3. Glines Abbi - Rosemary Beach - Zacznijmy od nowa

Ta książka jest fikcją literacką. Jakiekolwiek podobieństwo do rzeczywistych osób żywych lub zmarłych, autentycznych miejsc, wydarzeń lub zjawisk jest czysto przypadkowe. Bohaterowie i wydarzenia opisane w tej książce są tworem wyobraźni autorki bądź zostały znacząco przetworzone pod kątem wykorzystania w powieści.

Dla wszystkich, którzy pokochali opowieść o Rushu i Blaire tak mocno jak ja. Dziękuję, że błagaliście, bym poświęciła im trzecią książkę. Każde słowo pisałam z miłością. Gdy znajdziesz powód do życia, trzymaj się go. Nigdy nie puszczaj. Nawet jeśli przy okazji będziesz musiał spalić za sobą mosty. Rush Finlay

Prolog

Gdybym nie był tak mocno skupiony na Blaire, która rozsiewała wokół wyjątkowy blask, zauważyłbym, że wszedł. Ale tak się nie stało. Nagle rozmowy wokół umilkły, a wzrok obecnych skierował się na drzwi za moimi plecami. Spojrzałem na swoją dziewczynę, która wciąż rozmawiała z Woodsem i nie zauważyła zmiany atmosfery w pokoju. Przesunąłem ją za siebie ochronnym gestem, a potem odwróciłem się, żeby zobaczyć, kto zrobił takie wrażenie na obecnych w barze gościach. Takie same srebrne oczy, jakie widywałem codziennie w lustrze, skupiły na mnie swoje spojrzenie. Minęło sporo czasu, odkąd ostatnio widziałem się z ojcem. Zazwyczaj utrzymywaliśmy regularny kontakt, ale odkąd Blaire pojawiła się w moim świecie i wywróciła go do góry nogami, nie miałem czasu ani energii, żeby odszukać tatę i z nim porozmawiać. Wyglądało na to, że tym razem on odnalazł mnie. – Twój ojciec… – szepnęła Blaire. Wyszła zza moich pleców i wzięła mnie pod ramię. – Tak, to on.

Blaire

Bez makijażu, ubrany w czarne, skórzane ciuchy, wyglądał jak starsza wersja Rusha. Musiałam szybko stawiać kroki, żeby nadążyć za ukochanym, który mocno trzymał mnie za rękę, kierując się w stronę wyjścia. Zostawiliśmy resztę gości w barze. Jego ojciec torował drogę. Nie wiedziałam, czy Rush jest zadowolony, że go widzi, czy wręcz przeciwnie. Nie odezwali się do siebie ani słowem, Rush tylko skinął głową w stronę wyjścia. Najwyraźniej nie chciał przedstawiać mnie ojcu przy świadkach. Dean Finlay, najsłynniejszy na świecie perkusista, zatrzymał się kilkakrotnie, żeby złożyć autograf na podetkniętych mu pod nos przedmiotach. Podchodziły nie tylko dziewczyny. Znalazł się nawet chłopak, który stanął przed nim i poprosił o podpis na barowej serwetce. Rush rzucał groźne spojrzenia na lewo i prawo, żeby jego ojciec mógł wreszcie opuścić bar. To powstrzymało pozostałych. Zamilkli i w ciszy przyglądali się, jak perkusista Slacker Demon wychodzi na zewnątrz. Nocne powietrze znacznie się ochłodziło. Zadrżałam, a Rush zatrzymał się i objął mnie ramionami. – Musimy wracać do domu. Nie chcę, żeby tu stała, podczas gdy my będziemy rozmawiać. Jest zbyt zimno – poinformował ojca Rush. Dean wreszcie się zatrzymał i odwrócił w moją stronę. Przyglądał mi się uważnie. Dokładnie widziałam moment, gdy zauważył brzuch. – Dean, to jest Blaire Wynn. Moja narzeczona. Blaire, oto Dean Finlay, mój ojciec. – Rush był spięty. Najwyraźniej nie chciał nas sobie przedstawić. – Nikt mi nie powiedział, że będę dziadkiem – powiedział ojciec Rusha, przeciągając samogłoski. Ciężko było stwierdzić, co o tym myśli – jego twarz nie wyrażała żadnych emocji. – Byłem zajęty – brzmiała zdawkowa odpowiedź mojego narzeczonego. Dziwne. Czyżby wstydził się przed ojcem? Poczułam, że robi mi się niedobrze, i zaczęłam się od niego odsuwać. Objął mnie mocniej i nagle skupił na mnie całą uwagę. – Co się stało? – spytał, odwracając się tyłem do ojca i pochylając, żeby móc spojrzeć mi prosto w oczy. Nie chciałam rozmawiać o tym przy Deanie. Czułam, że wciąż przygląda się nam obojgu. Potrząsnęłam głową, ale nie zdołałam się rozluźnić. Nie potrafiłam nic na to poradzić. Martwiło mnie, że nie powiedział o nas ojcu. – Zabieram ją do samochodu. Spotkamy się w domu – rzucił przez ramię, wciąż nie spuszczając ze mnie wzroku. Wlepiłam spojrzenie w ziemię, żałując, że tak zareagowałam. Robiłam scenę. Dean pomyśli sobie, że jestem rozkapryszoną księżniczką. Otworzyłam usta, żeby zaprotestować, ale Rush objął mnie ramieniem i poprowadził do range rovera. Był niespokojny. Nie lubił, kiedy się denerwowałam. Musieliśmy nad tym popracować. Czasami miałam prawo się zdenerwować. Nie mógł mieć nad wszystkim kontroli. Rush otworzył drzwi od strony pasażera, po czym podniósł mnie i posadził na siedzeniu, jakbym miała pięć lat. Kiedy sądził, że jestem nieszczęśliwa, zaczynał traktować mnie jak dziecko. Nad tym też powinniśmy popracować. Nie zamknął jeszcze swoich drzwi, a już mi się przyglądał. – Coś się stało. Muszę wiedzieć, o co chodzi, żebym mógł to naprawić. Westchnęłam i oparłam się o siedzenie. – Dlaczego nie powiedziałeś mu o dziecku? Rush pochylił się i objął moją dłoń. – Dlatego się zdenerwowałaś? Bo nie powiedziałem Deanowi? Skinęłam głową i spuściłam wzrok na nasze splecione dłonie leżące na moich kolanach. – Nie miałem czasu, żeby go szukać. Wiedziałem, że jeśli mu powiem, natychmiast się pojawi i będzie chciał cię poznać. Nie byłem jeszcze gotów na towarzystwo. Zwłaszcza jego.

Nie byłam rozsądna. Ostatnio moje emocje szalały. Podniosłam wzrok i napotkałam jego zmartwione spojrzenie. – Dobrze. Rozumiem. Rush pochylił się i lekko pocałował mnie w usta. – Przepraszam, że cię zdenerwowałem – szepnął, cmoknął mnie ponownie w kącik ust, po czym oparł się na siedzeniu. Właśnie w takich chwilach niemal mdlałam z zachwytu. – Teraz jest tutaj. Lepiej dowiedzmy się, co go sprowadziło, zanim moja matka się tutaj zjawi. Chcę cię mieć tylko dla siebie. Nie lubię, kiedy w pobliżu jest moja popieprzona rodzina. Rush nie puścił mojej ręki, kiedy odpalał silnik i wyjeżdżał na drogę. Oparłam głowę o siedzenie i odwróciłam się w jego stronę. Lekki zarost sprawiał, że wyglądał na starszego i nieujarzmionego. Bardzo seksownie. Mógłby się rzadziej golić. Lubiłam to lekkie drapanie. Wyjął kolczyk i prawie nigdy go teraz nie zakładał. – Jak sądzisz, dlaczego przyjechał? – spytałam. Rush rzucił mi spojrzenie. – Miałem nadzieję, że chciał cię poznać. Ale zdaje się, że nic o tobie nie wiedział. Wyglądał na zaskoczonego. W takim razie pewnie chodzi o Nan. Nan. Jego siostra nie wróciła do Rosemary po wyjściu ze szpitala. Rush nie wydawał się tym zmartwiony, ale kochał siostrę. Czułam się okropnie, bo to przeze mnie trzymała się z daleka. Teraz, kiedy wiedziała już, kto jest jej prawdziwym ojcem i że nigdy niczego jej nie odebrałam, miałam nadzieję, że nasze stosunki się poprawią – choćby ze względu na Rusha. Jednak nic na to nie wskazywało. – Myślisz, że Nan pojechała zobaczyć się z Kirem? – spytałam. Wzruszył ramionami. – Nie wiem. Od wypadku wydaje się inna. Samochód zatrzymał się przed olbrzymim domem na plaży, który ojciec kupił Rushowi, kiedy ten był jeszcze dzieckiem. Mój chłopak ścisnął mnie za rękę. – Kocham cię, Blaire. Jestem taki dumny z faktu, że zostaniesz matką mojego syna. Chcę, żeby wszyscy o tym wiedzieli. Nigdy w to nie wątp. Zapiekły mnie oczy i skinęłam głową. Podniosłam jego rękę do ust i pocałowałam ją. – Zrobiłam się bardzo uczuciowa. Po prostu ignoruj mnie, kiedy się rozklejam. Rush potrząsnął głową. – Nie mogę cię ignorować. Chcę cię uspokoić. Drzwi od strony pasażera się otworzyły. Gwałtownie odwróciłam głowę. Dean Finlay stał obok mnie, uśmiechając się z przekorą. – Wypuść tę kobietę z samochodu, synu. Czas, żebym poznał matkę mojego wnuka. Wyciągnął do mnie rękę, więc podałam mu swoją, niepewna, jak się zachować. Jego długie palce objęły moją dłoń i pomógł mi wysiąść z samochodu. Rush natychmiast znalazł się obok, wydobył moją rękę z dłoni ojca i przyciągnął mnie do siebie. Dean zachichotał i potrząsnął głową. – A niech mnie… – Chodźmy do środka – odparł Rush.

Rush

Dean podszedł do kanapy i opadł na nią, po czym wyciągnął z kieszeni paczkę papierosów. Kurwa! Nie miałem najmniejszej ochoty się z nim użerać. – Nie możesz tutaj palić. W ogóle nie pal w towarzystwie Blaire. To szkodzi dziecku. Dean uniósł brew. – Do cholery, chłopcze, jestem raczej pewien, że twoja mamuśka paliła, kiedy nosiła cię w brzuchu. Z pewnością robiła też wiele innych rzeczy. Nie miałem najmniejszego zamiaru narażać na to samo mojego dziecka. – To nie znaczy, że tak ma być teraz. Blaire w niczym nie przypomina matki. W momencie, kiedy wymieniłem jej imię, do salonu weszła moja dziewczyna, niosąc dwa piwa. Nie prosiłem jej o to. Nie chciałem, żeby komukolwiek usługiwała. Ale i tak to zrobiła. Wstałem i przeciąłem jej drogę. – Nie musiałaś nic przynosić. – Wyjąłem jej butelki z ręki i pocałowałem w skroń. – Wiem. Ale mamy gościa. Chciałam, żeby dobrze się poczuł. Uśmiechnęła się słodko. Wolno mi było skupić się na ojcu. Chciałem zabrać ją na górę, do sypialni. – Podaj mi piwo, chłopcze, i przestać tak się rządzić. Zadusisz tę biedną dziewczynę. Nie wiem, co, do diabła, w ciebie wstąpiło. Blaire roześmiała się leciutko. Zdecydowałem, że daruję mu to, co powiedział, bo rozśmieszył moją ukochaną. – Proszę. – Podałem mu piwo. – A teraz powiedz, po co przyjechałeś? – A co? Tatuś nie może przyjechać w odwiedziny do synka, kiedy zechce? – Jesteśmy w Rosemary. Nigdy tu nie przyjeżdżasz. Dean wzruszył ramionami i pociągnął łyk piwa. Przerzucił ramię przez kanapę i położył nogi na stojącym przed nim stoliku. – Twoja siostra to szurnięta jędza. Kompletnie jej odwaliło! Potrzebujemy pomocy. A zatem chodziło o Nan. Tak właśnie sądziłem. Usiadłem na fotelu naprzeciwko i wyciągnąłem rękę do Blaire. Nie chciałem, żeby stała, poza tym pragnąłem, by czuła się potrzebna w tej rozmowie. Podeszła i usiadła mi na kolanach. – Co takiego zrobiła? – spytałem, bojąc się odpowiedzi. Dean upił kolejny łyk piwa. Potem przesunął ręką po długich, zmierzwionych włosach. – Pytanie raczej, czego nie zrobiła. Ta cholerna dziewucha zafundowała nam prawdziwe piekło. Nie możemy złapać oddechu. Dwa tygodnie temu skończyliśmy trasę koncertową i pojechaliśmy do Los Angeles, żeby trochę odetchnąć. Wtedy pojawiła się Nan i zaczął się koszmar. Nikt nie ma ani chwili spokoju. Kiro nie wie, co z nią zrobić. Musisz nam pomóc. Wiedziałem, że Nan bywa skryta, ale nie przyszło mi do głowy, że może wybrać się do Los Angeles i odszukać swojego prawdziwego ojca. Wiedziała, że mój tata i Kiro mają dom w Beverly Hills. Kiedy nie byli w trasie, tam właśnie mieszkali i tak było od zawsze. Kiro kilka razy się żenił i wyprowadzał, ale po każdym rozwodzie wracał. To miejsce było znane jako rezydencja Slacker Demon. Nikt nigdy nie mógł być pewien, którzy członkowie zespołu akurat tam przebywali. – Mieszka u ciebie? – spytałem. Ojciec uniósł wysoko brwi. – Czy ja ci wyglądam na kompletnego kretyna? Cholera, jasne, że nie. Po prostu co chwila przyjeżdża. Stawia żądania i w ogóle. Kiro próbował się z nią dogadać, stworzyć jakąś relację, ale mu nie pozwoliła. Nie chce go słuchać i… no, dowiedziała się, że on ma jeszcze jedną córkę. Nic dobrego z tego nie wynikło. Najwyraźniej jeszcze nie wiedziała, że Kiro ma również syna, ale w końcu Mase nigdy się

tam nie pojawiał. – Musi być jej strasznie przykro – odezwała się Blaire autentycznie zmartwionym głosem. Jak mogła współczuć Nan? Kompletnie tego nie pojmowałem. – Musisz tam pojechać, pomóc jej się z tym uporać. Może udałoby ci się sprawić, żeby nawiązali z Kirem normalne stosunki. Nie miałem zamiaru się na to zgodzić, ale Dean mi przerwał. – Już ją lubię. Właśnie na to liczyłem. Twój pokój stoi pusty, a wiesz, jaki jest wygodny. Weź ze sobą Blaire. Dzięki temu lepiej ją poznam i spędzę z tobą trochę czasu. Poza tym jeśli nie przyjedziesz, Kiro w końcu zabije Nan. Moja ukochana ścisnęła mnie za ramię. – Myślę, że powinniśmy jechać. Nan cię potrzebuje. Odchyliłem głowę i spojrzałem na nią. – Dlaczego obchodzi cię, czego potrzebuje Nan? – spytałem z pełnym podziwu szacunkiem. – Bo ją kochasz – odparła po prostu. – Świetna dziewczyna! Dobra, wystarczy gadek o Nan. Chcę wiedzieć, kiedy urodzi się dziecko i kiedy wesele – rzucił Dean radosnym tonem. Bardzo różnym od tego, którego używał, mówiąc o Nan. Blaire spojrzała na tatę i się uśmiechnęła. – Jestem w dwudziestym tygodniu. Dziecko urodzi się w połowie kwietnia. Wesele miało odbyć się za dwa tygodnie, ale nie chcę, żeby to ograniczało Rusha. Wolałabym przełożyć ślub i dać mu czas na uporanie się z rodzinnymi sprawami. Nie rozesłaliśmy jeszcze zaproszeń ani nic w tym rodzaju. Zmiana daty nie będzie problemem. – Nie. Nie chcę dłużej czekać na twoją zmianę nazwiska – próbowałem postawić na swoim, ale Blaire przyłożyła mi palec do ust. – Cśś. Nie kłóćmy się. Nie będę się dobrze bawiła na weselu, wiedząc, że musisz załatwić pilne sprawy rodzinne. Spędźmy Święto Dziękczynienia z przyjaciółmi, tak jak planowaliśmy, a potem polecimy do Los Angeles i zajmiemy się Nan. Kiedy będziemy już mieli to za sobą, możemy skupić się na kwestii wesela. Nie chciałem czekać. Nie podobało mi się, że Blaire wciąż nosi nazwisko Wynn, gdy nasze dziecko rośnie w jej brzuszku. Chciałem, żeby nosiła moje nazwisko i żeby cały świat wiedział, że pragnę jej i mojego dziecka. Ale po zdeterminowanym spojrzeniu Blaire wiedziałem, że tego sporu nie wygram. – Chcę tylko, żebyś była szczęśliwa – mruknąłem w końcu. Blaire pocałowała mnie w czubek nosa. – Wiem, że tak jest. To jeden z wielu powodów, dla których cię kocham. – Pojedziecie do Los Angeles i zajmiecie się Nan dopiero po Święcie Dziękczynienia? W takim razie ja też zostaję. Zresztą minęły lata, odkąd spędziłem je w twoim towarzystwie – oznajmił ojciec. Nie byłem pewien, jak się z tym czuję. – Będziemy zachwyceni, mogąc tu pana gościć, panie Finlay – poinformowała go Blaire, uśmiechając się promiennie, jakby naprawdę tak uważała. Cholera. Będę musiał po prostu na to pozwolić. – Mów mi Dean, złotko. Jesteśmy już rodziną. Zrobiła zadowoloną minę, a ja musiałem się uśmiechnąć. Może obecność taty w czasie świąt nie będzie taka zła. Jeśli wprawi Blaire w dobry humor, jakoś to wytrzymam.

Blaire

Rozmowa o Święcie Dziękczynienia przypomniała mi o mamie. To miały być moje pierwsze święta bez niej. Im mocniej to sobie uświadamiałam, tym trudniej było mi oddychać. Zmusiłam się do uśmiechu i wykręciłam od dalszej rozmowy, po czym pobiegłam na górę wziąć prysznic. Rush, tak czy inaczej, powinien spędzić trochę czasu sam na sam z tatą. Pozwoliłam łzom spływać swobodnie po mojej twarzy, kiedy się rozbierałam i wchodziłam pod prysznic. Odkręciłam ciepłą wodę i pozwoliłam sobie na płacz. Rok wcześniej ugotowałam świąteczny obiad i zjadłyśmy go razem w jadalni. Nie było żadnych przyjaciół ani rodziny. Tylko my dwie. Tamtej nocy też szlochałam. W głębi duszy wiedziałam już, że to moje ostatnie święta z mamą. Nachodziły mnie też słodko-gorzkie wspomnienia z lat, kiedy Valerie żyła, a tata był z nami. Serce bolało mnie na myśl o tym, co straciłyśmy. Nie sądziłam, że cokolwiek może boleć mocniej, ale teraz wiedziałam, że się myliłam. Perspektywa spędzenia świąt bez mamy była bardzo przygnębiająca. Mama kochała Święto Dziękczynienia i Boże Narodzenie. Świąteczne dekoracje wieszałyśmy już w czwarty czwartek listopada. Potem siadałyśmy razem i oglądałyśmy Białe Boże Narodzenie, zjadając resztki indyka i zapiekanki ze słodkich ziemniaków. To była nasza tradycja. Nawet po tym, jak straciłyśmy Valerie, a tata od nas odszedł. Tego roku wszystko miało być inne. Świadomość, że Rush jest ze mną i że mamy własną rodzinę, sprawiała, że ból był odrobinę mniejszy. Chciałam tylko, żeby moja mama mogła tu być i widzieć, jaka jestem szczęśliwa. Nagle drzwi do łazienki otworzyły się i wszedł Rush. Zmarszczył brwi. Zatrzymał się i przyglądał mi się przez chwilę, po czym zdjął koszulę i rzucił ją na marmurową podłogę. Potem rozpiął dżinsy i ściągnął bokserki. Patrzyłam, jak wchodzi pod prysznic. – Dlaczego płaczesz? – spytał, obejmując dłońmi moją twarz. Wiedziałam, że woda zmyła moje łzy, ale widocznie wciąż miałam czerwone oczy. Potrząsnęłam głową i uśmiechnęłam się do niego. Nie chciałam opowiadać mu o uczuciach, które mną targały. – Usłyszałem cię, kiedy wszedłem do sypialni. Muszę wiedzieć, Blaire. Westchnęłam i oparłam głowę o jego pierś, po czym objęłam go ramionami w talii. Wiele straciłam, ale Bóg wynagrodził mi to, dając Rusha. Musiałam pamiętać, jak wiele otrzymałam. – Dotarło do mnie, że to będą pierwsze święta bez mojej mamy – przyznałam. Rush objął mnie mocniej. – Przykro mi, kochanie – szepnął w moje włosy, tuląc mnie do siebie. – Mi też. Żałuję, że się nie spotkaliście, to znaczy teraz, kiedy jesteś już starszy. Chciałabym, żeby mogła zobaczyć, na kogo wyrosłeś. – Ja też bym tego chciał. Z pewnością była tak wspaniałą osobą, jak ty. Uśmiechnęłam się. Nie byłam nawet w połowie tak idealna, jak matka. Tak wyjątkowe osoby rzadko się spotyka na tym świecie. – Jeśli wizyta mojego taty to dla ciebie zbyt dużo, wyrzucę go stąd. Chcę, żebyś miała dobre wspomnienia. Jeśli mogę ci jakoś pomóc, powiedz, a ja to zrobię. Łzy znów popłynęły po mojej twarzy. Głupie hormony ciążowe sprawiały, że tryskało ze mnie jak z fontanny. – Sama twoja obecność sprawia, że jest mi lepiej. Po prostu kiedy zaczęliśmy o tym rozmawiać, wszystko do mnie dotarło. Mamusia kochała Święto Dziękczynienia. W zeszłym roku wiedziałam, że to już ostatnie święto, jakie spędzimy razem. Cały dzień robiłam wszystko, co tylko mogłam, żeby było dla niej wyjątkowe. I dla mnie. Wiedziałam, że będę potrzebować tego wspomnienia. Rush masował mnie i obejmował w milczeniu. Staliśmy tak kilka minut, a woda spływała

nam po plecach. W końcu odsunął mnie od siebie i spojrzał mi w oczy. – Czy mogę cię obmyć? – spytał. Skinęłam głową, niepewna, co miał na myśli. Sięgnął po jedną z leżących obok prysznica gąbek i wziął butelkę z moim płynem do kąpieli. Potem zaczął myć mi plecy i ramiona. Uniósł moje ręce, jakbym była dzieckiem, i starannie je wyszorował. Patrzyłam, jak w skupieniu czyścił każdy centymetr mojego ciała. O dziwo nie robił tego w sposób kojarzący się z seksem. Było to słodsze i bardziej niewinne niż wszystko, co kiedykolwiek robiliśmy. Jego dłoń nie zatrzymała się dłużej między moimi nogami. Pocałował mnie tylko raz, w brzuch, kiedy ukląkł przede mną i umył mi nogi i stopy. Kiedy już skończył, wstał i zaczął spłukiwać moje ciało dłońmi. Jego dotyk wydawał się niemal nabożny. Tak jakby oddawał mi cześć. Kiedy moje ciało było już czyste, zabrał się za włosy. Zamknęłam oczy, gdy jego dłonie masowały skórę głowy. Było mi tak przyjemnie, że kolana lekko ugięły się pode mną. Rush zmył szybko szampon, po czym równie uważnie nałożył odżywkę. W końcu spłukał mi włosy czystą wodą. Poczułam się rozpieszczona i zrelaksowana, niemal ospała. Rush zakręcił kran i sięgnął po dwa duże ręczniki. Jednym owinął moje włosy, a drugim – ciało. Potem podniósł mnie i zaniósł do łóżka. – Odpoczywaj sobie po prostu. Zaraz wrócę – szepnął. Pocałował mnie w czoło i wrócił do łazienki. Widok jego nagiej pupy był kuszący i nie chciałam zasypiać. To, że mnie tak dotykał, podnieciło mnie, nawet jeśli nie taki był jego zamiar. Chciałam na niego poczekać, ale oczy same mi się zamykały i wkrótce zasnęłam. *** Wtuliłam się w ciepłe ciało. Pachniało słońcem i oceanem. Westchnęłam z zadowoleniem i potarłam policzkiem o pokrzepiające ciepło. Ktoś się roześmiał. Otworzyłam oczy i zobaczyłam, że przytulam się do nagiej klatki piersiowej Rusha. Uśmiechnęłam się, pocałowałam go i spojrzałam w górę. Rozbawiony uśmieszek igrał na jego ustach. Zachichotałam. – Rankami jesteś jak mały kociak – powiedział głębokim, zachrypniętym głosem. Też musiał przed chwilą się obudzić. – Gdybyś nie był taki przyjemny w dotyku, nie starałabym się ocierać o ciebie nawet przez sen. Puścił mi oczko. – W takim razie cieszę się, że tak uważasz, bo tylko o mnie możesz się ocierać. Każdego innego musiałbym zabić. Kochałam tego faceta. – Przepraszam, że tak szybko wczoraj zasnęłam. Rush pokręcił głową. – Nie ma za co. Cieszę się, że cię zrelaksowałem i że łatwiej było ci zasnąć. Nie lubię, kiedy jesteś smutna. Wściekle kocham tego faceta. Przeciągnęłam się, wsunęłam mu ręce za szyję i przytuliłam się do niego. Ścisnęłam nogi, czując między nimi łaskotanie podniecenia, które pojawiło się, gdy jego erekcja otarła się o moje udo. Potrzebowałam go tego ranka. Po tych słodkich chwilach poprzedniej nocy musiałam poczuć się z nim jednością. – Kochaj się ze mną – szepnęłam, wtulając głowę w zagłębienie między jego szyją i ramionami. – Z przyjemnością – mruknął i włożył mi rękę między uda. Uniósł moją nogę i oparł ją o swoje biodro. Byłam rozwarta i to mnie podnieciło. Jego palce błądziły między moimi nogami, drażniąc mnie, ledwie przesuwając się po moim nabrzmiałym, chętnym wejściu. Jęknęłam, mając nadzieję, że przyspieszy, ale presja na niego nie działała. Wręcz przeciwnie – jeszcze bardziej zwolnił. Szorstkie opuszki palców błądziły od kolan do górnej części ud i z powrotem.

Przez te jego zabawy na pewno zrobiłam się zawstydzająco mokra. – Rush, proszę. – Proszę co, kochana Blaire? Co chcesz, żebym zrobił? Już mu powiedziałam, czego chcę. Najwyraźniej chciał to usłyszeć jeszcze raz. Jego przekomarzanie się ze mną zawsze mnie podniecało. – Dotknij mnie. – Dotykam cię przecież – odparł. – Wyżej… – poprosiłam. Chciał, żebym była nieprzyzwoita. Ja też postanowiłam się z nim podrażnić. Przesunął palcem po pachwinie. Złapałam go mocno za ramię i zadrżałam. Był tak blisko. – Tutaj? – spytał. Przesunęłam się, tak że jego palec znalazł się bliżej. Zaczął odsuwać dłoń, po czym nagle się zatrzymał. – Cholera – jęknął, wsuwając we mnie powoli palec. – Jesteś taka wilgotna. Nie mogę się z tobą drażnić, kiedy jesteś gotowa – szepnął. Jęknęłam, kiedy łagodnie przesunął czubkiem palca po mojej łechtaczce. Moje rozłożone nogi i fakt, że mnie dotykał, sprawiały, że coraz bardziej się nakręcałam. Chciałam jeszcze. – Moja słodka dziewczynka jest tak bardzo gotowa na mnie. – Wsunął we mnie dwa palce i nacisnął na punkt G. Głośny jęk rozkoszy, który mi się wyrwał, to było więcej, niż mógł znieść. Złapał mnie w talii i przeniósł nad siebie, po czym powoli opuścił mnie na swojego wyprężonego żołnierza. – Do licha, jak to możliwe, że stałaś się jeszcze ciaśniejsza? – jęknął, ściskając mnie za biodra i kołysząc się pode mną, kiedy zanurzałam się w niego aż do końca. Tego właśnie pragnęłam. Być wypełnioną Rushem.

Rush

Blaire nie zgodziła się, kiedy zaproponowałem, żebyśmy zostali cały dzień nadzy w naszym pokoju. Nalegała, żebyśmy się ubrali i spędzili trochę czasu z Deanem. Twierdziłem, że zrozumiałby moje pragnienie, by spędzić z Blaire cały dzień. Nie zgodziła się ze mną. To tylko dowodziło, jak niewiele wiedziała o życiu gwiazdy rocka. Zostawiłem ją, żeby wysuszyła włosy, i zszedłem na dół zrobić śniadanie. Poprzedniego wieczora na przyjęciu nie zjadła zbyt wiele, a potem zasnęła bez kolacji. W kuchni był Dean. Wyjmował rzeczy z lodówki, ustawiając je na blacie. Przez chwilę przyglądałem mu się, próbując zrozumieć, co właściwie robi. Wziął do ręki karton z mlekiem, po czym spojrzał w moją stronę. – Dzień dobry. Nie byłem pewien, czy zechcecie wyjść z sypialni po tym, jak wczoraj goniłeś za nią po schodach. Miałem zamiar skusić was oboje śniadaniem. Oparłem się o kontuar i założyłem ręce na piersiach. – Próbowałem zatrzymać ją na górze. Nalegała, żebyśmy zeszli do ciebie – wyjaśniłem. Dean zachichotał. – Jaki ojciec, taki syn. – Nie jestem do ciebie w ogóle podobny. Kobieta, z którą będę miał dziecko, to miłość mojego życia. Ożenię się z nią i zestarzeję, robiąc wszystko, co w mojej mocy, żeby się uśmiechała. Tata zamknął drzwi lodówki i spojrzał na mnie uważnie. Widziałem, że nie takich słów się po mnie spodziewał. Kiedy ostatnio się widzieliśmy, każdego wieczora miałem w łóżku inną dziewczynę. – Co ją różni od pozostałych? Byłeś z wieloma dziewczynami. Dlaczego właśnie ona? – Gdyby nie to, że wyglądał na naprawdę zaintrygowanego, wkurzyłby mnie. Ale on po prostu znał mnie, zanim spotkałem Blaire. – Kiedy pierwszy raz znalazła się w moim domu, od razu mi się spodobała. Ta część była prosta. Ale potem dostrzegłem jej charakter. Była zupełnie inna niż jakakolwiek znana mi dziewczyna. Życie dało jej strasznie w kość, a ona wciąż walczyła, żeby iść dalej. Nie zamierzała się wycofać ani poddać. Podziwiałem ją. Potem jej spróbowałem i przepadłem. Jest wszystkim, czym chciałbym być. Na twarz Deana powoli wypełzł uśmiech. Potem skinął głową. – Cóż, w takim razie w porządku. Wygląda na to, że wiesz o życiu więcej niż twój stary, bo nigdy żadna kobieta nie sprawiła, że tak się poczułem. Cieszę się, że tobie się to przytrafiło. To się rzadko zdarza, więc trzymaj się jej mocno. Drugiej takiej nie będzie. Nie zamierzałem pozwolić Blaire odejść. Ojciec rozejrzał się po pomieszczeniu. – Gdzie trzymasz miski? Zrobię jajecznicę mamuśce mojego wnuka. Serce mi się ścisnęło. – Druga półka po lewej stronie od piekarnika. – Ty zrób bekon. Ona potrzebuje białka – dodał, wyciągając miskę. Nie zamierzałem się kłócić. Zawsze pilnowałem, żeby Blaire zjadła porządne śniadanie. – Będzie miała też ochotę na wafle. Mam tu gofrownicę – poinformowałem go. Dean skinął głową. – Dobrze wiedzieć, że się nią dobrze zajmujesz. Przez kilka minut pracowaliśmy w milczeniu. Chciałem zapytać o Nan i Kira, ale wolałem, żeby nie była to pierwsza rozmowa, jaką Blaire usłyszy po zejściu na dół. Lubiłem, gdy jadła śniadanie w miłej atmosferze. Rozmowa o Nan nigdy nie była przyjemna. – Pewnie słyszałeś, że Grant umawiał się z Nan – rzucił Dean, rozbijając jajka. Zamarłem. Co?? Czy ja dobrze usłyszałem? – Ostrzegałem go, że jest równie walnięta, jak jej mamuśka i że powinien zwiewać, gdzie

pieprz rośnie. Wiem, że to twoja siostra i ją kochasz, ale ta panna jest jadowita. Taki chłopak jak Grant zasługuje na kogoś lepszego. Zawsze był dobrym dzieciakiem. Nie chciałem patrzeć, jak ta jędza go zjada i wypluwa. Wciąż nie potrafiłem znaleźć słów. Grant i Nan… kiedy to się, kurwa, stało? Jeśli istniała na świecie osoba, która zdawała sobie sprawę z faktu, jak bardzo niezrównoważona jest Nan, był nią Grant. Dorastał, patrząc na to, jak moja matka ją traktuje i co zrobił jej ojciec, nigdy nawet nie uznając jej istnienia. – Grant próbował z nią rozmawiać, ale uciekła z jakimś przystojniakiem, którego poznała w klubie. I to na jego oczach! Myślę, że miał już dość. – Umył ręce. – Taką przynajmniej mam nadzieję. W końcu odstawiłem ciasto na gofry, które trzymałem w rękach. Patrzyłem na ojca, jakby bełkotał bez sensu. – Grant… był z Nan? – Niedowierzanie w moim głosie zwróciło jego uwagę. Spojrzał na mnie. – Tak. Zgaduję po twojej minie, że nie miałeś o tym pojęcia. Byli parą przez jakiś czas, o ile mi wiadomo. Biedny chłopak naprawdę się zakochał. Ale ona jest taka sama, jak jej matka. Grant ma szczęście, że to się już skończyło. – Jak to się stało? Dean potrząsnął głową. – Też się nad tym zastanawiałem. Nie mogłem z nim o tym rozmawiać. Wyszedłem z kuchni i skierowałem się w stronę podwójnych drzwi prowadzących na werandę z tyłu domu. Kiedy znalazłem się już na zewnątrz, wyciągnąłem telefon i zadzwoniłem do Granta. O wszystkim sobie mówiliśmy. A jednak spotykał się z moją siostrą i nie zająknął się na ten temat ani słowem. – Cześć, braciszku – powitał mnie jego tryskający energią głos. – Wiem o Nan – oświadczyłem tylko. Grant westchnął ciężko. – Miałem nadzieję, że zdążę ci o tym powiedzieć. Chciałem. Po prostu… ona nie życzyła sobie, żebym to zrobił, a potem miała wypadek. Teraz, cóż… wszystko skończone. Bardzo wyraźnie dała mi do zrozumienia, że nie chce wchodzić w poważny związek. Nie dałbym sobie rady z jej zdradami. To nie był z mojej strony tylko seks. Nigdy bym jej tego nie zrobił. Wiesz o tym. Naprawdę ją lubię. Może za bardzo mi zależało… Opadłem na stojące obok krzesło i wlepiłem wzrok w ocean. – Dlaczego mi nie powiedziałeś? – Chciałem. Ale ona błagała, żebym tego nie robił. Zależało mi na niej, Rush. Chciałem, żeby nam się udało. Zrobiłem, o co prosiła. Ale czułem się chujowo, kłamiąc na ten temat. Zależało mu na Nan? Coś podobnego. – Dean mówi, że już z nią skończyłeś. – To ona skończyła ze mną. Nie mogę grać w jej gierki. Kochałem moją siostrę, ale Granta również. Złamałaby mu serce. Była dla niego nieodpowiednia. Ojciec miał rację. Grant potrzebował kogoś, kto potrafiłby go kochać. Nie miałem przekonania, że Nan byłaby do tego zdolna. Poczułem ulgę, że się rozstali, ale nie dlatego, że nie chciałem, aby byli parą. Bałem się, że Nan potraktuje Granta tak, jak moja matka w przeszłości traktowała mężczyzn, którzy ją kochali. Grant zasługiwał na więcej. – Ona nie uszczęśliwi nikogo, dopóki nie znajdzie sposobu, by sama być szczęśliwą. W tej chwili jest tak rozżalona, że zniszczy każdego, kto znajdzie się wystarczająco blisko. Nie pozwól, żeby to się przytrafiło tobie. Grant przez chwilę milczał. – Nie zawsze zachowuje się jak jędza. Przez chwilę jakaś część mnie zakochała się w niej. Potem ze mną zerwała i przypomniało mi się, jak ciężko ją kochać. – Kocham moją siostrę. Ale ty zasługujesz na coś więcej. Nan jest zbyt pokręcona. Ma za dużo problemów.

– Dziękuję. Myślałem, że ta rozmowa potoczy się zupełnie inaczej. Nie spodziewałem się, że będziesz się o mnie martwił. – Jesteś moim bratem. Chcę tego, co dla ciebie najlepsze. Chcę, żebyś miał to, co ja mam. Znajdź to. Grant roześmiał się, jakby nie sądził, że to w ogóle możliwe. – Ta poprzeczka stoi trochę za wysoko.

Blaire

Weszłam do kuchni i trafiłam na Deana Finlaya smażącego bekon i pogwizdującego przy tym jeden z hitów Slacker Demon. Nie mogłam się nie uśmiechnąć. Odwrócił się i spojrzał na mnie. Jego wyraz twarzy skrajnie różnił się od tego, czego spodziewałam się po słynnym rockowym muzyku. Przypominał mi ojca. – Witaj, słońce. Pichcę śniadanko dla ciebie i dla mojego wnuka. Rush mi pomagał, ale obawiam się, że oświeciłem go w pewnej kwestii, o której nie miał pojęcia, i to go trochę zszokowało. Wyszedł na zewnątrz, żeby zadzwonić. Zaraz wróci – powiedział, zdejmując z blaszki kawałki bekonu i układając je na wyłożonym papierowym ręcznikiem talerzu. Spojrzałam przez znajdujące się za nim okno. Rush stał na zewnątrz, rozmawiając w skupieniu przez telefon. – Co takiego mu powiedziałeś? – Pomyślałam, że może powinnam wyjść i sprawdzić, czy wszystko w porządku. – Grant i Nan chodzili ze sobą przez jakiś czas. Nan w końcu spieprzyła sprawę i teraz się rozstali. Rush o tym nie wiedział. Szczęka mi opadła, kiedy dotarł do mnie sens jego słów. Grant i Nan? Naprawdę? – Ja też byłem w niezłym szoku. Nie sądziłem, że ten chłopak jest taki głupi. Zdaje się, że na własnej skórze przekonał się, że nie wszystko złoto, co się świeci. Wyjrzałam ponownie przez okno na Rusha. Wstał i wsuwał właśnie telefon do kieszeni. Zastanawiałam się, czy dzwonił do Nan czy do Granta. – Może usiądziesz sobie przy stole, a ja ci nałożę? Wolisz sok pomarańczowy, mleko czy jedno i drugie? Dziecko pewnie potrzebuje odrobinę tego i tego. Zwróciłam ponownie uwagę na Deana, który stał przede mną, trzymając talerz, na którym leżały jajka z bekonem i gofr. Zrobił to wszystko dla mnie? – Rany, wygląda smakowicie – odparłam. – I jest smaczne. Jestem królem śniadań. A teraz usiądź i pozwól się nakarmić. Zagryzłam dolną wargę, żeby nie szczerzyć się od ucha do ucha jak idiotka, i zajęłam miejsce przy stole. Rush otworzył drzwi i wszedł do środka w tej samej chwili, kiedy jego ojciec stawiał przede mną talerz. – Nie martw się o swoją śliczną narzeczoną. Już się nią zająłem. Rush uśmiechnął się do ojca, po czym ruszył w moją stronę. Pochylił się i pocałował mnie w czoło. – Pięknie wyglądasz – szepnął. – Wszystko w porządku? – spytałam zaniepokojona. Musiałam wiedzieć, że nie denerwuje się z powodu Granta i Nan. – Tak. Grant chyba zmądrzał i wszystko będzie dobrze. Zmarszczyłam brwi. Grant zmądrzał? O co mu chodziło? – Porozmawiamy o tym później. Teraz jedz. – Mrugnął do mnie i podszedł do kuchenki, żeby nałożyć sobie śniadanie. Dean postawił przede mną dwie szklanki – z sokiem pomarańczowym i mlekiem – po czym usiadł po mojej lewej. Trzymał w dłoniach tylko duży kubek kawy. – Nie będziesz jadł? – spytałam, kiedy pociągnął łyk parującego płynu. Potrząsnął głową. – Nie. Śniadanie tylko pijam. Rush postawił talerz na stole po mojej drugiej stronie. Nałożył sobie wszystko, co zostało. Najwyraźniej był bardzo głodny. – Przepraszam, że ci nie pomogłem. Dzięki, że sam dokończyłeś. – Cała przyjemność po mojej stronie. Minęło trochę czasu, odkąd robiłem ci ostatnio śniada-

nie – odrzekł Dean. Miło patrzyło się na Rusha i jego ojca. Relacje między nimi wydawały się normalne. W ten sposób zaczynałam stawać się częścią jego rodziny. Raczej nie będę spędzać tak czasu z jego mamą i siostrą, ale przynajmniej tata wydawał się mnie akceptować. – Teraz, kiedy wiem, że umiesz gotować, wyznaczam cię na ochotnika do pomocy przy przygotowywaniu kolacji na Święto Dziękczynienia – poinformowałam Deana. Uśmiechnął się w odpowiedzi. – Z przyjemnością. Dawno już nie obchodziłem świąt. Z radością spędzę je w towarzystwie waszej dwójki. Zadowolony uśmiech na twarzy Rusha sprawił, że zrobiło mi się ciepło w środku. – Pojadę dziś do sklepu spożywczego po resztę potrzebnych składników. – Wybiorę się z tobą – zaproponował Rush. – Nie, ty zostaniesz tutaj, z tatą. Możecie zagrać w golfa albo coś w tym rodzaju. Sama kupię wszystko, co potrzebne. Poza tym wydaje mi się, że Bethy będzie chciała ze mną pojechać. Robi na jutro zapiekankę z kukurydzą i ciasto dyniowe. – Odmawiam gry w pieprzonego golfa. Ale spędzony wspólnie dzień brzmi nieźle. Moglibyśmy pojechać do Destin na nowy film o Bondzie. Chciałem go zobaczyć. Mogę nawet zabrać cię potem na lunch. Widziałam po minie Rusha, że nie chciał jechać tylko dlatego, że nie cierpiał się ze mną rozstawać. Pochyliłam się i ścisnęłam mocno jego dłoń. – To brzmi nieźle. Jedźcie, a ja spędzę trochę czasu z Bethy. Rush skinął głową, ale widziałam, że nie miał na to ochoty. Spróbowałam jajek i uśmiechnęłam się do Deana. – Pyszne. Dziękuję. Rozciągnął usta w promiennym uśmiechu. Cieszyłam się, że przyjechał. W te święta będzie z nami przynajmniej jeden rodzic. *** – Proszę, Blaire. Błagam cię, kochana. – Bethy podskakiwała przede mną na palcach z rękami złożonymi jak do modlitwy. Wyraz jej oczu sprawił, że niemal się roześmiałam. – Przecież tu dorastałaś? Jak to możliwe, że nigdy wcześniej nie spotkałaś Deana? – spytałam, wyciągając torbę z zakupami z bagażnika samochodu. – Pochodzę z biedoty. Przecież wiesz! Pracuję dla bogatych, nie spotykam się z nimi towarzysko. Proszę, wiem, że jutro go zobaczę, ale chciałabym go poznać już dziś. Teraz Jace nie będzie widział, jak się ślinię. Wydałam z siebie odgłos, jakby zbierało mi się na wymioty. – On jest za stary, żeby ślinić się na jego widok. Obrzydliwość! – Żartujesz, prawda? Ostatnia dziewczyna Deana Finlaya miała jakieś dwadzieścia jeden lat. Tacy jak on nigdy nie są za starzy, żeby doprowadzać dziewczyny do omdleń. Nie zgadzałam się. Dean miał niemal pięćdziesiąt lat. Musiał mieć. Po co umawiał się z kimś młodszym od własnego syna? Okropne. – Planujesz zostawić Jace ’a i zostać kolejną panienką na liście zdobyczy Deana? – droczyłam się z nią, ruszając w stronę frontowych drzwi domu. – Oczywiście, że nie. Chcę po prostu… – Zamilkła, złapała torbę i wspięła się za mną po schodach. – Po prostu chcę go poznać. Spojrzeć w te oczy i pooddychać tym samym powietrzem. Tym razem się roześmiałam. Nie mogłam się powstrzymać. Rozbrajała mnie. – Dean jest normalnym facetem. To także ojciec Rusha i wątpię, żeby Rushowi spodobało się, jeśli będziesz zachowywała się jak walnięta fanka w jego domu. Musisz wziąć się w garść przed kolacją świąteczną. Nie możesz mdleć na widok mojego przyszłego teścia. – To jakieś szaleństwo. Wiesz o tym, prawda? Po prostu wariactwo! Cholerny Dean Finlay jako twój teść. Kobiety na całym świecie chciałyby iść z nim do łóżka. A ty będziesz jego rodziną. Wzdrygnęłam się i otworzyłam drzwi do domu. Czasami Bethy przesadzała. Na przykład te-

raz. – Rozpakujmy zakupy i zaplanujmy, co zrobić jutro do jedzenia. Potem mogę ci opowiedzieć o tym, że w weekend wyjeżdżam do Los Angeles z Rushem i jego ojcem. Nan narobiła Kirowi niezłych problemów. Bethy popędziła za mną do środka. – Wyjeżdżasz? W ten weekend? Nie możesz mnie tu zostawić! Nawet dla Deana! Nie! Przynajmniej przestała myśleć o seksie z ojcem mojego narzeczonego. Odłożyłam torbę na blat i spojrzałam na nią. – Rush musi jechać, więc jadę z nim. Poza tym wydaje mi się, że jeśli ja nie pojadę, on też zostanie. Tata poprosił go, żeby pomógł załatwić sprawy z Nan. Bethy nadąsała się i opadła z rezygnacją na stołek barowy po drugiej stronie blatu. – Beznadzieja. Nie chcę, żebyś wyjeżdżała. Im dłużej o tym myślałam, tym bardziej również tego nie chciałam. Ale nie mogłam pozwolić Rushowi jechać samemu do Los Angeles. Potwornie bym za nim tęskniła. Poza tym to była dla mnie okazja, żeby poznać lepiej jego ojca. Mieliśmy mieć dziecko i chciałam, żeby tata Rusha czuł się częścią naszej rodziny. Z moim własnym ojcem rozmawiałam tylko raz od czasu, kiedy wyznał, że Nan nie jest jego córką. Zadzwonił do mnie tydzień po wyjeździe i oznajmił, że jedzie do Florida Keys, żeby kupić łódkę i na niej zamieszkać. Chciał być sam. Powiedział również, że mnie kocha. Starałam się nie myśleć o nim zbyt wiele. Tylko mnie to smuciło. Powinnam była powiedzieć mu, że chcę, by był częścią mojego życia, ale nie zrobiłam tego. Pozwoliłam mu odejść. Teraz, kiedy myślałam o tym, że będzie sam w czasie świąt, robiło mi się przykro. Ja znalazłam swój dom, ale on go stracił. – Słyszałaś cokolwiek z tego, co właśnie powiedziałam? – spytała Bethy, przerywając tok moich myśli. Spojrzałam na nią. – Przepraszam. Myślałam o moim tacie – przyznałam. Potem złapałam puszkę groszku i ruszyłam, żeby postawić ją na miejsce. – Och. Chciałabyś go zaprosić? Teraz było już za późno. Nie byłam zresztą pewna, czy Rushowi to by się spodobało. Nie rozmawialiśmy zbyt wiele o moim ojcu. Pokręciłam głową i odwróciłam się, żeby wyjąć z torby pudełko cukru pudru. – Nie. Po prostu zastanawiałam się, co robi. Nic konkretnego – skłamałam.

Rush

Ojciec śpiewał w kuchni, przygotowując indyka. Stałem z boku i patrzyłem, jak Blaire miesza w misce jakieś składniki i uśmiecha się radośnie. Dean starał się ją zmusić, żeby z nim zaśpiewała, ale ona tylko śmiała się i kręciła głową. To miał być dla niej trudny dzień, więc cieszyłem się, że na razie humor jej dopisuje. Cały tydzień zastanawiałem się, czy powiedzieć jej, że zaprosiłem Abe ’a. Miał tu być za godzinę. Dostałem od niego esemes, kiedy jego samolot wylądował. Nie mogłem się zdecydować, czy niespodzianka to dobry pomysł. Chciałem, żeby ten dzień był dla niej wyjątkowy. Po raz pierwszy mieliśmy spędzić Święto Dziękczynienia razem. Wiedziałem, że będzie ciężko, bo jednocześnie miało to być jej pierwsze święto bez mamy. Rozumiałem to. Byłbym w stanie poruszyć niebo i ziemię, by wspominała ten dzień z przyjemnością. I potrafiła się nim cieszyć. – Stoisz z boku, bo boisz się ubrudzić ręce, dzieciaku? – spytał tata, spoglądając przez ramię i puszczając do mnie oczko. Blaire odwróciła się z łyżką w dłoni i uśmiechem na ustach. Miała na sobie fartuszek z falbankami w różowe kropeczki. Wyglądała uroczo. Podszedłem do niej i przyciągnąłem do siebie, żeby móc ucałować te jej śliczne usteczka. – Gotujemy tutaj. Nie ma czasu na migdalenie się – zachichotał Dean. Blaire przerwała pocałunek i zacisnęła usta. Błysk w jej oczach powiedział mi, jak bardzo starała się nie roześmiać. Uwielbiałem tę jej minkę. Zwłaszcza w takim dniu jak dziś. Po raz kolejny Blaire okazywała się mocniejsza niż większość znanych mi mężczyzn. Raz za razem zaskakiwała mnie swoją siłą. – Mogę pomóc? – spytałem, pochylając się i kradnąc jeszcze jednego całusa. – Tak, możesz pomóc mi wpakować to indycze monstrum do pieca. Nie chciałbym go upuścić ani poparzyć sobie łap – warknął Dean. Blaire odsunęła się ode mnie. – Pomóż tacie – mruknęła, wciąż rozbawiona. Dobrze. Jeśli Dean potrafił ją rozśmieszyć, przynajmniej był z niego jakiś pożytek. Ktoś krótko zapukał do drzwi, po czym w domu rozległ się głos Bethy. – Jesteśmy! – Nareszcie! – odkrzyknęła Blaire. Jej przyjaciółka weszła do kuchni. Tuż za nią wlókł się Jace, trzymając torby pełne zakupów. Nie bardzo rozumiałem, po co nam było jeszcze więcej jedzenia. – Gdzie to postawić? – spytał zdyszany. – Tutaj, na blacie. – Bethy wskazała palcem jedyny w całej kuchni kawałek niezastawionej powierzchni. Jej chłopak odstawił torby i westchnął z ulgą. Spojrzał na mnie. – Muszę się napić piwa. I obejrzeć jakiś meczyk. Otworzyłem lodówkę, wyjąłem dwie puszki i podałem mu jedną. – Chodź. Zejdziemy im z drogi. Jace spojrzał na Bethy, która stała jak wryta, gapiąc się na mojego ojca. Pokręcił głową, po czym odwrócił się do mnie. – Tak, chodźmy stąd, zanim Bethy zacznie świrować przy twoim starym. – Miło cię znów widzieć, Jace! – krzyknął za nami Dean, gdy wychodziliśmy z kuchni. – Ciebie też, Dean. Proszę, nie zwracaj uwagi na moją dziewczynę. Twój blask odrobinę ją oślepił – odparł. Minąłem salon i stojący w nim stutrzycalowy telewizor, za którym tęsknie popatrzył Jace. Wiedziałem, że chce obejrzeć mecz, ale najpierw musiałem porozmawiać z kimś o Grancie. Wyszliśmy na werandę. Usiadłem w jednym z wielkich foteli.

– Siadaj. Obejrzymy mecz, ale najpierw chciałem cię o coś zapytać. Jace zajął miejsce koło mnie i upił łyk piwa. – Wyglądasz strasznie poważnie. – Wiedziałeś o Grancie i Nan? – spytałem, przyglądając mu się z uwagą. Jace kompletnie nie umiał kłamać. Jego oczy otworzyły się szeroko i już wiedziałem, że tak. Nie czekałem nawet, aż to potwierdzi. – Nie uważasz, że powinieneś był mi powiedzieć? – spytałem. Jace odstawił piwo i jęknął sfrustrowany. – Cholera. Wiedziałem, że się wściekniesz, jak się dowiesz. Nie chciałem być tym, który ci to powie. Poza tym Blaire wtedy odeszła i byłeś zajęty rozpaczaniem, a potem próbami odzyskania jej. A potem ciążą. Grant nawet nie wiedział, że ja wiem. Myślał, że udało mu się to ukryć przed wszystkimi. Po prostu byliśmy wtedy bardziej spostrzegawczy niż ty. Widziałeś tylko Blaire. Reszta z nas zauważała też inne rzeczy… Miał rację. Ja walczyłem o swoją przyszłość. Skupiłem się na odzyskaniu Blaire, a potem na chronieniu jej i dziecka. Nie miałem czasu zwracać uwagi na cokolwiek czy kogokolwiek innego. Może zresztą lepiej, że nic nie wiedziałem. To tylko rozproszyłoby moją uwagę. – Masz rację. Lepiej, że tego nie wiedziałem. Musiałem wtedy skupić się tylko i wyłącznie na Blaire. Jace pokręcił głową. – Nic dobrego zresztą z tego nie wynikło. Nan zostawia za sobą zgliszcza. Grant naprawdę to przeżył, ale teraz czuje się już lepiej. Chyba przeprowadzi się do Rosemary na jakiś czas. Chce znaleźć się jak najdalej od niej. Moja mała siostrzyczka umiała zaleźć ludziom za skórę. Byłem już zmęczony tym, że wiecznie muszę wyciągać ją z kolejnych tarapatów. Jednak Grantowi nie potrafiłem pomóc. Powinien wiedzieć, że nie należy się z nią wiązać. Nie nadawała się do związków. Poczułem wibrację telefonu w kieszeni. Wyciągłem go i zobaczyłem esemes od Abe ’a. Przyjechał na miejsce. Modliłem się, żeby sprowadzenie go tutaj okazało się właściwą decyzją. Chciałem, by dzisiejszy dzień był dla Blaire wyjątkowy. Dość już wycierpiała.

Blaire

Rush wszedł do domu. Wyglądał na zdenerwowanego. Nawet nie spojrzał w moją stronę, przechodząc przez kuchnię. Przestałam ugniatać ciasto na bułeczki, wytarłam ręce w fartuch i ruszyłam za nim. Coś było nie tak. Szybko wyszłam na korytarz, a potem do holu. Rush otwierał frontowe drzwi. Wychodził? Przecież nikt nie pukał. Kiedy drzwi otworzyły się szeroko, ponad ramieniem Rusha zobaczyłam mojego ojca trzymającego niewielką walizkę i papierową torebkę w dłoni. Schudł i zapuścił brodę. Zniknął ten elegancki mężczyzna, którym był wcześniej. Wyglądał teraz jak wilk morski. Gdy jego oczy spotkały się z moimi, poczułam, że nie mogę złapać oddechu. Był tutaj. Mój tatuś przyjechał. Oczy wypełniły mi się łzami i ruszyłam w jego stronę. Nie spędzaliśmy razem świąt, odkąd skończyłam piętnaście lat. Ale w tym roku był tutaj. Rush spojrzał w moją stronę i zrozumiałam, dlaczego wcześniej unikał mojego wzroku. Nie chciał, żebym się zdenerwowała. Pragnął sprawić mi niespodziankę, ale nie był pewien, czy dobrze robi. Kiedy patrzyłam na mojego ojca, wszystkie kłamstwa i zdrady przestały się liczyć. On też cierpiał. Wciąż jeszcze dźwigał krzyż. Może i na niego zasłużył. Ale z drugiej strony, czy nie odpokutował już swoich win? W tej chwili widziałam jedynie mężczyznę, który śpiewał ze mną kolędy, nadziewając indyka na Święto Dziękczynienia, piekł dla mnie ciasto z karmelem, bo wiedział, że wolę je od placka dyniowego, i w każdy świąteczny weekend dekorował nasz dom bożonarodzeniowymi lampkami. Nie myślałam o innych sprawach. Pamiętałam tylko to, co dobre. – Tatuś – rzuciłam przez łzy. Rush odsunął się i wpuścił go do środka. Wpadłam w jego ramiona i wciągnęłam zapach, który zawsze przywodził mi na myśl rodzinę, poczucie bezpieczeństwa i miłość. – Cześć, misiaczku – głos miał zachrypnięty z emocji. – Wszystkiego najlepszego z okazji Święta Dziękczynienia. – Nawzajem – mój głos nikł w jego skórzanej kurtce. Nie byłam jeszcze gotowa, żeby ją puścić. – Martwiłem się, że nikt nie pomyśli o placku z karmelem dla ciebie. Kiedy Rush zadzwonił, pomyślałem, że lepiej skorzystam z oferty i upewnię się, że moja córeczka dostanie swoje ulubione ciasto. Chlipnęłam cicho, a zaraz potem się roześmiałam. – Nie jadłam go od wieków. – Cóż, zaraz to naprawimy, prawda? – Poklepał mnie po plecach. Skinęłam głową i wyplątałam się z jego objęć. – Tak właśnie zrobimy. Podniósł do góry trzymaną przez siebie torbę. – Przywiozłem składniki. – Dobrze. – Sięgnęłam po siatkę i wyjęłam mu ją z rąk. – Możesz zanieść walizkę do żółtego pokoju, jeśli chcesz. Zabiorę to do kuchni. Tata skinął głową, po czym spojrzał na Rusha. – Dziękuję – powiedział i ruszył w stronę schodów. Nie czekałam, aż zupełnie zniknie nam z oczu. Objęłam Rusha w talii i pocałowałam go w klatkę piersiową. – Kocham cię – oznajmiłam. Było to coś więcej niż podziękowanie. Zrobił dla mnie coś, na co wcale nie miał ochoty. Rush nie przepadał za moim ojcem, a jednak sprowadził go tutaj, nie bacząc na swoją niechęć. – Ja też cię kocham. Bardziej niż życie – odparł, przytulając mnie i całując w czubek głowy. – Cieszę się, że jesteś szczęśliwa. Nie byłem pewien… Odchyliłam głowę, żeby móc zobaczyć jego twarz.

– Nigdy nie zapomnę tych świąt. To powinny być najgorsze święta w moim życiu, a nie są. Dzięki tobie wszystko staje się lepsze. Rush uśmiechnął się do mnie krzywo. – Dobrze. Bo z całej siły staram się tak cię owinąć sobie wokół palca, żebyś nigdy mnie nie zostawiła. Roześmiałam się, po czym stanęłam na palcach i pocałowałam go w usta. – Nigdy. Nie mogę nawet zacząć sobie wyobrażać życia bez ciebie. – Hm, rób tak dalej, a zaraz wrócimy na górę – szepnął w moje usta. Odchyliłam się i przesunęłam rękami po piersi piersiowej, po czym łagodnie go odepchnęłam. – Na to będzie jeszcze czas. Teraz muszę przygotować obiad, a ty musisz obejrzeć mecz. Rush uniósł wysoko brwi. – Kochana Blaire, nie jestem z tych, którzy lubią siedzieć i obserwować akcję z daleka. Wolę działać. Oglądanie meczu nie może się równać z tobą, nagą pode mną. Poczułam, że na policzki wypływa mi rumieniec. W wyobraźni zobaczyłam Rusha poruszającego się nade mną i wewnątrz mnie. Tak, ja też to lubiłam. Bardzo. Rush zachichotał, po czym objął moją twarz dłońmi i pogłaskał policzek kciukiem. – Wyglądasz na lekko podnieconą… Mogę rozwiązać twój problem. Obiecuję, że zrobię to tak szybko, że zdążysz wszystko ugotować – szepnął chrapliwie. Mój oddech przyspieszył, ale zdołałam potrząsnąć głową. Musiałam wracać do kuchni. Właśnie przyjechał tata, a Bethy pewnie doprowadzała Deana do szału. – Muszę iść – odparłam. Rush zsunął rękę na moją talię i przyciągnął mnie do siebie. Pochylił głowę, a jego usta znalazły się nad moim uchem. – Możemy wejść do tamtego gabinetu. Wsunę rękę pod tę twoją sukieneczkę i pobawię się twoją mokrą cipką, aż będziesz musiała ugryźć mnie w ramię, żeby nie krzyczeć. To nie zajmie dużo czasu. Nie chcę, żeby moja dziewczynka mnie potrzebowała. Pragnę, żeby była zaspokojona. O Boże. Byłam pewna, że moje majtki są już kompletnie przemoczone. Wystarczyło już, że przez ciążowe hormony byłam ciągle napalona. Rush i jego świństewka jeszcze pogarszały sprawę. Kompletnie się rozsypałam. – Pięć minut – mruknął, gryząc mnie w ucho. Złapałam go za ramię i mocno trzymałam. – Nie teraz. Nie możemy tego zrobić w tej chwili. Muszę skończyć gotowanie, a poza tym tata dopiero przyjechał – wydusiłam bez tchu. Rush westchnął, pokonany. – Dobrze. A tak bardzo chciałem cię dotykać i czuć, jak dochodzisz na mojej dłoni. – Rush, proszę – jęknęłam, oddychając głęboko, żeby się uspokoić. – I tak już muszę się oblać lodowatą wodą, żeby ochłonąć. Nie pogarszaj sprawy. Roześmiał się lekko, po czym wypuścił mnie ze swoich objęć i się odsunął. – Dobrze. Biegnij, moja słodka Blaire. Masz pięć sekund, zanim stwierdzę, że nie interesuje mnie, co masz do powiedzenia. Z trudem poruszałam nogami, ale udało mi się w końcu odwrócić i uciec do kuchni. Rush roześmiał się głośniej, a ja mimowolnie do niego dołączyłam.

Rush

Indyk udał się doskonale i musiałem przyznać, że byłem pod wrażeniem umiejętności kulinarnych Deana. Blaire wydawała się naprawdę szczęśliwa, rozmawiając z naszymi ojcami w czasie kolacji. Roześmiała się nawet, gdy Bethy poprosiła mojego tatę, żeby podpisał się na jej serwetce. Dean usiadł koło mnie na kanapie, po czym westchnął z zadowoleniem. Też dobrze się bawił. To było pierwsze Święto Dziękczynienia, które rzeczywiście spędziłem w domu, w towarzystwie przyjaciół i rodziny. Pierwszy raz, gdy jadłem indyka, dyniowy placek i zapiekankę z kukurydzy. Zazwyczaj spędzałem ten dzień w Vail. Jadłem i upijałem się w barach z przyjaciółmi. Nic wartego zapamiętania. Dzisiejszy dzień wyglądał inaczej. To był posmak przyszłości z Blaire. – Ale ci się trafiło – stwierdził Dean. – Tak, wiem. – Poszła zmywać naczynia ze swoim tatą. Pomyślałem, że zostawię ich samych. Dam im spędzić trochę czasu razem. Podle ją potraktował, ale cieszę się, że znajdują sposób, żeby naprawić relacje. Abe był kiedyś dobrym facetem. Kiedy usłyszałem, że zszedł się ponownie z twoją mamuśką, zastanawiałem się, co mu, do cholery, odbiło. Ja też zdradziłem kiedyś Blaire. Zraniłem ją. A ona mi wybaczyła. Wydawało się, że jest w tym dobra. Nie byłem pewien, czy potrafiłbym zrobić to samo. – Nie zasługuję na nią. Jestem chyba najszczęśliwszym pasożytem na planecie. Dean roześmiał się głośno. – Cieszę się, że tak się czujesz, bo twoje życie nie było łatwe, synu. – Zamilkł, po czym pokręcił głową. – Żałuję, że nie traktowałem cię lepiej. Córka Kira, Harlow, ostatnio często do nas przyjeżdża. To zresztą część problemu z Nan. Twojej siostrze naprawdę się nie podoba, że Kiro ma córkę, którą się zajmował. Może Kiro nie spędzał z Harlow zbyt wiele czasu, ale przynajmniej upewnił się, że ma porządną opiekę. Jej babcia dobrze ją wychowała. To porządna dziewczyna. Trudno uwierzyć, że jest córką Kira. Babka tej biedaczki zmarła kilka miesięcy temu. Harlow niespecjalnie podoba się życie w Los Angeles, ale chwilowo nie ma innego pomysłu na siebie. Spotkałem córkę Kira zaledwie dwa razy. Byliśmy dziećmi, gdy Kiro zaprosił Harlow do rezydencji. Też tam wtedy byłem. Pamiętałem tylko jej wielkie, niewinne oczy i to, że zawsze bardzo cicho mówiła. Kilka lat później spotkałem ją u Deana ponownie. Dorosła już, ale zachowywała się porządnie i wciąż była bardzo niewinna. W tamten weekend dość dobrze się dogadywaliśmy. Większość czasu spędzała w domu. Tak samo jak Kiro. To był jedyny raz, kiedy wyszedłem na imprezę z członkami zespołu, a Kiro został w domu. Dean powiedział, że bardzo starał się chronić Harlow. Nan z pewnością niezbyt dobrze znosiła fakt istnienia Harlow. Kolejna rzecz, z którą musiałem sobie poradzić. – Jak tylko Blaire będzie gotowa, wyjedziemy. Zajmę się Nan. Musi po prostu porozmawiać z kimś, kto ją kocha. Czuje się zraniona i niepewna. Tak było przez całe jej życie. – Przygotowałam ciasto i kawę. Czy ktoś ma ochotę? – spytała Blaire, wchodząc do pokoju. Znów miała na sobie fartuszek. Na widok rysującego się pod nim niewielkiego brzuszka poczułem prymitywne pragnienie zabrania jej stąd i strzeżenia jak własnego oka. Wstałem i podszedłem do niej. – Mogą sobie sami wziąć kawę i ciasto. Chcę z tobą o czymś porozmawiać. Wystarczająco długo wszystkich karmiłaś i zabawiałaś. – Objąłem ją ramieniem w talii. – Dobrze, ale mnie to nie przeszkadza – odparła. Wiedziałem, że mówi prawdę. Ale mnie przeszkadzało. Widziałem, że się uśmiecha i jest szczęśliwa. To sprawiło, że zapragnąłem, by było jej jeszcze lepiej. – To potrwa tylko kilka minut – zapewniłem ją i poprowadziłem korytarzem w stronę schodów. – Rush, co się stało? – spytała.

Trzymałem rękę na jej krzyżu i prowadziłem w stronę biura, do którego wcześniej chciałem ją zabrać. Nikt nie używał już tego pokoju. Zamierzałem to zmienić. – Proponowałaś deser. Ja chcę mój. – Zamknąłem za nami drzwi. Poprowadziłem ją do wielkiego, obitego skórą krzesła. – Usiądź – poprosiłem, a Blaire szybko opadła na skórzane siedzenie. Ukląkłem przed nią i podciągnąłem króciutką sukienkę w górę ud. Marzyłem o tym przez cały dzień. Rozchyliła dla mnie szeroko nogi. Różowe, jedwabne majteczki, które miała na sobie, były w kroku wyraźnie mokre. Wciągnąłem powietrze i napawałem się jej zapachem. Zawsze pachniała tak pięknie. – Rush – szepnęła, rozsiadając się wygodniej. – Nie powinniśmy znikać na długo. Mamy towarzystwo. Marzyłem o tym, żeby wszyscy się, do cholery, wynieśli. – To nie zajmie długo. Obiecuję. Muszę zająć się tylko jedną drobną sprawą – odparłem i przesunąłem palcem po wilgotnym miejscu na majtkach. – Moja dziewczyna zasługuje na szczególne traktowanie. Blaire jęknęła. Uwielbiałem ten dźwięk. Ściągnąłem jej majtki. Kiedy dotarłem do sandałów bez pięty, które miała na sobie, zdjąłem najpierw je. Dopiero potem pozbyłem się majtek, upuszczając je na podłogę obok butów. Teraz czułem już zapach jej podniecenia. Położyłem ręce na jej kolanach i rozsunąłem je mocniej, żeby móc spojrzeć na jej różowe fałdy. Mała, nabrzmiała łechtaczka znajdowała się tuż przede mną. Błagała, żebym ją dotknął. Spojrzałem w górę, na Blaire. – Oprzyj się – poleciłem jej, a ona zrobiła to, o co prosiłem. Jej ciało drżało, wiedziałem więc, że pragnęła tego równie mocno, jak ja chciałem jej to dać. – Przełóż nogę przez poręcz krzesła, a drugą postaw na podłodze – rzuciłem, przyglądając się, jak całkowicie się przede mną otwiera. Przysunąłem się tak, by znaleźć się pomiędzy jej rozchylonymi nogami i przejechałem nosem po wnętrzu uda, czując jej zapach. Napawałem się nim i faktem, że noga Blaire drży pod moją pieszczotą. Kiedy dotarłem do centrum jej pożądania, przesunąłem po nim palcem, a ona krzyknęła, po czym zasłoniła ręką usta, żeby stłumić dźwięk. – Czy jesteś gotowa, abym cię wyleczył? – spytałem, naciskając kciukiem na jej łechtaczkę. – O fuck, proszę, proszę, Rush, potrzebuję cię – błagała, unosząc biodra, żeby znaleźć się bliżej mojej twarzy. – Pachniesz tak niesamowicie. – Wciągnąłem mocno powietrze. – Proszę! – krzyknęła desperacko. Nie chciałem, żeby moja dziewczyna musiała tak mocno błagać. Wysunąłem język i przesunąłem nim tuż obok różowej, zmarszczonej, nienaruszonej dziurki aż do tej ociekającej wilgocią i nabrzmiałej, gotowej na przyjęcie mnie. Włożyłem język kilkakrotnie w jej rozgrzane wejście, a ona szarpała się i zagłuszała jęki własnymi dłońmi. Smak Blaire był wyjątkowy. Już wcześniej smakowała niesamowicie, ale teraz, kiedy była w ciąży, podniecała mnie jeszcze bardziej. Jej soki stały się bogatsze i słodsze. Całymi godzinami mógłbym się nią delektować i czuć jej orgazm na swoim języku. Nigdy mi się to nie nudziło. Chyba byłem uzależniony. – Żaden deser nie smakuje tak doskonale – jęknąłem, po czym wciągnąłem jej łechtaczkę w usta i zacząłem ssać. Przesunąłem po niej kilkakrotnie kolczykiem w języku, a drżenie i jęki, które wydawała Blaire, powiedziały mi, że jest już blisko. Bardzo blisko. – Cśś, przecież robię ci dobrze. Spokojnie. Będę lizał cipkę mojej ukochanej, aż nie będzie mogła tego dłużej znieść. Dojdź w moich ustach. Chcę kosztować twoich soków. – Wiedziałem, że jeśli będę jej mówił takie rzeczy, sprawię, że skończy, i tak się stało. Blaire zdusiła krzyk, a jej biodra uniosły się, kiedy szamotała się pod dotykiem mojego języka. Ten uzależniający smak, którego nigdy nie miałem dość, zalał moje usta, a ja wyssałem wszystko, liżąc ją, aż zaczęła się cofać i wydawać z siebie podszyte bólem jęki rozkoszy. – Rush, nie, o fuck, nie. Nie mogę – jęknęła, odsuwając się ode mnie, a ja przytrzymywałem ją i wnikałem w każdy jej zakamarek, po czym wsunąłem język z powrotem przez jej wejście do

środka. – Rush, nie będę w stanie tego zdusić. Zacznę krzyczeć. Czuję kolejny. Och, och… Rush! – szarpnęła się i zakołysała biodrami. Unieruchomiłem ją. Ta reakcja sprawiła, że trochę mi odbiło. Świadomość, że tak szybko znów będzie miała orgazm, była bardziej podniecająca, niż mogłem to sobie wyobrazić. Mój nabrzmiały członek zaczął już boleć, a spragniona przyjemności główka napierała na suwak w dżinsach. Jeśli znów dojdzie, byłem całkiem pewien, że spuszczę się w spodnie. Jednym ruchem wstałem i ściągnąłem dżinsy. Potem złapałem ją za biodra i wbiłem się w nią. – Cholera! – krzyknąłem, kiedy jej ciasne ściany zacisnęły się wokół mnie. Blaire znów miała orgazm i tym razem nie zasłaniała ust. Była kompletnie zatracona w swojej rozkoszy. Odrzuciła głowę do tyłu, a jej ciało drżało gwałtownie pod moim, kiedy raz za razem powtarzała moje imię. Ten widok sprawił, że przeleciałem przez krawędź. Złapałem za oparcie krzesła i wybuchłem w jej wnętrzu. Każda eksplozja mojej ulgi sprawiała, że Blaire krzyczała z rozkoszy. Wcześniej podniosła nogi i owinęła je wokół mojej talii, ale teraz, kiedy była już nasycona i wyczerpana, pozwoliła im opaść z powrotem na krzesło. Na jej ustach wykwitł zadowolony uśmiech, a powieki miała ciężkie. – Czy to źle, że nawet mnie nie obchodzi, czy ktokolwiek nas słyszał? To było zbyt doskonałe, żeby się czymkolwiek przejmować – stwierdziła. Pochyliłem głowę i pocałowałem ją w usta. – Jeśli nie chcą nas słuchać, to nie powinni nas odwiedzać – odparłem. Blaire zachichotała. – Cholera, Rush. Sprawiasz, że mi odbija. Nie mogłem się nie uśmiechnąć. – I całe szczęście.

Blaire

Pożegnanie z tatą okazało się trudniejsze, niż sądziłam. To, że tu był, pozwoliło uleczyć tak wiele bólu. Wyszłam za nim na zewnątrz i zeszłam po schodach. Trzymał w dłoni walizkę. Jechał z powrotem na południe Florydy, gdzie miał swoją łódkę. – Dobrze wiedzieć, że jesteś szczęśliwa. Będzie mi łatwiej spać ze świadomością, że ktoś się o ciebie troszczy i cię kocha. Nie sądzę, żeby ten chłopak spodziewał się tak oszaleć na twoim punkcie, ale tak się stało i bardzo mnie to cieszy. – Wrócisz na wesele i kiedy urodzi się dziecko? Chcę, żebyś tu był. Tata skinął głową. – Za nic w świecie bym tego nie przegapił. Nie chciałam przy nim płakać. To nie byłoby fair. I tak już był sam. Nie chciałam, żeby moje emocje dołożyły mu problemów. – Musisz zdecydować, jak chcesz, żeby cię nazywał. Dean chce być „papą Deanem”. Ty też coś sobie wybierz. Tata wyszczerzył zęby. Ucieszyłam się, że ta perspektywa tak go ekscytowała. – Pomyślę o tym i dam ci znać. Musi to być coś fajniejszego, niż wymyślił Dean. Objęłam go ramionami w talii i przytuliłam. – Dziękuję, że przyjechałeś. Tęskniłam za tobą. – Ja też za tobą tęskniłem, misiaczku, ale to przecież moja wina. Jestem wdzięczny Rushowi za ten telefon. Ja też byłam. Rush znajdował się w centrum wszystkiego, co dobre w moim życiu. Wierzyłam, że zawsze tak będzie. Dziwne, jeśli wziąć pod uwagę, jak to się wszystko zaczęło. – Bezpiecznego lotu. Zadzwoń, kiedy dotrzesz na miejsce, żebym wiedziała, że wszystko w porządku. Tata kiwnął głową, a ja odsunęłam się od niego. – Kocham cię. – W jego zmęczonych oczach widziałam łzy. – Ja ciebie też, tatusiu. Otworzył drzwi wypożyczonego samochodu. Patrzyłam, jak odjeżdża. Tym razem moje serce nie było złamane. Miałam nadzieję, że pewnego dnia uda mu się znów odnaleźć szczęście. Nadszedł już na to czas. Drzwi do domu się otworzyły. Odwróciłam się i zobaczyłam, że Rush stoi na werandzie, spoglądając na mnie. Najwyraźniej bał się, że wyjazd taty mnie zmartwi. Ruszyłam w jego stronę, a on zszedł po schodach, żeby spotkać mnie wpół drogi. – Wszystko gra? – spytał w tej samej chwili, kiedy znalazł się wystarczająco blisko, żeby mnie dotknąć. – Tak. Dziękuję ci jeszcze raz. To było dla mnie czymś więcej, niż mógłbyś sobie wyobrazić – wyznałam. – Daj mi znać, jeśli zapragniesz znów go zobaczyć. Sprowadzę go. Wystarczy jedno słowo. – Chcę, żeby przyjechał na wesele i żeby tu był kiedy urodzi się dziecko. Chcę, żeby poznał swojego wnuka. Zostałam mu tylko ja. Mój syn też będzie jego rodziną. – Zrobione. Kupię mu bilet na samolot, żeby był przygotowany w chwili, kiedy będziemy go potrzebować. Stałam tylko i patrzyłam na mojego ukochanego. Kiedy zobaczyłam go po raz pierwszy, byłam zdumiona jego urodą. Nigdy nie sądziłam, że taki kapryśny playboy pod dumną pozą mógł ukrywać wielkie serce. – Co cię zmieniło? Jesteś zupełnie różny od tego faceta, którego poznałam w czerwcu. – Uśmiechnęłam się, gdy zrobił zdziwioną minę. Rush wyciągnął rękę i wsunął ją w moje włosy, owijając ich pasma wokół palców.

– Pewna słodka, zdeterminowana, cholernie seksowna blondynka pojawiła się w moim świecie i dała mi powód do życia. Wzruszenie ścisnęło mnie za gardło i właśnie po raz kolejny chciałam powiedzieć mu, że go kocham, kiedy poczułam… dziecko. Wyciągnęłam rękę i złapałam Rusha za ramię. – Rush. On kopie – stwierdziłam ze zdumieniem. Od tygodni zastanawiałam się, czy to delikatne trzepotanie w brzuchu było poruszającym się dzieckiem. Chciałam w to wierzyć. Ale teraz naprawdę je poczułam. Nie było żadnych wątpliwości. Rush wyjął rękę z moich włosów i położył ją na moim brzuchu. Objął go dłońmi i obserwował z uwagą. – Czuję go – szepnął, jakby bał się, że dziecko przestanie się poruszać. Jednak na dźwięk jego głosu mały kopnął ponownie. – Mów do niego, Rush. – Patrzyłam na najpiękniejszy widok na świecie. Rush opadł na kolana, żeby znaleźć się bliżej mojego brzucha. – Hej, mały – zagaił, a dziecko natychmiast poruszyło się dokładnie po jego dłonią. Zadarł gwałtownie głowę do góry i spojrzał na mnie z podekscytowanym uśmiechem. – Słyszy mnie! – zdziwił się. Skinęłam głową. – Tak, słyszy. Porozmawiaj z nim. – Jak tam jest w środku? Czy brzuszek mamusi jest tak samo śliczny od środka, jak z zewnątrz? Zachichotałam, a mały kopnął. – Tak myślałem. Masz szczęście. Mamusia jest piękna, ale o tym już niedługo sam się przekonasz. Będziemy dwoma najszczęśliwszymi chłopakami na tej planecie. Dziecko znów się poruszyło, tym razem z mniejszą siłą. – Bądź grzeczny. Przygotowujemy tu wszystko dla ciebie. A na razie ciesz się swoim przytulnym schronieniem. Rush przesunął rękami po moim brzuchu, po czym spojrzał na mnie. – On naprawdę tam jest. I nas słyszy. Roześmiałam się i skinęłam głową. – Od jakiegoś czasu wydawało mi się, że go czuję, ale nie tak wyraźnie jak teraz. – Rany, Blaire, to niesamowite. – Rush pocałował mnie w brzuch, po czym wstał. – Prawda? – odparłam, wciąż nie mogąc uwierzyć, że to wszystko należało do mnie. Mężczyzna przede mną i życie wewnątrz mnie. – Powiedz mi, kiedy znów to zrobi. Chciałbym go poczuć. – Rush sięgnął po moją dłoń. Weszliśmy po schodach, trzymając się za ręce.

Rush

Minęło już trochę czasu, odkąd ostatni raz byłem w Beverly Hills, w domu taty. Wtedy przez większość czasu chodziłem pijany i imprezowałem w towarzystwie Deana. Ta wizyta miała być zupełnie inna. Stałem się innym człowiekiem. Postawiłem walizkę Blaire w sypialni, którą tata nazywał moją. Zawsze tu spałem, kiedy przyjeżdżałem do niego w odwiedziny. – To jest po prostu… wow! – Blaire weszła do pokoju za mną. Zatrzymywała się co chwila, żeby się rozejrzeć, od momentu, kiedy przeszliśmy przez drzwi wejściowe. Na szczęście nie przywitali nas Nan i Kiro. Nie było ich. Chciałem, żeby Blaire miała czas, by się zadomowić. Zmęczył ją długi lot. – Odkryjesz, że gwiazdy rocka lubią się trochę popisywać. Obnoszą się ze swoim sukcesem, otaczając się mnóstwem przedmiotów – wyjaśniłem. – Właśnie widzę. Z pewnością nieźle im poszło afiszowanie się z bogactwem w tym domu. – Podeszła do łóżka, ale nagle zdała sobie sprawę, że jest dla niej za wysokie. Spojrzała na mnie przez ramię i zmarszczyła brwi. – Jak, do cholery, mam się na to wspiąć? Nie mogłem się nie roześmiać. Wyglądała na naprawdę zakłopotaną. – Przyniosę ci mały stołeczek. Blaire wyszczerzyła zęby w uśmiechu i pokręciła głową. – To jakieś szaleństwo. Czyli jeśli teraz chciałabym się położyć… jak miałabym to zrobić? Podszedłem do niej i położyłem obie ręce na jej rozszerzającej się talii, po czym podniosłem ją do góry i posadziłem na łóżku. – Właśnie tak – odpowiedziałem i usiadłem obok niej, po czym przerzuciłem rękę pod jej kolanami i położyłem ją. – Gdybyś nie wyglądała na tak zmęczoną, przetestowalibyśmy je – zażartowałem. Zasłoniła usta i ziewnęła, po czym uśmiechnęła się sennie. – Mogę nie zasypiać – zapewniła mnie i odwróciła się w moją stronę. To było kuszące, ale wiedziałem, że powinna odpocząć. Pocałowałem ją w nos. – Wiem, że możesz, słodka Blaire. Ale teraz chcę tylko pomasować ci stopy i łydki, żebyś mogła się rozluźnić i zasnąć. Zaświeciły jej się oczy. – Och, zrobiłbyś to? Są takie zdrętwiałe po podróży. – Połóż głowę na poduszce, a ja pozbędę się tych butów, które, nawiasem mówiąc, nie są najlepszym obuwiem dla ciężarnej. Powinnaś chodzić w tenisówkach, nie w butach na obcasach. Blaire ziewnęła po raz kolejny i ułożyła się z westchnieniem na poduszce. – Wiem. Po prostu nie chciałam przyjeżdżać do Los Angeles źle ubrana. Nie istniało ubranie, w którym wyglądałaby źle. – To po prostu niemożliwe. Uśmiechnęła się i zamknęła oczy, a ja zacząłem masować sklepienie jej stopy. – Po prostu mnie kochasz. – Nad życie. Ale to nie znaczy, że oślepłem. Wyglądałabyś seksownie nawet w worku na kartofle. Nie odpowiedziała. Miała zamknięte oczy i wciąż się uśmiechała. Skupiłem się na masowaniu jej zmęczonych stóp, po czym powoli przeszedłem do łydek. Kiedy skończyłem, oddychała już miarowo i powoli. Przykryłem ją kocem i zostawiłem, żeby mogła w spokoju odpocząć. Dean leżał na ogromnej, skórzanej, czarnej modułowej kanapie, która zajmowała większość pokoju rozrywkowego i grał w Halo na Xboxie. W głośnikach dudnił najnowszy album Slacker Demon. Z ust ojca zwisał papieros. – W czasie, kiedy tu jesteśmy, proszę, abyś nie palił w towarzystwie Blaire – zażądałem, wchodząc do pokoju.

Dean rzucił mi rozbawione spojrzenie przez ramię. – Nie będę. Nie chcę zaszkodzić dziecku. Wcisnął pauzę w swojej grze i rzucił pilota na długi, elegancki, czerwony stolik, który stał przy kanapie, po czym podniósł szklankę. Nie musiałem pytać, od razu wiedziałem, że to czysta whisky. – Nasza dziewczynka ucina sobie drzemkę? – spytał, opierając nogi o stolik. Fakt, że nazwał Blaire „naszą dziewczynką”, sprawił, że się wkurzyłem. Była tylko moją. Jednak ojciec miał taki sposób mówienia. Zachowywał się, jakbyśmy byli jednością. Zawsze tak było. – Moja dziewczynka śpi. Była wykończona – odparłem, zajmując miejsce w przeciwnym końcu sofy. Dean roześmiał się tylko, upił łyk whisky i zaciągnął się papierosem. – Zachowujesz się przy niej trochę jak zaborczy jaskiniowiec, wiesz? Po tatusiu tego nie masz. Wielu rzeczy po nim nie odziedziczyłem, ale nie powiedziałem tego głośno. – Zrobię wszystko, co tylko możliwe, żeby była szczęśliwa. Ale to ja będę ją uszczęśliwiał. Zawsze. Tylko ja. Dean gwizdnął cicho i pokręcił głową, wyjmując papieros z ust i strząsając popiół do popielniczki. – Wysoko postawiona poprzeczka. Powodzenia. Kobiety czasami zrzędzą tylko dlatego, że takie mają widzimisię. Nikt nie uszczęśliwi kobiety, jeśli się uprze być zołzą. Ta rozmowa była bez sensu. On nigdy nie poznał kogoś takiego jak Blaire. Nie miał pojęcia, jaka ona jest. Przyjechałem tutaj w konkretnym celu. Chciałem rozwiązać problem i wracać do domu. – Gdzie jest Nan? Dean westchnął i wywrócił oczami. – Na nasze szczęście nie tutaj. Walnięta jędza. – A Kiro? – spytałem, postanawiając nie prostować jego opinii o Nan. – Tu, kurwa, jestem! Oto mój chłopak! Niech na ciebie spojrzę – ależ się, kurwa, zrobiłeś męski i dorosły. Jak to się stało? Przecież widzieliśmy się raptem kilka miesięcy temu! – Rozpoznałem bez pudła donośny głos Kira. Wszedł do pokoju z uwieszoną u ramienia dziewczyną, z pewnością nie starszą ode mnie. Jej cycki sprawiały wrażenie, jakby miały zaraz wyskoczyć z obcisłego, przypominającego gorset stroju. Mrugnęła do mnie. Rzęsy miała wyraźnie sztuczne. Nikt nie ma aż tak długich rzęs. – Przyjechałem zająć się Nan – wyjaśniłem, spoglądając na ojca, który zaciągnął się ostro papierosem, oglądając od góry do dołu dziewczynę, którą przyprowadził Kiro. Wiedziałem, że od czasu do czasu się nimi dzielili. Nie chciałem, żeby Blaire była świadkiem tego, co się wyczynia w tym burdelu. – Jasna cholera, jestem ci winien swoje lewe jajko. Doprowadza mnie do białej gorączki. Proszę, uspokój tę wariatkę, żebym mógł z nią normalnie porozmawiać. Zawsze była taka walnięta? Wiedziałem, że Nan jest trudna, ale kiedy usłyszałem, że mężczyzna, który był główną przyczyną jej problemów, mówi o niej w ten sposób, wkurzyłem się. Wstałem i rzuciłem mu mordercze spojrzenie. – Gdyby miała rodzica, którego chociaż trochę by obchodziła, może byłaby normalna jak Harlow. Ale nie miała. Zostawiłeś ją samą z moją matką. Żadne dziecko nie zasłużyło na coś podobnego! Do mnie przynajmniej przyjeżdżał ojciec. Zabierał mnie i spędzał ze mną czas. Dał mi poczucie, że ktoś mnie potrzebuje. Ty nigdy nie dałeś tego Nan! Jest popieprzona przez ciebie! – Nie planowałem się na niego drzeć, gdy tylko znajdę się w jego domu, ale nie powinien gadać w ten sposób o mojej siostrze. – To siostra tego chłopaka, Kiro. Zastanów się, co mówisz – ostrzegł go Dean. Sam źle wyrażał się o Nan, ale jego przynajmniej nie winiłem za to, jaka była. Dziewczyna przytuliła się mocniej do Kira.

– Mówiłeś, że będzie fajnie. Chcę się bawić, kotku. Już w limuzynie rozgrzałeś mi cipkę. Ona chce się teraz pieprzyć – jęknęła śpiewnie. Kolejna rzecz, której nie chciałem pokazywać Blaire. Ci dwaj sprawiali, że seks wydawał się tani i brudny. Pragnąłem, by Blaire widziała go tylko takim, jaki był między nami. A nie jak to pokręcone gówno. – Bądź grzeczną dziewczynką i rozbierz się w czasie, gdy będę rozmawiał z chłopakiem. Bądź grzeczna, a może pozwolę mu też pocałować twoją gorącą, mokrą cipkę. – Och, cudownie. Dwóch w cenie jednego – zachichotała dziewczyna, pociągając za sznurek w gorsecie, który rozpiął się i opadł na podłogę. Teraz wszyscy widzieliśmy jej cycki. I znów – to było normalne zachowanie w domu ojca, ale teraz wszystko się zmieniło. – Cholera, te wielkie suty są przekłute – jęknął mój ojciec, po czym jednym haustem dopił whisky i wstał. – Wracam do pokoju sprawdzić, co u Blaire. Porozmawiam z wami, kiedy ona zniknie – powiedziałem z obrzydzeniem, po czym ruszyłem do drzwi. – A temu co odbiło? Przecież zawsze lubił cipki, które przyprowadzaliśmy – dociekał Kiro, kiedy wychodziłem. Nie zatrzymując się, poszedłem do Blaire. Wciąż leżała zwinięta na łóżku. Zdjąłem buty i położyłem się obok. Przytuliłem ją, ciesząc się, że mogę mieć ją blisko siebie. To było znacznie więcej, niż mój ojciec kiedykolwiek doświadczył w swoim życiu. Płytkość jego relacji sprawiała, że było mi go żal. Wiedziałem, co go ominęło. Chociaż osiągnął w życiu taki sukces, nigdy nie miał tego, co ja. Stracił tyle lat.

Blaire

Usta Rusha znaczyły ślad na mojej szyi, a woda z prysznica spadała na nasze głowy niczym deszcz. Pomyślałam, że chciałabym mieć taki prysznic w domu. Ręce Rusha zsunęły się na moją talię i przykryły brzuch. Odkąd poczuł, że dziecko kopie, miał problem z utrzymaniem rąk z daleka od niego. Tak jakby musiał nieustannie utwierdzać się w prawie do posiadania. Gdyby nie był taki słodki, jeśli chodzi o próby chronienia mnie, wkurzałoby mnie to. Zanim zdążyłam całkowicie zatracić się w przyjemności przytulania narzeczonego i czucia jego dłoni na swoim ciele, usłyszałam wysoki, wściekły krzyk. Niewątpliwie należał do Nan. Zamarliśmy, a Rush wyraźnie zesztywniał. – Nan? – spytałam, znając odpowiedź. – Tak. Widocznie dowiedziała się, że już tu jestem – odparł i pocałował mnie w szyję po raz ostatni. – Skończ się myć. Ja muszę się tym zająć. Ona i mój ojciec kiepsko się dogadują. Skinęłam głową i stałam pod ciepłą wodą, podczas gdy on wyszedł spod prysznica i złapał jeden z tych wielkich, białych, puszystych ręczników ułożonych na marmurowym blacie szafki. Mogłabym z nim pójść, ale nie poprosił mnie o to. Z drugiej strony przecież nigdy by tego nie zrobił. Tak bardzo się martwił, że zanadto bym się przejęła. Teraz niski, męski głos zaczął krzyczeć coś w odpowiedzi na wrzaski Nan. Kto to był? Znałam Deana bardzo krótko, ale nie sprawił na mnie wrażenia człowieka, który kiedykolwiek denerwuje się wystarczająco mocno, żeby krzyczeć. Zakręciłam wodę, złapałam ręcznik i wyszłam za Rushem do sypialni. – Kto tam jeszcze jest? – spytałam, podczas gdy on naciągał dżinsy na gołą pupę i sięgał po koszulkę. – Zgaduję, że Kiro. Najwyraźniej umacniają rodzinne więzi uczuciowe – odpowiedział z wyraźną frustracją. Kiro. Widziałam tego boga rocka tylko na zdjęciach. A teraz on tu był. W tym domu… – Zostań tu. W końcu po to przyjechaliśmy – żebym mógł się nią zająć. Robi zadymę, a Kiro nie potrafi sobie z nią poradzić. Gdy tylko ją uspokoję i uciszę, będziemy mogli wrócić do Rosemary. Skinęłam głową i owinęłam się ciaśniej ręcznikiem. Rush ruszył w stronę drzwi, ale tuż przed nimi zatrzymał się i odwrócił. Uśmiechnął się krzywo i powoli podszedł do mnie. Jego dłoń wsunęła się w moje wilgotne włosy, a chwilę później objął moją twarz i spojrzał mi czule w oczy. – Chciałbym zostać tutaj z tobą – szepnął, po czym pochylił usta. Złapałam go za ramiona, gdy jego wargi delikatnie mnie musnęły. Polizał moją dolną wargę. Otworzyłam usta, żeby mógł posmakować czegoś więcej, kiedy z dołu dobiegł kolejny przenikliwy krzyk. Rush odsunął się i westchnął. – Cholerna rodzina wariatów – mruknął. – Idź i zajmij się tym. Mnie tu dobrze. Zaskoczyło mnie stukanie do drzwi. Mocniej owinęłam się ręcznikiem. Rush stanął przede mną, żeby zasłonić mnie przed wzrokiem wchodzącej osoby. – Czego? – krzyknął. Spojrzałam ponad jego ramieniem. Drzwi otwierały się powoli. Sądziłam, że to Nan wpadnie do pokoju. Ale stanęła w nich dziewczyna mniej więcej w moim wieku. Nie wyglądała na kogoś, kto mógłby tu mieszkać. Długie, brązowe włosy rozdzielone prostym przedziałkiem sięgały jej aż do pasa, opadając miękkimi lokami. Były jednej długości – nie nosiła grzywki. Ciemne rzęsy okalały piękne brązowe oczy bez cienia makijażu. Miała na sobie krótkie spodenki do kolan z prostą nogawką i jasnoróżową koszulę, zapinaną z przodu. To był prosty, ale szykowny strój. – Cześć, Harlow – przywitał się Rush, zaskakując mnie jeszcze bardziej. – Właśnie idę na dół. Słyszę ją.

Dziewczyna uniosła jedną z idealnie wyregulowanych brwi. – Miałam nadzieję, że będę mogła się tu u was ukryć. Naprawdę zejdziesz na dół, żeby się tym zająć? – zaskoczył mnie jej akcent z południa Stanów. Kim była i dlaczego mówiła w ten sposób? Byliśmy przecież w Beverly Hills. – Po to tu jestem. Żeby pomóc się wszystkim dogadać – odparł Rush. Dziewczyna skinęła głową, po czym przeniosła spojrzenie z Rusha na mnie. – Ty na pewno jesteś Blaire. – Tak, to ja. – Popatrzyłam pytająco na Rusha. Chłopak przyciągnął mnie bliżej do siebie. – Blaire, to jest Harlow, ta druga córka Kira. Harlow, oto moja narzeczona, Blaire. – Wiem wszystko o Blaire. Dean mi opowiedział. Czy przeszkadzałoby ci, gdybym została tu z tobą, Blaire? Nan za mną nie przepada, a poza tym nie lubię wrzasków. – Ona musi się ubrać i nie jestem pewien, czy… – Tak, przyda mi się towarzystwo. Wezmę tylko jakiś ciuch z walizki i wrzucę na siebie. Za chwilę będę gotowa – odparłam, przerywając Rushowi. Zazwyczaj dobrze oceniałam charakter ludzi, a Harlow mi się spodobała. Wydawała się niemal nieśmiała. Mówiła cicho, a w jej oczach nie było widać złej woli. Poza tym nie gapiła się na Rusha. To była dla mnie olbrzymia zaleta. – Jesteś pewna? Chciałem poprosić, żeby przynieśli ci na górę jedzenie i… – Chętnie coś zjem. Poproś, żeby przynieśli też dla Harlow – zaproponowałam, zanim zdążył cokolwiek dodać. Harlow roześmiała się, co mnie kompletnie zaskoczyło. Spojrzałam w jej stronę. – Przepraszam. Po prostu on zupełnie nie zachowuje się jak Rush. Zabawnie widzieć go w takim stanie. Tak. Lubiłam ją. – Ja się ubiorę, a ty idź zająć się Nan, zanim przyjdzie cię tu szukać. Nie chcę jej jeszcze oglądać. Najwyraźniej to poskutkowało. Rush zrezygnował z próby zatrzymania mnie w łóżku, jakbym była inwalidką. Bardziej zależało mu na tym, żeby wściekła Nan nie znalazła się w pobliżu. Skinął głową i ruszył w stronę drzwi. Kiedy tylko znalazł się za nimi, gestem zaprosiłam Harlow, żeby weszła do środka. – Wrzucę tylko na siebie jakieś ciuchy. Rozgość się. – Dziękuję. Nigdy wcześniej nie byłam w pokoju Rusha. Zazwyczaj zostaję u siebie i czytam. Ale odkąd Dean mi o tobie opowiedział, byłam ciekawa – przyznała z nieśmiałym uśmiechem. – Ja też chcę cię poznać. Nie wiedziałam, że Kiro ma jeszcze jedną córkę. Ta, którą znam, nie jest specjalnie miła. Ty w ogóle nie przypominasz Nan. Harlow przez chwilę popatrzyła na mnie smutno. – Wychowano mnie zupełnie inaczej niż Nan. Babcia przetrzepałaby mi skórę, gdybym kiedykolwiek zachowała się tak jak ona. Nikt mi nie pozwalał na kaprysy ani wybuchy gniewu, kiedy dorastałam. Babunia dopilnowała, żebym była porządną dziewczyną. Myślę, że to dlatego tata lubił mnie do siebie zabierać. Kiedy tu przyjeżdżałam, nie wchodziłam mu w drogę. Głównie siedziałam u siebie w pokoju i czytałam książki. Kiedy miał dla mnie czas, przychodził po mnie i jeździliśmy do kina albo do wesołego miasteczka. Ale poza tym moje życie to był dom babci w Południowej Karolinie. To dlatego miała nietutejszy akcent. – Dorastałam w Alabamie. Zastanowił mnie twój sposób mówienia – przyznałam. Uśmiechnęła się. – Tak jak większość osób. Nikt się nie spodziewa, że córka Kira mogłaby mieszkać na wsi. Skinęłam głową, bo miała rację. Rzeczywiście, nikt by się tego nie spodziewał. Z takim imieniem i tak sławnym ojcem wydawało się, że powinna być rozpuszczona i snobistyczna. Nie była ani taka, ani taka. Wyciągnęłam z walizki sukienkę. Nosiłam je teraz częściej, odkąd mój brzuch stał się zbyt duży, bym mogła na nim zapiąć dżinsy. – Zaraz wrócę. – Pospieszyłam do łazienki, żeby się ubrać.

Rush

Kiro stał bez koszuli, wymachując wytatuowanymi ramionami. W jednej ręce trzymał papierosa, w drugiej butelkę z rumem. – Jaki, do kurwy nędzy masz problem?! Kłopoty z mamusią?! To idź się wyżyj na cholernej Georgiannie! Dlaczego ja muszę się bujać z tym syfem?! – wrzeszczał, kiedy znalazłem się w pokoju gier. Na stole bilardowym leżały czarne koronkowe majtki, ale kobieta, z którą zostawiłem go kilka godzin wcześniej, zniknęła. Mały cud. – Rush! Czy ty go słyszysz? On ma mnie gdzieś. Nieważne, że olewał mnie przez większość mojego życia. I wiesz, że on ma córkę?! Jakąś sztywniarę, która nawet na mnie nie spojrzy! – Nan wciąż wrzeszczała. Podszedłem do niej i złapałem ją za ręce. – Weź kilka głębokich wdechów, Nan. Musisz się uspokoić, żebyśmy mogli porozmawiać. Twoje wrzaski niczego nie naprawią. Popatrzyła na mnie wściekle, ale zrobiła, o co ją poprosiłem. Poczekałem, aż weźmie dwa głębokie wdechy, po czym ścisnąłem ją za ręce. – Dobrze. A teraz usiądź na kanapie i się nie odzywaj. Ja będę mówił. Dobrze? Zmarszczyła brwi, ale kiwnęła głową i podeszła do białej, skórzanej sofy stojącej wzdłuż dwóch z czterech ścian tego pomieszczenia. Kiedy już usiadła, odwróciłem się, żeby spojrzeć na Kira. Pociągał kolejny długi łyk rumu. Ten facet powinien przestać pić i dla odmiany coś zjeść. Widać mu było żebra. Jego fiksacja na punkcie skóry rozciągała się też na inne rzeczy poza meblami. Był również w nią ubrany. Skórzane spodnie, które miał na sobie, zwisały mu z wytatuowanych bioder. – Nie mogę uwierzyć, że dzięki tobie zamknęła się na całą cholerną minutę – mruknął Kiro i wsadził papierosa z powrotem do ust. Spojrzałem na Nan i potrząsnąłem głową. Byli do siebie zbyt podobni. Oboje lubili mieć ostatnie słowo. – Jest zdenerwowana. Proszę, myśl, zanim coś powiesz, i staraj się pamiętać, że to twoja córka. Ta, którą zostawiłeś, żeby mieszkała z najgorszą matką pod słońcem. Teraz. – Zwróciłem się do Nan. – Nie możesz nienawidzić Harlow, ponieważ on postanowił się nią zajmować. Nienawidziłaś Blaire z tych samych powodów. Ona nigdy ci nic nie zrobiła, ale i tak jej nienawidziłaś. Istnieje tylko dwoje ludzi, którzy ponoszą winę za tę sytuację. Kiro i mama. Na nich kieruj swoją nienawiść i urazę. Nie na wszystkich wokół nich. – To przez nią zacząłeś mnie nienawidzić. Nigdy wcześniej nie próbowałeś mnie ranić. Nienawidzę jej, bo mi ciebie zabrała. Mogę ją za to winić! Zabrała jedynego członka mojej rodziny, który mnie kochał. Teraz tylko mnie upominasz i wygłaszasz tyrady. Nawet do mnie nie zadzwoniłeś, odkąd wyszłam ze szpitala! – wypaliła i zerwała się z kanapy. – Mam dość starania się, żebyście mnie pokochali! Nie powinnam musieć tak mocno się starać! Mam nadzieję, że jesteście zadowoleni! Wybiegła z pokoju, a jej obcasy przez chwilę stukały w holu i na schodach. Nie byłem pewien, czy naprawdę wychodziła, czy tylko postanowiła strzelić focha i sprawdzić, czy nikt za nią nie pobiegnie. Ja już zbyt długo za nią biegałem. Przyczyniłem się do tego, że była taka, jaka była. – Cholera. Szkoda, że nie przyjechałeś wcześniej. Potrafisz się jej raz dwa pozbyć. Cholera, ależ to było proste. – Kiro opadł na kanapę i wyciągnął przed siebie nogi, krzyżując je w kostkach. W rękach wciąż trzymał butelkę, a papieros zwisał z kącika jego ust. – Siadaj i opowiedz mi wszystko o tej dziewczynie, której jeszcze nie poznałem. Szybciutko się stąd zmyłeś, kiedy Księżniczka zrzuciła ubranie. Oczywiście dziewczyna nie miała na imię Księżniczka. Kiro nazywał tak wszystkie panienki, które pieprzył. Kiedy byłem młodszy, zdradził mi, że jeśli na każdą mówi się tak samo, nie trze-

ba się przejmować tym, że w chwili ekstazy wykrzyczy się niewłaściwe imię. Wtedy sądziłem, że to genialne. Może i był świetnym artystą, ale jeśli chodzi o kobiety, zachowywał się jak kompletny idiota. To cud, że wciąż jeszcze miał penisa. Wsadził go w tak wiele miejsc, że na jego miejscu martwiłbym się, że mi odpadnie. – Księżniczka miała niezłą cipkę. Szkoda, że nie widziałeś. Całą różowiutką i wydepilowaną. Chyba nawet ją dla mnie naoliwiła. – Nie chcę tego słuchać. Nie po to tu przyjechałem – przerwałem mu, zanim zdążył jeszcze coś powiedzieć. Kiro roześmiał się i łyknął z butelki. – Ciągnęła też jak pieprzony odkurzacz – dodał. – Tato, proszę. Nie chcemy sobie tego wyobrażać. – Głos Harlow sprawił, że odwróciłem gwałtownie głowę w poszukiwaniu Blaire. Stała obok córki Kira, ubrana w białą sukienkę w jasnoniebieskie paski. Dekolt opadał zbyt nisko, ukazując wzgórki piersi, które wyglądały tym lepiej, im dłużej była w ciąży. Sukienka kończyła się kilka centymetrów nad kolanem. Blaire nie założyła rajstop. – A niech mnie, kolejny smakowity kąsek. Zaoferowałbym ci moje kolana, kotku, ale twój facet chyba wykastrowałby mnie, gdybym za bardzo się zbliżył. – Zrobiłbym coś znacznie gorszego – warknąłem, rzucając Kirowi ostrzegawcze spojrzenie, zanim podszedłem do Blaire. – Nie przysłałeś nam nic do jedzenia, więc zeszłyśmy na dół. Zrobiło się tak cicho… Pomyślałyśmy, że Nan musiała już wyjść – wyjaśniła Harlow. Cholera. Zapomniałem o jedzeniu. – Przepraszam, kochanie. Nan strasznie krzyczała i zapomniałem. Chodź, poszukamy ci czegoś. – Poprosiłam nowego kucharza, pana Brandersa, żeby zrobił nam sałatkę z kurczakiem – wtrąciła się Harlow. Blaire ścisnęła mnie za ramię. – Nic mi nie jest. Przestań się zamartwiać. Nie powinienem teraz zajmować się moją rodziną. Musiałem dbać o Blaire i nasze dziecko. Dlaczego zgodziłem się tutaj przyjechać? Taki styl życia nie pasował do mojej ukochanej. Do moich nozdrzy dotarł zapach papierosowego dymu. Obróciłem Blaire i poprowadziłem w stronę drzwi. – Chodź, zabiorę cię stąd. On pali – wyjaśniłem. – Naprawdę każesz jej stąd wyjść, bo zapaliłem? – spytał rozbawiony Kiro. Nawet mu nie odpowiedziałem. Po prostu pociągnąłem Blaire w stronę drzwi. Kusiło mnie, żeby zabronić jej oddychać, dopóki nie znajdziemy się na świeżym powietrzu. Musiałem wyjaśnić sprawy z Nan tak szybko, jak to możliwe. Blaire potrzebowała świeżego, czystego powietrza Rosemary, nie tego skażonego nikotyną syfu. – Daj mu spokój – łagodnie skarciła Kira Harlow. – Dean nie chrzanił. Ten chłopak naprawdę zamienił fiutka na cipkę! – krzyknął za nami Kiro, zanosząc się śmiechem. Zacisnąłem zęby i poprowadziłem Blaire w stronę kuchni. – Wydaje się interesujący. Nikt nas sobie porządnie nie przedstawił – stwierdziła Blaire. – Nie chcę mu cię przedstawiać. To nie jest osoba, z którą powinnaś się zadawać. Blaire rzuciła mi spojrzenie i zmarszczyła brwi. – Dlaczego? – Bo on nie ma żadnych zasad. Kompletnie. Ani jednej. A granice to dla niego obce słowo. Kobieta rzuca się na niego, on ją pieprzy, po czym przechodzi do następnej. Nie chcę, żeby na ciebie patrzył. – Naprawdę żałuję, że nie zdążyłam mu powiedzieć, że wciąż masz penisa. Bardzo dużego i ładnego penisa – szepnęła Blaire. Skrzywiłem się. – Proszę, po prostu mów, że jest duży. Nie, że jest ładny. To rani jego uczucia.

Blaire zachichotała i wyprzedziła mnie.

Blaire

Nie byłam pewna, czy rodzinna kolacja w tym domu to dobry pomysł. Jednak Rush uparł się, że musi znaleźć sposób, by Kiro i Nan zaczęli się dogadywać. Cały dzień spędziłam na zewnątrz, przy basenie. Chociaż mieliśmy już koniec listopada, temperatura na zewnątrz wciąż wynosiła dwadzieścia pięć stopni. Byłam przyzwyczajona do zwariowanej zimowej aury w Alabamie, ale tutaj słońce zdawało się palić jeszcze mocniej. Rush leżał obok mnie. Z wielką starannością wysmarował mnie od stóp do głów kremem z filtrem przeciwsłonecznym. Po wzięciu prysznica poczułam się odświeżona i gotowa spotkać się z tą stukniętą rodziną – dla Rusha. Polubiłam Harlow przez ten krótki czas, który z nią spędziłam. Nie żartowała, gdy mówiła, że ciągle siedzi zamknięta w swoim pokoju. Naprawdę rzadko wychodziła. Niemal było mi jej żal. Wydawało mi się, że musi czuć się samotna. Zastanawiałam się, jak wyglądało jej życie w Południowej Karolinie. Czy miała tam przyjaciół, za którymi teraz tęskniła? Rush wszedł do sypialni, ale zatrzymał się, kiedy tylko mnie zobaczył. – Nie. Blaire, kochanie, wyglądasz fantastycznie. Cudownie. Ale nie możesz iść na kolację w tej sukience. Piersi ci widać, przez co mam ochotę odwołać imprezę i natychmiast cię rozebrać. A do tego te nogi i obcasy. Nie możesz tak zejść na dół. Kiro to zboczeniec. Będę musiał go zabić. Proszę, załóż bluzkę z mniejszym dekoltem i coś dłuższego. Do diabła, załóż dżinsy, sweter i trampki. Gdyby nie wyglądał na tak zrozpaczonego, wkurzyłabym się. Uwielbiałam tę sukienkę. Sprawiała, że wydawałam się sobie seksowna mimo wystającego brzucha. Im dziecko było większe, tym mniej atrakcyjna się czułam. Moja talia znikała błyskawicznie. – Nie wchodzę w żadne dżinsy i lubię tę sukienkę. Sprawia, że czuję się ładna. Rush jęknął i podszedł do mnie. – Wyglądasz po prostu obłędnie. „Ładna” nie jest słowem, którego użyłbym, żeby cię opisać. Proszę, ubierz się mniej jak superlaska, a bardziej jak moja ciężarna narzeczona. Nie chcę słuchać, jak Kiro opowiada świństwa na twój temat. Chcę skoncentrować się na tym, żeby Nan i on wreszcie odnaleźli porozumienie. Dobrze. – Cóż, jeśli tak stawiasz sprawę, chyba mogę się przebrać – westchnęłam. – Tak, proszę. Zrób to dla mnie – błagał Rush. – Czy mógłbyś w takim razie rozpiąć mi sukienkę? Wystarczająco już się namęczyłam, zasuwając suwak. Rush sięgnął za mnie i pociągnął za zamek, po czym ściągnął sukienkę z moich ramion. Zatrzymała się w talii. Nie założyłam stanika, bo tył był wycięty. Moje nagie piersi najwyraźniej przyciągnęły jego uwagę. – I włóż stanik – polecił zachrypniętym szeptem. Potem pochylił głowę i wciągnął jeden z moich sutków w usta. Kolczyk w języku potarł o wrażliwe ciało. Złapałam go za ramiona i mocno przytrzymałam. – Rush, zaraz kolacja – przypomniałam mu, kiedy ściągał sukienkę przez moje biodra, aż opadła na podłogę. – W tej chwili naprawdę gówno mnie to obchodzi – mruknął, przenosząc uwagę z jednego sutka na drugi. Jego ręka zsunęła się na przód moich majteczek. Wsunął we mnie palec jednym miękkim pchnięciem. Kolana ugięły się pode mną. – Proszę, ja… proszę. – Proszę co? – spytał Rush, podnosząc mnie i sadzając na stojącej z tyłu toaletce. – Rozłóż nogi – zażądał. Zrobiłam, o co prosił. Jego ręka przesunęła się po moim wzgórku, a palec zaczął wsuwać się i wysuwać miarowo. Za każdym razem, kiedy go wyjmował, przesuwał nim po łechtaczce, po czym

z powrotem wkładał do środka. Byłam bardzo blisko orgazmu. Rush z łatwością je we mnie wywoływał. – Przyjemnie ci? Ktoś tu był całkiem mokry i gotowy – szepnął mi do ucha. Zadrżałam, gdy jego palec wysunął się ze mnie i tym razem przesunął do tyłu, do mojego drugiego wejścia. Zatoczył wokół niego kółko. Co zadziwiające, zamiast mi przeszkadzać, to mnie jeszcze bardziej nakręciło. Myślałam, że nie będzie mi się podobało. Jęk, który mi się wyrwał, nie przeszedł niezauważony. – Podoba ci się? – spytał, lekko dźgając palcem moją dziurkę. Poczułam to w łechtaczce. Zacisnęłam mocno oczy i tylko skinęłam głową. – Cholera, kochanie. Nie przeżyję tej przeklętej kolacji. Będę myślał tylko o tym, jak się podniecasz, kiedy bawię się twoją dupką. Nie chciałam teraz iść na kolację. Chciałam mieć orgazm. Rush przesunął palec ponownie w stronę mojej łechtaczki i zatoczył wokół niej kilka kółek, po czym uszczypnął ją kciukiem i palcem wskazującym. W tym samym czasie jego serdeczny palec wsunął się we mnie. Złapałam go za ramię i głośno krzyknęłam, kiedy orgazm, który we mnie narastał, wreszcie eksplodował. Rozluźniłam się w jego ramionach, a on trzymał mnie blisko siebie. Wysunął rękę z moich majtek i zaczął jeden po drugim oblizywać palce. Drżałam, patrząc na niego. Uśmiechnął się lekko, kiedy wyjmował z ust ostatni palec. – To powinno mi wystarczyć, dopóki ten koszmar się nie skończy. Ale proszę, zrób mi przysługę i nie zdejmuj tych majtek. Chcę iść na dół, myśląc o tym, że to dzięki mnie są kompletnie mokre. Jego słowa sprawiły, że piersi znów mnie zabolały. Gdyby nie przestał, nigdy nie dotarlibyśmy na tę kolację. – Załóż coś, co mnie uspokoi, i chodźmy zmierzyć się z tym piekłem, które tam na nas czeka – szepnął, podnosząc mnie do góry. – Chyba że wolałabyś po prostu zostać tutaj. Przyniosę ci jedzenie, jeśli nie chcesz brać w tym udziału. W żadnym razie nie zamierzałam chować się w pokoju, gdy on pójdzie na dół mierzyć się z Nan. Też musiałam iść. Nawet jeśli nie zamierzałam się odzywać, powinnam tam być, żeby go wspierać. – Idę z tobą. Po prostu daj mi chwilę. Trochę brakuje mi tchu i czuję się słabo. Rush wyszczerzył zęby. – Taką cię lubię najbardziej. Podniosłam sukienkę i rzuciłam w niego. Podeszłam do szafy, gdzie wisiały wszystkie moje rzeczy, i znalazłam inną, sięgającą za kolano i z mniejszym dekoltem. Mogłam założyć do niej kozaki i wciąż dobrze wyglądać. Wsunęłam ją przez głowę, po czym odwróciłam się, żeby wziąć buty. – Zakładasz kozaki? Te kozaki? – spytał Rush, kiedy zaczęłam wsuwać nogę w but. – Tak – odparłam. Jęknął i potrząsnął głową. – Na widok tych cholernych kozaków każdy facet wyobraża sobie ciebie tylko w butach. – Rush. Musisz przestać. Myślisz, że każdy chciałby zobaczyć mnie nago. Na wypadek, gdybyś nie zauważył, wystaje mi brzuch. Żaden facet nie chce oglądać mnie nago… poza tobą. Rush uniósł wysoko brwi. – Naprawdę w to wierzysz, prawda? – Nie wierzę. Wiem. Westchnął pokonany. – I to jest jeden z powodów, dla których jesteś taka pociągająca. Chodź, moja słodka Blaire. Idziemy na kolację.

Rush

Siedząca obok mnie Blaire oznaczała trudności w skupieniu się na Nan. Musiałem chronić narzeczoną. Kiedy Nan obudziła się ze śpiączki i powiedziałem jej o dziecku, wydawało się, że jej stosunek do Blaire trochę się ocieplił. Ale potem dowiedziała się, że Abe nie jest jej ojcem. Był nim Kiro. Od tamtej chwili mojej siostrze kompletnie odbiło. Rozumiałem jej pragnienie posiadania rodzica, który by ją kochał. Przez lata nienawidziłem Abe ’a Wynna, dlatego że moja siostra czuła się tak skrzywdzona. Ale to nie była wina Abe ’a. Moja matka powinna powiedzieć jej prawdę, a pieprzony Kiro powinien stanąć na wysokości zadania, tak jak mój ojciec, i coś z tym zrobić. Blaire mocno ścisnęła moją rękę, kiedy wchodziliśmy do jadalni. Rozejrzałem się po pomieszczeniu i odkryłem, że Nan jeszcze nie przyjechała. Chciałem, żeby Blaire usiadła wygodnie, zanim pojawi się moja siostra. – Najpierw domagasz się rodzinnego spotkania, a potem się spóźniasz – wycedził Kiro, pochylając się na krześle i przyglądając Blaire. Zaczynałem nienawidzić gościa. Z kilku powodów. – Nan jeszcze nie ma. Nie spóźniliśmy się – odparłem i zaprowadziłem Blaire na drugi koniec stołu. Posadziłem ją koło Deana, a sam zająłem miejsce po jej drugiej stronie. – Jest w kiepskim stanie. Wcześnie zaczął pić – wyjaśnił Dean. Przepraszająca mina mojego ojca przypomniała mi, że nie był tak bezduszny jak jego przyjaciel. Już wcześniej o tym wiedziałem. W końcu nie olał mnie. Ale z drugiej strony, Kiro przecież zajął się Harlow. Zastanawiałem się, co by było, gdyby babka nie wzięła jej do siebie. Ten facet tylko dawał kasę. Wychowała ją babcia. On pojawiał się z prezentami i obietnicami, których nigdy nie dotrzymywał. – Ja tylko jestem sobą! – krzyknął Kiro z drugiego końca długiego stołu. – Trzymasz tę swoją śliczną dziewczynkę z daleka ode mnie, prawda? – Roześmiał się. – Ja tylko sobie popatrzę, chłopcze. Przecież jej nie dotknę. Nosi twojego bachora. Trzymam się z daleka od ciężarnych. Nie chcę kolejnej baby usiłującej mi wmówić, że jestem tatuśkiem jej dziecka. Blaire zesztywniała. Położyłem dłoń na jej nodze. Nie powinna się tym denerwować. Przecież to była dobra wiadomość. Nawet jeśli marzyłem, żeby ten dupek przestał się na nią gapić. – Tatusiu, zostaw Rusha i Blaire w spokoju. Przez twoje żarty wszyscy czują się nieswojo – poprosiła Harlow. Siedziała spokojnie po lewej stronie Kira. Rzadko się odzywała, więc nie byłem przyzwyczajony do jej cichego głosu. Wciąż mnie zadziwiało, jak to możliwe, że stworzył ją ten człowiek. W ogóle nie była do niego podobna. Była też jedyną osobą, która potrafiła go uspokoić. Jej głos sprawiał, że Kiro się rozluźniał. – Dobrze, kochanie. Nie chcę zepsuć twojego przyjęcia. Po prostu się wygłupiałem. – Bez wygłupów – odpowiedziała łagodnie, ale stanowczo. Blaire pochyliła głowę w moją stronę. – Lubię ją – szepnęła tak cicho, że niemal jej nie usłyszałem. Uśmiechnąłem się. Nie pomyliłem się co do Harlow, skoro Blaire ją polubiła. To była naprawdę miła dziewczyna. Nan jej tego nie przepuści. Głośny stuk obcasów na marmurowej podłodze zbliżał się do jadalni. Zesztywniałem, próbując przygotować się na nadejście Nan. Wpadła do pomieszczenia, ubrana w krótką, tiulową sukienkę w kolorze lodowatego błękitu i szpilki. Jej długie, rude włosy ściągnięte były w kok, z pojedynczymi puklami opadającymi luźno na twarz. Trzeba przyznać, że zadbała, aby dobrze wyglądać na tę okazję. Taka już była Nan. Patrzyłem, jak mierzy hardym spojrzeniem wszystkie siedzące przy stole osoby. Błysk irytacji na widok Blaire był niczym w porównaniu z nienawistnym spojrzeniem, którym spiorunowała Harlow. Czekałem, aż zacznie mówić coś, co powinienem ukrócić. Harlow wytrzymała jej spojrzenie, bawiąc się leżącą na kolanach serwetką. Atmosfera w pomieszczeniu zrobiła się nadzwyczaj ciężka. Nan sądziła, że musi się tak zachowywać, żebyśmy zwrócili na nią uwa-

gę. Złościło mnie to. – Siadaj, dziewczyno. Przestań warczeć. Chcemy jeść – nonszalancko rzucił Kiro, a Nan rzuciła mu wściekłe spojrzenie. Zerknęła na krzesło po jego drugiej stronie, po czym przeszła obok niego i usiadła w towarzystwie Deana. Mała dziewczynka w niej wciąż bała się odrzucenia. Wiedziała, że mój tata jej nie odepchnie. – Nie wiedziałem, że ją ze sobą przywiozłeś – fuknęła. Blaire zesztywniała tak mocno, że natychmiast zapragnąłem ją do siebie przyciągnąć, żeby się rozluźniła. – Oczywiście, że tak. Gdzie ja, tam i ona. Nan wywróciła oczami. – Tęsknię za starym Rushem. – A ja nie – odparłem. – To sprawa rodzinna. Myślisz, że zdołałabyś wytrzymać bez niego kilka chwil, czy planujesz tłamsić go przez resztę jego życia? – ze złośliwością zwróciła się do Blaire. Nie zamierzałem jednak pozwolić, żeby się na niej wyładowywała. Pochyliłem się i spojrzałem jej w oczy ze spokojem. – Nie mów do niej w ten sposób nigdy więcej. Gdyby nie zgodziła się ze mną jechać, nie przyjechałbym w ogóle. Nie lekceważ tego, jak jest ważna. Jest moja. Uszanuj to. Nan zjeżyła się i z powrotem oparła o siedzenie krzesła. Nie cierpiałem mówić do niej w ten sposób, kiedy wiedziałem, że cierpi. Ale Blaire była najważniejsza. Zawsze. – Umieram z głodu. Gdzie to cholerne żarcie? – krzyknął głośno Kiro. Do jadalni wpadły dwie dwudziestolatki niosące tace. Normalnie przy posiłkach nie mieliśmy tu obsługi. Dean i Kiro nie lubili uroczystych spotkań. Ale dziś mój ojciec wynajął firmę cateringową, żeby zajęła się jedzeniem. Dziewczyny rozstawiały przystawki i przyjmowały zamówienia na drinki, wyraźnie zafascynowane siedzącymi przy stole gwiazdami. – Ależ z ciebie ładna babeczka. – Kiro przesunął ręką po nodze jednej z kelnerek. – Tatusiu, przestań – szepnęła Harlow. Kiro roześmiał się chrapliwie i mrugnął do dziewczyny. – Później. – Boże. Nie mogę uwierzyć, że moja matka spała z tym mężczyzną – syknęła Nan odrobinę za głośno. – Nie zaczynaj, Nannette – ostrzegł ją Dean. Ale było już za późno. W oczach Kira dostrzegłem rozbawienie pomieszane z irytacją. – A niby dlaczego nie? Jestem cholernym bogiem metalu, dziewuszko. Pieprzonym rockowym bóstwem. – Upił łyk swojego drinka i uśmiechnął się. – Wszystkie kobiety chcą tego posmakować. Twoja mama niczym się od nich nie różniła. – Tatusiu, proszę. – Harlow złapała go lekko za ramię. – Moja mama była za młoda, żeby wiedzieć, czego nie należy robić – odgryzła się Nan. – Nie była aż taka młoda. Po prostu bardzo starała się przespać się z nami wszystkimi. Myślę, że należy jej się oficjalny puchar z napisem: „Pieprzyłam wszystkich członków Slacker Demon”, a to nie lada wyczyn. Dean jest bardziej wybredny niż reszta z nas. Nan zbladła i wiedziałem, że muszę wkroczyć, zanim sytuacja wyrwie się spod kontroli. – Dzięki, Kiro, że uświadomiłeś nam, jakie seksualne nawyki miała w młodości nasza mama. A teraz, czy moglibyśmy porzucić ten temat i spróbować zacząć normalną rozmowę? Kiro skinął głową. – Oczywiście. Tylko najpierw coś zjedzmy. Kelnerki błyskawicznie zaczęły obchodzić stół z tacami pełnymi jedzenia, pytając nas, czego sobie życzymy. Blaire odmówiła większości przystawek. Wzięła tylko kawałek chleba. – Dlaczego nie jesz nic więcej? – spytałem, zmartwiony. Pochyliła się, żeby nikt inny nie usłyszał. – Bo w ciąży nie powinnam jeść surowego mięsa ani serów z niepasteryzowanego mleka. Cholera. Kolejna rzecz, której nie wiedziałem. Odsunąłem krzesło i pobiegłem w stronę

kuchni. Musieli przygotować dla niej coś, co będzie mogła zjeść.

Blaire

Nie musiałam pytać, po co poszedł Rush. Wiedziałam i tak. Wróci z czymś, co będę mogła zjeść. Gdybym nie była taka głodna, próbowałabym go zatrzymać, ale naprawdę miałam ochotę na coś więcej niż chleb. – Zmieniłaś mojego brata w niewolnika. To żałosne – syknęła Nan przez stół. – Schowaj pazury, Nan. Blaire jest w ciąży i musi jeść. Rush dba o swoje – odparował Dean, po czym wrzucił do ust surową ostrygę prosto z muszli. – Nie wiesz, co to antykoncepcja? A może taki był twój plan od początku? Złapać go na dziecko? Wszystko wskazywało na to, że będę musiała znosić podobne teksty z jej strony przez resztę życia. Dlatego postanowiłam pohamować irytację i nie uciekać. Na dłuższą metę to nie byłoby dobre rozwiązanie. Wprawdzie nie planowałam po raz kolejny grozić jej bronią, ale nie zamierzałam też pozwolić jej na wygadywanie podobnych bzdur tylko dlatego, że jest siostrą Rusha. – Zdaję sobie sprawę, że jesteś zła i czujesz się zraniona. Ale ja ci nic nie zrobiłam. Proszę, przestań. Dean zachichotał obok mnie. Oczy Nan rozbłysły jeszcze bardziej. Świetnie. Osiągnęłam tylko tyle, że jeszcze bardziej ją wkurzyłam. – Słuchaj, ty mała dziwko. Może ci się wydaje, że coś zdobyłaś, ale to nieprawda. Nie masz nic. Ja jestem jego siostrą. Ja jestem jego rodziną. Gdy przyjdzie co do czego, on wybierze mnie. Więc nie waż się mi grozić. Bardzo chciałam wrócić do pokoju i schować się przed tym wszystkim, ale wiedziałam, że to tylko pogorszy sytuację. Musiałam jej pokazać, że się nie wycofam. – To nie są zawody. Jesteś jego siostrą. Ja jestem matką jego dziecka. Może kochać nas obie, Nan. Twoje myślenie jest dziecinne i wskazuje na brak pewności siebie. Rush jest tutaj, ponieważ cię kocha i chce ci pomóc. Nie poniżaj go, traktując mnie w ten sposób. Nan otworzyła usta, po czym znów je zamknęła. Szczęka ruszała jej się od zgrzytania zębami. – Brawo, Blaire! – krzyknął Kiro, a ból, jaki błysnął w oczach Nan, sprawił, że zrobiło mi się jej żal. Wiedziałam, jak to jest mieć rodzica, który cię nie chce. Ale wiedziałam także, co to znaczy mieć ojca, który cię uwielbia. Ona nie. – Nie wiem nawet, po co się w ogóle staram. Nikt mnie tutaj nie chce. Rush był wszystkim, co miałam, ale teraz przyczepił się do ciebie, a ty mnie nienawidzisz! – zaskrzeczała, po czym wstała i rzuciła serwetkę na stół. – Ty zabrałaś Rusha – wskazała na mnie palcem, po czym przeniosła uwagę na Harlow. – A ty masz miłość mojego ojca. Ja nie mam nic! – Obróciła się na pięcie i wybiegła z pokoju. Rush wszedł, kiedy jeszcze słychać było stukot jej obcasów. Zmierzył Kira spojrzeniem. Wyraźnie był wściekły. – Coś ty zrobił? Nie było mnie raptem pięć minut. Kiro wzruszył ramionami i machnął ręką w moją stronę. – Nie patrz na mnie. To twoja kobieta ją stąd pogoniła. Złość Rusha zmieniła się w zakłopotanie. Odwrócił wzrok w moją stronę. – Blaire? Co się stało? Potrząsnęłam głową. – Oskarżała mnie o różne rzeczy, więc powiedziałam jej prawdę. Rush westchnął i popędził za siostrą. Siedziałam na swoim miejscu, zastanawiając się, czy też powinnam wyjść. A może lepiej zostać? Mój kawałek chleba leżał zapomniany na talerzu, a żołądek zwinął mi się w supeł. – Liczba członków tej rodzinnej kolacyjki powoli topnieje. Ktoś jeszcze chce uciec, zanim

przejdziemy do sałatek? – spytał Kiro jowialnym tonem. Jak mógł sobie żartować po tym wszystkim, co się właśnie stało? Zupełnie tego nie rozumiałam. Dean ścisnął moją rękę. – Wróci. Czasami po prostu Nan go potrzebuje. On o tym wie. Niestety, ja też o tym wiedziałam. *** Rush nie wrócił do końca kolacji. Kiro zupełnie bez skrępowania obmacywał teraz tyłek kelnerki pod jej sukienką. Harlow udawała, że tego nie widzi, i w milczeniu dopijała kieliszek wina. Dean skupił swoją uwagę na drugiej kelnerce. Byłam więcej niż pewna, że te dwie kobiety też znajdą się w dzisiejszym menu. Ta, na którą patrzył Dean, co chwila chichotała i wynajdywała powody, żeby do niego podejść. Na szczęście jeszcze za nic jej nie łapał. Najwyższa pora, żeby wstać i wyjść. – Myślę, że nadszedł już czas, żebyście z Blaire poszły spać – powiedział Kiro do Harlow, nie odwracając się w jej stronę. Wzrok skupiony miał na cyckach kelnerki, a jego ręka wciąż tkwiła pod jej spódnicą. – Całkowicie się zgadzam. – Harlow wstała i spojrzała na mnie z przepraszającym uśmiechem. Również wstałam i właśnie miałam podziękować Kirowi i Deanowi za kolację, kiedy zauważyłam, że ręka tego ostatniego znalazła się właśnie między nogami drugiej kelnerki. Czym prędzej ruszyłam za Harlow. – Przepraszam, że musiałaś to oglądać. Nan co chwila robi afery i przez to ojciec więcej pije. A kiedy pije… hm… potrzebuje wielu kobiet. Innymi słowy, pieprzy się z kim popadnie jeszcze częściej. Skinęłam głową. Ale dlaczego Dean tak się zachowywał? Chyba dlatego, że był po prostu napalonym gwiazdorem, przyzwyczajonym do dostawania wszystkiego, czego zapragnie. – Myślałam, że do tej pory Rush wróci – odparłam, chcąc zmienić temat. Harlow skinęła głową. – Tak, ja też. Nan naprawdę potrafi być trudna. „Trudna” to było łagodne określenie w stosunku do Nan. Osobiście nazwałabym ją raczej „jędzą”. – Nienawidzi mnie. Będę chyba musiała to po prostu zaakceptować i nauczyć się z tym żyć. Nie podoba mi się tylko, że to stawia Rusha w trudnej sytuacji. Z jadalni dobiegł nas głośny pisk, a potem jęk. Harlow wydała odgłos imitujący wymioty. – Uch, chodźmy stąd. Możemy jechać windą, zamiast iść schodami. Przynajmniej nic nie będzie słychać. – Czy oni po prostu… robią to w jadalni? – spytałam zdumiona brakiem intymności. Przecież obsługa w kuchni musiała ich słyszeć. – Zrobiliby to wszędzie. Uwierz mi. Nie chcesz wiedzieć, co widziałam przez te wszystkie lata. Wydaje mi się, że to właśnie dlatego wciąż jestem dziewicą. No i jeszcze dlatego, że faceci mnie onieśmielają. To prawdziwy cud, że Harlow była tak niewinna, biorąc pod uwagę zachowanie jej ojca. – Ja też byłam dziewicą, dopóki nie poznałam Rusha. Czasami najlepiej poczekać, aż pojawi się właściwy facet. Harlow uśmiechnęła się i skinęła głową. – Tak. Ale z drugiej strony istnieje ryzyko, że to się nigdy nie stanie. Niewiele spotykam się z ludźmi. Wiodę tutaj bardzo spokojne życie. Zawsze nienawidziłam seksu, bo widziałam, co zrobił z moim ojcem. Ale ostatnio pomyślałam, że może po prostu muszę zobaczyć go w innym świetle. Ty i Rush wydajecie się bardzo szczęśliwi. Zrobiło mi się jej żal. Najwyraźniej babcia nadmiernie ją chroniła, a jednocześnie Harlow obserwowała styl życia Kira. Musiała być bardzo zdezorientowana. – Chodziłaś na randki w Południowej Karolinie? – spytałam.

Wzruszyła ramionami. – Nie bardzo. Mojej babci nieszczególnie się to podobało. Mówiła, że to prowadzi do seksu, a z tym miałam czekać do ślubu. Tak było napisane w jej Biblii. Ale skoro nie mogłam chodzić na randki, jak miałam wziąć ślub? – Harlow roześmiała się cicho. – Zresztą to nie miało znaczenia. I tak nigdy nie umiałam powiedzieć nic sensownego w towarzystwie faceta, który mi się podobał. Robiłam się żenująco nieśmiała i niezdarna. Ale wyrabiam się z wiekiem. Harlow była klasyczną pięknością, elegancką i idealną. Ciężko było uwierzyć, że nigdy nikogo nie miała. – Pójdę do swojego pokoju. Mam do skończenia książkę. Ostatnio znalazłam kilku niezależnych autorów na Kindle ’u i trochę się uzależniłam. – Niezależnych? – spytałam. Harlow skinęła głową. – Publikujących e-booki na własny koszt. Znalazłam kilka nieoszlifowanych diamentów. Może powinnam kupić Kindle ’a? – W takim razie miłej lektury – odparłam i ruszyłam w stronę pokoju Rusha.

Rush

Nan przypominała łkającą kupkę nieszczęścia. Chociaż zachowywała się okropnie, wciąż bolało mnie serce, kiedy na nią patrzyłem. Była moją małą siostrzyczką i cierpiała. Rodzice ją skrzywdzili. Całe życie starałem się ją wspierać, ale okazało się, że to za mało. Chciała być kochana i akceptowana chociaż przez jednego ze swoich żałosnych rodzicieli. – Nienawidzi mnie. – Nan pociągnęła nosem i czknęła. – Zrobiła ze mnie idiotkę na oczach Kira. Nie obchodziło jej nawet, że staram się znaleźć sposób, by mnie zaakceptował. Byłem pewien, że Nan sprowokowała Blaire, ale nie chciałem jej tego wytykać. Dopiero teraz, po godzinie, udało mi się uspokoić siostrę na tyle, żeby ze mną porozmawiała. Potrzebowała pocieszenia, a ja byłem jedyną osobą na świecie, którą obchodziły jej problemy. – Wiem, że ją kochasz, ale ona jest podła. Zimna i wredna. Pamiętasz, że wymachiwała mi bronią przed nosem? – Nan siąknęła nosem i wytarła zalaną łzami twarz. – To było co innego. Mama i Abe właśnie usunęli jej ziemię spod stóp. Zranili ją, a ty z niej zadrwiłaś. Nan roześmiała się gorzko. – Zawsze stajesz po jej stronie. Nawet wtedy, gdy nabija się ze mnie i mojej potrzeby, żeby mieć prawdziwego rodzica. I to przy wszystkich! Przy Harlow. Deanie. Kirze. Nie obchodzą jej moje uczucia. Blaire była w ciąży i miała trudności z kontrolowaniem emocji. Mimo wszystko jednak musiałem z nią porozmawiać. Lepiej, żeby przy Nan po prostu siedziała cicho. Im szybciej Nan i Kiro się pogodzą, tym prędzej będziemy mogli stąd wyjechać. Nie podobało mi się, że muszę jednocześnie zajmować się Blaire i siostrą. To był zbyt duży ciężar. – Nie powinna tego mówić. Ale ty też powinnaś siedzieć cicho. – Ja tylko chciałam jej przypomnieć, że mnie kochasz. Patrzyła na mnie z taką nienawiścią. Blaire miała wiele powodów, żeby nienawidzić Nan. Wiedziałem o tym. Pragnąłem, żeby zdołała jej odpuścić. To ona nalegała, żebyśmy tu przyjechali. Myślałem, że w ten sposób chce pokazać, że wybaczyła Nan. Wyglądało na to, że się pomyliłem. – Zajmę się Blaire. To się już więcej nie powtórzy. Ale ty musisz zacząć szukać sposobu, żeby pozbyć się tego rozgoryczenia, Nan. Nie mogę ci pomóc, jeśli będziesz się tak zachowywać przy Kirze. On jest przyzwyczajony do Harlow. Nie do twoich wybuchów. Harlow jest cicha i nie zawraca mu głowy. Tylko tyle Kiro jest w stanie znieść. Jestem pewien, że kiedy Harlow była dzieckiem, szybko się połapała, czego tatuś nie cierpi. Musisz sobie uświadomić, że Kiro nie zaakceptuje cię takiej, jaką jesteś. To zepsuty i samolubny typek, a w dodatku legenda. Ludzie go czczą, a on to uwielbia. – Nienawidzę mojego życia. Ja… czasami myślę, że dla wszystkich byłoby łatwiej, gdybym ze sobą skończyła. Poczułem w klatce piersiowej tępy ból. Złapałem Nan i mocno objąłem ramionami. – Nie możesz tego zrobić, bo ja cię kocham. Chcę spędzać z tobą czas. Musisz znaleźć sposób, żeby być szczęśliwa, Nan. Nie możesz nic sobie zrobić. I nigdy, przenigdy, nie mów więcej czegoś takiego. Skinęła głową na mojej piersi i zaczęła cicho płakać. Zastanawiałem się, czy moja poraniona siostra kiedykolwiek wyzdrowieje. *** Wróciłem do domu dopiero kilka godzin później. Nan została w hotelu. Nie chciała mieszkać w domu z Kirem i Harlow. Dwukrotnie wysłałem wiadomość Blaire i nie dostałem odpowiedzi. Martwiłem się. Powtarzałem sobie, że na pewno już śpi. Popędziłem do naszego pokoju. Otworzyłem drzwi i znalazłem ją, skuloną na łóżku. Spała.

Wciąż była ubrana w sukienkę i wyglądała na zmarzniętą. Podszedłem do niej i powoli zacząłem ją rozbierać. Nie chciałem jej obudzić, ale nie chciałem także, żeby było jej niewygodnie. Kiedy już ją rozebrałem, naciągnąłem na nią kołdrę i otuliłem. Nie mogłem uwierzyć, że mogłaby powiedzieć Nan coś nieprzyjemnego. Ale z drugiej strony Nan upierała się, że Blaire ją zaatakowała. Pewnie to hormony ciążowe. Pochyliłem się i pocałowałem Blaire w głowę, po czym wstałem i poszedłem pod prysznic. Nie spędziliśmy tu nawet jednego dnia, a ja już byłem zestresowany i najchętniej bym uciekł. *** Walenie do drzwi rozległo się tuż po tym, jak położyłem głowę na poduszce. A przynajmniej takie miałem wrażenie. Blaire zaczęła wiercić się w moich ramionach. Do pokoju wpadało światło słoneczne. Może jednak trochę pospałem. – Kto to? – szepnęła sennie Blaire. Nie byłem pewien, ale z pewnością nie chciałem, żeby ktokolwiek ją budził. Wiedziałem, że czekała na mnie do późna. – Nie wiem. Zostań tutaj – odparłem i pocałowałem ją w skroń, po czym wygramoliłem się z łóżka i naciągnąłem leżące na podłodze dżinsy. Szarpnąłem za drzwi. Za nimi stał mój ojciec – skacowany i wściekły. – Musisz się zająć tym gównem. Cokolwiek powiedziałeś wczoraj Nan, nie pomogło. Postanowiła się wprowadzić – warknął. To był krok we właściwym kierunku. Potrzebowała szansy, żeby przyzwyczaić się do Kira. Dla tej dwójki to było dobre rozwiązanie. – W takim razie moja rozmowa z nią pomogła. Czas, żeby Kiro ją zaakceptował i wynagrodził jej stracony czas. Dean roześmiał się gorzko. – To się nie stanie, Rush. Okłamujesz ją, jeśli tak właśnie jej powiedziałeś. Kiro to Kiro. Ona chce tatuśka, a on się zupełnie na niego nie nadaje. Może. Ale przynajmniej musiałem pomóc jej spróbować. – Po prostu zejdź na dół, zanim rozpęta się piekło. – Dean odwrócił się na pięcie i odmaszerował. Zamknąłem drzwi i odwróciłem się do Blaire. Siedziała na łóżku z kołdrą podciągniętą do nagiej klatki piersiowej i zmierzwionymi od snu włosami. Tak naprawdę chciałem znaleźć się z powrotem pod kołdrą, koło niej, i zapomnieć o tym całym syfie z Nan. – Przepraszam. – Ruszyłem w jej stronę. Zmarszczyła brwi. – O której wczoraj wróciłeś? – Późno. Nan sprawiała problemy. Blaire skinęła sztywno głową, po czym spuściła wzrok na kołdrę. Podszedłem do łóżka i usiadłem obok niej. Wsunąłem palec pod jej podbródek i podniosłem głowę, żeby musiała na mnie spojrzeć. – Hej, co się stało? Westchnęła ciężko. – Mogłeś zadzwonić. Czekałam na twój telefon. Zasnęłam, martwiąc się o ciebie. – Dzwoniłem – zapewniłem ją. – Nie odebrałaś. Blaire sięgnęła po telefon i spojrzała na wyświetlacz. – Dzwoniłeś po jedenastej. Do tego czasu już zasnęłam. Powinieneś zadzwonić wcześniej. Miała rację. Powinienem. Cholerna Nan i cholerny Kiro. To był ostatni raz, kiedy czyjeś potrzeby postawiłem wyżej niż potrzeby mojej dziewczyny. Przyrzekłem jej, że to ona zawsze będzie na pierwszym miejscu. I naprawdę tak myślałem. A jednak poprzedniej nocy ją zawiodłem.

Blaire

Starałam się z całej siły, żeby to nie zabrzmiało dziecinnie, ale mimo wszystko byłam zdenerwowana. – Powinienem był zadzwonić wcześniej. Przepraszam. Nan zaczęła grozić, że się zabije, i spanikowałem. Włączył mi się tryb starszego brata. Zawsze działał w trybie starszego brata, jeśli chodzi o Nan. Jadąc tu, wiedziałam, że czeka mnie niezła przeprawa, ale sytuacja okazała się trudniejsza, niż sobie wyobrażałam. Zwłaszcza po tym, jak Nan potraktowała mnie poprzedniego wieczoru. Nawet przez sekundę nie wierzyłam, że mogłaby się zabić. – Ona tobą manipuluje. Ciężko mi na to patrzeć. Rush wstał, przeczesał dłońmi włosy, po czym podszedł do okna. Nie zgadzał się ze mną. Widziałam to po sposobie, w jaki usztywnił ramiona. To była jego poza obronna. – Ona jest zmartwiona i zraniona. Wiem, że w przeszłości była dla ciebie podła, ale teraz cię potrzebuję. Czy mogłabyś – ze względu na mnie – nie mówić jej nic przykrego? Naprawdę martwię się o jej stan psychiczny. Przykrego? Nie mówiłam jej nic przykrego. Myślał, że zamierzam to zrobić? – To ja byłam zdania, że powinniśmy tu przyjechać. Rozumiem, że ona potrzebuje twojej pomocy. Dlaczego sądzisz, że mogłabym powiedzieć jej coś przykrego? – spytałam, wstając z łóżka. Rush odchylił głowę i zacisnął oczy, jakby naprawdę nie chciał ze mną o tym rozmawiać. Coś było nie tak. – Wiem, co jej powiedziałaś przy stole wczorajszego wieczoru. Powtórzyła mi. I tak, miałaś pełne prawo jej to powiedzieć, ale w tej chwili proszę cię, żebyś więcej tego nie robiła. Im szybciej to załatwimy, tym szybciej będziemy mogli wrócić do Rosemary i zostawić za sobą ten koszmar. – Co takiego powiedziałam do niej przy stole? Nie rozumiem – odparłam, czując, jak żołądek zaciska mi się w węzeł. Czy Nan nakłamała na mój temat? To ona mówiła przy stole przykre rzeczy. Nie ja. – Ona ma wrażenie, że się z niej nabijasz. Po prostu… chyba najlepiej, żebyś w ogóle z nią nie rozmawiała. Usiadłam z powrotem na łóżku i próbowałam przypomnieć sobie przebieg wczorajszej rozmowy. Jak to możliwe, że Nan w ten sposób zinterpretowała moje słowa? To ona zaatakowała mnie. Zanim zdążyłam odpowiedzieć, rozległo się ciche stukanie do drzwi. Rush jęknął sfrustrowany, po czym poszedł otworzyć. – Przepraszam. Nie chcę wam przeszkadzać, ale Nan chce wiedzieć, który pokój należy do tatusia. Nie powinna go budzić. To bardzo zły pomysł. – Harlow mówiła cicho, ale była wyraźnie zdenerwowana. – Cholera – mruknął Rush. Rzucił mi spojrzenie. – Przepraszam. Za chwilę wrócę. Połóż się i odpocznij sobie. Nie pozwolę, żeby ktokolwiek ci przeszkadzał. Kiedy drzwi się za nim zamknęły, rozpłakałam się. Kiedy mu powiedziałam, że powinien załatwić sprawy z Nan, myślałam, że to będzie łatwiejsze. Miałam nadzieję, że po wypadku i jej słowach, że chciałaby być częścią życia dziecka, łatwiej będzie się z nią dogadać. Myliłam się. Przyjazd tutaj był kiepskim pomysłem. Nagle poczułam w brzuchu skurcz. Zamarłam. Usiadłam bez ruchu i czekałam, aż dziecko kopnie i uspokoi mnie, że wszystko jest w porządku. Nic takiego się nie stało. Położyłam na brzuchu obie ręce i poczułam kolejny skurcz. Skrzywiłam się, próbując uspokoić serce, które zaczęło pompować krew jak szalone. Coś było nie tak. Poczułam falę mdłości, więc położyłam się i zamknęłam oczy. Może wstałam tego ranka zbyt gwałtownie. Musiałam bardziej na siebie uważać.

Całe to napięcie w domu zaczynało odbijać się na moim zdrowiu. Zamknęłam oczy i zaczęłam powoli oddychać. Nie było kolejnych skurczy, a po chwili poczułam pod dłonią lekkie kopnięcie. To mnie nieco pokrzepiło i powoli zapadłam w sen. *** Kiedy otworzyłam oczy, słońce już się przesunęło i teraz jasne promienie wpadały przez okno. Musiało być po dwunastej. Sięgnęłam po telefon i sprawdziłam godzinę. Pierwsza. Najwyraźniej byłam bardziej zmęczona, niż mi się wydawało. Przekręciłam się, żeby wstać, i zauważyłam tacę z jedzeniem leżącą na małym stoliku obok łóżka. Owinęłam się prześcieradłem i podeszłam do niej. Uśmiechnęłam się, podnosząc kartkę z krótką wiadomością nabazgraną znajomym charakterem pisma. Przepraszam za dzisiejszy poranek. Byłaś wykończona, a ja się na tobie wyżyłem. Nic z tego nie jest twoją winą. Chcę, żeby to wszystko już się skończyło i żebym mógł zabrać cię do domu. Zjedz coś. Zobaczę, czy uda mi się porozmawiać z Kirem. Kocham cię nad życie Rush Podniosłam srebrną pokrywkę, którą przykryty był mój talerz, i znalazłam pod spodem świeże truskawki ze śmietaną, łososia i tost. Wciąż czułam lekkie mdłości, więc postanowiłam nie ruszać łososia, ale wzięłam jedną truskawkę i zanurzyłam ją w śmietance, po czym spróbowałam. Po moim języku rozlał się słodki smak i poczułam się lepiej. Siedząc na krawędzi łóżka, zjadłam wszystkie truskawki i pieczywo, po czym wstałam i ruszyłam pod prysznic.

Rush

Jak na koniec listopada było nienormalnie ciepło. Założyłem krótkie spodenki i T-shirt, po czym wyszedłem na zewnątrz, żeby nacieszyć się ciepłem kalifornijskiego słońca. Blaire wciąż jeszcze nie wyszła z pokoju. Jeśli niedługo nie wstanie, zaniosę jej kolejny talerz z jedzeniem i sam ją nakarmię. Cieszyłem się, że śpi, ale musiała też jeść. Harlow powiedziała, że Blaire nie zjadła zbyt wiele poprzedniego wieczora. Powinienem był z nią zostać i pojechać za Nan dopiero wtedy, kiedy Blaire znalazła się bezpiecznie w łóżku. Gdyby moja kochająca afery siostra nie była tak rozbita, nie próbowałbym jej pomóc. Ale nie potrafiłbym spojrzeć na siebie w lustro, gdybym teraz ją zignorował i coś by się jej stało. Chociaż była niezłym wrzodem na dupie, wciąż pozostawała moją siostrą. Dalej widziałem w niej tę małą dziewczynkę z włosami splecionymi w dwa warkoczyki, która szczerzyła się do mnie szczerbatym uśmiechem. Kiedy dorastaliśmy, była tylko moja. Nikt inny się nią nie zajmował. Ciężko było mi o tym zapomnieć. – Gdzie jest ta twoja dziewczyna? – spytał Kiro, leniwie przechadzając się po patio, gdzie postanowiłem ukryć się przed Nan. – Śpi – odpowiedziałem, ciesząc się, że Kiro pali na zewnątrz, nie w środku. – Jest strasznie słodka. Przypomina mi moją Harlow – stwierdził, po czym ponownie wsadził papieros w usta. – Tak. Jest cholernie idealna – zgodziłem się. – Musisz ją trochę lepiej chronić przed Nan. Wczoraj twoja siostrunia dosłownie zalała ją jadem. Ale dziewczyna nieźle sobie poradziła. Byłem pod wrażeniem. Mimo to powinieneś się nią lepiej opiekować – rzucił, przeciągając samogłoski, po czym odwrócił się i ruszył w stronę domu. Chciałem spytać, co ma na myśli, kiedy na zewnątrz wypadła Nan w kostiumie kąpielowym i szpilkach. – Co ty robisz, dziewczyno? – spytał ją z irytacją Kiro. – Chcę się poopalać. A co? Chcesz do mnie dołączyć? A może porozmawiać? – wypaliła złośliwie Nan. Chciałem nią potrząsnąć i spytać, dlaczego musi być tak cholernie trudna. – Nie. Chcę wiedzieć, kiedy, do cholery, wyprowadzisz się z mojego domu. Ciągle robisz awantury. Harlow nawet nie wychodzi z pokoju. Czas, żebyś pomęczyła teraz dla odmiany swoją mamuśkę, a mnie zostawiła w spokoju. – Skrzywiłem się na widok bólu w oczach Nan. Do diabła, Kiro był bezduszny. – Po co ja się w ogóle staram? Nie chcesz mnie znać. Nie obchodzę cię. Masz Harlow i niczego więcej nie potrzebujesz. Ja jestem dla ciebie niczym! – wrzasnęła Nan. – Harlow nie jest wredną suką, Nan. Spróbuj zachowywać się jak ludzka istota, a ja może zechcę cię poznać. Miałem powód, żeby rzucić twoją matkę, mała. Zgadnij, jaki – warknął, po czym minął ją i wszedł do domu. Nan stała z pustym wyrazem oczu, patrząc na drzwi. Jasna cholera. Wstałem i podszedłem do niej. Zauważyła mnie i potrząsnęła głową. – Nie. Ciebie też nie chcę. Ty też mnie nienawidzisz. Wybrałeś ją. Wszyscy wybierają kogoś innego. Tylko mnie nikt nie chce! – krzyknęła, odwróciła się na pięcie i pobiegła z powrotem do domu. Zatrzymałem się przy drzwiach i słuchałem, jak jej obcasy stukają głośno po podłodze, aż dźwięk ucichł w oddali. Będę musiał iść z nią porozmawiać, ale najpierw chciałem dać jej czas, żeby ochłonęła. Potrzebowała chwili samotności. – To nie brzmiało zbyt dobrze – głos Blaire wbił się w tok moich myśli. Podniosłem głowę i zobaczyłem, że schodzi po schodach. Jej długie, blond włosy ściągnięte były w kucyk. Miała na sobie jasnoniebieski kostium kąpielowy, a na nim białą przezroczystą koszulkę, która zsuwała się z jej ramion i sięgała do połowy uda. Oczy miała wypoczęte, ale po tym, co właśnie usłyszała,

zmarszczyła brwi. – Tak, to było ciężkie – odparłem, podchodząc do niej i przyciągając ją do siebie, po czym pocałowałem różowe, pełne usta. Nie podobało mi się, że tak często się martwiła. Blaire objęła mnie ramionami w talii i rozchyliła usta. Smakowała miętową pastą do zębów, a jej wargi były przyjemnie jedwabiste i ciepłe. Przesunęła swoje usta po moich i wyrwał jej się cichy jęk. Zabranie jej z powrotem na górę do sypialni wydawało się dobrym pomysłem. Zaczęła się odsuwać, a ja spojrzałem na jej przykryte ciężkimi powiekami oczy. Uśmiechała się z zadowoleniem. – Harlow wspominała, że dzisiaj jest ciepło. Pomyślałam, że wyjdę na zewnątrz i skorzystam ze słońca. Zbyt długo już siedziałam w środku – wyznała. Potrzebowała świeżego powietrza. – Dobry pomysł. Może położysz się na jednym z leżaków, a ja pomasuję ci stopy? W jej oczach błysnęła ekscytacja, a ja niemal się roześmiałem. Ostatnio uwielbiała taki masaż. Jej stopy musiały utrzymać większą wagę z powodu dziecka, a nie były do tego przyzwyczajone. – To brzmi cudownie – zgodziła się i pospieszyła, żeby rozsiąść się na najbliższym leżaku. W mojej kieszeni zadzwonił telefon, ale postanowiłem nie zwracać na to uwagi. Blaire spojrzała na mnie, kiedy stanąłem nad nią. – Nie zamierzasz odebrać? – spytała. Wsunąłem rękę do kieszeni i zobaczyłem, że na ekranie pojawił się numer Nan. Powinienem go zignorować. To nie mogło być nic dobrego. Chciałem spędzić czas z Blaire. Masować jej stopy i patrzeć, jak robi w tym czasie seksowne minki. – Po prostu odbierz, Rush. Będziesz się martwił, jeśli tego nie zrobisz – poradziła. Zakląłem pod nosem, po czym wcisnąłem „odbierz” i podniosłem telefon do ucha. Zanim zdążyłem powiedzieć „halo”, usłyszałem szloch Nan. – Nie przychodź tu. Mówiłam ci wczoraj wieczorem, że chcę to skończyć i naprawdę tak jest. To już koniec. Wszyscy mnie nienawidzą i mam dość. Do widzenia, Rush – załkała do słuchawki, po czym się rozłączyła. – Kurwa – jęknąłem, wsadzając telefon z powrotem do kieszeni. Musiałem do niej pojechać. Chciałem wierzyć, że Blaire ma rację i Nan nie zrobi sobie krzywdy, ale nie mogłem po prostu tak tego zostawić. – Znów grozi, że się zabije. – Popatrzyłem na Blaire. Wyglądała na rozczarowaną. Po raz kolejny ją zawiodłem. Nienawidziłem się za to. Żałowałem, że przyjechaliśmy. Z drugiej strony nigdy bym sobie nie wybaczył, gdyby cokolwiek stało się Nan. – Idź. Wszystko w porządku. Ona cię potrzebuje, więc zachowuje się w ten sposób, żeby przyciągnąć twoją uwagę – odparła Blaire. Jej słowa zdawały się mieć sens. Pewnie miała rację. – Nie wiemy, czy naprawdę czegoś nie spróbuje. Nie mogę po prostu uznać, że to pusta groźba. – Rozumiem. – Jestem wszystkim, co ma, Blaire – warknąłem, chociaż wcale tego nie chciałem. Nie byłem wściekły na Blaire. Byłem wściekły, ponieważ była tak cholernie wyrozumiała, chociaż wcale tego od niej nie wymagałem. Byłem zły, bo wciąż znajdowała się na bocznym torze z powodu wybryków mojej rodziny. Wkurzało mnie, że za każdym razem po prostu pozwalała mi iść i wcale nie próbowała wzbudzać we mnie poczucia winy. Ta cała sytuacja była nie do zniesienia. – Wiem – odparła ponownie. Tym razem słyszałem w jej głosie ból. Nienawidziłem się za to, że postawiłem ją w takiej sytuacji. – Przepraszam. Po prostu… – Musisz iść sprawdzić, co się dzieje z twoją siostrą. Rozumiem – dokończyła za mnie Blaire. Martwiły mnie twarde nuty w tonie jej głosu, ale nie miałem teraz czasu, żeby się tym zająć. Im dłużej tu stałem, tym gorzej mogło być. Później jej to wynagrodzę. Powiem też Nan, że wsadzę ją do szpitala psychiatrycznego, jeśli się nie uspokoi. Potem wrócimy do Rosemary. Chciałem odzyskać swoje życie.

Blaire

Przez kilka następnych dni sytuacja zmieniła się z trudnej na bardzo trudną i w końcu na fatalną. Rush niewiele czasu spędzał w rezydencji, a kiedy już się pojawiał, to na krótko. Nan i Kiro ciągle się kłócili, a potem ona uciekała. Rush był dwa kroki za nią. Wiedziałam, że po to przyjechaliśmy, ale jednak spodziewałam się czego innego. Nan była znacznie bardziej niedojrzała, niż sądziłam. Kiro okazał się dupkiem. Harlow zdawała sobie z tego sprawę i jakoś sobie radziła. Nie biegała po domu, wrzeszcząc, jak bardzo jest niekochana. Głównie siedziała w swoim pokoju i czytała. Od czasu do czasu wychodziłyśmy razem na zewnątrz, kiedy było wystarczająco ciepło. Tęskniłam za Rushem. Tęskniłam za jego uśmiechem. Nieczęsto go ostatnio widywałam. Poprzedniego wieczoru wspomniałam, że może warto dać Nan trochę przestrzeni. Gdy zrobi kolejną aferę, powinien pozwolić jej zobaczyć, że nikt nie przybiegnie na pomoc. Sprawdziłby, jakby sobie z tym poradziła. Wkurzył się na mnie. – Ona grozi, że się zabije, Blaire. Nie mogę tego zignorować. Ja też nie wierzę, że to zrobi, ale nie mogę jej olać. Kogoś to musi obchodzić. Tym kimś jestem ja. Nikogo innego nie ma. Po tych słowach nic już więcej nie mówiłam. I tak mnie nie słuchał i wolałam, żeby na mnie nie warczał. Denerwowało mnie to. Cała ta sytuacja była męcząca. Zaczynałam rozumieć, czemu Harlow się ukrywała. Dwukrotnie wpadłam na Kira pieprzącego jakąś gówniarę. Nie było to wspomnienie, które miałam ochotę pielęgnować w pamięci. Robił to w każdym miejscu, jakie przyszło mu do głowy. Nauczyłam się omijać szerokim łukiem pokój gier. Ten stół do bilardu nie był używany do grania. Ktoś zapukał do drzwi, przerywając tok moich myśli, i przynajmniej raz mnie to ucieszyło. Nie chciałam rozwodzić się nad tym, jak bardzo oddaliliśmy się z Rushem od siebie. Tylko się przez to denerwowałam. Harlow wetknęła głowę do pokoju. – Chcesz iść ze mną nad basen? Taty nie ma w domu, więc nie będzie żadnych seksownych niespodzianek po drodze – zaproponowała z nieśmiałym uśmiechem. Kiedyś trafiłyśmy na Kira pływającego nago w basenie nie z jedną, ale z dwiema dziewczynami. To było dziwne. Roześmiał się tak głośno, że z pewnością usłyszeli go sąsiedzi. Nie poczuł się skrępowany ani nie wstydził się swojego zachowania. Wręcz przeciwnie, uważał tę sytuację za szalenie zabawną. – Brzmi nieźle. Włożę kostium i spotkamy się na miejscu – odpowiedziałam. Harlow była jedynym dobrem, jakie mnie tu spotkało. Chciałam wracać do Rosemary i odzyskać mojego Rusha zamiast tego spiętego, wściekłego mężczyzny, który zajął jego miejsce. Ale tęskniłabym za Harlow. Szybko przebrałam się w kostium kąpielowy i włożyłam na wierzch przezroczystą koszulkę, po czym ruszyłam w stronę basenu. To było naprawdę wyjątkowe miejsce. Wodospady i znajdująca się na środku fontanna stanowiły tylko wisienkę na torcie. Projekt basenu dopracowano w najdrobniejszych szczegółach, sprawiając, że wyglądał jak żywcem wyjęty z egzotycznego lasu deszczowego. Wystarczyło na niego popatrzeć, a człowiek już się uspokajał. Kiedy wyszłam, Harlow siedziała na leżaku, czytając coś na czytniku. Usiadłam obok i wyciągnęłam nogi. Dzisiejszy dzień był najcieplejszy ze wszystkich do tej pory. Termometr pokazywał prawie dwadzieścia siedem stopni. Szalona pogoda, biorąc pod uwagę fakt, że za dwa dni zaczynał się grudzień. Miałam właśnie zapytać Harlow, jak obchodzili święta, kiedy coś mnie powstrzymało. Wróciły skurcze. Podciągnęłam kolana i mocno otuliłam nimi brzuch, starając się nie rozpłakać. Chciałam powiedzieć o tym Rushowi po ostatnim razie, ale zanim zdążyłam, znów wyszedł z Nan. – Blaire? Wszystko w porządku? – spytała Harlow zza moich pleców. – Nie jestem pewna – odpowiedziałam szczerze. Po policzku spłynęła mi łza. Czułam się

okropnie ze świadomością, że Harlow zobaczy mnie w tym stanie. Chciałam wracać do domu. Harlow zbliżyła się i usiadła na krawędzi mojego leżaka, przyglądając mi się. – Boli cię? – spytała. Skinęłam po prostu głową. Harlow zmarszczyła brwi i się rozejrzała. – Gdzie jest Rush? – Pojechał sprawdzić, co u Nan – wyjaśniłam. Skrzywiłam się, znów czując skurcz w brzuchu. Harlow wstała. – Nie sądzę, żeby krzywienie się i płakanie z bólu były normalnymi elementami ciąży. Ktoś musi sprawdzić, czy nic ci nie jest. Zawiozę cię do mojego lekarza. To wielki fan tatusia, więc na pewno przyjmie cię, nawet jeśli się wcześniej nie umówisz. Zadzwonię do jego biura po drodze. Nie chciałam panikować bez powodu. Ale skoro Harlow sama to zaproponowała, łatwiej mi było podjąć decyzję. Skinęłam głową i pozwoliłam jej wziąć się za rękę. Pomogła mi wstać. – Muszę się najpierw przebrać. – Spojrzałam na kostium kąpielowy i koszulkę, które przed chwilą włożyłam. – Idź na górę, ja też to zrobię. Podjadę samochodem do głównego wejścia. Możemy zadzwonić do lekarza po drodze. – Dziękuję – odparłam, po czym wróciłam do środka. Myślałam o tym, żeby zadzwonić do Rusha, ale zmieniłam zdanie. I tak musiał zajmować się jedną z nas. O ile było mi wiadomo, to nie musiało wskazywać na coś poważnego, równie dobrze to mogły być na przykład zwyczajne gazy. Zadzwonię do niego, jeśli lekarz uzna, że powinnam to zrobić. Nie było sensu denerwować jeszcze jego. Cichy głosik w mojej głowie szepnął coś, czego nie chciałam przed sobą przyznać: Boisz się, że ty i dziecko nie jesteście najważniejsze. Nie chcesz, żeby musiał wybierać. Odepchnęłam tę myśl. Zmieniłam dół bikini na majtki i włożyłam sukienkę, po czym szybko zeszłam z powrotem na dół. Poczuję się lepiej, jeśli lekarz powie mi, że wszystko jest w porządku – pomyślałam. Kiedy stanęłam na ostatnim schodku, kolejne ukłucie bólu sprawiło, że musiałam złapać się poręczy, żeby nie upaść. Chlipnęłam. – Wszystko w porządku? – zaskoczył mnie zaniepokojony głos Deana. Zmusiłam się do uśmiechu i skinęłam głową. – Tak, nic mi nie jest. Jadę właśnie do ginekologa Harlow, żeby sprawdził, czy wszystko OK. Niedługo wrócę. Powiedz Rushowi, że zadzwonię do niego, jeśli zajdzie taka potrzeba. – A gdzie on jest? – zawołał za mną Dean, kiedy szłam w stronę drzwi. – Z Nan – odparłam. Wyszłam na zewnątrz i wsiadłam do kabrioletu Harlow. *** Harlow nie pomyliła się, mówiąc, że lekarz spotka się ze mną od razu. Zajechałyśmy na miejsce, a pielęgniarka szybko poprowadziła mnie do gabinetu, nie prosząc, żebym wypełniła jakiekolwiek papiery ani w ogóle cokolwiek podpisywała. – Poczekam tu na ciebie – zapewniła mnie Harlow. Ucieszyłam się, że nie chciała ze mną wejść. Lubiłam Harlow, ale nie byłyśmy jeszcze sobie wystarczająco bliskie, żebym czuła się w jej towarzystwie swobodnie podczas wizyty u ginekologa. – Proszę się rozebrać od pasa w dół. Może pani zostawić stanik. I przykryć się kocem leżącym na stole. Doktor za chwileczkę przyjdzie – poinformowała mnie pielęgniarka. Skinęłam głową i podziękowałam jej. Kiedy drzwi się za nią zamknęły, weszłam do przebieralni i ściągnęłam figi. Czerwona smuga na majtkach sprawiła, że zamarłam. Wzięłam głęboki wdech. Przerażenie, które mnie ogarnęło, sprawiło, że ciężko mi było oddychać. Stałam tam, patrząc na swoją bieliznę i zastanawiając się, czy to normalne. Czy wszystko będzie dobrze? Powinnam była zadzwonić do Rusha. Zaczęłam się modlić. Nie robiłam tego zbyt często, ale w tej chwili potrzebowałam kogoś, kto chroniłby moje dziecko. Wypowiedziawszy cichą prośbę, wyszłam z przebieralni, podeszłam do stołu i owinęłam dolną połowę ciała. Szybkie stukanie do drzwi i krótka pauza, zanim się otworzyły, sprawiły, że po-

czułam się odrobinę lepiej. Ktoś mi pomoże. Ten lekarz będzie wiedział, co robić. Taką miałam nadzieję. Do pomieszczenia wszedł mężczyzna znacznie młodszy, niż się spodziewałam, a za nim siostra, która wprowadzała mnie do gabinetu. – Pani Wynn, jestem doktor Sheridan. Harlow powiedziała mi, że ma pani skurcze, a pani lekarz został na Florydzie. Skinęłam głową. – Tak, proszę pana. Trochę też krwawię. – Słowa wyrwały mi się w postaci zduszonego łkania. – Spokojnie, to może być zwykłe odwodnienie. Proszę się nie martwić, to nic nie pomoże – powiedział lekarz, po czym usiadł na swoim miejscu i gestem polecił, żebym włożyła nogi w strzemiona. – Co pani robi tak daleko od domu? – spytał, rozpoczynając badanie. – Mój narzeczony i ja przyjechaliśmy z wizytą do jego ojca – wyjaśniłam i na tym poprzestałam. Nie chciałam opowiadać o prawdziwej przyczynie naszego przyjazdu. – Skąd pani zna Harlow? – spytał. – Dean Finlay jest ojcem mojego narzeczonego – wyjaśniłam. Jeśli ten człowiek był fanem Kira, i tak szybko by się domyślił. Przerwał na chwilę. – Naprawdę? Czyli to dziecko, o które się martwimy, to wnuk Deana Finlaya? Skinęłam głową, marząc o tym, żeby przestał zadawać tyle pytań i wreszcie mnie zbadał. Musiałam wiedzieć, czy maleństwu nic nie jest. Po chwili wreszcie zabrał się do roboty. – Nie chcę pani denerwować, ale musimy zrobić USG, żeby sprawdzić, czy z dzieckiem wszystko w porządku. Potem chciałbym zostawić panią i dziecko na kilkugodzinną obserwację tutaj, w biurze. Takie sytuacje często się zdarzają, więc to z mojej strony zwykła ostrożność. Wolę się upewnić, że wszystko jest OK. Chciałbym także, żeby pani uzupełniła płyny. Melanie przyniesie pani coś do picia, kiedy skończymy już z USG. Mamy na tyłach pomieszczenie przygotowane specjalnie w tym celu. Jest tam wygodne łóżko. Melanie przygasi światła i włączy relaksującą muzykę, podczas gdy pani będzie odpoczywać. Nie chciał mnie wysłać do szpitala. To dobrze… prawda? Zdołałam skinąć głową po raz kolejny. – Poproszę Melanie, żeby przekazała Harlow, co zrobimy, na wypadek gdyby miała jakieś sprawy do załatwienia. Zadzwoni pani po nią, gdy będzie pani mogła wyjść. Zgadza się pani? – spytał. Zupełnie zapomniałam o Harlow. – Tak, oczywiście. Proszę jej powiedzieć, żeby nie czekała. Dam jej znać, kiedy będzie mogła po mnie wrócić. Nie chcę, żeby siedziała tu przez cały czas. Lekarz skinął głową i wyszedł. Pielęgniarka, która zapewne miała na imię Melanie, pomogła mi wstać. – Proszę się teraz ubrać. Zabiorę panią na USG.

Rush

Kiedy dotarłem do hotelowego pokoju Nan, byłem wkurzony. Blaire zirytowała się, kiedy po raz kolejny wychodziłem. Wszystko przez tę cholerną Nan. Gdyby nie była taką egoistką, nie musiałbym tu przychodzić. Musiałem jej powiedzieć, żeby dorosła i zaczęła radzić sobie sama. Miałem dość. Nie mogłem wciąż jej pilnować. Musiała sama rozwiązać ten problem. Ja byłem tylko kulą, na której się podpierała. Zapukałem do drzwi jej pokoju i czekałem. Sprawdziłem u portiera, że Nan wróciła jakieś piętnaście minut wcześniej, więc z pewnością była w środku. Poczekałem kilka minut, po czym zapukałem ponownie. Znów nic. Kolejne gierki. Zacząłem mocniej walić do drzwi. – Nannette, otwórz drzwi! – krzyknąłem. Goniec hotelowy zatrzymał się na mój widok. – Moja siostra tam jest i nie odpowiada. Martwię się o nią – skłamałem. – Czy mógłby pan otworzyć drzwi? Mężczyzna wciąż nie wyglądał na przekonanego. Widziałem po jego minie, że lada chwila zadzwoni po ochronę. Nan byłaby zachwycona. Sięgnąłem do tylnej kieszeni i wyciągnąłem portfel. – Proszę sprawdzić moje prawo jazdy. Nazywam się Rush Finlay. Moja siostra Nannette jest w tym pokoju. Nasłanie na mnie ochroniarzy to naprawdę kiepski pomysł. – Tak, proszę pana – odparł chłopak. Rozpoznał moje nazwisko. W Los Angeles zdarzało się to znacznie częściej niż na Florydzie. Otworzył drzwi, a ja wpadłem do apartamentu, gotowy nawrzeszczeć na Nan za dziecinne zachowanie, ale nagle zobaczyłem jej ciało, skulone na kanapie. Leżała w nienaturalnej pozycji. Podbiegłem do niej i złapałem ją za rękę. Poczułem pod palcami słaby puls. Niemal rozpłakałem się z ulgi. – Potrzebuję karetki, NATYCHMIAST! – wrzasnąłem do gońca, który stał w drzwiach, gapiąc się na Nan z rozdziawionymi ustami. – Tak, proszę pana. – Wyciągnął telefon zza paska i zaczął opowiadać osobie po drugiej stronie, co dokładnie zaszło. – Co ty zrobiłaś, Nan? – spytałem, a serce boleśnie tłukło mi się o żebra. Gardło miałem ściśnięte i nie mogłem złapać oddechu. Nie wierzyłem jej. Myślałem, że chce tylko zwrócić na siebie uwagę. Stałem się, jak każda inna osoba w jej życiu. Zignorowałem ją. Byłem okropnym bratem. Trzymałem ją przy piersi, kiedy w kieszeni zawibrował telefon. Wyciągnąłem go, zobaczyłem na wyświetlaczu imię Harlow i odrzuciłem połączenie. Nie miałem głowy do rozmowy z Harlow. Była częścią udręki, którą musiała znosić Nan. Nie miałem jej w tej chwili nic do powiedzenia. Łagodnie kołysałem siostrę w ramionach. To była wina Kira. Zapłaci za to. Jeśli cokolwiek jej się stanie, ten drań za to zapłaci. – Trzymam cię, Nan. Nie opuszczę cię, ale ty nie możesz opuścić mnie – szepnąłem, gdy czekaliśmy na pomoc. Wydawało się, że minęła wieczność, zanim usłyszałem na korytarzu odgłosy kroków. – Tutaj! – zawołał goniec. Trzech sanitariuszy wbiegło do pomieszczenia, a ja przekazałem im Nan. Zaczęli sprawdzać jej funkcje życiowe, a ja patrzyłem na nich bezradnie. Słyszałem, że telefon dzwoni tam, gdzie rzuciłem go na podłogę. Powinienem odebrać. – Coś wzięła. Czy wie pan, co? – spytał mnie jeden z mężczyzn. – Nie, dopiero tu przyjechałem – odpowiedziałem, sparaliżowany strachem. Przedawkowała. Kurwa. Pobiegłem do łazienki i znalazłem leżące w zlewie dwie puste buteleczki po proszkach na receptę. Tabletki przeciwbólowe. – Kurwa! – ryknąłem. Sanitariusz stanął koło mnie i wyjął mi pojemniczki z rąk.

– Musimy zrobić jej płukanie żołądka. Czy pan jest z rodziny? – spytał. – Jestem jej bratem – zdołałem wykrztusić. – W porządku. Zabierzmy ją stąd. Może pan jechać w karetce – odparł. Oszołomiony patrzyłem z niedowierzaniem, jak kładli wiotkie ciało Nan na nosze i wynosili ją z pokoju. Poszedłem za nimi. W oddali zadzwonił telefon, ale nie wziąłem go ze sobą. Teraz musiałem ratować siostrę. *** Sześć godzin później siedziałem koło Nan przy szpitalnym łóżku. Jeszcze się nie obudziła, ale lekarze byli zdania, że powinna całkowicie wrócić do zdrowia. Najwyraźniej znalazłem ją w odpowiedniej chwili. Musiała dopiero co stracić przytomność, kiedy przyjechałem. Nie miałem telefonu, a powinienem zadzwonić do Blaire. Na pewno do tej pory już zaczęła się o mnie martwić. Wcześniej nie byłem gotowy, żeby z nią porozmawiać. Nie z jej powodu. Po prostu czułem się zbyt rozbity, żeby z kimkolwiek rozmawiać. Musiałem usłyszeć, że Nan przeżyje, zanim byłem w stanie myśleć o kimkolwiek i czymkolwiek innym. W tej chwili jednak poczułem się winny, że nie zadzwoniłem. Niezbyt mądrze się zachowałem, zostawiając telefon w hotelu. Byłem wtedy w szoku i wszystko wydawało mi się bez sensu. Zapewnię Nan pomoc, a potem zabiorę Blaire z Los Angeles z powrotem do Rosemary. Musiałem zadzwonić do matki. To ona powinna się tym zajmować. Nie ja. Kiro z pewnością nie miał zamiaru czegokolwiek zrobić. Nan chciała czegoś, czego nigdy nie mogła od niego dostać. Nadszedł czas, żeby się z tym pogodziła. Drzwi otworzyły się i do środka weszła pielęgniarka. Spojrzałem na nią i zdecydowałem, że nadszedł czas, bym przestać być dla Nan jedynym oparciem. Nie radziłem sobie z tą rolą. – Muszę porozmawiać z lekarzem. Kiedy będzie gotowa, chcę, żeby przyjęto ją do kliniki, która pomoże jej zmierzyć się z tą sytuacją. Potrzebuje pomocy, której nie jestem w stanie jej zapewnić – powiedziałem na głos po raz pierwszy w życiu. Przyznałem, że zawiodłem moją siostrzyczkę. Zamiast poczuć się winny, miałem wrażenie, jakby ktoś zdejmował z moich ramion ogromny ciężar. – Doktor Jones wkrótce tu będzie. Prawdopodobnie też będzie chciał skierować ją do szpitala. Ona naprawdę potrzebuje pomocy. Cieszę się, że pan się z tym zgadza. To zawsze ułatwia sprawę. Nic w tej sytuacji nie miało być łatwe, ale tak było dla wszystkich najlepiej.

Blaire

Rush nadal nie wrócił. Nie oddzwaniał, nie odpowiadał na wiadomości. Spędziłam u lekarza ponad cztery godziny, a on nie odezwał się ani razu. Z dzieckiem wszystko było w porządku, ale lekarz powiedział, że powinnam odpoczywać, pić więcej płynów i wyeliminować stres – w przeciwnym wypadku będę musiała leżeć w łóżku. Zostanie tutaj z Nan mogło mi tylko zaszkodzić. Musiałam wyjechać. Zerknęłam na telefon, aby upewnić się, że Rush nie dzwonił, odkąd sprawdzałam ostatnio – trzy minuty temu. Starałam się o niego nie martwić. Miałam ograniczać stres. Dziecko tego potrzebowało. Harlow milczała w samochodzie. Czułam, że nie wie, co powiedzieć. Rush się nie pojawił ani nie zadzwonił. Ona też próbowała go łapać. Potrzebowałam tej ciszy. Nie chciałam o tym rozmawiać. Powrót do Rosemary nie wydawał się dobrą perspektywą. Chciałam się teraz zdystansować, również do Rusha. W Rosemary tęskniłabym za nim i ciągle o nim myślała. Moje rozważania przerwało pukanie do drzwi. Gdy je otworzyłam, ujrzałam Deana. Wyglądał na zmęczonego. – Rush dzwonił do Kira. Ponoć poprosił Georgiannę, żeby tu przyjechała. Powinna niedługo być. Nie wiem, skąd jedzie ani ile jej zajmie dotarcie tutaj. Pomyślałem, że cię uprzedzę, że zła królowa zmierza w naszym kierunku. – Kiedy Rush do niego dzwonił? – zapytałam. Rush dzwonił do Kira i tylko tyle usłyszałam. Reszta nie miała znaczenia. – Jakąś godzinę temu. Właśnie mi powiedział. Rushowi nic nie było. Po prostu postanowił się nie odzywać. Po raz kolejny spojrzałam w twarz brutalnej prawdzie – Nan była ode mnie ważniejsza. Skinęłam głową i zamknęłam drzwi. Przewinęłam listę kontaktów, aż znalazłam numer taty. Odebrał po drugim sygnale. – Blaire? – Jego zaskoczony głos przypomniał mi, jak rzadko do niego dzwoniłam. W słuchawce słyszałam wiatr. Był na swoim jachcie. – Tatusiu. Muszę stąd wyjechać. Czy mogę cię odwiedzić? – zapytałam, powstrzymując płacz. Kiedyś już wykonałam taki telefon i choć ojciec mnie wtedy zawiódł, wydawało mi się, że znalazłam prawdziwe szczęście, poznając Rusha. Teraz nie byłam już tego taka pewna. – Oczywiście. Co się stało? – Nie mogę już tego wytrzymać. Potrzebuję spokoju, żeby pomyśleć. – Przyleć na lotnisko Key West, a ja będę tam na ciebie czekał. Daj mi tylko znać, kiedy lądujesz. – Dobrze, zadzwonię, jak tylko będę wiedziała. Dziękuję. – Nie dziękuj mi. Jestem twoim ojcem. Po to mnie masz. Zacisnęłam oczy i się rozłączyłam. Naprawdę miałam zostawić Rusha. Serce pękało mi na samą myśl. Włączyłam w telefonie aplikację Delty i znalazłam pierwszy lot z LAX do Atlanty. Musiałam się tam przesiąść w samolot lecący do Key West. Po zarezerwowaniu lotu szybko spakowałam ubrania i zamówiłam taksówkę. Wiedziałam, że dojrzałym zachowaniem byłoby zostawienie Rushowi wiadomości, ale byłam na niego w tym momencie zbyt wściekła. Postanowiłam, że napiszę do niego później. Może wtedy, gdy stwierdzi, że oddzwonienie do mnie jest czymś istotnym. Nikt nie widział, kiedy wychodziłam z domu i wsiadałam do taksówki. Ucieszyło mnie to. Nie miałam ochoty się tłumaczyć. Nie muszę tego robić.

Rush

Georgianna wyruszyła do Los Angeles. Miała pojechać z Nan do kliniki, którą zasugerował lekarz. Upewniłem się, że pod względem medycznym należy do najlepszych. Nasza matka na miejscu na pewno zadba o to, aby była również najbardziej trendy. Dla Georgianny wizerunek był ważniejszy niż zdrowie Nan. Coś jednak było z nią nie tak i potrzebowała pomocy. Ja musiałem zająć się swoją rodziną. Nie mogłem ciągle być odpowiedzialny za siostrę. Gdy Nan się obudziła, rozmawialiśmy chwilę i powiedziałem jej, że matka jest w drodze. Gdy znów usnęła, wyszedłem po telefon. Blaire dzwoniła do mnie kilkukrotnie, podobnie jak Harlow. Zmartwiłem ją i musiałem to naprawić. Otworzyłem pierwszą wiadomość od Blaire. „Harlow zabrała mnie do swojego lekarza. Miałam skurcze. Zrobili mi USG i leżę w sali pod obserwacją”. Ścisnął mi się żołądek. Dziecko. O Boże, nie. Otwierając kolejną wiadomość, biegłem już w kierunku windy. „Gdzie jesteś?” Nie! Musiałem się dowiedzieć, czy wszystko w porządku. „Czy wszystko w porządku?” Kurwa! Czy z nią wszystko w porządku?! Tyle. Żadnych innych wiadomości. Kliknąłem na pierwszy esemes od Harlow. „Blaire ma skurcze i krwawi. Zawiozłam ją do swojego lekarza i zatrzymają ją tu na parę godzin, aby upewnić się, że nic jej nie jest. Zadzwoń do mnie, powiem ci, gdzie jesteśmy”. Wysłane osiem godzin temu. Kurwa! To była jedyna wiadomość od Harlow. To dlatego do mnie dzwoniła. Dość! Już, kurwa, dość! Dziś wieczorem zabieram Blaire do domu. Ostatni esemes od Blaire dostałem pięć godzin temu. Gdzie ona jest? Wybrałem jej numer i od razu usłyszałem pocztę. Czy była w szpitalu? Nie, nie, nie mogła tam być! Na pewno jest cała i zdrowa. Nasze dziecko musi być całe i zdrowe. Wybrałem numer Harlow. – Halo. – Tu Rush, co z Blaire, gdzie jest Blaire? Nie miałem ze sobą telefonu. Boże, powiedz, że wszystko w porządku! Proszę – rzuciłem do telefonu, wybiegając z hotelu do samochodu. – Jest zdrowa. Martwiła się o ciebie. Czuje się też chyba… zraniona – odparła Harlow. Gardło mi się ścisnęło i nie mogłem przełknąć śliny. – Już jadę. Proszę, powiedz jej, że już jadę. Nan wzięła w cholerę tabletek przeciwbólowych i byłem z nią w szpitalu. Musieli zrobić jej płukanie żołądka – wytłumaczyłem Harlow. Nie chciałem, aby Blaire była na mnie wściekła, a co ważniejsze – nie chciałem, aby czuła się zraniona. – Och. Przykro mi – odparła krótko Harlow. – Proszę, powiedz Blaire. Już tam jadę – powtórzyłem. – Nie zeszła na obiad. Pukałam, żeby dać jej talerz, ale nie odpowiedziała. Nie wchodziłam do niej na wypadek, gdyby spała. Ma za sobą długi dzień. Nie jadła. Nie otwierała drzwi. Przeraziłem się, że coś jej się stało, że znajdę ją tak, jak znalazłem Nan. – Błagam, otwórz drzwi i sprawdź, czy nic jej nie jest. Upewnij się, że wszystko w porządku. – Dobrze – odezwała się po chwili Harlow. Rozłączyłem się i rzuciłem telefon na siedzenie obok, pędząc po Sunset Drive. *** Gdy otworzyłem drzwi frontowe domu, zastałem Harlow w holu, stała tam z moim ojcem.

Zamarłem. – Co? – zapytałem, bojąc się ruszyć. – Nie ma jej. Zniknęły jej walizki. Nie ma jej w pokoju, sprawdziłam – odrzekła Harlow. Potrząsnąłem głową i wszedłem do środka. – Nie ma? Nie może jej nie być! Gdzie miałaby pojechać? – Pewnie gdzieś, gdzie nie będzie musiała znosić wybryków Nan i narzeczonego, który ją zostawia i nie odbiera telefonu. Tak zgaduję. Jesteś głupim skurwielem, zupełnie jak ja, synu – powiedział Dean z obrzydzeniem w głosie i wyszedł. – Musiałam mu powiedzieć, dlaczego biegam od pokoju do pokoju. Przyłapał mnie – wyszeptała Harlow. – Czy zostawiła wiadomość? – zapytałem, znów wybierając numer Blaire i po raz kolejny słysząc pocztę głosową. Harlow potrząsnęła głową. Ominąłem ją i ruszyłem na górę, przeskakując po dwa schody naraz, a potem znów zacząłem biec. Do tej pory to był zły dzień, teraz zmienił się w kurewską katastrofę. Cisza, która mnie przywitała, gdy otworzyłem drzwi sypialni, sprawiła, że zmiękły mi kolana. Na łóżku zobaczyłem małe wgniecenie w miejscu, gdzie wcześniej leżała. Harlow mówiła prawdę. Wyjechała. Zniknęły wszystkie drobne ślady obecności Blaire. Potrzebowała mnie. Nasze dziecko też mnie potrzebowało, a ja znów byłem z Nan. Zasługiwałem na to, że mnie opuściła. Zamknąłem za sobą drzwi, oparłem się o ścianę i zacząłem płakać, zsuwając się na podłogę. Strach przed utratą Nan był potworny, ale myśl o utracie Blaire i dziecka – nie do wytrzymania. Nie zasługiwałem na Blaire. Obiecałem, że zawsze przy niej będę, a jednak moja rodzina ciągle mnie od niej odciągała. Przyszedł czas, abym przestał na to pozwalać. A jeśli było już za późno? Potrząsnąłem głową i wytarłem łzy. Znajdę ją i będę błagał. Będę się przed nią czołgał. Zrobię wszystko, co będzie trzeba. A potem już nigdy jej nie zostawię. Dla nikogo.

Blaire

– Jesteśmy. Ciasne, ale własne – powiedział tata, wchodząc na pokład jachtu z niewielką kabiną. Byłam pewna, że znajduje się w niej tylko jedno łóżko. Miałam nadzieję, że jest tam również jakaś kanapa. Bardzo mi ulżyło, gdy wyszłam z samolotu na małe lotnisko, a Abe już na mnie czekał. Martwiłam się, że wydałam ostatnie oszczędności na bilet lotniczy, by zobaczyć się z człowiekiem, który nie przyjedzie. Ale tym razem mnie nie zawiódł. – Dobra wiadomość jest taka, że mam tu dwie prycze i pełnowymiarowe łóżko. Będę spał na pryczy, a ty zajmiesz łóżko. Będzie wam tam lepiej, i tobie, i dziecku. Pojechałem do sklepu i kupiłem kilka rzeczy, które lubisz. Lodówka jest malutka, ale mam też chłodziarkę z lodem, gdzie można trzymać jedzenie. Stałam na pokładzie solidnie podniszczonej łodzi. Dostrzegłam kilka przedmiotów, które kojarzyły mi się z ojcem. Ulubiona czapka rybacka, którą mama dała mu na Dzień Ojca, gdy byłam mała, wisiała na haczyku w kajucie. Skrzynka na przynętę, którą kupiłyśmy mu z Valerie na gwiazdkę któregoś roku, stała w rogu, obok wędki, którą sprawił sobie pewnego lata, gdy pojechaliśmy na rodzinne wakacje do Północnej Karoliny. Nie miałam pojęcia, że nadal ma te rzeczy. – Jest idealnie, tato. Dziękuję, że pozwoliłeś mi tu przyjechać. Po prostu musiałam uciec. – Odwróciłam się w jego stronę. Jego wąsy i broda wymagały strzyżenia, ale i tak widziałam, że posmutniał. – Co się stało, Blaire, kochanie? Tydzień temu zdawałaś się taka szczęśliwa. Jak wszystko mogło się tak szybko popsuć? Nie chciałam jeszcze o tym rozmawiać. – Spałam w samolocie, ale niezbyt dobrze. Minęła doba od czasu, gdy leżałam ostatnio w łóżku. Czy mogę najpierw się zdrzemnąć? Dowiedziawszy się, że jestem zmęczona, tata wyglądał na jeszcze bardziej zdenerwowanego. – Nie powinnaś się tak przemęczać. Dlaczego leciałaś w nocy? Nieważne, opowiesz mi wszystko później. Wejdź do środka i zejdź po schodach do pokoju z tyłu. Ja zniosę twoją torbę. Nie ma zbyt dużo miejsca, ale poradzimy sobie. Nie miałam ochoty podejmować próby wykąpania się w malutkiej łazience ani zmieniać ubrań. Byłam zbyt zmęczona, by się tym przejmować. – Chcę się tylko przespać – zapewniłam go. Łóżko wypełniało całą „sypialnię”. Dotykało wszystkich ścian. Wdrapałam się na nie i zrzuciłam buty, a potem zwinęłam się w kłębek i natychmiast usnęłam. *** Obudziłam się późnym popołudniem. Delikatne kołysanie jachtu koiło nerwy. Cieszyłam się, że nie mam choroby morskiej. Byłoby naprawdę kiepsko. Przeciągnęłam się, usiadłam na łóżku i sięgnęłam do kieszeni, żeby wyjąć telefon i go włączyć. Odwlekałam tę chwilę. Rush na pewno już wiedział, że mnie nie ma, i się denerwował. Nie byłam jeszcze gotowa, żeby z nim porozmawiać. Nadal potrzebowałam czasu, by zdecydować, co zrobić. Nie sprawdzałam poczty głosowej ani wiadomości. Po prostu wsunęłam włączony aparat z powrotem do kieszeni i wdrapałam się po schodach na główny pokład, opuszczając malutką kajutę. Taty nie było, ale na lotnisku wspominał, że pracuje na przystani i po południu musi wyjść. W zamian za to pozwalali mu trzymać tu łódź bez opłat. W małej lodówce stało kilka butelek wody. Wyciągnęłam jedną, złapałam banana z koszyka z owocami na lodówce i wyszłam, żeby usiąść na słońcu. Wiał wiatr, ale było słonecznie. Temperatura była bardzo podobna do tej w Los Angeles.

– Czy Abe wie, że jesteś na jego łajbie? Nie wygląda na takiego, co umawia się z prawie nieletnimi – usłyszałam za sobą głęboki głos. Obróciłam się i zobaczyłam dwudziestoparoletniego faceta stojącego na jachcie zacumowanym tuż obok. Nie miał na sobie koszulki, a dżinsy wisiały nisko na jego biodrach. Widać było, że pracuje fizycznie. Był szczupły, ale dobrze zbudowany. Długie, wyblakłe od słońca brązowe włosy miał upięte na karku w kucyk. Tu i tam wisiało kilka luźnych kosmyków. Nie widziałam jego oczu – zasłaniały je okulary pilotki. – Umiesz mówić? – zapytał z uśmieszkiem i upił łyk wody z butelki, którą trzymał w ręce. – Tak – odparłam, ciągle lekko zaskoczona. Nie spodziewałam się, że tata ma sąsiadów. To była łódź, na miłość boską. Ile osób mieszkało na łodziach? – Gdzie jest Abe? Czy może po prostu się tu zakradłaś? – przepytywał mnie bez litości. – Nie wiem. Obudziłam się i już go nie było – oznajmiłam. Facet uniósł brew. – Więc wie, że tu jesteś? Kim on był, cholernym policjantem? – Abe to mój ojciec. Jest zupełnie świadom, że tu przebywam – odparłam trochę bardziej zirytowanym tonem, niż planowałam. Na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Miał idealnie białe zęby. Nie spodziewałam się tego po mieszkańcu łodzi z taką fryzurą. – Jesteś Blaire. Miło cię poznać. Jestem Kapitan – przedstawił się i wziął kolejny łyk wody. – Kapitan? – zapytałam, zanim zdążyłam się powstrzymać. Zabrzmiało niegrzecznie. – Tak. – To… to dziwne imię. Lekko zachichotał. – Nie bardzo. Mieszkam na tej łodzi od szesnastego roku życia. Dziesięć lat. Jeśli ktoś może być Kapitanem, to właśnie ja. – Mrugnął do mnie, odwrócił się i wszedł z powrotem do kajuty. Zostałam sama. Rozsiadłam się na krześle i oparłam nogi o odwrócone wiaderko. Mój telefon zaczął dzwonić. Zastanawiałam się, czy w ogóle na niego spojrzeć. Jeśli to Rush, będę chciała odebrać. Może już przyszedł na to czas. Powinien wiedzieć, gdzie mnie znaleźć. Spojrzałam na wyświetlacz i rzeczywiście, pojawiło się na nim imię „Rush”. Kliknęłam „odbierz” i przyłożyłam aparat do ucha. Nie miałam pewności, co mu powiedzieć. Uciekając, byłam roztrzęsiona. Potrzebowałam czasu i przestrzeni. Teraz tęskniłam za nim. Jak mogłam za niego wyjść, jeśli nie potrafiłam być przy nim, gdy mnie potrzebował? Czy miałam już zawsze tak się denerwować, gdy nie będzie go przy mnie w ważnych chwilach? – Blaire? Błagam, Boże, powiedz mi, że odebrałaś – głos Rusha był podszyty paniką. Poczułam się winna. – To ja – odpowiedziałam. – Gdzie jesteś, kochana? Proszę, powiedz mi, gdzie jesteś. Przysięgam, że już nigdy cię nie zostawię. Skończyłem z wybrykami mojej siostry i byciem dla niej rodzicem, którego nigdy nie miała. Gdzie jesteś? Przyjechałem do Rosemary i cię tu nie ma. Tak się martwił. Przestraszyłam go. Poczułam, jak ściska mi się gardło, a oczy zaczynają piec. – Jestem w Key West, z tatą – odparłam. – Kurwa. Odebrał cię z lotniska? Jesteś na jego jachcie? Dał ci jeść? – Rush przestał wyrzucać z siebie pytania i wziął głęboki wdech. Słychać było, że stara się uspokoić. – Przyjechał po mnie, wszystko u mnie w porządku. Zrobił zakupy, zanim przyjechałam, więc zjadłam. – Mocno zacisnęłam oczy, żeby powstrzymać łzy. Nie chciałam płakać. Rush kompletnie by zwariował, gdyby usłyszał, że płaczę. – Przepraszam. Byłam zdenerwowana i musiałam od wszystkiego uciec. Potrzebowałam czasu, żeby pomyśleć. – Wiem, że jesteś zdenerwowana. Masz do tego pełne prawo. Przeszłaś przez coś strasznego beze mnie i nienawidzę się za to. Powinnaś mnie zostawić. Cholera, nawet ja sam bym się zostawił. – Przerwał i nabrał powietrza. – Czy mogę po ciebie przyjechać? Proszę? Potrzebuję cię, Blaire.

Czy już zawsze miało tak być? Czy zawsze miałam grać drugie skrzypce, za Nan? Czy tak samo będzie z naszym dzieckiem? Rushowi może wydawało się, że już z nią skończył, ale ja wiedziałam lepiej. Kochał swoją siostrę i zignorowanie jej w potrzebie zabiłoby go. Chyba musiałam odpowiedzieć sobie na pytanie, czy mogę bez niego żyć. Nie. Odpowiedź była prosta. Choć serce nadal mnie bolało, bo wczoraj byłam sama z dzieckiem, wciąż go potrzebowałam. Wciąż nie mogłam sobie wyobrazić życia bez niego. – Nan przedawkowała. Znalazłem ją nieprzytomną w pokoju hotelowym. Zostawiłem swój telefon w jej pokoju, gdy jechałem z nią i ratownikami do szpitala. Dlatego nie odbierałem. Tak strasznie cię przepraszam, Blaire. Jest mi tak bardzo przykro. Błagalny ton jego głosu złamał mi serce. Powinnam była się domyślić, że to coś poważnego. Rush zawsze oddzwaniał i odpisywał. – Czy z Nan wszystko w porządku? – zapytałam. Nie dlatego, że zależało mi na Nan, ale dlatego, że zależało mi na Rushu. – Tak. Zrobili jej płukanie żołądka. Moja matka zabierze ją do kliniki w Montanie, gdzie jej pomogą. Nie mogę ciągle jej kontrolować. Muszę skupić się na tobie i dziecku. Podniosłam wzrok i zobaczyłam tatę, który wchodził na pokład. W jednej ręce trzymał papierową torbę, w drugiej – wielką butelkę mrożonej herbaty. Nie byłam jeszcze gotowa, żeby się z nim rozstać. Dopiero co tu dotarłam i chciałam popatrzeć na jego szczęście. Lub chociaż zadowolenie. – Chciałabym zostać przez jakiś czas z tatą. – Wiedziałam, że Rush będzie protestował. Potwornie za nim tęskniłam, a on na pewno czuł się podobnie. – Dobrze. Czy ja też mogę go odwiedzić? Tata obserwował mnie, a na jego usta wypłynął uśmieszek. Nie musiałam mu mówić, o co zapytał Rush. Już wiedział. – Powiedz chłopakowi, żeby przyjeżdżał. Zmieszczę tu jeszcze jedną osobę. – Bardzo bym tego chciała. Tęsknię za tobą – odpowiedziałam Rushowi. Westchnął. – Kochanie, ja też za tobą tęsknię. Tak cholernie mocno. Będę tam, jak tylko uda mi się znaleźć lot.

Rush

Musiałem jechać do Blaire. Musiałem wziąć ją w ramiona i upewnić się, że jej nie straciłem, że ona i dziecko czują się dobrze. A potem przekonam ją, żeby wróciła ze mną do domu i natychmiast za mnie wyszła. Nie chciałem dłużej zwlekać. I tak trwało to już zbyt długo. Ze względu na wcześniejszy start, samolot wylądował pół godziny przed czasem. Nie chciałem na nią czekać; nie chciałem też, by sama przyjeżdżała na lotnisko. Wsiadłem w taksówkę i poprosiłem kierowcę, żeby zawiózł mnie na przystań. Mogłem sam znaleźć łódź Abe ’a. Key West nie było dużym miastem. Chciałem znaleźć Blaire, zanim mogłaby znów zniknąć. Wszedłem na molo, które ciągnęło się pomiędzy rzędami zacumowanych jachtów, i zacząłem wypatrywać Blaire i Abe ’a. Dzwoniłem do niej, ale od razu włączyła się poczta. Stały tu żaglówki, kutry rybackie, a nawet pływające domy. Sporo osób mieszkało na wodzie. Zbliżałem się do krańca molo, gdy zauważyłem faceta, który stał przy rufie swojej łodzi. Miał ręce skrzyżowane na nagim torsie i gapił się na sąsiednią łódź. Chciałem zapytać go, gdzie stoi łódź Abe ’a Wynna, ale podążyłem za jego wzrokiem. Długie, jasne włosy spadały na jej plecy i beztrosko powiewały na wietrze. Miała na sobie znajomą sukienkę – często ją ostatnio nosiła, gdyż była to jedna z niewielu rzeczy, które ciągle na nią pasowały. Jej mały brzuch urósł w ciągu minionych paru tygodni i zajmował teraz więcej miejsca, przez co sukienka była też krótsza, niż bym sobie tego życzył. Patrząc na nią, znów poczułem się zdrowy… do chwili, gdy uświadomiłem sobie, na co gapi się gość bez koszulki. Nie zdawała sobie z tego sprawy, ponieważ stała do niego plecami i patrzyła na czyste, niebieskie wody i zachodzące słońce, które odbijało się na tafli feerią barw. Ale ja go widziałem. Mój wewnętrzny jaskiniowiec chciał złapać go i zrzucić z jachtu. Nie mogłem tego jednak zrobić. Chociaż wkurzało mnie, że patrzył na to, co moje, rozumiałem też, dlaczego to robi. Jej wygląd zapierał dech w piersiach. Też chciałem się zatrzymać i na nią popatrzeć. Wybrałem inne jaskiniowe rozwiązanie – podszedłem do łodzi jej ojca, wskoczyłem na pokład i chwyciłem ją w ramiona, zanim się odwróciła, by zobaczyć, kto to. – Rush – powiedziała uradowanym szeptem, a jaskiniowiec zapragnął bić się pięściami w tors. Wiedziała, że to ja. To było wspaniałe. Schowałem nos w zagłębieniu na jej szyi i wziąłem głęboki wdech. Pachniała tak cholernie pięknie. Dziś jej zapach był dodatkowo wymieszany z zapachem morza. Chciałem rozebrać ją do naga i sprawdzić, czy całe ciało nim pachniało. Położyłem obie ręce na jej brzuchu, żeby upewnić się, że nasze dziecko ciągle ma się dobrze. Było zdrowe, tak samo jak Blaire. Za każdym razem, gdy myślałem o jej skurczach i krwawieniu, moje serce prawie się zatrzymywało. Zwyczajnie opuściłem ją, próbując przez ostatnie parę dni opanować sytuację z Nan – tak bardzo chciałem wyjechać. Ostatnie słowa, które wypowiedziałem do Blaire, były przykre i wciąż o nich myślałem, gdy zniknęła. Czy to moje słowa były przyczyną skurczy? Nie zasługiwałem na nią, ale nie miałem zamiaru pozwolić jej odejść. – Przepraszam. Blaire, jest mi tak strasznie przykro. Kocham cię. To się już nigdy nie powtórzy – obiecałem jej, chociaż te słowa zabrzmiały znajomo. Skrzywiłem się, gdy uświadomiłem sobie, że już je kiedyś wypowiedziałem. Nie powinienem wracać do Los Angeles. – Kocham cię – odparła krótko. – Ja też cię kocham – wyznałem, trzymając ją w ramionach. Staliśmy razem, patrząc na zachodzące nad wodą słońce. Gdy już zmierzchało, nachyliłem się do jej ucha. – Czy jest w pobliżu jakiś hotel, w którym moglibyśmy spać? Potrzebuję cię dziś i nie chcę być cicho. Blaire obróciła się w moich ramionach i objęła mnie w pasie. Jej zielone oczy błyszczały z radości.

– Ja mogę być cicho – oznajmiła. Podniosłem rękę i założyłem jej kosmyk włosów za ucho, po czym musnąłem palcem podbródek i dotknąłem wydatnej, miękkiej dolnej wargi. – A ja nie. Uśmiech zadowolenia podniósł kąciki jej ust, gdy stanęła na palcach, aby mnie pocałować. – Możesz mi szeptać sprośne słówka do ucha – zaproponowała. Objąłem jej wargę ustami i zacząłem ją ssać, po czym wsunąłem język do jej ust, by jej skosztować. Chwyciła moje ramiona i lekko jęknęła, opierając się na mnie. Kurwa, nie było szans, żebym był dziś cicho. – Jeśli nie chcesz, żeby twój tatuś usłyszał, jak jęczę, smakując twoją cipkę, i wykrzykuję twoje imię, gdy w tobie kończę, musimy znaleźć jakiś pieprzony hotel. Blaire przycisnęła swoje ciało do mojego i wyrwał jej się kolejny jęk. – Boże, Rush. Przysięgam, jeśli nie przestaniesz tak mówić, będę miała orgazm już tutaj. Złapałem ją za tyłek i przyciągnąłem do siebie, po czym znów przykryłem jej usta swoimi. Jeśli była tak nakręcona, że mogła szczytować, słuchając tylko moich słów, nie było możliwości, żebym do tego nie doprowadził. Głośne kaszlnięcie sprawiło, że Blaire zamarła w mych objęciach. Powoli odsunęła się i zerknęła przez moje ramię. Jej policzki zaróżowiły się i schowała twarz na mojej piersi. Fakt, że chowała się w mych ramionach, był jedyną rzeczą, która powstrzymała mnie przed utratą panowania. Nie podobało mi się, że wstydziła się za nas przed tym facetem. Odwróciłem się i popatrzyłem na gościa, który obserwował ją, gdy tu przyjechałem. Przytulanie się z Blaire spowodowało, że zapomniałem o wszystkim dookoła. Nie miałoby to zresztą znaczenia. Chciałem, żeby wiedział, że jest moja. Chciałem, żeby wszyscy o tym wiedzieli. – Pomyślałem, że może powinniście wynająć sobie pokój – powiedział chłopak z uśmieszkiem, zapalając papierosa. – Tu jest nam dobrze. Może to ty powinieneś zacząć patrzeć w innym kierunku – odparłem. Postarałem się, żeby zabrzmiało to ostrzegawczo. Facet roześmiał się i wypuścił dym. – Zawsze oglądam zachód słońca. Byłoby przykro, gdyby człowiek nie mógł popatrzeć na coś tak pięknego z własnego jachtu. Błysk w oku, który pojawił się, gdy spojrzał na tulącą się do mnie Blaire, zagotował mi krew. Blaire musiała poczuć, że się spiąłem, ponieważ natychmiast przysunęła się do mnie i pocałowała mnie w pierś. – Chodźmy do środka. Chcę spędzić z tobą trochę czasu. Tylko we dwoje – powiedziała cicho, żebym tylko ja ją usłyszał. Spojrzałem na nią i się rozluźniłem. Była moja. Musiałem się, kurwa, uspokoić. – Prowadź. Blaire złapała mnie za ręce i wciągnęła do małej kuchni. Zauważyłem drzwi, które prowadziły do kajuty. Pomysł schowania się na dole z Blaire był cholernie kuszący. – Kiedy twój tata wraca do domu? – zapytałem, prowadząc ją w stronę schodów. – Nie jestem pewna – odparła, chichocząc. – Czy sypialnia ma zamek w drzwiach?

Blaire

– Tak, ale nie wiem, kiedy tata wróci. Nie możemy po prostu tam iść – stwierdziłam, nie mogąc przestać się śmiać. – Kochana Blaire, jeśli zaraz w ciebie nie wejdę, nie tylko twój tata będzie wiedział, że uprawiamy seks. Ten mały stolik kuchenny wygląda w tym momencie bardzo zachęcająco. Drżałam z podniecenia, gdy zaciągnął mnie do dolnej kajuty. – Po prostu łóżko. – Popatrzył na małe pomieszczenie. – O, tak. Wdrapałam się do sypialni, a on wszedł tam za mną. Obrócił się, by zamknąć odsuwane drzwi i je zaryglować. Jego sprośności i moje podniecenie sprawiły, że niewiele było trzeba, by wystrzelić mnie w kosmos. Tak pragnęłam jego dotyku, że całe moje ciało drżało. – Zdejmij ją – rozkazał, patrząc w dół na moją sukienkę. Chwyciłam za jej krawędź i ściągnęłam ją przez głowę, po czym rzuciłam w kąt. Nie zakładałam biustonosza, ale miałam na sobie figi. Gdy ujrzał moje piersi, w jego oczach pojawił się płomień. Czułam się wspaniale, wiedząc, że widok mojego rosnącego brzucha nie gasił jego pożądania. Wręcz przeciwnie – pociągałam go jeszcze bardziej. Zdjął koszulę, po czym przysunął się do mnie i uklęknął przede mną. Jego duże dłonie objęły moje piersi, a ja jęknęłam i przycisnęłam się mocniej do jego rąk. Przesunął je w dół, obejmując mój brzuch obiema rękami i delikatnie mnie pieszcząc. – Moje – powiedział z nabożnym zachwytem. Jego ręce zsunęły się pomiędzy moje nogi, pod majteczki, które nadal miałam na sobie. Poczuł, jak bardzo byłam nakręcona. – Mmm, moja słodka Blaire mnie potrzebuje. Podoba mi się to. Cholernie bardzo – wymruczał i położył mnie na plecach, aby zdjąć figi. Przesunął kciukiem po spodzie moich stóp, po czym objął moje kostki dłońmi i zarzucił je na swoje ramiona. – Rush. Usiłowałam go powstrzymać, chciałam mieć go już w sobie. Ale kiedy przejechał językiem po moich wargach sromowych i dotarł do samej łechtaczki, wszelkie rozsądne myśli uleciały. Chwyciłam mocno za prześcieradło i oparłam się naciskającemu językowi, wykrzykując jego imię. Nie obchodziło mnie już, kto mnie słyszał. Gładki metal w jego ustach drażnił moją nabrzmiałą łechtaczkę, gdy przesuwał językiem tam i z powrotem. – Smakujesz tak słodko – wymamrotał, dotykając mnie ustami, a ja rozpadłam się na kawałki. Moje ciało wpadło w konwulsje i z pewnością wykrzyczałam jego imię wystarczająco głośno, żeby usłyszeli to sąsiedzi. Gdy udało mi się znowu otworzyć oczy, był nagi i przesuwał się miarowo między moimi nogami. Podniosłam się, aby dostosować się do pchnięć, i z radością patrzyłam, jak jego twarz krzywi się z przyjemności, gdy tym razem on szeptał moje imię. Rush sięgnął w dół i podciągnął moje biodra, by móc wejść we mnie głębiej. Rytmicznie wsuwał się i wysuwał. Znów poczułam, jak rośnie moja ekscytacja, i dziko zapragnęłam doświadczyć tego jeszcze raz. Zaczęłam podnosić wyżej biodra, złapałam go za ramię i przyspieszyłam. Rush zatrzymał się i znów mnie położył, zwalniając tempo i zmieniając pozycję. Jego usta zakryły moje i zaczął mnie całować, jakbyśmy mieli dla siebie wieki, podczas gdy ja byłam o kilka pchnięć od kolejnego orgazmu. Przesunął swój język po moim, splatając je ze sobą, po czym polizał moje usta, cnotliwie ucałował kąciki ust i zaczął ssać górną wargę. – Nigdy mnie nie zostawiaj. Nie mogę cię stracić – błagał. Jego biodra przesunęły się i znów wszedł we mnie głęboko, wydając głośny jęk. Po raz kolejny rozpadłam się w jego ramionach, tuląc się do niego i obiecując mu wszystko, czego tylko chciał. Jego ostatni jęk znów wystrzelił mnie w powietrze.

Gdy wreszcie złapałam oddech, Rush trzymał mnie w ramionach i chował twarz w zagłębieniu mojej szyi. Jego ciepły oddech jednocześnie mnie łaskotał i koił. – Kocham cię. Tak cholernie bardzo – powiedział zachrypniętym szeptem. – Ja ciebie też. Tak cholernie bardzo – odparłam z radosnym uśmiechem. Zachichotał, ale nie spojrzał na mnie. Nadal przyciskał twarz do mojej szyi. – Będę znów cię potrzebował. Przykro mi – oznajmił. Zmarszczyłam brwi w zaskoczeniu i odsunęłam się, żeby zobaczyć jego twarz. – Dlaczego jest ci przykro? – Bo mogę dziś być nienasycony. To były długie dwadzieścia cztery godziny. – Chcesz więcej? Już teraz? – zapytałam. Rush wsunął ręce między moje nogi. – Tak, kochanie, chcę. *** Rush spał, gdy usłyszałam wchodzącego na pokład tatę. Na szczęście ominęły go nasze ekscesy. Rush wreszcie usnął z wyczerpania. Ja byłam całkowicie zaspokojona. Walczyłam z potrzebą snu, bo chciałam zaczekać na ojca. Złapałam sukienkę, wysunęłam się z objęć mojego narzeczonego i założyłam ją przez głowę. Musiałam poinformować tatę, że Rush tu jest. Nie opowiedziałam mu jeszcze o niczym, więc zasługiwał na wyjaśnienia. Otwierając drzwi, zerknęłam na Rusha, który nadal spokojnie spał. Wyszłam z łóżka i na paluszkach weszłam po schodach. Tata siedział przy kuchennym stole i nalewał sobie szklankę mleka. Spojrzał na mnie i się uśmiechnął. – Nie chciałem cię obudzić – powiedział. – Nie obudziłeś. Nie spałam – odparłam. Przeszłam na zewnątrz na dziób łodzi, skąd naszych głosów nie było słychać na dole. – Czy możemy porozmawiać? Tata spojrzał na schody i zmarszczył brwi, po czym skinął głową i wstał, żeby wyjść na zewnątrz. Zamknęłam drzwi do kajuty, żeby nie dopuścić, aby naszą rozmowę usłyszał mój narzeczony, po czym obróciłam się w stronę taty. – Przyjechał Rush – wytłumaczyłam mu. – Śpi. Na twarzy taty pojawiło się zrozumienie i skinął głową. – Dobrze. Cieszę się, że chłopak był na tyle mądry, żeby po ciebie przyjechać. Lubił Rusha. To on na samym początku popchnął mnie w jego stronę. Cieszyłam się, że go aprobował. To mocno ułatwiało sprawę. Chciałam zachować dobre stosunki z tatą, a Rush nie był jego fanem przez długi czas. – Wyjechałam przez jego rodzinę. Głównie Nan. Ona… jest czasem trudna do zniesienia. – Jest koszmarna. Nie jest moją córką, możesz mówić bez ogródek. Spędziłem z nią wystarczająco dużo czasu, żeby wiedzieć, jak bardzo potrzebuje uwagi ojca. Skinęłam głową i usiadłam na ławeczce przy burcie, zawijając nogi pod spód. – Nie chcę jej nienawidzić, bo Rush ją kocha. To jednak trudne. Uparła się, żeby mi go odebrać. Czasami wydaje mi się, że może wygrać. – Ten chłopak bardziej kocha ciebie – powiedział tata, siadając na wyblakłym tęczowym krześle ogrodowym. – Zawsze będzie kochał cię bardziej. Wszyscy to widzą, maleńka. Musisz się nauczyć nie dawać zastraszyć Nan. – Próbuję. Ale kiedy ona go potrzebuje, on jest przy niej. Zwykle kosztem moich potrzeb. Ona zawsze wygrywa. Wiem, że brzmi to śmiesznie i że zachowuję się samolubnie, ale on musi zdecydować się na mnie. Postawić mnie i nasze dziecko ponad wszystko inne. Nie… nie wiem, czy jest do tego zdolny. – Ścisnęło mnie w gardle, gdy usłyszałam te słowa wypowiedziane na głos. Przyznanie się do największych obaw było trudne. Ale pragnęłam, żeby ktoś mnie wysłuchał. – Zasługujesz na to, by być numerem jeden. Przeszłaś przeze mnie zbyt wiele. Najwyższy czas, abyś była dla jakiegoś mężczyzny najważniejszą osobą w życiu. To nie jest samolubne, tylko

zupełnie normalne. Ta jego siostra wykorzystuje fakt, że nie miała ojca, jako wymówkę, by być wściekłą, rozpuszczoną suką. A tobie rozdano przecież jeszcze gorsze karty – straciłaś siostrę, ojca i matkę. Wycierpiałaś w życiu więcej, niż ta dziewczyna byłaby w stanie pojąć, a jednak nadal jesteś zdolna do miłości. Nadal wybaczasz i nadal jesteś silna. Będziesz niesamowitą matką i żoną. Tata ciężko westchnął. – Rush przez całe życie traktował Nan jak swoje dziecko. Wychowywał ją. Teraz jest już dorosła i czas, by pozwolił jej odejść. On stara się wymyślić, jak to zrobić, i myślę, że w końcu mu się uda. Kocha cię. Wiem, że tak jest. Każdy głupiec widzi to wypisane na jego twarzy. Miałam nadzieję, że się nie myli. – Kocham go tak bardzo, że nawet jeśli za każdym razem będzie wybierał ją – ja zawsze mu wybaczę. Tata pokiwał głową i pochylił się, aby oprzeć łokcie na kolanach. – Jeśli tak się stanie, będę chyba musiał przylecieć do Rosemary i skopać mu dupę. Po prostu zadzwoń. Zawsze po ciebie przyjadę. Uśmiechnęłam się na widok szczerego wyrazu jego twarzy, gdy obiecywał pobić Rusha. Dorastałam, kochając tego mężczyznę. Był człowiekiem, który groził Cainowi strzelbą na naszej pierwszej randce. Podeszłam do niego i objęłam go za szyję. – Kocham cię – wyszeptałam. – Też cię kocham, moja mała Blaire. Zaskoczyło mnie głośne kaszlnięcie, a gdy obejrzałam się, ujrzałam tego samego faceta, którego poznałam wcześniej. Znów stał na pokładzie swojego jachtu i nas obserwował. Zaczynał mnie niepokoić. Tym razem przynajmniej miał na sobie koszulę, choć była rozpięta na całej długości. – Dobry wieczór, Kapitanie! – zawołał do niego tata i pozdrowił go, unosząc swoje piwo. – Dobry – odparł chłopak. Ale nie odszedł. Po prostu tam stał. – To jest Blaire. Moja córka – wyjaśnił mu tata. – Poznaliśmy się wcześniej – oznajmił Kapitan i znów do mnie mrugnął. Natychmiast poczułam się niekomfortowo. Rushowi nie spodobałoby się to mrugnięcie. Może nie powinniśmy zostawać dłużej. Byłam w ciąży. Czy on tego nie widział? Dlaczego flirtował z ciężarną? – Ach, dobrze. Cieszę się, że wszyscy się znają. Tata był wyraźnie zdenerwowany. Coś było nie tak. Czy ten gość jest niebezpieczny? Drzwi kabiny otworzyły się i na zewnątrz wyszedł zaspany Rush. Tym razem nie miał na sobie koszulki, a guziki jego dżinsów nie były zapięte. Chyba nawet nie włożył majtek. Wyglądał, jakby właśnie się obudził, zauważył, że mnie nie ma, i wbił się w spodnie, żeby mnie znaleźć. Jego spojrzenie spoczęło na chwilę na Kapitanie. Gniewny wyraz jego twarzy zaskoczył mnie. Nie widział przecież tego mrugnięcia, prawda? – Cześć, Abe – rzucił zaspanym głosem, podchodząc i przyciągając mnie do siebie. Tak, wyraźnie demonstrował, że należę do niego. Dlaczego czuł się zagrożony? Czy nie rozumiał, że miałam kompletnego bzika na jego punkcie? – Rush. Chociaż bardzo się ucieszyłem, gdy ujrzałem Blaire, cieszę się, że miałeś dość rozumu, żeby po nią przyjechać – odparł Abe. Nie mogłam nie zauważyć ostrzegawczego tonu jego głosu. Dawał Rushowi znać, że nie podobało mu się spychanie mnie na drugi plan. Rush skinął głową i przycisnął usta do mojej głowy. – To się więcej nie powtórzy – obiecał mojemu ojcu. – Dobrze. Następnym razem nie będę tak wyrozumiały. – Tata skinął głową. – Nowożeńcy? – zapytał Kapitan, nadal mierząc nas wzrokiem z tego samego miejsca. Rush spiął się, a ja przysunęłam się bliżej, żeby go uspokoić. Zdecydowanie chciał być nowożeńcem. Pytania o nasz związek, zadawane przez innego mężczyznę, denerwowały go. – Są zaręczeni – wyjaśnił tata. Kapitan wskazał butelką piwa w moją stronę, jak gdyby na mój brzuch. – Chyba coś poszło w złej kolejności, nie? Oskarżycielski ton jego głosu spowodował, że Rush wyrwał do przodu, zanim mogłam go

powstrzymać. Ominął mnie i ruszył w poprzek łodzi. Wyciągnęłam rękę i złapałam go za ramię, gdy jego noga stanęła na pierwszym schodku prowadzącym na brzeg. – Wystarczy, czekaj! – rozkazał ojciec głośno, tonem, do którego nie byłam przyzwyczajona. – Chciałem wyjaśnić Blaire wszystko bez cholernej publiczności, ale wygląda na to, że skoro wkurzyłeś Rusha, muszę to zrobić teraz. Tata obrzucił Kapitana poirytowanym spojrzeniem. O czym on mówił? Co wyjaśnić? Rush zatrzymał się i gapił na mojego ojca. – Nikt nie będzie w ten sposób mówił do Blaire. Chuj mnie obchodzi, kto to jest. – Nie mówiłem do Blaire. Mówiłem do ciebie – wycedził Kapitan znudzonym tonem i pociągnął kolejny łyk piwa. Objęłam dłońmi ramię Rusha i mocno trzymałam. – Wystarczy, chłopcze – tata warknął do Kapitana. Nie zgodziłabym się z nim – to nie był chłopiec, lecz mężczyzna, który mógł zrobić krzywdę mojemu ojcu i nie uronić przy tym ani kropli potu. Wolałabym, żeby nadal przyjaźnił się z sąsiadami. – Dobrze. – Kapitan podniósł ręce i wzruszył ramionami. Byłam zszokowana, że tak szybko się wycofał. Tata westchnął i spojrzał na mnie. – Chyba powinnaś usiąść – powiedział. Nie byłam pewna, czy chcę tego słuchać. Dlaczego miałam usiąść? Rush zajął moje krzesło, pociągnął mnie na swoje kolana i owinął ramionami w talii. Tata spojrzał na Kapitana i zmarszczył brwi. Cokolwiek miał mi powiedzieć, nie chciał tego robić. Zdenerwowałam się. – Gdy miałem szesnaście lat, moja dziewczyna z liceum zaszła w ciążę – zaczął mówić, a ja znów złapałam Rusha za ramię. – Becca Lynn nie była gotowa, żeby zostać mamą, a ja zdecydowanie nie byłem gotów na ojcostwo. Postanowiliśmy oddać dziecko do adopcji. Rodzice Becki Lynn zajęli się znalezieniem odpowiednich kandydatów. Becca urodziła dziecko i na tym się skończyło. Nie zostaliśmy razem. Rozstaliśmy się po ciąży i wszystkim, co się wydarzyło. Po skończeniu liceum ona przeniosła się na zachodnie wybrzeże, a ja wyjechałem do Georgii. Nigdy jej więcej nie widziałem. Tata westchnął i obserwował mnie przez chwilę, zanim zaczął mówić dalej. Ramiona Rusha zacisnęły się mocniej wokół mnie, a ja nadal się ich trzymałam. Nie byłam pewna, dokąd to wszystko zmierza, ale miałam już pewne przeczucie. – Gdy na świat przyszłyście ty i Valerie, zrozumiałem, jak jesteście cenne. Kochałem was tak cholernie mocno, że pewnej nocy załamałem się i opowiedziałem twojej matce o dziecku, które miałem z Beccą Lynn i które oddałem osiem lat wcześniej. Po raz pierwszy byłem zdruzgotany utratą dziecka, którego wtedy nie chciałem. Twoja matka postawiła sobie za cel odnalezienie go. Szukała latami. Wszystkie tropy w końcu prowadziły donikąd. Wreszcie ja się poddałem. Ona nie poddała się nigdy. – Tata zaśmiał się smutno. – W zeszłym roku skontaktował się ze mną wynajęty przez twoją mamę detektyw, mówiąc, że coś znalazł. Nie spodziewałem się tego. Nie wiedziałem, co zrobić z tą informacją. Ten dzieciak był teraz dorosły. Byłem przekonany, że to nie ma sensu. A później dostałem kolejny telefon. Mój syn chciał mnie poznać. Obróciłam się na kolanach Rusha, żeby spojrzeć na Kapitana. Opierał się o poręcz swojego jachtu i patrzył na wodę, ale słuchał uważnie. Jego ciało było spięte. Czekał. Czy on… czy miałam brata? – Potem przydarzyły ci się te wszystkie rzeczy, a ja powiedziałem ci całą prawdę. Chciałem zacząć od początku. Spróbować przeżyć resztę życia w porządny sposób, bo do tej pory tylko wszystko chrzaniłem. Jedyne dobre rzeczy w moim życiu to miłość do waszej matki oraz błogosławieństwo w postaci ciebie i Valerie. Zadzwoniłem więc do swojego syna i przyjechałem na południe, żeby go poznać. – Przerwał i wskazał Kapitana. – River Joshua Kipling, znany jako Kapitan, jest twoim bratem. – O, kurwa – wyszeptał Rush. Ja też chciałam to powiedzieć. Czy sekrety mojego ojca nigdy się nie skończą? – Kapitan to ostatni dar twojej matki. Gdyby nie była tak bardzo zdeterminowana, żeby go

znaleźć, nigdy bym go nie poznał. Mój ojciec nie był tak samotny, jak myślałam. Nie byłam zła ani urażona. Byłam… szczęśliwa. Poczułam ulgę. Tata musiał odkupić wiele win. Wiedziałam, że relacją ze swoim synem stara się odpokutować to, że nie był takim mężczyzną, jakim powinien być. Moje dziecko kopnęło, prosto w dłonie swojego ojca, a ja nie mogłam sobie wyobrazić oddania go komuś obcemu. Nie móc trzymać go w rękach, nie znać go… Byłoby to jak utrata części siebie. Tata nie był kompletny, od kiedy miał szesnaście lat. Odkąd oddał część siebie. Serce pękało mi, gdy o tym myślałam. Uwolniłam się z ramion Rusha i podeszłam do ojca. Otoczyłam go ramionami w pasie i mocno przytuliłam. Brakowało mi jeszcze słów, żeby wyrazić, jak cieszę się jego szczęściem. Nie byłam pewna, czy to, co powiem, przystawałoby do sytuacji. Byłam więcej niż szczęśliwa – byłam wdzięczna. Przyszedł czas, żeby jego rany zaczęły się goić. To była część tego procesu. – Nie masz z tym problemu, moja Blaire? – zapytał, ściskając mnie. – Cieszę się, że go znalazłeś – odrzekłam szczerze. To była jedyna rzecz, jaką mogłam teraz powiedzieć. – Dziękuję – jego głos był przepełniony emocjami. – Bardzo się cieszę, że nie muszę złoić ci dupska za gapienie się na moją kobietę – usłyszałam słowa Rusha i uśmiechnęłam się, tuląc do torsu taty.

Rush

Zostaliśmy tam jeszcze pięć dni, aby Blaire mogła poznać swojego brata. Dużo łatwiej było mi tolerować Kapitana, gdy zrozumiałem, że nie patrzy na Blaire w pożądliwy sposób. Po prostu był ciekaw swojej siostry. Rozumiałem to, ale i tak byłem szczęśliwy, gdy spakowaliśmy się i wróciliśmy do domu. Do świąt zostały tylko trzy tygodnie i chciałem je spędzić w Rosemary, z Blaire. W naszym domu. Chciałem również dać jej swoje nazwisko i walić w swoje piersi jak szaleniec. Gdy wróciliśmy do Rosemary, Blaire poszła prosto do łóżka. Uśmiechnęła się radośnie, gdy weszliśmy do domu, i oznajmiła, że jeśli pragnę czegoś więcej niż przytulania, to mam ją zostawić w spokoju, bo chce się zdrzemnąć. Miałem niemal pewność, że nie będę w stanie tylko jej tulić, więc zostałem na dole. Cieszyłem się, że wróciliśmy do domu. Wyciągnąłem z lodówki colę i wyszedłem na taras, żeby popatrzeć na zatokę. Tęskniłem za tym. Nie zdążyłem jeszcze wygodnie się rozsiąść, gdy usłyszałem otwierające się za mną drzwi. Grant wszedł i skinął głową, po czym usiadł obok mnie. Nie rozmawialiśmy od tego dnia przed Świętem Dziękczynienia, gdy zadzwoniłem do niego w sprawie Nan. Byłem zajęty, a na dodatek sądziłem, że mnie unika. Najwyraźniej radar w Rosemary działał idealnie, bo nie minęło nawet pół godziny od naszego powrotu, a on już był w moim domu. Nie wiedziałem nawet, że Grant jest w mieście. Zwykle spędzał zimy na nartach. Gdy ostatnio o nim słyszałem, wyruszał do Vail. – Co z nią? – padły z jego ust pierwsze słowa. Nie pytał o Blaire. Ze smutnego tonu jego głosu wywnioskowałem, że chodzi o Nan. – Jest kompletnie rozpieprzona. Przecież to wiesz. Grant westchnął i skrzyżował nogi w kostkach. – Tak, wiem. Ale dzwoniłem do niej wczoraj w nocy, bo byłem pijany, słaby i głupi. Odebrała twoja matka. Powiedziała, że Nan się leczy. – Próbowała przedawkować. Znalazłem ją i odwiozłem na czas do szpitala. Fizycznie ma się dobrze, ale emocjonalnie jest wrakiem. Kiro jest chujowym ojcem i Harlow o tym wie, ale Nan nigdy nie zaakceptuje tego tak jak Harlow. – Kim jest Harlow? – zapytał Grant, a ja uświadomiłem sobie, że o pewnych sprawach w moim życiu nie wie nawet mój brat. Oddzieliłem życie w Rosemary od życia z ojcem. – Druga córka Kira. Ta, którą się zajmował. A przynajmniej zostawił ją z babcią, która ją kochała, z dala od tego pojebanego świata. Harlow była jego błyszczącą zabawką, po którą sięgał raz na jakiś czas, po czym odsyłał do babci, gdy bycie ojcem zaczynało mu przeszkadzać. Dla niego taki układ się sprawdzał, bo Harlow jest cicha, grzeczna i nie wchodzi w drogę. Nan w ogóle taka nie jest. Więc nie mogła mu się do niczego przydać. – Cholera. – Grant westchnął głęboko. Słowo „cholera” nie opisywało tego w najmniejszym stopniu. Siedzieliśmy przez chwilę w ciszy, patrząc na wodę. Nie byłem pewien, jak bardzo zaangażował się w związek z Nan, ale miałem nadzieję, że potrafił zostawić to za sobą. Była niestabilna i to nigdy nie miało się zmienić. Nie na tyle, aby Grant odnalazł z nią szczęście. – Masz zamiar się ożenić w najbliższym czasie? – zapytał wreszcie. Uśmiechnąłem się, myśląc o Blaire zwiniętej na górze w moim łóżku… naszym łóżku. – Tak. Gdy się obudzi, zamierzam jej powiedzieć, że ma tydzień na zaplanowanie ślubu. Nie mogę dłużej zwlekać. Czekałem wystarczająco długo. – Będę drużbą, prawda? – zachichotał Grant. – Oczywiście. Obawiam się jednak, że twoją partnerką zostanie Bethy, więc przygotuj się na to, że Jace będzie deptał ci po piętach jak opętany zazdrośnik. Jestem pewien, że Bethy będzie jej druhną. Jedyna inna opcja to Jimmy, a wątpię, żebyś chciał, by łapał cię za tyłek. – Poradzę sobie z Bethy i Jace ’em – odparł rozbawiony Grant– ale Jimmy? Naprawdę on

miałby być druhną? – Tak. – Kiwnąłem głową, szczerząc zęby w uśmiechu. – Poprosiła go o to, gdy tylko zaczęliśmy planować ślub. Gdy wyjeżdżaliśmy, zostawiłem bilety lotnicze dla Abe ’a i Kapitana. Blaire chciała, żeby jej ojciec przyjechał na ceremonię, a widząc, jak zbliżają się do siebie z Kapitanem, miałem pewność, że będzie chciała, aby jej brat też się zjawił. Obaj zgodzili się przyjechać za tydzień. Blaire jednak jeszcze o tym nie wiedziała. Nie byłem w nastroju na sprzeczki, gdyby z jakiegoś powodu chciała opóźnić ślub. – Nan przyjedzie na wesele? – zapytał Grant. Nigdy nie sądziłem, że gdy będę brać ślub, nie będzie na nim mamy i siostry. Nie chciałem jednak, by cokolwiek popsuło Blaire wspomnienia z uroczystości, a byłem przekonany, że one zdołałyby to zrobić. Nie mogłem na to pozwolić. – Nie. Nie może jej tu być. Nadal nienawidzi Blaire – odparłem. Grant skinął głową, a jego ramiona rozluźniły się. Nie chciał jej widzieć, to było oczywiste. Nie mogłem go za to winić. – Wiesz, że ten baran Woods będzie żenił się z laską z Nowego Jorku, którą wciskają mu rodzice? Nie jest jeszcze zaręczony, ale niedługo będzie. Niedawno przyznał mi się przy butelce tequili, że jeśli chce kiedyś przejąć klub, musi się z nią ożenić. Ojciec postawił mu taki warunek. Będzie cholernie nieszczęśliwy z tą drętwą babą. Było mi przykro z powodu Woodsa. Wiedziałem, jakie to uczucie – czekać na swój ślub i resztę życia z kobietą, którą kochasz. Wszyscy powinni tego doświadczyć. Wchodzenie w to z żalem i goryczą nie było właściwym sposobem na zawarcie związku. – Cóż, to jego wybór. Zawsze może powiedzieć „nie”. – I uciec, jak Tripp? To też nie najlepszy plan – odparł Grant. Tripp miał od nas parę lat więcej. Był kuzynem Jace ’a i wzorem dla nas wszystkich. Rodzice naciskali na niego, żeby żył tak, jak to sobie wymyślili, więc zwiał. Zostawił swoje miliony i po prostu, kurwa, uciekł. Dla nas, nastolatków, został nieśmiertelnym bohaterem, bo miał jaja, żeby powiedzieć „spierdalajcie” i odejść. Teraz, gdy byliśmy starsi, lepiej rozumieliśmy, jak wiele poświęcił. Miałem nadzieję, że był szczęśliwy. – To lepsze niż ślub z rozpuszczoną suką – stwierdziłem. – Prawda – zgodził się Grant i sięgnął po moją colę, żeby wziąć łyka. Ten dupek wiedział, że nie będę po nim pił. – Jak twój ojciec? – Tak samo. Za dużo pije, za dużo pali. Chodzi do łóżka z przypadkowymi kobietami w moim wieku. Wiesz, jak z nim jest. – Tak – uśmiechnął się Grant. – Ale co to za życie. To w ogóle nie było życie, ale wiedziałem, że Grant się ze mną nie zgodzi, więc odpuściłem. Nie miał nikogo podobnego do Blaire, więc nie rozumiał, jak pusta jest tak naprawdę egzystencja mojego ojca. Musiał być samotny. – Wszyscy wiedzą, że wróciliście do miasta. Masz ochotę na towarzystwo dziś wieczorem? Nie. Chciałem mieć Blaire tylko dla siebie. Mieszkaliśmy na łodzi razem z jej ojcem o pięć dni za długo. – Nie dziś. Blaire potrzebuje odpocząć. – To raczej ty potrzebujesz Blaire. Bądź ze mną szczery, bracie. – Tak. Potrzebuję Blaire – odparłem z uśmiechem.

Blaire

Rush ustalił datę naszego ślubu. Dał mi tydzień. Nawet nie próbowałam się kłócić. Determinacja w jego spojrzeniu przekonała mnie, że to nie ma sensu. Byłam więcej niż gotowa, żeby za niego wyjść, ale on wyraźnie bał się, że się wycofam. Zwłaszcza po tym, co się stało z Nan u jego taty. Mieliśmy się pobrać dwanaście dni przed Gwiazdką. Planowaliśmy spędzić święta i sylwestra w domu, a w Nowy Rok wyjechać na długi miesiąc miodowy. Rush był rozdarty pomiędzy chęcią pokazania mi całego świata a obawą przed zabieraniem mnie w zbyt długie podróże. Chciał, żebym była wypoczęta. To dodatkowo utrudniało weselne przygotowania. Koniec końców przekonałam go, że największą ochotę mam na pobyt w jego apartamencie na Manhattanie. Nigdy nie byłam w Nowym Jorku, więc postrzegałam to jako wspaniałą przygodę. Korzystalibyśmy ze wszystkich wygód jego domu, a mój ginekolog miał skontaktować mnie ze swoim kolegą, który sprawdzałby mój stan w trakcie wyjazdu. Na szczęście Rusha stać było na to, by w krótkim czasie zorganizować ślub, który mimo wszystko będzie piękny. Ja chciałam skromnej ceremonii, która odbyłaby się w naszym domu. Nie sądziłam, że taki skromny ślub też wymaga mnóstwa przygotowań. Nie wyrobiłabym się bez pomocy Bethy. Jimmy też dużo pomagał – on i Bethy parę razy prawie się pozabijali. Każde z nich chciało rządzić. Rush na cały tydzień przed ślubem zatrudnił Henriettę. Zawsze, gdy widziałam, jak wchodzi co noc do spiżarni, żeby przejść do pokoju pod schodami, uśmiechałam się. Z tym pokojem wiązały się dobre wspomnienia. Gdy po śniadaniu zadzwonił dzwonek do drzwi, podskoczyłam i pobiegłam, żeby otworzyć. Dziś mieli przyjechać tata i Kapitan. Na ten dzień zaplanowaliśmy próbę ślubu i chciałam przećwiczyć z tatą przejście do ołtarza. Gdy otworzyłam drzwi, ku swojemu zaskoczeniu zobaczyłam Deana i Harlow. Spodziewałam się ich dopiero następnego dnia. – Niespodzianka! Przyjechaliśmy wcześniej. Nie chcieliśmy, żeby ominęły nas jakieś uroczystości – oznajmił Dean z uśmieszkiem i wniósł do środka bagaże. Harlow cichutko wsunęła się za nim, dźwigając własne torby. – Gdzie jest mój syn? – Dean rozejrzał się wokoło. – Rush pojechał rano z Grantem odebrać smokingi – wyjaśniłam. – Niedługo wrócą. Harlow, chodź na górę, pokażę ci, gdzie będziesz spała. Zakładam, że wiesz, gdzie jest twój pokój, Dean. – Tak, zaraz tam pójdę. Ale najpierw muszę się napić i złapać trochę słońca. Uśmiechnęłam się do Harlow. – Wybrałam dla ciebie mój ulubiony pokój. Ma najlepszy widok. Sama tam kiedyś mieszkałam – powiedziałam. – Dziękuję, ale nie chciałabym zajmować najlepszego pokoju. Chętnie zamieszkam w najmniejszym. Wiem, że przyjeżdża jeszcze twoja rodzina. – Harlow zatrzymała się na najwyższym schodku. – Mój tata i mój… yyy... brat mieszkają na starych kutrach rybackich. Wierz mi, nasze najmniejsze pomieszczenie w zupełności im wystarczy. Chcę, żebyś to ty cieszyła się tym najlepszym. Znajduje się też najdalej, więc będziesz miała więcej prywatności. Harlow uśmiechnęła się nieśmiało i skinęła głową. Zaprowadziłam ją do pokoju, w którym mieszkałam, zanim przeniosłam się na górę. – Jak wam minął lot? – zapytałam, chociaż tak naprawdę chciałam się dowiedzieć, jak miały się sprawy w domu. – Całkiem miło. Kolejny raz obejrzałam Dumę i uprzedzenie. Podróż upłynęła mi przez to znacznie szybciej. – Uwielbiam ten film – przyznałam. – A jak tam sprawy w domu? Odkąd nie ma Nan?

Od powrotu Rush nie wspomniał o Nan ani razu. Wiedziałam, że nie zaprosił jej na ślub i miałam przez to poczucie winy. Ale niebezpieczeństwo, że zrobi scenę i popsuje ceremonię, było całkiem realne. – Znów jest spokój. Tata robi swoje. Ja – swoje. Dean też. Za parę miesięcy jadą w trasę i wtedy będzie naprawdę cicho. Zrobiło mi się smutno. Ona naprawdę nie miała nikogo. Mieszkanie w tak dużym domu, z takim ojcem jak Kiro, musiało sprawiać, że czuła się samotna. A bez niego będzie tam całkiem sama. To nie było dobre życie. Za pieniądze nie da się kupić wszystkiego i Harlow stanowiła na to żywy dowód. – Może poprosisz Kira, żeby kupił ci dom w naszej okolicy? Jest pięknie i wszędzie można spotkać ludzi w naszym wieku. Również przystojnych facetów. – Rzuciłam jej psotny uśmiech. Chociaż Harlow wyglądała idealnie, nie potrafiłam jej sobie wyobrazić z facetem. Była taka nieśmiała… Czy w ogóle byłaby w stanie się otworzyć i naprawdę kogoś poznać? – Nie mogę go o to poprosić. Na Uniwersytecie Kalifornijskim mam pełne stypendium. Gdybym wyjechała gdzieś indziej, musiałby płacić mi czesne. A ja naprawdę chodzę na wszystkie zajęcia… – Zamilkła. Byłam tam i wiedziałam, że chociaż chodzi na zajęcia, nie ma żadnych przyjaciół. – Myślę, że go na to stać – zapewniłam ją. Wzruszyła ramionami, ale nie odpowiedziała. Nie chciałam jej teraz piłować. Może później. – Muszę iść się ubrać. Jestem umówiona za godzinę w salonie na manicure i pedicure. Masz ochotę do mnie dołączyć? – Nie, dziękuję. – Pokręciła głową. – Chyba po prostu się zdrzemnę. Wyruszyliśmy bardzo wcześnie, a w samolocie nie zmrużyłam oka. Kiwnęłam głową i zostawiłam ją samą. *** Tata i Kapitan przyjechali późnym popołudniem. Właśnie kończyłam przygotowania do próby i przyjęcia, które miało po niej nastąpić. Urządzaliśmy je w sali balowej w klubie. Nie miałam ochoty na wieczór panieński, a Rush też nie chciał, żebym gdzieś wychodziła. Niepokoił się o to, gdzie mogłaby mnie zabrać Bethy. Gdy Grant podjął temat wieczoru kawalerskiego, Rush bardzo szybko odrzucił ten pomysł. To była nasza alternatywa. Postanowiliśmy zabalować z wszystkimi naszymi przyjaciółmi. Woods z chęcią udostępnił nam salę balową, a ludzie z jego kuchni zapewniali catering. Próba rozpoczynała się za pół godziny. Goście mieli niedługo zacząć się zbierać. Rush zszedł po schodach, ubrany w beżowe spodnie i białą, lnianą koszulę, a moje serce zabiło mocniej. Był niesamowicie przystojny. Zwichrzył stylowo włosy, biała koszula jeszcze bardziej rozjaśniała jego srebrne oczy, a ciemna karnacja idealnie z nią kontrastowała. – Wyglądasz cudownie – powiedziałam, gdy zatrzymał się na dole. – Hej, ukradłaś mi komplement! – odparł z uśmiechem, przyciągając mnie do siebie i dając mi całusa. – Zapierasz dech w piersiach. – Mmm, ty też – wymamrotałam, całując go.

Grant

(tak, dobrze przeczytaliście)

Mój brat naprawdę się żenił. Wiedziałem, że to się stanie, gdy pierwszy raz zobaczyłem, jak mu odpieprza na punkcie Blaire, ale cholera! Dopiero obserwując próbę ślubu, zrozumiałem, że to się dzieje naprawdę. Bardzo naprawdę. Czułem się tak, jakbym go trochę tracił. Nie chodziło o to, że nie cieszyłem się jego szczęściem. Po prostu był moim towarzyszem i partnerem, odkąd pamiętałem. A teraz miał stać się towarzyszem Blaire. Sięgnąłem po kieliszek szampana, stojący na tacy przechodzącego obok kelnera. Mogłem napić się trochę tego bąbelkowego gówna przed udaniem się za parę minut do baru po coś prawdziwego. Patrząc na ludzi, myślałem o Nan. Pozwoliłem, żeby wszystko się spieprzyło. Potrzebowałem czegoś, co pomogłoby mi o niej zapomnieć. Nie chodziło nawet o to, że mi nie przeszło, bo przeszło mi zupełnie. Już ona o to zadbała. Walnięta suka. Nagle moje spojrzenie skrzyżowało się z najbardziej seksowną parą oczu, jakie w życiu widziałem. Zamarłem i zacząłem przyglądać się ich właścicielce. Nigdy wcześniej jej nie widziałem. W życiu bym nie zapomniał takich oczu. Nie chodziło o ich kolor, bo z tej odległości nawet go nie dostrzegałem, tylko o ich lekki skos i gęste rzęsy, które je okalały. Kobiety płaciły krocie za sztuczne rzęsy, które nigdy nie wyglądały tak dobrze. Przesunąłem spojrzenie w dół jej twarzy i ujrzałem ogromne usta. Kurwa! Mój fiut obudził się do życia. Miała szerokie, cholernie pełne usta. Kobieta z taką buzią była marzeniem każdego mężczyzny. Obawiałem się wręcz pozwolić spojrzeniu błądzić dalej. Jeśli niżej było jeszcze lepiej, mogłem spuścić się w spodnie. Nie miałem jednak czasu, by się nad tym zastanowić, bo dziewczyna odwróciła się i zniknęła niczym powiew wiatru. Długie, kasztanowe włosy kołysały się na boki z każdym jej krokiem, opadając na plecy trochę poniżej talii. Jej włosy sięgały aż do idealnego małego tyłeczka. Poszedłem za nią. Nie miałem pojęcia, kim jest, ale nie mogłem pozwolić jej uciec. Musiałem spróbować tych ust i zobaczyć, jak jej oczy rozbłyskują z rozkoszy, gdy odrzucę te jej długie włosy i głęboko w nią wejdę. Kompletnie odwróciła moją uwagę. Tak musiało być z każdym mężczyzną, który ją zobaczył. Byłaby w stanie sprawić, że zapomnę własne imię. Wymknęła się z sali balowej i ruszyła w stronę holu. Szła szybko, a jednocześnie tak cicho, że chyba nikt jej nie zauważył. Jak ludzie mogli jej nie widzieć? Czy miałem halucynacje? Jaki facet z jajami był w stanie skrzyżować z nią spojrzenia i nie spijać oczami każdego jej ruchu? Wyszedłem do holu parę sekund po niej i zacząłem się rozglądać. Początkowo myślałem, że ją zgubiłem, ale potem zauważyłem ruch po prawej – właścicielka długich, brązowych włosów stała tuż za rogiem. Nie widziała mnie, ale ja zauważyłem te niesamowite włosy. Zacząłem iść w jej stronę, tak cicho, jak tylko potrafiłem. – Uspokój się. To tylko facet. Bardzo, bardzo przystojny, ale tylko facet. Skradając się, usłyszałem jej cichy głos. Co, do cholery? – Oddychaj głęboko. Jesteś dużą dziewczynką. Poradzisz sobie ze spojrzeniem jednego mężczyzny – powiedziała takim samym szeptem. Zatrzymałem się, zanim mogła mnie zauważyć. Mówiła do siebie. Zdenerwowałem ją. Jakim cudem? Kobieta o takim wyglądzie musiała być przyzwyczajona do facetów, którzy stoją po drugiej stronie pokoju i pieprzą ją spojrzeniem. Znów zaczęła powtarzać, że „jestem tylko facetem”, a ja nie mogłem nie uśmiechać się szeroko. To było po prostu urocze.

– Mógłby być obcym z planety Krypton. Wtedy dopiero miałabyś zmartwienie. – Może powinniśmy iść na niego spojrzeć, żeby się upewnić – rzuciłem od niechcenia. Ciało dziewczyny stężało – nie drgnął nawet jeden mięsień. Nie obróciła się też, żeby na mnie popatrzeć. Nadal opierała się o ścianę, za którą się schowała. Ręka była jedyną częścią jej ciała, która się poruszyła. Wyglądało na to, że zakrywa nią usta. Z chwili na chwilę stawała się coraz bardziej czarująca. – Pewnie jednak jesteś bezpieczna. Rush i Blaire nie przepadają za obcymi. Są do nich uprzedzeni – kontynuowałem, mając nadzieję, że moje absurdalne komentarze spowodują, że się rozluźni i uśmiechnie. Chciałem, żeby była rozluźniona. Wystarczająco, bym mógł jej spróbować. Nadal się nie poruszyła. Jej ręka wciąż spoczywała na ustach, a ona zamarła na dobre. Wyszedłem zza rogu i ruszyłem w stronę małego kantorka w ścianie pomiędzy dwiema kolumnami, w którym się schowała. Chociaż oparłem się o przeciwległą ścianę, nasze ciała i tak prawie się stykały. Jej oczy rozszerzyły się z zaskoczenia, gdy wsunąłem się do jej kryjówki. – Zgaduję, że nie jesteś w stanie powiedzieć zbyt dużo z zakrytymi ustami. Czy planujesz w ogóle jakoś nawiązać ze mną kontakt? – zapytałem, uśmiechając się zachęcająco. Nie chciałem, żeby pomyślała, że jestem niebezpieczny. Powoli odsunęła dłoń i pozwoliła jej opaść wzdłuż boku, ale nadal wciskała się w ścianę, jakby chciała odsunąć się ode mnie najdalej, jak to tylko możliwe. – Dużo lepiej. Lubię patrzeć na te twoje usta. Zasłaniałaś widok. – Puściłem do niej oko. Jeszcze bardziej rozpłaszczyła się na ścianie. To było chyba najdziwniejsze doświadczenie z kobietą w moim życiu. Większość z nich po prostu rzucała się na mnie – bez żadnych komplikacji. Lubiłem to. Miałem dzięki temu mniej pracy. Ale i tak cholernie podobało mi się jej płochliwe zachowanie. Było odświeżające i wyjątkowe. – Jestem Grant. Brat pana młodego – wyjaśniłem, licząc na to, że to ją trochę uspokoi. Zadziałało. Zmarszczyła brwi, a między nimi pojawiła się linia, dzięki której jej idealna twarz stała się bardziej ludzka. Bardziej dostępna. Podobało mi się to. Bardzo. Może mógłbym sprawić, aby częściej to robiła. – Rush nie ma brata – odparła rzeczowo. Więc znała Rusha. Interesujące. Nigdy jej nie widziałem, bo na pewno bym ją zapamiętał. Założyłem, że przyszła tu z kimś albo jest znajomą Blaire. Zjawiło się tu niewiele osób, których nie znałem. – I tu się mylisz, piękna. Rush i ja zostaliśmy w dzieciństwie przyrodnimi braćmi. Naszym rodzicom się nie udało, ale to nie znaczy, że z nami było podobnie. W jej oczach pojawił się błysk zrozumienia. Wiedziała, kim jestem. Czas zagrać fair. Ja też chciałem wiedzieć to samo o niej. – Powiesz mi, kim jesteś? Bo zdaje się, że wiesz już, kim ja jestem. Jej oczy oderwały się od moich i zaczęły uważnie studiować podłogę. – Chyba muszę wracać do środka – wyszeptała. Jej i tak już miękki głos stał się jeszcze bardziej delikatny. Zastanowiłem się, czy jest tak samo cicha i ułożona, gdy szczytuje. W tej chwili potrafiłem myśleć jedynie o tym i wyłącznie to chciałem wiedzieć. – Nie możesz mnie teraz zostawić. Jeśli tam wrócisz, będę chodził za tobą krok w krok przez całą noc – ostrzegłem ją, mając jednocześnie nadzieję, że nie brzmię jak psychol. Jej usta ułożyły się w kształt litery „O”, a moja wyobraźnia zaczęła szaleć. Laski z kijem w tyłku zwykle mnie nie pociągały, ale taka powściągliwa, grzeczna postawa u chodzącej fantazji seksualnej zdecydowanie na mnie działała. – Dlaczego? – spytała. Dźwięczne brzmienie jej głosu przywodziło mi na myśl dzwoneczki w piosenkach. Ich proste piękno sprawiało, że często pozostawały niezauważone. – Chcesz znać prawdę? – zapytałem, nachylając się ku niej i naruszając osobistą przestrzeń, którą tak mocno starała się ochronić. – Tak, proszę – odpowiedziała tak cicho, że prawie jej nie słyszałem. – Bo jedyne, o czym jestem w stanie myśleć, to twoje oczy błyszczące od pożądania i to, jak mogłyby wyglądać te zajebiste usta, krzycząc z rozkoszy. I te włosy – mówiłem dalej, wsuwając

w nie dłoń i lekko za nie ciągnąc. – Fuck, dziewczyno, te włosy powinny być nielegalne. Przysunąłem się za blisko, jej oddech stał się krótki i szybki. Do diabła, pachniała niesamowicie. Jak truskawki ze śmietaną. – Och – odparła, podnosząc wzrok. Wreszcie mogłem zobaczyć, że jej oczy miały barwę orzechów laskowych. Tak unikatową, jak ona cała. Na jej rzęsach nie widziałem ani kropli tuszu. Były zupełnie naturalne. – Kim jesteś? – dociekałem, nie mogąc się nadziwić ideałowi, który dotykał mojego ciała. Zamrugała, jakby nie była w stanie zrozumieć moich słów. Byłem prawie gotów podnieść ją i zaciągnąć do swojej ciężarówki, znając jej imię czy nie. – Harlow – odpowiedziała. Świadomość spłynęła na mnie jak kubeł lodowatej wody. Kurwa! To była siostra Nan.

Rush

Patrzyłem, jak Blaire tańczy z tatą, gdy nagle do sali balowej sztywno wkroczył Grant, wyglądając, jakby uciekał przed demonem. Co mu się stało, do cholery? Spojrzałem ponownie na Blaire, która uśmiechała się do ojca. Wstałem więc od naszego stolika, żeby sprawdzić, co z Grantem. Zwykle nic nie wytrącało go z równowagi. To nie było jego normalne zachowanie. Zastałem go przy barze. Właśnie podnosił szklankę whisky, który zaserwował mu barman. Szybko przechylił ją, po czym oddał, domagając się kolejnej. Coś na pewno dobrało mu się do dupy. – Dlaczego mi, kurwa, nie powiedziałeś? – syknął, nie patrząc na mnie. – O czym ty mówisz? – zapytałem, patrząc, jak opróżnia kolejną szklankę i prosi o następną. Wreszcie odwrócił się w moją stronę. – Harlow. Poznałem pieprzoną Harlow. Mogłeś wspomnieć, że siostra Nan jest chodzącą boginią. Przygotować mnie mentalnie, żebym nie rżnął jej w wyobraźni na każdy możliwy sposób. Mój fiut był przekonany, że się zabawi, zanim się dowiedział, że to niemożliwe. Machnął kolejnego szota i stuknął szklanką o bar. – Dużo lepiej – westchnął. – Więc poznałeś Harlow? – upewniłem się, wciąż za nim nie nadążając. Dlaczego był taki wściekły? Przecież mówiłem mu o niej. – Tak, poznałem Harlow! Jezu, Rush, musisz nauczyć się ostrzegać ludzi, daję słowo. Nadal byłem kompletnie skołowany. Jego słowa nie miały sensu. – Będę z tobą szczery. Ciągle nie wiem, dlaczego się tak wkurzyłeś. Grant zachichotał posępnie. – Kurwa, naprawdę złapała cię za jaja – wymamrotał. – Skoro nie jesteś w stanie zdjąć z oczu okularów w kolorze Blaire i patrzeć na inne kobiety, pozwól, że cię oświecę. Harlow jest pieprzonym ideałem. Kurde, Rush, te usta. – Zadygotał i potrząsnął głową. – Boże, co ona mogłaby zrobić tymi ustami. A jej oczy… Przysięgam, w życiu czegoś takiego nie widziałem. Więc ciągle nawijał o tym, jak wygląda Harlow? – OK. Ale dlaczego miałbyś się przez to wściekać? – zapytałem, zastanawiając się, czy ja przypadkiem też nie potrzebuję drinka do tej rozmowy. – Bo nie mogę jej dotknąć, a kurwa… tak bardzo bym chciał. Na wiele, wiele sposobów. W życiu się tak błyskawicznie i tak mocno nie napaliłem. A potem dowiedziałem się, że nie mogę jej tknąć. Do dupy – znów burknął. Ach. Więc Harlow była zabawką, którą Grant nie mógł się pobawić. Wspaniale. Dobrze, że za dwa dni wracała do domu. Ten dramat nie był mi potrzebny. Harlow nie nadawała się dla Granta. Była zbyt niewinna dla takich facetów jak mój brat. – Tak… Wiesz, to dobrze, bo Harlow to nie twoja bajka. Popsułbyś ją. – Co to niby ma znaczyć? – rzucił spode łba Grant. – To znaczy, że jest cicha i nieśmiała. Nie chodzi na randki. Nie robi nic poza uczeniem się. Nic ze świata Kira jej nie zbrukało. Jest uprzejma i nigdy się nie wścieka. Nawet jak Nan na nią wrzeszczy i ją wyzywa, ona bierze to na siebie i po cichu odchodzi. Nie jest w twoim typie. Możesz być napalony na jej usta, ale, stary, ona nie wiedziałaby, jak z nich skorzystać, żebyś był zadowolony. Poza tym nigdy by tego nie chciała. Po prostu ona taka nie jest. Blaire skończyła tańczyć z tatą, a jej oczy natychmiast powędrowały w stronę mojego pustego krzesła. Szukała mnie. Musiałem iść. Poklepałem Granta po plecach. – Znajdź sobie cipkę, która nie będzie bardziej niewinna od zakonnicy – rozkazałem mu i ruszyłem w stronę mojej narzeczonej. Zauważyła mnie i rozpromieniła się, gdy do niej szedłem. Z głośników popłynął utwór I Will Wait For You Bruno Marsa. Przyciągnąłem ją do siebie z uśmiechem na ustach. Uwielbiałem

ten kawałek. Rozumiałem każde słowo, bo dokładnie tak się czułem. Nigdy nie śpiewałem Blaire i miałem ochotę zrobić to teraz, ale postanowiłem zaczekać. Jeszcze nie. Zaśpiewam jej, ale… jeszcze nie teraz. – Czy dobrze ci się tańczyło z tatą? – zapytałem tylko po to, by usłyszeć jej głos. – Tak. Rozmawialiśmy o mamie. Spodobałoby jej się tutaj. Pokochałaby cię. Zawsze powtarzała mi, że Cain nie jest dla mnie. Był za słaby. Mówiła, że pewnego dnia ktoś będzie o mnie walczył i pragnął bardziej niż czegokolwiek innego. Bardzo byś ją uszczęśliwił. Poczułem ucisk w klatce piersiowej. Żadna kobieta nigdy nie powiedziała mi, że jej matka by mnie pokochała. Świadomość, że Blaire ma pewność, że jej mama by mnie zaakceptowała, znaczyła dla mnie więcej, niż mogła sobie wyobrazić. Pamiętałem jej mamę. Niezbyt dokładnie, ale jednak. Pamiętałem jej twarz i śmiech. I, że w dzieciństwie byłem przy niej szczęśliwy. Zapach robionych przez nią naleśników napawał mnie poczuciem bezpieczeństwa. To, że mój syn będzie miał właśnie taką matkę, bardzo mnie wzruszało. Będzie miał to, czego ja nie miałem. Coś, czego mogłem zaledwie spróbować. – Co takiego powiedziałam? – zapytała Blaire, gdy ujrzała w moich oczach łzy, których nie byłem w stanie opanować. Cholera. – Myślałem o tym, że mój syn będzie miał matkę, jakiej ja nigdy nie miałem. Twoja mama była tak wyjątkowa, że wciąż ją pamiętam – przyznałem. Oczy Blaire również wypełniły się łzami. Objęła dłońmi moją twarz i pocałowała mnie. Jej miękkie usta otworzyły się, a język łakomie wsunął się do moich ust. Przy wszystkich. To nie było w jej stylu, ale nie protestowałem. Odwzajemniłem jej namiętny pocałunek, ale po chwili odsunęła się, żeby na mnie popatrzeć. Nadal obejmowała moją twarz. – Kocham cię, Rushu Finlayu. Będziesz najlepszym mężem i ojcem, jakiego widział świat. Pewnego dnia żona twojego syna będzie wdzięczna, że jej mąż miał ciebie za wzór. Dzięki tobie zazna mnóstwa szczęścia, bo wychowasz naszego syna na takiego mężczyznę, jakim sam jesteś. Będzie kochał ją bezgranicznie, bo będzie wiedział jak. Zdławiła łkanie i znów przycisnęła swoje usta do moich, podczas gdy ja trzymałem ją w ramionach. Cieszyłem się, że tak mocno chciała mnie zapewnić, że jestem dobrym człowiekiem. Nic na świecie nie było tak cenne, jak ta kobieta. I nigdy nie będzie. Znalazłem swoje szczęście.

Blaire

Bethy pocałowała mnie w policzek, po czym wyciągnęła coś zza pleców. Była to mała, srebrna paczuszka, z karteczką podpisaną znajomymi bazgrołami Rusha. – Rush chciał dać ci coś starego – wyjaśniła. Nie próbowałam zdobyć żadnej z tych rzeczy – zupełnie zapomniałam o tej tradycji. Uśmiechnęłam się, wzięłam pakunek do rąk i otworzyłam go. W środku znajdował się kosztownie wyglądający pierścionek z perłą i elegancką srebrną obrączką. Coś było na niej wygrawerowane. Gdy zbliżyłam pierścionek do oczu, ujrzałam napis „Moja miłość”. Był bardzo stary. Tego napisu nie kazał wygrawerować Rush. Otworzyłam karteczkę dołączoną do pierścionka. Blaire, Ten pierścionek należał do mojej babci. Matki mojego ojca. Często mnie odwiedzała. Mam same dobre wspomnienia z jej wizyt. Po śmierci zostawiła mi ten pierścionek. W testamencie zażyczyła sobie, abym wręczył go kobiecie, która będzie moją drugą połową. Mówiła, że dał jej go mój dziadek, który zmarł, gdy mój ojciec był jeszcze dzieckiem. Podobno nigdy nie kochała nikogo innego tak, jak kochała jego. On był jej sercem. Ty jesteś moim. To coś starego dla Ciebie. Kocham Cię, Rush Uroniłam łzę, a Bethy zrobiła to samo. Spojrzałam na nią – stała obok, czytając liścik. – Cholera, kto by pomyślał, że Rush Finlay potrafi być taki romantyczny. – Znów pociągnęła nosem. Ja wiedziałam. Udowodnił mi to wielokrotnie. Wsunęłam pierścionek na palec – pasował idealnie. Domyśliłam się, że to nie przypadek. Uśmiechnęłam się i spojrzałam na Bethy. – Dziękuję za wszystko – powiedziałam. Uścisnęła mnie i pokiwała głową. – To ja powinnam dziękować tobie. Jesteś najlepszą przyjaciółką, jaką miałam w życiu. Zanim zdołałam coś powiedzieć, pomachała mi i uciekła z pokoju. Obróciłam się do lustra, żeby na siebie popatrzeć. Perłowy atłas, zebrany na moich piersiach, trzymał się bez ramiączek – moje piersi urosły w trakcie ciąży. Wcięcie znajdowało się wysoko, zaraz pod piersiami, udekorowane milionem malutkich pereł. Na atłas naszyta była warstwa szyfonu, która opadała luźno, rozszerzając się nad kolanami. Postanowiłam nie zakładać butów, ponieważ miałam iść po piasku. Paznokcie u moich stóp były pomalowane na bladoróżowo, żeby pasowały do płatków róż, rozsypanych na ścieżce prowadzącej do ołtarza. Zaskoczyło mnie pukanie do drzwi. Obróciłam się i zobaczyłam, że do pokoju wchodzi Harlow. Trzymała w rękach małe pudełko. – Wyglądasz jak księżniczka – powiedziała z uśmiechem. – Dziękuję – odparłam. Czułam się jak księżniczka. – Mam dla ciebie prezent od Rusha. Chciał dać ci coś nowego – oznajmiła, wręczając mi niewielki podarunek. – Zostawiłabym cię samą, ale chyba będziesz potrzebować mojej pomocy. Podekscytowana wzięłam pudełko i szybko je otworzyłam, żeby zobaczyć, co przysłał mi tym razem. W środku znajdowała się delikatna złota bransoletka na kostkę z kilkoma brylantami – mniejszymi niż te w pierścionku, ale przyciętymi w tym samym kształcie. Podniosłam ją do góry, a promienie słońca wpadające przez okno zamigotały na klejnotach, rozświetlając pokój. – Założę ci ją – zaproponowała Harlow. Wręczyłam jej bransoletkę, a ona zapięła ją na mojej kostce. Mówiłam Rushowi, że chyba potrzebuję czegoś na stopy, ale nie mogę wyobrazić sobie chodzenia po piasku w butach. To była jego odpowiedź. Uśmiechnęłam się i podziękowałam Harlow.

– Nie ma za co. Wygląda na tobie pięknie – stwierdziła i wyszła z pokoju równie cicho, jak wtedy, gdy do niego wchodziła. Spojrzałam na swoją kostkę w lustrze, aby popodziwiać bransoletkę, gdy usłyszałam kolejne pukanie do drzwi. Ujrzałam uśmiechniętą znajomą twarz, której zupełnie się nie spodziewałam. Podeszłam szybko, aby uściskać Babcię Q. Nie zapraszałam jej, bo obawiałam się, że Rush będzie zły, jeśli przyjedzie Cain. Wiedziałam, że to on przywiózłby babcię, a nie mogłam go przecież zaprosić. Gdy mnie przytuliła, do moich oczu napłynęły łzy. – Nie mogę uwierzyć, że tu jesteś. Że przejechałaś taki kawał drogi! – chlipnęłam. Babcia Q poklepała mnie po plecach i zachichotała. – Cóż, nie przyjechałam samochodem. Ten twój facet przysłał bilety lotnicze dla mnie i Caina. Pierwszej klasy. Nikt mi w życiu tak nie dogadzał. Co za doświadczenie, mówię ci! Gdybym już nie kochała Rusha każdą komórką swojego ciała, teraz pokochałabym go jeszcze bardziej. Ale miał mnie całą dla siebie. – No już, nie becz, bo popsujesz makijaż. Wyglądasz jak twoja mamusia. Zupełnie jak ona. Twój tata nie mógłby chyba być bardziej szczęśliwy. Nie po to przyszłam, żebyś się popłakała na mój widok. Chciałam dać ci coś od Rusha. Coś pożyczonego. Nic nie mogłam poradzić na głupiutki uśmiech, który wypłynął mi na twarz. Rush przysłał mi kolejny podarunek. Babcia Q wręczyła mi małe pudełko, zapakowane tak samo jak to, które przyniosła Harlow. Wzięłam je i szybko rozpakowałam. W atłasowym pudełku znajdowała się mała karteczka, a pod nią leżał mały kawałek różowego atłasu. Był porządnie znoszony i na pewno został od czegoś odcięty. Otworzyłam liścik. Blaire, Czekałem do dziś, żeby Ci to pokazać. Nie było mi łatwo o tym wcześniej nie mówić. Gdy wróciły do mnie wspomnienia o Twojej matce, przypomniałem sobie również o tym kawałku satyny. Na długo zapomniałem, skąd go mam, ale wiedziałem, że jest związany z czymś wyjątkowym, więc go nie wyrzucałem. Przez cały ten czas. Gdy dorastałem, za każdym razem, gdy się bałem lub byłem sam, trzymałem ten materiał w rękach i pocierałem nim twarz. Uspokajało mnie to. To była moja tajemnica i nie chciałem, żeby ktokolwiek o tym wiedział. Gdy Twój ojciec przypomniał mi o naleśnikach w kształcie Myszki Miki, wróciły do mnie wszystkie wspomnienia o Twojej matce. Jednocześnie przypomniałem sobie dzień, gdy dostałem ten materiał. Twoja mama zawsze zakładała na noc różową, atłasową piżamę. Często kołysała mnie do snu, bo trudno było uspokoić mnie na tyle, żebym sam zamknął oczy. Czułem się wspaniale, gdy mnie trzymała. Moja matka nigdy tego nie robiła. Usypiałem, pocierając nosem o jej ramię i jej różową, satynową piżamę. Pamiętam, że w dniu, kiedy odeszła, bardzo się bałem. Nie chciałem zostać z Georgianną. Twoja matka mocno mnie uściskała, po czym włożyła mi do ręki ten kawałek materiału odcięty od jej piżamy i powiedziała, żebym sięgał po niego przed pójściem spać. Chciałbym móc powiedzieć, że te wspomnienia wróciły do mnie same, ale tak nie było. Wiedziałem tylko, że ten materiał ma coś wspólnego z kobietą, która robiła mi naleśniki. Zapytałem więc o to Twojego tatę. Opowiedział mi całą historię, a ja uświadomiłem sobie, że sen, który powtarzał się, gdy dorastałem – o kobiecie w różowej, atłasowej piżamie – był jawą. To należy do mnie, więc Ci tego nie daję (chyba że bardzo tego chcesz – wtedy jest Twoje). To coś pożyczonego dla Ciebie. Kocham Cię, Rush – Mam nadzieję, że nie masz na twarzy zbyt dużo makijażu, bo jeśli tak, to właśnie spłynął od płaczu – burknęła Babcia Q. Uśmiechnęłam się, wzięłam od niej chusteczkę, którą wyciągnęła w moją stronę, i starłam łzy. Ku przerażeniu Bethy, nie miałam na sobie make-upu. Mój tusz do rzęs był na szczęście wodoodporny. Przyłożyłam atłas do policzka i pomyślałam o mojej kochanej mamie, która zostawiła go dla Rusha. Potem złożyłam go i włożyłam w miseczkę biustonosza. Liścik włożyłam do toaletki. Chciałam go zachować. Na zawsze.

– Cóż, muszę zejść na dół i znaleźć swoje krzesło. Do zobaczenia niedługo. – Babcia Q posłała mi buziaka i wyszła z pokoju. Podeszłam do lustra, żeby sprawdzić makijaż, ale w tym momencie usłyszałam kolejne pukanie do drzwi. Tym razem do pokoju wszedł mój tata z uśmiechem na ustach. – Jesteś najpiękniejszą kobietą, jaką w życiu widziałem. Ten facet na dole to prawdziwy szczęściarz. Oby tylko o tym pamiętał. – Dziękuję, tatusiu – odparłam. Wsunął rękę do kieszeni i wyciągnął kolejny niewielki pakunek, podobny do tych, które przynieśli pozostali. – Mam dla ciebie coś od Rusha. Chciał dać ci coś niebieskiego. Głupiutki uśmiech nie schodził z moich ust. Domyśliłam się od razu, dlaczego tata tu przyszedł. Wręczył mi paczuszkę. – Zostanę tu. Będziesz potrzebować mojej pomocy. Otworzyłam pudełko, podekscytowana kolejnym podarunkiem od Rusha. Na atłasie ułożony był delikatny złoty łańcuszek, który idealnie pasował do bransoletki na kostkę. Gdy go wyjęłam, ujrzałam topaz w kształcie łzy. W pudełku była też kolejna wiadomość. Szybko ją otworzyłam. Blaire, Ten wisiorek symbolizuje wiele rzeczy. Łzy, które uroniłaś, trzymając w rękach kawałek atłasu należący do Twojej matki. Łzy, które wylałaś za każdym razem, gdy kogoś utraciłaś. Ale symbolizuje również nasze łzy po tym, gdy poczuliśmy pierwsze ruchy małego życia w Twoim brzuchu. Moje łzy wdzięczności za to, że mogę kochać kogoś takiego jak Ty. Nigdy nie byłem w stanie wyobrazić sobie kogoś takiego jak Ty, Blaire. Za każdym razem, gdy myślę o spędzeniu z Tobą reszty życia, jestem pełen pokory wobec losu. Kocham Cię, Rush Otarłam kolejną łzę i roześmiałam się. Miał rację. Obydwoje doświadczyliśmy łez radości i smutku. Chciałam mieć na sobie pamiątkę tych wszystkich chwil, gdy będziemy mówić słowa przysięgi. Tata wziął ode mnie łańcuszek i zapiął go na mojej szyi. Ułożyłam go równo. Byłam gotowa. Rush zapewnił mi coś starego, coś nowego, coś pożyczonego i coś niebieskiego. – Czas zejść na dół. – Tata poszedł otworzyć drzwi. Ruszyłam za nim, a gdy wyszliśmy, sprowadził mnie po schodach na dół i na zewnątrz, przez frontowe drzwi. Miałam wyjść przez bramę zrobioną z różowych róż i białych migocących światełek. Wsunęłam rękę pod ramię taty i pozwoliłam mu się prowadzić.

Rush

Czekałem przy schodach, patrząc, jak po kolei schodzą na dół wszystkie osoby, które wysłałem do Blaire z prezentami. Gdy na górę poszedł jej ojciec, wiedziałem, że nie mogę dłużej czekać. Musiałem wyjść na zewnątrz. Chciałem zanieść jej podarunki osobiście, ale Blaire uparła się, że nie mogę zobaczyć jej przed ślubem. Poszedłem pod pergolę, przyozdobioną bluszczem i białymi różami, która była ustawiona na piasku w połowie drogi między domem a zatoką. Stanąłem pomiędzy pastorem z jednej strony a Grantem z drugiej. – Denerwujesz się? – zapytał Grant. – Że postanowi uciec sprzed ołtarza? Tak – odparłem. Grant roześmiał się i pokręcił głową. – Nie o to mi chodziło. – Pewnego dnia zrozumiesz. A mnie tego dnia ze śmiechu odpadnie dupa. – Nie ma szans – odpowiedział. Pod różami pojawiła się Bethy, co oznaczało, że za nią czeka Blaire. Podniosłem mikrofon bezprzewodowy, strategicznie schowany dla mnie przez gościa od dźwięku, i przyczepiłem go do klapy. Potem sięgnąłem za bukiet kwiatów i wyjąłem gitarę. Minęły lata, odkąd ktoś widział, jak na niej gram. Mogłem sobie wyobrazić, jakie myśli krążyły po głowach gości. Wiedział o tym tylko mój tata, bo to on pomagał mi dobrać akordy. – Co ty wyprawiasz? – wyszeptał Grant. Niedowierzanie w jego głosie, kiedy uświadomił sobie, co się dzieje, było jednoznaczne. Nie musiałem nic tłumaczyć. Gdy Bethy stanęła w umówionym miejscu, wyszedłem przed pastora i spojrzałem prosto w alejkę między gośćmi. Muzyka miała się zacząć w momencie pojawienia się Blaire. Wszystko dokładnie dogadałem z ekipą dźwiękową. Blaire wreszcie wyszła, trzymając swego ojca pod ramię. Jej spojrzenie skrzyżowało się z moim, a jej oczy rozszerzyły się z zaskoczenia. Miała przejść do ołtarza przy dźwiękach utworu I Won ’t Give Up Jasona Mraza. Ale ja nie chciałem, żeby śpiewał dla niej inny mężczyzna. Nie dziś. Chciałem śpiewać słowa napisane specjalnie dla niej, gdy ona będzie szła w moją stronę, aby obdarować mnie całym swoim światem. – Cóż… nigdy nie śpiewałem zbyt wiele… wiecie, przy ludziach… ale stwierdziłem, że po wszystkim, przez co razem przeszliśmy… to będzie dobry moment, żeby powiedzieć wszystko, co zawsze chciałem powiedzieć. Blaire, kocham cię… kocham cię najbardziej na świecie. Obserwowałem ją, gdy zastygła w bezruchu, patrząc na mnie. Wszystko dookoła zniknęło – widziałem tylko Blaire. Gdy spojrzałaś na mnie pierwszy raz Zapomniałem, jak oddychać Skamieniałe serce drgnęło we mnie Przyrzekłem, że nigdy nie odejdę Dotyk Twojej skóry uleczył moje wnętrze Chciałem Ciebie coraz więcej A im mniej byłaś moją Tym większy ogień we mnie płonął Och, nie mogę przestać, przestać kochać Cię Więc stoję tutaj i wreszcie, dziewczyno Jesteśmy razem po wszystkim, co się zdarzyło Będę patrzył w Twoje oczy tak długo, jak żyję Będę trzymał Cię w ramionach już zawsze, obiecuję Że nigdy już Nigdy już nie przestanę kochać Cię

Kochać Cię Gdy wreszcie Cię znalazłem Odnalazłem też siebie Długo nie zapomnę dnia Gdy to wszystko się zaczęło Gdy dam Ci swoje nazwisko Na zawsze zmieni się wszystko Nasza historia zatacza koło Więcej nie trzeba, bo mamy nasze życie i miłość głęboką Bo nie mogę przestać Przestać Cię kochać Więc stoję tutaj i wreszcie, dziewczyno Jesteśmy razem po wszystkim, co się zdarzyło Będę patrzył w Twoje oczy tak długo, jak żyję Będę trzymał Cię w ramionach już zawsze, obiecuję Że nigdy już Nigdy już nie przestanę kochać Cię Kochać Cię Me serce bije Błaga o Ciebie Dzisiaj w nocy Będziemy mieli siebie Więc chodź, chodź w me ramiona Więc stoję tutaj i wreszcie, dziewczyno Jesteśmy razem po wszystkim, co się zdarzyło Nie mogę przestać Nie mogę przestać Nie mogę przestać Kochać Cię, tak Ciebie…1) 1) Fallen Too Far – piosenka Rusha Finlaya jest dostępna na iTunes. Gdy skończyłem grać ostatnie akordy, szybko zdjąłem gitarę z ramienia i oddałem ją Grantowi. Blaire nie czekała na słowa pastora i ze łzami w oczach rzuciła się w moje ramiona. – To było piękne – powiedziała, tuląc się do mnie. – Nie tak piękne jak ty – odparłem, trzymając ją mocno. Roześmiała się cicho. – Nie wiedziałam, że to też potrafisz. – Spojrzała na mnie z podziwem. – Jestem pełen ekscytujących niespodzianek – zapewniłem i puściłem do niej oko. – No, dobra, kochani. Pozwólcie mi wydać córkę za mąż. – Abe sięgnął po rękę Blaire, by przyciągnąć ją do siebie z rozbawioną miną. Następnie ucałował ją w policzek i spojrzał na mnie. – Powiedziałbym ci, że jest wyjątkowa, ale ty już to wiesz. I tylko dlatego ci ją daję. Prosiłem cię, żebyś stał się mężczyzną, którym ja nigdy nie byłem, i dokonałeś tego. Nie dla mnie, ale dla niej. Jestem dumny z tego, jaką stała się kobietą, ale też z mężczyzny, z którym zdecydowała się spędzić resztę życia. Wziął dłoń Blaire i położył ją na mojej, po czym odwrócił się i zajął swoje miejsce. Wsunąłem jej rękę pod swoje ramię i razem zwróciliśmy się ku pastorowi. Blaire nagle podskoczyła i z uśmiechem spojrzała w dół. Otoczyłem ją ramieniem i położyłem rękę na jej brzuchu, czując ruchy naszego dziecka. To było moje życie.

Harlow

(tak, to też dobrze przeczytaliście)

Czułam, że znów na mnie patrzy. Chciałam, żeby przestał. Odkąd uciekł, klnąc, na czym świat stoi, i zostawiając mnie samą w mojej kryjówce, nie przestawał się na mnie gapić. Nienawidziłam, gdy ktoś się na mnie gapił. Byłam gotowa wracać do domu, ale wiedziałam, że Dean się dobrze bawi. Miałam zamiar sprawdzić, czy jest jakiś wcześniejszy lot. Nie chciałam zostawać aż do jutra. Ponownie skrzyżowałam nogi i zaczęłam obserwować swoje dłonie. Nikt ze mną nie rozmawiał i nie mogłam nikogo za to winić. Byłam nudna. Nigdy nie wiedziałam, co powiedzieć. Bałam się, że coś palnę. Zawsze tak było. Nauczyłam się, że lepiej siedzieć cicho, niż powiedzieć coś głupiego. Jednak dużo łatwiej było wtopić się w tłum, gdy nie gapili się na mnie tacy mężczyźni jak Grant Carter. Nie mogłam zrozumieć, dlaczego to robi. To jakieś szaleństwo. Wiedziałam, dlaczego się zdenerwował. Gdy jesteś cichą osobą, ludzie zapominają, że stoisz obok, i rozmawiają przy tobie o rzeczach, które w ogóle cię nie dotyczą. Kilkakrotnie słyszałam, jak Nan rozmawia z Grantem. Wiedziałam też, że o ile Rush był miłym facetem, jego przyrodni brat wcale go nie przypominał. Każdy, kto umawiał się z Nan, musiał być równie powalony. Wolałabym tylko, żeby nie był tak diabelnie przystojny. Powinnam właściwie być na to przygotowana. Nan była przepiękna i chociaż wciąż się wściekała, przyciągała wszystkich dookoła. Każdy facet, z którym się wiązała, musiał jej dorównywać pod względem atrakcyjności. I, och, jaki on jest piękny. Niesamowicie. Nawet jego założone za uszy długie włosy są atrakcyjne. A te niebieskie oczy wręcz zniewalające. Wystarczyło, że powiedział dwa słowa, a ja stałam się bełkoczącym kłębkiem nerwów. Zresztą to nie było nic wyjątkowego. Często mi się to zdarzało. Ktoś odsunął krzesło naprzeciwko mnie. Podniosłam wzrok i zobaczyłam Granta. Usiadł zdecydowanie za blisko. Niedobrze. Bardzo niedobrze. O co mu chodziło? – Przepraszam za wczoraj – warknął. Spięłam się, ale udało mi się kiwnąć głową. – Harlow, przestań, powiedz coś. Daj mi coś więcej niż tylko skinienie – powiedział rozdrażnionym tonem. Nie byłam pewna, czym zdołałam go rozdrażnić. Nic mu przecież nie zrobiłam. Starałam się do niego nie zbliżać i ignorować jego ciągłe spojrzenia. Nawet w trakcie wesela udało mu się znaleźć mnie wśród innych gości i nie oderwał ode mnie wzroku przez całą imprezę. – Chodzi o mnie, czy po prostu z nikim nie rozmawiasz? Nie widziałem, żebyś tu z kimś gadała. Chociaż nie czułam do niego sympatii i zdecydowanie nie podobało mi się, w jakich kobietach gustował, nie chciałam też, żeby pomyślał, że jestem idiotką. Poszedłby z tym do Nan, a ona miałaby kolejny powód do naśmiewania się ze mnie. – Źle się czuję w tłumie – wyjaśniłam. Wyglądało na to, że po moich słowach trochę się rozluźnił. – Ta banda jest dość przytłaczająca. Nie dziwię ci się. Zmusiłam się do uśmiechu. Niezbyt duży, ale tylko na tyle było mnie stać. Nie potrafiłam sztucznie się uśmiechać. Nigdy mi to nie wychodziło. – Nie lubisz mnie, prawda? – Był bardzo spostrzegawczy. Mogłam skłamać z grzeczności. Babcia uczyła mnie, że jeśli nie mam nic miłego do powie-

dzenia, nie powinnam się odzywać. – Nie lubię Nan – odpowiedziałam szczerze. Nie było to zbyt uprzejme, ale za to zupełnie prawdziwe. Zamiast przejść do defensywy, Grant wybuchnął śmiechem. Nie cichym, rozbawionym śmiechem, lecz pełnym i głośnym, jakbym była doskonałą komediantką. Patrzyłam na niego i nienawidziłam go jeszcze bardziej za to, jak atrakcyjnie wyglądał, gdy się śmiał. To nie było fair. Nie chciałam myśleć, że wszystko w nim jest takie pociągające. – Przepraszam – wykrztusił, wycierając oczy i szczerząc się do mnie. – Nie spodziewałem się, że takie słowa wyjdą z twej słodkiej buzi. Cholera, to było zabawne. Byłam zupełnie odmiennego zdania. Czy on sądził, że żartowałam? – Nie jesteś w tym osamotniona, piękna. Większość osób by się z tobą zgodziła. Zwłaszcza tych, które są obecne na tym weselu. Nie odpowiedziałam. Było jasne, że on ją lubił. – Skoro nie rozwijasz tematu, założę się, że nie rozmawiasz ze mną, bo umawiałem się z Nan, a ty jej nie lubisz. Wzruszyłam ramionami. Nie do końca. Chodziło o coś więcej. Powiedzenie mu prawdy byłoby niegrzeczne. Ale mogłam albo być niegrzeczna, albo wyjść na niemowę. Nie chciałam, żeby żartował sobie ze mnie wspólnie z Nan. Wystarczyło mi, że ona to robiła. – Nikt, kto umawia się z Nan, nie może mieć pozytywnych cech. Ani w ogóle jakichkolwiek cech, z którymi chciałabym mieć do czynienia. Nie lubię tracić czasu na ludzi, z którymi nigdy więcej nie będę chciała rozmawiać. – Wyszło ostrzej, niż planowałam. Cholerna szczerość. Grant skrzywił się. Teraz to ja zachowywałam się jak suka. Oskarżyłam Nan o bycie jędzą, a sama nie byłam lepsza. Nie mogłam taka być. Nie chciałam taka być. – Słuchaj, to źle zabrzmiało. Przepraszam. Chodziło o to, że nie lubię Nan. Ani trochę. Nie potrafię zrozumieć, jak ktokolwiek, kto nie jest z nią spokrewniony, byłby w stanie z nią wytrzymać. Fakt, że nie tylko z nią wytrzymywałeś, ale nawet umawiałeś się z nią, mówi mi, że ty i ja nigdy nie zostaniemy przyjaciółmi. Przykro mi. Nie chciałam, żeby to zabrzmiało wrednie, tak naprawdę jestem dość miłą osobą. Staram się po prostu unikać podłych ludzi. Nan jest uosobieniem podłości, więc wnioskuję z tego, że ty też taki jesteś. Dranie trzymają się razem. Przestałam mówić, bo tylko pogarszałam sprawę. Wstałam, uśmiechnęłam się przepraszająco, tym razem nie udając, bo naprawdę czułam się źle po tym wszystkim, co właśnie powiedziałam. Często tak się działo, gdy mówiłam za dużo. Zanim mógł cokolwiek odpowiedzieć, czmychnęłam. Chciałam pożegnać się z Rushem i Blaire, pojechać na lotnisko i poczekać na następny lot. Zostanę tam całą noc, jeśli będzie trzeba. Przynajmniej tam Grant Carter mnie nie znajdzie.

Blaire

– Wciąż nie mogę uwierzyć, że naprawdę dla mnie zaśpiewałeś i zagrałeś. To było niesamowite, Rush. Po prostu odlot. – Na wspomnienie narzeczonego czekającego na mnie z gitarą w ręku zakręciło mi się w głowie. A potem w głośnikach, zamiast Jasona Mraza, usłyszałam Rusha śpiewającego piosenkę, którą dla mnie napisał. Sądziłam, że nie będzie w stanie przebić tych wszystkich listów i prezentów, które przysłał do mojego pokoju. Myliłam się. – Przestałem śpiewać, kiedy byłem na studiach. Byłem zmęczony dziewczynami, które interesowały się mną tylko z powodu Deana. Gdybym śpiewał, byłbym tym bardziej wiązany ze Slacker Demon. Rzuciłem to. Ale dla ciebie… chciałem, żebyś szła do ołtarza, słuchając mojego głosu i słów, które dla ciebie napisałem. Nie jakiegoś przeciętnego kawałka, granego na milionie innych ślubów. – Rush pocałował mnie tuż za uchem. – Nasz ślub jest wyjątkowy i nigdy nie będzie drugiego takiego – szepnął mi do ucha. Przytuliłam się do niego. Tańczyliśmy do Kiss Me w wersji Eda Sheerana granej przez nasz zespół. Dean proponował, że załatwi nam „prawdziwy zespół”, ale odmówiłam. Nie chciałam, żeby nasze wesele z kameralnego spotkania przerodziło się, w koncert znanego zespołu. Rush zgodził się ze mną, więc zatrudniliśmy po prostu najlepszą grupę grającą covery, jaką można było znaleźć. – Szkoda, że dzisiaj w naszym domu będzie pełno ludzi – wyszeptałam w jego tors. – To nie ma znaczenia. My tam nie wracamy – odparł Rush. Odchyliłam się i spojrzałam na niego. – Co masz na myśli? Wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Naprawdę sądziłaś, że zamierzam dzielić dom z taką masą ludzi w naszą noc poślubną? Jasne, że nie. Czeka na nas wynajęty w klubie luksusowy apartament. Ucieszyło mnie, że o tym pomyślał. Tej nocy nie chciałam myśleć o moim tacie i jego ojcu, śpiących za ścianą. – Dobrze – stwierdziłam. Jego klatka piersiowa zawibrowała śmiechem. Popatrzyłam na naszych gości. Byli tu wszyscy nasi przyjaciele. Wszyscy, których kochaliśmy. Poza jego siostrą… i matką. Ale one tego nie akceptowały. Obydwie mnie nienawidziły. Mimo wszystko było mi przykro, że nie ma ich z nami tego dnia – z powodu Rusha. Miałam nadzieję, ze względu na niego, że pewnego dnia staną się częścią naszego życia. Wiedziałam, że za nimi tęskni, chociaż nic nie mówił. – Gdzie włożyłaś ten kawałek materiału? – spytał. Uśmiechnęłam się i zagryzłam dolną wargę. – Nie miałam kieszeni – odparłam. – Wiem. Gdzie on jest? – Wepchnęłam go w stanik – przyznałam. – Chyba będzie miał dla mnie od tej pory nowe znaczenie. – Przesunął kciukami po dolnej części moich piersi. – Dziękuję ci za wszystko. Za naszyjnik, łańcuszek, pierścionek… i pozwolę ci zatrzymać materiał. Chociaż cudownie było go tu mieć. Świadomość, że mama wpłynęła na życie nas obojga… to było idealne. Rush objął mnie ciaśniej ramionami. – Tak, właśnie takie było. Kiedy się spiął, natychmiast to poczułam. Podniosłam wzrok i zobaczyłam, że przygląda się komuś nad moim ramieniem. Odwróciłam się i napotkałam wzrok Caina. – Pewnie powinienem mu pozwolić z tobą zatańczyć. Próbuję się do tego przekonać. – Rush wciąż mocno mnie trzymał. Uśmiechnęłam się na widok jego ewidentnego rozdarcia.

– Jeśli ty nie chcesz, żebym zatańczyła z Cainem, to ja też tego nie chcę. Muszę z nim jednak porozmawiać. Możesz iść ze mną i trzymać mnie za rękę. Proszę bardzo. Nie denerwuj się. Teraz nazywam się Blaire Finlay. On kochał się w Blaire Wynn. Kiedy użyłam nowego nazwiska, całe jego ciało się rozluźniło. Przyciągnął mnie mocniej. – Powtórz to. Przynajmniej tę część, gdzie wymawiasz swoje nazwisko – poprosił chrapliwie. – Blaire Finlay – powtórzyłam. – Cholera, jak to dobrze brzmi. – Pocałował mnie w czoło. – Idź, porozmawiaj z nim. Ale, jeśli nie masz nic przeciwko… bez tańców. Nie chcę, żeby cię dotykał. – Czyli bez przytulania? – spytałam, zanim ruszyłam w stronę przyjaciela. Rush zmarszczył brwi i potrząsnął głową. – Nie, jeśli chce zachować ręce – odpowiedział, a ja się roześmiałam. Mój zazdrośnik. Podeszłam do Caina, który czekał na mnie z rękami wetkniętymi w kieszenie i zbolałym wyrazem twarzy. To nie mogło być dla niego łatwe. W jego wyobraźni byliśmy razem na zawsze. Naprawdę nie spodziewał się, że koniec końców Rush mnie nie zawiedzie. Mylił się. – Cieszę się, że przyszedłeś – przywitałam się. Zatrzymałam się kilka kroków od niego, starając się zachować wystarczająco duży dystans, żeby Rush nie poczuł się zagrożony. – Nie będę kłamał. Nie chciałem. Babunia Q mnie zmusiła – odparł. – Ale wyglądasz pięknie. Tak wspaniale, że aż boli, kiedy na ciebie patrzę. – Dziękuję. Nie wiedziałam, że Rush wysłał wam wszystkim bilety i zaproszenia, do chwili, kiedy Babcia Q weszła dzisiaj do mojej garderoby. Cain skinął głową. – Tak, domyśliłem się. W końcu to on nas zapraszał, nie ty. Babcia Q postanowiła, że przyjedziemy, kiedy tylko dostała zaproszenie. – Jestem szczęśliwa, Cain. Uśmiechnął się smutno i znów kiwnął głową. – Widzę. Trudno nie zauważyć. On też wygląda na wniebowziętego. Nie mieliśmy już o czym rozmawiać. Nasz wspólny czas przeminął. Był moim najlepszym przyjacielem, ale teraz Rush stał się dla mnie wszystkim. – Trzymaj się. – Wiedziałam, że muszę wracać do męża, zanim stwierdzi, że zbyt długo już gawędzimy. – Ty też, Blaire. Prześlij zdjęcia dzieciaka. Babcia Q będzie chciała je obejrzeć – odparł. Odwróciłam się i ruszyłam w stronę Rusha, który stał na krawędzi parkietu, nie spuszczając ze mnie wzroku.

Rush

Zazwyczaj spędzałem Boże Narodzenie pijany w sztok w jakimś kurorcie narciarskim, z moją aktualną dziewczyną i grupą przyjaciół. Takie były moje święta. Kiedy dorastaliśmy, moja matka nie dekorowała drzewka ani nie piekła ciasteczek. Takie rzeczy widywałem tylko w telewizji. Zapach sosnowych igieł, jabłek z cynamonem i ciasteczek rozchodził się na cały dom. Największe drzewko bożonarodzeniowe, jakie udało mi się znaleźć w Rosemary, wypełniało salon. Udekorowaliśmy je błyszczącymi kolorowymi ozdobami i światełkami. Na kominku wisiały trzy skarpety z wyhaftowaną literą F, a gzyms ozdabiały łańcuchy z żywych gałęzi i borówek. Na drzwiach frontowych powiesiliśmy dwa wielkie wieńce z ciemnoczerwonymi kokardami. W całym domu słychać było kolędy odtwarzane przez system głośników. Blaire znalazła satelitarną stację radiową z piosenkami świątecznymi i nie pozwalała mi jej wyłączyć. Prezenty, owinięte w kolorowy papier i obwiązane błyszczącymi wstążkami, piętrzyły się pod drzewkiem, a ja nie mogłem pozbyć się przyjaciół. Ciągle tu byli. Wyjadali słodycze, które produkowała Blaire, i wypijali jabłkowy cydr, którego nieustająco im dolewała. Zupełnie jakby Święty Mikołaj zwymiotował w naszym domu. Rok wcześniej uznałbym, że tak wygląda piekło. Teraz nie potrafiłem sobie wyobrazić, bym kiedykolwiek mógł spędzać święta inaczej. Tak obchodziła Boże Narodzenie Blaire, a mnie się to podobało. Nie, cholera – byłem zachwycony. Moja żona podśpiewywała fałszywie świąteczne piosenki, wyciągając z pieca ciasteczka i obtaczając kuleczki z masła orzechowego w cukrze pudrze, podczas gdy ja czekałem, aż włoży mi jedną do ust. Moje dzieci będą dorastać w przekonaniu, że tak powinny wyglądać święta. To mnie zachwycało. Przytulaliśmy się na kanapie, oglądając świąteczne filmy i pijąc gorące kakao. Trzymałem rękę na brzuchu Blaire i cieszyłem się, czując, jak kopie mój chłopak. Czegoś takiego nie można kupić za pieniądze. Nie takiego szczęścia. – Myślisz, że spotkamy się z twoim tatą przed świętami? – spytała moja ukochana, wchodząc do salonu, gdzie stałem, z przyjemnością przyglądając się drzewku i słuchając, jak Blaire śpiewa We Wish You a Merry Christmas. – Wątpię. Wyjechał raptem tydzień temu – przypomniałem jej. Zmarszczyła brwi i skinęła głową. – Dobrze. W takim razie będziemy musieli nadać prezent dla niego pocztą. Kupiłam też coś Harlow. Miałam nadzieję, że pomożesz mi wymyślić prezenty dla twojej mamy i Nan. Nie wiem, co im kupić. Nigdy nie spędzałam z nimi czasu. Mojej mamy i Nan? Kupiła prezent dla mojego taty? I Harlow? Cholera. Ja zadbałem tylko o prezenty dla niej i dla dziecka. Nie pomyślałem, żeby kupić cokolwiek komukolwiek innemu. – Hm, tak, jasne. Ale one nie będą się niczego spodziewały. Nie wymieniamy się prezentami. To nie było święto, które obchodziliśmy wspólnie. Blaire wyraźnie się zmartwiła. Spojrzała na mnie smutno. Nie podobało mi się, że się smuciła. Lubiłem, kiedy wesoło fałszowała, jak kilka minut wcześniej. – Ale są święta. W święta kupuje się prezenty ludziom, których się kocha. Nie muszą być duże. Po prostu coś. To przyjemne – dawać ludziom prezenty. Jeśli chciała dać coś mojej wrednej matce i siostrze, pojadę, kupię to, co Blaire wybierze, i wyślę pocztą z uśmiechem na ustach. – Dobrze, kochanie. Znajdę coś dla nich. Będziemy mogli wysłać to razem z resztą prezentów. Wyraźnie się udobruchała. Skinęła głową. – To dobrze. W porządku. – Zaczęła się odwracać, ale po chwili znów spojrzała w moją stronę. – Kupiłam też coś dla Kiro. Musimy to nadać razem z resztą rzeczy do wysłania do Los Angeles. Nie mogłem powstrzymać śmiechu. Prezent dla Kiro! Pomyślą, że mi odbiło, kiedy dostaną

ode mnie te wszystkie paczki. – Kiro też. Jasne – odparłem. Dobrą stroną szału zakupowego Blaire było to, że miałem czas na przygotowanie dla niej niespodzianki. Mówiła, że po świętach będziemy musieli pomyśleć o urządzeniu pokoju dziecinnego. Kiwałem głową. Ale także trzymałem ostatni pokój po lewej, ten z jej ulubionym widokiem, zamknięty na klucz.

Blaire

Rok wcześniej w Boże Narodzenie pozwoliłam mamie spać do późna, ponieważ poprzedniej nocy długo wymiotowała. Wstałam i przygotowałam jej ulubione śniadanie, gofry z truskawkami i bitą śmietaną, po czym zapaliłam lampki na choince. To miało być nasze ostatnie wspólne Boże Narodzenie i wiedziałam o tym. Postarałam się, żeby wszystko wyszło idealnie. Kiedy weszła do pokoju, powitały ją ogień na kominku, ulubiona skarpeta pełna drobnych prezentów, świąteczna muzyka i ja. Śmiała się i płakała, a w końcu przytuliła mnie, po czym usiadłyśmy i zjadłyśmy śniadanie przed otwarciem upominków. Chciałam kupić jej tyle rzeczy, ale z kasą było krucho. Więc przy pomocy moich skąpych zdolności plastycznych przygotowałam dla niej album ze zdjęciami moimi i Valerie. Pochowałam go razem z mamą. W tym roku robiłam wszystko, co mogłam, żeby mama była ze mnie dumna. Zdarzały się chwile, kiedy słyszałam jej ulubioną kolędę i musiałam walczyć z pragnieniem, żeby zwinąć się w kłębek i płakać. Ale rok temu zmusiła mnie, żebym jej coś obiecała. Również zdawała sobie sprawę z faktu, że to jej ostatnie święta, więc poprosiła mnie, żebym wyświadczyła jej przysługę i następne święta obchodziła za nas obie. Starałam się z całego serca. Tego ranka otworzyłam oczy przed wschodem słońca i wysunęłam się z łóżka, nie budząc Rusha. Potrzebowałam chwili samotności. Czasu na pogodzenie się z różnymi rzeczami. Na wspomnienia. Wiedziałam, że gdyby mama mogła mnie teraz zobaczyć, byłaby przeszczęśliwa. Wyszłam za mąż za mężczyznę, którego kochałam. Sama miałam być matką i wybaczyłam tacie. Mocno objęłam dłońmi kubek z kawą i podciągnęłam pod siebie nogi na kanapie, zwracając się twarzą do kolorowego drzewka. Takiego życia mama by dla mnie pragnęła. Nie wycierałam spływających łez, bo nie wszystkie były smutne. Niektóre były łzami szczęścia. Inne wdzięczności albo wspomnień. Z przyjemnością wsłuchiwałam się w ciszę i patrzyłam, jak za oknem wschodzi słońce. Rush chciałby, żebym była obok niego, kiedy się obudzi. Postanowiłam, że jak tylko skończę kawę, umyję zęby i wślizgnę się z powrotem do łóżka. Pragnęłam, żeby zapamiętał te święta jako idealne. To było nasze pierwsze wspólne Boże Narodzenie, a ja tworzyłam precedens na zbliżające się lata. – Kiedy budzisz się w Boże Narodzenie, a twojego ulubionego prezentu nie ma koło ciebie, to naprawdę boli – zaskoczył mnie zaspany głos Rusha. Odwróciłam się i zobaczyłam, jak wchodzi do salonu. Wciągnął spodnie dresowe, ale nic poza tym. Włosy miał zmierzwione od spania, a oczy wciąż na wpół przymknięte. – Przepraszam. Zamierzałam wrócić do łóżka po obejrzeniu wschodu słońca – powiedziałam, kiedy opadł na miejsce koło mnie. Przyciągnął mnie do siebie. – Wstałbym i obejrzał go z tobą, gdybyś mnie poprosiła. – Oparł podbródek na czubku mojej głowy. Byłam niemal pewna, że zrobiłby wszystko, o co bym go poprosiła. Nie dlatego zostawiłam go śpiącego w łóżku. – Wiem – odparłam. Rush przesunął dłonią w górę i w dół po moim lewym ramieniu. – Potrzebowałaś czasu dla siebie? – spytał. Zrozumienie w jego pytaniu podpowiedziało mi, że nie potrzebował szczegółów. Wiedział. – Tak – potwierdziłam. – Chcesz go więcej? – Nie. – Uśmiechnęłam się do niego. – To dobrze, bo nie zamierzałem dać się łatwo przepędzić. Roześmiałam się i oparłam głowę o jego klatkę piersiową. – To piękny poranek. – Tak – zgodził się i pochylił głowę w stronę mojego ucha. – Czy mogę dać ci teraz jeden

z prezentów? – spytał. – Czy muszę się w związku z tym rozebrać? – Chciałam się z nim trochę podroczyć. – Hm, nie… ale jeśli chcesz się rozebrać, kochanie, to ja jestem zawsze za – odparł. Zaskoczona, odwróciłam się i spojrzałam na niego. – To znaczy, że chcesz teraz otwierać prezenty? – zdumiałam się. Myślałam, że najpierw będziemy się kochać. – Niedokładnie otwierać. Chcę ci coś pokazać. – Wstał i pociągnął mnie za sobą. Nie tego się spodziewałam. Skinęłam głową i pozwoliłam mu poprowadzić się przez dom w stronę schodów. Może jednak mieliśmy uprawiać seks na górze? Rush zatrzymał się przed pokojem, który kiedyś wybrałam jako swój. Nie wchodziłam do niego, odkąd przed weselem pokazałam go Harlow. Drzwi były zamknięte. Rush odsunął się i wskazał mi gestem, żebym je otworzyła. Teraz już naprawdę nic z tego nie rozumiałam. Zrobiłam krok do przodu i nacisnęłam klamkę, a drzwi otworzyły się powoli. Pierwszą rzeczą, jaką zobaczyłam, było olbrzymie dziecięce łóżeczko z wiśniowego drewna, stojące na środku pokoju. Nad nim wisiała misterna karuzelka z dużą liczbą egzotycznych zwierzątek. Rush sięgnął do środka i nacisnął włącznik. Zamiast światła włączyła się karuzelka i zaczęła grać. Ale nie kołysankę. Zagrała piosenkę, którą Rush śpiewał dla mnie na weselu. Na całej długości zabawki, aż do sufitu, świeciły lampki. Jedyne, co byłam w stanie zrobić, to zakryć usta w kompletnym zdumieniu i zaskoczeniu. Weszłam głębiej do pomieszczenia. Światła tańczyły na ścianach, a karuzelka kręciła się, grając naszą piosenkę. W rogu pokoju stało bujane krzesło, na którym leżał piękny ręcznie dziergany koc. W pomieszczeniu dostrzegłam również przewijak, szafę, a nawet niewielką leżankę. Jasnoniebieskie ściany pasowały idealnie, zwłaszcza że jedna z nich składała się głównie z okien, które wychodziły na błękitne niebo i lazurowy ocean. W końcu odzyskałam głos, ale zdołałam jedynie zaszlochać. Rzuciłam się w ramiona Rusha i się rozpłakałam. To był idealny pokój i to on go urządził. Stworzył doskonały pokój dla naszego syna. – Mam nadzieję, że to łzy szczęścia, bo szczerze mówiąc, martwiłem się, że się wkurzysz. Bethy wspomniała, że może będziesz chciała urządzić pokój sama. Nie pomyślałem o tym – szepnął, zdenerwowany. Bethy się nie znała. Może ona chciałaby to zrobić sama. Rush poświęcił tyle czasu na urządzenie pokoju dziecięcego! Serce urosło mi tak bardzo, że niemal pękło. – To jest doskonałe. Przepiękne. To… och, Rush, on będzie tym zachwycony! Ja jestem tym zachwycona! – zapewniłam. Złapałam go za głowę, przyciągnęłam do siebie i pocałowałam. Wspaniały pokój dziecięcy jak z magazynu wnętrzarskiego podnieca ciężarną kobietę. Kto by się spodziewał?

Trzy miesiące później… Blaire

Byłam dziewczyną z południa. To nie ulegało wątpliwości. Chociaż cudownie spędziliśmy czas w Nowym Jorku, cieszyłam się, że wróciliśmy do domu, gdzie mogłam kupić słodką mrożoną herbatę, kiedy tylko miałam na nią ochotę. Rush też tęsknił za Rosemary. To było widać. Rozpakowaliśmy się i zanieśliśmy wszystkie ubrania i zabawki, które kupiliśmy dla bezimiennego jeszcze dziecka, do dziecięcego pokoju. Przyjemnie było wieszać w szafie małe ubranka, składać kocyki i ustawiać w rządek maleńkie buciki. Trochę przesadziliśmy z ilością kupionych ciuszków. Wkrótce po naszym powrocie Grant zabrał Rusha na pole golfowe, gdzie mieli spędzić trochę czasu w męskim towarzystwie. Ja też chciałam wybrać się do kogoś z wizytą. W domu nie było nic do jedzenia, a ja umierałam z głodu. Postanowiłam upiec dwie pieczenie na jednym ogniu, sprawdzając, czy Jimmy jest w pracy, i zjeść coś w klubie. Złapałam kluczyki i ruszyłam w stronę samochodu… czy SUV-a… czy cokolwiek to było. Jeszcze nim nie jeździłam. Kiedy wróciliśmy do domu, Rush zostawił go na podjeździe, żeby na mnie czekał. Wiedziałam tylko, że tak zdaniem producentów marki Mercedes Benz powinien wyglądać samochód terenowy. Cieszyłam się, że Rush nie kupił mi minivana. SUV był podobno jednym z najbezpieczniejszych samochodów na rynku. Najpierw długo mnie do niego przekonywał, po czym stwierdził, że jeśli mi się nie spodoba, możemy go oddać i kupić coś innego. To był mercedes, do licha. Nie zamierzałam kręcić na niego nosem. Oczywiście, że mi się podobał. Musiałam tylko odkryć, jak się go prowadzi. Spojrzałam na kluczyk, który Rush mi zostawił. Przekazał mi też instrukcje. Miałam po prostu wsadzić to coś, co z pewnością nie było kluczykiem, do torebki i nosić ze sobą. Drzwi miały się automatycznie otworzyć, o ile będę trzymała kluczyk przy sobie. Potem powinnam postawić nogę na hamulcu i wcisnąć przycisk „włącz” znajdujący się przy kierownicy, żeby uruchomić silnik. Cała reszta miała pójść jak po maśle. Tak, jasne. Zgodnie z poleceniem wspięłam się do samochodu, co nie jest prostym zadaniem, kiedy ma się olbrzymi brzuch. Zapięłam pasy i zdołałam zapalić silnik bez kluczyka – ze wszech miar dziwne doświadczenie. Nie próbowałam nawet dotykać niczego na desce rozdzielczej. Wyglądała jak kokpit samolotu. Nic z tego nie rozumiałam. Otworzyłam torebkę, wyjęłam z niej broń i wsunęłam pod siedzenie. Ostatnio nie nosiłam jej ze sobą, bo zawsze byłam z Rushem. Ale teraz, kiedy miałam znów własny samochód i wychodziłam z domu sama, a wkrótce również z dzieckiem, potrzebowałam świadomości, że mam przy sobie coś do obrony. Kiedy dziecko urośnie, będę musiała znaleźć lepsze miejsce na ukrycie broni. Nie chciałam, żeby leżała gdzieś, gdzie mały mógłby jej dosięgnąć. Musiałam porozmawiać o tym z Rushem. Dojechanie do klubu okazało się łatwe. Samochód wyłączył się po naciśnięciu przycisku. Zamknęłam drzwi tym, co Rush nazywał „kluczykiem”, i ruszyłam do środka. Kiedy zmierzałam do jadalni, z kuchni wyszedł Jimmy. Kiedy mnie zobaczył, na jego twarzy pojawił się uśmiech. – Popatrz na siebie, seksowna mamuśko. Jesteś w stanie sprawić, że nawet brzuch wielkości piłki plażowej wygląda pociągająco. Wejdź do kuchni i poczekaj na mnie. Zaraz wrócę. – Jimmy wskazał ruchem głowy swoją tacę. Niósł tylko dwie szklanki wody, więc miał się szybko uwinąć. Otworzyłam drzwi kuchenne i weszłam do środka. Kilku kucharzy krzyknęło z pozdrowieniem, a ja pomachałam im, próbując przypomnieć sobie wszystkie imiona. – Proszę, powiedz mi, że wróciłaś do Rosemary na dobre i nie będziesz więcej włóczyć się po świecie. Tęskniłem za tobą – jęknął Jimmy, przytulając mnie. – W najbliższym czasie nigdzie się nie wybieram – zapewniłam go. – Boże, Blaire, jesteś gigantyczna. Kiedy dziecko wychodzi? – spytał Jimmy i zaczął głaskać mój brzuch. – Nie możesz tam zostać na zawsze, maluchu. Czas, żebyś znalazł się na zewnątrz. Twoja mama nie jest aż taka duża – nie zniesie już więcej. Drzwi kuchenne otworzyły się. Podniosłam wzrok i zobaczyłam nową twarz. Wchodząca

dziewczyna miała ciemnobrązowe włosy i piękne kości policzkowe. Przyglądała się gadającemu do mojego brzucha Jimmy ’emu z uśmiechem ciekawości. – Cześć – rzuciłam, a jej wzrok przeniósł się z mojego brzucha na twarz. Oczy też miała wspaniałe. Skąd Woods ją wytrzasnął? Czy zatrudnił ją z powodu wyglądu? Bo znając Woodsa, na pewno zauważył jej urodę. – Hej – odpowiedziała z zaskakującym mocnym południowym akcentem. Ta dziewczyna nie pochodziła z Rosemary. Jimmy odsunął się i uśmiechnął szeroko do koleżanki. Lubił ją. To był dobry znak. – Cieszę się, że wróciłaś, dziewczynko. Wczorajszy dzień bez ciebie był fatalny – stwierdził, po czym spojrzał na mnie. – Della, to jest Blaire. Moja najlepsza przyjaciółka, która zostawiła mnie dla innego. I nie mogę jej za to winić, bo straszne z niego ciacho. Blaire, to jest Della. Może figluje z szefem, a może nie. Nie mogłam się nie uśmiechnąć. Jasne, że Woods ją zauważył. – Jimmy! – upomniałam go, kiedy twarz Delli oblała się rumieńcem. Ona zrobiła to samo. Podobała mi się ta dziewczyna. Może właśnie miałam przed sobą nową kandydatkę na przyjaciółkę? – Z Woodsem, tak? Z tym szefem? – spytałam, uśmiechając się szeroko, bo wiedziałam, że na pewno nie poszłaby do łóżka z tatą Woodsa. – Oczywiście, że z Woodsem. Dziewczyna ma gust. Nie figlowałaby ze starym. – Jimmy wywrócił oczami. – Czy moglibyście przestać mówić o „figlowaniu”? – Wciąż się czerwieniła. Musiałam dać jej trochę ochłonąć, bo Jimmy tylko pogarszał sprawę. – Jimmy nie powinien mi o tym mówić, ale skoro już to zrobił, to mogę powiedzieć, że Woods to świetny chłopak. Jeśli rzeczywiście… hm… figlujesz z nim, to wybrałaś właściwego faceta. – Dzięki. – Zagryzła wargę, żeby się nie uśmiechnąć. Miałam nadzieję, że Woods się w niej zakochał. Bethy też by się spodobała. – Jeśli nie urodzę w tym tygodniu, może mogłybyśmy spotkać się na lunch? – zasugerowałam. Zadzwonię do Bethy, żeby też przyszła. Della spojrzała na mój brzuch. Miała taki wyraz twarzy, jakby jej zdaniem istniało małe prawdopodobieństwo, żebym zdołała stąd wyjść, uprzednio nie urodziwszy, a co dopiero wytrzymała do przyszłego tygodnia. Pewnie miała rację. – Dobrze. To brzmi nieźle – odparła. Nie mogłam się doczekać, kiedy opowiem o niej Rushowi. Może powinniśmy zaprosić ją i Woodsa na kolację któregoś wieczoru? To byłoby miłe. – Della Sloane! – w moje myśli wdarł się wściekły głos. Oderwałam wzrok od dziewczyny i zwróciłam go w stronę drzwi. Stał w nich policjant. – Tak, proszę pana? – spytała dziewczyna. Wyraźnie pobladła, a ja rozejrzałam się wokół, szukając Woodsa. Gdzie się podziewał, kiedy go potrzebowaliśmy? Kiedy tu pracowałam, zawsze pojawiał się w niewłaściwym momencie. A teraz go nie było. – Musi pani iść ze mną, panno Sloane – warknął oficer, przytrzymując drzwi. Czekał, aż Della przez nie przejdzie. – Jeśli nie pójdzie pani ze mną dobrowolnie, będę musiał sprzeciwić się życzeniu pana Kerringtona i aresztować panią tutaj, na terenie klubu. Co on powiedział? Aresztować? Pan Kerrington? Woods by tego nie zrobił. Gdyby miał z tym coś wspólnego, na pewno pojawiłby się tutaj. Poza tym i ja, i Jimmy potrafiliśmy dobrze oceniać ludzkie charaktery. Oboje lubiliśmy Dellę. Coś było nie tak. – Za co ją aresztujecie? Absolutnie nie wierzę, że Woods wie, co się tu dzieje. – Jimmy domagał się odpowiedzi, stając przed Dellą, jakby chciał ją osłonić. Jeszcze bardziej go za to polubiłam. Dziewczyna wyglądała tak, jakby miała zaraz zemdleć. – Pan Kerrington wie o wszystkim. To on polecił mi, żebym wyprowadził Dellę Sloane z budynku i aresztował ją na parkingu. Jeśli jednak nie pójdzie dobrowolnie, aresztuję ją tutaj, a wraz z nią każdego, kto stanie na mojej drodze. Woods nie mógł o tym wiedzieć. Nie wierzyłam w to. To nie mogła być prawda. – Wszystko w porządku, Jimmy. – Della wyszła zza pleców przyjaciela. Patrzyłam bezrad-

nie, jak wychodzi z kuchni. – Musisz znaleźć Woodsa – zwrócił się do mnie Jimmy. – Nie wierzę temu glinie. Myślę, że nie mówi prawdy. Wszystko wskazuje na to, że stary maczał w tym palce. Skinęłam głową. Zgadzałam się z nim. – Nie mam numeru Woodsa w telefonie. Rushowi to przeszkadzało, więc usunęłam go z listy kontaktów – przyznałam z zażenowaniem, spoglądając na Jimmy ’ego. Jimmy potrząsnął głową i uśmiechnął się szeroko, po czym wyjął telefon z moich rąk i wystukał numer telefonu Woodsa. – Zadzwoń do niego. Jeśli nie odpowie, znajdź go. Nie mogę ci pomóc. Moja jedyna pomoc na tej zmianie właśnie została aresztowana, więc muszę błyskawicznie wziąć tyłek do roboty. Skinęłam głową i wyszłam na zewnątrz, gdzie policjant właśnie wpychał Dellę do samochodu ze znacznie większą siłą, niż to było koniecznie. Zadzwoniłam do Woodsa, ale połączyłam się od razu z pocztą głosową. Spróbowałam ponownie, z tym samym rezultatem. Pobiegłam, a może raczej szybko poczłapałam, w stronę jego biura. Zapukałam, ale nie doczekałam się odpowiedzi. Próbowałam otworzyć drzwi – były zamknięte na klucz. Cholera. Pospieszyłam na zewnątrz i wykręciłam numer Rusha. Będzie wiedział, co robić. Poza tym Woods mógł równie dobrze być z nim. Kiedy tylko postawiłam nogę na kamiennej ścieżce, poczułam skurcz i ciecz tryskającą spomiędzy moich nóg. Zamarłam. Odeszły mi wody.

Rush

– Dobrze wyglądasz jak na żonkosia. – drażnił się ze mną Grant, kiedy szliśmy do wózka po lekki kij. – Oczywiście, że tak. Ożeniłem się z Blaire. Jestem najszczęśliwszym facetem na planecie – odparłem, nie łapiąc przynęty. Chciał, żebym się wściekł, bo uważał, że to zabawne. – Blaire jest wściekle seksowna. Nawet w dziewiątym miesiącu ciąży. – Zamyślił się, rozwalając się na siedzeniu i stawiając nogi na desce rozdzielczej wózka. – Mów dalej, jeśli chcesz, żebym złamał ci cholerny kinol – warknąłem, rzucając mu wściekłe spojrzenie. Kiedy zaczął się śmiać, zrozumiałem, że dostał to, czego pragnął. Wywróciłem oczami i jednocześnie usłyszałem telefon. To był dzwonek Blaire. Puściłem kij i sięgnąłem do kieszeni po aparat. Ona nie dzwoniła bez przyczyny. Telefonowała tylko wtedy, kiedy mnie potrzebowała. Oddzwoniłem i podszedłem do wózka, czekając, aż odbierze. – Hej – rzuciłem w chwili, gdy połączenie zostało nawiązane. Usłyszałem, jak bierze głęboki wdech. Wykręciłem gwałtownie wózek, ruszając z pełną prędkością w stronę budynku klubu. – Właśnie odeszły mi wody. – Starała się, żeby zabrzmiało to spokojnie. – Już lecę. Zostań na miejscu. Nie ruszaj się. Nie prowadź. Czekaj na mnie. – Jestem w klubie, na parkingu. Chciałam cię znaleźć, kiedy to się stało – odparła. – Już prawie jestem na miejscu. Trzymaj się, kochanie. Będę za mniej niż minutkę, przysięgam – zapewniłem ją. Chrząknęła, po czym wzięła kilka głębokich wdechów. – Dobrze – odpowiedziała i się rozłączyła. – Cholera – jęknąłem, z całego serca pragnąc, żeby ten durny wózek wyciągał większą prędkość. – Domyślam się, że rodzi – odezwał się Grant z siedzenia obok. – Tak – warknąłem. Nie byłem w nastroju do rozmów. Po prostu musiałem jak najszybciej znaleźć się przy niej. – Pewnie w związku z tym nie obchodzi cię, że zostawiłeś na polu swój kij? – zastanawiał się mój brat. – Kurwa, nie! Mam gdzieś ten kij. Grant skrzyżował ramiona na piersiach. – Dobra, tylko sprawdzałem. – Weź mój telefon. Znajdź numer Abe ’a i zadzwoń do niego. Grant złapał telefon i zrobił to, o co go prosiłem, a ja zahamowałem gwałtownie i popędziłem przez trawnik w stronę parkingu. Blaire stała obok mercedesa, którego jej kupiłem. Jedną ręką opierała się o samochód, a drugą trzymała za brzuch. Wyglądała na bardziej rozluźnioną, niż sobie wyobrażałem. – To było błyskawiczne. – Uśmiechnęła się, kiedy nasze spojrzenia się spotkały. – Wszystko w porządku? – spytałem, obejmując ją ramionami i prowadząc w stronę siedzenia pasażera. – Teraz już tak. Skurcze złagodniały. Ale, Rush, nie powinnam wsiadać do samochodu. Jest nowiutki, a ja… cóż… jestem mokra – zająknęła się. – Jakie znaczenie ma teraz samochód? Wsiadaj. Zabieram cię do szpitala. Pozwoliła mi pomóc sobie wsiąść do auta, chociaż widziałem opór na jej twarzy. Nie chciała zabrudzić tapicerki. Pocałowałem ją w czoło. – Obiecuję, że zanim wyjdziesz ze szpitala, dam go do gruntownego czyszczenia – zapewniłem ją, zanim zamknąłem drzwi. Obiegłem przód mercedesa. Grant stał z drugiej strony ze zdenerwowaną miną.

– Wszystko gra? – Ona rodzi – stwierdziłem oczywisty fakt, po czym szarpnąłem za drzwi kierowcy i otworzyłem je szeroko. – Rozmawiałem z Abe ’em. Co jeszcze mogę zrobić? – Zadzwoń do Deana. Będzie chciał wiedzieć – powiedziałem, po czym wsiadłem do środka i zamknąłem drzwi. Nie dopuszczałem do siebie myśli o tym, że nie powiadomię mamy ani siostry. Nie miało to sensu. Nie ufałem im, kiedy były w towarzystwie Blaire. – Może powinieneś odezwać się do mamy? Czy myślisz, że wolałaby nie wiedzieć? Spojrzałem na Blaire, wyjeżdżając na drogę i pędząc w stronę Destin, gdzie znajdował się najbliższy szpital. – Nie chcę, żeby były tego częścią. Nie zasłużyły sobie – odparłem, po czym sięgnąłem w jej stronę i złapałem ją za rękę. – Teraz najważniejsza jest nasza rodzina. Moja i twoja. My zdecydujemy, kogo do niej dopuścimy. Blaire skinęła głową i oparła się o zagłówek. Widziałem, że ją boli, bo się skrzywiła. Jednak nie poskarżyła się ani słowem. – Jak mogę pomóc? – spytałem, pragnąc w jakiś sposób sprawić, żeby przestała cierpieć. – Jedź – odrzekła z wymuszonym uśmiechem. Ścisnęła moją dłoń i głośno westchnęła z ulgą. – Ten już się skończył. Nie trwają zbyt długo ani nie są bardzo częste, więc mamy jeszcze trochę czasu. – Brakowało jej tchu. Ponownie ścisnęła moją dłoń. – Rush! Niemal zjechałem z drogi. – Co, kochanie? Wszystko w porządku? – Serce zaczęło walić mi w klatce piersiowej. – Zapomniałam o Delli. Musisz zadzwonić do Woodsa. Trzeba mu powiedzieć, że przyszły gliny i aresztowały Dellę. Kim, do diabła, była Della? Czy ona miała halucynacje? – Kochanie, nie znam żadnej Delli – odpowiedziałem ostrożnie, na wypadek, gdyby przez te zwidy miało jej odbić. Nie czytałem o tym w żadnej z książek, które trzymała przy łóżku. – Woods chodzi z Dellą. Jimmy uważa, że się bzykają. Jest naprawdę słodka, spodobała mi się. Wyglądała na przerażoną. Woods musi jej pomóc. A zatem była w klubie, żeby odwiedzić Jimmy ’ego. Dlatego przyjechała. Nie dlatego, że rodziła. Teraz wszystko miało sens. – Grant ma mój telefon. Gdzie jest twój? – Gdyby to dla niej tyle nie znaczyło, nie przejmowałbym się życiem miłosnym Woodsa ani tym, że jego tak zwaną dziewczynę zabrały gliny. Przede wszystkim dlatego, że to nie brzmiało obiecująco, a poza tym nie chciałem, żeby Blaire zadawała się kimś, kto może okazać się niebezpieczny. Ale i tak miała dość stresu. Chciałem zrobić, co tylko w mojej mocy, żeby poczuła się lepiej. – Nie odbiera telefonu. Włącza się od razu poczta głosowa. Do kogo jeszcze możemy zadzwonić? – spytała. Sięgnąłem po jej telefon i wykręciłem numer brata. – Zadzwoniłem do Deana. Powiedział, że złapie pierwszy możliwy samolot – powitał mnie Grant. – Dzięki. Posłuchaj, Woods nie odbiera telefonu. Zadzwoń do jego taty. Powiedz mu, że Della – zawahałem się i spojrzałem na Blaire, która skinęła głową, że to właściwe imię – Della została aresztowana i potrzebuje pomocy. – Kurwa! Kiedy ją aresztowali? Co się, do cholery, stało?! – ryknął Grant do mojego ucha. Najwyraźniej wiedział, kim była Della. – Nie wiem. Moja żona rodzi. Po prostu zadzwoń do jego ojca. On go znajdzie. Ja muszę kończyć. – Jasne – odparł Grant, a ja się rozłączyłem. – Tata Woodsa będzie wiedział, gdzie go znaleźć – zapewniłem Blaire. Zmarszczyła brwi.

– Nie jestem taka pewna, ale może coś źle zrozumiałam. – Zamilkła i ścisnęła ponownie moją rękę. Kolejny skurcz.

Blaire

Bałam się igieł. Już dawno temu zdecydowałam, że nie dam sobie wbić igły w kręgosłup. W tej chwili jednak zastanawiałam się, czy to przypadkiem nie była zła decyzja. Czułam się tak, jakby coś rozrywało mi wnętrzności. Nie pomagał mi też fakt, że za każdym razem, kiedy musiałam krzyknąć, Rush kompletnie świrował. Mógłby się uspokoić, do ciężkiej cholery. Musiałam krzyczeć, żeby sobie z tym poradzić. Nigdy więcej nie będę jęczeć przy bólach menstruacyjnych. W porównaniu z tym, co się działo teraz, były zaledwie drobną niedogodnością. Uderzyła we mnie kolejna fala bólu, chwyciłam kurczowo prześcieradło. Znowu krzyknęłam. Kiedy pielęgniarka sprawdzała ostatnio, miałam siedem centymetrów rozwarcia. Musiałam dojść do dziesięciu, psia krew. – Czy mam iść po pielęgniarkę? Może przynieść ci lodu? Chcesz ścisnąć moją rękę? – Rush zasypywał mnie pytaniami. Wiedziałam, że chce dobrze, ale w tej chwili mało mnie to obchodziło. Wyciągnęłam rękę, złapałam go za koszulkę i przyciągnęłam do siebie, tak że jego twarz znalazła się tuż przy mojej. – Ciesz się, że nie mam broni, bo w tej chwili zastanawiam się nad różnymi sposobami, w jakie mogłabym cię uciszyć. Daj mi krzyczeć i odczep się – warknęłam. Złapałam się za brzuch – nadchodził kolejny skurcz. – Czas znów sprawdzić, jak sobie radzisz. – Radosna pielęgniarka o jasnorudych włosach ściągniętych w kucyki wpadła do pokoju tak dziarsko, że niemal w podskokach. Kolejna, która powinna się cieszyć, że nie mam broni. Byłaby następna na mojej liście. Zamknęłam oczy. Miałam nadzieję, że skurcz nie dopadnie mnie, kiedy będzie zaglądać mi między nogi, bo kopnę ją w twarz. – Och! Mamy już dziesięć centymetrów rozwarcia. Jesteśmy gotowi do roboty. Zawołam doktora. Nie przyj – poleciła kolejny raz. Powtarzała to przy każdej okazji przez ostatnią godzinę. Całe moje ciało pragnęło przeć. Ten doktor powinien jak najszybciej przywlec tu swój tyłek. Rush siedział nienaturalnie cicho. Spojrzałam na niego. Wyglądał w tej chwili jak mały chłopiec. Był przestraszony i zdenerwowany. Zrobiło mi się przykro, że na niego nakrzyczałam, ale nie trwało to długo, bo dopadł mnie kolejny skurcz – jeszcze gorszy niż poprzednie. Nie wiedziałam, że może być jeszcze gorzej. Łysiejący lekarz wszedł do środka i uśmiechnął się, jakby zobaczył coś przyjemnego. – Czas pomóc temu małemu człowiekowi wydostać się na świat. – Wydawał się równie radosny, jak pielęgniarka. Drań. – Jeśli jesteś twardzielem, możesz stanąć obok mnie i patrzeć albo stanąć koło niej, kiedy będzie parła – wyjaśnił Rushowi lekarz. Rush zajął miejsce koło mojej głowy, po czym wyciągnął rękę i wziął moją dłoń. – Zostanę z nią. – Delikatnie mnie ścisnął. Te słowa sprawiły, że zachciało mi się płakać. Tak bardzo się starał, żeby mi to wszystko ułatwić, a ja groziłam, że go zastrzelę. Byłam okropną żoną. Pociągnęłam nosem, a on natychmiast znalazł się przy mnie. – Nie płacz. Wszystko w porządku. Dasz radę. – Wyglądał na zdecydowanego i gotowego do bitwy. – Byłam podła. Przepraszam. – Zaniosłam się szlochem. Wyszczerzył zęby i pocałował mnie w głowę. – Okropnie cię boli. Jeśli poczułabyś się lepiej, gdybyś mnie uderzyła, sam bym ci się podstawił. Chciałam go pocałować, ale wtedy poczułam kolejny skurcz. – Przyj! – zarządził lekarz, a ja zrobiłam to, o co prosił.

Kilka przekleństw i skurczów później usłyszałam najpiękniejszy dźwięk na świecie. Płacz mojego dziecka.

Rush

Był doskonały. Liczyłem wszystkie dziesięć paluszków u nóg i u rąk, a Blaire całowała każdy z osobna. Był też niesamowicie malutki. Nie zdawałem sobie sprawy, że noworodki są aż tak drobne. – Teraz musimy zdecydować się na imię. – Blaire wreszcie zdołała przystawić dziecko do piersi i spojrzała na mnie. Przez ostatnie trzy miesiące przerzucaliśmy się kilkoma pomysłami, ale nic nie wydawało się odpowiednie. Blaire stwierdziła, że ciężko jest nadać imię komuś, kogo się nigdy nie widziało, więc oboje postanowiliśmy poczekać, aż się urodzi, żeby go nazwać. – Wiem. Teraz go widzimy. Musimy nadać mu imię. O jakim myślisz? – spytałem, z całej siły pragnąc, żeby nie zaproponowała po raz kolejny Abrahama Deana. Kochałem swojego tatę, ale nie zamierzałem nazywać na jego cześć dzieciaka. – Myślę, że wygląda na Coltona. – Uśmiechnęła się do niego. Nie byłem fanem tego imienia. – Wciąż nie podoba ci się River? – spytałem. Teraz uśmiechnęła się do mnie. – Chciałam dać mu na drugie imię Rush, ale jeśli nazwiemy go River, to będzie niemożliwe. River Rush albo Rush River2) – to brzmi głupio. 2) Gra słów – river to po angielsku rzeka, a rush – pędzić, ale również wartko płynąć. Zatem rush river znaczy tyle, co „wartka rzeka” (przyp. tłum.). Zapomniałem, że próbowała nazwać go też moim imieniem. Nie zamierzałem się z nią kłócić. Podobała mi się myśl, że mój syn będzie nosić moje imię. – A może Cash? Cash Rush!3) – zażartowałem, a ona zagryzła dolną wargę, żeby nie zachichotać i nie wystraszyć małego. 3) Cash – gotówka. Cash rush – pogoń za gotówką (przyp. tłum.). – Może Nathan? Będziemy mogli nazywać go Nate – zaproponowała. Chłopak przestał ssać, puścił jej pierś i spojrzał w górę, jakby zawołała go po imieniu. Chyba właśnie podjęliśmy decyzję. – Nathan Rush Finlay brzmi nieźle – zgodziłem się. Jej twarz rozświetlił uśmiech. Spojrzała na mnie, szczęśliwa, po czym pochyliła głowę i pocałowała synka w nos. – Cześć, Nate. Witaj na świecie. Chciałem go potrzymać, ale wyglądało na to, że wolał iść spać, niż udzielać się towarzysko. Blaire podniosła Nate ’a, położyła na ramieniu i delikatnie poklepała po pleckach. Patrzyłem na nich w zdumieniu. To było moje. Moja rodzina. Byli doskonali. Kiedy Blaire uznała, że małemu wystarczająco się odbiło, otuliła go mocno kocykiem i spojrzała na mnie. – Twoja kolej, tatusiu. Muszę odpocząć. Powieki mi opadają. Sięgnąłem po syna i wyjąłem go z ramion matki. Trzymając niemowlę blisko klatki piersiowej, wciągnąłem jego słodki zapach. – Chodź, maluchu. Rozsiądźmy się wygodnie kawałek dalej i zobaczmy, czy w telewizji nie ma jakiegoś meczu koszykówki. *** Nate spał zadowolony w moich ramionach, a Blaire też zasnęła wkrótce po tym, jak mi go przekazała. Mógłbym zostać w tym pokoju z tą dwójką już na zawsze. Samo to, że znajdowali się blisko i byli bezpieczni, dawało mi poczucie szczęścia.

Moje myśli przerwało delikatne stukanie do drzwi. Odwróciłem się i zobaczyłem, jak lekko się uchylają i wpływa przez nie kilka niebieskich balonów. Za nimi dostrzegłem Bethy. Była na zewnątrz tyle czasu, ile zdołała wytrzymać. – Dobrze, tatusiu, zdaję sobie sprawę, że świetnie się bawisz, ale musisz się podzielić. Obaj dziadkowie cierpliwie siedzą w poczekalni – szepnęła, kiedy zobaczyła, że Blaire śpi. – Nie chcę przeszkadzać Blaire. Jest wykończona. Zaniosę dziecko do okna w pokoju dziecięcym. Niech wszyscy się tam ze mną spotkają. Bethy spojrzała tęsknie na małego. Wiedziałem, że chce go wziąć na ręce, ale nie czułem się jeszcze gotowy, żeby go oddać. Nie byłem taki pewien, czy by go nie upuściła. Nikomu chwilowo nie zaufałbym na tyle, żeby dać go potrzymać. Przytulając synka mocniej do siebie, zastanawiałem się, jak, do cholery, mam tak po prostu pozwolić ludziom przychodzić do mojego domu i trzymać moje dziecko. – Pielęgniarka powiedziała, że nazwaliście go Nathan Rush. Podoba mi się – odezwała się Bethy. – Będziemy do niego mówić Nate. Skinęła głową, po czym wyszła na zewnątrz, żeby powiedzieć pozostałym, gdzie mają się udać. Nie miałem problemu z tym, żeby pokazać im Nate ’a przez szybę, ale nie zamierzałem dać im go dotykać albo chuchać na niego. Za dużo bakterii. Był na to jeszcze za mały. Zanim będzie musiał mierzyć się z bakteriami, powinien nabrać trochę ciała. Wyszedłem do pokoju dziecięcego i podszedłem do pielęgniarki. Wytłumaczyłem jej, że chcę pokazać dziecko przez szybę członkom rodziny. Kiedy się odwróciła i zobaczyła, że przy szybie stoi Dean, opadła jej szczęka. – O mój Boże. Ten mały Finlay jest spokrewniony z Deanem Finlayem? Deanem Finlayem ze Slacker Demon? Skinąłem głowę. – Tak. To jego wnuk, a ja naprawdę muszę pokazać Nate ’a dziadkowi. Pospieszyła, żeby zrobić dla mnie przejście, po czym podeszła za mną do szyby, żeby móc pogapić się na mojego ojca. Dean wszakże był całkowicie skupiony na wnuku. Podniósł w górę kciuki i mrugnął do mnie. Abe miał łzy w oczach i potrząsał głową. Grant stał tuż obok mojego ojca i szczerzył zęby do Nate ’a. Bethy rozpływała się z zachwytu nad moim synkiem, a Jace zgodnie jej przytakiwał. Jimmy utorował sobie drogę w tym niewielkim tłumie, oparł rękę na biodrze i cały rozpromienił się na widok Nate ’a. Potem spojrzał na mnie i skinął głową z aprobatą. To była nasza przyszywana rodzina. Może nie mieliśmy sióstr ani matek, ale istnieli ludzie, którzy nas kochali i będą kochali Nate ’a. – Myślisz, że mogłabym dostać od Deana autograf? – spytała stojąca obok mnie pielęgniarka. – Idź i zapytaj. Ma dzisiaj wyjątkowo dobry humor – odparłem, po czym odwróciłem się i zabrałem Nate ’a z powrotem do mamy.

Blaire

Musiałam wyjść z domu. Rush nie chciał, żebym gdziekolwiek zabierała Nate ’a, a ponieważ byłam dla syna jedynym źródłem pokarmu, nie mogliśmy rozdzielać się na zbyt długo. Wciąż nie chciał niczego poza piersią. Próbowałam odciągać mleko i karmić go z butelki, ale nic z tego nie wychodziło. Pragnął po prostu mnie. To było słodkie, ale jego tatuś był tak straszliwie nadopiekuńczy, że wkurzał się, gdy ktoś przychodził i chciał go potrzymać. Martwiłam się, że do czasu, kiedy minie sześć tygodni i znów będziemy mogli się kochać, z Rushem nie będzie można wytrzymać. Musiałam zrobić coś, żeby się rozluźnił, bo groziło to eksplozją. Pierwszy tydzień w domu był łatwy. Czułam się zmęczona, a Nate nie spał zbyt wiele nocami, więc nawet nie miałam siły wyjść w ciągu dnia. Było mi przykro, że nie poszłam na pogrzeb pana Kerringtona. Woods był moim przyjacielem i zasmuciła mnie wieść, że tak niespodziewanie stracił ojca. Rush zapewniał mnie, że Woodsowi nic nie będzie, gdy na wiadomość o śmierci pana Kerringtona wybuchłam płaczem. Nie znałam go, więc jedynym wytłumaczeniem dla mojego zachowania był tak zwany baby blues, czyli poporodowa huśtawka hormonów. A przynajmniej tak mi powiedział lekarz. Niepohamowana chęć płaczu zniknęła w tym samym dniu, kiedy odkryłam, że bez problemu zapinam się w spodnie sprzed ciąży. Poszłam do pokoju Nate ’a i bujałam się z nim przez godzinę na fotelu, podczas gdy on spał. Pediatra stanowczo mi tego zabronił, twierdząc, że dziecko się rozpuści. Ale czasami tak ciężko było go nie rozpieszczać… Chciałam pamiętać te dni. Niedługo będzie biegał po domu. Kiedy Nate skończył miesiąc, postawiłam się i oznajmiłam Rushowi, że nadszedł czas, żebyśmy gdzieś wyszli z małym. Rush zgodził się, że musi trochę odpuścić, po czym przez ponad godzinę zbieraliśmy rzeczy, żeby móc pójść do klubu na kolację. Kiedy dotarłam z powrotem do domu, byłam tak zmęczona, że zaczęłam się zastanawiać, czy w ogóle było warto. Może lepiej nie wychodzić, dopóki karmię małego. Na samą tę myśl wybuchłam płaczem. Czułam się okropną matką. Rush wziął ode mnie Nate ’a i położył go spać, podczas gdy ja weszłam pod prysznic. Miałam niedobory snu. Musiałam przestać karmić małego nocami, tak jak sugerował pediatra, ale byłam słaba i wciąż to robiłam. Czas z tym skończyć. Wyszłam spod prysznica i stanęłam przed lustrem. Moje biodra stały się teraz szersze. Byłam pewna, że już takie zostaną. Nosiłam ciuchy sprzed ciąży, ale nie wyglądałam tak samo jak wcześniej. Moje ciało było teraz ciałem matki. – Cholera. Staram się nie patrzeć na ciebie, kiedy jesteś naga, bo naprawdę nie chcę brać spraw w swoje ręce, ale, kurwa… jesteś wspaniała. Kiedy usłyszałam pożądanie w głosie Rusha, moje samopoczucie w cudowny sposób się poprawiło. Chciałam znów czuć się seksowna. Pragnęłam znów seksu. Mieliśmy jeszcze dwa tygodnie do spotkania z moim lekarzem. Nie byłam pewna, czy zdołam wytrzymać tak długo. Odwróciłam się i podeszłam do niego. Może i miałam szlaban na seks, ale nie na uszczęśliwianie mojego faceta. Stanęłam na palcach i pocałowałam go, po czym ugryzłam jego dolną wargę. Byłam zmęczona ciągłym byciem słodką i romantyczną. Zapragnęłam stać się niegrzeczna. Ściągnęłam jego koszulę i zaczęłam całować klatkę piersiową, schodząc coraz niżej. Uśmiechnęłam się do siebie, słysząc, jak oddech Rusha zaczyna się rwać. Złapał mnie za włosy. Rozpięłam jego dżinsy i ściągnęłam je aż do kostek, razem z bokserkami. Jego penis wyprężył się dumnie, a mnie pociekła ślinka. Był taki wspaniały. Nawet ta część jego ciała mnie podniecała. Objęłam jedną ręką jego penisa przy nasadzie, a czubek wsunęłam do ust tak głęboko, że jego główka uderzyła o moje gardło. – Ja pierdolę, Blaire! – jęknął Rush, opierając się o framugę. Wsunął obie ręce w moje wło-

sy i przytrzymał. Odsunęłam głowę, a kutas wysunął się z moich ust z pyknięciem. Zaczęłam drażnić główkę językiem. Jego przekleństwa i jęki sprawiały jedynie, że coraz bardziej się podniecałam. – Ssij go, proszę, kochanie, weź go głęboko do ust – błagał, popychając moją głowę do przodu, aż czubek jego penisa po raz kolejny znalazł się w moim gardle. Zakrztusiłam się, ale z radością słuchałam jęku Rusha. To, że się zakrztusiłam, sprawiało mu przyjemność. Podniecało mnie to. Opuściłam rękę pomiędzy moje nogi i pozwoliłam Rushowi kontrolować, jak głęboko jego członek wchodzi w moje usta. – Jasna cholera, czy ty się dotykasz? – wydyszał. Wyjął penis z moich ust. Wystawiłam język i pozwoliłam główce zsunąć się po nim, po czym skinęłam głową. Potem otworzyłam szeroko usta i popatrzyłam na Rusha, a on wsunął w nie członek z powrotem. – Chcę się pobawić tą cipką – jęknął Rush. – Nie kończ. Byłam bardzo bliska orgazmu, więc nie wiedziałam, czy mogę mu to obiecać. Zaczął poruszać się szybciej w moich ustach. Jego oddech przyspieszył, a przekleństwa się nasiliły. Lada moment miał eksplodować. – Muszę skończyć – powiedział, próbując wysunąć się ze mnie. Złapałam go z tyłu za uda i przytrzymałam. – Blaire, kochanie, skończę w twoich ustach, jeśli mnie nie puścisz. Zaczęłam go mocno ssać i poruszać głową w przód i w tył. Poczułam, jak sztywnieje na moim języku, a dłonie Rusha złapały mnie z tyłu za głowę. Usłyszałam, jak w jego gardle narasta ryk, po czym pierwsza fala ciepła uderzyła w tył mojego gardła. – Jasna cholera, kochanie. Ssij go, trzymaj go… tak, weź go… ja pierdolę, to jest niesamowite! – powtarzał monotonnie, a jego ciało drżało pod dotykiem moich rąk i ust. Uda miałam kompletnie mokre z podniecenia. Zaczęłam ponownie wsuwać w siebie rękę, kiedy Rush wyjął kutasa z moich ust, złapał mnie i zaniósł do łóżka, po czym rzucił mnie na nie. Wiedziałam, że nie powinniśmy jeszcze uprawiać seksu, ale w tej chwili nic mnie to nie obchodziło. Czułam się już całkowicie zagojona. Wszystko wydawało mi się takie jak wcześniej. Rush rozsunął moje nogi, a potem pochylił głowę. Jego język wystrzelił, żeby zlizać wilgoć z wewnętrznej strony moich ud. Zadrżałam, gdy zbliżał się do źródła mojego pożądania. – Będę lizał tę słodką cipkę, dopóki nie zaczniesz błagać mnie, żebym przestał – zagroził tuż przed tym, jak wsunął język między moje wargi sromowe i przesunął kolczykiem po łechtaczce. Uwielbiałam, kiedy to robił. Minęło już trochę czasu od ostatniego razu. Złapałam go za włosy i przytrzymałam nad łechtaczką. Roześmiał się, a wibracje sprawiły, że krzyknęłam z rozkoszy. – Moja nienasycona mała dziewczynka – mruknął, całując okolice mojego wnętrza, po czym wsunął do środka język, jednocześnie pocierając łechtaczkę kciukiem. Pierwszy orgazm uderzył mnie z ogromną siłą. Pociągnęłam go za włosy. Mruknął pożądliwie i wciąż mnie lizał. – Chcę więcej – szepnął, uśmiechając się do mnie szelmowsko. Moje nogi stały się miękkie jak makaron. Pozwoliłam im opaść na boki. – Tak dobrze. Otwórz się – pochwalił mnie. Zrobiłabym wszystko, czego ten mężczyzna ode mnie chciał. Poczułam się zadowolona i zrelaksowana. Jego kciuk wsuwał się we mnie i wysuwał. Potem przesunął się w dół i dotarł do drugiej dziurki. Tej, co do której nie byłam pewna, czy chcę, żeby jej dotykał. – Nie napinaj się. Nie skrzywdzę cię. Po prostu mi zaufaj. Sprawię, że będzie ci przyjemnie – obiecał. Rozluźniłam się, w pełni mu się oddając. Wsunął czubek kciuka do środka, jednocześnie drażniąc moją łechtaczkę językiem. Złapałam się na tym, że napieram ciałem na jego kciuk, starając się, żeby znalazł się głębiej. Rush jęknął z aprobatą, wsuwając i wysuwając kciuk i jednocześnie pieszcząc mnie językiem. Czułam, że nadchodzi inny rodzaj orgazmu. Nie wiedziałam dlaczego, ale ten był mocniejszy. Pragnęłam go. – Rush, potrzebuję… – jęknęłam, niepewna, czego właściwie potrzebuję. Wsunął kciuk w moje mokre, ciepłe wejście, po czym przesunął go ponownie do tyłu, wciskając w tę ciasną dziurkę, która doprowadzała mnie do szaleństwa.

– Wiem, czego potrzebujesz, kochana Blaire, i dam ci to – oznajmił, przesuwając językiem od łechtaczki aż do małej dziurki, którą tak chętnie się bawił. Jego język okrążył ją, po czym powrócił do łechtaczki. Wciągnął ją w usta i jednocześnie wsunął we mnie kciuk. Eksplodowałam. Wewnątrz mnie wystrzeliły fajerwerki i krzyczałam imię Rusha raz za razem, a moje ciało drżało z przepływającej przeze mnie czystej rozkoszy. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie czułam. Nie istniały słowa, którymi mogłabym to opisać. Kiedy w końcu wróciłam na ziemię i zdołałam otworzyć oczy, Rush podniósł się i położył obok, po czym przysunął mnie mocno do siebie. – Muszę się z tobą kochać, Blaire. Straszliwie tego potrzebuję – szepnął. Chciałam poczuć go w sobie. Nie byłam tylko pewna, czy chcę go… tam. Jego kciuk był znacznie mniejszy niż fiut. – Chcę być w twojej cipce, kochanie. Nie martw się o to drugie. To było tylko dla ciebie. Wiedziałem, że ci się spodoba – zapewnił mnie, po czym przykrył nas oboje kołdrą. Zasnęłam szybko, czując obok siebie ciepło jego ciała.

Rush

Sięgnąłem ręką i wyłączyłem elektroniczną niańkę, kiedy tylko usłyszałem, że Nate zaczyna się kręcić. Dzisiaj Blaire miała się wyspać, choćbym musiał przez całą noc chodzić po domu z dzieciakiem na rękach, żeby oderwać jego myśli od głodu. Wysunąłem się spod kołdry i włożyłem bokserki oraz koszulkę, po czym popędziłem na dół, żeby zdążyć, zanim mały zacznie płakać. Nawet z wyłączoną niańką Blaire usłyszałaby jego zawodzenie. Miałem nadzieję, że wykończyłem ją do tego stopnia, że prześpi całą noc i go nie usłyszy. Kiedy wszedłem do pokoju, włączyłem karuzelkę i mały przestał się wiercić. Lubił, kiedy mu śpiewałem. Blaire zawsze powtarzała, że kiedy słyszy mój głos, przestaje ssać i zamiera, żeby posłuchać. Podobało mi się to. Podszedłem do łóżeczka, a on spojrzał na mnie. Chociaż jeszcze nie potrafił się uśmiechać, widać było po jego oczach, kiedy czuł się podekscytowany. Zazwyczaj ekscytowały go cycki Blaire, ale z drugiej strony ja reagowałem na nie tak samo, więc nie mogłem go za to winić. – Cześć, chłopaku. Kiedy wreszcie dojdziesz do tego, że kiedy jest ciemno, powinieneś spać? – spytałem, pochylając się nad kołyską, żeby go podnieść. Wiercił się w moich ramionach, a potem przesunął głowę tak, żeby zobaczyć moją twarz. – Dzisiaj spędzimy noc razem. Mamusia musi się wyspać, nawet jeśli ty tego nie potrzebujesz. Wykańczasz ją. Zostawiłem światła karuzelki włączone i poszedłem usiąść z nim na bujanym fotelu. – Będziemy dzisiaj patrzeć na księżyc nad oceanem i bujać się, aż postanowisz, że czas znów zasnąć. Położyłem Nate ’a na kolanach, opierając jego główkę o swoją klatkę piersiową. Bujaliśmy się. Zastanawiałem się, co jego malutki umysł sądził o widoku za oknem. Czy chciał się tam znaleźć, dotknąć piasku i wody? Nie mogłem się doczekać, aż zacznie mówić, żeby móc dowiedzieć się, o czym myśli. Bujaliśmy się tak niemal przez godzinę, a ja wciąż czekałem, aż zacznie domagać się towarzystwa Blaire, ale nic takiego się nie wydarzyło. Spojrzałem w dół i zobaczyłem, że jego małe powieki są zamknięte, a oddech ma powolny i równy. Przeżyliśmy tę pobudkę bez mamusi. Poczułem się tak, jakbym coś osiągnął. Powoli i na palcach podszedłem do łóżeczka i odłożyłem małego. Kiedy upewniłem się, że nie obudzi się ponownie, poszedłem z powrotem do łóżka. Tatusiowi się udało. *** Kiedy Nate po raz kolejny zaczął domagać się naszej uwagi, było już po siódmej rano. Blaire usiadła prosto na łóżku, usłyszawszy jego płacz, i spojrzała na zegarek. – O, mój Boże! Dopiero teraz zaczął płakać? – spytała, wyskakując naga z łóżka. Założyłem ręce pod głowę i patrzyłem, jak biega po pokoju, próbując znaleźć coś do ubrania. Naprawdę podobały mi się jej nowe biodra. Były tak seksownie zaokrąglone, że ciężko było myśleć, kiedy bujała mi nimi przed nosem. – Właściwie to nie. Spędziliśmy w nocy trochę czasu razem. Wyjaśniłem mu, że musisz odpocząć, a on uznał, że mu to nie przeszkadza. Chyba zrozumiał. Blaire przestała szukać ubrań i spojrzała na mnie. Lekko rozchyliła usta ze zdumienia. – Wstałeś do niego i uśpiłeś go bez karmienia? I jemu to nie przeszkadzało? Wzruszyłem ramionami. – Zgodził się, że jesteś poirytowana i potrzebujesz więcej snu. Na jej ustach pojawił się lekki uśmieszek. Położyła ręce na tych biodrach, które tak bardzo mi się podobały. – Sądzicie, że jestem poirytowana, tak? Wczorajszej nocy chyba nie wydawałam ci się ziry-

towana, co? Z twoim penisem w połowie drogi do mojego żołądka? Ja pierdolę. – Cholera, kobieto. Idź nakarmić swojego syna. Nie mów do mnie w tej sposób. Jeszcze stracę rozum, zanim dostaniesz zielone światło od lekarza. Blaire zachichotała i pochyliła się, żeby podnieść koszulkę, którą miała zamiar założyć poprzedniego wieczora, ale nie zdążyła. Wypięła przy tym pupę, więc musiałem skupić się, żeby na nią nie skoczyć. Jedwabny materiał zsunął się po jej ciele i zatrzymał w połowie uda. Rzuciła mi porozumiewawczy uśmiech i odwróciła w stronę schodów. – Zabiorę już swój zirytowany tyłek na dół – oznajmiła. Patrzyłem, jak jej biodra falują, a koszulka opina się na nich przy każdym kroku. Kiedy w końcu zniknęła mi z oczu, wyskoczyłem z łóżka i poszedłem pod prysznic. Potrzebowałem najzimniejszego pieprzonego prysznica, jaki byłem w stanie znieść.

Blaire

Położyłam Nate ’a na drzemkę i zdecydowałam, że wolny czas przeznaczę na ćwiczenie jogi z filmem instruktażowym, który kupiłam na iTunes. Musiałam sprawić, by moje pociążowe ciało nabrało nieco sprężystości. Bethy zasugerowała, żebym spróbowała jogi. Jednak znalezienie czasu na ćwiczenia graniczyło z cudem. Ostatni raz, kiedy Nate spał, a ja próbowałam ćwiczyć, wszedł Rush i znowu skończyliśmy nago na kanapie. Staliśmy się ekspertami od seksu oralnego. Nie, żeby Rush musiał się jakoś poprawić, ale o sobie mogę spokojnie powiedzieć, że nauczyłam się robić zajebistą laskę. Zanim zaczął się film, usłyszałam dzwonek, więc wcisnęłam pauzę i poszłam zobaczyć, kto to. Rusha nie było w domu, więc nie mógł to być Grant. Wyszli razem. Otworzyłam drzwi i kiedy zobaczyłam, że stoi za nimi Nan, pomyślałam, że muszę chyba zacząć najpierw patrzeć przez wizjer. Serce zaczęło mi walić i przeklęłam w myślach fakt, że zostawiłam telefon na podłodze w pokoju telewizyjnym. W spodniach dresowych nie miałam kieszeni. – Jest Rush? – warknęła. Wzdrygnęłam się wewnętrznie. Nie było go, a ja nie wiedziałam, czy powinnam wpuścić ją do środka. Tylko jak mogłabym tego nie zrobić? Była siostrą Rusha. – Wyszedł z Grantem na kilka godzin. Załatwiają coś dla Woodsa. – Za dużo gadałam. To nie była jej sprawa. – Wpuścisz mnie? Czy mam wrócić później? – spytała z obrzydzeniem. Najwyraźniej jej zdaniem miałam wystarczającą władzę, żeby nie wpuścić jej do środka, skoro teraz był to również mój dom. Nie chciałam, żeby wchodziła, ale przecież Rush chciałby się z nią zobaczyć. Kilka dni wcześniej mówił o niej. Zastanawiał się, jak sobie radzi. Matka dzwoniła do niego z informacją, że Nan wyszła z kliniki i czuje się lepiej. Chociaż rozum podpowiadał mi co innego, zrobiłam krok do tyłu i wpuściłam ją do środka. – Wejdź – zaproponowałam, myśląc jednocześnie o tym, jak bardzo nie chcę przebywać z nią sam na sam. Broń leżała w samochodzie, chociaż nie sądziłam, że będzie aż tak źle. Nie była niebezpieczna w ten sposób… chyba. – Jak się czujesz jako pani Finlay? – spytała. Ton jej głosu jasno wskazywał, że nie jest z tego zadowolona i że to nie było przyjazne pytanie. – Wspaniale. Kocham twojego brata – odparłam. – Mnie nie okłamiesz. Nie zwiedzie mnie twój niewinny wygląd. Zaszłaś w ciążę specjalnie, żeby go złapać. Nigdy by nie olał swojego dziecka. Wiedziałaś o tym i wykorzystałaś to. Mam tylko nadzieję, że dzieciak jest jego. – Nienawiść w jej głosie sprawiła, że się skrzywiłam. Naprawdę chciałam zadzwonić do Rusha i poprosić, żeby wrócił do domu. Nie miałam ochoty na rozmowę z nią. Nie, jeśli miała polegać na upokarzaniu Blaire. – Przykro mi, że tak myślisz. Kiedy pokażemy ci Nate ’a, zobaczysz, że nie ma wątpliwości, czyj on jest. Skóra zdarta z Rusha. – Byłam zła na siebie, że połknęłam jej przynętę i zaczęłam się bronić. Kiedy wspomniałam o Nacie, Nan się skrzywiła. Albo nie podobało jej się, że mieliśmy dziecko, albo nie chciała myśleć o tym, że to również mój syn i że w ten sposób jest ze mną połączona. Nie byłam pewna. – Wezmę telefon i zadzwonię do Rusha, żeby dać mu znać, że przyjechałaś. Proszę, weź sobie, co chcesz, do jedzenia albo picia, jeśli masz ochotę. Wiesz, gdzie co jest. Ruszyłam w stronę schodów. – Czekaj. Nie chcę się widzieć z Grantem. Powiedz mu, żeby go nie zabierał – poprosiła napiętym tonem. – Dobrze. Tak zrobię – odparłam. Byłam niemal pewna, że Grant też nie miał ochoty jej oglądać, ale nie zamierzałam dawać jej do zrozumienia, że o wszystkim wiem. Wolałam nie poruszać tego tematu.

Pospieszyłam na górę i znalazłam telefon. Zadzwonię do Rusha, a potem zajrzę do Nate ’a… może uda mi się spędzić cały czas, kiedy będziemy w domu tylko we dwie, chowając się w jego pokoju. Wykręciłam numer Rusha. – Cześć, kochanie, wszystko w porządku? – spytał od razu po odebraniu. – Hm… to zależy, jak definiujesz porządek – stwierdziłam. – Przyjechała twoja siostra. – Zawracaj, stary. Muszę wracać do domu – rzucił natychmiast do Granta. – Już jadę. Czy wszystko u niej w porządku? Czy jest dla ciebie miła? Wpuściłaś ją? – Tak, nieszczególnie i tak – odparłam. – Jest niemiła. Cholera, Blaire. Przykro mi. Dlaczego ją wpuściłaś? – Cóż, bo to twoja siostra, Rush. Jak mogłam nie wpuścić do twojego domu członka twojej rodziny? Rush westchnął głęboko. Wiedziałam, co to znaczy. Zdenerwował się. – Blaire. Jeśli kiedykolwiek jeszcze nazwiesz go moim domem, wścieknę się. To jest nasz dom. Nasz pieprzony dom. Jeśli nie chcesz kogoś do niego wpuszczać, masz do tego prawo. Zadzwoń do mnie, a ktokolwiek to jest, może sobie czekać na cholernych schodach, aż przyjadę. Chcę, żebyś czuła się swobodnie w swoim domu. – Dobrze. W takim razie wpuściłam ją, bo ją kochasz, a ja kocham ciebie. Lepszy powód? Rush roześmiał się cicho. – Nan jest i pewnie zawsze już będzie jedyną osobą, którą kocham, ale co do której nie oczekuję, że będziesz dla niej miła. Musi sobie na to zasłużyć. A nic w tym kierunku nie zrobiła. Możesz ją spuścić na drzewo, wyrzucić, co tylko chcesz. Nie musisz znosić jej jadowitych bzdur. Zdecydowałam, że nie będę mu powtarzać jej przypuszczeń, że Nate może być synem kogoś innego. Wściekłby się. – Po prostu się pospiesz – poprosiłam. – Będę za pięć minut – obiecał. Rozłączyłam się i wsunęłam telefon w sportowy stanik, po czym poszłam do synka. Otworzyłam drzwi i zajrzałam do środka. Leżał w łóżeczku, kopiąc i bulgocząc do siebie, i patrzył na przyczepione do karuzelki morskie stworzenia. Uśmiechnęłam się i podeszłam do niego, a jego małe oczka spojrzały na mnie. Kopnął mocniej na mój widok, a ja poczułam ucisk w sercu. – To nie była zbyt dobra drzemka – stwierdziłam, pochylając się, żeby go podnieść. – Nie zdążyłam nawet poćwiczyć, a pupa mamusi potrzebuje ćwiczeń. Próbował dostać się głową do moich piersi. To nie była pora jego posiłku, ale kiedy się budził, zawsze chciał mi wsadzić głowę pod koszulkę. Dokładnie tak jak jego tatuś. Uśmiechnęłam się szeroko, po czym podeszłam z nim do przewijaka, gdzie założyłam mu świeżą pieluchę. Zdenerwował się, jak zawsze przy przewijaniu. Podniosłam go i pocałowałam w skrzywione usteczka. Łzy przestały płynąć, a Nate otworzył usta, próbując złapać w nie coś do jedzenia. – Nie teraz, kochany. Dopiero co jadłeś – poinformowałam go, po czym wyszłam z pokoju. Nie chciałam zabierać go na dół. Bałam się tego, co może powiedzieć o nim Nan. Gdyby była niemiła dla mojego dziecka, mogłabym nie wytrzymać. Stuknęły frontowe drzwi, a ja westchnęłam z ulgą. Rush był w domu. – Tatuś wrócił – szepnęłam. Zaniosłam Nate ’a na dół, nasłuchując głosów Rusha i Nan. Nie było to trudne. Nan już zaczynała się wydzierać. Rush musiał jej nagadać za to, że źle mnie potraktowała. Zdecydowałam, że wolę nie zabierać Nate ’a do kuchni, żeby słuchał, jak jego tata wrzeszczy na swoją siostrę. Wyszliśmy na dwór. Nate uwielbiał być na zewnątrz i obserwować fale. Wiatr znad wody zagłuszy wściekły jazgot Nan. Przeszliśmy wzdłuż domu w stronę plaży. – Blaire, czy mogłabyś przynieść tu Nate ’a? – spytał Rush, patrząc na mnie z werandy. Najwyraźniej chciał, żeby Nate znalazł się w pobliżu Nan. Rozumiałam, że pragnął, by siostra poznała jego dziecko, ale ona nie cierpiała mamusi, więc to mógł nie być dobry pomysł. Zawahałam się i spojrzałam na synka.

Matka we mnie chciała złapać go mocno, pobiec po schodach i zamknąć się bezpiecznie w jego pokoju. Ale to było też dziecko Rusha. Pocałowałam go w skroń. – Siostra tatusia nie jest zbyt miła. Będziesz musiał nauczyć się nie zwracać na to uwagi – szepnęłam mu do ucha, bardziej do siebie, bo przecież nie miał pojęcia, o czym mówię. *** Kiedy dotarłam na najwyższy stopień, Rush już na mnie czekał. – Jeśli chcesz, żebym zabrał go do środka sam, tak zrobię. Ale jeśli wolisz wejść, obiecuję, że wyrzucę ją z domu, gdy tylko powie coś nie tak. Nie zamierzałam posyłać mojego dziecka samotnie na spotkanie ze złym wilkiem. Skoro on musiał zmierzyć się z Nan, ja też musiałam. Przytuliłam go mocniej i potrząsnęłam głową. – Chcę być przy nim. Rush skinął głową. Widziałam po wyrazie jego twarzy, że rozumiał. Otworzył drzwi i odsunął się, żebym mogła wejść do środka z Nate ’em. Nan siedziała na wysokim stołku. Wyglądała na wkurzoną. Odwróciła się i spojrzała na Nate ’a. Widziałam moment, w którym zdała sobie sprawę, że każdy najmniejszy rys twarzy odziedziczył po Rushu. Nawet oczu nie miał po mnie. To był cały Rush. – Chyba jednak jest twój – stwierdziła. Zatrzymałam się i zrobiłam krok do tyłu, wpadając na klatkę piersiową Rusha. Objął mnie ramieniem i tak przytrzymał. – Chciałaś go zobaczyć. Uważaj na to, co mówisz do jego matki. Przeproś za tę ostatnią idiotyczną uwagę albo odprowadzę cię do drzwi. Oczy Nan rozbłysły wściekłością. Miałam przeczucie, że Rush rozpoczął właśnie coś, czego naprawdę nie chcieliśmy w naszym domu. Ale ona wzięła głęboki wdech i przeniosła swój przepełniony nienawiścią wzrok na mnie. – Przepraszam – warknęła. Wcale nie chciała tego robić, ale sam fakt, że Rush zdołał ją do tego zmusić, sprawił, że było warto. – Czy mogę go wziąć na ręce? – spytała Nan, patrząc teraz na Rusha. Zrobiłam się sztywna jak deska. Jeśli odpowie „tak”, ucieknę z Nate ’em. Nie mogłam zgodzić się na tak wiele. – To raczej nienajlepszy pomysł. Piorunujesz wzrokiem jego mamę i nie wydaje mi się, żeby czuła się bezpiecznie, oddając go w twoje ręce. Nan zmarszczyła brwi. – To też twój dzieciak. – Tak. Ale Blaire to jego matka. Nie pozwolę na nic, z czym będzie się źle czuła. – Boże, Rush, gdzie się podziały twoje jaja? – To już drugie ostrzeżenie, siostrzyczko. Nan wywróciła oczami i wstała ze stołka. Spojrzała ponownie na Nate ’a i jej oczy przybrały odrobinę mniej złowrogi wyraz. Ciężko było go nie kochać. Był równie piękny, jak jego ojciec. – Mama bardzo chciałaby go poznać – powiedziała Nan, zakładając na ramię pasek swojej torebki. – Powinieneś przynajmniej wysłać jej zdjęcie. – Mamy nie obchodziły nawet jej własne dzieci, Nan. Wiesz o tym. Dlaczego miałoby ją obchodzić moje? Nan nawet nie drgnęła. Wzruszyła tylko ramionami. – Słuszna uwaga. Nate zaczął się wiercić w moich ramionach. Znów próbował dobrać się do piersi. Obróciłam go w ramionach, a Rush wyciągnął ręce w jego stronę. – Daj mi go. Nie będzie myślał o mleku, gdy ja go wezmę. Podałam Rushowi Nate ’a, a on natychmiast się uspokoił i zaczął przyglądać się ojcu. Był nim zafascynowany. – Dobrze sobie z nim radzisz. Nie dziwi mnie to. Grałeś rolę ojca, odkąd pamiętam – stwierdziła Nan. To była pierwsza miła rzecz, jaką od niej usłyszałam, odkąd się tu pojawiła. – Jestem dobry tylko dlatego, że przyglądałem się Blaire. To ona mnie wszystkiego nauczy-

ła. Nan nie spodobała się ta odpowiedź, która zresztą nie była zgodna z prawdą. Rush od pierwszej chwili miał naturalny talent do ojcostwa. Już chciałam zacząć oponować, kiedy Nan odepchnęła stołek, sprawiając, że zazgrzytał o podłogę. – Przyszłam tylko zobaczyć dzieciaka i dać ci znać, że mam się lepiej. Jeśli chcesz się ze mną zobaczyć, będę w mieście przez kilka dni. Nie zamierzam bratać się z twoją małą rodzinką, więc weź to pod uwagę. Patrzyłam, jak żwawym krokiem opuszcza kuchnię i już bez słowa pędzi korytarzem w stronę frontowych drzwi. Rush nic nie odpowiedział. – I wciąż jest jędzą – mruknął. Odwróciłam się i spojrzałam na niego. Marszczył brwi. – Przepraszam, że tak się do ciebie odezwała. – Olewam wszystko, co ona mówi. Chce, żebym była tą złą, i obawiam się, że już tak zostanie. Nie szkodzi. Nie z nią brałam ślub – odparłam. Nate usłyszał mój głos i przekręcił głowę w moją stronę, po czym zaczął płakać. Pragnął mnie z powodu moich cycków. Uśmiechnęłam się i wyciągnęłam po niego ręce. – Będę musiała po raz kolejny go nakarmić. Najwyraźniej ostatnio się nie najadł, bo bardzo chce dokładkę. Rush podał mi synka. – Szczęśliwy mały gnojek. Kopnęłam mojego męża, a on roześmiał się serdecznie, śmiechem, który tak kochałam. – Jesteś głodna? – spytał. – Tak. Umieram z głodu. Zrobisz mi kanapkę? – spytałam, ruszając w stronę salonu, gdzie zamierzałam rozsiąść się wygodnie na fotelu z podnóżkiem. – Dla ciebie wszystko – brzmiała jego odpowiedź.

Rush

Woods stał przed klubem, kłócąc się z tą Angie, Angel, a może Angeliną… Do diabła, za nic nie mogłem zapamiętać jej imienia. Pojawiała się tu od czasu do czasu przez ostatnią dekadę. Byłem całkiem pewny, że Woods bzykał ją przez całe lato, kiedy byliśmy w szkole średniej. Jej tatusiek kręcił się w tym samym biznesie co Kerringtonowie. Grant sądził, że Woods się z nią ożeni. Ale potem pojawiła się ta Della i wyglądało na to, że sprawy przybrały inny obrót. Albo i nie. Kto to mógł wiedzieć. Z tego, co słyszałem ostatnio, Della nie poszła do więzienia i wszystko okazało się nieporozumieniem. Woods rozpętał na komisariacie niezłe piekło. Dziewczyna trzymała ręce na ramionach Woodsa i chyba go o coś prosiła. Nie byłem przekonany, że chcę im przerywać, ale koleś wyglądał, jakby potrzebował pomocy. Miał wystarczająco dużo zmartwień, odkąd umarł jego ojciec. Nikt nie był na to przygotowany i w ciągu jednej nocy wszystko spadło na Woodsa. – Odczep się ode mnie, Angelina. Przysięgam, jeśli nie zostawisz mnie w spokoju, wystąpię o pieprzony sądowy zakaz zbliżania się. – Woods odepchnął jej ręce. Odwrócił się, zobaczył mnie i na jego twarzy pojawił się wyraz ulgi. – Rush. Cześć, przyszedłeś na spotkanie? – spytał. Nie miałem pojęcia, o jakim spotkaniu mówi, ale byłem gotów się założyć, że właśnie je wymyślił. – Tak – odpowiedziałem. – To jeszcze nie koniec, Woods. Przysięgam ci, że nie! Popełniasz wielki błąd! – wrzasnęła dziewczyna, kiedy Woods wyrwał się z jej uścisku i ruszył w moją stronę. – Zabierz mnie od niej. Jak najszybciej – mruknął, przechodząc obok. Odwróciłem się i ruszyłem za nim. Przyjechałem zapytać Bethy, czy nie mogłaby zostać następnego dnia z małym, żebym mógł zabrać Blaire na randkę. Ale wyglądało na to, że najpierw będę musiał uciąć sobie pogawędkę z Woodsem. Otworzył drzwi do klubu i wszedł do środka, nie oglądając się na mnie. – Najbardziej pierdolnięta laska, jaką kiedykolwiek spotkałem – wymamrotał, kiedy obaj znaleźliśmy się bezpiecznie w środku. Przeczesał rękami włosy i jęknął sfrustrowany. – Miałem uciec. Naprawdę. Chciałem zrobić to samo, co Tripp. Miałem zamiar zabrać Dellę i zostawić całe to gówno za sobą. Ojciec posunął się za daleko i miałem już dość. A potem musiał, kurwa, umrzeć. I dowiedziałem się, że zgodnie z jego testamentem w moje dwudzieste piąte urodziny, czyli za dwa miesiące, to miejsce przejdzie na mnie. Mój dziadek bardzo wyraźnie zaznaczył to w swoim testamencie. Ojciec nie mógł zrobić niczego, żeby to zmienić. Więc teraz nie mogę uciec, nie? To wszystko jest moje. Dziadek, którego kochałem i podziwiałem, jednak mnie nie wychujał. Ale, Boże, jakie to wszystko jest teraz popieprzone. Muszę skupić się na tym, żeby Della poczuła się lepiej. Nie mam czasu na zajmowanie się tym całym bajzlem. Nic nie wiem, Rush. Abso-kurwalutnie nic! Ojciec nigdy nie dopuszczał mnie do strony biznesowej. Mówił, że muszę sobie na to zasłużyć. – Woods po raz kolejny westchnął z frustracją i zaczął przemierzać korytarz w tę i z powrotem. Nie byłem pewien, o czym on mówi, ale z pewnością koleś miał problemy. Potrzebował Granta, nie mnie. Nie byłem kimś, z kim można się dzielić problemami. Źle znosiłem zwierzenia. – Woods? – Drobna brunetka z wielkimi, niebieskimi oczami weszła do pokoju, patrząc na Woodsa ze zmartwionym wyrazem twarzy. – Co się stało? Gość zmienił się na moich oczach. Zrobił dwa długie kroki i znalazł się obok niej. Złapał ją w ramiona, jakby ktoś właśnie miał ją skrzywdzić, a on chciał się upewnić, że nic jej nie będzie. – W porządku. Wyspałaś się? – spytał czułym tonem, jakiego, przysięgam, nigdy nie użył przy mnie żaden facet. Skinęła głową i objęła go ramionami.

– Tak. Dziś rano wszystko było w porządku. Przestań się martwić – poprosiła. Odwróciła się i spojrzała na mnie. – Della, to jest Rush Finlay. Poznałaś jego żonę, Blaire. Rush, to jest moja Della. Jego Della. O rany, a więc o to chodziło! Był ugotowany. Nie potrafiłem powstrzymać szerokiego uśmiechu. Doskonale rozumiałem to uczucie. I, do diabła, cieszyło mnie, że Woods zakochał się w innej kobiecie. Wreszcie przestanie węszyć przy mojej. Dziękuję ci, Dello! – Miło cię poznać – powiedziała. – Ciebie też miło poznać – odparłem. Nie miała pojęcia, jak miło. Dobry stary Woods Kerrington się zakochał. Najśmieszniejsza rzecz, jaką słyszałem w tym tygodniu.

Grant

Walenie do drzwi było tak głośne, jakby obok przejeżdżał cholerny pociąg towarowy. Odsunąłem kołdrę i spojrzałem na Paige. Przyprowadziłem ją do domu poprzedniego wieczoru po imprezie. Oboje wypiliśmy za dużo i nieźle się bawiliśmy, zanim padliśmy. Tyle pamiętałem. Paige była zawsze miła i łatwa. Nie czepiała się człowieka jak rzep. Walenie nie ustawało. Złapałem porzucone poprzedniego wieczora bokserki i wciągnąłem je na siebie, po czym ruszyłem korytarzem w stronę drzwi. – Przestań walić! Cholera, trochę za głośno! – krzyknąłem, zanim otworzyłem. Słońce już wstało i świeciło mi prosto w oczy. Osłoniłem je ramie-niem i zmrużyłem, wyzywając w myślach osobę, która waliła w moje drzwi, od pierdolniętych skurwieli. Źle znosiłem kaca. – Jakiś ty dzisiaj czarujący – rzuciła z przekąsem Nan, odpychając mnie i wchodząc do środka. Kurwa. Nie miałem ochoty mieć z nią do czynienia tego ranka. Zatrzasnąłem z hukiem podwoje. – Czego chcesz, Nan? Jest cholerna dziesiąta rano! – warknąłem. Moja była dziewczyna weszła do kuchni i oparła się o blat. – Potrzebuję miejsca, w którym mogłabym się zatrzymać – powiedziała łagodniejszym tonem, którego używała tylko wtedy, kiedy czegoś chciała. Rok wcześniej to na mnie działało. Byłem tak w niej zabujany, że wszystko można mi było wcisnąć. Ale chodziło tylko o seks. Była w nim dobra. Cholerna gimnastyczka w łóżku. Zapłaciłem sporo za lekcję, że dobry seks nie jest w stanie wynagrodzić złamanego serca i ciągłych złośliwości. Skończyłem z nią. Ze wszystkim. – Zadzwoń do Rusha. Wracam do łóżka. Wiesz, gdzie są drzwi – odparłem, kierując się w stronę sypialni. – Nie mogę! On nie chce mi pomóc. Nie znoszę Blaire, a on o tym wie. Kocha ją bardziej niż mnie. Zabrała mi go. Wszystko mi odebrała. Nienawidzę jej i nie będę udawać, że jest inaczej. Ale nie mam gdzie się podziać. Nie chcę mieszkać z matką. Chcę wrócić do Rosemary. – No, to masz pecha. Do widzenia, Nan. – Otworzyłem drzwi do sypialni i padłem twarzą na łóżko. – Paige? Naprawdę, Grant? Nie masz pojęcia, kto w niej był. Nisko upadłeś. Nawet jak na ciebie. Paige usiadła, trąc twarz. Z przyjemnością na nią popatrzyłem, bo była naga i Nan mogła dobrze przyjrzeć się jej cyckom. A były to cycki znacznie ładniejsze niż te, które miała Nan. – I tak odbiłem się od dna. Ostatnio pieprzyłem ciebie – odparłem. Sama się o to prosiła. Paige spojrzała na mnie, a potem na Nan zaczerwienionymi oczami. Pewnie poprzedniego wieczoru paliła trawę. – Co, do kurwy…? – zagderała, podciągając wyżej kołdrę, żeby się zakryć. – Nan przyszła, żeby uprzykrzyć mi życie. Olej ją. – Przekręciłem się na plecy i włożyłem ręce pod głowę. – Naprawdę? Teraz tak wygląda nasza relacja? – spytała Nan. – Tylko dzięki tobie, Nan. Chciałaś pieprzyć się, z kim popadnie. Cóż, zgadzam się, to niezła zabawa. Dzięki za podpowiedź. – Paige, na litość boską, załóż ubranie i wyjdź. Usiłujemy rozmawiać – Nan warknęła na Paige, która siedziała cicho, przysłuchując się naszej rozmowie. Wyciągnąłem rękę i poklepałem ją po udzie. – Nie wychodź. Pokazałem jej drzwi. Mam nadzieję, że zaraz ich użyje – poprosiłem. Wolałbym, żeby obie sobie poszły, ale nie byłem dupkiem. Nie wykopałbym Paige. Wyjdzie wtedy, kiedy będzie chciała. – Serio? Będziesz się kurwił i nawet nie dasz mi się wytłumaczyć? Wiesz, że byłam na od-

wyku? Obeszło cię to w ogóle? Bo nie przypominam sobie, żebyś zadzwonił. Nikt tego nie zrobił. Nawet Rush. Poczułem odrobinę współczucia, ale naprawdę niewielką. Czasami wciąż dostrzegałem w Nan tę małą dziewczynkę, która pragnęła być kochana. Wtedy jej współczułem. Ale potem przypominałem sobie, jaką stała się jedzą, i stwierdzałem, że zasłużyła na to, co jej się przytrafiło. – Kiedy traktujesz innych jak gówno, oni też cię tak traktują. Tego mnie zawsze uczył dziadek. Może ciebie też ktoś powinien tego nauczyć. Wszystkim nam oszczędziłoby to kurewsko dużo problemów. Nan wskazała palcem Paige. – Wynocha. Już! Złapałem Paige za ramię. – Olej ją. Paige spojrzała na mnie, a potem na Nan i potrząsnęła głową. – Jesteście nieźle popieprzeni. Chyba pójdę do domu odpocząć. Głowa mnie od tego rozbolała. – Zaczęła wstawać, po czym pochyliła się w moją stronę i pocałowała mnie w policzek. Wyszła z łóżka, kompletnie naga. Podziwiałem jej tyłek, kiedy zbierała swoje ubrania, ze względu na Nan, nie dlatego, że chciałem. Byłem zbyt zmęczony, żeby myśleć o nagich kobietach. Paige pomachała mi na do widzenia, po czym wyszła szybko, niosąc buty w ręku. Nie miałem pojęcia, gdzie zostawiła samochód, ale mało mnie to w tej chwili obchodziło. Mieszkała dwa piętra nade mną. Kolejny powód, dla którego sypianie z nią było wygodne. Nan podeszła do łóżka i usiadła. – Zejdź z mojego łóżka, Nan. Przysięgam, że opowiem ci o wszystkim, co wyczynialiśmy tu z Paige, jeśli nie zwleczesz z łóżka swojego tyłka – ostrzegłem. Nie bardzo pamiętałem, co robiliśmy poprzedniego wieczora. Ale Nan nie musiała o tym wiedzieć. – Jesteś obrzydliwy! – krzyknęła, podrywając się z miejsca i piorunując mnie spojrzeniem. – Tak, ty też. Ja przynajmniej znam Paige. Nie jest laską, którą zabrałem z ulicy tylko po to, żeby ją przelecieć. W jej wzroku pojawiła się niepohamowana furia. Mówiłem o jej błędach. Chciała mnie odepchnąć i udało jej się. Widziałem dość. Już mnie to nie interesowało. – Mówiłeś, że mnie kochasz – przypomniała. – Myślałem, że mógłbym cię pokochać, Nan. Ale potem obudziłem się i zrozumiałem, że gorący seks i dobra cipka to nie miłość. To tylko porządne rżnięcie. Spojrzała na mnie zranionym wzrokiem. Powinienem poczuć się winny, ale tak się nie stało. Pomyliłem potrzebę i pożądanie z miłością. Nie wiedziałem, jak to jest kogoś kochać. Nie tak, jak Rush kochał Blaire. Nigdy tego nie czułem. Rozumiałem to teraz. Nie miałem o tym zielonego pojęcia i byłem całkiem pewien, że nigdy tego nie poznam. – Dobrze. Chcesz mnie zranić, proszę bardzo. Zasłużyłam na to – wypaliła Nan, wstając i ruszając w stronę drzwi. – Ale to jeszcze nie koniec, Grant. Potrafię przyznać, że spieprzyłam sprawę. Jeszcze ty musisz tylko przyznać, że wciąż ci na mnie zależy. Zależało mi? Nie byłem pewien. Byłem na nią zły, bo utrudniała mi życie, ale nie wiedziałem, czy zostały we mnie jeszcze jakieś inne uczucia. – Próbuję przepracować pewne rzeczy. Byłoby miło, gdyby kogoś to obchodziło i gdyby ktoś spróbował mnie zrozumieć. Nie miałem zamiaru pozwolić jej obrócić kota ogonem. Nie prosiłem się o to gówno. Próbowałem sprawić, żeby nam wyszło. Nigdy nie pozwoliła mi być niczym więcej niż tylko kumplem do łóżka. Chciałem więcej, a ona jasno powiedziała, że łatwo może mnie wymienić na innego. – Nie sądzę, żebym był w stanie ci pomóc, Nan. Problem polega na tym, że ja wiem, jak wyglądało twoje życie, i wiem, czemu jesteś jędzą. Ale w odróżnieniu od Rusha nie będę słuchać twoich wymówek. Nadszedł czas, żebyś przestała ich używać i się zmieniła. Wszystkich od siebie odpychasz. Chcesz skończyć jak twoja matka? Spięła się, a ja wiedziałem, że uderzyłem w czuły punkt. Bez słowa odwróciła się na pięcie

i wypadła z mojego mieszkania, trzaskając za sobą drzwiami. Krzyżyk na cholerną drogę. Teraz mogłem się przespać.

Blaire

Bethy czekała na mnie w klubie. Umówiłyśmy się na drinka. Nakarmiłam Nate ’a i zostawiłam go z Rushem, żebyśmy mogły spotkać się w babskim gronie. Moja przyjaciółka chciała także, żebym oficjalnie poznała Dellę. Pomachałam Jimmy ’emu, mijając kuchnię i spiesząc w stronę sali jadalnej. Della i Bethy siedziały przy oknach wychodzących na zatokę. Della odwróciła się i uśmiechnęła, kiedy zobaczyła, że się zbliżam. Nie byłam pewna, o co chodziło z policją, wiedziałam tylko, że wszystko okazało się wyjątkowo niefortunnym nieporozumieniem. Plotka głosiła, że Woods groził policjantowi, który ją aresztował. Grant twierdził, że Woods rzucił go o ścianę. Rush pewnie zrobiłby to samo. – Najwyższy czas, żebyś się pojawiła. Miałam właś-nie zamówić drugą mimozę i wypić ją bez ciebie – oznajmiła radośnie Bethy. – Przepraszam, musiałam nakarmić Nate ’a przed wyjściem. Był bardziej głodny niż zazwyczaj. Ale wiesz, że nie mogę pić. Karmię. Za to bardzo chętnie napiję się soku pomarańczowego. – Karmienie brzmi jak straszne nudziarstwo. Poza tym, że masz teraz fantastyczne cycki, nie widzę żadnych zalet – odparła Bethy. Postanowiłam zignorować jej wypowiedź. I tak by nie zrozumiała. Spojrzałam za to na Dellę. – Cieszę się, że wreszcie możemy porozmawiać. – Ja też. Przykro mi, że ostatnio tak wyszło. Wolę nie myśleć, co sobie potem o mnie myślałaś… – Zamilkła. – Sądziłam, że musiała zajść jakaś okropna pomyłka. Kazałam Rushowi zadzwonić do Woodsa i dać mu znać, że sytuacja wymaga jego interwencji, chociaż właśnie rodziłam – zapewniłam ją. Della westchnęła z ulgą. – Tak, to był wariacki dzień. Ale dziękuję. Dopiero później dowiedziałam się, że tego dnia zaczęłaś rodzić. Bethy zamówiła kolejnego drinka dla siebie i Delli. Powiedziałam nowej kelnerce, że chcę tylko sok pomarańczowy. – Słyszałam, że nie pracujesz już dla Woodsa. – Bethy zwróciła się do Delli. Zmarszczyła brwi i potrząsnęła głową. – Nie. Nie pozwala mi. Chce, żebym większość czasu była przy nim. Musimy się zająć różnymi sprawami… – Znów zamilkła. Widziałam, że nie chce rozmawiać z nami o swoim życiu osobistym i trudno mi było ją za to winić. Dopiero nas poznała. – Nie mogę was utrzymać w kuchni. Co mam zrobić, skoro wszystkie moje najlepsze pomocnice wciąż poznają w tym klubie bogatych kolesiów i porzucają mnie? – poskarżył się Jimmy, przysuwając czwarte krzesło i siadając na nim. – Ja wciąż tu pracuję – przypomniała mu Bethy. – Nie w kuchni, więc mi pomagasz. Żyję w strachu, że Woods zatrudni kolejną ładną dziewuszkę. Potrzebuję do pomocy kogoś, kto nie będzie przyciągał wzroku tych wszystkich napalonych skurwysynów – wycedził Jimmy i mrugnął do nas. Rozejrzałam się po sąsiednich stolikach i się uśmiechnęłam. Rok temu byłam zagubiona. Nie miałam nikogo. Wejście do domu Rusha Finlaya tamtego wieczoru wszystko zmieniło. Oparłam się o siedzenie, słuchając, jak Jimmy opowiada o swojej kiepskiej randce i o tym, jak bardzo pragnie dobrać się do Marca. Najwyraźniej Marco był nowym szefem kuchni. Bethy zgodziła się, że Marco rzeczywiście jest bardzo pociągający. Spojrzałam na Dellę, która uśmiechała się, słuchając ich rozmowy. Rozpoznałam wyraz jej twarzy. Ona chyba też znalazła nowy dom. – Blaire, jak tam seks po ślubie i porodzie? Musimy to wiedzieć, kochana. Czy Rush Finlay

wciąż jest taki gorący w łóżku? – spytał Jimmy. Oczy błyszczały mu z ciekawości. Mój mąż poważnie go pociągał. – Nie twoja sprawa, Jimmy. Musisz przestać jarać się moim facetem. Już za późno. To ja go dostałam – odparłam. – Cholera, ale z ciebie nudziara. Chcę tylko poznać szczegóły. Naprawdę drobne detale. A co z tobą, Dello? Opowiesz, jak to jest bzykać się z Woodsem? Czy jest bardzo władczy i w ogóle? To byłoby interesujące. Della zrobiła się czerwona jak burak i się roześmiała. – Ja też nic ci nie powiem, Jimmy – odparła. Jimmy wstał i zagryzł dolną wargę. – A ja zawsze myślałem, że babskie plotki są sprośne i wesołe. Wynudziłem się z wami jak mops. – Machnął na nas dramatycznie ręką, po czym odwrócił się i ruszył z powrotem do kuchni. – Teraz, kiedy już sobie poszedł, chciałabym wiedzieć, jak tam seks z Rushem i Woodsem. – Bethy uśmiechnęła się pod nosem. Potrząsnęłam głową i zahaczyłam wzrokiem o drzwi, przez które spokojnym krokiem wchodził właśnie Grant. Wyglądał na mocno zamyślonego. Nie wpadał do nas ostatnio i sądziłam, że znów wyjechał z miasta. Wyglądał tak, jakby coś nie dawało mu spokoju. Podniósł wzrok i zobaczył mnie. Uśmiechnął się lekko i puścił mi oczko, po czym zajął miejsce przy pustym stoliku. – Grant wrócił na lato. Jednak wydaje się jakiś inny. – Bethy najwyraźniej myślała o tym samym, co ja. – Tak, wygląda jakoś smutno – zgodziłam się. – Kto bawi się ogniem, może się sparzyć. Nan jest totalnie popieprzona. Musiała zrobić mu z mózgu niezłą sieczkę. Wciąż nie mogę uwierzyć, że sypiali ze sobą – szepnęła Bethy. – Nan wpadła do nas ostatnio – popatrzyłam na Bethy i Dellę – i nadal mnie nienawidzi. Bethy pociągnęła nosem. – Kogo to obchodzi? Dziwka. Della patrzyła na nas szeroko otwartymi oczami i zdałam sobie sprawę, że rozmawiamy o ludziach, których nie znała. To było niegrzeczne. – Dello, nie było mnie i przegapiłam całą zabawę. Powiedz mi, jak poznaliście się z Woodsem? Kiedy przyszłaś tu do pracy? Della potrząsnęła głową z uśmiechem. – Niedokładnie. Poznaliśmy się we wrześniu. To był… można powiedzieć, jednorazowy numerek. – Jej policzki zaróżowiły się. To miała być pikantniejsza opowieść, niż sądziłam. – Och, to brzmi nieźle – stwierdziłam i pochyliłam się, żeby usłyszeć resztę. *** Nate jadł teraz z butelki. Ciotka Bethy, a moja dawna szefowa, Darla, zgodziła się zostać z małym, żebyśmy mogli pójść na ognisko do klubu. Był to początek sezonu letniego, impreza tylko dla członków. Rush nie chciał iść, ale Bethy nie dawała mi spokoju. Poczułam się winna, że nie spędzam już z nią tyle czasu co wcześniej, więc namówiłam go, żebyśmy poszli. Następnego dnia miałam wizytę u lekarza i cierpliwość Rusha była już na wyczerpaniu. Spodziewałam się, że pójdzie ze mną, po czym dopadnie mnie na parkingu. Nie narzekałabym, ale nie zamierzałam też podsuwać mu podobnych pomysłów. Grant zadzwonił z pytaniem, czy będziemy, a potem to samo zrobił Woods. Chciał się dowiedzieć, czy gdyby musiał zająć się czymś w trakcie ogniska, dotrzymałabym towarzystwa Delli. Bethy też miała trzymać się blisko niej. Zaprzyjaźniły się, co tylko potwierdzało moje przekonanie, że Della była-by dobrą przyjaciółką. Bethy nie kumplowała się z byle kim. Ognisko było większe niż jakiekolwiek inne organizowane na plaży, ponieważ miasto nie kontrolowało tego, co działo się na terenie klubu w takim samym stopniu, jak plaż publicznych. Be-

thy mówiła, że to najważniejsza impreza w sezonie i nie można jej przegapić. Brzmiało nieźle. Musieliśmy z Rushem wyjść. – Jesteś pewna, że nie chcesz przebrać się w coś innego, zanim wysiądziemy z samochodu? – spytał Rush, mierząc mnie wzrokiem od góry do dołu. Zmarszczyłam brwi i spojrzałam na swoje nowe ciuchy. Kupiłam je tydzień wcześniej. Założyłam białą, lnianą spódniczkę, sięgającą mi do połowy uda, i jasnożółty, zsuwający się z ramion top, który kończył się w talii. Ciało widać mi było tylko wtedy, gdy podniosłam ręce do góry. – To samo mówiłeś w domu. Nie podoba ci się? – Może nie powinnam jeszcze zakładać takich ciuszków przy moich kształtach. Rush złapał mnie za podbródek i zwarł spojrzenie z moim. – Ślinka mi cieknie na twój widok, Blaire. Nie podoba mi się myśl, że inni faceci będą na ciebie patrzeć. Och. Cóż, w takim razie… – Jestem pewna, że nie chcę się przebierać. Lubię, kiedy jesteś o mnie zazdrosny. To mnie podnieca. – Mrugnęłam do niego i otworzyłam drzwi. – Dobijasz mnie, kobieto – powiedział, trzaskając drzwiami. Kiedy szliśmy w stronę plaży, Rush wziął mnie za rękę. Słońce już zaszło, ale ognisko oświetlało nam ścieżkę. Kiedy tylko znaleźliśmy się w kręgu światła, Bethy pomachała do nas, podskakując w górę. – Chyba chce, żebyśmy do niej podeszli – stwierdził rozbawiony Rush. – Dobrze zgadujesz – potwierdziłam. Okazało się, że Bethy była już nieźle wstawiona. Jace tylko wywrócił oczami, kiedy zatoczyła się, żeby mnie uściskać. Pachniała tequilą. – Hej, ty, spóźniłaś się! – Nie, oni się nie spóźnili. To ty zaczęłaś łoić od razu i teraz jesteś zbyt pijana, żeby wiedzieć, jak długo tu już siedzimy. – Jace podniósł się z miejsca. Wyglądał na lekko wkurzonego. Rozejrzałam się za Dellą, ale nigdzie jej nie było. – Gdzie Della i Woods? – spytałam Bethy, która uśmiechnęła się do mnie, jakby nie miała zielonego pojęcia, o kim mówię. – Widziałem ich jakiś czas temu, ale ktoś z obsługi palił trawkę i Woods musiał się tym zająć. Nie jestem pewien, co się stało z Dellą – odparł Jace. Cholera. Mieliśmy jej pilnować. – Chyba muszę jej poszukać – szepnęłam do Rusha. – Pójdę z tobą. Nie jestem pewien, czy chcę, żebyś chodziła tu sama. – Nie. Posiedź i pogadaj z Jace ’em. Napij się. Zrobię obchód i wrócę. Nie musisz iść ze mną. Rush zmarszczył brwi, ale popchnęłam go w stronę wolnego krzesła obok Jace ’a. – Idź – rozkazałam mu i zwróciłam się do Bethy. – Idę poszukać Delli – poinformowałam ją. – Ja też! Też chcę iść! – Bethy podniosła w górę rękę, jakby była w szkole. – Nie. Jesteś pijana, zostajesz tutaj – odparł Jace. Bethy zrobiła podkówkę, po czym opadła na kolana Jace ’a. – Ale z ciebie drętwus – jęknęła. Nie czekałam, aż znów zapragnie ze mną iść. Zawróciłam i ruszyłam w stronę ognia. Zobaczyłam kilka znajomych twarzy. Spotkałam Jimmy ’ego i jego partnera na dzisiejszy wieczór, ale nie Dellę. Krążyłam wokół, aż w końcu dotarłam do miejsca, gdzie światło ogniska nie dobiegało. Chciałam sprawdzić, czy nie chowała się w ciemnościach. Nikogo nie zauważyłam. Właśnie miałam się poddać i wrócić do Rusha, kiedy usłyszałam wysoki, przeszywający głos. Nie był przerażony, raczej bardzo zdenerwowany. Zrobiłam kolejny krok w stronę parkingu i usłyszałam drugi głos, zdecydowanie kobiecy i z silnym południowym akcentem, próbujący uspokoić ten pierwszy. Spojrzałam w kierunku miejsca, gdzie zostawiłam Rusha, ale on mnie nie widział.

Skierowałam się w stronę parkingu, nasłuchując głosów. Im byłam bliżej, tym lepiej rozróżniałam słowa. Parking był pusty, więc gdzie oni się podziali? Podeszłam do miejsca, w którym zaparowaliśmy nasz samochód, i się zatrzymałam. – Nie, proszę. Po prostu porozmawiaj z Woodsem. Ja nic nie zrobiłam. Przysięgam. Nie, o Boże! – Miękki głos był wyraźnie przestraszony. – Mam dość rozmów z Woodsem. Zabrałaś to, co moje. Wybrał ciebie. Dobrze. Może sobie wziąć tę twoją puszczalską dupę. Ale najpierw musisz zapłacić za to, że odebrałaś mi moją własność. – Usłyszałam głośne plaśnięcie i krzyk bólu. – Boli, prawda, dziwko? Jesteś walnięta. Dlaczego Woods uważa, że go uszczęśliwisz? Zupełnie tego nie rozumiem. Będzie miał nauczkę. Dowie się, że ze mną nie warto zadzierać – odezwał się wściekły głos. Usłyszałam kolejny okrzyk bólu i już wiedziałam, że to Della krzyczy. Nie miałam pojęcia, kim jest druga kobieta, ale robiła Delli krzywdę. Pomyślałam, że jeśli wrócę po Rusha, w tym czasie kobieta może poważnie skrzywdzić Dellę. Nie potrzebowałam Rusha. Nie wiedziałam, kim jest ta wariatka, ale potrafiłam sobie z nią poradzić. Sięgnęłam do torebki i wyciągnęłam kluczyk, po czym cicho otworzyłam drzwi. Wsunęłam rękę pod siedzenie, wyciągnęłam broń i upewniłam się, że magazynek jest pusty, po czym sprawdziłam bezpiecznik. Nie miałam zamiaru do nikogo strzelać. Broń nie musiała być naładowana. Musiałam tylko odstraszyć napastnika i zadzwonić do Woodsa. Miałam nadzieję, że kobieta nie zrobiła jeszcze Delli dużej krzywdy. Kolejny krzyk dziewczyny Woodsa sprawił, że przyspieszyłam. Poszłam za głosami za róg budynku. Najpierw zobaczyłam kobietę. Trzymała Dellę za włosy i znów wyzywała ją od wariatek. Naprawdę się uparła. Ta jędza mnie wkurzała. Wyciągnęłam broń i wycelowałam w kobietę, po czym dałam jej znać, że ma towarzystwo. – Puść ją – rozkazałam, patrząc, jak się odwraca, nie wypuszczając z rąk włosów Delli. Dziewczyna kolejny raz załkała. – Co, do cholery…? – zdziwiła się ta druga, patrząc na mnie, jakbym to ja była walnięta. – Puść jej włosy i odsuń się od niej – powiedziałam głośno i wyraźnie, żeby mnie dobrze zrozumiała. Roześmiała się. – To nawet nie jest prawdziwe. Nie jestem idiotką. Idź, zajmij się swoimi sprawami i przestań się bawić w Aniołka Charliego. Odciągnęłam bezpiecznik i odwiodłam kurek. – Słuchaj, jędzo. Mogłabym przedziurawić ci oboje uszu i nawet nie zmierzwić fryzury. Jeśli chcesz, przetestuj mnie – powiedziałam zimno, ale spokojnie. Starałam się, żeby mi uwierzyła, bo naprawdę nie chciałam musieć do niej strzelić, żeby udowodnić, że nie blefuję. Jej oczy rozszerzyły się i puściła włosy Delli. Kątem oka widziałam, że Della szybko się odsuwa. – Czy ty wiesz, kim jestem? Mogłabym cię wykończyć. Za to, co zrobiłaś, będziesz siedziała w więzieniu całe lata – warknęła, chociaż słyszałam w jej głosie strach. – Jest ciemno i jest nas toje. Nie masz na sobie nawet zadrapania, a Della krwawi i jest posiniaczona. Nasze słowo przeciwko twojemu. Nie obchodzi mnie, kim jesteś. To nie wygląda za dobrze, prawda? Odsunęła się ode mnie, wciąż nie spuszczając wzroku z broni. – Mój tatuś się o tym dowie. On mi uwierzy – głos jej się trząsł. – Dobrze. Mój mąż też o tym usłyszy i z pewnością uwierzy mnie. Kobieta roześmiała się gorzko, po czym potrząsnęła głową. – Mój ojciec może kupić to miasto. Zadarłaś z niewłaściwą osobą. – Serio? Dawaj, co masz najlepszego, bo właśnie patrzysz na kobietę z naładowaną bronią, która jest w stanie trafić do poruszającego się celu. Więc, proszę… nie krępuj się. Della skuliła się i objęła ramionami kolana, przyglądając się nam w milczeniu. – Kim jesteś? – spytała kobieta, po raz pierwszy traktując mnie poważnie.

– Blaire Finlay – odparłam. – Cholera. Rush Finlay ożenił się z uzbrojoną wieśniaczką. Ciężko mi w to uwierzyć – prychnęła. – Ja bym jej uwierzył. W końcu to ona trzyma broń – usłyszałam za sobą głos Rusha. Oczy kobiety rozszerzyły się ze zdumienia. – Żartujesz? W tym mieście wszyscy są walnięci. – To ty biłaś niewinną kobietę w ciemnościach z powodu faceta – przypomniałam jej. – To ty mi wyglądasz na nienormalną. Kobieta uniosła ręce. – Dobrze. Skończyłam z tym. Mam dość! – krzyknęła i ruszyła w stronę parkingu. Opuściłam broń i zaciągnęłam bezpiecznik, po czym podałam ją Rushowi i podbiegłam do Delli. Jej wielkie, niebieskie oczy były szeroko otwarte z niedowierzania. – Naprawdę groziłaś jej bronią? – spytała z podziwem. – Biła cię – przypomniałam jej. Ukryła twarz w dłoniach i roześmiała się niepewnie. – O, mój Boże. Ona jest walnięta. Przysięgam, że zaczynałam już myśleć, że będzie mnie tłukła tak długo, aż stracę przytomność. Ciągle się bałam, że jeśli na sekundę stracę czujność, naprawdę zrobi mi krzywdę. – Spojrzała na mnie. – Dziękuję ci. Wyciągnęłam do niej dłoń. – Możesz wstać? Czy chcesz posiedzieć w czasie, kiedy będę dzwonić do Woodsa? Wsunęła dłoń w moją. – Chcę wstać. Muszę wstać. Podciągnęłam ją do góry. – Masz telefon? Skinęła głową i wyciągnęła go z kieszeni. Czekałam, podczas gdy ona wykręcała numer swojego chłopaka. – Hej… Nie, właściwie to niezbyt dobrze. Miałam starcie z Angeliną… Nie, nie, już sobie poszła. Hm, pojawiła się Blaire i wystraszyła ją… Blaire wciąż tu jest i jej mąż też… Za parkingiem dla obsługi… Dobrze. Ja też cię kocham. Rozłączyła się i spojrzała na mnie przez gęste rzęsy. – Już tu idzie. – Dobrze. Zaczekamy z tobą. – Otworzyłam torebkę i wyciągnęłam z niej mokrą chusteczkę. Teraz byłam matką, więc miałam je przy sobie przez cały czas. – Chcesz zetrzeć krew z warg, zanim Woods się tu pojawi i postanowi dopaść Angelinę? Della skinęła głową i wzięła ode mnie chusteczkę. – Dzięki. Odwróciłam się. Rush patrzył na mnie uważnie, ale się nie odzywał. Na drodze pojawiły światła pędzącego samochodu. Auto zahamowało z piskiem tuż przed nami. Woods wyskoczył z samochodu i podbiegł do miejsca, gdzie stałam z Dellą. – Do diabła! – ryknął, chwytając ją w ramiona. – Boże, kochanie, tak mi przykro. Ona za to zapłaci – zapewnił Dellę, przesuwając po niej dłońmi, żeby upewnić się, że nic jej nie jest. – Wszystko w porządku. Myślę, że Blaire ją nastraszyła – odparła Della, przytulona do jego piersi. Woods spojrzał na mnie i zmarszczył brwi. – W jaki sposób? – spytał. – Wycelowała w nią broń i groziła, że przestrzeli jej uszy – zrelacjonowała pokrótce Della. Woods uniósł wysoko brwi. – Czyli Alabama znów wyciągnęła giwerę? Dzięki, Blaire – rzucił w moją stronę, po czym pocałował Dellę w głowę i szepnął w jej włosy słowa, które nie były przeznaczone dla nikogo innego. – Dobrze, że je znalazłam. Musisz coś zrobić z tą kobietą – to walnięta suka – poradziłam mu, odwracając się w stronę Rusha i podchodząc do niego. Objął mnie ręką w talii i przyciągnął do siebie. – Dziękuję! – krzyknęła Della.

– Nie ma za co – odparłam, po czym razem z Rushem skierowaliśmy się w stronę parkingu. – Nie będę w stanie poczekać do jutra. Spieprzyłaś wszystko, kiedy wyszedłem zza rogu, a ty stałaś tam jak jakaś twardzielka, celując bronią w Angelinę. Możliwe, że spuściłem się w spodnie, kiedy powiedziałaś jej, że przestrzelisz jej uszy. Dzisiaj przelecę tę słodką, małą, zajebistą cipkę. Próbowałam zagryźć dolną wargę, żeby się nie roześmiać, ale się nie udało. Rush wyszczerzył zęby. – Cieszę się, że się zgadzasz i nie musimy już dłużej czekać. Jestem gotowy, by ponownie zgubić się w moim niebie. Zatrzymałam się, stanęłam na palcach i pocałowałam go w policzek. – Kocham cię, Rushu Finlayu. – Dobrze, bo już nigdy nie pozwolę twojej słodkiej dupce znaleźć się za daleko ode mnie. – Co to znaczy „za daleko”? – Wszystko jest „za daleko”. Chcę, żebyś była tuż obok… już zawsze.

Spis treści:

Karta tytułowa Karta redakcyjna Dedykacja Prolog Zacznijmy od nowa