilkes wrócił na swoje krzesło. – Możesz mi łaskawie wyjaśnić, co to, do diabła, było? Zawsze ci ufałem, Fred. Wierzyłem, że zadbasz, aby wszystko funkcjonowało jak należy. Nie wciskaj mi kitu. – Są po prostu zaniepokojeni. – Zaniepokojenie to jedno, a podziały drugie. Nie zamierzam tego tolerować. Nie, gdy jesteśmy tak blisko celu. Oni mogą tu przybyć lada dzień. – Wszyscy to rozumieją. Po prostu nie chcą… cóż, nie chcą, żeby sytuacja wymknęła się

spod kontroli. Mnie też zaskoczyli. Daruj sobie te wymówki, pomyślał Guilder. – Czy sądzisz, że straciłem nad nimi kontrolę? – Naprawdę chcesz wiedzieć? – Guilder milczał, więc Wilkes wzruszył ramionami. – Może odrobinę. Guilder wstał, wyjął z kieszeni marynarki okulary i rozsunął zasłony. Co za ponure miejsce. Pieprzone zadupie. Nagle ogarnęła go tęsknota za przeszłością, za starym światem z samochodami i restauracjami, pralniami chemicznymi i zwrotem podatku, i ulicznymi korkami, i czekaniem w kolejce przed kasą w kinie. Dawno nie był w takim dołku. – Ludzie muszą mieć więcej dzieci. – Słucham? Guilder stał odwrócony plecami do Wilkesa. – Więcej niemowląt, Fred. – Pokręcił głową. – To zabawne, nigdy nie wiedziałem zbyt dużo na ich temat. Nie odczuwałem potrzeby posiadania potomstwa. Byłeś żonaty, prawda? Obowiązywała ich niepisana reguła zakazująca rozmawiania o poprzednim życiu. Guilder wyczuł, że Wilkes się waha. – Mieliśmy z moją starą trójkę dzieci. Dwóch chłopców i dziewczynkę. Do tego siedmioro wnucząt. – Myślisz o nich czasem? Guilder odwrócił się od okna. Wilkes też założył okulary. Czy to światło, czy coś innego? – Już nie. – Wilkes uniósł nieznacznie kącik ust. – Czy ty mnie sprawdzasz, Horace? – Może troszeczkę. – Nie rób tego. Słowa Wilkesa miały w sobie siłę, jakiej Guilder nigdy wcześniej nie słyszał. Sam nie wiedział, czy powinno go to uspokoić, czy nie. – Musimy dopilnować, żeby wszyscy byli jednomyślni. Rozumiesz? Mogę na ciebie liczyć? – Czy musisz o to pytać? – Bawisz mnie, Fred. Wilkes po krótkiej pauzie skinął głową. Odpowiedź była właściwa, ale wahanie Wilkesa nie dawało Guilderowi spokoju. Właściwie dlaczego go zapytał? Nie był zaniepokojony infantylnym charakterem spotkania, bo zdążył do tego przywyknąć. Zawsze ktoś nadeptywał komuś na odcisk. „Au! Boli! To niesprawiedliwe! A nie mówiłem?!” Chodziło o coś głębszego, bardziej niepokojącego niż kłótnia. O coś więcej niż brak determinacji. O zapowiedź dojrzewającego buntu. Tak podpowiadał mu instynkt, bo Guilder miał wrażenie, jakby stał w rozkroku na krawędziach powiększającej się przepaści. Zaciągnął zasłony i wrócił do stołu. – Jaką mamy sytuację na Żerowisku? Twarz Wilkesa wyraźnie się rozluźniła. Wrócili na znajomy teren. – Wybuch spowodował znaczne uszkodzenia. Potrzebujemy co najmniej trzech dni, żeby naprawić bramy i oświetlenie. Za długo, pomyślał Guilder. Będą musieli to zrobić na otwartym terenie. Z drugiej strony może tak będzie lepiej. Upiecze dwie pieczenie na jednym ogniu. Odrobina teatru, żeby zdyscyplinować oddziały. Przesunął po stole notatnik. – Zapisz to sobie. 54

– To takie… dziwne. Lila przed chwilą zakończyła karmienie i jeszcze się nie uspokoiła. Krew dostarczono – przypuszczalnie zrobił to Guilder – kiedy Sara i Kate bawiły się na podwórku. Po dwóch dniach mrozu śnieg zamienił się w lepką masę, idealną do lepienia śnieżek, którymi od kilku godzin w siebie rzucały. Teraz grały w kubki i groszki na podłodze przed kominkiem. Sara nie znała tej gry, ale Kate ją nauczyła. Kolejna przyjemność: nauczyć się nowej gry od własnego dziecka. Sara starała się nie myśleć, jak ulotne mogą być te chwile. Wiadomość od Niny może nadejść każdego dnia. – Cóż, faktycznie – odrzekła Lila, jakby ona i Sara rozmawiały. – Pewnie wkrótce będę musiała pójść po zakupy. Sara puściła jej słowa mimo uszu. Lila odpływała. Na jakie zakupy? – David twierdzi, że powinnam tam pójść. – Odwróciła się do lustra i wykrzywiła twarz, jak zawsze, gdy o nim mówiła. – Lilu, to akcja dobroczynna. Wiem, że nie znosisz opery, ale musimy pójść. Lilu, ten człowiek jest dyrektorem jednego z głównych szpitali. Będą tam wszystkie żony. Co pomyślą, jeśli przyjdę sam? – Westchnęła z rezygnacją, a szczotka do włosów na chwilę przerwała podróż wśród bujnych włosów. – Choć raz mógłby pomyśleć o tym, na co ja mam ochotę, o miejscach, które lubię odwiedzać. Brad był troskliwy. Był jednym z tych mężczyzn, którzy potrafią słuchać. – Spojrzała w lustrze w oczy Sary. – Powiedz mi coś, Dani. Masz chłopaka? Kogoś wyjątkowego? Wybacz, że o to pytam. Jesteś dość ładna. Założę się, że masz całe tuziny adoratorów. Sara była zaskoczona tym pytaniem. Lila rzadko, jeśli w ogóle, pytała o jej życie osobiste. – Niezupełnie. Lila zastanowiła się nad jej słowami. – Cóż, to rozsądna decyzja. Masz jeszcze dużo czasu. Baw się, nie szukaj trwałych związków. Jeśli poznasz odpowiedniego mężczyznę, będziesz wiedziała. – Wróciła do starannego szczotkowania włosów. Nagle jej głos posmutniał. – Pamiętaj, Dani, że ktoś tam na ciebie czeka. Kiedy go znajdziesz, nie spuszczaj go z oczu. Popełniłam ten błąd i spójrz, jak skończyłam. Jej słowa, podobnie jak wiele innych, wydawały się unosić w powietrzu, niezdolne osiąść na twardym gruncie. Jednak po wielu dniach wspólnego uwięzienia Sara zaczęła dostrzegać sens ukryty w dwuznacznych wypowiedziach. Wszystkie były cieniem czegoś rzeczywistego, prawdziwej historii pełnej ludzi, miejsc i zdarzeń. Jeśli to, co powiedziała Nina, jest prawdą – a Sara nie miała powodu, by jej nie wierzyć – Lila była takim samym potworem jak czerwonoocy. Ile innych Ev wysłano do Piwnicy, bo Lila… jak to powiedziała Nina? „Przestała się nimi interesować”? Z drugiej strony Sara nie mogła zaprzeczyć, że w tej kobiecie jest coś budzącego litość. Wydaje się taka zagubiona, taka krucha, taka pełna żalu. „Czasami – rzuciła kiedyś bez żadnego związku, wzdychając ciężko – sama nie wiem, jak moje życie mogło się tak potoczyć”. Kiedy któregoś wieczoru Sara wcierała w jej stopy balsam, zapytała: „Dani, czy masz czasem ochotę po prostu stąd uciec? Zostawić dotychczasowe życie i zacząć wszystko od nowa?”. Coraz częściej pozwalała Sarze i Kate wychodzić razem, jakby zrezygnowała z roli, którą odgrywała w życiu dziewczynki, jakby na pewnym poziome znała prawdę. „Kiedy na was patrzę, widzę, jak doskonale do siebie pasujecie. Ta mała cię uwielbia. Dani, jesteś brakującym fragmentem układanki”. – To jak sądzisz? Sara wróciła myślami do gry. Podniosła głowę i stwierdziła, że Lila uważnie jej się

przypatruje. – Twój ruch, Dani – powiedziała Kate. – Chwileczkę, kochanie. – Odwróciła się do Lili. – Przepraszam. O czym? Lila posłała jej wymuszony uśmiech. – O tym, żeby ze mną pójść. Bardzo byś mi pomogła. Jenny może zająć się Evą. – Dokąd? Sara wyczytała to w oczach Lili. Niezależnie od tego, jaki miałby być cel ich podróży, Lila za nic nie chciała udać się w nią sama. – W końcu jakie to ma znaczenie? Kolejne z zajęć… Davida. Szczerze mówiąc, ci ludzie są śmiertelnie nudni. Nie wytrzymam w ich towarzystwie. – Pochyliła się na taborecie, zwracając do dziecka: – Co ty na to, Evo? Wytrzymasz wieczór w towarzystwie Jenny, kiedy mamusia wyjdzie z domu? Dziewczynka odwróciła wzrok. – Chcę zostać z Dani. – Wiem, koteczku. Wszyscy kochamy naszą Dani. To wyjątkowa osoba, nie ma drugiej takiej na świecie. Ale raz na jakiś czas dorośli muszą wyjść i pobyć we własnym towarzystwie, robić dorosłe rzeczy. Tak to już jest. – To sobie idź! – Evo, mam wrażenie, że nie usłyszałaś, co powiedziałam. Dziewczynka pociągnęła Sarę za rękaw. – Powiedz jej. Lila ściągnęła brwi. – Dani? O co chodzi? – Nie wiem, proszę pani. – Sara spojrzała na Kate, która schowała się za jej plecami, kucając na podłodze. – Co się stało, kochanie? – Evo, co Dani ma mi powiedzieć? Mów natychmiast! – Że cię nie lubię! – mruknęła dziewczynka w fałdy tuniki Sary. Lila pobladła i zrobiła krok do tyłu. – Co powiedziałaś? – Nie lubię cię! Lubię Dani! Lila była więcej niż zaszokowana. Poczuła się odtrącona. Nagle Sara zrozumiała, co się stało z innymi Evami. Właśnie to. – No cóż. – Lila odchrząknęła, błądząc po pokoju zbolałym wzrokiem, szukając obiektu, na którym mogłaby go zatrzymać. – Rozumiem. – Lilu, ona nie miała tego na myśli. – Dziewczynka przylgnęła do Sary, szukając schronienia. Przycisnęła twarz do jej sukienki, jednocześnie kątem oka obserwując Lilę. –Powiedz jej, kochanie. – To zbędne – odrzekła Lila. – Nie mogła powiedzieć tego bardziej wyraźnie. – Podniosła się niepewnie z taboretu. Nagle wszystko się zmieniło. Te słowa padły. – Wybaczcie, ale chcę się na chwilę położyć. David niebawem wróci. Nie tyle poszła, ile powlekła się do sypialni, pochylona do przodu, jakby dostała cios w brzuch. – Nadal chcesz, żebym z tobą poszła? – spytała ostrożnie Sara. Lila stanęła, łapiąc się framugi drzwi, by nie stracić równowagi. – Oczywiście, Dani. Dlaczego miałoby być inaczej? – odpowiedziała, nie patrząc na nią. ♦♦♦

Kiedy dotarli na stadion, zapadł zmrok. Kolumna składała się z dziesięciu pojazdów. Na początku i na końcu jechały dwie furgonetki z uzbrojonymi kolami, a w środku osiem eleganckich SUV-ów z członkami wyższego kierownictwa. Lila i Sara siedziały z tyłu drugiego wozu. Lila miała na sobie czarną suknię z kapturem i za duże ciemne okulary zasłaniające górną część twarzy niczym tarcza. Sara rozpoznała szofera, chociaż nie wiedziała, kim jest. Chudy jak szkielet mężczyzna o prostych brązowych włosach i jasnych oczach spojrzał na nią, gdy wyjeżdżali z Kopuły. – Ty! Jak cię wołają? – Dani. Sarę przeszedł dreszcz, kiedy uśmiechnął się do niej w lusterku wstecznym. Czyżby ją rozpoznał? Czy jego wzrok jakimś cudem przeniknął woalkę? – Dziś wieczorem czeka nas niezły ubaw, Dani. Guilder początkowo nie chciał, żeby Sara z nimi pojechała, ale Lila nie ustąpiła. „Davidzie, co według ciebie czuję, ciągana na te twoje głupie przyjęcia? W towarzystwie twoich nudnych przyjaciół? Bez niej po prostu nie pojadę! Czy ci się to podoba, czy nie!” I tak dalej, bez końca, aż w końcu Guilder sapnął ze złością i ustąpił. „Jak chcesz, Lilu. Może jedna z twoich służących powinna zobaczyć, jaka naprawdę jesteś. Do licha, im więcej zobaczy, tym będzie weselej”. Jechali równiną, wzdłuż rzeki śpiącej spokojnie pod skorupą zimowego lodu. Z Lilą coś się działo. W miarę jak światła Kopuły bladły w oddali, jej osobowość ulegała zmianie. Wyginała grzbiet niczym kot i wydawała gardłowe pomruki, dotykając twarzy i włosów. – Mmm – zamruczała z niemal zmysłową przyjemnością. – Czujesz ich? Sara nie odpowiedziała. – To… cudowne. Przejechali przez bramę. Sara ujrzała oświetlony stadion, błyszczący w zimowej nocy. Czuła nie tyle strach, ile rozprzestrzeniający się mrok. Kolumna pojazdów zwolniła i zjechała po rampie, aby stanąć na jaskrawo oświetlonym boisku otoczonym trybunami. Przed nimi stała srebrna ciężarówka, przy której czekało kilkunastu kolów, bawiąc się pałkami i tupiąc z zimna. Pośrodku boiska wbito w ziemię wysoki pal. – Mmm – mruknęła Lila. Drzwi się otworzyły i wszyscy wysiedli. Kiedy stanęły obok samochodu, Lila uniosła woalkę Sary i czule pogładziła jej policzek. – Moja Dani. Moja słodka dziewczynka. Czyż nie są cudowne? Moje maleństwa, moje piękne maleństwa! – Lilu, co się dzieje? Zmysłowo pokręciła głową. Jej oczy stały się zamglone i dalekie. Nie można było w nich dostrzec dawnej Lili. Zbliżyła twarz do twarzy Sary i złożyła na jej wargach suchy pocałunek. – Tak się cieszę, że ze mną jesteś – szepnęła. Szofer wziął Sarę za łokieć i zaprowadził na trybuny. Dwudziestu mężczyzn w garniturach siedziało w dwóch rzędach, rozmawiając z ożywieniem i wymachując rękami. – Super sprawa! – mówił jeden z nich, gdy prowadzono ją na miejsce w czwartym rzędzie, obok grupy kolów. – Czegoś takiego jeszcze nie widziałem. Stojący na dole Guilder odwrócił się do zebranych. Miał na sobie czarny płaszcz i czarny krawat. Trzymał coś w ręku. Krótkofalówkę. – Witajcie, panowie! Witajcie członkowie wyższego kierownictwa! – oznajmił z promiennym uśmiechem. Z jego ust uniósł się obłok pary, podkreślając wypowiadane słowa. – Na dzisiejszy wieczór przygotowałem wyjątkowy prezent, żeby wyrazić wdzięczność za waszą

ciężką pracę, bo jesteśmy bliscy ukoronowania naszych trudów. – Wyprowadźcie ich! – krzyknął jeden z czerwonookich, wywołując głośną owację i śmiechy. – Za chwilę – odparł Guilder, dając znak, żeby wszyscy się uciszyli. – Wiecie, jakie widowisko nas czeka, ale dzisiejszego wieczoru zaplanowaliśmy coś szczególnego. Ministrze Hoppel, mógłbym pana prosić? Czerwonooki z drugiego rzędu podniósł się z miejsca i stanął obok Guildera. Wysoki mężczyzna o kwadratowej twarzy i krótko obciętych włosach. Uśmiechnął się z zakłopotaniem i powiedział: – O rety! Horace, przecież to nie moje urodziny. – Może cię wywali! – krzyknął ktoś z widowni. Kolejna salwa śmiechu. Guilder zaczekał, aż harmider ucichnie. – Jak wszyscy wiecie – podjął, kładąc po ojcowsku rękę na plecach Hoppela – pan Hoppel towarzyszył nam od samego początku, wspierając nasze wysiłki. –Nagle jego twarz stwardniała. – Z tym większym żalem muszę oznajmić, że przedstawiono mi niepodważalne dowody, iż minister Hoppel współpracuje z rebeliantami. – Podniósł rękę, zdarł mu z twarzy okulary i odrzucił na bok. Hoppel zawył z bólu, zasłaniając oczy ramieniem. – Straże! Brać go! – rozkazał Guilder. Dwóch kolów chwyciło Hoppela za ręce, a paru innych otoczyło go szybko, wyciągając broń. Przez trybuny przeszedł szmer. „Co? Co on powiedział? Czy to możliwe, żeby Hoppel… ” – Tak, moi przyjaciele! Minister Hoppel jest zdrajcą! Przekazał powstańcom ważne informacje wywiadowcze, które umożliwiły przeprowadzenie zamachu bombowego tydzień temu. Tego, w którym zginęło dwóch naszych kolegów. – Boże, Horace… –jęknął Hoppel, czując, że uginają się pod nim nogi. Mocno zacisnął powieki. Próbował wyrwać się kolom, ale opadł z sił. – Przecież mnie znacie! Wszyscy mnie znacie! Suresh, Wilkes. niech któryś mu powie! – Przykro mi, przyjacielu. Sam jesteś sobie winien. Na boisko z nim! Zaciągnęli go za srebrną ciężarówkę i przywiązali grubą liną do pala. Jeden z kolów przyniósł wiadro i wylał na niego krew, nasączając nią ubranie, włosy i twarz. Hoppel wił się bezsilnie, krzycząc żałośnie. – Nie róbcie tego! Błagam! Przysięgam, nie jestem zdrajcą! Powiedzcie coś, dranie! Guilder złożył dłonie w trąbkę i przytknął do ust. – Czy więzień jest przywiązany? – Przywiązany! – Zgasić światła – rzucił do krótkofalówki. ♦♦♦ Szczęk klucza i zgrzyt otwieranych drzwi. Alicia zwisała na łańcuchach przymocowanych do sufitu z rękami nad głową. Starała się, bardzo się starała. Na jej obnażonych nogach zakrzepły strumyki krwi. Ten zwyrodnialec, którego nazywali Sodem, skalał każdą część jej ciała. Napełnił uszy i nos Alicji gorącym odorem swojego przerywanego pochrząkiwaniem oddechu. Drapał, uderzał i gryzł. Jak zwierzę. Na piersiach, delikatnej skórze szyi i wewnętrznej stronie ud widniały ślady jego zębów. Mimo to ani razu nie zapłakała. Krzyczała, to prawda. Wrzeszczała, ale drań nie zobaczył jej łez. Teraz znowu przyszedł, leniwie pobrzękując pękiem kluczy i wodząc jednym zdrowym okiem po jej ciele z pożądliwym zwierzęcym uśmiechem na póługotowanej twarzy.

– Pomyślałem, że skoro wszyscy pojechali na stadion, na wielkie przedstawienie, będziemy mogli spędzić trochę czasu sam na sam. Cóż mogła odpowiedzieć? Nic nie przyszło jej do głowy. – Słuchaj, moglibyśmy spróbować czegoś nowego. Ława jest taka bezosobowa. Zaczął się rozbierać, co skutecznie utrudniały skórzane ubranie i sprzączki. Kopnięciem zrzucił buty i ściągnął spodnie. Alicia obserwowała ten spektakl z odrazą. Czuła się tak, jakby w jej głowie siedziało dziesięć Alicii, znających strzępy informacji i pozbawionych kontaktu ze sobą nawzajem. Spędzą trochę czasu sam na sam, pomyślała. To coś nowego. Wyraźne naruszenie procedury. Zwykle przychodziło ich czterech – jeden obsługiwał wyciągarkę, dwaj inni ją ściągali, a na dodatek był Sod. Co się stało z resztą? Spędzą trochę czasu sam na sam. – Błagam cię – wychrypiała. – Postaraj się, żeby nie bolało. Zrobię ci dobrze. – Miło to słyszeć. – Opuść mnie, a pokażę ci, jaka potrafię być miła. Zastanowił się nad jej słowami. – Powiedz, czego chcesz, a to dostaniesz – dodała. – Chrzanisz. – Nie musisz zdejmować łańcuchów. Przyrzekam, że będę współpracowała. Dam ci wszystko, czego zapragniesz. Po jego minie poznała, że połknął haczyk. Jest naga i poobijana. Co może mu zrobić kobieta w takim stanie? Klucze zwisały na pętli przy spodniach. Alicia odwróciła głowę, żeby na nie nie patrzeć. – Może warto spróbować. Łańcuch umieszczony na bloku u sufitu można było wydłużać i skracać za pomocą dźwigni w ścianie. Rozgorączkowany Sod podszedł do niej z opuszczonymi spodniami i zwolnił blokadę. Usłyszała brzęk nad głową. Po chwili jej stopy dotknęły posadzki. – Poluzuj jeszcze trochę – poprosiła. – Bo nie będę się mogła ruszyć. Senny, zmysłowy uśmiech. – Dobrze kombinujesz. Nacisk na nadgarstkach nieco zelżał. – Jeszcze trochę. Jej zamiary były oczywiste, ale Sod tak się napalił, że stracił resztkę zdrowego rozsądku. Ramiona Alicii opadły wzdłuż tułowia. Miała do dyspozycji dwa i pół metra. – Tylko niczego nie próbuj – ostrzegł ją. Stanęła na czworakach w zapraszającej pozie. Sod zajął miejsce z tyłu i przygniótł ją do posadzki. – Zrobię ci dobrze – mruknęła. – Obiecuję. Kiedy położył ręce na jej biodrach, przyciągnęła kolano do klatki piersiowej i z całej siły uderzyła go w twarz. Usłyszała chrupnięcie pękającej kości i głośny skowyt. Skoczyła na równe nogi i wykonała obrót. Sod siedział na posadzce, trzymając się za nos. Między palcami spływały strużki krwi. – Ty cholerna dziwko! Zerwał się na równe nogi, próbując chwycić ją za gardło. Wszystko zależało od tego, kto będzie szybszy. Alicia zrobiła krok do tyłu, zataczając ręką półkole, zwinęła kawałek łańcucha w lasso i wyrzuciła go przed siebie. Stalowa pętla spadła na głowę Soda. Alicia przyciągnęła łańcuch do siebie, uskoczyła w bok i wykorzystała siłę rozpędu kola do obrócenia go wokół własnej osi. Teraz trzymała go od

tyłu. Drugą ręką zrobiła kolejną pętlę z łańcucha i zarzuciła mu na szyję. Skończyła i oplotła go nogami w pasie. Sod zabulgotał i zamachał rękami. Zgiń, wieprzu, po prostu zgiń, pomyślała i z całej siły rzuciła się w tył, ciągnąc łańcuchy niczym końskie lejce. Runęli w dół. Alicia poczuła mocne szarpnięcie łańcucha na bloku i przyjemne chrupnięcie kręgosłupa. Zawiśli pół metra nad posadzką. Podciągnęła nogi, wygięła grzbiet i pchnęła. Zwłoki Soda poleciały do przodu i upadły na kolana, po czym zwaliły się twarzą na beton, kiedy rozwinęła łańcuch oplatający szyję. Podniosła klucze z posadzki, otworzyła kajdanki i zerwała je z nadgarstków. Później zaczęła go kopać, deptać mu głowę, wbijać twarz w beton. Wpadła w szał nienawiści. Złapała go za włosy i przeciągnęła przez celę, tłukąc jego głową o ścianę. – Podoba ci się, śmieciu?! Lubisz swój skręcony kark?! Cieszysz się, że cię zabiłam?! Ktoś mógł stać przed celą, ale równie dobrze mogło nie być nikogo. Może wpadną następni, przykują ją łańcuchami do sufitu i zaczną wszystko od początku, ale jej to nic obchodziło. Liczyła się tylko głowa Soda. Chciała nią walić, aż stanie się najbardziej martwą rzeczą na świecie, aż drań będzie najbardziej martwym człowiekiem, który stąpał po tej planecie. Krzyczała raz po raz: – Niech cię szlag! Niech cię szlag! Niech cię szlag! Po chwili napad szału minął i Alicia go puściła. Ciało osunęło się na posadzkę, pozostawiając na ścianie lśniącą smugę mózgu. Było po wszystkim, ale Alicia nie miała takiego wrażenia. To nie koniec, jeszcze nie. Potrzebowała ubrania i broni. Sod miał na łydce pochwę z ciężkim nożem. Był źle wyważony, ale musiał wystarczyć. Sięgnęła po jego spodnie i koszulę. Myśl o tym, że wkłada rzeczy cuchnące jego zapachem, przepełniła ją odrazą. Dostała gęsiej skórki, jakby Sod jej dotykał. Buciory były o kilka numerów za duże i tylko by ją spowolniły, więc postanowiła z nich zrezygnować. Odciągnęła ciało od drzwi i walnęła o blachę rękojeścią noża. – Hej! – krzyknęła, zasłaniając usta dłonią, żeby obniżyć ton głosu. – Hej! Niech mnie który wypuści! Mijały sekundy. Może tam nikogo nie ma? Co wtedy zrobi? Walnęła w drzwi jeszcze mocniej, modląc się, żeby ktoś przyszedł. W końcu w zamku zgrzytnął klucz. Alicia schowała się za drzwiami. Strażnik wszedł do środka. – Co jest grane, Sod? Powiedziałeś, że mam pół godziny… Nie dokończył, bo Alicia skoczyła od tyłu, jedną ręką zasłoniła mu usta, a drugą wbiła nóż w okolicy krzyża. Opuściła ciało na posadzkę. Utworzyła się pod nim ciemna kałuża. Jej nos wypełniła bogata woń. Alicia przypomniała sobie swoją przysięgę: wypije krew tych łotrów. Ochrzci się we krwi wrogów. Myśl o tym podtrzymywała ją w dniach udręki. Jednak kiedy spojrzała najpierw na strażnika, a później na Soda, na jego blade nagie ciało, przypominające białą plamę na betonowej posadzce, wzdrygnęła się z odrazą. Nie teraz, pomyślała. Jeszcze nie. I popędziła korytarzem. ♦♦♦ Boisko spowijały ciemności. Przez chwilę panowała cisza, a później gdzieś wysoko zaczęło pulsować chłodne, sine światło, oblewając murawę sztucznym blaskiem księżyca. Lila pojawiła się z tyłu srebrnej ciężarówki. Wszyscy czerwonoocy założyli ciemne okulary. Hoppel zaniechał próśb i zaczął szlochać. Na boisko wjechała furgonetka. Z kabiny wysiadło dwóch kolów i poszło do tyłu, żeby otworzyć drzwi.

Z paki wygramoliło się jedenaście osób, sześciu mężczyzn i pięć kobiet, skutych kajdankami na nadgarstkach i kostkach. Zataczali się, płakali i błagali o darowanie życia. Byli tak przerażeni, że wszelki opór ustał. Sarę ogarnęło lodowate odrętwienie. Pomyślała, że zaraz zwymiotuje. Jedna z kobiet przypominała Karen Molyneau, ale Sara nie była pewna. Kole zaciągnęli ich do Hoppela i kazali uklęknąć. – Czyż to nie wspaniałe? – usłyszała w pobliżu czyjś głos. Wszyscy kole z wyjątkiem jednego odbiegli na bok, zostawiając Lilę z tyłu dużej ciężarówki. Jej ciało falowało, głowa kołysała się z boku na bok, jakby unoszona niewidzialnym nurtem, jakby Lila tańczyła w takt muzyki, którą słyszała tylko ona. – Sądziłem, że będzie dziesięciu – powiedział jeden z czerwonookich, siedzących dwa rzędy niżej. – Taak, dziesięciu. – A jest jedenastu. Sara policzyła jeszcze raz. – Lepiej idź do Guildera i mu powiedz. – Żartujesz? Ostatnio nie wiadomo, co mu strzeli do głowy. – Powinieneś był ich policzyć w drzwiach. Jeśli cię usłyszy, będziesz następny. – Facet przegiął, mówiłem ci. – Pauza. – Choć zawsze miałem przeczucie, że z Hoppelem coś jest nie tak. Te słowa musnęły Sarę jak daleki wiatr. Skupiła uwagę na boisku. Czy ta kobieta to Karen? Wyglądała na starszą i była za wysoka. Większość więźniów przyjęła postawę obronną: klęczeli skuleni na śniegu z rękami wyciągniętymi nad głową. Inni się wyprostowali i modlili z twarzami oblanymi sinym światłem. Ostatni z kolów zaczął zakładać wzmocnione ochraniacze. Nasunął na głowę hełm i pomachał w stronę trybun. Sara poczuła, że wszystkie jej mięśnie się napinają. Chciała odwrócić wzrok, ale nie mogła. Kol przeszedł na tył srebrnego kontenera, głośno pobrzękując kluczami. Kiedy drzwi się otworzyły, uskoczył w bok. Przez chwilę nic się nie działo, po czym z wnętrza zaczęły wyskakiwać wirole przypominające owady wielkości człowieka, lądując na czworakach w śniegu. Ich szczupłe umięśnione ciała intensywnie pulsowały. Ośmiu, dziewięciu, dziesięciu. Ruszyły w kierunku Lili, która uniosła ręce, wykonując zapraszający gest. Stworzenia złożyły przed nią pokłon. Lila dotykała ich i czule głaskała. Przebiegała dłońmi po ich gładkich głowach, ujmowała pod brody, jakby były dziećmi, i czule spoglądała w oczy. Sara słyszała, jak do nich mówi: „Moje ukochane. Moje piękności”. – Widziałeś? Do licha, ona je kocha! Więźniowie cicho płakali. Ich koniec był nieuchronny. Nie mieli wyboru, musieli się z nim pogodzić. A może upiorna absurdalność tej sceny sprawiła, że oniemieli? – Moje pieszczoszki. Jesteście głodni? Mamusia da wam jeść. Mama o was zadba. Mamusia o was pomyśli. – Słuchaj, jestem pewny, że powinno być dziesięciu. Z prawej strony doleciał inny, nowy głos: – Powiedziałeś dziesięciu? Ja też tak słyszałem. – Kim jest ten jedenasty? Jeden z czerwonookich zerwał się na równe nogi i wskazał boisko. – Jest o jednego za dużo! Wszystkie głowy odwróciły się w jego stronę, także głowa Guildera. – Nie żartuję! Jest ich jedenastu!

– Ruszajcie, złotka. Wirole odskoczyły od Lili. Równocześnie jeden z jeńców zerwał się na równe nogi, odsłaniając twarz. Vale. Wirole otoczyły krzyczących więźniów. Vale rozpiął płaszcz, odsłaniając rząd metalowych rurek przypasanych do klatki piersiowej. Wyrzucił ręce w górę, pociągając kciukiem detonator. – Sergio żyje!

IX PRZYBYCIE

I ujrzałem: oto koń trupio blady, a imię siedzącego na nim Śmierć, i Otchłań mu towarzyszyła.19

55

Toaletka rozpadła się na kawałki. Guilder podniósł Lilę i znów uderzył w twarz wierzchem dłoni, rzucając na kanapę. – Jak mogłaś do tego dopuścić?! – Jego twarz wykrzywiał grymas wściekłości. – Dlaczego nie odwołałaś wiroli?! Mów! – Nie wiem! Mówiłam ci, że nie wiem! Guilder złapał ją za kołnierz szlafroka i z przerażającą łatwością rzucił twarzą na półkę. Rozległ się głuchy odgłos uderzenia, a po nim huk spadających przedmiotów i krzyk Lili. Sara skuliła się na podłodze, osłaniając drżącą ze strachu Kate. – Ostatnie wirole! Dziewięciu moich ludzi nie żyje! Wiesz, w jakim świetle mnie to stawia?! – Nic nie zawiniłam! Niczego nie pamiętam! Błagam, Davidzie! – Nie jestem Davidem! Sara zacisnęła powieki. Kate płakała cicho w jej ramionach. Co się stanie, jeśli Guilder zabije Lilę? Co się stanie z nimi dwoma? – Przestań! Błagam cię, Davidzie! Lila leżała twarzą do podłogi, a Guilder siedział na niej okrakiem, jedną ręką trzymając za kołnierz. Drugą zacisnął w pięść i cofnął, szykując się do zadania ciosu. Lila zasłoniła oczy rękami, choć ten wysiłek nie na wiele by się zdał. Pięść Guildera zmiażdżyłaby jej twarz jak młot. – Wzbudzasz we mnie odrazę… Puścił ją i wstał, wycierając ręce o koszulę. Lila szlochała spazmatycznie. Z rany na jej policzku płynęła krew, włosy były zlepione krwią. Guilder spojrzał na Sarę. Jesteś nikim, mówiły jego oczy. Jesteś postacią z farsy, która ciągnęła się zbyt długo. Po chwili wypadł z pokoju. Sara podeszła do szlochającej na podłodze Lili. Uklękła obok i wyciągnęła rękę, żeby zbadać ranę na twarzy, ale Lila z nieoczekiwaną siłą odepchnęła ją i się cofnęła. – Nie dotykaj! – Jesteś ranna… Oczy Lili wypełniał dziki lęk. Kiedy Sara ruszyła w jej stronę, zamachała rękami przed twarzą. – Odejdź! Nie dotykaj mojej krwi! Zerwała się z podłogi i pobiegła do sypialni, zatrzaskując za sobą drzwi. ♦♦♦ 6.02. Samochody wyjechały na płaski teren w ciemnościach poprzedzających świt. Bramy otwierały się przed nimi. Na czele kolumny, niczym grot strzały, sunął elegancki czarny SUV naczelnika, a za nim dwie ciężarówki z otwartymi pakami, pełne umundurowanych żołnierzy. Sunęły między barakami, wyrzucając grudy brudnego śniegu spod oblepionych błotem kół. Rządową kawalkadę obserwowali robotnicy wychodzący z baraków i idący na poranny apel – znużone twarze i oczy tępo śledziły przejeżdżające pojazdy. Rzucali przelotne spojrzenia, bo wiedzieli, że lepiej nie patrzeć. „Pewnie chodzi o jakąś oficjalną sprawę, która nie ma z nami nic wspólnego. Oby tak było”. Guilder obserwował mieszkańców Równin. Jakże nimi gardził. Nie tylko buntownikami,

którzy mu się sprzeciwiali, wszystkimi. Żyją jak bezrozumne zwierzęta, które widzą przed sobą tylko następny kawałek pola do zaorania. Kolejny dzień w oborach, na polach, w fabryce paliwa. Kolejny dzień w kuchni, pralni lub chlewie. Ale ten dzień jest wyjątkowy. Samochody zatrzymały się przed barakiem numer szesnaście. Niebo na wschodzie przybrało delikatną szarożółtą barwę, jakby zrobiono je ze starego plastiku. – To ten? – spytał Guilder Wilkesa. Siedzący obok niego mężczyzna skinął głową. Kole zaczęli zeskakiwać z ciężarówek, żeby zająć pozycje. Guilder i Wilkes wysiedli z samochodu. Przed nimi w piętnastu równych szeregach stało trzystu mieszkańców Równin, dygocząc z zimna. Nadjechały dwie kolejne ciężarówki i zaparkowały z przodu placu. Ich skrzynie były zasłonięte ciężkimi plandekami. – A to po co? – spytał Wilkes. – Dla dodatkowej zachęty… Guilder podszedł do wyższego funkcjonariusza zasobów ludzkich i wyszarpnął mu z ręki megafon. Urządzenie zatrzeszczało, po czym nad placem huknął jego głos: – Kto wie coś o Sergiu?! Nikt nie odpowiedział. – Więcej was nie ostrzegę! Kto wie coś o Sergiu?! Znów milczenie. Guilder zwrócił uwagę na kobietę stojącą w pierwszym rzędzie. Nie była młoda ani stara, a jej twarz była tak zwyczajna, że mogłaby być zrobiona z papy. Przytrzymywała brudną chustkę na głowie dłońmi w rękawiczkach bez palców, poczerniałych od sadzy. – Ty! Jak się nazywasz?! Spuściła wzrok i wymamrotała coś w chustkę. – Nie słyszę! Głośniej! Odchrząknęła i zakaszlała sucho. Jej głos był ochrypły od flegmy. – Priscilla. – Gdzie pracujesz? – Przy krosnach, proszę pana. – Masz rodzinę? Dzieci? Lekko skinęła głową. – Tak? Gadaj, kogo masz. Zadrżały jej kolana. – Córkę i dwóch synów. – Mąż jest? – Umarł, proszę pana. Ostatniej zimy. – Wyrazy ubolewania. Wystąp naprzód. – Śpiewałam wczoraj hymn, przysięgam. To inni, klnę się na Boga. – Wierzę ci, Priscillo. To nieważne. Panowie, możecie jej pomóc? Bardzo proszę! Dwóch kolów podreptało w kierunku kobiety i chwyciło ją za ramiona. Jej ciało zwiotczało, jakby lada chwila miała stracić przytomność. Na pół wynieśli, na pół wywlekli ją z szeregu i rzucili na kolana. Nawet nie jęknęła, całkowicie posłuszna. – Gdzie są twoje dzieci? Pokaż je. – Błagam – jęknęła żałośnie. – Nie zmuszajcie mnie. Jeden z kolów uniósł pałkę nad jej głową.

– Za chwilę ten człowiek rozłupie ci czaszkę – ostrzegł Guilder. Pokręciła głową. – Jak chcesz. – Guilder wzruszył ramionami. Pałka runęła w dół. Kobieta osunęła się w błoto. Z lewej strony doleciał przenikliwy krzyk. – Dawać ją! Młoda nastolatka o twarzy podobnej do twarzy matki upadła na kolana. Płakała i trzęsła się ze strachu. Z nosa kapały jej smarki. Guilder podniósł megafon. – Czy ktoś chce coś powiedzieć?! Cisza. Guilder wyciągnął spod płaszcza pistolet i przeładował. – Ministrze Wilkes, byłby pan łaskaw czynić honory domu? – Dobry Jezu, Horace. – Na twarzy Wilkesa mignęło przerażenie. – Co chcesz w ten sposób udowodnić? – Masz jakiś problem? – Do tego są ludzie. To nie było częścią umowy. – Jakiej umowy? Nie było żadnej umowy. Zgodnie z umową będzie tak, jak powiem. Wilkes zesztywniał. – Nie zrobię tego. – Nie zrobisz czy nie potrafisz zrobić? – Co za różnica? Guilder ściągnął brwi. – W sumie masz rację. – Podszedł do dziewczyny, przyłożył jej pistolet do potylicy i wystrzelił. – Dobry Boże! – Wiesz, jaki jest największy problemem w tym, że człowiek się nie starzeje? – spytał szefa kancelarii, wycierając chusteczką lufę obryzganą krwią. – Dużo o tym myślałem. – Odpieprz się, Horace. Guilder skierował pistolet w bezbarwną twarz Wilkesa, celując między oczy. – Człowiek zapomina, że może umrzeć. Guilder zastrzelił także jego. Zachowanie tłumu uległo zmianie. Strach ustąpił miejsca czemuś innemu. Ludzie zaczęli szeptać. Słychać było szmer domysłów, czuło się narastającą energię wypływającą ze świadomości, że nie ma się nic do stracenia. Sytuacja zaczęła się rozwijać szybciej, niż Guilder zaplanował – sądził, że przed zadaniem ostatecznego ciosu zdoła wyciągnąć z nich coś użytecznego – ale kości zostały rzucone. – Otworzyć ciężarówki. Rozsunięto plandeki. Placem wstrząsnął krzyk przypominający wybuch wulkanu. Wszystko stało się jasne. Guilder podszedł energicznie do samochodu, wsiadł i kazał szoferowi ruszać. Kiedy odjeżdżali w obłoku błota i brudnego śniegu, orkiestra za ich plecami już rozpoczęła swoją ponurą symfonię. W powietrze wzniosła się melodia wrzasków i krzyków, przenikliwa, dzika, pełna strachu, podkreślona synkopami salw z broni maszynowej, które stopniowo cichły, przeradzając się w finałowe wystrzały, gdy kole ruszyli między leżącymi, dobijając rannych. 56

Iowa. Spopielone kości.

Paliwo skończyło się w pobliżu Millersburga, więc spędzili noc w kościele bez dachu, a następnego ranka wyruszyli pieszo. Czeka ich jeszcze sto dwadzieścia kilometrów marszu, powiedział Tifty. Może trochę więcej. Napotkali dwa inne pola pełne spopielonych kości, podobne do pierwszego. Liczba martwych wiroli była niewyobrażalna. Tysiące, może nawet miliony. Co to oznacza? Co skłoniło te istoty do położenia się na otwartej ziemi i czekania, aż strawi je słońce? A może najpierw zginęły, a ich ciała zostały unicestwione przez poranne światło? Nawet Michael, lubiący snuć różne teorie, nie miał na to odpowiedzi. Brnęli przez sięgający do kolan śnieg. Racje żywnościowe były skromne. Nie widzieli żadnej zwierzyny. Zostali zmuszeni do sięgnięcia po ostatnie zapasy: paski suszonego mięsa i łój, który pozostawiał tłusty osad na podniebieniu. Ziemia wydawała się krystalicznie czysta, a powietrze wisiało nieruchomo jak wydychany oddech. Całymi godzinami nie wiał wiatr, a później zrywała się wichura. Kolejne dni mijały niczym mrugnięcie okiem. Ciężkie parki z kapturami obszytymi futrem, wełniane czapki naciągnięte głęboko na czoła, rękawiczki z obciętymi palcami, na wypadek gdyby musieli użyć broni, choć Peter miał wątpliwości, czy zdołają to zrobić. Nigdy w życiu nie było mu tak zimno. Nie miał pojęcia, że na ziemi istnieje tak lodowate miejsce. Nie wiedział też, jak Tifty orientuje się na tym pustkowiu. Osiemnastą noc spędzili w warsztacie samochodowym wynajmowanym na godziny, w którym jakimś cudem ocalał żeliwny piec z pokrywą ze steatytu. Tylko czym w nim napalić? Kiedy zapadły ciemności, Michael i Hollis wrócili z sąsiedniego domu, niosąc dwa drewniane krzesła i sterty książek. Encyclopaedia Britannica z 1998 roku. Było im wstyd, że palą książki, ale musieli się ogrzać. Po dwóch kolejnych wyprawach mieli opał na całą noc. Obudzili się w słoneczny poranek, pierwszy od wielu dni, choć temperatura jeszcze bardziej spadła. Porywisty wiatr z północy zagrzechotał konarami drzew. Pozwolili sobie na luksus rozpalenia w piecu i skulili się wokół niego, chłonąc każdy podmuch ciepła. – Jakby się roztopili… Te słowa padły z ust Michaela, więc Peter odwrócił się w jego stronę. – Co powiedziałeś? Michael utkwił wzrok w drzwiczkach piecyka. – Jak myślisz, ilu ich było? – Nie wiem. – Peter wzruszył ramionami. – Wielu. – Wszyscy zginęli w tym samym czasie. Przypuśćmy, że stało się to, co miało się stać. Że to naturalna faza cyklu życiowego wiroli. Podobnie dzieje się z ptakami, owadami i gadami. Kiedy jakaś część ciała się zużyje, odrzucają ją, a na jej miejsce wyrasta nowa. – W tym przypadku chodzi o całe ciało – zauważyła Lore. – Na to wygląda, ale wszystko, co wiemy na ich temat, wskazuje, że istnieją jako zbiorowość – tłumaczył Michael. – Każdy jest związany ze swoim rojem, a ten z jednym z Dwunastu. Zapomnijmy na chwilę o bredniach na temat duszy i całej reszcie. Nie mówię, że to nieprawda, ale to domena Amy. Według mnie wirole są takim samym gatunkiem jak każdy inny. Kiedy Lacey zabiła Babcocka, zginęli wszyscy, którzy do niego należeli. Jak pszczoły, pamiętacie? – Tak – odparł Hollis, kiwając głową. – Zabij królową, a zniszczysz cały rój. Tak powiedzieliście. – Potwierdzają to wydarzenia, których świadkami byliśmy na górze. Przypuśćmy, że każda z rodzin wiroli stanowi jeden organizm, a każdy z Dwunastu jest jego najważniejszym organem, sercem albo mózgiem. Reszta jest jak pióra okrywające ptaka lub pancerz owada. Kiedy się zużyją, organizm je zrzuca, aby mogły wyrosnąć nowe. – W dotyku to oni nie są jak pióra – stwierdziła kwaśno Lore.

– Masz rację. Dajmy spokój piórom. Rozumiesz, o co mi chodzi? O coś drugorzędnego, dającego się zastąpić. Zawsze zastanawiało mnie, co utrzymuje ich przy życiu. Czy pozostał jeszcze jakiś pokarm? Wiemy, że potrafią długo obyć się bez jedzenia. Tifty, dowiodłeś tego. Z drugiej strony nic nie może istnieć w nieskończoność bez pokarmu. Z punktu widzenia przetrwania gatunku zjedzenie całego pożywienia nie ma sensu. Jako drapieżniki są zbyt skuteczne. Ta myśl nigdy nie dawała mi spokoju, bo wszystko w nich jest takie zorganizowane… – Nie jestem pewny, czy dobrze zrozumiałem – przerwał mu Tifty. – Chcesz powiedzieć, że one wymierają? – Najwyraźniej coś się dzieje. Jednoczesność wskazywałaby na naturalny proces stanowiący element systemu – ciągnął Michael. – Podam inny przykład. Kiedy ludzki organizm doświadcza szoku, czerpie krew ze wszystkich drugorzędnych organów i przesyła do najważniejszych. To nasz mechanizm obronny. Chronić najważniejsze, zapomnieć o wszystkim innym. A teraz wyobraźcie sobie, że każde z plemion wiroli jest jednym zwierzęciem, które przeżywa szok spowodowany wygłodzeniem. Logiczną rzeczą byłoby radykalne zmniejszenie liczby członków, pozwalające na odtworzenie zasobów żywności. – Co z tego? – zapytał Tifty. – Później cały cykl zacznie się od nowa. Przez chwilę wszyscy milczeli. – Ja tylko głośno myślę – zastrzegł Michael. – To mogą być brednie. Peter wiedział, że jest inaczej. – W takim razie, co się dzieje? – Właśnie. – Michael pokiwał głową. – Dlatego mnie to niepokoi. Nadszedł czas, żeby wyruszyć w dalszą drogę. I tak zabawili w warsztacie zbyt długo. Spakowali ekwipunek i zapięli parki, szykując się na powiew lodowatego powietrza, który uderzy ich, gdy tylko przejdą przez próg. – Zostało sześć dni – powiedział Tifty, zarzucając plecak na ramiona. – Najwyżej siedem. – Dlaczego chciałabym, żeby ta podróż trwała dłużej? – westchnęła Lore. ♦♦♦ „Grey. Grey”. Otworzył oczy. „Czujesz ich, Grey?” – Kto tu jest? Guilder, to ty? „Przepraszam, że cię zostawiłem. Nadal jesteś moim ulubieńcem, Grey. Od pierwszego dnia, kiedy cię poznałem. Pamiętasz?” Ścisnęło mu się w żołądku, bo rozpoznał głos Zera. – Przestań! – Odruchowo napiął nadgarstki w łańcuchach. Leżał we własnych odchodach, jego ciało cuchnęło, w ustach czuł smak krwi. – Odejdź! Zostaw mnie w spokoju! „Powiedziałeś mi o sobie wszystko. Nie wiedziałeś nawet, że to robisz. Czy już wtedy czułeś mnie w swoim umyśle?” – Wynoś się! Wynoś się, wynoś, wynoś! Obudź się, Grey! „Przecież nie śpisz. Zawsze tu byłem. Gdy leżałeś w łańcuchach sto lat, leżałem razem z tobą. Pamiętasz opowieść o Hiobie, który leżał w popiele, przeklinając własny los? Bóg poddał go próbie, jak ja wypróbowałem ciebie”. – Nie znam cię! Nie wiem, kim jesteś! „Jak to, Grey? Jak możesz mnie nie znać? Jestem bogiem, który trwa przy tobie. Jedynym

prawdziwym bogiem Greya. Nie czujesz mojej miłości? Nie czujesz moich skrzydeł rozpostartych nad tobą? Na zawsze”. Grey zaczął płakać. – Pozwól mi umrzeć. Błagam. Pragnę tylko umrzeć. „Kochasz ją, prawda Grey?” Przełknął ślinę, czując w ustach obrzydliwy smak. Jego ciało było jamą pełną nieczystości i zepsucia. – Tak. „Ta kobieta, Lila. Ona jest dla ciebie wszystkim”. – Tak. „W jej żyłach płynie twoja krew, jak moja w twoich. Rozumiesz? Rozumiesz? Wszyscy jesteśmy jednacy, Grey. Leżysz w łańcuchach, ale nie jesteś sam. Bóg Greya jest w tobie. Bóg wszystkiego, co istnieje i co będzie istnieć. Bóg kolejnego, nowego świata. Będzie w nim specjalne miejsce dla ciebie, Grey”. – W następnym nowym świecie? „Oni nadchodzą, Grey”. – Kto? Kto nadchodzi? Znał odpowiedź, zanim ją usłyszał. „Nasi bracia”. 57

Nagle stała się wolna. Alicia Donadio, Ostatnia z Pierwszych, Nowe Stworzenie i kapitan wojsk ekspedycyjnych przeszła przez zasieki i zniknęła w mroku nocy. Biegła. Biegła bez przerwy. Po drodze zabiła kilku tamtych. Także kobiety. Nigdy wcześniej nie zabiła kobiety. Okazało się, że różnica jest niewielka, bo każdy tak samo wydawał ostatnie tchnienie. Takie samo zaskoczenie na twarzy i palce macające ranę, spojrzenie zwrócone ku wieczności. Była w tym pewna łaska. Może dlatego tak lubiła to robić. Odnalazła ekwipunek w krzakach, gdzie go ukryła. Pikę i kuszę. Radionamiernik. Pas z nożami. Zapasowe ubranie, koc i buty. I sto sztuk amunicji, choć nie miała karabinu, żeby zrobić z niej użytek. Zostawiła nóż Soda w lewej nerce mężczyzny, który kazał jej się zatrzymać, jakby mogła to zrobić. Uciekając z więzienia, nie wiedziała nawet, czy jest dzień, czy noc. Czas przestał istnieć. Świat, który ujrzała, nie był taki sam, ale to ona się zmieniła. Wydawała się oddzielona od wszystkiego, niemal bezcielesna. Nad jej głową świeciły zimowe gwiazdy, jasne i czyste jak kawałki lodu. Potrzebowała kryjówki, żeby się przespać. Żeby zapomnieć. Schroniła się w szopie, która mogła kiedyś być kurnikiem. Połowa dachu zniknęła. Pozostały ruiny: jedna ściana, małe klatki, oblepione lodem klepisko. Owinęła się pledem, poobijana i dygocząca z zimna. Louise, pomyślała, czy z tobą też tak było? Jej umysł wypełniły wspomnienia, jasne rozbłyski udręki oświetlające myśli niczym błyskawica. Kiedy przeminą, kiedy przeminą? Gdy się obudziła, nadal było ciemno. Jej umysł wspinał się powoli na krawędź czuwania. Nagle poczuła na karku coś ciepłego. Odwróciła się, otworzyła oczy i zobaczyła nad sobą potężną ciemną sylwetkę. Mój dobry chłopiec, pomyślała, po czym powiedziała na głos: – Mój dobry chłopiec. – Żołnierz dotknął łbem jej twarzy, rozwierając wielkie chrapy

i owiewając ją oddechem. Polizał jej oczy i policzki długim językiem. Pomyślała, że to cud. Nie mogła znaleźć innego słowa. Ktoś przyszedł. W końcu ktoś do niej przyszedł. Alicia podświadomie o tym marzyła, marzyła o innej duszy, która przybyłaby ją pocieszyć w świecie pozbawionym pociechy. Później z ciemności wyłoniła się nieprawdopodobna postać i rozległ się kobiecy głos, jednocześnie obcy i znajomy: – Witaj, Alicio. Kobieta przykucnęła obok niej, zdejmując kaptur długiego wełnianego płaszcza. – Już dobrze – powiedziała łagodnie. – Jestem przy tobie. Amy? Tylko że nie była to Amy, którą pamiętała. Ta Amy była kobietą. Silną, piękną kobietą o gęstych czarnych włosach i oczach przypominających szyby oświetlone od tyłu złocistym światłem. Ta sama twarz, a jednocześnie inna. Było w niej poczucie pełni płynące z odnalezienia siebie. Mądra twarz, pomyślała Alicia. Jej piękno nie sprowadzało się do wyglądu, nie ograniczało do zbioru fizycznych cech, ale wypływało z wewnętrznej harmonii. – Nie rozumiem… – Sza. – Amy wzięła Alicię za rękę. Jej dotyk był mocny, a jednocześnie czuły jak dotyk matki pocieszającej dziecko. – To twój przyjaciel. To on mi pokazał, gdzie jesteś. Masz pięknego rumaka. Jak go zwiesz? Umysł Alicii wydawał się ciężki, otępiały. – Żołnierz. Amy ujęła Alicię pod brodę i lekko uniosła jej głowę. – Jesteś ranna. Jak to możliwe? Jak cokolwiek jest możliwe? Obok szopy Alicia spostrzegła mężczyznę trzymającego za wodze dwa konie. Splątane przez wiatr siwe włosy i długa jasna broda ukrywały jego rysy, ale z żołnierskiej postawy Alicia domyśliła się, kim jest: Lucius Greer. – Co oni ci zrobili? – wyszeptała Amy. – Powiedz mi. Nie trzeba było nic więcej. W jej wnętrzu wezbrała fala cierpienia. Nie tyle powiedziała, ile wydyszała jedno słowo: – Wszystko. Wstrząsnął nią ostatni silny szloch, skowyt czystego bólu i cierpienia, który poszybował ku zimowym gwiazdom. Alicia się rozpłakała. ♦♦♦ „Guilder, już czas”. „Guilder, obudź się”. Ale Guilder nie słyszał. Naczelnik Horace Guilder spał i śnił. Śnił powracający sen, że jest w domu opieki dla starców i dusi ojca poduszką. Jednak we śnie nie obyło się bez walki. Ojciec rzucał się i wymachiwał rękami, jego dłonie chwytały powietrze. Walczył, żeby się uwolnić, cicho prosząc o litość. Dopiero gdy opór ustał, Guilder zdjął poduszkę z jego twarzy, a wtedy ujrzał swój senny koszmar. Bo postacią, którą udusił, nie był jego ojciec, lecz Shawna. Boże, nie! Nagle oczy Shawny się otworzyły. Śmiała się tak bardzo, że po jej policzkach płynęły łzy. „Przestań się śmiać! – krzyknął. – Przestań się ze mnie naśmiewać!” „Wiesz, Guilder, jesteś taki zabawny – powiedziała. – Powinieneś zobaczyć swoją minę. Ty i ta twoja gówniana bransoletka. Twoja matka była dziwką. Dziwką, dziwką, dziwką… ” „Przygotuj im drogę, Guilder. Wstań, żeby ich powitać. Nadszedł czas”.

Obudził się gwałtownie. „To nasza chwila, Guilder. Narodziny kolejnego nowego świata”. Te słowa przeszyły jego mózg jak prąd. Usiadł na wielkim łożu z mnóstwem poduszek, kołder i prześcieradeł, z zakłopotaniem zdając sobie sprawę, że zasnął w ubraniu. Nagle przyszła mu do głowy absurdalna myśl: po cholerę mu to łoże z baldachimem? Tak ogromne, że czuje się w nim jak lalka? Odpędził natrętne pytanie. Oni nadchodzą! Są tu! Postawił stopy na podłodze i wsunął je w sznurowane skórzane buty, bo najwyraźniej znalazł dość siły, żeby je zdjąć, zanim zemdlał z wyczerpania. Przebiegł przez pokój i wyskoczył na korytarz, wtykając koszulę w spodnie. – Suresh! Tupot jego nóg odbił się echem w pustym korytarzu. – Suresh, wstawaj! Drzwi mieszkania Suresha otworzyły się i po chwili wyjrzała z nich zaspana, brązowa twarz nowego szefa kancelarii. Suresh miał na sobie gruby biały szlafrok i bambosze. Mrugał jak niedźwiedź, który wyszedł z gawry. – Na Boga, Horace, musisz się tak drzeć? – Ziewnął, zasłaniając ręką usta. – Która godzina? – Kogo to obchodzi? Oni przybyli. Suresh spojrzał na niego zdumiony. – Teraz? W tej chwili? „Obudź się i ich powitaj, Guilder. Przyprowadź ich do domu”. – Nie stój tak! Ubierz się! – Dobrze. Zaraz będę gotowy. – Rusz się, do cholery! Guilder wrócił do swojego mieszkania i wszedł do łazienki. Czy powinien się ogolić? Może przynajmniej obmyć twarz? Dlaczego zachowuje się jak chłopiec w noc balu na zakończenie roku szkolnego? Przesunął mokrą ręką po włosach i umył zęby, próbując się uspokoić. To świństwo to ma być pasta do zębów? Ta zapiaszczona breja o ohydnym smaku? Na Boga, dlaczego przez dziewięćdziesiąt siedem lat nie zdołali wyprodukować przyzwoitej pasty do zębów? Wyjął z szafy garnitur i cztery krawaty: granatowy, czerwony, zielony i ten w żółte prążki. Nie wiedział, który wybrać. Był tak zdenerwowany, że jego palce z trudem zawiązały węzeł. Zdenerwowany i głodny. Poczuł w żołądku kamienną, lodowatą pustkę. Krótka wizyta u starego przyjaciela Greya pomoże uspokoić skołatane nerwy, ale powinien był wcześniej o tym pomyśleć. Stojąc przed lustrem, odetchnął głęboko. Wyluzuj się, Guilder. Uspokój się, chłopie. Wiesz, co robić. To tylko kolejny dzień na urzędzie. Chyba nie mogło być gorzej niż na naradzie Kolegium Połączonych Szefów Sztabów, nie? Sęk w tym, że mogło, ale rozpamiętywanie tego nie miało sensu. Kiedy dotarł do holu, Suresh już czekał z szoferem. – Ciężarówki są w drodze – oznajmił, kiedy Guilder zakładał rękawiczki. – Chcesz cały oddział do ochrony? Guilder odmówił. Poradzi sobie bez ich pomocy. Najlepiej zrobić to jak najprościej. Uścisnęli sobie dłonie. – Powodzenia – rzekł Suresh. Kiedy samochód zjechał ze wzgórza, niepokój Guildera osłabł. Zaczął żyć chwilą. Nad rzeką skręcili na północ i ruszyli w stronę Projektu. Jego mroczny kształt wyrastał z ziemi

niczym kamień nagrobny, czarny kontur na tle nocnego nieba. Brama była otwarta, czekała na jego przybycie. Nie zatrzymali się, lecz pojechali na wschód drogą techniczną. Kiedyś używano jej do przewożenia materiałów i sprzętu na teren budowy – kamiennych bloków z kamieniołomów, obracających się betoniarek z fabryki betonu i platform z elementami stalowej konstrukcji. Teraz nadjedzie nią zupełnie inny ładunek. Minęli bramę awaryjną. Pięć minut później dotarli do dwóch ciężarówek z naczepami, czekających na zmrożonym ściernisku pola kukurydzy. Guilder kazał szoferowi odjechać. Kabiny ciężarówek były puste. Ich kierowcy też zniknęli. Guilder przyłożył ucho do ściany jednej z naczep. Usłyszał dolatujące ze środka stłumione pomruki, przerywane przerażonym kobiecym szlochem. Głos w jego głowie zamilkł. Ogarnęła go głęboka cisza przypominająca pełną oczekiwania ciszę przed burzą. Wiedział, że nadciągną z zachodu. Czekał. A potem ich zobaczył. Pojawił się pierwszy, a po nim drugi i kolejni. Jedenaście jasnych fosforyzujących punktów na horyzoncie, w równych odstępach. Z każdą chwilą byli coraz bliżej. Przypominali światła ogromnego nadlatującego samolotu. Chodźcie do mnie, pomyślał Guilder. Chodźcie do mnie. Po chwili zaczęły się wyłaniać pierwsze szczegóły. Właściwie nie tyle wyłaniać, ile powiększać. Jeden był mniejszy od pozostałych – Guilder pomyślał, że to Carter, ten nieprzenikniony odmieniec Anthony Carter – ale to inni sprawili, że dech zamarł mu w piersi. Potężne kształty, wdzięczne ruchy i całkowite panowanie nad sobą sprawiały, że przestrzeń wokół nich wydawała się kurczyć, wymiary zakrzywiać, czas odwracać bieg. Płynęli ku niemu jak świetlista rzeka, obmywając go lśnieniem swojej majestatycznej powrotności. Chodźcie do mnie, pomyślał. Chodźcie do mnie. Chwila ich przybycia miała w sobie coś z absolutnej pełni. Chrztu. Zamknięcia księgi. Długiego nurkowania w błękitnej wodzie i nagłego wypłynięcia na powierzchnię, zmywającego cały świat. Stali przed nim, wielcy i przerażający. Sycił się majestatycznymi, strasznymi obrazami z ich wspomnień, jakby pogrążył się w otchłani najczystszego obłędu. Płacząca dziewczyna na brudnym materacu. Sklepikarz z uniesionymi rękami i lufą przytkniętą do pionowej zmarszczki między brwiami. Uczucie całkowitego zamroczenia alkoholem i chłopiec na rowerze widoczny przez szybę samochodu, a później głuchy odgłos uderzenia i ostre szarpnięcie, gdy jego małe ciało znalazło się pod kołami. Cudowne doznanie seksu i niemożliwie wytrzeszczone oczy kobiety, gdy na jej szyi zacisnął się kabel. Chór przerażenia, straty, mrocznego zła. „Jestem Morrison-Chavez-Baffes-Turrell - Winston-Sosa-Echols-Lambright – Martinez-Reinhardt-Carter”. Guilder otworzył drzwi ładowni pierwszej ciężarówki. Więźniowie jak zwykle próbowali uciec. Guilder kazał zdjąć im kajdanki. Nie chciał, żeby cokolwiek krępowało ich ruchy. Większość zdążyła zrobić zaledwie kilka kroków. Nieliczni, którym udało się dotrzeć dalej, doświadczyli przelotnej nadziei ocalenia. Ich bezcelowa ucieczka stanowiła część pochwycenia. Chwilę później trysnęła krew, okrzyki nagle ucichły, a żywa tkanka została rozerwana na strzępy. W ciszy, która zapadła, Guilder przeszedł na tył drugiego pojazdu i zapraszająco otworzył drzwi. – Witajcie, przyjaciele. W końcu dotarliście do domu. Zadbamy o wszystkie wasze potrzeby.

X ZABÓJCA

Dalej! Czas nagli; już dzwonka wezwanie Daje mi sygnał. WILLIAM SZEKSPIR20

58 Vale odszedł, a to mogło oznaczać tylko jedno: że teraz pora na Sarę. Jenny też zniknęła. Dwa dni po zamachu bombowym na stadionie jej miejsce zajęła nowa dziewczyna. Czy jest jedną z nich? Nie, bo przecież Sara by to wyczuła. Wiadomość pod talerzem, krótka wymiana zachęcających spojrzeń. Cokolwiek. Ale nowa służąca – blada nerwowa kobieta, której imienia Sara nie znała i nigdy nie miała poznać – przychodziła i odchodziła w milczeniu. Lila prawie nie wstawała. Dzień i noc rzucała się niespokojnie na łóżku. Podnosiła się tylko po to, żeby wziąć kąpiel, ale odpędzała Sarę, gdy ta proponowała, że jej pomoże. Jej głos stał się cichy, słaby, wydawało się, że nawet mówienie pozbawia ją sił. – Zostaw mnie – powiedziała. Sara była sama, odcięta od swoich. System porozumiewania się szlag trafił. Całe dnie spędzała w towarzystwie Kate, choć teraz budziło to w niej inne uczucia. Dziecko czegoś się domyślało. Co było źródłem tej niezwykłej spostrzegawczości? Wszystko zabarwiała atmosfera beznadziejności. Grały w te same gry, nie zwracając uwagi na to, która wygra. Sara czytała jej te same książki, ale dziewczynka słuchała jednym uchem. Nic nie pomagało. Ich wspólny czas dobiegał końca. Dni wydawały się długie, a jednocześnie bardzo krótkie. Nocą spały razem na kanapie, wtulone w siebie, stopione w jedno. Delikatne ciepło ciała dziewczynki było udręką. Sara leżała bezsennie całymi godzinami, słuchając jej cichego oddechu, pijąc jej zapach. Co ci się śni? – myślała. Czy śnisz o pożegnaniu, jak ja? Czy się jeszcze zobaczymy? Czy jest takie miejsce? Tuląc Kate, przypomniała sobie słowa Niny: „Wydostaniemy ją. W przeciwnym razie nie będzie miała żadnych szans”. Moje dziecko, pomyślała Sara, zrobię wszystko, żeby cię ocalić. Pójdę, kiedy mi każą. To jedyna rzecz, jaka mi została. Trzeciego ranka zabrała Kate na dwór. Mróz szczypał w policzki, ale powitała go z radością. Przez jakiś czas bujała dziewczynkę na huśtawce, a później kręciły się na karuzeli. Od tamtej nocy, gdy Guilder pobił Lilę, mała nie wspomniała o niej ani słowem. Więź, która je łączyła, została zerwana. Kiedy dotarły do drzwi, Kate stanęła. – Ktoś mi to dał – powiedziała, pokazując Sarze jakiś przedmiot. Na dłoni dziewczynki leżało różowe plastikowe jajko. – Kto? – Nie wiem. Stała tam. Sara spojrzała na podwórko, podążając za wyciągniętą ręką dziewczynki, ale nikogo nie dostrzegła. Kate wzruszyła ramionami. – Przed sekundą tam była. Sara spuściła ją z oczu na kilka minut. Nie więcej niż pięć. – Powiedziała, żeby ci to dać – rzekła Kate. Nieznajomą kobietą musiała być Nina. Sara wsunęła jajko do kieszeni płaszcza. Jej ciało stało się dziwnie sztywne. Kiedy Jenny zniknęła, pozwoliła sobie na słabą nadzieję, że zdejmą z niej to brzemię. Ależ była głupia. – Nie mów o tym nikomu, dobrze? – Tamta powiedziała to samo. – Nagle twarz Kate pojaśniała. – Czy to tajna wiadomość? Sara się uśmiechnęła. – Dokładnie.

Nie otworzyła jajka od razu. Bała się. Kiedy wróciły do mrocznego mieszkania, Lila zapalała kandelabry długą zapałką. Jej twarz była blada, włosy kruche i potargane. Zawołała je na kanapę i wzięła książkę. – Poczytasz mi? Małe kobietki. Sara otworzyła książkę, żeby strząsnąć kurz z pożółkłych kartek. – Nie słuchałam jej całe wieki – westchnęła Lila. Sara czytała przez wiele godzin. Uznała, że opowieść jest interesująca, ale wszystko inne wydawało się zamazane. Trudny język sprawiał, iż często się gubiła. Po pewnym czasie Kate przestała uważać i w końcu zasnęła. Sara pomyślała, że Lila każe jej przeczytać całką książkę. – Muszę iść do łazienki – powiedziała Sara. – Zaraz wrócę. Zanim Lila zdążyła odpowiedzieć, Sara weszła szybkim krokiem do ubikacji i zamknęła za sobą drzwi. Podciągnęła sukienkę, usiadła na sedesie i wyciągnęła z kieszeni jajko. Jej serce biło jak oszalałe. Po chwili wahania otworzyła jajko i rozłożyła kartkę. Pakunek jest w szopie w ogrodzie, na końcu podwórka. Zajrzyj pod deski podłogi z lewej strony drzwi. Celem jest narada wyższego kierownictwa w sali konferencyjnej. Jutro o jedenastej trzydzieści. Wjedź środkową windą na czwarte piętro, a następnie skręć w pierwszy korytarz po prawej. Ostatnie drzwi z lewej strony prowadzą do sali konferencyjnej. Sergio żyje! Kiedy usłyszała pukanie do drzwi, włożyła kartkę do jajka. – Dani! Potrzebuję cię! – Sekundę! Klamka się poruszyła. Czy zamknęła drzwi? – Mam klucz, Dani! Proszę, otwórz! Skoczyła na równe nogi, a jajko potoczyło się po podłodze. Cholera! Klucz zgrzytnął w zamku. Sara zdążyła ukryć jajko w dolnej szufladzie toaletki, a gdy się odwróciła, zobaczyła Lilę stojącą w otwartych drzwiach. – Już skończyłam – powiedziała z bladym uśmiechem. – Czego ci trzeba, Lilu? Na twarzy kobiety pojawił się wyraz zakłopotania. – Sama nie wiem. Pomyślałam, że dokądś sobie poszłaś. Przeraziłaś mnie. – Rzeczywiście wyszłam. Do ubikacji. – Nie słyszałam, żebyś spuszczała wodę. – Przepraszam. – Sara odwróciła się i pociągnęła za łańcuszek. – Brzydko się zachowałam. Lila milczała przez chwilę. Wydawała się zupełnie oderwana od rzeczywistości. – Możesz coś dla mnie zrobić? Wyświadczyć mi przysługę? Sara skinęła głową. – Chciałabym trochę… czekolady. – Czekolady? – Czekolada? A cóż to takiego? – Gdzie ją znajdę? Lila spojrzała na nią z niedowierzaniem. – Jak to gdzie? W kuchni. – Słusznie. Powinnam była się domyślić. – Może ktoś w kuchni będzie wiedział, o co jej chodzi. Sara pomyślała, że powrót z pustymi rękami nie jest najlepszym pomysłem. – Zaraz po nią pójdę. Twarz Lili lekko się rozluźniła. – Wystarczy cokolwiek. Choćby filiżanka kakao. – Spojrzała na nią rozkojarzonym wzrokiem i cicho westchnęła. – Lubiłam wypić filiżankę kakao w zimowe popołudnie. Sara wyszła z mieszkania. Co zobaczyła Lila? Dlaczego nie pomyślała, żeby spuścić kartkę w muszli? Czy zamknęła szufladę? Odtworzyła wszystko w pamięci. Tak, zamknęła. Nie

ma powodu, żeby Lila tam zaglądała, ale na wszelki wypadek wyjmie jajko, zanim przyjdzie służąca. Kuchnia znajdowała się z drugiej strony budynku. Sara musiała przejść przez atrium, w którym roiło się od kolów. Wbiła oczy w podłogę i ruszyła korytarzem, niesiona falą adrenaliny. Kiedy weszła do holu, zauważyła poruszenie. Dwaj strażnicy prowadzili służącą, której żałosne wołania wzmacniała akustyka przestronnego wnętrza. – Nie! Błagam! Proszę was! Będę się bardziej starała! Nie zabierajcie mnie do Piwnicy! Natychmiast rozpoznała Karen Molyneau. – Saro! Pomóż mi! Sara zatrzymała się w pół kroku. Jakim sposobem Karen zobaczyła jej twarz? Dopiero wtedy zdała sobie sprawę, że popełniła fatalny błąd, że nie zrobiła czegoś, o czym zawsze powinna była pamiętać: nie zasłoniła twarzy. – Saro! Błagam! – Stój! Polecenie padło z ust jakiegoś mężczyzny. Kiedy do niej podszedł, natychmiast go rozpoznała. Okrągły brzuszek, zamglone okulary na czubku nosa i brwi przypominające skrzydła. Przed nią stał doktor Verlyn. – Do ciebie mówię! – Przyjrzał się uważnie jej twarzy. – Jak ci na imię?! Nagle zaschło jej w ustach. – Dani, proszę pana. – Nazwała cię Sarą. – Musiała mnie z kimś pomylić. – Spojrzała odruchowo w kierunku wyjścia. – Mam na imię Dani. – Dlaczego to robisz, Saro?! – Karen wiła się jak ryba w sieci. – Powiedz im, że nie jestem rebeliantką! Spojrzenie Verlyna stwardniało, kąciki ust uniosły się w uśmiechu. – Pamiętam cię, ślicznotko. Nigdy nie zapominam twarzy, a już z pewnością nie zapomniałbym takiej jak twoja. Sara skoczyła do drzwi. Po trzech krokach wypadła na dwór. Zaczęła zbiegać po schodach, na słońce i wiatr, słysząc krzyki za plecami. – Zatrzymać ją! Zatrzymać tę kobietę! Dokąd może uciec? Nic nie przychodziło jej do głowy. Kole nadbiegali ze wszystkich stron, otaczając ją jak pętla zaciskająca się na szyi. Włożyła rękę do kieszeni i namacała małą paczuszkę. A więc to koniec. Zatrzymała się, bo dalsza ucieczka nie miała sensu – została jej sekunda, najwyżej dwie. Rozwinęła folię, odsłaniając śmiertelną zawartość. Wzięła bibułkę w kciuk i palec wskazujący, po czym uniosła do ust. Żegnaj, dziecko. Bardzo cię kocham. Do widzenia. Ale koniec nie nadszedł, bo gdy podniosła bibułkę do ust, ktoś skoczył na nią z tyłu i przewrócił. Ziemia odleciała i znów się zbliżyła, na początku powoli, a później szybko, by zakończyć wszystko w jednej chwili. Głowa uderzyła o posadzkę i Sarę ogarnęła ciemność. 59

Cała trójka leżała na brzuchach na zboczu przepustu, a Greer lustrował okolicę przez lornetkę. – Jesteś pewna, że to właściwe miejsce? – spytała Amy.

Alicia skinęła głową. Leżeli bez ruchu niemal trzy godziny. Wpatrywali się w szeroki otwór rury odpływowej sterczący u podstawy niskiego wzgórza. Na śniegu wokół widać było ślady opon ciężarówek. Mijały minuty. Alicia zaczęła tracić nadzieję, gdy Greer uniósł rękę. – Uwaga. Z rury wyłoniła się jakaś postać w czarnej kurtce. Alicia nie wiedziała, czy to mężczyzna, czy kobieta. Chustka zakrywała dolną część twarzy, a wełniana czapka była nasunięta na oczy. Postać zatrzymała się i spojrzała na południe, osłaniając oczy ręką. – Wygląda, jakby na kogoś czekał – szepnął Greer. – Skąd wiesz, że to mężczyzna? – spytała Alicia. – Nie wiem. – Greer podał lornetkę Amy, która odgarnęła z czoła kosmyk włosów i podniosła soczewki do oczu. Alicia pomyślała, że to niezwykłe, bo pod każdym względem, w najdrobniejszym geście, Amy była dawną dziewczyną, a jednocześnie kimś zupełnie nowym. Z opowieści Greera wynikało, że Amy weszła do wnętrza tankowca Chevron Mariner i wyszła jako inna osoba. Nawet Amy nie potrafiła tego wyjaśnić. Ale dla Alicii najdziwniejsze było to, że w ogóle jej to nie zdziwiło. – Ja też nie wiem, ale człowiek, na którego czeka, jest spóźniony. – Amy opuściła lornetkę. Spod obszernego wełnianego płaszcza wystawał bezkształtny habit zakonny. Na nogach miała grube tkane rajstopy, a na stopach sznurowane buty z popękanej skóry. – Jeśli chcemy odnaleźć Sergia, nie będziemy mieli lepszej okazji. Alicia skinęła głową. – Zgadza się pan, majorze? – Bez sprzeciwu. Mogli się ukryć tylko w zaroślach po wschodniej stronie rury i w kępie nagich drzew rosnących na zboczu nad nimi. Amy i Alicia zostawiły Greera na czatach. Pochyliły się i ruszyły wzdłuż przepustu. Amy miała zajść tamtego z prawej, od dołu, Alicia zaś spaść na niego z góry. Kiedy zajmą pozycje, Greer zagwiżdże, by odwrócić jego uwagę, a wtedy się na niego rzucą. Wszystko przebiegało zgodnie z planem. Alicia popełzła na brzuchu na sam wierzchołek rury. Osłonięta czapką głowa mężczyzny znajdowała się tuż pod nią. Z miejsca, w którym była, nie mogła zobaczyć Amy, ale Greer ją widział. Musiała zaczekać na sygnał… Gdzie on się podział, do licha? Podniosła się na kolana i odwróciła w samą porę, by przyjąć potężne uderzenie jego ciała. A właściwie nie jego, lecz jej. Splotły się ze sobą w powietrzu, staczając ponad otworem. Kobieta przygniotła Alicię, która runęła na śnieg. – Coś za jedna, do cholery? – Tamta przyszpiliła kolanami ramiona Alicii i przyłożyła jej nóż do gardła, muskając ostrzem skórę. Alicia nie miała wątpliwości, że go użyje. – Spokojnie. Jestem przyjacielem. – Odpowiadaj na pytanie! – Amy? Mogłabyś mi pomóc? Amy bezszelestnie wyrosła tuż za nimi. Zanim tamta zdążyła zareagować, złapała ją za kołnierz i odrzuciła na bok. Kiedy kobieta zerwała się na nogi i skoczyła naprzód z wyciągniętym nożem, Amy wytrąciła jej go z ręki. Stanęła za plecami kobiety i założyła nelsona, drugą ręką obejmując w talii. Alicia zdążyła tylko pomyśleć: Niech mnie szlag! – Przestań – wysapała Amy. – Chcemy porozmawiać, to wszystko. – Idź do diabła! – warknęła kobieta przez zaciśnięte zęby. – Przecież gdybym chciała, mogłabym skręcić ci kark.

– Nie krępuj się! Powiedz Guilderowi, żeby się pieprzył! Amy spojrzała na Alicię, która podniosła z ziemi nóż i strzepnęła śnieg ze spodni. Greer już szedł w ich stronę. – Czy to nazwisko coś ci mówi? – spytała Amy. Alicia pokręciła głową. – Kim jest Guilder? – Jak to, kim jest Guilder? – prychnęła kobieta. – Jak ci na imię? Powiedz. Chwila wahania. – Nina. Jestem Nina. – Teraz cię puszczę. Ale obiecaj, że wysłuchasz tego, co mamy do powiedzenia. Nie proszę o nic więcej. – Odpieprz się! Amy ścisnęła mocniej, żeby dobitniej podkreślić, o co jej chodzi. – O-bie-cu-jesz? Tamta znów się szarpnęła, lecz po chwili skapitulowała. – Dobrze… już dobrze. Zgoda. Amy ją puściła. Kobieta potknęła się i poleciała do przodu, a później odwróciła się w ich stronę. Młoda twarz. Miała nie więcej niż dwadzieścia lat, ale jej oczy były z innej bajki. Twarde, niemal dzikie. – Coście za jedni?! – Niezły chwyt – zwróciła się Alicia do Amy. Podała Amy nóż. – Gdzie się tego nauczyłaś? – A jak sądzisz? Obserwując ciebie. – Spojrzała na Greera. Jego długa broda była oblepiona śniegiem jak pysk psa. – Luciusie, czy mogłabym cię prosić, żebyś znów stanął na czatach? Daj nam znać, kiedy nadjadą pojazdy. – To wszystko? Mam was tylko powiadomić? – Byłoby dobrze, gdybyś zdołał… na chwilę ich zatrzymać. Dopóki nie dokończymy rozmowy. Greer ruszył truchtem na wierzchołek wzgórza, Amy zaś zwróciła się do kobiety, wykonując nieznaczy, choć wymowny gest nożem. – Usiądź. Nina spojrzała na nią buntowniczo. – Dlaczego miałabym posłuchać? – Bo tak ci będzie wygodniej. Zajmie nam to trochę czasu. – Amy wetknęła nóż za pas. „Więcej po niego nie sięgnę, jeśli będziesz grzeczna”. – Nie jesteśmy tymi, za których nas uważasz. Nina z ociąganiem usiadła na śniegu. – Nic wam nie powiem. – Wątpię – odrzekła Amy. – Powiesz mi wszystko, co chcę, kiedy usłyszysz, co się tu wydarzy. ♦♦♦ – Chcę się bawić z Dani! – Evo, kochanie… Twarz małej dziewczynki zapłonęła gniewem. Wzięła z podłogi jeden ze skórzanych

kubków i cisnęła nim w Lilę, chybiając o włos. – Marsz do łóżka! – krzyknęła Lila. – Ale już! Ale mała była nieporuszona. Na jej twarzy malowała się pogarda. – Nie zmusisz mnie! – Jestem twoją matką! Zrobisz, co każę! – Chcę Dani! Wzięła w dłoń garść suchego groszku. Zanim Lila zdążyła zareagować, mała cofnęła się i ze zdumiewającą siłą cisnęła nim w twarz Lili. Ziarenka rozsypały się na podłodze, szeleszcząc jak krople deszczu. Mała skoczyła na równe nogi i zaczęła zrzucać książki z półek, strącać przedmioty ze stołów, ciskać poduszkami. – Natychmiast przestań! Dziewczynka sięgnęła po dużą glinianą wazę. – Evo, nie… Eva uniosła wazę nad głowę i rzuciła. Rozległ się nie trzask, ale istna detonacja. Waza eksplodowała milionem kawałków odbijających się od ścian. – Nienawidzę cię! Coś się stało, coś ostatecznego. Lila to wiedziała, podobnie jak czuła w głębi duszy, że to wszystko wydarzyło się już wcześniej. Ale myśl nie poszybowała dalej, bo w jej głowę uderzyła twarda krawędź jakiegoś przedmiotu. Dziewczynka zaczęła rzucać w nią książkami. – Idź sobie! – krzyczała. – Nienawidzę cię! Nienawidzę! Nienawidzę! Chociaż Lila obserwowała, jak usta małej wypowiadają straszne słowa, wydawało jej się, że dźwięki dobiegają z innego miejsca. Powstawały w jej głowie. Lila skoczyła naprzód, złapała małą w pasie i uniosła z podłogi. Eva kopała i wrzeszczała, wiła się w uścisku Lili, choć ta chciała tylko… Właśnie, czego chciała? Uspokoić ją? Zapanować nad sytuacją? Uciszyć krzyk, który rozdzierał jej mózg? Na siłę, której użyła Lila, mała odpowiadała siłą, drąc się wniebogłosy. Sytuacja robiła się groteskowa, obłąkana. W końcu Lila straciła równowagę i obie upadły z impetem, miażdżąc toaletkę. – Evo! Mała rzuciła się do ucieczki. Zatrzymała się obok kanapy i spojrzała na Lilę z wściekłością. Dlaczego nie płacze? Czy jest ranna? Co ja najlepszego zrobiłam? Podeszła do małej na czworakach. – Przepraszam, Evo. Nie chciałam… – Mam nadzieję, że umrzesz! – Nie mów tak… Błagam, nie mów tak do mnie. W oczach dziewczynki błysnęły łzy, choć nie były to łzy cierpienia, upokorzenia ani nawet strachu. „Będę tobą gardziła przez wieki. Nie jesteś moją matką i nigdy nią nie będziesz. Wiesz o tym równie dobrze jak ja”. – Proszę cię, Evo. Przecież cię kocham. Nie wiesz, jak bardzo cię kocham? – Nie mów tak! Chcę Dani! – Z małych płuc dziewczynki wydobył się zdumiewająco potężny dźwięk. – Nienawidzę cię! Nienawidzę cię! Nienawidzę! Lila zakryła uszy, ale nic nie mogło stłumić krzyków dziecka. – Przestań! Błagam! – Mam nadzieję, że umrzesz! Mam nadzieję, że umrzesz! Mam nadzieję, że umrzesz! Lila wpadła do łazienki i zatrzasnęła za sobą drzwi. Tylko że nic w ten sposób nie wskórała, bo wydawało się, że krzyk dociera zewsząd, niczym zagłuszający wszystko ryk. Padła na kolana i zaczęła szlochać. Co się z nią dzieje? Moja Evo, moja Evo. Co zrobiłam, że tak mnie nienawidzisz? Drżała z bólu. Myśli wirowały w głowie, kłębiły się, rozdzierały ją od środka. Lila

Kyle była jak milion kawałków glinianej wazy rozrzuconych na podłodze. Bo ta dziewczynka nie jest Evą. Niezależnie od tego, jak bardzo Lila tego pragnie, Eva nie istnieje. Odeszła na zawsze, jest duchem z przeszłości. Świadomość tego trawiła ją niczym kwas, wypalając duszę. Wróć, pomyślała Lila. Wróć. Ale wiedziała, że Eva nigdy nie wróci. Już nie. Boże, jakie straszne rzeczy zrobiła! Straszne, potworne, niewybaczalne rzeczy! Szlochała i dygotała. Wypłakała rzekę łez, jak mawiał jej ojciec, malując swoje małe łódeczki. Stała się zgorszeniem. Była plamą zła na obliczu ziemi. Wszystko stanęło jej przed oczami, czas się zatrzymał, by po chwili ruszyć nowym strumieniem opowiadającym historię jej hańby. „Mam nadzieję, że umrzesz! Mam nadzieję, że umrzesz! Mam nadzieję, że umrzesz!” Później coś się stało. Lila spostrzegła, że siedzi na brzegu wanny. Czuła się tak, jakby jej wola zanikła. Nie podejmowała żadnych decyzji, bo wszystko już zdecydowano. Odkręciła kran i wsunęła dłoń pod strumień wody, patrząc, jak przepływa między palcami. A zatem tak to się skończy, pomyślała. Mroczne rozwiązanie. Pomyślała, że zawsze o tym wiedziała. Jakby w najgłębszych pokładach świadomości przez sto lat ciągle na nowo wykonywała ten ostateczny gest. To oczywiste, że posłuży się wanną. Godzinami pławiła się w ciepłej wodzie, spędziła dziesiątki lat w rozkosznej kąpieli dającej ukojenie i pozwalającej zapomnieć o świecie. Ale wanna szeptała: „Tutaj jestem, Lilu. Pozwól, żebym stała się twoim ostatecznym wybawieniem”. Para wirowała ku górze, wypełniając łazienkę obłokiem wilgotnego oddechu. Lilę ogarnął niezmącony spokój. Zapaliła świece. Jedną po drugiej. Jest lekarzem. Dobrze wie, co robi. Soy médico. Rozebrała się i obejrzała w lustrze swoje nagie ciało. Jego piękno – bo jej ciało było piękne – napełniło ją wspomnieniami. Była dzieckiem wychodzącym z wanny. Jesteś moją księżniczką, żartował ojciec, wycierając jej włosy i opatulając miękkim czystym ręcznikiem. Jesteś najpiękniejsza na ziemi. Wspomnienia przepływały przez nią jak woda. Była dzieckiem, a później nastolatką w sukience z niebieskiej tafty i z bukiecikiem na nadgarstku. Obrazy przechodziły jeden w drugi, aż stała się kobietą pełną dojrzałej, młodzieńczej siły, stojącą przed lustrem w ślubnej sukni matki. Z górą z delikatnej koronki i lśniącym dołem z białego jedwabiu. Obraz krył w sobie obiecujące przyszłe życie. „Dzisiaj poślubię Brada”. Jej ręka spoczęła na brzuchu. Suknia zniknęła, a jej miejsce zajęła zwiewna koszula nocna. Przez okna sączyły się promienie porannego słońca. Odwróciła się bokiem i objęła zmysłową krągłość. „Eva. Będziesz Evą. Zawsze nią byłaś. Nazwę cię Eva”. Para unosiła się w górę. Wanna była prawie pełna. „Brad, Evo, idę do was. Zbyt długo mnie nie było. Idę, żeby być z wami”. Na nadgarstkach pulsowały trzy niebieskie linie – żyła odpromieniowa, rozchodząca się w górę, wzdłuż przedniej części przedramienia; żyła odłokciowa, łącząca się z siecią żylną grzbietową, a następnie żyłą łokciową pośrodkową, oraz żyła odpromieniowa dodatkowa, łącząca się z żyłą odpromieniową z tyłu łokcia. Potrzebowała czegoś ostrego. Gdzie są nożyczki? Te, którymi Dani i poprzednie służące podcinały jej włosy. Zajrzała do pierwszej szuflady toaletki, a później do kolejnej. Znalazła je na dnie, błyszczące ostrym oczekiwaniem. A to co? Jajko. Plastikowe wielkanocne jajko, podobne do tych, jakich szukała w trawie, kiedy była małą dziewczynką. Uwielbiała ten zwyczaj – dziką gonitwę po polu z małym koszykiem kołyszącym się na ręku, rosę na stopach i powolne gromadzenie skarbów. I wyobrażanie sobie wielkiego białego królika, który pozostawił to bogactwo po swojej nocnej wizycie. Lila położyła jajko na dłoni. Poczuła, że w środku coś grzechocze. Czyżby była to… Czy to możliwe… Cóż innego mogło być w środku?! Był tylko jeden sposób, żeby się dowiedzieć. Lila Kyle umrze ze smakiem czekolady w ustach.

60

Zdrada. Jak spiskowcy zdołali dotrzeć tak wysoko? Czy ktoś byłby łaskaw mu powiedzieć? Najpierw ta ruda, później Vale, a teraz służąca Lili? Ta dygocząca ze strachu mysz?! To zero, które patrzyło w podłogę, zawsze gdy wchodził do pokoju? Jak daleko sięgają macki spisku w Kopule? Guildera najbardziej irytowało to, że ruda nadal jest na wolności. Podczas ucieczki zabiła jedenastu ludzi. Jak to możliwe? Nie dowiedzieli się nawet, jak miała na imię. „Możesz mnie nazywać, jaki ci się podoba – powiedziała – tylko nie rób tego zbyt wcześnie rano”. Żarty padające z ust kobiety, którą torturowano bez przerwy przez kilka dni. Jeśli chodzi o Soda, Guilder niechętnie uznał, że to był jego błąd. Spuszczenie takiego człowieka ze smyczy musiało doprowadzić do katastrofy. Guilder osobiście nadzorował przesłuchanie pokojówki. Nie wiedział, co dawało rudej niezwykłą siłę, ale służąca była ulepiona z bardziej miękkiego surowca. Wystarczyły trzy podtopienia w balii, żeby skłonić ją do mówienia. Bomba jest w szopie. Nie zna miejsca kryjówki tamtych, bo rebelianci ją odurzyli. Guilder na ich miejscu postąpiłby tak samo. Wspomniała również o jakiejś kobiecie imieniem Nina, choć Nina z ich kartoteki umarła cztery lata temu. Powiedziała też o człowieku imieniem Eustace, który w ogóle nie figurował w aktach. Wszystko to było bardzo intrygujące, ale nie nadawało się do wykorzystania. „Chce pan, żebyśmy bardziej się przyłożyli? – spytał jeden z oprawców. – Wie pan, moglibyśmy podtopić jąjeszcze kilka razy”. Guilder spojrzał na kobietę przywiązaną do deski, z włosami mokrymi od lodowatej wody, wstrząsanej dreszczami i chwytającej łapczywie wilgotne powietrze. Sara Fisher, numer dziewięćdziesiąt cztery tysiące osiemset jeden, lokatorka baraku dwieście szesnaście, pracownica trzeciej fabryki paliwa do silników. Verlyn zapamiętał ją z grupy, którą przywieźli z Roswell. No tak, kolejna z tych piekielnych Teksańczyków. Teraz, kiedy przybyło jedenaście wiroli, musi poważnie zająć się sytuacją w Teksasie. Kobieta nie pasowała do wizerunku rebelianta. Musiał sobie przypomnieć, że próbowała go zamordować. Z drugiej strony żaden z nich na takiego nie wyglądał. Guildera nauczyły tego ostatnie pełne przemocy miesiące. Rebeliantami są wszyscy i nikt. „Nie trzeba – powiedział do strażnika. – Odwiążcie ją. Myślę, że Greya uraduje to, co ma do zaoferowania. Zawsze lubił młode”. Wyszedł z Piwnicy do gabinetu, założył okulary i rozsunął zasłony. Słońce zaczęło niknąć za horyzontem, malując chmury na jaskrawe kolory. W sumie całkiem ładny widok. Pomyślał, że sto lat temu tego rodzaju rzeczy mogłyby sprawić mu przyjemność, ale człowiek może oglądać w życiu tylko określoną liczbę zachodów słońca, by wyrobić sobie zdanie. Problem z życiem wiecznym i tak dalej. I tak dalej. Brakowało mu Wilkesa. Facet nie zawsze był najlepszym kompanem – za bardzo starał mu się przypodobać – ale przynajmniej można było z nim pogadać. Guilder mu ufał, a nawet się zwierzał. Upływ lat sprawił, że niewiele było rzeczy, o których nie gadali. Guilder powiedział mu nawet o Shawnie, chociaż zabarwił historię szczyptą ironii. „Z dziwką! Dasz wiarę?! Jakim byłem osłem!” Kiedy zdarzała się wolna godzina wypełniona nieokreślonym lękiem, Guilder uchylał drzwi i pod jakimś pretekstem wzywał przyjaciela do swojego gabinetu – „Fred, pozwól no tutaj!” – ale tak naprawdę chciał po prostu pogadać. Jego przyjaciel. Zakładał, że byli przyjaciółmi. I naprawdę tak było. Zapadł mrok. Guilder przesunął wzrok w dół wzgórza, po czym zatrzymał go na

Projekcie. Trzeba będzie nadać mu nową nazwę. Hoppel by coś wymyślił. Guilder nie miał wątpliwości, bo facetowi zawsze przychodziły do głowy odpowiednie słowa. W poprzednim życiu pracował w dużej agencji reklamowej w Chicago. Miał doświadczenie w wymyślaniu chwytliwych haseł i sloganów, które trzymały ludzi w retorycznym posłuchu, jak słowa ich hymnu. Ojczyzno, nasza Ojczyzno, poświęcimy ci życie. Składamy ci w darze nasz mozół, darmo, nie żądając zapłaty. Ojczyzno, nasza Ojczyzno, wyrasta ci nowy naród. Bezpieczeństwo, nadzieja i ochrona, od morza po lśniące morze. Ckliwe jak cholera. Guilder nie lubił szczególnie słowa „zapłata”, bo wydawało się nieco zbyt książkowe, ale w sumie całość brzmiała ładnie i, jak na standardy swojego gatunku, nie była nazbyt przykra dla uszu. Jak powinni go nazwać? „Bunkier” brzmiało za bardzo po wojskowemu. „Pałac” miało ogólnie właściwy wydźwięk, ale w budynku nie było niczego, co przywodziłoby na myśl pałac. Gmaszysko wyglądało jak wielkie betonowe pudło. A może coś o zabarwieniu religijnym? Przybytek? Któż nie poszedłby do przybytku? Jeszcze się zobaczy, ilu mieszkańców Równin będzie musiało tam pójść i jak często trzeba będzie odbywać pielgrzymki. Zero nie dał mu jeszcze szczegółowych wytycznych w tej kwestii. Wszystko wyjdzie w praniu. Dwunastu – a raczej Jedenastu – różni się od podrzędnych wiroli, ale zasadniczo rzecz biorąc, wszyscy są maszynami do zabijania. Niezależnie od tego, jakie otrzyma dyrektywy, sto lat wypełnionych pożeraniem wszystkiego, co ma krew w żyłach, musiało wejść im w nawyk. Trudny do wykorzenienia. Na szczęście ich główny jadłospis będzie składał się z krwi pozyskiwanej od ludzi i domowego bydła. Trzeba ściśle przestrzegać odpowiednich racji żywnościowych, bo ludzka populacja musi się odtworzyć. Jedno pokolenie po drugim ludzie i wirole będą ze sobą współpracowali. Jeśli się nad tym zastanowić, nie jest to najgorszy sposób przedstawienia sytuacji. W pozytywnym, hoppelowskim stylu. Co to było za słowo? Zmiana marki? Właśnie tego Guilder potrzebuje. Świeżego punktu widzenia, nowego słownictwa, nowej wizji. Ukazania wiroli w nowym świetle, pod nową marką. Może w tym pomyśle z Przybytkiem faktycznie coś jest? Ustanowienie oficjalnej religii z całą tą bezsensowną paplaniną i rytualnym wystrojem może być smarem, którego potrzebują tryby ludzkiej psychiki. Religia państwowa jest jedynie kijem, rozwiązaniem pozbawionym marchewki. Rodzi beznamiętne posłuszeństwo władzy, ale to nadzieja jest najpotężniejszym z czynników porządkujących społeczeństwo. Daj ludziom nadzieję, a zrobią wszystko, co zechcesz. Nie jakąś przeciętną, zwyczajną nadzieję – na jedzenie, ubranie i brak bólu, dobre szkoły i niskie raty połączone z łatwym finansowaniem. Ludzie potrzebują nadziei sięgającej poza widzialny świat, poza materialną rzeczywistość i jej ograniczenia, poza życie będące nudnym korowodem rzeczy. Nadziei, że wszystko jest inne, niż się wydaje. Nagle znalazł nazwę. Prostą, ale jakże elegancką. Nie Przybytek, ale Świątynia. Świątynia Życia Wiecznego. Oczywiście on, Horace Guilder, będzie jej arcykapłanem. W końcu wyszło na to, że dzień nie jest do końca zmarnowany. Zabawne, ile rzeczy zdarza się, ot tak, pomyślał z uśmiechem, pierwszym od tygodni. Pieprzyć Hoppela i jego rymowanki. A skoro już o tym mowa, pieprzyć Wilkesa, tego niewdzięcznika. Guilder trzyma wszystko w ręku. ♦♦♦ Najpierw zastrzyk, a po nim wszechogarniająca senność. Sara leżała na łóżku na kółkach, obserwując sufit przesuwający się nad jej głową. – Korytarz… i ups. Znaleźli się w innym pomieszczeniu. Panował w nim półmrok. Jakieś ręce uniosły ją i położyły na stole, a następnie zacisnęły pasy na rękach, nogach i głowie. Poczuła pod plecami

chłodny metal. W jakimś momencie zdjęto z niej ubranie i włożono bawełnianą koszulę. Jej umysł śledził to wszystko ze zwierzęcą ociężałością, odnotowując fakty bez żadnych emocji. Trudno było się czymś przejmować. Ujrzała nad sobą doktora Verlyna, spoglądającego z góry przez małe okulary, wyglądał jak dziadek. Pomyślała, że skoro jest lekarzem, pewnie wykonuje jakiś zabieg medyczny. – Możesz poczuć lekkie zimno – ostrzegł. Rzeczywiście ją zmroziło. Doktor Verlyn czyścił wacikiem jej ręce i nogi, a ktoś inny umieszczał jej pod nosem plastikową rurkę. – Kateter. To nie było przyjemne. W ogóle. Z gardła Sary wydobył się jęk. Zaczęły się dziać inne rzeczy, poszturchiwanie i trącanie, i dziwne doznanie obcych przedmiotów wsuwanych pod skórę, w przedramiona i wewnętrzne strony ud. Usłyszała syk gazu i poczuła dziwny zapach. Uderzająco słodki. Eter dietylowy. Wytwarzano go w fabryce paliwa do silników, choć Sara nigdy nie dowiedziała się jak. Zapamiętała tylko zbiorniki z czerwonym napisem „Łatwopalne” i brzęk, kiedy toczono je na wózkach do ciężarówki. – Proszę oddychać. Dziwna prośba! Jak mogłaby nie oddychać? – Doskonale. Po chwili uniosła się w górę na miękkim obłoku. 61

Od czasu, gdy nawiązali kontakt z rebeliantami, minęły dwa dni. Początkowo Nina nie chciała im uwierzyć, jak każdy, kto znalazłby się na jej miejscu. Opowieść wydawała się po prostu zbyt fantastyczna, a historia zbyt skomplikowana. W końcu to Alicia wpadła na pomysł, jak ją przekonać. Wyjęła z plecaka radionamiernik, zaprowadziła kobietę na wzgórze i skierowała go w stronę Kopuły. W tym czasie Greer obserwował dolinę. Alicia martwiła się, że z tak dużej odległości urządzenie nie wychwyci sygnału. Co wtedy zrobią, żeby ją przekonać? Na szczęście sygnał był, mocny i wyraźny. Nieustannie pulsujący. Alicia odetchnęła z ulgą, choć z drugiej strony była zdumiona, bo dźwięk wydawał się mocniejszy. Amy milczała przez chwilę, po czym powiedziała, że będą musieli się pospieszyć. Że ten dźwięk oznacza, iż pozostali z Dwunastu już tam są. Wyciągnęła nóż zza pasa i podała go Ninie, a następnie poprosiła Alicię i Greera, żeby też oddali broń. Poddajemy się, powiedziała Amy. Reszta należy do ciebie. Nadjechała ciężarówka z dwoma uzbrojonymi ludźmi. Alicia i pozostali powitali ich uniesionymi rękami. Skrępowano im ręce i zasłonięto głowy czarnymi kapturami. Przez jakiś czas cała trójka dygotała z zimna na pace samochodu. Później usłyszeli zgrzyt otwieranych drzwi garażu. Sprowadzono ich ze skrzyni i kazano czekać. Minęło kilka minut. Później rozległy się kroki. Były coraz bliżej. – Zdejmijcie im kaptury – polecił męski głos. Kiedy to zrobiono, zobaczyli pół tuzina mężczyzn i kobiet stojących przed nimi z bronią gotową do strzału. Wszyscy byli uzbrojeni, z wyjątkiem jednego. – Eustace?! – Major Greer! – Eustace zwrócił okaleczoną twarz w stronę Alicii. – Porucznik Donadio! – Pokręcił głową. – Dlaczego nie jestem zaskoczony? – Odwrócił się do pozostałych, dając znak, żeby opuścili broń. – W porządku. – Znasz ich? – zdziwiła się Nina. Eustace znów na nich spojrzał i zatrzymał wzrok na Amy.

– Myśmy się chyba wcześniej nie spotkali. – To nie do końca prawda – odpowiedziała Amy. ♦♦♦ Przyjechali wieczorem, w dzień poprzedzający zaplanowany atak oddziału Eustace’a. Lata skrupulatnej infiltracji zbliżały ich do kulminacyjnego momentu. Najpierw mieli zlikwidować przywódców, a potem przeprowadzić równoczesne uderzenie na szereg ważnych celów: posterunki zasobów ludzkich, infrastrukturę przemysłową, elektrownię, więzienie, kompleks domów na skraju śródmieścia, w których mieszkała większość czerwonookich. Broń i materiały ukryto w dziuplach na terenie całego miasta. Ich siły były mizerne, ale żywili przekonanie, że gdy wybuchną walki, dołączą nowi ochotnicy. Że uśpiony olbrzym złożony z siedemdziesięciu tysięcy mieszkańców Równin przebudzi się i ruszy do ataku. Wtedy miasto będzie ich. Tylko że coś poszło nie tak. Ich agent w Kopule został złapany. Wiedzieli, że wzięto go żywcem, ale nie mieli pojęcia, gdzie go umieszczono – choć według wszelkiego prawdopodobieństwa w Piwnicy. – Obawiam się, że muszę wam o czymś powiedzieć – rzekł Eustace i wyjaśnił, o którego agenta chodzi. Że tym agentem jest Sara. Wymagało to sporej wiary. Ba, więcej niż wiary. Bo oprócz Sary była też jej córka. Córka Sary. Sary i Hollisa. W jakiś głęboki sposób dziecko należało do nich wszystkich. Cel stał się ważniejszy, a sytuacja bardziej skomplikowana. Teraz muszą wydostać je obie. Amy powtórzyła to, co powiedziała Ninie. Nie było wątpliwości, że wirole są w mieście lub okolicy. Właśnie tutaj zaczną odbudowywać swoje legiony. Początkowo Eustace przyjął jej historię z powątpiewaniem, ale później uwierzył. – Guilder będzie chciał ich strzec – tłumaczyła Amy. – Czy w mieście jest budynek umocniony bardziej od innych? Musi być duży. Eustace wysłał jednego ze swoich po plany Projektu. Trzech ludzi oddało za nie życie, wyjaśnił, rozkładając arkusz. – Nigdy nie wiedzieliśmy, jaką funkcję ma pełnić. Krążyło wiele opowieści, ale nic nie trzymało się kupy. To prawdziwa twierdza. Czerwonoocy wznosili ją przez wiele lat. Amy przejrzała plany, dokonując szybkich obliczeń. – Tam ich znajdziemy. – Skąd wiesz? – Policz komnaty. Eustace pochylił się nad planem, wodząc palcem po każdym korytarzu do miejsca, do którego prowadził. Później podniósł głowę i spojrzał na zebranych. ♦♦♦ Postanowili połączyć siły. Skupili uwagę na budynku zwanym Projektem. Budowa gmachu przemawiała na ich korzyść – podobnie jak jaskinie w Nowym Meksyku, ciasne pomieszczenia zwielokrotnią siłę wybuchu zdetonowanej w środku bomby. Tylko jak przeniknąć do środka? Trudna sprawa. Nawet gdyby im się udało, przypominałoby to wejście od jaskini lwa. Ponieśliby duże straty, trzeba by oderwać zbyt wielu ludzi od innych zadań. – Nie wejdziemy do środka, ale wywabimy ich na zewnątrz – zadecydowała Amy. – Co masz na myśli? Zastanawiała się przez chwilę.

– Powiedz mi, jakim człowiekiem jest Guilder? Eustace wzruszył ramionami. Podczas narady w żaden sposób nie okazał, że nie cieszy się z ich przybycia. Oznajmił wprost, że dobrze jest znów znaleźć się wśród towarzyszy z wojsk ekspedycyjnych. – Guilder to potwór. Człowiek okrutny i obsesyjny, skrajny monomaniak. Sfiksowany na punkcie Sergia. – Co by zrobił, gdyby dostał Sergia w swoje ręce? – Pewnie byłaby to najszczęśliwsza chwila w jego życiu, ale Sergio nie istnieje. To tylko imię. – A gdyby istniał? Eustace potarł brodę. – Cóż, Guilder lubi wielkie przedstawienia. Pewnie urządziłby publiczną egzekucję, zrobił z tego widowisko. – Publiczna egzekucja… To znaczy, że wzięliby w niej udział wszyscy? – Tak sądzę. – Wyraz twarzy Eustace’a się zmienił. – Rozumiem… – Gdzie by ją zorganizował? – Na stadionie. To jedyne miejsce, które jest wystarczająco duże. Może bez trudu pomieścić siedemdziesiąt tysięcy widzów. Oznaczałoby to… – Że reszta Ojczyzny pozostałaby bez ochrony. Że rozproszyłby siły, odsłaniając główne cele. Eustace pokiwał głową. – Gdyby naprawdę był zainteresowany zademonstrowaniem, jaką ma władzę… – Właśnie. Siedzący przy stole wymienili zdumione spojrzenia. – Może ktoś mnie oświeci? – odezwała się Nina. Amy pochyliła się na krześle. – Powiem wam, co musimy zrobić. ♦♦♦ Przygotowania zajęły im dwadzieścia cztery godziny. Nina wróciła do miasta, żeby skontaktować się z przywódcami komórek rebeliantów i przekazać im nowe polecenia. Oczywiście ich kryjówka zostanie odkryta. Naszpikują ją minami-pułapkami, beczkami nawozu azotanu amonowego i kanistrami z paliwem połączonymi z zapalnikami siarkowymi. Nie zostanie po niej nic prócz leja wypełnionego popiołem. Jeśli szczęście im dopisze, Guilder uzna, że wszyscy znajdujący się w środku zginęli. Że popełnili zbiorowe samobójstwo, że był to ostatni wybuch chwały rebelii. Przygotowali pojazdy do drogi. Alicia miała zawieźć Amy do wylotu rury, a następnie spotkać się z pozostałymi ludźmi Eustace’a, żeby wrócić na wyznaczone pozycje. Teraz wszyscy czekali na sprzyjającą pogodę, bo potrzebowali śniegu, aby przykrył ślady opon. Mogli zacząć jutro lub za tydzień. Albo nigdy. Trzeciego dnia, godzinę przed wschodem słońca, zaczął sypać śnieg. Po chwili przestał, by znowu sypnąć, z wolna przybierać na sile, jakby pogoda odchrząknęła i przemówiła: „Teraz ruszajcie”. Jechali dziewięcioma ciężarówkami, w których znajdowało się czterdziestu siedmiu mężczyzn i kobiet. Alicia odłączyła się od kolumny i skręciła na północ. W reflektorach samochodów śnieg tworzył gęstą wirującą masę. Obok Alicii siedziała milcząca Amy, ubrana w strój służącej. Alicia uprzedziła, co ją czeka, więc nie było powodu omawiać tego szerzej, szczególnie teraz.

Trzydzieści minut później zatrzymali się przy rurze. – Wiesz, co ci zrobią? – spytała Alicia. Amy skinęła głową, by po chwili milczenia dodać: – Wszystko ma swój cel. Swój kształt. Wierzysz w to? – Sama nie wiem. Amy wzięła Alicię za rękę, ich palce się splotły. – Przecież jesteśmy siostrami krwi. Wiem, co cię spotkało, Lish. Słowa Amy sprawiły, że Alicia poczuła, jakby w jej wnętrzu coś pękło. Później pomyślała, że to przecież oczywiste, iż Amy wie. Jak mogłaby nie wiedzieć? – Potrafisz nad tym zapanować? Alicia z trudem przełknęła ślinę. W ciągu dwóch ostatnich dni pragnienie bardzo się nasiliło. Sięgało mroczną ręką do wnętrza, biorąc ją we władanie. Zaciemniało umysł, groziło, że wkrótce złamie jej wolę. – Coraz… trudniej mi to przychodzi. – Kiedy nadejdzie czas. – Nie dopuszczę do tego. Padał gęsty śnieg. Alicia wiedziała, że jeśli szybko się nie oddali, utknie tu na dobre. Musiała powiedzieć jeszcze jedną, ostatnią rzecz. Zebrała się na odwagę. – Zaopiekuj się Peterem. Nie pozwól, żeby się dowiedział, co mnie spotkało. Obiecaj. – Lish… – zaczęła Amy. – Możesz mu powiedzieć, co zechcesz. Wymyśl coś. Wszystko mi jedno, ale musisz dać mi słowo. Ogarnęła je głęboka cisza. Alicia zbyt długo walczyła z tym sama, ale teraz podzieliła się zmartwieniem. Przyjrzała się swoim uczuciom: poczuciu straty, ulgi, wrażeniu, że przekracza granicę mrocznej krainy. Zrezygnowała z niego. – W pewnym sensie zawsze wiedziałam, że to nastąpi. Zawsze był ktoś inny, zanim jeszcze cię poznałam. Amy nie odpowiedziała. Jej milczenie powiedziało Alicii wszystko. – Powinnaś już iść – szepnęła. Amy milczała. Na jej twarzy pojawił się grymas niepewności. A potem wyznała: – Jest coś, o czym ci nie powiedziałam. ♦♦♦ Jeden szary dzień za drugim. Rozległym obszarem w głębi lądu niepodzielnie rządziła pogoda. Czy spadnie śnieg? Czy jeszcze kiedyś wzejdzie słońce? Czy wiatr dmuchnie im w plecy, czy w sparaliżowane chłodem twarze? Szli bez końca, pochyleni pod ciężarem plecaków. Nie było żadnych znaków, żadnych punktów orientacyjnych. Drogi i miasta zniknęły niczym statki pod falami przysypanej śniegiem prerii. Tifty wyznał, że nie wie dokładnie, gdzie są. W środkowej części Iowa, na północny wschód od Des Moines, ale trudno powiedzieć coś konkretnego… Nie przeprosił. Sytuacja jest, jaka jest. „Dlaczego nie wyruszyliśmy latem?” – zapytał. Jedzenie prawie się skończyło. Zmniejszyli racje o połowę, ale połowa niczego pozostawała niczym. Kiedy skulili się na zrujnowanej farmie, Lore pokroiła nędzne plasterki suszonego mięsa. Peter umieścił swój kawałek pod językiem, by starczył na dłużej, a twardy tłuszcz roztapiał się wolno w ciepłych ustach. Później ruszyli dalej. Dwudziestego ósmego dnia wędrówki, późnym popołudniem ich oczom ukazał się

dziwny widok – na tle bezbarwnego nieba zmaterializował się powoli chyboczący się na wietrze znak. Kiedy ruszyli w jego stronę, pojawiła się grupa budynków. Miasto? Nie miało to większego znaczenia, bo potrzeba schronienia tłumiła wszelkie obawy. Minęli zewnętrzny pierścień z łuskami supermarketów i sklepów wielkich sieci handlowych. Ich dachy dawno runęły pod ciężarem śniegu. Szli w kierunku centrum. Wszędzie widzieli znajome zgliszcza i ruiny, ale w samym środku natknęli się na dwie grupy budynków z cegły, które były w dobrym stanie. – Tylko nie myślcie, że znajdziemy tu coś do jedzenia – powiedział Michael. Zatrzymali się przed wystawą jakiegoś pawilonu, szyby cudem ocalały. Wypłowiałe litery wymalowane na szkle zapraszały do wykwintnej kawiarni. – Wygląda na to, że na pewien czas wypadli z interesu – zauważył Hollis. Wyważyli drzwi i weszli do środka. Znaleźli się w ciasnym pomieszczeniu z popękanymi winylowymi boksami ustawionymi naprzeciwko baru ze stołkami. Jeśli nie liczyć kurzu, który pokrywał wszystko, restauracja wydawała się dziwnie nietknięta. Od czasu do czasu znajdowali takie miejsca, muzea przeszłości, na których nie odcisnął piętna upływ dziesiątków lat. Wydawały się bardziej upiorne niż ruiny. Michael wziął menu ze sterty na ladzie i otworzył. – Pieczeń rzymska? Cóż to takiego? Rozumiem słowo „pieczeń”, ale „rzymska”? – Jezu, Michael! –jęknęła Lore. Dygotała, a jej wargi zsiniały. – Musisz dodatkowo pogarszać sprawę? Hollis i Peter zajrzeli na zaplecze. Tylne drzwi i okna były zabite płytami sklejki. Na podłodze leżały młotek i gwoździe. – Daleko nie zajdziemy bez jedzenia – stwierdził Hollis poważnym tonem. – Nie musisz mi tego przypominać. Wrócili do frontowej części kawiarni, gdzie inni rozłożyli się na podłodze, opatuleni pledami. Zapadała ciemność. W pomieszczeniu było lodowato zimno, ale przynajmniej znaleźli osłonę przed wiatrem. – Rozejrzę się po okolicy – powiedział Peter. – Może zorientuję się, gdzie jesteśmy. Zaczął brnąć przez śnieg, zaglądając do sklepów. Próbował otworzyć niektóre drzwi, ale były zamknięte. Cóż, mogą wrócić rano i otworzyć kilka, by sprawdzić, co jest w środku. Pod koniec drugiej przecznicy nacisnął jakąś klamkę i ze zdumieniem stwierdził, że drzwi się otworzyły. Wszedł do środka, wsunął pistolet do kabury i z pudełka w kieszeni na piersi parki wyjął zapałkę. Zapalił ją, osłaniając płomień dłonią, bo od drzwi wiał wiatr. A niech mnie! Natychmiast rozpoznał tajny skład. Pod ścianami pustego pomieszczenia stały worki z grubego płótna. Uklęknął i otworzył najbliższy jednym cięciem noża. Suszona fasola. W kolejnym znalazł ziemniaki, a później jabłka. Zapalił następną zapałkę i pochylił się nad podłogą. W kurzu widniały ślady stóp. Kto je zostawił? Co oznaczają? Ich sytuacja jest dramatyczna, ale przynajmniej nie będą głodowali. Lepiej myśleć o następnych posunięciach z pełnym żołądkiem. Wbił zęby w jabłko. Nie miało smaku, było twarde jak kawał lodu. Wytarł je o kurtkę i wsunął do kieszeni jeszcze kilka. Rozejrzał się po pomieszczeniu, szukając czegoś, w czym mógłby zanieść jedzenie towarzyszom. W kącie zauważył wiadro, a w nim miedziany drut. Wyrzucił drut na podłogę, napełnił wiadro jabłkami i ziemniakami i wyszedł na ulicę. Natychmiast wyczuł, że dzieje się coś złego. Noc wydawała się jaśniejsza. Czyżby wzeszedł księżyc? Ale na niebie nie było księżyca. Przeszedł go dreszcz niepokoju, a później usłyszał jakiś dźwięk. Odwrócił twarz od wiatru, czujnie nasłuchując. Dalekie dudnienie. Nasilało się, z każdą sekundą było coraz wyraźniejsze.

Samochody. Rzucił kubeł i pognał w kierunku kawiarni. W jego stronę nadjeżdżała z rykiem kolumna pojazdów. Doleciały go krzyki, a później serie wystrzałów. Wokół podniosły się obłoczki śniegu. Ktoś do niego strzelał. Wpadł do kawiarni w chwili, gdy rozpętał się huragan ognia, niszcząc drzwi. „Na ziemię! – krzyknął. – Na ziemię!” Oczywiście wszyscy już leżeli. Skoczył za bar i wylądował na Lore, która zasłoniła głowę rękami. Wnętrze wypełnił oślepiający blask reflektorów. Kule rozdzierały wszystko na strzępy, przedmioty spadały na podłogę, gdy małą salę ostrzeliwały nieprzerwane serie. – Michael?! Gdzie jesteś?! Głos przyjaciela doleciał spod obitej tapicerką ławy. – Co to za jedni? Czego chcą? Retoryczne pytanie. Kimkolwiek są, chcą ich zabić. – Tifty? Hollis? Znów Michael: – Są tutaj! Tifty został ranny, ale to nic poważnego! – Lore jest ze mną! Tamci przerwali ogień, aby po chwili wznowić ostrzał. – Czy ktoś coś widzi? – Przed kawiarnią stoją trzy pojazdy! – krzyknął Hollis. – Na ulicy jest ich więcej! – Może powinniśmy się poddać!? – wrzasnął Michael. – Nie sądzę, żeby ci ludzie brali jeńców! Kawiarnia została całkowicie zniszczona. Peter miał tylko pistolet, bo karabin zostawił przy drzwiach. Wiedział, że nie zdołają przedostać się na tył, poza tym drzwi i okna były zabite sklejką. Kawiarnia zamieniła się w śmiertelną pułapkę. – Co chcesz zrobić!? – krzyknął Hollis. – Czy Tifty może się poruszać o własnych siłach? – Nic mi nie jest! Peter przywarł do podłogi i spojrzał na Lore. – Co masz? Pokazała nóż. – Tylko to. – Wychodzimy na trzy! Niech ktoś rzuci nam karabin! – krzyknął przez bar. Karabin nadleciał od strony Michaela. Lore podniosła go i przeładowała. Na dworze zapadła cisza. Tamci się nie spieszyli. – Nie sądzę, żeby utorowanie sobie drogi ogniem było najlepszym pomysłem – szepnęła Lore. – Jeśli masz lepszy, chętnie posłucham. Peter podniósł się na kolana, ale Lore powstrzymała go ruchem ręki. – Posłuchaj – wyszeptała. Usłyszał skrzypienie butów na śniegu, a po nim chrupanie szkła. Peter przyłożył palec do ust. Ilu ich jest? Dwóch? Nagle pomyślał, że jedyną szansąjest wzięcie zakładników. Skinął na Lore, wskazując przeciwległy koniec baru, oddalony od drzwi. Jego wargi wypowiedziały bezgłośnie: „Zrób hałas”. Lore wykonała ślizg po podłodze. Peter schował pistolet do kabury i ukucnął. Kiedy Lore zajęła pozycję, spojrzała na niego i z zaciętą miną skinęła głową. – Pomocy – jęknęła.

Peter skoczył na bar. Kiedy najbliższy z napastników się odwrócił, wyciągnął pistolet, strzelił w kierunku konturu oświetlonej od tyłu postaci i skoczył na drugiego z nieprzyjaciół, przewracając go. Jego pistolet wylądował na podłodze. Chwila dzikiej szamotaniny, wymachiwania rękami i nogami. Facet ważył dziesięć kilogramów więcej, ale czynnik zaskoczenia działał na korzyść Petera. Tamten miał na udzie kolbę z pistoletem automatycznym. Peter oplótł ramieniem jego szyję i pociągnął do tyłu, wyszarpnął broń z kabury i przyłożył lufę do jego brody pod długimi siwymi włosami. – Powiedz, żeby wstrzymali ogień! Peter leżał na podłodze, wpatrując się w Michaela, który przykucnął ukryty za stolikiem. Przyjaciel wytrzeszczył oczy ze zdumienia. – Peter. – Nie żartuję – powtórzył Peter, wbijając lufę w brodę tamte go. – Krzyknij tak, żeby wszyscy usłyszeli. Mężczyzna wyraźnie się rozluźnił. Zadrżał, choć nie z bólu. Po prostu zaczął się śmiać. – Cofnąć się! – Nowy głos, tym razem kobiecy. – Wstrzymać ogień! – Drugi z napastników nie był mężczyzną. Kobieta siedziała na podłodze, opierając się plecami o boks. Prawą rękę przyciskała do piersi, by zatamować krwawienie. – A niech mnie! To ty, Peterze? – wykrzyknęła Alicia. Teraz ona też się śmiała. – Luciusie, dasz wiarę, Peter mnie, kurwa, postrzelił! 62

Amy stanęła u dołu drabiny i przytknęła pochodnię do mapy. Kartka natychmiast zajęła się sinym płomieniem. Później zgasiła pochodnię w kałuży pod stopami, weszła po drabinie i odsunęła na bok kratkę studzienki odpływowej. Była w alejce za apteką. Umieściła kratę na miejscu i wyjrzała zza rogu budynku. Ponad miastem wznosiła się majestatyczna Kopuła. Jej kuta powierzchnia lśniła. Amy zakryła twarz woalką i ruszyła przed siebie energicznym krokiem. Wzdłuż barykad chodzili wartownicy z psami. Podeszła do budki, w której dwóch mężczyzn chuchało w dłonie, i pokazała przepustkę. – Coś mi tu nie gra – rzekł strażnik, pokazując dokument koledze. – To nie twoje zdjęcie. Kol rzucił okiem na przepustkę i spojrzał na Amy. – Podnieś woalkę. Wykonała polecenie. – Coś się nie zgadza? Przez chwilę przypatrywał się jej twarzy, po czym zwrócił dokument. – Nie, wszystko w porządku. Amy przeszła obok nich, kierując się w stronę schodów. Żaden z mężczyzn nie zwrócił na nią uwagi. Strażnicy przy drzwiach odnotowali jej przybycie zgodnie z obowiązującymi zasadami. Kiedy znalazła się w środku, przemaszerowała obok siedzącego za biurkiem wartownika, który ledwie rzucił na nią okiem, minęła hol, podeszła do windy i wjechała na szóste piętro. Drzwi kabiny otworzyły się na balkon otaczający atrium. W bok rozchodziły się cztery korytarze przypominające szprychy koła. Amy przeszła balkonem do trzeciego korytarza i skierowała się do ostatnich drzwi, przed którymi na składanym metalowym krześle siedział strażnik, mężczyzna o obwisłej twarzy i siwych włosach, przeglądając kruche strony stuletniego magazynu. Na okładce widniało zdjęcie kobiety w pomarańczowym bikini, rozczesującej palcami włosy.

– Naczelnik chce mnie widzieć – oznajmiła Amy, podnosząc woalkę. Mężczyzna oderwał wzrok od kartki, spojrzał na Amy i odpłynął. Posadziła go na podłodze, opierając plecami o ścianę. Odpięła mu klucz od pasa. Głowa mężczyzny opadła. Amy przyłożyła wargi do jego ucha. – Teraz wejdę do środka. Chcę, żebyś policzył do sześćdziesięciu. Możesz to dla mnie zrobić? Jego oczy były zamknięte. Lekko skinął głową i mruknął na znak zgody. – Dobrze. Policz do sześćdziesięciu, a później rzuć się z balkonu. Otworzyła drzwi i weszła do środka. W pokoju panował zwodniczy spokój. Naprzeciwko ogromnego biurka o błyszczącym blacie stały dwa fotele. Na podłodze leżał gruby dywan, tłumiący wszystkie dźwięki z wyjątkiem oddechu Amy. Na całej długości jednej ściany stały półki z książkami, a na drugiej wisiał duży obraz oświetlony małą punktową lampą, przedstawiający trzy postacie siedzące przy długiej ladzie i czwartą w białym kapeluszu, widziane przez okno od strony ciemnej ulicy. Amy zatrzymała się, żeby przeczytać małą tabliczkę na dole ramy. „Edward Hopper, Nocne jastrzębie, 1942”. Z prawej strony znajdowały się drzwi z szybkami w ołowianych ramkach prowadzące do salonu. Amy obróciła gałkę i weszła do środka. Guilder leżał na prześcieradłach w samej bieliźnie. Na przypominającym morze łóżku unosiła się sterta folderów. Z nosa naczelnika wydobywało się ciche świszczące chrapanie. Gdzie powinna stanąć? Zdecydowała, że w nogach łóżka. – Naczelniku Guilder. Drgnął i obudził się gwałtownie, wsuwając rękę pod poduszkę. Oparł się o zagłówek, odsuwając jak najdalej od niej, trzymając oburącz pistolet i odbezpieczając go. Trząsł się tak, że Amy pomyślała, iż mógłby ją przypadkiem zastrzelić. – Jak się tu dostałaś? Wyczuła niepewność w jego głosie. Miała na sobie strój służącej, ale nie rozpoznał jej twarzy. – Wartownik był niezwykle uprzejmy. Mógłbyś to odłożyć? – Kim jesteś, do licha? Usłyszała głosy dolatujące z korytarza, pięści łomoczące w drzwi. – Jestem Sergio – oznajmiła. – Przyszłam, żeby się poddać.

XI NAJCZARNIEJSZA NOC ROKU

21 grudnia,

97 rok po wybuchu epidemii

Pośrodku lwów spoczywam, co pożerają synów ludzkich. Ich zęby to włócznie i strzały, a język ich niby miecz ostry.21

SERGIO POJMANY! WIADOMOŚĆ KANCELARII NACZELNIKA Nikczemny zabójca Sergio uwięziony!

Rebelia stłumiona!

W naszej umiłowanej Ojczyźnie znów zapanował spokój! WYROK ŚMIERCI ZOSTANIE WYKONANY PUBLICZNIE NA STADIONIE WSZYSCY ROBOTNICY MAJĄ SIĘ STAWIĆ U SWOICH PRZEŁOŻONYCH Z BIURA ZASOBÓW LUDZKICH JUTRO O 21.30 Trwajcie zjednoczeni, obywatele!

Radujcie się nadejściem wspaniałego dnia sprawiedliwości!

Niechaj wszyscy zdrajcy wiedzą, jaki koniec ich czeka!

63

Stało się dokładnie tak, jak przewidziała. Wyznaczono czas i miejsce egzekucji. Nie ujawnili jedynie sposobu, w jaki zamierzają pozbawić ją życia – ostatniego szczegółu, od którego zależało powodzenie operacji. Czy Guilder po prostu ją zastrzeli? A może powiesi? Jeśli zaplanował tak marne przedstawienie, dlaczego kazał przybyć wszystkim mieszkańcom? Dlaczego widowisko mają obserwować wszystkie dusze mieszkające w Ojczyźnie? Siedemdziesiąt tysięcy ludzi? Amy zarzuciła haczyk. Czy Guilder go połknie? W ciągu ostatnich dni Peter miotał się między martwieniem się a zdumieniem, choć obu stanom towarzyszyło silne uczucie déjà vu. Wszystko wydawało się zdumiewająco podobne, jakby od chwili, gdy stanęli naprzeciwko Babcocka na górze w Kolorado, nie upłynęła nawet minutka. Znowu są razem, ich losy zeszły się jak za sprawą potężnej siły ciążenia. Peter, Alicia, Michael, Hollis, Greer – wszyscy dotarli w to miejsce, podążając inną drogą, z innego powodu. A jednak to Amy znów stanęła na ich czele. Greer opowiedział o jej przemianie – o Houston, Carterze i tankowcu Chevron Mariner, o wejściu Amy do wnętrza statku i jej powrocie. Nie potrafił dokładnie wyjaśnić, co zaszło między Amy i Carterem. Wiedział tylko, że to on ich tu przysłał. Bo Amy nie powiedziała lub nie mogła mu powiedzieć nic więcej. Czy tamtej nocy w przytułku, kiedy stali w drzwiach, a ich palce się zetknęły, wiedziała, co się z nią stanie? Czy on wiedział, co go czeka? Peter wyczuł w dotknięciu Amy presję czegoś niewypowiedzianego. „Odchodzę. Kiedy znowu się spotkamy, nie będę już dziewczyną, którą znałeś”. Tak też się stało. Dziewczyna odeszła, a jej miejsce zajęła kobieta. Wszyscy maskowali niepewność zbędnym powtarzaniem rozmaitych czynności. Czyszczeniem broni. Analizowaniem schematów i map. Odhaczaniem kolejnych punktów i przeglądaniem w myślach rzeczy, które zabiorą, gdy będą szli walczyć. Hollis i Michael byli nierozłączni – ich jedynym celem było uratowanie Sary i Kate. Alicia radziła sobie z niepokojem, tak jak ze wszystkim – udawała, że to nic ważnego. Kula Petera przeszła na wylot, nie naruszając kości. Miała szczęście, choć mimo wszystko ją postrzelił. Za dzień lub dwa wyzdrowieje, ale tymczasem ręka na temblaku stale przypominała, jak niewiele brakowało, żeby Peter ją zabił. Kiedy nie wywarkiwała rozkazów, pogrążała się w nieprzystępnym milczeniu, sugerując Peterowi, że przeszła na tryb walki. Greer napomknął, że w celi spotkało ją coś złego, że została ciężko pobita, ale wszelkie próby wyciągnięcia z niej czegoś lub pocieszenia spotykały się z surową odprawą. – Nic mi nie dolega – odpowiadała stanowczym tonem, który wskazywał na coś dokładnie przeciwnego. – Nie martw się o mnie. Dam sobie radę. – Właściwie celowo unikała Petera, znikając na długie godziny. Gdyby jej nie znał, mógłby pomyśleć, że się na niego gniewa. Wracała pachnąca końskim potem, ale gdy Peter pytał, gdzie była, odpowiadała, że przeczesywała okolicę. Nie miał powodu jej nie wierzyć, jednak takie wytłumaczenie wydawało się marne, ukrywające coś niewypowiedzianego. Także w Tiftym dokonała się subtelna, choć wyraźna zmiana. Spotkanie z Greerem znaczyło dla niego więcej, niż Peter sądził. Razem służyli w wojskach ekspedycyjnych, co wytworzyło między nimi silną więź, ale Peter nie spodziewał się, że łączy ich tak głęboka przyjaźń. Czuło się między nimi prawdziwe ciepło. Początkowo Peter był tym zaskoczony, choć powód był oczywisty: Greer i Tifty byli tu wcześniej z Crukshankiem, wiele lat temu. Doskonale wiedzieli, co wydarzyło się na polu, wiedzieli o Dee i dwóch małych dziewczynkach. Spośród wszystkich żyjących Greer najlepiej rozumiał serce Tifty’ego Lamonta.

W ten sposób upływały im godziny i dni. Nad wszystkim wisiały dwa pytania: Czy ich plan się powiedzie? A jeśli tak, czy zdążą dotrzeć do Amy? Trzeciej nocy, kiedy Peter nie mógł usiedzieć na miejscu, opuścił piwnicę pod posterunkiem policji, w której spali, i wyszedł na dwór. Od frontu budynek był chroniony przez szeroki okap, dzięki któremu zwały śniegu nie tarasowały wejścia. Alicia siedziała oparta plecami o ścianę, z kolanami przyciągniętymi do piersi. Temblak zsunął się z jej ramienia. W jednej ręce trzymała długi błyszczący bagnet z ząbkami u podstawy. Spokojnymi, równymi ruchami przesuwała jego ostrze po kamieniu, po każdym ruchu sprawdzając efekt. Była tak skupiona, że początkowo nie dostrzegła Petera. Po chwili wyczuła jego obecność i podniosła wzrok. Peter odniósł wrażenie, że teraz ona powinna się odezwać, lecz Alicia milczała. Jej twarz była pozbawiona wyrazu, miała taką minę, jakby coś jej przeszkodziło. – Mogę się przysiąść? – spytał. – Jeśli chcesz. Peter usiadł na ziemi obok niej. Dopiero wtedy to poczuł. Wydawało się, że powietrze wokół Alicii iskrzy z trudem hamowaną wściekłością, która promieniowała z niej niczym prąd elektryczny. – Ładny nóż – zagadnął. Wróciła do cierpliwego ostrzenia. – Dostałam go od Eustace’a. – Nie sądzisz, że jest wystarczająco ostry? – Robię to, żeby zająć czymś ręce. Zaczął się zastanawiać, co powiedzieć, ale nic nie przychodziło mu do głowy. Dokąd odeszłaś, Lish? – Powinienem się na ciebie gniewać. Mogłaś mi powiedzieć, jakie dostałaś rozkazy. – I co byś zrobił? Pojechał moim śladem? – Przecież i tak jestem na samowolce. Kilka dni nie zrobiłoby różnicy. Splunęła na czubek noża. – To nie były rozkazy dla ciebie, Peterze. Nie zrozum mnie źle… cieszę się, że cię widzę. Nawet nie jestem zaskoczona. To dziwne, ale twoja obecność tutaj ma sens. Jesteś dobrym oficerem, wszyscy cię potrzebujemy, ale każdy ma do wykonania jakieś zadanie. Zbiła go z tropu. Dobrym oficerem? Jest dla niej tylko dobrym oficerem? – Mówisz jak obca osoba. – Czy to ważne? To prawda. Najwyższy czas, żeby ktoś to powiedział. Nie miał pojęcia, jak zareagować. Nie była Alicią, którą znał. To, co wydarzyło się w celi, sprawiło, że zamknęła się w sobie, że wydawała się nieobecna. – Martwię się o ciebie – rzekł. – Niepotrzebnie. – Naprawdę, Lish. Jeśli stało się coś złego, możesz mi powiedzieć. – Nie ma o czym mówić, Peterze. – Popatrzyła mu w oczy. – Może po prostu się… obudziłam. Spojrzałam w oczy rzeczywistości. Ty też powinieneś. Wiem, że to nie będzie łatwe. Poczuł się zraniony. Daremnie szukał na jej twarzy odrobiny ciepła. To on pierwszy odwrócił głowę. – Jak sądzisz, co się z nią stanie? – zapytał. Nie musiał mówić bardziej konkretnie, bo Alicia wiedziała, o kogo chodzi. – Wolę nie myśleć. – Dlaczego jej na to pozwoliłaś?

– Na nic jej nie pozwoliłam. To nie zależy ode mnie. Zapadła lodowata cisza. – Napiłbym się czegoś mocniejszego. Alicia zaśmiała się cicho. – To coś nowego. Dawno nie słyszałam czegoś takiego z twoich ust. – Na wszystko przychodzi pora – odrzekł Peter i po chwili spytał: – Pamiętasz tamtą noc w bunkrze w Twentynine Palms, kiedy znaleźliśmy butelkę whisky? Butelka była w szufladzie biurka. By uczczić naprawienie samochodów i rychły wyjazd, puścili ją dookoła, wznosząc toasty za przygody czekające ich w drodze na wschód, do Kolorado. – Boże – westchnęła. – Wszyscy się upiliśmy. Z Michaelem było najgorzej. Zawsze miał słabą głowę. – Skądże, najgorzej było z Cholewką. Pamiętasz, jak otworzył jeden z tych świecących ledowych patyków i umazał sobie twarz tą breją? „Spójrzcie na mnie! Spójrzcie na mnie! Jestem wirolem!” Ten dzieciak był niesamowity. Natychmiast zrozumiał swój błąd. Choć od śmierci Cholewki minęło pięć lat, rana nadal była świeża. Przez ten czas Peter ani razu nie usłyszał, żeby Alicia wypowiedziała jego imię. – Przepraszam, nie chciałem… Nad horyzontem rozbłysło jasne światło. Błyskawica? W zimie? Po chwili usłyszeli stłumiony huk. Na dole schodów pojawił się Eustace. – Też słyszałem. Z której strony? Dźwięk nadpłynął z południa. Trudno było określić z jakiej odległości, ale najpewniej z dziesięciu kilometrów. – Cóż – mruknął Eustace. – Rano dowiemy się więcej. ♦♦♦ Tuż po wschodzie słońca przybył posłaniec od Niny. Bomby podłożone w ich kryjówce spełniły swoje zadanie. Podstęp się udał. Krążyły pogłoski, że wśród zabitych znalazł się minister Suresh, którego Guilder wysłał, by nadzorował ujęcie rebeliantów. Wszyscy mieli nadzieję, że to przedsmak tego, co się niebawem wydarzy. Ale najbardziej obiecująca była druga część wiadomości. Ostatniego wieczoru przed gmachem Projektu zaparkował ciągnik siodłowy z dużą naczepą. Pilnował go oddział złożony z co najmniej dwudziestu ludzi. Na miejscu znalazł się ostatni element układanki. Wirole ruszyły. Guilder odkrył karty. Wszyscy wiedzieli, na co się porywają. Plan wydawał się dobry, ale mimo to mieli małe szanse. Rozkaz Guildera, aby wszyscy mieszkańcy stawili się na stadionie, oznaczał, że reszta miasta będzie słabo chroniona. Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, rebelianci jednym uderzeniem doprowadzą do obalenia reżimu. Kluczowe znaczenie ma czynnik czasu. Ponieważ niezależnie od siebie działa wiele komórek ruchu oporu, brak możliwości komunikowania się po rozpoczęciu oblężenia może z łatwością doprowadzić do fiaska całej operacji, spowodować, że działania rebeliantów będą chaotyczne. Najważniejszym zadaniem będzie uwolnienie Sary. Zakładali, że trzymają ją w podziemiach Kopuły, a to oznaczało, że nie pójdzie im łatwo, nikt też nie wiedział, gdzie jest jej córka. Może przebywać na terenie Kopuły albo w zupełnie innym miejscu. Kiedy wkroczą do gmachu i zacznie się strzelanina, trudno będzie odróżnić przyjaciela od wroga. Zdecydowali, że Hollis i Michael poprowadzą oddział, który dostanie się do Piwnicy. Mają na to tylko pięć minut. Później budynek i wszyscy, którzy się w nim znajdą, będą celem ataku.

Eustace miał poprowadzić szturm na stadion. Bomby skonstruowane z nitrogliceryny ukradzionej podczas wznoszenia Projektu, a później zmodyfikowanej stosownie do ich potrzeb, miały większą siłę rażenia, ale były bardzo niepewne. Identyczny rodzaj materiału wybuchowego dostarczono Sarze w Kopule, ale teraz uznano, że zginął. Mimo dużej siły niszczącej, jedyną gwarancją powodzenia było dostarczenie go jedenastu wirolom, jak powiedział Eustace, „osobiście, w postaci bomby na nogach”. Peter w pierwszej chwili nie zrozumiał, o co mu chodzi, ale później załapał. Chodziło o nogi Eustace’a. Ustalono, że grupy rebeliantów wkroczą do miasta w czterech punktach, gdzie wychodziły odgałęzienia głównej rury burzowej. Drużyna Eustace’a – Peter, Alicia, Tifty, Lore i Greer – miała wykorzystać zamieszanie panujące na stadionie, żeby wmieszać się w tłum. Grupa pod dowództwem Niny powinna na nich czekać na trybunach, żeby w odpowiednim momencie przejąć kontrolę. Broń ukryto w ubikacjach i pod schodami górnych trybun. Sygnałem do ataku ma być pojawienie się Eustace’a na boisku. Wyruszyli tuż po zapadnięciu ciemności. Zrezygnowali z zacierania śladów, bo wiedzieli, że tak czy owak nie wrócą. Noc była jasna, a niebo rozświetlone gwiazdami wyglądało jak wielkie obojętne oblicze, choć Peter nie uważał go za takie. Miał nadzieję, że ktoś tam w górze się o nich troszczy, jak powiedział Greer. Trudno było uwierzyć, że od czasu ich rozmowy w więzieniu minęło zaledwie kilka tygodni. Dotarli do rury i zaczęli brnąć naprzód. Peter przyłapał się na tym, że myśli nie tylko o Amy, lecz także o siostrze Lacey. Amy i Lacey były wyjątkowe. Lacey bohatersko stawiła czoło Babcockowi. Peter miał nadzieję, że okaże się równie odważny jak ona. Przy studzience odpływowej obok stadionu wymienili ostatnie pozdrowienia. Inne grupy, zmierzające na swoje stanowiska, miały pozostać w ukryciu, aż usłyszą wybuch na stadionie, co ma być sygnałem do ataku. Tylko Hollis i Michael wyruszą wcześniej. Nie można przewidzieć, w którym momencie rozpocznie się akcja, więc musieli zaufać instynktowi. – Powodzenia – powiedział Peter. Trzej mężczyźni podali sobie dłonie, a później się uściskali, co było boleśnie niewystarczające. Lore stanęła na palcach, żeby pocałować Hollisa w policzek. – Pamiętaj, co powiedziałam – szepnęła. – Sara na ciebie czeka. Odnajdziesz ją. Wiem to. Hollis i Michael ruszyli tunelem i po chwili rozpłynęli się w ciemności. Pozostali też się rozchodzili, życząc sobie szczęścia i wymieniając uściski dłoni. Peter i jego grupa czekali. Zimno wprawiało ich w odrętwienie. Wszyscy mieli mokre nogi, bo ich buty nasiąkły cuchnącą wodą. Eustace zarzucił na plecy oliwkową kurtkę, pod którą ukryty był śmiercionośny ładunek. Nikt się nie odzywał, ale cisza, jaka go otaczała, wydawała się sięgać głębiej. Na stronie powiedział Peterowi, że nie ma innego sposobu. Właściwie był zadowolony, że może to zrobić. Na jego rozkaz poszło na śmierć wielu ludzi. Wydawało się sprawiedliwe, że teraz przyszła kolej na niego. Tuż po siedemnastej Tifty szepnął z wierzchołka drabiny: – Zaczęło się. Ruszamy. Mieli wychodzić pojedynczo co minutę. Otwór był zasłonięty furgonetką, którą jeden z członków oddziału Niny zaparkował po południowej stronie stadionu. Prędzej czy później tamci go zauważą. „Co tu robi samochód?” – zapytają. Ale na razie umknął uwagi kolów. Po wyjściu przez studzienkę mieli się wmieszać w tłum ludzi wchodzących na stadion. Niebezpieczny moment, ale tylko jeden z wielu. Eustace ruszył pierwszy. Greer obserwował go z drabiny. – W porządku – powiedział. – Chyba mu się udało. Za nim poszli Lore i Greer. Po dostaniu się na stadion mieli zająć wyznaczone pozycje.

Przedostatnia ruszyła Alicia, a po niej Tifty. Peter stanął pod drabiną, a Alicia za jego plecami. Tak jak pozostali miała na sobie zgrzebną bluzę i spodnie mieszkańców Równin. – Przepraszam, że postrzeliłem cię w ramię – powiedział po raz setny Peter. Alicia uśmiechnęła się znacząco. Pierwszy raz od wielu dni. – Do diabła, prędzej czy później jedno z nas musiało to zrobić. Wszystko inne już przerobiliśmy. Cieszę się, że tak kiepsko strzelasz. – Cóż za wzruszająca scena – zauważył oschle Tifty. – Pora ruszać. Peter się zawahał. Nie chciał, żeby te słowa były ostatnimi, jakie zamienili. – Mówiłam ci, że dostaniesz swoją szansę, prawda? – Alicia przytuliła go szybko. – Słyszałeś, co powiedział… Ruszaj. Zobaczymy się, gdy opadnie pył. Gdy wypowiadała te słowa, nie patrzyła na niego, a w jej oczach błyszczały łzy. ♦♦♦ Musiał zdecydować, co włożyć. Dla Horace’a Guildera era garniturów i krawatów dobiegła końca. Garnitur był dobry dla urzędnika państwowego, ale nie dla arcykapłana Świątyni Życia Wiecznego. Wszystko to było trochę denerwujące. Rzadko bywał w kościele, nawet jako dziecko. Matka zabierała go czasami, ale ojciec nigdy z nimi nie poszedł. O ile pamiętał, standardowym ubiorem kapłana była długa szata. Coś trochę przypominającego suknię. – Suresh! Szef kancelarii wszedł do sypialni, wyraźnie utykając. Przedstawiał obraz nędzy i rozpaczy. Twarz miał spuchniętą i zaczerwienioną, a brwi i rzęsy spalone, co nadawało jego oczom groteskowy wyraz. Wszędzie miał zadrapania i siniaki, a jego twarz wyglądała jak jedna rana. Wiedzieli, że za kilka dni wszystko się zagoi, ale tymczasem przypominał połączenie wielkanocnej szynki i ofiary nierównego pojedynku bokserskiego. – Przynieś mi suknię służącej. – Po co? Guilder machnął niecierpliwie ręką w kierunku drzwi. – Przynieś i już! Jakąś dużą! Gdy dostarczono suknię, Suresh stanął w drzwiach, jakby liczył na jakieś wyjaśnienie, a może czekał, aż naczelnik się w nią ubierze. – Nie masz nic do roboty? – warknął Guilder. – Myślałem, że chcesz, żebym został. – Jezu, aleś ty tępy! Idź sprawdzić samochód! Suresh wywlókł się z pokoju, a Guilder stanął przed dużym lustrem, przykładając do siebie suknię. Na Boga, będzie w tym wyglądał jak klaun! Ale czas płynął. Niebawem pracownicy zasobów ludzkich zaczną przywozić mieszkańców Równin na trybuny. Małe spóźnienie nie jest najgorsze – spotęguje nastrój oczekiwania – ale jeśli bardzo się spóźni, trudno będzie zapanować nad tłumem. Musi tańczyć, jak mu zagrają. Wetknął głowę w otwór. Obraz w zwierciadle nie przypominał klauna, ale pannę młodą na ślubie amiszów. Bezkształtny wór. Wyjął z szafy kilka krawatów, związał je i przepasał suknię. Było znacznie lepiej, ale nadal czegoś brakowało. Kapłani, których pamiętał z chłopięcych czasów, zwykle nosili coś w rodzaju chusty. Guilder podszedł do okna. Zasłony przytwierdzały do ramy ciężkie sznury z frędzlami. Odwiązał je i zarzucił na ramiona, tak by frędzle zwisały do pasa. Spojrzał w lustro. Nieźle, jak na kogoś, kto nie ma zielonego pojęcia o religii czy modzie. Historycy doznają szoku, kiedy się dowiedzą, że wielki Horace Guilder, Arcykapłan Świątyni Życia Wiecznego, Odnowiciel Cywilizacji, Pasterz u Zarania Nowej Ery Współpracy Ludzi i Wiroli, uświęcił się za pomocą

sznurów do zasłon. Otworzył drzwi i stwierdził, że Suresh na niego czeka. Szef kancelarii wytrzeszczył oczy pozbawione rzęs i brwi. – Tylko nic nie mów – ostrzegł go Guilder. – Nie miałem zamiaru. – To dobrze. Zjechali windą do holu. W gmachu panowała niezwykła cisza, bo Guilder wysłał na stadion większość swojej ochrony osobistej. Pozostali tylko nieliczni kole i czerwonoocy, ale najważniejszą rzeczą było utrzymanie kontroli nad stadionem. Pojazdy czekały, wyrzucając spaliny w chłodne powietrze – samochód Guildera, ciągnik siodłowy z okazałym ładunkiem, dwie ciężarówki eskorty i furgonetka ochrony. Guilder ruszył energicznym korkiem w kierunku tylnych drzwi furgonetki, obok których stali dwaj kole. Po drodze okazało się, że jego kapłańska szata nie jest wystarczająco ciepła na zimową noc. Powinien był włożyć płaszcz. – Otwierać! Aż trudno uwierzyć, że osoba siedząca na ławce była źródłem tylu kłopotów. Można by ją uznać za ładną, gdyby myśli Guildera podążały w tym kierunku. Ładną, ale nie delikatną, bo delikatna nie była. Pod opuchlizną i przebarwieniami skóry widać głęboko osadzone oczy, wyraziste rysy twarzy i umięśnioną sylwetkę o kobiecych kształtach. Guilder zawsze wyobrażał sobie Sergia jako mężczyznę, kogoś w typie Che Guevary, rewolucjonisty z republiki bananowej, o przenikliwym spojrzeniu i postrzępionej brodzie, a tu raptem ma przed sobą Joannę d’Arc. – Chcesz coś powiedzieć na swoją obronę? – Guilder miał to gdzieś, pytał dla zabawy. Jej ręce i nogi były skute kajdankami. Z popękanych spuchniętych warg wydobył się ochrypły głos, jakby była przeziębiona: – Żal mi… Guilder zarechotał. Sergio żałuje! – Czego? – Tego, co się z tobą stanie. Nieugięta do końca. Guilder uznał, że ten typ już tak ma, ale mimo to trochę się zirytował. Nie miałby nic przeciwko przyłożeniu jej jeszcze odrobinę. – To twoja ostatnia szansa – powiedziała. – Interesujący punkt widzenia – mruknął Guilder, cofając się od drzwi. – Zamknąć ją. ♦♦♦ Lila, siedząc na brzegu łóżka, od dłuższego czasu obserwowała Kate. Promienie światła wpadały przez okno, oświetlając twarz śpiącego dziecka, złote loki leżały rozrzucone na poduszce. Od wielu dni nic nie mogło jej pocieszyć. Godzinami milczała naburmuszona, a później dostawała napadu gniewu i wściekle ciskała zabawkami. Jednak gdy spała, bariera obronna znikała i znów stawała się ufnym i spokojnym dzieckiem. Jak ci na imię? – pomyślała Lila. O kim śnisz? Wyciągnęła rękę, żeby dotknąć włosów dziewczynki, ale się powstrzymała. Wiedziała, że mała się nie obudzi, więc nie to było powodem. Powodem była niegodność jej ręki. W ciągu minionych lat przez życie Lili przewinęło się wiele Ev, choć tak naprawdę zawsze była tylko jedna. Przepraszam, dziewczynko. Nie zasłużyłaś sobie na to. Żadna nie zasłużyła. Jestem najbardziej samolubną kobietą na świecie. Zrobiłam to z miłości. Mam nadzieję, że zdołasz mi przebaczyć. Dziewczynka drgnęła niespokojnie, owijając się kołdrą i odwracając twarzą do Lili. Zacisnęła szczęki i cicho jęknęła. Czy się obudziła? Nie. Wsunęła dłoń pod policzek, gdy jeden sen ustąpił miejsca drugiemu. Chwila odpłynęła.

Tak będzie lepiej, pomyślała Lila. Lepiej, żebym po prostu zniknęła w ciemności. Ostrożnie wstała z łóżka. Odwróciła się w drzwiach, żeby po raz ostatni spojrzeć na małą, ogarnięta falą wspomnień. Zobaczyła, jak stoi z Bradem na progu dziecinnego pokoju, w domu, który zbudowali dla swojej miłości, żeby patrzeć, jak ich mała dziewczynka, niemowlę zawinięte w becik, śpi w kołysce. Ileż to razy chciała umrzeć zamiast niej, żeby to ona umarła. Jeśli niebo jest miejscem snów, w takim śnie pragnęłaby spędzić wieczność. Żegnaj, pomyślała. Żegnaj, czyjeś dziecko. ♦♦♦ Wokół stadionu panował kontrolowany chaos. Peter wmieszał się w tłum. Nikt nawet na niego nie spojrzał. Był jeszcze jedną anonimową twarzą, jeszcze jedną krótko ostrzyżoną głową i brudnym ciałem w łachmanach. – Ruszać się! Ruszać! Przesuwali się w górę rampy czterema kolumnami, mijając żelazną bramę prowadzącą na stadion. Na lewo od Petera widać było betonowe stopnie wiodące do oznakowanych literami bram. Przed nim wznosiły się dłuższe schody na górne poziomy. Tłum rozdzielono – dwie kolumny skierowano na niższe miejsca, dwie schodami w górę. Boisko było jasno oświetlone reflektorami, których światło wlewało się przez bramy. Peter próbował wypatrzyć Lore lub Eustace’a, ale byli zbyt daleko przed nim. Może już odłączyli się od tłumu. Ujrzał kolejne litery: P, Q, R, a później S. Przyklęknął, udając, że zawiązuje sznurówkę. Człowiek idący z tyłu wpadł na niego, wydając pomruk zaskoczenia. Cokolwiek się stało, nie wolno było przystawać. – Przepraszam. Idź dalej. Kolumna się rozstąpiła, opływając Petera. Przez szurające nogi dostrzegł najbliższego strażnika. Patrzył na Petera z odległości dziesięciu metrów, przypuszczalnie próbując ustalić przyczynę zamieszania. Odwróć się, pomyślał Peter. Szybki ruch oczu kola. Peter śmignął w ciasną przestrzeń pod schodami. Nie usłyszał za plecami żadnych krzyków. Albo nikt nie zauważył jego zniknięcia, albo nawykłemu do posłuchu tłumowi było wszystko jedno. Wejście do męskiej toalety znajdowało się trzy metry dalej, na dole trybun. Nie było drzwi, a tylko betonowa ściana biegnąca pod kątem, dla zachowania prywatności. Bariera zasłaniająca przed szurającymi nogami mieszkańcami Równin, którzy przesuwali się obok. Teraz. Pomieszczenie okazało się zdumiewająco duże. Z prawej ciągnął się długi rząd pisuarów i kabin. Peter podszedł szybkim krokiem do ostatniej, otworzył drzwi i zobaczył kobietę o groźnym wyglądzie. Miała krótkie czarne włosy i przycupnęła na desce klozetowej, celując mu w twarz z dużego rewolweru. – Sergio żyje. Opuściła broń. – Peter? Skinął głową. – Nina – przedstawiła się. – Chodźmy. Zaprowadziła go do maleńkiej klitki za toaletą. W środku stały biurko i krzesło, kubły z mopami na kółkach i rząd metalowych szafek. Z jednej z nich Nina wyjęła dwie sztuki broni, jakiej Peter wcześniej nie widział – coś pomiędzy karabinem i dużym pistoletem, z bardzo długim magazynkiem i drugą rączką wystającą spod lufy. – Wiesz, jak się tym posługiwać? – spytała. Peter przeładował broń, pokazując, że potrafi się z nią obchodzić.

– Strzelaj krótkimi seriami, z biodra. Możesz wystrzelić dwanaście pocisków na sekundę. Jeśli przytrzymasz spust, magazynek szybko się opróżni. Podała mu trzy zapasowe magazynki, po czym otworzyła panel w ścianie przypominający szufladę. – Co to? – spytał Peter. – Zsyp na śmieci. Peter stanął na krześle i wcisnął się do środka, nogami w dół. Korytarz był pochyły jak zjeżdżalnia, więc zamortyzował upadek, choć mimo to Peter wylądował tak twardo, że ugięły się pod nim nogi. – Kim jesteś, do licha? Było ich dwóch. W garniturach. Czerwonoocy. Peter leżał bezradnie na plecach, bo nic innego nie mógł zrobić. Przyciskał karabin do piersi, ale ludzie usłyszeliby strzały. Zaczął się cofać, próbując wstać. Tamci wyciągnęli pistolety z kabur. Wtedy zjawił się Tifty. Wyrósł za tym po lewej i grzmotnął go w głowę kolbą karabinu. Kiedy drugi się odwrócił, Tifty podciął mu nogi i opadł na kolana, ciągnąc mężczyznę za włosy, jednocześnie wolną ręką oplatając kark i przekręcając głowę. Peter usłyszał chrupnięcie, po którym zapadła cisza. – Wszystko w porządku? – Tifty spojrzał na Petera. Opleciona ramieniem Tifty’ego głowa opadła pod nienaturalnym kątem. Peter spojrzał na drugiego z czerwonookich. Z głowy na posadzkę spływała ciemna krew. – Taak – wymamrotał Peter. Usłyszeli za plecami hałas i zobaczyli Ninę. Wylądowała miękko jak kot, uniosła broń i wodziła lufą po pomieszczeniu. – Wiedzę, że się spóźniłam. – Skierowała lufę w sufit. – Ty jesteś Tifty? Lamont nie odpowiedział, tylko wpatrywał się w nią wytrzeszczonymi oczami. – Słuchaj, możesz go puścić – powiedziała. – Od trzymania nie zrobi się bardziej martwy. Tifty odwrócił wzrok. Puścił głowę czerwonookiego i wstał. Sprawiał wrażenie lekko oszołomionego. Peter był ciekaw, co go tak wytrąciło z równowagi. – Lepiej ukryjmy ciała – rzekł Tifty. – Czy Eustace zdołał wejść na stadion? – Usłyszelibyśmy, gdyby mu się nie udało. Byli w jakimś pomieszczeniu załadunkowym. Szeroki tunel, w którym zmieściłaby się pokaźna ciężarówka, skręcał w lewo i wyprowadzał na powierzchnię. Z prawej odchodził mniejszy korytarz. Namalowana na ścianie strzałka została opatrzona napisem „Szatnia dla gości”. Zaciągnęli ciała za stertę skrzynek i ruszyli korytarzem. Byli pod płytą boiska, od południowej strony. Korytarz kończył się schodami prowadzącymi na górę. Światła było tylko tyle, żeby zorientować się w otoczeniu. Peter usłyszał nad głową szmer tłumu. – Zaczekam tutaj, aż się zacznie – szepnęła Nina. ♦♦♦ Jadąca w tylnej części furgonetki Amy niczego nie widziała. Małe okienko oddzielało przedział ładunkowy od kabiny, lecz kierowca go nie otworzył. Czuła się tak, jakby spadła z grzbietu znarowionego konia, ale umysł miała jasny i była skupiona. Furgonetka zjechała ze wzgórza i ruszyła płaskim terenem. Opony wyrzucały błoto i śnieg na błotniki. – Hej! Ty z tyłu! Okienko się otworzyło. Kierowca spojrzał na Amy w lusterku wstecznym i uśmiechnął się ze złośliwą satysfakcją. – Jak się czujesz?

Mężczyzna siedzący na fotelu pasażera zarechotał. Amy nic nie powiedziała. – Ale z was dranie! – warknął kierowca, mrużąc oczy. – Wiesz, ilu moich przyjaciół zabiliście? – Tak ich nazywacie? – Zobaczysz, jaką maszynę dla ciebie przygotowali. Rozerwie cię na strzępy – rzucił, rechocząc ponuro. Furgonetka podskakiwała na wybojach, łańcuchy brzęczały. – Jak ci na imię? – spytała Amy. Kierowca ściągnął brwi. Nie takich pytań oczekuje się od kobiety wiezionej na egzekucję. – Śmiało, powiedz jej – zachęcił go kolega, odwracając się, by spojrzeć w okienko. – Nazywa się Ween22. – Ween? – powtórzyła Amy. – Taak, wszyscy go tak wołają, bo ma małego. – Ha, ha, ha! – zaśmiał się kierowca. – Ha, ha, ha, ha! Rozmowa wydawała się skończona. Kierowca znów rzucił okiem w lusterko. – To, co powiedziałaś Guilderowi… – zaczął niepewnie – o tym, co się z nim stanie… To był kit, prawda? Amy wsunęła stopę pod ławkę i spojrzała mu głęboko w oczy. Kierowca gwałtownie zahamował, a jego kompan wyrżnął twarzą o szybę. Kiedy najechał na nich następny pojazd, głowa mężczyzny odskoczyła do tyłu. Rozległ się brzęk pękającego szkła i chrzęst zgniatanego metalu. – Co z tobą, do cholery? – Mężczyzna siedzący obok przycisnął rękę do twarzy. Spomiędzy palców kapała krew. – Złamałeś mi nos, dupku! Kolumna pojazdów stanęła. Amy usłyszała walenie w szybę od strony kierowcy. – Co się dzieje? Dlaczego się zatrzymałeś? – Nie wiem – odpowiedział ospale. – Stopa mi zdrętwiała czy co? – Jezu, spójrz na mnie – jęknął drugi ze strażników. – Zobacz, co ten idiota zrobił. – Potrzebujecie nowego kierowcy? Amy przyjrzała się twarzy szofera odbijającej się w lusterku. Pokręcił głową. – Nic mi nie jest. Ja tylko… sam nie wiem. To dziwne. Wszystko w porządku. Strażnik przy oknie zamarł na chwilę. – Bądź ostrożny, dobrze? Prawie jesteśmy na miejscu. Weź się w garść. Odszedł, a furgonetka wolno ruszyła. – Niewiarygodny z ciebie kutas, wiesz? Kierowca nie odpowiedział. Jego oczy podążyły w kierunku Amy, ich spojrzenia odbiły się w lusterku. Był to zaledwie ułamek sekundy, ale dostrzegła w nich lęk. Później odwrócił głowę. ♦♦♦ Dwudziesta pierwsza czterdzieści. Hollis i Michael przykucnęli w alejce za apteką. Obserwowali przez lornetkę, jak tamci wsadzają Amy do furgonetki i jak konwój rusza w stronę stadionu. Grupa szturmowa, która miała zająć Kopułę, kilkanaścioro mężczyzn i kobiet uzbrojonych w karabiny i rurobomby, czekała w ukryciu w rurze burzowej pięć metrów pod poziomem ulicy. – Długo będziemy czekali? – chciał wiedzieć Michael. Pytanie retoryczne. Hollis wzruszył ramionami. Choć miasto wydawało się opustoszałe, wejścia do Kopuły strzegł oddział złożony z co najmniej dwudziestu ludzi, co widzieli ze swojej kryjówki w alejce. Nikt nie

wspomniał, że nie wiedzą, czy Sara i Kate są w budynku, że nie mają pojęcia, jak je odnaleźć, ani nawet, czy zdołają unieszkodliwić strażników. Choć teoretycznie ciąg przeszkód wydawał się możliwy do pokonania, teraz ukazał się im z całą surową oczywistością. – Nie martw się o Lore – pocieszył Michaela Hollis. – Dziewczyna umie o siebie zadbać. – Czy powiedziałem, że się martwię? – prychnął Michael, jakby nie było to oczywiste. Martwił się o wszystkich. – Lubię ją – podjął Hollis, lustrując okolicę przez lornetkę. – Byłaby dla ciebie dobra. Lepsza od Lish. Michael spojrzał na niego zaskoczony. – Co ty wygadujesz? Hollis opuścił lornetkę i spojrzał mu w oczy. – Daj spokój, Obwód. Nigdy nie umiałeś kłamać. Pamiętasz, jak się kłóciliście, gdy byliście dziećmi? Już wtedy to było jasne. – Naprawdę? – Tak, przynajmniej dla mnie. Ze wszystkich akurat ty i ona. – Wzruszył szerokimi ramionami i znów spojrzał przez lornetkę. – Chodzi głównie o ciebie, bo Lish nigdy nie mogłem przejrzeć. Michael próbował zaprzeczyć, ale zrezygnował. Odkąd pamiętał, Lish była zawsze obecna w jego umyśle. Starał się jak mógł stłumić to uczucie, bo nie mogło doprowadzić do niczego dobrego, ale nigdy nie udało mu się całkowicie nad nim zapanować. – Myślisz, że Peter wie? – Na twoim miejscu martwiłbym się raczej o Lore. Niewiele umknie uwagi tej dziewczyny. Petera musisz spytać. Ja uważam, że wie, ale może jakoś podświadomie. – Nagle Hollis się wyprężył. – Uwaga! W ich stronę jechał jakiś pojazd. Przywarli do drzwi. Kiedy reflektory omiotły aleję, Michael wstrzymał oddech. Pięć, dziesięć sekund. Ciężarówka ich minęła. – Zdarzyło ci się kogoś zastrzelić? – spytał cicho Hollis. – Tylko wiroli. – Wierz mi, że kiedy się zacznie, nie będzie to takie trudne, jak sądzisz. Pomimo chłodu Michael zaczął się pocić. Serce waliło mu jak młotem. – Wyciągnij ją niezależnie od tego, co się wydarzy, dobrze? – poprosił. – Wyciągnij je obie. Hollis skinął głową. – Mówię poważnie. Będę cię osłaniał. Tylko przebij się przez te drzwi. – Wejdziemy obaj. – Kiepsko to wygląda. Ty musisz wejść, Hollis. Rozumiesz? Nie zatrzymuj się. Hollis spojrzał na niego. – Przynajmniej jedno jest jasne – mruknął Michael. ♦♦♦ Lore i Greer wmieszali się w tłum podobnie jak pozostali. Kiedy kolumny obywateli Równin się rozdzieliły, wtopili się w ludzki strumień i wraz z nim dotarli do drugiego i trzeciego rzędu, aby w końcu znaleźć się na górze. Spotkali się pod schodami prowadzącymi do pomieszczeń technicznych. – Dobra robota – wyszeptał Greer. Wyciągnęli broń – dwa stare rewolwery, których zamierzali użyć tylko w ostateczności,

i dwa noże długości piętnastu centymetrów, z wygiętymi stalowymi ostrzami. Greera dziwiła karność obywateli Ojczyzny, otępiałe poddanie, to, jak pozwalali sobą kierować. Byli niewolnikami, choć nie zdawali sobie z tego sprawy. A może wiedzieli, ale pogodzili się z tym dawno temu? Wszyscy? Może nie. Od tych, którzy się nie poddali, miał zależeć wynik nadchodzącej bitwy. – Pomodlisz się ze mną? – spytał. Lore spojrzała na niego niepewnie. – Dawno się nie modliłam. Nie wiem, czy potrafię. Uklękli naprzeciwko siebie. – Złap mnie za ręce – polecił Greer. – Zamknij oczy. – To wszystko? – Postaraj się nie myśleć. Wyobraź sobie, że jesteś w pustym pokoju. Nawet nie w pokoju. Najlepiej niczego sobie nie wyobrażaj. Lekko zakłopotana wzięła go za ręce. Były mokre od potu. – Sądziłam, że coś powiesz. Jak siostry. Święty taki a taki, Boże pobłogosław tego a tego. Greer pokręcił głową. – Nie tym razem. Patrzył, jak Lore zamyka oczy, po czym zrobił to samo. Zanurzyli się w modlitwie. Poczuł, jak przenika go ciepło. Po chwili jego umysł rozproszył się w niezmierzonej, niepojętej energii. „Boże – powiedział w myślach – bądź z nami. Bądź z Amy”. Tym razem coś poszło źle. Greer poczuł ból. Potworny. A później ból zniknął, pochłonięty przez ciemności. Przez jego świadomość przetoczył się mrok, niczym cień przecinający pole. Jak zaćmienie wywołane przez śmierć, przerażenie i mroczne zło. „Jestem Morrison-Chavez-Baffes-Turrell - Winston-Sosa-Echols-Lambright – Martinez-Reinhardt…” Greer drgnął. Czar prysł. Wrócił do rzeczywistości. Co widział? Dwunastu, to prawda, ale kim był ten drugi? Czyj ból odczuwał? Lore, która nadal klęczała z wyciągniętymi rękami, poczuła to samo. Greer dostrzegł to na jej twarzy. – Kim jest Wolgast? – zapytała. ♦♦♦ Stopy Lili wydawały się ledwie muskać ziemię, kiedy szła korytarzem do atrium. Jej działania miały w sobie coś niezłomnego. Pewnych decyzji, kiedy już zostaną podjęte, nie można cofnąć. Schody, do których zmierzała, znajdowały się na końcu długiego korytarza, po przeciwnej stronie budynku. Za rogiem zaczęła biec, jakby ktoś ją gonił. Korpulentny wartownik wstał z krzesła, by zastąpić jej drogę. – Dokąd to? – Proszę – wysapała. – Umieram z głodu. Wszyscy wyszli. – Nie powinno cię tu być. Lila uniosła woalkę. – Wiesz, kim jestem? Strażnik spojrzał na nią zdumiony. – Przepraszam, proszę pani… – wyjąkał. – Oczywiście… Zdjął klucz ze sznurka przytroczonego do spodni i włożył do zamka. – Dziękuję – powiedziała Lila, udając ulgę. – Bóg cię zesłał. Zeszła po schodach, by stanąć naprzeciwko drugiego strażnika, który czuwał przy stalowym kole prowadzącym do pomieszczeń, gdzie przetwarzano krew. Chociaż nie była tam od

lat, zapamiętała chłodną potworność tego miejsca: ciała leżące na stołach, ogromne lodówki, torebki z krwią i słodką woń gazu, który powodował, że obiekty były pogrążone w wiecznym półśnie. Strażnik obserwował ją z ręką na kolbie pistoletu. Lila nigdy w życiu nie strzelała, ale miała nadzieję, że nie jest to trudne. Podeszła pewnym krokiem do strażnika, w ostatniej chwili podnosząc głowę, aby spojrzeć mu w oczy. – Jesteś zmęczony… ♦♦♦ Ukryta za ławką rezerwowych po północnej stronie stadionu Alicia wyjęła magazynek z półautomatycznego pistoletu i sprawdziła go, zdmuchując nieistniejący kurz, po czym wsunęła na miejsce. Wysunęła i wsunęła magazynek dobrych dziesięć razy. Miała karabin z drewnianą poprzeczną rączką, na naboje.45ACP, po dwanaście sztuk w każdym magazynku. Dwanaście, pomyślała z ironią. Dziwne, choć to przyjemne, jak czasami działa ten świat. Przez tłum przeszedł pomruk. Alicia podniosła się z kolan, by wyjrzeć na boisko. Czy już się zaczęło? Na płytę stadionu wciągnięto dziwny obiekt – stalowy szkielet w kształcie litery Y o wysokości sześciu metrów, przymocowany do szerokiej platformy. Z wierzchołków litery Y zwisały łańcuchy. Kiedy ciężarówka zatrzymała się na środku boiska, dwóch kolów podbiegło na jej tył. Wsunęli kliny pod koła, odczepili przyczepę od ciągnika i odjechali. Alicia sprawdziła wszystko po raz ostatni. Bagnet przywiązała szorstkim szpagatem do uda. Teraz wyjęła go i wsunęła za pasek. Amy, pomyślała. Amy, moja siostro krwi. Proszę tylko o jedno: pozwól mi zabić Martineza. ♦♦♦ Gdy kolumna pojazdów stanęła przed główną rampą prowadzącą na stadion, nerwy Guildera nadal były rozdygotane po zderzeniu z furgonetką. Mieli szczęście, że nie skończyło się gorzej. Jeśli oczekiwał, że bezpieczne dotarcie na miejsce przyniesie mu ulgę, widok stadionu rozświetlonego w zimową noc szybko wybił mu to z głowy. Wysiadł z samochodu, czując potężny szum wielkiej masy ludzi. Nie były to wiwaty – bo ludzie byli zbyt wystraszeni, żeby wiwatować – ale siedemdziesiąt tysięcy osób zgromadzonych w jednym miejscu wytwarzało specyficzny hałas, stanowiący nieodłączny element takiej masy. Siedemdziesiąt tysięcy płuc otwierało się i zamykało. Siedemdziesiąt tysięcy par butów bezczynnie przestępowało z nogi na nogę. Siedemdziesiąt tysięcy pleców ocierało się o betonowe ławki, gdy ludzie próbowali przyjąć wygodną pozycję. W tej mieszaninie dźwięków dało się wyróżnić poszczególne głosy, pokasływanie i płacz dzieci, ale do uszu Guildera dolatywało głównie podziemne dudnienie, jak podczas wtórnego trzęsienia ziemi. – Zaprowadzić skazaną na miejsce – polecił. Strażnicy wyprowadzili Amy z furgonetki. Guilder nie odczuwał potrzeby patrzenia, jak ją wloką. Dał znak Sureshowi, żeby umieścili ciągnik na właściwym miejscu. Ciężarówka ruszyła, podjeżdżając rampą do strefy końcowej. Guilder poświęcił sporo uwagi przedstawieniu. Wahał się, co zrobić, aż przypomniał sobie stary sposób podkręcania atmosfery na widowni: starannie zaaranżowane pojawianie się na scenie kolejnych aktorów. Suresh miał pełnić funkcję inspicjenta koordynującego różne wizualne i dźwiękowe efekty, które podniosą wieczorną egzekucję do rangi spektaklu, jak widowisko światło i dźwięk. Po południu przeprowadzili próbę generalną. Pojawiło się kilka problemów,

aleje rozwiązali. Suresh zapewnił go, że wszystko pójdzie jak z płatka. Ruszyli w górę rampy, a utykający Suresh próbował dotrzymać im kroku. Pracownicy zasobów ludzkich stali po obu stronach pracującej na wolnych obrotach ciężarówki. Członkowie wyższego kierownictwa siedzieli już w dolnych lożach. Wydawało się, że zgiełk płynie w stronę Guildera niczym fala, ogarniając go swoją energią. Pługi odgarnęły śnieg z płyty boiska, zostawiając za sobą błotnisty krajobraz. Pośrodku stało podwyższenie i stalowy szkielet. To zmyślne urządzenie było dziełem Suresha. Rebelianci o mało nie wysadzili faceta w powietrze. Kto by się nie wkurzył? Poza tym wydawało się, że jako lekarz, Suresh zna ciekawe sposoby pozbawiania ludzi życia. Uniesienie Amy wysoko w powietrze sprawi, że każdy będzie mógł zobaczyć, jak rozwijają się jej wnętrzności, a poza tym będzie to intensywniej i dłużej czuła. Kiedy Guilder przeglądał notatki, Suresh poprawił mu mikrofon, przyciskając kabel za plecami do nadajnika umieszczonego na prowizorycznym pasie, który Guilder zrobił z krawatów. – Tu jest przełącznik – wyjaśnił Suresh, pokazując urządzenie. – Naciśnij i będziesz na linii. Później się wycofał, założył na głowę słuchawki, poprawił mikrofon i zaczął sprawdzać kolejne punkty. – Kabina dźwiękowców. (Sprawdzone). – Światła. (Sprawdzone). – Drużyny strażackie. (Sprawdzone). I tak dalej. Guilder słuchał tego jednym uchem, potrząsając ramionami odzianymi w suknię, jak bokser szykujący się do wejścia na ring. Zawsze intrygował go ten gest, pozornie pusty i pozbawiony sensu. Teraz pojął jego sens. – Jesteśmy gotowi – oznajmił Suresh. Wreszcie upragniona chwila nadeszła. Tłum przeżyje szok. Guilder założył okulary i odetchnął głęboko. – W porządku – powiedział. – Z animuszem. Pora zacząć przedstawienie. Wkroczył w krąg światła. 64 – Dani, obudź się. Głos wydawał się znajomy. Należał do osoby, którą znała. Opadał z wysoka, szepcząc intrygujące, na pół zapomniane imię. – Dani, musisz otworzyć oczy. Spróbuj. Sara poczuła, jak jej umysł się wynurza, jak wokół niej zaczyna formować się ciało. Nagle ogarnął ją chłód. Krtań wydała się ściśnięta i sucha, wypełniona słodkim smakiem. Już zamierzała otworzyć oczy – wydawało się, że głos kazał jej to zrobić – ale miała wrażenie, że powieki ważą po pięćset kilogramów. – Zrobię ci zastrzyk. Czy to głos Lili? Sara poczuła ukłucie w ramię. A później: – Och! Usiadła gwałtownie, pochylając się i czując, jak wali jej serce. Do płuc napłynęło powietrze, a wysuszoną krtanią wstrząsnął kaszel. Lila przytknęła jej kubek do ust, podtrzymując głowę.

– Wypij. Sara poczuła zimną wodę. Obraz stał sie bardziej wyraźny. Jej serce trzepotało jak ptak w klatce. Szpileczki bólu, realnego i zapisanego w pamięci, dźgnęły kończyny. Miała wrażenie, jakby jej głowa była w niejasny sposób połączona z resztą ciała. – Nic ci nie będzie – powiedziała Lila. – Nie martw się. Jestem lekarką. Lila jest lekarką? – Musimy się pospieszyć. Wiem, że to trudne, ale spróbuj wstać. Sara nie sądziła, żeby to było możliwe, lecz Lila ją zmusiła. Zwiesiła nogi z łóżka, a Lila przytrzymała ją za łokieć. Pod koszulą dostrzegła bandaże otaczające górną część ud i kolejne bandaże na przedramionach. Nie wiedziała, kiedy je założyli. – Co mi zrobili? – Pobierali szpik kostny. Zaczęli od bioder. To dlatego cię boli. Sara stanęła na podłodze. Dopiero wtedy uświadomiła sobie, że obecność Lili jest odchyleniem od normy. Że Lila ją uwalnia. – Dlaczego masz pistolet, Lilu? Zniknęła krucha, niepewna kobieta, którą znała Sara. Twarz Lili promieniowała naglącą potrzebą. – Chodź! Kiedy wyszły na korytarz, Sara zauważyła pierwsze ciało. Mężczyzna w białym fartuchu leżał twarzą do podłogi, z rozrzuconymi rękami i nogami, w pozie typowej dla kogoś, kto umiera nieoczekiwaną i szybką śmiercią. Górna część czaszki została oderwana, a jej zawartość obryzgała ścianę. Obok leżało dwóch innych, jeden uśmiercony strzałem w klatkę piersiową, a drugi w szyję – choć ten ostatni jeszcze żył. Siedział oparty o ścianę, kurczowo obejmując szyję, a jego pierś poruszały płytkie szarpnięcia. Rozpoznała doktora Verlyna. Rana szyi powodowała, że gdy oddychał, rozlegał się mlaszczący dźwięk. Wargi Verlyna poruszyły się bezgłośnie, kiedy spojrzał na Sarę błagalnym wzrokiem. Lila pociągnęła ją za ramię. – Musimy się spieszyć! Sarze nie trzeba było tego powtarzać. Obok szybko przepływały kolejne ciała – smugi krwi i dziwne pozycje, i wyraz zdumienia w niewidzących oczach. W Piwnicy doszło do prawdziwej masakry. Czy to możliwe, żeby dokonała jej Lila? Dotarły do otwartych drzwi na końcu korytarza. Obok nich leżał kol z ziejącą raną w głowie. – Wyprowadź ją stąd – poleciła Lila. – To ostatnia rzecz, o którą cię poproszę. Zrób wszystko, co będzie trzeba. Sara zrozumiała, że mówi o Kate. – Lilu, co robisz? – To, co powinnam była zrobić dawno temu. – Na jej twarzy malował się spokój. W oczach błysnęło ciepło. – Wkrótce będzie po wszystkim, Dani. Sara się zawahała. – Nie nazywam się Dani. – Tak myślałam. Jak cię zwą? – Sara. Lila wolno skinęła głową, jakby uznała, że to właściwe imię. Ujęła dłoń Sary. – Będziesz dla niej dobrą mamą, Saro – powiedziała. –Wiem o tym. A teraz uciekaj. ♦♦♦ Kiedy Guilder wyszedł na boisko, przez tłum przebiegł głośny szmer. Siedemdziesiąt

tysięcy twarzy odwróciło się, żeby na niego spojrzeć. Przez chwilę stał nieruchomo, przesuwając wzrok w kierunku głównej trybuny. Postanowił, że zacznie z pokorą, jak kapłan. Kroczył w stronę trybuny, stopniowo zwalniając. Kto wie, ile czasu zajmie mu pokonanie pięćdziesięciu metrów? Cisza, która go otaczała, wydawała się z każdym krokiem pogłębiać. Dotarł do podwyższenia i spojrzał na tłum, najpierw w jedną, a później w drugą stronę. Ręka opadła na pas i namacała przycisk. – Wszyscy powstać do odśpiewania hymnu! Nic się nie stało. Czyżby nacisnął niewłaściwy przycisk? Rzucił okiem na Suresha, który stał na bocznej linii boiska, gorączkowo gestykulując. – Powiedziałem, powstać do hymnu! Ludzie zaczęli niechętnie podnosić się z miejsc. – Ojczyzno, nasza Ojczyzno – zaintonował – ślubujemy poświęcić ci życie… Składamy ci w darze nasz mozół, darmo, nie żądając zapłaty. Ojczyzno, nasza Ojczyzno, wyrasta ci naród. Bezpieczeństwo, nadzieja i ochrona, od morza po lśniące morze… Nagle Guilder zdał sobie sprawę, że nie śpiewa prawie nikt oprócz niego. Słyszał kilka pojedynczych głosów tu i tam, głównie pracowników zasobów ludzkich i członków kierownictwa, co tylko podkreślało wrażenie, że tłum go nie posłuchał. Ojczyzno, nasza Ojczyzno! Kraju pokoju i dostatku. Światło z nieba opromienia twoje niezwykłe piękno. Jeden umysł! Jedna dusza! Widzimy tylko twoją miłość. Połączmy serca i dłonie, jedna Ojczyzna, wolna i potężna… Hymn nie tyle się zakończył, ile urwał w pół zdania. Zły znak. Pierwsza z kropli potu, które utworzyły się pod pachami, spłynęła bez przeszkód w dół tułowia. Może powinien był znaleźć kogoś, kto odśpiewa pieśń, żeby rozgrzać tłum? Na szczęście miał w zanadrzu kilka rzeczy, które zachęcą widzów do radosnego świętowania. Odchrząknął i spojrzał na Suresha. Widząc, że szef kancelarii skinął z aprobatą głową, rozpoczął przemówienie. – Staję dziś przed wami na progu nowej ery… – Morderca! Rozległ się szmer głosów. Krzyk dobiegł z tyłu, z górnych rzędów. Guilder odwrócił się na pięcie, lustrując morze twarzy niewidzącym wzrokiem. – Zabójca! Guilder zauważył, że kobieta stoi przy poręczy, wściekle wymachując pięścią. – Ty rzeźniku! – Niech ktoś ją aresztuje! – warknął do mikrofonu trochę za głośno. Zewsząd rozległy się gwizdy. W powietrze poszybowały różne przedmioty i wylądowały na płycie boiska. Ludzie rzucali jedyną rzeczą, jaką mieli: butami. – Potwór! Zabójca! Kat! Guilder zamarł. Tego się nie spodziewał. – Demon! Tyran! Świnia! – Diabeł! Szatan! Czart! Wiedział, że jeśli szybko czegoś nie zrobi, to ich straci. Dał sygnał Sureshowi. Nastąpiła zaplanowana eksplozja barwnych świateł i dymu. Na boisko wtoczyła się furgonetka ze skazaną na pace, a tuż za nią ciągnik siodłowy. Jednocześnie drużyny ogniowe popędziły wzdłuż linii boiska, zapalając beczki z drewnem nasączonym etanolem, co sprawiło, że obrzeża płyty rozbłysły płomieniami. Kiedy furgonetka zatrzymała się przy platformie, ciężarówka zatoczyła szeroki krąg i zaczęła się cofać. Strażnicy opuścili tylną klapę, ściągnęli Amy ze skrzyni i cisnęli ją w błoto u podstawy podwyższenia. – Wstawaj!

Tłum zaczął gwizdać i buczeć, miotając butami niczym pociskami. – Powiedziałem, wstawaj! Guilder kopnął ją z całej siły w żebra. Kiedy Amy nie wydała żadnego dźwięku, kopnął jeszcze raz, a później podniósł na nogi i przysunął jej twarz tak blisko swojej, że prawie dotknęli się nosami. – Nie masz pojęcia, co cię czeka. – Mam. Przecież tak długo się znamy. Nie wiedział, jak rozumieć te dziwne słowa, ale miał to gdzieś. Skinął na strażników, żeby ją zabrali. Amy nie stawiała oporu, kiedy ciągnęli ją do platformy i rzucali na kolana. Na jej policzkach, sukni i włosach widać było ślady błota. W jasnym świetle wydawała się wątła, niemal jak lalka, a mimo to Guilder nadal widział w jej oczach bunt, opór przeciwko wszelkim próbom zastraszenia. Miał nadzieję, że wirole zajmą się nią jak należy, może nawet rzucą parę razy. Strażnicy zdjęli jej kajdanki i przytwierdzili nadgarstki do łańcuchów zwisających z rusztowania. Po chwili zaczęli ją podciągać. Z każdym metrem ryk na trybunach się wzmagał. W proteście? Oczekiwaniu? Emocjonalnym dreszczu, że za chwilę ujrzą, jak potwory rozrywają człowieka na strzępy? Guilder wiedział, że go nienawidzą, ale teraz stanowili element widowiska. Ich mroczna energia połączyła się z przemieniającą wszystko potęgą nocy. Amy zawisła wysoko z rozpostartymi ramionami. – Chcesz coś powiedzieć? Myślała przez chwilę. – Do zobaczenia? Guilder zarechotał. – Cóż za duch. – Miałam na myśli coś innego. Guilder nie zamierzał dłużej jej słuchać. Spojrzał na tylną część ciągnika. Przy drzwiach stało dwóch kolów w grubych ochraniaczach. Suresh obserwował go z zapartym tchem zza bocznej linii boiska. Lilu, ty skończona wariatko, tylko na to spójrz. ♦♦♦ Nagle zapadła cisza. Wszelki ruch zamarł, kiedy stadion pogrążył się w ciemności. A później nastąpiła eksplozja sinego światła. Czas ruszać. Greer i Lore wyskoczyli z kryjówki i pobiegli w górę schodami. Drzwi do sali technicznej pilnował pojedynczy kol. Greer pierwszy dotarł do celu. – Co, do cholery? – wybąkał strażnik na widok noży. – Hola! Greer złapał go za duże uszy, wystające z boków głowy niczym para uchwytów, i wyrżnął czołem w jego czaszkę. Kol runął jak kłoda. Otworzyli drzwi i wpadli do środka, gdzie również czekał na nich tylko jeden człowiek. Czerwonooki. Siedział przed tablicą pełną światełek i przełączników, z dużymi słuchawkami z mikrofonem na głowie. Wszystkie okna wychodziły na rozciągające się w dole boisko skąpane w sinym świetle. Słuchawki zadziałały na ich korzyść, bo mężczyzna nie zauważył ich nadejścia. Greer i Lore wymienili milcząco spojrzenia, uznając, że teraz jej kolej. Czerwonooki podniósł głowę. – Hej?! Co tu robicie? Nie powinno was tu być! – Racja – mruknęła Lore, stając za jego plecami. Położyła mu lewą rękę na czole

i przeciągnęła nożem po gardle, rozcinając je niczym papier. ♦♦♦ Drzwi ciągnika się otworzyły. Jedenastu wynurzyło się godnie jak królowie. Ich ruchy były powolne i dostojne. Nie okazywali pośpiechu, ale zimne panowanie nad sobą, charakterystyczne dla ich gatunku. Nikt nie mógł mieć wątpliwości, kim są. Górowali nad ludźmi, zajmując przestrzeń okazałym ogromem swoich ciał. Spaśli się na krwi pokoleń, urastając do rozmiaru kolosów. Nawet Carter, najpośledniejszy z nich, wydawał się czerpać z majestatu swoich braci. Tłum wstrzymał oddech na ten wspaniały widok. Guilder nie miał wątpliwości, że za chwilę rozlegną się wrzaski, ale gdy ukazały się wirole, zapadła pełna oczekiwania cisza. Potężne istoty ruszyły, demonstrując całe swoje dostojeństwo. Wyprostowane, o dużych, wyraźnie wykształconych szponach przypominających ogromne narzędzia służące do zadawania bólu. Miały w sobie coś z gigantów. Przypominały legendę, która stała się ciałem – ogromne bestie wyłaniające się z wnętrza ziemi. Strażnicy odbiegli w kierunku bocznych linii boiska, chcąc dożyć kolejnego dnia, ale Guilder nie zwrócił na nich uwagi. Jego umysł ogarnęła euforia. Moi bracia, pomyślał, ofiarowuję wam dar stanowiący przedsmak tego, co nastąpi. Ten delikatny kąsek to zaledwie początek. Bracia, wystąpcie naprzód, razem będziemy panowali nad ziemią. ♦♦♦ Oddział zamachowców pod wodzą Niny wbiegł po schodach. Wyszli na płytę boiska obok ławki rezerwowych, poniżej trybun, na których siedzieli członkowie wyższego kierownictwa. Kiedy Eustace ruszy, wtargną na murawę i opróżnią magazynki automatycznych karabinów o krótkich lufach, strzelając do wrogów. Przykucnęli w ukryciu, tak jak reszta widzów odczuwając przerażenie zmieszane z podziwem oraz z czymś nowym, niemającym odpowiednika w ich dotychczasowym życiu. Peter próbował przetworzyć równocześnie trzy obrazy. W końcu ujrzał Jedenastu, i to z niewielkiej odległości. Wisząca na łańcuchach Amy miała pełnić funkcję przynęty, która ich zwabi. Na dodatek ta Amy nie była dziewczyną, ale dorosłą kobietą. Greer i Alicia próbowali go uprzedzić, ale słowa nie mogły przygotować go na taki widok. Gdzie jest Eustace? Po chwili go zobaczył. Stał obok poręczy przy końcu trybun jak zwykły mieszkaniec Równin zmuszony do oglądania tego widowiska. Wirole stały przed Guilderem niczym pluton żołnierzy czekający na rozkazy. Cholera, pomyślał Peter, stoicie za daleko od siebie. Przysuńcie się bliżej, dranie. Guilder uniósł ręce. ♦♦♦ Lila była sama. W Kopule panowała cisza, jakby budowla była ogromnym zwierzęciem, które wstrzymało oddech. To przeklęte miejsce, pomyślała. Przybytek cierpienia. Jak można pozwolić, żeby coś takiego istniało na ziemi? Magazynek był pusty, więc odłożyła karabin na posadzkę i pobiegła korytarzem. Za każdymi drzwiami na stole leżał człowiek, z którego powoli wyciekało życie. Żałowała, że nie ma czasu, by ich ocalić, ale mogła ich przynajmniej uwolnić od cierpienia. Szła od pokoju do pokoju, otwierając drzwi kluczami z kółka, które zabrała strażnikowi. Nad każdą uwięzioną duszą wypowiadała kilka słów błogosławieństwa, po czym otwierała zawór

zbiornika z eterem. Powietrze wypełniła mdląca słodycz. Jej ruchy stawały się ospałe, musiała się spieszyć. Zostawiając za sobą otwarte drzwi, posuwała się w dół korytarza. Na ścianach w regularnych dostępach umieszczono znaki ostrzegawcze: „Uwaga, eter. Zakaz używania ognia”. Dotarła do ostatnich drzwi. Spróbowała jednego, a później drugiego i trzeciego klucza. Jej palce zrobiły się grube i niezgrabne. Gaz przeniknął do jej wnętrza. W końcu zapadki zaskoczyły. Widok, który ujrzała, rozdarł jej serce. Przykuli go łańcuchami do podłogi. Leżał nagi i upokorzony, zatrzymany na wieki na progu śmierci. Potwory! Jak mogła tolerować zadawanie takiego cierpienia? Jak mogła czekać sto lat, aby ulżyć mu w bólu? – Lawrence, co oni ci zrobili?! Uklękła obok niego. Miał otwarte oczy, ale jego spojrzenie sięgało innego świata. Pogładziła jego pomarszczone suche policzki. Oparła czoło o jego czoło. – Lawrence – szeptała raz po raz. – Mój Lawrence. Jego wargi uformowały słowa: – Ocal… ocal mnie. – Oczywiście, kochany. – Z jej oczu popłynęły łzy, potok łez. Gaz wypełnił korytarz. Z kieszeni szlafroka wyjęła paczkę zapałek. – Ocalimy się nawzajem. ♦♦♦ Stojący na szczycie trybun Greer i Lore czekali, aż Jedenastu ruszy przed siebie. – Cholera – mruknął Greer, przyciskając lornetkę do oczu. – Dlaczego nic nie robią? Guilder nadal stał z podniesionymi rękami. Co się stało?! Opuścił ręce i znów je podniósł, energicznie machając. Nadal żadnej reakcji. – Sukinsyn! Lore położyła dłoń na przełączniku. – Co mam zrobić? – spytała niespokojnie. – Co robić?! – Nie wiem! Chwilę później Greer dostrzegł ruch na boisku. Ktoś biegł. Eustace. – Teraz! Zapal światła! Po chwili było już za późno. ♦♦♦ Sara biegła, ile sił w nogach. Przemknęła przez atrium – czy na dworze słychać było strzały? – i ruszyła korytarzem w stronę mieszkania Lili. Wpadła do środka jak huragan. – Kate! Dziewczynka spała. Gdy Sara wzięła ją na ręce, otworzyła oczy. – Mamusia? – Jestem przy tobie, dziecko. Jestem tutaj. Teraz była pewna. Na dworze trwała strzelanina. (Choć nie mogła o tym wiedzieć, jej brat Michael, który wbiegał po schodach na górę, został trafiony w prawe udo, ale przypływ adrenaliny sprawił, że ból wydał mu się dziwnie nieistotny. Hollis go nie okłamał: zastrzelenie człowieka nie było trudne. Sprzątnął dwóch strażników, zanim noga odmówiła posłuszeństwa, a karabin wyślizgnął się z ręki – co było bez znaczenia, bo naboje się skończyły – i zobaczył gwiazdy). Sara popędziła korytarzem. Moje dziecko, moje dziecko. Będą żyły lub umrą, ale cokolwiek się stanie, zrobią to razem. Już nigdy się nie rozdzielą.

Wpadła pędem do atrium, kiedy frontowymi drzwiami wszedł jakiś człowiek. Miał krew na bluzie i trzymał w ręku karabin. Jego brodatą twarz rozświetlała dzika determinacja. Sara zamarła w pół kroku. Hollis? ♦♦♦ Ze swojego miejsca wysoko nad ziemią Amy obserwowała rozwój wydarzeń. Wielotysięczny tłum wydał dziki ryk. Guilder stał z bezsensownie uniesionymi rękami. Ludzie Niny wyskoczyli zza ławki rezerwowych i zaczęli strzelać do mężczyzn w garniturach, którzy wrzeszczeli i kucali, szukając kryjówki, a niektórzy nic nie robili, tylko siedzieli oszołomieni, gdy na ich ciałach pojawiały się różowe fontanny śmierci. Alicia wybiegła na boisko z wyciągniętą bronią, gotowa do ataku. Eustace pędził od strefy końcowej z bombą przytwierdzoną do piersi. Za jego plecami jakiś kol przyklęknął na jedno kolano, podniósł karabin do ramienia i wycelował. Trysnęła krew. Eustace wykonał obrót i runął na ziemię, a bomba odleciała na bok. Wszystkie te wydarzenia wirowały wokół niej jak planety na swoich orbitach, jak gorączkowo obracający się kosmos – a jednak ich obecność dotykała jej tylko przelotnie, ocierając się o zmysły niczym lekki wietrzyk. Stała pośrodku, ona i jej krewniacy. Wszystko miało się rozstrzygnąć tutaj, na tej scenie. – Witajcie, moi bracia. Nie widzieliśmy się przez jakiś czas. „Jesteśmy Morrison-Chavez-Baffes-Turrell - Winston-Sosa-Echols-Lambright – Martinez-Reinhardt…” – To ja, Amy. Wasza siostra. Właśnie wtedy go poczuła. Jasne światełko pośrodku zła. Amy odszukała Cartera wzrokiem. Stał z boku, lekko pochylony, w swojej typowej pozie. Tylko że to nie był Carter. – Tata. „Tak, Amy. To ja”. Jej serce zalała fala miłości. Łzy napłynęły do oczy. – Tak mi przykro, tatusiu. Odwróć głowę. Nie patrz. Nagle boisko zabłysło od świateł. Amy zamknęła oczy. Pomyślała, że to, co się stanie, będzie przypominać otwarcie drzwi. Właśnie tak to sobie wyobrażała. Nie jako akt woli, ale poddanie, wyrzeknięcie się tego życia i tego świata. Przed jej oczami mignęły obrazy szybsze niż myśl. Matka przyklękająca, żeby ją objąć, i jasna siła jej uścisku, a później jej plecy, gdy odchodziła. Wolgast z wielką dłonią na jej ramieniu, stojący obok, kiedy jeździła na karuzeli, otoczona światłami i muzyką. Widok rozgwieżdżonego zimowego nieba tamtej nocy, gdy robili anioły na śniegu. Caleb obserwujący ją mądrymi oczami, kiedy kładła go do łóżka, i pytający: „Czy ktoś cię kochał?”. Peter stojący w drzwiach sierocińca i ich spotykające się dłonie, komunikujące dotykiem to, czego nie można było wyrazić słowami. Dni przepływały przez nią jeden za drugim, a kiedy odpłynęły, Amy poszybowała myślami do tych, których kochała, mówiąc im „do widzenia”. Otworzyła drzwi. ♦♦♦ Peter i jego towarzysze zużyli wszystkie naboje, strzelając do czerwonookich siedzących w dolnych rzędach, i odrzucili puste magazynki, żeby załadować nowe. Nie wiedzieli jeszcze, że Eustace został trafiony, widzieli tylko, że reflektory zapaliły się zgodnie z planem, sygnalizując, iż rozpoczął swój bieg. Sądzili, że lada chwila za ich plecami rozlegnie się eksplozja.

Ale bomba nie wybuchła. Peter odwrócił się w stronę platformy. Oślepione reflektorami wirole stały w obronnych pozach. Niektóre zachwiały się i cofnęły, kryjąc twarze w zgiętych ramionach. Inne padły na ziemię, kuląc się jak niemowlęta w kołyskach. Był to niesamowity widok, który Peter miał zapamiętać do końca życia, a jednak zbladł w porównaniu z tym, co działo się na podwyższeniu. Bo z Amy coś się działo. Szarpała się konwulsyjnie na łańcuchach, wstrząsana skurczami tak potężnymi, że można było odnieść wrażenie, iż rozedrąją na strzępy. Jeden skurcz po drugim miotały nią z coraz większą siłą. Ostatnie spazmatyczne szarpnięcie i jej ciało opadło bezwładnie. Peter miał nadzieję, że to koniec. Ale koniec nie nastąpił. Nagle Amy odrzuciła głowę do tyłu z głębokim zwierzęcym skowytem. Dopiero teraz Peter zrozumiał, co się dzieje. Coś, co powinno zająć długie godziny, rozegrało się w ciągu kilku sekund. Rysy jej twarzy miały teraz rozmyte kontury ludzkiego płodu. Kręgosłup uległ wydłużeniu, palce rąk i nóg przekształciły się w szpony. Z ust wysunęły się zęby przypominające rzędy pali, a skóra stwardniała w grubą krystaliczną skorupę. Przestrzeń wokół Amy zaczęła błyszczeć od gwałtownego tempa jej przemiany. Nagłym szarpnięciem przyciągnęła łańcuchy do piersi i je zerwała. Zeskoczyła na ziemię i przykucnęła z płynną gracją, aby zamortyzować siłę uderzenia. Na płycie boiska było teraz nie jedenaście, ale dwanaście wiroli. Znów stali się Dwunastoma. Amy podniosła się i ryknęła. Właśnie wtedy, w podziemiach Kopuły, Lila Kyle i Lawrence Grey, których losu nikt nigdy do końca nie poznał, wzięli się za ręce, policzyli do trzech i zapalili zapałkę. A później zgasły wszystkie światła. 65

Wybuch sześciuset czterdziestu kilogramów sprężonego eteru dietylowego spowodował uwolnienie energii odpowiadającej rozbiciu małego samolotu pasażerskiego. Ponieważ natleniona, rozszerzająca się fala uderzeniowa nie znalazła ujścia, wystrzeliła ku górze, szukając kanału, którym mogłaby podążyć – klatek schodowych, korytarzy, korytarzy technicznych – by w końcu powrócić i przebić podłogę. Kiedy impet wybuchu przeniknął do wnętrza gmachu, zapanował chaos. Wyleciały szyby, a meble poszybowały w powietrze. Nagle znikły wszystkie ściany. Uniosły się, tworząc wirującą falę czystego zniszczenia, niczym odwrócone tornado. Wszystko wystrzeliło w górę na zewnątrz rozgrzanego do białości centrum, by dotrzeć do szkieletu konstrukcji: stalowych dźwigarów i pieczołowicie wyciosanych wapiennych bloków, które od czasu pionierów utrzymywały dach gmachu ponad preriami Iowa. Wszystko rozleciało się na kawałki. Kopuła zaczęła się walić. Dla ludzi siedzących na stadionie pięć kilometrów dalej upadek Kopuły był szeregiem zjawisk: najpierw błysk, po nim głośny huk, później głębokie, sejsmiczne drżenie. Kiedy wysiadł system zasilania miasta, zapadły ciemności. Widzowie zamarli, ale po chwili coś się zmieniło. Wezbrała w nich siła. Kto wie, od kogo się zaczęło? Rebelianci ukryci na trybunach strzelali do straży, ale już nie byli osamotnieni. Ludzie rzucili się do walki, oszaleli. Ich nieposkromiona furia uderzyła z dziką siłą. Spadali na swoich ciemiężycieli, a wszelka jednostkowość roztopiła się w jednej zwierzęcej zbiorowości. Przeistoczyli się w rój. W spłoszone stado. Czerwonoocy stali się wrogami ich wszystkich. Mieszkańcy Równin przestali być niewolnikami, zaczęli żyć. Stojący na boisku Guilder. zaczął się topić.

Najpierw poczuł to na grzbietach dłoni – ściągnięcie skóry, jakbyjego ciało owinięto foliąi podgrzano, powodując jej kurczenie się. Uniósł ręce do twarzy. W otępiałym osłupieniu, bo ból jeszcze nie nadszedł, patrzył, jak skóra na rękach marszczy się i zaczyna pękać długimi, pozbawionymi krwi szczelinami. Doznanie zaczęło się rozprzestrzeniać, tańcząc po całej powierzchni ciała. Namacał twarz, miał wrażenie, jakby dotykał czaszki. Włosy i zęby wypadały. Skulił się, zgarbiony jak starzec. Runął na kolana w błoto. Czuł, jak rozpadają się jego kości, jak zamieniają się w pył. – Co ty zrobiłeś, Grey?! Poczuł na sobie złowrogi cień. Podniósł głowę. Wirole wypełniły ciemniejące pole widzenia ostatnim obrazem swojej wspaniałości. Bracia, pomyślał, co się ze mną dzieje? Pomóżcie, moi bracia. Umieram. Ale w ich oczach nie było poczucia więzi. „Zdrajca”. „Zdrajca”. „Zdrajca, zdrajca, zdrajca…” Wokół słychać było inne dźwięki: strzały, krzyki, tupot postaci biegnących w ciemności, ale świadomość tych zdarzeń została w jednej chwili stłumiona przez silniejszą, chłodną i ostateczną konstatację tego, co się z nim stanie. Shawno, pomyślał, Shawno, pragnąłem tylko odrobiny towarzystwa. Nie chciałem umierać samotnie. Później go dopadli. ♦♦♦ Rozstrzygające wydarzenia, które trwały zaledwie trzydzieści siedem sekund, rozgrywały się w zachodzących na siebie kadrach, w szeregu ruchów skierowanych ku środkowi. Oświetlona językami ognia – bo beczki za linią boiska nadal płonęły – i fluorescencyjnym blaskiem wiroli scena miała w sobie coś z piekła. Kiedy wirole skończyły z Guilderem, rozrzucone kawałki jego ciała bardziej przypominały pył niż członki – stanęły w luźnym szeregu. Mierzyli Amy nieufnym spojrzeniem. Może jeszcze nie wiedziały, co oznacza jej obecność. Może się jej bały. Peter przeładował karabin i strzelał seriami do potężnych postaci, nie wyrządzając im żadnej szkody. Kule odbijały się od pancerzy, sypiąc iskry. Nawet na niego nie spojrzały. Alicia nadchodziła z uniesionym karabinem, a Nina i Tifty otaczali potwory z drugiej strony. Ich plan legł w gruzach. Mogli zdać się jedynie na głos instynktu. Stojąca na platformie Amy uniosła ręce. Z każdego jej nadgarstka zwisał długi łańcuch. Zaczęła nimi kręcić coraz szybciej, zataczając coraz większe kręgi. Wirniki, pomyślał Peter. Amy robiła to, żeby zdezorientować wirole. Łańcuchy wirowały coraz szybciej nad jej głową, tworząc hipnotyczną zamazaną smugę. Stworzenia zamarły oczarowane. Amy poruszyła głową jak ptak, przechylając ją na bok, wytężając wzrok i obliczając kąt ataku. Peter wiedział, co za chwilę nastąpi. Amy Harper Bellafonte przeobraziła się w śmiertelną broń. Amy, Dziewczyna Znikąd, poszybowała w powietrze. Skoczyła w górę, pozwalając, żeby łańcuchy wystrzeliły niczym pejcze. Jednocześnie pochyliła głowę, przybierając taką pozycję, żeby stopami trafić najbliższego wirola w klatkę piersiową. W chwili uderzenia jej ciało zamieniło się w taran wyposażony w stalowe skrzydła długości sześciu metrów. Była znacznie mniejsza od nich, ale siła rozpędu działała na jej korzyść. Zaatakowała pierwszego wirola, odrzucając go do tyłu. Kiedy wylądowała, łańcuchy trafiły w cel, oplatając szyję dwóch kolejnych. Silnym szarpnięciem przyciągnęła do siebie następnego. Zatopiła zęby w jego szyi

i potrząsnęła nim jak pies trzymaną w pysku szmatą. Wirol zaskowyczał. Trysnęła krew, rozległ się trzask pękającej kości. Umarł. Odwinęła łańcuch jednym ruchem nadgarstka, odrzucając wirujące ciało. Skierowała uwagę na drugiego, ale tym razem stosunek sił uległ zmianie. Element zaskoczenia zniknął, hipnotyczny efekt wirujących łańcuchów osłabł. Stworzenie skoczyło. Ich ciała zespoliły się w tym niekontrolowanym zderzeniu, miotały się z jednego końca platformy w drugi. Amy wyszarpnęła łańcuch, ale sprawiała wrażenie zdezorientowanej. Opadła na czworaki. Pozostałe wirole drgnęły, odzyskały zbiorową świadomość i koncentrację. Jeszcze chwila, a opadną ją jak wataha wilków. Mogłoby do tego dojść, gdyby nie najmniejszy z nich. Jeśli umysł Petera nie dostrzegł w nich czegoś więcej niż luźnej grupy, teraz był zmuszony to zrobić. Ale jeden wirol był inny. Wydawał się nie większy do człowieka. Uprzedził tamtych, kiedy szykowali się, żeby skoczyć na Amy. Poszybował w powietrzu, stając między nią i napastnikami, odwracając się do nich z uniesionymi szponami w wyzywającej postawie. Jego pierś rozszerzyła się pod wpływem potężnego wdechu. Wydął wargi, obnażając zęby. Ryk zupełnie nie pasował do rozmiarów ciała, które go wydało. Był to skowyt najdzikszej wściekłości. Ryk, który mógłby powalić las, zrównać z ziemią górę, strącić planetę z orbity. Peter dosłownie cofnął się pod jego wpływem, czując ból bębenków. Mały wirol dał Amy zaledwie sekundę, ale to wystarczyło. Kiedy podniosła się na nogi, tamci na nią skoczyli. Zapanował chaos. Nie było wiadomo, co się dzieje ani do kogo strzelać, bo obrazy walczących przesuwały się zbyt szybko, żeby ludzkie oko za nimi nadążyło. Peter zdał sobie sprawę, że wystrzelił ostatni nabój, choć karabin i tak był bezużyteczny. Alicia zbliżała się z drugiej strony boiska, nie przestając strzelać. Gdzie są Tifty i Nina? Spojrzał w stronę boiska. Nina pędziła do platformy z bombą przyczepioną na piersi. Tifty biegł tuż za nią. Machnęła ręką nad głową, krzycząc, ile sił w płucach: – Dranie! Spójrzcie tutaj! Hej! Czy ten, który się odwrócił, odgadł jej intencje? Czy wiedział, co zamierza zrobić? Nie tyle się na nią rzucił, ile spadł, lądując na czterech kończynach jak pająk. Tifty zobaczył go pierwszy. Uniósł broń, jednocześnie próbując odsunąć Ninę na bok, ale zrobił to za późno. Podobnie jak w przypadku innych przedmiotów, które spadają na ziemię, powolność wirola była złudzeniem. Runął na nich dwoje, ale to Tifty przyjął na siebie siłę uderzenia. Peter oczekiwał, że bomba wybuchnie, lecz nic się nie stało. Wirol chwycił Ninę za ramię i odrzucił tak, że poturlała się po murawie, a następnie spojrzał na Tifty’ego. Kiedy Lamont uniósł broń, potwór go pochłonął. Rozległ się głośny krzyk, a po nim strzał. Nie była to decyzja poprzedzona rozważeniem wszystkich za i przeciw. Peter rzucił karabin i skoczył po bombę, która leżała na ziemi. ♦♦♦ Widzieli to tylko Lore i Greer, choć jedynie Greer – człowiek wiary, który dzięki modlitwie mógł lepiej pojąć tę scenę – był zdolny nadać sens temu, co się działo. Z pomieszczenia kontrolnego walka trwająca na płycie boiska wydawała się dziwnie spłaszczona, bardziej czytelna. Z jednej strony boiska leżał Eustace, nieprzytomny lub martwy, a między nim i platformą spoczywało ciało Tifty’ego Lamonta. Nina zniknęła w mroku. Po

drugiej stronie tylko Alicia prowadziła ogień. Pośrodku platformy stała Amy, która wyrwała się z kłębowiska ciał i wskoczyła na szczyt rusztowania. Jej tunika była w strzępach, poplamiona ciemną krwią. Przyłożyła ramię do boku, jakby obejmowała ranę. Pomimo odległości Greer widział, że dyszy. Przemiana Amy była całkowita, choć pozostała jedna ludzka cecha: włosy. Czarne i potargane, oplatały twarz. Choć za chwilę napastnicy mieli zaatakować z przeważającą siłą, jej postawa nie komunikowała, że się wycofuje. Było w niej coś niezwyciężonego, niemal królewskiego. Później ujrzał Petera biegnącego przez boisko. Dokąd pędzi? Do ciężarówki? Nie. Greer wypadł z pokoju i rzucił się w dół schodami. Rozdzieliłby ciżbę własnym ciałem, własnymi pięściami, nawet ostrzem, gdyby zaszła taka potrzeba. „Amy, Amy, pędzę do ciebie”. ♦♦♦ Alicia nie pozwoliła o sobie zapomnieć. Całe życie poświęciła jednemu świętemu celowi, czuła to od czasu akcji w jaskini. Jedno pragnienie pchało ją naprzód, jakby jakaś nieznana siła wciągała ją w głąb tunelu. Kiedy biegła na spotkanie wiroli, strzelając z karabinu – wiedziała, że kule nie wyrządzą im większej szkody, ale chciała zwrócić na siebie uwagę – myślała tylko o jednym, miała jedną wizję i jedno pragnienie. Pomszczę cię, Louise. Nie zostałaś zapomniana. Louise, ty również jesteś moją siostrą krwi. – Pokaż się, sukinsynu! – wrzasnęła. Kule błysnęły i poszybowały w powietrzu. Odrzuciła pusty magazynek, włożyła kolejny i znów zaczęła strzelać. Parła naprzód, mamrocząc mroczną modlitwę. Poznają. Poczuje jej obecność. Nie może być inaczej. Zgodnie z przeznaczeniem to ona powinna go zabić, zetrzeć z powierzchni ziemi. Czcigodnego Julia Martineza, Dziesiątego z Dwunastu. To on był Sodem na ławie, jego stękającym oddechem. Był wszystkimi mężczyznami w historii, którzy zniewolili kobiety w taki sposób. Wbije mu ostrze po samo dno ciemnego serca i będzie czuła, jak kona. Jeden z wiroli odwrócił się w jej stronę. To on, pomyślała Alicia. Rozpoznałaby go na końcu świata. Chociaż był zbudowany jak pozostali, czuło się w nim coś wyjątkowego, wyniosłość, którą tylko Alicia potrafiła rozpoznać. Przyjrzał się jej bezdusznymi ślepiami i prawie się uśmiechnął. Alicia nigdy nie widziała takiej miny na pysku wirola. Aż do tej chwili. „Znam cię – mówiła jego nijaka arogancka twarz. – Znam cię, prawda? Nie mów skąd, pozwól, że zgadnę. Jestem pewny, że gdzieś cię spotkałem”. Masz cholerną rację, znasz mnie, pomyślała, wyciągając zza pasa bagnet. Skoczyli na siebie równocześnie – Alicia z ostrzem uniesionym nad głową, Martinez z wielkimi, zakończonymi szponami dłońmi, wyciągniętymi niczym dziób łodzi. Niepowstrzymana siła napotkała nieporuszony obiekt – ich trajektorie się przecięły, sczepiły w gwałtownej kolizji. Znacznie większa masa Martineza przesunęła się pod Alicią, wyrzucając ją w górę. Wirując w locie, Alicia spostrzegła, choć jeszcze nie poczuła, szarpane rany na rękach i twarzy, tam gdzie szpony Martineza rozerwały jej ciało. Runęła na ziemię, wykonała trzy obroty i nabrawszy większego rozpędu, skoczyła na nogi. Nie mogła oddychać, chwiała się, w głowie jej huczało od uderzenia. Jakimś cudem zdołała utrzymać bagnet. Wypuszczenie go z rąk oznaczałoby pogodzenie się z porażką, a to było nie do pomyślenia. Sześć metrów dalej Martinez przysiadł jak żaba, z rękami rozpłaszczonymi na ziemi. Uśmiech stał się bardziej figlarny, pełny głębokiego zadowolenia. Wyglądał tak, jakby za chwilę miał się głośno roześmiać. Niech szlag trafi tę twoją uśmiechniętą gębę, pomyślała Alicia, unosząc bagnet.

Nagle ujrzała jakiś przedmiot lecący w ich stronę. ♦♦♦ Bomba, bomba, gdzie jest ta przeklęta bomba? Po chwili Peter zobaczył ją leżącą kilka metrów od ciała Tifty’ego. Wykonał ślizg po ziemi i przycisnął ją do piersi. Zapalnik był nienaruszony, przewody nadal tkwiły na miejscu. Co to będzie za uczucie? Pewnie nicości, pomyślał. Jakby ogarnęła go całkowita pustka. Coś uderzyło go od tyłu, coś twardego jak ściana. Przez chwilę miał wrażenie, że wszystko go opuściło: oddech, wszelka myśl, ciężar ciała. Bomba potoczyła się spiralą. Jego umysł ogarnął mrok. Po chwili zorientował się, że leży twarzą w błocie. Nad nim majaczyła postać wirola. Ten widok zwarł przewody jego zmysłów, jakby zakosztował zmierzchu lub usłyszał grzmot pioruna. Kiedy stwór przekrzywił głowę, Peter zrobił jedyną rzecz, która przyszła mu na myśl, przekonany, że będzie to ostatnie, co uczyni w życiu: przekrzywił głowę jak wirol, skupił się i spojrzał mu prosto w oczy. „Jestem Wolgast”. Dopiero wtedy zobaczył, że wirol trzyma bombę. „Pomóż mi”. ♦♦♦ „Alicio, siostro! Alicio, on jest twój!” Martinez nie zobaczył, jak nadlatuje. Kiedy szykował się do tego, by wyprostować swoje ogromne cielsko, Amy wylądowała tuż za nim. Odrzuciła łańcuchy, które oplatały jego tułów niczym dwa lassa, krępując ramiona. Uśmiech zniknął z twarzy potwora, a jego miejsce zajęło zdumienie. „Teraz” – powiedziała Amy. Alicia szarpnęła z całej siły, podnosząc Martineza i odsłaniając jego szeroką pierś. Kiedy runął do tyłu, wylądowała na nim okrakiem i przycisnęła jego cielsko do ziemi. Uniosła bagnet nad głowę, ale go nie opuściła. – Powiedz to! – wrzasnęła, przekrzykując ryk, który wibrował jej w uszach. – Powiedz jej imię! Spojrzał na nią nieprzytomnym wzrokiem. „Louise?” Słysząc te słowa, Alicia z całej siły wbiła ostrze w czułe miejsce. Zabiła Martineza w stary sposób. ♦♦♦ Dla tłumów siedzących na trybunach ostatnie sekundy walki na boisku były jednym niepojętym zamazanym ruchem. Ale nie dla Luciusa Greera. Bo on jak nikt inny rozumiał, co miało się za chwilę wydarzyć. Łańcuchy, którymi Amy skrępowała Martineza, połączyły jej ciało z jego ciałem. Alicia siłowała się, żeby przewrócić martwego wirola i ją uwolnić. Chociaż stanowiły łatwy cel, żaden z wiroli na nie nie skoczył. Może śmierć Martineza zaburzyła ich zbiorowy tok myślenia, może sparaliżował je szok po tym, jak jeden z nich zginął z ręki człowieka, a może pragnęły tylko przedłużyć chwilę zwycięstwa, cieszyć się z ostatecznego ataku. Ale powód był inny. Kiedy Greer pędził przez płytę boiska, spostrzegł, że z prawej strony ktoś biegnie. Wystarczyło jedno spojrzenie, aby oczy zarejestrowały to, co umysł już wiedział. Peter. Krzyczał i wymachiwał rękami. Tylko że coś było nie tak. Wirole też to wyczuły. Stanęły czujnie

i węszyły. – Spójrzcie tutaj, dranie! Nagi tułów Petera był cały w ciepłej, świeżej, żywej krwi spływającej z ramion i klatki piersiowej, z długich ran od ostrza, które ściskał w ręku. Jego zamiar był oczywisty: pragnął odwrócić uwagę wiroli od Amy i Alicii i skierować ją na siebie. Był przynętą, ale gdzie znajdowała się pułapka? Wtedy Greer usłyszał: „Jestem Wolgast”. „Jestem Wolgast”. „Jestem Wolgast”. I zaczął biec. ♦♦♦ Alicia też to spostrzegła. Amy nadal była uwięziona pod cielskiem Martineza. Krępujące jąłańcuchy zaplątały się i każde pociągnięcie sprawiało, że zaciskały się jeszcze mocniej. Alicia zawyła z wściekłości, widząc Petera biegnącego w stronę wiroli. Odwróciły się i przechyliły głowy, ich oczy błysnęły zwierzęcą żądzą, przyjemnością zabijania. Peter, nie! – pomyślała. Nie ty! Wszyscy, tylko nie ty! Nigdy się nie dowiedziała, jak Amy zdołała się uwolnić. Zniknęła w jednej chwili. Pozostały tylko kajdanki przytwierdzone do łańcuchów oplatających ciało Martineza. W kolejnych dniach, kiedy wszyscy się nad tym zastanawiali, krążyły różne opinie. Każdy inaczej odczytywał to, co się stało. To, jak Amy się uwolniła, do końca pozostało zagadką, jak zagadką była ona sama. I jak każda zagadka, mówiła tyle samo o obserwatorze, co o obserwowanym obiekcie. Ale to miało dopiero nastąpić, bo w ułamku sekundy, który im pozostał, Alicia wiedziała tylko, że Amy zniknęła, że poleciała gdzieś w bok. Zobaczyła błysk światła podobny do spadającej gwiazdy, a później runęła na Petera. – Amy… – zaczęła Alicia. Nie zdążyła powiedzieć nic więcej. ♦♦♦ Bo Wolgast ją kocha. Bo Amy jest w domu. Bo ją ocalił, tak jak ona jego. Peter Jaxon, porucznik wojsk ekspedycyjnych, usłyszał, zobaczył i poczuł to wszystko. Nareszcie to poczuł. Jedno spojrzenie wystarczyło, żeby Wolgast wlał w niego całe swoje życie. Całe niepojęte cierpienie. Pełne goryczy straty i bolesne wyrzuty sumienia. Miłość do porzuconej dziewczyny i długą podróż podczas trwającej sto lat nocy. Peter ujrzał twarze, postacie i obrazy z przeszłości. Niemowlę w kołysce i kobietę biorącą je na ręce, i ich dwoje skąpanych w świętym świetle. Ujrzał Amy taką, jaka była kiedyś – kruche dziecko pełne dziwnego napięcia, samotne na świecie – i światła karuzeli, i rozgwieżdżone zimowe niebo, i anioły na śniegu. Miał wrażenie, jakby te obrazy zawsze stanowiły jego część, jakby powracający sen został niedawno zapamiętany. Poczuł ogromną wdzięczność, że dane mu było je zobaczyć w ostatnich sekundach życia. Chodźcie do mnie, pomyślał. Chodźcie do mnie. Pędził na oślep. Rzucił się w ręce Boga. Czuł, choć nie widział, Greera sunącego w jego

stronę i Wolgasta nadbiegającego z tyłu z bombą przyciśniętą do piersi, kierującego się w samo serce gniazda. W ostatniej chwili usłyszał słowa: „Amy, uciekaj”. I: „Tato…”. I: „Kocham cię”. Wolgast zanurkował między nich z kciukiem na zapalniku – Wolgast Wierny, Ojciec Wszystkich, Ten, który Kochał – a tam, gdzie stał, otworzyła się przestrzeń. Ciemna noc zamieniła się w najjaśniejszy dzień, a niebiosa zagrzmiały. 66 W ciągu następnych minut można było odnieść wrażenie, że obok siebie istnieją dwa światy: ogarnięte chaosem trybuny i rozciągająca się w dole płyta boiska, strefa wybuchu spowita nagłą ciszą. Początek i koniec znalazły się obok siebie, choć pozostały oddzielone. Wkrótce miały się połączyć, bo tłum, wyczerpawszy pokłady wściekłości, zaakceptował zdumiewający fakt, że jest wolny, i ludzie zaczęli się rozchodzić, także na boisko. Docierali jeden po drugim, ostrożnie dryfując, gdy ich ciała zakosztowały wolności. Jednak wojownicy na płycie boiska byli sami, licząc żywych i zabitych. Kiedy Peter się ocknął, zobaczył Alicię. Była posiniaczona i zakrwawiona. Większość jej włosów się spaliła, a z głowy nadal unosiły się smużki dymu. „Peterze”, wyszeptała. Pochylała się nad nim, a po jej policzkach płynęły łzy. „Peterze”. Chciał coś powiedzieć, ale język wydawał mu się dziwnie ciężki. „Amy? Czy ona… ” Alicia pokręciła głową, cicho pochlipując. Jakimś cudem Greer ocalał. Siła wybuchu odrzuciła go daleko. Wszystko wskazywało na to, że nie powinien był przeżyć, a mimo to znaleźli go leżącego na wznak i spoglądającego w usiane gwiazdami niebo. Jego ubranie było podarte i brudne, ale on sam wydawał się nietknięty. Jakby fala wybuchu nie przesunęła się po nim, ale wokół niego. Jakby osłoniła go jakaś niewidzialna siła. Przez dłuższą chwilę leżał bez ruchu, nie wypowiadając słowa. Później uniósł rękę do piersi i ostrożnie pomacał, a następnie dotknął twarzy, gładząc policzki, czoło i brodę. – A niech mnie – wymamrotał. Przeżył także Eustace, choć początkowo sądzili, że zginął, bo jego twarz była cała zakrwawiona. Na szczęście kula chybiła. Krew płynęła z lewego ucha, które zniknęło, zostało wyrwane jak roślina z ziemi, została tylko postrzępiona dziura. Nie pamiętał eksplozji, a tylko ciąg odrębnych doznań: huk rozdzierający czaszkę, piekącą falę gorącego powietrza przesuwającą się nad głową, a później coś wilgotnego spadającego na ziemię oraz smak dymu i pyłu. Wyszedł z tego cało, z jednym skaleczeniem twarzy, na której było mnóstwo blizn, i szumem w uszach, który nigdy nie ucichł i powodował, że Eustace mówił za głośno. Ludzie sądzili, że ciągle jest zły, choć tak nie było. Po pewnym czasie, kiedy wrócił do Kerrville i awansował na pułkownika, pełniąc funkcję oficera łącznikowego w kancelarii prezydenta, przestał uważać to za niedogodność, ale cenne podkreślenie jego władzy. Zastanawiał się nawet, dlaczego wcześniej nie pomyślał o tym, by mówić głośniej. Tylko Nina zeszła z boiska bez szwanku. Odrzucona w bok przez wirola, który zabił Tifty’ego, znalazła się poza strefą wybuchu. Kiedy bomba eksplodowała, biegła przez boisko, więc siła wstrząsu zwaliła ją z nóg. Wcześniej była jedynym świadkiem śmierci Jedenastu, których ciała zostały wchłonięte i rozrzucone przez kulę ognia. Wszystko inne było zamazane. Nie widziała, co się stało z Amy.

Nic a nic. ♦♦♦ Jeden z nich poległ. Znaleźli Tifty’ego z karabinem w ręku. Leżał w błocie okaleczony, z oczami obwiedzionymi krwawą otoczką. Prawe ramię zniknęło, ale to był najmniejszy problem. Kiedy zebrali się wokół niego, wykrztusił: – Gdzie ona jest? Wydawało się, że tylko Greer zrozumiał, o co mu chodzi. Odwrócił się do Niny. – Pyta o ciebie. Może wiedziała, o co chodzi, a może nie. Nikt tego nie wie. Opadła na ziemię obok Tifty’ego, a on uniósł drżącą rękę i dotknął jej twarzy najdelikatniejszym gestem, jaki można sobie wyobrazić. – Nitia – wyszeptał. – Moja Nitia. – Jestem Nina. – Nie, nazywasz się Nitia. Moja Nitia. – Uśmiechnął się przez łzy. – Wyglądasz jak… – Jak kto? W jego oczach zaczęło gasnąć życie. – Obiecałem jej… – Przerwał, by nabrać powietrza, ale zaczął się krztusić. Z jego ust popłynęła krew. – Obiecałem jej… że was ochronię. – Zamknął oczy i umarł. Nikt nie powiedział ani słowa. Jeden z nich odszedł, pogrążył się w ciemności. – Nie rozumiem. – Alicia spojrzała na pozostałych. – Dlaczego ją tak nazwał? Odpowiedział jej Greer: – Bo tak ma na imię. – Nina odwróciła się w jego stronę. – Nie wiedziałaś, prawda? Nie mogłaś wiedzieć. Pokręciła głową. – Tifty był twoim ojcem. We właściwym czasie sporządzili pełen wykaz strat. Na pole wjechała furgonetka, z której wysiadły trzy osoby. Właściwie nie trzy, a cztery: Michael, Hollis i Sara, trzymająca na rękach małą dziewczynkę. Teraz jednak stali w milczeniu nad przyjacielem, którego życie przestało być zagadką. Znanego gangstera Tifty’ego Lamonta, kapitana wojsk ekspedycyjnych. Mieli go pochować tam, gdzie zginął, na polu walki. Bo nigdy go nie opuścił, powiedział Greer. Możecie tak sądzić, ale to nieprawda. Gdy zaczniecie walczyć, walka stanie się na wieki częścią was. Bo jeszcze nikt nie zszedł z pola walki.

XII POCAŁUNEK

styczeń,

98 rok po wybuchu epidemii W dniu zwycięstwa żaden mąż nie jest zmęczony. PRZYSŁOWIE ARABSKIE

67

Pogoda im nie sprzyjała. Czego mogli się spodziewać po styczniu w Iowa? Jeden lodowaty dzień następował po drugim, a mróz przenikał ciało do kości. Szukanie żywności, paliwa, elektryczności i cały skomplikowany układ utrzymujący przy życiu siedemdziesiąt tysięcy dusz – wszystko to powodowało, że radość zwycięstwa szybko ustąpiła miejsca bardziej przyziemnym sprawom. Powstańcy objęli tymczasową władzę w mieście, choć Eustace, jak sam przyznał, nie miał serca do tej roboty. Czuł się przytłoczony liczbą obowiązków, więc pospiesznie utworzył tymczasowy rząd złożony z delegatów wyznaczonych przez każdy z baraków, ale jego brzemię stało się lżejsze tylko odrobinę. Tymczasowy rząd był zbyt liczny i źle zorganizowany, jedna połowa sali zawsze spierała się z drugą, co sprawiało, że Eustace musiał wyrzucać ręce w górę i sam podejmować wszystkie decyzje. Obywatele Ojczyzny na razie byli potulni, ale i to miało wkrótce się zmienić. Ludzie zaczęli plądrować rynek, zanim Eustace zdążył go zabezpieczyć, codziennie docierały kolejne wieści o samosądach. Wielu kolów próbowało wmieszać się w anonimowy tłum, lecz ludzie znali ich twarze. Brak sądów, mogących wydać wyrok w sprawie tych, którzy poddali się lub zostali wzięci do niewoli, zanim dopadł ich tłum, powodował, że nie było wiadomo, co z nimi zrobić. Więzienie pękało w szwach. Eustace zaproponował przerobienie Projektu – gmach był wystarczająco bezpieczny, a prócz tego odizolowany od miasta – ale wymagałoby to czasu i nie rozwiązałoby problemu, co począć z więźniami, kiedy ludzie zaczną się przemieszczać na południe. Wszyscy marzli. Cóż, niech i tak będzie, pomyślał Peter. Czym jest odrobina zimna? Zaprzyjaźnił się z Eustace’em. Obaj byli przecież oficerami wojsk ekspedycyjnych, ale prócz tego łączyło ich coś jeszcze. W miarę upływających dni odkryli, że do siebie pasują. Zdecydowali, że Peter poprowadzi pierwszą grupę na południe, aby przygotować Kerrville na przybycie uchodźców. Początkowo Peter się sprzeciwiał, bo to, że znajdzie się wśród pierwszych, którzy wyruszą w drogę, nie wydawało mu się właściwe. W końcu Alicia powiedziała: „Caleb na ciebie czeka. Jedź zobaczyć swojego chłopaka”. Główna fala exodusu miała wyruszyć na wiosnę. Zakładając, że Kerrville zdoła wysłać wystarczającą liczbę pojazdów i ludzi, Eustace zaplanował ekspediowanie mieszkańców Ojczyzny w grupach po pięć tysięcy. O kolejności miało zdecydować losowanie. Czekała ich męcząca wędrówka – bo wszyscy z wyjątkiem bardzo starych i bardzo młodych mieli pokonać tę odległość na piechotę – ale w ten sposób, przy odrobinie szczęścia, Ojczyzna opustoszeje w ciągu dwóch lat. – Nie wszyscy będą chcieli pójść do Kerrville – zauważył Eustace. Peter i Eustace siedzieli w gabinecie na zapleczu apteki, rozgrzewając się ziołową herbatą. Większość budynków w rejonie rynku została zajęta przez rząd tymczasowy i pełniła rozmaite funkcje. Najnowszym przedsięwzięciem, które zajmowało ich uwagę, było przeprowadzenie spisu. Ponieważ wszystkie dokumenty czerwonookich uległy zniszczeniu w Kopule, nie mieli pojęcia, kto jest kim ani nawet ilu mieszkańców liczy Ojczyzna. Przyjmowano, że jest ich siedemdziesiąt tysięcy, ale bez przeprowadzenia spisu nie mogli poznać dokładnej liczby. – Dlaczego mieliby tu zostać? Eustace wzruszył ramionami. Lewa strona jego głowy nadal była zabandażowana, co powodowało, że twarz sprawiała wrażenie wykrzywionej. Wczoraj Sara zdjęła Peterowi ostatni szew. Na jego piersi i ramionach widniała szeroka „mapa drogowa” z długimi różowawymi bliznami. Kiedy był sam, nie mógł się powstrzymać przed ich dotykaniem, zdumiony nie tylko tym, że sam zadał sobie te rany, lecz także tym, że w ogniu walki prawie nie czuł bólu.

– Bo to cały świat, jaki znają. Przeżyli tu życie, ale chodzi o coś jeszcze. Dobrze jest naprawić wyrządzone zło. Nie wiem, ilu będzie tego zdania, kiedy zaczniemy przenosić ludzi na południe, ale niektórzy z pewnością zostaną. – Jak sobie poradzą? – Tak jak ludzie radzili sobie od wieków. Czekają ich wybory, a później mozolne budowanie nowego życia. – Wypił łyk herbaty. – Będzie chaos. Może im się nie uda, ale przecież to wszystko stanie się ich własnością. Weszła Nina, otrzepując buty ze śniegu. – Boże, ale ziąb! Eustace podał jej kubek z herbatą. – Chodź, ogrzej się z nami. Wzięła kubek i wypiła trochę, po czym pochyliła się, by pocałować go w usta. – Dziękuję, mężu. Powinieneś się ogolić. Eustace zachichotał. – Z taką twarzą jak moja? Kogo to obchodzi? Eustace i Nina się pobrali, co było najgorzej strzeżonym sekretem rebeliantów. Jedną z pierwszych decyzji Eustace’a było wydanie rozporządzenia zezwalającego mieszkańcom Równin na zawieranie małżeństw. W wielu przypadkach była to tylko formalność, bo ludzie żyli ze sobą od lat, a nawet dziesięcioleci. Jednak małżeństwo nigdy nie zostało oficjalnie usankcjonowane. Lista par oczekujących na udzielenie ślubu liczyła setki osób. Eustace miał do dyspozycji dwóch sędziów pokoju, którzy pracowali dzień i noc przed witryną sklepu kawałek dalej. On i Nina byli wśród pierwszych nowożeńców, podobnie jak Hollis i Sara. – Przynoszę dobre wieści – oznajmiła Nina. – Właśnie wróciłam ze szpitala. – I? – Dziś rano urodziło się dwoje dzieci. Są zdrowe, a ich matki czują się dobrze. – A widzisz? Co ty na to? – Eustace uśmiechnął się porozumiewawczo do Petera. – Nie mówiłem? Życie odrodzi się nawet w najmroczniejszej godzinie. ♦♦♦ Peter schodził ze wzgórza, kuląc się z zimna. Jako członek władz miał do dyspozycji samochód, ale wolał chodzić piechotą. Dotarłszy do szpitala, skierował kroki do pokoju Michaela. Zasilanie przywrócono tylko częściowo, ale szpital należał do budynków, w których światło zapłonęło w pierwszej kolejności. Michael nie spał, siedział na łóżku. Jego prawa noga, w gipsie sięgającym od kostki do biodra, wisiała na wyciągu pod kątem czterdziestu pięciu stopni. Początkowo nie było wiadomo, jak to się skończy. Sara obawiała się, że jej brat straci nogę, ale Michael był wojownikiem i teraz, trzy tygodnie później, oficjalnie wracał do zdrowia. Przy jego łóżku siedziała Lore i robiła na drutach. Eustace mianował ją brygadzistką w fabryce paliwa, ale w każdej wolnej chwili zaglądała do szpitala, żeby czuwać przy łóżku Michaela. – Co robisz? – spytał Peter. – Sama nie wiem, do licha! Miał być sweter, a wyszły jakieś skarpety. – Powinnaś się trzymać tego, co umiesz – poradził jej Michael. – Zaczekaj, aż zdejmą ci gips, przyjacielu. Wtedy ci pokażę, na czym się znam. Do końca życia nie zapomnisz. – Spojrzała z uśmiechem na Petera, by sprawdzić, czy zrozumiał żart. – Przepraszam, Peterze. Trochę mnie poniosło. Zapomniałam, że tu jesteś. Roześmiał się. – Nie ma sprawy.

Machnęła drutem. – Wspomniałam o tym, bo gdyby stan tego tutaj się pogorszył… wiesz, zawsze uważałam, że jesteś przystojny, a do tego bohater wojenny. Czekam na propozycje, poruczniku. – Zastanowię się. – Nie wątpię. – Położyła włóczkę na kolanach. – Nawiasem mówiąc, moja zmiana zaczyna się za pół godziny, więc zostawię was samych, żebyście mogli o mnie poplotkować. – Wstała, włożyła robótkę do torby i poklepała Michaela po ramieniu, a po chwili namysłu cmoknęła go w czubek głowy. – Potrzebujesz czegoś, zanim wyjdę? – Wszystko w porządku. – Nie jest w porządku, Michaelu. Daleko ci do tego. Przestraszyłeś mnie jak cholera. – Powiedziałem, że przepraszam. – Nie przestawaj tego powtarzać, koleś. Może pewnego dnia ci uwierzę. – Znów go pocałowała. – Żegnajcie, panowie. Kiedy Lore wyszła, Peter zajął jej miejsce. – Przepraszam – mruknął Michael. – Nie wiem, dlaczego ciągle za nią przepraszasz, Michaelu. Moim zdaniem jesteś najszczęśliwszym facetem na ziemi. – Skinął głową w stronę łóżka. – Jak tam noga? – Nadal boli jak diabli. Miło, że w końcu wpadłeś. – Przepraszam. Eustace nie daje mi spokoju. – Ilu odnalazłeś? Peter zrozumiał, że Michael pyta o innych mieszkańców Pierwszej Kolonii. – Słyszałem o pięćdziesięciu sześciu. Nadal staramy się dotrzeć do wszystkich. Do tej pory udało się odnaleźć córki Jimmy’ego, Alice i Avery. Constance Chou, Russa Curtisa, Penny Darrell. Littlesowie zamierzają się tym zająć. Ludzie rozproszyli się po całym mieście. – To dobra nowina, jak sądzę… – Michael przerwał. Czyżby zginęło aż tak wielu? – Hollis powiedział mi, co zrobiłeś – powiedział Peter. Michael wzruszył ramionami. Wyglądał na lekko zakłopotanego, a jednocześnie dumnego. – Pomyślałem, że tak trzeba. – Jeśli będziesz chciał służyć w wojskach ekspedycyjnych, daj mi znać. Oczywiście zakładając, że przyjmą mnie z powrotem. Następnym razem możemy rozmawiać w karcerze. – Nie żartuj. Za to, czego dokonałeś, awansują cię na generała. Albo wystartujesz w wyborach prezydenckich. – Widzę, że nie masz zielonego pojęcia o armii. – A jednak Peter zastanawiał się przez chwilę, co by się stało, gdyby do tego doszło. – Słuchaj, wyruszamy za kilka dni. – Tak sobie pomyślałem. Nie zapomnij się pożegnać. I pozdrów ode mnie Kerrville. – Zabierzemy cię następnym razem, obiecuję. – Nie wiem, hombre, mam tutaj bardzo dobrą opiekę. To miejsce mi odpowiada. Kto z tobą pojedzie? – Sara, Hollis i Kate, to oczywiste. Greer zostanie na miejscu, żeby pomóc w ewakuacji. Eustace montuje grupę. – A co z Lish? – Spytałbym, gdybyśmy się spotkali. Prawie jej nie widuję. Ciągle jeździ na tym swoim koniu. Nazwała go Żołnierz. Nie mam pojęcia, czym się zajmuje. – Przykro mi, że się z nią minąłeś. Wpadła tu dziś rano. – Lish tu była? Michael spojrzał na niego uważnie. – A dlaczego nie? Co w tym dziwnego?

Peter ściągnął brwi. – Chyba nic. Jakie wrażenie na tobie zrobiła? – A jak sądzisz? Jak to Lish. – Nie dostrzegłeś w niej żadnej zmiany? – Nie zauważyłem niczego szczególnego, ale długo tu nie zabawiła. Powiedziała, że zamierza pomóc Sarze w akcji krwiodawstwa. Jako tymczasowy minister zdrowia Sara odkryła, że budynek, który służył za szpital, był nim tylko z nazwy. Podejrzewała to od dawna. W środku nie znalazła prawie żadnego sprzętu medycznego ani krwi. Ponieważ podczas walk wielu ludzi zostało rannych i na świat przychodziły dzieci, kazała przywieźć z fabryki przetwórstwa spożywczego chłodnię i ogłosiła akcję krwiodawstwa. – Lish pielęgniarką! – prychnął Peter, ironicznie kręcąc głową. – Chciałbym to zobaczyć. ♦♦♦ Nie dowiedzieli się, jaki los spotkał resztę czerwonookich. Ci, którzy nie zostali zabici na stadionie, po prostu przestali istnieć. Jedynym logicznym wytłumaczeniem, które potwierdzała opowieść Sary o Lili, było to, że zniszczenie Kopuły i śmierć człowieka nazywanego Źródłem wyzwoliły reakcję łańcuchową podobną do tej, jaką zaobserwowali wśród krewniaków Babcocka na górze w Kolorado. Ci, którzy byli jej świadkami, opisali ten proces jako błyskawiczne starzenie się, jakby w ciągu kilku sekund oddali sto lat pożyczonego życia – ciało więdło, włosy wypadały garściami, twarze wysychały. Odnalezione zwłoki miały na sobie garnitury i krawaty, choć same były zaledwie stertą wyschłych brązowych kości. Wyglądali, jakby nie żyli od dziesiątków lat. Zbliżał się dzień wyjazdu i Sara pracowała bez wytchnienia. Kiedy wśród mieszkańców Równin rozeszła się wieść, że jest dostępna prawdziwa pomoc medyczna, do szpitala przychodziło coraz więcej ludzi. Przypadki były rozmaite, od zwykłego przeziębienia po niedożywienie i poważne dolegliwości związane ze starzeniem się. Przyszło też kilka osób po prostu ciekawych, jak wygląda prawdziwy lekarz. Sara leczyła tych, których potrafiła wyleczyć, i pocieszała biedaków, którym nie mogła pomóc. Właściwie obie te grupy tak bardzo się od siebie nie różniły. Opuszczała szpital tylko po to, żeby przespać się lub coś zjeść, gdy Hollis przynosił jej posiłek, zawsze w towarzystwie Kate. Zostali zakwaterowani w kompleksie apartamentowców na skraju centrum, w osobliwym miejscu o dużych przyciemnianych oknach, które sprawiały, że w środku zawsze panował zmierzch. Choć to, że jego poprzednimi lokatorami byli czerwonoocy, sprawiało, że czuli się trochę dziwnie, mieszkanie było wygodne, z dużymi łóżkami, miękkimi kołdrami oraz ciepłą wodą i kuchenką, w której był gaz. Hollis gotował na niej pyszne zupy i potrawy ze składników, których Sara nie znała. Jedli razem przy świeczkach, a później szli do łóżka i kochali się czule i cicho, żeby nie obudzić córeczki. Tej nocy Sara postanowiła zrobić sobie przerwę. Padała z nóg i była strasznie głodna, poza tym bardzo tęskniła za rodziną. Swoją rodziną. Po tym, co przeszła, te dwa słowa brzmiały cudownie. To były najpiękniejsze słowa w historii ludzkiej mowy. Kiedy zobaczyła Hollisa wpadającego do Kopuły, jej serce od razu poczuło to, w co oczy jeszcze nie zdążyły uwierzyć. Pewnie, że po nią przyszedł. Hollis poruszył niebo i ziemię, żeby się tu znaleźć. Jak mogło być inaczej? Szła na wzgórze, mijając po drodze ruiny Kopuły – zwęglone krokwie, które tliły się przez wiele dni – a później stare miasto. Nadal nie potrafiła uwierzyć, że może poruszać się

swobodnie, bez lęku. Pomyślała, że po drodze wstąpi do apteki i pozdrowi Eustace’a i tych, którzy tam byli, ale stopy zignorowały ten impuls. Z niecierpliwością, która sprawiała, że jej kroki stawały się coraz lżejsze, Sara pokonała sześć pięter i weszła do mieszkania. – Mama! Hollis i Kate siedzieli na podłodze, grając w trzy kubki. Zanim Sara zdążyła zdjąć szalik, dziewczynka skoczyła jej w ramiona. Miękkie zderzenie. Sara spojrzała małej w oczy. Nigdy nie powiedziała Kate, żeby nazywała ją mamą, bo nie chciała mieszać jej w głowie. Okazało się, że nie miało to żadnego znaczenia. Dziecko po prostu to zrobiło. Niewiele więcej czasu zajęło jej przywyknięcie do roli, jaką w życiu Sary odgrywał Hollis, a później, jakiś tydzień po wyzwoleniu, zaczęła mówić do niego „tato”. – Tu jesteś! – wykrzyknęła Sara. – Jak ci minął dzień? Bawiłaś się z tatą? Kate złapała ją za nos i oderwała na niby, a później wsunęła sobie do ust, wydymając policzki. – Mam twój nos – oznajmiła grubym głosem. – Oddawaj! Kate się rozpromieniła, a jej jasne włosy zafalowały wokół twarzy. – Nie ma mowy! – Buntowniczo przechyliła głowę. – Jest mój! Później przyszła pora na łaskotki i chichoty, i kradzież kolejnych części ciała. Na koniec nos Sary wrócił na swoje miejsce. Kiedy szamotanina się skończyła, dołączył do nich Hollis. Szybko pocałował Sarę, łaskocząc jej policzki miękką jak wełna brodą, ciepłą, znajomą, pachnącą nim. – Jesteś głodna? – spytał. Uśmiechnęła się. – Mogłabym coś przekąsić. Hollis podał jej talerz. On i Kate już jedli. Usiadł razem z Sarą przy małym stole i kiedy jadła mięso, wyznał uczciwie, że to jakieś resztki, ale marchewka i ziemniaki są całkiem znośne. Sara prawie nie zwracała na to uwagi. Jedzenie jeszcze nigdy nie smakowało jej tak, jak podczas ostatnich tygodni. Rozmawiali o jej pacjentach, o Peterze, Michaelu i innych, o Kerrville i tym, co tam na nich czeka, i o wędrówce na południe, którą mają rozpocząć za kilka dni. Hollis zasugerował, żeby poczekali do wiosny, kiedy podróż będzie mniej męcząca, ale Sara nie chciała słuchać. Zbyt dużo się tu wydarzyło, powiedziała. Nie wiem, gdzie jest mój dom, więc niech będzie nim Teksas. Pozmywali naczynia, postawili na suszarce i przygotowali Kate do snu. Kiedy Sara wkładała małej przez głowę koszulę nocną, dziewczynka prawie spała. Położyli ją do łóżka i wrócili do salonu. – Naprawdę musisz wracać do szpitala? – spytał Hollis. Sara zdjęła płaszcz z wieszaka i wsunęła ręce w rękawy. – Wrócę za kilka godzin. Nie czekaj na mnie. – Ale wiedziała, że Hollis będzie czekał. Na jego miejscu postąpiłaby podobnie. – Chodź tutaj. – Pocałowała go, nie spiesząc się z rozstaniem. – Naprawdę. Idź do łóżka. – Skąd wiedziałaś, Saro? – zapytał, kiedy położyła rękę na klamce. – O czym? – Że to ona. Że to nasza Kate. Dziwne pytanie. Sara nigdy go sobie nie zadała. Chociaż podczas ich potajemnego spotkania na zapleczu apteki Nina potwierdziła tożsamość dziecka, Sara tego nie potrzebowała. Nie miała cienia wątpliwości. Wiedziała o tym nie tylko dlatego, że dziewczynka była do niej podobna. Ta świadomość pochodziła gdzieś z głębi. Kiedy spojrzała na Kate, od razu wiedziała,

że to jej dziewczynka. – Nazwij to instynktem macierzyńskim. To tak, jakbym… jakbym znała samą siebie. – Wzruszyła ramionami. – Nie potrafię lepiej tego wyjaśnić. – Mieliśmy szczęście. Sara nigdy nie powiedziała mu o paczuszce z folii i nie zamierzała tego robić. – Nie jestem pewna, czy coś takiego można nazwać szczęściem. Wiem tylko, że tu jesteśmy. ♦♦♦ Kiedy skończyła obchód, minęła północ. Weszła do ostatniego gabinetu, ziewając i myśląc o domu. Na stole siedziała młoda kobieta. – Jenny? – Cześć, Dani. Sara nie mogła powstrzymać śmiechu – nie tylko z powodu imienia, które wydawało się pochodzić z odległego snu, ale samej obecności dziewczyny. Dopiero gdy ją zobaczyła, zdała sobie sprawę, że sądziła, iż Jenny nie żyje. – Co się z tobą działo? Jenny wzruszyła ramionami. – Przepraszam, że odeszłam. Spanikowałam po tym, co zobaczyłam na Żerowisku. Jedna z pomocnic kuchennych ukryła mnie w beczce na mąkę. Wywieźli mnie samochodem dostawczym. Sara się uśmiechnęła. – Cóż, cieszę się, że cię widzę. Co ci dolega? Dziewczyna się zawahała. – Myślę, że mogę być w ciąży. Sara ją zbadała. Jeśli faktycznie zaszła w ciążę, było za wcześnie, żeby to stwierdzić. Ale ciężarne były w pierwszej grupie ewakuowanych osób, więc Sara wypełniła formularz i oddała go dziewczynie. – Zanieś to do biura spisowego i powiedz, że to ja cię przysłałam. – Naprawdę? – Naprawdę. Jenny spojrzała na kartkę. – Kerrville. Nie mogę w to uwierzyć. Ledwie je pamiętam. Sara wypełniała kopię rozkazu ewakuacji. Nagle jej długopis zawisł w powietrzu. – Co powiedziałaś? – Że nie mogę w to uwierzyć. – Nie, to drugie. O tym, co zapamiętałaś. Dziewczyna wzruszyła ramionami. – Urodziłam się w Kerrville, a przynajmniej tak mi się wydaje. Byłam bardzo mała, kiedy mnie porwali. – Dlaczego nikomu o tym nie powiedziałaś? – Powiedziałam rachmistrzowi spisowemu. Do licha, jak mogli to przeoczyć? – Cóż, dobrze, że powiedziałaś także mnie. Ktoś może cię szukać. Jak masz na nazwisko? – Nie jestem pewna – odparła Jenny. – Zdaje się, że Apgar. 68

Dzień wyjazdu był chłodny i słoneczny. Pierwsza grupa zebrała się na stadionie: trzydzieścioro mężczyzn i kobiet, sześć ciężarówek i dwie cysterny. Eustace i Nina przyszli wyprawić ich w drogę, zjawili się również Lore i Greer. Wokół zebrał się mały tłum: członkowie rodzin i przyjaciele tych, którzy mieli wyruszyć do Kerrville. Poprzedniej nocy Sara i inni pożegnali się z Michaelem w szpitalu. „Idźcie – powiedział z poczerwieniałą twarzą. – Zmiatajcie stąd. Jak człowiek może odpoczywać w takich warunkach?” Karteczka od Kate poprawiła mu nastrój. Kocham Cię, wujku Michaelu. Bądź zdrów. Do licha, powiedział, podejdź no tutaj. Mocno przytulił dziewczynkę, a w jego oczach błysnęły łzy. Na samochody załadowano ostatni prowiant i wszyscy zajęli miejsca. Peter miał jechać w pierwszej furgonetce, razem z Hollisem, a Kate i Sara w dużym transporterze na końcu kolumny. Kiedy Peter uruchomił silnik, Greer podszedł do okna. Pod nieobecność Petera zgodził się pełnić funkcję zastępcy Eustace’a i był odpowiedzialny za ewakuację. – Nie mam pojęcia, gdzie ona jest. Przykro mi, Peterze. Czy jego uczucia są aż tak oczywiste? Lish znowu sprawiła, że znalazł się w świetle reflektorów. – Po prostu się o nią martwię. Coś jest nie w porządku. – Dużo przeszła w celi. Nie sądzę, żeby powiedziała nam choć połowę. Dojdzie do siebie, jak zawsze. Ciągnięcie tego tematu nie miało sensu, podobnie jak innego, który po przewrocie wisiał nad nimi jak mroczna chmura. Najprawdopodobniej Amy zginęła podczas wybuchu, wyparowała razem z innymi wirolami, choć jakaś cząstka Petera nie mogła się z tym pogodzić. Amy była jak amputowana kończyna, niewidoczna część jego osoby. – Uważaj na siebie, dobrze? – prosił Greer. – Ty również, Hollis. Świat się zmienił, ale nigdy nie wiadomo. Peter skinął głową. – Będziemy czujni, majorze. Greer pozwolił sobie na uśmiech, co nie zdarzało się często. – Muszę wyznać, że lubię to słowo. Kto wie, może przyjmą mnie z powrotem? Nadeszła chwila rozstania. Peter wrzucił bieg. Potężne silniki ryknęły i kolumna pojazdów ruszyła w stronę bramy. Patrzył, jak zabudowania Ojczyzny nikną w lusterku wstecznym, w zimowej bieli. – Wiem, że ona gdzieś jest, Peterze – odezwał się Hollis. Peter nie był pewny, kogo przyjaciel miał na myśli. ♦♦♦ Alicia obserwowała oddalający się konwój z kryjówki w otworze przepustowym. Od wielu dni przeżywała tę chwilę, starając się do niej przygotować. Jak będzie się wtedy czuła? Jednak nawet teraz nie potrafiłaby udzielić odpowiedzi. Ostateczne rozstrzygnięcie, ot co. Kolumna pojazdów objechała zasieki szerokim łukiem i skierowała się na południe. Alicia długo patrzyła, jak samochody stają się coraz mniejsze. Wsłuchiwała się w cichnący warkot silników. Wreszcie zniknęły za horyzontem. Pozostało jej do zrobienia tylko jedno. Zabrała ze szpitala krew, chowając pod bluzą chlupoczącą plastikową torebkę, kiedy Sara odwróciła się do niej plecami. Z trudem powstrzymała się, żeby nie wbić w nią zębów, nie skąpać twarzy, ust i języka w ziemistej esencji, która się w niej kryła. Jednak kiedy pomyślała

o Peterze, Amy i Michaelu oraz pozostałych, znalazła w sobie siłę, żeby poczekać. Zagrzebała torebkę w śniegu i oznaczyła miejsce kamieniem. Teraz ją odkopała. Na jej dłoni leżała bryła czerwonego lodu. Żołnierz obserwował ją znad krawędzi przepustu. Alicia powiedziałaby mu, żeby sobie poszedł, ale wiedziała, że zwierzę nie posłucha. Należeli do siebie aż do końca. Rozpaliła ognisko z trzeszczącego chrustu i stopiła w rondlu śnieg, czekając, aż pojawią się bąbelki, a następnie włożyła torebkę do gorącej wody. Jakbym parzyła herbatę, pomyślała. Kiedy krew odtajała, Alicia wyjęła torebkę z czerwonawą breją, położyła się na śniegu i przycisnęła ciepły woreczek do piersi. Było w nim jej odwlekane przeznaczenie. Przeznaczenie, które drzemało od dnia, kiedy pięć lat temu ugryzł ją wirol. Teraz ma wyjść mu naprzeciw. Wyjść naprzeciw swojemu przeznaczeniu i umrzeć. Poranne słońce wznosiło się coraz wyżej na bezchmurnym zimowym niebie. Słońce. Alicia zmrużyła oczy, oślepiona jego jasnością. Słońce, pomyślała. Mój wróg i przyjaciel, moje ostateczne wybawienie. Słońce spali ją na popiół, a wiatr rozwieje prochy. Bądź szybkie, powiedziała, ale nie za szybkie. Chcę czuć, jak opuszcza mnie życie. Podniosła torebkę do ust, wyjęła zatyczkę i zaczęła pić. ♦♦♦ Do zmierzchu konwój przebył sto kilometrów. Miasto nazywało się Grinnell. Schronili się w opuszczonym sklepie na skraju zabudowań. Wyglądało na to, że kiedyś sprzedawano w nim buty. Na regałach stały całe rzędy pudeł. Pomyśleli, że warto tu będzie wrócić. Zjedli, rozłożyli śpiwory i zasnęli. Albo próbowali zasnąć. Nie było to spowodowane zimnem, bo Peter zdążył do niego przywyknąć. Był po prostu zbyt podniecony. Wydarzenia na stadionie go przytłoczyły, nie potrafił od razu wszystkiego ogarnąć. Chociaż minął prawie miesiąc, nadal targały nim emocje, a w pamięci powracały dramatyczne sceny. Włożył kurtkę i buty i wyszedł na dwór. Wystawili jednego strażnika, który siedział na składanym metalowym krześle wyniesionym ze sklepu. Peter wziął od niego karabin i wysłał spać. Księżyc błyszczał na niebie, a chłodne powietrze było w płucach jak lód. Stał w milczeniu, sycąc się surową przejrzystością nocy. Po przewrocie próbował zmusić się do odczuwania szczęścia, triumfu lub choćby ulgi, ale czuł tylko, że jest samotny. Przypomniał sobie słowa, które Greer wypowiedział w chwili rozstania: „Świat się zmienił”. Wiedział o tym, choć nic na to nie wskazywało. Bo świat wydawał się taki jak zawsze. Wokół rozciągały się zasypane śniegiem pola, przypominające szerokie, spokojne morze. Nad głową rozpościerało się niezmierzone, rozświetlone gwiazdami niebo. Niebo i księżyc łypały zza ciężkiej powieki jak odpowiedź na pytanie, którego nikt na zadał. Peter pomyślał, że tak samo będzie w dniu, gdy oni wszyscy odejdą, a ich imiona, wspomnienia i wszystko, czym byli, zostaną zmielone na pył przez czas, rozwiane przez wiatr, jak ich kości. Usłyszał szmer za plecami. W drzwiach stanęła Sara z Kate na rękach. Dziewczynka miała otwarte oczy i się rozglądała. Sara ruszyła w stronę Petera, śnieg skrzypiał pod jej butami. – Nie możesz spać? – spytał Peter. Posłała mu zmęczone spojrzenie. – Mogę. To moja wina, pozwoliłam jej za długo drzemać w samochodzie. – Cześć, Peterze – odezwała się Kate. – Cześć, kochanie. Nie powinnaś być w łóżku? Przecież wiesz, że jutro czeka nas kolejny długi dzień. Zacisnęła usta. – Mmm.

– Widzisz? – Sara westchnęła. – Chcesz, żebym chwilę z nią posiedział? Mogę to zrobić. – Co? Tutaj? Peter wzruszył ramionami. – Odrobina świeżego powietrza powinna wszystkiemu zaradzić, a mnie przyda się towarzystwo. – Sara nie odpowiedziała, więc Peter dodał: – Nie martw się. Nie spuszczę jej z oka. Co ty na to, Kate? – Jesteś pewny? – spytała Sara. – Pewnie, że jestem. Co innego mam do roboty? Kiedy zrobi się senna, zaniosę ją do środka. – Oparł karabin o ścianę i wyciągnął ręce. – Chodź. Daj mi małą. Nie przyjmę odmowy. Sara uległa, podając Kate Peterowi. Mała oplotła go nóżkami, łapiąc się klap parki, by zachowali równowagę. Sara cofnęła się o krok, przyglądając się obojgu. – Muszę przyznać, że jeszcze nie widziałam cię w tej roli. Peter się uśmiechnął. – Przez pięć lat dużo może się zmienić. – Ładnie wyglądasz. – Ziewnęła. – A mówiąc poważnie, jeśli będziesz miał jej dość… – Nie będę. Możesz już iść? Zdrzemnij się chwilę. Sara poszła, zostawiając ich samych. Peter usiadł na krześle i posadził sobie Kate na kolanach, po czym odwrócił ją buzią w stronę zimowego nieba. – O czym chcesz pogadać? – Nie wiem. – Nie jesteś zmęczona? – Nie. – Może policzymy gwiazdy? – To nudne. – Przesunęła się na jego kolanach, przyjmując wygodną pozycję, a następnie rozkazała: – Opowiedz mi historię. – Historię? Jaką? – Taką, która zaczyna się od słów: „Dawno, dawno temu była sobie…”. Peter nie wiedział, jak zacząć, bo nigdy wcześniej nie opowiadał bajek. Kiedy zastanawiał się nad prośbą Kate, ogarnęła go fala wspomnień – wspomnień z czasów, gdy siedział po turecku w kręgu maluchów w Schronie. Nauczycielka z bladą twarzą przypominającą księżyc opowiadała im bajki o gadających zwierzętach w kamizelkach i spódnicach, o królach mieszkających w zamkach i statkach przemierzających morza w poszukiwaniu skarbów. Senne słowa przepływały przez niego, unosząc go w odległe czasy i światy, jakby opuścił swoje ciało. Były to wspomnienia z innego życia, tak odległe, że wręcz historyczne. A jednak gdy tak siedział w zimowym chłodzie z córeczką Sary na kolanach, nie wydawały się dalekie. Żałował, że nigdy nie opowiedział żadnej bajki Calebowi. – Dobrze. – Odchrząknął, próbując zebrać myśli, ale nic nie przychodziło mu do głowy. Po prostu nie miał do tego talentu. – Pozwól, że się zastanowię… – W tej opowieści musi być dziewczynka – podpowiedziała Kate. – Zaraz do tego dojdę. Dawno, dawno temu była sobie mała dziewczynka… – Jak wyglądała? – Hm… Była bardzo piękna, podobna do ciebie. – Czy była księżniczką? – Chcesz, żebym opowiadał czy nie? Skoro już o tym wspomniałaś, była księżniczką. Najpiękniejszą księżniczką, jaka kiedykolwiek chodziła po ziemi. Ale nie wiedziała, że jest

księżniczką. To było najbardziej intrygujące. Kate apodyktycznie ściągnęła brwi. – Jak to nie wiedziała? Wtedy coś zaskoczyło. Poczuł, że w jego głowie zaczynają się wyłaniać zarysy opowieści. – Dobre pytanie. Kiedy była bardzo mała, jej rodzice, król i królowa, zabrali ją na piknik do królewskiego lasu. Był słoneczny dzień i mała księżniczka, która miała na imię… – Elizabeth. – Księżniczka Elizabeth zobaczyła motyla. Wspaniałego motyla. Kiedy rodzice byli zajęci swoimi sprawami, poszła za nim do lasu, żeby go złapać. W rzeczywistości nie był to motyl, ale królowa wróżek… – Naprawdę? – Naprawdę. Wiesz, wróżki nie ufają ludziom. Przebywają we własnym gronie, takie już są. Ale ta wróżka była inna. Zawsze pragnęła mieć córeczkę. Wróżki nie mają dzieci. Królowa wróżek była bardzo smutna, że nie ma małej dziewczynki, którą mogłaby się opiekować, więc gdy ujrzała księżniczkę Elizabeth, tak zachwyciła się jej urodą, że nie mogła się powstrzymać. Zwabiła dziecko do lasu, coraz dalej i dalej. Wkrótce mała dziewczynka się zgubiła i zaczęła płakać. Królowa wróżek usiadła jej na nosie, otarła łzy delikatnymi skrzydełkami i powiedziała: „Nie smuć się. Zaopiekuję się tobą. Będziesz teraz moją małą dziewczynką”. I zaprowadziła ją do ogromnego pustego drzewa, w którym mieszkała ze swoimi poddanymi, wróżkami, i dała jej jeść, i miejsce przy stole, i małe łóżeczko, w którym spała. Księżniczka Elizabeth szybko zapomniała o poprzednim życiu i znała tylko życie wśród leśnych wróżek. Kate kiwała głową, z przejęciem słuchając opowieści. – Co się stało później? – Nic, a przynajmniej nie od razu. Przez pewien czas mieszkały razem i były bardzo szczęśliwe, szczególnie królowa wróżek. Ale kiedy księżniczka dorosła, zaczęła czuć, że coś jest nie tak. Wiesz dlaczego? – Bo nie była wróżką? – Właśnie. Jesteś bystra. Księżniczka nie była wróżką, ale małą dziewczynką. Wtedy już nie taką małą. Dlaczego jestem inna niż one? – zastanawiała się. Im była większa, tym trudniej było ukryć to królowej wróżek. „Dlaczego moje stopy wystają z łóżka? – pytała Elizabeth, a królowa wróżek odpowiadała: „Bo łóżka są małe, takie już robią”. „Dlaczego mój stół jest taki maleńki?” – dziwiła się Elizabeth, a królowa wróżek odpowiadała: „Przepraszam, to nie wina stołu, musisz po prostu przestać rosnąć”. Oczywiście Elizabeth nie mogła przestać. Rosła i rosła, wkrótce ledwie mieściła się we wnętrzu drzewa. Inne wróżki zaczęły narzekać. Bały się, że Elizabeth zje ich jedzenie i nic dla nich nie zostanie. Obawiały się, że niechcący je przygniecie. Trzeba było coś zrobić, ale królowa wróżek odmawiała. Czy wszystko rozumiesz? Kate kiwnęła głową, oczarowana opowieścią. – Tymczasem król i królowa, rodzice Elizabeth, nie przestawali jej szukać. Przeczesali każdy metr lasu, wszystkie okoliczne królestwa, ale drzewo wróżek było bardzo dobrze ukryte. Pewnego dnia usłyszeli o małej dziewczynce mieszkającej w lesie razem z wróżkami. Czy mogła być ich córką? Zrobili jedyną rzecz, którą mogli zrobić: rozkazali królewskim drwalom ścinać jedno drzewo po drugim, aż odnajdą Elizabeth. – Wszystkie drzewa? Peter skinął głową. – Do ostatniego. Oczywiście nie był to najlepszy pomysł. Las jest domem nie tylko wróżek, lecz także różnych zwierząt i ptaków. Ale rodzice Elizabeth byli tak zrozpaczeni, że

zrobiliby wszystko, by odzyskać córkę. Drwale przystąpili do pracy, ścinali jedno drzewo po drugim, a król i królowa jeździli konno, wołając: „Elizabeth! Elizabeth! Gdzie jesteś?”. I wiesz, co się stało? – Usłyszała ich? – Tak. Tylko że imię Elizabeth nic jej nie mówiło. Miała nowe imię wróżki i zupełnie zapomniała o swoim poprzednim życiu. Ale królowa wróżek to wiedziała i czuła się z tego powodu paskudnie. Jak mogła zrobić coś tak okropnego? Jak mogła porwać Elizabeth? Jednak nie potrafiła zmusić się do tego, żeby wyfrunąć z wnętrza drzewa i powiedzieć rodzicom Elizabeth, gdzie jest ich córka. Za bardzo kochała dziewczynkę, żeby pozwolić jej odjeść. „Bądź cicho – powiedziała do Elizabeth. – Ani mru-mru”. Drwale byli coraz bliżej. Wokół padały drzewa. Wróżki były przerażone. „Oddaj im dziecko – mówiły królowej. – Błagamy, oddaj im dziecko, zanim zniszczą cały las”. – O rany! – Kate z wrażenia wstrzymała oddech. – Wiem. To przerażająca historia. Mam przestać? – Nie, proszę. Zaśmiał się. – Dobrze, dobrze. W końcu drwale dotarli do drzewa, w którym siedziała Elizabeth razem z wróżkami. Było wyjątkowo piękne, wysokie i szerokie, o wielkiej koronie. Drzewo wróżek. Kiedy drwal uniósł topór, król nagle zmienił zdanie. Drzewo było po prostu zbyt piękne, żeby je ściąć. „Jestem pewny, że wszystkim leśnym stworzeniom zależy na nim, tak jak mnie na mojej córce – powiedział. – Postąpiłbym źle, pozbawiając je takiego drzewa, tylko dlatego że straciłem coś, co kocham. Odłóżcie topory i wracajcie do domu. Pozwólcie mnie i żonie opłakać naszą córkę, bo już nigdy jej nie ujrzymy”. Wszystkim zrobiło się bardzo smutno i zaczęli płakać. Rodzice Elizabeth, drwale, nawet królowa wróżek, która słyszała każde słowo. Bo wiedziała, że Elizabeth nigdy nie będzie jej prawdziwą córką, choćby nie wiem jak się starała. W końcu wzięła ją za rękę, wyprowadziła z wnętrza drzewa i powiedziała: „Wasze Królewskie Mości, błagam o przebaczenie. To ja zabrałam waszą córkę. Tak bardzo pragnęłam mieć własną małą dziewczynkę, że nie mogłam się powstrzymać. Wiem, że Elizabeth należy do was. Jest mi bardzo, bardzo przykro”. Wiesz, co odrzekli król i królowa? – Kazali ściąć jej głowę? Peter stłumił śmiech. – Wręcz przeciwnie. Mimo tego, co się stało, byli tak szczęśliwi, że odzyskali córkę, i poruszeni skruchą królowej wróżek, że postanowili ją wynagrodzić. Wydali rozporządzenie, żeby pozwolono wróżkom żyć w spokoju. Od tamtej pory każde dziecko w królestwie miało mieć jedną specjalną wróżkę przyjaciółkę. Dlatego po dziś dzień tylko dzieci mogą je widzieć. Kate milczała przez chwilę. – To już koniec? – Na to wygląda – odparł zakłopotany Peter. – Nigdy wcześniej nie opowiadałem bajek. Jak mi poszło? Dziewczynka zastanawiała się, po czym rezolutnie skinęła głową i rzekła: – Podobało mi się. To była dobra opowieść. Opowiedz jeszcze jedną. – Nie wiem, czy znam jeszcze jedną. Nie jesteś zmęczona? – Proszę, wujku Peterze. Noc była jasna, gwiazdy otulały ich swoim blaskiem. Ogarnęła ich wielka cisza pozbawiona najmniejszego ruchu i najcichszego dźwięku. Peter pomyślał o Calebie. Zdumiało go, jak bardzo tęskni za tym chłopcem i pragnie go przytulić. Alicia i Tifty mieli rację. A szczególnie Amy. „On cię kocha, przecież wiesz”. Prawda tych słów ogarnęła go jak powiew

zimowego powietrza. Postanowił, że wróci do domu i nauczy się, jak być ojcem. – Dobrze… Mówił i mówił. Opowiedział wszystkie historie, jakie znał. Gdy skończył, Kate zaczęła ziewać. Otulił ją swoją kurtką. – Nie jest ci zimno, kochanie? – Nieee – szepnęła sennym głosem. Wtuliła się w jego ramiona. Jeszcze minuta, pomyślał i zamknął oczy. Jeszcze tylko minuta i zaniosę ją do środka. Czuł jej ciepły oddech na policzku, jej pierś delikatnie poruszającą się na jego piersi, opadając i unosząc się jak fale muskające brzeg. Minęła jedna, później druga minuta, ale Peter nigdzie nie poszedł, bo sam zapadł w głęboki sen. ♦♦♦ Lucius Greer golił się w łazience na zapleczu apteki. W ciągu dnia i przez większą część nocy przygniatała go lawina obowiązków. Narada przedstawicieli baraków, podczas której Eustace podjął kolejną próbę wyjaśnienia, a później uzasadnienia losowej procedury ewakuacji; zbieranie danych spisowych, które ujawniło liczne zdublowane formularze, niektóre sporządzone przez pomyłkę, inne w celu zwiększenia szansy wyboru; zamieszki przed więzieniem, kiedy trzech kolów, padających z głodu po kilku tygodniach ukrywania się w opuszczonym magazynie, zgłosiło się do aresztu i zostało złapanych przez tłum stojący przed budynkiem; dziewięć ślubów, których miał udzielić, kiedy zachorował jeden z sędziów pokoju (Lucius musiał tylko odczytać cztery zdania z kartki, ale zdumiało go, jak brzemienne w skutki było wypowiedzenie ich na głos); pierwsze oficjalne spotkanie zespołów zabezpieczenia ewakuacji i podział obowiązków związanych z wyruszeniem pierwszej grupy. I tak w kółko. Dzień w dzień. Lucius nie potrafił sobie przypomnieć, co, a nawet czy ostatnio coś jadł. W ciągu dnia nie miał czasu, żeby usiąść choć na chwilę. Teraz, dobrze po północy, stał przed lustrem, wpatrując się w swoją posiwiałą, zarośniętą twarz, z brzytwą w jednej i nożyczkami w drugiej ręce. Zaczął od nożyczek. Plątanina włosów i brody spadała do umywalki, a siwe kosmyki zbierały się na posadzce u jego stóp niczym śnieg. Kiedy skończył, zagrzał rondel wody, namoczył i wykręcił ściereczkę, po czym przyłożył jądo twarzy, żeby zmiękczyć szczecinę. Następnie namydlił policzki mydłem o ostrym chemicznym zapachu i sięgnął po brzytwę. Najpierw ogolił policzki i długą krzywiznę szyi, na koniec zostawiając brodę. Golił się od czoła do podstawy czaszki krótkimi starannymi pociągnięciami. Pierwszy raz ogolił się w ten sposób w noc poprzedzającą złożenie przysięgi w wojskach ekspedycyjnych, zacinając się dwadzieścia jeden razy. Mówi się, że nie trzeba patrzeć na mundur, żeby rozpoznać rekruta, wystarczy spojrzeć na jego głowę. Jednak z czasem Greer, podobnie jak jego koledzy, opanował tę sztukę i teraz z radością stwierdził, że dobrze mu idzie. Gdyby musiał, mógłby to zrobić z zamkniętymi oczami, w ciemności, ale obserwowanie rytuału, który mimo upływu lat miał w sobie coś z chrztu, sprawiło mu przyjemność. Kolejne pociągnięcia brzytwy odsłaniały jego twarz. Kiedy skończył i zrobił krok do tyłu, a później przesunął ręką po chłodnej, różowej, na nowo odkrytej skórze, skinął z aprobatą głową. Wytarł twarz i opłukał brzytwę. Chociaż nie pamiętał, kiedy wyspał się jak należy, nie czuł się zmęczony. Włożył parkę, wyszedł tylnymi drzwiami i ruszył aleją. Dochodziła pierwsza, więc w okolicy nie było żywej duszy. Mimo to Greer czuł wokół pulsowanie, prawie niesłyszalny szum życia. Minął ruiny Kopuły, zszedł ze wzgórza i dotarł płaskim odcinkiem do stadionu. Kiedy znalazł się na miejscu, księżyc już zaszedł. Postanowił nie wchodzić do środka, ale stanął w ciszy, patrząc na czarną plamę na tle rozgwieżdżonego nieba. Czy historia zapamięta

to miejsce? – zastanawiał się. Czy przyszłe pokolenia nadadzą mu jakieś imię, imię godne wydarzeń, które się tu rozegrały, żeby upamiętnić je dla potomności? Pełna nadziei myśl, może odrobinę przedwczesna, ale warta odnotowania. Lucius Greer złożył sobie milczącą przysięgę. Jeśli przyszłość nadejdzie, jeśli ostateczna bitwa o panowanie nad ziemią zostanie wygrana, chwyci za pióro i wszystko opisze. Nie wiedział, kiedy dojdzie do rozstrzygającego starcia, bo Amy mu tego nie powiedziała. Wiedział tylko, że nastąpi. Później zrozumiał, jaka siła go tu przywiodła. Wypatrywał znaku, choć nie potrafił powiedzieć, jaki kształt przybierze. Znak może pojawić się teraz lub w przyszłości albo nie pojawić się w ogóle. Takie już jest brzemię jego wiary. Otworzył umysł i czekał. Minął jakiś czas. Noc, gwiazdy i żyjący świat – wszystko przepływało przez niego niczym błogosławieństwo. A później usłyszał: „Witaj, Luciusie, mój przyjacielu”. ♦♦♦ W tę noc pełną cudownych zdarzeń Peter śpiący przed sklepem z obuwiem obudził się z uczuciem, że nie przestał śnić, jakby jeden sen zamienił się w drugi, niczym drzwi pojawiające się za otwartymi drzwiami. We śnie siedział z córeczką Sary w ramionach, na skraju pokrytych śniegiem pól. Wszystko było takie samo jak poprzednio – atramentowe niebo, zimowy chłód i późna godzina – tylko że tym razem nie byli sami. I nie był to sen. Przykucnęła przed nim w sposób typowy dla swojego gatunku. Jej przemiana była całkowita. Zniknęły nawet kruczoczarne włosy. Jednak kiedy ich oczy się spotkały, w jego umyśle zamigotał znajomy obraz. Nie miał przed sobą wirola, ale dziewczynę i kobietę, a później obie równocześnie. Bo obie były Amy, Dziewczyną Znikąd, Amy Dusz, Ostatnią z Dwunastu. Była sobą. Wyciągnęła i uniosła rękę. Peter odpowiedział jej tym samym gestem. Kiedy ich palce się zetknęły, jego serce przeniknęła tęsknota. Dotyk był jak pocałunek. Nie wiedział, jak długo tak trwali. Pomiędzy nimi, w ciepłym kokonie kurtki drzemała Kate, nieświadoma tego, co się dzieje. Czas rzucił cumy, a Peter i Amy zaczęli dryfować w jego nurcie. Wkrótce dziecko się obudzi, nadejdzie Sara lub Hollis i Amy zniknie. Odpłynie w smudze gwiezdnego światła. Peter zaniesie śpiące dziecko do łóżka i sam się położy, nawet jeśli nie będzie chciało mu się spać. Rankiem, w szarym zimowym brzasku, rozprostują kości, załadują sprzęt i wyruszą w długą drogę na południe. Zaczarowana chwila jak wszystko inne zamieni się we wspomnienie. Ale jeszcze nie teraz.

EPILOG ZŁOTA GODZINA …łatwiej już bym rzucił własne ciało Niż ciebie, który w piersi duszę moją chowasz, Tam jest dom mej miłości… WILLIAM SZEKSPIR23

69

Tym razem kierowcą okazała się kobieta. Amy odłożyła tekturę z napisem i wsiadła do samochodu. – Jak się masz, Amy? – spytała, wyciągając rękę. – Jestem Rachel Wood. Uścisnęły sobie dłonie. Amy zamilkła na chwilę, przytłoczona jej urodą. Rachel miała delikatne rysy twarzy i wyraźnie zaznaczone kości policzkowe, jakby zostały wykute najdoskonalszymi narzędziami. Jej skóra lśniła młodzieńczym blaskiem. Do tego szczupłe, mocne ciało i pięknie umięśnione ramiona. Jasne włosy ze złocistymi pasemkami były związane w kucyk. Miała na sobie ubranie, które Amy uznała za strój do tenisa, choć nie wiedziała, jak się tego domyśliła, a słowo „tenis” było pozbawione sensownego odpowiednika. Na czubku głowy Rachel tkwiły okulary przeciwsłoneczne z drobniutkimi kamykami. – Przepraszam, że nie przyjechałam wcześniej – powiedziała Rachel. – Anthony uznał, że za pierwszy razem wolałabyś znajomą twarz. – Cieszę się, że cię poznałam – odrzekła Amy. – Miło, że tak mówisz. – Rachel uśmiechnęła się, odsłaniając małe, proste i bardzo białe zęby. – Zapnij pas. Wyjechały spod estakady. Wszystko było takie samo jak poprzednio: te same domy i sklepy, i parkingi, to samo intensywne letnie światło, ta sama gorączkowa krzątanina, ten sam świat przesuwający się za oknami auta. Siedząc w skórzanym fotelu, Amy czuła się tak, jakby unosiła się w wannie. Rachel z łatwością kierowała ogromnym pojazdem, nucąc pod nosem jakąś melodię, sunąc pewnie między poruszającymi się pojazdami. Kiedy duża furgonetka przed nimi zahamowała, blokując pas, Rachel mignęła kierunkowskazem i zręcznie ją ominęła. – Boże – westchnęła – gdzie ci ludzie uczyli się prowadzić? – Zerknęła na Amy i znów skierowała uwagę na drogę. – Muszę przyznać, że inaczej sobie ciebie wyobrażałam. – Naprawdę? – Nie miałam na myśli niczego złego – dodała Rachel tonem wyjaśnienia. – Szczerze mówiąc, jesteś śliczna jak obrazek. Chciałabym mieć taką cerę. – Czym cię zaskoczyłam? Rachel się zawahała, szukając odpowiednich słów. – Sądziłam, że będziesz… no wiesz… młodsza. Nagłe przybycie na miejsce sprawiło, że Amy poczuła się nieco zdezorientowana. Ogarnęła ją fala stłumionych emocji, jednak po chwili jej umysł się otworzył. Obrazy nabrały wyraźnego kształtu. Pomyślała, że to wszystko jest niezwykłe. Bardzo, bardzo niezwykłe. Znajdowali się we wnętrzu tankowca Chevron Mariner, choć nie oczekiwała tego fizycznie. Tak jak w obecności Wolgasta, każdy szczegół sceny zachowywał pozory rzeczywistości. Może wszystko jest rzeczywiste w innym sensie tego słowa? Bo w końcu, co to znaczy „rzeczywisty”? – Byłam tu z nim za pierwszym razem. – Rachel wskazała rząd sklepów. – Przyszło mi do głowy, że może lubi pączki. Pączki, dasz wiarę? – Amy nie zdążyła nic powiedzieć – Urządziłam ci wycieczkę, a ty pewnie wszystko już wiesz. Poza tym po tak długiej podróży musisz być zmęczona. – W porządku – uspokoiła ją Amy. – Nic się nie stało. – Żebyś wiedziała, jak on wyglądał. – Rachel pokiwała smutno głową. – Biedny Anthony. Serce mi pękło. Powiedziałam sobie: Rachel, musisz coś zrobić! Choć raz w swoim nędznym życiu wystaw głowę z piasku! Oczywiście jak zawsze myślałam o sobie. W tym sęk. Miałam

takie wyrzuty sumienia, że można by nimi obdzielić ze stu ludzi. Nie zasłużyłam na niego ani trochę. – Nie sądzę, żeby on tak uważał. Rachel zwolniła i skręciła w uliczkę biegnącą między domami. – To naprawdę cudowne, wiesz? To, co robisz. On był tak długo samotny. Po chwili zajechała przed willę. – Jesteśmy na miejscu – oznajmiła radośnie. Podobnie jak Wolgast przesunęła dźwignię na pozycję parkingową, chociaż silnik jeszcze pracował. – Cieszę się, że w końcu cię poznałam, Amy. – Dlaczego ze mną nie pójdziesz? Wiem, że chętnie by cię zobaczył. – Nie. – Rachel pokręciła głową. – Miło, że zapytałaś, ale tu jest inaczej. To wbrew zasadom. – Jakim zasadom? – Po prostu… zasadom. Amy czekała na wyjaśnienia, ale te nie nastąpiły. Nie pozostało jej nic innego, jak wysiąść z samochodu. Stanęła przy otwartych drzwiach, żeby spojrzeć na Rachel, która czekała z rękami na kierownicy. Powietrze było gęste i ciepłe pod zielonym sklepieniem drzew. Zewsząd dochodziło bzyczenie owadów przypominające pogodną, chaotyczną muzykę, niczym dźwięki orkiestry strojącej instrumenty. – Powiedz mu, że o nim myślę. Powiedz, że Rachel przesyła mu wyrazy miłości. – Nie rozumiem, dlaczego ze mną nie pójdziesz. Rachel podniosła wzrok znad deski rozdzielczej i spojrzała na dom. Amy miała wrażenie, że czegoś szuka. Jej oczy zasnuł nagły smutek, gdy zatrzymywały się na każdym z okien. W kącikach błysnęły łzy. – Nie mogę tego zrobić, bo… to nie miałoby sensu. – Dlaczego? – Bo już tu jestem, Amy – powiedziała. ♦♦♦ Znalazła go klęczącego nad rabatką kwiatów i grzebiącego w ziemi. Obok stała taczka. Sterty czarnej mierzwy rozsypane wśród grządek wydzielały ciężką woń gleby. Słysząc jej kroki, podniósł się, zdjął słomkowy kapelusz i ściągnął rękawiczki. – Panienko Amy, zjawiła się panienka w samą porę. Miałem się zabrać do trawnika, ale robota będzie musiała poczekać. – Machnął kapeluszem w stronę patia, gdzie czekały szklanki z mrożoną herbatą. – Chodźmy. Usiądźmy na chwilę. Zajęli miejsca przy stole. Amy spojrzała na korony drzew, pozwalając, by letnie słońce ogrzało jej twarz. Zmysły wypełniła woń trawy i kwiatów. – Pomyślałem, że będzie ci tu wygodniej – powiedział Carter. – Możemy spędzić ze sobą trochę czasu, rozmawiając i tak dalej. Pozwalać, żeby dni mijały. – Wiedziałeś, że on tam będzie, prawda? Carter otarł czoło chustką. – Nie wysłałem go, jeśli o to pytasz. Wolgast po prostu idzie własną drogą. Kiedy coś sobie postanowi, nie można go przekonać. – Jakim cudem tamci nie domyślili się, kim był? Nie mogli wiedzieć, boby go zabili. Carter pokręcił głową. – Ich gatunek nigdy nie potrafił mnie przejrzeć. Można powiedzieć, że od jakiegoś czasu

nie mieliśmy ze sobą kontaktu. To przypomina dwukierunkową ulicę, a ja nigdy im niczego nie wysłałem. Zamknąłem na nich swój umysł. – Carter wsunął chustkę do kieszeni spodni. – Postąpiłaś jak należy, panienko Amy. Wolgast również. Wiem, że była to trudna i niebezpieczna sprawa. Amy nagle poczuła pragnienie. Herbata była chłodna i słodka, pozostawiała na języku delikatny cytrynowy posmak. Carter patrzył, jak pije, wachlując się lekko kapeluszem. – A Zero? – Jeszcze nie nadszedł czas. Zero po nas przyjdzie. To zbyt osobista sprawa. Zero jest najgorszy ze wszystkich. Jest większy od wszystkich Dwunastu. – Zaczekamy tu na niego? Carter skinął cierpliwie głową. – Tak, panienko, zaczekamy. Siedzieli w milczeniu, rozmyślając o tym, co nadejdzie. – Nigdy nie pracowałam w ogrodzie – odezwała się Amy. – Nauczysz mnie? – Zawsze jest dużo roboty. Przyda się pomoc, ale kosiarka jest wybredna. – Jestem pewna, że zdołam się nauczyć. – Na pewno. Choćby teraz – powiedział z uśmiechem. – Czemu nie? Amy przypomniała sobie obietnicę. – Rachel prosiła, żebym przekazała ci wyrazy miłości. – Dziękuję. Właśnie o niej myślałem. Co sądzisz o Rachel? – Jest naprawdę piękna. Wcześniej nie miałam okazji się jej przyjrzeć. Jest piękna, ale smutna. Patrzyła na dom, jakby znajdowało się w nim coś, czego pragnie. Carter spojrzał na Amy zaskoczony. – Nie wiedziałaś? Chodzi ojej dzieci, panienko Amy. Sądziłem, że wiesz. Amy pokręciła głową. – Haley i ta malutka. Z jej miejsca nie można ich zobaczyć ani dotknąć. Zawsze śniła o swoich dzieciach. To jej największe utrapienie. Amy w końcu zrozumiała. Rachel się utopiła, osierocając dzieci. – Czy kiedykolwiek je zobaczy? – Kiedy będzie gotowa. Wcześniej musi sobie przebaczyć, że je zostawiła. Słowa Cartera zawisły w powietrzu – nie były dźwiękami, ale czymś co miało kształt i ciężar. Zrobiło się chłodno. Z drzew opadły liście. – Nie ona jedna, panienko Amy. Niektórzy ludzie nie potrafią odnaleźć własnej drogi. Jedni noszą w duszy złe uczucia, a drudzy zwyczajnie nie potrafią zapomnieć. Ciało Rachel Wood powoli wynurzyło się na powierzchnię. Amy wiedziała, o czym chce jej powiedzieć. Robi to codziennie, kiedy koszę trawnik, pomyślała. Codziennie wypływa na powierzchnię. – Będziesz musiała po niego pójść – powiedział Carter. – Pokazać mu drogę. – Ale ja… – Poczuła, że na nią patrzy. – Nie wiem, jak to zrobić. Pochylił się nad stołem i wziął ją pod brodę. – Znam cię, panienko Amy. Jakbyś była we mnie całe życie. Zostałaś stworzona, by naprawić ten świat, ale Wolgast jest tylko człowiekiem. Nadszedł jego czas. Musisz go odprowadzić. Amy poczuła w gardle łzy. – Co ja bez niego pocznę? – Rób to, co zawsze – odrzekł z uśmiechem Anthony Carter. – Jak do tej pory. Ty, Amy.

70 Przyszedł do niej ostatni raz. Albo to ona przyszła do niego. Przyszli do siebie, żeby się pożegnać. W przypadku Wolgasta zaczęło się doznaniem abstrakcyjnego ruchu. Był w bliżej nieokreślonym miejscu, unosił się w nieskończonej przestrzeni, choć scena wyłaniała się powoli, a jej przestrzenno-czasowe ramy nabierały kształtu. Po chwili uświadomił sobie, że jedzie na rowerze. Dlaczego akurat na rowerze?! Dziwna sprawa. Nie jeździł na rowerze od lat, choć gdy był chłopcem, lubił to robić. Uwielbiał poczucie wolności i żyroskopowe uniesienie, gdy energia jego ciała przepływała przez cudowny mechanizm łączący go z wiatrem. Wolgast siedział na rowerze i jechał zakurzoną wiejską drogą. Obok, też na rowerze, jechała Amy. To go zbytnio nie zdumiało, bo Amy była jednocześnie małą dziewczynką i dorosłą kobietą. Jechali bez słowa, choć czas wydawał się dziwny. Która godzina? Jak długo tak jechali? Kilka godzin, a może dni, choć światło się nie zmieniało. Półmrok przenikał złocistą poświatą wszystko, co ich otaczało: pola i drzewa, pył unoszący się spod kół i małe białe domy w oddali. Wszystko wydawało się bardzo bliskie, a jednocześnie bardzo dalekie. – Dokąd jedziemy? – zapytał Wolgast. Amy uśmiechnęła się do niego. – Już niedaleko. – Co to za miejsce? Nie powiedziała nic więcej. Jechali. Serce Wolgasta wypełniało ciepłe zadowolenie, jakby znowu był chłopcem. Jakby był chłopcem i jeździł na rowerze o zachodzie słońca, czekając, aż rodzice zawołają go do domu. – Jesteś zmęczony? – zapytała Amy. – Nie. Czuję się doskonale. – Może zatrzymamy się na szczycie następnego wzgórza? Stanęli na wierzchołku. U ich stóp rozciągała się porośnięta trawą dolina. W oddali ujrzeli dom otoczony drzewami, mały i biały jak inne, z werandą i czarnymi okiennicami. Amy i Wolgast położyli rowery na ziemi i stanęli w milczeniu obok siebie. Nie czuli najsłabszego powiewu wiatru. – Piękny widok – odezwał się Wolgast, by po chwili dodać: – Myślę, że wiem, gdzie jesteśmy. Amy skinęła głową. – To dziwne. – Nabrała powietrza i wolno je wypuściła. – Naprawdę nie pamiętam, jak to się stało, choć sądzę, że tak było najlepiej. Zawsze tak jest, prawda? – Nie jestem pewny. Myślę, że czasami bywa i tak. Pamiętam, jak sobie powtarzałem, że muszę być odważny. – Byłeś. Byłeś najodważniejszym człowiekiem, jakiego znałam. Zamyślił się nad jej słowami. – Cóż, to dobrze. Cieszę się, że to powiedziałaś. Czy człowiek może prosić o więcej? – Spojrzał na dolinę. – Mam pójść do tego domu, prawda? – Tak sądzę. Odwrócił się, żeby spojrzeć na Amy. Po minucie na jego twarzy pojawił się uśmiech zrozumienia. – Poczekaj. Jesteś zakochana. Widzę to w twoich oczach. – Myślę, że tak.

Wolgast pokręcił ze zdumieniem głową. – Niech mnie szlag! Moja mała Amy dorosła i zakochana. Czy on odwzajemnia twoje uczucie? – Tak sądzę. Mam nadzieję. – Cóż, musiałby być głupcem, żeby cię odrzucić. Możesz mu to powiedzieć. Milczeli przez chwilę. Amy czekała. – To pewnie oznacza, że moje zadanie dobiegło końca – powiedział Wolgast głosem ochrypłym z emocji. – Wiedziałem, że kiedyś nadejdzie ten dzień. Będzie mi cię brakowało, Amy. – Ja też będę za tobą tęskniła. – To zawsze było najtrudniejsze. Tęsknota za tobą. Pewnie dlatego nigdy nie zdobyłem się na to, żeby odejść. Zawsze myślałem: Co Amy beze mnie zrobi? To zabawne, że w końcu stało się dokładnie na odwrót… – Słowa uwięzły mu w gardle. – Załatwmy to szybko, dobrze? Otoczyła go ramieniem. Płakała, ale nie ze smutku. Choć może odrobina smutku w tym była. – Wszystko będzie dobrze, obiecuję – szepnęła. – Skąd wiesz? – Bo tak jest w niebie. Niebo przypomina otwarcie drzwi o zmierzchu i ujrzenie w środku wszystkich, którzy nas kochali. – Przytuliła go z całej siły. – Czas, żebyś wrócił do domu, tato. Trzymałam cię przy sobie tak długo, jak mogłam, ale teraz musisz odejść. Oni na ciebie czekają. – Kto na mnie czeka, Amy? Na progu domu pojawiła się kobieta z niemowlęciem na rękach. Amy cofnęła się o krok, dotykając jego mokrego od łez policzka. – Idź i sam zobacz – powiedziała. 71

Kiedy się obudziła, ogarnął ją chłód. Zobaczyła nad sobą gwiazdy. Setki, tysiące, miliony gwiazd. Wirowały wolno wokół jej twarzy. Niektóre spadały. Alicia patrzyła, jak lecą, odliczając upływające sekundy. Jedna, dwie, trzy… Licząc gwiazdy, odkryła, że świat jest tu, gdzie go zostawiła, a ona wciąż żyje. Jak to możliwe? Usiadła. Nie miała pojęcia, która godzina. Księżyc zaszedł, pogrążając świat w ciemności. Nic się nie zmieniło. Była taka sama jak przedtem. A jednak… „Chodź do mnie, Alicio”. Usłyszała swoje imię wyszeptane przez wiatr. „Chodź do mnie, Alicio. Inni odeszli, będziesz moją jedyną. Chodź do mnie, chodź do mnie, chodź do mnie… ” Wyczołgała się z przepustu. Piętnaście metrów dalej Żołnierz skubał zmrożoną kępę zielska. Słysząc ruch, podniósł głowę. Ach, to ty. Już zaczynałem się niepokoić. Jego wielkie kopyta wzbiły białe obłoki, kiedy ciężkim krokiem ruszył w jej stronę. – Dobry chłopiec – powiedziała, głaszcząc jego ciepłe chrapy. Koński oddech napełnił jej dłonie zapachem ziemi. – Jesteś wspaniałym, szlachetnym rumakiem. Czy dobrze mnie znasz? Mam wrażenie, że jeszcze nie skończyliśmy. Jej plecak leżał w przepuście. Karabin zniknął, ale bandoliery pozostały, a noże tkwiły w pochwach. Oplotła tułów skórzanymi pasami i ściągnęła linki. Wskoczyła na grzbiet Żołnierza

i cmoknęła, kierując go na wschód. „Chodź do mnie, Alicio. Chodź do mnie, chodź do mnie, chodź do mnie… ” Przyjdę, pomyślała. Pochyliła się nad końskim grzbietem, łapiąc się grzywy. Spięła Żołnierza, ponaglając go do truchtu, a później do cwału i galopu, gnając dziko przez śnieg. Przyjdę do ciebie, draniu.

PODZIĘKOWANIA Każda książka potrzebuje przyjaciół, ale ta miała ich naprawdę wielu. Chylę czoło przed Ellen Levine z Trident Media Group; Markiem Tavanim i Libby McGuire z wydawnictwa Ballantine Books; Billem Masseyem z Oriona; Giną Centrello, prezeską Random House Publishing Group; Claire Roberts z Trident Media; członkami znakomitych zespołów produkcji, reklamy oraz marketingu i sprzedaży wydawnictwa Random House Orion i wieloma wydawcami na całym świecie; Jennifer („Jenny”) Smith; pracownikami Wydziału Języka Angielskiego Uniwersytetu Rice’a. W sprawach wojskowych jestem wielkim dłużnikiem Adriana Hoppela. Dziękuję również Rudy’emu Ramosowi, dentyście-snajperowi, i Coertowi Voorheesowi. Marku i Billu: nalejcie sobie po jednym frostym, bracia. Zasłużyliście na to. Ellen, nie mam przyjaciela wierniejszego niż ty. Składam podziękowania członkom Zespołu Cronina, dużym i małym. Bez was niczego bym nie dokonał. Dzięki za ocalenie mi życia. Przekazuję wyrazy wdzięczności wam wszystkim.

1

William Szekspir, Hamlet, królewicz duński, przeł. J. Paszkowski, PIW, Warszawa

1970. 2

April (ang.) – kwiecień CDC – Centers of Disease Control and Prevention. 4 DSW – Department of Special Weapons. 5 Łk 2,8-11. Wszystkie cytaty pochodzą z: Biblia Tysiąclecia, Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu, Pallottinum, Poznań 2003. 6 USAMRIID – United States Army Medical Research Institute of Infections Diseases. 7 T.S. Eliot, Jałowa ziemia, przekł. Cz. Miłosz, „Twórczość” 1946 nr 10. 8 FEMA – Federal Emergency Management Agency – Federalna Agencja Zarządzania Kryzysowego. 9 CENTCOM – United States Central Command. 10 Jack Sprat – bohater angielskiego wiersza z XII wieku. 11 MOAB – Massive Ordnance Air Blast Bomb – bomba paliwowo-powietrzna wielkiego kalibru. 12 William Szekspir, Król Henryk V, przekł. Z. Siwicka, PIW, Warszawa 1978. 13 John Milton, Raj utracony, księga pierwsza 73-75, przekł. M. Słomczyński, Wydawnictwo Literackie, Kraków–Wrocław 1986. 14 William Szekspir, Król Lear, przekł. S. Barańczak, „W drodze”, Poznań 1991. 15 Oye, mi soldadito… (hiszp.) – Witajcie, żołnierze. Macie jakieś plany na tę noc? 16 Cómo te… (hiszp.) – Czym mogę panu służyć, poruczniku? 17 Żródło: www.wikipedia.pl 18 Emily Dickinson, wiersz 288. w: I jestem różą, przekł. L. Marjańska, Wydawnictwo Książkowe Twój Styl, Warszawa 1998. 19 Ap 6,8, op. cit. 20 William Szekspir, Makbet, przekł. Janusz Paszkowski, PIW, Warszawa 1964. 21 Ps 57,4, op. cit. 22 Weeny (ang.) – malutki. 23 William Szekspir, Sonet 109 w: Sonety, przekł. S. Barańczak, Wydawnictwo a5, Wydawnictwo CiS, Poznań, Warszawa 1996. 3