2.Linden Caroline -Prawdziwy skandal

Linden Caroline Skandale 02 Prawdziwy skandal

Abigail Weston ma wszystko: urodę, inteligencję i największy posag w Anglii. Jej rodzice marzą, że poślubi księcia. Abigail marzy, że poślubi mężczyznę, który pokocha ją dla niej samej i obdarzy namiętnością, o jakiej czytuje ukradkiem w gorszącej książce Pięćdziesiąt twarzy grzechu… Sebastian Vane nie ma nic. Wrócił do domu z wojennymi ranami, by przekonać się, że rodowy majątek przepadł, a nazwisko okryła niesława. Nie jest wymarzonym kandydatem do ręki żadnej panny, a już na pewno nie ręki dziedziczki fortuny. Lecz zapatrzona w Sebastiana Abigail nie dostrzega jego zrujnowanej reputacji... Nagle pojawia się ten trzeci. Czy Abigail odważy się pójść za głosem serca, nawet jeśli może stać się bohaterką niewyobrażalnego skandalu?

Dla Lyssy Keusch, niezrównanej redaktorki

Prolog

1816

Obudził się gwałtownie, z sercem bijącym jak na alarm. Francuzi zbliżali się – tirailleurs przeskakiwali barykady; ich muszkiety lśniły w mętnawym świetle, kiedy usiłowali zmieść jego brygadę z zajmowanej pozycji. W uszach mu dzwoniło, strzał, który roztrzaskał mu kolano, ogłuszył go. Przez chwilę walczył, żeby złapać oddech, czekając na kolejny, który wszystko zakończy. Wciąż go nie słyszał; drugi strzał nie nastąpił. Po chwili uświadomił sobie, że pierwszego też nie było – nie tej nocy. Nie znajdował się na polu bitwy w Belgii, próbując odepchnąć cesarską armię z niżej położonego terenu. Był w domu, w Anglii, drzemał w fotelu przy zamierającym ogniu, z wyciągniętą przed siebie, okaleczoną nogą w szynie. Sebastian Vane opadł ponownie na zniszczony skórzany fotel; był wyczerpany, a jego serce nadal wybijało niespokojnego marsza. Drżącą ręką starł zimny pot z twarzy. Francuzów tu nie było – tylko koszmary wywołane laudanum. Ciche pukanie wzbudziło na nowo jego niepokój. Spojrzał na drzwi, były zamknięte. Trzasnęły jakieś inne, sądząc po odgłosie, na dole. Pani Jones z pewnością czuwała. Zamęczała się, opiekując chorym przez ostatni tydzień mężem, a także szaleńcem i kaleką. Sebastian wymacał zegarek; było późno, po północy. Spał dwie godziny, a teraz miał, ku swojemu zmartwieniu, wrażenie, że już nie zaśnie. Jak dotąd noc okazała się dosyć dobra. Szaleństwo ojca wydawało się odrobinę uspokoić, tak że bardziej przypominał rodzica, jakiego zapamiętał, niż niebezpiecznego furiata, jakiego zastał po powrocie z wojny. Michael Vane skubnął parę kęsów z kolacji, zanim odrzucił talerz na bok, mamrocząc o truciźnie. Kiedy Sebastian pomagał mu się rozbierać do snu, nie kopał, tylko przeklinał. A kiedy go położył, ojciec zachowywał się potulnie, jak dziecko, obejmując w łóżku rękami kawał szmaty, która była kiedyś nocną koszulą matki Sebastiana. Ta koszula była darem Boga; trzymając ją, Michael uspokajał się i łatwiej było go opanować. Cóż. Nie takiego ojca Sebastian pamiętał – spokojnego, łagodnego, ukojonego dotykiem starej koszuli nocnej, ale i tak było to dużo lepsze niż wrzeszczący furiat, w jakiego się często zamieniał. Sebastian poruszył się, usiłując rozprostować nogę, nie powodując otwarcia się rany. Ojciec kopnął go poprzedniego dnia, powodując, że pękła blizna nad kolanem, i sprawiając mu tyle bólu, że pani Jones pobiegła po laudanum. Paskudna rzecz, laudanum. Już prawie zdołał się od niego odzwyczaić, kiedy okazało się, że musi je znowu zażyć. Wiatr wył za oknami, wprawiając szklane tafle szyb w drżenie, a drzwi na dole stuknęły ponownie, głośniej. Podniósł głowę, marszcząc brwi. To brzmiało jak ciężkie drzwi frontowe. – Pani Jones! – zawołał. Może musiała wyjść i zapomniała zasunąć skobel po powrocie. Nie było odpowiedzi, tylko ponowne, słabsze stuknięcie drzwi. Pani Jones widocznie położyła się i nie słyszała go ze swojego pokoju za kuchnią. Westchnął. Mógł poruszyć dzwonkiem i obudzić ją, ale i tak z pewnością sam szybko nie

zaśnie. Czy nie chciał stać się znowu samodzielny? Ostrożnie wyprostował się w fotelu, stawiając lewą stopę na podłodze. Odepchnął się mocno i wstał; zachwiał się i szybko chwycił kule. Na korytarzu panował mrok, tylko z dołu sączyło się blade światło. Kiedy doszedł do schodów, nastąpił kolejny trzask, a wraz z nim powiew zimnego wiatru. Klnąc na przemian i wstrzymując oddech, pokuśtykał w dół po schodach; zastał drzwi otwarte, kołyszące się powoli pod wpływem wiatru. Zaskoczony Sebastian wsparł się ramieniem o framugę i przytrzymał drzwi, kiedy wiatr pchnął je w jego stronę. Ciężka sztaba służąca do ich zamykania leżała w poprzek progu, nie pozwalając im się zatrzasnąć. Dzięki niej drzwi nie dawało się otworzyć od zewnątrz. Wyglądało na to, że ktoś ją usunął i po prostu rzucił. Włosy zjeżyły mu się na karku. Tylko jedna osoba w domu mogłaby to zrobić… ale Michael Vane spał, bezpiecznie zamknięty w swoim pokoju. Sebastian sam go zamykał co noc, dla jego dobra. Jednak pchnął drzwi i wyjrzał na zewnątrz. Cienki półksiężyc świecił nad targanymi wiatrem krzewami i drzewami. Ale przy bezchmurnym niebie wystarczyło światła, żeby stwierdzić, że wokół nie było żywego ducha. Pokręcił głową, to musiała być ledwie żywa ze zmęczenia gospodyni. Zamknął drzwi i włożył sztabę na miejsce, a potem powlókł się z powrotem na górę. Ledwie usiał w fotelu, kiedy z dołu dobiegł znowu hałas. Tym razem to nie były drzwi, tylko ktoś, kto w nie tłukł pięściami. – Vane! – krzyczał znajomy głos, przebijając się przez wycie wiatru. – Do diabła, Vane, obudź się! Walenie w drzwi nie ustawało, podczas gdy Sebastian schodził w dół, tym razem klnąc, na czym świat stoi; kolano paliło go z bólu. Podniósł sztabę i odrzucił ją na bok; przybysz otworzył drzwi i wpadł do środka. – Gdzie ona jest? – zapytał Benedict Lennox. – Pomóż mi, Vane, a jeśli ją tknąłeś… – Kogo? – Samanthę – rzucił Benedict. Sebastian uniósł brwi. – Co twoja siostra miałaby tutaj robić? O tej porze? Ma dopiero szesnaście lat… – Pewnie dlatego uciekła, zachowując się tak głupio! – Benedict zniżył głos. – Vane, jeśli teraz ją oddasz, zabiorę ją do domu bez pytań i kłótni. Nikt jeszcze nie wie, że jej nie ma… Sebastian zacisnął usta. – Nie ma jej tutaj. Benedict spojrzał na niego wściekłym wzrokiem. – Nie? Powiedziała mi, że cię kocha i że to trwa od lat. – Dziewczęce zauroczenie – powiedział cicho Sebastian. – Upartą, impulsywną dziewczynę łatwo można namówić, żeby się związała z… Urwał, ale Sebastian mógł bez trudu dopowiedzieć resztę: z synem szaleńca, kaleką i człowiekiem wyzutym z majątku. – Jakie to pochlebne – odezwał się obojętnym głosem. – Nigdy bym się nie domyślił, że mój urok osobisty jest na tyle silny, żeby hrabiowska córka zechciała się ze mną związać, ze zbankrutowanym kuternogą. W oczach Benedicta błysnęła wściekłość. – Wiesz, że by z tobą uciekła, gdybyś ją poprosił – warknął. – Ale nie poprosiłem. – Ta uwaga nie miała znaczenia. Benedict maszerował już

korytarzem, otwierając wszystkie drzwi po kolei. Sebastian znosił to w bezsilnym upokorzeniu. Wiedział, że Samantha wyobrażała sobie kiedyś, że jest w nim zakochana, ale to była szczenięca miłość. Jeśli nawet byłoby inaczej, musiała zdawać sobie sprawę, że jej ojciec, hrabia Stratford, nigdy nie pozwoli jej poślubić syna szalonego Michaela Vane’a. Wszyscy o tym wiedzieli. I tak wcześniej zabawne i pochlebne zadurzenie Samanthy stało się kolejnym źródłem udręki, jako że rodzina hrabiego pilnowała, żeby w oczach miejscowej społeczności taki związek był nie do pomyślenia. A teraz brat Samanthy, niegdyś najbliższy przyjaciel, podejrzewa go, że spiskuje, żeby z nią uciec. Sebastian zwlókł się na dół po schodach i pozostał oparty o słupek poręczy. Benedict przeszukiwał dom bardzo starannie; nieraz tu kiedyś bywał. Praktycznie mieszkał tu w dzieciństwie, uciekając od opresyjnej atmosfery Stratford Court do lasów i wzgórz domu Montrose. Dawno temu pojawienie się Benedicta w środku nocy wprawiłoby Sebastiana w zachwyt i podniecenie i obaj wymknęliby się do lasu na nocną przygodę. Ale to było bardzo dawno temu. Benedict wrócił do holu z jeszcze bardziej ponurą miną. – Idę na górę. – Nie jestem w stanie cię powstrzymać – mruknął Sebastian pod nosem. Benedict już wchodził po schodach i tym razem Sebastian poszedł za nim. Jak można się było spodziewać, na górze Benedict skupił się jeszcze bardziej na poszukiwaniach. Otworzył drzwi na szczycie schodów, zatrzymując się na chwilę na widok buteleczki laudanum na kominku. Spojrzał ukradkiem na Sebastiana, wydając się po raz pierwszy zauważyć nogę w szynie, kule, szlafrok. – Mógłbyś pomóc mi szukać – powiedział nieco spokojniej. – Nie ma jej tu – stwierdził Sebastian, wyczerpany kilkakrotnym schodzeniem i wchodzeniem po schodach. – Czy będę jej szukał, czy nie, nie znajdziesz jej. Benedict zacisnął szczęki, podchodząc do kolejnych drzwi. Przeszedł szybko korytarzem, wszystkie pokoje były puste, nawet schowek na bieliznę. Sprzedano wszystko. Dopiero na samym końcu korytarza Sebastian go zatrzymał. – To pokój mojego ojca – przypomniał, kiedy Benedict sięgnął ręką do gałki przy drzwiach. – Jest zamknięty na klucz. Ale nie był. Drzwi uchyliły się na cal pod dotknięciem Benedicta. Dawny przyjaciel spojrzał na niego. Sebastian był zaszokowany. Sam usunął zamek wewnątrz. Podszedł bliżej, kuśtykając niezgrabnie w pośpiechu. Klucz wisiał na ścianie w zwykłym miejscu – na wypadek pożaru. Sebastian był pewien – całkowicie pewien – że zamknął te drzwi przed paroma godzinami. A jednak otworzyły się, skrzypiąc cicho, kiedy Benedict je pchnął. W pokoju panowała smolista ciemność. Odkąd Michael Vane próbował się podpalić, w pokoju nie wolno było rozpalać ognia ani zostawiać żadnej lampy. Sebastian, utykając mocno, podszedł do okna i otworzył jedną okiennicę. Benedict sapnął ze zdumienia na widok kraty, przez którą nie przeszłaby nawet ręka, ale Sebastian wpatrywał się w łóżko. Puste łóżko. Sebastian chwycił go za płaszcz. – Dlaczego tu jesteś? – Żeby… żeby znaleźć siostrę. – Benedict także wydawał się wstrząśnięty. – Skąd, do diabła, przyszło ci do głowy, że ona jest akurat tutaj? – Powiedziała, że nic jej nie powstrzyma przed wyjściem za ciebie za mąż.

Sebastian zaklął. – Gdyby jej ojciec tego nie zrobił, a jestem głęboko przekonany, że tak, to ja bym ją powstrzymał. – Stuknął kulą o podłogę dla ilustracji. – Ale dlaczego myślałeś, że zjawiła się tutaj właśnie dzisiaj? – Ja… Ona zniknęła – odparł Benedict, do którego zaczęło chyba docierać, jak mało logiki jest w jego rozumowaniu. – Nie mogłem jej znaleźć… – Nie ma jej tutaj i nigdy nie było. – Sebastian wyszedł z pokoju; kula wbijała mu się w ramię. – A teraz zniknął i mój ojciec. – Wciąż kręciło mu się trochę w głowie od laudanum; niech to diabli, widocznie zapomniał zamknąć drzwi. Ile czasu upłynęło od ucieczki Michaela? Ze względu na zimno i chłód czas miał zasadnicze znaczenie. Sebastian odwrócił się do schodów. Za plecami słyszał, jak Benedict otwiera ostatnich parę drzwi, prowadzących do kompletnie pustych pokoi. Benedict przyłączył się do niego w holu na dole, kiedy Sebastian wkładał płaszcz i kapelusz. – Gdzie jeszcze może być? – zapytał, tylko trochę ułagodzony. – Nie mam pojęcia. To twoja siostra. – Sebastian otworzył drzwi. – Idź do domu, Ben. Pewnie poszła do księgarni po książkę albo do kuchni po ciepłe mleko. Benedict skrzywił się, naprawdę zmartwiony. – Sprawdzałem tam. Szukałem wszędzie. Zniknęła, mówię ci. A ty… ona… Sebastian wzruszył ramionami. Lubił Samanthę – jak brat albo kuzyn. Z urodą, która miała rozkwitnąć, pozycją i bogactwem ojca mogła wyjść dużo lepiej za mąż niż za okulałego żołnierza, którego ojciec zaprzepaścił majątek, wyobrażając sobie, że tego żąda szatan. Sebastian sam powiedział dziewczynie, że nie byłby dobrym mężem; chciał tylko uzmysłowić jej delikatnie, że źle ulokowała swoje uczucia. Musiał siedzieć w domu, żeby opiekować się ojcem, a teraz okazało się, że nawet z tego nie potrafił się wywiązać. – Dlaczego okna na górze są zakratowane? – Bo on oszalał – nie słyszałeś? Zagraża sam sobie i trzeba go zamykać na noc. Benedict zerknął w górę schodów. – Ale drzwi były otwarte. Może Samantha… – Przebyła rzekę po ciemku, wdrapała się na wzgórze, znalazła drogę do domu, otworzyła drzwi jego pokoju i odeszła, niezauważona? – dokończył Sebastian za Benedicta. – Na ile to możliwe? I co by jej to dało, tak czy inaczej? – Pokręcił głową, zmagając się z guzikami i przeklinając laudanum, które sprawiło, że tego wieczoru stał się niezręczny – i śpiący. – Nie – mruknął Benedict. – Wiem, że nawet jeśli myślała… To i tak… – Urwał zmieszany, zanim powiedział to, co obaj wiedzieli. – Nawet gdyby umarł, to by niczego nie zmieniło? – Sebastian posłał mu twarde spojrzenie. – Lepiej, żebyś wrócił do domu i znalazł siostrę. Benedict zawahał się, po czym skinął krótko głową. Wyszedł i odwiązał konia. Szybkim, gładkim ruchem, który wywołał u Sebastiana ukłucie niepotrzebnej zazdrości, wskoczył mu na grzbiet. – Powodzenia – powiedział po chwili milczenia. – I tobie. – Sebastian skinął głową. Benedict zniknął w mroku. Dotarcie do domu powinno mu zabrać około godziny. Musiał przejechać przez Richmond i obudzić człowieka obsługującego prom, choć może zapłacił mu za czekanie, kiedy przebywał rzekę w tę stronę. W drodze zdąży zmarznąć na kość – a to świadczyło o tym, jak bardzo się obawiał, że siostra ucieknie z Sebastianem. Kolejny dowód, że ich przyjaźń skończyła się nieodwołalnie. Sebastian spojrzał tęsknie na ciemne i puste stajnie, żałując, że nie ma konia. Łatwiej

byłoby szukać ojca, gdyby musiał zagłębić się w las. Oczywiście, nigdzie by nie pojechał. Uszkodzone kolano zamieniłoby jazdę konną w koszmar, a przez majaki ojca i tak nie mieli żadnych koni. Poszedł obudzić Jonesów; nie potrafił odpowiedzieć na ich pełne niepokoju pytania, w jaki sposób pan Vane wydostał się z domu. Przeszukanie domu i stajni nic nie dało, więc wyruszył do lasu. Kiedy szedł, utykając, wyboistą ścieżką, ścigało go echo własnych słów. Nawet, gdyby umarł, to by niczego nie zmieniło. To nie było całkiem tak. Gdyby ojciec umarł, Sebastian nie musiałby spać w fotelu, gotów zerwać się w każdej chwili w razie kolejnego napadu szaleństwa Michaela. Nie doznawałby nowych urazów, powstrzymując go przed wyrządzeniem krzywdy komuś innemu. Nie musiałby patrzeć, jak jego rozumny, trzeźwo stąpający po ziemi ojciec staje się cieniem samego siebie – niechlujnym obłąkańcem, który plecie o ścigających go demonach. Sebastian wiedział, że pod wieloma względami śmierć ojca byłaby ulgą dla wszystkich. Ale dzięki temu nie stałby się bardziej interesującą partią. Samantha z pewnością o tym wiedziała, podobnie jak wszyscy inni. Benedict zastanie ją bezpieczną w domu i poczuje się jak ostatni głupiec, odbywszy niepotrzebną wyprawę do Montrose Hill. Przez chwilę Sebastian zastanowił się, czy dawny przyjaciel przeprosi go za oskarżenia, a potem przestał zawracać tym sobie głowę. To się wydawało mocno wątpliwe, a poza tym, gdyby nie wizyta Benedicta, nie dowiedziałby się o zniknięciu ojca aż do rana. Może powinien podziękować Benedictowi za podejrzenia. Podniósł wyżej latarnię, usiłując odgadnąć, dokąd ojciec mógł się udać. O świcie pan Jones znalazł Sebastiana i sprowadził go, pół niosąc, do domu, żeby mógł przespać parę godzin. Wraz z panią Jones przeczesali łąkę i zbadali jezioro, co posłało pana Jonesa z powrotem do łóżka z dreszczami i katarem. Następnego dnia przyszły dwa listy. Jeden od Benedicta – z przeprosinami. Samantha istotnie siedziała bezpiecznie w domu. Drugi napisała Samantha, prosząc usilnie, żeby się z nią zobaczył. Przypuszczał, że Benedict powiedział jej, co się stało, i ona także chciała przeprosić. Miał nadzieję, że to wszystko, co miała mu do powiedzenia; im szybciej skieruje swoje uczucia gdzie indziej, tym lepiej dla wszystkich. Sebastian wrzucił oba listy w ogień. Ale po Michaelu Vanie wszelki słuch zaginął. I zamiast przynieść ulgę, zniknięcie ojca znacząco pogorszyło sytuację.

1

1822 Richmond nad Tamizą

Cóż, moja droga, co o tym sądzisz? Thomas Weston stał na środku głównego holu rezydencji Hart, rozkładając szeroko ramiona i uśmiechając się promiennie. – Co jest złego z domem w Londynie? – zapytała jego żona, patrząc ponurym wzrokiem na widoczne w świetle słońca, wpadające przez otwarte drzwi i wysokie okna drobinki kurzu. Agent nieruchomości, który ich tutaj sprowadził, żeby obejrzeli dom, czekał dyskretnie na zewnątrz. – Londyn to Londyn. Posiadłość wiejska dodaje człowiekowi powagi i czyni go dżentelmenem. – A także nadszarpuje jego majątek i skłania do jeszcze większych wydatków, żeby odnowić i rozbudować dom, i urządzać przyjęcia. – Żona odchyliła głowę do tyłu. – Ten gips już pęka. W ciągu roku staniesz się biedakiem, naprawiając wszystko w tym domu. – Trochę popękanego gipsu! – parsknął. – Dom jest w dobrym stanie, pani Weston! Jest o dzień drogi od Londynu, więc możesz jeździć tam i z powrotem, jeśli tylko masz ochotę. Nie rozstaniesz się ze swoimi krawcowymi, modystkami, fatałaszkami, na które zdajesz się lekką ręką wydawać moje pieniądze. – Nowy czepek to nic wobec kosztu nowego domu – odparła cierpko. – Nie mówiąc o urządzeniu ogrodów, umeblowaniu i służbie. Położył ręce na biodrach i westchnął. – Pomyśl tylko o przyjęciach, jakie możesz tu wydawać w najświetniejszych sukniach z Bond Street – przemawiał słodkim głosem. – Pani Weston z Hart House! To będzie bez wątpienia najbardziej pożądane zaproszenie w Richmond. I pomyśl o dziewczętach – wyobraź sobie, jak zstępują po tych schodach, także we wspaniałych, nowych sukniach, tańczą z dżentelmenami z sąsiedztwa i zawierają przyjaźnie z córkami arystokracji. – Objął ją i pociągnął na środek holu. – Wyobraź sobie, jak tu stoimy, ty i ja, witając naszych szlachetnie urodzonych gości. Panie, pani. – Skłonił się fantazyjnie przed parą wyimaginowanych gości. – Jakiż to zaszczyt, że odwiedziliście nas w naszym skromnym domu. Czy mogę przedstawić moją żonę? – Podniósł jej dłoń do pocałunku, patrząc na nią z ukosa, z nadzieją. Pani Weston odęła usta, usiłując się nie uśmiechnąć. Zachęcony, ciągnął: – Cóż, tak, mój lordzie, to najpiękniejsza dama w całym Surrey i najwdzięczniejsza gospodyni. W istocie, lady, jej suknię uszyto według najmodniejszych wzorów; jestem pewien, że z radością poleci ci swoją krawcową. Pani Weston przewróciła oczami, słuchając mężowskich wygłupów. Na szczycie kręconych schodów Penelope Weston nachyliła się do siostry. Przyglądały się rodzicom, zwiedziwszy najpierw pokoje na górze. – Mocno przesadza, nie sądzisz?

– Poczekaj – szepnęła Abigail. – Wiesz, co teraz nastąpi. Jakby ją słyszał, ojciec położył jedną rękę na sercu. – Musicie poznać nasze córki! Dwie najpiękniejsze, najsłodsze panny na świecie, równie piękne jak ich matka. Czy tak? Macie nieżonatego syna i dziedzica? Dżentelmena, który szuka żony? Żony pochodzącej z szacownej rodziny, posiadającej dobra w Londynie i Richmond? – No, proszę – powiedziała Abigail z drwiącym uśmiechem. Penelope parsknęła cicho. – Przestań, Thomasie! – Pani Weston wybuchła w końcu śmiechem, uderzając go lekko po ramieniu. – To zabawne, jakby kupno domu gwarantowało zamążpójście jednej – czy obu! – naszych córek! – Cóż, na pewno nie zaszkodzi, nieprawdaż? – Uśmiechnął się triumfalnie. – No, Klaro, co o tym sądzisz? To piękny dom, prawda? – Tak, bardzo piękny – przyznała. – Aż zanadto. Musi być niebotycznie drogi, a poza tym, ile czasu zamierzasz spędzać tu, w tej dziczy? – Dziczy! – Podniósł rękę. – To mniej niż dziesięć mil od Londynu. – Osiedliśmy w mieście – ciągnęła. – Jest nam wygodnie. Nie wiesz, jakie to poważne przedsięwzięcie spakować się i przeprowadzić nawet o marne dziesięć mil. – Ale kiedy osiedlimy się tutaj, to wszystko wyda się drobiazgiem. Możemy podróżować rzeką. Kupię ci barkę z dziesięcioma Egipcjanami, którzy będą cię wozić tam i z powrotem, jak współczesną Kleopatrę. – Przysunął się bliżej. – Co cię może przekonać, kochana? Spojrzała na niego surowo. – Wiesz, że nie prosisz o moją aprobatę. Spodziewam się, że już go kupiłeś, czyż nie? – Ale i tak pragnę, żebyś była zadowolona – odparł, nie próbując zaprzeczyć. Na górze schodów Abigail stłumiła śmiech. Jakie to podobne do ojca. A więc to będzie ich wiejski dom. Rozejrzała się wokół, na nowo skupiona. Mama złagodnieje, kiedy przyjdzie do kupowania dywanów i mebli, o ile papa nie zdoła jej przekabacić jeszcze wcześniej. Zwykle mu się udawało. – Pójdę wybrać dla siebie pokój – szepnęła Penelope. – Tak daleko od mamy, jak się da. – Zniknęła, udając się w stronę sypialń. Abigail zeszła po schodach, mijając rodziców – matka wciąż udawała oburzoną, a ojciec zagadywał ją pieszczotliwie – i wyszła na żwirowy podjazd. Dom nie był ogromny, ale proporcjonalny i piękny. Otaczająca dom zachwycająca przyroda tchnęła spokojem, a powietrze było czystsze niż w mieście. Tak, mama da się przekonać. W ciągu roku polubi go z pewnością bardziej niż ich dom na Grosvenor Square. Jej brat, James, wyszedł zza rogu. Widocznie oglądał stajnie. – Co o tym myślisz, Abby? – Papa już go kupił. Pokiwał głową, mrużąc oczy w słońcu. – Wiem. – Co?! – zawołała. – Powiedział tobie, ale nie mamie? Uśmiechnął się lekko. – Kupując dom, zanim jej go pokazał, miał pewność, że ją przekona, prawda? – To oszustwo! – W miłości wszystko dozwolone, jak przypuszczam. – James się roześmiał. – Papa od pewnego czasu myślał o kupnie domu na wsi, a ten jest dobry; potrzebuje tylko odnowienia i paru drobnych unowocześnień. Otoczenie jest wymarzone, jak mama sama przyzna, kiedy zacznie planować pikniki i wycieczki łodzią. A cena okazała się rozsądna. Abigail pokręciła głową.

– Teraz opowiada mamie, że Pen i ja poznamy utytułowanych dżentelmenów dzięki temu domowi. – Wcale w to nie wątpię. Siedziba hrabiego Stratford znajduje się niedaleko, a oprócz niej dziesiątki willi i małych posiadłości, gdzie arystokracja przyjeżdża zażywać świeżego powietrza. – Hrabia Stratford! – parsknęła Abigail. – Teraz ty fantazjujesz, jak papa. – Nie powiedziałem, że któryś z nich się z tobą ożeni – zauważył James. – Tylko że możecie ich poznać – grubych, chorych na podagrę, zdziecinniałych ze starości czy rozpustnych, jacykolwiek by byli. Poza tym lord Stratford jest w wieku papy i już się ożenił. Ma syna, ale myślę, że jest gdzieś daleko, w wojsku. Ty i Pen nie macie szczęścia, jeśli o to chodzi; może markiz Dorre, właściciel Penton Lodge koło Kew, przyprowadzi swoich synów. Chociaż słyszałem pogłoski, że średniego należy omijać z daleka. – Skąd to wszystko wiesz? Wzruszył ramionami. – Po prostu słucham uważnie. A ty nie? Abigail zagryzła wargi. Zwracała uwagę na plotki dotyczące dżentelmenów, utytułowanych czy nie. A jednak nie wiedziała nic o średnim synu lorda Dorre; co takiego zrobił, że ludzie powinni go unikać? – A może ty spotkasz młodą damę, skoro mamy dom na wsi. Kiedyś będzie do ciebie należał, a to może zwabić panny. Usta Jamesa drgnęły lekko. – Nie wiesz, że jestem beznadziejny? Penelope sama mi to powiedziała. – Nie, powiedziała, że jesteś nudny i bez wyobraźni, a nikt nie chce wyjść za mąż za nudziarza. – Abigail się uśmiechnęła. – Jak dla mnie, bardziej prawdopodobne, że ożenisz się z arystokratką, niż to, że jakiś wicehrabia czy hrabia zjawi się znikąd, żeby poprosić o rękę moją czy Pen. – Nie stawiaj na to swojego kieszonkowego – odparł krótko. Roześmiała się. – Wierz mi, nie zrobię tego. Czyż nie nauczyłam się przez te wszystkie lata, że zwykle ty wygrywasz? – Oboje przeszli ubitą dróżką do dobrze utrzymanego trawnika nad rzeką. Dom wznosił się na szczycie łagodnego zbocza prowadzącego na brzeg i pewnie można było stamtąd dopłynąć łódką do samego serca Londynu. Nawet jeśli mamie tu się nie spodoba, Abigail czuła, że ona sama polubi to miejsce. Jednak rozumowanie jej ojca wydawało się niezbyt mądre. – Muszą zdawać sobie sprawę, że to mało prawdopodobne… – szepnęła. Brat posłał jej nieodgadnione spojrzenie. Abigail machnęła ręką. – Żeby któreś z nas weszło do rodziny arystokratów. Patrzą na nas z góry, jak na nuworyszy, wzbogaconych na handlu. – Arystokraci – powiedział James, wpatrując się w iskrzącą wodę rzeki – żenili się z aktorkami. Kochankami. Amerykankami. Jakiś lord poślubił zapewne pomywaczkę. Przekonanie, że ładna dziewczyna z przyjemnym posagiem może poślubić takowego, nie wydaje się dziwactwem. Nie robią ceregieli, kiedy chodzi o duże pieniądze. – Może poślubić – odparła, akcentując silnie pierwsze słowo. – Ale niekoniecznie poślubi. A co, jeśli nie spodoba mi się ten, który raczy się mną zainteresować? Mama wybrała syna skromnego prawnika i wydaje się całkiem szczęśliwa. Może mnie jest przeznaczone zostać żoną rzeźnika. – Małżeństwo twojej przyjaciółki dało jej wielkie nadzieje. – Zerknął na nią z ukosa. – Nie mówiąc już o nadziejach papy. Abigail się skrzywiła. Jej najdroższa przyjaciółka, Joan Bennet, którą londyńscy

dżentelmeni ignorowali tak samo jak Abigail i Penelope, poślubiła ostatnio jednego z najbardziej pożądanych kawalerów w stolicy, wicehrabiego Burke. To zdumiało wszystkich – włącznie z Joan, jeśli można jej wierzyć. Państwo Weston istotnie ogromnie ucieszyli się tą nowiną. – Pamiętasz, że się na to zupełnie nie zanosiło – przypomniała bratu. – Ona go nie znosiła, a on ją dręczył. – Dręczył? – James uniósł brwi. – Pamiętam straszliwe opowieści o tym, jak z nią tańczył, a nawet mrożącą krew w żyłach opowieść o tym, jak zabrał ją na przejażdżkę balonem. Droga siostro, jeśli jakiś bogaty, nieżonaty wicehrabia zacznie się nad tobą w ten sposób znęcać, daj mi znać natychmiast. Natychmiast postawię całą swoją fortunę na to, że w ciągu roku wyjdziesz za niego za mąż. – Przestań. – Abigail zmarszczyła brwi. – Oczywiście, że przestał ją prześladować. Ale tak czy inaczej, ojciec Joan jest baronetem; jej wuj hrabią Doncaster. Ma koligacje, a my nie. – Nie trać ducha, Abby. – Posłał jej jeden ze swoich rzadkich, kpiących uśmiechów. – Twój rzeźnik z pewnością pokocha cię całym sercem. – Tak będzie lepiej dla niego – odparła, po czym parsknęła niepowstrzymanym śmiechem. Brat śmiał się razem z nią. – Co was tak bawi? – Penelope przyłączyła się do nich z nieco ponurą miną. – Jamie, wiedziałeś, że ojciec już kupił ten dom? – Tak. Skrzywiła się gniewnie. – I nic nam nie powiedziałeś! Jesteś bezużyteczny jako źródło plotek. – Umiejętność trzymania języka za zębami bardzo się przydaje. Mogłabyś sama czasem spróbować. – A co to za przyjemność? – oburzyła się Penelope. Spojrzała na Abigail. – Ten dom ma jedną zasadniczą wadę i sądzę, że wiesz, co mam na myśli. – Ach. – Abigail zerknęła szybko na brata, a ten wzruszył ramionami. – Wiesz – powtórzyła Penelope znacząco. – W Richmond jesteśmy daleko od sklepów Londynu. – Wiesz, tutaj też są sklepy – zauważył James. – Ale nie te właściwe sklepy – odparła, nie patrząc na niego. Wydawała się wiercić dziurę w Abigail lśniącymi, błękitnymi oczami. – Skąd weźmiemy właściwy balsam, róż, pomadę do włosów? Będziemy wyglądać jak druidzi z wrzosowisk. – Kup zapas w Londynie i przywieź – poradził brat. – Odrobina planowania rozwiąże prawie każdy problem. Penelope zazgrzytała zębami, wciąż wpatrując się uporczywie w Abigail. – Mogą nam się skończyć. A jeśli utyję, bo rzadziej będziemy chodzić na bale? Przyda mi się nowy gorset z większą liczbą wstawek pod biustem, wiesz, taki, co trzyma każdą stronę osobno… – Żałuję, że nie potrafiłem zrozumieć twojego cierpienia – powiedział pośpiesznie James. – Lepiej poproś mamę o radę. – Mówiąc to, już się wycofywał, a po chwili zniknął w domu. – Biedny Jamie – powiedziała rozbawiona Abigail. – Jak on się ożeni, jeśli sama wzmianka o gorsecie powoduje, że robi się zielony? – Jak on się ożeni, skoro potrafi gadać tylko o koniach i pieniądzach? – Penelope machnęła lekceważąco ręką. – Wiesz, o co mi chodziło, prawda? – Chyba tak. – Abigail odwróciła się i odeszła trochę dalej od domu. Kto wie, kiedy rodzice wyjdą, żeby podziwiać widoki? Matka wydawała się niekiedy posiadać nadzwyczajne zdolności słyszenia na odległość, a Abigail, w przeciwieństwie do Penelope, miała dość

rozsądku, żeby nie wystawiać ich na próbę. Penelope poszła za nią. – Jak tu zdobędziemy nowe wydania Pięćdziesięciu twarzy grzechu? Tygodniami szukałyśmy odpowiedniej księgarni, zanim znalazłyśmy tę na Madox Street. Z tego, co wiemy, nikt w Richmond tego nie sprzedaje. – Może w ogóle nie powinnyśmy tego szukać. – Abigail spojrzała na siostrę surowo. – Wiesz, że z tego powodu nadal jesteś na czarnej liście u mamy. Rozpytywanie w każdej księgarni w Richmond tylko pogorszy sprawę. Pięćdziesiąt twarzy grzechu było jednym z najbardziej osławionych pamfletów w Londynie. Każde wydanie zawierało drobiazgowy, pełen pikantnych szczegółów opis miłosnego spotkania autorki z jakimś znanym, znakomitym dżentelmenem. Autorka, nazywająca siebie lady Constance, ukrywała nazwiska kochanków, ale opisywała ich na tyle dokładnie, że wszyscy gorączkowo starali się odkryć ich tożsamość. Podobnie jak tożsamość lady Constance. Pamflety były pilnie poszukiwane. Erotyczny charakter tych opowiadań powodował, że musiano je sprzedawać dyskretnie; trzeba było wiedzieć, u jakich sprzedawców się dowiadywać, a ponieważ wydawano je nieregularnie, należało trafić na odpowiedni moment, bo inaczej były już wyprzedane. Nikt nie był równie żarliwą wielbicielką pamfletów jak Penelope, ale Abigail zaangażowała się niemal równie mocno. Razem z przyjaciółką, Joan Bennet – obecnie wicehrabiną Burke – analizowały drobiazgowo każde wydanie. Pięćdziesiąt twarzy grzechu stanowiło bezcenne źródło edukacji na tematy normalnie niedostępne dla młodych dam. Urok zakazanego owocu sprowadził jednak zgubę na Penelope. Chcąc koniecznie przeczytać jeden z pamfletów, została schwytana przez matkę i teraz znajdowała się pod ścisłą obserwacją. Jak dotąd, Abigail udało się tego uniknąć i chciała, żeby tak zostało. Penelope skrzywiła się, zniechęcona. – Wiem! A niech to, do wszystkich diabłów. Musiałaś oddać wszystkie egzemplarze Joan? – Kiedy przyjaciółka wychodziła ostatnio za mąż, na fali ledwo uciszonego skandalu, uznały, że jej będą bardziej potrzebne, i dały jej wszystkie kopie, jakie zdołały znaleźć. Mając własnego męża, Joan mogła sprawdzić niektóre z co bardziej nieprawdopodobnych opisów i – zakładając, że jest rzeczywiście dobrą przyjaciółką – złożyć sprawozdanie co do ich prawdziwości. Problem polegał na tym, że mąż zabrał ją do rodzinnej posiadłości na wsi i pamflety pojechały razem z nią. Tak w każdym razie przypuszczała Abigail; gdyby ona miała przystojnego męża, z pewnością zabrałaby wszystko, żeby szukać pożytecznych wskazówek i instrukcji. – Zgodziłaś się na to – przypomniała siostrze. – Wiem! – Penelope ścisnęła dłońmi skronie. – Myślałam, że dotąd pojawi się jedno wydanie albo dwa czy trzy. Jak może być miesiąc bez nawet jednego? – Może lady Constance też spędza lato na wsi. – Nie mów tak! – Penelope tupnęła nogą o ziemię, aż jakiś kamyczek podskoczył parę razy, lądując na trawie. – Papa już postanowił, że wydamy bal. Zamierza wywrzeć na wszystkich w Richmond piorunujące wrażenie od samego początku. – Już? – To zainteresowało Abigail. – Nawet się nie zdążyliśmy wprowadzić do domu. Kiedy chce go urządzić? – Za dwa tygodnie. Akurat tyle czasu, żeby mama zdążyła zamówić nową suknię – powiedziała Penelope, naśladując głos ojca. – Mógł nas zapytać! Joan nie będzie, nie będziemy znały żywej duszy na sali, a papa spodziewa się, że tłum arystokratów pojawi się, jak za sprawą magii, błagając nas o każdy taniec wieczoru. – Tonem dawała do zrozumienia, jak mało prawdopodobne jej się to wydaje.

– Będziemy musiały poradzić sobie najlepiej, jak się da – stwierdziła sucho Abigail. Siostra tylko się skrzywiła. – Może zmiana wyjdzie nam na dobre. W Londynie spotykałyśmy mnóstwo dżentelmenów, ale nic z tego wynikło. Może w Richmond jest więcej mężczyzn z dobrym gustem i poczuciem humoru, a mniej wyniosłych i protekcjonalnych. – Może! – przyznała Penelope niechętnie. – Ale tu jest tak spokojnie. Jak ktoś interesujący może mieć ochotę spędzać tutaj czas? – To jedno lato! – Abigail się roześmiała. – A ty mówisz o tym, jakby to było wieczne wygnanie. Będę z ciebie kpić bezlitośnie, jeśli okaże się, że tutaj spotkasz mężczyznę swoich marzeń. – Mocno w to wątpię. Możesz sobie mieć dżentelmenów rolników i obywateli ziemskich. – Penelope trąciła ją lekko łokciem w ramię. – Ja poczekam na tajemniczego, podniecającego mężczyznę z miasta, który będzie ranić i zabijać, żeby móc spędzić ze mną choć jedną noc. – To byłby bardzo krótkotrwały mariaż – zauważyła Abigail. – Nie mówiąc już o tym, co by mama na ten temat powiedziała. – Wiedziała, że Penelope wpadała w dziką wściekłość na myśl o matczynej kontroli. Siostra westchnęła rozgłośnie. – Mama! Jakbym miała szansę choćby na tajemny pocałunek, podczas gdy ona wszędzie za mną chodzi! – Abby, musisz mi pomóc; przysięgam, że inaczej zwariuję. Będę ci winna ogromną przysługę, jeśli obiecasz. Zastanowiła się. Nie było lepszej konspiratorki niż Penelope. Jakaś przysługa z jej strony mogła się w przyszłości przydać. Poza tym sądziła, że wie, czego chce Penelope, a to jej także odpowiadało. – Doskonale. Pomogę ci wytropić wszelkie wydania Pięćdziesięciu twarzy grzechu, jakie dotarły tutaj z Londynu. – Dziękuję! – Penelope chwyciła ją za rękę, ściskając niemal boleśnie. – Błogosławię cię, Abby! – Ale w zamian za to nie możesz mnie zamęczyć z tego powodu na śmierć. – Wyzwoliła się z gorączkowego uścisku siostry. – Mówię poważnie, Pen. Spróbuję coś znaleźć, ale jeśli będziesz mnie… – Ani trochę! – Siostra wyglądała na urażoną. – Tylko pomogę. Abigail już przedtem znosiła pomoc Penelope. Podniosła rękę. – Tylko, jeśli o to poproszę. Inaczej musisz zachować spokój. Penelope podniosła oczy do nieba. – Świetnie. – I jeszcze jedno… – Spojrzała surowo na siostrę. – Ja czytam pierwsza.

2

Mama tym razem musiała być bardziej oporna na perswazję papy, bo kiedy Westonowie zjawili się w Hart House tydzień później z bagażami, w jej nowej garderobie czekała na nią niespodzianka. Abigail i Penelope przybiegły natychmiast, słysząc krzyk matki, a kiedy wpadły do pokoju, przekonały się, że matka krzyczy z zachwytu. Pani Weston tuliła do policzka wiercącą się kulę czarno-brązowego futra. Sądząc po maleńkim, różowym języczku, który wysuwał się gorączkowo w kierunku jej twarzy, dziewczęta wywnioskowały, w jaki sposób ojciec postanowił przekabacić żonę na swoją stronę. – Czy nie jest słodki? – zawołała matka, podnosząc szczeniaka do góry. Był maleńki, dawało się go z łatwością podnieść jedną ręką. Penelope sapnęła z podniecenia i podbiegła, żeby mu się przyjrzeć. – Dama w wiejskim majątku potrzebuje psa – odezwał się papa z drugiego końca pokoju. Stał w drzwiach sąsiedniej sypialni i wydawał się bardzo z siebie zadowolony. – Och, Thomasie, nie należało tego robić – powtórzyła żona, zaprzeczając własnym słowom promiennym uśmiechem. – Co za słodkie stworzonko! – Mam nadzieję, że patrząc, jak baraszkuje na trawniku, polubisz Hart House. – Papa mrugnął okiem. – Straszliwy z ciebie manipulator, Thomasie Weston. – Mama pozwoliła szczeniaczkowi polizać się jeszcze raz po twarzy, zanim wręczyła go Penelope, która zaczęła się nad nim rozczulać tak samo jak przedtem matka. – Ale dziękuję ci z całego serca. – Przeszła przez pokój i pocałowała go w policzek. – Choć raz! – Papa wzniósł ręce do góry w geście udawanej rozpaczy. – Gdybym wiedział, że mały łowca robaków skradnie ci serce, dałbym ci go lata temu. – Łowca robaków! O, nie. – Matka wróciła do swojego pupilka, żeby pogłaskać go po uszkach. – Jest na to za śliczny! – dodała Penelope, śmiejąc się, kiedy piesek usiłował zjeść wstążkę przy jej sukience. Papa tylko pokręcił głową. – Jak go nazwiesz, kochanie? – Milo – odparła pani Weston, patrząc z miłością na nowe dziecko. Milo szybko stał się centrum życia w Hart House, na dobre i na złe. Pani Weston zabierała go ze sobą wszędzie, ale, sprytny jak mała wydra, wykorzystywał każdą chwilę nieuwagi, żeby zniknąć w jakiejś ciemnej szafie. Częściej niż raz dziennie podnosił się krzyk, żeby znaleźć Milo. Po pierwszych, gorączkowych poszukiwaniach pan Weston oznajmił, że psiak musi poznać dom i odtąd nie kiwnął palcem, żeby go odnaleźć. James, jak się wydaje, nagle tracił słuch, kiedy padało imię Milo. Penelope rozpieszczała pieska niemal tak samo jak matka, ale tak się jakoś składało, że nigdy nie było jej w pobliżu, kiedy się znowu zgubił. Abigail, jak zwykle, niezawodnie dawała się wciągnąć w poszukiwania, ulegając prośbom matki. Szczeniak był słodki, ale jej zdaniem sprawiał także wiele kłopotu. Te kłopoty dały o sobie znać w noc balu. Papa zaplanował go na tydzień po wprowadzeniu się do Hart House, zostawiając szokująco mało czasu na przygotowania. Mamie udało się tego, jak zwykle, dokonać, ale wielkim kosztem domowego spokoju i harmonii. I, rzecz

jasna, Milo zniknął w zamieszaniu. – Gdzie on się podział? – biadoliła pani Weston, spotkawszy starszą córkę w głównym holu, obecnie przystrojonym zielenią i jedwabnymi wstążkami. – Kazałam Marie zamknąć go w moim pokoju, ale pozwoliła mu wyjść. Nie widziałaś go, Abigail? – Nie, tylko po południu. – Och, Boże. – Mama podniosła rękę do ust. – Mam nadzieję, że nie wydostał się na zewnątrz. Jest taki maleńki, koń mógłby go stratować albo powóz przejechać. – Rozejrzę się – zaoferowała Abigail. – Jestem już ubrana, a ty masz inne rzeczy na głowie. – Jak, na przykład, udobruchanie nadąsanej Penelope; Abigail nie chciała brać w tym udziału. Miała dość humorów siostry, a dzisiaj z jakiegoś powodu Penelope była w szczególnie złym nastroju. – Dziękuję, kochana. – Mama ścisnęła jej rękę z wdzięcznością. – Tylko nie odchodź za daleko. Jeśli go nie będzie koło domu, wyślę Jamesa, skoro odmawia udziału w balu – dokończyła ponuro. – Co ja takiego zrobiłam, żeby zasłużyć na takich mężczyzn w moim życiu… – Pokręciła głową, robiąc gniewną minę. – Nie odejdę – obiecała Abigail. – Na pewno jest gdzieś w pobliżu; ma za krótkie łapki, żeby gdzieś dalej odbiec. Matka uśmiechnęła się i, podniósłszy ręce do góry, odeszła pospiesznie. Abigail wyszła na dwór. Służba krzątała się, przygotowując wszystko na przyjście gości, i niejedne drzwi pozostawiono otwarte. Mały piesek mógł z łatwością wymknąć się niezauważony. Szła żwirową ścieżką, rozglądając się uważnie i wołając szczeniaka. Na dworze było cudownie – cicho, chłodno i nie musiała słuchać narzekania Penelope. W ciągu tygodnia Penelope sporządziła długą listę rzeczy, które jej się nie podobały: nawoływania wioślarzy na rzece, brak sklepów w pobliżu, sposób, w jaki skrzypiały drzwi jej sypialni. Ale dla Abigail najgorsze, jeśli chodzi o życie w Richmond, było właśnie narzekanie siostry; poza tym uważała, że papa dokonał doskonałego wyboru. Lubiła miejski zamęt i aktywne życie w Londynie, ale tutaj panował spokój, jaki gdzie indziej trudno było znaleźć. Powietrze także się różniło od miejskiego, cieplejsze i łagodniejsze bez miejskich zapachów, i to zanim trafiło się na kwitnące krzewy i drzewa. A tutaj pachniało po prostu bosko; okolica Hart House stała się jej nowym, ulubionym miejscem na ziemi. Bez wahania skręciła dróżką i wciągnęła głęboko powietrze. Hart House bardzo jej odpowiadał. Dotarła do końca słodko pachnącej ścieżki i zatrzymała się, żeby się rozejrzeć. – Milo! – zawołała znowu. – Gdzie jesteś, niemądry piesku? W krzakach przed nią rozległ się jakiś szelest. Ruszyła w tamtą stronę, pogwizdując. – Chodź, Milo. Pani martwi się o ciebie. Milo posłusznie wyszedł z krzaków na ścieżkę, machając ogonkiem i podnosząc wysoko łepek. Ku przerażeniu Abigail trzymał coś w pyszczku – coś, co ruszało się gwałtownie. – Milo! – sapnęła. – Odłóż to! Milo podskoczył, jego oczka błyszczały wesoło. Och, nie, uznał, że to zabawa. – Milo! – powiedziała surowym tonem. – Puść tego królika! – To coś zdecydowanie wyglądało na małego królika, który usiłuje się wydostać spomiędzy jego zębów. Przewróciło jej się w żołądku na myśl, że będzie musiała zanieść umazanego króliczą krwią psa do domu. Potrząsnął łepkiem jakby w odpowiedzi na jej rozkaz, a królik pisnął rozpaczliwie. Abigail zakryła usta dłonią; nie wiedziała, że króliki mogą wydawać takie dźwięki. Ukucnęła, uważając, żeby nie zabrudzić spódnicy. – Milo – powiedziała łagodnie, ale stanowczo – chodź tutaj. – Nie miała pojęcia, jak odbierze mu królika, ale wydawało jej się to łatwiejsze, jeśli najpierw złapie psa. – Chodź,

maluszku. Cofnął się, wciąż machając energicznie krótkim ogonkiem. Abigail zacisnęła usta; należało przynieść jakiś smakołyk, żeby go zwabić. – Chodź! – zawołała znowu, przesuwając się na czubkach palców. – Chodź tu. W odpowiedzi odwrócił się i odbiegł ze zdobyczą w zębach. Abigail podniosła się i pobiegła za nim. – Milo, ty mały utrapieńcu, chodź tutaj! – Pobiegł jeszcze szybciej, od czasu do czasu potrząsając łepkiem, po czym skręcił w lewo, w ledwie widoczną, dzikszą dróżkę między drzewami. Przystanęła, podtrzymując spódnicę jedną ręką. Mama mówiła, żeby nie odchodziła daleko. Nie miała nadziei na odnalezienie małego, brązowego pieska w lesie; w dodatku zapadł zmrok. Najrozsądniej byłoby wrócić do domu i pozwolić matce wysłać Jamesa w pogoń za małym mordercą królików. – Nie będę cię tam gonić – szepnęła; wciąż słyszała, jak psiak szeleści w zaroślach, chociaż straciła go z oczu. – Nie zaszkodzi ci, jeśli spędzisz jedną noc w lesie. – Nie pomyślała, jaka szkoda może spotkać małych mieszkańców lasu. Kiedy się jednak odwróciła, rozległ się przenikliwy pisk Mila, a potem głębokie, groźne szczekanie dużo większego psa. Milo pisnął ponownie, z bólem, i zaczął skomleć żałośnie. Abigail odwróciła się, zapominając o irytacji. Mama byłaby zrozpaczona, gdyby szczeniakowi coś się stało. – Milo! – krzyknęła, zagłębiając się w las. – Gdzie jesteś? – Odsuwała gałęzie i pnącza najlepiej, jak się dało, ale czuła, jak jej włosy wymykają się z upięcia. Owinęła się ciasno spódnicą i weszła jeszcze dalej między drzewa. – Milo! – Coś słyszała, miała nadzieję, że szczeniaka mamy; miotał się wśród krzewów, skomląc głośno. Jeśli się zaplątał, łatwiej będzie go złapać. A co to za pies szczekał tak głośno… wolała o tym nie myśleć. Omal się nie przewróciła, kiedy nagle stanęła przed nią wielka, czarna bestia. Podniosła kanciasty łeb z obwisłymi faflami, przyglądając jej się spokojnie, a potem znowu zaszczekała głośno. To brzmiało tak, jakby szczekała na nią bestia z piekła rodem, ale poza tym stworzenie wyglądało na spokojne. – Nie zwracaj na niego uwagi – odezwał się jakiś głos. – Nie skrzywdzi cię. Na dźwięk obcego głosu tak blisko o mało nie wyskoczyła ze skóry. Trwało chwilę, zanim udało jej się zauważyć, skąd ten głos dochodzi. Jego brązowy kubrak zlewał się z drzewami; podchodząc do niej, zdjął kapelusz. – Przestraszył mnie – zdołała wykrztusić. Usta obcego drgnęły. – Czasami to robi. Siad – zwrócił się do psa, który usiadł posłusznie. – Czy to twój pies siedzi w paprociach? – Tak; to znaczy, pies mojej matki – odparła. – Milo. To tylko szczeniak; uciekł i boję się, że ma królika w pysku. Odwrócił się w stronę, skąd dochodził skowyt. – Terier? – Tak. Mały, złotobrązowy. Skinął głową. – Wyciągnę go. – Zerknął na jej suknię. – Nie wydajesz się odpowiednio ubrana na spacer po lesie. Zaczerwieniła się, uświadamiając sobie, że wciąż ściska spódnicę ze wszystkich sił,

opasując ją wokół bioder i pokazując nogi prawie do kolan. – Nie zamierzałam spacerować w lesie. Przeklęty szczeniak uciekł, a ja go goniłam. – Puściła spódnicę, nieco ją wygładzając. Jego spojrzenie przez chwilę śledziło, jak spódnica opada. – Wydaje się, że uczestniczysz w bardzo eleganckim przyjęciu. Nie chcę cię zatrzymywać. – Powiesił kapelusz na gałęzi nad głową i skierował się w gąszcz paproci i zwalonych drzew, pogwizdując cicho. Dopiero kiedy musiał przejść przez gałąź drzewa, zauważyła, że używa laski, którą trzymał mocno przyciśniętą do lewego boku. – Dziękuję, panie! – zawołała Abigail, nieco zawstydzona. Czuła się niezręcznie, stojąc na środku lasu z ogromnym psem naprzeciwko, który nie spuszczał z niej oczu – mimo że ów pies nie poruszał się, odkąd pan kazał mu siedzieć. Nie wiedziała także, jak ma rozumieć słowa nieznajomego. Nie z jego winy spóźniała się na bal rodziców; zawinił Milo i ona sama, a także roztrzepana służąca, Marie, jeśli chodzi o ścisłość. Ciekawa była, kim jest. Jak się wydaje, rodzice zaprosili wszystkich w Richmond i większość osób odpowiedziała na zaproszenie. On widocznie go nie przyjął albo nie mieszkał w Richmond. Ale dla niej wyciągał Mila z krzaków i za to była mu wdzięczna. Wysilając wzrok, widziała, jak osuwa się na kolana i znika za krzakiem, po paru minutach pojawił się z Milem w ramionach. Powoli wrócił do niej, od czasu do czasu rozgarniając paprocie laską. – Dziękuję – powtórzyła, kiedy się zbliżył. – Nie mogę wyrazić, jak bardzo nie miałam ochoty sama się tam zagłębiać. – Wyciągnęła ręce po szczeniaka. Trzymał psiaka za skórę na karku, przyglądając mu się. Milo wił się i popiskiwał, ale zamilkł natychmiast, usłyszawszy krótkie „sza” ze strony mężczyzny. – Jest brudny. – Znowu omiótł ją spojrzeniem. – Zniszczy ci suknię. Abigail wydęła wargi. Sierść Mila była cała unurzana w błocie i rzeczywiście zniszczyłaby jej piękną jedwabną suknię. – Mogę się przebrać. – Zaniosę go do twojego domu. – Wsadził sobie pieska pod pachę. – Hart House? – Tak, skąd wiesz? – zdziwiła się Abigail. Na jego twarzy nie pojawił się nawet cień uśmiechu. – Nie mogłaś daleko odejść, a Hart House znajduje się najbliżej stąd. Ponadto Hart House kupił ostatnio ktoś, kto ma dwie piękne córki. Przypuszczam, że jesteś jedną z nich. – Jestem panną Abigail Weston – powiedziała wolno, niepewnie. Czy to był komplement? Czy teraz się przedstawi? – Tak myślałem. – Sięgnął ręką i zdjął kapelusz z gałęzi, gdzie go wcześniej powiesił. Miała ochotę zapytać, kim jest; co robi w lesie; nie miał broni na widoku, więc raczej nie wybrał się na polowanie. Wiedziała, że sąsiednia posiadłość dzieli z nimi te lasy, ale była pewna, że wciąż znajduje się w majątku ojca. – Dlaczego sądziłeś, że jestem panną Weston? – Plotki. – Wskazał kierunek laską. – Ruszaj, proszę. – Jeśli masz kawałek sznurka, mogłabym zawiązać go Milowi wokół szyi i zaprowadzić go do domu – powiedziała, podejmując ostatni wysiłek. – Nie mam. – Nie wydawał się zniecierpliwiony, tylko znudzony, jakby przeszkadzała mu w dopełnieniu jakiegoś obowiązku. Może tak właśnie było; zdecydowanie nie wyglądał na zadowolonego. Abigail upomniała się w duchu, że ma być uprzejma, i złagodziła ton. – Dziękuję. Przykro mi, że sprawiam tyle kłopotu. Patrzył na nią dłuższą chwilę.

– To żaden kłopot, panno Weston. – Jego głos brzmiał jak echo odległego grzmotu. – Czy wyjdziemy z lasu, zanim się ściemni tak, że nic nie będzie widać? Spojrzała w niebo. – O, tak! – Ściemniało się, a ona musiała zmienić buty i może suknię, zanim przyłączy się do gości. Papa będzie się złościć, a mama – narzekać i poganiać. Ruszyła przez paprocie, nasłuchując jego kroków za plecami. Szepnął coś do swojego psa, który szedł za nimi, ale poza tym się nie odzywał. Przez parę minut szli gęsiego wąską, leśną dróżką. Abigail nie wiedziała, co powiedzieć. Posuwał się spokojnym, miarowym krokiem i jedyne, co słyszała, to oddech jego psa. Dyskretnie usunęła parę liści, które zaplątały jej się we włosach i wstążkach sukni. Będzie musiała zakraść się do swojego pokoju i ocenić szkody przed lustrem. Byłoby nieporównanie gorzej, gdyby musiała sama przedzierać się przez tamte krzaki, ale jej wygląd i tak z pewnością ucierpiał poważnie. Jak tylko ścieżka stała się szersza, zwolniła, żeby iść obok niego. Dziwnie się czuła, idąc przodem, niczym księżniczka w asyście dworzanina. Szedł swobodnie pomimo laski; gdyby jej nie widziała, pomyślałaby, że może tylko lekko utyka. Idąc jednak koło niego, zauważyła, jak się na niej opiera. – Czy widziałeś jakiś ślad po króliku, kiedy znalazłeś Mila? – zapytała, chcąc przerwać niezręczne milczenie. – Nie. Nie był też zakrwawiony, więc pewnie królik czmychnął. – Dzięki Bogu. Tak bardzo nie chciałam mówić mamie, że zabił małe zwierzątko! Spojrzał na nią z ukosa. – To właśnie robią teriery. Polują na małe stworzenia. – Ale ten ma być inny – odparła. – Jest rozpieszczany i hołubiony; mama dostała go od papy na przeprosiny. – Więc lepiej go wytresować i trzymać w domu. – Łatwiej powiedzieć niż zrobić – powiedziała cicho. – Ale masz moją dozgonną wdzięczność za to, że go wyciągnąłeś. W co się zaplątał? – W jeżyny. – Podniósł go znowu i Milo wysunął na zewnątrz mały języczek, posapując ze szczęścia, podczas gdy Abigail patrzyła na niego gniewnie. – Trzeba mu skrócić sierść, inaczej będzie się zaczepiać o każdy kolec. Czego dotyczyły przeprosiny? – Och. – Zarumieniła się, patrząc prosto przed siebie. Mama nigdy by jej nie wybaczyła, gdyby zdradziła obcemu człowiekowi, że papa kupił Mila w charakterze przeprosin za dom. – Fałszywe domniemanie. – Ach. – Wsunął ponownie szczeniaka pod ramię. – Mam nadzieję, że przeprosiny zostały przyjęte. – Naturalnie, przyjęte i przytulone do serca. – Abigail przewróciła oczami. – Mama pewnie powita nas w drzwiach w towarzystwie konstabli, gotowych wyruszyć na poszukiwania. – Czy nie podejmuje już w tej chwili gości? – Ach, tak. Być może – szepnęła. A zatem wiedział o balu i o tym, kiedy ma się zacząć. Kim on jest? – Proszę wybaczyć. Ale nie znam twojego imienia. Po raz pierwszy na jego ustach pojawił się blady uśmiech. – Nie domyśliłaś się dotąd? Zastanawiała się gorączkowo. Jak się nazywa posiadłość, która z nimi graniczy? Montgomery, Merrymont… Montrose Hill, przypomniała sobie z ulgą. – Jesteś właścicielem Montrose Hill. – W istocie – odparł po chwili lekkiego wahania.

Abigail czekała, ale nie podał imienia. Nie powiedział już nic więcej, tylko szedł tym samym, równym krokiem. To nie wydawało się zbyt grzeczne. – Bardzo mi przykro, że nie mogłeś uczestniczyć w balu mojej mamy. – To też nie było grzeczne, ale Abigail wiedziała, że matka wysłała zaproszenie do Montrose Hill. Po prostu nie mogła sobie przypomnieć nazwiska właściciela. – Czy tak nie lepiej się złożyło? – odpowiedział, niewzruszony. – Gdybym się wybierał na bal, nie chodziłbym po lesie i nie mógł uratować twojego psa. – Ale moglibyśmy się spotkać w przyjemniejszych okolicznościach. Znowu spojrzał na nią nieodgadnionymi ciemnymi oczami. Abigail śmiało odwzajemniła spojrzenie. Wydawał się interesujący na swój chmurny sposób. Ciemne, falujące włosy zwijały się nad kołnierzem; ramiona miał szerokie. Z łatwością trzymał Mila jedną ręką, chociaż nie był wielki, raczej smukły i szczupły. Ale to jego twarz przykuła jej uwagę. Wąski nos był nieco zakrzywiony. Oczy wydawały się trochę śpiące pod ciężkimi powiekami pomimo żywego spojrzenia. Ale przy ustach – pełnych i zmysłowych – nie było zmarszczek od śmiechu. Chmurny mężczyzna, strzegący swoich sekretów. – Co by to zmieniło, gdybyśmy spotkali się w przyjemniejszych okolicznościach? – zapytał w końcu bardzo cicho. – Nie chodzę na bale. – Nigdy? – zdziwiła się. – Nie. – Odwrócił wzrok. – Wkrótce dowiesz się dlaczego. – To bardzo tajemnicze. – Przepraszam. Nie chciałem, żeby takie było. – W końcu znaleźli się w pobliżu domu. – Biegnij i zawołaj służącą. Zmarszczyła brwi, niezadowolona, że tak beztrosko wydaje jej polecenia. – Proszę wejść, sir. Mama będzie chciała ci podziękować za uratowanie jej pieszczocha. Westchnął. – Twoje podziękowanie wystarczy. – Zatrzymał się i poprawił Mila pod pachą; piesek wiercił się niespokojnie. – Cicho – zwrócił się do szczeniaka i ten się uspokoił na chwilę. – Ucieknie, jeśli go puszczę. – Więc mi go daj – wyciągnęła ręce. Tym razem to nie było przelotne spojrzenie. Objął wzrokiem jej włosy z gałązkami jaśminu, twarz, figurę aż po czubki zielonych, satynowych pantofelków. Abigail znieruchomiała pod wpływem intensywności tego spojrzenia, mimo że było to tylko spojrzenie. – Zniszczy ci sukienkę – powiedział. – Nie niosłem go całą drogę po to, żeby cię na koniec pobrudził. Wyglądasz zbyt pięknie, żeby to zepsuć. Od odpowiedzi uratowało ją pojawienie się brata, który wyłonił się zza domu. Na ich widok zatrzymał się w pół kroku, a potem podszedł bliżej. – Abigail! Tu jesteś. Mama się martwiła. – Milo pobiegł do lasu i ten dżentelmen był tak uprzejmy, że mi go przyniósł. Zwróciła wyzywające spojrzenie na obcego. Teraz z pewnością będzie musiał się przedstawić. – Bardzo to miłe z twojej strony, sir. – James się ukłonił. – James Weston, do usług. Obcy znowu spojrzał na nią, zanim oddał ukłon. – Sebastian Vane z Montrose Hill. – Dziękuję, że odprowadziłeś moją siostrę do domu. – James zerknął na szczeniaka złym wzrokiem. – Żałuję, że nie mogę powiedzieć tego samego o tym szczurze. – On nie jest szczurem – sprzeciwiła się Abigail, chociaż sama miewała niepochlebne myśli o Milu. – Mama go kocha, wiesz o tym dobrze.

– To nie ma z tym nic wspólnego. To łowca szczurów i gdyby nie był „słodką puszystą piłeczką”, siedziałby w stajni i właśnie tym się zajmował – odburknął James, przedrzeźniając sposób, w jaki opisała pieska Penelope. – Zapewne by to wolał. – Pan Vane podał Jamesowi wyrywającego się szczeniaka. – Dobranoc, panie. – Czy nie wejdziesz? Matka zechce osobiście ci podziękować. – James przyjął zabłoconego psa z wahaniem, trzymając go z daleka od ubrania. Milo, uszczęśliwiony machał ogonkiem, wysuwając różowy języczek. – Twoja siostra była już tak uprzejma i zaprosiła mnie, ale musiałem odmówić. – Uchylił lekko kapelusza. – Dobranoc, panno Weston. Panie Weston. – Tym razem ledwie na nią spojrzał, zanim się odwrócił, i odszedł; wielki czarny pies podążył za nim, nie wydając głosu. – Cóż – powiedział James, kiedy Vane zniknął w lesie. – Już dokonałaś pierwszego podboju. Abigail się skrzywiła. – Masz na myśli Mila? Zapewniam cię, że ten człowiek ledwie mógł znieść mój widok. Nie chciał mi nawet powiedzieć, jak się nazywa. Brat się uśmiechnął. – Ja tylko żartuję, Abby! Sebastian Vane! Z tego, co wiem, to pustelnik. Mama zdziwiła się, że nie przyjął zaproszenia, ale ojciec zapewnił ją, że Vane nigdzie nie bywa. – Dlaczego? – Abigail odwróciła się, żeby za nim spojrzeć. Łatwo uwierzyć, że był odludkiem; wydawał się nieprzyzwyczajony do rozmawiania z ludźmi. Ale miał coś w oczach, ostatnim razem, kiedy na nią spojrzał, coś, jakby tęsknotę. Jakby chciał przyjąć zaproszenie, ale nie mógł. I nazwał ją piękną. James wzruszył ramionami. – Myślę, że ma jakieś kłopoty. To, że utyka, z pewnością mu nie pomaga. Jeśli nie można tańczyć ani pozwolić sobie na to, żeby dobrze wyglądać… – Och. – Abigail wciąż wpatrywała się w las, chociaż Vane dawno zniknął z oczu. – To nie musi czynić z człowieka pustelnika. – Mężczyźni są dumni, Abby. I wiem, że mama bardzo źle sobie o tobie pomyśli, jeśli będziesz tu dalej stać, podczas gdy ona wita całe Richmond. Pośpiesz się, siostrzyczko. – A więc ty zajmij się Milem. – Uśmiechnęła się słodko, widząc jego minę. – Usuń całe błoto z jego uszek, dobrze? Zostawiła go ze zmarszczonym czołem, a sama tylnymi drzwiami weszła do domu i pobiegła na górę, do swojego pokoju. Szybkie spojrzenie w lustro ujawniło, że ma liście we włosach i parę szpilek się poluzowało, ale suknia na dole prawie się nie ubrudziła. Wyczyściła ją szybko, po czym usiadła przy toaletce, żeby doprowadzić włosy do porządku. Pustelnik. Ale dlaczego? Może nastały dla niego trudne czasy, ale dom miał piękny, o eleganckiej, wdzięcznej konstrukcji, zbudowany z cegieł. Można go było łatwo zobaczyć, bo wzniesiono go na szczycie wzgórza za Hart House. I Vane był na tyle przystojny, że większość dziewcząt wybaczyłaby mu utykanie, jeśli w ogóle zwróciłyby na to uwagę. Laską wspierał się niemal niezauważalnie. Co więcej, Abigail wcale nie czuła, żeby chciał pozostać odludkiem. Nie musiał się ujawniać, kiedy goniła Mila; w ogóle go nie zauważyła, póki się nie odezwał. Nie musiał odprowadzać jej do domu. Nie musiał patrzyć na nią z takim podziwem, jakby upajał się jej widokiem… Cóż. Jeśli bale na coś się przydawały, to na pewno służyły temu, żeby usłyszeć jakieś ciekawe plotki. O tak tajemniczym człowieku, jak Sebastian Vane, musiano szeptać. Wpięła ostatnią gałązkę jaśminu we włosy i ruszyła w dół po schodach, żeby się czegoś dowiedzieć.

3

Sebastian wiedział, że wpadł w tarapaty z chwilą, kiedy dziewczyna wychynęła spomiędzy drzew. Nie chodziło tylko o to, że przerwała jego samotny spacer, kiedy próbował zmusić zranioną nogę, żeby niosła więcej ciężaru. Doktorzy zapewniali, że zawsze będzie słabsza od drugiej, ale on nie chciał się z tym pogodzić, nawet po siedmiu latach. Co wieczór wybierał się na długi spacer po swoich ziemiach i zaciskał zęby z bólu, podczas gdy starał się iść równym, choć wolnym krokiem, siłą woli próbując odwrócić szkodę wyrządzoną przez francuskie kule. Również nie dlatego, że od razu uświadomił sobie, że dziewczyna potrzebuje pomocy. Miała na sobie strój balowy, nieodpowiedni do przedzierania się przez leśną gęstwę pełną paproci i kolczastych krzewów. Jej bladozielona suknia lśniła w świetle zachodzącego słońca, a wstążki przy dekolcie powiewały, kiedy biegła wokół drzew, potykając się na kamieniach. Śliczna i promienna niczym wróżka z bajki, przemykająca przez ciemny las, zauroczyła go, powodując, że zastygł na chwilę w miejscu. Ale zrozumiał, że jest naprawdę zgubiony, kiedy spojrzała na niego i zobaczył jej twarz. Policzki miała różowe jak brzoskwinie. Skórę jasną i gładką jak perła pod kasztanowymi włosami, upiętymi na głowie. Zaskoczona, rozchyliła różowe wargi na jego widok, ale to jej oczy pogrążyły go ostatecznie: piękne szare oczy, otwarte szeroko ze zdumienia i ciekawości, ale bez śladu strachu czy niechęci. Sebastian zaklął wtedy pod nosem. Takie oczy mogły uczynić z mężczyzny niewolnika. Ojciec kiedyś wspomniał coś na ten temat, ale potem stracił rozum, więc Sebastian uznał to za majaczenie obłąkańca. Teraz się przekonał, że tak nie było. Starał się mówić jak najmniej; wyciągnął jej psa z błota pod kolczastym krzewem, w który zaplątała się długa sierść zwierzaka. Trudno było na nią nie patrzeć, kiedy wracali do Hart House, a ona próbowała wciągnąć go w rozmowę. Sebastian zdążył się przekonać, że rozmowa prowadzi do dalszych plotek na jego temat, zawsze niepochlebnych, a nie miał pojęcia, czy panna Weston potrafi powstrzymać język. Ale uświadomił sobie w końcu, że ona naprawdę nie ma pojęcia, kim on jest, ani nie zna jego strasznej historii, i przez krótką, upajającą chwilę odczuł pokusę, żeby… a potem, na szczęście zjawił się jej brat i uratował go przed zrobieniem z siebie głupca. A jednak w długiej drodze powrotnej do domu był w stanie myśleć tylko o niej. Zwykle lubił las. Spokojny i dziki, zaniedbany parów obejmował część jego pozostałego majątku i ziemie Hart House. Ostatnia właścicielka Hart House, owdowiała dama, rzadko opuszczała wypielęgnowany trawnik nad rzeką. Lady Burton przekazała mu te lasy; przy jednej z rzadkich okazji, kiedy się spotkali, skinęła mu głową jak królowa, uznając jego istnienie, choć nie zachęcając do bliższej znajomości. Musi pamiętać, że Hart House należy teraz do kogoś innego, i trzymać się z daleka. Najprawdopodobniej panna Weston zawędrowała do lasu jedynie przypadkiem, w pogoni za terierkiem, ale nie mógł ryzykować ponownego spotkania. Boris sapał u jego nóg, wyrywając go z zamyślenia. Wielkie psisko do polowań na dziki trącało go nosem w zdrową nogę, jakby popychając do przodu. – Wiem – zwrócił się do psa, podnosząc laskę z ziemi. Nosił ją na wszelki wypadek, gdyby zranione kolano nie wytrzymało. Głuchy ból odzywał się w nodze, kiedy szedł bez

podparcia, wrócił wspomnieniem do tego, jak panna Weston wygina kpiąco usta, i ból stał się mniej dokuczliwy. Stanąwszy na szczycie wzgórza, odwrócił się. Widział stamtąd część rzęsiście oświetlonego Hart House. Wydaje się, że jako jeden z niewielu, wyrażając ubolewanie, odmówił zaproszeniu. Zastanawiał się, co ona teraz robi; tańczy ze wszystkimi gogusiowatymi kawalerami z sąsiedztwa? Flirtuje z paroma arystokratami, którzy się zjawili? Na pewno jacyś przyszli. A trudno sobie wyobrazić, żeby kasztanowowłosa wróżka o promiennym uśmiechu ich nie oczarowała. Sebastian słyszał plotki, nawet jeśli nie lubił być ich przedmiotem. Rezydencję Hart zakupił nowobogacki o nazwisku Weston. Nie było jasności co do tego, w jaki sposób osiągnął fortunę – na spekulacjach, giełdzie, a może w wyniku ogromnego zakładu z hrabią Hastings – ale nie ulegało wątpliwości, że była znaczna. Miał dwie córki i syna, których przyszłość malowała się w jasnych barwach. Jego córki uznano za piękności. Przynajmniej raz plotki mówiły całkowitą prawdę. Panna Abigail Weston była najpiękniejszą istotą, jaką widział kiedykolwiek. Była także młoda, niewinna i bogata. Piękno i niewinność nie istniały w jego życiu, a chociaż zamożność stanowiłaby pożądaną odmianę, wiedział, że jest równie prawdopodobna jak to, że król odwiedzi go osobiście w Montrose Hill. Musi po prostu odwracać oczy, kiedy panna pojawi się w pobliżu, i pamiętać o tysiącu powodów, dla których nie może jej mieć. Wszedł do domu, szukając na półce za drzwiami krzesiwa i świecy. Zapalił światło i powędrował ciemnym korytarzem do bawialni. Zdjął płaszcz i kapelusz i osunął się na stary skórzany fotel z ledwie powstrzymywanym jękiem ulgi. Dzisiejszy spacer był dłuższy niż zwykle i noga mu dokuczała. – Tu jesteś! – Do pokoju wsunęła się gospodyni, pani Jones. – Martwiłam się o ciebie, młody człowieku. Uśmiechnął się, nie otwierając oczu. – Nieprawda. Boris przyciągnąłby mnie do domu. – Jakby to miała być pociecha. Ściągnij te buty i pozwól, że przyniosę ci kolację. – Pstryknęła palcami na Borisa, który siedział czujnie przy drzwiach. – Jedzenie w kuchni, Boris. Na dźwięk słowa jedzenie wielki pies podskoczył żwawo niczym szczeniak i wypadł galopem na korytarz, łomocąc łapami w drewnianą podłogę, aż niosło się echo. – Spodziewam się, że będziesz dzisiaj potrzebował lekarstwa – powiedziała pani Jones z wyrzutem. Sebastian znowu wyobraził sobie Abigail Weston, jak przyciska sukienkę do bioder, obnażając szczupłe nogi od kolana w dół. – Nie, ależ nie. – Nie ma potrzeby narażać się na całonocne cierpienie – powiedziała, zabierając jego płaszcz i kapelusz. – Nie bądź niemądry. Powiem panu Jonesowi, żeby ci przygotował gorącą kąpiel i zaniósł kolację na górę. – Wyszła na korytarz, wołając męża. Tak to zwykle wyglądało. Szedł aż do wyczerpania, a potem pani Jones trzęsła się nad nim jak nad małym dzieckiem. Czasami tylko to znosił; czasami sprawiało mu to przyjemność. Od czasu do czasu wolał, żeby wszyscy sobie poszli i zostawili go w spokoju. A czasem pragnął żyć cudzym życiem i przekonać się, czy istnieje jakieś szczęście na tym świecie. Gdyby był kimś innym, znajdowałby się teraz w Hart House. Widziałby jej uśmiech, odblask światła w jej włosach, dotykałby nawet jej ręki i trzymał ją w ramionach w tańcu. Przez chwilę dał się ponieść marzeniom… Ale potem przywołał się do porządku. Ulegając wyobraźni, tracił rozum, jak ojciec. Był, kim był, synem szalonego Michaela Vane, kaleką i bankrutem. Tym, który nie miał niczego do

zaofiarowania żadnej kobiecie, o czym przekonał się bez cienia wątpliwości. Nie mógł tańczyć, nawet gdyby chciał. Nie miał nawet przyzwoitego stroju wieczorowego. Panna Weston ucieszy się, że uciekła, kiedy usłyszy w mieście plotki na jego temat. Podniósł się z fotela, krzywiąc z bólu. Pokuśtykał na górę do swojego pokoju, gdzie pani Jones ciągnęła starą wannę do kominka, podczas gdy jej mąż grzał wodę w kuchni. Gdyby nie wziął teraz gorącej kąpieli, rano byłby kaleką. Za godzinę pani Jones przyniesie kolację, zimnego kurczaka, gotowane ziemniaki i kufel piwa. Nie mieli już pieniędzy na wino. Wymoczy się w gorącej wodzie, zje kolację, sam, nie licząc Borisa chrapiącego na dywaniku, a w końcu położy się do łóżka. Sam, jak zawsze. I tak zapewne pozostanie aż do końca. – Gdzie byłaś? – zapytała Penelope, jak tylko Abigail weszła do bawialni. – Goniłam Mila. Tego psa należałoby trzymać w klatce. – Och, nie! Nie słodkiego Mila! – zawołała oburzona Penelope. – Ma takie cudowne futro. – To przez to futro zaplątał się w krzaku jeżyn. – Abigail ruszyła w stronę jadalni. Wszystkie drzwi otwarto szeroko, żeby stworzyć ogromną przestrzeń dla gości. Rozejrzała się, szukając matki; chciała ją uspokoić, że Milo jest bezpieczny w domu, a James czyści jego sierść z błota w stajniach. Pan Vane mógł odmówić zaproszeniu, ale wydawało się, że niewielu innych postąpiło podobnie – pokoje były pełne gości. – Jak go wyciągnęłaś z jeżyn? – Penelope nie zamierzała jej zostawić. Abigail zastanawiała się, czy siostra widziała coś z okna. – Nasz sąsiad spacerował w lesie i był tak uprzejmy, że wyciągnął dla mnie Mila z krzaków. Daliśmy nieznośnego psa Jamesowi, żeby go wyczyścił, bo się ubłocił. – Który sąsiad? Abigail zmrużyła oczy. – Pan Vane z Montrose Hill. Siostra westchnęła z zachwytem. – Pan Vane! Tak cudownie nieuchwytny i tajemniczy sąsiad! Jaki on jest? Penelope, rzecz jasna, wiedziała, kto to taki, podczas gdy Abigail nie pamiętała przedtem nawet jego imienia. – Powściągliwy. Nie chciał wejść i przyjąć podziękowań od mamy za uratowanie Mila. Penelope parsknęła wyzywająco. – To tylko świadczy o zdrowym rozsądku, jeśli chcesz znać moje zdanie. Ja z pewnością unikałabym mamy, gdybym mogła… Ale jaki jest ten pan Vane naprawdę? Dlaczego nie przyszedł na bal? Czy jest czarny jak diabeł? Zniekształcony? Przerażający i niebezpieczny? – Och, daj spokój, Penelope – westchnęła Abigail. – To było bardzo miłe z jego strony, że wszedł w gąszcz i wyciągnął tego głupiego psa z jeżyn. To by mi zniszczyło suknię, a on nie tylko go przyniósł, ale jeszcze nalegał, żeby mnie odprowadzić do domu, tak żebym nie musiała nosić ubłoconego zwierzaka. – A zatem jest miły i uprzejmy? – Penelope zmarszczyła brwi. – Ktoś niebezpieczny i nieprzewidywalny jest o tyleż bardziej interesujący… – Co jeszcze o nim słyszałaś? – Nie miała powodu, żeby ukrywać ciekawość. Penelope ucieszy się, mogąc powiedzieć to, co wie, a Abigail nie mogła zaprzeczyć, że ją to interesuje. – Niewiele. Należy do tych rzadkich odludków, więc nigdzie nie bywa. Nie pamiętam więcej, musimy zapytać lady Samanthę. – Wzięła Abigail pod rękę i zaczęła ją ciągnąć na drugą stronę pokoju. – Polubisz ją od razu. Papa nie posiadał się z radości, kiedy przybyła razem z siostrą; no, wiesz, córki hrabiego Stratford.

– Ale ja chciałam powiedzieć mamie, że Milo wrócił bezpiecznie – sprzeciwiła się. – Z pewnością już się tego domyśliła – szepnęła Penelope. – Ostatecznie, to ty poszłaś go szukać, a ty jesteś tą dobrą córką, z której rodzice są zawsze dumni. – Myślę, że za bardzo bierzesz to sobie do serca. – Też byś tak się czuła, jakby cię pozbawiano wszystkiego, co w życiu interesujące. Penelope ułożyła usta w szerokim uśmiechu, kiedy podeszły do dwóch eleganckich dam; jedna była w wieku Abigail, druga parę lat starsza. – Lady Turley, lady Samantho, pozwólcie, że przedstawię moją siostrę, pannę Abigail Weston. Abigail, to wicehrabina Turley i lady Samantha Lennox. Ich ojciec, hrabia Stratford, jest właścicielem tego wspaniałego domu po drugiej stronie rzeki. – Jakże się cieszę, że mogę panie poznać. – Abigail dygnęła, podobnie jak obie damy. – Witaj w Richmond. – Lady Turley się uśmiechnęła. Wysoka i szczupła, miała niezwykle arystokratyczny wygląd, jak należało się spodziewać po wicehrabinie. – Nasi rodzice przysyłają pozdrowienia i mają nadzieję, że wkrótce poznają waszych rodziców. Przyjęcie było cieplejsze, niż Abigail się spodziewała. Z jej londyńskiego doświadczenia wynikało, że hrabiowie i inni arystokraci nie są zbyt chętni do zawierania z nimi znajomości. To było miłe, więc Abigail się uśmiechnęła. – To bardzo uprzejme z waszej strony. Jesteśmy zachwycone, że mogłyście przyjść na bal. Lady Samantha roześmiała się cicho. Była piękną młodą kobietą o ciemnoblond włosach i łagodnych zielonych oczach. – Och, nie, to my musimy wam podziękować! Richmond jest spokojnym miasteczkiem. Nowe towarzystwo jest zawsze mile widziane. Abigail zignorowała ponurą minę, jaką przybrała siostra na wzmiankę o tym, jakim spokojnym miastem jest Richmond. – Zawsze lubiłam spokój. Londyn jest taki upalny i brudny latem. Jesteśmy bardzo zadowolone z Hart House, nieprawdaż, Penelope? Penelope uśmiechnęła się niezbyt szczerze. – Oczywiście! Ale mam nadzieję, że wybaczycie moją ciekawość. Jeden z naszych sąsiadów nie przyjął zaproszenia i wyznaję, że bardzo bym chciała wiedzieć dlaczego. Pan Vane z Montrose Hill? Czy znacie go? Lady Turley zawahała się, posyłając siostrze zagadkowe spojrzenie. – Raczej nie – powiedziała. – Z pewnością w końcu go poznasz, panno Weston. – Tak, ta posiadłość graniczy z jego, prawda? – Penelope drążyła bezlitośnie. Gdyby Abigail nie płonęła z ciekawości, zmieniłaby temat, ale w tej sytuacji starała się tylko zachować uprzejmy wyraz twarzy. – Myślę, że nawet dzielimy kawałek lasu. W istocie moja siostra spotkała go dzisiaj na spacerze. – Natknęliśmy się na siebie przypadkiem – dodała Abigail. – Wyciągnął ulubionego pieska mamy z krzaków jeżyn. Lady Samantha zdumiała się wyraźnie. Lady Turley znieruchomiała i znowu spojrzała na siostrę, tym razem jakby zaniepokojona. – Jakże to rycerskie z jego strony – powiedziała po chwili milczenia. – Lubi odosobnienie – szepnęła lady Samantha. – Jest bardzo… rycerski. Nastąpiła chwila niezręcznego milczenia. Może nie należało ich o niego pytać. Nawet Penelope wyczuła, że poruszyła jakiś niewygodny temat, i nie wiedziała, co powiedzieć. Lady Turley przerwała milczenie. – Czy odkryłyście Pachnącą Ścieżkę? Hart House z niej słynie.

– Tak, odkryłam ją – odparła Abigail z wdzięcznością. – Nie wiedziałam, że ma nazwę, ale Pachnąca Ścieżka świetnie do niej pasuje. Słyszałam, że kiedyś prowadziła do groty, ale lady Burton kazała ją zasypać wiele lat temu. – W istocie! – zawołała lady Samantha z widoczną ulgą. – Nasz brat, jako dziecko, bardzo chciał odnaleźć jej pozostałości. Prosił nawet lady Burton, poprzednią właścicielkę Hart House, o pozwolenie na poszukiwania w lesie. Gawędziły jeszcze parę minut o miejscowych ciekawostkach, po czym podeszła do nich mama, w ten sposób skutecznie utrącając wszelką okazję do poplotkowania o panu Vanie. W końcu musiały przeprosić i odejść, żeby porozmawiać z innymi gośćmi, ale Abigail nadal miała nadzieję, że zaprzyjaźni się – zwłaszcza z lady Samanthą. Nie wydawała się przesadnie dumna i poza tym, że wstrząsnęła nią wzmianka o panu Vanie, robiła wrażenie osoby serdecznej i miłej. Bal minął dosyć przyjemnie. Tańczyła z kilkoma dżentelmenami i poznała wiele innych dam. Papa wydawał się ogromnie zadowolony, kiedy wieczór zbliżał się ku końcowi. – Wiedziałem, że Richmond nam posłuży – oznajmił radośnie. – Klara, kochanie, w tym mieście z pewnością nigdy nie wydano wspanialszego balu. – Cieszę się, że jesteś zadowolony, mój drogi. – Pozwoliła pocałować się w policzek. – Ale teraz idę do łóżka i nie spodziewajcie się mnie jutro przed południem. Moje stopy! – Wymasuję każdy paluszek olejkiem migdałowym – obiecał pan Weston. – Dobranoc, moje piękne dziewczęta. – Pocałował Abigail i Penelope w czoło z głośnym cmoknięciem. – Czy wasz papa nie miał racji, urządzając bal? – Jak zawsze – odparła Abigail. Penelope podniosła oczy ku niebu, ale Abigail wiedziała, że też jest zadowolona. Ruszyły za rodzicami po schodach, a potem Penelope skierowała się do swojego pokoju. – Co teraz myślisz o Richmond? – Abigail usiadła, żeby zdjąć biżuterię. – Czy nadal uważasz, że jesteśmy skazane na nudę? – Ciekawa jestem, dlaczego lady Samantha tak się przestraszyła, kiedy zapytałyśmy o pana Vane’a. Palce Abigail znieruchomiały na zapięciu naszyjnika. – Nie mam pojęcia. – Założę się, że kryje się za tym jakiś cudowny sekret. – Penelope, zamyślona, oparła się o kolumienkę łóżka. – Ciekawe, dlaczego unika ludzi? – Idź spać, Penelope. – Abigail odczuła ulgę, kiedy pokojówka, Betsy, weszła do pokoju. – Nie mam pojęcia, co sądzić o panu Vanie. Ale tym razem to ona była bardziej zainteresowana odpowiedzią niż siostra.

4

Myślę, że to nasza jedyna nadzieja. Abigail przyjrzała się księgarni. Duża i czysta, z oknami lśniącymi w porannym słońcu. Wyglądała zachęcająco i szacownie, zupełnie inaczej niż sklep w Londynie, który sprzedawał Pięćdziesiąt twarzy grzechu. Teraz, po balu, mama uważała, że zostali wprowadzeni i stali się częścią społeczności Richmond. Kiedy Penelope zapytała, czy mogą udać się do miasta, żeby obejrzeć sklepy, mama zgodziła się pod warunkiem, że James będzie im towarzyszyć. Brat zostawił je prawie od razu, przed wystawą kapelusznika i zajął się własnymi sprawami. Penelope, oczywiście, miała inne plany i ciągnęła Abigail ulicami w stronę księgarni. – Jesteś pewna? – Jasne, że nie – szepnęła Penelope. – Dlatego musisz wejść i zapytać. – To wygląda na sklep, do którego mama mogłaby wejść – stwierdziła Abigail, uparcie nie zwracając uwagi na ponaglania siostry. – Wpakujesz nas obie w okropne kłopoty, Pen. – Dałam słowo, że wezmę całą winę na siebie, jeśli coś pójdzie nie tak. A ty dałaś słowo, że spróbujesz. Proszę. Abby, proszę. – W głosie Penelope brzmiała nutka rozpaczy. – Umieram z nudy i frustracji… – Jesteśmy w Richmond dopiero jedenaście dni – szepnęła Abigail, ale złagodniała, widząc wyraz twarzy siostry. W przeciwieństwie do niej, Penelope nie zadowalała się dobrą książką i przytulnym miejscem do czytania. Penelope marzyła o przygodach, pożądała plotek i podniecenia, a odkąd, miesiąc wcześniej, przyłapano ją na czytaniu osławionego pamfletu, nie miała wielu okazji, żeby się tym cieszyć. Matka mocno przykręciła śrubę, ograniczając swobodę Penelope. Pen mogła znowu uczestniczyć w tańcach i przyjęciach, ale nie wędrować po sali, gdzie chciała, i rozmawiać z przyjaciółmi. Musiała trzymać się blisko matki i tańczyć z wybranymi dla niej dżentelmenami. Pozwolono jej na spacer do miasta tylko dlatego, że rodzeństwo poszło razem z nią. Ale Abigail wiedziała także – tak samo jak siostra – że jeśli przyłapią je tym razem, będą musiały to odpokutować. Penelope zapewniła matkę, przysięgając na swoje życie, że Abigail nie ma nic wspólnego z jej występkiem, a nawet, że nie ma pojęcia o istnieniu pamfletu. Kłamała w żywe oczy, oczywiście, ale dzięki temu Abigail zachowała swobodę… swobodę wchodzenia do takich sklepów, jakich chciała. Ale jeśli mama dowiedziałaby się, że Abigail próbowała kupić pamflet, kłamstwo Penelope wydałoby się, a w dodatku wyszłoby na jaw, że Abigail pomogła matkę oszukać. Obie miałyby odtąd ciężkie życie. – Dobrze – powiedziała w końcu. – Lepiej trzymaj się ode mnie z daleka. Jamie wkrótce po nas przyjdzie, więc nie mamy dużo czasu. Twarz Penelope rozpromieniła się radością i podnieceniem. – Dzięki, Abby! Dziękuję! Będę nadzwyczaj skromna i cicha jak myszka. Po prostu uprzejmie zapytaj o to i staraj się wyglądać na dojrzałą, wyrafinowaną damę. Weszły do sklepu; rozległ się cichy dźwięk wiszącego nad drzwiami dzwonka. Sklep był ładnie urządzony, z regałami biegnącymi wzdłuż ścian dookoła i ławą pośrodku. Na szczęście prawie nie było w nim potencjalnych świadków mającego nastąpić przestępstwa. Penelope swobodnym krokiem podeszła do półek, rzekomo niezwykle zainteresowana stojącymi na niej książkami, ale Abigail wiedziała, że cała uwaga siostry skupia się na niej. Starając się, zgodnie z sugestią siostry, wyglądać na dojrzałą i wyrafinowaną pomimo

gwałtownego bicia serca, Abigail zbliżyła się do lady, gdzie właścicielka, kobieta w średnim wieku, pakowała książkę dla innej damy. Kiedy klientka wyszła ze swoją paczką, Abigail przysunęła się jeszcze bliżej. – Czym mogę służyć, pani? – zapytała sprzedawczyni miłym głosem. Abigail wyjęła kartkę papieru z wypisanymi tytułami – jednym dla siebie i jednym dla brata. Na te książki miała pozwolenie. Odmówiła cichą modlitwę, żeby nikt nie odkrył, że po tym, jak matka zaaprobowała listę, dopisała trzeci tytuł. – Czy ma pani może te książki? Sprzedawczyni przeczytała listę, po czym rzuciła jej szybkie, szacujące spojrzenie. – Tak sądzę – odparła obojętnym tonem. – Muszę sprawdzić na zapleczu, szczególnie tę ostatnią. – Dziękuję. – Abigail skinęła głową niczym królowa, a kobieta zniknęła w tylnym pomieszczeniu sklepu. Jak dotąd wszystko przebiegało pomyślnie. Zerknąwszy przez ramię, napotkała spojrzenie siostry. Penelope trzymała coś, co wyglądało na modlitewnik, ale nie spuszczała wzroku z Abigail. Abigail skinęła nieznacznie głową i oczy Penelope rozbłysły nadzieją i wróciły do książki. Przewróciła stronę z namaszczeniem, ale Abigail widziała, że jej spojrzenie nie przesuwa się wzdłuż linijek druku. Dzwonek nad drzwiami znowu się odezwał. Wydawał się bardzo głośny w cichej księgarni. Abigail zerknęła ostrożnie spod ronda kapelusza, modląc się, żeby to nie był ich brat, i sapnęła ze zdumienia. – Pan Vane! Stał w drzwiach, bokiem, jakby zamierzał wyjść. Na jej okrzyk drgnął, ale szybko odwrócił się w jej stronę. – Panno Weston. – Ukłonił się. Abigail dygnęła. Czuła, jak spojrzenie siostry przewierca jej plecy, ale nie przejmowała się tym. – Jak miło znowu cię widzieć. W dziennym świetle był równie przystojny, jak zapamiętała. Zauważyła brązowy kolor jego oczu pod ciężkimi powiekami; gdyby się uśmiechnął, efekt byłby porażający. Pamiętając, co James mówił o jego kłopotach, przyjrzała mu się bliżej, ale stroje noszone na wsi odznaczały się większą swobodą, nie widziała różnicy między jego okryciem a płaszczem Jamesa. Dlaczego taki człowiek miałby się stać pustelnikiem? Podszedł powoli do kontuaru. – Cała przyjemność po mojej stronie. – Z pewnością nie! Nie potrafię wyrazić, jak jestem wdzięczna za pomoc w odnalezieniu Mila. Kiedy wróciłam do domu i zobaczyłam, jak okropnie wyglądam, a przecież tylko za nim biegłam – zrozumiałam, jak wielką przysługę mi oddałeś. – Uśmiechnęła się lekko. – Gdybym weszła w ten gąszcz, nie nadawałabym się do tego, żeby goście mnie oglądali. Przesunął po niej wzrokiem. – Cieszę się, że tak się nie stało. Komplement znowu wywołał jej uśmiech. – Mama bardzo prosi, żebyś nas odwiedził któregoś dnia, tak żeby sama mogła ci podziękować. – To był drobiazg – odparł spokojnie. Abigail uśmiechała się, choć kątem oka widziała, że siostra o mało się nie przewróciła, chcąc się przybyszowi lepiej przyjrzeć. Penelope dotrzymała słowa i była cicha jak myszka, ale nie obiecywała, że poskromi swoją nienasyconą ciekawość dotyczącą tajemniczych

dżentelmenów. Abigail obróciła się nieznacznie, jeszcze bardziej blokując siostrze widok. – Przyszło mi do głowy, że właściwie nie wiem, gdzie kończy się posiadłość ojca. Nie chciałabym wchodzić bez pozwolenia na cudzą ziemię. Czy możesz mi powiedzieć, gdzie dokładnie przebiega linia podziału? Pan Vane zerknął w bok i zauważył Penelope. Abigail modliła się gorąco, żeby siostra raz w życiu trzymała język za zębami i nie wtrącała się. – Sam nie jestem już pewien, panno Weston. Ale możesz swobodnie spacerować po lesie, nawet jeśli wejdziesz przypadkiem na ziemie Montrose. – Dziękuję, to bardzo miłe. – Nie bardzo wiedziała, o czym jeszcze mogą rozmawiać. Sama nie rozumiała, dlaczego jej zależy na tej konwersacji, ale tak było. Było w nim coś pociągającego, mimo rezerwy w zachowaniu. Podobał jej się dźwięk jego głosu i tęskniła za tym, żeby się uśmiechnął. – Och, to nie uprzejmość. Zwykła uczciwość. Za młodu wolno mi było przemierzać ziemie Hart House tam i z powrotem i robiłem to przy każdej okazji. Poprzednia właścicielka, lady Burton, była bardzo łaskawa. – Tak, domyślam się, że w posiadłości Hart jest parę interesujących miejsc. Słyszałam, że gdzieś tam znajduje się – albo znajdowała – grota, ale nikt nie wie gdzie. Po raz pierwszy w jego oczach błysnęła iskierka. – Wiem o tej grocie. – Linia jego ust złagodniała, nie uśmiechnął się, ale wydawał się mniej posępny. Abigail bardzo to ucieszyło, a serce jej niemal podskoczyło z radości, kiedy pochylił się bliżej. – Wiem także, gdzie jest. – Naprawdę? – sapnęła. – Nadal istnieje? Sądziłam, że ją zasypano. – Tylko las ją zarósł. Żeby się dostać do środka, trzeba przedzierać się przez krzaki. – Tym razem jego usta wygięły się zdecydowanie i coś, jakby wyraz triumfu, zmieniło jego twarz. Wyglądał młodziej, niemal jak młody awanturnik. – Kiedy ją odnalazłem parę lat temu, czułem się jak nieustraszony badacz, prawie jakbym odkrył źródła Nilu. Abigail z trudem skupiała myśli. Pan Vane był najbardziej atrakcyjnym mężczyzną, jakiego znała. Dobry Boże, czytała o kobietach, które mężczyzna tak oczarował, że zakochały się w nim z miejsca. Nigdy nie mogła zrozumieć, jak to możliwe – aż do dzisiaj. Czy kobiety z Richmond straciły wzrok? Dlaczego nie otaczały go stada niezamężnych panien? – Musiałeś być istotnie nieustraszony – powiedziała, z trudem składając słowa. – Lady Samantha Lennox mówiła, że jej brat długo szukał groty, ale bezskutecznie. Jakby wiatr zdmuchnął świecę, tak wszelkie światło znikło z jego twarzy. Jego usta znowu ułożyły się w płaską linię; zapadł się w sobie, nie poruszając ani jednym mięśniem. – Czy to wszystko, panienko? – Głos sprzedawczyni sprawił, że Abigail o mało nie podskoczyła. Odwróciła się, wciąż oszołomiona jego przemianami – na złe i na dobre – żeby stwierdzić, ku swojemu zaskoczeniu, że jej książki zostały znalezione – wszystkie trzy. A na samej górze, nieopakowane i wystawione na widok publiczny leżało Pięćdziesiąt twarzy grzechu. Przez jedną straszną chwilę Abigail wpatrywała się w książkę niewidzącym wzrokiem. Och, Boże. Nie spodziewała się, że w tego rodzaju sklepie mają ten pamflet. Nie spodziewała się, że kobieta poda go tak beztrosko i otwarcie; księgarze londyńscy owijali go w papier. No i rzecz jasna nie podejrzewała, że będzie konwersować z panem Vane’em, kiedy kobieta przyniesie zamówione książki. A jednak w głębi duszy była zachwycona, że wreszcie dostanie w swoje ręce nowe wydanie. Co też lady Constance wymyśliła tym razem? – Tak – odparła, otrząsając się z paraliżu. – Dziękuję. – Rzuciła torebkę na książkę, żeby ukryć tytuł, ostentacyjnie szukała pieniędzy, przechyliwszy kapelusz tak, żeby zakrył jej rumieniec.

– Czym mogę służyć? – zwróciła się sklepikarka do pana Vane’a, podczas gdy Abigail liczyła monety. Głos kobiety brzmiał zdecydowanie chłodno. – Szukam Almanachu żeglugi. Ostatniego wydania. Pociągnęła nosem. – Muszę poszukać. – Dziękuję, pani Driscoll. Abigail zerknęła na niego spod kapelusza. Pani Driscoll nie zwracała się do niego jak do szacownego posiadacza ziemskiego, ale on wyraźnie się tym nie przejmował. Podała należność sklepikarce i nie myśląc, podniosła torebkę, żeby w chwilę później uświadomić sobie błąd; szybko podniosła książki. – Do widzenia, panie Vane – powiedziała. – Mam nadzieję, że się jeszcze zobaczymy. Przez ułamek sekundy jego wzrok zatrzymał się na książkach, które trzymała. – To możliwe, panno Weston. Och, dobry Boże. Zauważył pamflet. Abigail, z płonącymi policzkami, dygnęła niezdarnie. Może nie będzie wiedział, co to jest. Może uzna, że to nie jej. Ale nigdy nie była tak zręczną kłamczuchą jak Penelope i jej reakcja zapewne zdradzała winę. Z opuszczoną głową wyszła pośpiesznie ze sklepu, zostawiając go przy ladzie, czekającego na swoją książkę. – O co chodziło? – syknęła Penelope, galopując obok. Abigail zupełnie zapomniała o siostrze. – Nienawidzę cię, Pen – powiedziała, wpatrując się przed siebie. – Nienawidzę, nienawidzę. – Aż tak? – Penelope uśmiechnęła się szelmowsko. Obejrzała się przez ramię. – A więc to jest ten tajemniczy pan Vane! Sądzę, że mu się podobasz, Abby. – Cicho bądź – rzuciła przez zaciśnięte zęby. – Zauważyłam, że rozmawiałaś z nim z dużym ożywieniem. Czy on też ci się podoba? – Obejrzała się znowu. – Wiesz co, patrzy za tobą przez okno. – Odwróć się – rozkazała Abigail. – On może patrzyć, bo zobaczył to. – Nie! – Oczy Penelope zaokrągliły pod wpływem strachu. – Dlaczego pozwoliłaś mu to zobaczyć? – Nie pozwoliłam, sprzedawczyni po prostu położyła mu to pod nosem, zanim zdążyłam ją powstrzymać! – Abigail wyjęła kłopotliwy pamflet i wcisnęła siostrze. – Musimy znaleźć lepszy sposób, żeby go zdobywać. Zakładając, że mama się o tym nie dowie i nie zamknie nas w naszych pokojach, ot co. Penelope upchnęła pamflet w swojej torebce. – Masz rację. Zgadzam się. Gdybym wiedziała, że zapalony wielbiciel pójdzie za tobą do sklepu, nigdy bym cię nie prosiła, żebyś to zrobiła dzisiaj. Abigail poczęstowała siostrę morderczym spojrzeniem, nie zaszczycając jej odpowiedzią. Pan Vane był najmniej zapalonym wielbicielem, jakiego mogła sobie wyobrazić. Problem polegał na tym, że… chciała, żeby było inaczej. Albo żeby chociaż okazał, że jest nią choć trochę zainteresowany, bo ona sama uznała go za fascynującego. Z drugiej strony, dla własnego dobra, powinna pewnie pragnąć, żeby już nigdy go nie spotkać. Widział Pięćdziesiąt twarzy grzechu. Wiedział, że ona to kupiła. Wystarczy, że zapyta panią Driscoll, co to jest, i będzie skompromitowana. W gruncie rzeczy, prawdopodobnie już była. Jedno słowo, że dziewczęta Westonów kupują tę straszną książkę, i mama w końcu o tym usłyszy. Nic, co powie Penelope, nie uratuje jej przed konsekwencjami. Teraz miała tylko nadzieję, że za nią nie idzie.

– Czy to wszystko, panie Vane? – Pani Driscoll pchnęła książkę na ladzie, jakby nie miała ochoty nawet mu jej podać. – Tak, proszę pani. – Sebastian odliczał monety. Nie sądził, żeby ktokolwiek chciał mu udzielić kredytu. Łatwiej było, jeśli po prostu miał przy sobie pieniądze; nie mógł przekroczyć swojego skromnego dochodu, płacąc brzęczącą monetą, i nikt nie miał do niego pretensji, odbierając zapłatę na miejscu. Pani Driscoll była kiedyś dla niego uprzejma i miła, ale potem jego ojciec napadł na nią w ataku szaleństwa i cień padł także na Sebastiana. Właścicielka księgarni zawsze patrzyła na niego podejrzliwie, jakby miał się na nią lada chwila rzucić w napadzie furii. Pan Weston widocznie jeszcze nie otworzył tutaj konta, skoro jego córki także musiały płacić gotówką. Palce Sebastiana poruszały się teraz wolniej, kiedy kładł monety na ladzie. Powinien się domyślić, że dzisiaj ją spotka, pierwszego dnia od tygodni, kiedy udał się do miasta. I wbrew sobie ucieszył się ogromnie, kiedy odwróciła się do niego, wypowiadając jego nazwisko z wyraźną radością. Zadowoliłby się zwykłą wymianą pozdrowień i okazją, żeby popatrzeć na nią przez parę minut. Jej włosy wydawały się bardziej rude w mętnawym świetle księgarni, a może to było odbicie jej wiśniowoczerwonej pelisy. Jej oczy miały jednak ten sam przejrzysty szary kolor i oczarowało go zaproszenie, jakie w nich wyczytał. Chciała z nim rozmawiać. Uśmiechała się na jego komplementy. Jej oczy zapaliły się, kiedy powiedział, że wie, gdzie jest grota. Sebastian niemal zapomniał na parę minut, kim jest, olśniony jej uśmiechem, spojrzeniem, tym, jak przyciskała ręce w rękawiczkach do piersi… Potem wspomniała Samanthę i Benedicta i wszystko wróciło. Przypomniał sobie wszystko, co stracił i dlaczego nie może liczyć na nic więcej, jak przypadkowe spotkanie z Abigail Weston w mieście albo w lesie. Wiedział, że powinien żałować, że pozwolił jej wędrować, gdzie jej się żywnie podoba, ale nie potrafił tego zrobić. Jedno spojrzenie tu czy tam nie zaszkodzi. Prędzej czy później ktoś ją przed nim ostrzeże i wtedy to, co zrobił, straci znaczenie. Z jakiegoś powodu nie mógł odejść od lady. Nie miał prawa do jej uwagi. Im mniej o niej wiedział, tym lepiej. Ale wiedzieć nie znaczy to samo, co działać. A ona kupiła coś bardzo intrygującego… – Zmienił pan zdanie? – zapytała szorstko pani Driscoll. Zgarnęła monety, jakby się bała, że je zabierze. – Tak. – Spojrzał na nią spokojnie, wyjmując kolejną monetę, choć raczej nie było go stać na to, żeby ją wydać. – Chciałbym egzemplarz tego pamfletu. Zmrużyła oczy podejrzliwie. – Jakiego pamfletu? – Tego, który pani przed chwilą sprzedała. Pięćdziesiąt twarzy grzechu.

5

Ciekawość Abigail w stosunku do pana Vane’a, duża od początku, wzmogła się w trójnasób po spotkaniu w księgarni. Męczyło ją jego krótkotrwałe ożywienie. Zaczynała podejrzewać, że nie był odludkiem z natury, ale z wyboru – albo własnego, albo narzuconego. Pani Driscoll potraktowała go niemal niegrzecznie, mimo że zwracał się do niej uprzejmie. Co sprawiło, że szacowna właścicielka nieruchomości okazywała taką niechęć miejscowemu ziemianinowi? Gdzie znajduje się zaginiona grota, ta, dzięki której poczuł się nieustraszonym odkrywcą? I dlaczego wzmianka o lady Samancie i jej bracie zgasiła światło w jego oczach? Te pytania tak ją pochłaniały, że zupełnie zapomniała zapytać Penelope o nieszczęsny pamflet. Z największą uwagą słuchała plotek, jakie przynosiły damy przychodzące odwiedzić mamę. Zawsze lubiła plotki, niektóre bawiły ją ogromnie, ale teraz każde słowo mogło być kluczem do tajemnicy sąsiada. Niestety, poza nią nikt nie wydawał się nim interesować. Nawet Penelope wolała bardziej praktyczne tematy, jak na przykład – którzy kawalerowie do wzięcia zjadą na lato do Richmond; ta sprawa była bliska także sercu mamy. O nieżonatych kawalerach dyskutowano przy każdej okazji, kiedy tylko u pani Weston gościła jakaś dama. Początkowo Abigail sądziła, że to wystarczy; prędzej czy później jego nazwisko musiało się pojawić. Tak się nigdy nie stało. Wyglądało na to, że nikt nie bierze pod uwagę pana Vane’a jako ewentualnego kandydata do ożenku, co tym bardziej zdumiewało Abigail. Dlaczego? Wspominał niejasno o tym, że nie jest odpowiednim kandydatem, ale był przecież przystojny i posiadał majątek – a jednak nikt o nim nie mówił. W końcu, pewnego dnia, kiedy pomagała mamie przebierać jedwabie do wyszywania, kamerdyner wszedł do pokoju, oznajmiając, ku jej zdumieniu: – Pan Sebastian Vane do pani. – Ach! – Mama uśmiechnęła się z zadowoleniem, głaszcząc Mila jedną ręką. – Nareszcie. Wprowadź go, Thompson. Abigail siedziała zaszokowana i z jakiegoś powodu zaniepokojona. Zjawił się osobiście. Nie oczekiwała tego po tym, jak odrzucił zaproszenie. Może to zesłana z nieba okazja, żeby się czegoś o nim dowiedzieć. Ale on znał także jej małą tajemnicę, Pięćdziesiąt twarzy grzechu, a w żaden sposób nie mogła się z nim zobaczyć, zanim zrobi to mama. Może nie zdawać sobie sprawy, że to tajemnica. Może tego nie pochwalać i mieć ochotę powiedzieć o tym mamie. Gdyby tylko mogła pobiec do holu i zamienić z nim parę słów… Ale i tak nie wiedziała, co miałaby mu powiedzieć. Nie mów, proszę, mojej mamie, że kupiłam nieprzyzwoitą książkę? To raczej nie byłby dobry pomysł. Podniosła się powoli, kiedy drzwi otworzyły się ponownie. Usłyszała miarowe kroki z cichutkim postukiwaniem; widocznie używał laski. A potem wszedł do pokoju. Włosy miał zaczesane do tyłu, na sobie ciemnoniebieski kubrak. Abigail poczuła dziwne pragnienie, żeby do niego podbiec i stanąć u jego boku. – Pan Vane! – Pani Weston podeszła do niego z wyciągniętą ręką. – Tak się cieszę, że mogę pana w końcu poznać. Dziękuję, że pan przyszedł. – Powinienem zrobić to wcześniej, pani Weston, żeby państwa powitać w Richmond. – Pochylił się nad jej dłonią.

Uśmiechnęła się. – Nonsens! Nie przywiązuję wagi do zbędnych formalności. Chodź, Abigail, przywitaj naszego sąsiada, skoro już się znacie. – Mama przywołała ją gestem. – Dzień dobry, panie Vane. – Dygnęła. Ukłonił się, nie odrywając ciemnobrązowych oczu od jej twarzy. – Jak to miło, że przyszedłeś. Abigail żałowała, że nie potrafi odczytać jego twarzy; jej wyraz niczego nie zdradzał, choć wpatrywał się w nią tak intensywnie, jakby chciał coś powiedzieć. – Dzień dobry, panno Weston – powiedział po krótkiej chwili. – Spodziewam się, że miewasz się dobrze? Teraz, skoro przyszedłeś. Zaczerwieniła się na tę nieproszoną myśl. – Bardzo dobrze, sir, dziękuję. – Miło mi to słyszeć. – Zawahał się znowu, jego intensywne spojrzenie wydawało się pieścić każdy cal jej twarzy. – Cieszę się, że spotykam się z tak serdecznym przyjęciem. – Oczywiście! – Mama usiadła z powrotem na swoim miejscu na kanapie i ręką wskazała krzesło naprzeciwko. – Proszę usiąść, panie Vane. Czy mogę pana poczęstować herbatą? – Dziękuję. – Usiadł, ledwie zauważalnie zaciskając szczęki. Abigail zwróciła uwagę, że oparł laskę o tył krzesła i obszedł je bez podparcia. Usiadła w drugim końcu kanapy, dając Milowi do zabawy sznur z zawiązanym przez Jamesa supłem. Szczeniak wziął go między łapy, usadowił się na poduszce i zaczął żuć z zadowoleniem. – Jest pan właścicielem Montrose House, nieprawdaż? – Mama nalała dla niego filiżankę herbaty. – Z trawnika mamy świetny widok na tę rezydencję, nieraz ją podziwiałam. – Tak. – Rozejrzał się po pokoju. – To samo mogę powiedzieć o Hart House. Wydawało się takie opuszczone po śmierci lady Burton. Cieszę, że znowu rozkwita. Mama się uśmiechnęła. – Dziękuję, sir. Mąż zapewniał, że to będzie idealne schronienie na lato po Londynie i przyznaję, że miał całkowitą rację. Pan Vane kiwnął głową. Wciąż się nie uśmiechał i poza tą chwilą, kiedy spojrzał na nią tak uważnie, w ogóle na nią nie patrzył. – Mieszkam tu całe życie, pani, i zawsze wolałem to miejsce od miasta. – Podobnie jak ja – wtrąciła Abigail, postanowiwszy, że nie da się ignorować. – Tak tu spokojnie. Zerknął na nią przelotnie. – W istocie, panno Weston. – Winna jestem panu serdeczne podziękowania za uratowanie mojego kochanego Mila, panie Vane. Abigail opowiedziała mi, jak wyciągnął go pan z lasu. – Mama podrapała psiaka pod brodą, a ten pisnął cicho, po czym zabrał się z powrotem za żucie węzła. – Nie wiem, co bym zrobiła, gdyby on zginął. – Ja tylko wyciągnąłem go z jeżyn, pani Weston. Większa zasługa przypada pani córce. To ona wytropiła go w lesie. – Wciąż poważny, bez uśmiechu na twarzy, spojrzał szybko na Abigail. – I była bardzo zadowolona, że nie musi za nim dalej biegać. – Mama mówiła lekkim tonem, głaszcząc pieska, ale wpatrywała się w Abigail przenikliwym, pytającym wzrokiem, jakby wyczuwała jej napięcie. – Jak rozumiem, dzięki temu ocaliła swoją ulubioną sukienkę. – Tak – przyznała Abigail z uśmiechem. – Jestem bardzo wdzięczna. Moglibyśmy sprawić sobie nowego psa, ale ta sukienka jest jedyna w swoim rodzaju. Matka sapnęła, udając oburzenie. – Milo, nie słuchaj tego! – Szczeniak pomachał ogonkiem na dźwięk swojego imienia. –

Będę udawać, że tego nie słyszałam. – Mam nadzieję, że szczeniak nie odniósł żadnej szkody w lesie – powiedział pan Vane. – Nie, żadnej, której by nie mogła naprawić szybka kąpiel – zapewniła mama. – Pan Vane sugerował, żebyś mu ostrzygła futro, mamo, tak żeby nie mógł się zaplątać w żadne kolczaste krzewy. – Mówiąc to, Abigail patrzyła na niego. Siedział ze wzrokiem utkwionym w małego pieska, który z zapałem gryzł węzeł niemal tak wielki, jak jego własna głowa. Czuła się zagubiona. Czy naprawdę przyszedł tylko po to, żeby przywitać się z nowymi sąsiadami? Jeśli uważał, że to kwestia dobrych manier, to dlaczego przy ich pierwszym spotkaniu nie chciał jej zdradzić swojego imienia? Wydawał się celowo nie zwracać na nią uwagi, ledwie patrząc i nie podejmując konwersacji mimo jej wysiłków. – Ostrzyc go! Jest taki śliczny z długim futrem! – zawołała mama. – Będziemy go po prostu pilnować i nie pozwalać biegać po lesie. Milo, pochłonięty zabawą ze sznurem, nagle podskoczył na kanapie. Postawił uszka, zjeżył futro, a z jego gardła wydobył się głuchy warkot. Zaszczekał na chwilę przedtem, jak kamerdyner zapukał do drzwi. – Przyszła pani Huntley – oznajmił Thompson. – Wprowadź ją – powiedziała mama. – Milo, cicho bądź. – Szczeniak opadł na poduszkę, wbijając ciemne oczka w drzwi. Pan Vane podniósł się już, odstawiając filiżankę z herbatą – nieruszoną, jak uświadomiła sobie Abigail – na stół. – To była ogromna przyjemność, pani Weston – powiedział, sięgając po laskę. – Nie będę pani dłużej zajmować czasu. Mama się zdziwiła. – Ależ nie, proszę zostać i dokończyć herbatę, sir. – Nie, dziękuję; muszę już iść. – Skłonił się i odwrócił; sprawiał wrażenie, jakby chciał wybiec z pokoju, ale nie dotarł do drzwi, zanim te się otworzyły i weszła pani Huntley. Anne Huntley była żoną właściciela dużego domu niedaleko bramy parku w Richmond. Plotka głosiła, że jego rodzina wywodziła się od ulubionego dworzanina Karola II, który sam nadał mu ziemię. Jako że pani Huntley osobiście przekazała im tę plotkę, Abigail sądziła, że może być prawdziwa i że kobieta się tym szczyci. Z jakiegoś powodu ona i mama natychmiast się zaprzyjaźniły, ale Milo jej nie lubił. Za każdym razem, kiedy przychodziła z wizytą, pies szczekał, aż mama kazała go zabrać. Tym razem nie było inaczej. Milo zaczął skowyczeć jak oszalały, kiedy tylko kobieta weszła do pokoju – ale bardziej zaskakujące było to, w jaki sposób pan Vane i pani Huntley zareagowali na swój widok. Pani Huntley sapnęła, przyciskając rękę do piersi i zatrzymując się gwałtownie. Pan Vane, z kamiennym wyrazem twarzy, skłonił się sztywno i opuścił pokój bez słowa. Mama, próbując uspokoić Milo, nie zwróciła na to uwagi. Ale Abigail mogłaby przysiąc, że pani Huntley odsunęła się, jakby pan Vane roznosił zarazę. Była już drugą osobą, która w jego obecności zachowywała się, jakby czuła zapach siarki. Pod wpływem impulsu podniosła Mila z kanapy. – Zabiorę go na dwór, żeby nie przeszkadzał podczas wizyty pani Huntley. – Nie czekając na pozwolenie, wyszła pośpiesznie. – Cicho, piesku – szepnęła do szczeniaka, idąc do holu. W jaki sposób pan Vane zdołał odejść tak daleko w tak krótkim czasie? Szedł o lasce, podczas gdy ona praktycznie biegła. W chwili, gdy ściągnęła smycz z haka za drzwiami, pan Vane wędrował już podjazdem. – Panie Vane! – zawołała. Zawahał się chwilę, ale nie odwrócił. Klnąc pod nosem,

Abigail założyła Milo smycz i postawiła go na ziemi. Teraz, daleko od pani Huntley, przestał szczekać i dreptał żwawo, kiedy ona ścigała tajemniczego mężczyznę. – Panie Vane! Zatrzymał się dopiero, kiedy się z nim zrównała. – Tak, panno Weston? – Wyszedłeś tak nagle – powiedziała, usiłując odzyskać dech. – Mam nadzieję, że to nie wina Mila. – Kłopotliwe stworzenie obwąchiwało jego buty bez śladu nagłej złości, jaką przejawiało jeszcze parę minut temu. Uświadomiła sobie, że Milo szczeka właściwie na wszystkich – z wyjątkiem Vane’a. – Nie. – Mam nadzieję, że nie wyszedłeś z mojego powodu – ośmieliła się powiedzieć. – Skąd taka myśl? – Spojrzał na nią, potem znowu na psa. – Nic podobnego. – Wydajesz się celowo mnie unikać – szepnęła. – Jeśli cię uraziłam… – Nie. – Przeszedł nad grzbietem Mila i ruszył dalej. Z Montrose Hill przyszedł widocznie na piechotę. Doskonale, dzięki temu miała więcej czasu, żeby coś z niego wydobyć. – A jednak mnie unikasz. – Szła obok niego, Milo za nią. – Nie – powiedział, patrząc prosto przed siebie. – Nie zamierzałem zostać długo. Kolejny gość tylko lekko przyśpieszył moje odejście. – Tak, a ja miałam taką ochotę posłuchać o świetnych korzeniach rodziny Huntley. Raz, przynajmniej, zgadzam się z Milem. Jej towarzysz parsknął cicho. – Myślę, że ty też się z nim zgadzasz – zauważyła, podniesiona na duchu. – Domyślam się, że to z powodu pani Huntley tak szybko wyszedłeś. Westchnął. – Gdybym nie wyszedł, ona by to zrobiła i powstałaby kłopotliwa sytuacja dla twojej matki. Wymieniłem uprzejmości, więc mogłem wyjść. – Dlaczego miałaby wyjść? – Abigail uznała, że lepiej udawać, że nie zauważyła niechęci między nimi. – Nie jesteś aż taki przerażający, sir. Zerknął na nią z ukosa. – Skąd możesz to wiedzieć? Abigail przechyliła głowę, patrząc na niego z namysłem. – Po prostu nie jesteś. Nie w mojej opinii. Zatrzymał się. – A twoje opinie pozostają niezmienne? – Oczywiście, że nie! – Roześmiała się. – Nic takiego nie powiedziałam. Ale sądzę, że budzę większy strach od ciebie, bo zawsze, jak się spotykamy, wyglądasz, jakbyś miał ochotę uciec. I znowu linia jego ust złagodniała. Nie była to duża, ale bardzo zauważalna zmiana. – Skąd wiesz, czego chcę? – Nie chciałeś powiedzieć, jak się nazywasz, przy naszym pierwszym spotkaniu. Usiłowałeś się wycofać, kiedy zobaczyłeś mnie w księgarni. Dzisiaj ledwie na mnie spojrzałeś, nawet kiedy zwracałam się wprost do ciebie. Do jakiego wniosku byś doszedł, gdybyś był na moim miejscu? Przez długą chwilę po prostu patrzył na nią w milczeniu. Abigail spokojnie odwzajemniała spojrzenie, nie zwracając uwagi, że Milo szarpie za smycz. – Tak – odezwał się w końcu. – Masz rację. Chcę uciec, kiedy cię spotykam. – Dlaczego? – Przyśpieszyła kroku, kiedy ruszył, tym razem szybciej. – Co zrobiłam? – Absolutnie nic – powiedział, dodając szeptem:

– I modlę się, żeby tak zostało. – Co zatem powinnam zrobić? – Oddalili się już spory kawałek od domu. Wyszła bez szala czy czepka i mrużyła oczy w słońcu, patrząc na niego. – Absolutnie nic – powtórzył. – Dla twojego własnego dobra. – Ale nie robiłam nic i to budzi w tobie niechęć, więc jak mogę dalej nic nie robić? Przystanął. – Nie budzisz we mnie niechęci. – Wskazał laską poza nią. – To jest droga do mojego domu. Wybacz, panno Weston. Pozwoliła mu przejść, ale poszła uparcie za nim, ciągnąc za sobą biednego Mila. – Skoro nie budzę w tobie niechęci, to dlaczego nie chcesz ze mną rozmawiać? Tylko wówczas, kiedy opowiedziałeś mi o zaginionej grocie, czułam w tobie serdeczność. Westchnął bezgłośnie. – Teraz z tobą rozmawiam, czyż nie? – Nic nie mówiąc – mruknęła gniewnie Abigail. – Jesteśmy sąsiadami, sir. Chyba możemy utrzymywać przyjazne stosunki? Obrócił się w jej stronę niespodziewanie lekko i szybko. Abigail omal się nie potknęła, cofając o krok, potem następny, aż plecami oparła się o drzewo. Wysoki jak góra, stał przy niej tak blisko, że widziała linie przy jego oczach; nie dotykał jej jednak. – Przyjazne – szepnął. – Nigdy nie będziemy przyjaciółmi. – Dlaczego nie? – wyjąkała. Serce tłukło jej się w piersi jak szalone. Uśmiechnął się, ale nie było w tym beztroski. Jego twarz pozostała ponura i ten widok sprawił, że otworzyła szeroko oczy ze zdumienia. – Bo jestem złym człowiekiem, panno Weston. Nie słuchasz plotek? Moja rodzina została dotknięta obłędem. Mój majątek jest zrujnowany. Ludzie mówią, że jestem złodziejem. Twierdzą nawet, że zabiłem własnego ojca. Zapytaj kogokolwiek w mieście, a powiedzą ci, żebyś trzymała się jak najdalej ode mnie. Dla pięknej, niewinnej dziewczyny mogę być diabłem wcielonym. – Czy zabiłeś swojego ojca? – Abigail natychmiast pożałowała, że to powiedziała. – A jak myślisz? – zapytał tym samym cichym, niebezpiecznym tonem. Zmarszczyła brwi. – Wątpię. – Ale nie wiesz. Powinnaś uciekać. Patrzyła na niego wielkimi oczami. – Intrygujesz mnie. Pochylił się bliżej. Zmieszana, zamknęła oczy. – I ty mnie intrygujesz. – Jego oddech poruszył włosy na jej skroni. – Dlatego cię unikam. – Czy to nie jest powód, żeby kogoś nie unikać? – zapytała drżącym głosem. Czuła zapach jego mydła do golenia i świeży zapach, który przenosił ją na rozgrzane słońcem pole. Pociągał ją – w pierwotny, potężny sposób. Zadrżał. – Nie w tym wypadku. – Zmusiła się, żeby otworzyć oczy. Twarz miał wciąż napiętą, ale w oczach widziała bolesną tęsknotę. Podniósł powoli rękę, jakby chciał dotknąć jej policzka, ale po chwili ją opuścił. – Dlaczego dzisiaj przyszedłeś, skoro chcesz mnie unikać? – Nie miała pojęcia, co właściwie robi, wdając się w dyskusję z mężczyzną, który przyznał otwarcie, że na jej widok ma ochotę uciec… nawet jeśli go intrygowała. Cofnął się. – Głupota.

– Czy pokażesz mi grotę, zanim zaczniesz zupełnie mnie ignorować? – Nie. – A zatem sama będę musiała ją znaleźć. – Odsunęła się od drzewa. – Pozwoliłeś mi chodzić swobodnie po lesie. Czy chcesz cofnąć to pozwolenie? Wyglądał tak, jakby miał ogromną ochotę powiedzieć „tak”. – Nie. – A więc dobrze. – Przysunęła się do niego bliżej, podniecona tym, jak jego oczy pociemniały jeszcze bardziej i jak wstrzymał oddech. Intrygowała go. Abigail słyszała w życiu dość plotek i dwuznaczności, żeby odrzucać przynajmniej połowę z nich jako czyste wymysły. Nie usłyszała dość na temat Sebastiana Vane’a – jak dotąd – żeby zdecydować, jak jest w tym wypadku, ale ton jego głosu, kiedy rzucał jej oskarżenia pod własnym adresem w twarz świadczył raczej o doznanej krzywdzie, a nie złości. Później się tym zajmie, a na razie… – Przeszukam każdą piędź tych lasów, aż ją znajdę. – Jak sobie życzysz, panno Weston. Spojrzała na niego spod rzęs. – Jeśli nie chcesz mnie znowu zobaczyć, lepiej unikaj lasu. – Wezmę to pod uwagę. – Sądzę zatem, że to pożegnanie, panie Vane. – Wyciągnęła Mila z krzaków, które obwąchiwał z zachwytem, i przeszła obok Sebastiana, bardzo blisko. Kiedy jej ramię niemal musnęło jego, zatrzymała się i podniosła głowę; jego twarz straciła posępny wyraz, patrzył na nią z mieszaniną nieufności i fascynacji. Wolała skupić się na fascynacji, mając nadzieję, że był wobec niej tak samo bezradny jak ona. – Ale chciałabym, żeby tak nie było. Odeszła, nie oglądając się za siebie, z sercem bijącym niespokojnie.

6

Abigail uznała, że pora skończyć z subtelnościami. Kiedy wróciła do domu, przekazała Mila pod opiekę lokaja, a sama ruszyła na poszukiwanie siostry, którą znalazła w końcu w słonecznej szklarni przy południowej stronie domu. – Szkoda, że nie widziałaś reakcji pani Huntley, kiedy zobaczyła u nas pana Vane’a dzisiaj po południu. Penelope natychmiast odłożyła książkę. Abigail wydawało się, że dostrzega krawędź pamfletu między kartkami. Tym razem Pen była przynajmniej ostrożniejsza, czytając Pięćdziesiąt twarzy grzechu; mama nigdy nie wchodziła do szklarni i twierdziła, że od tego kicha. – Dlaczego nikt mi nie powiedział, że on tu jest? – Prawie tak, jakby go nie było. – Abigail opadła na krzesło naprzeciwko Penelope. – Zdziwiłam się, że w ogóle przyszedł. – Czy tak? – powiedziała siostra z chytrym uśmiechem. – Przyszedł tylko po to, żeby odebrać podziękowania mamy za uratowanie Mila. – Zrobiła znudzoną minę. – Prawie się do mnie nie odezwał. Ale potem zjawiła się pani Huntley i, mój Boże, gdyby mógł, wyskoczyłby przez okno. – To dosyć zrozumiałe – zauważyła Penelope. – Nie wiem, co mama w niej widzi. Nie mogłabym znieść po raz kolejny opowieści o powiązaniach rodzinnych jej męża ze służącym króla sprzed dwustu lat. – Tak, niesamowite jak królewskie koneksje uszlachetniają tak skromne korzenie. – Abigail uśmiechnęła się, siostra skrzywiła się drwiąco. – Miałam taką samą ochotę, jak pan Vane, żeby uciec z pokoju, ale sądzę, że lepiej to ukryłam. Ale najdziwniejsze było to, że pani Huntley wyglądała tak, jakby miała zemdleć na jego widok. Penelope wyprostowała się na krześle. – Och? – Penelope, miała taką minę, jakby od patrzenia na niego przewracało jej się w żołądku. – Czy odezwał się do niej? Abigail pokręciła głową. – Kiwnął uprzejmie głową i tyle. A potem uciekł z pokoju! Penelope była jak urzeczona. – Boże! Dlaczego? Wydaje się zupełnie zwyczajny – trochę odludek i rozpaczliwie w tobie zadurzony, ale poza tym nie ma w nim nic wyjątkowego. – Zdecydowanie nie jest we mnie zadurzony – odparła Abigail. – Przyznał, że mnie unika. – Bo chce cię rzucić na ziemię i kochać do utraty przytomności. Abigail poczuła gorąco na twarzy. – Cóż, chyba nie… niestety… Penelope wyprostowała się gwałtownie. – Podoba ci się! Wiedziałam! Och, Abby… – Jeśli powiesz komuś, przyprowadzę mamę prosto do twojej ukrytej kopii Pięćdziesiąt twarzy grzechu – przerwała jej Abigail. Siostra tylko uśmiechnęła się szatańsko. – A skoro już o książce mowa, zdaje się, że miałam ją czytać pierwsza. – Proszę. Jest cudowna. – Penelope wyciągnęła zakazany pamflet i rzuciła go siostrze. – Jakiego rodzaju grzeszne myśli miewasz na temat tajemniczego Sebastiana Vane’a?

Abigail wsunęła pamflet do kieszeni. – To bardziej ciekawość niż coś zdrożnego. On jest taki intrygujący, Pen… – Ciemnowłosi i posępni zawsze tacy są – zgodziła się siostra. – Powiedział jednak, że jest dla mnie nieodpowiedni i że wkrótce się dowiem dlaczego. Ale, jak dotąd, się nie dowiedziałam. Żaden z gości mamy nie plotkuje na jego temat. Jedyne, co mam, to dziwna reakcja pani Huntley i niezbyt grzeczne zachowanie pani Driscoll w księgarni, ale w żaden sposób nie mogę pojąć, co jest tego przyczyną. – Przemilczała to, co jej niedawno powiedział na dróżce w lesie; każda wzmianka o szaleństwie i morderstwie wprawiłaby siostrę w podniecenie. – I chcesz, żebym ci pomogła dowiedzieć się więcej? Abigail skinęła głową. – Zrobisz to? – Oczywiście! – zawołała Penelope. Zdumiewające, jak jedno lubieżne opowiadanie przywróciło jej dobry humor. – Powinnyśmy wypytać lady Samanthę. To nie jest jakaś sztywna matrona, która będzie się upierała, że nic nie śmierdzi, nawet jeśli nadepnie na zgniłe jajo. – Kiedy ją znowu zobaczymy? – Pojutrze, jeśli pogoda się utrzyma. Pamiętasz o pikniku? – O tak. – Abigail wygięła usta. Matka zaplanowała piknik nad rzeką, z udziałem lady Samanthy Lennox. Papa tak bardzo pragnął, żeby zaprzyjaźniły się z córkami hrabiego, że dał mamie carte blanche na organizowanie rozrywek w dowolnym miejscu i czasie, pod warunkiem że wezmą w nich udział siostry Lennox. Na szczęście Abigail szczerze polubiła lady Samanthę. – To będzie znakomita okazja. Wybierając się następnego wieczoru na spacer, Sebastian wziął sobie do serca ostrzeżenie Abigail Weston. Unikaj lasów, powiedziała, tak więc zrobił. Jak zwykle ruszył w kierunku lasu, ale tylko przeszedł się po jego obrzeżu. Boris, przywykły do uganiania się w gęstwinie i polowania na małe zwierzęta, skowyczał i szczekał, a potem sam pobiegł do lasu. Sebastian zmusił się, żeby nie patrzeć, jak pies znika na krętej ścieżce prowadzącej do Hart House. Szanse, że znowu się na nią natknie, wydawały się znikome, ale ostatnio wszystko sprzysięgło się przeciwko niemu. Westchnął. Kiedyś potraktowałby jej słowa jak zaproszenie. Wynajdowałby kolejne preteksty, żeby krążyć w okolicy Hart House, starając się usilnie znaleźć „przypadkiem” na jej drodze. Odpowiadałby na jej wesołe uśmiechy, śmiejąc się i żartując. Zaprosiłby ją na spacer Pachnącą Ścieżką, jakby specjalnie stworzoną do ukradkowych pocałunków. Zapewne pokazałby jej także grotę, gdzie chętnej dziewczynie można by skraść coś więcej niż niewinny pocałunek. Takie cele przyświecały jemu i Benedictowi Lennoksowi, kiedy szukali groty jako młodzi chłopcy. No, nie od początku; kiedy po raz pierwszy usłyszeli o grocie, w swoich planach nie uwzględniali żadnych dziewczyn. W wieku dziewięciu i dziesięciu lat uważali, że to będzie wspaniała kryjówka przed wszelkimi prześladowcami, typu guwernerzy i inni. Starą lady Burton rozbawiło ich gorące życzenie odnalezienia groty, ale zgodziła się, żeby buszowali po jej lesie i przez dziesięć lat czołgali się i wspinali wszędzie, gdzie się dało. Z biegiem lat ich plany co do groty ulegały zmianie – od ukrywania się przed opiekunami, później gromadzenia tam pożądanych przez nich, zakazanych dóbr, aż po zwabianie miejscowych panien. Ponieważ nigdy nie odkryli groty, ich plany pozostały zamkami z piasku. Ale potem Sebastian ją odkrył – dosłownie, wpadając przez paprocie, które zarosły schody. Powiedziałby o tym Benedictowi bez wahania, gdyby poprzedniego dnia się okropnie nie pokłócili. Sebastian nie był pewien, dlaczego poróżnili się tak gwałtownie. W owym czasie jedyne, co mu przyszło do głowy, to jego niedawno kupiony patent kawaleryjski. Oczywiście

rozumiał, że Benedict mu zazdrości – kto by mu nie zazdrościł? – ale Benedict dziedziczył hrabstwo i nie wolno mu było narażać się na niebezpieczeństwo. Ostatniej nocy jednak Benedict wpadł w furię; o mało się nie pobili, zanim Benedict wypadł jak burza na dwór. Później Sebastianowi przyszło do głowy, że Benedict sam pragnął gorąco kupić patent dla siebie, i to go rozzłościło. Współczuł mu; lord Stratford był twardym i wymagającym ojcem i Benedict od dawna marzył, żeby uciec. Sebastian uznał, że kłótnia zostanie zapomniana do czasu, kiedy wróci, ale okazało się, że wtedy po raz ostatni byli przyjaciółmi. Kiedy wrócił do domu z wojny, wszystko się zmieniło i dni chłopięcej przyjaźni stały się odległymi wspomnieniami. Doszedł do zagłębienia we wzgórzu, płytkiej zapadliny, za którą grunt się podnosił i spływał łagodnie ku rzece. Zatrzymał się, patrząc w dół. Stamtąd widział za rzeką Stratford Court, masywną rezydencję z czasów Tudorów, w której dorastał Benedict. Czerwona cegła wydawała się czarna w narastającym mroku, okna lśniły jak żywe srebro w gasnącym świetle. Podniesioną w tym miejscu latarnię można było dostrzec z sypialni na drugim piętrze, w północnej części domu. Robił to często jako chłopiec, przesyłając sygnały Benedictowi. Zacisnął szczęki. To było w innym życiu. Zanim francuska kula roztrzaskała mu kolano. Zanim ojciec stracił rozum. Zanim wrócił do domu i dowiedział się, że ojciec, z każdym dniem głębiej pogrążając się w szaleństwie, sprzedał dwie trzecie ziem Montrose Hill za nędzne grosze – głównie hrabiemu Stratford, ojcu Benedicta. Zanim Sebastian zwlókł się z łóżka, wbrew zaleceniom doktora, żeby naprawić szkodę, przekonał się, że wszyscy w mieście zamykają mu drzwi przed nosem. Szeptano, że Michaela Vane’a opętały demony. Żądano, żeby natychmiast spłacił długi. Ludzie przyglądali mu się nieufnie, jakby się spodziewali, że zedrze z siebie ubranie i pobiegnie nago przez miasto, napadając przechodniów. Ludzie, których znał całe życie, nagle zaczęli przechodzić na drugą stronę ulicy na jego widok. Ci, którym ufał i których poważał, nie chcieli przyjmować go w domu. A potem ojciec zniknął, co jeszcze pogorszyło sytuację. Pojawiły się plotki, że to Sebastian go zabił, popełniając niewybaczalny grzech, niezależnie od tego, jak szalony był ojciec. Na tym polegała okrutna ironia. Ojciec zniknął, ale ciała nigdy nie odnaleziono. Człowieka, którego nie ma, nie można uznać za niepoczytalnego i w związku z tym Sebastian nie miał podstaw, żeby dochodzić swoich praw w sądzie. Człowiek zaginiony to nie to samo co zmarły, a zatem Sebastian nie mógł odziedziczyć pozostałego majątku i zacząć go odbudowywać. W tej sytuacji był praktycznie bankrutem; nie mógł sprzedać Montrose Hill, a ledwie starczało mu środków na jego utrzymanie. W chwilach rozpaczy myślał, że gdyby rzeczywiście zabił ojca, nie zrobiłby tego w taki sposób, żeby sobie zaszkodzić. Plotka, że jest złodziejem, miała przynajmniej jakiś sens, choć była równie nieprawdziwa. Czasami Sebastian myślał, że wolałby oszaleć. Wtedy nie odczuwałby swoich strat tak dotkliwie. Odwrócił się, żeby wejść z powrotem na górę. Nie mógł dalej schodzić, ziemia, która kiedyś wchodziła w skład jego majątku, należała teraz do lorda Stratforda. Zgodnie z zapisem ojciec sprzedał tę świetną ziemię, około osiemdziesięciu akrów położonych wzdłuż brzegu rzeki, za 50 funtów. Prawnik, który zajmował się przekazaniem tego daru – trudno to było nazwać sprzedażą – był pełen współczucia, ale stanowczy: Michael Vane nalegał, żeby sprzedać tę ziemię i był zadowolony z ceny. Nikt wówczas nie wiedział, że jest szalony. Teraz nic nie można już zrobić. Sebastian powinien być zadowolony, że w ogóle coś mu zostało. Kiedy się wspinał, po prawej stronie, w dole, zobaczył w oddali Hart House. Biały kamień lśnił łagodnie w półmroku, piękny klejnot usadowiony wśród zielonych lasów i trawników. W przeciwieństwie do Montrose Hill, w Hart House nie brakowało funduszy. To mu

się mocno rzuciło w oczy podczas nieszczęsnej, wczorajszej wizyty. Westonowie mieli mnóstwo pieniędzy. Nie żyli z dnia na dzień, usiłując zachować pozory dawnego dostatku. Abigail Weston nie miała pojęcia, co robi, krążąc wokół niego jak pszczoła wokół kwiatu, nie wiedząc, że kwiat jest zatruty. Sądził, że miała na jego temat jakieś romantyczne wyobrażenie; tylko w ten sposób mógł wytłumaczyć jej zainteresowanie. Próbował ją ostrzec. Kłopot w tym, że… Przesunął wzrok na las. Powiedziała, że zamierza przeszukać każdą piędź, żeby znaleźć grotę. Może istotnie miała taki zamiar, a może nie. Grota nie znajdowała się daleko od Pachnącej Ścieżki, ale była dobrze ukryta. Wyobraził ją sobie, jak przedziera się przez żywopłot i dzikie paprocie, które z pewnością zarosły wejście. Wyobraził sobie, jak potyka się na schodach, rozbija głowę i doznaje zwichnięcia w kostce. Będzie musiał codziennie sprawdzać przeklętą grotę, żeby upewnić się, że nie leży na dnie ranna, z białą skórą posiniaczoną i podrapaną, z oczami pociemniałymi z bólu. A jeśli ma to robić… Boris wyskoczył z lasu, machając radośnie ogonem. Podbiegł do Sebastiana z wywieszonym jęzorem i trącił go w rękę. Sebastian podrapał go za uszami, ciekaw, czy pies spotkał ją w lesie. Takie jego szczęście, że pies może ją zobaczył, podczas gdy on nie może. – Jestem skończonym głupcem – oznajmił Borisowi, nie przestając go pieścić. Pies oparł się o jego zdrową nogę, popiskując, kiedy człowiek zanurzył palce w jego futrze za lewym uchem – drapanie w tym miejscu sprawiało Borisowi rozkosz. Drugą ręką Sebastian sięgnął do kieszeni kubraka i wyciągnął trochę pognieciony pamflet. Na okładce widniał tytuł: Pięćdziesiąt twarzy grzechu. Broszurka wyglądała tak nijako, że mógłby to być traktat polityczny. Gdyby panna Weston nie zaczerwieniła się tak ślicznie, kiedy pani Driscoll ją przyniosła, Sebastian nie poświęciłby jej chwili uwagi. Gdyby nie próbowała jej ukryć, nie wpadłby na to, żeby samemu ją kupić. Uznał, że to pewnie okaże się jakaś moralizująca opowiastka albo poradnik dla młodych panien, jak unikać lubieżnych dżentelmenów. Co innego mogłaby kupić przyzwoita panna z dobrego domu? A jednak była to historyjka erotyczna, opis miłosnego spotkania dwojga obcych sobie ludzi w całkowitej ciemności. Zobaczył tę scenę oczyma wyobraźni – niezwykle żywo – ale to Abigail Weston oddawała mu się w całkowitym zapamiętaniu. Sama myśl o tym, że ona czyta tę samą książkę, podniecała go ogromnie. Męczył się, usiłując odgadnąć, jak reaguje na tak bezwstydną opowieść. Przerażeniem? Niepokojem? Wstydem? A może… ciekawością? Zainteresowaniem. A nawet tęsknotą. Ostatecznie, kupiła ją – i szukała jego towarzystwa. Kłopot polegał na tym, że choć zdawał sobie sprawę, że powinien jej unikać, nie wiedział, czy siły woli wystarczy mu na długo.

7

Abigail sądziła, że nikt nie może być śmielszy niż Penelope, ale na pikniku urządzonym przez matkę przekonała się, że się myli. Wśród gości znalazła się młoda dama, panna Lucy Walgrave, która szybko okazała się niezwykłą plotkarką. Wydawała się równie zafascynowana Sebastianem Vane’em co Abigail, ale w sposób raczej makabryczny. – Wiecie coś o swoim sąsiedzie, Sebastianie Vanie? – zapytała panna Walgrave z błyszczącymi oczami. Młode damy miały stolik dla siebie, nieco odsunięty od mamy i starszych gości. – Czy dużo o nim słyszałyście? – Lucy – powiedziała lady Samantha z cichym wyrzutem. Przyjaciółka poklepała ją po ramieniu. – Wiem, ale one mieszkają tak blisko niego! W końcu i tak wszystkiego się dowiedzą. – Lady Samantha odwróciła głowę, wyraźnie zakłopotana, a Lucy spojrzała wyczekująco na Penelope. – Eee… trochę – odparła Penelope, zerkając przelotnie na Abigail. – Moja siostra go poznała, podobnie jak matka i brat. – Widzieliśmy się bardzo krótko – dodała Abigail. Lucy pochyliła się z zapałem w przód. – To więcej niż niejeden może o sobie powiedzieć! Mieszkam tutaj od sześciu lat i nasze drogi skrzyżowały się dopiero dwa razy. Ludzie nazywają go Mizantropem z Montrose Hill. Prawie z nikim nie rozmawia, tylko chodzi po swojej ziemi z tym wielkim, czarnym psem. Nikt nigdy nie widział tego psa, zanim jego ojciec zniknął; niektórzy zastanawiają się, czy to zwykły pies. – Czy jakiś czart?! – zawołała zaszokowana Penelope. – To bzdura! Lucy machnęła ręką. – Och, nie wierzę w to! To pewnie zwykły zbieg okoliczności. A jednak pan Vane wygląda wyjątkowo groźnie, nie sądzicie? Byłby przystojny, gdyby się uśmiechał, ale nigdy tego nie robi; w każdym razie nikt tego nie widział. – Widziałam jego uśmiech – powiedziała cicho lady Samantha. – Och, tak. – Lucy zrobiła obłudną minę. – Zawsze zapominam, że znałaś go przedtem. – Przed czym? – zapytała Penelope, wypowiadając głośno to, co pomyślała Abigail – Przed wojną. – Lady Samantha mówiła cicho, ale jej głos brzmiał spokojnie i czysto. – Był kiedyś dziarskim, pożądanym w towarzystwie kawalerem, ale odniósł ranę pod Waterloo i od tamtego czasu wszystko potoczyło się dla niego raczej nieszczęśliwie. – Jego ojciec oszalał – powiedziała Lucy takim tonem, jakby przekazywała straszliwy sekret. – Szczekał, szalał. Biegał nago ulicami Richmond, wykrzykując przekleństwa i majacząc, że szatan go ściga. Napadał ludzi i trzeba było go chwytać, zanim ich pozabijał. Abigail wymieniła spojrzenia z siostrą; wydawała się tak samo zdumiona jak ona sama. A więc to nie była przesada. – Czy to dlatego pewni ludzie w mieście traktują pana Vane’a, syna, z niechęcią? – Częściowo – odparła Lucy. – Kiedy wrócił z wojny, też wydawał się trochę szalony. Groził wielu ludziom, a potem jego ojciec zniknął… – Pokręciła głową, ale nie sprawiała wrażenia zasmuconej. – Cóż, można było sądzić, że idzie w ślady ojca. Pani Fairfax przysięga, że

czuła chłód, kiedy ją kiedyś mijał! – Pani Fairfax twierdzi, że co godzinę przeszywa ją zimny dreszcz – odezwała się lady Samantha. – Lucy, jesteś niesprawiedliwa. – Wszystko, co powiedziałam, to prawda – sprzeciwiła się przyjaciółka. – Nie powtórzyłam najsprośniejszych plotek. – Ale tylko dlatego, że tu siedzę – zauważyła cierpko lady Samantha. – Zwróciła się do Abigail i Penelope. – Pan Vane był kiedyś przyjacielem mojego brata i często bywał w Stratford Court. To było dawno – teraz już ponad dziesięć lat temu – ale nadal nie mogę ścierpieć, że ludzie tak źle o nim mówią. – A zatem, co jest prawdą? – Abigail wiedziała, że to jest jej szansa. – Słyszałam przeróżne rzeczy: szaleństwo, bankructwo, kradzież… – Zawahała się, ale Penelope kiwnęła głową, dodając jej odwagi. – A nawet, że zabił własnego ojca. – Widzisz? – powiedziała Lucy. – Wiedziałaś, że i tak to wszystko usłyszą. Oczy lady Samanthy rozbłysły gniewnie. – To kłamstwo, że zabił ojca. Stary pan Vane nie czuł się dobrze na koniec życia, ale syn nigdy nie uczyniłby mu krzywdy. Opiekował się nim z wielkim poświęceniem, odkąd wrócił do domu. Najgorsze zdarzyło się, kiedy był w armii. – Uśmiechnęła się z trudem. – Z pewnością nie macie się czego obawiać z jego strony. – Nie obawiam się – powiedziała Abigail. – Byłam tylko zaszokowana, widząc, jaki niemal afront spotyka poważnego właściciela ziemskiego w Richmond. Lucy pochyliła się w przód. – Widziałyście go w mieście? – W księgarni – oznajmiła Penelope. – Jak dla mnie, był tajemniczy i intrygujący, ale zachowywał się zupełnie zwyczajnie. – A jednak pani Driscoll była dla niego prawie nieuprzejma – dodała Abigail. – Zastanawiające, zważywszy, że on wobec niej był bardzo grzeczny. Lucy skinęła głową znacząco. – Kiedy Szalony Michael – tak nazywano starego pana Vane’a – dostał jednego ze swoich napadów, zdarł z siebie ubranie na środku Richmond i zaatakował panią Driscoll, krzycząc, że jest służebnicą szatana i chce go zwabić do piekła. Dopiero trzech mężczyzn dało radę go odciągnąć, a ona wyszła z tego mocno posiniaczona. Nie dziwię się, że syna też unika. Spojrzenie, które tym razem Penelope posłała siostrze, wyrażało nie tyle zdziwienie, co sporą dozę niepokoju. Abigail zignorowała je. – To musiało być przerażające – przyznała – ale młody pan Vane z pewnością w tym nie uczestniczył? – Och, to było, zanim wrócił z wojny. Penelope zmarszczyła brwi. – Więc dlaczego go unikają i traktują tak chłodno? Lucy zerknęła szybko na lady Samanthę. – On nie był taki spokojny, kiedy wrócił do domu. Groził, że pobije sir Richarda Arnolda, i o mało nie doprowadził do bójki z innymi dżentelmenami. – Z jakiego powodu? Lucy zawahała się znowu. Odpowiedziała lady Samantha. – Stary pan Vane sprzedał kawał swojej ziemi. Syn bardzo źle to odebrał po powrocie. – Wydawało się, że powie coś jeszcze, ale zamilkła na chwilę, a kiedy znowu się odezwała, starannie dobierała słowa. – Śmiem twierdzić, że każdy mężczyzna czułby się tak samo w podobnej sytuacji, a co dopiero człowiek, który wrócił ranny z wojny i zastał ojca w złym stanie.

To się zgadzało z tym, czego domyślała się Abigail. Wyjechał i nie był w stanie powstrzymać ojca przed napadaniem na ludzi i sprzedażą majątku. Wrócił ciężko ranny i zastał ojca pogrążającego się w obłędzie, a majątek mocno okrojony… Każdy straciłby w tych okolicznościach panowanie nad sobą. Lady Samantha odsunęła krzesło. – Wybaczcie, proszę, muszę rozprostować nogi po tym wspaniałym pikniku. – Czy mam pójść z tobą? – Abigail zaczęła się podnosić, ale lady Samantha pokręciła głową. – Nie, wrócę za parę minut. Nigdy nie opuszczam deseru. – Skierowała się przez trawnik ku domowi. Jak tylko odeszła na tyle daleko, żeby ich nie słyszeć, Lucy pochyliła się naprzód. – Teraz, kiedy odeszła, mogę wam powiedzieć resztę tego, co wiem o Sebastianie Vanie. – Abigail żołądek ścisnął się ze strachu. – Ona nie lubi, jak się źle o nim mówi, ale jest jedyna w swojej rodzinie. Pana Vane’a przyjmowano kiedyś w Stratford Court z otwartymi ramionami, ale teraz nie wymawia się tam jego imienia. To prawda, że stary pan Vane sprzedał swoją własność; praktycznie doprowadził majątek do upadku. Ludzie podejrzewają, że syn pozbył się go, zanim przepadłoby wszystko. – Co naprawdę spotkało starszego pana Vane’a? – zapytała Abigail. – Nikt tego nie wie. – Lucy pokiwała ponuro głową, widząc zdziwienie Abigail. – Zniknął. Nigdy nie znaleziono ciała, ale w domu przebywała jedynie gospodyni z mężem i pan Vane, syn. Syn chciał, żeby uznano go za zmarłego, ale ponieważ nie było ciała… – Wzruszyła ramionami. – Cóż łatwiejszego, niż wrzucić człowieka do rzeki? – Ale dlaczego? – Żeby pozbyć się wariata, oczywiście, i odziedziczyć majątek. – Skrzywiła się. – To musi być okropne, mieć obłąkanego w rodzinie. – Jeśli nie da się udowodnić, że ojciec nie żyje, syn nie może dziedziczyć – zauważyła Abigail. Lucy się zastanowiła. – Przypuszczam, że to prawda. Może to dlatego pan Vane uciekł się do kradzieży. – Co?! – wykrzyknęła Penelope. Gość kiwnął głową potwierdzająco. – Wkrótce po zniknięciu starszego pana Vane’a, w Stratford Court zorientowano się, że brakuje poważnej sumy pieniędzy. Cóż, słyszano, jak Sebastian Vane kłócił się głośno z lordem Stratfordem parę tygodni wcześniej, grożąc mu, że będzie musiał za to zapłacić. Tak się wyraził. A potem ukradziono pieniądze… Abigail ściągnęła brwi. – Czy pana Vane’a aresztowano? Lucy wyciągnęła szyję, zerkając w stronę, w którą odeszła lady Samantha, i jeszcze bardziej ściszyła głos. – Nigdy go nie aresztowano, a to z powodu Samanthy. Słyszałyście, jak mówiła, że pan Vane przyjaźnił się kiedyś z jej bratem. Czego nie powiedziała, to tego, że był także w niej zakochany do szaleństwa – przed wojną, zanim zaczęły się jego kłopoty rodzinne. I ona go kochała, choć trzymano to w wielkiej tajemnicy, ponieważ ona była taka młoda, a on był tylko dżentelmenem, podczas gdy jej ojciec piastuje tytuł hrabiowski. Cóż, kiedy wrócił, słyszałam, że poszedł do Stratford Court i poprosił – zażądał! – jej ręki. Jej posag rozwiązałby wszystkie jego problemy, rozumiecie? Ale lord Stratford odmówił z oczywistych powodów i to właśnie wtedy tak gwałtownie się pokłócili. Vane został bez grosza, więc ukradł hrabiemu kilka tysięcy gwinei.

Nie aresztowano go – dodała, kiedy Penelope otworzyła usta, żeby przemówić – tylko dlatego, że lord Atherton, niegdyś przyjaciel pana Vane’a, uprosił ojca, żeby tego nie robił ze względu na córkę. Abigail spojrzała na nią powątpiewająco. – Wydaje się niezwykle trudne włamać się do domu, wynieść niepostrzeżenie dużą sumę pieniędzy i to w dodatku z przestrzelonym kolanem. Lucy machnęła ręką. – Właśnie dlatego, że tak często tam bywał, mógł łatwo wejść do domu i znaleźć to, czego szukał. Myślę, że to bardzo prawdopodobne, że to zrobił. – Jeśli ukradł tyle pieniędzy – zauważyła Penelope – to dlaczego nadal jest bankrutem? – Nie wiem! – zawołała Lucy. – Może wcale nie jest, a tylko wmawia ludziom, że jest. To byłby przecież dowód na poparcie plotki, gdyby nagle okazało się, że jest bogaty, czyż nie? A może był zbyt podstępny, żeby wydać wszystko od razu. Może zakopał pieniądze w ogrodzie i tylko od czasu do czasu, kiedy jest w potrzebie, wyciąga parę gwinei? Penelope nadal nie wyglądała na przekonaną. – Lord Stratford musi być niezwykle oddanym ojcem, żeby przejść do porządku nad taką stratą i pozwolić złodziejowi chodzić tymi samymi ulicami co jego córka. – Cóż, wszyscy wierzą, że ukradł – powiedziała Lucy niemal przepraszająco. – Nikt mu nie udzieli kredytu. Nikt raczej nie boi się, że mógłby znowu kogoś zabić, ale złodziej nie przestaje kraść. I to jest najprawdziwsza prawda: od tamtego czasu lord Atherton nie rozmawia z Sebastianem Vane’em. Słyszałam, że się straszliwie poróżnili z powodu romansu Vane’a z lady Samanthą. Lord Stratford jest tutaj ważnym człowiekiem i jego przychylność ma ogromne znaczenie. Nikt w jego rodzinie nie wymawia nawet imienia Vane’a. Abigail odchrząknęła. – Lady Samantha właśnie to zrobiła i była mu życzliwa. Dziewczyna spojrzała na nią z politowaniem. – Czy to nie oczywiste? Wciąż go kocha. Śmiem twierdzić, że on także nadal ją kocha i dlatego nigdzie się nie pokazuje. Czy możecie sobie wyobrazić, jak byłoby ciężko żyć obok wybranki swego serca, wiedząc, że nigdy się z nią nie będzie? A jej, naturalnie, nie wolno go widywać ani z nim rozmawiać i dlatego nie wyszła za mąż, choć jest co najmniej rok ode mnie starsza. Zaszokowane panny milczały. – Cóż – odezwała się w końcu Penelope. – Jakie to melodramatyczne. Lucy pokręciła głową ze smutnym westchnieniem. – Nieprawdaż? A ona jest taka śliczna i taka słodka. Okropne, że z jej nazwiskiem wiąże się taki tragiczny skandal. – Ale nie na tyle okropny, żeby o nim nie mówić – mruknęła Penelope pod nosem, wstając z krzesła. Na szczęście, jak się wydaje, gość tego nie usłyszał. – Dość tych ponuractw. Panno Walgrave, czy masz ochotę obejrzeć Pachnącą Ścieżkę? Lucy wyglądała na zawiedzioną, że plotki się skończyły. – Nie chcę cię kłopotać… – To żaden kłopot. – Penelope przywołała na usta wdzięczny uśmiech. – Chodź, spodoba ci się. Mój brat twierdzi, że nigdy w życiu nie widział bardziej romantycznego miejsca. Panna Walgrave się rozpromieniła. – Czy tak? Cóż, zatem muszę ją zobaczyć. Abigail rzuciła siostrze pełne wdzięczności spojrzenie, kiedy gość zarzucał na siebie szal. Wiedziała doskonale, że Penelope zwabia dziewczynę w inne miejsce, żeby dać jej chwilę na

przetrawienie w samotności ostatniej, szokującej nowiny. Siostra uśmiechnęła się tylko, splatając ramiona z panną Walgrave, kłamiąc co do zainteresowania ich brata Pachnącą Ścieżką; Abigail nie słyszała, żeby Jamie w ogóle o niej wspominał. Dobrze mu zrobi, jeśli Penelope napuści na niego wszystkie młode panny w mieście; Jamie odmawiał udziału w rozrywkach organizowanych przez mamę, co w jakiś sposób uczyniło go bardziej pociągającym w oczach miejscowych, niezamężnych dziewcząt. Wydawało się jednak, że pan Vane mógł mieć odmienny powód, żeby unikać spotkań towarzyskich. Dobry Boże, morderstwo, kradzież i złamane serce. Czy naprawdę tak kocha lady Samanthę po tylu latach, że jej widok sprawia mu ból? Abigail usiłowała podejść do tego analitycznie, tłumiąc emocje. Uznała, że to możliwe, ale niezbyt prawdopodobne. Gdyby pan Vane rzeczywiście nie mógł znieść myśli o zobaczeniu lady Samanthy nawet przelotnie na ulicy, to lepiej byłoby sprzedać dom i zamieszkać gdzie indziej. Nie miał raczej wielu przyjaciół w Richmond, którzy by go tutaj trzymali. Pozostawał samotny od siedmiu lat – długo. Abigail sądziła, że jej uczucia bywają silniejsze niż u wielu innych, ale nie mogła sobie wyobrazić, żeby jakaś niezaspokojona miłość stanowiła pożywkę dla jej duszy choćby przez rok, a co dopiero siedem lat. Reszta była, naturalnie, znacznie poważniejsza. Czy mógłby zabić własnego ojca? Nie chciała w to uwierzyć. Może to był wypadek… Nie wiedziała, co zrobić z historią o kradzieży, ale zwróciła uwagę, że opowieść panny Walgrave opierała się bardziej na przypuszczeniach niż na faktach. W tej historii musi być coś więcej; Abigail nie miała najmniejszej ochoty wydawać wyroków na podstawie plotek, zwłaszcza ze strony takiej entuzjastki tychże, jak panna Walgrave. Pomyślała o tym, jak pan Vane wymieniał te oskarżenia przy ich ostatnim spotkaniu. Z pewnością jedynie człowiek o krwi zimnej jak lód i żelaznych nerwach mógłby mówić w ten sposób o swoich zbrodniach. Wstała i szła powoli w stronę domu. Nawet jeśli panna Walgrave przesadzała, zachowanie lady Samanthy mogło świadczyć, że przynajmniej w części tej historii tkwi jakieś ziarno prawdy. Przy każdej wzmiance o panu Vanie lady Samantha wyraźnie bladła. Broniła go, kiedy inni z zapałem wyrzekali na niego albo go ignorowali. No i jeszcze to spojrzenie, które posłała siostrze, lady Turley, kiedy po raz pierwszy padło nazwisko Vane na balu u Westonów. Lady Turley wyraźnie bała się o lady Samanthę. Przez chwilę Abigail żałowała, że nie może zobaczyć pana Vane’a i lady Samanthy razem, żeby ocenić ich wzajemne uczucia, ale potem uznała, że wcale nie chce tego widzieć. Zamyśliła się tak głęboko, że niemal przegapiła lady Samanthę. Hrabiowska córka stała na brzegu tarasu, plecami zwrócona do rzeki. Ponad dachem Hart House, nad drzewami, w oddali rysował się wyraźny widok Montrose Hill. W ciepłym świetle słońca, spłowiała cegła wydawała się różowa, a regularne rzędy okien lśniły srebrem między winoroślą oplatającą jedną ścianę domu. Z tego miejsca bryła budynku sprawiała wrażenie wdzięku i lekkości; rezydencja – wygody typowej angielskiej siedziby. Prawie w tej samej chwili, kiedy Abigail ją zobaczyła, lady Samantha odwróciła się, zamierzając najwidoczniej wrócić na piknik. Zauważyła Abigail i zatrzymała się, uśmiechając melancholijnie. – Panna Weston. Nie zdawałam sobie sprawy, że Hart House znajduje się tak blisko Montrose Hill. – W rzeczywistości wcale nie jest. Mój ojciec wybrał się tam – mówił, że to ze dwie mile. Wzniesienie sprawia, że dom wydaje się bliżej. – Och, cieszę się, że twój ojciec odwiedził pana Vane’a. – Lady Samantha zagryzła wargę. – Zwróciłaś z pewnością uwagę, że paplanina Lucy była…

– Pełna zachwytu z powodu tak wspaniałego skandalu? – Tak. – Jej oczy pociemniały. – Wolałabym, żeby nie powtarzała wszystkich szokujących historyjek, jakie przypadkiem usłyszy. – Plotki wydają się krzywdzące. Jakiekolwiek by pan Vane miał kłopoty rodzinne, to okropne podejrzewać go o morderstwo. – Był kiedyś świetnym i popularnym kawalerem. Wciąż byłby, gdyby tylko… – Lady Samantha przerwała, zmuszając się do uśmiechu – …nudzący się sąsiedzi przestali o nim mówić! Chyba nie jestem lepsza od Lucy, nieprawdaż? – Jesteś znacznie życzliwsza dla pana Vane’a – powiedziała cicho Abigail. – A ponieważ znałaś go kiedyś, tobie wierzę bardziej niż pannie Walgrave. Lady Samantha się zawahała. – Znałam pana Vane’a bardzo dawno temu – powiedziała w końcu. – Nawet ja nie mogę twierdzić, że wiem, jakim człowiekiem jest dzisiaj, i nie powinnam mówić tak, jakbym go znała. Może poweźmiesz zupełnie inną opinię. – Może – zgodziła się Abigail. Zdecydowanie miała zamiar spróbować ją sobie wyrobić.

8

Przy najbliższej okazji, kiedy nastała ładna pogoda, Abigail zajrzała do kuchni i poprosiła o zapakowanie lunchu do koszyka. Miała na sobie swoją najlepszą spacerową sukienkę, której kolory wydobywały błękit w jej oczach, oraz zwykły słomkowy kapelusz. Zabrała książkę, którą kupiła w księgarni któregoś dnia. Kiedy matka zatrzymała ją na tarasie, pytając, dokąd się wybiera, Abigail odparła niewinnie: – Idę na spacer, a jeśli znajdę jakieś przyjemne miejsce, to mam ze sobą nową powieść. Matka nie okazała się podejrzliwa. – Doskonale. Nie odchodź daleko, kochana, i wracaj, żeby zdążyć na kolację. – Dobrze, mamo. – Abigail uśmiechnęła się i ruszyła do lasu. Nie uszła zbyt daleko. – A dokąd to? – zapytała Penelope, natknąwszy się na nią w ogrodzie. – Na spacer. – Och, chętnie się przejdę – oznajmiła siostra. – Będzie długi i bez wydarzeń. – Tu i tak nie ma nic do roboty – odparła Penelope. – Tylko wezmę pelisę. – Zamierzam znaleźć jakieś przytulne miejsce, gdzie mogłabym poczytać. – Abigail wyjęła z koszyka książkę i podniosła ją do góry. – Zanudzisz się. Penelope machnęła ręką. – I tak się nudzę. Możesz czytać, kiedy chcesz. Nie bądź taka marudna, Abby! Zaraz wrócę. – Pobiegła do domu. Abigail nie była zachwycona. Rozejrzała się. W Hart House panowały cisza i spokój, z lekką bryzą znad morza i słonecznym niebem w górze. Penelope zapewne nudziła się śmiertelnie, ale jej towarzystwo w tej chwili było ostatnią rzeczą, jakiej Abigail mogła sobie życzyć. Zamierzała przejść przez las, szukając groty, a gdyby przypadkiem stanęła na drodze pana Vane’a, nie czułaby rozczarowania. Koniecznie chciała wiedzieć, czy naprawdę postanowił jej unikać, czy też czuł tę samą niewytłumaczalną potrzebę spotkania jej, co ona jego. Przekonywała siebie samą, że niewielka jest szansa, żeby spacerował po lesie w tym samym czasie i po tych samych ścieżkach – zwłaszcza po tym, jak oświadczył, że nie będzie tam chodzić – ale i tak ogarnęło ją podniecenie, które kazało jej przyśpieszyć kroku. Albo raczej kazało jej przyśpieszyć, póki siostra jej nie zaskoczyła. Doprawdy, dlaczego ma cierpieć, bo siostra nie ma nikogo innego, żeby się nad nim znęcać? Gdyby Penelope zainteresowała się czymś pożytecznym, jak szycie czy gra na fortepianie, wcale by się nie nudziła. A także wróciłaby do łask mamy, nad czym powinna się zastanowić, jako czymś naprawdę ważnym. Abigail odęła wargi i zaczęła iść – nie bardzo szybko, ale też wcale nie powoli. – Nie poczekałaś na mnie – poskarżyła się siostra, kiedy, sapiąc z wysiłku, dogoniła ją po paru minutach. – Za bardzo się grzebałaś. Penelope parsknęła gniewnie. – Spacerujesz, żeby go znaleźć, prawda? Nie mogę uwierzyć, że mogłabyś knuć coś takiego, żeby się wymknąć samej do lasu i spotkać tajemniczego i może niebezpiecznego

dżentelmena beze mnie. – Nie spodziewam się nikogo spotkać – odparła Abigail, wpatrując się w ścieżkę. – Mówiłam ci, że chcę poczytać. – I zupełnie przypadkiem włożyłaś kapelusz, w którym ci do twarzy, i ulubioną sukienkę. – Penelope uśmiechnęła się kpiąco. – Tak, przyznaję, że dopuściłam się włożenia ulubionej sukienki – oznajmiła sucho Abigail. – To z pewnością oznaka złych zamiarów! – Nie obwiniam cię o nic – zauważyła siostra. – Sama mam ochotę spotkać fascynującego pana Vane’a. Abigail tylko westchnęła i pokręciła głową. Czasami siostry po prostu nie można się było pozbyć. – Nie boisz się, że może cię zabić w lesie? – Nie! Penelope się roześmiała. – Albo okraść? – Mam tylko książkę i koszyk z jedzeniem. – Zerknęła na siostrę. – Nie wierzysz chyba w te plotki? Penelope prychnęła drwiąco. – Gdybyś spacerowała Pachnącą Ścieżką z Lucy Walgrave, też zwątpiłabyś w każde słowo, które pada z jej ust. Sama lubię dobrą plotkę, ale tylko wtedy, kiedy jest prawdopodobna. Abigail się uśmiechnęła. – Niektóre rzeczy wydają się prawdopodobne. – Czy myślisz, że on rzeczywiście umiera z miłości do lady Samanthy? Uśmiech zniknął z twarzy Abigail. – Siedem lat to bardzo długo, żeby usychać do kogoś z miłości. – Prawda – zgodziła się Penelope. – Każdy kochanek z odrobiną ikry dawno by ją porwał i zawiózł do Gretna Green. – Albo sprawozdaniu panny Walgrave całkiem brakuje sensu – stwierdziła Abigail. – Lady Samantha jest na tyle dorosła, żeby coś do tej pory zrobić, jeśli go kocha i wie, że on ją kocha. Ja, w każdym razie, na pewno bym coś zrobiła. – Doprawdy – mruknęła siostra w zamyśleniu. – Czy to dlatego spacerujemy po lesie? – Nie. – Abigail strąciła nogą luźny kamyk ze ścieżki. – Spaceruję w lesie, bo go lubię. Jest w nim chłodno i cicho i nie ma papli, które muszą we wszystko wściubiać nos – zazwyczaj. Ty chodzisz po lesie, bo jesteś utrapieniem. Penelope była odporna na tego rodzaju krytykę. – Są dużo lepsze miejsca do czytania – na trawniku albo na tarasie – i dobrze o tym wiesz. Jeśli nie spacerujesz w nadziei spotkania pana Vane’a, to musi być coś innego, co chcesz zobaczyć. – Zmrużyła oczy, przyglądając się Abigail uważnie przez długą chwilę. – Grota – powiedziała w końcu. – Zdumiewa mnie, że tyle czasu potrzebowałaś, żeby się domyślić. Ale Pen – zatrzymała się i spojrzała na siostrę z całą powagą – nie mów mamie. Uzna, że poszukiwanie jaskini nie jest zajęciem godnym damy. – Grota nie jest zwykłą jaskinią. – Penelope uśmiechnęła się szeroko. – Nie rozumiem, jak mogłaś mnie nie zaprosić. Abigail westchnęła. Penelope będzie chciała szukać groty, jakby to miało ocalić ich rodzinę przed ruiną. Abigail wolała wędrować, trzymając oczy szeroko otwarte, rzecz jasna, ale nie skupiając się aż tak bardzo na poszukiwaniach. Chciała poczytać książkę, a jeśli pan Vane

przypadkiem by się pojawił… – Ona może nawet już nie istnieje. Lady Turley mówiła, że ją zasypano. – Więc dlaczego jej szukasz? Odpowiedziała, nie patrząc na siostrę: – Pan Vane powiedział, że ją kiedyś znalazł, więc pomyślałam, że się rozejrzę. Penelope nie odzywała się przez parę minut, co było niezwykłe. – Wiesz, Abby – odezwała się w końcu. – Wcale źle o tobie nie myślę, dlatego że jesteś nim zaintrygowana. – Tak, wiem; ciemnowłosy, trzymający się na uboczu i tajemniczy. Jakie to pociągające! – Skrzywiła się. – Owszem, tak – przyznała siostra. – Ale plotkowałyśmy już o tylu dżentelmenach, że widzę, że ten jest dla ciebie inny. Abigail odsunęła z drogi gałązkę dzikiego wina, zastanawiając się nad odpowiedzią. Jeśli powie za mało, siostra nie przestanie jej dręczyć; zbyt wiele… będzie jeszcze gorzej. – To co innego wyobrażać sobie różne rzeczy o dżentelmenie, którego nigdy nie poznałyśmy, a o którym wiemy tylko z kronik towarzyskich. Pan Vane jest naszym sąsiadem i był dla mnie miły. Uważam, że to niesprawiedliwe, że ludzie go unikają z powodu choroby ojca i nazywają mordercą i złodziejem, nie mając żadnych dowodów, tak samo, jak sądzę, że to niesprawiedliwe ze strony pewnych osób uznawać nas za ambitne intrygantki, które chcą sobie kupić utytułowanych mężów. Myślę po prostu, że przysługuje mu przywilej wątpliwości, to wszystko – a jak dotąd nie uczynił nic, co by mnie skłaniało do unikania go. – To wszystko prawda, ale myślę, że jest w tym coś więcej. – Penelope zaklęła, kiedy gałązka jeżyny wczepiła się w jej sukienkę. – Czy się mylę? Abigail się zawahała. – Być może. Może nie, ale… chciałabym się tego dowiedzieć. Choć tym razem siostra nie odpowiedziała. Spojrzała tylko na Abigail badawczo i skinęła głową. Szły przez jakiś czas w milczeniu. Abigail starała się stworzyć w głowie rodzaj wyobrażonej mapy, żeby się nie zgubić, ale szybko dała sobie z tym spokój. Hart House znajdował się za nimi, na wschodzie. Z kolei Montrose Hill – przed nimi, z prawej strony, na zboczu wzgórza, które, jak czuła, zaczynało wznosić się pod jej stopami. Nie miała pojęcia, gdzie szukać groty, ale skoro pan Vane ją odkrył, to logiczne było, że musiała znajdować się gdzieś niedaleko jego domu. Kierowała się delikatnie w górę zbocza, a siostra tym razem nie protestowała przeciwko wspinaczce. – Wiesz, Lucy Walgrave to gaduła najgorszego rodzaju – powiedziała nagle Penelope. – Nie sądzę, żeby sama wierzyła w połowę tego, co sama mówi. Ja nie wierzę. Abigail uśmiechnęła się do niej z wdzięcznością. – Ani ja. – Dlatego napuściłam ją na Jamiego. – Coś ty! – Penelope tylko uśmiechnęła się chytrze na ten okrzyk zaskoczenia i grozy. – Co zrobiłaś? – Wspomniałam, zdaje się, że jest gotów się ustatkować. Mogłam powiedzieć, że lubi grę na fortepianie, poezję i damy, które malują. Abigail zachichotała, kiedy siostra wymieniła wszystkie rzeczy, które u ich brata wywoływały odruch ucieczki. – Czym ci Jamie zawinił? Penelope westchnęła głęboko.

– Ależ niczym, niczym! Absolutnie niczym. Pozwolił papie kupić ten dom i wywieźć nas na lato, na wygnanie, a sam uciekł. Widujesz go poza kolacją? Nie był na balu, nigdy nie chodzi z nami na wizyty, nie weźmie nawet łodzi, żeby ze mną popływać na rzece. Zasługuje na to, żeby gaduła go prześladowała za to, że jest takim koszmarnym nudziarzem. – A kiedy Jamie w ogóle chodzi na wizyty? – zauważyła Abigail. – Uczestniczy w balach w Londynie tylko wtedy, kiedy mama się uprze. A to, że damy w rodzaju panny Walgrave będą go prześladować, nie wpłynie na zmianę jego zachowania, jeśli o to ci chodzi. – I tak na to zasługuje za to, że ciągle go nie ma – burknęła gniewnie Penelope. – Założę się, że się wymyka do Londynu. A skoro jemu wolno, dlaczego ja nie mogę? – Na pewno tego nie robi. Po prostu wypełnia sobie czas, nie narzucając swojego towarzystwa innym ludziom. Penelope wyciągnęła język. – Przyznaj, Abby. Nudziłabyś się tak samo jak ja, gdyby nie tajemniczy pan Vane. – Niezbyt tajemniczy – odezwał się znajomy głos. Penelope wrzasnęła, chwytając Abigail tak mocno za ramię, że obie o mało nie przewróciły się na ziemię. – Dobry Boże, czy chciałeś nas wystraszyć na śmierć? – zapytała, odwracając się. – Gdzie jesteś, sir? Wysunął się zza dzikiego, obsypanymi kwiatami krzewu. – Na swojej ziemi. Penelope złożyła ręce na piersi, lustrując go wzrokiem od góry do dołu. Tak samo jak Abigail – choć miała nadzieję, że nie tak śmiało i bezwstydnie, jak siostra. Był taki, jak zapamiętała – wysoki, przystojny i pochmurny. Długi brązowy płaszcz ukrywał laskę, ale po jego postawie sądząc, opierał się na niej – lewe ramię było odrobinę wyżej niż prawe. – Czy tak? – powiedziała cierpko Penelope. – Nie widzę płotu. – Mieszkam tu całe życie i wiem, gdzie kończy się mój majątek, a zaczyna majątek twojego ojca – odparł. – Pozwolę sobie sądzić, że po trzydziestu latach czy więcej będziesz w stanie tak samo jasno określić granicę, jakby stał na niej płot. – Pod żadnym pozorem nie mów, że będę tu mieszkać jeszcze przez trzydzieści lat – mruknęła Penelope. – Czy zastrzelisz nas za wkroczenie na swoją własność? – Penelope – odezwała się Abigail surowym głosem, mając ogromną ochotę potrząsnąć siostrą. – To jest nasz sąsiad, pan Sebastian Vane. Panie Vane, pozwolisz, że przedstawię moją niegrzeczną i impertynencką siostrę, pannę Penelope Weston? – Tak myślałam. – Penelope uśmiechnęła się swoim zwykłym, pogodnym uśmiechem. – Milo mi cię poznać, panie Vane. – Nawzajem, panno Penelope. – Spojrzał w końcu na Abigail, a jej zrobiło się cieplej na sercu. – Jak się miewasz, panno Weston? – Doskonale, sir. – Starała się zachować poważny wyraz twarzy. A zatem nie udało mu się nie wchodzić do lasu, jak groził. – Co za niespodzianka spotkać cię tutaj. Przyjął strzał, lekko zaciskając wargi. – Boris wyszedł i nie wrócił. Dlatego jestem teraz w lesie. Moja gospodyni dba o Borisa jak o dziecko i zmartwiła się, kiedy nie zjawił się na posiłek w środku dnia. – Kim jest Boris? – zapytała Penelope. – To mój pies. – Zawahał się, po czym dotknął ronda kapelusza. – Wybaczcie, że przerwałem wasz spacer. Miłego dnia, panno Weston. Panno Penelope. – Poczekaj! – zawołała Abigail, kiedy się odwrócił. – Pomożemy ci w poszukiwaniach – palnęła bez zastanowienia. – Byłeś tak miły, pomagając mi uratować Mila. Jesteśmy ci to winne.

– Jestem pewien, że nic mu się nie stało – powiedział, patrząc na nią ciemnymi, smutnymi oczyma. – Ale dziękuję bardzo za to, że chcecie mi pomóc. – A jeśli wpadł do groty? Albo siedzi uwięziony pod krzakiem jeżyn? Mógł się zranić. – Abigail przedzierała się ku niemu przez plątaninę winorośli i paproci. – Ja bym się o niego martwiła. Pan Vane się zawahał. Zerknął na Penelope, a siostra posłała jej groźne spojrzenie. Penelope zatrzepotała powiekami, a potem zawołała: – O, tak! Pomożemy go szukać! Czy jest taki mały i słodki jak Milo? – Jest wielkim psem do polowania na dziki, tak wysokim – odparł pan Vane obojętnym tonem, podnosząc dłoń na wysokość pasa. – Czarny. Dość mocno się ślini. Penelope zamrugała znowu. – Taki duży, czy tak? – Kiedy szczeka, damy niemal umierają ze strachu – ciągnął pan Vane. – Ma bardzo głęboki, groźny głos. – A jednak jest dobrze ułożony i nikomu nie zrobi krzywdy. – Abigail spojrzała na niego z wyrzutem. – Czyż nie tak? Westchnął, odwzajemniając spojrzenie. Jak zwykle wyraz twarzy miał obojętny, ale Abigail, stojąc obok, dostrzegła coś w rodzaju rozbawionego zakłopotania w jego oczach. – Tak, panno Weston – powiedział niemal niechętnie. – Czy możemy się domyślać, gdzie on się podział? – Osłoniła oczy dłonią, odchylając głowę do tyłu, żeby go lepiej widzieć. – Nie. – Nie wydawał się szczególnie zmartwiony tym faktem, nie spuszczając z niej wzroku, jakby zafascynowany wbrew woli. Abigail się uśmiechnęła. – A zatem będziemy chodzić po lesie, póki go nie znajdziemy. – Tak – zawtórowała jej Penelope z wyraźnie mniejszym entuzjazmem. Spojrzenie, jakie rzuciła Abigail, mówiło, że szybko o tym nie zapomni. Abigail zwróciła się ponownie do pana Vane’a. – Jeśli jest głodny, czy nie jest możliwe, że kręci się gdzieś bliżej domu? – Ruszyła w stronę Montrose Hill. – Może już wraca. – Może – zgodził się pan Vane, kiedy zaczęła się od niego oddalać – ale dom jest w tym kierunku. – Wskazał w lewo. Bez słowa zmieniła kierunek. – Czy lubi chleb albo ser? Mam trochę w koszyku i jeszcze jabłko. Przez chwilę milczał. Abigail nasłuchiwała usilnie, aż rozległo się stłumione przekleństwo i odgłos kroków. Penelope, jak się domyślała, szła za nim. – Lubi ser. – Doskonale! Wywabię go dzięki temu z kryjówki. – Podniosła głos. – Boris! Chodź, Boris! Mam ser! – Pójdzie za tobą do domu, jeśli dasz mu ser. Abigail parsknęła śmiechem. – Niemożliwe! Uciekłby do ciebie z powrotem, jakby Milo ujadał na niego codziennie godzinami! Mruknął niedowierzająco: – Godzinami? – Czasami bez końca. Rozumiesz teraz, że uciekłam z domu, żeby tego uniknąć. – To cię skłoniło do pójścia do lasu, rozumiem – szepnął.

– Milo? – Penelope zrównała się z nimi, schylając się pod niską gałęzią i obchodząc dużą kałużę. – Milo to najsłodsze stworzonko na świecie. Nie szczeka cały dzień. – Rzuciła panu Vane’owi przebiegłe spojrzenie. – Moja siostra postanowiła odkryć grotę. Spojrzał przeciągle na Abigail. – Ach tak. Nie sądzę, żeby w takim stanie nadawała się do zwiedzania przez damy. – A więc ją widziałeś?! – zawołała radośnie Penelope, jakby siostra nie powiedziała jej tego wcześniej. – Jak tam jest? – Ciemno. Zimno. To jaskinia. – To grota – sprostowała Abigail. – Nie naturalna jaskinia, tylko taka, jaką wycięto specjalnie. Czasami są bardzo ładne wewnątrz albo służą do jakiegoś szczególnego celu. Czytałam o grocie we Włoszech, która służyła za łaźnię. – To brzmi skandalicznie. – Penelope była zachwycona. – Wcale nie – stwierdził pan Vane. – Więc możemy tak zrobić. Wykorzystać ją jako schronienie przed mamą. Przeszmugluję do niej butelkę sherry. – Najpierw musimy znaleźć Borisa – przypomniała jej Abigail. Mogła sobie wyobrazić, co jeszcze siostra przeszmugluje do groty, jeśli ją kiedyś znajdą. Penelope popatrzyła jej przez chwilę w oczy, a potem uśmiechnęła się. – Zgadza się. Boris! – zawołała wysokim, śpiewnym głosem, jakim zwracała się do Mila. – Gdzie jesteś, Boris? Pan Vane wydał dźwięk, który zabrzmiał jak zduszony śmiech. – Boris! – Penelope odeszła trochę dalej. – Gdzie jesteś wielki, niegrzeczny, zaśliniony psie? Abby ma dla ciebie serek! – Cały czas szła, wołając, odwrócona do nich plecami. Abigail w duchu gorąco podziękowała siostrze, choć Penelope wykrzykiwała coraz większe głupstwa, wymyślając niedorzeczne czułości. – Czy Boris przyjdzie, jeśli ją usłyszy? – zapytała. Pan Vane patrzył, jak Penelope znika za drzewami. – Nie mam pojęcia. – Jak go przywołujesz? – Gwiżdżąc. – Podniósł zwieszającą się nisko gałąź, żeby mogła pod nią przejść. – W końcu wróci do domu. – Musisz się martwić, inaczej nie poszedłbyś go szukać. – Przechyliła głowę, żeby zerknąć ukradkiem na jego twarz. – Zdziwiłam się, gdy spotykałam cię w lesie. Przysięgałeś, że będziesz go unikał o każdej porze. Usta mu drgnęły. – Czy tak? Nie przypominam sobie tego. Wiesz, część lasu leży w granicach mojej posiadłości. Zmarszczyła lekko brwi, próbując sobie przypomnieć, co dokładnie powiedział. Może rzeczywiście nie mówił wprost, że nie będzie wchodzić do lasu, ale to wynikało z jego słów. Jej czoło się wygładziło. Ostrzegła go, żeby omijał las, jeśli nie chce jej więcej widzieć. Skoro się do tego nie zastosował, to znaczy, że tak naprawdę nie chciał jej unikać. – Czy dzielisz niecne plany siostry co do groty, jeśli ją znajdziesz? – zapytał. Abigail się roześmiała. – Nie sądzę, żeby była szczerze zainteresowana grotą. Penelope nudzi się w Richmond. Jej plany urozmaicenia sobie życia stają się bardziej szokujące i fantastyczne z każdym dniem, jeśli nie ma jakieś smakowitego skandalu, o którym można by porozmawiać. Przez długą chwilę czuła na sobie jego szacujące spojrzenie.

– Z pewnością odkryje jakiś skandal w Richmond, jeśli będzie uważnie słuchać. – Och, usłyszała już jeden związany z tobą – oznajmiła wesoło Abigail. – Nie wątpię – mruknął ponuro. – Jest w czym wybierać. – W istocie. – Teraz rozumiesz, dlaczego cię ostrzegałem. Przystanęła, czekając, aż on także się zatrzyma i odwróci do niej twarzą. – Wolę sama wyrabiać sobie zdanie o czyimś charakterze, a nie przyjmować cudze niedorzeczne opinie. Podobnie jak moja siostra i reszta rodziny – dodała, widząc jego niewzruszoną minę. – Ludzie nie tylko o tobie gadają. Jeśli wierzyć plotkarzom z Londynu, mój ojciec jest nowobogackim parweniuszem, który zbił majątek na nieuczciwych interesach. Ja i moja siostra jesteśmy intrygantkami, które są złaknione krwi – i propozycji małżeństwa – wysoko urodzonych dżentelmenów i zdecydowane nie przebierać w środkach. – Uniosła brwi. – Zrozumiem, jeśli zechcesz wyprzeć się znajomości z nami. Powoli, ledwie dostrzegalnie, jego usta złagodniały. Chłód w jego spojrzeniu ustąpił lekkiemu rozbawieniu. – Trudno cię do czegoś zniechęcić, panno Weston. – Przeciwnie – odparła stanowczo Abigail. – Jestem otwarta na logiczne argumenty. Porusza mnie wołanie o sprawiedliwość i uczciwe traktowanie i jestem gotowa wybaczyć chyba każdy czyn dokonany przez rodzica w obronie dziecka. Tylko niepoparte niczym pogłoski i plotki traktuję podejrzliwie. Patrzył na nią przymrużonymi oczami. Serce Abigail tłukło się mocno w piersi. W oddali słychać było, jak Penelope woła Borisa, ale poza tym zostali tylko we dwoje, ona i pan Vane, sami w lesie. – Nigdy nie spotkałem nikogo podobnego, panno Weston. – Mam nadzieję, że to nie budzi w tobie chęci panicznej ucieczki. – Przechyliła głowę na bok z lekkim uśmiechem. Przesunął wzrokiem w dół, obejmując całą jej postać, aż Abigail się zaczerwieniła. – Nie. – Och. Cóż… dobrze. – Nie mogła sobie dokładnie przypomnieć, co właściwie powiedziała. Jego oczy pociemniały. – Nie powiedziałabyś tego, gdybyś wiedziała, jakie chęci to we mnie budzi. Tym razem wstrzymała mimowolnie oddech, a serce zabiło jej dwa razy szybciej. – Dlaczego? Jakież to chęci? Wygiął usta. Nie w ciepłym, zwykłym uśmiechu, ale w sposób, który można by określić jedynie jako uwodzicielski. Jego oczy pociemniały jak bezgwiezdne niebo o północy, a choć nie przesunął się nawet o cal, Abigail mogłaby przysiąc, że w jakiś sposób znalazł się bliżej niej. – Na wiele rzeczy, których nie mogę mieć. – Czyż to nie dotyczy nas wszystkich? – Zaśmiała się lekko drżącym głosem. – Ja chciałabym mieć jasne włosy, jak siostra. I oczy jakiegoś zdecydowanego koloru – zielone, niebieskie, brązowe, nawet czarne. – Nie masz racji, pragnąc tych rzeczy. Nie powinnaś żałować, że nie masz jasnych włosów – taka mdła barwa nie służyłaby twojej urodzie. Promieniujesz pasją i radością, głęboką i ciepłą, jak twoje włosy. – Wyciągnął rękę i jednym szarpnięciem rozluźnił wstążki jej kapelusza, który zsunął się jej na plecy, tak że Sebastian mógł dotknąć jej włosów. – I nie żałuj, że nie masz niebieskich czy brązowych oczu. – Musnął kciukiem jej policzek. – Są świeże i czyste jak świt, pełne obietnicy i nadziei. Jesteś doskonała taka, jaka jesteś. – Abigail pochyliła się, oczekując

pocałunku, marząc o pocałunku. – Ale on cofnął się o krok, przyprawiając ją niemal o fizyczny ból. Tak była skupiona na nim, unieruchomiona jego płonącym spojrzeniem, że bez tego poczuła się niepewna i zdezorientowana. – Niezbyt się przykładamy do poszukiwań Borisa. – Mówiłeś, że się o niego nie martwisz! – Ożywiła się, kiedy ruszył przed siebie, nie oglądając na nią. – Ja nie, ale ty się martwiłaś. – Och, cóż, nie chcę, żeby się zgubił czy zranił… – Boris bez trudu odnajdzie drogę do domu – oznajmił. – Zna las równie dobrze jak każde inne stworzenie, które w nim mieszka. – Skoro się o niego nie martwisz, co robisz w lesie, szukając go? – Ledwie za nim nadążała, maszerował tak energicznie. Czy żałował tego, co powiedział? Jeśli nie, to dlaczego praktycznie przed nią uciekał? – Masz świętą rację, panno Weston. Powinienem natychmiast wrócić do domu, nie przerywając spaceru tobie i siostrze. Wybacz. – Błysnął oczami w jej stronę, uchylając kapelusza. – Cóż, piękne podziękowanie po tym, jak obie zaofiarowałyśmy pomoc w szukaniu psa. – Stanęła, przyciskając rękę do boku, oddychając ciężko. – Miłego dnia, panie Vane. Przeszedł jeszcze parę kroków, zanim także się zatrzymał. Przez chwilę stał bez ruchu, a potem odwrócił się i ruszył w jej stronę, nie tak szybko jak poprzednio, ale zdecydowanym krokiem. Abigail stała w miejscu, czekając z podniesioną brodą. Nie uciekała przed jego spojrzeniem, mimo że wydawał się niemal gniewny. – Pytałaś, czego chcę – powiedział niskim, bezbarwnym głosem. – Świetnie. Chcę znowu chodzić normalnie. Oddałbym wszystko za dwie zdrowe nogi. – Przeniósł ciężar ciała, żeby oprzeć lewą piętę o pieniek. – A zamiast tego mam roztrzaskane kolano, które boli zawsze, kiedy mocno pada, i zdradza mnie w różnych niespodziewanych momentach, powodując, że ląduję na ziemi jak kaleka. Nigdy nie będę w stanie chodzić bez laski ani tańczyć z kobietą, wdrapywać się na drzewo czy jeździć wygodnie na koniu. Patrzyła na jego zranione kolano, rozchylając wargi z przerażenia. – Och… Położył jej palce na ustach. – Chcę także odzyskać moją ziemię. Mój ojciec sprzedał ją za grosze, a wszyscy uważają, że transakcja była zgodna z prawem, mimo że był szalony jak kapelusznik. Chcę, żeby grób mojej matki znajdował się na mojej ziemi. Abigail sapnęła zdumiona. – Nie możesz odkupić nawet tej części? Uśmiechnął się z goryczą. – Nawet gdyby kupiec zgodził się mi ją odsprzedać, nie mam funduszy. Zagryzła wargę. To było okropne. Jaką pociechę mogła ofiarować w obliczu takiego nieszczęścia? Postawił nogę z powrotem na ziemi i postąpił krok do przodu. – A ostatnią rzeczą, jakiej pragnę jest coś, czego nigdy nie dostanę. Oblizała nerwowo wargi. Śledził uważnie ten ruch. – Co to takiego? Na jego twarzy pojawił się znowu ten sam, krzywy uśmiech. – To bez znaczenia. Pogodziłem się ze swoim losem. Powinnaś wierzyć w część tego, co mówią o mnie na mieście; nie jestem szlachetnym bohaterem. – Naprawdę? – Wygięła brew. – Twój ojciec oszalał i biegał nago po ulicach Richmond? Zabiłeś go? Twój pies jest sługą czarownicy?

– Sługą…? – Przerwał i pokręcił głową. – Tego nie słyszałem. Boris jest zwykłym psem. – Oczywiście, że tak! Plotki są takie głupie. Nigdy nie wierzę w połowę tego, co słyszę. – Pośpieszyła za nim, kiedy znowu zaczął iść, tym razem w normalnym tempie. – Powinnaś bardziej w to wierzyć. Mój ojciec rzeczywiście wpadł w obłęd. Biegał po tych lasach, a nawet po mieście w samej koszuli nocnej, jeśli w ogóle miał coś na sobie. Tygodniami odmawiał kąpieli i jedzenia, nie pozwalał obcinać sobie włosów i paznokci, wyglądał jak dzika bestia. Nie zabiłem go, mimo że mnie o to błagał. – Spojrzał na nią wyzywająco. – Jestem pewien, że mówiono ci, że ja także tracę zmysły, jak on. Dobre imię możesz dodać do listy moich niemożliwych do spełnienia pragnień. – Nie jesteś szalony. – Przewróciła oczami. – Irytujący, już prędzej. – Więc dlaczego jeszcze ze mną rozmawiasz? Abigail przełknęła cierpką ripostę, która cisnęła jej się na usta. Starał się ją odstraszyć, ale męczył ją sposób, w jaki patrzył na nią przed paroma minutami, kiedy zapytała, czego pragnie. Wciąż czuła jego dotyk na twarzy. – Bo cię lubię – powiedziała cicho. – Lubię z tobą rozmawiać, nawet kiedy mi mówisz, żebym sobie poszła. Patrzysz na mnie tak, jakby… Tym razem zatrzymał się tak nagle, że na niego wpadła. Instynktownie chwyciła go za ramię, a on objął ją ramieniem w pasie, żeby podtrzymać. Abigail otworzyła szeroko oczy, patrząc na niego. Jego oczy straciły twardy, gniewny wyraz, teraz była w nich tylko tęsknota. – Jakbym cię pragnął? – zapytał, nie wypuszczając jej z objęć. – Tak jest. Przyszedłem dzisiaj do lasu, żeby cię zobaczyć, nawet jeśli mówiłem, że tego nie zrobię – nawet jeśli wiem, że nie powinienem. Pragnę cię w każdy zmysłowy, fizyczny sposób, w jaki mężczyzna może pragnąć kobiety. A gdybym cię miał, mógłbym ci pokazać o wiele więcej, niż Pięćdziesiąt twarzy grzechu. Jej oczy zaokrągliły się jak spodki przy pierwszych słowach, ostatnie ją zaszokowały. – Co? – pisnęła. – Wiesz, o czym mówię – szepnął. Przesunął dłoń w górę jej pleców, rozsuwając szeroko palce, żeby miała podparcie. – Pamflet, który kupiłaś w sklepie pani Driscoll. – Przeczytałeś go? Kiwnął głową. Abigail przysięgła w duchu, że zamorduje siostrę. Wiedziała, że kupując to, wpakuje się w kłopoty. – Ale… ale… dlaczego to kupiłeś? – Naprawdę chciała odwrócić wzrok, ale rozum i wola wydawały się ją opuszczać. – Bo mnie zaczarowałaś i chciałem cię poznać, choćby wiedzieć, co czytasz. – Owinął sobie luźny kosmyk jej włosów na palcu, zanim odsunął go z jej skroni. – Dlaczego ty to kupiłaś? Serce Abigail biło na alarm w jej piersi. Łatwo było zrzucić wszystko na siostrę, ale to ostatnie wydanie tak podziałało na jej wyobraźnię… – Ciekawość – szepnęła w końcu. Coś zapaliło się w jego oczach. – W istocie. Dręczysz mnie, panno Weston. Czy twoja ciekawość… została zaspokojona? Przez jej ciało przebiegła fala gorąca, od czubka palców po czubek głowy. Abigail zachwiała się, spuściła oczy, żeby ukryć swoje myśli i uniknąć jego palącego spojrzenia. – To… to było… bardzo pouczające – wyjąkała. – Wystarczające, żeby zaspokoić twój głód… wiedzy? Wiedział. Słyszała nutkę rozbawienia w jego głosie. Wiedział, że przeczytała pamflet raz i drugi dla zmysłowych obrazów, jakie wywoływał w wyobraźni. Kochanek lady Constance

przyszedł do niej w ciemności, zawiązał jej oczy i powiedział, jak ma dotykać swojego ciała dla własnej przyjemności, podczas gdy on patrzył. Abigail była pewna, że jej myśli są wypisane na jej twarzy, kiedy przypominała sobie wszystkie grzeszne sposoby, na jakie lady Constance pieściła własne ciało – i jak sama to robiła w zaciszu własnego łóżka. Modliła się, żeby się nigdy nie dowiedział, że robiąc to, myślała o nim. – Częściowo – szepnęła. Przycisnął ją mocniej. – Przeczytaj to jeszcze raz – szepnął z ustami przy jej uchu. – Tej nocy, w łóżku. Połóż ręce na sobie i sprawdź, czy lady Constance mówi prawdę. W lesie rozległ się krzyk. – Penelope! – zawołała, kiedy pan Vane pobiegł w tamtą stronę. Pognała za nim, trzymając spódnicę jedną ręką; koszyk kołysał jej się dziko na ramieniu, a kapelusz podskakiwał na plecach. Przez chwilę ogarnęła ją najprawdziwsza panika; zupełnie zapomniała o siostrze, która czuła się dużo lepiej w nowoczesnym mieście niż w lesie. Penelope mogła się zranić albo wpaść w pułapkę. Ale kiedy przedzierała się przez paprocie w stronę, skąd dobiegał głos, uświadomiła sobie, że to przekleństwa, a nie wołanie o pomoc. Zwolniła nieco, podczas gdy pan Vane pędził jak wiatr. Jak na człowieka, który uważał siebie za kalekę, potrafił poruszać się zadziwiająco szybko. Przeskoczył przez zwalone drzewo i zniknął za krzewami, utykając prawie niezauważalnie. Kiedy Abigail zdołała go dopędzić na dole zbocza pokrytego grubą warstwą martwych liści, pomagał Penelope wydostać się z kałuży błota. Sądząc po wyglądzie jej spódnicy, Penelope przewróciła się w nią na kolana; rzuciła Abigail mordercze spojrzenie, wdrapując się na pagóreczek, na którym się widocznie potknęła. – Pies z pewnością lepiej sobie radzi w lesie ode mnie – wydusiła przez zaciśnięte zęby. Szczęśliwa, że siostrze nie stało się nic poważnego, Abigail kiwnęła głową. Pan Vane szedł po zboczu, mając buty umazane błotem po kostki. – Czy zraniłaś się, panno Penelope? Penelope przyjrzała się ponuro swojej spódnicy. – Tak. Sądzę, że tak. Poważnie. Abigail będzie musiała przynosić mi herbatę i ciasto, póki nie wydobrzeję. I coś do czytania, bo mogę być przykuta do łóżka. – Oczywiście – szepnęła Abigail, wiedząc, co siostra ma na myśli. Penelope przesunęła wzrokiem od Abigail do pana Vane’a. – Teraz idę do domu. – Nie czekając na odpowiedź, ruszyła, trzymając szeroko spódnicę. Jej buty chlupotały przy każdym ruchu. Abigail się zawahała. Żałowała, że Penelope zaczęła krzyczeć, zanim pan Vane zdążył powiedzieć to, co zamierzał, ale ta chwila minęła. Może chodziło o to, że wcale jej nie pragnął, bo był zakochany w lady Samancie. Może i jej pragnął, ale tylko w taki sposób, jak kochankowie lady Constance: namiętnie i rozpustnie, ale tylko na jedną noc. Z pewnością, gdyby czuł coś innego, powiedziałby to – a tego nie zrobił. Może po prostu jest głupia. – Dziękuję, że pomogłeś mojej siostrze, panie Vane. Przykro mi, że przerwałyśmy poszukiwanie Borisa. Mam nadzieję, że znajdziesz go wkrótce. – Schyliła głowę i zaczęła się oddalać w stronę domu. – Panno Weston. – Głos był cichy, ale zatrzymała się od razu. – Wybacz. Abigail odwróciła się powoli. Miał wciąż nieodgadniony wyraz twarzy, a w jego głosie nie było namiętności. – Nie powinienem mówić ci tych rzeczy. Zarumieniła się. – Och, ja… także byłam dla ciebie impertynencka.

Uniósł do góry kącik ust. – Jak myślisz, dlaczego cię lubię? – Zamrugała, zmieszana, ale pełna nadziei. Zawahał się, spoglądając na nią badawczo ciemnymi oczyma. – Czy naprawdę chcesz zobaczyć starą grotę? Skinęła głową. Tym razem uśmiechnął się naprawdę, choć nieznacznie; ten sam uśmiech wprawił ją w taki zachwyt w księgarni. – Spotkajmy się na końcu Pachnącej Ścieżki jutro o drugiej. Abigail sapnęła z wrażenia. – Pokażesz mi? – Nie narazisz reszty rodziny, uganiając się za nią. Roześmiała się, a jego nieśmiały uśmiech stał się wyraźniejszy. Och, był zdecydowanie przystojny, kiedy się uśmiechał. – Do jutra, panno Weston. – Dotknął ronda kapelusza, uśmiechając się wciąż, kiedy wreszcie oderwała od niego oczy i pośpieszyła za siostrą. Sebastian patrzył, póki nie zniknęła za drzewami. Wielki Boże. Nie był pewien, czy szczęście właśnie zaczęło się do niego uśmiechać, czy też los podstępnie szykuje mu zgubę. Tak czy inaczej, miał znowu zobaczyć Abigail Weston następnego dnia i nie mógł się zmusić, żeby tego żałować. Pokuśtykał przez las do miejsca, gdzie zostawił laskę. Pochylił się, żeby ją podnieść… mógłby przysiąc, że zapach jej perfum wciąż unosi się w powietrzu. Chwycił laskę od strony zranionej nogi i ruszył do domu, prawie nieświadom bólu w kolanie po szalonym biegu przez las. Dobrze było rzucić laskę i pobiec, nie napinając się w oczekiwaniu bólu. Zapłaci za to później, ale teraz czuł się niemal tak jak za dawnych czasów, zdolny pomóc damie w potrzebie, jak dżentelmen powinien. I dzięki temu Abigail spojrzała na niego z wdzięcznością i szacunkiem, co było niemal tak samo pociągające, jak podniecająca mieszanka pożądania i zakłopotania w jej wzroku, kiedy patrzyła na niego wcześniej. Ciekaw był, czy zastosuje się do jego sugestii i ponownie przeczyta Pięćdziesiąt twarzy grzechu. I kogo sobie wyobrazi, kiedy będzie pieścić swoje ciało… Westchnął ciężko. Jakiż z niego głupiec. Jakby już nie dość było rzeczy, których żałował. Poszedł w stronę domu. Na skraju lasu, tuż zanim wynurzył się na trawiaste zbocze prowadzące do Montrose Hill, wsunął palce w usta i gwizdnął przenikliwie. Boris stanowił wygodną wymówkę; kiedy tylko pani Jones napomknęła, że Boris jeszcze nie wrócił, Sebastian włożył kapelusz i udał się do lasu. Unikanie Abigail Weston nie przerwało jego fascynacji – przeciwnie, jeszcze ją wzmocniło. W ciągu paru dni, odkąd widział ją po raz ostatni, omal nie oszalał, myśląc wciąż o niej. Gdyby przestała się nim interesować, usłyszawszy potwierdzenie plotek na jego temat. Gdyby jej życzenie znalezienia groty było tylko żartem. Gdyby potrafił trzymać się od niej z daleka… Odpowiedź za każdym razem brzmiała, rzecz jasna: nie. Parę minut później Boris przytruchtał do niego. Sebastian podrapał psa za uszami. Pani Jones z pewnością zamknie mokrego i ubłoconego Borisa w stajni, póki pies nie wyschnie, ale w tej chwili, uszczęśliwiony, wysunął długi jęzor z pyska. Musiał się świetnie bawić w lesie, a co najważniejsze, nie pokazał się i w niczym nie przeszkodził. – Dobry piesek – powiedział Sebastian. – Spisałeś się.

9

Penelope w drodze do domu domagała się szczegółów. Abigail nie była chętna, żeby się nimi dzielić – ile mogło się wydarzyć w ciągu paru minut, kiedy szli sami? – ale musiała przyznać, że pan Vane obiecał pokazać jej grotę. – Dobrze – oświadczyła siostra. – Nie miałam ochoty tam znowu łazić. – I nikomu nie powiesz – rozkazała Abigail. Penelope prychnęła oburzona. – Jakbym miała zaszkodzić twojej amour! Jednej z nas powinno się przydarzyć coś ekscytującego. Jestem raczej rozczarowana, że nie mnie, ale przeżyję to… jakoś… Abigail skrzywiła się i pacnęła siostrę po ramieniu. – Cierp, proszę, w milczeniu. – Istoto bez serca! – odparła Penelope. – Poświęciłam sukienkę, żeby dać ci chwilę z nim sam na sam. Spójrz tylko – jest zniszczona! – A zatem teraz powiesz mamie, że potrzebujesz nowej sukienki, więc nie będę marnować łez. Penelope marudziła do końca spaceru, a Abigail pogrążyła się w myślach. I do czasu, kiedy dotarły do domu, zdecydowała się na strategię działania. Podobał jej się Sebastian Vane. Nie budził w niej obaw, że może być niebezpieczny, niezrównoważony, brutalny czy nikczemny. Pogłoski, które o nim krążyły, przedstawiały go w czarnych barwach, to prawda; ale już sama głębia jego rzekomej nieprawości kazała jej w nie wątpić. Jeśli ludzie powtarzają głupstwa o psie, słudze czarownicy, to są w stanie powtórzyć wszystko. Za historią o zniknięciu starego pana Vane’a musiało kryć się coś jeszcze, a złodzieje są wszędzie. Jak dotąd, pewne było to, że ojciec Sebastiana Vane’a stracił rozum, na co syn z pewnością nie miał żadnego wpływu. Został ranny, pełniąc zaszczytną służbę wojskową, ale nie stał się kaleką. Co do majątku, wciąż pozostawał właścicielem ładnej posiadłości w Richmond, która miała jakąś wartość. I jej pragnął. Wystarczyło, że przypominała sobie jego płonący wzrok, a ogarniały ją gorąco i niepokój. Nie była gotowa na taką rozwiązłość, jaką opisywała lady Constance, ale miała ogromną ochotę, żeby Sebastian Vane pokazał jej parę rzeczy. Mógłby, na przykład, zacząć od całowania. Następnego dnia Abigail postarała się, żeby nikogo nie spotkać, kiedy wyszła z domu. Co do Penelope, była bezpieczna – siostra wciąż udawała, że boli ją kostka, ale nie chciała ryzykować. Spotkanie papy czy Jamesa byłoby jeszcze gorsze, więc czekała na dogodny moment, żeby się wymknąć, a przed wyjściem powiedziała tylko pokojówce, że idzie na spacer i wróci na obiad. Doszła do Pachnącej Ścieżki, ale nie zauważyła śladu pana Vane’a. Przyśpieszyła kroku, spodziewając się zobaczyć jego wysoką, smukłą postać za którymś krzakiem. Kiedy dotarła do końca żwirowej alejki, gdzie ścieżka rozdwajała się, z jednej strony prowadząc z powrotem na trawnik, z drugiej – wąską dróżką – do lasu, jej serce łomotało gwałtownie. Nie było go. Może przyszła za wcześnie. Może on się spóźniał. Może zmienił zdanie. Owinęła się mocniej szalem i ruszyła ścieżką, która wiła się między drzewami; szła ostrożnie.

Las stał się gęsty wkrótce potem, gdy zeszła z udeptanego szlaku. Po dziesięciu jardach ledwie widziała oświetlony słońcem trawnik za plecami. Po dwudziestu zagryzła wargę; czułaby się jak głupia gęś, gdyby zgubiła się w lesie. Powiedział wyraźnie, że spotkają się na Pachnącej Ścieżce. Jeśli zjawi się za dziesięć minut i jej nie zobaczy, uzna, że nie przyszła. A jeśli w ogóle nie zamierzał się tu dzisiaj zjawić, to błądzenie wśród drzew i tak nie poprawi jej humoru. Już miała zawrócić, kiedy znajomy pies wybiegł z gęstwiny. Pies pana Vane’a wyglądał na jeszcze większego i groźniejszego niż poprzednio. Stanęła nieruchomo, kiedy podszedł do niej, żeby powąchać skraj spódnicy. Choć wczoraj martwiła się o niego, to teraz, gdy pojawił się przed nią żywy i prawdziwy, przestraszyła się. Wydawał się jednak spokojny, więc śmiało wyciągnęła rękę. – Przyniosłaś ser? – Pan Vane wyłonił się zza drzew w ślad za swoim psem. Abigail cofnęła rękę. – Mówiłem ci, Boris uwielbia ser. – Naprawdę? – Spojrzała z powątpiewaniem na wielkiego psa, który wyglądał, jakby mógł zjeść konia z kopytami na jeden posiłek. Boris usiadł natychmiast. Zaczął walić grubym ogonem o ziemię i patrzył na nią oczekująco czarnymi oczami. – Ser lubi najbardziej na świecie. Za jeden kawałek zostanie twoim niewolnikiem. – Takie groźne zwierzę daje się kontrolować za pomocą sera. Pan Vane wzruszył ramionami. – Każdy samiec ma jakieś słabości, jak przypuszczam. – Mam nadzieję – szepnęła, myśląc raczej o mężczyźnie, a nie o psie. Ponownie wyciągnęła rękę do Borisa. Z zadziwiającą delikatnością powąchał jej palce i wcisnął głowę w jej dłoń. Abigail poklepała go pieszczotliwie, a pies sapnął i zamknął na chwilę oczy. – Zdobyłaś przyjaciela – stwierdził sucho pan Vane. Uśmiechnęła się, drapiąc psa za uszami. Pisnął jak szczeniaczek i przysunął się do niej bliżej, wyciągając szyję. Podniósł głowę prawie na wysokość jej piersi; drapała go za uszami odrobinę przestraszona. Wysunął jęzor z pyska, sprawiając wrażenie, jakby się uśmiechał. – Nie jesteś taki groźny, jak wyglądasz – powiedziała, trochę uspokojona. – Z pewnością nie wtedy, kiedy ma nadzieję na ser. – Cóż. – Zerknęła z ukosa na pana Borisa. – Mam kawałek w kieszeni. – Zabrała go pod wpływem impulsu. Uniósł brew. – Czy zwykle zabierasz żywność, kiedy wybierasz się na zwiedzanie grot? Machnęła ręką. – Nigdy żadnej nie zwiedzałam, ale wydawało się rozsądne, żeby się przygotować. I, jak widzisz, już się opłaciło. – Boris w tej chwili prawie leżał na jej stopach, błagając o więcej czułości. – Boris – powiedział pan Vane i w mgnieniu oka wielki pies podniósł się na łapy i potruchtał do swojego pana. – Chodźmy. – Głos Sebastiana zabrzmiał ponuro. Abigail podniosła brodę. – Nie, jeśli nie chcesz mi jej pokazać. Nie mam ochoty być cierniem w twoim boku. Posłał jej palące spojrzenie tak intensywne, że powietrze między nimi wydawało się migotać przez chwilę. – Nie jesteś cierniem. – Zawahał się, wyraz jego twarzy złagodniał. – Wybacz mój brak manier. Nie przebywam zbyt wiele w kobiecym towarzystwie i zdążyłem zapomnieć, jak się zwracać do damy. – Wyciągnął rękę. – Pójdziesz ze mną? Serce zabiło jej radośnie. Uniosła spódnicę, wsunęła dłoń w jego rękę i zeszła ze ścieżki, wchodząc między paprocie, gdzie ją prowadził.

– Czy zawsze wiedziałeś o tej grocie? Odsunął wielką paproć z drogi laską. – Odkąd byłem chłopcem. Hart House zbudowano dla królewskiej kochanki – Karola II, o ile dobrze pamiętam – i w związku z tym umieszczono dookoła mnóstwo niespodzianek i różnych atrakcji. Grota była tylko jedną z nich, ale ona akurat przetrwała kolejne dziesięciolecia. – Słyszałam, że lady Burton kazała ją zasypać lata temu. – Las wyręczył ludzi. – Odwracał głowę z boku na bok, marszcząc brwi. – Chyba tam. Nie byłem tu od jakiegoś czasu. Przeszli przez bukowy zagajnik i obeszli błotnisty staw, podobny do tego, w jaki wpadła Penelope. Zerkając od czasu do czasu w niebo i na drzewa, poprowadził ją wokół krzaków jeżyn, w dół łagodnego zbocza. Abigail nie dostrzegała niczego, co mogłoby chociaż przypominać wejście do groty. Wyobrażała sobie polankę z łukiem czy bramą i kamiennymi stopniami prowadzącymi do zagłębienia w ziemi, może ze strumieniem przepływającym przez środek: coś dramatycznego i wartego swojej tajemniczej nazwy. Zamiast tego znajdowali się w leśnym gąszczu, z baldachimem gałęzi nad głowami, otoczeni krzakami rozrastającymi się na niewielkim wzniesieniu. Wszędzie wokół rosły dzikie dzwonki. Panowały tu cisza i spokój, ale nie widać było ani śladu groty, kiedy pan Vane się w końcu zatrzymał. Jakby czytał w jej myślach, uniósł brew. – Rozczarowana? – Wcale nie! – Obróciła się, szukając jakieś wskazówki. – Ja tylko… tylko nadal jej nie widzę… – A jednak stoisz w odległości mniejszej niż dziesięć stóp od niej. – Wbiła wzrok w ziemię, jakby mogła wybuchnąć pod jej stopami, a on pokręcił głową. – Znalezienie jej zajęło mi blisko dziesięć lat. – Nie wątpię – szepnęła. – Ale dlaczego pozwoliłeś, żeby znowu zniknęła w lesie? Uśmiechnął się kpiąco, wyciągając szeroki nóż przymocowany do zdrowej nogi. – Kiedy ją znalazłem, moja ciekawość została zaspokojona; jej nieosiągalność mnie fascynowała, a kiedy przestała być nieosiągalna, po prostu zostawiłem ją tak, jak była. – Podszedł do dużego kamienia i zaczął ciąć porastające go winorośle i inne rośliny. Abigail usiadła na zwalonym drzewie, przyglądając mu się. – Może tak mi się spodoba, że tu wrócę. Może zadbam o nią i będę często wracać, jeśli okaże się dobrym schronieniem. – Och? – Zdjął kapelusz i rzucił go na pobliski krzak. – Dlaczego miałabyś potrzebować schronienia? Brązowe włosy opadały mu na kołnierz łagodną falą. Abigail patrzyła, jak zbłąkane promienie słońca rzucają plamki złota na jego włosy i ramiona, kiedy się schylał, żeby powyrywać jakieś chwasty. Poszła za jego przykładem; zdjęła własny kapelusz i położyła go na pniu obok siebie. – A dlaczego miałabym nie potrzebować schronienia? – odparowała. – Kto może powiedzieć, że nigdy nie potrzebuje spokojnego, odosobnionego miejsca? – Kto, doprawdy? – szepnął, podnosząc przewrócone drzewko i odkładając je na bok. – Na ziemiach Hart House brakuje spokojnych miejsc? – Nie ma ich dosyć. Jak tylko uda mi się jakieś znaleźć, siostra wkracza i dręczy mnie jakimiś szalonymi pomysłami czy rozrywkami; nudzi się straszliwie w Richmond. – Kiedy odwrócił się plecami, wyjęła z kieszeni bryłkę zawiniętego w serwetkę sera i odłamała kawałek dla Borisa, który zlizał go z jej palców delikatnie i z ochotą. – Twoja siostra towarzyszyła ci wtedy w księgarni. Przypuszczam, że to jej bardziej

odpowiada niż spacery po lesie? Abigail zacisnęła usta, przypominając sobie, kupno czego wymusiła na niej siostra. – Tak? – Czy szukasz kryjówki właśnie przed nią? – Czasami. – Czuła się źle, mówiąc niepochlebnie o siostrze, i w związku z tym dała Borisowi następny kawałek sera w charakterze zadośćuczynienia. – Nie często. Penelope jest najlepszą siostrą na świecie. Ale kiedy się nudzi, bywa trochę… – Męcząca? – podsunął, kiedy się zawahała. – Wymagająca. Mruknął coś, przecinając winorośl na ścieżce, którą starał się oczyścić. – Tak wymagająca, że zmusza cię do odkopywania dawno zapomnianej groty? – Nigdy o to nie prosiłam. To ty zaproponowałeś, że mi ją pokażesz – zauważyła Abigail. Spojrzał na nią ciemnymi oczami. Zaniepokoiła się, sądząc, że zaoponuje, ale on tylko wsunął nóż z powrotem do pochwy przypiętej do biodra. – Zgadza się. – Wskazał ręką w bok. – Twoja grota, pani. Skoczyła na równe nogi, wpatrując się w ziemię dookoła. – Gdzie? – Chodź. – Podniósł laskę, a ona zdała sobie sprawę, że nawet nie zauważyła, kiedy ją odłożył na bok, i machnął na nią, żeby podeszła bliżej. – Schody stają się widoczne dopiero na moment, zanim zaczynasz spadać w dół na głowę. Zbliżyła się do niego i w końcu zauważyła znikający w ziemi stopień z surowego kamienia. Winorośl nadal zarastała wejście, ale usunął jej dość, żeby oczyścić pierwsze stopnie. Musiały całkowicie zarosnąć. – W jaki sposób w ogóle ją odkryłeś? – Wpadając do niej pewnego dnia. Winorośl wydaje się mocna, ale kiedy po niej chodzisz… – Skrzywił się. Zeszła ostrożnie stopień w dół, potem drugi. – Ma się wrażenie, że ziemia nas połknie. Zszedł za nią i położył jej rękę na plecach. – Nie martw się. Nie pozwolę na to. – Razem zeszli na dół, powoli i ostrożnie. Pan Vane odsuwał winorośl na tyle, żeby mogli prześlizgnąć się pod nią i kiedy dotarli na dno groty, było dość miejsca, żeby się swobodnie wyprostować. Było tam chłodno i ciemno, ale sucho. Kiedy jej oczy przywykły do mroku, Abigail dostrzegła wrastające w ziemię kamienne ściany. Suche liście chrzęściły pod stopami, kiedy zrobiła krok, potem drugi. Przed nią rozciągała się tylko ciemność – gęsta i nieprzenikniona. – Trzeba było zabrać lampę – powiedziała, wzdrygając się, kiedy jej głos wrócił echem. – Nie możemy jej zwiedzić, nic nie widząc. – Nie zabrałaś świecy? Spojrzała na niego, ale, jak zazwyczaj, jego twarz nie zdradzała żadnych emocji. – Nie pomyślałam o tym – przyznała. Nie dodała, że myślała głównie o tym, że zobaczy jego, i założyła, że jeśli w ogóle znajdą grotę, to dopiero po długotrwałych poszukiwaniach. Pan Vane pokręcił lekko głową, grzebiąc w kieszeni. – Musisz myśleć o konsekwencjach swoich czynów, panno Weston. – Wyciągnął ogarek i krzemień. – W grotach bywa ciemno. – Wiedziałam o tym. Zapalił świeczkę i podał jej. Pojedynczy płomyczek nie oświetlał dużej przestrzeni, ale w absolutnej ciemności groty promieniał jak słońce.

– Prowadź. – Jak daleko się ciągnie? – Wzięła świecę ostrożnie, uważając na strumień wosku spływający z boku. – Czy wyjdziemy nad rzeką, jeśli będziemy wciąż szli naprzód? – Nie wiem. Nigdy tak po prostu nie szedłem przed siebie. – Dlaczego? Sądziłam, że twoim chłopięcym marzeniem było ją odnaleźć. Jak mogłeś nie zbadać każdego zakamarka, kiedy ją odkryłeś? – zapytała prowokująco. Przesunął ręką po włosach. – Znalazłem ją w noc przed wstąpieniem do regimentu, mającego wyruszyć do Hiszpanii w jedenastym roku. Nie miałem wtedy czasu, żeby złazić wszystkie kąty, a potem… – Wzruszył ramionami. Abigail odwróciła się pośpiesznie. Potem został ranny, opiekował chorym ojcem, dręczono go plotkami o obłędzie, kradzieży i morderstwie. – A zatem zwiedzimy ją teraz razem – oznajmiła stanowczo, podnosząc świecę wysoko i ruszając naprzód. – A jeśli wpadniemy na zakopany skarb, podzielimy się równo. – Zadowolę się tym, że nie wpadniemy na jakieś dzikie zwierzęta. Jej śmiech rozbrzmiał echem w całym pomieszczeniu. – Boris nas nie obroni? – Boris tu nie wejdzie. Woli pozostać na ziemi. – Odwrócił się i spojrzał do góry. – Widzisz? Abigail zerknęła przez jego ramię – Boris stał na szczycie schodów, patrząc na nich. Najwyraźniej nie zamierzał za nimi ruszać; Przechylił łeb na bok, jakby się zastanawiał, co ich skłoniło, żeby zachować się tak głupio i zejść pod ziemię. – Mam nadzieję, że nie będzie nam potrzebny. Pan Vane niemal się uśmiechnął przez chwilę. – Ja także. Ruszyli powoli korytarzem. Jakieś dziesięć stóp dalej skręcił ostro w lewo, a kiedy znaleźli się za zakrętem, słabe światło od wejścia znikło. Razem ze światłem znikły, jak się wydawało, resztki ciepła i Abigail zadrżała, otulając się mocniej szalem. – Marzniesz? – zapytał pan Vane, bardzo blisko za nią. – Nie bardzo. Myślę, że to dlatego, że nie widać światła słonecznego. Płomień świecy odbijał się w jego oczach. W migotliwym blasku jego twarz wyglądała surowo i groźnie, aż Abigail ścisnął się żołądek. Nie znała go przecież, a oto zwiedza podziemną jaskinię w jego towarzystwie, w tajemnicy przed bliskimi. – Nie bój się – powiedział cicho, jakby czytając w jej myślach. – Nie zwykłem błądzić. Nie dopuszczę, żebyśmy się zgubili. – Myślę, że powinniśmy rozwijać kłębek sznurka, żeby po nim wrócić. Kącik jego ust uniósł się do góry. – Czy masz ze sobą sznurek? – Nie. – Ja też nie. – Spojrzał na nią. – Czy mamy wrócić? Wciągając głęboko powietrze, pokręciła głową i ruszyła dalej. Szli powoli korytarzem, który skręcał i zagłębiał się bardziej w ziemi – albo tak sobie wyobrażała Abigail. Przestała się jednak obawiać, że się zagubią, ponieważ nie było żadnych korytarzy odchodzących w bok, tylko ten jeden. Coraz chłodniejsze powietrze pachniało wilgotną ziemią i mchem. Od czasu do czasu płomień świecy tańczył w podmuchu powietrza i raz Abigail wydawało się, że słyszy w oddali tupot małych łapek, ale żadnego stworzenia nie widziała. – Jak sądzisz, dlaczego jej nie znalazłeś, kiedy byłeś chłopcem? – zapytała. Jego kroki

rozbrzmiewały głośniej niż jej, jego buty drapały kamienną podłogę, a laska postukiwała cicho przy każdym kroku. – Pewnie za mało się starałem. Niewiele trzeba było, żeby odciągnąć naszą uwagę, kiedy byliśmy w lesie. – Naszą? Zawahał się. – Nie byłem jedynym chłopcem w Richmond, któremu zależało na znalezieniu groty. Wiązało się z nią wiele wielkich planów. – Jakich, na przykład? – Ciekawa była, jakim był chłopcem, zanim spotkały go te wszystkie okropne rzeczy. – Zwyczajne dla chłopców – odparł wymijająco. – Uciekanie przed guwernerami, unikanie kar i tak dalej. Tak jak twoja siostra powiedziała wczoraj, wydawała się idealnym schronieniem, głęboko w lesie, uważana przez wielu ludzi za dawno nieistniejącą. – Ale dziesięć lat! To musiało być denerwujące, że wpadłeś na nią przypadkiem po tylu latach poszukiwań. – Spędzaliśmy więcej czasu nad rzeką. Tam były lepsze drzewa do wspinania się. – Oczywiście. – Roześmiała się; świeca nagle zamigotała gwałtownie. Abigail stanęła jak wryta. – Co się dzieje? – Położył jej dłoń na plecach i stanął przed nią, jakby był w stanie lepiej wypatrzyć, co znajduje się przed nimi. – Myślałam, że świeca zgaśnie – powiedziała, modląc się, żeby tańczący płomyczek nie zniknął. Przez chwilę oboje trwali w bezruchu, zaczarowani przez płomień. – Powinniśmy zawrócić – stwierdził pan Vane. Płomień się uspokoił, podobnie jak nerwy Abigail. Podniosła głowę. – Jeszcze nie. Widzisz? Jest dobrze. – Ogień palił się jasno jak przedtem. Zapalał małe płomyczki w jego oczach, kiedy na nią patrzył, wciąż trzymając dłoń na jej plecach i nadal obejmując ją ramieniem. – Jak sobie życzysz. – Puścił ją i wskazał ręką, żeby prowadziła. – A zatem idźmy dalej. Wydawało się, że wędrują tak wieki całe, chociaż Abigail sądziła, że gdyby szli na powierzchni, w pełnym świetle, to droga, jaką przeszli, zmieściłaby się w jadalni Hart House. Ale przed nimi nadal rozciągała się ciemność. Nigdy nie przyznałaby tego głośno, ale grota nieco ją rozczarowała. Było to po prostu wąskie przejście pod ziemią, ciemne jak grzech i zimne jak grudniowa noc. Nie spodziewała się, tak naprawdę, wspaniałego stawu otoczonego mozaikami i posągami, jak widziała na jednej ilustracji, ale miała nadzieję na coś interesującego. Kto miałby po prostu wykopać tunel w środku lasu? W końcu, kiedy zaczęła się zastanawiać, jak głęboko się znajdują, grota się otworzyła. Sufit wznosił się nad ich głowami, ściany rozsunęły się, uświadomiła sobie, że weszli do komory. A ściany… – Popatrz! – sapnęła z wrażenia. – Ściany się iskrzą! Pan Vane wyciągnął rękę. – Potłuczone szkło, wbite w mur. – Och, gdybyśmy przynieśli więcej świec! – Abigail podniosła jedyną świeczkę; jej płomień tańczył i migotał w tysiącach szklanych odłamków pokrywających ściany. – Co za cudo! Kto by się tego domyślił na powierzchni? – Ktoś zadał sobie sporo trudu – przyznał. – Cóż. – Uśmiechnęła się. – To chyba rodzaj ukrytego skarbu. Odwrócił się, patrząc na nią. Światło znowu odbiło się w jego oczach.

– Tłuczone szkło to nie skarb. – Ale piękno, które tworzy, nim jest. – Przesunęła świecą po łuku, uśmiechając się do iskier, które wydawały się sypać ze ścian. Widowisko byłoby wspaniałe w świetle dziesiątka świec. – Tak – przyznał po chwili. – To najpiękniejsza rzecz, jaką widziałam. – Błądziła po izbie, przysuwając świecę do ścian, żeby zobaczyć szkło. – Boże! Ile wysiłku musiało kosztować zrobienie tego wszystkiego! – Prawda – zgodził się. Nie szedł za nią, więc kiedy się odwróciła, ledwie go widziała. Poza ograniczonym kręgiem światła stał spowity w mroku. Przyglądała się błyszczącemu szkłu. Każdy odłamek wbito w ścianę, tworząc mozaikę kolorów. – Zastanawiam się, dlaczego pozwolono grocie popaść w zapomnienie. Choć przypuszczam, że dbanie o nią jest kłopotliwe. – Zauważyłem, że kiedy ludzie bardzo czegoś chcą, nie ma przeszkody, której nie dałoby się pokonać. Uśmiechnęła się. – Prawda. Ja się z pewnością nie zniechęcę do kolejnej wizyty. – Krążyła nadal po pomieszczeniu, obserwując, jak płomyk świecy przeskakuje z jednego szklanego okrucha na drugi. Gdzieniegdzie trafiały się kawałki posrebrzanego szkła, w którym światło odbijało się jeszcze mocniej. – A zatem zobaczyłaś tajemniczą grotę, czy jesteś gotowa wracać do domu? – zapytał, kiedy obeszła całą izbę. W takiej ciszy słyszała własny oddech. Wcale nie była gotowa wyjść. – Tak szybko? Nie poruszył się. – Co jeszcze możemy tu robić? Chciała usiąść i przyglądać się ścianom. Chciała rozpostrzeć koc na podłodze i spędzić na nim godzinę, prowokując go do tak rzadkiego u niego uśmiechu. Ale koca nie było, mieli tylko jedną świecę i nagle poczuła się niepewnie. – Panno Weston – odezwał się, kiedy nie odpowiedziała na jego pytanie – powinniśmy wyjść. Zanim stanie się coś, czego będziemy żałować. Zwilżyła wargi. – Co zamierzasz zrobić, czego mógłbyś żałować, panie Vane? Pytanie wydawało się przywołać go do porządku. Odwrócił się, odchylając głowę, żeby przyjrzeć się sufitowi – tak samo inkrustowanemu jak ściany. – Nigdy nie planuję niczego w związku z tobą, a jednak zawsze coś się zdarza, kiedy się spotykamy. – Tego z pewnością nie żałujesz. – Podniosła wysoko świecę. – Czy nie zwiedziłbyś groty wcześniej, gdybyś wiedział, że w środku tak wygląda? Powoli odwrócił się znowu w jej stronę. – Nie. – Nie? – wykrzyknęła zaskoczona. – To nie byłoby to samo. – Ależ tak. Nie sądzę, żeby ktoś tu zaglądał od dziesięcioleci. – To nie byłoby to samo – powtórzył – bez ciebie. Serce skoczyło Abigail do gardła. Wciągnęła z drżeniem powietrze, świeca zamigotała, kiedy zacisnęła na niej palce.

– Nie jest bezpiecznie zwiedzać grotę samemu – powiedział cicho. – Przyrzeknij, że nie przyjdziesz tu po raz drugi sama. – Chcę znowu zobaczyć tę komorę, w silniejszym świetle… Zawahał się, jakby znowu zamykając w sobie. – Prosiłem cię tylko o przyrzeczenie, że nie przyjdziesz tu sama. Zabierz siostrę, jeśli chcesz, i kilka lamp. – Jego słowa odbijały się echem, kiedy zaczął iść w kierunku, z którego przyszli. Abigail odczuła rozczarowanie po raz drugi, ale poszła za nim. Nawet ze świecą, nie chciała zostać sama w grocie. – Panie Vane, poczekaj! – zawołała akurat wtedy, kiedy podmuch wiatru zdmuchnął świecę, zanim zdążyła ją osłonić. Zamarła, przerażona nagłym nastaniem nieprzeniknionych ciemności. – Panie Vane? – powtórzyła nieco podniesionym głosem. – Jestem tutaj. – Tym razem usłyszała, jak jego laska uderza mocno w podłogę. – Mów dalej i nie ruszaj się. – Nie bardzo boję się ciemności, ale to stało się zbyt nagle. – Miała wrażenie, że jej oczy odwracają się na drugą stronę, tak intensywnie wpatrywała się w pustkę. – A teraz wydaje się, że przeszliśmy bardzo długą drogę, żeby dostać się do tej komory, i jak stąd wyjdziemy, nie mając nawet świecy? – Wyjdziemy stąd. – Jego głos brzmiał spokojnie i rzeczowo jak zwykle, co podziałało kojąco na jej nerwy. Wciąż słyszała jego kroki, ale z powodu echa nie była pewna, czy się do niej przybliża, czy oddala. Jej własne stopy przykleiły się do podłogi, jakby ruszając z miejsca, narażała się na pewne zaginięcie. – Czy nadal masz krzemień? Mam nadzieję, że uda nam się zapalić świecę na nowo. Następnym razem przyniosę lampę, przysięgam! – Zaśmiała się nerwowo. – Mam krzemień tam, gdzie był, w kieszeni. – Dzięki Bogu! – Usiłowała znowu się roześmiać, ale to zabrzmiało jak jęk grozy. – Wiedziałam, że powinniśmy zabrać Borisa. Wyciągnąłby nas stąd… Syknął cicho. – Boris na nic by się nie przydał. Zjadłby twój ser i pobiegł za jakimś zapachem. – Naprawdę? – Jej skórę pokryła gęsia skórka. Wyobraziła sobie, jak sufit groty zwala się im na głowy, grzebiąc pod stosem kamieni. Rodzice nigdy się nie dowiedzą, co się z nią stało. – Naprawdę. On także trochę się boi ciemności. – Ciche postukiwanie laski rozległo się bliżej. – Czy tak? – Przełknęła ślinę. – Nie mogę go winić, że boi się takiej ciemności. – Wszystko jest dokładnie tak samo, jak wtedy, kiedy mogłaś to zobaczyć. Zamknij oczy, a nie będziesz musiała pamiętać, że jest ciemno. – Nie wiem, jak mogłabym o tym zapomnieć. – Głos jej zadrżał. – Zamknij oczy – ponaglił ją cichym głosem. – Zaufaj mi. Zamknęła oczy. – Gdzie jesteś? – Coraz bliżej ciebie. – Skąd wiesz? – Słyszę, jak oddychasz. Wyciągnij ręce. Abigail posłuchała niechętnie, mocno zaciskając powieki. Kręciło jej się w głowie i traciła równowagę i kiedy coś dotknęło jej łokcia, zachwiałaby się i przewróciła, gdyby Sebastian nie chwycił jej za ramię i nie przyciągnął do siebie. Sapnąwszy z ulgą, wczepiła się w jego kubrak, zanurzając twarz w jego boku, uszczęśliwiona, że nie jest sama, nawet jeśli nadal tkwili

w smolistej ciemności groty. Sebastian objął ją ramionami, starając się nie myśleć, jak doskonale do nich pasuje. Drżała jak liść na wietrze; przez chwilę trzymał ją tylko, pozwalając, żeby rytm jego serca się uspokoił. Kiedy światło zgasło, zaklął – a kiedy usłyszał panikę w jej głosie, przeklął samego siebie. Co za głupiec zabiera młodą damę do jaskini bez żadnego przygotowania, nawet bez lampy, która zapewniłaby światło na dłużej. Gdyby miał odrobinę rozsądku, spacerowaliby jak przedtem; powietrze wokół drżałoby od zmysłowości, ale nadal ich dzieliło. Teraz jednak… nic ich nie dzieliło. Podniósł rękę, żeby dotknąć jej włosów, i wciągnął głęboko zapach róż, ten sam zapach, który wnikał do jego domu przez okna – z klombów róż, które przed laty zasadziła jego matka. Abigail Weston niebezpiecznie pachniała domem. Stopniowo jej drżenie zmniejszało się, aż w końcu ustało. Sebastian nie wykonał żadnego ruchu, żeby ją puścić, a ona się nie ruszała. Wbrew woli przypomniał sobie sceny z Pięćdziesięciu twarzy grzechu. Lady Constance uznała ciemność za wyzwalającą – i miała rację; jego wyobraźnia uwolniła się od wszelkich ograniczeń i rozsądku. Wyobraził sobie, jak całuje Abigail Weston, aż dziewczyna zapomina o ciemności. Wyobraził sobie, jak jego ręce błądzą po jej miękkiej, jedwabistej skórze, a ona błaga o więcej. Wyobraził sobie, jak ją kładzie i kocha się z nią, jak ogarnia ją namiętność i nie jest już jedynym, który umiera z pożądania. – Panie Vane – szepnęła przy jego piersi. Zadrżał, jego ciało się napięło. – Sebastian – powiedział, zanim wrócił mu rozsądek. – Nikt nie zwraca się do mnie po imieniu – wyjaśnił niezręcznie. Nie mógł przecież powiedzieć, że chciał po prostu usłyszeć swoje imię z jej ust. Poczuł, jak wciąga powietrze. Jej pierś przycisnęła się do jego żeber. – Sebastian – szepnęła. Zacisnął zęby. Nie tylko cudowne oczy i doskonałe nogi, ale jeszcze łagodny, uwodzicielski głos. Nie pójdzie do piekła za to, że jej pożąda; już był w piekle. – Co powinniśmy teraz zrobić? Prawie nieświadomie objął ją mocniej ramieniem. Nie sprzeciwiała się – w istocie oparła się na nim trochę mocniej. Trzymał ją prawym ramieniem, obciążając chorą nogę, ale nie dbał o to. Obrócił głowę, muskając ustami jej skroń. – Co chcesz robić, Abigail? Gdyby powiedziała, że chce wyjść jak najszybciej, zastosowałby się do tego. Puściłby ją i wyprowadził z ciemnej groty, a potem, w domu, spaliłby ten przeklęty pamflet; przez niego myślał o tylu rzeczach, które mogliby robić w ciemności. W gruncie rzeczy miał nadzieję, że ona to powie, ratując go przed pokusą. – Tamtego dnia – szepnęła. – W lesie. Kiedy mnie objąłeś i powiedziałeś, żebym jeszcze raz przeczytała ten pamflet… wydawało mi się… myślałam przez chwilę, że może zaraz… – Cię pocałuję? – dokończył za nią. Poczuł lekki dreszcz, jaki przebiegł przez jej ciało. – Odczułaś ulgę, czy było ci przykro, że tego nie zrobiłem? Przez długą chwilę stała nieruchoma i milcząca. Odetchnął powoli, mówiąc sobie, że to dobrze, że czuła ulgę, chociaż jego ciało nie chciało się z tym zgodzić. – Przykro – odparła ledwie słyszalnie. To wystarczyło. Podniósł jej brodę i przesunął kciukiem po jej ustach. – Mnie też – szepnął i pocałował ją. Choć w Richmond uznano go za odszczepieńca, nie był mnichem, a przed wojną uchodził za pożądaną partię. Jednak upłynęło dużo czasu, odkąd całował kobietę z oddaniem. A Abigail… Nagle poczuł się tak, jakby całe życie czekał na ten pocałunek. Pisnęła przestraszona, kiedy odchylił jej głowę, ale rozwarła usta; była tak słodka i

gorąca, że pomyślał, że powinien natychmiast skończyć. Ale wydawało się, że jego wstrzemięźliwość i opanowanie, raz podważone, zaczęły się kruszyć. Laska uderzyła o podłogę, kiedy objął ją drugim ramieniem. Podniosła się na palcach, trzymając mocno jego kubraka, i dotknęła językiem jego języka. Zadrżał na to niewinne, ale śmiałe zaproszenie. Przesunął dłońmi po jej plecach, tuląc ją do siebie, a ona, zamiast zareagować szokiem, westchnęła i wygięła plecy. Całowała go, wydając zmysłowe jęki, które nie mogły go bardziej podniecić. Pociągnęła palcami jego włosy. Szybko tracąc władzę nad rozumem, Sebastian uległ w końcu impulsom swojego ciała. Ujął ją za biodra i przycisnął mocno do siebie. Sapnęła, przywierając do jego szyi. Ogarnęła go gorączka, diabeł szeptał mu do ucha, w jaki sposób mógłby sprawić im obojgu rozkosz, nie odbierając jej dziewictwa. Skóra mu płonęła. Ręce tęskniły za jej ciałem. Poruszył biodrami. – Och – jęknęła przy jego szyi. – To… to o tym pisała lady Constance, prawda? Czar prysł. Cofnął się gwałtownie, trzymając ją nadal za łokcie, ale na odległość ramienia. Czuł zawód całym ciałem. Zamknął oczy, usiłując odzyskać panowanie nad sobą. – Sebastian? Drgnął na dźwięk swojego imienia, brzmiało tak zapraszająco. Prawdopodobnie zostawiał sińce na jej rękach, ale nie był w stanie się poruszać. – Częściowo – wydusił przez zaciśnięte zęby. – Nie – szepnęła. – Jest coś więcej, prawda? Sebastian milczał. Odpowiedź wydawała mu się oczywista. – Czy to to samo? – zapytała cichym, nieśmiałym głosem. – W świetle? Wielki Boże. Wyobrażał sobie, jak się z nią kocha w pełnym świetle, jak jej ciemne, kasztanowe włosy rozsypują się na jej nagich piersiach. Wyobrażał sobie, jak całuje jej nogi od kostek w górę, podziwiając każdy cal jej ciała. Wyobrażał sobie, jak jej oczy ciemnieją i zachodzą mgłą pod wpływem namiętności, kiedy daje jej rozkosz, pozostając głęboko w jej ciele tak, jak opisywała zachowanie swojego kochanka lady Constance. Jak mógł mężczyzna zasłonić jej oczy i pozbawić się tego widoku? – Nie – zdołał odpowiedzieć. – Lepiej, kiedy mężczyzna widzi swoją kochankę i czuje jej spojrzenie na sobie. – Zadrżał. – Myślę, że tak samo jest z kobietami. Cisza wydawała się brzmieć głośniej niż jego słowa. – Och – powiedziała w końcu głosem chrapliwym z pożądania. – Lepiej? Sto razy lepiej, odparł w duchu. I tysiąc razy gorzej dla niego, jeśli nie zdoła powściągnąć tego pragnienia. Przesunął nogę, szukając laski, i schylił się po nią, kiedy zastukała na podłodze. – Chodźmy do wyjścia – powiedział, chwytając ją mocno za rękę, i prowadził ją powoli, ale zdecydowanie. Chciał się wydostać z tej przeklętej jaskini. – Jesteś zły? – zapytała z nutką zdziwienia. – Tylko na siebie. – Dlaczego? – Ścisnęła go za rękę, kiedy nie odpowiedział. – Chciałam… chciałam, żebyś mnie pocałował. – Jakby o tym nie wiedział. – To było coś więcej niż zwykły pocałunek. – Wiem. – Tym razem usłyszał w jej głosie uśmiech, subtelne zadowolenie kobiety, która czuje męskie pożądanie. Zamiast podziałać na niego jak zimna woda, to tylko wzmogło jego pragnienie. – Może nie powinnam tego mówić, ale czytałam opowiadania lady Constance i zawsze się zastanawiałam, czy mogą być prawdziwe… – Zamilkła na chwilę. – Czy myślisz, że jestem

zepsuta, skoro je czytam? Dobry Boże, nie. – Dlaczego miałbym tak myśleć? – Ponieważ… ponieważ… Cóż. Są bezwstydne i rozpustne. – Namiętność? Rozkosz? – Stanął i zwrócił się do niej, choć ciemność wokół nich wciąż była nieprzenikniona. – Zapewniam cię, że nic w tym bezwstydnego czy rozpustnego, jeśli obie strony tego pragną. Oddychała szybko i płytko. – Nawet jeśli kochankowie nie są sobie poślubieni? Zamknął oczy. Oczywiście nie mógł jej powiedzieć, że małżeństwo nie sprawia różnicy, że można przeżywać namiętność i rozkosz, nie zbliżając się do ołtarza. Była dziedziczką i miała poślubić jakiegoś szczęśliwca; Sebastian miał nadzieję, że to małżeństwo spełni jej marzenia. – Tego nie wiem. Nigdy nie byłem żonaty. – Ani ja – powiedziała, raczej niepotrzebnie. – Ale być może bezwstyd dodaje przyjemności. Omal się nie potknął o laskę. – Z pewnością można przeżywać tę samą przyjemność w małżeństwie. – Jak można być tego pewnym? Z trudem zbierał myśli. Prawdopodobnie chodzili w kółko w tej wyłożonej szkłem grocie, uwięzieni tutaj, bo on nie mógł przestać myśleć o rozkoszy, bezwstydzie i o tym, że Abigail przejawiała więcej ochoty, niż wypadało. Zapewne nie tyle, co lady Constance, która rzeczywiście wydawała się pozbawiona wstydu, ale jednak za dużo jak na jego osłabioną siłę woli. Powiedział sobie, że jeśli kiedykolwiek będzie się kochać z Abigail Weston, to chciałby to robić w ciekawszym miejscu niż zimna, ciemna jaskinia, ponieważ chciał widzieć każdy błysk ekstazy na jej twarzy. Gdyby tylko nie czytał tej przeklętej historii… Nigdy, rzecz jasna, nie będzie się kochać z Abigail Weston. – Rozumiem, że to była tylko jedna z przygód lady Constance – powiedział, żeby skierować jej uwagę na inne tory. – Tytuł Pięćdziesiąt twarzy grzechu wskazuje, że jest pięćdziesiąt opowiadań. – Och, tak przypuszczam. Nigdy się nad tym nie zastanawiałam. To się pierwszy raz ukazało tej wiosny. Nie… nie powiesz nikomu, że to kupiłam, prawda? Niemal się uśmiechnął. – Nigdy. – Bardzo mnie zdziwiło, że ty to kupiłeś. Nie sądziłam, że dżentelmenów interesują opowiadania. – Nie wiedziałem, co to jest, kiedy to kupiłem. – No tak – powiedziała szybko i odchrząknęła. – Dżentelmeni w Londynie uważają je za okropne. Kochankowie lady Constance są bardzo podobni do znanych osób w mieście. Każdy, czyje nazwisko jest kojarzone z tymi historiami, rusza do ataku, wydając publiczne oświadczenie, że nie ma z tym nic wspólnego. Opowiadanie, które przeczytał, opisywało w sposób niezwykle pochlebny umiejętności mężczyzny i przymioty jego ciała. Zdaniem Sebastiana mężczyznom powinno odpowiadać, że uchodzą za tak wspaniałych kochanków. – Jakaż to musi być świetna reklama! Roześmiała się zaskoczona. – Przypuszczam, że tak! Serce zabiło mu radośnie. Sprawił, że się śmiała, i to go niemal wprawiło w euforię. Z

trudem zapanował nad sobą, żeby się nie odwrócić i nie pocałować jej jeszcze raz, tym razem nie tyle z czystego pożądania, co z chęci podzielenia się z nią tą radością. W ułamku sekundy przywołał się do porządku; wspomnienie pierwszego pocałunku wciąż wzburzało mu krew w żyłach. Jeśli zrobi to znowu, nie ma pewności, że pocałunek będzie krótki czy niewinny. Ścisnął mocniej jej rękę i zatoczył laską łuk, szukając wyjścia. Dla dobra ich obojga powinni wyjść stąd jak najszybciej. Laska stuknęła o coś. Uświadomił sobie, że dotarli do ściany. Parę kroków i korytarz skręcił. Odetchnął z ulgą. – Dobra wiadomość, panno Weston: wiem, jak stąd wyjść. – Pociągnął ją za rękę, idąc bardziej energicznym krokiem. – Uważaj na głowę. Uśmiech zniknął z twarzy Abigail. Bardzo chciała się wydostać z ciemnej jak grób groty, ale jednocześnie czuła perwersyjne pragnienie, żeby w niej zostać dłużej. Teraz rozumiała, co Constance opisywała w ostatnim opowiadaniu. Ciemność dawała poczucie bliskości i wolności, jakiego nigdy nie doznawało się w świetle dnia. Wątpiła, żeby Sebastian ją pocałował, gdyby świeca nie zgasła; a sama była pewna, że nie śmiałaby pytać go o namiętność i rozkosz, gdyby widziała jego twarz, a on jej. Wyznała swoje upodobanie do Pięćdziesięciu twarzy grzechu, swoje pragnienie namiętności, swoją ciekawość miłości, nawet poza małżeństwem, a on nie był ani zaszokowany, ani przerażony. Poza tym, o ile trzymał ją za rękę, nie bała się ciemności. Strach minął prawie natychmiast, kiedy wziął ją w ramiona – troskliwy i opiekuńczy. No i to, jak ją pocałował. To, jak wyczuła Abigail, była namiętność – niewydumana, papierowa, jaką opisywała lady Constance, ale prawdziwa, czysta namiętność. Mimo że wędrówka do szklanej komnaty wydawała się trwać wieki, teraz korytarz okazał się prosty i krótki; wkrótce smolista ciemność przed nimi ustąpiła szarości. Im światło stawało się silniejsze, tym bardziej Abigail martwiła się tym, co stanie się na powierzchni. Nie odezwał się słowem, odkąd jej oznajmił, że znalazł drogę wyjścia, a ona nie wiedziała, jak w pełnym słońcu zachować bliskość możliwą w ciemności – chociaż bardzo tego chciała. Puścił jej rękę, kiedy pojawiły się schody. Nie patrzył na nią, odgarniając pnącza, żeby mogła wspinać się po stopniach. Boris podniósł głowę, kiedy wychynęli na powierzchnię i podniósł się, żeby polizać dłoń Abigail. Pieściła wielkiego psa, ukradkiem obserwując jego pana, który czyścił laskę z mchu i pajęczyn. – Dziękuję – powiedziała cicho. Wbił laskę w ziemię i sięgnął po kapelusz, który zostawił na krzaku. – Nie zwiedzaj groty sama, panno Weston. Mam nadzieję, że rozumiesz, że nie jest tam całkiem bezpiecznie. – Wydawało się, że teraz doszła do głosu inna, mniej łagodna strona jego natury. Głos brzmiał bezbarwnie i chłodno, kapelusz zakrywał twarz. – Myślę, że tak będzie bezpieczniej dla mojego spokoju ducha – szepnęła. Podniosła kapelusz i podsunęła Borisowi jeszcze jeden kawałek sera z kieszeni. Pomachał ogonem, zaszczekał radośnie i pognał ścieżką. – Powiesz mi prawdę, jeśli cię o coś zapytam? – Tak. – Czy chcesz, żebym cię zostawiła w spokoju? Odwrócił się, patrząc na biegnącego psa. – Nie wiem, jak mogłabyś to zrobić. – Nie będę spacerować po lesie, jeśli nie chcesz mnie więcej widzieć. Mogła tylko dostrzec unoszący się do góry kącik jego ust, ale kiedy się odezwał, jego głos brzmiał spokojnie. – To by mi raczej nie zapewniło spokoju. Wiesz, że chcę cię zobaczyć. – Więc dlaczego… – zaczęła, ale on mówił dalej.

– Wyznałem już, że cię pragnę. Powiedziałem, że chcę ci pokazać wszystkie grzeszne przyjemności, o których pisze lady Constance i jeszcze więcej. – W końcu zwrócił się do niej twarzą i głód w jego oczach sprawił, że oblało ją gorąco. – Ale staram się postępować zgodnie z nakazami honoru, jeśli o ciebie chodzi. Postaraj się nie czynić tego trudniejszym, niż jest. Wszystko, o czym mogła myśleć, to dotyk jego warg na swoich ustach, jego napięte, wibrujące skupioną siłą ciało przy swoim ciele. Była równie bezwstydna jak Constance. – Więc dlaczego mnie nie odwiedzisz? – I co miałbym powiedzieć? – Uniósł brew. – Czy usiedlibyśmy w bawialni twojej matki i rozmawiali o ostatnich eskapadach sławetnej Constance? Zaczerwieniła się. – Oczywiście, że nie… – Czy może zaczęlibyśmy od tego, na czym skończyliśmy w grocie? – Spuścił wzrok i Abigail odczuła to jak fizyczną pieszczotę na swoim ciele. Miała ochotę wtulić się w niego i to ją rozgniewało. Pokręciła głową, gwałtownymi ruchami zawiązując wstążki kapelusza. – Rozumiem. Nie masz nic przeciwko całowaniu się ze mną w grocie, ale nie złożysz mi wizyty jak dżentelmen. Nie chcesz się ze mną ożenić, tylko trochę zabawić. – Twój ojciec nigdy by się na to nie zgodził. – Już go o to pytałeś? – powiedziała z przesadnym zdumieniem. – Nic mi nie mówił! Jego twarz drgnęła lekko. – Nie bądź śmieszna. – Dlaczego to jest śmieszne? Przez chwilę myślała, że odpowie równie gniewnie. Oczy mu rozbłysły, zacisnął palce na gałce laski. Ale potem, jakby zgaszono świecę, wszelkie uczucia znikły z jego twarzy. – Ponieważ nie jesteś dla mnie – powiedział łagodnie. – Niezależnie od tego, jak bardzo cię pragnę, wiem, że cię nie dostanę – tak jak zdrowego kolana czy straconego majątku. Zasługujesz na coś lepszego. Nie powinienem cię całować ani nic mówić. – A zatem żałujesz, że mnie pocałowałeś? – Ledwie mogła wydobyć głos, rozczarowana i przestraszona. Zawahał się. – Nie. Kiwnęła głową, zawstydzona i wściekła jednocześnie. Z jednej strony miała ochotę błagać go, żeby znowu ją pocałował, nie przejmując się przyszłością, z drugiej – pragnęła więcej – nie przelotnego, zakazanego smaku namiętności, ale miłości, prawdziwej i trwałej. – Dziękuję, panie Vane. Teraz rozumiem. Pragnąłeś tych innych rzeczy i usiłowałeś je zdobyć, nawet jeśli wiedziałeś, że możesz przegrać. Sądzę, że to o czymś świadczy. – To nie to samo – odparł. – Nie, wcale nie. – Spojrzała na niego gniewnie. – Nie do ciebie należy decydować, na co zasługuję. Chciałabym, żebyś pokazał mi namiętność – wiem, że mógłbyś. Ale chcę czegoś więcej. Odwróciła się na pięcie i odeszła, zła jak burza, pragnąc – mając nadzieję – że ją zawoła, zatrzyma, przeprosi, chwyci w ramiona i wyciśnie na jej ustach kolejny, gorący pocałunek. Niczego nie usłyszała. Kiedy w końcu się odwróciła, gniewna, przygnębiona, gotowa wykrzyczeć swój zawód – już go nie było.

10

Następnego dnia padało, co znakomicie pasowało do nastroju Sebastiana. Warczałby na słońce, gdyby wstało jak zwykle, kusząc go spacerem po lesie. Kiedy deszcz bębnił w dach i zalewał szyby, mógł się przynajmniej pocieszyć myślą, że jej także nie ma w lesie. Ale może, po tym, jak rzuciła mu w twarz przy grocie parę gniewnych słów, już nigdy jej tam nie spotka. Patrzył, zły, na trzaskający na kominku ogień, pogrążając się w ponurych myślach. Z jednej strony, wiedział, że postąpił słusznie, zniechęcając do siebie Abigail Weston. Miał wiele powodów i wiedział, że każdy z nich ma uzasadnienie. Ona dziedziczyła majątek; on tkwił po uszy w długach. Kochający, troskliwi rodzice chcieli wydać ją dobrze za mąż; o nim plotkowano, że jest tak samo szalony jak jego ojciec, a do tego morderca i złodziej. Ona była pięknością, on kaleką. Ona miała czułe serce i ciepło, które pociągałyby każdego mężczyznę; on na tyle zdziwaczał w samotności, że nie byłby w stanie uszczęśliwić żadnej kobiety. Mówił sobie, że nawet, gdyby próbował ją zdobyć, nie udałoby mu się to, a jednak… Między nimi wydawało się iskrzyć. Iskra padła na coś dawno zapomnianego w jego duszy, rozpalając płomień, a on nie był nawet pewien, czy chce go zgasić. Poruszył się w fotelu z westchnieniem, powodując, że Boris podniósł z nadzieją głowę, uderzając ogonem o podłogę. Deszcz nie zniechęcał Borisa. Boris z rozkoszą pobiegałby między drzewami, a gdyby jakimś przypadkiem spotkał pannę Weston, powitałby ją jak dawno straconą miłość i zostałby wypieszczony i podrapany, aż padłby na ziemię w uniesieniu psiego szczęścia. Sebastian zacisnął usta. Boris wiedział lepiej od niego, jak traktować damę i zdobyć jej względy. – Dzisiaj nie wychodzimy – powiedział surowo. Boris podniósł się na łapy i zawył niskim głosem, trącając łbem dłoń Sebastiana. Podbiegł do drzwi i z powrotem, potem znowu, kiedy Sebastian się nie podniósł; skamlał cicho, skarżąc się najwyraźniej. Boris w domu był niespokojny i nieszczęśliwy. Tak samo jak jego pan. – Dobrze. – Podniósł się z fotela, pokuśtykał przez dom i otworzył drzwi. Boris wyskoczył zadowolony, ale potem odwrócił się, czekając na niego. – Idź – zwrócił się do psa, machnąwszy ręką. – Nie będzie jej tam. Pies opuścił ogon, ale odwrócił się i pobiegł przez trawnik, nie zważając na deszcz. Przez chwilę wahał się, czy za nim nie pójść. Abigail nie znajdzie w lesie, rzecz jasna, ale może zdołałby się pozbyć, choć częściowo, niezadowolenia, które dręczyło go cały dzień. Wiedział, że był dla niej szorstki, choć przekonywał samego siebie, że miał po temu powód. Gdyby tylko ta przeklęta świeca nie zgasła… Zamknął drzwi i wszedł po schodach do sypialni. Między stronami Almanachu żeglarskiego tkwił kłopotliwy pamflet. Pięćdziesiąt twarzy grzechu – tak obiecywał; numer na okładce wskazywał na 25. wydanie. Co jeszcze wymyśliła lady Constance, dama wyjątkowo lekko się prowadząca? Czy jej pozostałe przygody były równie risque, jak te ostatnie? Jakiekolwiek by były, Abigail uznała je za frapujące, a to sprawiło, że on także był zafrapowany. Najrozsądniej byłoby spalić pamflet od razu, ale po chwili powoli przewrócił pierwszą kartkę. Tym razem rzuciło mu się w oczy jedno zdanie – nie takie, które opisywało zmysłowe igraszki, do jakich nakłaniał ją kochanek, ale takie, które w prosty sposób oddawało jej uczucia: „Przeoczyłam jedno źródło niezwykłych, urozmaiconych doznań i to było zaskoczenie –

napisała. – Byłoby niemożliwe oddać głębię mojej fascynacji…” Zapatrzył się w okno. Drzewa porastające wschodnią stronę wzgórza przesłaniały Hart House. Abigail prosiła, żeby ją odwiedził. Jeśli chciał ją znowu zobaczyć, to był najprostszy sposób. Ale po tym, jak się wczoraj zachował, nie mógł tak po prostu stanąć w progu jej domu. Musiał jej to wynagrodzić… w jakiś sposób. – Założę się, że w Richmond więcej pada niż w Londynie. Normalnie Abigail śmiałaby się z narzekań siostry. Ale dzisiaj sama czuła się rozdrażniona. – Wcale nie. – Ile dni, odkąd tu przyjechaliśmy, padało? – Penelope, nadąsana, ułożyła się na szezlongu. – Dwa albo trzy. – Abigail ciągnęła wokół kanapy najnowszą zabawkę dla Milo, szmacianą piłkę na sznurku, przymocowanym do patyka. Szczeniak opuścił pyszczek, pomachał ogonem i skoczył raźnie na piłeczkę. Abigail pozwoliła mu drzeć ją zębami przez minutę, a potem szarpnęła. Milo podskoczył, patrząc, jak piłka się toczy, a potem znowu się na nią rzucił. Nie okazywał żadnych oznak zmęczenia zabawą, więc Abigail, ponieważ i tak nie było nic lepszego do roboty, ciągle skłaniała go do biegania. Nie miała pretensji, że pada deszcz. Gdyby nie padało, musiałaby podjąć decyzję, czy znowu pójść do groty. Po powrocie do domu, po rozstaniu – sposób, w jaki się rozstali wciąż budził w niej wściekłość – z Sebastianem – panem Vane’em – postanowiła codziennie bywać w grocie, zaopatrzona w lampę, koce, piknikowy lunch. Zaprosiłaby siostrę. Oczyściłaby wejście. Ogłosiłaby, że sama ją znalazła, i oprowadzałaby wszystkich w Richmond po szklanej komnacie, póki jej pamięć o tym, co tam się stało, zupełnie by się nie zatarła. Na szczęście deszcz dał jej czas, żeby ochłonąć z gniewu. Motywy i pragnienia sąsiada nie stały się bardziej zrozumiałe, ale postanowiła nie ujawniać groty. Nawet gdyby natknęła się jeszcze kiedyś na Sebastiana – pana Vane’a, poprawiła się gniewnie w myślach – i tak mogłaby traktować grotę jako własne, tajemne miejsce schronienia. Nigdy nie wiadomo, kiedy grota mogła się przydać, a wątpliwe, żeby on się do niej zbliżał w przyszłości – jeśli można mu wierzyć. A tym razem chciała mu wierzyć; jeśli nadal nie zamierzał wybrać się do niej z wizytą po tym, co się wczoraj stało, to nie był mężczyzną, na którym mogło jej zależeć. Jeśli mógł ją całować – Abigail ścisnął się żołądek – z taką namiętnością, ale nie podjąć żadnego wysiłku, żeby się do niej zalecać, czy choćby ją zobaczyć, to był hulaką, diabłem wcielonym i nie chciała mieć z nim nic wspólnego. Nawet jeśli piekły ją od tego łzy pod powiekami. Milo, który wyciągał szmacianą piłeczkę spod szafki, zaszczekał ostro i podskoczył. Tym razem Abigail pozwoliła mu schować się razem z nią pod kanapą, gdzie zajął się szarpaniem jej zębami przy akompaniamencie radosnych pisków. Podeszła do wysokich okien balkonowych i wyjrzała na trawnik. Nie lało jak z cebra, ale deszcz zaczął padać już przed świtem i ogród przemókł dokładnie. Nikt dzisiaj nie wybierze się na spacer. Wbrew woli spojrzała w kierunku lasu. Przyznał, że chce ją zobaczyć. Zastanawiała się, czy pożałuje szorstkich słów, a potem, dlaczego w ogóle czuje się przygnębiona i gniewna z powodu mężczyzny. Abigail uważała się za bardzo rozsądną dziewczynę. W przeciwieństwie do Penelope, która uwielbiała dramaty, złe czy dobre, Abigail szczyciła się po cichu, że jest dużo bardziej trzeźwo myśląca niż siostra. Nigdy nie będzie usychać z tęsknoty za mężczyzną, który nie potrafi jej odpowiednio traktować – tak sobie mówiła – a teraz stało się inaczej. – Głupia. – Zacisnęła mocno powieki, żeby nie spłynął z nich nawet ślad wilgoci.

Widocznie czuje się tak z powodu Sebastiana – pana Vane’a, niech go – dlatego że to on dał jej pierwszy, prawdziwy pocałunek, pocałunek, który wzbudził w niej palącą tęsknotę za czymś więcej. Z pewnością byłaby bardziej zaszokowana niż podniecona, gdyby nie spędziła tyle czasu na czytaniu bezwstydnych, fantastycznych opowiadań lady Constance, która była z pewnością największą kłamczuchą na świecie. Osłabiły jej zdrowy osąd do tego stopnia, że zainteresowała ją jego tajemniczość i historia. To, że był nieznośnie przystojny też się do tego przyczyniło, jak również fakt, że przy pierwszym spotkaniu uratował ją przed rozszarpaniem przez kolce jeżyn. Doprawdy, zbieg okoliczności spowodował, że wmówiła sobie, że jej się podoba. Musi po prostu poznać więcej dżentelmenów, a wtedy zapomni o samotnym, rannym mężczyźnie, który pokazał jej grotę i trzymał ją, kiedy zgasła świeca. Och, tak, świeca także zawiniła, nic by się przecież nie stało, gdyby nie przestała się palić. Ta ostatnia myśl wywołała ostrożny uśmiech na jej ustach. Naprawdę była głupia, obwiniając wszystko, co się dało, o swój zły nastrój. A więc pozwoliła się sobie zadurzyć w niewłaściwym mężczyźnie; to się zdarzało innym młodym damom, które z pewnością to przeżyły. Ona także – i za parę dni czy tygodni jej smutek będzie się wydawał tylko niepotrzebnym użalaniem nad sobą. Odwróciła się od okna. – Będzie nam przyjemniej, jeśli czymś się zajmiemy. Penelope posłała jej wściekłe spojrzenie. – A co możemy robić? Nie da się nawet pospacerować wokół domu. Penelope popełniła wcześniej błąd, oznajmiając, po tym, jak wpadła w błoto, że boli ją kostka. Miało to zapewne służyć wzbudzeniu w Abigail poczucia winy, ale mama usłyszała i kazała jej obandażować nogę i nie chodzić przez parę dni. – Mogłabym ci poczytać – zaproponowała Abigail. Prawie nie ruszyła nowej powieści, z powodu niepokojącego wpływu pewnego sąsiada. Penelope przewróciła oczami. – Jakie to smutne, że żadna z nas nie może wymyślić nic ciekawszego niż czytanie, nie mając nic ciekawego do czytania. Abigail wzruszyła ramionami. – Lubię czytać i to nie tylko bezwstydne historie. Odejdę, żeby ci nie przeszkadzać. – Poczekaj – jęknęła siostra. – Doskonale, możesz mi poczytać. – Ułożyła się na sofie z wyrazem męczeństwa na twarzy, a obandażowaną nogę oparła na poduszce. Milo wygramolił się spod kanapy i stanął na baczność na środku pokoju. Przekręcił łepek na bok, nasłuchując. Potem zajazgotał piskliwie i pobiegł do drzwi, machając ogonem. Abigail spodziewała się, że ktoś wejdzie, ale drzwi pozostały zamknięte, a Milo nadal poszczekiwał, tańcząc wyczekująco w kółko. – Milo, cicho bądź, niemądry psiaku! – Penelope pochyliła się i wyciągnęła jego zabawkę spod kanapy. Poruszając patykiem, powodowała, że piłka skakała z miejsca na miejsce. – Chodź, poluj na nią, szczeniaczku. Nie zwracał na nią uwagi, nie przestając podskakiwać pod drzwiami. Abigail podeszła, żeby go wypuścić. Któregoś dnia zostawił mokrą plamę na dywanie w jadalni i od tego czasu wszyscy otrzymali ścisłe rozkazy, żeby wypuszczać go na dwór, kiedy tylko zacznie okazywać niepokój. Papa patrzył gniewnie na Mila i Abigail pomyślała, że może żałuje swojego podarunku. Piesek był śliczny i słodki, ale opieka nad nim wymagała więcej wysiłku, niż mogli się spodziewać. Jednak drzwi otworzyły się, zanim do nich dotarła, i na progu stanął kamerdyner. Milo wyskoczył między jego nogami do holu, piszcząc przenikliwie. Thompson ledwie na niego

zerknął, a potem zwrócił się do Abigail: – To właśnie przyniesiono dla pani, panno Weston. Zaskoczona, przyjęła małą paczuszkę. Owinięto ją w papier i przewiązano sznurkiem, ale nie było żadnego znaku wskazującego na zawartość czy dostarczyciela, tylko jej imię. – Dziękuję, Thompson. Czy możesz dopilnować, żeby Milo nie uciekł na deszcz? Nie sądzę, żeby ktoś miał dzisiaj ochotę uganiać się za nim na dworze. – W istocie, pani – odparł, patrząc żałośnie. Zamknął drzwi i Abigail usłyszała, jak woła do lokaja, żeby złapał psa, którego poszczekiwanie dochodziło z holu. – Co to jest? – zapytała Penelope. – Nie mam pojęcia. – Pociągnęła za sznurek, a potem zdjęła papier. Zewnętrzna warstwa zeszła, odsłaniając liścik na kolejnej warstwie papieru. Po ciężarze i dotyku paczuszki Abigail domyśliła się, że to książka. Zdumiona, podniosła list. – No? – niecierpliwiła się siostra. – Czytaj albo wyrwę ci go z ręki i sama przeczytam! – To od pana Vane’a – powiedziała cicho Abigail, odczytując głośno treść: Droga panno Weston, przyjmij proszę moje pokorne przeprosiny za to, co stało się tamtego dnia w lesie. Martwię się o zdrowie twojej siostry od czasu jej upadku i mam nadzieję, że nie odniosła trwałej szkody. – Cóż, to bardzo uprzejme z jego strony! – zawołała Penelope usatysfakcjonowana, że ktoś dostrzegł jej cierpienie. – Co za dżentelmen! Na wypadek gdyby musiała pozostawać w łóżku, jak się obawiała, mam nadzieję, że przyjmiesz przesyłkę jako sposób na spędzenie czasu, dopóki nie wydobrzeje – czytała. – Mam także nadzieję, że dodatkowa przesyłka… – Urwała gwałtownie. – Co? – Penelope zeskoczyła z kanapy i podbiegła do niej. – Reszta jest tylko dla mnie – wymamrotała, wsuwając kartkę do kieszeni. Serce biło jej gwałtownie, kiedy zrywała ostatnią warstwę papieru. To była książka – stara, ale dobrze zachowana. Na okładce, niemodnym już drukiem widniał napis: The Children of the Abbey. – Dobrze cię poznał – stwierdziła Penelope, wyraźnie rozczarowana. – Książka. Abigail nie zwróciła na nią uwagi. Zerknąwszy szybko na drzwi, żeby się upewnić, że są zamknięte, otworzyła książkę w miejscu, gdzie coś schowano między kartkami. Penelope wciągnęła powietrze; przez chwilę tylko patrzyły. – Nowa – szepnęła podniecona Penelope. – Spójrz: wydanie dwudzieste szóste. Abigail zamknęła książkę i przycisnęła ją do piersi. – Nikt nie może się dowiedzieć. Przyrzeknij, Pen! – Bierzesz mnie za jakąś głupią gęś? Dlaczego ci to przysłał? Poczuła gorąco na twarzy. – Nam przysłał. Pewnie dlatego, że widział, jak to kupuję w mieście. Może nawet nie wiedzieć, co to jest… Penelope posłała jej tak niedowierzające spojrzenie, że Abigail musiała się odwrócić, żeby ukryć wyraz winy na twarzy. Ale Penelope powiedziała tylko: – Jeśli to dla nas, to ja też powinnam dostać to do czytania. – Oczywiście. – Abigail czuła taki zamęt w głowie, że wyciągnęła pamflet i wręczyła go Penelope. – Musisz mi go później oddać – dodała. – Naturalnie. – Penelope błyskawicznie ukryła broszurkę pod szalem. – Od razu go schowam. – Otworzyła drzwi, wyjrzała na zewnątrz i wymknęła się na korytarz. Abigail zamknęła za nią i podeszła do okna. Ręce jej drżały, kiedy wyciągnęła zmiętą kartkę i wygładziła ją, odwracając się plecami do drzwi, żeby zapewnić sobie jeszcze większą prywatność.

Mam nadzieję, że dodatkowa przesyłka także sprawi ci trochę przyjemności, więcej niż znalazłaś w grocie – pisał Sebastian. – To, co powiedziałaś, odchodząc, brzmiało gorzko, tym bardziej że twoje słowa były prawdziwe. Miałaś rację, okazując mi wzgardę, i mam nadzieję, że to będzie drobne zadośćuczynienie. Nie mogę udawać, że jestem dżentelmenem, za jakiego mnie uważasz, ale nie mogę też zdobyć się na to, żeby żałować tego, co zaszło w szklanej grocie. Jednakże od tamtego czasu żałuję wszystkiego, co powiedziałem, a co wzbudziło twój gniew, wraz z rozkazem, żebyś unikała groty. Nie mam do tego prawa i spodziewam się, że następnym razem bardziej ci się tam spodoba. Twój sługa S.Vane Serce biło jej mocno, kiedy doszła do końca. Żałował! Cóż, nie wszystkiego – nie pocałunków – ale tego, co powiedział na koniec. I zaprosił ją do ponownego zwiedzania groty, choć nie wspomniał, czy się tam spotkają. Zastanowiła się. Przyznał, że chce ją zobaczyć. Nie ukrywał tego, że nie zamierzał jej odwiedzić. A zatem, logicznie rzecz ujmując, spotkają się w grocie. Oczywiście, nie powiedział, kiedy… Przesunęła palcem po jego podpisie i otworzyła książkę. Dlaczego jej ją przysłał? Była stara, co najmniej trzydziestoletnia, pachniała lekko kurzem, ale kartki miała nadal gładkie i nieuszkodzone. Był to romans gotycki wydany przez Minerva Press, pełen westchnień, omdleń, lamentu nad nieszczęściami spotykającymi bohaterów. Abigail wygięła lekko usta, kiedy przeczytała parę urywków. Doskonała książka na taki dzień, jak dzisiejszy, ani poważna, ani głęboka. Zamykała już książkę, kiedy zauważyła coś na wkładce. Atrament wyblakł, ale podniósłszy książkę do twarzy, zdołała przeczytać: Eleanor Vane, napisane delikatnym charakterem pisma. Przez moment trwała w bezruchu. Książka musiała należeć do jego matki. Słyszała dziesiątki plotek o jego ojcu, ale ani słowa na temat matki. Ale oto miała przed sobą jej książkę, w dobrym stanie, przechowywaną latami… aż została jej darowana. Uświadomiła sobie coś jeszcze. Schowała list z powrotem między kartkami książki i wybiegła do holu. Do domu właśnie wracał lokaj z ponurą miną, trzymając ociekającego wodą Milo. Widocznie próby schwytania go, zanim wydostał się na dwór, spełzły na niczym. Kamerdyner czekał ze smyczą w ręku; wyglądał na zrezygnowanego. – Thompson – powiedziała Abigail. – Kto dostarczył paczkę, którą właśnie przyniosłeś? – Pan Vane, panno Weston. – We własnej osobie?! – zawołała Abigail. – Należało zaprosić go do środka, żeby się wysuszył! – Zrobiłem to, pani, ale odmówił. Uchylił kapelusza i odszedł. Podbiegła do okna i popatrzyła na ścieżkę prowadzącą do Montrose Hill. Nad pustą drogą zwieszały się nisko gałęzie drzew o przemoczonych liściach. Przycisnęła książkę do piersi. Żeby kupić Pięćdziesiąt twarzy grzechu, musiał pójść do miasta. A potem przeszedł dwie mile w deszczu do Hart House, żeby jej przynieść pamflet wraz z listem, w którym przepraszał za swoje słowa. Uśmiechnęła się w deszcz i poszła na górę, żeby poczytać. Nie tylko Children of the Abbey – chociaż zamierzała tę książkę przeczytać – ale wszystko inne, co jej przysłał.

11

Dwa dni później deszcz się wypadał i nastał jasny, piękny dzień, a powietrze pachniało świeżością. Mama oznajmiła, że po prostu musi wyjść z domu, co oznaczało wyjazd do Londynu, żeby odwiedzić ulubione sklepy. Penelope ożywiła się, ale Abigail pokiwała przecząco głową na pytające spojrzenie matki. – Raczej zostanę w domu, jest zbyt pięknie, żeby trząść się w powozie całą drogę tam i z powrotem. Matka mierzyła ją przez chwilę przenikliwym spojrzeniem, ale w końcu tylko skinęła głową na zgodę. A Penelope uśmiechnęła się porozumiewawczo. Abigail nie zwróciła na to uwagi i posmarowała masłem drugi kawałek tostu. Niech sobie siostra myśli, co jej się podoba. W gruncie rzeczy uważała, że siostra – po niespodziewanej przesyłce sprzed paru dni – wciąż jest jej dłużniczką. Kiedy matka i siostra wyjechały, zebrała swoje rzeczy i wyruszyła do groty. Tym razem, ponieważ dom praktycznie opustoszał, było dużo łatwiej. Milo popiskiwał i krążył wokół jej nóg z nadzieją, ale poklepała go po łepku, prosząc lokaja, żeby zatrzymał go w domu. Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebowała do szczęścia, to zgubić w lesie ulubionego szczeniaka mamy. Na końcu Pachnącej Ścieżki się zawahała. Sądziła, że pamięta drogę do groty, ale nie była całkiem pewna. A jednak wtedy trafiła do domu z łatwością i nie było to zbyt daleko. W którymś momencie ścieżka musi prowadzić prosto do groty. Unosząc spódnicę, żeby się nie ubłociła, weszła między drzewa. Znalazła ją zdumiewająco łatwo. Zapamiętała duży kamień i kiedy go obeszła, otworzyła się przed nią polanka. Teraz to naprawdę była polanka, po tym, jak usunięto większość krzewów. Ku jej zaskoczeniu przy wejściu do groty wznosiła się kamienna ściana, przedtem zupełnie zasłonięta przez rośliny. Spora część muru rozpadła się w gruzy, ale wciąż widać było jego łukowaty kształt. Kamienne stopnie schodziły pod łukiem w dół, znikając w ziemi. Podeszła do schodków, rozglądając się za Sebastianem. Musiał tu przychodzić i bardzo się napracował, odsłaniając grotę. Pamiętała, jak ścinał winorośl i inne rośliny, a nawet odciągnął zwalone drzewo zasłaniające wejście. Teraz nie było po tym śladu. A także nic nie wskazywało na jego obecność koło groty w dniu dzisiejszym. Może chciał tylko, żeby zobaczyła, czego dokonał, i taki był sens tego, co napisał w liście. Poczuła się rozczarowana; chciała odwiedzić grotę raz jeszcze, ale nie po to tu dzisiaj przyszła. W tej właśnie chwili mężczyzna, którego chciała zobaczyć, wyszedł spomiędzy drzew po drugiej stronie polanki, niosąc duże zawiniątko i lampę. Przez parę sekund patrzyli na siebie w milczeniu. – Nie wiedziałem, czy przyjdziesz – odezwał się w końcu. Zagryzła dolną wargę. – Nie chciałeś, żebym przyszła? – Bardzo. Ale po tym, jak się ostatnio rozstaliśmy… – Wzruszył ramionami. – Wydawało się mało prawdopodobne, że to zrobisz. Abigail zbliżyła się do wejścia. – Oczyściłeś schody, nikt już ich nie przegapi. Podszedł, utykając wyraźnie.

– Miałaś rację. Nie powinna pozostać zapomniana. Ponownie rozejrzała się dookoła; zdała sobie sprawę, że musiał poświęcić na pracę więcej niż jeden poranek; jeden cały dzień albo i więcej, a biorąc pod uwagę ostatnie pogody… – Przychodziłeś w deszcz, żeby ją odsłonić. Nie zaprzeczył. – Musiałem czymś zająć myśli. Zawahała się. – Dziękuję za książkę. – Dziękuję, że ją przyjęłaś. Abigail zaśmiała się lekko. – Trudno by mi było ją oddać! Przez jego twarz przemknął cień uśmiechu. – Gdybyś naprawdę chciała, znalazłabyś sposób. Jej usta drgnęły, układając się w uśmiechu. – Może przyniosłam ją dzisiaj ze sobą, żeby to zrobić. Chciała, żeby się roześmiał, żeby z udawanym niepokojem zapytał, czy tak jest rzeczywiście. Zamiast tego przyjrzał jej się od stóp do głów tak śmiało, z tak niekłamanym zainteresowaniem, że rumieniec oblał jej policzki i oddychała z trudem. – Nie sądzę – zaprzeczył cicho, patrząc jej znowu w twarz. Onieśmielona, powiedziała pierwsze, co przyszło jej do głowy: – Może przyniosłam inny podarek. Tym razem uśmiechnął się, rzucając jej wolne, niebezpieczne spojrzenie, pod którym ugięły jej się kolana. – Dlaczego miałabyś to zrobić? – Podszedł krok bliżej, aż pomyślała, że pocałuje ją w policzek. – Chyba żeby mi poczytać? – szepnął jej do ucha. Zamarła. – Nie… Podniósł głowę, patrząc na nią przenikliwie. – Może zmienisz zdanie. – Podniósł pakunek i wyciągnął lampę. – Tym razem przyniosłem światło. Abigail spojrzała na lampę niewidzącym wzrokiem. Myśl o tym, żeby mu czytać głośno to opowiadanie! Szokujące, niepokojące i tym bardziej przerażające, że miała ochotę tego spróbować. Wyobraziła sobie, jak by na nią patrzył, kiedy by mu czytała najnowsze przygody Constance w zaciszu groty. Wyobrażała sobie, co by zrobił, kiedy by odkrył, jak podniecająco to na nią działa… Przywołała się do porządku, odpędzając zmysłowe obrazy. – Jakie to rozsądne, że przyniosłeś lampę! Teraz wyjdziemy bez trudu. – Tak – odparł. – Jeśli będziesz sobie tego życzyć. – Wskazał schody. – Oświetlisz drogę? Ostatnim razem nie planowała wejścia do groty. Mogła udawać, że to, co między nimi zaszło, zdarzyło się niespodziewanie i spontanicznie. Tym razem, jeśli z nim wejdzie, nie będzie mogła udawać niewinnej. Jeśli wejdzie, to będzie oznaczało, że chce wziąć to, co on jej zaofiaruje, cokolwiek to było. Chociaż… Powiedział kiedyś, że nigdy nie zostaną przyjaciółmi. Kiedyś zgodził się, że nie powinien spacerować w lesie, jeśli nie chce jej znowu spotkać. Kiedyś nie chciał jej pokazać, gdzie znajduje się grota… a oto dzisiaj tutaj się znaleźli. Jeśli mógł zmienić zdanie co do tego wszystkiego, być może zmieni je także, jeśli chodzi o coś innego. Powiedział, że nie jest

szlachetnym bohaterem, był jednak dżentelmenem i twierdził, że chce wobec niej postępować zgodnie z zasadami honoru. Poza tym chciała obejrzeć grotę w lepszym świetle. Wzięła lampę i zaczęła schodzić po wąskich, kamiennych schodach. Jak poprzednio, owionęło ją zimne powietrze, ale tym razem prawie tego nie czuła. Przy lepszym świetle nie szedł za nią tak blisko, ale i tak słyszała szelest jego płaszcza, stuk butów; dzisiaj utykał bardziej zauważalnie niż kiedykolwiek przedtem. – Zostawiłeś laskę? – zapytała, uświadomiwszy sobie w końcu, że jej nie ma. – Tak. Przeszkadza mi, kiedy muszę coś nieść. – Przynieść ją? – Ależ nie. Jest w szklanej komnacie. Zadrżała. Powiedziała sobie, że to z powodu zimna, a nie tego, co się przedtem stało, ale chłód nie wyjaśniał, dlaczego serce jej nagle zamarło, a płuca nie były w stanie wciągnąć do pełna powietrza. – A więc już tam byłeś? – Nie wiesz? – zapytał. Zmarszczyła brwi, otwierając usta, chcąc zapytać, co ma na myśli, ale westchnęła tylko. Zobaczyła światło przed sobą. Podniosła lampę nieco wyżej, rozglądając się po delikatnie skręcającym korytarzu, a potem stanęła, oszołomiona, na progu komnaty. W komnacie ustawiono cztery inne, płonące jasnym światłem, latarenki. W ich miękkiej poświacie szkło na ścianach lśniło jak klejnoty. – Niesamowite – szepnęła. Wziął od niej lampę i powiesił na zardzewiałym haku pod sufitem, nad jej głową. – Ostatnim razem nie miałaś okazji dokładnie jej obejrzeć. – Opuścił powoli rękę i rozluźnił wstążki jej kapelusza. Zdjął go z jej głowy. – Po to przyszłaś, prawda? – Rzucił jej kapelusz za siebie. – Cóż, częściowo. – Nie wiedziała, co powiedzieć. Jego oczy płonęły, paląc jej skórę. To ją niepokoiło i zachwycało, przypominając żywo ich poprzednie przeżycia w grocie. – Tylko częściowo. – Wsunął jej luźny kosmyk włosów za ucho. – Dlaczego jeszcze? – Podziękować ci za książkę. Uśmiechnął się lekko. – Już to mówiłaś. Chodź. – Jego palce zsunęły się wzdłuż jej ramienia, ujmując na koniec jej dłoń. – Ze środka izby to wygląda jeszcze ciekawiej. – Zaprowadził ją na środek, gdzie Abigail zdołała wreszcie oderwać od niego oczy i objąć wzrokiem widok. Kopulasty sufit nie był wysoki – Sebastian mógłby go pewnie dotknąć, gdyby uniósł ramię – ale pomieszczenie sprawiało wrażenie przestronnego. Tym razem widziała więcej niż kawałki ściany, a kiedy zaczęła się wolno obracać, zauważyła coś więcej. – Tu jest wzór – szepnęła. Przyciszony głos wydawał się jakoś właściwszy w tym otoczeniu. – Więcej niż wzór. – Sebastian rzucił swój pakunek, który okazał się dwiema dużymi poduszkami, na rozłożony na podłodze chodniczek. Wyciągnął do niej rękę. – Połóż się. – Popatrzyła zdumiona. Poruszył palcami. – Zaufaj mi. Dzięki temu lepiej wszystko zobaczysz. Podała mu rękę i pozwoliła się poprowadzić do jednej z poduszek. Pomógł jej usiąść, a potem sam osunął się na poduszkę, tylko lekko się krzywiąc. – Połóż się i spójrz w górę. Abigail posłuchała, owijając spódnice wokół nóg, a potem otworzyła usta ze zdumienia. Miał rację, to nie był tylko wzór. To był obraz, szklana mozaika przedstawiająca morskie

stworzenia, które płynęły, skakały i wiły się wokół ścian. Małe, posrebrzane kawałki szkła, na które zwróciła uwagę przy pierwszej wizycie, okazały się oczami ryb, ośmiornic, wielorybów i morskich potworów. – Tam jest syrena! – Podniecona wskazała jedną stronę sufitu. Błękitnoskóra panna z długim zielonym ogonem i żółtymi włosami wyciągała rękę, jakby w zaproszeniu. – I jej ukochany – powiedział Sebastian. – Popatrz… – Abigail przesunęła wzrok za jego palcem do miejsca, gdzie widniało drugie ogoniaste stworzenie, które wyciągało rękę w stronę syreny. Między nimi drobinki srebrnego szkła lśniły jak gwiazdy. – Niezwykłe – szepnęła. Przez parę minut tylko spoglądała w górę, próbując uchwycić każdy szczegół. Twarze postaci były bez wyrazu, ich rysunek raczej toporny, choć umieszczenie ich na ścianach jaskini musiało kosztować godziny żmudnej pracy, ale coś w nich uderzyło Abigail jako smutne. – Ciekawa jestem, dlaczego są tak daleko od siebie. – Wydaje się, że powinni być razem. – Postaci z mitologii rzadko znajdują szczęście. – W baśniach, w których człowiek zakochuje się w bogini – zgodziła się – albo bóg w zwykłej dziewczynie. Ale tych dwoje należy do tego samego gatunku. Dlaczego nie mogliby być razem? – Czasami to nie jest takie proste, jak się wydaje. – Nie? – Odwróciła głowę, żeby na niego spojrzeć. Leżał na plecach, ale z twarzą zwróconą w jej stronę. – Jak myślisz, co to znaczy? Podniósł oczy na mężczyznę syrenę nad ich głowami. – Dom i grotę zbudowano dla królewskiej kochanki. Przypuszczam, że to sygnał, że ona nie może tak po prostu wpłynąć na jego część oceanu. Zbyt wiele ich dzieliło, żeby ich związek był czymś innym niż przelotnym romansem. Abigail także spojrzała na niego. Jego twarz, bez wyrazu, wyrażała zapewne świadomość, że nigdy się nie spotkają. Wyciągał do niej rękę, to prawda, ale jego dłoń, płasko ułożona, mogła żądać wierności i oddania raczej niż uczucia. Ale syrena… Z jej postaci biła jakaś tęsknota. Niemądre – myśleć w ten sposób o istocie ze szkła, ale jedną dłoń przyciskała do serca, a drugą, którą do niego wyciągała, podniosła do góry, jakby w błaganiu. – Myślisz, że król to widział? – Nie mam pojęcia. – Ale jak myślisz? – nalegała. – Możesz sobie wyobrazić króla Anglii leżącego tu, gdzie my teraz? Milczał chwilę. – Jeśli ją kochał, to spodziewam się, że tak. Boję się jednak, że miłość była rzadka między panującymi a ich kochankami. – Myślę, że naprawdę ją kochał – powiedziała cicho Abigail. – Inaczej po co kazałby to zbudować? – Kochanki, jak sądzę, nie zawsze są najbardziej praktycznymi istotami – zauważył cierpko. – To ją mogło bawić, nic więcej. – Nie! – zaprotestowała. – Z pewnością nie. – To dość daleko od Hart House. Skąd można wiedzieć, czy w ogóle to widziała? – Musiała widzieć. Jak można było wiedzieć o grocie i nie przyjść jej zobaczyć? Zachichotał cicho. – Nie wszyscy są tacy jak ty, moja droga. Zamknęła oczy, uśmiechając się. – Głupia i romantyczna? No, to wiesz o mnie wszystko.

– Głupia, nie – odparł, wciąż rozbawiony. – Że romantyczna, to już wiedziałem. Roześmiała i na moment zapadła cisza. – Czy wiedziałeś, że tu jest tak pięknie, kiedy wspomniałeś, że powinnam tu wrócić? – Przedwczoraj byłem tu po raz pierwszy, odkąd odeszłaś stąd w gniewie. – Westchnął. – Zasłużyłem na to. Przypadkiem była tego samego zdania, więc nie odpowiedziała. – Minęło dużo czasu, odkąd dama spojrzała na mnie bez pogardy czy strachu – ciągnął tym samym cichym głosem. – Choć byłaś inna, sądziłem, że z czasem nabierzesz do mnie tej samej niechęci. W gruncie rzeczy tak byłoby mądrzej z twojej strony. – Dlaczego? – zaczęła oburzonym tonem, ale powstrzymał ją, podnosząc dłoń do góry. Zwrócił znowu twarz do sufitu, tak że widziała tylko jego profil. – Przyznałaś, że słyszałaś w mieście plotki na mój temat. Chociaż Boris jest tylko zwykłym psem myśliwskim, reszta nie jest taka wyssana z palca. Mój ojciec rzeczywiście postradał zmysły i wszyscy spodziewają się, że ja także oszaleję. – Ale nie oszalałeś! – przerwała. Zacisnął szczęki. – Gdybyś zjawiła się w Richmond siedem lat wcześniej, mogłabyś pomyśleć inaczej. Kiedy wróciłem z wojska, odkryłem, że ojciec sprzedał prawie cały nasz majątek za bezcen. Parę szylingów za akr i jedna z największych posiadłości londyńskich niemal zniknęła. Ja… nie przyjąłem tego dobrze. – Skrzywił się z goryczą. – Prawdę mówiąc, wpadłem w furię. – Poszedłem do ludzi, którzy kupili majątek – moją ziemię – żądając zwrotu. Niektórzy mnie wyśmiali, inni się poobrażali. W trakcie niejednej wizyty doszło do obrzucania się obelgami, po czym wychodziłem, trzaskając drzwiami. Zaczęto rozpowiadać, że jestem szalony jak mój ojciec, a do tego niebezpieczny. W ciągu paru tygodni wszyscy zaczęli patrzeć na mnie z tym samym niepokojem co na ojca. – Ale z pewnością twój gniew był zrozumiały. – Tak myślałem – powiedział bezbarwnym tonem. – Inni… nie. Niektórym groziłem. Zrozumiałe, uznała Abigail, ale takie postępowanie musiało podsycić podejrzenia. Abigail usiłowała sobie wyobrazić, jak jej ojciec traci rozum i zaczyna trwonić własną fortunę. Pomyślała, że brat by temu przeszkodził w taki czy inny sposób – ale, oczywiście, Sebastiana nie było tutaj, żeby powstrzymać ojca. Nieszczęście stało się, kiedy walczył w dalekim kraju. A sądząc po bolesnym grymasie na jego twarzy, wolał o tym nie mówić. – Jaki był? – zapytała zamiast tego. – Przedtem? Uniósł brwi. – Przedtem? – Myślał chwilę, a potem uśmiechnął się leciutko. – Bardzo mądry. W razie jakiejś trudności, natychmiast zabierał się do jej rozwiązania, często w niezwykle przemyślny sposób. Uczony. Odwiedzał księgarnię pani Driscoll raz na tydzień z zamówieniem na nową książkę naukową czy pamflet. Podziwiała go. Kiedy byłem chłopcem, ciągle przeprowadzał w domu eksperymenty. Robił własne świece, szukając takiej, która paliłaby się dłużej i jaśniej. Fascynował go ogień i światło, raz skonstruował sieć szklanych rur, za pomocą których zamierzał ogrzewać bawialnię bardziej równomiernie, tak żeby nie trzeba było siadać przed kominkiem, żeby się ogrzać. – Czy to podziałało? – Nie – odparł z szerokim uśmiechem. – Rury popękały. Połączył je z wielkim czajnikiem wody stojącym na ogniu, żeby się wypełniły parą. Chciał, żeby para krążyła w rurach, ogrzewając każdy kąt pokoju, ale zamiast tego eksplodowały jedna po drugiej. Nigdy nie zapomnę jego zaskoczonej miny… – Spochmurniał. – Później, kiedy oszalał, o mało nie spalił

domu, próbując czegoś podobnego. Nie myśląc, chwyciła go za rękę. Drgnął, zaskoczony, ale potem splótł delikatnie palce z jej palcami. – Co się z nim stało? – zapytała w końcu. Wiedziała, co głosiły plotki: pan Vane w napadzie szału atakował ludzi, jakby chciał ich zabić, i trzeba go było obezwładniać; że w końcu Sebastian zabrał go do lasu, zamordował w jakimś ustronnym miejscu i zakopał ciało tam, gdzie nikt nie był w stanie go znaleźć. Albo utopił w rzece. Albo wywiózł do Londynu i oddał do domu dla obłąkanych, gdzie może dotąd przebywa. To wszystko jednak nie przekonywało Abigail. Jeśli oddał ojca do zakładu, łatwo byłoby udowodnić, że ten żyje. I jakoś nie mogła uwierzyć, żeby Sebastian był mordercą. – Nie sposób tego dociec. Zawsze się zastanawiałem, czy nie przyrządził czegoś, czym się struł niechcący, albo doznał jakiejś rany, o której nie uznał za stosowne nikomu powiedzieć, a która spowodowała uszkodzenie mózgu. Zawsze był ekscentrykiem. Kiedy zaczynał popadać w obłęd, następowały subtelne zmiany. Mógł wydawać się zupełnie przytomny i nagle dostać napadu furii i majaczyć, szokując otoczenie. To, że bywał świadomy, przez jakiś czas wszystkich zwodziło. Prawnik przysięgał, że wydawał się w pełni władz umysłowych nawet wtedy, kiedy sprzedawał swoją ziemię za parę szylingów za akr. – Odwrócił głowę w jej stronę. – Czy też miałaś na myśli tamtą noc? – Nieważne – odparła pośpiesznie, ale ścisnął jej rękę. – Nie, chcę ci powiedzieć. To niczego nie zmieni. Ojciec był zamknięty w pokoju dla własnego bezpieczeństwa. Obudziłem się po północy; drzwi były otwarte, a on zniknął. Przeszukałem lasy, staw, pan Jones przeczesał łąkę, ale nigdy nie znaleziono po nim śladu. – Żadnego? Jak to możliwe? Wolno pokręcił głową. – Te lasy są bardzo potężne i ciągną się na mile. Myślę, że grota nie jest jedyną zapadliną w ziemi, w którą można wpaść i zniknąć na zawsze. No i jest rzeka, która może przenieść człowieka na wiele mil w ciągu godziny. Abigail zmarszczyła brwi. – Więc dlaczego ludzie mówią, że go zabiłeś? – Ponieważ nie ma dowodu, że tego nie zrobiłem. Ponieważ to jest coś, co może sami by zrobili na moim miejscu. Ale może najbardziej dlatego, że… to moja wina, że zaginął. Otworzyła szeroko oczy, tracąc na chwilę oddech. Nie spuszczał z niej spojrzenia ciemnych oczu, mówiąc dalej. – To ja co noc zamykałem jego drzwi na klucz, ale tamtej nocy nie były zamknięte. Zapomniałem je zamknąć. Ja… potrzebowałem wtedy laudanum, żeby spać, od czasu do czasu, i dlatego nie słyszałem, jak się wyślizgnął. A to go kosztowało życie. – To nie to samo, co kogoś zabić – powiedziała bardzo cicho. Znowu skrzywił się gorzko. – Ale rezultat jest taki sam, czyż nie? Wariat zniknął. Nikt już nie musiał żyć w strachu. – Wzruszył ramionami. – Mam tylko nadzieję, że bardzo nie cierpiał. Była zbyt zdumiona, żeby się poruszyć, ale zgroza musiała się odbić na jej twarzy. – Czy to takie okropne i bezduszne powiedzieć coś takiego? – Położył się na boku, twarzą w jej stronę, podpierając ręką głowę. – Czy zniszczyłem już twoje dobre mniemanie o mnie? Bo równie dobrze możesz to usłyszeć: nie żałuję, że umarł. – A jesteś pewien, że nie żyje? – zapytała słabym głosem. – Tak – odparł bez cienia wahania. – Miał już zbyt zamroczony umysł, nie mógł przeżyć długo. Przez parę dni myślałem, że przywędruje do domu, ale, oczywiście, tak się nie stało. Nie,

jestem absolutnie pewien, że on nie żyje. – Przerwał, patrząc na nią przenikliwie. – Co więcej… cieszę się z tego. Abigail była zbyt zaszokowana, żeby się odezwać. – Błagał mnie, żebym go zabił – powiedział głosem tak cichym, że ledwie oddychała, żeby go słyszeć. – Wiedział, że wpada w obłęd; walczył z tym, ale szaleństwo ogarniało go coraz bardziej. Pewnej nocy zwrócił się do mnie z twarzą zalaną łzami, błagając, żebym położył temu kres. Masz szpadę, krzyczał. Przebij mnie. – Zamilkł, zaciskając szczęki i wpatrując się w cienie poza kręgiem światła. Abigail zagryzła dolną wargę niemal do krwi, wyobrażając sobie, ile bólu musiała sprawić taka prośba. – Nie mogłem tego zrobić. Nikt nie był w stanie go uratować, chciał umrzeć, a ja po cichu, wstydliwie, przyznawałem, że to jedyne wyjście z jego piekła. Ale nie mogłem tego zrobić. – Oczywiście, że nie! – zawołała cicho. Sebastian pokręcił głową. – Czasami myślę, że powinienem. Czasami myślę, że zawiodłem go jako syn, nie spełniając jego prośby. Zamiast tego ukryłem w domu wszystkie ostre przedmioty i pilnowałem go dniem i nocą. To nie sprawiło żadnej różnicy. Każdy, kto wiedział, jaki był szalony, usłyszawszy, że zniknął pewnej nocy, uznał, że położyłem kres jego życiu. – Znowu uśmiechnął się gorzko. – Sądzę, że to pasowało do tego, co ludzie o mnie myśleli. – Mylą się – powiedziała cichym, pełnym pasji głosem. – Nie mają racji teraz i wtedy. Zacisnął mocniej palce na jej dłoni. Przechylił głowę, żeby na nią spojrzeć. – Jesteś niezwykłą kobietą, Abigail Weston. Zasługujesz na coś o wiele lepszego niż taki ludzki wrak jak ja. – Nie jesteś wrakiem – Nie czuję się nim, kiedy jestem z tobą. – Pochylił się nad nią blisko. Abigail widziała syrenę nad jego ramieniem – wyciągającą rękę do swojej miłości, której nie mogła mieć. Przez dziesięciolecia – wieki – tkwiła w ciemności, niewidziana, odrzucona, bezradna wobec losu. Biedna syrena. – Już ci mówiłam, że nie ty decydujesz, na co zasługuję. Wygiął usta. – Pamiętam. – Musnął wargami jej usta, zanim znowu podniósł głowę. Przez chwilę przyglądał się jej; ciemne włosy spływały swobodnie wokół jego twarzy, pogrążając ją w głębokim cieniu. Abigail czekała – bez tchu, pełna tęsknoty, ale niepewna, co robić. Ostatnim razem popełniła błąd, zbyt ciekawa, czy lady Constance mówi prawdę w swoich opowiadaniach. Tym razem chciała wyrzucić z pamięci owe sławetne historie; to były wymysły, bajki. Sebastian był żywy i prawdziwy i chciała, żeby dał jej prawdziwą miłość i namiętność. A potem ją pocałował, naprawdę. Zakrył jej usta swoimi, gorącymi, zmysłowymi. Podparł jej kark dłonią, wyginając jej szyję w delikatny łuk. Pogładził kciukiem jej policzek i dotknął kącika ust. Posłuchała, rozluźniając wargi, pozwalając, żeby rozsunął je językiem. Zadrżała i sama ostrożnie dotknęła językiem jego języka. Jęknął cicho, układając się na niej delikatnie. Jedną rękę wsunął pod nią, rozsuwając palce pod jej głową. Drugą ręką ujął jej wolną rękę i położył na poduszce, tak że otoczyła wdzięcznym łukiem jej głowę. Musnął palcami jej nadgarstek, a potem przesunął je po wewnętrznej stronie jej przedramienia. Trzymała kurczowo jego kubrak, rękę miała uwięzioną między nimi. Całował ją wciąż, raz lekko i kusząco, a raz namiętnie i zaborczo. Palcami gładził jej uniesione ramię, lekki dotyk przyprawiał ją o drżenie. – Czy po to dzisiaj przyszłaś? – szepnął, prawie nie odrywając od niej ust.

Zaczerwieniła się tak mocno, że z pewnością dostrzegł to nawet w słabym świetle. – Nie specjalnie… – Więc mam przestać? – Musnął palcami delikatną skórę pod obojczykiem, Abigail przebiegł dreszcz; mogła jedynie kiwnąć przecząco głową. Teraz odezwał się jeszcze ciszej: – Czy myślisz o mnie, kiedy czytasz opowiadanie, które ci przysłałem? Przed oczami wyobraźni przesunęły jej się obrazy – lady Constance poszła do łóżka z muzykiem, który grał na niej jak na swoim instrumencie, wydobywając z zepsutej kobiety symfonię westchnień. Nie było sensu zaprzeczać, że myślała o Sebastianie, tak jak niemądrze było zaprzeczać, że przyszła w nadziei, że ją znowu pocałuje. Abigail czuła niepokój i podniecenie, jej skóra łaknęła jego dotyku. Pociągał ją od początku, a Pięćdziesiąt twarzy grzechu tylko to wzmocniło, dostarczając jej wyobraźni pożywki – cudownych, zmysłowych obrazów, które zarazem zdumiewały i budziły tęsknotę. Zwłaszcza dwa ostatnie wydania. – Tak – szepnęła. Poczuła, jak Sebastian drży lekko. – Nie mam opaski na oczy – powiedział cicho – ani olejku z róż. – Opuścił głowę, dotykając ustami miejsca, gdzie krew pulsowała gorączkowo u podstawy jej szyi. Ale, tak jak lady Constance, wystarczy, że powiesz stop… – Co powinnam robić? – Serce biło jej tak mocno, że ledwie słyszała własny głos. – Podnieś ręce nad głowę. – Posłuchała, zamykając oczy. – Nie byłbym w stanie patrzeć spokojnie, jak sama sprawiasz sobie przyjemność – ciągnął. – Jednak wyobrażałem to sobie. Sama myśl o dotykaniu cię doprowadza mnie do szaleństwa. Jesteś kusicielką, Abigail. Jesteś tak anielsko piękna, że tracę głos w twojej obecności. Abigail, o oczach jak gwiazdy, ukradłaś mi kawałek duszy za pierwszym razem, kiedy na mnie spojrzałaś. Abigail o promiennym uśmiechu, dobrym sercu i ciekawej naturze. Abigail, która nawiedza mnie w snach… Westchnęła, czując lekki jak piórko dotyk na gardle. – Abigail, która powoduje, że płonę – szeptał. Jego włosy muskały jej pierś, kiedy zsunął się niżej z pocałunkami; jego usta były miękkie jak aksamit na jej skórze. – Każdej nocy wyobrażam sobie, co bym zrobił, mając cię w łóżku. – Jęknęła, kiedy pogłaskał wrażliwe wnętrze jej ramienia. – Każdej nocy śnię, jak doprowadzam cię do ekstazy. – Przesuwał palce po jej brzuchu. – Wyobrażam sobie, jaka miękka i jasna musi być twoja skóra tutaj… – Rysował koła na jej biodrach. – I jak cudownie smakujesz. – Dotknąłbyś mnie ustami… tutaj? – zdołała wydusić. Nawet przez warstwę sukni, halek, pantalonów, czuła każde dotknięcie jego dłoni. – Wszędzie – potwierdził. – Uważny i cierpliwy mężczyzna może sprawić kobiecie ogromną przyjemność ustami. Na przykład w ten sposób… Drgnęła, kiedy pocałował jej pępek. Całował jej brzuch, żebra. Nie dotykał jej skóry, ale miała wrażenie, że to robi. – Kochankowie Constance mieli rację co do jednego: namiętność kobiety jest najważniejsza, jej rozkosz jest ich rozkoszą – szepnął u spodu jej piersi. Objął jej drugą pierś dłonią, najpierw delikatnie, potem mocniej. – W akcie miłosnym najważniejszym zadaniem mężczyzny jest dać jej najwyższą rozkosz. Abigail drżała. Pieścił kciukiem jej pierś, jedną, potem drugą. Wygięła się; czerwieniła się i dyszała, kiedy dotykał wargami jej piersi przez ubranie. Zamknęła mocno oczy, aż łzy popłynęły spod powiek. O Boże… Poruszył się znowu, kładąc jej rękę na kolanie. Przesunął dłoń po wnętrzu jej uda. Abigail pozwoliła kolanom się rozchylić; ubranie między nimi stanowiło barierę, zarazem frustrującą i

dającą poczucie bezpieczeństwa. Czuła ten sam natłok uczuć, który opisywała lady Constance, ale bez lubieżności. Ostatecznie, oboje byli wciąż całkowicie ubrani. Niejeden z kochanków Constance doprowadził ją do orgazmu, nie zdejmując z niej żadnej części stroju. Sebastian rozumiał widocznie, że nie jest tak śmiała jak Constance, i nie próbował jej nakłaniać, żeby posunęli się dalej. Tym bardziej mu zaufała, a także pozwoliła mu położyć dłoń między swoimi udami. – Zabijasz mnie. – Oddychał szybko i nierówno. Jego palce gładziły ją wolno przez spódnicę. – Jak twoja twarz odbija namiętność… – Złożył kolejny pocałunek na jej piersi, tym razem na gołym ciele, powyżej dekoltu sukienki. Abigail objęła go jedną ręką za szyję, żeby go tam zatrzymać. Uniosła biodra, pragnąc jego dotyku. Od pocałunków płonęła w dwójnasób. Sebastian niemal stracił panowanie nad sobą, kiedy do niego przylgnęła. Boże wszechmogący, jej skóra miała słodszy smak, niż sobie wyobrażał. Ciche pomruki zadowolenia i zachęty, jakie wydawała, podsycały jego namiętność. Bardzo uważał, żeby nie rozpinać jej ubrania w żadnym miejscu, jeden krok na tej drodze mógł się okazać zbyt niebezpieczny – ale jej reakcja, w ubraniu, sprawiła, że marzył, żeby się dowiedzieć, co by było, jakby leżała pod nim naga. A teraz tuliła się do niego z całej siły. Ledwie oddychał, nie przestając jej głaskać. Z trudem zbierał myśli. Nie ufał sobie. Mógł to zrobić – tylko to – dać jej rozkosz, panując nad własnym ciałem… Odchyliła głowę, wbijając mu palce w szyję. Wciągnęła gwałtownie powietrze. Krzyknęła zaskoczona, a potem wydała długie westchnienie ulgi. Sebastian mocno zacisnął powieki. Leżał na niej, ona obejmowała ramieniem jego szyję; ich nogi splatały się ze sobą. Gdyby odwrócił głowę na bok choćby odrobinę, ustami dotknąłby jej piersi. Samo wznoszenie się i opadanie jej piersi było niebezpieczne dla jego słabnącego poczucia honoru. Odsunął się od niej z ogromnym żalem. – Dlaczego zmieniłeś zdanie? – szepnęła chrapliwie. – O mnie? Zacisnął zęby, siadając. Jego zawiedzione ciało sprawiało mu ból. – Nigdy nie zmieniłem zdania o tobie. – Jeśli chodzi o spotkanie ze mną – sprostowała. – Przysięgałeś, że będziesz się trzymał z daleka od lasu, żeby mnie unikać. Życzyłeś mi szczęścia w poszukiwaniu groty na własną rękę. Nie chciałeś mnie odwiedzić, bo nie mieliśmy o czym rozmawiać. Ale przysłałeś mi książkę i spotkałeś się ze mną dzisiaj. Przyglądał jej się; ścisnęło mu się serce. Leżała w zmysłowej pozie na starym dywaniku i poduszkach, które przywlókł z Montrose Hill. – Chciałem się dowiedzieć, czy mój podarunek pokoju okazał się do przyjęcia. Jej twarz spochmurniała. – Och. Pożałował wymijającej odpowiedzi. Chwycił jej rękę i podniósł do ust. Nawet ten niewinny dotyk podziałał gwałtownie na jego ciało. – Chciałem cię znowu zobaczyć, nawet jeśli na to nie zasługuję. Powinnaś odmówić spotkania ze mną po tym, jak potraktowałem cię tak szorstko, ale oto jesteś. Mówiłem poważnie: jesteś niezwykłą kobietą i nie potrafię trzymać się od ciebie z daleka. Uśmiechnęła się i w komnacie zrobiło się jaśniej. – Wiedziałam, że nie mówiłeś poważnie. Usta mu drgnęły. Powiedział to, co myślał naprawdę. Tak długo był sam, omijany z daleka, przeklinany, że już zapomniał, jak to jest mieć przyjaciela. Ale Abigail, jak sobie uświadomił, właśnie nim była – przyjacielem. Z nią mógł się czuć swobodnie. Obchodziły ją jego

uczucia i myśli. Broniła go, zamiast udawać, że go nie dostrzega. Oczywiście, była także kimś o wiele więcej. Gorące pragnienie, żeby się z nią kochać, udało mu się tylko utrzymać na wodzy, ale wcale nie osłabło. Odwrócił jej dłoń, gładząc jej wnętrze kciukiem. – Nikt inny w Richmond nie wybaczyłby mi tak okropnego zachowania. – Czy chciałbyś, żeby ludzie zmienili o tobie zdanie? Odwrócił się do niej i podparł ramieniem. – Nie. Ludzie, którzy wierzą, że zabiłem własnego ojca… Nic mnie nie obchodzi, co myślą. – Powiódł palcem wokół jej dłoni, a potem podniósł ją do pocałunku. – Obchodzi mnie, co ty myślisz. Spojrzała znowu w górę. – Myślę, że ta grota jest najcudowniejszym miejscem w Richmond. Uśmiechnął się. Każde miejsce, w którym się znalazła, było, jego zdaniem, równie cudowne. – Zgadzam się.

12

Popołudnie w grocie usunęło resztki wątpliwości: Abigail była zdecydowanie zafascynowana Sebastianem Vane’em. Jej wcześniejszy gniew ulotnił się nie tylko dlatego, że podarował jej książkę matki, ale także dlatego, że przygotował dla niej grotę, nie mając nawet pewności, że przyjdzie. Kiedy opowiadał o swoim ojcu, o tym, jak popadał w coraz większy obłęd, zanim pewnej nocy zniknął, a Sebastian nie był w stanie temu zapobiec, miała ochotę zatkać sobie uszy palcami. Jacyż okropni byli ludzie, nazywając go mordercą, podczas gdy był ciężko rannym młodzieńcem, który tracił ojca, którego nadzieje się rozwiały i który zmagał się z fizycznym bólem. Kto nie odwróciłby się od sąsiadów, którzy uważali go za uosobienie zła? Ale ona znała prawdę. Nie pozwoli się zastraszyć fałszywymi osądami innych ludzi; ich skrajność tak ją oburzała, że miała ochotę udowodnić, że to wszystko bajki. – Dlaczego nie zaprosiliśmy żadnych sąsiadów na kolację? – zapytała następnego dnia, siedząc z matką i siostrą. – Co masz na myśli, Abby? Wydaliśmy bal ledwie miesiąc temu, a piknik urządziliśmy w tym tygodniu – zauważyła zdumiona matka. – Oczywiście, zawsze jest przyjemnie mieć gości… – No właśnie. A jednego sąsiada prawie nie znamy. – Abigail nie zwróciła uwagi na to, jak brwi siostry wystrzeliły do góry. – Czy nie powinniśmy zaprosić pana Vane’a? Gdyby nie on, Milo zostałby w lesie i do tej pory pewnie całkiem by zdziczał. – Zdziczał! – Mama się uśmiechnęła. – Ależ ty masz pomysły, moja droga. James z pewnością by go znalazł, gdyby pana Vane’a tam nie było. – Ale był, i to on uratował Mila. – I podziękowałam mu za to, kiedy nas odwiedził – odparła matka łagodnie, ale stanowczo. – Nie sądzę, żeby przyszedł na kolację. Papa mówi, że to bardzo zamknięty w sobie człowiek, który woli, żeby go zostawić w spokoju. – Skoro i tak nie przyjdzie, nic się nie stanie, jeśli go zaprosimy – zauważyła Penelope. – Zachowasz się uprzejmie, nie musząc go podejmować. Poza tym, on może sądzić, że jesteśmy niegrzeczni jako bliscy sąsiedzi. Zaprosiliśmy całe Richmond na bal, ale zaproszenie na kolację jest czymś szczególnym. – Właśnie – wtrąciła natychmiast Abigail, czując ogromną wdzięczność wobec siostry. – W czym może zaszkodzić wysłanie zaproszenia? Mama oparła się na kanapie i spojrzała na nią ostro, w roztargnieniu gładząc Milo jedną ręką. – Dlaczego chcesz go zaprosić, Abigail? – Sąsiedzka wdzięczność, mamo. Mama milczała; wyraz jej twarzy pozostał podejrzliwy. Abigail usiłowała nie wiercić się niespokojnie, ale bała się, że jej się nie udało, kiedy mama poprosiła: – Penelope, czy mogłabyś pójść na górę i przynieść moje pudełko z haftami? – Och, jest tutaj, mamo, na stole – powiedziała Penelope. – Więc idź na górę i przynieś niebieski jedwab. – Zadzwonię po Marię, żeby przyniosła. – Penelope – zaczęła matka z cichą, stalową nutką w głosie. – Przynieś go sama. Penelope skrzywiła się niechętnie. Wiedziała, że się ją wyprasza z pokoju, i nie podobało

jej się to. Podniosła się powoli, odkładając pismo dla pań, które przeglądała. – Gdzie on jest, mamo? – Nie wiem, musisz poszukać. – Tym razem mama oderwała wzrok od Abigail i zmierzyła surowym spojrzeniem młodsze dziecko. – Idź, Penelope. Penelope odeszła, powłócząc nogami. Mama odstawiła Mila i zgięła palec. – Chodź tutaj, moja droga. Abigail serce zamarło. Z taką samą zapewne niechęcią jak siostra podniosła się, żeby usiąść obok matki na kanapie. – Dlaczego interesujesz się panem Vane’em? – zapytała matka, nie owijając w bawełnę. Abigail modliła się, żeby nie spłonąć rumieńcem. – Jest naszym sąsiadem, mamo. – Matka zmrużyła oczy. – Może jest w tym coś więcej – dodała, wiedząc, że wyznanie sprawi dobre wrażenie, jeśli będzie szybkie i dobrowolne. – O ile więcej? Teraz nie miała wątpliwości, że się czerwieni. Jednak nie odwróciła wzroku, zaciskając dłonie na kolanach, żeby się nie wiercić. – Co masz na myśli? – Wiem, że sporo spacerujesz po lesie. Wiem, że lubisz znaleźć sobie spokojne miejsce, żeby poczytać, i nie twierdzę, że mnie oszukujesz – powiedziała mama. – Ale zastanawiam się mimo woli, czy nie spotkałaś go przypadkiem podczas swoich wędrówek i czy nie powstała między wami jakaś więź. Abigail odchrząknęła. Nie zamierzała wyznać aż tak wiele, ale kłamstwo byłoby poważnym błędem. – Cóż, tak, kiedy spacerowałyśmy z Penelope któregoś dnia, spotkałyśmy go. Szukał swojego psa, który się zagubił w lesie, a ponieważ wcześniej był tak miły, kiedy Milo uciekł, zaproponowałyśmy, że pomożemy mu szukać. – I znaleźliście? – Nie, Penelope wpadła w błoto, więc wróciłyśmy do domu. Mama siedziała długą, długą chwilę, nie odzywając się i tylko na nią patrząc. Abigail usiłowała przekonać się w duchu, że nie kłamie – ostatecznie, wszystko, co powiedziała, pokrywało się z prawdą – a nic by nie zyskała, zdradzając więcej. – Długo ci ufałam, Abigail – odezwała się w końcu matka. – Jesteś taką rozsądną dziewczyną. Ale nawet rozsądne dziewczęta mogą stracić głowę dla mężczyzny, zwłaszcza takiego przystojnego, tajemniczego mężczyzny, jak pan Vane. – Skinęła głową, widząc, jak Abigail drgnęła. – Jest bardzo przystojny; myślisz, że nie zauważyłam? Wiem, że lasy łączą ziemie Hart House i Montrose Hill i on ma pełne prawo w nich spacerować. Chcę się tylko upewnić, że nadal zachowujesz rozsądek. Abigail zastanowiła się chwilę. Nie sądziła, żeby była głupia czy bezmyślna; pytała o niego, lady Samantha nazwała go prawdziwym dżentelmenem. Wiele pogłosek na jego temat nie miało sensu, więc rozsądnie było podchodzić do nich ostrożnie. A co do reszty… Czy miłość i fascynacja są czymś rozsądnym? Nie potrafiła odpowiedzieć na to pytanie. – Tak, mamo – powiedziała. – Tak sądzę. – Mam nadzieję. – Mama przyglądała jej się następną minutę. – Czy w lesie jest bardziej czarujący niż w domu? Zaczerwieniła się. – Myślę… można by powiedzieć, że wykazuje mniejszą rezerwę. – O ile mniejszą?

Pokraśniała znowu. Na szczęście od odpowiedzi uratowało ją pukanie do drzwi. Ulga nie trwała długo – do pokoju wkroczył lokaj i oznajmił: – Pan Sebastian Vane do pani. Twarz mamy się nie zmieniła, ale odwróciła się powoli, patrząc wprost na Abigail. – Doprawdy? Wprowadź go, Thompson. – Kiedy lokaj skłonił się i wyszedł, szepnęła: – Jakże w porę. Abigail otworzyła szeroko oczy. – Mamo, nie miałam pojęcia! Nie możesz sądzić, że wspomniałam o nim wcześniej, bo myślałam, że może się zjawić! – Nie? – Mama się podniosła. – Ciekawe. Abigail się zmieszała. Co za zbieg okoliczności, że Sebastian przyszedł akurat wtedy – odmówiwszy przedtem jakichkolwiek wizyt – kiedy próbowała matkę do niego przekonać. Oczywiście, że to pachniało spiskiem. Ale radość z jego przyjścia zagłuszyła niepokój. W napięciu czekała, aż drzwi się otworzą. Pierwsza weszła Penelope – z pustymi rękami. – Zobaczcie, kogo spotkałam w holu! – zawołała uszczęśliwiona. A potem się pojawił. Milo pisnął przenikliwie i zeskoczył z kanapy, żeby obwąchać jego stopy. Sebastian miał na sobie ciemnoniebieski kubrak i szare spodnie – zwyczajne, ale nieco elegantsze od tych, które nosił w lesie. Jego buty lśniły, a biel krawata podkreślała opaleniznę. Tym razem najpierw spojrzał na nią. Abigail ugryzła się w policzek, żeby się nie uśmiechać jak zakochany podlotek, i skinęła głową w ukłonie. – Pani Weston. – Ukłonił się. – Panno Weston. – Miło znowu pana zobaczyć, panie Vane. – Mama się uśmiechnęła. – Zechce pan usiąść? – Dziękuję. – Zerknął na Mila, którego nosek przykleił się praktycznie do jego buta. – To najserdeczniejsze powitanie, jakiego doznałem od pewnego czasu. – Proszę wybaczyć Milowi. – Mama sięgnęła po dzwonek. – Każę go zabrać na górę. – Nie ma potrzeby. Pies uczy się nosem. – Schylił się i wyciągnął rękę. Milo obwąchał każdy palec, a potem zaczął je lizać. – Lubi cię – powiedziała Abigail ciepłym tonem. – Jeśli wąchanie oznacza „Jak się masz, panie?”, to polizanie mówi „Zostań na herbatę”. – Penelope roześmiała się, a mama uśmiechnęła. Sebastian podniósł głowę. – Myślę, że masz rację, panno Weston. Psy są dużo bardziej prostolinijne od ludzi. Wystarcza im starannie kogoś obwąchać, żeby stwierdzić, czy to przyjaciel. – Nie są aż takie sprytne, jak się wydaje – stwierdziła Penelope. – Na niektórych ludzi wystarczy spojrzeć, żeby wiedzieć, czy chcemy się z nimi przyjaźnić, czy nie. – Penelope – powiedziała mama niskim, ostrzegawczym tonem. – Milo akceptuje pana Vane’a – odezwała się pośpiesznie Abigail, wskazując na Mila, który wciąż lizał palce Sebastiana. – Chyba nigdy nie widziałam, żeby był taki przejęty. – W istocie – zgodziła się mama. – Umie pan z nim postępować, panie Vane. Sebastian się podniósł. – Cieszę się, że zyskałem jego przychylność. – Wyciągnął chusteczkę, żeby wytrzeć dłoń. Kiedy jednak chciał ją włożyć z powrotem do kieszeni, jego laska poślizgnęła się na podłodze i łapiąc ją, upuścił chusteczkę. Milo złapał ją z radosnym piskiem. – Milo, nie! – Mama wyciągnęła rękę do psa. Wymknął się jej, machając gorączkowo krótkim ogonkiem; uwielbiał, kiedy go goniono. – Czasami jest taki niegrzeczny – zwróciła się mama przepraszającym tonem do Sebastiana. – Nie jest niegrzeczny, jest po prostu małym, niemądrym szczeniaczkiem. – Abigail ze

zdumieniem zauważyła blady uśmiech na twarzy Sebastiana. – Czy to wasz pierwszy pies? – Tak – odparła mama i dodała z westchnieniem: – I zapewne ostatni! Sebastian odchrząknął. – Czy mogę spróbować go czegoś nauczyć? W pokoju zapadła pełna zdumienia cisza. Mama pierwsza oprzytomniała. – Oczywiście! – Bardzo prosimy – dodała Penelope. – Czy jest jakiś rodzaj jedzenia, który on szczególnie lubi? Mama zamrugała. – On lubi wszystko, panie Vane; ser, szynkę, bekon, ciasto… Uśmiechnął się znowu. – Nie dawałbym mu ciasta. Psy potrzebują czegoś do żucia. Jeśli macie kawałek sera… – Spojrzał na Abigail, która pamiętała Borisa. – Mój pies przepada za serem – wyjaśnił. – Nic tak nie skłania go do posłuchu jak kawałeczek sera. – Penelope, zadzwoń natychmiast, żeby przyniesiono ser! – zawołała mama. – Muszę to zobaczyć! Ser dostarczono po paru minutach. Milo, kiedy nikt nie zwracał na niego uwagi, schował się ze zdobyczą pod kanapą. Sebastian ukroił kawałeczek sera z gomółki, przyklęknął na zdrowym kolanie i pstryknął palcami. – Milo – powiedział rozkazująco. Pies pisnął; znał swoje imię. Ale został pod kanapą. – Chodź – powiedział Sebastian stanowczo. Nie poruszył się, jedynie postukiwał lekko w podłogę. – Milo, chodź. – Położył ser w miejscu, w które przedtem pukał. Kręcąc noskiem, Milo wyłonił się spod kanapy. Wciąż trzymał w pyszczku chusteczkę i machał ogonkiem, ale patrzył ciekawie na pana Vane’a. Mama patrzyła z nadzieją. Milo machnął łepkiem, potrząsając chusteczkę, i potruchtał przez pokój. Zatrzymał się niedaleko od Sebastiana, a kiedy ten nie próbował go złapać, podszedł jeszcze bliżej. Nos ciągnął go do sera. W końcu puścił chusteczkę, złapał smakołyk i zjadł go. Mama wydała westchnienie ulgi i wykonała taki ruch, jakby chciała podnieść pieska, ale Sebastian powstrzymał ją, uniósłszy rękę. Nie odrywając oczu od szczeniaka, wyciągnął w jego stronę kolejny kawałeczek sera. Kiedy Milo próbował złapać go zębami, podniósł go trochę powyżej jego łepka. Milo wyciągał szyję, a jego zadek opadł na podłogę, aż usiadł, wyraźnie zauroczony kawałkiem sera. – Dobry piesek – pochwalił Sebastian tym samym, stanowczym głosem. – Siad. – Po krótkiej chwili dał szczeniakowi ser, poklepał go po łepku i wstał. Milo podskoczył i zaczął obwąchiwać podłogę, ale Sebastian nie zwracał na niego uwagi. Abigail pośpiesznie podniosła chusteczkę, żeby stwierdzić, że jest w niej dziurka. – Tak mi przykro, Milo wygryzł dziurę… – Panie Vane, wyślę panu wielkie pudło nowych chusteczek – oznajmiła mama, patrząc z zachwytem na Mila, który wciąż obwąchiwał stopy Sebastiana. – Jeśli nauczy pan Mila, jak się zachowywać… Sebastian pokręcił głową. – Pani może uczyć Mila, pani Weston – i powinna pani. Nie byłoby dobrze, gdyby słuchał tylko mnie. Wszyscy w domu powinni uczyć go słuchać po kolei, tak żeby wiedział, że to ogólna zasada, a nie coś związanego z jedną osobą. – Odkroił kolejny maleńki kawałeczek sera i przeszedł przez pokój. – Milo, chodź. Szczeniak zaszczekał i podbiegł do niego.

– Siad, Milo. – Sebastian znowu trzymał ser tak nisko, że piesek musiał usiąść, jeśli chciał mieć pyszczek blisko jedzenia. – Dobry piesek. – Milo zabrał ser i został poklepany po łepku. – Sebastian stanął teraz obok Abigail. – Milo, chodź. – Piesek znowu pobiegł za nim i tym razem usiadł bez rozkazu. – Dobra psinka. – Sebastian tylko pogładził jego łepek. – Zapomniałeś dać mu ser – zauważyła Penelope; Milo wciąż siedział wyczekująco, z języczkiem wywieszonym na zewnątrz. – Nie zapomniałem. Czułość jest prawdziwą nagrodą. Musi się nauczyć przychodzić tylko po to. Jeśli nauczy się słuchać jedynie, kiedy mamy ser, nie będzie słuchać, kiedy go nie mamy. Jeśli dostanie ser tylko czasami, tym bardziej będzie posłuszny, bo nigdy nie będzie wiedział, czy dostanie nagrodę, czy nie, i nie zaprzepaści szansy. Drzwi otworzyły się i wszedł papa; zatrzymał się, zdziwiony, na widok Sebastiana. – Pan Vane – powiedział. – Panie. – Sebastian odwzajemnił ukłon. Jego uśmiech, i tak ledwie zaznaczony, zniknął; wyglądał oficjalnie i stosownie. – Panie Weston, nigdy nie zgadniesz, co pan Vane przed chwilą zrobił! – wykrzyknęła mama. – Nauczył Mila przychodzić, kiedy się go woła! Papa uniósł brwi. – Jak dobrze się złożyło, że pan nas odwiedził, Vane. Nieoceniona przysługa! – Tylko pokazałem pani Weston, jak szkoliłem swojego psa, kiedy był szczeniakiem – wyjaśnił Sebastian. – Mam nadzieję, że to jej pomoże tresować Mila. – Pana pies jest terierem? – Nie, to duży, czarny pies do polowania na dziki. Papa kiwnął głową z aprobatą. – Ach, prawdziwy pies. – Panie Weston – oburzyła się mama. – Jak mogłeś? – Co takiego? – Papa rozłożył ręce niewinnym gestem. – Miałem tylko na myśli to, że nikt nie może pomylić psa myśliwskiego z przejedzonym kotem. – Skrzywił się, kiedy żona i młodsza córka wydały gniewny okrzyk. – Tak, wiem, że jest słodki i śliczny, wymarzony domowy piesek. – Napijmy się herbaty – powiedziała stanowczo mama. – Później nauczymy Milo więcej sztuczek. Zaniosła szczeniaka z powrotem na kanapę, a służąca w tej samej chwili wniosła tacę z herbatą. Manewrując ostrożnie, Abigail zdołała usiąść naprzeciwko Sebastiana, a daleko od matki. Upomniała się, żeby zachowywać się jak zwykle, nie zdradzając żadnego zainteresowania, ale to ojciec, nikt inny, ją uratował. Przyszedł porozmawiać z mamą o barce i, podobnie jak w wypadku domu, okazało się, że już ją kupił. – Panie Weston, rozpieszczasz nas – powiedziała mama z uśmiechem. Widocznie barka podobała jej się bardziej niż wcześniej dom. Mrugnął do niej. – Ciągle jeszcze szukam Egipcjan, którzy będą cię nią wozić, moja droga. – Zwrócił się do gościa. – Vane, na rzece musi być jakiś dobry odcinek do żeglowania. Gdzie radziłby pan odbyć pani Weston pierwszą przejażdżkę barką? Przez chwilę wydawało się, że Sebastian zamarł, onieśmielony nagłym skupieniem uwagi na jego osobie. Potem jego twarz złagodniała w delikatnym uśmiechu, który tak pociągał Abigail. – Sądzę, że samo żeglowanie, wszystko jedno w którym miejscu, będzie cudownym przeżyciem. Okolica jest przepiękna, zwłaszcza kiedy minie się zakręt przy Hampton Court. – Kapitalny pomysł – zapalił się papa. – Czy mamy zaplanować wycieczkę, pani Weston?

Uśmiechnęła się. – Jakże bym mogła się sprzeciwić! Panie Vane, weźmie pan udział w naszej ekspedycji? Zerknął szybko na Abigail – Będę zachwycony, pani. Kiedy wkrótce potem wstał, żeby się pożegnać, zdążono już omówić wszelkie szczegóły rzecznej wyprawy. Papa zaproponował, oczywiście, żeby zaprosili panie Lennox. Abigail, wciąż zaciekawiona rzekomym romansem Sebastiana z Samanthą, przyglądała mu się ukradkiem, ale nie okazał śladu zmieszania. To ją uspokoiło. Lady Samantha mogła coś jeszcze do niego czuć, ale o ile Sebastian nie popadał w melancholię na dźwięk jej imienia, Abigail nie widziała potrzeby, żeby się martwić. Kiedy poszedł, wzięła się ponownie do wyszywania, jakby to była najzwyklejsza wizyta. Ale nie była – nie dla niej – jej serce niemal śpiewało z zachwytu, że przyszedł. Tym razem to nie była zwykła kurtuazja; przyszedł dla niej. Wbiła igłę w materiał, przeciągając błękitną, błyszczącą nitkę, czując się tak radośnie, jak ptaszek, którego wyszywała. – No, no. Nigdy bym się nie spodziewał, że zobaczę Sebastiana Vane’a w tej bawialni – zauważył ojciec. Poczuła ciepło na twarzy. Nie odrywając oczu od robótki, usiłowała odgadnąć, czy ta uwaga była przeznaczona dla niej. – Podejrzewam, że jeszcze go zobaczymy – powiedziała matka. – Czy tak? Tym razem poczuła na sobie przenikliwe spojrzenie papy. Podniosła głowę, udając zaskoczenie. – Na wycieczce barką, oczywiście. Mama go zaprosiła, a on przyjął zaproszenie. Papa uniósł brew. – Tak, a z tego, co słyszałem, on nigdy nie przyjmuje zaproszeń. Ani nie składa wizyt. – Może któraś z nas mu się spodoba – wtrąciła Penelope. – Powinieneś być zadowolony, papo. Czy nie po to, przede wszystkim, kupiłeś ten dom? Parsknął. – Nie dlatego kupiłem dom. Penelope przewróciła oczami. – Słyszałyśmy, jak mówiłeś o tym mamie. Tylko pomyśl o tych wszystkich pełnych zapału dżentelmenach, którzy ustawią się w kolejce, żeby starać się o rękę naszych córek – zniżyła głos, przybierając chytry ton głosu; mama podniosła rękę do twarzy, żeby ukryć uśmiech. – Musimy kupić ten dom dla naszych wnuków! W istocie, możemy nie mieć wnuków, jeśli nie kupimy tego domu! – Dosyć tego – skarcił ją papa, ale z błyskiem rozbawienia w oku. – Rozumiem, dlaczego damy noszą tyle loków przy skroni – żeby ukryć rozmiary swoich wścibskich uszu. Penelope wzruszyła ramionami, głaszcząc Mila, który wdrapał jej się na kolana. – Nie sądziłam, że to tajemnica. Ale jeśli chcesz, żebyśmy wyszły za mąż, powinieneś chyba przyjmować z otwartymi ramionami wszystkich starających się? Kto wie; może to jedyna szansa Abby. – Dziękuję uprzejmie! – zawołała Abigail z udawanym oburzeniem. – Postaram się nie wchodzić w drogę twoim konkurentom, których jest… niech policzę… Och, tak, nie ma żadnego. Siostra parsknęła gniewnie. – W tej całej wiosce nie ma dosyć interesujących dżentelmenów, żeby zapełnić powóz. Cieszę się, że mi nie zawracają głowy. Papa pogroził jej palcem.

– Powinienem wydać cię za pierwszego wiejskiego wikarego, który o to poprosi. – Tylko jeśli będzie ciemnowłosy, tajemniczy i będzie wygłaszał bardzo krótkie kazania. – Dosyć – ucięła mama. – Żadnego mężczyzny nie można nazwać konkurentem, póki nie poprosi waszego ojca o pozwolenie. Penelope, gdzie jest mój niebieski jedwab? Prosiłam cię wyraźnie, żebyś go przyniosła. – Nie mogłam go znaleźć. – No, to chodźmy razem poszukać. – Mama wstała, poczekała, aż Penelope, z ociąganiem, zrobi to samo, i obie wyszły. Abigail słyszała, ledwo zamknęły się drzwi, że siostra próbuje wykręcić się pójścia na górę. – Cóż. – Papa klepnął się w kolano. – Pospacerujmy na dworze, Abby. Matka musiała mu coś powiedzieć, może wcześniej tego dnia, a może w ów tajemny sposób, który, jak się wydawało, stosowali rodzice, kiedy to tak wiele można przekazać jednym spojrzeniem. Abigail odłożyła robótkę i wyszła z ojcem. Wyszli na dwór i przystanęli na chwilę, żeby podziwiać widok. Dzień był piękny, niebo czyste, światło słoneczne ciepłe i łagodne. Trawniki, spływające ku rzece, sprawiały wrażenie zielonego aksamitu. Abigail wciągnęła głęboko powietrze; cisza i spokój wpłynęły na nią uspokajająco. – Podoba ci się Richmond, Abby? – O, tak. Nie ma tu tylu rozrywek co w Londynie, ale lubię spokój. Zachichotał. – Cieszę się, że ktoś to docenia. Obawiam się, że twoja mama zawsze będzie wolała miasto. – A tobie bardziej podoba się tutaj, papo? – To przyjemna odmiana. Zimą chętnie wrócę do Londynu i chętnie wrócę do Richmond następnego lata. – Zerknął na nią z ukosa. – Czy odpowiada ci tutaj tylko cisza i spokój? Otworzyła szeroko oczy. – Co masz na myśli? Ojciec chrząknął. – Pana Vane’a, zwanego Mizantropem z Montrose Hill, w mojej bawialni. Nie przypuszczam, żeby przyszedł zobaczyć mnie albo twoją matkę. Abigail zastanawiała się, jak odpowiedzieć. Ojciec nie był głupcem i przejrzałby wszelkie wykręty. W końcu uznała, że najlepiej zrobi nie zaprzeczając, ale i nie potwierdzając. – Nie lubisz go, papo? Westchnął, popychając ją delikatnie. Przeszli przez taras i żwirową ścieżkę na trawę. – Kiedy kupiłem Hart House, niejedna osoba mnie przed nim ostrzegała; jest obłąkany, mówili, całkowicie zrujnowany i do tego kaleki. Postaw wysoki mur wokół swojego majątku, jeśli nie chcesz, żeby chory na umyśle łowca posagów zbałamucił ci córkę. – Abigail skrzywiła się, a ojciec ciągnął tym samym, lekko kpiącym, tonem. – Spotkałem go, jak dotąd, kilka razy i nie zauważyłem śladu obłędu. Nie potrafię powiedzieć, czy jest bankrutem, czy nie, ale wciąż posiada dom i kawał ziemi, które mają sporą wartość. – Przerwał. – Ale to wszystko blednie wobec innych pogłosek, które do mnie doszły. – Że zabił własnego ojca i dopuścił się kradzieży? – Coś w tym guście – przyznał ojciec. Abigail znała ten ton. Wydawał się obojętny, ale wcale nie był; próbował wyciągnąć z niej wyznania, nie wzbudzając złości. W ten sposób wychodziły na jaw wszystkie jej dziecinne przewinienia. Teraz próbował użyć tej samej broni. – On mi powtórzył te wszystkie plotki.

Ojciec spojrzał zaskoczony. – On ci o tym powiedział? Skinęła głową. – Przyszedł już przedtem odwiedzić mamę i miałam okazję z nim rozmawiać. Wyszedł raczej niespodziewanie, kiedy zjawiła się pani Huntley. – Trudno to uznać za objaw szaleństwa, raczej odwrotnie – mruknął ojciec. – Właśnie tak pomyślałam. – Zmarszczyła nos i parsknęła śmiechem, kiedy się uśmiechnął. – A zatem rozmawiałam z nim, żeby się upewnić, czy go czymś nie uraziliśmy, i on mi powtórzył, co się o nim mówi – co powiedziałaby o nim zapewne pani Huntley. – Hm. – Zatrzymał się i odwrócił twarzą do niej. – To poważne oskarżenia, Abby. – Ale, jak się wydaje, nie ma żadnych dowodów – zauważyła. – Inaczej by go aresztowano, nie sądzisz? Papa nie wydawał się zadowolony z jej odpowiedzi. – Brak dowodów nie oznacza niewinności. – Ale nie oznacza też przecież, że jest winien. To, jak się wydawało, jeszcze mniej przypadło mu do gustu. Przez długą chwilę milczał, ale myślał intensywnie, sądząc po bruzdach na jego czole. – To jedna rzecz, znosić lekceważenie z powodu pochodzenia – odezwał się w końcu – a co innego, znosić je z powodu własnych czynów. Czy pomyślałaś, co by to oznaczało dla twojej pozycji, gdybyś zachęciła tego człowieka? Niezależnie od drwinek twojej siostry, chciałem podnieść status rodziny, kupując Hart House. Wiem, że niektórzy patrzą na ciebie i Penelope z góry tylko z powodu mojego urodzenia, ale z wami wiążę wielkie nadzieje. – Nie obchodzi mnie zdanie tych ludzi – próbowała przekonywać, ale ojciec pokręcił głową. – Nie obchodzi cię, bo chroniliśmy cię przed konsekwencjami. To źle brzmi, ale faktem jest, że pieniądze sprawiają różnicę. Nawet ludzie, którzy drżą na myśl, że ich syn mógłby zatańczyć z córką adwokata, będą zaciskać zęby i uśmiechać się, kiedy córka owego adwokata okaże się dziedziczką fortuny. Wiem, że ty jesteś kimś znacznie, znacznie więcej – dodał, widząc wyraz jej twarzy. – Ale nie wszyscy tak myślą. Masz pojęcie, co powiedzą, kiedy zwiążesz się z człowiekiem o jeszcze gorszej reputacji, a w dodatku bez majątku? Trwało chwilę, zanim zapanowała nad własnym głosem. – Każdy, kto potępia mężczyznę czy kobietę – biorąc pod uwagę tylko jego fortunę – lub jej brak, jest głupcem! – Abigail! – Położył jej rękę na ramieniu. – Nie uganiasz się za tym człowiekiem, prawda? Zaczerwieniła się. – Nie! – Skądże. Czyżby? Nie przestał mierzyć jej badawczym spojrzeniem. – Nosisz rozsądną głowę na karku i trudno by mi było uwierzyć, żebyś robiła coś takiego. Jeśli któreś z moich dzieci miałoby wpakować się w tego rodzaju tarapaty, pomyślałbym raczej o Penelope – powiedział, wywołując u niej niezbyt radosny uśmiech. – Matka wytargałaby mnie za uszy, gdybym nie wziął pod uwagę twoich preferencji przy wyborze męża, ale byłaby przerażona, gdybyś rzuciła się w ramiona jakiegoś drania. Jestem gotów nie osądzać Vane’a na podstawie plotek, ale wiesz równie dobrze jak ja, że nie ma dymu bez odrobimy ognia. Jeśli nabiorę przekonania, że jest zdolny do czegoś podobnego, o czym ludzie mówią… – Mówią, że jego pies jest sługą czarownicy, papo. – Uniosła brwi. – Poznałam tego psa i jest takim samym czartem jak Milo.

Jego wargi zadrżały. – Nauczył tego małego szczura czegoś pożytecznego. – Reputacja pana Vane’a, jak sądzę, nie opiera się na jego charakterze czy czynach – powiedziała cicho. – Mam nadzieję, że ufasz mi na tyle, żeby nie posądzać mnie o lekkomyślność. – A jakich, dokładnie, czynów dopuścił się wobec ciebie? – Skrzyżował ramiona i przechylił głowę. Abigail przełknęła ślinę. – Zachowywał się powściągliwie. Uprzejmie, ale ostrożnie. Nie przedstawił mi się z imienia w noc, kiedy uratował Mila, i sam uprzedził mnie o swojej reputacji. Jeśli poluje na majątek, to marnie się stara, przynajmniej jeśli o mnie chodzi. Lady Samantha powiedziała mi, że kiedyś był w Richmond młodym kawalerem, który uchodził za dobrą partię – zanim wrócił z wojny ranny i odkrył, że jego ojciec oszalał. Byłam świadkiem, jak pani Driscoll traktowała go niemal z pogardą, a on to znosił bez śladu gniewu. Myślę, że przywykł do tego, że patrzy się na niego z obawą i dezaprobatą, i po prostu usunął się, żeby tego unikać. Czy ty byś tak nie postąpił, gdyby ludzie mówili o tobie takie okropne rzeczy? Myślę… że jest przyzwoitym dżentelmenem, który walczy o zachowanie godności. – Być może. – Papa pokręcił głową. – Mam nadzieję. Przyznaję, że nie wygląda na złego człowieka. Ale Abigail… – Położył jej ręce na ramionach. – Powiedziałem, że powstrzymam się z osądem, a nie, że całkiem przekonałem się do niego. Uważaj, żeby twoje uczucia i pragnienia nie przesłoniły ci jego wad. – Będę uważać – obiecała. Nie ma człowieka bez wad. Była na tyle rozsądna, żeby o tym pamiętać. Tylko nie mogła uwierzyć, żeby wśród wad Sebastiana była zdolność do morderstwa i kradzieży.

13

Sebastian nie był pewien, co zyskał na wizycie w Hart House, ale cieszył się, że ją odbył, i to go zdumiewało. Ostatnie siedem lat było wyjątkowo trudnych, ponieważ stracił wszystko, na co przedtem liczył. Nauczył się dawać sobie radę z niesprawną nogą, niskim dochodem, samotnością pariasa. Plotki o ojcobójstwie i kradzieży bolały, a że nie mógł nic na nie poradzić, schował się w twardej skorupie obojętności. Skazał się na samotność, ale zdołał przeżyć. Ale teraz pojawiła się Abigail. Próby zniechęcenia jej do siebie nie odniosły żadnego skutku, a w dodatku panna wyraźnie chciała go bliżej poznać. Pytała o jego ojca, chcąc wiedzieć, jaki był przedtem, zamiast usiłować dowiedzieć się, co się kryło za tajemnicą jego zniknięcia. Sebastian od lat nie myślał o tych dawno minionych, szczęśliwych dniach u boku uczonego, ekscentrycznego, niezwykłego ojca. Pociągał ją równie mocno jak ona jego. Była na tyle dobra i cierpliwa, żeby wybaczyć mu ostre słowa przy ich poprzednim spotkaniu. I Sebastian zaczął się przekonywać do myśli, że okazałby się skończonym głupcem, gdyby nie wykorzystał szansy. Ale źle ją potraktował i mógł zrobić tylko tyle, żeby jej to zadośćuczynić. Książka nie wystarczyłaby, choć raczej nie było nikogo innego, komu miałby ochotę podarować jedną z niewielu pozostałych pamiątek po matce; sądził – miał nadzieję – że Abigail to doceni. Pięćdziesiąt twarzy grzechu dodał w ostatniej chwili i wcale nie był pewien, czy dobrze robi, ale to także jej się spodobało. Uporządkowanie groty okazało się szczęśliwszym pomysłem, niż się spodziewał – dzięki obrazom na ścianie. Porównała je do zakopanego skarbu, ale dla niego prawdziwym skarbem było to, jak trzymała go za rękę i wyrażała wiarę w niego. Dzięki Abigail w pancerzu wokół jego serca powstała szczelina. Kiedy ją widział, serce mu drżało, kiedy jej dotykał, krew w nim wrzała. Ale kiedy ją całował… Całując ją, zapominał, że powinien jej unikać; jedyne, czego pragnął, to znowu ją zobaczyć. A to oznaczało, że musi zerwać z nawykami odludka i odwiedzić ją w domu. Londyńskie damy oczekiwały od dżentelmena, że złoży im wizytę. Abigail zaprosiła go, i to nie raz. Wizyta była kolejną okazją, żeby ją zobaczyć i – sprawić przyjemność. Chociaż pierwsza wizyta w Hart House niezbyt się udała, przyznawał z pewną niechęcią, że to mogła być jego wina. Postąpił instynktownie, kiedy przyszła Anne Huntley, znana plotkarka, ale może jego nagłe, pośpieszne wyjście potwierdziło tylko opinię odludka o nieczystym sumieniu. Tak więc udał się do Hart House, nie wiedząc, czy zostanie tam dobrze przyjęty. Łatwiej było niczego nie zmieniać i nie narażać się na dalsze zniewagi i lekceważenie. Ale jeśli chciał zapewnić sobie szansę na coś więcej niż parę przelotnych pocałunków w grocie, musiał zdobyć aprobatę ojca Abigail. A choć przyjęto go ciepło i serdecznie, czuł, że Thomas Weston może domagać się od niego czegoś więcej niż picia herbaty i nauczenia psa paru sztuczek. Na nieszczęście nie wiedział, co mógłby zrobić. Sebastian zdawał sobie sprawę ze swoich braków. Gdyby miał jakiś sposób na poprawienie reputacji i odzyskanie majątku, już by to zrobił. A potem przyszedł list, niemal dar od Boga. Pani Jones przyniosła go pewnego ranka do kuchni, gdzie Sebastian próbował naprawić zepsuty rożen. – Właśnie był posłaniec. – Och? – Sebastian odłożył narzędzia i wziął list. Listy pojawiały się rzadko, najczęściej od babki ze strony matki. Te jednak przychodziły tylko raz w roku, to musiało być zatem coś

innego. Złamał pieczęć i rozwinął kartkę. – Złe wieści, panie? – zapytała pani Jones parę minut później, kiedy Sebastian wciąż siedział w milczeniu, wyraźnie poruszony. – Tak – szepnął. – Nie. – Spojrzał na gospodynię. – Mój wuj zmarł. – Przykro mi to słyszeć! – zawołała. – Pan Henry Vane? – Tak. – Sebastian nie wiedział, co powiedzieć. Ledwie znał wuja Henry’ego, sporo młodszego od jego ojca. Henry, ambitny wolnomyśliciel, postanowił szukać szczęścia i poznać świat; nie raz powtarzał, że żaden majątek w Anglii go nie zatrzyma i dowiódł tego, wstępując do marynarki i żeglując po morzach jako główny steward na statku. Co jakiś czas zjawiał się w Montrose Hill, raczył ich żeglarskimi opowieściami i dzielił się planami zbicia majątku na handlu z Indiami Wschodnimi. Sebastian pamiętał, jak wuj odjeżdżał konno po ostatniej wizycie, mniej więcej dziesięć lat wcześniej; pamiętał uczucie zazdrości. Decyzja wstąpienia do armii wzięła się częściowo z tej zazdrości; wybrałby marynarkę, gdyby ojciec nie ubłagał go, żeby został na suchym lądzie. Po wojnie Sebastian usiłował porozumieć się z wujem w nadziei, że ten mu pomoże radzić sobie z szaleństwem ojca. Henry odpowiedział uprzejmie, lecz nie zobowiązująco, pisząc, że jego sprawy w Indiach obrały zły obrót i nie może pomóc. Ostatnią wiadomością od wuja był krótki list z kondolencjami – w związku z zaginięciem i domniemaną śmiercią ojca. Teraz jednak wuj także nie żył i treść listu z trudem docierała do Sebastiana. W związku z ogromną odległością minęło sporo czasu, zanim radca prawny wuja otrzymał wieść o jego śmierci. A kiedy przystąpiono do egzekucji testamentu… Zawiadamiam pana, że na mocy ostatniej woli pańskiego wuja dziedziczy pan cały jego majątek, jako najbliższy żyjący krewny – pisał pan Black, prawnik z Bristolu. – Proszę odpowiedzieć listownie, a dopilnujemy przekazania funduszy oraz paru przedmiotów będących własnością pańskiego wuja, głównie pamiątek rodzinnych, które powierzył mi pan Vane. Nie wymienił sumy, ale nie musiał. Każda suma w tym momencie byłaby darem niebios. Sebastianowi mąciło się w głowie. Wątpił, żeby chodziło o znaczny majątek, ale być może wystarczający, żeby ulżyć mu w długach. Zapewne nie pozwoli mu odkupić ziemi, ale gdyby nie musiał martwić się o każdy grosz… Nie byłby biednym jak mysz kościelna konkurentem. – Muszę jechać do Bristolu – oznajmił nagle, podnosząc się. Pani Jones uniosła brwi, a potem jej twarz się rozjaśniła. – Och, czy tak? Czy są także dobre wieści? – Tak. – Uśmiechnął się smętnie. – Dobre wieści czasami przychodzą za złymi. – Cóż, jeśli komuś należały się jakieś dobre wieści, to panu – odparła lojalnie. – Nieważne, w jakich okolicznościach. Powiem panu Jonesowi, żeby przygotował walizkę i sprowadził powóz. Sebastian wszedł po schodach do sypialni, żeby się spakować, i zatrzymał się na korytarzu. Po wojnie, kiedy noga sprawiała mu tyle bólu, że każdy krok mniej był błogosławieństwem, przeniósł się do pokoju najbliżej schodów. Został tam, kiedy noga się poprawiła, bo dzięki temu mógł skuteczniej pilnować ojca, który kiedyś po północy próbował się wymknąć z domu z prochem strzelniczym i młotkiem, majaczącego coś o oświetleniu stajni. Ale teraz spojrzał w stronę dużego pokoju i sypialni, które dawno temu należały do jego matki. W tamtej części domu panował mrok. Drzwi zamknięto przed laty, okna z pewnością obrosły kurzem. Przeszedł wolno korytarzem; laska wydawała się stukać głośniej niż zazwyczaj. Przy drzwiach pokoju ojca przystanął, a potem ostrożnie otworzył drzwi.

Lepsze meble sprzedano, to, co zostało, odarto z materiału. Zniknął dywanik, żeby nie zajęły się nim myszy. Przez brudne szyby wpadało do pokoju, przez kraty, przyćmione światło popołudnia. Sebastian wciągnął głęboko powietrze, wyczuwając nikły zapach kamfory. Ojciec, przed zniknięciem, cierpiał na zapalenie płuc i pani Jones nie żałowała kamfory, żeby ulżyć mu w oddychaniu. Przez chwilę przypomniał sobie rozpacz, z jaką patrzył na powolne odchodzenie ojca, jak musiał go krępować wbrew własnej woli, wstyd, kiedy w momentach słabości myślał, że śmierć ojca byłaby wybawieniem. Przeszedł przez pokój i otworzył drzwi do dawnej sypialni matki. Umarła, kiedy był dzieckiem, a ojciec zamienił później ten pokój na swój prywatny gabinet. Pokój Eleanor Vane był równie opustoszały, jak pamięć Sebastiana o niej, nie było w nim nawet mebli. Tylko pokrycie ścian mówiło coś o kobiecie, która tam kiedyś mieszkała. Jasnoniebieski papier zdobił rysunek winorośli i kwiatów, wśród których, jeśli spojrzało się uważnie, można było dostrzec maleńkie postaci na huśtawkach, dziwne stworzenia uwiecznione w chwili prostej przyjemności. To był znak, że kiedyś w Montrose Hill panowały miłość i szczęście, a to, że dom przetrwał, mogło dawać nadzieję, że kiedyś do niego wrócą. Po raz pierwszy pomyślał o sprowadzeniu panny młodej do Montrose Hill. Abigail podniosła głowę na dźwięk zbliżających się kroków i uśmiechnęła się zaskoczona. – Boris! – Odłożyła książkę i podrapała psa za uszami, patrząc z nadzieją na ścieżkę za nim. – Nie wyszedłeś chyba sam na spacer, co? – Nie. – Sebastian wyłonił się zza zakrętu ścieżki. – Chociaż, gdyby tak było, właśnie tutaj bym go szukał. – Tutaj? – Uśmiechnęła się, sięgając do koszyka po smakołyk dla psa, który natychmiast usiadł, patrząc na nią wyczekująco. – Czy odkryłam jego ulubione miejsce w lesie? – Jego ulubione miejsce to twoje stopy – stwierdził sucho Sebastian. – Jest twoim oddanym sługą. – Zawsze mam gotową łapówkę. – Dała Borisowi kawałek sera. – Ciekawa jestem, jakby ci odpowiadał kawałek kiełbasy? – Nie rób tego – wtrącił natychmiast jego pan. Podszedł do niej i popatrzył na psa, który zupełnie nie zwracał na niego uwagi. Boris nie odrywał oczu od Abigail, oblizując resztki sera z zębów. – Nigdy nie wróciłby ze mną do domu, gdybyś mu dała kiełbasę. – Cóż, nie wpuszczono by go do Hart House, gdzie króluje Milo. Wcale by ci się to nie spodobało – zwróciła się do Borisa. – Okropna bestia z tego Mila. Sebastian uśmiechnął się, a serce Abigail zabiło żywiej. – Wydajesz się dzisiaj szczęśliwy – powiedziała. – Do twarzy ci z tym. Przechylił głowę i spojrzał na nią bez śladu rezerwy, jaką zwykle wykazywał. Ta rezerwa fascynowała ją i intrygowała, ale uznała, że taki, jak teraz, podoba jej się jeszcze bardziej. – Możliwe, że jestem. – Och? – Uniosła brew. – Mam nadzieję, że uznasz, że jesteś. – Dostałem wiadomość. – Mam nadzieję, że dobrą – powiedziała, kiedy nie pośpieszył z wyjaśnieniem. – Nie jestem pewien, ale muszę wyjechać na parę dni. – Rozumiem – szepnęła. – Mam nadzieję, że wszystko obróci się na dobre… Wzruszył ramionami. – To dotyczy kogoś, kogo ledwie znam. Ale chciałem cię zobaczyć przed wyjazdem. Boris, jak się okazuje, także. – Trącił psa butem, ale Boris nie ruszał się, leżąc u stóp Abigail. – Czy on jedzie z tobą?

– Nie. Powiem pani Jones, żeby go wypuszczała. Może znajdzie cię w lesie. – Czy wrócisz na czas, żeby uczestniczyć w wycieczce barką? – Po wyrazie jego twarzy Abigail domyśliła się, jaka będzie odpowiedź. Usiłowała stłumić rozczarowanie; Sebastian musiał widocznie wyjechać. – Niestety, nie. Wyślę twojej matce list z wyjaśnieniem. – Usiadł na pniu obok niej na tyle daleko, żeby jej nie dotykać. – Z pewnością będzie zawiedziona. – Abigail odłamała kolejny kawałeczek sera dla Borisa, który zlizał go delikatnie z jej palców, po czym złożył łeb na jej kolanie, patrząc na nią z uwielbieniem. – Czy to daleka podróż? – Do Bristolu. Abigail skinęła głową. Co najmniej dwa dni podróży. – Kiedy wyjeżdżasz? – Pojutrze. Dawno nie podróżowałem. – Wyciągnął przed siebie lewą nogę, marszcząc brwi. – Teraz, jak się zastanawiam, ostatni raz to było, kiedy wróciłem z wojny na wozie młynarza. Abigail jęknęła, myśląc o tym, jak trząsł się niczym worek mąki i to z poważnie uszkodzoną nogą. – Na wozie młynarza! Wzruszył ramionami. – Armia nie potrzebowała człowieka z okaleczoną nogą. I im dłużej opiekują się tobą wojskowi medycy, tym większe ryzyko, że stracisz chorą kończynę. Wysupłałem jakieś pieniądze i zabrałem się stamtąd, jak tylko dotarłem na angielską ziemię. – Przerwał. – Dowiedziałem się także o chorobie ojca i chciałem wrócić do domu. Wóz młynarza posłużył mojemu celowi. Zagryzła wargę. – Mam nadzieję, że tym razem będziesz podróżować wygodniej. Skrzywił się. – Spodziewam się! Przynajmniej czeka mnie może coś lepszego u celu podróży. – Och? – Zerknęła na niego spod opuszczonych rzęs. Nie był skory do podzielenia się nowiną, ale wyczuwała w nim lekkie podniecenie, którego zwykle nie okazywał. Jakie wieści zmuszały go do podróży? Czy znalazł sposób, żeby odzyskać swoją własność? Odziedziczył majątek? Paliła ją ciekawość, ale ugryzła się w język. Uśmiechnął się, przyprawiając ją o drżenie. Wieści z pewnością były dobre – nawet jeśli nie chciał o tym mówić, cieszyła się jego radością. – Wybacz, że wyrażam się tak enigmatycznie – powiedział, jakby czytał w jej myślach. – Nie jestem całkiem pewny, co mi los przyniesie, ale mam nadzieję, że coś dobrego. – Ja też mam taką nadzieję! – Uśmiechnęła się promiennie. On także się uśmiechał, przesuwając wzrok na jej usta. – Wiele się spodziewam – powiedział, siadając nieco bliżej. – Pocałujesz mnie na szczęście? – Oczywiście – szepnęła, kiedy podniósł jej brodę i musnął wargami jej usta. – Życzę ci szczęścia… – Powinnaś. – Obejmował dłonią jej brodę, gładząc kciukiem policzek. – Szczęście jest mi potrzebne. – Pocałował ją znowu, tym razem długo i namiętnie. Przysunęła się do niego, pamiętając, jak dobrze było w jego ramionach, kiedy ją całował; nagłym ruchem zsunął się z pnia i ukląkł przed nią, tuląc ją do siebie. Abigail objęła go za szyję i pocałowała. Zadrżała, kiedy przesunął palcami po jej policzku, wzdłuż szyi, w stronę piersi. Jego dotyk, nawet przez materiał,

podziałał jak wstrząs elektryczny. Jęknął, odrywając od niej usta. – Chcę cię całować wszędzie – szepnął, wyciskając gorący pocałunek na jej skórze poniżej ucha i nie przestając pieścić jej piersi. – Proszę – błagała Abigail, domagając się słodkiej tortury. Chwyciła go za ramiona, usiłując przyciągnąć do siebie. Oparł się temu. Trzymał ją na odległość ramienia, obejmując spojrzeniem, które działało jak dotyk. – Jeśli przedtem nie byłem szalony, to teraz jestem. – Oczy mu pociemniały, kiedy rozpinał jej spencerek. Abigail zadrżała, kiedy zsunął go z jej ramion, ale to ona ściągnęła go zupełnie. Twarz Sebastiana znieruchomiała i stała się jakby groźna; opuścił głowę, całując ją z uwielbieniem w podstawę szyi. Abigail przełknęła ślinę, wpijając palce w szorstką korę pnia. Zamknęła oczy, kiedy przesunął dłonie po jej ramionach, muskając boki jej piersi, żeby następnie zacząć rozpinać jej suknię na plecach. Całował ją wzdłuż obojczyka; rzucił jej błagalne spojrzenie. Abigail mogła tylko skinąć głową i szepnąć: tak. Na jego ustach pojawił się cień uśmiechu, kiedy pociągnął jej rękawy, zsuwając suknię i odsłaniając koszulę i gorset. Jej pierś wydawała się szokująco naga i odsłonięta, zanim jeszcze rozwiązał wstążki koszuli. Serce jej biło w szalonym tempie, kiedy czekała podniecona, niespokojna, pełna tęsknoty, żeby zrobił… coś. Zadrżała znowu, gdy chłodne powietrze owionęło jej nagie piersi. – Abigail – szepnął Sebastian. – Najdroższa. – A potem dotykał ustami jej skóry, wzniesienia jej piersi. Miękkie, ciepłe pocałunki były jak szept. Otoczył ramieniem jej kibić, zapewniając jej oparcie. Abigail odrzuciła głowę do tyłu, chłonąc zmysłową pieszczotę. Bezwstydnie wysunęła pierś do przodu, błagając o więcej. Zsuwał usta wciąż niżej i niżej. Klęczał przed nią, całując jej pierś. W myślach przeprosiła lady Constance. Podejrzewała, że Pięćdziesiąt twarzy grzechu było fantazją i przesadą. Nie miała o niczym pojęcia. A potem – potem – niemal zachłysnęła się własnym oddechem. Uniósł skraj jej spódnicy i gładził wnętrze jej łydki, uda. – Sebastianie – szepnęła niepewnie, wciąż tuląc się do niego. – Wiem… Zaufaj mi. Zaufaj… Nie będę się z tobą kochać, ale pozwól, że dam ci to. Sebastian wypuścił powoli powietrze z płuc. – Pragnę cię. – Jego głos ledwie było słychać. – Tak rozpaczliwie… Teraz Abigail zrozumiała, dlaczego lady Constance nazwała akt fizycznej miłości intymnym tańcem. Ich ciała poruszały się w zgodnym rytmie, póki narastająca ekstaza nie wybuchła – Abigail zadrżała i zapłakała na jego ramieniu. Objęła go mocniej za szyję, kiedy wykonał lekki ruch, jakby chciał się odsunąć. Pomyślała, że jeśli teraz ją puści, przewróci się na ziemię. Nie chciała, żeby wyjechał, nie dzisiaj, ani kiedykolwiek; obudził w niej głębokie, pierwotne pragnienie, które domagało się zaspokojenia. Trochę ją przerażało, jak bardzo chciała sprawdzić prawdziwość pozostałych rewelacji lady Constance. Nie podejrzewała, że może być aż tak rozwiązła. – Cóż – szepnęła. – Mam nadzieję, że to ci przyniesie szczęście. Jego ramiona napięły się, potem rozluźniły; parsknął śmiechem. – Tak się stało. Teraz czuję się najszczęśliwszym mężczyzną na ziemi. Abigail uśmiechnęła się, nieświadomie wyginając plecy. – Ja też czuję szczęście. Będę za tobą tęsknić – powiedziała szczerze. Uniósł jej twarz, żeby na nią spojrzeć. – I ja za tobą. – Pociągnął jej spódnicę w dół. Po czym ujął ją za ręce. – Jesteś… –

zawahał się. – Bardzo mi droga, Abigail. Zatrzepotała rzęsami. To było piękne wyznanie, ale nie tak namiętne, na jakie miała nadzieję. – Ja… – Wydawał się szukać odpowiednich słów. – Chciałbym… Czy… będziesz nadal w Hart House, kiedy wrócę? Twoja rodzina nie zamierza wrócić do Londynu? – Nic mi o tym nie wiadomo – odparła powoli. – Jak długo cię nie będzie? – Może dwa tygodnie. – Zsunął wzrok na jej, wciąż nagie, piersi. – Może trochę krócej. Zwilżyła wargi, zaczynała czuć się niezręcznie. – Moja matka zaplanowała wieczór muzyczny za osiem dni, więc spodziewam się, że będziemy tu nadal. – Czekała, ale nie powiedział, dlaczego chciał to wiedzieć tak koniecznie. Uwolniła się z jego objęć i podciągnęła koszulę. – Czy… czy możesz…? – Zaczerwieniła się, odwróciła się do niego plecami, próbując nie zadrżeć pod wpływem jego dotyku, kiedy podniósł jej gorset i zaczął go zawiązywać. Takie zakończenie namiętnego spotkania wydawało się zdecydowanie banalne i Abigail nie spojrzała na niego, wstając. – Abigail. – Chwycił ją za rękę, kiedy sięgała po koszyk. Spojrzała na niego niepewnie. Podniósł jej dłoń do ust, a potem przycisnął do serca. – Gdybym złożył wizytę twojemu ojcu… czy byłabyś zadowolona? Serce jej zadrżało, uśmiechnęła się z nieśmiałą nadzieją. – Przypuszczam, że to by zależało od tego, co byś mu powiedział. – Zamierzam zadać mu niezwykle ważne pytanie. Poczuła lekkie ściskanie w żołądku. – Sądzę, że udzieliłby ci przemyślanej i uczciwej odpowiedzi. Skinął powoli głową, patrząc na nią z… z… Abigail zarumieniła się, przywołując słowo, które cisnęło jej się na usta. Sądziła, że to miłość. Niemal przestała oddychać, czekając. – A gdybym tobie zadał bardzo ważne pytanie, czy także odpowiedziałabyś w sposób przemyślany i uczciwy? Z przejęcia zdołała tylko skinąć głową. Ścisnął jej rękę. – To wszystko, o co mogę prosić. – Objął jej policzek i pocałował ją. – Do widzenia, na razie – szepnął. Zmusiła się do uśmiechu. – Powodzenia. – Zobaczymy się za parę dni, najdroższa – obiecał z błyskiem uśmiechu, który na moment rozświetlił mu oczy. – Boris, chłopcze, idziemy! – I bez słowa więcej odwrócił się i odszedł, a czarny pies pobiegł za nim. Abigail patrzyła za nim, nie chcąc stracić go z oczu. Kiedy zniknął w oddali, wypuściła powietrze z płuc, trochę zawiedziona. Była pewna, że poprosi ją o rękę, wyzna miłość. Ale przecież nie pytałby o papę, gdyby nie zamierzał zrobić tego po powrocie. Ostatecznie… pragnął jej – prawdopodobnie tak samo mocno jak ona jego. Położyła rękę na piersi, jej ciało wydawało się śpiewać na wspomnienie bezwstydnych, cudownych rzeczy, jakie wyprawiały jego palce i usta. Możliwe, że czułaby coś podobnego z każdym innym, przystojnym mężczyzną, ale sądziła, że jej uczucie wobec Sebastiana nie jest czymś zwyczajnym. A to, co właśnie zaszło między nimi, zdecydowanie nie było zwyczajne. Ciekawa była, jakie wieści zmuszały go do wyjazdu. To musiało być coś dobrego, musiało. Nigdy nie widziała go takim wesołym i zadowolonym. Ogarnęła ją radość na myśl o tym, że widocznie dowiedział się, otrzymał, zdobył coś, co zmieniło jego stosunek do kwestii ożenku.

W dużo radośniejszym nastroju podniosła książkę, która upadła na ziemię i wzięła koszyk, z którego Boris ukradł podstępnie i ser, i kiełbasę, kiedy jego pan dawał jej miłosną rozkosz. Otrzepując z ziemi okładkę książki, zauważyła laskę Sebastiana. Wciąż stała oparta o pień drzewa tam, gdzie ją zostawił, kiedy usiadł obok niej… i poprosił, żeby go pocałowała na szczęście… a w końcu zaczął ją całą obsypywać pocałunkami. A potem dał jej do zrozumienia, że ją kocha i poprosi o jej rękę, kiedy wróci. Abigail wiedziała, że powinna zostawić laskę tam, gdzie była, na wypadek gdyby wrócił, ale pod wpływem odruchu chwyciła ją i zabrała ze sobą. Ruszyła do domu z uśmiechem, który nie schodził z jej twarzy. Sebastian był w połowie drogi do domu, kiedy zorientował się, że zapomniał laski. Całowanie Abigail Weston całkiem usunęło z jego pamięci bolące kolano, a smak jej skóry złagodził wszelki ból. Pomyślał, żeby wrócić i zabrać laskę, ale potem wzruszył ramionami i poszedł dalej w stronę Montrose Hill. Miał w domu drugą laskę, a teraz bardziej niż przedtem chciał się szybko dostać do Bristolu. Modlił się, żeby okazało się, że wuj zostawił mu jakieś pieniądze. Dziesięć tysięcy funtów uczyniłoby z niego dżentelmena z pewnymi zasobami; nie stanowiłoby bogactwa, ale dałoby niezależność i bezpieczeństwo. Osiem tysięcy uwolniłoby go z długów i przywróciło bezpieczeństwo finansowe. Cztery czy pięć tysięcy pozwoliłoby mu utrzymać żonę, zwłaszcza taką, która posiadałaby jakieś własne środki. Nawet dwa tysiące stanowiłyby ogromną pomoc, uwalniając go od najcięższych zobowiązań. Oczywiście, wystarczyłoby ożenić się z Abigail, żeby odzyskać komfort finansowy. W miasteczku mówiono, że każda z córek Weston dostanie w posagu czterdzieści tysięcy funtów albo więcej. Miała rację – duma go powstrzymywała. Nie był łowcą posagów i nie chciał dawać ludziom pretekstu, żeby tak go nazywali. Gdyby tylko mógł pozbyć się długów. To by wystarczyło, żeby stanąć przed panem Westonem z czystym sumieniem i w spokoju ducha. Nie mógł odzyskać zdrowej nogi i nawet z czterdziestoma tysiącami nigdy zapewne nie odkupiłby całego majątku, ale nie chciał być pasożytem. Przy odrobinie szczęścia wszystko się poukłada. Nie chciał, żeby patrząc na niego, zastanawiała się, czy pieniądze jakoś na niego wpłynęły. Tak dotkliwie odarto go z godności. Co innego, gdyby ludzie szeptali, że poślubił ją dla pieniędzy – biorąc pod uwagę stan jego majątku, nie dałoby się tego uniknąć – ale nie mógłby znieść, gdyby Abigail tak myślała. Przynajmniej ona powinna mieć pewność, że ożenił się z nią wyłącznie z miłości. Przez chwilę szedł wolniej. Mógł jej to dzisiaj powiedzieć. Wieści o wuju mogły poczekać do jego powrotu z Bristolu, kiedy wiedziałby dokładnie, co to za wieści i jakie mają dla niego znaczenie. Prawie to powiedział, kiedy spojrzała na niego rozgwieżdżonymi oczami, pełna oczekiwania. Ale jakoś… nie powiedział. Otrząsnął się i przyspieszył kroku. Lepiej wyznać jej miłość, kiedy będzie w stanie należycie się oświadczyć. Zdąży to zrobić, kiedy wróci – jeśli, z Bożą pomocą, wszystko pójdzie dobrze. A potem będzie miał mnóstwo czasu, żeby się z nią kochać.

14

Wyjazd Sebastiana zmniejszył zapał Abigail do spacerów. Nadal chadzała do lasu, ale tylko raz spotkała Borisa. Ponieważ pies gonił za czymś małym i szybkim w krzakach, nie polizał jej nawet po ręce na powitanie. Grota także jej nie pociągała. Chociaż Sebastian zostawił tam dywanik i poduszki, mówiąc, że to dla niej, wiedziała, że bez niego to nie będzie to samo. A potem zrobiło się pochmurnie i zimno i jej wędrówki całkiem ustały. Zmuszona do siedzenia w domu, miała dużo czasu, żeby przeżywać na nowo każdą chwilę ich ostatniego spotkania. Zastanawiała się nad jego każdym słowem, szukając jakiejś zdecydowanej wskazówki co do jego zamiarów. Niemożliwe, żeby nie miał czegoś poważnego na myśli. Sebastian był niezwykle uczciwy. Żaden mężczyzna, który uprzedziłby ją, że w jego rodzinie zdarzył się obłęd, mogący i jego dotknąć, nie mógłby kpić sobie z niej, łudząc fałszywymi zamiarami. Żałowała, że nie zdradził, co wzywa go do Bristolu, ale coś w jego zachowaniu świadczyło o tym, że sam nie jest tego pewien. Może jakaś z jego inwestycji okazała się bardziej obiecująca. Może dostał interesującą propozycję. W obu wypadkach mógłby chcieć zachować powściągliwość. A jednak – gdyby naprawdę nie zdawał sobie sprawy z ewentualnych korzyści – tak jak wtedy, kiedy wspomniał o wielkich nadziejach i poprosił o pocałunek na szczęście, czy mówiłby o rozmowie z ojcem? Abigail nie widziała żadnego powodu do rozmowy z ojcem, poza jednym. Gdyby Sebastian rzeczywiście wątpił w powodzenie swego przedsięwzięcia, nie wspominałby z pewnością o ojcu. Ale jeśli podróż nie miała decydującego znaczenia, to dlaczego nie powiedział jej, że ją kocha, kiedy trzymał ją w ramionach, rozwiązłą jak jawnogrzesznica? Wobec tylu pytań dwa tygodnie wydawały się wiecznością. Penelope przerwała pewnego dnia jej rozmyślania, kiedy Abigail siedziała w szklarni z książką na kolanach, patrząc, jak chmury suną po niebie. – Coś na pociechę, Abby! – oznajmiła. – Skąd to masz? – Abigail sapnęła ze zdumienia, instynktownie rozglądając się, czy ktoś nie podsłuchuje, kiedy Penelope zamaszystym gestem wyciągnęła Pięćdziesiąt twarzy grzechu. – Nie martw się, sprawdziłam, czy drzwi są zamknięte. – Penelope zmarszczyła nos. – Dostałam już nauczkę. – Skąd to wzięłaś? – Zapytała ponownie Abigail, na tyle uspokojona, żeby wziąć broszurkę i otworzyć na pierwszej stronie. – Czy jest dobra? – Jakby trafiła się jakaś zła! – parsknęła siostra. – Nie podobała mi się tak bardzo jak poprzednia, ale nadal jest wyjątkowo nieprzyzwoita. Nieważne, skąd ją mam. Spójrz na drugą stronę. Abigail czytała chwilę, po czym westchnęła zaszokowana. – Dwóch kochanków naraz? – W istocie. – Penelope jeszcze bardziej zniżyła głos. – Bracia. – Och, Boże. – Abigail zachichotała, nie mogąc w to uwierzyć. – Jakby znalezienie jednego dżentelmena w miłości nie było dostatecznie trudne! – Śmiem twierdzić, że Constance ma niższe standardy od ciebie, Abby. – Penelope przekrzywiła głowę na bok. – Czy szanowny pan Vane do ciebie napisał? Starannie zamknęła pamflet. – Nie i nie spodziewam się, żeby to zrobił. Nic o tym nie wspominał.

– Cóż, zatem widocznie nie planował długiej nieobecności – powiedziała Penelope. – Ten człowiek jest w tobie zakochany po uszy. – Skąd możesz wiedzieć? – Stąd, jak wodzi za tobą oczami, śledząc twój każdy ruch. Stąd, że przyszedł z wizytą, mimo że wszyscy w Richmond uważają go za mizantropa, i stąd, że zdobył serce mamy, ucząc Mila posłuszeństwa. I myślę, że ty jesteś w nim zakochana, bo smucisz się i milczysz, odkąd wyjechał. – Popukała się palcem w usta. – Teraz, jak się zastanawiam, byłaś już taka, zanim jeszcze mama dostała od niego liścik z przeprosinami, że nie popłynie z nami barką. Spotkałaś go może w lesie podczas jednego ze swoich samotnych spacerów? Abigail zagryzła wargę, zastanawiając się, ile powiedzieć siostrze. Pytania, na które nie znajdowała odpowiedzi bardzo jej ciążyły, ale Penelope nie zawsze była najrozsądniejszą powierniczką. – Tak. Powiedział mi, że wyjeżdża. – Aha! – Oczy siostry zabłysły. – Dokąd pojechał? – Do Bristolu i nie wiem dlaczego – odpowiedziała, zanim Penelope zdążyła zapytać. – Mówił, że to nie powinno zająć dłużej niż dwa tygodnie. – To nie tak długo. – W głosie Penelope brzmiało niemal współczucie. – Z pewnością minie, zanim zauważysz. Jakby za dotknięciem różdżki czarodziejskiej rozległo się pukanie do drzwi i do szklarni zajrzała służąca. – Przepraszam panno Weston, panno Penelope, ale matka pań prosi, żeby panie przyszły do bawialni, żeby przyjąć gości. – Oczywiście, Jane – powiedziała wesoło Penelope. Zerwała się z krzesła, stając przed Abigail, która usiłowała gorączkowo ukryć Pięćdziesiąt twarzy grzechu. – Zaraz przyjdziemy. – Jane skinęła głową i wycofała się. Penelope odetchnęła z ulgą. – Niewiele brakowało. – Myślę, że drzewka pomarańczowe go zasłoniły. – Pamflet był już bezpiecznie ukryty między kartkami książki Abigail. – Lepiej pobiegnę na górę i go schowam. Powiedz mamie, że musiałam poprawić włosy. Penelope skinęła głową i pośpieszyła do bawialni. Abigail, wciąż przejęta tym, że o mało nie została przyłapana, poszła do sypialni. Nie mogła się powstrzymać, żeby nie zajrzeć do książeczki i w końcu przeczytała całą. Okazała się bardziej szokująca niż poprzednie opowieści; lady Constance spotkała dwóch przyjaznych dżentelmenów i – nie mogąc zdecydować, który bardziej jej odpowiada – wzięła obu do łóżka. Abigail uznała już wcześniej, że te przygody to czysta fantazja, ale tym razem autorka posunęła się za daleko. Constance wydawała się traktować swoich kochanków serdecznie i z szacunkiem, jeśli nie z miłością, ale przynajmniej każdemu z nich poświęcała całą uwagę. Jak mogła objąć dwóch mężczyzn, w przenośni i dosłownie, naraz? Abigail przeczytała ponownie jedną stronę, żeby się upewnić. Tak, Constance niewątpliwie znajdowała nowe sposoby na doznawanie i dawanie przyjemności. Rumieniec całkiem nie zbladł na jej policzkach, kiedy zeszła na dół, ukrywszy broszurkę na dnie koszyka z szyciem. Poczekała chwilę, żeby dojść do siebie, i otworzyła drzwi. Na kanapie obok Penelope siedziała lady Samantha Lennox. Odwiedzała ich już wcześniej ze swoją siostrą, lady Turley, ale teraz towarzyszył jej ktoś inny. Siedział plecami do drzwi, ale wstał natychmiast, kiedy weszła, i odwrócił się do niej twarzą. – Oto moja najstarsza córka, Abigail – powiedziała mama ciepłym głosem. – Abigail, poznaj naszego gościa, wicehrabiego Athertona, brata lady Samanthy. – Jak się miewasz, panie? – Dygnęła. – Doskonale, panno Weston. – Lord Atherton był wysoki i przystojny; czarne włosy

spływały falami na jego skronie. Nosił świetny mundur dragonów królewskich, który wspaniale podkreślał jego atletyczną budowę. Jego błyszczące, niebieskie oczy rozpromieniły się szczerym podziwem, kiedy się skłonił. – To ogromna przyjemność cię poznać, pani. Bez szczególnego powodu Abigail zaczerwieniła się znowu. Szepnęła jakieś uprzejme słowa i podeszła bliżej, żeby zająć miejsce, zauważając w ostatniej chwili, że jedyne wolne krzesło stoi obok lorda Athertona. Przywitała się z lady Samanthą i przyjęła filiżankę herbaty od matki, cały czas świadoma obecności dżentelmena obok siebie. – Jakże to miło, że odwiedziłeś nas, panie, z lady Samanthą. – Mama nie potrzebowała wyrażać głośno zadowolenia; wyraz jej twarzy nie zostawiał co do tego żadnych wątpliwości. Abigail zerknęła ukradkiem na Penelope, która sączyła herbatę, nie odrywając oczu od lorda Athertona. Cóż. Może teraz siostra uzna Richmond za bardziej interesujące miejsce, skoro niewątpliwie wspaniały wicehrabia znalazł drogę do ich salonu. Ciekawa była, czy ich ojciec zaczai się przed wejściem, żeby zachęcić wicehrabiego do ubiegania się o rękę jednej z nich. – To niezwykle uprzejmie z państwa strony, że zechcieliście mnie przyjąć – odparł lord Atherton. – Moja siostra tyle mi opowiadała o nowych mieszkańcach Hart House, że błagałem ją, żeby mnie zabrała z wizytą. Nie mogła się ode mnie opędzić. – To prawda – przyznała lady Samantha z czułym uśmiechem. – Nie sposób mu odmówić, kiedy o coś prosi. – Nasze drzwi są zawsze otwarte – oznajmiła mama, gładząc sierść Mila. Szczeniak leżał zwinięty w kłębek obok niej na kanapie. Musiał się zaprzyjaźnić z gośćmi, bo nie ujadał. – Zwłaszcza przed przyjaciółmi lady Samanthy. – Cieszę się ogromnie. Mam miesięczny urlop z regimentu i będę zaszczycony, mogąc wam pokazać atrakcje Richmond. Penelope wydała stłumione parsknięcie. Odwrócił się w jej stronę. – Wyczuwam wątpliwość, panno Penelope. Zastanawiam się, czego może dotyczyć: moich chęci czy atrakcji Richmond? – Sądząc po błysku w jego oczach, Abigail domyślała się, że nie miał wcale wątpliwości. Penelope uśmiechnęła się promiennie, unikając wzroku matki. – Kto mógłby wątpić w któreś z nich? – A to mi odpowiedź! – Zwrócił się do Abigail. – Czy przestraszyłem twoją siostrę? Proszę mi powiedzieć, że nie, panno Weston. Za nic w świecie nie chciałbym tak źle rozpoczynać znajomości z nowymi sąsiadami. Musiała się roześmiać. – Kiedy lepiej poznasz moją siostrę, panie, zrozumiesz, że to niemożliwe! Przypuszczam, że chciała wyrazić w ten sposób, że z przyjemnością poznamy atrakcje Richmond; będziemy wdzięczne za ich pokazanie. – Cała przyjemność po mojej stronie. – Miał bardzo niebieskie oczy, a drobne zmarszczki w kącikach wydawały się świadczyć o pogodnym usposobieniu. Nawet głos miał atrakcyjny – głęboki, o przyjemnym brzmieniu. – Co udało wam się, jak dotąd, zobaczyć? Trwało chwilę, zanim Abigail zrozumiała pytanie – wicehrabia wpatrywał się w nią z zainteresowaniem przyprawiającym o zmieszanie. – Och! – Zaczerwieniła się. – Obawiam się, że niewiele. – Czy byłyście na szczycie Richmond Hill? W ogrodach botanicznych Kew? W pałacu w Hampton Court? – W jego głosie brzmiało coraz większe zdziwienie z każdym potrząśnięciem jej głowy. Po trzecim położył rękę na sercu i zwrócił się do Penelope z udaną pokorą: – Panno Penelope, pokornie proszę o wybaczenie. Kto by się nie nudził, mając wieś za

całą rozrywkę? Teraz, kiedy ktoś publicznie oświadczył, że podziela jej zdanie o Richmond, Penelope uśmiechnęła się skromnie. – Bardzo podobają mi się sklepy we wsi. – A co z tobą, panno Weston? – ponownie zwrócił się do niej, z rozbawieniem w oczach. – Wieś jest czarująca – przyznała. – Ale lubię też prostsze rozrywki – wycieczkę łódką, spacer w lesie. – Ach, lasy. – Jego głos był pełen uczucia. – Dobrze je pamiętam. Można by powiedzieć, że znam je lepiej niż Stratford Court. Kiedy byłem chłopcem, lady Burton pozwoliła mi łaskawie poruszać się w nich bez ograniczeń. Włóczyłem się po nich godzinami. – Pokręcił głową melancholijnie. – Siostra wzywała mnie do domu, zapalając światło w pewnym oknie, żebym nie poniósł kary za przebywanie poza domem o późnej porze. – Czy można zobaczyć Stratford Court z naszych lasów? – Penelope uniosła brwi. – Nie wiedziałam. Odchrząknął. – Trzeba wspiąć się trochę wyżej na górę. – Och, to znaczy, na Montrose Hill? – Penelope skinęła głową, nie zauważając, jak oboje z gości zamarli na moment. – Czy udało ci się odkryć grotę w lesie? Abigail niemal się zakrztusiła. Jak Penelope mogła – i to w dodatku przy mamie? Nigdy siostrze nie wybaczy, jeśli przez nią mama zabroni jej spacerować po lesie. – Nie – odparł lord Atherton z ledwie dostrzegalnym wahaniem. – Nie wierzę, żeby nadal istniała. Zasypano ją przed laty. – Prawda – powiedziała Penelope, chwytając w końcu spojrzenie Abigail. – Jaka szkoda. To musiało być fascynujące miejsce. – Gdzie była ta grota? – zapytała mama. Głaskała Mila, ale Abigail wiedziała, że jej swoboda jest iluzją. Miała uwagę wyostrzoną jak u sępa. – Podobno gdzieś w lesie, pani Weston – odparł lord Atherton. – Ciekawostka z czasów Stuartów. Ale jak wszystkie plotki, i ta nie była oparta na niczym konkretnym. Nikt z obecnie żyjących jej nie widział. Poza mną, pomyślała Abigail, przypominając sobie wyciętą ze szkła, usychającą z miłości, syrenę oraz intymny nastrój groty. I Sebastiana. – Nigdy o niej nie słyszałam. – Bystre spojrzenie mamy spoczęło na krótką chwilę na starszej córce. – Abigail, musisz zachować ostrożność, spacerując po lesie. Nie chciałabym, żebyś wpadła do jakiejś starej groty. – Jestem ostrożna – pośpieszyła z zapewnieniem Abigail. – Nie ma powodów do niepokoju, pani Weston. Lady Burton była głęboko przekonana, że grotę zasypano, zanim jeszcze ona sama została właścicielką Hart House. – Atherton uśmiechnął się ze skruchą. – Gdyby nadal istniała, wiedziałbym o tym, bo latami przeszukiwałem lasy. Lady Burton sprawiła chłopcu przyjemność, pozwalając mu jej szukać, ale – niestety; widocznie zakopano ją przed dziesiątkami lat. Nigdy nie natrafiłem na jej ślad, a naprawdę szukałem. Odkrywając ją, chciałem udowodnić, że wszyscy się mylą. – Przypuszczam, że na tym polegała atrakcyjność groty – zauważyła lady Samantha. Jej brat parsknął śmiechem. – O tak! Nawet skarb piratów nie byłby bardziej pociągający, choć muszę wyznać, że jako chłopiec miałem nadzieję znaleźć grotę wypełnioną pirackimi skarbami! Teraz wszyscy się roześmieli. Abigail zauważyła, że Penelope na nią patrzy, i próbowała przekazać jej oczami, żeby zaprzestała dociekań. Penelope leciutko skinęła głową, popijając

herbatę. Rozmowa zeszła na bardziej przyziemne tematy i po jakimś czasie goście się pożegnali. Mama zaprosiła lorda na wycieczkę barką za parę dni, na co przystał chętnie. Każdy, kto wstawał, budził Mila ze szczenięcej drzemki; psiak zeskoczył z kanapy i zaczął biegać po pokoju, piszcząc z podniecenia. Kiedy ktoś otworzył drzwi, wybiegł do holu, a potem na dwór. – O Boże – westchnęła mama. – Znowu. – Ucieczki Mila nawet ją zaczynały męczyć. Jej wysiłki nauczenia Mila, żeby przychodził na zawołanie, nie były takie udane jak Sebastiana. – Złapiemy go! – zawołał natychmiast lord Atherton; jego oczy tańczyły z rozbawienia. – Chodź, Samantho! Urządzimy pościg! – Wybiegł pośpiesznie za psem. – Nie mogę biegać w tych butach – sprzeciwiła się jego siostra, patrząc z żalem na Penelope. – Nie ma się czym przejmować – szepnęła Penelope. Jak zwykle nie zadała sobie trudu, żeby złapać szczeniaka. Z zewnątrz dobiegło rżenie konia. Mama, przedtem zrezygnowana, jęknęła, ożywiając się. – O Boże! Stratują go! – Wybiegła z pokoju, Abigail za nią. Pies tym razem rzeczywiście igrał ze śmiercią. Wysoki czarny ogier machał głową i skakał z boku na bok spłoszony, podczas gdy Milo biegał w kółko po żwirze, wpadając między jego kopyta, potem pod powóz, potem tańcząc przed końmi z zaprzęgu, cały czas wymykając się lordowi Athertonowi i stajennemu, którzy próbowali go złapać. Im dłużej pies szczekał, tym bardziej konie stawały się niespokojne, parskały i uderzały kopytami o ziemię. Każde z tych kopyt mogło zmiażdżyć Mila. Mama spojrzała na Abigail z niepokojem. – Nigdy nie wybaczę twojemu ojcu – powiedziała z rozpaczą. – Schwytam go – obiecała Abigail. Obserwowała gonitwę przez chwilę, czekając na sposobny moment. Lord Atherton wyraźnie świetnie się bawił, machając na udręczonego stajennego, żeby obszedł powóz z drugiej strony, a sam stanął w innym miejscu. Ale Milo był dla niego za zwinny; akurat, kiedy wicehrabia już miał go złapać, wykręcił się, wpadł pod buty stajennego, pod powóz, a potem pognał w stronę drzew wzdłuż podjazdu… Tam pobiegła Abigail i czekała na niego. – Milo! – zawołała, kucając na ziemi. – Chodź, Milo, mam dla ciebie serek. – Wyciągnęła rękę, jakby coś w niej miała. Na Borisa to działało, ale Boris był dużo lepiej wytresowany. Wstrzymała oddech, mając nadzieję, wbrew nadziei, że Milo da się zwieść. Szczeniak zatrzymał się o parę stóp od niej, machając ogonkiem. – Milo, chodź – powtórzyła Abigail stanowczo. Czekała, nie ruszając się. Po paru chwilach piesek otrząsnął się i podreptał w jej stronę. Kiedy lizał jej palce w poszukiwaniu sera, chwyciła go za skórę na karku. – Nie zasługujesz na przysmaki, mały zbóju – powiedziała. Szczeniak szczeknął, ale przyjął rozczarowanie z filozoficznym spokojem, uderzając ogonkiem w jej ramię. – Dobra robota, panno Weston! – Lord Atherton podszedł bliżej, patrząc na nią z szacunkiem. – Co za podstępna istota. Roześmiała się. – I wije się jak piskorz. Jak dotąd wszyscy zdążyliśmy się wyszkolić w chwytaniu Mila. – Szczeniak polizał jej brodę na dźwięk swojego imienia. Abigail się skrzywiła. Takie już miała szczęście, że goniła psa za każdym razem, kiedy poznawała jakiegoś dżentelmena. – Przynajmniej potrafi być wdzięcznym jeńcem. – Atherton uśmiechnął się, drapiąc Mila po łebku. Szczeniak usiłował jego także polizać po ręce.

– Kiedyś uciekł do lasu i zaczepił się o jeżyny. Jeśli jest taki wdzięczny, to powinien w ogóle przestać uciekać. Uśmiechnął się. – Może taka jest natura szczeniaków. – Razem ruszyli w stronę jej matki, do której dołączyły teraz Penelope i lady Samantha. – Czy mogę zadać bardzo śmiałe pytanie? – Przypuszczam – odparła zaskoczona. Zerknął w stronę lasu. – Rozmowa o lesie i grocie wzbudziła we mnie tęsknotę za spacerem. Czy otrzymam na to pozwolenie? – Oczywiście! – Właściwie powinna zapytać o to rodziców, ale wątpliwe, żeby któreś odmówiło prośbie. Papa prawdopodobnie zaprosiłby lorda Athertona, żeby chodził, gdzie mu się podoba w majątku Hart House, z wnętrzem domu włącznie. – Dziękuję. – Przechylił głowę, żeby lepiej jej się przyjrzeć. Poczuła ciepło na twarzy. Jego oczy wyrażały nieskrywany podziw. Dżentelmeni podziwiali ją już wcześniej, ale nie w tak otwarty, śmiały sposób. – Czy jutro byłoby możliwe? Nie chciałbym okazać się intruzem i przeszkodzić w jakichś planach. – Och, nie – zapewniła. – Na jutro niczego nie planujemy. – To doskonale. – Uśmiechnął się jeszcze szerzej. Podeszli do pozostałych. Lady Samantha ucieszyła się, że Milowi nic się nie stało, i poklepała go po łepku. Lord Atherton pomógł siostrze wsiąść do powozu, a sam wskoczył na siodło czarnego ogiera, który uspokoił się teraz, kiedy Milo na niego nie ujadał. Mama poczekała, aż odjadą kawałek, zanim odwróciła się do córek. – Co za czarujący dżentelmen! – Jak sądzisz, którą z nas poślubi? – zapytała z powagą Penelope. – Och, jaki papa byłby szczęśliwy, udowadniając, że dobrze zrobił, kupując ten dom! Mama podniosła oczy do nieba. – Gdyby lord Atherton – albo ktokolwiek inny! – poprosił o twoją rękę, moja panno, zmusiłabym twojego ojca, żeby się zgodził! Krzyżyk na drogę, powiedziałabym! – Nie sądzę, żebyś musiała bardzo papę naciskać. Mama tylko spojrzała na nią ponuro, biorąc szczeniaka od Abigail. – Dziękuję, że uratowałaś go po raz drugi, Abby. – Utuliła psiaka w ramionach. – Coś ci się stało, malutki Milo? Musisz przestać uciekać jak dzikus na dwór. Sprawdźmy, czy nic ci się nie przyczepiło do futra. – Weszła z powrotem do domu, wciąż przemawiając pieszczotliwie do psa. – Dziękuję za uratowanie mojego drogiego maleństwa, Abby – powiedziała Penelope, naśladując głos matki. – Uwielbiam go bardziej niż którąkolwiek z was! Abigail stłumiła chichot. – Nieprawda! Chociaż on nie ma twojej impertynencji. Oczy siostry rozbłysły. – Skoro już o tym mowa… Byłaś pogrążona w rozmowie z lordem Athertonem, kiedy wyszłyśmy z lady Samanthą. O czym rozmawialiście? – O psie. – Abigail zachowała uśmiech na twarzy, patrząc, jak goście się oddalają. – A ty myślałaś, że w Richmond będzie nudno. – Lord Atherton będzie musiał się bardzo postarać, żeby nadrobić za resztę Richmond – odparowała siostra. – A jednak jest znacznie ciekawszą rozrywką, niżbym się tutaj spodziewała. Na końcu podjazdu lord Atherton odwrócił się, spojrzał prosto na Abby i uchylił

kapelusza. Boże, Penelope ma rację, pomyślała nieco oszołomiona Abigail. Jest olśniewająco przystojny. – Zapytał, czy może jutro pospacerować w lesie – wyznała cichym głosem. – Powiedziałam, że tak, oczywiście; czy papa nie byłby uszczęśliwiony? Penelope uniosła brew. – Naprawdę? No, no. – Co? – Zmarszczyła brwi, widząc minę siostry. – Może nie będzie chciał spacerować sam. – Penelope przybrała obłudnie zatroskany i poważny wyraz twarzy. – Jeśli będziesz chciała oszczędzić sobie poświęcenia, może ja zdobędę się na to, żeby mu towarzyszyć, w bezpiecznej odległości od twojej groty, rzecz jasna. Abigail wybuchła śmiechem. – Oto prawdziwie kochająca siostra! Penelope wyglądała na bardzo z siebie zadowoloną. – Ufam, że będziemy widywały dużo, dużo częściej przystojnego lorda Athertona.

15

Lord Atherton dotrzymał słowa i zjawił się następnego dnia rano. Mama uniosła brwi, kiedy zapowiedziano gościa, a Penelope rzuciła Abigail zachwycone spojrzenie. Wchodząc do pokoju, lord obdarzył wszystkie trzy kobiety oszałamiającym uśmiechem. Po ciepłych powitaniach zwrócił się do pani domu. – Miałem nadzieję na przechadzkę po państwa lesie, jeśli nie nadużyję w ten sposób uprzejmości, madam. – Ależ bardzo proszę, sir! – Uśmiechnęła się do Abigail. – Moja córka już mi o tym wspomniała. Może pan tam spacerować, kiedy tylko pan zechce. – Dziękuję. Panna Weston powiedziała to samo, ale nie chciałem być niegrzeczny i samotnie wałęsać się po państwa posiadłości – oznajmił tonem przeprosin. – Nonsens! Papa nie miałby nic przeciwko temu – dodała Abigail z uśmiechem. Jej ojciec cieszył się jak dziecko, kiedy przekazała mu prośbę lorda Athertona. – Powiedział, że może pan spacerować po naszym lesie bez ograniczeń, zwłaszcza że tak dobrze pan go zna. – To bardzo uprzejmie z jego strony. – Lord Atherton uśmiechnął się promiennie, a jego oczy rozbłysły. Ich błękitny kolor uwypuklała szarość spacerowego surduta, który tego dnia miał na sobie. – Obawiam się, że jest zbyt łaskawy. Od dziesięciu lat nie zaglądałem do tego lasu. Mógłbym czasem zabłądzić! Mama spojrzała z uśmiechem. – Abigail może służyć za przewodniczkę. Bardzo lubi spacerować po lesie i dość dobrze zna jego zakątki. – Doprawdy? – zwrócił się do Abigail. – Panno Weston, zechce mi pani towarzyszyć? Zapadła nabrzmiała cisza. Penelope była bezgranicznie zdumiona, za to mama – wniebowzięta. Abigail poczuła, że na jej policzki wypływają rumieńce. – Penelope była tam ze mną wiele razy – próbowała wybrnąć. – Ale jeszcze boli ją kostka. Przecież skręciła ją sobie podczas ostatniego spaceru – przypomniała matka. – Nie dalej jak rano ją pielęgnowała. Penelope wzruszyła nieznacznie ramionami, udając, że jest pochłonięta haftowaniem. Abigail wzięła głęboki oddech. – Oczywiście. Z przyjemnością będę panu towarzyszyć, milordzie. Lord Atherton uśmiechnął się jeszcze bardziej promiennie. – To cudownie. Jest pani niezwykle miła. Obawiałem się, że nadużyję pani uprzejmości. – Nic podobnego – zaprzeczyła, rumieniąc się jeszcze mocniej. – To prawda. Abigail mogłaby spacerować po lesie całymi godzinami. Nie przepuści żadnej okazji – wtrąciła Penelope z zadziornym uśmiechem. – Zna tam każdą ścieżkę, milordzie. Nie zabłądzi pan, nawet gdyby pan chciał. Gość się roześmiał. – Idealna przewodniczka! Czegóż więcej mógłbym sobie życzyć? Abigail żałowała w duchu, że siostra wymyśliła historyjkę o skręconej kostce. I mogłaby się założyć, że w tej chwili Penelope też tego żałuje. Ale i tak posłusznie poszła po czepek. – Naprawdę tak pani lubi ten las? – zapytał lord Atherton, kiedy szli po trawniku. Chociaż twierdził, że nie pamięta drogi, prowadził ich prosto nad rzekę, z dala od zwykłych szlaków

Abigail, które biegły w pobliżu Montrose Hill. Powstrzymała chęć zerknięcia na wzgórze. Sebastian i tak był w Bristolu. – Tak. Lubię ciszę, która tam panuje. Skinął głową. – Ja też lubię ciszę. Powiedziałbym nawet, że dopiero teraz to doceniam. Kiedy byłem chłopcem, ukrywałem się tam przed guwernerami, żeby uniknąć lekcji. I to mi się najbardziej podobało. – Niemożliwe! – zaprotestowała z udawanym niedowierzaniem. – Mówię prawdę – przyznał z głębokim westchnieniem, gdy znaleźli się w cieniu drzew. – Wiele razy wymykałem się i przeprawiałem przez rzekę w małej łódce. Wiedziałem, że nikt mnie tam nie znajdzie. W mojej wyobraźni ten las to były nieprzebrane puszcze Afryki, najdziksze rejony obu Ameryk, najbardziej oddalone zakątki Orientu. Równie dobrze mógłbym faktycznie się tam znaleźć, bo moi guwernerzy i tak nie mogli przeprawić się przez rzekę, gdy zabrałem łódkę. Abigail się roześmiała. – Musiało ich to bardzo denerwować! – Mam nadzieję! – Uśmiechnął się szeroko. – I nawet nie bałem się kary. Wyprawy były tego warte. – Czy wałęsał się pan po lasach samotnie? – Czasami – odpowiedział z wahaniem. – A pani zwykle spaceruje samotnie? – O ile siostra mi nie towarzyszy, a to się zdarza bardzo rzadko. Drogę zagrodziło im zwalone drzewo, którego pień miał co najmniej sześćdziesiąt centymetrów średnicy. Wokół rosły paprocie tak gęste, że nie sposób było przejść bokiem. Abigail uniosła spódnicę, aby wejść na kłodę. – Woli pani samotność? – Lord Atherton przeskoczył przez pień i wyciągnął do niej rękę. – Czy może towarzystwo, panno Weston? Ujęła jego dłoń i stanęła na pniu. – Jedno i drugie ma swoje plusy. Podał jej drugą rękę i pomógł zeskoczyć na ziemię. – Niewątpliwie – mruknął pod nosem i nie cofnął się, gdy wylądowała tuż obok niego. – Ale w tej chwili wolę towarzystwo. Abigail uniosła głowę i niemal zaparło jej dech w piersiach, gdy dostrzegła wyraz jego twarzy. Czyżby z nią flirtował? – Doprawdy? – spytała bez tchu. – Nie mam najmniejszych wątpliwości – odparł, nie odrywając od niej wzroku. Abigail poczuła się lekko oszołomiona, ale nie była w stanie odwrócić oczu. Nie mogła uwierzyć, że ten mężczyzna był kiedyś najlepszym przyjacielem Sebastiana. Różnili się tak bardzo jak ogień i woda. Ale ponieważ znała go krótko, stwierdziła, że jej ocena może być zbyt pochopna. Lord Atherton był przecież czarujący, elokwentny i przystojny. Gdy pozna go bliżej, może się okazać, że między nim a Sebastianem istnieje więcej podobieństw niż różnic. Wiedziała, że Sebastian ukrywa swoje prawdziwe ja, uzewnętrzniając je tylko w małej części. Zdała sobie sprawę, że lord Atherton nadal trzyma ją za ręce. Odwróciła wzrok i gorączkowo szukała w myślach odpowiednich słów. – Musiał pan dobrze poznać tereny wokół Montrose Hill – wypaliła – kiedy kolegował się pan z panem Vane’em. Lord Atherton przygarbił się nieznacznie, ale wyraz jego twarzy się nie zmienił. – Z Vane’em? O tak. Ale to było bardzo dawno temu. Skąd… Skąd pani wie, że się

kolegowaliśmy? – Pańska siostra powiedziała mi, że kiedyś byliście dobrymi przyjaciółmi – odpowiedziała bez wahania. – Jako chłopcy. Przypuszczam, że szukaliście groty także na terenie jego posiadłości. Spojrzał na nią dziwnym wzrokiem. – Tak, zapewne… Zna pani Vane’a, panno Weston? – Tak. – Próbowała wyrzucić z myśli obraz ich ostatniej schadzki, ale ciało wiedziało swoje. Sutki naprężyły się i stwardniały pod gorsetem, a serce przyspieszyło rytm. – Jest naszym sąsiadem, więc go znamy, rzecz jasna. To go najwyraźniej zdziwiło. – Powiadają, że stał się odludkiem. Instynktownie poczuła gniew. Najpierw sami go wykluczyli, a potem oskarżają, że jest odludkiem. – Wobec nas był bardzo serdeczny – oznajmiła. – Poznałam go w tym lesie. Piesek mamy zaplątał się w ciernisty krzak, a pan Vane go oswobodził. Zaniósł Mila do domu, bo to głupiutkie zwierzątko było tak umazane błotem, że pobrudziłoby mi suknię. – Któż nie pospieszyłby na ratunek dziewicy w potrzebie?! – zawołał lord Atherton żartobliwie i najwyraźniej się odprężył. – Nie miałem zamiaru go potępiać! W ostatnich latach rzadko bywam w Richmond, mogę więc polegać tylko na relacjach innych. Może wprowadzono mnie w błąd. – Och. – Uśmiechnęła się z lekkim zażenowaniem. – Jest wielu niemiłych ludzi, ale pan Vane wydaje się bardzo uprzejmy. Nie znoszę osób, które wierzą w każdą wydumaną plotkę i historyjkę, jaką usłyszą. – Jest pani bardzo mądrą damą – odparł. – Kiedyś był mi bliski jak brat. Całymi godzinami włóczyliśmy się po tym lesie. Szukaliśmy zaginionej groty i kryliśmy się przed nauczycielami. – Zamilkł, jak gdyby szukał właściwych słów. – Ale od kilku lat szczęście mu nie sprzyja. Pewnego razu pokłóciliśmy się i od tego czasu nie rozmawiamy. Obawiam się, że nie jest już tą osobą, którą kiedyś znałem. – Śmiem twierdzić, że wszyscy się zmieniają, kiedy dorosną – zauważyła dyplomatycznie. – Nie żałuje pan tego, że się poróżniliście? Chciała zapytać, co było przyczyną kłótni, ale wiedziała, że i tak jej nie powie, jeśli w grę wchodziła lady Samantha. Z drugiej strony, mogłaby z niego wyciągnąć, ile prawdy jest w plotkach. Przyznał przecież, że kiedyś byli sobie bliscy jak bracia, a Abigail pragnęła się dowiedzieć, dlaczego najlepszy przyjaciel opuścił Sebastiana w potrzebie. Lord Atherton przez chwilę zastanawiał się nad odpowiedzią. – To on tego chciał – powiedział w końcu wyraźnie lżejszym tonem. – Szanuję jego decyzję. Przyjaźń nie zawsze trwa do grobowej deski. – Wskazał na bliźniacze dęby, których pnie były ściśle splątane i rozdzielały się dopiero wysoko nad ziemią. – Kiedyś myślałem, że posadzono to drzewo, żeby oznaczyć wejście do groty. Przekopałem nawet ziemię wokół niego, ale bez rezultatu. Abigail zmusiła się do uśmiechu. Grota była w zupełnie innym miejscu. Lord Atherton najwyraźniej nie miał zamiaru podzielić się z nią swoją wiedzą. Rzuciła zdawkową uwagę i zmienili temat rozmowy. Podczas spaceru nie opuszczała jej jedna myśl. Była ciekawa, po co Sebastian pojechał do Bristolu. Lord Atherton szybko stał się regularnym i bardzo lubianym gościem w Hart House. Podczas zorganizowanej przez mamę wycieczki łodzią, wskoczył do sięgającej kolan wody, aby

wyłowić kapelusz, który wiatr zdmuchnął Penelope z głowy. Dotrzymał obietnicy i zabrał je do Richmond Hill na piknik oraz do Hampton Court, zawsze z gromadką innych młodych ludzi. W czasie tej ostatniej wycieczki towarzyszyli im jego koledzy z Gwardii Narodowej, którzy dostali dzień wolnego. Wyprawa minęła w wesołym nastroju, a na zakończenie urządzili zawody, kto pierwszy dotrze do środka labiryntu. Wśród ogólnej wrzawy i pisków doszło nawet do pojedynku – na szczęście na widelce, a nie szable – o ostatni kawałek truskawkowej tarty z piknikowego kosza. Widząc lorda Athertona, który ze srogą miną i z ciemną grzywką opadającą na czoło, skrzyżował widelce z porucznikiem Cabotem, Abigail śmiała się do rozpuku. Od wielu lat nic jej tak nie rozbawiło. Lord pierwszy dźgnął porucznika w mankiet, po czym został ogłoszony zwycięzcą i natychmiast podzielił cenną nagrodę na kawałki, którymi poczęstował damy. Był przystojny, czarujący, bystry i kurtuazyjny. Organizowane przez niego rozrywki wprawiały w zachwyt, zapraszał też do udziału wielu interesujących ludzi. Kiedy coś zaplanował, nawet pogoda mu sprzyjała i nigdy się nie psuła. Wydawało się, że lord Atherton nie ma absolutnie żadnych mankamentów poza tym jednym, że kierował swoje względy wyraźnie ku jednej osobie. Początkowo Abigail sądziła, że zyskał sympatię jej siostry. Gdy wyłowił z wody kapelusz Penelope, ta ściskała przedmiot jak najcenniejszy skarb, chociaż Abigail doskonale wiedziała, że jest stary i wymaga reperacji. W Hampton Court uraczył ich opowieściami o duchach, a Penelope rzuciła mu wyzwanie, by udowodnił prawdziwość tych historyjek. Zanurzyli się oboje w ciemne korytarze, podczas gdy reszta towarzystwa udała się na skąpany w słońcu dziedziniec. Abigail nie jeden raz widziała w Londynie, jak Penelope jednym słowem potrafiła ostudzić zapał dżentelmena. Podejrzewała więc, że lord Atherton znacznie łatwiej zaskarbiłby sobie przychylność siostry, gdyby tylko tego chciał. Ale z jakiegoś powodu, nie skorzystał z okazji, jaką mu dawała. Obdarzał natomiast względami Abigail. Z początku były to drobiazgi – czekał, aby pomóc jej wysiąść z powozu, a gdy wpadał z wizytą, tak manewrował, że udawało mu się zawsze usiąść koło niej. Abigail dostrzegła te drobne zabiegi tylko dlatego, że gdyby odwzajemniał ewentualne zainteresowanie Penelope jego osobą, to robiłby coś wręcz przeciwnego. Powtarzała sobie jednak, że te gesty nic nie znaczą, a sądząc po zachowaniu siostry, nie sprawiały jej przykrości. Nie okazywała nadzwyczajnej sympatii wobec lorda Athertona, nic też nie wskazywało na to, by pragnęła jego zainteresowania. Przeciwnie, z biegiem czasu Penelope zaczynała nabierać o nim gorszego mniemana, ale Abigail nie potrafiła dostrzec przyczyny tej zmiany. Miała nadzieję, że nikt inny nie zauważy zainteresowania lorda Ahertona jej osobą, niestety, jak się okazało, płonną, zwłaszcza że coraz dobitniej okazywał jej względy. – Jesteś królową Richmond – powiedziała Penelope pewnego dnia po jego wyjściu. – Nie bądź niemądra – zaprotestowała Aibgail. – Przyniósł ci kwiaty. – Tobie i mamie też – szybko odparła Abigail. – Twój bukiet był większy i dał ci go osobiście – zauważyła Penelope irytująco trafnie. – Nikomu nie przyszłoby do głowy, że zaleca się do mamy albo do mnie. – Nie bądź śmieszna – powiedziała na to Abigail, ale jej wzrok powędrował ku ślicznemu bukietowi, który przyniósł jej lord Atherton. Był piękny, ale prosty, idealnie w jej guście. Tylko mężczyzna uderzający w konkury zdecydowałby się na taki trud i wydatek. W głębi serca wiedziała, że siostra ma rację. Pozostałe bukiety były inne. Mama dostała irysy, a Penelope – stokrotki, natomiast dla niej przeznaczył świeże róże w kolorze lilaróż, delikatne i niewinne, o tak słodkim zapachu, że nie miała ochoty ruszać się na krok od bukietu. Kwiaty te przeczyły wszystkim jej udawanym protestom, że lord

Atherton jest tylko miłym sąsiadem. – Uhm. – Penelope przechyliła głowę. – Miałaś wiadomości od pana Vane’a? Zaprzeczyła nieznacznym ruchem głowy, nie odrywając oczu od bukietu róż. – Nie spodziewałam się wiadomości. Nie spytał, czy może do mnie napisać, a poza tym nie wyjechał na długo. – No tak – przyznała Penelope po chwili. – Nie minęły jeszcze nawet dwa tygodnie. Nie było go już tydzień i pięć dni. Abigail dokładnie wiedziała, ile upłynęło czasu. I chociaż nie spodziewała się wiadomości od Sebastiana, ucieszyłaby się, i to bardzo, gdyby przysłał jej list. Brakowało jej ironicznego poczucia humoru i leniwych uśmiechów oraz spojrzeń, którymi ją obrzucał. Takich rzeczy nie dawało się, rzecz jasna, przekazać w liście, ale byłoby jej miło, gdyby wiedziała, że o niej pamięta. Lord Atherton stanowił przyjemny przerywnik, lecz kiedy odchodził, jej myśli zajmował tylko Sebastian. Niestety, nie padły żadne deklaracje ani obietnice, toteż nie wiedziała, jak reagować na nieuniknione uwagi ze strony rodziny. Nie tylko siostra była przekonana, że lord Atherton się do niej zaleca. – Moja dziewczynka – powiedział tata z czułością, kiedy zgromadzili się w salonie przed kolacją. Pocałował ją w policzek. – Usidliłaś przyszłego hrabiego! Zacisnęła usta. – Daj spokój, papo. – A nie? – Uniósł wysoko brwi, ale szeroki uśmiech nie zniknął z jego twarzy. – To może robi awanse twojej matce, co? Śmiem twierdzić, że ostatnio spędza w tym domu więcej czasu niż ja. Abigail spojrzała na niego z poirytowaniem. – To tylko bukiet! Czy dżentelmen nie może dać dziewczynie zwykłego bukietu, żeby zaraz go nie podejrzewano o plany matrymonialne? – Pokonałaś mnie! – Tata się roześmiał. – Nie zrozum mnie źle, Abby. Nie chciałem ci dokuczać! Przeciwnie, moja droga, jestem niezmiernie szczęśliwy. Wicehrabia, syn hrabiego i dziedzic tytułu. W dodatku całkiem przystojny młodzieniec. Wiedziałem, że w Richmond nam się poszczęści. – Cóż, jeszcze się nie zdeklarował – odparła. – Czyżby prosił cię o zgodę na konkury? Może zapomniałeś mi o tym wspomnieć? – Jeszcze nie – powiedział ojciec ze spokojem. – Ale nie będę zdziwiony, jeśli to zrobi. – W końcu zauważył jej poirytowanie. – Nie ucieszyłabyś się, Abby? Nie wiedziała, co na to odpowiedzieć. Towarzystwo lorda Athertona nie było jej niemiłe, a jego zachowanie przynosiło Abigail zaszczyt. Był czarującym i przystojnym mężczyzną. Musiała uczciwie przyznać, że jego wizyty sprawiają jej przyjemność. Opowiadał zabawne historyjki, ale też słuchał z zaciekawieniem, gdy dzieliła się własnymi przemyśleniami. Trudno też było mieć pretensję o to, że przyniósł jej kwiaty… Gdyby tylko Sebastian okazywał takie samo zainteresowanie jej osobą. Albo choćby odrobinę przywiązania. – Dopiero go poznaliśmy – odrzekła w końcu wymijająco, nie mogąc wymyślić innej odpowiedzi. – Nie sądzisz, papo, że trochę za wcześnie wyciągać wnioski co do jego intencji? – Być może – zgodził się ojciec. – Ale rozważ moje słowa, Abby. Dżentelmen o takiej pozycji jak Atherton nie rozdziela swoich względów tak lekko. Zrobiłaś na nim duże wrażenie. Może nic z tego nie będzie – uniósł dłoń, gdy spojrzała na niego poirytowana – ale nie byłbym zaskoczony, gdyby doprowadziło to do czegoś więcej. – Zamilkł i obrzucił ją bacznym spojrzeniem. – Czy to ma związek z Vane’em?

Abigail otworzyła usta, ale gdy uświadomiła sobie, że zupełnie nie wie, co na to odpowiedzieć, zamknęła je z powrotem. – No cóż – przerwał milczenie ojciec. – Zobaczymy, co będzie. Jeśli w grę wchodzą jego uczucia, to nie usunie się ze sceny tak łatwo, a nic tak nie pobudza mężczyzny do działania jak rywal. Czas pokaże, tak? – Uszczypnął ją w policzek i westchnął z przesadą. – Nie mogę uwierzyć, że rozmawiam z tobą o takich sprawach! Dopiero co huśtałem cię na kolanie, wydaje się, że to było nie dalej jak przed miesiącem. A teraz moja dziewczynka jest uroczą młodą kobietą, która wodzi biednych młodzieńców za nos, zupełnie jak twoja matka mnie. – Mama nie wodziła cię za nos – zaprotestowała. – Mówi, że zadręczałeś ją na śmierć zapewnieniami o dozgonnej miłości, aż w końcu zgodziła się za ciebie wyjść, żebyś wreszcie dał jej spokój! – Tak było. I nie pomyliłem się. – Mrugnął do niej. – Wiem, co mówię, kiedy ci radzę, żebyś trzymała te gorące głowy na dystans. Niech się za tobą uganiają. Abigail prychnęła. – Wyciągacie wszyscy pochopne wnioski. Swatacie mnie z konkurentami z całego Richmond. Czy naprawdę chcesz mnie tak szybko wydać za mąż? Nic takiego się jeszcze nie zdarzyło! Mam nadzieję, że Jamiemu też tak dokuczasz. – Jeśli twój brat zainteresuje się jakąś panną, to zapewniam cię, że usłyszy to i owo – obiecał ojciec. – Penelope już tego dopilnuje. A skoro o niej mowa… – Odwrócił się. – Penelope! Chodź tutaj, moja psotnico. Jakim cudem ten pies dostał się wczoraj do mojego gabinetu? – Padał deszcze, papo, więc nie mogłam wypuścić Mila na dwór – wyjaśniła jego młodsza córka bez zająknienia. – Musiał zbadać jakiś nowy teren. – I pogryźć następną nogę od stołu! – Pogroził jej palcem. – Powinienem ci kazać wyczyścić plamy z dywanu, moja panno… Podczas gdy tata i Penelope wdali się w żartobliwą kłótnię, Abigail powlokła się za nimi do jadalni. Co ona sobie myślała? Marzyła o tym, żeby zobaczyć znowu Sebastiana. Chciała wiedzieć, co miał na myśli, kiedy wspomniał, że powinien porozmawiać z jej ojcem. Chciała znowu pójść z nim na spacer do lasu i nie miałaby nic przeciwko temu, żeby pocałował ją tak leniwie i bez pośpiechu jak ostatnim razem. Jak gdyby mieli dla siebie tyle czasu, ile tylko chcą, i mogli się kochać bez końca. Z drugiej strony musiała przyznać, że naprawdę lubiła towarzystwo lorda Athertona. Jego zainteresowanie jej pochlebiało, a rodzice byli zadowoleni, mimo że nikt nie znał jego prawdziwych intencji. Radość rodziców wydawała jej się wręcz przesadna. Papa tego wieczoru tryskał humorem i uśmiechał się do niej od czasu do czasu z oczywistego powodu. Nie robił tajemnicy z faktu, że pragnie dobrze wydać córki za mąż. Lord Atherton pasował jak ulał do jego wyobrażeń: bogaty i przystojny, uroczy i szlachetnie urodzony. Papa nie zakazał jej kontynuowania znajomości z Sebastianem, ale wiedziała, że skakałby z radości, gdyby podsyciła zainteresowanie lorda Athertona. Abigail zamknęła na chwilę oczy, powtarzając sobie w myślach, że jest niemądra. Lord Atherton zrobiłby jej niezłego psikusa, gdyby się okazało, że traktuje ich znajomość tylko jako niezobowiązujący flirt. Niewykluczone, że wysłał bukiety jeszcze pięciu innym młodym damom. Być może więcej nie złoży im wizyty. W Londynie z pewnością nie brakowało nicponi, którzy obdarzali kobietę względami, a potem nagle zmieniali obiekt zalotów bez słowa przeprosin czy wyjaśnienia. Jeszcze tydzień lub dwa i może stracić zainteresowanie jej osobą, a wtedy okaże się, że marnowała tylko czas na jałowe rozmyślania. Zresztą to i tak nie miało znaczenia, bo była pewna, że papa weźmie pod uwagę jej zdanie. Gdyby mu powiedziała, że jej serce zdobył inny mężczyzna, który chce się z nią ożenić…

na przykład Sebastian… to ojciec z pewnością wyraziłby zgodę. Nieważne, kogo wolałby widzieć w roli swojego zięcia, i tak uszanowałby jej wybór. O mało nie roześmiała się na głos z tych niedorzecznych myśli. Nikt jej się jeszcze nie oświadczył – nikt nawet nie poprosił o zgodę na konkury – a ona tymczasem zamartwia się rozmyślaniem, jakiego dokonać wyboru. Rywale! Żaden z nich nie był jeszcze nawet pretendentem do jej ręki. Ale z niej gąska. Pokręciła nieznacznie głową, podniosła szklankę i dołączyła się do żartobliwego toastu, jaki siostra wzniosła na cześć ich brata, który właśnie wrócił z krótkiej wyprawy do Londynu i spóźnił się na kolację. Tymczasem zainteresowanie lorda Athertona wcale nie wygasło. I wciąż nie miała żadnych wieści od Sebastiana.

16

Nareszcie jakiś wolny dzień! – ucieszyła się Penelope, na co Abigail się roześmiała. Udały się z Jamesem do wioski tylko po to, żeby się przejść, bez żadnych specjalnych planów. Tego ranka po raz pierwszy nie miały gości, a nim minęło południe, zaczęło ją to niecierpliwić do tego stopnia, że czuła potrzebę, aby wyrwać się z domu. Fakt, że tak szybko przyzwyczaiła się do nieustannych odwiedzin, wydał jej się wręcz niepokojący. – Wolny od czego? Od gości czy rozrywek? – Po prostu wolny – powiedziała beztrosko jej siostra. – Przyjemnie mieć wreszcie trochę spokoju, prawda? – Myślałam, że Richmond jest za spokojnym miejscem jak na twój gust. Penelope prychnęła. – Ale nie ostatnio! Chyba byłyśmy już wszędzie. Nie miałyśmy ani chwili dla siebie. – Masz coś przeciwko lordowi Athertonowi? – spytała Abigail spod zmrużonych powiek. – Nie – odparła szybko Penelope. – Jakżebym mogła? Taki przystojny, wysoki i utytułowany! Położyła dłoń na czole i udawała, że mdleje. Abigail ją trzepnęła. – To niepodobne do Penelope Weston. Jesteś złośliwa, kapryśna i niegrzeczna! – Niegrzeczna! Przecież go tu nie ma – co za odmiana – a poza tym powiedziałam, że jest przystojny, wysoki i utytułowany, a nie władczy, nieuważny i arogancki. – Panno Weston! Co za miłe spotkanie. Abigail skuliła się i rzuciła siostrze ostrzegawcze spojrzenie, po czym odwróciła się w kierunku głosu. Lord Atherton sadził wielkimi susami w ich stronę, a słońce odbijało się od złotej końcówki jego spacerowej laseczki. Zdjął kapelusz i ukłonił się kurtuazyjnie, a na jego twarzy zagościł szeroki uśmiech. – Jak pan się miewa, sir? – Abigail dygnęła i dźgnęła siostrę łokciem, by zrobiła to samo. – Teraz już bardzo dobrze, skoro panią spotkałem. – Włożył z powrotem kapelusz. – Czy mogę paniom towarzyszyć? – Właśnie miałyśmy wracać do domu – powiedziała Penelope. – Może innym razem! Obrzucił ją wzrokiem. – Jaka szkoda! A właśnie chciałem poprosić panie o przysługę. – Nie spieszy nam się do domu. – Abigail miała ochotę pacnąć w twarz siostrę, która stała z głupawym uśmieszkiem. Takie zachowanie było do niej niepodobne. Nigdy nie okazywała tak jawnie, że kogoś nie lubi, zwłaszcza jeśli był to przystojny mężczyzna. – Jeżeli możemy w czymś pomóc, to z przyjemnością to zrobimy. Lord Atherton znowu się rozpromienił. – Dziękuję, panno Weston. Wiedziałem, że mogę na panią liczyć. – Penelope stłumiła prychnięcie. Abigail bardziej się go domyśliła po skrzywieniu warg, niż usłyszała. – Potrzebuję rady w sprawie dotyczącej mojej siostry. Wkrótce będą jej urodziny, a ja tak długo byłem poza domem, że nie mam najmniejszego pojęcia, co jej dać w prezencie. – Możemy spróbować – powiedziała Abigail ze śmiechem. – Ale bardzo bym nie chciała wprowadzić pana w błąd. Być może przy następnym spotkaniu mogłybyśmy delikatnie wybadać sprawę…

– Ależ nie, nie chciałbym sprawiać paniom tyle zachodu – powiedział z czarującym wyrazem konsternacji. – Nie spisuję się może najlepiej w roli brata, ale wystarczy mi tylko jakaś drobna podpowiedź, co mam jej kupić. – W takim razie wygląda na to, że nie potrzebuje pan specjalnej pomocy – zauważyła Penelope. – Gdyby nasz brat pamiętał, kiedy mamy urodziny, to padłybyśmy nieprzytomne z wrażenia. – Daj spokój, Pen – skarciła ją Abigail. – James nie jest taki zły. – Ależ jest – odparowała. – Życzył mi wszystkiego najlepszego trzy miesiące temu. Na twoje urodziny. – Chyba się tylko z tobą przekomarzał. – Chce, żebyśmy tak myślały – zadrwiła Penelope. – No cóż, jeśli o mnie chodzi, to jestem pewien, że urodziny ma Samantha, a nie Elizabeth – powiedział lord Atherton. – I niech mnie niebiosa uchronią przed taką pomyłką! Pomoże mi pani, panno Weston? Zapewniam, że jestem bliski desperacji, i obiecuję, że nie będę miał żalu. Cokolwiek pani doradzi, na pewno będzie lepsze niż moje nietrafione pomysły; zwłaszcza że nie mam zupełnie żadnego. – Zrobię, co w mojej mocy. – Doskonale. Będę dozgonnie wdzięczny. – Podał jej ramię, obdarzając ciepłym spojrzeniem. – Od czego zaczniemy poszukiwania? Abigail zawahała się chwilę, zanim wsunęła dłoń pod jego ramię. Błysk w oczach Penelope skłonił ją do ostrożności. Z jakiegoś powodu jej siostra nabrała żywiołowej antypatii do lorda Athertona. – Przypuszczam, że nie wyraziła żadnych życzeń? – Chciałaby nowego psa myśliwskiego. – Zrobił minę. – Ale nie kocham jej aż tak. – Desperacja ma swoje granice, jak widzę – powiedziała Penelope pod nosem. Lord Atherton napiął ramię, ale czarujący uśmiech nie zniknął z jego twarzy. – A co by pani kupiła siostrze w prezencie? – Może książkę? – podpowiedziała Penelope niewinnym głosikiem, rzucając Abigail szelmowskie spojrzenie. Lord Atherton obrzucił Penelope bacznym spojrzenie, po czym skierował wzrok na Abigail. – Czy to prawda, panno Weston? Docenia pani dobrą lekturę? – Tak – odparła, przeszywając siostrę wzrokiem. – Lubię czytać. Podobnie jak moja siostra. – Tak, to prawda! – zawołała żarliwie Penelope. – Usycham z tęsknoty bez nowych historyjek. Muszę wciąż coś czytać. Abigail rzuciła Penelope śmiercionośne spojrzenie. – Ale mimo to kupiłabym Penelope szalik. – Żeby obwiązała nim buzię, zanim wypaple, jakie dokładnie „nowe historyjki” ma na myśli. – Gruby, wełniany szal. Penelope wybałuszyła oczy. – Wolałabym dostać książkę, Abby. Co to była za fascynująca opowieść, którą wczoraj czytałaś? Ta, od której nie mogłaś się oderwać? Abigail się zarumieniła. Penelope miała na myśli książkę Eleanor Vane, którą zaczęła czytać, gdy Sebastian wyjechał. – Czy chce pan kupić siostrze książkę w prezencie, lordzie Atherton? Po drugiej stronie ulicy jest księgarnia. – Zajrzyjmy tam – powiedział bez wahania, kierując ją w stronę sklepu. Penelope

przemknęła koło niej, unikając wzroku Abigail, która chciała jej przekazać nieme ostrzeżenie. Jeśli Penelope powie choć słowo o Pięćdziesięciu twarzach grzechu, to będzie tego żałować do śmierci. – Jest pani zapaloną czytelniczką, panno Weston? – Uwielbiam dobre książki – odparła, zwracając głowę w jego stronę, bo wtedy brzeg czepka zasłaniał siostrę. – A lady Samantha też lubi czytać? – Ehm. – Wyglądał ujmująco z tą miną skruszonego brata. – Właściwie nie wiem. Ale jeśli wybierze pani książkę, którą sama lubi, to z przyjemnością dam ją Samancie w prezencie. Mam nadzieję, że jej się też spodoba. Penelope roześmiała się promiennie. – Och, lepiej niech pan to dobrze rozważy, milordzie! Abigail nie wybierze wzniosłego i szlachetnego dzieła, jak Kazania Fordyce’a. Lubi bardziej awanturnicze historie. – I całe szczęście – powiedział, otwierając drzwi księgarni pani Driscoll. – Gdybym dał Samancie księgę kazań, cisnęłaby nią we mnie. Kiedy już otrząsnęłaby się z szoku, że dałem jej taki prezent, rzecz jasna. – A jakiego rodzaju książki pan lubi? – Penelope zatrzepotała rzęsami. – Penelope, może poszukasz książki dla siebie, a lord Atherton i ja spróbujemy coś znaleźć dla lady Samanthy? – zaproponowała z naciskiem Abigail. – Twój umysł wymaga nieustannego zajęcia. Penelope spojrzała najpierw na nią, potem na lorda Athertona. – Dobrze – rzuciła i odeszła, po czym wzięła książkę z regału. Abigail odetchnęła z ulgą. Jej siostra była dzisiaj w bardzo dziwnym nastroju. – Przepraszam, jeśli jej zachowanie wydało się panu impertynenckie – szepnęła, kiedy lord Atherton prowadził ją między regały oddalone od Penelope. – Siostry czasami sobie dokuczają… – Czy chciała dokuczyć pani? – Oparł się ramieniem o jeden z regałów i założył ręce. – Czy może mnie? Abigail uniosła brwi. – A z jakiego powodu miałaby panu dokuczać, sir? Uśmiechnął się szeroko. – Panno Weston. Nie mogło ujść pani uwagi, że pani siostra przy każdej sposobności kwestionuje moją inteligencję. – To bardzo szlachetnie z pana strony, że nie wykorzystuje pan tego przeciwko mnie – zapewniła go ze śmiechem. – Staram się tego nie robić. – Jego rysy złagodniały, gdy przyglądał się Abigail. – Sprawia mi przyjemność, że mnie pani broni. Zrobiła minkę i pokręciła głową. – Nie wygląda pan na osobę potrzebującą obrony. Jest pan wyższy niż Penelope i bez trudu pokonałby ją pan w kartach albo w bieganiu. – Dżentelmen nie ma zbyt wielu okazji, aby zmierzyć się z młodą damą w kartach czy w bieganiu – stwierdził z udawanym żalem. – Penelope nie wahałaby się ani chwili, gdyby sądziła, że zwycięży – zauważyła cicho Abigail. Roześmiał się równie cicho. – Ja też lubię wygrywać, a w pewnych konkurencjach bardziej niż w innych. – Jego uśmiech nieco przygasł, ale ciemnoniebieskie oczy wpatrywały się w nią w skupieniu. – Pani dobra opinia jest dla mnie bezcenną nagrodą. Zarumieniła się.

– Już pan na nią zasłużył, milordzie! – Doprawdy? – Przysunął się trochę bliżej. – W takim razie pragnę zasłużyć na bardzo dobrą opinię. Abigail uchyliła usta ze zdumienia. Wyraźnie z nią flirtował, i to w publicznym miejscu. I nic nie mogła poradzić, że jej to pochlebiało, chociaż nie była pewna, co czuje. Zwilżyła wargi, starając się wymyślić jakąś odpowiedź, ale pani Driscoll wybawiła ją z kłopotu. – Czy mogę panu w czymś pomóc, milordzie? – Właścicielka sklepu dygnęła przed lordem Athertonem, obdarzając ich oboje uśmiechem zadowolenia. – A może pani, panno Weston? – Nie wiem, pani Driscoll – odpowiedział z ukłonem. – Prosiłem o pomoc pannę Weston, ale trudno jej było się skupić. Czy coś znaleźliśmy? – zapytał Abigail. – Nie – odpowiedziała, mając nadzieję, że rumieniec już zniknął. – Szukałam egzemplarza Ivanhoe. To jedna z moich ulubionych książek, ale nie wiem, czy spodoba się lady Samancie. – Ach, tak! – Pani Driscoll klasnęła w dłonie. – To bardzo popularna książka. Jak wszystkie powieści tego pisarza. Jestem pewna, że mam jeden egzemplarz. Nie tutaj, droga panno Weston – dodała, kiedy Abigail odwróciła się do regału. – Sprawdzę na zapleczu. Tutaj książki się kurzą, dlatego lepsze wydania trzymam na zapleczu. – To doskonale – powiedział lord Atherton z zadowoleniem. – Pani Driscoll, jest pani prawdziwym skarbem. – Staram się najlepiej, jak potrafię – odrzekła skromnie, ale uśmiech wskazywał, że rozpiera ją duma. – Wrócę w okamgnieniu. Abigail odprowadziła ją wzrokiem. – Mam nadzieję, że ją znajdzie. Ta powieść bardzo szybko zdobyła popularność, kiedy ją wydano. Tak szybko zniknęła z księgarń, że musiałam ją wypożyczyć z biblioteki. Może poszukamy czegoś innego, na wypadek gdyby jej nie miała… – Jak pani sobie życzy. Obrócił się, żeby oglądać z nią książki na półkach, ale po krótkiej chwili zjawiła się właścicielka, niosąc piękne tomy oprawne w ciemnozieloną skórę. – O, proszę, to wydanie w trzech tomach – powiedziała, pokazując książki lordowi Athertonowi. – Czy ucieszyłaby się pani z takiego prezentu, panno Weston? – Och, tak – wyjąkała Abigail, która po chwili podniosła okładkę i podziwiała wspaniałą, czystą czcionkę. To było piękne wydanie, a tytuł na grzbiecie wydrukowano złotymi literami. – I to bardzo. – Wspaniale. – Wręczył właścicielce pudełko z pozostałymi dwoma tomami. – Wezmę tę książkę, pani Driscoll. – Czy to prezent dla tej młodej damy? Abigail zauważyła, że pani Driscoll zrobiły się dołeczki na policzkach, a jej oczy rozbłysły. Tak ją to zdziwiło, że w pierwszej chwili nie pojęła słów właścicielki. Lord Atherton przechylił głowę i spojrzał na Abigail. Na jego ustach błąkał się nieznaczny, figlarny uśmiech. – Być może powinien być dla niej. Przecież wybrała ten tytuł… – Co? – Abigail zarumieniła się i natychmiast odzyskała przytomność umysłu. – O nie, to prezent dla lady Samanthy! – Nie sądzę, aby spojrzała na tę książkę z takim uwielbieniem jak pani. – Rzucił znaczące spojrzenie na jej dłonie, które bezwiednie gładziły okładkę. – Chciałbym, aby pani przyjęła ten

upominek w dowód wdzięczności za pomoc. – Och… Och, nie. – Podała mu książkę i zaśmiała się przepraszająco. – Jeśli kupi pan tę książkę dla mnie, to tak, jakbym w ogóle panu nie pomogła! Przecież prosił pan o pomoc w znalezieniu prezentu dla siostry, a nie dla mnie. – Ależ pomogła mi pani. – Nie odebrał od niej książki, tylko chwycił jej rękę i skierował w stronę pani Driscoll, która odebrała ozdobny tom i schowała do pudełka. – Czy ma pani inne książki podobne do tej, madam? – Oczywiście, że mam, sir! Pani Driscoll oddaliła się z błyskiem w oku. Abigail przygryzła wargi. Ozdobne wydanie Ivanhoe musiało sporo kosztować. Wprawdzie była to tylko książka, ale bardzo uczuciowa i poruszająca. – To zbyt uprzejme z pana strony. Nadal trzymał ją za rękę, sunąc palcami po jej palcach. Czuła jego dotyk przez rękawiczkę. – Wprost przeciwnie – mruknął. – Chciałbym być dla pani jeszcze milszy. – Znaleźliście coś? – Wzdrygnęła się na dźwięk głosu Penelope. – Nie – odpowiedziała wzburzona. Cieszyła się, że siostra przerwała tę denerwującą sytuację. – Tak – zaprzeczył lord Atherton lekkim tonem, jakby chciał się przekomarzać. – Tylko nie dla Samanthy. Penelope spojrzała ostro spod przymrużonych powiek. – To w takim razie dla kogo? – Dla pani siostry. Ścisnął lekko jej dłoń. Abigail, która dopiero teraz zdała sobie sprawę, że nadal ją trzyma, wyrwała rękę i zarumieniła się po korzonki włosów. – Doprawdy! – Penelope spojrzała na nią zdziwiona. – Jaki pan spostrzegawczy, milordzie. Nowa książka jest kluczem do serca mojej siostry. – Powiedziała, że to jedna z jej ulubionych powieści – dodał lord Atherton. – Ivanhoe. – Matka nie pozwoli mi przyjąć takiego prezentu – zaprotestowała Abigail. – Jest pan zbyt hojny. Uśmiechnął się szeroko w odpowiedzi. – Nic podobnego, panno Weston. Proszę mi wybaczyć. Muszę uregulować rachunek z panią Driscoll. – Skłonił głowę i odszedł. Penelope stanęła obok siostry. – To poważniejsze, niż myślałam, Abby – zauważyła cicho, odprowadzając go wzrokiem. Przyciągał spojrzenia i uwagę wszystkich ludzi w sklepie. – Już kupuje ci książki. – Cicho! – Oszukujesz sama siebie. Wiesz, że mama pozwoli ci przyjąć ten prezent – mówiła dalej siostra. – Będzie w siódmym niebie, nie mówiąc już o papie. Wieczorem będą planowali twój ślub. – To tylko książka – powiedziała stanowczym szeptem. – Miał zamiar kupić prezent dla siostry, a tymczasem kupuje dla ciebie. – Penelope wyciągnęła szyję, aby zobaczyć, jak przekomarza się z panią Driscoll. Starsza kobieta rozpływała się w uśmiechach, pakując wybrane przez niego książki. – Dla niej chyba też coś wziął. Ciekawe, czy to inna powieść, czy poradnik na temat żywienia świń. Szybko ją wybrał… Abigail odwróciła wzrok w stronę lorda Athertona. Stwierdziła, że od tyłu jest tak samo pociągający jak od przodu, chociaż nie powinna zwracać na to uwagi.

– Do czego zmierzasz, Penelope? Siostra spojrzała jej w oczy. – A co z panem Vane’em? – A co ma być? – Abigail stężała. Penelope spojrzała na nią z takim niedowierzaniem, że Abigail aż się zarumieniła. Zerknęła ostrożnie na lorda Athertona, który wciąż rozmawiał z panią Driscoll, po czym wzięła siostrę pod ramię i pociągnęła za regały, gdzie nikt nie mógł ich widzieć. – Nie wiem, Pen. Wyjechał i nie daje znaku życia. I niczego mi nie obiecywał przed wyjazdem. Czy mam zamknąć się w pokoju i nikogo nie widywać aż do jego powrotu? – Nie, ale za bardzo lubisz towarzystwo lorda Athertona! – rzuciła Penelope wzburzonym szeptem. Abigail zamknęła na chwilę oczy. – Ty też byś lubiła, gdybyś ciągle mu nie dokuczała. Jeśli uważasz, że okazuję mu zbyt wiele sympatii, to musisz wiedzieć, że sama jesteś temu winna. Chcę mu wynagrodzić twoje złośliwości – dodała, gdy siostra rozdziawiła usta. – Dlaczego go nie znosisz? Penelope spojrzała chmurnie. – Za bardzo mu zależy na naszej aprobacie. Abigail prychnęła. – Powinnyśmy się cieszyć, że w końcu jakiś dżentelmen nie patrzy na nas z góry jak na parweniuszy. Nie sposób cię zadowolić. Wiesz o tym, prawda? – A ciebie zbyt łatwo zadowolić! – Penelope, przykro mi, że nie jest grubiańskim, groźnym łajdakiem z blizną na pół twarzy. Mam go ignorować dlatego, że jest przystojny? Mam być odpychająca dlatego, że jest dowcipny i odnosi się do nas z szacunkiem? – Zamilkła. Siostra przeszywała wzrokiem książki na półce. – Nigdy się tak nie zachowywałaś w Londynie. Gdyby przystojny, czarujący wicehrabia poprosił cię tam do tańca… – Ale nie poprosił! – Siostra odwróciła się do niej. – Zastanawiam się tylko, którego z nich wodzisz za nos, Abby. – Którego co…? – Opamiętała się w porę i zniżyła głos, zanim wybuchnęła oburzeniem. – Jesteś niemożliwa. Nie będę więcej z tobą rozmawiać na ten temat. Podskoczyła, słysząc chrząknięcie za plecami. Stał tam lord Atherton, trzymając paczki. – Nie przeszkadzam? – Nie bardziej niż zwykle – mruknęła Penelope pod nosem. – Ależ nie! – Abigail przecisnęła się obok siostry i przywołała promienny uśmiech. – Znalazł pan prezent dla lady Samanthy? – Tak, w istocie. – Odwrócił wzrok od ponurej twarzy Penelope i spojrzał na Abigail. Napięcie zniknęło i zdołał się uśmiechnąć. – Trochę starsza powieść zatytułowana Duma i uprzedzenie. Pani Driscoll powiedziała, że damy bardzo ją lubią. Czytała ją pani? – O tak! – wykrzyknęła Abby z zachwytem. – Cudowna książka. – Obrzuciła przelotnym spojrzeniem Penelope. – To o dwóch siostrach, które mają odmienne temperamenty. Skrzywił usta. – W takim razie być może nas oświeci. – Podał jej jedną z paczek, przewiązaną brązowym sznurkiem. – To dla pani z wyrazami mojej głębokiej wdzięczności. – Dziękuję panu. Przyjęła prezent z uprzejmym uśmiechem. Nie było już sensu protestować. To tylko książka. Penelope nadal przeszywała go wzrokiem, jakby spalił cały jej zbiór Pięćdziesięciu twarzy grzechu.

– Ponieważ wybierały się panie do domu, kiedy się spotkaliśmy – mrugnął do niej – to czy mógłbym teraz panie odprowadzić? – To bardzo uprzejmie z pana strony, ale przybyłyśmy do Richmond z bratem – wyjaśniła Abigail. Nie wodziła nikogo za nos. To samo powiedziałaby każdemu. – Prawdopodobnie już się denerwuje, że nie zjawiłyśmy się w umówionym miejscu – dodała Penelope. To było oczywiste kłamstwo, bo na pewno nie zajmowały myśli Jamesa, ale Abigail nie zaprotestowała. Książka, którą trzymała pod pachą, ciążyła jej jak wyrzut sumienia. Czy zwodziła lorda Athertona, przyjmując od niego prezent? Czuła się niezręcznie, bo wiedziała, że siostra ma rację: jej rodzice będą w siódmym niebie, kiedy o tym usłyszą, i pomyślą, że znaczy to o wiele więcej, niż w rzeczywistości znaczyło, zwłaszcza dla niej. Przez moment miała ochotę zwrócić prezent. Nie mogła znieść uwag siostry, że lord Atherton zaleca się do niej, a ona wodzi go za nos, ale jeszcze bardziej doskwierała jej świadomość, że Penelope może mieć rację. Bo przecież kiedy wróci Sebastian… Zastanowiła się nad tym trochę dłużej. Co się stanie, kiedy wróci Sebastian? Nie miała pojęcia. Być może zacznie starać się o nią na poważnie, bo przecież o tym napomknął, a być może wcale nie. Nic nie mogła na to poradzić, że nadal ją pociągał i fascynował. Skryła te uczucia głęboko w swoim wnętrzu, ale wiedziała, że wystarczy dotyk jego ust na wargach, by rozpalić je na nowo. Nie miała jednak pewności, że on czuje to samo, a ściślej rzecz biorąc, nie wiedziała, czy czuje coś więcej niż tylko to. Nie była tak lekkomyślna, by wplątać się w romans jak lady Constance. Chciała czegoś więcej. Chciała, by pragnął jej w każdy możliwy sposób. Chciała, żeby zadał sobie wiele trudu, by móc się z nią spotykać, żeby składał jej wizyty – i przynosił bukiety kwiatów – i żeby patrzył na nią tak, jakby nie mógł oderwać od niej wzroku. Dokładnie w stylu lorda Athertona. Westchnęła cicho. Nie miała pojęcia, co zrobi, kiedy wróci Sebastian. Jeśli będzie znowu chłodny i wyniosły, czym ją odtrąci, to będzie pewnie zadowolona, mając kogoś, kto może odwrócić jej uwagę. Byłoby łatwo zakochać się w nadskakującym jej lordzie Athertonie, gdyby wiedziała, że Sebastian nigdy jej nie pokocha. Gdyby tylko wrócił. Im dłużej go nie było, im dłużej nie miała od niego żadnych wieści, tym bardziej zaczynała wątpić w to, co między nimi zaszło. – W takim razie odprowadzę panią bezpiecznie pod jego skrzydła. Abigail zamrugała, gdy uświadomiła sobie, że ma na myśli jej brata. – Dziękuję, lordzie Atherton. Wzięła go pod ramię. Było za późno na oddawanie prezentu. Uznałby to za impertynencję i brak wdzięczności. Zatrzyma książkę, ale po to, by jej przypominała, że musi zachować zdrowy rozsądek. Pani Driscoll przytrzymała im drzwi. – Miłego dnia, panno Weston – powiedziała, skłaniając głowę. – Miłego dnia, milordzie. – Bardzo miłego dnia, pani Driscoll. – Lord Atherton obdarzył ją oszałamiającym uśmiechem. – Jestem pewien, że dobrze mi pani doradziła. – Uniósł zapakowaną książkę dla siostry. Kobieta wzniosła ręce. – Jeśli lady Samantha będzie miała zastrzeżenia, to proszę odesłać książkę, sir. Znajdę dla niej coś, co jej się bardziej spodoba – zapewniła go. – Zawsze udaje mi się znaleźć taką książkę, która najlepiej trafia w gust klienta. – Wiedziałem, że mogę na panią liczyć – powiedział pokornie. – Dzięki pani i pannie

Weston zostanę w tym roku uznany za najlepszego brata. Pani Driscoll zachichotała jak pensjonarka. Penelope zerknęła z czystym niedowierzaniem na Abigail, której twarz wyrażała podobne uczucia. Lord Atherton jednak nasunął tylko kapelusz na głowę i wyprowadził je na ulicę. – Gdzie znajdziemy pana Westona? – zapytał, przyciągając Abigail do siebie, gdy mijał ich z turkotem duży powóz. – Przypuszczam, że w kawiarni – odparła cicho Abigail, która poczuła się niezręcznie, gdy sobie uświadomiła, że oplotła go mocno ręką. Kiedy to się stało? – Ach, u Grenville’a! Doskonałe miejsce, żeby skrócić sobie czas oczekiwania. Ruszyli z miejsca, ale bez pośpiechu. Wiele osób pozdrawiało lorda Athertona. To jej specjalnie nie dziwiło. Widywała w Londynie mężczyzn, którzy niemal padali na kolana, kiedy spotykali arystokratę. Ale lorda Athertona witano w Richmond jak ukochanego syna, który powrócił do domu – z szacunkiem i uśmiechami, a niekiedy żartobliwymi docinkami. Zaskoczył ją natomiast fakt, że zarówno ona, jak i Penelope również były serdecznie pozdrawiane, czego nigdy wcześniej nie doświadczyły. Wydawało się oczywiste, że samo pojawienie się przy boku lorda Athertona poprawiało pozycję społeczną w Richmond znacznie szybciej niż jakiekolwiek własne starania. I znowu przemknęła jej przez głowę myśl, że papa będzie w siódmym niebie. Sebastian był tu przyjmowany zupełnie inaczej, a porównanie nasuwało się samo. Pani Driscoll odnosiła się do niego chłodno, choć przy lordzie Athertonie rozpływała się w serdecznościach. Abigail posmutniała, gdy okazało się, że nawet panna Huntley pozdrowiła ciepło ją i Penelope, dygając głęboko przez lordem Athertonem, podczas gdy na Sebastiana patrzyła tak, jakby był wcielonym diabłem. – Przypuszczam, że właśnie tak się człowiek czuje, kiedy ma ojca hrabiego – szepnęła jej Penelope do ucha. Abigail zagryzła wargi. – Myślisz, że o to chodzi? – Jeśli powiesz, że zawdzięcza to urokowi osobistemu, to mnie zemdli. Bez słowa zgromiła siostrę wzrokiem. – Jamiego nikt tak nie pozdrawia – zauważyła Penelope. – A też jest przystojny i śmiem twierdzić, że potrafi być czarujący, gdy tylko się postara. I ma dość pieniędzy. – Ale nie mieszka tu od urodzenia – odparła Abigail, która zbyt późno zdała sobie sprawę, co może powiedzieć na to siostra. – Panie Vane! – krzyknęła Penelope na cały głos. Abigail, która pochyliła się nad nią, oczekując odpowiedzi szeptem, odskoczyła tak gwałtownie, że mało nie wpadła na lorda Athertona. – Panno Weston, nic pani nie jest? Lord Atherton złapał ją w porę, ale Abigail zignorowała jego pytanie. Podniosła głowę i szukała… – Panie Vane! – zawołała Penelope ponownie, po czym chwyciła spódnicę w garść i przebiegła przez zakurzoną ulicę. Oczy Abigail gorączkowo przeczesywały przechodniów. Ramię, którym lord Atherton obejmował ją w talii, naprężyło się, gdy zacisnęła palce na marynarce swojego towarzysza. Gdzie on jest? Na skos od nich po drugiej stronie ulicy stał Sebastian Vane, nie zważając na uliczny ruch i wpatrując się w nią intensywnie.

17

Sebastian wrócił do Richmond z wewnętrznym niepokojem. Z jednej strony miał powody do optymizmu. Według prawnika z Bristolu wuj Henry zostawił prawie cztery tysiące funtów. Było to jednak mniej, niż Sebastian się spodziewał w najśmielszych myślach. Pieniądze miały do niego trafić dopiero za jakiś czas, kiedy zostaną pobrane z różnych inwestycji poczynionych przez Henry’ego, ale Sebastian nie chciał tracić ani chwili. Z Bristolu udał się prosto do Londynu i odwiedził swojego prawnika, by od razu podjąć pewne działania w celu spłaty najpilniejszych długów. Wciąż daleko mu było do zamożności, ale zrobił krok we właściwym kierunku. Niestety, bardzo skromny. Świadomość tego faktu gasiła nieco jego optymizm. Cztery tysiące funtów nie wystarczyłyby nawet na pokrycie połowy długów, jakie zaciągnął jego ojciec. Wiedział też, że gdy tylko spłaci jednego wierzyciela, to jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki odezwą się następni, żądając spłaty swoich należności wraz z odsetkami. Jakiś czas temu przestali się nawet tego domagać, ponieważ od wielu lat był niewypłacalny. Mimo to chciał się z nimi ułożyć, zanim zaczną krążyć pogłoski, że ma zamiar ożenić się z bogatą panną, wiedział bowiem, że wówczas wszyscy zaczęliby dobijać się do jego drzwi, licząc na odpryski z posagu Abigail. Przyszło mu do głowy, że jeśli wykaże się sprytem, będzie mógł zachować coś z tego nieoczekiwanego spadku. Powiedział więc prawnikowi, by dogadał się wstępnie z wierzycielami w sprawie zmniejszenia należnych kwot i postraszył ich, że jest to prawdopodobnie dla nich jedyna szansa na odzyskanie przynajmniej części pieniędzy. Zdawał sobie sprawę, że ten podstęp może się nie udać, ale nie miał zamiaru martwić się tym naprzód. Jedyne, czego teraz pragnął, to zobaczyć Abigail. Nie widział jej szesnaście dni, wypełnionych tęsknotą i samotnością. Niech diabli porwą dumę. Pragnął jej, więc jeśli go zechce, nie miał zamiaru czekać, aż będzie szanowany i bogaty – co może nigdy nie nastąpić. Wrócił do domu wieczorem, ostatnią dorożką z Londynu, a już nazajutrz rano włożył najlepszy surdut i kapelusz, wsunął do kieszeni prezent dla Abigail i udał się do Hart House. Nie zwracał nawet uwagi na to, że po wielu długich podróżach wynajętymi powozami, zaczął mocniej utykać. Szybko jednak przyszło rozczarowanie. – Panny Weston nie ma w domu – powiedział mu kamerdyner. – Rozumiem. Czy wróci dzisiaj? Thomson spojrzał tylko na niego z kamiennym wyrazem twarzy, jaki często przybierają kamerdynerzy. Sebastian inaczej sformułował pytanie. – Chciałem spytać, czy rodzina przebywa w rezydencji, czy może wróciła do Londynu? – Są nadal w rezydencji, sir – odpowiedział bez wahania kamerdyner. Poczuł ulgę, która ukoiła nieco jego rozczarowanie. Wziął głęboki oddech i skinął głową. – Dziękuję. Odwrócił się i ruszył z powrotem do Montrose Hill. – Sir – odchrząknął Thompson. – Pojechali tylko do miasta. Może zostawi pan wizytówkę… Nie miał już wizytówek, ale serce mu żwawiej zabiło. – Nie ma potrzeby – odparł. – Dziękuję. Dotknął kapelusza i odszedł, ale tym razem w kierunku wsi.

Odległość wynosiła niespełna milę, ale gdy dotarł na miejsce, kolano już go bolało. Gdy przebywał poza domem, zerwał ze zwyczajem wychodzenia na wieczorne spacery i teraz zbierał żniwo. Warto jednak było się poświęcić, żeby ją zobaczyć. Nie mógł skupić wzroku na żadnym obiekcie, gdyż cały czas szukał oczami Abigail. Bez namysłu skierował się w stronę księgarni, rozmyślając, czy przeczytała książkę, którą jej posłał oraz… czy czytała ponownie broszurki. Ostatnia myśl rozproszyła go na tyle, że nie zauważał otaczających go ludzi. Dopiero na dźwięk własnego nazwiska uniósł głowę i stanął w miejscu. „Panie Vane!”, zawołał głos po raz drugi, gdy przeczesywał wzrokiem przechodniów. Po chwili zdał sobie sprawę, że to głos Penelope Weston, która biegła do niego przez ulicę. Dostrzegł też za nią Abigail, tak piękną jak zawsze, z szeroko otwartymi oczami i ustami uchylonymi nieco ze zdziwienia. Tuż obok niej stał jakiś mężczyzna, który trzymał ją w ramionach i spoglądał z czułą troską. Był to… Benedict Lennox. – Panie Vane! – Penelope Weston rozpromieniła się na jego widok i szybko dygnęła. – Co za wspaniałe spotkanie! Drgnął i oderwał wzrok od Abigail i Benedicta. – Doprawdy? – Tak! Zastanawiałyśmy się, kiedy pan wróci. Moja siostra i ja dopiero co o tym rozmawiałyśmy, a tu proszę, pan już jest! Zrządzenie losu, nieprawdaż? Istotnie zrządzenie losu. A raczej przekleństwo, bo wyglądało na to, że utraci wszystko, na czym mu zależało. Czuł, że mięśnie twarzy mu stężały, gdy Abigail uniosła twarz w stronę Benedicta, aby mu coś powiedzieć. Ben podniósł głowę i spojrzał prosto na Sebastiana, ale jego twarz była bez wyrazu. Po chwili opuścił wzrok i coś odpowiedział Abigail. Sebastian tak mocno ściskał rączkę laski, że palce zaczęły mu drżeć. Był świadom, że Penelope czeka na odpowiedź, ale nie potrafił nic wymyślić. Kiedy Benedict wrócił do domu? I kiedy, do diabła, nawiązał taką bliską znajomość z Abigail? Przecież prawie ją obejmował, i to na ulicy. A ona patrzyła na niego w taki sposób… – Bardzo przepraszam, panno Weston – powiedział, wracając do zmysłów. – Co pani mówiła? – Mówiłam, że miło pana znowu widzieć – odparła ciepłym głosem. – Mam nadzieję, że podróż była przyjemna. – Tak. – Kątem oka dostrzegł, że Abigail przechodzi przez ulicę, a Benedict kroczy tuż za nią. – Mam nadzieję, że u pani wszystko w porządku? Penelope Weston się skrzywiła. Spojrzała przez ramię na siostrę i jej towarzysza i pochyliła się w stronę Sebastiana. – Mogłoby być lepiej, jeśli o mnie chodzi. Domyślił się, że ma na myśli Benedicta. Przynajmniej jedna z sióstr Weston wolała jego, co było pewnym pocieszeniem, żałował tylko, że nie ta siostra Weston, na której bardziej mu zależało. – Przykro mi to słyszeć – odpowiedział cicho, zanim podeszła do nich Abigail. – Panie Vane – powiedziała, jakby trochę brakowało jej tchu. I w tym momencie Sebastian znowu zapomniał o całym świecie, patrząc w jej błyszczące szare oczy. – Jak miło znowu pana widzieć. – Panią również – odparł i się ukłonił. – Proszę, proszę – powiedział Benedict serdecznym tonem. – Vane! Lata całe! Sebastian wyprostował się i spojrzał dawnemu przyjacielowi prosto w oczy. Zawsze był kilka cali wyższy od niego i nawet z laską wciąż nad nim trochę górował. – Istotnie.

– To panowie się znają? – zapytała Penelope, która jako jedyna w tym towarzystwie zachowała w pełni zdolność mówienia. – Ach, oczywiście… Znacie się od wielu lat. Sebastian na moment zacisnął szczękę. – Ostatnio się nie widywaliśmy, panno Weston. – To prawda – przyznał Benedict z bardziej wymuszonym uśmiechem. – Ale jestem zaskoczony, że pani zna pana Vane’a, panno Penelope. – Jesteśmy sąsiadami. – Sebastian trzymał nerwy na wodzy. Chciał, żeby Abigail coś powiedziała, ale i tak nic nie złagodziłoby szoku, jakiego doznał, widząc ją przy boku Benedicta. I żeby tylko uprzejmie trzymała go pod rękę, ale przecież kurczowo ściskała jego surdut i nie wyrywała się, kiedy obejmował ją w talii. Sebastian napiął ramiona na wspomnienie, jak sam ją obejmował kilka tygodni temu. – Może już zapomniałeś, ale Montrose Hill i Hart House leżą bardzo blisko. Benedict zmrużył oczy. – Na szczęście miałem okazję sobie przypomnieć. – Zerknął na Abigail. – Panna Weston była tak uprzejma, że udała się ze mną na spacer po lesie, gdy miałem ochotę odwiedzić miejsca zapamiętane z dzieciństwa. Sebastian spojrzał na Abigail, której policzki pokryły się ciemnym szkarłatem. – To bardzo miło z jej strony. – Lordzie Atherton, połowa lasu należy do pana Vane’a – wtrąciła Penelope. – Mam nadzieję, że nie wtargnął pan na prywatny teren. Sebastian poczuł niezdrową przyjemność, gdy Benedict rzucił rozdrażnione spojrzenie Penelope, która uśmiechnęła się do niego niemal promiennie. Ale słowa lorda Athertona natychmiast zepsuły cały efekt. – Och, nie połowa, panno Weston. Duża część tego terenu należy w istocie do mojego ojca. – Zwrócił się do Sebastiana, unosząc brwi. – Cała ziemia nad rzeką, prawda? – Tak. – Sebastian z trudem wypowiedział to słowo. Cała ta ziemia rzeczywiście należała do ojca Benedicta, hrabiego Stratford, ponieważ Michael Vane sprzedał mu ją za pięćdziesiąt funtów. A kiedy Sebastian chciał o tym porozmawiać z hrabią, Stratford go wyśmiał – co było dla niego znacznie mniej przykre niż reakcja samego Benedicta, który okazywał mu obojętność i lekceważenie, a na koniec stwierdził, że dobrze się stało, bo jego ojciec będzie lepiej dbał o te ziemie niż ten szaleniec Vane. Przyszło mu teraz na myśl, że to była jego ostatni dłuższa rozmowa z Benedictem. I nie miał zamiaru odnawiać tej znajomości, ani teraz, ani w przyszłości. Ukłonił się nieznacznie. – Nie chcę przeszkadzać paniom w zakupach. Miłego dnia, panno Weston, panno Penelope. – Spojrzał prosto na Benedicta. – Milordzie. – Och, nie! – wykrzyknęła Abigail i wyciągnęła rękę. Natychmiast się zatrzymał. Wyzwoliła rękę spod ramienia Benedicta i wyciągała ją do Sebastiana. Pragnął chwycić tę dłoń i przyciągnąć Abigail do siebie. Ale zamiast tego mocniej ścisnął palcami rączkę laski i czekał. I podobnie jak reszta towarzystwa wpatrywał się w nią. Rumieńce na jej policzkach jeszcze bardziej pociemniały. Odchrząknęła. – Wcale nam pan nie przeszkadza, panie Vane. My, to znaczy moja siostra i ja… – zamilkła i mówiła dalej, nie patrząc na Benedicta – …bardzo się cieszymy, że pan wrócił do domu. Jestem pewna, że Boris nie posiadał się z radości! – Uśmiechnęła się, ale nikt inny tego nie zrobił, więc uśmiech zgasł na jej ustach. – Mam nadzieję, że podróż się opłaciła, tak jak pan przypuszczał – dodała trochę niepewnie. Sebastian spojrzał na nią. Była taka piękna jak przed jego wyjazdem, a lekkie

podenerwowanie i zaróżowione policzki przypomniały mu ich ostatnie spotkanie, kiedy to przeżyła orgazm w jego ramionach. To wspomnienie sprawiło, że pudełko przewiązane wstążką, które miał w kieszeni, zaczęło mu nieznośnie ciążyć. Wuj zostawił mu w spadku wisiorek z kameą, który należał do jego prababki. Było to nieduże, ale bardzo misterne cacko. Sebastian kupił nowy łańcuszek i wyobrażał sobie, jak zapnie go na szyi Abigail, a wisiorek spocznie miękko między jej ślicznymi piersiami. Oczyma wyobraźni widział, jak złoży pocałunek w tym miejscu. Ale wyglądało na to, że wskutek swojego wyjazdu więcej stracił, niż zyskał. – Dziękuję pani – odpowiedział. – Była dość nudna. Penelope klasnęła w dłonie. – Mam pomysł! Nie możemy tu stać w czwórkę cały dzień. Blokujemy pół ulicy. Proszę wpaść jak najszybciej do Hart House, panie Vane. Nigdy nie byłam w Bristolu i chętnie posłucham interesujących historii. – Obawiam się, że nie sprostam pani oczekiwaniom – odparł. – Jeśli Richmond panią nudzi, to Bristol tym bardziej. – Jak można nudzić się w Richmond! – Benedict się roześmiał. – Ach, tak, pamiętam pani narzekania, panno Penelope. Mam nadzieję, że pani opinia się poprawiła po naszej wycieczce do Kew i Hampton Court. – Moja opinia o tych miejscach istotnie jest lepsza – odrzekła. – Ale przypomnę, że obiecał nam pan, że w Hampton Court zobaczymy ducha, a tymczasem nie widziałam nawet rąbka welonu. A potem wróciliśmy do małego, nudnego Richmond. – Nie mogę pozwolić, żeby pani tak myślała o moim domu. – Benedict posłał jej kpiący uśmiech. – Co panie myślą o kolacji połączonej z małym przyjęciem, żeby wlać trochę życia w to miejsce? Moja matka byłaby zachwycona. Mówi o tym, odkąd wróciłem do domu. Co pani na to, panno Penelope? Panny Weston wymieniły spojrzenie, którego Sebastian nie potrafił w pełni odczytać. W ich oczach malowało się zdziwienie, ale nie tylko. A zatem jeszcze nie były z wizytą w Stratford Court. – To bardzo uprzejme z pana strony, sir – powiedziała Abigail z wymuszonym uśmiechem. – Jestem pewna, że będzie cudownie. – To doskonale. Od razu roześlemy zaproszenia. – Gdy tym razem spojrzał na Sebastiana, jego oczy miały prowokujący wyraz. – Co pan na to, Vane? Dołączy pan do nas? Korciło go, żeby odmówić. Nie chciał już nigdy w życiu odwiedzać Stratford Court, a co dopiero chodzić tam na proszoną kolację. Ale z drugiej strony… Zerknął na Abigail. Trudno było ją winić za to, że zainteresowała się mężczyzną z dwiema zdrowymi nogami i przyzwoitym majątkiem. Niestety, nie mógł się pogodzić z faktem, że wybrała Benedicta Lennoksa. Ze wszystkich ludzi właśnie jego. Odsunęła się teraz od lorda Athertona, stając bliżej siostry, i sam ten fakt sprawił, że wziął głęboki oddech i powiedział: – Oczywiście. Uśmiech Benedicta nieco przygasł. – Doskonale. – Zwrócił się na powrót do sióstr Weston. – Czy pójdziemy teraz odszukać waszego brata? Podobno ma czekać w kawiarni. – Wcale nie – zaprzeczyła Penelope niemal radośnie i podniosła rękę. – James! Pan Weston skinął na powitanie, kiedy do nich dołączył. – Atherton, Vane, witam. Jak się macie? – Obrzucił siostry spojrzeniem. – Zdaje się, że w porę przybyłem na ratunek. – Wspaniałe przeprosiny za to, że spóźniłeś się na spotkanie – wypomniała mu Penelope.

James Weston rzucił jej rozbawione spojrzenie. – Jesteście w dobrych rękach, ale znam swoje obowiązki. Panowie, dziękuję, że dotrzymaliście towarzystwa moim siostrom. Muszę je teraz bezpiecznie eskortować do Hart House. – To nie obowiązek, lecz przyjemność. – Benedict położył dłoń na sercu i ukłonił się damom. – Raz jeszcze dziękuję za pani nieocenioną pomoc, panno Weston. – Nie ma za co, sir – powiedziała cicho Abigail. – Miłego dnia, milordzie! – zaćwierkała Penelope. – Mam nadzieję, że lady Samantha doceni pana wysiłek! Benedict rzucił jeszcze ostre spojrzenie Sebastianowi, po czym dotknął brzegu kapelusza i odszedł dostojnym krokiem, machając laseczką. Można by nawet pomyśleć, że zrobił to celowo, aby zademonstrować, że przedmiot ten służy mu wyłącznie do ozdoby i że potrafi się sprawnie poruszać bez jego pomocy. – Powóz czeka u wylotu ulicy. – Pan Weston spojrzał na Penelope. – Mam nadzieję, że nie byłaś zbyt dokuczliwa dla Athertona. Skrzywiła buzię. – Dlaczego zawsze to mnie podejrzewasz o coś strasznego? Jej brat parsknął. – Z doświadczenia! Powiedz, co zrobiłaś, bo widziałem, że nie miał humoru… Podczas tej wymiany zdań zaczęli się oddalać. Abigail jednak zwlekała. – Kiedy wrócił pan do domu? – Wczoraj późnym wieczorem, ostatnim powozem z Londynu. – Witam w domu – powiedziała miękko. Skłonił głowę. – Dziękuję. Gdy zobaczył ją w ramionach Benedicta, zapomniał o wszystkim, co chciał jej powiedzieć. Zapadła długa chwila milczenia. – Widzę, że poznała pani lorda Athertona – powiedział. Musiał wiedzieć. – Zdaje się, że jest panią oczarowany. Pragnął tylko jednego słowa, jednej wskazówki, że Abigail nie odwzajemnia uczuć, które najwyraźniej żywił wobec niej Benedict. Potrafił zrozumieć jego zainteresowanie, bo nie było w nim nic dziwnego, ale czy ona je podzielała? Poprawiła paczuszkę, którą trzymała, jakby nagle zaczęła jej ciążyć. – Spotkałyśmy go tu przypadkiem. Przyjechał do miasta po prezent dla swojej siostry i poprosił mnie… i Penelope – dodała pospiesznie – abyśmy pomogły mu coś wybrać. To nie była odpowiedź na jego uwagę o stanie uczuć Benedicta. Jego oczarowanie było dla Sebastiana widoczne jak na dłoni, ale jeśli nawet nie próbowała udawać, że go nie dostrzega… Powiedział sobie, że nie może jej obwiniać, ale jednocześnie poczuł, że wokół jego serca znowu rośnie mur. Odwrócił głowę w stronę, którą odeszło jej rodzeństwo. – Nie chcę pani zatrzymywać. Pójdziemy? Abigail skinęła głową, zbyt pochłonięta myślami, aby coś powiedzieć. Ich ponowne spotkanie nie wyglądało tak, jak to sobie wyobrażała. Miała wrażenie, że Sebastian wcale nie ucieszył się na jej widok, a w każdym razie nie wyraził zadowolenia ani jednym słowem. Szedł teraz spokojnie obok, ale nie zaproponował jej ramienia. Trzy tomy Ivanhoe wydały jej się nieznośnie ciężkie. Chociaż nie wiedział, co niesie, to nieprzyjazny wyraz twarzy i napięcie jego

ramion wskazywały, że się domyśla. – Cieszę się, że pańska wyprawa się opłaciła – powiedziała, chcąc przerwać krępujące milczenie. Penelope i James oddalali się coraz szybciej, jakby się ścigali. Sebastian obrzucił ją przelotnym spojrzeniem. – Tak przypuszczam. – Nie jest pan pewien. Zacisnął usta w wąską linię i wpatrywał się prosto przed siebie. – Nie jestem. Zaczęło ją to irytować. Zachowywał się tak, jakby go czymś obraziła, a tymczasem chciała tylko zachowywać się uprzejmie wobec sąsiada. Oparła Ivanhoe w zagłębieniu łokcia. Jeśli Sebastian Vane był taki zainteresowany jej poczynaniami, to powinien zrobić coś konkretnego – tak jak lord Atherton. Powinien zadeklarować, jakie ma intencje, tego samego dnia, kiedy ją tak bezwstydnie całował. Powinien był do niej napisać z podróży. Mógł ją też zapytać, czy jest w jakiś sposób związana z lordem Athertonem, zamiast zaciskać usta i milczeć jak grób. – Lord Atherton jest bardzo uprzejmy – powiedziała, żeby go sprowokować. – I usłużny, jak widzę. Znowu poczuła ciężar książek, ale tylko się uśmiechnęła. – Tak, istotnie! Byłoby bardzo cicho w Hart House bez niego. Tym razem zatrzymał na niej wzrok. – To znaczy, że często przychodzi z wizytą. Machnęła dłonią. – Często? Kilka razy. – I poszła pani z nim na spacer do lasu. – Raz – przyznała. – I spotkaliście się dzisiaj w mieście. – Przypadkiem – odparła tym samym lekkim i przyjaznym tonem, który kontrastował z jego ponurym głosem. – Tak jak spotkaliśmy pana. – Odczekała chwilę, zanim dodała: – Jaki jest Bristol? Nigdy nie widziałam portowego miasta. – Zatłoczony – powiedział. – I brudny. Skinęła głową. – Czyli zupełnie inny niż Richmond. Mój brat pojechał kiedyś do Portsmouth i przysyłał bardzo zabawne opisy jego mieszkańców. Jej towarzysz przez dłuższą chwilę nic nie mówił. Byli już niedaleko powozu, w którym siedzieli Penelope i James. Lokaj czekał przy schodkach, żeby pomóc jej wsiąść. – W Bristolu nie było nic ciekawego, o czym mógłbym napisać. – Może i nie, ale list byłby dowodem, że o mnie myślałeś. – Uniosła brwi. – Ale może nie myślałeś. Któż to wie? Chciała już odwrócić się w stronę powozu, ale złapał ją za rękę i pociągnął, zmuszając, by na niego spojrzała. – Myślałem o tobie – powiedział cicho, z napięciem w głosie. – Codziennie. – Ja też o tobie myślałam – wyznała cicho. – Sęk w tym, że nie wiedziałam, co mam myśleć. Zacisnął dłoń na jej nadgarstku. – Nawet po tym, jak się rozstaliśmy… – Co miałam myśleć? – powtórzyła, gdy nie dokończył zdania. – Niczego sobie nie

obiecywaliśmy. – Nie – stwierdził ponuro. – Najwyraźniej nie. Abigail zaczerwieniła się gwałtownie. Rozebrał ją do pasa i obsypał pocałunkami, jakby chciał rozpalić do czerwoności samymi ustami. Wsunął ręce pod jej spódnicę i sprawił, że czuła się jak rozpustna i najbardziej pożądana kobieta na świecie. Mało że mu na to pozwoliła, to jeszcze sprawiło jej to przyjemność. I pragnęła czegoś więcej. Ale wszystkie nadzieje, jakie wiązała z jego powrotem, okazały się niemądre i naiwne. Sprawiał wrażenie, jakby w ogóle nie pamiętał, że chciał rozmawiać z jej ojcem. Wydawał się znowu zimny i wycofany. – No cóż – zaczęła, zanim zdążyła pomyśleć – może to moja wina. Prosiłeś o wiele, a ja dałam ci to, ale nie zażądałam w zamian żadnej obietnicy. Uwolnił jej dłoń, jakby go parzyła. – Ale zanim mnie o coś oskarżysz – mówiła dalej z rosnącą furią – zastanów się najpierw, czy masz prawo oczekiwać ode mnie przywiązania. Wiesz, czego chcę. Nigdy tego nie kryłam. I jeśli nie możesz lub nie chcesz mi tego dać, to dlaczego nie mam szukać kogoś innego? Sam mi powiedziałeś, żebym tak postąpiła. – Abigail – powiedział miękko. Machnęła dłonią w powietrzu. – Nie chcę być więcej przedmiotem beznamiętnych flirtów. Chcę iść za głosem serca, tak, ale nie narażę się na pewne rozczarowanie. Jeśli tylko tyle potrafisz mi ofiarować, to może rzeczywiście powinnam podsycić zainteresowanie innego dżentelmena. – Uniosła podbródek. – Gdybyś zdecydował, że żywisz inne uczucia, to wiesz, gdzie mnie szukać. – Odwróciła się do niego plecami i pomaszerowała do powozu. Weszła do środka bez pomocy lokaja i usiadła obok siostry. – Możemy jechać do domu – oznajmiła. James uniósł brwi, ale dał znak woźnicy. Penelope pochyliła się nad siostrą. – Abby, pokłóciłaś się z panem Vane’em? – szepnęła z niedowierzaniem. – Na środku Richmond? – Wcale nie. Patrzyła twardo przed siebie i nawet nie spojrzała na Sebastiana, kiedy powóz ruszał. Penelope wyciągnęła szyję. – Wygląda, jakby go piorun strzelił! Co mu powiedziałaś? – Nic, o czym nie byłabym całkowicie przekonana. – Zgromiła spojrzeniem brata, który nagle zainteresował się krajobrazem za oknem. Penelope w końcu usiadła spokojne, a w jej oczach malowała się aprobata. – No to jestem pewna, że powiedziałaś mu do słuchu. Abigail już się nie odezwała. Serce jej waliło, a dłonie drżały tak mocno, że musiała kurczowo ścisnąć prezent od lorda Athertona. Sebastian Vane zasłużył na te słowa, a ona musiała je wypowiedzieć. Jeśli jej pragnął, to przyszedł czas, aby to udowodnił.

18

Sebastian ruszył do domu w grobowym nastroju. Wszystko, co powiedziała, było świętą prawdą. Niczego jej nie obiecywał. Powiedział, żeby trzymała się z dala od niego. Wykorzystał również jej zmysłową ciekawość i ufną naturę, aby zaspokoić własne pożądanie. Doskonale wiedział, czego pragnie Abigail: nie tylko samej namiętności, ale miłości i małżeństwa. Dostrzegał w tym ironię losu, bo przecież był o krok od tego, by ofiarować jej i jedno, i drugie. Niestety, Abigail, rzecz jasna, nic o tym nie wiedziała, gdyż widok Benedicta Lennoksa wywołał w nim takie emocje, że nie był w stanie wyrazić swoich myśli ani intencji. Niech to diabli wezmą. Dlaczego właśnie Benedict Lennox? Była w tym jakaś złośliwa kpina, bo kiedyś to Ben zazdrościł mu wszystkiego. Sebastian był wyższy i silniejszy, lepiej jeździł konno i celniej strzelał. Ponieważ był potomkiem nieutytułowanego ojca, nikt nie sprzeciwiał się jego wstąpieniu do armii, podczas gdy Benedictowi, jako dziedzicowi hrabiego Stratford, odmówiono szansy na żołnierską sławę. Na wspomnienie ich nierozważnych młodzieńczych planów co do wojskowej kariery uśmiechnął się z goryczą. Chwała na polu bitwy szybko przybladła wobec perspektywy niesprawności przez resztę życia, a Benedict, bezpiecznie zakotwiczony w domu i nieszczęśliwy z tego powodu, pozostał przynajmniej cały i zdrowy. Co gorsza, Sebastian zdawał sobie sprawę, że bardziej niż on sam ucierpiał jego majątek, a pierwszą osobą, która pośrednio na tym skorzystała, był właśnie jego dawny przyjaciel. Gdyby ojciec sprzedał ziemię nie lordowi Stratford, ale jakiejś obcej osobie, to Sebastian wcale nie czułby się z tym lepiej. Co do tego nie miał wątpliwości. Ale jednak na samą myśl, że to Benedict odziedziczy to, co powinno przypaść w udziale jemu… Musiał wziąć głęboki oddech, aby nie przekląć szkaradnie tej ironii losu. Wychodziło więc na to, że Benedict był sprawny fizycznie i miał większy majątek. Tymczasem Sebastian nie mógł się pochwalić ani jednym, ani drugim. Odbierał to jako jawną niesprawiedliwość losu, chociaż to nie Benedict przestrzelił mu kolano i nie on wykupił jego ziemię za psie grosze. Ale Abigail to co innego… Obawiał się, że nie byłby w stanie przyjąć utraty Abigail z równie filozoficznym spokojem. Musiał jednak uczciwie przyznać, że nigdy nie była jego. Nie padły żadne obietnice. Pudełeczko z wisiorkiem uwierało go w udo przy każdym kroku, wystawiając na próbę jego wzburzone nerwy. Czego pragnął? Niczego jej nie obiecał, bo, jak sobie wciąż powtarzał, nie miał czego obiecać. Przeklęta duma nie pozwoliła mu wyznać, że się w niej zakochał, postanowiła więc poszukać kogoś innego. Nikt by jej z tego powodu nie obwiniał. Zszedł z drogi do lasu. Miał ochotę w coś walnąć. Uderzył laską w paprocie, aby zrobić sobie przejście. Wbił obcas buta w grząską ziemię, jakby chciał ukarać kolano za to, że jest słabe i obolałe. Stracił przez to równowagę. Przechylił się gwałtownie, łapiąc równowagę, a jego prawa noga trafiła wprawdzie na kawałek suchej ziemi, ale pokrytej grubą warstwą liści, które od spodu były wilgotne. W ułamku sekundy poślizgnął się na łagodnym wybrzuszeniu i wylądował na pośladkach na stosie leśnej ściółki. Siedział tak przez chwilę z walącym sercem. To nie był jego pierwszy upadek, ale już od

dawna mu się to nie zdarzyło. Zazwyczaj zwracał większą uwagę na to, gdzie stawia stopy. Ale tym razem emocje sprawiły, że zapomniał o ostrożności. A ostrożność nakazywała mu, aby trzymał się z dala od Abigail. Pozwoliła mu całować dziewczynę, lecz powstrzymała przed ujawnieniem prawdziwych uczuć. Gdyby całkiem zignorował ten cichy wewnętrzny głos, być może nie siedziałby teraz na środku lasu, ale spacerował z Abigail pod ramię, opowiadał jej o Bristolu i o wuju, a może nawet się oświadczył. Pomacał delikatnie kolano. Wydawało się całe. Z jękiem dźwignął się z ziemi, szukając po omacku laski, zanim oparł lewą nogę o podłoże. Ostrożnie zrobił kilka kroków i stwierdził, że nie jest tak źle. Nic mu się nie stało, miał tylko mokry tyłek. Pod wpływem nagłej myśli sięgnął po paczuszkę do kieszeni surduta. Pudełko było z jednej strony wgniecione, ale po odwiązaniu wstążki i otwarciu go, okazało się, że kamea spoczywa w środku nietknięta: delikatny profil pięknej kobiety wyrzeźbiony z kości słoniowej i osadzony na jasnoniebieskim tle. Przesunął koniuszkiem palca po złoconym obramowaniu. Nie, to nie typowa dla niego ostrożność kazała mu trzymać się z dala od Abigail. Tylko strach. Nie przyjął zaproszenia do złożenia wizyty, ponieważ bał się, że dostrzeże jego mankamenty. Nie powiedział jej przed wyjazdem, po co jedzie do Bristolu, bo bał się, że wiadomości okażą się gorsze, niż się spodziewał. Nie powiedział jej, że ją kocha, ponieważ nie chciał otwierać serca, gdyż nie robił tego od lat. Bał się, mimo że wiedział, iż Abigail jest ostatnią osobą na świecie, która odrzuciłaby jego uczucia. Wszystko, co zrobił i czego nie zrobił, wynikało ze zwykłego strachu. Sebastian dobrze znał to uczucie. Pamiętał, jak leżał w polowym szpitalu i bał się zasnąć, myśląc, że mógłby się więcej nie obudzić. Pamiętał, jak zamykał ojca na noc w pokoju i kulił się ze strachu na każdy jego chrapliwy wrzask, bojąc się jednocześnie i tego, że może umrzeć, i tego, że wyzdrowieje. Pamiętał, jak zastanawiał się, z czego zapłaci rachunki i hipotekę, i żył w wiecznym lęku, że utraci wszystko. Udało mu się pokonać te lęki i przetrwać. Gdyby odziedziczył mniejszy spadek, to w oczach Abigail nie stałby się mniej odpowiednim kandydatem, a ta drobna poprawa sytuacji materialnej przemawiała tylko na jego korzyść. Wiedziała, że ma niesprawne kolano. Zdążyła go już poznać. I mimo to go zaakceptowała. Zacisnął usta i zamknął dłoń na wisiorku. Ale z niego idiota. Jeśli pragnie tej dziewczyny, będzie musiał o nią walczyć. Każda dama lubi być zdobywana i czarowana i zasługuje na to, by czuć się pożądaną. Jego upór i duma utrudniały mu to zadanie, ale nie zmieniały jednego niepodważalnego faktu, którego jego umysł i serce były pewne: że jej pragnął. Potrzebował jej. Kochał ją. I jeśli zajdzie taka potrzeba, to będzie o nią walczył do ostatniego tchu. Abigail powzięła tego ranka dwa postanowienia. Jeśli lord Atherton przyjdzie z wizytą, to go nie przyjmie, tłumacząc się bólem głowy. Było w tym ziarno prawdy, bo do tej pory nie wiedziała, jak ma zareagować na jego zaloty. Rodzice nie kryli zadowolenia, a lord Atherton był czarującym mężczyzną. Gdyby nigdy nie poznała Sebastiana, a tylko jego, to kto wie, co mogłoby się zdarzyć. Ale to było tylko gdybanie, bo nie tylko poznała Sebastiana, ale na dodatek czuła, że się w nim zakochała. I z tym wiązało się jej drugie postanowienie. Jeśli Sebastian tu przyjdzie, spotka się z nim, ale jeśli sytuacja nie rozwinie się po jej myśli, wykręci się bólem głowy. Jeżeli będzie chciał wyjaśnić, dlaczego zachował się tak niestosownie, to go wysłucha. Ponieważ jednak okazywał wyraźną niechęć do wizyt, obawiała się, że będzie musiała długo się nad tym zastanawiać. Odstawiła Ivanhoe na półkę przy łóżku, obok książki, którą dostała od Sebastiana. Przez

chwilę przyglądała się im obu. Ivanhoe był jej ulubioną powieścią, zapierającą dech w piersiach kunsztowną historią o miłości i męstwie, a nowe wydanie zachwycało skórzaną oprawą ze złoconymi literami. Stara i pachnąca kurzem książka The Children of the Abbey nie wytrzymywała porównań. Nawet sama historia wydawał się dość niemądra. Różnica jednak tkwiła w czymś innym. Przejechała palcem wzdłuż grzbietu starszej książki. Ivanhoe znalazł się na tej półce z powodu nagłego kaprysu lorda Athertona. Powiedziała, że lubi tę powieść, więc postanowił ją dla niej kupić. Dla niego ta powieść nie miała żadnego znaczenia, chciał tylko zrobić na niej wrażenie i sprawić przyjemność. Książka, którą dostała od Sebastiana, należała do jego matki. Nawet jeśli ofiarował ją tylko dlatego, że – jak podejrzewała – nie mógł sobie pozwolić na inną, a tym bardziej taką jak Ivanhoe, to miała dla niego znaczenie sentymentalne. Z pewnością nie przechowałby jej przez tyle lat w nieskazitelnym stanie, gdyby nie miał ku temu powodu. Dość tandetnie oprawiona, nie była też najwyższym osiągnięciem sztuki powieściowej. Takie podejście świadczyło o pewnej głębi uczuć, podobnie jak sposób, w jaki przygotował szklaną grotę na jej przybycie. Trudno było jej uwierzyć, że bez powodu wykarczował zarośla przy wejściu, oczyścił drogę, przyniósł do lasu koc, poduszki i latarnie – tym bardziej że nie mógł być pewny, czy się z nim spotka. Nie była w grocie od dnia, kiedy leżała z Sebastianem na kocu, podziwiając syrenę. Odwróciła się na plecy i wbiła wzrok w pozbawiony ozdób sufit. Jej rodzice na pewno byliby bezgranicznie zdumieni, gdyby poprosiła ich o zgodę na ozdobienie go mozaiką… Rozległo się pukanie do drzwi. – Ma pani gościa – powiedział Thomas, kiedy otworzyła. – Przyszedł pan Vane. A jednak niespodzianka. – Wprowadź go do salonu – poprosiła. – Zejdę za kilka minut. Zebrała myśli i ruszyła na dół. Sebastian stał przy oknie, odwrócony do niej plecami. Miała wrażenie, że cała jego sylwetka wskazuje na powstrzymywane emocje. – Panie Vane. – Zatrzymała się w progu i dygnęła. Odwrócił się na pięcie. Zaskoczony, przez chwilę nie panował nad wyrazem twarzy. Gdy na nią patrzył, w jego oczach malowały się bezbrzeżny zachwyt i tęsknota. Serce Abigail podskoczyło niespokojnie. Ukłonił się, a kiedy znowu podniósł głowę, wydawał się już bardziej opanowany i nieprzenikniony. – Panno Weston. – Zechce pan usiąść. – Pokazała dłonią na sofę. – A może przejdziemy się po ogrodzie? – zapytał z wahaniem. – Rozmowa z pani matką i siostrą jest bardzo miła, ale to, co mam do powiedzenia, jest przeznaczone tylko dla pani uszu. Abigail szybko oceniła w myślach sytuację. Jeśli mama się dowie, że Sebastian tu jest – a dałaby głowę, że Thomas właśnie ją o tym informował – to do nich zejdzie. Poza tym ogród był dobrze widoczny z domu. Jeżeli będą spacerowali po ścieżkach przy tarasie, to mogła mieć nadzieję, że mama będzie ich tylko obserwowała z salonu. – Dobrze. Przyniosę tylko szal. Wyprowadziła go na dwór, zastanawiając się, co ma jej do powiedzenia. Przeszli przez taras i ruszyli żwirową ścieżką przez ładny, zwarty ogród. – Muszę znowu panią przeprosić – powiedział Sebastian markotnym głosem. – Wczoraj zachowałem się niestosownie. – W istocie – przyznała mu rację. Zdawało się, że waży w głowie słowa. – Być może powinienem był zacząć od pewnej historii sprzed lat. Musiała pani zauważyć,

że lord Atherton i ja kiedyś się znaliśmy. Wyczuła, że zawahał się przed ostatnim słowem. – Wiem o tym. Lady Samantha powiedziała nam, że kiedyś się przyjaźniliście. Zresztą on sam opowiadał mi, że w dwójkę robiliście wyprawy do lasu w poszukiwaniu groty i byliście jak bracia. Rzucił jej szybkie i ostre spojrzenie. – Istotnie. – Zdawał się utykać mocniej niż zwykle. – Byliśmy kiedyś najlepszymi przyjaciółmi. Jego ojciec był surowy i wymagający, za to mój roztargniony i często pochłonięty naukowymi projektami. Obaj uciekaliśmy do lasu. Poszukiwanie zaginionej groty to była tylko jedna z naszych misji. Godzinami wałęsaliśmy się po lesie i byliśmy idealnymi kompanami. Nie baliśmy się żadnej przygody i w tym lesie byliśmy sobie równi pod każdym względem. Ale oczywiście nasza pozycja społeczna różniła się diametralnie. On był dziedzicem tytułu hrabiego, a mój ojciec jedynie zwykłym dżentelmenem. Kiedy skończyliśmy uniwersytet, szalała wojna i obaj chcieliśmy zaciągnąć się do armii. Marzyłem o przygodach, a on o sławie. Chyba zawsze chciał być żołnierzem, nawet gdy byliśmy jeszcze chłopcami. Mój ojciec zgodził się, choć bez entuzjazmu, natomiast lord Stratford zakazał Benowi – to znaczy lordowi Athertonowi – zaciągnąć się do wojska. Kupiłem stopień oficerski, a potem strasznie się pokłóciliśmy. – Zazdrościł panu – powiedziała cicho. – To prawda – zgodził się Sebastian. – Kiedy emocje opadły, uświadomiłem sobie, że rozpaczliwie chciał jechać, nie tylko po przygodę i sławę, ale po to, by uciec przed ojcem. Straford nie był… kochającym ojcem, takim jak mój. Wiem, że bił Bena, czasami mocno. I cokolwiek Benedict by zrobił, nigdy nie był zadowolony. Ale wtedy byłem uparty i młody, postanowiłem zrobić to, co chcę. Nie zważałem na jego uczucia, chociaż powinienem. Wyjechałem na wojnę, a on nie miał wyboru. Musiał zostać w domu. Abigail przypomniała sobie idealnie odprasowany mundur lorda Athertona, który miał na sobie, gdy pierwszy raz ich odwiedził. Gwardia Królewska, wojskowa elita, ale o znaczeniu jedynie dekoracyjnym. Dziedzicowi hrabiego nie pozwolono wyruszyć na wojnę, znalazł więc inny sposób, by zrealizować marzenie o armii. – Oczywiście wszystko się zmieniło, kiedy wróciłem do domu – powiedział Sebastian powściągliwym, lecz cierpkim tonem. – Nasza przyjaźń też. Przypuszczam, że przyczyniła się do tego także choroba mojego ojca. Wszyscy w Richmond wiedzieli, że jego obłęd postępuje, ale nikt nie pomyślał, żeby mi o tym napisać. Najgorsze jednak było to, że ojciec… – Zachwiał się lekko, ale laska pomogła mu odzyskać równowagę. – Mówiłem już, że ojciec sprzedał szmat ziemi po śmiesznie niskiej cenie. A najlepsze tereny trafiły w ręce lorda Stratforda. Jak już powiedziałem, wpadłem w złość, gdy się o tym dowiedziałem. Ale najgorsza była konfrontacja z lordem Stratfordem. – Skrzywił usta. – Nie mogłem uwierzyć, że ojciec mojego najlepszego przyjaciela mógł tak wykorzystać stan umysłowy mojego ojca. Wydawało mi się to wyjątkowo okrutne. Myślałem, że moja przyjaźń z Athertonem będzie miała jakieś znaczenie dla Stratforda. Pomyślałem, że jeśli on uzna tę transakcję za niebyłą, to będę w stanie pogodzić się ze stratą pozostałej ziemi. Ten teren nic dla niego nie znaczył. Do dzisiaj nic z tą ziemią nie zrobił. I gdybym mógł odzyskać te akry nad rzeką, łącznie z rodzinnym grobowcem… Głośno westchnęła zdumiona. – Kupił ziemię z grobowcem pana matki? Sebastian przytaknął. – Za kilka szylingów od akra. – Odetchnął głęboko, jakby wciąż go to bolało. – Stratford to twardy człowiek. Odmówił. Kłóciliśmy się, i to dość ostro. Zapytał, czy mi odebrało rozum, że

przyszedłem błagać. Powiedział, że odsprzeda mi ziemię za jedyne pięć tysięcy funtów. Wypadłem na dwór, trzaskając drzwiami. Kiedy wracałem, natknąłem się na lorda Athertona, który stanął po stronie ojca. Zauważył, że jego ojciec przynajmniej nie jest wariatem i lepiej zatroszczy się o swoją własność niż mój. Sprzedaż odbyła się zgodnie z prawem, powiedział, i powinienem mieć trochę godności i się z tym pogodzić. Nie była w stanie nic powiedzieć. Czy ten czarujący i dowcipny lord Atherton, którego znała, mógł istotnie być osobą bez serca? – Może pani pomyśleć, że zachował się bezdusznie – mówił dalej Sebastian. – Podejrzewam… że chodziło też o jego siostrę. Samantha była dzieckiem, kiedy wyjechałem na wojnę, ale wiedziałem, że snuła jakieś dziewczęce fantazje na mój temat. Oczywiście, pozostały tylko fantazjami – bylibyśmy bardziej nieszczęśliwi niż Romeo i Julia, biorąc pod uwagę naszych ojców – ale najwyraźniej ona nie dostrzegała tej przeszkody. Benedict był zawsze bardzo opiekuńczym bratem, czasami zabierał ją do lasu na nasze wyprawy, kiedy byliśmy mali. Przed wyjazdem powiedziała mi, że mnie kocha i będzie na mnie czekać, a potem się pobierzemy. Abigail, która słuchała tego najpierw z zainteresowaniem, a potem z rosnącym zdumieniem, stanęła jak wryta. – Samantha?! – zawołała, zaskoczona, że ta zrównoważona młoda kobieta, znalazła w sobie tyle zuchwałej odwagi. – Co za bezpośredniość… To do niej niepodobne! Sebastian się skrzywił. – Miała wtedy zaledwie trzynaście lat. Nikt nie myśli rozsądnie w tym wieku. Byłem taki sam, marzyłem tylko o tym, żeby zwędzić ojcu butelkę brandy. – Ktoś mi kiedyś powiedział, że zrezygnował pan z życia towarzyskiego z powodu lady Samanthy – zaczęła powoli Abigail. – Że był pan w niej taki zakochany, że nie mógł pan znieść jej widoku, kiedy jej ojciec nie zgodził się na małżeństwo. – Gdybym o to poprosił, na pewno by się nie zgodził – przyznał. – Powiedziałby to bez ogródek. Ale ja nigdy nie byłem w niej zakochany. Była słodką dziewczynką i bardzo ją lubiłem. Znamy się od dziecka i być może, gdyby nie moje kalectwo i choroba ojca… gdybym miał majątek i dobrą reputację… – Wzruszył ramionami. – Ale tak nie było, więc to nie ma znaczenia. To z jej powodu Benedict na dobre odwrócił się ode mnie. Mówiłem już pani o tej nocy, kiedy zniknął mój ojciec. – Spojrzał pytająco, a Abigail skinęła głową. – Tamtej nocy Benedict przyszedł do Montrose Hill. Oskarżył mnie, że ukryłem w domu Samanthę, że ją zwiodłem, chyba z rozpaczy, żeby podreperować swój majątek. Zaczął przeszukiwać dom i wtedy właśnie odkryłem, że ojciec zniknął. – Mogła tam być? Spojrzał na nią ze znużeniem. – Czy szesnastoletnia dziewczyna mogła sama w nocy przebyć drogę ze Stratford Court od Montrose Hill i z powrotem, w dodatku przez rzekę? Nie widziałem jej. Moja gospodyni i jej mąż też jej nie widzieli. Benedict nie miał dowodu, że w ogóle wyszła z domu. Kiedy wrócił, była w swoim łóżku. – Jego głos nabrał ostrego tonu. – Wtedy ostatni raz rozmawiałem z Jego Lordowską Mością, aż do wczorajszego dnia. Oskarżył mnie o uwiedzenie niewinnej dziewczyny, dziewczyny, którą kiedyś uważałem za siostrę. Nie stanął w mojej obronie, kiedy zaczęły krążyć plotki, że zamordowałem własnego ojca, mimo że był tam i widział jego pusty pokój. Nic nie powiedział, kiedy jego ojciec oskarżył mnie, że go okradłem, żeby się zemścić za utraconą ziemię. Zachowywał się inaczej niż w dzieciństwie i nie byłem w stanie zmusić się do tego, by myśleć o nim serdecznie. Nie miała co do tego wątpliwości. Jego głos brzmiał chrapliwie i ostro, a wyraz twarzy niezbicie dowodził, że doświadczył wówczas okrutnego rozczarowania. Abigail, z natury bardzo

lojalna, sama czuła się oburzona tym, co go spotkało. Pomimo że Sebastian był wtedy porywczym młodzieńcem, i tak nie mogła uwierzyć, że bawiłby się uczuciami młodej dziewczyny. Na korzyść lorda Athertona przemawiał jedynie fakt, że chciał chronić swoją siostrę, ale i tak nie była w stanie zrozumieć, że nie ujął się za przyjacielem, kiedy po okolicy zaczęły krążyć krzywdzące go plotki. Bez chwili namysłu położyła dłoń na ramieniu Sebastiana. – Tak mi przykro. Jej dotyk ukoił chwilowe wzburzenie Sebastiana. Spojrzał na jej dłoń, a jego twarz wyraźnie się rozluźniła. – Niepotrzebnie. To ja przyszedłem przeprosić. Przepraszam, że nie potrafiłem ukryć uczucia pogardy, kiedy się wczoraj spotkaliśmy. I kiedy trzymała pod ramię lorda Athertona, a w ręku – jego kosztowny podarunek. Abigail zrobiło się przykro, że tak zrugała Sebastiana. Musiało go to zaszokować, zwłaszcza że przed wyjazdem pozwoliła mu zsunąć przód sukienki i szelmowsko pieścić swoje piersi. Na wspomnienie jego warg na nagiej skórze serce zaczęło jej szybciej bić. Niczego jej nie obiecywał… nie bezpośrednio… ale było dla niej jasne, że tymi działaniami deklarował więcej, niż mógłby wyrazić słowami. Chciał się z nią kochać, ale panował nad sobą. Powiedział, że stara się postępować honorowo. Przysłał jej książkę swojej matki na przeprosiny. Doprowadził do porządku grotę i dopilnował, by zobaczyła ukryty w niej skarb. Złożył wizytę jej rodzinie, wprawiając wszystkich w zdumienie. Napomknął, że porozmawia z jej ojcem, kiedy wróci z Bristolu. Zaczął jej szukać, gdy tylko znalazł się w domu. – Przed wyjazdem – zaczęła niepewnie – powiedziałeś, że chcesz o coś zapytać mojego ojca. Spojrzał nieufnie spod przymkniętych powiek. – Nie jestem już pewien, czy powinienem go o to pytać. – Dlaczego nie? Czy w Bristolu zdarzyło się coś, co kazało ci zmienić decyzję? – Nie, w Bristolu nie – odparł. – Mój wuj umarł. Pojechałem tam, żeby się spotkać z jego prawnikiem, bo zostawił mi majątek, jakieś cztery tysiące funtów. A więc w pewnym sensie były to dobre wieści. Stłumiła westchnienie ulgi i zadowolenia. – Przykro mi, że umarł. – Dziękuję. – Skinął głową, po czym zamilkł. – Powiedziałaś wczoraj, że nigdy nie ukrywałaś, czego pragniesz. Jeśli twoje pragnienia od tamtej pory się zmieniły… – Nie – odrzekła zgodnie z prawdą. Kiedy ten wysoki i poważny mężczyzna stał przed nią na wyciągnięcie ręki, była absolutnie pewna swoich uczuć. – Nie winiłbym cię, gdybyś wolała lorda Athertona. – Ale nie wolę – wyszeptała. W jego oczach zabłysła iskierka. – Czy w tym ogrodzie jest jakiś zakątek, którego nie widać z domu? Przełknęła ślinę. Po skórze przebiegły jej dreszcze. – Tylko ta część pod murem, gdzie pną się róże. Tam jest taki zakątek… – Pokażesz mi? Bez słowa skręciła na ścieżkę, która prowadziła do tego miejsca. Mur oddzielał grządki przy kuchni od reszty ogrodu. Kiedy szło się ścieżką wzdłuż tej ściany domu, można było dotrzeć do Pachnącej Alei. Szła wolno, z rozmysłem stawiając kroki, chociaż miała ochotę uciec biegiem przed wścibskimi oczami. Modliła się w duchu, żeby Milo jakimś cudem zatrzymał mamę z dala od okna. Pragnęła tylko dziesięciu minut sam na sam z Sebastianem. Gdy tylko skręcili za murek, Sebastian rzucił laskę. Odwróciła się, myśląc, że się potknął, a on tymczasem chwycił jej twarz w obie dłonie i gorąco ją pocałował. To był pocałunek

spragnionego mężczyzny, a Abigail roztapiała się od jego namiętnej siły. Położyła dłonie na piersi Sebastiana, wsuwając je pod surdut, i poczuła szybkie i zdecydowane bicie jego serca. Objął ją w talii i przyciągnął mocno do siebie. Westchnęła zachwycona. O tak, wiedziała, czego chce. Mężczyzny, który przytulał ją do siebie. – Tęskniłem za tobą – westchnął prosto w jej usta. – Bardziej, niż sobie wyobrażasz. – A ja za tobą. – Przycisnęła usta do jego podbródka. – Mimo że lord Atherton tak intensywnie cię zabawiał? Roześmiała się i pociągnęła go lekko za halsztuk. – A co miałam zrobić? Wyrzucić go z domu? A gdyby Penelope go chciała? Jego usta drgnęły i wypłynął na nie leniwy uśmiech. – Jeśli o mnie chodzi, może go sobie wziąć. – Jeśli o mnie chodzi, też – szepnęła i przyciągnęła jego głowę do siebie, spragniona kolejnego pocałunku. Mieli jeszcze tylko chwilkę. Każdy, kto szedłby od strony lasu – a nawet stajni – zobaczyłby ich przytulonych tak mocno, jakby nie mogli się od siebie oderwać. I tak było. Kiedy Sebastian podniósł głowę i oparł policzek na jej skroni, Abigail wzmocniła uścisk. Jeszcze sekunda, dwie… Była nienasycona, chciała ukraść tyle sekund, ile się da, na wypadek gdyby znowu miały minąć dwa tygodnie do kolejnego spotkania. Niechętnie uwolnił ją z objęć. – Mam dla ciebie prezent – powiedział, wyjmując z kieszeni nieduże pudełko. Abigail odwiązała wstążeczkę, otworzyła pudełko i jej oczom ukazała się nieduża kamea na złotym łańcuszku. – Śliczna – westchnęła. – Och, dziękuję ci. Sebastian uśmiechnął się szeroko i szczerze – chyba po raz pierwszy widziała go tak radosnego. – Nigdy nie byłem szczęśliwszy, dając komuś prezent – oznajmił i pocałował ją po raz kolejny, tym razem czule i słodko. To pocałunek zakochanego mężczyzny, pomyślała, oszołomiona własną radością. – Ehm, ehm. Abigail podskoczyła, a Sebastian się odwrócił. Za nimi na ścieżce stała mama, trzymając Mila w zagłębieniu łokcia. Wpatrywała się w nich z miłym, ale surowym uśmiechem, jaki tylko ona potrafiła przybrać. – Jak miło pana znowu widzieć, panie Vane – powiedziała. – Zastanawiałam się, czy nie zabłądziliście w ogrodzie. – Nie, pani Weston. Podziwiałem pani róże. Mama zerknęła na róże pnące się po ścianie. Abigali skorzystała z okazji i szybko wsunęła kameę do pudełka i do kieszeni. Przypuszczała, że nadejście mamy oznacza koniec wizyty, i rzeczywiście tak było. Mama już ich nie opuściła, odpowiadając na wszystkie uprzejme pytania Sebastiana na temat róż i wystroju ogrodu. Abigail dreptała za nimi, ale wcale jej to nie przeszkadzało. Pudełeczko w kieszeni było namacalnym dowodem, że nie myliła się co do Sebastiana i swoich uczuć. A to oznaczało, że wszystko zakończy się szczęśliwie. Była tego pewna.

19

Zaproszenie na kolację, które przyszło ze Stratford Court, wywołało poruszenie w Hart House. Mama wychodziła z siebie. Skreśliła szybko kilka słów do taty, który pojechał w interesach do Londynu, informując go, że musi wrócić najszybciej, jak się da, aby pójść na kolację do hrabiego i hrabiny. Powiedziała Jamesowi, że ma im towarzyszyć, bez względu na to, jakie miał plany. Penelope, przebiegła oportunistka, poprosiła o nową suknię i buty, na co od razu dostała pozwolenie, udała się więc do Richmond, aby je zamówić. Abigail, która snuła się po domu, śniąc na jawie, sprawiała wrażenie, jakby w ogóle nie obchodziło jej to zaproszenie. – Nie jesteś zdziwiona, Abby – powiedziała matka z uśmiechem. – Nie. Lord Atherton wspomniał o tym, kiedy spotkałyśmy go w mieście. Mama zmrużyła oczy z zamyśleniem. – Nie wyglądasz też na zbytnio zachwyconą. – Och, nie wątpię, że będzie wspaniale. Mama przyglądała jej się badawczo jeszcze przez chwilę, po czym poszła zamknąć drzwi. Następnie usiadła obok Abigail na sofie i wyjęła z jej dłoni robótkę. – Co zaszło wczoraj między tobą a panem Vane’em? – Spacerowaliśmy po ogrodzie i rozmawialiśmy. – Byłaś w doskonałym nastroju, kiedy wyszedł. Uśmiechnęła się. Nic nie mogła na to poradzić. – Jestem zakochana, mamo. Na czole matki pojawiła się cienka bruzda. – A co z lordem Athertonem? – Jest czarujący i bardzo przystojny – odparła – ale to nie jego kocham. Matka westchnęła. – Vane nie rozmawiał z twoim ojcem. – Nie, ale papa powiedział, że uszanuje mój wybór. – Weźmie twoje pragnienia pod uwagę – poprawiła ją mama. – Istnieją mocne argumenty przeciwko panu Vane’owi. – I równie mocne wyjaśnienia. Mama przycisnęła palce do czoła. – Aż boję się pytać. – Nie chcesz, żebym była szczęśliwa? – Przysunęła się do matki. – Mamo, on jest dobrym człowiekiem. I bohaterem wojennym! Jego ojciec postradał zmysły, to prawda, ale to nie ma związku z synem. Stary pan Vane zniknął pewnej nocy, bo oszalał. – Ale co się z nim stało, moja droga? – Nikt nie wie. Nikt – powtórzyła z mocą. – Sebastian go szukał. Dlaczego miałaby tego nie robić? – Jej matka uniosła brew, a Abigail machnęła ręką. – Przecież to, że jest uważany za mordercę, nie przynosi mu żadnych korzyści. Przeciwnie, ma związane ręce, bo nie można udowodnić śmierci jego ojca. To bez sensu, mamo. – Ale to poważna ujma na honorze, wręcz przerażająca – powiedziała matka. – Chcemy nie tylko, żebyś była szczęśliwa, ale też bezpieczna, Abby. Niestety te plotki nie przemawiają na jego korzyść, nie mówiąc już o motywach. Może chce złapać dziewczynę z dużym posagiem?

Abigail zacisnęła usta. – Papa był jedynie ambitnym młodym człowiekiem, kiedy go poślubiłaś. Czytał paragrafy w biurze swojego ojca. Niewiele posiadał. A jednak zaryzykowałaś i wyszłaś za niego. – Nie zaczynaj, młoda damo – ucięła matka ostrzegawczym tonem. Abigail zamilkła. Nie chciała się kłócić. Potrzebowała wsparcia ze strony matki. – Zawsze powtarzasz, że jestem bardzo rozsądna. Spotykałam wcześniej przystojnych mężczyzn, łowców posagów i nicponi. Ich pochlebstwa nie zawróciły mi w głowie. Dlaczego tym razem mi nie ufasz? Jej matka przez dłuższą chwilę zastanawiała się nad odpowiedzią. – Przypuszczam, że łatwiej zaufać, jeśli kogoś odrzucasz. Ryzyko jest wtedy znacznie mniejsze. – Westchnęła. – Och, Abby. Bardzo chcę, żebyś była szczęśliwa. Ale pan Vane musi udowodnić, że jest ciebie wart. Jeśli nie potrafi… Lepiej mieć złamane serce, niż żałować przez całe życie. – Wstała. – Nie ma potrzeby się spieszyć. Muszę powiadomić lady Stratford, że przyjmujemy zaproszenie. Abigail skinęła głowa, a matka wyszła. Lepsza ta zwłoka niż otwarta odmowa, ale i tak miała nadzieję na więcej. Dobrze przynajmniej, że Sebastian zgodził się przyjąć zaproszenie na kolację do Stratfordów. Wolała nie myśleć, jak niezręcznie by się tam czuła bez niego. Sebastian z mieszanymi uczuciami szedł dobrze mu znanym podjazdem do Stratford Court. Z jednej strony, cieszył się na spotkanie z Abigail. Od ich rozstania po nieformalnych zaręczynach odliczał godziny, kiedy znowu ją zobaczy. Nie widział jej od tego wspaniałego dnia w ogrodzie w Hart House, pomimo że codziennie wałęsał się w lesie po jej ulubionych ścieżkach. Choćby z tego powodu miał za co dziękować Benedictowi. Ale z drugiej strony, nie miał wątpliwości, że lord Stratford będzie równie nieprzychylny jak przed siedmioma laty, kiedy Sebastian przykuśtykał tam o kulach, kipiąc gniewem z powodu utraconych akrów ziemi nad rzeką. Na samą myśl o tym, jak został przyjęty, wyprostował się sztywno i zacisnął szczękę. Jeśli Stratford go sprowokuje… Jeśli Stratford go sprowokuje, i tak nic nie zrobi. Nie był już tamtym porywczym młodzieńcem. I postanowił, że nie da sobie zepsuć tego wieczoru. Gdy zdjął kapelusz i podał go kamerdynerowi, rozluźnił ramiona. Nawet nie spojrzał, gdzie służący odłożył jego nakrycie głowy. Wytężał słuch, by usłyszeć jej głos. I usłyszał, kiedy wszedł do ogromnego salonu. Odwróciła się do niego i obdarzyła uśmiechem tak pięknym, że mógłby przyjść do stu takich miejsc jak Stratford, aby tylko ją zobaczyć. A jednak spotkanie z tą rodziną po tylu latach było dziwnym przeżyciem. Lady Stratford, szczupła i chłodna jak dawniej, traktowała go tak, jakby był zupełnie obcym człowiekiem. Lady Turley – niegdyś lady Elizabeth Lennox – była powściągliwa, ale pełna wdzięku, i tylko raz napomknęła, że kiedyś już się poznali. Jej męża, wicehrabiego Turley, zupełnie nie znał. Lady Samantha uśmiechnęła się do niego nieco zażenowana. Sebastian, który odświeżył ją sobie w pamięci po tym, jak zwierzył się Abigail, gawędził z nią uprzejmie kilka chwil. Benedict roztaczał swój niebywały urok wszem wobec. Był nawet tak łaskawy, że uścisnął mu dłoń na powitanie. A lord Stratford… Hrabia spojrzał na niego znad okazałego, haczykowatego nosa. Sebastian ukłonił się, ignorując pogardę w jego błyszczących oczach. Po chwili Stratford wykonał gest, który można było uznać za skinienie głowy. Następnie odwrócił się do niego plecami i odszedł, co było na rękę Sebastianowi. Podszedł do Jamesa Westona, który zabawiał młodsze damy opowieścią o swojej ostatniej wizycie w Londynie. Chodziło z grubsza o to, że jakiś pies wtargnął na scenę w

operze podczas arii śpiewaczki. W trakcie kolacji siedział pośrodku stołu, między lady Turley a panią Weston. Abigail przydzielono miejsce na końcu, koło lady Stratford i Benedicta, i zasłaniał ją ogromny stojak na owoce ulokowany na środku stołu. Nie dopuścił jednak, by zepsuło mu to nastrój i gawędził z panią Weston, która opowiadała o tresurze Mila. Koniec końców, wieczór okazał się przyjemniejszy, niż się spodziewał. Dopiero po kolacji sprawy przybrały niekorzystny obrót. – Co będziemy robić? – zapytał Benedict, kiedy wszyscy udali się do salonu. Sebastianowi ulżyło, że dżentelmeni poświęcili tylko kwadrans na wypicie lampki brandy w jadalni. Czas ten minął dość szybko pomimo kilku subtelnie złośliwych uwag ze strony hrabiego. – Pograjmy w karty – zaproponował lord Turley. – Proponuję zagadki – rzuciła jego żona. – A może potańczymy? – spytał jowialnie Benedict. – Cudowny pomysł – odezwała się jego matka z wyniosłym uśmiechem, po czym zwróciła się do pani Weston. – Nie ma pani nic przeciwko temu, aby młodzi sobie potańczyli, pani Weston? – Ależ skąd! – Doskonale. – Benedict potarł ręce. – Elizabeth, będziesz nam przygrywać? – A nie wolno mi tańczyć? – Roześmiała się, kładąc dłoń na brzuchu. Podczas obiadu wyszło na jaw, że spodziewa się pierwszego dziecka. Uśmiechnął się szeroko. – Jeśli ty nie będziesz grać, to ja będę musiał, a nie życzę nikomu takiej tragedii. Klepnęła brata w ramię. – No już dobrze. Tylko dla ciebie. I żeby oszczędzić nasze uszy. Benedict odwrócił się, a Sebastian przeczuwał już, co teraz nastąpi. Były trzy młode damy: Abigail, Penelope i Samantha. I czterech dżentelmenów, którzy mogli tańczyć: Benedict, James Weston, lord Turley i Sebastian. Być może Benedict nie zaproponował tańca rozmyślnie, ale Sebastian wiedział, że zaproponowanie rozrywki, która postawiłaby go w niekorzystnym położeniu, nie przekraczało możliwości lorda Athertona. Nie chciał jednak biernie i potulnie patrzeć, jak Benedict bierze Abigail za rękę i prowadzi ją do tańca. Zamierzał z nią dzisiaj zatańczyć, nawet gdyby miało to zrujnować jego kolano na dobre. Ukłonił się przed Abigail. – Czy mogę prosić o pierwszą kolejkę, panno Weston? W pokoju rozległ się szmer zdziwienia. Sebastian udał, że tego nie słyszy, wpatrując się z natężeniem w Abigail. Otworzyła szeroko oczy, ale w ułamku sekundy na jej twarz wypłynął promienny uśmiech. – Oczywiście, sir. Podała mu dłoń, na co odpowiedział uśmiechem. – Lady Samantho, czy uczyni mi pani ten zaszczyt? – James Weston ukłonił się przed damą, która wyglądała na zaskoczoną. Zgodziła się cichym głosem, spojrzawszy przedtem ukradkowo na matkę. Benedict szybko odzyskał rezon. – Panno Penelope. – Ukłonił się przesadnie. – Zatańczymy? – Z wielką przyjemnością, sir. Sebastian pomyślał, że wcześniej Penelope nie zwracała się tak uprzejmie do Benedicta, ale szybko o tym zapomniał, ustawiając się z Abigail do tańca. Jej brat i lady Samantha stanęli

obok, rozdzielając ich od Benedicta i Penelope, co i tak było dla niego bez znaczenia. Kiedyś bardzo lubił taniec, a tego wieczoru miał zamiar zatańczyć z Abigail. Mógłby koło niego stanąć sam Napoleon – nic go to nie obchodziło. Abigail, stojąc niespełna metr od niego, uśmiechnęła się, a jej szare oczy rozbłysły jak gwiazdy. Pierwszych kilka kroków postawił niepewnie, gdyż dawno nie tańczył. Ale Abigail delikatnie kierowała go we właściwą stronę i po chwili zaczął sobie przypominać figury. I za każdym razem, kiedy brał ją za rękę albo trzymał w ramionach, wracały wspomnienia. Tak się czuł, kiedy mógł normalnie się poruszać. Tak się czuł, kiedy mógł zapomnieć o rannej nodze i oddać się przyjemności tańca z kobietą. Muzyka umilkła zbyt szybko. Abigail dygnęła, cudownie zarumieniona od tańca, i uśmiechnęła się do niego. Ukłonił się i odwzajemnił uśmiech. Mógłby przysiąc, że wie, co myśli – tańczysz o wiele za dobrze jak na kalekę, za którego się masz – i musiał przyznać, że się z nią zgadza. Odczuwał ból w lewym kolanie, ale nie większy niż zwykle po długiej przechadzce do lasu. To było nic w porównaniu z faktem, że mógł jej sprawić przyjemność. Zatańczył nawet drugą kolejkę, tym razem z Penelope, gdyż Benedict poprosił Abigail. Ale mimo to miał okazję tańczyć z nią podczas zmiany partnerów i na niczym więcej mu nie zależało. Po tańcach pani Weston poprosiła córki na słówko. Sebastian skorzystał z okazji, aby dyskretnie rozprostować nogę. Wiedział już, że to konieczne, aby nie zesztywniała po takich forsownych ćwiczeniach. Przy okazji rozejrzał się po pokoju. Jego spokój nie trwał długo, gdyż dopadł go Benedict. – Chciałbym zamienić z tobą słówko – powiedział cicho. – Innym razem, milordzie – odparł, nie odrywając oczu od Abigail. Wielkie nieba, po raz pierwszy od lat czuł się ożywiony i pełen energii. Świadomość, że trzymał ją w ramionach i udowodnił, że może tańczyć jak normalny mężczyzna, wprawiła go w niezwykłe uniesienie. A wyraz jej oczu sprawił, że serce fikało koziołki z radości. Niewiele brakowało, aby podziękował Benedictowi. Ta kolacja była doskonałym pomysłem, a tańce – jeszcze lepszym. – Panno Weston – powiedziała lady Stratford chłodnym, krystalicznym głosem. – Może zaszczyci nas pani piosenką? Pani matka mówi, że dobrze pani gra na fortepianie. – Z pewnością nie tak pięknie jak lady Turley – powiedziała Abigail, uśmiechając się do tej ostatniej. – Ale z przyjemnością dla państwa zagram. – Wstała i podeszła do instrumentu. – Natychmiast, Sebastianie – warknął Benedict. Zerknął na swojego dawnego przyjaciela. – Czy to nie może poczekać, milordzie? Benedict uniósł podbródek, a jego oczy błyszczały prowokacyjnie. – Nie. Spojrzał raz jeszcze na Abigail, która siadała przy fortepianie. Lady Samantha również podeszła do instrumentu i przygotowywała nuty. Wolałby posłuchać, jak Abigail gra. Nie ciekawiło go, co Benedict ma do powiedzenia, ale nie chciał robić sceny. To by nie ułatwiło osiągnięcia drugiego celu, jaki sobie dziś postawił: przekonania rodziców Abigail, że nadaje się na męża. – No dobrze. Benedict zaprowadził go do niewielkiego zielonego salonu. Sebastian przypominał sobie jak przez mgłę, że już raz w nim był. – Stary Samwell nas tutaj zrugał – powiedział bez namysłu, pamiętając nazwisko dawnego zarządcy hrabiego sprzed niemal dwudziestu lat. – Za to, że ukradliśmy pomarańcze z oranżerii.

Pamiętał, że w czasie tyrady Samwella wpatrywał się w portret dawno zmarłego przodka Stratfordów z czasów Stuartów, który miał długie podkręcone wąsy i drwiący wyraz twarzy, jak gdyby był równie znudzony przemową zarządcy co Sebastian. A kiedy Samwell zamilkł i wyszedł, obaj z Benedictem dostali ataku niepowstrzymanego śmiechu. – Co? – Benedict zmarszczył brwi, nie wiedząc, o co mu chodzi, i dopiero po chwili w jego oczach pojawił się błysk przypomnienia. – A tak. Stare dzieje. Sebastian rozejrzał się po pokoju. Ten sam przodek spoglądał na niego ze ściany z kpiącym uśmieszkiem. – Nic a nic się tu nie zmieniło. – Odwrócił się do Benedicta, który z pewnością się zmienił. – O czym chciałeś podyskutować, milordzie? – To nie jest sprawa do dyskusji – odparł gładko Benedict, którego twarz stężała. – Chciałem cię tylko powiadomić, że zamierzam ożenić się z Abigail Weston. Sebastian powstrzymał uśmiech. – Czyżbym przeoczył coś przy kolacji? – Jeszcze się nie oświadczyłem, ale zamierzam. Kiedyś roześmiałby się z tego. I teraz też miał na to ochotę, ale nie z sympatii. – Jesteś, jak widzę, przekonany, że cię przyjmie. – Mam ku temu powody. – Uśmiechnął się pyszałkowato. – Doprawdy? – Oparł się na lasce i uniósł brwi. – Jakież to? Tego wieczoru nic nie mogło go przerazić, przepełniała go pewność siebie. Abigail nie przyjmie Benedicta. Jest zakochana w innym. W nim. I to z wzajemnością. Lekkomyślnie odsunął na bok wszelkie przeciwności, wszelkie zastrzeżenia, jakie jeszcze niedawno miał do małżeństwa. Znał ją w taki sposób, w jaki Benedict nigdy jej nie pozna. Wiedział, co powoduje przyspieszone bicie jej serca i co ją rozśmiesza. Wiedział, co ją wzrusza, a co podnieca. Był idiotą, bo z powodu dumy zaprzepaściłby o mały włos swoją szansę na prawdziwe, trwałe szczęście. Wiedział z niezachwianą pewnością, że gdyby Abigail miała wybierać między nimi dwoma, to wybrałaby jego. Aż go korciło, żeby się oświadczyć jeszcze tego wieczoru, bo wtedy Benedicta spotkałaby zasłużona kara. Benedict prychnął. – Po co w ogóle pytasz? Nie sądzisz, że doskonale pasuje do tego domu? – Ona nie jest przedmiotem, który ojciec może ci kupić, Ben – powiedział Sebastian. Twarz niższego mężczyzny pociemniała. – Jak śmiesz tak mówić. – A nie mam racji? To ty ją tutaj zaprosiłeś. Na pewno spodziewałeś się, że jeśli zobaczy, w jakim wspaniałym domu mogłaby zamieszkać, to w przyszłości wpłynie to na jej decyzję. – Zazdrość do ciebie nie pasuje. – Benedict westchnął z udawanym znudzeniem. Sebastian wzruszył ramionami. – Nie. To nie zazdrość. Wiem, że niewiele mogę jej zaoferować poza samym sobą. Tylko ona może zdecydować, czy to wystarczy. – Niech cię licho, jeśli to zrobi! Uniósł brwi. – Czy ktoś inny ma to za nią zrobić? Benedict oblał się szkarłatem. – Chodziło mi o to, że nie wybierze ciebie, Bastian. Przezwisko z dzieciństwa zraniło go boleśniej niż wszystko inne, co Benedict mógłby powiedzieć. Sebastian wziął głęboki oddech, by nad sobą zapanować. Benedict o sekundę za późno ugryzł się w język. Odwrócił się plecami i ruszył do drzwi. Ale zdołał przejść ledwie kilka

kroków, gdy otworzyły się i do pokoju wkroczył hrabia Stratford. – No cóż, Vane, to było piękne przedstawienie. Sebastian nie domyślił się, do czego hrabia nawiązuje, więc nie odpowiedział, ale jego mięśnie bezwiednie się napięły. Dwadzieścia lat temu lord Stratford siał postrach, a otaczająca go aura grozy wcale nie osłabła od tamtego czasu. Nawet Benedict stanął jak wryty i wyprostował plecy. Stratford założył ręce i przechylił głowę. – Tańczący kaleka! Mogłeś sobie tym zaskarbić co najwyżej współczucie dam. – Nigdy nie zależało mi na współczuciu. – Nawet wtedy, kiedy błagałeś mnie o zwrot ziemi, którą nabyłem zgodnie z prawem od twojego ojca? W oczach Stratforda błyszczała pogarda. Sebastian do końca swoich dni będzie żałował, że wtedy do niego poszedł. Miał zaledwie dwadzieścia trzy lata, roztrzaskane kolano i ojca bredzącego o demonach, które chcą go zabić. Uczynił to pod wpływem silnego wzburzenia. Istotnie, błagał hrabiego o rozważenie tej sprawy, bo myślał, że jeśli uda mu się naprawić tę część swojego życia, to poradzi sobie także z resztą. – Nie był przy zdrowych zmysłach, kiedy podpisał ten dokument. Wiedział pan o tym. Stratford udał bezgraniczne zdziwienie. – Skąd miałem wiedzieć? – Pięćdziesiąt funtów za osiemdziesiąt akrów dobrej ziemi. W uśmiechu hrabiego malowało się okrucieństwo. – Zaproponowałem mu sto. Uznał, że pięćdziesiąt to już szczyt hojności. Sebastian stał naprężony jak struna. Zacisnął dłoń na rączce laski. – A pan tak łatwo na to przystał. Szczyt uczciwości. Stratford wzruszył ramionami. – Miałem przepuścić taką okazję? Sebastian przeniósł wzrok z ojca na syna. Wiele razy współczuł Benowi, że ma takiego zimnego i wyrachowanego ojca. Ben nawet najmniejszym znakiem nie zdradzał teraz dezaprobaty wobec poczynań ojca. Po prostu stał z zaciśniętymi ustami i nieobecnym spojrzeniem. – Niczego więcej nie oczekiwałem, sir. – Proponuję, żebyś pożegnał się dziś na dobre z panną Weston. Benedict zaprosił ją tutaj, abym wyraził swoją opinię, i postanowiłem ją zaakceptować. – Spojrzał na syna. – Ma przyzwoity posag i wystarczającą urodę. Jeśli jej chcesz, to ją bierz. Oczekuję, że sfinalizujesz tę sprawę w ciągu tygodnia. – Ojcze – powiedział Benedict cichym głosem. Przywołało to odległe wspomnienia Sebastiana. Ben często narzekał, że ojciec nigdy nie jest zadowolony. Martwił się, że spotka go nieunikniona kara za złe zachowanie. A po jej wymierzeniu przychodził posiniaczony i przez jakiś czas sprawiał wrażenie wyciszonego. Wtedy przed laty Sebastian nienawidził hrabiego z całego serca – nadal żywił to uczucie, aby gdy teraz patrzył na Benedicta, zastanawiał się, jak może spokojnie znosić takie traktowanie. Ale być może był bardziej podobny do ojca, niż mu się kiedyś wydawało. Kilka lat temu, gdy Sebastian powiedział przyjacielowi, co zrobił Stratford, Benedict lojalnie stanął po stronie ojca i nie rozmawiali przez siedem lat. Po raz kolejny poczuł przypływ złości. Jako chłopiec Benedict nie miał innego wyjścia, tylko poddać się woli ojca, teraz jednak był dorosłym mężczyzną. Sebastian miał ochotę walnąć go pięścią w twarz za to, że na chłodno rozważa małżeństwo z Abigail, ale rzucona od niechcenia

uwaga Stratforda na jej temat doprowadziła go do wściekłości. Jej wartość nie ograniczała się tylko do tego, że była ładną dziedziczką. Zrobi wszystko, by nie trafiła w łapy Stratforda. – Dobra robota, Ben. Teraz musisz tylko uzyskać jej aprobatę. – Spojrzał przelotnie na hrabiego. – Przypuszczam, że będzie to łatwiejsze niż uzyskanie aprobaty twojego ojca w jakiejkolwiek sprawie. – Ty bezczelny szczurze. Nie mów w ten sposób do mojego syna. – Stratford świdrował wzrokiem Benedicta. – Będziesz znosił takie zniewagi ze strony szalonego kaleki? Co z ciebie za mężczyzna? – On już wychodzi – powiedział Benedict pobielałymi wargami. Sebastian skinął głową. – Poczekam z gratulacjami, aż zobaczę zapowiedzi w prasie – oznajmił i odwrócił się w stronę drzwi. – Krzyż na drogę – warknął Stratford. Sebastian chciał minąć hrabiego, ale ten odwrócił się i zablokował mu drogę. Ponieważ natarczywa obecność tego człowieka wprawiała go w coraz większą złość, skupił się na tym, by uniknąć wybuchu, i nie zachował należytej uwagi. Oparł laskę na brzegu buta Stratforda w chwili, gdy przenosił ciężar na chorą nogę. Hrabia zaś cofnął stopę w taki sposób, że czubek laski poślizgnął się na wypolerowanej podłodze. Sebastian próbował złapać równowagę, ale było już na to za późno. Upadł całym ciężarem na chore kolano i zdążył jedynie w porę wyrzucić ręce, tak że nie runął jak długi na twarz. Przez chwilę myślał, że ból go zabije. Wydawał się nawet gorszy niż wtedy, gdy otrzymał postrzał. Poczuł przypływ mdłości. Mało nie przygryzł sobie języka, by powstrzymać jęk cierpienia. Nie był w stanie nic zrobić. Stał jedynie na czworakach, a całe ciało drżało w nieopisanej udręce. Przez opary bólu usłyszał głos hrabiego. – Co za niezdara – powiedział Stratford z łagodną pogardą. – Chyba ci rozum odjęło, skoro myślałeś, że jakakolwiek kobieta będzie wolała ciebie zamiast mojego syna, Vane. Cofając się, popchnął czubkiem buta laskę, która z brzękiem przejechała po podłodze. Chryste. Musi się stąd wydostać. Popełnił błąd, przychodząc do tego domu. Wszystko przestało być ważne: to, że przyszedł tu wbrew sobie, by spojrzeć w twarz swojemu prześladowcy, to, że tańczył z Abigail. Wszystko straciło znaczenie wobec perspektywy, że będzie tu za chwilę leżał we własnych wymiotach. Sebastian zacisnął zęby i uniósł głowę, modląc się tylko o to, żeby mógł wstać o własnych siłach. Jeśli będzie musiał czołgać się do wyjścia ze Stratford Court, zrobi to, ale wolałby uniknąć takiego upokorzenia. Ostrożnie i powoli wysunął w przód zdrową nogę. Kiedy oparł cały ciężar ciała na chorym kolanie, żołądek wykręciła kolejna fala mdłości. Znieruchomiał i wziął głęboki oddech, zbierając siły do tego, co miało teraz nastąpić… Przed jego oczami zamajaczyła czyjaś ręką. Pochylił się nad nim Benedict z białą jak papier i ponurą twarzą. – On nie potrzebuje twojej pomocy, Benedict – powiedział Stratford z drugiego końca pokoju, gdzie nalewał sobie drinka. – Nie potrzebuje niczyjej pomocy. Przecież to Mizantrop z Montrose Hill! Sebastian podniósł wzrok na Benedicta. Żaden z nich się nie odezwał. Powoli wyciągnął rękę i przyjął pomoc. Dawny przyjaciel jednym silnym ruchem pomógł mu wstać i podał laskę. Sebastian ukłonił się kurtuazyjnie, stawiając laskę wzdłuż chorej nogi. Kolano pulsowało tak intensywnie, jakby ktoś wbił w nie rozgrzany do czerwoności nóż, ale nie wydał najmniejszego jęku. Odwrócił się wolno i ostrożnie, uważając, gdzie stawia laskę.

– Chyba nie czujesz się najlepiej, Vane. – Hrabia pociągnął łyk trunku. – Wcześnie nas opuszczasz. Jaka szkoda. Na koniec wyrzucał go z domu. Nie miał wątpliwości co do znaczenia tych słów. Przez chwilę zastanawiał się, czy nie powinien spróbować wrócić do salonu i pożegnać się z Abigail, ale doszedł do wniosku, że mógłby tylko narazić się na większe upokorzenie, gdyby stracił przytomność. – Dziękuję, lordzie Stratford – powiedział, z trudem panując nad kolejnymi falami mdłości – za wspaniałą kolację. Proszę przekazać wyrazy uszanowania lady Stratford. – Odwrócił się do Benedicta. – Żegnam, lordzie Atherton. – Ukłonił się, zaciskając zęby w bezsilnej złości. Ruszył wolno w stronę drzwi, okupując każdy krok cierpieniem. Wolał kuśtykać jak kaleka, żeby uniknąć kolejnego upadku. Gdy wyszedł z zielonego salonu, poczuł przypływ ulgi. Wkrótce jednak ogarnęło go śmiertelne przerażenie na myśl o wędrówce do domu w tym stanie. Boże, nie da rady tam dotrzeć. Montrose Hill mogłoby równie dobrze leżeć na księżycu. Czekał go długi spacer do rzeki i przeprawienie się łodzią na drugi brzeg, a potem blisko trzy mile wspinania się na wzgórze. Stanął w głównym holu, próbując zebrać myśli. Czy miał inne wyjście? – Panie Vane? – zagadnęła Penelope Weston pytająco, ale od razu zmieniła ton, widząc jego twarz. – Och, wielkie nieba – westchnęła głośno. – Wygląda pan strasznie! Zacisnął zęby i próbował się uśmiechnąć. – Dziękuję. – Chodzi mi o to, że wygląda pan na chorego. – Dotknęła jego ramienia. – Niech pan usiądzie. Podniósł dłoń. – Nie, idę… idę do domu. Czas już na mnie. Obrzuciła go zaskoczonym spojrzeniem. – To zawołam Abigail. Jest pan blady jak duch… – Nie! – Zacisnął uniesioną dłoń w pięść i starał się mówić spokojnie. – Proszę, niech pani tego nie robi. Rzeczywiście… źle się czuję. Penelope spojrzała na zbielałe kostki jego dłoni zaciśniętej na rączce laski. Następnie zerknęła spoza jego ramienia, a Sebastian usłyszał stłumiony głos hrabiego. Nie zaryzykował, by się obejrzeć. Hrabia chciałby go widzieć pokonanego, ale nie da mu tej satysfakcji. Spróbował się nawet wyprostować. Stratford po raz ostatni przesunął po nim wzrokiem, po czym skręcił w stronę salonu i odszedł, ale Benedict stał w miejscu i patrzył. Ich oczy spotkały się na chwilę. Benedict zawahał się, niepewny, co zrobić, po czym ruszył za ojcem. – Co za niewychowany łajdak – syknęła cicho Penelope. Patrzyła za oddalającym się Benedictem z nieukrywaną pogardą. Po chwili spojrzała znowu na Sebastiana. – Nie poczuł się pan źle bez powodu, prawda, panie Vane? Upadł pan. A on… – Urwała. – Pomogę panu, jeśli nie chce pan, żebym zawołała Abby. Z trudem skinął głową. Nie dałby sobie rady bez jej pomocy. – Wyjdźmy na dwór. Udało im się jakoś zejść po schodach. Penelope popędziła przodem i kazała lokajowi przytrzymać drzwi. Nim wróciła, tym razem ze służącym ojca, zdołał przejść przez żwirowy podjazd. – Adam pomoże panu dotrzeć do domu – oznajmiła. – I proszę nie protestować, bo pójdę do salonu i powiem siostrze, że jest pan poważnie ranny. Sebastian miał ochotę odmówić, ale przypomniał sobie, jaka odległość dzieli pomost od

jego domu, skinął więc głową. – Dziękuję, panno Weston. – Nie wiem, dlaczego nie pozwala mi pan powiedzieć Abby – dodała łagodnie. – Dobrze się sprawdza jako opiekunka. Jest bardzo cierpliwa i współczująca. To nie pana wina… – Proszę tego nie robić – przerwał jej. – Nie dziś wieczorem. – Nie dziś wieczorem, kiedy tańczył z nią jak całkowicie sprawny mężczyzna. Nie w czasie jej pobytu w Stratford Court, bo hrabia mógłby go jeszcze bardziej zniesławić. Musiał się doprowadzić do porządku i odzyskać równowagę psychiczną, a jutro się z nią zobaczy. – Nie musi się pani przejmować stanem mojego zdrowia. – Nie, ale nie chcę okłamywać siostry – zauważyła. Adam przygotował łódź. Sebastian zmusił się, by ruszyć z miejsca. Kuśtykając, zszedł na pomost i zdołał wsiąść do łódki, nie pozbywając się po drodze kolacji. Spocony i zdyszany, spojrzał na Penelope, która z troską przyglądała się jego poczynaniom. – Dobranoc, panno Weston. Dziękuję pani. Gdy łódź oddaliła się na kilka metrów, zawołała za nim: – Długo się tego przed nią nie ukryje. Jestem najgorszą osobą na świecie, jeśli chodzi o dochowywanie tajemnic. Wiedział, że tak będzie. Nie wątpił, że powie Abigail jeszcze tej nocy, zwłaszcza jeśli Benedict zdecyduje się oświadczyć. Pogarda malująca się na jej twarzy, gdy odprowadzała wzrokiem Benedicta, mówiła sama za siebie. Ale Sebastian nade wszystko nie chciał, by Abigail widziała go w takim stanie. Rozdzieranego mdłościami, które lada chwila mogły znaleźć ujście. Z całej siły objął dłońmi kolano, jakby chciał w ten sposób wycisnąć z niego ból. W odpowiedzi na ostatnie ostrzeżenie Penelope był w stanie tylko skinąć głową. Abigail dowie się o wszystkim, ale ani ona, ani jej rodzice nie będą go oglądać w takim stanie. – Czy mam pojechać po lekarza, sir? – zapytał Adam, wiosłując. Sebastian pokręcił głową. – Mój starszy brat walczył pod Waterloo – powiedział służący po chwili milczenia. – Wrócił do domu bez ręki. On też nigdy nie chciał lekarza. Nawet ksiądz zdążył w ostatniej chwili. – Machnął wiosłami kilka razy. – Moja mama przysięgła, że mnie obije, jeśli nie zgodzę się na lekarza w razie potrzeby. – Mam nadzieję, że nie naślesz jej na mnie – powiedział, próbując oddychać przez nos, aby opanować mdłości. – Jasne że nie. Pomyślałem tylko, że panna Abigail Weston czasami przypomina mi moją mamę. Jest miła i rozsądna, ale zawsze mówi, co myśli, i potrafi narzucić swoją wolę. Na myśl o Abigail okładającej go batem Sebastian prawie się uśmiechnął, ale w tym momencie dobili do drugiego brzegu rzeki i łódź przejechała po dnie. Uderzył kolanem w jej bok i wstrzymał oddech z bólu. Adam wyszedł na brzeg i wciągnął łódkę na ląd, po czym podał mu rękę. Sebastian z wdzięcznością przyjął jego pomoc i zdołał wydostać się na brzeg, nie upadając. – Pobiegnę do domu i podjadę dwukółką – zaproponował Adam. – Państwo Weston na pewno zabawią z wizytą jeszcze co najmniej godzinę. – Przerwał. – Panna Weston poleciła mi, bym odprowadził pana do drzwi, sir. Sebastian skinął głową. Był zbyt wyczerpany, by protestować. Zanim doszedłby do domu o własnych siłach, minęłaby wieczność. Nie był takim głupcem, żeby kłócić się ze służącym. Opadł na kamienną ławkę przy pomoście i nasłuchiwał oddalających się kroków lokaja. Spojrzał na drugi brzeg rzeki. Stratford Court z rozświetlonymi oknami przypominał dziś zamek. Abigail wyglądała przepięknie w jasnozielonej sukni. Była znowu jego księżniczką z bajki.

No, może nie całkiem jego. I może nigdy nie będzie do niego należała. Być może wszystkie jego starania spełzną na niczym. Stratford Court robił wspaniałe wrażenie i niewykluczone, że Benedict uczyni ją panią zamczyska. Być może widok tego miejsca zachwieje jej decyzją. Albo rodzice przekonają ją, by przyjęła oświadczyny Benedicta. Może za długo był odludkiem, za długo przebywał w samotności. Istniała między nimi silna namiętność, ale może się to okazać niewystarczające. Niewykluczone, że wyszedł na głupca, odrzucając swoje zastrzeżenia, a ona faktycznie jest pisana komuś lepszemu. Wprawdzie czuł się przy niej znowu jak mężczyzna z krwi i kości, ale to nie znaczyło, że Abigail nie będzie w stanie docenić całkowicie sprawnego konkurenta. Być może nie był w stanie pokonać w tej rywalizacji Benedicta, nawet gdyby próbował. Sebastian zacisnął pięść i wbił knykcie w czoło. Nie. Nie mógł tego teraz rozważać – ból przyćmiewał mu myśli i wprawiał w ponury nastrój. Dziewczyna, którą zna i kocha, nie da się tak szybko i łatwo omamić tytułem i bogactwem Benedicta, żeby o wszystkim zapomnieć. Kocha go przecież. Był tego pewien. Powiedziała, że nie chce Benedicta. Ale są jeszcze jej rodzice… A oni mogą mieć zupełnie inne odczucia. Ostrożnie poruszył nogą. Na myśl o przenikliwym wzroku pana Westona i jego wybujałej ambicji poczuł niemal zadowolenie, że opuścił już Stratford Court. Pani Jones opatrzy mu kolano i za dzień lub dwa zacznie normalnie się poruszać. Oczywiście, będzie kulał, ale nie bardziej niż zwykle. Pycha kazała mu myśleć, że jest znowu zdrowy, ale na szczęście, nie zachwiało to jego ufnością. Uda się do Hart House i podejmie ryzyko. Jeśli Abigail go nie chce, musi to usłyszeć od niej, a nie od Benedicta.

20

Abigail wiedziała, że stało się coś złego, kiedy lord Atherton wyszedł z salonu z Sebastianem, a wrócił sam. Jej niepokój jeszcze wzrósł, gdy Penelope, która poszła się odświeżyć po obiedzie, pojawiła się dopiero po jeszcze dłuższej nieobecności. Niechęć siostry do lorda Athertona, która przez cały wieczór wydawała się przytłumiona, wybuchła na nowo z całą siłą. Abigail wiedziała, że między tą trójką coś musiało zajść. Penelope nie odezwała się już słowem do gospodarza, a serdeczność lorda Athertona sprawiała wrażenie wymuszonej. Narastały w niej złe przeczucia związane z nagłym zniknięciem Sebastiana, a ponury nastrój Penelope budził ciekawość połączoną ze złością. Nie mogła się doczekać zakończenia wizyty i odetchnęła z ulgą, gdy rodzice w końcu zaczęli zbierać się do wyjścia. Lord Atherton odprowadził ich do powozu, którym mieli podjechać nad rzekę, i wziął ją na chwilę na stronę. – Czy mogę panią jutro odwiedzić, panno Weston? – Hm? Och… oczywiście, milordzie. Uśmiechnął się szeroko. – Wspaniale. Mam nadzieję, że podobało się pani w Stratford Court? – Bardzo, sir – powiedziała, uśmiechając się z roztargnieniem. – Mam nadzieję, że pan Vane się nie rozchorował. Lord Stratford odpowiedział, że pan Vane źle się poczuł i był zmuszony wcześniej wrócić do domu. Abigail obawiała się, że taniec mógł nadwerężyć jego nogę i dlatego oddalił się tak nagle i bez pożegnania. Atherton wziął ją za rękę i pomógł wsiąść do czekającego powozu. W odpowiedzi na jej ostatnie słowa, otoczył mocno palcami jej dłoń. – Na pewno nic mu nie będzie. – Szkoda, że musiało się to zdarzyć akurat na przyjęciu. – Pokręciła głową. – Dobranoc, milordzie. – Dobranoc, droga panno Weston. Cofnął się o krok i patrzył za odjeżdżającym powozem. – Co za wspaniały wieczór! – Papa był w szampańskim nastroju. – To jest dopiero życie. Kochanie, jak ci się podobał kominek w jadalni? Był z różowego marmuru. Może też taki zrobimy zamiast tego starego? Mama się uśmiechnęła. – Zbyt okazały jak na mój gust, panie Weston! Podoba mi się ten, który mamy, dziękuję. Uśmiechnął się szeroko. – Jak pani sobie życzy, madam. Ale jaki obiad i co za gospodarze! Abby, moja droga, dobrze się bawiłaś? – Tak, papo – powiedziała cicho. – To doskonale. – Mrugnął do niej okiem. – Bardzo mnie to cieszy. Zmusiła się do uśmiechu, próbując uchwycić spojrzenie siostry. Penelope zaszyła się jednak w rogu powozu i wpatrywała w noc za oknem. Kiedy dotarli od pomostu, gdzie czekał już na nich służący hrabiego, Penelope usiadła na dziobie i założyła ręce. Podczas przeprawy przez rzekę siedziała z tak nieprzychylnym wyrazem twarzy, jakby chciała zniechęcić każdego do zaczepek. Gdy znaleźli się na terenie Hart House, odezwała się tylko wtedy, gdy tata zawołał

poirytowanym głosem: – Gdzie jest Adam? Poleciłem mu czekać tu na nas. – Wysłałam go w pewnej sprawie, papo. O, proszę, już jedzie. Papa tylko westchnął, ale nie drążył tematu. Abigail zauważyła jednak, że Penelope zamieniła szybko słówko z Adamem, który właśnie nadjechał powozem. Nic nie słyszała, ale dostrzegła, że twarz Penelope złagodniała. Co się, na Boga, stało? Na szczęście, Penelope nie kazała jej długo czekać. Ledwie wyszła służąca, która pomogła Abigail przebrać się do spania, a już do pokoju wślizgnęła się siostra. – Muszę ci coś powiedzieć – rzuciła bez wstępów. – No nareszcie! – Abigail przywołała ją na kanapkę pod oknem i otuliła się szalem. – Gdzie się podziewałaś? Nie było cię całe wieki. I co ci powiedział Adam? Siostra podniosła dłoń z tak ponurym wyrazem twarzy, jakiego jeszcze nigdy u niej nie widziała. – Do licha! Poszłam się tylko odświeżyć, ale kiedy wracałam do salonu, spotkałam na korytarzu pana Vane’a. Abby, on ledwo chodził. Opierał się ciężko na lasce, a twarz miał białą jak płótno. Myślałam, że zaraz zemdleje. Chyba… chyba upadł na chore kolano. – Coś takiego! Penelope uciszyła ją szeptem, spoglądając z niepokojem na drzwi. – Twierdził, że nic mu nie jest, ale nie uwierzyłam. W tym momencie przypadkiem z pokoju za nim wyszli lord Stratford i lord Atherton. Oczywiście, byłam pewna, że jako gospodarze pospieszą z pomocą choremu gościowi, ale żaden z nich nawet nie kiwnął palcem. Spojrzeli obaj prosto na niego i odeszli, a pan Weston zwijał się z bólu i podtrzymywał balustrady. – Co z Sebastianem?! – wykrzyknęła Abigail. – Jak sobie poradził? – Nie kazał mi cię wołać. Pobiegłam po Adama, który mu pomógł – dodała, gdy Abigail z oburzeniem otworzyła usta. – Chyba nie chciał, żebyś go widziała w tym stanie. – Ale dlaczego? Przykryła dłonią usta, bo nagle zrobiło jej się niedobrze. Nie mogła znieść myśli, że źle się poczuł i wyszedł bez pożegnania. Ale dlaczego pozwolił Penelope, żeby mu pomogła, a nie kazał jej zawołać? – Mam mocne podejrzenia, że lord Atherton i jego ojciec mieli coś wspólnego z tą sytuacją – powiedziała Penelope z błyskiem w oczach. – Widzieli, że nie może chodzić, a lord Stratford wydawał się wręcz zadowolony. Na pewno zauważyłaś, że to zimny człowiek. Nie polubiłam go ani trochę. Nie widziałam, żeby zamienił choć słowo z panem Vane’em. Czy to ci się nie wydaje dziwne? Abigail nic nie powiedziała. To była jej wina. Sebastian tylko ze względu na nią przyszedł do Stratford Court i zasiadł do kolacji z człowiekiem, który nazywał go złodziejem i mordercą. Ta perspektywa musiała go przerażać – wciąż brzmiały jej w uszach jego pełne furii słowa, gdy opowiadał o tym, jak lord Startford zareagował na próbę odzyskania posiadłości – ale mimo to przyszedł. I zaryzykował ból kolana, żeby z nią zatańczyć. A może to taniec tak osłabił jego kolano, że upadł? Wyobrażała sobie lorda Stratforda szydzącego z przejawów słabości czy choroby. Łzy napłynęły jej do oczu, gdy uświadomiła sobie własny egoizm. Jak mogła być taka szczęśliwa, kiedy z nim tańczyła, skoro wiedziała, że może mu to zaszkodzić? – Gdybym była na twoim miejscu, nie zgodziłabym się więcej spotykać z lordem Athertonem – mówiła dalej Penelope. – On też widział, że pan Vane bardzo źle się czuje, i mu nie pomógł. Nawet ty nie wytłumaczysz tego na jego korzyść.

– Co? – Pokręciła głową. – Jutro ma przyjść z wizytą. Ale powiedz mi, Pen, co mówił Sebastian? Jej siostra zmrużyła oczy. – Jutro ma przyjść? Po co? Słyszałaś, co powiedziałam? Widział, że pan Vane źle się czuje, i nic nie zrobił, żeby mu pomóc. Gościowi, którego sam zaprosił! – Zapytał, czy może przyjść. Zgodziłam się, bo nic nie wiedziałam o tej sprawie. – Abigail zeskoczyła z kanapki i zaczęła krążyć po pokoju. – Szkoda, że mnie nie zawołałaś, bez względu na to, czego chciał Sebastian. On jest taki uparty… Penelope podciągnęła kolana pod brodę i zagapiła się przez okno. – Jesteś w nim zakochana, Abby? Te słowa wywołały ciepły i radosny uśmiech na twarzy Abigail. – O tak. – Podeszła do biurka i wyjęła pudełko z kameą. – Dał mi to. – Och, jaka śliczna! Lepsze niż książka. – Penelope uśmiechnęła się drwiąco. Abigail zarumieniła się, gładząc palcem delikatny wisiorek. – Tak. Przypomniała sobie pocałunek, który towarzyszył prezentowi, i serce mocniej jej zabiło. Była zakochana i na pewno się nie myliła, myśląc, że Sebastian odwzajemnia jej uczucie. – Jutro idę do Montrose Hill – powiedziała cicho, nadal gładząc kameę. Powinna była ją włożyć na przyjęcie. – Muszę się dowiedzieć, jak się czuje. Penelope uścisnęła jej dłoń. – Wspaniały pomysł! Powiem mamie, że czytasz w cieplarni… Pokręciła głową. – Jesteś kochana, że chcesz dla mnie kłamać, ale mam zamiar powiedzieć mamie, dokąd idę. – Co? Abby, w życiu ci nie pozwoli… – I tak pójdę. Przyszedł czas na stanowcze działania. Jeśli Sebastian mógł stanąć twarzą w twarz z lordem Stratfordem, to ona poradzi sobie z rodzicami. Niestety, nic nie wyszło z jej planów. Od samego rana matka wynajdywała jej zajęcia. Zazwyczaj mogła robić to, co chciała, ale tego dnia matka uparła się, by mieć ją na oku. Poleciła jej napełnić wszystkie wazony w domu świeżymi kwiatami, poukładać bieliznę stołową, napisać listy, a nawet przystrzyc włosy. Z początku bez sprzeciwów wypełniała polecenia. Około południa zrobiłaby wszystko, byle tylko się wyrwać i matka spojrzała przychylniejszym okiem. Abigail sądziła, że jej plan odwiedzin w Montrose Hill jest bardzo rozsądny, i zamierzała zabrać ze sobą siostrę oraz pokojówkę w charakterze przyzwoitki. Ale godziny mijały i mama nie dawała za wygraną. Gdy Abigail pomagała układać biżuterię w szkatule, pomyślała, że matka traktuje ją niesprawiedliwie. Równie dobrze mogła to zrobić jej pokojówka Marie. – Czy możesz mnie już zwolnić? – powiedziała, odkładając kolejną bransoletę. – Jeszcze chwilę, moja droga. – Mama się uśmiechnęła. – Sądzę, że ta szkatuła jest przepełniona. Część tej biżuterii mam od wielu lat i nie we wszystkim jest mi dobrze. – Wyjęła sznur pereł. – Marie, zapnij je na szyi panny Abigail. – Przechyliła głowę, żeby ułatwić pokojówce zadanie. – Tak, tobie jest w nich lepiej niż mnie. Możesz je sobie wziąć, Abby. – Dziękuję, mamo. Sięgnęła do zapięcia. – Och, nie, nie zdejmuj ich, kochanie! – zawołała matka. – Biżuteria nie jest po to, żeby leżała w pudełku.

Abigail nic nie powiedziała. Wolałaby włożyć wisiorek z kameą od Sebastiana. – O, i jeszcze te kolczyki. Doskonale pasują do twoich oczu. – Mama wyjęła parę ametystowych kolczyków w misternej złotej oprawie. – Te opale będą lepsze dla Penelope… – Mamo, chciałbym pójść na spacer – zaczęła. – Nie dzisiaj – odpowiedziała mama z roztargnieniem, dalej układając biżuterię. – Chciałabym, żebyś została w domu. – Ale dlaczego? Jeszcze nigdy jej nie odmówiła. Niebo było błękitne, chociaż zaczynały się gromadzić chmury. Później może padać, a to zniweczy jej plan wyprawy do Montrose Hill. – Bo tak chcę, Abigail. Zacisnęła usta. – Chcę złożyć wizytę w Montrose Hill. Pan Vane wyszedł wczoraj wcześnie i chcę zobaczyć, jak się czuje. – Nie dzisiaj. – Poproszę Penelope, żeby ze mną poszła, i wezmę też Jane – nie dawała za wygraną Abigail. – To tylko sąsiedzka wizyta, mamo. – Jeśli pan Vane źle się czuje, to nie pragnie towarzystwa. Ale wyślę mu kociołek zupy i pomarańcze oraz kartkę z życzeniami zdrowia. Abigail zacisnęła usta w rozpaczy. Może powinna porozmawiać z ojcem. Tak, to doskonały pomysł. Przynajmniej będzie miał okazję się przekonać, że Sebastian jest porządnym człowiekiem. Właśnie szukała w myślach jakiejś wymówki, żeby pójść do ojca, ale do drzwi zapukał kamerdyner. – Lord Atherton i lady Samantha Lennox przybyli z wizytą, jaśnie pani – oznajmił Thomson. Mama od razu wstała z zadowolonym wyrazem twarzy. – To cudownie! Marie, poukładaj te rzeczy. Thomson, mam nadzieję, że zaprowadziłeś gości do salonu. – Tak, jaśnie pani. – To bardzo dobrze. Chodź, Abigail, nie każmy im czekać – powiedziała i ruszyła do drzwi. I tym sposobem Abigail straciła ostatnią szansę. Gdy zeszły do salonu, przywitała się uprzejmie z gośćmi i usiadła obok matki na sofie. Nie była tego dnia w nastroju do przyjmowania gości, i to z dwóch powodów. Po pierwsze chciała jak najszybciej udać się do Sebastiana, a po drugie miała na świeżo w pamięci to, co opowiedziała jej Penelope. Lord Atherton rozmawiał i śmiał się jak gdyby nigdy nic, ale ona obserwowała go już bardziej krytycznym okiem. Jak to możliwe, że ten czarujący mężczyzna świadomie odwrócił się plecami do przyjaciela i gościa? Jeśli był w stanie tak potraktować Sebastiana, to musi mieć w gruncie rzeczy zimne serce. Dopuszczała myśl, że z punktu widzenia lorda Athertona ta sprawa może wyglądać inaczej i że trudno winić go za to, że wolał bronić własnej siostry niż przyjaciela. Ale jej serce należało do Sebastiana i to wobec niego była lojalna, potępiała więc instynktownie lorda Athertona za to, że sprawił jej zawód swoim postępowaniem. – Jest pani dzisiaj bardzo cicha, panno Weston – powiedział do niej po chwili. – Mam nadzieję, że dobrze się pani czuje? Zmusiła się do uśmiechu. – Tak, bardzo dobrze. Proszę o wybaczenie, ale jestem trochę zmęczona. – Ja też – przyznała lady Samantha. – Wczorajszy wieczór był taki cudowny, że nie mogłam zasnąć. Tak się cieszę, że przyszliście państwo na kolację.

– Może przechadzka po ogrodzie nas trochę ożywi – zaproponował lord Atherton. – Pani Weston? – Oczywiście. – Mama zerknęła bystrym okiem na Abigail. – Świeże powietrze na pewno dobrze ci zrobi. Abigail nie miała innego wyjścia, jak z uśmiechem włożyć czepek. Na tarasie natknęli się na Penelope, która prowadziła Mila na smyczy. – Ach, tutaj jesteś – zauważyła mama. – Milo musi być wymęczony! Zabiorę go, Penelope. A ty przejdź się z naszymi gośćmi i z siostrą po ogrodzie. Penelope niechętnie podała mamie smycz. Abigail zastanawiała się, czy celowo zabrała psa na spacer, żeby ukryć się przed mamą i gośćmi. Tak czy inaczej, teraz obie znalazły się w potrzasku. Siostra rzuciła jej spojrzenie, po czym tak wymanewrowała, żeby iść obok lady Samanthy. Abigail pozostało więc dotrzymywać towarzystwa lordowi Athertonowi. – Panno Weston – powiedział cicho. – Miałem nadzieję, że będziemy mogli porozmawiać na osobności. – Jesteśmy praktycznie sami, sir. Zerknął na obie siostry, które były już nieco w przodzie. – Czy pokaże mi pani Pachnącą Aleję? Z tego, co pamiętam, była bardzo piękna. Abiagil serce zadrżało z lęku. – Cały świat jest piękny. Nieustannie znajduję rzeczy, które mnie zachwycają. Dosłownie na każdym kroku, nawet tutaj, w ogrodzie. – Czy zechce pani spełnić moją zachciankę? – zapytał, obdarzając ją czarującym uśmiechem. Jęknęła w duchu, ale wsunęła dłoń pod jego ramię. – Oczywiście. Starała się rozmawiać o błahostkach, ale słabo jej to wychodziło. Uwaga o Pachnącej Alei przywiodła jej na myśl Sebastiana i ich ukradzione pocałunki, właśnie tam, między pnączami róż. Na wzmiankę o rysujących się w oddali lasach przypomniała jej się grota oraz zmysłowa rozkosz, którą dał jej Sebastian. Gdy napomknęła o zbierających się chmurach, jej oczy pobiegły ku Montrose Hill, dobrze widocznemu z tej części ogrodu. W końcu dała za wygraną. Lord Atherton zauważył jej niepokój. Zwolnił kroku i zatrzymał się, gdy dotarli do Pachnącej Alei. – Lepiej nie idźmy dalej. – Tak, coraz bardziej się chmurzy. Wkrótce może padać. Z tymi słowami chciała zawrócić, ale ją zatrzymał. – Proszę chwilę zaczekać. Chcę pani coś powiedzieć. – Zbliżył się o krok. – Jesteś cudowną dziewczyną, Abigail. W jej głowie zadźwięczał sygnał alarmowy. Chyba nie chodzi o to, o czym myśli…? Uśmiechnęła się tak lekko, jak tylko potrafiła. – Dziękuję panu, sir! Pochlebia mi ta opinia. – Nie jestem jedynym, który tak uważa. – Wziął ją za rękę. Uśmiech Abigail zgasł. – Ale twierdzę, że tylko ja to w pełni doceniam. – Cóż mam na to powiedzieć? Zastanawiała się, czy postąpiłaby niegrzecznie, gdyby wysunęła dłoń z jego ręki. Najwyraźniej odczytał jej myśli, gdyż przykrył ją drugą ręką. – Czy ktoś już to pani mówił? Uniósł brew i bawił się guzikiem na rękawiczce, trzymając jej dłoń w mocnym uścisku. Sebastian. Powiedział, że jest zjawiskowa, a jej uroda zapiera mu dech w piersiach.

Odchrząknęła na myśl o Sebastianie. – Tak. Lord Aherton zmrużył nieznacznie oczy, po czym opuścił wzrok na jej dłoń. – Chyba się domyślam, kto. – Odpiął guzik. – Czy uwierzyła mu pani bardziej, niż wierzy mnie? Zaschło jej w ustach. Miała ochotę uciec, nim wypowie następne słowo. – To nie jest… kwestia wiary – zaczęła niezręcznie. – Chwalenie czyjejś urody jest komplementem, wyrażeniem opinii przez mówiącego, a to, czy odbiorca wierzy w komplement, czy nie, nie ma żadnego wpływu na uczucia tego, kto go powiedział. Przypuszczam, że ma to znaczenie tylko wtedy, kiedy odbiorca wierzy, że osoba prawiąca komplementy jest szczera. Uśmiechnął się do niej. – Jest pani bardzo bystra. Czy wierzy pani w moje słowa? Pragnęła z całego serca, aby nagle pojawiła się jej siostra. Żałowała, że Milo nie pędzi ścieżką z piszczącym królikiem w pysku. Marzyła o czymkolwiek, co przerwałoby tę krępującą rozmowę. – Nie śmiałabym podważać pańskiej prawdomówności, milordzie. – I bardzo słusznie, panno Weston. – Zdążył odpiąć wszystkie trzy guziki, mimo że kilka razy próbowała delikatnie oswobodzić dłoń, a teraz zaczął zsuwać rękawiczkę, pociągając powoli za kolejne palce. – Błagam, proszę mnie nazywać Benedictem. – Nie chciałabym się zbytnio spoufalać, lordzie Atherton. – Ale ja się na to zgadzam. – Przysunął się bliżej. – Chciałbym, abyśmy się bardziej… spoufalili. Nic nie odrzekła. Kiedy Sebastian poprosił, by mówiła do niego po imieniu, wiedziała, że robi to z głębi serca. Jak powiedział, nikt nigdy nie zwracał się do niego po imieniu. Ale lord Atherton wyraził życzenie, by nazywała go Benedictem, gdy tymczasem rodzina zwracała się do niego Ben. Pozwalał więc tylko na częściowe spoufalenie. Oczywiście, i tak nie zależało jej na zacieśnianiu znajomości. Musiała położyć temu kres. Wzięła głęboki oddech i próbowała po raz kolejny uwolnić rękę, ale skończyło się tym, że wysunęła ją całkowicie z rękawiczki. – Milordzie – zaczęła, ale położył jej palec na ustach. – Pozwól mi dokończyć, moja droga, proszę. – Oczy mu błyszczały, gdy podnosił jej dłoń do ust. – Twoi rodzice byli dla mnie bardzo mili. – A czego się pan spodziewał? To mili ludzie. – W Londynie wszyscy wiedzą, że twój ojciec ma duże ambicje związane z dziećmi. Zaczynała ją ogarniać złość. – A pański nie? – Jest taki sam. – Roześmiał się głośno. Abigail miała wrażenie, że hrabia Stratford jest znacznie gorszym człowiekiem niż jej ojciec, i to pod wieloma względami. Od Jego Lordowskiej Mości bił wewnętrzny chłód i nieugiętość. – Moja siostra będzie nas szukać! – Zmusiła się do uśmiechu i zaczęła odwracać w stronę ogrodu. – I moja matka. Da mi ostrą reprymendę za to, że tak się oddaliłam od domu. – Nie dzisiaj. – Zatrzymał ją w miejscu, chwytając za gołą rękę. – Rozmawiałem z twoim ojcem, moja najdroższa Abigail. Ratunku. Rzuciła tęskne spojrzenie przez ramię, ale siostry i lady Samanthy nie było w zasięgu wzroku.

– Doprawdy? Z pewnością był zadowolony, mogąc z panem rozmawiać, sir. – Mów do mnie Benedict. Ale tak, istotnie, twój ojciec nie posiadał się z radości. Pomyślała, że najbardziej na świecie chciałaby czym prędzej wziąć nogi za pas. Wiedziała, co ma zamiar powiedzieć – i co tak bardzo uradowało jej ojca – i wcale nie chciała tego usłyszeć. Benedict Lennox był czarującym, przystojnym mężczyzną i uosabiał wszystko, czego mogli pragnąć dla niej rodzice, ale ona nie miała najmniejszej ochoty wychodzić za niego za mąż. Nie chciała nawet, by o to prosił, ponieważ wówczas będzie musiała odmówić bez żadnych ogródek. – Jest dzisiaj w domu – spróbowała po raz kolejny. – Jeśli tam wrócimy, to na pewno z przyjemnością się z panem spotka… Mocniej ścisnął jej dłoń. – Abigail. Próbuję ci zadać bardzo poważne pytanie. – Teraz? O tej porze dnia? Trochę za wcześnie na poważne rozmowy. Jej próby grania na zwłokę w końcu go zirytowały. Zacisnął szczękę. – A to dlaczego? Nie było dla niej ucieczki. Wyprostowała plecy i spojrzała mu prosto w oczy. – W takim razie dobrze. O co chce pan spytać, milordzie? Przez chwilę stał bez ruchu. Między jego błękitnymi oczami pojawiła się zmarszczka. Abigail miała jeszcze przebłysk nadziei, że nie zada pytania, z którym się nosił od dłuższego czasu. – Dlaczego nie chcesz nazywać mnie Benedictem? – Bo, jak już powiedziałam, to zbyt poufałe. – Hm. – Podniósł jej dłoń i musnął ustami wewnętrzną stronę nadgarstka Abigail, nie odrywając oczu od jej twarzy. – Czy mówiłabyś do mnie po imieniu, gdybym cię poprosił, żebyś została moją żoną? – To dość radykalny krok, jeśli chodzi tylko o to, żebym wypowiedziała pana imię od chrztu. – Jakiej udzieliłabyś odpowiedzi, gdybym cię poprosił, żebyś wyszła za mnie za mąż i mówiła do mnie po imieniu już do końca życia? – Wolałabym, żeby pan nie prosił – odparła, nie zastanawiając się, jak to lepiej ubrać w słowa. Zastygł w bezruchu. Mijały kolejne sekundy i tylko szum liści poruszanych przez wzmagający się wiatr przerywał żenującą ciszę. – Sebastian Vane jest zrujnowany – powiedział w końcu cichym głosem nabrzmiałym troską. – Na pewno słyszałaś, jakie plotki krążą na jego temat. Jeśli wiążesz swoje przyszłe szczęście z jego osobą… – To moje ryzyko, nieprawdaż? Gdy tym razem cofnęła dłoń, pozwolił jej na to. – Czy odrzucasz mnie z jego powodu? – Lord Atherton wydawał się zaszokowany. – Nie – odpowiedziała. – On mnie o nic nie prosił. Odmawiam, ponieważ nie żywię wobec pana takich uczuć, jakie powinnam żywić wobec przyszłego męża. Wpatrywał się w nią ze zdumieniem. – Wybacz mi szczerość, ale… czy jesteś tego pewna? Doskonale się ze sobą zgadzamy. Nie czułem się tak dobrze w towarzystwie żadnej innej damy. Myślałem, że czujesz to samo. Na pewno zdajesz sobie sprawę, jak korzystne byłoby nasze małżeństwo. Twój ojciec już pobłogosławił nasz związek! Czy sądzisz, że równie szybko zgodzi się na małżeństwo swojej córki ze zgorzkniałym odludkiem na skraju bankructwa, z człowiekiem podejrzewanym o

morderstwo i kradzież? Na miłość boską, Abigail, chyba nie jesteś aż taka niemądra i sentymentalna. Mogła wysłuchiwać spokojnie jego przechwałek; mogła znieść poczucie urażonej dumy lorda Athertona i fakt, że jego rodzina przekreśli ją na zawsze. Ale nie była w stanie słuchać, jak niesłusznie oskarża Sebastiana. – Nie jest zgorzkniałym odludkiem – powiedziała ostro. – A z plotkami tak właśnie jest. Czcze gadanie, bez żadnych podstaw, wynikające tylko z wrogości. Pański ojciec unika kontaktów z nim przede wszystkim z poczucia winy, bo wykorzystał chorobę starego pana Vane’a, żeby przejąć część posiadłości Montrose Hill. I niech się pan nie waży temu zaprzeczać – ostrzegła go, gdy zakołysał się na obcasach, patrząc spode łba. – Osiemdziesiąt akrów ziemi za niespełna pięćdziesiąt funtów? A jedyne, co potrafił potem zaoferować, to odsprzedać ten teren za ponad pięć tysięcy funtów? – Nie chodziło tylko o to – zaczął. – Co? – zapytała Abigail obcesowo. – Czy pan myśli, że nie zauważyłam wczoraj tych wszystkich docinek pod jego adresem ze strony pańskiego ojca? Pan Vane został zaproszony do Stratford Court. Był tam gościem, a pana ojciec potraktował go jak trędowatego. Mam już dość słuchania przyciszonych szeptów na temat jego strasznych uczynków. Nie ma nawet strzępu przekonującego dowodu. I pomyśleć, że kiedyś byliście przyjaciółmi. – Rozłożyła ręce ze zdumieniem, widząc, że pociemniał na twarzy. – Ma pan dowód, że zabił swojego ojca? Albo że coś ukradł? Lord Atherton nic nie odpowiedział, ale mocno zacisnął szczękę. – Niech pan pomyśli, czy sam byłby pan dobrym kandydatem na męża, gdyby pańska posiadłość obejmowała tylko skrawek ziemi wokół domu obłożonego hipoteką. Niech pan pomyśli, czy byłby pan obiektem westchnień tylu dam, gdyby po mieście krążyły plotki, że jest pan opętany przez demony. Niech pan pomyśli, czy byłby pan tak czarujący bez dochodu, bez możliwości obrony, bez szlacheckiego tytułu ojca, który torował panu drogę przez życie. I proszę się zastanowić, jak by pan znosił kłamstwa i podejrzenia rzucane na pana przez ludzi, którzy kiedyś byli pańskimi przyjaciółmi. Patrzył na nią wyraźnie wstrząśnięty. Jej złość powoli słabła. Położyła dłoń na jego ramieniu. – Nie obwiniam pana o to, co zrobił pański ojciec – powiedziała spokojniej. – Bardzo pana lubię, milordzie. I ma pan rację, małżeństwo z panem byłoby dla mnie bardzo korzystne. Jest pan czarujący i przystojny i bardzo lubię pana towarzystwo… ale nie kocham pana. I dlatego nie mogę przyjąć pańskiej propozycji. – Odrzuca mnie pani z jego powodu – powtórzył, tym razem z większym spokojem. Zaprzeczyła ruchem głowy. – Odrzuciłabym pana także w innych okolicznościach. Być może zgadzalibyśmy się ze sobą jako mąż i żona, ale ja chcę czegoś więcej. I przypuszczam, że pan też by tego zapragnął po jakimś czasie. – To jest pani ostateczna decyzja. – Wydawał się ogłuszony. – Tak. – Rozumiem. – Skinął głową, a potem złożył sztywny ukłon. Zrobił kilka kroków w głąb ogrodu, po czym stanął i spojrzał na nią przez ramię. – Panno Weston… Być może nie rozumie pani wszystkiego, co zaszło między moim ojcem a panem Vane’em, ale… ma pani rację co do Sebastiana. Nie znam żadnego dowodu, że zabił swojego ojca. – Rzucił jej drwiące, ale spokojne spojrzenie. – Życzę pani szczęścia z nim. Nie zdążyła odpowiedzieć, bo odwrócił się i odszedł, wywołując chrzęszczenie żwiru.

Abigail z ulgą zwiesiła ramiona. Dzięki Bogu, miała to za sobą. Mogło być znacznie gorzej. Ale gdyby jej rodzice wiedzieli, że tak na niego nakrzyczała… Ta myśl krążyła przez chwilę po jej głowie. Powoli uświadamiała sobie znaczenie tego, co zrobiła. Rodzice. Lord Atherton rozmawiał wczoraj wieczorem z jej ojcem, a ten pobłogosławił ich związek. Papa na pewno popędził do mamy, żeby powiedzieć, że ma zacząć planowanie wesela. To dlatego mama przez cały dzień znajdowała jej różne zajęcia. Wiedzieli, że lord Athreton przyjedzie, żeby jej się oświadczyć. Oboje na pewno niecierpliwie czekali, żeby jej pogratulować. Jeśli lord Atherton poszedł z powrotem do domu i powiedział im, że odmówiła… Abigail zaczęła szybko oddychać. Na pewno tego nie zrobił. Lord Atherton był dżentelmenem… Ale go zaskoczyła i zraniła swoją odmową. I wystarczyłoby, żeby ujawnił tylko najważniejsze wątki jej odpowiedzi, by przerazić papę. Z trwogą spojrzała w stronę domu. Miała teraz tam wrócić i uśmiechać się, jakby nic się nie stało? Sebastian. Czy odmówiła lordowi Athertonowi z jego powodu? Nie potrafiła odpowiedzieć, bo nie wiedziała, czy Sebastian do niej należy… Ale oddała mu serce. Jak mogłaby poślubić lorda Athertona, skoro marzyłaby o innym mężczyźnie? Bezwiednie skierowała wzrok w stronę Montrose Hill. Posiadłości nie było stąd widać, ale potrafiła sobie wyobrazić stojący samotnie na wzgórzu dom o ścianach ze spłowiałej czerwonej cegły, porośniętych bluszczem. Rozpaczliwie chciała się dowiedzieć, czy już wydobrzał po wczorajszym wieczorze. Jaka szkoda, że to nie on ją dzisiaj odwiedził, tylko lord Atherton. Bardzo pragnęła, żeby tu był i powiedział jej, że ją kocha i że wszystko będzie dobrze. Nad jej głową zagrzmiało. Niebo pociemniało, przybierając niemal fioletowy odcień. Przebiegła jej przez głowę ulotna myśl, że powinna wrócić do domu, ale serce i umysł wyrywały się do innego miejsca, do Sebastiana. I zanim zdołała podjąć świadomie jakąś decyzję, złapała spódnicę w garść i ruszyła w stronę majaczącego u stóp wzgórza lasu.

21

Kolano nie było pęknięte, ale upadek spowodował mocne rozcięcie skóry. Pani Jones załamała ręce, gdy zobaczyła krew w bucie, jednak po umyciu i unieruchomieniu stawu w szynie ból zaczął nieco ustępować. Przyniosła Sebastianowi filiżankę mocnej herbaty, a potem założyła opatrunek. Pochwalił ją w duchu, gdy poczuł w herbacie kropelkę laudanum. Tego wieczoru rzeczywiście potrzebował odrobiny zapomnienia. Rano ocenił swoją sytuację. Po raz pierwszy od lat czuł, że musi się pospieszyć. Benedict chciał zdobyć Abigail, a Sebastian nie zamierzał ustępować mu pola, był więc zmuszony szybko się pozbierać. Tego popołudnia Jonesowie mieli wychodne i chociaż chcieli zrezygnować z wolnego, przekonał ich, żeby tego nie robili. Pani Jones zmarszczyła brwi i napomniała go surowo, że ma zostać w łóżku, po czym wyszli. Gdy tylko zniknęli na drodze prowadzącej do miasta, Sebastian zrzucił z siebie nocną koszulę i się ubrał. Zdawał sobie sprawę, że wiele przemawia na jego niekorzyść. Po raz pierwszy od długiego czasu zazdrościł Benedictowi zdrowia, majątku i pozycji. Ale na Boga, przecież kochał Abigail. Człowiek czynu – a takim niegdyś był – ruszyłby prosto do jej domu, nie bacząc na konwenanse, i poprosił ją o rękę. Nie zawadziłoby poprzeć słów kilkoma pocałunkami dla lepszego efektu. Gdyby była sama i zachęciła go do tego, to może nawet nie skończyłoby się na pocałunkach. Gdy dotarł na dół, Boris już tam czekał. Sebastian próbował zamknąć go w domu, ale Boris zaczął ujadać za drzwiami, przeplatając donośne, przerażające szczekanie błagalnymi piskami, które bardziej pasowałyby do znacznie mniejszego psa. Jonesowie mieli wrócić dopiero za kilka godzin, więc nie miałby kto wypuścić go na dwór. – Jeśli poczuwasz się chociaż do odrobiny wdzięczności, to pójdziesz ze mną i pomożesz mi ją przekonać, żeby z nami zamieszkała – powiedział do psa, który wypadł z domu jak nieszczęśnik wypuszczony z więzienia. – Chodzi o Abigail, Boris. O Abigail, która zawsze przynosi ci ser. O twoją ulubioną osobę na świecie. Boris radośnie zaszczekał i popędził do lasu, wymachując żywiołowo ogonem. Sebastian pokręcił głową i ruszył w drogę. Żałował, nie pierwszy raz, że nie ma konia. Na jego grzbiecie dotarłby tam w ciągu kilku minut, a pieszo zajmie mu to blisko godzinę. Podczas spaceru zaplanował, co powie. Miał nadzieję, że zastanie pana Westona. Na szczęście, dżentelmen był w domu i przywitał się z nim uprzejmie. – Vane. Jak pan się miewa? – Bardzo dobrze, sir. Dziękuję, że zechciał się pan ze mną spotkać. – Niech pan usiądzie. Mam nadzieję, że już się pan wykurował po wczorajszej niedyspozycji? Szyna i bandaże były widoczne przez spodnie, ale Sebastian skinął głową. – Muszę podziękować, że pozwolił pan, aby panna Penelope i Adam pomogli mi dotrzeć do domu. – To nic takiego – powiedział wspaniałomyślnie Weston. – Cieszę się, że mogliśmy pomóc. Sebastian wziął głęboki oddech. – Przyszedłem, aby prosić pana o zgodę na spotykanie się z pańską córką Abigail. Weston kręcił już głową, nim dokończył zdanie.

– Vane, dobry z pana sąsiad. Ale muszę panu powiedzieć, że moja córka prawdopodobnie jest już zaręczona. – Benedict Lennox ma zamiar prosić ją o rękę – wyznał Sebastian, zaciskając przy tym pięści. – Czy powiedziała, że go przyjmie? Starszy mężczyzna wydawał się zaskoczony. – Atherton panu o tym powiedział? – Wczoraj wieczorem w Stratford Court. Weston zamrugał. – Rozumiem. Poprosił mnie, bym udzielił swojego błogosławieństwa. Dałem mu je. Myślę, że zamierza porozmawiać dziś o tym z Abigail. – Jeśli już się oświadczył i został przyjęty, to będę życzył im szczęścia i zejdę z drogi. Jednak… – Sebastian rozluźnił dłonie. – Jeśli się nie oświadczył albo jeśli nie został przyjęty, to poproszę o pańską zgodę, sir. Pan Weston oparł się w krześle. – Wybacz, Vane, ale powiem bez ogródek. Dlaczego miałbym się zgodzić? – Bardzo kocham pańską córkę. – Ach. – Weston się skrzywił. – Obawiam się… Obawiam się, że nie mogę. Był na to przygotowany. – Rozumiem, że może pan być niechętny z powodu mojej sytuacji finansowej. Na pańskim miejscu też byłbym podejrzliwy. Jestem w stanie utrzymać żonę. Ostatnio uzyskałem pewną sumę, która pozwoli mi na spłacenie dużej części długów. – Ach tak? Ile? – zapytał beznamiętnie Weston. – Nieco ponad cztery tysiące funtów. Od wuja, który umarł w Indiach. Weston spojrzał spod zmrużonych powiek. – W Indiach. Sebastian przytaknął. – Tydzień temu byłem w Bristolu, żeby spotkać się z prawnikiem w sprawie spadku. Pan Weston wstał i podszedł do okna. Założył ręce i wpatrywał się w przestrzeń. – Wiem, że to nie jedyny powód pańskich wątpliwości – mówił dalej Sebastian. – Pozwoli pan, że wyjaśnię plotki dotyczące śmierci mojego ojca… – Nie chodzi o te sprawy – przerwał mu Weston. – Sądzę, że powinien pan pogodzić się z moją decyzją i nie naciskać, Vane. To go zbiło z pantałyku. Każdy chciał wiedzieć, czy plotki są prawdziwe. Nie opowiadał o tym nikomu oprócz Abigail. – To dlaczego, sir? We wzroku Westona malował się cień współczucia. – To niczemu nie służy. Nie chcę nikogo oskarżać. Prawdę mówiąc, sądzę, że plotki na pana temat są na ogół mocno wyolbrzymione. Ale jest jedna rzecz, której nie mogę nie brać pod uwagę, bo wiem o niej od osoby o nieposzlakowanej opinii. I w tej sytuacji nie zaryzykuję przyszłości mojej córki. Przykro mi. Sebastian wpatrywał się w niego. Nie chodziło o oskarżenie o morderstwo? O co zatem? – Stan umysłowy mojego ojca był wywołany badaniami naukowymi, które prowadził. To nie jest dziedziczne. Był wynalazcą, robił eksperymenty z metalami i roztworami… – Vane, proszę… – powiedział Weston, kręcąc głową. Z trudem panował nad nerwami. – Ale dlaczego? – Weston skrzywił się na jego ostry ton, powiedział więc łagodniej: – Chciałbym wiedzieć dlaczego.

Weston zacisnął szczękę. Usiadł z powrotem za biurkiem. – Dobrze. Spodziewałem się, że przyjdzie pan tu z taką prośbą. Nie jestem głupcem, Vane. Przypuszczam, że spotkał pan Abby raz czy dwa w czasie spaceru po lesie. To dziewczyna o czułym sercu, widzi w ludziach tylko dobre strony. Kiedy przyszedł pan z wizytą, zauważyłem, że jest panem oczarowana. Pojechałem więc do miasta wybadać sprawę. Wiem, że ostatnio spłacił pan część długów i rozpuścił wśród wierzycieli pogłoski o nagłym przypływie gotówki, choć w poprzednich latach nie był pan w stanie spłacać wszystkich należności. To nie budzi moich podejrzeń. Może być wiele wyjaśnień. – Odziedziczyłem środki – powtórzył. – Mam listy od prawnika wuja. – Listy można sfałszować, prawda? – Weston uniósł dłoń. – Nie oskarżam pana i nie wierzę w każdą plotkę, którą słyszę – większość z nich to nonsensy – ale jedna z tych historii wydała mi się wiarygodna. Pański ojciec sprzedał duży kawał posiadłości, kiedy służył pan w armii Wellingtona, prawda? I to postawiło pana w bardzo niekorzystnej sytuacji, gdy ojciec zniknął, prawda? Nie znaleziono ciała, w związku z czym nie mógł pan odziedziczyć posiadłości. Miał pan związane ręce, czyż nie? Sebastian zamknął oczy. – Dlatego nie wierzę, że pan go zabił – dodał Weston nieco życzliwszym tonem. – W każdym razie nie umyślnie. Nie odniósł pan żadnej korzyści z jego zniknięcia, prawda? Ale krótko potem ze Stratford Court zniknęła duża suma pieniędzy. Stratford. Sebastian żałował, że hrabia nie złamał mu wczoraj nogi w kolanie. – Nie ukradłem tych pieniędzy – powiedział cicho, ale wyraźnie. – Cztery tysiące gwinei – mówił dalej Weston, jakby nie usłyszał. – Dziwne, ale to prawie tyle samo, ile pan odziedziczył, i to właśnie w chwili, kiedy zaczęło panu zależeć na odzyskaniu dobrego imienia. Proszę zrozumieć, nie oskarżam pana. Ale nie podobają mi się takie dziwne zbiegi okoliczności. Moja córka ma bardzo przyzwoity posag. Poświęcenie czterech tysięcy na stare długi byłoby dobrą inwestycją, jeśli w zamian człowiek miałby otrzymać dziesięć razy więcej. Sebastian wstał sztywno z krzesła. Ręce mu zdrętwiały, a serce niemal zamarło. – Doceniam pana szczerość – powiedział, wymawiając chłodno każde słowo. – Nie jestem złodziejem. Nie wiem, co się stało z pieniędzmi Stratforda, ale nie miałem z tym nic wspólnego. I byłbym najszczęśliwszym człowiekiem na świecie, mogąc poślubić pańską córkę, nawet gdyby nie miała ani pensa posagu. – Przykro mi, Vane – powiedział jeszcze raz Weston, niwecząc tym jego nadzieje. Skinął głową i odwrócił się do drzwi. Zrobił krok i niewiele brakowało, by upadł. Dopiero wtedy przypomniał sobie o lasce. Poszukał jej, ukłonił się i wyszedł, niewiele widząc w natłoku myśli. Nie. Odpowiedź Westona dźwięczała mu w głowie jak trzaśnięcie drzwi. Nie. Zakazano mu nawet prosić Abigail o rękę. Nie. Został potraktowany jak złodziej, bo skorzystał ze spadku – który odziedziczył nagłym zrządzeniem cholernego losu – aby stać się bardziej wiarygodnym kandydatem na męża. Nie. Był przekonany, że Stratford kazałby go aresztować kilka lat temu, gdyby znalazł się chociaż cień dowodu, że ukradł te pieniądze. Ale nie… Hrabia wolał zrobić coś znacznie gorszego. Odebrał mu jedyną dziewczyną, jaką w życiu pokochał… Gdy dotarł do holu, zatoczył się na ścianę. I, o dziwo, dłonie wcale mu nie drżały, gdy luzował halsztuk, aby złapać trochę powietrza. Czy będzie mu wolno zobaczyć jeszcze Abigail? W dzikiej złości pomyślał o grocie. Mogliby spotykać się tam potajemnie, obojętnie, co myślą jej rodzice… Ale byłoby to rozwiązanie dobre tylko na krótko. Wiedział, że taki potępiony związek nie miał szans na przetrwanie. Czy sam sobie tego nie powtarzał, kiedy ją pierwszy raz zobaczył?

– Panie Vane! Podskoczył jak oparzony. To Penelope Weston przywoływała go z drugiej strony holu. Posłusznie przeszedł do małego pokoju, w którym zniknęła. – Przyszedł pan zobaczyć się z Abigail? – Chciałbym. Nie miał pojęcia, co jej powiedzieć. Uśmiechnęła się promiennie. – To wspaniale! Zjawił się pan w samą porę. Lord Atherton właśnie wyszedł – powiedziała, nie posiadając się z radości. – Muszę dodać, że w zupełnie innym nastroju, niż przyszedł. Przedtem rozsyłał uśmiechy i pochlebstwa, ale po rozmowie sam na sam z Abby wypadł stąd, jakby się paliło. To dobry znak, nie sądzi pan? Poczuł nagły przypływ radości, że Benedicta spotkał zawód. Przynajmniej jedno nieszczęście go ominie. – Gdzie ona jest? – Przypuszczam, że nadal w ogrodzie. Lord Atherton poszedł tam z nią, ale wrócił sam, zapędził siostrę do powozu i odjechał. – Wskazała mu drogę do ogrodu i skierowała go na północ. – Lord Atherton przyszedł stamtąd, od strony Pachnącej Alei. – Wiem, gdzie to jest. – Pod wpływem impulsu ścisnął jej dłoń. – Jestem pani dłużnikiem, panno Weston. – Niech pan tylko uszczęśliwi moją siostrę, a uznam długi za spłacone – odparła i machnęła ręką, żeby sobie poszedł. Pokuśtykał przez główny ogród, wzdłuż muru przy kuchni, gdzie całowali się kilka dni temu, i ruszył w stronę Pachnącej Alei. Nigdzie nie było śladu Abigail. Wpatrywał się przez chwilę w las, ale nic nie zauważył. Duża kropla deszczu spadła mu na twarz. Dopiero teraz spostrzegł, że niebo jest zasnute czarnymi chmurami. Zbierało się na burzę. Zawahał się. Abigail prawdopodobnie wróciła do domu. Powinien zrobić to samo, zanim lunie deszcz. Przeklinając swój los, wrócił do Hart House. Na szczęście zastał jeszcze Penelope. – Czy wróciła do domu? – zapytał. – Nie znalazłem jej. – Nie sądzę – odrzekła zdziwiona. – Pójdę sprawdzić. Zaczekał przy drzwiach ogrodowych. Penelope wróciła po dziesięciu minutach z zafrasowaną miną. – Nie ma jej w pokoju i pokojówka też jej nie widziała. Ani Thomas. Z matką też jej nie ma. – Dokąd jeszcze mogła pójść? – W oddali zagrzmiało. – Zbiera się na burzę. – Bardzo lubi spacerować po lesie – powiedziała Penelope z wahaniem. Wypadł na taras i zerknął na niebo. – W deszczu? – Nie pada… jeszcze… – Chyba nie… – powiedział cicho, przenosząc wzrok na Montrose Hill. Do tej pory nie zdawał sobie sprawy, jak dobrze widać stąd jego dom. – Nie zna pan mojej siostry, jeśli pan sądzi, że coś mogłoby ją powstrzymać – powiedziała Penelope, jakby czytała w jego myślach. – Wydaje się posłuszna i odpowiedzialna, ale zawsze udaje jej się zdobyć to, czego pragnie. Na jego twarz powoli wypłynął uśmiech. Jeśli go pragnie, to sam dopilnuje, żeby go dostała. Nie był w stanie zmienić decyzji pana Westona, ale być może… być może Abigail się to uda. – Dziękuję, panno Penelope – powiedział i ruszył do lasu.

– Pen! – zawołała za nim. Odwrócił się, a ona wzruszyła ramionami. – Mam nadzieję, że wkrótce będziemy rodziną. Uśmiechnęła się serdecznie i podniosła rękę. – Powodzenia, Sebastianie. Sebastian przemierzył ogród, przeszedł Pachnącą Aleją, wdychając zapach, który zawsze przypominał mu Abigail. Wkroczył do lasu, nie przejmując się tym, że w ciemnościach może tam być naprawdę niebezpiecznie. Ben opuścił Hart House w ponurym nastroju, nie pożegnawszy się z panią domu. Abigail została sama w ogrodzie i od tamtej pory nikt jej nie widział. Sebastian nie miał podstaw, by przypuszczać, że poszła go szukać, ale maszerował tak szybko, jak tylko było to możliwe z chorą nogą. Zbliżając się do domu, zaczynał już się martwić. Niebo miało barwę głębokiego fioletu i ciemniało z każdą chwilą. Uderzył piorun i promienie światła przeszyły kotłujące się chmury. Mogła zabłądzić w tym lesie. Może wcale nie chciała się z nim spotkać, tylko spokojnie zebrać myśli w zaciszu drzew. Lęk zmroził mu krew. Mogła pójść do groty, a znalezienie wejścia do niej w deszczu graniczyło niemal z cudem, nawet gdyby miał latarnię. Tak się uczepił myśli – nadziei – że poszła do niego, że w ogóle nie wziął pod uwagę innych możliwości. Ale z niego idiota. Przeklinając siebie, kuśtykał przez mokrą trawę. Weźmie latarnię i płaszcz, bo na pewno będzie przemarznięta do szpiku kości. Najpierw sprawdzi grotę, potem ścieżki, na których zwykle ją spotykał. Jeśli jej tam nie będzie, wróci do Hart House i weźmie do pomocy służących Westonów. Przeszuka cały las i w końcu ją znajdzie, bez względu na cholerną burzę. Gdy podszedł do domu, dostrzegł jakiś ruch w zaroślach. Po chwili zauważył z ulgą, że spomiędzy drzew wyłoniła się Abigail. Na jej twarzy malowała się niepewność. Podniosła ręką, kiedy Boris wielkim czarnym łbem trącił ją w ramię. Zatrzymała się, odwróciła do psa, pochyliła się i poklepała zwierzę za uszami. Sebastian nawet w świetle gasnącego dnia bez trudu zauważył rozanielony pysk zwierzęcia. – Dobry piesek – mruknął pod nosem. – Cholernie dobry piesek. – Po czym zawołał głośno: – Abigail! Odwróciła się w jego stronę, a wyraz wahania zniknął z jej twarzy. W mgnieniu oka serce Sebastiana, które zamarło w oczekiwaniu, zaczęło pulsować nadzieją. Zrobił krok w jej kierunku, ale chwyciła zieloną spódnicę i podbiegła do niego. Rzucił laskę i chwycił Abigail w ramiona, oddychając szybko w radosnym uniesieniu, zachwycony, że znowu może ją do siebie przytulić. – Och, Sebastianie – westchnęła z twarzą opartą o jego pierś. – Tak bardzo się martwiłam, kiedy wczoraj tak nagle zniknąłeś, a Penelope powiedziała, że nie chciałeś mnie widzieć… – Nawet gdybym chciał cię nie widywać, nie byłbym w stanie. – Uniósł jej podbródek, aż ich oczy się spotkały. – Właśnie wracam z Hart House i mam nadzieję, że nie jest za późno. Jej pierś unosiła się mocno z każdym oddechem. – Za późno na co? Zajrzał w jej oczy, te rozgwieżdżone oczy, którymi go oczarowała. – By ci powiedzieć, że cię uwielbiam. Najpierw starałem się nie przyjmować do wiadomości tego uczucia, potem je ignorować, ale teraz wydaje mi się, że jest to najprawdziwsza rzecz w moim życiu. Kocham cię, Abigail Weston. Uśmiechnęła się olśniewająco. – Lord Atherton oświadczył mi się dzisiaj. – Co mu powiedziałaś? – zapytał cichym głosem, mimo woli napinając mięśnie. Przecież Penelope mogła się mylić… – Nie! – wykrzyknęła i roześmiała się z niedowierzaniem. – Powiedziałam mu nie! A

on… on… – przerwała, patrząc na niego błagalnie. – Co zrobił? – Sebastian poczuł nagłą chęć wbicia Benedicta w ziemię. – Zapytał, czy odrzucam go z twojego powodu – wyszeptała. – Odpowiedziałam, że nie, bo mnie o nic nie prosiłeś, ale mimo to… myślę, że odrzuciłam go, ponieważ miałam nadzieję, że to ty mnie poprosisz… bo jestem w tobie zakochana i nie mogłabym zostać jego żoną, bo wciąż bym pragnęła, żebyś to był ty, a nie on. Znowu ogarnęło go radosne uniesienie. – I przyszłaś tu po to, żeby mi to powiedzieć? Przytaknęła. Miał wrażenie, że spłynęła na niego łaska niebios. Słyszał nieomal anielskie pienia. Na jego usta wypłynął uśmiech. – Nie poszedłem do Hart House tylko po to, żeby ci powiedzieć, że cię kocham. Chcę, żebyś wybrała mnie, a nie Bena, obojętnie, czy na to zasługuję, czy nie. – Już to zrobiłam – powiedziała miękko. – Kilka tygodni temu. Zacisnął palce na jej ramionach, a radość wyparowała. – Rozmawiałem dzisiaj z twoim ojcem. Poprosiłem o zgodę na to, by się z tobą ożenić. – To wspaniale! – zawołała, chcąc się do niego mocno przytulić. Powstrzymał ją. – Odmówił, kochanie. – A niech tam! – Była pijana ze szczęścia. – Zmieni zdanie, kiedy ja z nim porozmawiam. Sebastian wiedział, że to mało prawdopodobne. Thomas Weston wyraził swoje zdanie bardzo stanowczo. Ale właśnie takiej odpowiedzi od niej pragnął. Jej pewność siebie go przekonała. Przestał się martwić i uwierzył Abigail, nie zważając na rozsądek. Pocałował ją łapczywie. – Wyjdź za mnie, Abigail – szepnął prosto w jej usta. – Tak – odszepnęła, obejmując go za szyję. – Tak, tak, tak. Mogliby tak stać i całować się godzinami, ale w tym momencie burza rozpętała się na dobre. W ziemię uderzyły lodowate krople i w ciągu kilku sekund lunął ulewny deszcz. Abigail wybuchnęła śmiechem, Sebastian zaklął i trzymając się za ręce, pobiegli do domu. Zanim otworzył drzwi i wślizgnęli się do środka, włosy Abigail wisiały w ociekających strąkach, a jemu woda spływała po szyi za kołnierz surduta. Przydreptał do nich Boris, który otrząsnął się energicznie, rozpryskując wokół siebie krople wody. – Boris! – Sebastian wytarł twarz, a Abigail znowu się roześmiała. – Przepraszam, nie spodziewałem się gości – powiedział, gdy uświadomił sobie po chwili, jak surowo wygląda wnętrze jego domu. W kominku leżały polana, ale ogień rozpalano tylko w ostateczności. Meble były stare i wyświechtane, a podłogi wytarte. Mógłby jej zrobić filiżankę herbaty, ale nie było mleka, ciasteczek ani biszkoptów. – Nie przyszłam na herbatę. – Jej oczy błyszczały. – I czuję się jak w domu. – Bo jesteś w domu. – Uśmiechnął się szeroko. Wyjęła szpilki z włosów i pokręciła głową, a mokre pasma spłynęły w nieładzie na plecy. – Może mi poczytasz? Sebastian zastygł w bezruchu. – A czego chciałabyś posłuchać? Na jej policzki wypłynęły urocze rumieńce. – Myślę, że wiesz… Deszcz walił w szyby. Mógł potrwać godzinę albo całą noc. Człowiek honoru oparłby się pokusie. Sumienie nie pozwoliłoby mu zapomnieć, że jej ojciec stanowczo odmówił. Ale

Sebastian miał już tego dość. Pragnął Abigail i chciał się z nią ożenić. Jeśli będzie się z nią kochał, zaspokoi to pierwsze pożądanie i z pewnością zbliży się do drugiego celu. Chociaż raz w swoim przeklętym życiu miał zamiar sięgnąć po to, czego pragnął, nie zważając na skrupuły. – Wiem – odparł cicho i poprowadził ją na górę.

22

Abigail wiedziała, że zachowuje się niestosownie, ale nic jej to nie obchodziło. Nie dopuszczała do swojego umysłu myśli o rodzicach i lordzie Athertonie. Uciekła z domu, żeby uniknąć rozmowy z nimi, ale gdy tylko otuliła ją cisza lasu, wiedziała, dokąd powinna pójść. Albo raczej dokąd pragnęła pójść, ale dotarcie tam okazało się wyzwaniem. Niemal krzyknęła z ulgą, kiedy Boris przedarł się do niej przez paprocie, machając ogonem na powitanie, zupełnie jakby jej szukał. Zaczął popychać ją w górę wzniesienia i zanim zdążyła pomyśleć, między drzewami ukazały się czerwonawe cegły Montrose House. I wreszcie była tu, gdzie chciała być – w miejscu, do którego należała. Sebastian uwolnił jej rękę, żeby uklęknąć i rozpalić ogień w kominku. Jego sypialnia była prosta i skromna. Podniszczony, obity skórą fotel, stół, komoda, koc rozłożony przy kominku, najwyraźniej będący legowiskiem Borisa. I łóżko. Na widok tego ostatniego stanęła niepewnie. Nie była zdenerwowana, ale nagle pożałowała, że nie wie dokładnie, czego się spodziewać. Jako oddana czytelniczka Pięćdziesięciu twarzy grzechu, miała pewną ogólną wiedzę, ale w tej chwili wydało jej się to niewystarczające. Nie była taka jak lady Constance. A jeśli Sebastian się spodziewa, że jest równie rozwiązła i nieokiełznana jak ona? Zamknęła oczy i przegoniła te niemądre myśli. Sebastian był znacznie lepszym mężczyzną niż kochankowie lady Constance. Przede wszystkim istniał naprawdę i ją kochał, a teraz chciał też, by połączyła ich miłość fizyczna. W grocie i w lesie dokładnie wiedział, jak jej dotykać i jak daleko się posunąć. Wiedział, że nie ma doświadczenia, ale mimo to otworzył przed nią cały świat przyjemności, o jakich nawet nie marzyła, i zrobił to w taki sposób, że czuła się adorowana. Jej serce mocniej zabiło na wspomnienie tych chwil. Otworzyła oczy i poczuła, że chwilowa nieśmiałość się ulatnia. Sebastian ją obserwował. – Niepewna? – zapytał. – Zrobię tylko to, czego będziesz chciała. Abigail się uśmiechnęła. – Wiem. Ufam ci. – Dostrzegła coś kątem oka i zarumieniła się na ten widok. – Masz ją! Skinął głową, ani na chwilę nie odrywając oczu od jej twarzy. – Oczywiście, że tak. Przypominała mi o tobie. Zarumieniła się jeszcze mocniej. Podniosła jeden z odcinków Pięćdziesięciu twarzy grzechu. Był to ten, w którym lady Constance z oczami zasłoniętymi opaską sama sprawia sobie przyjemność, a jej tajemniczy kochanek tylko się przygląda. – Wspomniałaś o tym, kiedy byliśmy w grocie. Uniósł kącik ust. – Nie byłem w stanie myśleć o niczym innym. Kiedy zgasła świeca, pomyślałem, że Bóg zesłał na mnie kolejną udrękę. – Co masz na myśli? – Constance powiedziała, że ciemność ją wyzwala. – Podszedł do niej. – Muszę przyznać, że w to uwierzyłem. Nigdy nie odważyłbym się pocałować ciebie, gdyby nie zgasła świeca. – Nigdy? – Uniosła brew. – No cóż. – Posłał jej szelmowski półuśmiech. – Nie tamtego dnia. – Czasami czuję, że mam dług wdzięczności wobec lady Constance. – Wzięła do ręki

nieprzyzwoitą broszurkę, otworzyła ją i wybrała pierwszy z brzegu akapit: „Podczas moich rozpustnych przygód nigdy nie odczuwałam takiej tęsknoty. Gdy nie mogłam odbierać bodźców wzrokiem, moja skóra była bardziej wrażliwa na dotyk, moje uszy wsłuchiwały się w jego oddech” – przeczytała na głos. – Może powinniśmy zgasić lampę… Sebastian wziął broszurkę z jej rąk. – Wystarczy. Nie potrzebuję historyjek. Mam własne pomysły. – Odwrócił się i wrzucił książeczkę do ognia. – Sam mógłbym napisać serię książek i nie wyczerpałbym nawet połowy myśli i pragnień, jakie we mnie obudziłaś. – Naprawdę? – Abigail odwróciła wzrok od płonącego papieru. – Napiszesz jakąś historyjkę? Uśmiechnął się szeroko. – Ale wyłącznie dla ciebie, moja kochana. – Dotknął jej nadgarstka. – Najdroższa Abigail – zaczął, przesuwając palce w górę jej ręki. – Odkąd się poznaliśmy, tak wiele pragnąłem ci powiedzieć. Śmiem twierdzić, że słuchanie moich wyzwań wywołałoby rumieńce na twojej twarzy… – zdusiła śmiech, a Sebastian uśmiechnął się od ucha od ucha – …ale mam nadzieję, że kiedyś ci wszystko pokażę. – Podoba mi się ta historyjka. Zaczęła się odwracać, gdy stanął za jej plecami, ale Sebastian powstrzymał ją, kładąc dłoń na jej biodrze. – I powinna – wyszeptał, delikatnie odgarniając jej włosy przez ramię. – Bo to jest oda na cześć twojej urody, powabu i dobroci. Na czym skończyłem? Ach. – Przycisnął usta do jej karku. – Nawiedzałaś mnie w snach od tamtego wieczoru, kiedy się spotkaliśmy. Wpadłaś w moje życie jak kometa, oślepiłaś swoim blaskiem oczy i serce. Ale nawet ja nie byłem na tyle szalony, aby myśleć, że kiedykolwiek mnie zechcesz… – Nigdy nie byłeś szalony. Abigail zadrżała. Powoli i z wyrachowaniem odpinał jej suknię. Czuła każde pociągnięcie, nawet minimalne poluzowanie góry. Zacisnęła dłonie opuszczone wzdłuż boków, a Sebastian przedłużał jej udrękę. – Nie w taki sposób, jak wszyscy myślą – powiedział, po czym kontynuował opowieść: – Jeśli to twoja bliskość doprowadza mnie do szaleństwa, to chętnie przyjmę na siebie ten ciężar. Bo bycie z dala od ciebie jest torturą, której nie potrafię znieść. Kiedy całkowicie odpiął tył sukni, Abigail pozwoliła, by się zsunęła. Wydał urywane westchnienie. – Wielki Boże. – Przejechał dłońmi wzdłuż jej ramion i rąk, zsuwając przy okazji suknię. Abigail przechyliła głowę na bok, by jego usta mogły swobodnie błądzić po szyi. Chwycił tasiemki halki, zawiązane na kokardkę między jej piersiami. – Taka śliczna – mruknął, a jego gorący oddech owionął jej skórę. – Taka doskonała. – I niecierpliwa! – Uwolniła ręce z rękawów i położyła dłonie na jego palcach zajętych wstążką. Chciała jak najszybciej zrzucić halkę, aby poczuć jego dotyk na nagiej skórze. Tym razem Sebastian nie zaprotestował. Zsunął z jej ramion poluzowaną halkę i położył dłonie na jej piersiach. Z początku pieścił je delikatnie, ale po chwili ujął mocnym uściskiem, przyciągając ją do siebie. Zadrżał. – Abigail – szepnął głosem nabrzmiałym z tęsknoty. Obróciła się w jego ramionach. – Kocham cię – westchnęła, wyciągając szyję, by go pocałować. Odwzajemnił się żarliwym pocałunkiem. Jedną ręką mocno przytulał ją do siebie. Drugą odwiązywał tasiemki gorsetu. Nie odrywając ust od jej warg, zdejmował z niej kolejne sztuki

garderoby. Serce waliło jej jak oszalałe. Z każdą sztuką zrzuconej odzieży jej skóra stawała się bardziej wrażliwa na dotyk. Kiedy w końcu stała w jego objęciach w samej halce i pończochach, czuła, że trawi ją wewnętrzna gorączka, a po jej skórze przebiegały dreszcze niczym muśnięcia chłodnego wiatru. Instynktownie przytuliła się do niego. – Zimno? Otoczył ją ramionami pieszcząc jej ucho. – Nie. – Przesunęła dłonie w górę jego klatki piersiowej, czując ciężkie bicie serca, i zaczęła odwiązywać halsztuk. – Nigdy nie widziałam nagiej piersi żadnego mężczyzny… Znieruchomiał. – A chciałabyś? Zarumieniła się, ale przytaknęła. Sebastian bez słowa zdjął surdut i poluzował węzeł halsztuka. Abigail, czując się zuchwałą i bezwstydną kobietą, zaczęła odpinać guziki jego kamizelki, która po krótkiej chwili trafiła na podłogę, razem ze zmiętą apaszką. Sebastian omiótł Abigail przeciągłym spojrzeniem, odpiął guzik pod szyją i zdjął koszulę przez głowę. – Ojej – szepnęła Abigail jak zahipnotyzowana. Jego pierś była odrobinę jaśniejsza niż twarz, pokryta cienką warstwą delikatnych ciemnych włosów. Był szczupły, ale tak muskularny jak greckie posągi. Wpatrywała się w jego ramię, gdy odrzucał na bok koszulę. Wielkie nieba, bez koszuli wydawał się bardzo silny. Tak bardzo chciała go dotknąć, że palce aż ją mrowiły. – Jesteś piękny – powiedziała spontanicznie. – Wcale nie jesteś strzępem człowieka… – Jeszcze nie widziałaś mojego kolana. Ale kiedyś naprawdę byłem strzępem. – Wziął ją za rękę i położył jej dłoń na swoim mostku, tuż nad sercem. – To ty mnie uratowałaś i na powrót wlałaś we mnie życie. – Nic takiego nie zrobiłam – powiedziała cicho. – Sam postanowiłeś odciąć się od życia i sam zadecydowałeś, że pora skończyć z samotnością. – Ale tylko dzięki tobie, kochanie – powtórzył. – To ty mnie do tego skusiłaś. Nie chodzi o to, że dałaś mi życie. Nie potrafię wyrazić, ile energii i szczęścia we mnie wlałaś. A ja tymczasem nie mam ci nic do ofiarowania… – Przestań. – Położyła dłonie na jego klatce piersiowej i pomyślała, że jest cudownie ciepły. – Rozumiesz mnie. Jesteśmy podobni: gdybym była na twoim miejscu, zareagowałabym niemal w taki sam sposób na te wszystkie niesprawiedliwości, które cię dotknęły. Oboje cenimy samotność, ale zarazem chcemy, by ktoś stał przy naszym boku. Ktoś, kto będzie potrafił docenić taki skarb jak zaginiona grota czy cudowna książka. – Spojrzała na niego spod rzęs. – Ktoś, kto zrozumie nasze nieprzyzwoite zainteresowania i pragnienia… Mięśnie pod jej dłońmi stężały. W jego oczach zapłonął ogień. – Istotnie. – Owinął sobie wokół palca rozwiązaną tasiemkę halki. – Mam tylko jedno pragnienie. Pokazać ci świat bezwstydnych przyjemności, których tak bardzo pożądasz. – Halka zsunęła się niżej, gdy ją delikatnie, ale stanowczo pociągnął. – Skąd wiesz, że pożądam bezwstydnych przyjemności? – Cofnęła się o krok, wychodząc z kręgu zwiniętej halki. Uniósł brew, a Abigail się zarumieniła. – Wiesz, że nie jestem lady Constance. – Wiem. – Chwycił ją w ramiona. – Chcesz miłości równie mocno jak bezwstydnych przyjemności. Pocałował ją, a Abigail pomyślała, że zaraz rozpłynie się w jego ramionach, gdyż włożył w ten pocałunek i miłość, i namiętność. Jego język bawił się z jej językiem, drażniący, wymagający i uwodzicielski. Niemal nie zauważyła, gdy wziął ją na ręce i zaniósł do łóżka. Gdy położył ją na łóżku i sam zaczął ściągać buty i spodnie, przez jej głowę przelatywały

rozmaite obrazy. Ale gdy zobaczyła go zupełnie nagiego, wszystkie myśli uciekły. Był pięknym mężczyzną – na klatce i ramionach prężyły się mięśnie, nogi miał smukłe i silne. Biały bandaż otaczał jego lewe kolano, ale odwrócił jej uwagę od tego szczegółu, gdy pochylił się nad nią i znowu zaczął całować. Od razu wsunął język między jej wargi, a Abigail jęknęła, gdy uświadomiła sobie, że to zapowiedź tego, co ma nastąpić. Przesunął się na łóżku i zawisł nad nią. Gdy ją teraz całował, mocniej i bardziej stanowczo niż do tej pory, wplótł dłoń w jej włosy. Zaczęła wić się pod nim niespokojnie, gdy ujął dłonią jej pierś i drażnił kciukiem sutek, aż nabrzmiał z oczekiwania. Nie wiedziała, gdzie położyć ręce, więc po prostu objęła go za szyję i trzymała mocno, napawając się rozkosznym pocałunkiem. Gdy oderwał się od jej ust, zaprotestowała głośnym jękiem. – To dopiero początek – powiedział ochryple, opierając się częściowo na jej ciele. – Chcę cię wycałować od góry do dołu… Wydała nieartykułowany dźwięk, gdy ujął wargami jej wrażliwy sutek. Jego palce błądziły po całym jej ciele, omiatając szyję, brzuch i biodra. Podobnie jak w lesie Sebastian pieścił ją w taki sposób, jak tego pragnęła. Gdy przyciągnęła jego głowę do swoich piersi, rozłożył jej ręce i obsypał pieszczotami sutki, aż zaczęła błagalnie kwilić. Rozsunął jej nogi, ale zauważyła to dopiero w momencie, kiedy jego klatka piersiowa znalazł się między jej kolanami. Westchnęła zaszokowana, ale nie zważał na to, tylko śmiało przesunął palcami wzdłuż jej szparki, rozchylając ją nieco i wpatrując się zachwyconym wzrokiem. Abigail podniosła głowę, skrępowana i zarumieniona, mimo że jej ciało nabrzmiewało pod jego dotykiem i płonęło gorączką. Widząc wyraz głodnego pożądania w oczach Sebastiana, powstrzymała się od słów i w milczeniu pełnym napięcia patrzyła, jak zanurzył głowę między jej nogami i dotknął ustami wrażliwego miejsca. – Taka delikatna – szepnął, głaskając ją delikatnie. – Taka śliczna. – Pieścił ją okrężnymi ruchami, tak samo jak w lesie, a biodra Abigail zaczęły się poruszać bez jej woli. Na jego usta wypłynął uśmiech zadowolenia. – I taka namiętna. – Wsunął w nią palec, a jej mięśnie objęły go instynktownym skurczem. Abigail brakowało tchu, była oszołomiona i zahipnotyzowana. Podniósł wzrok, a kiedy ich oczy się spotkały, wsunął w nią drugi palec. Opadła na poduszki, a jej plecy poruszały się własnym rytmem. Leniwie wsuwał i wysuwał palce, nieustannie pocierając najbardziej wrażliwy punkt. Ścisnęła prześcieradło, a jej umysł rozsypał się na kawałki. Wzbierała w niej burza, gorączkowe pragnienie spełnienia. Wykręcała drżące nogi, a kiedy Sebastian znowu przytknął tam usta i zaczął pieścić ją językiem z podobną żarliwością jak wcześniej palcami, miała ochotę krzyczeć. – Boże, Abigail. – Uniósł się na kolana i pomógł jej objąć go w talii nogami. – Nie chcę ci sprawić bólu… Kręciła głową z boku na bok. – Nie przerywaj! Zadrżał i uniósł się, a po chwili poczuła, że napiera na jej wnętrze. Pogładził czuły punkt, na co zareagowała żywiołowo, wciągając go głębiej. Wyobraźnia podsuwała jej szalone obrazy, widziała, jak jego ciało w nią wnika, jak splatają się i stają jednym. Sebastian z sykiem wciągnął oddech i naparł po raz kolejny. Poczuła delikatne ukłucie i po chwili był w domu. – Wiem – powiedział napiętym głosem. – Tylko… Pozwól mi… – Chwycił jej biodra i zaczął kołysać się w przód i w tył, a te krótkie, ostre ruchy wywołały jej jęki. – O tak… – Słyszała, że brak mu tchu i jest równie naprężony jak ona. Jego palce spoczęły ponownie na jej czułym miejscu i zaczął ją pieścić w rytm swoich pchnięć. Zalała ją gwałtowna fala gorąca i przyszło spełnienie. To nie był jej pierwszy orgazm – przeżyła go już wówczas, gdy pieścił ją w lesie – ale takiej nawałnicy Abigail nie czuła jeszcze

nigdy. Krew huczała jej w uszach. Wypełniał ją całkowicie, a każdy jego ruch jeszcze wzmagał buzujące fale rozkoszy. Na koniec z jej ust wydarł się krzyk. Chwyciła go kurczowo, chcąc, by ta niewiarygodna przyjemność stała się również jego udziałem. – Tak – dyszał ciężko, trzymając ją za biodra. – Abby… kochana… Pochylił się do przodu i oparł na łokciach. Gdy pchnął, otworzyła oczy. Odrzucił głowę, zaciskając zęby. Powoli cofnął biodra, potem znów pchnął, jak człowiek przeżywający ekstazę. Przed kolejnym ruchem Abigail zdołała otoczyć go ramieniem w talii. Po kilku następnych pchnięciach położył głowę na jej piersi, drżąc i z trudem łapiąc oddech. Czuła jego pulsowanie – mimo że całe jej ciało też pulsowało – a po chwili oboje znieruchomieli. – Właśnie tak… Właśnie takiej namiętności pragnę – zdołała w końcu powiedzieć. Jej mięśnie jeszcze drżały. Rysy twarzy Sebastiana złagodniały, a na jego usta wypłynął leniwy uśmiech. – I będziesz ją mieć, kiedy tylko zechcesz. Zachichotała i przytuliła go mocniej. Pocałował ją, po czym przekręcił się na bok, zabierając ją ze sobą. Leżała wtulona w niego, z głową na ramieniu Sebastiana, i nigdy w życiu nie czuła się taka zaspokojona. – Kocham cię – powiedziała, promieniejąc szczęściem. Musnął ustami jej czoło. – Uwielbiam cię. – Myślę, że lady Constance chce jednego i drugiego – szepnęła, leniwie gładząc go po włosach. Nie poruszył się. – Hm? – Miłości i namiętności – wyjaśniła. – Wciąż czegoś szuka: przygód, urozmaicenia, podniety – ale nigdy nie jest w pełni zadowolona z tego, co znajdzie, nawet gdy twierdzi, że spełniło to jej nadzieje. Kochankowie dają jej przyjemność, ale żaden z nich nie poruszył jej serca. – Wydaje się, że szuka bardziej namiętności niż miłości. – Zmienił pozycję, przytulając ją mocniej, a Abigail wymościła się w tym gniazdku. – Może. – Zapatrzyła się na cienie tańczące na suficie. – Przypuszczam, że łatwiej ją znaleźć. Sebastian leżał chwilę w milczeniu, po czym podniósł się na jednym łokciu. – To prawda, ale namiętność bez uczucia też jest czymś rzadkim. Może lady Constance zbyt łatwo godzi się na przelotne przyjemności, które ofiarują jej kochankowie. Ale pewnie dlatego te historyjki tak pociągają młode damy. – Zapałała udawanym oburzeniem. Wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Czy nie dlatego je czytasz? – No tak… w pewnym sensie. – Skinął głową zadowolony, a Abigail trzepnęła go w ramię. – Żaden mężczyzna tego nie zrozumie. Młodym damom nie wolno nic wiedzieć o namiętności czy przyjemności. Jeśli dziewczyna marzy, żeby mężczyzna ją pocałował, jest zepsuta. A tymczasem od mężczyzny oczekuje się doświadczenia w tych sprawach, żeby mógł nauczyć żonę. Ale… nie zawsze się tak dzieje, prawda? W Londynie widuje się wiele nieszczęśliwych małżeństw. Nie tylko młode damy czytują historyjki lady Constance. – Od tej pory nie przepuszczę żadnej. Roześmiała się. – Dlatego że też poszukujesz namiętności? – Nie. – Położył się z powrotem obok niej i oparł głowę na jej ramieniu. – Znalazłem i miłość, i namiętność. Zamierzam wykupić prenumeratę, ponieważ te historie zachwycają i

podniecają rozpustną kobietę, z którą zamierzam się ożenić, a jej przyjemność to moja przyjemność. Abigail zarumieniła się, ale nie protestowała. – Wiesz dlaczego myślę, że Constance pragnie miłości? Bo sama namiętność jest podniecająca, ale bez miłości daje tylko ulotną przyjemność. – Mam nadzieję, że ją znajdzie – powiedział cicho Sebastian. – Bo to cholernie cudowne uczucie. Otoczył ją ramionami, a po chwili poczuła, że zasnął. – Ja też mam taką nadzieję – szepnęła, czując niewysłowioną życzliwość wobec wszystkich istot na świecie. Musnęła ustami czoło Sebastiana i zasnęła.

23

Obudził się gwałtownie i od razu usiadł na łóżku. Przez moment serce boleśnie mu waliło. Co go zbudziło? Dochodzący z oddali hałas szybko postawił go na nogi. Spojrzał na leżącą obok Abigail, nie dowierzając własnym oczom. Wciąż tu była, w jego łóżku, a jej cudowną nagość okrywała tylko pościel. Wychylało się spod niej szczupłe ramię, które Sebastian przykrył z nabożną czcią. Boże, jest taka piękna. Mógłby leżeć obok przez cały dzień i tylko się w nią wpatrywać… Zduszone dudnienie wdarło się w jego myśli. Tym razem rozpoznał ten odgłos. Ktoś dobijał się do wejściowych drzwi i Sebastian miał bolesną pewność, kto to jest. Niechętnie wstał z łóżka i się ubrał. Abigail poruszyła się pod pościelą. – Co to? – szepnęła, nie otwierając oczu. Sebastian wsunął koszulę w spodnie i sięgnął po buty. – Zdaje się, że twój ojciec próbuje wyłamać drzwi. – Zmarszczyła czoło, jakby nie zrozumiała jego słów. – Obudź się, kochanie. – Pochylił się i pocałował ją w ramię, znowu wychylające się spod kołdry. – Abigail. Wzięła głęboki oddech i spojrzała na niego, mrugając oczami. – Nie będzie zadowolony. Powstrzymał wybuch śmiechu. – Raczej nie – zgodził się z uśmiechem. Nie był w stanie przestać się uśmiechać, chociaż istniała nawet możliwość, że za chwilę padnie trupem. Abigail głęboko westchnęła i odsunęła koce. – Lepiej pójdę z nim porozmawiać. – Ja z nim porozmawiam – powiedział cicho Sebastian, ale nie ruszył się z miejsca. Abigail chodziła po jego sypialni zupełnie naga i pomyślał, że nie mógłby stracić takiego widoku, nawet gdyby to mogło ocalić mu życie. Wciągnęła halkę przez głowę i zawiązała tasiemki. – Wiem, jaki jest papa. Lubi mieć nad wszystkim kontrolę i bardzo się denerwuje, kiedy ktoś go przechytrzy. Próbowała samodzielnie założyć gorset. Sebastian podszedł do niej, żeby pomóc. – Śmiem twierdzić, że może być wręcz wściekły. Powiedział jasno i wyraźnie, że nie mogę cię mieć. Odwróciła się w jego ramionach. – Ale… – Ale tym razem nie odpuszczę. – Pocałował ją. – Teraz jesteś moja. Uśmiechnęła się cudownie. – A ty mój. – Cofnęła się i wzięła suknię. – Ale papa zmieni zdanie. Zawsze tak jest. Nie wystrasz się jego wrzasku. Sebastian się roześmiał. Walenie do drzwi obudziło Borisa i w domu rozlegało się teraz jego szczekanie. – Dla ciebie jestem gotowy na wszystko, moja kochana. Nie mógł znaleźć laski. Prawdopodobnie nadal leżała w trawie, tam, gdzie ją rzucił, żeby

wziąć w ramiona Abigail. Ale mimo to, gdy schodził na dół, kolano specjalnie go nie bolało. Boris uspokoił się trochę na jego widok, a Sebastian polecił psu pójść na górę, zanim otworzył drzwi. Tak jak się spodziewał, na progu stał Thomas Weston. Wyglądał, jakby miał mordercze zamiary. – Czy jest tu moja córka? Sebastian mimowolnie spiął mięśnie. – Tak. – Udowodnij to. – Tu jestem, papo. – Abigail stanęła przy boku Sebastiana. Suknię miała krzywo zapiętą, a włosy swobodnie spływały jej na plecy. Jej głos brzmiał czysto i spokojnie. Wsunęła dłoń w rękę Sebastiana. – Może wejdzie papa do środka? – Nie ma mowy. – Przeszył Sebastiana wzrokiem. – Miałem o tobie lepsze mniemanie, Vane. – Niepotrzebnie się na niego złościsz – odparła Abigail. – On nie wiedział, że tu przyjdę. – Ale cholernie dobrze wykorzystał okazję, nieprawdaż? – warknął jej ojciec. – Chciałem tylko się z nią pożegnać po naszej wczorajszej rozmowie – powiedział spokojnie Sebastian. – Jej siostra kazała mi iść do ogrodu, ale Abigail tam nie było. Zbierało się na burzę, więc bałem się, że mogła pójść do lasu. W czasie deszczu jest tam niebezpiecznie. Przyszedłem tu po latarnię i… – I zastał mnie. – Podniosła na niego niemal zachwycony wzrok, a oczy błyszczały jej ze szczęścia. Sebastian nie potrafił się oprzeć temu spojrzeniu. – Papo, przyszłam tu z własnej woli. Ale nie chciałam cię martwić. Powinnam była zostawić liścik. Westonowi odebrało mowę. Zamknął oczy, przejechał dłonią po twarzy i odetchnął głęboko, jakby odczuwał fizyczny ból. – I tylko tyle? Przepraszasz za to, że nie zostawiłaś liściku? – Ja też przepraszam, sir. – Sebastian mocno ściskał jej rękę. – Powinienem był przysłać wiadomość, że jest bezpieczna. – Powinieneś był odesłać ją do domu! – Weston wskazał na córkę. – Chodź tu zaraz. Chcę zamienić z tobą słówko. Abigail splotła mocno palce z palcami Sebastiana. – Możesz mi to powiedzieć w obecności Sebastiana. Nie mam przed nim tajemnic. – Czyżby? – Uniósł brew. – A czy on może twierdzić to samo? Mówił ci, że wczoraj do mnie przyszedł? I że powiedziałem jasno i wyraźnie, że moja odpowiedź brzmi nie? – Spojrzał gniewnie na Sebastiana. – Może zapomniał. – Ale ja mu powiedziałam, że moja odpowiedź brzmi tak – odparła. – Abigail… – Papo, nie wyjdę za mąż za lorda Athertona – mówiła dalej. I chociaż jej głos był spokojny, a nawet stanowczy, Sebastian czuł drżenie jej dłoni. – Oświadczył mi się wczoraj i powiedziałam mu, że nie mogę za niego wyjść. – I dałabyś taką samą odpowiedź, gdyby ten łajdak nie czekał na boku? W Sebastianie zawrzało. Wcale nie czekał. Przecież robił, co mógł, aby przekonać Westona. Wiedział, że prosząc o rękę jego córki, musi uzasadnić to czymś więcej niż tylko czystą, nieokiełznaną namiętnością, postanowił więc zastosować inną taktykę. Uporządkował sprawy finansowe, zmusił się do tego, by znowu bywać w towarzystwie i starał się, jak mógł, nie uwieść Abigail – aż do wczorajszej nocy. I teraz miało się okazać, czy było to mistrzowskie posunięcie, czy fatalny błąd. Wyczuwał jednak, że przez Westona przemawia autentyczna ojcowska troska, więc nic

nie powiedział. Za to Abigail spąsowiała jak róża. – Mam zamiar wyjść za mąż za tego łajdaka – warknęła na ojca – i nawet nie próbuj na mnie krzyczeć! Nie zgodziłabym się poślubić lorda Athertona bez względu na okoliczności, bo nie chcę z nim spędzić reszty życia. Weston przez chwilę stał bez ruchu. – Bardzo dobrze. Niech tak będzie. Nie będę cię zmuszał, żebyś wyszła za Athertona. Ale nie pozwolę, byś poślubiła tego tu. – Daj spokój, papo – zaczęła Abigail, ale ojciec nie pozwolił jej dojść do słowa. – Być może za bardzo ci pobłażałem, Abigail. Obiecałem, że wezmę pod uwagę twoje życzenia i pragnienia. Ale przeprowadziłem śledztwo na własną rękę, a ponieważ nie jestem tak jak ty zaślepiony uczuciem, to nie mogę na to pozwolić. – Dlaczego nie?! – wykrzyknęła. – Co masz przeciwko niemu? Twarz Westona oblała się głębokim szkarłatem. Z jego oczu biła złość, gdy po raz kolejny przeszył Sebastiana wzrokiem. – On jest złodziejem, moja droga. Lord Stratford powiedział mi to w zaufaniu. Ukradł hrabiemu cztery tysiące gwinei, a najpierw groził, że Jego Lordowska Mość pożałuje, iż kupił od Michaela Vane’a kawałek jego ziemi. A teraz, kiedy trafił na bogatą dziedziczkę, nagle w cudowny sposób „odziedziczył” cztery tysiące funtów. – Gdyby Jego Lordowska Mość miał jakikolwiek dowód, że to zrobiłem, to od siedmiu lat siedziałbym w więzieniu – powiedział Sebastian pobielałymi wargami. – To nieprawda. Prawnik mojego wuja z Bristolu może udowodnić, że odziedziczyłem spadek. Weston pokręcił głową. – Prawnik to idealny wspólnik. Potrafi ukryć pieniądze, a w stosownym czasie ogłosić, że zostały „odziedziczone”. – Papo, jesteś niemożliwy! – zawołała Abigail. – Pomyśl przez chwilę… Wiem, że miałeś wielkie nadzieje, gdy lord Atherton zaczął się do mnie zalecać, ale chyba wolisz, żebym wyszła za mąż z miłości, a nie wyłącznie dla tytułu! – Chcę, żebyś dobrze wyszła za mąż – oznajmił tonem nieznoszącym sprzeciwu. – A Sebastian Vane to nie jest mądry wybór. Nie zaryzykuję twojej przyszłości, oddając cię takiemu człowiekowi. Nie. Nie chciał po raz drugi wysłuchiwać wczorajszej argumentacji Westona. Abigail powiedziała, że go kocha. A Sebastian kochał ją tak bardzo, jak tylko mężczyzna może kochać kobietę, i nie miał najmniejszego zamiaru się poddawać. Ale Abigail tak mocno ściskała go za rękę, że zdrętwiały mu palce, a Weston wydawał się tak rozwścieczony, że mógłby kogoś skrzywdzić. Sebastian podniósł jej dłoń do ust. Wiedział, że Abigail ma rację, ale jej ojciec potrzebował czasu, żeby ochłonąć. – Powinnaś z nim pojechać, kochanie. W jej oczach zalśniły łzy. – Nie ma mowy. – Tylko na krótki czas – powiedział Sebastian cicho, tak żeby Weston nie słyszał. – Lepiej go posłuchaj – warknął jej ojciec. – No już, Abigail. Odwróciła się i przeszyła go gniewnym wzrokiem. – Muszę przynieść buty. Są na górze. W sypialni – rzuciła i odeszła, wycierając oczy. – Powinienem cię zastrzelić – powiedział Thomas Weston. Jeszcze trochę, a Sebastian sam by tego chciał. Kiedy wróciła Abigail, Boris deptał jej po piętach, jakby wychodzili na spacer. Przy

drzwiach obsypała łeb psiska pocałunkami i pieszczotami, aż Boris wydał westchnienie szczęścia. Potem podniosła wzrok na Sebastiana, dając mu do zrozumienia, że to pożegnanie było tak naprawdę przeznaczone dla niego. – Do zobaczenia – wyszeptała. – Na razie. – Do zobaczenia, kochana – odparł z uśmiechem. Udała się z ojcem do czekającej dwukółki. Boris zerwał się, żeby pójść za nią, ale Sebastian zatrzymał go stanowczym poleceniem. Thomas Weston nie odwrócił się ani razu, ale Abigail obejrzała się za siebie, nim zniknęli na zarośniętym chwastami, błotnistym podjeździe. Boris trącił nosem jego rękę, wyrywając go z zamyślenia. – Tak, wiem – mruknął, z trudem zbierając myśli. Weston dał mu szansę, żeby wszystko naprawić. Wierzył, że jest złodziejem, ale nie mordercą. Na jego niekorzyść przemawiało zniknięcie pieniędzy, ale nie zaginięcie ojca. Nie przejmował się nigdy plotkami na ten temat, bo był szczerze przekonany, iż Stratford obwinił go z czystej złości po ich burzliwym spotkaniu. Sebastian nazwał go oszustem, a człowiek pokroju hrabiego potrafił odpłacić za taką zniewagę z sutą nawiązką. Nie sądził jednak, by Stratford wyssał całą tę historię z palca. Musiały mu zginąć jakieś pieniądze i po prostu wykorzystał okazję, aby jeszcze bardziej go oczernić. Wziął głęboki oddech. Wydawało się wręcz niemożliwe, aby mógł odkryć jakiś nowy trop teraz, po tylu latach. W Stratford Court nikt nie będzie z nim rozmawiał, nie mówiąc już o jakiejkolwiek pomocy. Udowodnienie, że nie jest złodziejem, mogło się okazać równie niewykonalne jak przekonanie ludzi, że nie miał nic wspólnego ze zniknięciem ojca. Ale jakimś cudem musiał tego dokonać. Abigail, nie wiedząc o tym, doszła do tego samego wniosku co Sebastian. Przez całą drogę do domu milczała jak grób i nie zaszczyciła ojca nawet jednym spojrzeniem. Gdy dotarli do Hart House, pobiegła do swojego pokoju i zastawiła drzwi sekretarzykiem. Mama pukała, papa walił, Penelope błagała przez dziurkę od klucza. Nie zwracała na nich uwagi. Papa powiedział, że nie może zaryzykować jej przyszłego szczęścia, oddając ją takiemu człowiekowi jak Sebastian. Była innego zdania i miała zamiar to udowodnić. Krążyła po pokoju i żałowała, że tak krótko mieszkają w Richmond. Musiała uzyskać informacje, ale nie wiedziała od kogo. Musiała się dowiedzieć czegoś więcej o skradzionych pieniądzach, jeśli chciała udowodnić, że to ktoś inny, a nie Sebastian, ponosi odpowiedzialność za ten czyn. Kochała go i była pewna, że tego nie zrobił, tak samo, jak wiedziała, że jest jej przeznaczony. Papa mylił się co do niego i kiedy to udowodni, nie będzie miał wyboru. Abigail nie dopuszczała w ogóle innej możliwości. Musiała obmyślić jakiś plan. Po kilku godzinach nie posunęła się ani trochę do przodu. Wiedziała tak mało, że doprowadzało ją to do rozpaczy. Kiedy Penelope przyniosła jej tacę z jedzeniem, wpuściła siostrę do pokoju, bo była głodna i potrzebowała jej pomocy. – Mój Boże, Abby! – Penelope wślizgnęła się do środka i zrobiła oczy jak spodki. – Myślałam, że papa rozniesie dom na kawałki, kiedy zniknęłaś! Nadal jest w podłym nastroju! – Gdyby się uspokoił i trochę pomyślał, to sam by doszedł do wniosku, że niepotrzebnie się denerwuje – stwierdziła wyniośle. – Pen, potrzebuję twoje pomocy. – Dobrze. – Siostra natychmiast odstawiła tacę i skinęła głową. – Co mam zrobić? – Musimy udowodnić, że Sebastian nie ukradł czterech tysięcy gwinei lordowi Stratfordowi siedem lat temu. Penelope kiwała głową. – Ale jak? – Nie mam pojęcia.

– To marny początek. Abigail z jękiem rzuciła się na łóżko. – Wiem. – Co wiesz na ten temat? Abigail wskazała na biurko. – Zrobiłam listę. Penelope przeczytała po cichu. – To niewiele. – No tak. Przez długi czas milczały. – Musimy kogoś wypytać – powiedziała Penelope. – Kogoś, kto tu wtedy był, kto zna tę sprawę z pierwszej ręki. Abigail zasłoniła oczy. – Myślałam o tym. Jedyną osobą, jaka przychodzi mi do głowy, jest lord Atherton, ale on nie będzie chciał mi pomóc. Dałam mu kosza, Penelope. – Dobrze mu tak – mruknęła siostra. – Myślałam raczej o lady Samancie. – Myślisz, że nam coś powie? – zapytała Abigail powątpiewająco. – Przypuszczam, że nikt w Stratford Court nie będzie chętny do pomocy. Widziałaś, jak potraktowali Sebastiana. – Ale lady Samantha miała o nim lepsze mniemanie niż pozostali. Była miła i przyjacielska jeszcze przed przyjazdem brata. Mieszka w Stratford Court, więc może będzie znała szczegóły tej sprawy. – Ale ojciec może jej nie pozwolić, żeby z nami rozmawiała, skoro lord Atherton… Penelope prychnęła. – Myślisz, że będzie chodził po okolicy i opowiadał wszystkim, że dałaś mu kosza? Ma o sobie zbyt wysokie mniemanie. Na pewno podkuli ogon i wróci do Londynu, a potem będzie opowiadał, że wcale się w tobie nie podkochiwał. Zamrugała oczami. – Aż tak go nienawidzisz? Penelope machnęła ręką. – Odwiedźmy lady Samanthę. Zaprosiła nas przedwczoraj. Może wspólnym siłami przekonamy ją, żeby nam coś powiedziała. Abigail nadal uważała to za nieprawdopodobne, ale nie miała innych pomysłów, więc skinęła głową. – Jedźmy tam jutro. Rodzice pozwolili im jechać. Nie wiedziała, czy dlatego, że mieli nadzieję, iż rozważy jeszcze raz propozycję lorda Athertona, czy z innych powodów. Adam zawiózł je okrężną drogą przez miasto, gdzie był most. Gdy powiedziano im, by udały się do wytwornego ogrodu w stylu francuskim, gdzie spacerowała lady Samantha, Abigail była bliska nerwowego wyczerpania. – Panno Weston, panno Penelope – powitała je z wymuszonym uśmiechem. – Nie jestem specjalnie zdziwiona, widząc was tutaj. Abigail poczuła falę ciepła na twarzy. Czyżby lord Atherton jej powiedział? – Nasz wizyta… Przyjechałyśmy tu z konkretnego powodu… Samantha uniosła dłoń. – Tak, wiem. Abigail i Penelope wymieniły zdziwione spojrzenia. – Doprawdy? Dziewczyna skinęła krótko głową.

– Dziś rano otrzymałam list. – Ruszyła ścieżką, wbijając spojrzenie w ziemię. – I nie wiem, co mam z tym zrobić. Penelope dała siostrze znak ręką, więc Abigail ruszyła w ślad za gospodynią. – Mam nadzieję, że odpowie nam pani na kilka pytań. Samantha skinęła głową. – Chodzi o zaginione pieniądze. Wiem. Wyjęła z kieszeni pomięty list i wręczyła Abigail. Dziewczyna rozłożyła go tak, aby siostra też widziała tekst. Wstrzymała oddech, gdy rozpoznała pismo Sebastiana: Droga lady Samantho, Być może jestem ostatnią osobą, od której chciałaby Pani otrzymać list, ale błagam, aby nie wrzucała go Pani do ognia przed przeczytaniem. Muszę prosić Panią o pomoc. Od wielu lat wolę unikać zatargów z Pani rodziną, a przyczyny są Pani doskonale znane. Ale w tej chwili stanąłem wobec ryzyka utraty wszystkiego, co jest mi drogie, jeśli nie udowodnię, że nie ukradłem Pani ojcu pieniędzy. Wie Pani równie dobrze jak ja, że nie byłbym do tego zdolny. Wie Pani również, w jaki sposób zrodziła się ta plotka. W ostatnim liście, jaki Pani do mnie napisała, była drobna aluzja. Czy w związku z tym mogłaby mi Pani powiedzieć wszystko, co Pani wie, abym mógł odzyskać dobre imię? Zrozumiem odmowę, ale będę Pani dłużnikiem do końca życia, jeśli pomimo obecnego oziębienia stosunków przychyli się Pani do mojej prośby z uwagi na dawną dziecięcą sympatię. Uniżony sługa S. Vane W ostatnim liście, jaki Pani do mnie napisała. Abigail spojrzała pytająco na siostrę, która wzruszyła ramionami. Zwinęła list i oddała go adresatce. W ostatnim liście, jaki Pani do mnie napisała. – Jesteśmy tu w sprawie pana Vane’a. Wygląda na to, że oboje mieliśmy ten sam pomysł. Uśmiechnęła się rzewnie. – Jest pani w nim zakochana, prawda? Z wzajemnością. Abigail wolno skinęła głową. Samantha westchnęła. – Brat powiedział mi, że poprosił panią o rękę, ale pani odmówiła. Znowu skinęła głową. – Powiedział też, że nie chce go pani z powodu pana Vane’a. – Spojrzała badawczo na Abigail. – Czy to prawda? – Odpowiedziałam odmownie na bardzo zaszczytną propozycję pani brata, ponieważ go nie kocham, a zasługuje na to, by być kochanym – zaczęła Abigail, ale lady Samantha powstrzymała ją, podnosząc dłoń. – Wiem. – Uśmiechnęła się ze smutkiem. – Domyślam się. Ale muszę przyznać, że było mi przykro. Chciałabym, aby została pani moją siostrą. – A pani moją – powiedziała impulsywnie Abigail, po czym ugryzła się w język. – Miała pani rację. Benedict nie cierpi przegrywać, ale jeśli pani kocha Sebastiana… – Rozłożyła ręce. Po raz pierwszy słyszała, by ktoś obcy nazwał go po imieniu. I chociaż Penelope westchnęła zaskoczona, Abigail ten fakt uspokoił. – Tak – odparła po prostu. Samantha zwiesiła nieco ramiona i zamknęła oczy. – Zasługuje na miłość.

Cóż można było na to odpowiedzieć? Samantha podniosła wzrok i zapatrzyła się w przestrzeń. – To mi ułatwia podjęcie decyzji. Powiem pani, co wiem, ale to może nie wystarczyć do… – Samantho! Wszystkie podskoczyły na to głośne wołanie. Lord Atherton sadził w ich stronę długimi susami, a z jego rysów biła determinacja. Zatrzymał się obok siostry i przybrał kamienny wyraz twarzy. – Panno Weston. Panno Penelope. Bardzo przepraszam, ale muszę zamienić słówko z siostrą. – Nie, Ben, nie teraz – powiedziała, odsuwając ramię, za które chciał ją chwycić. – Nic mi nie jest. – Pozwól ze mną na chwilę, Samantho… – Rozmawiam z pannami Weston! Atherton spojrzał na nie z wyrazem niemal rozpaczy, po czym ściszył głos. – Słyszałem o liście. Nie powinni ci go dawać. – A ja się z tego cieszę – oznajmiła w nagłym przypływie odwagi. – Szkoda, że go nie przysłał kilka lat temu! – Wzięła go za rękę. – Przejdź się z nami, Ben. Właśnie miałam opowiedzieć siostrom Weston pewną historię. Spojrzał na Abigail i Penelope. – One nie chcą się mieszać do naszych spraw. Usłyszałem to z ust samej panny Weston. – Ale to co innego – stwierdziła śmiało Penelope. – Czego pan się obawia? – A jakim prawem pani o to pyta? – odparł. – Skąd przypuszczenie, że Samantha cokolwiek wie? – Ponieważ była w Montrose Hill tamtej nocy, kiedy zniknął Michael Vane – powiedziała łagodnie Abigail, a Samantha zbladła. Lord Atherton wykonał szybki ruch ręką, po czym znieruchomiał. – Podobnie jak pan, milordzie. Przypuszczam, że oboje coś ukrywacie i pozwalaliście, by niewinny człowiek cierpiał z tego powodu. – Chcę im powiedzieć, Ben. – Samantha dotknęła jego ramienia. – Tak trzeba. Zacisnął wargi. Przyjrzał się każdej z nich po kolei, po czym machnął ręką. – Jak chcesz, Samantho. Zaczynaj. – Na początek muszę wyznać, że jako dziewczynka kochałam się nieszczęśliwie w Sebastianie. – Zignorowała grymas niezadowolenia brata. – To było wiele lat temu, jeszcze przed wojną. On był… – Jej twarz opromienił taki uśmiech, że Abigail ścisnęło w żołądku. – Był cudowny – dokończyła smętnie. – Pełen życia, silny i bystry, a przy tym łobuzerski. On i Benedict byli sobie bliżsi niż bracia. Ciągle wysyłali sobie sygnały świetlne albo pływali w rzece i się wygłupiali. A najsmutniejsze jest to… że z mojej winy już nie są przyjaciółmi. – To nieprawda – mruknął jej brat. – Kiedy zaciągnął się do armii, myślałam, że się zapłaczę, ale byłam pewna, że wróci do domu i ożeni się ze mną. Miałam wtedy dwanaście, trzynaście lat. On miał dziewiętnaście i na pewno uważał mnie za dziecko. Ale wierzyłam w to niezachwianie i kiedy wrócił do domu, wmawiałam sobie, że na pewno się we mnie zakocha, gdy zobaczy, jak wyrosłam. – Przerwała. – Niestety, wszystko się zmieniło. Został poważnie ranny. Jego ojciec postradał rozum i zrobił kilka szokujących rzeczy. Sprzedał… Sprzedał dużą część swojej ziemi mojemu ojcu. Sprzedał też innym ludziom, ale ojciec kupił najlepszą część: wiele akrów ziemi wzdłuż rzeki. Bez niej Montrose Hill było odcięte od wody. I co gorsza, mój ojciec nabył to za śmieszne pieniądze. Znowu zamilkła i przygryzła wargi, a w jej głosie pojawił się przepraszający ton.

– Mój ojciec jest wymagającym człowiekiem. Sam bardzo ciężko pracuje i wymaga tego od innych. Przypuszczalnie myślał, że pan Vane zasłużył na to, żeby stracić ziemię, skoro oszalał. Nigdy nie byli w przyjacielskich stosunkach – dodała szybko. – Tylko Ben i Sebastian się przyjaźnili. Ale Sebastian najwyraźniej uważał, że mój ojciec powinien wziąć ten fakt pod uwagę. Przyszedł do Stratford Court o kulach, z nogą usztywnioną szynami, i poprosił mojego ojca, by anulować akt sprzedaży. Nie wiem dokładnie, co zaszło… Twarz Athertona wyglądała jak wykuta w kamieniu. Abigail przypomniała sobie słowa Sebastiana. Doszło do ostrej kłótni, padły przekleństwa, a wychodząc, trzasnął drzwiami. Hrabia go wyśmiał, spytał, czy on też postradał rozum, i zaproponował odsprzedanie ziemi – w tym parceli, na której był grobowiec Eleanor Vane – za cenę kilka razy wyższą. – Ale wszyscy widzieli, że Sebastian był w furii, kiedy wychodził. Pokłócił się nawet z Benem. Mój ojciec też był w okropnym nastroju i tego samego wieczoru wyjechał do Londynu. A ja byłam zupełnie niemądra – mówiła dalej Samantha łagodniejszym tonem. – Wciąż myślałam, że się ze mną ożeni, nawet po tym, jak mi sam powiedział, że nie byłby dla mnie dobrym mężem. Gdybym nie była taka uparta, to pojęłabym, że dawał mi w ten sposób do zrozumienia, że mnie nie kocha. Ale ja widziałam tylko, że to jego ojciec roztrwonił fortunę, zostawił syna bez grosza przy duszy i że Sebastian obwiniał o to mojego ojca. Ale w gruncie rzeczy… ja też obwiniałam ojca. Nigdy nie pozwoliłby mi wyjść za mąż za dżentelmena bez pieniędzy, ale byłam tak zdecydowana wyjść za Sebastiania, że nawet o tym nie pomyślałam. – Samantho – zaczął jej brat, bliski rozpaczy. – Przestań. To wszystko nie ma znaczenia. Byłaś bardzo młoda… To sprawy sprzed lat… – Chciałam wszystko naprawić – tłumaczyła, posyłając mu spojrzenie pełne wyrzutu. – Mój ojciec właśnie sprzedał bardzo cenny obraz, a nabywca zapłacił mu w gwineach. Nie pamiętam, skąd o tym wiedziałam, ale byłam pewna, że pieniądze są w kasetce w jego gabinecie. Uznałam, że będzie uczciwie, jeśli oddam je Vane’om. Jej brat zaklął pod nosem i odsunął się od niej. Ale Samantha mówiła dalej, a Abigail i Penelope słuchały z konsternacją. – Mój ojciec wyjechał do Londynu, więc wzięłam te pieniądze. Włożyłam je do skórzanej torby i udałam się na drugą stronę rzeki. Ben nauczył mnie przeprawiać się łódką, więc po prostu wyruszyłam do Montrose Hill. Pierwotnie chciałam dać te pieniądze Sebastianowi, ale zmieniłam zdanie. Nigdy by ich nie wziął. Postanowiłam dać je starszemu panu Vane i przekonać go, by oddał je Sebastianowi, mówiąc, że je zaoszczędził. Wtedy Vane’owie nie byliby pozbawieni środków do życia i wszystko by się ułożyło. – Nie martwiła się pani, jak zareaguje pani ojciec? – zapytała Penelope. Abigail podskoczyła na dźwięk jej głosu. Była tak pochłonięta opowieścią Samanthy, że zapomniała o bożym świecie, czekając z niepokojem i radosnym uniesieniem na rozwiązanie tajemnic. Samantha się zarumieniła. – Martwiłam się, ale nie tak bardzo. Wcześniej wylał z pracy swojego lokaja, więc pomyślałam sobie, że to jego obarczy winą. Nawet mi się nie śniło… Atherton znowu zaklął i ścisnął mostek nosa. Abigail nic nie powiedziała. Skutki postępowania Samanthy wydawały jej się oczywiste do przewidzenia, ale dziewczyna była wtedy młoda i zdeterminowana. – A więc to pani wzięła te pieniądze – powiedziała cicho. – Tak. Zaniosłam jej do Montrose Hill i jakoś wślizgnęłam się do domu. Było późno, wszyscy spali. Znalazłam pokój pana Vane’a… – Skuliła ramiona. – Był zamknięty na klucz. Prawdopodobnie myślicie, że powinno mnie to zastanowić. Z pewnością. Ale byłam zdecydowana przeprowadzić swój plan, a klucz był przy drzwiach, więc weszłam. Stary pan

Vane… Był bardzo miłym dżentelmenem. Kiedy weszłam do jego pokoju, nazwał mnie Eleanor i pocałował w czoło. Wyprowadziłam go z błędu. Przypomniał sobie, dotknął czoła i powiedział: „Oczywiście, to śliczna mała Samantha. Już cię pamiętam”. – Spojrzała na nich błagalnie. – Wyglądał normalnie i zdawał się mnie rozpoznawać. Wyjaśniłam, po co przyszłam. Skinął głową. Zrozumiał! Wziął pieniądze i obiecał, że wszystko naprawi. Pocałował mnie w czoło i zganił, że wałęsam się po nocy. Nawet odprowadził mnie do drzwi i powiedział, bym na siebie uważała. Pomyślałam… pomyślałam, że mu się poprawiło… – Jej głos przycichł i zamarł. Abigail zamknęła oczy zrozpaczona. Teraz już było wiadomo, jak Michael Vane uciekł z pokoju. Sebastian nie zapomniał zamknąć na noc drzwi na klucz. Ale potem… – Kiedy sobie pani uświadomiła, że sprawy przybrały zły obrót? – zapytała. – Dopiero po jakimś czasie. Mój brat był bardzo troskliwy i pilnował, by nie dotarły do mnie przykre wieści. Wysłałam Sebastianowi list, w którym wyjaśniłam, że znalazłam rozwiązanie jego problemów. Prosiłam, by do mnie przyszedł z wizytą, ale nigdy się nie zjawił. W końcu zapytałam Bena i wtedy dowiedziałam się o zniknięciu pana Vane’a. Dopiero po kilku dniach usłyszałam plotkę, że Sebastian go zabił, ale wtedy ojciec już wrócił do domu. Odkrył, że zniknęły pieniądze i… – Przerwała. Przez chwilę na jej twarzy malowała się udręka. – Wiem, że obwiniałeś o to Sebastiana – powiedziała do brata. – Wiedziałam cały czas, ale byłam takim tchórzem, że bałam się przyznać. Teraz… teraz sądzę, że musiałeś mnie podejrzewać. I starałeś się ukryć mój postępek. Zawsze wiedziałeś, kiedy zmyślam. Nie powinieneś był tego robić, Ben. Jej łagodne napomnienie wprawiło Athertona w jeszcze większy smutek. – Nie wiedziałem, że wzięłaś pieniądze. Myślałem, że chciałaś z nim uciec. – Ale co się stało ze starym panem Vane’em? – wtrąciła Penelope. Samantha pokręciła głową. – Nie mam pojęcia. Był świadomy, kiedy go wtedy zostawiłam. Przysięgam. Radosne uniesienie Abigail nieco opadło. Wyznanie Samanthy zdejmowało z Sebastiana winę tylko za kradzież pieniędzy. Jeśli jednak je znalazł i zatrzymał, byłoby to wystarczająco obciążające. A morderstwo jeszcze pogarszało jego sytuację. Skoro już podjęła próbę przywrócenia mu dobrego imienia, chciała zrobić to do końca, a nie poprzestawać tylko na tym, co najbardziej leżało na sercu jej ojcu. – Dziękuję, że nam to pani opowiedziała – odezwała się do Samanthy. – Rozumie pani, że muszę powiedzieć o tym Sebastianowi. Samantha przytaknęła. – Chcę, żeby pani to zrobiła. Widzi pani? Nawet nie mam odwagi, żeby mu to osobiście powiedzieć. Ale pani go naprawdę kocha – powiedziała ze smutkiem. – Już dawno temu uświadomiłam sobie, że moja miłość była tylko zwykłym zadurzeniem. Nigdy nie miałam dość siły, by o niego walczyć, tak jak pani. I nigdy naprawdę mnie nie kochał… a panią kocha, jak sądzę. Tylko dla pani przyszedł ponownie do Stratford Court i nawet tańczył. Od lat nie był na kolacji u nikogo w Richmond, a ostatni raz tańczył przed wojną. Chciałabym, żeby był szczęśliwy, a ponieważ sama przyczyniłam się do pogorszenia jego sytuacji, uważałam, że powinnam coś zrobić, żeby mu pomóc. – Powie pani też swojemu ojcu? Jej twarz zrobiła się biała jak śnieg, ale Samantha skinęła głową. – Spróbuję. – Odwróciła wzrok. – Kiedy pani opowie tę historię Sebastianowi, proszę mu powiedzieć, że strasznie mi przykro. – Dziękuję, lady Samantho – powiedziała żarliwie Abigail. – Z głębi serca. Samantha uśmiechnęła się z bólem. – Miłego dnia, panno Weston. Wszystkiego dobrego.

– Odprowadzę panie – mruknął jej brat. Abigail ruszyła za nim, a kiedy obejrzała się za siebie, lady Samantha z opuszczoną głową spacerowała wolno po ogrodzie. – Czy pański ojciec bardzo się na nią rozzłości? – zapytała Penelope. Atherton zacisnął stanowczo usta i spojrzał twardo. – Tak – odpowiedział w końcu. – Ale na pewno jest pan zadowolony, że prawda wyszła na jaw – nie dawała za wygraną Penelope. – Z pewnością nie mógłby pan spokojnie patrzeć, jak niewinny człowiek zostaje obwiniony o występek kogoś innego, nawet jeśli tym kimś jest pańska siostra. – Nie ma pani pojęcia, o czym pani mówi. Twarz Penelope oblała się szkarłatem. Abigail pociągnęła ją za ramię. Nie chciała kłótni z lordem Athertonem. Ale siostra ją zignorowała. – Może powinien pan pomóc Sebastianowi w odzyskaniu dobrego imienia, skoro wcześniej pomógł pan go oczernić. – Nic nie zrobiłem, po prostu wierzyłem w słowa ojca – powiedział niepewnie. – Vane niczemu nie zaprzeczył. Samantha może i wzięła pieniądze, ale przecież się nie znalazły. To ciekawe, nieprawdaż? Kto może zaświadczyć, że Vane ich nie wziął i nie zatrzymał? Przecież nikt nie będzie w stanie udowodnić, że nie był w Stratford Court? Śmiem twierdzić, że torba gwinei to duża pokusa. Penelope skinęła głową. – To prawda. Zdobył dziewczynę, którą pan chciał, więc z tego powodu musi pan być oportunistycznym kłamcą. – Penelope! – Abigail pobladła ze złości i chwyciła siostrę za ramię. – Dosyć! Przestań gadać! – Nic nie szkodzi, panno Weston – powiedział Atherton głosem chłodnym i nieprzystępnym jak nigdy dotąd. – Nie tylko pani siostrę wywiódł w pole. Abigail wzięła głęboki oddech i postanowiła trzymać się dobrych manier. – Dziękuję panu za pomoc, milordzie. Wiem, że niechętnie jej pan udzielił, ale głęboko doceniam ten gest. Gdy na nią spojrzał, jego oczy na chwilę złagodniały. Abigail nie odwróciła wzroku. W końcu skłonił głowę i otworzył drzwi w murze otaczającym ogród. Adam czekał po drugiej stronie z powozem, który przyprowadził tu podczas ich rozmowy. – Do widzenia, panno Weston.

24

Abigail nie miała siły słuchać siostry, która rzucała gromy na lorda Athertona. Źle się zachował, ale chciał chronić siostrę. Ta sprawa była już zamknięta. Uzyskała przynajmniej część wyjaśnień, na których jej zależało. Wiedziała, że Sebastian nie wziął pieniędzy. I ani przez chwilę nie wierzyła w oskarżenie lorda Athertona, że mógł je znaleźć i zatrzymać. Oznaczało to, że pieniądze zniknęły razem z Michaelem Vane’em. Gdyby udało się odnaleźć torbę, Sebastian mógłby oddać je lordowi Stratfordowi, który musiałby wówczas uznać jego niewinność, zwłaszcza w świetle wyznania własnej córki. Serce skakało jej z radości na samą myśl o tym. Ojciec musiałby odrzucić swoje zastrzeżenia. Ale gdzie Michael Vane mógł ukryć te pieniądze? W domu Sebastiana widziała gołe ściany i podłogi, więc wydawało jej się mało prawdopodobne, by przez tyle lat ich nie znalazł. Przeszukał też teren posiadłości, zauważyłby zatem świeżo wykopaną dziurę. Ale pozostawały jeszcze całe akry lasu, w którym było nieskończenie wiele kryjówek, zwłaszcza że chodziło o niedużą torbę z pieniędzmi. W każdym pniu drzewa można by znaleźć odpowiednie miejsce. A może… Michael Vane był w pełni władz umysłowych, kiedy Samantha go widziała. Był świadom, że dała mu pieniądze, aby pomóc Sebastianowi. Czy w takim razie ukryłby je w dziurze w ziemi? Zmarszczyła brwi. Któż to wie? Nie wiadomo, jak długo zachował przytomność umysłu. Sebastian powiedział, że ojciec sprzedał wszystko, ponieważ bał się diabła, który chciał mu odebrać pieniądze. – Co teraz zrobisz? – pytanie Penelope wyrwało ją z zamyślenia. – Muszę powiedzieć Sebastianowi. – A potem? – naciskała siostra. – Jak chcesz odnaleźć te pieniądze? Wiesz, że tylko wtedy lord Stratford przyzna, że się pomylił. – Znowu masz rację, a ja znowu nie mam pojęcia. – Spojrzała za okno z bezsilną złością. – Gdzie stary pan Vane mógł je ukryć? – Chyba najlepiej zapytać Sebastiana. Ale przecież nie wolno jej było spotykać się z Sebastianem. Abigail zastanawiała się chwilę. – Musimy się wymknąć z domu i spotkać z nim. – Wspaniale! – Oczy Penelope rozbłysły. – Dziś w nocy? Nie mogła czekać. Rodzice już i tak byli zasmuceni jej zachowaniem, więc nie miała nic do stracenia. – Tak. Przez cały dzień obmyślała plan poszukiwań. Możliwych miejsc było żałośnie mało: dom, rzeka, las, ale za to rozległych jak arabska pustynia. Niestety, Penelope miała rację: tylko Sebastian mógł wiedzieć, od czego zacząć, ale zobaczy go dopiero wieczorem. Rodzice byli w domu, wiedziała jednak, że przyjęli zaproszenie na kolację u Huntleyów. Trzymała kciuki, żeby tam poszli. Późnym popołudniem do jej pokoju przyszła mama. – Lepiej się czujesz, kochanie? – Czuję się doskonale. Na twarzy matki malowała się troska.

– Abby, pewnego dnia to zrozumiesz. Kiedy spotkasz dżentelmena bez takiej przeszłości, będziesz zadowolona, że ojciec tak się zachował. Nie będzie, ale nie chciała prowokować matki. Wzruszyła ramieniem. – No cóż, kilka dni spokoju dobrze ci zrobi – powiedziała mama po chwili milczenia. – Tata i ja idziemy dziś na kolację do Huntleyów. Przyślę Marie, żeby się tobą zajęła. – Przeszła przez pokój i pocałowała ją w czoło. – Bardzo chcemy, żebyś była szczęśliwa, kochanie. Abigail skinęła głową. Przecież o tym wiedziała, ale była też pewna, że najszczęśliwsza będzie z Sebastianem. Dzięki Bogu, rodzice też to sobie wkrótce uświadomią. Kiedy matka odeszła, Abigail zwinęła się na kanapce pod oknem i patrzyła, jak słońce chowa się za brzegiem rzeki. Położyła na parapecie wisiorek z kameą i przeglądała The Children of the Abbey, szukając inspiracji. Ku jej zdumieniu książka rzeczywiście podsunęła jej pewien pomysł. Odszukała Penelope, która siedziała w salonie. – Mam pomysł. Siostra odłożyła na bok czasopismo i poderwała się z krzesła. – Dobry? Abigail serce waliło. – Być może. – A być może nie, ale wolała o tym nie myśleć. – Idziesz ze mną? – Oczywiście! Tylko muszę jeszcze coś zrobić. Ale nie waż się iść beze mnie! Penelope wypadła jak burza z pokoju. Noc była rześka. Abigail włożyła ciepłą pelerynkę i czepek, a następnie zaczekała na siostrę w ogrodzie. Zaszły do stajni, skąd wzięły latarnię, a Abigail wcześniej pożyczyła kompas od Jamesa i sprawdziła jego wskazania, dopóki jeszcze widziała Montrose Hill. Abigail miała wrażenie, że poprzednim razem krążyła wokół domu, nim natknęła się na Borisa, który zaprowadził ją na miejsce. Teraz nie miała czasu do stracenia. – Abby, powiesz mi, gdzie jest grota? – zapytała Penelope podczas marszu. – A dlaczego chcesz wiedzieć? Siostra wzruszyła ramionami. – Z ciekawości. Abigail zastanawiała się, czy Sebastian zostawił tam koc i poduszki. Przypomniała sobie szklaną mozaikę i dreszczyk emocji towarzyszący odnalezieniu jej. – Jest w dole wzgórza, zaraz za Pachnącą Aleją. Przypuszczam, że kiedyś prowadziła do niej ścieżka. Sebastian wykarczował część krzaków i teraz łatwo ją znaleźć. Penelope skinęła głową. – Dziękuję. – Nie wiedziałam, że chcesz ją zobaczyć – zaczęła, ale Penelope machnęła ręką. – Och! Po prostu byłam ciekawa. Kiedyś może się przydać. Istotnie. Gdyby rodzice się uparli, byłoby to jedyne miejsce, gdzie mogłaby się spotykać z Sebastianem. Może nie powinna była mówić siostrze… Spojrzała na stanowczą twarz Penelope pozbawioną nawet śladu lęku i pomyślała, że jej obawy są niedorzeczne. Przedzierały się przez ciemny las, żeby pomóc Sebastianowi w odzyskaniu dobrego imienia, a Abigail wiedziała, że może całkowicie zaufać siostrze. Gdy dotarły na szczyt Montrose Hill, od razu znalazł je Boris. Zaszczekał radośnie i podbiegł, wymachując ogonem. Penelope stanęła jak wryta, ale Abigail roześmiała się i pozwoliła, by pies polizał jej ręce i twarz, po czym podała mu w nagrodę kawałek szynki, który zwinęła z talerza w czasie kolacji. W tym momencie pojawił się Sebastian, który najwyraźniej wybierał się na wieczorny spacer. Bez słowa chwycił ją w ramiona. Abigail wtuliła twarz w

ukochanego, nie przejmując się spojrzeniami siostry i szturchaniem Borisa, który czekał na kolejny poczęstunek. – Myślałem, że miną wieki, zanim cię znowu zobaczę – wyszeptał, przykładając usta do jej ucha. – Przecież minęły, jak dla mnie. Roześmiał się cicho i uwolnił ją z objęć. – Co tu robicie? – zapytał, obejmując pytaniem także Penelope. – Przyszłyśmy odnaleźć skradzione pieniądze – odpowiedziała Penelope. Abigail przytaknęła. – Skoro mój ojciec nie chce się zgodzić, bo boi się, że jesteś złodziejem, musimy udowodnić, że nie jesteś. Sebastian wydawał się zaskoczony. Usta mu drgnęły. – Pomyślałem sobie to samo. Niestety, szukałem ich przez siedem lat bez powodzenia. A po tak długim… – Ale teraz wiemy przynajmniej, kto je wziął: lady Samantha. Sebastian wbił w nią wzrok. – Jak…? – Pojechałyśmy dziś do niej. Chyba jej ulżyło, że mogła wyznać prawdę. Dostała twój list i nie wiedziała, co ma zrobić, ale w końcu nam powiedziała. Abigail powtórzyła wszystko, co zapamiętała z opowieści lady Samanthy. Pod koniec Sebastian zacisnął usta i wpatrywał się w stronę rzeki. – Więc jednak tu była. Nie sądziłem, że mogła tu przyjść… To ona wypuściła ojca z pokoju. Abigail wiedziała, że obwiniał się o to, że nie zamknął drzwi na klucz tamtej nocy. Poczuła niemądry przypływ wdzięczności, że to właśnie ona mogła chociaż w części uwolnić go od ciężaru poczucia winy. – Co było w ostatnim liście, który od niej dostałeś? – wtrąciła Penelope. – Tym, o którym wspomniałeś w swoim liście. Uśmiechnął się półgębkiem, ale bez wesołości. – Powiadomiła mnie listownie, że znalazła rozwiązanie mojego problemu, i poprosiła, żebym do niej przyszedł. Oczywiście, nie poszedłem tam. I tak by mnie nie wpuścili. Jej brat postawił sprawę wystarczająco jasno. – Obejrzał się przez ramię na dźwięk końskich kopyt dochodzący z podjazdu. – O wilku mowa. Benedict Lennox, lord Atherton, zsiadł z konia i przeszył ich wzrokiem. – Widzę, że poszukiwania w toku. – Co cię sprowadza do Montrose Hill? – zapytał Sebastian. Boris warknął na nowo przybyłego, a Abigail zauważyła, że Sebastian ani myśli uspokoić psa. Atherton spojrzał ponuro na Penelope. – Łapówka. Penelope uśmiechnęła się kokieteryjnie. – Myślę, że sami damy sobie doskonale radę – odparł chłodno Sebastian. Tym razem nawet nie próbował ukryć swojej antypatii. – Jedź do domu, Ben. Atherton uśmiechnął się nieprzyjaźnie. – Poszukajmy najpierw tych pieniędzy, Bastian. Boris warknął głośniej. – Jestem wdzięczna za pomoc – oznajmiła Abigail, drapiąc psa za uchem. – Lordzie

Atherton, dziękuję za przybycie. To bardzo uprzejmie z pana strony. – Akurat – mruknął Sebastian pod nosem. – Nie mogę się doczekać chwili, kiedy Jego Lordowska Mość odzyska pieniądze i publicznie położy kres niedorzecznym plotkom – mówiła stanowczo Abigail. – Mam pomysł, gdzie ich szukać: w rodzinnym grobowcu. Sebastian pokręcił głową. – Szukałem w grobowcu tamtej nocy, kierując się tą samą logiką. Nie było go tam. – Ale wtedy szukałeś ojca, a nie skórzanej torby z gwineami – zaprotestowała. – Czy byłeś tam ponownie? – Nie – odpowiedział z wahaniem. Nie, ponieważ teren ten należał teraz do lorda Stratforda. Odwróciła się z triumfem do lorda Athertona. – Czy zgadza się pan, abyśmy się tam udali? – Oczywiście. – Przywiązał konia. – Załatwmy to. Sebastian wahał się, ale w końcu wzruszył ramionami. Mruknął coś o latarniach i poszedł do stajni. Abigail skorzystała z okazji, by porozmawiać z lordem Athertonem. Dawny konkurent był zajęty koniem i nie patrzył w jej stronę. – Dziękuję – powiedziała miękko. – Jeszcze nic nie zrobiłem. – Ale pan przyszedł. – Chciała dotknąć jego ramienia, ale się powstrzymała. – Przykro mi… – Samantha postanowiła wyznać wszystko ojcu – powiedział szorstko. – Jeśli jednocześnie dostanie z powrotem pieniądze, to nie będzie na nią taki zły. Zamrugała. – Ukarze ją? – Tak. O rety. – To będzie bolesne? – zapytała z wahaniem. Atherton wzruszył ramionami. – Trochę, ale nie za bardzo. Za to mnie pewnie wychłoszcze. Możemy już iść? Sebastian wrócił z zapalonymi latarniami. – To dość daleko. – Na szczęście, nie mam innych planów na wieczór – odparł Atherton. Wyciągnął rękę i po sekundzie wahania Sebastian podał mu latarnię. – Prowadź, Vane. Maszerowali w absolutnej ciszy. Sebastian pomyślał, że cała ta akcja nie ma szans powodzenia i przypomina walkę z wiatrakami. Podobnie jak Abigail doszedł do wniosku, że Samantha może coś wiedzieć. Napisał do niej z niewielką nadzieją, że mu odpowie. Historia, którą zrelacjonowała Abigail, niemal zbiła go z nóg, ale dzięki niej wiele kawałków układanki trafiło na swoje miejsce. Założenie, że Samantha była w jego domu tamtej pamiętnej nocy – a wciąż nie mógł w to uwierzyć – otwierało nowe możliwości. Przez chwilę poczuł przypływ nadziei. Skoro ojciec był przy zdrowych zmysłach, to może nie utonął w rzece ani nie umarł z głodu w lesie. Niewykluczone, że miał dość rozumu, aby zaplanować ucieczkę, może wymyślił coś, co mogło go ocalić… Na to jednak były nikłe szanse. W ciągu kilku miesięcy przed swoim zniknięciem ojciec rzadko bywał świadomy. Sebastian przeczesywał lasy przez wiele tygodni w nadziei, że wpadnie na jakikolwiek trop. Prawdę mówiąc, nie szukał torby z pieniędzmi. Po raz kolejny napomniał się w duchu, że tym razem mają znaleźć właśnie ją, a nie Michaela Vane’a. Ale mimo to

instynktownie wytężał wzrok w poszukiwaniu zielonego płaszcza i słomkowego kapelusza, które zniknęły wraz z ojcem, chociaż wiedział, że ich nie zobaczy. Po półgodzinnym marszu dostrzegli grobowiec, ledwo widoczny w gęstwinie lasu. Był położony w dole wzgórza, miejscami dość stromego. Kilka razy niewiele brakowało, aby upadł. Kolano nie wróciło jeszcze do normalnego stanu po zdarzeniu w Stratford Court. Na szczęście, trzymał za rękę Abigail, co pomagało mu odzyskać równowagę. Gdy dostrzegli kamienną kapliczkę zarośniętą bluszczem, poczuł nowy przypływ nadziei. – Jak wpadłaś na ten pomysł? Bladość jej pięknej twarzy odcinała się od mrocznego lasu. – Dzięki książce, którą mi dałeś. Jest taka stara, ale w ogóle niezniszczona. Kochał swoją żonę, prawda? Sebastian przypomniał sobie, że ojciec spał, owijając wokół ręki podniszczoną nocną koszulę. – Bardzo. – Z początku myślałam, że to ty tak dbałeś o tę książkę, ale przecież byłeś chłopcem, a potem poszedłeś do wojska. To on musiał się o nią troszczyć. Powieść jest dość słaba, ale na marginesach są odręczne notatki twojej mamy. Rozumiem, dlaczego tak o nią dbał. To była cząstka jego żony. Miała rację. Michael Vane podczas ataków spalił większość swoich książek, ale nigdy nie zniszczył niczego z małej półeczki, na której były rzeczy jego żony. – Przypuszczałam, że już przeszukiwałeś to miejsce, ale nie byłeś tu od lat, bo grobowiec znajduje się poza terenem twojej posiadłości – mówiła dalej. – Nie wiem… nie wiem, czy coś tam znajdziemy. Może to szalony pomysł. Ale pomyślałam, że nie zaszkodzi sprawdzić. – To wspaniały pomysł – odpowiedział z uśmiechem. – Sam powinienem był na niego wpaść. – Może i wpadł, ale jeszcze trzeba było to zrealizować. I chociaż chciał odzyskać dobre imię, to aż do chwili, gdy Thomas Weston odmówił mu ręki swojej córki, nie miał dostatecznej motywacji. Nawet jeśli te poszukiwania nic nie przyniosą – i inne też – Sebastian będzie zadowolony, że spróbował, i to razem z Abigail. – To nie wygląda obiecująco. – Benedict zatrzymał się i obrzucił wzrokiem kapliczkę. Stopnie porastała warstwa mchu i paproci, a tuż obok blaszanego dachu leżało zwalone drzewo. – Przedzieraliśmy się przez większe chaszcze. Sebastian podał Abigail latarnię i zaczął przecierać ścieżkę w plątaninie roślin. Pomyślała o grocie, przy której wykarczował dla niej zarośla. Po chwili Benedict dołączył do niego bez słowa i we dwóch udało im się przebić wąską dróżkę na schodach. Sebastian ostrożnie stanął na górnym, popękanym stopniu i odsunął zasuwkę zamykającą zewnętrzne drzwi. Gdy je otwierał, głośno skrzypnęły zardzewiałe zawiasy, ale po chwili drzwi zaryły się w piasku. Benedict wszedł na górę, by pomóc Sebastianowi, i wspólnymi siłami udało im się mocniej je otworzyć. Abigail i Penelope przecisnęły się do środka, ale daleko nie zaszły. Przed całą czwórką pojawiła się kolejna przeszkoda w postaci wewnętrznej bramy, która była zamknięta na klucz. Unieśli w górę latarnie, a Penelope kichnęła, kiedy zajrzeli do mrocznego wnętrza. W krypcie panowały egipskie ciemności. Gdy wzrok Sebastiana przyzwyczaił się do mroku, usiłował zlokalizować miejsce na tyłach, gdzie leżała matka. Słabo pamiętał jej pogrzeb, a właśnie wtedy po raz ostatni otwierano kryptę. Płakał bez końca, aż zasnął w jakimś zakamarku zapomniany przez wszystkich. W nagłym przypływie wspomnień poczuł ciepły dotyk ojca, gdy ten wziął go na ręce – był wtedy silnym człowiekiem – i usłyszał jego znajomy głos nabrzmiały radością z odnalezienia syna. Nic więcej nie pamiętał. Niestety, skórzana torba nie czekała na nich na środku sarkofagu,

za którym kryły się schody prowadzące do podziemnej krypty. Sebastian bronił się jednak przed rozczarowaniem. Wiedział, że szanse były nikłe. Ale i tak poczuł, że jego serce zamienia się w kulę ołowiu. Musiał oprzeć czoło na kratach. – Szkoda, że nie możemy wejść do środka – wyszeptała Abigail. – Przesuń latarnię trochę w prawo. – Przycisnęła twarz do bramy, która zadźwięczała. – Chyba coś widzę… Podniósł głowę. – Co? Odwróciła do niego zmartwioną twarz. – Nie wiem. Jest za ciemno. – Ale co to może być? – naciskała jej siostra. – Daj popatrzeć! Abigail odsunęła się na bok, żeby zrobić jej miejsce. Sebastian objął Abigail w talii, przygarniając ją mocno do siebie. Z twarzą przytuloną do jej skroni bezwiednie wziął głęboki oddech. Jej włosy miały różany zapach. To mu trochę osłodziło gorycz rozczarowania. Penelope wykręcała się i przyciskała do kraty przez kilka minut, próbując coś zobaczyć. Na jej usilne prośby Benedict stanął za nią i uniósł wysoko latarnię. Kręciła się przez następnych kilka minut. – Tak, Abby, myślę, że się nie mylisz! Coś jest za sarkofagiem! – oznajmiła w końcu. – Ale co? – dopytywał się Benedict. – Trzeba będzie sforsować zamek, żeby to zobaczyć. Mam nadzieję, że to coś więcej niż zdechły szczur. – To wygląda na… – Stanęła na palcach. – To wygląda na but. Benedict spojrzał na Sebastiana, unosząc brwi. Sebastian wypuścił z ramion Abigail i wyjął nóż. – Nie mam nic przeciwko wyłamaniu zamka. A ty? Benedict pokręcił głową. – Zróbmy to! Pomógł Abigail i Penelope odsunąć się na bok, a Sebastian wsunął ostrze myśliwskiego noża między rygle nad zamkiem. – Gotowy? Teraz! Benedict pociągnął mocno bramę, a Sebastian nacisnął z całej siły na trzonek noża, opierając go o zasuwkę. Rygiel zapiszczał, po czym zardzewiały metal odskoczył z głośnym trzaskiem. Benedict mało nie stoczył się ze schodów, gdy brama się otworzyła. Sebastian zachował rozsądek i w ostatniej chwili powstrzymał damy przed wejściem do środka. – Upewnimy się najpierw, czy nic wam nie grozi – powiedział, biorąc od Abigail latarnię. W blasku jej światła oczy dziewczyny wydawały się ogromne i ciemne. Skinęła z powagą. Benedict wziął drugą latarnię i mężczyźni razem weszli do środka. Krypta nie była długa, miała zaledwie sześć metrów. Pod ścianami leżały w trzech rzędach trumny, na których wypisano nazwiska dawno zmarłych Vane’ów, zupełnie nieczytelne przez warstwę kurzu i pajęczyn. Na środku stał ozdobny sarkofag, a po obu jego bokach były wąskie przejścia. Sebastian ruszył na lewo, a Benedict na prawo. Tak zwykle robili przed laty. – Coś tam jest – powiedział Benedict, kiedy mijali sarkofag. – Tam… Z tyłu… Sebastian usłyszał jego zduszony krzyk i w tym samym momencie uniósł wysoko latarnię, której światło padło za narożnik sarkofagu. – Nie podchodź bliżej – polecił. – Nie wchodźcie do środka! – zawołał do dam, które ruszyły przed siebie, słysząc krzyk Benedicta. Spojrzał na starego przyjaciela. – Zabierz je stąd, Ben – poprosił. Benedict, który wyglądał, jakby zbierało mu się na mdłości, posłusznie wyszedł.

Sebastian ledwie słyszał ich zaniepokojone głosy. Powoli zrobił krok do przodu, potem drugi. Wstrzymał oddech. Widział już wcześniej zwłoki, nawet szkielety. Groby wykopywane na polach bitew otwierały się przy pierwszym ulewnym deszczu. Ale to było ciało jego ojca i na jego widok mało nie upadł na kolana. Michael Vane nie utonął w rzece ani nie wpadł do dziury w ziemi. Dotarł do krypty i zwinął się w kłębek przy trumnie swojej ukochanej Eleanor. I nadal tam leżał. Jego słomkowy kapelusz już się rozpadł, a w zielonym płaszczu widniały ogromne dziury. Ale postrzępione włosy wciąż były ułożone w falę nad czołem, tak jak Sebastian go zapamiętał. Obnażone kości rąk ściskały skórzaną torbę. – Sebastian? – Rozległ się pełen troski głos Abigail. – Co tam jest? Pochylił się nad podłogą i wpatrywał w niemej rozpaczy w szczątki swojego ojca. – Mój ojciec. I chyba pieniądze.

25

Lord Atherton, którego twarz przybrała niezdrowy kolor, polecił Abigail i Penelope, by natychmiast wyszły z grobowca. Abigail była mu wdzięczna, że w porę powstrzymał je przed wejściem do środka. Sebastian pozostał w krypcie. Aby zająć czymś myśli, zapytała siostrę: – Jaką łapówkę zaproponowałaś lordowi Athertonowi, aby się tu dzisiaj zjawił? – Och. Po tamtym przyjęciu pomyślałam, że jest to winien Sebastianowi… Obiecałam, że powiem mu, gdzie jest grota, jeśli nam pomoże. – Przez jej twarz przemknął uśmiech. – Podziałało. – Ach. Musi powiedzieć Sebastianowi, żeby zabrał stamtąd koc i poduszki, bo pomyślą sobie Bóg wie co. I w zasadzie będą mieli rację. Lord Atherton wszedł z powrotem na górę, ale trzymał się na zewnątrz grobowca. To otwierał, to zamykał ciężkie zewnętrzne drzwi. Zbliżyła się do niego. – Co pan robi? – Zastanawiam się, w jaki sposób je zamknął. – Zasunął rygiel na drzwiach od wewnątrz. – Nie sądziłem, że wewnętrzne drzwi będą zaryglowane. – Spojrzał na bramę, która stała otworem. – Przypuszczam, że pan Vane musiał mieć klucze. Dołączyła do niej Penelope. – Co za okropna śmierć – zauważyła cicho. – Samotnie w tej ciasnej krypcie. Pan Vane pragnął umrzeć. Powiedział o tym Sebastianowi, a ponieważ syn nie chciał mu pomóc, Michael sam znalazł sposób. Być może właśnie takiej śmierci szukał: obok ukochanej żony, nie obciążając sumienia syna. Abigail po omacku poszukała dłoni siostry. Na dworze panowały już egipskie ciemności, kiedy Sebastian wyłonił się z krypty w płaszczu pokrytym kurzem. Kulał bardziej niż zwykle, ale w rękach trzymał skórzaną torbę. Delikatnie zamknął bramę, pomimo że nie domykała się z powodu odgiętych zasuw, a potem zaryglował zewnętrzne drzwi. Podał torbę Benedictowi. – Nie przeliczyłem ich – powiedział cicho – ale to gwinee. Benedict stał bez ruchu. – Przepraszam. Sebastian tylko na niego popatrzył. Odwrócił się do Abigail, która padła mu w ramiona, nie zważając na kurz i ziemię pokrywające jego płaszcz. W ułamku sekundy próbował ją powstrzymać, ale w końcu przygarnął pod swój płaszcz. Przytuliła głowę do jego piersi i wsłuchiwała się w urywany oddech Sebastiana. – Wyglądał, jakby znalazł spokój – powiedział nieco ochrypłym głosem. – Musiał tu przyjść już po tym, jak przeszukałem to miejsce. To ogromny teren. Gdybym tylko wrócił i jeszcze raz tu zajrzał… – Chodźmy. – W głosie Benedicta wyczuwało się powstrzymywane emocje. Torbę ściskał pod ręką. – Chodźmy, Sebastianie. Sebastian uniósł głowę na dźwięk swojego imienia. Przez długą chwilę patrzyli sobie z Benedictem w oczy, po czym znowu opuścił wzrok na Abigail. Skinęła głową, pełna nadziei. Najwyższy czas stąd odejść i zawiadomić ludzi, że mylili się co do niego. Nawet w mdłym świetle latarni, którą trzymałą Penelope, dostrzegła, że na jego twarz

wypłynął znużony uśmiech. – Tak. Chodźmy do domu. Sebastian przybył do Hart House nazajutrz z samego rana, nim Abigail zdążyła się wyszykować. Po wydarzeniach poprzedniej nocy leżała bezsennie aż do brzasku, a kiedy w końcu zasnęła, spała dłużej niż zwykle. Dowiedziała się o jego przybyciu dopiero wtedy, gdy siostra wpadła jak burza do jej pokoju. – Przyjechał Sebastian! – Co? Skąd wiesz? Abigail zerwała się z krzesła, ignorując pisk pokojówki, która nie skończyła upinać jej włosów. – Milo zaczął szczekać, więc poszłam zobaczyć. – Penelope uśmiechnęła się promiennie. – Nie zejdziesz do niego? – Ależ tak. Wyrwała z rąk zaskoczonej pokojówki szpilkę do włosów, wbiła ją we fryzurę i wypadła z sypialni, po czym jak szalona zbiegła po schodach. Pod gabinetem ojca stał na straży Thomson. – Przykro mi, panno Weston, ale nie wolno pani wejść. – Pozwól mi zapukać. – Pukać też nie wolno. Penelope uskoczyła za plecy siostry, gdy drzwi gabinetu otworzyły się i stanął w nich wyraźnie naburmuszony papa. – Abigail, chodź tutaj. Tylko Abigail – warknął, kiedy Penelope ruszyła za siostrą. Abigail spojrzała na Penelope przepraszająco, po czym wślizgnęła się do gabinetu. – Powinienem ci sprawić lanie za to, że wymknęłaś się po nocy. – Papa usiadł na fotelu. – Co ty sobie, do licha, myślałaś? Podeszła do Sebastiana i usiadła koło niego na sofie. – Kocham go, papo. Powiedziałeś, że nie mogę go poślubić, bo twoim zdaniem jest złodziejem. Musiałam udowodnić, że to nieprawda. – A gdybyś się pomyliła? Uśmiechnęła się do Sebastiana. Odpowiedział szerokim uśmiechem. Serce mało nie wyfrunęło jej z piersi. Jeszcze nigdy nie wyglądał na tak szczęśliwego. – Wiedziałam, że się nie mylę. – Twój ojciec się zgadza. Dostał list od lorda Stratforda. – Sebastian zwrócił się do ojca Abigail: – Czy ma pan inne zastrzeżenia, panie Weston? – Od lorda Stratforda…? Papa wymamrotał coś pod nosem. Podał Abigail kartkę, która leżała na biurku. Szanowny Panie! Muszę skorygować fałszywe wrażenie, jakie mógł pan odnieść po naszej ostatniej rozmowie. Jestem całkowicie przekonany, że Sebastian Vane nie miał nic wspólnego z kradzieżą w Stratford House. Stratford Podniosła na ojca oczy pełne nadziei. Przez chwilę w zamyśleniu świdrował ją wzrokiem. Następnie westchnął i przejechał dłonią po twarzy. – Pozostaje mi już tylko przyznać, że się myliłem, a ty miałaś rację, prawda? – Czy ma pan inne zastrzeżenia, panie Weston? – powtórzył Sebastian. Zaciśniętą dłoń opierał na kolanie i był napięty jak struna. Papa westchnął. Odwrócił wzrok i pokręcił głową, po czym spojrzał znowu na Abigail.

Złość zupełnie wyparowała z jego twarzy, a jej miejsce zajął smutek. – Tylko takie, że będę za nią strasznie tęsknić. Abigail głośno westchnęła, zerwała się na równe nogi i objęła go rękoma za szyję. – Dziękuję, papo! Obróciła się na pięcie i padła w ramiona Sebastiana. Zdążył w porę wstać, żeby ją złapać. – Poczekajcie chociaż, aż wyjdę z pokoju – powiedział papa cierpko, wstając z fotela. – Ale będę tuż za drzwiami. Pamiętaj o tym, Vane. Sebastian zaczął ją całować, zanim drzwi się zamknęły za panem Westonem. Przez chwilę wszystko przestało istnieć oprócz ich dwojga. Przywarli do siebie kurczowo, wiedząc, że nic już nie może ich rozdzielić. – Stratford przysłał list? – zapytała jakiś czas później. Jej włosy wysunęły się ze szpilek, a marynarka Sebastiana była przekrzywiona. Jego twarz opromienił uśmiech. – Jestem tak samo zdumiony jak ty! Dziś rano przysłał go Benedict z prośbą, bym go tu dostarczył. Wiedział, że tu przyjdę… – Uniósł jej brodę i znowu pocałował, aż Abigail zapomniała o bożym świecie. – Przysłał jeszcze drugi list – dodał, a jego dobry nastrój prysł. – Od mojego ojca. Był w torbie. Chciał mi go zostawić, ale widocznie opuściła go przytomność umysłu albo zmienił zdanie. Chciał dołączyć do mojej matki, żebym miał spokój. Gdyby zostawił ten list, to może znalazłbym go na czas… Położyła palec na jego ustach. – Nic nie mów. Nie zmienisz przeszłości. Musisz sobie wybaczyć. Skinął głową. Delikatnie ujął jej dłoń, obrócił ją i przycisnął usta do pulsującego nadgarstka. – Wolę myśleć o przyszłości. – To znaczy o…? – Zawiesiła głos, a serce szybciej jej zabiło, gdy Sebastian spojrzał na nią z błyskiem w oku i uniósł kącik ust. – O ślubie. – Pocałował ją. – O małżeństwie. – Pocałował ją po raz drugi. – O życiu z tobą. Westchnęła i splotła dłonie na jego karku. – Właśnie tak miało być.